Zgielk wojny. Tom I - Hudner Kennedy

Przekład Małgorzata Koczańska

Warszawa 2016

Tytuł oryginału: Alarm of War Copyright © 2012 Kennedy Hudner All rights reserved Projekt okładki: Tomasz Maroński Ilustracje: Łukasz Matuszek Redakcja: Rafał Dębski Korekta: Agnieszka Pawlikowska Skład i łamanie: Ewa Jurecka Książka ani żadna jej część nie może być kopiowana w urządzeniach przetwarzania danych ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. Utwór niniejszy jest dziełem fikcyjnym i stanowi produkt wyobraźni Autora. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe. Wydawca: Drageus Publishing House Sp. z o.o. ul. Kopernika 5/L6 00-367 Warszawa e-mail: [email protected] www.drageus.com ISBN ePub: 978-83-64030-80-2 ISBN mobi: 978-83-64030-81-9 Opracowanie wersji elektronicznej: Karolina Kaiser

Dla Jennifer, za trzydzieści sześć minionych cudownych lat i następne, które nadejdą. I dla niezliczonej rzeszy pisarzy science fiction i fantasy, którzy nieśmiałemu dzieciakowi z bardzo małego miasteczka pokazali inne życie i inne światy. I dali nadzieję. Mam nadzieję, że ta opowieść przyczyni się do spłaty tego długu.

Burzy się we mnie serce – nie mogę milczeć! Usłyszałem bowiem dźwięk trąbki, zgiełk wojenny. – Księga Jeremiasza 4,19

Darmowe eBooki: www.eBook4me.pl

ROZDZIAŁ 1 950 ROK PO DIASPORZE SPISKOWCY W SEKTORZE DARWINA Pierwszy ruch w wojnie Dominium został wykonany dwa lata przed tym, nim padł pierwszy strzał – nad lampką starego merlota. Troje ludzi usiadło w salonie, z którego okien roztaczał się widok na Morze Daskińskie na Darwinie, bez wątpienia najpiękniejszej planecie w zamieszkałym wszechświecie. Darwin rozwinął się w kurort. Były tutaj strzeliste góry sięgające nieba, tysiące mil dziewiczych plaż, bujne lasy, stabilny klimat, umiarkowane temperatury i żadnych groźnych form życia. Oprócz człowieka. Glob stał się także sztabem głównym Ligi Światów Ludzkości. Wszystkie organizacje, które musiały utrzymywać stałe kontakty z odległymi planetami, otwierały biura właśnie tutaj. W największym mieście Darwina, San Marino, na wybrzeżu Morza Daskińskiego, spotykali się dyplomaci, delegacje handlowe, grupy wyznaniowe, lekarze z Organizacji Zdrowia Ligi, akademicy i naukowcy wszelkich specjalności… oraz spiskowcy. W małym prywatnym hotelu niedaleko przystani troje ludzi dyskutowało o swoich niepokojach. Michael Hudis spod przymkniętych powiek przyglądał się swoim gościom. Był, przynajmniej z pozoru, asystentem podsekretarza stanu Dominium Zjednoczenia Ludowego – pomniejszym urzędnikiem w bardzo rozwiniętej machinie biurokracji. Właściwie odpowiadał bezpośrednio tylko przed komisarzem ludowym, którego znał jeszcze z pylistego boiska szkoły średniej. Jego zadania polegały na wykonywaniu poleceń komisarza. Największą zaletą Hudisa było to, że załatwiał sprawy do końca. Dzisiaj podżegał do wojny. Cztery lata zajęło mu dotarcie do tego etapu. Słówko rzucone tutaj, nieznaczny gest tam… Ukradkowa uwaga na raucie dyplomatycznym i obserwacja, kto się zaśmiał, kto skrzywił, kto odwrócił wzrok, a kto się zamyślił. Ziarno zostało rzucone, było starannie podlewane i… ukryte. Bardzo dokładnie ukryte, zwłaszcza przed wścibskim wzrokiem Wiktów. I nareszcie przyszło dyskretne zaproszenie na to spotkanie, na którym ludzie reprezentujący lud będą mogli swobodnie wyznać, co myślą i jakie mają intencje. – Ci cholerni Wiktowie nas wykończą – skrzywiła się Elizabeth Dreyer. Była asystentką specjalną przy doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego Cape Breton. Na Darwinie miała spędzać miesiąc miodowy. – Po odkryciu tunelu czasoprzestrzennego między sektorem Sybilli i Dominium wydaliśmy sto

trylionów unitów… sto trylionów! Chcieliśmy zbudować port kosmiczny, doki i stocznię remontową oraz magazyny, wszystko, co potrzebne do zorganizowania transportu do nowych światów. Cape Breton zasiedlało nowe światy od stu lat, ale wtedy odkryto tunele do Victorii i Cape Breton został zepchnięty do roli zapasowego doku. Była uderzająco piękną kobietą, z długimi jasnymi włosami i błyszczącymi zielenią oczami, lecz teraz jej twarz wykrzywiał brzydki grymas, przez co Hudis uznał, że Elizabeth Dreyer nie zestarzeje się równie pięknie. – Nie mamy jak zapłacić obciążeń kredytowych – dodała. – Nasz przemysł przenosi się do Victorii, żeby znaleźć się bliżej węzłów transportowych. Każdy, kto ma choć odrobinę ambicji lub środki finansowe, emigruje, a ci, którzy zostali, ledwie wiążą koniec z końcem. Victoria wysysa nas do cna. Hudis musiał przyznać, że miała powody do narzekań. Cape Breton był bramą do nowych światów. Cieszył się wzrostem gospodarczym, ponieważ został zasiedlony i zindustrializowany przed odkryciem tunelu czasoprzestrzennego do Sybilli. Niemal od razu po tym odkryciu znaleziono tunel do układu gwiezdnego obecnie należącego do Dominium. Gdy coraz więcej kolonistów wyruszało na odkryte właśnie światy, Cape Breton pełnił rolę portu, w którym mogli się zaopatrzyć we wszystko – od cukru po okręty kolonizacyjne, na których odlatywali. Nic dziwnego, że planeta rozwijała się i bogaciła. A potem wszystko się załamało. Nowy tunel czasoprzestrzenny prowadził do systemu gwiezdnego, w którym znajdował nie jeden, lecz siedem tuneli. Co gorsza, przejścia te otwierały się w bardzo niewielkiej odległości od głównego układu gwiezdnego, w którym krążyło pięć nadających się do życia planet. Nowy system okazał się niezwykle cenny. Jego odkrywca, który nie tylko miał angielskie korzenie, lecz także był z nich dumny, nazwał ten układ gwiezdny Victoria Station – na cześć londyńskiej stacji metra o wielu przejściach i wyjściach. Z czasem nazwę skrócono do Victorii. Wkrótce układ został zasiedlony i stał się znaczącym węzłem łączącym inne skolonizowane planety, ponieważ każdy z tuneli prowadził do przynajmniej jednego świata, który nadawał się do zasiedlenia. Od tamtej pory praktycznie cały handel z nowymi światami przechodził przez Victorię. Dzięki temu sektor Victorii stał się najbogatszy ze wszystkich skolonizowanych przez ludzkość. Tunele czasoprzestrzenne były bardzo dobrze umiejscowione. Lot z Cape Breton do Dominium po starej trasie, przez Sybillę, trwał cztery miesiące, ale przez Victorię tylko dziesięć dni. Hudis w duchu wzruszył ramionami, gdy Dreyer ciągnęła litanię narzekań. Trudno się dziwić, że magazyny Cape Breton ziały pustką, a w dokach nie było statków. Planeta rzeczywiście stała się mało znaczącym portem. Dreyer nareszcie usiadła i umilkła, gniew z niej opadał. Hudis obserwował ją uważnie – wciąż próbował przejrzeć tę kobietę. Neofitka została wysłana na ważną polityczną misję tylko dlatego, że była wierna? Czy też to doskonale wyszkolony polityk? Spoglądała na Hudisa spod opuszczonych powiek. – A Dominium? – rzuciła. – Nie dziwię się, że tylko czekacie na okazję do zadania ciosu po tym, co Wiktowie zrobili wam przy Windsorze. Windsor! Hudis mimowolnie się skrzywił. Windsor stanowił plamę na honorze i nieustanne przypomnienie, że Dominium nie rządziło wszystkimi zamieszkanymi planetami w swoim sektorze. Była to mała planeta z marnymi

złożami surowców i populacją nieprzekraczającą pięćdziesięciu milionów. Główny towar eksportowy stanowili ludzie – większość z nich opuszczała swój świat, aby osiąść na macierzystej planecie Dominium, Timorze. Jednak piętnaście lat temu tamtejszy rząd wykonał śmiały ruch – Windsor po referendum z fanfarami oderwał się od Dominium i starał się przyłączyć do sektora Victorii. Komitet Centralny Dominium nie spodziewał się takiego posunięcia. Zawstydzony i wściekły postanowił dać upartemu Windsorowi nauczkę, której społeczność tej planetki nigdy nie zapomni – posłano cztery okręty liniowe. I wtedy okazało się, że z Victorii wysłano sześć okrętów. Przyleciały z ambasadorem, który miał powitać Windsor w wiktoriańskiej wspólnocie narodów. Nieuchronne starcie trwało upokarzająco krótko. Cztery okręty Dominium zostały zniszczone, podczas gdy Wiktowie mieli tylko dwie uszkodzone jednostki. Dominium odpowiedziało atakiem floty złożonej z piętnastu okrętów, co zmusiło Wiktów do odwrotu, ale zaraz z Victorii przez tunel czasoprzestrzenny przyleciało jeszcze dziesięć okrętów. Tym razem siły były wyrównane, tym trudniej zatem przychodziło pogodzić się z konsekwencjami. Dziewięć z piętnastu okrętów Dominium zostało zniszczonych, a ocalałe ledwie dotarły do domu, poobijane i uszkodzone, z rannymi, często śmiertelnie, członkami załóg. Trzy okręty przeciwnika zostały zniszczone, kilka miało poważniejsze uszkodzenia. Od piętnastu lat Windsor nadal pozostawał pod protektoratem Victorii i był niczym jątrząca się rana. I stale na orbicie rezydowały cztery okręty Wiktów. Bitwa o Windsor była jedynym starciem w kosmosie na tak dużą skalę w historii Ligi Światów Ludzkości. Stosunki dyplomatyczne z Victorią się unormowały, lecz Hudis pamiętał gorycz porażki, jakby to było wczoraj. Na dodatek Wiktowie nadal chwalili się tym zwycięstwem! Zwłaszcza jeden – wiceadmirał Oliver Skiffington, który uwielbiał wygłaszać komentarze o „zawstydzającej niekompetencji” sił militarnych Dominium. „Ale ten się śmieje, kto się śmieje ostatni” – pomyślał Hudis.

ROZDZIAŁ 2 948 ROK PD. REKRUTKA PLANETA CHRISTCHURCH, W SEKTORZE VICTORII Sierżant werbownik niezbyt dobrze wiedział, co ma z nią zrobić. Skończyła dwadzieścia siedem lat, była starsza niż większość jego rekrutów. Zwykle miał do czynienia z nerwowymi osiemnastolatkami, świeżo po szkole, zagubionymi i szukającymi nie wiadomo czego. Przygody. Przeżyć. Zmiany otoczenia. Czasami byli to także górnicy tuż po dwudziestce, muskularni i brudni, którzy chcieli się wyrwać z Christchurch, ale brakowało im wykształcenia i tylko zaciągnięcie się do Floty dawało jakieś perspektywy. Czasami pojawiała się też znudzona młodzież, a czasami ktoś w tarapatach. Jednak ta młoda kobieta posiadała wykształcenie. „Na bogów naszych matek, nie tylko skończyła szkołę średnią, zdobyła też magisterium”. Sierżant Martinez pokręcił głową. Magisterium. Ta dziewczyna dopiero co skończyła studia. Dlaczego, u licha, ktoś z wyższym wykształceniem chciałby zaciągnąć się do Floty? Siedziała prosto i patrzyła mu w oczy. Była atrakcyjna, choć nie jakoś wyjątkowo piękna. Drobna, niska, o cerze w kolorze kawy z mlekiem, dużych ciemnych oczach i czarnych włosach – dość przeciętny typ urody wśród kobiet urodzonych na Christchurch. Ale nie odwracała wzroku, nie okazywała zdenerwowania ani niepokoju. Sierżant odniósł nawet wrażenie, że to nie on przeprowadza rozmowę wstępną, lecz na odwrót. Dlatego właśnie nie bardzo wiedział, co zrobić z tą kobietą. Raz jeszcze zerknął w folder z jej aplikacją. – Mam tu zaznaczone, że skończyła pani studia. Skinęła głową. – Tak. – I tyle. Tylko lakoniczne potwierdzenie. – W czym się pani specjalizowała, panno Tuttle? – W historii. – A z czego się pani utrzymywała? Usta jej drgnęły, ale był to zaledwie cień uśmiechu. – Jestem ekspedientką w salonie meblowym. A przynajmniej byłam. Sierżant Martinez uniósł pytająco brew. Tuttle wzruszyła ramionami. – Christchurch nie należy do najważniejszych ośrodków ekonomicznych sektora Victorii, sierżancie. Salon meblowy został zamknięty i straciłam pracę. Martineza zaczynała ogarniać irytacja. – Nie mogła pani znaleźć pracy, więc postanowiła, że równie dobrze może się zaciągnąć do Floty, tak?

Pokręciła głową, czarne włosy zafalowały wokół szyi. – Nie, zdecydowałam już wcześniej, że się zaciągnę, ale moja matka jeszcze żyła. Potrzebowała mnie. – We Flocie nie ma zapotrzebowania na historię, panno Tuttle. Kobieta wbiła w niego ciemne oczy. – Sądziłam, że będę atrakcyjną kandydatką, sierżancie. – Jest pani trochę za mała na żołnierza. – Chcę się zaciągnąć do Floty, sierżancie, nie do marines. – Zmierzyła go uważnym spojrzeniem. – Założę się zresztą, że panu kiedyś powiedziano to samo. Sierżant Martinez, całe pięć stóp i cal wzrostu, mrugnął dwukrotnie, a potem parsknął tubalnym śmiechem. – Owszem, panno Tuttle, tak właśnie mi powiedziano. – Zaśmiał się głośniej. – Dosłownie. Kobieta uśmiechnęła się po raz pierwszy. Wspólna radość sprawiła, że jej oczy zabłysły. Sierżant Martinez niemal poczuł napór tego uśmiechu – jak lekkie łaskotanie. A potem panna Tuttle pochyliła się i oznajmiła szczerze i otwarcie: – Chcę się zaciągnąć, sierżancie. Jestem wykształcona, niezamężna, bez zobowiązań rodzinnych. Jestem też inteligentna i… – Urwała nieoczekiwanie i nieco się przygarbiła. – I? – powtórzył za nią sierżant. Nabrała głęboko tchu. – I chcę służyć nie tylko sobie, lecz dla większej sprawy. „No proszę. A już myślałem, że niczym nie można mnie zaskoczyć”. Martinez zabębnił palcami po biurku. A potem wstał i wyciągnął rękę. – Witam we Flocie, panno Tuttle. Mam nadzieję, że Flota panią uszczęśliwi tak, jak pani Flotę. Dopiero po jej wyjściu sierżant Martinez doczytał, na jaki temat panna Tuttle pisała pracę magisterską. „Historia konfliktu”. Zamyślił się, a potem wziął długopis i starannie wpisał „ptaszka” w górnym prawym rogu aplikacji młodej kobiety. Był to kod znany tylko sierżantom. Zgłoszenie panny Tuttle trafi do akt osobowych i będzie jej towarzyszyło przez dwuletni okres szkolenia na Aberdeen. Znaczek informował: „Obserwuj tego kadeta, może być dobry”. Sierżant Martinez nie używał go często.

ROZDZIAŁ 3 948 ROK PD. REKRUTKA W OŚRODKU SZKOLENIOWYM FLOTY VICTORII NA ABERDEEN Pierwsze dwa miesiące podstawowego szkolenia Emily obserwowała jak eksperyment z modyfikacji behawioralnych, tyle że z perspektywy szczura. Przelot z Christchurch na Aberdeen minął bez incydentów. Po lądowaniu wraz z setką innych rekrutów młoda kobieta czekała kilka godzin, zanim autobusy zabrały ich do Camp Gettysburg, rozległej bazy wojskowej i ośrodka szkoleniowego przewidzianego na zakwaterowanie co najmniej dwudziestu tysięcy rekrutów każdego roku. Autobusy dotarły do ośrodka w środku nocy. Jeden z pasażerów, właściwie jeszcze smarkacz, nastolatek, jęknął: – Boże, nie mogę się doczekać, żeby mi dali łóżko! Chciałbym się wreszcie przespać! Emily powstrzymała uśmiech. Przeczytała sporo książek o szkoleniu wojskowym, więc wiedziała, że rekruci jeszcze długo nie doczekają się porządnego snu. I tak jak się spodziewała, wypuszczono ich z autobusów i przegoniono po wielkim placu apelowym, a potem ustawiono w dwuszeregach. Cały czas wrzeszczeli na nich sierżanci. Chociaż Emily była wykończona, chciało jej się śmiać. Wszystko to wydawało się takie banalne! Jednak gdy zerknęła na innych, okazało się, że stosowana od dawna formuła podstawowego szkolenia kadetów Floty doskonale się sprawdza. Rekruci co do jednego wyglądali na przerażonych, zagubionych i zaniepokojonych. Innymi słowy, gotowych, żeby ich złamać, a potem poskładać odpowiednio do wymogów i potrzeb Floty. Pierwsze tygodnie stanowiły pasmo zmęczenia i bólu. Emily została przydzielona do kompanii szkoleniowej Baker, dowodzonej przez sierżanta Kaelina i dziesięciu instruktorów musztry. Spała w baraku z czterdziestoma dziewięcioma innymi kobietami, poza tym jednak szkolenie przebiegało koedukacyjnie. Przez trzy tygodnie zajmowano się tylko wzmacnianiem kondycji fizycznej i werbalnym gnębieniem rekrutów. Żaden nie robił nic dobrze, a instruktorzy pilnowali, aby ich podwładni dobrze o tym wiedzieli. Nie było dnia bez instruktora wrzeszczącego na co najmniej jednego rekruta. Co noc jakaś kobieta płakała przed zaśnięciem. Niektórzy mężczyźni tracili panowanie nad sobą i gdy instruktor ich popychał, odpowiadali atakiem. Błąd. W okamgnieniu napastnik lądował na ziemi z podbitym okiem, a potem instruktor, który posłał go tam mocarnym ciosem pięści, szarpnięciem stawiał delikwenta na nogi i odprowadzał. I nikt już go później nie widział. Obelgi i groźby nie działały na Emily. Wiedziała, co robią instruktorzy,

i odgrywała swoją rolę. Biegała, pociła się z wysiłku i wykrzykiwała: „Tak jest!”, a potem wykonywała rozkazy. Miała cel – zamierzała zostać historykiem Floty. A skoro w tym celu musiała przejść podstawowe szkolenie wojskowe, trudno. Nie mogła tylko pozwolić, aby jakiś wrzeszczący sierżant wytrącił ją z równowagi i zniweczył plany. Jednak w trzecim tygodniu szkolenia sierżant Kaelin przejrzał grę Emily. Sama była sobie winna. Instruktor musztry Johnson właśnie wydzierał się na innego rekruta. A ten rekrut – Jeffers – tak się zdenerwował, że dostał duszności, a potem, co gorsza, upadł i zemdlał. Instruktor Johnson cofnął się zaskoczony. Jednak zaskoczenie szybko zmieniło się w irytację. – Wstawaj, cholerny durniu! – ryknął na nieprzytomnego, skulonego na ziemi Jeffersa. – Jeszcze z tobą nie skończyłem! Dla Emily tego było już za wiele. Mimowolnie parsknęła śmiechem. I dopiero wtedy uświadomiła sobie, że sierżant Kaelin ją obserwuje. Walcząc z chichotem, Emily pomyślała: „A co mi tam…”, po czym mrugnęła porozumiewawczo do sierżanta. Kaelin nadal patrzył na nią z doskonale kamienną twarzą, a potem odwrócił się i odszedł bez słowa. Późnym popołudniem kompania musiała przebiec pięć mil. Lata spędzone nad książkami nie przygotowały Emily do takiego wysiłku. Była wykończona. A przed budynkiem administracyjnym czekał już sierżant Kaelin. Ujął się pod boki. – Tuttle! Do mojego gabinetu, już! – ryknął. Emily westchnęła, ale posłusznie oderwała się od grupy i ruszyła do budynku. Gdy weszła do gabinetu, sierżant już siedział za biurkiem. Emily wyprężyła się na baczność i zasalutowała. – Rekrut Tuttle melduje się na rozkaz, sierżancie! Kaelin zmierzył ją milczącym, uważnym spojrzeniem. Wreszcie pochylił się nad papierami. – Tuttle, jesteś problemem, wiesz? – Nie, panie sierżancie! – odkrzyknęła regulaminowo Emily. W duchu pluła sobie w brodę. Co też ją napadło, żeby mrugać filuternie do sierżanta? – Ile masz lat, Tuttle? Dwadzieścia siedem? – Tak jest, panie sierżancie! – I studiowałaś, nawet zrobiłaś fikuśne magisterium. – Wskazał na akta personalne rozłożone na biurku. – Przejrzałem twoje papiery, Tuttle. Studiowałaś sporo o historii militarnej i strukturach armii. W zamyśleniu stuknął palcem w dokumenty. – I równie sporo uczyłaś się o kulturze wojskowej. – Zacisnął usta i pokiwał głową, a potem spojrzał na Emily chłodno. – Przejrzałem też twoje testy na inteligencję, Tuttle. Jesteś całkiem bystra, cholernie bystra. I założę się, że zapewne uważasz się za lepszą od reszty rekrutów. Tym razem Emily nie wykrzyknęła swojej odpowiedzi, jak na rekruta przystało. Spojrzała Kaelinowi prosto w oczy. – Nie, sierżancie – odparła cicho. – Wcale tak nie uważam. Jestem zapewne starsza, ale nie lepsza. Kaelin westchnął, po czym z zaciekawieniem potarł róg jej teczki z dokumentami, jakby chciał coś wymazać. – Tuttle, zwykle mam rekrutów w wieku mniej więcej dziewiętnastu lat. Nie

posiadają żadnego doświadczenia poza szkołą. Są tak zieloni, że bardziej nie można. Uważają, że już dorośli, ale to wciąż dzieciaki. Do cholery, większość z nich nawet jeszcze z nikim nie spała. – Podniósł wzrok na Emily. – Wiesz, co tutaj robimy? Emily wiedziała. Flota brała surowe, przerażone dzieciaki i uczyła je dyscypliny oraz wyspecjalizowanych umiejętności. Pokazywała im, że nic nie wiedzą, a potem uczyła, co muszą wiedzieć jako żołnierze. Uczyła, że mogą robić to, o czym nawet im się nie śniło jeszcze rok temu. Uczyła je dumy. I uczyła, że zawieść towarzyszy broni to gorsze niż śmierć. – Tak, sierżancie, wiem. – A wiesz dlaczego, Tuttle? Rozumiesz cel tego szkolenia? – Zawiesił głos, po czym odpowiedział na własne pytanie: – Pewnego dnia, Tuttle, możesz znaleźć się na pokładzie okrętu wojennego, który leci w sam środek klęski. Leci zapewne wbrew wszelkiemu rozsądkowi. A ty zamierzasz wydać rozkaz do ataku. Będziesz musiała wtedy polegać na tym, że twoja załoga, dzieciaki niewiele starsze od tych tutaj, posłucha tego rozkazu, wypełni go i pójdzie do ataku, ponieważ tak powiedziałaś. Wszystko to zaczyna się właśnie tutaj, Tuttle, na tym poligonie. Urwał, zerwał się zza biurka i podszedł do okna. – Wiem o tym, sierżancie – zapewniła Emily. – Jesteś trochę starsza, Tuttle. Wiesz, co robimy, gdy naskakujemy na rekrutów i drzemy się im prosto w twarz, że nic nie potrafią zrobić dobrze. – Kaelin nie odwracał wzroku od widoku za oknem. – Ale oni nie wiedzą. Odwrócił się i popatrzył kobiecie w oczy. – Nie psuj tego, co tutaj robimy, Tuttle, albo zrobię ci z dupy jesień średniowiecza. Rozumiesz? Emily wzięła się w garść. – Tak jest, panie sierżancie! – wyskandowała. Kaelin krótkim skinieniem głowy wskazał jej drzwi. – Precz – rozkazał. Zaraz jednak dorzucił: – I jeszcze jedno, Tuttle. Emily zatrzymała się w progu, spojrzała pytająco. – Jeszcze raz do mnie tak mrugniesz, a dosłownie zrobię ci z dupy jesień średniowiecza. Jasne? Skinęła głową i uciekła.

ROZDZIAŁ 4 950 ROK PD. SPISKOWCY NA DARWINIE Trzeci gość na spotkaniu usiadł nieco z dala od pozostałej dwójki. Był aroganckim, próżnym ksenofobem, przekonanym o swojej wyższości. Nic dziwnego, książę RaShahid pochodził przecież z królewskiego rodu Cesarstwa Tilleke. Jednak nie znajdował się w ojczyźnie. Wyraźnie czuł się niepewnie w tak bliskiej obecności dwojga zwykłych ludzi urodzonych na wolności. Książę zajął fotel jak najdalej od Hudisa i Dreyer, jednak nadal uważał, że to o wiele za blisko – według księcia RaShahida ludzie, którzy nie mieli szlachetnej krwi, powinni znajdować się co najmniej dwadzieścia stóp od niego. No, chyba że chcą stracić życie. Nie wspominając już nawet o siadaniu w obecności księcia, jak to zrobiła ta dwójka. Na Tilleke takie zachowanie stanowiło niewybaczalną obelgę. Hudis westchnął ciężko w duchu. Jak ma zmienić te trzy tak odmienne narody w siłę zdolną pokonać Wiktów? Z trudem powstrzymał się od skrzywienia ust. „Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma” – pomyślał. Odchrząknął. – Myślę, że powinniśmy wysłuchać naszego gościa z wielkiego Cesarstwa Tilleke. Książę RaShahidzie, wasze przybycie to dla nas zaszczyt. – Kątem oka Hudis podchwycił grymas odrazy na twarzy Dreyer. „Czy ona nie rozumie, że to konieczne?” Książę RaShahid skłonił lekko głowę na tę uniżoność Hudisa. – Pragnę przekazać pozdrowienia od Jego Wysokości cesarza Tilleke. Mój ojciec… – Zawiesił głos, napawając się brzmieniem swoich słów, które podkreślały również status i władzę księcia. – Mój ojciec przysłał mnie jako osobistego emisariusza, abym wysłuchał waszych opinii i przekazał jego zdanie w tej sprawie. Znowu zrobił pauzę, zanim zakończył: – Mówię w imieniu cesarza. Hudis w duchu uniósł brwi. „Doprawdy?” Jeżeli ten arogancki szczeniak mógł przemawiać w imieniu cesarza Chalabiego, oznaczało to, że Tilleke nie jest ani trochę zainteresowane tym, co zamierza zrobić Dominium lub Cape Breton. Cesarz już podjął decyzję dotyczącą własnych posunięć. Hudis zerknął na Dreyer. Kobieta siedziała z twarzą nieruchomą i obojętną jak maska. „Dobrze, jednak rozumie, że zachowanie pozorów jest ważne” – pomyślał z ulgą. – Co o tej sprawie sądzi cesarz? – zapytał. Książę znowu skłonił nieznacznie głowę.

– Jak pan wie, najważniejszym obowiązkiem mojego ojca, Jego Wysokości cesarza, jest troska o bezpieczeństwo i pomyślność poddanych. Hudis postarał się zachować kamienną twarz. Zaledwie tydzień temu, w ramach przygotowań do tego spotkania, Komisariat Wywiadu Dominium pokazał mu wideo z audiencji udzielonej sławnej już delegacji z Arkadii, która nieświadomie obraziła cesarza. Hudisowi śniły się po tym koszmary. Pułkownik z Komisariatu Wywiadu Dominium, który prowadził tamtą odprawę, był niskim mężczyzną, barczystym i bezceremonialnym. Twarz przecinała mu blizna świadcząca, że nie zawsze siedział za biurkiem. Pułkownik wyraził się bardzo dobitnie i jasno, gdy tłumaczył Hudisowi konieczność zachowania odpowiedniej etykiety w kontaktach z rodziną panującą z Tilleke. – Nie pogrywajcie z tymi ludźmi, sekretarzu ludowy. Uważają się za bogów – ostrzegł beznamiętnym tonem. – Gdy znajdziecie się z księciem w tym samym pokoju, okażcie szacunek i zachowajcie dystans. Na jego rodzimej planecie nikt oprócz szlachetnie urodzonych nie może podejść do niego bliżej niż na dwadzieścia stóp, a naruszenie tej odległości oznacza wyrok śmierci. Urzędnik od protokołu dyplomatycznego księcia zapewnił wam specjalną dyspensę – możecie usiąść w obecności księcia, ale nie bliżej niż dziesięć stóp od tego małego drania. Zbliżycie się bardziej, a będzie to uznane za brak respektu. Nie ważcie się go otwarcie prowokować. Ani z niego żartować. Najlepiej w ogóle nie okazujcie poczucia humoru. Tilleke nie mają poczucia humoru i stają się podejrzliwi wobec tych, którzy przejawiają choć odrobinę dowcipu. I cokolwiek robicie, nie wolno wam powiedzieć niczego uwłaczającego cesarzowi. Ci ludzie są bardzo, ale to bardzo drażliwi. – Na miłość boską! – oburzył się Hudis. – Spotkamy się w stolicy Darwina! Co może mi zrobić książę, wyzwać na pojedynek? Pułkownik KWD popatrzył na niego miażdżąco beznamiętnie. Pod tym spojrzeniem Hudis aż się wzdrygnął. – Nie, sekretarzu ludowy, książę nie wyzwie was na pojedynek. Nigdy nie pojedynkuje się z ludźmi, którzy go urazili. Po prostu zabija ich. Prawdopodobnie zatem wezwie jednego ze swoich popierdolonych trolli, savaka, wychowane od niemowlęctwa monstrum, które udaje jego osobistego ochroniarza. On lub to, cokolwiek, kurwa, to jest, skręci wam kark, aż trzaśnie kręgosłup, a potem odetnie głowę. Książę doda ją do swojej uroczej kolekcji. Pułkownik nie powiedział tego, co jasno wynikało z jego przemowy: wywiad temu nie przeszkodzi. Jeżeli Hudisowi powinie się noga, zostanie spisany na straty, naczelnik ludowy dał to jasno do zrozumienia. Dominium Zjednoczenia Ludowego potrzebowało udziału Tilleke w tym… tym przedsięwzięciu, o ile miało zakończyć się sukcesem. A potem pułkownik wywiadu pokazał mu film z audiencji.

ROZDZIAŁ 5 948 ROK PD. REKRUTKA W OŚRODKU SZKOLENIOWYM FLOTY VICTORII NA ABERDEEN Późnym popołudniem pod koniec trzeciego tygodnia szkolenia rekrutów podzielono na cztery stuosobowe kompanie. Każdy otrzymał nowy mundur zaopatrzony w sporo metalowych wstawek, uprząż bojową, menażkę i manierkę oraz plecak z zaopatrzeniem i sprzętem, umożliwiającym przetrwanie kilku dni w terenie. I, ku zaskoczeniu Emily, otrzymali również broń. Sierżant Kaelin stanął na niewielkim podwyższeniu przed zgromadzonymi rekrutami. Oparł ręce na biodrach i popatrzył na nich z powagą. – Każdy został przydzielony do jednej z kompanii: Czerwonych, Niebieskich, Zielonych albo Złotych. Dzisiaj wieczorem Kompania Czerwonych zostanie tutaj, a pozostałe przeniosą się do osobnych baraków. Od tej pory będziecie ze sobą prowadzić wojnę. Podczas ćwiczeń na poligonie zostaniecie wystawieni przeciw jednej lub więcej kompanii. Wszyscy macie taką samą broń i sprzęt, te same narzędzia. Nikt nie posiada przewagi technicznej. To, jak sobie poradzicie na poligonie, zależeć będzie tylko od waszego rozsądku, planowania i dyscypliny. A czasami od waszej odwagi. Urwał. Emily rozejrzała się ukradkiem. Większość otaczających ją twarzy nie zdradzała zrozumienia, ale młodą kobietę ogarnęło podniecenie. Ćwiczenia taktyczne! I to po mniej niż miesiącu! Emily czytała, że zwykle szkolenie we Flocie przez wiele miesięcy polegało jedynie na poprawianiu kondycji fizycznej, a dopiero potem, jeżeli wystarczało czasu, przeprowadzano podstawowe ćwiczenia taktyczne przed odesłaniem kadetów na bardziej zaawansowany trening. Więc co się działo teraz? Sierżant Kaelin uniósł karabin, taki sam, jak godzinę temu dostali rekruci. – Każdy dostał wersję szkoleniową karabinu M24 Bull Pup. Nie jest to silny miotacz soniczny. Ci, którzy pójdą do oddziałów specjalnych Królewskiej Floty Victorii, nauczą się obsługi miotaczy. – W paru miejscach rozległy się stłumione chichoty, a Kaelin wyrozumiale je przeczekał. – Podstawowy model M24 strzela pociskami igłowymi, ale dla celów szkoleniowych w tej wersji zastosowano słaby laser. Broń waży dziesięć funtów i potrzebuje zasilacza, który waży dodatkowo jeszcze funt. Zasilacz zapewnia dość mocy na średnio siedemdziesiąt strzałów, potem trzeba go naładować albo wymienić. Karabin ma regulowany, trzystopniowy celownik. Efektywny zasięg strzału wynosi osiemset jardów, ale mogą go skrócić zarośla lub inne przeszkody, o czym nie należy zapominać. Od tej chwili każdy z was jest osobiście odpowiedzialny za swoją broń. Będziecie ją nosić przy sobie cały czas. Jeżeli ją uszkodzicie lub zgubicie, odpowiecie przede mną

i z pewnością winowajcy nie spodoba się to doświadczenie. Emily zaczęła się zastanawiać, jak przy broni laserowej rejestruje się strzały. Mundur zacznie świecić? Zmieni kolor? Włączy się alarm? – Niektórzy pewnie się już zastanawiają, skąd się dowiedzą, że zostali trafieni lub zastrzeleni przez wroga. Wystarczy krótka demonstracja. – Po czym sierżant warknął rozkazy, a rekruci stanęli naprzeciw siebie w dwóch szeregach oddalonych o dziesięć stóp. Emily poczuła ucisk w brzuchu. – Na mój rozkaz każdy rekrut wymierzy broń w nogę rekruta naprzeciwko i strzeli! Zapadła cisza. „Będzie bolało” – pomyślała Emily. – Cel! – ryknął Kaelin. – Pal! Wycie bólu i oburzenia poniosło się czterystukrotnym echem po placu apelowym. Emily miała wrażenie, jakby wbito jej w udo rozżarzony nóż. Ból był tak dojmujący, że nie od razu zdała sobie sprawę, że nogawka munduru zesztywniała, przez co bardzo trudno było zgiąć kolano. – Na bogów naszych matek! – wrzasnęła. Wytrącona z równowagi z głośnym przekleństwem bezwładnie upadła na twardą ziemię. – I właśnie tak rozpoznacie, że zostaliście trafieni – stwierdził spokojnie sierżant Kaelin. – Przekonacie się, że ból ustąpi w ciągu godziny, a zesztywnienie waszych mundurów zniknie za godzinę do dwóch, w zależności od tego, jak ciężka była rana. Skinął na najbliższego rekruta. – Wstać! Wywołany niezdarnie podniósł się, wciąż przytrzymując nogę. – W przypadku śmiertelnego trafienia wasze mundury zrobią tak. – Kaelin uniósł pistolet laserowy i strzelił rekrutowi dwukrotnie w pierś. Ten zachwiał się, otworzył usta do krzyku, ale zaraz je zamknął i zakłopotany rozejrzał się po swoich sąsiadach. – Nic nie czuję – oznajmił zaskoczony. Rekruci w pobliżu zachichotali. – Bo nie żyjesz, dupku – mruknęła jedna z kobiet. Mundur trafionego zaczął migotać jasnopomarańczowym blaskiem. – Gdy tak się stanie, będziecie NZP, Na Zawsze Pomarańczowi. Innymi słowy, martwi. Nie bierzecie udziału w bitwie. Wasz mundur będzie migotał, dopóki nie zostanie zresetowany przez któregoś z instruktorów – wyjaśnił Kaelin. Tego samego wieczoru Emily przeniosła się do innego baraku – została członkiem Kompanii Niebieskich. Miejsc na pryczach nie przydzielono i okazało się, że stanęła przy piętrowym łóżku obok wysokiej, atletycznej Hiszpanki. – Nazywam się Maria Sanchez. – Kobieta wyciągnęła rękę. – Przyjaciele mówią mi Cookie. Miała okrągłą twarz, wysokie kości policzkowe i ciemnobrązowe oczy, w których tańczyły iskierki rozbawienia. – Jak zdjąć ten przeklęty kombinezon?

ROZDZIAŁ 6 948 ROK PD. DZIENNIK OSOBISTY EMILY W OŚRODKU SZKOLENIOWYM FLOTY VICTORII NA ABERDEEN Ładny ze mnie historyk, nie ma co! Jestem tu od pięciu tygodni i nie zrobiłam nawet jednego wpisu. Nie mam nawet przyzwoitego notesu, zapisuję to na rolce papieru toaletowego, ku uciesze moich sąsiadów. Znajduję się w baraku Kompanii Niebieskich, a raczej w żeńskim baraku Kompanii Niebieskich. Baraki mężczyzn znajdują się po drugiej stronie placu apelowego. Jak dotąd życie toczyło się według utartego reżimu: pobudka o piątej rano, gimnastyka do szóstej, śniadanie, a potem, za kwadrans siódma, początek zajęć. Mam własny karabin i noszę go wszędzie ze sobą. Naprawdę wszędzie. Polecenie to traktowane jest poważnie. Jeden z rekrutów został przyłapany, jak wychodzi z latryny bez broni, i resztę dnia spędził na bieganiu w górę i w dół wzgórza z plecakiem pełnym piasku. Mam górną pryczę i wreszcie nauczyłam się spać z Gertrudą, zamiast zostawiać ją gdzieś na podłodze. Cookie, moja sąsiadka z dołu, śmiała się, kiedy nazwałam swój karabin. Ale „Gertruda” doskonale opisuje tę broń – jest brzydka, użytkowa i śmiertelnie niebezpieczna, gdy się wkurzyć. Wszyscy odczuliśmy na własnej skórze, jak boli postrzał. A ponieważ zaczęły się stałe ćwiczenia taktyczne, byłam postrzelona już kilka razy. Wśród przyjaciół można nawet dostać „strzał łaski”, ale jeśli instruktor kogoś na tym przyłapie, przywraca go od razu do życia. Zaskoczyło mnie, że tak szybko wypuszczono nas na poligon. Większość rekrutów zamierza służyć we Flocie, a dokładniej na okrętach wojennych. Mnie o wiele bardziej zależy na radosnym siedzeniu za biurkiem w Wydziale Historycznym Floty. Jeżeli jednak w ogóle trafimy do bitwy, odbędzie się ona w kosmosie, gdzie strzela się pociskami i laserami o zasięgu kilkuset lub nawet kilku tysięcy mil. Dlaczego więc uczy się nas biegania po lesie i zastawiania zasadzek? Do dzisiejszego poranka za nic nie mogłam tego pojąć. Po śniadaniu ustawiono nas na placu apelowym, z jednej strony osłoniętym przez zbocze wzgórza, z drugiej przez niewielki zagajnik. I wtedy mnie to uderzyło – nie myślałam już jak cywil. Popatrzyłam na drzewa i uznałam, że są wystarczająco gęste, żeby ukryć oddział ludzi. Nie przyszło mi do głowy, że lasek wygląda pięknie w promieniach wschodzącego słońca, nie zastanawiałam się, jaki to gatunek drzew. Myślałam tylko o tym, że będą się nadawały do zastawienia zasadzki. Przyglądałam się tym cholernym drzewom cały czas podczas przejścia przez plac apelowy. Czułam się naga i wystawiona na cel. To inne spojrzenie na świat, jakiego nie można nauczyć się w klasie. Moi towarzysze rekruci są zróżnicowaną mieszanką. Większość stanowią młodzi ludzie, młodsi ode mnie. I oprócz paru wyjątków nie mają wyższego ani

nawet średniego wykształcenia. W męskim baraku mieszka piętnastu moich rodaków z Christchurch. Wszyscy to górnicy – twardzi i małomówni, którzy bez narzekania wykonują rozkazy instruktorów. Na swój sposób są staroświeccy i dobrze wychowani. Gdy tylko dowiedzieli się, że także pochodzę z Christchurch, postanowili się o mnie zatroszczyć. Podczas długich marszów proponują mi zawsze, że poniosą mój plecak, chociaż wiedzą, że zostaną ukarani, jeśli ktoś ich na tym przyłapie. Żartują ze mnie i nazywają „siostrzyczką”, zupełnie jakbym pochodziła z ich osady. Jestem z nich bardzo dumna i trochę mi żal, że na naszym rodzimym świecie mieli marne perspektywy i musieli zaciągnąć się do Floty. Oczywiście jestem tutaj z tego samego powodu. Większość pozostałych zaciągnęła się, ponieważ nie wiedzieli, co zrobić ze swoim życiem. Niektórzy uciekli ze szkoły, inni mieli kłopoty z prawem. Chyba tylko kilka osób naprawdę czuje powołanie do służby wojskowej. Cookie chce trafić do marines. Podczas długodystansowych biegów śpiewa nawet motto marines: „Wszyscy razem, nigdy sami”. Po kilku milach doprowadza mnie to do szału. Chyba nigdy nie spotkałam nikogo takiego jak Cookie. Rzuciła szkołę średnią w ostatniej klasie. „Miałam już dość nauki… A potem tułania się po różnych dziwnych stanowiskach w pracy”. Szkoda, gdyby została, mogłaby dostać stypendium sportowe i skończyć studia. To duża, muskularna kobieta, a właściwie jeszcze dziewczyna, bo ma dopiero dziewiętnaście lat. Silna i zawzięta. Nie robi świństw i nigdy się nie cofa. Typ wojowniczki, prawdziwej amazonki – idealna do marines, o ile nie da się wcześniej zdobyć. Paru mężczyzn już smali do niej cholewki. Flota chyba pozwala na wszystko, gdy chodzi o związki między rekrutami, o ile tylko nie koliduje to z dyscypliną. Jeden z zalotników nie dawał Cookie spokoju, więc pewnego dnia rozkwasiła mu nos. Żadnych ostrzeżeń, żadnych próśb, po prostu pięść w nos! Sierżanta Kaelina trochę to zdenerwowało. W pobliżu poligonu jest pewne miejsce – milę za barakami znajduje się jezioro, szerokie może na pół mili, długie na dwie, otoczone gęstym lasem. W niedzielne popołudnia, gdy mamy cztery godziny dla siebie, wędruje tam całkiem liczna procesja mężczyzn i kobiet, żeby znaleźć trochę prywatności i pogłębić wzajemne stosunki. Sformułowanie „wycieczka nad jezioro” nabrało dość określonego znaczenia. Socjolog miałby tutaj niezłe używanie. Prymitywne zwyczaje plemienne w grupach wojowników. Albo coś podobnego. Muszę przyznać, że do mnie nikt się nie zaleca. Nie przewiduję żadnych wycieczek nad jezioro w najbliższej przyszłości. Dla większości mężczyzn w ośrodku szkoleniowym jestem po prostu za stara. Ale nie chodzi tylko o wiek. Próbuję ukrywać, że studiowałam i na dodatek zrobiłam magisterium, ale i tak to ze mnie wychodzi. Myślę, że łatwo to rozpoznać po moim słownictwie. Cookie zauważyła, że zabawnie mówię. „Dziewczyno, gdzie się nauczyłaś tylu trudnych słów?”, a potem zaczęła mnie przezywać „belferką”. Ostrzegłam ją, że jeżeli nie przestanie, doniosę jakiemuś marine, że Cookie ukrywa pod poduszką pluszowego misia. Zawarłyśmy przyjacielski rozejm. Warto wspomnieć jeszcze o dwóch osobach. Hiram Brill jest kościstym, nieśmiałym i nerwowym dzieciakiem, który wszędzie chodzi z notesem i zapisuje wszystko, co tylko może. Kiedy powstała Kompania Niebieskich, przepytał każdego żołnierza o pochodzenie, zainteresowania i umiejętności. Kto umie

naprawić ciężarówkę? Brill ma to zapisane. Kto potrafi polować? Zna się na wspinaczce? Kto prowadził w podstawówce drużynę w biegach na orientację? Brill wie. Zapisuje także przebieg starć, w których braliśmy udział, i nieustannie je analizuje. Nie ma skończonej nawet szkoły średniej. Szkoda, bo to urodzony student. I obiecał mi załatwić notes, żebym nie musiała używać tego cholernego papieru toaletowego! No i jest jeszcze Grant Skiffington, syn admirała Skiffingtona. Tego admirała Skiffingtona. Tak, tego, który brał udział w bitwie o Windsor i pokonał flotę Dominium. Zmiażdżył ją, jak opisują wszystkie źródła, na które się natknęłam. Admirał Skiffington ma reputację aroganckiego, drażliwego i nieustraszonego na polu bitwy. Niektóre z tych cech udzieliły się chyba synowi. Młody Skiffington wie, że instruktorzy musztry nic mu nie mogą zrobić. Absolutnie nic. Nie sprzeciwia się im, nie wprost, ale uważa, że to tylko taka gra. Czy wspomniałam, że jest piekielnie przystojny? Nigdy nie brakuje mu dziewczyn chętnych do przechadzki nad jezioro. Światła zgasną za pięć minut, więc na tym zakończę ten wpis.

ROZDZIAŁ 7 950 ROK PD. SPISKOWCY NA DARWINIE – Wszyscy zdajemy sobie sprawę ze wspaniałomyślności cesarza – zapewnił Hudis gładko. Postarał się, aby w jego głosie nie zabrzmiał nawet cień ironii. – Problem, jaki dręczy cesarza, to dostęp do zyrydu – wyjaśnił książę RaShahid. – Arkadyjczycy mają duże złoża zyrydu w pasie asteroid, ale odmawiają nam należnej części. – Chyba rozumiem sytuację – przyznał Hudis ostrożnie. – Jak wiadomo, Arkadyjczycy muszą przesyłać swoje frachtowce z rudą przez przestrzeń Tilleke, aby dotrzeć do rynków zbytu w sektorze Victorii, jednak traktat handlowy z Darwina zakazuje nam pobierania podatków od transportowanych ładunków. Stanowi to naruszenie suwerenności cesarza. Arkadyjczycy nie tylko eksploatują złoża zyrydu, które prawomocnie należą do Cesarstwa Tilleke, lecz na dodatek okradają nas za każdym razem, gdy ich statki przelatują przez sektor Tilleke. Co więcej, kiedy cesarz raczył łaskawie zaproponować, że kupi zyryd od Arkadyjczyków po bardzo dobrej cenie, odmówili sprzedaży, powołując się na traktat Robinsona-Patmana, podpisany na Darwinie. Traktat Robinsona-Patmana zakazywał wszystkim narodom, które go ratyfikowały, sprzedaży tych samych towarów i usług po różnych cenach dla różnych nabywców. Wszyscy klienci mieli kupować po tej samej cenie. Hudis wiedział, że cesarz chciał kupić zyryd za dziesięć procent ceny, jaką Arkadia dyktowała za tę rudę. Arkadyjczycy wyśmiali propozycję. Książę RaShahid zacisnął usta. – Mój ojciec, cesarz, zaprotestował. I co zrobili Arkadyjczycy? Przysłali prawnika. – Z niedowierzaniem potrząsnął głową. – Wysłali jednego ze swoich starszych dyplomatów, zajmujących się rozmowami handlowymi, oraz prawnika! Hudis wiedział z odprawy, że w Cesarstwie Tilleke nie obowiązywało żadne prawo. Jedyne prawo stanowił cesarz i tylko jego wola decydowała o wszystkim. – Prawnik miał czelność pouczać mojego ojca w sprawie traktatu z Darwina, jakby władca Cesarstwa Tilleke był uczniem, któremu potrzebne są lekcje. – Książę poczerwieniał na wspomnienie takiej obelgi. – Cesarz słusznie zauważył, że Tilleke nie podpisało traktatu Robinsona-Patmana, ale Arkadyjczycy ani myśleli przyjąć tego do wiadomości. Prawnik ośmielił się nawet imputować, że cesarz nie rozumie potrzeby istnienia prawa przeciwko dyskryminacji cenowej. Nie rozumie? – Książę RaShahid prychnął gniewnie. – Cesarz Tilleke nie rozumie? Westchnął ciężko. – Mój ojciec to człowiek cierpliwy, jednak tego było już za wiele nawet dla kogoś

tak tolerancyjnego i wspaniałomyślnego. Postąpił zatem, jak należało. Dyplomata został odesłany na Arkadię, nie stała mu się żadna krzywda. Prawnik, rzecz jasna, musiał ponieść karę za swoją nieuprzejmość. Mój ojciec rozkazał nabić go na pal w sali tronowej. – Na wspomnienie egzekucji książę uśmiechnął się z zadowoleniem. – A jakie były ostatnie słowa prawnika, zanim został nadziany na pal? Powtarzał: „To na pewno jakaś pomyłka”. – Książę parsknął ochrypłym śmiechem. – Doprawdy, skąd się biorą tacy ludzie? „To na pewno jakaś pomyłka”! Hudis oczywiście znał tę historię. Pułkownik KWD pokazał mu wideo. Cesarz naruszył zasady immunitetu dyplomatycznego i Kongres Ligi Światów Ludzkości głosował za ukaraniem Tilleke. A jeśli chodzi o prawnika z Arkadii, nadal znajdował się w sali tronowej. Cesarz Chalabi rozkazał, aby ciało zabalsamowano i utrwalono. Tkwiło na palu jako przypomnienie, co grozi dyplomatom i gościom, jeżeli zapomną o dobrych manierach. Książę roześmiał się, ale zaraz spoważniał. – Cesarstwo potrzebuje energii. Nasze zakłady nie nadążają z produkcją. Wytwarzanie żywności jest niewystarczające w stosunku do potrzeb. Gdybyśmy mieli zyryd, który ukradli nam Arkadyjczycy, w parę tygodni rozwiązalibyśmy problem niedoborów energii. Nic z tego, bo musimy wejść na rynek, żeby zakupić niezbędne towary. Zakupów, rzecz jasna, dokonujemy przez pośredników z Victorii, a tam się pobiera marżę, co uderza bezpośrednio w Cesarstwo. Książę pochylił się i zabębnił palcami w blat stołu. – Cesarz to wielki człowiek. Jednak jego cierpliwość ma swoje granice. Arkadyjczycy nie zapłacili za swoje zbrodnie, na dodatek obrazili cesarza. Nie pozostawili nam wyboru. Cesarstwo Tilleke musi najechać na Arkadię i odebrać rudy zyrydu, które są naszą prawowitą własnością. W salonie zapadła cisza. Hudis z satysfakcją skinął głową. Tilleke było gotowe przystąpić do wojny! Nie trzeba było nikogo przekonywać ani przekupywać! Cesarz chciał wojny, wręcz się o nią prosił… Wtedy jednak odezwała się Elizabeth Dreyer. – Wiktowie was powstrzymają – zauważyła beznamiętnie. – Ich Flota ma dwukrotną przewagę liczebną nad waszą, a okręty są nowocześniejsze i potężniejsze. Jeżeli zaatakujecie Arkadię, Wiktowie ruszą jej na pomoc, a kiedy skończą, z waszej floty zostaną dymiące wraki, zaś zyrydu nie zobaczycie nawet z daleka. Hudis z niepokojem zerknął na savaka czuwającego pod ścianą, a potem odchrząknął. – Chyba że… Chyba że Cesarstwo otrzyma oczywiste wsparcie i pomoc od swoich sojuszników. Jak powiedziała asystentka doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego, Flota Victorii jest dwa razy większa niż siły Tilleke, ale nie przewyższa dwukrotnie zjednoczonych flot Tilleke, Dominium i Cape Breton. – Uśmiechnął się. – Moglibyśmy razem osiągnąć to, czego w pojedynkę nie zdołamy. Popatrzył na Dreyer, a ona nieznacznie skinęła głową. – Zastanawialiśmy się nad sposobem rozproszenia uwagi Wiktów, zmuszenia ich, aby podzielili swoje siły. Nadal będzie to ryzykowne, książę, zwłaszcza dla Cesarstwa Tilleke. Flota Victorii jest naprawdę potężna.

Książę RaShahid spojrzał na Hudisa w zamyśleniu. – To, co pan powiedział, sekretarzu ludowy, jest prawdą, ale ta ocena siły Wiktów może się zmienić. Wynaleźliśmy… ach, urządzenie, które może okazać się bardzo pomocne w naszych działaniach. Rozmowa urwała się, gdy służba wniosła przekąski. Kiedy ostatni z kelnerów wyszedł, Hudis zarysował swój plan podboju sektora Victorii. Kiedy skończył, sięgnął po wino. Raz jeszcze przyjrzał się pięknej wysłanniczce z Cape Breton i wyniosłemu księciu z Tilleke. – Oczywiście pozostało jeszcze do uzgodnienia wiele szczegółów, ale najpierw musimy zdecydować wspólnie, czy nasze trzy narody w ogóle przyłączą się do tego przedsięwzięcia. Elizabeth Dreyer skinęła głową. – Cape Breton się przyłącza. Książę RaShahid wstał. – Jego Niezawisła Wysokość cesarz Tilleke z radością przyjmuje sojusz w swojej wojnie przeciwko Arkadii. Będzie współpracował w działaniach podejmowanych przeciwko Victorii. – Skinął głową, a potem cmoknął krótko. Dwóch savaków podeszło i stanęło u jego boku, gdy książę ruszył do drzwi. Hudis odsunął się, żeby zachować wymagany dystans dziesięciu stóp od syna cesarza. Po wyjściu księcia zapadła cisza. Wreszcie Dreyer przeczesała palcami włosy. – Zdaje pan sobie sprawę, sekretarzu ludowy, że Tilleke ruszy na nas, gdy tylko Wiktowie zostaną pokonani? – Tilleke chce Arkadii i zyrydu – odpowiedział zdawkowo Hudis. „Niech ona pierwsza wyłoży karty”. Dreyer skinęła głową. – A kiedy tylko to dostaną, połowa znanych złóż w zamieszkałym wszechświecie znajdzie się w rękach najbardziej ksenofobicznego i psychotycznego narodu w Lidze Światów Ludzkości. – Podparła podbródek na dłoni i wydęła usta w udawanym zamyśleniu. – Proszę powiedzieć, sekretarzu ludowy, czy to dobry pomysł? Hudis westchnął. „A zatem karty na stół”. – Tilleke to wściekłe i agresywne psy. Możemy ich wykorzystać, ale nigdy zaufać. Nie wiem, co za broń wymyślili, ale będę bardzo zadowolony, jeżeli zdołają zadać Wiktom ciężkie straty. Dla nas nie ma znaczenia, czy zwycięży Tilleke, czy mocno osłabiona Victoria, zyskamy w obu przypadkach najwięcej. Dreyer wbiła w niego nieruchome spojrzenie. Hudis z satysfakcją uznał, że ta kobieta nie była jednak nowicjuszką w polityce. Nie, raczej przebiegłym i niebezpiecznym graczem. – O tak, nasz zysk. Sektor Victorii, tamtejsze planety i surowce. – Uśmiechnęła się lekko. – I oczywiście położenie sektora. W centrum wszechświata opanowanego przez człowieka. Handel, który trwa nieustannie, niezliczone transakcje każdego dnia. Wyprostowała się i splotła palce. „No to do dzieła” – pomyślał Hudis. „Teraz zaczną się najtrudniejsze targi”. – Cape Breton popadł w nędzę przez Wiktów. Kiedy pokonamy siły Victorii… – Urwała i skinęła Hudisowi głową. – Kiedy wraz z Dominium pokonamy siły

Victorii, chcemy czegoś, co zrekompensuje nam poniesione straty. Hudis zmarszczył brwi. – Zgodziliśmy się już, że zdobyte planety znajdą się pod wspólnym zarządem władz Cape Breton i Dominium… – Chcemy Tytanów – stwierdziła twardo Dreyer. – Niezależnej władzy i wyłącznych praw. Tytany. Wiktowie zbudowali dwie olbrzymie stocznie, nieporównywalne z innymi w jakimkolwiek sektorze. Nadali im imiona po wczesnych bogach starożytnej Grecji – Atlas i Prometeusz. Konstrukcja trzeciej stoczni, Hyperiona, wciąż trwała, miną lata, zanim zakończą się prace. W butnym przekonaniu o swojej wyższości Wiktowie wykorzystywali Tytany do produkcji głównie myśliwców i statków handlowych, jednak ten, kto przejmie stocznie, będzie mógł wybudować więcej okrętów wojennych niż cała reszta zamieszkanych światów. Tytany umożliwiłyby ich właścicielowi stworzenie niepokonanej floty, a także zapewniłyby źródło dochodów gospodarczych z rynku sprzedaży statków cywilnych. Hudis uśmiechnął się ironicznie i uniósł jeden palec. – Po jednym dla każdego – oznajmił. Dreyer rozważyła propozycję, a potem odpowiedziała z uśmiechem: – Dobrze, sekretarzu ludowy. Cape Breton weźmie Prometeusza. „Dobrze to rozegrała” – uznał Hudis. Prometeusz był nowszą konstrukcją, z bardziej zaawansowanymi systemami komputerowymi wspomagającymi produkcję niż te, które umieszczono na Atlasie. Lecz w istocie rzeczy obie stocznie były bezcenne. – Zgoda! – przyklasnął Hudis. „Zawsze możemy później odebrać Prometeusza”.

ROZDZIAŁ 8 948 ROK PD. DZIENNIK OSOBISTY EMILY W OŚRODKU SZKOLENIOWYM FLOTY NA ABERDEEN Kolejne trzy tygodnie bez żadnego wpisu. Mogę się tylko usprawiedliwić zmęczeniem. Lata siedzącego trybu życia zupełnie mnie na to nie przygotowały! Niekiedy odnoszę wrażenie, że instruktorzy chcą nas zagonić na śmierć, a potem rzucają nas w czterodniowe ćwiczenia taktyczne, podczas których ma się szczęście, gdy się złapie trzy godziny snu. Zabawne, wszyscy rywalizują, kto wytrzyma trzydzieści godzin bez spania, jednak zmęczenie zwykle bierze górę. Ludzie zaczynają popełniać błędy, potykają się, zapominają o zabraniu zapasowego zasilacza do karabinu. Rośnie liczba incydentów z przypadkowym postrzeleniem swoich. Raz nawet zdarzyło się, że rekrut zasnął podczas nocnego marszu i wpadł na drzewo. Złamał sobie nos. Sierżant Kaelin wepchnął mu w nos papier toaletowy i zmusił do dalszej wędrówki. – Jeżeli żołnierz jest zdolny do walki, walczy – pouczył nas. – Misja jest najważniejsza. Gdyby jednak ludziom pozwolono się wyspać, zapewne nie wpadaliby na drzewa. Cóż, o porządnym śnie można tylko pomarzyć. Nauczyłam się różnych rzeczy. Codziennie sierżant wybiera spośród nas dowódcę oddziału, dowódcę plutonu albo całej kompanii. Nie ma żadnych wskazówek ani instrukcji, jak być dowódcą, tylko stwierdzenia: „Dzisiaj ty dowodzisz. Zdobądź tę pozycję” albo „Masz utrzymać tamto wzgórze”. Jak powiedziałby mój profesor statystyki, rezultaty są „wariantywne”. Najbardziej jednak interesujące jest, jak szybko uczymy się, kto jest dobry, a kto nie. Zasada pierwsza: więcej z nas ginie pod złymi dowódcami niż pod dobrymi. Zasada druga: przechwalający się, twardzi faceci zazwyczaj nie umieliby zaplanować nawet, jak wyjąć głowę z papierowej torby. Żadnych zmyłek, żadnych manewrów, żadnej psychologii, tylko zmasowana szarża na przeciwnika, co z tego, że ma torpedy, broń maszynową czy cokolwiek innego. Ogromna liczba ofiar. Czasami udaje się takim dopiąć swego, ale częściej ponoszą klęskę. A kiedy wygrywają, okazują bezwstydnie jakąś perwersyjną wręcz dumę z tego zwycięstwa okupionego tak dużymi stratami własnymi. Głupota, zwykła głupota. Niech nas Bóg broni przed takimi zwycięstwami, bo zachęcają tylko do powtarzania tej „taktyki”. Bezmyślna brawura plus brak wyobraźni równa się katastrofa. Co przypomina mi o Grancie Skiffingtonie, synu admirała. Wiem, że jest niegłupi i umiałby opracować porządny, sprytny plan ataku, ale nie raczy się pofatygować. Po prostu lubi walczyć i mało go obchodzi wynik starcia. Chyba równie mało go też obchodzi, czy jego ludzie zostaną ranni (a przecież to skurwysyńsko boli). Kiedyś po potyczce powiedziałam mu, że jest dupkiem, bo

mnóstwo jego ludzi zginęło na darmo (nawet nie osiągnął celu). Roześmiał się i zawołał przez ramię do jednego z NZP: – Jak się czujesz? – Dobrze – odpowiedział żołnierz. Wtedy Skiffington pochylił się do mnie i rzucił sotto voce: – Zdradzę ci coś w sekrecie, Tuttle. On tak naprawdę wcale nie jest martwy. – A potem roześmiał się i odszedł. Opowiedziałam o tym Cookie, a ona skrzywiła się i stwierdziła, że powinnam była strzelić mu w tyłek. – Poczułby wtedy, jak to boli, dziewczyno. O tak, na pewno by poczuł. Cookie żywi wobec Skiffingtona uczucia ambiwalentne. Podziwia jego zajadłość w walce, ale nie podoba jej się duża liczba ofiar. – Zdobędzie wzgórze, które koniecznie trzeba przejąć, ale pewnie tylko on będzie po tym stał na własnych nogach. Sierżant Kaelin tylko kręci głową i raz po raz pyta Skiffingtona, czy naprawdę jest taki głupi. Oczywiście, że nie. Jak dotąd, sierżant ani razu nie wyznaczył mnie jeszcze na dowódcę kompanii podczas ćwiczeń taktycznych. Zaczynam się denerwować.

ROZDZIAŁ 9 948 ROK PD. REKRUTKA W OŚRODKU SZKOLENIOWYM FLOTY NA ABERDEEN Przez kolejne dwa miesiące Kompania Niebieskich spędzała na poligonie sześć dni w tygodniu. Trenowano zasadzki, natarcia na wybrane cele, długie patrole w strefach bezpośredniego ostrzału i tym podobne. Codziennie instruktorzy wybierali rekrutów, aby pełnili podczas tych ćwiczeń funkcje oficerów. Emily dość szybko zorientowała się, że rekrutów stawiano przed problemem, lecz nie uczono, jak taki problem rozwiązać – to następowało dopiero podczas następnych ćwiczeń. W pierwszym tygodniu dano im kompas i mapy, a potem oddziały wysłano na długi marsz przez sześć wyznaczonych punktów kontrolnych. Wszyscy beznadziejnie zabłądzili, a w jednym przypadku zawędrowali tak daleko poza poligon, że nie natrafili na ani jednego przeciwnika. Wrócili do obozu spóźnieni, gdy skończyła im się woda i jedzenie. Byli wyczerpani. Następnego dnia odbyły się zajęcia z czytania map i orientacji w terenie. Emily słuchała z uwagą, zapamiętywała swoje błędy z poprzedniego dnia i przysięgała sobie, że choćby miała popełnić jeszcze mnóstwo pomyłek, zabłądzenie nie będzie już nigdy jedną z nich. Kolejnym ćwiczeniem okazały się starcia pod ostrzałem, po których wszyscy znowu uważali na lekcji o tym, jak prawidłowo celować z bull pupa. Podczas starć na poligonie większości wyczerpały się źródła zasilania, dzięki czemu nauczyli się, żeby nigdy nie zapomnieć o pobraniu zapasowych z kwatermistrzostwa. Nauczyli się też, że woda jest zbyt ciężka i noszenie trzech manierek nigdy się nie sprawdza, ale napełniać dwie należy przy każdej możliwej okazji. A przede wszystkim nauczyli się nigdy, przenigdy nie rezygnować z okazji do snu. Bardzo dobrze się także poznali. Dowiedzieli się, który z rekrutów nigdy nie narzeka, a który robi to zawsze, kto wrzeszczy i używa siły, kto słucha uważnie i myśli, jak rozwiązać problem, zanim przystąpi do działania. I na kim przede wszystkim można polegać. Jednak ulubieńcem Emily został Hiram Brill ze względu na swoją czystą przebiegłość. Niezdarny i cherlawy, zawsze powolny w mowie – tak właśnie ukrywał umysł szachisty i wyczucie strategii. Misja Kompanii Niebieskich była prosta: utrzymać centrum łączności. Budynek znajdował się przy niewielkim skupisku drzew na płaskim terenie. „Wrogiem” zostały Kompanie Zielonych i Złotych, dwustu żołnierzy przeciwko setce Niebieskich. Punkt ewakuacji był oddalony o piętnaście mil. Aby dotrzeć do celu, Niebiescy musieli przemaszerować przez pofałdowany, leśny teren. Kiedy Brill otrzymał dowództwo w tym zadaniu, usiadł nad mapą topograficzną obszaru działań, którą wykradł z obozowej biblioteki. Studiował tę

mapę przez dwadzieścia minut, po czym podzielił kompanię na pięć grup po dwadzieścia osób. Przejrzał swój notes, wywołał nazwiska piętnastu ludzi, którzy w szkole uprawiali biegi długodystansowe, kazał im się pozbyć całego wyposażenia oprócz karabinów, dwóch zapasowych zasilaczy, jednej polowej racji żywnościowej i butelki wody. Dowódca oddziału dostał lornetkę i radio. – Będziecie przynętą – wyjaśnił Brill. Głos miał silny, ale Emily dostrzegła, że twarz Hirama zrobiła się biała jak pasta do zębów. – Zieloni i Złoci wyruszyli pół godziny temu do bazy na zboczu o piętnaście mil stąd. A wy jesteście szybsi i bardziej wytrzymali niż wszyscy inni w naszej kompanii. Musicie dotrzeć do wroga i odciągnąć go jak najdalej stąd, dzięki czemu zyskamy na czasie i zdołamy go zdziesiątkować, zanim tu dotrze. Ruszajcie jak najszybciej, znajdźcie Zielonych i Złotych. Wyślijcie trzech najlepszych biegaczy przodem, na zwiad. Gdy tylko znajdziecie wroga, zajmijcie dogodne pozycje do pierwszej zasadzki. Nękajcie ich, ile się da! Strzelajcie, jakbyście mieli do dyspozycji całą amunicję na świecie! Początkowo będą zaskoczeni, ale potem ruszą na was. Gdy tylko do tego dojdzie, wycofajcie się! Zostańcie blisko wroga, ale stale się cofajcie. Chcę, żeby przeciwnik was gonił. Jeżeli tego nie zrobi, zaatakujcie znowu. – Zaznaczył punkt na mapie. – Kiedy znajdziecie się tutaj, przy tym paśmie wzgórz, kolejny oddział przejmie rolę przynęty. Wtedy przerwijcie walkę i wróćcie tutaj. W tych miejscach będzie na was czekało jedzenie i woda. Nie przejadajcie się, napijcie się i ruszajcie. Nie próbujcie niczego zabierać ze sobą, po prostu wracajcie do mnie. Drugi oddział-przynęta miał nękać i wycofywać się przez trzy mile, a potem przerwać walkę i ustąpić miejsca trzeciej grupie. W ten sposób Zieloni i Złoci żołnierze wciąż musieli stawiać czoła wypoczętym obrońcom, którzy bez obciążenia poruszali się zwinnie i szybko. Zadziałało jak zaklęcie. Żołnierze z Kompanii Zielonych i Złotych, obciążeni pełnym wyposażeniem, zdołali przejść zaledwie cztery mile, gdy natknęli się na pierwszą drużynę Niebieskich, i stracili dziesięciu ludzi jako NZP, zanim zdołali przeprowadzić kontratak. Nie mogli jednak dogonić chyżostopych Niebieskich. Coraz więcej Zielonych i Złotych ginęło, a mimo to parli naprzód. Udało im się zranić paru Niebieskich, nawet kilku zabić, ale drogo płacili za każde takie zwycięstwo. Dzień był upalny, napastnicy coraz mocniej to odczuwali. Złoty dowódca ostrzegał żołnierzy, żeby zwolnili i nie dali się zamęczyć, ale Zielony poganiał swoich, aby parli naprzód, a gdy Niebiescy pozbawiali go kolejnych podwładnych, wywrzaskiwał inwektywy na obrońców. Wkrótce bardziej wytrzymali żołnierze znaleźli się na czele, podczas gdy słabsi zostali w tyle. Kontrola nad kompaniami zaczęła spadać, rozkazy nie docierały. W niedługim czasie kompanie wroga rozproszyły się w kilka niezorganizowanych grup, o wiele mniej groźnych niż zwarta siła dwustu żołnierzy. Po długich, upalnych dziesięciu godzinach od oddania pierwszych strzałów dowódca Zielonych doprowadził pierwsze szeregi swojego wojska do wzgórza wznoszącego się obok centrum łączności. Do tego czasu atakujący stracili dziewięćdziesięciu żołnierzy, podczas gdy Niebiescy tylko dwudziestu. Na dodatek siły napastników rozproszyły się na przestrzeni niemal pięciu mil. Zamiast poczekać, aż grupa się znowu zbierze (dowódca Złotych skręcił kostkę sześć mil wcześniej), dowódca Zielonych wydał rozkaz ataku. Miał do dyspozycji czterdziestu ludzi. Zmęczony, głodny i chętny do natychmiastowej, brawurowej

szarży na cel, dowódca Zielonych nie pofatygował się, żeby zrobić rekonesans. I dlatego stracił ostatnią szansę na ocalenie siebie i swoich ludzi. Z kryjówki w okopie Brill obserwował przeciwników wynurzających się zza drzew. Wytarł spocone dłonie o spodnie i włączył radio. – Wróg jest już niemal w zasięgu pewnego ostrzału. Czekać na mój rozkaz. Obrońcy pod dowództwem Brilla odczekali, aż żołnierze wroga znajdą się na otwartej przestrzeni, a potem wyskoczyli ze stanowisk, które wykopali wokół centrum łączności. W ciągu trzech brutalnych minut pozbyli się wszystkich napastników. Nie przeżył ani jeden z atakujących, spoczęli na poligonie, a ich kombinezony zaczęły błyskać na pomarańczowo. Nadal pozostało jednak ponad siedemdziesięciu żołnierzy z Kompanii Złotych i Zielonych, którzy zostali wcześniej w tyle, prowadzeni przez kulejącego dowódcę. Brill przez radio wydał rozkaz i niewielkie oddziały ukryły się w lesie, a potem zaczęły się podkradać na tyły wroga. Dowódca Złotych poprowadził swoje siły do zagajnika w pobliżu centrum łączności. Jednak gdy tam dotarł, zaskoczył go widok tak wielu NZP leżących na otwartym polu poniżej. Za to nie było ani jednego Niebieskiego. Czy Niebiescy zostali odciągnięci? Czy centrum łączności pozostało bez obrony i wystarczy je tylko zająć? Dowódca Złotych zachował ostrożność, obawiając się pułapki. Rozstawił swoich ludzi w tyralierę, zanim wyszli spod osłony, jaką zapewniał zagajnik. Nie widzieli Niebieskich, którzy skradali się za nimi, a potem zajęli dogodne pozycje wśród drzew i przygotowali się do ostrzału. Brill odczekał, aż wszyscy przeciwnicy znaleźli się na otwartym terenie, po czym wydał przez radio kolejny rozkaz i skrył się w swoim okopie. Niebiescy otworzyli ogień w plecy przeciwników. Dowódca Złotych rozkazał swoim ludziom, żeby się odwrócili i odpowiedzieli ogniem na ogień, ale wtedy główne siły obrońców centrum łączności wynurzyły się z okopów i po raz drugi zaskoczyły wroga. Tylko dziesięciu Złotych i Zielonych zdołało uciec do swojej bazy. – Świetna robota, Hiram! To było genialne! – wykrzyknęła Emily do Brilla. Nie mogła przestać się śmiać. Na twarzy ciemnej od smug kamuflażu i brudu zabłysły bielą jej zęby. Dowodziła jednym z oddziałów, który atakował od tyłu ostatnich przeciwników. Była zarazem wyczerpana i podniecona. *** Sierżant Kaelin dołączył do Niebieskich niedługo potem. – No, rekruci, wróg miał dwukrotną przewagę liczebną, a jednak sobie poradziliście. – Pokiwał głową, gdy popatrzył na leżących w polu „martwych” Zielonych i Złotych. – Jak wpadliście na taki plan? Brill, który przez całą bitwę nie ruszył się dalej niż na sto stóp od centrum łączności, był spocony i wymięty jak po biegu maratońskim. Oczy lśniły mu aż za bardzo i mówił, połykając końcówki. – Kluczowe znaczenie miało to, że już wcześniej walczyliśmy przeciw Złotym i Zielonym. – Machnął swoim notesem i uśmiechnął się z satysfakcją. – Kompania Zielonych zawsze była agresywna i odważna, a Złotych ostrożna i metodyczna. Domyśliłem się, że ci dwaj dowódcy nie będą dobrze współpracować, a w trudniejszych warunkach stracą kontrolę i dyscyplinę diabli wezmą.

Liczyłem, że jeżeli uda się ich rozdzielić i rozproszyć podczas pogoni w lesie za oddziałami-przynętami, damy radę ich zdziesiątkować i pokonać. Sierżant pokiwał głową. – Doskonała robota, Brill. Przyjrzał się Hiramowi uważnie i długo milczał, jakby zastanawiał się, czy coś jeszcze powiedzieć, po czym odwrócił się i odszedł. Emily stanęła obok Brilla. – Cała zasługa należy się tobie, Hiram! A niech mnie! Udało się fantastycznie! – Uścisnęła Hirama ze śmiechem. Brill jednak pokręcił głową z powagą. – Wiesz, Em? – odezwał się cicho, że tylko ona mogła go usłyszeć. – Nie wiedziałem, czy się uda. Naprawdę nie wiedziałem. Przełknął nerwowo i spuścił wzrok. – To znaczy uważałem, że powinno się udać, ale strasznie się bałem. Gdy wysłałem oddział, żeby nękał wroga, mogłem tylko siedzieć i czekać, aż dowiem się, czy miałem rację. Na bogów naszych matek, czekałem godzinami, zanim wreszcie miałem jasny obraz sytuacji, a i tak ze strachu nie mogłem w to uwierzyć… – Uśmiechnął się słabo. – To trudniejsze, niż się wydaje, Em. O wiele trudniejsze. „I właśnie taką naukę należy wyciągnąć z tej bitwy” – pomyślała Emily. Potem nastąpiły kolejne ćwiczenia, a Kompania Niebieskich czasami przegrywała, a czasami wygrywała. Przez cały czas Emily nie wychylała się i nie odzywała bez potrzeby – nie chciała drażnić sierżanta Kaelina. Parę razy mianowano ją oficerem i musiała rozwiązać problemy taktyczne, ale raczej proste i oczywiste, bardziej zależne od logistyki i odpowiedniego rozplanowania manewrów niż walki. Emily wykonała swoje zadania kompetentnie i tyle.

ROZDZIAŁ 10 948 ROK PD. REKRUTKA W OŚRODKU SZKOLENIOWYM FLOTY NA ABERDEEN Pewnego ranka w trzecim miesiącu szkolenia sierżant Kaelin zebrał Kompanię Niebieskich przed barakami i wydał komendę spocznij. – Większość z was wie, że za pięć dni okres szkolenia dobiegnie końca i dostaniecie przydziały do specjalizacji. Wtedy oficjalnie zostaniecie kadetami, nie prostymi rekrutami. Zaczniecie szkolenie i naukę związaną z waszym przyszłym przydziałem we Flocie. Dzisiaj… – Urwał, żeby sprawdzić notes, przekartkował go, zanim znalazł to, co go interesowało. – Tak, dzisiaj zaplanowane jest tylko proste szkolenie z celności i zasięgu strzałów. Potem wrócicie tutaj na obiad, a po południu zaczniecie pakowanie sprzętu i oznakowanie wszystkiego, co musi zostać. Zbiórka na placu apelowym za kwadrans z karabinami i dwoma zasilaczami. Nic więcej nie będzie potrzebne. Sierżant zamknął notes z głośnym trzaskiem. – Dowódcą kompanii podczas dzisiejszych ćwiczeń jest rekrut Skiffington. To wszystko! Rozejść się! Za plecami Emily Cookie podskoczyła z okrzykiem radości i wyszczerzyła zęby. – Już prawie koniec! Wreszcie uwolnię się od was, dupki z Floty, i zacznę szkolenie marine! Odwróciła się i ruszyła do baraku po sprzęt. Emily roześmiała się i już miała do niej dołączyć, gdy dostrzegła minę Brilla. Zawahała się. Brill marszczył brwi. – No co? – zapytała. – Nie cieszysz się, że niedługo stąd wyjedziesz? Nie chcesz już zaczynać tych kursów wywiadu, na które tak czekałeś? Brill zerknął na nią, a potem na plac apelowy, na którym właśnie zatrzymywały się ciężarówki, mające zabrać kompanię na poligon strzelecki. – Ile mieliśmy dni wolnych, Em? – Co? – zdziwiła się. – Hej, Hiram, rozchmurz się! Co cię dręczy? – Trzy dni – odpowiedział Brill na własne pytanie. – Jesteśmy tu od trzech miesięcy i tylko przez trzy dni nie mieliśmy ćwiczeń. Zostało pięć dni do końca szkolenia, a sierżant nagle mówi, że na dziś zaplanowano tylko proste ćwiczenia ze strzelania, a potem pakowanie i sprzątanie na resztę tygodnia. Nie wydaje ci się to trochę… – Urwał, szukając właściwego słowa. – Zbyt piękne, żeby było prawdziwe? Emily zatchnęła się zdumiona, a potem zaczęła się szybko zastanawiać. Pięć dni do końca szkolenia, pięć dni przed wysłaniem ich w pole, pięć dni… – Niech to szlag! – Spojrzała gniewnie na budynek administracji, gdzie sierżant Kaelin miał biuro. – Co z wami? – Cookie podeszła do nich, gdy zauważyła, że nie dołączyli.

– Hiram uważa, że to podstęp. I jeśli ma rację, to zamiast strzelania dostaniemy jakieś trudne zadanie – wyjaśniła Emily. Cookie wbiła wzrok w Brilla. – Niech to cholera, powiedz, że tylko mnie podpuszczasz! – rzuciła z oburzeniem. Hiram wzruszył ramionami. – Sama się zastanów. Wypuszczą nas w pole z niewielkim zasobem amunicji, bez jedzenia i wody. Na pewno potem czymś nas zaskoczą. Czymś trudnym. To doskonała okazja, złośliwa, ale świetna. Będziemy nieprzygotowani. Duży stres, duże zmęczenie. – Brill wzruszył ramionami. – Podejrzewam, że to prezent od sierżanta Kaelina na zakończenie szkolenia i przed odesłaniem nas do szkoły Floty. – Och, niech cię szlag… – jęknęła Cookie. *** W budynku administracji po drugiej stronie placu sierżant Kaelin stanął przy oknie i obserwował rekrutów przez lornetkę. – Wredny skurwysyn z was, wiecie, sierżancie? – zapytał z uśmiechem major Korber. – Nigdy nie sprzeczam się z oficerem, majorze. Korber prychnął z niechęcią. – Przejrzeli was, sierżancie? Uda im się uniknąć emocjonalnej traumy po tym wrednym podstępie, który dla nich szykujecie? A może poniosą totalną porażkę jak grupa z poprzedniego szkolenia? Kaelin raz jeszcze przyjrzał się placowi apelowemu przez lornetkę. – No cóż, majorze, zdaje się, że kilkoro z nich wyczuło, że coś jest nie tak. Major Korber pochylił się z zaciekawieniem. – Naprawdę? Kto? – Brill, panie majorze. Korber nie wyglądał, jakby wiedział, o kogo chodzi. – Ten spryciarz. Chłopak, który całkowicie rozbił Zielonych i Złotych dwa tygodnie temu. Właśnie rozmawia z Tuttle. – Ach, magister historii. Jest na tyle bystra, żeby przejrzeć podstęp? Kaelin uśmiechnął się ponuro. – O tak, panie majorze. Jest bardzo bystra. Nie przydzielałem jej jak dotąd trudnych zadań. Oszczędzałem ją na tę okazję. Korber wyciągnął rękę po lornetkę i sierżant podał mu ją bez zwłoki. – No dobra, widzę Brilla. Przypomina cholernego księgowego, co? I rozpoznaję Sanchez. Ta dziewczyna już wygląda jak marine. – Przesunął nieco lornetkę. – A to jest Tuttle? – Parsknął. – Jezu, ale mała… Opuścił lornetkę i spoważniał. – Jest twarda, Andy? – zwrócił się do sierżanta po imieniu. Kaelin wzruszył ramionami. – No cóż… Przekonamy się podczas tej misji, prawda? – Czy chociaż jednej grupie udało się zakończyć tę misję sukcesem? – Nie, majorze. Ale zawsze kiedyś jest ten pierwszy raz. Korber wydął usta. – Kto będzie dzisiaj dowódcą kompanii?

Kaelin wyszczerzył się jak wilk. – Skiffington. Major pokręcił głową z westchnieniem. – Złośliwość to twoje drugie imię, Andy. *** Na placu apelowym Emily zerknęła na zegarek – zostało dziesięć minut. Grant Skiffington stanął nieopodal. Podbiegła do niego. – Hej, Skiff, poczekaj! Istnieje duża szansa, że to ustawka do niespodziewanej misji. Musisz przekazać wszystkim, żeby założyli kombinezony bojowe z pełnym wyposażeniem. I z dodatkowymi zasilaczami oraz jedzeniem. Skiffington zatrzymał się i odwrócił. Uśmiechnął się do Emily protekcjonalnie. – Z zaplanowanych zajęć na strzelnicy wywnioskowałaś, że czeka nas niespodziewana misja. A możesz mi powiedzieć dokładniej, jak do tego doszłaś? – Hiram uważa, że zostaniemy wysłani na naprawdę poważne ćwiczenia. Skiffington wydął usta i skinął głową. – A, no tak – prychnął z sarkazmem. – Skoro Brill tak uważa, bez wątpienia musi to być prawda? Wyprostował się na całą swoją wysokość. Wyglądał na silnego i sprawnego, bardziej przypominał wzorowego żołnierza niż Brill, który stał obok i garbił się wyraźnie. Ten kontrast sprawiał, że słowa Hirama wydawały się niezbyt udanym żartem. – Sierżant Kaelin nigdy nie dał nam pięciu dni lekkich obowiązków – zauważył obronnym tonem. Emily aż się skrzywiła. Skiffington wyśmiał ich z nieskrywaną niemal pogardą. – Chcecie, żeby każdy zabrał dodatkowo trzydzieści funtów obciążenia, bo sierżant był miły? Wiecie, że to zabrzmiało jak majaczenie szaleńców, prawda? Na policzkach Brilla wykwitły dwie czerwone plamy. Cookie Sanchez przepchnęła się naprzód i stanęła ze Skiffingtonem niemal nos w nos. – Okaż trochę szacunku, nadęty gnojku – warknęła. – Kiedy nieustannie zajmowałeś się wystawianiem naszych tyłków na odstrzał, Hiram załatwił dwie wrogie kompanie. Masz jaja, Skiffy, przyznaję bez bicia, ale brakuje ci rozumu. Hiram to bystrzak, rozumiesz? Jeżeli mówi, że sierżant nas w coś wpakuje, mnie to wystarczy. Emily popatrzyła na Cookie z zaskoczeniem. Zdaje się, że dziewczyna broniła kogoś więcej niż tylko przyjaciela. Z jej głosu i mowy ciała przebijała wyraźna zaborczość. Skiffington zerknął na nią, potem na Brilla, wreszcie znowu na Cookie. W kącikach jego ust zadrżał uśmiech. – No, no – wycedził. – Kto by pomyślał? Kujon i amazonka. Emily wyczuła, że Cookie jest bliska ataku. – To tylko przezorność, Skiff – odezwała się cicho w nadziei, że uda się rozładować napięcie. Inni członkowie Kompanii Niebieskich zerkali na siebie nerwowo. Nikt się nawet nie uśmiechnął. Niektórzy wyglądali na zaniepokojonych. Jednak to Skiffington był dowódcą i na pewno nie życzył sobie, aby ktokolwiek otwarcie mu się sprzeciwiał. Zwłaszcza publicznie. Parsknął z rozbawieniem.

– Idziemy na strzelnicę. Możecie zabrać dowolne wyposażenie, tylko potem niech nikt nie narzeka, że mu ciężko. Godzinę później kompania została przewieziona na poligon strzelniczy. Na zbiórce okazało się, że ponad trzydziestu kadetów założyło pełny osprzęt bojowy. Sierżant Kaelin z niedowierzaniem pokręcił głową. – Widzę, że niektórzy z was albo są głusi, albo po prostu głupi. Albo lubią, żeby ich karać – zauważył z ironią. Emily nie była pewna, ale mogłaby przysiąc, że gdy to mówił, patrzył właśnie na nią. Poczuła przypływ zwątpienia. A jeżeli się myliła? „Pieprzyć to” – pomyślała. „Jeżeli się pomyliłam, to trudno”. Cookie podchwyciła jej spojrzenie i mrugnęła porozumiewawczo na pokrzepienie. Brill patrzył nieruchomo przed siebie i zaciskał zęby. Po półtorej godziny ćwiczeń z celności strzałów sierżant Kaelin zagwizdał i krzyknął: – Przerwać ogień! Przerwać ogień! Kompania Niebieskich plutonami na ciężarówki. Wracacie do bazy na obiad, a potem zaczynacie pakowanie sprzętu. Ruszać się, rekruci! Gdy wsiadali na ciężarówki, Skiffington posłał Emily ironiczny uśmieszek, jakby chciał powiedzieć: „A nie mówiłem?”. Kolumna samochodów ruszyła krętą, żwirowaną ścieżką, która łączyła się z główną drogą do ośrodka. Emily znalazła się w trzeciej z pięciu ciężarówek. Kiedy pojazd zaczął kołysać się i podskakiwać na wybojach, dziewczyna zerknęła na zegarek. Właśnie minęło południe, w brzuchu zaburczało jej z głodu. Popatrzyła na Brilla. Ale ten tylko przepraszająco wzruszył ramionami. – Wybacz – burknął zawstydzony. – Nie waż się przepraszać, skarbie – odezwała się Cookie, która siedziała naprzeciw. – To jeszcze nie koniec. Ta droga ciągnie się przez dziesięć mil albo więcej. Doskonały teren na zasadzkę. Lepiej odbezpiecz broń i rozglądaj się uważnie. Emily parsknęła śmiechem. No jasne! – Hej, ludzie! – zawołała do pozostałych. – Broń w gotowości! Obserwujcie drzewa, czy nie ma tam nieprzyjaciół. Pozostali członkowie plutonu spojrzeli na nią ze zdziwieniem. Trzy osoby pokręciły głowami z niechęcią i wróciły do rozmowy, ale reszta posłusznie przygotowała broń i odwróciła się na ławkach, aby mieć lepszy widok. Zasadzka była dwie mile dalej. Strzały huknęły zza kępy drzew, a pierwsza ciężarówka zabuksowała przy hamowaniu. Na pace ludzie krzyczeli po trafieniach, dwóch rekrutów zaczęło migotać na pomarańczowo. – No i teraz mamy zabawę! – wrzasnęła radośnie Cookie, mierząc w drzewa. Hiram Brill spojrzał na Emily. – Bogu niech będą dzięki – westchnął. W głowie Emily kłębiły się gorączkowe myśli. „Droga jest zamknięta. I pewnie przez całą długość czekają kolejne zasadzki”. Strzelanina zakończyła się w niecały kwadrans. Skiffington szybko zorganizował swoich żołnierzy i przypuścił atak na czających się przeciwników. Okazało się, że to Kompania Zielonych. Wycofali się do lasu, pozostawiając tylko kilku martwych lub rannych. Skiffington wrócił z pogoni za napastnikami

uśmiechnięty od ucha do ucha i z karabinem na ramieniu. – Wychodzi na to, że jednak się dzisiaj zabawimy – powiedział do Emily. Posłała mu złowrogie spojrzenie, wściekła, że nie miał nawet na tyle przyzwoitości, żeby przeprosić za swoje wcześniejsze zachowanie. Skiffingtona mało to obeszło, cieszył się tylko, że znowu będzie walczył. Z ponurym grymasem Kaelin zwołał na zbiórkę tych, którzy przeżyli. – No dobra. Wszyscy spocznij. Słuchajcie. Nauka na dziś: bądźcie zawsze gotowi! – Rozejrzał się z grymasem po rekrutach. – Powinniście od dawna już o tym wiedzieć. Myślicie, że wróg wyśle wam uprzejmie kartkę z notatką: „Proszę wybaczyć, ale zamierzamy was zaatakować jutro w południe”? Gniewnie pokręcił głową. – Po co, na Boga, ćwiczyliśmy was w rozpoznawaniu różnych zasadzek? Żebyście wiedzieli, jak zaskoczyć wroga! Nie przyszło wam do głowy, że wróg też pragnie was zaskoczyć? Szkolimy was na wojnę, ludzie! Nie na strzelnicę. Na wojnę! Czujność albo śmierć, tak jest na wojnie! Wyciągnął mapę rozrysowaną na kawałku jakiegoś afisza. – No dobra, nowe rozkazy! – Wskazał na dół mapy. – Jesteście tutaj, około dwóch mil od głównej drogi. Główna droga prowadzi najpierw na wschód do rzeki Dunloe, potem ciągnie się wzdłuż jej brzegu, a dalej skręca na północ-północny zachód do mostu Killarney. Cały ten odcinek ma czterdzieści mil. Emily widziała mapę. Droga nad rzeką wiła się w duże S, w dole zakręcała w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara, aż docierała do mostu Killarney, za którym znowu skręcała na północny zachód. Znajdowali się na dole tego wielkiego S. Oczywiście po prostej był to znacznie krótszy odcinek, ale teren składał się ze stromych wzgórz pomiędzy bagniskami. Sierżant Kaelin znowu zaczął mówić i Emily skupiła uwagę na jego słowach. – Zadaniem Kompanii Niebieskich będzie ochrona przejścia przez rzekę dla Kompanii Złotych. Złoci prowadzą konwój ciężarówek, który musi dotrzeć do skrzyżowania Czterech Dróg… – Wskazał na miejsce znajdujące się jakieś dwie mile za mostem Killarney. – Żeby wypełnić zadanie, musicie wiedzieć, że ciężarówki będą przy Czterech Drogach za dwadzieścia cztery godziny, licząc od teraz. Mostu Killarney bronią wrogie siły. Przydzielono wam do łączności kanał trzeci, radio Złotych nadaje na kanale czwartym. Będziecie mogli się skontaktować z Kompanią Złotych, gdy znajdzie się pięć mil od was. Popatrzył na Granta Skiffingtona. – Panie Skiffington, dostał pan rozkazy! Jestem tutaj tylko jako obserwator. Przeprowadzi pan swoją misję, jak uzna za stosowne. Aby dodać grze trochę rumieńców, powiem tylko, że ci, którzy zwyciężą, dostaną dwa tygodnie wolnego przed rozpoczęciem zajęć w szkole Floty. – Ostatnie słowa wywołały podekscytowane szepty i przynajmniej jeden okrzyk radości. Ku oburzeniu Emily Skiffington rozkazał, aby wszyscy wrócili na ciężarówki. Kobieta podeszła do niego i powiedziała cicho: – Skiff, droga na pewno jest zablokowana. Na całej długości są zasadzki. – Ale teraz, gdy już o nich wiemy, będziemy przygotowani. Spokojnie, Tuttle. Gdy tylko przedrzemy się przez zasadzki i znajdziemy za przeciwnikiem, szybko dotrzemy do mostu. Emily pomyślała, że gdyby sama broniła mostu, ustawiłaby zasadzki co milę.

Z każdym atakiem Kompania Niebieskich traciłaby ludzi, nawet jeśli tylko kilku. Tyle by wystarczyło, ponieważ do mostu dotarłyby już siły tak nieliczne, że niewiele mogłyby zrobić. – Skiff, popatrz na mapę – poprosiła z naciskiem. – Możemy przeciąć teren… – Panie Skiffington – zawołał sierżant Kaelin. – Ma pan zadanie do wykonania! Niech pan zdobędzie most! Skiffington uśmiechnął się ironicznie. – Grają naszą piosenkę, Tuttle. Czas ruszać. – Wsunął mapę do kieszeni. – Wszyscy na ciężarówki! A potem spojrzał złośliwie na Emily. – Ty też, Tuttle. Emily ruszyła do swojej ciężarówki z rumieńcem na policzkach i zaciśniętymi ustami. – Problemy, Tuttle? – zapytał sierżant. Odwróciła się do niego z wściekłością. – Miał pan tylko obserwować, sierżancie, prawda? Więc dlaczego pan judzi Skiffingtona? Sierżant wzruszył ramionami. – Zawsze ktoś kogoś judzi, Tuttle. Przyzwyczajaj się. Kompania dojechała do rzeki, skręciła na północ i zgodnie z przewidywaniami natrafiła na zasadzkę. Emily oszacowała, że znaleźli się pod ostrzałem co najmniej trzydziestu żołnierzy. Skiffington próbował zorganizować szybki kontratak, ale zbyt późno się zorientował i ostrzał przyszpilił ludzi do ciężarówek, a zastosowanie jakiejkolwiek taktyki wymagałoby czasu. Wreszcie udało się odciągnąć zasadzkę, napastnicy zostali zmuszeni do odwrotu. Pozostawili jedną uśmiechniętą rekrutkę. Jej uniform migotał na pomarańczowo. Pomachała im. Kompania Niebieskich w zasadzce straciła pięć osób, a siedem zostało rannych, jednak najgorsze było to, że zmarnowali ponad dwie godziny. Emily znowu próbowała namówić Skiffingtona, żeby opuścił drogę. – Wróg nas wykończy, jeżeli nadal będziemy jechać drogą! Kiedy dotrzemy do celu… o ile w ogóle tam dotrzemy… nie będziemy mieli dość ludzi, żeby przejąć most! Skiffington zastanowił się, wyjął swoją mapę i przyjrzał się uważnie. Emily wskazała na alternatywny szlak przecinający okolicę. – To nie będzie przyjemny spacerek – przyznała – ale trudniej nas będzie wypatrzyć na tych wzgórzach, daleko od tej cholernej drogi. A przy odrobinie szczęścia może nawet uda się zaskoczyć przeciwnika. Sierżant Kaelin zmarszczył brwi i spojrzał na zegarek. – Czas ucieka, panie Skiffington. Pan dowodzi. Ma pan misję do wykonania, a od celu dzieli pana spora odległość. Co zamierza pan zrobić? – rzucił. Skiffington wskazał na drogę przed nimi. – Tam jest wróg, Tuttle. Nie zabijemy go, jeżeli nie będziemy walczyć. – Podniósł głos, aby inni mogli go usłyszeć. – Wszyscy na ciężarówki! Ruszamy dalej! Sierżant Kaelin westchnął i pokręcił głową. – Zła odpowiedź, rekrucie. – A gdy Skiffington zamrugał zaskoczony, sierżant wyciągnął niewielkie pudełko i nacisnął guzik. Uniform Skiffingtona zaczął migotać na pomarańczowo. – Wasz oficer dowodzący właśnie został zabity przez snajpera! – Kaelin spojrzał

na Emily. – Przejmujesz dowodzenie, Tuttle. – Zerknął na zegarek. – Masz dwadzieścia jeden godzin i dwadzieścia minut, żeby zakończyć misję. Emily wytrzeszczyła oczy i rozdziawiła usta, a wtedy sierżant Kaelin mrugnął do niej porozumiewawczo i odszedł. Starając się zwalczyć panikę, Emily szybko oszacowała swoje siły. Miała do dyspozycji dziewięćdziesięciu czterech żołnierzy, w tym siedmiu rannych. Tylko trzydziestu miało racje żywnościowe, wodę i dodatkowe zasilanie do karabinów. Szybko ściągnęła z „martwych” zasilacze i racje żywnościowe, również od rekrutki z Kompanii Czerwonych, która poległa w zasadzce. Dziewczyna miała też dwie manierki wody. Emily zabrała je wraz z czterema racjami żywnościowymi. NZP wyciągnęła rękę. – Nazywam się Susan Matt – przedstawiła się. – Zapowiada się interesująca potyczka. Powodzenia. – Nie przypuszczam, że powiesz mi, gdzie są Czerwoni, co? – zapytała Emily. Matt wskazała na swój błyskający kombinezon. – Martwi nie mówią – oznajmiła z powagą, a potem parsknęła śmiechem. Emily podzieliła swoją kompanię na pięć plutonów i zaczęła się zastanawiać, kogo mianować na dowódców tych oddziałów. Jeden wybór był prosty – Cookie Sanchez. Potem Emily odciąg-nęła Hirama Brilla na bok. – Chciałbyś dowodzić plutonem? – zapytała cicho, aby nikt inny nie usłyszał. Na spoconym czole Brilla pojawiły się nowe krople, a z twarzy odpłynęła krew. – Słuchaj, Em… Emily – wyjąkał. – Jeżeli trzeba, zrobię to, ale wolałbym być twoim oficerem doradczym albo coś. Świetnie sobie radzę z mapami i w ogóle… – Urwał i odwrócił wzrok. – Nie znoszę podejmowania decyzji na polu bitwy – przyznał niepewnie. Wyjął z kieszeni notes i wyciągnął do Emily, jakby przekazywał jej bardzo cenny dar. – Ale mam tu wszystko, co powinnaś wiedzieć o każdym w Kompanii Niebieskich. Emily przypomniała sobie wyraz twarzy Brilla po tym, jak poprowadził kompanię do zwycięstwa nad Zielonymi i Złotymi. Przypomniała sobie również świetną analizę, dzięki której osiągnął zwycięstwo. Podjęła szybką decyzję. – Dobrze. Zostaniesz moim aide-de-camp, adiutantem i doradcą. Prawą ręką. Ale – ostrzegła surowo – kiedy będę chciała rady, mam ją dostać bez zwłoki. Żadnych wykrętów. Możesz się denerwować i wyżywać, ale tylko na mnie. Zgoda? Brill odetchnął z ulgą. – Nie zawiodę cię. – Dobrze, doradco. Potrzebuję natychmiast czterech dowódców plutonów. Sugestie? Brill zamyślił się, a jego twarz przybrała nieobecny wyraz, który Emily widziała za każdym razem, gdy się skupiał. Cookie mówiła, że Hiram wygląda wtedy jak „wioskowy głupek”. Zaraz jednak chłopak się ocknął. – Potrzebujesz Kimballa, Lee, Zavareei i… – uśmiechnął się ponuro – Skiffingtona. Emily zmarszczyła brwi. Rob Kimball był tyczkowatym rekrutem z wiecznie rozczochranymi włosami, niezachwianie entuzjastycznym podczas ćwiczeń taktycznych. Co więcej, wykazał się zdolnościami do organizowania przebiegłych i podstępnych posunięć, czym zawsze potrafił zaskoczyć przeciwnika. Sandra Lee mówiła powoli i spokojnie, ale zawsze była niesamowicie skupiona. Nie bała się

podjęcia ryzyka, a Emily uważała, że dziewczyna przeszłaby przez ogień, gdyby dzięki temu mogła wykonać zadanie. – Nie znam Zavareei, a Skiffington jest NZP – zauważyła ostro Emily, nieco ostrzej, niż zamierzała. W głębi duszy słyszała tylko wrzask, że czas ucieka. Musiała ruszać! – Kara Zavareei to energiczna dziewczyna, która potrafi zmotywować swoich ludzi do działania – odparł ze spokojem Brill. – A Skiffington stoi dziesięć stóp za tobą i wygląda na całkiem żywego. Jeżeli będziemy musieli przebijać się przez obronę wroga na moście, jego pluton powinnaś puścić jako pierwszy. Emily odwróciła się powoli. Grant Skiffington rzeczywiście tam stał i z nonszalanckim uśmiechem gryzł batona z racji żywnościowej. – Sierżant powiedział, że mogę dokończyć manewry pod twoim dowództwem – wyjaśnił swoje zmartwychwstanie. – I mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale wziąłem twoją rację. Od śniadania nie miałem nic w ustach. Skoro problem personelu został rozwiązany, Emily skupiła się na logistyce. Największy problem Niebieskich był ewidentny. Nawet gdy rozdysponowano dodatkowe „magazynki”, nadal dwunastu żołnierzy nie miało zasilaczy do swoich karabinów, a większości pozostało energii tylko na kilka strzałów – wyczerpali zapas podczas ćwiczeń strzeleckich. Emily musiała myśleć szybko. Wreszcie pożyczyła pomysł Hirama Brilla i wywołała czterech najszybszych długodystansowców. Kiedy wystąpili, odciągnęła ich na stronę. – Jesteśmy około cztery mile od obozu – oznajmiła. – Podjedziecie ciężarówkami jeszcze milę naprzód, dzięki temu znajdziecie się trochę bliżej obozu. Zostawcie tam samochody, na wypadek gdyby Kompania Czerwonych zastawiła więcej pułapek, potem podejdźcie do obozu i tam wybłagajcie, pożyczcie albo ukradnijcie wszystkie zasilacze do broni, jakie uda się wam znaleźć. I polowe racje żywnościowe. Nie przeładujcie jednak plecaków, bo musicie do nas potem dołączyć. Wróćcie inną trasą i nie zbliżajcie się do ciężarówek. I niech wróg was nie zobaczy. Pokazała im na mapie, którędy zamierza prowadzić resztę kompanii, przekazała jedną z radiostacji i ustaliła hasła na wypadek, gdyby Czerwoni lub Zieloni podsłuchiwali częstotliwość przydzieloną Niebieskim. Gdy tylko biegacze wyruszyli, Emily zebrała resztę kompanii. – Słuchajcie! – podniosła głos. Wiedziała, że niezbyt dobrze ją słychać. We własnych uszach Emily zabrzmiało to jak pisk dziesięciolatki. Uniosła mapę. – Ruszymy pieszo przez bagna i te wzgórza. To jakieś dwadzieścia mil, może więcej. Trudny teren, więc marsz będzie powolny, ale powinniśmy dotrzeć do mostu Killarney z dużym zapasem czasu. Najważniejsze, żebyśmy pozostali niewidoczni. Jeżeli uda się nam dojść niepostrzeżenie, zyskamy ogromną przewagę. Czerwoni i Zieloni na pewno wyślą jakieś patrole, ale założę się, że większość ich sił albo czai się przy moście, albo siedzi w zasadzkach przy drodze nad rzeką. – Emily urwała, aby nabrać tchu. Żołnierze z Kompanii Niebieskich patrzyli na nią wyczekująco. „Oby mi się udało jak najmniej spieprzyć” – pomyślała. – Wysłałam biegaczy po więcej jedzenia i amunicji. Przy odrobinie szczęścia dołączą do nas za cztery, pięć godzin. Na razie niech wszyscy się napiją i coś zjedzą. Jeżeli ktoś ma manierkę z wodą, niech się podzieli z kimś, kto nie ma.

Uzupełniajcie wodę za każdym razem, gdy będziemy mijać jakiś strumień. Wyruszamy za dziesięć minut. Potem Emily zebrała dowódców plutonów. Brill rozwinął na ziemi swoją mapę, na której wskazała wzgórze wznoszące się tuż przy moście. – Nazwałam tę górę Słonecznik. Na miejscu dowódcy Zielonych i Czerwonych ustawiłabym na szczycie obserwatorów z lornetkami, mają stamtąd dobry widok na drogę przy rzece i na najbliższą okolicę. Do zachodu słońca musimy pozostać pod osłoną drzew, poza otwartym terenem. Przeciwnik na pewno go patroluje. Jeżeli mamy zaatakować most, będziemy musieli najpierw zdobyć Słonecznik. Omówili najlepszą trasę, zdecydowali, że najkorzystniej będzie przejść między dwoma mokradłami, a potem przekraść się do wąwozu w pobliżu Słonecznika. Emily wysłała zwiadowców uzbrojonych w lornetki i radio. Ostrzegła, aby zachowali ciszę w eterze, chyba że zdarzy się coś naprawdę nieprzewidzianego. Próbowała się też połączyć z Kompanią Złotych, ale bez skutku. Kiedy Kompania Niebieskich wyruszyła w drogę, Emily zerknęła na zegarek. Konwój Złotych powinien znaleźć się przy Czterech Drogach za niecałe dwadzieścia jeden godzin. Dzień był upalny. O wiele bardziej gorący, niż Emily się spodziewała. Woda na pewno okaże się największym problemem podczas marszu. Kompania minęła dwa koryta wyschniętych strumieni, gdy dotarli w pobliże mokradeł. Nawet bagna cofały się przed słońcem w środku lata, pozostawiając jedynie duże połacie spękanego, wysuszonego na kamień błota. Ludzie pocili się mocno, a wody, której i tak mieli niewiele, ubywało coraz szybciej. Kompania przekradła się między mokradłami, a potem skręciła na północ. W oddali na zachodzie dostrzegli wzgórze, które Emily ochrzciła mianem Motylka. Za nim wzdłuż rzeki wiodła droga. Dziewczyna znowu próbowała skontaktować się z Kompanią Złotych. Na próżno. Gdzieś z przodu znajdował się Słonecznik i most Killarney. Pięć godzin później, gdy Niebiescy przekradali się przez sosnowy zagajnik, wrócił jeden ze zwiadowców, zdyszany i zarumieniony po biegu. Zameldował o patrolu wroga milę dalej, na otwartym terenie przed lasem. – Możemy ich załatwić – ucieszył się Skiffington. – Zastawimy pułapkę i zanim się obejrzą, już będzie po nich. Wyglądał na podnieconego perspektywą starcia. – Nasz cel jest na moście. – Emily stanowczo pokręciła głową. – Dopóki wróg nie wie, gdzie jesteśmy, mamy szansę. Wystarczy, że ten patrol powiadomi o nas resztę, a zostaniemy otoczeni przez przeważające siły. Usiedli i poczekali półtorej godziny, aż patrol opuści okolicę. Skiffington burzył się i narzekał pod nosem na brak działania. Emily jednak cieszyła się z postoju, mogła trochę odpocząć. Woda prawie się skończyła, większość Niebieskich męczyło prag-nienie. Pozostało im co najmniej dziesięć mil marszu, a Emily nie była pewna, czy uda się wszystkich doprowadzić do celu. Jednak los im tym razem sprzyjał. Podczas przymusowego postoju dołączyli biegacze, wysłani po zaopatrzenie. Nieśli plecaki wypchane zasilaczami i jedzeniem. Ledwie zrzucili bagaż, zmordowani zalegli na ziemi. Emily otworzyła jeden z plecaków. Wysypały się zasilacze do broni. W drugim plecaku znajdowało się dwieście racji żywnościowych, a w trzecim jeszcze więcej zasilaczy. – I ładunek specjalny – rzekł Odackal, jeden z czterech długodystansowców.

Emily ponagliła go gestem, żeby wyjaśnił. Odackal uśmiechnął się szeroko, po czym otworzył ostatni plecak. W środku były manierki z wodą. Emily poczuła ulgę. – O, dzięki Bogu! – westchnęła. – Mogłabym cię za to pocałować! – Hm? Naprawdę? – Odackal z rozbawieniem uniósł brew. – To tylko takie powiedzenie – prychnęła Emily. – Kiedy dotarliśmy do ośrodka, umieraliśmy z pragnienia, więc doszliśmy do wniosku, że zabranie wody będzie dobrym pomysłem. – Spojrzał na nią zakłopotany. – W drodze powrotnej musiałem wypić dwie manierki, żeby w ogóle tu dotrzeć. – Świetnie się spisałeś. Potem Emily rozdała amunicję i upewniła się, że każdy ma choć trochę wody. Kiedy już wszystko udało się rozdysponować, zapadł zmrok. Cookie dołączyła wtedy do przyjaciółki. Przyniosła mapę. Oszacowała, że kompania znajduje się o dziesięć, może dwanaście mil od mostu. – Wkrótce wzejdzie księżyc, dość światła na marsz, przynajmniej przez parę godzin. Jeżeli się postaramy, dotrzemy na miejsce przed świtem. Emily musiała się uśmiechnąć. Kompania miała już amunicję, jedzenie i wystarczająco dużo wody na wędrówkę. I, jak dotąd, wróg ich nie zauważył. Mieli szanse na wygraną. Z zapasem kilku godzin na pewno uda się zdobyć most. *** Osiem godzin później Emily z rozpaczą opadła na ziemię. Nie mogła zdobyć celu prostym natarciem, nie było o tym mowy. Żadnych szans. Kompania Niebieskich dotarła na szczyt Słonecznika tuż przed świtem i natknęła się na czterech śpiących Zielonych. Zostali „zabici”, a dopiero potem obudzeni. Dostali rozkaz, aby nie wychodzili zza drzew i trzymali się z daleka od zbocza – chodziło o to, aby ich towarzysze nie dostrzegli, że są teraz Na Zawsze Pomarańczowi. Jeden z zabitych obserwatorów miał radio. Emily dała je Kimballowi. – Jeżeli ktoś zażąda meldunku, powiedz, że nic nie widać – nakazała. Potem położyła się przy stoku z lornetką i w pierwszych promieniach słońca obejrzała most. Cookie i Hiram leżeli obok, dotykając się biodrami. Reszta dowódców plutonów czekała nieco dalej. – Zabiłbym za kubek kawy – mruknął Brill. Przesunął lornetkę, aby przyjrzeć się mostowi dokładniej. – No proszę… Nasi przeciwnicy naprawdę się postarali, nie? Emily zdusiła przekleństwo. Most był mały, najwyżej długości boiska do piłki nożnej, i miał tylko dwa pasy. Żołnierze Zielonych i Czerwonych przyciągnęli pnie drzew i głazy, aby zablokować przejazd z obu stron – konwój nie da rady pokonać tych barykad. Na dodatek przy obu wjazdach na most ustawiono prowizoryczne bunkry z pni. Obrońcy mogli strzelać przez szczeliny w ścianach. A Kompania Niebieskich dysponowała tylko karabinami laserowymi. Nie mieli żadnych granatów, moździerzy ani innej artylerii. Aby zdobyć bunkier, musieliby się do niego wedrzeć, fizycznie go otworzyć i zabić strzelców. Na dodatek bunkry były powiązane ogniowo, aby żołnierze w jednym mogli bronić tych w drugim. Na domiar złego grupa Czerwonych i Zielonych właśnie taszczyła kolejne pnie i głazy,

aby wznieść barykadę również na środku mostu. Emily pokręciła głową. Miała już dość. Jej żołnierze zostaną skoszeni ostrzałem, gdy tylko zaczną schodzić ze wzgórza. Na moście nie znajdą żadnej osłony albo kryjówki, a do tego będą musieli nacierać na ufortyfikowane pozycje przeciwnika mającego dwukrotną przewagę liczebną… Właśnie w takich sytuacjach frontalny atak był bezdenną głupotą, za którą Emily zawsze krytykowała innych dowódców. Więc co teraz? No co…? „A kto powiedział, że to musi być frontalny atak? A gdyby tak zupełnie ominąć most? Ale gdzie i jak?” Emily podniosła lornetkę i zaczęła przyglądać się przęsłom mostu. Wykonano je z betonu, były duże, okrągłe i brudne. Nie, nie brudne, tylko wilgotne. Poziom wody znajdował się jakieś sześć stóp niżej od śladów na filarach. – Masz sześć godzin na wykonanie zadania, Tuttle – usłyszała nagle przy uchu. – Lepiej rusz tyłek i zajmij ten most! Emily odwróciła się do sierżanta Kaelina, który położył się obok niej. Cookie i Hiram dyskretnie się wycofali. – No, no, sierżancie, a już myślałam, że złożył pan śluby milczenia. – Popatrzyła na rzekę. Bez wątpienia susza tego lata sprawiła, że poziom wody opadł poniżej normy. – Słuchasz mnie, rekrut Tuttle? – warknął Kaelin. – Podpuszcza mnie pan, sierżancie? – odpowiedziała spokojnie Emily. Nie przerwała obserwowania rzeki. – Chce pan, żebym wpadła w panikę i poprowadziła swoją kompanię na pewną śmierć? Popatrzyła wreszcie na sierżanta. – Chybaby pan tego nie zrobił, prawda? Sierżant Kaelin zmarszczył brwi. – Kończy ci się czas, rekrut Tuttle. Jeżeli nie… – Urwał, bo Emily zaskoczyła go zupełnie, gdy położyła mu palec na ustach. Sierżant zamrugał zdumiony. Kobieta pochyliła się do jego ucha. – Jest pan tutaj tylko obserwatorem, sierżancie, pamięta pan? – szepnęła. – Ma pan tylko obserwować. Wiem, co mam robić. Podniosła się i odeszła. Kaelin jeszcze długo otrząsał się z szoku. Gdyby zrobił to inny rekrut, sierżant urwałby mu głowę. Popatrzył na odchodzącą kobietę, a jego zaskoczenie powoli zmieniało się w lekką irytację, pomieszaną z rozbawieniem. Cóż, na Boga, sam ją wyznaczył do tego zadania, bo chciał się przekonać, co ta mała mądrala zrobi. „Lepiej się wykaż” – ostrzegł ją w duchu. – Co widzicie? – zapytała Emily dowódców plutonów. Słońce właśnie wzeszło, ale na most padał jeszcze cień wzgórza. Wszyscy dowódcy spoglądali właśnie tam przez lornetki. – Mocna obrona – stwierdziła Lee. – Mnóstwo celów skoncentrowanych na bardzo małej powierzchni – odciął się Skiffington. – Gdy tylko ich przygwoździmy, nie będą mogli się ruszyć. – Obrona statyczna – dodał Kimball z namysłem. – Możemy posłać pluton na drugi brzeg rzeki i zaatakować z flanki. Przeciwnik znajdzie się w krzyżowym ogniu ze wzgórza i z drugiej strony. – Przerzucenie tam części ludzi zajmie sporo czasu, a niewiele go już zostało –

mruknęła Kara Zavareei. Cookie zdążyła już policzyć żołnierzy wroga. – Większość ludzi ustawili właśnie przy moście, Em. Skoro możemy ich przyszpilić… – I obejść! – potwierdziła Emily. – Woda opadła, jest płytko. Musimy przejść w górę rzeki i znaleźć bród dla ciężarówek. Zmylić przeciwnika i odwrócić jego uwagę, gdy samochody będą się przeprawiać. Skiffington parsknął śmiechem. – Mój pluton może przedostać się przez rzekę i zaatakować z flanki. To będzie niezła zabawa. „Ale najpierw muszę wiedzieć, gdzie jest Kompania Złotych i ich konwój” – pomyślała Emily. Odpowiedź na to pytanie przyniósł Odackal, gdy tylko dowódcy przekradli się dalej od zbocza. – Kompania Złotych właśnie się zgłosiła. Znajdują się cztery mile stąd. Dowódca Złotych chce z tobą jak najszybciej rozmawiać. Emily połączyła się od razu przez radio. Złotymi dowodził Rafael Eitan. – Dojechałeś już do drogi nad rzeką? – zapytała go. – Owszem. Trochę czasu nam zajęło dotarcie tak daleko, ale teraz jedziemy już w dobrym tempie – zapewnił Eitan. – Nadal mam wszystkie ciężarówki, ale zostało mi tylko siedemdziesięciu trzech żołnierzy. – Posłuchaj mnie uważnie. – Emily nabrała tchu. – Muszę wiedzieć, jakie dokładnie dostałeś rozkazy. Zapadła cisza, gdy Eitan rozważał jej słowa. – No, muszę poprowadzić konwój dziesięciu ciężarówek i dostarczyć ich ładunek do miejsca, które na mapie oznaczono jako Cztery Drogi. Mam czas do południa. – A jakie masz rozkazy dotyczące mostu Killarney? – To jedyny most, którym mogę przejechać przez rzekę, nie? Emily wyszczerzyła się w uśmiechu. Miała rację. „Kaelin, ty wredny sukinsynu”. – Dobra, Rafael. Chcę, żebyś przejechał trzy mile, a potem się zatrzymał. Rozumiesz? Trzy mile, potem stop. Ach, i powiedz mi jeszcze, czy któraś z twoich ciężarówek ma wyciągarkę? Zostawiła Skiffingtona i Kimballa z plutonami i dokładnymi rozkazami, żeby czekali na sygnał do ataku. – Gdy tylko ruszycie, będziecie musieli zająć przeciwnika przynajmniej na trzy godziny. – Posłała twarde spojrzenie Skiffingtonowi. – I żadnych bohaterskich szarż, Skiff, jasne? Jeżeli pozwolisz, żeby wróg wybił ci ludzi do nogi, będzie mógł też bez trudu załatwić pluton Kimballa, a wtedy pomyśl, co może się stać z resztą kompanii. Musisz odwracać ich uwagę przez trzy godziny. Skiffington odpowiedział bezczelnym uśmiechem. – Nie martw się, Tuttle. „Rozsądek” to moje drugie imię, a „czujność” to nazwisko. – Skopię ci tyłek, jeśli zawalisz, Skiffington – ostrzegła Cookie. ***

Ostrożnie, tak, aby na moście nikt ich nie zauważył, Emily poprowadziła resztę Kompanii Niebieskich do drogi nad rzeką. Pluton Cookie porzucił większość ekwipunku i wysforował się naprzód, żeby znaleźć miejsce dogodne do przeprawy dla ciężarówek i wypatrując samego konwoju. Podczas marszu Brill podał Emily kartkę wyrwaną z notesu. – Lista wszystkich z naszych trzech plutonów, którzy mają jakieś doświadczenia z inżynierią i mechaniką. Będziemy ich potrzebować podczas przeprawy. *** Na moście dowódca Kompanii Zielonych nerwowo zerknął na zegarek. Gdzie ten cholerny konwój? Wiedział, że przeciwnicy przedarli się przez zasadzki, bo reszta tych, którzy przeżyli starcia, zdążyła już wrócić na most. Spojrzał na dowódcę Czerwonych. – Nie podoba mi się to opóźnienie – stwierdził zaniepokojony. – Konwój powinien już dawno tu być. Coś knują. Trzeba wysłać więcej patroli… Dowodząca Czerwonymi ziewnęła. – Spokojnie. Obsadziliśmy wzgórze i most. Konwój, żeby dotrzeć do celu, musi tutaj przejechać na drugi brzeg rzeki. Więc nie denerwuj się, tylko czekaj, zaraz do nas dotrą. – Spojrzała na zegarek. – Zostały im trzy godziny. Dowódca Zielonych włączył radio. – Tu Messina z mostu, meldujcie wyniki obserwacji. Natrafiliście na coś? Na szczycie wzgórza nazwanego Słonecznikiem Kimball podniósł kilka kamyków i zaczął nimi potrząsać w dłoni, wytwarzając głośny chrzęst. Dopiero wtedy włączył radio, zabrane zwiadowcom z Kompanii Czerwonych. – Nic do zameldowania – odpowiedział. Miał nadzieję, że chrzęst w tle odpowiednio zamaskuje jego głos. – Widzisz? – ziewnęła dowodząca Czerwonych. – Gdyby wróg znalazł się o dwie mile stąd, zwiad by go wypatrzył. *** Spocona Emily uścisnęła dłoń Rafaelowi Eitanowi. – Bardzo się cieszę, że cię widzę! – oznajmiła radośnie. Eitan był młodzieńcem średniej budowy, szerokim w barkach, z gęstymi, ciemnymi wąsami. Uśmiechnął się w odpowiedzi i skinął głową. – Wzajemnie. To był długi dzień, co? Po akcencie Emily poznała, że pochodził z Azylu. Mundur miał podarty i brudny. Chyba spędził więcej czasu, tarzając się w pyle, niż za kierownicą. Kątem oka dostrzegła, że do sierżanta Kaelina dołączył instruktor Johnson, który zsunął się z pobliskiego drzewa. Obaj żołnierze odeszli na bok i zaczęli cicho rozmawiać. Johnson zerknął na zegarek, a potem wzruszył ramionami. Zabrzęczało radio. Kara Zavareei podbiegła do Emily. – Nasze patrole na flance meldują, że wszystko gotowe. – Jak daleko mają do mostu? – zainteresował się Eitan. – Zapomnij o moście – odparła Emily. – Przeprawimy ciężarówki przez rzekę

tuż za tamtym pasem drzew. Znaleźliśmy mieliznę, rzeka ma tam tylko trzy stopy głębokości. Nie wspomniała, że wzmiankowany bród kończył się stromo trzydzieści stóp od brzegu, a woda na ostatnim odcinku była głęboka i wzburzona. „Wszystko w swoim czasie”. Eitan chyba nie całkiem wierzył w to, co usłyszał, ale miał dość wyczucia, żeby nie wyrażać wątpliwości na głos. Za to Emily nie powstrzymała swojej ciekawości. – A właściwie co za ładunek przewozicie? Eitan wzruszył ramionami. – Pudła. Po jednym w każdej ciężarówce. Nie mam pojęcia, co w nich jest. Emily poszła za nim na tyły samochodu. Eitan uniósł klapę brezentu. Na pace leżały rozrzucone narzędzia, łomy, zwój liny, a także drewniana skrzynia mniej więcej w rozmiarze dwie na dwie na dwie stopy. Kobieta wskoczyła do ciężarówki i na próbę pchnęła skrzynię. Ciężka, ale dwóch ludzi mogłoby ją udźwignąć bez większego problemu. Emily przyjrzała się zatem narzędziom. – Po co ci to? – zapytała. – Zdaje się, że tymi ciężarówkami jeździły oddziały naziemne, gdy oczyszczały teren z zarośli i drzew przy Camp Gettysburg – stwierdził Eitan, a potem zmarszczył brwi. – Nie musimy się pośpieszyć? Emily przytaknęła, ale wzrok wciąż wbijała w narzędzia. – Czy to znaczy, że macie siekiery? Eitan pomyślał chwilę. – Tak, na trzeciej ciężarówce. Może pół tuzina. I kilka pił. Emily aż klasnęła z radości, czym zaskoczyła dowódcę konwoju. Zeskoczyła z paki i zaczęła wykrzykiwać rozkazy. – Nie ma czasu! Ruszać tyłki! *** Na moście jeden z żołnierzy wskazał na zakole rzeki. – Widzisz to? Tuż za tamtym dużym głazem. To jest przód ciężarówki! Dowódca Zielonych uniósł lornetkę i poprawił ostrość. Na Boga, rzeczywiście, to był przód ciężarówki! Oddziały Złotych nareszcie dotarły. Zerknął na zegarek. Za późno, cholera, o wiele za późno. Niebieskim i Złotym zostało mniej niż dwie godziny na dotarcie do Czterech Dróg. Dowódca przyjrzał się bunkrom na moście. Przypominały trzy przyczajone, garbate trolle. Nie ma szans, aby konwój się przez nie przedarł, pomyślał z satysfakcją, a potem znowu podniósł lornetkę. Tylko dlaczego Złoci nie atakowali? Jakby w odpowiedzi na jego pytanie, ośmiu ludzi spośród obrońców mostu wrzasnęło i upadło. Ich ramiona i nogi rozbłysły na pomarańczowo. Dwóch innych po prostu stało, jakby nie pojmowali, że właśnie zostali NZP. – Cholera, gdzie jest wróg? – krzyknął ktoś. – Nie widzę, gdzie jest! – Na wzgórzu! Snajperzy na wzgórzu! Dowódca Zielonych skoczył pod osłonę jednego z bunkrów, żeby zejść z linii ognia. Znowu padły strzały, a dwóch ludzi w pobliżu zaczęło migotać na

pomarańczowo. Następny strzał trafił go w ramię i wywołał falę odrętwiającego bólu. Szlag! – Są za nami! – wykrzyknął dowódca Zielonych. – Kryć się! Wróg posłał oddział na drugi brzeg rzeki! No cóż. Zieloni mieli dla napastników niespodziankę. Dowódca szybko włączył radio. Ukrył w lesie pięćdziesięciu ludzi na wypadek, gdyby przeciwnik próbował zaatakować obrońców od tyłu i zdobyć most w krzyżowym ogniu. Kiedy jednak żołnierze wyszli z lasu, aby powstrzymać atak, znaleźli się w zasięgu snajperów na wzgórzu. Znowu bardzo wielu Czerwonych i Zielonych zginęło. Dowódca Czerwonych rozkazała otworzyć ogień z mostu, jednak dla uzyskania odpowiedniej pozycji i kąta strzału obrońcy musieli wyjść spod osłony bunkrów. Liczba NZP rosła w zastraszającym tempie. – Wycofać się! – rozkazał dowódca Zielonych z niechęcią. – Wracać do lasu i do bunkrów. Niech wrogowie przyjdą do nas. Gniewnie pokręcił głową – w dziesięciominutowym starciu stracił piętnastu ludzi. Nie mógł tego ciągnąć. *** – Ciągnąć, cholera! Ciągnąć! – krzyknęła Emily. Pięćdziesięciu mężczyzn chwyciło mocniej linę, gdy pierwsza ciężarówka zjechała z piaszczystego brodu. Maska samochodu zaczęła zanurzać się w rzece, chociaż pod przednie koła podłożono pnie. Pięciu dawnych górników z Christchurch wcisnęło kolejne kłody pod tylne koła, gdy tylko samochód zaczął zjeżdżać z mielizny. A potem ciężarówka popłynęła – niezbyt pewnie, ale jednak. Ludzie na brzegu zaczęli ciągnąć za linę. Samochód podskoczył, a potem zakołysał się, gdy dotarł na piaszczystą łachę. Emily roześmiała się w głos. Udało się! Jeden z jej rodaków zawołał: – Gdybyś dała nam więcej czasu, zbudowalibyśmy porządny most, nie? Pozostali zawtórowali mu ze śmiechem. A Emily popatrzyła na ludzi przedzierających się przez fale, ciągnących liny i przygotowujących kolejną ciężarówkę do przeprawy. „Może nam się udać” – pomyślała. „I to ja dowodzę tą misją!” *** Gdy tylko pierwsza ciężarówka znalazła się na brzegu, Emily wysłała dwa plutony pod dowództwem Cookie i Sandry Lee naprzód, aby zabezpieczyły Cztery Drogi. Ryzykowała, bo Zieloni i Czerwoni mogli wystawić tam silną obronę, ale założyła, że wszystkie siły skupili raczej na ufortyfikowaniu mostu. Niebiescy wykorzystali pierwszą ciężarówkę, żeby przeciągnęła kolejną. Przeprawa nabrała tempa. Górnicy z Christ-church brodzili po pas w rzece i podkładali kłody pod koła samochodów. Oddział na brzegu wyciągał pnie i przepychał je z powrotem do wody, aby można je było wykorzystać ponownie. Emily zadbała wcześniej o cenny ładunek – tajemnicze skrzynie zostały przeniesione jeszcze przed przeprawą i załadowane na pierwszy samochód. Sierżant Kaelin stanął za jej plecami i wziął się pod boki.

