Zycie i smierc Stephenie Meyer

WROCŁAW 2016

SPIS TREŚCI Dedykacja Życie i śmierć Przedmowa Prolog 1 Pierwsze spotkanie 2 Otwarta księga 3 Niesamowite zdarzenie 4 Zaproszenia 5 Grupa krwi 6 Historie mrożące krew w żyłach 7 Koszmar 8 Port Angeles 9 Teoria 10 Przesłuchania 11 Komplikacje 12 Balansowanie 13 Wyznania 14 Wyższość rozumu 15 Cullenowie 16 Carine 17 Mecz 18 Polowanie 19 Pożegnania 20 Zniecierpliwienie 21 Telefon 22 Zabawa w chowanego 23 Wybór 24 Przemiana Epilog: Ważne wydarzenia Posłowie Zmierzch Prolog 1 Pierwsze spotkanie 2 Otwarta księga

3 Niesamowite zdarzenie 4 Zaproszenia 5 Grupa krwi 6 Historie mrożące krew w żyłach 7 Koszmar 8 Port Angeles 9 Teoria 10 Przesłuchania 11 Komplikacje 12 Balansowanie 13 Wyznania 14 Siła woli 15 Cullenowie 16 Carlisle 17 Mecz 18 Polowanie 19 Pożegnania 20 Zniecierpliwienie 21 Telefon 22 Zabawa w chowanego 23 Anioł 24 Impas Epilog: Wyjątkowy wieczór Podziękowania Przypisy B3znl0m/6u

Moim synom, Gabe’owi, Sethowi i Eliemu, za to, że pozwolili mi uczestniczyć w dorastaniu chłopaków. Gdyby nie wy, nie mogłabym tego napisać.



Przedmowa Witajcie, moi cudowni Czytelnicy! Życzę Wam wszystkiego najlepszego z okazji dziesiątej rocznicy ukazania się Zmierzchu, a przy okazji chciałabym podarować Wam ten oto jubileuszowy prezent. Ale po kolei. BARDZO WAS PRZEPRASZAM. Wiem, że wielu z Was zareaguje płaczem i zgrzytaniem zębów, ponieważ ta nowa książka (a) nie jest zupełnie nowa, a przede wszystkim (b) nie jest to Midnight Sun. (Jeśli obawiacie się, że nie do końca rozumiem Wasz ból, pozwólcie mi wyjaśnić, że moja matka bardzo dobitnie mi go uświadomiła). Chciałabym Wam opowiedzieć, skąd wzięła się ta historia, mam bowiem nadzieję, że nawet jeśli nie poprawi to sytuacji, to przynajmniej ją wyklaruje. Niedawno zgłosiła się do mnie moja agentka z pytaniem, czy mogłabym przygotować coś z okazji dziesiątej rocznicy ukazania się Zmierzchu. Wydawca oczekiwał przedmowy, czegoś w rodzaju listu rocznicowego. Uznałam, że... bądźmy szczerzy, że to nudne. Co ekscytującego mogłam napisać? Nic. Pomyślałam, że zrobię coś innego, i – może Was to ucieszy – powstała idea napisania Midnight Sun. Problemem był czas – czy raczej jego zupełny brak. Nie było mowy, żebym zdążyła napisać powieść – nie dałabym rady stworzyć nawet połowy książki. Zaczęłam rozmyślać o Zmierzchu, z którym nie miałam do czynienia od dłuższego czasu, oraz dyskutować na ten temat z przyjaciółmi. Przypomniało mi się wtedy coś, o czym często mówiłam w wywiadach i na spotkaniach autorskich. Jak wiecie, krytykowano Bellę za to, że jest ciągle ratowana, czytelnicy narzekali, że to taka typowa „dama w opałach”. Zwracałam im wówczas uwagę, że to nie dama, ale „człowiek w opałach”, normalna istota ludzka ze wszystkich stron otoczona superbohaterami albo wybitnie czarnymi charakterami. Zarzucano jej także, że jest zbyt pochłonięta obiektem swojej miłości, jakby płeć determinowała tego typu emocje. Uważałam i nadal uważam, że nie byłoby żadnej różnicy, gdyby Bellę zastąpił chłopak, a wampirem była dziewczyna. Historia pozostałaby niezmieniona. Odkładając na bok kwestie płci i gatunków, Zmierzch to opowieść o magii, obsesji i namiętności, jakie charakteryzują pierwszą miłość. Pomyślałam więc sobie: A może by tak sprawdzić, czy mam rację? To mógłby być świetny pomysł. Jak zwykle uznałam, że napiszę jeden, góra dwa rozdziały (to smutne i zabawne zarazem, że tak bardzo mylę się co do samej siebie). Wspominałam, że czasu było naprawdę niewiele. Na szczęście ten projekt okazał się nie tylko bardzo przyjemny w realizacji, lecz także łatwy i szybki. Jak się okazało, nie ma specjalnej różnicy pomiędzy dziewczyną

zakochaną w wampirze a chłopakiem zakochanym w wampirce. W ten sposób narodzili się Beau i Edythe. A oto kilka uwag na temat tej zamiany: 1. Podmieniłam automatycznie płeć wszystkich postaci ze Zmierzchu z dwoma wyjątkami: Najważniejszy wyjątek to rodzice głównego bohatera. Charlie i Renée pozostali sobą. Dlaczego? Beau urodził się w 1879 roku. W tamtych czasach rzadko zdarzało się, by ojciec otrzymał prawo do wyłącznej opieki nad dzieckiem – zwłaszcza gdy dziecko było jeszcze niemowlęciem. Chyba że z jakiegoś powodu matka nie nadawała się do tej roli. Trudno sobie wyobrazić, że jakikolwiek sędzia w tamtych czasach (a nawet obecnie) przekazałby dziecko w ręce bezrobotnego ojca, zmieniającego miejsca zamieszkania, kiedy matka miała stałą pracę i dobrą pozycję w społeczeństwie. Oczywiście, gdyby to dzisiaj Charlie walczył o odebranie Renée praw do opieki nad Bellą, zapewne by mu się to udało. Dlatego w Zmierzchu mamy mniej prawdopodobny scenariusz – po pierwsze, dlatego, że dwadzieścia czy trzydzieści lat temu prawa matki były nadrzędne wobec praw ojca, po drugie – ponieważ Charlie nie jest mściwym typem, Renée mogła wychowywać Bellę – a w tej powieści także Beau. Drugim wyjątkiem jest kilka drugorzędnych postaci, które występują na kartach książki zaledwie dwukrotnie. Powodem jest moje całkowicie nieuzasadnione poczucie sprawiedliwości wobec postaci fikcyjnych. Dwoje bohaterów świata Zmierzchu dostało od życia nieźle po głowie. Zamiast zamieniać ich płeć, postanowiłam wprowadzić drobną rewolucję. Nie wnosi to nic nowego do fabuły – to tylko ja i moje folgowanie własnym psychozom. 2. W nowej wersji wprowadziłam więcej zmian, niż wymagałaby tego zmiana płci głównego bohatera, postanowiłam, że je Wam wypunktuję. To, rzecz jasna, dane szacunkowe. Nie liczyłam wszystkich podmienionych słów, nie prowadziłam żadnych obliczeń. 5% zmian wynika z faktu, że Beau jest chłopakiem. 5% zmian to efekt tego, że charakter Beau rozwija się nieco inaczej niż Belli. Przede wszystkim Beau wykazuje więcej zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych, jego język nie jest aż tak kwiecisty, a ponadto nie ma w sobie tyle złości co Bella, która wiecznie żywi pretensje do całego świata. 70% zmian dokonałam, ponieważ po dziesięciu latach mogłam wreszcie zredagować własną książkę. Poprawiłam prawie wszystkie słowa, które mi przeszkadzały od czasu, gdy Zmierzch się ukazał po raz pierwszy, i t o b y ł o c u d o w n e. 10% zmian to kwestie, które powinnam była wprowadzić przy pierwszej wersji, tylko nie przyszły mi wówczas do głowy. Być może brzmi to bardzo podobnie do poprzedniej kategorii, ale chodzi o coś innego. To nie jest kwestia niefortunnie użytego słowa, czegoś,

co brzmi topornie, ale pomysłów, których nie wykorzystałam, bądź dialogów, które p o w i n n y się pojawić, a się nie pojawiły. 5% to kwestie fantastyczne – głównie błędy – najczęściej związane z wizjami. Kiedy pisałam kolejne części cyklu, a także rozdziały Midnight Sun, i wraz z Edwardem mogłam zajrzeć do umysłu Alice – ulepszałam wizje wampirki. W Zmierzchu mają one charakter bardziej mistyczny, patrząc na nie teraz, wiem, że Alice powinna się bardziej angażować, czego nie robiła. Przepraszam za to. Co oznacza, że zostało 5% różności – wszelkich innych zmian, które poczyniłam z rozmaitych, i bez wątpienia egoistycznych, pobudek. Mam nadzieję, że spodoba się Wam historia Beau i Edythe, chociaż to nie na nią czekaliście. Ja naprawdę ś w i e t n i e s i ę b a w i ł a m, pisząc tę nową wersję Zmierzchu. Pokochałam Beau i Edythe mocniej, niż się spodziewałam, a dzięki nim zdarzenia w Forks znów nabrały świeżości. Mam nadzieję, że odbierzecie to podobnie. Jeśli będziecie choćby w jednej dziesiątej tak zadowoleni jak ja, mogę uznać to za swój sukces. Dziękuję, że przeczytaliście ten wstęp. Dziękuję, że jesteście częścią tego fikcyjnego świata oraz że stanowiliście dla mnie źródło niesamowitej i nieoczekiwanej radości w ciągu tych dziesięciu minionych lat. Pozdrawiam Was serdecznie, Stephenie

Jeśli los jego jest niezwykły, to i wspaniały zarazem. Juliusz Verne Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi



Prolog Nigdy wcześniej nie zastanawiałem się nad śmiercią – nawet mimo wydarzeń ostatnich miesięcy. Ale choćbym próbował, z pewnością nie wpadłbym na coś podobnego. Wpatrywałem się w ciemne oczy drapieżnej tropicielki stojącej na przeciwległym końcu długiego pomieszczenia, a ona przyglądała mi się z uśmiechem. Przynajmniej miałem oddać życie za kogoś innego, za kogoś, kogo kochałem. To bez wątpienia dobra śmierć. Szlachetna. Znacząca. Gdybym nie przeniósł się do Forks, nie stałbym teraz oko w oko z morderczynią, zdawałem sobie z tego sprawę, a mimo to nie potrafiłem zmusić rozedrganego serca, by żałowało decyzji o przeprowadzce. To właśnie tu spotkało mnie szczęście, o jakim nawet nie marzyłem, i nie warto było rozpaczać, że słodki sen dobiegał końca. Nie zmieniając przyjaznego wyrazu twarzy, mroczna tropicielka ruszyła w moją stronę, by zadać ostateczny cios. piCLg/kB3znl0m/6u

1 Pierwsze spotkanie 17 stycznia 2005 r. W drodze na lotnisko szeroko otworzyliśmy samochodowe okna. Chociaż na świecie panował styczeń, w Phoenix były dwadzieścia cztery stopnie w cieniu przy czystym, lazurowym niebie. Miałem na sobie ulubioną koszulkę – z nadrukiem z Monty Pythona, tym z jaskółkami i kokosem, którą dostałem od mamy dwa lata wcześniej na Gwiazdkę. Była już przyciasna, ale nie szkodzi. Niebawem koszulki z krótkim rękawem przestaną mi być potrzebne. Celem mojej podróży było miasteczko Forks położone na północnozachodnim krańcu stanu Waszyngton, na półwyspie Olympic. Pada tam częściej niż w jakimkolwiek innym miejscu w Stanach i jest to jedyna rzecz wyróżniająca tę mieścinę. To właśnie przed tymi posępnymi, deszczowymi chmurami uciekła moja matka, gdy miałem zaledwie parę miesięcy. Ona uciekła, ale ja musiałem spędzać w Forks bite cztery tygodnie każdego lata. Wreszcie, jako czternastolatek, zbuntowałem się i od trzech lat co roku jeździłem z tatą na dwutygodniowe wakacje do Kalifornii. A teraz właśnie miałem spędzić ostatnie semestry szkoły średniej na wygnaniu w Forks. Półtora roku. Osiemnaście miesięcy. Brzmiało to jak wyrok. Osiemnaście miesięcy pozbawienia wolności. Zatrzasnąłem drzwi samochodu mamy, ten dźwięk od razu skojarzył mi się ze szczękiem żelaznej kraty w celi. No dobrze, może trochę dramatyzuję. Mam wybujałą wyobraźnię, co mama zawsze uwielbia mi powtarzać. A poza tym ten wyjazd to była moja decyzja. Sam skazałem się na wygnanie. Jednak wcale nie było mi przez to łatwiej. Uwielbiałem Phoenix. Kochałem je za słońce i upał, za bijącą od tego miasta żywotność, za tempo, w jakim się rozwijało. No i oczywiście doskonale mieszkało mi się z mamą, która mnie potrzebowała. – Pamiętaj, że nie musisz tego robić – odezwała się po raz setny i niewątpliwie ostatni, zanim doszedłem do punktu kontroli osobistej. Zdaniem mamy jesteśmy do siebie tak podobni, że przy goleniu mogę wykorzystywać jej twarz jako lustro. To nie do końca prawda, ale rzeczywiście, zupełnie nie przypominam taty. Mama ma szpiczastą brodę, pełne usta, w czym się różnimy, ale za to nasze oczy są identyczne. Jej przypominają oczy dziecka – są ogromne i bladoniebieskie – przez co ona sama wydaje się moją siostrą, a nie matką. Często to słyszymy i chociaż mama udaje, że jej to nie rusza, ubóstwia ten komplement. W moim wypadku ten blady błękit wygląda

bardziej dojrzale, ale i... niezdecydowanie. Popatrzyłem w te jej wielkie, zmartwione i tak podobne do moich oczy i zacząłem lekko panikować. Przez całe życie troszczyłem się o mamę. Oczywiście, z pewnością był taki moment, zapewne wtedy, gdy byłem jeszcze w pieluchach, kiedy nie zajmowałem się rachunkami, dokumentami, gotowaniem i nie musiałem kierować się szeroko pojętym życiowym rozsądkiem, ale zupełnie tego nie pamiętałem. Czy zostawienie mamy na pastwę losu było z mojej strony właściwym posunięciem? Przez te wszystkie miesiące, kiedy zastanawiałem się nad moją decyzją, miałem wrażenie, że tak. Teraz jednak ogarnęły mnie wątpliwości. Oczywiście, miała teraz Phila, rachunki będą zatem płacone w terminie, lodówka i bak powinny być pełne, a jeśli się gdzieś zgubi, będzie miała do kogo zadzwonić... Wcale nie byłem jej tak potrzebny jak kiedyś. – Ja n a p r a w d ę chcę jechać – skłamałem. Nigdy nie byłem dobrym kłamcą, ale ostatnio powtarzałem to zdanie tak często, że brzmiało już niemal wiarygodnie. – Pozdrów ode mnie Charliego. – Dobrze. – Niedługo się zobaczymy – powiedziała z przekonaniem w głosie. – Możesz wrócić do domu w każdej chwili. Tylko zadzwoń, a zaraz się pojawię. Miałem świadomość, że to wcale nie byłoby takie proste. – Nic się nie martw. Będzie fajnie. Kocham cię, mamo. Przytuliła mnie mocno do siebie i trzymała przez dłuższą chwilę, po czym się rozdzieliliśmy. Ja przeszedłem przez punkt kontroli, a ona wróciła do samochodu. Czekały mnie trzy godziny lotu z Phoenix do Seattle, potem godzina w awionetce do Port Angeles i wreszcie godzina jazdy z lotniska do Forks. Nie bałem się samego lotu, tylko właśnie tej godziny w aucie sam na sam z moim tatą. Do tej pory zachowywał się bez zarzutu. Najwyraźniej naprawdę się cieszył, że mam z nim po raz pierwszy zamieszkać niemal na stałe. Zapisał mnie już do liceum i obiecał pomóc w kupnie auta. Mimo to przypuszczałem, że będziemy nieco skrępowani. Żaden z nas nie zaliczał się do ekstrawertyków – a to niezbędna cecha, żeby móc mieszkać z moją mamą. Poza tym, o czym mieliśmy gadać? Nigdy nie ukrywałem niechęci do Forks. Gdy wylądowałem w Port Angeles, padał deszcz, ale nie wziąłem tego za zły znak – ot, było to po prostu nieuniknione. Pożegnałem się ze słońcem już kilka godzin wcześniej. Charlie przyjechał po mnie radiowozem. Tego też się spodziewałem – tata jest komendantem policji w Forks. To właśnie dlatego, mimo poważnego braku funduszy, chciałem jak najszybciej sprawić sobie samochód – żeby nie wożono mnie po okolicy autem z kogutem na dachu. Nic tak nie zwalnia ruchu na drodze jak gliniarz. Zszedłem niezdarnie po schodkach na płytę lotniska, a on przytrzymał mnie odruchowo

i przytulił jedną ręką, z zakłopotaniem. – Jak dobrze cię widzieć, Beau – powiedział. Poklepaliśmy się po ramionach, nieco zażenowani, i odsunęliśmy się od siebie. – Nie zmieniłeś się zbytnio. Co słychać u Renée? – U mamy wszystko w porządku. Też się cieszę, że cię widzę, tato. – Nie wolno mi było mówić do niego po imieniu. – Na pewno nie żałujesz, że przyjechałeś? Obaj dobrze wiedzieliśmy, że w tym pytaniu nie kryje się troska o moje osobiste szczęście, ale o to, czy nie czuję, że w jakiś sposób zaniedbuję mamę. To właśnie dlatego Charlie nigdy nie walczył z mamą o opiekę nade mną. Rozumiał, że jestem jej potrzebny. – Nie. Gdybym miał wątpliwości, nie byłoby mnie tutaj. – No tak. Miałem ze sobą tylko dwie torby, bo większość moich ubrań nie pasowała do klimatu panującego w stanie Waszyngton. Wprawdzie wysupłaliśmy z mamą trochę grosza na wzbogacenie mojej zimowej garderoby, jednak i tak było tego niewiele. Bez problemu dałbym radę ponieść obie torby, ale Charlie się uparł, że jedną on weźmie. Przez to miałem zachwiane poczucie równowagi – nie żebym w ogóle był jakoś szczególnie zręczny, zwłaszcza po tym, jak nagle wystrzeliłem w górę. Zahaczyłem stopą o próg w drzwiach wyjściowych, machnąłem trzymaną w ręku torbą i uderzyłem jakiegoś gościa, który właśnie wchodził do terminalu. – Przepraszam. Chłopak był niewiele starszy ode mnie. Chociaż górowałem nad nim wzrostem, zbliżył się, unosząc wysoko podbródek, a wtedy dostrzegłem tatuaże po obu stronach jego szyi. U jego boku stała drobna kobieta o intensywnie czarnych, pofarbowanych włosach i rzucała mi groźne spojrzenia. – P r z e p r a s z a m? – powtórzyła, jakby moje przeprosiny ich obraziły. W ten samej chwili nieznajoma zauważyła Charliego w mundurze. Nie musiał nawet nic mówić, tylko spojrzał na tego chłopaka, a on wycofał się o pół kroku i nagle wydał mi się znacznie młodszy. A potem ojciec przeniósł spojrzenie na dziewczynę i jej pomalowane na czerwono wargi się skrzywiły. Para bez słowa wyminęła mnie i weszła do miniaturowego terminalu. Charlie i ja wzruszyliśmy ramionami – jednocześnie. Zabawne, że mieliśmy podobne gesty, chociaż przecież nie spędzaliśmy ze sobą zbyt wiele czasu. Może to kwestia genów. – Znalazłem dobre auto, jak dla ciebie. Naprawdę tanie – oznajmił po zapięciu pasów. – Jaka to marka? – Nie spodobało mi się to „jak dla ciebie”. – Chevrolet. Właściwie to pick-up. – Gdzie go znalazłeś? – Pamiętasz Bonnie Black z La Push? – La Push to maleńki rezerwat Indian nad samym morzem.

– Nie. – Jeździliśmy na ryby z nią i jej mężem – podpowiedział Charlie. To by wyjaśniało, dlaczego go nie pamiętałem. Jestem prawdziwym mistrzem w wymazywaniu z pamięci bolesnych i niepotrzebnych wspomnień. – Jeździ teraz na wózku inwalidzkim – ciągnął tato – więc nie może już prowadzić. Obiecała, że sprzeda mi go tanio. – Który to rocznik? – Sądząc po jego minie, miał nadzieję, że nie zadam tego pytania. – No cóż, Bonnie dała silnik do remontu, teraz jest prawie jak nowy. Chyba nie sądził, że tak łatwo się poddam. – W którym roku kupiła auto? – Bodajże w 1984. – I to rok produkcji? – Hm, nie. Sądzę, że pochodzi z wczesnych lat sześćdziesiątych. Góra z późnych pięćdziesiątych – przyznał nieco zawstydzony. – Wiesz, że nie znam się na samochodach, tato. Jeśli coś się zepsuje, sam sobie nie poradzę, a nie stać mnie na mechanika... – Spokojnie, bryka pracuje bez zarzutu. Teraz już takich nie robią. B r y k a? Hm... Może nie będzie tak źle. Przynajmniej nie musiałem już szukać ksywki dla samochodu. – Tanio, czyli ile? – O to się teraz wszystko rozbijało. – Widzisz, synu, ja go już poniekąd kupiłem. – Charlie zerknął na mnie nieśmiało, z nadzieją w oczach. – Jako prezent powitalny. Bomba. Bryka za darmo. – Naprawdę nie musiałeś. Byłem gotów sam za wszystko zapłacić. – To nic takiego. Chcę, żebyś był tu szczęśliwy. – Mówiąc to, patrzył prosto przed siebie na drogę. Zawsze wstydził się rozmawiać o uczuciach, przynajmniej tyle mieliśmy ze sobą wspólnego. Ja też wbiłem wzrok w szosę. – To wspaniały gest, dziękuję. – A co do bycia szczęśliwym w Forks, po co nadmieniać, że żadne auto tu nie pomoże. To po prostu nierealne. Ale tata nie musiał o tym wiedzieć, a i ja nie miałem zamiaru zaglądać darowanemu pick-upowi pod maskę. – Ech, no, nie ma za co – wymamrotał Charlie zmieszany moim podziękowaniem. Wymieniliśmy jeszcze parę uwag dotyczących pogody – nadal padało – i to by było tyle. Wpatrywaliśmy się w drogę w milczeniu. Okolica była chyba piękna. Wszystko tonęło w zieleni: korony drzew, ich pokryte mchem pnie, porośnięta paprociami ziemia. Nawet powietrze wydawało się zielone w świetle sączącym się przez baldachim z igieł. Przez tę wszechobecną zieleń czułem się jak na obcej planecie[1]. W końcu zajechaliśmy na miejsce. Charlie nadal mieszkał w niewielkim domku z dwiema

sypialniami, kupionym jeszcze z matką tuż po ślubie. Zresztą wszystko, co zrobili jako mąż i żona, wydarzyło się tuż po ślubie. Później nie byli już po prostu małżeństwem. Przed domem, który od lat wyglądał tak samo, stał nowy – nowy dla mnie – samochód. Miał wyblakły czerwony lakier, zaokrąglone zderzaki i staromodnie opływową szoferkę. Z miejsca go pokochałem. Nigdy nie interesowałem się samochodami, tym bardziej byłem zaskoczony własną reakcją. W końcu nie miałem nawet pewności, czy zapali, ale już wyobrażałem sobie siebie za kierownicą. Na dodatek był to jeden z tych solidnych, praktycznie niezniszczalnych modeli – takich, które po wypadku nie mają ani jednej rysy na karoserii, za to stoją pośród szczątków staranowanego auta. – Kurczę, tato, jest boski! Dzięki! – Tym razem był to prawdziwy entuzjazm. Nie tylko dostałem zaskakująco fantastyczny wóz, ale na dodatek nie będę musiał odbywać trzykilometrowych spacerów w deszczu każdego poranka. Ani jechać z ojcem jego radiowozem, co już w ogóle pozostawało wizją najgorszą z możliwych. – Cieszę się, że ci się podoba – szepnął Charlie, znów zakłopotany. Cały bagaż zdołaliśmy wnieść na piętro za jednym razem. Dostałem pokój wychodzący na zachód, na podjazd przed domem, ten sam, w którym sypiałem kiedyś każdego lata. Drewniana podłoga, bladoniebieskie ściany, spadzisty sufit, wyblakłe zasłony w niebieskobiałą kratę – wszystko to przywoływało wspomnienia z dzieciństwa. Jedyne zmiany, jakich Charlie kiedykolwiek tu dokonał, to wymiana łóżeczka niemowlęcego na zwykłe łóżko i wstawienie biurka, gdy już osiągnąłem wiek szkolny. Na owym biurku stał teraz używany komputer z modemem podłączonym do gniazdka telefonicznego kablem przymocowanym do podłogi zszywkami. Internetu zażądała mama, abyśmy mogli kontaktować się z sobą bez przeszkód. W kącie pokoju nadal stał fotel bujany sprzed kilkunastu lat. W domu była tylko jedna łazienka, niewielkie pomieszczenie u szczytu schodów. Miałem ją rzecz jasna dzielić z Charliem, ale wcześniej mieliśmy z mamą wspólną łazienkę, co było znacznie gorsze. Mama miała o wiele więcej kosmetyków i uparcie torpedowała wszystkie moje propozycje, by je jakoś poukładać. Brak nadopiekuńczości jest jedną z najlepszych cech taty. Zostawił mnie samego, żebym się rozpakował i rozgościł. Mama nie zdobyłaby się na coś takiego. Dobrze było mi samemu, nareszcie mogłem przestać się uśmiechać i spinać. Z ulgą wbiłem wzrok w zacinający za oknem deszcz i pozwoliłem wypłynąć czarnym myślom. Do miejscowego gimnazjum i liceum[2] chodziło raptem trzystu pięćdziesięciu siedmiu (ze mną trzystu pięćdziesięciu ośmiu) uczniów, podczas gdy w Phoenix sam mój rocznik liczył siedemset osób. W dodatku wszystkie te dzieciaki z Forks dorastały razem – ba, nawet ich dziadkowie znali się od dzieciństwa! Miałem szansę stać się wytykanym palcami dziwadłem z wielkiego miasta. Może gdybym był jednym z tych popularnych chłopaków, przekułbym to w swój sukces. Wparowałbym tu w iście królewskim stylu. Ale co tu dużo mówić, nie należałem do tego

typu gości. Nie byłem ani gwiazdorem szkolnej drużyny piłkarskiej, ani przewodniczącym klasy, ani nawet czarnym charakterem jeżdżącym motocyklem. Byłem chłopakiem, który wygląda jak potencjalnie dobry koszykarz, ale wrażenie pryska, gdy tylko zacznie przebierać nogami. Chłopakiem, którego wszyscy popychali, zanim nie wystrzelił dwadzieścia centymetrów w górę w drugiej klasie liceum. Kimś zbyt cichym i zbyt bladym, kto nie znał się kompletnie na grach, samochodach, wynikach bejsbolowych oraz tym wszystkim, co zdaniem innych powinno mnie pasjonować. W przeciwieństwie do innych chłopaków nie miałem mnóstwa czasu na rozwijanie zainteresowań. Musiałem zajmować się papierami, przetykać zapchane rury i robić cotygodniowe zakupy. Przynajmniej tak było do tej pory. W każdym razie nawiązywanie kontaktów z rówieśnikami przychodziło mi z trudem. Tak naprawdę nawiązywanie kontaktów z kimkolwiek przychodziło mi z trudem. Nawet mama, która była mi najbliższą osobą pod słońcem, nie do końca mnie rozumiała. Czasami zastanawiałem się, czy naprawdę odbieram świat w ten sam sposób co inni. Może to, co ja uważam za zielone, wszyscy widzą jako czerwone? Albo wyczuwam zapach octu, podczas gdy świat czuje kokos? Może mam coś z głową? Mniejsza o przyczynę, liczył się efekt. A jutro miał być dopiero początek. Nie spałem zbyt dobrze tej pierwszej nocy, nawet wtedy, gdy już udało mi się wyciszyć myśli. Nie potrafiłem przywyknąć do ciągłego szumu wiatru i deszczowych werbli bijących o dach. Naciągnąłem na głowę starą, wyblakłą kołdrę, potem dołożyłem jeszcze poduszkę, a i tak zasnąłem dopiero po północy, kiedy ulewa przeszła w końcu w cichą mżawkę. Rano za oknem widać było tylko gęstą mgłę i powoli zaczęła dawać mi się we znaki klaustrofobia. Bez widoku nieba czułem się – zgodnie z przewidywaniami – jak w klatce. Przy śniadaniu nie rozmawialiśmy zbyt wiele. Charlie życzył mi powodzenia, a ja podziękowałem, wiedząc, że nadzieja to strata czasu. Los nie miał w zwyczaju się do mnie uśmiechać. Tata pierwszy wyszedł z domu i pojechał na komisariat, który skutecznie zastępował mu żonę oraz całą rodzinę. Po jego wyjściu siedziałem przez dłuższą chwilę przy dębowym stole na jednym z trzech krzeseł, z których każde było inne, i lustrowałem wzrokiem znajomą kuchnię. Nic się tu nie zmieniło. Ściany wyłożone były ciemnym drewnem, szafki miały jaskrawożółty kolor, a podłogę pokrywało linoleum. Szafki pomalowała osiemnaście lat wcześniej moja mama, usiłując rozjaśnić wnętrze domu. Nad niewielkim kominkiem w przylegającym do kuchni mikroskopijnym saloniku wisiał rząd fotografii: rodzice w dniu ślubu w Las Vegas, nasza trójka w szpitalu po moim narodzeniu (zdjęcie autorstwa uczynnej pielęgniarki) i wreszcie – liczne świadectwa mego dorastania, aż do ubiegłego roku. Kolekcja ta budziła we mnie pewne zażenowanie – paskudne fryzury, aparat na zębach, trądzik, który w końcu ustąpił. Postanowiłem namówić tatę, żeby ją usunął, przynajmniej na czas mojego pobytu.

Cały wystrój domu był wyraźnym świadectwem tego, że Charlie nadal kocha moją mamę, a ja nie czułem się z tą myślą najlepiej. Nie chciałem zjawić się w szkole zbyt wcześnie, ale też nie mogłem się spóźnić. Włożyłem więc kurtkę – grubą, z nieoddychającego tworzywa sztucznego, coś na wzór kombinezonu do usuwania odpadów radioaktywnych – i wyszedłem na deszcz. Nadal siąpiło, choć nie na tyle, żebym przemókł do suchej nitki, gdy sięgałem po klucz od drzwi wejściowych, jak zawsze schowany pod okapem. Przekręciłem go w zamku i ruszyłem w stronę auta. Denerwowały mnie plaśnięcia, z jakimi moje nowe wodoodporne traperki zagłębiały się w błotnistej nawierzchni podjazdu. Brakowało mi znajomego odgłosu szurania po żwirze. We wnętrzu samochodu było sucho i przytulnie. Ktoś – Bonnie lub Charlie – niewątpliwie tu posprzątał, ale beżowa tapicerka wozu nadal lekko pachniała tytoniem, benzyną i miętową gumą do żucia. Dzięki Bogu, silnik zapalił za pierwszym razem, jednak wył doprawdy przeraźliwie. Cóż, tak sędziwe auto musiało mieć jakieś wady. Byłem jednak mile zaskoczony tym, że równie sędziwe radio działa bez zarzutu. Ze znalezieniem szkoły nie miałem kłopotów, jak wszystkie ważniejsze budynki w tym mieście, stała przy głównej ulicy. Nie wyglądała zresztą na szkołę, ale upewniła mnie tablica. Liceum składało się z kilkunastu zbudowanych w podobnym stylu pawilonów z czerwonej cegły. Początkowo nie potrafiłem ocenić, ile ich właściwie jest, bo wszystko zasłaniały liczne drzewa i krzewy. To miejsce nie miało w sobie nic z placówki wychowawczej. Gdzie ogrodzenie z siatki? – pomyślałem. Gdzie wykrywacze metalu przy wejściu? Zaparkowałem przed pierwszym budynkiem, ponieważ nad drzwiami dostrzegłem tabliczkę z napisem „dyrekcja”. Nie stał tam żaden inny samochód, więc z pewnością parkowanie było w tym miejscu niedozwolone, lecz stwierdziłem, że wolę zapytać w środku o drogę na parking, zamiast krążyć jak kretyn w deszczu. W środku było cieplej i jaśniej, niż się spodziewałem. Podłogę pokrywała wytrzymała wykładzina w pomarańczowe ciapki, z boku stało kilka składanych krzesełek dla interesantów, a ściany upstrzone były trofeami i ogłoszeniami. Głośno tykał wielki zegar. Wszędzie stały rośliny w plastikowych donicach, jakby mało było zieleni na zewnątrz. Pomieszczenie przedzielał długi kontuar zastawiony przepełnionymi drucianymi koszyczkami na dokumenty, a każdy koszyczek oznaczony był jaskrawą naklejką. Za jednym z trzech znajdujących się za ladą biurek siedział okrągły, łysiejący mężczyzna w okularach. Miał na sobie koszulkę z krótkim rękawem, co nieco zbiło mnie z tropu. Gdy wszedłem, mężczyzna podniósł wzrok. – W czym mogę pomóc? – zapytał. – Nazywam się Beau Swan – oświadczyłem. Oczy mężczyzny rozbłysły – najwyraźniej doskonale wiedział, kim jestem. Z pewnością stałem się już tematem plotek. Tak, tak, to ja,

syn komendanta i jego narwanej byłej żony, który wreszcie wrócił do domu. – Oczywiście, oczywiście – odparł i zaczął grzebać w wysokiej stercie papierzysk na biurku, aż wreszcie znalazł to, czego szukał. – Mam tutaj twój plan lekcji i mapkę szkoły. – Z plikiem kartek w dłoni podszedł do kontuaru. – Bardzo proszę, Beaufort. – Eee, proszę mówić do mnie Beau. – Oczywiście, Beau. Wyjaśnił mi, jak przemieszczać się w ciągu dnia z klasy do klasy, pokazując najdogodniejsze trasy na mapce, i wręczył arkusz, na którym miał się podpisać każdy z moich nauczycieli; musiałem go mu oddać po lekcjach. Pożegnał mnie z uśmiechem i podobnie jak Charlie życzył mi powodzenia. Odwzajemniłem uśmiech z nadzieją, że wygląda przekonująco. Gdy wróciłem do auta, zaczęli się już zjeżdżać inni uczniowie. Żeby trafić na parking, wystarczyło jechać za nimi. Na szczęście większość samochodów była równie sędziwa jak mój, zero szpanu. W Phoenix mieszkałem w dzielnicy Paradise Valley, gdzie należeliśmy z mamą do uboższej mniejszości. Pod szkołami nieraz widywało się nowiutkie mercedesy i porsche. Tu jednak najlepszym wozem było lśniące volvo i niewątpliwie się wyróżniało. Mimo wszystko jak najszybciej wyłączyłem ryczący silnik, żeby nie zwracać na siebie zbytniej uwagi. Zanim wysiadłem, przestudiowałem dokładnie mapkę, żeby nie musieć później obnosić się z nią przez cały dzień. Wsunąłem papiery do torby, zarzuciłem ją na ramię i wziąłem głęboki oddech. Nie będzie tak źle, okłamywałem sam siebie. Przecież to nie kwestia życia i śmierci, tylko zwykła szkoła. Nikt cię tu nie ugryzie. Westchnąłem i wyślizgnąłem się z auta. Ruszyłem w stronę szkoły, naciągając kaptur na twarz. Na szczęście w zwykłej czarnej kurtce nie odstawałem zbytnio od reszty, chociaż niewiele mogłem zrobić w kwestii mojego wzrostu. Zgarbiłem się tylko i zwiesiłem głowę. Minąwszy stołówkę, z łatwością zlokalizowałem budynek numer trzy. Na jego narożniku, na białym tle wymalowano wielką czarną trójkę. Wszedłem do środka śladem dwóch młodocianych osób bliżej nieokreślonej płci. Klasa nie była duża. Para przede mną zatrzymała się tuż za progiem, żeby powiesić kurtki na zamocowanych w ścianie haczykach. Zrobiłem to samo. Okazało się, że to dwie dziewczyny – blondynka o porcelanowej cerze i blada szatynka. Uznałem, że przynajmniej kolorem skóry nie będę się tu wyróżniać. Podszedłem do nauczycielki, żeby mogła złożyć podpis na moim arkuszu. Była to chuda kobieta o przerzedzonych włosach, niejaka pani Mason, jeśli wierzyć tabliczce na biurku. Gdy przeczytała moje nazwisko, przyjrzała mi się uważniej (co było wyjątkowo zniechęcające), a ja poczułem, że krew napływa mi do twarzy, bez wątpienia tworząc nieatrakcyjne rumieńce na mojej szyi i policzkach. Dzięki Bogu, kazała mi przynajmniej

usiąść w pustej ławce z tyłu klasy, nie przedstawiając mnie najpierw wszystkim obecnym. Usiadłem tak, żeby wtopić się w krzesło. Trudno im było gapić się na mnie, wykręcając głowy, ale i tak to ich nie powstrzymywało, starałem się więc nie odrywać wzroku od otrzymanej przed chwilą listy lektur. Nie była zbytnio zaawansowana: Brontë, Szekspir, Chaucer[3], Faulkner... Wszystko czytałem wcześniej. Było to trochę pocieszające, ale i zapowiadało nudę. Zacząłem się zastanawiać, czy mama przysłałaby mi teczkę z moimi starymi wypracowaniami, czy też uznałaby to za oszustwo. Spędziłem lekcję, wymyślając, jak potoczyłaby się ta dyskusja, nauczycielka tymczasem tłumaczyła coś monotonnym głosem. Gdy zabrzęczał dzwonek, blada, koścista dziewczyna o trądzikowej cerze i kruczoczarnych włosach przechyliła się nad przejściem między ławkami, żeby ze mną porozmawiać. – Beaufort Swan, prawda? – Sprawiała wrażenie przesadnie uczynnej koleżanki, w typie członkini koła szachowego. – Beau – poprawiłem ją. Siedzące w pobliżu osoby odwróciły się w moim kierunku. – Gdzie masz następną lekcję?[4] – Chwilka. – Musiałem wyjąć plan z torby. – WOS z Jeffersonem, w budynku numer sześć. Nie wiedziałem, gdzie podziać oczy. Zewsząd otaczały mnie ciekawskie spojrzenia. – Ja idę do czwórki, mogę pokazać ci drogę. – Tak, dziewczyna rzeczywiście była przesadnie uczynna. – Mam na imię Erica. – Dzięki. – Zmusiłem się do uśmiechu. Włożyliśmy kurtki i wyszliśmy na deszcz, który tymczasem wezbrał na sile. Mógłbym przysiąc, że kilka osób specjalnie wlokło się za nami, by podsłuchiwać. Miałem nadzieję, że to nie początki paranoi. – I co, inaczej tu niż w Phoenix, prawda? – zapytała Erica. – Bardzo. – Chyba nie pada tam zbyt często? – Trzy, cztery razy w roku. – Kurczę, ciekawe, jak to jest. – Słonecznie – odparłem. – Nie jesteś zbytnio opalony. – Moja mama jest w połowie albinosem. Dziewczyna spojrzała na mnie nerwowo. Westchnąłem zrezygnowany. Najwyraźniej wilgotny klimat działa destrukcyjnie na poczucie humoru. Jeszcze kilka miesięcy, pomyślałem, a zapomnę, co to sarkazm. Ponownie obeszliśmy stołówkę i Erica odprowadziła mnie pod same drzwi pawilonu obok sali gimnastycznej, chociaż ten był wyraźnie oznaczony. – No cóż, powodzenia – powiedziała, gdy już dotykałem klamki. – Może spotkamy się

na jakiejś innej lekcji. – Jej głos brzmiał tak, jakby bardzo na to liczyła. Uśmiechnąłem się do niej – miałem nadzieję, że niezbyt zachęcająco – i wszedłem do środka. Reszta przedpołudnia przebiegła według podobnego schematu. Pani Verner, nauczycielka trygonometrii, której i tak bym nienawidził ze względu na sam przedmiot, jako jedyna kazała mi wyjść przed klasę i się przedstawić. Coś tam wyjąkałem, cały czerwony, a wracając do ławki, potknąłem się o własne buty. Po dwóch lekcjach zacząłem rozpoznawać pierwsze twarze. Zawsze też trafiał się ktoś śmielszy, kto podchodził do mnie, mówił, jak ma na imię, i wypytywał o to, jak mi się podoba w Forks. Starałem się odpowiadać dyplomatycznie, więc w dużej mierze po prostu kłamałem. Przynajmniej nie potrzebowałem już mapki. Na wszystkich zajęciach nauczyciele mówili do mnie Beaufort i chociaż od razu ich poprawiałem, działało to na mnie przygnębiająco. Potrzebowałem wielu lat, żeby odzwyczaić ludzi od mojego pełnego imienia – dziękuję ci, dziadku, b a r d z o serdecznie za to, że musiałeś umrzeć na kilka miesięcy przed moimi narodzinami, przez co mama czuła się w obowiązku, by uczcić twoją pamięć w ten właśnie sposób. W Phoenix nikt już nie pamiętał, że Beau to tylko zdrobnienie. A teraz musiałem zaczynać od początku. Pewien chłopak usiadł przy mnie i na trygonometrii, i na hiszpańskim, a potem poszedł ze mną do stołówki na obiad. Był niski, nie sięgał mi nawet do ramienia, ale burza skłębionych loków wyrównywała nieco tę różnicę wzrostu. Nie pamiętałem, jak ma na imię, uśmiechałem się więc tylko i kiwałem głową, przysłuchując się, jak opowiada o lekcjach i nauczycielach. Nawet nie starałem się za tym wszystkim nadążać. Zajęliśmy miejsce przy końcu stołu, pośród jego znajomych, których rzecz jasna mi przedstawił – co jak co, ale ludzie byli tu bardzo grzeczni – jednak imiona wpadały mi jednym uchem, a wypadały drugim. Spodobało się im chyba, że zaprosił mnie do ich stolika. Ta dziewczyna poznana na angielskim, Erica, pomachała mi z drugiego końca sali, a wtedy wszyscy wybuchnęli śmiechem. Ach, więc już stałem się pośmiewiskiem. Szybko, to chyba mój życiowy rekord. Na szczęście nikt nie był wobec mnie złośliwy. To właśnie wtedy, przy obiedzie, gdy próbowałem toczyć rozmowę z siódemką wścibskich nieznajomych, po raz pierwszy ich zobaczyłem. Siedzieli w kącie po przeciwległej stronie stołówki. Było ich pięcioro. Nie rozmawiali i nie jedli, przed każdym stała taca z nietkniętym posiłkiem. W odróżnieniu od większości uczniów nie gapili się na mnie, mogłem przyglądać się im bez obawy, że zostanę na tym przyłapany. Jednak to nie ten brak zainteresowania moją osobą zaintrygował mnie najbardziej. Na pierwszy rzut oka nie byli do siebie ani trochę podobni. Były wśród nich trzy dziewczyny. Jedna bardzo wysoka, co zauważyłem od razu, chociaż przecież siedziała. Być może nawet mojego wzrostu, w każdym razie nogi miała do samego

nieba. Wyglądała jak kapitan drużyny siatkówki i zdecydowanie nie chciałbym znaleźć się na linii jej ataku. Miała ciemne kręcone włosy, związane w niechlujną kitkę. Włosy jej towarzyszki sięgały do ramion i miały kolor czystego miodu. Nie była aż tak wysoka jak brunetka, ale chyba i tak wyższa od większości chłopaków siedzących przy naszym stole. Było w niej coś niepokojącego, nerwowego. Może to dziwne, ale od razu pomyślałem o bohaterce filmu akcji, który oglądałem parę tygodni wcześniej – wtedy uznałem, że to niemożliwe, by pokonała tylu złych facetów i zwyciężyła. Teraz stwierdziłem, że byłoby to całkiem prawdopodobne, gdyby grała ją ta właśnie dziewczyna. Ostatnia z trójki miała drobniejszą figurę, kolor jej włosów oscylował między brązem i rudością, ale – jakby metaliczny – nie był żadnym z tych odcieni. Dziewczyna wydawała się młodsza od tamtych dwóch, które równie dobrze można byłoby wziąć za studentki. Z kolei dwaj faceci stanowili zupełne przeciwieństwo siebie. Wyższy z nich – i zdecydowanie wyższy ode mnie, pewnie miał metr dziewięćdziesiąt pięć albo nawet więcej, wyglądał jak szkolna gwiazda sportu. A także król balu. Jak gość, który zawsze ma pierwszeństwo w siłowni, niezależnie jakiego sprzętu chciałby właśnie użyć. Proste złociste włosy związał w kok z tyłu głowy, jednak nie było w tym nic dziewczęcego – jakimś cudem nadawało mu to jeszcze bardziej męski wygląd. Wydawał się za dobry jak na tę szkołę – a także na każdą inną. Niższy chłopak miał szczupłą, umięśnioną sylwetkę i ciemne włosy obcięte tak krótko, że wyglądały jak cień na łysej czaszce. Zupełnie inni, a jednak tak bardzo do siebie podobni. Wszyscy byli chorobliwie bladzi, bledsi niż jakikolwiek inny uczeń z tego nieznającego słońca miasteczka. Bledsi niż ja, syn albinoski. Wszyscy, niezależnie od koloru włosów, mieli bardzo ciemne oczy, a pod nimi głębokie cienie – sine, niemal fioletowe. Jakby zarwali noc albo dochodzili do siebie po złamaniu nosa. Tyle że ich nosy i w ogóle rysy twarzy były idealne, bez żadnej skazy. Ale to nie dlatego nie mogłem oderwać od nich wzroku. Wpatrywałem się w ich twarze, tak różne, a jednocześnie tak identyczne, ponieważ wszystkie były niesamowicie, nieludzko wręcz piękne. Takich twarzy nie spotyka się w życiu, co najwyżej na wygładzanych komputerowo fotografiach w czasopismach i na billboardach. Albo w muzeach, na obrazach starych mistrzów, jako twarze aniołów. Trudno było mi uwierzyć, że istnieją naprawdę. Uznałem, że najładniejsza z całej grupy jest ta drobna dziewczyna o metalicznych włosach, chociaż podejrzewałem, że żeńska połowa populacji naszej szkoły oddałaby głos na blondyna o urodzie amanta filmowego. I popełniałby błąd. Jasne, cała piątka wyglądała obłędnie, ale ta dziewczyna miała w sobie coś więcej niż tylko piękno. Była absolutnie idealna, niepokojąco, zatrważająco perfekcyjna. Aż mi się przewracało w żołądku na jej widok. Unikali wzroku innych uczniów, nie patrzyli też na siebie, w zasadzie sprawiali wrażenie,

jakby ich spojrzenia na niczym się nie zatrzymywały. Przypominali mi grupkę modeli pozujących – ach, jak artystycznie – do reklamy, wykazujących estetyczne znudzenie. Gdy na nich patrzyłem, ten muskularny chłopak z ogoloną głową wstał, zabrał tacę – nietknięte jabłko, nieotwarta butelka z napojem – i odszedł z gracją pasującą bardziej do wybiegu na pokazie mody niż do szkolnej stołówki. Przypatrywałem się mu uważnie, zastanawiając się, czy w mieście jest jakaś szkoła tańca, póki nie odstawił tacy i nie wyszedł, co zrobił szybciej, niż to się wydawało możliwe. Mój wzrok od razu powędrował ku pozostałej czwórce, ale ci nawet nie drgnęli. – Co to za jedni? – zapytałem chłopaka poznanego na hiszpańskim, którego imię oczywiście wyleciało mi z głowy. Kiedy podniósł głowę, żeby zobaczyć, o kogo pytam – chociaż pewnie mógł to wywnioskować z tonu mojego głosu – nagle ta idealna dziewczyna spojrzała na nas. Przez ułamek sekundy patrzyła na mojego towarzysza, a potem przeniosła wzrok na mnie. Podłużne oczy, lekko skośne w kącikach, a do tego długie rzęsy. Natychmiast odwróciła głowę, szybciej niż ja, choć przecież spuściłem wzrok, ledwo tylko na nas spojrzała. Czułem, że moja twarz pokrywa się czerwonymi plamami. W tym ułamku sekundy, w którym jej twarz widoczna była w pełnej krasie, nie zdradzała żadnych emocji – jakby ktoś zawołał ją po imieniu, a ona spojrzała odruchowo, chociaż już wcześniej postanowiła, że nie będzie reagować. Mój sąsiad zaśmiał się nerwowo i podobnie jak ja opuścił wzrok. – To Cullenowie i Hale’owie – mruknął pod nosem – Edith i Eleanor Cullen oraz Jessamine i Royal Hale. Ten, który wyszedł, to Archie Cullen. Wszyscy mieszkają u doktor Cullen i jej męża. Zerknąłem kątem oka na tę idealną dziewczynę. Wpatrywała się teraz w swoją tacę, długimi, bladymi palcami rozrywała bajgla. Mówiła coś bardzo szybko, chociaż zaledwie rozchyliła swoje pełne wargi. Pozostała trójka patrzyła w inną stronę, ale i tak byłem pewien, że dziewczyna coś cicho peroruje. Dziwne imiona, pomyślałem, rzadkie. Prędzej spotykane w pokoleniu naszych dziadków – zupełnie jak moje. Ale kto wie, może taka tu jest moda? Może to imiona typowe dla małych miasteczek? Wtedy przypomniało mi się, jak ma na imię mój sąsiad: Jeremi. A więc zupełnie normalnie. W Phoenix dwóch Jeremich chodziło ze mną na historię. – Wszyscy są tacy... przystojni – zauważyłem. Cóż za niedopowiedzenie. – O tak! – Jeremi zaśmiał się ponownie. – Tyle że są sparowani. No wiesz, Royal z Eleanor, a Jessamine z Archiem. Chodzą ze sobą czy coś w tym rodzaju. I razem m i e s z k a j ą – podkreślił. Zaśmiał się i uniósł wymownie brwi. Nie wiedzieć czemu, miałem ochotę rzucić się do obrony nieznajomych. Może dlatego, że zabrzmiało to tak krytykancko. Tylko co miałem powiedzieć, przecież nawet ich nie znałem.

– Którzy to bracia Cullenowie? – zapytałem, chcąc zmienić ton rozmowy, ale zostać przy temacie. – Nie wyglądają na spokrewnionych. To znaczy... niby tak, ale... – Bo i nie są. Doktor Cullen to młoda kobieta, ma trzydzieści parę lat. Cała piątka jest chyba w rodzinie zastępczej. Ale Hale’owie, ci blondyni, są rodzeństwem – to bliźnięta. – W tym wieku w rodzinie zastępczej? – Pan Cullen przygarnął Royala i Jessamine, gdy byli mali. Teraz mają osiemnaście. To chyba ich wuj czy coś takiego. – Super z ich strony. No wiesz, że zaopiekowali się tymi wszystkimi dziećmi, i to w młodym wieku. – Pewnie tak – przyznał Jeremi niechętnie, jakby bronił się przed jakimikolwiek pozytywnymi uwagami na temat tej rodziny. Miałem podejrzenia, że z jakiegoś powodu nie przepada za lekarką i jej mężem. Sądząc po spojrzeniach, jakie rzucał w stronę gromadki, powodem tym była pewnie zwykła zazdrość. – Myślę, że pan Cullen nie może mieć dzieci – dodał, jakby miało to umniejszyć zasługi tej pary. Podczas naszej rozmowy mój wzrok co kilka sekund uciekał w stronę tej dziwnej rodziny. Nadal wpatrywali się w ścianę i nic nie jedli. – Zawsze mieszkali w Forks? – zapytałem. Jakim cudem nigdy ich nie zauważyłem, przecież przyjeżdżałem tu każdego lata? – Nie. Sprowadzili się tu dwa lata temu z jakiejś miejscowości na Alasce. Wiadomość tę przyjąłem z żalem, ale i z ulgą. Z żalem, ponieważ mimo urody nadal pozostawali nie do końca akceptowanymi outsiderami. Z ulgą, bo jak się okazało, nie tylko ja byłem tu nowy, a z całą pewnością nie wydawałem się tak interesujący jak oni. Gdy tak się im przyglądałem, ta idealna dziewczyna, jedna z Cullenów, podniosła głowę i spojrzała mi w oczy. Tym razem jej mina niewątpliwie zdradzała zainteresowanie. Odwróciłem wzrok, miałem wrażenie, że czegoś ode mnie oczekuje. – A ta z rudawymi włosami to kto? – zapytałem. Próbowałem zerkać niedbale w jej stronę, jakbym ot tak, oglądał sobie stołówkę. Nadal na mnie patrzyła, ale nie gapiła się nachalnie jak wcześniej inni uczniowie. Miała sfrustrowany wyraz twarzy, którego zupełnie nie rozumiałem. Po raz kolejny spuściłem oczy. – To Edith. Wiem, wygląda zabójczo, ale nie zawracaj sobie nią głowy. Z nikim się nie spotyka. Najwyraźniej – żachnął się – żaden z miejscowych chłopaków nie jest dla niej wystarczająco dobry. – Byłem ciekaw, ile razy musiała odrzucić jego zaloty. Przygryzłem wargę, żeby ukryć uśmiech, po czym jeszcze raz zerknąłem na dziewczynę. Edith. Siedziała teraz odwrócona do nas bokiem, ale wglądała, jakby też się właśnie uśmiechała. Po kilku minutach cała czwórka wstała od stołu. Oni też poruszali się z niezwykłą gracją – nawet ten domniemamy król balu. Razem stwarzali niespotykany widok. Edith już na mnie nie spojrzała.