– Zostało ci niecałe półtorej godziny, Tuttle. Równie dobrze mogłabyś sobie darować. – Mogłabym, sierżancie. – Emily zdusiła śmiech. – Pewnie mogłabym. – Wskakuj, siostrzyczko! – zawołał jeden z górników, gdy ostatnia ciężarówka podjechała nad rzekę. Emily wskoczyła na próg szoferki przy drzwiach pasażera. Kierowca uśmiechnął się szeroko. – Należy ci się uznanie! Niech mnie, to będzie wspaniały dzień! Samochód zjechał na piaszczystą łachę mielizny i kolejny górnik przywiązał linę. Na drugim brzegu włączono wyciągarkę w drugiej ciężarówce. Mokra lina napięła się nad wodą. Emily chciało się śpiewać z radości. Nie wiedziała, co się stało potem. Może ciężarówka nie została porządnie przywiązana, a może przejeżdżające wcześniej samochody z konwoju rozryły piasek. Gdy tylko pojazd ruszył, piaszczysty, stromy stok mielizny nagle się zarwał. Ciężarówka zachybotała, zazgrzytała głośno, a potem jak na zwolnionym filmie zaczęła się przewracać na bok od strony kierowcy. Kiedy pojazd uderzył w dno, impet cisnął Emily na drzwi pasażera. W rozbryzgach krwi z roztrzaskanego nosa poczuła tylko łupiący ból we wnętrzu czaszki. Przed oczyma zatańczyły jej czarne plamy i… nagle znalazła się w wodzie. Zakrztusiła się, zakasłała, a potem poszła na dno. Na szczęście ktoś w porę chwycił ją pod ramiona i wyciągnął na powierzchnię. Ból rozsadzał jej czaszkę, Emily nie mogła zebrać myśli, mgliście jednak zdawała sobie sprawę z rozbrzmiewających wokół krzyków. Ludzie na drugim brzegu podbiegali do rzeki, a Emily dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że w szoferce utknęli dwaj mężczyźni. Kiedy było po wszystkim, dwaj żołnierze – dwaj jej ukochani górnicy – już nie żyli. Sierżant Kaelin zaklął. Popatrzył na instruktora Johnsona. Zdawało się, jakby porozumieli się bez słów. Potem Johnson wzruszył ramionami. – Kurwa, Andy. Nieważne, co się stało, kryję cię – zapewnił. Emily była oszołomiona, głowa ciążyła jej jak ołów. O co chodziło Johnsonowi? Popatrzyła na dwa ciała wyciągnięte na brzeg. Łzy wezbrały jej w kącikach oczu. Otarła je grzbietem dłoni. – Tuttle – odezwał się cicho sierżant Kaelin. Emily myślała o dwóch zmarłych, zastanawiała się, czy mieli dziewczyny, które na nich czekały, czy chcieli… – Emily! – Kaelin odezwał się z większym naciskiem. Podniosła na niego wzrok. „Wydaje się zmęczony” – pomyślała. Sierżant był przemoczony do suchej nitki, krótkie włosy przylgnęły mu do skóry. – Emily, słuchaj uważnie. Muszę wezwać helikopter, żeby ewakuować ofiary. Jeżeli zrobię to teraz, przyleci w parę minut, ale major na pewno zażąda, aby przerwać ćwiczenia. Rozumiesz? – Popatrzył na nią twardo. Ale dlaczego to powiedział? Zginęli dwaj ludzie, więc to jasne, że trzeba było ich zabrać do… I wreszcie do Emily dotarło. Pozostało jej dość czasu, żeby zaprowadzić konwój do celu. Dość czasu, aby zakończyć misję. Jeżeli jednak sierżant wezwie pomoc, operacja zostanie przerwana.

Emily potrząsnęła głową. Głupia, głupia, głupia. Przecież to miały być tylko ćwiczenia, tylko gra, a dwóch ludzi zginęło. Naprawdę zginęło. Podniosła wzrok na sierżanta Kaelina. Łzy popłynęły jej ciurkiem, choć na mokrej twarzy prawie nie było ich widać. – Nienawidzę tego – wydusiła. – Na bogów naszych matek, jak ja tego nienawidzę. A potem zamachała rękami, aby przyciągnąć uwagę Rafaela Eitana na drugim brzegu. Radio pewnie znajdowało się gdzieś na dnie rzeki. Emily zerknęła na zegarek, zostało czterdzieści minut do południa. Uniosła ręce do ust. – Jedź! – zawołała do dowódcy Złotych. – Zabierz konwój do Czterech Dróg! – Przepłyń, Emily! – odkrzyknął Eitan. – Poczekamy! Machnięciem ręki nakazała mu ruszać. – Zakończ misję! Nie marnuj czasu! Eitan zawahał się, zaraz jednak wskoczył posłusznie do szoferki i konwój ruszył przez pole. Emily podeszła do rzeki. Mężczyźni, którzy tam stali, odsunęli się w milczeniu. Uklękła między dwoma zmarłymi. Znała ich tak dobrze. Należeli do tych, którzy zawsze się z Emily droczyli, podsuwali jej wykradzione z mesy owoce i pilnowali podczas wyjątkowo trudnych marszów. A kiedy Emily zrobiła coś dobrze, kiwali z uznaniem głowami. I wypełniali jej rozkazy. Dotknęła ciał. – Dziękuję – szepnęła. – Wybaczcie mi. Ciepłe promienie słońca osuszały jej łzy. Emily zamknęła oczy i czekała na wiadomość, że konwój dotarł na miejsce.

ROZDZIAŁ 11 948 ROK PD. DZIENNIK OSOBISTY EMILY Straciłam dwóch ludzi. Chyba do końca życia nie zapomnę ich twarzy.

ROZDZIAŁ 12 951 ROK PD. SPISKOWCY NA DARWINIE Admirałowie z Cesarstwa Tilleke, Dominium Zjednoczenia Ludowego i Cape Breton spotkali się w hotelu, aby zająć się planami wojny. Wszyscy założyli cywilne ubrania, jednak nie zdołali ukryć, kim są naprawdę – ludźmi, którzy służyli w wojsku, nawykłymi do wydawania i wykonywania rozkazów. Było to ich trzecie spotkanie, ostatnie. Potem nie będzie już żadnych ustaleń, tylko sygnał. Prosty, zakodowany sygnał do rozpoczęcia największej wojny w historii Ligi Światów Ludzkości. Operacji nadano kryptonim „Spotkanie rodzinne”. Jak zwykle przewodniczył Michael Hudis, jednak odzywał się rzadko. Nie był żołnierzem i nie próbował udawać, że zna się na wojnie lepiej niż admirałowie. Spotkanie dotyczyło głównie zagadnień stricte wojskowych – kodów sygnałowych, kryptonimów, tras, oznakowania celów, rozkazów do ataku określonych sił, niezliczonych spraw logistycznych oraz łańcucha dowodzenia. Koordynacja trzech różnych armii, które miały walczyć przynajmniej w dwóch różnych sektorach, była ogromnym wyzwaniem, jednak dla obserwatora-cywila nie stała się przez to ani trochę interesująca. Wreszcie nadeszła przerwa. – Nadal nic nie powiedzieliście o waszej nowej broni – zauważył Hudis w rozmowie z admirałem z Cesarstwa Tilleke. Admirał był wysokim, przystojnym mężczyzną i pochodził z arystokratycznego rodu, ale Hudis nie pamiętał, czy od jakiegoś księcia, hrabiego, czy jeszcze kogoś innego. – I nic nie powiem, sekretarzu ludowy – odparł admirał. – Wystarczy wam wiedzieć, że działa. – Zatem została przetestowana? – nacisnął Hudis. Admirał potwierdził. – Och, nawet więcej, sekretarzu ludowy. Zdążyliśmy już jej użyć. W zeszłym miesiącu. Operacja okazała się sukcesem. Kiedy nadejdzie pora, Wiktów czeka niemiła niespodzianka. Hudis zapamiętał tę informację, aby później przejrzeć wiadomości i raporty o zniknięciach statków z ostatnich dwóch miesięcy. – Jego Wysokość ma świadomość, że przez następne kilka miesięcy publiczne wystąpienia Dominium będą coraz bardziej wrogie i obraźliwe dla Cesarstwa Tilleke? – Tak, oczywiście, już o tym rozmawialiśmy – zapewnił admirał niecierpliwie. – Bez wątpienia Wiktowie uwierzą w każde słowo. Aroganccy głupcy. – Powinniście się cieszyć, że to tacy aroganci. Właśnie dzięki temu ich

pokonamy. Admirał pochylił się do Hudisa. – Cesarz Chalabi nadal jest zaniepokojony, że inne narody mogą się wtrącić w nieodpowiednim momencie. Nasz wywiad nic nie wykrył, ale musimy przyznać, że nasza siatka szpiegowska nie jest tak rozbudowana jak Dominium. Hudis nie odpowiedział, bo do pokoju wszedł kelner, aby uzupełnić przekąski i picie. Przybyły, mężczyzna o wyłupiastych oczach za grubymi szkłami okularów, wymienił szklanki, a potem postawił na stole butelkę schłodzonego białego wina. Kręcił się, dopóki jeden z admirałów nie warknął: – Wystarczy tego, człowieku. Wynoś się i więcej nam nie przeszkadzaj! Kelner skłonił się pośpiesznie i wyszedł, przepraszając jeszcze cicho. – W grę wchodzą tylko trzy inne nacje – odezwał się Hudis. – W swoim sektorze Sułtanat przyczai się i będzie siedział cicho, o ile nie zostaną zaatakowane żadne z jego głównych planet. Istnieje nawet szansa, że sprzymierzy się z nami, gdy będziemy odnosić sukcesy. Jeżeli jednak wszystko pójdzie zgodnie z planem, Sułtanat nie będzie miał czasu na mobilizację swoich sił. Hudis napił się wody. – Azyl stanie po stronie Wiktów, ale co do tego nie mieliśmy od początku wątpliwości. Azylancka flota jest niewielka, a zanim się zmobilizuje, los Victorii będzie dawno przesądzony. Admirał zmarszczył brwi. – Jest jeszcze jedna społeczność. Światłość. Co z nimi? – Światłość? – parsknął śmiechem Hudis. – Banda fanatyków religijnych z maleńką flotą złożoną z maleńkich okrętów. Nie stanowią żadnego zagrożenia! – Hm… – Tilleke z namysłem przechylił głowę. – Mieliśmy już do czynienia ze Światłością. Potrafi być… irytująca. Hudis prychnął z pogardą. – Ile ma okrętów wojennych? Ile krążowników? Przysłuchujący się rozmowie admirał z Cape Breton postanowił się wtrącić. – Och, Światłość ma całkiem niezły potencjał militarny, jednak jej doktryna opiera się na obronie i nieagresji. Posiada przyczółki warowne i okręty. Gdybyśmy chcieli przeprowadzić inwazję, przypominałoby to walkę z jeżozwierzem – ze Światłością można wygrać, ale zwykle później się tego żałuje. – A co z budową floty? – zapytał Tilleke. – Czy Dominium zdąży w terminie? – Kiedy ruszymy do ataku, okaże się, że nasza flota jest dwa razy liczniejsza, niż się Wiktom się wydaje. – Hudis nie potrafił ukryć nuty satysfakcji w głosie. – Kiedy damy sygnał, będziemy gotowi do zaatakowania Victorii na dwóch frontach, podczas gdy Cesarstwo Tilleke zajmie się tą częścią ich sił, które pośpieszą na ratunek Arkadii. – I proszę nie zapominać o naszej flocie – dodał admirał z Cape Breton. – Nie jest tak wielka jak wasza, sekretarzu ludowy, ale stanowi niezastąpione wsparcie. Oczywiście była to spora przesada. Cape Breton umożliwiał dostęp do tunelu czasoprzestrzennego do sektora Victorii oraz posiadał kilka jednostek zaopatrzenia, ale w istocie rzeczy tamtejsza flota była niewielka i przestarzała. Spotkanie wkrótce dobiegło końca. Hudis ściskał dłonie obcych admirałów, z wyjątkiem tego z Tilleke, którego brzydziła nawet myśl o dotknięciu kogoś z pospólstwa.

– Nadchodzi wiekopomna chwila – mówił wszystkim po kolei Hudis. – Czas, aby uderzyć na ciemięzców z Victorii i zająć należne nam miejsce. Wszystko zależy tylko od nas. Nie zawiedźcie. Kiedy pozostali wyszli, został sam na sam z admirałem Mello, głównodowodzącym Floty Kosmicznej Dominium. Admirał był równie bezpośredni i bezceremonialny, jak jego najniżsi rangą podwładni. – Piękne słówka, sekretarzu ludowy. – Przeciągane samogłoski zdradzały jego pochodzenie z ulic Cape Town, górniczego regionu na Timorze. – Nie zmieni to jednak faktu, że jeżeli Wiktowie nabiorą choć cienia podejrzeń, że coś knujemy, znajdziemy się w czarnej dupie. Hudis wzruszył ramionami. – Dbamy o bezpieczeństwo, admirale. O tym, co się szykuje, wie mniej niż pięćdziesięciu ludzi z trzech sektorów. I nikt więcej się nie dowie, dopóki nie rozpoczniemy działań. Admirała wcale to jednak nie uspokoiło. – Co i tak nie zmieni również faktu, że nawet jeżeli plan się powiedzie, nasze siły nadal będą mniejsze niż te, którymi dysponują Wiktowie. – Cóż, admirale, gdy się atakuje silniejszego przeciwnika i posiada słabszą armię, zawsze trzeba pamiętać o pierwszej zasadzie strategii wojennej. Admirał nie krył zdziwienia. – Pierwsza i najważniejsza zasada strategii wojennej brzmi – wyjaśnił Hudis z uśmiechem pozbawionym radości – jeśli się atakuje silniejszego przeciwnika, nie wolno przegrać. *** Kiedy Hudis powrócił do swojego pokoju, nie zaskoczyło go, że czeka na niego pułkownik Inger z Rady Bezpieczeństwa Dominium. Hudis doskonale znał powód obecności tego mężczyzny. Skrzywił się kwaśno. – Ilu tym razem, pułkowniku? Inger teatralnie otworzył notes. – Trzech, sekretarzu ludowy. Może nawet czterech. – Kto? – zapytał twardo Hudis. – Dwóch kierowców, którzy widzieli ludzi z Cape Breton. I kelner. Hudis mgliście pamiętał chudego mężczyznę w okularach z grubymi szkłami i zakolami, pochylającego się nad stołem. – No i co? Doszło do infiltracji czy zamierzacie po prostu zamordować trzech ludzi z powodu podejrzeń, że mogą być szpiegami? Inger popatrzył na Hudisa z ledwie skrywaną wrogością. – Skoro ujmujecie to w ten sposób, sekretarzu ludowy, to owszem, zamierzam zamordować trzech ludzi, ponieważ uważam, że mogą być szpiegami. – A macie jakieś dowody, że to szpiedzy? – nie ustąpił Hudis. Pułkownik splótł palce. – Nie mam żadnego dowodu, że nie są szpiegami. A wy, sekretarzu ludowy? – A ten czwarty? – Hudis nieco zmienił ton. – Powiedzieliście, że było ich czterech. – Czwarty to żołnierz w siłach Dominium. Został przydzielony do eskorty

naszego admirała i jego personelu. Wie, że admirał tu był. Może nie wiedzieć, kim byli ludzie z Cape Breton, ale z pewnością rozpoznał admirała z Tilleke. – Czyli jeden z nas! – stwierdził ostro Hudis. – Nie zabijamy swoich! Inger popatrzył na niego beznamiętnie. „Jak ktoś tak wysoko postawiony może być tak naiwny?” – pomyślał. – Nie – zdecydował Hudis. – Odeślijcie go na Timora, pod nadzorem, jeśli to konieczne. – A tamci trzej, sekretarzu ludowy? – Zajmijcie się nimi, jak uznacie za stosowne – warknął Hudis z irytacją. Ta kwestia od początku nie podlegała tak naprawdę żadnej dyskusji. Pułkownik pożegnał się skinieniem głowy i wyszedł. Hudis nalał sobie odrobinę koniaku, stanął przy oknie. Po kilku minutach spoglądania w ocean i popijania trunku poczuł, że napięcie go opuszcza, a myśli się uspokajają. Wojna mogła zapewnić ludziom podobnym do pułkownika Ingera bogactwo i status, o jakich w czasach pokoju nie mogliby nawet pomarzyć. „W czasach pokoju naszych drapieżców trzymamy w ryzach” – pomyślał Hudis. „Ale gdy wybuchnie chaos, zaczną się nim karmić i wzrastać w siłę. Staną się… ambitni”. Odwrócił się od okna i dolał sobie koniaku. Ale jak bardzo ambitni? „Przez jakiś czas tacy pułkownicy Ingerowie będą nam potrzebni” – rozmyślał Hudis. Ale potem?

ROZDZIAŁ 13 951 ROK PD. SZPIEG NA DARWINIE Kelner w okularach z grubymi szkłami ze stoickim spokojem czekał na koniec zmiany. Już niedługo przyjdzie ktoś, żeby go zabić. Albo nie. Jeżeli jednak tak się stanie, kelner nie będzie uciekał, nawet nie spróbuje. Abott wyraził się jasno w tej kwestii: – Musisz przeżyć na tyle długo, żeby dostarczyć paczkę, Reuven, a potem będziesz czekać – powiedział wiele miesięcy temu. – Wiem, że to ogromne ryzyko, ale jeżeli nagle znikniesz, dowiedzą się, że zostali odkryci, i wszystko pójdzie na marne. Zmiana zakończyła się jednak bez incydentów. Kelner zmienił ubranie i przeszedł kilka przecznic do portu. Tam w tawernie zamówił piwo. Pił tutaj dwa lub trzy razy na tydzień. Pojawiali się tu głównie miejscowi, żadnych turystów. W tawernie panował zgiełk i półmrok. Kilku stałych klientów pomachało przybyłemu. Barman również go rozpoznał i powitał milczącym skinieniem głowy, a potem przyniósł piwo. Reuven zajął jak zwykle stolik w kącie. Na blacie stała miseczka z orzeszkami i suszonymi owocami oraz mała, migocząca świeczka. Właśnie dlatego wybrał ten lokal. Gdyby został przyłapany w swoim pokoju ze świecą, mogłoby to zrodzić niewygodne pytania. Ktoś zapewne by zapamiętał i zaczął się zastanawiać. Jednak w tej tawernie na każdym stole stała świeczka – właściciel próbował w ten sposób stworzyć przytulną atmosferę. Reuven zapatrzył się w tańczący płomyk. W duchu przypomniał sobie trzy dyrektywy: Po pierwsze: Bóg wzywa. Naszym zadaniem jest szukać Światłości. Po drugie: Do Światłości prowadzi wiele dróg. Każda jest inna. Człowiek musi podążać jedną z nich. Po trzecie i ostatnie: Śmierć przy poszukiwaniach Światłości to nie śmierć. Nazywał się Reuven. Był oddanym z planety Kanaan, posłanym dawno temu na Darwina, aby szpiegować tu agentów Dominium. Przez cztery lata obserwował, słuchał i posyłał meldunki bez żadnego odzewu. A potem, siedem miesięcy temu, odbyło się spotkanie z księciem, członkiem rodu panującego Cesarstwa Tilleke. Innych uczestników tego zebrania Światłość nie znała, ale z pewnością pochodzili z różnych społeczności. Reuvenowi nie udało się przeniknąć i dowiedzieć, w jakim celu się spotkali, ochrona była bardzo szczelna. Dlatego czekał. Wreszcie dowiedział się, że planowane jest kolejne spotkanie. Z Kościoła otrzymał nowe instrukcje. Pilne. I oto był tutaj, gotów wykonać ostatni krok.

Wstał i poszedł do toalety na tyłach tawerny. Nikogo tam nie było. Reuven pochylił się szybko nad koszem ze śmieciami, do połowy wypełnionym zgniecionymi papierowymi ręcznikami. Sięgnął do środka, pomacał i wyjął twarde zawiniątko. Rozpakował je pośpiesznie w obawie, że ktoś może zaraz wejść. Wyciągnął okulary z grubymi szkłami, identyczne jak te, które nosił. Zdjął swoje, owinął w papierowy ręcznik i wyrzucił do kosza, po czym założył nową parę i wrócił do stolika. Ulga, jaka ogarnęła Reuvena, była niemal namacalna. Zrobił to. Jego misja się zakończyła. Napił się piwa. Nie zawracał sobie głowy rozglądaniem się po sali. Zabójcy byli tutaj albo nie. „Bóg ma plan dla każdego”. Chociaż wiedział, że nie powinien, nie potrafił się powstrzymać – wyciągnął ręce nad płomykiem świecy, po czym przysunął je do twarzy. – Do Światłości prowadzi wiele dróg – wyszeptał. – A każdy musi znaleźć własną. Spłynął na niego głęboki spokój i powaga. Reuven zrobił wszystko, czego od niego wymagano. Teraz tylko czekał.

ROZDZIAŁ 14 952 ROK PD. ODPRAWA WYWIADU NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS, W SEKTORZE VICTORII Porucznik Hiram Brill wziął głęboki oddech, wstał i wszedł na podium. – Dzień dobry – przywitał się cicho. Chociaż prowadził już ze dwadzieścia odpraw, w swoim głosie wciąż słyszał drżenie. Widownia, starsi admirałowie sztabu Floty Victorii spoglądalina Hirama beznamiętnie. Byli to dowódcy Floty Ojczystej, a także Drugiej i Trzeciej. Flota Ojczysta stacjonowała na stałe w sektorze Victorii, Druga – największa z formacji – patrolowała granice Dominium, a Trzecia nieustannie „wizytowała” inne zamieszkałe światy i stanowiła niezbyt subtelne przypomnienie, że to właśnie Victoria jest największa i dysponuje potęgą militarną nieporównywalną z żadną inną w zasiedlonym przez ludzkość wszechświecie. Oprócz admirałów na zebraniu byli obecni dowódcy logistyki i kadr, operacji specjalnych i wywiadu. Odprawie przewodniczył admirał Robert Giunta, naczelny dowódca sił kosmicznych. Wszystkich dziesięciu głównodowodzących Floty spoglądało na nieważnego porucznika. – Dzisiejsze zebranie dotyczy najnowszych raportów o stosunkach między Cesarstwem Tilleke i sektorem Arkadii – mówił Brill. – Jak państwo wiedzą, pięć miesięcy temu cesarz Chalabi oznajmił, że dopóki Arkadia nie sprzeda Tilleke zyrydu po bardzo zaniżonej cenie, nie pozwoli na przelot arkadyjskich frachtowców handlowych przez sektor imperialny. Mimo że to złamanie traktatu z Darwina, cesarz… – Znamy historię! Powiedzcie nam coś, czego nie wiemy, poruczniku! – warknął admirał Skiffington, dowódca Drugiej Floty. Na policzkach Brilla wykwitł rumieniec. Zerknął na kontradmirała Teehana, dowódcę agencji wywiadu Victorii i swojego przełożonego. Teehan posłał mu lekki uśmiech. – Oczywiście, panie admirale – odpowiedział Brill spokojniejszym tonem, choć nadal był zdenerwowany. – Po protestach Ligi cesarz nie zamknął szlaków handlowych do Arkadii, ale w ostatnim miesiącu zniknęły trzy arkadyjskie frachtowce. – Tak, tak, wiemy, poruczniku – warknął znowu Skiffington. – Masz coś nowego do dodania czy ta odprawa to strata czasu? Odwrócił się w swoim fotelu i spojrzał na kontradmirała Teehana. – No, doprawdy, Jeffrey, nie dość, że kazałeś prowadzić odprawę zwykłemu porucznikowi, to jeszcze nie przekazuje świeżych informacji! – Niech pan da chłopakowi szansę, admirale – odparł Teehan beznamiętnie. – Będzie więcej informacji.

– A ten porucznik jest tutaj na mój wyraźny rozkaz. – Admirał Giunta spojrzał zimno na Skiffingtona. W sali dało się wyczuć napięcie. Ci dwaj nie darzyli się sympatią. Wszyscy wiedzieli, że admirał Skiffington starał się o stanowisko naczelnego dowódcy sił kosmicznych, które zajmował Giunta, i nawet lobbował wśród członków Legislatury Floty, aby je dostać. Giunta skinął głową Brillowi. – Proszę mówić, poruczniku. – Nie podano jeszcze tego do publicznej wiadomości, ale jutro arkadyjski ambasador złoży oficjalny protest i petycję w Lidze, aby nałożyła na Tilleke sankcje cywilne i wojskowe jako karę za piractwo. – No – skrzywiła się złośliwie wiceadmirał Alyce Douthat z Floty Ojczystej. – To powinno skłonić naszego dobrego cesarza do reakcji. – To bez wątpienia zadanie dla Drugiej Floty – oznajmił admirał Skiffington. – Przecież właśnie Druga Flota ma najwięcej doświadczenia w walce. Dowodzące Floty Ojczystej oraz Trzeciej zjeżyły się na te słowa, ale zanim zdążyły się odezwać, Brill podjął wyzwanie. – Proszę mi wybaczyć, admirale, ale chodzi o coś więcej. Kiedy ambasador Arkadii zgłosi swoje petycje, oznajmi również, że Arkadia i Dominium Zjednoczenia Ludowego zawarły traktat o wzajemnym wsparciu. Od tej pory wszystkie frachtowce z Arkadii przelatujące przez przestrzeń Tilleke będą eskortowane przez jednostki wojskowe Dominium. – No proszę – mruknęła wiceadmirał Katherine Penn z Trzeciej Floty. – Czyż to nie intrygujące? – To nie do pomyślenia! – nadął się Skiffington. – Jezu Chryste, dlaczego Arkadia zwróciła się do Dezetów? Dlaczego nie do Victorii? Przecież mamy najlepszą flotę i jesteśmy bliżej. Nie dodał, że Dominium zaangażowało się w tylko jedno militarne starcie parę lat temu i przegrało właśnie z admirałem Skiffingtonem. – Może dlatego, że Arkadyjczycy niezbyt nas lubią – podsunęła wiceadmirał Penn. Frachtowce z Arkadii musiały przelecieć przez przestrzeń Victorii, jeżeli chciały dotrzeć do przynajmniej sześciu swoich rynków zbytu. Traktaty handlu z Darwina zakazywały nakładania podatków albo taryf na towary transportowane przez każdy sektor, ale pozwalały na zwyczajowe inspekcje celne. Legislatura stosownie do tego uchwaliła prawo, wymagające, aby wszystkie ładunki przewożone przez sektor Victorii były sprawdzane, czy nie kryją kontrabandy, materiałów niebezpiecznych lub zakazanych. Victoria ograniczyła jednak liczbę celników, co wydłużyło czas oczekiwania na inspekcję, a opóźnienia o cztery czy pięć tygodni często mogły znacznie obniżyć zyski. Aby tego uniknąć, przewoźnicy najczęściej wyładowywali towary do wyznaczonych magazynów, których właścicielem był rząd Victorii lub licencjonowane firmy prywatne. Opóźnienia kontroli celnej sprawiały, że przewoźnicy zmuszeni byli do przetrzymywania dużych ładunków w sektorze Victorii przez wiele tygodni, czasami nawet miesięcy. A opłaty za magazynowanie rosły. Bardzo szybko. Arkadyjczycy skarżyli się od lat na wysokie koszty przechowywania, których nie dawało się w żaden sposób uniknąć. Victoria stanowiła centralny węzeł handlowy i bezwględnie to wykorzystywała. – Odnoszę podobne wrażenie, jeśli chodzi o Arkadyjczyków – zgodził się ironicznie admirał Giunta. – Jednak to nowe postanowienie oznacza, że przez

naszą przestrzeń zaczną regularnie przelatywać okręty wojenne Dezetów. W zamyśleniu zaczął się bawić piórem. – Kathy, przemieścisz Trzecią Flotę nad Windsor i zastąpisz tam Drugą Flotę. – Obrócił się, żeby spojrzeć na admirała Skiffingtona. – Chcę, żeby Druga Flota wróciła do sektora Victorii i ustawiła się na wydłużonej orbicie wokół Kornwalii. Gdybyśmy musieli przejść do działania, Druga Flota stanie się naszą główną siłą uderzeniową. Skiffington potwierdził skinieniem głowy, a potem uśmiechnął się szeroko. – Admirale! – zaprotestowała komendant Trzeciej Floty. – Nie ma powodu, dla którego moje okręty nie miałyby się tym zająć. Z tego, co wiemy o siłach Tilleke… Admirał Giunta uniósł dłoń, aby ją uciszyć. – Właśnie w tym problem, Kathy, że nie wiemy. – Popatrzył na dowódcę wywiadu. – Jeffrey, jak aktualne są nasze informacje o technologii Tilleke? Kontradmirał Teehan zmarszczył brwi. – Ostatnie dane pochodzą sprzed przynajmniej siedmiu lat. Za każdym razem, gdy wysyłaliśmy tam agentów, znikali bez śladu. Żadnych meldunków, żadnych informacji. Nie udało nam się także zaobserwować żadnych prób z bronią. Wiemy, że Tilleke prowadzą prace badawcze zakrojone na szeroką skalę w oparciu o surowce, które kupują z innych sektorów, ale nie wiemy, co z tym tak naprawdę robią. Admirał Giunta popatrzył na wiceadmirał Penn. – I właśnie w tym problem. Kathy. Nie wiemy, z czym będziemy mieli do czynienia. Jeżeli zbliża się wojna, wolę, żeby Druga Flota była tam pierwsza. Penn zmarszczyła brwi, ale nie zaprotestowała. Siedzący obok niej Skiffington zamyślił się głęboko. – Jeśli mogę, admirale – odezwał się w ciszy. – Wiem, że czasami przesadzam, gdy chodzi o możliwości Drugiej Floty… – A my cały czas uważaliśmy cię za nieśmiałego i skrytego milczka – prychnęła Alyce Douthat z udawanym zdumieniem. Przy stole rozległy się stłumione śmiechy. Skiffington też się uśmiechnął na ten zasłużony sarkazm. – Muszę przyznać, że nie należę do ludzi, którzy ukrywają swoje zasługi. Ale Bob poruszył bardzo istotną sprawę. Nigdy nie walczyliśmy z Tilleke. I co istotne, nie mamy pojęcia, czym dysponują, jaką taktykę stosują, jak dobrze radzą sobie z dyscypliną. – Spojrzał na Katherine Penn i Giuntę. – Może najlepiej będzie, jeżeli zostawimy tylko niewielkie siły do pilnowania Windsoru, a resztę Trzeciej Floty zabierzemy pod moim dowództwem do sektora Tilleke. Będziemy gotowi, gdyby bomba poszła w górę. Giunta nie krył zdziwienia. Oliver Skiffington nie słynął z tak dużej ostrożności. Był potężnym, atletycznie zbudowanym mężczyzną, a jego ulubionym powiedzonkiem, wbijanym do głowy każdemu oficerowi Drugiej Floty, było: „Gdy masz wątpliwości, ruszaj śmiało naprzód”. – Nie zrzeknę się dowództwa nad Trzecią Flotą, żeby zostać formacją wsparcia dla Drugiej Floty! – oburzyła się ostro wiceadmirał Penn. – Oczywiście, że nie – uspokoił ją Giunta. – Oliver z pewnością nic podobnego nie proponował. Podoba mi się jednak pomysł, aby zgromadzić jak największe siły na wypadek starcia. – Uśmiechnął się. – Ale nie występujmy przed szereg. Może nic

z tego zamieszania nie wyniknie. Nikt tak naprawdę w to nie wierzył. Gdy admirałowie ruszyli do wyjścia, Douthat złapała Teehana za łokieć. – Jeffrey – szepnęła – nie chcę, żeby zabrzmiało to, jakbym była urażona i zgadzała się z Oliverem, ale dlaczego kazałeś porucznikowi Brillowi prowadzić odprawę? Nie jest na to trochę za młody? – Ostatnie zdanie osłodziła uśmiechem, aby złagodzić krytykę. Teehan skinął głową. – W normalnych okolicznościach miałabyś rację. – Wydął usta i odetchnął głęboko z niemałym wysiłkiem. – Pamiętasz, jak pięć miesięcy temu cesarz Chalabi zażądał, aby Arkadia oddała mu praktycznie za darmo cały transport rudy zyrydu? Douthat potwierdziła. – No właśnie. Następnego dnia nasz dobry porucznik Brill wysłał swojemu zwierzchnikowi notatkę opisującą, co najprawdopodobniej się wydarzy po tym incydencie. Zwierzchnik zapoznał się z tym opisem dokładniej dopiero w zeszłym miesiącu, gdy zniknął drugi frachtowiec z Arkadii, a potem przesłał notatkę do mnie. Wyobrażam sobie, że czuł się trochę zakłopotany. – Zakłopotany? Jak to?– zainteresowała się komendant Floty Ojczystej. – Bo widzisz, Brill to wszystko przewidział. Odmowę Arkadyjczyków i sprzeciw wobec żądań Chalabiego, tajemnicze zniknięcia arkadyjskich frachtowców z ładunkiem zyrydu, reakcję Arkadii. Zrobił analizę i portret psychologiczny cesarza Chalabiego, opisał w skrócie historię sektora Arkadii i Tilleke. Niezłe opracowanie, trzeba przyznać. Rzecz w tym, moja droga, że Brill zasugerował nawet, że jeden z pomniejszych sektorów zyska doskonałą okazję, aby zapewnić sobie zapas zyrydu. Ten sektor zaoferuje jednostkom Arkadii militarną ochronę, gdy będą przemieszczały się przez przestrzeń Tilleke. Douthat uniosła brwi w zdumieniu. – Przewidział, że Dezeci zaproponują wojskową eskortę? – Aż tak dobry nie jest – zaśmiał się Teehan. – Właściwie typował, że najprawdopodobniej będzie to Cape Breton, ale nie mam mu tego za złe. Pokazałem raport admirałowi Giuncie, a on kazał mi zabrać porucznika na odprawę. – Aha… – Douthat przymknęła oczy z namysłem. – Chwała dla młodego porucznika Brilla. A czy nasz utalentowany młody porucznik przewidział, co stanie się potem? Teehan skrzywił się na to pytanie. – No cóż, w tym problem. Twierdzi, że Tilleke zaatakują Arkadię. Bardzo się przy tym upiera. – Co za brednie! – prychnęła admirał Floty Ojczystej. Teehan skrzywił się ironicznie. – I to z ust takiego dziecka, co? *** Na korytarzu admirał Skiffington szedł w towarzystwie nowo mianowanego adiutanta, swojego syna, porucznika Granta Skiffingtona. Admirał dostrzegł, że

jego syn marszczy brwi. – O co chodzi? Grant pokręcił głową. – Nie wiem… Chodzi mi o to, co się stanie, jeżeli Tilleke naprawdę zaatakują. Nie mamy pojęcia, z jakimi siłami będziemy się mierzyć. Admirał Teehan powiedział… – Teehan jest jak stara baba, boi się własnego cienia. – Ojciec machnął ręką. – Nie martw się, Druga Flota poradzi sobie ze wszystkim, co mogą nasłać Tilleke. Konstrukcje naszych okrętów i rozwiązania techniczne wyprzedzają Cesarstwo o wiele lat. – Ale powiedziałeś, że potrzebujesz Trzeciej Floty! – oburzył się jego syn. Admirał poczuł rozczarowanie niedomyślnością syna, ale starał się to ukryć. – Każda sytuacja to okazja – wyjaśnił cierpliwie. – Jeżeli Tilleke zaatakuje Arkadię, dopilnuję, aby Trzecia Flota znalazła się pod moim dowództwem. W końcowym rozrachunku nie tylko pokonam cesarza, lecz na dodatek zapewnię sobie na stałe dowództwo nad Trzecią. Grant Skiffington zamyślił się nad słowami ojca. Admirał chyba dostrzegł wyraz jego twarzy, bo parsknął śmiechem. – Zapamiętaj, synu, do odważnych świat należy. Tylko tacy zwyciężają!

ROZDZIAŁ 15 952 ROK PD. W SEKTORZE VICTORII Służyła już trzy miesiące na pokładzie pancernego krążownika „Nowa Zelandia”. Właśnie wtedy Emily odkryła, że potrafi być wredną suką… i sprawia jej to ogromną przyjemność. Zanim jednak do tego doszło, przeżywała prawdziwe katusze. Jej największym oprawcą okazał się niski, gruby i łysy porucznik-wesołek przeniesiony tymczasowo z niszczyciela „Cape Town”. Został instruktorem dla dwudziestu nowych oficerów na „Nowej Zelandii”. Nazywał się Alexander Rudd. Kiedy stanął na mównicy w sali szkoleniowej, wytarł czoło chusteczką. Ciągle się pocił i musiał wycierać twarz. Emily zastanawiała się, jak ktoś taki zdołał przetrwać Camp Gettysburg. Sierżant Kaelin pożarłby go żywcem. Porucznik Rudd rozpiął kołnierzyk i wytarł twarz. – No dobra, słuchajcie. Witajcie we Flocie Ojczystej. Oto żłobek dla oficerów taktycznych. Przez trzy miesiące nauczycie się zasad taktyki, uzbrojenia, manewrów bojowych, kombinacji użycia broni i przynęty oraz walki w różnych okolicznościach, od starć w pojedynkę po bitwy oddziałami. Przez najbliższy miesiąc lub trochę dłużej każdy z was będzie „kapitanem” własnego niszczyciela. – Uśmiechnął się. – Wasze pierwsze zadanie to nazwać swój okręt. Gdy tylko to zrobicie, macie załadować broń na jednostkę, a potem przygotować się do ataku na mnie. – W pojedynkę po kolei czy wszyscy razem? – zapytała odważnie Laura Salazar. Była wysoka, z porażająco rudymi włosami i bladą cerą. Emily poczuła się przy niej jak karzeł, na dodatek niechlujny. – To zależy całkowicie od was – odparł Rudd. – Jeżeli chcecie, możecie koordynować się nawzajem. W sumie nawet do tego zachęcam. Jeden ze słuchaczy, Andrew Lord, spojrzał z powątpiewaniem na swój ekran. – Skąd mamy wiedzieć, który okręt jest pana? – Na razie wszystkie jednostki są oznakowane kolorami: niebieski dla przyjaznych, czerwony dla wrogich, żółty dla nieznanych i oczywiście jasnopomarańczowy dla zniszczonych. – Ostatnie słowa wywołały niedowierzające śmiechy na sali. Po miesiącach w Camp Gettysburg wszyscy aż za dobrze pamiętali jasnopomarańczowe migotanie. – Tyle że tutaj nie używamy do wskazania zniszczonego okrętu NZP czy czegoś równie uroczego. Kiedy nasza jednostka ulega zniszczeniu, wysyła automatycznie specjalnego, szybkobieżnego drona, który nadaje kod Omega. Co znaczy, że okręt jest martwy. Jego załoga nie żyje. – Rudd zawiesił głos, aby dać słuchaczom czas na zrozumienie, o co dokładnie chodzi. – Dron z kodem Omega nada również całą transmisję z ostatniej

godziny okrętu – dane z mostka i systemów detekcyjnych, żeby można było się dowiedzieć, co dokładnie się stało. Każdy z dziesięciu przyszłych oficerów dostał własny „okręt” – stanowisko wypełnione ekranami czujników. Emily usiadła przy prostej konsoli, z której mogła sterować generowanym komputerowo niszczycielem. Ruchami joysticka mogła zmieniać kierunek jego lotu lub uruchamiać dostępne uzbrojenie. Jeden ekran pokazywał prosty panel odczytu i stanu czujników, kolejny – stan okrętu. Przypominało to ekran gry komputerowej i wydawało się równie proste. Dodatkowo jednak na środku sali wyświetlił się duży holograficzny obraz, pokazujący wszystkie okręty przyszłych oficerów taktycznych w przestrzeni trójwymiarowej. Emily założyła słuchawki i zajęła się sprawdzaniem, jak połączyć się z resztą studentów. – No dobra. Oto, co zrobimy – usłyszała stanowczy głos Laury Salazar, która bez wahania przejęła komendę nad pozostałymi uczniami. Nikt nie zaprotestował, większość pewnie czuła ulgę, że ktoś ma plan i przejmie odpowiedzialność. – Każdy z naszych niszczycieli dysponuje trzydziestoma pociskami, a w jednej salwie może wystrzelić dziesięć. Jeżeli załadujemy wszystkie pociski, pomijając ślepaki i przynęty, i wystrzelimy równocześnie, wyjdą nam trzy salwy po sto pocisków. To powinno zniszczyć jego obronę i pokonać okręt. Emily przeglądała specyfikację systemów obronnych swojego niszczyciela. Głównie były to chyba lasery krótkiego zasięgu. Nie znalazła wskazania, ile wynosi czas ich doładowania po strzale. Zmarszczyła brwi. Ile trafień wytrzyma taka jednostka, zanim zostanie zniszczona? Tak wiele jeszcze Emily nie wiedziała… Dziesięć minut później studenci byli gotowi – ich okręty leciały przez przestrzeń holograficzną jako niewielkie niebieskie kreski. Przez parę minut nic się nie działo, a potem na ekranie detektorów Emily rozbłysnął czerwony trójkąt. – Mam go! – ostrzegła pozostałych. Inni również widzieli przeciwnika na swoich ekranach. – Załatwmy drania! – warknęła Salazar. – Do boju! Zepsuła swój zagrzewający okrzyk, bo parsknęła śmiechem. Dziesięć okrętów uformowało nierówną tyralierę i zaczęło zbliżać się do skutecznego zasięgu. A potem sto pocisków pomknęło w przestrzeń, prosto w kierunku jednostki porucznika Rudda. Emily westchnęła, cofnęła się od konsoli i założyła ramiona na piersi. „Zbyt łatwo” – pomyślała z rezygnacją. „O wiele za łatwo”. Zastanawiała się, jak Rudd sobie poradzi. A potem zmarszczyła brwi i zaczęła rozważać, co sama by zrobiła, gdyby była na jego miejscu. Jak mogłaby załatwić dziesięcioro niewyszkolonych oficerów taktycznych podczas pierwszego zadania? Dziesięcioro dowódców, z których każdy chce pokazać, że jest bardziej agresywny od innych? Dziesięcioro debiutantów, gotowych zaatakować wroga przy pierwszej nadarzającej się okazji?… „Och, niech mnie szlag!” Ustawiła łączność na pasmo do porozumiewania się tylko z Ruddem. – My, którzy zaraz zostaniemy załatwieni, pozdrawiamy cię – rzuciła z grymasem. Przez chwilę panowała cisza, a potem w słuchawkach rozległ się sarkastyczny

śmiech. – Tuttle? – spytał Rudd. – Tak, poruczniku. – No proszę… W twoich aktach wspomniano, że jesteś bystra. Domyśliłaś się już wszystkiego? – Wszystkiego nie – przyznała Emily. – Ale wiem, że zaraz zostaniemy zmiażdżeni. A potem uśmiechnęła się lekko. – Musi pan być bardzo zajęty, w końcu ma pan do zlikwidowania dziesięć celów. – Nie aż tak zajęty, jak ci się wydaje, Tuttle. Przecież tak dobrze wykonujecie za mnie czarną robotę – odpowiedział Rudd radośnie. – No, ale czas na mnie, Tuttle. Moja kolej, żeby się postarać. Wiesz, okręty do zniszczenia i takie tam drobiazgi… – Rozłączył się. Tymczasem niszczyciele studentów nerwowo ładowały kolejne pociski. – Gdy tylko wszyscy załadujemy, wystrzelimy drugą salwę na moją komendę – oznajmiła Laura Salazar z naciskiem. Miała dobry plan – druga salwa pomknie tuż za pierwszą, która już dotrze do celu. Jeżeli pierwsza nie zniszczy okrętu wroga, kolejna na pewno tego dokona. Emily wstała, żeby lepiej się przyjrzeć holograficznemu obrazowi starcia w przestrzeni. Dziesięć niebieskich trójkątów zbliżało się do czerwonego. A potem na oczach kobiety czerwony okręt rozpadł się na dwa, potem na cztery i na osiem, a każdy z nowych celów poleciał w inną stronę i zaczął wykonywać szerokie manewry. Pociski zgrupowały się, aby ścigać najbliższe cele. Troje studentów nie czekało na rozkaz i wystrzeliło drugą salwę, gdy tylko skończyło się ładowanie. Na ten widok pozostali też wypuścili nierówno swoje pociski. Ekran Emily wypełniły kropki światła mknące za wrogimi jednostkami. Nie, to nie były wrogie okręty. „Przynęty” – pomyślała Emily. „Szlag, wszystkie te jednostki to przynęty”. Ale w takim razie gdzie był Rudd? Emily spoglądała to na jeden, to na drugi ekran, wypełnione chaosem setki pocisków, innymi okrętami, przynętami Rudda i… Bez ostrzeżenia trzy niszczyciele znikły, ich niebieskie znaczniki zmieniły się w jasnopomarańczowe. Zabici kapitanowie krzyknęli z niedowierzaniem. Zaraz potem eksplodowały dwie kolejne jednostki. Pięć niebieskich symboli zmieniło się w pulsujące pomarańczowe kółka. Nadal pozostało jednak pięć sprawnych niszczycieli… i jeden czerwony za nimi. W pustej jeszcze niedawno przestrzeni pojawił się okręt Rudda. Wystrzelił kolejne pociski i niemal bez pośpiechu wykonał manewr, aby zabić ostatnich przeciwników. – Kurwa! – krzyknęła nerwowo Salazar. – Odwrót! Odwrót! Włączyć lasery obronne krótkiego… I było po wszystkim. Dwa okręty zostały zupełnie zniszczone, trzy uszkodzone i niezdolne do walki, w tym jednostka Emily. Zapadła cisza, przerywana tylko mamrotanymi pod nosem przekleństwami. I wtedy rozległ się głos Rudda w słuchawkach. Emily spodziewała się niewybrednych żartów, może sarkazmu, ale porucznik był poważny i spokojny. – Ci, którzy nadali kod Omega, mają szczęście. Jednostki pozostałych są

uszkodzone. Nie możecie manewrować, nie możecie zawrócić, nie możecie się zatrzymać. Może wasze systemy podtrzymywania życia wciąż działają, więc macie powietrze… na jakiś czas. Pewnie liczycie na ratunek. Ale spójrzcie na swoje detektory. Wasze okręty wciąż się poruszają, oddalają się coraz bardziej w przestrzeń kosmiczną. Na ekranie Emily jej okręt leciał nierówno i powoli znikał w czarnej pustce. – Nazywamy to Daleką Drogą – podjął z powagą Rudd. – To koszmar każdego oficera i marynarza Floty Kosmicznej… Dryfowanie w kosmiczną pustkę przez wiele dni, tygodni lub miesięcy, dopóki nie wyczerpie się tlen i nie nadejdzie śmierć. Zamilkł, żeby słuchacze mogli sobie to wyobrazić. – Właśnie takie jest zadanie oficerów taktycznych: zadbać, aby nigdy nie przydarzyło się to waszemu okrętowi i waszej załodze. – Drań… – wyszeptała Salazar. *** Późną nocą, gdy niemal cały okręt już spał, Emily przeszukała pokładową bibliotekę. Znalazła wreszcie programy szkoleniowe zawierające różne scenariusze potyczek. Załadowała pierwszy. Ekran zamigotał i pojawiła się kapitan Grey. Pochyliła się do kamery, a jej krótkie, srebrzyste włosy przypominały hełm. Mrugnęła, uśmiechnęła się i zaczęła mówić. – Jeżeli używasz tego programu, oznacza to, że jesteś już po pierwszym dniu szkolenia oficerów taktycznych. – Kapitan skrzywiła się lekko. – I nie spodobały ci się rezultaty. No dobrze, jest sporo do nauki, ale zacznijmy od podstaw. Lekcja pierwsza: w walce nie chodzi tylko o siłę, lecz przede wszystkim o odpowiednie wykorzystanie tej siły. A odpowiednie wykorzystanie siły zależy od trzech czynników. – Kapitan Grey zaczęła wyliczać na palcach. – Po pierwsze, od statusu. Co to jest status? To okręt, który masz, poziom jego uszkodzeń, zasób uzbrojenia i, najważniejsze, morale załogi. Po drugie, od statusu wroga. I po trzecie, od twoich możliwości przejmowaniainicjatywy w bitwie. To nie jest marynarka, w której liczy się moc i moc wygrywa. To marynarka, w której trzeba kontrolować, jak i kiedy tej mocy użyć. – Grey uśmiechnęła się ponuro. – Oczywiście w praktyce nigdy nie jest to tak proste, dlatego musisz się szkolić i poświęcać temu, jak niczemu innemu w życiu. A zatem zaczynamy…

ROZDZIAŁ 16 952 ROK PD. KOŁA W RUCH W SEKTORZE DOMINIUM ZJEDNOCZENIA LUDOWEGO Michael Hudis z ponurą satysfakcją obserwował przez iluminator przelatującą armadę. Osiemdziesiąt pięć jednostek – okręt flagowy, dwadzieścia krążowników opancerzonych, dziesięć krążowników uzbrojonych w broń energetyczną (przezywanych „zapalniczkami”, o ile Hudis dobrze pamiętał), trzydzieści niszczycieli, różne fregaty i jednostki wsparcia… i dwa frachtowce, każdy z pięćdziesięcioma myśliwcami z silnikami na paliwo stałe. Każdy z takich myśliwców niósł trzy pociski, zdolne do zniszczenia dużego okrętu. A co najważniejsze, przeklęci Wiktowie nie mieli pojęcia o istnieniu tej armady. Wszystkie jednostki zostały zbudowane w tajnej stoczni, ukrytej przed wścibskim wzrokiem w chmurze maskującej, znajdującej się trzydzieści dni podróży od Timora, głównego świata Dominium. Stocznię zaczęto konstruować sześć miesięcy po upokarzającej porażce przy Windsorze. Przez piętnaście długich lat Wiktowie przechwalali się i pysznili Windsorem. Nadeszła kolej Dominium. „Strzeż się gniewu człeka cierpliwego” – pomyślał Hudis. „I niech mocz będzie z tobą, admirale Skiffington”. Armada oddaliła się od Unity i zaczęła przyśpieszać, aby dotrzeć do Głowy Sybilli, odległej o dwa miesiące podróży. Zgromadzona flota nie będzie przekraczała żadnego z głównychtuneli czasoprzestrzennych, skorzysta ze starego szlaku, którego już nie używano, skoro szybciej podróżowało się przez bezcenne tunele Victorii. Armada nie powinna nikogo napotkać po drodze, jeśli jednak by się tak stało, admirał Mello miał ścisłe rozkazy, aby zniszczyć niepożądanych świadków – trzeba było zapobiec pogłoskom lub co gorsza, ostrzeżeniu przeciwnika. Z Sybilli armada poleci na Cape Breton, skąd zabierze dodatkowe statki zaopatrzeniowe, wykona konieczne naprawy i przez tamtejszy tunel dotrze do sektora Victorii. Dokładnie za trzy miesiące osiągnie główną planetę Wiktów – Kornwalię. – Masz prawo być dumny, Michael. Wszystko idzie dokładnie tak, jak zaplanowałeś. Hudis skinął głową mężczyźnie obok. Był to Anthony Nasto, naczelnik ludowy, najpotężniejszy człowiek w Dominium. A wkrótce w całym zasiedlonym przez ludzi wszechświecie. – Dziękuję, naczelniku ludowy. – Hudis z trudem powstrzymał uśmiech, bo przypomniało mu się, jak na pylistym boisku szkoły podstawowej rozbił nos Tony’emu Nasto. „Cóż, świat się zmienia”.

Teraz Hudis zwracał się do Anthony’ego „naczelniku”, nawet gdy byli sami. – Siły admirała Mello zachowają całkowitą ciszę radiową przez całą drogę, a gdy znajdą się w sektorze Victorii, wyślą tylko jedno słowo-hasło. W tym samym czasie siły admirała Kaesera dokończą szkolenie załóg. Myślę, że potrwa to dwa miesiące. Armada admirała Kaesera będzie gotowa do odlotu, gdy tylko Druga Flota Victorii wyruszy do Tilleke. – A komandosi? – zapytał Nasto. – Niemal ukończyli już szkolenie. Za dwa miesiące polecą do celu na pokładach trzech różnych fregat. Będą na miejscu, gdy pojawi się armada admirała ludowego Mello. I, rzecz jasna, gdy tylko rozpocznie się bitwa, ustawimy Smoczy Kieł. „Smoczy Kieł będzie jak korek w butelce Victorii” – pomyślał Hudis. Nasto z zadowoleniem skinął głową. – A co z Tilleke? Hudis wzruszył ramionami. – Jak dotąd wypełniają powierzone im zadanie. – Głęboko zaczerpnął tchu, a potem głośno wypuścił powietrze. – Cesarz to niewiadoma i, prawdę mówiąc, przyprawia mnie o dreszcze. Nie wydaje się, żeby miał wielką flotę, a jednak zachowuje zadziwiającą pewność siebie. – Wiadomo coś o jego nowej broni? Hudis z irytacją pokręcił głową. – Nie. I Tilleke nie chce nam nic powiedzieć. Nie podoba mi się to ani trochę. – Cóż – westchnął Nasto – jeżeli wszystko pójdzie dobrze, to, co zrobi Tilleke, nie będzie miało żadnego znaczenia, prawda? Siły cesarza muszą tylko odciągnąć Drugą Flotę Victorii jak najdalej od rodzimego sektora. Resztą zajmiemy się sami. A czy nasz ukochany admirał Skiffington połknął przynętę? Tym razem Hudis nie krył satysfakcji. – Komisariat Wywiadu donosi, że Trzecia Flota Victorii zmierza do Windsoru i powinna tam dotrzeć za miesiąc. Pojawiły się oznaki, że Druga Flota przygotowuje się do relokacji w sektorze Victorii. Jak liczyliśmy, Wiktowie użyją Drugiej Floty, gdy między Tilleke i Arkadią wybuchnie wojna, a naszego celu będzie bronić tylko Flota Ojczysta. Nasto zmarszczył brwi. – Ale czy Druga Flota nie jest już w drodze do Gileadu? Jeżeli Druga Flota zastawi trasę do Gileadu, może spowodować problemy. – Nie wydaje się, aby tak się stało. Pamiętajcie, naczelniku ludowy, że jeżeli będą trzymali swoją Drugą Flotę blisko wejścia do tunelu Victoria-Gilead, przejście do Gileadu i w przestrzeń Cesarstwa Tilleke zajmie najwyżej dwa dni. – O ile użyją Drugiej Floty – odparł Nasto. – Druga Flota musi opuścić sektor Victorii. Jeżeli przy okazji zostanie rozbita przez Tilleke… tym lepiej. Hudis wzdrygnął się wyraźnie. – Jedyne, na co możemy liczyć z całą pewnością, to arogancja i pycha Wiktów – stwierdził z przekonaniem. – Arkadyjczycy będą powtarzać Victorii, że nie potrzebują od niej pomocy. Urażą dumę potęgi kosmicznej. A gdy zacznie się ostrzał i Arkadia zacznie krzyczeć o wsparcie, Wiktowie z radością pokażą Galaktyce, że tylko oni potrafią przywrócić porządek. Ruszą do starcia, jak przewidujemy, i to z dużą siłą. – I wtedy ich dopadniemy.

ROZDZIAŁ 17 DZIENNIK OSOBISTY EMILY NA POKŁADZIE KRĄŻOWNIKA „NOWA ZELANDIA” Alex Rudd to najbardziej sadystyczny drań we wszechświecie. Przez ostatnie dziesięć tygodni sprał nas wszystkich ze Szkoły Taktyki. A potem posadził nas i wyjaśnił do najdrobniejszego szczegółu, jak bardzo zawiedliśmy. Na zwolnionych nagraniach pokazał każdą głupią pomyłkę. I ma nieznośny zwyczaj unoszenia brwi i pytania: „Co sobie myślałaś, gdy wydałaś rozkaz?”. A teraz zdajemy ostatnie egzaminy. A raczej, jak ujął to Rudd, mamy ostatnią szansę pokazać, jak bardzo jesteśmy głupi. Na początku było nas dwadzieścia osób, zostało dziesięć. Będziemy wykonywać wyłącznie ćwiczenia praktyczne, jedno po drugim. Ćwiczenia odbywają się w czasie rzeczywistym. Nasza dziesiątka, tworząca drużynę Niebieskich, siedzi na symulatorach tutaj, na pokładzie „Nowej Zelandii”, a Rudd i jego stado hien – na krążowniku „Dublin”. Pierwsze z ćwiczeń okazało się katastrofą. Dowodzącą Niebieskich została Laura Salazar, a naszym zadaniem było strzec konwoju złożonego z piętnastu statków. Laura ustawiła nas w ciasną formację, aby wykorzystać do maksimum siłę ognia, ale Czerwoni Rudda się rozproszyli. Po trzech dniach przy stanowiskach bojowych ledwie się ruszaliśmy. A potem zostaliśmy zaatakowani równocześnie z dwóch stron. Laura zabrała nas wszystkich do ataku na większe siły wroga, wykalkulowała, że możemy odeprzeć Czerwonych zmasowanym uderzeniem. Odważna taktyka, ale ryzykowna. Zbyt ryzykowna, jak się okazało. Oddaliliśmy się od konwoju i zaatakowaliśmy większą z dwóch formacji Czerwonych. A przynajmniej tak nam się wydawało. Kiedy znaleźliśmy się w zasięgu pocisków, ujrzeliśmy, że większość atakowanych przez nas jednostek to przynęty. Kiedy wreszcie wróciliśmy do konwoju, połowa statków nadawała kod Omega, a reszta rozproszyła się i znikła. Niebiescy stracili dwa okręty i osiem frachtowców. Czerwoni tylko jeden okręt oraz garść przynęt. Rudd powiedział Laurze, że nieźle sobie poradziła, jak na kogoś, kto zupełnie nie przemyślał sytuacji. Oczywiście miał rację. Drań. Jutro zaczynamy drugie ćwiczenie. Stacja zaopatrzeniowa Alamo. Znajduje się na niej pięćdziesiąt tysięcy ton przetworzonego zyrydu, cały zapas sektora. Drużyna Niebieskich ma dziesięć niszczycieli do obrony Alamo. Dostaliśmy dane wywiadu, które zapewniają, że Czerwoni wyślą dużą formację okrętów, aby zdobyć stację i przejąć zyryd, a w razie porażki zniszczyć jedno i drugie. Dotrą tutaj za dwa dni. Wsparcie od Drugiej Floty mogłoby przylecieć dopiero po tygodniu. Rudd oznajmił mi dziesięć minut temu, że będę dowodzić.

ROZDZIAŁ 18 952 ROK PD. NA POKŁADZIE „NOWEJ ZELANDII” STACJA ZAOPATRZENIOWA ALAMO – ĆWICZENIE TAKTYCZNE, FLOTA OJCZYSTA Uwielbiał to. Właśnie zaczynała się najlepsza część. Wiedzieli, że nadejdzie. Zastawili pułapki. A jednak porucznik i tak ich pobije. Był pulchny, mało przystojny i jeszcze mniej pociągający, na dodatek niezdarny, ale wejdzie w zastawioną pułapkę, a potem załatwi ich na amen. Niech się starają, i tak nie mają szans. Pobije ich za każdym razem, ponieważ był od nich sprytniejszy i bardziej zdradziecki niż ci wszyscy smarkacze razem wzięci. Porucznik Rudd po prostu to uwielbiał. Popatrzył na dane z ekranów. Miał piętnaście okrętów – dwa krążowniki i trzynaście niszczycieli. Leciały w formacji, osiem z przodu, siedem z tyłu i po lewej od jednostki porucznika. Jak we wszystkich misjach, komputer okrętu wyświetlił plan sytuacyjny, który pomagał ustawić flotę – wyglądało to jak migotliwa, kwadratowa plansza do gry. Dzięki temu każdy okręt biorący udział w ćwiczeniu znał swoją pozycję w stosunku do innych jednostek własnej formacji oraz celów, a w ferworze walki bardzo to pomagało, gdy się wiedziało, co to znaczy „północ”, „południe”, „wschód”, „zachód”, „góra” i „dół”. Porucznik leciał na „wschód”, w kierunku dużego pasa asteroid, który zajmował „wschodnią” krawędź obrazu. Pas był ogromny, ciągnął się od góry do dołu ekranu. Przed asteroidami znajdowała się stacja zaopatrzeniowa Alamo. Zapewniało to doskonałą pozycję obronną, zwłaszcza ze względu na szum i zakłócenia tworzone przez asteroidy. Można tam było ukryć sporą grupę bojową. Oczywiście Rudd wiedział, że jego przeciwnicy nie mają raczej dużej grupy bojowej. To uczniowie mieli się sprawdzić w tym ćwiczeniu, nie instruktor. No i kapitan Grey lubiła utrudniać kursantom sytuację. Ostrożność jednak nigdy nie zaszkodzi. – Wysłać drony zwiadowcze na prawą i lewą stronę stacji. Niech zwrócą szczególną uwagę na wskazania detektorów termicznych. Wszystko, co gorące, to okręt wroga. Rudd zastanawiał się, co planują kursanci. Poprzednia grupa, przeciw której walczył w tym scenariuszu, próbowała zmylić go przynętami, ale zwiad dronów wykrył podstęp. Kiedy siły Niebieskich wyskoczyły z ukrycia w pasie asteroid, Rudd był na to przygotowany – oszukał ich, zmusił do zmarnowania pocisków na jego przynęty. Walka skończyła się po dwóch minutach. Raport z tego starcia był krótki i złośliwy. – Stacja zaopatrzeniowa Alamo w zasięgu pocisków – zameldował oficer Rudda. Porucznik wrócił do teraźniejszości. – Pełna gotowość, ludzie – ostrzegł. – Nasi milusińscy zaraz do nas przyjdą.

Chwilę później rozległ się alarm. – Trafienie laserem! Dostaliśmy z lasera w rufę. Szybki przegląd wskazał, że okręt odniósł tylko nieznaczne uszkodzenia, ale i tak oznaczało to, że bitwa się rozpoczęła. Rudd pochylił się nad ekranem z danymi detektorów zwiadu. Obraz był marny, zakłócany przez szum z pasa asteroid, ale wystarczająco wyraźny. „Tuście, robaczki”. Pięć, nie – sześć niszczycieli wynurzyło się zza asteroid dziesięć stopni na lewo od stacji. Dobrze. Rudd połączył się ze swoim pierwszym oficerem. – Frank, to podstęp. Wyślą kolejne siły, gdy tylko ruszymy do ataku. Ty walcz z tą grupą. Ja zajmę się prawdziwym natarciem. Oddział Czerwonych skręcił w lewo, aby zająć się zagrożeniem. Obie grupy wymieniły salwy pocisków. Rudd nie zwracał na nie uwagi. Ta szóstka nie stanowiła prawdziwego zagrożenia. Rozkazał dronom zwiadowczym przesunąć się w górę i w dół, prostopadle do płaszczyzny bitwy, i aktywnie namierzać wszystko, co się zbliży. Nie sądził jednak, aby Tuttle akurat tak przeprowadziła drugie uderzenie, było to zbyt oczywiste i łatwe do wykrycia. Rudd mógłby się założyć, że dziewczyna planowała atak od tyłu, więc kazał zmienić nieco pozycję drugiego szeregu swojej formacji, aby w razie czego skontrować uderzenie. Tymczasem wymiana ognia przebiegała niemal tak, jak porucznik się spodziewał. Niebiescy wyczerpywali swoje zasilacze, ale strzelali bez namysłu, nie przejmując się osiągnięciem najlepszej pozycji do trafienia. Rudd przyjrzał się bliżej, a potem z rozczarowaniem pokręcił głową. Najlepszą taktyką dla Niebieskich byłoby wystrzelenie wszystkich pocisków, a następnie odwrót i ukrycie się znowu wśród asteroid przed pociskami i laserami Czerwonych. Jednak podchodzili coraz bliżej, o wiele bliżej, niż powinni, jak brytyjska kawaleria pod Waterloo. Wystawią się na niszczycielskie trafienia i nie zdążą uciec pod osłonę pasa. Rudd zmarszczył brwi. Po Tuttle spodziewał się lepszej taktyki. Nagle wskazania detektorów uległy zmianie – ukazały grupę Niebieskich, która próbowała wrócić do pasa asteroid. Okręty rozpaczliwie wypuszczały chmury pyłu, aby dodatkowo zakłócić odczyty czujników. Pierwszy oficer Rudda rozkazał wystrzelić drugą salwę i osiemdziesiąt pocisków pomknęło w stronę wycofującego się wroga. Porucznik obserwował wskazania czujników przesyłane z dwóch dronów zbliżających się do stacji Alamo. Chmury maskujące tylko wzmagały zakłócenia – nic dziwnego – ale po prawej nic nie było widać… A może jednak? Za plecami Rudd usłyszał jęk zawodu oficera artylerii, gdy pociski straciły namiary celów w chmurze pyłu. Niektóre przebiją się i po drugiej stronie odzyskają namiar. Może. „Czas na drugi akt” – pomyślał Rudd. Położył dłoń na ramieniu oficera przy panelu namierzania. – Aktywne skanowanie tego obszaru! – Wskazał na przestrzeń po prawej stronie stacji zaopatrzeniowej. – Wypingować ich dokładnie! Oficer nastawił detektory na sekwencję pięciu impulsów, a potem wcisnął guzik. Ledwie nadeszły pierwsze dane, rozległy się syreny alarmowe. – Pięćdziesiąt pocisków od rufy! Pięć-zero pocisków! Dwie minuty do uderzenia! – rzucił oficer.

Zanim jednak Rudd wydał rozkaz uniku, jeden z jego ośmiu okrętów zaczął błyskać na pomarańczowo. Porucznik zamrugał zaskoczony. Tego się nie spodziewał. – „Aleksandria” zniszczona. Zdaje się, że wielokrotne trafienia laserami rozbiły jej butlę. – Oficer łączności podniósł wzrok znad ekranów. – Na bogów naszych matek! Te lasery musiały być wycelowane wszystkie w jeden punkt. Rudd zaklął pod nosem. Każdy okręt posiadał magnetyczną „butlę” chroniącą reaktor antymaterii. Była dobrze opancerzona, jednak szczęśliwy traf mógł uszkodzić jeden z głównych akumulatorów, przez co butla zaczynała fluktuować i traciła stabilność. A kiedy antymateria stykała się z materią… okręt nie miał szans. Nadeszła pora na zasadzkę przygotowaną przez porucznika. Włączył radio, żeby porozmawiać ze swoim drugim skrzydłem. Dwa krążowniki i pięć niszczycieli czekało na tyłach z reaktorami antymaterii na jałowym biegu i z zachowaniem ciszy w eterze. Istniała spora szansa, że Niebiescy nawet ich nie dostrzegli. – Rudd do Czerwonych Dwa! Atakujcie oddział, który znajduje się na moich tyłach. Natychmiast! Chwilę później druga grupa Czerwonych wypuściła dziewięćdziesiąt pocisków. „To powinno rozproszyć uwagę przeciwnika” – pomyślał Rudd. Teraz wystarczyło zawrócić i… – Poruczniku, „Boston” zgłasza kilka trafień laserem! Uszkodzenie jednej wyrzutni pocisków i sterowania bronią! „Szlag!” – prychnął Rudd w duchu. Nadal zamierzał wygrać to starcie, choć Tuttle zadała mu mocny, podstępny cios. Porucznik musiał chronić swoje siły, dopóki krążowniki nie zdziesiątkują wroga. Szybko oszacował sytuację. Pas asteroid mógłby stanowić dla niego osłonę, ale znajdował się wciąż dość daleko – o kilka minut lotu. Za daleko. Rudd uśmiechnął się lekko. Pierwszy z okrętów Niebieskich zostawił za sobą chmurę pyłu, aby się zamaskować. Znajdowała się tuż przed jednostkami porucznika. Czemu nie? – Czerwoni Jeden! Wszystkie jednostki lecą w chmurę pyłu. Niech Czerwoni Dwa zajmą się okrętami wroga z tyłu, a my pogonimy za pierwszą grupą Niebieskich. Wykonać! Pół minuty później siedem jego niszczycieli zniknęło w chmurze maskującej i ukryło się przed atakiem Niebieskich. Odczyty na ekranach detektorów od razu się rozmyły. – Gówno widzę – mruknął jeden z operatorów przy panelu detektorów. – To jak jazda w cholernej ulewie. Oficer pochylił się do ekranu i wskazał na jakiś punkt. – Co to jest? Operator wzruszył ramionami. – Trudno powiedzieć. Za małe, jak na okręt. Może echo. Całkiem tego sporo. Widać takie tutaj i tutaj… Podejrzewam, że to odbicia. Pył strasznie zakłóca odczyty detektorów. – Poruczniku! – odezwał się pierwszy. – „Boston” właśnie wypadł z formacji! Zaraz… Szlag! „Ateny” też padły.

Pochylił się do operatora, który mamrotał nerwowo. Kiedy się wyprostował, twarz mu pobladła. – „Budapeszt” i „Trypolis” zgłosiły poważne uszkodzenia od trafień laserem. – Ale skąd? Kto do nas strzela? – Rudd podniósł głos. – Detektory! Mamy namiary na jednostki Niebieskich? Oficer pokręcił głową z niedowierzaniem. – Nie ma żadnych okrętów Niebieskich! Na ekranach nie widać ani jednego. A potem, po kolejnym meldunku operatora, dodał: – „Trypolis” zgłasza utratę mocy. „Nicea” jest pod ostrzałem i zawraca do chmury pyłu… I wtedy Rudd nareszcie zrozumiał, co się dzieje. Wredna, podstępna suka! Zaminowała całą cholerną chmurę! Zwabiła porucznika i jego Czerwonych, aby ukryli się w pyle, a potem go załatwiła bez pudła. Rudd wbrew własnej woli musiał się uśmiechnąć. Załatwiony przez zupełnie zieloną kursantkę! – Uwaga, wszystkie jednostki, chmura pyłu jest zaminowana. Skręt w lewo! Wyjście z chmury. Oczyszczajcie sobie drogę, strzelając przed dziobem z laserów! Tylko dwa z siedmiu okrętów Rudda zdołały wydostać się z pułapki. Porucznik odetchnął z ulgą i… – Jezu Chryste! – wykrzyknął pierwszy oficer. Przed okrętem Rudda pojawiła się formacja sześciu Niebieskich niszczycieli w pełnej gotowości bojowej. Dziesięć sekund później resztki oddziału Czerwonych Jeden wysyłały już kod Omega. Na ekranach Rudd mógł nadal obserwować bitwę, choć jego okręt został zniszczony. Z grymasem przyglądał się, jak Niebiescy wrócili pod bezpieczną osłonę pasa asteroid. Drugi oddział Czerwonych rozsądnie nawet nie próbował ścigać przeciwnika – przypominałoby to macanie na oślep. Porucznik przygarbił się z westchnieniem. Cóż, osiągnął cel misji, zdobył stację zaopatrzeniową Alamo. Ale za jaką cenę! Na sali zapaliły się światła, gdy ćwiczenie dobiegło końca. Na komunikatorze porucznika Rudda pojawiła się twarz kapitan Grey. – No, Alex, to twój pierwszy raz – oznajmiła chłodno głównodowodząca. – Nie spodziewałam się, że mój instruktor taktyki poniesie tak sromotną klęskę w starciu z własnym kursantem. Rudd powstrzymał się od kolejnego westchnienia. – Straty okazały się większe, niż przewidywałem, pani kapitan, ale osiągnąłem cel. Zdobyliśmy Alamo i odebraliśmy Niebieskim pięćdziesiąt tysięcy ton przetworzonego zyrydu. Kapitan przechyliła głowę. – Nie powiedziano ci? Rudd zmrużył oczy. – Czego, pani kapitan? – Kiedy Czerwoni Dwa przycumowali do stacji, okazało się, że magazyny są puste. Rudd otworzył szeroko oczy. – Puste? Grey z trudem opanowała uśmiech, zdradziło ją drgnienie kącika ust. Młody, pulchny porucznik należał do jej protegowanych. Przemądrzały, ale zdolny dzieciak. Ledwie mogła się powstrzymać od śmiechu na widok jego zbolałej miny.

– Tak, Alex. Zdaje się, że porucznik Tuttle przeniosła zyryd na frachtowce… – Przecież nie było żadnych frachtowców! Miała tylko dziesięć niszczycieli… – Rudd urwał w pół słowa. Zrozumienie zaciążyło mu w żołądku jak głaz. Kapitan Grey pokiwała współczująco głową. – Tam była kolonia górnicza, pamiętasz? Gdy zaczęły się ćwiczenia, ta dziewczyna rozkazała przejąć wszystkie statki górnicze, opróżnić ich ładownie i przyprowadzić pod stację. Przeładowała cały zapas zyrydu i wysłała do najbliższego świata Victorii. – A lasery górnicze w chmurze pyłu? – Wredny podstęp, co? – skrzywiła się Grey. – Tuttle kazała zabrać lasery ze statków górniczych. Miała ich czterdzieści trzy. Przymocowała je do platform z detektorami, od czterech do dziesięciu na każdą, i ustawiła w chmurze pyłowej. Oczywiście zasięg miały ograniczony, ale okazały się bardzo mocne. Rudda ogarnęła niechęć do samego siebie. – Zatem straciłem osiem okrętów i zyryd? – upewnił się ze skrywanym rozczarowaniem. – Dokładniej straciłeś dziesięć okrętów. – Grey pozwoliła sobie wreszcie na uśmiech. Czuła się trochę winna, że cieszy się z porażki podwładnego, ale jego mina była po prostu bezcenna. – Tuttle zaminowała także stację, Alex. Wysadziła ją, gdy twoje okręty znalazły się blisko. „Dublin” został zniszczony, a „Stein” poważnie uszkodzony. Rudd musiał się roześmiać. – Zaminowała stację? Stację wartą pięć milionów unitów? To było piękne. Sam postąpiłby podobnie, gdyby pełnił rolę obrońcy. Kapitan Grey pochyliła się do ekranu i ściszyła głos. – Jak myślisz, Alex, nadaje się? – Temat był dość delikatny. Od wielu lat Druga Flota odbierała Ojczystej utalentowanych oficerów, a podsyłała tych, których odrzuciła. Admirał Douthat protestowała, rzecz jasna, ale dział kadr zwykle pozwalał admirałowi Skiffingtonowi robić, co chciał. Jednym z takich odrzuconych był Michael Bishop, służący obecnie na „Nowej Zelandii” jako główny oficer taktyczny. Był zarozumiały, brakowało mu wyobraźni, na dodatek uwielbiał wyżywać się na podwładnych. Grey od wielu miesięcy szukała kogoś, kto go zastąpi. Rudd z namysłem skinął głową. – Jest niedoświadczona, ale wykazała się kreatywnością i odwagą – przyznał z uśmiechem. – Ale posiada dobre zadatki na kapitana. Proponuję przydzielić ją najpierw na stanowisko asystentki oficera taktycznego. Skrzywił się na samą myśl. – Będzie na łasce porucznika Bishopa, ale jeżeli szybko ją pani weźmie pod swoje skrzydła, to może za dziewięć miesięcy…? – Dobrze – zgodziła się kapitan Grey, a potem uśmiechnęła się znowu. – Kiedy będziesz pisał jej opinię, Alex, postaraj się, żeby wyglądała naprawdę nędznie. Nie chcę stracić też Tuttle. Kiedy Rudd się rozłączył, Grey usiadła przy panelu łączności i wybrała numer. Właściwie łączyła się z własnym serwerem, aby przez niego przekierować rozmowę szyfrowanym pasmem do małego gabinetu na pokładzie stacji Atlas. – Halo? – odezwał się głęboki męski głos.

– Sir Henry? Mówi Julie Grey. Przez chwilę panowała cisza, potem włączył się ekran i pojawił na nim starszy, elegancki mężczyzna ze starannie przyciętą brodą i gęstymi siwymi włosami. – Zawsze miło mi z panią rozmawiać, kapitan Grey – przywitał się formalnie. Grey zdusiła śmiech. Z jego tonu można by sądzić, że ledwie się znali. Jednak sir Henry Truscott zawsze był ostrożny i skryty. Grey znała go od dzieciństwa, gdy jeszcze jako pięciolatkę kołysał ją na kolanach i opowiadał o dalekich światach, które miał okazję odwiedzić. Ojciec Julie Grey zmarł, zanim skończyła rok. Sir Henry stał się „bardzo bliskim przyjacielem” jej matki, choć nie wzięli ślubu. Nawet gdy romans się skończył, pozostał przyjacielem rodziny. Dla Grey pełnił rolę ojca. Nigdzie nie pracował, ale krążyły pogłoski, że ma „wpływy” na dworze królowej Beatrice. W rzeczy samej, choć jego nazwisko nie pojawiało się na listach gości oficjalnych przyjęć wśród rządowych notabli, sir Henry był najbardziej cenionym doradcą królowej Beatrice i rodu królewskiego. Miał wpływ na służby dyplomatyczne oraz na kwestie bezpieczeństwa. To właśnie on pomógł Grey dostać stanowisko we Flocie Ojczystej, nie ze zwykłego szacunku dla matki Julie ani ze względu na bliskie więzi, lecz dlatego, że chciał, aby we Flocie służyli oficerowie, którym mógł ufać. – Właśnie skończyliśmy egzaminy kwalifikacyjne dla służb taktycznych. – Kapitan spojrzała znacząco na rozmówcę. – Znalazłam kogoś, kogo na pewno chciałbyś poznać. Jest zaledwie porucznikiem, ale okazała się naprawdę utalentowana. W krótkim czasie nauczy się… – Możemy nie mieć tyle czasu, Julie – zauważył z powagą sir Henry. Grey zesztywniała. – Wiesz coś…? Pokręcił głową. – Nic konkretnego, oprócz tej przechwyconej wiadomości, o której już ci mówiłem. Ale coś się zaczęło dziać. Tilleke grożą statkom Arkadyjczyków za każdym razem, gdy pojawią się w sektorze Cesarstwa. Ambasador Sułtanatu złożył oficjalną skargę i grozi nałożeniem sankcji na nasze statki w swojej przestrzeni, jeżeli nie obniżymy marż. A Dominium stało się zaskakująco ciche, co przyprawia mnie o dreszcze niepokoju. – Potarł twarz. – Jeżeli któreś z tych wydarzeń zapoczątkuje kryzys, Jej Wysokość rozkaże, aby Flota podniosła banderę. – Co znaczy, że Druga Flota będzie już w drodze. – Grey domyśliła się już, do czego to zmierza. Sir Henry potwierdził. – W drodze i zapewne w niebezpiecznej sytuacji, więc oczywiście admirał Skiffington poprosi o więcej okrętów. – Ale chyba nie od Floty Ojczystej? – oburzyła się kapitan Grey. – Nie, ale na pewno dostanie je od Trzeciej Floty, a wtedy będzie dysponował największymi siłami, jakie widziała Victoria. – Sir Henry skrzywił się ponuro. – I może się to zdarzyć wkrótce, Julie. – Rozmawiałeś z królową? Nie mogłaby… Sir Henry westchnął. – Rok temu zmarł jej mąż. Od tamtej pory… – Popatrzył w górę, jakby tam szukał właściwego słowa. – Zmęczyły ją polityczne intrygi. Królowa Beatrice

wycofała się, większość czasu spędza w bibliotece albo w swoich ogrodach. – Ale z pewnością naczelny admirał… – Grey aż się zatchnęła. – Powinieneś go ostrzec! – Niby jak? Giunta uważa mnie co najwyżej za starego przyjaciela rodziny. Nie potraktuje poważnie moich podejrzeń. Zresztą chyba po raz pierwszy od bitwy o Windsor będzie miał okazję do działań militarnych. Admirał Skiffington jest jedynym dowódcą we Flocie, który ma doświadczenie w starciu zbrojnym. Giunta bez wątpienia liczy na jego umiejętności. Grey przygryzła usta. – A księżniczka? Księżniczka Anna miała dwadzieścia lat i była następczynią tronu. Gdyby cokolwiek jej się stało, kuzyni i wujowie tylko czekali na okazję, aby upomnieć się o władzę. Według kapitan Grey byłby to prawdziwy koszmar, o którym wolała nawet nie myśleć. Sir Henry skinął głową. – Myślę, że rozsądnie będzie wysłać księżniczkę Annę na wycieczkę, może na stację kosmiczną Atlas. Znalazłaby się z dala od królowej na wypadek, gdyby ktoś… stał się zbyt ambitny. – Na Atlasa? Ależ to główna baza Floty. Dlaczego sądzisz, że będzie tam bezpieczna, jeżeli stację otoczą okręty wojenne Drugiej Floty? – Bo będzie przebywała na pokładzie okrętu Floty Ojczystej, otoczona marynarzami Floty Ojczystej i pod okiem mojej ulubionej kapitan Floty Ojczystej – wyjaśnił spokojnie sir Henry. Grey jęknęła w duchu na myśl o pilnowaniu księżniczki Anny. Bezpieczeństwo na pewno będzie sprawą problematyczną. – Rozmawiałem już z admirał Douthat – dodał sir Henry. – Zgodziła się, że księżniczka będzie bezpieczniejsza we Flocie Ojczystej niż gdzie indziej. Zadbam, żeby Anna zjawiła się na Atlasie za tydzień lub dwa. Grey westchnęła. Księżniczka Anna miała opinię inteligentnej, złośliwej i… trudnej do opanowania. „Urodziła się taka, a wychowanie tylko to pogłębiło” – pomyślała gorzko kapitan. Królowa Beatrice to wspaniała kobieta… a przynajmniej taka była. Podobnie jak król, ojciec Anny. Podobno wynikało to z genów Churchilla. Trudno było sobie wyobrazić, że królowa wycofała się do ogrodów. – A co z moją obiecującą porucznik? – zapytała Grey. Sir Henry nie odpowiedział od razu. – Działaj, Julie, zajmij się nią. Ufam twoim przeczuciom w tej kwestii. Ale bądź przygotowana, że trzeba ją przeszkolić szybciej niż zwykle. Niedługo zapewne będziemy musieli wiedzieć na pewno, na kim możemy polegać. – Mam nadzieję, że się mylisz, wuju Henry. Sir Henry roześmiał się ochryple i bez radości. – Nie masz pojęcia, jak bardzo bym chciał, Julie.

ROZDZIAŁ 19 952 ROK PD. W PRZESTRZENI KOSMICZNEJ SEKTORA TILLEKE I W SEKTORZE VICTORII Kapitan arkadyjskiego frachtowca „Tombak” popatrzył z niepokojem na ekrany detektorów. Od dwóch dni leciał przez przestrzeń Tilleke i został mu jeszcze dzień podróży do tunelu czasoprzestrzennego Tilleke-Gilead. Nie mógł się już doczekać, aż stąd zniknie. Dwa okręty Tilleke towarzyszyły mu, zachowując odległość pięćdziesięciu mil, i co pięć minut wysyłały ping. Każda z tych jednostek mogłaby w okamgnieniu rozbić frachtowiec na atomy. Arkadyjski kapitan był stoikiem – każdy, kto prowadził frachtowce w głęboki kosmos musiał być – ale na czole wystąpiły mu krople potu, a serce zamierało w piersi. Wraz z „Tombakiem” w luźnej formacji leciały jeszcze dwa frachtowce. Każdy w ładowniach transportował tyle rudy zyrydu, że mogłaby zapewnić energię niewielkiemu miastu na co najmniej rok. Frachtowce stanowiły duże, wolne cele. W ciągu ostatnich paru miesięcy zniknęło łącznie dziesięć takich jednostek z Arkadii. Nikt nie miał wątpliwości, co się z nimi stało. Kapitan „Tombaka” znał kilku dowódców zaginionych okrętów, jadał z nimi i niejeden raz pił piwo. Znowu nerwowo popatrzył na ekran detektorów. Dwa czerwone trójkąty reprezentowały okręty Tilleke, trzy niebieskie kółka – frachtowce z Arkadii. A pomiędzy nimi zalśniły jasno dwa niebieskie trójkąty niszczycieli Dominium, które miały osłaniać arkadyjskie statki transportowe. Kapitan „Tombaka” odetchnął z głęboką ulgą. – Bogu niech będą dzięki za eskortę od Dezetów. *** Porucznik Hiram Brill zacisnął dłonie na krawędziach mównicy, skinął zgromadzonym admirałom, odchrząknął nerwowo i zaczął: – Jak oczekiwano, cesarz Chalabi złożył protest przeciwko obecności sił Dominium w przestrzeni Tilleke. Dominium Zjednoczenia Ludowego wysłało około dwudziestu pięciu okrętów do eskortowania arkadyjskich frachtowców przez sektor Tilleke. – Około? – powtórzył admirał Skiffington surowo. – Nie uważacie, poruczniku, że dokładna liczba jest istotna? Na twarzy Brilla wykwitł szkarłatny rumieniec. – Proszę wybaczyć, panie admirale. Według ostatnich aktualizacji z naszych okrętów monitorujących przejścia przez tunel Gilead-Tilleke dokładnie dwadzieścia sześć jednostek Dominium przemierzyło przestrzeń Tilleke, w tym

pięć ciężkich krążowników, jeden promiennik rozmiarów krążownika, piętnaście niszczycieli, dwie fregaty i trzy transportery. – Na bogów naszych matek! – mruknął ktoś z zebranych. – To prawie ćwierć całej floty Dezetów… – Były jakieś incydenty? – zapytał admirał Giunta. – Żadnej wymiany ognia, sir. Jednak to pierwsze duże manewry floty Dominium od czasu bitwy o Windsor. Wystąpiło natomiast sporo trwałych awarii. Nasze okręty monitorujące tunel Gilead-Tilleke zgłosiły, że przynajmniej pięć okrętów Dominium… – zerknął w notatki – cztery niszczyciele i krążownik trzeba było doholować do Darwina, aby dokonać niezbędnych napraw. Krążownik „Głos Ludu” został odholowany aż do Dominium. Możliwe, że właśnie z powodu tych awarii Dominium oznajmiło, że za parę dni zamierza wysłać do sektora Tilleke dziesięć okrętów. Ani wzmianki o nazwach lub klasie jednostek. – Co za fiasko – westchnął admirał Schuster. – Dezeci tracą dwadzieścia procent swojej floty przez awarie. Brill stłumił uśmiech. „Dobrze rozegrane” – pomyślał. W tym jednym zdaniu admirał nie tylko stwierdził oczywistość, lecz także przypomniał wszystkim na sali, że on, dowódca logistyki i planowania we Flocie, miał tylko dwa procent awarii w porównaniu ze swoim odpowiednikiem w Dominium. – Ale mają tam już sporą flotyllę bojową – zauważyła z troską admirał Douthat. – O ile zdołają ją utrzymać na chodzie! – prychnął Schuster. – Na bogów naszych matek, moglibyśmy zarobić fortunę na wypożyczaniu Dezetom holowników! Przy stole rozległy się chichoty i śmiechy. – To właściwie nie flotylla, pani admirał – dodał Hiram. – No i nie ma tam żadnego pancernika. – Nie mogą się równać z naszymi flotyllami – zaznaczyła Alyce Douthat. Zgromadzeni przy stole przytaknęli jej chętnie. Flota Victorii zorganizowana była w związki bojowe, zwykle złożone z jednego pancernika, pięciu krążowników, dziesięciu niszczycieli, czterech fregat i frachtowca. Floty Ojczysta i Trzecia liczyły po trzy grupy bojowe, zaś Druga Flota miała ich cztery. Każda z Flot wyposażona była także w jedną lub dwie barki – duże, przypominające frachtowce jednostki, które mogły transportować mnóstwo korwet i ścigaczy. Zarówno korwety, jak i ścigacze miały ograniczony zasięg i uzbrojenie, jednak nadrabiały zwinnością. Flota Dominium wolała „skrzydła” złożone z dziesięciu jednostek, zwykle ciężkich krążowników i niszczycieli. Wywiad donosił, że cała flota Dezetów liczyła dziesięć skrzydeł, czyli sto okrętów, zatem wysyłanie dwudziestu sześciu jednostek do eskortowania arkadyjskich frachtowców stanowiło nie lada poświęcenie. – A co z Tilleke? – Nie znamy dokładnej liczby okrętów, które cesarz wysyła na szlaki handlowe, ale okręty Dezetów meldowały, że napotkały pięćdziesiąt lub więcej, zwykle nie większych niż niszczyciele. Śledzą konwoje z Arkadii z bardzo małej odległości, ale nie zdarzył się jeszcze żaden incydent. Nie mamy informacji o typie uzbrojenia tych okrętów ani o ich możliwościach. Skiffington natarł od razu na admirała Teehana. – Doprawdy, Jeffrey, potrzebne nam dokładne dane wywiadu na temat tego, co

knują Tilleke. Jeżeli bomba pójdzie w górę, chciałbym wiedzieć, w jaką gonitwę się wpakuję. Z pewnością nie można liczyć na Dezetów, nie z tak awaryjną flotą. – Staramy się – zapewnił szef wywiadu. – Wysłaliśmy nawet parę dronów za niszczycielami Dominium, ale zostały zniszczone, pewnie uznano je za drony Tilleke. – Dezeci nie potrafiliby znaleźć własnego tyłka nawet z aktywnym namierzaniem! – prychnął Skiffington z pogardą. Odwrócił się do admirała Giunty. – Musimy spojrzeć prawdzie w oczy, Robercie, Dezeci są bezwartościowi. Jeżeli w sektorze Tilleke zrobi się gorąco, nawet nie ruszą cholernym palcem. Ocalenie Arkadii znowu spadnie na nasze barki. Ja to wiem i ty to wiesz. Jeżeli jednak mam się w to wpakować bez wsparcia wywiadu, muszę mieć naprawdę potężną siłę. Dlatego trzeba wzmocnić Drugą Flotę, aby nic nie mogło jej dorównać. Teehan zarumienił się na te słowa, ale zanim zdążył odpowiedzieć, admirał Giunta uspokajająco uniósł rękę, a potem zwrócił się do Brilla: – Twierdzi pan, poruczniku, że w sektorze Tilleke znajduje się teraz mnóstwo okrętów Dominium w pobliżu jednostek Tilleke, a napięcie rośnie, choć jeszcze nic się nie stało, czy tak? – Tak jest, admirale. Giunta spojrzał znowu na Skiffingtona. – Dobrze, Oliver, niech Druga Flota rozpocznie gruntowny przegląd i przygotowania bojowe. Ale w jednej turze napraw nie może brać udziału więcej niż dziesięć procent sił. Żeby nie zwlekać, niech ekipy i załogi pracują dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, dopóki wszystkie okręty nie osiągną najwyższej gotowości. A potem zwrócił się do admirał Penn: – Katherine, dwie grupy bojowe z Trzeciej Floty przejdą do Drugiej. Wybierz ich skład do końca tygodnia. Gdy tylko Druga Flota zakończy cykl napraw, przeprowadź remonty najszybciej jak się uda. Głównodowodząca Trzeciej Floty rzuciła gniewne spojrzenie na Skiffingtona, zanim odpowiedziała Giuncie: – Z całym szacunkiem, admirale, ale Trzecia Flota nie może chronić Windsoru, jeżeli odda dwie ze swoich trzech grup bojowych Drugiej Flocie – zaprotestowała. Giunta znowu uniósł dłoń. – Na orbicie Windsoru zostanie krążownik i trzy niszczyciele. Reszta niech wróci do Kornwalii. – Rozbijasz mi flotę! – zdenerwowała się Penn. – Owszem – przyznał beznamiętnie naczelny admirał, a potem wstał. – Znacie rozkazy. Wykonać. Kiedy ruszył do wyjścia, reszta zebranych również się zerwała i poszła za nim. W sali zostali tylko Katherine Penn i Oliver Skiffington. Admirał Trzeciej Floty siedziała sztywno i zaciskała zęby, a na policzkach wykwitły jej różowe plamy. Admirał Skiffington wstał ze swojego miejsca z uśmiechem i podniósł teczkę. – No, Katherine, przestań się tak wściekać. To przecież tylko na chwilę. Wiesz, że zrobię dobry użytek z tych okrętów. Katherine Penn posłała mu wściekły grymas.

– Pieprz się, Oliver. Skiffington roześmiał się, ale nie próbował się odgryźć. Nie musiał. Oboje wiedzieli, że właśnie wygrał.

ROZDZIAŁ 20 952 ROK PD. WZBIERAJĄCY SZTORM PIERWSZA FLOTA BOJOWA DOMINIUM W SEKTORZE SYBILLI Cztery miesiące po opuszczeniu macierzystego sektora Pierwsza Flota Bojowa Dominium Zjednoczenia Ludowego, licząca osiemdziesiąt pięć jednostek, pojawiła się w sektorze Sybilli niczym ciemna chmura. Nikt jej nie zauważył. Admirał Mello bardzo się obawiał wykrycia, na szczęście bezpodstawnie. Flota trzymała się z dala od głównych szlaków, którymi poruszały się frachtowce z Sybilli do Dominium. Oznaczało to znaczne wydłużenie kursu przez krótkie przeskoki w tunelach czasoprzestrzennych, zapomnianych i nieużywanych po odkryciu szlaku z Sybilli do Victorii i z Victorii do Dominium. Pomimo reputacji odważnego taktyka admirał Mello był człowiekiem ostrożnym, dlatego trzymał siły bojowe w ciasnej formacji i prowadził je kursem równoległym do szlaków handlowych, poza zasięgiem detektorów jakiegokolwiek zabłąkanego frachtowca wlokącego się między sektorami. Piętnaście niszczycieli lecących przed flotą przeszukiwało przestrzeń pasywnymi detektorami o wysokiej rozdzielczości w poszukiwaniu jednostek, które mogłyby wykryć zbliżające się siły zbrojne, zainteresować się, skąd przybyły, i przekazać wiadomość do sektora Sybilli. Rozkazy admirała były jasne: nikt nie ma prawa wykryć Pierwszej Floty Bojowej. Każda jednostka, która pojawi się na drodze, musi zostać zniszczona. Jak dotąd admirał miał szczęście. – Najnowszy raport od kapitana Moralesa, admirale – oznajmiła adiutant i wręczyła Mello zapis. Admirał tylko machnął ręką. – Po prostu powiedz, Jodi. Komandor Jodi Pattin skinęła głową. – Kapitan Morales wykrył tylko jeden statek, który oddalał się od naszego kursu i znajdował na granicy zasięgu detekcji. Z sygnatury napędu wynika, że to najprawdopodobniej frachtowiec do transportu rud, zapewne w trasie po różnych koloniach wydobywczych. Kapitan nie wykrył innej aktywności w patrolowanym obszarze, ale obawia się, że przed nami może znajdować się jakaś mała kolonia górnicza. Mello zabębnił palcami o podłokietnik fotela i zamyślił się. W sektorze Sybilli wszędzie rozsiane były niewielkie kolonie wydobywcze, których nie umieszczano w nawigacyjnych bazach danych. Flota mogła wpaść właśnie na taką kolonię, nawet nie wiedząc, co się dzieje. Na dodatek górnicy mogli wysłać drona z ostrzeżeniem o pojawieniu się sił Dominium. Za cztery dni flota minie sektor Sybilli i skieruje się na Cape Breton, gdzie dołączą niewielkie frachtowce i barki obiecane przez rząd CB. Czeka ich też uzupełnienie zapasów i ostatni przegląd

techniczny. A potem… potem flota wyruszy do sektora Victorii i… – No dobrze, Jodi, zróbmy kolejny objazd, niech jednostki detekcyjne wysuną się jak najdalej naprzód, a potem wrócą na kurs. Powiadom kapitanów. Użyj kierunkowego lasera, nie radia. Komandor Pattin wpisała kilka liczb do swojego tabletu. – To zajmie co najmniej piętnaście godzin, admirale. – Nic na to nie można poradzić, Jodi. Cała nasza kampania zależy od zaskoczenia przeciwnika. Bez tego dostaniemy w tyłek. Uwzględniliśmy, że takie opóźnienie może nastąpić z dowolnych przyczyn, więc nie ma się czym martwić. Ach, Jodi… Adiutant spojrzała wyczekująco. – Żadnych błędów – oznajmił jej admirał surowo. – Chcę, żeby każdy okręt potwierdził zmianę kursu i wiedział, że robimy objazd. Wszyscy mają utrzymać szyk. Kapitan, który się wyłamie, zostanie natychmiast zdjęty ze stanowiska. Żadnych błędów! Nie możemy sobie pozwolić, aby jakiś tępak wszystko zepsuł. – Oczywiście, admirale. – Adiutant skinęła głową i wyszła wypełnić rozkazy. Mello znowu skupił się na ekranach. Dowodził największą flotą w historii Dominium i szykował się do zaatakowania największego przeciwnika. Zamierzał zniszczyć każdego, kto stanie mu na drodze do zwycięstwa.

ROZDZIAŁ 21 DZIENNIK OSOBISTY EMILY Zostałam asystentem oficera taktycznego na pokładzie „Nowej Zelandii”! Na pokładzie krążownika pancernego, niech mu Bóg sprzyja. Bałam się, że trafię na jakąś małą jednostkę, gdzie zgubię się w tłumie młodszych poruczników. Marzyłam o niszczycielu, ale krążownik! Wspaniale. Jest tylko jeden problem – dostałam bardzo marną opinię po ćwiczeniu w obronie stacji zaopatrzeniowej Alamo. Nic z tego nie rozumiem. Zapytałam o to Rudda, ale odpowiedział tylko, że następnym razem powinnam bardziej się postarać. Bardziej? Rany, przecież prawie go zniszczyłam! Próbuję zebrać się na odwagę i porozmawiać z kapitan Grey. Im dłużej się nad tym zastanawiam, tym większym wydaje się to szaleństwem. Laura Salazar, która, jak sądziłam, oblała ćwiczenia, dostała dobrą opinię i została przydzielona do Drugiej Floty. Andrew Lord został tutaj. Powiadomiłam o swoim przydziale Hirama. Wydawał się podekscytowany, ale strasznie się krył z tym, co sam robi. Nadal widuje się z Cookie, chociaż on utknął na Atlasie, a ona służy w Drugiej Flocie i najczęściej przebywa w kosmosie. Kolejny związek na odległość. Jak to we Flocie. Co za niedobrana para! Nieśmiały kujon i wojowniczka. Mam nadzieję, że obojgu się ułoży. I chyba trochę im zazdroszczę. Sama miałam dwie przelotne randki podczas zaawansowanego szkolenia, ale od początku wiedziałam, że nic z tego nie będzie. Pierwsza z członkiem mojego batalionu. Czułam się, jakbym uprawiała seks z nastolatkiem. Za drugim razem był to mężczyzna w moim wieku, z kadry instruktorskiej. Pewnie złamał pierdyliard przepisów i regulaminów, żeby się ze mną spotkać. Nic dziwnego, że był nerwowy jak kot. Staram się nie popaść w depresję po tych doświadczeniach. Przynajmniej jednak trafiłam na praktyki na „Nowej Zelandii”. Kapitanem jest Julie Grey. To drobna kobieta, szczupła, z krótkimi, siwymi włosami. Na swój surowy sposób wydaje się atrakcyjna. Jest uprzejma, nieco oficjalna, ale potrafi zmienić się w bezlitosną sukę, sądząc po ćwiczeniach, jakie już odbyłam. Uwielbiam ćwiczenia taktyczne. I chyba mam do tego dryg. Nadal chciałabym zostać historykiem Floty, oczywiście, ale muszę przyznać, że taktyka naprawdę mnie wciąga. Nieustannie ćwiczymy różne sytuacje, gdy nie wiemy, co właściwie się dzieje. Musimy się tego domyślić z politycznych notatek, które dostajemy, raportów z innych okrętów naszej grupy bojowej oraz z odczytów naszych detektorów. Trzeba przyjrzeć się tym danym – w większości sprzecznym – i znaleźć prawidłowości. A potem odgadnąć, co robi wróg. Jeżeli uda się to zrozumieć, trzeba jeszcze wykombinować, jak przeciwdziałać jego posunięciom. To fascynujące, frustrujące, stresujące i zarazem satysfakcjonujące. Już dwa razy Grey i Alex Rudd zjednoczyli się przeciwko mnie i musiałam walczyć do impasu albo wygranej. Oczywiście nie mogę zapomnieć, że już z pięć razy zostałam załatwiona na amen.

Ale uczę się tego, jak myślą, jak lubią przesuwać swoje pionki na szachownicy i co umyka ich uwadze. Czeka mnie coraz więcej ćwiczeń i mam parę pomysłów, którymi zamierzam ich zaskoczyć.

ROZDZIAŁ 22 NIEZAPOWIEDZIANA KOLACJA NA POKŁADZIE „NOWEJ ZELANDII” W SEKTORZE VICTORII Wezwanie było niespodziewane. Emily siedziała w swojej kajucie i przeglądała niekończące się raporty. Zastanawiała się, czy iść na kolację, gdy pod drzwiami stanął młody majtek i zaczął się jąkać. – Kapitan przekazuje wyrazy uznania, pani porucznik, i pyta, czy nie zechciałaby pani przyłączyć się do niej na kolacji w kajucie kapitańskiej o dziewiętnastej. Emily zerknęła na zegarek. Było wpół do siódmej. Miała pół godziny, żeby się przygotować – musiała przecież wyglądać nienagannie. *** Kajuta kapitańska okazała się zaskakująco mała. Przy stole zmieściłoby się sześć osób, ale zastawiono go tylko dla dwóch. Steward w białym żakiecie podał owoce morza i warzywa oraz dużą miskę sałaty, nalał białego wina do kieliszków, po czym bezszelestnie wyszedł. – Od początku dobrze sobie radzisz, Emily – powiedziała kapitan Grey, po czym uniosła kieliszek. Emily ogarnął gniew, z trudem zdołała się opanować na tyle, aby nie dać po sobie tego poznać. Kącik ust Grey drgnął lekko. – Chciałabyś coś powiedzieć, porucznik Tuttle? Emily odstawiła lampkę z wyraźnym trzaskiem. – Z całym szacunkiem, pani kapitan, ale nie rozumiem mojej końcowej oceny ze szkolenia. Moje wyniki określono jako „słabe”, co, jak mi się wydaje, nie jest adekwatne ani uczciwe wobec mnie. W duchu ledwie mogła uwierzyć, że w ogóle odważyła się powiedzieć aż tyle do kapitan, ale musiała gryźć się w język, by nie wyrzucić wszystkiego, co ją gryzło. – Doprawdy? – Grey wydawała się zdziwiona. – Myślisz, że poszło ci tak samo jak Laurze Salazar? Albo Richardowi Burke’owi czy Wattersonowi? Wszyscy troje zostali przeniesieni do Drugiej Floty na podstawie ocen ze szkolenia, co jeszcze bardziej zastanawiało Emily. „Skoro się powiedziało A”… – Tak, pani kapitan, z całą pewnością. – A czy twoim zdaniem ktoś jeszcze zasłużył na dobrą ocenę? – zapytała spokojnie Grey. – Tak, pani kapitan. Andrew Lord wykonał bardzo dobrą robotę podczas ćwiczenia ochrony konwoju. Przemyślał wcześniej swoje posunięcia i ustawił

okręty tak, aby mogły pośpieszyć sobie na pomoc. I nie dał się odciągnąć od frachtowców żadnym podstępem. – „W przeciwieństwie do tej bezmyślnej Salazar”. – Bob White też wykonał świetnie swoje zadanie, gdy miał przeprowadzić atak na wysuniętej pozycji. – I oczywiście ty także – dodała oschle Grey. – Tak, pani kapitan. – Wiem z twoich akt, że chcesz zostać historykiem, Emily. Studiowałaś historię monarchii i imperiów? Ta nagła zmiana tematu zbiła Emily z tropu. O co chodziło Grey? – Tak, pani kapitan. Głównie królestwa Starej Ziemi, rzecz jasna, ale na Akademii omawiano też Sułtanat i Cesarstwo Tilleke oraz, oczywiście, Dominium. – Czego się nauczyłaś o ich stabilności? Emily trochę się rozluźniła. Znalazła się na znanym sobie gruncie. – Monarchie okazują się zaskakująco trwałe, chyba że mają bardzo słabego władcę. Co charakterystyczne, gdy monarchia jest dość łaskawa, trwa dłużej. Jeżeli staje się coraz bardziej totalitarna lub radykalna, robi się niestabilna i słaba. Anglia, Hiszpania i Niemcy to dobre przykłady ze Starej Ziemi. Chiny natomiast stanowią wyjątek od tej zasady, ponieważ okazały się zdumiewająco trwałe właśnie ze względu na represyjność rządów, przynajmniej dopóki nie nadciągnęła epidemia. Sułtanat i Victoria to dobre przykłady współczesnych monarchii, stabilnych i umiarkowanych. Reżimy bardziej represyjne i totalitarne trwają krócej i zwykle ich upadek kończy się katastrofą, najczęściej wojną lub masowymi zabójstwami, po których wybucha wojna domowa. – A teraz powiedz mi, porucznik Tuttle, jak to się ma do twojej oceny końcowej ze szkolenia? – Proszę pani? – Tym razem Grey zupełnie zbiła Emily z pantałyku. – No, porucznik Tuttle, twoje akta wskazują, że jesteś bystra. Jesteś? – Kapitan napiła się wina i znad lampki spojrzała wyczekująco na młodszą kobietę. Emily, rozdrażniona, otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła ze słyszalnym trzaśnięciem. Niemal usłyszała głos ojca: „Jesteś bystra, Emily, ale nie zawsze umiesz słuchać. Wspaniale wykorzystasz to, czego się nauczyłaś, o ile wcześniej zamkniesz buzię i posłuchasz”. No dobra, więc Salazar, Burke i Watterson dostali wszyscy dobre oceny – na które nie zasłużyli – i od razu zostali przeniesieni do Drugiej Floty, dowodzonej przez admirała Skiffingtona, ojca Granta. Emily mogła się domyślić, że Lord i White, którzy zasługiwali na dobre noty, zostali pominięci właśnie z powodu złych ocen końcowych. Podobnie ona sama. To znaczyło, że Druga Flota ma wystarczające wpływy, aby dobierać sobie ludzi, których chce… oraz że kapitan Grey postarała się, aby nikt przy zdrowych zmysłach nie zapragnął zabrać Emily. Ale przecież to tylko normalne przepychanki między flotami, aby zebrać najlepszy personel oficerski, prawda? Nie, na pewno chodziło o coś więcej. Emily spojrzała twardo na kapitan Grey, która uśmiechnęła się bezczelnie. Myśli zaczęły kłębić się młodszej kobiecie w głowie. Druga Flota. Najbardziej prestiżowa formacja sił kosmicznych. Admirał Skiffington był bohaterem narodowym, zwycięzcą bitwy o Windsor. W całym królestwie rozpoznawano go na pierwszy rzut oka. Do licha, według badań statystycznych admirał miał wyższe poparcie społeczne niż królowa! Dlaczego

zatem Flota Ojczysta próbowała za… Emily zamarła, gdy wreszcie zrozumiała. „Skoro od razu na to nie wpadłam, marny ze mnie będzie historyk” – napomniała się w duchu. „Jakbym zapomniała, czego się nauczyłam już na pierwszym roku studiów: największym zagrożeniem dla każdego królestwa nie są obce armie, lecz wewnętrzne intrygi. A gdzie najłatwiej znaleźć wewnętrzne intrygi?” Znowu zamarła, gdy zrozumiała kolejną sprawę. Na samą myśl spociły się jej ręce. – Proszę wybaczyć, kapitan Grey – westchnęła. – Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że to rozmowa kwalifikacyjna. Grey zmarszczyła brwi. – Wyjaśnij dokładniej, porucznik Tuttle, co masz na myśli. Emily pozwoliła sobie na zwłokę, napiła się wina. – Zadaniem Floty Ojczystej jest ochrona Victorii i królowej przed każdym zagrożeniem, zarówno zewnętrznym, jak i wewnętrznym – zacytowała „Podręcznik Floty”. – A historia pełna jest przykładów, że największe niebezpieczeństwo dla monarchii stanowią właśnie konflikty i bunty wewnętrzne albo zdrada, nie atak z zewnątrz, chociaż i to często się zdarzało. Głęboko zaczerpnęła tchu. Albo okaże się bardzo sprytna, albo z hukiem zakończy karierę. – Martwi się pani, że admirał Skiffington urósł w siłę i stał się tak popularny, że mógłby dokonać przewrotu w rządzie, może nawet zamachu. Dzięki sławie i wpływom admirał może wybierać, kogo zechce. Domyślam się zatem, że zmieniała pani oceny końcowe obiecujących oficerów, aby zatrzymać ich we Flocie Ojczystej. Emily urwała, żeby zebrać myśli. – Chce pani mieć większe szanse na wypadek, gdyby ta sytuacja przekształciła się w otwartą wojnę. To… – wskazała na zastawiony stół – to spotkanie jest rozmową kwalifikacyjną, żeby sprawdzić, czy jestem bardziej zainteresowana karierą, czy chronieniem królowej. Zamilkła. „Nie do wiary, że odważyłam się to powiedzieć!” Niechętny uśmiech rozciągnął usta Grey. Pokręciła głową, przeczesała krótkie włosy palcami, a potem uniosła głowę i rzuciła: – Myślę, że możesz już wejść. Drzwi do kajuty otworzyły się, a Emily odruchowo zerwała się na równe nogi. Wiceadmirał Alyce Douthat weszła pośpiesznie. Emily zasalutowała. – Spocznij, porucznik Tuttle – machnęła ręką Douthat. – To przecież tylko spotkanie towarzyskie. Usiadła i uśmiechnęła się ciepło do obu kobiet. Przypominała Emily jej babkę, drobną i pulchną. Emily kochała babkę, ale nigdy jej nie ufała. – Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko temu, że się do was przyłączę? Julie ma kucharza, który robi najlepszy tort czekoladowy po tej stronie Darwina. Poklepała się po widocznym brzuchu. – Gdyby nie ten kucharz, pewnie nadal byłabym szczupła jak wtedy, gdy jeszcze nie urodziłam dzieci, ale cóż, wszystkie musimy się poświęcać, nieprawdaż?

Spojrzała na kapitan Grey. – Myślisz, że twój steward załatwi espresso? Zabiłabym za filiżankę dobrej kawy. Czekały w ciszy, admirał Douthat i kapitan Grey uśmiechnięte, Emily zesztywniała z wrażenia. Steward przyniósł deser i espresso. Po jego wyjściu wiceadmirał spróbowała tortu i uniosła oczy w zachwycie. – Niesamowite – westchnęła. – Za każdym razem smakuje lepiej. – Ten kucharz jest mój, admirał Douthat – ostrzegła Grey z uśmiechem. – Nie oddam go za żadne skarby. Douthat parsknęła śmiechem, napiła się kawy, a potem popatrzyła na Emily. – A co z tobą? Jesteś bystrą młodą damą, a to jest rozmowa kwalifikacyjna, chociaż muszę przyznać, że trochę nas zaskoczyło, gdy się tego domyśliłaś. Zdałaś znakomicie. Pozostało tylko pytanie, czy chcesz dostać tę pracę? – Admirał uśmiechała się, ale jej spojrzenie było przenikliwe i badawcze. Nieoczekiwanie Emily zalały silne emocje, jak wtedy, gdy ojciec objął ją podczas uroczystości zakończenia liceum. Następne lata okazały się trudne – ciągnące się zajęcia na studiach, pomoc przy opiece nad matką i bezsilne przyglądanie się, jak powoli zabiera ją choroba. A potem bezmyślna praca bez żadnej nadziei na awans i rozwój oraz ryzykowne zaciągnięcie się do Floty. A teraz to – zupełnie nieoczekiwana szansa, aby obserwować od środka, jak tworzy się historia. – O tak – przyznała cicho. – Chcę tej pracy. Wiceadmirał zaskoczyła znowu Emily, pochyliła się i zapytała ostro: – Czy pracujesz lub podlegasz komuś w Drugiej Flocie? Emily poczuła palący rumieniec na policzkach. – Nie, pani admirał, skądże! Alyce Douthat spojrzała na kapitan Grey, a potem uniosła głowę. – Merlinie! – Słucham, pani admirał – rozległ się komputerowy głos. – Oszacuj prawdziwość ostatniego zdania porucznik Emily Tuttle. Pauza. – Dziewięćdziesiąt dziewięć procent prawdopodobieństwa, że stwierdzenie porucznik Tuttle jest prawdziwe. Odnotowałem, że zdradza objawy stresu. Jej tętno wzrosło do… – Wystarczy. – Admirał poklepała dłoń Emily. – Witaj we Flocie Ojczystej, Emily Tuttle. Nie będzie łatwo, ale to najważniejsze przedsięwzięcie w twoim życiu. Emily zamrugała zaskoczona. – Co by pani zrobiła, gdybym nie przyjęła stanowiska? Douthat spojrzała na nią beznamiętnie. – To nie zabawa, Emily. Podejmujemy prawdziwe ryzyko. Gdybyś nie przyjęła propozycji, zostałabyś natychmiast zwolniona ze służby i wydalona z Floty. Oczywiście nie doznałabyś krzywdy. Na Kornwalii znajduje się niewielka szkoła, która szuka wykładowcy historii. Dostałabyś wspaniałe referencje i pracę. Na pewno zyskałabyś lepsze widoki na karierę tam niż na Christchurch. Emily słuchała uważnie, po czym, nie odwracając wzroku, zawołała: – Merlinie? – Słucham, porucznik Tuttle. – Oszacuj prawdziwość ostatniego stwierdzenia admirał Alyce Douthat.

Admirał uniosła brwi. Grey obok niej zdusiła śmiech. – A nie mówiłam? – szepnęła. Douthat w zamyśleniu skinęła głową i wydęła usta. – Sześćdziesiąt procent prawdopodobieństwa, że stwierdzenie admirał Douthat jest prawdziwe – zameldował Merlin. – Wystarczające – zdecydowała Emily. – I co teraz? Douthat skrzywiła się ponuro. – Teraz, Emily, będziemy robić to, co zawsze robi Flota Ojczysta. Zajmiemy się ochroną Victorii i królowej przed każdym zagrożeniem, zarówno zewnętrznym, jak i wewnętrznym.

ROZDZIAŁ 23 952 ROK PD. WIADOMOŚĆ NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS, W SEKTORZE VICTORII Ten mężczyzna, jak zauważył Hiram, nie wpadł na niego, lecz raczej stanął przed nim. I znieruchomiał. Znajdowali się na głównej promenadzie stacji Atlas. W porze popołudniowej cały poziom był zatłoczony załogami okrętów, ekipami konstrukcyjnymi, urzędnikami, biurokratami z Floty, pracownikami na kontraktach i Bóg wie kim jeszcze, a wszyscy zmierzali do kwater mieszkalnych lub na kolację. Odruchowo Hiram zerknął na intruza – łysego, z nieznaczną mongolską fałdą pod oczami, o smagłej cerze… Od mężczyzny biło… Brill zawahał się, starając określić to uczucie. Bezruch. Właśnie, dojmujące poczucie bezruchu. I wtedy zrozumiał. Złożył ręce jak do modlitwy, dotknął nimi czoła i lekko się skłonił. – Do Światłości prowadzi wiele dróg – zaintonował na powitanie. Nieznajomy nieco szerzej otworzył oczy, a potem złożył ręce i skłonił się w odpowiedzi. – A każdy człowiek musi wybrać własną. – Wyprostował się i uśmiechnął. – Jest pan wyznawcą Światłości, poruczniku Brill? Hiram pokręcił głową. – Nie. – Zatem jest pan zarówno spostrzegawczy, jak i dobrze wychowany. Doświadczenie osobiste każe mi przyznać, że stanowi to rzadką kombinację u ludzi z Victorii, tym bardziej zdumiewającą u członka Floty. Hiram uśmiechnął się w duchu na tę uprzejmie zawoalowaną obelgę. Zatem ten obcy nie lubił Victorii? A jednak stał tutaj i najwyraźniej szukał właśnie Brilla. Pozwolił sobie zbłądzić myślami, a na jego twarzy pojawił się ten wyraz, który Cookie lubiła określać jako „mina wioskowego głupka”. Światłość stanowiła społeczność izolujących się zakonów religijnych, które znajdowały się na Kanaan. Wszystkie wyznawały tego samego boga. Mieszkańcy prowadzili prosty styl życia w tysiącach miasteczek i wiosek, rozrzuconych po ich świecie. Nie było tam wielkich miast. Co ciekawe, ci, którzy nie przyjęli pełnych święceń, poświęcali się zwykle naukom ścisłym, dlatego poziom techniki na Kanaan był najwyższy w całym zasiedlonym przez ludzkość wszechświecie. We wczesnych latach kolonizacji planeta często padała ofiarą piratów, raz próbowało ją podbić również Cesarstwo Tilleke. Światłość straszliwie cierpiała, ale wyniosła z tego naukę – stworzyła siłę militarną zdolną do obrony Kanaan. Ostatni piraci, którzy wdarli się do sektora w poszukiwaniu łatwych łupów, zostali całkowicie zniszczeni. Jednej, najmniejszej jednostce pozwolono uciec, aby zaniosła innym przesłanie: „Zostawcie nas w spokoju… albo zginiecie”.

Dla wsparcia ograniczonych liczebnie sił militarnych Światłość rozwinęła ogromną sieć szpiegów, uśpionych agentów rezydujących na wszelkich zamieszkałych światach, którzy obserwowali wszystkich, ponieważ każdy pewnego dnia mógł stać się zagrożeniem. Wyznawcy Światłości stali się również wielkimi odkrywcami, ponieważ wierzyli, że poznanie wszechświata to prosta ścieżka do Boga. Dlaczego zatem ktoś ze Światłości – i agent wywiadu, o ile podejrzenia Hirama były słuszne – zadał sobie tyle trudu, aby spotkać się z prostym, mało ważnym porucznikiem z Floty Victorii? Odpowiedź była prosta: nie chodziło o Hirama. Brill zamrugał. Mężczyzna z Kanaan przyglądał mu się uważnie. – Przynosisz mi pozdrowienia od siostry mojej matki, Cornelii, ale jesteś tutaj, ponieważ chcesz się zobaczyć z moim zwierzchnikiem, admirałem Teehanem, szefem wywiadu Floty – stwierdził rzeczowo Hiram. Nieznajomemu z zadowolenia zabłysły oczy, jak nauczycielowi, który ujrzał swojego ucznia rozwiązującego szczególnie trudne zadanie. – Twoja ciotka powiedziała, że zrozumiesz – przyznał ciepło. – To wiele ułatwia. Mam na imię Jong. I przynoszę wiadomość dla admirała Teehana. *** Admirał Teehan nawet nie próbował ukryć niezadowolenia. – Przez wiele lat prosiliśmy Światłość o pomoc i zawsze spotykała nas odmowa. Gdy pytaliśmy o nowy projekt badawczy Sułtanatu, odmówiliście. Kiedy nie mogliśmy znaleźć piratów grasujących na starym szlaku handlowym między Sybillą i Dominium, odmówiliście. Gdy dotarły do nas pogłoski o tworzeniu przez Dominium nowej kolonii, również odmówiliście pomocy w zdobyciu informacji. A teraz tak po prostu przychodzi pan i mówi, że ma coś pilnego do przekazania? Jong nie odpowiedział, lecz położył na biurku przed admirałem kość pamięci. Teehan zmarszczył brwi. – Co to jest? – Wiele lat temu Światłość umieściła akolitę na Darwinie, w jednym z hoteli, które zapewniają gościom z innych światów możliwość dyskretnych spotkań. Nasz agent był kelnerem. Z czasem stał się zaufanym pracownikiem, pozwolono mu obsługiwać takie spotkania. Rok temu… – Rok temu? – przerwał Teehan. – Coś się stało rok temu, a dopiero teraz pan nam to mówi? Wy ze Światłości naprawdę wiecie, co to bezczelność, co? – Admirale – westchnął Jong ze skrywanym znużeniem – jeżeli w jakikolwiek sposób pana obraziliśmy, proszę o wybaczenie. Przekazujemy panu tę informację, ponieważ sądzimy, że może okazać się ważna. Kiedy ją otrzymaliśmy, nie mieliśmy pewności, czy jest istotna, jednak teraz, gdy Tilleke przygotowuje się do wojny, uważamy, że powinien się pan dowiedzieć i sam osądzić. Teehan nie wyglądał na uszczęśliwionego, ale wziął dysk i podłączył do swojego komputera. Na ekranie pojawiło się nagranie wideo, ale od razu stało się jasne, że kamera była uszkodzona. Film nie miał dźwięku, a obraz po lewej stronie wydawał się wymazany, wyświetlała się tylko biała, jaśniejąca plama. Jednak po prawej widać było wyraźnie wysokiego mężczyznę. Nie nosił munduru, lecz jego

umięśniona sylwetka i sztywna, władcza postawa zdradzały żołnierza. – To admirał Omar Hassan al-Bashir – wyjaśnił Jong. – Należy do rodu panującego Tilleke. Liczy się także w kręgach towarzyskich, należy do ulubieńców cesarza oraz bliskich przyjaciół księcia RaShahida. Światłość uważa go za jednego z najlepszych strategów militarnych w Cesarstwie Tilleke. Teehana ogarnęło niechętne zainteresowanie. – No dobrze. A z kim się spotkał? Jong westchnął znowu. – Nie wiemy. Kamera została wbudowana w okulary naszego agenta. Właściwie soczewki były po prostu kamerą. Ale, jak pan widzi, okazały się niezbyt sprawne. – Machnął niepewnie dłonią. – To wszystko, co mamy. – Marnuje pan mój czas, panie Jong – warknął Teehan z irytacją. – Tu nic nie ma. Strzęp informacji bez kontekstu. Ten mężczyzna równie dobrze mógł tam przyjechać na wakacje. Nic nam to nie mówi. Jong stracił nieco opanowania. – Z pewnością nie umknęły panu implikacje, jakie rodzi to nagranie, admirale. – Implikacje? Jakie? – zapytał zimno Teehan. – Nie są zbyt subtelne. – Jong zerknął na Hirama. – Nawet pana młody porucznik potrafi je dostrzec, nieprawdaż, poruczniku? Hiram nie odpowiedział, ale pochylił się i bliżej przyjrzał obrazowi. Cóż… Pod ścianą za plecami admirała Omara Hassana al-Bashira stał mężczyzna z ramionami splecionymi na piersi. Patrzył wprost w kamerę, co oznaczało, że obserwował kelnera. Zapewne osobisty ochroniarz admirała. Specjalny ochroniarz, ponieważ pilnował członka rodu panującego w Tilleke. Hiram przypuszczał, że gdyby powiększył ten fragment nagrania, zobaczyłby sławetne blizny chirurgiczne z boku głowy strażnika, charakterystyczne dla savaków, którzy zwykle należeli do osobistej gwardii lub oddziałów specjalnych cesarza. Ród panujący w Tilleke stanowił ułamek promila w porównaniu z rzeszami niżej urodzonych mieszkańców planet sektora oraz niewolników. Nic dziwnego, że członkowie rodu musieli dbać o swoje bezpieczeństwo. Dlatego zawsze podróżowali pod ochroną savaków, chirurgicznie zmienionych i warunkowanych behawioralnie od urodzenia do absolutnego posłuszeństwa cesarzowi. Chociaż Tilleke rzadko w ogóle podróżowali. Cierpieli na wrodzoną ksenofobię, pychę oraz przekonanie o własnej wyższości, a wszystko to wiązało się na dodatek z bardzo dużym poczuciem nienaruszalnej przestrzeni osobistej. Co znaczyło, że czuli się nieswojo w bliskiej obecności kogokolwiek spoza rodu. Wakacje na Darwinie nie wchodziły w rachubę. Proste przejście przez zatłoczony kosmodrom, jedzenie w restauracji, czy nawet wyjrzenie na ulicę pełną przechodniów mogłoby przyprawić członka rodu o ostry atak nerwowy. Jeżeli jednak mimo wszystko Al-Bashir pojawił się na Darwinie, mogło to wskazywać na tylko dwie możliwości… – Brill? – zniecierpliwił się admirał. Hiram, nieco zmieszany, wrócił do rzeczywistości. – Admirale? – Szanowny pan Jong twierdzi, że implikacje wynikające z tego nagrania są oczywiste. Widzisz je?

– Cóż… Są dwie możliwości, panie admirale. A właściwie… chyba nawet trzy, jak mi się zdaje. – Poczuł pulsowanie znajomego lęku, tego samego, który ogarniał go za każdym razem, gdy znajdował się w centrum uwagi. Żołądek mu się ścisnął, na czoło wystąpiły krople potu. „Nie teraz, na miłość boską!” Hiram wziął głęboki oddech. – Jong ma rację. Ten Al-Bashir to jeden z głównych oficerów floty Tilleke. Co więcej, to jeden z wysoko urodzonych. Ukrywanie jego wizyty na Darwinie może oznaczać, że Al-Bashir albo spiskuje przeciwko cesarzowi, albo został posłany przez cesarza, aby spiskować z kimś innym. Widzi pan to? – Brill wskazał na ochroniarza za plecami Al-Bashira. – Jeżeli się nie mylę, to savak. Należy do osobistej gwardii cesarza, która chroni wszystkich członków rodu panującego, a krążą plotki, że jego pobratymcy służą również w oddziałach specjalnych Tilleke. Savakowie są lojalni tylko wobec cesarza. – Hiram zmarszczył brwi w zamyśleniu. – Nie, to nie do końca oddaje sens. Savakowie są bardziej niż lojalni. Raporty donoszą, że są chirurgicznie i psychologicznie warunkowani tak, aby musieli słuchać rozkazów cesarza. Gdyby savak-ochroniarz uznał, że Al-Bashir próbuje zdradzić cesarza, zapewne by o tym doniósł lub od razu zabił admirała. – Uważasz więc, że Al-Bashir przyleciał, aby spiskować z kimś jeszcze? – zapytał Teehan. – Tak, panie admirale. – A czego miałby dotyczyć ten spisek? Hiram wzruszył ramionami. – Wiemy tylko dwie rzeczy. – Zaczął wyliczać na palcach. – Po pierwsze, AlBashir na pewno nie spotkał się z żadnym członkiem lub współpracownikiem rządu Victorii. Gdyby tak było, już by pan o tym wiedział. Odważne założenie, z czego Hiram zdawał sobie sprawę, prowadzące do wielu konkluzji, o jakich młody porucznik wolał nawet nie myśleć. – A to znaczy, że Tilleke spiskuje z kimś spoza Victorii, czyli my możemy być celem. Wyprostował drugi palec. – Po drugie, to bardzo poważne. – Skąd to przypuszczenie, poruczniku? – Teehan zmarszczył brwi. – Z dwóch powodów, panie admirale. Tilleke nie znoszą podróżować. Al-Bashir mógł opuścić ojczyznę tylko w bardzo ważnej sprawie. Jednak o wiele ważniejszą przesłanką jest to, że Jong nie skontaktował się ze swoim agentem, żeby zdobyć więcej informacji. – Brill spojrzał na Jonga. – Nie mogłeś się z nim skontaktować, prawda? Jong skinął głową. – Niestety, masz rację, poruczniku Brill. – Podniósł wzrok na admirała Teehana. – Nasz agent został zamordowany niedługo po tym, jak zostawił okulary w umówionej skrytce. Upozorowano napad rabunkowy. Teehan ze złością uderzył w blat biurka. – To za mało! Al-Bashir spotkał się z kimś rok temu. To wszystko, co wiecie. Może gdyby nam pan dał znać wcześniej, moglibyśmy przeprowadzić dochodzenie, ale po roku… – Urwał i spojrzał gniewnie na rozmówcę.

*** Niedługo potem Hiram odprowadził Jonga na pokład promowy. – Obawiam się, że twój admirał nie wykorzysta przekazanej informacji – zauważył Jong. – Nie – przyznał Hiram. Jong westchnął. – Przekażę to opatowi. – Nie rozumiem. Dlaczego to robicie? Z pewnością nie darzycie Victorii sympatią. Jong uśmiechnął się cierpko. – To prawda. Victoria gardzi wszystkim, co uważamy za wartościowe. Co gorsza, Victoria gardzi wszystkimi innymi nacjami. – A jednak do nas przyleciałeś – nie ustępował Hiram. – Tak – przyznał Jong z ironią. – Ponieważ to mniejsze zło. Victoria jest arogancka, pretensjonalna i pełna pychy. Ignoruje nas, gdy może, a kiedy nie może ignorować, okazuje pogardę. Mimo to jednak jest tolerancyjna. Uprzedzona i nieprzyjazna, lecz jednak tolerancyjna. Pokiwał głową. – Cesarz Chalabi nie jest tolerancyjny, poruczniku. Cesarzowi należy się cześć. Nie pozwoli na dzielenie lojalności. Uważa też, że jego przeznaczeniem jest rządzić całym ludzkim wszechświatem. Od dawna obserwujemy uważnie cesarza. Poznaliśmy go bardzo dobrze. W jego wszechświecie nie ma miejsca na Światłość. – Jong zatrzymał się i spojrzał Hiramowi w oczy. – I niech to będzie dla ciebie jasne, poruczniku Hiramie Brillu, we wszechświecie cesarza Tilleke nie ma też miejsca na Victorię. Potem ruszyli dalej, a Jong po chwili znowu się odezwał: – Wierzysz w Boga, poruczniku? Zmiana tematu nie zaskoczyła Hirama, każda rozmowa z ciotką też wcześniej czy później wracała do Boga. – Powiedzmy, że mam wątpliwości – przyznał ostrożnie. – W co zatem wierzysz? Hiram zastanowił się. Przypomniał sobie lęki i wyzwania, pragnienie przynależności i poczucie, że zawsze pozostaje gdzieś z boku i tylko z oddali przygląda się życiu, swoją niezdolność dostrzegania uprzejmości i konwenansów, gdy szukał tylko prostej prawdy. A zawsze jej szukał. – Wierzę w logikę – wyznał. – Ach. – Jong pokiwał głową. – Zatem pewnie jesteś bardzo samotny. Logika to taka beznamiętna pani. Dotarli do portu promów. Jong uścisnął rękę Brilla. – To jeszcze nie koniec, poruczniku. Cesarz wykonał ruch. Nadal będziemy go obserwować. Jeżeli dowiemy się czegoś więcej, ktoś się z tobą skontaktuje. Twoja ciotka Cornelia twierdzi, że lubisz jej ciasto czekoladowe. To prawda? Hiram zamrugał, zaskoczony. – Tak. – Zatem do zobaczenia, poruczniku. Obawiam się, że nadchodzą ciężkie czasy, ale pamiętaj, trzeba się starać.

ROZDZIAŁ 24 PRZEPUSTKA NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS, W SEKTORZE VICTORII Emily nie miała pojęcia, dokąd idą. – Wiesz, gdzie nas zabiera? – zapytała przyjaciółkę. – Nic a nic, mała. – Cookie z drwiącym uśmieszkiem zatrzepotała rzęsami i przycisnęła ręce do piersi. – Po prostu z zapartym tchem idę za moim mężczyzną i mam nadzieję, wbrew wszelkiemu rozsądkowi, że on naprawdę wie, co robi. Hiram Brill wyraźnie cieszył się swoim sekretem. – Cierpliwości, moi drodzy, już niedaleko. Cookie pochyliła się do Emily i szepnęła: – Widziałaś ten uśmieszek? Wygląda jak chłopak, który siedzi na niedzielnej mszy, a w kieszeni ukrywa żabę, nie? Emily parsknęła śmiechem. – Hiram, po co ta zagadkowość? Dokąd idziemy? – Tajemnica – jęknął Grant Skiffington. – Właśnie z tego względu daliśmy się Brillowi namówić na tę wycieczkę. – Daj spokój – odpowiedział mu Hiram wesoło. – Będzie warto, sam się zaraz przekonasz. – To się robi nudne – poskarżyła się dziewczyna przyprowadzona przez Skiffingtona, krągła blondynka zatrudniona w jednym z biur na Atlasie. Miała długie nogi, krótką sukienkę i szpilki, które nie nadawały się na długi spacer. Emily nie mogła sobie przypomnieć jej imienia – Tiffany, Heather, Krissy czy jakoś tak. – Mogliśmy pójść do nocnego klubu na pokładzie głównym. Rozejrzała się z odrazą po kondygnacji, na której się znajdowali. Pod ścianami leżały rury i kable, na podłodze widać było smugi smaru. – Tutaj jest brudno. Emily towarzyszył kapitan Alan. Umówiła się z nim, właściwie to została umówiona na randkę w ciemno. Alan należał do ekip remontowych na stacji. On też się rozejrzał i pokręcił głową. – Nigdy tutaj nie byłem. Przydałoby się trochę odmalować ściany. – To jakiś śmietnik, Grant – narzekała coraz głośniej blondynka. – Powiedziałeś, że będzie zabawa. A wcale nie jest zabawnie… – Uspokój się, Krissy – warknął Grant z irytacją. – Najpierw przekonajmy się, o co chodzi. – Jak myślisz, co ma większe? – szepnęła Cookie do Emily. – Cycki czy IQ? – Już prawie jesteśmy – uspokajał Hiram. Grant pokręcił tylko głową i rzucił Emily niechętne spojrzenie. Kiedy Hiram planował ten wieczór, nalegał, żeby zaprosić Skiffingtona. Po spotkaniu z kapitan Grey Emily chciała znowu zobaczyć Granta, była nawet zaintrygowana, choć także zakłopotana.

– Przecież traktował cię jak śmiecia! – zauważyła. Hiram, którego wciąż postrzegała jako inteligentnego, ale bardzo naiwnego młodzieńca, zaskoczył ją swoją odpowiedzią. – Em, jestem oficerem wywiadu. Grant to syn admirała Drugiej Floty. Kto wie co może mu się wymsknąć? Emily miała wątpliwości, mimo to jednak zaprosiła Skiffingtona juniora. I ku jej zaskoczeniu ten zaproszenie przyjął. A teraz jego dziewczyna marudziła, a on też nie sprawiał wrażenia zadowolonego. Emily miała poczucie winy, pomieszane z rozbawieniem. Na końcu korytarza znajdowały się metalowe schody, a na ich szczycie nieoznakowane drewniane drzwi. – I oto jesteśmy – zawołał Hiram. Wbiegł po stopniach i zapukał. Drzwi otworzył wielki mężczyzna w zaplamionym kombinezonie. Spojrzał na przybyszów. – Czego? – Mamy się spotkać z kapitanem Murphym – odpowiedział Hiram. Wielkolud przyjrzał się grupce młodych, a na widok Krissy lekko uniósł brew. – No dobra – mruknął z powątpiewaniem, ale cofnął się, żeby ich wpuścić. Wewnątrz było głośno i ciemno. W sporym pomieszczeniu stały małe i duże drewniane stoliki z wysłużonymi składanymi krzesłami. Wzdłuż jednej ze ścian ciągnął się kontuar, z głośników płynęła muzyka, jakaś ballada o człowieku i córce karczmarza, ale zagłuszał ją mężczyzna, który stał na stole w kącie i dmuchał w długi wentyl, połączony z workiem. Dobiegające od niego odgłosy przypominały jęki torturowanego kota. Na sali siedzieli ludzie, wielu w kiltach. Śmiali się i pili. – Nie podoba mi się tutaj – zaczęła znowu narzekać Krissy. – Wracajmy na promenadę i znajdźmy naprawdę miły klub. Grant ją zignorował, przyglądał się przeciwległej ścianie. – Na bogów naszych matek! – wydusił wreszcie. – Spójrzcie na to! Wszyscy odwrócili się i popatrzyli. Nawet Krissy zamilkła. Całą ścianę pokrywała tafla przezroczystego pleksiglasu. Było to największe okno, jakie Emily widziała na stacji, a roztaczający się przez nie widok zapierał dech w piersi. Bar znajdował się na dwudziestej kondygnacji, a przez okno można było zobaczyć krzywiznę stacji kosmicznej na tle Kornwalii. Planeta niemal przesłaniała gwiaździste niebo. – O mój Boże – wyszeptała Emily. – To przepiękne! Hiram zaśmiał się z satysfakcją. – Mówiłem, że będzie warto! Cookie pokręciła z niedowierzaniem głową. – No dobra, kochasiu, gadaj, co to za miejsce? – To dom z dala od domu – rozległ się głos za ich plecami. Gdy się odwrócili, ujrzeli pulchnego mężczyznę o bladej cerze i ciemnomarchewkowych włosach. – To miejsce, do którego przychodzimy po dniu uczciwej pracy i rzadkich przygód, jedyne na całej stacji, gdzie na pewno spotkamy mężczyzn i – skłonił się Emily oraz Cookie – śliczne, kulturalne dziewczęta, z którymi można się napić i przyjemnie porozmawiać. Do Emily wreszcie dotarło, gdzie trafiła. Parsknęła śmiechem.

– To bar holowniczych! Pulchny mężczyzna rozpromienił się. – Czy nie tak właśnie powiedziałem? – Wyciągnął rękę. – Jestem Peter Murphy, kapitan „Syna Dublina”, najlepszego holownika w sektorze Victorii. Miło mi was poznać. Poprowadził grupkę do krzeseł przy stoliku pod oknem. Po drodze ludzie kiwali mu głowami na powitanie, widać było, że cieszy się tutaj szacunkiem. Zaraz potem pojawiły się drinki. Emily dostała dużą szklankę brązowego trunku pachnącego jęczmieniem, melasą i słodem. Upiła ostrożnie. Napitek był gęsty i słodki jak syrop. Alan skinął głową kapitanowi. – Słyszałem o tym barze. Jesteś z Gildii Holowniczych, prawda? W tej sekcji stacji macie na własność cztery albo pięć kondygnacji. Murphy potwierdził z zadowoleniem. – Oczywiście nie na własność, wynajmujemy część tej sekcji od korporacji Atlas, jak wszyscy na stacji. Dostaliśmy to pomieszczenie, biura piętro niżej, a także duży hangar i stanowiska napraw na trzech poziomach powyżej. Holowniki wiele zniosą, ale też nieźle obrywają, na dodatek często trzeba zmieniać zwoje od ciągnika. Alanowi udało się jakoś zająć miejsce obok Krissy. Dziewczyna pochyliła się i szepnęła coś, czego Emily nie usłyszała, a młody inżynier roześmiał się i skinął głową. Cookie szturchnęła Hirama w ramię. – Jak znalazłeś to miejsce? Przecież to najlepiej strzeżony sekret na stacji. – Znasz mnie. Lubię wszędzie wściubiać nos. Murphy uniósł kufel ale. – Twój chłopak pewnego dnia dopadł mnie w hangarze i oznajmił, że ma parę pytań. Chciał się jak najwięcej dowiedzieć o holownikach i całej reszcie. No to go tutaj przyprowadziłem, żeby pogadać w spokoju. – Typowy Hiram – roześmiała się Emily. Pamiętała, jak chłopak robił listy podczas szkolenia. – Każdą umiejętność warto zapisać. – Mój kochany kujon – dodała Cookie. Oparła Brillowi głowę na ramieniu, wargi drżały jej w tłumionym śmiechu. – A potem przyprowadziłeś nas tutaj, żeby się tym podzielić. – Holowniki. – Krissy przewróciła oczami. – Fascynujące. – Owszem, nawet bardzo. – Murphy zignorował jej sarkazm. – Bez holowników padłaby cała wiktoriańska ekonomia. Napił się piwa, otarł pianę znad górnej wargi. – Jak myślicie, ile frachtowców codziennie przybija do Atlasa i Prometeusza, włącznie z tymi kierującymi się od razu do magazynów na naszej orbicie? Cookie wzruszyła ramionami i pokręciła głową. – Nigdy się nie zastanawiałam. Dwieście? Trzysta? Emily spróbowała to oszacować. Victoria stanowiła węzeł szlaków handlowych. Tu znajdowało się siedem tuneli czasoprzestrzennych, a wszystkich używały statki z pozostałych dziewięciu zasiedlonych przez ludzi sektorów. Rudy zyrydu z Arkadii, leki i związki chemiczne z Tilleke, surowce z Dominium, elektronika z Sułtanatu, żywność z Sybilli i tak dalej… Mnóstwo transportowców.

– Tysiąc dziennie? – rzuciła. Murphy uśmiechnął się szeroko. – Dwa razy tyle, moja miła. I tak co dzień. A każdy z tych statków musi gdzieś zacumować, co zwykle oznacza, że potrzebny jest holownik. Czasami więcej niż jeden. Do większych jednostek potrzeba dwóch, nawet trzech. W gildii mamy ich pięćset, a wierzcie mi, ledwie to wystarcza. – A co z okrętami? – zainteresowała się Emily. – Kiedy dokują, pewnie używają własnych holowników? – Och, oczywiście. Ale nie mają ich wystarczająco dużo. Kiedy trzeba przyciągnąć jedną z dużych jednostek, okręt flagowy albo jakiś ciężki krążownik, często prosi się nas o pomoc. Okręty wojenne pozwalają nieźle zarobić, bo lepiej, żeby się nie zerwały i nie zaczęły obijać w suchym doku, co? Kątem oka Emily dostrzegła, jak Krissy szepcze do Alana, a on ściska jej dłoń. – Wasze promienie przyciągające są dość mocne na okręty wojenne? – zapytał Grant. – Każdy z naszych holowników ma taki sam promień przyciągający, jak te na okrętach klasy Dover – zapewnił Murphy z nieskrywaną dumą. – Wystarczy, że cztery holowniki wezmą się za krążownik, a pociągną go równie gładko jak… – Urwał i zerknął zakłopotany na kobiety przy stole. – I wszystko idzie gładko. Każdy holownik jest taki sam, jak się dobrze przyjrzeć, to tylko wielki silnik i mocny promień przyciągający. Krissy nieoczekiwanie zerwała się z krzesła. – Nie czuję się dobrze. Muszę iść. Grant spojrzał na nią zaskoczony, a potem wyraźnie zirytowany. – Jezu, Krissy, nie możesz… – zaczął, ale wtedy wstał też Alan. – Ja też lepiej już pójdę. Mogę ją odprowadzić. – Spojrzał na Emily. – Wybacz, ale jutro wcześnie zaczynam pracę. Ujął Krissy za rękę i wyprowadził z baru. Przy stoliku zapadła cisza. Murphy, który nie miał pojęcia, kto z kim się umówił, wydawał się tylko lekko zdziwiony. Hiram i Cookie popatrzyli na siebie z troską. Emily obserwowała, jak Alan wychodzi z blondynką, rozdarta między oburzeniem i ulgą. Wreszcie obróciła się do Granta. – Z niechęcią muszę ci wyznać, że chyba zostaliśmy porzuceni. – A potem parsknęła śmiechem. – No co? – skrzywił się Grant niechętnie. – To przez… Alana – wydusiła Emily. – Nie zdążyłam nawet dowiedzieć się, jak ma na nazwisko! Po kolejnych anegdotach i drinkach kapitan Murphy zostawił ich samych. – No to… – Cookie uniosła szklankę ale – za ośrodek szkoleniowy Gettysburg. We czworo spełnili toast, a potem Cookie zerknęła na Emily. – Słyszałam o twoim sprawdzianie na koniec szkolenia. Jak to się nazywało? Fort Alamo? – Stacja zaopatrzeniowa Alamo – poprawiła Emily. Trochę ją zaskoczyło i zaniepokoiło, że słyszał o tym ktoś spoza Floty Ojczystej. – Słyszałam też, że załatwiłaś na cacy swojego instruktora – dodała Cookie. Oczy jej zabłysły. – No, dziewczyno, opowiadaj, jak tego dokonałaś! Więc Emily opowiedziała – o zmyłce, o chmurach maskujących, o przynęcie,

nieprzyjemnej niespodziance, czyli polu minowym, oraz o wysadzeniu stacji zaopatrzeniowej. Kiedy skończyła, Hiram uśmiechnął się i pokiwał głową, Cookie wyła ze śmiechu, a Grant zachował nieprzeniknioną twarz. – Jak to wszystko wymyśliłaś? – wydusiła Cookie, nie przestając chichotać. – Po prostu. – Emily zerknęła na Hirama, a potem na Granta. – Gdy tylko zrozumiałam, na czym polega problem, próbowałam wyobrazić sobie, co chciałby zrobić Grant i jak poradziłby sobie Hiram. Obaj młodzieńcy spojrzeli na siebie zaskoczeni, a potem skrępowani. Cookie ryknęła znowu śmiechem. Zaraz jednak zamilkła, bo przy stoliku stanął kapitan Peter Murphy. Wyglądał ponuro. – Właśnie usłyszeliśmy wiadomość. Cesarstwo Tilleke zaatakowało konwój frachtowców z Arkadii – oznajmił. – Eskorta Dominium została zniszczona. Premier Arkadii poprosił o pomoc Victorii. Wszyscy oficerowie i załogi Drugiej Floty mają się stawić natychmiast. Zerwali się na równe nogi. Hiram wydawał się odrętwiały ze zdumienia. Cookie, zawsze pełna determinacji, niemal na oczach Emily przemieniała się w prawdziwą wojowniczkę. Zaraz będzie twarda jak stal, lakoniczna i skupiona na tym, co miało nadejść. Ale Hiram potrzebował trochę czasu, żeby się pożegnać. – Chodźmy – szepnęła Emily do Granta. – Dajmy im chwilę porozmawiać. Odprowadzę cię na przystań promową. Ruszyli w milczeniu, każde pogrążone we własnych myślach. – Zostałem adiutantem mojego ojca – oznajmił nieoczekiwanie Grant. Emily słyszała o tej nominacji. Wielu młodszych oficerów było oburzonych… i zazdrosnych. Sama też czuła coś podobnego. – Będzie to dla ciebie doskonałe doświadczenie. Zobaczysz, jak to wszystko działa od środka. – Chciałem, żeby mnie przydzielono na fregatę zwiadowczą, ale ojciec nie pozwolił. Powiedział, że to strata czasu. Podobno większość młodszych oficerów musi przynajmniej przez cztery lata zdobywać doświadczenie, żeby móc starać się o stanowisko adiutanta admirała, ale ponieważ jestem jego synem, ułatwił mi drogę. – Grant zatrzymał się i spojrzał Emily w oczy. – Na fregacie mógłbym się wykazać, zapracować na reputację. Ale teraz… Jestem tylko synem admirała Skiffingtona. Inni pójdą walczyć, a ja będę nosił kawę. Emily ogarnęło oburzenie i niesmak. Flota wyruszała na wojnę, a ten smarkacz będzie siedział w sali narad, gdzie zapadają wszystkie najważniejsze decyzje. Dla historyka byłoby to jak gwiazdka z nieba! A Grant się żalił, że ją dostał! – Na litość boską, pomyśl przez chwilę! – wybuchła Emily. – Lecisz na wojnę i narzekasz, że będziesz ją oglądał z perspektywy admiralicji? Połowa oficerów Floty oddałaby wszystko za taki przydział. Grant zaczerwienił się. – Ale będę tylko siedział na okręcie flagowym, podczas gdy inne jednostki wezmą udział w walce… – Na bogów naszych matek, Grant, czego nie rozumiesz? Przecież to Flota, nikt tutaj nie idzie do walki sam, na tym to polega, że walczy się razem! – Ale ja nie chcę być popychadłem admirała, chcę prowadzić wojsko na wroga! – No, po prostu wspaniale. Mam nadzieję, że w prawdziwej bitwie poradzisz

sobie lepiej niż podczas ćwiczeń w Gettysburgu. – Była zła, ale chociaż wiedziała, że jej słowa są za ostre i ranią zbyt mocno, nie mogła się powstrzymać. – Pamiętam, że wielu z nas umierało pod twoimi rozkazami. Grant pobladł. – A ja pamiętam – odparł sztywno – że tylko pod twoimi rozkazami dwóch ludzi zginęło naprawdę. Emily zamarła na te słowa, jak spoliczkowana. Jednak miał przecież rację. Grant uniósł ramiona, jakby chciał się wycofać. – Wybacz, to było poniżej pasa. Przepraszam. Zaraz potem doszli do przystani promów. Milczenie między nimi zdawało się namacalne i ciężkie jak ołów. – Idź, Grant. Wykonaj swoje zadanie. Grant nie odpowiedział. Skinął tylko głową, krótko i sztywno, a potem odwrócił się i wszedł na prom. A Emily ku swojemu bezbrzeżnemu zdumieniu pożałowała wtedy, że w przeciwieństwie do niego sama nie wyrusza na wojnę.

ROZDZIAŁ 25 W POBLIŻU STACJI KOSMICZNEJ ATLAS W SEKTORZE VICTORII „Błękitny Łabędź”, frachtowiec Dominium, ostrożnie manewrował wśród stanowisk cumowniczych otaczających stację Atlas. Kapitan połączył się z zarządem portu, aby uzyskać pozwolenie na zakotwiczenie w głównych dokach naprawczych – wyjaśnił, że statek ma iniektor antymaterii, który przestał działać i wymaga poważnej naprawy. Pozwolenie otrzymał. „Błękitny Łabędź” zatrzymał się dwadzieścia mil od głównego doku, a holownik podciągnął go do boi cumowniczej. Parę mil dalej, ledwie widoczny gołym okiem, znajdował się zacumowany okręt Jej Królewskiej Mości „Lwie Serce”, jedna z trzech dużych jednostek wojennych Floty Ojczystej.

ROZDZIAŁ 26 952 ROK PD. GDY MASZ WĄTPLIWOŚCI, RUSZAJ ŚMIAŁO NAPRZÓD! DRUGA I TRZECIA FLOTA VICTORII PRZY WEJŚCIU DO TUNELU CZASOPRZESTRZENNEGO DO SEKTORA TILLEKE – Zwiad wrócił przez tunel, admirale. Żadnych wrogich jednostek. Admirał Oliver Skiffington, głównodowodzący Drugiej Floty, skinął głową, a potem połączył się ze wszystkimi stu dwudziestoma okrętami pod swoją komendą. – Załogi Drugiej Floty. Za chwilę wkroczymy w przestrzeń Tilleke. Nasi zwiadowcy meldują, że po drugiej stronie tunelu nie natrafili na żadne wrogie okręty, więc nie napotkamy tam na opór. Zachowajcie jednak czujność. Wróg na pewno gdzieś tam się ukrywa, a kiedy go znajdziemy, rozpoczniemy bitwę. Należycie do najwspanialszej Floty w dziejach ludzkości. Kiedy spotkamy wroga, zniszczymy go! Wiktoria dla Victorii! Skiffington rozłączył się i skinął na kapitana okrętu „Londyn”. – Proszę dalej się tym zająć, kapitanie Kerrs. Jednostki polecą jedna za drugą. Ponad dwie godziny trwało przejście Floty przez tunel czasoprzestrzenny i ponowne ustawienie się w szyku, ale przynajmniej nie było oporu. Cesarz popełnił błąd, być może bardzo poważny. Stracił okazję do osłabienia Drugiej Floty. Nie żeby w końcowym rozrachunku miało to znaczenie. Admirał pozwolił sobie na lekki uśmiech. Na holograficznej projekcji jego armada była tak liczna, że wyglądała jak niebieski śnieg. Oliver Skiffington dowodził największymi siłami zbrojnymi w historii ludzkości! Sto dwadzieścia jednostek, w tym sześć ciężkich okrętów liniowych, trzydzieści sporych krążowników, a także mnóstwo niszczycieli i dziesiątki fregat. „Młot Boga” – pomyślał. „I to w moim ręku”. Ostatnie jednostki dołączyły do szyku po wyjściu z tunelu. Flota uformowała cztery grupy bojowe w pierwszym szeregu oraz dwie w rezerwie. Na sygnał admirała ruszyła kursem na Qurnę, główną planetę sektora Tilleke. *** Przez następne dziesięć godzin… nic. Tylko kosmiczna pustka. Na pokładach zmieniały się wachty, wypoczęci ludzie zajmowali stanowiska. Admirał i kapitan pozostali na mostku w nerwowym wyczekiwaniu. Tylko kawa trzymała ich na nogach. Grant Skiffington usiadł w fotelu za plecami ojca, gotów wykonać każde polecenie, ale niestety – nie było nic do zrobienia. Młody adiutant przetarł oczy i z trudem stłumił ziewnięcie. Na holograficznym wyświetlaczu Flota przypominała szeroki łuk niebieskich kropek, przed nią migotały pojedyncze

punkty reprezentujące fregaty zwiadu. Wokół była tylko pustka. – Żadnych wieści od szperaczy? – zapytał admirał. – Wciąż nic – odparł Kerrs, patrząc w holograficzny obraz. Admirał zmarszczył brwi. Cesarz Chalabi mógł to rozegrać tylko na dwa sposoby: wyjść ze swoimi siłami daleko od Qurny albo trzymać flotę Tilleke przy głównym świecie i czekać, aż okręty z Victorii podlecą bliżej, a wtedy skorzystać ze wsparcia obrony planetarnej. – Co knuje cesarz? – rozmyślał na głos Skiffington. – Założę się, że czeka w zasięgu obrony planetarnej Qurny – odparł Kerrs. – Będzie mógł wykorzystać pola minowe, drony bojowe i posterunki orbitalne. Grant Skiffington z niepokojem przypomniał sobie komentarz Hirama Brilla, że Tilleke mają talent do niespodzianek. – Admirale, powiedziano mi, że cesarz nie robi nic wprost. Zmyłki i podwójne zmyłki, żeby rozproszyć uwagę wroga, aż popełni błąd i wystawi się na atak. Ojciec tylko na niego zerknął, po czym uśmiechnął się porozumiewawczo do kapitana Kerrsa. – Och, z pewnością wiele słyszałeś, poruczniku, ale jeżeli cesarz knuje coś naprawdę wielkiego, będzie musiał zrobić to szybko, bo za dziewiętnaście godzin Qurna znajdzie się w zasięgu pocisków naszej Floty, a godzinę później osiągniemy orbitę. – W jego głosie zabrzmiały nutki ironii. – Zajmij się swoimi obowiązkami, poruczniku. Ja i kapitan Kerrs na pewno sobie poradzimy. Grant poczuł gorąco na policzkach, ale nie próbował dyskutować. Zastanawiał się tylko, co widziałby Brill, gdyby teraz patrzył na ekrany. Ojciec był spokojny i pewny siebie. Nie bez powodu. Przecież dowodził największą flotą w historii. Co mogłoby ją powstrzymać? Pół godziny później oficer pełniący wachtę przy stanowisku namiarowym rozejrzał się zaniepokojony po mostku. – Admirale, jedna z fregat zgłasza kontakt! Wiele jednostek! Osiem… nie, dwanaście nieznanych obiektów lecących prosto z Qurny. Duże przyśpieszenie. Spotkanie za czterdzieści minut. – Wypuścić drona zwiadowczego, do cholery – mruknął niecierpliwie Skiffington senior. – Chcę wiedzieć, czy to wróg. Trzy minuty upłynęły w napiętej ciszy, po czym ekrany zajaśniały danymi. – Jednostki zidentyfikowane jako okręty Dominium, pięć dużych krążowników i prawdopodobnie siedem niszczycieli albo lekkich krążowników. – Oficer przy stanowisku namierzania pochylił się nad wyświetlanymi danymi. – Chwileczkę, pojawia się ich więcej. Za okrętami Dezetów widać dużą liczbę jednostek… ślady promieni energetycznych. Oficer wyprostował się i dokończył meldunek: – Wygląda na to, że okręty Dominium są ścigane przez siły Tilleke, admirale. Duże siły. Trzydzieści jednostek lub więcej, tak na pierwszy rzut oka. Strzelają laserami do Dezetów. Na wyświetlaczu holograficznym zbliżające się okręty Dominium zostały oznakowane na zielono, a jednostki pościgu na czerwono. Admirał Skiffington rozparł się w fotelu, skrzyżował nogi i przyjrzał się sytuacji na ekranie. Starannie opanował emocje, żeby nikt nie zauważył ulgi, która go ogarnęła. Siły Tilleke zbliżały się szybko, ale Druga Flota miała przewagę

liczebną cztery do jednego. Z satysfakcją skinął głową. – Kapitanie Kerrs, wiadomość do wszystkich. Przygotować się do wystrzelenia pocisków na mój rozkaz. Zaprzyjaźnione okręty Dominium toczą bitwę i potrzebują czystego pola do ostrzału. Koniec wiadomości. Admirał wyprostował się nieco. – I niech zwiadowcy już wracają, bo inaczej zostaną zmiażdżeni. Szkoda by było, gdybyśmy ich stracili. Holograficzny obraz wskazywał, że admirał nie ma powodów do niepokoju. Okręty Dominium uciekały ile mocy w silnikach, strzelając na oślep pociskami i wypuszczając zasłony dymne w rozpaczliwej próbie zmylenia detektorów Tilleke. Zielone i czerwone kopki rosły. Detektory „Londynu” zebrały dość danych, aby oznaczyć typ okrętów Dominium – trzy krążowniki z bateriami laserów, dwa rakietowe, cztery niszczyciele z laserami i trzy z wyrzutniami pocisków. Przez holograficzny obraz przemykały strzałki pocisków i długie linie reprezentujące wiązki laserów. – Jeden z niszczycieli mocno oberwał, admirale – zameldował oficer przy stanowisku namiarowym. – Traci napęd i zostaje w tyle za swoimi. Nie strzela i nie wypuszcza zasłon dymnych. Można to było zobaczyć na wyświetlaczu. Inne zielone kropki utrzymywały stałą odległość od czerwonego pościgu, ale jeden powoli tracił dystans. Zbliżała się do niego fala czerwieni, od której mknęły strzały laserów. Zielona kropka błysnęła, a potem znikła. – Prawdopodobnie dostali w butlę, admirale. Jednostka została zniszczona. Admirał Skiffington zmarszczył brwi. – Kiedy będziemy w zasięgu łączności z jednostkami Dominium? – Za chwilę, admirale. Po paru minutach ekran zamigotał i ukazał wysokiego, szczupłego mężczyznę na mostku. Nieznajomy był ranny, z czoła spływała mu krew. Mundur wskazywał na wiceadmirała Dominium Zjednoczenia Ludowego. Na mostku unosiły się kłęby dymu, widać było ludzi nerwowo starających się ugasić ogień. Światła migotały, urządzenia i ludzie na mostku rzucali długie cienie. – Tu admirał Skiffington z Królewskiej Floty Victorii. Z kim rozmawiam? Dowódca z Dominium zakasłał głośno, zanim zdołał złapać oddech. – Oscar Quigley, admirał z okrętu „Duma Ludu”. Dowodzę siłami ekspedycyjnymi, które eskortowały Arkadyjczyków podczas przelotu przez sektor Tilleke. Cieszę się, że was widzę, admirale. Nawet gdy mówił, w tle słychać było hałasy, a pokład wyraźnie się kołysał. Admirał Quigley musiał się przytrzymać, żeby nie upaść. – Jak widzimy, zostaliście zaatakowani, admirale. Może mi pan podać stan swoich sił? – Trzy dni temu zaatakowali nas Tilleke. Arkadyjskie frachtowce, które eskortowaliśmy, zostały zniszczone, podobnie jak parę moich niszczycieli i dwa krążowniki. Moja flota musiała się rozproszyć. Od tamtej pory próbujemy dotrzeć do tunelu. – Dowódca z Dominium skrzywił się boleśnie. – Nie wiem… Nie wiem, gdzie jest reszta moich okrętów ani ile ocalało. – Dobrze, admirale – stwierdził spokojnie Skiffington. – Z pewnością zrobił pan wszystko, co w pańskiej mocy. Myślę, że resztą zajmie się Flota Victorii. Niech

pana okręty ustawią się za naszymi. Gdy tylko zejdziecie z linii ognia, zajmiemy się ścigającymi was jednostkami Tilleke. A gdy tylko z nimi skończymy, udzielimy wam wszelkiej pomocy. Admirał Quigley skłonił głowę. – Dziękuję, admirale. Ekran zgasł. – Zdaje się, że przybyliśmy w samą porę – stwierdził Skiffington. – Cholerne Tilki rozniosłyby Dezetów na strzępy. Nigdy by nie dotarli do tunelu. – Zatarł ręce. – Świetnie. Niech admirał Penn przesunie swoje dwie grupy na naszą lewą flankę. Chcę mieć flotę w szerokiej formacji, żeby objąć ostrzałem jak największy obszar. Rozkładamy wielką sieć, żeby złapać Tilleke. Nieważne, w którą stronę się skierują, wpadną. – Tak jest, admirale. – Kapitan zaczął wydawać rozkazy. Admirał Skiffington spojrzał na syna i szepnął: – Grant, upewnij się, że wszystko zostanie dobrze nagrane. Zaraz rozpoczniemy największą bitwę w historii wojen. Rozumiesz? Młody Skiffington skinął głową. Oczywiście, że rozumiał. Dzięki tej bitwie jego ojciec stanie się najsławniejszym człowiekiem w Galaktyce. *** Tymczasem na pokładzie „Dumy Ludu” admirał Quigley wziął ręcznik od adiutanta i wytarł twarz. Wokół na mostku ludzie uśmiechali się szeroko. Quigley skinął im głową. – Dobrze, moja śliczna, amatorska trupo, posprzątać ten bałagan. Mamy niewiele czasu i mnóstwo pracy. Janice, włącz wentylatory i pozbądź się tego dymu. W parę minut ogień został ugaszony, naczynia ze smarem zamknięte, a mostek uprzątnięty z „krwi” i „popiołu”. – Myślicie, że Wiktowie to kupili, admirale? – zapytała Janice cicho, gdy załoga mostka uporała się z porządkami. Quigley wcisnął się w fotel dowódcy. – Tak sądzę. – Wyszczerzył śnieżnobiałe zęby. – Gdyby się nie nabrali, wystrzeliliby w nas co najmniej dwieście pocisków. Nie martw się, Janice, zobaczyli to, co trzeba. Myślą, że flota Dominium jest marna i służy na niej banda głupców, więc pokazaliśmy im właśnie to, czego się spodziewali. A poświęcenie jednego z naszych niszczycieli tylko bardziej uwiarygodniło tę małą maskaradę. Quigleya nie cieszyła utrata dodatkowej jednostki bojowej, ale podstęp udał się wspaniale. Oczywiście załoga wcześniej została przeniesiona, a okręt sterowany był zdalnie. Tilki były rozbawione, gdy Quigley zaproponował to przedstawienie, ale ich oficerowie chętnie przystali na odegranie swojej roli. Admirał musiał przyznać, że Tilleke mieli prawdziwy talent – świetnie się spisali w tym melodramacie. – No to teraz przyjmijmy przemiłą propozycję Wiktów i zajmijmy pozycję za nimi. ***

Flota Victorii ustawiła się w szyku – sześć grup bojowych w jednej linii. Ich jednostki tworzyły „płyty” muru rozciągającego się niemal na pięćset mil. Okręty grupy ustawiały się wokół głównego okrętu liniowego. Najbliżej znajdowały się krążowniki, dalej niszczyciele, a od zewnątrz fregaty. – Okręty Dezetów zeszły z pola ostrzału, admirale. Zajmują pozycję za dwiema grupami bojowymi admirał Penn. Główny ekran ukazywał zielone okręty Dominium skręcające właśnie, aby ustawić się za lewą flanką Floty Victorii. Obraz został powiększony tak, że Druga Flota zajmowała go od krawędzi do krawędzi. Z przodu migocząca pomarańczowa linia znakowała granicę zasięgu wiktoriańskich pocisków. Czerwone znaczniki wrogich jednostek Tilleke właśnie go przekraczały. Admirał Skiffington połączył się z całą swoją Flotą. – Wróg w zasięgu strzału! Wypuścić pociski i przeładować! Przy drugiej salwie znajdziemy się w optymalnej odległości. Bez odbioru. – Zatarł ręce. – Dajmy Tilkom nauczkę! *** Na pokładzie okrętu „Sussex” admirał Penn z niedowierzaniem zmarszczyła brwi. – Strzelać właśnie teraz? Jeżeli puścimy salwę z granicy zasięgu, zmarnujemy tylko pociski. A wystarczy odczekać cholerny kwadrans, żeby okręty wroga znalazły się głęboko w strefie śmierci i nie mogły uciec! Co on wyprawia?! – Mam wystrzelić, admirał Penn? – zapytał oficer taktyczny. Admirał zmusiła się do opanowania i wyprostowała w fotelu. – Wypuść tylko dziesięć pocisków, pozostałe trzydzieści zachowaj na później, Mike. Bądź gotów do drugiej salwy na mój rozkaz. Rozkaz został wykonany i admirał Penn z goryczą przyglądała się, jak na holograficznym wyświetlaczu jej dziesięć pocisków mknie na odległe okręty wroga. Może Tilleke znaleźli się już w zasięgu ostrzału, może nawet weszli głębiej w strefę śmierci… Może. „A może krowy potrafią latać?” – prychnęła w duchu. *** Grad błękitnych strzał pomknął na okręty Tilleke. Grantowi chciało się śmiać. Na każdą jednostkę Tilków przypadało chyba z pięćdziesiąt, nie, sześćdziesiąt pocisków. Totalna zagłada. Nawet na granicy zasięgu ta jedna salwa powinna zdziesiątkować siły wroga. *** Na pokładzie „Chwały Cesarza” książę RaShahid uświadomił sobie, że znalazł się za blisko wroga. Jego okręt wleciał głęboko w strefę zasięgu pocisków. – Ostry zwrot! Zasłony i przynęty! Napęd na pełną moc! Cała naprzód! Jego siły, liczące trzydzieści cztery okręty, zwinnie wykonały manewr, żeby

oddalić się poza granicę zasięgu pocisków. *** – Okręty wroga zawracają, admirale! – zawołał oficer przy stanowisku namierzania. Czerwone znaczki na wyświetlaczu właśnie wykonały ciasny zwrot w prawo i oddaliły się poza migoczącą pomarańczową płaszczyznę wyznaczającą granicę zasięgu pocisków. Wrogowie wypuścili zasłony i przynęty, ale nawałnica wiktoriańskiej salwy przebiła się przez nie bez trudu. Dwa niszczyciele Tilleke, które zbyt wolno wykonały zwrot, zostały unicestwione. Na ekranie ich znaczniki zamigotały i zgasły. – Dwa trafienia! – wykrzyknął oficer. Jednak w reszcie pocisków skończyło się paliwo – poruszały się teraz tylko z prędkością nadaną im przedtem przez silniki. Po wyczerpaniu zasilania przestały też wysyłać sygnał, który pozwalał je namierzyć, i znikały z detektorów. Grant Skiffington zamrugał zaskoczony. Setki pocisków i tylko dwa zniszczone okręty? Wydawało się to niemożliwe. Admirał Skiffington zmarszczył gniewnie brwi. – Rozkaz do floty: przyśpieszyć i ruszyć w pościg. Czerwone kropki jednostek Tilleke oddalały się po nieznacznej krzywej w lewo, coraz dalej od lewej flanki Wiktów. – Przekazać admirałowi Danielsowi i admirał Penn, żeby kierowali się bardziej w lewo. Jak najszybciej! Tilki umknęły przed naszą salwą, ale jeszcze z nimi nie skończyliśmy! *** Na pokładzie „Chwały Cesarza” książę RaShahid próbował się opanować. Przez chwilę nieuwagi omal nie stracił jedynego oddziału, który mógł wciągnąć Wiktów w pułapkę. A potem popatrzył na ekrany detektorów. Udało mu się uciec przed siłami Victorii. Aż za dobrze – jego okręty oddalały się coraz bardziej od wrogiej floty. „Ale ze mnie głupiec” – skarcił się w duchu. – Wszystkie jednostki, zmniejszyć prędkość. Nie wolno nam uciec przed wrogiem! – rozkazał, po czym odwrócił się do sternika. – Tylko silniki na paliwo stałe, pilocie! – Tak jest, szlachetny. – Trzymać ich na granicy zasięgu. – Książę! „Sokół”! – wykrzyknął oficer taktyczny. RaShahid odwrócił się do ekranów i ku swojemu przerażeniu ujrzał, jak zapłonęła jasno sygnatura hamulca ciemnej materii. Pięścią wcisnął guzik komunikatora. – „Sokół”, głupcze! Użyj napędu odrzutowego, nie HCM! Gdyby Wiktowie dostrzegli sygnaturę napędu opartego na ciemnej materii, od razu domyśliliby się, że okręty Tilleke wcale nie próbują uciec.

*** Na pokładzie HMS „Londyn” specjalista pierwszej klasy Spenser zmarszczył brwi i pochylił się do ekranu detektorów. To nie mogła być prawda. Przez zakłócenia zasłon pyłowych i mylących przynęt ujrzał błysk sygnatury HCM. Ledwie przez sekundę lub dwie, ale z pewnością był to hamulec ciemnej materii. Z wahaniem odezwał się do swojego zwierzchnika: – Chyba widziałem sygnaturę HCM, sir. Oficer podszedł do stanowiska i popatrzył na ekran nad ramieniem podwładnego. – Gdzie? Spenser wskazał miejsce niemal przy krawędzi obrazu, rozmazany i drżący punkt wśród zakłóceń od pyłu i przynęt. – Właśnie tutaj, sir. Tylko przez chwilę. To nie ma sensu, przecież Tilleke próbują od nas uciec, więc nie mogą zwalniać. Oficer potarł podbródek w zamyśleniu. Spenser nie był jego najlepszym operatorem, co tu kryć, ale jednak… – Dobrze, odtwórz nagranie i przyjrzyj się jeszcze raz. Powiększ ten obszar i prześlij na mój… – Atak! – krzyknął kolejny operator. – Czterdzieści pocisków! I zaraz potem dodał: – Chryste, wszystkie są wymierzone w nas! – Uzbrojenie obronne, strzelać bez rozkazu! – warknął kapitan Kerrs. Meldunek Spensera poszedł w zapomnienie. *** Książę RaShahid przeklął głupotę dowódcy „Sokoła”. Zaraz po powrocie do domu każe nabić głowę tego głupca na włócznię. O ile wróci. Czy Wiktowie zauważyli HCM? I czy przejrzeli podstęp? Musiał jakoś odwrócić ich uwagę. Już. Natychmiast. – Czy okręt flagowy został namierzony? – zapytał oficera detekcji i namierzania, doświadczonego specjalisty, choć niżej urodzonego. Ten mężczyzna służył u księcia od wielu lat. Należał do wybranych. – Tak, panie. – Świetnie. Przesłać dane do reszty floty. Szybko! – rozkazał, po czym zwrócił się do kolejnego z wybranych, specjalisty od uzbrojenia: – Wystrzelić wszystkie pociski na wskazany cel! Po chwili na holograficznym wyświetlaczu pojawiły się błękitne strzałki pocisków mknących w stronę okrętu flagowego Wiktów. Czy to odwróci ich uwagę, czy też głupiec dowodzący „Sokołem” wszystko zepsuł? – Jeszcze dziesięć minut, panie – zameldował nawigator. – Za dziesięć minut miniemy pierwszą linię platform, a minutę później drugą. Książę RaShahid zmusił się do spokoju i usiadł w fotelu na stanowisku dowódcy. – Dobrze. Utrzymać kurs i prędkość. Niech Wiktom wydaje się, że zaraz nas dogonią – rozkazał wybranemu od łączności. – I wysłać drona do kraitów.

Przekazać, że miniemy ich obszar za około jedenaście minut. Przypomnieć, że obowiązuje cisza radiowa i zakaz wszelkich emisji elektronicznych do czasu rozpoczęcia akcji. Posłuszeństwo lub śmierć! Wybrany od łączności skłonił się, po czym zaprogramował drona i wystrzelił zgodnie z rozkazem. „Już niedługo” – pomyślał książę. *** Na pokładzie „Londynu” admirał Skiffington prychnął z zadowoleniem, gdy ostatni z pocisków Tilleke eksplodował w oddali, nie wyrządzając żadnych szkód. – Nie zdołają przebić się przez nasze osłony – stwierdził głośno, żeby załoga mostka go usłyszała. – Nie mają dość siły. Mogą uciekać, ale nie powstrzymają nas przed dotarciem na Qurnę. Admirał zatarł ręce i roześmiał się w głos. – Będą musieli walczyć, a wtedy ich załatwimy. Grant Skiffington prawie nie słuchał ojca. Dręczyło go coś, chociaż nie umiał określić, skąd wziął się ten niepokój. Przyglądał się holograficznej projekcji sytuacji i czuł coraz większe napięcie. Druga Flota przyśpieszała, ale wciąż nie zbliżała się do ściganych jednostek. Tilleke utrzymywali stały dystans poza zasięgiem wiktoriańskich pocisków. – Pełna prędkość bojowa – zameldował kapitan Kerrs. Pięć procent prędkości światła. – Jeżeli chcemy jeszcze przyśpieszyć, musi pan autoryzować rozkaz przeciążenia kompresorów inercji. Limit prędkości dla okrętów kosmicznych nie zależał od napędu. Przy wystarczającej ilości paliwa i czasu na przyśpieszenie okręt mógł lecieć coraz szybciej. Granicę wyznaczały nie silniki, lecz kompensatory inercji, które chroniły jednostkę. Gdyby uległy awarii, przyśpieszenie w okamgnieniu zmiażdżyłoby załogę. Admirał pokręcił głową. Statystyki były ponure. Dziesięć procent kompensatorów inercji zawodziło przy osiągnięciu przez jednostkę maksymalnej prędkości bojowej, a jeszcze więcej, gdy ten limit był przekraczany. Skiffington nie chciał ryzykować utraty kilkunastu okrętów tylko po to, aby klepnąć Tilków w tyłek. – Utrzymać kurs i prędkość. Przy Qurnie i tak będą musieli stawić nam czoła. Nie ma sensu wcześniej się narażać na straty. *** Z minuty na minutę Grant odczuwał coraz większy niepokój. Hiram wielokrotnie mu powtarzał, że Tilleke są inteligentni i przebiegli. Ale właśnie uciekali, prawda? Zapewne osiągnęli maksymalną prędkość bojową albo rozpaczliwie przeciążali kompensatory inercji. Grant jednak zmarszczył brwi. Chyba że… Chyba że… Pośpiesznie wywołał główny komputer okrętu. – Mildred! – Słucham, poruczniku Skiffington?

– Mildred, jaka jest znana prędkość okrętów wojennych Tilleke? – Brak danych. – Głos komputera brzmiał miękko. – Siły Victorii nigdy nie zaobserwowały okrętów wojennych Tilleke w trakcie działań bojowych. Światłość, która toczyła bitwy z jednostkami Cesarstwa Tilleke, również nie udostępniła swoich informacji, lecz tamte starcia wydarzyły się sto dwadzieścia pięć lat temu w… – Wystarczy – przerwał Grant. – Oczywiście, mój drogi – odparła Mildred łagodnie. Grant przypomniał sobie, że komputer „Londynu” został zaprogramowany przez Kornwalijską Spółkę Programistyczną z Aberdeen, która, jak głosiły plotki, miała największy procent babć ze wszystkich innych spółek informatycznych razem wziętych. Chyba właśnie dlatego sztuczna inteligencja okrętu flagowego Drugiej Floty miała tak charakterystyczną osobowość. – Przeanalizuj dane z naszych detektorów, dotyczące okrętów Tilleke ścigających siły Dominium – rozkazał Grant. Ręce mu się pociły. – Czy okręty Tilleke dogoniły siły Dominium? – Nie, przynajmniej przez czterdzieści trzy minuty i piętnaście sekund, gdy namierzaliśmy obie formacje. *** Kapitan Kerrs odwrócił się do admirała Skiffingtona. – Nie wydaje się panu, admirale, że idzie nam zbyt dobrze? Skiffington spojrzał na niego zimno. Kerrs służył w Drugiej Flocie od lat i pod względem osobowości stanowił zupełne przeciwieństwo admirała. Oliver Skiffington był śmiały, wybuchowy, arogancki i lekkomyślny, a także bezgranicznie agresywny… i dobrze o tym wiedział. Trzymał Kerrsa przy sobie, ponieważ kapitan nie bał się zwierzchnika, w przeciwieństwie do praktycznie wszystkich pozostałych dowódców Drugiej Floty. Zadaniem kapitana okrętu flagowego było między innymi mówienie admirałowi, kiedy posuwa się za daleko. Skiffington to doceniał, choć nie lubił. – Bez owijania w bawełnę, Oscar. Mów, o co chodzi. – Gdybym był cesarzem, co musiałbym zrobić w obecnej sytuacji, gdy trzeba obronić Qurnę przed większą i lepiej uzbrojoną flotą? Gdybym wiedział, skąd nadleci ta flota na mój główny świat, bardzo by mi to pomogło, ponieważ mógłbym zastawić pułapki. A gdybym obserwował dowódcę przeciwników i wiedział, że jest wyjątkowo agresywny i porywczy, cóż, admirale… wie pan, co się mówi o polowaniu na lwa? – Do cholery, Oscar! Po prostu powiedz wprost! Kerrs, niezrażony, ciągnął: – Okręty Tilleke, które ścigamy, to przynęta. Jesteśmy oszukiwani, admirale. Wcale ich nie ścigamy, pozwalamy się prowadzić. I dzięki temu wróg wie, gdzie będziemy się znajdować. „Wystarczyło pomachać mi kuszącą przynętą przed nosem i patrzeć, jak ją gonię!” Admirał skrzywił się i przez chwilę jeszcze napominał się w duchu, ale wreszcie dał sobie spokój i zaczął myśleć o przeciwniku. Flota ścigała siły Tilleke od prawie

piętnastu godzin, więc przeciwnik miał mnóstwo czasu, aby przygotować nieprzyjemne niespodzianki w pobliżu Qurny. Gdyby Skiffington był na miejscu dowódcy sił Tilleke, takie niespodzianki znajdowałyby się… – Detektory! – ryknął. – Sprawdzić dokładnie obszar przed nami. Na co najmniej dziesięć minut! Szukać małych obiektów w dużych skupiskach! Dwaj młodsi oficerowie przy detektorach zerknęli na siebie z niedowierzaniem, ale czym prędzej zabrali się do pracy. Wszystkie czujniki skierowano na tyły umykających jednostek Tilleke. Czujniki sprawdzały obszar na kursie o pięćdziesiąt minut naprzód, jednak po rekalibracji mogły przeczesywać przestrzeń, w której Flota znajdzie się nawet za dwie sekundy do dziesięciu minut. Wyświetlacz holograficzny zamigotał, po czym rozbłysnął nowymi danymi. Wszyscy na mostku podnieśli wzrok, aby dobrze się przyjrzeć. – I oto są – mruknął cicho Oliver Skiffington. Dwie minuty przed Flotą znajdowało się od czterdziestu do pięćdziesięciu obiektów ustawionych w trzy długie szeregi, dokładnie na kursie jednostek Victorii. Na ekranach detektorów były ledwie widoczne. Admirał spojrzał na Kerrsa. – Miny przeciwpancerne. – Muszę się zgodzić, admirale. – Kerrs skinął głową. Po drugiej stronie mostka oficer przy stanowisku namierzania uniósł głowę. – Admirale, rozbłyski HCM! Okręty Tilleke zwalniają i obracają się w naszą stronę! Skiffington senior wziął głęboki wdech. Było blisko. Bardzo blisko. W przestrzeni kosmicznej nie da się wykonać zwrotu w miejscu, manewry przebiegają po dość łagodnych łukach. – Do wszystkich! Przed nami pole minowe! Zwrot o dziewięćdziesiąt stopni w górę! Wykonać! A potem posłał nieprzyjazne spojrzenie Kerrsowi i warknął: – Następnym razem, gdy będziesz miał coś do powiedzenia, streszczaj się! – Tak jest, admirale – odparł spokojnie Kerrs. *** Nieświadomy zamieszania wokół, Grant zadał kolejne nerwowe pytanie głównemu komputerowi. – Mildred, jaką prędkość rozwijały jednostki Dominium, gdy były ścigane przez Tilleke? – Cztery przecinek dwa c. – Cztery i dwie dziesiąte prędkości światła. Przy takiej prędkości Tilleke nie mogliby dogonić sił Dominium. A Flota nie zdołała dogonić Tilleke, chociaż rozwijała większą prędkość niż jednostki Dezetów. Co oznaczało tylko jedno… – Niech mnie szlag! – Grant zerwał się z fotela. – Mildred, podaj mi obecną pozycję okrętów Dominium! *** Na pokładzie „Chwały Cesarza” książę RaShahid przyglądał się ekranom. Jego siły zajęły pozycję nieco z boku w stosunku do środka formacji Floty Victorii.

Wiktowie właśnie próbowali otoczyć jego okręty. Za parę minut to się uda. Wszystko było na miejscu. „Mam dla was trzy niespodzianki” – pomyślał książę z zadowoleniem. – Rozpocznijmy – rozkazał. – Panie! – wykrzyknął jeden z wybranych przy detektorach. – Flota Victorii właśnie zmieniła kurs. Kierują się teraz w górę. Musieli wykryć miny. RaShahid zmieszany popatrzył na holograficzny wyświetlacz. Wiktowie rzeczywiście robili zwrot po długiej krzywej, aby zmienić kurs o dziewięćdziesiąt stopni, ale już było widać, że nie uda im się całkiem uniknąć pola minowego. Zasadzka okazała się mało skuteczna, ale przy odrobinie szczęścia powinna spełnić swoje zadanie. – Rozkazać, żeby platformy zaczęły strzelać! Laserowe wiązki komunikacyjne pomknęły z „Chwały Cesarza” do pięćdziesięciu platform z wyrzutniami pocisków, które rozstawiono na kursie zbliżającej się floty wroga. Platformy śledziły wiktoriańskie jednostki przy pomocy pasywnych detektorów, ale teraz włączyły aktywne namierzanie. *** – Namierzanie radarowe! – krzyknął oficer przy stanowisku namiarów. – Ktoś próbuje w nas wycelować! – Pełna obrona. Sterowanie przez SI – warknął admirał Skiffington. – Ładować lasery obronne – rozkazał Kerrs. – Kontakt! Wiele obiektów! Co najmniej trzydzieści źródeł namierzania. – Namierzyć laserowo i ognia! – ryknął Skiffington. – Pociski! Wystrzelić pociski z prawej burty i z dziobu. Zdaje się, że wróg wycelował w krążowniki. Wypuścił… ponad sto pocisków. Uderzenie za dwie minuty! Admirał Skiffington opadł na fotel. Przez własną głupotę oddał wrogowi inicjatywę. „Chcesz płakać nad rozlanym mlekiem, Oliverze?” – prychnął na siebie w duchu. – Utrzymać zwrot od pola minowego przez piętnaście minut, a potem ponownie zwrócić Flotę w stronę sił Tilleke – rozkazał twardo. – Wszystkie pociski wystrzelić na mój rozkaz. A potem spojrzał na ekran detektorów. – Namierzyć, kto, do cholery, strzela do nas, a potem odpowiedzieć ogniem! *** Platformy z wyrzutniami pocisków stanowiły pierwszą niespodziankę. Nieustanne salwy oraz przynęty i chmury maskujące, które zakłócały częściowo pracę detektorów, odwracały uwagę Wiktów od smug pojawiających się na ekranach. Platformy były niewielkie, z mocno opancerzonym źródłem mocy i załogą złożoną z pięciu savaków. Wystrzeliwane pociski również były małego kalibru i miały niewielki zasięg. Każda z pięćdziesięciu platform dysponowała pięcioma rakietami, ale sześć uległo awarii, pięć nie mogło strzelać, szósta wybuchła. Pozostałe jednak działały świetnie – wypuściły więcej niż dwieście

pocisków krótkiego zasięgu prosto w jednostki wroga. *** – Mildred, gdzie znajdują się okręty Dominium? – krzyknął Grant. – Jedenaście okrętów, trzy lekkie krążowniki, dwa ciężkie, trzy lekkie i trzy ciężkie niszczyciele, znajdują się w przybliżeniu o trzysta mil za okrętem „Sussex”. Lecą z prędkością pięciu procent… – To pułapka – wydusił z rozpaczą Grant. Cała ta sytuacja była podstępem, żeby zwabić tutaj Flotę. Młodzieniec zerwał się i podszedł do fotela ojca. – Admirale, trzeba ostrzec „Sussex”! Dezeci… – Siadaj, poruczniku – warknął ojciec. – Jesteśmy trochę zajęci! – …prędkości światła – dokończyła radośnie Mildred. – Ojcze, proszę! *** Ciężki krążownik floty Dominium „Głos Ludu” ustawił się około trzysta mil za rufą wiktoriańskiego okrętu liniowego „Sussex”. W przestrzeni kosmicznej był to dystans porównywalny do walki na noże. Pozostałe dziesięć jednostek Dominium umiejscowiło się po bokach krążownika. – Admirale, Tilleke wystrzelili pociski – zameldował pierwszy oficer. Quigley zerknął na oficera uzbrojenia. Tilleke dali umówiony sygnał. – Cele namierzone – zapewnił oficer. – Z pięćdziesięciu mil nie można spudłować. Admirał skinął głową. – Nie trzymajmy naszych przyjaciół w niepewności. Wszystkie jednostki, ognia! Nie dali Wiktom szans. Trzy krążowniki klasy E i dwa klasy M wycelowały w okręt liniowy. Sześć niszczycieli wymierzyło w dwa pobliskie krążowniki. Przy odrobinie szczęścia tamci nawet się nie zorientują, że zostali trafieni od tyłu, ale na wszelki wypadek należało załatwić „Sussex” jak najszybciej. „Gdy się walczy z okrętem wojennym Wiktów, należy mieć pewność, że się go zniszczyło, a nie wkurzyło” – pomyślał admirał Quigley. Dziewięć potężnych wiązek laserowych i dwadzieścia cztery pociski niszczące zostały wystrzelone. Lasery trafiły w napęd i osłony rufowe. Metal popękał, ładunki eksplodowały. Dwie z jednostek napędowych zostały zniszczone, a na skutek nierównego ciągu wiktoriański okręt zaczął wirować. Na mostku admirał Penn miała tylko czas na pytające spojrzenie. Siedem sekund później pociski rozdarły kadłub. Zdawało się, że „Sussex” tylko zadrżał, ale zaraz przemienił się w kulę oślepiającego światła i w topiące się od gorąca szczątki. W mniej niż dziesięć sekund flagowy okręt Trzeciej Floty znikł. – Świetnie – stwierdził Quigley. – A teraz załatwmy resztę. ***

„A teraz druga niespodzianka” – pomyślał książę RaShahid. – Aktywować drugie pole minowe. Przy prawym skrzydle Drugiej Floty Victorii, które nadal wykonywało zmianę kursu po łuku, aby ustawić się znowu naprzeciw sił Tilleke, tysiące min zbliżeniowych zbudziło się do elektronicznego życia i zaczęło skanować przydzielony obszar w poszukiwaniu celów. Tych nie brakowało. Łańcuch eksplozji pomknął za okrętami Drugiej Floty, białe kule supergorącego gazu i plazmy musnęły fregaty, niszczyciele i krążowniki na skaju dwóch grup bojowych tworzących prawe skrzydło formacji. Niektóre jednostki zostały zniszczone od razu, inne tylko uszkodzone. Przynajmniej sześć okrętów ocalało, ale straciło napęd i wyruszyło w swoją Daleką Drogę, która zawiedzie je wraz z załogami poza obszary zasiedlone przez człowieka, prosto w otchłań. Z czterdziestu okrętów, które wleciały w pole minowe, ocalało tylko dwadzieścia sześć. Lecz na te poobijane jednostki rzuciły się od razu drapieżniki z floty Tilleke. *** – Admirale, prawa flanka wpadła w pole minowe. Grupa bojowa Alfa jest mocno zniszczona, większość jednostek nadała kod Omega albo zasygnalizowała niezdolność do walki! – zameldował oficer przy stanowisku namiarowym. Głos mu drżał. – Połowa grupy Bravo stracona, reszta znalazła się pod silnym ostrzałem Tilleke. Na lewej flance dwie grupy bojowe z Trzeciej Floty zgłaszają ciężkie uszkodzenia. „Sussex” zniszczony, jak również „Farnham”, „Keswick”, „Salisbury” i „Poole”. Są też inni, ale jeszcze brak identyfikacji. Mnóstwo raportów o uszkodzeniach. Admirał Skiffington zamarł ze zdziwienia. Połowa jego Floty została zniszczona w ciągu paru minut. – Admirale, jakie rozkazy? – zapytał kapitan Kerrs. – Panie admirale? Skiffington ocknął się i opanował siłą woli. Poraniona czy nie, wciąż była to największa flota w historii ludzkości i, na Boga, zamierzał jej użyć! – Niech wszystkie jednostki zdolne do walki uformują szyk kulisty z pancernymi krążownikami na przedzie. Cała broń w tych sukinsynów, atakujących grupę Bravo! Jak najszybciej! – Tak jest! – Kapitan Kerrs odwrócił się i zaczął rzucać szybkie polecenia. Grant Skiffington patrzył na to zza pleców admirała w absolutnym zdumieniu i niedowierzaniu. Rozpaczliwie pragnął wierzyć, że ojciec zdoła wyciągnąć ocalałe okręty z tego potwornego koszmaru. *** Na „Chwale Cesarza” książę RaShahid obserwował, jak wroga flota próbuje odzyskać kontrolę i uformować szyk. Byli głupcami, choć nie brakowało im odwagi. Nieważne. Skinął na oficera łączności. – Wysłać kraity. Tylko niech pamiętają, że chcę zdobyć dwa nieuszkodzone

krążowniki! – Na twój rozkaz, szlachetny. Książę przyjrzał się odczytom na holograficznym wyświetlaczu, aż odnalazł „Londyn”. Powiększył obraz. Wyobraził sobie admirała Skiffingtona na mostku – dowódca bez wątpienia też przyglądał się holograficznej projekcji sytuacji w kosmosie. „Bądź odważny, admirale” – pomyślał książę wpatrzony w kontury okrętu oddalonego o wiele mil kosmicznej pustki. „Bądź odważny, żebym mógł cię całkowicie zniszczyć”.

ROZDZIAŁ 27 KRAITY W SEKTORZE TILLEKE Krait (rodzina: zdradnicowate) – wyjątkowo jadowity wąż, pochodzący z Ziemi, z Półwyspu Indyjskiego. Wąż ten najchętniej atakuje z ukrycia. Ukąszenie jest śmiertelne. Pierwsza siostra sterniczka spojrzała na wychowanych od kolebki wojowników. Stało ich czterdziestu w równych szeregach. Serce siostry wypełniła duma. Już za chwilę włączą się transportery, które przeniosą wojowników i pięć sióstr sterniczek na pokład okrętu wroga. Dziewięć innych kraitów zrobi to samo – zaleje „Londyn” czterema setkami żołnierzy z oddziałów specjalnych cesarza, towarzyszących pięćdziesięciorgu wyszkolonym pilotom i inżynierom. – Chwała cesarzowi! – krzyknęła. – Pamiętajcie o swoich powinnościach! Jesteście savakami! Wierzycie w cesarza! Zwycięstwo lub męczeństwo! Nie bójcie się śmierci, żyjecie w swoich braciach! Czterdziestu mężczyzn w anonimowych czarnych mundurach, napierśnikach i hełmach uniosło pięści. – Zwycięstwo lub męczeństwo! – wykrzyknęli chórem. Pierwsza siostra sterniczka włączyła transporter. Powietrze zaiskrzyło, zamgliło się i powiało mrozem, zakłębił się śnieg, a czterdziestu wojowników znikło. Sterniczka skinęła głową z satysfakcją zmieszaną z ulgą – transportery bywały kapryśne, ale tym razem zadziałały jak należy. Odwróciła się do swoich czterech sióstr, w twarzy każdej ujrzała swoje młodsze odbicie. – Ruszajmy – nakazała cicho, a pozostałe siostry skupiły się wokół niej ciasno, objęły się i pochyliły głowy. – Przygotujcie się, bo musimy wypełnić swój obowiązek wobec cesarza. Wszyscy, którzy giną dla cesarza, odrodzą się w kolebce. Zajęły pięć stołków. Nikt nie zostanie, aby sterować kraitem. Wszyscy ruszyli po zwycięstwo. Pierwsza siostra sterniczka spojrzała na pozostałe. Druga siostra i trzecia patrzyły z ponurą determinacją, czwarta pobladła, a piąta zacisnęła powieki. Pierwsza siostra sterniczka wzięła głęboki wdech. – Za cesarza! – I pociągnęła dźwignię. *** – Hej, bosmanie, popatrz na to. – W maszynowni „Londynu” główny mechanik Joan Mastromonico wskazała z niedowierzaniem na tumany śniegu, które nieoczekiwanie zawirowały po pokładzie. Co to, u licha? A potem wśród zamieci ujrzała zamazane ciemne postacie. W okamgnieniu stały się wyraźniejsze. Wtedy

dopiero elementy układanki wskoczyły na właściwe miejsca – Joan zrozumiała, co właśnie zobaczyła. „Nie do wiary! Przecież teleportacja jest niemożliwa!” Zaraz jednak rozmyte cienie nabrały cielesnych kształtów, a Joan zapytała siebie w duchu z niedowierzaniem i podziwem: „Jak im się to udało?” Jeden z mężczyzn podszedł bliżej i strzelił jej w głowę. *** Na pokładzie „Londynu” znajdowało się dwa tysiące czterystu członków załogi okrętu oraz pięćdziesięciu marines. W bitwach kosmicznych z marines był niewielki pożytek, oprócz tych rzadkich przypadków, gdy dokonywali abordażu. Admirał Skiffington wykorzystał tę taktykę, aby zdobyć stację Dominium podczas bitwy o Windsor. Zwykle gdy marines byli potrzebni, przylatywali własnymi transportowcami, które mieściły dziesięć tysięcy żołnierzy wraz z całym wyposażeniem. Jednak podczas bitew na mostku pełniło zawsze wartę dwóch marines. Mieli tylko broń białą, a ich zadanie polegało na wkraczaniu do akcji, gdyby któryś z członków głównej załogi popadł w histerię podczas trudnego starcia. Konsola oficera łączności rozbłysła nagle jak choinka w Boże Narodzenie. Oficer wsłuchał się w szybkie komunikaty, coraz bardziej nerwowe. Bez konsultacji z admirałem czy kapitanem oficer wcisnął guzik, który umożliwiał przekazywanie komunikatów do całej załogi. A potem wypowiedział słowa, których nigdy wcześniej nie słyszano na żadnym okręcie Floty Victorii. – Marines, wkroczyć do walki i odeprzeć abordaż! To nie ćwiczenia! Odeprzeć napastników! Mamy abordaż! Admirał Skiffington przerwał pośpieszną konferencję z pozostałymi dowódcami grup bojowych i zaskoczony podniósł głowę. – Co on powiedział? – zapytał. *** Savakowie rozpanoszyli się na korytarzach jak wygłodniałe wilki. Ciekawscy członkowie załogi, którzy usłyszeli rumor i wychylili się z pomieszczeń, żeby sprawdzić, co się dzieje, zostali zastrzeleni. Grupka ludzi wybiegła zza rogu i padła pod gradem pocisków. „Londyn” miał rozmiary małej wioski z setkami kajut, głównymi korytarzami i tunelami naprawczymi, a teraz na pokładzie znalazło się czterystu uzbrojonych po zęby wojowników, którzy mieli tylko jeden cel: zabić całą załogę. Każdy z tych bezwzględnych żołnierzy wyposażony był w karabin i czterysta sztuk amunicji oraz dodatkowe ładunki ciśnieniowe. I każdy z tych wojowników wiedział jedno: koniecznie trzeba zdobyć wrogi okręt. *** Aret1 prowadził

pluton,

który

został

przeniesiony

prosto

na

pokład

maszynowni wrogiego okrętu. Oddział w kilka minut przejął maszynownię – po prostu załoga w tym pomieszczeniu została zastrzelona. Aret1 zostawił trzech żołnierzy na straży, po czym ruszył z resztą na kolejny cel – mostek. Inne plutony miały rozkaz, aby oczyścić każde pomieszczenie po drodze. Zadaniem Areta1 było zdobycie mostka. Ledwie wyszedł z maszynowni, usłyszał trzask i pojawiły się siostry sterniczki. – Szybciej! – ponaglił podwładnych. Miał piętnastu Aretów, piętnastu Bretów i dziesięciu wielkich, umięśnionych Cretów. Nie chciał Cretów w oddziale, byli zbyt powolni, a liczyła się szybkość. Szybkość i brutalność. Jeden z Cretów zatrzymał się, żeby zastrzelić członka załogi, który wyszedł z pomieszczenia z tyłu. – Dotrzymuj kroku! – warknął groźnie Aret1. Z przodu jakiś majtek próbował rozpaczliwie zamknąć gródź. Aret1 powalił go uderzeniem kolby, otworzył właz i przeszedł dalej. Jego pluton przyśpieszył kroku, a Bret4 zwolnił tylko po to, aby strzelić leżącemu wrogowi w głowę. *** Później kapral Cookie Sanchez uznała, że udało jej się przeżyć, ponieważ akurat znajdowała się w zbrojowni, gdzie wymieniała uszkodzony zasilacz do karabinu. Godzinę zajęło jej znalezienie przyczyny awarii – pęknięty nit – i właśnie kończyła ładowanie broni, gdy włączył się interkom pokładowy. – Marines, wkroczyć do walki i odeprzeć abordaż! To nie ćwiczenia! Odeprzeć napastników! Mamy abordaż! Szeregowy, czyszczący broń na stole roboczym obok Cookie, podniósł wzrok i rozdziawił usta. – Co jest, kurwa? Cookie właśnie uznała, że to jakiś żart albo pomyłka, kiedy z interkomu padł następny komunikat. – Uwaga, marines! Intruzi zajęli maszynownię i resztę pokładu! Są uzbrojeni i niebezpieczni. Meldowano o wielu ofiarach! Czterech marines wpadło do zbrojowni. Sierżant zajmujący się arsenałem warknął rozkazy: – Brać karabiny i amunicję! Zakładać pancerze i sprawdzić, czy działa radio! – Serwopancerze? – zapytał jeden z marines. – Nie ma czasu, za długo się ładują. – Sierżant rozejrzał się, a jego spojrzenie zatrzymało się na Cookie. – Zabierz tę grupę i ruszaj do maszynowni, kapral Sanchez! Zastrzelcie każdego, kto nie należy do załogi! Cookie nerwowo założyła napierśnik i hełm bojowy, chwyciła dwa granaty i wsunęła je do torby przy pasie, zawahała się, po czym wzięła jeszcze dwa. Na wszelki wypadek przypięła do pasa podręczny blaster. Żałowała, że nie może zabrać hełmu dowódcy, który dawał dostęp do pełnej sieci komunikacji i taktyki, ale żaden nie był naładowany, a czas uciekał. Sierżant zbrojowni, Capezzera, należał do ulubieńców Cookie. Miał cztery łzy wytatuowane na twarzy, wszystkie szkarłatne jak krew, po dwie pod każdym okiem. Cookie zapytała go kiedyś, co znaczą te tatuaże. Uśmiechnął się blado i pokręcił głową.

– To krople krwi. Dostajesz jedną, gdy sytuacja robi się bardzo, bardzo zła, ale i tak udaje ci się przeżyć. Obyś nigdy nie zasłużyła na żadną. A teraz Capezzera odciągnął ją na bok. – Puść jednego ze swoich żołnierzy przodem, ale trzymaj się tuż za nim. Te dzieciaki będą naprawdę podniecone, nie chcę, żeby przez pomyłkę zastrzeliły kogoś z naszych. Rozumiesz? Cookie skinęła głową. Próbowała otrząsnąć się z wrażenia, że to wszystko nie dzieje się naprawdę. Capezzera chyba się domyślił, bo ścisnął ją boleśnie za ramię, żeby wymusić skupienie. – Wyślę za tobą kolejną grupę, gdy tylko będzie gotowa. Weź to. – Podał jej cztery dodatkowe magazynki, które Cookie przypięła do pasa. – Amunicji nigdy za wiele. Zerknął na blaster. – Nie ustawiaj wąskiej wiązki, bo wypalisz dziurę w kadłubie, jasne? – Prześwidrował Cookie twardym spojrzeniem, skinął głową i cofnął się nieco. – Rusz tyłek, kapral Sanchez, wojna nie czeka! *** Pięć minut później sierżant Capezzera był zajęty wydawaniem karabinów, granatów i pancerzy. Wtedy właśnie do zbrojowni wkroczyło sześciu mężczyzn. Miał tylko czas zauważyć, że kolor ich mundurów jest nieodpowiedni, nim otworzyli ogień. *** Na mostku „Londynu” admirał Skiffington szalał z gniewu. Z braku mocy nie działała prawie połowa wyrzutni i dwa lasery bojowe. Z maszynownią nie można się było skontaktować. – Poruczniku! – warknął na Granta. – Zabierz dwóch marines i idź do maszynowni. Chcę dostać raport o sytuacji. – Tak jest! Grant zerwał się z fotela i ruszył do drzwi. Po drodze skinął na strażników. – Ale, poruczniku – zaprotestował szeptem jeden z nich – jeżeli pójdziemy z panem, mostek pozostanie bez straży. Grant kciukiem wskazał za siebie na ojca. – Powiedzcie to jemu. Żołnierz wymamrotał pod nosem przekleństwo, po czym wyjął ze schowka na korytarzu karabin. – Niech pan prowadzi, poruczniku. Windy nie działały. Musieli zejść dziesięć poziomów niżej po drabinkach, a potem przetruchtać na rufę – maszynownia znajdowała się w pierwszej sekcji przed silnikami na antymaterię. Korytarze nie biegły po prostej, lecz meandrowały to w prawo, to w lewo mniej więcej co sto stóp, a potem znowu zawracały na rufę. Dwa razy trzeba było ręcznie otworzyć uszkodzone grodzie. W połowie drogi do maszynowni natrafili na pierwsze ciała, pięciu ludzi leżących w kałużach krwi. Marines zamarli. – O kurwa! – warknął jeden z nich, przerażony i zarazem wściekły. Grant

próbował zgłosić, co widzi, ale na próżno. Pożałował, że nie ma broni. Potem ruszyli ostrożniej i wolniej. Marines unieśli broń w gotowości do strzału. I zginęli parę minut później. W oddali usłyszeli krzyki i strzały. Szeregowy, który szedł z przodu, Lussier lub Loubier, Grant nie pamiętał dokładnie, odwrócił się i szepnął: – Jesteśmy blisko, poruczniku. A potem skręcił za róg i równie szybko się cofnął, kiedy wytrącona broń upadła z hukiem na podłogę. Grant ledwie słyszał trzask i ostre ping! rykoszetu od metalowej grodzi. Żołnierz za jego plecami krzyknął: – Jerome! Skoczył do powalonego przyjaciela i padł obok pod gradem kul. Grant Skiffington, syn i adiutant najsławniejszego admirała w historii sektora Victorii, odwrócił się i uciekł. *** Cookie wbiła do karabinu kolejny magazynek. – Na bogów naszych matek, co za kurewski burdel – mruknęła pod nosem. Dwójka marines z jej minioddziału przykucnęła obok. Dwaj pozostali zginęli w strzelaninie i brutalnym starciu, gdy wpadli na pięciu savaków. Cookie rozpoznała savaków, ponieważ zdarła jednemu hełm i zobaczyła chirurgiczne blizny na skroniach. Podobno każdy savak takie miał – były śladami po operacjach, jakie robiono savakom w niemowlęctwie z perwersyjnych powodów, znanych tylko cesarzowi Tilleke. Chociaż widok savaków na pokładzie okrętu flagowego Victorii był dziwny, jeszcze dziwniejszy okazał się ich wygląd. Pięciu mężczyzn, których zabiła Cookie, było do siebie podobnych jak bliźniacy, mieli nawet taki sam dołeczek na podbródku. Dziwne i trochę niepokojące. Pięcioraczki? Nie była pewna, czy ją to obchodzi, ważne, że zginęli i nie mogli już nikomu zagrozić. Na własne potrzeby przezwała ich „Bob”. – Kapral Sanchez – syknął Cogan. – Idą następni! Cookie nie zawahała się ani chwili. Wyszarpnęła zawleczkę, poczekała, aż wyraźnie usłyszy kroki, po czym rzuciła granat i cofnęła się za róg. Rozległ się satysfakcjonujący huk, a potem jeszcze bardziej satysfakcjonujące krzyki. Gdy Cookie wychyliła się znowu, od razu zastrzeliła dwóch savaków, z pozostałej trójki dwaj leżeli, a trzeci klęczał. Przyłbica jego hełmu była zniszczona, po twarzy spływała krew. Mężczyzna nie miał broni. Cogan już uniósł swój karabin, ale Cookie go powstrzymała. – Czekaj, może powie nam, ilu jego kumpli jest na pokładzie. Savak wstał chwiejnie, uniósł ręce nad głowę. – Skuj go i zabierz – rozkazała Cookie Coganowi. Żołnierz stanął za jeńcem i wyciągnął rękę, aby złapać nadgarstek wroga. Savak zrobił pół kroku do tyłu, zsunął dłonie na kark i wyprostował ramiona. – Cogan! – wrzasnęła Cookie. Cogan już się cofał, ale za wolno, o wiele za wolno. Savak zamachnął się do cięcia… O matko, czy to miecz? Głowa Cogana zdawała się odlatywać od reszty ciała, krew trysnęła w rytmicznych bryzgach. A potem savak z rykiem natarł na Cookie. Tak, to był miecz, widziała wyraźnie ostrze.

I też krzyczała, strzelając, dopóki nie upadł, a gdy próbował wstać, strzelała dalej, aż usłyszała plaśnięcie u swoich stóp. Miecz odbił się od podłogi. Cookie wycofała się za gródź. Oddychała płytko, szczękała zębami. Mgliście pomyślała, że to dziwne. A potem szeregowy Mickey Millard potrząsnął nią i wrzasnął: – Kapral Sanchez? Cookie! Wszystko w porządku? I wtedy równie nagle tak właśnie było. Cookie przestała szczękać zębami, wzrok jej się wyostrzył. Millard przyglądał się jej podejrzliwie. Spróbowała się uśmiechnąć. – Już dobrze, Mickey – zapewniła. Nabrała tchu i ruszyła naprzód. Była trochę wstrząśnięta, ale nie aż tak bardzo. – Zabierzmy magazynki i granaty Cogana, będą nam potrzebne. – Ten facet zabił go mieczem! Jebanym mieczem! – Teraz, gdy jego przełożona doszła do siebie, Millard chyba sam zaczął tracić zimną krew. Cookie pochyliła się nad ciałem Cogana, odpięła magazynki i obmacała kieszenie, aby zabrać granaty. Światła w korytarzu zamigotały i zgasły, pozostała tylko sina poświata lamp awaryjnych. W oddali Cookie dostrzegła, jak ktoś biegnie, a potem rozległy się strzały. Podniosła się. Boże, ale chciało się jej pić! – Chodź, Mickey, musimy dotrzeć do maszynowni. *** Aret1 stanął pod grodzią, za którą znajdował się mostek „Londynu”. Dwaj Breci ustawili się po jego bokach. Aby tu dotrzeć, musieli się przedrzeć przez kilka małych grup marines. Zostawili za sobą tylko ciała, ale mieli też straty. Aretowi1 towarzyszyło już tylko ośmiu Aretów, dziewięciu Bretów i dwóch powolnych Cretów. Brak straży przy grodzi wzbudzał niepokój. Czy to pułapka? Czy po drugiej stronie czekał pluton? Aret1 popatrzył na pozostałych. „Gdy tam wejdziemy, rozproszcie się” – zasygnalizował znakami rąk, których nauczyli się wszyscy jeszcze w dzieciństwie. – Zabić wszystkich – dodał, po czym wziął głęboki oddech. – Chwała cesarzowi! Pchnął drzwi. *** – „Westchester”, odbiór! Wysunąć się na czterysta mil i zająć pozycję obserwacyjną. Potwierdzić rozkaz! – Admirał Skiffington spojrzał na wyświetlacz. „Westchester” ani drgnął. – Szlag, co on wyprawia? – Brak odpowiedzi, admirale – zameldował oficer łączności. – Nie odpowiada „Westchester”, „Wiedźma Morska” ani „Balmorel”. „Yorkshire” rusza na pozycję. Admirał znowu przyjrzał się bitwie na holograficznym obrazie. Dwie grupy bojowe z prawego skrzydła, Alfa i Bravo, zniknęły. Zostały zniszczone. Jeden po drugim kolejne znaczniki zmieniały kolor z niebieskiego na pulsujący pomarańczowy. Lewe skrzydło, grupy bojowe, które Skiffington przejął z Trzeciej Floty, było mocno poobijane i rozproszone. Pozostałe dwie grupy wydawały się

nietknięte, ale przestawały wypełniać rozkazy. Łamały szyk i po prostu wisiały w przestrzeni. Komputery pokładowe wciąż zgłaszały gotowość bojową, jednak… okręty nie walczyły. Admirał nic nie rozumiał. Gródź się otwarła i uzbrojeni mężczyźni rozbiegli się po mostku. Załoga zamarła i tylko patrzyła. Ktoś zdusił krzyk. Admirał Skiffington też tylko patrzył. Ogarnął go gniew. Ci ludzie. Wstał i wymierzył w nich palec. – Wynocha z mojego mostka! – ryknął. *** Grant Skiffington przylgnął do ściany. Dziesięć stóp dalej, na skrzyżowaniu korytarzy, leżało czterech marines, zastrzelonych we wcześniejszym starciu. Grant słyszał rozkazy, krzyki i strzały. Przyklęknął i wyjrzał zza rogu. Plecami do niego stało trzech intruzów, nie dalej niż o sto stóp. Grant zerknął na zabitych marines. Jeden wciąż ściskał karabin. Porucznik musiał mieć tę broń. Kolejne zerknięcie – wrogowie wciąż patrzyli w przeciwną stronę. Zrobił krok… Silne ramię zacisnęło się wokół szyi Granta, niemal zwaliło go z nóg. – Na bogów naszych matek, niczego się nie nauczyłeś w Gettysburgu? – usłyszał ochrypły szept. Grant odwrócił się, a marine w bojowym hełmie uniósł przesłonę. – Cookie? – wyjąkał Grant. Przyłożyła mu palec do ust. – Ciii! Ilu? – Trzech, ze sto stóp przed nami. Cookie skinęła na Millarda. Szeregowy podkradł się do skrzyżowania, po czym rzucił granat. Gdy tylko przebrzmiała eksplozja, oboje wyskoczyli na korytarz i zaczęli strzelać. – Dobra! – zawołała potem Cookie do Granta. – Bierz broń i jak najwięcej amunicji. – To był mój ostatni granat – wtrącił Millard. – Wiem, Mickey. – Poklepała podwładnego po plecach, a potem spojrzała na Granta. – Masz pojęcie, co tu się dzieje? – Wiem tylko, że Dezeci są w to zamieszani. Myślę, że te okręty Dominium, które uratowaliśmy, ostrzelały „Sussex”. Chyba współpracują z Tilleke. – Grant sprawdził zasilacz karabinka. W połowie zużyty. Znalazł drugi i wsunął do kieszeni. Jeden z zabitych marines miał też pistolet. Grant wsunął sobie dodatkową broń za pas. – Dezeci współpracują z Tilleke? – skrzywiła się Cookie. – No to mamy naprawdę przesrane. Wskazała na zabitych intruzów. – Ci tutaj to savakowie, żołnierze gwardii cesarza. Dostali się na pokład, bardzo wielu. Doliczyłam się ponad sześćdziesięciu, których widziałam lub słyszałam, ale na pewno jest więcej. Przechodzili z pomieszczenia do pomieszczenia i zabijali każdego, kogo napotkali. ***

Aret1 skinął głową, gdy pierwsza siostra sterniczka poprowadziła pozostałe na mostek. – Okręt jest twój – oznajmił. – Przejęliśmy maszynownię, systemy uzbrojenia i mostek. W ciągu godziny wyeliminujemy resztę załogi. – Niech będzie błogosławiony cesarz! – odparła sterniczka. Oczy jej błysnęły. Udało się przejąć bez zniszczeń wiktoriański okręt! Jej siostry szybko rozbiegły się do stanowisk sterowania systemami okrętu, których obsługi uczyły się od wielu lat, i włączyły zasilanie. Pierwsza siostra sterniczka znalazła światła nawigacyjne, aktywowała je, po czym przyjrzała się ekranom detektorów. W najbliższym sąsiedztwie znajdowało się sześć okrętów, trzy mrugały światłami nawigacyjnymi. Siostra sterniczka popatrzyła na te bez świateł. Każdy wkrótce stanie się celem ataku savaków. Zerknęła na zegarek. – Przygotować wyrzutnie – rozkazała. *** Światła rozbłysły równie nagle, jak wcześniej zgasły. Grant zamrugał, a Cookie i Millard skoczyli do najbliższych drzwi. – Nie stój na korytarzu, schowaj się! – syknęła Cookie. Przyczaili się. W oddali rozległy się strzały. Millard sięgnął do komunikatora na ścianie. – Nie radziłbym – ostrzegł go Grant. Millard spojrzał zmieszany na Cookie. – Ale wróciła moc. Możemy wezwać pomoc! Grant pokręcił głową. – To oznacza, że straciliśmy okręt. Jeżeli się połączysz, wrogowie dowiedzą się, gdzie jeszcze kryją się ocalali. Zabrzmiał krzyk, potem strzał. Millard z wrzaskiem złapał się za nogę, spomiędzy palców trysnęła mu krew. Cookie przyklękła, puściła niską serię, potem drugą. Zaraz potem wraz z Grantem powlokła Millarda w głąb korytarza. Za plecami słyszeli krzyki i łomot kroków pościgu. Gdy dotarli do skrzyżowania, dostrzegli savaków nadbiegających z prawej, a kolejnych w oddali z przodu. – W lewo! – krzyknęła Cookie, a potem zaklęła, gdy kule zrykoszetowały jej po hełmie. Grant zastąpił jej drogę, omal na niego nie wpadła. – Co? – warknęła. Znajdowali się w ślepym zaułku. Millard dźwignął się i oparł o ścianę, w drżących rękach ścisnął broń. Cookie odpięła ostatni granat i rzuciła go za róg, po czym przyklękła i wymierzyła karabin. Mgliście zdawała sobie sprawę, że Grant szarpie się z włazem w ścianie. Granat potoczył się po podłodze, ale uparcie nie wybuchał. Kroki rozbrzmiewały coraz bliżej. Jeden z savaków wychylił się zza węgła, a Cookie skosiła go serią. Drugi wysunął tylko broń i odpowiedział gradem pocisków. Millard krzyknął z bólu. – Kurwa, dostałem drugi raz! – Nareszcie mamy zabawę! – wymamrotała Cookie. A potem Grant złapał ją za pas i pociągnął w tył do niewielkiej niszy. Dziewczyna potknęła się, upadła ciężko. – Nie zostawiajcie mnie – błagał Millard. – Nie zostawiajcie mnie! Zaczął się czołgać do niszy. Nad jego głową o ścianę zabębniły kule. Młody szeregowiec wyciągnął rękę. – Proszę! Pomóż mi, kapral Sanchez!

Cookie dźwignęła się na kolana, ale savak dopadł do włazu pierwszy. Dziewczyna rozpaczliwie próbowała unieść broń, ale nie mogła. Savak krzyknął, wymierzył w nią. I wtedy zgiął się, z kolana bryznęła mu krew. Grant strzelił mu w drugą nogę. Wrogi żołnierz zwalił się na Cookie, przygniótł ją swoim ciężarem. Nie widziała, jak Millard krzyczy w agonii, a kolejny savak strzela mu w pierś. Dostrzegła Granta, który uderzył w czerwony guzik przy framudze. Właz zatrzasnął się, a podłoga gwałtownie zatrzęsła. I wtedy Cookie zrozumiała. Znajdowała się w jednej z kapsuł ratunkowych okrętu. Silniki wypchnęły kapsułę w przestrzeń.

ROZDZIAŁ 28 PIERWSZA FLOTA BOJOWA DOMINIUM PRZY TUNELU CZASOPRZESTRZENNYM CAPE BRETON-VICTORIA Admirał Mello skinął głową adiutantowi, który ustanowił połączenie ze wszystkimi jednostkami floty. – Żołnierze i załoganci z Dominium Zjednoczenia Ludowego! – Głęboki głos admirała wibrował z emocji. – Piętnaście lat temu Dominium poniosło swoją pierwszą i jedyną porażkę podczas bitwy z Flotą Victorii. Stało się to plamą na naszym honorze. Dzisiaj odzyskamy dumę. W całym ludzkim wszechświecie Dominium to najwspanialsze społeczeństwo, ale przez czternaście długich lat byliśmy odpychani, lżeni i ciemiężeni przez Victorię. Wiktowie pobili nas przy Windsorze, ale zaślepieni arogancją wciąż myślą, że po wygraniu jednej bitwy pokonali Dominium raz na zawsze. Dziś wy i ja, wszyscy na pokładach Pierwszej Floty Bojowej, damy im nauczkę! Za chwilę nasze okręty ruszą do sektora Victorii. Wkrótce spotkamy tam Drugą Flotę Bojową prowadzoną przez admirała Kaesera. Razem zaatakujemy Victorię, a kiedy skończymy, nie będzie już sektora Victorii, lecz przestrzeń Dominium! Czeka nas rozstrzygająca bitwa! Tym jednym uderzeniem Dominium może przejąć panowanie nad całym wszechświatem zasiedlonym przez ludzi. Oczekuję, że wypełnicie swój obowiązek! Admirał Mello, bez odbioru. Obrócił się w fotelu do komandor Pattin. – Wysłać rozkaz: Pierwsza Flota Bojowa, kierunek Victoria!

ROZDZIAŁ 29 UCIECZKA Z OKRĘTU FLAGOWEGO „LONDYN” W SEKTORZE TILLEKE Savak leżący na Cookie chwycił ją za gardło i zaczął walić głową dziewczyny o pokład. Cookie zerwała mu hełm, a potem na oślep wbiła palce w twarz napastnika. Dusiła się. Chwyt savaka na szyi nieco osłabł. – Grant, zrób coś! – wycharczała. Z jękiem Grant dźwignął się powoli, chwycił savaka za szyję, przysunął lufę pistoletu do ucha przeciwnika i pociągnął za spust. Bryznęła krew. Grant z zachlapaną twarzą i torsem zwalił się znowu na podłogę. Oddychał z trudem. Savak przetoczył się na bok, oczy mu nabrzmiały, bo pocisk był hydrostatyczny. Cookie popatrzyła na ciało w osłupieniu. Twarz savaka wyglądała tak samo, jak tych pięciu, których zabiła na pokładzie „Londynu”. „Kurwa, ile razy jeszcze mam cię zabić?” Słysząc kolejny jęk, podniosła wzrok. Grant Skiffington siedział pod ścianą i obejmował się ramionami. Wyraźnie było słychać, jak szczęka zębami. Mrugał nerwowo. Cookie podpełzła do niego i objęła mocno. – Jesteś strasznym dupkiem, Skiffington, ale naprawdę się popisałeś. Dobra robota. Naprawdę dobra. Grant próbował się roześmiać, ale zabrzmiało to jak szloch. – N-nie wiem, co… – Trzeba do tego przywyknąć. Trochę to trwa. Nie ma się czego wstydzić. – Cookie ze znużeniem oparła głowę o właz. Po raz pierwszy zrozumiała, co znaczyły łzy wytatuowane na twarzy sierżanta Capezzery. *** Grant spojrzał na oddalający się za rufą okręt flagowy. – Patrz. – Wskazał na „Londyn”. – Włączyli światła nawigacyjne. Mrugają. Cookie wychyliła się zza jego ramienia, żeby popatrzeć na ekran. – Tam jest jeszcze jeden okręt, który też miga. – Dostosowała kamerę. – Ale następny nie włączył świateł. – No to na tamten właśnie polecimy – zdecydował Grant. – Według detektorów to „Yorkshire”. Hm… Okręt z Trzeciej Floty. Co on właściwie tam robi? Dopasował kurs i włączył silniki. – Co to? – Cookie wskazała na cień widoczny o parę mil od „Yorkshire”. – Widziałeś? Coś właśnie przeleciało przed tamtą gwiazdą. ***

Kapitan Yossi Gur był niezadowolony. Nie – był wściekły. „Yorkshire” stał jak tarcza strzelnicza, oddalony o czterysta mil od rozproszonych resztek niszczonej Drugiej Floty. Okręty krążyły chaotycznie i nic nie robiły. Od ostatnich rozkazów „Londyn” milczał. Dało się wychwycić jakieś urywki rozmów przez radio, lecz nic poza tym. Dwa okręty z Trzeciej Floty, niszczyciel „Rutland” i krążownik klasy E „Kent” powoli zajmowały pozycje obok, dzięki Bogu. Kapitan widział jedynie, że z dwóch grup bojowych Trzeciej Floty zostały tylko trzy okręty. Trzy z czterdziestu. Skrzywił się w duchu. Przypomniał sobie, jak był zdumiony, gdy „Sussex” padł. A potem wszystkie okręty wokół dostały pociskami i laserami, ale nie dało się określić, skąd nadszedł atak. W zamieszaniu kapitan Gur odsunął swój okręt pionowo o tysiąc mil – chyba udało mu się wyjść ze strefy śmierci. Kilka jednostek również wykonało podobny manewr, ale większość oddaliła się też od „Yorkshire”, więc Yossi Gur kazał obliczyć kurs na zbliżenie do „Londynu”. Pojawił się w porę, aby odebrać rozkaz o wysunięciu się na czoło rozbitej formacji. Pierwszy oficer Benny Peled usiadł naprzeciw kapitana. – „Rutland” i „Kent” właśnie nawiązały łączność. Pytają, co się dzieje. – Sam chciałbym wiedzieć – odparł Gur z goryczą. – Kapitanie! – zawołał oficer łączności. – Ktoś wywołuje nas przez łącze laserowe. Mówi, że jest w kapsule ratunkowej z „Londynu”. Żąda koniecznie rozmowy z panem, kapitanie. Gur zmarszczył brwi. Kapsuła ratunkowa? Zerknął na wyświetlacz holograficzny. „Londyn” wyglądał na całkowicie nietknięty, oddalony ledwie o czterysta mil. Kapitan machnął ręką z irytacją. – Połączyć – rozkazał oficerowi.– Tu kapitan Gur z „Yorkshire”. Przedstaw się. – Mówi porucznik Skiffington, adiutant admirała Skiffingtona z „Londynu” – padła odpowiedź. – Jestem w kapsule ratunkowej, około trzydzieści mil od pana okrętu. Muszę się jak najszybciej dostać na pokład. Gur zerknął na oficera namiarowego, ten jednak potrząsnął głową. – Żadnej boi, kapitanie. Proszę mi dać chwilę, wyszukam go na radarze. Kapitan znowu zmarszczył brwi. – Skiffington, włączcie boję alarmową, żebyśmy mogli was namierzyć. – Nie. „Yorkshire”, specjalnie ją wyłączyliśmy, ponieważ „Londyn” został przejęty przez wroga i nie chcemy, żeby dowiedział się, gdzie jesteśmy. Obok kapitana Benny Peled zatchnął się zaskoczony. Gur pochylił się do konsoli. – Poruczniku, o co… – „Yorkshire”, nie ma na to czasu! Złapcie nas promieniem przyciągającym i wciągnijcie na pokład! I nie wolno, powtarzam, nie wolno używać radia. Trzeba też uzbroić jak najwięcej członków załogi. Czeka was abordaż, atak dużej grupy komandosów Tilleke. – Skiffington urwał. – I, „Yorkshire”, wiem, kto załatwił „Sussex”. Skiffington, bez odbioru. Kapitan Gur mrugnął dwa razy, potem pokręcił głową z niedowierzaniem. – Wciągnij go na pokład, Benny – powiedział pierwszemu. – Ten dzieciak albo właśnie nas ocalił, albo oszalał i trzeba go zastrzelić.

ROZDZIAŁ 30 NA POKŁADZIE „YORKSHIRE” W SEKTORZE TILLEKE Właz kapsuły ratunkowej uchylił się z sykiem powietrza pod wysokim ciśnieniem. Cookie i Grant wyszli, zmrużyli oczy w ostrym świetle lamp w doku. Czekał już na nich szczupły, zadbany mężczyzna z dwoma marines uzbrojonymi w pistolety igłowe, trzymane w gotowości do strzału, choć jeszcze nie wymierzone w przybyszów. – Komandor Peled, pierwszy oficer na „Yorkshire”– przedstawił się mężczyzna. – Proszę za mną, kapitan nie może się doczekać rozmowy. Jeden z marines, sierżant, podszedł do Cookie. – Zabezpiecz broń, dziewczyno, i oddaj mnie. Na mostku broń jest zakazana. – Wal się! Nigdzie się nie ruszę bez broni – najeżyła się Cookie. – Musieliśmy wywalczyć sobie drogę ucieczki z „Londynu”. Jeszcze nie załapaliście, chłopaki? Wróg dokonał abordażu, zrzucił na pokład gromadę pieprzonych komandosów! – Wiem tylko, że mam tu marine i młodszego oficera na samowolce, choć powinni teraz być na swoich stanowiskach na pokładzie „Londynu”, a nie robić sobie wycieczki w kapsule ratunkowej – odwarknął sierżant. – A teraz oddaj broń albo… – Wystarczy, sierżancie! – przerwał mu zimno Grant. Popatrzył na Cookie. – Kapral Sanchez, oddaj mi swoją broń i wyciągnij naszego gościa. Cookie zawahała się, ale zaraz rzuciła mu karabin i spojrzała groźnie na komandora Peleda, który beznamiętnie obserwował zajście. Sierżant marine napiął się czujnie i zerknął podejrzliwie na właz, za którym zniknęła Cookie. – Nie podoba mi się to, komandorze. A jeżeli wyciągnie stamtąd broń? Ale jeszcze gdy to mówił, Cookie wróciła. Była odwrócona plecami, ponieważ musiała ciągnąć ciało zabitego savaka. Na podłodze została długa smuga krwi. Dziewczyna upuściła zwłoki pod nogi pierwszego oficera. – To członek gwardii cesarza Tilleke, savak – wyjaśnił Grant chłodno. – Sądzimy, że na pokładzie „Londynu” jest takich co najmniej stu. Okręt flagowy znalazł się w rękach wroga, komandorze. Nie mamy czasu na głupie gierki, ponieważ co najmniej dwa okręty Tilleke zbliżają się do „Yorkshire” i zapewne zamierzają przerzucić tutaj kolejnych drani. Peled zamyślił się, popatrzył na zakrwawiony mundur i pałające oczy, po czym przyjrzał się ranie w głowie savaka i wreszcie Cookie. – Sierżancie Zamir – oznajmił spokojnie – proszę otworzyć schowki z bronią i rozdać karabiny jak największej liczbie ludzi. Może kapral zechce wam pomóc przy planowaniu obrony przeciw atakowi savaków. Ośmielę się zauważyć, że kapral ma bezcenne doświadczenie, którym powinna się podzielić. A pan –

zwrócił się do Granta – proszę ze mną na mostek. Gdy Grant się nie ruszył, komandor uśmiechnął się lekko. – Może pan zatrzymać broń, poruczniku. Granta zalała fala ulgi i zmęczenia, gdy szedł z pierwszym oficerem do kapitana. Za plecami usłyszał jeszcze głos Cookie: – …wredne skurwysyny. Będą potrzebne granaty, ile się da. A tamci mają jeszcze te pierdolone miecze… *** W przeciwieństwie do miejskiej elegancji komandora Peleda kapitan Gur był niski i baryłkowaty – sprawiał wrażenie człowieka, który z niejednego pieca chleb jadł i w niejednej knajpie wódkę pijał. Miał złamany nos, i to wyraźnie więcej niż raz, oraz białą bliznę odcinającą się od smagłego czoła. Prześwidrował Granta mrocznym spojrzeniem, które jeszcze wczoraj przyprawiłoby Skiffingtona o dreszcze. – No, poruczniku? – rzucił kapitan zimno. – Mamy tu środek bitwy, w której dostajemy po tyłku. Okręt flagowy Floty, którym dowodzi twój ojciec, siedzi i nic nie robi, a ty tak po prostu wpadasz sobie do nas kapsułą ratunkową. Może zechciałbyś mi zatem wyjaśnić, poruczniku, co tu się, kurwa, dzieje? Grant musiał zwalczyć zmęczenie, które mgliło mu wzrok i spowalniało myśli. Chciało mu się śmiać, a zarazem bał się, że wybuchnie płaczem. Bez pytania opadł na fotel i potarł twarz. Gurowi pociemniały policzki na ten bezczelny brak szacunku. – Zadałem pytanie, poruczniku! – warknął. Grant ze zmęczeniem skinął głową. – Próbuję znaleźć sposób, żeby wyjaśnić, co się stało, sir. Chcę, żeby pan zrozumiał. – No to się pośpiesz, bo coraz bardziej mam ochotę wykopać cię przez śluzę za tchórzostwo i dezercję w obliczu wroga – wycedził gniewnie Gur. Uniósł podbródek, oczy mu zapłonęły. Grant poczerwieniał w przypływie gniewu. – Więc ujmę to tak, kapitanie. Nasza Flota wpadła w zasadzkę, zastawioną przez współpracujące siły Dominium i Tilleke. Te okręty Dezetów, które uratowaliśmy, tylko udawały. To był podstęp, żeby znalazły się blisko naszej formacji i mogły nas ostrzelać, gdy tylko zaczął się atak. Na „Londyn” dokonano abordażu i znalazł się w rękach wroga. Na pokładzie było ze stu komandosów. A w tej chwili, kapitanie, dwa okręty wroga znajdują się zaledwie o parę mil od pańskiej jednostki. Jeżeli mam rację, a wiem, że mam, za parę minut banda bardzo złych komandosów Tilleke dokona abordażu na „Yorkshire” i wyrżnie całą załogę, włącznie z panem. – Na detektorach nie widać żadnych jednostek w takiej odległości, poruczniku. Jak to wyjaśnisz? – zapytał Gur. – Nie wiem, kapitanie. Ale wiem, że Tilleke przerzucili niepostrzeżenie przynajmniej kompanię żołnierzy na „Londyn”. Byłem na mostku i do ostatniej chwili nic nie zauważyłem. Komandor Peled odchrząknął.

– Ach, kapitanie, porucznik pokazał bardzo przekonujące zwłoki, które miał w kapsule. Wyposażenie typowe dla komandosa, ale z pewnością nie naszych marines. Gur pytająco uniósł brew. Peled skinął głową. – Już kazałem rozdać broń, kapitanie. Grant nigdy w życiu nie czuł takiej bezradności. Wiedział, co się stanie, ale nie miał pojęcia, jak temu zapobiec. Potarł policzki. Przypomniał sobie słowa Emily Tuttle: „Próbowałam wyobrazić sobie, co chciałby zrobić Grant i jak poradziłby sobie Hiram”. A zatem po kolei. – Kapitanie, wróg najpierw zaatakuje maszynownię. – Jak dostanie się do maszynowni bez przechodzenia przez inne sekcje okrętu? – warknął Gur. Grant pokręcił głową. – Nie mam pojęcia, ale nasza SI, Mildred, nie przekazała nam żadnego ostrzeżenia, że został naruszony kadłub. Beznamiętny wyraz twarzy Peleda zmienił się w nieskrywany niepokój. – Kapitanie, od lat docierają do nas pogłoski, że Tilleke prowadzą badania nad teleportacją. – Teleportacja to bajka! – prychnął Gur gniewnie. – Nasi najlepsi naukowcy spędzili nad tym wiele lat i do niczego nie doszli. – Nie wiem, jak Tilleke weszli na pokład, a jednak weszli – wtrącił cicho Grant. – Na pokładzie „Londynu” było pięćdziesięciu marines, ale wróg miał ogromną przewagę liczebną. Savakowie to skuteczni żołnierze, na dodatek było ich wielu. A tutaj ilu jest marines? Dwudziestu, trzydziestu? – Gur potwierdził skinieniem głowy. – Nie możemy tak po prostu strzelać do intruzów, potrzebujemy czegoś lepszego, kapitanie. Żołnierze wroga są przerzucani na pokład, to pewne. Chyba mam pomysł, co trzeba zrobić… *** Krait Tilleke podpełzł na dziesięć mil do „Yorkshire” jak cień. Miał włączony pełny kamuflaż i emitował mniej promieniowania niż otaczająca go przestrzeń. Nanoposzycie absorbowało światło, deflektory ukrywały wytwarzane ciepło, utrzymywana była też absolutna cisza radiowa i nie używano żadnych aktywnych detektorów. Tylko ktoś, kto wiedziałby, czego szukać, wypatrzyłby krait. Pierwsza siostra sterniczka przyjrzała się danym z detektorów, zbliżali się do wrogiej jednostki. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, przy burcie czekał drugi krait. Zerknęła na chronometr na ekranie. Jeszcze dziesięć sekund, a potem osiemdziesięciu żołnierzy z gwardii cesarza zostanie przerzuconych wiązką na pokład, aby przejąć kolejny okręt wroga. Odliczanie dobiegło końca. Siostra sterniczka spojrzała na swoich braci. – Pamiętajcie o swoim obowiązku! Chwała cesarzowi! – I włączyła transporter. Zaczął padać śnieg. *** – Wzrost energii! – krzyknął oficer przy stanowisku namiarów i detekcji na „Yorkshire”. – I jeszcze jeden. Pierwszy dziesięć mil od lewej burty, a drugi trzy mile

za rufą. Parę minut temu niczego tam nie było, a teraz dwa duże rozbłyski! – Oznakować te lokacje – rozkazał Gur, po czym włączył kanał ogólny. – Mówi kapitan. Alarm abordażowy! Pozostać na swoich stanowiskach! Zachować czujność! Bez odbioru. Udało się uzbroić tylko co piątego członka załogi, na dodatek zabrakło czasu, aby zgrupować te nowe oddziały „milicji”, jak ironicznie określił je Benny Peled. Były zbyt rozproszone. Za jego plecami Grant pochylił się nad ekranem pokazującym obraz z kamery w maszynowni. Całkowicie pustej maszynowni. Inne kamery znajdowały się w hangarze i ładowniach, a także w głównej sali konferencyjnej oraz innych pomieszczeniach na tyle dużych, aby mogły pomieścić kilkudziesięciu uzbrojonych żołnierzy, którzy na pewno nie mieli utknąć między grodziami. Przygarbił się. Cookie była przy maszynowni, czaiła się tam wraz z piętnastoma pokładowymi marines w bojowych skafandrach i hełmach, z naładowanymi karabinami i blasterami. „Do cholery” – pomyślał z irytacją. „Gdzie jesteście, dranie?” A potem na obrazie z kamery w maszynowni zamigotały białe płatki… Śnieg? Pojawiły się znikąd, zawirowały, opadły o kilka stóp… I nagle znalazło się tam dziesięciu uzbrojonych mężczyzn. W dziewięć sekund zmaterializowali się znikąd. – A niech mnie – szepnął z podziwem Grant. – Naprawdę im się udało. Naprawdę się udało… „Musimy zdobyć jeden z tych małych statków Tilleke” – pomyślał. Tak się skupił na maszynowni, że dopiero po chwili zauważył kolejne oddziały savaków – jeden zmaterializował się w sali konferencyjnej, drugi w ładowni numer dwa. Grant podniósł głowę. – Kapitanie, doradzałbym, aby włączyć światła nawigacyjne. Powinny migać. – Uśmiechnął się ponuro. – Witamy we flocie Tilleke, kapitanie. Gur wyszczerzył groźnie białe zęby w uśmiechu polującego rekina. Na ekranach widać było, jak savakowie nerwowo próbują otworzyć włazy, a potem powoli osuwają się na posadzkę – w pomieszczeniach nie było już powietrza, zostało wypompowane. Jeden z intruzów opadł na kolana i zaczął strzelać na oślep w gródź, dopóki nie stracił przytomności. Gur z satysfakcją pokiwał głową. – Ilu, Skiffington? – Razem trzydziestu w trzech miejscach, kapitanie – zameldował Grant. – Komputer pokazuje jeszcze pięćdziesięciu rozrzuconych w mniejszych grupach w piętnastu innych lokalizacjach. Wszyscy zostali zamknięci. Odetchnął z ulgą, zaraz jednak skrzywił się ponuro. – Niektórzy z członków załogi również zostali zamknięci, kapitanie. Przykro mi. – Wiedzieliśmy, że nie obejdzie się bez ofiar, poruczniku. – Gur popatrzył na sierżanta Zamira. – Proszę zająć się resztą. Jeżeli intruzi zostali zamknięci z członkami załogi, należy zrobić wszystko, aby ocalić naszych. Jeżeli się nie uda, możecie wypompować powietrze, a dopiero potem zwolnić grodzie. Macie moją autoryzację. Zamir trzasnął obcasami. Gur uniósł dwa palce. – Chcę dwóch jeńców, sierżancie.