Siedziałem w stołówce z Jeremim i jego znajomymi dłużej, niż gdybym był sam, nie chciałem jednak spóźnić się pierwszego dnia na żadną lekcję. Jak się okazało, jeden z moich nowych znajomych, który uprzejmie przypomniał mi, że ma na imię Allen, miał ze mną biologię, więc poszliśmy na lekcję razem. Nie rozmawialiśmy po drodze – pewnie był nieśmiały jak ja. Weszliśmy do klasy i Allen usiadł przy jednym ze stołów laboratoryjnych z czarnym blatem, identycznych jak w mojej szkole w Phoenix. Niestety, miał już sąsiada. Właściwie to wszystkie miejsca były zajęte z wyjątkiem jednego na środku – obok Edith Cullen, którą poznałem po metalicznym kolorze włosów. Serce mi mocniej zabiło. Ruszyłem do biurka nauczycielki, żeby się przedstawić i poprosić o podpisanie formularza, po drodze ukradkiem przyglądałem się Edith. Gdy ją mijałem, nagle zesztywniała. Podniosła głowę tak szybko, że mnie to zszokowało, i wbiła we mnie dziwny wzrok. Nie tyle zły, ile rozwścieczony, wrogi. Natychmiast odwróciłem głowę, zaskoczony, i znów oblałem się rumieńcem. Potknąłem się o jakąś książkę i musiałem się podeprzeć o stół, żeby nie upaść. Siedząca obok dziewczyna zachichotała. Miałem rację w kwestii oczu. Były czarne jak węgiel. Pani Banner podpisała formularz i wydała mi podręcznik, nie zaprzątając sobie głowy jakimś idiotycznym przedstawianiem mnie klasie i wymienianiem mojego pełnego imienia. Poczułem, że będzie nam się dobrze współpracować. Oczywiście, nie miała wyboru i poprosiła, żebym usiadł na jedynym wolnym miejscu. Zająłem więc miejsce obok n i e j, zakłopotany i niepewny, zastanawiając się, czym sobie zasłużyłem na tak wrogie spojrzenie. Położyłem podręcznik na ławce, nie podnosząc wzroku, ale i tak zauważyłem kątem oka, jak dziewczyna zmienia pozycję. Odsunęła się, jak mogła najdalej, tak że niemal spadała z krzesła, i odwróciła twarz, jakbym śmierdział. Dyskretnie powąchałem koszulę, ale wyczułem jedynie zapach proszku do prania. Trudno było uwierzyć, że kogoś to może odrzucać. Przesunąłem krzesło w prawo, żeby dać jej jak największą przestrzeń i starałem się skupić na tym, co mówi nauczycielka. Lekcja dotyczyła budowy komórki, co już przerabiałem. Mimo to robiłem staranne notatki, trzymając nisko spuszczoną głowę. Nie mogłem się jednak powstrzymać i od czasu do czasu zerkałem na siedzącą obok mnie dziwną dziewczynę. Przez całą lekcję ani na moment się nie rozluźniła, nadal siedziała na samym skraju ławki, z twarzą zasłoniętą włosami. Zauważyłem, że lewą dłoń oparła na udzie i zacisnęła w pięść tak mocno, że pod bladą skórą odznaczały się wszystkie żyły. Tego uścisku także nie rozluźniła. Rękawy białej bluzki miała podwinięte aż do łokci, dzięki czemu widziałem zaskakująco muskularne ręce. Jej skóra była taka idealna: ani jednego piega, ani jednej blizny. Lekcja dłużyła się niemiłosiernie. Może byłem już zmęczony, a może czekałem na to,

aż dziewczyna wreszcie rozprostuje palce? Nie zrobiła tego, a przy tym siedziała tak nieruchomo, jakby wcale nie oddychała. O co jej mogło chodzić? Zawsze się tak zachowywała, czy jak? Przypomniałem sobie cierpkie komentarze Jeremiego. Może to jednak nie była zazdrość? Uznałem, że jej zachowanie nie może mieć nic wspólnego ze mną. Przecież widziała mnie pierwszy raz w życiu. Pod koniec lekcji pani Banner zaczęła oddawać sprawdziany. Przekazała mi kartkę, żebym podał ją mojej sąsiadce. Zerknąłem mechanicznie na wynik – maksymalna liczba punktów... a do tego, w głowie źle zapisywałem jej imię. Edythe, nie Edith. Nigdy nie spotkałem się z taką pisownią, ale nawet do niej pasowała. Zerknąłem na nią, podając kartkę, i natychmiast tego pożałowałem. Znów rzucała na mnie wściekłe spojrzenie, jej czarne oczy pełne były obrzydzenia. Odsunąłem się od bijącej od niej nienawiści i od razu przypomniałem sobie wyrażenie „gdyby wzrok mógł zabijać”. W tym samym momencie rozległ się dźwięk dzwonka, aż podskoczyłem na krześle. Edythe Cullen zerwała się z miejsca. Poruszała się tanecznym ruchem, każda zgrabna część jej szczupłego ciała pozostawała w idealnej harmonii ze wszystkimi pozostałymi. Wypadła na korytarz, zanim ktokolwiek w klasie zdołał nawet podnieść się z miejsca. Siedziałem jak sparaliżowany, wpatrując się bez wyrazu w drzwi, za którymi zniknęła. Nieprzyjemna osóbka. Zacząłem się powoli pakować, starając się pohamować narastającą dezorientację i poczucie winy. Tylko dlaczego czułem się winny, przecież nic nie zrobiłem? To niemożliwe, dopiero się spotkaliśmy. – Jesteś Beaufort Swan, prawda? – usłyszałem dziewczęcy głos. Podniosłem wzrok. Koło mnie stała śliczna dziewczyna z kurtyną jasnych, prostych włosów. Uśmiechała się do mnie przyjaźnie. Ta tu z pewnością nie uważała, że śmierdzę. – Beau – uściśliłem z uśmiechem. – McKayla. – Cześć, McKayla. – Pomóc ci trafić na następną lekcję? – Idę do sali gimnastycznej, bez problemu powinienem ją znaleźć. – O, ja też mam WF. – Dziewczyna wydawała się podekscytowana tym zbiegiem okoliczności, choć w tak małej szkole nie było to przecież nic niezwykłego. Poszliśmy razem, a ona okazała się gadułą. Trajkotała jak najęta, za co właściwie byłem jej wdzięczny. Do dziesiątego roku życia mieszkała w Kalifornii, więc wiedziała, jak musi mi brakować słońca. Dowiedziałem się, że chodzi też ze mną na angielski. Była najsympatyczniejszą osobą, jaką poznałem tu do tej pory. Ale gdy wchodziliśmy już do szatni, zapytała: – Co to było z Edythe Cullen? Dźgnąłeś ją ołówkiem? Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby tak się zachowywała.

Skrzywiłem się. A więc nie tylko ja to zauważyłem. No i najwidoczniej to jednak n i e b y ł o typowe zachowanie Edythe. Postanowiłem udać, że nie wiem, o co chodzi. – To ta dziewczyna, obok której siedziałem na biologii? – Zgadza się. Wyglądała, jakby bolały ją wszystkie zęby. – Hm... Nie rozmawiałem z nią. – Jest dziwna. – McKayla zatrzymała się na chwilę, zamiast iść do swojej szatni. – Gdybym to ja siedziała obok ciebie, na pewno bym cię zagadnęła. Uśmiechnąłem się do niej i wszedłem do szatni. Była miła i bez wątpienia jej się spodobałem, ale to nie wystarczyło, żebym zapomniał o tym, co wydarzyło się na poprzedniej lekcji. Nauczyciel WF-u, pan Clapp, znalazł dla mnie strój w odpowiednim rozmiarze, ale dzięki Bogu nie kazał mi się przebrać. W Phoenix mieliśmy WF tylko przez pierwsze dwa lata nauki, tutaj był to przedmiot obowiązkowy w każdej klasie. Moja osobista wersja piekła. Przyglądałem się więc tylko czterem meczom siatkówki rozgrywanym jednocześnie, wspominając, ileż to razy odniosłem obrażenia – i ilu innych zawodników uszkodziłem – uprawiając tę uroczą dyscyplinę. Na samą myśl o niej zbierało mi się na wymioty. W końcu doczekałem się dzwonka i poczłapałem do sekretariatu oddać formularz z podpisami. Przestało padać, ale wiał silny, zimny wiatr. Zapiąłem kurtkę aż po szyję i wsunąłem wolną rękę do kieszeni. Wszedłem do ciepłego sekretariatu i niemal obróciłem się na pięcie. Przy kontuarze stał nie kto inny jak Edythe Cullen. Trudno było nie poznać tych charakterystycznych włosów. Na szczęście nie zwróciła uwagi na to, że do pomieszczenia ktoś wszedł. Przywarłem do ściany, czekając na swoją kolej. Dziewczyna wykłócała się o coś z łysiejącym mężczyzną. Miała niski, aksamitny głos. Z zasłyszanych strzępków rozmowy szybko zorientowałem się, w czym rzecz. Edythe próbowała zmienić swój plan lekcji tak, żeby chodzić na biologię z inną grupą. Przecież chyba nie z m o j e g o powodu? Musiała istnieć jakaś inna przyczyna, coś wydarzyło się w sali od biologii, zanim do niej wszedłem. To dlatego była taka zła. Przecież to niemożliwe, żeby zapałała nagłą nienawiścią do zupełnie obcej osoby. Nie byłem aż tak interesujący, żeby wywoływać tego typu reakcje. Ktoś otworzył drzwi, a podmuch zimnego wiatru, który wpadł do sekretariatu, przekartkował dokumenty i zwichrzył mi włosy. Nowo przybyła dziewczyna odłożyła tylko kartkę do jednego z koszyczków i zaraz wyszła, ale Edythe Cullen zesztywniała. Obróciła się powoli, spojrzeliśmy sobie w oczy. Jej twarz była absurdalnie idealna – ani jednej skazy, dzięki której wydawałaby się bardziej ludzka – natomiast wzrok miała przeszywający, nienawistny. Przez moment poczułem prawdziwy s t r a c h, od którego moje ręce pokryły się gęsią skórką. Zupełnie jakby miała wyjąć broń i do mnie strzelić. To wszystko trwało zaledwie ułamek sekundy, ale zmroziło mnie bardziej niż lodowaty wiatr za oknem.

– Trudno – rzuciła jedwabistym głosem. – Widzę, że rzeczywiście nic nie da się zrobić. Bardzo dziękuję za fatygę. – To powiedziawszy, odwróciła się i wyszła z sekretariatu, nie zaszczycając mnie już ani jednym spojrzeniem. Podszedłem mechanicznie do kontuaru, chociaż raz blady, a nie czerwony jak burak, i podałem mężczyźnie formularz z podpisami. – I jak minął pierwszy dzień? – zapytał. – Dobrze – skłamałem słabym głosem. Nie uwierzył mi. Kiedy wsiadałem do samochodu, parking był już niemal zupełnie pusty[5]. Za kierownicą poczułem ulgę. Zdążyłem się już przywiązać do mojego samochodu, był dla mnie namiastką domu w tej mokrej, zapyziałej dziurze. Siedziałem tak przez jakiś czas, gapiąc się bezmyślnie przed siebie, ale wkrótce zrobiło się chłodno, więc odpaliłem silnik i włączyłem ogrzewanie. Ruszyłem w stronę domu Charliego, starając się nie myśleć kompletnie o niczym.

2 Otwarta księga Następny dzień był lepszy... ale i gorszy zarazem. Lepszy, ponieważ rano jeszcze nie padało, chociaż niebo spowite było czarnymi, gęstymi chmurami. Wiedziałem już też, czego mogę się spodziewać. W szkole McKayla usiadła ze mną na angielskim i odprowadziła na następną lekcję, czemu Erica przyglądała się nienawistnie. Nie powiem, schlebiało mi to. Pozostali uczniowie rzadziej się na mnie gapili, a obiad zjadłem w towarzystwie McKayli, Eriki, Jeremiego, Allena oraz paru innych osób, których twarze już rozpoznawałem. Pamiętałem nawet, jak mają na imię. Nieśmiało budziła się we mnie nadzieja, że oto stąpam po wodzie, zamiast w niej tonąć. Gorszy, bo byłem zmęczony po kolejnej zarwanej nocy. Nadal przeszkadzało mi głośne bębnienie deszczu. Gorszy, ponieważ pani Verner wywołała mnie do odpowiedzi na trygonometrii, chociaż wcale się nie zgłaszałem, a nie znałem prawidłowego rozwiązania. Był to paskudny dzień, ponieważ musiałem grać w siatkówkę i gdy jeden jedyny raz nie uciekłem przed piłką, jednym rzutem trafiłem nią w głowy dwóch koleżanek z drużyny. A najokropniejsze było to, że Edythe Cullen nie przyszła do szkoły. Cały ranek starałem się nie myśleć o obiedzie, nie chciałem pamiętać o tych nienawistnych spojrzeniach ze stołówki. A jednak w głębi duszy miałem ochotę na konfrontację, na zapytanie jej wprost, o co chodzi. Wieczorem przed zaśnięciem wyobrażałem sobie nawet, co jej powiem, choć znałem siebie zbyt dobrze, by wierzyć, że zdobędę się na odwagę. Może gdyby nie była tak nienaturalnie piękna... Jednak kiedy wszedłem do stołówki w towarzystwie Jeremiego – postanawiając nie szukać jej wzrokiem i ponosząc kompletną klapę w tym zakresie – zobaczyłem, że czwórka przybranego rodzeństwa siedzi przy tym samym stoliku co poprzedniego dnia. Edythe wśród nich nie było. Pojawiła się McKayla i poprowadziła do swojego stolika. Jeremi wydawał się zachwycony jej zainteresowaniem, wkrótce dołączyli do nas jego znajomi. Starałem się angażować w rozmowy, ale cały czas siedziałem jak na szpilkach, czekając na przybycie Edythe. Miałem nadzieję, że mnie po prostu zignoruje, udowadniając tym samym, że robiłem z igły widły. Nie przychodziła, a moje zdenerwowanie rosło z minuty na minutę. Nie pojawiła się do końca pobytu w stołówce, więc na biologię szedłem już całkiem pewnie. McKayla, która zaczęła zachowywać się wobec mnie, nie wiem, t e r y t o r i a l n i e, szła rzecz jasna razem ze mną. Zawahałem się na progu, ale w klasie także nie było Edythe. Odetchnąłem z ulgą i ruszyłem do swojej ławki. McKayla trajkotała

coś o zbliżającej się wycieczce nad morze. Stała jeszcze przez jakiś czas przy mojej ławce, a gdy zabrzęczał dzwonek na lekcję, uśmiechnęła się smutno i usiadła obok chłopaka z aparatem na zębach, obciętego mniej więcej na pazia. Nie chciałem być arogancki, ale miałem wrażenie, że się we mnie podkochuje, co było bardzo dziwne. Wcześniej dziewczyny raczej mnie nie zauważały. Zacząłem się zastanawiać, czy c h c ę się jej podobać. Była ładna i w ogóle, ale to jej zainteresowanie trochę mnie przytłaczało. Ciekawe dlaczego. Bo to ona wybrała mnie, a nie odwrotnie? Przecież to idiotyczny powód. Wybujałe ego, które chce samo podjąć decyzję? Ale i tak było to zdecydowanie lepsze wyjaśnienie niż druga opcja, która przyszła mi do głowy – bardzo nie chciałem, żeby przyczyną okazało się moje wczorajsze gapienie się na Edythe Cullen. Niestety, pewnie tak właśnie było. A to już absolutny idiotyzm, no bez przesady. Miałbym interesować się tylko tak pięknymi dziewczynami jak ona? Czysta utopia. Powinienem się cieszyć, że mam całą ławkę dla siebie, co powtarzałem sobie nieustannie, ale i tak dręczyło mnie podejrzenie, że to ja jestem przyczyną jej nieobecności. Co było głupie i bardzo egoistyczne z mojej strony – sądzić, że mógłbym wzbudzić u kogoś tak silną reakcję. Przecież to absurd. A jednak i tak się zamartwiałem. Lekcje wreszcie się skończyły, a z mojej twarzy zniknęły czerwone plamy po incydencie podczas treningu siatkówki. Szybko przebrałem się z powrotem w dżinsy i gruby sweter i wypadłem z szatni, szczęśliwy, że udało mi się uniknąć McKayli. Dotarłem na parking, gdzie kręciło się już sporo odjeżdżających uczniów. W aucie przeszukałem jeszcze plecak, by upewnić się, czy mam wszystko, czego mi potrzeba. Nie było tajemnicą, że Charlie nie potrafi przygotować nic do jedzenia, nie licząc jajecznicy na bekonie, poprosiłem więc, aby na czas mojego pobytu pozwolił mi objąć rządy w kuchni. Uczynił to z wyraźną chęcią. Odkryłem również, że w domu nie ma żadnych zapasów. Uzbrojony w listę zakupów i nieco gotówki z ojcowskiego słoika z napisem „spożywka”, planowałem pojechać po szkole do supermarketu. Ignorując wszystkich, którzy odwrócili głowy, słysząc huk silnika mojego samochodu, dołączyłem do kolejki pojazdów czekających na wyjazd z parkingu. Zachowywałem się tak, jakby to nie z mojego wozu wydobywały się te ogłuszające dźwięki. Zauważyłem, że Cullenowie i bliźnięta Hale podchodzą do swojego auta. To było owo lśniące nowością volvo. No tak. Dopiero teraz zwróciłem uwagę na ich ubrania – przedtem skupiałem się wyłącznie na ich fascynujących twarzach. Widać było na pierwszy rzut oka, że mają na sobie ciuchy warte więcej niż zawartość całej mojej szafy. Zresztą, przy ich urodzie, mogliby włożyć na siebie worki na śmieci i pewnie wszyscy w mieście zaraz zaczęliby się ubierać podobnie. To trochę nie fair, że mieli zarówno urodę, jak i pieniądze. Niestety, tak to już zwykle w życiu bywa. Ale najwyraźniej i tak nie zapewniło im to popularności. Oczywiście sam w to nie wierzyłem, byłem pewien, że jeśli nie mieli przyjaciół, to tylko z własnego wyboru. Takie twarze musiały otwierać przed nimi wszystkie drzwi.

Gdy ich mijałem, odwrócili głowy, tak jak to robili wszyscy inni. Tylko że oni w niczym tych innych nie przypominali. Zauważyłem tego dużego blondyna – Royala, o ile dobrze pamiętałem. W każdym razie Royal położył niedbale rękę na biodrze tej bardzo wysokiej dziewczyny o ciemnych kręconych włosach. Sprawiała wrażenie, jakby na siłowni bywała tak samo często jak on. Musiał być dobre pięć centymetrów wyższy ode mnie, a jednak ledwo nad nią górował. Oczywiście wydawał się bardzo pewny siebie, ale i tak zdziwiło mnie, z jaką swobodą wykonał ten gest. Nie dlatego, że dziewczyna była nieładna – była cholernie seksowna – ale... nieprzystępna. Nawet Rock bałby się na nią gwizdnąć, jeśli wiecie, o co mi chodzi. Blondynka zauważyła, że się im przyglądam, spojrzała na mnie przez zmrużone powieki, aż się gwałtownie odwróciłem i mocno przycisnąłem gaz. Samochód wcale nie przyspieszył, tylko silnik zahuczał jeszcze głośniej. Supermarket znajdował się zaledwie kilka przecznic dalej. Wnętrze sklepu wyglądało zupełnie normalnie, swojsko, co trochę poprawiło mi humor. W Phoenix robienie zakupów też należało do moich obowiązków i z przyjemnością oddałem się temu zajęciu. Hala była na tyle duża, że nie słyszałem bębnienia deszczu o dach, które przypominałoby mi o tym, gdzie jestem. Wróciłem do domu i wypakowałem zakupy, przestawiając wszystko w szafkach, żeby miało to jakiś sens. Charlie chował produkty bez ładu i składu. Miałem nadzieję, że nie będzie miał nic przeciwko temu, w końcu nie wykazywał szczególnej obsesji, jeśli chodzi o kuchnię – czego nie można było powiedzieć o mnie. Kiedy skończyłem porządki, zacząłem przygotowywać obiad. Mam szósty zmysł w kwestii mamy i dlatego, gdy wkładałem do lodówki zanurzone w marynacie steki, uświadomiłem sobie, że nawet nie dałem jej znać, iż dotarłem na miejsce. Pewnie umierała z niepokoju. Pobiegłem na górę, pokonując po dwa stopnie naraz, i odpaliłem mój stary komputer. Dobrą minutę zajęło mi uruchomienie sprzętu, potem musiałem jeszcze poczekać na połączenie z Internetem. Włączyłem pocztę i jak się okazało, miałem trzy nowe wiadomości. Pierwsza przyszła wczoraj, kiedy jeszcze byłem w drodze. Mama napisała: Beau, daj znać zaraz po przyjeździe. Jak ci minął lot? Pada? Już za Tobą tęsknię. Niedługo skończę pakowanie przed wyjazdem na Florydę, ale nigdzie nie mogę znaleźć mojej różowej bluzki. Wiesz może, gdzie ją położyłam? Masz pozdrowienia od Phila. Mama Westchnąłem i otworzyłem następnego maila. Wysłała go sześć godzin po pierwszym. Beau, dlaczego nie odpisujesz? Na co czekasz? Mama Ostatni przyszedł dziś rano.

Beauforcie, jeśli nie odpiszesz do 17.30, dzwonię do Charliego. Zerknąłem na zegar. Miałem jeszcze godzinę, ale mama znana była z popędliwości. Spokojnie, Mamo. Już odpisuję. Nie wszczynaj alarmu. Beau Wysłałem wiadomość i zacząłem pisać nową, zaczynając od kłamstwa. Jest fantastycznie. Oczywiście pada. Chciałem napisać dopiero, jak będzie o czym. Szkoła jest OK, tylko trochę monotonna. Poznałem parę fajnych osób, z którymi siedzę w stołówce. Twoja bluzka jest w pralni chemicznej. Miałaś ją odebrać w piątek. Nie uwierzysz, Charlie kupił mi samochód! Jest boski. Stary, ale solidny – dla mnie wystarczy. Też za Tobą tęsknię. Niedługo znowu napiszę, ale nie mam zamiaru sprawdzać skrzynki co pięć minut. Wyluzuj, weź głęboki wdech. Kocham Cię. Beau Dobiegł mnie trzask drzwi na dole i popędziłem do kuchni, by wyjąć ziemniaki z piekarnika i usmażyć steki. – Beau? – zawołał ojciec, słysząc moje kroki na schodach. A któż by inny? – pomyślałem. – Cześć, tato. Witaj w domu. – Hej. – Odpiął kaburę i zdjął wysokie buty, przyglądając mi się bacznie, a ja tymczasem krzątałem się po kuchni. O ile wiedziałem, nigdy na służbie nie użył broni, ale zawsze miał ją w gotowości. Kiedy byłem mały, zaraz po powrocie do domu wyjmował z niej naboje. Najwyraźniej uważał teraz, że jestem już wystarczająco duży, by nie postrzelić się przez pomyłkę, a także nie na tyle zdesperowany, żeby zrobić to celowo. – Co na obiad? – zapytał nieufnie. Moja mama była kucharką pełną fantazji – o ile w ogóle zabierała się do gotowania – i jej eksperymenty nie zawsze nadawały się do spożycia. Byłem zaskoczony i zasmucony, że nadal o tym pamięta. – Steki z ziemniakami – odpowiedziałem. Wyglądał na usatysfakcjonowanego. Chyba czuł się niezręcznie, stojąc tak z założonymi rękami, poszedł więc do saloniku oglądać telewizję. Dla nas obu było to najlepsze rozwiązanie. Gdy steki smażyły się na patelni, przyrządziłem sałatkę i nakryłem do stołu. Kiedy obiad był gotowy, zawołałem ojca. Wszedł do kuchni, wąchając. – Pachnie apetycznie. – Dzięki. Przez kilka minut jedliśmy w zupełnym milczeniu. Było nam z tym dobrze, cisza nas nie krępowała. Poniekąd nadawaliśmy się do mieszkania razem. – A jak tam w szkole? Zaprzyjaźniłeś się już z kimś? – zapytał, sięgając po dokładkę.

– Mam kilka lekcji z takim jednym Jeremim. Siedzę z jego paczką w stołówce. Jest jeszcze McKayla. Bardzo uczynna dziewczyna. W ogóle wszyscy są raczej mili. Z jednym bardzo ciekawym wyjątkiem. – To jak nic McKayla Newton. Miły dzieciak. Porządna rodzina. Jej ojciec ma sklep ze sprzętem sportowym za miastem. Forks leży na szlaku, więc dobrze zarabia na tych wszystkich turystach, których tu pełno. Znów zamilkliśmy. – Znasz może rodzinę Cullenów? – zapytałem po chwili, starając się, by zabrzmiało to normalnie i spontanicznie. – Rodzinę doktor Cullen? Jasne. To wspaniała kobieta. – Jej dzieci... Trochę się wyróżniają. Chyba nie znalazły sobie miejsca w szkole. Zaskoczyło mnie, że poczerwieniał, co zawsze oznacza, że wpada w złość. – Ech, ci ludzie – burknął. – Doktor Cullen to doskonała chirurg, mogłaby pewnie pracować w każdym szpitalu na świecie i zarabiać dziesięć razy więcej niż teraz. – Wzburzony, stopniowo podnosił głos. – Mamy szczęście, że osiedliła się tutaj. Że jej mąż zgodził się zamieszkać w małym mieście. To prawdziwy skarb, a wszystkie jej dzieci są dobrze wychowane i bardzo grzeczne. Też miałem wątpliwości, kiedy się tu sprowadzili z piątką adoptowanych nastolatków. Bałem się, że będą z nimi jakieś problemy. Ale okazało się, że to dojrzali młodzi ludzie i nigdy nie musiałem zaprzątać sobie nimi głowy. Czego nie mogę powiedzieć o dzieciakach wielu z tych, którzy mieszkają tu od pokoleń. A poza tym Cullenowie trzymają się razem, jak przystało na kochającą się rodzinę – co drugi weekend jeżdżą razem w góry... Tylko dlatego, że są nowi, ludzie się na nich uwzięli. Była to najdłuższa przemowa Charliego, jaką w życiu słyszałem. Musiał naprawdę przejmować się tymi plotkami. – Wydają się mili. Po prostu zauważyłem, że trzymają się na osobności. No i super wyglądają – dodałem, żeby powiedzieć coś pozytywnego. – Żałuj, że nie widziałeś pani doktor – roześmiał się. – Dzięki Bogu, że jej małżeństwo jest udane. Personel szpitala ma trudności z koncentracją, kiedy Cullenowa kręci się w pobliżu. Obiad dokończyliśmy w milczeniu. Zabrałem się do mycia naczyń – nie było zmywarki – a tata sprzątnął ze stołu i wrócił przed telewizor. Gdy skończyłem, poszedłem na górę odrobić matematykę. Podejrzewałem, że tak właśnie będzie wyglądał nasz rozkład dnia. Noc nareszcie była cicha i zmęczony szybko zasnąłem. Reszta tygodnia przebiegła bez zakłóceń. Przyzwyczaiłem się do szkolnej rutyny. Do piątku nauczyłem się rozpoznawać niemal wszystkich uczniów, poznałem też imiona większości z nich. Ludzie z mojej drużyny siatkówki wiedzieli już, że nie należy podawać mi piłki, a ja starałem się trzymać na uboczu. Edythe nie pojawiła się w szkole. Codziennie obserwowałem uważnie – udając, że wcale nie patrzę – jak Cullenowie

wchodzą do stołówki. Dopiero wtedy mogłem się odprężyć i włączyć do prowadzonych przy stole rozmów. Dotyczyły głównie wycieczki do La Push Ocean Park, której termin przypadał za dwa tygodnie, a którą organizowała McKayla. Przyjąłem zaproszenie bardziej z grzeczności niż z chęci wyjazdu na plażę – plaże w moim przekonaniu powinny być gorące oraz – nie licząc oceanicznych – słoneczne. W piątek wszedłem do sali biologicznej, zupełnie już nie myśląc o tym, czy zastanę w środku Edythe. Najwyraźniej postanowiła rzucić szkołę. Starałem się o niej nie myśleć, jednak nie byłem w stanie pozbyć się wrażenia, że to przeze mnie opuszcza lekcje, choć przypuszczenie to wydawało się absurdalne. Również w mój pierwszy weekend w Forks nie wydarzyło się nic szczególnego. Charlie większość czasu spędził w pracy. Napisałem do mamy kilka fałszywie optymistycznych maili, odrobiłem lekcje i posprzątałem cały dom – mój ojciec niespecjalnie się w to angażował. W sobotę podjechałem też do miejscowej biblioteki, ale uznałem, że nie ma sensu się zapisywać – nie znalazłem w niej niczego ciekawego, czego bym już nie czytał. Stwierdziłem, że wybiorę się niedługo do Olympii lub Seattle w poszukiwaniu jakiejś dobrej księgarni. Zastanawiałem się przez chwilę, ile też moje auto może palić na setkę, i nieco się przeraziłem na samą myśl. Przez cały weekend padało, jednak niezbyt mocno, mogłem więc wysypiać się bez przeszkód. W poniedziałek na parkingu co chwilę ktoś mnie pozdrawiał. Nie pamiętałem imion wszystkich, ale uśmiechałem się do każdego. Było zimno, na szczęście deszcz ustąpił. Na angielskim McKayla zajęła swoje – już teraz zwyczajowe – miejsce obok mnie. Mieliśmy niezapowiedzianą kartkówkę z Wichrowych wzgórz, ale była prosta, bez żadnych podchwytliwych pytań. Nigdy bym nie przypuszczał, że po tygodniu będę się czuć w szkole tak pewnie. Przekraczało to moje najśmielsze oczekiwania. Kiedy wyszliśmy na boisko, w powietrzu tańczyły wirujące białe drobinki, a ludzie pokrzykiwali radośnie. Zimny wiatr osmagał mi nos i policzki. – Fajnie – powiedziała McKayla. – Pada śnieg. Spojrzałem na kłębki waty zbierające się wzdłuż krawężników, a potem na te kołujące chaotycznie wokół mojej głowy. – Uhm. – No tak. Śnieg. To tyle, jeśli chodzi o miły dzień. McKayla wyglądała na zaskoczoną. – Nie lubisz śniegu? – Nie. Oznacza, że już za zimno na deszcz. – Czy to nie oczywiste? – Poza tym, gdzie się podziały te słynne płatki? No wiesz, każdy jedyny w swoim rodzaju i takie tam. Te tu przypominają końce wacików do uszu. – Nigdy nie widziałeś, jak pada śnieg? – spytała z niedowierzaniem w głosie.

– Jasne, że widziałem. W telewizji. Wybuchnęła śmiechem i w tym samym momencie obrzydliwa, topniejąca śnieżka uderzyła ją w tył głowy. Odwróciliśmy się natychmiast, by zobaczyć, kto ją rzucił. Stawiałem na Ericę, która oddalała się pospiesznie – i to nie w stronę budynku, w którym miała następną lekcję. McKayla miała chyba podobne podejrzenia, bo przykucnęła i zaczęła lepić własny pocisk. – Zobaczymy się w stołówce, dobra? – rzuciłem, odchodząc. – Ostatnie, na co mam ochotę, to brudny lód spływający mi po szyi przez cały dzień. McKayla skinęła tylko głową, wpatrzona w oddalającą się sylwetkę Eriki. Po hiszpańskim ruszyłem z Jeremim do stołówki, bacznie lustrując okolicę. W powietrzu aż roiło się od śnieżek. W ręku trzymałem segregator, gotów w razie potrzeby użyć go jako tarczy. Jeremi uważał, że to szalenie zabawne, ale coś w moich oczach powstrzymywało go przed rzuceniem we mnie śnieżką. McKayla dołączyła do nas w drzwiach, roześmiana, a jej zwykle proste włosy zaczęły skręcać się pod wpływem wilgoci. W kolejce po obiad dyskutowała zawzięcie z Jeremim o bitwie na śnieżki. Z przyzwyczajenia zerknąłem w stronę stolika dziwacznego rodzeństwa i zamarłem. Siedziała przy nim cała piątka. Jeremi pociągnął mnie za rękaw. – Hej, Beau? Co dziś bierzesz? Odwróciłem wzrok. Uszy mnie piekły. Przecież nie miałem powodu do niepokoju. Nie zrobiłem nic złego. – Co z tobą? – McKayla coś zauważyła. – Nic, nic – odparłem. Chwyciłem butelkę z napojem i stanąłem na końcu kolejki. – Nie jesteś głodny? – zapytał Jeremi. – Zrobiło mi się tak jakoś niedobrze – powiedziałem. Odsunął się kilka kroków ode mnie. Odczekałem, aż wezmą sobie coś do jedzenia, a potem poszedłem razem z nimi do stolika. Patrzyłem wszędzie, byle tylko nie w róg stołówki. Powoli sączyłem napój, czując, jak przewraca mi się w żołądku. McKayla dwukrotnie – co było znaczną przesadą – dopytywała się o moje samopoczucie. Wyjaśniłem, że to nic takiego, a jednocześnie zacząłem się zastanawiać, czy nie powinienem wykorzystać sytuacji i nie przeczekać lekcji biologii w gabinecie pielęgniarki. Co za idiotyczny pomysł. Przecież nie musiałem uciekać. Dlaczego zachowywałem się jak tchórz? Co złego w tym, że ktoś się na mnie gapi ze złością? Noża mi w plecy chyba nie wbije? Postanowiłem zerknąć jeden jedyny raz w stronę stolika Cullenów. Żeby odczytać nastroje. Nie odwracając głowy, spojrzałem kątem oka, a ponieważ żadne z piątki nie patrzyło

w moim kierunku, odważyłem się przyjrzeć im bardziej otwarcie. Właśnie się śmiali. Edythe, Jessamine i Eleanor miały włosy zupełnie przemoczone od topniejącego śniegu. Archie i Royal odsunęli się, bo Eleanor potrząsnęła głową, ochlapując im bluzy wodą. Cieszyli się pierwszym dniem śniegu jak wszyscy inni – tyle że w przeciwieństwie do reszty tworzyli iście filmową scenę. Oprócz tego rozbawienia i skłonności do żartów było w nich jeszcze coś innego, chociaż nie potrafiłem określić dokładnie co. Przyjrzałem się badawczo Edythe. Nie wydawała się już taka blada – może jej skóra pokryła się rumieńcem od bitwy na śnieżki – zmalały też cienie pod jej oczami. Włosy miała ciemniejsze, mokre, przylegające do czaszki. Ale to nie wszystko. Zapomniałem nawet, że mam udawać brak zainteresowania, tak się skupiłem na tym, by dojść do tego, co jeszcze się zmieniło. – Na co tak patrzysz, Beau? – zapytał Jeremi. W tym samym momencie Edythe się odwróciła i nasze spojrzenia się spotkały. Zwróciłem się w stronę Jeremiego i przysunąłem bliżej niego. Odchylił się, zaskoczony tym nagłym atakiem na swoją przestrzeń osobistą. Byłem pewien, że nie dostrzegłem w oczach Edythe nic z dawnej wrogości czy obrzydzenia. Znów wyglądała jedynie na nieco zaintrygowaną i jakby odrobinę nieusatysfakcjonowaną. – Edythe Cullen się na ciebie gapi – powiedział Jeremi, patrząc mi przez ramię. – I nie jest wściekła, prawda? – Nie mogłem się powstrzymać. – Nie – zdziwił się, ale zaraz na jego twarzy zakwitł uśmiech. – A co takiego zrobiłeś, próbowałeś się z nią umówić? – Skąd! Nawet nie zamieniłem z nią słowa. Tylko... ona chyba za mną nie przepada – przyznałem. Nadal siedziałem blisko Jeremiego, ale poczułem ciarki na karku, jakby dotykał mnie jej wzrok. – Cullenowie nikogo nie lubią, zresztą trudno, żeby lubili, skoro na nikogo nie zwracają uwagi. Ale ona nadal się na ciebie gapi. – A ty na nią. Przestań. Prychnął, jednak posłuchał. Rozmowę przerwała nam McKayla. Miała zamiar po szkole urządzić na parkingu wielką bitwę na śnieżki i chciała wiedzieć, czy się przyłączymy. Jeremi zgodził się z entuzjazmem – po sposobie, w jaki na nią patrzył, widać było, że jest gotów zrobić dla niej wszystko. Ja milczałem. Zastanawiałem się, ile lat będę musiał mieszkać w Forks, żebym z nudów uznał zamrożoną wodę za coś ekscytującego. Prawdopodobnie znacznie dłużej, niż planowałem. Do końca obiadu uparcie wbijałem wzrok w stół. Stwierdziłem też, że skoro Edythe nie sprawia wrażenia, jakby chciała mnie zamordować, równie dobrze mogę iść na biologię. Jednak na myśl, że znowu mam koło niej siedzieć, żołądek skręcał mi się z nerwów. Nie miałem specjalnie ochoty iść na lekcje w towarzystwie McKayli, która była

ulubionym celem dla śniegowych snajperów, ale kiedy podeszliśmy do drzwi stołówki, wszyscy prócz mnie jęknęli chóralnie z żalu. Padał deszcz, a cały śnieg znikał szybko, płynąc wzdłuż chodnika lodowatymi strużkami. Uśmiechnąłem się w duchu i naciągnąłem kaptur na głowę. Mogłem iść do domu zaraz po WF-ie! W drodze do budynku numer cztery musiałem wysłuchiwać narzekań McKayli. Wszedłem do klasy i dostrzegłem z ulgą, że miejsce Edythe jest puste. Dzięki temu miałem chwilę, żeby spokojnie usiąść. Pani Banner chodziła po klasie i kładła na ławkach mikroskopy i pudełka z zestawem szkiełek z gotowymi preparatami. Do dzwonka zostało jeszcze parę minut i salę wypełniał szmer uczniowskich rozmów. Zacząłem bazgrolić po okładce zeszytu, starając się nie patrzeć na drzwi. Usłyszałem wyraźnie, że ktoś odsuwa stojące obok krzesło, ale skupiłem się na rysunku. – Hej – odezwał się cichy, melodyjny głos. Podniosłem głowę, zszokowany tym, że się do mnie odezwała. Znów siedziała odsunięta, jak najdalej się dało, ale odwróciła krzesło w moją stronę. Włosy miała potargane i mokre, ale i tak wyglądała, jakby dopiero co skończyła kręcić reklamę. Spoglądała na mnie przyjaźnie, na jej pełnych różowych wargach czaił się delikatny uśmiech, lecz w jej oczach nadal dostrzegałem nieufność. – Nazywam się Edythe Cullen – powiedziała. – Nie miałam okazji przedstawić się w zeszłym tygodniu. A ty musisz być Beau Swan. Nie wiedziałem, co o tym wszystkim myśleć. Czyżby w zeszły poniedziałek dręczyły mnie omamy? Teraz zachowywała się zupełnie normalnie i grzecznie. Czekała, musiałem się odezwać. Tyle że nic zwyczajowego nie przychodziło mi do głowy. – Skąd wiesz, jak mam na imię? – wymamrotałem z trudem. Zaśmiała się cicho. – Chyba wszyscy to wiedzą. Całe miasteczko żyło twoim przyjazdem. Skrzywiłem się, chociaż upewniła mnie tylko w moich podejrzeniach. – Nie o to mi chodziło. Skąd wiedziałeś, że jestem „Beau”, a nie „Beaufort”? Wyglądała na skonsternowaną. – Wolisz pełne imię? – A b s o l u t n i e nie – odparłem. – Ale myślałem, że Charlie, to znaczy mój tata, nazywa mnie za moimi plecami Beaufortem. Dlatego nikt inny w szkole nie użył tego zdrobnienia. – Im dłużej plątałem się w wyjaśnieniach, tym większym kretynem się sobie wydawałem. – Ach tak. – Nie podjęła tematu. Zmieszany, odwróciłem głowę. Na szczęście w tej samej chwili pani Banner postanowiła rozpocząć lekcję i musiałem skoncentrować się na jej instrukcjach. Preparaty w pudełkach przedstawiały różne fazy mitozy komórek pochodzących z czubka korzenia cebuli, ale nie były ułożone po kolei. Pracując w parach, mieliśmy ustalić właściwą kolejność i odpowiednio oznaczyć wszystkie szkiełka. Nie mogliśmy korzystać z podręczników. Za dwadzieścia minut nauczycielka miała

obejść klasę i sprawdzić, kto wykonał zadanie poprawnie. – Do dzieła – zakomenderowała. – Jak sądzisz – zapytała mnie Edythe – panie mają pierwszeństwo? Podniosłem wzrok i zobaczyłem jej uśmiech, tak idealny, że zaniemówiłem z wrażenia i znów wyszedłem na imbecyla. Uniosła pytająco brwi. – Tak, oczywiście. Zaczynaj – wymamrotałem. Zauważyłem, że jej wzrok pada na rumieńce zakwitające na moich policzkach. Czy ta moja krew nie może zostać tam, gdzie jej miejsce? Odwróciła się gwałtownie i przesunęła mikroskop na swoją stronę. Przyjrzała się próbce przelotnie, przez sekundę, może nawet krócej. – Profaza – oświadczyła. Włożyła kolejne szkiełko, po czym zawahała się i spojrzała na mnie. – A może chciałeś sprawdzić? – rzuciła wyzywająco. – Nie, nie, nie muszę. Zapisała słowo „Profaza” na górze arkusza odpowiedzi. Nawet jej pismo było idealne, jakby brała lekcje z kaligrafii. Czy ktoś jeszcze się czegoś takiego uczył? Omiotła tylko wzrokiem drugą próbkę i wpisała „Anafaza” w kolejnej linii, kaligrafując „A”, jak gdyby wypisywała zaproszenie ślubne. Sam przygotowywałem zaproszenia, kiedy moja mama wychodziła za mąż. Wydrukowałem stronę tytułową fantazyjną czcionką, ale nie była nawet w połowie tak elegancka jak pismo Edythe. Zmieniła szkiełka, a ja wykorzystałem moment jej nieuwagi, by się na nią pogapić. Z tak bliskiej odległości powinienem był coś dostrzec – ślad pryszcza, odstający włosek w brwiach, zapchany por, c o k o l w i e k. Ale nie. Nie było w niej nic niedoskonałego. Nagle poderwała się do góry i spojrzała przed siebie – sekundę przed tym, jak pani Banner się do niej odezwała. – Edythe? – Tak, proszę pani? – Przesunęła mikroskop w moją stronę. – Może powinnaś pozwolić, by i Beau się czegoś nauczył? – Oczywiście, proszę pani. Odwróciła się do mnie, a jej spojrzenie mówiło: „No to dawaj”. Pochyliłem się nad okularem, wyczuwając, że mnie obserwuje – nie mogłem mieć jej tego za złe, w końcu sam wcześniej pożerałem ją wzrokiem – co tylko wprawiało mnie w zakłopotanie i każdy mój ruch wydawał się niezdarny. Na szczęście zadanie było proste. – Metafaza – powiedziałem. – Mogę zerknąć? – zapytała, gdy już miałem wyjąć szkiełko. Jednocześnie dotknęła mojej dłoni, żeby mnie powstrzymać. Palce miała lodowate, jakby przed lekcją trzymała je

w śniegu, jednak wcale nie dlatego wyrwałem rękę. Kiedy mnie dotknęła, poczułem się tak, jakby poraziła mnie prądem. – Przepraszam – bąknęła, cofnęła palce i sięgnęła po mikroskop. Przyglądałem się nieco oszołomiony, jak bada próbkę. Zajęło jej to zaledwie ułamek sekundy. – Metafaza – potwierdziła i oddała mi mikroskop. Chciałem wymienić szkiełka, ale albo były za małe, albo moje palce okazały się za duże, bo oba wyślizgnęły mi się z ręki. Jedno spadło na ławkę, drugie uderzyło w krawędź, ale Edythe złapała je, zanim rozbiło się na podłodze. – Uch. – Wypuściłem powietrze z płuc, przerażony. – Przepraszam. – Tak czy inaczej, ostatnie jest oczywiste – powiedziała. Miałem wrażenie, że z trudem powstrzymuje się od śmiechu. A więc znów jestem przedmiotem kpin. Wykaligrafowała słowa „Metafaza” i „Telofaza” w kolejnych dwóch linijkach arkusza. Skończyliśmy znacznie wcześniej niż pozostali. Widziałem, że McKayla i jej partner porównują bez końca dwa preparaty, a inna para trzyma pod stołem otwarty podręcznik. W rezultacie nie miałem nic do roboty poza pilnowaniem się, żeby nie zerkać na Edythe. Oczywiście, bezskutecznie. Wpatrywała się we mnie z tą samą niewytłumaczalną frustracją w oczach co wcześniej. Nagle dotarło do mnie, na czym polegała zmiana w jej twarzy. – Nosisz szkła kontaktowe? – spytałem bez zastanowienia. Odniosłem wrażenie, że zaskoczyło ją to moje pytanie rzucone ni z gruszki, ni z pietruszki. – Nie. – Ach – zmieszałem się. – Nic takiego. Wydawało mi się, że masz jakby inne oczy. Wzruszyła tylko ramionami i odwróciła się. A jednak w i e d z i a ł e m, że zaszła w niej zmiana. Jeden szczegół nie umknął mojej uwadze, kiedy w pierwszy dzień wpatrywała się we mnie z morderczymi zamiarami. Nadal widziałem tamtą matową czerń jej oczu – tak kontrastującą z jej jasną skórą. Dzisiaj miały zupełnie inny kolor: dziwnie złocisty, ciemniejszy od toffi, ale równie ciepły. Zachodziłem w głowę, jak to możliwe – chyba że, z jakichś powodów, nie chciała się przyznać do soczewek. Albo to ja pod wpływem Forks stopniowo traciłem rozum. Spojrzałem w dół. Znów zacisnęła dłonie w pięści. Pani Banner podeszła do naszego stolika sprawdzić, czy wykonaliśmy zadanie, a kiedy okazało się, że owszem, przyjrzała się uważnie odpowiedziom. – Edythe... – zaczęła. – Beau zidentyfikował połowę próbek – powiedziała Edythe, zanim pani Banner dokończyła zdanie. Nauczycielka spojrzała na mnie sceptycznie. – Przerabiałeś to już wcześniej? – Nie z komórkami cebuli. – Wzruszyłem ramionami. – Na blastuli siei?

– Tak. Pokiwała głową. – W Phoenix chodziłeś na biologię dla zaawansowanych? – Tak. – Cóż – skwitowała po chwili namysłu. – W takim razie dobrze się złożyło, że siedzicie razem. – Odchodząc, wymamrotała coś jeszcze po nosem, ale jej nie zrozumiałem. Powróciłem do gryzmolenia po okładce zeszytu. – Szkoda, że ze śniegu nic nie zostało, prawda? – zagadnęła mnie Edythe. Odniosłem wrażenie, że zmusza się do rozmowy. Zacząłem się bać, że podsłuchała, jak rozmawiałem z Jeremim podczas obiadu, i teraz będzie próbowała przekonać mnie do zimowej aury. Co było niemożliwe. Chyba powoli popadałem w paranoję. – Ja tam się cieszę – odpowiedziałem szczerze, zamiast udawać normalnego. Wszystko dlatego, że nie mogłem się skupić, wciąż nękany idiotycznymi podejrzeniami. – Nie lubisz zimna. – To nie było pytanie. – Ani wilgoci. – Musisz się tu męczyć. – Nawet nie wiesz, jak bardzo – mruknąłem ponuro. Nie wiedzieć czemu, wydała się tym zafascynowana. Jej twarz mnie rozpraszała. Postanowiłem więc ograniczyć kontakt wzrokowy do absolutnego minimum. – To dlaczego tu przyjechałeś? Nikt wcześniej mnie o to nie pytał, a przynajmniej nie tak otwarcie. – To trochę skomplikowane. – Chyba się nie pogubię – naciskała. Zamyśliłem się na chwilę, a potem popełniłem błąd – odwróciłem głowę i nasze spojrzenia się spotkały. Jej podłużne ciemnozłote oczy wytrąciły mnie z równowagi i rzuciłem bez namysłu: – Moja mama ponownie wyszła za mąż. – To akurat nie jest zbyt skomplikowane – odparła, ale zaraz dodała zaskakująco łagodnym tonem: – Kiedy? – We wrześniu. – Nie udało mi się zwalczyć smutku w głosie. – A ty nie przepadasz za ojczymem? – domyśliła się. – Nie, jest w porządku. Może trochę za młody, ale to sympatyczny gość. – To dlaczego nadal z nimi nie mieszkasz? Nie wiedziałem, czemu ją to tak interesuje. Przyglądała mi się badawczo, jakby historia mojego życia była dla niej czymś niezwykle ważnym. – Phil dużo podróżuje. Jest zawodowym bejsbolistą. – Uśmiechnąłem się blado. – Czy mogę znać jego nazwisko? – spytała, odwzajemniając uśmiech. W jej policzkach pokazały się dołeczki.

– Raczej nie. Nie jest jakoś specjalnie dobry. Nigdy nie trafił do pierwszej ligi. Często się przeprowadza. – I matka przysłała cię tutaj, żeby móc z nim jeździć. – Znów było to stwierdzenie, a nie pytanie. Odruchowo się wyprostowałem. – Nikt mnie nie przysyłał. Sam się przysłałem. Edythe zmarszczyła czoło. – Nie rozumiem – przyznała. Nie wiedzieć czemu, była tym faktem bardziej sfrustrowana, niż powinna. Westchnąłem. Po co w ogóle zacząłem jej to wszystko tłumaczyć? Wpatrywała się we mnie wyczekująco. – Początkowo została ze mną, ale tęskniła za nim. Było jej ciężko. Postanowiłem, że będzie lepiej, jeśli nareszcie spędzę trochę czasu z Charliem. – To ostatnie zdanie powiedziałem już niemal grobowym tonem. – Ale teraz to tobie jest ciężko – zauważyła. – No i co z tego? – zapytałem prowokująco. – To chyba nie fair. – Wzruszyła ramionami, ale w jej oczach kryły się prawdziwe emocje. Zaśmiałem się. – Nikt cię jeszcze nie uświadomił, że takie właśnie jest życie? – Chyba coś obiło mi się o uszy – przyznała chłodno. – Życie nie jest fair i tyle – podsumowałem, zastanawiając się, po kiego licha się we mnie tak wpatruje. Przechyliła głowę, a jej złote oczy jak lasery przenikały przez moją skórę. – Robisz dobrą minę do złej gry – oświadczyła, starannie dobierając słowa. – Ale założę się, że nie dajesz po sobie poznać, jak bardzo cierpisz. Wzruszyłem ramionami. – Pozwolisz, że powtórzę: i co z tego? – Nie rozumiem cię, i tyle. – A dlaczego miałabyś chcieć mnie zrozumieć? – To bardzo dobre pytanie – szepnęła tak cicho, jakby mówiła sama do siebie. Spodziewałem się jakiejś odpowiedzi, ale po kilku sekundach ciszy zorientowałem się, że nic z tego. Dziwnie było tak patrzeć na siebie w milczeniu, jednak ona nie odwróciła wzroku. Chciałem wpatrywać się w jej twarz, ale bałem się, że zacznie się zastanawiać, co jest ze mną nie tak, więc ostatecznie zwróciłem się ku tablicy. Westchnęła. Zerknąłem na nią, nadal się we mnie wpatrywała, ale minę miała inną... nieco sfrustrowaną, może nawet rozdrażnioną. – Przepraszam – powiedziałem szybko. – Czy ja cię denerwuję?