Trzy godziny później było po wszystkim. Gur, Peled i sierżant Zamir opadli na krzesła w gabinecie dowódcy. Zamir miał mundur zbryzgany krwią i poszarzałą twarz. – Straciliśmy ośmiu marines i trzydziestu sześciu członków załogi, ale dopadliśmy wszystkich drani – oznajmił ze znużeniem. – Dwóch jeńców wziętych, zgodnie z rozkazem, ale trzeba ich trzymać spętanych i na środkach otępiających. Oni nie skapitulują, kapitanie. Próbują atakować, dopóki nie zostaną zabici. Tych dwóch udało się pojmać tylko dlatego, że stracili przytomność po wybuchu granatu. – „Kent” przesłał meldunek, że złapali savaków w pułapkę tak samo jak my. Tylko w pierwszych minutach udało się uwięzić więcej intruzów niż nam, czyli wszystko poszło jak z płatka. Na „Rutlandzie” nie było tak łatwo. Savakowie zmaterializowali się na mostku i kapitan Sheffer straciła większość głównych oficerów, zanim zdołano pokonać napastników. Jej pierwszy zginął. Gur skinął głową. – Zatem możemy polegać tylko na tych dwóch okrętach i na sobie. Detektory pokazały, że siły Tilleke wycofują się na Arkadię. „Londyn” i pół tuzina innych jednostek nadal dryfuje, ale chyba już niedługo, jak można się domyślić. Jesteśmy w głębokiej przestrzeni Tilleke, a od domu dzieli nas trzy dni lotu. – Pomiędzy nami i domem stoi połowa floty Dominium, kapitanie – przypomniał oschle komandor Peled. – No i Tilleke mają „Londyn”. Gur uśmiechnął się równie oschle. – Ilu ludzi załogi potrzeba, żeby poprowadzić okręt wojenny, Benny? Dwa tysiące? Nawet gdyby nie liczyć kucharzy czy innych nieistotnych członków personelu, zostaje wciąż co najmniej dziewięciuset ludzi, może tysiąc. A ilu ludzi Tilleke mogli przerzucić na pokład „Londynu”? Skiffington i jego przyjaciółka uważają, że około setki, może więcej, ale kto z nich potrafi sterować okrętem? Peled wzruszył ramionami. – Sztuczna inteligencja pokładowa potrafi, kapitanie. – Oczywiście – zgodził się Gur. – SI może poprowadzić okręt od punktu A do B, ale nie ruszy nim do walki bez odpowiedniej identyfikacji głosu i haseł dostępu, a te zginęły wraz z kapitanem i jego pierwszym. Zamyślił się, pochylił na krześle. – Myślę, że będziemy musieli reagować bardzo powoli i ostrożnie, Benny. Mimo wszystko powolność i śmierć dzieli ogromna różnica. *** Na pokładzie „Chwały Cesarza” książę RaShahid uśmiechnął się z zadowoleniem. Flota Victorii nie stanowiła już skutecznej siły militarnej. Prawie osiemdziesiąt okrętów zostało zniszczonych, dwadzieścia przejętych, a dwadzieścia rozproszyło się i umknęło w kosmos. A kraity okazały się wyjątkowo skuteczne. Cesarz będzie zadowolony. Bitwa dobiegła końca. Przejęte okręty zostaną przekazane Dominium zgodnie z obietnicą. Ostatecznie cesarz dotrzymywał słowa. A dla floty Tilleke nadeszła pora, aby zająć się sprawą, którą zbyt długo odkładano na później. Książę wydał rozkazy i okręty Tilleke skierowały się do tunelu czasoprzestrzennego

prowadzącego do sektora Arkadii i jego ogromnych zasobów zyrydu. *** Grant znalazł Cookie w hangarze promów, gdzie marines złożyli ciała savaków. Zwłoki leżały w długich, równych rzędach, jakby ten porządek mógł zamaskować ewidentne ślady śmierci w męczarniach. Ciała były poobijane, zbryzgane krwią, a w kilku przypadkach rozczłonkowane po wybuchu granatów. Pod ścianą ułożono w stosy broń, stały tam też niewielkie zbiorniki, których Grant wcześniej nie widział. Marines rozmawiali w niewielkich grupach, śmiejąc się i gestykulując przy opisywaniu swoich przeżyć. W strzępach rozmów dało się niekiedy słyszeć wysokie nuty histerii, zapewne wśród tych, którzy po raz pierwszy otarli się o śmierć i nie rozumieli, jak zdołali to przeżyć. Wśród żołnierzy krążyło więcej niż kilka butelek brandy. Sierżanta Zamira nie było w pobliżu, zapewne wycofał się i rozsądnie pozwolił swoim ludziom odreagować. Cookie z butelką w dłoni podeszła i ujęła Granta za ramię. – Chodź, Grant, chcę ci kogoś przedstawić. – Pociągnęła go do rzędów ciał. – To jest Bob. – Wskazała pierwsze ciało. – Bob miał zły dzień. Ba-a-ardzo zły dzień. Zabiłam dzisiaj Boba osiem razy, prawda, Bob? – Pociągnęła alkohol prosto z butelki. – Owszem. Sześć razy na pokładzie „Londynu”, potem tego gnojka w kapsule… – Zmarszczyła brwi przy kolejnym łyku brandy. – Nie, nieprawda. Ty zabiłeś Boba w kapsule. – I jeszcze jeden łyk z butelki. – Ale potem znowu zabiłam Boba tutaj, na „Yorkshire”. Dwa razy. – Pochyliła się nad zwłokami. – Marny dzień, co, Bob? Grant dopiero teraz dostrzegł, że wszyscy, których nazwała „Bob”, wyglądają podobnie. Nie identycznie, ale podobnie. Prawie jak bliźniacy, choć nie całkiem. Wszyscy mieli czarne włosy, krzaczaste brwi i zaskakująco małe nosy na dużych, okrągłych twarzach. Każdy był mocno zbudowany, z baryłkowatym torsem i szerokimi, muskularnymi ramionami. Oczywiście różnili się między sobą, ale nie można było przeoczyć rodzinnego podobieństwa. Cookie pociągnęła Granta dalej wzdłuż rzędów zwłok. – A to jest Tom. – Wskazała na dwadzieścia lub więcej ciał. Tom należał do innego modelu. Jasne włosy, wąska twarz i ciało jak u maratończyka. – No, niech to – szepnął Grant. Zatem pogłoski okazały się prawdziwe. – Genetycznie hodowani żołnierze. Cookie uniosła butelkę w drwiącym toaście. – Hiram mi o nich opowiadał. Podobno są wychowywani w absolutnym posłuszeństwie wobec cesarza. A gdy są jebanymi małymi dziećmi, przechodzą jakąś operację mózgu, która zmienia w nich… coś. – Machnęła butelką. – Nikt chyba nie wie, po co, ale na pewno jakąś operację mieli, wystarczy spojrzeć na te blizny na skroniach Boba. – Odbiło się jej głośno. – Ohyda. Grant wskazał na trzy inne rzędy martwych savaków. – A ci? – Banda Dicków i Harrych oraz dziesięć cholernych Jane. – Twarz Cookie rozpromienił pijacki uśmiech. – Wstąp do marines, Grant, a będziesz zabijał na pęczki jebanych Tomów, Dicków i Harrych, których tu widzisz. – Znowu się napiła

z butelki. – A także Bobów i Jane. Zaraz jednak Cookie spoważniała, jej spojrzenie stało się puste. – Oni naprawdę umieją walczyć. Trzeba im to przyznać. Walczą do śmierci. Dopiero gdy podniosła wzrok, Grant zobaczył, że po policzkach dziewczyny płyną łzy. – Och, na słodkich bogów naszych matek, czy w ogóle wrócimy kiedyś do domu? – wyszlochała. *** Na pokładzie „Londynu”, zdobytego okrętu flagowego Drugiej Floty, pierwsza siostra sterniczka wyprostowała się zaskoczona. Rozkazała sześciu z dziesięciu pojmanych okrętów skierować się do sektora Victorii, gdzie miały spotkać się z siłami Dominium. Trzy okręty, „Rutland”, „Kent” i „Yorkshire”, wciąż chyba jeszcze doprowadzały się do porządku. Jednak zajmowało im to stanowczo zbyt wiele czasu. Trzecia siostra sterniczka podeszła i skłoniła się nisko. – Siostro, połączyła się ze mną jedna ze sterniczek kraita. Jest bardzo zaniepokojona i pragnie z tobą porozmawiać. Na ekranie pojawiła się twarz sterniczki. Kobieta była rówieśnicą pierwszej siostry, ale z innego modelu. Pokłoniła się i przemówiła: – Jestem drugą siostrą sterniczką z trzynastej Linii Satori, sił specjalnych savaków. Dowodzę jednostką kraita, który trzy godziny temu zaatakował okręt wiktoriański „Rutland”. – Niech cesarz błogosławi tobie i twoim podwładnym, siostro – odpowiedziała pierwsza siostra sterniczka z „Londynu”. – Odniosłaś wielkie zwycięstwo nad naszymi wrogami! – Obawiam się, że nie. Moi ludzie przenieśli się na „Rutlanda”, światła nawigacyjne okrętu migają, ale… – Druga siostra przygryzła usta. Pierwszej zamarło serce. Coś było nie tak. – Mów, siostro! Nie mamy czasu do stracenia! Druga sterniczka przełknęła nerwowo. – Nie wezwali mnie! Powinni już przejąć okręt, ale nie wezwali mnie, żeby wprowadzić kraita do doku. I… i nie ma ciał. – Zakłopotana spuściła głowę. Pierwsza siostra sterniczka zrozumiała od razu. Gdy savakowie odnieśli zwycięstwo, natychmiast zabierali jeńców do ładowni lub doku, a potem otwierali właz i wyrzucali ich w kosmos. Ciała zabitych trafiały tam zaraz potem. Wokół przejętego okrętu w ciągu paru godzin powinno zaroić się od zwłok. – Żadnych ciał? Na pewno? Druga siostra sterniczka skinęła głową. – Mam wyraźny podgląd najbliższego otoczenia. Żadnych ciał. – Załamała ręce. – A powinny być! Pierwsza siostra sterniczka przerwała połączenie i pomachała, aby przyciągnąć uwagę załogi na mostku. – Trzecia siostro, wywołaj żołnierzy z kraitów, które atakowały „Yorkshire” i „Kenta”, każ im przeskanować przestrzeń wokół każdego z tych okrętów i zameldować, czy widzą ciała. Czwarta siostro, namierz w pobliżu każdy krait,

który jeszcze nie podjął ataku, i skieruj je na te trzy okręty. Szybko! – Odwróciła się do pozostałych dwóch ukochanych sióstr. – Włączcie namierzanie radarowe i przygotujcie pociski do wystrzelenia! *** – Namiar radarem! – krzyknął oficer przy stanowisku namiarów i detekcji. – Jesteśmy namierzani radarowo! Z „Londynu”. – No i się wydało – mruknął kapitan Gur. – Przygotować uzbrojenie. Otworzyć ogień na mój rozkaz! Przekazać laserem do „Rutlanda” i „Kenta”, żeby dołączyły, gdy tylko będą mogły. Grant siedział tuż za Bennym Peledem i obserwował przygotowania. Wraz z „Yorkshire” „Kent” i „Rutland” dysponowały siłą ognia porównywalną z tą „Londynu”, za to miały więcej laserów. Jednak okręt flagowy dysponował obroną przed pociskami, zaprojektowaną tak, aby mogła odeprzeć atak przynajmniej grupy złożonej z pancernika i kilku krążowników. Wszystko zależało zatem od tego, który z okrętów dozna większych uszkodzeń, bo tylko wtedy będzie dość osłabiony i wystawiony na kolejną salwę, a po następnej może nawet ulec zniszczeniu. – Wystrzelić wszystkie pociski! – rozkazał Gur. Grant zmarszczył brwi. Dlaczego najpierw nie użyć laserów? Na obrazie holograficznym ukazały się wiązki laserów z „Londynu” – parę trafiło w „Yorkshire”, potem kilka w „Rutlanda”. Rozległy się syreny. – Nasze pociski poszły. Uderzenie za dwie minuty – zameldował oficer bezpieczeństwa. – Trafienia laserów uszkodziły przednie ładownie i wieżyczki laserowe trzy i pięć – zawołał oficer uzbrojenia. Wszyscy na mostku wstrzymali oddech. Jeżeli przednia ładownia eksploduje, okręt będzie skazany na zagładę. Oficer bezpieczeństwa zdał sobie sprawę, co się dzieje, więc czym prędzej dodał: – Żadnego pożaru ani eksplozji, ale automatyczne ładowanie broni wysiadło. Wyrzutnie pocisków od osiem do szesnaście nie działają. Grant skrzywił się. Połowa wyrzutni pozostanie pusta, dopóki nie naprawi się awarii. Na dodatek uszkodzeniu uległy też dwa z sześciu laserów. – Niech ekipy naprawcze zajmą się tym od razu! – warknął Gur. – Status pocisków? – Minuta do celu. – Zasłona dymna! „Londyn” wystrzelił chmurę maskującą, automatyczna obrona już się włączyła. Pestki, potem lasery i broń dużego rażenia! Mianem „pestek” określało się broń, która wystrzeliwała tysiące małych pocisków z dużą szybkością. Przypominało to serię z karabinu maszynowego, a dwa lub trzy takie małe naboje mogły zniszczyć nadlatujący pocisk rakietowy. Bronią dużego rażenia nazywano głowice, które leciały kilka mil, po czym eksplodowały równocześnie i niszczyły wszystko w swoim zasięgu. – Kolejne wiązki laserowe z „Londynu”! „Rutland” trafiony! – Uzbrojenie, dlaczego nasze lasery nie wystrzeliły? – zapytał Gur. – Czekamy na rozkazy, kapitanie.

– Strzelać, do diabła! Wydaje wam się, że to niedzielne kółko różańcowe? Cztery wiązki laserowe wystrzeliły natychmiast, po czym broń automatycznie zaczęła się ładować. Będzie gotowa dopiero za dwie minuty. – Obrona „Londynu” zniszczyła wszystkie nasze pociski oprócz dwóch. Brak wyraźnych odczytów, jakie spowodowały uszkodzenia. Na oczach Granta „Londyn” znowu wystrzelił wiązki laserowe w „Rutlanda” i „Kenta”. *** – Pierwsza siostro! Komputer pokładowy nie zezwala na dostęp do systemu wyrzutni pocisków bez odpowiedniej autoryzacji. Co mamy robić? Tego nie było w planach. Po przejęciu okrętu abordażem nie spodziewano się, że trzeba będzie również walczyć z innymi wiktoriańskimi jednostkami, zamiast od razu lecieć na spotkanie z flotyllą Dominium. Pierwsza siostra sterniczka przejrzała specyfikację systemów uzbrojenia. Wszystkie sterniczki urodziły się do inżynierii i były w niej szkolone od dziecka, tak aby zapamiętały ogromną ilość wiedzy technicznej. Pierwsza siostra studiowała systemy wiktoriańskiej broni od wielu miesięcy. – Komputer pokładowy kontroluje dostęp tylko do centralnego systemu uzbrojenia – oznajmiła. – Pociski można wystrzelić bezpośrednio z wyrzutni. Lasery można obsługiwać z wieżyczek. Pośpiesz się. Otwórz ogień, gdy tylko będziesz gotowa! *** Obrona antyrakietowa „Londynu” na sam widok budziła podziw. Pociski z „Rutlanda” zostały zmiecione w locie. Salwa z „Kenta”, która dreptała po piętach tej z „Rutlanda”, wypadła lepiej, lecz tylko pięć rakiet zdołało się przedrzeć. Niestety, zrykoszetowały na pancerzu „Londynu”. Po obu stronach padły strzały z laserów – „Londyn” mierzył w „Rutlanda”, podczas gdy „Yorkshire” i „Kent” próbowały go dopaść. Potem dwa pociski z „Londynu” trafiły „Kenta”. Grant obserwował to na obrazie holograficznym ze zgrozą i fascynacją. – Utrata łączności z „Rutlandem” i „Kentem”, kapitanie! – zameldował oficer. – „Londyn” ma włączone systemy, ale musi odpalać pociski ręcznie. Udało się zniszczyć jedną z jego wieżyczek laserowych – zgłosił oficer uzbrojenia. – Łączność, niech Merlin połączy się KR z „Rutlandem” i „Kentem”, żeby sprawdzić raporty o uszkodzeniach – rozkazał kapitan Gur. KR oznaczało komunikację równoległą, czyli używane przez komputery pokładowe okrętów Floty równoczesne połączenie, które pozwalało bezpośrednio wymieniać informacje. Zwykle wykorzystywano je do aktualizacji danych i przy gotowości do manewrów, jednak mogło służyć również jako awaryjny system łączności, gdy główny zawiódł. – Kolejne pociski! – ostrzegł oficer uzbrojenia. – Tym razem pięć. Automatyczny system obrony „Yorkshire” był już włączony, lecz nie dorównywał temu z „Londynu”. Cztery pociski udało się zniszczyć, lecz piąty uparcie parł naprzód, dopóki nie został zdetonowany przez salwę pestek na milę

od kadłuba. Rozbite pociski rozrzuciły setki kulistych ładunków wielkości piłki do koszykówki, kilkanaście uderzyło w pancerz „Yorkshire” niedaleko mostka. Okręt zadrżał, do kakofonii dołączyły syreny alarmowe. Załoga mostka wymieniła zmartwione spojrzenia. Młodsza oficer przy stanowisku nawigacji pokręciła głową. – Co za dzień, Puchatku. Grant tylko wytrzeszczył na nią oczy. – Musimy wyłączyć system obrony „Londynu”! – stwierdził komandor Peled. – Możemy wysłać desant marines na „Londyn”? Odpłacilibyśmy Tilleke pięknym za nadobne? – zapytał Grant. – Tilleke mają te przeklęte teleportery, a my tylko promy – zaprzeczył Peled. – „Londyn” wystrzela je, gdy tylko się zbliżą. – Merlin zgłasza, że „Rutland” jest ciężko uszkodzony. Ma zniszczone magazyny pocisków na rufie, pojawiły się pożary na kilku pokładach. Jedna z butli antymaterii jest uszkodzona, ale jeszcze się trzyma. Przynajmniej na razie. SI pokładowa szacuje, że pęknie w ciągu trzech godzin, prawdopodobieństwo pięćdziesiąt procent. Zginęło dwustu członków załogi. Wielu jest rannych. Kapitan Sheffer prosi, żebyśmy do niej zacumowali i przejęli rannych. Grantowi wpadł do głowy pomysł. Pokrętny, ale śmiesznie prosty. – Komandorze – odezwał się – jeżeli chce pan wyłączyć systemy obronne „Yorkshire”, co pan robi? Peled spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Po prostu je wyłączam. – Ale jak dokładnie? – Można to zrobić ręcznie, oczywiście, ale zwykle mówimy Merlinowi, żeby je wyłączył. – Czy Merlin przyjmie rozkazy ode mnie? – zapytał Grant. – Tak, zostałeś zalogowany jako jeden z oficerów pokładowych. – Komandor wytrzeszczył oczy. – Myślisz, że możesz… I wtedy w twarz uderzył go podmuch mroźnego wiatru, a potem zaczął padać śnieg. – Intruzi! – Grant wyrwał zza pasa pistolet. „Czy oni nigdy nie przestają?”

ROZDZIAŁ 31 NA POKŁADZIE „YORKSHIRE”, W SEKTORZE TILLEKE Komandor Peled wcisnął guzik łączności. – Alarm abordażowy! Marines na mostek! Abordaż! Dwaj strażnicy marines unieśli karabiny. Nad podłogą zawirował śnieg, coraz gęstszy, po czym po prostu zniknął. I wtedy wkroczył oddział savaków. – Strzelać! Szlag, ognia! – krzyknął Gur. Grant rzucił się na podłogę i podczołgał do najbliższej konsoli komputera, zasłaniając się krzesłem. Nad głową świstały mu kule, rozlegały się krzyki i tupot nóg. Broń pneumatyczna savaków wydawała ciche „pyk-pyk-pyk-pyk”. Nieopodal Grant dostrzegł podmuch kolejnej zamieci, która jak poprzednio pojawiła się znikąd. – Merlin! – Tak, poruczniku? – Połącz się z głównym komputerem pokładowym „Londynu” przez łącze cyfrowe. – „Londyn” nie podlega już wiktoriańskim rozkazom, poruczniku. Czy mimo to mam wykonać polecenie? – Tak! – Ciało zbryzgane krwią upadło tuż obok. Grant skulił się ze zgrozy. – Jak najszybciej, cholera! – Tak jest, poruczniku. – Chwila ciszy. – Połączenie z głównym komputerem pokładowym „Londynu”, Aberdeen, model 12A46. Proszę mówić, poruczniku. – Mildred! Mildred! Słyszysz mnie? – Oczywiście, poruczniku Skiffington. Jak się pan ma? – Nie najlepiej. Mildred, zweryfikuj moją tożsamość na podstawie analizy głosu. – Porucznik Grant Skiffington z pokładu okrętu flagowego „Londyn”, przydzielony jako osobisty adiutant admirała Olivera Skiffingtona, głównodowodzącego Drugiej Floty Victorii. Pana głos wskazuje na wysoki poziom stresu spowodowanego dużym stężeniem adrenaliny we krwi. Obecnie nie znajduje się pan na pokładzie „Londynu”. – Mildred, wyłącz automatyczny system obrony okrętu. Nogi przygniótł mu bezwładny ciężar. Grant spojrzał w puste oczy kapitana Gura. Skulił się znowu, ale tym razem zwalczył strach i odepchnął zwłoki. Wzdrygnął się, gdy głowa kapitana uderzyła o podłogę. Przez harmider przebił się głos oficera uzbrojenia: – Dwa kolejne pociski poszły! Wymierzone w „Londyn”. Lasery trafiły w wieżyczkę trzecią! – Poruczniku Skiffington, nie mogę wykonać polecenia, nie jest pan oficerem dowodzącym „Londynu” – oznajmiła spokojnie Mildred. – Rejestruję również, że pana poziom stresu bardzo wzrasta. Doradzam skorzystanie z pomocy medy…

– Dość! – Grant zacisnął zęby. – Mildred, kto dowodzi obecnie „Londynem”? Pistolet laserowy potoczył się po podłodze w jego kierunku. Grant chwycił broń i uniósł. Z drugiej strony mostka rozległ się okrzyk Peleda: – Uzbrojenie, wstrzymać ogień, dopóki nie rozkażę inaczej! Musimy najpierw pozbyć się systemów obronnych „Londynu”! – Oficerem dowodzącym „Londynu” jest admirał Oliver Skiffington – zapewniła radośnie Mildred. – Jego rozkazy są w mocy… – Stop! Mildred, możesz zlokalizować admirała Skiffingtona? – Tak. Grant zaklął. Savak ruszył na niego z wymierzoną bronią. Grant strzelił żołnierzowi w udo, a gdy ten upadł, poprawił strzałem w głowę. – Mildred, gdzie jest admirał Skiffington? – Admirał Skiffington znajduje się trzydzieści sześć stóp od włazu ładowni. Hę? Granta zalała fala nadziei. Czy ojciec ukrył się w ładowni? Mógłby zapanować nad starciem? – Mildred, chcę z nim porozmawiać. – Nie można rozmawiać z admirałem Skiffingtonem, ponieważ znajduje się na zewnątrz okrętu. Co więcej, moje czujniki wskazują, że admirał Skiffington nie żyje. Przyczyną śmierci mógł być strzał w prawą skroń lub pobyt w otwartej przestrzeni kosmicznej bez skafandra. Aby dokładniej stwierdzić przyczynę śmierci, należy… „Na bogów naszych matek…” – Dość. „Na miłość boską, dość…” – Tak jest, mój drogi. – Mildred, przeskanuj cały okręt. Czy rejestrujesz obecność jakiegoś wiktoriańskiego oficera na pokładzie „Londynu”? – Na pokładzie znajduje się jeden oficer, kapitan Oscar Kerrs. Przebywa w szybie windy numer cztery. Grant zamrugał, zanim zrozumiał, co usłyszał. „Cholerne komputery”. – Sprawdź jego stan. – Kapitan Kerrs nie żyje. Przyczyną śmierci jest… – Dość. – Grant potarł czoło. Za jego plecami człowiek wył w agonii. Zabrzmiały pyknięcia broni savaków i krzyk się urwał. – Nadjeżdża kawaleria! – zawołał sierżant Zamir. Kilku marines wbiegło na mostek i od razu otworzyło ogień. Grant przycisnął policzek do podłogi, modlił się, aby to wszystko wreszcie się skończyło. – Mildred, potwierdź, że na pokładzie „Londynu” nie ma żadnego żywego oficera Floty Victorii. Minęła chwila. – Potwierdzam. – Potwierdź, że jestem najstarszym stopniem oficerem, który się z tobą kontaktuje. – Potwierdzam. Grant zaczerpnął tchu. – Mildred, jako najstarszy stopniem oficer z „Londynu” rozkazuję ci wyłączyć

systemy obrony przed pociskami. – Oczywiście, mój drogi. Grant omal się nie rozpłakał z ulgi. Zamachał do komandora Peleda i pokazał mu uniesiony kciuk. Nieopodal jeden z ostatnich savaków zwalił się na podłogę z przestrzeloną szyją. Marines przemykali po mostku i strzelali do wszystkich savaków, aby mieć pewność, że żaden nie przeżył. Peled znowu uruchomił komunikator. – Na mój znak „Yorkshire” i „Kent” wystrzelą wszystkie dostępne pociski w „Londyn”! Cel! Pal! – Poruczniku Skiffington? – odezwała się spokojnie Mildred. – Wykrywam trzydzieści trzy nadlatujące pociski. Czy mam włączyć systemy obronne okrętu? – Nie, Mildred. Dziękuję. – Proszę bardzo, poruczniku. – Trafienie za dwie minuty – oznajmił rzeczowym tonem oficer uzbrojenia. Grant był pod wrażeniem jego stoicyzmu. Zaraz jednak ogarnęła go ciekawość. – Mildred, możesz mi wyświetlić obraz z mostka? – Oczywiście. – Obok zamigotała i wyostrzyła się holograficzna projekcja. Sądząc z perspektywy, obraz pochodził z kamer na suficie pod dużym monitorem łączności. I oto Grant zobaczył ich wyraźnie. Tuzin lub więcej mężczyzn z bronią w gotowości oraz pięć kobiet w prostych czarnych mundurach z oznakowaniem specjalizacji: pilotaż, nawigacja, uzbrojenie oraz namierzanie i łączność. Jedna z kobiet, starsza od pozostałych, siedziała w fotelu ojca Granta i przyglądała się uważnie holograficznej projekcji. Granta zaskoczyło, że może dostrzec pociski zbliżające się do „Londynu” na holograficznym schemacie wyświetlanym na pokładzie „Londynu”. – Mildred, możesz mnie przełączyć tak, żebym mógł rozmawiać z Tilleke na mostku? – Tak, poruczniku Skiffington. Mogę także tłumaczyć twoje słowa na język Tilleke. Posługuję się sześciuset trzynastoma językami i mogę nauczyć się nowego w czasie… – Stop. – Raz jeszcze Grant przyjrzał się obrazowi i pochylonej kobiecie. Próbował domyślić się, jaki ta obca ma stopień. I czy wiedziała, co ją czeka? – Połącz mnie, Mildred. Po trzasku zakłóceń Grant wreszcie mógł usłyszeć wszystko na mostku „Londynu”. – …obrona przed pociskami powinna odpalić już za chwilę… – rozległ się głos. – Tu porucznik Grant Skiffington – przemówił Grant. Od razu usłyszał Mildred, która zaczęła symultaniczne tłumaczenie jego słów. – Jestem oficerem dowodzącym na okręcie Królewskiej Floty Victorii „Londyn”. Na ekranie zobaczył, jak kobieta w fotelu dowódcy zaskoczona unosi głowę. – Za parę minut zginiesz – oznajmił Grant uprzejmie. – Odezwałem się, bo chcę, żebyś wiedziała, że to ja cię zabiłem. Tilleke zerknęła na głośnik pod sufitem, potem na wyświetlacz holograficzny ukazujący nadlatujące pociski. Ramiona jej opadły. Pociski zbliżyły się jeszcze bardziej.

Kobieta wyprostowała się w fotelu i skrzyżowała nogi. Powiedziała coś do innych, ale tak cicho, że Grant nie usłyszał. Na twarzach pozostałych odmalowało się przygnębienie, objęły się i pochyliły głowy – pewnie chciały się nawzajem pocieszyć. Jedna płakała. Grant nie poczuł ani odrobiny współczucia. – Zabiłaś mojego ojca – powiedział najstarszej z pięciu Tilleke. – Mam nadzieję, że będziesz się smażyć w piekle. Kobieta uniosła głowę i spojrzała wyzywająco w kamerę. – Głupcze! Żyję w moich siostrach! – Zakończ transmisję, Mildred – rozkazał Grant. Nie był pewien, kto wygrał tę wymianę zdań. Obraz na wyświetlaczu holograficznym zniknął. – Dwadzieścia sekund – oznajmił oficer uzbrojenia. – Żegnaj, Mildred. – Do zobaczenia, poruczniku. Mam nadzieję, że przyjemnie spędził pan czas. A potem pociski uderzyły w „Londyn”. Komandor Peled podszedł niepewnie do Granta, który wciąż siedział na podłodze. Pierwszy oficer miał twarz zbryzganą krwią i przytrzymywał się za ramię, ale nie wyglądał na rannego, przynajmniej poważnie, choć bez wątpienia był wstrząśnięty. – Mocno oberwaliśmy, Skiffington. Ty i ja jesteśmy jedynymi oficerami na pokładzie. – Rozejrzał się po mostku: uszkodzonych panelach, rozrzuconych ciałach i bryzgach krwi. – Myślę, że pora posprzątać i wracać do domu. Grant pokręcił głową. – Zostało jeszcze jedno do zrobienia, komandorze. Nie możemy wrócić z pustymi rękami. A potem powietrze zrobiło się zimne i na zakrwawiony pokład zaczął padać śnieg.

ROZDZIAŁ 32 NA POKŁADZIE WIKTORIAŃSKIEGO FRACHTOWCA „SPROŚNA BERTA” W POBLIŻU TUNELU CZASOPRZESTRZENNEGO DO GILEADU, W SEKTORZE TILLEKE – Wciąż się do nas zbliżają, kapitanie! – rzuciła nerwowo oficer przy stanowisku namierzania. Kapitan Michael Zizka ziewnął i podrapał się po pokaźnym brzuchu. Załoga na mostku była wyczerpana, nawet pierwszy zaczynał już zdradzać oznaki załamania. Cóż, nic dziwnego. Kapitan miał pod komendą same dzieciaki, najstarszy z załogi liczył może dwadzieścia pięć lat, a to, co zobaczyli, wstrząsnęło nimi do głębi. Ale musieli wytrzymać jeszcze trochę, jeszcze tylko troszeczkę… Ziewnął jeszcze raz, świadom wbitych w niego oczu, a potem przeciągnął się leniwie i z irytacją spojrzał na obraz holograficzny. Odruchowo pogłaskał cygaro, które nosił w kieszeni na piersi – doktor Floty przed laty zakazał mu palenia, więc kapitan zachowywał tę przyjemność na specjalną okazję. – Szlag by cię, Helen – stwierdził spokojnie. – Wiesz, jak należy meldować status. Potrzebuję przydatnych informacji, nie paplaniny! Oczywiście, że ci dranie się zbliżają! Robią to cały czas od dziesięciu godzin, prawda? Dlatego chcę wiedzieć, moja droga Helen, kiedy znajdziemy się w zasięgu pocisków tych skurwiałych zdrajców! I kiedy dotrzemy do tunelu na Gilead! Właśnie to muszę wiedzieć, droga Helen. Czy mogę zatem prosić, żebyś pomogła staremu kapitanowi frachtowca i podała potrzebne informacje? Najlepiej już teraz? Załoga mostka wymieniła spojrzenia, sternik zasłoniła usta, aby ukryć uśmiech. Helen Fletcher, nowa oficer namierzania, zaledwie dwudziestojednoletnia, wzięła głęboki oddech. – Merlin szacuje, że znajdziemy się w zasięgu najbliższych okrętów Dominium za około trzydzieści dwie minuty. Przy obecnej prędkości dotrzemy do tunelu na Gilead za trzydzieści cztery minuty. „O dwie jebane minuty za późno!” – pomyślał wściekle kapitan. Wyszczerzył się radośnie. – No proszę, i taki powinien być porządny meldunek, Helen! Krótki i rzeczowy. Oficer udało się uśmiechnąć słabo w odpowiedzi. Kapitan zerknął na swojego pierwszego, Francisa Pyne’a, ale ten się nie śmiał. Zaciskał zęby, oczy mu płonęły. Pyne wiedział. Wiedział, że Zizka już po godzinie od wejścia w sektor Tilleke zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. „Sprośna Berta” była wielka i powolna, a musiała podjąć wyścig o życie. Ale przegrywała w tej gonitwie. Pomimo przeciążenia napędu i kompensatora energii niszczyciele Dominium i tak ją dopadną. Była to tylko kwestia czasu.

Jednostka zaopatrzeniowo-transportowa numer trzysta trzynaście, ukochana „Sprośna Berta” kapitana Zizki, nazwana tak po jego trzeciej żonie, należała do grupy zaledwie czterech frachtowców przydzielonych do Drugiej Floty Victorii. „Berta” zajmowała pozycję pięćdziesiąt tysięcy kilometrów za awangardą Drugiej Floty. Kapitan spodziewał się, że na tej bezpiecznej pozycji przeczeka zamieszanie, a potem zbliży się do Drugiej Floty, aby przekazać pociski, ewentualnie uzupełnić magazyny jednostek o dodatkowe ogniwa energetyczne oraz przynęty albo wykonać drobne bieżące naprawy. Do głowy mu nie przyszło, że Druga Flota może przegrać bitwę. Jednak dziesięć godzin temu do „Berty” dotarły pierwsze drony nadające kody Omega, przekazujące wieści o katastrofie i zniszczeniu. Załoga frachtowca załadowała, co mogła, a potem patrzyła na raporty o zagładzie kolejnych okrętów lub ich znikaniu w głębokiej przestrzeni. Druga Flota przyleciała w sile stu dwudziestu jednostek, ale co najmniej siedemdziesiąt zostało zniszczonych już na początku, wiele innych zostało poważnie uszkodzonych i wyeliminowanych z akcji, a pozostałe rzuciły się do ucieczki lub rozpoczęły swoją Daleką Drogę do piekła. Kapitan Zizka nie tracił czasu. Wykonał odwrót i ruszył z pełną prędkością bojową do wejścia tunelu czasoprzestrzennego wiodącego do Gileadu. Nie miał wyrzutni pocisków, a tylko cztery dwucalowe lasery, zupełnie nieprzydatne w otwartym starciu. Spodziewał się, że albo Dominium, albo Tilleke ruszą w pościg i na pewno go dogonią. Jednak tylko „Sprośna Berta” miała szansę ostrzec Victorię, że niemal połowa jej sił kosmicznych została właśnie zniszczona. Aby jednak przesłać taką wieść, frachtowiec musiał dotrzeć do Gileadu. Jeżeli „Berta” zostanie zniszczona, drony z kodem Omega automatycznie ruszą do sektora Victorii. Ale drony były delikatne – mogły wytrzymać grawitacyjne pływy podczas tylko jednego przejścia przez tunel czasoprzestrzenny, nie przetrwają tego po raz drugi. Dlatego, aby kod Omega dotarł do sektora Victorii, drony muszą się znaleźć w sektorze Gileadu, wtedy od Victorii będzie je dzielił tylko jeden tunel. Żeby jednak dotrzeć do Gileadu, Zizka musiał opóźnić pogoń o dwie minuty. Nie mógł wystrzelić pocisków, ale miał ładownie pełne części zamiennych, piętnaście butli antymaterii, przynęty i chmury maskujące, które w kosmosie pełniły rolę zasłon dymnych… Dlatego zamierzał zrobić to, co każdy szanujący się kapitan frachtowca w podobnej sytuacji – obrzucić tym wszystkim swoich wrogów. – Chmury maskujące! – rozkazał. Rakiety zostały wyrzucone z rufy i zaraz potem wybuchły, wyzwalając miliony skrawków taśmy odbijającej i zakłócającej wskazania detektorów. Na obrazie holograficznym wyglądało to jak kłęby atramentu wyrzucone przez ogromną kałamarnicę. Zapewne właśnie to zwierzę zainspirowało ludzi do stworzenia podobnych zasłon, a przynajmniej tak uważał kapitan Zizka. – Wyrzucić trzy butle antymaterii. – Wyrzucone i uzbrojone – zameldował Pyne. Zizka zerknął na obraz holograficzny. – Ustawić detonację za dwadzieścia pięć minut. – Tak mniej więcej udało się oszacować moment przejścia przez chmury maskujące okrętów Dominium. O ile nie zmienią prędkości albo kursu. Jeżeli ominą chmurę… Jeżeli, jeżeli… Dwadzieścia pięć minut i dziesięć sekund później niszczyciele Dominium

przecięły chmurę, aby dopaść „Bertę”, a zaraz potem zaczęły gwałtownie umykać w różne strony. Butle antymaterii wybuchły im przed dziobami. Zizka zachichotał. – Macie za swoje, głupie dranie. Już wiecie, że ta gruba dziewczyna ma kły i pazury… Wyszczerzył się drapieżnie do obsady mostka. – No dobra, ludzie! Wystrzelcie parę chmur i rzućcie jeszcze jedną butlę antymaterii. Dorzućcie też ze trzy przynęty, każdą o dziesięć stopni od naszego kursu. Niech nasi milusińscy zwalniają za każdym razem, gdy wykryją chmurę, i łamią sobie głowy, gdy zobaczą na ekranie przynęty. Wyrzucili jeszcze dwa takie zestawy chmur z przynętami i butlami antymaterii. Niszczyciele Dominium ścigały teraz frachtowiec o wiele ostrożniej – rozproszyły się i omijały skupiska, aby uniknąć min. Zizka skinął na oficer namiarów. – Porucznik Fletcher? – Trzy minuty do tunelu, kapitanie. A za dwie minuty i pięćdziesiąt pięć sekund znajdziemy się w zasięgu pocisków okrętów Dominium. Zizka uśmiechnął się szeroko. – Dziękuję, Helen. A potem zwrócił się do załogi mostka. – Dobra, ludzie, zyskaliśmy nieco na czasie. Wyrzucajcie nadal przynęty i chmury. Niech pociski wroga nie mają czego namierzyć. Trzy niszczyciele Dominium wypuściły dwie salwy pocisków, gdy „Berta” dotarła do tunelu. Przestrzeń między frachtowcem i wrogami była tak gęsta od chmur maskujących, przynęt, wybuchających butli antymaterii oraz włączonych ogniw zasilających, że żaden pocisk nie miał szans trafić w cel. Zaraz potem „Berta” weszła w tunel czasoprzestrzenny i na detektorach pojawiły się tylko szumy zakłóceń. Ludzie na mostku wydali dziki okrzyk triumfu. Zizka skinął na pierwszego. Pyne pochylił się, aby nikt nie słyszał tej rozmowy. – Francis, upewnij się, że wszystkie drony są gotowe. Wszystkie, pamiętaj. Nawet te w ładowni. Gdy tylko wyjdziemy z tunelu w Gileadzie, wystrzel je. – Będą gotowe, kapitanie. – I nie czekaj na mój rozkaz, Francis. Po prostu je wystrzel. Musimy je jak najszybciej wypuścić, reszta się nie liczy. – Już je załadowałem. Wypuścimy je w salwach po sto co cztery sekundy. – Będą na nas czekać, Francis. Niech ich szlag. Wystrzel drony i nie czekaj na moje rozkazy – powtórzył kapitan. – Wyjście z tunelu za dziesięć sekund – zapowiedział Merlin. Załoga mostka jeszcze wiwatowała po udanej ucieczce. Zizka im nie przeszkadzał. Wyjął z kieszeni cygaro i dopiero wtedy uświadomił sobie, że nie ma go czym zapalić. Trudno. Wsunął je do ust. – Brawo! – zawołał do załogi. – Zasłużyliście sobie na pochwałę! Helen Fletcher spojrzała na niego z ulgą i nieco przestraszonym uśmiechem. Skinął jej głową w uspokajającym geście, a w duchu dodał: „Wybacz mi”. Kiedy „Sprośna Berta” wynurzyła się z tunelu w sektorze Gileadu, czekały na nią dwa krążowniki Dominium. Powolny, wielki frachtowiec zdołał wystrzelić pięćset dronów z kodem Omega, zanim trafiła go salwa pocisków.

*** Drony zawirowały wokół krążowników Dominium jak chmary świetlików. Początkowo ich lot wydawał się powolny, niemal leniwy, lecz zaraz włączył się napęd, który nadał im przyśpieszenie, o jakim żadna jednostka załogowa nie miała co marzyć. Niemal dwieście dronów uległo zniszczeniu pod ostrzałem laserów i pocisków odłamkowych systemów obronnych, ale reszta przemknęła się nietknięta, przyśpieszyła i poleciała przez sektor Gileadu do tunelu czasoprzestrzennego, który prowadził do sektora Victorii…

ROZDZIAŁ 33 NA POKŁADZIE „BŁĘKITNEJ CZAPLI”, JEDNOSTKI DOMINIUM W POBLIŻU STACJI KOSMICZNEJ ATLAS W SEKTORZE VICTORII Frachtowiec Dominium „Błękitna Czapla” przycumował do jednego ze stanowisk niedaleko stacji Atlas. Miał czekać dzień lub dwa na standardową inspekcję ładunku, po czym będzie można ruszyć po załadunek na powierzchni planety. Kapitan poprosił o przepustki dla załogi i pasażerów, żeby mogli promem polecieć na stację i rozprostować nogi, a także odwiedzić bary i sklepy. Wyjaśnił, że ma na pokładzie ponad dwustu ludzi, wymianę pracowników do bazy wydobywczej w sektorze Gileadu. Armator portu na stacji Atlas zanotował tę informację i wydał odpowiednie zezwolenia – rutynowa sprawa, jak wiele innych.

ROZDZIAŁ 34 NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS, W SEKTORZE VICTORII – Na bogów naszych matek! A myślałam, że to moja kajuta jest mała! – westchnęła Emily. – Masz naprawdę spartańskie warunki! Hiram Brill wzruszył ramionami, po czym zajął się przygotowaniem kawy. – Na Atlasie przebywa czterysta tysięcy ludzi. Przestrzeń to luksus, a ja jestem zwykłym porucznikiem. Jego kabina naprawdę była maleńka, składała się z niewielkiego pomieszczenia, pełniącego rolę salonu, sypialni i kuchni, i przylegającej do niego wnęki łazienkowej. Panował tu porządek, ale przestrzeń zagracały regały z książkami i ekrany holograficzne. Na jednej z półek stała fotografia Cookie. Dziewczyna z lampką wina, ubrana w czarną sukienkę na sznurkowych ramiączkach, uśmiechała się lekko. Wargi miała rozchylone, włosy nieco zmierzwione, a jedno ramiączko opadło, co tylko mocniej podkreślało linię smukłej szyi. Na twarzy Cookie malowało się ciepło i dzika, żywiołowa zmysłowość – jak u kobiety, która właśnie uprawiała miłość albo zaraz zamierzała się kochać. „Na bogów naszych matek!” – Emily w duchu pokręciła głową z niedowierzaniem. Przypomniała sobie, jak wyglądała Cookie z karabinem i w ubłoconym uniformie. „Kto by pomyślał?” – Jak się umyje, wygląda świetnie, co? – rzuciła ironicznie. Hiram zerknął na zdjęcie i uśmiechnął się z rozmarzeniem. – O tak. – Miałeś od niej jakieś wieści? Brill pokręcił głową. – Nie, odkąd odleciała na „Londynie”. – Podał Emily kubek kawy. – Dziwnie się czuję, gdy tak siedzę tutaj i piję kawę, podczas gdy Cookie walczy. Emily pokiwała głową. – To pewnie nie potrwa długo. Druga Flota ma sporą siłę ognia. Nie wydaje mi się, żeby Tilleke chcieli stawić im czoła. Hiram zmarszczył brwi. – Sporo czytałem o Tilleke. Na ile mogę powiedzieć, nigdy nie stają do bezpośrednich starć. Wolą podchody, podstępy, podkradanie się, gdy się ich nikt nie spodziewa. Wykonują uniki, zmyłki i zwody, aż wytrącą przeciwnika z równowagi i osłabią. – Och, jasne. Tyle że Druga Flota liczy sto dwadzieścia okrętów wojennych, na litość boską. Cesarz Tilleke może sobie skakać i umykać ile dusza zapragnie, ale wcześniej czy później trzeba będzie wystrzelić pociski, a wtedy już po sprawie. – Sama wiesz dobrze, Emily, że to nie takie proste – prychnął Hiram. – Cholera, przecież jesteś historykiem, więc na pewno znasz przypadki, gdy słabszy

zwyciężał o wiele liczniejszego i silniejszego wroga. – No… – Emily napiła się kawy w zamyśleniu. – Dobrze, istnieje sporo takich przypadków, gdy słabsza strona uciekała się do podstępów, ale mówimy tu o podstępach na poziomie strategicznym, nie czysto taktycznych. Hiram uniesieniem kubka zachęcił ją, żeby mówiła dalej. Emily skrzywiła się, przypominając sobie wykłady z historii wojskowości. – Co dziwne, najciekawsze przykłady pochodzą ze Starej Ziemi. Gdy ludzkość w latach plag opuściła Ziemię i odkryła tunele czasoprzestrzenne, wojny niemal ustały. Pewnie dlatego, że mieliśmy sporo miejsca na rozwój i dość surowców, aby zapewnić wszystkim godziwy byt, a przy tym koszty budowy kosmicznych sił zbrojnych okazały się ogromne. – To akurat wiem doskonale – zapewnił Hiram. – Przykłady, Em. – No dobrze. – Skinęła głową. – Stara Ziemia, dwudziesty wiek, wojna Jom Kippur. Trzy narody zamieszkiwały tereny nazywane Bliskim Wschodem, w Izraelu, Egipcie i Syrii. Trzy małe kraje w okresie, gdy w polityce światowej dominowały dwa supermocarstwa. Hiram zmarszczył brwi. – Izrael? Zaraz, zaraz, czy sektora Azylu nie opanowali ludzie właśnie stamtąd? Emily potwierdziła. – Nie jesteś tak głupi, jak udajesz. Tak, Izrael i jeszcze jedno małe państwo, Maroko. Na Ziemi nie były wrogami, ale przyjaciółmi też raczej by ich nie nazwano. Miały różne religie, więc zaznaczała się stała nieufność, ale nie podejmowały przeciw sobie żadnych działań zbrojnych. W każdym razie po Trzeciej Pladze opuściły Ziemię w osobnych statkach kolonizacyjnych, a potem napotkały kolejne kłopoty. O ile dobrze pamiętam, najpierw Izraelitom wysiadły silniki, a Marokańczycy ich uratowali, potem okazało się, że Marokańczycy zarazili się na Ziemi jakąś chorobą i to Izraelici im pomogli. Gdy opanowali problem, uznali, że zostaną razem, i wspólnie trafili do Azylu. Hiram machnął ręką. – Miałaś opowiedzieć o podstępach strategicznych. Emily spojrzała na niego surowo. – Pomiędzy trzema krajami wybuchły dwie wojny, dzieliło je mniej więcej osiem lat. To był dwudziesty wiek, według starej rachuby czasu. Podczas pierwszej wojny Egipt i Syria ustawiły swoje siły wzdłuż granicy Izraela, ale Izraelici uprzedzili atak, głównie siłami lotnictwa. Myśliwce i bombowce latały wtedy w atmosferze, nie w kosmosie. Izrael dopadł siły powietrzne Egiptu i Syrii na lotniskach i już pierwszego dnia starł je z powierzchni ziemi. Dzięki temu uzyskał przewagę na niebie, co pozwoliło niszczyć ciężkozbrojne siły militarne przeciwników. Wojna toczyła się na terenie pustynnym, gdzie nie było wielu kryjówek dla czołgów i ciężkiego sprzętu naziemnego. – Nie wygląda mi to na szczególny podstęp strategiczny – zauważył Hiram. – Cierpliwości, już wyjaśniam. Przydałoby się coś mocniejszego do picia, tak na marginesie. Brill pośpiesznie napełnił szklaneczkę bursztynowym trunkiem i podał Emily. – W rezultacie tej pierwszej wojny Izraelitom udało się wykreować wizerunek arabskiego wojownika jako bufona oraz rozpowszechnić przekonanie, że Syryjczycy i Egipcjanie nigdy nie zdołają pokonać Izraela w bezpośrednim starciu.

– Utrwalili wizerunek przeciwnika jako złego żołnierza, co wpływało na postrzeganie wszystkiego, co działo się potem – podsumował Hiram. – Właśnie. W psychologii nazywa się to „prymowaniem”. Gdy coś się uważa za twarde fakty, interpretuje się wszystkie powiązane informacje w odniesieniu do tych „faktów”. Co ważniejsze jednak, Syryjczycy i Egipcjanie wiedzieli, że Izraelici w to wierzą, i wykorzystali ich przekonania. Zaplanowali ogromne oszustwo, które w jednym z ówczesnych supermocarstw określono by jako maskirowkę. Egipt stopniowo wzmacniał swoją armię, ale w tym samym czasie wypuszczał informacje, że chociaż chciałby zaatakować Izrael, jednak nie może, dopóki jedno z supermocarstw, Związek Radziecki, nie udostępni mu wystarczającej liczby pocisków dalekiego zasięgu, które dotarłyby do głównych miast wroga. Syryjczycy również ujawniali, że chcą zaatakować, ale nie mogą tego zrobić bez pomocy Egipcjan. – Emily uśmiechnęła się nad szklaneczką. – A co najlepsze, Związek Radziecki zgodził się przyłączyć do tej gry i zaczął wypuszczać informacje, że nie zamierza dawać Egipcjanom żadnych rakiet ani bombowców, ponieważ Egipt z pewnością nie poradzi sobie z ich obsługą. Sowieci utwierdzili tylko Izrael w przekonaniu, że armia egipska nie potrafi samodzielnie walczyć. – I co się stało? – Egipt i Syria zaplanowały oficjalne ćwiczenia wojskowe wzdłuż granicy z Izraelem w okresie, który zbiegał się z najważniejszym izraelskim świętem religijnym, Jom Kippur. Wiedziały, że większość żołnierzy armii izraelskiej będzie przebywała poza jednostkami, żeby wziąć udział w obchodach święta z rodzinami. W tym samym czasie Egipt i Syria udały, że pokłóciły się ze Związkiem Radzieckim, i nakazały mu opuścić tereny ich państw. Wyszło niemal doskonale. Chociaż niektórzy generałowie armii izraelskiej ostrzegali przed nieuchronnym atakiem, to ich wywiad powtarzał rządzącym, że Egipt nie zaatakuje i że zgrupowanie przy granicy to zwyczajne manewry, jak co roku. Izrael rozpoczął mobilizację swoich wojsk dopiero na niecałe dwadzieścia cztery godziny przed atakiem. Egipcjanie w tym czasie przedarli się przez Kanał Sueski na wschodnie tereny Izraela, a tymczasem Syryjczycy natarli od wschodu z przewagą liczebną około szesnastu żołnierzy na jednego, a w niektórych miejscach nawet trzydziestu na jednego. Hirama wyraźnie wciągnęła opowieść. – I co się stało potem? Emily wzruszyła ramionami. – Przez pierwsze dwa dni Izrael wycofywał się na obu frontach, a potem udało mu się zająć silne pozycje i z trudem je utrzymać. Niewiele brakowało. Drugiego dnia dosłownie minuty dzieliły Izrael od wydania rozkazu ataku nuklearnego na stolice Egiptu i Syrii. Brill spojrzał na nią zaskoczony. – Chcesz powiedzieć, że mieli broń jądrową i nie użyli jej nawet po ataku z zaskoczenia? – zapytał z niedowierzaniem. Emily znowu wzruszyła ramionami. – Względy polityczne. Gdyby Izrael użył broni jądrowej, ryzykowałby, że w odpowiedzi zostanie zaatakowany głowicami atomowymi przez Związek Radziecki. Jednak był to właśnie klasyczny przykład maskirowki. Egipcjanie kreowali oszustwo, a Żydzi, którzy przecież nie byli głupi, dali się całkowicie

podejść. Hiram usiadł i napił się alkoholu. Jego twarz przybrała nieobecny wyraz, gdy się zamyślił. – Zatem wiara wojskowych Izraela, że Egipcjanie nie są dla nich groźnym przeciwnikiem, stanowiła podstawowy element tej maskarady. – Właśnie. – Emily skinęła głową. – Wywiad żydowski wszystkie informacje, które zdobył, interpretował w odniesieniu do przekonania, że Egipcjanie nie są poważnym przeciwnikiem i nie potrafią wystawić skutecznych sił zbrojnych. Na twarzy Hirama pojawiło się zaniepokojenie. – Podczas dzisiejszej odprawy admirał Giunta żartował, że Dominium ma więcej awarii niż załóg na swoich okrętach. Nawiązywał do informacji o nieustannie psującym się sprzęcie na jednostkach Dominium, które patrolują sektor Tilleke. Emily uśmiechnęła się lekko, zaraz jednak spoważniała. – Utwierdzał przekonanie, że Dominium jest… – Urwała, szukając odpowiedniego słowa. – Nieskuteczne? – podsunął Brill. – Właśnie. Zauważyłeś, że najwyższe dowództwo naszej Floty uważa siły Dominium za zupełnie nieistotne. Hiram tylko wzruszył ramionami. Emily wyprostowała się, myśli zaczęły się jej kłębić w głowie. – Na bogów naszych matek, chcesz mi powiedzieć, że Dominium tylko udaje tyle awarii, żebyśmy uważali admiralicję Dezetów za kompletnych idiotów? Hiram znowu wzruszył ramionami. – Przestań! – oburzyła się. – Założę się, że wiesz coś, o czym mi nie mówisz! – Wybacz, Emily – uśmiechnął się Brill. – Pamiętasz tego kapitana, Petera Murphy’ego? Rozmawiałem z nim o naprawach, o jakie prosiły jednostki Dominium. Głównie chodziło o pojedyncze, bardzo delikatne części, jak uniwersalne ogniwa zasilające, zepsute zawory czy końcówki iniektorów. Emily nie znała się dobrze na konstrukcji napędów kosmicznych, jednak coś niecoś wiedziała. – Każda z tych awarii jest trudna do zdiagnozowania, ale łatwa w naprawie, gdy tylko wykryje się problem. – Owszem. Wystarczy wymienić dobre ogniwo na uszkodzone, a potem dopełznąć do wiktoriańskiej stoczni i poprosić o naprawę. Wykrycie problemu zajmuje stoczniowcom zwykle parę dni. W tym czasie w pełni uzbrojony okręt wojenny cumuje w zasięgu skutecznego ognia w doku. – Ale… ale… – zająknęła się Emily. Wiedziała, że Hiram może mieć rację, nie chciała jednak przyjąć tego do wiadomości. – Ale gdy naprawa się skończy, okręt odlatuje i wraca do sektora Tilleke. – Jasne, jednak my się przyzwyczajamy do obecności okrętów Dominium kotwiczących na naszej stacji. – Powiedziałeś o tym admirałowi Teehanowi? – Oczywiście. Przypomniał mi, że Dominium to nasz sojusznik w walce przeciwko Tilleke. – Zdajesz sobie sprawę, że to nie mogłoby się udać, gdyby Dominium nie współpracowało ściśle z Tilleke? Raczej trudno w to uwierzyć.

Hiram skrzywił się i westchnął. – Jasne, że wiem. Mnie też trudno w to uwierzyć, ale… Emily przypomniała sobie ostatni tydzień w ośrodku szkoleniowym Gettysburg. Hiram przewidział wtedy, że szykują się ostatnie, najtrudniejsze ćwiczenia. – Przerażasz mnie, Hiramie – przyznała ponuro. – Wiem, ale pomyśl sama. Gdybyś była Dominium i chciała zaatakować Victorię, jak byś to zrobiła?

ROZDZIAŁ 35 PAŁAC KRÓLEWSKI NA KORNWALII, W SEKTORZE VICTORII Szli powoli przez wypielęgnowane ogrody pałacowe. Byli zupełnie niedopasowaną parą – ona szczupła, niemal zwiewna, z kaskadą ciemnych włosów i przenikliwymi zielonymi oczami, on łysy jak kolano i przysadzisty, przypominał postać tylko z grubsza wyciosaną w kamieniu. Stąpał pewnie obok kobiety, z rękami złożonymi na plecach, i ze stoickim spokojem ignorował osobistych strażników idących za nim krok w krok. – Obawiam się, że moja obecność denerwuje ochroniarzy Waszej Łaskawości – stwierdził z rozbawieniem. – Ich praca wymaga, aby byli zdenerwowani, ambasadorze. Urodzili się do tego. – Nie jestem ambasadorem, Wasza Łaskawość. – To prawda, ale przyjemniej jest zwracać się do pana „ambasadorze”, niż nazywać „szpiegiem”. – Może zatem większą przyjemność sprawi Waszej Łaskawości rozmowa z naszym ambasadorem niż kimś pozbawionym oficjalnego stanowiska. Kobieta zignorowała tę propozycję. Przez chwilę szli w milczeniu. – Wiem o pańskiej… umowie z królową, ambasadorze Jong. Jong pokręcił głową. – Ogromnie podziwiam królową, Wasza Łaskawość, ale nie mam żadnych określonych… Roześmiała się bez radości. – Darzę pana ogromnym szacunkiem, ambasadorze. Proszę tego nie psuć, obrażając moją inteligencję. Tylko dzięki pana kluczowym informacjom o innych sektorach, jak Sułtanacie czy Arkadii oraz właśnie Dominium, moja matka może sobie radzić z naszym niekompetentnym biurem wywiadu. Jong próbował zaprzeczyć. – Doprawdy, Wasza Łaskawość, jak miałbym się spotykać z królową Victorii? Rozbudowany aparat ochrony nie dopuściłby… – Biedny sir Henry – uśmiechnęła się księżniczka Anna. – Na pewno bardzo się ucieszy, gdy w końcu dowie się, jak królowa spędza czas, prawda? – Jej głos stwardniał. – Moja matka jest władczynią, Jong. Wie, jak używać władzy i jak ją zachować. Wie, że dla zachowania władzy nikt oprócz niej nie może poznać niektórych informacji. Nawet sir Henry nie stanowi od tej zasady wyjątku. Jong nie skomentował. Podziwiał tę kobietę tak samo jak jej matkę. Księżniczka Anna brak doświadczenia nadrabiała czystą siłą woli. Spojrzała na niego twardo. – Królowa jest chora, ambasadorze Jong. Bardzo chora. Nie rządzi ani nie panuje już nad wywiadem. – Przeczesała palcami włosy, co Jonga zarówno rozczuliło, jak i zaniepokoiło. – Muszę to robić za nią, ale nie mogę polegać wyłącznie na raportach własnego wywiadu. Myślę, że pan to rozumie. Musi mi

pan pomóc tak, jak wcześniej mojej matce. – A sir Henry? – Jong przestał udawać. – Sir Henry nie darzy Światłości zbytnią sympatią. Zapewne nie będzie chciał się zgodzić na nasze spotkania… – Udało się panu w tajemnicy przez wiele lat spotykać z moją matką. Na pewno ze mną też panu się uda – stwierdziła księżniczka niefrasobliwie.

ROZDZIAŁ 36 W TUNELU CZASOPRZESTRZENNYM GILEAD-VICTORIA Drony wyroiły się do przestrzeni sektora Victorii niczym stado jaskółek, które zaraz rozproszyło się na mniejsze grupy. Przez chwilę dryfowały, aby ustalić swoją pozycję według gwiazd. Potem pierwszy, a za nim kolejne dziesięć… sto… i więcej zwróciły się w kierunku Kornwalii i zaczęły przyśpieszać. Każdy dron niósł pakiet danych ze „Sprośnej Berty”. Tuż poza zasięgiem detektorów na „południu” Druga Flota Bojowa admirała Kaesera ruszyła naprzód. Do Kornwalii pozostał jej jeszcze co najmniej dzień lotu. Z przeciwnej strony na granicach sektora Victorii Pierwsza Flota Bojowa pod dowództwem admirała Mello przy pomocy sfałszowanych transmisji transponderów udawała konwój frachtowców z ziarnem, lecący z Cape Breton. Minęła wiktoriańską boję kosmiczną numer pięć i skierowała się na główną planetę sektora. Victoria spała.

ROZDZIAŁ 37 W DRODZE Z PLANETY KORNWALIA NA STACJĘ KOSMICZNĄ ATLAS Na Kornwalii prom królewski czekał na rozkaz startu, aby udać się na stację kosmiczną Atlas z księżniczką Anną i sir Henrym na pokładzie. – Nie powinnam teraz zostawiać matki samej – narzekała księżniczka Anna. – Nie jest sobą, potrzebuje mnie. To nie najlepszy czas na wycieczki. – Wrócimy za trzy-cztery dni – skłamał uspokajająco sir Henry. Księżniczka miała temperament i lepiej było nie dopuścić do wybuchu, przynajmniej nie teraz. – Druga Flota odleciała na wojnę, dlatego obecność członka rodziny królewskiej na stacji jest tak bardzo istotna dla morale reszty sił zbrojnych. A skoro Jej Wysokość jest niedysponowana, pozostaje tylko jej córka. Annie zabłysły oczy. – Królowa nie jest niedysponowana, sir Henry, o czym wiesz. Ma depresję, kliniczną depresję, i potrzebuje opieki. – Królowa otrzymuje najlepszą opiekę, jaką można jej zapewnić, księżniczko. A ciebie potrzebujemy tutaj. Anna posłała mu twarde spojrzenie. – Ja natomiast muszę pilnować tych głupców z wywiadu. Zwykle zajmowała się tym matka, ale od roku tego nie robi. Wywiad tak bardzo się skupił na Tilleke, że zapomniał o Dominium! Czy tylko mnie niepokoi, że Dominium stało się nagle naszym sojusznikiem? Sir Henry westchnął. – Doprawdy, księżniczko, czy nie lepiej zostawić takie sprawy profesjonalistom z agencji wywiadowczych? – Profesjonalistom czy pochlebcom? – prychnęła Anna. – Wszyscy prawdziwi agenci zmuszeni zostali do przejścia na emeryturę, a wuj zastąpił ich swoimi protegowanymi. Mówią księciu dokładnie to, co chciałby usłyszeć. A on pragnie słyszeć tylko zapewnienia, że Victoria cieszy się powszechnym uwielbieniem, ponieważ jest silna, bogata i mądra! Sir Henry skrzywił się w duchu. Królowa Beatrice popełniła bardzo niewiele błędów podczas swoich rządów, ale mianowanie brata na stanowisko dyrektora służb wywiadu było jedną z tych nielicznych pomyłek. – Pani, nie pora na podważanie zalet księcia Kentu. Jesteś potrzebna na Atlasie, żeby… Księżniczka Anna parsknęła, chociaż podobne zachowanie damie nie przystoi. – Nie próbuj mnie tytułować, sir Henry, znasz mnie od niemowlaka i pewnie zmieniałeś mi pieluchy. A ja znam cię aż za dobrze, żeby dać się uwieść tytułom i pochlebstwom. –Wyprostowała jeden palec. – Po pierwsze, wuj Harold jest słabym, aroganckim i samolubnym głupcem, któremu wydaje się, że wywiad to jego prywatna piaskownica i może się w niej zabawiać, jak mu się podoba. Mogę

wybaczyć samolubstwo, ale nie głupotę. Nie pojmuję, co matka sobie myślała, gdy dała mu to stanowisko. Wyprostowała kolejny palec. – Po drugie, wciąż powtarzasz mi, że lecimy na Atlasa, ale tak naprawdę chcesz mnie zabrać do Floty Ojczystej, nieprawdaż? – Spojrzała zimno na swojego towarzysza. – A skąd ta informacja, księżniczko? – Sir Henry odpowiedział równie chłodnym spojrzeniem. – Mogę być młoda, sir Henry, ale mam już swoje źródła. „Wciąż jednak za młoda, bo jeszcze się nie nauczyłaś, żeby nigdy nie ujawniać swoich przewag, o ile nie jest to konieczne” – zauważył w duchu sir Henry. Mimo to młoda księżniczka w rzeczy samej posiadała bardzo dobre źródło informacji. A to wymagało poważnych przemyśleń. Zerknął na zegarek. – Księżniczko, musimy ruszać. Nie prosiłbym, gdyby nie było to absolutnie konieczne. Księżniczka Anna zmierzyła go bacznym spojrzeniem, po czym lekko skinęła głową. – Dobrze. Jednak niedługo, bardzo niedługo, będę miała do ciebie kilka pytań, na które musisz odpowiedzieć. Czy to jasne? Sir Henry opanował smętny uśmiech i skłonił się lekko. – Bez wątpienia wdałaś się w matkę, księżniczko. Anna wstała. – W rzeczy samej. Lepiej o tym nie zapominaj.

ROZDZIAŁ 38 W SEKTORZE VICTORII Chmara dronów dotarła do celu, bazy Floty na stacji kosmicznej Atlas. Dwadzieścia z nich przetrwało trudne warunki w tunelu czasoprzestrzennym wiodącym do sektora, ale uległy awarii z innych przyczyn. Ich systemy wyłączyły się, a drony zaczęły dryfować na skraj nieskończoności i jeszcze dalej. Te, które przetrwały, wychwyciły sygnał z boi kosmicznej numer dwadzieścia siedem, skorygowały kurs i przyśpieszyły. Niedługo, bardzo niedługo, miały odebrać sygnały z boi radiowych stacji Atlas i wypełnić zadanie.

ROZDZIAŁ 39 NA POKŁADZIE „NOWEJ ZELANDII”W POBLIŻU STACJI KOSMICZNEJ ATLAS Panowało takie zamieszanie… (relacja żołnierza z jego pierwszej bitwy) Symulacje walk ciągnęły się już trzeci dzień i Emily była tym zmęczona. Nie, nie tyle zmęczona, co znudzona. Kapitan Grey i porucznik Rudd polecieli odbyć parę spotkań na Atlasa, więc „siłami operacyjnymi” dowodził oficer taktyczny najstarszy stopniem, czyli starszy porucznik Michael Bishop. Jego problem polegał na braku wyobraźni… dlatego jeżeli nie wygrywał, zmieniał zasady. Pierwszego dnia wykonał prosty frontalny atak, więc Emily wycofała trzon swoich sił, a flankom nakazała przejść w tryb maskujący. Kiedy zaatakowała z obu skrzydeł, Bishop przerwał bitwę i skarcił Emily za „zbytnie rozproszenie sił”. W kolejnej symulacji użyła przynęt. Bishop wykonał frontalny atak i zniszczył wszystkie. Emily zauważyła, że wykorzystał przy tym bardzo dużo pocisków. Dlatego ustawiła kolejny rząd przynęt. Ponownie Bishop zniszczył je salwami pocisków. Tym razem Emily wysłała oddział, który podkradł się od tyłu do sił porucznika i zaatakował jego frachtowiec z zaopatrzeniem, po czym ustawiła trzecią linię przynęt, które porucznik zlikwidował następną mocną salwą. Dopiero przy czwartej linii nie podjął ostrzału, bo uświadomił sobie nareszcie, że Emily wykorzystuje przynęty, aby pozbawić go pocisków. Tym razem jednak to nie były przynęty. Kiedy Bishop się zbliżył, niszczyciele Emily otworzyły ogień z pełną siłą. Porucznik znowu przerwał bitwę i skarcił Emily, że pozwoliła jego krążownikom za bardzo się zbliżyć, bo przecież w prawdziwej bitwie miałby więcej frachtowców zaopatrzeniowych i świeży zapas pocisków. I tak za każdym razem. Emily zastawiała pułapki, a Bishop wpadał w nie na oślep, po czym przerywał starcie i z oburzeniem karcił ją za wyimaginowane niedociągnięcia. Nawet stoicki zwykle marine na straży przy drzwiach z niedowierzaniem wytrzeszczał oczy. Tym razem było tak samo. Emily udała atak na obie flanki Bishopa, czym zmusiła go do coraz większego rozpraszania formacji. W końcu porucznik zgrupował jednostki na lewej flance wokół swojego cennego okrętu flagowego, a wtedy dziewczyna odciągnęła część jego obstawy na prawe skrzydło silnym atakiem, po czym otoczyła jednostkę dziesięcioma zamaskowanymi niszczycielami. Sto pocisków pomknęło na wroga. Żaden system obrony nie poradziłby sobie z taką salwą i Emily na wpół mściwie, na wpół z zadowoleniem pozwoliła sobie na uśmiech. Złapała porucznika w pułapkę. Wtedy obraz na wyświetlaczu holograficznym zamigotał i znieruchomiał. Emily zacisnęła zęby. I jak się spodziewała, Michael Bishop wszedł przez boczny właz. Twarz

wykrzywiał mu ponury grymas. – Tuttle! Ile razy mam ci powtarzać, że dyrektywy walki zabraniają rozdzielania swoich sił? – Panie poruczniku – odparła Emily rzeczowo – sądziłam, że dyrektywy walki powstały jako ogólny przewodnik, nie jako zbiór zasad, którym należy niewolniczo się podporządkować niezależnie od okoliczności. – Gdy będziesz admirałem z wieloletnim doświadczeniem, wtedy może będziesz mogła stosować doktryny jako ogólny przewodnik. Co jednak na pewno się nie zdarzy. Jesteś jeszcze zielona, porucznik Tuttle, ale wyraźnie masz się za ósmy cud wszechświata. Naraziłaś swoje siły dla marnego wypadu, porucznik Tuttle. Jestem zmuszony uznać to za porażkę i odnotować w pani aktach. Emily nie wytrzymała. – Zatem składam formalny protest. – Starała się, aby w jej głosie nie zabrzmiały emocje. – Proszę załączyć nagranie z całego przebiegu bitwy do raportu, żebym mogła zgłosić apelację do kapitan Grey. – Wzięła głęboki oddech. – Chciałabym także zobaczyć, co by się stało z pana okrętem flagowym, gdyby dokończyć tę symulację, ponieważ, z całym szacunkiem, poruczniku Bishop, myślę, że udało mi się pana załatwić. Twarz Bishopa okryła się szkarłatem, ale zanim zdążył odpowiedzieć, odezwał się bosman Gibson przy stanowisku namierzania: – Nadlatują drony! Mnóstwo dronów! Wszyscy w centrum kontroli walki wpadli w panikę. – Co? – Ale symulacja została przerwana, mój okręt nie został trafiony – zdziwił się Bishop, zupełnie zaskoczony. Gibson służył już dwadzieścia lat i widział wielu niekompetentnych oficerów. Bishop był po prostu jednym z nich. – To nie drony z symulacji, poruczniku – powiedział powoli, jak do upośledzonego dziecka. – Te są prawdziwe. I, sądząc po kursie, przyleciały z sektora Gileadu. W sali zapadła cisza. Po drugiej stronie tunelu znajdowało się Cesarstwo Tilleke, a właśnie tam poleciała Druga Flota. – Nadają, bosmanie? – zapytała Emily. – Jasne, ale to transmisja szyfrowana, a ja nie mam kodu. Pewnie Druga Flota wystrzeliła je tuż przed powrotem i wkrótce się pojawi. Aż trudno było uwierzyć, że Druga Flota wyruszyła na wojnę zaledwie pięć dni temu. Emily podeszła do wielkiego ekranu holograficznego. Od zachodniej krawędzi obrazu zbliżał się obłok gwiezdnego pyłu. *** Kapitan „Błękitnego Łabędzia” nie miał wątpliwości, co oznaczają drony – katastrofę. Najwyraźniej jeden z okrętów Wiktów zdołał je wystrzelić z kodem Omega, co znaczyło, że podstęp Dominium wyjdzie na jaw. „Błękitny Łabędź” znajdował się na pozycji, a „Błękitna Czapla” i „Błękitny Albatros” powinny już dotrzeć, ale dwa pozostałe „specjalne” frachtowce jeszcze nie przyleciały. Co

gorsza, na stacji Atlas było tylko kilkudziesięciu komandosów, czyli o wiele za mało… „Trudno” – pomyślał kapitan ponuro. – Sygnał dla „Czapli” i „Albatrosa”! – rozkazał. – Rozpocząć atak! Odwrócił się do swojego oficera uzbrojenia. – Nie możemy czekać. Namierz „Lwie Serce”. Otwórz luki i wysuń wyrzutnie rakiet. Już! Wykonać! Rozległy się syreny i na okręcie zaczęła się krzątanina. Załoga ćwiczyła to bardzo wiele razy. Wyrzutnie miały zostać wysunięte i przygotowane do wystrzelenia pocisków w ciągu dwunastu minut. Znajdowało się na nich osiem rakiet z głowicami jądrowymi. Nawet jeżeli tylko dwie trafią w „Lwie Serce”, okręt zostanie zniszczony. A tymczasem „Czapla” wymierzy pociski w „Samotnika”, podczas gdy „Albatros” wyceluje w „Niepokonanego”. Dodatkowe dwa frachtowce zwiększyłyby siłę ataku, ale trudno. Przy odrobinie szczęścia trzy największe okręty Floty Ojczystej Victorii zostaną zniszczone w ciągu kwadransa. W pobliżu statku z Dominium kapitan niedużego frachtowca dostrzegł aktywność i usłyszał sygnał z „Błękitnej Czapli” do bratniej jednostki. Ta niewielka jednostka nie była zarejestrowana jako pochodząca z Dominium, a w jej nazwie nie dodano przymiotnika „błękitny”. Nikt nie znał misji tego statku, tylko Michael Hudis i naczelnik ludowy Nasto. Frachtowiec nazywał się „Urodzona Gwiazda”, a według dokumentacji pochodził z Sybilli. Kapitanem był młody podpułkownik z Komisariatu Wywiadu Dominium, Tony Streather. – Jesteś pewien, Mike? – zapytał swojego oficera namiarów i łączności. – Tak, kapitanie. „Czapla” i „Łabędź” otwierają zewnętrzne grodzie. Za parę minut wysuną wyrzutnie. Nie widzę stąd „Albatrosa”, ale skoro frachtowce już się przygotowują, należy założyć, że trzeci robi to samo. Kapitan Streather wzruszył ramionami. No i trudno. Na swojej jednostce miał dwie głowice jądrowe, ale nie przyleciał tutaj, aby niszczyć okręty. Jego cel był o wiele ważniejszy. – Wysuń wyrzutnie, Mike. Muszą być gotowe najpóźniej za dziesięć minut. – A potem zajął się wytyczaniem kursu poza Victorię. Kapitan Streather nie należał do ludzi, którzy bez potrzeby narażają swoje życie. *** Na stacji kosmicznej Atlas Hiram Brill sprawdzał dzienne raporty wywiadu Floty. Admirał Teehan i większość dowództwa byli w Pałacu na Kornwalii, aby wspólnie zaplanować posunięcia dyplomatyczne i militarne, gdy tylko flota Tilleke ulegnie siłom admirała Skiffingtona. Hiram cieszył się, że dołączył do „starszych” oficerów w wywiadzie. Kiedy załadowały się raporty z dronów, Hiram przysłuchiwał się technikom deszyfrującym treść. – Od kogo wieści, Mario? – zapytał jedną z techników. – Z frachtowca zaopatrzeniowego Drugiej Floty. – Maria nawet nie podniosła głowy, skupiona na swojej pracy. – Numer trzysta trzynaście. Hiram zerknął na wyświetlacz holograficzny.

– To mnóstwo dronów, jak na zwykłą jednostkę – zdziwił się lekko. – Co przekazują? – Cóż, poruczniku, gdy tylko odszyfruję sygnał, oboje się dowiemy – mruknęła technik ze źle skrywanym rozdrażnieniem. *** Na pokładzie „Nowej Zelandii” bosman George Gibson wyprostował się gwałtownie. – Na święte matki! Detektory! Zostaliśmy właśnie namierzeni przez inną jednostkę! – Co? – Bishop popatrzył z niezrozumieniem. – Ale to nie symulacja, przecież ją wyłączyłem! Stoimy na kotwicy. I nie ma tu żadnych okrętów wojennych! Proszę sprawdzić swoją aparaturę, bosmanie, to na pewno jakiś błąd. Emily potarła nos, chociaż prawie już nie czuła zgrubienia, które jej zostało z pobytu w Camp Gettysburg. Detektory namierzające miały węższy zasięg niż te wyszukujące, zwykle nie więcej niż trzydzieści stopni. Wychwycenie namierzania oznaczało, że ktoś znał mniej więcej położenie jednostki i właśnie do niej celował. I na pewno zaraz wystrzeli. – Merlinie! – wywołała pokładową sztuczną inteligencję. – Na rozkaz. – Oblicz źródło sygnału, którym nas właśnie namierzono. – Nie mogę wskazać dokładnej lokalizacji, ale sygnał pochodził z grupy jednostek zacumowanych o trzysta mil od naszej pozycji. – Na obrazie holograficznym pojawiła się pulsująca na czerwono kula. Emily przyjrzała się ikonom. – Ale to przecież tylko frachtowce… – Po rozmowie z Hiramem obawiała się, że zobaczy teraz grupę okrętów wojennych Dominium, uzbrojonych po zęby i gotowych do otwarcia ognia. Na szczęście były to tylko jednostki zaopatrzenia. – Mówiłem, ten system ma awarię – skrzywił się Bishop. – Bosmanie, trzeba przeprowadzić dokładną diagnostykę… Emily przyszło jednak do głowy coś innego. – Merlin, przeciągnij linię od źródła namierzania do „Nowej Zelandii”, a potem rozciągnij ją o tysiąc mil dalej. Czy w zasięgu trzydziestu stopni od tej linii znajdują się jakieś istotne militarne cele? – W zaznaczonym obszarze kotwiczy pięć jednostek Floty Ojczystej: krążownik „Nowa Zelandia”, niszczyciele „Łabędzi Śpiew”, „Wyrzutek” i „Cape Town” oraz okręt wojenny „Lwie Serce”. W zasięgu znajdują się także boje portowe armatora stacji, które mogą mieć militarną wartość, pod warunkiem… – Dość. – Emily spojrzała na Gibsona. Bosman wzruszył ramionami. – Gdybym to ja dowodził, mierzyłbym w „Lwie Serce”. Emily skinęła głową. Też tak pomyślała. – To śmieszne – prychnął Bishop. – To tylko awaria! A nawet jeżeli wstawi się na frachtowiec aparaturę namiarową, do czego się przyda? Na litość boską, frachtowce nie mają przecież wyrzutni pocisków! Emily zerknęła na grupę zaznaczonych statków. – Czy robią coś nietypowego?

Po chwili milczenia Merlin odpowiedział: – Wciąż wychwytuję wąski sygnał namierzania w paśmie S, ale zakłócenia uniemożliwiają precyzyjną lokalizację źródła. Poza tym można zaobserwować tylko normalną aktywność na frachtowcach. – Dominium używa emisji w paśmie S – zauważył bosman Gibson. Emily ogarnęło złe przeczucie. A jeżeli… – Merlinie, jaką normalną aktywność na frachtowcach obserwujesz w tej chwili? – „Błękitny Łabędź” z Dominium prowadzi wyładunek. Emily szybko przejrzała listę jednostek zacumowanych w zaznaczonym obszarze. Osiem frachtowców, ale żadnego holownika ani transportowca. Żadnych barek. Żadnej jednostki, na którą frachtowiec mógłby przenieść swój ładunek… Zatem jeżeli nie wyładowywał niczego, to co właściwie robił? Zimne szpony strachu zacisnęły się na sercu Emily. – Bosmanie, syreny alarmowe, alarm bojowy! – Co? – skrzywił się gniewnie Bishop. – Nonsens, zignorować ten rozkaz albo… Na okręcie rozległy się syreny. *** Na pokładzie „Błękitnego Łabędzia” powietrze niemal iskrzyło z napięcia. – Jak długo jeszcze? – dopytywał się kapitan. – Gotowość do wystrzału za trzy minuty! – zameldował oficer uzbrojenia, nie odrywając oczu od ekranu. Dwie wyrzutnie już niemal zostały wyciągnięte z ładowni i unosiły się nad kadłubem. Na każdej spoczywały cztery pociski. – Jakieś oznaki aktywności z naszego celu? – Jeszcze nie, kapitanie. – Mamy dokładny namiar? „Nie ma czasu na prowizorkę” – pomyślał kapitan. Nie miał złudzeń, że wyjdzie cało z tej eskapady, dlatego chciał się upewnić, że przynajmniej zniszczy cel. Oficer uzbrojenia pokręcił głową. – Potrzebuję jeszcze kilku sekund, żeby ustalić dokładny namiar. – Dobra, gdy tylko wyrzutnie będą gotowe, namierz okręt. Ale, na litość boską, niech to będzie pełny i dokładny namiar! Nie dostaniemy drugiej szansy. – Tak jest, kapitanie. Jeszcze dwie minuty! *** Hiram przygarbił się, gdy przekazy kodu Omega z dronów zostały odszyfrowane. Na ekranie pojawiła się twarz mężczyzny w średnim wieku, który pochylał się i przenikliwie wpatrywał w kamerę. – Mówi kapitan Michael Zizka z frachtowca Jej Królewskiej Mości „Sprośna Berta”, przydzielonego do Drugiej Floty na okres działań w sektorze Tilleke. Dwadzieścia trzy godziny temu Druga Flota została zniszczona w zasadzce przygotowanej przez siły Tilleke i Dominium. Wszyscy w sali zamarli i spojrzeli na siebie ze zgrozą. – Niemożliwe, kurwa! – nie wytrzymał jeden z techników. Inny chciał coś powiedzieć, ale Brill go uciszył.

– Powtarzam, Druga Flota została zniszczona przez siły Tilleke działające wspólnie z okrętami wojennymi Dominium Zjednoczenia Ludowego. Do tego przekazu dołączone są dane z kodu Omega kilku naszych okrętów. Na ile możemy oszacować, ponad siedemdziesiąt naszych okrętów zostało zniszczonych, a sporo jest unieruchomionych i po prostu dryfuje w przestrzeni. – Na ekranie Zizka wytarł sobie czoło grzbietem dłoni. – Nie wiemy, co się stało z resztą. Jesteśmy ścigani przez trzy niszczyciele Dominium. Zbliżamy się do tunelu na Gilead. Gdy tylko go przejdziemy, postaram się wystrzelić wszystkie drony, jakie mam na pokładzie. „Na bogów naszych matek” – pomyślał Hiram. Próbował sobie wyobrazić nastrój na niezdarnym, powolnym frachtowcu, który musiał umykać przed trzema zwinnymi niszczycielami. – Mam nadzieję, że ta wiadomość dotrze na Victorię – mówił kapitan Zizka. – Wróg się zbliża. Przygotujcie się do walki. Bóg mi świadkiem, wróg się zbliża… Umilkł i spuścił wzrok, a potem znowu ze spokojem spojrzał w kamerę. – Zapamiętajcie nas – powiedział cicho. I na tym nagranie się zakończyło. *** – Otworzyć ogień za minutę! – rozkazał kapitan „Błękitnego Łabędzia”. *** – Głowice uzbrojone! – zawołał oficer uzbrojenia z „Urodzonej Gwiazdy”. Zewnętrzne grodzie frachtowca otworzyły się, ukazując dwa pociski ustawione na wyrzutniach. – Nie warto krzyczeć, poruczniku, zapewniam, że słyszę doskonale – odpowiedział spokojnie kapitan Streather. – Wystrzelić pociski, ale proszę się upewnić, że transpondery działają prawidłowo. Pokład zadrżał lekko, gdy pociski zostały zwolnione. Niewielkie silniki odrzutowe ustawiły je na kursie i pchnęły w dół. Każda z rakiet potwierdziła współrzędne celu, po czym zaczęła spadać w rzadką, górną warstwę atmosfery Kornwalii, głównej planety sektora Victorii. Siedziby królowej Beatrice. Włączyły się transpondery, które informowały każdego zainteresowanego, że dwa promy ładunkowe właśnie schodzą do lądowania w porcie towarowym Biscay, znajdującym się w pobliżu miasta stołecznego planety. *** – Możemy coś wystrzelić w „Błękitnego Łabędzia”? – zapytała Emily oficera uzbrojenia. Bosman Thomas Friedman, przysadzisty mężczyzna z sumiastym wąsem, skrzywił się ponuro. – Naładowanie laserów bojowych zajmie co najmniej dwie minuty. Żadna główna wyrzutnia nie jest załadowana, więc pociskami będziemy dysponować za dziesięć minut, nie wcześniej. W tej chwili w gotowości jest tylko broń systemów

obronnych. Emily się zamyśliła. „Błękitny Łabędź” znajdował się zaledwie trzysta mil od „Nowej Zelandii”, czyli jak najbardziej w zasięgu systemów obronnych. – Bosmanie, proszę wymierzyć w „Błękitnego Łabędzia” i strzelać! – rozkazała. – Zignorować, do cholery! – krzyknął Bishop. – Dominium to nasz sojusznik! Nie możemy przecież strzelać do bezbronnego frachtowca! – Ten bezbronny frachtowiec właśnie namierza „Lwie Serce” – odparła twardo Emily. – Nie wiesz tego, Tuttle. Wiesz tylko, że mogą… Emily przerwała mu uniesieniem ręki. – Dość! Merlinie, zapisz, co następuje. – Spojrzała Bishopowi w twarz. – Poruczniku Michaelu Bishopie, zdejmuję pana ze stanowiska dowodzenia ze skutkiem natychmiastowym na podstawie artykułu trzynaście łamane przez dwadzieścia siedem, punkt a Kodeksu Prawnego Floty za zaniedbanie obowiązków oraz podejrzenie zdrady. Skinęła na marine stojącego na straży przy drzwiach. – Kapralu, zabrać go z sali kontroli i zamknąć w kajucie. Kapral zawahał się, wytrzeszczył tylko oczy. – Wykonać albo was też oskarżę! – warknęła Emily. Kapral podszedł i chwycił zaskoczonego Bishopa za ramię. Porucznik próbował coś powiedzieć, ale Emily odwróciła się do niego plecami. – Bosmanie Friedman, rozkazuję otworzyć ogień. – Bardzo starała się, aby jej głos pozostał spokojny i opanowany. Oficer uzbrojenia zerknął na bosmana Gibsona przy stanowisku detektorów, ale ten tylko drapieżnie wyszczerzył zęby. – Porucznik wydała ci rozkaz, Tommy – rzucił radośnie. Bosman Friedman skinął głową. – Tak jest, na Boga. Wpisał współrzędne i wcisnął guzik. Pięćdziesiąt dział klasy Bofor zwróciło się w kierunku „Błękitnego Łabędzia” i wypuściło dziesięć tysięcy pocisków odłamkowych z zyrydem, przerwało, po czym wystrzeliło następną salwę. Dwadzieścia pięć wyrzutni rakiet średniego zasięgu klasy Kobra, przeznaczonych do obrony okrętu przed pociskami wroga, wystrzeliło i automatycznie się przeładowało. *** Na „Błękitnym Łabędziu” oficer uzbrojenia zawołał: – Pierwszy pocisk wystrzelony! *** Grad rakiet i pocisków z „Nowej Zelandii” dosięgnął frachtowca zaraz potem. Okręt liniowy z wytrzymałym pancerzem mógł przetrwać taką salwę, ale nie jednostka ze standardowym, lekkim kadłubem. „Łabędź” zadrżał i zakołysał się od uderzeń, gdy setki odłamków przedarły się przez poszycie, przedziurawiły włazy i pokłady. Głowice rakiet eksplodowały i rozerwały całe płaty kadłuba. Rykoszety dosłownie poszatkowały załogę.

Jeden z płatów kadłuba zawirował i przeciął kable podłączone do wyrzutni. Sterowanie zostało zerwane, więc głowice jądrowe nie mogły zostać odpalone. Jedyna wystrzelona głowica minęła zakotwiczoną „Nową Zelandię” i pomknęła na „Lwie Serce”. Działka Bofor odwróciły się i ostrzelały rakietę. Jeden z tysiąca małych pocisków przebił sekcję napędu. I tyle wystarczyło. Głowica zaczęła się kołysać w locie. Straciła namiar na „Lwie Serce”, po czym go odzyskała, ale znowu straciła i zeszła z kursu. Gdy znalazła się w pobliżu okrętu liniowego i jej detektory wychwyciły cel, eksplodowała, ale nie przy uderzeniu, lecz trzydzieści mil dalej. Fala gorąca i promieniowania usmażyła wiele elektronicznych systemów „Lwiego Serca”, lecz jego kadłub wytrzymał wybuch bez uszkodzeń. *** Tysiąc mil dalej „Błękitna Czapla” skończyła własne przygotowania. – Wszystkie głowice wystrzelone! – zawołał oficer uzbrojenia. Ten sam okrzyk zabrzmiał sekundę później na mostku „Błękitnego Albatrosa”. Dwie salwy po osiem głowic pokonały szybko dwieście mil i wybuchły równocześnie w ogromnym paroksyzmie gorąca i promieniowania tuż przy „Samotniku” i „Niepokonanym”. Oba okręty zadrżały, a potem zniknęły w oślepiająco białym rozbłysku. Nie zdążyły nawet wystrzelić dronów z kodem Omega. Dwa z trzech okrętów liniowych Floty Ojczystej zostały zlikwidowane. *** Na stacji kosmicznej Atlas oficer przy stanowisku detektorów w sali dowodzenia popatrzyła ze zgrozą na Hirama. – Poruczniku! Detektory wykryły mnóstwo pocisków! „Samotnik” i „Niepokonany” zniszczone! Gdy nie doczekała się odpowiedzi, powtórzyła: – Poruczniku? – Hm? – Hiram nie słuchał. Właśnie przypominał sobie wszystko, czego dowiedział się podczas ostatnich dziewięciu miesięcy, a w szczególności wszystko, czego dowiedział się przez ostatnie dziewięć minut. Victoria została oszukana. Działania Tilleke przeciwko Arkadii służyły tylko za podstęp, żeby zwabić Drugą Flotę w zasadzkę. Przerażająco skuteczną zasadzkę, jeśli wierzyć transmisji ze „Sprośnej Berty”. A co najważniejsze, siły Dominium uczestniczyły w ataku, co znaczyło, że Dominium i Tilleke działały razem przynajmniej od roku. Tymczasem wywiad Victorii niczego nawet nie podejrzewał. „Czy Cookie jeszcze żyje?” – pomyślał Brill z przerażeniem. W oczach wezbrały mu gorące łzy. Potarł nos. Przypomniał sobie, jak kochali się ostatnim razem. Na twarzy Cookie odmalowała się łagodność, gdy pogłaskała Hirama po policzku. – Zawsze traktujesz mnie, jakbym była z porcelany. – Przeszkadza ci to? – zapytał. Westchnęła z zadowoleniem, objęła go i przyciągnęła blisko. – Po prostu nie przestawaj. Nigdy nie przestawaj.

Nadludzkim wysiłkiem woli Hiram otrząsnął się ze wspomnień. Dziewczyna przy stanowisku detekcji przyglądała mu się z niepokojem. Dwa z trzech okrętów liniowych Floty Ojczystej zniszczone. Ale dlaczego? Po co atakować Flotę Ojczystą? Po zniszczeniu Drugiej Floty otwierało to możliwość niepowstrzymanego ataku na cały sektor Victorii. Ale nie można zaatakować sektora kilkoma frachtowcami wyposażonymi w przenośne wyrzutnie głowic, czyli… Hiram obrócił się na fotelu. – Gandalfie! Sztuczna inteligencja stacji Atlas odpowiedziała od razu: – Na rozkaz! – Sprawdź wszystkie zapisy z boi kosmicznych przy lub w pobliżu tuneli czasoprzestrzennych prowadzących do Victorii z ostatnich czterech dni. Powiedz, czy pojawiły się jakieś duże konwoje, które weszły w przestrzeń Victorii. Gandalf milczał przez chwilę, po czym główny ekran rozbłysnął i wyświetliły się dane. – Były cztery duże konwoje. Jeden z Sułtanatu, złożony z sześciu frachtowców z ładunkiem zboża. Drugi z Azylu, osiem jednostek, ładunek nieznany. Trzeci z Cape Breton, osiemdziesiąt statków z ładunkiem zboża. Ostatni z Dominium Zjednoczenia Ludowego, siedemdziesiąt jednostek, ładunek opisany jako stal i materiały wybuchowe. – Czas przybycia konwojów z Cape Breton i Dominium? – Oba pojawią się tutaj za jakieś dwadzieścia cztery godziny. Hiram poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Sto pięćdziesiąt okrętów przeciwko sześćdziesięciu z Floty Ojczystej. Nie, teraz już pięćdziesięciu ośmiu. Victoria właśnie przegrała wojnę, o której nawet nie wiedziała. – Gandalfie, gdzie jest naczelny admirał Floty? – Admirał Giunta i jego personel mają spotkanie z królową i admiralicją w Pałacu. *** Dwa pociski z „Urodzonej Gwiazdy” ślizgały się leniwie po długiej trajektorii do portu Biscay, utrzymując iluzję, że są tylko niewinnymi jednostkami, a nie bronią masowego rażenia. Przemknęły nad oceanem, a nad lądem skręciły lekko na północ, wciąż wzdłuż szlaku załadunkowego. Dwie minuty później od portu dzieliło je sto mil – były na tyle blisko, że operatorzy detektorów zaczęli się zastanawiać, dlaczego obraz radarowy pokazuje tak małe obiekty, choć sygnał identyfikacyjny wskazywał na promy. Nawet jak na prywatny fracht, jednostki wydawały się zbyt małe. Wtedy jednak głowice skręciły ostro i opadły na dwieście stóp nad ziemię. Dwanaście mil dalej w promieniach słońca lśnił Pałac. Głowice przyśpieszyły, odsunęły się od siebie, żeby dzieliło je pół mili, po czym jeszcze bardziej zwiększyły prędkość. O milę od Pałacu jedna wzniosła się na dwa tysiące stóp, a druga pozostała przy ziemi. Obie eksplodowały równocześnie. Kiedy cztery godziny później ogień przygasł, a pył opadł, na planecie nie pozostał ślad po Pałacu i jego mieszkańcach.

ROZDZIAŁ 40 NA POKŁADZIE „NOWEJ ZELANDII”, W SEKTORZE VICTORII Na ekranie łączności pojawił się komunikat o pilnej wiadomości z okrętu „Lwie Serce”. – „Nowa Zelandia”, tu kapitan Eder z „Lwiego Serca”. Co się dzieje, na rany Chrystusa? – zapytał gniewnie Eder. – Zostaliście zaatakowani przez frachtowiec Dominium – odpowiedziała Emily przez ściśnięte gardło. – Zniszczyliśmy frachtowiec, ale zdążył wystrzelić jedną głowicę. Udało nam się wytrącić ją z kursu. Ledwie trzymała się na nogach. Gdy tylko stało się jasne, że głowica nie trafiła, Emily zaczęła się trząść tak mocno, że musiała usiąść. Adrenalina tętniąca jej we krwi zrobiła swoje. Bosman Gibson przyjrzał się młodej oficer z namysłem, ale tylko machnęła ręką. Kapitan Eder na ekranie wytrzeszczył oczy. – Zniszczyłaś frachtowiec Dominium? – Miałam pozwolić, żeby zniszczył pana, kapitanie? – warknęła Emily. Twarz mężczyzny pokryła się szkarłatem. – Coś ty za jedna? Emily wyprostowała się, choć nie przyszło jej to łatwo. – Porucznik Emily Tuttle, tymczasowo dowódca „Nowej Zelandii”. Kapitan Eder przez chwilę przetrawiał tę wiadomość. – I zestrzeliłaś frachtowiec Dominium? Emily zacisnęła zęby. – Kapitanie, chyba pan nie zrozumiał. Ten frachtowiec strzelał do pańskiego okrętu! – Gdzie jest kapitan Grey? – wycedził zimno Eder. – Na Atlasie. – No jasna cholera, na pewno nie zostawiła ciężkiego krążownika w rękach zwykłej porucznik. Gdzie twój zwierzchnik? Na ekranie Emily dostrzegła łokieć adiutanta kapitana i tablet podsunięty dowódcy. Eder zerknął z irytacją, po czym spojrzał na Emily i znowu na raport. – Moim zwierzchnikiem jest porucznik Bishop. – Nabrała tchu. – Kazałam go aresztować za zaniedbanie obowiązków, gdy odmówił strzelania do jednostki Dominium. Eder powoli podniósł wzrok znad tabletu z raportem. – Tak, porucznik Tuttle, już wiem. – Uniósł raport. – Mój adiutant mówi, że „Samotnik” i „Niepokonany” zostały zniszczone, najprawdopodobniej przez pociski wystrzelone z frachtowców Dominium. Na ekranie znowu pojawił się adiutant. Pochylił się i zaczął coś szeptać kapitanowi na ucho. Eder popatrzył na niego zaskoczony.

– Czy to potwierdzone? – zapytał ostro. Adiutant skinął głową. Eder opadł na fotel, a potem spojrzał w ekran. Wydawało się, jakby się nagle postarzał o dziesięć lat. – Tuttle, radziłbym jak najszybciej znaleźć kapitan Grey i sprowadzić ją na pokład. Pałac został trafiony, zapewne bronią jądrową. Królowa nie żyje.

ROZDZIAŁ 41 W CENTRUM WYWIADU FLOTY NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS – Mój Boże, na Pałac zrzucono atomówkę! – wykrzyknęła technik łączności. W sali centrum wywiadowczego zapadła cisza. Hiram pochylił się do jej konsoli. – Nino, sprawdź meldunki o królowej. Dziewczyna posłuchała od razu, jej palce zatańczyły na klawiaturze. – Wiele meldunków potwierdzających. Co najmniej dwie głowice jądrowe… Attaché Floty zgłosił, że królowa była na spotkaniu z admiralicją. – Nina przygarbiła się. – Pałac został całkowicie zniszczony, wszyscy, którzy w nim przebywali, nie żyją. Podniosła głowę, po policzkach płynęły jej łzy. – Królowa Beatrice zginęła. A wraz z nią starsi oficerowie admiralicji i administracji Floty. Hiramowi chciało się i płakać, i śmiać. Odczuwał ponury podziw. Dobry Boże, ktoś z drugiej strony naprawdę miał jaja. I mózg. Było to klasyczne coup de main. Zabić dowódców, potem podkraść się i skorzystać z zamieszania, aby zaatakować. Tylko rozłożenie w czasie okazało się trochę nieprawidłowe, atak na Pałac nastąpił nieco za wcześnie, kiedy obie floty znajdowały się o dzień drogi od stacji. Hiramowi przyszło do głowy, że ten przedwczesny atak sprowokowało pojawienie się dronów z kodem Omega. Histeryczne szlochanie przywołało go do teraźniejszości. „Muszę się natychmiast skupić” – napomniał się w duchu. „Szanse są jak dwa do jednego. Zostaniemy pobici. Ale tylko jeśli się podłożymy!” Przypomniał sobie nauczyciela historii z liceum i jego opowieść na temat decyzji o ucieczce ze Starej Ziemi podczas Trzeciej Plagi. – Niekiedy ocalenie od zupełnej klęski dzieli tylko właściwa decyzja podjęta w odpowiedniej chwili. – Historyk popatrzył na znudzoną klasę. – Większość z was nigdy nie będzie musiała decydować. Na szczęście. Ale jeżeli komuś się to przytrafi, niech modli się do Boga, żeby podjął właściwe kroki. „Pomóżcie mi, bogowie naszych matek” – pomyślał Hiram. – Nina, mamy połączenie z kapitanatem portu? Dziewczyna spojrzała na niego bez zrozumienia, za bardzo skupiona na swojej żałobie. – Nino – powtórzył Hiram z naciskiem – jesteś mi potrzebna. Nie mamy czasu, więc weź się w garść. Skinęła nieznacznie głową, otarła łzy i wzięła głęboki oddech. Hiram podniósł głos, aby usłyszano go w całej sali. – Słuchajcie! Mamy dużo do zrobienia i bardzo mało czasu, więc lepiej się skupcie!

A potem zwrócił się do Niny przy konsoli łączności: – Połącz mnie z armatorem portu. Przekaż mu… przekaż, że masz bardzo pilną wiadomość od amirał Douthat. Dziewczyna zamrugała zaskoczona, ale zaraz pochyliła się nad klawiaturą. Hiram tymczasem włączył holograficzny obraz całego sektora Victorii. – Gandalfie, oznakuj tę flotę jako „Widmo Jeden”. – Wskazał na osiemdziesiąt okrętów z Cape Breton, po czym zaznaczył siedemdziesiąt jednostek z Dominium. – A tę jako „Widmo Dwa”. Odwrócił się do dwóch podoficerów. – Wy dwaj, znajdźcie dwie jednostki, które znajdują się w pobliżu Widm. Najlepiej niech to będą patrolowce lub fregaty, cokolwiek, byle szybkie. Rozkażcie, żeby zbliżyły się do wroga, oszacowały typ jednostek i przekazały raport laserem lub przez drony. Jak najszybciej. A potem… Potem niech zmykają gdzie pieprz rośnie. „I co teraz?” – zaczął się zastanawiać, gdy wydał polecenia. Za dwadzieścia cztery godziny sto pięćdziesiąt okrętów dotrze do Kornwalii. A Druga Flota i spora część Trzeciej przepadły. Królowa i naczelni dowódcy flot zginęli. Flota Ojczysta straciła dwa największe okręty. Victorii zostało pięćdziesiąt osiem okrętów wojennych i garść holowników. Szlag, stacje kosmiczne Atlas i Prometeusz nie były nawet uzbrojone. Żeby odbudować Flotę, potrzebny był czas. Pomachał ręką, aby przyciągnąć uwagę personelu w sali wywiadu. Napotkał puste spojrzenia. – Szybkie pytanie: kto jest najlepszym sojusznikiem Victorii? – Arkadia? – mruknął ktoś. – Akurat! – prychnął inny technik. – Arkadia sprzeda nas przy najbliższej okazji, zwłaszcza za obietnicę handlu. „Nie żeby to miało jakieś znaczenie” – pomyślał Hiram. Bez Drugiej Floty Arkadia zmieni się w prowincję Tilleke szybciej, niż ktokolwiek się zorientuje. – No to kto? – Azyl – odpowiedziała mu Nina. – Uratowaliśmy ich od epidemii i pomogliśmy w osiedleniu. Am HaAretz nie zapomina, Azyl nam pomoże. Inni w sali przytaknęli mrukliwie. – Gandalfie, odszukaj jednostkę znajdującą się najbliżej Azylu. Musi być szybka. Najlepiej statek kurierski, fregata lub niszczyciel. – Wykonuję. – Przez chwilę ekran sztucznej inteligencji pozostał ciemny, po czym zamigotał, ukazując twarz surowej, młodej kobiety. Nieznajoma spojrzała na Hirama z ciekawością. – Tu kapitan Neuwirth z fregaty „Matterhorn”. O co chodzi? – Czy pani okręt ma paliwo i zapasy, kapitan Neuwirth? – zapytał obcesowo Hiram. Kobieta skinęła głową. – Właśnie opuściliśmy Christchurch. – Czy „Matterhorn” jest szybki? Bardzo szybki? Neuwirth zmarszczyła brwi, ale zaraz uśmiechnęła się z nieskrywaną dumą. – To podrasowana fregata klasy Kliper z czterema iniektorami antymaterii marki Royce. Bardzo szybka krypa, poruczniku.

Brill szybko opowiedział jej o ataku Dominium, po czym zakończył: – Dostałem od admirał Douthat instrukcję, żeby wydać następujące rozkazy… – skłamał spokojnie, po czym powiedział kapitan Neuwirth, czego od niej oczekuje. – To zupełne szaleństwo – stwierdziła zaskoczona. – Mamy nadzieję, że Dominium też tak pomyśli – zgodził się Hiram, po czym zerknął na zegar. – Nie mamy czasu, kapitan Neuwirth. Musi pani wyruszyć już teraz, jeżeli wszystko ma się udać. Neuwirth popatrzyła na niego uważnie, wzruszyła ramionami, a potem skinęła głową. – „Matterhorn”, bez odbioru. – I ekran zgasł. Brill wywołał zaraz Petera Murphy’ego z holownika „Syn Dublina”. Gdy kapitan usłyszał, co ma zrobić, popatrzył na Hirama w osłupieniu. – Zupełnie ci odbiło, wiesz? – Ile macie holowników? Dwieście? Trzysta? Czy to wystarczy? Murphy w zamyśleniu pogładził się po brodzie. – Wokół stacji pewnie ze sto. Kolejne sto w odległości pięciu-sześciu godzin lotu, a ze trzysta musiałbym ściągać z całego sektora. – Westchnął. – Mogłyby dołączyć do nas w jeden dzień, zależy od kursu. – Ale można to zrobić? – upewnił się Hiram z niepokojem. – Dwieście holowników wystarczy? Murphy nie od razu odpowiedział. – Każdy holownik ma promień zdolny pociągnąć okręt wojenny, ale jeżeli je połączysz, możesz rozerwać holowaną jednostkę! Cholera jasna, człowieku, holowniki nie nadają się do działań zespołowych! – Znowu w zamyśleniu pogładził się po brodzie, widać było, że próbuje rozwiązać problem. – Proszę wezwać swoje holowniki, kapitanie Murphy – rozkazał mu Hiram. – Wszystkie co do jednego. Już. Murphy pokiwał głową. – Wisisz mi baryłkę najlepszego piwa, chłopcze, i nawet nie myśl, że się wywiniesz. „Syn Dublina”, bez odbioru! Pozostała tylko jedna rozmowa, zanim zaczną się działania. Hiram zaczerpnął głęboko tchu i uśmiechnął się do załogi centrum, która przyglądała mu się z rozdziawionymi ustami. Monitor zamigotał i ukazał siwego mężczyznę w mundurze admirała przy rzędach ekranów i wyświetlaczy. Oficer spojrzał na Hirama niecierpliwie. – Admirale Sullivan, mówi porucznik Brill, adiutant specjalny admirał Douthat. Mam przekazać panu rozkaz natychmiastowej ewakuacji Prometeusza i zniszczenia głównego komputera pokładowego stacji – rzucił pośpiesznie Brill, po czym w skrócie opowiedział o ataku Dominium i prawdopodobnym zbliżaniu się dwóch flot. Admirał Sullivan, naczelny dowódca stacji kosmicznej Prometeusz, tylko zacisnął usta. – Wiesz, co ci powiem, Brill? Niech admirał Douthat wyda mi ten rozkaz osobiście. A jeżeli się ze mną nie skontaktuje, zadbam, abyś trafił pod sąd wojskowy. Prometeusz, bez odbioru! – I ekran zgasł. Hiram znieruchomiał. Nie wiedział, co teraz zrobić. Prometeusza trzeba było zabezpieczyć i ewakuować, a…

– Za kogo ty się, kurwa, uważasz i co robisz? – rozległo się na sali. Hiram obrócił się w fotelu. I znalazł się twarzą w twarz z bardzo wściekłą admirał Alyce Douthat, naczelnym dowódcą Floty Ojczystej. Za jej plecami stał ponuro oddział marines w pełnym ekwipunku bojowym zbryzganym krwią, a za nimi kapitan Grey z „Nowej Zelandii”. Na czole Brilla pojawiły się krople potu, żołądek zaciążył mu jak głaz. Porucznik miał wrażenie, że zaraz zemdleje. – J-ja… – wydusił niepewnie. Douthat popatrzyła na niego z nieskrywaną odrazą. – Jesteś aresztowany za zdradę. – Skinęła na marines. – Zabrać go do… – Nie! – zaprotestował Hiram. Admirał Douthat zmiażdżyła go spojrzeniem. – Nie waż się sprzeciwiać, zdradziecki sukinsynu. Dwadzieścia minut temu braliśmy udział w strzelaninie. Wolisz trafić do aresztu czy mam cię wyrzucić przez najbliższą śłuzę? Hiram z trudem łapał oddech. Bezskutecznie, choć bardzo się starał. Przed oczyma tańczyły mu ciemne plamy. – Zbliża się flota Dominium – wykrztusił. Douthat zmrużyła oczy. – Co takiego? – Coup de main. Królowa nie żyje. Dwie floty Dominium będą tutaj w ciągu doby. – Królowa zginęła, a mnie się wydaje, że masz z tym coś wspólnego – warknęła Douthat. – Właśnie przyłapałam cię, jak próbujesz w moim imieniu rozkazać ewakuację naszej najważniejszej stacji kosmicznej! Chyba powinnam cię po prostu wyrzucić w kosmos przez najbliższą śluzę… – Królowa nie zginęła! Czterech mężczyzn w błękitnych liberiach gwardii królewskiej wkroczyło pewnie do sali. Każdy trzymał blaster soniczny gotowy do strzału. Załoga centrum wywiadowczego zamarła, zaskoczona na widok kobiety stojącej w progu. – Myli się pani, admirał Douthat – stwierdziła Anna Radcliff Mendoza Churchill, najstarsza córka królowej Beatrice. Weszła do centrum eskortowana przez gwardzistów i ponurego sir Henry’ego Truscotta. Anna miała zaczerwienione oczy, ale już nie płakała. Nie miała czasu na rozpacz. Jeszcze nie. – Królowa żyje. Po śmierci mojej matki to ja jestem królową Victorii.

ROZDZIAŁ 42 NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS – Admirał Douthat, zostaliśmy zaatakowani. Jest pani najwyższa rangą z ocalałych oficerów Floty. Dlaczego traci pani czas, zamiast zająć się obroną sektora Victorii? – zapytała surowo nowa królowa. Admirał z trudem odzyskała panowanie nad sobą. – Księżniczko… Wasza Wysokość – poprawiła się szybko. – Ten smarkacz próbował właśnie ewakuować stację Prometeusz, powołując się na mnie, co wskazuje, że brał udział w ataku, który zniszczył nasze dwa największe okręty. Królowa Anna popatrzyła na Hirama, który próbował uspokoić oddech i powstrzymać mdłości. – Jak się nazywasz? – Porucznik Hiram Brill, wywiad Floty – wydusił. – Adiutant kontradmirała Teehana. – Kontradmirał nie żyje – stwierdziła królowa Anna beznamiętnie. – Zginął w ataku na Pałac. A potem zmarszczyła brwi w zamyśleniu. – Brill… Znam to nazwisko. Napisałeś raport, w którym przewidziałeś atak Tilleke na arkadyjskie transporty zyrydu. Hiram potwierdził, zaskoczony, że królowa w ogóle zna ten raport i zapamiętała nazwisko. – Gdyby poświęcono więcej uwagi raportom tego porucznika, może nie znaleźlibyśmy się w obecnej sytuacji, pani admirał. Naprawdę chce pani aresztować oficera wywiadu, który okazał się przewidujący jak mało kto? Radziłabym go wysłuchać, zanim… – Królowa wydęła wargi. – Zanim wyrzuci go pani w kosmos przez najbliższą śluzę… Admirałem nie zostaje się za piękne oczy, jedną z istotnych umiejętności, które należy posiąść, jest przystosowanie się do sytuacji politycznej. A sytuacja polityczna objawiła się admirał Douthat w osobie dwudziestojednoletniej królowej. Co oznaczało, że przez resztę kariery Douthat królowa Anna będzie pełniła najważniejsze stanowisko w rządzie Victorii. Dlatego Alyce, choć nie bez wysiłku, opanowała jednak gniew i spojrzała twardo na młodego porucznika wywiadu. – Postaraj się, Brill – rozkazała. Hiram odetchnął z ulgą. – Gandalfie! Pokaż floty Widmo Jeden i Widmo Dwa. Sztuczna inteligencja wyświetliła obraz z dwiema ogromnymi stacjami kosmicznymi oraz dwoma grupami okrętów, oznakowanymi jako W1 i W2. Obie floty zbliżały się do Atlasa. Królowa podeszła, żeby przyjrzeć się dokładniej. Douthat zmarszczyła brwi.

– Dwa konwoje frachtowców? I co z tego? – To nie fracht. – Brill pokręcił głową. – Jeżeli mam rację, to dwie floty inwazyjne Dominium, które próbują się przemknąć jako frachtowce. Dotrą tutaj za dwadzieścia cztery godziny. – To bzdury, Brill – warknęła Douthat. – Dominium nie ma tylu jednostek. Ile tam jest? Sto trzydzieści? – Sto pięćdziesiąt – poprawił Hiram odruchowo, czym zasłużył sobie na kolejne surowe spojrzenie. – A my mamy tylko trzy grupy bojowe z Floty Ojczystej, zaledwie pięćdziesiąt osiem okrętów. – Dominium nie ma tak wielkiej floty – uparła się admirał. Hiram czuł mdłości, ale zmusił się, by spojrzeć głównodowodzącej w oczy. – Ten atak frachtowców na nasze główne okręty oraz zniszczenie Pałacu nie miałyby sensu, gdyby nie poprzedzały natarcia o dużo większej sile. Dlatego właśnie lecą tu dwie floty, jedna z Cape Breton, druga prosto z Dominium. Zresztą wiemy przecież, że Dominium wzięło udział w zniszczeniu Drugiej Floty… – Druga Flota została zniszczona? – Alyce Douthat pobladła. – O czym ty mówisz? Dopiero teraz Hiram Brill uświadomił sobie, że nikt oprócz personelu w sali wywiadu nie poznał wiadomości przesłanej przez „Sprośną Bertę”. – Gandalfie, odtwórz wiadomość od kapitana Zizki. Ponure oblicze kapitana frachtowca pojawiło się na głównym ekranie. Raz jeszcze zabrzmiała opowieść o rozpaczliwej ucieczce i poświęceniu. – Co to oznacza? – zapytała królowa Anna, gdy tylko nagranie dobiegło końca. – Że Brill ma rację – odpowiedziała Douthat. – Druga Flota zniszczona, większość Trzeciej też. Tilleke, Dominium i Cape Breton chyba działają razem. Te dwa konwoje mogą być flotami inwazyjnymi, które liczebnie dwukrotnie przewyższają Flotę Ojczystą. Na dodatek większość admirałów zginęła w Pałacu. Skrzywiła się niechętnie. – I pomyśleć, że udało mi się przeżyć tylko dlatego, że sir Henry nakazał mi eskortować was, Wasza Wysokość, na jeden z okrętów Floty Ojczystej… Dla bezpieczeństwa. – Można to powstrzymać? – przerwała jej królowa. – Można ochronić Kornwalię? Douthat przyjrzała się obrazowi holograficznemu, a potem ze znużeniem pokręciła głową. – Może, gdybyśmy nie stracili „Samotnika” i „Niepokonanego”… Ale bez nich jesteśmy za słabi. – Wróg nie przyleciał tutaj, żeby atakować Kornwalię – wtrącił Hiram. Królowa spojrzała na niego uważnie. – Wyjaśnij – rozkazała. Brill rozkrzyżował ramiona, jakby chciał objąć wszystko wokół siebie. – Chcą tego, co mamy. Atlasa i Prometeusza, największych tytanów techniki w ludzkim wszechświecie. I jeszcze naszej wiktoriańskiej przestrzeni z wielką siecią tuneli czasoprzestrzennych. – Jasna cholera – mruknął sir Henry. – Ale jeżeli Flota nie może ochronić Kornwalii, jak ma bronić Atlasa i Prometeusza?

– Nie może – westchnął. – Nie możemy walczyć i wygrać, ale możemy uciec – wtrącił się Brill. Tym razem w jego głosie nareszcie zabrzmiała pewność siebie. – I zabierzemy ze sobą Atlasa.

ROZDZIAŁ 43 W POBLIŻU FLOTY WIDMO JEDEN, W SEKTORZE VICTORII – No i oto są – odetchnął oficer przy konsoli detektorów. – Dobrzy bogowie, widać wszystkich jak na dłoni! Wiktoriański okręt „Annapurna” zawisł nieruchomo w przestrzeni kosmicznej pięć tysięcy mil od Widma Jeden. Dwie godziny temu wysłał dziesiątki sond i dronów szpiegowskich wzdłuż trasy wybieranej często przez statki handlowe z Cape Breton do Victorii. „Annapurna” była fregatą zwiadowczą, przystosowaną do szybkiego kamuflażu i wyposażoną w bardzo czułe detektory pasywne. Aby nie wyjść z wprawy, fregata często podkradała się do frachtowców i jednostek korzystających z głównych tras przelotowych, ale największą frajdę sprawiało jej podchodzenie do okrętów Floty Victorii. Kapitan Culver uwielbiała potem wysyłać dowódcom wzmiankowanych okrętów raporty detektorów, z których wynikało, na jak niewielką odległość udawało się „Annapurnie” zbliżyć niepostrzeżenie. Nazywała to „liścikami miłosnymi”. Kapitanowie okrętów liniowych rzadko podzielali tę radość, co kapitan Culver uważała za strasznie zabawne. Dwa z dronów szpiegowskich zbliżyły się do nadlatującej floty, zebrały dane z pasywnej detekcji, po czym przekazały je laserem na „Annapurnę”. – Wrzuć na ekran, Donny – rozkazała Culver. – Zobaczmy, co my tu mamy. Pierwszy oficer Donald DiFusco wpisał komendę i na wyświetlaczu holograficznym pojawił się obraz. Drony zbliżyły się na tyle, aby nie tylko uzyskać dane wizualne, lecz także przechwycić komunikaty radiowe, przekazy detektorów oraz emisje antymaterii. Culver powiększyła wycinek obrazu tak, aby przyjrzeć się dokładnie pojedynczym okrętom. – No proszę. A któż to puka do moich drzwi? – zanuciła fragment popularnej piosenki, przesuwając obraz, przybliżając lub zmniejszając, aby lepiej ocenić przekaz z dronów. – Osiemdziesiąt siedem okrętów, kapitan Culver – zameldował DiFusco. – Z tego osiemdziesiąt pięć ma napęd dużej mocy, typowo militarny, oraz równie mocne źródła zasilania. Dwa to frachtowce, pewnie barki zaopatrzeniowe. – Wzruszył ramionami. Nie wykrywam, powtarzam, nie wykrywam emisji szerokopasmowych ani wąskiego spektrum pasma S detektorów namierzających, tylko zwykłe nawigacyjne emisje w paśmie BB, jakich należy się spodziewać po frachtowcach. Całkowita cisza radiowa. Maskują się bardzo skutecznie, jak na tak dużą flotę. – Pochodzenie? – Mildred klasyfikuje większość jako konstrukcje Dominium, ale kilka ma sygnaturę napędu, która nie pasuje do naszych banków danych. Podobną do znanych sygnatur Dominium, ale jednak trochę inną. Pewnie to napęd kolejnej

generacji. Culver zmarszczyła brwi. Napęd nowej generacji? Nie podobało jej się to sformułowanie. – Rozmiary i siła? – Wygląda na stado bestii bojowych, zwłaszcza że jeden to naprawdę wielki sukinsyn, większy od naszych standardowych okrętów liniowych. Mamy też… hm… trzydzieści jednostek wielkości krążowników, drugie trzydzieści niszczycieli, garść mniejszych okrętów, głównie fregat lub mniejszych. – Pierwszy podniósł głowę znad konsoli. – Najbardziej interesujące wydają się dwie duże jednostki na tyłach tej floty. Nie umiem określić ich typu ani przeznaczenia. – Przybliżył obraz, aby wyjaśnić, o czym mówi. Okręty przypominały dwa wielkie jaja. Culver znowu zmarszczyła brwi. Dwie jednostki nie miały znaczącego uzbrojenia, chyba że zostało ukryte pod kadłubem. Rzędy stanowisk broni małego kalibru służyły pewnie jako obrona przed pociskami. Barki? Rozmiarami przewyższały wszystkie podobne jednostki, jakie kapitan widziała. Zrobiła większe zbliżenie. Na szczycie obu statków znajdowały się dziesiątki talerzy antenowych, o wiele większych, niż potrzeba barkom czy frachtowcom. W duchu wzruszyła ramionami. Niech bufoni z Atlasa łamią sobie nad tym głowy. – Ściągnij drony i wynośmy się stąd po cichutku i bez pośpiechu – rozkazała pierwszemu. – Julienne, mamy czysty strzał laserowy do Atlasa? – Niestety nie – odparła oficer łączności. – Będziemy musieli przesłać wiadomość przez któregoś z satelitów. – Zrób to. Załaduj wszystkie dane z dronów i prześlij wiadomość z priorytetem Alfa. Oflaguj do wiadomości dowództwa Floty z kopią dla tego, jak mu tam… porucznika Brilla. Kapitan Culver usiadła w fotelu. Nie przejęła się lekkim drżeniem fregaty po uruchomieniu silników odrzutowych. Zmniejszyła obraz na wyświetlaczu holograficznym i przyjrzała się jeszcze raz całej flocie, której jednostki komputer pokładowy oznakował czerwonym kolorem zarezerwowanym dla wrogów. Po plecach kapitan przebiegły dreszcze. Jak siły Victorii powstrzymają tak wiele okrętów?

ROZDZIAŁ 44 FLOTA BOJOWA DOMINIUM – WIDMO JEDEN W SEKTORZE VICTORII Człowiek silny potrafi nagiąć wszechświat do swojej woli. Ukształtować go, jeśli zajdzie konieczność. Admirał Mello wiedział, że to prawda. Pierwsza Flota Bojowa Dominium znajdowała się od dwunastu godzin w przestrzeni kosmicznej sektora Victorii i nadal pozostawała niewykryta. Wkrótce dotrze do Kornwalii, a za kolejne dwanaście godzin będzie w pobliżu stacji kosmicznych Atlas i Prometeusz. Z każdą pokonaną milą prawdopodobieństwo wykrycia rosło, ale na razie nic nie budziło podejrzeń u Wiktów. Ot, kolejny konwój zboża, nic groźnego. Flota bojowa sunęła nieśpiesznie do celu. – Jakieś wieści od admirała Kaesera? – Jeszcze żadnych, sir. Admirał nie zna naszej dokładnej pozycji, więc nie może wykorzystać łączności laserowej, a pewnie woli nie ryzykować i nie wysyłać drona. Mello pokiwał głową. Niczego innego się nie spodziewał. Jeszcze nie. – A coś nowego na holo? Komandor Pattin zaprzeczyła. – Wykryliśmy parę frachtowców, ale daleko, o wiele za daleko, żeby nas mogły namierzyć komercyjnymi detektorami. Mieliśmy też zwykłe echo, ale nic wartego uwagi. Flota Bojowa Dominium trzymała się kursu. Sześć tysięcy mil dalej „Annapurna” wyszukała czystą trajektorię do jednego z satelitów łączności Floty Victorii i wiązką laserową przesłała dane i ostrzeżenie. *** Najbliżej Widma Dwa znajdował się niszczyciel „Glasgow”, dowodzony przez Roberta Manforte’a. Wierna załoga nazywała szypra Szalonym Manforte’em ze względu na odważne manewry, których podejmował się podczas ćwiczeń z Flotą. – Namierzyliśmy Widmo Dwa, kapitanie – zameldował oficer. – Co najmniej pięćdziesiąt jednostek, może więcej. Szalony Manforte zmarszczył czoło. Tylko pięćdziesiąt? Raport ze stacji Atlas mówił o siedemdziesięciu. Czyżby flota się rozdzieliła? – No dobra, panie i panowie. Przyjrzyjmy się uważnie tym draniom. Pilot, ustaw kurs na zbliżenie, a potem wyłącz napęd, podryfujemy obok nich – uśmiechnął się kapitan drapieżnie. – I dokładnie ich policzymy, gdy będą nas mijać. Dwie godziny później „Glasgow” podchodził po dużym łuku, który miał go przeprowadzić pod flotą Dominium. Detektory pasywne niszczyciela mogłyby

wtedy wychwycić wszystkie potrzebne dane. Na pokładzie okrętu flagowego „Mocarz” admirał Kaeser obserwował obraz holograficzny z rosnącym niedowierzaniem. Dwadzieścia okrętów Drugiej Floty Bojowej krążyło po wydłużonych orbitach wokół reszty sił – służyły za straż. Wykryły niszczyciel Wiktów jakieś dwadzieścia minut temu i właśnie obliczały jego trajektorię. Admirał Kaeser początkowo liczył, że niszczyciel zignoruje konwój i da się nabrać na blef. Dominium uprzedziło zarząd portu stacji kosmicznej, że wysłane zostały kolejne jednostki do ochrony statków transportowych w przestrzeni Tilleke, więc Kaeser miał nadzieję ukryć się po prostu na widoku. Westchnął. Może Wiktowie byli po prostu ciekawi, a może coś knuli. Nie miało to już znaczenia. – Żadnych emisji radiowych od niszczyciela wroga? – Jeszcze nic, admirale. Nadal zachowuje ciszę radiową. Kaeser pokiwał głową z satysfakcją. Czyli niszczyciel nie nadał ostrzeżenia. Zapewne kapitan zamierzał przelecieć w pobliżu floty Dominium, a potem osobiście złożyć raport wiktoriańskiej admiralicji i uszczknąć dla siebie trochę sławy. „Ma jaja, ale brakuje mu mózgu” – pomyślał admirał. Jakże typowe zachowanie kapitanów sił kosmicznych Victorii. – No i dobrze. Zastawić Sidła na Zająca. Na mój rozkaz. Niech fregaty i niszczyciele wypatrują dronów z kodem Omega, nie wolno ich przepuścić. Wykonać! Na rozkaz dwadzieścia krążowników Dominium wystrzeliło z dział laserowych w nieprzygotowany niszczyciel z Victorii. Dziesiątki promieni z trzycalowych i pięciocalowych laserów wbiło się w kadłub „Glasgow”, przeniknęło głęboko do jego wnętrza i wypaliło wszystko na swojej drodze. Okręt został całkowicie zniszczony. Co zdumiewające jednak, dwa drony z kodem Omega wymknęły się z chmury odłamków. Niestety, zostały zestrzelone przez niszczyciele i fregaty Dominium. Admirał Kaeser zerknął na zegar. Jeszcze tylko dwadzieścia trzy godziny. – Utrzymać kurs – nakazał.

ROZDZIAŁ 45 NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS Gwardziści królewscy przy drzwiach sali wywiadu zatrzymali mężczyznę, który próbował wejść. – Kim jesteś? – warknęła niecierpliwie admirał Douthat. – Opiński, główny inżynier działu zasilania stacji. – Przybysz nie wyglądał na wytrąconego z równowagi ani obecnością admirał, ani gwardii królewskiej, ani nawet kobiety, która wyglądała podejrzanie podobnie do księżniczki Anny i wyraźnie dobrze się bawiła. Wskazał na Hirama Brilla. – Hiram prosił, żebym przyszedł tu jak najszybciej. – Wzruszył ramionami. – No to jestem. – Wszystko w porządku – zapewnił Brill. – Bez niego nie ruszymy Atlasa, dlatego go wezwałem. Na Opińskim słowa te nie zrobiły żadnego wrażenia. – Max – zwrócił się do niego Brill – Peter Murphy ściąga już holowniki, może uda się zebrać ze dwieście. Chcemy wyrwać stację z orbity i przeciągnąć ją do Azylu. Admirał Douthat i kapitan Grey spojrzały na niego zaskoczone. Królowa Anna przechyliła głowę w zamyśleniu i zerknęła na sir Henry’ego. Ten tylko zmarszczył brwi. – Spora rzecz – przyznał Opiński ze stoickim spokojem. – Murphy twierdzi, że holowanie rozerwie stację. Opiński skrzywił się niechętnie. – W tym irlandzkim zakutym łbie Murphy’ego pojęcie wielkich prac inżynieryjnych ogranicza się do otwierania butelki piwa, a i to tylko wtedy, gdy uda mu się znaleźć szyjkę. Ten tępak nic nie wie o tej stacji. Na pierścieniu zewnętrznym znajdują się rzędy wzmocnień. Jeżeli zdarzy się jakiś spory wypadek, choćby pożar albo kolizja, gdy jakiś przeklęty pilot Floty uderzy w pierścień, można zwyczajnie odczepić całą sekcję, odciągnąć i wymienić na gotowy element. Takich wzmocnień jest ponad osiemdziesiąt na zewnętrznym pierścieniu i trochę mniej na wewnętrznym. – Czyli Atlasa można holować? – upewnił się Hiram. – Jasne, że tak. Ale powoli, bo to wielki sukinsyn. Trzeba podczepić hol w punktach wzmocnień. Holowanie nie będzie łatwe, ale Atlas wytrzyma, o ile Murphy i jego ludzie nie spieprzą roboty. Królowa Anna zakasłała, aby ukryć śmiech. Oczy jej zabłysły. – Dziękuję, panie Opiński. – Znowu zakasłała. – Ach, jak pan poznał porucznika Brilla? Inżynier uśmiechnął się lekko. – Hirama? Jest małym, ciekawskim sukinkotem. Kupił mi drinka i zadał mnóstwo pytań o konstrukcję stacji, zakłady, jakie znajdują się na pokładzie,

stocznie i inne takie. Ale, na bogów, smarkacz ma cholernie mocny łeb… – Spojrzał na królową, a potem potrząsnął głową. – Niech to, chyba już panią gdzieś widziałem…? Królowa Anna gorliwie pokiwała głową. – Często to słyszę, choć nie wiem dlaczego. Admirał Douthat, chyba trzeba wykorzystać pomoc pana Opińskiego do skoordynowania przygotowań z kapitanem Murphym? – Rozejrzała się po sali. – Przecież wyruszamy do Azylu, gdy tylko będzie to możliwe. Gdy Opiński i admirał wyszli, królowa spojrzała na Brilla. – Poruczniku, czy dobrze zrozumiałam, że gdy tylko zobaczyłeś nadlatujące okręty Dominium, zdecydowałeś samodzielnie o zabraniu Atlasa do Azylu i nie skonsultowałeś tego ani z admirał, ani ze swoimi przełożonymi? Hiramowi przemknęło przez myśl, żeby to wytłumaczyć, ale tylko skinął głową. – Zawsze jesteś tak impulsywny? Dlatego tak postąpiłeś? – Chociaż Anna zadawała pytania lekkim tonem, jej twarz pozostała poważna. A pytanie zabolało Brilla. Impulsywny? Wcale nie był impulsywny i wiedział, że to jego największa wada. Zwlekał, zastanawiał się, rozważał okoliczności i zazwyczaj podjęcie jakiejkolwiek decyzji sprawiało mu ogromną trudność. Własne niezdecydowanie doprowadzało Hirama do szaleństwa. Dobry Boże, chciałby być choć trochę impulsywny! – Czasami – stwierdził beznamiętnie. – Wtedy, gdy widzę wszystko bardzo jasno. Królowa znowu przechyliła głowę z namysłem. – No dobrze, poruczniku. Straciłam niemal cały personel na Kornwalii, gdy Pałac został zniszczony. Przyda mi się ktoś, kto „widzi wszystko bardzo jasno”. Mianuję cię moim adiutantem do spraw wywiadu. Będziesz odpowiadał bezpośrednio przede mną. A potem odwróciła się do sir Henry’ego. – Potrzebne nam kwatery. Na Atlasie są pokoje i odpowiedni węzeł łączności, podejrzewam też, że admirał Douthat ucieszy się, że nie plączemy się po żadnym z jej okrętów. Sir Henry wyraźnie się skrzywił. – Wolałbym, Wasza Wysokość, żebyście wsiedli na niszczyciel i polecieli prosto do Azylu. Atlas będzie celem każdego okrętu Dominium, jaki tylko pojawi się w pobliżu. Nie można zagwarantować waszego bezpieczeństwa. Królowa Anna uśmiechnęła się zimno. – Nie wydaje mi się, sir Henry. Przegramy, jeśli stracimy Atlasa. Skoro muszę uciekać przed Dominium i opuścić Kornwalię oraz Christchurch, muszę przynajmniej zachować stację. – Pragnę wyrazić sprzeciw, Wasza Wysokość. Lekkomyślnie wystawiacie się na niebezpieczeństwo i ryzykujecie życie. – Przyjęłam – odparła królowa, a potem zwróciła się do Brilla, który wciąż jeszcze nie dowierzał, że właśnie został członkiem królewskiego dworu. – Zakładam, że masz plan dla Prometeusza? – Nie mamy dość holowników, żeby go zabrać, a zostawić nie możemy. Trzeba będzie go zniszczyć. Królowa zmrużyła oczy.

– Zniszczyć? Zniszczyć drugą największą stację i ośrodek przemysłowy w ludzkim wszechświecie? Hiram nie dał się zastraszyć. – Nie mamy tylu holowników, żeby pociągnęły obie stacje. A jeżeli zostawimy Prometeusza, wpadnie w ręce wrogów i to oni skorzystają z jego możliwości. Będą produkować jedną fregatę dziennie, niszczyciela co tydzień, co miesiąc krążownik albo co kwartał okręt liniowy. – Ta stacja kosztowała pięć miliardów, młodzieńcze – prychnął sir Henry. Jednak admirał Douthat, która zdążyła już wrócić, nieoczekiwanie poparła Brilla: – To nie decyzja polityczna, lecz wojskowa, Wasza Wysokość. Po prostu nie możemy zostawić Dominium stacji, która daje taką przewagę strategiczną. Spór trwał jeszcze długo, zanim wreszcie królowa niechętnie zgodziła się jednak poświęcić Prometeusza. – Nie wydajesz się bardzo zmartwiony tą stratą, poruczniku Brill – zauważyła potem z niezadowoleniem. Hiram westchnął. – Kiedy odebrano nam lepsze możliwości, Wasza Wysokość, pozostałe wybory są już proste. Straszne, zapewne, ale jednak bardzo proste. Anna musiała się na to uśmiechnąć. – Pod tą łagodną powierzchownością skrywasz lód, poruczniku. Myślę, że ty i sir Henry dobrze do siebie pasujecie. Hiram i sir Henry wymienili podejrzliwe spojrzenia. Królowa, jej gwardziści i sir Henry zaraz potem wyszli z sali. Hiram opadł ciężko na najbliższy fotel. Myśli kłębiły mu się w głowie, nogi drżały. Dopiero po chwili zorientował się, że stoi przed nim kapitan Grey i uśmiecha się nieco złośliwie. – Spokojnie, Brill – rzuciła z nieskrywaną ironią. – Godzinę temu miałeś trafić do aresztu za zdradę… ale udało ci się zyskać przychylność królowej. Świetnie ci idzie. Brill zamrugał zaskoczony. – Pani kapitan? Myślałem, że pani jest na pokładzie „Nowej Zelandii”? To znaczy sądziłem, że to właśnie pani zestrzeliła ten frachtowiec z Dominium, który próbował zniszczyć „Lwie Serce”. Grey wytrzeszczyła oczy. – „Nowa Zelandia” zestrzeliła frachtowiec? Mój okręt? – No tak, pani kapitan. Myślałem, że pani wie. O rany! Byłem pewien, że to na pani rozkaz… *** „Nowa Zelandia” nadal utrzymywała pełną gotowość bojową, jednak Emily, która obserwowała obraz holograficzny najbliższej przestrzeni, miała coraz większą pewność, że wrogowie już nie żyli. Inne jednostki z Dominium w zasięgu detektorów zostały unieruchomione albo zniszczone. – Kawy, porucznik Tuttle? – zapytał bosman Gibson. – Och, na wszystkich bogów, zabiłabym za odrobinę kawy! – Sięgnęła po

podany przez bosmana kubek. Po zestrzeleniu „Błękitnego Łabędzia” adrenalina gwałtownie jej spadła. Nie należało to do przyjemnych doznań. Kawa była słodka. Emily uniosła brew, a bosman wzruszył ramionami. – Zauważyłem, że lubisz słodką kawę, więc zadbałem, żebyś właśnie taką dostała. – Prawie ją tym wzruszył. – Dziękuję, bosmanie… Za kawę i za wcześniejsze wsparcie. Wiem, że wszystko działo się tak szybko. I… no cóż. Dziękuję. Gibson pokiwał głową. – No, zrobiło się trochę zamieszania, nie? – Pochylił się i ściszył głos. – Czegoś jednak nie rozumiem, porucznik Tuttle. Chodzi o to, że przy aresztowaniu pana Bishopa, bardzo słusznym zresztą, zacytowałaś artykuł trzynasty łamane przez dwadzieścia siedem, punkt a Kodeksu Floty. Emily popatrzyła na niego bez emocji. – No i trochę mnie to zaciekawiło, więc jak się wszystko uspokoiło, poprosiłem Merlina o treść tego paragrafu. I okazało się, porucznik Tuttle, że w tym paragrafie mowa jest o zakwaterowaniu młodszych oficerów, nie o zaniedbaniu obowiązków, zdradzie stanu ani o niczym podobnym. Emily spojrzała starszemu mężczyźnie w oczy. – Bosmanie? Gdy ich spojrzenia się spotkały, położyła palec na ustach. – Ciii…!

ROZDZIAŁ 46 W SEKTORZE VICTORII Osiem godzin po ataku frachtowców z Dominium i zniszczeniu dwóch okrętów Floty Ojczystej nad stacją kosmiczną Atlas zatrzymał się ostatni z wezwanych holowników. Jego promień przyciągający, podobnie jak w pozostałych holownikach, sterowany był z konsoli na pokładzie „Syna Dublina”. Max Opiński usiadł obok Petera Murphy’ego i jeszcze raz sprawdził obraz na wyświetlaczu holograficznym. – Wszystko gotowe, Murphy. Nie spieprz tego. Murphy połączył się z dwustu dwunastoma holownikami. – Uwaga, oto zaczyna się robota, o której będziecie opowiadać swoim wnukom, a one nie uwierzą w ani jedno słowo! Na mój znak przyśpieszyć do dwóch procent standardowej prędkości. Zdjął zabezpieczenie panelu sterowniczego, z którego mógł kontrolować wszystkie wiązki przyciągające. – Święta Mario, łaskiś pełna – zaintonował modlitwę ze starodawnej religii. – Niech się uda! Opiński obok niego parsknął z rozbawieniem, ale palce zaciskał tak, że pobielały mu kłykcie. Peter Murphy przesunął dźwignię na dziesięć procent mocy, zerknął z niepokojem na obraz zewnętrznego pierścienia stacji, po czym ostrożnie podniósł moc na dwadzieścia pięć procent, potem pięćdziesiąt i wreszcie na sto. Na czole perlił mu się pot. – Na mój znak wszyscy naprzód na dwa procent standardowej. Trzy! Dwa! Jeden! Start!

ROZDZIAŁ 47 NA POKŁADZIE „YORKSHIRE”, W SEKTORZE GILEADU Nastąpiły jeszcze trzy ataki kraitów. Załoga na „Yorkshire” zwalczyła je, ale zapłaciła za to wysoką cenę, zanim ostatnie ciała savaków zostały wyrzucone w przestrzeń. W ferworze walki niszczyciel „Rutland” wypadł z kursu i rozpoczął swoją Daleką Drogę, którą znaczył dziesiątkami kapsuł ratunkowych. Zbyt późno się zorientowano i „Rutland” zniknął wszystkim z oczu. Pozostał tylko „Kent” zawieszony nieruchomo w próżni. Grant Skiffington usiadł na pryczy i sięgnął po butelkę brandy, którą dostał od marines. Twarz miał zbryzganą krwią, ubranie brudne i poszarpane. Pozostał jedynym oficerem na pokładzie „Yorkshire”. Komandor Peled trafił do lazaretu, a lekarz pokładowy wprowadził go w śpiączkę farmakologiczną. Pierwszy oficer miał ciężką ranę głowy i konieczna była operacja, która usunie odłamek. Załoga sprawdziła obszar wokół okrętu aktywnymi detektorami, dopóki się nie upewniła, że w pobliżu nie ma żadnego transportera Tilleke. Nadszedł zatem czas, aby opatrzyć rany i rozpocząć niebezpieczny powrót do sektora Victorii. Najpierw jednak Grant zamierzał się upić. Właśnie przechylał butelkę, gdy w drzwiach kajuty stanęła Cookie. Ubrana była w brudne, zniszczone spodnie i podarty podkoszulek z plamami potu, brudu oraz krwi. Dziewczyna wydawała się zarówno zwyczajna, jak i zmysłowa, a Grant poczuł dreszcz. Bez słowa Cookie weszła do ciasnego pomieszczenia i usiadła Grantowi okrakiem na kolanach. Jej twarz znalazła się o cal od jego twarzy, jej piersi lekko dotknęły jego torsu. Odruchowo Grant puścił butelkę i zaczął pieścić dziewczynę. Cookie dźgnęła go palcem w brzuch. – Auć! – Nie po to przyszłam – oznajmiła zimno. Ujęła go mocno pod brodę. – Nie ruszaj głową, dobra? To trochę boli, ale nie waż się ruszyć. A potem wyjęła mały słoik z jakąś mazią i igłę, po czym ostrożnie ukłuła Granta tuż pod lewym okiem. Skrzywił się, bo naprawdę zabolało. – Nie bądź taki delikatny – upomniała go Cookie. Dopiero wtedy Grant dostrzegł wytatuowaną pod jej okiem czerwoną kroplę. Krwawą łzę. – Medal za odwagę – stwierdził. Cookie prychnęła bez radości. – Medal za udział w jebanej jatce co najwyżej. Wszechmocna pozwoliła nam ujść z życiem, więc na pewno już ma dla nas jakąś wielką misję. Lepiej jednak się zamknij, bo jestem trochę pijana i jeżeli się ruszysz, wbiję ci igłę w oko. Trochę to trwało, a kiedy Cookie skończyła i otarła Grantowi krew, przyjrzała się krytycznie tatuażowi. – Za każdym razem, gdy spojrzysz w lustro, zobaczysz ten znak. I przez resztę

swojego żałosnego życia będzie przypominał ci ludzi, którzy zginęli w walce u twojego boku na pokładzie tego okrętu. Grant oparł się o ścianę. Cookie, wciąż okrakiem na jego kolanach, popatrzyła na niego twardo. A potem zamknęła oczy, odetchnęła głęboko i ściągnęła koszulkę. Pocałowała Granta mocno, namiętnie. Skiffington odpowiedział pieszczotami, ale kiedy pochylił się do jej piersi, odciągnęła go boleśnie za uszy. – Au, Cookie, co… – Jedna sprawa – oznajmiła groźnie. – Jestem tutaj, bo tego potrzebuję, inaczej zacznę płakać i nie będę mogła przestać. Ale pamiętaj: nigdy, przenigdy, nie powiesz o tym ani słowa Hiramowi. Rozumiesz? Grant rozumiał. Przez dwa dni odparli pięć ataków kraitów. To było jak powtarzający się koszmar, gdy kolejne oddziały savaków nacierały bez strachu i bez litości, dopóki nie zostały wybite jak hordy wściekłych zwierząt. Na oczach Cookie i Granta poległo wielu ludzi, krzyczących z bólu i przerażenia albo z wściekłości, że nie zdążyli zabrać przed śmiercią więcej tych rzeźników z Tilleke. Nic dziwnego, że po tym wszystkim Grant pragnął ulżyć własnym oszalałym zmysłom, zaznać błogosławionej chwili zapomnienia, zanim ten koszmar zacznie się od nowa. Dlatego Grant doskonale rozumiał Cookie. Skinął głową i dotknął jej policzka. Westchnęła, poprowadziła jego dłoń niżej, a potem zamknęła oczy. – No to dobrze… – szepnęła, a potem objęła go mocno. – No to dobrze.

ROZDZIAŁ 48 NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS, W SEKTORZE VICTORII W swojej kajucie królowa Anna napiła się kawy i popatrzyła beznamiętnie na obraz holograficzny ukazujący sektor Victorii. – Nikt nie przyjdzie nam na pomoc, prawda? Sir Henry rozważał, czy dać młodej królowej fałszywą nadzieję, ale zaraz odpędził tę myśl. – Nie, Wasza Wysokość. Nie ma dość czasu na mobilizację – westchnął. – Zresztą nikt nie zaryzykuje tak wcześnie. Cape Breton sprzymierzył się z Dominium, a Sybilla i Sułtanat będą czekać, aby przekonać się, kto ma większe szanse na zwycięstwo, i dopiero wtedy zaoferują wsparcie. Światłość nie posiada floty kosmicznej dalekiego zasięgu. Arkadia zapewne znajduje się już pod okupacją Tilleke. Mam nadzieję, że przynajmniej Azyl przygotował się na nasz przylot, jednak tamtejsza flota jest niewielka, nie zdoła jednocześnie blokować przejścia do tunelu czasoprzestrzennego i dać nam wsparcia. – Zatem żeby się uratować, żeby zachować nadzieję na odwet, musimy uciec, opuścić nasz ojczysty świat i nasze kolonie – skrzywiła się Anna z goryczą. – To ma być moje pierwsze oficjalne postanowienie jako nowej królowej Victorii! – Inaczej Dominium by was zabiło, Wasza Wysokość – zauważył sir Henry. – Jesteście teraz sercem i duszą Victorii. Jeżeli umrzecie, Wasza Wysokość, wraz z wami zginie Victoria. – Zawsze umiesz ubrać porażkę w ładne słówka – prychnęła królowa. Sir Henry, od dawna nawykły do zmiennych nastrojów koronowanych głów, zmilczał. – Zrobię, co należy – oznajmiła Anna ponuro. – Chociaż mam ochotę schować się w mysiej dziurze i udawać, że to nie dzieje się naprawdę. Sir Henry roześmiał się z goryczą. – Wasza Wysokość, czterdzieści osiem godzin temu moim jedynym zmartwieniem był nazbyt ambitny admirał, który mógłby stanowić zagrożenie dla waszej matki. A teraz Victoria została pokonana przez Dominium, a my musimy uciekać, żeby ratować własne życie. Rzekłbym, że wszystko przewróciło się do góry nogami… Anna uśmiechnęła się, ale był to przerażający uśmiech – beznamiętny i lodowaty, zwiastujący długą zimę i straszliwe burze. – Dominium się przeliczyło, sir Henry. Zrobię wszystko, co należy, żeby ocalić Victorię. A kiedy skończę, Dominium będzie żałować, że się urodziłam.

ROZDZIAŁ 49 NA POKŁADZIE OKRĘTU FLAGOWEGO „LWIE SERCE” W SEKTORZE VICTORII Admirał Douthat zmarszczyła brwi, gdy przejrzała bieżące raporty. Im dłużej się im przyglądała, tym sytuacja wydawała się gorsza. Okręty liniowe stanowiły największą siłę uderzeniową wiktoriańskiej floty, zwłaszcza że każdy miał czterdzieści wyrzutni rakiet i dwadzieścia dział laserowych. W każdym starciu nawet jeden taki okręt zapewniał znaczącą przewagę. Dwa takie ze wsparciem krążowników stanowiły niepowstrzymany żywioł, oszałamiająco skuteczny i niszczycielski. Flota Ojczysta dysponowała trzema okrętami liniowymi, ale dwa zostały zniszczone podstępem przez Dominium. Admirał Douthat pozostało tylko „Lwie Serce”. Nie to jednak stanowiło największy problem. Większość doświadczonych admirałów zginęła w Pałacu – Flota straciła dowódców. „Samotnik” i „Niepokonany” były okrętami flagowymi grup bojowych. Admirał Douthat musiała teraz powierzyć tę rolę krążownikom i powołać nowych kapitanów głównych jednostek. Dowódcy fregat, zbyt młodzi szarżą, aby dostać zaproszenie do Pałacu, przeżyli. Admirał mogłaby przenieść kapitanów fregat na niszczyciele… Hm… A pierwszych oficerów krążowników awansować na kapitanów… Jednak niektórzy z tych pierwszych zwyczajnie nie nadawali się do nowej roli. Szczerze mówiąc, admirał Douthat uważała, że niektórzy dowódcy niszczycieli lepiej się sprawdzą na stanowiskach kapitanów krążowników. Może lepiej przenieść pierwszych oficerów na fregaty. Tak czy inaczej jednak, większość okrętów dostanie zupełnie nowych kapitanów, którzy nie zdążą się dobrze zgrać z załogą, a przecież czekała ich walka… Nie to jednak stanowiło największy problem. Kapitan holownika, Murphy, zameldował, że pociągnięcie Atlasa do Azylu wymaga bardzo powolnego przyśpieszania, aby nie spowodować krytycznych napięć konstrukcji stacji. W rezultacie droga do tunelu czasoprzestrzennego do Azylu, którą Flota pokonywała zwykle w trzy doby, potrwa co najmniej pięć-sześć dni. Co znaczyło, że Dominium będzie miało dwa razy więcej czasu, aby namierzyć wiktoriańskich uciekinierów i ściągnąć siły, które zetrą Flotę Ojczystą w proch i pył. Nie to jednak stanowiło największy problem. Największym problemem admirał Douthat było to uparte, nieznośne, bezczelne i cholernie łatwowierne dziecko, które zostało właśnie królową i które odmówiło przejścia na pokład niszczyciela „Odpór”, aby bezpiecznie uciec do Azylu. – Nie wydaje mi się, admirał Douthat, że powinnam to robić – odpowiedziała królowa Anna i ani myślała słuchać głosu rozsądku. A teraz znajdowała się na pokładzie stacji kosmicznej Atlas, celu floty Dominium, który miał zostać zdobyty albo zniszczony… Przez najbliższe sześć dni

Atlas będzie najbardziej niebezpiecznym miejscem w całym ludzkim wszechświecie. – Niech to szlag – warknęła admirał. Po raz pierwszy pomyślała, że wolałaby już stanąć przed sądem wojskowym, niż radzić sobie z tym przeklętym zamieszaniem. I zapewne Alyce Douthat będzie czekał sąd wojskowy, gdy to wszystko się skończy. O ile przeżyje…

ROZDZIAŁ 50 NA POKŁADZIE OKRĘTU FLAGOWEGO „LWIE SERCE” W SEKTORZE VICTORII – Sytuacja w skrócie wygląda tak – zaczęła admirał Douthat na odprawie. – Wróg dotrze do Kornwalii za piętnaście godzin, więc niedługo potem zauważy, że nie ma Atlasa. Do tego czasu uda nam się oddalić o sześć godzin od obecnej pozycji. Na schemacie wygląda to tak. – Włączyła prostą mapę na ekranie. – Dobra wiadomość jest taka, że zabieramy ze sobą Atlasa, więc będziemy dysponować praktycznie nieograniczonymi zapasami pocisków i min oraz będziemy mieć szybki dostęp do stanowisk remontowych, przy których będzie można dokonać pilnych napraw. Westchnęła. – Zła wiadomość również wiąże się z Atlasem. Holowanie wyklucza gwałtowne przyśpieszenia. Na dodatek kompensatory inercji na stacji nie są równie wydajne jak nasze, więc cała formacja będzie się poruszać z ograniczoną prędkością. Wróg na pewno nas dogoni. Pod względem liczebności przewyższa nas dwukrotnie. – Możemy się spodziewać pomocy od Drugiej Floty? – zapytał ktoś w sali. – Nie – odparła admirał krótko. – Druga Flota nie przybędzie. Ani Trzecia. Zapadła niezręczna cisza, gdy zebrani przetrawiali informację. Douthat podjęła przemowę, nie miała czasu na dyskusje. – Zniszczenie Pałacu sprawiło, że mamy wielkie luki w łańcuchu dowodzenia. Straciliśmy także „Niepokonanego” i „Samotnika”, dlatego mianuję kapitan Grey z krążownika „Nowa Zelandia” dowódcą grupy bojowej Zimowa Straż, a kapitana Hamida z krążownika „Norfolk” dowódcą grupy bojowej Czarna Straż. Kapitan Eder na okręcie flagowym „Lwie Serce” nadal będzie dowodził Królewską Strażą. Jej Królewska Mość znajduje się na pokładzie Atlasa. Czarna Straż będzie moją rezerwą, choć prawdopodobnie zostanie posłana do zablokowania floty Dominium, którą nazwaliśmy Widmo Dwa. Zadaniem Zimowej Straży będzie zyskanie dla nas czasu. Kapitan Grey, pani grupa bojowa ma zrobić wszystko, co możliwe, aby zmylić, osłabić i opóźnić Widmo Jeden, flotę, która dotrze do nas kilka godzin wcześniej niż Widmo Dwa. Kapitan Grey przyjrzała się schematowi. – Jakie zasoby będę miała do dyspozycji? – Wszystkie jednostki swojej grupy bojowej oraz wszystko, czego tylko pani potrzebuje z magazynów stacji Atlas. Przydzielę pani również frachtowiec z zapasami. Musi być pani gotowa do odlotu za dziewięćdziesiąt minut. – Co z Prometeuszem? – zapytał kapitan Hamid. – Przecież nie zostawimy go Dominium. – Dobre pytanie. Kapitan Grey, proszę dodać to do swojej listy zadań. Do tego czasu ewakuacja Prometeusza powinna się już zakończyć. Musi pani zniszczyć stację.

Grey skinęła głową. Miała kilka pomysłów, do których inspirację zaczerpnęła z ćwiczeń taktycznych porucznik Tuttle. *** Po odprawie Julie Grey zaczęła się kołysać w fotelu – ten nawyk pozostał jej z czasów studiów, pomagał jej myśleć. Miała dziewiętnaście okrętów: pięć krążowników, dziesięć niszczycieli, cztery fregaty, i na dodatek transportowiec. Zwykle grupa bojowa liczyła cztery eskadry, ale nie zanosiło się na zwyczajne starcie, zapowiadała się trudna i wymagająca gra. Co gorsza, w Pałacu zginęli wszyscy kapitanowie krążowników z Zimowej Straży. Każdy był adiutantem któregoś z admirałów, a ci również nie żyli. Grey miała mglisty jeszcze pomysł, co chciałaby z tym zrobić, ale wolała najpierw rzecz przedyskutować. Włączyła interkom. – Rudd! – Kapitan Grey? – Alex, kto jest najbardziej wredny, przebiegły i podstępny spośród tych, przeciwko którym walczyłeś w symulatorach? – zapytała bezceremonialnie. – Z Floty Ojczystej czy tylko z Zimowej Straży? – Tylko ze Straży, Alex. – Licząc z tą żałosną, wredną jędzą Grey czy bez niej? Grey musiała się uśmiechnąć. Oczywiście, Rudd umiał zaprawić to odrobiną humoru. – Bez niej i ostrzegam, że właśnie stąpasz po kruchym lodzie, młody człowieku. – Nie udało się jej ukryć rozbawienia w głosie. – Podaj dwie osoby. Rudd zastanowił się, zanim odpowiedział. – No, przede wszystkim Tuttle, oczywiście. Ma jaja, wyobraźnię i potrafi być bezczelna. A drugi to Andrew Lord. Nie wnioskuje z takim wyprzedzeniem jak Tuttle, ale umie się domyślić, co chce zrobić przeciwnik, i ma prawdziwy talent do przewidywania i wyprzedzania ataków. Grey skinęła głową. – Wezwij ich oboje i przyjdź do mnie, Alex. Dziesięć minut później cała czwórka usiadła w kajucie kapitańskiej. Grey oznajmiła, że została dowódcą grupy bojowej, po czym powiedziała: – Za kilka godzin przystąpimy do bitwy. Naszym zadaniem będzie zmylić i spowolnić Widmo Jeden i utrzymać je z dala od Atlasa. Oczywiście musimy też przeżyć. Czekam na pomysły. – Mamy jakieś jednostki minujące, pani kapitan? – Lord pomyślał, że można by uzbroić trasę, którą nadlatywała wroga flota. Grey pokręciła głową. – Admirał trzyma wszystkie jednostki saperskie przy Atlasie i reszcie Floty. Dostałam trzy frachtowce wypchane minami laserowymi, ale to wszystko. Za to – zerknęła na Emily – rozkazałam, żeby stacja Prometeusz została zaminowana. Flotę Dominium spotka niemiła niespodzianka, gdy spróbuje dokonać abordażu. – Co z przynętami? – Mamy ich dziesiątki, nawet setki – uśmiechnęła się Grey drapieżnie. – Nie zwiększą naszej siły ognia, ale może trochę zmylą Dezetów, żeby myśleli, że

jesteśmy więksi i groźniejsi, niż się wydaje. Emily starała się opanować podniecenie i strach. Myśli kotłowały się jej w głowie. „Lepiej traktować to jak jeszcze jedno ćwiczenie taktyczne” – nakazywała sobie w duchu, choć ręce się jej pociły. Jakie słabości miał przeciwnik? Jak można je wykorzystać? Emily przymknęła oczy. „Po kolei” – upomniała się i postarała uporządkować kłębowisko myśli. Widmo Jeden nadleciało przez tunel z Cape Breton, ale składało się z jednostek Dominium. Oznaczało to, że flota Dominium zapewne wybrała stary szlak przez Sułtanat, potem Sybillę i Cape Breton. Pięć miesięcy lotu, może sześć, jeżeli wrogowie trzymali się z dala od głównych tras przelotowych. Musieli zatem zabrać ze sobą zapasy i amunicję. Wszystkie zapasy… Emily otworzyła oczy, gdy zdała sobie sprawę, że w kajucie panuje cisza, a wszyscy patrzą na nią. Rudd zachęcił ją skinieniem ręki. – Witamy znowu w świecie rzeczywistym, Emily. Jaki masz pomysł? Powiedziała im. Uśmiechy zamarły zebranym na ustach. Kapitan Grey zerknęła na Rudda, a ten ponuro skinął głową. – To może się udać – przyznał ostrożnie. – Ale żeby się udało, będziemy musieli ustawić się za Widmem Jeden. Co oznacza, że flota Dominium znajdzie się między nami i resztą Floty Ojczystej. Jeżeli przegramy, zostaniemy odcięci od wszelkiej pomocy. – Zatem nie możemy przegrać – stwierdziła kapitan Grey.

ROZDZIAŁ 51 NA POKŁADZIE „YORKSHIRE” W POBLIŻU TUNELU CZASOPRZESTRZENNEGO DO VICTORII, W SEKTORZE GILEADU Grant Skiffington gromadził ocalonych i starał się ze wszystkich sił załatwić resztę spraw. – Znajdziemy się w zasięgu pocisków za dziesięć minut, kapitanie – oznajmiła oficer przy stanowisku detekcji. – Wciąż żadnych oznak, że zostaliśmy wykryci. Grant potrząsnął głową. Załoga zaczęła tytułować go kapitanem zaraz po tym, jak stracili komandora Peleda. Za każdym razem gdy Skiffington słyszał ten tytuł, dostawał gęsiej skórki. Uśmiechnął się ironicznie pod nosem. Ojciec powiedziałby, żeby Grant się nie zastanawiał, tylko cieszył z awansu. – Dzięki, Livy – odpowiedział. Prawdziwy oficer namiarów i łączności – Grant nie zapamiętał jego nazwiska – został zabity w pierwszym ataku komandosów Tilleke. Właśnie zbliżali się do trzeciego wiktoriańskiego okrętu. Podchodzili w pełnym trybie maskowania od rufy w martwej strefie, gdzie detektory były najsłabsze. Celem był wiktoriański niszczyciel „Galway”. Jego światła nawigacyjne migały i dryfował powoli w kierunku tunelu czasoprzestrzennego, który prowadził z Gileadu do Victorii. Ale czy „Galway” został przejęty przez Tilleke? Czy – podobnie jak „Yorkshire” – nadal pozostał w rękach żołnierzy Victorii i udawał tylko pokonanego, żeby w dogodnej chwili wymknąć się i uciec do rodzimego sektora? Trzeba to było sprawdzić, niestety. Gdyby okazało się, że „Galway” jest w rękach Tilleke, „Yorkshire” mógł go zniszczyć w bardzo, bardzo krótkim czasie, nawet gdyby musiał ryzykować starcie w bliskim zasięgu. Jednak nie można było tak po prostu zniszczyć okrętu bez sprawdzenia, a przynajmniej podjęcia próby sprawdzenia, czy prowadzony jest przez wrogów, czy przez przyjaciół. Pierwsze trzy jednostki nie udzieliły stosownej odpowiedzi po wezwaniu, więc „Yorkshire” i „Kent” musiały je zniszczyć. Tylko jeden przejęty okręt zdołał wystrzelić pociski. Udało się je zestrzelić, jednak Skiffington nie mógł liczyć na tyle szczęścia za każdym razem. Dręczyły go obawy, że okręty nie odpowiedziały poprawnie nie dlatego, że przejęli je wrogowie, lecz po prostu z powodu oszołomienia niedawną walką. Grant bał się, że zmasakrował tysiące wiktoriańskich żołnierzy. – Panie Kauder, niech wszyscy przy stanowiskach bojowych czekają w gotowości. I proszę się połączyć z „Kentem”. Laserem, panie Kauder. Żadnych transmisji radiowych. – Tak jest, kapitanie.

Na wyświetlaczu holograficznym zamiast schematu z oznakowaniem wszystkich zidentyfikowanych okrętów pojawiła się twarz porucznik Lisy Stein. Stein nie była starszym oficerem na „Kencie”, ale jako jedyna z kadry dowódczej trzymała się jeszcze na nogach. Rękę miała na temblaku, a rana wyraźnie jej dokuczała, co bynajmniej nie wpływało dobrze na nastrój młodej kobiety. „Kent”, krążownik klasy E, dysponował dwunastoma dużymi działami laserowymi, jednak tylko piętnastoma, a nie dwudziestoma wyrzutniami pocisków – ze względu na dodatkowe urządzenia zasilające dla laserów. Cztery działa laserowe znajdowały się na wieżyczkach – dwa na szczycie, dwa na dole kadłuba. Mogły się obracać w dowolnym kierunku, wymagały jednak do obsługi czterech osób. A ponieważ połowa załogi zginęła, Stein nie miała kim obsadzić dwóch wieżyczek. Co gorsza, podczas walki „Kent” stracił cztery wyrzutnie pocisków. – Jest pani gotowa, porucznik Stein? – zapytał Skiffington. – Od dwóch godzin – odwarknęła. – Jeżeli podejdziesz bliżej, odrzut z silników „Galwaya” spali ci detektory. Załatwmy to wreszcie. Skiffington przyjrzał się dziewczynie uważniej. Pokładowy lekarz ostrzegł go, że u co najmniej piętnastu procent członków załogi należy się spodziewać objawów wyczerpania nerwowego oraz stresu pourazowego. Po ostatnim ataku dwóch trzeba było nafaszerować lekami, żeby mogli wypełniać obowiązki, a dwoje po prostu odesłano do izolatki. Skiffington potrzebował Stein w pełnej gotowości. Mieli przed sobą trudne zadanie. – Wiesz, co robić. – Uśmiechnął się lekko. – Gdy tylko usłyszysz, jak nadaję przez radio, dopilnuj, żeby „Kent” znalazł się co najmniej pięćdziesiąt mil dalej od naszej wiązki. Jeżeli „Galway” zacznie strzelać albo gdy ja to zrobię, twoim zadaniem będzie wystrzelić z laserów i poprawić z wyrzutni. – Na bogów naszych matek! Robiliśmy to już trzy razy! – nie wytrzymała Stein. – Wiem, co do mnie należy, moja załoga również. Załatwmy to szybko. Miała rację. – Dobra, porucznik Stein. Do czterech razy sztuka. Zaczynam za dziesięć sekund. Skiffington, bez odbioru. Skinął głową na Kaudera. – Wywołać „Galwaya”. Kiedy Kauder nawiązał połączenie, Grant Skiffington rzucił w eter: – Wzywam okręt Jej Królewskiej Mości „Galway”! Zostałeś namierzony. Masz dziesięć sekund, żeby odpowiedzieć na moje pytania, albo cię zestrzelimy. Słuchaj uważnie. Wyobraź sobie, że jesteś kapitanem fregaty. Trafiłeś na toczącą się bitwę. Co robisz i jak nazywał się profesor, który ci to powiedział? Dziesięć sekund! Odliczam! Skiffington uniósł rękę, gotów wydać rozkaz do rozpoczęcia ostrzału, i wbił wzrok w zegar. Pięć sekund… sześć… siedem… W radiu rozległ się pisk. – Kryć się! Kryć się i dzwonić do domu! – padł okrzyk. – Jak nazywał się profesor? – nie odpuścił Grant. – Kurwa, nie mam bladego pojęcia! – Tym razem rozmówca nie ukrywał wściekłości. – Musiałem przejąć obowiązki! Nigdy nie byłem w Akademii, ale kapitan Reich opowiadał o swojej służbie na fregacie. Powtarzał, że to pierwsza zasada. Jeżeli dowodzi się fregatą zwiadowczą i dostrzeże wroga, należy włączyć

pełne maskowanie i wysłać drona do najbliższej bazy floty. Mówił też, że każdy kadet Akademii uczy się tego już w pierwszym tygodniu nauki. Skiffington wyszczerzył się z ulgą. Właśnie dlatego zadawał to pytanie. Wysoki, chudy wiceadmirał Yavis uczył kadetów pierwszego roku historii i zwyczajów Floty. Podkreślał, że postępowanie kapitana zależy od rodzaju okrętu. „Fregata to zwiadowca” – mówił Yavis. „Waszym głównym zadaniem jest powiadomienie o obecności wroga. Gdy ktoś z was natrafi na wroga, ma się od razu kryć i dzwonić do domu. Jeżeli dowodzi się niszczycielem, wspomaga się krążowniki. A jeżeli lata się krążownikiem, podstawowym zadaniem jest atak i zniszczenie wroga. A gdyby choć jeden z was wspiął się na szczyty kariery i zasiadł na mostku okrętu liniowego, będzie mógł rządzić wszystkimi innymi”. Zajęcia z wiceadmirałem Yavisem bez wątpienia pamiętał każdy kapitan wiktoriańskiej Floty. – No to jeszcze jedno pytanie. – Skiffington odetchnął. – Jaki jest najlepszy bar na Atlasie? Z radia dobiegł śmiech. – Jeżeli jesteś oficerem, pewnie chodzisz do „Maxa” na pokładzie widokowym, ale podają tam marne żarcie, a ceny są z kosmosu… No i kobiety nie są zbyt chętne. Za to na pokładzie dwunastym w barze „U Steve’a” jest dobre piwo. A dobrego piwa i dziewczyn najlepiej szukać w „Zakręconym Rogu” na pokładzie trzydziestym. Skiffington parsknął śmiechem. – Witam w naszej gromadce braci, „Galway”. Jestem porucznik Skiffington z „Yorkshire”, towarzyszy mi jeszcze „Kent”. Z radia dobiegło westchnienie nieskrywanej ulgi. – Jestem bosman Andy Richter. Bardzo się cieszę, poruczniku. – Prześlij dane o stanie okrętu do naszego Merlina, a potem ustaw się za nami, bosmanie Richter. Pełne maskowanie i od tej chwili cisza radiowa. – Jeszcze tylko jedno, poruczniku – przerwał Grantowi Richter. – Udało nam się wykryć trzy okręty na granicy zasięgu detektorów. Wszystkie trzy lecą do tunelu. O trzy okręty za dużo, jak na gust Skiffingtona. Jeżeli należały do wrogich sił, będzie trzeba je zniszczyć, a przecież sam miał tylko trzy poważnie uszkodzone jednostki z załogami, które ledwie trzymały się na nogach. Grant Skiffington popatrzył na podwładnych. Zerkali na niego wyczekująco. Pewnie zastanawiali się, jak, do licha, zamierza sobie z tym poradzić. Cóż, sam się jeszcze zastanawiał. A potem uśmiechnął się szeroko. Nigdy w życiu nie czuł się tak szczęśliwy.

ROZDZIAŁ 52 FLOTA BOJOWA DOMINIUM (WIDMO JEDEN) W POBLIŻU KORNWALII Flota admirała Mello pojawiła się w pobliżu Kornwalii zaraz po zakończeniu ostrzału. Nie trzeba było już zachowywać pozorów i udawać, że to tylko konwój frachtowców. Admirał włączył aktywne detektory, zidentyfikował nieliczne wiktoriańskie stanowiska obronne rozsiane wśród składów, satelitów, drobnych wytwórni oraz śmietnisk, a potem posłał tysiąc pocisków, aby zmiażdżyć przeciwnika. Nikt nie odpowiedział ogniem. Okrętów Dominium nie tknęła nawet jedna wiązka laserowa, ani jeden pocisk nie pomknął w ich stronę. I żaden okręt Victorii nie wyszedł z kryjówki, aby przystąpić do walki. Była to najgorsza z możliwych reakcji. Mello zaklął głośno i wymyślnie. – Detekcja! Przeskanować obszar wokół stacji Atlas i Prometeusz. Chcę wiedzieć, gdzie podziali się ci dranie i ile okrętów mają do obrony. Łączność, wywołać admirała Kaesera. Muszę wiedzieć, gdzie jest i kiedy dotrze do Kornwalii. Załoga rzuciła się do wykonania rozkazów. Mello niecierpliwie zabębnił palcami o podłokietnik, gdy komputer analizował dane z detektorów. Niedługo potem nadeszły meldunki. – Admirale, nie mogę wywołać admirała Kaesera. A zaraz potem zaskoczony okrzyk: – Admirale, nie mogę znaleźć stacji Atlas! Mello zacisnął zęby, opanował się z trudem. – A co widać na detektorach? – Nie wychwytujemy żadnych okrętów wojennych, tylko frachtowce cywilne, które z dużą prędkością opuszczają system. – A Atlas? Może jest po drugiej stronie planety? – Nie, admirale. Wysłaliśmy sondy. Widzę Prometeusza i jeszcze jakąś stację. Nie emituje żadnych sygnałów, a detektory wskazują, że wciąż jest w budowie. – Oficer przy panelu namierzania pobladł, gdy dokończył. – Atlasa tam nie ma, admirale. Mello skinął głową. Niech to, Wiktowie mieli jaja. Dostrzegli przybycie wrogiej floty, więc wzięli stację na hol i zaczęli uciekać. Jak, u diabła, udało im się ruszyć największą stację kosmiczną w Lidze Światów Ludzkości? – Wysłać zwiad. Znaleźć Atlasa – rozkazał Mello, a potem spojrzał na komandor Pattin. – Jodi, zapewne Wiktowie próbują nas zbić z tropu, żeby trzymać nas z dala od stacji. Ale na pewno wyruszyli niedawno, więc… – Admirale! – Na twarzy oficera łączności malowało się podniecenie. –

Wychwyciłem rozmowę radiową między frachtowcami. Podobno dwa okręty liniowe Floty Victorii zostały zniszczone w ataku z zaskoczenia. Mello poczuł satysfakcję. Podstęp jednak się udał. Wiktom został tylko jeden okręt flagowy. – Jodi, spróbuj namierzyć okręt liniowy, z pewnością będzie blisko Atlasa. Dopiero po dwóch godzinach oczekiwania zgłosiły się jednostki zwiadowcze. – Wiele okrętów powoli zmierza do tunelu czasoprzestrzennego prowadzącego do Sułtanatu. Zdaje się, że krążą wokół dużego obiektu, ale trudno go dokładnie namierzyć. – Mam skierować naszą flotę na południe? – zapytała Pattin. Mello powstrzymał ją ruchem ręki. – Czekamy – zdecydował. Minęło piętnaście minut, potem dwadzieścia. Wreszcie radio zatrzeszczało. – Melduje się główny zwiadowca trzeciego skrzydła. Namierzyliśmy wiele jednostek zmierzających na północ, w stronę tunelu czasoprzestrzennego do Azylu. Powtarzam, na północ, do Azylu, wiele okrętów! Admirał pochylił się w fotelu. – Wykryliście ślad okrętu liniowego? – Moje detektory nie są tak czułe. Wykryły sporo holowników, niszczycieli i krążowników. Okręt liniowy mógł się wśród nich znajdować, trudno powiedzieć. Oficer namierzania wyprostował się zaskoczony nad swoim stanowiskiem. – Odbieram silne emisje termiczne ze stacji Prometeusz. Zdaje się, że wybuchł tam pożar. Mello pokręcił głową. Wiktom udało się jakoś zabrać ze sobą stację Atlas, zmierzali w niewiadomym kierunku, a na dodatek podłożyli ogień pod Prometeusza. Admirał odwrócił się do swojej adiutant. – Po pierwsze, niech zwiadowcy zdobędą obrazy dużych obiektów, które znajdują się wśród okrętów. Jeden z nich to stacja Atlas i musimy się dowiedzieć, które miejsce zajmuje w szyku. Wysłać też dziesięć okrętów do zabezpieczenia Prometeusza. Niech towarzyszy im transportowiec z oddziałami komandosów. Trzeba ugasić pożar i przejąć stację. A potem jak najszybciej powiadomić Drugą Flotę Bojową. Gdy tylko namierzymy Atlasa, ruszymy z pełną prędkością. *** W pełnym trybie maskowania Zimowa Straż kapitan Grey zbliżyła się od południa do Widma Jeden. Okręty prowadzone przez „Nową Zelandię” ustawiły się pięćset mil po obu stronach niedużego silosu zbożowego. Właściwie nie były to tylko okręty, lecz także drony udające jednostki bojowe – miały zmylić detektory wroga przez emitowanie impulsów napędu oraz innych sygnałów. – Jakieś przekazy z dronów zwiadowczych? – w głosie kapitan Grey zabrzmiało napięcie. Nie mogła użyć aktywnego namierzania w obawie przed ujawnieniem pozycji grupy bojowej, dlatego pozostawiła kilka dronów dryfujących na orbicie Kornwalii i w pobliżu stacji Prometeusz. – Flota Widmo Jeden na razie tylko czeka nieruchomo – odpowiedział jej oficer przy stanowisku namierzania. – Kilka mniejszych jednostek odleciało z dużą szybkością, zapewne zwiadowcy. Wyszły poza zasięg naszych dronów. Jedna

kieruje się w naszą stronę, więc wypatrujemy jej na pasywnych detektorach. Grey pokręciła głową, a potem zerknęła na Rudda i Tuttle pochylonych nad ekranem taktycznym z bieżącymi danymi z detektorów. – Miałam nadzieję, że rozdzielą siły, ale powstrzymują się, dopóki nie sprawdzą, gdzie naprawdę jest Atlas. – Dranie! – parsknął Rudd. – Co za świństwo, że wróg zachowuje się równie ostrożnie jak ty! Grey tylko prychnęła, ale nie odpowiedziała. Emily zmarszczyła brwi. – Namierzą nas? – Powinni. – Grey wzruszyła ramionami. – Miałam po prostu nadzieję, że przyłapię Dominium na błędzie. – Mała jednostka w zasięgu pasywnej detekcji. Pewnie zwiadowcza, kapitan Grey. – Oficer pochylił się nad stanowiskiem detektorów, żeby lepiej przyjrzeć się obrazom na ekranie. – Skok energii, chyba wypuszcza gołębia pocztowego. – Cóż, nikt nie powiedział, że będzie łatwo. No, ale i tak musimy grać. Wystrzelić chmurę maskującą i wysłać fregaty, żeby zniszczyły zwiad. I niech drony zmienią emisję na taką, która będzie wskazywać na „Lwie Serce”. Zobaczmy, czy uda się jeszcze przez chwilę zmusić Dezetów do zgadywania, na co właściwie natrafili. Emily nie odrywała oczu od wyświetlacza holograficznego. Zwiadowca Dominium zbliżył się już na tyle, że mógł wychwycić elektroniczne ślady i sygnaturę napędu „Nowej Zelandii” oraz towarzyszących jej dronów, a jednak wciąż parł naprzód. Zaniepokoiła się. Pilot na pewno miał świadomość, że ryzykuje, więc jeżeli podchodził tak blisko, szukał z pewnością czegoś więcej niż tylko rozpoznawalnych zakłóceń. – Ten zwiadowca zbliża się, aby sprawdzić, co znalazł, kapitan Grey – oznajmiła Emily. Grey skinęła głową. – Na jego miejscu też bym tak zrobiła. Na ekranie trzy wiązki laserowe wystrzeliły z dwóch wiktoriańskich okrętów ukrytych przy silosie. Przez chwilę nic się nie działo, a potem zwiadowca wroga wykonał zwrot i z rosnącym przyśpieszeniem zaczął uciekać, pozostawiając za sobą chmurę maskującą. – Szlag! – mruknęła kapitan Grey. – Namierzyć wrogiego drona i zniszczyć! „Nowa Zelandia” wysunęła działka obrony przed pociskami, ale na wyświetlaczu holograficznym dron zatańczył w serii uników i znalazł się jeszcze bliżej. – Telemetria! – krzyknął oficer przy stanowisku detektorów. – Wychwyciliśmy telemetrię z drona Dominium. Nadaje wiadomość do Widma Jeden. Czekali zbyt długo – dron właśnie wysłał obrazy do floty Dominium. Wróg już wiedział, że Atlas holowany jest na północ do Azylu, nie na południe. Grey skrzywiła się. – No dobra. Czas na plan B.

ROZDZIAŁ 53 W POBLIŻU STACJI KOSMICZNEJ PROMETEUSZ Jednostki Dominium zbliżyły się czujnie do Prometeusza, zapewne spodziewały się salw pocisków z ukrytych w pobliżu okrętów Floty Victorii. Jednak wkrótce ich załogi na własne oczy ujrzały dym sączący się z kilku dziur w powłoce stacji. – To szaleńcy – westchnął ze zdumieniem jeden z oficerów. – Ta konstrukcja musiała kosztować miliardy. – To nie szaleńcy, bynajmniej – odparł kapitan Scinto – tylko desperaci. Scinto dowodził jednym z nowych krążowników pancernych klasy Argus, skonstruowanym w tajnej stoczni Dominium. Stocznia nie miała nawet nazwy, żeby nikt mimowolnie choćby nie wzbudził podejrzeń wiktoriańskich szpiegów. Używano jedynie nazwy pobliskiego pasa asteroid, w którym Dominium prowadziło wydobycie śladowych złóż zyrydu. Scinto przyglądał się stacji na ekranie. Bóg jeden wiedział, jak bardzo została już uszkodzona. Włączył interkom. – Transporter Cztery, jesteście gotowi? – Gotowi. Oddziały są już w promach. Za pół godziny na pokładzie stacji może być nawet tysiąc żołnierzy. Za godzinę, gdy tylko zabezpieczą doki, będzie można przesłać resztę. – Możecie ruszać, Transporter Cztery. Powiedzcie swoim ludziom, że muszą jak najszybciej opanować te pożary. Zaraz potem kapitan połączył się z dziewięcioma jednostkami w swojej grupie. – Zbliżcie się do stacji. Wypatrujcie uważnie, czy w pobliżu nie ma Wiktów. Aktywna detekcja i włączona obrona automatyczna. Jeżeli ci z Victorii wpadli na rozpaczliwy pomysł, żeby podłożyć ogień pod swoją stację, mogą też w równie rozpaczliwym zrywie zawrócić okręty, żeby dokończyć dzieła. Od transportowców oderwały się promy. Wkrótce stłoczyły się przy licznych dokach wokół Prometeusza. Kapitan Scinto słuchał meldunków przesyłanych przez oddziały walczące z pożarami. Niemal od razu udało się ugasić ogień na lądowisku numer trzy – system przeciwpożarowy został wyłączony, ale łatwo udało się przywrócić go do działania, wystarczyło tylko przeciągnąć kabel i podłączyć zasilanie z najbliższego promu. W parę minut pożar znikł bez śladu. Jednak w innych sekcjach systemy wyrwały się spod kontroli i nawet gdy rozhermetyzowano grodzie, na stacji wciąż było dość powietrza, aby podtrzymywać ogień przez wiele minut. Druga grupa promów z oddziałami komandosów wylądowała na lądowisku numer trzy, a zaraz potem żołnierze ruszyli na pomoc swoim towarzyszom broni. Gdy pożary na obwodzie udało się wreszcie opanować, oddziały ruszyły w głąb stacji. Na szczęście nie napotkały żadnego oporu.

Pierwszy z żołnierzy Dominium, który wkroczył do przejścia na wewnętrzny pierścień stacji, uruchomił ukryty czujnik ruchu. Czujnik przesłał sygnał do komputera w schowku wśród labiryntu korytarzy. Komputer zaczął dziesięciominutowe odliczanie. *** Przy stacji Prometeusz grupa kapitana Scinto trzymała czujną straż. Na granicy zasięgu detektorów coś się pojawiało, ale nie dało się namierzyć. Nie powstrzymało to kapitana przed wystrzeleniem salw pocisków – chciał zastraszyć Wiktów. Scinto wierzył, że najlepszą obroną jest atak. Scinto zastanawiał się, ile jednostek będzie trzeba ustawić wokół stacji, gdy komputer w schowku na Prometeuszu zakończył odliczanie i wysłał sygnał do czterdziestu pięciu butli antymaterii, ukrytych tuż przy zewnętrznej powierzchni kadłuba stacji. Po sygnale każda z butli uwolniła antymaterię prosto na Prometeusza. W ułamku sekundy stacja rozbłysła jak supernowa. Oślepiająco biała kula rozrosła się i pochłonęła dziesięć okrętów. Na nocnej półkuli Kornwalii rozległ się radosny okrzyk, a mały chłopiec z uśmiechem wskazał na niebo. – Patrz, mamo! Fajerwerki! *** Na pokładzie okrętu „Zemsta” oficer łączności zdziwiony zmarszczył brwi. Monitorował wysiłki przy gaszeniu pożarów na Prometeuszu, gdy nagle wszelka łączność się urwała. Nerwowo zerknął na admirała Mello, zajętego właśnie rozmową z komandor Pattin. Oficer łączności wolałby nie być posłańcem, który przyniesie dowódcy złe wieści. Trącił łokciem kolegę przy stanowisku detektorów. – Mitch, dostajesz dane z Prometeusza? Mitch wyregulował odbiorniki i pobladł. – O mój Boże! – wydusił. Admirał Mello i komandor Pattin spojrzeli na niego gniewnie. *** Na pokładzie okrętu flagowego „Lwie Serce” admirał Douthat ponuro przyglądała się obrazowi na wyświetlaczu holo. Nie udało się oszukać Dominium przynętami, Widmo Jeden właśnie ruszyło za Flotą Ojczystą i Atlasem oraz, choć o tym wróg nie wiedział, za królową Anną. – Jakieś wieści od kapitan Grey? – zapytała Douthat znad wyświetlacza. – Jeszcze żadnych. Grupa bojowa kapitan Grey zajęła pozycje w oddaleniu od flanki floty Dominium. Dezetom łatwo zakłócać stamtąd wszystkie transmisje. – A co z Prometeuszem? Oficer łączności pokręcił tylko głową.

– Fala uderzeniowa przeszła po tym skoku energii. Prawie na pewno była wywołana anihilacją po uwolnieniu antymaterii, ale nie wiadomo, jakie szkody poniosły jednostki Dominium. Douthat skrzywiła się z niezadowoleniem. Drony wysłane wcześniej na rekonesans zostały albo zniszczone, albo zabrakło im paliwa. Czy można zaryzykować wysłanie fregaty na zwiad? Nie, admirał miała za mało okrętów, aby narazić się na utratę choćby jednego. Chyba że zajdzie konieczność. „Na bogów naszych matek, czemu nie można tej przeklętej stacji holować szybciej?” Ciągnięcie Atlasa było jak pływanie z nogami spętanymi łańcuchem. – Kapitanie Eder, proszę wysłać więcej dronów zwiadowczych – rozkazała. – I niech zgłosi się dowódca jednostek saperskich. Czas wpuścić Dezetów na minę… Przyjrzała się niewielkiej kropce świecącej na obrzeżach obrazu z wyświetlacza holograficznego – wejście do tunelu czasoprzestrzennego prowadzącego do Azylu. Jeszcze pięć dni lotu przy obecnej prędkości. Pięć długich dni. Westchnęła. Jeżeli ta desperacka ucieczka miała się udać, Dominium musiało zacząć odpalanie pocisków i wszystkiego, co miało w swoich ładowniach. No, to pora się tym zająć…

ROZDZIAŁ 54 NA POKŁADZIE „NOWEJ ZELANDII” POSZUKIWANIA KONWOJU ZAOPATRZENIOWEGO DLA FLOTY DOMINIUM – Szlag, gdzie oni są? – mruknęła kapitan Grey. Jej grupa bojowa skrycie śledziła flotę Dominium podążającą do Floty Ojczystej i Atlasa. Każdy okręt Zimowej Straży poruszał się w pełnym dostępnym maskowaniu, a pasywne detektory przeszukiwały przestrzeń, aby odnaleźć jednostki zaopatrzeniowe wroga. To one stanowiły podstawę przedsięwzięcia, jakiego podjęło się Dominium. Kłopot w tym, że statki z zaopatrzeniem mogły być wszędzie. Mogły lecieć tuż za atakującą flotą, nad nią lub obok. Na dodatek na pewno starały się poruszać niezauważenie, żeby nie przyciągnąć uwagi sił wiktoriańskich. Grupa bojowa kapitan Grey nie mogła przeszukać tak dużego obszaru, a przynajmniej nie przy pomocy tylko pasywnej detekcji. No, chyba że kapitan miałaby naprawdę ogromne szczęście i przypadkiem namierzyła statki zaopatrzeniowe Dominium… Albo po prostu poczekała, aż jakaś fregata lub niszczyciel wroga zmieni kurs i ruszy po uzupełnienie zapasów. *** – Admirale, detektory wykryły jednostki zbliżające się do granicy zasięgu pocisków. Z przodu. Musiały wcześniej wyłączyć wszystko, ponieważ pojawiły się znikąd. – Liczba? – zapytał admirał Mello. – Doliczyłem się piętnastu. Mają włączone układy przeciwdziałania elektronicznego, więc dokładnie nie da się podać ich liczby. – Typ? – Wychwyciliśmy niepełne dane, zanim włączono UPE, ale wydaje się, że w formacji są trzy okręty liniowe, przynajmniej cztery krążowniki oraz fregaty i niszczyciele. Chyba ustawiają się do starcia, admirale… – oficer namierzania nie powstrzymał się od wyrażenia swojej opinii. – Dobrze, że to ja dowodzę flotą, nie wy, bo to bardzo głupie założenie – odparł Mello z przekąsem. – Wiemy, że Wiktowie stracili dwa z trzech okrętów liniowych, więc nie ma mowy, żeby mogli wystawić przeciw nam trzy. Na dodatek to mało prawdopodobne, żeby ustawili się do starcia w sile tylko piętnastu jednostek przeciwko takiej przewadze. Nie, widzicie tylko drony udające jednostki bojowe, może z kilkoma prawdziwymi okrętami, które mają uwiarygodnić tę maskaradę. Może mają nawet kilka pocisków, ale gdy tylko je wystrzelą, zmienią się w bezwartościowy złom. Admirał wyprostował się w fotelu i podniósł głos, żeby usłyszała go załoga mostka.

– Dlatego będziemy lecieć dalej, a ich zmiażdżymy. Nie możemy sobie pozwolić na zwłokę. Nie wolno dopuścić, aby Wiktowie zyskali na czasie! Czas to wróg! Komandor Pattin, niech fregaty i niszczyciele ustawią się przed linią przeciwnika. Wszystkie okręty, aktywować obronę przed pociskami. A potem Flota Bojowa Dominium ruszyła na spotkanie z pierwszą linią wiktoriańskiej obrony. *** – Niech mnie, ale ich dużo! – szepnął oficer taktyczny na pokładzie „Melbourne”. Jego niszczyciel dryfował czterysta mil za zdalnymi wyrzutniami pocisków. Między nimi znajdowały się ukryte drony zwiadowcze, które przesyłały dane o flocie przeciwnika. W pobliżu czekał też inny niszczyciel z grupy bojowej Czarna Straż, „Dundee”. Oba miały tylko jedno zadanie – wyczekać, aż okręty Dominium zbliżą się na odpowiednią odległość, wystrzelić pociski, a potem zmykać ile sił. – Nieważne, czy jakiś pocisk trafi – powiedział dowódcom niszczycieli kapitan Hamid. – Trzeba zadbać, żeby Dominium odpowiedziało ogniem i zmarnowało jak najwięcej amunicji. – Mamy już zasięg? – zapytał niecierpliwie kapitan „Melbourne”. Oficer taktyczny starał się skupić przy swoim stanowisku. Miał z tym problemy – okrętów wroga było tak wiele… – Za dziesięć sekund! – odpowiedział piskliwie. – Pięć… cztery… trzy… dwa… jeden. W zasięgu. Wróg w zasięgu. Już jest. Z trudem powstrzymał się od nerwowego paplania. Kapitan posłał mu drwiący uśmiech. – W porządku, George, dotarło. Wystrzelić pociski, potem posłać drony zwiadowcze. Zobaczymy, co się stanie po naszej salwie. Oficer taktyczny wcisnął guzik. Czterysta mil przed niszczycielem dwadzieścia zdalnych wyrzutni wypuściło pociski. Każda mogła wystrzelić szesnaście rakiet krótkiego zasięgu i każdej przydzielone zostały dwa cele. Za salwą ruszyły drony zwiadowcze i aktywnymi detektorami zaczęły szukać wroga. – Aktywacja min antymaterii – rozkazał kapitan, a potem uśmiechnął się z zadowoleniem i dodał: – Zabierajmy się stąd. Przekazać „Dundee”, że się wycofujemy. *** Dominium przekonało się boleśnie na własnej skórze, że siły Victorii dysponują lepszymi systemami broni rakietowej. Aby wyrównać tę przewagę, skonstruowało okręty, których zadaniem była wyłącznie obrona przed pociskami. Nazwano te jednostki jeżami. Każdy jeż mógł równocześnie namierzyć i zniszczyć dwadzieścia nadlatujących pocisków, a gdy tylko jeden cel został zniszczony, systemy wyznaczały następny. Każda z tych jednostek miała pięćset pocisków odłamkowych krótkiego zasięgu oraz sześćdziesiąt działek automatycznych, które mogły wystrzelić tysiąc małokalibrowych pocisków z zyrydem, a także czterdzieści jednocalowych laserów obronnych. We Flocie Bojowej admirała Mello znajdowało się dziesięć jeży. Wszystkie

zostały wysłane na pierwszą linię, aby chronić fregaty i niszczyciele Dominium. Z trzystu dwudziestu wiktoriańskich rakiet wystrzelonych z wiktoriańskich wyrzutni dwadzieścia trzy dotarły do celów. – Szukać wycofujących się okrętów! – ryknął Mello. – Na pewno w pobliżu ucieka okręt, który sterował atakiem! – Dwie jednostki – potwierdził oficer przy stanowisku namierzania. – Właśnie zrobiły zwrot i przyśpieszają. – Wszystkie jednostki czołowe ognia. Zniszczyć uciekinierów – syknął Mello. I chwilę później tak się stało. Każdy niszczyciel i fregata Dominium z pierwszego szeregu plunęły pociskami w odwetowej orgii. Okręty wroga zostały zmiecione w pył. – Tak należy traktować przeciwnika – oznajmił Mello z satysfakcją. Za jego plecami komandor Pattin skrzywiła się tylko. Wyszło po równo, bo flota Dominium zostawiała za sobą dwa wraki, a jeden z niszczycieli z trudem nadążał za resztą formacji. Kilka minut później Flota Bojowa trafiła na miny antymaterii, które zniszczyły kolejny okręt, ale kontynuowała pościg za wiktoriańską stacją. *** Na pokładzie okrętu flagowego „Lwie Serce” admirał Douthat uważnie przyjrzała się obrazowi holograficznemu. Zaklęła cicho, gdy ikony „Dundee” i „Melbourne” błysnęły kodem Omega, ale patrzyła też, jak flota Dominium zbliża się do min antymaterii. Eksplozje zakłóciły przepływ danych z detektorów. Dopiero po prawie minucie pojawił się wyraźny obraz. – Mickey – zwróciła się Douthat do oficera przy stanowisku detekcji – gdy Dezeci dotarli do min, zrobili zwrot? – Tak. Zrobili zwrot w górę, zestrzelili resztę min, a potem wrócili na poprzedni kurs. Douthat skinęła głową. – Merlinie, zapamiętaj. Po kontakcie z minami flota Dominium robi zwrot w górę. Sprawdzaj podobne przypadki i szukaj wzorca.

ROZDZIAŁ 55 NA POKŁADZIE „NOWEJ ZELANDII” W POSZUKIWANIU JEDNOSTEK ZAOPATRZENIOWYCH NA TYŁACH FLOTY DOMINIUM Grupa bojowa kapitan Grey trzymała się za siłami Dominium i krążyła jak duchy. Załogi mówiły szeptem, ludzie podświadomie starali się nie robić hałasu. Wiedzieli, że na pewno nikt ich nie usłyszy, ale nie mogli się powstrzymać – ich przeżycie zależało przecież od tego, czy okrętom Zimowej Straży uda się pozostać w ukryciu. Emily wiedziała, że to rozpaczliwe posunięcie, które nie miało wielkich szans powodzenia. Gdyby udało się odnaleźć jednostki zaopatrzeniowe wroga, grupa bojowa zaatakowałaby i uciekła, a flota Dominium zostałaby z pustymi ładowniami i nie miałaby wyjścia, musiałaby się wycofać. Gdyby jednak wiktoriańskie okręty zostały wykryte, musiałyby uciekać lub walczyć o życie. Tak czy inaczej wkrótce będzie to starcie okręt na okręt, a każda ze stron spróbuje zniszczyć drugą doszczętnie i bez litości. Emily nie mogła nie podziwiać przerażającego piękna takiej walki. – Grosik za twoje myśli. – Kapitan Grey uśmiechnęła się ze znużeniem i uniosła kubek herbaty do ust. – Myślałam o tym, jak to zadanie może zdecydować o losach bitwy, a może nawet o losie Victorii. – Emily zmarszczyła brwi. – W głębi duszy jestem przerażona ryzykiem, ale też nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co z tego wyniknie. Grey uśmiechnęła się znowu. – Każdy dowódca dzieli z tobą tę mroczną tajemnicę. Witaj w świecie zawodowych żołnierzy, Emily. *** Godzinami admirał Douthat drażniła flotę Dominium z prawej flanki, gdzie znajdowało się najwięcej niszczycieli i fregat. Admirał kazała podkładać miny, ustawiać zdalne wyrzutnie, a nawet wysyłać niszczyciele do podstępnych, szybkich ataków. Dominium odpowiadało salwami pocisków do wszystkiego, co znajdowało się w zasięgu ostrzału. Nareszcie dwie fregaty wroga – jednostki z najmniej pojemnymi ładowniami – przesłały meldunki na okręt flagowy. – Admirale, dwie fregaty proszą o pozwolenie wycofania się na tyły, żeby uzupełnić zapas pocisków z frachtowców zaopatrzeniowych. Admirał Mello podniósł głowę znad wyświetlacza holo, wyraźnie myślami przebywał gdzie indziej.

– Co? – Dwie fregaty nie mają amunicji. Proszą o pozwolenie o wycofanie się, żeby uzupełnić zapasy. Mello zezwolił skinieniem głowy, po czym wrócił do obrazu na wyświetlaczu. Nikt nie dostrzegł, że admirał się uśmiecha. *** Na pokładzie „Nowej Zelandii” Alex Rudd obserwował zarówno obraz taktyczny, jak i wskazania detektorów, lekceważąc gniewne spojrzenia oficera przy stanowisku detekcji. – Bingo – mruknął cicho. – Dwie fregaty Dezetów minęły właśnie drona zwiadowczego numer siedem. – Zapas paliwa siódemki? – zapytała kapitan Grey. – Ponad połowa. Wytrzyma jeszcze z osiem godzin, kapitan Grey. – Dobrze. Puść go za Dezetami, niech trzyma dystans… powiedzmy, trzysta mil. Tylko detektory pasywne i obraz wideo. Niech powoli wyrówna prędkość, Alex, a potem wyłącz napęd i niech dryfuje za fregatami wroga. Lepiej, żebyś nie spłoszył tych jednostek. Dron zwiadowczy śledził fregaty Dominium przez następne półtorej godziny. Według danych okręty wroga wreszcie się zatrzymały i dołączyły do nich inne jednostki. Trzy nowe okręty emitowały jedynie sygnały z napędu i utrzymywały pełną ciszę radiową. – No to mamy je. – Grey odetchnęła z zadowoleniem, a potem spojrzała na Emily. – Twój plan działa, porucznik Tuttle. Emily zmarszczyła brwi. Widmo Jeden składało się z około osiemdziesięciu pięciu jednostek, mniej więcej jak cztery wiktoriańskie grupy bojowe. Tak wielkie siły Victorii miałyby przynajmniej sześć frachtowców zaopatrzeniowych, może nawet osiem. – Zaopatrzenie powinno być większe – powiedziała do kapitan Grey. – Należałoby się spodziewać co najmniej jeszcze trzech, może nawet pięciu jednostek. – Może masz rację, ale muszę wykorzystać okazję i zniszczyć, co się da. A potem kapitan podniosła głos. – Merlinie! Komputer pokładowy zgłosił się od razu. – Tak, kapitan Grey? – Rozpoczynamy atak. Zmień się w Maxa. Załoga mostka podniosła głowy znad swoich stanowisk. Przez chwilę panowała cisza, zaraz jednak komputer zgłosił się znowu, lecz tym razem jego głos brzmiał inaczej, bardziej szorstko i twardo. – Rozkazy? Kogo mam zaatakować? Emily nie potrafiłaby tego dokładnie wyjaśnić, ale osobowość „Max” emanowała powstrzymywaną brutalnością. Max był tworem wiktoriańskich ekspertów od broni psychologicznej. Podrasowali program SI tak, aby uciekał się do najbardziej agresywnych rozwiązań, gdy tylko należało podjąć decyzję taktyczną. Psychologowie uznali również, że gdy komputer pokładowy mówił jak

żądny krwi wojownik, ludziom na okręcie udzielało się to bardziej agresywne nastawienie. Dotyczyło to także kapitanów. Ćwiczenia bojowe Floty potwierdziły to, jednak ujawnił się przy tym nieprzewidziany efekt uboczny – kapitanowie używający Maxa walczyli dłużej, niż powinni, niechętnie nakazywali odwrót i opóźniali ucieczkę. Często nie brali pod uwagę, że mogą się wycofać lub uciec, aby wykorzystać później lepszą okazję do zwycięstwa. W rezultacie ogółem wychodziło na to, że okręty z Maxem zadawały wrogowi większe straty, ale częściej były niszczone w starciach. Stopniowo powstała nieformalna procedura w siłach Floty. Kapitanowie włączali Maxa tylko w sytuacjach, gdy przewidywali, że czeka ich walka na śmierć i życie, więc chcieli za wszelką cenę przed zagładą wyrządzić wrogowi jak największe szkody. Gdyby Emily miała jeszcze wątpliwości, jak rozpaczliwa jest misja Zimowej Straży, po włączeniu Maxa wszystkie by się rozwiały. *** Z wyłączonym napędem i w pełnym maskowaniu okręty Zimowej Straży dryfowały w stronę swoich celów. Dron zwiadowczy numer siedem przekazywał nieustannie dane wizualne. Wkrótce fregata Dominium dobiła do frachtowca, a zaraz potem w jej ślady poszła druga. – Jednostki wroga namierzone, kapitan Grey. Właśnie wchodzą w zasięg pocisków – zameldowała Emily. – Mamy tylko jedną szansę, więc lepiej poczekajmy, aż będą bliżej. Max, łącze elektroniczne z członkami grupy bojowej. Zarządzam ostrzał tylko z „Nowej Zelandii”, reszta niech czeka. – Tak jest. Przygotowanie do ataku. Emily powstrzymała się od uśmiechu. Głos Maxa brzmiał jak z marnych gier wideo. Musiała jednak przyznać, że ten dramatyzm tworzony przez pokładową sztuczną inteligencję rzeczywiście wpływał na załogę. Wyglądali na ponurych i zdeterminowanych, przygotowanych do wojny. Grupa bojowa dryfowała w szyku. Pięć minut. Dziesięć. Piętnaście. – Kapitan Grey, dotarliśmy do żółtej strefy – zameldował z napięciem bosman Gibson. Żółtą strefą określano obszar, w którym zagrożenie wykrycia pasywną detekcją rosło do pięćdziesięciu procent. W strefie czerwonej prawdopodobieństwo wynosiło dziewięćdziesiąt procent. Emily usiadła w swoim fotelu i zapięła pasy. Zaschło jej w ustach. – Przygotować się do… – zaczęła Grey, ale nie dokończyła. „Nowa Zelandia”, okręt o masie stu pięćdziesięciu tysięcy ton, gwałtownie zadrżała, jak piórko w podmuchu mocnego wiatru. Niezabezpieczone przedmioty, jak kubki z kawą, arkusze papieru, komunikatory osobiste, krzesła, zostały podrzucone pod sufit. Wraz z ludźmi. A potem nastąpił równie gwałtowny upadek. Zaraz potem rozległ się jęk i zgrzyt nadwyrężonej stali, gdy wiązki bojowych laserów rozdarły kadłub i pokłady „Nowej Zelandii” od burty do burty. I wreszcie okręt wypełniły krzyki rannych oraz szum uciekającego w próżnię powietrza.

Emily, którą ocaliły pasy, wyprostowała się, gdy wokół rozpętało się pandemonium. Czuła się jak Alicja w Krainie Czarów – świat wokół oszalał. Obok przeleciały jakieś dokumenty i drobne przedmioty oraz kilka osób. Jedna kopnęła Emily w głowę. Kubek przemknął nieopodal, ale nie wylała się z niego ani kropla kawy, dopóki nie zderzył się z grodzią. Przed oczyma dziewczyny kapitan Grey została ciśnięta na sufit, zamarła tam na okamgnienie, po czym równie gwałtownie spadła na podłogę. Krew zalała jej czoło i oczy. Z jękiem okręt znieruchomiał. Emily zaczęła odpinać pasy, ale w porę się rozmyśliła. Uniosła głowę. – Max! Max, obrona automatyczna! I włącz zdalne naprawy nieszczelności w kadłubie. Zamknij wszystkie grodzie. Obróciła się, żeby zapytać o radę Alexa Rudda, ale nigdzie go nie dostrzegła. Była zdana na siebie. Po drugiej stronie zbryzganego krwią mostka, pośród smug dymu unoszących się z niektórych konsoli, bosman Gibson wyprostował się i uniósł kciuk. Emily mogłaby go za to ucałować. – Max, powiększ obraz holo i pokaż, co w nas uderzyło, do cholery. Obraz natychmiast został powiększony. Zaopatrzeniowce Dominium wciąż znajdowały się na miejscu, ale dwie fregaty właśnie się od nich oddalały, najwyraźniej nie chciały znaleźć się na linii ostrzału, frachtowce były przecież łatwym celem. – Max, gdzie jednostki, które nas zaatakowały, do cholery? Na schemacie zamigotały cztery czerwone ikony. Znajdowały się powyżej płaszczyzny lotu Zimowej Straży, mniej więcej w połowie odległości między „Nową Zelandią” i frachtowcami zaopatrzenia Dominium. – Namierzyć te okręty! Max, raport o sytuacji. – Niszczyciel „Walia”, kod Omega. Niszczyciele „Łabędź” i „Odpór” uszkodzone, lecz zdolne do walki, krążownik „Szmaragdowa Wyspa” uszkodzony, lecz zdolny do walki. Niestety, określenie „uszkodzony, lecz zdolny do walki” nie było zbyt precyzyjne – mogło oznaczać zarówno drobne uszkodzenia kadłuba, jak i stratę niemal całej załogi. – Mam namiar na napastników, porucznik Tuttle – oznajmił spokojnie bosman Gibson. – Zdaje się, że to cztery duże krążowniki. Komputer zgaduje, że to trzy lżejsze z bronią laserową i jeden ciężki z wyrzutniami pocisków. Wystrzelały się i właśnie ładują ponownie, jak myślę. – Na bogów naszych matek, nie czekajmy, aż skończą! – prychnęła Emily. Słyszała przecież, że na jednostkach Dominium montowano dodatkowe źródła zasilania wyłącznie do ładowania broni. – Max, otwórz w te cztery krążowniki ogień z każdej dostępnej broni! Już! A potem odwróciła się do bosmana. – Znajdź te przeklęte zaopatrzeniowce, zanim nam uciekną. Pilot, zejdź sto mil niżej, po czym kontynuuj zbliżanie po kursie. Nie waż się zgubić frachtowców Dominium. Odetchnęła głęboko. – Bosmanie Friedman? Mężczyzna podniósł na Emily zbyt mocno błyszczące oczy. Twarz miał bladą

i wykrzywioną strachem. „Nie waż się teraz załamać!” – pomyślała Emily rozpaczliwie. – Bosmanie, gdy tylko namierzymy ponownie zaopatrzeniowce, proszę skierować na nie wszystkie lasery, a potem poprawić pociskami. Jasne? Potwierdził niepewnym skinieniem głowy, ale posłusznie pochylił się nad swoim stanowiskiem. W chaosie Emily dostrzegła wreszcie, że kapitan Grey dźwignęła się na kolana i wsparła o fotel, aby wstać. Po twarzy spływały jej strużki krwi z rany na czole, a dłoń zostawiła krwawy odcisk na podłokietniku. Emily odpięła się i podbiegła. Z pomocą bosmana Gibsona udało się posadzić kapitan w fotelu. – Ty! – Emily wymierzyła palcem w najbliższego załoganta. Młody chorąży, chyba nazywał się Partridge, choć nie była pewna. – Wezwij lekarza! – Em… – Grey ścisnęła ją za ramię. – Muszę zobaczyć holo. Ledwie mówiła, głos miała ochrypły i cichy. Emily cofnęła się, aby nie zasłaniać wyświetlacza. Grey zmrużyła oczy, ale tylko pokręciła głową. – Nic nie widzę – wyszeptała gniewnie. Emily szybko zdjęła bluzę i otarła nią krew z twarzy i oczu kapitan. Grey zamrugała i jeszcze raz przyjrzała się obrazowi, ale znowu tylko pokręciła głową. – Wszystko rozmyte… – Zacisnęła dłoń na ramieniu Emily. – Opisz, co się dzieje. Wiązki laserowe uderzyły w okręty wroga, a zaraz potem pomknęła nierówna salwa ponad stu pięćdziesięciu pocisków. Na szczęście większość okrętów grupy bojowej zachowała wyrzutnie nieuszkodzone. Lecz „Nowa Zelandia” zdołała wystrzelić tylko dziewięć rakiet z możliwych dwudziestu dwóch. – Cztery okręty Dominium, zapewne krążowniki, atak z zaskoczenia – powiedziała Emily do kapitan Grey. – Jeden z naszych stracony, kilka uszkodzonych. Próbujemy zestrzelić napastników, zanim ponownie załadują lasery. – A frachtowce z zaopatrzeniem? Gdzie… – Grey urwała, aby nabrać tchu. Jej twarz poszarzała, na czole skroplił się pot. – Cholera, gdzie ten lekarz? – warknęła Emily do Partridge’a. – W drodze, proszę pani, ale wszędzie są ranni… – Łączność! Kiedy po okrzyku Emily nikt się nie zameldował, rozejrzała się po mostku. Oficer łączności leżał przy swoim stanowisku w kałuży krwi. Nad nim stała nieruchomo wpatrzona w przestrzeń asystentka, Betty McCann. – Betty? No, Betty – odezwała się łagodniej Emily. – Popatrz na mnie, dziewczyno. Bosman Gibson zerwał się i podszedł do niej. – Kapitan wydała rozkaz, żołnierzu! Wyjmij smoczek z ust i zabierz się do roboty! ZROZUMIANO?! McCann zamrugała, a potem przytomniej skinęła głową. – Betty, połącz mnie z resztą grupy bojowej, przekaz tylko audio – rozkazała Emily. – Em! – wychrypiała Grey. Z ust spływała jej krew. – Muszę utrzymać komendę. Kapitan Wicklow nie będzie atakował. A potem opadła na fotel, wyczerpana wysiłkiem, jaki sprawiało jej mówienie. Emily zawahała się po tych słowach. Według przepisów powinna

poinformować grupę bojową, że kapitan Grey nie może dowodzić. Wtedy jej obowiązki przejąłby najstarszy stażem i stopniem oficer, czyli kapitan Wicklow z „Gloucestera”. Znowu próbowała odszukać wzrokiem Alexa Rudda, ale oficer taktyczny po prostu zniknął. Szlag! Raz jeszcze popatrzyła na obraz holo przedstawiający krajobraz po niedawnym starciu. – Em, dokończ to – rozkazała słabo Grey. – Dasz radę. A Emily, ku własnemu zaskoczeniu, poczuła, że naprawdę da sobie radę. Miała nawet plan, choć nie wiedziała, czy uda się jej przekonać do niego pozostałych kapitanów. – Betty, masz połączenie? – T-tak jest – zająknęła się McCann. Obok stanowiska łączności przecisnęła się Naama Denker, lekarz pokładowy, oraz pielęgniarz niosący sprzęt medyczny. – Tu „Nowa Zelandia” – nadała Emily do Zimowej Straży. Celowo nie powiedziała, kto mówi z mostka krążownika. – Wpadliśmy w zasadzkę Dominium. Na mój znak wszystkie jednostki wystrzelą chmury maskujące, a dziesięć sekund później drony-przynęty. Niech przynęty skierują się dwanaście stopni od nas na prawą flankę flotylli wroga. Druga grupa przynęt niech zacznie po prostu uciekać przed tymi krążownikami. A my lecimy w stronę frachtowców zaopatrzenia Dominium. „Nowa Zelandia” przejmie kontrolę nad bronią przy pierwszej salwie. Jeżeli któryś z okrętów nie może walczyć, niech ucieka z drugą grupą przynęt i spróbuje dotrzeć do Atlasa. Potwierdzić przyjęcie rozkazów. Okręty Zimowej Straży przesłały potwierdzenia. – Trafienia w krążowniki wroga! – zawołał Friedman. – Jeden chyba mocno oberwał, bo się wycofuje. Drugi uszkodzony, ale nie mam dobrych odczytów. – Gibson, co z tymi zaopatrzeniowcami? – Są na kursie ucieczki, chcą się ukryć za flotyllą Dominium. Stamtąd mogą ruszyć prosto do Widma Jeden, porucznik Tuttle. Przyśpieszają, ale nie są zbyt szybkie. Krążowniki wroga właśnie naładowały lasery i wystrzeliły. Tylko dwa z czterech otworzyły ogień, jednak… – Niszczyciel „Canberra” ma uszkodzony napęd i odpada. „Łabędź” melduje utratę sterowania wyrzutniami. Reszta jednostek ma tylko drobne uszkodzenia. Grupie bojowej zostało zatem dwanaście sprawnych jednostek. Niedobrze. Bardzo niedobrze. – Bosmanie Gibson, mamy namiary na zaopatrzeniowce? – Jeszcze nie. Sporo zakłóceń. Jeszcze minuta, może dwie. – Max! – Kogo atakować? „Na bogów naszych matek! Potrzebny mi szachista-zabójca, nie żądny krwi śmiałek”. – Max, przełącz się na Merlina. – Słucham, porucznik Tuttle. – Głos Merlina zabrzmiał w uszach Emily kojąco. Wyjaśniła, co należy zrobić. – Czas jest najważniejszy. Musimy ustawić się w szyk do ostrzału, gdy tylko wszystkie lasery będą naładowane. Jeżeli ruszymy za wcześnie, zostaniemy odstrzeleni jak kaczki.

– Kurs z wymaganą synchronizacją czasową znajduje się na obrazie holograficznym. Emily przyjrzała się schematowi. Obok niej Naama Denker opatrywała kapitan Grey. Właśnie wkłuła jej kroplówkę. Grey była blada jak płótno, ale bardziej przytomna niż przed chwilą. Uśmiechnęła się do Emily. Dziewczyna nabrała głęboko tchu. – Betty, połączenie z pozostałymi okrętami, tylko audio. – McCann skinęła głową, gdy nawiązała łączność. – „Nowa Zelandia” do wszystkich jednostek. Na mój znak otworzyć ogień do krążowników, a potem wypuścić przynęty. Po pierwszej salwie przełączyć nawigację do Merlina i wypuścić obłoki maskujące. Od razu zacząć przeładowanie broni. Kolejnym atakiem będzie sterował Merlin. Potwierdzić! Ryzykowała i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Kapitanowie Zimowej Straży byli dumnymi ludźmi i nie wahali się podważać rozkazów, które nie przypadały im do gustu. A te z pewnością nie spodobały się żadnemu dowódcy z grupy bojowej. Przełączenie się na zdalne sterowanie przy ataku i oddanie kontroli sztucznej inteligencji na pewno godziło w ich dumę. Gdyby odkryli, że tego rozkazu nie wydała kapitan Grey, lecz nieopierzona porucznik, Wicklow z „Gloucestera” przejąłby dowodzenie i nie dopuścił do akcji. – Tu „Southampton”. Muszę zaprotestować, kapitan Grey. To nie pora na ryzyko i powierzanie kontroli komputerom. Proszę powiedzieć, co robić, a my wykonamy rozkaz. – Tu „Gloucester”, zgadzam się z „Southamptonem”. Nie przekażę sterowania Merlinowi, gdy będziemy manewrować w bliskim zasięgu ciężkich krążowników wroga. Niech ich szlag, nie było czasu na dyskusje. Emily spojrzała błagalnie na kapitan Grey. – Kapitan Grey, muszę zwolnić Wicklowa. Potrzebuję pani poparcia. Grey zakasłała, a potem wzięła drżący oddech. – Musimy zniszczyć frachtowce zaopatrzenia, Em – wychrypiała. – Jak mam ci pomóc? Emily uniosła głowę. – Merlinie, kto jest zastępcą kapitana na „Gloucesterze”? – Komandor Kamela Greer. Emily popatrzyła w oczy kapitan Grey. – Wicklow musi zostać zdjęty ze stanowiska. Natychmiast. Grey zacisnęła zęby, a potem nadała do wszystkich jednostek. – Kapitanie Wicklow, jest pan zwolniony z dowodzenia okrętem – oznajmiła niemal normalnym tonem. – Komandor Greer, przejmuje pani obowiązki kapitana jednostki. Potwierdzić rozkazy! A potem opadła na fotel i zamknęła oczy. – Zabijesz ją! – syknęła Naama Denker. – Muszę zabrać kapitan do izby chorych. – Nie. Musi zostać na mostku, dopóki nie skończę. Doktor Denker, proszę zająć się tutaj kapitan Grey. Musi być przytomna. – Jeżeli coś się jej stanie, dopilnuję, żeby pani za to osobiście odpowiedziała – warknęła Naama Denker. – Proszę bardzo – mruknęła Emily, ale myślami była już zupełnie gdzie indziej.

Znowu wbiła wzrok w obraz holograficzny. Załoga mostka przyglądała się jej z rozdziawionymi ustami. Ktoś próbował się odezwać, ale bosman Gibson uciszył go uniesieniem ręki. – Komandor Greer, proszę potwierdzić rozkazy! – warknęła Emily. – Tu Greer. – W głosie pierwszej oficer nie było słychać zadowolenia. – Rozkazy przyjęte. Gotowość do wykonania. Emily odetchnęła z ulgą. Pewnie za to, co zrobiła, powieszą ją na rei… metaforycznie rzecz ujmując. Mówi się trudno. – Do wszystkich jednostek. Otworzyć ogień do krążowników wroga, wystrzelić maskowanie i przekazać sterowanie Merlinowi. Wykonać! W krążowniki Dominium uderzyły wiązki laserów, a potem pociski. Okręty wiktoriańskiej grupy bojowej wkrótce zasłoniły wystrzelone obłoki maskujące. Niestety, detektory Zimowej Straży zostały przy tym oślepione. Obraz holograficzny zmienił się w śnieg zakłóceń. Obie strony poruszały się w tej chwili na oślep. Ale Emily to przewidziała. – Merlinie, przejmij sterowanie wszystkimi jednostkami grupy bojowej. Wykonać. A potem usiadła wygodnie w fotelu i patrzyła tylko, jak jej kariera wali się w gruzy. *** Merlin wystrzelił jeszcze kilka obłoków maskujących tak, aby wybuchły jak najbliżej krążowników Dominium i na dłużej oślepiły ich detektory. Wrogie okręty powoli zaczęły się wycofywać. Wtedy Merlin poprowadził grupę bojową z pełnym przyśpieszeniem tuż przed nosem przeciwników i skierował ją na trajektorię prowadzącą po łuku na lewą flankę Floty Victorii. Podczas mijania krążowników cała grupa bojowa była łatwym celem. Śmiesznie łatwym. *** Na krążownikach Dominium zapanowała radość. Udało się doskonale zaskoczyć grupę okrętów z Victorii, próbujących podkraść się do frachtowców zaopatrzenia. Przynajmniej jeden okręt Wiktów został zniszczony, inne doznały uszkodzeń, może nawet poważnych. Niestety, długi czas ładowania broni nie pozwolił w pełni wykorzystać przewagi nad przeciwnikiem – zdaje się, że jednostki z Floty Victorii zrobiły odwrót… albo szykowały się do ataku. Trudno było powiedzieć przy takich zakłóceniach. – Namierzanie radarowe! Zostaliśmy namierzeni, źródło znajduje się po lewej. Pociski! Uderzenie za cztery minuty! – Oficer taktyczny pośpiesznie włączył systemy obronne. Na okrętach Dominium cała uwaga została skierowana na lewą flankę. Detektory co prawda wykryły na okamgnienie grupę bojową przemykającą z przodu, ale nikt z załogi tego nie zauważył. Setki półcalowych laserów zaczęło strzelać w nadlatujące pociski. Dobrze wymierzona głowica z antymaterią zniszczyła mnóstwo nadlatujących dronów.

Wreszcie silne, aktywne detektory krążowników Dominium przebiły się przez zakłócenia elektroniczne generowane przez drony. – To nie pociski – zameldował oficer przy stanowisku detektorów. – To drony! Tylko drony! Po mostku przetoczyło się chóralne westchnienie ulgi. Okazało się, że to tylko zmyłka, aby odwrócić uwagę od uciekających okrętów. – Zmykają, aż się kurzy – stwierdził jeden z kapitanów z nieskrywaną satysfakcją. Jednostki zaopatrzenia były bezpieczne, a Wiktowie uciekali z podkulonym ogonem. A skoro przeciwnik będzie teraz lizał rany, nadszedł odpowiedni moment, żeby krążowniki się wycofały. Dowódca flotylli nakazał puścić przezornie salwę pocisków w kierunku, gdzie ostatnio rejestrowano obecność wiktoriańskich jednostek, po czym zarządził odwrót. *** – Na bogów naszych matek, Emily! Chcesz nas zabić? Emily podniosła wzrok na Alexa Rudda. Miał obandażowaną głowę i smużki krwi na policzku. Na obrazie holograficznym widać było ostatnią salwę pocisków Dominium, która eksplodowała za rufami grupy bojowej. „Odpór” zameldował o kolejnych uszkodzeniach i wyłamał się z szyku. – Wspomniałam, że zanim zaciągnęłam się do Floty, utrzymywałam się ze sprzedaży mebli? – mruknęła Emily nieobecnym tonem. – Nie byłam w tym zbyt dobra. Rudd popatrzył na obraz z wyświetlacza holograficznego. Starał się zrozumieć, co się stało. – Naprawdę przeleciałaś przed ich dziobami? – zapytał z niedowierzaniem. – Owszem. Zdjęłam też kapitana Wicklowa ze stanowiska. Nie sądzę, żeby był zadowolony. Rudd spojrzał z oburzeniem. Ekran taktyczny ukazywał granice obłoku maskującego na prawej flance krążowników Dominium. Kurs grupy bojowej po opuszczeniu strefy maskowania skręcał ostro w prawo. – Co z kapitan Grey? – zwrócił się Rudd do lekarki. – Żyje, choć nie dzięki porucznik Tuttle – warknęła Denker. – Kapitan ma wstrząs mózgu i chyba krwotok wewnętrzny. Muszę podłączyć ją pod medpada i ustabilizować, ale nie wolno mi jej zabrać z mostka. Kapitan Grey uniosła powieki i niezdarnie poklepała lekarkę po ręce. – Walka, Naama. Postaraj się. – A potem znowu zamknęła oczy i spuściła głowę, żeby odpocząć. Rudd z niedowierzaniem popatrzył na Grey, potem na Emily, wreszcie na ekran taktyczny. – Dobry Boże, Em, gdyby te krążowniki nas zauważyły, starłyby nas w pył. – Wiem. – Wyjście z chmury maskującej za pięć sekund – ostrzegł Merlin. – Wszystkie jednostki, przygotować się do otwarcia ognia z każdej broni – zawołała Emily.

*** Krążowniki Dominium wykonały manewr i zaczęły przyśpieszać, oddalając się od jednostek Victorii, jednak nabranie prędkości wymagało czasu. Na wyświetlaczu holograficznym widać było chmury maskujące z tyłu i po obu stronach, ale dowódca flotylli widział już nietknięte frachtowce zaopatrzenia po lewej i przyśpieszał. Z pewnością chciał się jak najszybciej oddalić od ostatniej znanej pozycji okrętów wroga. Nagle obraz na wyświetlaczu holo rozbłysnął czerwienią. Włączyły się syreny alarmowe. Dowódca flotylli podniósł wzrok – niepokój walczył w nim z irytacją. – Co znowu? – warknął. *** Grupa bojowa wynurzyła się z obłoku maskującego o sześćset mil od krążowników Dezetów. Niemal na nie wpadła. – Ognia! – krzyknęła Emily. – Strzelić, załadować i znowu strzelać! Bez rozkazu! Merlinie, wypuść przynęty. Prosto w gardło wroga! Kapitanowie krążowników Dominium zostali zaskoczeni, ale zareagowali od razu – wymierzyli lasery i wyrzutnie w napastników. Wiktoriańska fregata „McKinley” zadrżała i zatoczyła się w niekontrolowanych zwrotach. Z kadłuba wystrzeliły kapsuły ratunkowe, jednak nieliczne. Jej siostrzana jednostka „Annapurna” straciła sporą część poszycia po trafieniu przez pocisk z antymaterią. Przez otwór uciekało powietrze i wypadały ciała. Jedyna kapsuła ratunkowa została zestrzelona przez lasery wroga. Załogi na okrętach Victorii i Dominium rzuciły się przygotowywać pociski i lasery do ponownego otwarcia ognia. Jednak dłuższy czas ładowania laserów Dominium dał przewagę ich przeciwnikom, ocalałe okręty Floty Victorii odpaliły trzy tuziny wiązek laserowych, po czym poprawiły salwą pocisków. Trzy krążowniki Dominium zamilkły. Czwarty, który wcześniej wykonał odwrót, rozpaczliwie starał się uciec, wypuszczając obłoki maskujące i przynęty. – Raport o uszkodzeniach. – Sześćdziesięciu dwóch ludzi zabitych. Wyrzutnie numer cztery, pięć, dziewięć i dwanaście zniszczone. Wieżyczka laserowa numer trzy uszkodzona, ale już w naprawie. Wszystkie sześć silników działa, ale maszyna numer dwa będzie potrzebowała jak najszybciej naprawy. Systemy podtrzymywania życia pracują, ale filtry pary zostały uszkodzone przy pierwszym ataku, więc wilgotność powietrza rośnie – zameldował chorąży Partridge. Chłopakowi dopiero co wyrósł pierwszy zarost, ale mimo młodego wieku zdołał zastąpić oficera, który został ranny, a może nawet zginął, tego Emily nie była pewna. Przeniosła znużone spojrzenie na trzy zaopatrzeniowce Dominium. Chyba dopiero teraz zorientowały się, że znajdują się na kursie zbliżeniowym. Emily połączyła się z nimi na otwartym kanale radiowym. – Tu „Nowa Zelandia”, okręt Floty Ojczystej Victorii. Macie trzydzieści sekund na wystrzelenie kapsuł ratunkowych, zanim zniszczę wasze jednostki. Kapitan jednego z zaopatrzeniowców odpowiedział:

– Nie możesz tego zrobić. Mamy rannych. Potrzeba nam więcej czasu. Lewa ręka Emily zaczęła drżeć. Dziewczyna wcisnęła ją pod udo. Miała dziwne uczucie oderwania, jakby przyglądała się sobie z oddali. „Muszę się wziąć w garść” – nakazała sobie w duchu. – Chcecie więcej czasu? – rzuciła ostro. – Wdarliście się do naszego sektora, zamordowaliście nam królową i zaatakowaliście bez powodu i bez litości. I mówisz mi, że chcesz więcej czasu? Świetnie, dostaniesz czas, aby przenieść rannych do kapsuł ratunkowych, i gwarancję, że przelecą bezpiecznie, ale pod jednym warunkiem: powiesz mi, gdzie znajdują się pozostałe jednostki zaopatrzenia. Na pewno masz ich współrzędne. Dowódca frachtowca spuścił wzrok, ale zaraz znowu spojrzał Emily w twarz. – Nie muszę ci niczego mówić… – Jak chcesz. Wszystkie jednostki, przygotować się do strzału na mój rozkaz – oznajmiła twardo Tuttle. Prawa ręka też zaczęła jej drżeć. – Pięć. Cztery. Trzy… – Boże, gdzie twoje człowieczeństwo? – wykrzyknął kapitan frachtowca zaopatrzeniowego Dominium. – Będziesz strzelać do bezbronnych? – Podaj mi pozycję pozostałych jednostek zaopatrzenia, a spróbuję znaleźć swoje człowieczeństwo – odwarknęła Emily. – Kończy się czas, kapitanie. Ostatnia szansa na ocalenie załogi. Mężczyzna popatrzył na nią gniewnie, po czym skinął głową i wyraźnie się przygarbił. *** – Mamy współrzędne pozostałych zaopatrzeniowców Dominium – nadała Emily do okrętów grupy bojowej. – Znajdują się o pięć tysięcy mil stąd, poniżej płaszczyzny naszego kursu. Zaatakujemy je, a potem spróbujemy dołączyć do Atlasa. Czas stał się czynnikiem krytycznym w tym zadaniu. Krążownik Dominium, który zdołał uciec, zapewne zaalarmuje resztę floty Widmo Jeden i wkrótce nadciągnie odsiecz. Zimowa Straż musiała działać szybko. Jednak tym razem Emily zamierzała też postępować sprytnie. Posłała drony zwiadowcze zarówno przed grupę bojową, jak i do tyłu, a sześćset mil powyżej płaszczyzny kursu „Nowej Zelandii” i pozostałych okrętów ustawiła przynęty, czterdzieści dronów. Przynęty przyśpieszyły, a potem wyłączyły napęd i zaczęły dryfować. Stały się praktycznie niewidzialne, możliwe do wykrycia tylko przy użyciu silnych, aktywnych detektorów. Dopiero wtedy Emily opadła na fotel. Pozostało jej tylko czekać. Naama Denker uklękła przy nieprzytomnej kapitan Grey. – Powinna leżeć na medpadzie – oznajmiła surowo, sprawdzając czynności życiowe rannej. Emily pokręciła głową. – Jeżeli kapitan znajdzie się w izbie chorych, dowodzenie mimo wszystko przejmie Wicklow. To, że został zdjęty z prowadzenia okrętu, nie ogranicza innych jego kompetencji. Kapitan rozkazała, żebym do tego nie dopuściła. – Jeżeli umrze, dowodzenie i tak przejmie Wicklow – zauważyła chłodno lekarka.

Alex Rudd usiadł w fotelu obok. Wyglądał bardzo blado. – Przyszedłeś mnie zwolnić, Alex? – Na samą myśl w Emily budził się opór, jednak nie mogła zaprzeczyć, że poczułaby ulgę, gdyby odpowiedzialność przejął ktoś inny. Rudd pokręcił zabandażowaną głową. – Mam zawroty głowy i pewnie powinienem się położyć. To chyba wstrząs mózgu. Tak czy inaczej, dobrze sobie radzisz. – Przygryzł usta. – Naprawdę zwolniłaś Wicklowa ze stanowiska? Emily wzruszyła ramionami. – Musiałam użyć Merlina, żeby skoordynował podejście do celu i atak. Wicklow odmówił przekazania sterów komputerowi. Nie było czasu na dyskusje. Rudd ze znużeniem potarł czoło. Wicklow słynął z surowego traktowania podwładnych. Nie zapominał żadnego uchybienia, choćby najdrobniejszego. Na dodatek miał przyjaciół na dworze – wpływowych przyjaciół, którzy, jak głosiły plotki, byli bliskimi współpracownikami brata królowej, księcia Kentu. – Jeżeli Wicklow dowie się, że to twoja robota, Em… Emily znowu wzruszyła ramionami. Zdążyła się sama domyślić, co ją czeka. – Zamierzam rozwalić zaopatrzeniowce Dominium, Alex. A potem, cóż, będzie, co będzie… Rudd popatrzył po mostku zasypanym odłamkami szkła i poznaczonym bryzgami krwi. – Niezbyt przypomina to symulację, co? Emily uśmiechnęła się słabo. – Krew jest prawdziwa. *** Na okręcie flagowym admirał Mello zaniepokojony spojrzał na zbliżającą się do niego Jodi Pattin. Była blada jak śmierć. – Właśnie dotarł dron od frachtowców, których używaliście jako przynęty. Eskorta została zniszczona, a pozostałe statki z zaopatrzeniem są zagrożone. Z twarzy Mello odpłynęła krew. To starcie miało być decydujące, siły Dominium planowały zniszczyć lub przejąć stację kosmiczną Atlas i raz na zawsze pokonać Victorię. Jednak do wykonania tego przedsięwzięcia potrzebne były zapasy amunicji. A na okręcie flagowym kończyły się pociski. Bez frachtowców z zaopatrzeniem flota Dominium będzie podczas następnej walki skazana tylko na lasery. – Gdzie się podział Kaeser? – warknął admirał na komandor Pattin. – Potrzebuję go do przejęcia tej przeklętej stacji! Popatrzył na obraz holo z wyświetlacza. Stacja Atlas znajdowała się tak blisko, niemal na wyciągnięcie ręki… Admirał przeczuwał, że może daje się wciągnąć w pułapkę. Nie miał jednak wyjścia, musiał ulec i jakoś to przetrwać. Przede wszystkim musiał ocalić konwój z zaopatrzeniem, potem odszukać spóźnialskiego admirała Kaesera i zaciągnąć go do bitwy. Wtedy i tylko wtedy odzyska spokój. Napięcie nie pozostawało bez wpływu na nastrój admirała Mello. – Dobrze – mruknął do Pattin. – Wyślijcie czterdzieści okrętów jak najszybciej.

Trzeba chronić jednostki z zaopatrzeniem. Do pościgu za Atlasem pozostanie mniej niż czterdzieści jednostek. Za mało. – Wycofamy się i powtórzymy atak, gdy reszta naszych sił powróci. I kiedy wreszcie dotrze tu admirał Kaeser. „Stary drań. Przecież ostrzegałem Hudisa, że mianowanie Kaesera dowódcą floty to błąd!” Komandor Pattin odwróciła się i zaczęła wydawać rozkazy. *** Bosman Gibson podszedł do niej ze zmartwioną miną. – Połączenie przychodzące, porucznik Tuttle. To kapitan Wicklow z „Gloucestera”. Wydaje się trochę zdenerwowany i żąda rozmowy z kapitan Grey. Emily przymknęła oczy. „Tylko nie teraz”. Jednak Alex Rudd uniósł rękę. – Łączność, przekierować na moją konsolę. – Wstał i ruszył do stanowiska taktycznego, z którego kamery nie było widać kapitan Grey leżącej w swoim fotelu. – Kapitanie Wicklow? W czym mogę pomóc? Twarz Wicklowa była purpurowa. – Gdzie kapitan Grey? Muszę z nią porozmawiać. Emily pochyliła się do Naamy Denker. – Może ją pani obudzić, dać jej coś na wzmocnienie? Denker spojrzała groźnie, ale przygotowała kroplówkę. Zaraz potem Grey skrzywiła się i drgnęła. – Kapitan Grey nadzoruje pilną naprawę – skłamał właśnie Rudd Wicklowowi. – Wezwij ją. Musimy natychmiast porozmawiać. Rudd pokręcił głową. – Proszę wybaczyć, kapitanie Wicklow, ale dostałem wyraźne rozkazy, żeby nie przeszkadzać, chyba że wydarzy się coś nieoczekiwanego. Mogę przekazać wiadomość. Kapitan Grey otworzyła oczy, ale na jej twarzy odmalowało się zmieszanie i dezorientacja. Emily pochyliła się i szybko zaczęła wyjaśniać. – Jesteśmy gotowi do ataku na drugą grupę zaopatrzeniowców, ale kapitan Wicklow żąda rozmowy z panią osobiście. Jeżeli domyśli się, że jest pani poważnie ranna, przejmie dowodzenie. Kapitan Grey potrząsnęła głową, żeby odzyskać jasność myśli. Musiało ją to zaboleć, ponieważ jęknęła i przygryzła usta, a potem wzięła głęboki, drżący oddech. Choć wydawało się to niemożliwe, twarz jej pobladła jeszcze bardziej. Denker pośpieszyła z pomocą, ale Grey uniosła rękę. – Nie, nic mi nie jest – zapewniła. – Po prostu się tego nie spodziewałam. Na ekranie łączności kapitan Wicklow robił się coraz bardziej czerwony. – Wydałem rozkaz, poruczniku. Wezwać kapitan Grey. Już! Kapitan Grey skinęła ruchem głowy na Betty McCann, a dziewczyna włączyła kamerę nad panelem łączności przy stanowisku dowodzenia. – Kapitanie Wicklow. Zdumiewające, że znajduje się pan na mostku

„Gloucestera”, skoro osobiście pozbawiłam pana dowództwa. – Kapitan starała się wyraźnie wymawiać słowa, nie przychodziło jej to łatwo, była bardzo słaba. Wicklow przyjrzał się jej uważnie. – Chcę zaprotestować przeciwko pani rozkazowi, kapitan Grey – oznajmił. – Nie ma podstaw, aby pozbawić mnie dowództwa. Zwłaszcza teraz, gdy szykujemy się do kolejnego starcia, chcę… prosić o pozwolenie poprowadzenia okrętu do walki. – Nie – odparła beznamiętnie Grey. – Został pan zwolniony. Komandor Greer dowodzi „Gloucesterem”. Możemy przedyskutować moją decyzję po powrocie na Atlasa, teraz nie ma na to czasu. – Ale… – Wydałam rozkaz, kapitanie Wicklow. Ma pan udać się do swojej kajuty. Wicklow popatrzył na nią z nieskrywaną nienawiścią. – To jeszcze nie koniec, kapitan Grey. „Gloucester”, bez odbioru. – Ekran zgasł. Zaraz potem kapitan Grey oklapła jak balon, z którego zeszło powietrze. Oddychała z trudem, a Denker znowu musiała się nią zająć. – Drony zwiadowcze znalazły zaopatrzeniowce! – zameldował bosman Gibson. Rudd w duchu policzył do pięciu, potem poprosił Betty o połączenie z komandor Greer na „Gloucesterze”. Kiedy jej twarz pojawiła się na ekranie, Rudd przełączył komunikator na tryb osobisty, w którym mogli rozmawiać dyskretnie. – Witaj, Kamelo. – Był z komandor Greer w tej samej klasie podczas studiów w Akademii Floty. – Za parę minut ruszymy zapewne do akcji. Muszę wiedzieć, czy panujesz nad okrętem. Greer poczerwieniała, ale potwierdziła skinieniem głowy. – Sytuacja jest trudna, Alex. – Zdaję sobie sprawę. Ale teraz to ty dowodzisz „Gloucesterem”. Kapitan Grey oczekuje, że będziesz zachowywać się, jak na kapitana przystało. Skrzywiła się lekko. – Rozumiem to, Alex. Rudd pokiwał głową. – I jeszcze dobra rada. Nie pozwól, żeby Wicklow znowu przeszkadzał kapitan Grey, gdy prowadzi działania bojowe. „Nowa Zelandia”, bez odbioru. *** Emily uważnie przyglądała się obrazowi na wyświetlaczu holograficznym. Sześć jednostek zaopatrzeniowych przyśpieszało w kierunku floty Widmo Jeden. Dobrze, ale gdzie ukrywała się uzbrojona eskorta? Dziewczyna obserwowała oddalające się po spirali drony – leciały powoli i przy minimalnym wykorzystaniu mocy, aby jak najdłużej uniknąć wykrycia. Potem rozbłysnął czerwony trójkąt, po nim kolejny i jeszcze kilka. Okręty znajdowały się w ciasnym szyku przypominającym grot. Od jednostek zaopatrzeniowych dzieliło je dwieście mil, poruszały się kursem równoległym do frachtowców w tej samej płaszczyźnie. A zatem Emily wiedziała już, gdzie jest przeciwnik. Ale jakiego typu? Fregaty? Krążowniki? – Potrzebuję więcej danych, bosmanie – powiedziała do Gibsona. – Brak aktywnej detekcji zarówno przez zaopatrzeniowce, jak i jednostki eskorty. Zdaje się, że próbują się wymknąć. Wiedzą, że ich szukamy. Okręty

przyśpieszają na pełnej mocy. Pewnie przeciążyły już kompensatory inercji. – Co to za jednostki? – Merlin twierdzi, że trzy fregaty i trzy niszczyciele. Nie wiadomo, czy mają ciężkie pociski, czy tylko lasery bojowe. Emily skinęła głową. – Taktyka? Rudd nadal stał przy stanowisku taktycznym. Dzięki Bogu. Bosman Friedman odsunął się, niepewny i przestraszony. „Trzeba go będzie przenieść, gdy to się skończy”. Co za wstyd. Friedman służył od dwudziestu lat… Ale załamywał się na oczach Emily. – Niech drony okrążą wroga i ustawią się tysiąc mil przed nim. Mają udawać fregaty i niszczyciele prowadzone przez krążownik. Niech włączą aktywną detekcję, gdy tylko znajdą się na pozycji, a potem ruszą na zaopatrzeniowce. Gdy tylko przeciwnik zareaguje, wysłać osy, żeby ostrzelały eskortę. Drony zwane osami zamiast zestawu detektorów były wyposażone w mały pocisk, pieszczotliwie przezywany żądłem. – Emily – szepnęła ochryple kapitan Grey. – Na rozkaz. – Emily uklękła przy rannej. – Zniszcz zaopatrzenie. Za wszelką cenę, rozumiesz? – Grey z trudem nabrała tchu. – Jeżeli uda się zniszczyć zaopatrzenie, Dezetom nie wystarczy amunicji na atak. Atlas ucieknie. Słabo uścisnęła ramię Emily. – Atlas musi uciec. – Ciałem kapitan Grey szarpnął spazm, a z ust trysnęła krew. Osunęłaby się na podłogę, gdyby nie pasy. – Niech cię szlag! – Denker przyskoczyła do nieprzytomnej kapitan. – Zabieram ją do izby chorych, czy ci się to podoba, czy nie! Emily tylko skinęła głową. Zaraz potem Grey znalazła się na noszach. Dziewczyna przez chwilę siedziała sztywno, nieświadoma spojrzeń załogi i zmian na obrazie holo. A potem obok wyrósł bosman Gibson i podsunął Emily kubek kawy. – Porucznik Tuttle? Jesteśmy gotowi, drony na pozycjach do ataku. Emily znowu skinęła sztywno głową i zacisnęła dłonie na gorącym kubku. Było jej tak zimno… Trzy godziny zajęło wysłanie dronów na pozycje po długim parabolicznym kursie poza zasięgiem detektorów Dominium. Sterowanie w takich warunkach nie należało do najłatwiejszych, ale Rudd sobie poradził, tworząc łańcuszek z pojedynczych dronów zwiadowczych. Przekazywał komendy do pierwszego, ten do następnego i tak dalej. W identyczny sposób odbierał meldunki z tak dużego zasięgu. Nie było to rozwiązanie doskonałe i Emily słyszała, jak Rudd przeklinał, gdy stracił kontakt z pierwszym dronem w łańcuszku, a potem z jeszcze trzema. Jeden z dronów przelatywał właśnie prostopadle do płaszczyzny, po której przemieszczały się okręty Dominium – mijał je od tyłu. Rudd musiał wyłączyć napęd maszyny w obawie, że może zostać wykryta przez detektory wroga. Jednak po trzech godzinach trzydzieści siedem dronów znajdowało się na kursie zbliżeniowym do zaopatrzeniowców floty Dominium. – Niech włączą aktywną detekcję – rozkazała cicho Emily. – Zobaczmy, jak

wygląda nasza zdobycz. Skinieniem ręki rozkazała Betty McCann nawiązać łączność ze wszystkimi okrętami grupy bojowej. – Za chwilę eskorta zaopatrzeniowców powinna wykryć nasze drony nadlatujące z przodu. Przy odrobinie szczęścia Dominium uzna je za nasze okręty, więc ruszy naprzód, żeby chronić frachtowce. Gdy tak się stanie, przyśpieszymy i zniszczymy statki zaopatrzeniowe, zanim uciekną. Te jednostki to nasz główny cel. Nie wolno pozwolić, żeby okręty eskorty odwróciły naszą uwagę od tych celów. Musimy najpierw zniszczyć zaopatrzenie – pokreśliła ponownie. Przerwał jej bosman Gibson. – Skiper! Eskorta Dominium wykryła drony i przyśpiesza. Chce się ustawić między nimi a zaopatrzeniowcami. – Status jednostek zaopatrzeniowych? – zapytała Emily. – Właśnie zaczynają zwrot, skiper. Emily uniosła brwi. Dwa razy pod rząd Gibson zwrócił się do niej, używając tytułu „skiper”, zarezerwowanego zwykle dla kapitana okrętu. – Tak, na pewno robią zwrot. I wygląda na to, że będą musieli zawrócić, żeby ruszyć na nas. Dowódcy okrętów Zimowej Straży nie mieli oporów przed wykonywaniem rozkazów Emily, nie było żadnych protestów. „I dobrze” – pomyślała. „Niech się skoncentrują na walce, a nie rozmyślają, kto wydaje rozkazy”. – Niech osy wypuszczą żądła. Chcę, żeby okręty Dominium skupiały uwagę na tym, co się dzieje przed nimi. Potem wróciła znowu na kanał grupy bojowej. – Wszystkie jednostki, przyśpieszenie bojowe, przygotować się do otwarcia ognia. Gdy zabrzmiały potwierdzenia, Emily spojrzała na Rudda przy stanowisku taktycznym. – Kiedy zaopatrzeniowce znajdą się w zasięgu pocisków? – Za sześć minut. – Rudd nawet nie podniósł wzroku znad ekranów. – Do wszystkich jednostek, frachtowce powinny znaleźć się w naszym zasięgu za sześć minut. Za sześć minut aktywować namierzanie celów. „Nowa Zelandia”, bez odbioru. – Namierzanie! – zawołał Gibson. – Zostaliśmy namierzeni na paśmie S! Emily zamarła zaskoczona. Czyżby eskorta zawróciła? – Wiele okrętów. Merlin szacuje, że to około trzydziestu pięciu do czterdziestu jednostek bojowych. Dominium. Znajdziemy się w zasięgu ich pocisków za cztery minuty. A zatem Dominium wysłało jednak posiłki, żeby chronić swoje zapasy. „Przydałoby się parę minut dodatkowo” – pomyślała Emily. Na wyświetlaczu holograficznym cztery frachtowce z zaopatrzeniem kontynuowały ostry zwrot, próbując dotrzeć pod osłonę okrętów eskorty i ich systemów obronnych. Emily pochyliła się w fotelu. Zacisnęła palce na podłokietnikach. Co robić? Jeżeli wykorzysta czas, żeby zniszczyć zaopatrzenie, grupę bojową dopadną okręty Dominium. Jeżeli jednak zostawi zaopatrzeniowce w spokoju, nic, co do tej pory udało się osiągnąć Zimowej Straży, nie będzie miało

znaczenia, a Atlas i reszta Floty Ojczystej przepadną. Uśmiechnęła się ponuro. „Nareszcie możemy się zabawić”. – Wszystkie jednostki, przekazać sterowanie Merlinowi i przygotować się na ostre manewry! Obraz holo ujawnił nowe zagrożenie – dużą grupę czerwonych trójkątów w lewym górnym rogu. Zbliżały się szybko. *** Na pokładzie „Gloucestera” kapitan Wicklow dostrzegł swoją szansę. Jego okręt oraz grupa bojowa nie mogły przetrwać ataku czterdziestu jednostek Dominium. Grey prowadziła Zimową Straż do katastrofy albo… albo wcale nie dowodziła Grey, bo coś się jej stało. Tak czy inaczej, dla Wicklowa była to świetna okazja. *** Emily z zaskoczeniem usłyszała głos na paśmie dowodzenia. – Stop! – Bez wątpienia był to kapitan Wicklow z „Gloucestera”. – Wszystkie jednostki, tu kapitan Wicklow. Rozkazuję odwrót. Wróg przewyższa nas liczebnie, nie możemy ryzykować konfrontacji. Za mną, wracamy do Atlasa. Wszystkie jednostki, potwierdzić rozkazy! Na chwilę zapadła cisza, potem rozległy się zmieszane, zdziwione głosy kapitanów grupy bojowej, którzy próbowali zrozumieć, co się dzieje. Emily znowu spojrzała na obraz holo. Odsiecz Dominium nadlatywała z północnego zachodu, ale jeszcze nie znajdowała się w zasięgu pocisków. Zaopatrzeniowce pośpiesznie wykonywały zwrot w prawo, aby dołączyć do swojej eskorty, przyśpieszającej właśnie w kierunku dronów-przynęt. Za kilka minut jednostki zaopatrzeniowe będą zupełnie bezbronne i wystawione na strzał. Nie na długo, ale czasu by wystarczyło. A jeżeli uda się zniszczyć zaopatrzeniowce Dominium, Atlas zyska szansę na przetrwanie, a wraz ze stacją również Victoria. – Joe, co ty wyprawiasz, do cholery? – odezwał się kapitan Rowe z „Bristolu”. – Jestem następny w łańcuchu dowodzenia po kapitan Grey – odpowiedział spokojnie kapitan Wicklow. – To jasne, że Grey nie dowodzi już własnym okrętem. Nigdy nie wydałaby rozkazu do takiego ataku. – Na bogów naszych matek, Joe! To nie pora na… – To najbardziej odpowiednia pora, Rowe, i przypominam, że skoro kapitan Grey nie może dowodzić, to ja jestem najstarszym oficerem w naszej grupie bojowej. – Co to znaczy? Kapitan Grey jest… – Jeżeli kapitan Grey wciąż może dowodzić, chcę, żeby połączyła się na konferencję i potwierdziła ten samobójczy rozkaz. Kapitan Grey? Kapitan Grey, niech pani potwierdzi swoje rozkazy! Emily spojrzała z rozpaczą na Alexa Rudda, po czym wybrała połączenie. – Tu porucznik Tuttle z „Nowej Zelandii”. Kapitan Grey nie może przyjść teraz na

mostek, ale mam rozkaz wykonania ataku. Wicklow uśmiechnął się pod nosem. Wszystko było jasne. – Nie wiem, co pani zrobiła kapitan Grey, porucznik Tuttle, ale pod jej nieobecność przejmuję dowodzenie grupą bojową. Do wszystkich jednostek, wycofać się i ruszać za mną do Atlasa. Potwierdzić rozkazy albo wyciągnę konsekwencje dyscyplinarne! O wiele później Emily była zaskoczona, że nie potrzebowała więcej czasu na podjęcie decyzji, jednak kiedy słuchała Wicklowa i porównywała go z kapitan Grey, ranną, zakrwawioną, ale gotową do wypełnienia swoich obowiązków, właściwie nie miała wyboru. – Kapitanie Wicklow, z całym szacunkiem muszę odmówić wykonania pańskiego rozkazu, ponieważ dostałam wyraźne polecenie od kapitan Grey, która jest zarówno pana, jak i moją przełożoną. – Nawet gdy to mówiła, Emily miała wrażenie, jakby przebywała poza ciałem i obserwowała poczynania obcej osoby. Mgliście zdawała sobie sprawę, że Rudd patrzy na nią z zaskoczeniem. Na ekranie łączności wszystkie oczy wbiły się w Emily. – To niesubordynacja! – wycedził Wicklow przez zaciśnięte zęby. – Kim jest ta głupia kobieta? – Wcale nie, kapitanie Wicklow – odparła spokojnie Emily. – Wykonuję rozkazy. Admirał Douthat rozkazała, żebyśmy zniszczyli zaopatrzenie floty Dominium, a kapitan Grey rozkazała mi je zaatakować. – Nie baw się w prawnika, Tuttle – warknął Wicklow. Pochylił się do kamery i uderzył pięścią w konsolę. – To było przed pojawieniem się odsieczy Dominium. Musimy się wycofać. Nie życzę sobie, aby młodsza oficer kwestionowała moje rozkazy. – Skoro pan tak uważa… Będę jednak posłuszna rozkazom, które dostałam od swoich przełożonych. Jednostki zaopatrzenia to nasz absolutny priorytet, nawet jeżeli oznacza to duże ryzyko dla całej grupy bojowej. Admirał Douthat wyraziła się jasno w tej kwestii. Za kilka minut będziemy mieli okazję zestrzelić zaopatrzeniowce. Przy odrobinie szczęścia zdołamy nawet uciec, zanim siły Dominium znajdą się zbyt blisko. Wicklow uśmiechnął się lekko i Emily zrozumiała, że wpadła w jego pułapkę. – Porucznik Tuttle, oskarżam panią o niesubordynację, dezercję i tchórzostwo. Jest pani aresztowana. Emily popatrzyła na niego z niedowierzaniem, które zaraz zmieniło się w gniew. Pstryknęła, żeby przyciągnąć uwagę bosmana Gibsona, po czym wskazała na swoje oczy. Gibson zerknął zaskoczony na Alexa Rudda, aby się upewnić. Rudd skinął głową z nieszczęśliwą miną. – Do dzieła, bosmanie. Zaraz potem „Nowa Zelandia” namierzyła „Gloucestera” i wycelowała broń. Porucznik Rudd warknął: – Uzbrojenie, przygotować wyrzutnie i lasery do strzału na mój rozkaz. Kapitan Wicklow popatrzył na swoje wskaźniki, potem na Emily. Twarz mu poczerwieniała z wściekłości. – Oszalałaś? Wymierzyłaś broń w „Gloucestera”, okręt Floty Victorii! Emily wiedziała, że nie ma już odwrotu.