Pokręciła głową i uśmiechnęła się jedną stroną, tak że tylko jeden dołeczek pojawił się na jej policzku. – Jeśli już, jestem zła na siebie. – Dlaczego? Przechyliła głowę. – Zwykle łatwo czytam w ludzkich myślach. Ale w twoich... nie mogę cię rozgryźć. Czy to zabawne? Uśmiech zniknął z mojej twarzy. – Raczej... zaskakujące. Moja mama zawsze powtarza, że moja twarz to otwarta księga. Jej zdaniem wszystkie myśli mam wypisane na czole. Spoważniała i spojrzała mi w oczy, ale bez złości, jak wcześniej – jakby chciała przeczytać ten wydruk, tak widoczny dla mojej mamy. A potem, jak za dotknięciem magicznej różdżki, znów się uśmiechnęła. – Chyba stałam się zbyt pewna siebie – powiedziała. Nie miałem pojęcia, jak na to zareagować. – Eee, że co? Zaśmiała się, co zabrzmiało jak muzyka, chociaż nie znałem instrumentu, z którym mógłbym ją porównać. Zęby miała idealnie – nic zaskakującego – śnieżnobiałe. Na szczęście pani Banner poprosiła klasę o uwagę i z ulgą odwróciłem się w jej stronę. Rozmowa o wszystkim i o niczym z Edythe była dla mnie nieco wyczerpująca. Czy naprawdę opowiedziałem ze szczegółami o moim nudnym życiu tej niesłychanej, przepięknej dziewczynie, która być może mnie nienawidzi, a być może wcale nie? Chociaż wydawała się zaabsorbowana naszą rozmową, widziałem teraz kątem oka, że znów odsunęła się ode mnie jak najdalej, a obie dłonie zacisnęła nerwowo na kancie blatu. Próbowałem skupić się na pani Banner, która omawiała wyniki doświadczenia, wyświetlając projektorem slajdy, ale myślami byłem daleko od jej wykładu. Kiedy zabrzęczał upragniony dzwonek, Edythe wybiegła z gracją z klasy jak w poprzedni poniedziałek. A ja, tak samo jak wtedy, gapiłem się za nią z otwartymi ustami. McKayla niemal tak samo szybko znalazła się przy mojej ławce. – Co za koszmarne ćwiczenie – jęknęła. – Wszystkie wyglądały identycznie. Szczęściarz z ciebie, że miałeś Edythe za partnerkę. – Tak, doskonale zna się na cebuli. – I była dzisiaj całkiem miła, prawda? – zauważyła, gdy wkładaliśmy kurtki przeciwdeszczowe. Nie była raczej zachwycona z tego powodu. – Nie mam pojęcia, co ją naszło w zeszły poniedziałek – powiedziałem, starając się nadać mojemu głosowi niewymuszone brzmienie. Ruszyliśmy do sali gimnastycznej, ale nie potrafiłem skoncentrować się na tym, co mówi McKayla, a i lekcja WF-u nie wyrwała mnie z zamyślenia. Dzięki McKayli, która grała

ze mną w jednej drużynie i pilnowała także mojego kawałka boiska, mogłem fantazjować do woli, przerywając jedynie na serwy. Pozostali zawodnicy, nauczeni doświadczeniem, umykali wówczas przezornie na boki. Po lekcjach już tylko mżyło, ale i tak byłem całkiem mokry, gdy dotarłem do samochodu. Włączyłem ogrzewanie na maksymalny poziom i po raz pierwszy nie przejmowałem się ogłuszającym rykiem silnika. Rozejrzałem się, żeby sprawdzić, czy nic nie jedzie, i wtedy zauważyłem nieruchomą jasną postać. Edythe Cullen stała trzy auta dalej, opierając się o przednie drzwi swojego volvo, i nie spuszczała ze mnie wzroku. Nie uśmiechała się, ale w jej oczach nie było też żądzy mordu. Natychmiast spojrzałem w inną stronę i pospiesznie wrzuciłem wsteczny – mało brakowało, a staranowałbym rdzewiejącą toyotę corollę. Na szczęście w porę wcisnąłem hamulec. Po zderzeniu z takiej toyoty zostałaby tylko kupka metalu. Nadal nie patrząc na Edythe, wziąłem głęboki wdech i ostrożnie ponowiłem manewr. Tym razem poszło lepiej. Opuściłem parking ze wzrokiem wbitym w jezdnię, ale mógłbym przysiąc, że kiedy mijałem volvo, Edythe się śmiała.

3 Niesamowite zdarzenie Kiedy następnego ranka otworzyłem oczy, coś mi się nie zgadzało. Światło. Na zewnątrz nadal było ponuro, jak w lesie w pochmurny dzień, ale wydawało się też jakoś jaśniej. W końcu zdałem sobie sprawę, że widoku nie przesłania mgła. Rzuciłem się do okna i jęknąłem. Cienka warstwa śniegu pokrywała podwórze, dach mojego samochodu oraz szosę. Ale nie to było najgorsze. Pozostałości wczorajszego deszczu zamieniły się w lód, przyozdabiając igły drzew niesamowitymi, bajkowymi koronkami. Jednym słowem: gołoledź. Miałem dość kłopotów z utrzymaniem się na nogach, kiedy ziemia była sucha – w takiej sytuacji bezpieczniej byłoby chyba nie wychodzić z łóżka. Kiedy zszedłem na dół, okazało się, że Charlie zdążył już pojechać do pracy. Mieszkając z nim, miałem wrażenie, jakbym był dorosłym człowiekiem we własnym domu. Nie czułem się z tym samotnie, raczej napawałem się wolnością. Zjadłem szybko miskę płatków i popiłem sokiem pomarańczowym. Byłem podekscytowany, a to mnie przerażało. Doskonale wiedziałem, że wcale nie to stymulujące umysł środowisko szkolne tak mnie cieszy ani nawet nie spotkania z nowymi znajomymi. Jeśli chciałem być wobec siebie szczery, musiałem przyznać, że tak bardzo chcę iść do szkoły, ponieważ nie mogę się doczekać, gdy znów zobaczę Edythe Cullen. Co było głupotą z mojej strony. Może znalazłoby się kilka dziewczyn entuzjazmujących się znajomością z kimś zupełnie nowym, ale Edythe nie była ani McKaylą, ani Ericą. Zdawałem sobie sprawę, że należymy do zupełniej innej ligi. Już się martwiłem, że samo patrzenie na jej twarz wzbudza we mnie nierealistyczne nadzieje, które będą mnie prześladować do końca życia. A dalsze spędzanie czasu w jej towarzystwie, przyglądanie się, jak porusza ustami, zachwycanie się jej skórą, wsłuchiwanie w jej głos, mogło tylko pogorszyć sytuację. Zresztą i tak jej nie ufałem – po co kłamała, że nie nosi soczewek? No i jeszcze kwestia tego, że w którymś momencie mogła życzyć sobie mojej śmierci. Nie, absolutnie nie powinienem czuć się podekscytowany na myśl, że znowu ją zobaczę. Przejście od drzwi wejściowych do samochodu wymagało ode mnie wyjątkowego skupienia. Tuż przy aucie straciłem na chwilę równowagę, ale udało mi się w porę oprzeć o boczne lusterko. Chodniki pomiędzy szkolnymi budynkami zapowiadały się jak prawdziwe wyzwanie... i potencjalne źródło upokorzenia. Mój samochód dobrze się spisywał na oblodzonej szosie. Mimo to jechałem bardzo powoli, nie chcąc doprowadzić do karambolu na głównej ulicy miasteczka.

Gdy wysiadłem pod szkołą, przekonałem się, czemu zawdzięczam tę niezwykłą przyczepność. Mignęło mi coś srebrnego, przeszedłem więc na tył – cały czas przytrzymując się wozu – żeby obejrzeć opony. Na każdej z nich znajdowała się siatka cienkich łańcuchów, tworzących na czarnym tle mozaikę ze srebrnych rombów. Charlie musiał wstać Bóg wie jak wcześnie, żeby je założyć. Skrzywiłem się, zaskoczony, bo wzruszenie chwyciło mnie za gardło. Nie tak to powinno wyglądać. Pewnie to ja powinienem był pomyśleć o tym, żeby założyć łańcuchy na jego samochód – gdybym tylko wiedział, jak to się robi. A przynajmniej powinienem był mu pomóc. Nie musiał tego robić. Chociaż, w sumie... był moim ojcem, opiekował się mną, swoim synem. W książkach i serialach telewizyjnych tak to właśnie wygląda, ale i tak poczułem się dziwnie poruszony. Stałem za swoim samochodem, walcząc z falą zalewających mnie emocji wywołanych łańcuchami, kiedy moich uszu dobiegł jakiś dziwny dźwięk. Był wysoki, piskliwy i gwałtownie przybierał na sile. Kiedy go zarejestrowałem, był już tak głośny, że aż bolały od niego uszy. Odwróciłem się, przestraszony. Ujrzałem kilka rzeczy naraz. Nic nie przesuwało się jednak w zwolnionym tempie, jak to bywa w filmach, wręcz przeciwnie, pod wpływem adrenaliny mój umysł pracował na wyższych obrotach i dlatego mogłem chłonąć wiele rzeczy jednocześnie, wszystkie wyraźnie, ze szczegółami. Cztery auta dalej stała Edythe Cullen i wpatrywała się we mnie przerażona, z otwartymi ustami. Jej twarz wyróżniała się w morzu innych twarzy, sparaliżowanych podobnym strachem. Po oblodzonej powierzchni parkingu, ślizgając się na zablokowanych kołach, z piskiem hamulców mknął bezwładnie grantowy van. Pędził wprost na mój samochód, a ja stałem mu na drodze. Nie zdążyłem nawet zamknąć oczu. Tuż przed tym, zanim usłyszałem porażający huk wozu owijającego się wokół tyłu mojego samochodu, coś mnie uderzyło, mocno, ale nie z tego kierunku, z którego się spodziewałem. Walnąłem głową o lodowaty asfalt i poczułem, że przyciska mnie do ziemi coś dużego i chłodnego. Leżałem nieopodal beżowego auta, obok którego zaparkowałem, nie miałem jednak okazji zobaczyć niczego więcej, ponieważ granatowy van nadal zmierzał w moją stronę. Odbił się ze zgrzytem od mojego auta i obracając się na lodowej tafli parkingu, za chwilę miał się z n ó w ze mną zderzyć. – No dalej. – Słowa zostały wypowiedziane tak szybko, że prawie nie zwróciłem na nie uwagi, ale nie mogłem nie poznać tego głosu. Dwie szczupłe, blade ręce wystrzeliły mi przed nosem, a samochód zatrzymał się gwałtownie jakieś trzydzieści centymetrów od mojej twarzy. Jasne dłonie tkwiły w głębokim wgłębieniu w karoserii – dziwnym trafem pasowały do niego idealnie. A potem ręce poruszyły się tak szybko, że zobaczyłem tylko plamę. Jedna wsunęła się pod podwozie, coś odciągnęło mnie do tyłu, moje nogi bezwładnie sunęły po asfalcie, jakby

należały do szmacianej lalki, aż wreszcie uderzyły o oponę beżowego samochodu. Rozległ się głuchy metaliczny łomot, tak głośny, że uszy od niego bolały, po czym van zatrzymał się, a na asfalt opadł deszcz odłamków szkła – dokładnie w tym miejscu, w którym jeszcze przed sekundą znajdowały się moje nogi. Przez jedną długą sekundę panowała absolutna cisza. A potem rozpętało się pandemonium. Słyszałem, że kilka osób woła moje imię, ale przede wszystkim słyszałem cichy, rozgorączkowany szept Edythe: – Beau? Nic ci nie jest? – Nie. – Mój głos brzmiał jakoś dziwnie. Chciałem usiąść, ale zdałem sobie sprawę, że ona nadal mnie do siebie przyciska. Wypadek wstrząsnął mną chyba o wiele bardziej, niż sądziłem, bo w ogóle nie byłem w stanie odsunąć jej ręki. Czy osłabłem z szoku? – Ostrożnie – ostrzegła mnie, widząc, że staram się podnieść. – Chyba się mocno uderzyłeś w głowę. Rzeczywiście – dopiero teraz poczułem silny, pulsujący ból nad lewym uchem. – Au! – syknąłem zaskoczony. – Tak myślałam. – Nie widziałem nic zabawnego w tej sytuacji, ale miałem wrażenie, że ona powstrzymuje śmiech. – Jak, u licha... – przerwałem, żeby przypomnieć sobie dokładnie przebieg wypadku. – Jakim cudem udało ci się podbiec tak szybko? – Stałam tuż obok, Beau – odparła, tym razem poważnym tonem. Podjąłem ponowną próbę podniesienia się z ziemi, tym razem mi pomogła, a potem odsunęła się jak najdalej się dało przy tak ograniczonej przestrzeni. Spojrzałem na jej zatroskaną, niewinną minę, a jej złote oczy po raz kolejny wytrąciły mnie z równowagi. O co to ja ją pytałem? I wtedy otoczył nas tłum zapłakanych, rozhisteryzowanych ludzi. – Nie ruszaj się. – Ktoś mnie poinstruował. – Wyciągnijcie Taylor z auta! – krzyknął ktoś inny. Zaczęła się nerwowa krzątanina. Chciałem wstać, ale powstrzymała mnie lodowata dłoń Edythe. – Siedź spokojnie. – Zimno mi – pożaliłem się. Ze zdziwieniem zauważyłem, że znów tłumi śmiech, ale było w nim słychać cień zdenerwowania. – Tam stałaś – przypomniało mi się nagle, a jej uśmiech zamarł na ustach. – Koło swojego samochodu. – Wcale nie. – Twarz jej stężała. – Widziałem. – Wokół nas panował chaos. Słychać było niższe głosy dorosłych, którzy pojawili się na parkingu. Ja jednak uparcie obstawałem przy swoim. Nie myliłem się, musiała przyznać mi rację. – Beau, stałam obok ciebie i popchnęłam cię, żeby ten samochód w ciebie nie uderzył.

Wpatrywała się we mnie, ale było w tym coś dziwnego. Miałem wrażenie, że jej złote oczy próbują mnie zahipnotyzować, odurzyć. To było przytłaczające uczucie, a jednocześnie dziwnie ekscytujące. Edythe była przy tym zdenerwowana. Czułem, że chce mi w ten sposób przekazać coś ważnego. – Przecież było zupełnie inaczej – odparłem słabo. – Proszę, Beau. – Jej oczy znów rozbłysły złotem. – Dlaczego? – Zaufaj mi – poprosiła. W oddali słychać było syreny. – Obiecujesz, że wszystko mi później wyjaśnisz? – Obiecuję – rzuciła zniecierpliwiona. – Dobrze. – Po tym, co się stało, nie byłem w stanie poradzić sobie jeszcze z jej wahaniami nastroju. Co miałem sądzić o tym wszystkim, skoro to, co widziałem, było po prostu niemożliwe? Dopiero sześciu ratowników medycznych i dwóch nauczycieli – pani Verner oraz trener Clapp – zdołało przesunąć vana na tyle, żeby można było dojść do nas z noszami. Edythe oświadczyła, że nie została nawet draśnięta, ale gdy próbowałem iść w jej ślady, szybko mnie zdradziła. Powiedziała ekipie ratunkowej, że uderzyłem się w głowę, a co gorsza, zaczęła rzucać takimi hasłami, jak „wstrząs mózgu” oraz „krwotok”. Kiedy założono mi na szyję kołnierz ortopedyczny, niemal umarłem ze wstydu. Chyba cała szkoła wyległa przyglądać się, jak wsadzają mnie do karetki. Edythe załapała się na miejsce obok kierowcy. Ten dzień był tysiąc razy bardziej upokarzający, niż się spodziewałem, a przecież nawet jeszcze nie dotarłem do chodnika. Jakby tego było mało, zanim ruszyliśmy, na miejscu wypadku pojawił się mój ojciec. – Beau! – krzyknął przerażony, kiedy zorientował się, kto leży na noszach. – Nic mi nie jest, Char... tato – westchnąłem. – Naprawdę, nie ma się czym przejmować. Zaczepił pierwszego z brzegu ratownika, żeby się upewnić. Nie słuchałem, o czym rozmawiają, wyłączyłem się. W głowie huczało mi od chaotycznych, absurdalnych obrazów – obrazów, które przeczyły logice. Kiedy transportowano mnie na noszach, zauważyłem głębokie wgłębienie w zderzaku beżowego samochodu, pasujące jak ulał do kształtu szczupłych ramion Edythe... Jakby zaparła się o auto tak mocno, że aż wgniotła metal. Albo twarze jej rodzeństwa, które przyglądało się nam z pewnej odległości z minami przechodzącymi od dezaprobaty (Eleanor) do wściekłości (Royal), ale bez śladu troski o to, czy ich młodszej siostrze nic się nie stało. Usiłowałem znaleźć jakieś logiczne wytłumaczenie tego, co widziałem, jednak nasuwał mi się wyłącznie jeden wniosek: postradałem zmysły. Nie czułem się w a r i a t e m, ale może wariaci zawsze czują się normalnie. Do szpitala zajechaliśmy, rzecz jasna, w eskorcie policji. Gdy wynoszono mnie z karetki,

czułem, że jestem wystawiony na pośmiewisko. W dodatku Edythe weszła do budynku energicznym krokiem, jak gdyby nigdy nic. Trafiłem na urazówkę, długą salę z rzędem łóżek oddzielonych od siebie pastelowymi zasłonkami. Pielęgniarka owinęła mi rękę mankietem ciśnieniomierza, a pod językiem umieściła termometr. Ponieważ nikt nie pofatygował się, żeby zaciągnąć zasłonki i zapewnić mi nieco prywatności, stwierdziłem, że pewnie nic takiego mi nie jest i nie muszę już mieć na sobie tego idiotycznego kołnierza ortopedycznego. Gdy tylko siostra odeszła, szybko go zdjąłem i cisnąłem pod łóżko. Po chwili zapanował chaos i na łóżku obok położono kogoś przyniesionego na noszach. Rozpoznałem Taylor Crowley, która chodziła ze mną na WOS. Głowę miała ciasno owiniętą zakrwawionymi bandażami, wyglądała więc dużo gorzej ode mnie, ale mimo to przyglądała mi się z niepokojem. – Beau, nie wiem, jak mam cię przeprosić. – Nic się nie stało, Taylor. A co z tobą, jak się czujesz? – Pielęgniarki odwijały właśnie jej bandaże, odsłaniając dziesiątki płytkich przecięć na czole i policzku. Moje pytanie puściła mimo uszu. – Myślałam, że cię zabiję! Jechałam za szybko i przez ten lód... – Skrzywiła się, kiedy pielęgniarka zaczęła przemywać jej skaleczenia. – Spokojnie. Najważniejsze, że we mnie nie wjechałaś. – Jak ci się udało uciec? Stałeś koło auta i nagle już cię nie było. – Eee... Edythe mnie wypchnęła. – Kto taki? – zdziwiła się Taylor. – Edythe Cullen. Wiesz, stała tuż obok. – Jak zwykle nie brzmiałem wiarygodnie. – Edythe? Jakoś ją przegapiłam. No, ale wszystko działo się tak szybko. Nic jej nie jest? – Chyba nie. Też jest tutaj, ale nie kazali jej leżeć na noszach. Wiedziałem już przynajmniej, że nie oszalałem. Ale co tak właściwie się wydarzyło? Nie miałem pojęcia, jak wytłumaczyć to, co widziałem. Chwilę później odwieźli mnie na wózku na prześwietlenie głowy. Upierałem się, że nic mi nie jest, i miałem rację. Ani cienia wstrząsu mózgu. Chciałem wracać do domu, jednak pielęgniarka kazała mi poczekać na lekarza. Uwięziony na oddziale, musiałem wysłuchiwać nieustannych przeprosin Taylor i jej obietnic, że mi to wszystko jakoś wynagrodzi. Powtarzałem, że nic się nie stało, a ciągle błagała mnie o wybaczenie. W końcu zamknąłem oczy i zacząłem ją ignorować. – Czy on śpi? – zapytał nagle melodyjny głos. Otworzyłem natychmiast oczy. Edythe stała w nogach mojego łóżka nie tyle z uśmiechem, ile z kpiącym uśmieszkiem na twarzy. Wpatrywałem się w nią, próbując poskładać w całość wszystkie elementy układanki. Absolutnie nie wyglądała na dziewczynę, która mogłaby gołymi rękoma powstrzymać pędzący samochód. Z drugiej strony była jedyna w swoim rodzaju, nie

spotkałem dotąd nikogo takiego jak ona. – Cześć, Edythe – zaczęła Taylor. – Naprawdę, tak mi... Edythe uciszyła ją zdecydowanym gestem. – Nie ma krwi, nie ma żalu – powiedziała, błyskając śnieżnobiałymi zębami. Przysiadła na skraju łóżka Taylor, odwrócona w moją stronę, i znów uśmiechnęła się złośliwie. – No i jaka diagnoza? – zapytała. – Nic mi nie jest, ale muszę tu siedzieć – pożaliłem się. – Jakim cudem nie przywiązali cię do noszy tak jak nas? – Mam znajomości – odparła. – Nic się nie martw. Zaraz wyjdziesz na wolność. W tym samym momencie na horyzoncie pojawiła się lekarka, a ja rozdziawiłem usta ze zdumienia. Była blondynką, piękniejszą niż jakakolwiek gwiazda filmowa. Jakby ktoś pokroił na kawałki Audrey Hepburn, Grace Kelly oraz Marilyn Monroe, zebrał najlepsze części i skleił je razem, tworząc prawdziwą boginię. Miała jednak bladą, zmęczoną twarz i ciemne sińce pod oczami. Sądząc z opisu Charliego, musiała to być mama Edythe. – A zatem, panie Swan – odezwała się łagodnym głosem – jak się czujemy? – Dobrze – odparłem, z nadzieją, że już nikt nie zada mi dziś tego pytania. Podeszła do podświetlanej tablicy wiszącej nad moim łóżkiem, włączyła ją i przyjrzała się zdjęciu rentgenowskiemu. – Wygląda ładnie – stwierdziła. – Głowa cię nie boli? Edythe mówiła, że naprawdę mocno się uderzyłeś. – Nic mi nie jest – westchnąłem, rzucając dziewczynie pytające spojrzenie. Unikała jednak mojego wzroku. Lekarka delikatnie obmacała mi czaszkę chłodnymi palcami. Zauważyła, że się skrzywiłem. – Boli? – Nie za bardzo. Bywało gorzej. Usłyszałem cichy śmiech Edythe. – No cóż, twój ojciec czeka na zewnątrz – może cię zabrać do domu. Ale wróć, jeśli będziesz miał zawroty głowy albo kłopoty ze wzrokiem. – Nie mogę wrócić na lekcje? – zapytałem, wyobrażając sobie Charliego, który bawi się w pielęgniarkę. – Chyba powinieneś sobie dzisiaj odpuścić. Zerknąłem na Edythe. – A ona wraca do szkoły? – Ktoś musi zanieść wszystkim dobrą nowinę, że żyjemy – odparła beztrosko. – Tak się składa, że połowa szkoły siedzi właśnie w poczekalni – sprostowała doktor Cullen. – O nie – jęknąłem. Lekarka uniosła brwi.

– Chcesz zostać? – Nie, nie! – zaprotestowałem, przerzucając nogi przez krawędź łóżka i raptownie wstając. Zbyt raptownie, bo się zatoczyłem, a ona mnie podtrzymała. Była silniejsza, niż można przypuszczać. – Nic mi nie jest – powtórzyłem. Nie było sensu tłumaczyć, że moje problemy z koordynacją nie mają nic wspólnego z uderzeniem w głowę. – Weź tylenol, gdyby mocno bolało – doradziła. – Nie jest tak źle. – Wszystko wskazuje na to, że miałeś wielkie szczęście – powiedziała z uśmiechem, składając zamaszysty podpis na mojej karcie. – Miałem szczęście, że Edythe stała tuż obok – poprawiłem ją, rzucając kolejne spojrzenie na dziewczynę. – Ach, no tak – doktor Cullen przyznała mi rację, po czym zaczęła z zapałem przeglądać trzymane w ręku papiery, i unikając mojego wzroku, podeszła do sąsiedniego łóżka. Byłem pewien, że i ona tkwi w tym po uszy. – Obawiam się, że jednak będziesz musiała zostać u nas trochę dłużej – zwróciła się do Taylor i zabrała się do oglądania jej skaleczeń. Gdy tylko się odwróciła, podszedłem do Edythe. – Możemy pogadać? – szepnąłem. Odsunęła się do tyłu i zacisnęła zęby. – Ojciec na ciebie czeka – wycedziła. Zerknąłem na Taylor i doktor Cullen. – Chciałbym porozmawiać z tobą na osobności – nalegałem. Spojrzała na mnie gniewnie, ale to nie było takie samo spojrzenie, jakim obrzucała mnie pierwszego dnia, nie było w nim takiej żądzy mordu, więc czekałem na odpowiedź. Po chwili odwróciła się do mnie tyłem i ruszyła przed siebie. Chociaż mam długie nogi, musiałem biec, żeby dotrzymać jej kroku. Gdy tylko skręciliśmy w niewielki korytarz, obróciła się na pięcie i zmierzyła mnie wzrokiem. – Czego chcesz? – zapytała, wyraźnie rozdrażniona. W jej oczach widziałem chłód. Jej wrogie nastawienie mnie onieśmielało, dlatego odezwałem się mniej pewnie, niż zamierzałem. – Obiecałaś mi wszystko wyjaśnić – przypomniałem. – Uratowałam ci życie. Wystarczy. Rzuciła to z taką niechęcią w głosie, że niemal się skuliłem. – Dlaczego tak się zachowujesz? – Beau, uderzyłeś się w głowę, pleciesz jakieś bzdury – rzuciła krótko. Jej złość upewniła mnie, że się nie mylę. – Z moją głową wszystko w porządku.

– Co chcesz ode mnie wyciągnąć? – Teraz patrzyła na mnie z prawdziwą wściekłością. – Chcę poznać prawdę – powiedziałem. – Chcę wiedzieć, dlaczego kazałeś mi kłamać. – A co według ciebie się niby wydarzyło? – warknęła. Trudniej było mi wypowiedzieć na głos słowa, które brzmiały jak wywód szaleńca. Zachwiało to nieco moją pewnością siebie, ale starałem się zachować spokój. – Wiem tylko, że wcale nie stałaś obok mnie. Taylor też cię nie widziała, więc to nie skutek uderzenia w głowę. Ten samochód pędził prosto na nas, powinien w nas uderzyć, a jednak tak się nie stało. Twoje dłonie zostawiły w jego boku wgniecenia. W tym drugim aucie też zresztą zrobiłaś wgniecenie. A przy tym wyszłaś z tego bez szwanku. Van powinien przygnieść mi nogi, jednak ty go przytrzymałaś... – Brzmiało to coraz gorzej. Nie byłem w stanie mówić dalej. Edythe wpatrywała się we mnie z niedowierzaniem, ale nie udało jej się ukryć zdenerwowania i pragnienia, by się bronić. – Uważasz, że podniosłam samochód? – zakwestionowała moją poczytalność, jednak w tonie jej głosu było coś podejrzanego, sztucznego, jakby to była kwestia wygłaszana przez utalentowaną aktorkę. Niby bardzo realistyczna, a jednocześnie ekran kinowy przypomina, że to tylko film. Skinąłem głową. Uśmiechnęła się szyderczo. – Przecież wiesz, że nikt ci nie uwierzy. – Nie zamierzam nikomu o tym mówić. Zaskoczyłem ją, uśmiech zgasł jej na twarzy. – Więc po co to wszystko? – Dla mnie – wyjaśniłem. – Nie lubię kłamać, a skoro już muszę, wolałbym poznać powód. – Nie możesz mi po prostu podziękować i zapomnieć o sprawie? – Dziękuję – powiedziałem i skrzyżowałem ręce na piersi. – Nie masz zamiaru sobie odpuścić, prawda? – Nie. – W takim razie... Mam nadzieję, że lubisz rozczarowania. Mierzyliśmy się wzrokiem, ale rozpraszało mnie to, że jest taka śliczna w swoim gniewie. Odezwałem się jako pierwszy, starając się skupić na rozmowie. Nie chciałem, żeby zupełnie zawróciła mi w głowie, miałem wrażenie, że wpatruję się w twarz zgubnego anioła. – Skoro wiedziałaś, że tak to będzie wyglądało, po co w ogóle się fatygowałaś? – zapytałem. Przez chwilę wyglądała na zbitą z tropu, jakby zabrakło jej argumentów. – Nie wiem – wyszeptała. A potem odwróciła się i odeszła.

Stałem jak sparaliżowany. Gdy już odrobinę ochłonąłem, ruszyłem powoli w stronę wyjścia. W poczekalni było strasznie, dokładnie tak, jak się spodziewałem. Przyszli chyba wszyscy ludzie z Forks, których znałem, i wszyscy się na mnie gapili. Charlie natychmiast do mnie podbiegł, ale tylko podniosłem ręce w geście obrony. – Nic mi nie jest – zapewniłem, rozzłoszczony tą idiotyczną sytuacją. – Co powiedział lekarz? – Zbadała mnie doktor Cullen, nic nie znalazła i zwolniła do domu. – McKayla, Jeremi i Erica ruszali właśnie w moją stronę, więc popędziłem ojca: – Chodźmy już. Wyciągnął rękę, jakby sądził, że nie zrobię kroku samodzielnie, ale ruszyłem szybko do drzwi. Pomachałem wszystkim bez entuzjazmu, za to z nadzieją, że do jutra zapomną o tej historii. Co było mało prawdopodobne. Po raz pierwszy ucieszyłem się, że wsiadam do radiowozu. Jechaliśmy w milczeniu. Pogrążony w rozmyślaniach, ledwo zdawałem sobie sprawę z obecności taty. Byłem przekonany, że agresywne zachowanie Edythe na korytarzu potwierdzało tylko trafność moich wcześniejszych spostrzeżeń, choć w to, co widziałem, nadal trudno mi było uwierzyć. Charlie odezwał się dopiero pod domem. – Hm... Powinieneś teraz zadzwonić do Renée. – Zwiesił głowę zawstydzony. – Powiedziałeś mamie? – Nie kryłem oburzenia. – Przepraszam. Wysiadając, trzasnąłem drzwiami samochodu nieco mocniej, niż to było konieczne. Mama oczywiście odchodziła od zmysłów. Nim się uspokoiła, musiałem co najmniej trzydzieści razy powtórzyć, że nic, ale to nic mi nie jest. Błagała mnie, żebym wrócił do domu – zapominając, że nikogo tam nie ma – ale odmówiłem jej z zadziwiającą łatwością. Zżerała mnie ciekawość. Chciałem poznać tajemnicę Edythe, a poza tym zaczynałem mieć obsesję na jej punkcie. Co za kretyn ze mnie. Każdy zdrowy na umyśle uciekłby z Forks, gdzie pieprz rośnie. Ale nie ja. Postanowiłem wcześnie położyć się do łóżka. Charlie wciąż przyglądał mi się z niepokojem, co działało mi na nerwy. W łazience łyknąłem trzy tabletki tylenolu. Pomogły. Ból zelżał i zasnąłem bez kłopotów. Tej nocy po raz pierwszy śniła mi się Edythe Cullen.

4 Zaproszenia W moim śnie było bardzo ciemno, a jedynym źródłem bladego światła wydawała się skóra Edythe. Nie widziałem jej twarzy, tylko plecy. Odchodziła, pozostawiając mnie samego w ciemnościach. Choć biegłem ile sił w nogach, nie mogłem jej dogonić; choć głośno krzyczałem, ani razu się nie odwróciła. Wpadałem w coraz większą panikę i to zdenerwowanie w końcu mnie obudziło. Był środek nocy, ale nie mogłem zasnąć przez dłuższy czas. Odtąd śniła mi się każdej nocy, ale zawsze niedostępna, zawsze poza moim zasięgiem. Pierwszy miesiąc po wypadku był dla mnie trudny, nerwowy, a początkowo także niezwykle krępujący. Po powrocie do szkoły znalazłem się w centrum uwagi, co było po prostu koszmarne. Taylor Crowley działała mi na nerwy, wiecznie bowiem za mną chodziła i wymyślała kolejne hipotetyczne sposoby zadośćuczynienia. Próbowałem ją przekonać, że niczego tak bardzo nie pragnę, jak wymazania całej tej sprawy z pamięci – zwłaszcza że z wypadku wyszedłem bez szwanku – ale uporczywie obstawała przy swoim. Na przerwach nie odstępowała mnie na krok i dosiadała się do naszego stołu w stołówce, przy którym widywałem teraz zresztą wiele nowych twarzy. Wcale się to nie podobało McKayli i Erice, które rzucały jej więcej spojrzeń spode łba niż sobie nawzajem. Zacząłem się martwić, że mam kolejną niechcianą fankę. Jakby bycie nowym uczniem w szkole było tu na topie. Nikt natomiast nie zawracał sobie głowy Edythe, nikt nie chodził za nią, nie prosił o relację z pierwszej ręki. Zawsze ujmowałem ją w moich opowieściach, była bohaterką, odepchnęła mnie na bok, a potem sama cudem uniknęła staranowania. Wszyscy jednak zgodnie twierdzili, że nie wiedzieli nawet, iż stoi ze mną, dopóki nie odciągnięto vana. Zastanawiałem się, dlaczego nikt nie zauważył, że znajduje się tak daleko, a potem nagle ratuje mi życie w zupełnie nieprawdopodobny sposób. Istniała tylko jedna odpowiedź, ale wcale mi się nie podobała. Po prostu nikt oprócz mnie nie śledził jej bez przerwy wzrokiem, nie zwracał na nią takiej uwagi. Byłem żałosny i ocierałem się o stalking. Uczniowie unikali Edythe tak samo jak wcześniej, Cullenowie i Hale’owie siedzieli na swoich zwyczajowych miejscach, nie jedli obiadu, rozmawiali tylko ze sobą i żadne z nich nigdy nie patrzyło w moją stronę. Na biologii Edythe siadała jak najdalej ode mnie i zupełnie mnie ignorowała. Jakby obok stało puste krzesło. Od czasu do czasu zaciskała dłonie w pięści – aż bielały jej kłykcie – co pozwalało mi sądzić, że jednak zdaje sobie sprawę z mojej obecności. Chciałem dokończyć naszą szpitalną rozmowę i próbowałem ją zagadnąć już dzień

po wypadku. Wcześniej była taka wściekła. I chociaż naprawdę pragnąłem dowiedzieć się, co się tak właściwie wydarzyło, i sądziłem, że zasługuję, by poznać prawdę, wiedziałem też, że jestem trochę zbyt natarczywy, zwłaszcza że przecież uratowała mi życie. I chyba nawet nie podziękowałem jej tak jak trzeba. Kiedy zjawiłem się w sali biologicznej, siedziała już w ławce i patrzyła prosto przed siebie. Zdawała się mnie nie zauważać. – Cześć, Edythe – powiedziałem. Obróciła głowę może o parę milimetrów, ale wzrok nadal wbijała w tablicę. Skinęła nieznacznie i odwróciła się. Wtedy to po raz ostatni udało mi się nawiązać z nią jakikolwiek kontakt, choć przecież widywaliśmy się codziennie i dzieliliśmy jedną ławkę. Czasami nie mogłem się powstrzymać i się jej przyglądałem, ale zawsze z daleka – w stołówce albo na parkingu. Zauważyłem, że jej złote oczy z dnia na dzień ciemnieją (a potem ni z tego, ni z owego znów zyskiwały barwę miodu, po czym cały ten proces zaczynał się od nowa). W klasie ignorowałem ją jednak tak samo, jak ona mnie. To było straszne. A do tego co noc o niej śniłem. Widocznie żałowała, że wypchnęła mnie spod kół samochodu Taylor. Inne wyjaśnienie nie przychodziło mi do głowy. A ponieważ najwyraźniej wolałaby mnie widzieć martwego, udawałem, że nim jestem. Mimo naszpikowanych kłamstwami maili Renée wyczuła mój depresyjny nastrój i zmartwiona kilkakrotnie zadzwoniła. Starałem się ją przekonać, że to wszystko z powodu deszczu. Przynajmniej McKayla była zadowolona z ochłodzenia stosunków między mną a Edythe. Pewnie początkowo obawiała się, że traumatyczne wydarzenia mogły nas do siebie zbliżyć. Ośmieliła się i przed lekcją biologii przesiadywała na brzegu mojej ławki, ignorując Edythe, tak samo jak ona ignorowała nas. Po tamtym dramatycznym dniu śnieg zniknął na dobre. McKayla żałowała, że nie udało jej się przeprowadzić bitwy na śnieżki, ale i cieszyła się, bo pogoda sprzyjała planowanej wycieczce nad morze. Na razie jednak mijały kolejne tygodnie, a deszcz padał i padał. Nie zdawałem sobie sprawy z upływu czasu. Wszystkie dni wyglądały identycznie – szare, zielone, potem znów szare. Phil zawsze narzekał, że w Phoenix nie ma pór roku, ale z tego, co zaobserwowałem, w Forks było jeszcze gorzej. Nie miałem pojęcia, że zbliża się wiosna, dopóki któregoś deszczowego poranka Jeremi nie uświadomił mi tego w drodze do stołówki. – Hej, Beau! – zagadnął. Chciałem jak najszybciej uciec z deszczu, ale on ledwo przebierał nogami, więc musiałem zwolnić. – O co chodzi?

– Ktoś cię już zaprosił na bal z okazji powitania wiosny? No wiesz, dziewczyny zapraszają chłopaków. – Aha. Eee... nie. – Hm. A chcesz... znaczy, myślisz, że McKayla cię zaprosi? – Mam nadzieję, że nie – odparłem, nieco zbyt pośpiesznie. Spojrzał na mnie zaskoczony. – Dlaczego nie? – Nie tańczę. – Och. Przez chwilę szliśmy w milczeniu. Jeremi zamyślił się, a ja chciałem tylko uciec przed mżawką. – Będziesz miał coś przeciwko temu, jeśli jej o tym powiem? – zapytał. – Nie, co więcej, to całkiem dobry pomysł. Nie lubię odmawiać, jeżeli nie muszę. – Okej. – A kiedy jest ten bal? Byliśmy już pod stołówką, Jeremi wskazał palcem na wielki żółty plakat informujący o tańcach. Wcześniej go nie zauważyłem, ale sądząc po zwijających się krawędziach i wyblakłości, musiał tu już wisieć od jakiegoś czasu. – W następną sobotę. Musiał jej już coś powiedzieć, bo następnego dnia rano McKayla nie była taka skłonna do rozmowy na angielskim. W stołówce usiadła z dala od nas i właściwie do nikogo się nie odzywała. W drodze na biologię też milczała, jednak jak zwykle przysiadła na krawędzi mojej ławki. I jak zwykle myślałem wtedy tylko o Edythe, która siedziała tak blisko, że mógłbym jej dotknąć, a jednocześnie znajdowała się tak daleko, że równie dobrze mogła być jedynie wytworem mojej wyobraźni. – Więc – zaczęła, wpatrując się w podłogę zamiast we mnie. – Jeremi powiedział, że nie tańczysz. – To prawda. Wtedy dopiero na mnie spojrzała, urażona i nieco rozgniewana. Jeszcze jej nie odmówiłem, a już czułem się paskudnie. – Och. Myślałam, że może zmyśla. – Nie, dlaczego miałby wymyślać coś takiego? Zmarszczyła czoło. – Chyba chce, żebym to jego zaprosiła. Zmusiłem się do uśmiechu. – Powinnaś. Jeremi to fajny facet. Wzruszyła ramionami. – Być może – powiedziała, po czym wzięła głęboki wdech i popatrzyła mi prosto w oczy,

uśmiechając się nerwowo. – Czy to „nie tańczę” zmieniłoby się, gdybym to ja ciebie zaprosiła? Kątem oka zauważyłem, że Edythe przechyla nagle głowę w naszą stronę. Jakby i ona chciała koniecznie usłyszeć odpowiedź. Przez dłuższą chwilę milczałem. Miałem wyrzuty sumienia, to raz, ale przede wszystkim moja uwaga była skupiona na czymś innym. Czy Edythe podsłuchiwała? – Przykro mi, ale nie. Posmutniała. – A gdyby zaprosił cię ktoś inny? Czy Edythe zauważyła, że McKayla na nią zerka? – Nie. Zresztą, nie ma o czym dyskutować. W ten dzień będę w Seattle. – Musiałem wyrwać się z Forks, sobota za dwa tygodnie wydawała się idealnym terminem. – Nie możesz pojechać kiedy indziej? – Niestety, nie – powiedziałem. – Ale nie przejmuj się mną, zaproś Jeremiego. Z nim będziesz się lepiej bawiła niż ze mną. – Może – wymamrotała i ruszyła w stronę swojej ławki. Patrzyłem na jej zwieszone ramiona i czułem się okropnie. Przymknąłem powieki, przycisnąłem palce do skroni, próbując wyrzucić z pamięci obraz przybitej McKayli. Pani Banner rozpoczęła lekcję. Westchnąłem i otworzyłem oczy. Edythe przyglądała mi się uważnie, w jej czarnych oczach czaiła się wyraźna frustracja. Nie odwróciłem się, przekonany, że ona to uczyni. Ale nie. Wbijała we mnie przeszywający wzrok, jakby chciała znaleźć w moich oczach coś niezwykle istotnego. Ja też się na nią gapiłem, nie byłem w stanie przerwać tego kontaktu, nawet gdybym chciał. – Cullen? – zawołała nauczycielka, prosząc o odpowiedź na pytanie, którego nawet nie usłyszałem. – Cykl Krebsa – rzuciła Edythe, niechętnie, jak mi się zdawało, i przeniosła wzrok na panią Banner. Ledwo uwolniła mnie ze swojego spojrzenia, opuściłem głowę, udając, że zaglądam do podręcznika. Stresowałem się falą emocji, która mnie oblała tylko dlatego, że ona spojrzała na mnie po raz pierwszy od sześciu tygodni. To nie było normalne – było żałosne i to jeszcze jak. Wręcz niezdrowe. Przez resztę lekcji próbowałem udawać, że ona wcale nie siedzi obok, a ponieważ było to niemożliwe, przynajmniej udawać przed nią, że nie zwracam na nią żadnej uwagi. Kiedy w końcu zabrzęczał dzwonek, odwróciłem się i zacząłem się pakować. Spodziewałem się, że wybiegnie z klasy pierwsza, jak to miała w zwyczaju. – Beau? – Byłem zły na siebie, że ten głos budzi we mnie takie uczucie, jakbym znał go od dzieciństwa, a nie słyszał go sporadycznie w ciągu ostatnich paru tygodni. Obróciłem się powoli, wiedziałem, że i jej widok wywoła emocje, których wcale nie

chciałem odczuwać. Byłem pewien, że na mojej twarzy maluje się ostrożność, jej była zupełnie nieczytelna. Milczała. – Słucham – powiedziałem w końcu. Ale ona tylko na mnie patrzyła. – To, eee... rozmawiasz ze mną, czy nie rozmawiasz? – Nie – odparła, ale jej wargi uniosły się w uśmiechu, a w policzkach ukazały się dołeczki. – Okej... – Odwróciłem wzrok. Popatrzyłem na swoje dłonie, a potem na tablicę. Nie mogłem się skupić, gdy spoglądałem na nią, a ta rozmowa już i tak była dla mnie niezrozumiała. – Wybacz mi. – O dziwo, zabrzmiało to szczerze. – Wiem, że zachowuję się paskudnie. Ale, uwierz, to najlepsze rozwiązanie. Przeniosłem na nią wzrok. Miała bardzo poważny wyraz twarzy. – Nie rozumiem. O co chodzi? – Lepiej będzie, jeśli nie będziemy utrzymywać ze sobą bliższych kontaktów – wyjaśniła. – Zaufaj mi. Skrzywiłem się. Stara śpiewka. Chyba zaskoczyła ją moja reakcja. – O czym myślisz? – zapytała. – Szkoda, że dopiero teraz na to wpadłaś. Nie miałabyś przynajmniej czego żałować. – Żałować? – Moja odpowiedź zbiła ją z tropu. – Czego żałować? – Że cię poniosło i wypchnęłaś mnie spod kół samochodu. Wydawała się zszokowana tym, co powiedziałem. Wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami, a kiedy się w końcu odezwała, była niemal wściekła. – Myślisz, że żałuję, iż uratowałam ci życie? – zapytała cicho, ledwo słyszalnie, ale z mocą. Zerknąłem na przód klasy, gdzie kręciło się kilkoro uczniów. Jeden z nich nas obserwował, ale zaraz się odwrócił. – Owszem – odparłem. – To oczywiste wytłumaczenie. Wydała z siebie dziwaczny dźwięk, wypuściła powietrze przez zaciśnięte zęby, co zabrzmiało jak syk. I nadal wyglądała na wściekłą. – Jesteś kretynem – oznajmiła. To przeważyło szalę. Nie dość, że miałem obsesję na punkcie tej dziewczyny, że ciągle o niej myślałem, że śniła mi się co noc, to jeszcze siedziałem tu jak idiota, za którego mnie uważała i pozwalałem się obrażać. Chwyciłem podręczniki i wyskoczyłem z krzesła. Oczywiście wiedziałem, że Edythe ma rację – byłem kretynem, ponieważ z całego serca chciałem zostać, nawet gdybym miał usłyszeć z jej ust jedynie ciąg inwektyw. Stwierdziłem, że muszę natychmiast wyjść z klasy, więc, jak można się było spodziewać, potknąłem się o próg i książki rozsypały się po podłodze. Przez chwilę zastanawiałem się, czy ich tam nie zostawić. W końcu

westchnąłem i zabrałem się do ich podnoszenia. Edythe dosłownie wyrosła spod ziemi, zdążyła pozbierać podręczniki i ułożyć je w stos, który mi właśnie podawała. Wyjąłem go z jej rąk, nie patrząc na nią. – Dziękuję – wymamrotałem. – Nie ma za co – odparła. Chyba nadal była zła. Wyprostowałem się i nie oglądając się za siebie, popędziłem do sali gimnastycznej. Lekcja WF-u nie poprawiła mi nastroju. Teraz graliśmy w koszykówkę. Pierwszego dnia, chociaż przecież wszyscy już się przekonali, jak gram w siatkę, uznano, że na pewno będę świetnym graczem. Nie potrzebowali zbyt wiele czasu, by zorientować się, że się mylą. Nie podawali mi piłek, co mnie cieszyło, ale ponieważ wszyscy biegali po sali, w każdym meczu miałem co najmniej kilka drobnych wypadków. Dzisiaj było gorzej niż wczoraj, bo nie mogłem się skoncentrować. Cały czas myślałem o Edythe. Z ulgą powitałem koniec lekcji. Nie mogłem się doczekać, kiedy znów znajdę się w samochodzie, sam, bez nikogo. Moje auto wyszło z wypadku prawie bez szwanku – musiałem tylko wymienić tylne światła, gdyby nie to, że lakier i tak wszędzie odłaził, może pomyślałbym o tym, żeby zamalować rysy. Tymczasem rodzice Taylor musieli sprzedać jej samochód na części. Gdy wyszedłem zza rogu, mało nie dostałem ataku serca. Jakaś drobna, szczupła postać opierała się o bok mojego auta. Stanąłem jak wryty, po czym odetchnąłem głęboko. To tylko Erica. Ruszyłem w jej stronę. – Hej, Erica. – Cześć, Beau. – Co tam? – zapytałem. Zerknąłem na nią, wyciągając kluczyki. Wydawała się bardzo zakłopotana. – Eee... Zastanawiałam się, czy, no, czy nie poszedłbyś ze mną na ten bal na powitanie wiosny. Z pieczołowitością włożyłem kluczyk do zamka. – Przykro mi, ale nie idę na ten bal. Musiałem na nią spojrzeć. Miała opuszczoną głowę, ciemne włosy zakrywały jej oczy. – Ach. No tak. – Akurat w tę sobotę jadę do Seattle – dodałem szybko, żeby poprawić jej nastrój. – To jedyny dzień, który mi pasuje. No więc wiesz. Ale mam nadzieję, że się będziesz dobrze bawiła. Spojrzała na mnie spomiędzy włosów. – No tak – powtórzyła, ale już bardziej pogodnie. – No cóż, może innym razem. – Pewnie – zgodziłem się i od razu tego pożałowałem. Miałem nadzieję, że nie potraktuje tego jako obietnicy.

– To na razie – rzuciła przez ramię, odchodząc. Pomachałem jej, ale nie zauważyła. I wtedy usłyszałem cichy śmiech. Obok mojego samochodu przechodziła właśnie Edythe. Patrzyła przed siebie, a na jej twarzy nie widniał nawet cień uśmiechu. Zamarłem. Nie byłem przygotowany na taką bliskość. Zwykle przed biologią przygotowywałem się psychicznie na to, że znajdę się obok niej, teraz zostałem wzięty z zaskoczenia. Szła dalej, nie zatrzymując się. Szarpnąłem za drzwi, wsiadłem i zatrzasnąłem je odrobinę mocniej, niż to było konieczne. Wcisnąłem gaz, silnik zawył ogłuszająco, ruszyłem tyłem w stronę szosy. Edythe siedziała już w samochodzie i nagle wyjechała tuż przede mną, blokując mi drogę. Zatrzymała się i najwyraźniej zamierzała poczekać na rodzeństwo. Widziałem, jak się zbliżają, ale byli jeszcze daleko, pod budynkiem stołówki. Zerknąłem w lusterko wsteczne. Zaczynała się formować kolejka. Tuż za mną, w kupionej niedawno używanej sentrze, siedziała Taylor Crowley. Pomachała mi przyjaźnie, ale schyliłem głowę i udawałem, że jej nie widzę. Siedziałem, robiąc wszystko, żeby tylko nie patrzeć na Edythe, kiedy nagle ktoś zapukał w szybę od strony siedzenia pasażera. To była Taylor. Zdziwiony sprawdziłem w lusterku, że słuch mnie nie mylił – nie wyłączyła nawet silnika i zostawiła otwarte drzwi. Pochyliłem się i zacząłem otwierać okno. Mechanizm ledwo działał, dojechałem do połowy i dałem za wygraną. – Przepraszam, Taylor. Nie mogę się ruszyć, zablokowała mnie. – Pokazałem ręką na volvo, by uzmysłowić jej, że nic nie mogę zrobić. – Ach to. Wiem, jasne. Chciałam cię tylko o coś zapytać przy okazji. – Uśmiechnęła się promiennie. O co w tym wszystkim chodziło? Czy to miał być żart? Napastowanie nowego? – Poszedłbyś ze mną na ten bal wiosenny? – Nie będzie mnie wtedy w Forks. – Zabrzmiało to trochę za ostro i zrobiło mi się głupio. Przecież to nie jej wina, że McKayla i Erica zdążyły już zużyć moją dzienną rację cierpliwości. – No tak, McKayla coś wspominała – przyznała. – Więc dlaczego... Wzruszyła ramionami. – Miałam nadzieję, że to tylko taka gadka, by ją spławić. No dobra, dziewczyna sama była jednak sobie winna. – Przykro mi – powiedziałem i wcale nie czułem się tak paskudnie jak wtedy, gdy odmawiałem McKayli i Erice. – Ale nie idę na tańce. – Nie ma sprawy. Przed nami jeszcze bal absolwentów[6]. Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, obróciła się na pięcie i wróciła do swojego auta. Czułem, że na twarzy zakwitają mi czerwone plamy. Sprawdziłem sytuację na drodze. Archie, Royal, Eleanor i Jessamine wsiadali właśnie do samochodu. W lusterku ich volvo

widziałem oczy wpatrującej się we mnie Edythe. Utworzyły się wokół nich zmarszczki, jej ramiona trzęsły się ze śmiechu. Zupełnie jakby usłyszała każde słowo Taylor, a moje rumieńce setnie ją ubawiły. Wcisnąłem pedał gazu i zacząłem się zastanawiać, jak bardzo uszkodziłbym volvo i stojący obok czarny samochód, gdybym spróbował przecisnąć się między nimi i uciec z parkingu. Byłem pewien, że to mój wóz wyszedłby zwycięsko z tego starcia. Cała piątka zdążyła już wsiąść i Edythe odjechała niemal bezszelestnie. W drodze do domu próbowałem skupić się na czymś – czymkolwiek – innym. Czy McKayla zaprosi Jeremiego na bal? Czy Jeremi uzna, że to moja wina, jeśli tego nie zrobi? Czy Taylor mówiła poważnie o balu absolwentów? W takim razie, jaką mam znaleźć wymówkę? Może zorganizuję wyjazd do mamy albo ona przyjedzie tutaj? Co by tu zrobić na obiad? Dawno nie było kurczaka. Jednak gdy tylko odpowiedziałem sobie na kolejne pytanie, moje myśli natychmiast wędrowały do Edythe. W pewnym momencie zabrakło mi pytań, więc przestałem szukać ich na siłę. Na obiad postanowiłem przyrządzić enchilady z kurczakiem. Miałem nadzieję zajęć się tym przez dłuższy czas, zwłaszcza że nie zadano nam zbyt wiele na następny dzień. To zmusiło mnie też do skoncentrowania się na krojeniu składników: mięsa, cebuli i papryki. Wciąż jednak wracałem myślami do lekcji biologii, starałem się przeanalizować każde słowo, które Edythe do mnie powiedziała. Dlaczego uważała, że nie powinniśmy zostać przyjaciółmi? Nagle zrozumiałem i poczułem się jak kretyn. Tak, to musiało być to. Zauważyła, że mam na jej punkcie obsesję, w końcu wcale się z tym nie kryłem. Nie chciała dawać mi złudnych nadziei... więc nawet nie będziemy się przyjaźnić... po prostu nie chciała mnie zranić tak, jak ja zraniłem dzisiaj McKaylę i Ericę (bo Taylor niespecjalnie się załamała). Nie chciała mieć takich wyrzutów sumienia jak ja. Po prostu zupełnie nie była mną zainteresowana. Co wydawało się całkowicie logicznie, w końcu nie byłem interesujący. Oczy mnie zapiekły i załzawiły od krojenia cebuli, chwyciłem więc ścierkę do naczyń, zmoczyłem pod strumieniem bieżącej wody i zacząłem je przecierać. Co wcale nie pomogło. Byłem nudny, i dobrze o tym wiedziałem. Natomiast Edythe to zupełne przeciwieństwo nudy. I wcale nie chodziło o tę jej tajemnicę, na czymkolwiek ona polegała, jeśli w ogóle dobrze pamiętałem tamte szalone chwile. W tym momencie zacząłem niemal wierzyć w historię, którą wszystkim opowiadałem. Była o wiele bardziej sensowna niż to, co mi się ubzdurało. Ale wcale nie tajemnice stawiały ją w zupełnie innej lidze. Była bowiem błyskotliwa, nieodgadniona, śliczna i absolutnie idealna. Nie miało znaczenia, czy potrafi podnosić auta jedną ręką, czy nie. Tak czy inaczej, ona była fantazją, a ja reprezentowałem sobą najbardziej przyziemny rodzaj rzeczywistości. I dobrze. Mogę dać sobie z nią spokój. Dam sobie z nią spokój. Przetrwam to dobrowolne

zesłanie, a potem, jeśli mi się poszczęści, jakaś uczelnia z południowego zachodu albo z Hawajów zaoferuje mi stypendium. Kończąc przygotowania, wyobrażałem sobie palmy i gorące plaże. Charlie wyglądał na zaniepokojonego, kiedy po powrocie do domu wyczuł zapach zielonej papryki, ale spróbował dania i chyba mu nawet smakowało. Dziwnie, a jednocześnie przyjemnie było obserwować, jak stopniowo nabiera zaufania do mojej kuchni. – Tato? – zapytałem, gdy już prawie kończył posiłek. – Co tam? – W przyszłą sobotę chcę się wybrać na cały dzień do Seattle. – Nie chciałem go prosić o pozwolenie, żeby nie ustanawiać niewygodnego precedensu, ale zabrzmiało to dość obcesowo, więc dodałem: – To znaczy, jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Do Seattle? Ale po co? – Charliemu najwyraźniej nie mieściło się w głowie, że można mieć potrzeby, których nie da się zaspokoić w Forks. – Chciałbym kupić parę książek, bo tutejsza biblioteka nie jest najlepiej zaopatrzona, i może coś cieplejszego do ubrania. – Miałem trochę oszczędności, bo dzięki hojności ojca nie musiałem płacić za auto. Chociaż rachunki za paliwo zwalały z nóg. Ubrania na zimniejsze dni, które przywiozłem z Phoenix, zostały chyba zaprojektowane przez kogoś, kto nigdy w życiu nie mieszkał w miejscu, gdzie temperatura spadała poniżej dwudziestu stopni Celsjusza, a zimę znał tylko z opowieści. – Wydasz majątek na benzynę – zauważył Charlie, jakby czytał w moich myślach. – Wiem. Będę musiał zatrzymać się w Montesano i w Olympii, może jeszcze w Tacomie, jeśli będzie trzeba. – Sam jedziesz? – Taaa. – Seattle to wielkie miasto – postraszył mnie. – Możesz się zgubić. – Tato, Phoenix jest pięć razy większe, no i przecież wezmę plan. Poradzę sobie. – Może mam pojechać z tobą? Byłem ciekaw, czy naprawdę się o mnie niepokoi, czy po prostu uznał, że moje spędzane samotnie soboty to kolejne zaniedbanie z jego strony. Uznałem, że jednak chyba się martwi, miałem wrażenie, że nadal widzi we mnie pięciolatka. – Nie ma takiej potrzeby, to będzie nudny wyjazd. – Zdążysz na bal? Wpatrywałem się w niego dopóty, dopóki nie załapał. Nie trwało to długo. – No tak, jasne – powiedział. – Właśnie – odparłem. W końcu to nie po mamie odziedziczyłem tę niezborność ruchów. Następnego ranka zaparkowałem jak najdalej od srebrnego volvo. Postanowiłem trzymać się z dala od Edythe i zupełnie ją ignorować. Od tej chwili nie będzie miała mi nic

do zarzucenia. Zatrzaskując drzwi samochodu, upuściłem niechcący kluczyki prosto w kałużę. Schyliłem się, żeby je podnieść, ale ktoś błyskawicznie sprzątnął mi je sprzed nosa – mignęła mi tylko blada dłoń. Wyprostowałem się szybko i niemal zderzyłem głową z Edythe Cullen. Stała oparta nonszalancko o bok mojego auta. – Jak to, u licha, zrobiłaś? – Co takiego? – Położyła kluczyki na mojej wyciągniętej dłoni. – Zmaterializowałaś się czy co? Przed sekundą cię tu jeszcze nie było. – Beau, to naprawdę nie moja wina, że jesteś nadzwyczaj mało spostrzegawczy. – Głos miała cichy, aksamitny, tłumiła przy tym śmiech. Jakby uważała, że jestem zabawny. Jak miałem ją ignorować, skoro ona nie zamierzała ignorować mnie? Przecież sama tego chciała, prawda? Czy nie to mówiła wczoraj? Że nie możemy się przyjaźnić. Więc dlaczego znów ze mną rozmawiała? Czy to sadyzm z jej strony? Jej idea dobrej zabawy – poddać torturom młodego idiotę, na którym i tak nigdy jej nie będzie zależeć? Spojrzałem na nią, sfrustrowany. Oczy znów miała jasne, miodowozłociste. W głowie kłębiły mi się myśli, musiałem opuścić wzrok, żeby zebrać je w całość. Jej stopy znajdowały się kilkanaście centymetrów od moich, zwrócone w moją stronę, nieruchome. Jakby czekała na odpowiedź. Przeniosłem wzrok poza nią, na szkołę i powiedziałem pierwsze, co przyszło mi do głowy: – A może wyjaśniłabyś mi, po co wczoraj blokowałaś wyjazd z parkingu? Myślałem, że masz zamiar udawać, iż nie istnieję. – Nie chodziło o ciebie, tylko o Taylor. Dosłownie wychodziła ze skóry, żeby cię przydybać. – Że co? – Zamrugałem i wróciła irytacja z poprzedniego dnia. Nie sądziłem, że Edythe i Taylor się kumplują, czy Taylor poprosiła ją...? Nie, to wydawało się mało prawdopodobne. – Nie udaję też wcale, że nie istniejesz – dodała, jakbym się w ogóle nie odezwał. Popatrzyłem jej w oczy, starając się skupić myśli, bez względu na to, jak złociste były jej tęczówki i jak długie wydawały się jej rzęsy na tle bladych powiek. – Nie wiem, czego ty tak naprawdę ode mnie chcesz – powiedziałem. Denerwowało mnie, że w jej obecności od razu mówię to, co myślę, jakby nie działały żadne filtry i sita. Do żadnej innej dziewczyny nie odezwałbym się w taki sposób. Uśmiech zniknął z jej twarzy, nagle pojawiła się na niej ostrożność. – Niczego – odparła, zbyt szybko, jakby kłamała. – W takim razie trzeba było pozwolić, żeby wóz Taylor dokończył dzieła. Tak byłoby łatwiej. Wpatrywała się we mnie przez chwilę, a kiedy mi odpowiedziała, jej głos był lodowaty: – Beau, nie bądź absurdalny.