– Jeżeli spróbuje pan przeszkodzić mi w wykonaniu legalnych rozkazów, podejmę wszelkie konieczne kroki, żeby temu zapobiec. Proszę, aby pan przestał ingerować. Posłucha pan, kapitanie? – Uniosła rękę, aby dać sygnał do otwarcia ognia. Wicklow popatrzył na nią groźnie. – Dobrze, panno Tuttle. Proszę się cieszyć swoją gierką i pamiętać, że dopilnuję, aby pani za to zawisła. Potem zwrócił się do pozostałych dowódców grupy bojowej: – Jako najstarszy oficer Zimowej Straży rozkazuję, aby reszta jednostek przyłączyła się do mnie, gdy będę wracał do stacji kosmicznej Atlas i Floty Ojczystej. Każdy, kto nie posłucha, niech się liczy z konsekwencjami. „Gloucester”, bez odbioru. Zapadła pełna napięcia cisza. A potem… – „Gloucester”, tu „Bristol”. Nie możemy dołączyć z powodu sprzeczności rozkazów. Wykonujemy polecenia otrzymane z „Nowej Zelandii”. – „Gloucester”, tu „Perth”. Nie możemy dołączyć z powodu sprzeczności rozkazów. Wykonujemy polecenia otrzymane z „Nowej Zelandii”. I tak po kolei wszystkie okręty, od niszczycieli po najmniejszą fregatę, powtórzyły tę odpowiedź. Wszystkie poza „Canberrą”. Na koniec odezwała się najmniejsza jednostka w grupie bojowej, fregata „Everest”. – „Gloucester”, tu „Everest” z Floty Ojczystej sektora Victorii. Mówi kapitan Johanna Fuller. Trzymam się rozkazów z „Nowej Zelandii”. Zaszliśmy zbyt daleko, żeby porzucać swoje obowiązki. Twarz kapitana Wicklowa poczerwieniała jeszcze bardziej, gdy patrzył z ekranu na pozostałych dowódców. – Hańbicie mundury, które nosicie – oznajmił w końcu. – Zadbam, abyście nie nosili ich już zbyt długo. *** Niedługo potem „Gloucester” wykonał zwrot i zaczął oddalać się od grupy bojowej. Za nim posłusznie poleciał niszczyciel „Canberra”. Oba okręty zniknęły szybko z detektorów. Pozostałe dziewięć jednostek pozostało w szyku z „Nową Zelandią”. Emily opadła na fotel, a potem głęboko zaczerpnęła tchu. – Jak w dużej, szczęśliwej rodzinie… – mruknęła. – Właśnie tak wyobrażałem sobie koniec mojej kariery – stwierdził żałobnym tonem Rudd. – Prywatne połączenie z „Bristolu” – zaanonsowała Betty McCann. – Kapitan Rowe na linii. Emily zerknęła na Rudda, ale ten tylko wzruszył ramionami. Twarz kapitana pojawiła się na ekranie. Mężczyzna nie tracił czasu na uprzejmości. – Prowadzisz bardzo niebezpieczną grę, młoda damo. Emily popatrzyła na niego beznamiętnie. Obok niej usiadł Alex Rudd. Zdaje się, że zaczynał służbę jako młodszy oficer taktyczny właśnie na „Bristolu”.

– Alex – powitał go kapitan Rowe, po czym znowu spojrzał twardo na Emily. – Bez owijania w bawełnę, porucznik Tuttle. Czy Julie Grey nie żyje? – Żyje, kapitanie, ale została poważnie ranna. Rowe zamyślił się, zaraz jednak zadał kolejne pytanie: – Wie, co robisz? Emily nie chciała go okłamywać. – Kapitan Grey wydała mi jasny rozkaz zniszczenia zaopatrzeniowców wroga. Nie chciała, aby dowodzenie przejął kapitan Wicklow, ponieważ obawiała się, że wtedy to zadanie nie zostanie wykonane. A jeżeli chodzi o szczegóły, przekażę jej wszystko, gdy tylko odzyska przytomność. „O ile odzyska przytomność” – dodała w duchu. – Wicklow ma prawo żądać twojej głowy, wiesz o tym? – Musimy zniszczyć zaopatrzenie floty Dominium – odparła spokojnie. – Tracimy czas. Mam przygotowany plan. A kapitan Wicklow uznał, że lepiej zerwać kontakt i uciec. Obok niej Rudd kiwał głową na potwierdzenie każdego słowa. Rowe zerknął na niego zdziwiony. – Uczestniczysz w tej zabawie, Alex? – Do końca, kapitanie – zapewnił twardo Rudd. – Kapitan Grey wdrażała plan Emily, kiedy została ranna. Bosman Gibson podszedł do obojga. – Ja też gram w ich drużynie, kapitanie Rowe. Rowe wyszczerzył się nieoczekiwanie. – Niech mnie, bosman Gibson, postrach wszystkich poruczników we Flocie! Myślałem, że już dawno trafił pan na zieloną trawkę, bosmanie. – Nie tak łatwo się mnie pozbyć, kapitanie. Flota mogłaby tego nie przeżyć. – Podoficer zmarszczył brwi. – Kapitanie Rowe, to właśnie porucznik Tuttle domyśliła się, że nasze okręty liniowe będą atakowane. To ona nie pozwoliła załatwić „Lwiego Serca” jak „Niepokonanego” i „Samotnika”. To spryciara, do tego bystra. Z całym szacunkiem dla kapitana Wicklowa, powinien się jej bać. Rowe rozważył te słowa, a potem wydął usta. – Nie wierzę, że to mówię, ale dobrze. Tuttle, działaj. Postaram się trzymać z dala od ciebie Wicklowa, ale ostrzegam, kiedy to się skończy, będziesz musiała zapłacić. Alex, ciebie czeka to samo. – Tak jest, kapitanie. – Emily ledwie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. – Powodzenia. „Bristol”, bez odbioru. Emily odetchnęła głęboko. „No, wracamy do gry!” – Raport o sytuacji! Detekcja, gdzie znajduje się eskorta i jednostki zaopatrzenia? Bosman Gibson odepchnął młodego Partridge’a i przyjrzał się odczytom na jego stanowisku. – Eskorta właśnie ostrzeliwuje nasze przynęty. Za minutę lub dwie odczyty elektroniczne się wyklarują i Dominium zorientuje się w podstępie. Zaopatrzeniowce właśnie weszły w zasięg naszych pocisków, ale tylko najdalszego zasięgu. Nie próbują robić uników. – Merlinie, przejmij kontrolę nad uzbrojeniem całej grupy bojowej!

– Mam kontrolę nad systemami uzbrojenia – potwierdził Merlin. Emily zaznaczyła obszar między okrętami Victorii i jednostkami Dominium, które leciały w ich stronę. – Chcę mieć niedużą chmurę maskującą na tym obszarze. – Wykonuję – odparł Merlin. – Gdy tylko będzie maskowanie, potrzebne mi eksplozje elektromagnetyczne tutaj i tutaj, a potem eksplozje pocisków na całym tym obszarze. – Niski poziom amunicji, porucznik Tuttle. Mamy mniej niż osiemdziesiąt pocisków o odpowiednim zasięgu. – Będą musiały wystarczyć – odparła Emily. – Czy lasery są naładowane? – Lasery będą w pełni naładowane za trzydzieści trzy sekundy – zameldował Merlin. Emily opisała manewr, który należało wykonać. Kurs po pętli zaprowadzi ich z dala od nadlatującego Widma i blisko zaopatrzeniowców, a potem dalej w kierunku, skąd grupa bojowa mogłaby rozpocząć ucieczkę do Atlasa. – Wystrzel ze wszystkich laserów, gdy znajdziemy się bliżej zaopatrzeniowców. Jeżeli detektory nie pokażą, że jednostki są zniszczone, popraw dostępnymi pociskami. – Pociski na kursie zderzeniowym! – ostrzegł Gibson. – Merlin szacuje czterysta. Dodatkowo pociski z nadlatującej floty Widmo Jeden. Uderzenie za piętnaście minut! Emily wykorzystała czas na zapisanie krótkiego meldunku z wydarzeń dla Floty Ojczystej i admirał Douthat, załadowała go i wysłała dronem. Gdy skończyła, zapięła dokładnie pasy. – Wszystkie jednostki, przełączyć obronę na automatyczną. Ostre manewry za dziesięć sekund! Zapowiadało się, że będzie naprawdę ciasno… Wykończona Emily opadła na fotel. Zmusiła się do rozluźnienia napiętych mięśni, ale zaraz „Nowa Zelandia” przyśpieszyła do prędkości bojowej i zrobiła zwrot w prawo. Grupa bojowa wykonała ten sam manewr, doskonale zsynchronizowana. – Zbliżamy się do zaopatrzeniowców – rzucił ochryple bosman Gibson. – Za sześć minut i czterdzieści sekund znajdziemy się najbliżej. Pociski Dominium dosięgną nas za około trzynaście minut. Emily podchwyciła spojrzenie Rudda. Skinął głową. – Wygląda na to, że spóźnimy się na herbatę – stwierdził spokojnie. Emily chciałaby się uśmiechnąć, ale chybaby nie zdołała. „Gówniany ze mnie macho” – pomyślała. Obliczyła, że na każdą jednostkę Zimowej Straży przypadną trzydzieści trzy pociski. „Nikt z nas nie wyjdzie z tego żywy”. I ta myśl, jasna świadomość tego, co się stanie, przyniosła Emily spokój.

ROZDZIAŁ 56 NA POKŁADZIE STACJI KOSMICZNEJ ATLAS W sali wywiadu Floty na stacji kosmicznej Atlas admirał Douthat stanęła za plecami Hirama Brilla i spojrzała na obraz z wyświetlacza holograficznego. – Jest pan pewien? – zapytała po raz kolejny. – Tak, pani admirał. Wycofują się. Niezbyt daleko, ale zdecydowanie się wycofują. – Dlaczego? Dlaczego nie kontynuują pościgu? Hiram pokręcił głową. Był zmęczony, a zmęczenie przeszkadzało mu myśleć. – Mam za mało danych, pani admirał. Może być wiele różnych przyczyn. Admirał Douthat potarła usta w zamyśleniu. Przyczyn nie mogło być tak wiele. Najwyżej dwie. Albo admirał Mello wycofywał się, aby się dozbroić i przypuścić silniejszy atak, albo coś odciągnęło jego uwagę – coś, czym musiał się zająć, zanim podejmie atak na Atlasa. Admirał musiała się dowiedzieć, która z tych opcji była prawdziwa. Zanim jednak zdążyła wydać rozkaz, aby wysłano drony zwiadowcze, wtrącił się Gandalf. – Dron z wiadomością od kapitan Grey z „Nowej Zelandii” znalazł się w zasięgu łączności. – Odbiorę – zaoferował się Hiram i zaraz potem na jego ekranie łączności pojawiła się wiadomość. Z zaskoczeniem Brill ujrzał twarz Emily. – Tu porucznik Emily Tuttle z pokładu „Nowej Zelandii”, tymczasowo dowodząca grupą bojową Zimowa Straż. Zostało nas dziesięć jednostek. „Gloucester” i „Canberra” odłączyły się i wracają do Atlasa. Zniszczyliśmy trzy jednostki zaopatrzeniowe, dwie unieruchomiliśmy, a zaraz przeprowadzimy atak na pozostałe cztery. Wysokie prawdopodobieństwo, że zadanie zakończy się sukcesem. Jednak Dominium wysłało co najmniej trzydzieści pięć, może nawet czterdzieści, powtarzam: czterdzieści okrętów do ochrony zaopatrzenia. Właśnie wystrzeliły w nas salwę pocisków. Za chwilę dotrzemy do zaopatrzeniowców, potem zamierzamy uciekać. Czterdzieści okrętów nadleciało od strony Widma Jeden, zatem Flota Ojczysta może mieć okazję do konfrontacji. Listę innych zestrzeleń naszej grupy załączam do tej wiadomości. Na ekranie Emily urwała, wyraźnie niepewna, co jeszcze powiedzieć. – Nie mamy już prawie pocisków, a przeciwnik ma nad nami przewagę, więc raczej nie przeżyjemy tego starcia. Powodzenia w łowach dla Floty Ojczystej. „Nowa Zelandia”, bez odbioru. Admirał Douthat zerwała się z fotela. Królowa Anna, która do tej pory zachowywała milczenie, zapytała: – Co się dzieje? Zamierzacie ich ocalić? Douthat zignorowała królową.

– Gandalfie! Rozkazy dla Królewskiej i Czarnej Straży. Przygotować się do natychmiastowego ataku! Każdy okręt niech zabierze jak najwięcej pocisków. Na okręt flagowy wyznaczam „Lwie Serce”. Niech czeka na mnie prom w hangarze numer jeden. – A potem rzuciła się do drzwi. Jak na tak pulchną kobietę, biegła naprawdę szybko. Adiutanci pognali za nią sznurem. Królowa Anna zmieszana spojrzała na Hirama. – Co się stało? Będzie ratunek dla Zimowej Straży? Nie spuszczając wzroku ze znieruchomiałej na ekranie twarzy Emily, Brill wyjaśnił: – Admirał Douthat po prostu umie liczyć. Kiedy Widmo Jeden zaatakowało, naliczyliśmy osiemdziesiąt pięć jednostek. Myślę, że dziesięć uległo zniszczeniu po wysadzeniu Prometeusza, czyli zostało siedemdziesiąt pięć. Zimowa Straż zlikwidowała trzy i może uszkodziła czwartą, zatem powinno być jeszcze siedemdziesiąt jeden. Co więcej, jednostki zaopatrzenia miały eskortę sześciu okrętów, co oznacza, że przeciw Atlasowi wróg dysponuje tylko sześćdziesięcioma pięcioma jednostkami. Królowa powoli skinęła głową. Zaczynała rozumieć. – Czyli… – Tak – potwierdził Hiram z ponurym uśmiechem. – Jeżeli raport Emily jest pełny, Dominium wycofało kolejne czterdzieści okrętów, żeby chronić zaopatrzenie. Czyli ściga nas teraz tylko dwadzieścia pięć jednostek. Zapewne mniej, bo kilka udało nam się zniszczyć lub uszkodzić. – I teraz to my mamy przewagę liczebną. – Na razie – zgodził się Brill. – Czterdzieści okrętów wyruszy z odsieczą, a jeszcze gdzieś w pobliżu znajduje się Widmo Dwa, ale mamy okazję, żeby zadać wrogom poważne straty. – A jeżeli to pułapka? – Królowa zmarszczyła brwi w zamyśleniu. – Jeżeli Widmo Dwa już tu jest i tylko czeka na nasz błąd, będzie miało okazję przejąć Atlasa. Hiram wzruszył ramionami. – Admirał Douthat nie boi się ryzykować. – Na bogów naszych matek. – Anna popatrzyła na młodego porucznika, nie skrywając emocji. – Myślałam, że walka w kosmosie przypomina partię szachów… Wyliczone dokładnie manewry, zaplanowane z wyprzedzeniem posunięcia taktyczne… – Owszem, tak właśnie to wygląda, gdy się wygrywa. Ale kiedy się przegrywa… przypomina to bardziej rozgrywkę pokera. Albo boks gołymi pięściami. – Na bogów naszych matek – westchnęła królowa. – A co z Zimową Strażą? Czy admirał Douthat będzie mogła ją ocalić? Hiram tylko na nią patrzył. – Rozumiem – powiedziała królowa po krótkim namyśle. Nie miała już nic więcej do dodania. Gdzieś tam w kosmosie cała grupa bojowa poświęciła się, żeby ocalić Atlasa. I ocalić ją. Jednak chociaż była królową, pozostała również młodą kobietą. I miała ciekawość młodej kobiety. – Widziałam, jak zareagowałeś, gdy zobaczyłeś, że wiadomość nagrała młodsza oficer z „Nowej Zelandii”. – Anna zawahała się, ale zaraz podjęła. – Znacie się? Hiram westchnął. – Emily Tuttle. Poznałem ją w ośrodku szkoleniowym Floty. To przyjaciółka,

bardzo dobra przyjaciółka. Kiedyś będzie naprawdę wspaniałą admirał. – Uśmiechnął się krzywo. – Niełatwo się zaprzyjaźniam, Wasza Wysokość. Zapewne zauważyliście… Jestem dziwakiem. – Czy ona… – Anna nie dokończyła. – Chciałam zapytać, czy byliście razem… – Nie. Emily to tylko przyjaciółka. A kobieta, na której mi zależy… którą kocham, służyła w Drugiej Flocie. Poleciała do sektora Tilleke. Anna nie znalazła słów pocieszenia. Zapadło krępujące milczenie, a potem królowa odwróciła się i odeszła. *** Osiem minut później wszystkie jednostki grup bojowych Królewskiej oraz Czarnej Straży zawróciły i ruszyły w stronę zredukowanych sił Dominium. *** Na pokładzie „Yorkshire” Cookie wędrowała korytarzami, próbując wymyślić plan, jak radzić sobie z atakami savaków, gdyby miała nieszczęście znowu się na nich natknąć. Zaciskała palce na karabinku, przy pasie zawiesiła pistolet laserowy, na dodatek była ubrana w pancerny kombinezon marine z nanowzmocnieniem, które zapewniało ochronę przed kulami. Po trzech bezpośrednich starciach Cookie nie rozstawała się z bronią i pancerz zdejmowała do mycia i spania, czyli bardzo rzadko. Po trzecim starciu Cookie i ocalali marines – aż piętnastu – wytatuowali sobie drugą czerwoną łzę pod okiem. Ten trzeci atak okazał się najgorszy. Komanda savaków z dwóch różnych kraitów pojawiły się na pokładzie równocześnie. Obrońcy stracili maszynownię, potem ją odzyskali, a potem znowu stracili. Gdy oddziały savaków ruszyły na mostek, Cookie z sierżantem Zamirem nie mogli ich powstrzymać. Oboje walczyli rozpaczliwie jak partyzanci, jednak musieli się nieustannie cofać, a z każdym krokiem kończył im się czas i coraz bardziej brakowało miejsca. Właśnie wtedy Grant Skiffington wydał rozkaz, żeby każdy szybko znalazł sobie miejsce, gdzie mógł się przypiąć pasami bezpieczeństwa, po czym rozkazał Gandalfowi wyłączyć kompensator inercji na dokładnie pół sekundy i w tym samym momencie włączyć systemy hamowania przy wykorzystaniu ciemnej materii do zmniejszenia prędkości okrętu o dziesięć procent. Rezultaty okazały się ponuro spektakularne. Sześcioro członków załogi nie zdążyło się zabezpieczyć i zginęło, ale napastnicy zupełnie nie spodziewali się takiego obrotu sprawy. Wielu savaków zginęło od uderzenia w grodzie. Ci, którym udało się to przeżyć, w tym dwie pilotki, zostali zastrzeleni. Żadnemu z marines nie przyszło nawet do głowy, aby okazać litość. Grant Skiffington… Cookie wspomniała, jak uprawiali seks. Co sobie myślała? Z niechęcią pokręciła głową. Skiffington okazał się zaskakująco delikatny i czuły, jednak Cookie wciąż nie mogła uwierzyć, że sobie na to pozwoliła. Boże, potrzebowała tego, ale Grant nie był Hiramem i nigdy nie mógłby zastąpić Hirama. Nie miała poczucia winy – cóż, przynajmniej nie za bardzo, ale dręczyła ją tęsknota. Czy jeszcze kiedyś zobaczy ukochanego?

Niedaleko usłyszała cichy szloch. Odwróciła się odruchowo i uniosła broń. – Przedstaw się albo giń – ostrzegła. Po kolejnym szlochu usłyszała urywaną odpowiedź: – To ja, Romano. Cookie odetchnęła. Specjalistka z pokładu czwartego, Lori Romano, szeregowy technik, jeden z wielu, którzy troszczyli się, aby okręt działał jak należy, podczas gdy wojownicy zajmowali się walką z wrogiem. Dziewczyna była drobna i przeciętnej urody, taka, po której należało oczekiwać raczej siły charakteru i inteligencji. Niestety, załamała się już po drugim ataku savaków. Cookie nie mogła jej za to winić, ale też nie potrafiła współczuć. – W porządku, Romano? – zapytała, starając się opanować irytację. – Chciałam… chciałam tylko przez chwilę być sama – wykrztusiła Romano ze łzami w oczach. – W izbie chorych możesz dostać coś, co ci pomoże – podsunęła Cookie. Wielu z członków załogi zażywało pigułki uspokajające, tak wielu, że lekarze pokładowi zaczęli się tytułować oficerami od morale. – Nie, nie chcę więcej pigułek. Tylko… – Wytarła oczy grzbietem dłoni. Gest upodobnił ją do małej dziewczynki. – Po prostu chciałabym choć na chwilę przestać myśleć… Popatrzyła na Cookie. – Wciąż widzę Petera i… – Ukryła twarz w dłoniach. – Och Boże, chcę tylko przestać o tym myśleć. Tyle krwi… I wtedy Cookie sobie przypomniała. Lori Romano stała obok Petera Tillinghasta, któremu savak ściął głowę podczas drugiego ataku. Ciało nie od razu upadło, a krew buchała z bezgłowej szyi jeszcze przez kilka sekund, dopóki serce nie dostało sygnału, że to już definitywny koniec. Romano, zbryzgana krwią, wrzasnęła histerycznie i zaczęła zdzierać z siebie ubranie. Sanitariusze musieli ją uśpić. Cookie próbowała znaleźć słowa pociechy, ale nie bardzo wiedziała jakie. – Czym właściwie się zajmujesz, Romano? Dziewczyna zmarszczyła brwi. – O co ci chodzi, kapralu? – Czym zajmujesz się na „Yorkshire”? – Och. – Romano wytarła łzy. – Jestem specjalistką od interfejsu systemu sztucznej inteligencji. – Obawiam się, że nie mam pojęcia, co to znaczy – przyznała Cookie z lekkim zawstydzeniem. – Nie szkodzi. Jesteś tylko marine. Nikt od ciebie nie oczekuje, żebyś znała się na SI. – Romano dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że jej słowa mogły urazić Cookie. Wytrzeszczyła oczy i przycisnęła pięść do ust. – Och! Nie chciałam… Cookie tylko machnęła ręką. – Spokojnie, Romano. Sama przyznaję, że korpus marines trudno zaliczyć do intelektualistów. Jedyny stopień specjalistyczny, jaki u nas występuje, to… – …strzelec wyborowy – dokończyła Lori. – Tak, słyszałam to już wcześniej. Popatrzyła na Cookie uważnie. – Kapralu… – zaczęła z wahaniem, ale Cookie jej przerwała. – Nie jesteś moją podwładną, nie musisz mi się meldować. Mów mi Sanchez albo

po prostu Cookie. – Cookie? To nie może być imię – uśmiechnęła się Romano. Cookie westchnęła. – Mam na imię Maria, ale tylko matka tak do mnie mówi. Romano skinęła głową. – Chciałam tylko powiedzieć, że nie mówisz jak… – Urwała zmieszana. – Jak marine? – Właśnie. Mówisz pełnymi zdaniami i masz słownictwo… – Znowu umilkła skrępowana. Cookie wyszczerzyła zęby w przekornym uśmiechu. – Na szkoleniu podstawowym zaprzyjaźniłam się z jedną kobietą. Mądrą i bardzo dobrze wykształconą. Zachęciła mnie do czytania i przez ostatnie trzy lata czytałam w każdej wolnej chwili. – Wzruszyła ramionami. – Co mam powiedzieć? To się odbija na języku. – Ale kiedy rozmawiasz z innymi marines, mówisz jak… jak… – Lori wyraźnie szukała odpowiedniego określenia, ale nie potrafiła go znaleźć. – Kiedy rozmawiam ze swoimi marines, mój język staje się twardy. Jestem kapralem. Muszę tak mówić, żeby moi ludzie wiedzieli, że jestem twarda. Zbyt wyszukany język niezbyt się przydaje w takich sytuacjach, możesz mi wierzyć – wyjaśniła Cookie cierpliwie. Romano, sądząc po jej minie, chyba nie rozumiała. – Lepiej powiedz mi, tylko prostymi słowami, czym zajmuje się specjalista od interfejsu sztucznej inteligencji – powiedziała Cookie. Romano westchnęła i wzruszyła ramionami, ale Cookie dostrzegła, że na policzki dziewczyny wracają kolory. – Dzięki mnie wszystko działa. Wiesz, że okrętem sterują głównie komputery, prawda? – Cookie potwierdziła skinieniem głowy. – Ludzie naciskają guzik, ale tylko wysyłają sygnał do Gandalfa, a on sprawia, że coś działa. Ale czy zastanawiałaś się, jak Gandalf to robi? Właśnie tutaj wkraczamy my, technicy. Wszystko, co robi Gandalf, przechodzi przez skomplikowane interfejsy elektronicznych i mechanicznych systemów okrętu. I właśnie tym zajmują się technicy, zapewniają, żeby wszystko razem pracowało jak trzeba. Cookie potrząsnęła głową. Właściwie nigdy się nie zastanawiała, co się dzieje po drugiej stronie. Myślała, że rozkaz wydany przez kapitana jest po prostu przekazywany i wykonywany. Nie obchodziło jej, jak to się dzieje. – Jak się tego wszystkiego nauczyłaś? – zapytała z ciekawością. – Dużo nauki. – Romano wzruszyła ramionami. – Zanim wstąpiłam do Floty, zrobiłam magisterium z SI, a potem posyłano mnie na różne kursy specjalistyczne. Myślę jednak, że trzeba mieć do tego prawdziwe zacięcie, wiesz? Cookie przyznała jej rację. Widywała marines, którzy mieli wyszkolenie, ale brakowało im zacięcia. Wszyscy oni byli po prostu słabymi żołnierzami. Romano uśmiechnęła się z ulgą. – I trzeba być bystrym. Mamy taki żart: czym byłby specjalista od systemów interfejsu sztucznej inteligencji bez inteligencji? Cookie popatrzyła na nią bez zrozumienia. – Głupim dupkiem – odpowiedziała Romano i parsknęła śmiechem. – Wybacz, to taki humor specjalistów od interfejsów.

– Na bogów naszych matek! – Cookie wytrzeszczyła oczy w udawanym przerażeniu. – Czy powinnam cię zabrać na jakąś terapię? Może przydadzą się elektrowstrząsy? Albo kwarantanna? Czy to poczucie humoru jest zaraźliwe? Jej próby rozładowania atmosfery dowcipem nie zadziałały. Nigdy nie działały. Romano spoważniała. – Nie zniosę kolejnego ataku. Nie sądzę, żebym… Cookie wpadła na pomysł. – Chodź, Romano. Mam dla ciebie zajęcie. – Odwróciła się i ruszyła przez korytarz. Romano podreptała za nią, aż dotarły do hangaru promów numer trzy. Dwóch uzbrojonych marines stało przy wejściu. Jeden miał rękę na temblaku, drugi opatrunek na czole. – Otwieraj, Billy – rozkazała Cookie temu z zabandażowaną głową. Marine przyjrzał się podejrzliwie Romano, ale bez słowa wbił kod rozsuwający gródź. Obie młode kobiety weszły na kładkę wiszącą dwadzieścia stóp nad lądowiskiem. Stało tam jeszcze trzech marines. Na widok przybyłych unieśli blastery, zaraz jednak opuścili broń, gdy rozpoznali Cookie. – Kapral Sanchez. Sierżant Zamir zakazał komukolwiek wchodzić – oznajmił jeden ze strażników i popatrzył podejrzliwie na Romano. – Wszystko w porządku, specjalistka Romano pomoże rozwiązać nasz mały problem… – zapewniła Cookie. – Wolałbym, żeby sierżant Zamir… – A ja wolałabym urwać ci głowę i pograć nią w futbol – warknęła Cookie. – A skoro to ja jestem kapralem, a ty szeregowcem, zastanów się, kto zaraz będzie się śmiał, a kto pożałuje, że w ogóle otwierał usta? A teraz rusz się! Romano czekała, aż straż się cofnie, zanim odezwała się do Cookie: – Mam pomóc z jakimś problemem? W odpowiedzi Cookie poprowadziła ją do krawędzi kładki. Machnięciem ręki wskazała lądowisko. – Widzisz to? Na pokładzie stały obok siebie trzy czarne cylindry, każdy długi na trzysta stóp i o dwudziestu stopach średnicy. Miały czarną, matową powierzchnię i pochłaniały światło tak dobrze, że Romano musiała zmrużyć oczy, aby dokładniej się przyjrzeć. – Wiesz, co to jest? – To statki tych obcych… Savaków. – Właśnie. Pewnie powinny być utajnione i w ogóle, ale przypuszczam, że wiesz o nich tyle samo, co Gandalf. Wiesz, jak oddziały savaków dostały się na pokład „Yorkshire”? Romano wydęła usta. – No-o… Nie wycięli otworu w kadłubie i nie przeszli przez żadną śluzę powietrzną, więc to na pewno coś, co nasi sławni jajogłowi z Kornwalii uważają za niemożliwe. Cookie zamrugała zaskoczona, że dziewczyna tak łatwo domyśliła się sposobu, w jaki oddziały savaków dostały się na okręt. – Znajdowaliśmy te statki po każdym ataku. Wciągnęliśmy je tutaj i otworzyliśmy. Jeden z nich okazał się pułapką i zabił trzech ludzi, ale wejście do innych okazało się dość łatwe. Jeden był pusty, w pozostałych dwóch znaleźliśmy

martwe kobiety. Zdaje się, że były to „sterniczki”, na ile udało się zrozumieć ich szarżę. – Wyjaśnij mi, w czym problem, kapral Sanchez. Na widok tych statków mam ochotę wpełznąć do najbliższej mysiej dziury. – W głosie Romano pojawiły się nutki humoru. – No dobrze, specjalistko od interfejsu systemów sztucznej inteligencji Lori Romano. Oto, w czym problem. Jeżeli mamy rację, każdy ze statków savaków ma urządzenie, które bez szkody przenosi tych drani z takiego żałosnego wraku do wybranego celu. Nie wiemy jednak, które panele kontrolne służą do sterowania transporterem. Nic nie zostało oznakowane. Nie wiemy, jak to w ogóle włączyć. I, prawdę mówiąc, przeraża nas sama myśl, że mielibyśmy to uruchomić, bo może jak naciśniemy guzik, zrobi się wielkie „bum!”, po którym nastąpi bardzo nieprzyjemna śmierć. Cookie westchnęła. – No i oto zadanie dla ciebie, Romano. Umiałabyś zrobić tak, żeby transporter działał? Romano patrzyła na nią beznamiętnie, ale Cookie niemal słyszała zgrzyt zębatek w jej głowie. – Mogę zajrzeć do środka? – Jasne. Cookie poprowadziła dziewczynę do małego włazu na końcu walcowatego statku. Wewnątrz znajdowały się dwa długie rzędy foteli pod ścianami naprzeciw siebie, a nad nimi plątanina przewodów i chyba jakieś silne lampy. Za kolejnym włazem znajdował się mały przedział z pięcioma fotelami przed panelem z przyciskami, dźwigniami, przełącznikami oraz monitorami. Romano przyjrzała się panelowi, potem z gracją zajęła jeden z pięciu foteli. Przez minutę lub dwie tylko siedziała i patrzyła, a potem wyciągnęła rękę, przesunęła palcami po paru kontrolkach. Wreszcie podniosła wzrok na Cookie. – Na kiedy tego potrzebujecie? – Najlepiej na wczoraj – odpowiedziała Cookie. – Tylko kapitan może wydać rozkaz zakończenia zadania, które jeszcze się nawet nie zaczęło – prychnęła Romano. – A ty nie jesteś kapitanem, kapral Sanchez… Zamyśliła się, po czym dodała: – Przyda mi się pomoc. Może Nancy albo Jimmy… – Znajdę kogoś – obiecała Cookie. Romano nie odpowiedziała, w skupieniu przyglądała się kontrolkom na panelu i mruczała pod nosem. Cookie zostawiła ją samą i, jak obiecała, poszła poszukać współpracowników specjalistki.

ROZDZIAŁ 57 NA POKŁADZIE OKRĘTU „ZEMSTA” FLOTY BOJOWEJ DOMINIUM W POŚCIGU ZA STACJĄ KOSMICZNĄ ATLAS Admirał Mello stanął przed obrazem holo obok komandor Pattin. Oboje przyglądali się, jak Flota Ojczysta Victorii robi zwrot. – Skupiają się na jeżach – zauważyła Jodi Pattin. Stracili już dwa, a na ich oczach właśnie padł trzeci, ostrzelany setką laserów. Mello miał tylko piętnaście takich jednostek wsparcia, ponieważ pozostałe posłał na tyły do osłony konwoju zaopatrzenia. Bez reszty okrętów, które osłaniałyby jeże, Wiktowie mogli podlecieć blisko i wykorzystać moc swoich laserów. Za każdym razem, gdy Mello wysyłał skrzydło, aby pomogło jeżom, napotykało grad pocisków. – Detekcja melduje, że niektóre okręty przeciwnika ciągną dodatkowe zdalne wyrzutnie. To wyjaśnia mocne ataki rakietowe. Ale oznacza też, że długo tak nie pociągną – oznajmiła Pattin. Na obrazie holo właśnie został zniszczony kolejny jeż. – Nie muszą długo tego ciągnąć. – Admirał się skrzywił. – Jeżeli zniszczą jeszcze kilka jeży, będą mogli wystrzelić pociski ze zdalnych wyrzutni, a my nie zdołamy się obronić przed taką salwą. Musimy się wycofać. – Jeże są powolne. Stracimy je, jeżeli przeprowadzimy odwrót, żeby ocalić resztę okrętów Pierwszej Floty Bojowej – zaoponowała Pattin. Mello miał ochotę krzyczeć. – Wysłać myśliwce, niech zaatakują Wiktów – rozkazał. Myśliwce miały stanowić tajną broń, którą admirał zamierzał zachować na ostateczne uderzenie. Ale sytuacja wymagała innej taktyki. „Wyższa konieczność” – pomyślał Mello z goryczą. „Wyższa konieczność, kurwa”. *** Na pokładzie okrętu flagowego „Lwie Serce” oficer przy stanowisku detektorów zamarł zaskoczony. Prosto na flotę pędziło sto obiektów. Zbyt powolnych, jak na pociski, jednak z przyśpieszeniem większym niż jakikolwiek okręt linowy. – Kapitanie! – zawołał. – Coś się zbliża, ale nie wiem, co to może być. Sto małych jednostek, mniejszych niż kanonierki. Nadleciały z tych dwóch dużych okrętów za pierwszą linią sił Dominium. Kapitan Eder zmrużył oczy, gdy popatrzył na obraz holograficzny. Małe obiekty zbliżały się bardzo szybko. Zmarszczył brwi. Nie lubił niespodzianek. Z doświadczenia wiedział, że niespodzianki oznaczały nieprzyjemności. Miał

mgliste skojarzenie dotyczące zajęć z historii na Akademii, ale nie mógł sobie dokładnie przypomnieć, o co chodziło. *** Myśliwce zbliżyły się na pięćset mil. Sto pocisków zostało wymierzonych w krążowniki „Brisbane” i „Tasmania”, znajdujące się na czele formacji wiktoriańskiej Floty. Obrona laserowa próbowała osłonić oba okręty, ale krążowniki wysunęły się za bardzo do przodu. Pociski uderzyły. *** – Na bogów naszych matek, litości! – jęknął Eder. „Tasmania” miała uszkodzony kadłub, „Brisbane” w ślimaczym tempie zaczął zawracać, a z otworów w poszyciu wylatywały ciała i uciekało powietrze. – To myśliwce. Tamte duże jednostki musiały je transportować! Dominium ma lotniskowce z eskadrami myśliwców! Myśliwce minęły zniszczone krążowniki i ruszyły na drugą linię Floty Victorii. Dopiero teraz kapitan Eder przypomniał sobie lekcję historii. Na Starej Ziemi podczas wojen, gdy trzeba było pokonać wielki ocean, używano dużych okrętów, które mogły transportować małe, szybkie samoloty o niedalekim zasięgu i niewielkiej wytrzymałości. Eskadry myśliwców okazały się wyjątkowo skuteczne w walce. – Wszystkie jednostki – ryknął przez radio. – Włączyć automatyczny ostrzał i obronę przeciw pociskom. Oczyśćcie przestrzeń wokół siebie, żeby skuteczniej się bronić. Dwa kolejne okręty rozbłysły kodem Omega, niszczyciel i fregata. Ale dla wyrównania rachunków następny jeż, już piąty, został właśnie zniszczony. *** Admirał Mello przyglądał się obrazowi holo, ale nie spodobało mu się to, co zobaczył. Pięć jeży zostało zniszczonych, a dwa mocno uszkodzone. Myśliwce wyeliminowały cztery okręty Victorii, ale same też odniosły szkody. Sto wyruszyło, ledwie czterdzieści wróciło. Jeżeli Wiktowie będą kontynuować atak, dla Floty Bojowej Dominium może to oznaczać katastrofę. Odwrócił się do komandor Pattin. – Wezwijcie z powrotem okręty, które wysłaliśmy do ochrony konwoju zaopatrzenia. Niech przerwą zadanie i natychmiast wracają. – A co z zaopatrzeniem? – Będziemy musieli polegać na konwoju admirała Kaesera – mruknął Mello. Tylko gdzie, do cholery, podział się admirał Kaeser? ***

Na pokładzie „Mocarza”, okrętu flagowego Drugiej Floty Bojowej Dominium, admirał Kaeser powoli okrążył główną planetę Victorii, Kornwalię. Towarzyszyły mu sześćdziesiąt cztery jednostki. Rozkazy miał jasne: miał czekać na orbicie Kornwalii na admirała Mello, a potem razem z nim przejąć stacje kosmiczne Atlas i Prometeusz oraz zniszczyć Flotę Ojczystą Victorii. Jednak Prometeusz obrócił się w pył i popiół, Atlas zniknął, podobnie jak Flota Ojczysta, a admirała Mello z Pierwszą Flotą Bojową Dominium nie było nigdzie widać. – Żadnych dronów z wiadomościami? – zapytał po raz setny. Obaj oficerowie, ten od łączności i ten od namierzania, pokręcili tylko głowami. – No, pięknie – westchnął Kaeser. Gdzie, do cholery, podział się admirał Mello? *** Emily ze zgrozą i fascynacją przyglądała się, jak obraz holograficzny zmienia się po wykonaniu zwrotu. Na górze pojawiła się eskorta Dominium, która atakowała, jak sądziła, okręty Floty Victorii nadlatujące z północy. Już niedługo sześć krążowników znajdzie się na tyle blisko, żeby odkryć swój błąd. A wtedy zrobi zwrot, zostawi drony udające okręty i ruszy na pomoc zaopatrzeniowcom. Po drugiej stronie, częściowo przesłonięte teraz przez obłoki maskujące, znajdowało się wsparcie, flota Dominium. Okręty wroga były zasłonięte, ale salwa pocisków zmierzająca na Zimową Straż wyraźnie się odcinała na gwiaździstym tle. Udało się kilka zniszczyć, ale pozostało jeszcze trzysta pięćdziesiąt podążających za dwunastoma okrętami grupy bojowej. Na obrazie holo przypominały falę powodzi. Emily, choć bardzo się starała, nie mogła przestać myśleć, jak to powstrzymać. Ładownie były prawie puste, kończyły się nawet miny i przynęty. A na dodatek kończył się też czas. – Zbliżamy się do punktu ataku na jednostki zaopatrzeniowe Dominium – zameldował Merlin. – Ile czasu zostało do uderzenia pocisków? – zapytała Merlina. – Siedem minut cztery sekundy. – Ile zostało nam pocisków? – Z dziesięciu zdolnych do walki okrętów grupy bojowej cztery nie mają żadnych poza tymi klasy Bofor, krótkiego zasięgu. Pozostałe sześć dysponuje łącznie trzydziestoma rakietami obronnymi średniego zasięgu. Z przeciwnej strony mostka Alex Rudd podniósł na Emily wzrok i pokręcił stanowczo głową. Dziewczyna poczuła falę rozpaczliwego gniewu. Nie przebyła tak długiej drogi, żeby teraz stracić nie tylko swój okręt, ale też grupę bojową. Musiał być jakiś sposób! Nie potrafiła go jednak wymyślić. – Jestem otwarta na propozycje – oznajmiła Ruddowi i załodze mostka. – Skiper! – przerwał jej Gibson. – O co chodzi, bosmanie? – Okręty Dominium, te, które nas ścigały, właśnie wykonują odwrót! – Pokręcił głową z niedowierzaniem. – Odlatują! Wygląda na to, że wracają do Widma Jeden.

Podobnie jak sześć jednostek eskortujących zaopatrzeniowce. Wszystkie zawracają i zaczynają coraz szybciej się od nas oddalać. Emily uśmiechnęła się ze znużeniem. Admirał Douthat przeprowadziła zatem kontratak. Nie żeby to miało znaczenie dla Zimowej Straży. Pociski Dominium dokończą dzieła, nieważne, czy okręty wroga będą przy tym obecne, czy nie. – Ech… Pani skiper? – odezwał się niepewnie chorąży Partridge. Emily próbowała sobie przypomnieć jego imię, ale nie mogła. – Tak, panie Partridge? – Czterdzieści pięć sekund do ostrzału – oznajmił Merlin. – No bo jesteśmy blisko zaopatrzeniowców. Naprawdę bardzo blisko. Dlaczego nie mielibyśmy się ukryć za nimi? To znaczy pewnie one też przestraszyły się pocisków. Nadają swoją identyfikację do systemu swój – obcy, prawda? Na pewno nie chcą oberwać bratobójczym ogniem. Więc jeżeli znajdziemy się tuż za nimi i zamaskujemy się chmurą, pociski nie zdołają odróżnić nas od zaopatrzeniowców i się rozbroją. Prawda? – Trzydzieści sekund. Emily nie mogła uwierzyć. Pomysł wydawał się śmieszny. Ukryć się za zaopatrzeniowcami jak za tarczą? Czy to w ogóle możliwe? Zerknęła na Rudda. Uśmiechnął się. – Och, podoba mi się ten pomysł – oznajmił radośnie. – Naprawdę bardzo mi się podoba. – Dwadzieścia sekund do ostrzału – przypomniał Merlin. Nadeszła pora na podjęcie decyzji. – Merlinie, odwołuję atak. Zapadła cisza, a potem Merlin potwierdził. – Atak na jednostki zaopatrzenia przerwany. Czym jeszcze mogę służyć, porucznik Tuttle? – Przekaż sterowanie okrętami grupy bojowej kapitanom – rozkazała Emily. Manewr, który musieli wykonać, przypominać będzie przeciskanie się przez ucho igielne, więc lepiej, żeby zajęli się tym piloci. – Panie Bahawalanzai… Rahim Bahawalanzai zasłynął jako najlepszy pilot na „Nowej Zelandii”. – Poprowadzi pan okręt. Wskażę zaopatrzeniowce, za którymi będzie można się ukryć, ale szczegóły, jak się tam znaleźć, pozostawiam panu. – A jeżeli to spieprzysz, Rahim – dodał Rudd – „Nowa Zelandia” skończy jako plama popiołu na kadłubie jednego z tych wielkich frachtowców zaopatrzeniowych. – Postaram się ze wszystkich sił, aby okręt uniknął tego haniebnego losu – zapewnił Bahawalanzai niewzruszenie. Emily skinęła na Betty McCann, po czym, gdy połączenie zostało otwarte, nadała: – Tu „Nowa Zelandia” do wszystkich jednostek Zimowej Straży. Spróbujemy czegoś trochę nietypowego… A potem zaczęła wyjaśniać. ***

Cztery minuty później ostatni z okrętów grupy bojowej ustawił się w pobliżu zaopatrzeniowca i zrównał z nim prędkość. Jednostki zaopatrzeniowe przyśpieszały, na ile mogły, bez wątpienia nadwyrężając swoje kompensatory inercji, ale dla okrętów Victorii nie stanowiły żadnego wyzwania. Cztery zaopatrzeniowce Dominium zachowywały odległości około dziesięciu mil od siebie, jednak ustawienie się między nimi tak, aby znaleźć się na dystansie najwyżej stu jardów, wymagało żmudnych i ostrożnych manewrów. W czasach pokoju za pomysł, by podejść tak blisko innej jednostki, kapitan stanąłby przed sądem wojskowym, jednak w obecnej sytuacji wydawało się to najlepszym rozwiązaniem. Zaopatrzeniowiec obok „Nowej Zelandii” był ogromny. Emily gapiła się na niego jak turystka na wielką atrakcję architektoniczną. Nigdy nie widziała tak dużego statku z bliska, tylko przez kamery dronów, a i to z dystansu. Teraz miała wrażenie, że mogłaby dotknąć poszycia frachtowca „Togo” – jego nazwa widniała na kadłubie. Emily próbowała sobie wyobrazić zdumienie dowódców, gdy dostrzegli, że okręty Floty Victorii wślizgnęły się pomiędzy ich jednostki. – Betty, wywołaj „Togo”. Kapitan zaopatrzeniowca zgłosiła się bez zwłoki. Pewnie czekała na połączenie. – Kapitanie, tu „Nowa Zelandia” z Floty Victorii. Zakazuję pani wysyłania jakichkolwiek transmisji radiowych lub dronów. Proszę wyłączyć napęd. Ma pani dziesięć minut na ewakuację załogi. Proszę się zastosować do poleceń, a ani pani, ani załodze nie stanie się krzywda. Kapitanem okazała się atrakcyjna kobieta po czterdziestce. Popatrzyła na Emily z niechęcią. – Jestem kapitan Hantman. Skoro nie życzycie sobie żadnych transmisji radiowych, rozumiem, że mam wyłączyć sygnał dla systemu identyfikacji swój – obcy? – zapytała niewinnym tonem. Emily uśmiechnęła się, przyłapana na pomyłce. – Nie, proszę zostawić ten sygnał. – Tak myślałam. Znaleźliście się bardzo blisko, kapitanie. Bardzo blisko… – Kapitan Hantman zawiesiła głos. – Mam lepszą propozycję. Poddajcie się mnie. Nie ma się czego wstydzić. Nasze siły mają przewagę liczebną. Przejęliśmy wasz główny świat, a wasze stacje kosmiczne już też pewnie znajdują się w naszych rękach albo zostały zniszczone. Emily zamrugała zaskoczona. – Chce pani, abym się poddała? – Rozważcie swoją sytuację, kapitan…? – Dowodząca frachtowcem „Togo” zawiesiła pytająco głos na szarży. – Utrata zaopatrzenia będzie dla naszej floty tylko tymczasową niedogodnością, ale mamy inne konwoje, a z każdą godziną do waszego sektora przybywa coraz więcej naszych okrętów wojennych. Przegraliście tę wojnę, pozostaje tylko kwestia, czy wy chcecie tutaj zginąć, czy przeżyć. – Pociski Dominium uderzą za dwie minuty – zameldował Merlin. – Proszę ewakuować załogę w ciągu dziesięciu minut, kapitan Hantman – rzuciła Emily ostro. – Albo ich krew splami pani ręce. Kapitan Hantman skłoniła lekko głowę. – Popełniacie błąd. Ale macie prawo decydować o sobie. „Togo”, bez odbioru. –

Ekran połączenia zgasł. – Dziewięćdziesiąt sekund – oznajmił Merlin. „Teraz albo nigdy” – pomyślała Emily. – Do wszystkich jednostek, wypuścić pozostałe przynęty, a potem pełne maskowanie. Powodzenia. *** Trzysta pięćdziesiąt pocisków opadało na grupę bojową. Wszyscy przyglądali się temu na obrazie z wyświetlacza holograficznego, nikt nie potrafił się powstrzymać. Betty McCann szlochała cicho. Alex Rudd przełykał nerwowo. Bosman Gibson wpatrywał się w holo, jakby chciał siłą woli odwrócić trajektorie pocisków. Chorąży Partridge kiwał głową, jakby wszystko szło zgodnie z planem. Inni członkowie załogi ściskali talizmany lub żegnali się pobożnie. Emily przeżywała silne zwątpienie. Pomysł Partridge’a wydawał się przecież taki prosty i skuteczny. Teraz jednak ze zgrozą wpatrywała się w mrowie pocisków. To przez Emily „Nowa Zelandia” i inne okręty Zimowej Straży znalazły się w tej potwornej sytuacji. I przez błąd Emily wszyscy zginą. Zamknęła oczy i odmówiła krótką modlitwę. – Sześćdziesiąt sekund. I wtedy bosman Friedman zaklął głośno. – Dobrzy bogowie! Dezeci uciekają! Cztery statki zaopatrzeniowe Dominium nieoczekiwanie przyśpieszyły i zrobiły zwrot, każdy w innym kierunku. Przez chwilę dwanaście okrętów Zimowej Straży znalazło się całkowicie bez osłony. Emily szybko nakazała Betty połączyć się z „Togo”. – Kapitan Hantman, proszę wyłączyć napęd albo panią zestrzelę! Na ekranie pojawiła się twarz kapitan Hantman. – Proszę bardzo, ale czy zaryzykujecie wyłączenie sygnału dla systemu identyfikacji swój – obcy i waszej tarczy? – zapytała drwiącym tonem. – Nie wydaje mi się, „Nowa Zelandio”. Emily przerwała połączenie i gniewnie uderzyła w podłokietniki fotela. Dała się podejść i wystawić do wiatru. – Pilot, kurs na „Togo”! Szybko! Musimy się znaleźć jak najbliżej – rozkazała. – Do wszystkich jednostek, przysuńcie się jak najbliżej któregoś z zaopatrzeniowców! Frachtowce właśnie osiągnęły pełne przyśpieszenie i zaczęły się oddalać. – Trzydzieści sekund – oznajmił Merlin beznamiętnie. „Jeszcze jeden dowód, że komputery są głupie” – pomyślała zjadliwie Emily. – Pilot, pełna moc! Wydawało się, że „Nowa Zelandia” zerwała się do pościgu, gdy tylko Bahawalanzai uruchomił napęd na antymaterię. „Togo” wystrzelił kilka pocisków małego kalibru, ale pancerz „Nowej Zelandii” nawet nie zarysował się po trafieniu. Okręt bez trudu dogonił frachtowiec i iluminatory znowu wypełnił widok poszycia statku Dominium. Bahawalanzai wyłączył napęd i zręcznie wykorzystał hamulec ciemnej materii do manewru. Na obrazie z wyświetlacza holograficznego ukazały się rozproszone okręty grupy, niektóre blisko innych

zaopatrzeniowców, inne nie. – Przy sterach jest pan geniuszem, Bahawalanzai – pochwaliła Emily szczerze. – Jasne, skiper Tuttle – zapewnił ze stoickim spokojem pilot. – Pięć sekund do uderzenia – oznajmił Merlin. – Bogowie naszych matek – wyszlochała Betty McCann. – Chrońcie swoje dzieci w godzinie grozy. Pociski dotarły do „Nowej Zelandii”. Emily miała wrażenie, że na ekranach mignął cień, potem kolejny… i jeszcze więcej. A potem… nic. Załoga mostka popatrzyła po sobie z czujnym niedowierzaniem. Na obrazie holo fala pocisków przemknęła obok okrętu i… poleciała dalej. – Chybiły – wyszeptał bosman Friedman i wyszczerzył się w pełnym ulgi uśmiechu. – Na Chrystusa i wszystkich świętych, chybiły! Jednak nie wszystkim okrętom los tak sprzyjał. Dwa kody Omega błysnęły na obrazie. Krążownik „Southampton” i fregata „Kilimandżaro” zostały zniszczone. Zginęło ponad tysiąc osób. Emily popatrzyła na Gibsona pytająco, ale bosman tylko pokręcił głową. – Żadnych śladów kapsuł ratunkowych – westchnął. Emily ogarnął chłód. Nie czuła ani smutku, ani gniewu, jednak serce ją bolało, a w głębi duszy chciało jej się płakać. „To ja zabiłam tych ludzi” – pomyślała. „Moich ludzi. Zginęli pod moim dowództwem, ponieważ nie okazałam się wystarczająco sprytna. Setki, tysiące ludzi, którzy polegali na mnie i wierzyli, że zachowam ich przy życiu. A ja okazałam się za mało sprytna”. Fala zimna ogarnęła kończyny Emily, zaciążyła jej w brzuchu i wreszcie dosięgła serca, a wtedy dziewczyna poczuła gorzki spokój. – Porucznik Tuttle? – szepnęła Betty McCann. – „Togo” nas wywołuje. Kapitan Hantman chce rozmawiać. Mówi, że jest gotowa się poddać. Emily obróciła się w fotelu i spojrzała na młodą specjalistkę od łączności. McCann zamilkła. Emily popatrzyła na Alexa Rudda, a potem na bosmana Gibsona. Obaj podnieśli na nią wzrok, a potem skinęli głowami. Emily połączyła się z ocalałymi okrętami Zimowej Straży. – Wszystkie jednostki, strzelać bez rozkazu, dopóki zaopatrzeniowce nie zostaną zniszczone.

ROZDZIAŁ 58 NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS W DRODZE DO TUNELU CZASOPRZESTRZENNEGO PROWADZĄCEGO DO AZYLU – Zostało mi trzydzieści pięć okrętów – oznajmiła admirał Douthat. – Niemal wszystkie są ciężko uszkodzone, choć w różnym stopniu. „Brisbane” został poszatkowany i w normalnych warunkach poszedłby na złom, ale ponieważ wciąż może latać i ma parę sprawnych działek laserowych oraz wyrzutni, zostanie w walce. No i wciąż mamy barki, „Oszczep”, „Topór” i „Morgenstern”. A także czterdzieści pięć ciężkozbrojnych kanonierek. Chcę je zachować na czarną godzinę. – Skrzywiła się ponuro. – Siła ostrzału wskazuje, że po wejściu do walki nie wytrzymają długo. Będziemy mieli szczęście, jeżeli uda się z nimi przeprowadzić choć jeden dobry atak. – A wrogowie? – zapytała królowa Anna. Minęły już trzy dni od opuszczenia Kornwalii. Obie kobiety siedziały w pokoju hotelowym. Flota i personel władczyni zarekwirowali cały hotel. Admirał Douthat i kapitan Eder ledwie trzymali się ze zmęczenia na nogach, mundury mieli wymięte i brudne. Hiram Brill siedział w kącie z tabletem i próbował zarówno zapamiętać przesyłane dane i informacje od dronów patrolowych, jak i pozostać niezauważony. Peter Murphy też tutaj był, jak zwykle w poplamionym smarem kombinezonie – strój wydawał się zupełnie nie na miejscu wśród mundurów Floty. A obok królowej siedział sir Henry z nieprzyjaznym, kwaśnym grymasem na ustach. Sir Henry, zazwyczaj oficjalny i elegancki, tego ranka zapomniał się ogolić, co Brill uznał za bardzo niepokojący omen. Admirał Douthat skinęła ze zmęczeniem na Hirama, aby odpowiedział. Głównodowodząca Floty ciągnęła tylko na kawie i gniewie, wyczerpanie otulało ją niczym stary, poprzecierany płaszcz. – Z dziesięciu jeży, jednostek obrony przed pociskami, o których wiemy, admirał zniszczyła siedem podczas kontrataku. Możliwe, że pozostałe trzy również zostały poważnie uszkodzone. Udało się również zniszczyć lub mocno uszkodzić pięć innych jednostek Dominium, trzy niszczyciele, jeden krążownik i fregatę. Nie znamy dokładnej liczby strat przeciwnika, ale sądzimy, że flota, która nas ścigała, Widmo Jeden, w tej chwili liczy około pięćdziesięciu okrętów, z początkowych osiemdziesięciu pięciu. Oczywiście Dominium wciąż ma nad nami przewagę, na dodatek jest jeszcze druga flota, Widmo Dwa, która, jak się okazuje, zatrzymała się na orbicie Kornwalii. Sądzimy, że Widmo Dwa liczy około sześćdziesięciu pięciu jednostek. Co daje sto dwadzieścia okrętów przeciwko naszym trzydziestu pięciu. Sir Henry skrzywił się jeszcze bardziej, ale królowa wydawała się niewzruszona.

– Ale jest coś więcej, prawda? Wygląda pani na zmęczoną, admirał Douthat, ale nie przerażoną. Douthat uśmiechnęła się ironicznie. Wyglądało to bardziej na upiorne szczerzenie zębów. – Dominium ma więcej okrętów, ale musi do nas przylecieć. A my dysponujemy setkami zdalnych wyrzutni pocisków, nieprzeliczonymi minami laserowymi oraz ładunkami antymaterii. Ustawiliśmy pola minowe na obszarze wokół nas i będziemy ustawiać następne, dopóki nie dotrzemy do Azylu. Dotarcie do nas nie będzie łatwe, Wasza Wysokość. A teraz, gdy wróg stracił większość swoich jeży, jest bardziej wystawiony na ostrzał i łatwiej ulegnie naszym pociskom. O wiele łatwiej. – Zakładam jednak, że to nie będzie takie proste – zauważyła królowa Anna. Douthat parsknęła śmiechem. – To niedomówienie, Wasza Wysokość. Siły Dominium mają nad nami przewagę liczebną i większą od nas zdolność manewru, na dodatek wiedzą, dokąd zmierzamy. Zniszczenie jeży daje nam szansę, ale wciąż czeka nas ciężka przeprawa. – A co z Zimową Strażą? Admirał westchnęła. – Nie mamy z nimi kontaktu od dziesięciu godzin. Jesteśmy pewni, że udało się im zniszczyć zaopatrzenie dla Widma Jeden, co częściowo wyjaśnia, dlaczego flota Dominium przerwała atak. Dostaliśmy też dwa drony z kodem Omega, od „Southampton” i „Kilimandżaro”, ale od tamtej pory nic. Albo reszta grupy bojowej poleciała głębiej w kosmos, albo omija szerokim łukiem jednostki wroga i leci w pełnym maskowaniu, aby niepostrzeżenie wrócić do Atlasa, i dlatego unika kontaktu. – Wzruszyła ramionami. Nie musiała mówić o trzeciej możliwości, że reszta Zimowej Straży przestała już istnieć. – A co z Drugą Flotą? Douthat pokręciła głową. – Nic, zupełnie nic. Z meldunku ze „Sprośnej Berty” wynika, że cała Druga Flota i wszystkie okręty z Trzeciej, które jej towarzyszyły, zostały zniszczone. Dopóki nie dotrzemy do Azylu, Wasza Wysokość, jesteśmy zdani tylko na własne siły. – A kiedy dotrzemy do Azylu, admirał Douthat? Co wtedy? Douthat zerknęła na Petera Murphy’ego. Ten skinął głową, a potem odchrząknął nerwowo. Podobnie jak reszta, od dawna nie zaznał snu i przez nadmiar niepokoju stracił apetyt. Poza sir Henrym Murphy był zapewne najstarszą osobą w pomieszczeniu i wyraźnie było to widać. Dowódca holowników miał poszarzałą twarz, zapadnięte policzki i zaczerwienione oczy. Hiram dostrzegł też u niego nerwowy tik pod lewym okiem. – Powinniśmy dotrzeć do tunelu czasoprzestrzennego za czterdzieści siedem godzin i… – zerknął na swój tablet – dziesięć minut. Osiągnęliśmy większą prędkość, niż początkowo szacowaliśmy. Około stu holowników uległo awarii, przeciążeniu generatorów wiązki trakcyjnej, ale na Atlasie mamy części zamienne, więc udało się wszystko naprawić. No i utrzymujemy dobrą prędkość. – To cudownie, kapitanie! – ucieszyła się królowa, zaraz jednak się opanowała, gdy dostrzegła powagę na otaczających ją twarzach. Popatrzyła na admirał i Murphy’ego. – Może najlepiej będzie, jeżeli dowiem się, w czym problem.

Kapitanie Murphy? – No, Wasza Wysokość… – Murphy zawahał się, po czym zaczął jeszcze raz. – Rzecz w tym, Wasza Wysokość, że ciągniemy Atlasa jak po sznurku. A to wielka stacja, naprawdę wielka, więc bardzo trudno zmienić jej kurs… To znaczy gdyby było trzeba… Zaplątał się i umilkł. – Czy ktoś mi powie, co się dzieje? – warknęła królowa Anna. Hiram westchnął i odłożył swój tablet. – Tunel czasoprzestrzenny do Azylu przesuwa się, Wasza Wysokość. Często zmienia położenie, nawet kilka razy w miesiącu. Czasami to tysiąc mil dziennie, czasami tylko mila. Wejście znajduje się mniej więcej w tym samym obszarze, dzięki Bogu, ale gdyby patrzeć z płaszczyzny, na której leży nasza trajektoria podejścia, wlot może się bez ostrzeżenia przesunąć albo w lewo, albo w prawo. Anna przetrawiała przez chwilę tę informację. – A jeżeli wlot się przesunie? Murphy wtrącił się od razu: – Możemy zrobić korektę kursu z dwudziestoczterogodzinnym wyprzedzeniem, ale jeżeli wlot przemieści się za daleko w tym czasie, nie zdążymy wykonać manewrów korygujących i nie dostaniemy się do tunelu. – W takiej sytuacji zdołamy ocalić okręty, ale stacja minie tunel – dodała admirał Douthat. – A co, jeżeli Atlas minie wlot do tunelu? – dopytywała się królowa Anna. Murphy wzruszył ramionami. – Nie ma możliwości, aby zawrócić stację – stwierdził rzeczowo. – Jest za duża, żeby zawrócić w czasie krótszym niż miesiąc. Uśmiechnął się ze zmęczeniem. – Oczywiście na razie jesteśmy na kursie, Wasza Wysokość. Jeżeli tunel pozostanie na miejscu, wlecimy prosto do środka. Ale jeżeli się przesunie… cóż… Anna popatrzyła na admirał Douthat i kapitana Edera. – A co z Dominium? Uda nam się wytrzymać kolejny atak przy tak nielicznej flocie? Zdawało się, że znużenie znikło z twarzy admirał. Uśmiechnęła się drapieżnie. – Dominium może i ma więcej okrętów, Wasza Wysokość, ale my dysponujemy większą siłą ognia. Atlas przenosi parę wyrzutni i sporo min, a na dodatek wciąż produkuje nowe, nawet w tej chwili. Dorzucamy zdalne wyrzutnie wszystkim naszym okrętom, nawet holownikom. Nieważne, z której strony nadleci wróg, zawsze powitamy go bardzo gorąco. – Właśnie dlatego tak ważne było zniszczenie jeży, Wasza Wysokość – odezwał się po raz pierwszy sir Henry. – Bez jeży nasze pociski przedrą się skuteczniej przez obronę Dominium i narobią więcej szkód. „Cała nadzieja Victorii” – pomyślała królowa Anna. „Trzydzieści pięć okrętów, stacja kosmiczna i garstka bardzo zdeterminowanych ludzi, którzy nie zamierzają poddać się rozpaczy”. – Dziękuję, admirał Douthat. Panu także, kapitanie Eder. I panu, kapitanie Murphy. Nadeszły trudne czasy, ale jestem wdzięczna, że możemy stawić im czoła razem.

*** Kiedy dowódcy wyszli, królowa opadła z westchnieniem na fotel. – A pan, panie Brill? Był pan bardzo milczący podczas spotkania. Nie zgadza się pan z działaniami admirał Douthat? Hiram westchnął. – To ja zaproponowałem ten plan, Wasza Wysokość. Nie mamy wyboru. Królowa zastanowiła się nad jego słowami. – A Dominium? Co zrobi w obecnej sytuacji? Hiram wzruszył ramionami. – Za dwa dni dotrzemy do Azylu. Dominium nie może pozwolić, aby Atlas uciekł wraz z Waszą Wysokością. Zapewne floty Widmo Jeden i Widmo Dwa połączą się i ruszą do zmasowanego ataku. – Czy po dotarciu do Azylu, o ile nam się uda, będziemy bezpieczni? – Istnieje ryzyko, że Dominium poleci za nami, ale wtedy będzie musiało się zmierzyć z tamtejszą flotą. Azyl spłaca honorowo swoje długi. Hiramowi przerwało piknięcie z tabletu. Porucznik szybko przeczytał otrzymaną wiadomość. Zmarszczył brwi. – Detektory wykryły dwa okręty Victorii zbliżające się z lewej flanki. – Nabrał tchu. – Wyglądają na jednostki Zimowej Straży, powracające po ataku na zaopatrzenie Dominium… Ale to tylko dwa okręty.

ROZDZIAŁ 59 NA POKŁADZIE „YORKSHIRE”W DRODZE DO SEKTORA VICTORII „Yorkshire” prowadził „Kenta” i „Galwaya” do macierzystego sektora. Każdy okręt migał światłami nawigacyjnymi, każdy poruszał się z niewielką prędkością i na każdym załoga w napięciu wstrzymywała oddech. Grant Skiffington ujrzał najpierw rój małych jednostek krzątających się przy ogromnej konstrukcji najeżonej wyrzutniami i przyłączami innej broni. – Co to jest? – zdziwił się. Livy Wexler, oficer przy stanowisku namierzania, przyjrzała się danym z detektorów pasywnych. – O ile się nie mylę, skiper, to mi wygląda na fortecę. Grant zastanowił się nad jej przypuszczeniem. Plany, które kryły się za atakiem na Drugą Flotę, okazywały się coraz bardziej dokładne. Niepokojąco dokładne. Ludzie z Dominium wiedzieli, że przynajmniej kilka wiktoriańskich okrętów wymknie się z zasadzki, a ta forteca miała nie dopuścić do ich powrotu w przestrzeń Tilleke. A potem ujawniły się dalsze zaskakujące detale i Grant zaklął głośno. Okręty Dominium znajdowały się w sektorze Victorii, budowana właśnie forteca blokowała wlot do tunelu czasoprzestrzennego, na dodatek nigdzie nie było widać żadnej jednostki z Floty Ojczystej. – Livy, czy detektory wykryły jakieś okręty Victorii? Livy ze zdziwieniem pokręciła głową. – Tylko te, które oznaczyliśmy jako przejęte przez savaków. – Dokąd się kierują? – Na Kornwalię, ale wciąż bez pośpiechu. – Uśmiechnęła się ciepło i ten uśmiech przywołał u Granta wspomnienie tamtej nocy. Po tym jednym razie Cookie już z nim nie spała i chyba go unikała. Skiffington miał niemal nadzieję, że znalazła sobie kogoś innego do łóżka. Niewyobrażalne napięcie, w jakim się znajdowali, sprawiało, że ludzie łączyli się w nietrwałe związki, ponieważ szukali wytchnienia i ukojenia oraz starali się upuścić nieco pary. Livy po prostu zapukała cicho do kajuty Granta trzy noce temu, a gdy otworzył, weszła bez słowa. Mógł jej rozkazać, żeby wyszła… ale tego nie zrobił. Potarł policzek, rozważając, co zrobić. W długiej linii przed nim leciało piętnaście okrętów Floty Victorii przejętych przez Tilleke. Wyglądało na to, że miały rozkaz zgromadzić się przy Kornwalii. Należało zatem przypuszczać, że Kornwalia również znajdowała się w rękach wroga. Ale czy na pewno? Wydawało się to niewyobrażalne. Grant przypomniał sobie jednak względną łatwość, z jaką siły Dominium i Tilleke zniszczyły Drugą Flotę i część Trzeciej, a potem pomyślał o dokładnym rozplanowaniu działań i pewności, skrytej za decyzją, aby zbudować fortecę przy tunelu czasoprzestrzennym między Victorią i Gileadem.

Skąd mógłby się dowiedzieć, co się stało z Kornwalią? Przez chwilę dał się ponieść słabości i zaczął się nad sobą użalać. Żałował, że kapitan Gur nie przeżył, a Benny Peled zapadł w śpiączkę. Grant rozpaczliwie zapragnął z kimś porozmawiać. I wtedy przypomniał sobie, że zna kogoś takiego. Połączył się z Lisą Stein na „Kencie” oraz Andym Richterem na „Galwayu”. W skrócie wytłumaczył im, co chciałby zrobić. Richter niechętnie wyraził swoje zdanie. – Chryste, poruczniku, to znacznie powyżej moich kompetencji. To znaczy przecież nie jestem kapitanem, tylko zwykłym bosmanem, który… – Jesteś kapitanem okrętu Jej Królewskiej Mości – przerwał mu Grant twardo. – Czy ci się to podoba, czy nie, dowodzisz „Galwayem”. Pytam cię o zdanie, ponieważ potrzebuję twojej rady. – Jeżeli chcesz znać moje zdanie – powiedziała Stein z „Kenta” – uważam, że zupełnie ci odbiło. Wszystko wskazuje na to, że Dominium już zdobyło Kornwalię, a ty chcesz sprawdzić, czy na pewno? Sam przecież powiedziałeś, że wokół planety pełno jest okrętów wroga. Dziesiątki, nawet setki. A my dysponujemy tylko trzema! Na dodatek brakuje nam ludzi, żeby obsługiwać jak należy własne okręty. Zapytam ponownie: rozum ci odebrało? Grant powstrzymał się od złośliwości. Zapytał o opinię, więc ją otrzymał. – Nie możemy tak po prostu odlecieć i nie dowiedzieć się, czy Kornwalia na pewno upadła – stwierdził wreszcie. – Dlaczego nie? – prychnęła Stein. – Teraz naszym jedynym zmartwieniem jest przetrwanie. Proponuję zrobić pętlę i uciec na Darwina. To neutralny świat, możemy tam… – Jesteśmy żołnierzami! Nasz ojczysty sektor został zaatakowany. Musimy się dowiedzieć, co dokładnie się stało, i spróbować dołączyć do Floty Ojczystej. – Nie rozumiesz? Nie ma Floty Ojczystej! – krzyknęła Stein. – Gdyby ocalała, zaatakowałaby tę cholerną fortecę! Dominium zniszczyło Flotę Ojczystą tak samo, jak wcześniej Drugą. – Tego jeszcze nie wiemy… – zaoponował Grant. – Uch, proszę państwa, mogę coś zaproponować? – wtrącił się Richter. – Co? – warknął Grant. – No, zanim wylądowałem na stanowisku kapitana, pracowałem z dronami zwiadowczymi. – Richter mówił powoli i wyraźnie, tym tonem, który starsi bosmani rezerwują dla szczególnie tępych oficerów. – Myślę, że możemy wysłać drona, gdy będziemy przelatywać w pobliżu Kornwalii. Komputer okrętu utrzyma z maszyną łączność laserową, a przy odrobinie szczęścia uda się zobaczyć wszystko, co zarejestrują detektory drona. A potem były bosman, obecny kapitan wzruszył ramionami i dodał: – Oczywiście, będziemy używać tylko detektorów pasywnych, ale przecież są całkiem niezłe. Jeżeli Kornwalia znajduje się pod okupacją Dominium, na pewno się o tym dowiemy. Grant pomyślał nad tym i wyraził zgodę. Zerknął wyczekująco na Lisę Stein. Z niechęcią skinęła głową. Po dwudziestu godzinach mieli już odpowiedź. ***

Emily Tuttle miała problem, i to bynajmniej nie z Dominium. Zaraz po tym, jak zaopatrzeniowce przeciwnika zostały zniszczone, przez interkom zgłosiła się lekarka. – Porucznik Tuttle, potrzebuję pani w izbie chorych. Natychmiast. Naama Denker pochodziła z Azylu i zwykle wydawała się całkowicie niewzruszona, jednak teraz w jej głosie brzmiało napięcie i gniew. – Jesteśmy tu trochę zajęci, doktor Denker… – zaczęła Emily, ale Naama nie pozwoliła jej skończyć: – Chodzi o kapitan Grey. Ona umiera. Emily dała znak Alexowi Ruddowi, żeby przejął dowodzenie, a potem wstała. Do izby chorych praktycznie przybiegła. I zastała tam niespodziankę. Kapitan Grey siedziała na kozetce, blada, ale przytomna. Miała trochę kłopotów ze skupieniem wzroku, ale gdy się jej udało, rozejrzała się najpierw niepewnie, a potem skrzywiła ze złości. – Emily Tuttle, coś ty zrobiła z moim okrętem? – Grey wskazała na wypełnione rannymi łóżka w izbie chorych. Pod ścianą w workach na zwłoki spoczywało dziesięć ciał członków załogi, których jeszcze nie przeniesiono do chłodni. – Jak przedstawia się nasza sytuacja, porucznik Tuttle? – głos kapitan był słaby, ale nie ujmowało to Grey autorytetu. Zaraz potem zamknęła oczy i opadła na łóżko. Emily zaniepokojona spojrzała na lekarkę. – Kapitan ma wewnętrzny krwotok, którego nie mogę opanować – szepnęła Denker. – Trzeba dostarczyć ją do sali operacyjnej na „Kelpie” albo na stację Atlas do szpitala. I to jak najszybciej. Kapitan Grey znowu otworzyła oczy. – Jak wygląda nasza sytuacja, Emily? Emily zaczęła opisywać, co się zdarzyło, w jak największym skrócie, ale i tak nie zdążyła dojść nawet do połowy, gdy Grey znowu zaczęła odpływać. Kiedy dziewczyna wspomniała o czterdziestu okrętach Dominium, które ruszyły z odsieczą jednostkom zaopatrzeniowym, oraz o salwie pocisków, kapitan Grey pokręciła tylko głową. – Masz wyjątkowy talent do przyciągania kłopotów. – Zaczerpnęła tchu, czym wzbudziła znowu czujność Naamy Denker. – Em, zniszczyłaś zaopatrzenie? – Tak, kapitan Grey, wszystkie jednostki. – To dobrze. – Grey rozkasłała się i znowu straciła dech. Denker poprawiła ustawienia jej maski tlenowej. – I uważaj na Wicklowa… Dalsze słowa utonęły w ataku kaszlu. Denker przerwała rozmowę i zaczęła szybko podawać medykamenty przez kroplówkę. – Panno Tuttle, albo zabierze nas pani do przyzwoitej placówki medycznej, albo stracimy kapitan Grey! – wysyczała. – Muszę podłączyć ją do medpada, żeby ustabilizować wskaźniki witalne, ale medpad nie zatrzyma wewnętrznego krwawienia. Emily odwróciła się, aby wyjść, jednak w progu zatrzymał ją cichy głos kapitan Grey: – Widmo Dwa? – Gdzieś tu jest. Nie wiem dokładnie gdzie, ale myślę, że niezbyt daleko. Kapitan Grey zamknęła oczy, a potem skuliła się w kolejnym ataku ostrego

kaszlu. – Będzie problemem, Em – wydusiła po chwili. Na wargach i podbródku miała kropelki jasnoczerwonej, tętniczej krwi. – Dość! – warknęła Denker. – Nie wolno już męczyć kapitan Grey. A potem wypchnęła Emily za drzwi i wróciła do łóżka rannej. Wraz z sanitariuszem zajęli się przeniesieniem kapitan do komory medpada. *** Na mostku Emily opadła na fotel. Nie zauważyła pytającego spojrzenia Rudda. – Bosmanie Gibson, mamy kurs na Atlasa? Bosman zamachał rękami. – Tylko przybliżony, skiper Tuttle. Przypuszczam, że stacja znajduje się piętnaście do dwudziestu pięciu godzin lotu poniżej płaszczyzny naszej trasy i wciąż zmierza do tunelu Azylu. Emily połączyła się z pozostałymi okrętami Zimowej Straży. Pozostała ich tylko połowa, dziesięć z dwudziestu, które na początku tworzyły grupę bojową. I wszystkie były już w złym stanie. – Wypełniliśmy nasze zadanie – oznajmiła. „I dostaliśmy porządnie w tyłek” – dodała w duchu, ale nie odważyła się powiedzieć tego na głos. – Wszyscy mamy rannych, a okręty potrzebują poważnych napraw. Proponuję zejść z płaszczyzny lotu okrętów Dominium i wracać do Atlasa. Chętnie wysłucham opinii w tej kwestii. Kapitan Rowe z „Bristolu” ze znużeniem skinął głową. – Najwyższa pora. Połowa mojej załogi zginęła lub została ranna. Ładownie mam prawie puste, a zasilanie laserów zaraz szlag trafi. Chcę wrócić do domu, zanim mój okręt się rozpadnie. Pozostali dowódcy powtórzyli mniej więcej to samo. Emily nie oczekiwała innych reakcji. – Zatem wracamy do domu. Szeroki zasięg, tylko detekcja pasywna, a komunikacja wyłącznie laserowa. Bóg wie, co czeka nas po drodze do Atlasa… *** Nareszcie udało się nawiązać łączność między Pierwszą Flotą Bojową a Drugą. Admirał Mello odchodził od zmysłów z irytacji i zniecierpliwienia, chciał przecież skontaktować się z admirałem Kaeserem już od dawna. – Gdzie byliście, admirale? – warknął Mello. – Wróg ucieka, a my czekamy z założonymi rękami, zamiast atakować! Admirała Kaesera oburzyła irytacja dowódcy Pierwszej Floty Bojowej. – Moje rozkazy były jasne. Miałem się z wami spotkać przy Kornwalii. Nie było was tam, gdy przyleciałem, więc czekałem na kontakt. – Kiedy wy czekaliście, admirale Kaeser, ja ścigałem siły Victorii. Wróg holuje jedną ze swoich stacji do Azylu. Gdybyście się nie spóźnili, admirale, ścigalibyśmy Wiktów naszymi połączonymi siłami, zamiast tylko jedną Flotą Bojową. Admirał Kaeser nie był politykiem, doszedł do swojej szarży dzięki zasługom.

Wierzył, że za zasługi należy się nagroda, a brak zasług trzeba karać. Uważał także, że rozkazów należy bezwzględnie słuchać, zadania wykonywać bez wymówek i narzekań, a wytykanie palcami to domena głupców. Po słowach Mello wyraźnie się napiął. – Protestuję, admirale Mello! Druga Flota Bojowa przybyła na miejsce dokładnie o wyznaczonym czasie. Nie było was tam, nie zostawiliście też żadnej wiadomości ze wskazówkami, co możemy dla was zrobić. Mello poczerwieniał ze złości. – Sądziłem, że wystarczy wam zdrowego rozsądku, aby poszukać moich sił, admirale, a nie siedzieć i czekać z założonymi rękami nad Kornwalią, gdy tymczasem prawdziwa bitwa przeniosła się gdzie indziej. – Ale… – Żadnego ale! – Mello uderzył pięścią w blat konsoli. – Nie mam na to czasu, admirale. Zwalniam was ze skutkiem natychmiastowym. Pozostaniecie w swojej kajucie, gdzie będziecie czekać na sąd wojskowy. „Mocarz” pozostanie pod rozkazami kapitana okrętu, a ja przejmę dowodzenie waszą flotą. Zrozumieliście, admirale Kaeser? Zapadła cisza, podczas której admirał Kaeser uświadomił sobie, że nie tylko zrujnował sobie karierę, lecz, co gorsza, jego flota wpadnie w ręce tego wrzeszczącego bufona, co niezbyt dobrze wróżyło jej na przyszłość… Zwyciężyły jednak lata służby, nawet pod rozkazami głupich oficerów i w koszmarnych warunkach. – Zrozumiałem – odpowiedział zimno admirał Kaeser, po czym odwrócił się i odmaszerował sztywno z mostka. – Kapitanie… – Mello sprawdził na komputerze listę załóg Floty. – Kapitanie Bauer? – Słucham, admirale Mello – odpowiedział dowódca okrętu flagowego Drugiej Floty Bojowej. – Opuściliście już orbitę Kornwalii? – Gdy tylko otrzymaliśmy waszą wiadomość, admirale. Znajdujemy się o dwadzieścia pięć godzin lotu od waszej pozycji i poruszamy z pełną prędkością bojową. – Dobrze, lećcie najszybciej jak możecie. Gdzie są wasze jednostki zaopatrzenia? – Dwie godziny za nami, admirale, zgodnie ze standardową procedurą. – Wyślijcie je przodem na pełnej mocy, kapitanie. Pilnie ich potrzebuję. Bauer wyglądał na zmieszanego, wolałby nie przekazywać głównodowodzącemu złych wieści. – Admirale, to starsze modele. Ledwie dotrzymują tempa okrętom wojennym przy średniej prędkości, a przy prędkościach bojowych wyrabiają najwyżej przez godzinę, ryzykując przy tym przeciążenie napędu. W idealnych warunkach zaopatrzenie dotarłoby parę godzin po głównych siłach Drugiej Floty Bojowej. Mello skrzywił się rozczarowany. Zakładał, że Druga Flota Bojowa została wyposażona w jednostki nowej generacji, podobnie jak jego formacja. No trudno. – Niech przylecą do mnie jak najszybciej, kapitanie. Rozkażcie dowódcom frachtowców zaopatrzenia, żeby się pośpieszyli. Siły Victorii uciekają do Azylu, musimy je powstrzymać. Wyczerpałem amunicję, a niektóre z moich okrętów wymagają pilnie napraw. Potrzebujemy zaopatrzenia.

Ciekawe, co stało się z zaopatrzeniem Pierwszej Floty Bojowej? Bauer zastanawiał się nad tym, ale nie odważył się zapytać. – I jeszcze coś, kapitanie – dodał Mello. – Upewnijcie się, że zaopatrzenie jest dobrze strzeżone. Wiktowie wysłali patrole. Chyba udało się je zniszczyć, ale lepiej dmuchać na zimne. – Tak jest, admirale. Mello prychnął jeszcze na opóźnienie, zanim się rozłączył. Jeżeli siłom Victorii uda się uciec do Azylu, zamierzał osobiście rozstrzelać admirała Kaesera. *** Grant Skiffington usiadł ze znużeniem w fotelu kapitańskim. Lisa Stein miała jednak rację, przestrzeń wokół Kornwalii roiła się od jednostek Dominium. Grant doliczył się pięćdziesięciu okrętów, zanim dał sobie spokój. Dominium wkroczyło do sektora i musiało zgotować prawdziwe piekło Flocie Ojczystej. A teraz rządziło w sektorze Victorii. – Kapitanie? – odezwała się Livy Wexler. Grant podniósł na nią wzrok. – Sprawdzałam dane z pamięci detektorów. Wyszły trzy sprawy. Po pierwsze, użyto broni jądrowej na powierzchni Kornwalii. Dron nie zdołał dokładnie namierzyć, ale chyba było to w pobliżu Pałacu Królewskiego. Załoga mostka wymieniła zmartwione spojrzenia. Grant poczuł chłód w sercu. Zbyt wiele się wydarzyło. Druga Flota została zniszczona, potem Dominium dokonało inwazji na sektor, a na dodatek zaatakowano siedzibę królowej Beatrice? – Po drugie, nie można znaleźć stacji kosmicznych – podjęła Wexler. – Tam, gdzie powinien być Prometeusz, wykryłam tylko skupisko odłamków i złomu. Wygląda na to, że Prometeusz wybuchł, a w pobliżu znajdowało się kilka okrętów Dominium, które także uległy zniszczeniu. Sądząc po poziomie promieniowania, użyto antymaterii. Grant zmarszczył brwi. – A co z Atlasem? – Nie ma go. – Wexler wzruszyła ramionami. – Czyli również został zniszczony? – upewnił się Grant. – Nie, nie wykryłam żadnych śladów, odłamków, złomu, czegokolwiek. Po prostu go nie ma. Informacja wydawała się naprawdę dziwna. Nie ma Atlasa? Przecież to ogromna stacja! Największy obiekt zbudowany przez człowieka! Nie mógł tak po prostu odlecieć! Wszystkie holowniki Floty Victorii nie dałyby rady… Grant przymknął oczy. „Niemożliwe” – pomyślał. „To nie może być prawda”. – Livy, sprawdź pamięć drona. Czy wykrył jakieś holowniki w pobliżu Kornwalii? Livy wpisała polecenie wyszukiwania, a potem przyjrzała się wynikom. – No, to dziwne… W tym obszarze nie powinno brakować holowników, ale masz rację, dron nie wykrył ani jednego. – Zmarszczyła brwi, gdy spojrzała na Granta. – Chyba nie chcesz powiedzieć… Dokąd by polecieli? Na Darwina?

Grant pokręcił głową. – Żeby dotrzeć do Darwina, trzeba by lecieć w kierunku tunelu czasoprzestrzennego wiodącego do sektora Dominium, a przecież to jasne, że właśnie tamtędy musiały przybyć okręty wojenne. Flota Ojczysta nie podjęłaby takiego ryzyka, mogłaby natknąć się na przeważające siły wroga. Nie, jeżeli już, to uciekałaby jak najdalej od tunelu wiodącego do Dominium. Może do Cape Breton? Albo do sektora Sybilli. – Jednak nawet, gdy to mówił, wiedział, że nie ma racji. Oba sektory znajdowały się zbyt daleko, na dodatek żaden nie był szczególnie przyjazny wobec dworu królowej Beatrice i administracji Victorii. Lata pełnych goryczy sporów handlowych miały w tym swój udział. – Na miejscu dowództwa Floty uciekałbym do Azylu – powiedział jeden z oficerów na mostku. Kilka osób pokiwało głowami. A kiedy Grant się nad tym zastanowił, uświadomił sobie, że to oczywisty wybór. Azyl był związany z Victorią. Przecież właśnie Victoria ocaliła mieszkańców Azylu przed zagładą. Sto lat temu wirus zniszczył wszystkie uprawy roślin jadalnych Azylu, a zmagazynowane rezerwy obrócił w gnijącą miazgę. W ciągu trzydziestu dni Azyl stracił dosłownie całą swoją pszenicę, kukurydzę, jęczmień, ryż i warzywa. A kiedy pojawiła się groźba masowego głodu, król Adolf, dziadek królowej Beatrice, udzielił Azylowi pomocy. Wysłał tysiące frachtowców z żywnością. Kiedy zapasy Victorii zaczęły się kurczyć, sięgnął głęboko do skarbca królewskiego, aby kupić więcej żywności od innych sektorów. A potem wysłał najlepszych naukowców i specjalistów do Azylu, aby znaleźli przyczynę zarazy i ją usunęli. Przez następne dziesięć lat Victoria zaopatrywała Azyl, aby odtworzyć na wyjałowionej planecie program upraw. Azyl zapytał, jak może się odwdzięczyć za pomoc. Odpowiedź Adolfa przeszła do historii: „Nie jesteśmy sami. Dzisiaj mieliśmy zaszczyt udzielić wam pomocy, ale przyjdzie czas, że to my będziemy jej potrzebować. Prosimy tylko, abyście pamiętali o nas w godzinie próby”. Rada Starszych postawiła wtedy pomnik na środku wielkiego parku, a na postumencie wykuto słowa: „Azyl honoruje swoje długi”. Grant pokiwał głową, gdy wspomniał lekcję historii. – Jest jeszcze jedna sprawa, kapitanie – wyrwał go z zamyślenia głos Livy. – Ostatnie raporty z naszego drona zwiadowczego wskazują, że flota Dominium odlatuje. – Niech zgadnę. Kieruje się do Azylu? – skrzywił się Grant. Wexler potwierdziła. – Dobrze. – Grant zerwał się z fotela. – Połącz mnie z „Galwayem” i „Kentem”. Przygotujmy się do pełnego maskowania. Trzeba obliczyć kurs na Azyl. Sprawdźmy, czy uda nam się znaleźć uciekającą stację kosmiczną. – I ostatnia sprawa, kapitanie. – Wexler pochyliła się do Skiffingtona. Myślał, że chce mu szepnąć coś o spędzonej wspólnie nocy. – Po tym posiłku nie mamy więcej jedzenia. – Co? – Grant nie wierzył własnym uszom. Przez kilka minionych dni martwił się atakami savaków, okrętami wojennymi Dominium i powrotem do Floty Victorii, ale nigdy nie pomyślałby o czymś tak prozaicznym jak jedzenie. – Jak to się stało? Livy wzruszyła ramionami.

– Kiedy ruszyliśmy z Victorii do Tilleke, mieliśmy zapasy żywności najwyżej na tydzień. Wszyscy sądzili, że nie potrzebujemy więcej, a w razie czego uzupełnimy racje żywnościowe z jednostek zaopatrzenia. A potem podczas walk na pokładzie system chłodzenia został uszkodzony i straciliśmy resztki żywności. Mamy jeszcze trochę na jeden posiłek, możemy też przetrwać dzień lub dwa na racjach kryzysowych. – Na wszystkich bogów – warknął Skiffington z irytacją. Przeczesał włosy palcami. Jedzenie? – No dobra, porozmawiaj z „Galwayem” i „Kentem”, sprawdź, czy mogą się podzielić. Pokręcił głową. Jedzenie… *** Na stacji kosmicznej Atlas admirał Douthat stanęła przed rozwścieczonym kapitanem Wicklowem. A raczej to on stanął przed nią. – Jak to buntownicy? – powtórzyła z niedowierzaniem. – Nie posłuchali bezpośredniego rozkazu podczas walki, więc jak inaczej mam ich nazwać?! – ryknął Wicklow. – Wydałem wyraźny rozkaz, żeby wracać na Atlasa i dołączyć do Floty Ojczystej, ale nie posłuchali. Zdezerterowali, ot co. To dezercja! A ich przywódcą jest ta smarkata porucznik, Tuttle, która bezczelnie przekracza uprawnienia swojej szarży! Trzeba wydać rozkaz aresztowania jej i pozostałych. Douthat przyjrzała mu się czujnie. Kapitan Wicklow był bliskim przyjacielem księcia Harolda, brata królowej Beatrice. Był też beznadziejnym taktykiem i nie miał pojęcia o strategii, za to znał się na polityce i umiał wykorzystywać swoje znajomości. – Kapitanie, na pewno zaszło jakieś nieporozumienie. Otrzymałam meldunek z „Nowej Zelandii”, że grupa bojowa zamierza zaatakować jednostki zaopatrzenia… – No i zaatakowaliśmy, oczywiście! – przerwał Wicklow. – A czy ten meldunek wspomniał, że kapitan Grey lekkomyślnie prowadziła nas w zasadzkę wroga? Przez zaniedbania kapitan Grey doznaliśmy poważnych uszkodzeń, a wielu ludzi straciło życie. Bardzo źle oceniła sytuację, admirał Douthat, bardzo źle… Admirał nie kryła sceptycyzmu, gdy to usłyszała. – Kapitan Grey zniszczyła pierwszą grupę jednostek zaopatrzeniowych floty Dominium, a potem zamierzała przypuścić atak na następne. Chce pan powiedzieć… – Kapitan Grey została ranna albo zabita, a jej miejsce zajęła podwładna – stwierdził beznamiętnie Wicklow. – Wiem tylko, że Grey nie dowodziła w chwili, gdy napotkaliśmy siły Dominium w liczbie czterdziestu okrętów. Spod przymkniętych powiek zerknął na Douthat. Ile wiedziała? Jak daleko mógł się posunąć? – Podejrzewam, że porucznik Tuttle ma coś wspólnego z utratą dowództwa przez kapitan Grey. Wydałem jasny rozkaz, ale Tuttle bezczelnie namierzyła mój okręt i zagroziła, że będzie strzelać! – rzucił z gniewem Wicklow, w głębi duszy jednak na zimno kalkulował i sprawdzał, jaką reakcję wywołają jego słowa u admirał Douthat. – To zwyczajna zdrada, i to zdrada w obliczu wroga! Chcę, żeby została

aresztowana. Chcę, żeby ją aresztowano i ukarano! Douthat westchnęła ciężko. Nie miała na to czasu. Atlas znajdował się o dzień od tunelu do Azylu. Tyle jeszcze było do zrobienia… Wicklowa zamierzała po prostu zlekceważyć. – Kapitanie, proszę wysłać mi dokładny raport w tej sprawie. Chcę go mieć za godzinę. Tymczasem niech pan przygotuje swój okręt. Czeka nas ciężka bitwa, Dominium wkrótce nas zaatakuje. Niech pan będzie gotów. Rozumie pan? – Okręt będzie gotowy, admirał Douthat, może pani na mnie liczyć. „Jasne, ty zarozumiały dupku” – pomyślała admirał. – Domyśla się pan może, dokąd kieruje się reszta Zimowej Straży? Wicklow zawahał się, ponieważ uznał, że lepiej nie wspominać admirał Douthat, że Tuttle zamierzała zniszczyć pozostałe statki zaopatrzeniowe Dominium. Z pewnością by to tylko zaszkodziło jego sprawie. – Nie potrafię powiedzieć, pani admirał. Ruszyły na nas przeważające siły wroga, więc zdawałem sobie sprawę, że moim najważniejszym zadaniem jest ocalić jak najwięcej jednostek zdolnych do walki. Wydałem rozkaz odwrotu, żeby uchronić grupę bojową i przygotować się do następnego starcia w bardziej sprzyjających okolicznościach. Admirał Douthat sceptycznie uniosła brew. – Wciąż nie dotarły żadne wieści od Zimowej Straży. Proszę przygotować raport, kapitanie. I dołączyć zapisy z dziennika pokładowego. Tylko szybko, wkrótce będą tu okręty Dominium. Wicklow odwrócił się i opanował lekki niepokój. Zapomniał o dzienniku pokładowym. Cóż, z pewnością drobne poprawki pomogą uwiarygodnić raport…

ROZDZIAŁ 60 NA POKŁADZIE „NOWEJ ZELANDII” W POSZUKIWANIU STACJI KOSMICZNEJ ATLAS W SEKTORZE VICTORII Zimowa Straż dwukrotnie wykryła patrole Dezetów, ale w tak dużej odległości, że nie stanowiły żadnego zagrożenia. Raz zauważono formację dronów, ale nie udało się stwierdzić, czy należą do Victorii, czy do Dominium. Dlatego jednostki grupy bojowej włączyły tryb maskowania. Oprócz „Nowej Zelandii”, gdyż Emily postanowiła wykorzystać okręt jako przynętę. Gdyby w okolicy znajdowały się jakieś zamaskowane okręty Dominium, powinny zobaczyć „Nową Zelandię” i skupić się tylko na niej, dzięki czemu pozostali mogliby przypuścić atak z zaskoczenia. Choć ryzyko było dobrze przemyślane, jednak dziewczynie ze zdenerwowania zaczęły się pocić dłonie, a serce podchodziło do gardła. Nie udało się jak dotąd zlokalizować stacji kosmicznej Atlas, dwudziestogodzinne poszukiwania nie przyniosły rezultatu. – Musimy ją znaleźć – rzucił nerwowo bosman Friedman znad konsoli uzbrojenia. – Musimy. Nie mamy już ani pocisków, ani przynęt. Za to jest sporo rannych. Nerwowo potarł dłonie. – Musimy ją znaleźć, musimy – powtarzał płaczliwie. Emily zmarszczyła czoło. Już zbyt długo odkładała decyzję. Bosman Friedman był głównym specjalistą od uzbrojenia. Gdyby teraz grupa bojowa wpadła na patrol Dominium, długo by nie wytrzymał. Kogo znaleźć na jego miejsce? Jego zastępca zginął, gdy Zimowa Straż wpadła w zasadzkę. Emily spojrzała na bosmana Gibsona i skinęła lekko głową. Ten z zaciętym wyrazem twarzy wstał z fotela i podszedł do kolegi, z którym służył już dwadzieścia lat. – Hej, Tommy, już dobrze. Damy radę, Tommy, ale musisz iść do Naamy Denker, dobrze? Ona ci pomoże. Bosman Friedman zerwał się z fotela, popatrzył półprzytomnie na załogę mostka, a potem otarł czoło i pokręcił głową. – Nie, George, nie mogę… Nie tak… George. Emily wstała i przeszła na drugą stronę pomieszczenia. W razie konieczności potrafiła wysłać ludzi na śmierć, ale widok członka załogi w takim stanie łamał jej serce. Wzięła bosmana Friedmana pod ramię i odprowadziła go do drzwi, gdzie czekał wyraźnie zdegustowany wartownik z oddziału marines. – Bosmanie – szepnęła – jest pan jednym z moich najlepszych ludzi. Proszę nigdy o tym nie zapominać. Niech pan się zobaczy z doktor Denker. Porozmawia z nią, odpocznie i wróci do nas. Potrzebujemy pana. A potem zwróciła się do wartownika. – To bosman Thomas Friedman, członek załogi mostka. Był najlepszym specjalistą od uzbrojenia we Flocie, gdy wy nosiliście jeszcze pieluchy – warknęła

do żołnierza. – Będziecie go traktować z należnym szacunkiem i odstawicie bezpiecznie do ambulatorium, gdzie czeka doktor Denker. Zrozumiano? – Tak jest – wybąkał marine. Ostrożnie wziął Friedmana pod ramię. – Tędy, bosmanie, chodźmy. Emily usiadła i wywołała przez interkom izbę chorych. – Dokor Denker? – Tak, kapitan Tuttle? – Wysyłam do pani członka załogi z objawami stresu pourazowego. – Na bogów naszych matek, kolejnego? – Proszę mu pomóc najlepiej, jak pani potrafi, doktor Denker. A potem odwróciła się do bosmana Gibsona. – Przykro mi z powodu Friedmana, bosmanie, naprawdę. Gibson wytarł dłonią usta. – Dobrze zrobiłaś, skiper Tuttle, potraktowałaś go z szacunkiem. Znam go ładny szmat czasu. – Potrząsnął głową. – Bóg jeden wie, że każdy ma granicę wytrzymałości. – Bosmanie, masz jakiś pomysł, kto mógłby go zastąpić? Gibson skinął głową. – Zastanawiałem się nad tym. Może ja zajmę się uzbrojeniem i przekażę detektory Partridge’owi? Szkoliłem się w zakresie uzbrojenia, a z Partridge’em pracowałem przy stanowisku detekcji. Emily spojrzała na Partridge’a, który nie potrafił ukryć podniecenia. „Ile on może mieć lat?” – pomyślała. Nie było jednak czasu na wybrzydzanie. – Dobrze – zdecydowała. – Panie Partridge, pełni pan obowiązki zastępcy przy stanowisku detektorów. Proszę tylko pamiętać, że bosman Friedman wróci. Zbyt mało zostało członków załogi, aby pozwoliła bosmanowi odejść na stałe, o ile tylko Naama Denker zdoła go podleczyć. – A teraz wracajmy do poszukiwań tej stacji kosmicznej – rozkazała Emily z udawaną pewnością siebie. *** Na stacji kosmicznej Atlas Hiram Brill analizował dane sił uderzeniowych Dominium. Jednak bez względu na to, jak podchodził do zagadnienia, wnioski zawsze były te same. Dominium nie mogło dysponować tyloma okrętami, ile wykorzystało w walce. Przetarł zmęczone oczy i zapadł się w fotelu. Wszystkie dane wywiadu Victorii wyraźnie wskazywały, że Dominium posiada mniej więcej setkę okrętów, które zostały zbudowane w Kosmicznych Zakładach Konstrukcyjnych imienia Potęgi Ludowej (wiktoriański wywiad nadał tej stoczni nazwę „Fabryka Mopów”) na orbicie Timora, ojczystej planety Dezetów. Wywiad starannie monitorował aktywność w Fabryce Mopów. Ostatni okręt zbudowano tam ponad rok temu. Poza tym wiktoriańskie niewykrywalne fregaty śledziły manewry sił Dominium, dzięki czemu dowództwo Floty Victorii dysponowało szczegółowymi danymi o pozycjach okrętów. Kontradmirał Teehan żartował, że więcej wie o poczynaniach floty Dezetów niż swoich nastoletnich

dzieci. Niemniej dane sobie przeczyły. Dominium dysponowało jedynie setką okrętów, których położenie było znane. A jednak sektor Victorii zaatakowało sto sześćdziesiąt dodatkowych okrętów. Istniały tylko trzy możliwości. Dominium mogło otrzymać nowe okręty z innego sektora, wydawało się to jednak mało prawdopodobne. Floty w innych sektorach były dość nieliczne. Nieporadne, zbiurokratyzowane Dominium mogło w tajemnicy zbudować gdzieś drugą stocznię i tam skonstruować dostatecznie liczną flotę, aby przeciwstawić się siłom Victorii. Istniała też trzecia możliwość… Hiram odwrócił się do mężczyzny pracującego przy sąsiednim biurku. – Sir Henry? Sir Henry spojrzał na niego poirytowany. – Sir Henry, czy ja śnię? – zapytał Hiram. – Poruczniku – odparł ponuro starszy mężczyzna – Flota nie patrzy zbyt przychylnie na oficerów, którzy piją na służbie. Ja też nie. – Siły Dominium są liczniejsze o sto sześćdziesiąt okrętów w stosunku do naszych szacunków – Hiram podjął rozważania na głos. – Albo śnię, albo Dominium zdołało jakimś cudem zbudować gdzieś bardzo dużą stocznię, w której skonstruowali dużą flotę. A my nie nabraliśmy nawet cienia podejrzeń. Czy to w ogóle możliwe? Sir Henry uśmiechnął się lekko i spojrzał na Hirama znad okularów. – Młody człowieku, jedną z przewag podeszłego wieku jest brak zdziwienia w obliczu partactwa na niespotykaną skalę. Czy nieskoordynowane, śmiechu warte Dominium mogło przechytrzyć wywiad naszej Floty? Jak widać mogło. A jak tego dokonało? To w tej chwili bez znaczenia. Mamy poważniejsze problemy, na przykład, jak przetrwać najbliższe dwadzieścia cztery godziny. Proszę się skupić na tym, zamiast szukać wiatru w polu. Po czym sir Henry powrócił do swojego zajęcia przy komputerze. – A co zrobimy, jeśli uda nam się dotrzeć do Azylu? – zapytał cicho Hiram. – Zawrócimy, mój drogi, i opuścimy Azyl, jak tylko zdołamy naprawić lub odbudować Flotę Ojczystą. – Starszy mężczyzna podniósł głos. – I zmienimy życie ludzi z Dominium w piekło. Będziemy prowadzić walkę partyzancką, atakować i uciekać, aż przygotujemy szturm. Wtedy zaatakujemy posterunki, szlaki zaopatrzeniowe i patrole. Zaatakujemy każdy słaby punkt Dezetów. A gdy będziemy już dostatecznie silni, przypuścimy szturm na ich ojczysty system i zniszczymy go raz na zawsze, aby słowo „Dominium” pozostało tylko plugawym przekleństwem. Sir Henry spojrzał Hiramowi w oczy. – A gdy tego dokonamy, żaden inny sektor nie ośmieli się nas zaatakować. Dopiero wtedy będziemy mogli opłakać poległych i odpocząć. Wbrew sobie Hiram był pod wrażeniem. – Królowa wspomniała, że bywa pan okrutny – stwierdził z niekłamanym podziwem. Sir Henry prychnął, po czym wrócił do pracy. – Nawet nie wiesz, jak bardzo, młody człowieku.

ROZDZIAŁ 61 NA POKŁADZIE „YORKSHIRE” W POSZUKIWANIU STACJI KOSMICZNEJ ATLAS W SEKTORZE VICTORII – Kontakt! Kontakt przed nami! – krzyknęła Livy Wexler. – Merlin zidentyfikował jednostkę jako okręt Floty Ojczystej. To „Nowa Zelandia”, krążownik dowodzony przez kapitan Julie Grey. Jednostka leci powoli, bez włączonego maskowania. Nie widać innych okrętów. Przy obecnej prędkości za piętnaście minut znajdzie się w zasięgu pocisków. – Stanowiska bojowe! – rozkazał Grant Skiffington. – Wyłączyć silniki, dogonimy ich w dryfie. Merlinie, połącz się z „Galwayem” i „Kentem”, niech się przygotują. Rozpoczniemy atak, gdy tylko dostaniemy dokładny namiar. Wstał, aby lepiej widzieć główny wyświetlacz holograficzny. Oby tylko „Nowa Zelandia” wciąż należała do sił Victorii. Dobrze byłoby spotkać okręt z ojczyzny. Może nawet miał na pokładzie normalne jedzenie. Całkowicie pochłonięci zadaniem oficerowie na okrętach „Yorkshire”, „Galway” i „Kent” nie wykryli niewielkiego drona zwiadowczego niecałe dwa tysiące kilometrów pod nimi. *** Na pokładzie „Nowej Zelandii” Partridge nerwowo przełknął ślinę i sprawdził ponownie ekran detektorów. Odbierał sygnał ze znajdującego się za rufą drona zwiadowczego, który gromadził dane tylko z detektorów pasywnych. Komputer wyświetlił symbol oznaczający nieznany obiekt podążający za okrętem w odległości niecałych pięćdziesięciu tysięcy kilometrów. Symbol zamigotał, pojawił się, a po chwili znowu zniknął. Partridge sprawdził dane z drona. Żadnych cech charakterystycznych napędu. Żadnych sygnałów radiowych ani detektorów, co chorąży przyjął z ulgą. Przełączył się na podczerwień i uszło z niego powietrze. Na powierzchni nieznanego obiektu, w centralnej jego części widać było biały i czerwony poblask. Cokolwiek to było, generowało ciepło. Pozostało sprawdzić jeszcze jedno. Młodzieniec przełączył obiektyw na spektrum widzialne i powiększył. Obiekt nie miał żadnych świateł, ale na tle jasnych gwiazd odcinał się wyraźnie jego kształt. Cylindryczny kadłub i szeroki dziób, przypominający głowę rekina młota, taki sam, jak „Nowej Zelandii”. Kształt krążownika rakietowego. Młodzieniec nabrał tchu. – Skiper Tuttle, ktoś się za nami skrada – powiedział to tak przepraszającym tonem, że Emily zachciało się śmiać. Alex Rudd odepchnął chłopaka na bok i zwiększył czułość detektorów. – Niech to szlag – oznajmił spokojnie Rudd. – Nie mogę go dobrze namierzyć, ale

wiadomo, że gdzieś tam jest. – Zmieniał parametry sensorów, próbując ustalić coś więcej. – I chyba nawet nie sam. – Dominium? – domyśliła się Emily, choć było to dość oczywiste przypuszczenie. Któż inny miałby się podkradać do krążownika z Victorii? Rudd przygryzł wargi. – Nie jestem pewien. Odczyty wskazują na wiktoriański krążownik, ale to nie ma sensu. Kimkolwiek jest, powoli nas dogania, ale w dryfie. Nie ma śladu napędu. – Spojrzał na Emily. – Wygląda na to, że podkradają się na zasięg strzału. – Merlinie, oznacz ten obiekt jako Bandyta Jeden i daj znać pozostałym jednostkom grupy bojowej, żeby rozpoczęły hamowanie silnikami dziobowymi. Niech zostaną w tyle, gdy Bandyta Jeden nas wyprzedzi. Otoczymy go. Namierzanie wyłącznie pasywne. Wszystkie lasery mają być gotowe do strzału na mój rozkaz. Dane do prowadzenia ognia prześlemy na wszystkie okręty. – Wiadomość wysłana – zameldował Merlin. – W porządku. – Emily założyła nogę na nogę i rozsiadła się wygodnie w kapitańskim fotelu. – Teraz pozostaje nam czekać. *** Grant Skiffington obserwował, jak „Yorkshire” powoli wyprzedza „Nową Zelandię”. Co ona w ogóle tutaj robiła? Wciąż nie było śladu po flocie Dominium, która zaatakowała Kornwalię. Czego szukała „Nowa Zelandia”? Wracała z patrolu bojowego? A może wpadła w ręce Dominium i leciała na pozycję do ataku na inne jednostki Victorii? Sfrustrowany Grant potrząsnął głową. Za mało wiedział. Spojrzał na wyświetlacz holograficzny. „Kent” i „Galway” znajdowały się na pozycjach o trzysta mil po bokach i nieco z tyłu. – Cel w zasięgu laserów. W zasięgu pocisków będzie za dwadzieścia sekund – zameldowała Livy Wexler. Grant skinął głową. – Daj znać pozostałym, za trzydzieści sekund nawiążę kontakt z „Nową Zelandią”. Minęło trzydzieści sekund. Zapaliło się czerwone światełko oznaczające namiar dla pocisków. Grant nabrał tchu. – Krążownik „Nowa Zelandia”, jesteś namierzony. Masz dziesięć sekund na odpowiedź albo otworzę ogień – rzucił w eter. – Wyobraź sobie, że jesteś kapitanem fregaty, który wykrył wroga. Co robisz i jak się nazywał profesor, który cię tego nauczył? Dziesięć sekund. *** Na pokładzie „Nowej Zelandii” Emily wstrząśnięta popatrzyła na pulpit. „Cholera, nie do wiary” – pomyślała. – Merlinie, odtwórz wiadomość – rozkazała i wsłuchała się uważnie w głos płynący z głośników. ***

Grant Skiffington patrzył, jak zegar odmierza sekundy. Trzy sekundy. Niech to diabli! Zrezygnowany odwrócił się do oficera uzbrojenia i wtedy zatrzeszczał głośnik. – Na bogów naszych matek, Grant, dalej chcesz wyciągnąć ode mnie notatki z historii i zwyczajów militarnych? Nie wstyd ci, że przespałeś wszystkie wykłady admirała Yavisa? Teraz ty masz trzydzieści sekund, żeby mnie rozpoznać, albo będę musiała założyć, że działasz na rozkaz wroga, a wtedy z pomocą boską zniszczę twój okręt. Z końcem transmisji obraz na wyświetlaczu holograficznym rozbłysnął, gdy na „Yorkshire”, „Kencie” i „Galwayu” skupiło się nagle dziesięć promieni aktywnych detektorów. Grant aż zaniemówił. – Tuttle? Emily Tuttle? Co tutaj robisz? Nie mógł się zdecydować, czy powinien cieszyć się ze spotkania okrętu Floty Ojczystej, czy też czuć rozgoryczenie, że nie wykrył pozostałych jednostek, które właśnie otoczyły jego okręt i tak łatwo namierzyły. – To długa historia. Chcemy tylko wrócić do stacji Atlas. A wy? – To jeszcze dłuższa historia, na dodatek niezbyt szczęśliwa – westchnął Grant. – Może mnie odwiedzisz? Przyprowadź pozostałych kapitanów – zaproponowała Emily. – I nie używajcie więcej radia. Łączność tylko przez laser. Dezeci nas jeszcze nie znaleźli i wolałabym, aby tak pozostało. *** Atmosfera na obiedzie była radosna i rozluźniona, ale szybko zrobiło się ponuro, gdy Grant wyjaśnił, co się stało z Drugą i Trzecią Flotą w sektorze Tilleke. Emily zamrugała z niedowierzaniem. – Zniszczone? Grant wzruszył ramionami. – Pewnie gdzieś dryfują jakieś niedobitki, takie grupy jak nasza, ale raczej zmykają, aż się kurzy. Jako skuteczna siła bojowa Druga i Trzecia Flota przestały istnieć. – Powiedz więcej o transporterach – poprosiła Emily. – Zupełnie nas zaskoczyły – przyznał Grant. – Nie zdawaliśmy sobie sprawy z istnienia takiej technologii. Nawet nie zdążyliśmy się obejrzeć, a już mieliśmy na pokładzie setkę uzbrojonych żołnierzy wroga, którzy zaczęli strzelać do kogo popadnie. Zamknął oczy, wspominając wydarzenia na pokładzie „Londynu”. – Sytuacja była tragiczna. Straciliśmy okręt, zanim ktokolwiek w ogóle zrozumiał, co się dzieje. Gdyby nie Cookie, nie udałoby mi się przedostać na „Yorkshire”. – Cookie jest z tobą? – wykrzyknęła Emily z radością. – Obecnie to najstarszy rangą marine na „Yorkshire”. Pracuje z jedną jajogłową techniczką nad transporterami. Mam ją do ciebie przysłać? Emily już miała potwierdzić, ale w porę się powstrzymała. To nie był najlepszy moment na towarzyskie wizyty między okrętami. Pomimo niewielkich rozmiarów promy było dość łatwo wykryć, zwłaszcza gdy komuś bardzo na tym

zależało. – Nie, nie trzeba. Musisz wracać na swój okręt, Grant. Może porozmawiam z nią przez laser, ale na spotkanie będziemy musiały poczekać, aż dotrzemy do Atlasa. – Jeszcze jedno, Emily. Musisz wyposażyć całą załogę w broń ręczną. Jeżeli Tilleke mają w okolicy jakieś transportery, nie będzie czasu na otwarcie zbrojowni. Emily stłumiła westchnienie. Jakby przewaga liczebna Dominium nie stanowiła dostatecznie poważnego zagrożenia. Grant dopił kawę. – Dziękuję za prowiant. Od jakiegoś czasu mieliśmy na pokładzie tylko suchary i zatęchłą wodę. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie powiedziałaś mi, jak to się stało, że zostałaś dowódcą Zimowej Straży. Emily pokręciła głową. – To też długa i niezbyt szczęśliwa historia. Opowiem ci na Atlasie. – Popatrzyła na Skiffingtona uważnie. – Grant, bardzo się cieszę, że jesteś z nami, ale to ja dowodzę Strażą, jasne? Gdy wydam rozkaz, spodziewam się, że zostanie od razu wykonany. Grant rozłożył ręce. – Z mojej strony nie ma problemu, Emily. Chcemy tylko dotrzeć do domu. – Jak my wszyscy. – Pokiwała głową. – Na razie jednak nie możemy jeszcze tam lecieć. *** Cookie stała obok Lori Romano przy panelu sterowania na jednym z transporterów. – Nie teleportuje metalu – tłumaczyła Romano. – Próby transportu materiałów wybuchowych prowadzą zwykle do eksplozji zaraz po rozpoczęciu cyklu. Na szczęście podczas testów używaliśmy śladowych ilości, ale gdyby ktoś miał przy sobie naboje albo granat, o broni energetycznej lub sonicznej nie wspominając, mogłoby się zrobić nieprzyjemnie. „To wiele wyjaśnia” – pomyślała Cookie. Broń savaków była wykonana z kompozytów i strzelała przy pomocy sprężonego powietrza. Nawet ich miecze były z jakiegoś utwardzanego plastiku, a mimo to okazały się zabójczo skuteczne. – Próbowałaś już z czymś organicznym? W oczach Romano błysnęło rozbawienie. – Tak, dwie godzimy temu udało się przetransportować kanapkę z kurczakiem. Przetrwała, ogórek też wyszedł bez szwanku. Cookie skrzywiła się na samą myśl. – A coś żywego? Chcę wiedzieć, co się stanie, jeśli wyślemy przy pomocy tej maszyny żołnierzy. – Właśnie w tym problem, prawda? Nie mamy na pokładzie żadnych zwierząt, więc musielibyśmy to wypróbować na kimś z załogi… A nie ośmielę się prosić o ochotników. – Jaki to ma zasięg? Na jaką odległość można dokonać teleportacji? Romano wzruszyła ramionami. – Trzeba wykonać kilka testów w celu kalibracji, ale możemy mieć pewność

przerzutu na odległość do pięciu tysięcy mil. Podejrzewam, że im dalej, tym mniejsza dokładność. Powinniśmy zacząć od transportu na mniejsze odległości. – Odwróciła się do niewielkiego panelu holograficznego i nacisnęła kilka klawiszy. Pojawił się trójwymiarowy schemat okrętu. Cookie mogła rozróżnić poszczególne korytarze i pomieszczenia. – To „Nowa Zelandia” – wyjaśniła Romano. Nacisnęła klawisz i obraz został powiększony. – Widzisz tę fioletową linię? – Wskazała miejsce na planie. – To szerokość strefy transportera. Ten jest ustawiony na czterdzieści osób, więc potrzebujemy dla nich większego pomieszczenia. – Wprowadziła kilka zmian i fioletowe znaczniki zbliżyły się do siebie. – Teraz transporter jest ustawiony na pięć osób. Moglibyśmy je wysłać do mniejszego pomieszczenia, na pewno by się zmieściły. – Romano obróciła obraz na wyświetlaczu holo, aby Cookie mogła zobaczyć, że znaczniki tworzyły tak naprawdę sześcian. – Możemy się tym bawić, aż będziemy pewni, że transportowani ludzie zmieszczą się w wolnej przestrzeni i nie zmaterializują się w grodzi czy w równie nieprzyjemnym miejscu. – Lori Romano skrzywiła się przy ostatnich słowach. – Bardzo niemiła perspektywa. Cookie spojrzała na obraz holo w zamyśleniu. Próbowała sobie przypomnieć, ile karabinów pneumatycznych savaków zostało na pokładzie „Yorkshire”. Co najmniej setka. I do tego miecze. Na „Yorkshire” nie było stu żołnierzy marines, ale na Atlasie pewnie by się znalazło ich mnóstwo… Jej komunikator zaświergotał, sygnalizując połączenie przychodzące. Spojrzała na ekran. Prywatne i poufne połączenie od kapitana „Nowej Zelandii”? Cookie przyjęła je i na ekranie pojawiła się wiadomość. Cookie, Hiram jest cały i zdrowy na pokładzie Atlasa. Należy do osobistego personelu królowej. Tęskni za tobą. Zajrzyj do mnie, gdy już się z nim zobaczysz… o ile będziesz mieć jeszcze siłę. Emily Cookie przeczytała wiadomość ponownie, a potem jeszcze raz. Hiram żył! Poczuła, jak wzbierają w niej dawno tłumione emocje. – Co się stało? – zaniepokoiła się Romano. Cookie zmieszana uniosła wzrok. Czy coś przeoczyła? – Co? Romano skrzywiła się z irytacją. – Co to za wiadomość? Wpatrujesz się w nią od kilku minut. Cookie poczuła się głupio. – Nic ważnego. – Jasne – prychnęła Romano. – To dlaczego płaczesz? – Wcale nie płaczę – odwarknęła Cookie i dopiero wtedy uświadomiła sobie, że ma mokre policzki. – Jasne, że nie – zgodziła się sarkastycznie Romano. – Jak mogłam coś podobnego pomyśleć? Przecież twardzielki z marines nie płaczą. A potem zabrała jej komunikator. – Do kogo dzwonisz? – zaniepokoiła się Cookie. – Do techników środowiska. Muszą coś zrobić z wilgotnością w tym

pomieszczeniu, bo deszcz pada ci na twarz…

ROZDZIAŁ 62 W POBLIŻU TUNELU CZASOPRZESTRZENNEGO DO AZYLU W SEKTORZE VICTORII To był bardzo mały statek. Dryfował daleko od sił Victorii i Dominium, niezauważony przez żadną ze stron. Pomimo niewielkich rozmiarów jego detektory pasywne były dostatecznie czułe, aby wykryć zarówno jednostki Victorii, jak i pierwszą linię sił Dominium. Poza mnóstwem innego sprzętu dysponował także zestawem czujników zaprojektowanych specjalnie do monitorowania tuneli czasoprzestrzennych. – Jesteś pewna? – Jong zadał pytanie drobnej, ciemnowłosej kobiecie, Singer Lin. – Tak, bracie. Jong nie zdołał powstrzymać jęku. Dlaczego akurat teraz? – Kiedy się zacznie? – Już się zaczęło, bracie. Victoria nie dysponuje tak czułymi detektorami jak nasze, inaczej już by się zorientowali. – Ale gdy to już wykryją, zobaczą, że przesuwa się w lewo względem płaszczyzny ich podejścia? – Tak, bracie. Jong był bliski rozpaczy. Ludzie z Victorii zobaczą, jak tunel przemieszcza się w lewo i na pewno rozpoczną manewry, aby utrzymać odpowiednią trajektorię. A wtedy… – I jesteś pewna, że tunel przesunie się później bardzo mocno w prawo poza swoją pozycję? Lin spojrzała na niego z wyrzutem. Jong westchnął. Oczywiście, że była pewna. Badała ten tunel czasoprzestrzenny przez całe życie, niemal od dziecka, i znała go lepiej niż ktokolwiek ze Światłości. – Być może… – zaczął, ale Lin pokręciła głową. – Jest bardzo młody, bracie Jong. – Traktowała tunel opiekuńczo, niczym matka swoje niesforne, niemniej jednak kochane dziecko. – Myślę, że właśnie tak się zachowa. „Wszystkie stworzenia Bogu są miłe” – przypomniał sobie Jong i westchnął. – Jeżeli nie możemy zmienić jego drogi, musimy zmienić kurs sił Victorii – zdecydował, a Lin nagrodziła go lekkim uśmiechem. – Tylko czy dowództwo Floty Victorii mu uwierzy? *** Na pokładzie Atlasa napływ komunikatów radiowych był tak duży, że trzeba było je podzielić na dwa strumienie. Wszystkie wiadomości od holowników koordynujących ruch stacji trafiały do cywilnych kontrolerów lotu. Łączność

jednostek wojskowych kierowano do centrum łączności Floty Ojczystej, które przeniesiono z pokładu okrętu flagowego „Lwie Serce”, cumującego w hangarze obok centrum wywiadu Floty prowadzonego przez Hirama Brilla. Hiram miał otwarty kanał w centrum łączności Floty i mógł na bieżąco monitorować komunikację lub wybrać określoną rozmowę. Jeden z techników monitorujących łączność nagle zesztywniał w fotelu i nacisnął czerwony guzik, aby wezwać swoją zwierzchniczkę. – O co chodzi, Catino? – Właśnie to dostaliśmy, pani porucznik. – Technik wręczył kobiecie wydruk. – Z nagłówka wynika, że to wiadomość dla królowej i porucznika Hirama Brilla. – Zmarszczył brwi. – Kim jest ten Brill? Porucznik przeczytała pobieżnie wiadomość i pobladła. – Na bogów naszych matek – wymamrotała i sięgnęła po komunikator. *** Admirał Mello z zadowoleniem skinął głową. Druga Flota Bojowa Kaesera w końcu ich dogoniła. Bitwy z siłami Victorii były o wiele bardziej kosztowne, niż Mello się spodziewał, gdy szacował to przed rozpoczęciem działań. Z floty Dominium, która składała się pierwotnie z osiemdziesięciu pięciu okrętów, pozostało mu jedynie czterdzieści siedem jednostek zdolnych do walki. Teraz jednak, gdy dołączyły okręty Kaesera, miał ich sto siedemnaście. Wystarczająca siła, aby zmiażdżyć zdziesiątkowane linie obrony Victorii. Wydał rozkaz zmiany formacji i przygotowania się do ataku. Zajmie to sporo czasu, ale raz puszczonej w ruch maszyny nic już nie zdoła zatrzymać. Victorię czekała niespodzianka. *** – Wzywa nas niezidentyfikowana jednostka, kapitan Tuttle – zameldował Partridge. – Odbierz, Toby. – Emily w końcu zapamiętała, jak chłopak ma na imię, i używała tego imienia jak najczęściej, żeby znowu nie zapomnieć. – Niezidentyfikowane jednostki, włączcie swoje transpondery i przedstawcie się – zabrzmiał szorstki, urywany głos. Emily wiedziała, że nieznana kapitan jest gotowa w każdej chwili wydać rozkaz otwarcia ognia. – Kto to jest, bosmanie? – zapytała Gibsona. – Według Merlina to kilka niszczycieli z Królewskiej Straży, „Cape Town”, „Oxford” i „Coventry”. Wiadomość nadano z „Cape Town”, którym dowodzi kapitan Melissa Wyman. Emily spojrzała na Rudda, który uśmiechnął się i skinął głową – Atlas był blisko. Odetchnęła z ulgą. – Każ pozostałym okrętom włączyć transpondery i otwórz kanał łączności z „Cape Town”. – „Cape Town”, tu porucznik Emily Tuttle, pełniąca obowiązki kapitana „Nowej Zelandii”. Wracamy po wykonaniu rozkazu zniszczenia jednostek zaopatrzeniowych wroga. Prowadzę siedem okrętów Zimowej Straży oraz trzy

niedobitki z Drugiej Floty, „Yorkshire”, „Kent” i „Galway”. Mamy wielu rannych i prosimy o jak najszybsze dokowanie na Atlasie. – Gdzie jest kapitan Grey? – w głosie kapitan Wyman słychać było nieufność. Emily zawahała się, zanim odpowiedziała, nie kryjąc smutku: – Kapitan Grey zmarła pięć godzin temu w wyniku obrażeń odniesionych podczas pierwszego ataku na zaopatrzeniowce Dominium. Dopiero po chwili nadszedł kategoryczny rozkaz: – Zablokować uzbrojenie, zwolnić do dwustu standardowych jednostek. Wyłączyć zabezpieczenia komputerów i przygotować łącze cyfrowe. Oznaczało to, że grupa miała lecieć bardzo powoli i udostępnić komputer do pełnego skanowania przez jeden z okrętów Królewskiej Straży. Standardowa procedura weryfikacji tożsamości w przypadku podejrzeń, że jednostka może być koniem trojańskim. – Przyjęłam, „Cape Town”, wykonuję, ale proszę o pośpiech. Dodatkowo chcę poinformować, że wykryliśmy jednostki Dominium lecące w luźnym szyku w kierunku tunelu czasoprzestrzennego do Azylu. Chyba szykują się do otoczenia i zablokowania wlotu do tunelu. – „Nowa Zelandia”, ile dokładnie mają okrętów? – zainteresowała się kapitan Wyman. Alex Rudd dotknął ekranu swojego tabletu i pokazał go Emily. – „Cape Town”, nieprzyjaciel znajdował się na granicy zasięgu detektorów pasywnych, ale udało nam się wykryć piętnaście niszczycieli, trzydzieści okrętów wielkości krążownika, dwadzieścia mniejszych jednostek, zapewne fregat, oraz jeden bardzo duży okręt nieznanego typu. Nie widzieliśmy, powtarzam, nie widzieliśmy żadnych jeży ani niczego, co przypomina frachtowce zaopatrzenia. – Przyjęłam. Proszę się przygotować i wpuścić oddział abordażowy. *** Pięć godzin później resztki Zimowej Straży i Drugiej Floty zadokowały na stacji. Gdy sanitariusze pośpiesznie zabrali rannych i zabitych, a Emily odbyła długą rozmowę z technikami i pracownikami stoczni o koniecznych naprawach, dołączyła do Alexa Rudda i bosmana Gibsona w korytarzu głównym. A tam czekał już Hiram Brill. Uśmiechał się szeroko. Emily zamrugała zaskoczona na widok pagonów z nowym stopniem i także się uśmiechnęła. A potem wyprężyła się na baczność i zasalutowała. – Komandorze Brill, melduje się porucznik Tuttle. Hiriam zaśmiał się i podszedł bliżej. Zdawało się, że zamierza przytulić Emily, ale zamiast tego uścisnął jej dłoń. – Dobrzy bogowie, Emily, myśleliśmy, że nie żyjesz lub w najlepszym razie trafiłaś do niewoli! – Pokręcił głową. – Ostatnie, co od ciebie usłyszeliśmy, to informacja, że zostaliście zaatakowani. Brzmiało to dość… cóż, tragicznie. – Sytuacja była bardzo zła – przyznała Emily z powagą, zaraz jednak znowu się uśmiechnęła. – Hiram, zostałeś komandorem? Dostałeś awans z pominięciem komandora porucznika? Na bogów naszych matek, nie było mnie dwa dni, wracam, a ty awansowałeś! I wtedy usłyszała za plecami:

– Porucznik Emily Tuttle? Emily odwróciła się zdziwiona. Otaczało ją pięciu żandarmów dowodzonych przez majora, sądząc po wyglądzie, doświadczonego i od dawna w służbie. Wszyscy byli uzbrojeni w pałki paraliżujące i pistolety. Wyglądali poważnie. Alex Rudd odruchowo stanął u boku Emily, bosman Gibson postąpił tak samo z drugiej strony. Wydawało się, jakby w korytarzu zapadła śmiertelna cisza, a wszystkie oczy zwróciły się na nich. Emily zrozumiała od razu, o co chodzi. – Tak jest, porucznik Tuttle z „Nowej Zelandii”. Czym mogę służyć, majorze? – Jestem major Patrick Donaldson, żandarmeria Floty. Mam rozkaz zatrzymać panią i odstawić do aresztu, gdzie pozostanie pani do procesu. Cholerny Wicklow! Emily z trudem zapanowała nad głosem. – Jakie są zarzuty? – Jest pani oskarżona o odmowę wykonania rozkazu wydanego przez oficera wyższego stopniem, tchórzostwo w obliczu wroga, zdradę oraz podjudzanie do zdrady – wyliczył major Donaldson. Skinął ręką i dwóch żandarmów wystąpiło, aby ująć Emily pod ramiona. Rudd i Gibson natychmiast zrobili krok do przodu, ale pozostali żandarmi przystawili im pałki do piersi. – Panowie! – powiedział ostro Donaldson. – Proszę się natychmiast cofnąć albo każę was skuć i oskarżę o utrudnianie czynności służbowych. Cofnąć się! – Poruczniku Rudd, bosmanie Gibson, proszę się cofnąć. – Hiram Brill schował tablet do kieszeni i stanął przy nich. – Cofnąć się, wszystko będzie dobrze. Rudd i Gibson wymienili spojrzenia. – Proszę – dodała cicho Emily. – Nie chcę, żeby coś wam się stało. Cofnęli się niechętnie, zerkając groźnie na żandarmów. – Dziękuję, komandorze – powiedział major Donaldson, a potem zwrócił się do podwładnych: – Skujcie ją. – Chwileczkę – powstrzymał go Hiram. – Majorze Donaldson, rozumiem, że jest pan tutaj z rozkazu kapitana Josepha Wicklowa z „Gloucestera”, prawda? – Tak jest. – Z czystej ciekawości, dokąd ma pan odstawić porucznik Tuttle? Donaldson zawahał się wyraźnie. – Do kapitana Wicklowa na pokład „Gloucestera”. – Hm. Na „Gloucestera”, nie do aresztu Floty? Donaldson zmieszany kilka razy otworzył i zamknął usta. – Zadałem panu pytanie, majorze – ponaglił go Hiram nieco bardziej autorytarnym tonem. Donaldson lekko poczerwieniał. – Kapitan Wicklow wydał mi bardzo szczegółowe rozkazy, komandorze. – A czy wydał także szczegółowe rozkazy dotyczące dziennika pokładowego „Nowej Zelandii”? Donaldson niechętnie potwierdził. Nie wiedział, dokąd zmierzały te pytania, ale wcale mu się to nie podobało. – Tak, komandorze. Mam zabrać dzienniki pokładowe wszystkich okrętów Zimowej Straży i dostarczyć je osobiście kapitanowi Wicklowowi. Hiram udał zdziwienie. – Doprawdy, majorze Donaldson? Czy w przypadku tak poważnych zarzutów nie dostarczyłby pan dzienników prosto do Korpusu Prawnego Floty, aby zostały

poddane analizom i wykorzystane przed sądem? Donaldson nerwowo przestąpił z nogi na nogę. – Tak jest, to standardowa procedura. – Może powie mi pan, jak to się więc stało, majorze Donaldson, że w ogóle przyjął pan rozkazy od kapitana Wicklowa? O ile dobrze pamiętam, on nie służy w żandarmerii. A pan przecież ma zwierzchnika, prawda? Emily zaczęło się kręcić w głowie od patrzenia to na Hirama, to na majora. Starała się śledzić i rozumieć rozmowę. Major Donaldson wyglądał na coraz bardziej zmieszanego. – Komandorze, moim przełożonym jest pułkownik Wesseling. Wydał mi polecenie, abym wykonał rozkazy kapitana Wicklowa. I właśnie je wykonuję. W trakcie tych wyjaśnień na korytarz przytruchtał oddział dziesięciu marines w pełnym ekwipunku bojowym – pancerzach, hełmach, uzbrojeniu. Największą uwagę przyciągał jednak robot. Mobilny autonomiczny robot wojskowy, model T7 do wsparcia wojsk piechoty. Żołnierze nazywali go po prostu „Marw”. Poruszał się na ośmiu pajęczych kończynach, a z jego korpusu wystawały lufy dwunastu blasterów, trzech granatników i niewielkiej wyrzutni pocisków dużego kalibru. Miał niecałe dwa metry długości i około półtora wysokości. Detektory umieszczono tak, że wyglądały jak czerwone oczy, a jakiś złośliwy inżynier zaprogramował je w ten sposób, aby podczas pracy mrugały, przez co maszyna wywoływała nieprzyjemne uczucie, że to jednak żywy stwór, który przygląda się bacznie ofiarom. Żandarmi spojrzeli po sobie zdenerwowani. – Marw, pilnuj! – rzucił jeden z żołnierzy, a robot wycelował blastery w każdego z żandarmów. – Ach, świetnie. – Hiram uśmiechnął się serdecznie. – Majorze Donaldson, przestawiam porucznika Huntera i sierżanta Niciego z czwartego regimentu marines. Przydzielono im zadanie ochrony królowej w trakcie jej pobytu na Atlasie. Donaldson popatrzył na uzbrojonych żołnierzy i złowrogiego Marwa. – Komandorze, przeszkadza pan funkcjonariuszowi żandarmerii w wykonywaniu obowiązków służbowych. Muszę prosić, aby pan się odsunął i pozwolił mi zabrać zatrzymaną… – Nic z tego – przerwał mu Hiram. Kiedy wreszcie pojawili się marines, musiał przyznać w duchu, że poczuł ogromną ulgę. – Widzi pan ten symbol, majorze? – Wskazał na szkarłatną naszywkę na swoim prawym pagonie. Donaldson potwierdził mrukliwie. – Oznacza to, że należę do osobistego personelu królowej i mogę przemawiać w jej imieniu. Królowa przewyższa rangą zarówno pułkownika Wesselinga, jak i kapitana Wicklowa. Czeka teraz razem z admirał Douthat na sprawozdanie porucznik Tuttle z przebiegu misji. Gdyby pan zapomniał, admirał Douthat jest głównodowodzącą Floty Ojczystej Victorii. Dlatego, majorze Donaldson, zabieram porucznik Tuttle do królowej Anny i admirał Douthat. Poprosiłem porucznika Huntera i sierżanta Niciego oraz ich uroczych towarzyszy, aby dopilnowali, że nie będzie pan utrudniał. W imieniu królowej niniejszym rozkazuję panu się wycofać. Czy to jasne? Donaldson zacisnął zęby tak mocno, że na jego twarzy widać było grę mięśni.