A więc to musiało chodzić o tortury. Po prostu w ten sposób zabijała nudę w tym nędznym miasteczku. A ja byłem łatwym celem. Minąłem ją jednym długim krokiem. – Czekaj! – zawołała. Zmusiłem się, żeby iść dalej i nie odwracać się. – Przepraszam, byłam niemiła. Jakimś cudem znalazła się obok mnie, chociaż nogi miałem chyba dwa razy dłuższe od jej nóg. – Nie mówię, że odwołuję to, co powiedziałam – ciągnęła – niemniej było to niemiłe. – Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? – Chciałam cię o coś spytać, ale nie dałeś mi dojść do głosu. Westchnąłem i zwolniłem, chociaż bez problemu nadążała za moim krokiem. – Dobra. – Ależ byłem żałosny. – O co chodzi? – W następną sobotę jest ten bal wiosenny... Zatrzymałem się raptownie i spojrzałem na nią z ukosa. – Myślisz, że jesteś d o w c i p n a? Wbijała we mnie wzrok, nie zważając zupełnie na siąpiący deszcz. Nie miała na sobie żadnego makijażu, nic jej się nie rozmazywało, nic nie spływało po twarzy. Była po prostu naturalnie idealna. Przez ułamek sekundy czułem złość – że musi być taka piękna. Że ta uroda wzmaga w niej okrucieństwo. Że to ja byłem obiektem jej tortur i chociaż doskonale zdawałem sobie z tego sprawę, nie mogłem zdobyć się na to, by odejść. Wróciła jej rozbawiona mina, na policzkach pojawił się cień dołeczków. – Pozwolisz, że skończę? Powinienem był odejść. Stałem w miejscu. – Słyszałam, że zamiast na bal wybierasz się tego dnia do Seattle. Może miałbyś ochotę załapać się na darmowy transport? Tego się nie spodziewałem. – Hę? – Chciałbyś się załapać na darmowy transport? Nie byłem pewien, na czym teraz polega jej żart. – A kto miałby go oferować? – Ja, a któż by inny? – Każdą sylabę wycedziła wyraźnie, jakby podejrzewała, że może nie znam dobrze języka. – Ale dlaczego? – Nadal nie rozumiałem, gdzie tkwi haczyk. – I tak zamierzałam pojechać jakoś w tym miesiącu. Poza tym, szczerze mówiąc, nie wierzę, że twój samochód dojedzie do celu. Wreszcie coś się we mnie odblokowało i ruszyłem przed siebie, pchany obelgą, którą rzuciła pod adresem mojego auta. – Możesz wyśmiewać się ze mnie do woli, ale mój samochód zostaw w spokoju –

powiedziałem. Zrównała się ze mną bez trudu. – Dlaczego uważasz, że się z ciebie wyśmiewam? To szczere zaproszenie. – Jestem wzruszony twoją troską, ale nie martw się, auto świetnie się spisuje. – Ale na jednym baku nie dojedzie do Seattle, prawda? Wcześniej nie miałem żadnych opinii na temat samochodów, ale teraz zaczynałem być uprzedzony do volvo. – Nie rozumiem, dlaczego miałoby cię to obchodzić. – Wszystkich powinno obchodzić marnotrawienie nieodnawialnych źródeł energii. – Wiesz co, Edythe... – Gdy wymawiałem jej imię, przeszył mnie dreszcz i bardzo mi się to nie spodobało. – Naprawdę nie nadążam za tobą. Jeszcze nie tak dawno twierdziłaś, że nie chcesz się ze mną kolegować. – Powiedziałam, że lepiej będzie, jeśli nie będziemy utrzymywać ze sobą bliższych kontaktów, a nie że nie chcę ich utrzymywać w ogóle. – Dzięki, teraz już w s z y s t k o rozumiem – rzuciłem z sarkazmem. Zorientowałem się, że znów się zatrzymałem. Spojrzałem na jej mokrą od deszczu twarz, czystą i perfekcyjną, i zupełnie straciłem wątek. – Byłoby... r o z t r o p n i e j, gdybyśmy nie zostali przyjaciółmi – wyjaśniła. – Ale mam już dość starań, żeby nie zwracać na ciebie uwagi, Beau. W jej wzroku nie było teraz rozbawienia. Wpatrywała się we mnie głęboko, mrużąc oczy, a długie rzęsy opadały ciemną zasłoną na jej skórę. W jej głosie pojawił się jakiś nowy ton. Prawie zapomniałem, żeby oddychać. – Pojedziesz ze mną do Seattle? – zapytała gorączkowo. Mowę mi odjęło, więc skinąłem tylko głową. Po jej twarzy przemknął uśmiech, ale szybko przybrała poważną minę. – Co nie zmienia faktu, że naprawdę powinieneś się trzymać ode mnie z daleka – ostrzegła. – Do zobaczenia na biologii. Obróciła się na pięcie i odeszła w kierunku, z którego przyszliśmy.

5 Grupa krwi Na angielski szedłem w oszołomieniu i nawet nie zauważyłem, że lekcja się już zaczęła. – Dziękujemy za zaszczycenie nas swoją obecnością, panie Swan – poirytowany głos pani Mason sprowadził mnie na ziemię. Na mojej twarzy zakwitły czerwone plamy i pospiesznie zająłem miejsce. Dopiero gdy zabrzęczał dzwonek, zdałem sobie sprawę, że McKayla postanowiła nie siadać dziś koło mnie, i przypomniałem sobie, że przecież uraziłem jej uczucia. Na szczęście po lekcji czekała na mnie przy drzwiach z Ericą, co znaczyło, że mi w końcu wybaczy. Gdy tak szliśmy chodnikiem, stopniowo odzyskiwała typowy dla siebie entuzjazm, zwłaszcza że cieszyła ją prognoza pogody na nadchodzący weekend. Zapowiadane krótkotrwałe rozpogodzenie mogło wreszcie umożliwić planowany od dawna wypad nad morze. Starałem się okazywać zainteresowanie, żeby wynagrodzić jej wczorajsze rozgoryczenie, ale nie udało mi się ich nabrać. Deszcz, nie deszcz, będziemy mieli szczęście, jeśli temperatura zbliży się do dziesięciu stopni, a to nie jest dla mnie idealny dzień na plażowanie. Całe przedpołudnie zatarło się w jedną plamę. Trudno mi było uwierzyć, że Edythe rzeczywiście powiedziała mi to wszystko i że patrzyła na mnie w taki sposób, gdy to mówiła. Ta dziewczyna całkiem burzyła moje poczucie rzeczywistości. Najpierw sądziłem, że zatrzymała samochód gołymi rękoma, a teraz jeszcze to. Co więcej, to pierwsze wydawało mi się nawet bardziej prawdopodobne niż to, że cokolwiek we mnie mogło ją pociągać. A jednak zgodziłem się bez wahania i nawet nie przejmowałem się specjalnie tym, gdzie tkwi haczyk. W tej chwili uważałem, że to sprawiedliwy interes – jej śmiech później za to spojrzenie teraz. Byłem podekscytowany i zdenerwowany, kiedy wchodziłem do stołówki w porze obiadu. Czy zignoruje mnie tak jak zwykle? Czy w jakikolwiek sposób pokaże po sobie, że ta nasza dzisiejsza rozmowa rzeczywiście się odbyła? Tylko ułamek mojego umysłu słuchał tego, co mówi Jeremi. McKayla zaprosiła go na bal i zamierzali iść większą grupą – Allen z Ericą oraz Logan z Taylor. Musiałem potakiwać we właściwych miejscach, bo nawet nie zauważył, jak mało uwagi mu poświęcam. Gdy tylko znalazłem się w stołówce, spojrzałem w stronę stołu tajemniczego rodzeństwa i spotkało mnie ogromne rozczarowanie. Edythe z nimi nie było. Czy zamierzała znikać za każdym razem, gdy wydarzy się coś ważnego? Straciłem zupełnie apetyt. Wziąłem tylko butelkę lemoniady, żeby mieć coś w rękach, i ustawiłem się mechanicznie w kolejce za Jeremim. Jaka szkoda, że nie należałem do osób, które idą sobie do domu, nie przejmując się nieusprawiedliwionymi nieobecnościami,

karami i zawiedzionymi rodzicami. – Edythe Cullen znowu się na ciebie gapi – powiedział Jeremi. Gdy tylko dotarło do mnie jej imię, od razu zacząłem go uważnie słuchać. – Ciekawe, czemu usiadła dziś sama. Wyprostowałem się jak struna i szybko odszukałem ją wzrokiem. Siedziała przy pustym stoliku po przeciwległej stronie stołówki. Gdy zauważyła, że na nią patrzę, na jej policzkach pojawiły się dołeczki. Uniosła dłoń i kiwnęła palcem wskazującym, żebym do niej dołączył. Przez chwilę wpatrywałem się w nią z niedowierzaniem. Widząc to, puściła do mnie oko. – Czy ona ma c i e b i e na myśli? – Jeremi był tak szczerze zdumiony, że powinienem się na niego obrazić. – Może potrzebuje pomocy przy zadaniu domowym z biologii – mruknąłem. – Lepiej pójdę sprawdzić, o co jej chodzi. Odchodząc, czułem na sobie jego wzrok. Wyczuwałem też, że na szyi zaczynają wychodzić mi brzydkie czerwone plamy, więc próbowałem uspokoić nerwy. Stanąłem za krzesłem naprzeciwko Edythe, nie wiedząc, jak się zachować. – Może usiadłbyś dzisiaj ze mną? – zaproponowała z uśmiechem. Odruchowo spełniłem jej prośbę, przyglądając się jej nieco podejrzliwie. Nadal się uśmiechała. Na tym właśnie polega koniec żartu? Nie przestawała się uśmiechać, a ja stwierdziłem, że nadal się tym nie przejmuję. Wszystko, bylebym tylko mógł znajdować się blisko niej. Wpatrywała się we mnie uśmiechnięta. Wydawało mi się, że czeka, aż coś powiem. – Nie do tego mnie przyzwyczaiłaś – udało mi się w końcu wydusić. – No cóż... – przerwała. Wiedziałem, że to nie koniec, więc czekałem cierpliwie. Resztę powiedziała bardzo szybko, tak pospiesznie, że dopiero po chwili rozszyfrowałem słowa. – Doszłam do wniosku, że skoro i tak skończę w piekle, równie dobrze mogę po drodze zaszaleć. Milczałem, czekając, aż mi to wyjaśni. Z każdą kolejną sekundą milczenie stawało się coraz bardziej kłopotliwe. – Słuchaj, nie mam zielonego pojęcia, o co ci chodzi – oświadczyłem w końcu. – Na to właśnie liczyłam – odparła, a potem spojrzała na coś za moimi plecami. – Myślę, że twoi znajomi mają mi za złe, że im ciebie podkradłam. Nagle poczułem na plecach ich przenikliwe spojrzenia. Po raz pierwszy zupełnie mnie nie obeszły. – Jakoś to przeżyją. – Mogę cię już im nie oddać – zaśmiała się. Przełknąłem ślinę odrobinę za głośno, co ją rozbawiło. – Boisz się? – Skąd. – Głos mi zadrżał. – Jestem raczej zaskoczony. Skąd ta zmiana? – Pokazałem gestem na nią i pustą część stołu.

– Już ci mówiłam – mam dość trzymania się z dala od ciebie. Więc daję sobie z tym spokój. – Nadal się uśmiechała, ale oczy miała poważne. – Spokój? – powtórzyłem. – Nie chcę dłużej być grzeczną dziewczynką. Od teraz będę robiła to, na co mam ochotę, i niech się dzieje, co chce. – Gdy to mówiła, uśmiech stopniowo znikał z jej twarzy, a głos nabierał twardszych brzmień. – Znów nic nie rozumiem – powiedziałem, co uznała za bardzo zabawne. – Przy tobie zawsze się niepotrzebnie rozgaduję. Mam z tym problem. Jeden z wielu zresztą. – Nie martw się. I tak nigdy nie wiem, o co ci chodzi. – Jak już wspominałam, na to właśnie liczę. Przez chwilę wpatrywaliśmy się w siebie, ale tym razem w milczeniu nie było nic kłopotliwego. Było raczej... elektryzujące. Poczułem falę gorąca na twarzy. – Czyli... – Odwróciłem się, żeby złapać oddech. – Mówiąc po ludzku, zostajemy przyjaciółmi? – Przyjaciółmi... – powtórzyła cicho. Miałem wrażenie, że to nie jest jej ulubione słowo. – Albo i nie – szepnąłem. – Sądzę, że możemy spróbować. Ale uprzedzam cię, że przyjaźń ze mną to nic dobrego. – Uśmiechała się spięta, ostrzeżenie wydawało się bardzo szczere. – Często to powtarzasz. – Zabawne, jak mi się przewracało w żołądku. Czy to jednak z głodu? A może mój własny żołądek się ze mnie śmiał? Czy też dlatego, że nagle prawie jej uwierzyłem? Widziałem, że ona święcie wierzy w to, co powiedziała. – Bo mnie nie słuchasz. Nadal czekam, aż potraktujesz mnie poważnie. Jeśli jesteś bystry, sam zaczniesz mnie unikać. Musiałem się uśmiechnąć na te słowa, a w odpowiedzi i ona uśmiechnęła się szeroko. – No tak, już wcześniej doszliśmy do wniosku, że jestem kretynem. Albo absurdalnym gościem, co wolisz. – Przeprosiłam cię przecież – przynajmniej za to ostatnie określenie. Wybaczysz mi to pierwsze? Mówiłam bez namysłu. – Jasne. Nie musisz mnie przepraszać. Westchnęła. – Nie? Nie wiedziałem, co powiedzieć, i tak brzmiało to jak pytanie retoryczne. Zacząłem przyglądać się swoim dłoniom splecionym wokół butelki z lemoniadą, niepewny, co mam zrobić. Dziwnie było siedzieć z nią ot tak, jak normalni ludzie. Podejrzewałem jednak, że tylko jedno z nas jest normalne. – O czym myślisz? – zapytała. Spojrzałem w jej złociste oczy, pełne zaintrygowania i – jak przy pierwszym spotkaniu –

frustracji. I znów moje myśli uciekły jakimkolwiek sitom. – Zastanawiam się, kim naprawdę jesteś. Jej uśmiech zbladł odrobinę, zacisnęła zęby, ale udawała, że nic się nie stało. – I jak ci idzie? – zapytała takim tonem, jakby w rzeczywistości nie za bardzo ją to interesowało. Miałem rozpaloną szyję i – jak zakładałem – pokrytą nieatrakcyjnymi plamami. W ciągu ostatniego miesiąca rozmyślań przychodziły mi do głowy jedynie całkowicie bezsensowne rozwiązania. Na poziomie Clarka Kenta i Petera Parkera[7]. Przechyliła głowę na bok i wpatrywała się w moje oczy, jak gdyby chciała zajrzeć przez nie do mojego umysłu. Uśmiechnęła się – tym razem był to uśmiech kuszący, taki, któremu trudno się oprzeć. – Powiesz mi? A jednak musiałem się oprzeć. I tak już miała mnie za kretyna. Pokręciłem więc głową. – Spaliłbym się ze wstydu. – To t a k i e frustrujące – pożaliła się. – Nie rozumiem, co w tym takiego frustrującego – zaoponowałem. – To, że... że ktoś nie chce ci się zwierzyć, a jednocześnie co rusz czyni jakieś enigmatyczne uwagi, nad których zrozumieniem człowiek biedzi się po nocy, bo z nerwów nie może zasnąć? Gdzie tu, u licha, powód do frustracji? Skrzywiła się i wydęła wargi, rozpraszając mnie zupełnie. – Albo jeszcze lepiej – ciągnąłem. – Taka osoba może nie tylko mówić, lecz także robić różne dziwne rzeczy. Jednego dnia, dajmy na to, ratuje ci życie, przecząc prawom fizyki, a nazajutrz traktuje cię jak pariasa, bez jednego słowa wyjaśnienia, choć obiecała, że wszystko wytłumaczy. O takiej frustracji mówiłaś? – Jeszcze ci nie przeszło? – Skrzywiła się. – Nie do końca. – Mam cię jeszcze raz przeprosić? – Lepsze byłyby wyjaśnienia. Wydęła wargi, a potem spojrzała za mnie i zaśmiała się. – Co jest? – Twoja dziewczyna zdaje się sądzić, że jestem wobec ciebie chamska. Zastanawia się, czy tu nie podejść i nas nie rozdzielić. – Nie mam dziewczyny, a ty próbujesz zmienić temat. Zignorowała drugą część mojego zdania. – Może ty tak o niej nie myślisz, ale ona uważa cię za swojego chłopaka. – To nieprawda. – Nie mylę się. Mówiłam ci, większość ludzi łatwo rozszyfrować. – Poza mną, rzecz jasna.

– Tak, poza tobą. – Wbiła we mnie przeszywający wzrok. – Ciekawe, dlaczego tak jest. Musiałem się odwrócić. Skupiłem się na odkręcaniu butelki, a potem pociągnąłem łyk, patrząc na blat stołu niewidzącymi oczami. – Nie jesteś głodny? Z ulgą zauważyłem, że już nie patrzy na mnie tak przenikliwie. – Nie. – Nie miałem ochoty tłumaczyć, że mój żołądek był zbyt rozedrgany, abym mógł cokolwiek przełknąć. – A ty? – Poza moją butelką na stole nic nie stało. – Nie, nie jestem głodna – powiedziała takim tonem, jakbym ją rozbawił. Po raz kolejny nie wiedziałem, o co jej chodzi. – Zrobisz coś dla mnie? – zapytałem szybko, żeby się nie rozmyślić. – To zależy co. – Spoważniała. – Nic wielkiego – zapewniłem. Czekała, nadal ostrożna, ale wyraźnie zaintrygowana. – Czy nie mogłabyś... uprzedzić jakoś, kiedy następnym razem postanowisz mnie ignorować dla mojego własnego dobra? Chcę być przygotowany. – Wpatrywałem się przy tym uparcie w butelkę, przesuwając palec po otworze szyjki. – Rzeczywiście, tak będzie bardziej fair. – Gdy na nią zerknąłem, tłumiła wybuch śmiechu. – Dzięki. – Czy dostanę coś w zamian? – Jasne. – Teraz ja byłem zafrapowany. Czegóż mogła ode mnie chcieć? – Zdradź mi choć jedną ze swoich hipotez. O nie. – Poproszę o inny zestaw pytań. – Obiecałeś – przypomniała mi. – Sama nie dotrzymujesz obietnic – odgryzłem się. – Jedna mała hipoteza. Nie będę się śmiała. – Będziesz, będziesz. – Byłem tego pewien. Spuściła na moment oczy, a potem rzuciła mi niby to błagalne spojrzenie zza wachlarza czarnych rzęs, pod którymi płonęły złociste oczy. – Proszę – szepnęła, pochylając się nad stołem. Moje ciało samo przysunęło się w jej stronę, jakby była magnesem, a ja zwykłym spinaczem. Moja twarz znalazła się może ze dwadzieścia centymetrów od niej i poczułem w głowie pustkę. Potrząsnąłem głową, żeby rozjaśnić myśli, i z trudem się od niej odsunąłem. – Eee... Co? – Tylko jedna hipoteza – wymruczała. – Proszę. – Czy ja wiem, ugryzł cię radioaktywny pająk? – Może była hipnotyzerką? Albo to mną

dawało się tak rozpaczliwie łatwo manipulować. Przewróciła oczami. – To mało oryginalne. – Sorry, nic więcej nie przychodzi mi do głowy. – Nie zbliżyłeś się do rozwiązania zagadki nawet o milimetr. – Żadnych pająków? – Żadnych. – Zero radioaktywności? – Nic z tych rzeczy. – Cholera – mruknąłem. – Kryptonit[8] też na mnie nie działa – zachichotała. – Miałaś się nie śmiać, pamiętasz? Zacisnęła usta, ale ramiona jej się trzęsły od wstrzymywanego śmiechu. – W końcu to rozszyfruję – ostrzegłem. – Lepiej nie próbuj. – Znów przybrała poważny ton. – Jak mam się nad tym nie zastanawiać? Przecież... jesteś kimś niemożliwym. – To nie była krytyka, zaledwie stwierdzenie faktu. – Jesteś kimś niemożliwym. Kimś przekraczającym ludzkie możliwości. Jej dobry humor zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. – A jeśli nie jestem pozytywnym bohaterem komiksu, tylko jedną z tych mrocznych postaci, z którymi walczy? – Uśmiechnęła się, ale w jej oczach dostrzegłem brzemię, którego nie rozumiałem. – Och. – Nagle udało mi się dopasować do siebie kilka kawałków układanki. – Okej. Czekała, nagle sztywna ze zdenerwowania. W tym momencie zniknęły wszystkie mury, którymi się odgradzała od świata. – Co dokładnie znaczy to „okej”? – zapytała cicho, niemal szeptem. Chciałem najpierw uporządkować myśli, ale jej zdenerwowanie zmusiło mnie do szybszego udzielenia odpowiedzi. Powiedziałem to, co przyszło mi do głowy. – Jesteś niebezpieczna? – Zabrzmiało to jak pytanie, a w moim głosie dało się słychać powątpiewanie. Rówieśniczka, drobniejsza ode mnie, delikatnej budowy – w normalnych okolicznościach rozbawiłoby mnie nazywanie jej „niebezpieczną”. Jednak to nie były normalne okoliczności, a ona była jedyna w swoim rodzaju. Przypomniałem sobie, jak nienawistnie na mnie patrzyła przy pierwszym spotkaniu i jak się wtedy bałem, chociaż nie rozumiałem swojej reakcji, a potem uznałem ją wręcz za idiotyczną. Teraz to do mnie dotarło. Pod warstwą wszystkich wątpliwości, ponad niedorzecznością, jaką niosło słowo „niebezpieczna” w odniesieniu do jej szczupłego, ślicznego ciała, wyczuwałem, że tkwi w tym ziarno prawdy. Niebezpieczeństwo było całkiem realne, tylko mój logiczny umysł go nie pojmował. A ona od początku próbowała mnie ostrzec.

– Niebezpieczna – powtórzyłem cicho, próbując dopasować to słowo do siedzącej przede mną osoby. Jej porcelanowa twarz była jak otwarta księga, nieograniczona murami, pozbawiona sekretów. Oczy miała szeroko otwarte i wyczekiwała mojej reakcji, chyba przygotowywała się psychicznie na cios. – Ale nie jesteś zła – szepnąłem. – Nie, w to nie uwierzę. – Mylisz się. – Ledwo było ją słychać. Spojrzała na blat, sięgnęła po nakrętkę od butelki i zaczęła kręcić nią jak bąkiem. Wykorzystałem jej chwilową nieuwagę i zacząłem się w nią wpatrywać. Nie kłamała, co do tego nie miałem wątpliwości. Chciała, żebym się jej bał. A ja odczuwałem przede wszystkim... fascynację. Oczywiście byłem spięty, jak zwykle, gdy znajdowałem się tak blisko niej. Obawiałem się, że wyjdę na głupca. Chciałem jednak siedzieć tu bez końca, wsłuchiwać się w jej głos, przyglądać się, jak przez jej twarz przemykają emocje – szybciej niż byłem w stanie je analizować. Wtedy właśnie zdałem sobie sprawę, że stołówka jest już niemal pusta. Odsunąłem krzesło, a ona podniosła wzrok. Wydawała się... smutna. Ale zrezygnowana. Jakby właśnie takiej reakcji się obawiała. – Spóźnimy się na lekcję – powiedziałem, wstając. Przez sekundę na jej twarzy malowało się zaskoczenie, a potem wróciło to jakże znajome już rozbawienie. – Ja nie idę – odparła, coraz szybciej obracając nakrętką. – Dlaczego? Uśmiechnęła się, ale tylko ustami, w oczach nadal dostrzegałem zdenerwowanie. – Dobrze człowiekowi robi, gdy od czasu do czasu pójdzie na wagary. – Aha. No tak... ale ja chyba powinienem iść? – Czy miałem wybór? Nie byłem wielkim fanem wagarów, ale gdyby mnie poprosiła... Przeniosła wzrok z powrotem na nakrętkę. – W takim razie do zobaczenia. Zabrzmiało to jak pożegnanie, a ja nie miałem nic przeciwko pożegnaniom. Było tyle rzeczy do przemyślenia, a jej obecność nie wpływała korzystnie na przejrzystość mojego umysłu. Zadzwonił pierwszy dzwonek, popędziłem więc do drzwi. Obejrzałem się jeszcze, ale Edythe się nie ruszyła. Wieczko od butelki nadal wirowało na stole, jakby nigdy nie miało się zatrzymać. Szedłem szybkim krokiem do klasy, myśli kotłowały mi się równie gorączkowo. Odpowiedziała mi na tak niewiele pytań – w zasadzie na żadne, jeśli się nad tym głębiej zastanowić – a tyle się pojawiło dodatkowych. Miałem szczęście – pani Banner nie było jeszcze w sali. Pospiesznie zająłem swoje miejsce, świadom tego, że Allen i McKayla mi się przypatrują – Allen z zaskoczeniem i niemal nabożną czcią, McKayla z niechęcią. Pojawiła się nauczycielka i przywołała wszystkich do porządku. Przyniosła ze sobą kilka

kartonowych pudełek, które postawiła na ławce McKayli, prosząc ją o rozdanie uczniom. – W porządku, zaczynamy. Niech każdy weźmie po jednej sztuce z każdego pudełka. – Z kieszeni fartucha wyjęła parę jednorazowych rękawiczek i naciągnęła je na dłonie. Guma trzasnęła, co zabrzmiało dość złowieszczo. – W pierwszym pudełku są karty ze wskaźnikami – ciągnęła, pokazując nam białą tekturkę z wydrukowanymi czterema kwadratami. – W drugim – aplikatory. – Podniosła coś przypominającego niemal pozbawiony zębów grzebień. – W trzecim znajdziecie jednorazowe igły. – Wyjęła z pudełka kawałeczek błękitnej folii i rozerwała ją. Nie byłem w stanie dostrzec z tej odległości srebrnego drucika, ale na samą myśl o nim zrobiło mi się niedobrze. – Najpierw podejdę do każdego z was z pipetą, żeby skroplić wasze wskaźniki, więc do tego czasu proszę wstrzymać się z eksperymentami. – Zaczęła od ławki McKayli, ostrożnie umieszczając po kropli wody na każdym z kwadratów. – Potem chcę, żebyście delikatnie nakłuli sobie palec igłą... – Złapała McKaylę za rękę i dźgnęła ją w opuszkę środkowego palca. – Au – skrzywiła się dziewczyna. Na czoło wystąpiły mi krople potu, w uszach słyszałem dzwonienie. – Nanieście po kropli krwi na każdy z zębów aplikatora – kontynuowała pani Banner, ściskając palec McKayli, aż pokazała się krew. Zaczęło mi się zbierać na wymioty. – A następnie umieśćcie je na karcie. – Skończywszy całą operację, zademonstrowała nam ociekający czerwienią arkusik. Zamknąłem oczy, próbując usłyszeć cokolwiek poprzez to głośne dzwonienie w uszach. – Czerwony Krzyż organizuje w przyszły weekend akcję krwiodawczą w Port Angeles, pomyślałam więc, że każde z was powinno poznać wcześniej swoją grupę krwi – wyjaśniła nauczycielka z niejaką dumą w głosie. – Ci z was, którzy nie ukończyli jeszcze osiemnastu lat, będą potrzebowali zgody rodziców. Na biurku mam odpowiednie formularze. Gdy przeszła do kolejnej ławki, oparłem się policzkiem o chłodny blat, starając się utrzymać przytomność, chociaż wszystko znikało powoli w ciemnym tunelu. Piski, narzekania oraz chichoty kolegów i koleżanek, przekłuwających sobie palce, dochodziły do mnie jak zza ściany. Oddychałem powoli przez usta. – Wszystko w porządku, Beau? – usłyszałem nad sobą głos pani Banner. Brzmiał blisko, a jednocześnie daleko i wydawał się przerażony. – Znam już swoją grupę krwi, proszę pani – powiedziałem cicho. – Zero Rh minus. Nie byłem w stanie otworzyć oczu. – Mdli cię? Kręci ci się w głowie? – Tak. – Przeklinałem się w duchu za to, że nie poszedłem jednak na wagary. – Czy ktoś mógłby odprowadzić Beau do gabinetu pielęgniarskiego? – zawołała nauczycielka. – Ja to zrobię. – Mimo że głos dochodził z oddali, rozpoznałem McKaylę.

– Będziesz w stanie dojść? – zapytała pani Banner. – Tak – szepnąłem. Mogę się czołgać, pomyślałem, byle znaleźć się jak najdalej stąd. Poczułem, że McKayla chwyta mnie za rękę – która była spocona i ohydnie wilgotna, ale chwilowo najmniej mnie to zajmowało – więc zmusiłem się do otwarcia oczu. McKayla ciągnęła mnie, a ja wiedziałem, że muszę wydostać się z sali, zanim zupełnie stracę przytomność. Ruszyłem chwiejnie w stronę drzwi, a ona objęła mnie w pasie, tyle że była zbyt niska, by mnie utrzymać. Starałem się trzymać w pionie na tyle, na ile było to możliwe. Szliśmy bardzo powoli. Gdy skręciliśmy za stołówkę, gdzie pani Banner nie mogła nas już zobaczyć, przystanąłem. – Pozwolisz, że usiądę na minutkę? – poprosiłem. McKayla odetchnęła z ulgą, kiedy usiadłem niezdarnie na krawężniku. – Tylko pamiętaj, za nic nie wyjmuj ręki z kieszeni – ostrzegłem. Nadal kręciło mi się w głowie, nawet wtedy, gdy zamknąłem oczy. Położyłem się na lewym boku i zamknąłem oczy. Na policzku czułem lodowatą wilgoć cementu. Trochę mi się polepszyło. – Kurczę, Beau, jesteś zielony – zaniepokoiła się McKayla. – Daj mi tylko... tylko mi... – Beau? – zawołał ktoś z oddali. O nie. Tylko nie ona. Żeby to tylko nie była ona. – Co mu jest? Co się stało? – Głos brzmiał coraz bliżej i wydawał się bardzo napastliwy. Zacisnąłem powieki, pragnąc stać się niewidzialny. A przynajmniej nie zwymiotować. – Chyba zemdlał – powiedziała spanikowana McKayla. – Dziwne, nawet nie zdążył sobie nakłuć palca. – Beau. – Edythe pochyliła się nade mną. Słowa McKayli najwyraźniej ją uspokoiły. – Słyszysz mnie? – Nie – jęknąłem. Zaśmiała się. – Prowadziłam go właśnie do pielęgniarki – wyjaśniła McKayla, chcąc się jakoś usprawiedliwić. – Ale nie chciał iść dalej. – Zastąpię cię. Wracaj do klasy – oświadczyła Edythe. Z tonu jej głosu wywnioskowałem, że nadal się uśmiecha. – Ale to ja go miałam... – zaczęła protestować McKayla. W tym samym momencie silna ręka wsunęła mi się pod pachę i nagle stałem na nogach, nie wiedząc, jak to się stało. Ta sama silna ręka, zimna niczym chodnik, przycisnęła mnie do szczupłego ciała. Otworzyłem oczy, zupełnie zaskoczony, ale widziałem tylko jej kasztanowe włosy na mojej klatce piersiowej. Ruszyła do przodu, moje stopy z trudem za nią nadążały. Myślałem, że się przewrócę, jednak trzymała mnie mocno. Nawet się nie zachwiała, choć przecież oparłem się o nią całym ciężarem ciała.

Z drugiej strony, nie ważyłem chyba tyle co samochód Taylor? – Puść mnie! – zażądałem, modląc się, żeby na nią nie zwymiotować. – Hej! – zawołała za nami McKayla. Edythe ją zignorowała. – Wyglądasz okropnie – powiedziała. Słyszałem w jej głosie śmiech. – Puść mnie! – wyjęczałem. – Zaraz dojdę do siebie. Przesunęła nas do przodu, a ja próbowałem nadążyć za nią krokiem. Mógłbym przysiąc, że kilkakrotnie ciągnęła mnie po ziemi, ale ponieważ miałem zaburzone czucie, niczego nie byłem pewien. – A więc mdlejesz na widok krwi? – zapytała. Najwyraźniej uważała, że to niezwykle zabawne. Nie odpowiedziałem. Skupiony na walce z mdłościami, zacisnąłem mocno powieki i usta. Najważniejsze, żebym na nią nie zwymiotował. Resztę jakoś przeżyję. – I to nawet nie własnej? – ciągnęła rozbawiona. Jej śmiech zabrzmiał jak dźwięk dzwonków. – To omdlenia wazowagalne – wyjaśniłem cicho. – Taki zespół neurokardiogenny. Znów się zaśmiała. Najwyraźniej naukowe słowa, których nauczyłem się na pamięć, żeby wyjaśnić tego typu sytuacje, zupełnie jej nie imponowały. Nie wiem, jak udało jej się otworzyć drzwi, skoro mnie ciągnęła, ale nagle zrobiło się ciepło – wszędzie, nie licząc miejsc, w którym moje ciało stykało się z jej skórą. Żałowałem, że nie czuję się dobrze i nie mogę tego bardziej docenić. W innych okolicznościach byłbym zachwycony tą sytuacją. – Matko Boska! – usłyszałem zaskoczony męski głos. – To omdlenie wazowagalne – wyjaśniła Edythe. Otworzyłem oczy. Znajdowaliśmy się w sekretariacie. Edythe ciągnęła mnie wzdłuż kontuaru dla interesantów, a łysiejący pan Cole podbiegał do drzwi gabinetu pielęgniarskiego, żeby je przed nami otworzyć. Zatrzymał się w pół kroku, gdy usłyszał tę poważnie brzmiącą diagnozę. – Czy mam zadzwonić po karetkę? – zapytał. – Zrobiło mi się słabo, nic więcej – wymamrotałem. Starszy mężczyzna – pielęgniarz szkolny – podniósł zszokowany wzrok znad książki, kiedy Edythe wciągnęła mnie do jego gabinetu. Czy zauważył, że gdy oparła się o kozetkę, w zasadzie mnie na niej położyła? Zaszeleścił papierowy ręcznik, kiedy popchnęła mnie, opierając się ręką o klatkę piersiową, po czym położyła moje stopy na winylowym materacu. Co mi przypomniało moment, w którym odsunęła moje nogi z drogi pędzącego samochodu, i od razu zaczęło mi się kręcić w głowie. – Ustalali dziś grupy krwi na biologii – wyjaśniła pielęgniarzowi. Ten pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Tak, tak, zawsze się jeden taki trafi. Edythe zasłoniła usta, udając, że to kaszel, a nie śmiech. Stanęła daleko ode mnie, ale wzrok miała podekscytowany. – Poleż sobie chwilkę, synu. Samo minie. – Wiem, wiem – odparłem. Mdłości już ustępowały. – Często ci się to zdarza? – spytał. Westchnąłem. – Cierpię na omdlenia wazowagalne. Mężczyzna wydawał się zdezorientowany. – Czasami – wyjaśniłem. Edythe znów się zaśmiała, ale tym razem nawet nie próbowała tego ukryć. – Możesz już wrócić na lekcję – zwrócił się do niej pielęgniarz. – Mam z nim zostać – odparła z taką stanowczością, że choć mężczyzna zacisnął wargi, nie wdawał się z nią w dalszą dyskusję. – Przyniosę ci trochę lodu na czoło – powiedział i zostawił nas samych. – Miałaś rację – stwierdziłem, zamykając na powrót oczy. – Zwykle mam. A o co konkretnie chodzi? – Te wagary to był jednak dobry pomysł. – Starałem się oddychać równomiernie. – Przestraszyłam się początkowo na twój widok – wyznała po chwili milczenia. Powiedziała to tak, jakby przyznała się do słabości, do czegoś, czego powinna się wstydzić. – Już myślałam, że ta dziewczyna cię otruła. – Ha, ha, ha – skomentowałem. Oczy nadal miałem zamknięte, ale z każdą chwilą czułem się coraz lepiej. – Serio. Byłeś bardziej zielony na twarzy niż niejeden trup. Myślałam już, że będę musiała cię pomścić. – Biedna McKayla. Musi być wściekła. – Jestem pewna, że mnie nienawidzi – stwierdziła radośnie. – Skąd wiesz? – zaoponowałem, ale zaraz pomyślałem, że może... – Szkoda, że nie widziałeś wyrazu jej twarzy. To było oczywiste. – Jak nas zauważyłaś? Miałaś się urwać z lekcji. Już niemal doszedłem do siebie. Mdłości minęłyby pewnie szybciej, gdybym zjadł obiad. Z drugiej strony może jednak lepiej, że miałem pusty żołądek. – Siedziałam w aucie. Słuchałam muzyki. – Zaskoczyło mnie to prozaiczne wyjaśnienie. Drzwi się otworzyły i wszedł pielęgniarz z zimnym okładem w dłoni. – Proszę bardzo. – Położył mi kompres na czole. – Wyglądasz dużo lepiej – dodał. – Chyba już wszystko w porządku – oświadczyłem, siadając. Nie kręciło mi się w głowie, tylko jeszcze trochę dzwoniło mi w uszach. Na szczęście miętowozielone ściany gabinetu przestały wirować.

Pielęgniarz już miał mnie poprosić, żebym się położył, ale w tym samym momencie ktoś nacisnął klamkę i w uchylonych drzwiach pokazała się głowa pana Cope’a. – Mamy następną – oznajmił. Zeskoczyłem z kozetki, żeby zwolnić miejsce dla kolejnego pacjenta. – Proszę. – Oddałem kompres. – Już go nie potrzebuję. Na progu gabinetu stanęła McKayla, podtrzymując bladą jak ściana Leannę Stephens, która też chodziła z nami na biologię. Była zielona na twarzy, więc odsunęliśmy się z Edythe, żeby zrobić jej miejsce. – Cholera – szepnęła. – Beau, wyjdź do sekretariatu, dobra? Rzuciłem jej zdziwione spojrzenie. – Zaufaj mi. No, idź już. Odwróciłem się i wyszedłem z gabinetu – z Edythe depczącą mi po piętach. – Kurczę, posłuchałeś mnie. – Była pod wrażeniem. – Poczułem zapach krwi – wyjaśniłem, marszcząc nos. Leannie zrobiło się niedobrze nie dlatego, że patrzyła na innych. A to mniej krępujące. – Ludzie nie potrafią wyczuć zapachu krwi – zaoponowała Edythe. – Ja potrafię. To od niego mnie mdli. Krew pachnie jak rdza... i sól. Przyglądała mi się z powściągliwą miną. – Co jest? – zapytałem. – Nic, nic. Z gabinetu wyszła McKayla. Spojrzała na mnie, a potem na moją towarzyszkę. – Dzięki za pomoc, Edythe – powiedziała, a jej sztucznie słodki ton wskazywał na to, że rzeczywiście za nią nie przepadała. – Nie wiem, co Beau zrobiłby bez ciebie. – Nie ma za co – odparła Edythe z uśmiechem rozbawienia. – Wyglądasz dużo lepiej – McKayla zwróciła się do mnie takim samym tonem. – Bardzo się cieszę. – Tylko nie wyciągaj ręki z kieszeni – ponowiłem ostrzeżenie. – Już nie krwawi – odparła normalnym głosem. – Wracasz na lekcję? – Chyba żartujesz. Zaraz musiałbym tu wrócić. – No tak... To co, jedziesz nad to morze? – zapytała, jednocześnie rzucając gniewne spojrzenie w stronę Edythe, która stała bez ruchu przy kontuarze wpatrzona w przestrzeń. Nie zamierzałem denerwować jej jeszcze bardziej. – Jasne, przecież obiecałem. – Zbiórka o dziesiątej w sklepie moich rodziców. – Ponownie zerknęła na Edythe, zastanawiając się, czy nie wyjawia zbyt wielu szczegółów. Mową ciała wyraźnie dawała do zrozumienia, że pewne osoby nie będą tam mile widziane. – Przyjdę na pewno – przyrzekłem. – No to do zobaczenia na WF-ie – odparła i ruszyła w kierunku drzwi.

– Na razie! – zawołałem. Spojrzała na mnie po raz ostatni z nieco naburmuszoną miną i wyszła powoli, mocno przygarbiona. Zrobiło mi się jej żal, tak samo jak poprzedniego dnia. Nie chciałem ranić jej uczuć, a jednak ciągle to robiłem. Pomyślałem, że będę musiał patrzeć na jej rozczarowany wyraz twarzy przez cały WF. – WF! – jęknąłem z rozpaczą. – Zajmę się tym – Edythe szepnęła mi do ucha. Nie zauważyłem, że podeszła tak blisko. – Siadaj i postaraj się wyglądać blado – poinstruowała mnie szeptem. Żaden kłopot – blady byłem od urodzenia, a po epizodzie, do którego doszło na biologii, moją twarz pokrywała dodatkowa warstwa potu. Usiadłem na jednym z chybotliwych krzesełek, oparłem głowę o ścianę i przymknąłem powieki. Napady mdłości zawsze mnie wyczerpywały. – Proszę pana – usłyszałem cichy głos Edythe. Nie zauważyłem nawet, że mężczyzna wrócił na swoje miejsce, a jednak jej odpowiedział: – Tak? – Beau ma WF na następnej lekcji, a moim zdaniem nie jest jeszcze w formie. Pomyślałam, że powinnam odwieźć go do domu. Byłby pan tak dobry i usprawiedliwił mu tę nieobecność? – Jej głos brzmiał jak ciekły miód. Wolałem sobie nie wyobrażać, jak prezentują się teraz jej oczy. – Czy ciebie też usprawiedliwić? Dlaczego ja nie potrafiłem tak wpływać na ludzi? – Nie trzeba. Mam lekcję z panem Goffem. Nie będzie robić problemów. – Wszystko załatwione. Lepiej ci już? – zapytał mnie pan Cope. Kiwnąłem powoli głową, grając swą rolę, najlepiej jak umiałem. – Możesz iść czy mam ci pomóc? – Odwrócona plecami do pana Cope’a mogła sobie pozwolić na szyderczy uśmieszek. – Poradzę sobie. Wstałem ostrożnie, ale nie zaobserwowałem żadnych niepokojących objawów. Czułem się już zupełnie dobrze. Edythe otworzyła mi drzwi, uśmiechała się uprzejmie, choć w oczach miała złośliwe iskierki. Na dworze było chłodno, właśnie zaczęło mżyć, jednak po raz pierwszy od przyjazdu nie miałem nic przeciwko temu. Wilgotna mgiełka obmyła moją twarz z lepkiego potu. – Dziękuję – odezwałem się do Edythe, która wyszła zaraz za mną. – Niemal warto było zasłabnąć, żeby opuścić WF. – Do usług. – Patrzyła przed siebie, mrużąc oczy w deszczu. – Pojechałabyś z nami nad morze? Wiesz, w tę sobotę? – Miałem nadzieję, choć bardzo nikłą. Trudno mi było sobie wyobrazić, że pakuje się z czeredą dzieciaków do jednego z podstawionych wozów. Nie pasowałaby tam. Liczyłem jednak trochę na to, że jej obecność

pozwoli mi cieszyć się na ten wyjazd. – Dokąd właściwie jedziecie? – Nadal patrzyła w przestrzeń, a jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. – Na plażę numer jeden w La Push. – Przyglądałem się jej uważnie, próbując odgadnąć, o czym myśli. Wydawało mi się, że odrobinę się skrzywiła. W końcu zerknęła w moją stronę z uśmiechem. – Nie sądzę, żebym została zaproszona. – Przecież właśnie cię zaprosiłem. – Dość już zaleźliśmy McKayli za skórę w tym tygodniu. Nie chcemy chyba, żeby straciła cierpliwość, prawda? – Widziałem jednak, że nie miałaby nic przeciwko temu. – A co tam McKayla – mruknąłem, rozkoszując się użytą przez nią liczbą mnogą. To „my” podobało mi się bardziej, niż powinno. Doszliśmy do parkingu. Już skręcałem w lewo, w kierunku mojego auta, kiedy coś nagle pociągnęło mnie do tyłu. – A dokąd to? – zapytała Edythe, zaskoczona. Trzymała mnie za kurtkę. Nawet się nie zaparła. Przez chwilę nie byłem w stanie jej odpowiedzieć. Twierdziła, że nie ma nadludzkiej mocy, ale wszystko na to wskazywało. Przypominała supermenkę, która zostawiła pelerynę w domu. Zastanawiałem się, czy powinno mnie niepokoić, że jest ode mnie silniejsza. Nie zajmowałem się takimi rzeczami od dawna, odkąd przerosłem wszystkich szkolnych tyranów. Byłem z siebie względnie zadowolony. To znaczy, pewnie, wolałbym mieć lepszą koordynację ruchową, ale niespecjalnie przejmowałem się tym, że sport nie jest moją mocną stroną. I tak nie miałem na to czasu, a wszystkie gry wydawały mi się dziecinne. Po co się tak podniecać bandą ludzi goniących piłkę? Byłem na tyle silny, że inni zostawiali mnie w spokoju, a to mi w zupełności wystarczało. A więc ta drobna dziewczyna była ode mnie silniejsza. I to znacznie. Mogłem się założyć, że przewyższa siłą wszystkich, których znałem – młodych i dorosłych. Pewnie pokonałaby Schwarzeneggera w jego szczytowej formie. Nie mogłem się z nią równać i wcale nie chciałem. Była wyjątkowa. – Beau? – odezwała się i wtedy zrozumiałem, że nie odpowiedziałem na jej pytanie. – Tak? – Pytałam, dokąd się wybierasz. – Do domu. A nie powinienem? – Byłem zdezorientowany na widok jej miny. Uśmiechnęła się. – Nie słyszałeś, jak obiecywałam, że odstawię cię do domu? Myślisz, że pozwolę ci kierować w takim stanie? – W jakim stanie? – Nie chcę przekazywać ci smutnych wieści, ale cierpisz na omdlenia wazowagalne. To taki

zespół neurokardiogenny. – Nic mi nie będzie – odparłem. Próbowałem zrobić krok w stronę auta, ale nadal mocno mnie trzymała. Zatrzymałem się i na nią spojrzałem. – Okej, może mi powiesz, czego ode mnie oczekujesz. Uśmiechnęła się szerzej. – Zaczynasz mówić rozsądnie. Wsiadasz do mojego samochodu, a ja odwożę cię do domu. – Widzę w tym dwa problemy. Po pierwsze, to zupełnie zbyteczne, a po drugie, co z moim autem? – Po pierwsze, z b y t e c z n o ś ć to względne pojęcie, a po drugie, poproszę Archiego, żeby odstawił twój samochód po lekcjach. Ta luźna uwaga o rodzeństwie – dziwnym, bladym i pięknym zrodziła we mnie kolejne pytania. Czy wszyscy oni też mieli takie wyjątkowe umiejętności? – Nie będziesz się awanturował? – zapytała, kiedy milczałem. – A jest sens w stawianiu oporu? Próbowałem rozszyfrować wszystkie warstwy jej uśmiechu, jednak daleko nie zaszedłem. – Jakaż to ulga dla mojego serca, że tak szybko się uczysz. Chodź. Puściła moją kurtkę i odwróciła się. Ruszyłem za nią ochoczo. Delikatne kołysanie jej bioder było tak samo hipnotyzujące jak jej spojrzenie. A w spędzaniu z nią czasu widziałem wyłącznie dobre strony. W środku volvo okazało się tak samo nieskazitelne jak na zewnątrz. Zamiast zapachu benzyny i nikotyny unosił się w nim delikatny aromat perfum. Wydawał mi się znany, jednak nie potrafiłem go nazwać. Tak czy inaczej, pachniało cudownie. Silnik zawarczał cicho, Edythe postukała w przyciski, podkręcając ogrzewanie i ściszając muzykę. – Clair du lune? – zapytałem. – Znasz Debussy’ego? – Teraz to ona się zdziwiła. Wzruszyłem ramionami. – Mama często słucha w domu muzyki poważnej, ale znam tylko moje ulubione kawałki. – Ten też należy do moich ulubionych. – No proszę. A więc mamy ze sobą coś wspólnego. Spodziewałem się, że wybuchnie śmiechem, jednak ona wpatrywała się tylko w deszcz. Rozparłem się wygodnie w fotelu obitym jasnoszarą skórą i zacząłem napawać się znajomą melodią. Deszcz zmieniał krajobraz za oknem w mozaikę szarozielonych smug. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że jedziemy bardzo szybko. Samochód sunął tak gładko, że nie czuło się w nim prędkości. Tylko migające za oknem budynki o tym świadczyły. – Jaka jest twoja matka? – zapytała znienacka Edythe. Patrzyła na mnie z zaciekawieniem.

– Jest do mnie podobna – te same oczy i kolor włosów – tylko niska. Jest też otwarta i odważna. Ma nieco ekscentryczny charakter, bywa nieodpowiedzialna, a w kuchni robi dzikie eksperymenty. Była moją najlepszą przyjaciółką. – Umilkłem. Smutno mi się zrobiło, bo użyłem czasu przeszłego. – Ile ty właściwie masz lat, Beau? – Nie wiedzieć czemu, w jej głosie słychać było frustrację. Zatrzymała samochód i uświadomiłem sobie, że jesteśmy już na miejscu. Dom ledwie było widać spoza ściany deszczu. Miałem wrażenie, że auto jest po dach zanurzone w wodzie. – Siedemnaście – odpowiedziałem, nie wiedząc, skąd to pytanie. – Nie zachowujesz się jak siedemnastolatek. – Zabrzmiało to jak oskarżenie. Roześmiałem się. – Co takiego? – Mama powtarza zawsze, że urodziłem się jako trzydziestopięciolatek i z roku na rok staję się coraz bardziej poważny. – Zaśmiałem się, a potem westchnąłem. – Cóż, ktoś w domu musi być dorosły. Poza tym – dodałem po chwili – ty też nie przypominasz przeciętnej licealistki. Skrzywiła się i zmieniła temat. – Dlaczego twoja matka wyszła za Phila? Byłem zaskoczony, że zapamiętała jego imię. Wspomniałem je tylko raz, prawie dwa miesiące temu. Musiałem się nieco zastanowić, nim odpowiedziałem na to pytanie. – Mama... ma duszę bardzo młodej osoby. A przy Philu czuje się chyba jeszcze młodziej. Jakkolwiek by było, szaleje na jego punkcie. – Osobiście nic w nim takiego nie widziałem, ale czy którekolwiek dziecko uważa, że jakiś obcy jest odpowiednio dobry dla jego mamy? – Nie masz nic przeciwko temu? Wzruszyłem ramionami. – Chcę, żeby była szczęśliwa. A to właśnie jego najwyraźniej potrzeba jej do szczęścia. – Bardzo ładnie z twojej strony. Ciekawe... – Co? – Czy zachowałaby się w podobny sposób, gdyby chodziło o ciebie? Jak sądzisz? Zaaprobowałaby twój wybór? Bez względu na to, jaki by był? – Nagle wbiła we mnie badawczy wzrok. – Chyba tak – wyjąkałem – ale jest dorosła, przynajmniej na papierze. Z rodzicami to trochę inna sprawa. Rozluźniła się. – Czyli lepiej, żebyś nie zadawał się z nikim podejrzanie wyglądającym? – judziła. Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. – Podejrzanie wyglądającym? Masz na myśli tatuaże i masę kolczyków na twarzy?

– Definicje mogą być różne. – A jaka jest twoja? Zignorowała jednak to pytanie, a zamiast tego zadała kolejne: – Uważasz, że można by się mnie bać? – Uniosła jedną brew. Udawałem, że przez chwilę przyglądam się jej twarzy. To była doskonała wymówka, by ją obserwować, co należało do moich ulubionych czynności. Miała takie delikatne rysy, tak symetryczne. Na widok jej twarzy każdy zatrzymałby się w pół kroku, ale raczej nie brałby nóg za pas. Wręcz przeciwnie. – Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić. Skrzywiła się. – Ale, oczywiście, jestem pewien, że gdybyś chciała, mogłabyś budzić strach. Przechyliła głowę, uśmiechnęła się do mnie z poirytowaniem, ale nic już nie powiedziała. – To co, może teraz ty opowiesz mi o swojej rodzinie? – Tym razem to ja zmieniłem temat. – Twoja historia pewnie bije moją na głowę. Zrobiła się podejrzliwa. – Co chciałbyś wiedzieć? – Cullenowie cię adoptowali, tak? – upewniłem się. – Tak. Zawahałem się przez chwilę. – Co stało się z twoimi rodzicami? – Zmarli wiele lat temu. – Nie wydawała się poruszona tym faktem. – Przykro mi – wymamrotałem. – Nie pamiętam ich za dobrze. Od lat za rodziców mam Carine i Ernesta. – I kochasz ich. – Nie było to pytanie. Dało się to wyczytać z jej głosu. – Tak. – Uśmiechnęła się. – Są najlepsi pod słońcem. – Masz szczęście. – Wiem. – A twoje rodzeństwo? Zerknęła na zegar na desce rozdzielczej. – Moje rodzeństwo, a także Jessamine i Royal nie będą zachwyceni, jeśli każę im czekać w deszczu. – Och, przepraszam. Już mnie nie ma. To głupie, ale wcale nie chciałem wysiadać. – A ty pewnie chcesz, żeby twój wóz wrócił, zanim zjawi się komendant Swan i będziesz musiał wyjaśniać swoje omdlenie wazowagalne. Była dobra w żargonie medycznym, ale przecież jej matka pracowała w szpitalu. – Pewnie już wie. W Forks nie da się mieć tajemnic – westchnąłem. Najwidoczniej powiedziałem coś zabawnego, ale nie miałem pojęcia, co takiego. Nie

wiedziałem też, dlaczego w jej śmiechu wyczuwało się pewne zdenerwowanie. – Miłej zabawy nad morzem. Oby pogoda bardziej sprzyjała opalaniu. – Pokazała ręką na ścianę deszczu za oknem. – Nie zobaczymy się jutro? – Nie. Robimy sobie z Eleanor długi weekend. – Jakie macie plany? – Chyba jako potencjalnemu przyjacielowi wypadało mi zadać to pytanie? Miałem też nadzieję, że Edythe nie słyszy rozczarowania w moim głosie. – Jedziemy na Kozie Skały, to na południe od Rainier. – Brzmi nieźle. Uśmiechnęła się. – Zrobisz coś dla mnie w ten weekend? – Spojrzała mi prosto w oczy, paląco, hipnotyzująco. Pokiwałem bezwolnie głową. – Nie obraź się, ale sprawiasz wrażenie osoby, która przyciąga wypadki jak magnes, więc postaraj się i nie wpadnij do oceanu ani pod samochód, dobrze? Dołeczki w jej policzkach złagodziły nieco ukłucie, jakie poczułem, gdy zarzuciła mi brak kompetencji. – Zobaczę, co da się zrobić – odparłem. Wyskoczyłem prosto w zacinającą ulewę i pobiegłem do drzwi. Kiedy się odwróciłem, jej auta już nie było. – Cholera! – Chwyciłem się za kieszeń kurtki, bo przypomniałem sobie nagle, że nie przekazałem jej kluczyków do mojego samochodu. Kieszeń była pusta.

6 Historie mrożące krew w żyłach Siedziałem w swoim pokoju, starając się skupić na trzecim akcie Makbeta, ale tak naprawdę nasłuchiwałem, kiedy pojawi się Archie. Wydawało mi się, że mimo głośnego szumu ulewy bez problemu usłyszę silnik zbliżającego się samochodu. Przeceniłem własne możliwości – kiedy po raz kolejny wyjrzałem przez okno, auto stało już pod domem. W piątek nie miałem wielkiej ochoty iść do szkoły i okazało się, że rzeczywiście nie było po co. Rzecz jasna, nie obyło się bez kilku komentarzy na temat omdlenia – zwłaszcza Jeremi nie mógł o tym zapomnieć. Mało się nie udławił ze śmiechu, kiedy Logan udał, że mdleje w stołówce. Na szczęście McKayla trzymała język za zębami, a chyba nikt nie wiedział o interwencji Edythe. Niemniej jednak Jeremi był bardzo ciekaw, co zaszło między nami w stołówce. – Czego chciała od ciebie Edythe Cullen? – zapytał mnie na trygonometrii. – Tak właściwie to nie wiem – odpowiedziałem szczerze. – Jakoś nie mogła dotrzeć do sedna sprawy. – Wyglądała na wkurzoną. – Naprawdę? – To dziwne. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby chciała siedzieć z kimś spoza rodziny. – Zgadzam się. Podejrzana sprawa. Jeremi wydawał się poirytowany, że nie mam lepszych odpowiedzi. Najgorsze w tym piątku było jednak to, że chociaż wiedziałem, iż Edythe nie przyjdzie do szkoły, miałem nadzieję jednak ją spotkać. Wchodząc do stołówki w towarzystwie McKayli i Jeremiego, nie mogłem się oprzeć, by nie zerknąć na stolik Cullenów. Royal, Archie i Jessamine siedzieli pochyleni ku sobie, o czymś zawzięcie dyskutując. Byłem ciekaw, czy to rzeczywiście Archie odwiózł mi wczoraj samochód i jak zareagował na prośbę siostry. Przy naszym stoliku wszyscy planowali sobotni wyjazd. McKayla odzyskała dobry humor i pokładała większą ufność w miejscowym synoptyku, niż powinna. Stwierdziłem, że najpierw muszę zobaczyć to jego słońce, zanim mu uwierzę. Dobrze chociaż, że było znacznie cieplej – niemal piętnaście stopni, tyle że nadal mokro. Kto wie, może na plaży nie będzie aż tak beznadziejnie? W czasie obiadu zauważyłem kilkakrotnie, że Logan spogląda na mnie nieprzyjaźnie, ale nie miałem pojęcia dlaczego. Razem ze wszystkimi śmiałem się z jego udawanego omdlenia. Dopiero kiedy wychodziliśmy ze stołówki, dowiedziałem się, o co chodzi. Szedłem tuż za nim, z czego nie zdawał sobie widocznie sprawy.

Przeczesał dłonią jasne włosy. – Nie wiem, dlaczego Beaufort – moje imię wycedził szyderczo – nie usiadł dziś z Cullenami. Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, że ma taki nieprzyjemny, nosowy głos, a poza tym zaskoczyła mnie czająca się w nim wrogość. Nie znaliśmy się zbyt dobrze, z pewnością nie dość dobrze, żeby miał powody mnie nie lubić – a przynajmniej tak mi się wydawało. – To mój kumpel – warknęła McKayla. – Siedzi zawsze z nami. Lojalna, ale dość zaborcza. Zwolniłem, żeby wyprzedzili mnie Jeremi z Allenem. Nie miałem ochoty wysłuchiwać dalszych komentarzy.

* * * Wieczorem przy obiedzie Charlie ucieszył się na wieść, że wybieram się do La Push. Miał pewnie wyrzuty sumienia, że w weekendy siedziałem zawsze sam w domu, ale zbyt wiele lat żył w określony sposób, żeby to teraz zmieniać. A mnie samotność zupełnie nie przeszkadzała. Znał oczywiście wszystkich pozostałych uczestników wycieczki i ich rodziców. Ba, prawdopodobnie kojarzył także imiona ich prapradziadków. Nie miał nic przeciwko planowanej wyprawie. Zastanawiałem się, czy równie łatwo zgodziłby się na mój wyjazd do Seattle z Edythe. Wyglądało na to, że bardzo lubi Cullenów, ale i tak nie zamierzałem mu o tym mówić. – Tato, czy znasz coś takiego jak Kozie Skały? To chyba gdzieś na południe od Rainier. – Tak, a bo co? Wzruszyłem ramionami. – Koledzy mi mówili, że jadą tam na weekend. – To nie jest dobre miejsce na biwak – zdziwił się. – Pełno niedźwiedzi. Ludzie zapuszczają się tam raczej tylko w sezonie polowań. – Hmm. Może coś mi się poplątało. Zamierzałem pospać dłużej, ale obudziło mnie światło. Zamiast posępnego półmroku, przy którym wstawałem przez ostatnie dwa miesiące, do pokoju wlewało się jasne, żółte słońce. Nie wierzyłem własnym oczom, a jednak. Wisiało na niebie zbyt nisko i jakby dalej, niż powinno, ale niewątpliwie było to słońce. Na horyzoncie zalegały chmury, jednak poza tym niebo jaśniało błękitem. Ubrałem się pospiesznie, bojąc się, że kiedy odwrócę się plecami do okna, błękit zniknie. Sklep Newtonów znajdował się na północnym skraju Forks. Mijałem go już wcześniej, ale nigdy nie zaglądałem do środka – jakoś nie pociągała mnie perspektywa dłuższego przebywania na powietrzu, nie potrzebowałem więc nic ze sprzedawanego tam sprzętu. Na parkingu dla klientów rozpoznałem auta McKayli i Taylor. Podjechałem bliżej i zauważyłem grupkę stojącą wokół chevroleta McKayli. Była tam Erica z dwiema

koleżankami, które znałem ze szkoły; bodajże Beccą i Colleen, a także Jeremi z Allenem i Loganem. Obok stało trzech chłopaków, w tym jeden, którego przewróciłem w piątek na WF-ie. Gdy wysiadałem z auta, spojrzał na mnie z niechęcią i szepnął coś do Logana. Zaśmiali się głośno, a Logan, udał, że mdleje. Kolega złapał go, a potem puścił. Znów zaczęli rechotać – Logan, leżąc na ziemi z rękoma pod głową. Nie ma co, czekał mnie kolejny wspaniały dzień. Przynajmniej McKayla ucieszyła się na mój widok. – Fajnie, że jesteś! – zawołała podekscytowana. – A nie mówiłam, że pogoda dopisze? – Przecież ci obiecałem, że będę. – Czekamy tylko na Leann i Seana... Chyba że jeszcze kogoś zaprosiłeś? – dodała. – Nie – skłamałem, z nadzieją, że prawda nie wyjdzie na jaw. Z drugiej strony wolałbym, żeby wyszła, bo to oznaczałoby, że spędzę ten dzień z Edythe. McKayla się uśmiechnęła. – Pojedziesz moim autem? Do wyboru jest jeszcze minivan mamy Leann. – Jasne. Uśmiechała się promiennie. Tak łatwo było ją uszczęśliwić. – Możesz usiąść z przodu – oznajmiła, a Jeremi spojrzał na nas wilkiem. Nie dało się uszczęśliwić ich obojga jednocześnie. Szczęście mi jednak sprzyjało. Leann przywiozła z sobą dwóch znajomych, przez co wynikł problem z liczbą miejsc i udało mi się wepchnąć Jeremiego między siebie a McKaylę. Dziewczyna nie była tym zbytnio zachwycona, ale przynajmniej jemu poprawił się humor. Forks i La Push dzieliło niecałe dwadzieścia pięć kilometrów. Droga wiodła niemal cały czas przez gęsty zielony las, dwukrotnie przekraczaliśmy szeroko rozlaną rzekę Quillayute. Cieszyłem się, że trafiło mi się miejsce przy oknie. Opuściliśmy szyby, bo w dziewiątkę dostalibyśmy klaustrofobii w samochodzie. Zachłannie wystawiłem twarz do słońca. Jako małe dziecko często jeździłem latem z Charliem nad morze w te okolice, znałem więc długi na przeszło półtora kilometra półksiężyc plaży numer jeden. Ale i tak widok zapierał dech w piersiach. Woda nawet w promieniach słońca była ciemnoszara, nie licząc białych grzebieni fal, i wdzierała się na skaliste wybrzeże. Ze stalowych wód zatoki wynurzały się strome wysepki o poszarpanych wierzchołkach obrośniętych strzelistymi jodłami. Na plaży, tuż przy brzegu, znajdował się wąski pas piasku, który przechodził w miliony gładkich kamieni, z daleka jednakowo burych, z bliska reprezentujących wszystkie możliwe kolory skał. Przypływ wyrzucił na brzeg olbrzymie fragmenty drewna, wybielone przez działanie soli, przez co wyglądały jak wielkie kości. Niektóre leżały w stertach tuż pod lasem, inne samotnie na kamieniach, poza zasięgiem fal. Od morza wiał rześki, chłodny, słonawy wiatr. Nad głowami unoszących się na falach pelikanów kołowały orzeł i stada mew. Na horyzoncie co prawda nadal czaiły się chmury, ale słońce świeciło mocno na tle niebieskiego nieba.

Zeszliśmy przez pas gęstego piasku ku plaży. McKayla zaprowadziła nas do kręgu ułożonego z naniesionego przez wodę drewna, najwyraźniej niejednokrotnie używanego przez grupy takie jak nasza. W jego środku czerniało popiołem miejsce na ognisko. Erica wraz z dziewczyną, który miała chyba na imię Becca, przyniosły spod lasu naręcza najsuchszych gałęzi i wkrótce na zgliszczach poprzedniego stosu zbudowały z nich coś w rodzaju szałasu. – Widziałeś kiedyś, jak płonie drewno wyrzucone przez morze? – zapytała mnie McKayla. Przysiadłem na jednej z prowizorycznych ław. Jeremi i Allen zajęli miejsce po moich bokach, ale większość chłopaków usiadło naprzeciwko. McKayla kucnęła przy gotowym stosie, przytykając zapalniczkę do suchego patyka. – Nie – odparłem, przyglądając się, jak ostrożnie umieszcza płonącą gałązkę w szałasie. – Spodoba ci się. Zwróć uwagę na kolor. – Zapaliła kolejny patyk i dołożyła do stosu. Suche drewno zajęło się szybko ogniem. – Niebieski – zauważyłem zaskoczony. – To sprawka soli. Fajne, co? – Powtórzyła całą operację jeszcze raz, żeby ognisko paliło się równomiernie, po czym usiadła obok mnie. Na szczęście Jeremi siedział po jej drugiej ręce – odwrócił się od razu i zaczął ją wypytywać o szczegółowe plany. Ja tymczasem podziwiałem niecodzienny kolor strzelających ku niebu płomieni. Po półgodzinie rozmów część dziewczyn zapragnęła wybrać się na spacer do pobliskich jeziorek, które morze zostawiło za sobą, cofając się w porze odpływu. Panowie woleli pójść po prowiant do sklepu we wsi. Nie wiedziałem, do której grupy się przyłączyć. Nie byłem głodny, a uwielbiałem takie sadzawki. Kiedy spędzałem wakacje w Forks, mało co wzbudzało we mnie tyle entuzjazmu co te jeziorka. Jednak często do nich wtedy wpadałem – żaden kłopot dla siedmiolatka pod opieką ojca. To mi przypomniało Edythe – chociaż cały czas pozostawała w moich myślach – i jej ostrzeżenie, żebym nie wpadł do oceanu. Decyzję podjął za mnie Logan. Najgłośniej ze wszystkich przekonywał do swoich racji, a chciał jeść. Rozdzieliśmy się na trzy grupy – jedzenie, spacer oraz siedzenie na plaży – przy czym większość poszła z Loganem do sklepu. Poczekałem, aż zdeklarują się Taylor i Erica, i gdy oświadczyły, że też z nimi idą, bez słowa dołączyłem do gotowej grupy idącej w teren. McKayla uśmiechnęła się, widząc, że chcę się wybrać z nimi. Spacer nie był długi, ale nie podobało mi się, że drzewa zasłaniają słońce. Rozświetlające las zielone światło stanowiło nienaturalne tło dla śmiechu nastolatków. Było zbyt mroczne i złowieszcze, przez co kłóciło się z beztroskim zachowaniem. Musiałem skupić się na swoich stopach i głowie, wypatrywać wystających korzeni i unikać zwieszających się zbyt nisko gałęzi, przez co wkrótce zostałem w tyle. Wyszedłem z ciemnego lasu na kamienny brzeg jako ostatni. Był odpływ, wąski strumyk wody płynął obok nas i wpadał do oceanu. Wzdłuż jego kamiennych brzegów utworzyły się płytkie sadzawki, które nigdy nie

wysychały, i żyło w nich pełno drobnych morskich stworzeń. Uważałem, żeby nie wychylić się zanadto i nie wpaść do jednej z nich, ale inni nie mieli takich oporów – lekkomyślnie skakali ze skały na skałę albo siadali niebezpiecznie na ich skraju. Znalazłszy nad jednym z największych zbiorników stabilnie wyglądający głaz, usiadłem na nim ostrożnie i zacząłem przypatrywać się z zachwytem stworzonemu przez naturę akwarium. Bukiety ukwiałów falowały targane niewidzialnym prądem, brzegiem pomykały kraby pustelniki ze spiralnymi muszlami na grzbiecie, rozgwiazdy tkwiły nieruchomo przyczepione do skał oraz siebie nawzajem, a wśród jaskrawozielonych wodorostów, czekając na powrót oceanu, wił się czarny węgorzyk w białe paski. Obserwacja morskiego świata pochłonęła mnie niemal całkowicie, ale niewielka część mojego mózgu wciąż zajęta była rozmyślaniem o Edythe. Zastanawiałem się, co teraz porabia, próbowałem wyobrazić sobie, o czym rozmawialibyśmy, gdyby była teraz ze mną. Nagle wszyscy zgłodnieli, więc podniosłem się zesztywniały, żeby razem z nimi wrócić do naszego obozowiska. Tym razem starałem się dotrzymać im w lesie kroku, co, rzecz jasna, przypłaciłem kilkoma upadkami. Otarłem sobie jednak tylko dłonie, więc nie było tak źle. Kiedy znaleźliśmy się z powrotem na plaży, przy ognisku było więcej osób niż przedtem. Nowo przybyli mieli lśniące czarne włosy i miedzianą skórę, co oznaczało, że odwiedzili nas nastolatkowie z rezerwatu. Właśnie rozdawano prowiant, więc przyspieszyliśmy kroku, żeby się na coś jeszcze załapać. Erica przedstawiała wszystkich naszym gościom. Allen i ja dotarliśmy do nich na końcu, a kiedy Erica wypowiedziała nasze imiona, młodsza dziewczyna siedząca na ziemi przy ognisku spojrzała na mnie z zainteresowaniem. Usiadłem obok Allena, a McKayla przyniosła nam kanapki i napoje. Dziewczyna, która była chyba najstarsza w grupie Indian, przedstawiała wszystkim siedmioro swoich towarzyszy. Zapamiętałem tylko, że jeden z chłopaków to też Jeremi, a dziewczyna, która na mnie spojrzała, ma na imię Julie. Miło było tak siedzieć obok Allena, bez skrępowania i konieczności podtrzymywania konwersacji. Nie czuł potrzeby wypełniania każdej minuty niepotrzebną gadaniną, dzięki czemu mogłem jeść i swobodnie rozmyślać. A myślałem akurat o tym, że czas w Forks upływa w dość dziwny sposób. Momentami mija tak szybko, że wszystko zlewa się w jedną plamę, z której wyróżniają się najwyżej pojedyncze obrazy. Zdarzają się jednak takie chwile, kiedy znacząca jest każda sekunda, a wszystkie szczegóły zapadają w pamięć. Wiedziałem doskonale, skąd się bierze ta różnica, i bardzo mnie to niepokoiło. Tymczasem niebo z wolna zaczęło zasnuwać się chmurami, przesłaniającymi słońce. Obłoki rzucały na piasek długie cienie i plamiły ciemno grzbiety fal. Po skończeniu posiłku ludzie rozpierzchli się po plaży dwójkami albo trójkami. Część ruszyła nad wodę, by puszczać kaczki na wzburzonym morzu. Inni zbierali chętnych na kolejny spacer do sadzawek. McKayla w towarzystwie oddanego jej Jeremiego wybierali się do sklepiku. Część miejscowych zdecydowała się pójść z nimi, pozostali ruszyli do sadzawek. Kiedy

wszyscy sobie poszli, zostałem sam na mojej kłodzie. Logan i Taylor rozmawiali przy odtwarzaczu CD, który ktoś przywiózł ze sobą. W kręgu pozostało również trzech mieszkańców rezerwatu, w tym Julie i ta najstarsza dziewczyna. Kilka minut po tym, jak Allen odszedł w stronę jeziorek, Julie zajęła nieśmiało jego miejsce u mego boku. Wyglądała na jakieś czternaście, może piętnaście lat. Miała długie, lśniące włosy związane w luźną kitkę tuż nad karkiem. Jej jedwabista skóra miała miedziany odcień, ciemne oczy były osadzone głęboko nad wystającymi kośćmi policzkowymi, a wargi wyginały się w łuk. Była ładna. Niestety, pierwsze słowa, które padły z jej ust, popsuły to dobre wrażenie. – Jesteś Beaufort Swan, prawda? – zapytała. Wrócił koszmar pierwszego dnia w szkole. – Beau – westchnąłem. – Właśnie – powiedziała, jakby zdawała sobie z tego sprawę. – Julie Black. – Wyciągnęła rękę na przywitanie. – Kupiłeś samochód mojej mamy. – Ach tak. – Odetchnąłem z ulgą i uścisnąłem jej ciepłą dłoń. – Bonnie to twoja mama. Pewnie powinienem cię kojarzyć. – Raczej nie, jestem najmłodsza w rodzinie. Ale moich starszych braci pewnie pamiętasz? Adam i Aaron – przypomniałem sobie nagle. Charlie, Bonnie oraz jej mąż – George, o ile dobrze pamiętałem, zginął kilka lat wcześniej, chyba w wypadku, Charlie bardzo to przeżył – zostawiali nas często razem, kiedy jechali na ryby. Nie byliśmy bliskimi przyjaciółmi. Poza tym tak często protestowałem przeciwko tym wyjazdom, że zanim skończyłem jedenaście lat, tata przestał wybierać się na ryby. – Adam, Aaron i... Jules, prawda? Uśmiechnęła się. – Rzeczywiście pamiętasz. Nikt mnie tak nie nazywa, odkąd moi bracia wyjechali. – Nie ma ich tutaj? – Przyjrzałem się stojącym nad wodą chłopakom, zastanawiając się, czy udałoby mi się ich rozpoznać. – Nie. – Jules pokręciła głową. – Adam dostał stypendium i wyjechał na uniwersytet stanowy, a Aaron ożenił się z surferką z Samoa. Mieszka teraz na Hawajach. – Ma żonę. Nieźle. – Szok. Bliźniacy byli niewiele ponad rok starsi ode mnie. – I jak ci się podoba nasz samochód? – Uwielbiam go. Świetnie się spisuje. – Ale wolno jeździ – zaśmiała się. – Naprawdę się ucieszyłam, kiedy Charlie go kupił. Mama nie pozwalała mi zabrać się do klecenia nowego wozu, tłumacząc, że temu przecież nic nie brakuje. – Nie jest tak źle – zaoponowałem. – Próbowałeś wyciągnąć więcej niż setkę? – Nie.

– I dobrze. Lepiej nie próbuj. – Zaśmiała się. Odwzajemniłem uśmiech. – Za to doskonale się spisuje w kolizjach – dodałem na obronę mojego wozu. – Chyba nawet czołg nie dałby staruszce rady. – Zgodziła się, rozbawiona. – A więc składasz auta? – Byłem pod wrażeniem. – Kiedy mam czas. I odpowiednie części. Może wiesz, gdzie mogłabym dostać cylinder do volkswagena rabbita rocznik 1986? – zażartowała. Miała ciekawy głos, niski i nieco gardłowy. – Przykro mi. – Parsknąłem śmiechem. – Ostatnio nigdzie go nie widziałem, ale będę miał oczy szeroko otwarte. – Nawet nie wiedziałem, co to ten cylinder, ale łatwo mi się z nią rozmawiało. Uśmiechnęła się do mnie szeroko i spojrzała na mnie w sposób, który już zaczynałem rozpoznawać. Ale nie tylko ja to zauważyłem. – Znasz Beauforta, Julie? – odezwał się Logan. Mogłem się spodziewać, że ktoś taki jak on zauważy, iż nienawidzę swojego pełnego imienia. – Można by powiedzieć, że od urodzenia. – Jak miło – stwierdził. Wcześniej nie zwróciłem uwagi, że jego bladozielone oczy mają taki cyniczny wyraz. Jules uniosła brwi. – Prawda? – zapytała. Jej sarkazm na chwilę wytrącił Logana z równowagi, ale jeszcze ze mną nie skończył. – Właśnie mówiłem Taylor – zwrócił się do mnie – jaka to wielka szkoda, że żadne z Cullenów się dziś tu nie pojawiło. Czy nikomu nie przyszło do głowy, żeby ich zaprosić? Patrzył na mnie, jak gdyby w i e d z i a ł, że pytałem o to Edythe, i niesamowicie bawiła go jej odmowa. Jednak wcale nie czułem, że mnie odrzuca, miałem wrażenie, że bardzo chciałaby ze mną jechać, ale nie może. Czyżbym źle ją odczytał? Rozmyślania przerwał mi silny, czysty głos: – Masz na myśli dzieci doktor Carine Cullen? To była ta dziewczyna, która przedstawiała nam miejscowych. Teraz, kiedy przypatrywałem się jej z bliska, widziałem, że jest starsza, niż sądziłem. Kobieta w zasadzie, a nie dziewczyna. W przeciwieństwie do Jules włosy miała obcięte krótko, po męsku. Ponieważ stała, widać było, że niemal dorównuje mi wzrostem. Logan wbijał w nią nienawistny wzrok, musiał przy tym spoglądać w górę, gdyż był od niej niższy. Wkurzał się, bo odezwała się, zanim zdołałem cokolwiek odpowiedzieć. – Tak, a co, znasz ich? – zapytał protekcjonalnym tonem, nawet się do niej nie odwracając. – Cullenowie tu nie przyjeżdżają – stwierdziła kobieta dobitnie. Zabrzmiało to nie jak luźno rzucona uwaga, ale raczej jak... rozkaz. Zignorowała pytanie Logana i tym samym zamknęła temat.

Taylor postanowiła zwrócić uwagę Logana na własną osobę, zapytała go więc, co sądzi o jakiejś płycie, i Logan zostawił nas w spokoju. Patrzyłem na kobietę – stała wyprostowana, pewna siebie i wpatrywała się w ciemny las. Stwierdziła, że Cullenowie tu nie przyjeżdżają, ale jej ton implikował coś więcej – że nie są tu mile widziani, wręcz że nie wolno im tu bywać. Jej głos i słowa wzbudziły we mnie dziwne uczucie, którego nie byłem w stanie się pozbyć. Moje rozmyślania przerwała Jules. – To jak tam, Forks doprowadza cię już do szaleństwa? Skrzywiłem się. Być może już oszalałem, i to dosłownie. – To mało powiedziane. Uśmiechnęła się ze współczuciem. W myślach nadal analizowałem wzmiankę o Cullenach, próbowałem połączyć ją z tym wszystkim, co powiedziały mi reakcje Edythe, aż nagle coś mi przyszło do głowy. Spojrzałem na Jules z namysłem. – Co? – zapytała. – Przejdziemy się po plaży? Zerknęła na Logana, a potem przeniosła wzrok na mnie i uśmiechnęła się przelotnie. – Pewnie, chodźmy stąd. Kiedy ruszyliśmy w stronę wyrzuconego na brzeg drewna, chmury wygrały wreszcie starcie na niebie. Słońce zniknęło, woda w zatoce pociemniała i zrobiło się zimno. Wcisnąłem dłonie głęboko w kieszenie kurtki. Po drodze rozmyślałem o Edythe, o tym, że zawsze potrafi zmusić mnie do mówienia, o spojrzeniach, które mi rzucała spod gęstych rzęs, palących i złocistych, po których zapominałem o wszystkim – jak się oddycha, jak się nazywam – o wszystkim, tylko nie o niej. Zerknąłem na idącą obok mnie dziewczynę. Miała na sobie tylko koszulkę z długim rękawem, ale machała rękoma, jakby chłód jej zupełnie nie przeszkadzał. Wiatr plątał jej jedwabiste czarne włosy w supły, w jej twarzy dostrzegałem naturalność i otwartość. Nawet gdybym potrafił tak jak Edythe wzrokiem wypalać w niej dziurę, pewnie by się z tego śmiała. Ale nie złośliwie, Jules miała poczucie humoru. – Masz miłych przyjaciół – skomentowała, kiedy znaleźliśmy się na tyle daleko od ogniska, że grzechoczące nam pod stopami kamienie z pewnością zagłuszały nasze głosy. – Nie są moimi przyjaciółmi. – No coś ty! – zaśmiała się. – A ta twoja ekipa? Przyjaźnisz się z nimi? Jedna dziewczyna wydawała się starsza. – To Samantha – Sam. Ma około dziewiętnastu lat. Nie znamy się zbyt dobrze. Ale była tu moja przyjaciółka – Quil. Poszła chyba do sklepu. – Nie pamiętam, która to. Wzruszyła ramionami.

– Ja też nie zapamiętałam wszystkich imion. Tylko twoje, bo kiedyś ciągnąłeś mnie za włosy. – Naprawdę? Przepraszam! Wybuchnęła śmiechem. – Szkoda, że nie możesz zobaczyć swojej miny! Nie, nie ty mnie ciągnąłeś, tylko moi bracia. Ale cię nabrałam, już ci się zrobiło głupio! Łatwo było śmiać się razem z nią. – Chyba tak. Słuchaj, mogę cię o coś zapytać? – Wal śmiało. – Co ta dziewczyna – Sam – miała na myśli, mówiąc o rodzinie Cullenów? Jules zmarszczyła czoło i odwróciła się w stronę oceanu. Milczała. A więc miałem rację. Chodziło o coś więcej. I Jules o tym wiedziała. Nadal wpatrywała się w wody zatoki. – Sorry, nie chciałem być wścibski ani złośliwy. Popatrzyła na mnie z przepraszającym uśmiechem. – Nic się nie stało. Tylko... właściwie nie powinnam ci o tym mówić. – To tajemnica? – Coś w tym rodzaju. – Zacisnęła wargi. Uniosłem obie ręce. – Zapomnij, że pytałem. – I tak już puściłam parę z ust, co? – Nie powiedziałbym, że t y to zrobiłaś. Sam podkreśliła to dość dobitnie, trudno było nie zwrócić uwagi. Zaśmiała się. – Super. W takim razie to jej wina. Ja też się roześmiałem. – Niezupełnie. Po prostu nic nie rozumiem. Spojrzała na mnie z miną, jakbyśmy już mieli wspólną tajemnicę. – Mogę ci zaufać? – Pewnie. – Nie polecisz z językiem do tego blondasa? – Logana? Pewnie to zrobię. Jesteśmy jak bracia, nie mam przed nim żadnych sekretów. To jej się spodobało. Kiedy wybuchnęła śmiechem, poczułem się zabawniejszy niż w rzeczywistości. Obniżyła już i tak raczej ochrypły głos. – Lubisz historie mrożące krew w żyłach? Przez sekundę usłyszałem w głowie wyraźny głos Edythe, która pytała mnie, czy mógłbym się jej bać.

– Jak bardzo mrożące? – Już nigdy nie będziesz mógł zasnąć. – No, teraz to już muszę to usłyszeć. Zachichotała i spojrzała na kamienie. Kąciki jej ust unosiły się w delikatnym uśmiechu. Wiedziałem, że postara się, by jej opowieść zabrzmiała jak najlepiej. Dotarliśmy do przyniesionego przez przypływ drzewa, którego sterczące na boki korzenie przypominały nogi wielkiego pająka. Przysiadła na jednym z nich, a ja zająłem miejsce niżej, na pniu. Patrzyłem na nią tak, jakbym był po prostu ciekawy, a nie jakby to była dla mnie poważna sprawa. – Jestem gotów do zamrożenia krwi w żyłach. – Znasz którąś z naszych legend o tym, skąd się wzięliśmy? No wiesz, my, plemię Quileute? – Niezupełnie – przyznałem. – Jest ich mnóstwo, niektóre cofają się w czasie aż do potopu. Ponoć starożytni Quileuci przywiązali swoje kanoe do czubków najwyższych z rosnących w górach drzew, żeby przetrwać podobnie jak Noe w arce. – Uśmiechnęła się, by mi pokazać, że nie za bardzo w to wszystko wierzy. – Inna legenda głosi, że pochodzimy od wilków i że są one nadal naszymi pobratymcami. Kto je zabija, łamie prawo plemienne. Są wreszcie podania o Zimnych Ludziach – dodała z powagą. – O Zimnych Ludziach? – zapytałem. Czy wyglądałem na zbyt zainteresowanego? Czy zgadnie, że „zimny” z czymś mi się kojarzy? – Tak. Niektóre z nich są równie stare jak te o wilkach, ale inne pochodzą ze znacznie bliższych nam czasów. Ponoć kilku z nich znała moja prababcia. To ona zawarła z nimi pakt o zostawieniu naszych ziem w spokoju. – Twoja własna prababcia? – wtrąciłem zachęcająco. – Zasiadała w starszyźnie plemienia, tak jak teraz mama. Widzisz, ci Zimni są naturalnymi wrogami wilka. No, nie wilka, ale wilków, które zmieniają się w ludzi, tak jak nasi przodkowie. Dla was to wilkołaki. – Wilkołaki mają wrogów? – Tylko jednego. Wpatrywałem się w nią niecierpliwie, starając się udawać, że to tylko zachwyt i zaciekawienie. – Teraz rozumiesz – ciągnęła Jules – że Zimni to wedle tradycji nasi wrogowie. Ale ci, którzy przybyli tu za życia mojej prababki, byli inni. Nie polowali, tak jak reszta tej rasy. Ponoć nie stanowili zagrożenia dla plemienia. Dlatego prababcia zawarła z nimi pakt. Oni obiecali trzymać się z daleka od naszych terenów, a my przyrzekliśmy, że nie wydamy ich bladym twarzom. – Mrugnęła do mnie porozumiewawczo. – Po co to wszystko, skoro nie byli niebezpieczni?

– Zwykli ludzie nigdy nie mogą czuć się przy Zimnych bezpieczni, choćby, jak ta ekipa od prababki, twierdzili, że się ucywilizowali. Nigdy nie wiadomo, kiedy najdzie ich taki głód, że stracą nad sobą kontrolę. – Jules przybrała ton narratora opowieści grozy. – Ucywilizowali się, czyli co? – Utrzymywali, że nie polują na ludzi. Jakoś się tam przestawili i starczały im zwierzęta. – A co to ma do Cullenów? – zapytałem niby niedbale, chociaż byłem pewien, że mi się to nie udało. – Też są tacy jak ci Zimni twojej prababci? – Nie. – Zamilkła na chwilę dla lepszego efektu. – To dokładnie t a s a m a rodzina. Musiała chyba uznać, że moja mina to efekt jej zdolności gawędziarskich, bo uśmiechnęła się zadowolona i wróciła do opowieści. – Teraz jest ich więcej, doszła jedna para, ale reszta to ci sami. W czasach prababki znano już ich przywódczynię, Carine. Była tutaj i wyjechała, zanim jeszcze pojawili się biali. – Jules powstrzymywała uśmiech, chciała do końca zachować powagę. – Kim oni są? – zapytałem w końcu. – Ci Zimni? – Krwiopijcami – odparła przerażającym głosem. – Wy, biali, nazywacie ich wampirami. Przeniosłem wzrok na bijące o brzeg fale, niepewny, jakie uczucia zdradza moja twarz. „Uważasz, że można by się mnie bać?” – usłyszałem ponownie głos Edythe w myślach. – Dostałeś gęsiej skórki. – Jules roześmiała się wniebowzięta. – Masz talent do opowiadania historii – pochwaliłem ją, nadal wpatrzony w fale. – Dzięki, jednak myślę, że po prostu zmarzłeś. Ale to niezła opowieść, prawda? Nic dziwnego, że mama nie pozwala nam jej rozgłaszać. Nadal nie ufałem wyrazowi swojej twarzy, więc wolałem nie patrzeć na Jules. – Nie martw się. Nikomu nic nie powiem. – Chyba właśnie złamałam jedno z postanowień paktu. – Odrzuciła głowę do tyłu i się zaśmiała. – Zabiorę twoją tajemnicę ze sobą do grobu – obiecałem i ciarki przebiegły mi po plecach. – A tak na serio, nie mów nic Charliemu. Wściekł się na mamę, kiedy się dowiedział, że część z naszych omija szpital, odkąd zaczęła tam pracować doktor Cullen. – Jasne, będę milczał jak grób. – No i co, myślisz teraz, że jesteśmy bandą przesądnych dzikusów? – zapytała, niby w żartach, ale i odrobinę niepewnie. Ja w dalszym ciągu wpatrywałem się w ocean. Odwróciłem się i postarałem o najbardziej normalny uśmiech, na jaki mogłem się zdobyć. – Skąd. Ale uważam, że potrafisz świetnie opowiadać. – Podciągnąłem rękaw. – Widzisz? Cały czas mam gęsią skórkę. – Super – ucieszyła się. W tej samej chwili usłyszeliśmy stukot kamieni na plaży. Odwróciliśmy jednocześnie głowy i zobaczyliśmy, że w naszą stronę idą McKayla i Jeremi. Byli jakieś pięćdziesiąt

metrów od nas. – Tu jesteś, Beau! – zawołała McKayla z ulgą i pomachała mi ręką. – To twoja dziewczyna? – zapytała Jules, która wyczuła niepokój w głosie McKayli. Zdziwiłem się, że był tak oczywisty. – Nie. Dlaczego w s z y s c y dochodzą do takiego wniosku? – Może dlatego, że ona tego chce – parsknęła. Westchnąłem. – Gdybyś chciał się oderwać od tych swoich przyjaciół, daj znać. – Chętnie – odparłem i to szczerze. Nie wiem, czy to dlatego, że znaliśmy się od dawna, chociaż niezbyt dobrze, czy dlatego, że Jules była taka pogodna i otwarta, w każdym razie w jej towarzystwie czułem się swobodniej niż w obecności moich kolegów i koleżanek ze szkoły. McKayla dołączyła właśnie do nas, zostawiając Jeremiego w tyle. Otaksowała moją towarzyszkę wzrokiem, a potem zwróciła się do mnie, zupełnie ją ignorując. Jules zaśmiała się cicho. – Gdzie się podziewałeś? – zapytała, choć odpowiedź była chyba oczywista. – Jules zorganizowała dla mnie wycieczkę z przewodnikiem po plaży – uśmiechnąłem się do Indianki, a ona odpowiedziała tym samym. Znów przeskoczyła między nami iskra porozumienia, jakby łączył nas wspólny sekret, co zresztą teraz było prawdą. – Aha – odparła i znowu zmierzyła Jules wzrokiem. – Zbieramy się. Chyba zaraz lunie. Spojrzeliśmy wszyscy w górę. Niebo zasnuły gęste czarne chmury. Wyglądały na deszczowe. – W porządku – zerwałem się. – Już idę. – Miło było cię z n ó w zobaczyć – podkreśliła Jules, z pewnością drocząc się w ten sposób z McKaylą. – Mnie również. Obiecuję, że zabiorę się z Charliem, kiedy będzie jechał następnym razem do Bonnie. – Super. – Jules uśmiechnęła się szeroko, ukazując proste białe zęby. – I jeszcze raz wielkie dzięki – dodałem cicho i wcale nie zdawkowo. Mrugnęła do mnie porozumiewawczo. W drodze powrotnej na parking naciągnąłem kaptur na głowę. Pierwsze krople deszczu znaczyły kamienie ciemnymi plamkami. Kiedy dotarliśmy do aut, wszyscy już się pakowali. Wcisnąłem się na tylne siedzenie między Allena i Taylor, oświadczając, że teraz ktoś inny powinien jechać z przodu. Allen przyglądał się w milczeniu początkom burzy za oknem, a Taylor zajęła się rozmową z siedzącym przed nią Loganem, mogłem więc, nieniepokojony przez nikogo, zamknąć oczy, oprzeć wygodnie głowę i spróbować absolutnie o niczym nie myśleć.

7 Koszmar Powiedziałem Charliemu, że mam dużo zadane i nie chcę nic jeść, bo najadłem się w La Push. Oglądał właśnie jakiś superważny dla siebie mecz koszykówki – nie miałem oczywiście pojęcia, co w tym sporcie może być fascynującego – więc nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na zmianę w moim głosie czy wyrazie twarzy. Drzwi do pokoju zamknąłem na klucz, po czym z czeluści biurka wygrzebałem stare słuchawki i podłączyłem je do przenośnego odtwarzacza CD. Z płyt wybrałem tę, którą Phil kupił mi na Gwiazdkę. Był to album jego ulubionego zespołu – trochę za ciężka muza jak na mój gust. Położyłem się na łóżku, założyłem słuchawki, wcisnąłem „play” i podkręciłem głośność tak, że hałas aż ranił uszy. Zamknąłem oczy i zakryłem poduszką górną połowę twarzy. Skupiłem się wyłącznie na muzyce. Próbowałem wychwycić słowa piosenek i zanalizować skomplikowane rytmy perkusji. Przesłuchując płytę po raz trzeci, znałem już na pamięć wszystkie refreny. Z zaskoczeniem doszedłem też do wniosku, że kiedy wsłuchałem się w to, co znajduje się pod powierzchniowym jazgotem, zespół całkiem mi się spodobał. Obiecałem sobie podziękować Philowi przy najbliższej okazji. Najważniejsze było jednak to, że obrana przeze mnie metoda podziałała. Wsłuchany w ogłuszający łomot, nie myślałem o niczym innym, i o to właśnie chodziło. Wysłuchałem płyty jeszcze dwukrotnie, śpiewając nawet razem z zespołem, aż w końcu zmorzył mnie sen. Kiedy otworzyłem oczy, okazało się, że jestem w jakimś znajomym miejscu. Chociaż przebłysk świadomości podpowiadał mi, że śnię, czułem, że znajduję się w pośród gęstych drzew. Słyszałem, jak fale oceanu rozbijają się gdzieś niedaleko o skały, i wiedziałem, że jeśli znajdę plażę, znów zobaczę słońce. Chciałem iść za dźwiękiem, ale nagle zjawiła się Jules i zaczęła ciągnąć mnie ku najmroczniejszej części lasu. – Jules? Czy coś się stało? – zapytałem ją. Twarz miała wykrzywioną strachem. Szarpała mnie za rękę, próbując zmusić, żebym wszedł w ciemny gąszcz. – Biegnij, Beau! Musisz uciekać! – szepnęła spanikowana. – Tędy, Beau! – Rozpoznałem głos McKayli. Dochodził z głębi lasu, choć jej samej nie było widać. – Ale dlaczego? O co chodzi? – Próbowałem wyrwać się Jules. Najważniejsze w tym śnie było dla mnie znalezienie słońca. Tylko na tym potrafiłem się skupić. Wtem Jules puściła moją rękę, jęknęła głośno i wstrząsana dreszczami padła na ziemię. Przyglądałem się temu sparaliżowany przerażeniem. – Jules! – krzyknąłem, ale po dziewczynie nie było już śladu. Zamiast niej leżał przede

mną wielki rudobrązowy wilk o czarnych oczach. Zwierzę skierowało pysk w stronę wybrzeża i najeżyło się. Spomiędzy obnażonych kłów wydobył się niski charkot. – Uciekaj, Beau! – zawołała ponownie McKayla gdzieś z tyłu, nie odwróciłem się jednak. Jak zaczarowany przyglądałem się zbliżającemu się od plaży światłu. Zza drzew wyłoniła się Edythe. Ubrana byłą w czarną suknię długą aż do ziemi, bez rękawów, za to z głębokim dekoltem. Jej skóra błyszczała delikatnie, oczy miała czarne jak smoła. Uniosła dłoń i gestem przywołała mnie do siebie. Jej paznokcie, pomalowane na kolor niemal tak ciemny jak barwa sukienki, przypominały ostre pazury. Tego samego koloru były jej usta. Stojący między nami wilk warknął. Zrobiłem krok do przodu. Edythe się uśmiechnęła. Miała ostre, spiczasto zakończone zęby. – Zaufaj mi – zamruczała. Zrobiłem kolejny krok. Wilk poderwał się znienacka i rzucił na wampirkę, celując w jej szyję. – Nie! – krzyknąłem i zerwałem się z łóżka. Tkwiące mi w uszach słuchawki pociągnęły za sobą odtwarzacz CD, który spadł z hukiem ze stolika nocnego na drewnianą podłogę. Światło w pokoju było włączone, a ja siedziałem na łóżku, całkowicie ubrany, łącznie z butami. Zdezorientowany zerknąłem na zegarek na komodzie. Wskazywał piątą trzydzieści rano. Z jękiem zwaliłem się z powrotem na łóżko i przekręciłem na brzuch, skopując buty, było mi jednak niewygodnie i nie mogłem zasnąć. Wróciwszy do poprzedniej pozycji, rozpiąłem dżinsy i zsunąłem je niezdarnie, usiłując pozostać w pozycji leżącej. Znowu naciągnąłem poduszkę na głowę. Oczywiście wszystko to na nic się nie zdało. Moja podświadomość raczyła mnie obrazami, o których starałem się zapomnieć. Chcąc nie chcąc, musiałem się z nimi zmierzyć. Wszystko po kolei, pomyślałem, zadowolony, że mogę to nieco odwlec. Prysznic nie zajął mi jednak zbyt wiele czasu. Nie miałem pojęcia, czy Charlie jeszcze śpi, czy też już wyjechał, wyjrzałem więc przez okno. Radiowóz zniknął. Tata wybrał się na ryby. Ubrałem się powoli we wczorajsze dżinsy i starą bluzę, a potem pościeliłem łóżko, co było typowym graniem na zwłokę. Nie mogłem już tego dłużej odkładać. Podszedłem do biurka i włączyłem komputer. Korzystanie z Internetu w Forks było męczarnią. Mój modem nadawał się do muzeum jako eksponat, a darmowy pakiet usług ilustrował tezę, że człowiek dostaje dokładnie to, za co płaci. Samo łączenie się z siecią ciągnęło się bez końca, postanowiłem więc w tym czasie zejść na dół i zjeść płatki z mlekiem. Jadłem powoli, kiedy kończyłem, ostatnie porcje były już rozmoczoną papką. Umyłem miskę i łyżkę, odłożyłem je na miejsce. Powlokłem się na górę jak na stracenie. Zanim

usiadłem przed komputerem, podniosłem z podłogi odtwarzacz CD, zwinąłem kabel od słuchawek i schowałem je do szuflady biurka. Włączyłem tę samą płytę co wczoraj, tym razem ciszej, tylko jako tło. Z westchnieniem spojrzałem wreszcie na ekran. Jeszcze nie wpisałem tego słowa do wyszukiwarki, a już czułem się jak kretyn. „Wampir”. Kiedy popatrzyłem na litery, poczułem się jeszcze idiotyczniej. Przesianie rezultatów poszukiwań nie było łatwym zadaniem. Większość dotyczyła przemysłu rozrywkowego – filmy, programy telewizyjne, gry RPG, zespoły metalowe... znalazłem ubrania i makijaż w stylu goth, trafiłem na kostiumy halloweenowe oraz terminy zjazdów. Jedna ze stron wydała mi się jednak obiecująca – Wampiry od A do Z, odczekałem więc cierpliwie, aż się otworzy. Wyglądała skromnie, akademicko – czarna czcionka na białym tle. Strona startowa witała gości dwoma cytatami: W mrocznym, przepastnym świecie duchów i demonów nie masz istoty równie strasznej, równie odpychającej, a mimo to darzonej taką fascynacją, bojaźnią przesyconą, co wampir, który ni demonem, ni duchem nie jest, lecz jeno tajemnicze i potworne cechy obojga dzieli – wielebny Montague Summers[9]. Jeśli ma człowiek na co w świecie dowody, to na istnienie wampirów. Nie brakuje niczego: raporty oficjalne, zeznania obywateli szanowanych, chirurgów, urzędników, księży. Lecz mimo to któż w wampiry wierzy? – Jean-Jacques Rousseau. Resztę strony głównej zajmowała alfabetyczna lista rozmaitych podań o wampirach z całego świata. Kliknąłem najpierw na hasło „Danag”. Okazało się, że to wampir z Filipin, który ponoć zapoczątkował w tym kraju uprawę jadalnych bulw taro. Pracował z ludźmi przez wiele lat, aż któregoś dnia pewna kobieta zacięła się przy nim w palec. Danag zaczął ssać jej ranę, co spodobało mu się tak bardzo, że wypił z ofiary całą krew. Czytałem z uwagą kolejne opisy, wypatrując czegoś, co brzmiałoby znajomo albo przynajmniej prawdopodobnie. Większość mitów koncentrowała się na pięknych kobietach w rolach demonów oraz dzieciach w rolach ofiar. Wydawało się, że historie te powstały po to, by uzasadnić wysoką śmiertelność wśród najmłodszych i usprawiedliwić mężowskie skoki w bok. Do popularnych wątków należały także poczynania bezcielesnych duchów i ostrzeżenia przed nieprawidłowymi pochówkami. Nic z tego nie przypominało zbytnio znanych mi filmowych fabuł, a tylko w paru legendach, na przykład w hebrajskiej o Estrie czy w polskiej o upiorze, wspominano w ogóle o piciu krwi. Zaledwie trzy hasła tak naprawdę przykuły moją uwagę: o rumuńskim Varacolaci, potężnej istocie, która przybierała postać pięknego, bladego mężczyzny; o słowackim Nelapsi, obdarzonym taką zręcznością i siłą, że potrafił zmasakrować całą wioskę w ciągu