Popatrzył niechętnie na Hirama. Nie podobała mu się ta sytuacja, ale rozkaz Wesselinga, aby przekazać zatrzymaną Wicklowowi, też nie przypadł mu do gustu. Major miał nieprzyjemne wrażenie, że nie całkiem rozumie, o co w tym właściwie chodzi. – Tak jest, komandorze. – Gestem nakazał swoim podwładnym odsunąć się od Emily. Jeden z żandarmów wyglądał, jakby kamień spadł mu z serca, za to drugi był porządnie wkurzony. – I jeszcze jedno, majorze – dodał uprzejmie Hiram. – Choć kapitan Wicklow twierdzi, że porucznik Tuttle okazała tchórzostwo w obliczu wroga, z dziennika pokładowego wynika, że poprowadziła grupę bojową Zimowa Straż do ataku na trzykrotnie liczniejszego wroga. Taka sama informacja znajduje się w dziennikach pokładowych innych okrętów Zimowej Straży. A pan zamierzał zarekwirować te dzienniki i dostarczyć kapitanowi Wicklowowi zamiast, o ile pamięć dobrze mi służy, do Korpusu Prawnego Floty? Intrygujące, prawda, majorze? Powinien pan także wiedzieć, że pułkownik Wesseling jest szwagrem kapitana Wicklowa. To tak na wypadek, gdyby otrzymał pan dzisiaj jeszcze jakieś nietypowe rozkazy. Po tej przemowie Hiram popatrzył na Rudda i Gibsona. – Panowie, rozkazuję opieczętować dzienniki pokładowe na potrzeby śledztwa w sprawie bezpieczeństwa Victorii, które przeprowadzi królowa. Proszę przekazać ten rozkaz na inne okręty Zimowej Straży. Jeżeli pojawi się żandarmeria i zażąda dostępu do tych danych, należy niezwłocznie skontaktować się z porucznikiem Hunterem, a w razie kłopotów wolno wam użyć wszelkich dostępnych środków, włącznie z siłowymi, aby zabezpieczyć dzienniki. Obrócił się do Huntera i Niciego. – A teraz, jeżeli panowie będą uprzejmi, proszę nas odprowadzić do królowej Anny i admirał Douthat, jesteśmy już spóźnieni na odprawę. Ruszyli wszyscy w milczeniu, ale po chwili Emily nie wytrzymała: – Skąd wiedziałeś, że Wicklow… Hiram zaśmiał się z goryczą. – Nie wiedziałem. Sądziłem, że nie żyjesz. Wicklow sprzedał nam historyjkę o zdradzie i tchórzostwie, ale gdy podchodziliście do stacji, skontaktował się ze mną kapitan Rowe z „Bristolu”. Ktoś usiłował dokonać zmian w zapisach dziennika pokładowego. Dotyczyły właśnie Wicklowa. Zbadałem sprawę i okazało się, że Wicklow rozmawiał z pułkownikiem Wesselingiem, a ten przekazał mu praktycznie całe śledztwo w twojej sprawie. Tak się nie robi. Szukałem dalej i dowiedziałem się, że masz zostać aresztowana i przesłuchana na pokładzie „Gloucestera” zamiast na posterunku żandarmerii. Zdecydowałem więc, że wyjdę ci na spotkanie, tak na wszelki wypadek. – Potrząsnął głową. – Wygląda na to, że Wicklow ma poważne problemy z głową, na dodatek chyba nie jest zbyt rozgarnięty. – Możesz tak robić? Zawołać oddział marines i zabrać mnie z rąk żandarmerii? Hiram uśmiechnął się zimno. – Jestem jednym z osobistych doradców królowej. Mogę robić, co zechcę, oczywiście w granicach rozsądku. Emily uśmiechnęła się niepewnie, ale też z lekkim podziwem. To nie był ten sam Hiram Brill, którego znała z ośrodka szkoleniowego Gettysburg. – Naprawdę idziemy na odprawę?

– Jak najbardziej, ale dopiero za dwie godziny. Chciałem cię wyrwać z rąk żandarmów. Ale tak, mamy zaplanowaną odprawę dla ciebie i pozostałych kapitanów Zimowej Straży. Admirał Douthat nie może się doczekać zdobytych przez was informacji. Za kilka godzin znajdziemy się blisko tunelu do Azylu, więc wszystko, czego się dowiedzieliście o działaniach wroga, może okazać się bardzo przydatne. Wtedy Emily coś sobie przypomniała. – Hiram, posłuchaj. Musisz z kimś natychmiast porozmawiać. To ważne, ale lepiej, żeby spotkanie odbyło się w twojej kwaterze, nie w centrali wywiadu. Hiram był wyraźnie zaskoczony. – Zaufaj mi, nie prosiłabym o to, gdyby sprawa nie była pilna. – Dobrze, już dobrze. Przyślij go do mojej kabiny. – Podał jej adres. Emily wyjęła tablet, wpisała wiadomość, załączyła ją do maila i wysłała go z priorytetem „pilne, specjalnego przeznaczenia”. Była z siebie bardzo zadowolona. *** Na pokładzie „Yorkshire” Cookie pracowała w warsztacie nad połączeniem, które pozwoliłoby utrzymać ciśnienie w cylindrach używanych w broni savaków. – To powinno załatwić sprawę, kapralu – stwierdził radośnie technik i pokazał miedzianą klamrę. Przykręcił ją do końcówki węża i podłączył do zaworu w cylindrze. – Hm, ani śladu manometru. – Zważył mechanizm w dłoni. – Lekkie. Nie mamy oczywiście pojęcia, do jakich ciśnień został zaprojektowany? Cookie zaprzeczyła ze zmęczeniem. – Przetestowaliśmy wszystkie, które znaleźliśmy. Niektóre były puste, w jednym było siedemset pięćdziesiąt funtów i ten na pewno był używany. Technik zagwizdał z podziwem. – Czyli jest bardziej wytrzymały, niż można sądzić. Potarł w zamyśleniu brodę. – Umieśćmy to na statywie, żeby przypadkowo nie wystrzeliło jak pocisk. Podkręćmy ciśnienie do tysiąca funtów i zobaczymy, co się stanie. – Uśmiechnął się jak dzieciak w parku naukowym. Dziesięć minut później cylinder był już pod ciśnieniem i Cookie ostrożnie podpięła go do karabinu savaków. Na tym etapie nie było problemów. Zamocowała magazynek z kulami, przeładowała i wycelowała w prowizoryczną tarczę podpartą dwudziestokilogramowymi workami z mąką i fasolą. Pociągnęła za spust i usłyszała pyknięcie karabinu, które aż nazbyt dobrze już poznała. Cel zadygotał. Cookie i technik spojrzeli po sobie i podeszli do tarczy, aby ocenić zniszczenia. Kulka przebiła tarczę i utknęła dopiero w trzeciej warstwie worków z mąką. Technik wyszczerzył zęby. Cookie uśmiechnęła się w odpowiedzi i wręczyła mu broń. – Zacznij strzelać. Zaznacz, ile musisz oddać strzałów, żeby pociski przestały się wbijać na co najmniej centymetr. W tym momencie zabrzęczał komunikator. Wyjęła go i przeczytała wiadomość:

Do: kapral Maria Sanchez Rozkaz: priorytet 1: Po otrzymaniu tego rozkazu zgłosić się natychmiast do kabiny 714B na pokładzie stacji Atlas w celu złożenia raportu z niedawnych wydarzeń. Rozkaz wykonać natychmiast. W razie próby anulowania powyższego rozkazu należy uprzednio skontaktować się z Tuttle, p.o. kapitan „Nowej Zelandii”. Po dotarciu do kabiny 714B otworzyć załączoną wiadomość i wykonać zawarte w niej polecenia. Podpisano: kapitan Emily Tuttle (p.o.), dowódca grupy bojowej (p.o.) Zimowa Straż. Cookie zmarszczyła brwi, popatrzyła na swój poplamiony mundur i wzruszyła ramionami. „Rozkaz wykonać natychmiast”. To zdanie nie pozostawiało jej wyboru. Poświęciła pół minuty na umycie twarzy, upewniła się, że mundur przynajmniej jest zapięty, po czym pośpiesznie ruszyła do głównej śluzy, a następnie korytarzem wokół stoczni na stacji Atlas. Zaraz potem wskoczyła do jednej z przejeżdżających autotaksówek i podała adres. Niedługo potem stanęła na siódmym piętrze apartamentowca przeznaczonego dla oficerów. Znalazła kwaterę oznaczoną 714B. Nacisnęła dzwonek i przygotowała się do przyjęcia postawy zasadniczej. Drzwi otworzyły się i stanął w nich Hiram Brill, w rozpiętej koszuli i z tabletem w dłoni. – Tak, w czym mogę… – Urwał na widok Cookie w progu. Dziewczyna zamrugała zaskoczona. – Hiram? – wymówiła jego imię jakoś zabawnie. – Kochanie, to naprawdę ty? Objął ją i oboje roześmiali się przez łzy. Hiram szybko wciągnął Cookie do środka, a potem pocałował. Przytuliła go, zapominając o brudnych rękach i plamach na mundurze. – Myślałem, że… – Słowa uwięzły mu w gardle, więc tylko ją objął. – Jestem tu – powtarzał. – Jestem tu… Gdy odzyskali nieco świadomości, byli już w łóżku, a ich ubrania tworzyły malowniczy szlak zaczynający się pod drzwiami. Zanim całkowicie ulegli swoim pragnieniom, Cookie parsknęła śmiechem. – Koszmarna Emily! – Co? – Hiram wciąż jeszcze nie do końca uwierzył, że Cookie żyje i leży obok niego. – Przysłała mi wiadomość, że mam się tu stawić na odprawę. „Priorytet Jeden”, czyli rozkaz do bezzwłocznego wykonania. Hiram uniósł wzrok znad jej piersi, z którymi dokonywał czegoś nieprawdopodobnego. – Może porozmawiamy o tym później – sapnął. Cookie całkowicie się z nim zgadzała, ale nagle przypomniała sobie o załączniku. – Czekaj – szepnęła ochryple, chociaż to, co robił jej ustami przy piersiach, a palcami gdzie indziej, bynajmniej nie pomagało się jej skupić. Ściągnęła komunikator ze stołu, otworzyła załącznik i ponownie wybuchła śmiechem. – No? O co chodzi? – zapytał Hiram.

– To są rozkazy, które mam wykonać po dotarciu do twojej kabiny. – Pokazała mu tablet. Do: kapral Sanchez Po dotarciu do kwatery 714B natychmiast rozebrać się i udać do łóżka. Energicznie zdać raport oficerowi. Cookie rzuciła komunikator na podłogę i oplotła kochanka nogami. Spojrzała na mężczyznę w swoich objęciach. Miał oczy podkrążone ze zmęczenia, te piękne oczy, o których tak często śniła i których nie spodziewała się już nigdy zobaczyć. Przyciągnęła go i pocałowała gorąco. „Jestem w domu” – pomyślała. „Już nigdy go nie opuszczę”. Ale już wtedy zdawała sobie sprawę, że to nieprawda.

ROZDZIAŁ 63 W POBLIŻU TUNELU CZASOPRZESTRZENNEGO DO AZYLU W sali konferencyjnej siedzieli starsi oficerowie z grup bojowych Czarnej, Królewskiej i Zimowej Straży, a także Peter Murphy, dowódca holowników, i Max Opiński, który zarządzał energetyką. Wszyscy wyglądali na zmęczonych. U szczytu stołu admirał Douthat usiadła obok królowej Anny i sir Henry’ego. Gdy do pomieszczenia wszedł Hiram Brill, admirał zerknęła znacząco na zegar. Do rozpoczęcia odprawy pozostała minuta. Admirał Douthat zmarszczyła brwi z przyzwyczajenia raczej niż z innych powodów. Królowa Anna uśmiechnęła się do Hirama i uniosła brew. Brill wytrzeszczył oczy i lekko się zarumienił. Królowa przetrzymała go przez chwilę, zanim skinęła głową admirał. Można było rozpocząć spotkanie. Admirał zerknęła podejrzliwie na królową, potem na Brilla. Wiedziała, że coś się działo, ale nie miała pojęcia, o co chodziło. Zabębniła palcami w stół. – Za mniej więcej pięć godzin czeka nas bitwa. Szacujemy, że Dominium ma sto dwadzieścia okrętów zdolnych do walki. My natomiast posiadamy ich tylko pięćdziesiąt jeden, w tym jeden okręt liniowy, czternaście krążowników, dwadzieścia siedem niszczycieli i dziewięć fregat. Dysponujemy również trzema barkami, które transportują korwety i kanonierki. Większość jednostek jest w różnym stopniu uszkodzona, w tym dwie mogą pełnić tylko rolę obronną. Doliczam niedawno przybyłą Zimową Straż, choć w tej chwili wszystkie jej jednostki znajdują się w dokach naprawczych. Urwała, aby jej słowa dotarły do wszystkich. – Sytuacja nie jest dla nas przychylna, panie i panowie, ale i tak lepsza, niż kiedy rozpoczęliśmy odwrót do Azylu. Nie należy też zapominać, że dysponujemy nieograniczonym zapasem amunicji, dzięki stałej produkcji na Atlasie. Mamy więc ogromną liczbę zdalnych wyrzutni pocisków oraz praktycznie nieograniczoną ilość min. Admirał Douthat wstała i zaczęła spacerować wzdłuż stołu konferencyjnego. – Trzeba jednak mieć świadomość dwóch istotnych kwestii, które mogą wpłynąć na rezultaty naszych działań. Zatrzymała się, aby lepiej podkreślić, jakie to ważne. – Po pierwsze, wróg rozdzielił siły. Sześćdziesiąt siedem jednostek wysłał między nas i wlot do tunelu czasoprzestrzennego do Azylu. Kapitan Tuttle wykryła je detektorami pasywnymi i oszacowała, że grupa składa się z piętnastu niszczycieli, trzydziestu jednostek wielkości krążownika, dwudziestu mniejszych, podobnych do naszych fregat, oraz jednego dużego o nieznanych możliwościach, chociaż mogę się domyślić, że to właśnie „Zemsta”, okręt flagowy floty Dominium. „Zemsta” jest duża, bardzo duża, prawie o połowę większa niż „Lwie Serce”. Proszę pamiętać – ostrzegła – że to tylko szacunki. Nie będzie wiadomo, dopóki

nie namierzymy tego okrętu detektorami aktywnymi. Zamilkła na chwilę. – Pozostałe pięćdziesiąt trzy okręty za nami, w tym trzy ocalałe jeże oraz dwie jednostki z myśliwcami, zapewne przeprowadzą pierwszy atak. Nie znamy dokładnych rozmiarów tej grupy, ale sądzimy, że okręty za nami należą do floty Widmo Dwa, należy zatem zakładać, że są nieuszkodzone. Na sali dało się słyszeć szepty, gdy zgromadzeni komentowali cicho to, co usłyszeli. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Atlas i ocalałe okręty Floty Ojczystej znalazły się w klasycznym położeniu między młotem a kowadłem. Najlepszą drogą ucieczki byłby zwrot w górę lub w dół od obecnej płaszczyzny lotu, ale żadna z tych opcji nie wchodziła w grę. Wróg wiedział dokładnie, gdzie kierują się siły Victorii. Pozostało im tylko walczyć o dotarcie do tunelu, choć przeciwnik miał dwukrotną przewagę. – Powiedziała pani, że musimy mieć świadomość dwóch kwestii – zauważył jeden z kapitanów. Douthat skinęła głową. – Owszem. Po drugie, wlot do tunelu czasoprzestrzennego właśnie się przemieszcza. Tym razem na sali zapanował spory hałas. Peter Murphy zerwał się z krzesła, czerwony i wściekły. – Mogła mi pani powiedzieć! Skoro tunel się przemieszcza, musimy zacząć korygować kurs! Douthat machnęła ręką, jakby chciała go uspokoić. – W normalnych warunkach tak właśnie bym zrobiła, kapitanie Murphy, ale o przemieszczeniu nie dowiedzieliśmy się z naszych detektorów, lecz z przekazu nieznanego statku. Wiadomość została przekazana laserem i zaadresowano ją do królowej oraz komandora Brilla. Hiram wyprostował się na swoim krześle. Co? Gdy podniósł wzrok, napotkał spojrzenie admirał Douthat. – Wiadomość zawierała ostrzeżenie, że wlot zaczął się przesuwać na lewo od naszej płaszczyzny lotu. I ma się tak przemieszczać jeszcze przez siedem godzin, ale potem zmieni kierunek na przeciwny, minie swoją początkową pozycję i zatrzyma w miejscu, które zostało dokładnie wskazane współrzędnymi. Na tej pozycji wlot tunelu czasoprzestrzennego znajdzie się dokładnie za… – admirał zerknęła na swój tablet – za siedemnaście godzin i dwadzieścia minut. Gdy wlot do tunelu się zatrzyma, będzie bliżej niż teraz, a dotarcie tam potrwa nieco krócej. Po jej słowach zapadła zdumiona cisza, a potem sala wybuchła pytaniami. – Jak możemy zakładać, że ta wiadomość jest prawdziwa? – zapytał kapitan Wicklow. – Nie możemy – warknął sir Henry, który wcześniej wcale się nie odzywał. – Nie możemy sprawdzić źródła, więc nie możemy również ocenić wiarygodności informacji. – To może być pułapka – podjął Wicklow. – Dominium zapewne chce, żebyśmy wierzyli w przemieszczenie tunelu i dostosowali do tego kurs, podczas gdy wlot będzie się przesuwał w lewo, coraz bardziej poza nasz zasięg. Douthat nakazała ciszę uniesieniem ręki, a potem skinęła na Murphy’ego.

– Panie Murphy, jeżeli skręcimy, a tunel zacznie się przesuwać w drugą stronę, będziemy mogli podążyć za nim? Murphy zerknął na Opińskiego, a ten tylko pokręcił głową. – Nie wiem jak, pani admirał – odezwał się wreszcie inżynier. – Atlasem ciężko manewrować, naprawdę ciężko. Jeżeli nasze dane są prawdziwe, tunel przesunie się na lewo o około dwanaście stopni w odniesieniu do naszej płaszczyzny lotu, więc będzie trzeba zrobić zwrot stacją, żeby trafić we wlot. Aby to osiągnąć, musimy zacząć korekty kursu już teraz, od razu, a i tak wyjdzie to czasowo na styk. Ale, jak pani powiedziała, potem tunel ma zmienić kierunek i przesunąć się w prawo, i zatrzymać się o piętnaście stopni dalej od obecnej pozycji względem naszej płaszczyzny lotu. No cóż, pani admirał. Możemy zrobić zwrot w lewo, możemy też zrobić zwrot w prawo i dotrzeć do celu na czas, ale nie możemy najpierw zacząć skręcać w lewo, potem się rozmyślić i skręcać w prawo, a na koniec oczekiwać, że trafimy do wlotu tunelu, o ile zacznie się w ogóle przemieszczać w prawo. Mam nadzieję, że pani nadąża – zakończył ponuro. – Zatem musimy zdecydować – odparła admirał beznamiętnie. – Nasze detektory wskazują, że wlot do tunelu rzeczywiście zaczął się przemieszczać w lewo. Mamy zatem do wyboru: rozpocząć zwrot w lewo lub zaufać wiadomości i polecieć w prawo tak, aby Atlas znalazł się w odpowiedniej pozycji, do której przemieści się również w odpowiednim momencie tunel do Azylu, o ile, oczywiście, w ogóle zmieni kierunek. – Ta wiadomość to podstęp Dominium, żeby nam uniemożliwić ucieczkę – stwierdził z naciskiem Wicklow. – Każdy głupi to widzi… – Skąd ta pewność? – zdziwił się kapitan Eder z „Lwiego Serca”. – Nie mamy żadnej pewności – potwierdził sir Henry. – A ponieważ nie mamy, nie możemy ufać informacjom. Musimy skręcić w lewo. Spór przybierał na sile i emocjach, ale donikąd nie prowadził. Hiram nawet nie próbował się włączać do wymiany zdań, wolał się zastanowić. Kiedy na chwilę zapanował względny spokój, odezwał się ostrożnie: – Admirał Douthat, powiedziała pani, że wiadomość adresowano do królowej i do mnie, prawda? Douthat potwierdziła skinieniem głowy. – Co dokładnie zawierała? Admirał wcisnęła guzik i wiadomość pojawiła się na ekranie. Do królowej Anny z sektora Victorii oraz porucznika wywiadu Floty, Hirama Brilla Przesyłamy Wam pozdrowienia w trudnych dla Was czasach, a także ostrzeżenie. Tunel czasoprzestrzenny do Azylu zaczął się przemieszczać na lewo względem Waszej płaszczyzny lotu. Będzie nadal się przesuwał w tym kierunku po prostej poziomej przez siedem standardowych godzin, a potem zmieni kurs. Od momentu zmiany kierunku będzie się poruszał przez dziesięć standardowych godzin na prawo, minie swoją pierwotną pozycję i zatrzyma się w punkcie: X: 2930, Y: 1446, Z: 0473 według uniwersalnego układu współrzędnych. Zacznijcie zwrot na prawo. Hiramie Brillu, ciotka przesyła Ci ciasto czekoladowe. Hiram parsknął śmiechem, gdy przeczytał ostatnie słowa.

– Proszę zacząć zwrot na prawo, pani admirał. Wiadomość jest pewna. A potem opowiedział o spotkaniu z Jongiem, mnichem ze Światłości, i o jego dziwnym pytaniu dotyczącym ciotki i ciasta. – To jakieś brednie! – Wicklow nie wytrzymał. – To na pewno podstęp Dominium! A jeżeli nawet nie, dlaczego mielibyśmy ufać Światłości? Skąd niby ci mnisi mieliby wiedzieć, co się dzieje z tunelem czasoprzestrzennym? Królowa Anna uniosła dłoń i Wicklow zamilkł. – Admirał Douthat, mam powody, aby ufać tej wiadomości. Wydaje mi się również, że wiem, kto ją napisał. Nie będę udawać, że wiem, dlaczego ludzie ze Światłości uważają, że tunel do Azylu zmieni kierunek, ale uważam, że możemy polegać na ich danych. – Wasza Wysokość – zaczął protestować sir Henry, ale królowa nie dała mu skończyć. – Rozumiem obiekcje, sir Henry, ale decyzję trzeba podjąć i na mnie spoczywa ten obowiązek. – Wstała. – Admirał Douthat, niech Atlas zacznie skręcać w prawo. Proszę dostosować do tego swoją strategię. Uśmiechnęła się do zgromadzonych w sali. – Wierzę niezachwianie, że uda nam się dotrzeć bezpiecznie do Azylu. Niechaj bogowie naszych matek błogosławią nam wszystkim i chronią od złego. *** Admirał Mello stanął na mostku „Zemsty” i popatrzył na obraz z wyświetlacza holograficznego. Siły blokujące znajdowały się na pozycjach, czekały tylko na reakcję Floty Victorii. – Myślicie, że się uda, admirale? – zapytała cicho komandor Pattin. – Bez wątpienia – uśmiechnął się zimno Mello. Niekiedy do pokonania wroga wystarczyła jego własna arogancja, niekiedy strach. A czasami wróg był po prostu przewidywalny. Nie miało to żadnego znaczenia, dopóki się zwyciężało, a Dominium zaczęło odnosić kolejne zwycięstwa. *** Gdy większość ludzi wyszła już z sali konferencyjnej, królowa usiadła z kapitanami Zimowej Straży. Wszyscy trzymali się na dystans od Wicklowa, woleli, aby nikt nie odniósł wrażenia, że stają po którejkolwiek stronie. Wicklow spoglądał na nich z nieskrywaną pogardą. Królowa Anna starała się obserwować wszystkich, przypatrzeć się mowie ciał i zachowaniu. Miała nadzieję, że grupy bojowe zdołają skutecznie razem walczyć podczas ostatniego, najważniejszego starcia. – Już niedługo admirał Douthat przyśle Królewską i Czarną Straż – oznajmiła beznamiętnie. – Ruszą do ataku na flotę Dominium, która blokuje wlot do tunelu. Jeżeli ten atak się powiedzie, główne siły Dominium zostaną albo pokonane, albo przynajmniej nie zdołają powstrzymać naszego przejścia przez tunel. Zimowa Straż zostanie przy Atlasie jako rezerwa i ochrona przez atakiem od tyłu, chociaż admirał Douthat zapewniła mnie, że taki atak prawdopodobnie powstrzymają

pola minowe. Królowa raz jeszcze spojrzała na kapitanów. – Admirał poprosiła, abym zajęła się dwoma kwestiami, które wymagają rozwiązania. Po pierwsze, dowództwo nad Zimową Strażą. I po drugie, nakaz aresztowania porucznik Tuttle. – To zupełnie oczywiste, Wasza Wysokość – wtrącił kapitan Wicklow. – Po nieszczęśliwej śmierci kapitan Grey zostałem najstarszym stażem i szarżą oficerem w Zimowej Straży i w związku z tym powinienem, ze względu na tradycję i doświadczenie, przejąć dowodzenie. A jeżeli chodzi o porucznik Tuttle, powinna natychmiast trafić do aresztu za zdradę w obliczu wroga i wymierzenie broni w okręt Floty Ojczystej. Postępowanie porucznik Tuttle było zbrodnią, za którą należy wymierzyć karę. – Popatrzył zimno na Emily. – I muszę dodać, Wasza Wysokość, że należy czym prędzej rozpocząć śledztwo dotyczące tajemniczych okoliczności śmierci kapitan Grey. Według raportów jej śmierć nastąpiła w bardzo nietypowy sposób. Bardzo nietypowy. – Jeżeli za bardzo nietypowe, Joe, chcesz uznać, że Grey zmarła, gdy jej okręt atakował wroga, zamiast uciekać do domu, nie mogę zaprzeczyć – zauważył kapitan Rowe. Po jego słowach rozległy się pomruki poparcia innych dowódców, tych, którzy zostali i walczyli pomimo niewielkich szans na zwycięstwo. Kapitan Wicklow beznamiętnie skinął głową, najwyraźniej nieświadomy obelgi zawartej w uwadze Rowe’a. – Walczył pan, choć szanse na powodzenie były zdumiewająco niewielkie, kapitanie Rowe, i nikt tego nie neguje. Ale to nie zmienia faktu, że nie powinien pan nigdy podejmować się takiego starcia. Swoją decyzją naraził pan jedną trzecią pozostałej Floty królowej na niewyobrażalne straty. Zwłaszcza przy tak małych szansach na zwycięstwo. A to, że się panu udało, nie oznacza, że należało tak postąpić. – Spojrzał na Emily i uśmiechnął się zimno. – A jeżeli chodzi o porucznik Tuttle, powinna zawisnąć, to pewne. Królowa Anna wydęła usta. – Nie zawiśnie, kapitanie Wicklow. Wicklow zmarszczył brwi. – Wasza Wysokość? – Pozostanie pan dowódcą „Gloucestera”, ale przydzielam ten okręt do Królewskiej Straży. Będzie pan podlegał bezpośrednio kapitanowi Ederowi. Kapitan Rowe na „Bristolu” przejmie dowództwo nad Zimową Strażą i jemu powierzam wybór kapitana dla „Nowej Zelandii”. Moje decyzje są ostateczne i nie podlegają dyskusji. Wicklow zaczerwienił się z gniewu. – Może Waszej Wysokości brak doświadczenia w takich sprawach, ale honorowaną od początku Floty tradycją jest bezprecedensowe przekazywanie dowództwa najstarszemu rangą oficerowi… – Proszę mnie nie pouczać o procedurach wojskowych, kapitanie – przerwała mu surowo Anna. – Inaczej będę zmuszona przypomnieć, że to niesłychane, aby oficer liniowy samozwańczo żądał nakazu aresztowania i podsuwał dowody z naruszeniem przepisów oraz ustalonych procedur Departamentu Sprawiedliwości i Wydziału Wewnętrznego Floty. Wicklow ani myślał się wycofać.

– Muszę zaprotestować, Wasza Wysokość! Działałem w przekonaniu o zbrodniczym spisku… Królowa uciszyła go uniesieniem smukłego palca. – Nie mam na to czasu. Za kilka godzin rozegra się najważniejsza bitwa w historii Victorii. Ale proszę zapamiętać, kapitanie, że jestem bardzo ciekawa, dlaczego zapisy z dziennika pokładowego „Gloucestera” różnią się od dzienników pokładowych pozostałych jednostek grupy bojowej. Zamierzam dokładniej przyjrzeć się tej sprawie, gdy tylko dotrzemy do Azylu. – Podważacie moją uczciwość, Wasza Wysokość! – Wicklow poniósł głos. – Mam przyjaciół na dworze, którzy staną w mojej obronie, wpływowych ludzi, cenionych przez królewskiego brata. Wydawało się, że w dzwoniącej ciszy, która zapadła po tych słowach, słychać bicie serc wszystkich obecnych. Emily z niepokojem zerknęła na Wicklowa, potem na królową i Hirama. Brill posłał jej pokrzepiający uśmiech. – Tak się składa, kapitanie Wicklow, że nie mam brata – zauważyła zimno Anna. Wicklow wyglądał na jeszcze bardziej zdenerwowanego. – Proszę wybaczyć, Wasza Łaskawość, odniosłem się do matki Waszej Wysokości, królowej Beatrice, i do jej brata, księcia Kentu. Anna pochyliła się i zaczęła mówić, zimno i cicho, jak do złośliwego dziecka, które właśnie udusiło ubóstwianego przez rodzinę kota. – Królowa Beatrice nie żyje, kapitanie. Książę Kentu również nie żyje. Wszyscy ludzie, na których ochronę mógłby pan liczyć, nie żyją. Może pan polegać tylko na sobie i swoich zasługach, bez wsparcia przyjaciół na dworze, którzy są winni panu przysługi. – Przechyliła głowę. – Czy pan to rozumie, Wicklow? Potem wstała, a jej gwardziści zajęli pozycje za jej plecami. – Kapitanie Rowe, proszę mianować dowódcę „Nowej Zelandii” i przygotować swoją grupę bojową do działania. Po tych słowach odwróciła się i wyszła. Kapitan Rowe podniósł się z krzesła. – Przygotować okręty – rozkazał kapitanom Zimowej Straży. Nie spojrzał nawet na Wicklowa. Skinął ręką na Emily i Rudda. – A wy jeszcze zostańcie. Kiedy sala opustoszała, popatrzył twardo na dwoje oficerów. – A teraz posłuchajcie mnie uważnie. W normalnych warunkach przydzieliłbym na „Nową Zelandię” najstarszego stażem oficera z grupy bojowej lub z zewnątrz, ale nie ma czasu, żeby nowy dowódca poznawał załogę i okręt. Zresztą tworzycie doskonały zespół. Westchnął i zwrócił się do Rudda. – Alex, jesteś najstarszym oficerem na pokładzie, powinienem zatem przekazać okręt właśnie tobie. Jednak to nie są normalne warunki. A z tego, co widziałem, panna Tuttle de facto dowodziła „Nową Zelandią” od pierwszego ataku na zaopatrzeniowce Dominium. Skoro mamy walczyć z siłami Dominium na tyłach naszej floty, każdy błąd możemy przypłacić życiem. Życiem nas wszystkich. Dlatego pytam ciebie, Alex, komu powierzyć okręt, tobie czy pannie Tuttle? Tylko bez żadnego owijania w bawełnę. Emily już miała zapewnić, że dowództwo należy się Ruddowi, ale Alex ją uprzedził i odezwał się pierwszy:

– Kapitanie, jestem dobry, cholernie dobry, ale nie tak, jak ona. Proszę mnie mianować pierwszym oficerem, a ją kapitanem „Nowej Zelandii”. Przyznaję, trochę jej zazdroszczę, ale jakoś to przeżyję. Rowe popatrzył na Emily. – Porucznik Tuttle, zgadza się pani na takie rozwiązanie? „Chciałam zostać historykiem” – przemknęło Emily przez głowę. „Nigdy nie planowałam, że będę posyłać ludzi na śmierć…” Jednak wyraziła zgodę. A zaraz potem zaczęła obmyślać, jak należy przygotować się do walki. Rowe spoglądał jeszcze przez chwilę na oboje, zanim znowu się odezwał: – Dobrze. Dziękuję za dojrzałe podejście do sprawy. Podpisałem awanse do stopnia pełnego komandora dla obojga z was. Zasłużyliście. Kiedy będzie po wszystkim, porozmawiam z admirał Douthat i zobaczymy, czy utrzyma te nominacje. – Odetchnął głęboko i dopiero teraz było widać, jak bardzo jest zmęczony. – Wracajcie na swój okręt. Reszta Floty Ojczystej będzie gotowa za mniej niż pięć godzin. Dwie godziny później musi wyruszyć Zimowa Straż. Skontaktuję się, żeby wyznaczyć wam zadania. – A co z „Yorkshire”, „Kentem” i „Galwayem” z Drugiej Floty? – zapytała Emily. – Zostały przydzielone do naszej grupy. Co znaczy, że dysponujemy dwunastoma okrętami operacyjnymi – stwierdził Rowe. – I dobrze, bo nieźle oberwaliśmy. *** Hiram Brill czekał na korytarzu. Emily uśmiechnęła się do niego szeroko. – No, spotkanie z Cookie chyba poszło dobrze, co? Ku jej zaskoczeniu Brill objął ją mocno i uścisnął. – Dziękuję, Em – wyszeptał. – Dziękuję. Puścił ją i cofnął się trochę. – Sprowadź ją z powrotem, Emily – poprosił. – Kiedy jest w tym swoim trybie macho, podejmuje naprawdę głupie ryzyko. Zrób, co możesz, proszę. Po prostu sprowadź ją z powrotem. Emily poczuła ucisk w sercu. – Nie dowodzę już Zimową Strażą, Hiramie. A na dodatek Cookie będzie na „Yorkshire”, nie na „Nowej Zelandii” – wyjaśniła. W głębi duszy chciało się jej krzyczeć. Hiram uśmiechnął się i pokręcił głową. – Naprawdę tego nie zauważyłaś, Em? Nie zauważyłaś, że od tamtego podstępnego ataku frachtowców Dominium w dokach Atlasa udaje ci się zawsze zaangażować w każdą ważną decyzję w każdej istotnej bitwie? Może i chcesz zostać historykiem i spędzać czas w otoczeniu starych książek w jakiejś zakurzonej bibliotece, ale bogowie wojny mają wobec ciebie inne plany. Jesteś wojowniczką, to twoje przeznaczenie. – Hiramie, ja… Brill uniósł rękę, żeby jej przerwać. – Gdy nadejdzie pora, Em, zrób, co możesz. Tylko o to proszę. Czekałem całe życie na Cookie, więc zrób wszystko, co tylko zdołasz, żeby sprowadzić ją do

domu. Komunikator zabrzęczał i Hiram zerknął na wyświetlacz. – Wzywają mnie. Powodzenia, Em. I odszedł. Emily ruszyła do doku naprawczego, gdzie technicy i obsługa dwoili się i troili przy „Nowej Zelandii”. Widziała, jak ładują pociski i amunicję kinetyczną przy użyciu podnośników widłowych oraz palet grawitacyjnych. Zastanowiła się, czy zapakowano też dość żywności, ale zaraz uświadomiła sobie, że nim skończy się dzień, „Nowa Zelandia” albo znajdzie się w Azylu, albo zostanie zniszczona. Powoli podeszła do okrętu. Myślała o słowach Hirama Brilla. Biorąc pod uwagę ostatnie dni, Emily rzeczywiście okazała się dobra w wojennym rzemiośle, może nawet bardzo dobra. I musiała przyznać, że lubiła wyzwania, przewidywanie ruchów przeciwnika i wymyślanie, jak go pokonać. Ale polegli… Na bogów naszych matek, ci wszyscy polegli… Owszem, Emily nie obchodziło, czy wrogowie zginą, ale opłakiwała śmierć swoich ludzi i wiła się ze wstydu, gdy przypominała sobie, ilu straciło życie, wykonując jej rozkazy. Przy włazie do „Nowej Zelandii” strażnik marine w pełnym bojowym rynsztunku wyprężył się i zasalutował. – Dzień dobry, kapitan Tuttle! A zatem wieść już się rozeszła. Zapewne Alex Rudd uprzedził wszystkich na pokładzie, że Emily pozostanie dowódcą okrętu. – Pani kapitan. – Wartownik zatrzymał ją przy wejściu. – W pani kajucie czeka gość. Emily dopiero teraz przyjrzała mu się uważniej. Był bardzo młody. Odbył szkolenie w Camp Gettysburg? Walczył na moście Killarney? Kiedy dotarła do kajuty, ujrzała w środku kapral marines. – Cookie! Cookie roześmiała się, gdy Emily ją objęła. – O rany! No proszę, do czego to doszło, dziewczyno? Jeszcze niedawno byłaś głupią rekrutką w ośrodku Gettysburg, a teraz szarogęsisz się na własnym krążowniku! Kto by pomyślał? Emily musiała przyznać, że młoda dziewczyna z ośrodka szkoleniowego znikła, jej miejsce zajęła pewna siebie kobieta ze zmarszczkami na czole, które żłobi tylko twarde doświadczenie. Zauważyła też dwie czerwone łzy wytatuowane pod lewym okiem przyjaciółki. Potarła je kciukiem. – Nie schodzą – stwierdziła cicho. – I nigdy nie mają zejść – odparła Cookie z powagą. – Za to mam szczerą nadzieję, że nigdy nie znajdę się w sytuacji, po której zasłużę na trzecią. Już dwa razy omal nie zginęłam. – Naprawdę było aż tak źle? – zapytała Emily, choć przecież dobrze znała odpowiedź. Cookie opowiedziała jej o komandosach Tilleke, o urządzeniu do teleportacji oraz krwawych walkach w ciemnych korytarzach, a także o rozpaczliwej ucieczce z pokładu „Londynu” i uporczywych atakach na „Yorkshire”. Emily przyglądała się jej z niedowierzaniem.

– Macie trzy takie urządzenia? Te teleportery? – A jak. – Cookie uśmiechnęła się zawadiacko. – A co najlepsze, działają. – Co takiego? – Parę godzin temu je przetestowaliśmy. Znalazłam dziewczynę, jajogłową od sztucznej inteligencji, bardzo bystrą. Udało się jej uruchomić wszystko. Gdy tylko dotarłyśmy do Atlasa, znalazła sklep ze zwierzętami, kupiła królika, wsadziła go do transportera i… Przerzuciła zwierzaka do hangaru promów. Bardzo poważnie wkurzonego zwierzaka, mówię ci. Ale jak najbardziej żywego. Cholerny królik wyrwał jak dziki i nie mogłyśmy go znaleźć, ale maszynka zadziałała! Emily była zdumiona. – Cookie, to może być naprawdę ważne. Cookie pokręciła głową. – Na niewiele się przyda, nie mamy na „Yorkshire” dość marines do takiego transportu. No i wciąż nie wiemy, jaki jest skuteczny zasięg tej cholernej maszyny. – Ilu marines potrzebujesz? Cookie zastanowiła się szybko. – No, są trzy transportery z czterdziestoma fotelami. Bardzo szybki czas przeładowania. Jeżeli dopisze nam szczęście, dużo szczęścia, może uda się wysłać dwustu czterdziestu żołnierzy. Oczywiście niektórych tylko z drewnianymi pałkami, brakuje odpowiedniej broni. Na „Yorkshire” i pozostałych dwóch okrętach łącznie zebrano sto pięćdziesiąt strzelb pneumatycznych i trochę mieczy. Zwłaszcza miecze były trudne do wykonania, ale uznano, że trzeba spróbować z włóczniami. Na przykład wykonać siedmiostopową, plastikową tyczkę z utwardzonym szpicem i ostrą krawędzią na dwie stopy od góry. Taką broń można by wykonać nawet w warsztacie na „Yorkshire”… Cookie skrzywiła się w duchu. Posyłanie marines do walki tylko z zaostrzonym kijem nie wydawało się dobrym rozwiązaniem. Ale co więcej można było zrobić? Emily tymczasem włączyła swój komunikator. – Kapitanie Rowe – oznajmiła z podnieceniem – potrzebuję pana pozwolenia na przeniesienie dwustu czterdziestu marines na „Yorkshire”. A potem wyjaśniła, czego dowiedziała się od Cookie. – Tak, kapitanie. Dziękuję. Po zakończeniu krótkiej rozmowy spojrzała na przyjaciółkę. – Za godzinę dostaniesz marines. Cookie zamrugała zaskoczona, a potem uśmiechnęła się i wstała. – Dobrze mieć wysoko postawionych przyjaciół. Zaraz jednak uświadomiła sobie, że ma mnóstwo do zrobienia i bardzo mało czasu. – Zanim wyjdę, muszę ci podziękować za te chwile z Hirim. My… No, dzięki. Emily nagle spoważniała. – Hiram poprosił, żebym na pewno sprowadziła cię z powrotem. I spróbuję, Cookie. Postaram się ze wszystkich sił. Cookie na wpół się roześmiała, na wpół rozpłakała. – Em, cały mój czas spędzam na zastanawianiu się, jak zabijać ludzi, jak dopaść innych, nim mnie dopadną. Przez ostatnie dni strzelałam do ludzi, dźgałam ich nożem, a jednego drania zatłukłam krzesłem na śmierć. A potem, dzięki tobie,

mogłam zobaczyć się z Hirim, który traktuje mnie jak porcelanową lalkę i jak damę. Emily uniosła brew. – Hiri? Cookie uśmiechnęła się z czułością. – Tak go przezywam. Nienawidzi tego, ale mnie się podoba. Wszyscy znają go jako Hirama, trochę sztywniaka, a trochę mózgowca, który zawsze czymś się martwi albo niepokoi. – Pokręciła głową. – To cały Hiram, i owszem, ale ja go znam jako bystrego, zabawnego chłopaka, który zawsze dostrzega to, co mnie umyka, choćbym nie wiem jak się starała. Ty znasz Hirama, który jest metodyczny i trochę nudny, ja znam Hiriego, który ryzykuje, choć sika ze strachu, bo wie, co musimy zrobić. Podniosła na Emily błyszczące oczy. – To właśnie mój Hiri. *** Hiram Brill nareszcie wrócił do swojej kwatery. Pomieszczenie było puste i zbyt ciche. Przeszedł się powoli po kątach, wspominając każdą chwilę, którą spędził tutaj z Cookie. Łóżko było niepościelone i Hiram musiał się uśmiechnąć. Usiadł na skraju posłania, podniósł poduszkę i odetchnął zapachem, który na niej pozostał. Na blacie kuchennym leżała notatka. Hiram właściwie wolałby jej nie czytać. Przeczytanie oznaczałoby, że Cookie naprawdę odeszła. A jednak usiadł i rozwinął kartkę. Mój ukochany Hiri! Muszę już iść. Zrobię, co należy, a potem wrócę do domu i do Ciebie. Na zawsze. Kocham Cię Maria PS Chyba połamaliśmy łóżko. Zabrzęczał komunikator, przerywając wspomnienia. Hiram niechętnie odebrał połączenie. – Brill, o co chodzi? – Czarna i Królewska Straż odleciały. Zimowa odcumuje za dwadzieścia minut. – Będę tam za dziesięć. Hiram szybko uniósł liścik Cookie do ust, a potem odłożył na stół ostrożnie jak cenny klejnot.

ROZDZIAŁ 64 W POBLIŻU TUNELU CZASOPRZESTRZENNEGO DO AZYLU Trzydzieści dziewięć ocalałych okrętów z Czarnej oraz Królewskiej Straży znajdowało się już o cztery godziny lotu od Atlasa, z dala od sferycznie rozmieszczonych min oraz zdalnych wyrzutni, które otaczały stację kosmiczną. Wraz z trzema barkami Floty Ojczystej grupy bojowe kierowały się na siły Dominium blokujące tunel. Z pokładu okrętu flagowego „Lwie Serce” admirał Douthat mogła wydawać rozkazy podczas walki, a zarazem utrzymywać kontakt z Atlasem i Zimową Strażą. Na ekranach widać było, że wlot do tunelu czasoprzestrzennego właśnie zaczął się przesuwać w lewo, a blokująca go flota Dominium również się przemieszczała, aby cały czas być blisko. Nieważne. Alyce Douthat będzie nacierać, dopóki wróg się nie wycofa. Wiedziała, że okręty Dominium mają przewagę liczebną, ale w zbliżającej się bitwie nie chodziło o zwycięstwo, lecz o spowolnienie przeciwnika na tyle, żeby nie przeszkodził przejściu stacji przez tunel czasoprzestrzenny, gdy ten wreszcie się zatrzyma. Zatem niech Dominium się przesuwa. Z każdą milą wroga flota oddalała się na zachód i od Atlasa. Tym lepiej. O ile, oczywiście, ten przeklęty wlot naprawdę zmieni kierunek i zacznie się przemieszczać w prawo, jak przewidziała Światłość. Wtedy wszystko powinno się udać. Admirał Douthat prychnęła z odrazą. Co mogło się nie udać w takim wspaniałym planie? „Na bogów naszych matek – pomyślała – gdyby mój nauczyciel taktyki z Akademii wiedział, co mnie czeka, na pewno nie dałby mi zaliczenia na semestr”. *** Na pokładzie okrętu flagowego „Zemsta” admirał Mello spojrzał groźnie na komandor Pattin. – Jesteś pewna, Jodi? – Owszem, admirale. – Komandor dawno już się nauczyła, aby nigdy nie okazywać zwątpienia admirałowi Mello. Zwątpienie sugerowało słabość, a admirał Mello odruchowo atakował, jeśli tylko dostrzegł najmniejsze oznaki słabości. – Sprawdziliśmy trzy razy. Chociaż wlot do tunelu czasoprzestrzennego przemieszcza się w lewo z naszej perspektywy, siły Victorii zawracają stację w przeciwnym kierunku. Mello pokręcił głową. To nie miało sensu. Dlaczego Wiktowie popełniają tak oczywisty błąd? Próbują jakiegoś podstępu? – Masz pojęcie, co oni właściwie robią?

Pattin pokręciła głową. – Nie, admirale. Może uważają, że miną wlot, i zawracają, żeby ruszyć na Darwina. – Ale tunel do Azylu na pewno przesuwa się na lewo? – Na pewno, admirale. – Jodi Pattin zawahała się jednak. – Mam rozkazać, żeby Flota Bojowa się przemieściła? Admirał raz jeszcze popatrzył na obraz z wyświetlacza holograficznego. Podstęp czy nie, siły Victorii będą musiały w końcu przejść przez tunel czasoprzestrzenny, była to ich jedyna droga ucieczki. Niech robią zwody i uniki, wcześniej czy później będą musiały podejść do tunelu. I właśnie tam Mello na nich poczeka. Uśmiechnął się. – Nie, Jodi. Pozwólmy wrogom skręcać w złą stronę. Bardzo sławny generał ze Starej Ziemi powiedział kiedyś: „Nigdy nie należy przeszkadzać przeciwnikowi, gdy popełnia błąd”. Pozwolimy flocie Victorii popełnić błąd, a potem ją zniszczymy. *** Dwie godziny później tunel czasoprzestrzenny do Azylu nieoczekiwanie zmienił kierunek. Jeszcze sekundę wcześniej przemieszczał się w lewo, a zaraz potem zaczął wracać na poprzednie miejsce. Dowódca sił blokujących Dominium pobladł. – Jak to się stało? – wrzasnął na oficera przy stanowisku detektorów. – Nie mam pojęcia, kapitanie – wyjąkał oficer. – Tunel po prostu zmienił kierunek. – No ale dokąd się przemieszcza? Na obrazie holo kapitan widział, jak wlot przesuwa się za flotą Dominium i minie ją za mniej niż godzinę, zbliżając się do sił Victorii. – E… Nie ma możliwości, żeby się tego dowiedzieć, kapitanie – przyznał bezradnie oficer. Kapitan zaklął głośno i soczyście, ujawniając bogate słownictwo poznane podczas służby we flocie Dominium. A potem przesłał wiadomość do admirała Mello. Kilka minut później nadeszła odpowiedź. Atakujcie!

ROZDZIAŁ 65 PRZY WLOCIE DO TUNELU CZASOPRZESTRZENNEGO – Zbliżają się pociski! – zameldował mężczyzna przy stanowisku detektorów. Nie krzyknął, ale też nie wygłosił tego obojętnym tonem. – Flota blokująca Dominium otworzyła do nas ogień. Okręt flagowy „Lwie Serce” znajdował się w środku wiktoriańskiej formacji, skąd mógł monitorować przebieg rozpoczynającej się właśnie bitwy i szybko dotrzeć do każdej jednostki, która potrzebowałaby wsparcia. – Pełny meldunek byłby przydatny, bosmanie Kunnin. Proszę podać, ile pocisków i kiedy do nas dotrą – upomniał podwładnego kapitan Eder. – Tak jest – opanował się bosman. – Uch, Mildred doliczyła się czterystu pięćdziesięciu pocisków, czas do uderzenia: piętnaście minut. – Tak lepiej, dziękuję. Wszystkie fregaty i niszczyciele, wypuścić drony obronne. Przygotować się do kontaktu z pociskami, które przejdą. Wszystkie jednostki, włączyć automatyczne systemy obrony za dziesięć minut. – Detektory wykryły dużą liczbę okrętów wroga, które przyśpieszają w naszym kierunku, kapitanie – zameldował bosman Kunnin z opanowaniem. – Ponad sześćdziesiąt jednostek. – Namierzanie? – zapytał Eder. – Jeszcze nie, sir. Sporo zakłóceń, zapewne częściowo przez nadlatujące pociski. Na razie brak namiarów. – Wysłać parę dronów zwiadowczych – rozkazał Eder. – Niech się przebiją przez ten śmietnik i sprawdzą, co jest przed nami. Miał przeczucie, że coś nie pasuje, ale nie umiałby powiedzieć, co właściwie go zaniepokoiło. Fregaty osłaniające wypuściły drony w stronę nadlatującej floty Dominium i zaczęły przesyłać meldunki. Jednostki przeciwnika ustawiły się w szerokie półkole. Koncentrowały się bardziej w środku niż na flankach, wokół wielkiego okrętu. Zwiadowcze drony przekazały, że większość jednostek to krążowniki, a także trzy większe okręty liniowe. Pomiędzy nimi krążyły małe jednostki. – Rany, sporo ich – mruknął ktoś na mostku „Bristolu”. – Zbyt wiele – zauważył bosman Kunnin. – Zimowa Straż naliczyła tylko sześćdziesiąt siedem jednostek, a namierzamy ponad sto. Pewnie wyrzucili mnóstwo przynęt. Jeżeli nawet było tylko sześćdziesiąt kilka okrętów, ich salwa nie była wcale silna. Eder zaczął się nad tym zastanawiać. Nie byłby zaskoczony, gdyby Dominium wystrzeliło co najmniej tysiąc pocisków. Albo więcej. Dlaczego zatem ostrzał był taki słaby? – Można uzyskać dokładny namiar, żeby dokonać identyfikacji? – zapytał. – Jeszcze nie, kapitanie. Drony zwiadowcze wciąż przebijają się przez

zakłócenia. Jednak siły Dominium osłaniały się silną obroną laserową, a drony – jeden po drugim – padały, zanim przeszły przez strefę zakłóceń i zdołały uzyskać wyraźny obraz wrogiej floty. – Chyba nie chcą się chwalić, z czym do nas lecą, co? – mruknął Eder. Tymczasem czterysta pięćdziesiąt pocisków dotarło w zasięg dronów z systemami obronnymi, które strzelały szybkimi, małymi rakietami i naprowadzały je na pociski wroga, a słabe systemy naprowadzania rakiet skupiały się na tych właśnie przynętach. Po serii eksplozji pozostało czterysta dwadzieścia pocisków. Wtedy drony obronne wypuściły drugą salwę małych rakiet. Nastąpiły kolejne eksplozje, dopóki pociski Dominium nie minęły dronów w drodze do jednostek Floty Victorii. Włączyła się kolejna linia dronów i gra potoczyła się jak poprzednio, aż wrogie pociski znalazły się w zasięgu laserów obronnych fregat. Trzydzieści rakiet namierzyło dwie fregaty i pomknęło w ich stronę. Kapitan Eder trzymał krążowniki i cenny okręt flagowy dość daleko i nie mógł od razu udzielić pomocy. Ta taktyka zemściła się wkrótce, jedna z fregat została poważnie uszkodzona. Obróciła się gwałtownie, a potem użyła systemów hamowania, żeby gwałtownie wytracić przyśpieszenie w nadziei, że zmyli namierzanie. Sześć pocisków Dominium rzeczywiście straciło namiar i rozpoczęło szukanie następnego celu po długim łuku, ale pozostałe dziewięć parło naprzód. Dwa zestrzeliły działka klasy Bofor jeszcze z odległości pięćdziesięciu mil, a szczęśliwy strzał z lasera strącił kolejny pocisk, jednak pozostałe zbliżyły się na pięćset jardów i eksplodowały. Wybuch rozerwał poszycie kadłuba fregaty, odłamki wdarły się na korytarze i do pomieszczeń. Najgorsze okazało się trafienie w maszynownię. Magnetyczne butle wytrzymały, ale oba silniki zostały rozerwane. Nie było mowy o naprawie. „Jungfrau” popłynęła jak po sznurku bez mocy, bez świateł, bez możliwości zatrzymania się lub zwrotu – rozpoczęła swoją Daleką Drogę poza przestrzeń Victorii ku wieczności. – Szlag! – zaklął Eder. Nie chciał ryzykować już utraty żadnego okrętu, dopóki nie dojdzie do prawdziwego starcia z siłami Dominium. – Niech inne fregaty i niszczyciele cofną się w zasięg naszej obrony laserowej i zewrą szyk. Wysłać kolejne drony zwiadowcze. Wydaje mi się, że nasz przeciwnik jest zbyt pewny siebie, i chcę wiedzieć dlaczego. Popatrzył na obraz holo. Półksiężyc okrętów Dominium i owalna formacja Victorii zbliżały się do siebie coraz szybciej. I wtedy, na oczach kapitana Edera, drony przedarły się przez zakłócenia i przekazały pełne dane. Niektóre z niewyraźnych kształtów na holo zaczęły się wyostrzać w identyfikowalne cele. Obok ikon pojawiły się symbole i dane namiarowe. – Mildred, powiększ obraz! – rozkazał Eder. Na holograficznym schemacie ujawniło się więcej okrętów liniowych i dziesiątki krążowników. Kapitan poczuł falę strachu, ale szybko ją opanował. – Bosmanie Kunnin? – rzucił. Kunnin pokręcił głową. – Lecą na nas, kapitanie. Nie mają tak wiele okrętów liniowych w swojej

pierdolonej flocie, a gdyby dysponowali tyloma krążownikami, ich salwa byłaby o wiele gorsza. Bosman urwał, pochylił się do porucznik, która kontrolowała drony zwiadowcze. – Pani porucznik, można przesunąć trzy drony na jeden z tych dużych okrętów? Niech przyśpieszą i zaczną go pingować. Porucznik Letizia zerknęła na Edera. Kapitan zezwolił skinieniem głowy. Aktywne detektory sprawią, że drony będzie łatwo wykryć i namierzyć, ale jeżeli wykryją, czy to prawdziwy okręt, strata by się opłacała. – Kolejna salwa pocisków – ostrzegł bosman. – Trzysta osiemdziesiąt. Uderzenie za jedenaście minut i dziesięć sekund. – Wszystkie jednostki, wysłać przynęty! – rozkazał Eder, ale myślami był przy obrazie holo i danych przekazywanych przez trzy drony zwiadowcze. Gdy się zbliżyły do wrogiego okrętu liniowego, przyśpieszyły. Lasery obrony skierowały się na drony, ale te były bardzo małymi obiektami i systemy nie zdołały ich namierzyć. Linie światła – komputerowe odwzorowanie laserów wroga – przecięły obraz, lecz chybiły. Drony zbliżyły się na mniej niż piętnaście tysięcy mil do okrętu wroga i podchodziły pod ostrym kątem, który uniemożliwiał innym jednostkom formacji dokładne namierzenie. – Porucznik Letizia, niech jedna z maszyn obleci ten okręt, żebyśmy mogli zobaczyć go od rufy – rozkazał Eder. – Gdy tylko będzie za okrętem, niech wyłączy napęd i zdryfuje bliżej. Tylko detektory pasywne, dopóki nie rozkażę inaczej. Kapitan miał nadzieję, że okręt Dominium skupi się na nadlatujących dwóch dronach, dzięki czemu trzeci niepostrzeżenie przejdzie przez systemy obrony. – Włączyć kamery na wszystkich trzech dronach, pełne powiększenie. Zaraz potem pociski Dominium spotkały się z pierwszą falą wiktoriańskiej obrony. Tym razem rakiet wroga było mniej i drony się z nimi rozprawiły. Kule eksplozji przecięły wiązki laserów, a zdalnie sterowane wyrzutnie wypełniły przestrzeń pociskami odłamkowymi. Pociski Dominium robiły uniki i zwody, wypuszczały chmury zakłócające, ale nie zdołały się przedrzeć przez obronę. Ostatnie trzy pomknęły za przynętami. Kapitan Eder złożył ręce za plecami. Obraz z głównego wyświetlacza holograficznego ukazywał nadal nadlatującą flotę wroga, niewyraźną na tle zakłóceń generowanych przez drony. Szlag, nienawidził strzelać w taki bałagan. Celność w takich warunkach była bardzo słaba, jednak należało wreszcie przejąć inicjatywę, zamiast pozwalać działać tylko Dezetom. – Wszystkie jednostki, wystrzelić pięćdziesiąt procent pocisków. Skoncentrować się na środku formacji wroga. Ognia! Dwieście pięćdziesiąt pocisków pomknęło w przestrzeń. „No to sprawdzimy, jak wam się spodoba” – pomyślał ponuro Eder. A potem porucznik Letizia krzyknęła: – Kontakt! Mamy wizualny kontakt z okrętem Dominium! I nareszcie można go było zobaczyć – wyraźny obraz z drona, któremu udało się dotrzeć wystarczająco blisko. Początkowo widać było tylko niewielką plamkę, ale stawała się większa z każdą sekundą. Zamiast wielkiego, groźnego okrętu liniowego, najeżonego działami laserowymi i wyrzutniami, na monitorze ukazał się owalny kształt z wystającym dziobem,

w którym znajdowały się urządzenia zakłócające. Przynęta. Kapitan Eder zerknął na odczyty detektorów. Nadal pokazywały wielki okręt Dominium. Uśmiechnął się do admirał Douthat, która również wpatrywała się w monitor. – No proszę! Nasz nieprzyjaciel nie jest tak duży, jak się może wydawać. Jeżeli takich obiektów udających okręty jest więcej, powinno to nieco wyrównać szanse – stwierdził kapitan z satysfakcją. – Może najpierw sprawdźmy fakty, zanim zaczniemy świętować – warknęła Douthat. Uśmiech Edera zniknął. Admirał była… zdenerwowana? – Niech drony przelecą nad całą formacją. Zobaczymy, co wykryją. Eder zerknął na Letizię i skinął głową. Porucznik przesunęła drony na nowe kursy wzdłuż formacji Dominium i zwiększyła prędkość. Po kilku minutach na monitorach pojawił się kolejny okręt. Kolejna przynęta. Dobra dla odwrócenia uwagi, ale zupełnie nieszkodliwa. Tymczasem Dominium wysłało kolejną salwę. Tylko dwieście pięćdziesiąt pocisków. Eder rozkazał znowu włączyć automatyczną obronę. Coraz więcej jednostek Victorii wysyłało własne drony, a na obrazie wyświetlacza holo kolejne „okręty” okazywały się przynętami. Po godzinie od wystrzelenia pierwszych pocisków drony zwiadowcze dotarły do środkowej części formacji wroga, gdzie odkryły liczne zdalne wyrzutnie, sześć fregat i dwa okręty przenoszące myśliwce. Okazało się jednak, że nie było na nich żadnych myśliwców, a że leciały blisko siebie, detektory pokazywały je jako jeden wielki okręt. Ogromne siły Dominium okazały się tylko papierowym tygrysem. Przy pomocy namiarów z dronów Eder wystrzelił kolejną salwę we fregaty i puste „lotniskowce”. Dwadzieścia minut później okręty wroga były zniszczone lub poważnie uszkodzone. Te, które jeszcze mogły uciekać, pozostawiały za sobą ślad wyciekającego powietrza, ciał i odłamków. *** Tymczasem admirał Douthat zajęła się matematyką. Szacowali, że siły Dominium ścigające Atlasa liczą około stu dwudziestu jednostek. Sześćdziesiąt sześć lub siedem blokowało wlot do tunelu czasoprzestrzennego, a około pięćdziesięciu pozostało za stacją. Te pościgowe jednostki, jak sądziła Douthat, były mniejsze. Jednak Dominium wysłało tylko osiem okrętów do wlotu tunelu. Za Atlasem podążało zatem ponad sto okrętów. I nawet gdyby grupy bojowe Czarna i Królewska Straż przeciążyły swoje jednostki napędowe i kompensatory inercji, i tak znajdowały się co najmniej o pięć godzin lotu od stacji. Admirał zbladła jak kreda. – Zostaliśmy oszukani – oznajmiła cicho. – Atlas jest praktycznie bez obrony. Pozostała mu tylko Zimowa Straż.

ROZDZIAŁ 66 SIŁY DOMINIUM PODĄŻAJĄCE ZA STACJĄ KOSMICZNĄ ATLAS Człowiek silny potrafi nagiąć wszechświat do swojej woli. O ile tylko tego zapragnie. Admirał Mello właśnie tego pragnął. Dowódcy sił Victorii otoczyli Atlasa niezliczonymi minami oraz różnymi innymi urządzeniami obrony statycznej. Admirał zamierzał się przez nią przedrzeć. Najpierw wysłał jednostki wykrywające i detonujące miny, najdroższe w swojej flocie. Miał ich dziesięć. Ruszyły przodem w ostrożnej, szerokiej formacji, cztery w głównej linii, trzy powyżej i trzy poniżej. Każda zgarniarka min miała trzydzieści działek laserowych kontrolowanych przez komputer. Gdy jednostki przesuwały się naprzód, zestrzeliwały kolejne wiktoriańskie miny. Słabe detektory min nie wykrywały zgarniarek, które trzymały się w bezpiecznej odległości. W praktyce jednak nie przebiegało to tak łatwo. Zgarniarki mogły przepuścić jedną czy dwie miny lub za mało je uszkodzić, więc gdyby znalazły się bliżej, takie przeoczone miny mogłyby wykryć nieprzyjaciela i eksplodować. Po piętnastu minutach na zaminowanym obszarze pierwsza zgarniarka została zniszczona. Pozostałe parły naprzód, wybijając szeroki tunel w wiktoriańskiej obronie niczym wiertło przebijające się przez twardą skałę. Dziesięć minut później kolejne dwie zgarniarki zostały wyeliminowane w łańcuchowej eksplozji wywołanej przez jedną minę. Zostało tylko siedem zgarniarek. Tunel, jaki drążyły, był węższy, ale nadal posuwały się naprzód i metodycznie zestrzeliwały kolejne miny. Zwolniły nieco, aby poprawić skuteczność trafień. Wiktowie okazali się jednak sprytni. Zewnętrzna warstwa składała się z min zbliżeniowych, natomiast dalej znajdowały się miny głębinowe, kontaktowe, rozbijające i samonaprowadzające. Cały obszar przeczesywało tysiące wiązek przyciągających, dzięki czemu miny przesuwały się wraz z Atlasem, rozpaczliwie próbującym dotrzeć do Azylu. Taktyka eliminowania min, która sprawdzała się tak dobrze w pierwszej warstwie, głębiej już nie była tak skuteczna. Pomimo to zgarniarki parły dalej. Dotarły do pierwszej warstwy min kontaktowych, otaczających zdalne wyrzutnie pocisków z detektorami nastawionymi na sprawdzanie przestrzeni w promieniu tysiąca mil. W ciągu dziesięciu minut reszta zgarniarek została zniszczona albo przez pociski, albo przez miny, na które wpadły przy rozpaczliwych próbach uniknięcia trafienia. Wtedy Mello wydał rozkaz fregatom. Ruszyły ostrożnie, strzelając pociskami i laserami, aby pogłębić tunel

wydrążony przez zgarniarki. Poruszały się powoli, lecz było ich trzydzieści i zanim wszystkie uległy wiktoriańskim pociskom i laserom, zdołały pokonać jedną czwartą odległości dzielącej je od Atlasa. Wtedy Mello wezwał niszczyciele. *** Komandor Pattin obserwowała ze zdumieniem, jak admirał wysyła zgarniarki i fregaty w zaminowany obszar, ale kiedy wydał rozkaz niszczycielom, nie mogła się już powstrzymać. – Admirale! – szepnęła w napięciu. – Niszczycie własne okręty! Co z tego, że przebijemy się przez miny, gdy nie zostanie nam żadna jednostka, żeby walczyć! Zawahała się, ponieważ bała się powiedzieć, co myśli, lecz jeszcze bardziej bała się milczeć. – Jeżeli posyłacie załogi na pewną śmierć, niektóre mogą sprzeciwić się rozkazom. Może nawet skierują broń w okręt flagowy. Mello spojrzał na nią zaskoczony taką naiwnością. Parsknął śmiechem. – Nie ośmielą się sprzeciwić – zapewnił. – Każdy kapitan wie, że jego bliscy są pod ścisłą obserwacją Rady Wywiadu i Bezpieczeństwa. Jeżeli nie posłuchają rozkazów, ich rodziny zapłacą za zdradę. – Admirale, błagam, żebyście jednak przemyśleli swoją decyzję. Jeżeli osłabimy nasze siły, zostaniemy pokonani. Musimy utrzymać flotę, musimy mieć dość okrętów, aby bronić ojczystego sektora. Mello zmierzył ją zimnym spojrzeniem. – Spodziewałem się po tobie więcej rozsądku, Jodi. To decydujące starcie. Jeżeli zniszczymy Atlasa, Victoria nie będzie mogła odbudować floty, nie zdoła przywrócić swoich praw handlowych i skończy się jej bogactwo. Rozumiesz? Bez Atlasa ta młoda, nowa królowa będzie tylko bezdomną uciekinierką, a Victoria przejdzie do historii. Wszystkie planety sektora, wszyscy ludzie i wszystkie tunele czasoprzestrzenne będą wtedy należeć do nas, a Dominium Zjednoczenia Ludowego przejmie władzę nad całym ludzkim wszechświatem w nadchodzących mileniach! Wskazał na obraz holograficzny, na którym pojawiła się pierwsza eskadra niszczycieli wlatujących w zaminowany obszar. – Wobec takich perspektyw strata paru okrętów jest niczym. Niczym! Zniszczenie Atlasa jest tego warte. Choćbym musiał poświęcić wszystkie okręty swojej floty. Zawsze możemy zbudować nowe, ale dopiero wtedy, gdy zniszczymy stację. Bo kiedy ją zniszczymy, zniszczymy także raz na zawsze Victorię! – Pochylił się do komandor Pattin i ryknął jej w twarz: – Rozumiesz teraz?! *** W swojej kajucie na okręcie „Mocarz” admirał Kaeser ze zgrozą patrzył na to, co się działo. Przyglądał się przebiegowi starcia na wyświetlaczu holo – pierwszy oficer nie wyłączył urządzenia albo przez zapomnienie, albo z uprzejmości. Na obrazie niszczyciele powoli pogłębiały wyłom w warstwowym polu minowym wokół Atlasa, jednak niewyobrażalnym kosztem. Tunel sięgał już do połowy

obszaru, ale z dwudziestu niszczycieli pozostał tylko tuzin. Na oczach admirała Kaesera kolejne dwa zamigotały i znikły, a na schemacie pozostał jedynie czerwony krzyżyk, który znaczył miejsce eksplozji. Za nim ciągnął się długi rząd identycznych czerwonych krzyży – jedyny ślad po zniszczonych jednostkach przebijających się przez zaminowany obszar. Przerażony i rozgniewany admirał podszedł do drzwi kajuty i uderzył pięścią w przycisk otwierający. Nic się nie stało. Zaczął więc łomotać w drzwi. – Straż! Straż! Otwórzcie te drzwi! Wreszcie drzwi rozsunęły się z sykiem i przerażony żołnierz stanął w progu z ręką na pistolecie u pasa. – Przekażcie kapitanowi Bauerowi, że muszę z nim natychmiast porozmawiać – rozkazał Kaeser. – Ale mam rozkaz, żeby… – zająknął się strażnik. – Wykonać! – warknął Kaeser, ale zaraz dodał ciszej: – Szybko, zanim skończy nam się czas. Pośpieszcie się, na wszystko, co wam drogie. Szybko!

ROZDZIAŁ 67 NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS Wycie syren alarmowych zagłuszało nawet myśli. Wszystkie hermetyczne grodzie zostały zamknięte. Hiram Brill popatrzył wstrząśnięty na obraz holograficzny. Nie od razu udało mu się opanować zaskoczenie i strach. – Można wyłączyć to cholerstwo? – krzyknął. Nikt go nie usłyszał. Brill potrząsnął głową z frustracji, a potem wziął długopis i rzucił w swoją asystentkę, Ninę. Trafił ją w głowę. Dziewczyna odwróciła się z irytacją i posłała Hiramowi gniewne spojrzenie. Wskazał na głośnik i przesunął dłonią po szyi, aby na migi pokazać, o co mu chodziło. Nina skinęła głową, pochyliła się nad konsolą komputera i po chwili wycie nareszcie ustało. Hiram odwrócił się znowu do obrazu oraz danych napływających z detektorów rozmieszczonych wśród min. Początkowo wydawało się, że atak z tyłu był tylko próbny. Jednak Dezeci napierali nieustannie, szukając wyłomów wśród warstw min i wzorca, dzięki któremu mogliby się przedrzeć. A potem detektory ujawniły duże siły Dominium w pobliżu pierwszej warstwy min i Hiram Brill zdał sobie sprawę, że wróg ma jasny plan, którego nie przewidział sztab Victorii. Siły blokujące wlot do tunelu czasoprzestrzennego musiały być zmyłką, prawdziwy atak nadchodził właśnie z tyłu, gdzie Dominium stosowało brutalną siłę, aby przebić się przez mur obronny wokół Atlasa. Brill pokręcił głową. Jak na Dezetów, było to ogromne ryzyko, ale zdaje się, że się sprawdzało. Najbardziej wstrząsnęła Brillem całkowita bezwzględność tego ataku. Dziesięć zgarniarek wybiło głęboki tunel wśród min, a potem uległo zniszczeniu. Na oczach Hirama fregaty wroga wbiły się nawet głębiej, ale przypłaciły to zagładą. Zimna dłoń zacisnęła mu się na sercu. Admirał sił Dominium posłał właśnie na pewną śmierć następne czterdzieści okrętów, a według danych przekazywanych przez detektory, kolejna eskadra niszczycieli z wrogiej floty już szykowała się na swoją kolej. – Nino, poślij drona do admirał Douthat i przekaż, że zostaliśmy zaatakowani przeważającymi siłami Dominium. Szacunkowo to formacja osiemdziesięciu okrętów, może więcej. Pokonała już jedną czwartą obszaru minowego. Potem połącz się z Peterem Murphym z Gildii Holowniczych i powiedz, żeby przeciągnął miny z przodu Atlasa na tyły. Niech nie zmniejsza za bardzo warstw, ale musimy mieć większą obronę na tyłach. Dokładniej policzył okręty, przyjrzał się też pogłębiającej wyrwie wśród min. Na obrazie holo pierwsza eskadra niszczycieli Dominium zanurzyła się w wyłom. – Gandalfie? – Komandorze Brill, słucham rozkazów. – Przeanalizuj tempo penetracji zaminowanego obszaru przez jednostki Dominium i załóż, że zostaną wykorzystane wszystkie okręty wroga, aby

przedrzeć się przez obronę Atlasa. Oszacuj, w jakim czasie wróg przebije się przez nasze miny. – Siły Dominium mogą przebić się w czasie od dziewięćdziesięciu pięciu minut do trzech godzin dwunastu minut – odpowiedział Gandalf. Hiram pokiwał głową, chociaż miał ochotę uciec z krzykiem i schować się w najciemniejszym kącie stacji. Admirał Douthat znajdowała się o wiele godzin drogi od Atlasa. Były z nią dwie grupy bojowe – Królewska Straż oraz Czarna Straż. A królowa przebywała na stacji, teraz o wiele bardziej wystawionej na ciosy. Pozostała tylko jedna możliwość – wzmocnić warstwy min na tyłach i wezwać do obrony Zimową Straż, nad którą wróg miał dziesięciokrotną przewagę liczebną. Brill wrócił do swojego biurka i ciężko opadł na krzesło, a potem wykonał połączenie, choć wcale tego nie chciał. *** Zimowa Straż czekała nerwowo. Dowódcy i załogi wiedzieli, że coś się dzieje na tyłach zaminowanego obszaru, nie wiedzieli tylko co. Kiedy Hiram Brill połączył się z „Bristolem”, kapitan Rowe omal nie jęknął. Przeczuwał, co z tego wyniknie. Kiedy Brill zaczął wyjaśniać, Rowe zdecydował, że wiadomości powinni od razu wysłuchać wszyscy kapitanowie grupy bojowej, więc włączył tryb konferencyjny. – …właśnie zaczęli wysyłać niszczyciele, żeby przyśpieszyć penetrację obszaru minowego – mówił akurat Hiram, gdy pojawił się na ekranie łączności Emily, podobnie jak u innych kapitanów Zimowej Straży. – Przy tym tempie, o ile ich nie spowolnimy, przebiją się w mniej niż trzy godziny, na długo przed powrotem admirał Douthat i jej grup bojowych. „Hiram jakby się postarzał” – pomyślała Emily. „Albo jest po prostu zmęczony”. Brill miał głębokie cienie pod oczami i bruzdy na twarzy. Wydawał się przytłoczony. – Co mamy zrobić? – zapytał Rowe. Nie żeby już się nie domyślił. – Zimowa Straż musi opóźnić przebijanie się przez miny. Trzeba spowolnić siły Dominium. Zyskać na czasie. Uzupełniamy miny najszybciej, jak się da, ale zyskamy w ten sposób najwyżej kilkanaście minut, może godzinę. Musicie nękać wroga, odwrócić jego uwagę, zrobić wszystko, co możliwe, dopóki nie wróci admirał Douthat. – A kiedy już się z tym uporamy, jakie będzie nasze kolejne zadanie? – rzuciła kapitan Fuller z fregaty „Everest”. Wszyscy się zaśmiali. Emily lubiła kapitan Fuller, miała w sobie „iskrę”, jak to określała pani Tuttle. Oczywiście. „Everest” był jedyną fregatą w Zimowej Straży, wszystkie inne zostały zniszczone. – Atlas, mam cztery krążowniki, w tym dwa w bardzo złym stanie, siedem niszczycieli, wszystkie z poważnymi uszkodzeniami, jeden nadaje się właściwie tylko na złom. Dostałem jeszcze dwa krążowniki z Trzeciej Floty, oba z niedoborem załogi, a także niszczyciel, również w nie najlepszym stanie. – Ale masz dumę Zimowej Straży, czyli fregatę „Everest” – przypomniała mu Fuller. – I „Everest” – przyznał Rowe ze zmęczonym uśmiechem. Hiram popatrzył mu w oczy.

– Kapitanie – stwierdził bez owijania w bawełnę – ta grupa bojowa to wszystko, co mam. Zawahał się, ale zaraz dodał: – Królowa Anna mówi, że zostaje na Atlasie i pokłada w panu wielkie nadzieje. Wreszcie zostało to jasno powiedziane. Zimowa Straż była ostatnią linią obrony królowej. – No to proszę przekazać królowej, że pokładalibyśmy więcej wiary w jej osąd, gdyby wsadziła tyłek na najszybszy okręt i czym prędzej czmychnęła do Azylu – odgryzła się śmiało Fuller. Emily oczekiwała, że Rowe upomni komendant fregaty, ale kapitan grupy milczał. Może dlatego, że Fuller powiedziała po prostu to, co wszyscy inni pomyśleli. – Mamy kilka małych jednostek zwiadowczych, które właśnie uzbrajamy. – Hiram również postanowił przemilczeć słowa kapitan Fuller. – Zostaną przekazane grupie, gdy tylko będą gotowe, ale… Kapitan Rowe potarł policzek. – No dobra, Atlas, zyskamy dla was na czasie. Wykorzystajcie go dobrze, bo zaczyna się robić coraz cenniejszy. – Tak będzie, kapitanie Rowe – zapewnił Hiram. – Niech was Bóg prowadzi. Emily spojrzała na twarze innych kapitanów widoczne na ekranie łączności. Zastanawiała się, ilu z nich będzie jeszcze żywych za kilka godzin. *** Admirał Mello obserwował, jak ostatnia eskadra pięciu niszczycieli wchodzi w wyłom. Do tej pory niszczycielom udało się przedrzeć przez osiemdziesiąt procent zaminowanego obszaru, jednak kosztem wielu okrętów i ich załóg. Człowiek silny potrafi nagiąć wszechświat do swojej woli, o ile tylko tego zapragnie. Od stojącej obok komandor Pattin wyczuwał dezaprobatę. Przyglądał się obrazowi holograficznemu, szacując, jak głęboko sięga jeszcze zaminowany obszar. Flota Dominium wciąż dysponowała piętnastoma krążownikami i dwoma okrętami liniowymi, jeśli wliczyć „Mocarza” admirała Kaesera, choć prywatnie Mello nie sądził, że może ufać załodze tego okrętu. Komandor Pattin odchrząknęła. – Niszczycielom kończy się amunicja z antymaterią, admirale. Mello westchnął. Bez głowic z antymaterią niszczyciele będą musiały polegać tylko na zwykłych materiałach wybuchowych i laserach, zupełnie jak wcześniej zgarniarki i fregaty. A to oznaczało, że szybko będzie po nich. Poświęcenie to jedno, ale bezcelowa strata to co innego. – Wezwij je z powrotem – mruknął do Pattin. – Pora na krążowniki i „Zemstę”. Zachowamy „Mocarza” w rezerwie. „I będziemy trzymać go z daleka” – pomyślał. *** Piętnaście krążowników i „Zemsta” w środku ustawiło się na rozkaz admirała Mello w ciasnym szyku. Formacja ruszyła przez wyłom zrobiony przez fregaty

i niszczyciele. – Detektory wskazują, że niszczyciele Victorii przelatują przez pole minowe w naszą stronę – ostrzegła komandor Pattin. – Nie mam wyraźnych odczytów, ale chyba jest ich osiem lub dziewięć. – To bez znaczenia – odparł Mello. – Przybyły za późno. I dał sygnał. Jednocześnie szesnaście okrętów Dominium przyśpieszyło i wystrzeliło w określonej kolejności głowice z antymaterią prosto w zaminowany obszar przed nimi. Pięć pocisków, potem dziesięć, następnie czterdzieści i na koniec osiemdziesiąt – prosto w ostatnie warstwy wiktoriańskich min. Parę sekund później głowice eksplodowały równocześnie. Przestrzeń rozdarł oślepiający rozbłysk. *** – Na bogów naszych matek! – Detektory na „Nowej Zelandii” nagle zgasły. – Szlag, co to było? – zapytał Alex Rudd. – Wygląda na to, że Dezeci po prostu wypuścili od cholery antymaterii, komandorze – odpowiedział znad pulpitu detekcji chorąży Partridge. – Dziesiątki butli, jak mi się zdaje. Ostatni obraz, jaki zarejestrowałem, to piętnaście okrętów w formacji koła, według Merlina to były krążowniki. Oraz jeden duży okręt w środku, większy niż nasze flagowce. Emily i Rudd wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Krążyły plotki, że Dominium eksperymentowało z bardzo dużymi jednostkami. Wspieranie ich krążownikami miało sens. – Kiedy odzyskamy detektory, panie Partridge? – zapytała Emily. – Za minutę, kapitan Tuttle. – Jak najszybciej, panie Partridge. Nie znoszę latać na ślepo. Na ekranie łączności pojawiła się twarz kapitana Rowe’a z „Bristolu”. Dowódca grupy wyglądał na zaniepokojonego. – Dezeci właśnie wdarli się o pięć procent głębiej w nasze miny – oznajmił bez wstępów. – Na „Bristolu” detektory wciąż działają, wysyłam wszystkim ostatnie odczyty. Merlin twierdzi, że wróg przebije się po trzech podobnych natarciach, o ile wystarczy mu antymaterii. – Dobry Boże, niemożliwe, żeby mieli w arsenale aż tyle głowic z antymaterią. W jednej salwie wystrzelili jej więcej, niż cała Flota Ojczysta miała w ładowniach! – zaprotestowała kapitan „Szmaragdowej Wyspy”. Antymateria była niezwykle kosztowna w produkcji i zwykle trudna do wykorzystania. Nigdy nie dało się przewidzieć, jaki będzie promień strefy eksplozji, a gdy cząstki antymaterii stykały się z materią, następowała wybuchowa reakcja łańcuchowa. – Musimy się tam dostać i rozbić formację wroga – zdecydował Rowe. – Potrzebny mi będzie krążownik, „Australia”, i wszystkie niszczyciele z Zimowej Straży. Ruszymy na krążowniki. Skupimy się na pięciu draniach. Merlin poda wam namiary na cele, a wtedy wypuścimy skoordynowaną salwę ze wszystkiego, co mamy. Nie musimy niszczyć, tylko wstrząsnąć jednostkami przeciwnika, aby złamały szyk.

Rozejrzał się, wreszcie jego wzrok spoczął na Emily. – Tuttle, weźmiesz krążownik „Szmaragdowa Wyspa” i trzy okręty z Drugiej Floty. Ustawisz się tak, aby wywalić wszystko, co masz w wyrzutniach i laserach w ten cholerny okręt flagowy. Skoncentruj się na jego systemach napędu. – To ja jestem starsza stopniem! – zaprotestowała kapitan Specht, dowodząca „Szmaragdową Wyspą”. Była niska i agresywna, a do tego bardzo drażliwa na punkcie swojej pozycji w Zimowej Straży. – To ja powinnam przejąć dowództwo nad oddziałem, nie smarkula, która została kapitanem parę godzin temu. Rowe ani myślał złagodzić swoich słów. – Cindy, „Szmaragdowa Wyspa” ledwie działa. Twoje detektory są uszkodzone, połowa uzbrojenia nie funkcjonuje, a reszta tylko przy obsłudze ręcznej. Nie wspomnę o maszynowni, którą trzyma w kupie tylko taśma klejąca. Jesteś potrzebna w walce, ale istnieje spora szansa, że twój okręt się rozpadnie, gdy tylko zrobi się goręcej. Oboje o tym wiemy. A jeżeli do tego dojdzie, nie będę miał czasu na przekazywanie dowództwa następnemu kapitanowi. Tuttle już działała z „Yorkshire”, „Kentem” i „Galwayem”. Poradzi sobie. Kapitan Specht nie była zadowolona, ale już nie zgłaszała sprzeciwów. – A co ze mną? – wtrąciła się Fuller z fregaty „Everest”. – Johanno, „Everest” nie przetrwa dziesięciu minut w walce, nie dotrzyma też tempa krążownikom Dominium. Dla ciebie mam inne zadanie. Wrócisz natychmiast na Atlasa… – Fuller zaczęła protestować, ale Rowe przerwał jej stanowczo. – Wrócisz na stację i odszukasz sir Henry’ego. Powiesz mu, że nakazałem ci zabrać królową Annę na pokład i jak najszybciej lecieć z nią do Azylu. Zabierz ją w bezpieczne miejsce, Johanno, nawet gdybyś musiała wyprowadzić ją z Atlasa przemocą. Rozumiesz? Wszyscy rozumieli. Kapitan Rowe zakładał, że Zimowa Straż nie zdoła powstrzymać floty Dominium, dlatego chciał, aby królowa opuściła stację. Był przekonany, że Atlas zostanie zniszczony. – Na bogów naszych matek – wymamrotał ktoś. Kapitan Fuller ponuro skinęła głową. – Do zobaczenia w Azylu. Jej twarz zniknęła z ekranu łączności, a zaraz potem „Everest” zrobił zwrot i zaczął przyśpieszać, aby jak najszybciej dotrzeć na stację. – Znacie rozkazy – powiedział kapitan Rowe. – Atakujcie, dopóki będziecie mieć pociski, potem wykorzystajcie jak najlepiej lasery. Nie cofajcie się! Musimy zyskać dla Atlasa i reszty trochę czasu. Będziecie atakować, dopóki admirał Douthat nie znajdzie się w pobliżu stacji, a potem wycofacie się i przegrupujecie. Powodzenia w łowach. *** Emily odetchnęła głęboko, a potem rozejrzała się po mostku. Alex Rudd był zajęty nawiązywaniem stałego połączenia z okrętami oddziału. Bosman Gibson wyglądał na oszołomionego, ale sprawdzał już zapasy uzbrojenia „Nowej Zelandii” oraz dostępne drony. Betty stała przy stanowisku łączności, a po twarzy spływały jej łzy. Zmusiła się do uśmiechu, gdy podchwyciła spojrzenie Emily. Usta je drżały, ale skinęła głową. Chorąży Partridge pogwizdywał cicho pod nosem,

sprawdzając detektory. – Alex, przekaż reszcie okrętów, żeby przeszły na detekcję pasywną i pełne maskowanie. Podkradniemy się i zaatakujemy flagowca z góry. Wkrótce przekażę szczegółowe instrukcje. „Gdy tylko uda mi się wymyślić, co, do cholery, mam zamiar zrobić…” *** Pierwsza salwa antymaterii zniszczyła niecałą jedną trzecią pozostałej warstwy wiktoriańskich min. Admirał Mello był rozczarowany, oczekiwał lepszych rezultatów. – Za ile będziemy gotowi do kolejnej salwy? – zapytał niecierpliwie swoją adiutant. Pociski z antymaterią trzeba było ładować ręcznie. Miały inną konfigurację niż zwykłe i nie pasowały do urządzeń służących do automatycznego ładowania. Poważna wada w przekonaniu admirała Mello, ale nie wystarczyło czasu na rekonfigurację do standardów automatycznych ładownic, zanim flota opuściła Timor. Komandor Pattin zerknęła na swoją konsolę. – Trzydzieści minut, admirale. Mello prychnął i przeklął projektantów pocisków z antymaterią, którzy nie uwzględnili warunków z pola walki przy konstrukcji tej broni. – Dobrze. Niech wszystkie okręty dostosują prędkość do zaminowanego obszaru i obserwują uważnie niszczyciele Victorii. Wróg na pewno rozpaczliwie będzie próbował przełamać naszą formację. – Tak jest, admirale. *** Emily poprowadziła „Nową Zelandię”, „Szmaragdową Wyspę”, „Yorkshire”, „Kenta” i „Galwaya” coraz wyżej i wyżej w polu minowym, aż wreszcie oddział znalazł się pięćset mil nad płaszczyzną lotu okrętu flagowego Dezetów. Do tej pory zaminowany obszar zrobił się już bardzo cienki i wkrótce mieli stać się widoczni jak na dłoni. Krążowniki Dominium zwolniły, ale wciąż parły naprzód. Emily nie wiedziała, na co czekają, ale naprawdę żałowała, że sama nie ma pocisków z antymaterią. Gdzieś w dole kapitan Rowe powoli skradał się przez obszar min w nadziei, że uda mu się podejść na tyle blisko krążowników wroga, aby je zaskoczyć. Było to rozpaczliwe posunięcie. Wciąż nie miała pomysłu, co zrobić, poza oczywistym wynurzeniem się z zaminowanego obszaru i otwarciem ognia z każdej dostępnej broni, gdy tylko uzyska wyraźny namiar na okręt wroga. – Kapitan Specht na linii, chce z tobą rozmawiać, skiper. – Ręka Betty McCann zawisła nad pulpitem w oczekiwaniu na zezwolenie. Emily zerknęła na Alexa Rudda. – Betty, to połączenie przez radio czy laserem? Betty skrzywiła się lekko. – Standardowe pasmo radiowe. Emily zmarszczyła brwi. Rozkazała wszystkim okrętom włączyć pełne

maskowanie, a to znaczyło również zachowanie ciszy radiowej i kontakt tylko w nagłych przypadkach wyłącznie przy pomocy lasera. Bosman Gibson pochylił się do niej i szepnął: – Skiper, kapitan Rowe wyznaczył ciebie na dowódcę tej misji. To ty wydajesz rozkazy. Nie musisz za to przepraszać kapitan Specht ani wysłuchiwać jej obiekcji. Emily popatrzyła na niego z wdzięcznością, której nie umiałaby wyrazić. Bosman kiwnął głową i wrócił do swojego zajęcia. – Połącz, Betty – zezwoliła Emily. Kapitan Specht pojawiła się na ekranie. – Kapitan Tuttle, czekam na plan działania – rzuciła niecierpliwie. – Kapitan Specht, mamy utrzymać maskowanie, co oznacza ciszę radiową – odparła zimno Emily. – Jeżeli musi pani się ze mną skontaktować, proszę używać lasera. Wkrótce dostanie pani plan. „Nowa Zelandia”, bez odbioru. Przerwała połączenie i opadła na fotel. Splotła ręce na piersi, założyła nogę na nogę. Potem opuściła ręce i usiadła prosto. Nadal nie miała pomysłu, co zrobić. *** Na okręcie flagowym Dominium oficer przy stanowisku detektorów uniósł głowę. – Ślad! Wychwyciłem trzysekundową, zaszyfrowaną transmisję radiową zza obszaru min. Namiar wskazuje, że dochodziła z punktu nad nami, około czterystu do sześciuset mil nad naszą płaszczyzną podejścia, trzydzieści stopni na północ. W tym szumie nie uda mi się namierzyć okrętu, ale na pewno tam jest. – Doskonale. – Admirał Mello zatarł ręce. – Oznaczcie ten punkt i obserwujcie. Komandor Pattin, przygotować dwie głowice z antymaterią do wystrzelenia w tamto miejsce. Nie strzelać bez rozkazu. Uśmiechnął się drapieżnie. Uwielbiał wojnę. Wiedział, że jednostki Floty Victorii nadlatują, a one nie miały pojęcia, że przeciwnik już wie. Gdy tylko się pojawią, Mello zrobi ostrzał dywanowy antymaterią, a potem wymierzy w Atlasa i stacja będzie jego. – Ile jeszcze potrwa załadowanie pocisków? – zapytał. – Dwanaście minut. Już wkrótce… *** Fregata „Everest” dotarła do Atlasa i zacumowała. Kiedy kapitan Fuller zeszła z pokładu, zaskoczyła ją obecność w porcie Anny Radcliff Mendozy Churchill. Królowa na nią czekała. Towarzyszył jej tylko sir Henry oraz czterech gwardzistów, każdy uzbrojony po zęby. – Pani to na pewno Johanna Fuller – powitała ją królowa. – Sporo słyszałam o pani i fregacie „Everest”. Fuller zamrugała zaskoczona. Za nią wyszło pięciu członków załogi, głównie

starszych bosmanów. Oni również byli uzbrojeni. Gwardziści królewscy przyglądali im się podejrzliwie. – Wasza Wysokość – zaczęła kapitan – dostałam rozkaz… Królowa pokiwała głową. – Oczywiście, oczywiście. – Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę. – Proszę się ze mną przejść, pani kapitan. Tylko niech pani ludzie nie zrobią niczego… hm… prowokującego. Moi gwardziści są bardzo gorliwi, a przecież nie życzymy sobie nieporozumień, prawda? Skręciły do hangaru, a stamtąd ruszyły w stronę strefy dla załóg. Przez cały czas królowa Anna uśmiechała się ciepło, a sir Henry krzywił usta i marszczył brwi. Dwóch gwardzistów dołączyło do obstawy i zajęło pozycje za bosmanami z fregaty. Załoganci wyglądali na coraz bardziej niespokojnych i niezadowolonych, z trudem powstrzymywali się od sięgania do broni. – Kapitan Rowe, niech go Bóg błogosławi, nakazał pani zabrać mnie do Azylu – stwierdziła królowa rzeczowo. – Ale mam dla pani okrętu ważniejsze zadanie, Johanno. Mogę się do pani zwracać po imieniu? Johanna Fuller miała wrażenie, że wpada w króliczą norę, a jej wcześniejsze postanowienie, aby po prostu złapać królową za rękę i zaciągnąć na pokład, powoli słabło. – Oczywiście, Wasza Wysokość. – Johanno, moi doradcy powiedzieli, że Dominium ma wystarczające siły, aby przebić się do Atlasa za parę godzin, pewnie mniej niż dwie. Mamy kilkaset holowników, które nas ciągną do tunelu, jednak bardzo powoli. Podczas gdy pani walczyła, około stu holowników porzuciło swoje liny… wiem, że to nie są tak naprawdę liny, Johanno, ale tak je sobie właśnie wyobrażam. Na tych holownikach zamontowano wyrzutnie pocisków. Jak mi powiedziano, wyrzutnie te zaprojektowano tak, aby mogła nimi sterować sztuczna inteligencja okrętu wojennego. Holowniki nie posiadają SI tego typu. W przeciwieństwie do „Everestu”. Królowa zatrzymała się i spojrzała na kapitan Fuller. – Zatem, Johanno, zamiast zabierać mnie ze stacji i ryzykować, że ją stracimy, wolałabym, abyś poprowadziła holowniki i zaatakowała okręty Dominium. – Na miłość boską, Wasza Wysokość! – wtrącił się nerwowo sir Henry. – Musicie odlecieć. Proszę wsiąść na „Everest” i uciekać do Azylu, dopóki to jeszcze możliwe! Królowa uśmiechnęła się lekko i ujęła go za rękę. – Sir Henry, bez Atlasa w Azylu będę warta co najwyżej wzmianki w podręcznikach historii jako władczyni bez poddanych i bez realnej siły. Atlas to nasza baza industrialna, miejsce narodzin następnej floty. Dopóki mamy stację, jest nadzieja dla Victorii. Dlatego zostaniemy razem do końca, Atlas i ja. A potem odwróciła się znowu do Fuller. – Co pani na to, kapitan Fuller? Poprowadzi pani holowniki na Dominium? *** Na krawędzi zaminowanego obszaru, nieco poniżej płaszczyzny lotu krążowników Dominium, kapitan Rowe zamknął oczy i cicho zmówił modlitwę

o ocalenie swojego okrętu i załogi. A potem rozkazał: – Podchodzimy. Na mój sygnał rozpocząć ostrzał z wyrzutni i laserów, a potem wycofać się w zaminowany obszar. Dwa krążowniki i siedem niszczycieli podkradło się i wysunęło dzioby zza min. Merlin wybrał już cele – pięć krążowników wroga na prawej flance. – Ognia! Każdy okręt wystrzelił salwę pocisków, a potem wiązki z każdego sprawnego lasera. Następnie oddział Victorii zrobił równy zwrot i pomknął pomiędzy miny, starając się ukryć pod ich osłoną, na ile tylko było to możliwe. Gdyby wszystkie jednostki były w pełni sprawne, mogłyby posłać salwę stu dziesięciu pocisków i ostrzelać cele z dwudziestu pięciu laserów, ale teraz ledwie udało się użyć siedemdziesięciu dwóch pocisków i piętnastu laserów. Wszystkie wiązki skoncentrowano na jednym z krążowników, na pozostałe cztery przypadło po osiemnaście pocisków. W normalnym zasięgu taka siła ognia by nie wystarczyła, ale okręty wroga znajdowały się zaledwie o czterysta mil za obszarem zaminowanym, a do pokonania takiego dystansu pociski potrzebowały zaledwie sekund. Rowe obserwował akcję przez detektory drona. Krążownik trafiony laserami odpadł od formacji, jego czujniki oślepły, system napędu zaczął słabnąć, a z uszkodzonego kadłuba uciekało powietrze. Kolejny krążownik włączył systemy hamowania na ciemnej materii i pozostał w tyle. Trzy pozostałe, jak się wydawało, zniosły ostrzał o wiele lepiej i szybko odpowiedziały ogniem, starając się namierzyć wiktoriańskie okręty, które rozpaczliwie kryły się pod osłoną min. – Odbić w lewo! – rozkazał kapitan Rowe swojemu oddziałowi uderzeniowemu. – Za chwilę Dezeci ostrzelają ten obszar antymaterią! Uciekać w lewo! Dziewięć jednostek wykonało zwrot i przyśpieszyło, pozostawiając przynęty, aby zmylić detektory Dominium. Każdy z wiktoriańskich okrętów wyciskał z napędu, ile tylko mógł, ale wcześniejsze starcia i uszkodzenia odbijały się na sprawności sprzętu i w ciągu paru minut grupa zaczęła się rozdzielać. „Łabędź” i „Odpór” zostawały coraz bardziej w tyle. Kapitan Rowe obserwował obraz holograficzny. Prowadził grupę uderzeniową kilka stopni w lewo od miejsca, skąd zaatakowała po raz pierwszy. Nakazał okrętom zwolnić i zawrócić znowu w stronę sił wroga. – Wszyscy załadowali? – zapytał Merlina. – „Australia” gotowa. „Bristol” za dziewiętnaście sekund, „Auckland”, „Sydney” i „New Castle” w trakcie przeładowania, „Zatoka”, „Perth” i „Darwin” za trzy minuty będą w gotowości. Żadnych danych z „Łabędzia” i „Odporu” – zameldował Merlin. Rowe zmarszczył brwi. – Merlinie, podaj położenie „Łabędzia” i „Odporu”. – Dane niekompletne. Brak połączenia cyfrowego, a bez aktywnych detektorów nie ma możliwości zlokalizowania jednostek w zaminowanym obszarze. Rowe pokręcił głową. Szlag! Stracił już dwa okręty. Uruchomił połączenie z pozostałymi kapitanami grupy. – Uwaga, brak kontaktu z „Łabędziem” i „Odporem”. Nie wiem, czy zostały zniszczone, czy po prostu nie nadążają i są tylko poza zasięgiem radia. Nie

możemy jednak czekać. Wynurzymy się znowu z zaminowanego obszaru i ostrzelamy kolejne krążowniki Dominium. Utrzymujcie ciasny szyk, a gdy tylko oddacie salwę, wycofajcie się jak najszybciej pod osłonę min. Może to będzie nasz ostatni strzał, więc postarajcie się, żeby dobrze wypadł. Potwierdzić rozkazy! Wszystkie okręty potwierdziły, po czym raz jeszcze skierowały się na siły Dominium. *** Admirał Mello zmarszczył brwi. W zaminowanym obszarze ukrywały się dwie grupy okrętów Victorii – jedna podkradała się do „Zemsty”, druga atakowała właśnie krążowniki. Dwa zostały mocno uszkodzone i nie mogły już wziąć udziału w walce. Na dodatek zakłócenia generowane przez miny oraz wywołane eksplozjami antymaterii całkowicie uniemożliwiały uzyskanie wyraźnego obrazu sytuacji. Nie szkodzi, admirał znajdzie okręty wroga. – Komputer, oblicz kurs na prawo i lewo od linii ataku wroga i pokaż najdalsze możliwe pozycje jednostek Victorii na tym obszarze. Ekran taktyczny zamigotał i pojawiło się pomarańczowe zaznaczenie wycinka przestrzeni, w którym mogły się ukrywać okręty Victorii. Mello przyjrzał się schematowi, po czym skinął głową. – Komandor Pattin, czy załadowano już broń z antymaterią na wszystkich jednostkach? – Tak, admirale. Mello zabębnił palcami w podłokietnik fotela. – Wiadomość do wszystkich okrętów. Na pierwszą oznakę aktywności wroga… – wydał dokładne rozkazy. *** Dwa tysiące mil za „Bristolem” dwie jednostki ciągnęły z wysiłkiem na trzydziestu procentach mocy – ani „Łabędź”, ani „Odpór” nie mogły osiągnąć więcej, ich napędy były zbyt mocno uszkodzone. – Niech to szlag – mruknął kapitan „Odporu”. Obraz z wyświetlacza holograficznego przypominał rozmyte plamy we mgle. – Dokąd polecieli? Popatrzył na oficera łączności. – Willy, mamy kontakt z kimś od nas? – Tak, kapitanie, z „Łabędziem”. Parę razy traciliśmy połączenie, ale wciąż je odnawiamy. Kapitan O’Toole stłumił jęk. Z dowódcą „Łabędzia” serdecznie się nienawidzili od czasów Akademii. Od pierwszego wejrzenia. O’Toole raz nawet zaprosił ją na bal akademicki i usłyszał stanowczą odmowę. Publicznie. Obecna kapitan powiedziała wtedy, że nie zatańczyłaby z nim, nawet gdyby to był ostatni bal na świecie, a O’Toole okazałby się jedynym mężczyzną. Co gorsza jednak, jakoś nie mogli się rozstać – razem skończyli szkolenie na dowódców, potem odbyli praktyki i staż chorążych na pokładzie tego samego okrętu, oboje trafili na fregaty i w tym samym czasie dostali awans na dowódców krążowników Floty

Ojczystej. O’Toole westchnął ciężko. Nic na to nie poradzi. – Tu „Odpór” do „Łabędzia”. – Tu „Łabędź”, czego chcesz, Bert? – Kapitan Joan Cummings nie ucieszyła się, że go słyszy. – Joan, detektory pasywne padły mi zupełnie, a nie chcę włączać aktywnych, dopóki nie muszę. Wiesz, gdzie jest „Bristol”? – Sama lecę na ślepo – odpowiedziała kapitan „Łabędzia”. – Ledwie możemy cię zobaczyć na naszych detektorach pasywnych, a jesteś tak blisko, że można by na ciebie splunąć. Szlag. Bert O’Toole wyczerpał swoje możliwości. Nie żeby potrzebował na to dużo czasu. Mógł uciec lub walczyć. – Załadowałaś już ponownie, Joan? – Mam tylko pięćdziesięcioprocentową siłę ostrzału, ale to i tak więcej, niż można by się spodziewać. Wysiadły mi dwie automatyczne ładownice. A ty w jakim jesteś stanie? O’Toole skrzywił się kwaśno. „Odpór” miał sprawne wszystkie wyrzutnie, ale pozostały już tylko dwa lasery. Na dodatek ładownie z pociskami zostały uszkodzone, więc nie mógł załadować po raz kolejny. Maszynownia ostrzegała, że systemy napędu zaczynają się przegrzewać i jeżeli się ich nie wyłączy za pół godziny, okręt wyruszy w Daleką Drogę. – No tak. Ja też zostałem nieźle poturbowany. Zapadło milczenie. – To co myślisz, Bertie? – Kapitan Cummings wiedziała doskonale, że O’Toole nie znosi tego zdrobnienia. – Zmykamy na Atlasa czy strzelimy jeszcze raz w tych drani? – Nie wydaje mi się, żebym mógł żądać od nich kapitulacji, co? – prychnął kapitan „Odporu”. Cummings zaśmiała się kpiąco. – Może później. Rowe planuje kolejny atak, a Dezeci wkrótce wystrzelą fajerwerki z antymaterii. Jeżeli mamy trochę podrażnić Dominium, lepiej się pośpieszyć. Wchodzisz w to czy nie? O’Toole westchnął. Przed oczyma stanęła mu żona i dwie córki, ale zmusił się, aby o nich nie myśleć. Zamierzał grać kartami, jakie dostał od losu. – Dobra, Joan, wygląda na to, że jednak pójdziemy razem na bal. – Na bogów naszych matek, wciąż jeszcze mi to wypominasz? No dobra, nasz wspólny bal. Niech będzie wart zapamiętania, Bertie. Przełączam swoją SI na Maxa. – Ja również – zgodził się O’Toole. – Walka w rozproszeniu, strzelaj, gdy tylko będzie to możliwe. – Ostatni na Atlasie stawia piwo – zaśmiała się kapitan Cummings. – „Łabędź”, bez odbioru. O’Toole też się uśmiechnął, a potem rozłączył. Spojrzał na załogę mostka. Podwładni patrzyli na niego wyczekująco. – No dobra, dziewczęta i chłopcy, idziemy na bal! – Podniósł głos. – Przygotować przynęty! Merlinie, przełącz się na Maxa! – Kogo mam zaatakować? – warknął Max.

*** – Podejście i ognia! – rozkazał kapitan Rowe. Dwa krążowniki i pozostałe niszczyciele wynurzyły się z zaminowanego obszaru. *** – Wróg wykryty! – zawołał oficer przy stanowisku detektorów na „Zemście”. Admirał Mello wbił wzrok w obraz holo. Dwie czerwone kropki wynurzyły się powoli z zaminowanego obszaru, nieco po lewej w stosunku do pozycji, skąd atakowały wcześniej. – Wszystkie jednostki, ognia! Ognia! – krzyknął Mello. Trzynaście pozostałych w formacji krążowników wystrzeliło równocześnie głowice z antymaterią. Tory pocisków Dominium przecięły kursy tych wystrzelonych przez okręty przeciwnika i eksplodowały. Okręty Victorii i sporo min w ich pobliżu zniknęły w oślepiającej kuli światła. – Ładować ponownie! – rozkazał admirał, choć nie było to potrzebne. Załogi krążowników zabrały się już do pracy. *** – Co to, kurwa, było? – wykrzyknął kapitan Rowe. – Detekcja, meldować, cholera! – Detektory rozpoznały „Łabędzia” i „Odpór” – głos specjalisty od detekcji łamał się ze zdenerwowania. – Zawróciły i wystrzeliły w krążowniki Dezetów, a potem wszystkie okręty wroga posłały tam pociski z antymaterią. – Stan „Łabędzia” i „Odporu”? Specjalista pokręcił głową. – Kod Omega, kapitanie. Żadnych kapsuł ratunkowych, nic. – Krążownik wroga? – Załatwiony, kapitanie. „To już przynajmniej coś” – pomyślał Rowe z goryczą. – Ognia ze wszystkich broni! – rozkazał. Dwa krążowniki i pięć niszczycieli skupiło się na czterech krążownikach Dominium. Wszystkie cztery odniosły poważne uszkodzenia i wyłamały się z szyku. Dwa wpadły na miny i zostały rozdarte na strzępy. – Odwrót! – rozkazał znowu Rowe. – Załadować ponownie wyrzutnie i lasery! Osiem nieuszkodzonych krążowników Dominium nerwowo próbowało naładować lasery, chwilowo całe uzbrojenie miały nieczynne. Jednak ich kapitanowie nie rekrutowali się spośród tchórzy. Jak jedna maszyna osiem okrętów przyśpieszyło, aby utrzymać namierzanie umykających jednostek Floty Victorii i zniszczyć je, gdy tylko broń będzie gotowa do strzału. *** W tym czasie do zewnętrznej granicy zaminowanego obszaru dotarł „Everest”,

flankowany przez dwadzieścia holowników z zamontowanymi wyrzutniami. Kolejne małe jednostki dołączały powoli do formacji. – Merlinie! – rozkazała kapitan Johanna Fuller. – Przejmij kontrolę nad wyrzutniami i otwórz ogień na mój rozkaz. Po chwili usłyszała odpowiedź: – Dwadzieścia pięć wyrzutni ma czysty strzał, wszystkie systemy zintegrowane. Fuller spojrzała na swoją specjalistkę od detekcji. – Włącz aktywne namierzanie, Fiona, mamy tylko jedną szansę. Fiona skinęła głową. Była blada i napięta, ale jej dłonie poruszały się pewnie po klawiaturze, gdy wprowadzała komendy. Zaraz potem detektory wyemitowały energię w nadlatujące krążowniki Dominium, a ekran odczytu rozbłysnął współrzędnymi namiarów. Kilka ikon podświetliło się na czerwono, zabrzmiały brzęczyki alarmu. Na wyświetlaczu pojawiło się więcej holowników na obu flankach, a komputer pokładowy fregaty przejął kontrolę nad systemami sterowania bronią. – Pewny namiar na trzy zbliżające się do nas okręty wroga, kapitan Fuller! – Merlinie! – Mam namiary. – No to strzelaj, głupia maszyno! Ognia! – A potem kapitan zaczęła uważnie obserwować obraz holo. I uśmiechnęła się szeroko. Boże, długo na to czekała! *** Admirał Mello zerwał się z fotela. – Jak to się stało? – warknął gniewnie. Obraz holo pokazywał, że trzy z ośmiu pozostałych mu jeszcze krążowników właśnie zostały zniszczone. Oficer przy stanowisku detektorów skulił się i wyjąkał: – Admirale, właśnie nadleciała wiktoriańska odsiecz. Wyrzutnie zdalne. Zbliża się więcej. Mello zacisnął zęby z wściekłości. – Pełna moc bojowa! Przygotować się do wystrzelenia wszystkich pocisków z antymaterią na mój rozkaz. Wycelować lasery w każdą wyrzutnię i strzelać, gdy tylko zostanie namierzona. – Splótł ramiona na piersi i gniewnie wpatrzył się w obraz z wyświetlacza holograficznego. Okręt flagowy „Zemsta” wysunął się naprzód. Przeorał wraki dwóch krążowników, krążące wokół nich rozerwane części oraz kapsuły ratunkowe. W jego stronę pomknęły wiktoriańskie pociski, ale zostały zestrzelone przez lasery obronne. Lasery bojowe okrętu skierowały się na wyrzutnie wroga i zmieniły je w stopiony złom. – Nadlatuje więcej wyrzutni zdalnych – ostrzegł oficer detekcji. *** Tysiąc mil od „Everestu” kapitan Rowe patrzył, jak na obrazie holo przybywa coraz więcej holowników ustawiających się na skrzydłach po obu stronach niewielkiej, niebieskiej kropki. Zrobił zbliżenie i uśmiechnął się, gdy odczytał

nazwę okrętu. „Everest”. – Najlepsza kapitan fregaty we Flocie Victorii – mruknął pod nosem i uśmiechnął się z ulgą. – Wszystkie jednostki – nadał do swojej grupy. – Zwrot i wyjście z zaminowanego obszaru. Strzelać bez rozkazu po namierzeniu celów. Siedem okrętów zawróciło do granicy zaminowanego obszaru, skąd mogły uzyskać pozycje do kolejnego czystego strzału. „Uda nam się!” – pomyślał Rowe z dziką radością. *** Powyżej płaszczyzny pola bitwy Emily Tuttle obserwowała ze zgrozą i zafascynowaniem kolejne ataki. Na obrazie holograficznym okręt flagowy Dominium przypominał rozjuszonego byka, wielkiego i niepowstrzymanego, gdy ruszył do starcia z oddziałami uderzeniowymi Victorii. – Kurwa, ale wielki… – szepnął ktoś z nabożnym niemal podziwem. – „Ach, Dżabbersmoka strzeż się, strzeż! Szponów jak kły i tnących szczęk!”[1] – zacytował cicho Partridge. Emily spojrzała na niego z nieskrywanym zaskoczeniem. Rudd pokręcił głową i parsknął śmiechem. – Skrywa pan zdumiewającą głębię, panie Partridge. Ale teraz proszę powiedzieć, co tam się, cholera, dzieje. *** – Admirale, dwa krążowniki i pięć niszczycieli wroga dołącza do zdalnych wyrzutni! – zawołał oficer. Admirał Mello uśmiechnął się z satysfakcją. Okręty Victorii znajdowały się dokładnie przed nim. Doskonale. Człowiek silny może nagiąć wszechświat do swojej woli. – Wystrzelić pociski z antymaterią! Kapitan Rowe patrzył z niedowierzaniem, jak potwór większy niż wiktoriański okręt liniowy pojawił się na wyświetlaczu holograficznym. „Bristol” przyleciał odrobinę za wcześnie, żaden z pozostałych okrętów nie miał szansy na ponowne załadowanie wyrzutni, a tylko kilka laserów było gotowych do strzału. Kapitan mgliście zdawał sobie sprawę, że ze zdalnych wyrzutni pomknęło więcej pocisków, ale wiedział, że to nie wystarczy. – Obrona automatyczna! – rozkazał. Pociski z antymaterią pędziły prosto na „Bristol” i pozostałe okręty grupy uderzeniowej. Rowe miał tylko czas na krótką myśl o żonie i nastoletnim synu. Chłopak wychowa się bez… Kapitan Rowe zniknął w rozbłysku anihilacji.