jednej nocnej godziny; i wreszcie o Stregoni benefici. O tym ostatnim było tylko jedno zdanie: Stregoni benefici – wampir włoski, ponoć stojący po stronie dobra, śmiertelny wróg wszystkich złych wampirów. Poczułem dziwną ulgę, że pośród setek przejrzanych mitów znalazłem choć jedną króciutką wzmiankę o istnieniu dobrych wampirów. Ogólnie rzecz biorąc, niewiele zgadzało się z historią Jules oraz moimi własnymi obserwacjami. Stworzyłem w myślach swoisty katalog i porównywałem go z każdą legendą. Uroda, siła, szybkość, blada cera, zmieniające kolor oczy, a także to, co mówiła Jules: picie krwi, wilkołaki jako śmiertelni wrogowie, zimna skóra i nieśmiertelność. Niestety, mało który mit wspominał choćby o jednej z tych cech. Nie zgadzało się coś jeszcze. Zarówno w znanych mi horrorach, jak i w tym, co wyczytałem w Internecie, wampiry nie mogły przebywać na słońcu, bowiem spalało je na popiół. Dnie spędzały, śpiąc w trumnach, a wychodziły wyłącznie po zmroku. Zły, wyłączyłem jednym ruchem komputer, nie zawracając sobie głowy zamykaniem programów. Oprócz irytacji czułem także zażenowanie. Co za głupota. Niedzielny poranek, a ja szukam informacji o wampirach. Co mi strzeliło do głowy? Czułem ogromną potrzebę wyjścia z domu, ale od wszystkich miejsc, w których chciałbym się znaleźć, dzieliło mnie około trzech dni jazdy. Mimo to włożyłem buty, zszedłem na dół, narzuciłem na siebie kurtkę i nie sprawdzając nawet, jaka jest pogoda, nie wiedząc, dokąd właściwie zmierzam, wyszedłem na zewnątrz. Niebo było zachmurzone, ale jeszcze nie padało. Minąłem obojętnie mój samochód i ruszyłem pieszo na wschód, przez ogród, w stronę lasu. Po chwili dom i droga znikły mi z oczu, a jedynym dźwiękiem, jaki dochodził mych uszu, było plaskanie błota pod stopami. Trafiłem na wąską ścieżkę prowadzącą coraz głębiej w las, z tego, co się orientowałem, głównie w kierunku wschodnim. Wiła się wśród świerków, choin, cisów i klonów. Nie byłem zbyt dobry w rozróżnianiu drzew, ale pamiętałem to i owo z dzieciństwa, kiedy to Charlie miał w zwyczaju pokazywać mi różne gatunki z samochodu. Wielu nie znałem w ogóle, inne trudno było rozpoznać, ponieważ pokrywały je gęste zielone jemioły. Szedłem ścieżką dopóty, dopóki pchała mnie złość. Gdy zelżała, zwolniłem kroku. Z baldachimu gałęzi wysoko w górze spadały pojedyncze krople, ale nie potrafiłem ocenić, czy to początki deszczu, czy tylko resztki z wczoraj zalegające na liściach. Zaledwie parę metrów od ścieżki leżało świeżo powalone drzewo – wiedziałem, że stało się to niedawno, bo kory nie pokrywał jeszcze mech – tuliło się do pnia jednej ze swych sióstr, tworząc coś w rodzaju przytulnej ławki. Przedarłem się przez paprocie i usiadłem, opierając zakapturzoną głowę o konar rosnącego drzewa. Ten spacer to nie był najlepszy pomysł. Zielony las zbytnio przypominał scenerię z ostatniego koszmaru, żebym czuł się w nim dobrze, ale dokąd miałem niby pójść? Odkąd

usiadłem i ucichły odgłosy moich kroków, cisza stała się trudna do zniesienia. Nawet ptaki zamilkły. Kropli przybywało, uznałem, że to chyba jednak deszcz. Wokół rosły tak bujne paprocie, że gdyby ktokolwiek szedł ścieżką, metr ode mnie, zapewne nawet by mnie nie zauważył. W takim otoczeniu było mi jednak łatwiej uwierzyć w internetowe historie, których niedorzeczność zażenowała mnie w domu. W lesie nic się nie zmieniło od tysięcy lat. Stare legendy i mity wydawały się bardziej realne w tym zielonym labiryncie niż w czterech ścianach zwyczajnego pokoju. Z trudem zmusiłem się do skoncentrowania na dwóch najważniejszych sprawach. Przede wszystkim, musiałem zdecydować, czy to, co Jules opowiadała o Cullenach, może być prawdą. Mój umysł natychmiast udzielił mi odpowiedzi: oczywiście, że nie. Głupotą byłoby w ogóle brać to pod uwagę. To tylko wymyślone historie. Stare makabryczne legendy. Ale jeśli nie to, to co? Nie dało się na przykład wytłumaczyć racjonalnie, w jaki sposób przeżyłem kontakt z samochodem Taylor. Znów wypunktowałem sobie wszystko to, co sam widziałem: niesamowitą urodę, nadludzką siłę i szybkość, bladą, zimną skórę, oczy zmieniające barwę z czarnych na złote i z powrotem. Stopniowo przypominałem sobie coraz więcej szczegółów: rodzeństwo poruszało się z niebywałym wdziękiem i chyba nigdy nie jadało. A Edythe? Czasami mówiła z dziwną, jakby przedwojenną intonacją, potrafiła też użyć jakiegoś słowa czy zwrotu pasującego bardziej do powieści historycznej, które uwielbiała moja mama, niż do licealnej klasy w dwudziestym pierwszym wieku. Kiedy badaliśmy grupy krwi, uciekła z lekcji. Zanim zgodziła się pojechać ze mną na wycieczkę nad morze, zapytała, dokąd się wybieramy, i dopiero wtedy odmówiła. Potrafiła czytać innym ludziom w myślach – to znaczy wszystkim oprócz mnie. Twierdziła, że jest zła oraz niebezpieczna. Czyżby Cullenowie naprawdę byli wampirami? Cóż, c z y m ś z pewnością byli. W tym nijakim małym miasteczku działo się coś, co wykraczało poza granice normalności i zdrowego rozsądku. Czy wierzyć w indiańskie podania o Zimnych Ludziach, czy w moje własne teorie wysnute z komiksów, jedno było pewne – Edythe nie była człowiekiem. Musiała być kimś więcej. Wersja Jules brzmiała zatem prawdopodobnie. Prawdopodobnie, nic więcej. Na razie musiałem się tym zadowolić. Pozostawało jeszcze jednak drugie, najważniejsze pytanie – co mam z tym fantem zrobić? J e ś l i Edythe rzeczywiście jest wampirem – z trudem wypowiadałem to słowo nawet w myślach – jak powinienem zareagować? Przede wszystkim wiedziałem, że nie ma sensu z nikim o tym rozmawiać. Mnie samemu trudno było w to wszystko uwierzyć. Jak nic, ktoś życzliwy wsadziłby mnie do domu wariatów. W grę wchodziły tylko dwie opcje. Pierwsza: posłuchać Edythe, pójść po rozum do głowy

i zacząć unikać jej za wszelką cenę. Zachowywać się odtąd tak, jakby nie istniała. Podczas lekcji biologii udawać, że dzieli nas mur. Odwołać nasz wspólny wyjazd do Seattle. Powiedzieć jej, że miała rację i że już nigdy się do niej nie odezwę. Jednakże już sama myśl o tym sprawiała mi ból. I to bardziej, niż powinna. Bardziej, niż byłem w stanie znieść. Skoncentrowałem się więc na drugiej opcji. Niczego nie zmienię w naszych relacjach. Nawet jeśli Edythe była... czarnym charakterem, do tej pory nic złego nie zrobiła. Wręcz przeciwnie – gdyby nie ona, auto Taylor zgniotłoby mnie na miazgę. W dodatku zareagowała tak błyskawicznie, że mogło to być z jej strony odruchowe. Czy była rzeczywiście taka zła, skoro miała odruch ratowania życia? W głowie kotłowały mi się ciągle te same pytania, ale nie rodziły się żadne odpowiedzi. Poza tym byłem głęboko przekonany – co ostatnimi czasy zdarzało mi się rzadko – że Edythe z koszmaru, ubrana w czarną suknię, z ostrymi kłami i pazurami, nie była prawdziwą Edythe, a jedynie reakcją na rewelacje Jules. Co więcej, gdy we śnie wrzasnąłem: „Nie”, kiedy rzucił się na nią wilkołak, nie bałem się wcale o zwierzę, ale o nią. O to, że stanie jej się krzywda. Nawet gdy stała tam z obnażonymi, ostrymi zębami, ja drżałem o jej życie. Tak właśnie brzmiała moja odpowiedź. Nie wiedziałem, czy w ogóle mam jakiś wybór. Byłem w niej po uszy zakochany. Znałem prawdę – jeśli to rzeczywiście była prawda – ale nic więcej nie mogłem zrobić. Wystarczyło, że o niej pomyślałem: o jej głosie, hipnotyzującym spojrzeniu, magnetyzmie, z jakim przyciągała mnie do siebie, i marzyłem tylko o tym, by z nią być. Nawet jeśli... Nie, nie chciałem przywoływać na myśl tego słowa. Nie tu, w tym milczącym lesie. Nie teraz, kiedy przez deszcz pod baldachimem gałęzi zrobiło się ciemno jak o zmierzchu, a dźwięk spadających na ziemię kropli przypominał odgłos ludzkich kroków. Zadrżałem i zerwałem się z miejsca, przepełniony irracjonalnym lękiem, że deszcz rozmył ścieżkę. Na szczęście nic takiego się nie stało. Droga była widoczna i wiodła ku wyjściu z ociekającego wilgocią, ponurego zielonego labiryntu. Przyspieszyłem kroku i prawie biegnąc między drzewami, ze zdziwieniem uświadomiłem sobie, jak daleko zawędrowałem. Po pewnym czasie zacząłem się nawet bać, że idę w złą stronę, że coraz głębiej zanurzam się w leśne ostępy, ale zanim zdążyłem ulec panice, dostrzegłem prześwit wśród gałęzi. Chwilę potem usłyszałem warkot przejeżdżającego samochodu. Byłem uratowany. Przede mną rozciągał się znajomy trawnik. Gdy wróciłem, było dopiero południe. Poszedłem na górę i przebrałem się w czyste dżinsy oraz podkoszulek – nie zamierzałem już tego dnia nigdzie wychodzić. Kiedy siadłem do pisania wypracowania o Makbecie na środę, nie miałem żadnych problemów z koncentracją. Nie czułem się tak dobrze od... jeśli mam być szczery, od czwartkowego popołudnia. W sumie zawsze taki byłem. Podejmując decyzje, okropnie się męczyłem, ale kiedy

zostały podjęte, ogarniał mnie spokój i zaczynałem po prostu działać według planu, szczęśliwy, że najgorsze mam już za sobą. Czasami, rzecz jasna, pozostawało przygnębienie – tak jak wtedy, gdy postanowiłem przyjechać do Forks – ale było to lepsze niż ciągłe rozpatrywanie różnych opcji. Tym razem pogodzenie się z podjętą decyzją przyszło łatwo. Niebezpiecznie łatwo. Dzień minął mi zatem spokojnie i produktywnie – wypracowanie skończyłem przed ósmą. Charlie wrócił z połowu obładowany, zanotowałem więc sobie w myślach, żeby w Seattle kupić książkę z przepisami na potrawy rybne. Na myśl o tej wyprawie nadal czułem przypływ adrenaliny, nic się nie zmieniło w tej kwestii od rozmowy z Jules. Wiedziałem, że powinienem być przerażony, ale nic z tego nie wychodziło. Zmęczony wczesną pobudką spałem jak kłoda, nie śniąc o niczym, a rano, po raz drugi od przyjazdu do Forks, obudziły mnie promienie słońca. Podszedłem chwiejnym krokiem do okna i nie mogłem się nadziwić, że niebo jest niemal nieskazitelnie czyste. Otworzyłem okno – o dziwo, tyle lat go nie używało, a zawiasy nawet nie skrzypnęły – i zachłysnąłem się łapczywie niemal suchym powietrzem. Było prawie ciepło i bezwietrznie. Krew zaczęła mi raźniej krążyć w żyłach. Gdy zszedłem na dół, Charlie kończył śniadanie. Od razu zorientował się, w jakim jestem nastroju. – Ładna dziś pogoda – zauważył. – O tak – potwierdziłem z uśmiechem. On też się uśmiechnął, a wtedy w kącikach jego piwnych oczu pojawiły się zmarszczki. Kiedy się tak szeroko uśmiechał, łatwiej było mi zrozumieć, dlaczego impulsywnie ożenił się ze śliczną dziewczyną, którą ledwo znał, i to gdy był zaledwie trzy lata starszy niż ja teraz. Niewiele zostało z tamtego faceta. Zniknął tak samo, jak brązowe loki zniknęły z jego czoła. Dobry humor nie opuszczał mnie i przy śniadaniu. Jadłem, obserwując, jak drobinki kurzu tańczą w promieniach słońca. Charlie krzyknął z przedsionka, że wychodzi, i usłyszałem odgłos zapalanego silnika radiowozu. Przed wyjściem z domu zawahałem się nad kurtką – kusiło mnie, żeby ją zostawić. W końcu jednak przełożyłem ją sobie przez rękę. Za drzwiami powitało mnie najjaskrawsze światło, jakie dane mi było widzieć od kilku miesięcy. Po krótkiej walce udało mi się niemal całkowicie opuścić okna w samochodzie. Parking szkolny ział pustkami – tak mi się spieszyło na dwór, że nawet nie sprawdziłem, która godzina. Zaparkowałem i ruszyłem ku stolikom z ławkami stojącym nieopodal stołówki. Drewno było jeszcze nieco wilgotne, więc usiadłem na kurtce, zadowolony, że na coś się jednak przyda. Wszystkie zadania domowe miałem odrobione, ale nie byłem pewien kilku wyników z trygonometrii. Wyciągnąłem podręcznik, jednak już w połowie pierwszego zadania moje myśli zaczęły błądzić, a ja wpatrywałem się w grę światła i cieni na czerwonawej korze okolicznych drzew. Jednocześnie mazałem coś bezwiednie na marginesie. Po chwili dotarło do mnie, że naszkicowałem pięć par czarnych oczu. Czym

prędzej je wymazałem. – Beau! – usłyszałem swoje imię. To chyba McKayla. Rozejrzałem się. Gdy siedziałem zamyślony, pojawiło się więcej uczniów. Wszyscy byli w podkoszulkach, niektórzy nawet w szortach, choć temperatura nie mogła przekraczać piętnastu stopni. McKayla szła w moim kierunku w spódniczce sięgającej zaledwie do połowy ud i w koszulce bez rękawów. – Cześć! – zawołałem. Usiadła obok mnie, uśmiechając się szeroko. Jej świeżo wyprostowane włosy lśniły w promieniach słońca. Była tak uradowana moim widokiem, że aż miło było patrzeć. – Fantastyczna pogoda, nie? – Taka, jaką lubię. – Co porabiałeś wczoraj? – Z jej pytania przebijała denerwująca zaborczość, co przypomniało mi słowa Jules. Wszyscy uważali mnie za jej chłopaka, ponieważ ona chciała, żeby tak właśnie myśleli. Miałem jednak zbyt dobry humor, żeby się teraz tego czepiać. – Głównie pisałem wypracowanie. – No tak. Na czwartek, prawda? – Chyba na środę. – Na środę? – zmartwiła się. – To niedobrze... – W takim razie wypadałoby zabrać się do niego dziś wieczorem – powiedziała. – A miałam nadzieję, że gdzieś razem pójdziemy. – Hę? – Zupełnie mnie zaskoczyła. Dlaczego nie mogła zachowywać się jak zwyczajna koleżanka? Ostatnio robiła się coraz śmielsza i tylko mnie to krępowało. – Wiesz, moglibyśmy iść coś razem zjeść czy coś w tym stylu. Wypracowanie zdążę napisać później. – Uśmiechnęła się do mnie z nadzieją. – McKayla... – I znów to poczucie winy. – To chyba nie jest najlepszy pomysł. Zasmuciła się. – Dlaczego? – Spojrzała na mnie podejrzliwie. Przed oczami stanęła mi Edythe. Ciekawe, czy i McKayla właśnie o niej pomyślała? – Słuchaj, łamię w tym momencie wszystkie zasady obowiązujące w męskim kodeksie, więc mnie nie wydaj, okej? – W męskim kodeksie? – powtórzyła zdumiona. – Jeremi to mój kumpel, gdybym poszedł z tobą, byłby załamany. Wpatrywała się we mnie w milczeniu. – Pamiętaj, nic nie mówiłem. Twoje słowo przeciwko mojemu. – Jeremi? – No chyba nie jesteś ślepa? – Och – wydukała oszołomiona. Czas było uciekać. – Zaraz zacznie się lekcja – oświadczyłem, pakując się. – Nie chcę się znowu spóźnić. I tak już jestem na czarnej liście pani Mason.

Poszliśmy razem w milczeniu. McKayla pogrążona była w myślach. Miałem nadzieję, że o czymkolwiek myśli, wyciągnie właściwe wnioski. Kiedy spotkałem Jeremiego na trygonometrii, był tak samo podbudowany piękną pogodą jak ja. Po szkole wybierał się z Allenem i Loganem do Port Angeles, żeby pójść do kina, a także zamówić bukieciki na bal. Namawiał mnie, żebym zabrał się z nimi. Nie wiedziałem, czy się zgodzić, czy nie. Z przyjemnością wyskoczyłbym za miasto, ale nie marzyło mi się towarzystwo Logana. Poza tym, kto wie, co było mi pisane na dziś wieczór... Miałem świadomość, że nie powinienem robić sobie żadnych nadziei, ale nie potrafiłem się opanować. Oczywiście, cieszyłem się z powodu słońca, ale ta wyjątkowo ładna pogoda tylko częściowo odpowiadała za mój euforyczny nastrój. Obiecałem Jeremiemu, że pomyślę na ten temat, skłamałem coś o zaległościach w nauce. W końcu ruszyliśmy do stołówki. Z trudem wytrzymywałem podekscytowanie tym, że zobaczę nie tylko Edythe, lecz także całe jej rodzeństwo. Chciałem koniecznie porównać ich zachowanie i wygląd z moimi podejrzeniami. Może, gdy znajdę się z nimi w jednym pomieszczeniu, będę mógł stwierdzić niezbicie, że się myliłem. Że nie ma w nich nic niebezpiecznego. Nagle poczułem pierwsze oznaki strachu. Czy będą w stanie czytać w moich myślach? A potem przypomniało mi się coś jeszcze. Czy Edythe znów będzie czekała na mnie przy osobnym stoliku? Jak zwykle najpierw zerknąłem na stolik Cullenów i zmartwiałem. Nikogo przy nim nie było. Podłamany zacząłem przeszukiwać wzrokiem stołówkę – istniała jeszcze szansa, że Edythe usiadła gdzieś sama. Hiszpański przedłużył się o pięć minut, pozajmowano więc już niemal wszystkie miejsca. Na próżno jednak wypatrywałem oczy. W stołówce nie było ani śladu Edythe i jej rodziny. Mój dobry humor prysł jak bańka mydlana. Przy naszym stoliku siedziała już cała paczka. Kątem oka zauważyłem, że McKayla zajęła miejsce dla Jeremiego, a on się wyraźnie rozpromienił na ten widok. Allen zadał mi kilka pytań o wypracowanie z Makbeta, na które odpowiedziałem najbardziej naturalnym tonem, na jaki mogłem się zdobyć, choć pogrążałem się w coraz głębszej rozpaczy. Ponowił zaproszenie Jeremiego i tym razem je przyjąłem, licząc na to, że choć na chwilę zapomnę o Cullenach. A co, jeśli jakimś cudem Edythe wiedziała, co robiłem w weekend? Jeśli to moje grzebanie w jej tajemnicach było powodem jej zniknięcia? Jeśli to wszystko z mojej winy? Gdy wszedłem do sali biologicznej, zdałem sobie sprawę, że tli się we mnie jeszcze płomyk nadziei. Zobaczyłem jednak tylko puste krzesło Edythe i zalała mnie kolejna fala rozczarowania. Pozostałe lekcje dłużyły się niemiłosiernie. Nie mogłem się skupić na biologii i nawet nie próbowałem nadążyć za wykładem trenera Clappa na temat zasad gry w badmintona. Cieszyłem się, gdy wreszcie mogłem wrócić do domu i przynajmniej do czasu wyjazdu do Port Angeles przestać udawać, że wszystko jest super. Niestety, gdy tylko stanąłem

w progu, zadzwonił Jeremi, odwołując nasz wypad. Starałem się wykrzesać z siebie radość, że McKayla zaprosiła go na kolację, ale chyba dało się wyczuć moje rozdrażnienie. Kino przełożyliśmy na czwartek. Nie wiedziałem, co ze sobą począć. Zalałem rybę marynatą i zająłem się odrabianiem lekcji, ale w pół godziny uwinąłem się ze wszystkim. Sprawdziłem pocztę i zdałem sobie sprawę, że ignorowałem wiadomości od mamy. Nie była z tego powodu uszczęśliwiona. Mamo, przepraszam. Dużo przebywałem poza domem. Byłem nad morzem ze znajomymi. I musiałem napisać wypracowanie. Moje wymówki brzmiały żałośnie, więc dałem sobie z nimi spokój. Dziś świeci piękne słońce – wiem, też jestem w szoku. Zamierzam siedzieć na dworze i naprodukować tyle witaminy D, ile się tylko da. Kocham Cię, Beau Przywiozłem ze sobą do Forks niewielką biblioteczkę, wybrałem Dwadzieścia tysięcy mil podwodnej żeglugi, a następnie znalazłem w bieliźniarce u szczytu schodów wysłużoną pikowaną narzutę. Wyszukałem najbardziej nasłonecznione miejsce w niewielkim ogrodzie Charliego, rozłożyłem kapę na ziemi i usadowiłem się na niej. Zacząłem przerzucać strony, szukając słowa albo wyrażenia, które zwróci moją uwagę – zwykle wystarczyłaby olbrzymia kałamarnica albo narwal – jednak dzisiaj przekartkowałem książkę dwukrotnie i nie znalazłem niczego na tyle absorbującego, żeby mnie zainteresowało. Zamknąłem powieść z trzaskiem. Nie, to nie. Zamiast tego pozwolę, żeby słońce mnie poparzyło. Przeturlałem się na plecy i zamknąłem oczy. Próbowałem przekonywać sam siebie. Przecież nie miałem podstaw do paniki. Edythe powiedziała, że jedzie w góry. Może jej rodzeństwo też zamierzało się do niej przyłączyć. Może postanowili zostać dzień dłużej, bo zrobiła się piękna pogoda. W końcu opuszczenie kilku dni szkoły nie wpłynie na jej idealne oceny. Muszę wyluzować. Jutro na pewno się z nią zobaczę. Nawet jeśli ona czy ktokolwiek z jej bliskich r z e c z y w i ś c i e potrafił czytać w moich myślach, to nie był powód do ucieczki z miasta. Sam nie wierzyłem w to, co chodziło mi po głowie, a już na pewno nie zamierzałem się z nikim dzielić moimi przemyśleniami. To idiotyzm. W ogóle cała ta idea wydawała mi się kompletnie głupia. Nie było absolutnie żadnego powodu, żeby ktokolwiek – wampir czy nie wampir – miał tak zareagować. A poza tym szczytem idiotyzmu było zakładać, że ktoś potrafi czytać w moich myślach. Powinienem przestać wpadać w paranoję. Edythe jutro wróci. Nikogo nie ekscytują ludzie

o zwichrowanej psychice, jej na pewno także nie. Łagodny. Rozluźniony. Normalny. Dam radę. Tylko wdech, wydech, wdech, wydech. Obudził mnie odgłos zajeżdżającego pod dom samochodu Charliego. Podniosłem się zdziwiony, że słońce zniknęło, a ja znajdowałem się w cieniu drzew. Widocznie zasnąłem. Rozejrzałem się z dziwnym przeczuciem, że nie jestem sam. – Charlie? – Nikt mi nie odpowiedział, trzasnęły tylko drzwi frontowe. Idiotycznie podenerwowany zerwałem się na równe nogi, zabierając książkę i narzutę. Wbiegłem do domu, żeby rozgrzać patelnię. Przez swoją drzemkę spóźniłem się z obiadem. Ojciec odpinał właśnie kaburę i zdejmował buty. – Przepraszam, że jeszcze niegotowe. Zasnąłem na zewnątrz. – Ziewnąłem szeroko. – Nic nie szkodzi. I tak chciałem najpierw sprawdzić wynik meczu. Po obiedzie, z braku pomysłów, zasiadłem z Charliem przed telewizorem. Nie leciało nic, na co miałbym ochotę, ale on wiedział, że nie lubię bejsbolu, znalazł więc jakiś głupawy serial, którego oglądanie ani jemu, ani mnie nie sprawiało przyjemności. Wydawał się jednak zadowolony, że spędzamy wspólnie czas, a i ja zapominałem o swoich problemach, widząc, że go to cieszy. – Tato – odezwałem się w trakcie reklam. – Jutro po południu jadę do kina z chłopakami, więc zostaniesz sam. – To ktoś, kogo znam? A czy on kogoś tu nie znał? – Jeremi Stanley, Allen Weber i Logan... jak mu tam? – Mallory. – Skoro tak twierdzisz. – No dobrze. A co z lekcjami? – Pojedziemy zaraz po szkole, żeby wrócić wcześnie. Poradzisz sobie z obiadem, prawda? – Beau, pamiętaj, że żywiłem się sam przez siedemnaście lat. – Cud, że przeżyłeś – mruknąłem. Rano wszystko wyglądało lepiej – znów świeciło słońce – ale wolałem nie łudzić się niepotrzebnie. Na ten cieplejszy dzień wybrałem cienki sweter – coś, co w Phoenix nosiłem w samym środku zimy. Tak jak to sobie zaplanowałem, zajechałem pod szkołę na ostatnią chwilę. Nastrój mi się pogorszył, krążyłem bowiem po parkingu, wypatrując wolnego miejsca, a przy okazji i srebrnego volvo... którego nigdzie nie było widać. Stanąłem w końcu w ostatnim rzędzie. Dzień wyglądał tak samo jak poprzedni – nie byłem w stanie powstrzymać pączkującej nadziei, tylko po to, by została zduszona w zarodku, gdy nie znalazłem Edythe w stołówce, a w sali biologicznej przywitała mnie pusta ławka. A co, jeśli już nie wróci? Jeżeli już nigdy jej nie zobaczę? Na szczęście wyprawa do Port Angeles była aktualna, i tym milej widziana, że bez Logana,

któremu nie pasował nowy termin. Cieszyłem się, że wyrwę się z miasteczka i przestanę tak obsesyjnie się rozglądać, licząc na to, iż Edythe pojawi się niespodziewanie u mojego boku, jak to miała w zwyczaju. Postaram się być w dobrym humorze. Postawiłem sobie za punkt honoru, by utrzymać dobry nastrój i nie denerwować Jeremiego oraz Allena. Może nawet uda mi się znaleźć jakąś przyzwoitą księgarnię? Wolałem nie myśleć o tym, że być może czeka mnie samotna wyprawa do Seattle. Chyba nie odwoła wyjazdu, nie informując mnie o tym wcześniej? Ale z drugiej strony, kto wie, jakimi zasadami społecznymi kierują się wampiry? Po szkole Jeremi pojechał za mną do domu swoim starym białym mercurym, żebym mógł zostawić mój wóz i przesiąść się do jego auta. Allen już na nas czekał. Nastrój zaczął mi się poprawiać, gdy tylko wyjechaliśmy za granice Forks.

8 Port Angeles Jeremi jeździł szybciej niż mój ojciec, więc do Port Angeles dotarliśmy przed czwartą. Najpierw poszliśmy do kwiaciarni, gdzie kobieta za ladą zręcznie przekonała Allena, żeby zamiast róż zamówił droższe orchidee. Allen szybko podjął decyzję, natomiast Jeremi potrzebował znacznie więcej czasu, żeby dojść do tego, czego tak naprawdę chce. Ekspedientka zrobiła z tego wielkie halo, jakby każdy, nawet najmniejszy szczegół, był istotny dla dziewczyn, ja jednak miałem wrażenie, że nikt się tym zbytnio nie przejmie. Podczas gdy Jeremi dyskutował z florystką na temat koloru wstążek, usiadłem z Allenem na ławce pod oknem wystawowym. – Słuchaj... – zagadnąłem go. Podniósł wzrok, pewnie zauważył dziwne napięcie w moim głosie. Próbowałem mówić tak, jakby powodowała mną zupełnie przypadkowa ciekawość, jakbym zupełnie nie przejmował się odpowiedzią. – Czy to normalne, że eee... Cullenów często nie ma w szkole? Odpowiadając mi, Allen spoglądał przez ramię, pewnie chciał być miły. Na pewno wyczuł, że jestem zakłopotany, chociaż za wszelką cenę próbowałem udawać obojętnego. – Tak. Kiedy pogoda sprzyja, wiecznie wyjeżdżają w góry, nawet lekarka. Chyba uwielbiają spędzać czas na łonie przyrody czy coś w tym stylu. Nie zadał mi ani jednego pytania, w żaden sposób nie skomentował też mojego żałosnego zauroczenia Edythe. Był chyba jedną z najfajniejszych osób, jakie poznałem w liceum w Forks. – Aha – stwierdziłem i porzuciłem temat. Minęła cała wieczność, zanim Jeremi w końcu zdecydował się na białe kwiaty i białą kokardę, trochę mało ekscytujący wybór, moim zdaniem. Ale w końcu podpisali zamówienia, wpłacili zaliczki i zostało nam jeszcze trochę czasu przed seansem. Jeremi miał ochotę zajrzeć do sklepu z grami parę ulic dalej i sprawdzić, czy nie mają jakichś nowości. – Będzie wam przeszkadzało, jeśli w tym czasie coś załatwię? Spotkamy się w kinie. – Pewnie, idź – odparł Jeremi, ciągnąc Allena za sobą. Zostałem sam i poczułem ulgę. Było mi coraz ciężej. Owszem, odpowiedź, której udzielił mi Allen, brzmiała krzepiąco, ale i tak nie byłem w stanie wykrzesać z siebie dobrego humoru. Nic mi nie pomagało zapomnieć o Edythe. Może dokona tego n a p r a w d ę dobra książka? Ruszyłem w przeciwną stronę niż moi koledzy, bo nie miałem ochoty na towarzystwo.

Księgarnię znalazłem bez trudu, kilka ulic za kwiaciarnią, ale nie o taką mi chodziło. Na wystawie sklepu pełno było amuletów, kryształów i książek o odnowie duchowej. Już miałem wejść i zapytać o inne księgarnie w mieście, ale jedno spojrzenie na podstarzałą hipiskę za ladą, z marzycielskim uśmiechem na twarzy przekonało mnie, że ta rozmowa wcale nie jest mi potrzebna. Sam znajdę inną księgarnię. Skręciłem w kolejną ulicę i chwilę później znalazłem się na dziwnej bocznej uliczce, usytuowanej pod nienaturalnym kątem w stosunku do poprzedniej. Miałem nadzieję, że zmierzam z powrotem w stronę centrum, chociaż zupełnie nie wiedziałem, dokąd prowadzi ta ulica. Tak, powinienem przykładać większą wagę do tego, którędy idę, jednak cały czas myślałem o słowach Allena, o sobocie i o tym, co będzie, jeśli ona nie wróci. Gdy podniosłem wzrok, zauważyłem zaparkowane przy chodniku srebrne volvo. Był to SUV, a nie sedan, ale nie wiedzieć czemu nagle ogarnęła mnie wściekłość. Czy wszystkie wampiry są niewiarygodne? Ruszyłem, kierując się, jak mi się wydawało, na północny wschód, w stronę budynków z wystawami, które budziły moją nadzieję. Jednak gdy podszedłem bliżej, okazało się, że to tylko punkt naprawy odkurzaczy – zamknięty zresztą, i lokal do wynajęcia. Skręciłem tuż za punktem naprawy, żeby sprawdzić, czy za rogiem nie zobaczę jakichś sklepów. To był błąd – trafiłem w boczną alejkę, na której stały kontenery ze śmieciami. Ulica nie była jednak pusta. Wpatrywałem się w zbitych w grupkę ludzi, kiedy nagle potknąłem się i zachwiałem. W moją stronę zwróciło się sześć twarzy: cztery męskie i dwie kobiece. Trzy osoby natychmiast odwróciły się do mnie plecami, wpychając ręce do kieszeni. Odniosłem wrażenie, że coś ukrywają. Jedna z kobiet miała ciemne włosy i gdy tak patrzyła na mnie wściekle, wydawała mi się dziwnie znajoma. Nie zatrzymałem się jednak, by sprawdzić, skąd ją znam. Jeden z facetów obrócił się gwałtownie, a wtedy kątem oka dostrzegłem coś, co wyglądało jak pistolet zatknięty z tyłu za pasek spodni. Szedłem przed siebie, w stronę następnej ulicy, zupełnie jakbym ich nie widział. Ledwo zniknąłem im z oczu, usłyszałem szept: – To gliniarz. Zerknąłem przez ramię, z nadzieję, że zobaczę umundurowanego policjanta, jednak ulica była pusta. Znalazłem się dużo dalej od centrum, niż sądziłem. Przyspieszyłem kroku i bacznie obserwowałem chodnik, żeby się znów nie potknąć. Szedłem teraz wzdłuż ponurych magazynów, z których każdy miał wielkie drzwi do rozładowywania ciężarówek, zamknięte na noc na kłódkę. Po drugiej stronie ulicy nie było wcale chodnika, tylko ogrodzenie z metalowej siatki zwieńczonej drutem kolczastym chroniło coś jakby plac do składowania części samochodowych. Ta część Port Angeles z pewnością nie była przeznaczona dla moich oczu. Robiło się coraz ciemniej, a z zachodu nadciągały dawno niewidziane chmury, przyspieszając zachód słońca. Zostawiłem kurtkę

w samochodzie Jeremiego, więc tylko włożyłem ręce do kieszeni, gdy zawiał zimny wiatr. – Hej, psie! – zawołał za mną czyjś głos. Odwróciłem się – to była ta kobieta, która wydawała mi się znajoma. Za nią szło dwóch facetów z tamtej alejki – wysoki, łysy oraz niższy, chyba ten z bronią. – Słucham? – zapytałem, automatycznie zwalniając. Kobieta wbijała we mnie wzrok. – Przepraszam, mówi pani do mnie? – P r z e p r a s z a m? – powtórzyła. Cała trójka zmierzała w moją stronę, zacząłem się wycofywać ku południowemu końcu ulicy. – To twoje ulubione słowo, czy jak? – Ja... przepraszam... Nie wiem, o co chodzi. Wydęła pomalowane na czerwono wargi i nagle przypomniałem sobie, gdzie ją wcześniej widziałem. Była z tym gościem, na którego wpadłem na lotnisku w Port Angeles. Spojrzałem na niższego faceta i rzeczywiście, bo obu stronach szyi widać było kawałek tatuażu. – I co, g l i n o, nie zadzwonisz po posiłki? – zapytał. Rozejrzałem się ponownie. Byłem sam. – Chyba mnie pan z kimś myli. – No jasne – odezwała się kobieta. – A ty nie widziałeś, co robiliśmy, tak? – Niczego nie widziałem. Cofając się, zahaczyłem o coś piętą i się zachwiałem. Wyrzuciłem ręce do góry, żeby utrzymać równowagę, a wtedy zareagował ten wyższy, którego nigdy wcześniej nie spotkałem. Celował do mnie z pistoletu. Myślałem, że to ten niższy jest uzbrojony, ale widocznie obaj mieli broń. – Moment, moment – powiedziałem, unosząc ręce wyżej, by widzieli, że są puste. – Nie jestem gliną. Chodzę do szkoły. – Cały czas się odsuwałem, aż w końcu moje plecy trafiły na łańcuch ogrodzenia. – Uważasz, że jestem głupia? – zaoponowała kobieta. – Myślałeś, że zwiedzie mnie twój cywilny strój? Widziałam cię z twoim partnerem w mundurze, cwaniaczku. – Że co? To był mój ojciec. – Głos mi się załamał. – Jesteś synem psa? – zaśmiała się. – No dobrze, wszystko już jasne, to ja wracam... – Zacząłem przesuwać się wzdłuż ogrodzenia. – Stój. To ten łysy, celujący we mnie z broni. Zamarłem. – Co ty robisz? – zapytał go jego niższy kompan. Mówił cicho, ale na ulicy panowała cisza, więc dobrze go słyszałem. – Nie wierzę mu – odparł wyższy. Ich towarzyszka się uśmiechnęła.

– Jak szła ta piracka śpiewka? Martwi nie snują opowieści? – Co? – wychrypiałem. – Nie... to nie jest konieczne. Przecież ja nie mam o czym opowiadać. – No właśnie – zgodziła się. Podniosła wzrok na wysokiego i skinęła głową. – Mam portfel w kieszeni – zaoferowałem. – Nie ma tam zbyt wiele, ale możecie sobie wziąć... – Już sięgałem do kieszeni, ale to był niewłaściwy ruch. Broń podskoczyła w dłoni wysokiego, więc szybko uniosłem rękę. – Musimy zrobić to po cichu – ostrzegł niski i pochylił się, by podnieść leżący w rynsztoku kawałek rury. – Odłóż spluwę. Miałem zamiar czmychnąć, kiedy tylko ręka z pistoletem opadnie w dół, ale ten łysy doskonale wyczuwał moje zamiary. Zawahał się, a jego wytatuowany kumpel ruszył w moją stronę. Zygzakiem. Tak mi kiedyś mówił tata. Trudniej trafić w poruszający się cel, jeśli nie przemieszcza się w linii prostej. Dałbym radę, gdyby nie to, że z pewnością o coś się potknę. Chciałbym chociaż ten jeden jedyny raz móc liczyć na własne nogi. Tylko teraz, gdy zależało od tego moje życie. Zastanawiałem się, czy bardzo boli, gdy dostanie się kulkę. Czy uda mi się biec mimo bólu? Miałem nadzieję, że tak. Próbowałem oderwać nogi od ziemi. Facet z rurą był już zaledwie kilka kroków ode mnie. Przenikliwy zgrzyt zatrzymał go w miejscu. Wszyscy podnieśliśmy głowy, bo dźwięk stawał się coraz bardziej piskliwy. Zza rogu wyskoczył samochód. Pędził wprost na mnie. Ten w tatuażach musiał odskoczyć na chodnik, żeby nie wpaść pod koła. Zagrzechotał łańcuch, z którym się zderzył. Odwróciłem się, by uciekać, ale samochód niespodziewanie się zatrzymał, a drzwi od strony pasażera otworzyły się szeroko tuż obok mnie. – Wsiadaj! – usłyszałem wściekły syk. Wskoczyłem do środka volvo. Ogarnięty jednoczesnym poczuciem ulgi oraz nową falą paniki nawet nie zdążyłem się zastanowić, skąd się tu wzięła Edythe. A jeśli jest ranna? Zatrzasnąłem za sobą drzwi i krzyknąłem: – Jedź, Edythe! Wynośmy się stąd. On ma broń. Ale samochód nawet nie drgnął. – Głowa na dół – zakomenderowała, a potem usłyszałem otwierające się drzwi. Sięgnąłem na oślep w stronę, z której dobiegał jej głos, i trafiłem na jej szczupłą, zimną rękę. Zamarła, gdy jej dotknąłem. Nie oponowała nawet wtedy, gdy zacisnąłem palce na skórzanym mankiecie jej kurtki. – Co ty robisz? – zapytałem. – Jedź! Mój wzrok powoli przyzwyczajał się do ciemności, rozpoznawałem na razie jedynie jej oczy, w których odbijało się światło reflektorów. Popatrzyły na trzymającą ją rękę, a potem

zmrużyły się i przeniosły na przednią szybę, za którą musieli stać ci dwoje, mężczyzna i kobieta, z pewnością oceniający sytuację. Strzał mógł paść w każdej chwili. – Dasz mi sekundę, Beau? – zapytała przez zaciśnięte zęby. Mogła bez problemu wyrwać się z mojego uścisku, a jednak czekała, aż zdecyduję się ją puścić. Nie miałem takiego zamiaru. – Jeśli wysiądziesz, ja idę z tobą – powiedziałem cicho. – Nie pozwolę, żeby cię zastrzelili. Jeszcze przez ułamek sekundy patrzyła przed siebie, po czym zamknęła z hukiem drzwi i zaczęliśmy się cofać z ogromną prędkością, chyba ze sto na godzinę. – Dobrze – prychnęła. Wykonała ostry skręt i chwilę później pędziliśmy do przodu. – Zapnij pasy – poleciła. Musiałem puścić jej rękę, ale pewnie i tak powinienem był to zrobić. To nie do końca naturalne, żeby tak trzymać się dziewczyny. Ale zrobiłem to z... żalem. Trzask zapinanego pasa zabrzmiał jak wystrzał na tle panującej w aucie ciszy. Edythe skręciła ostro w lewo i przejechała przez kilka znaków stopu bez zatrzymywania się. A jednak czułem się dziwnie bezpiecznie i zupełnie mnie nie interesowało, dokąd jedziemy. Wpatrywałem się w jej twarz, oświetloną jedynie bladymi lampkami na desce rozdzielczej, i czułem ogromną ulgę, znacznie wykraczającą poza fakt, że udało mi się umknąć przestępcom. Była tu. Prawdziwa. Dopiero po dłuższej chwili zauważyłem coś jeszcze. Wyglądała na totalnie, maksymalnie wkurzoną. – Wszystko w porządku? – zapytałem. Zaskoczyło mnie to, jak bardzo jestem zachrypnięty. – Nie – burknęła. Czekałem w milczeniu, wpatrując się w jej ściągniętą gniewem twarz. Nagle samochód się zatrzymał. Rozejrzałem się dokoła, ale nie zauważyłem nic prócz ciemnych sylwetek drzew majaczących wzdłuż pobocza. Wyjechaliśmy poza granice miasta. – Beau, naprawdę nic ci nie jest? – zapytała twardym tonem. – Nie. – Głos nadal miałem ochrypły. – A tobie? Wtedy dopiero na mnie spojrzała, na jej twarzy malowały się złość i niedowierzanie. – Oczywiście, że nic mi nie jest. – To dobrze – odparłem. – Mogę zapytać, dlaczego jesteś zła? Zrobiłem coś nie tak? Wypuściła gwałtownie powietrze z płuc. – Nie bądź głupi, Beau. – Przepraszam. Ponownie spojrzała na mnie z niedowierzaniem, a potem pokręciła głową. – Myślisz, że mógłbyś zostać na chwilę w samo...

Zanim zdołała dokończyć zdanie, chwyciłem jej dłoń opartą na gałce zmiany biegów. Znowu zamarła, ale nie zabrała ręki. Po raz pierwszy dotykałem jej skóry celowo, a nie przypadkowo i dłużej niż przez ułamek sekundy. Chociaż była tak zimna, jak się spodziewałem, moja dłoń aż płonęła od tego dotyku. Miała taką gładką skórę. – Beze mnie nigdzie nie pójdziesz. Popatrzyła na mnie wściekle i tak jak wcześniej czekała, aż ją puszczę, zamiast wyrwać mi się, co z pewnością przyszłoby jej z łatwością. Po chwili zamknęła oczy. – Dobrze – powiedziała. – Daj mi minutę. Nie miałem nic przeciwko temu. Trzymałem rękę na jej dłoni i wykorzystując to, że miała przymknięte powieki, wpatrywałem się w nią bezwstydnie. Pomału napięcie zaczęło znikać z jej twarzy, wkrótce była znowu gładka i pozbawiona emocji, jak posąg. Cudowny posąg, wyrzeźbiony przez genialnego artystę. Może Afrodyta? Tak chyba nazywała się bogini piękności? W samochodzie znów czuć było ten sam delikatny zapach – coś ulotnego, czego nie potrafiłem z niczym skojarzyć. A potem otworzyła oczy i spojrzała powoli na moją rękę. – Czy chcesz... chcesz, żebym cię puścił? – zapytałem. – Tak chyba będzie najlepiej – powiedziała ostrożnie. – Ale nigdzie nie pójdziesz? – upewniłem się. – Chyba nie, skoro jesteś temu przeciwny. Niechętnie puściłem jej dłoń. Miałem wrażenie, że trzymam garść kostek lodu. – Lepiej? – zapytałem. Wzięła głęboki wdech. – Nie za bardzo. – O co chodzi, Edythe? Prawie się uśmiechnęła, ale w jej oczach nie było radości. – Może cię to zdziwi, ale bywam dość porywcza. Niekiedy nie potrafię wybaczyć temu, kto mnie... uraził. – Czy ja... – Przestań, Beau – odparła, zanim zdołałem dokończyć zdanie. – Nie mówię o tobie – dodała i popatrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. – Zdajesz sobie sprawę, że oni nie żartowali? Że naprawdę zamierzali cię z a b i ć? – Taaa. Domyśliłem się, że przynajmniej spróbują. – To kompletny idiotyzm! – Znów zaczęła się nakręcać. – Kto daje się zabić w P o r t A n g e l e s? Co jest z tobą, Beau? Dlaczego wszystko, co niebezpieczne, dziwnym trafem znajduje akurat c i e b i e?

Zamrugałem. – Ja... nie mam pojęcia. Przechyliła głowę na bok, zacisnęła wargi i wypuściła powietrze nosem. – A więc nie mogę nauczyć tych opryszków dobrych manier? – Eeee... proszę, nie rób tego. Westchnęła, długo i przeciągle, i znów przymknęła powieki. – Wielka szkoda. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, próbowałem wymyślić coś, co by wynagrodziło jej... nie wiem, rozczarowanie? Tak to odbierałem, była rozczarowana, że nie pozwoliłem jej ruszyć na bandę uzbrojonych gangsterów, którzy ją o b r a z i l i, wygrażając mi pistoletem. Przecież to nie miało sensu, zwłaszcza gdy sobie przypomniałem, że kazała mi zostać w samochodzie. Zamierzała iść do nich pieszo? Odjechaliśmy ładnych parę kilometrów. Po raz pierwszy tego wieczoru przyszło mi do głowy słowo wypowiedziane przez Jules. W tym samym momencie Edythe otworzyła oczy, a ja zacząłem się zastanawiać, czy jednak nie czyta w moich myślach. Ale ona tylko spojrzała na zegar i znów westchnęła. – Twoi przyjaciele zapewne się o ciebie niepokoją. Minęło wpół do siódmej. Miała rację. W milczeniu zapaliła silnik i zawróciła w kierunku miasta, nadal nie zważając na ograniczenie prędkości. Wkrótce znaleźliśmy się w świetle ulicznych latarni. Pędziliśmy, wymijając slalomem wolno jadące auta, a potem Edythe zaparkowała równolegle w miejscu, które wydawało się zbyt małe na volvo. A jednak wślizgnęła się w nie za pierwszym podejściem. Spojrzałem na jaskrawy neon kina. Jeremi i Allen właśnie odchodzili w przeciwną stronę. – Skąd wiedziałaś, gdzie...? – zacząłem, ale w końcu tylko pokręciłem głową. – Zatrzymaj ich, zanim będę musiała gonić za nimi po mieście. Jeśli jeszcze raz wpadnę na tych typków, nie będę w stanie się pohamować. Dziwne, że jej aksamitny głos mógł brzmieć tak... złowrogo. Wyskoczyłem z auta, ale rękę oparłem na framudze drzwi. Tak jak wcześniej, tak i teraz ją przytrzymywałem. – Jeremi! Allen! Nie odeszli daleko, a ulga malująca się na ich twarzach szybko ustąpiła zaskoczeniu, kiedy zauważyli samochód, przy którym stałem. Allen wbił wzrok we wnętrze volvo, po czym otworzył szeroko oczy ze zdumienia. – Gdzie się podziewałeś? – zapytał Jeremi. – Myśleliśmy, że uciekłeś. – Zgubiłem się. A potem wpadłem na Edythe. Edythe pochyliła się do przodu i uśmiechnęła do nich przez przednią szybę. Teraz to Jeremi wybałuszył oczy. – O... cześć, Edythe – powiedział Allen.

Pomachała mu dwoma palcami, a wtedy głośno przełknął ślinę. – Hej – odezwał się Jeremi i wbił wzrok we mnie. Pewnie musiałem dziwnie wyglądać, bo nadal trzymałem się jedną ręką samochodu. Nie zamierzałem jednak pozwolić jej odjechać. – No... film już się chyba zaczął. – Przepraszam za spóźnienie. – Pewnie jeszcze lecą reklamy – odparł, spoglądając na zegarek. – A ty... – popatrzył na moją rękę – idziesz w końcu z nami, czy nie? Zawahałem się i spojrzałem na Edythe. – Miałabyś ochotę wybrać się z nami do kina... Edythe? – zapytał uprzejmie Allen, chociaż jej imię z trudem przeszło mu przez usta. Otworzyła drzwi i wysiadła, strząsając z twarzy długie włosy. Oparła się o wóz i uśmiechnęła do chłopaków, ukazując dołeczki w policzkach. Jeremiemu opadła szczęka. – Już widziałam ten film, ale dziękuję, Allen – odparła. Allen zamrugał i chyba zapomniał języka w gębie. Od razu poczułem się trochę lepiej, jak widać nie tylko ja w jej obecności idiociałem. Nic nie można z tym zrobić. Edythe przeniosła wzrok na mnie. – W skali od jednego do dziesięciu, jak bardzo masz ochotę obejrzeć ten film? – szepnęła. Minus pięć tysięcy, pomyślałem. – Niespecjalnie – odparłem. Skierowała swój uśmiech na Jeremiego. – Czy zepsujemy wam wieczór, jeśli pozwolę Beau zaprosić się na kolację? – zapytała. Jeremi pokręcił głową, jeszcze nie zauważył, że ma otwarte szeroko usta. – Dzięki – powiedziała mu z uśmiechem. – Odwiozę Beau do domu. – To mówiąc, wsiadła do samochodu. – Chodź, Beau! Allen i Jeremi gapili się na nas bez słowa. Wzruszyłem ramionami i zająłem miejsce pasażera. – ...d o l i c h a – usłyszałem tylko głos Jeremiego, gdy zamykałem drzwi. Nie miałem jednak okazji przypatrzeć się ponownie ich reakcji, bo Edythe już pędziła przed siebie. – Naprawdę masz ochotę na kolację? – zapytałem. Spojrzała na mnie pytająco. Czy myślała o tym samym co ja – że nigdy nie widziałem, by cokolwiek jadła? – Pomyślałam, że może ty masz – stwierdziła w końcu. – Niekoniecznie. – Jeśli wolisz wrócić do domu... – Nie, nie – powiedziałem zbyt szybko. – Możemy iść na kolację. Po prostu równie dobrze możemy zrobić coś innego. Na cokolwiek masz ochotę.

Uśmiechnęła się i zatrzymała auto. Staliśmy tuż pod włoską knajpką. Dłonie mi się nieco spociły, kiedy wyskoczyłem z samochodu, żeby przytrzymać dla niej drzwi restauracji. Nigdy nie byłem na p r a w d z i w e j randce. Owszem, w Phoenix zaliczyłem kilka wspólnych wyjść, ale uczciwie mówiąc, nie przejmowałem się wcale, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczę te dziewczyny. Tym razem było inaczej. Za każdym razem, gdy pomyślałem, że mogłaby zniknąć, ogarniała mnie panika. Uśmiechnęła się do mnie, gdy mnie mijała, aż serce fiknęło mi koziołka. Restauracja, jak to poza sezonem, niemal świeciła pustkami. Właścicielem był niezwykle zadbany mężczyzna, zaledwie kilka lat starszy ode mnie, mniej więcej mojego wzrostu, ale szerszy w ramionach. Zareagował podobnie jak Allen i Jeremi, to znaczy ledwo odzyskał kontrolę nad swoją twarzą, wybałuszył oczy. Zaraz potem pojawił się jednak nadskakujący uśmiech, przesadnie głęboki ukłon – wszystko wyłącznie pod adresem Edythe. Byłem pewien, że nawet nie zauważył mojej obecności. – Czym mogę służyć? – zapytał, prostując się. W dalszym ciągu patrzył tylko na nią. – Poprosimy o stolik dla dwóch osób. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że i ja tu jestem, obdarzył mnie jednak przelotnym, lekceważącym spojrzeniem i natychmiast przeniósł wzrok na nią. Wcale nie miałem mu tego za złe. – Oczywiście, eee... m a d e m o i s e l l e. – Chwycił dwa oprawione w skórę jadłospisy i gestem nakazał Edythe, żeby szła za nim. Przewróciłem oczami. S i g n o r i n a, tego słowa chyba chciał użyć? Poprowadził nas do czteroosobowego stolika w najbardziej zatłoczonej części sali. Chwyciłem za krzesło, ale Edythe pokręciła głową. – Zależałoby nam na większej prywatności – oświadczyła cicho. – Wydawało mi się, że musnęła jego dłoń czubkami palców, co było zupełnie do niej niepodobne, ale zaraz wsunął rękę do kieszeni i zdałem sobie sprawę, że po prostu wręczyła mu napiwek. Poza starymi filmami nigdy przedtem nie widziałem, żeby ktoś nie zaakceptował stolika w restauracji. – Oczywiście. – Mężczyzna był najwyraźniej równie zdumiony jak ja. Przeszliśmy za przepierzenie, gdzie stoliki, wszystkie puste, stały w przytulnych wnękach. – Czy to państwu odpowiada? – Idealnie. – Posłała mu oszałamiający uśmiech. Właściciel zamarł na dłuższą chwilę niczym sarna w świetle reflektorów, po czym odwrócił się powoli i odszedł, nadal trzymając pod pachą nasze jadłospisy. Edythe usiadła przy jednym ze stolików, blisko krawędzi, mogłem więc tylko zająć miejsce naprzeciwko niej. Zawahałem się i usiadłem. Coś załomotało za przepierzeniem, jakby ktoś potknął się o własne stopy i z trudem utrzymał równowagę. Bardzo znajomy dźwięk.