ROZDZIAŁ 68 NA POKŁADZIE „NOWEJ ZELANDII” Nie mogło być gorzej. Kiedy detektory „Nowej Zelandii” wreszcie się zrestartowały, Zimowa Straż już nie istniała. Tak po prostu. Kapitan Rowe, jego krążowniki i niszczyciele, kapitan Fuller z „Everestem” i wszystkie holowniki zniknęły w mgnieniu oka. W zaminowanym obszarze ziała wielka wyrwa. Okręt liniowy Dominium i jego eskorta krążowników zatrzymały się – ich detektory zostały bez wątpienia oślepione tak samo jak te na „Nowej Zelandii”. Emily szacowała swoje szanse i czuła tylko rozpacz. Okręt flagowy wielki jak mamut i pięć krążowników, a przeciwko tej sile tylko dwa uszkodzone krążowniki i dwa mocno osłabione niszczyciele. Jednostki, a właściwie niedobitki z Floty Victorii miały tylko jedną przewagę nad wrogiem – zaskoczenie. I wtedy kapitan Specht ze „Szmaragdowej Wyspy” wystrzeliła ze swoich wyrzutni i pozbawiła wiktoriańską grupę jedynej realnej szansy. – Kapitan Specht, co pani zrobiła? – Zdumienie Emily szybko zmieniło się w gniew. – Strzelam do wroga – odparła krótko kapitan „Szmaragdowej Wyspy”. – Robię to, do czego ty najwyraźniej nie jesteś zdolna. – Na bogów naszych matek, właśnie nas zabiłaś! – krzyknęła Emily. – Wszystkie jednostki, odwrót w obszar min. Szybko! Okręty wykonały zwrot i przyśpieszyły… wszystkie oprócz „Szmaragdowej Wyspy”. Jej napęd okazał się zbyt mocno uszkodzony, jak na tak szybki manewr, mogła tylko powolnym łukiem oddalać się od wroga, który już namierzał ją aktywnymi detektorami. Zaraz potem pięć bojowych laserów przebiło okręt kapitan Specht od burty do burty, a pociski dokończyły dzieła zniszczenia. *** Na pokładzie „Yorkshire” Cookie patrzyła na obraz z wyświetlacza holo w pełnym zgrozy milczeniu. Siedziała w hangarze otoczona kompanią dwustu czterdziestu marines. Ponad setka z nich miała broń pneumatyczną po zabitych savakach albo repliki skonstruowane w warsztacie na „Nowej Zelandii”. Reszta spoglądała z niechęcią na sześciostopowe tyczki z ostrym końcem. – Co, kurwa, mam z tym zrobić? – zapytał z odrazą barczysty żołnierz. Nie odrywając oczu od holo, Cookie bez wahania udzieliła mu odpowiedzi: – Przebić wroga ostrym końcem, odebrać mu broń, a potem go zastrzelić. – Niech to szlag – mruknął marine. – Stul pysk, Wiśniowski, bo nudzisz. Lori Romano podeszła i usiadła obok Cookie.

– Słuchaj! – szepnęła podekscytowana. – Bawiliśmy się transporterami! Oczy jej błyszczały. Cookie oderwała wzrok od holo. – Co? – Spojrzała twardo na specjalistkę od SI. – Gadaj. – Namierzyliśmy dokładnie maszynownię dużego okrętu Dominium – wyznała Romano. – Możemy wysłać tam stu dwudziestu marines, kiedy tylko zechcemy. Cookie otworzyła szerzej oczy. – Naprawdę? To nie kit? Romano z powagą potwierdziła skinieniem głowy. – Ile trwa przygotowanie? – Cookie udzieliło się podniecenie. Romano wzruszyła ramionami. – Tyle ile zajęcie miejsc w transporterach. Czekają już rozgrzane i gotowe do użytku. Cookie zerwała się na równe nogi i wymacała pośpiesznie komunikator. – Grant? Grant! Mamy sposób, żeby załatwić ten wielki okręt. Grant, odbierz, do cholery! Chwilę później, po nerwowym zamieszaniu, Cookie i Grant Skiffington rozmawiali z „Nową Zelandią” przy pomocy lasera. *** Emily obserwowała bitwę na ekranie taktycznym, gdy nadeszła wiadomość. Mogła dokładnie przyjrzeć się, jak okręt flagowy Dominium i jego pięć krążowników ustawiają się szyku do ostatniego ataku na zaminowany obszar. Gdy tylko się przedrą, nic nie stanie im na drodze do Atlasa oprócz żałośnie małej grupy uderzeniowej Emily. – Priorytetowa wiadomość z „Yorkshire”, kapitan Tuttle – zameldowała Betty. Emily z niechęcią oderwała wzrok od ekranu. – Połącz, Betty. Cookie i Skiffington zaczęli mówić z podnieceniem, przerywając sobie nawzajem, a potem doszło między nimi nawet do kłótni, ale Emily pojęła, o co im chodzi. – To obłęd! – stwierdziła. – Nie, nie, Em, właśnie to zrobili nam Tilleke na „Londynie”. Zaatakowali nas z zaskoczenia od środka – wyjaśniła Cookie bez tchu. Emily zastanowiła się. Jeżeli uda się wyeliminować okręt flagowy wroga, może dadzą radę powstrzymać resztę krążowników do powrotu admirał Douthat. Zaraz jednak Emily przypomniała sobie obietnicę, którą dała Hiramowi. – Cookie, kiedy znajdziesz się na tym okręcie, jak wrócisz? – No, to słaby punkt planu, nie? – Cookie wyszczerzyła się zawadiacko, bynajmniej nie zniechęcona do pomysłu. – Ale musimy zająć ten wielki okręt. Albo go powstrzymamy, albo stracimy wszystko. – Jeżeli uda się przejąć flagowiec, będę mógł ich z niego zabrać – stwierdził Grant Skiffington, ale Emily wyczuła, że sam w to nie wierzy. Zamknęła oczy. Wiedziała, że jeżeli pozwoli Cookie wyruszyć na tę szaleńczą misję, szanse na powrót będą bardzo małe. I jak Emily spojrzy wtedy Hiramowi w oczy?

– Ruszaj! – zdecydowała. – Trzeba uszkodzić okręt flagowy, żeby nie mógł walczyć. Potem wystrzelcie się w kapsułach ratunkowych. Wymyślę, jak załatwić krążowniki. Cookie wyszczerzyła się jeszcze radośniej, ale zaraz spoważniała. – Powiedz Hiramowi… – Po prostu ocal potem swój tyłek – przerwała jej Emily. – To rozkaz. – Tak jest, kapitan Tuttle! – I Cookie się wyłączyła. – Sprowadzę ją – obiecał Grant. – Dopóki nie wróci admirał Douthat, mamy tylko te cztery okręty, Grant. Tylko „Nową Zelandię”, „Yorkshire”, „Kenta” i „Galwaya”. Nie mogę sobie pozwolić na utratę twojego okrętu, rozumiesz? – Emily w sercu czuła przenikliwy chłód. Miała wrażenie, że jej głos dochodzi z bardzo daleka i należy do kogoś zupełnie innego. Grant popatrzył na nią z otwartymi ustami. – Jezu, Emily, posłuchaj, co mówisz. – Machnął ręką i połączenie zostało zerwane. I chociaż wiedziała, że ma rację, wiedziała, że postępuje słusznie, Emily ogarnął wstyd. *** Na pokładzie „Yorkshire” Cookie napotkała przenikliwe spojrzenie starszego sierżanta Zamira. – Chcą, żebyśmy ruszali – oznajmiła. Zamir beznamiętnie skinął głową. – Tak sądziłem, skoro uwierzyli w twój szalony pomysł. – Wytrzymał spojrzenie Cookie. – Wiesz, że nie wszyscy, którzy tam pójdą, wrócą? Tak to jest. – Wiem, sierżancie. – Jednak dopiero teraz poczuła na barkach ciężar odpowiedzialności. – No to prowadź, kapral Sanchez. To chyba twój dzień – powiedział Zamir z zaskakującą łagodnością w głosie. Cookie nie słyszała wcześniej, żeby mówił do kogoś w ten sposób. Wskoczyła na skrzynię z zapasami i uniosła rękę, żeby przyciągnąć uwagę i poprosić o ciszę. Wreszcie szepty ustały i dwustu czterdziestu marines podniosło na nią wzrok. – Wyruszamy – oznajmiła im po prostu. Niektórzy zaczęli wiwatować, inni wyglądali na oburzonych lub zaskoczonych. Cookie znowu uniosła ręce, aby uciszyć harmider. – Pójdziemy w dwóch falach. Pierwsza grupa z dwoma strzelcami na każdego włócznika. Potem reszta. Sterować transporterami będzie technik Romano z zespołem. Mamy robić, co mówią. Żadnych pytań, żadnej zwłoki. Nabrała tchu. – Gdy znajdziemy się na okręcie Dezetów, przejmiemy maszynownię i mostek, a potem zabezpieczymy resztę pokładów. – Co zrobić z jeńcami? – zawołał ktoś z tyłu. – Przykuć do relingów i zostawić. Jeżeli będą stawiać opór, zabić – odpowiedziała Cookie, a marines na te słowa wymienili porozumiewawcze spojrzenia i uśmieszki. Cookie nie oczekiwała, że będzie wielu jeńców. –

Poruszajcie się szybko! Uderzajcie nieustannie. Jeżeli wasz oddział zostanie odcięty, nie zatrzymujcie się, tylko idźcie naprzód, prosto na mostek. – Gdzie jest mostek? – zapytał inny żołnierz. – Nie mam, kurwa, pojęcia – prychnęła Cookie radośnie. – Jesteśmy marines, na pewno znajdziemy drogę. Wszyscy ruszać! Sprawdzić wyposażenie, potem wejść do transportera Tilleke i zająć miejsce. Wykonać! Dziewięć minut później Lori Romano otarła pot z czoła, zmówiła cichą modlitwę i włączyła teleportery na pierwszym z kraitów.

ROZDZIAŁ 69 NA POKŁADZIE „ZEMSTY”, OKRĘTU FLAGOWEGO SIŁ DOMINIUM Zmaterializowali się w śnieżycy. I w złym miejscu. Znaleźli się w dużym pomieszczeniu z długimi rzędami stołów i krzeseł, na samym końcu, wśród zautomatyzowanych urządzeń kuchennych i sprzętu do gotowania. Dwaj mężczyźni w białych mundurach popatrzyli w oszołomieniu na intruzów. Kurwa! – Co? – odezwał się ktoś. – Łapać tych dwóch! – rozkazała Cookie, z trudem panując nad zdenerwowaniem. Zmaterializowali się w kantynie! Nie w maszynowni, lecz w cholernej jadalni! Romano spieprzyła wszystko koncertowo. Cookie westchnęła. Nic już na to nie mogła poradzić. Druga grupa pojawi się za kwadrans, więc trzeba było zabrać stąd żołnierzy. Wskoczyła na jeden ze stołów. – Ruszać stąd tyłki! Zabierzcie tych dwóch! Kucharze zostali szybko spętani. Przyprowadzono ich do Cookie, która przystawiła wyższemu lufę do czoła. Wciąż zerkał nerwowo wokół, więc dziewczyna uznała, że właśnie jego łatwiej będzie złamać. – Gdzie jest mostek? – zapytała w języku Dominium. Przerażony kucharz wyjąkał wskazówki. Kantyna znajdowała się w środkowej części okrętu, mostek był bliżej rufy, tuż przed maszynownią. – Chwileczkę, kapral Sanchez – powstrzymał ją stojący obok sierżant Zamir. Przyjrzał się kucharzom. – Którędy iść na mostek? – Wymawiał słowa z silnym akcentem, ale zrozumiale. Wskazał na przednie drzwi do kantyny. – Tędy? – A potem w przeciwną stronę. – Czy tędy? Wyższy kucharz zerknął ukradkiem na swojego towarzysza. Gdyby Cookie nie obserwowała uważnie, pewnie by nie zauważyła lekkiego zaciśnięcia zębów i przymknięcia powiek. – Tędy – wymamrotał kucharz i wskazał tył kantyny. Cookie spojrzała porozumiewawczo na sierżanta Zamira. Kucharz łgał w żywe oczy. Wstała. – Słuchajcie! Zmiana planów! Wylądowaliśmy w kantynie, nawet nie w pobliżu maszynowni. Ruszamy na mostek! Spojrzała na Zamira. Sierżant skinął głową. – Zabierz ich, kapral Sanchez. Ja poczekam na drugą grupę i ruszę na maszynownię. Cookie stanęła przed marines. Większość była młoda, zdenerwowana i podniecona. Rwali się do działania. Jakiegokolwiek. Dopiero teraz do Cookie dotarło, że poza żołnierzami ocalałymi z „Yorkshire” żaden z tych marines nie

brał jeszcze udziału w prawdziwej walce, nigdy nawet nie strzelał do wroga. I oto trafili na okręt pełen wrogiej załogi bez możliwości powrotu do domu. Na chwilę dosłownie zaparło jej dech, gdy ogarnęło ją pragnienie, aby się o nich zatroszczyć i uchronić przed krzywdą. – Jesteście marines z Floty Ojczystej Victorii! – powiedziała z naciskiem. – Nie zejdziemy z tego cholernego okrętu, dopóki nie skopiemy wszystkich tyłków i nie zdobędziemy sławy! – Wskazała kierunek na mostek. – Gdzieś tam siedzi admirał z Dominium, który chce zabić naszą królową! Tylko wy możecie go powstrzymać! Chóralne warknięcie przetoczyło się przez grupę, nie ryk podnieconego tłumu, lecz cichy głos stu dwudziestu wyszkolonych zabójców, którzy prędzej zginą, niż pozwolą, aby jakiś admirał z wielkiej blaszanej puszki choćby tknął ich królową. Cookie uśmiechnęła się, niemal roześmiała z przyjemności, jaką dawały przygotowania do walki. Miała nadzieję, że z czasem nawet Hiram jej wybaczy. – Za mną – rozkazała swoim ludziom. A oni ruszyli za nią posłusznie. Zawsze razem. Nikt nie zostaje sam. *** Na „Yorkshire” Lori Romano usłyszała okrzyk, gdy druga grupa marines przypięła się do foteli i czekała na przerzut do okrętu Dominium. Romano skinęła głową, a potem wcisnęła guzik, aby przez urządzenie Tilleke zaczęła płynąć energia. Nic się nie stało. Romano zmarszczyła brwi i nacisnęła guzik jeszcze raz. Wciąż nic. W narastającej panice specjalistka zaczęła sprawdzać wskaźniki na konsoli i dopiero wtedy zauważyła, że poziom mocy wynosi zero. – O cholera… – westchnęła. Na okręt Dominium nie da się przerzucić już ani jednego marine. *** Kiedy „Szmaragdowa Wyspa” została zniszczona, detektory „Nowej Zelandii” wychwyciły sygnały kilkudziesięciu kapsuł ratunkowych. Emily zostawiła je, ponieważ wiedziała, że Dezeci mogą monitorować sygnalizację w nadziei, że złapią tych, którzy ruszą na ratunek rozbitkom. Rozbitkowie będą musieli poczekać. Wprowadziła „Nową Zelandię” głębiej w zaminowany obszar i wypuściła przynęty oraz drony zwiadowcze, a potem zrobiła zwrot i zaczęła znowu zbliżać się do okrętów Dominium. – Sygnał laserowy z „Yorkshire”, kapitan Tuttle – zameldowała Betty. Emily przyjęła połączenie. – Grant, udało się wam? Grant Skiffington pokręcił głową. – Nie wiem. Marines zniknęli z naszego hangaru, ale kto wie czy wylądowali na flagowcu Dezetów. Druga grupa nawet nie wyruszyła. Specjalistka od SI, która zajmuje się tym całym szaleństwem, twierdzi, że nastąpiła jakaś awaria mocy. Jajogłowa próbuje to naprawić, ale jak na razie słabo jej wychodzi.

– Żadnych wieści od pierwszej grupy? Od Cookie? Wzruszył ramionami. – Cisza radiowa. Nie mogli zabrać żadnych urządzeń łączności, bo transporter nie przenosi metalu. Emily zamrugała zaskoczona. Oczywiście, przecież Cookie jej o tym wspomniała. Ponad stu marines właśnie zniknęło na okręcie wroga bez możliwości wezwania wsparcia ani powrotu na własną jednostkę. – Więc muszą sobie radzić sami – mruknęła. – Owszem – zgodził się Grant. Odetchnął głęboko. – Masz jakiś plan, Em? – Jasne. Bawimy się w chowanego i zostawiamy duże błyszczące ślady. Nasze drony zwiadowcze przekazują, że Dominium zaczęło znowu przebijać się przez miny. Trzeba odwrócić uwagę wroga. Prześlę ci szczegóły za parę minut. Trzymaj się blisko. I niech „Kent” i „Galway” też się nie oddalają. *** – Sytuacja? – zapytał admirał Mello. Komandor Pattin zebrała parę notatek. Twarz miała poznaczoną strużkami potu, a z ciasnego koka wysunęły się niesforne kosmyki opadające kobiecie na czoło. Z irytacją przesunęła włosy za ucho. – Zniszczyliśmy kilka okrętów Victorii, w tym na pewno krążownik „Szmaragdowa Wyspa”. Detektory wykryły kilka dronów z kodem Omega, Wiktowie wysyłają je tylko wtedy, gdy jednostka jest znacząco uszkodzona lub zniszczona. Żadnych kapsuł ratunkowych z okrętów, które trafiliśmy pociskami z antymaterią, ale sporo ze „Szmaragdowej Wyspy”. Zostawimy tam drona na wypadek, gdyby ktoś z Victorii próbował ruszyć na ratunek. Mello prychnął z pogardą. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wystawi się na niebezpieczeństwo w środku bitwy, aby ratować rozbitków. – W pobliżu nadal kryją się okręty Victorii – ostrzegła Pattin. – Nie mniej niż trzy i nie więcej niż siedem. Nie wiadomo, jakiej klasy są te jednostki, ale wykryliśmy odczyty, zapewne sygnały nadawane przez przynęty. – A nasz stan? – Kończy się paliwo, ale jeszcze go nie brakuje. Mamy spory zapas standardowych pocisków i oczywiście broń laserową. Na żadnym z krążowników nie został ani jeden pocisk z antymaterią, ale „Zemsta” ma jeszcze pięć. – Wydęła usta. – Wystarczy, aby zniszczyć lub poważnie uszkodzić Atlasa, ale za mało, aby przebić się przez resztę min, a potem zniszczyć stację. Admirał Mello wzruszył ramionami. Trudno. Okręty przebiją się przy pomocy standardowych pocisków i laserów, skoro nie ma innego wyjścia. Najważniejsze to dotrzeć do Atlasa, zanim pojawią się siły Victorii. – Przekaż na krążowniki – rozkazał. – Kontynuować przejście przez zaminowany obszar. Jeden krążownik niech zostanie na straży na wypadek, gdyby ta garstka Wiktów zdecydowała się wrócić. I wezwać „Mocarza”, zobaczmy, czy nowy kapitan ma więcej jaj niż poprzedni. ***

Emily wsunęła prawą dłoń pod udo, żeby opanować jej drżenie, i udała, że nie widzi zmartwionego spojrzenia bosmana Gibsona. Ostatnim razem, gdy jej maleńka grupa uderzeniowa próbowała się podkraść przez zaminowany obszar, została od razu wykryta i ostrzelana z laserów, zanim jeszcze zdążyła się wynurzyć. „Nowa Zelandia” straciła kolejną wyrzutnię, na „Kencie” zginęło kilku ludzi, a napęd „Galwaya” działał z pięćdziesięcioprocentową efektywnością. Wróg stał się czujny i Emily musiała wymyślić lepszy sposób na przełamanie jego obrony. Na pokładzie cicho zabrzmiał sygnał zwiastujący nowy dzień. Bosman Gibson podszedł do fotela Emily i wręczył jej kubek kawy. Emily ujęła naczynie ostrożnie lewą ręką. – Na dobry nowy dzień, pani kapitan – stwierdził bosman, używając oficjalnego tytułu. Za jego plecami Emily widziała Tobiasa Partridge’a, który podniósł właśnie ze zdziwieniem głowę. W sercu Emily zakiełkowała histeryczna niemal wesołość i dziewczyna impulsywnie dała się ponieść. – O, zaprawdę powiadam wam, oto dzień nastał nowy i wspaniały – oznajmiła z udawaną powagą, naśladując biblijny styl. – Azaliż nie przyznacie mi racji, komandorze Rudd? Na twarzy Partridge’a zdziwienie ustąpiło miejsca zaniepokojeniu. Rudd podniósł wzrok, dostrzegł minę chłopaka i tłumioną wesołość bosmana, po czym odpowiedział: – O, dzień to wielki, zaprawdę! – oznajmił radośnie, a jego próba naśladowania biblijnego stylu wypadła chyba jeszcze gorzej niż Emily. – Zaprawdę, oto dzień pełen słońca i radości, gdy rośnie w nas miłość bliźniego, który wetknie nam mały pocisk prosto w tyłek. – Proszę państwa – Partridge nie wytrzymał – dobrze się państwo czują? Cała trójka ryknęła śmiechem. Emily nabrała tchu, wytarła załzawione oczy i roześmiała się znowu. Bosman Friedman, który właśnie wrócił z izby chorych, zmierzył rozradowane towarzystwo spojrzeniem nieskrywanej odrazy, a potem ze spokojem podszedł do swojego stanowiska. Wymamrotał coś pod nosem, pewnie przekleństwo. Partridge tylko wytrzeszczył oczy. Emily wreszcie machnęła ręką, żeby go uspokoić. – To nic takiego, panie Partridge. Po prostu musieliśmy pozbyć się napięcia i tyle. Partridge nie wydawał się przekonany, ale odwrócił się do swojej konsoli. Rudd pochylił się do Emily i bosmana Gibsona. – Ale to naprawdę wyjątkowy dzień, co? – zapytał z powagą. Emily spojrzała na niego, potem na bosmana Gibsona. – Zaczął się trochę nietypowo, ale rzeczywiście zapowiada się wspaniale. – Skinęła głową. – No to zabierajmy się do pracy. – Bosman wygładził mundur. – Jakie rozkazy, skiper Tuttle? – Wróg spodziewa się zmyłki, potem ataku, więc dajmy mu to, czego oczekuje – zdecydowała, a potem wyjaśniła, czego oczekuje od reszty okrętów. Zerknęła jeszcze na Partridge’a pochylonego nad pulpitem i wpatrzonego w ekrany. Miała nadzieję, że ten chłopak dożyje końca dnia.

Uniosła prawą rękę. Już nie drżała. A w każdym razie nie tak bardzo… *** Pół godziny później wiktoriański krążownik i cztery niszczyciele wynurzyły się zza min. Wystrzeliły kilka pocisków na czekające okręty przeciwnika, a te natychmiast odpowiedziały ogniem. Pociski i lasery pokonały krótki dystans i uderzyły w jednostki Victorii, które jedna po drugiej traciły moc i hermetyczność kadłubów. – Detektory! – warknął Mello. – Obserwować uważnie! To zmyłka. Niedługo zacznie się prawdziwy atak zza pola minowego. Namierzyć wtedy i przekazać współrzędne celu do laserów. Wiktom kończyły się okręty i pomysły. Admirał Mello cieszył się, że wróg jest taki przewidywalny. Ta przewidywalność będzie zgubą Victorii. *** Emily przyglądała się z satysfakcją, jak okręty Dominium niszczą pięć dronów. „Mają swoją zmyłkę” – pomyślała. „Teraz pora na »prawdziwy« atak”. – Dobrze – rzuciła przez łącze laserowe. – Powtórzmy to. Wymierzymy w jeden okręt i zobaczymy, czy uda się go wykluczyć z akcji. – Jeżeli nas przyłapią, wyczekają i załatwią nas bez trudu – warknęła Lisa Stein z „Kenta”. – Duże ryzyko. – Szybkość będzie kluczowa – ostrzegła Emily. – Ostrzał, zwrot i ucieczka. Nie oddalać się od zaminowanego obszaru, bo inaczej wróg złapie was bez osłony. Na „Galwayu” Andy Richter skrzywił się niechętnie. Napęd jego okrętu zaczynał się psuć, najpierw spadła wydajność, teraz pracował nierówno. Nie wróżyło to dobrze, zwłaszcza że utrudniało kontrolę nad utrzymaniem czy zmianami prędkości. W duchu Richter tylko wzruszył ramionami. Nic na to nie poradzi. – Do dzieła – powiedziała Emily. *** Na pokładzie „Zemsty” oficer przy detektorach dostrzegł pięć okrętów wynurzających się z pola minowego. Pierwsze pociski pomknęły, gdy oficer jeszcze wpisywał współrzędne celu do dział laserowych. Dokończył pośpiesznie i wcisnął Enter. Dwie sekundy później trzy główne działa laserowe na każdym z pięciu krążowników Dominium i dziewięć czterocalowych laserów z „Zemsty” wystrzeliło równocześnie. Jednostki Dominium mierzyły w krążownik Victorii, podczas gdy „Zemsta” obrała za cel niszczyciele. Na ekranie taktycznym znaczniki reprezentujące jednostki wroga rozbłysły i zgasły. Na mostku „Zemsty” zapanowała cisza. Admirał Mello z satysfakcją pokiwał głową. Intuicja go nie… – Admirale! – wtrącił oficer przy stanowisku detektorów. – Według odczytów masa wraków nie przekracza łącznie dziesięciu ton. To nie były cele, lecz przynęty!

I wtedy w miejscu, gdzie za pierwszym razem wynurzyły się jednostki przeciwnika, teraz pojawiły się kolejne. Tym razem, jak przekonał się oficer detekcji, były to prawdziwe okręty, nie drony. Kondensatory zapiszczały, gdy rozpoczęło się ponowne ładowanie laserów, które miało potrwać przynajmniej dwie minuty. *** – Wszystkie jednostki, ognia! – wrzasnęła Emily przez łącze. Wyszczerzyła się drapieżnie. Udało się przyłapać Dezetów podczas ładowania laserów. Spodziewali się zwodu, udawanego ataku, więc dostali go, nawet dwukrotnie. A potem Emily i reszta grupy wynurzyli się w miejscu, gdzie posłali drony za pierwszym razem. Jak dotąd całkiem nieźle. Niszczyciel, w którego wycelowali, znajdował się na prawej flance Dominium, najbliżej wiktoriańskiej grupy. Dziesięć laserów przebiło śródokręcie, potem pomknęły jeszcze trzydzieści trzy pociski. Dwanaście zostało strąconych przez lasery systemów obronnych, ale reszta dotarła do celu. Zdumiewające, że krążownik Dominium nie został od razu zniszczony, lecz obrócił się powoli i ruszył na tyły, ciągnąc za sobą rozerwane płyty poszycia, smugi powietrza i ciała. *** – Odwrót w obszar zaminowany! – rozkazała Emily, a potem odetchnęła i popatrzyła na obraz z wyświetlacza holo. „Galway” przyśpieszał z przodu, daleko przed resztą okrętów. – „Galway”! – ostrzegła Emily. – Uważaj na przyśpieszenie, wysuwasz się za daleko naprzód! Jednak było już za późno. *** Na pokładzie „Zemsty” admirał Mello uśmiechnął się zadowolony. – Sprytne, ale słabo wykonane, co? – powiedział do nieznanego dowódcy wrogiego okrętu. Mógłby się założyć, że Wiktowie spróbują czegoś kreatywnego. Dlatego się powstrzymywał, strzelał tylko z mniejszych laserów, a główne działa bojowe i pociski oszczędzał. „Zemsta” przyczaiła się teraz, zmniejszyła moc, aby niemal zniknąć, i czekała na pojawienie się wroga. – Ognia z całej broni! – rozkazał. *** Na jednym z korytarzy na pokładzie „Zemsty” Cookie poczuła silne wibracje rozchodzące się jej pod nogami. Domyśliła się, że wielki okręt właśnie wystrzelił z głównej broni. Wiedziała, że musi się śpieszyć. Poczuła ucisk w gardle. Marines musieli iść szybciej! Ruszyła za pięcioma ludźmi, skręciła za róg i napotkała

chyba z tuzin zaskoczonych żołnierzy Dominium. Wszyscy nosili broń i teraz sięgnęli do pasów, by ją wyjąć, gdy dwóch marines zaczęło strzelać z karabinów pneumatycznych. Broń Tilleke wydawała dziwaczne, znajome pyknięcia. Wkrótce połowa żołnierzy Dominium zginęła. Wiśniowski rzucił się naprzód z nieartykułowanym okrzykiem i jednemu z przeciwników wbił włócznię w pierś. Mężczyzna wytrzeszczył oczy i otworzył usta do krzyku, ale Wiśniowski uniósł go gołymi rękami i cisnął na gródź. Cookie odsunęła się nieco, aby mieć lepsze pole do strzału, po czym uniosła swój karabin pneumatyczny. Jeden z Dezetów właśnie sięgnął po radio, więc strzeliła mu dwa razy w twarz. Broń pneumatyczna nie strzelała z taką siłą jak soniczna ani nie miała precyzji karabinków automatycznych, ale dobrze spełniała swoją rolę. Żołnierz zatoczył się, z głowy bryznęła mu krew, a słuchawki spadły na podłogę. Cookie rozejrzała się. Wszyscy ludzie Dominium leżeli na podłodze. Obok niej Wiśniowski uśmiechnął się szeroko i uniósł zakrwawioną włócznię. – Och, uwielbiam to! – ryknął. – Zabierz dla siebie pistolety, Wiśniowski – warknęła Cookie. Marine wskazał na pistolet za pasem. – Już sobie wziąłem, kapral Sanchez, ale mogę zatrzymać też włócznię? – Stworzyłam potwora – mruknęła Cookie. – Uwaga, wszyscy! Idziemy dalej! Nie zatrzymywać się! Marines dozbroili się i ruszyli naprzód. Gdzieś przed nimi znajdował się mostek. *** Okręt liniowy „Zemsta” wystrzelił z głównych laserów i wypuścił dwadzieścia pocisków na bliski zasięg. „Galway” nie miał czasu na unik. Niszczyciel znajdował się daleko przed resztą okrętów i odcinał wyraźnie na ekranach detektorów. Nie miał żadnych szans. Jego ostatnie pociski ledwie zdążyły opuścić wyrzutnie, gdy sześć laserów przebiło kadłub i otworzyło przednie pomieszczenie z ładownicami na próżnię. Powietrze zaczęło gwałtownie uciekać, porywając przedmioty i ludzi. Nie trwało to jednak długo. Czternaście z dwudziestu pocisków trafiło „Galwaya”, wbiło się głęboko, a dopiero potem eksplodowało. Z katastrofalnym skutkiem dla okrętu. Niszczyciel „Galway” złamał się wpół jak patyk. Sekcja rufowa zaczęła oddalać się w jedną stronę, a rozdarty dziób w przeciwną. Siedemnastu członków załogi przeżyło w zamkniętym hermetycznie pomieszczeniu. Zabrakło im jednak tlenu, zanim zabiło ich zimno. *** – Chmury i przynęty! – krzyknęła Emily. Ręce trzęsły się jej coraz bardziej, więc wcisnęła je pod pachy. – Wracać za miny! Detektory wreszcie zlokalizowały flagowiec Dominium, który zaskoczył grupę i strzelił z mniej niż tysiąca mil. – Wszystkie jednostki, namierzyć okręt flagowy Dominium i ognia z laserów!

Już! Rozległ się niski pomruk podczas wyładowania wielkich kondensatorów, a potem znajomy wysoki zgrzyt, gdy zaczęły się ładować ponownie. Na wyświetlaczu holo widać było ślad po odlatującym z „Galwaya” dronie z kodem Omega – mknął z coraz większym przyśpieszeniem do Atlasa, gdzie przekaże wiadomość o stracie kolejnego okrętu Floty Ojczystej. – Jesteśmy już w obszarze zaminowanym – zameldował Rahim Bahawalanzai ze stanowiska sterowania. Nawet niewzruszony zwykle pilot był wstrząśnięty, w jego głosie dały się słyszeć emocje. Emily skinęła głową. Nie mogła teraz myśleć o „Galwayu”, musiała wymyślić, co robić dalej. Z tyłu okręt liniowy Dominium wystrzelił kolejną salwę pocisków w miejsce, gdzie jeszcze niedawno znajdowała się „Nowa Zelandia”. Pociski zdetonowały tylko kilka min. Eksplozja, która rozerwała „Galwaya”, zmieniła okręt w skupisko odłamków, najwyraźniej działające jak obłok maskujący. Dezeci nie widzieli na detektorach, dokąd uciekła grupa uderzeniowa. Dron z kodem Omega dotarł do skraju obrazu na wyświetlaczu holograficznym i zniknął. Potem nastąpiła kolejna seria eksplozji, tym razem bliżej – krążowniki Dominium dołączyły do zabawy. – Wiadomość z „Kenta” – zameldowała Betty. Emily skinęła głową, że odbierze. Zaraz potem na ekranie pojawiła się bardzo rozzłoszczona kapitan Stein. – Zabijesz nas, Tuttle! – warknęła. – Nie możemy robić wymiany okręt za okręt, cholera, tak przecież nie wygramy! Grant Skiffington dołączył do konferencji, twarz miał ponurą i zaciętą. – Co robimy, Emily? – Wracamy na Atlasa! – krzyknęła Stein. – Tylko to nam pozostało. Chryste Panie! Nic więcej tutaj nie zdziałamy. – Emily – powtórzył Grant, ale dziewczyna uniosła rękę, aby uciszyć oboje kapitanów. – Cofniemy się w polu minowym, do granicy, bliżej Atlasa. Gdy tylko się tam znajdziemy, ustawimy się do ostrzału pierwszego okrętu Dominium, który wychyli dziób zza min. – Ostrzelamy Dezetów? Niby czym? – parsknęła wściekle Stein. – Zostało mi sześć pocisków. Sześć! Połowa moich laserów nie działa, a po strzale z lasera kondensatory ładują się dziesięć minut. Emily spojrzała pytająco na Granta. Skiffington uśmiechnął się bez radości. – Zachowałem połowę laserów i dziewięć sprawnych wyrzutni. Pocisków wystarczy mi na dwie salwy. Emily skinęła głową. „Nowa Zelandia” miała jeszcze trzynaście wyrzutni, dwadzieścia pocisków, ale tylko pięć działających laserów. – Działamy zgodnie z planem – stwierdziła twardo. – Cofacie się za mną do wewnętrznej granicy zaminowanego obszaru i czekacie na okazję do strzału, gdy tylko jakiś Dezet wyściubi dziób. – Nie przeżyjemy tego – zauważyła rzeczowo Stein. – To Atlas ma przeżyć – odparła Emily. – Taki jest cel. – Na bogów naszych matek… – Słuchaj, Emily – Grant nie dał skończyć Stein. – Jeżeli cofniemy się do Atlasa, może zdołamy uzupełnić uzbrojenie i…

– Merlinie – zawołała Emily. – Słucham, kapitan Tuttle. – Wystrzel dron z kodem Omega. – Rozkaz przyjęty. – A po chwili: – Dron z kodem Omega wystrzelony. Emily spojrzała na dwoje kapitanów. Twarze mieli ponure. Może patrzyli trochę wyzywająco? Wiedzieli, co zrobiła. – Wystrzelcie swoje drony z kodem Omega, potem zmniejszcie moc i przejdźcie w tryb maskowania, na ile możecie. A potem ruszajcie za mną. Jeżeli zostaniemy rozdzieleni, spotkajmy się w… – Podała współrzędne i szybko się rozłączyła, zanim Grant lub Stein zdążyli zaprotestować. Emily opadła na fotel. Starała się zachować nieprzenikniony wyraz twarzy i nie zdradzać swoich uczuć. Minuta ciągnęła się jak wieczność, gdy wreszcie Merlin zameldował: – Wysłano kod Omega zarówno z „Yorkshire”, jak i z „Kenta”. Czy mam rozpocząć manewry ratunkowe? Emily odetchnęła głęboko, żeby się opanować. „Nie ma przecież sensu krzyczeć na komputer” – napomniała się w duchu. – Merlinie, jak wygląda sytuacja na polu minowym? Kiedy okręty Dominium się przebiją? – Jednostki Dominium przebiją się przez obszar zaminowany za około czterdzieści minut. „Nowa Zelandia” zmniejszyła moc do minimum, aby się zamaskować, a potem powoli ruszyła do wewnętrznej granicy pola minowego. Alex Rudd stanął obok Emily. – Alex? Czy „Kent” i „Yorkshire” lecą za nami? – zapytała go cicho. – Tak. Trzymają się blisko. „Dzięki Bogu” – pomyślała. Ręce znowu jej się trzęsły. Splotła je szybko. W oddali za rufą „Nowej Zelandii” okręty Dominium wybijały sobie tunel przez zaminowany obszar. Emily zaczęła się zastanawiać, jak sobie radzi Cookie. *** Oficer przy stanowisku detekcji na pokładzie „Zemsty” zameldował admirałowi Mello: – Okręty Victorii właśnie wystrzeliły kod Omega. Ale nadal są sprawne, admirale. Detektory wychwyciły ich dane, zanim jednostki przeszły w tryb maskowania… Oficer popatrzył bezradnie. – Dlaczego to zrobiły, admirale? Mello pogładził się po podbródku. Pokiwał głową w zamyśleniu. Podziwiał dowódcę tej grupy z Victorii, kimkolwiek był. – Dowódca prowadzący te okręty właśnie powiedział nam, że będą walczyć na śmierć i życie. Nie cofną się i nie uciekną – wyjaśnił Mello, zaraz jednak uświadomił sobie, że słucha go cała załoga mostka, więc uśmiechnął się drapieżnie i dodał: – Więc po prostu będziemy musieli je zniszczyć, czyż nie?

ROZDZIAŁ 70 NA POKŁADZIE „ZEMSTY”, OKRĘTU FLAGOWEGO SIŁ DOMINIUM Cookie ukryła się przed serią z karabinu, która z wizgiem uderzyła w gródź nad głową dziewczyny. Dwóch marines na czele szarpnęło się, gdy ich bezgłowe ciała opadły w bryzgach krwi na podłogę. Cookie zabrała ich broń pneumatyczną i przekazała dalej. – Dajcie komuś, kto ma tylko włócznię – rozkazała szeregowemu za swoimi plecami. Wiele by dała za wzmocniony kombinezon bojowy! Pancerz. Broń. Czujniki. Moduły pierwszej pomocy. Mogłaby przemaszerować prosto przez tych drani i przejąć mostek w dziesięć minut. Zabiłaby wszystkich wrogów. „Szkoda, że życzenia tak łatwo się nie spełniają…” – pomyślała ironicznie. Odwróciła się do swoich ludzi, trzydziestu, może więcej, uzbrojonych w zdobyczne pistolety i broń pneumatyczną. Patrzyli na Cookie wyczekująco. – Przed nami jest ich tylko trzech lub czterech. Ty, ty i ty… – wskazała. – Osłaniajcie nas. Reszta po prostu pędzi prosto na nich. Kończy nam się czas. Naprzód! Dwie minuty i pięciu zabitych marines później znaleźli się w kolejnym korytarzu, bliżej mostka. Po lewej i z tyłu słyszeli staccato broni automatycznej i trzaski broni energetycznej. Cookie uśmiechnęła się. „Ciężka broń energetyczna na pokładzie okrętu? Musieliśmy bardzo wkurzyć Dezetów”. – Nie zatrzymywać się! – nakazała. Zza rogu wybiegł szeregowy, dostrzegł Cookie i zatrzymał się przy niej, dysząc. – Starszy sierżant Zamir kazał mi przekazać, że druga grupa nie została przerzucona. – Co? – Cookie z trudem powstrzymała się od jęku. Posłaniec skinął głową. – Starszy sierżant uważa, że to pewnie jakaś awaria i raczej nie będzie więcej żołnierzy. Cookie poczuła falę paniki, potem gniewu i niedowierzania. – Gdzie jest starszy sierżant? – No, to gorsza wiadomość. Dezeci mają paru żołnierzy w pancerzach bojowych. Są gdzieś za nami, zbliżają się szybko. Starszy sierżant mówi, że nie powstrzymamy ich pneumatykami, które mamy, więc trzeba się pośpieszyć z przejęciem mostka. Mówi, że postara się zyskać dla was na czasie, ale macie… uch… ruszyć dupę. „Nie do wiary” – pomyślała Cookie. Podniosła się. Gdzieś przed nią znajdował się mostek okrętu flagowego Dominium.

*** Na stacji kosmicznej Atlas Nina, asystentka Hirama Brilla, podeszła do niego z wahaniem. – Komandorze, wiadomość z sekcji detekcji. Właśnie teraz przyszła. Hiram próbował rozpaczliwie przesunąć miny strzelające z przodu Atlasa na tyły, skąd nadciągały siły Dominium. – Możesz się tym zająć sama, Nino? – zapytał, nawet nie spojrzawszy na dziewczynę. Całą uwagę skupiał na obrazie holo. – Komandorze – nalegała Nina, ale zaraz zamilkła. Brill dopiero teraz popatrzył na nią zaniepokojony, ponieważ zwykle tak się nie zachowywała. – Hiramie – odezwała się cicho – dostaliśmy kody Omega z „Galwaya”, „Kenta”, „Nowej Zelandii” i „Yorkshire”. Bardzo mi przykro. A potem odwróciła się i odeszła. Hiram półprzytomnie opadł na krzesło. W całym swoim życiu miał tylko jedną prawdziwą przyjaciółkę i tylko jedną kobietę, którą kochał. A teraz obie nie żyły? Nie potrafił tego zrozumieć. Nie chciał rozumieć. – Nina! – zawołał. Z przeciwnej strony sali dziewczyna podniosła głowę. Wyglądała na zmartwioną. – Prześlij dane z kodem Omega na mój komputer. Szlag! Nie uwierzy w ich śmierć, dopóki sam się nie przekona. *** Na mostku „Zemsty” komandor Pattin pochyliła się do admirała Mello. – Mam meldunek o abordażu. Żołnierze wroga otworzyli ogień w mesie i w kilku korytarzach. Mello uniósł brwi. – Jak to możliwe? Pattin wzruszyła ramionami. – Pewnie podlecieli promem na tyle blisko, aby przycumować do kadłuba i wyciąć sobie przejście. Nie sądzę, żeby było ich dużo. Zawiadomiłam oddział komandosów, już na nich ruszyli. Mello wrócił do obrazu holo. Paru ludzi z karabinami nie stanowiło groźby, co najwyżej mogli irytować. Zabijaki z Komitetu Bezpieczeństwa Ludowego dopadną tych śmiałków. Szczęściarze zginą, pechowcy zostaną złapani. Komitet Bezpieczeństwa Ludowego Dominium miał pewną, hm… reputację, jeśli chodziło o więźniów. Cóż, to nie był problem admirała Mello. Przyjrzał się schematowi, na którym okręty Dominium przebijały się przez zaminowany obszar. – To już nie potrwa długo. Dwa tysiące mil za „Zemstą” rozległo się pukanie do drzwi kajuty admirała Kaesera na pokładzie „Mocarza”. Admirał uznał to za dobry znak – gdyby kapitan Bauer traktował go jak więźnia, otworzyłby po prostu drzwi i wszedł. Pukanie było cywilizowaną uprzejmością i oznaką szacunku. I oznaczało, że pozostała jeszcze nadzieja. Admirał otworzył osobiście, zamiast warknąć: „Wejść!”, jak to było w zwyczaju. – Proszę, kapitanie. – Zaprosił do środka i wskazał krzesło. Bauer usiadł. Nie

krył ani zmieszania, ani zdenerwowania. Z pewnością nie czuł się tak tylko dlatego, że złożył wizytę głównodowodzącemu w areszcie domowym. – Może po prostu powiedz, co cię dręczy, Fritz – powiedział cicho Kaeser. – Chodzi o admirała Mello – wyjaśnił pośpiesznie Bauer. – Poświęcił kolejny niszczyciel w tym pościgu za wiktoriańską stacją. Jego siły uderzeniowe skurczyły się do czterech krążowników i „Zemsty”. Myślę, że tyle mu wystarczy, żeby przebić się przez miny, ale jeżeli okręty Victorii powrócą spod tunelu czasoprzestrzennego, admirał zostanie pokonany. Kaeser skinął głową. Mello był zawzięty, uparty i brutalny, do tego niezłomnie wierzył, że każdą wojnę wygrywa się w „decydującym starciu”. Jeżeli uznał, że właśnie to jest decydujące starcie, zaryzykuje wszystko dla zwycięstwa. Kaeser westchnął. Jak to możliwe, że takim głupcom zawsze udawało się dorwać do wysokich stanowisk? – Jak wygląda nasza sytuacja, kapitanie? – zapytał spokojnie. Bauer wziął głęboki oddech. – „Mocarz” dostał rozkaz, aby ruszyć naprzód i dołączyć do „Zemsty”. Dotarliśmy już prawie do wyłomu w polu minowym. – Co z posiłkami? Czy z Kornwalii nadlecą nasze jednostki? – Sześć krążowników, admirale, ale znajdują się o trzy godziny lotu od nas. – Prawie – westchnął Kaeser. Przesunął dłonią po włosach i oszacował liczbę jednostek i siłę ognia, jaką dysponowały. Przeklęty Mello i jego pomysły, żeby osłabić własną flotę, byle przebić się przez miny! Ten człowiek każdy problem traktował jak gwóźdź, a siebie uważał za młotek. A teraz to… „Albo jęczenie, albo dowodzenie” – napomniał się w duchu Kaeser. – Co zamierzasz zrobić, Fritz? – zapytał. – Nie wiem! – wybuchł Bauer. – M-myślę, że admirał Mello poprowadzi nas na śmierć, ale jeżeli nie posłuchamy rozkazu, Atlas wymknie się nam z rąk. Jeżeli jednak nasze siły zostaną zniszczone, a stacja ucieknie, kto obroni Timora i resztę naszego sektora? Jeżeli podejmę złą decyzję, bezpieka aresztuje moją rodzinę… – Urwał, bo zabrakło mu tchu. Na twarzy kapitana mieszały się emocje, od zwątpienia i strachu po wstyd. – Nie wiem, co robić, admirale. Naprawdę nie wiem. Kaeser wstał i zapiął bluzę munduru. – Fritz – powiedział życzliwie – myślę, że najlepiej będzie, jeżeli ty i ja wrócimy na mostek. Bauer nie krył ulgi. – Co zamierzacie zrobić, admirale? Kaeser uśmiechnął się ponuro. – Jeszcze nie wiem, Fritz, ale kiedy nadejdzie właściwy moment, po prostu to zrobię. *** „Nowa Zelandia” dotarła do wewnętrznej granicy zaminowanego obszaru. Stacja kosmiczna Atlas znajdowała się zaledwie o godzinę szybkiego lotu i była widoczna wyraźnie na detektorach pasywnych. Przypominała buzujące ognisko w ciemnościach nocy.

Jednak wciąż nie było najmniejszego śladu admirał Douthat i reszty Floty Ojczystej. – Alex, wyślij drona na stację – powiedziała Emily. – Niech mają pojęcie, gdzie dokładnie jesteśmy i że przygotowujemy się do ataku na okręty Dominium, gdy tylko przedrą się przez nasze miny. Przekaż też, że jeżeli jest jakiś dostępny okręt, pilnie potrzebujemy wsparcia. „Kent” i „Yorkshire” zgłosiły, że zajęły pozycje. Emily nakazała Merlinowi oszacować, w którym miejscu siły Dominium przebiją się przez zaminowany obszar, po czym poleciła innym okrętom, aby przy pomocy wiązek przyciągających przemieściły tam jak najwięcej min. Po raz piąty sprawdziła uzbrojenie i znowu upewniła się, że przy dużym szczęściu siły ognia wystarczy co najwyżej na uszkodzenie lub zniszczenie jeszcze jednego krążownika Dominium, ale na tym koniec. Reszta krążowników i ogromny okręt flagowy wroga przebiją się i dotrą do Atlasa. Poobijany okręt Emily nie zdoła ich powstrzymać. I wtedy przyszedł jej do głowy pomysł, tak ponury i ohydny, że wolałaby go nie rozważać. A z pewnością nie chciała o nim mówić w obecności załogi mostka. – Okręty Dominium zaraz się przebiją przez zaminowany obszar – zameldował Merlin. – Wszystkie jednostki, gotowość bojowa! – rozkazała Emily. Starała się, aby jej głos brzmiał spokojnie. – Merlinie, zidentyfikuj cele. Na mój rozkaz otworzyć ogień ze wszystkich laserów i wyrzutni. Na ekranie taktycznym obserwowała, jak ostatnia warstwa min zamigotała i znikła. Potem pojawiły się znajome czerwone ikony wrogich okrętów, wynurzających się w czystą przestrzeń. – Krążownik wroga przebił się przez zaminowany obszar – powiadomił Merlin. „Bogowie naszych matek, potrzebna mi wasza pomoc” – pomyślała Emily. A potem połączyła się z pozostałymi okrętami. – Wszystkie jednostki! Ognia! Ognia! *** Na okręcie „Zemsta” Cookie wyjrzała ostrożnie zza rogu. Nic. W oddali na ścianie widniał duży znak ze strzałką w lewo. Dziewczyna odwróciła się do swoich ludzi. – Ktoś umie czytać w języku Dominium? – Ja, kapral Sanchez. – Jeden z szeregowych podniósł rękę. – Mieszkałem z dziadkami na Timorze przez ponad rok i chyba radzę sobie całkiem nieźle. – No to chodź tu – syknęła Cookie. Gdy przytruchtał, zerknęła na jego plakietkę identyfikacyjną. „Albert Meyer”. – Możesz przeczytać tamten znak, Meyer? – Wskazała na ścianę w oddali korytarza. Szeregowy wychylił się ostrożnie, a po chwili cofnął. – Centrala dowodzenia bojowego znajduje się obok po lewej – odpowiedział. – Czy to oznacza mostek? Skinął głową. – Właściwie „mostek” na statkach Dominium używany jest do dokowania i tym podobnych. Okrętem steruje się i dowodzi z CDB podczas bitwy. Właśnie tam chcemy się dostać, kapral Sanchez.

Cookie obejrzała się szybko. Miała około trzydziestu ludzi uzbrojonych w broń Tilleke i zdobyczne pistolety Dezetów. W karabinach pneumatycznych savaków kończyła się amunicja lub sprężone powietrze. Wiśniowski wciąż niósł włócznię, swój „szczęśliwy amulet”, jak ją nazwał. Cookie straciła część swojego oddziału, ale potem znalazła niedobitki innego. Z tyłu trwało poważne starcie, a huk wystrzałów nieustannie się przybliżał. Czas było ruszać. – Pomieszczenie, do którego musimy się dostać, jest niedaleko – szepnęła do reszty oddziału. – Gdy tylko tam wejdziemy, zabijamy wszystkich, zrozumiano? Właśnie dlatego tutaj przyszliśmy, żeby zabić dowództwo okrętu. Wszyscy skinęli głowami. Niektórzy wyglądali na przerażonych, niektórzy na podnieconych, a reszta chciała tylko, żeby to się po prostu skończyło, nieważne, z jakim rezultatem. Kolejna fala wibracji przetoczyła się przez pokład, wielki okręt znowu otworzył ogień. – Do dzieła – rzuciła Cookie. *** Lasery i pociski z „Nowej Zelandii”, „Yorkshire” i „Kenta” uderzyły w pierwszy krążownik Dominium. Początkowo nic się nie stało, a potem wrogi okręt jakby napuchł, na płytach jego pancerza pojawiły się bąble. A potem na spawach pokazały się szczeliny, dziesiątki szczelin, i zaczęło z nich uciekać powietrze. Wewnątrz buchały płomienie. Okręt przechylił się na burtę, a potem zaczął się obracać od dziobu do rufy. Zaraz po pierwszym z pola minowego wynurzył się kolejny krążownik i od razu otworzył ogień z laserów i wyrzutni. Maleńka i pobita grupa uderzeniowa Emily nie miała już praktycznie czym strzelać. Na ponowne załadowanie wyrzutni – tych, które wciąż jeszcze działały – potrzeba było paru minut, a kondensatory laserów całkowicie się wyładowały. – Obłoki maskujące i przynęty! – rozkazała Emily, a potem połączyła się ze Skiffingtonem i Stein. – Wracajcie na pole minowe! – rozkazała pośpiesznie. Drżące ręce wsunęła pod uda, a potem zamknęła oczy. Uciekać czy walczyć? „Jeżeli ucieknę, Dezeci w okamgnieniu dopadną Atlasa. Ale czym mam walczyć? Nie zostało nic oprócz trzech sfatygowanych kadłubów…” Chciało jej się płakać, ale zmusiła się, aby zachować spokój. – W każdej chwili może pojawić się wielki okręt Dominium. Chcę, żebyście ewakuowali wszystkich, którzy nie są niezbędni. Jeżeli nie macie już sprawnej broni, ewakuujcie również obsługę uzbrojenia. Niech wsiądą do promów i lecą na stację. Grant Skiffington i Lisa Stein wymienili zaniepokojone spojrzenia. Emily wiedziała, co pomyśleli. Najpierw wysłała kod Omega, teraz ewakuuje załogi. – Posłuchaj, Emily… – zaczął Skiffington. – Gdy tylko pojawi się ten wielki flagowiec Dominium, staranujemy go – wyjaśniła Emily rzeczowo. – Wszyscy troje. Jestem pewna, że to właśnie na flagowcu znajdują się pociski z antymaterią. Jeżeli uda nam się wyeliminować ten

okręt, Atlas powinien wytrzymać do powrotu admirał Douthat. Ocalcie jak najwięcej członków załóg, ale musicie być gotowi za dziesięć minut. „Nowa Zelandia”, bez odbioru. – Zerwała połączenie. Załoga mostka patrzyła na nią, wytrzeszczając oczy. – Przykro mi – szepnęła Emily. – Musicie pozostać na mostku. Alex, przeprowadź ewakuację. Obsługę uzbrojenia też, możemy sterować bronią stąd. Broń już nie miała znaczenia, a Emily dobrze o tym wiedziała. Tego ogromnego okrętu i tak by się nie udało zniszczyć tuzinem pocisków na krzyż i paroma laserami. Dlatego musieli go staranować, wszystkie trzy niszczyciele Floty Ojczystej Victorii, przyśpieszające na pełnej mocy bojowego napędu. Załoga mostka nadal tylko patrzyła na Emily. Młoda kapitan zatrzymała spojrzenie na Tobiasie Partridge’u. „Taki młody” – pomyślała Emily. I był tylko asystentem bosmana Friedmana, nie nadzorował detekcji. Alex Rudd skinął głową za plecami chłopaka. Domyślił się, czego chciała Emily. Dotknął ramienia Partridge’a. Bosman Gibson również poparł tę decyzję. – To tylko chłopak – mruknął. – Panie Partridge – oznajmiła Emily – proszę iść do hangaru i odlecieć promem na Atlasa. Szybko. Partridge wyglądał na zaskoczonego. Zerknął na obu bosmanów, a potem na Emily, ale wszyscy milczeli. Wtedy chłopak wstał sztywno, zacisnął zęby i wyszedł bez słowa. Kiedy zniknął jej z oczu, Emily odetchnęła. „Przynajmniej jego mogłam ocalić”. *** Na Atlasie królowa Anna i sir Henry usiedli w niewielkim pokoju. Mogli stąd obserwować na obrazie holo, jak z zaminowanego obszaru wynurza się przez wyłom drugi krążownik Dominium. – Dlaczego nasi nie strzelają? – zapytała zdenerwowana Anna. Widziała przecież trzy okręty Victorii pod dowództwem młodej Emily Tuttle. – Podejrzewam, że skończyły im się pociski – odparł ochryple sir Henry. Przez wiele godzin oboje się kłócili. Sir Henry upierał się, żeby królowa uciekła do Azylu, a królowa uparcie odmawiała. Na obrazie holo pojawiło się nagle kilka małych świecących punktów, które powoli kierowały się na Atlasa. Królowa pochyliła się, żeby przyjrzeć się dokładniej. – Czy to drony? – zapytała. – Nie, Wasza Wysokość – odpowiedział Hiram Brill, który właśnie stanął w progu. – To promy. Kapitan Tuttle rozkazała ewakuację niepotrzebnych członków załóg. Królowa nie kryła zmieszania. Sir Henry pobladł, a potem zaklął cicho. Hiram ponuro skinął głową. Anna spojrzała bez zrozumienia najpierw na sir Henry’ego, potem na Hirama. – Co to znaczy? – zapytała z rosnącym niepokojem.

– Emily odesłała tych ludzi, ponieważ zamierza staranować okręt flagowy Dominium, Wasza Wysokość. – Och… – szepnęła smutno Anna Radcliff Mendoza Churchill, królowa Victorii. *** Cookie wychyliła się zza rogu. Oto i ono – wejście do centrali dowodzenia bojowego. I dziesięciu uzbrojonych strażników. Właściwie wejście znajdowało się pewnie ze trzydzieści jardów dalej, w głębi korytarza. Nie było tutaj żadnych przejść do bocznych pomieszczeń ani innych korytarzy. Gdy tylko marines wyjdą zza węgła i zaatakują, będą wystawieni na strzał przez trzydzieści jardów. Nic na to nie mogli poradzić. Musieli zdobyć centralę albo umrzeć, próbując. Cookie uśmiechnęła się pod nosem. „Czeka nas niezła zabawa”. Za plecami marines odgłosy walki stawały się coraz donośniejsze. Gońcy przekazali Cookie, że pięciu uzbrojonych i opancerzonych żołnierzy Dominium zostało zabitych, ale za potworną cenę krwi. – Wiśniowski! – szepnęła Cookie. Wielki mężczyzna przykucnął obok niej w mgnieniu oka. Trzymał pistolet gotowy do strzału i włócznię. Dziewczyna spojrzała mu oczy. – Dobrze się bawisz, Wiśniowski? Wyszczerzył zęby w drapieżnym uśmiechu i uniósł włócznię, niemal na całej długości zbroczoną krwią. – Za nic w świecie bym tego nie przepuścił, kapral Sanchez. Cookie przysunęła się do niego bliżej. – Przejęliśmy od zabitych Dezetów ponad dziesięć granatów. Zbierz je od chłopaków i przynieś mi, tylko szybko! Wiśniowski uśmiechnął się jeszcze szerzej, po czym ruszył wykonać rozkaz. Ani na chwilę nie rozstawał się z włócznią. „Jakbym miała w oddziale prawdziwego polskiego woja” – pomyślała Cookie z rozbawieniem. „I dzięki Bogu za niego”. *** Na mostku okrętu „Lwie Serce” admirał Douthat usiadła wściekła w fotelu. – Możemy lecieć trochę szybciej? – zapytała z irytacją. Siły Victorii wciąż znajdowały się o godzinę lotu od Atlasa i jeszcze dalej od pola minowego, gdzie toczyła się walka. Kapitan Eder pokręcił głową. – Przekraczamy o trzy g pełne przyśpieszenie bojowe. Złamaliśmy wszystkie zasady bezpieczeństwa. Jeżeli jeszcze przyśpieszymy, prawdopodobieństwo awarii osiągnie sto procent. Douthat tylko zaklęła. Pierwszy oficer podał dowódcy okrętu tablet. Eder zerknął na przekazane wieści i oznajmił admirał Douthat: – Dezeci przebili się przez miny. Kilka niszczycieli i wielki flagowiec. Ostatnie trzy jednostki Zimowej Straży przygotowują się do ataku.

„Ostatnie trzy?” – jęknęła w duchu admirał. – A co z królową? – zapytała. – Odmawia opuszczenia Atlasa. – Niech to cholera! Czy ta krypa naprawdę nie może lecieć szybciej? *** Emily połączyła się z „Yorkshire” i „Kentem”. – Merlin przewiduje, że flagowiec Dominium wynurzy się z pola minowego za jakieś dziesięć minut, może piętnaście. Od momentu, gdy go zobaczymy, do chwili, gdy będziemy musieli uderzyć, pozostanie nam najwyżej minuta, żeby uzyskać jak największe przyśpieszenie. Pełna moc przez całą drogę. Stein spojrzała na nią kwaśno. – Kto rusza pierwszy? – zapytała. Emily zmusiła się do uśmiechu. – To flota kosmiczna, pamiętasz? Ruszamy razem. Grant pokręcił głową. – Em, musi być inny sposób, lepszy niż… – Co? – prychnęła Emily. – Powiedz mi, jak mam zatrzymać ten cholerny okręt! Zaproponuj inny sposób, a natychmiast go wykorzystam! Grant popatrzył na nią z urazą. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale zaraz się rozmyślił. Emily przeniosła wzrok na Stein. – A może ty masz lepszy pomysł? Stein skrzywiła się gniewnie, ale nic nie powiedziała. Emily pokiwała głową. – Bądźcie gotowi za dziesięć minut. Przełączcie SI na Maxa. Kiedy wydam rozkaz, nie róbcie niczego głupiego. Po prostu rozpędźcie się i staranujcie drania. „Nowa Zelandia”, bez odbioru. *** Cookie wytarła spocone dłonie o spodnie, wychyliła się zza rogu i rzuciła pierwszy granat, a potem drugi. Za jej plecami Wiśniowski rzucił jeszcze cztery, sklejone razem taśmą. Zostało cztery, ale Cookie chciała je zachować na wypadek, gdyby opancerzeni żołnierze Dominium dogonili marines i zaatakowali od tyłu. Łu-up! Huk eksplozji rzucił Cookie na kolana. Odłamki metalu z wizgiem przecięły powietrze i odbiły się od grodzi. Korytarz wypełniły krzyki i jęki. – Naprzód! – wrzasnęła Cookie i trzydziestu czterech marines pognało korytarzem, krzycząc i strzelając. Jednak co najmniej czterech wartowników przeżyło. Podjęli walkę, choć byli ogłuszeni i ranni. Zasypali korytarz gradem stalowych igieł i spowolnili natarcie. Dwóch marines na przedzie rozprysło się w strzępy tkanki, która z plaśnięciem uderzyła w twarze żołnierzy z kolejnego szeregu, w ściany i podłogę. Ośmiu od razu padło z krzykiem, przeszytych dziesiątkami pocisków. Podkomendni Cookie również strzelali, ale w karabinach pneumatycznych szybko zaczęło brakować albo kul, albo sprężonego powietrza.

A w korytarzu nie było się gdzie ukryć. Ginęło coraz więcej marines. Cookie uniosła zdobyczny pistolet, wystrzeliła pięć razy w pierś i szyję jednego z Dezetów, ale potem jej broń szczęknęła bezradnie. Dziewczyna gniewnie cisnęła ją w drugiego strażnika. Żołnierz Dominium zdołał zabić jeszcze dwóch marines, potem jednak wytrzeszczył oczy ze zgrozy i niedowierzania. Z piersi wystawała mu sześciostopowa włócznia. Opadł na kolana, lecz pomimo osłabienia próbował jeszcze unieść karabin. Wiśniowski strzelił mu w głowę, a potem kopnął ciało i splunął. Wyrwał włócznię, po czym jeszcze raz z całej siły kopnął zwłoki. Cookie zabrała jednemu z zabitych karabin, sprawdziła magazynek i rozejrzała się po korytarzu. Wszędzie leżały ciała. Kawałki tkanki przylgnęły do ścian i sufitu. Palce odciętego ramienia wciąż się ruszały. Krew zbierała się w kałuże pod ciałami i spływała ze ścian. Z trzydziestu czterech marines zostało najwyżej dwudziestu. A niedaleko słychać było terkot wystrzałów i coraz bliższe kroki opancerzonych żołnierzy wroga. – Zbierzcie jak najwięcej amunicji i broni – rozkazała swoim. – I za mną. A potem po prostu weszli wszyscy do centrali dowodzenia na największym okręcie Floty Bojowej Dominium. *** Na ekranie taktycznym Emily widziała już cztery krążowniki powoli wyłaniające się z wyłomu w zaminowanym obszarze. – Namierzanie aktywnymi detektorami – zameldował bosman Friedman. – Dezeci wiedzą, że tu jesteśmy, i próbują nas wykryć. Ale odnalezienie ich było trudne. „Nowa Zelandia”, „Kent” i „Yorkshire” zmniejszyły moc i skryły się wśród zakłóceń min. Szum był tak silny i zmienny, że Emily nie bała się wykrycia, okręty stały się niemal niewidzialne… Dopóki nie włączą napędu. Wtedy na detektorach wroga zapłoną jak świece w ciemnym pokoju. – Merlinie, kiedy pojawi się okręt flagowy Dominium? – zapytała niecierpliwie Emily. – W przybliżeniu za siedem minut. Skinęła głową. – Merlinie, przełącz się na Maxa. Po krótkiej pauzie usłyszała warkotliwe: – Kogo mam zaatakować? – Bosmanie Gibson, proszę przesłać szybkiego drona na Atlasa, żeby powiadomić resztę, co zamierzamy zrobić. Trzeba też ustawić drona zwiadowczego, niech przekaże, jak nam poszło. W głębi duszy Emily cieszyła się z tego prostego rozwiązania. Chociaż ona, Stein, Skiffington i ich załogi będą martwi, dron przynajmniej zarejestruje przebieg zdarzeń dla innych. Bosman Gibson odetchnął głęboko. – Tak jest, kapitan Tuttle. Emily nerwowo potarła nos. Może jednak o czymś zapomniała? Westchnęła ciężko. Wkrótce nie będzie to miało żadnego znaczenia.

*** Na „Zemście” admirał Mello sprawdził dane przesłane przez krążowniki. Okręty wroga czaiły się gdzieś w pobliżu, ale nie można ich było znaleźć. Nieważne. Tylko trzy jednostki, na pewno z pociskami na wyczerpaniu i poobijane po wcześniejszych starciach. „Zemsta” przebije się przez nie bez trudu i ruszy na Atlasa, który znajdował się najwyżej o godzinę lotu od pola minowego. A wtedy wielkie imperium Victorii zginie z ręki admirała Mello. Zza grodzi centrali dowodzenia dobiegł hałas, a potem wstrząs od wybuchu granatu cisnął fotel admirała na podłogę. Powietrze wypełniły kłęby dymu i świszczące odłamki. Mello usłyszał krzyki, a potem sykliwy terkot karabinów automatycznych. Dźwignął się z wysiłkiem. Komandor Pattin siedziała i przyciskała dłoń do czoła. Spod palców spływała jej krew, szkarłatne krople kapały na bluzę munduru. A potem zabrzmiały słowa, których admirał Mello nie rozumiał. Rozpoznał jednak język – angielski. – Zostawcie jednego żywego, żeby pokazał nam sterowanie! Jednego pojmać żywcem! Admirał Mello gniewnie zmarszczył brwi. Gdzie byli strażnicy? Przecież mieli pilnować grodzi do centrali! *** Na pokładzie „Mocarza” admirał Kaeser próbował wywołać „Zemstę”, ale nikt się nie zgłaszał. Spojrzał na oficera przy stanowisku detekcji. – Na moją odpowiedzialność przejmijcie kamery w centrali dowodzenia „Zemsty” i przełączcie na nasz monitor – rozkazał ze spokojem. Oficer skinął głową i pośpiesznie wpisał odpowiednią komendę. Główny ekran łączności zgasł, zamigotał, a potem ukazała się sterownia bratniego okrętu. Pomieszczenie wypełniał dym, biegały niewyraźne postacie. Rozległ się ochrypły okrzyk, a Kaeser, który uczył się angielskiego już w podstawówce, bez trudu zrozumiał znaczenie słów. I poczuł zimny dreszcz. „Zostawcie jednego żywego, żeby pokazał nam sterowanie! Jednego pojmać żywcem!”… Zaraz potem zaterkotały serie wystrzałów, a załoga „Mocarza” z niedowierzaniem i przerażeniem patrzyła na masakrę. – Cała naprzód! – rozkazał admirał Kaeser. – Wezwać oddziały z Komitetu Bezpieczeństwa Ludowego, niech się uzbroją i zbiorą w hangarze promów. Oddziały wroga dokonały abordażu na „Zemstę”. Musimy ją odbić! A potem wstrząśnięty patrzył, jak ogromny, zbryzgany krwią marine podchodzi do admirała Mello, głównodowodzącego Flotą Bojową Dominium, i wbija mu włócznię w pierś. *** Cookie wkroczyła do centrali dowodzenia z resztą marines. zaskoczonych ludzi podniosło na nich wzrok. Cookie uniosła rękę.

Tuzin

– Zostawcie jednego żywego, żeby pokazał nam sterowanie! – rozkazała. – Jednego pojmać żywcem! A potem uniosła karabin, wybrała starannie cel – kobietę z ozdobnymi pagonami, zapewne kapitan – i otworzyła ogień. Kiedy po kilku sekundach strzelanina ucichła, tylko dwóch ludzi z załogi mostka okrętu Dominium zachowało życie. Jednym był młodzieniec, który trząsł się przy stanowisku detektorów, a drugim starszy mężczyzna o ostrych rysach, który właśnie wstawał zza dużej konsoli. Kiedy się wyprostował, wbił w Cookie groźne spojrzenie. Dopiero teraz dziewczyna zorientowała się, że to ktoś z naprawdę wysoką szarżą, zapewne admirał. Dobrze. Cookie uniosła broń do strzału, ale zawahała się, gdy dostrzegła obok ruch. Szeregowy Wiśniowski minął ją, warknął niezrozumiale i z całej siły wbił włócznię w pierś oficera floty Dominium. Stary mężczyzna odchylił głowę i wrzasnął, a Wiśniowski pchnął jeszcze mocniej, aż grot włóczni zgrzytnął o posadzkę. Potem wielki marine wyrwał broń, kopnął trupa i spojrzał na Cookie. – Co teraz? – zagrzmiał. Dziewczyna odetchnęła głęboko. Ogarnęła ją fala radosnej ulgi. Na bogów naszych matek! Ledwie mogła w to uwierzyć, udało się im zdobyć mostek ogromnego okrętu wroga! Teraz musieli zatrzymać ten okręt. – Meyer! Albert Meyer! – zawołała Cookie. – Tu jestem, kapral Sanchez. – Meyer stał tuż za jej plecami. – Dobrze. – Cookie wskazała młodego mężczyznę przy konsoli detektorów. – Kto to jest? Meyer zapytał, zaskakująco łagodnym tonem. Młodzieniec zawahał się, a potem wyrzucił dwa krótkie zdania. – Karl Kappel. Młodszy oficer w sekcji detektorów. Kappel odezwał się znowu, znacznie ciszej. Wskazał na jedno z ciał. – Pierwszy oficer nie żyje – przełożył Meyer obojętnie. Cookie już otworzyła usta, aby zadać pytanie, tym razem już w języku Dominium, ale w porę się rozmyśliła. Może lepiej, żeby Meyer tłumaczył, skoro chyba nawiązał kontakt z jeńcem. – Zapytaj, gdzie jest panel kontroli systemów hamowania, tych z ciemną materią. I zagroź mu, że jeśli nie powie, oddam go Wiśniowskiemu. Za jej plecami Wiśniowski wyszczerzył się i zakręcił włócznią. Z grotu spływała krew. Karl Kappel pobladł i przełknął nerwowo. Meyer przetłumaczył. Kappel wskazał na jedną z konsoli. – Pokaż – rozkazała Cookie. Kappel chyba był zbyt przerażony, żeby zauważyć, że użyła jego rodzimej mowy. Pośpiesznie podszedł do konsoli w pobliżu stanowiska admirała i wskazał duży czerwony przycisk. Wymamrotał kilka słów, których Cookie nie zrozumiała, spuścił oczy i umilkł. – Ten przycisk włącza hamowanie alarmowe – wyjaśnił Meyer. Pochylił się, gdy Kappel wyszeptał coś jeszcze. – Mówi, że jest też panel do mniej ostrego zwalniania, ale nie wie który. A tutaj wystarczy nacisnąć czerwony guzik i statek zacznie szybko tracić prędkość.

Cookie skinęła głową. – Niech każdy się czegoś przytrzyma! – zawołała. – Ostre hamowanie za dziesięć sekund! Marines rozbiegli się, żeby znaleźć bezpieczne miejsca. Niektórzy po prostu padli na podłogę, skulili się i osłonili głowy. Karl Kappel rozejrzał się z niepokojem, a potem opadł na ziemię i chwycił się konsoli. Marine obserwujący wejście na mostek zawołał ostrzegawczo: – Hej, kapral Sanchez! Lepiej się pośpiesz, zbrojni Dezeci są już blisko! Cookie uderzyła pięścią w przycisk. *** Na pokładzie „Nowej Zelandii” Emily Tuttle zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. Już wkrótce będzie po wszystkim. Nie będzie czasu na wątpliwości ani nerwowe myśli, nie będzie czasu na samooskarżenia. Z ramion Emily zdjęty zostanie ciężar odpowiedzialności, który spędzał jej sen z powiek. Czuła… nie tyle zadowolenie, co ulgę. Będzie wolna. Jak to się mówiło w tym starym, martwym języku? Alea iacta est. Kości zostały rzucone. Zaśmiała się bez radości. Starożytni Rzymianie dobrze rozumieli wojnę… I ludzi, którzy walczyli. Cóż, Emily miała do wydania jeszcze tylko jeden rozkaz. – Szacowany czas do pojawienia się okrętu flagowego Dominium: minuta – oznajmił chrapliwie Max. Załoga mostka czekała, zerkając ze znużeniem na obraz holograficzny. Cztery krążowniki wroga były już doskonale widoczne, ale ani śladu okrętu flagowego. Bosman Gibson z powagą wyciągnął rękę do bosmana Friedmana. Betty McCann zaczęła szeptać modlitwę. Alex Rudd drżącymi rękami otarł pot z twarzy. – Niech to już się skończy – wymamrotał. – Niech to już się skończy. Minuta minęła. Emily popatrzyła na obraz holograficzny, jakby mogła przywołać wielki okręt siłą woli. Nic się nie stało. Grant Skiffington zapytał z „Yorkshire”: – Co się dzieje? Emily wzruszyła ramionami. Nie mogli wysłać drona zwiadowczego, ponieważ wróg mógłby choćby w przybliżeniu obliczyć, skąd wysłano tę maszynę. A wtedy cztery krążowniki ruszyłyby do ataku. – Czekamy – nakazała Emily Skiffingtonowi. Nic więcej nie mogli zrobić. Czekali. Minutę. Potem kolejną. Minęło pięć minut. Czekali. Emily zabębniła palcami w podłokietnik fotela. Uczucie ulgi powoli znikało. – No, ty wielki draniu – szepnęła. – Wyłaź i walcz. – Kawy, kapitan Tuttle? Podniosła głowę. Chorąży Tobias Partridge stał z pięcioma kubkami kawy na

tacy. Emily patrzyła na niego długo, aż w oczach wezbrały jej łzy, a serce wypełnił gniew, pomieszany ze smutkiem i dumą. Alex Rudd uśmiechnął się, a bosman Gibson wymamrotał z niechęcią: – Ty cholerny durniu. Emily zastanawiała się, co powiedzieć, ale w końcu ograniczyła się tylko do prostego: – Dziękuję, panie Partridge. – A potem wzięła kubek i paczuszkę słodzika. Gdy powąchała kawę, uniosła brwi. – Smak orzechowy, kapitan Tuttle – wyjaśnił pośpiesznie Partridge, jakby była to sprawa niezwykłej wagi. – Tylko taka była już zaparzona, a nie chciałem tracić czasu, żeby znaleźć jakąś inną. Emily opanowała chęć uśmiechu. – No tak, panie Partridge. Następnym razem, gdy będziemy w takiej sytuacji, oczekuję jednak kawy z dodatkiem wanilii. – Jezu Chryste! Przestaniecie oboje się wygłupiać i dacie mi też kawy? – prychnął Alex Rudd. Partridge podał mu kubek. Rudd ujął naczynie oburącz z nabożną ostrożnością. Emily dostrzegła, że jej pierwszemu trzęsą się dłonie. Jej już przestały. – No, skoro jednak postanowił pan z nami zostać, panie Partridge, proszę podać kawę Betty i bosmanom, a potem wrócić na swoje stanowisko. Może uda nam się wyjść cało z tego ambarasu. Jednak Betty McCann nie sięgnęła po kubek, stała sztywno przy stanowisku łączności i przyciskała słuchawkę w uchu. – Kapitan Tuttle, odbieram wezwanie na kanale Gwardii. Jakaś kobieta mówi, że nadaje z pokładu okrętu Dominium „Zemsta”. Emily z wrażenia zakrztusiła się kawą. – Kto? – wydusiła. – Mówi, że nazywa się Maria Sanchez, kapral marines z „Yorkshire”, i że… – Łącz ją, Betty! Łącz! Na ekranie łączności pojawił się mostek, chociaż pomieszczenie chyba lepiej nadawało się do porównań z domem pogrzebowym. Na środku ekranu Cookie uśmiechała się ponuro, z głębokiego rozcięcia na policzku spływała krew, a z oczu wyzierało śmiertelne niemal znużenie. – Udało się, Em – oznajmiła i machnęła ręką, aby wskazać widok za swoimi plecami. – Zdobyliśmy mostek okrętu flagowego Dominium. Włączyłam hamowanie, ten olbrzym zaraz się całkiem zatrzyma. Po raz pierwszy od paru godzin w Emily zaczęła kiełkować nadzieja. – Cookie… Ale przyjaciółka szybko jej przerwała: – Idą tutaj opancerzeni żołnierze, więc nie wiem, jak długo się utrzymamy. Jeżeli mam zrobić coś jeszcze, co ci pomoże, mów szybko. I właśnie wtedy Emily znów poczuła ciężar odpowiedzialności dowódcy. Dlatego popatrzyła na zegar, oszacowała, kiedy flota admirał Douthat powinna dotrzeć do Atlasa i kiedy Atlas znajdzie się przy tunelu czasoprzestrzennym do Azylu. – Cookie, możesz utrzymać się przez godzinę? Jeżeli siły Dominium nie zaatakują stacji w ciągu godziny, nie zdołają

powstrzymać jej przejścia przez tunel do Azylu. Cookie zgarbiła się nieco, ale uśmiechnęła się zawadiacko. – Zrobimy, co się da, Em. Popatrzyły na siebie w milczeniu, a wtedy Emily uświadomiła sobie, że to koniec. Nigdy więcej nie zobaczy Cookie. Nigdy nie będzie się śmiała razem z nią, nie zażartuje z pluszowego misia, którego Cookie trzymała pod poduszką w Camp Gettysburg. I nigdy nie zobaczy jej ślubu z Hiramem Brillem. Emily wydało się to groteskowe i nieprzyzwoite, że z taką łatwością przychodzi jej rozmowa z przyjaciółką. Jakby obie znajdowały się w jednym pomieszczeniu. A przecież Emily nie mogła uratować Cookie. – Och, Cookie, tak mi przykro… – W oczach wezbrały jej łzy. Cookie wzruszyła ramionami. – No tak… wiesz, Em, od tego jesteśmy. – Oczy jej się roziskrzyły psotnie. – Pamiętasz ten pierwszy tydzień w ośrodku szkoleniowym, gdy sierżant Kaelin ustawił nas w szeregu i kazał nam strzelać do siebie nawzajem? Pamiętam, że jak cię postrzeliłam w nogę, wrzeszczałaś, jakbym cię obdzierała ze skóry. Emily tylko kiwnęła głową, nie ufała swojemu głosowi. – Dawne czasy – zamyśliła się Cookie. Otarła krew grzbietem dłoni, pod lewym okiem pozostały tylko dwie wytatuowane łzy. – Cookie, ilu masz ludzi? Możesz się wydostać? – Emily przywołała ją do rzeczywistości, choć nie mogła znieść, że musi to zrobić. – Dziewiętnastu, niektórzy ranni. Większość nie ma już amunicji – westchnęła Cookie, a potem pochyliła się do kamery. – Zajmij się Hiramem, Em. Powiedz mu, że nigdy nie spotkałam nikogo cudowniejszego. Powiedz mu… Z tyłu rozległy się krzyki i huk wystrzałów. – Nadchodzą! – krzyknął ktoś ostrzegawczo. Cookie obejrzała się przez ramię, a potem znowu odwróciła do kamery z zaciętym wyrazem twarzy. – Czas na mnie – oznajmiła krótko. A potem ekran zgasł. Emily długo jeszcze siedziała i nieruchomo wpatrywała się w pusty ekran. Wolała nie myśleć, co właśnie zrobiła, dlatego ze wszystkich sił starała się wcale nie myśleć. Ani o wojnie, ani o tym cholernym Dominium, ani o Cookie i Hiramie oraz o ich nigdy nienarodzonych dzieciach. Nie chciała o tym myśleć. Pragnęła się rozpłakać. Alex Rudd podszedł do niej i odezwał się cicho: – Emily, nie musimy zostawać tutaj i ginąć. Twoja przyjaciółka z marines właśnie zatrzymała flagowiec, przynajmniej na jakiś czas. Wróg nie ma drugiego tak wielkiego. Podniosła na niego wzrok, jednak wyglądała, jakby go nie rozumiała. – Emily – powtórzył Rudd z naciskiem. – Cholera, nie zgrywaj teraz kamikaze! Nie musimy tutaj umierać. Powinniśmy lecieć do tunelu i uciec, gdy tylko Atlas przejdzie do Azylu. Emily głęboko zaczerpnęła tchu. Niechętnie pozwoliła sobie na nadzieję. Powoli skinęła głową.

– Dobrze – wydusiła. – Dobrze. A potem wzięła się w garść. – Max! – zawołała. Miała wrażenie, że jej głos dochodzi z bardzo daleka. – Kogo mam zaatakować? – zapytała sztuczna inteligencja. „Na bogów naszych matek, mam serdecznie dość Maxa!” – Przełącz się na Merlina. Po krótkiej pauzie rozległ się uprzejmy głos: – Na rozkaz, kapitan Tuttle. – Wyświetl dwa chronometry. Na jednym odmierzaj czas do wejścia Atlasa w tunel czasoprzestrzenny do Azylu. Na drugim pokazuj, za ile okręty Dominium będą miały stację w zasięgu ostrzału. Użyj danych z detektorów pokładowych i dronów. Nie uwzględniaj laserów wroga, tylko zasięg pocisków. Na ekranie wyświetliły się komunikaty: Czas do tunelu czasoprzestrzennego do Azylu: 36:14 Czas do ostrzału stacji Atlas przez Dominium: 32:28 Emily pokiwała głową. Jeżeli okręty Dominium nie zaczną pościgu za stacją za cztery minuty, nie zdołają zbliżyć się na tyle, aby skutecznie trafić Atlasa salwą pocisków. Oznaczało to, że Atlas miał realne szanse na ucieczkę. – Wiadomość do „Kenta” i „Yorkshire”. Jeżeli okręt flagowy wroga nie wynurzy się z wyłomu w polu minowym za cztery minuty, zawrócimy i ruszymy do tunelu czasoprzestrzennego. Gotowi? Na ekranie pojawiła się twarz Granta Skiffingtona. – Co z tym flagowcem? Dlaczego jeszcze nie ruszył w pościg? – Cookie dostała się na mostek – wyjaśniła Emily. – Zatrzymała flagowiec, przynajmniej na razie. Obiecała, że spróbuje zyskać dla nas na czasie, a nie potrzeba nam wiele. Siły admirał Douthat wkrótce powinny tu dotrzeć. Miała szczerą nadzieję, że się nie pomyliła. Skiffington od razu się rozpromienił. – Możemy po nią polecieć, Emily – ucieszył się. – Jeżeli flagowiec stoi, możemy podlecieć, dostać się na pokład, znaleźć Cookie i zabrać ją. Popatrzył na Emily pytająco. Emily westchnęła ciężko. Grant Skiffington nie rozumiał albo nie chciał zrozumieć, że nie można tak po prostu poświęcać życia ludzi. – Nie. To krótkie słowo zawisło w ciszy. Zdawało się, że niemal odbija się echem od ścian. Skiffington nie dawał za wygraną. – Mogę ją wydostać, Em, wystarczy tylko… – Nie, Grant. Musimy wrócić. Musimy przygotować się na wszelki wypadek. Krążowniki Dominium mogą ostrzelać Atlasa, dopóki jeszcze mają czas. – Ale… – Dostałeś rozkazy, kapitanie Skiffington – upomniała go beznamiętnie. – „Nowa Zelandia”, bez odbioru. I przerwała połączenie z „Yorkshire”. Popatrzyła na zegar odliczający sekundy. Cztery minuty później niewielka grupa uderzeniowa z Zimowej Straży

pośpieszyła za Atlasem. A Cookie i jej marines zostali na pokładzie okrętu flagowego wroga. Emily wsunęła trzęsące się ręce pod uda. *** Piętnaście minut później bosman Friedman zawołał: – Nowy kontakt! Okręt liniowy właśnie wydostał się z zaminowanego obszaru przez wyrwę i dołączył do krążowników Dominium. Merlin zidentyfikował go jako okręt „Mocarz”, według dostępnych informacji dowodzony przez admirała Kaesera. Przyśpieszają, żeby nas dogonić. Lecz Dezeci czekali zbyt długo. Już nie mogli dogonić Atlasa. Pozostawało tylko pytanie, czy „Nowa Zelandia”, „Kent” i „Yorkshire” mogą uciec, nim wróg rozpyli je na atomy. – Bosmanie, to na pewno nie ten wielki drań? – zapytała z niepokojem Emily, ponieważ chciała mieć pewność, że to tylko nieprzyjemna sytuacja taktyczna, ale nie całkowity koszmar. Po raz pierwszy od powrotu z izby chorych na pomarszczonej twarzy bosmana zagościł uśmiech. – To tylko zwykły okręt Dominium, kapitan Tuttle. – Czyli nie ma się czym martwić – dodał ironicznie Rudd. – Cztery sprawne krążowniki i okręt liniowy przeciwko trzem wrakom niemal bez amunicji. Emily zwróciła się do Merlina: – Zmień ustawienia zegarów. Pierwszy niech odlicza czas do dotarcia do tunelu czasoprzestrzennego. Drugi: czas, kiedy jednostki Dominium będą mogły nas ostrzelać. Nad obrazem holograficznym wyświetliły się natychmiast dwa chronometry. Czas dotarcia do tunelu czasoprzestrzennego: 31:15 Czas do ostrzału przez Dominium: 20:12 Emily skrzywiła się z rozczarowaniem. Jej okręty będą w zasięgu broni Dominium przez jedenaście minut. Połączyła się z dwojgiem kapitanów. – Za dwadzieścia minut zrobi się gorąco. Przygotujcie przynęty, miny przeciw pociskom i obłoki maskujące. Włączcie automatyczne systemy obronne, ale upewnijcie się, że są załadowane. Musimy przetrwać pod ostrzałem jedenaście minut, potem znajdziemy się w tunelu, a po drugiej stronie osłoni nas obrona Azylu. „Chyba że obrona Azylu pomyli nas z Dezetami” – pomyślała Emily. A potem tylko patrzyła, jak załoga krząta się przy wykonywaniu rozkazów. Oby tylko zdążyli, przecież pozostał tylko podstawowy personel. Piętnaście minut później pojawiła się dobra wiadomość. – Kapitan Tuttle, Atlas właśnie wszedł do tunelu czasoprzestrzennego. Za dwie minuty znajdzie się w sektorze Azylu. – Gdzie są okręty admirał Douthat? Gibson sprawdził dane. – Tworzą tylną straż za Atlasem i lecą za nim do tunelu.

Emily dopiero teraz dostrzegła, że czoło zrosił mu pot. „Znowu jesteśmy zdani na siebie” – pomyślała. Ale przynajmniej Atlas był bezpieczny. I królowa Anna. Choć tyle… Stocznia na stacji kosmicznej będzie mogła praktycznie od razu rozpocząć budowę okrętów. Victoria odbuduje Flotę, a potem ruszy na Dominium… – Dlaczego Dezeci jeszcze nie strzelają? – zdziwił się Rudd. Emily spojrzała na niego zaskoczona. Miał rację, przecież wszystkie trzy okręty grupy uderzeniowej znalazły się już w zasięgu pocisków wroga. Więc dlaczego okręty Dominium nie strzelały? Toby Partridge zrozumiał to pierwszy. – Lecą za nami do tunelu – stwierdził. – „Mocarz” na pewno dysponuje pociskami z antymaterią. Dlatego Dezeci lecą tuż za nami, jak my wtedy, gdy ukrywaliśmy się za zaopatrzeniowcami Dominium i korzystaliśmy z osłony systemów rozpoznania swój – obcy. Gdy tylko przejdą przez tunel, ostrzelają Atlasa. – To obłęd… – zaczęła Emily, ale zaraz zaczęła się nad tym zastanawiać. Z uniesioną brwią spojrzała na Rudda. – Alex, a jeżeli Dezeci wcale nie chcą przechodzić przez tunel za nami, lecz tylko zbliżyć się na tyle, aby wystrzelić do niego pociski z antymaterią zaprogramowane tak, że przelecą przez tunel do Azylu, a potem po prostu namierzą Atlasa? Jeżeli pocisk zidentyfikuje stację, skieruje się na nią. Jeżeli nie, pewnie namierzy inny cel, może „Lwie Serce” lub inny okręt Victorii. To pociski ukryją się pod osłoną naszych systemów identyfikacji. Wystarczy im minuta albo dwie. Bosman Gibson słuchał uważnie. Wreszcie zmarszczył brwi. – Spore ryzyko ze strony wroga zakładać, że pocisk trafi w Atlasa – zauważył z namysłem. Rudd wzruszył ramionami. – Kto powiedział, że będzie tylko jeden? Może ten okręt liniowy ma więcej takich? I pewnie wystrzeli wszystko, czym dysponuje. Podobnie jak krążowniki Dominium. Wystarczy, żeby pociski wynurzyły się z tunelu dwie minuty po nas. Może ich być nawet sto lub więcej, pewnie ze sto pięćdziesiąt, plus drony zakłócające i przynęty. No owszem, to spore ryzyko, ale Dezeci nic na tym nie tracą. Jeżeli choć jeden pocisk z antymaterią trafi Atlasa, zapewne uszkodzi stację. Jeżeli trafi kilka, stacja może zostać nawet zniszczona. Emily pokręciła głową. – Dezeci są tak sprytni? To znaczy do tej pory nacierali na nas jak młot. A to… To przemyślana taktyka, subtelna, nie jak cios toporem między oczy, lecz niczym precyzyjne pchnięcie rapierem. Rudd i Gibson spojrzeli na siebie zmieszani. – No… – mruknął Rudd. – Proszę o wybaczenie, że się wtrącam – odezwał się Partridge. – Jednak zapominają państwo, że teraz walczą pod innym dowódcą. Emily zaklęła pod nosem. – Merlinie, kiedy okręty Dominium znajdą się w zasięgu i będą mogły wystrzelić pociski do tunelu czasoprzestrzennego? Pokaż odliczanie na zegarze. Ledwie skończyła mówić, pojawił się zegar.

Ostrzał tunelu czasoprzestrzennego przez Dominium: 07:33 – Merlinie, przygotuj drona z wiadomością! – Emily pośpiesznie nagrała komunikat. – Wystrzel drona! *** Na „Mocarzu” admirał Kaeser stał na mostku z rękami założonymi z tyłu. Trzy okręty Victorii wkrótce dotrą do tunelu. Podziwiał ucieczkę Atlasa. Mello był głupcem, aroganckim i samolubnym głupcem. – Około piętnaście minut do tunelu czasoprzestrzennego, admirale, ale możemy strzelać za siedem. Dzięki temu pociski będą miały dość paliwa na manewrowanie po drugiej stronie – powiedział kapitan Bauer, który obserwował sytuację na obrazie wyświetlacza holograficznego. – Chociaż Wiktowie pewnie się już domyślili, co zamierzamy zrobić. Kaeser wydął usta. – Tego akurat łatwo się domyślić. Za to o wiele trudniej będzie nas powstrzymać. Na rozkaz okręty wystrzelą pierwszą salwę ze wszystkich wyrzutni, a potem jak najszybciej drugą. „Mocarz” wyśle trzy cenne głowice z antymaterią, każdą zaprogramowaną na namierzenie Atlasa. – Mimo to będziemy potrzebowali sporo szczęścia, żeby to się udało. – To bardzo śmiały plan, admirale – potwierdził Bauer. Admirał jednak prychnął niezbyt uprzejmie. – Nie tyle śmiały, co rozpaczliwy, kapitanie. Nie zamierzam narażać już ani jednego naszego okrętu, straciliśmy ich dość, za co należy podziękować admirałowi Mello. Ale nie mam nic przeciwko temu, żeby poświęcić pociski z antymaterią… Odwrócił się do kapitana Bauera. – Jak wygląda sytuacja z okrętami Victorii? – Wciąż zmierzają do tunelu, admirale. Kaeser odetchnął. Zamierzał wykorzystać okręty wroga jako osłonę dla swoich pocisków na kilka krytycznych minut, gdy znajdą się w przestrzeni Azylu. A jeżeli plan się nie powiedzie, skieruje pociski na najbliższe okręty Victorii, a potem po prostu wróci na Kornwalię. – No właśnie – mruknął pod nosem, a potem wbił wzrok w obraz holo. *** Emily wyjaśniła swój plan Skiffingtonowi i Stein. – Kluczowe jest rozplanowanie w czasie. Jeżeli wróg się domyśli, co zamierzamy zrobić, zapewne postanowi nas zniszczyć i mieć to z głowy. – Ile mamy czasu? – zapytał Skiffington. Emily zerknęła na obraz z wyświetlacza holograficznego. – Pięć minut. Przekażcie sterowanie ostrzałem Merlinowi. I pamiętajcie, nie hamujcie dłużej niż przez pięć sekund. Potrzebujemy czystego namiaru

z detektorów. – Wiesz, że to cholernie ryzykowne? – skrzywiła się Stein. Emily spojrzała na nią zimno. – Myślałam, że to normalne podczas wojny – stwierdziła spokojnie. *** Na okręcie flagowym „Lwie Serce” admirał Douthat odmówiła cichą modlitwę dziękczynną. Stacja kosmiczna Atlas powoli oddalała się od tunelu i wchodziła coraz głębiej w przestrzeń kosmiczną Azylu. Detektory wykryły samotny okręt, rozpoznany przez system identyfikacji jako jednostka Floty Victorii. Na ekranie łączności pojawiła się zaraz twarz młodej kobiety. – Tu kapitan Elizabeth Neuwirth z „Matterhorna”, fregaty z Trzeciej Floty Victorii. Z kim rozmawiam? Douthat zamrugała zaskoczona. Wiedziała, że kilka okrętów z Trzeciej Floty zostało i nie dołączyło do sił admirała Skiffingtona wyruszających wtedy do sektora Tilleke, ale co, u diabła, robiła fregata z Trzeciej Floty w Azylu? – Jestem admirał Douthat, głównodowodząca Floty Ojczystej. Czym mogę służyć, kapitan Neuwirth? – Niemal udało jej się ukryć sarkazm w głosie. Neuwirth pozostała niewzruszona. – Zostałam przysłana tutaj przez porucznika Brilla, żeby przygotować Azyl na przyjęcie Atlasa. Gdzie jest Brill? Zanim Douthat zdążyła odpowiedzieć, do kapitan podszedł pierwszy oficer i wyszeptał jej coś do ucha. Kobieta skinęła głową. – Admirał Douthat, właśnie dostałam wiadomość, że komandor Brill wzywa mnie z Atlasa. Proszę rozkazać swoim okrętom, aby nie leciały dalej w głąb Azylu, dopóki nie zostaną zidentyfikowane. Wkrótce odezwę się znowu. Admirał napięła się gniewnie. – „Matternhorn”, zamierzam zostać blisko Atlasa. Mam trzydzieści okrętów. Jeżeli uważa pani, że ta mała fregata nas powstrzyma, srodze się pani myli. Neuwirth uśmiechnęła się drapieżnie. – Admirał Douthat, zanim zrobi pani coś, czego może pożałować, proponuję najpierw przeczesać najbliższe otoczenie detektorami. Ekran łączności zgasł. Douthat zmarszczyła brwi. Za kogo, do cholery, uważała się ta kapitan? I o co chodzi z tą identyfikacją przez Brilla? – To ja jestem admirałem – burknęła. Zaraz jednak jej uwagę odwrócił przenikliwy sygnał. Alarm ostrzegający, że okręt jest namierzany. Douthat spojrzała na kapitana Edera. – Co się dzieje? Eder bez słowa wskazał na obraz holo. Douthat przyglądała się przez chwilę, a potem uśmiechnęła się szeroko. W pobliżu ukazał się nie jeden, lecz dwa zbrojne posterunki, po obu stronach wylotu z tunelu czasoprzestrzennego. Z wielkich ufortyfikowanych konstrukcji wystawały wyrzutnie pocisków, działa laserowe, a nawet broń automatyczna, zbyt duża, aby mogła się zmieścić na jednostce mniejszej niż okręt liniowy. Nawet na „Lwim Sercu” nie było na takie uzbrojenie miejsca. Zza fortyfikacji wynurzyły się dziesiątki kanonierek, zwinnych, niewielkich

jednostek bojowych, uzbrojonych w trzy pociski i laser, ale pozbawionych pancerza. – No, no – ucieszyła się admirał. – Mała niespodzianka dla Dezetów, gdyby przyszło im do głowy wpaść z niespodziewaną wizytą. A potem nadała rozkazy do swojej Floty. – Do wszystkich jednostek, włączyć systemy hamowania ciemnej materii i czekać na dalsze instrukcje od naszych gospodarzy. Flota czekała, dopóki oficer detekcji nie zameldował: – Z sektora Victorii przechodzi przez tunel dron. Sygnał wskazuje, że niesie pilną wiadomość! Douthat z niepokojem spojrzała na oficera. Cholera, mogło chodzić tylko o jedno – ocalała Zimowa Straż miała kłopoty. *** Po wiktoriańskiej stronie tunelu czasoprzestrzennego bosman Gibson zameldował: – Zaczynają przechodzić! Emily poczuła niemal namacalną ulgę. Na obrazie holograficznym pojawiło się pięć okrętów, ustawiło się na kursie i ruszyło na jednostki Dominium. Za nimi pojawił się jeszcze jeden okręt Victorii, potem jeszcze jeden i na koniec dwa. Oczywiście nie były to tak naprawdę okręty, tylko drony-przynęty, ale Dezeci o tym nie wiedzieli. – Drony zwiadowcze na miejscu? – zapytała Alexa Rudda. – Na miejscu i w pełnej gotowości – potwierdził pierwszy. – Merlinie, wypuść obłok maskujący. Upewnij się, że dron zwiadowczy numer jeden będzie miał czystą linię. – Zamierzali utrzymać łączność z dronem przez laser i nie chcieli, aby obłok to zakłócił. W dwadzieścia sekund wystrzelono w ściśle określonym szyku dwieście rakiet, które następnie wybuchły, tworząc mur zakłóceń blokujący detektory zbliżających się jednostek Dominium oraz „okrętów”, które przybyły z Azylu, a w rzeczywistości były dronami. Zasłona nie mogła całkowicie oślepić detektorów, ale zniekształcała odczyty, co rodziło sporo wątpliwości i domysłów. – Mamy łączność z dronem zwiadowczym – potwierdził Gibson. Emily skinęła głową. Już niedługo. – Niech „Kent” wyrzuci miny strzelające. Włączyć automatyczne systemy obronne. *** Na „Mocarzu” kapitan Bauer odwrócił się do Kaesera. – Znajdujemy się w zasięgu, admirale, możemy strzelać. Kaeser skinął ręką. – Zaczynajcie, kapitanie. – Wystrzelić wszystkie pociski! – rozkazał Bauer.

*** – Wystrzelić żądła! – rozkazała Emily. – Merlinie, zaawansowane drony zakłócające! Bosmanie Gibson, podłożyć ładunek jądrowy do jednego z obłoków maskujących i włączyć pulsowanie elektromagnetyczne. Sprawdźmy, czy Dezeci ulepszyli swoje systemy naprowadzania pocisków. Sześćdziesiąt dronów wystrzeliło żądła. Małe, szybkie pociski pomknęły przez obłoki maskujące. – Włączyć na pięć sekund hamulce ciemnej materii! – rozkazała Emily. *** Oficer detekcji na „Mocarzu” pobladł. – Radiowy impuls zakłócający! Okręty wroga hamują i zawracają! A potem na ekranach zobaczył pierwsze oznaki nadlatujących wśród zakłóceń żądeł. – Nadlatujące pociski! Nie wiem ile, zakłócenia uniemożliwiają przeliczenie, ale na pewno dużo. – Jakieś ślady innego okrętu oprócz tych trzech, które śledziliśmy? – zapytał admirał Kaeser. Oficer detekcji sprawdził dane na ekranie. – Odczytuję ślady wielu okrętów, admirale. Odczyty są słabe i zniekształcone, ale widać co najmniej trzydzieści źródeł emisji. Kaeser zmarszczył brwi. – Drony-przynęty? Czy też część okrętów Victorii zawróciła z Azylu? Kapitan Bauer bezradnie rozłożył ręce. – Niektóre sygnały pasują do jednostek z Azylu, admirale – stwierdził oficer detekcji. – Mamy też kolejne pociski! Z okrętów Victorii. Kaeser westchnął. Jeżeli wróg wrócił z flotą Azylu, garstka okrętów Dominium będzie bez szans. Potrzebował więcej jednostek, ale przez bezmyślność admirała Mello niewiele ich zostało. Jeżeli to były tylko przynęty… cóż, tak naprawdę Kaeser nie miał wyboru. „Kalkuluj ryzyko” – napomniał się w duchu. Nie mógł ryzykować utraty choćby jeszcze jednego okrętu, przynajmniej dopóki nie dostanie wsparcia od reszty floty Dominium. Ktoś w siłach Victorii rozegrał to bardzo dobrze. – No nic – westchnął i połączył się z krążownikami. – Do wszystkich jednostek, przerwać atak, wracać na Kornwalię. Pełna moc. Westchnął z rozczarowaniem. Może przynajmniej pociski z antymaterią przedrą się do Azylu i dosięgną Atlasa. Przy odrobinie szczęścia… Gdy żądła dotarły w obszar celu, okrętów Dominium już tam nie było. Tymczasem druga fala żądeł oraz pociski Dezetów znalazły się jednocześnie niemal w obłoku maskującym. Żądła wykryły rakiety wroga i eksplodowały, lecz na niewiele się to zdało przy tak dużej liczbie. Sto dwadzieścia pocisków, włącznie z trzema z antymaterią, wydostało się z obłoku maskującego, dokonało poprawek kursu i skierowało się do tunelu czasoprzestrzennego. Miny z „Kenta” zniszczyły piętnaście, a lasery obrony zlikwidowały jeszcze sześć. Dziewięćdziesiąt dziewięć pocisków Dominium, włącznie z tymi

najgroźniejszymi, dotarło bez przeszkód do tunelu. Dwie minuty później wydostały się w przestrzeń Azylu. Trzy pociski z antymaterią zaczęły szukać stacji Atlas. W sali dowodzenia większej z dwóch fortec, strzegących ujścia tunelu w Azylu, Uri Ben Ari dostrzegł nadlatującą salwę i należycie ją powitał. Przetrwało to dwanaście pocisków Dominium. Druga forteca wystrzeliła swoje pociski obronne. Z chmury po eksplozjach wychynął niepewnie tylko jeden pocisk Dominium i został natychmiast zniszczony przez lasery kanonierek. *** Na „Nowej Zelandii” bosman Friedman oderwał wzrok od ekranów detekcji. – Okręty Dominium odleciały, kapitan Tuttle. Żadnych śladów między nami a tunelem do Azylu. Emily odetchnęła. – Dziękuję, bosmanie. Czuła się wykończona, niezdolna do żadnych uczuć. Zapragnęła położyć się i zasnąć. I zapomnieć, gdyby tylko mogła. – Wiadomość do „Yorkshire” i „Kenta”. Włączcie sygnały identyfikacyjne i ruszajcie za mną do tunelu. Przymknęła oczy. – Bosmanie Gibson, proszę wysłać drona z wiadomością, że nadlatujemy. – Szkoda by było, gdyby po tylu staraniach i wysiłkach zostali zestrzeleni przez sprzymierzeńców. Ta myśl wcale Emily nie rozbawiła. Pięć minut później niedobitki Zimowej Straży zniknęły w tunelu czasoprzestrzennym.

ROZDZIAŁ 71 NA STACJI KOSMICZNEJ ATLAS Trzy godziny po przedostaniu się do sektora Azylu holowniki stacji przeciągnęły trzy okręty do ogromnego hangaru remontowego, który mógł pomieścić sześć o wiele większych jednostek. „Yorkshire”, „Nowa Zelandia” i „Kent” wyglądały tutaj jak dziecinne zabawki. Emily chciała już tylko się położyć, ale zanim udało się jej zejść z mostka, królowa Anna, sir Henry, Peter Murphy i Hiram Brill otoczyli ją ciasnym kręgiem. Ku zaskoczeniu Emily królowa objęła ją mocno. – Udało ci się! Udało się! – wykrzyknęła z błyszczącymi oczami. Potem sir Henry z powagą uścisnął Emily dłoń. – Dobra robota, kapitan Tuttle. Pierwsza klasa. Emili zamrugała półprzytomnie. – Naprawdę jesteśmy już bezpieczni? Królowa Anna rozpromieniła się. – Atlas przeszedł do Azylu bez jednego zadrapania. Nasza nadzieja na przyszłość została uratowana. A całą zasługę należy przypisać tobie, Emily, bo dokonałaś czegoś wspaniałego. Emily pokręciła głową. Z trudem panowała nad gniewem, który zarumienił jej policzki. – Sprawcie, Wasza Wysokość, aby było warto – odpowiedziała z goryczą. Uśmiech królowej znikł. – Tysiące ludzi oddało życie, żebyście dotarli bezpiecznie do Azylu. Na bogów naszych matek, zróbcie coś, Wasza Wysokość, aby zasłużyć na to poświęcenie. – Kapitan Tuttle – warknął sir Henry – proszę pamiętać, do kogo pani mówi! Królowa Anna uciszyła go niecierpliwym gestem. Nie odwróciła spojrzenia od Emily. – Chcesz obietnicy, kapitan Tuttle? – zapytała surowo. – Dobrze. Nie możemy obiecać nic poza tym, że będzie krew, pot i łzy. Ale dajemy słowo, że nie spoczniemy, dopóki nie sprawimy, że Dominium będzie się kulić ze strachu na dźwięk słowa „Victoria”. I przyrzekam sprawić potem, że językiem Dominium będzie się mówić tylko w piekle. Emily zmierzyła ją uważnym spojrzeniem, a potem sztywno skinęła głową. Na razie to musiało wystarczyć.

ROZDZIAŁ 72 DZIENNIK OSOBISTY EMILY Dzisiaj zabiłam moją najlepszą przyjaciółkę.

ROZDZIAŁ 73 NA POKŁADZIE „ZEMSTY”, OKRĘTU FLAGOWEGO SIŁ DOMINIUM Skończyła się amunicja. Marines rzucili na opacerzonych żołnierzy ostatnie cztery zdobyczne granaty. Zabili jednego, drugiego zmusili do odwrotu. Na cudowne pół godziny zapanował spokój, a później korytarz wypełnili żołnierze wroga. Do centrali wrzucono granaty z gazem, a potem uzbrojony po zęby oddział wkroczył pod osłoną tarcz. Marines nie mieli już amunicji. Niektórzy rzucali bezużyteczną broń w żołnierzy Dominium, niektórzy używali jej jak maczugi. Wszyscy zostali zastrzeleni. Dowódca żołnierzy zwrócił się do pozostałych: – Poddajcie się albo zginiecie! Cookie popatrzyła na jedenastu ocalałych ze studwudziestoosobowej grupy abordażowej. Kryli się za konsolami lub czaili pod ścianami po przeciwnej stronie pomieszczenia. Zerknęła na zegarek. Od rozmowy z Emily minęły dwie godziny i siedem minut. Każda sekunda opłacona krwią. Nic więcej nie można było zrobić. Sama Cookie też nie miała już nic do zrobienia. Spojrzała w wymęczone, zbryzgane krwią twarze marines. – Możemy się poddać – powiedziała cicho. Dała im pozwolenie, żeby ratowali życie. Skrzywili się ponuro i wyszczerzyli zęby. Oczy im błysnęły. – Walić to! – warknął Wiśniowski. Meyerowi udało się nawet zażartować: – Przecież jest ich tylko trzydziestu, kapral Sanchez. Powinniśmy raczej kazać, żeby to oni się poddali. Cookie skinęła głową. – Dobrze – zgodziła się. Pierś rozpierała jej duma z tych ludzi. – Zawsze razem. – Nikt nie zostaje sam – odpowiedzieli. Z korytarza dobiegły słowa: – Tu major Bruno Faber z Komitetu Bezpieczeństwa Ludowego Dominium! Wasza walka jest skończona, przegraliście. Odłóżcie broń i wyjdźcie z podniesionymi rękami! – A ja jestem kapral Maria Sanchez z Królewskich Służb Marines – odkrzyknęła mu Cookie. – Wypchaj się! „Niezbyt oryginalnie – pomyślała z sarkazmem – ale krótko i na temat”. Zaraz potem wpadły granaty rozbłyskowe i świat Cookie rozpadł się w oślepiającej feerii światła i bólu. Dezeci zaatakowali całą grupą. Wkrótce marines zostali ogłuszeni i powaleni, potem skrępowano im ręce na plecach, a na głowy założono czarne worki. Cookie skupiła się na utrzymywaniu równego oddechu. Żołnierze Dominium powlekli ją wraz z innymi i zmusili, żeby uklękła. Gdy zdarto jej worek z głowy, zobaczyła krzepkiego, łysego mężczyznę w czarnym mundurze ze stylizowanym skrótem

KBL. Miał pistolet soniczny gotowy do strzału. – Jestem major Bruno Faber z Komitetu Bezpieczeństwa Ludowego. Zostaliście oskarżeni o zbrodnie wojenne przeciw Dominium Zjednoczenia Ludowego i uznani za winnych. Skazuję was na śmierć. – Odwrócił się i przeszedł na koniec szeregu klęczących jeńców. Meyer popatrzył na majora bez zrozumienia. – Zawsze razem, Albert! – zawołała Cookie. – Niech bogowie naszych matek przyjmą cię i wywyższą. Jeden z żołnierzy Dominium uderzeniem przewrócił ją na podłogę. Major Faber przyłożył lufę broni do czoła Meyera i pociągnął za spust. Młody szeregowy upadł na plecy w rozbryzgach krwi. Faber podszedł do kolejnego marine. – Zawsze razem – ryknął Wiśniowski. Kolba karabinu powaliła go na ziemię. Faber strzelił i podszedł do następnego marine. – Ty zboczony draniu! – wrzasnęła Cookie. – Jesteśmy jeńcami wojennymi! Zawiśniesz za to, szujo! Major zabił kolejnego jeńca i stanął przed następnym. W ten sposób zginęło jeszcze czterech. Potem nadeszła kolej Wiśniowskiego. – Dość – rozległ się cichy, stanowczy głos. Cookie uniosła nieco głowę. Do pomieszczenia wszedł wysoki, szczupły mężczyzna w mundurze admiralskim, z obstawą czterech strażników z bronią soniczną. – Ci ludzie zamordowali admirała Mello! – warknął major Faber. – Co czyni ich moimi więźniami, jako głównodowodzącego flotą Dominium – odpowiedział ze spokojem przybyły. – Nie! To moja jurysdykcja. Dowodzę oddziałami bezpieczeństwa na „Zemście”. Starszy mężczyzna zmrużył oczy. – Będziecie stać na baczność i zwracać się do mnie wedle szarży, majorze, albo traficie za śluzę razem z tymi ciałami. – W jego głosie zabrzmiała stal. Faber zerknął groźnie na jeńców, a potem na admirała. Wreszcie wyprężył się z niechęcią. – Admirale Kaeser, ci ludzie to szpiedzy i sabotażyści. Na mocy prawa wojennego skazałem ich na śmierć. Admirał Kaeser popatrzył na niego z pogardą. – Widzę, że teraz Komitet Bezpieczeństwa Ludowego wymaga, żeby jego oficerowie byli nie tylko żądni krwi, lecz także głupi. Czy nie przyszło wam do głowy, majorze, że zanim zaczniecie ich tak skwapliwie zabijać, wypada najpierw dowiedzieć się, jak dostali się na pokład „Zemsty”? Faber wyglądał na zmieszanego. – Tak właśnie myślałem – mruknął admirał. – Widzicie, majorze, ponieważ na poszyciu nie znaleziono wybitego otworu, nie było także promu abordażowego, sądziłem, że zaciekawi was choć trochę, jak ci ludzie zdołali przekraść się pod waszym nosem na pokład! Major cofnął się, pobladły. – Zapewniam was, admirale… – Zabijaliście ważnych świadków, majorze, a to skłania mnie do zastanawiania się dlaczego. Jesteście albo głupi jak but, albo próbujecie ukryć swoje żałosne

zaniedbania. A zatem, majorze? Jesteście głupi czy zlekceważyliście swoje obowiązki? – Admirale… – Milczeć, majorze Faber. Zostawiam tych jeńców pod waszą opieką. Sam ich przesłucham. Nie może im spaść włos z głowy, rozumiecie? Jeżeli choć jednemu stanie się krzywda, źle to się dla was skończy. Rozumiecie, majorze? Faber skinął głową. Twarz mu poczerwieniała z tłumionej wściekłości. – Świetnie. – Admirał Kaeser zmiażdżył go spojrzeniem. – Mam wojnę na głowie. Rozejrzał się po centrali dowodzenia „Zemsty”. Konsole były roztrzaskane, stanowisko detekcji dymiło, pulpit sterowania bronią został wyrwany z podłogi. – W najbliższej przyszłości „Zemsta” nie będzie nadawała się do użytku. Zorganizuję wam transport na Timora. Będziecie pilnować jeńców, dopóki się po nich nie zgłoszę. Admirał i jego obstawa odwrócili się i wyszli. Major Faber pochylił się i chwycił Cookie za włosy. – Och – wyszeptał z nienawiścią. – Mam wiele pytań, a droga na Timora jest bardzo długa…

EPILOG Królowa Anna usiadła ze swoim głównym doradcą na tarasie kurortu na Azylu. Po drugiej stronie stołu zajęli miejsce premier i minister spraw zagranicznych sektora. Z tarasu roztaczał się widok na szmaragdowe jezioro otoczone skalistymi zboczami gór. Jak zapewniali gospodarze, był to najpiękniejszy widok na planecie. Anna ledwie go dostrzegała. W ciągu pięciu dni od przybycia niedobitków Victorii miały miejsce dwa ataki przez tunel czasoprzestrzenny. Żaden nie dosięgnął Atlasa, bezpiecznie ukrytego za pasem asteroid na dalekim skraju sektora, ale Dominium udało się zniszczyć jedną z fortec strzegących tunelu. Obie strony poniosły straty, lecz Azyl szybko zbudował więcej kanonierek, natomiast drony zwiadowcze przekazały, że do sił Dominium nie dołączyły posiłki. Przynajmniej jeszcze nie. Jednak chociaż ataki na razie ustały, było jasne, że Flota Victorii jest zbyt mała, żeby w niedługim czasie przeprowadzić działania odwetowe. – Azyl spłaca swoje długi – oznajmił Aamir Fareed Khan, minister spraw zagranicznych. – Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby pomóc Victorii, jednak nasze zaplecze techniczne jest małe i mamy niewielkie doświadczenie w projektowaniu dużych okrętów wojennych. A jeżeli chodzi o nasze siły kosmiczne, składają się głównie z siedmiuset kanonierek. Do minionego tygodnia nigdy nie musiały strzelać w prawdziwej walce. – Azyl spłacił wszystkie długi, jakie wobec nas zaciągnął – zapewniła królowa Anna szczerze, ignorując grymas sir Henry’ego. – Chroniliście nas od chwili, gdy stacja i Flota znalazły się w Azylu. Jesteśmy za to niewymownie wdzięczni. Wiemy, jak budować wielkie okręty, chociaż trzeba przyznać, ministrze, że nasi admirałowie byli pod wrażeniem sprawności pańskich kanonierek. Teraz potrzebujemy tylko ochrony i czasu. Czasu na odbudowę naszej Floty, abyśmy mogli odpłacić Dominium pięknym za nadobne i odbić nasz ojczysty sektor z ich rąk. Jeśli uda się wyzwolić Kornwalię, odnajdą się ludzie, którzy obsadzą nowe okręty, gdy tylko zostaną zbudowane. – Wasza Wysokość, będziemy was wspierać najlepiej jak potrafimy, w granicach naszych możliwości surowcowych i technicznych – zapewnił premier Azylu, Yisrael Tal. – Nigdy nie zapomnimy, że bez waszego dziada nie byłoby Azylu. Przyjrzał się jej uważnie. Widział bardzo młodą kobietę z niewielkim doświadczeniem, która próbuje ocalić swój świat przed katastrofą. Zastanawiał się, czy zdawała sobie sprawę, jak wiele sił jest przeciwko niej. – Jednak, Wasza Wysokość, na początku tej wojny mieliście dziesięć grup bojowych, a teraz została wam zaledwie jedna. Nie wiemy, iloma okrętami dysponuje Dominium, nie znamy też wielkości floty Tilleke. Nie umiemy też ocenić, w jaki sposób zareagują na tę wojnę inne sektory. Z tego, co nam powiedzieliście, wnioskujemy, że Cape Breton sprzymierzyło się z Dominium. Ale co zrobi sektor

Sybilli albo Sułtanat? Co z Darwinem? I czy jest jakaś nadzieja, że Arkadia nie stała się wasalem Tilleke? – Pochylił się do królowej z troską. – Zapewnimy wam wsparcie, Wasza Wysokość. Wymaga tego nasza historia. Jednak gdy spoglądam na siły pozostające w waszej dyspozycji, nie potrafię dostrzec żadnej nadziei dla Victorii. Czy wiecie coś, o czym nam nie wiadomo? Królowa Anna zerknęła na swojego głównego doradcę, a potem na premiera. Uśmiechnęła się zimno i drapieżnie. Premierowi wydała się podobna do sivita tuż przed rozerwaniem zdobyczy. Nie polował na sivity od czasów swojej chmurnej młodości, ale właśnie wtedy przekonał się na własnej skórze, że często, gdy myśliwy poluje na sivita, sivit poluje na myśliwego. Jego ocena młodej królowej uległa diametralnej zmianie. – Wielu rzeczy jeszcze nie wiemy, premierze – stwierdziła Anna. – Ale wiemy, że Dominium popełniło już kardynalny błąd, który nieuchronnie doprowadzi je do klęski. Na pomarszczonej twarzy premiera Azylu odmalowało się zdziwienie. – Czyli? Królowa Anna pochyliła się i spojrzała mężczyźnie w oczy. – Dominium próbowało mnie zabić, premierze, ale się nie udało. *** Hiram znalazł ją w końcu w małej tawernie na przedmieściach Meknes, stolicy Azylu. Siedziała samotnie w kącie sali z butelką brandy z Darwina. Sądząc po wyglądzie, Emily przebywała tutaj już dość długo. Brill bez słowa usiadł naprzeciw i przywołał kelnerkę, a potem zamówił ciemne piwo. Przechylił wysoką szklankę i stuknął o naczynie Emily. – Za zwycięską bitwę – wzniósł toast. Emily pokręciła głową z przesadną ostrożnością kogoś, kto nadużył mocnego trunku. – Nie. Za nieobecnych towarzyszy – odpowiedziała. Opróżniła szklankę, a potem niezdarnie nalała sobie kolejną porcję. Brandy chlapnęło na blat, ale Emily chyba nawet tego nie zauważyła. Nie podniosła oczu na Hirama. – Siedzę tu całe popołudnie, ale nie mogę się upić. Nigdy w życiu bardziej nie chciałam się upić. Tak bardzo tego potrzebuję. Hiram nie odpowiedział. Emily patrzyła na brandy, unikała spoglądania mu w oczy. Milczenie się przeciągało. – Emily – odezwał się wreszcie Brill łagodnym tonem – widziałem zapisy z dziennika pokładowego. Rozumiem. Nie winię cię, Em, naprawdę. W nieoczekiwanym wybuchu gniewu Emily cisnęła butelką o ścianę. Naczynie odbiło się i potoczyło z pustym brzękiem po podłodze. – Nic nie rozumiesz! – na wpół krzyknęła, na wpół wyszlochała. Barman, zaniepokojony, podniósł głowę. – To ja ją wysłałam. Posłałam ją na misję, z której nie było szansy powrotu. Łzy popłynęły jej po policzkach. – To ja ją tam posłałam… Zgubiłam ją. Hiram sięgnął przez stół i ujął jej drżące dłonie. – Więc będziemy musieli ją odnaleźć, Em. Po prostu jej poszukamy i zabierzemy

do domu.

Koniec księgi pierwszej

[1] Lewis Caroll „Jabberwocky”, przekład Maciej Słomczyński.

już wkrótce…

SPIS TREŚCI Okładka Strona tytułowa Strona redakcyjna Dedykacja Motto Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34

Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Epilog

35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73