– To nie było miłe z twojej strony. Spojrzała na mnie zaskoczona. – Nie rozumiem. – Nie wiem, co robisz, ale mącisz ludziom w głowach tymi swoimi dołeczkami, hipnotyzowaniem i nie wiem czym jeszcze. Facet mógł zrobić sobie krzywdę po drodze. Uśmiechnęła się blado. – Mącę w głowach? – Nie zauważyłaś, jakie wrażenie wywierasz na ludziach? – Coś tam zauważyłam... – Spoważniała na chwilę, ale zaraz znów na jej twarzy pojawił się uśmiech. – Ale nikt dotąd nie oskarżył mnie o dołeczki i hipnotyzm. – Myślisz, że inni tak łatwo stawiają na swoim? Przechyliła głowę, puszczając moje pytanie mimo uszu. – Na ciebie też to działa? – Bez przerwy – westchnąłem. W tej samej chwili pojawił się kelner. Popatrzył na Edythe i jego spojrzenie przerodziło się w podziw pomieszany ze zdumieniem. Cokolwiek powiedział mu właściciel, i tak musiał czuć się oszołomiony. – Dobry wieczór, mam na imię Sal i będę dziś państwa obsługiwać. Co mogę podać państwu do picia? – On też nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. – Beau? – zapytała Edythe. – Dla mnie colę. Równie dobrze mógłbym milczeć, bo kelner patrzył tylko na nią. Uśmiechnęła się do mnie i zwróciła do niego: – Dwie cole – uściśliła i zupełnie jakby przeprowadzała eksperyment, uśmiechnęła się szeroko, prezentując mu dołeczki w policzkach. Kelner zachwiał się, jakby miał się przewrócić. Edythe zacisnęła usta, próbując powstrzymać śmiech. Kelner pokręcił głową i zamrugał, żeby odzyskać przejrzystość myśli. Przyglądałem się mu ze współczuciem. Doskonale wiedziałem, co teraz czuje. – Oraz menu? – dodała pytająco, gdy się nie ruszył. – Oczywiście, już przynoszę. – Odszedł, kręcąc głową. – Naprawdę wcześniej tego nie zauważyłaś? – zapytałem. – Od dawna nie zwracam uwagi na to, co inni sądzą na mój temat. Poza tym zwykle nie uśmiecham się tak często. – Pewnie tak jest bezpieczniej – dla wszystkich. – Dla wszystkich oprócz ciebie. Czy możemy porozmawiać o tym, co się dzisiaj stało? – Hę? – O tym, że o mały włos, a pożegnałbyś się z życiem. Czy już zapomniałeś?

– Ach. – W zasadzie zapomniałem. – Jak się czujesz? – Co masz na myśli? – Miałem nadzieję, że nie włączy tego swojego hipnotyzującego spojrzenia i nie zmusi mnie do powiedzenia prawdy, bo w tej chwili czułem po prostu euforię. Była tu ze mną, i to nieprzypadkowo, mogłem dotknąć jej ręki i czekały mnie jeszcze co najmniej dwie godziny w jej towarzystwie, bo przecież obiecała, że odwiezie mnie do domu. Jeszcze nigdy nie czułem się jednocześnie taki szczęśliwy i taki niepewny. – Nie jest ci niedobrze, nie kręci ci się w głowie...? Ta jej wyliczanka przypominała badanie lekarskie. A poza tym nie było mi niedobrze ani nie kręciło mi się w głowie – przynajmniej nie w medycznym tego słowa znaczeniu. – A powinno? Roześmiała się. – Cóż, czekam na jakieś objawy szoku. Widziałam już, że może zostać wywołany znacznie mniej poważnymi czynnikami. – Nie. Dobrze się czuję. Nic mi nie jest. – Prawdę powiedziawszy, ucieczka przed pewną śmiercią wcale nie była najciekawszym zdarzeniem dzisiejszego wieczoru i już nawet nie wracałem do niej myślami. – Tak czy siak, wolałabym, żebyś coś zjadł. W tej samej chwili wrócił kelner z colą i koszyczkiem pieczywa. Rozkładając to wszystko na stole, stał do mnie tyłem, menu wręczył tylko Edythe. Ponieważ skończyła już z eksperymentami, nawet na niego nie spojrzała, tylko przesunęła kartę w moją stronę. Odchrząknął nerwowo. – Mamy kilka specjalności lokalu. Ravioli z grzybami oraz... – Brzmi nieźle – przerwałem mu. Nieważne, co mi przyniesie, jedzenie było najmniej istotne. – Poproszę. – Odezwałem się nieco głośniej, niż to było konieczne, ale nie miałem pewności, czy zdaje sobie sprawę z mojej obecności. W końcu spojrzał na mnie z zaskoczeniem i ponownie przeniósł całą uwagę na Edythe. – A dla pani... – To wszystko. Dziękuję. Oczywiście. Odczekał jeszcze chwilę, jak sądziłem, licząc na kolejny uśmiech. Facet widocznie lubił cierpieć. Ponieważ Edythe nie spuszczała ze mnie wzroku, odszedł niepocieszony. – Pij – poleciła. Zabrzmiało to jak rozkaz. Posłusznie wziąłem łyk napoju, a potem jeszcze jeden, większy. Nie wiedziałem, że tak bardzo chce mi się pić. Zanim się zorientowałem, wysączyłem wszystko do dna i Edythe podsunęła mi swoją szklankę. – Nie muszę – zapewniłem ją. – Ja tego nie wypiję – odparła, a ton jej głosu dodał: „idioto”.

– Dobrze – zgodziłem się, nadal spragniony, i wypiłem całą jej colę. – Dzięki – wymamrotałem. Po głowie cały czas chodziło mi słowo, o którym wolałem nie myśleć. Lodowaty napój sprawił, że po moim ciele rozszedł się chłód i zadrżałem. – Zimno ci? – zapytała poważnie. Znów brzmiała jak lekarka. – To od lodowatej coli – wyjaśniłem, podczas gdy moim ciałem wstrząsnął kolejny dreszcz. – Nie masz kurtki? – Mam, mam. – Mechanicznie poklepałem siedzenie obok. – Ach – przypomniało mi się – została w aucie Jeremiego. Wzruszyłem ramionami i ponownie zadrżałem. Edythe zaczęła odwiązywać cielistą chustkę z szyi. Zdałem sobie nagle sprawę, że nigdy nie zwracałem uwagi na jej ubrania. Jedyne, co pamiętałem, to ta czarna suknia z mojego snu... Ale chociaż nie rejestrowałem żadnych szczegółów jej garderoby, wiedziałem, że wybierała jasne kolory. Tak jak dzisiaj – miała na sobie cienki biały golf i krótką jasnopopielatą skórzaną kurtkę. Uświadomiłem sobie, że zwykle zakrywała większość skóry, co przywiodło mi na myśl głęboki dekolt tej sukienki ze snu. To był błąd. Na szyi wystąpiły mi od razu czerwone plamy. – Proszę. – Rzuciła mi chustkę. Odsunąłem ją. – Naprawdę nie trzeba. Przechyliła głowę na bok. – Masz gęsią skórkę na szyi, Beau. To nie jest damska apaszka, jeśli tym się martwisz. Ukradłam ją Archiemu. – Nie trzeba – powtórzyłem uparcie. – Dobrze. Royal ma kurtkę w bagażniku. Zaraz wra... Zrobiła ruch, jakby chciała się podnieść, a wtedy wyciągnąłem rękę, próbując chwycić ją za dłoń, nie pozwolić jej odejść. Zabrała szybko ręce, schowała je pod stołem, ale nie wstała. – Nie odchodź – powiedziałem cicho. Wiedziałem, że moje emocje są zbyt silne – w końcu szła tylko do samochodu, nie znikała na zawsze – ale nie potrafiłem zdobyć się na normalny ton. – Już zakładam, widzisz? Chwyciłem apaszkę – była miękka i wcale nie ciepła, jaka powinno być, skoro ktoś ją nosił – i zacząłem obwiązywać ją sobie wokół szyi. Nigdy w życiu nie nosiłem żadnej chustki, okręcałem ją więc tak długo, aż skończył się materiał. Przynajmniej zakryje czerwone plamy na mojej szyi. Może jednak p o w i n i e n e m kupić sobie apaszkę? Ta pachniała cudownie, a przy tym znajomo. To był ten zapach, który unosił się w jej samochodzie. Zapewne j e j zapach. – Dobrze zawiązałem? – zapytałem. Delikatna tkanina ogrzewała mi skórę, więc rzeczywiście się przydała. – Pasuje do ciebie – odparła, ale zaraz wybuchnęła śmiechem, więc domyśliłem się,

że odpowiedź brzmi: „nie”. – Często podbierasz rzeczy Archiego? Wzruszyła ramionami. – Ma świetny gust. – Nigdy nie opowiadałaś mi o swojej rodzinie. Ostatnio zabrakło nam czasu. – Czy to było zaledwie w zeszły czwartek? Wydawało się, że upłynęło znacznie więcej dni. Przysunęła koszyk z pieczywem w moją stronę. – Nie jestem w szoku – oznajmiłem. – Zrób to dla mnie – odparła, po czym uśmiechnęła się i spojrzała na mnie w ten swój specyficzny sposób, który zawsze działał na mnie zniewalająco. – Uch – mruknąłem i ułamałem kawałek bagietki. – O to chodziło – zaśmiała się. Spojrzałem na nią spode łba, przeżuwając pieczywo. – Nie wiem, jak możesz być taki zblazowany po tym, co się stało. Nawet nie wydajesz się poruszony. Normalny człowiek... – Pokręciła głową. – Ale ty nie jesteś normalny, prawda? Przełknąłem bułkę. – Jestem najnormalniejszą osobą na świecie. – Każdy tak myśli o sobie. – T y też? – rzuciłem jej wyzwanie. Zacisnęła usta. – No właśnie. Zamierzasz kiedykolwiek odpowiedzieć na moje pytanie czy nie ma takiej opcji? – To zależy od pytania. – W takim razie powiedz mi, jakie mogę zadać. Nadal nad tym rozmyślała, kiedy kelner przyniósł moje jedzenie. Zdałem sobie sprawę, że oboje nieświadomie pochylaliśmy się ku sobie, bo kiedy mężczyzna pojawił się na horyzoncie, gwałtownie się wyprostowaliśmy. Postawił przede mną talerz – potrawa wyglądała zachęcająco – i odwrócił się do Edythe. – Czy nie zmieniła pani zdania? – zapytał. – Mogę czymś służyć? Pewnie poniosła mnie wyobraźnia, ale doszukałem się w jego słowach podwójnego znaczenia. – Nie, dziękuję, tylko jeszcze po coli. – Wskazała na dwie puste szklanki, nie odrywając ode mnie wzroku. Kelner spojrzał na mnie, widziałem po jego spojrzeniu, że zastanawia się, jakim cudem ktoś taki jak Edythe może patrzeć na mnie w taki sposób. Cóż, dla mnie to też pozostawało tajemnicą. Zabrał szklanki i odszedł. – Domyślam się, że masz do mnie mnóstwo pytań – szepnęła.

– Zaledwie parę tysięcy. – Tak sądziłam... A mogę zapytać cię o coś pierwsza? Czy to będzie niesprawiedliwe? Czy to oznaczało, że odpowie na moje pytania? Pokiwałem ochoczo głową. – Co chciałabyś wiedzieć? Wpatrywała się w blat stołu, oczy ukrywała za zasłoną gęstych rzęs. Włosy opadły jej do przodu, przesłaniając część twarzy. Kiedy się odezwała, jej głos był zaledwie szeptem. – Wcześniej rozmawialiśmy o tym, że próbujesz... próbujesz rozgryźć, kim jestem. Zastanawiałam się, czy poczyniłeś jakieś postępy w tej kwestii. Milczałem, więc w końcu podniosła wzrok. Cieszyłem się, że mam na szyi chustkę, chociaż i tak nie była w stanie zamaskować rumieńca, który zakwitał mi na policzkach. Co miałem powiedzieć? Czy rzeczywiście robiłem postępy? Czy tylko pojawiła się nowa teoria, jeszcze bardziej idiotyczna niż radioaktywne pająki? Jak miałem wypowiedzieć na głos to słowo, o którym starałem się nie myśleć przez całą noc? Nie mam pojęcia, jak wyglądała moja mina, ale Edythe nagle złagodniała. – A więc jest aż tak źle? – Czy mogę... czy możemy nie rozmawiać o tym tutaj? – Przeniosłem wzrok na cienkie przepierzenie oddzielające nas od reszty restauracji. – Bardzo źle – mruknęła pod nosem. W jej oczach pojawiło się coś smutnego, niemal dziwnego. Wydawała się zmęczona, pokonana. Wyraz zmartwienia na jej twarzy sprawiał mi niespodziewany ból. – Chodzi o to – odezwałem się, próbując nadać mojemu głosowi lekki ton – że jeśli ja odpowiem pierwszy na twoje pytanie, ty już nic mi nie powiesz. Tak jak zwykle. Dlatego... ty pierwsza. Rozchmurzyła się. – Wymiana? – Tak jest. Wrócił kelner z colą. Tym razem postawił szklanki bez słowa i odszedł. Byłem ciekaw, czy też wyczuł istniejące między nami napięcie. – Myślę, że możemy spróbować – szepnęła. – Jednak niczego nie obiecuję. – Okej... – Zacząłem od najbardziej niewinnego. –– Co robisz w Port Angeles? Splotła powoli dłonie na stole i opuściła wzrok. Zerknęła na mnie spod zasłony gęstych rzęs, na jej ustach błąkał się cień uśmiechu. – Następne proszę. – Ale to jest najłatwiejsze! Wzruszyła ramionami. – Następne proszę. Sfrustrowany spuściłem wzrok. Odwinąłem z serwetki sztućce i wbiłem widelec w ravioli.

Nie spieszyłem się, potrzebowałem czasu do namysłu. Starannie przeżułem pierwszy kęs. Grzyby były wyśmienite. Upiłem kolejny łyk coli i dopiero wtedy na nią spojrzałem. – Dobra – rzuciłem ze złością i zacząłem powoli. – Załóżmy zatem, że hipotetycznie... ktoś... potrafi czytać ludziom w myślach, wszystkim, z kilkoma wyjątkami. – Brzmiało to wyjątkowo kretyńsko. Nie ma mowy, żeby to skomentowała. Ale ona podniosła głowę i spojrzała na mnie spokojnie. – Z j e d n y m j e d y n y m wyjątkiem – uściśliła. – Hipotetycznie. Cholera jasna. Musiała minąć chwila, zanim doszedłem do siebie. Edythe czekała cierpliwie. – Okej. – Zadałem sobie sporo trudu, żeby zabrzmiało to nonszalancko. – Z jednym wyjątkiem. Jak to działa? Jakie są ograniczenia? Jak... ten ktoś... mógłby zlokalizować inną osobę dokładnie we właściwym momencie? Skąd wiedziałby, że ta osoba jest w opałach? – Hipotetycznie, rzecz jasna? – Tylko hipotetycznie. – Cóż, jeśli ten... ktoś... – Nazwijmy ją Jane – zasugerowałem. Uśmiechnęła się kwaśno. – Niech będzie Jane. Gdyby ta twoja hipotetyczna Jane bardziej się skupiła, nie musiałaby pojawiać się w ostatniej chwili – wyznała i przewróciła oczami. – Nadal nie rozumiem, jak to w ogóle mogło się stać. Jak można wpadać w takie kłopoty, tak często i w tak nieprawdopodobnych miejscach? Popsułbyś statystyki kryminalne w Port Angeles na najbliższych dziesięć lat. – Nie rozumiem, dlaczego miałaby to być moja wina. Popatrzyła na mnie ze znajomą frustracją w oczach. – Ja też nie. Ale nie wiem, kogo mam winić. – Skąd wiedziałaś? – Nie potrafiłem pohamować ciekawości. Wbiła we mnie wzrok, rozdarta, widać było, że walczy z pragnieniem, by zdradzić mi prawdę. – Możesz mi zaufać – wyszeptałem. Powoli wyciągnąłem rękę, ale cofnęła szybko dłonie, więc oparłem palce na stole. – Chciałabym – powiedziała jeszcze ciszej niż ja. – Ale to nie jest właściwe rozwiązanie. – Proszę. Wahała się jeszcze przez sekundę, a potem słowa popłynęły z jej ust jednym strumieniem. – Pojechałam za tobą do Port Angeles. Nigdy wcześniej nie próbowałam utrzymać przy życiu konkretnej osoby, a jak się okazuje, to trudniejsze, niż sądziłam. Pewnie dlatego, że chodzi o ciebie. Przeciętnego człowieka nie spotyka codziennie tyle katastrof co ciebie. Myliłam się co do jednego – ty nie przyciągasz wyłącznie wypadków. To zbyt wąska definicja. Ty przyciągasz wszelakie kłopoty. Jeśli ktoś lub coś w promieniu piętnastu

kilometrów stanowi zagrożenie, z pewnością stanie na twojej drodze. Wcale nie przejąłem się tym, że za mną jechała, co więcej, poczułem dziwną radość z tego powodu. Była tu ze względu na m n i e. Patrzyła na mnie, czekając jak zareaguję. Przypomniałem sobie to, co mówiła – dzisiaj i wcześniej... „Uważasz, że można by się mnie bać?”. – Siebie także zaliczasz do tej kategorii? – zgadłem. Z twarzy Edythe odpłynęły wszelkie uczucia. – Bez wątpienia. Znów wyciągnąłem rękę przez stół, nie zwracając uwagi na to, że odsuwa dłoń, i położyłem palce na jej palcach. Były chłodne i twarde niczym kamień. – Dziękuję – szepnąłem. – To już drugi raz. Patrzyła na mnie w milczeniu, marszcząc czoło. Chciałem złagodzić napięcie, zażartować. – Nie przyszło ci do głowy, że może mój los został przypieczętowany już za pierwszym razem, przed samochodem Taylor, a ty z nim igrasz? No wiesz, jak w tym filmie Oszukać przeznaczenie? Nie roześmiała się. Co więcej, bruzda na jej czole się pogłębiła. – Edythe? Znów popatrzyła na mnie z ukosa, włosy przesłoniły jej twarz. Odezwała się tak cicho, że ledwo ją słyszałem: – Śmierć była ci pisana wcześniej – wyszeptała cicho. – Gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Już trzy razy o mało nie zginąłeś. Za pierwszym razem uratowałam cię... przed samą sobą. Przypomniałem sobie bardzo wyraźnie tamto jej mordercze spojrzenie na pierwszej biologii. Pamiętałem dobrze, co wtedy przyszło mi do głowy: „Gdyby wzrok mógł zabijać”... – Pamiętasz? – Wpatrywała się we mnie z powagą. – Rozumiesz? – Tak. Czekała na coś więcej, na inną reakcję. Była zaskoczona, że milczę. – Możesz stąd odejść. Twoi koledzy nadal siedzą w kinie. – Nie chcę odchodzić. Nagle wpadła w rozdrażnienie. – Jak możesz tak mówić? Poklepałem ją po ręce, zupełnie spokojny. Podjąłem już decyzję w tej kwestii. Nie miało dla mnie znaczenia, czy Edythe jest... niebezpieczna. O n a miała dla mnie znaczenie. Tam, gdzie była ona, tam i ja chciałem się znajdować. – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie – stwierdziłem, bagatelizując jej złość. – Jak mnie znalazłaś? Przez chwilę patrzyła na mnie wściekle, jakby chciała i mnie rozzłościć. Ponieważ to nie

podziałało, pokręciła głową i głośno westchnęła. – Miałam na oku myśli Jeremiego – przyznała, jakby to była najnormalniejsza rzecz pod słońcem. – Ale nieuważnie, w końcu kto trafia na morderców w Port Angeles? Przegapiłam moment, w którym się odłączyłeś. Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, zaczęłam jeździć po mieście, szukając kogoś, kto cię widział. Znalazłam księgarnię, do której się wybrałeś, ale wiedziałam, że nie wszedłeś do środka, za to udałeś się na południe. Prędzej czy później musiałeś wrócić do centrum. Czekając na ciebie, sprawdzałam wyrywkowo myśli przechodniów, licząc na to, że w ich wspomnieniach zobaczę, gdzie się znajdujesz. Z pozoru nie miałam powodów do niepokoju, ale dręczyło mnie dziwne przeczucie... – Zamyślona patrzyła gdzieś poza mnie. – Zaczęłam krążyć po okolicy samochodem, nadal... nasłuchiwałam. Zapadał już zmrok. Miałam właśnie zacząć szukać cię na piechotę, gdy wtem... – Przerwała i zacisnęła zęby. – Co się stało? Przeniosła na mnie wzrok. – Usłyszałam jej myśli. Zobaczyłam w jej myślach twoją twarz, wiedziałam, co planuje. – Ale zdążyłaś w samą porę. – Było mi... bardzo... ciężko... – nawet nie wiesz jak – tak po prostu odjechać i... darować im życie. Wiem, że postąpiłam właściwie, ale i tak... to trudne. Wolałem sobie nie wyobrażać, co by zrobiła, gdybym nie kazał jej odjechać. Nie chciałem, żeby moja wyobraźnia podążała swobodnie tą ścieżką. – To jeden z powodów, dla których chciałam pójść z tobą do restauracji. Mogłam ci pozwolić iść do kina z Allenem i Jeremim, ale bałam się, że zacznę tamtych szukać, gdy tylko zostanę sama. Moja ręka nadal spoczywała na jej dłoni. Palce zaczynały mi już drętwieć, jednak nie zwracałem na to uwagi. Skoro ona nie protestowała, nie zamierzałem się ruszać. Obserwowała mnie uważnie, czekając na reakcję, która się nie pojawiała. Wiedziałem, że ta jej szczerość ma posłużyć jako ostrzeżenie, ale traciła czas. Wzięła głęboki wdech. – Masz ochotę na coś jeszcze? – zapytała. – Nie, najadłem się. – Chcesz już wracać do domu? – Nie spieszy mi się – odparłem po chwili. Skrzywiła się, jakby moja odpowiedź jej się nie spodobała. – Mogę zabrać ręce? Szybko odsunąłem swoje. – Przepraszam. Wyjęła coś z kieszeni, zerkając przy tym na mnie. – Jest szansa, że w ciągu piętnastu minut ani razu mnie niepotrzebnie nie przeprosisz?

Skoro niepotrzebnie przeprosiłem ją za to, że dotknąłem jej dłoni, czy to oznaczało, że dotyk jej się podobał? Czy tylko, że nie czuła się z tego powodu obrażona? – Eee... chyba nie – przyznałem. Zaśmiała się, ale niemal w tej samej chwili zjawił się kelner. – Jak państwu... – zaczął, ale mu przerwała. – Skończyliśmy, dziękujemy. To powinno wystarczyć, reszty nie trzeba. I już podniosła się z miejsca. Zacząłem szukać portfela. – Eeee, pozwól, że... przecież nawet nic nie zamówiłaś... – Ja stawiam, Beau. – Ale... – Nie daj się wkręcić w przestarzałe stereotypy ról płciowych. Skierowała się w stronę wyjścia, więc przyspieszyłem kroku, żeby ją dogonić, zostawiając za sobą zdumionego kelnera ze studolarowym banknotem na stole. Wyminąłem ją i podbiegłem do drzwi, ignorując to, co mówiła o stereotypowych rolach płci. Wiedziałem, że jest szybsza, niż mogę to sobie wyobrazić, ale siedzący w restauracji ludzie zmusili ją do zachowywania się tak, jakby była jedną z nich. Gdy przytrzymałem dla niej drzwi, zmierzyła mnie dziwnym spojrzeniem – jakby czuła się wzruszona tym gestem, a jednocześnie zła. Postanowiłem zignorować tę drugą część i przyspieszyłem, żeby otworzyć jej także drzwi do auta. Nie miałem z tym problemów, nawet nie zamknęła ich na klucz. Teraz miała rozbawiony wyraz twarzy, co wziąłem za dobrą monetę. Niemal pobiegłem do strony pasażera, znacząc palcami drogę na masce. Miałem przygnębiające przeczucie, że Edythe żałuje tego, co mi powiedziała, i że może odjechać beze mnie i zniknąć w ciemności. Kiedy wsiadłem, patrzyła znacząco na pas, dopóki się nie zapiąłem. Przez chwilę sądziłem, że jest absolutną zwolenniczką przestrzegania zasad bezpieczeństwa – a potem zwróciłem uwagę, że ona swojego nie zapięła, za to pędzimy przez ulicę bez śladu ostrożności z jej strony. – A teraz – odezwała się z ponurym uśmiechem – twoja kolej.

9 Teoria – Czy mogę zadać ci jeszcze jedno pytanie? – wymamrotałem, gdy ona pędziła pustą ulicą. Nie spieszyło mi się, żeby samemu zacząć odpowiadać. – Umówiliśmy się. – Pokręciła głową. – To nawet nie jest pytanie, tylko wyjaśnienie czegoś, o czym mówiłaś wcześniej. Przewróciła oczami. – Byle szybko. – Hm... Podobno wiedziałaś, że nie wszedłem do księgarni, a potem ruszyłem na południe. Jak to odgadłaś? Zamyśliła się, znów zastanawiając się nad właściwą odpowiedzią. – Myślałem, że już niczego przed sobą nie ukrywamy. Jej spojrzenie mówiło: „Sam się o to prosiłeś”. – Dobrze. Poszłam twoim tropem. Po zapachu. Nie wiedziałem, jak to skomentować. Patrzyłem w okno, starając się przetrawić tę wiadomość. – Twoja kolej, Beau. – Nie odpowiedziałaś na jedno z moich pierwszych pytań... – Nie przesadzaj. – Naprawdę. Nie powiedziałaś mi, jak to działa – to czytanie w myślach? Potrafisz prześwietlić każdego, niezależnie od tego, gdzie jest? Jak to robisz? Czy reszta twojej rodziny też to potrafi? Łatwiej było o tym rozmawiać w ciemnym wnętrzu samochodu. Latarnie zostały już za nami, a w bladej poświacie rzucanej przez lampki na desce rozdzielczej wszystkie szaleństwa wydawały się odrobinę bardziej prawdopodobne. Ona chyba też czuła tę nierzeczywistość, jakby normalność obowiązywała nas tak długo, jak długo będziemy tkwili razem w tej zamkniętej przestrzeni. Gdy odpowiedziała, głos miała zwyczajny. – Tylko ja to potrafię. I nie usłyszę każdego. Muszę znajdować się dość blisko. Im lepiej dany „głos” znam, tym odległość może być większa, jednak nigdy nie przekracza kilku kilometrów. – Zamyśliła się na chwilę. – Można by to przyrównać do przebywania w wielkiej, wypełnionej ludźmi sali. Wszyscy rozmawiają, słyszę tylko szum głosów w tle. Dopiero gdy się skupię na jednej osobie, zaczynam dostrzegać jej myśli. Najczęściej po prostu się wyłączam, za dużo bodźców. Łatwiej też wtedy udawać n o r m a l n ą. – Nachmurzyła się, wymawiając to słowo. – W przeciwnym razie mogłabym niechcący

odpowiedzieć komuś na jego myśli, a nie na wypowiedziane słowa. – Jak sądzisz, dlaczego mnie nie słyszysz? – zapytałem zaintrygowany. Wpatrywała się we mnie uważnie, świdrowała mnie wzrokiem, i znów miała ten wyraz frustracji na twarzy. Uświadomiłem sobie, że za każdym razem, gdy na mnie w ten sposób spoglądała, musiała bezskutecznie próbować odczytać moje myśli. W końcu dała za wygraną i rozluźniła się. – Nie wiem. Być może twój umysł funkcjonuje inaczej niż umysły innych ludzi. Można by powiedzieć, że nadajesz na falach krótkich, a ja odbieram tylko UKF. – Zaśmiała się, rozbawiona własnym skojarzeniem. – Mój mózg nie pracuje normalnie? Jestem wariatem? – Zrozumiałem, co ma na myśli. W sumie zawsze podejrzewałem, że coś jest ze mną nie tak, a teraz miałem na to konkretny dowód. Poczułem się nieswojo. – Ja tu słyszę w głowie głosy, a ty się przejmujesz, że jesteś wariatem – zaśmiała się Edythe. – Nie martw się, to tylko teoria. – Jej twarz nagle stężała. – Właśnie, skoro już jesteśmy przy temacie: a co z twoją teorią? Westchnąłem. Jak mam wypowiedzieć to na głos? – Myślałam, że już niczego przed sobą nie ukrywamy – przypomniała mi cicho. Zastanawiając się, co powiedzieć, po raz pierwszy oderwałem wzrok od jej twarzy, przesunąłem po desce rozdzielczej i... zatrzymałem na prędkościomierzu. – Matko Boska! – Coś nie tak? – zapytała, patrząc najpierw w prawo, potem w lewo, a w końcu przed siebie, gdzie powinna spoglądać przez cały czas. Samochód nie zwolnił. – Jedziesz sto osiemdziesiąt na godzinę! – Wciąż krzyczałem. Zerknąłem spanikowany przez szybę, ale w ciemnościach trudno było cokolwiek dojrzeć. Widać było jedynie odcinek szosy przed nami, niebieskawej od świateł reflektorów. Las po obu stronach drogi przypominał czarny mur – twardy jak stal, gdybyśmy wbili się w niego przy tej prędkości. – Spokojnie, Beau. – Przewróciła oczami, ale nie zwolniła. – Chcesz nas zabić? – Wierz mi, nic nam nie grozi. – Dokąd ci się tak spieszy, Edythe? – starannie wymodulowałem głos. – Zawsze tak jeżdżę – odpowiedziała z uśmiechem. – Patrz na jezdnię! – Nigdy nie spowodowałam wypadku, Beau. Ba, nawet nie dostałam mandatu. – Popukała się w czoło. – Mam tu wbudowany wykrywacz radarów. – Ręce na kierownicę, Edythe! Westchnęła, a ja przyglądałem się z ulgą, jak strzałka prędkościomierza przesuwa się na sto dwadzieścia.

– Zadowolony? – Prawie. – Nie cierpię tak się wlec – burknęła pod nosem. – To jest dla ciebie wleczenie? – Skończmy już komentarze na temat mojego stylu jazdy – zniecierpliwiła się. – Nadal czekam, aż zdradzisz mi swoją najnowszą teorię. Oderwałem wzrok od szosy przed nami, ale nie wiedziałem, na co patrzeć. Trudno było spoglądać na jej twarz, wiedząc, co będę musiał za chwilę powiedzieć. Wyczuła moje zdenerwowanie. – Nie będę się śmiać – powiedziała łagodnie. – O to się nie martwię. – A o co? – Boję się raczej, że się rozgniewasz. Będziesz niezadowolona. Uniosła rękę z dźwigni zmiany biegów i wyciągnęła do mnie – zaledwie kilka centymetrów. Propozycja. Popatrzyłem jej szybko w oczy, żeby upewnić się, czy dobrze zrozumiałem: miała łagodne spojrzenie. – Nie przejmuj się mną, dam radę. Ująłem jej dłoń, przelotnie zacisnęła delikatnie palce wokół moich, a potem zabrała rękę i położyła na gałce. Ostrożnie położyłem moją rękę na jej. Przesunąłem kciukiem wzdłuż krawędzi, znacząc drogę między nadgarstkiem a koniuszkiem małego palca. Miała taką m i ę k k ą skórę – nie że brakowało jej sprężystości, po prostu była gładka jak atlas. A nawet gładsza. – To oczekiwanie mnie dobija, Beau – szepnęła. – Przepraszam, nie wiem, od czego zacząć. Kolejna dłuższa chwila milczenia, podczas której słychać było jedynie cichy warkot silnika i mój nierówny oddech. Jej oddechu w ogóle nie słyszałem. Przesunąłem palcem z powrotem po jej idealnej dłoni. – Może od samego początku? – Głos miała teraz bardziej zwyczajny. Rzeczowy. – Sam na to wpadłeś czy coś ci nasunęło pomysł – komiks albo jakiś film? – Nic takiego. Ale sam tego nie wymyśliłem. Czekała. – Pojechałem w sobotę nad morze. – Odważyłem się na nią zerknąć. Wyglądała na zdezorientowaną. – Spotkałem przypadkiem koleżankę z dzieciństwa, Jules Black – ciągnąłem. – Mój ojciec i jej mama przyjaźnią się od lat. Nadal nie rozumiała, do czego zmierzam. – Mama Jules jest członkiem starszyzny Quileutów... Edythe zamarła. Zupełnie jakby wszystkie bruzdy na jej twarzy nagle skostniały.

Co dziwne, była wtedy jeszcze piękniejsza, w poświacie rzucanej przez diody na desce rozdzielczej wyglądała znów jak bogini. Ale trzeba przyznać, że niezbyt przypominała człowieka. Ponieważ cały czas tkwiła w bezruchu, poczułem się w obowiązku dokończyć opowieść. – Na plaży była też pewna kobieta z plemienia Quileutów. Sam jakaśtam. Logan sobie z was zażartował, chciał mi dopiec. A wtedy ta Sam wyjaśniła, że nie przychodzicie do rezerwatu, tylko że zabrzmiało to tak, jakby sprawa miała głębsze dno. Ponieważ odniosłem wrażenie, że Jules wie, o co chodzi, dorwałem ją na osobności i tak długo męczyłem, aż opowiedziała mi... stare legendy plemienne. Twarz Edythe była nieruchoma, a usta ledwie się poruszały, kiedy zapytała: – Co to za legendy? O czym opowiedziała ci Jules Black? Otworzyłem usta i zaraz je zamknąłem. – Co takiego? – Nie chcę tego mówić. – Dla mnie to też nie jest ulubione słowo – odparła. Jej twarz ożywiła się nieznacznie, znów wyglądała jak człowiek. – Ale jeśli tego nie powiesz, to nie zniknie. Czasami... czasami mam wrażenie, że kiedy się go n i e w y p o w i a d a, ono staje się potężniejsze. Zastanawiałem się, czy nie ma racji. – O wampirach – szepnąłem. Wzdrygnęła się. Nie. Kiedy wypowiedziałem to słowo na głos, wcale nie stało się mniej potężne. Zabawne, że teraz już nie wydawało mi się takie idiotyczne jak wcześniej, w moim pokoju. Nie miałem wrażenia, że rozmawiamy o rzeczach niemożliwych, o starych mitach, głupkowatych horrorach czy powieściach klasy B. Wydawało się to bardzo realne. I potężne. Przez kolejną minutę jechaliśmy w ciszy, a słowo w a m p i r wydało się rosnąć i rosnąć we wnętrzu samochodu. Jakby wcale nie należało do niej, ale raczej miało nad nią władzę i mogło ją skrzywdzić. Starałem się pomyśleć o czymś innym – czymkolwiek, co zatarłoby brzmienie tamtego słowa. Zanim jednak zdołałem wpaść na jakikolwiek pomysł, ona odezwała się pierwsza. – Co zrobiłeś potem? – Szukałem informacji w Internecie. – I twoje podejrzenia się potwierdziły? – zapytała całkiem rzeczowo. – Nie. Nic nie układało się w logiczną całość. Roiło się tam od różnych głupot. Aż w końcu... Przerwałem gwałtownie. Edythe czekała, a kiedy nic nie mówiłem, popatrzyła na mnie. – Co w końcu? – Doszedłem do wniosku, że to i tak nie ma znaczenia. Dałem temu spokój.

Otwierała oczy coraz szerzej i szerzej, po czym zmrużyła je w wąskie szparki i spojrzała na mnie z wściekłością. Nie chciałem znów zwracać jej uwagi, że powinna patrzeć na drogę, ale strzałka prędkościomierza zbliżała się niebezpiecznie do stu sześćdziesięciu, a ona wydawała się zupełnie nieświadoma tego, że przed nami widnieje zakręt. – Eee... Edythe... – N i e m a znaczenia? – prawie krzyknęła, jej głos brzmiał przeszywająco i jakoś tak... metalicznie. – N i e m a z n a c z e n i a? – Nie. Dla mnie nie ma. – Nawet jeśli nie jestem człowiekiem? – prychnęła. – Jeśli jestem p o t w o r e m? – Nie. W końcu popatrzyła na szosę, ale jej zmrużone oczy nadal ciskały gromy. Czułem, że samochód przyspiesza. – Zdenerwowałaś się... Widzisz, nie powinienem był nic mówić. Pokręciła głową i rzuciła przez zęby: – Nie. Wolę wiedzieć, co o mnie myślisz, nawet jeśli to czyste wariactwo. – Przepraszam. Westchnęła z rozpaczą i zamilkła na dłuższą chwilę. Pomału przesuwałem kciuk po jej dłoni, raz w jedną, raz w drugą stronę. – O czym teraz myślisz? – Eee... o niczym. – Doprowadza mnie do szaleństwa to, że nie wiem. – Nie chcę... nie wiem... urazić cię. – Dawaj, Beau. – Mam mnóstwo pytań, ale nie musisz na nie odpowiadać. Po prostu jestem ciekaw. – Czego? – Ile masz lat? – Siedemnaście. Wpatrywałem się w nią przez minutę, aż kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu. – I od jak dawna masz siedemnaście lat? – Jakiś czas – przyznała. – Okej. – Uśmiechnąłem się. Popatrzyła na mnie, jakbym stracił rozum. Tak było lepiej. Łatwiej, kiedy była sobą i nie musiała się martwić, że nic mi nie mówi. Podobało mi się, że jestem wtajemniczony, chciałem być częścią jej świata. – Tylko się nie śmiej... Dlaczego możesz wychodzić w dzień na zewnątrz? I tak się zaśmiała. – To mit. – Słońce was nie spala?

– Też mit. – A co ze spaniem w trumnach? – Mit. – Zawahała się przez chwilę, po czym dodała cicho: – Ja nie sypiam. – Wcale? – Wcale – szepnęła i spojrzała na mnie ze smutkiem. Zapomniałem, nad czym się zastanawiam, i zatonąłem w jej złotych oczach. Ocknąłem się dopiero, gdy odwróciła wzrok. – Nie zadałeś mi najważniejszego pytania. – Najważniejszego pytania? – powtórzyłem. Nie miałem pojęcia, o co jej może chodzić. – Nie interesuje cię moja dieta? – zapytała kpiąco. – Ach, to – mruknąłem. – Tak, to – odparła posępnie. – Nie chcesz wiedzieć, czy piję krew? Wzdrygnąłem się. – Jules coś wspominała na ten temat. – Naprawdę? – Powiedziała, że nie polujecie na ludzi. Stwierdziła, że ponoć nie jesteście niebezpieczni, ponieważ ograniczacie się do zwierząt. – Powiedziała, że nie jesteśmy niebezpieczni? – powtórzyła z głębokim sceptycyzmem. – Niezupełnie. P o n o ć nie jesteście niebezpieczni. Ale plemię Quileute na wszelki wypadek nie chce widzieć was na swoim terenie. Patrzyła przed siebie, choć nie byłem pewien, czy widzi w ogóle jezdnię. – To prawda? Nie polujecie na ludzi? – Starałem się zachować spokojny głos. – Quileuci mają dobrą pamięć – wyszeptała. Potraktowałem to jako odpowiedź twierdzącą. – Tylko się z tego powodu nie rozluźniaj – ostrzegła. – Dobrze robią, trzymając się od nas z daleka. Jesteśmy nadal niebezpieczni. – Nie rozumiem. – Staramy się, jak możemy – wyjaśniła powoli, z trudem. – I zazwyczaj nam wychodzi. Czasami jednak popełniamy... błędy. Tak jak na przykład ja, pozwalając ci być ze mną sam na sam. – To błąd? – Sprawiła mi ból tą uwagą, ale nie wiem, czy to zauważyła. – Błąd, który może nas drogo kosztować. Zamilkliśmy. Przyglądałem się, jak światła reflektorów załamują się na zakrętach. Wszystko przesuwało się zbyt szybko, nie wyglądało realistycznie, raczej jak scena z gry komputerowej. Czułem, że czas ucieka tak samo jak droga pod nami i nagle przeraziłem się, że już nigdy więcej nie będziemy mogli być ze sobą w ten sposób, bez dzielących nas ścian. To, co Edythe powiedziała, zabrzmiało jak pożegnanie. Zacisnąłem palce na jej dłoni. Nie chciałem tracić ani minuty ze spędzonego wspólnie czasu. – Opowiedz coś jeszcze. – Nieważne co, chodziło o to, by znów usłyszeć jej głos.

Zerknęła na mnie, zadziwiona zmianą mojego tonu. – Co jeszcze chciałbyś wiedzieć? – Może powiedz – zasugerowałem – dlaczego polujecie na zwierzęta zamiast na ludzi. – Mój głos brzmiał niewyraźnie. Zamrugałem, żeby usunąć wilgoć z oczu. – Nie chcę być potworem – powiedziała cicho. – Ale same zwierzęta nie wystarczają? Zamyśliła się. – Oczywiście nie mogę mieć pewności, ale można by to chyba przyrównać do żywienia się serkiem tofu i mlekiem sojowym – w żartach nazywamy siebie wegetarianami. Taka dieta nie do końca zaspokaja głód, czy też raczej pragnienie, ale mamy dość sił, by nie ulegać pokusom. Zazwyczaj – sprostowała złowieszczo. – Czasem jest naprawdę ciężko. – Na przykład teraz? Westchnęła. – Tak. – Ale teraz nie jesteś głodna – oświadczyłem. Nie było to pytanie. – Dlaczego tak uważasz? – Zgaduję po oczach. Mam pewną teorię. Zauważyłem, że kolor oczu jest związany z nastrojem – ludzie robią się drażliwi, kiedy doskwiera im głód. Zaśmiała się. – Jesteś bardziej spostrzegawczy, niż sądziłam. Wsłuchałem się w dźwięk jej śmiechu, starając się zapisać go w swej pamięci. – Czyli wszystko, co wydawało mi się, że widzę – wtedy, z tym samochodem Taylor – rzeczywiście się wydarzyło. Naprawdę zatrzymałaś auto rękoma. Wzruszyła ramionami. – Tak. – Jak bardzo jesteś silna? Rzuciła mi spojrzenie spode łba. – Wystarczająco. – Podniosłabyś na przykład dwie tony? Wydawała się zakłopotana moim entuzjazmem. – Gdyby była taka konieczność. Ale nie lubię pokazów siły. Eleanor od razu staje do rywalizacji, a jej sile nigdy nie dorównam. – Jaka to siła? – Przypuszczam, że gdyby się uparła, podniosłaby górę i przytrzymała nad głową. Jednak nigdy jej tego nie mówię, bo wtedy na pewno chciałaby spróbować. – Zaśmiała się. To był pogodny śmiech. Pełen czułości. – Czy w weekend polowałaś z Eleanor? – zapytałem, gdy zamilkła. – Tak. – Zawahała się na moment, jakby nie wiedziała, czy ma mi to mówić, czy nie. – Nie

miałam ochoty wyjeżdżać, ale było to konieczne. Łatwiej mi z tobą przebywać, gdy nie odczuwam pragnienia. – Czemu nie chciałaś wyjechać? – Jestem... jestem niespokojna, kiedy... nie ma cię w pobliżu. – Wzrok miała łagodny, ale tak intensywny, że zaparło mi dech. – Nie żartowałam, prosząc w czwartek, żebyś nie wpadł do oceanu ani pod samochód. Cały weekend martwiłam się o ciebie. A po tym, co cię dzisiaj spotkało, dziwię się, że zdołałeś przetrwać kilka dni bez żadnych obrażeń. – Nagle coś sobie uświadomiła i dodała: – No, niezupełnie. – To znaczy? – Twoje dłonie. – Spojrzałem w dół. Otarcia z soboty były już niemal niewidoczne. Nic się przed nią nie ukryło. – Przewróciłem się. – Tak też myślałam. – Kąciki jej ust uniosły się lekko. – Ale, jako że ty to ty, mogło ci się przytrafić coś znacznie gorszego. I właśnie ta świadomość nie dawała mi spokoju przez cały weekend. To były okropne trzy dni. Biedna Eleanor miała ze mną piekło. – Trzy? Nie wróciliście dzisiaj? – Nie, w niedzielę. – To czemu nie było cię w szkole? – Ogarnęła mnie frustracja, niemal złość, kiedy przypomniałem sobie, jak bardzo obeszła mnie jej nieobecność. – Pytałeś, czy słońce mi szkodzi. Nie szkodzi, ale nie mogę wychodzić na zewnątrz w wyjątkowo słoneczne dni – a przynajmniej nie przy świadkach. – Dlaczego? – Kiedyś ci pokażę – obiecała. Przez chwilę zastanawiałem się nad tym, co mi powiedziała. – Mogłaś mnie uprzedzić. Zdziwiła się. – Przecież wiedziałam, że nic ci nie grozi. – Ale ja nie wiedziałem, co się z t o b ą dzieje. Widzisz... – Spuściłem wzrok. – Co takiego? – Jej głos był tak samo hipnotyzujący jak spojrzenie. – Może to zabrzmi głupio, ale... trochę wpadłem w panikę. Bałem się, że już nie wrócisz. Że jakimś cudem wiesz, że ja wiem i... obawiałem się, że znikniesz. Nie wiedziałem, co mam robić. M u s i a ł e m cię jeszcze zobaczyć. – Policzki nabiegły mi czerwienią. Milczała. Spojrzałem na nią i dostrzegłem w jej oczach ból. – Edythe, wszystko w porządku? – A więc tak to wygląda – szepnęła. – To bardzo niedobrze. – Co ja takiego powiedziałem? – Nie rozumiałem jej reakcji. – Nie pojmujesz, Beau? To, że ja się zadręczam, to jeszcze nic takiego, ale jeśli i ty jesteś tak zaangażowany... – Przeniosła zrozpaczone spojrzenie na szosę, a mówiła tak szybko, że trudno

było mi za nią nadążyć. – Nawet nie chcę o tym słyszeć. Tak nie może być. To niebezpieczne. Skrzywdzę cię, Beau. Będziesz miał szczęście, jeśli wyjdziesz z tego żywy. – Nic mnie to nie obchodzi. – Gadasz głupoty. – Być może, ale taka jest prawda. Mówiłem już – to, kim jesteś, nie ma dla mnie znaczenia. Już za późno, by coś zmienić. – Nigdy tak nie mów – warknęła cicho, ale ostro. – Wcale nie jest za późno. Mogę sprawić, żeby wszystko było tak, jak wcześniej. I z r o b i ę to. Wpatrywałem się przed siebie, zadowolony z chustki. Byłem pewien, że moja szyja to jedna wielka czerwona plama. – Nie chcę, żeby było tak jak wcześniej – wymamrotałem. Nie wiedziałem, czy powinienem zabrać rękę, trzymałem ją więc nieruchomo. Może zapomni o jej obecności. – Przepraszam, że ci to zrobiłam. – W jej głosie słychać było autentyczny żal. Siedzieliśmy w ciszy i ciemności. Zdałem sobie sprawę, że zwalniamy, i rozpoznałem, gdzie jesteśmy. Wjeżdżaliśmy właśnie do Forks. Podróż zajęła nam niecałe dwadzieścia minut. – Czy zobaczę cię jutro? – A chciałbyś? – szepnęła. – Bardziej niż czegokolwiek innego na świecie. – Żałosne, ale tak właśnie było. To tyle, jeśli chodzi o granie niedostępnego. Zamknęła oczy. – W takim razie będę – odparła w końcu. – Mam wypracowanie do oddania. Spojrzała na mnie, twarz miała spokojniejszą, ale w jej oczach nadal czaiła się troska. Nagle znaleźliśmy się pod domem Charliego. W oknie widać było światło, mój samochód stał na swoim miejscu, wszystko wyglądało zupełnie zwyczajnie. Poczułem się jak ktoś wybudzony z głębokiego snu – takiego, którego nie chce się przerywać, dla którego zaciskasz powieki, przewracasz się z boku na bok i zakrywasz głowę poduszką, byle do niego jeszcze wrócić. Edythe zatrzymała auto, ale nie ruszyłem się z miejsca. – Zajmiesz dla mnie miejsce w stołówce? – zapytałem z wahaniem. Otrzymałem w nagrodę szeroki uśmiech. – Nie ma sprawy. – Obiecujesz? – Niestety, nie udało mi się powiedzieć tego zupełnie lekkim tonem. – Obiecuję. Wpatrywałem się w jej oczy, które znów były jak magnes, przyciągały mnie do niej, a ja nie byłem w stanie się temu oprzeć. Nawet nie zamierzałem próbować. Nadal wisiało między nami słowo „wampir”, ale teraz łatwiej mi było je ignorować. Miała tak idealną twarz, że patrzenie na nią w pewien sposób sprawiało mi ból. A jednocześnie nie chciałem oderwać od niej wzroku. Pragnąłem sprawdzić, czy jej wargi są tak samo jedwabiście gładkie jak skóra na dłoniach...

Wtem tuż przed moim nosem znalazła się jej rozprostowana dłoń, ostrzegająca, żebym się cofnął. Ona sama kuliła się pod drzwiami, przerażona, zaciskająca mocno zęby. Odsunąłem się gwałtownie. – Przepraszam! Patrzyła na mnie jeszcze przez chwilę i mógłbym przysiąc, że w ogóle nie oddychała. W końcu się odrobinę rozluźniła. – Musisz być ostrożniejszy, Beau – powiedziała wreszcie głucho. Delikatnie, jakbym był ze szkła, jej lewa ręka uniosła moją z jej prawej dłoni, i puściła. Objąłem się w pasie. – Może... – zaczęła. – Poprawię się – przerwałem jej szybko. – Powiedz mi tylko, jakich zasad mam przestrzegać. Zrobię, co tylko zechcesz. Westchnęła. – Naprawdę. Każ mi coś zrobić, a ja to wykonam. Ledwo to powiedziałem, a już pożałowałem swoich słów. Co, jeśli każe mi o sobie zapomnieć? Pewnych rzeczy nie byłem w stanie jej obiecać. Ale ona się tylko uśmiechnęła. – Okej, jest taka jedna rzecz. – Taak? – zapytałem ostrożnie. – Nie chodź sam po lesie, dobrze? Tego się nie spodziewałem. – Skąd o tym wiesz? Dotknęła koniuszka swojego nosa. – Poważnie? W takim razie musisz mieć niesamowicie... – To jak, zrobisz to, o co proszę, czy nie? – zniecierpliwiła się. – Jasne. To proste zadanie. A mogę zapytać dlaczego? – Powiedzmy, że nie zawsze to ja jestem najbardziej niebezpieczną istotą w okolicy. Nic więcej nie musisz wiedzieć. Wzdrygnąłem się, ale i poczułem ulgę. W końcu mogła poprosić o coś znacznie trudniejszego. – Nie ma sprawy. Westchnęła. – Do jutra, Beau. Zrozumiałem, że mam już sobie iść. Niechętnie otworzyłem drzwi. – Do jutra – podkreśliłem i zacząłem wysiadać. – Beau? Odwróciłem się i niezdarnie włożyłem głowę do środka. Edythe tak mocno wychyliła się w moją stronę, że teraz dzieliło mnie zaledwie kilka centymetrów od jej boskiej bladej

twarzy. Zamarłem. – Miłych snów – powiedziała, a wtedy owionął mnie jej oddech. Poczułem ten sam cudowny zapach, który roztaczał się w samochodzie, tyle że bardziej intensywny. Oszołomiony przez chwilę nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Edythe się odsunęła. Minęła chwila, zanim mój mózg zaczął ponownie funkcjonować i znów mogłem się poruszyć. Wygramoliłem się z auta, przytrzymując się framugi. Wydawało mi się, że słyszę za sobą jej śmiech, ale dźwięk był zbyt cichy, bym miał całkowitą pewność. Edythe odczekała, aż dowlokę się do drzwi domu, i dopiero wtedy zapaliła silnik. Przyglądałem się, jak srebrne volvo znika za rogiem. Nagle zdałem sobie sprawę, jak bardzo jest mi zimno. Machinalnie sięgnąłem po klucz i otworzyłem drzwi. – To ty, Beau? – zawołał Charlie z salonu. – Tak, to ja. Cześć, tato. – Wszedłem do pokoju, żeby się przywitać. Siedział na swojej ulubionej sofie i oglądał mecz bejsbolowy. – Film tak wcześnie się skończył? – A jest wcześnie? – Miałem wrażenie, że spędziłem z nią kilka dni... a może to było zaledwie parę sekund. Tak czy inaczej, za krótko. – Jeszcze nie ma ósmej. Film był dobry? – Nic nadzwyczajnego. – Co ty masz na szyi? Chwyciłem chustkę, o której zupełnie zapomniałem, i próbowałem ją zerwać, ale była owinięta tyle razy wokół mojej szyi, że mało się nie udusiłem. – Eeee, zapomniałem kurtki i ktoś mi pożyczył. – Trochę głupio w niej wyglądasz. – Wiem. Ale przynajmniej jest mi ciepło. – Wszystko z tobą w porządku? Jakoś blado wyglądasz. – A nie jestem zawsze blady? – Racja. W rzeczywistości zaczynało mi się kręcić w głowie i nadal trząsłem się z zimna, chociaż wiedziałem, że w domu jest ciepło. Jakie by to było typowe dla mnie, gdybym doznał szoku. Weź się w garść, pomyślałem. – Eee... wczoraj kiepsko spałem – oznajmiłem ojcu. – Więc dzisiaj chyba położę się wcześniej. – Dobranoc, synu. Wszedłem powoli po schodach, odrętwienie przesłaniało mi myśli. Nie miałem powodów, żeby czuć się aż tak zmęczonym – ani tak zmarzniętym. Umyłem zęby, ochlapałem twarz gorącą wodą, ale tylko przyprawiła mnie o dreszcze. Nawet nie zadałem sobie trudu, żeby się rozebrać. Zdjąłem tylko buty i położyłem się spać w ubraniu – już drugi raz w tym

tygodniu. Owinąłem się szczelnie kołdrą i próbowałem zwalczyć dygotanie. W głowie kotłowały mi się obrazy i wrażenia, niektóre chętnie obejrzałbym ze szczegółami, o części wolałbym jak najszybciej zapomnieć. Przesuwająca się zbyt szybko szosa. Jej metaliczne włosy połyskujące w bladożółtym świetle restauracji. Kształt jej ust, gdy się uśmiechała... i krzywiła... Wybałuszone oczy Jeremiego, reflektory pędzące wprost na mnie, pistolet wymierzony w moją twarz, podczas gdy na czole występowały mi krople zimnego potu. Łóżko pode mną zadrżało, bo znów wstrząsnął mną dreszcz. Nie, było tyle rzeczy, które chciałem zapamiętać, zostawić na zawsze w głowie, szkoda było tracić czasu na wspominanie nieprzyjemnych chwil. Przesunąłem chustkę – którą nadal miałem na szyi – w stronę nosa i wciągnąłem jej zapach. Moje ciało natychmiast się rozluźniło, ustało dygotanie. Wyobraziłem sobie jej twarz – pod każdym kątem, każdą minę, każdy nastrój. Miałem absolutną pewność co do kilku kwestii. Po pierwsze, Edythe była prawdziwą wampirką. Po drugie, po części widziała we mnie jedzenie. Ostatecznie jednak nie miało to żadnego znaczenia. Liczyło się tylko to, że ją kocham, i to bardziej, niż sądziłem, że jest możliwe. Była wszystkim, czego pragnąłem, jedynym, czego miałem kiedykolwiek pragnąć.

10 Przesłuchania Rano było zupełnie inaczej. Wszystko to, co poprzedniego wieczoru, w ciemności, wydawało się całkiem możliwe, teraz, za dnia, nawet w mojej głowie brzmiało jak kiepski żart. Czy to naprawdę się zdarzyło? Czy dobrze zapamiętałem jej słowa? Czy rzeczywiście byłem na tyle odważny, żeby powiedzieć to, co – jak mi się wydaje – powiedziałem? Jej chustka – czy raczej chustka, którą podkradła bratu – leżała złożona na moim plecaku. Wstałem, żeby jej dotknąć: przynajmniej ta część pozostawała realna. Za oknem było posępnie i mglisto – po prostu idealnie. Edythe nie miała powodu, by nie zjawić się w szkole. Ubrałem się na cebulkę, pamiętając, że nie mam kurtki. Miałem nadzieję, że nie zmoknę, zanim jej nie odzyskam. Gdy zszedłem na dół, Charliego już nie było – pojechał do pracy. Nie wiedziałem, że jest tak późno. Przełknąłem batonik zbożowy w trzech kęsach, popiłem go mlekiem wprost z kartonu i wybiegłem z domu. Miałem nadzieję, że deszcz poczeka do mojego spotkania z Jeremim. I że moja kurtka nadal znajduje się u niego w samochodzie. Potężna mgła spowijała wszystko niczym dym. Oblepiła mi twarz lodowatą wilgocią, nie mogłem się już doczekać, kiedy włączę ogrzewanie w moim samochodzie. Była tak gęsta, że dopiero po kilku krokach dostrzegłem drugie auto. Znajome srebrne volvo. Moje serce dziwnie podskoczyło, aż zacząłem się obawiać, że rozwija się u mnie jakaś choroba krążeniowa. Szyba od strony pasażera była opuszczona, Edythe pochylała się ku mnie, starając się nie śmiać z mojej miny, mówiącej „być może właśnie doznałem ataku serca”. – Podwieźć cię do szkoły? – zapytała. Uśmiechała się, ale z jej głosu przebijała niepewność. Nie chciała narzucać mi swojej woli, naprawdę chciała, żebym sam zdecydował, co chcę zrobić. Może nawet oczekiwała, że odmówię. Ani mi się śniło. – Chętnie – odparłem pozornie nonszalanckim tonem. Wsiadając do nagrzanego samochodu, zauważyłem przewieszoną przez zagłówek pasażera jasną kurtkę. – Co to? – Kurtka Royala. Nie chcę, żebyś się przeziębił. Odłożyłem ją ostrożnie na tylne siedzenie. Może ona nie miała nic przeciwko pożyczaniu ubrań od braci, ale pytanie, co o n i na to? Jedno z niejasnych wspomnień, które prześladowało mnie od czasu wypadku, chociaż minęło już wiele tygodni, obejmowało twarze jej rodzeństwa przyglądającego się z oddali całej sytuacji. Minę Royala można

by podsumować jednym słowem: f u r i a. Być może z trudem przychodziło mi odczuwanie strachu przed Edythe, ale byłem pewien, że z Royalem nie miałbym takiego problemu. Wyjąłem apaszkę z plecaka i położyłem na kurtce. – Nic mi nie będzie – powiedziałem i dwukrotnie uderzyłem się pięścią w klatkę piersiową. – Mój układ odpornościowy jest w szczytowej formie. Roześmiała się, chociaż nie wiem, czy dlatego, że ją rozbawiłem, czy uznała, że to idiotyzm. Nieważne, liczyło się to, że słyszałem jej śmiech. Prowadziła przez zamglone ulice, ciągle za szybko, ledwo spoglądając na drogę. Ona też nie miała na sobie kurtki, tylko jasnolawendowy sweter z podkasanymi rękawami. Opinał ciasno jej ciało, starałem się więc nie patrzeć. Włosy zwinęła na karku w kok, tak niedbały, że wychodziły z niego kosmyki, a jej obnażona szyja odwracała moją uwagę od wszystkiego innego. Miałem ochotę musnąć ją palcami. Wiedziałem jednak, że muszę być ostrożniejszy, tak jak mnie ostrzegała. Nie byłem do końca pewien, co ma na myśli, ale postanowiłem zachowywać się jak najlepiej, bo tego ode mnie oczekiwała. Nie miałem zamiaru zrobić nic, co by ją spłoszyło. – Co? – zapytała. – Koniec przesłuchania? – Denerwują cię te wszystkie pytania? – Nie, raczej... nie wiem, co mam myśleć. Byłem zaskoczony, bo wydawało mi się, że to ja jestem zdezorientowany. – Co to oznacza? – Nie rozumiem twoich reakcji. – Moich reakcji? Zerknęła na mnie, unosząc brew. – Tak. Kiedy ktoś oznajmia ci, że żywi się krwią, powinieneś się zestresować. Przeżegnać się, chlusnąć wodą święconą, uciec z wrzaskiem, coś w tym stylu. – Hmm... następnym razem bardziej się postaram. – Koniecznie popracuj nad sposobami wyrażania przerażenia. – Przerażenie to nie jest słowo, którego użyłbym do opisania wczorajszego wieczoru. Wypuściła powietrze nosem, ewidentnie poirytowana. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Nic, co mogłaby zrobić, nie ukaże jej w takim świetle, że musiałbym salwować się ucieczką. – A gdzie twoje rodzeństwo? Właściwie to nie chciałem rozmyślać o jej rodzinie. Nie chciałem zmagać się z koncepcją istnienia wielu wampirów, z których żaden nie był Edythe. Wampirów, które rzeczywiście mogły wzbudzać przerażenie. Ale faktem jest, że jej samochód, zwykle wypełniony po brzegi, tym razem świecił pustką. Oczywiście, byłem za to wdzięczny losowi. Nie wyobrażałem sobie niczego, co mogłoby mnie powstrzymać przed przyjęciem zaproszenia Edythe, kiedy po mnie przyjechała, jednak

banda wściekłych wampirów na tylnym siedzeniu mogła skomplikować sprawę. Edythe wjeżdżała właśnie na szkolny parking. Już. – Pojechali wozem Royala. – Skinęła głową w stronę lśniącego czerwienią kabrioletu z postawionym dachem, obok którego zamierzała zaparkować. – Robi wrażenie, prawda? – A niech mnie – gwizdnąłem. – Jeśli ma coś takiego, po co jeździ twoim? – Zwraca uwagę. S t a r a m y s i ę nie rzucać się w oczy. – Bez obrazy, ale nie za bardzo wam to wychodzi – zaśmiałem się, wysiadając. Edythe przewróciła oczami. Dzięki jej szalonej jeździe znalazłem się w szkole z pewnym marginesem czasowym i spóźnienie na lekcje już mi nie groziło. – Więc dlaczego Royal wziął dziś swój wóz, skoro jest taki szpanerski? – Moja wina, jak by powiedział. Nie zauważyłeś? Łamię teraz w s z y s t k i e zasady. Ruszyliśmy w stronę budynków szkolnych ramię w ramię. Pragnąłem czegoś więcej, chciałem jej dotknąć, objąć ją, ale bałem się, że będzie to w jej oczach zbyt mało o s t r o ż n e. – Dlaczego w ogóle macie takie auta, skoro zależy wam na unikaniu rozgłosu? – zastanawiałem się głośno. – Jeśli szukacie dyskrecji, na rynku jest pełno używanych hond. – To taka nasza słabostka – przyznała z uśmiechem. – Wszyscy uwielbiamy szybką jazdę. – No tak – mruknąłem pod nosem. Pod okalającym stołówkę daszkiem czekał Jeremi z moją kurtką. Oczy znów wyłaziły mu z orbit. – Hej, Jer – rzuciłem z daleka. – Dzięki, że pamiętałeś. Wręczył mi kurtkę w milczeniu. – Dzień dobry, Jeremi – przywitała się grzecznie Edythe. Wiedziałem, że n i e p r ó b u j e go przytłoczyć swoją osobą, ale trudno było przyjąć spokojnie choćby nawet najdelikatniejszy uśmiech z jej strony. – Eeee... Cześć – wydukał, przenosząc wzrok na mnie, żeby łatwiej pozbierać myśli. – Do zobaczenia na trygonometrii. – Na razie. Odszedł, dwukrotnie zerkając przez ramię w naszą stronę. – Co zamierzasz mu powiedzieć? – zapytała cicho Edythe. – Hę? – Spojrzałem na nią, a potem na plecy mojego kumpla. – Och. A co on teraz myśli? Uśmiechnęła się półgębkiem. – Nie wiem, czy to do końca etyczne. Nie powinnam ci zdradzać... – Nieetyczne to będzie wykorzystywanie tej twojej niesprawiedliwej przewagi wyłącznie do własnych celów. Na jej twarzy zakwitł figlarny uśmiech. – Jeremi zachodzi w głowę, czy jesteśmy parą – oświadczyła. – A konkretnie – jak daleko

ze mną zaszedłeś. Krew napłynęła mi do twarzy. Nie minęła sekunda, a zapewne wyglądałem jak burak. Odwróciła wzrok, nagle tak jak ja skrępowana. Odsunęła się o krok i zacisnęła zęby. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że rumieniec, który mnie tak zawstydził, dla niej oznaczał zapewne coś zupełnie innego. To mi pomogło się uspokoić. – Eee... co mam mu powiedzieć? Ruszyła, a ja za nią, nie patrząc nawet, dokąd mnie prowadzi. Po chwili spojrzała na mnie, znów rozluźniona i uśmiechnięta. – Bardzo dobre pytanie. Nie mogę się doczekać, co mu powiesz. – E d y t h e... Zaśmiała się, a potem nagle jej drobna ręka wystrzeliła w powietrze, zsunęła mi z twarzy kosmyk włosów i tak samo błyskawicznie znalazła się u jej boku. Serce mi zabulgotało, jakbym naprawdę był chory. – Do zobaczenia w stołówce – powiedziała, ukazując dołeczki w policzkach. Stałem nieruchomo, jak gdyby potraktowała mnie paralizatorem, a ona obróciła się na pięcie i odeszła w przeciwnym kierunku. Po chwili oprzytomniałem na tyle, że zorientowałem się, iż stoję pod salą do angielskiego. Trzy osoby zatrzymały się w drzwiach, patrząc na mnie z różnym odcieniem zaskoczenia i podziwu. Opuściłem głowę, wyminąłem je i wszedłem do klasy. Czy Jeremi rzeczywiście zada mi te pytania? Czy Edythe będzie podsłuchiwała, by przekonać się, jak zareaguję? – Cześć, Beau. – McKayla siedziała na swoim zwyczajowym miejscu. Wydała mi się mniej entuzjastyczna niż zwykle. Uśmiechała się, ale bardziej z grzeczności niż z radości na mój widok. – Hej, McKayla. Co słychać? – Okej. Jak wczorajszy film? – A tak. Właściwie to go nie obejrzałem. Zgubiłem się i... – Słyszałam. Zamrugałem zdziwiony. – Skąd? – Rozmawiałam z Jeremim przed lekcjami. – Och. – Powiedział, że nie masz czego żałować. Film był kiepski. – To w sumie dobrze. Nagle zainteresowała się swoimi paznokciami i zaczęła oskubywać z jednego fioletowy lakier. – A kiedy jechałeś z nimi, miałeś już konkretne plany? No wiesz, Jeremi uważa, że może

tak było, a ja pomyślałam sobie... po co ta gra pozorów? – Nie, no skąd. Chciałem iść do kina. Zdecydowanie. Nie spodziewałem się, że... że się zgubię... i w ogóle. Pociągnęła nosem, jakby mi nie wierzyła, i spojrzała na zegar. Pani Mason pisała coś na tablicy, nie spieszyło jej się, żeby zacząć lekcję. – Super, że umówiłaś się z Jeremim w poniedziałek – zmieniłem temat. – Mówił, że było świetnie. – A raczej, na pewno by tak powiedział, gdybym go o to zapytał. Znów popatrzyła na swoje paznokcie, ale zaróżowiały jej koniuszki uszu. – Naprawdę? – zapytała już innym tonem. – Tak. – Zniżyłem głos do szeptu. – Ale pamiętaj, nic ci nie mówiłem. A już na pewno nie mówiłem ci, że jego zdaniem jesteś najfajniejszą dziewczyną, jaką zna. Jej uszy były teraz jeszcze bardziej czerwone niż przedtem. – Męski kodeks. Jasne. – Nic nie mówiłem. W tej chwili pani Mason odwróciła się i kazała nam otworzyć podręczniki. Miałem nadzieję, że może McKayla da mi wreszcie spokój, ale kiedy lekcja się skończyła, zauważyłem, jak wymienia spojrzenia z Ericą, a potem wychodzi ze mną, skubiąc lakier. – Więc – zaczęła. – Tak? – Jestem ciekawa, czy może jednak zobaczymy cię na balu? No wiesz, możesz bawić się z naszą grupą. – Na balu? – zdziwiłem się. – Nie, przecież jadę do Seattle. Zaskoczyłem ją, ale szybko się rozluźniła. – Okej. Dobrze, może pójdziemy razem na bal absolwentów. Wynajmiemy sobie limuzynę. Zatrzymałem się w pół kroku. – Eeee... nie planowałem żadnego balu absolwentów. – No coś ty? Jestem w szoku! – roześmiała się. – Ale powinieneś wspomnieć o tym Taylor. Powtarza wszystkim, że idzie z tobą. Szczęka mi opadła, co niezwykle ją rozbawiło. – Tak myślałam! – Mówisz poważnie? – zapytałem, gdy się pozbierałem. – Pewnie tylko żartowała. – Logan i Jeremi zaczęli gadać, że trzeba zabrać się do planowania, żeby razem coś przedsięwziąć, na co ona stwierdziła, żeby jej nie brali pod uwagę, bo idzie z tobą. To dlatego Logan jest taki... no wiesz... w stosunku do ciebie. Taylor mu się podoba. Uznałam, że powinnam cię poinformować. W końcu dla mnie złamałeś męski kodeks. – I co ja mam teraz zrobić? – Powiedz jej, że z nią nie idziesz.

– Nie mogę... Jak mam to powiedzieć? Uśmiechnęła się, jakby doskonale się bawiła. – Bądź mężczyzną, Beau. Albo wypożycz frak. Decyzja należy do ciebie. Na WOS-ie zupełnie nie mogłem się skupić po tych rewelacjach. Czy naprawdę to właśnie ja musiałem odkręcać tę całą sytuację z balem? Próbowałem sobie przypomnieć, co mówiłem do Taylor na parkingu. Byłem prawie pewien, że na nic się nie zgodziłem. Pod koniec drugiej lekcji mgła rozwiała się niemal całkowicie, ale słońce wciąż przesłaniały ciemne, ołowiane chmury. Jeszcze w zeszłym tygodniu wprawiłoby mnie to w przygnębienie. Teraz się uśmiechałem. Istniało coś o wiele lepszego od promieni słonecznych. Na widok Jeremiego siedzącego przy pustej ławce i czekającego, aż się pojawię, przypomniałem sobie, że Taylor nie jest jedynym problemem, z którym muszę się zmierzyć. Szyja nabiegła mi czerwienią, żałowałem, że oddałem chustkę. Było jeszcze jedno wolne miejsce dwa rzędy wcześniej... ale uznałem, że chyba lepiej mieć to jak najszybciej za sobą. Pani Varner jeszcze nie przyszła. Dlaczego dzisiaj tak się wszyscy spóźniali? Czy tym nauczycielom nie zależało, żeby nas czegokolwiek nauczyć? Usiadłem obok Jeremiego. Długo nie musiałem czekać. – Cholera, chłopie, Nie miałem pojęcia, że tak pogrywasz. Przewróciłem oczami. – W nic nie pogrywam. – No weź. – Szturchnął mnie w ramię. – E d y t h e C u l l e n? Jak ci się to udało? – Nic nie zrobiłem. – Od jak dawna coś was łączy? To tajemnica? Jej rodzina ma się o niczym nie dowiedzieć, czy co? Dlatego udawałeś, że jedziesz z nami do kina? – Niczego nie udawałem. Nie miałem pojęcia, że ona będzie w Port Angeles. Była o s t a t n i ą osobą, którą spodziewałem się tam zobaczyć. Moja szczerość zbiła go z tropu. – A wcześniej byłeś z nią na randce? – Nigdy. – Hmm. Czyli zupełny zbieg okoliczności? – Na to wychodzi. Doskonale wyczuwał, kiedy mówię prawdę, a kiedy próbuję jej uniknąć. Znów zrobił podejrzliwą minę. – No bo wiesz, to żadna tajemnica, że – jakby tu powiedzieć – od początku masz na jej punkcie obsesję. Skrzywiłem się. – Naprawdę?

– Zastanawiałem się, jak udało ci się tego dokonać. Masz lampę z dżinem? Zaszantażowałeś ją czymś? Czy może zaprzedałeś duszę diabłu? – O matko. – A co z tego miałeś? Domyślam się, że noc była gorąca? Powoli robiłem się wkurzony, ale widziałem, że i tak przekręci każdą moją reakcję, aby wyszło na jego. – Byłem w domu przed ósmą – odparłem spokojnie. – Poważnie? – To tylko kolacja i powrót do domu, chłopie. – A rano, hę? Nadal z nią byłeś. – N a d a l? Oszalałeś chyba. Sądzisz, że spędziłem z nią noc? – A nie? – Nie. – Ale siedziałeś w jej samochodzie... – Przyjechała po mnie rano. – Dlaczego? – Nie mam pojęcia. Zaproponowała, że mnie podwiezie, nie zamierzałem odmawiać. – I to wszystko? Wzruszyłem ramionami. – Powaga? Powiedz chociaż, że się z nią całowałeś – cokolwiek. Rzuciłem mu nieprzyjemne spojrzenie. – To nie tak. Był wyraźnie zdegustowany. – To bez wątpienia najbardziej rozczarowująca historia, jaką słyszałem w całym moim życiu. Cofam wszystko, co mówiłem o twoim pogrywaniu. Ona po prostu jest z tobą z litości. – Pewnie tak. – Może powinienem wyglądać bardziej żałośnie? Jeśli to ją kręci. – Możesz spróbować. – Myślę, że szybko się tobą znudzi. Mój udawany spokój zniknął na ułamek sekundy. Jeremi zauważył zmianę i zaśmiał się z wyższością. – Tak – odparłem. – Sądzę, że masz rację. Pojawiła się pani Varner i zaczęła pisać równania na tablicy, więc rozmowy ucichły. – Wiesz, co? – odezwał się Jeremi szeptem. – Chyba jednak wolę być z normalną dziewczyną. Poczułem się rozdrażniony. Nie podobał mi się sposób, w jaki mówił o Edythe, a w szczególności sposób, w jaki wypowiedział słowo „normalna”. Nie, Edythe nie była

normalna, ale nie z powodu – co sugerował ton jego głosu – jej... dziwaczności. Po prostu wykraczała poza normalność, przewyższała ją, i to tak bardzo, że znajdowała się na zupełnie innym poziomie egzystencji. – I bardzo dobrze – mruknąłem ostro. – Nie ma to jak ograniczone aspiracje. Rzucił mi zdziwione spojrzenie, ale ja już odwróciłem się do tablicy. Wyczuwałem na sobie jego podejrzliwy wzrok, aż w końcu pani Varner też to zauważyła i wywołała go do odpowiedzi. Zaczął nerwowo przerzucać podręcznik, próbując domyślić się, o co mogła go pytać. Na hiszpański poszedł beze mnie, ale mało mnie to obeszło. Nadal byłem na niego wściekły. Nie rozmawiał ze mną aż do końca lekcji. Kiedy zacząłem pakować – być może z nadmiernym entuzjazmem – książki do plecaka, zapytał: – Nie będziesz siedział z nami przy obiedzie? Znów patrzył na mnie podejrzliwie, ale i ostrożnie. Spodziewał się, że zacznę się popisywać, przechwalać zażyłością z Edythe, żeby pokazać się w lepszym świetle. W końcu byliśmy przyjaciółmi, a faceci opowiadają sobie takie rzeczy. To pewnie część tego kodeksu, który wymyśliłem na poczekaniu. Zakładał, że zachowam wobec niego lojalność... teraz już wiedział, że był w błędzie. – Eeee... Nie jestem pewien – odparłem. – Wolałem nie przejawiać zbytniej pewności siebie. Pamiętałem bardzo dobrze, jak się czułem, kiedy zniknęła. Wolałem nie łudzić się niepotrzebnie. Wyszedł, nie czekając na mnie, po czym zachwiał się na progu i nagle przystanął. – O ja cię kręcę! – powiedział na tyle głośno, że go usłyszałem – a także wszyscy inni, znajdujący się w promieniu trzech metrów. Odwrócił się do mnie, pokręcił głową i odszedł. Spieszyło mi się, żeby wyjść z klasy i zobaczyć, o co chodzi – ale nie tylko mnie. Wszyscy zaczęli opuszczać salę lekcyjną, w drzwiach przystawali jak jeden mąż i się na mnie oglądali. Sam już nie wiedziałem, czego się spodziewać. Wbrew logice już niemal sądziłem, że zobaczę Taylor w połyskującej sukni balowej i diademie. Ale za drzwiami sali do hiszpańskiego, opierając się o ścianę – i wyglądając tysiąc razy piękniej, niż to możliwe – stała Edythe. W jej złocistych oczach kryło się rozbawienie, kąciki ust drżały, jakby miały podnieść się w uśmiechu. Włosy nadal miała związane w bardzo niedbały kok i ogarnęło mnie przemożne pragnienie, by wyciągnąć z nich wszystkie wsuwki. – Cześć, Beau. – Cześć. Wiedziałem, że mamy pełną widownię, ale dawno przestałem się tym przejmować. – Głodny? – zapytała. – Pewnie – odparłem, chociaż sam nie byłem tego pewien. Czułem się, jakby całe moje

ciało zostało porażone prądem, ale w dziwny i przyjemny sposób. Jednak moje nerwy nie były w stanie przetwarzać żadnych innych impulsów. Odwróciła się w stronę stołówki i zarzuciła torbę na ramię. – Hej, pozwól, że ci to poniosę – zaproponowałem. Spojrzała na mnie niewinnym wzrokiem. – Uważasz, że to dla mnie za ciężkie? – Nie, chciałem... – Jasne – odparła. Zsunęła torbę z ramienia i podała mi na samym czubku najmniejszego palca. – Eee... dzięki – powiedziałem i przyjąłem pasek. Mogłem się spodziewać, że jej torba będzie dwa razy cięższa od mojej. Złapałem ją w ostatniej chwili, zanim uderzyła w chodnik, i przewiesiłem przez wolne ramię. – Zawsze nosisz cegły do szkoły? – Archie poprosił, żebym zabrała mu kilka rzeczy – zaśmiała się. – To twój ulubiony brat? – To niezbyt miłe, kiedy ma się faworytów. – Jedynak – wyjaśniłem. – Jestem faworytem wszystkich. – To widać. A skąd takie przypuszczenie? – Bo to chyba o nim najchętniej opowiadasz. Zamyśliła się na chwilę, ale nie skomentowała. Weszliśmy do stołówki i Edythe ustawiła się w kolejce po jedzenie. Nie mogłem się oprzeć i co chwilę zerkałem w kąt stołówki. Jej rodzeństwo siedziało na swoim zwykłym miejscu, nie zwracając uwagi na nikogo poza sobą nawzajem. Albo nie zauważyli naszego wejścia, albo zupełnie ich to nie obeszło. Przypomniała mi się sugestia, którą wysunął Jeremi – że Edythe spotyka się ze mną w tajemnicy, aby jej rodzina się o tym nie dowiedziała. Nie wyglądało na to, żeby cokolwiek przed nimi ukrywała, ale i tak zastanawiałem się, co o mnie sądzą. I co ja sądzę o nich. W tej samej chwili Archie uśmiechnął się do mnie z drugiego końca sali. Automatycznie odpowiedziałem uśmiechem, a potem upewniłem się, czy przypadkiem nie była to mina przeznaczona dla Edythe. Owszem, widziała go, ale w żaden sposób nie zareagowała. Wydawała się wręcz zła. Przenosiłem wzrok z niego na nią, dochodząc do wniosku, że wyglądają, jakby prowadzili milczącą rozmowę. Najpierw Archie uśmiechnął się szerzej, ukazując zęby tak białe, że świeciły mimo odległości. Edythe uniosła brwi, nieco wyzywająco. On przewrócił oczami i podniósł ręce, jakby chciał powiedzieć: „Poddaję się”. Edythe odwróciła się do niego plecami i przesunęła w kolejce. Chwyciła tacę i zaczęła nakładać jedzenie. – Jestem związana z całą moją rodziną, ale Archie i ja mamy ze sobą najwięcej wspólnego

– wyjaśniła cicho, odpowiadając w końcu na moje pytanie. Musiałem się przybliżyć, żeby ją usłyszeć. – Chociaż niekiedy bywa niezwykle irytujący. Spojrzałem na niego, teraz się śmiał. Chociaż na nią nie patrzył, wyglądało na to, że to z niej się naśmiewa. Tak bardzo skupiałem się na tej niemej wymianie zdań, że nie zauważyłem, ile nakładła na tacę, dopóki nie dotarliśmy do kasy. – Dwadzieścia cztery trzydzieści trzy – oznajmiła kasjerka. – Słucham? – Spojrzałem na tacę raz, i zaraz potem drugi, żeby się upewnić. Edythe już płaciła i zaraz potem sunęła do stołu, przy którym siedziała ze mną w zeszłym tygodniu. – Ejże – syknąłem, próbując ją dogonić. – Przecież ja tego wszystkiego nie zjem. – Połowa jest dla mnie. Usiadła i przesunęła pełną tacę na środek stołu. – Naprawdę. – Uniosłem brwi. – Bierz, na co masz ochotę. Usiadłem naprzeciwko i położyłem jej ciężką torbę razem z moją na podłodze. Z drugiego końca długiego stolika przyglądała nam się grupka uczniów z rocznika wyżej. – Jestem ciekaw, co byś zrobiła, gdyby ktoś rzucił ci wyzwanie i zasugerował, żebyś coś zjadła. – Zawsze jesteś taki ciekawski? – skrzywiła się, po czym zgrabnie odłamała kawałek pizzy, wsunęła sobie do ust i zaczęła przeżuwać ze zbolałą miną. W końcu połknęła i popatrzyła na mnie z wyższością. – Gdyby ktoś założył się z tobą, że nie odważysz się zjeść ziemi, zjadłbyś, prawda? – zapytała. Zaśmiałem się. – Prawdę powiedziawszy, kiedyś to zrobiłem... dla zakładu. Nie była taka zła. – Chyba nie powinnam być zaskoczona – odparła i popchnęła resztę pizzy w moją stronę. Nadgryzłem, zastanawiając się, czy rzeczywiście smakowała jej jak ziemia. To nie była najlepsza pizza, jaką jadłem, ale całkiem przyzwoita. Przeżuwałem, a w tym czasie ona spojrzała mi za ramię i zaśmiała się. – Co? – Przełknąłem szybko. – Jeremi jest kompletnie zdezorientowany. – Da radę. – Naprawdę puścił wodze fantazji, kiedy zobaczył, że wysiadasz z mojego samochodu. Wzruszyłem ramionami i ugryzłem pizzę. Edythe przechyliła głowę na bok. – Rzeczywiście się z nim zgadzasz? Musiałem szybko połknąć kawałek pizzy i się zakrztusiłem. Już się podnosiła z miejsca,

ale uniosłem rękę i się opanowałem. – Nic mi nie jest. W czym się z nim zgadzam? – W tym, dlaczego jestem tu z tobą. Musiałem wrócić do tamtej rozmowy. Przypomniałem sobie to, na co, łudziłem się, Edythe nie zwróci uwagi – na przykład fakt, że wszyscy najwidoczniej wiedzą o mojej obsesji na jej punkcie już od pierwszego dnia w szkole. – Nie jestem pewien, co masz na myśli. – „Ona po prostu jest z tobą z litości” – zacytowała, krzywiąc się. Byłem zaskoczony, że wydaje się poirytowana. – To całkiem logiczne wytłumaczenie. – I wkrótce się znudzę, tak? To mnie zabolało – tego bałem się najbardziej i to akurat wydawało się całkiem prawdopodobne – ale ukryłem to pod kolejnym wzruszeniem ramion. – Beau, nie bądź śmieszny. – A jestem? Uśmiechnęła się połowicznie. – Jest kilka rzeczy, którymi się obecnie zamartwiam, ale nuda do nich nie należy – powiedziała, wbijając we mnie przeszywający wzrok. – Wierzysz mi? – Chyba. Skoro tak twierdzisz. – To było wprost przytłaczające potwierdzenie – odparła, mrużąc oczy. Odgryzłem kolejny kawałek pizzy, tym razem przeżuwałem go powoli, z namaszczeniem. Czekała i przyglądała mi się uważnie, marszcząc czoło – wiedziałem, że próbuje dotrzeć do moich myśli. Kiedy jadłem dalej, nie odzywając się, prychnęła z wyraźną złością. – Nie cierpię, kiedy to robisz. Przełknąłem powoli. – Ale co? Nie zdradzam ci każdej głupiej myśli, która przychodzi mi do głowy? Widziałem, że miała ochotę się uśmiechnąć, ale zwalczyła to pragnienie. – Właśnie tak. – Nie wiem, co powiedzieć. Czy uważam, że się w końcu mną znudzisz? Tak. Prawdę powiedziawszy, nie mam pojęcia, co cię w ogóle przy mnie trzyma. Nie chciałem jednak mówić tego na głos, żeby nie zwracać twojej uwagi na coś, czego może jeszcze nie zauważyłaś. Tym razem nie potrafiła zachować powagi. – Masz rację. Sama bym na to nie wpadła, ale skoro już poruszyłeś ten temat, rzeczywiście, powinnam zmienić obiekt zainteresowania. Ten twój Jeremi wydaje mi się nagle taki kusząco żałosny... – Przerwała, a uśmiech zniknął z jej twarzy. – Beau? Przecież wiesz, że żartuję. Byłem ciekaw mojej miny, ale tylko skinąłem głową.

Zmarszczyła czoło, po chwili wyciągnęła z wahaniem rękę w moją stronę i położyła ją na stole. Przykryłem ją moją dłonią. Uśmiechnęła się, ale zaraz potem przez jej twarz przemknął grymas. – Przepraszam – powiedziałem, zabierając rękę. – Nie – zaoponowała. – To nie ty. Położyła swoje palce na mojej dłoni tak delikatnie, jakby moja ręka była wykonana z najbardziej kruchego szkła. Objąłem jej palce moimi tak samo ostrożnie. – Co się stało przed chwilą? – zapytałem cicho. – Różne reakcje – odparła i ponownie zmarszczyła czoło. – Royal ma wyjątkowo natarczywy głos wewnętrzny. Nie mogłem się powstrzymać, automatycznie spojrzałem w jego stronę i od razu tego pożałowałem. Royal ciskał prawdziwe gromy na nieosłonięte niczym plecy Edythe, a siedząca naprzeciwko niego Eleanor odwróciła się specjalnie, żeby popatrzeć wściekle na swoją siostrę. Kiedy spojrzałem w ich stronę, Royal skierował swoją furię na mnie. Włosy stanęły mi dęba i szybko przeniosłem wzrok na Edythe. Teraz to ona rzucała rozsierdzone spojrzenie na Royala, unosząc przy tym groźnie górną wargę. Ku mojemu zdumieniu Eleanor od razu się odwróciła, a Royal złagodniał i, nadąsany, wbił wzrok w stół. Archie sprawiał wrażenie, jakby to wszystko niezmiernie go bawiło. Jessamine nawet się nie odwróciła. – Czy właśnie wkurzyłem... – Przełknąłem ślinę i nie byłem w stanie dokończyć. Bandę wampirów? – Nie – odparła gwałtownie. – Ja to zrobiłam. Zerknąłem na Royala. Nie drgnął. – Czy będziesz miała przeze mnie problemy? Co mogę zrobić? – Na samo wspomnienie jego rozwścieczonego wzroku wbitego w jej drobne ciało ogarnęła mnie panika. Edythe z uśmiechem pokręciła głową. – Nie musisz się o mnie martwić – zapewniła z pewną wyższością. – Nie twierdzę, że Royal nie pokonałby mnie w uczciwej walce, ale ja n i g d y nie walczyłam uczciwie i teraz też nie zamierzam tego robić. Wie, że nie ma sensu wszczynać jakichkolwiek afer z moim udziałem. – Edythe... Zaśmiała się. – Żartuję. Tak naprawdę to nic takiego, Beau. Normalne konflikty między rodzeństwem. Jako jedynak, nie zrozumiesz. – Skoro tak mówisz. – Tak mówię.

Popatrzyłem na nasze delikatnie splecione dłonie. Właściwie po raz pierwszy trzymałem ją za rękę, ale cały czas nie posiadałem się ze zdumienia, dlaczego mi na to pozwoliła. – Wracając do twoich myśli – odezwała się, jakby potrafiła w nich czytać. Westchnąłem. – Czy poczujesz się lepiej, jeśli powiem, że nie tylko ty zostałeś oskarżony o obsesję? Wydałem z siebie jęk. – A więc to też słyszałaś. Super. Roześmiała się. – Byłam pochłonięta waszą rozmową od pierwszego do ostatniego słowa. – Przepraszam. – Za co? Jest mi lepiej ze świadomością, że nie jestem jedyna. Patrzyłem na nią z niedowierzaniem. – Pozwól, że ujmę to w następujący sposób. – Zacisnęła wargi w zamyśleniu. – Chociaż jesteś jedyną osobą, co do której nie mam żadnej pewności, i tak byłabym gotowa założyć się o znaczną sumę, że poświęcam więcej czasu na myślenie o tobie niż ty na myślenie o mnie. – Ha! – zaśmiałem się, całkowicie zaskoczony tym wyznaniem. – Przegrałabyś ten zakład. Uniosła brwi i odezwała się tak cicho, że musiałem się pochylić nad stołem, by ją zrozumieć. – Ach, ale ty jesteś przytomny mniej więcej przez szesnaście godzin na dobę. Mam więc nad tobą znaczną przewagę, nie sądzisz? – Nie bierzesz pod uwagę snów. Westchnęła. – Koszmary zaliczasz do snów? Czułem, że na szyję wpełza mi rumieniec. – Kiedy mi się śnisz... to z całą pewnością nie są koszmary. Rozchyliła usta ze zdziwienia i nagle jej twarz stała się otwartą księgą. – Naprawdę? Widziałem, że była zadowolona, więc dodałem: – Każdej nocy. Zamknęła na chwilę oczy, a kiedy je otworzyła, znów uśmiechała się kpiąco. – Jak wiadomo, faza REM to najkrótszy etap snu, więc i tak jestem do przodu o kilka godzin. Zmarszczyłem czoło, bo ledwo docierało do mnie, co mówi. – Naprawdę myślisz o m n i e? – Dlaczego tak trudno ci w to uwierzyć? – Spójrz tylko na mnie – powiedziałem niepotrzebnie, bo nie odrywała ode mnie wzroku. – Jestem zupełnie przeciętny – nie licząc tych wszystkich spotkań ze śmiercią i braku

koordynacji ruchowej. A ty? – Wskazałem ręką jej perfekcyjną postać. Uśmiechnęła się powoli, od delikatnego uniesienia kącików ust aż po ukazanie dołeczków w całej ich okazałości – co było niczym wielki finał pokazu sztucznych ogni w Święto Niepodległości. – Nie będę zaprzeczała, że z wadami trafiłeś w samo sedno. – Sama widzisz. – Ale nie ma w tobie absolutnie nic przeciętnego. Patrzyliśmy sobie w oczy przez dłuższą chwilę. Ja przenikliwie, próbując uwierzyć, że mogła znaleźć we mnie coś na tyle interesującego, by chcieć się ze mną spotykać. Zawsze miałem wrażenie, że za chwilę mi się wymknie, zniknie, jakby rzeczywiście była jedynie legendą i niczym więcej. – Ale dlaczego... – Nie wiedziałem, jak to ująć w słowa. Przechyliła głowę i czekała. – Wczoraj... – Znów przerwałem. – Robisz to celowo? Nie kończysz myśli, żeby doprowadzić mnie do szaleństwa? – Nie wiem, czy potrafię to wyjaśnić. – Spróbuj, proszę. Wziąłem głęboki wdech. – Dobrze. Twierdzisz, że cię nie nudzę i że nie zamierzasz w najbliższej przyszłości przenieść swojego zainteresowania na Jeremiego. Pokiwała głową, powstrzymując uśmiech. – Ale wczoraj... było... – Patrzyła na mnie z niepokojem. – Jakbyś tylko szukała sposobu, by się pożegnać. – Jesteś spostrzegawczy – szepnęła. Zabolało, bo potwierdziła moje najgorsze obawy. Jej palce bardzo delikatnie ścisnęły moją dłoń. – Ale te dwie sprawy są ze sobą niezwiązane. – Jakie dwie sprawy? – Intensywność moich uczuć do ciebie i konieczność odejścia. To znaczy, s ą powiązane, ale w odwrotny sposób. „Konieczność odejścia”. Poczułem ucisk w żołądku. – Nie rozumiem. Popatrzyła mi prosto w oczy, palącym, hipnotyzującym spojrzeniem i odezwała się ledwie słyszalnie. – Im bardziej mi na tobie zależy, tym ważniejsze jest, żebym znalazła sposób na... zapewnienie ci bezpieczeństwa. Odejście byłoby najwłaściwsze. – Nie. – Pokręciłem głową. Wzięła głęboki wdech, a jej oczy dziwnie pociemniały. – Cóż, niezbyt dobrze mi wychodziło zostawianie ciebie, kiedy próbowałam. Po prostu nie

wiem, jak to zrobić. – A możesz zrobić coś dla mnie? Już więcej nie próbuj. Uśmiechnęła się blado. – Przypuszczam, że – zważywszy na to, jak często ocierasz się o śmierć – bezpieczniej będzie trzymać się blisko ciebie. – Święta prawda. Kto wie, kiedy zaatakuje mnie kolejny samochód. Zmarszczyła czoło. – Ale w dalszym ciągu zamierzasz jechać ze mną do Seattle, prawda? – zapytałem. – Tam jest mnóstwo samochodów. Za rogiem niemal każdej ulicy czai się zasadzka. – Właściwie to chciałam cię o coś zapytać. Naprawdę musisz jechać w sobotę do Seattle, czy to tylko wymówka, żeby przegonić liczne adoratorki? – Eeee... – Tak sądziłam. – Wiesz, że postawiłaś mnie w wyjątkowo trudnej sytuacji, kiedy zablokowałaś mi wyjazd z parkingu i przydybała mnie Taylor? – Chodzi ci o to, że idziesz z nią na bal absolwentów? Szczęka mi opadła, a potem zazgrzytałem zębami. Edythe powstrzymywała śmiech. – Och, Beau. Domyśliłem się, że to jeszcze nie koniec. – Co? – Ona ma już nawet sukienkę. Zabrakło mi słów. Edythe najwyraźniej dostrzegła panikę w moich oczach, bo dodała szybko: – Ale mogło być gorzej. Kupiła ją, zanim jeszcze uznała, że idzie z tobą, a do tego w sklepie z odzieżą używaną, więc to nie była duża inwestycja. Po prostu nie mogła przepuścić okazji. Nadal nie wiedziałem, co powiedzieć. Edythe ścisnęła moją dłoń. – Jakoś to rozwiążesz. – Nie tańczę – odparłem ze smutkiem. – A gdybym to ja zaprosiła ciebie na wiosenny bal, też byś powiedział „nie”? Popatrzyłem w jej złociste oczy i próbowałem sobie wyobrazić, że odmawiam jej czegokolwiek. – Zapewne nie, ale parę dni później wykręciłbym się czymś. Złamałbym nogę, gdyby było to konieczne. Wyglądała na zdumioną. – Dlaczego miałbyś robić coś takiego? Pokręciłem głową z powagą.

– Co prawda nie widziałaś mnie nigdy na WF-ie, ale i tak myślałem, że to rozumiesz. – Masz na myśli to, że nie potrafisz pokonać bez potknięcia prostego odcinka gładkiej, stabilnej nawierzchni? – Bingo. – Jestem doskonałą nauczycielką. – Obawiam się, że koordynacji ruchowej nie można się nauczyć. – Ale wracając do poprzedniego pytania. Musisz jechać do Seattle czy możemy zrobić coś innego? Skoro obie wersje zakładały wspólnie spędzoną sobotę, było mi wszystko jedno. – Jestem otwarty na propozycje – oświadczyłem – ale pod jednym warunkiem. Jak zawsze w takich sytuacjach, zrobiła się nieco podejrzliwa. – Jakim? – Możemy pojechać moim autem? – Dlaczego twoim? – skrzywiła się. – Przede wszystkim dlatego, że panicznie boję się twojego stylu jazdy. A poza tym powiedziałem Charliemu, że jadę sam, i nie chcę, żeby zadawał za dużo pytań. Przewróciła oczami. – Tyle rzeczy grozi ci z mojej strony, a ty boisz się akurat mojego stylu jazdy – stwierdziła zniesmaczona. – Nie powiesz ojcu, że spędzisz ten dzień ze mną? – Czułem, że w tym pytaniu kryje się jakieś drugie dno, którego nie rozumiałem. – Taki już jest, że lepiej nie mówić mu wszystkiego. – Co do tego nie miałem najmniejszych wątpliwości. – A tak w ogóle, dokąd się wybierzemy? – Archie twierdzi, że zapowiada się ładny dzień, więc będę trzymała się z dala od ludzi. Możesz potrzymać się z dala od nich ze mną... jeśli chcesz. – Znów dawała mi wolną rękę. – I pokażesz mi, co się dzieje z tobą w słońcu? – Byłem podekscytowany możliwością poznania kolejnej jej tajemnicy. – Tak. – Uśmiechnęła się, a potem się zawahała: – Ale jeśli ci to nie odpowiada, wolałabym mimo wszystko, żebyś nie jechał sam do Seattle. Ciarki mnie przechodzą na myśl, ile jest tam samochodów. – Tak się składa, że sobota sam na sam z tobą najzupełniej mi odpowiada. – Wiem – westchnęła ciężko. – Ale lepiej powiedz Charliemu. Pokręciłem głową na samą myśl, że miałbym spowiadać się ojcu z mojego prywatnego życia. – Po co miałbym to robić? Twarz Edythe nagle stężała. – Dzięki temu będę miała trochę większą motywację, żeby pozwolić ci wrócić do domu. Czekałem, aż się uśmiechnie, rozluźni, a kiedy to nie nastąpiło, powiedziałem: – Chyba jednak zaryzykuję.

Wypuściła powietrze ze złością i odwróciła wzrok. – Czyli wszystko mamy ustalone. To o czym teraz porozmawiamy? Próba zmiany tematu niewiele zmieniła. – O czym chciałbyś porozmawiać? – rzuciła przez zaciśnięte zęby, nadal wzburzona. Rozejrzałem się wokół, by się upewnić, że nikt nas nie słyszy. W kącie stołówki Archie pochylał się nad stołem i mówił coś do Jessamine. Eleanor siedziała obok niej, a Royal gdzieś zniknął. – Po co pojechaliście w zeszły weekend do Kozich Skał? Polować? Charlie mówił, że to nie najlepsze miejsce na biwakowanie, bo roi się tam od niedźwiedzi. Mina Edythe świadczyła o tym, że przegapiłem coś bardzo oczywistego. – Niedźwiedzie? – wykrztusiłem. Uśmiechnęła się. – To nie sezon polowań – dodałem surowym tonem, by ukryć to, jak bardzo jestem zszokowany. – Przeczytaj i przekonaj się sam – poradziła. – Przepisy zakazują tylko polowań z zastosowaniem broni. Przyglądała mi się z rozbawieniem, ciekawa, jak zareaguję na ukrytą w tym zdaniu aluzję. – Niedźwiedzie? – powtórzyłem z trudem. – Eleanor gustuje w grizzly – rzuciła niby od niechcenia, chociaż obserwowała badawczo moją reakcję. Postanowiłem wziąć się w garść. – No, no – powiedziałem, sięgając po pizzę – to była doskonała wymówka, by na nią nie patrzeć. Przeżułem powoli ciasto i przełknąłem. – A ty? – zapytałem po chwili. – W czym ty gustujesz? Uniosła brwi, a kąciki jej ust opadły, jakby nie spodobało jej się to pytanie. – W pumach. – Oczywiście, to nawet ma sens. – Pokiwałem głową, jakby to była najbardziej naturalna rzecz pod słońcem. – Ma się rozumieć – ciągnęła, imitując niedbały ton mojego głosu – to, że nie przestrzegamy prawa łowieckiego, nie zwalnia nas od troski o środowisko naturalne. Staramy się koncentrować na obszarach z nadwyżką drapieżników. Zawsze też łatwo o sarnę lub łosia. Nadają się, ale to żadna zabawa. – Uśmiechnęła się. – W istocie, żadna – mruknąłem znad kolejnego kawałka pizzy. – Najlepsza pora na niedźwiedzie to zdaniem El właśnie wczesna wiosna. Niedźwiedzie dopiero co przebudziły się ze snu zimowego, więc są bardziej drażliwe. – Uśmiechnęła się, najwyraźniej na jakieś zabawne wspomnienie. – Tak, nie ma jak rozdrażniony grizzly. Ubaw po pachy. – Pokiwałem głową ze znawstwem. Roześmiała się, a potem pokręciła głową.

– Proszę, powiedz, co naprawdę o tym wszystkim myślisz. – Usiłuję to sobie wyobrazić, ale nie potrafię – wyznałem. – Jak można polować na niedźwiedzie bez broni? – Ależ przecież my mamy broń. – Obnażyła swoje lśniące bielą zęby w szerokim uśmiechu, w którym nie było nic zabawnego. – Tyle że prawo łowieckie nie bierze jej pod uwagę. A jeśli masz kłopoty z wyobrażeniem sobie Eleanor w akcji, przypomnij sobie, jak wygląda atak niedźwiedzia, jeśli widziałeś coś takiego w telewizji. Zerknąłem na Eleanor, dziękując Bogu, że nie patrzy akurat w moją stronę. Długie, smukłe mięśnie jej rąk i nóg nagle wydały mi się onieśmielające. Wyobraziłem sobie, jak chwyta za podnóże góry, unosi ją... Edythe popatrzyła w ślad za moim wzrokiem i zachichotała. Spojrzałem na nią, wytrącony z równowagi. – To niebezpieczne? – zapytałem cicho. – Bywacie czasem ranni? Jej śmiech zabrzmiał jak dźwięk dzwonków. – Och, Beau. To mniej więcej tak samo niebezpieczne jak twój kawałek pizzy. Spojrzałem na talerz. – O matko. A ty... też przypominasz niedźwiedzia w ataku? – Ponoć bardziej pumę – oświadczyła lekko. – Być może ma to coś wspólnego z preferencjami smakowymi. – Być może. – Zmusiłem się do bladego uśmiechu. Mój umysł próbował pogodzić ze sobą zupełnie sprzeczne obrazy, ale poniósł spektakularną klęskę. – Czy mógłbym to kiedyś zobaczyć? – W żadnym wypadku! – szepnęła. Zbladła jeszcze bardziej niż zwykle, w jej oczach pojawiło się przerażenie. Wyciągnęła dłoń spod mojej ręki i objęła się w pasie. Moje palce leżały na stole, zdrętwiałe z zimna. – Co takiego powiedziałem? Przymknęła na moment powieki, żeby odzyskać spokój. Ale kiedy znów spojrzała mi w oczy, była zła. – Nawet wolałabym, żeby to było możliwe. Najwyraźniej nie dociera do ciebie powaga sytuacji. Dobrze by było, gdybyś mógł się przekonać na własne oczy, jaka jestem niebezpieczna. – Więc czemu nie? – drążyłem z uporem, ignorując jej rozdrażnienie. Wpatrywała się we mnie w milczeniu. – Wyjaśnię ci to potem. – Poderwała się ze swojego miejsca jednym zgrabnym ruchem. – Spóźnimy się na lekcję. Zdałem sobie sprawę, że stołówka jest niemal pusta. Przy Edythe czas i otoczenie stanowiły mało znaczące szczegóły, więc straciłem poczucie i jednego, i drugiego. Szybko wstałem, podnosząc nasze torby z podłogi.

– Może być potem – zgodziłem się. Wiedziałem, że o tym nie zapomnę.

11 Komplikacje Gdy podchodziliśmy do naszej ławki w sali od biologii, wszyscy pozostali uczniowie gapili się na nas. Tym razem Edythe nie odsunęła krzesła jak najdalej ode mnie, usiadła tuż obok, tak że niemal stykaliśmy się ramionami. Muskały mnie jej włosy. Do klasy weszła pani Banner, ciągnąc za sobą szafkę na kółkach, mieszczącą przestarzały telewizor oraz odtwarzacz wideo. Wszystkim od razu poprawił się humor. Ja też poczułem ulgę, bo wiedziałem, że i tak nie byłbym w stanie skupić się na lekcji. Za dużo chodziło mi po głowie. Nauczycielka wsunęła kasetę do otworu odtwarzacza, po czym podeszła do ściany, żeby zgasić światło. A kiedy w pomieszczeniu zapadł mrok, zrobiło się jakoś dziwnie. Ciemność wyostrzyła moje zmysły. Byłem teraz, co mnie zadziwiło, jeszcze bardziej świadomy bliskości Edythe. Czułem, jakby prąd przechodził z jej ciała do mojego, zupełnie jakby te miniaturowe wyładowania, które przeskakują pomiędzy obwodami, teraz tańczyły w tej niewielkiej przestrzeni oddzielającej mnie od niej. Kiedy jej włosy dotknęły mojego ramienia, niemal przeszył mnie ból. Owładnęło mną nieprzeparte pragnienie, by choć raz musnąć dłonią jej nieskazitelną twarz. Co się ze mną działo? Przecież nie można ot tak macać sobie ludzi tylko dlatego, że zgasło światło. Skrzyżowałem ręce na piersiach i zacisnąłem dłonie w pięści. Na ekranie telewizora pokazała się czołówka filmu, co rozjaśniło odrobinę mrok w sali. Nie mogłem się powstrzymać, od razu zerknąłem na Edythe. Przyjęła dokładnie taką samą pozycję jak ja – skrzyżowane ręce, zaciśnięte dłonie – i także zerkała w moją stronę. Kiedy zauważyła, że na nią patrzę, uśmiechnęła się, jakby zakłopotana. Jej oczy nawet w ciemnościach zachowały swoją porażającą moc, musiałem więc szybko spuścić wzrok, by nie zrobić czegoś głupiego – czegoś, co z całą pewnością nie podchodziłoby pod jej definicję bezpieczeństwa. Lekcja ciągnęła się w nieskończoność. Nie potrafiłem skoncentrować się na filmie – nie wiedziałem nawet, o czym właściwie jest. Próbowałem zachowywać się normalnie, rozluźnić się, ale bez powodzenia. Prąd nie zelżał nawet na chwilę. Od czasu do czasu pozwalałem sobie zerknąć na Edythe, wiedziałem więc, że i ona nadal siedzi spięta. Pragnienie, by jej dotknąć, nie słabło. Tak mocno przyciskałem dłonie do żeber, że w końcu zaczęły mnie boleć zaciśnięte kurczowo palce. Gdy nareszcie rozbłysło światło, odetchnąłem z ulgą. Rozprostowałem ręce i zacząłem przebierać w powietrzu zesztywniałymi palcami. Edythe zaśmiała się. – To było... intrygujące – szepnęła. Głos miała cichy, spojrzenie ostrożne.

– Uhm. – Tylko tyle byłem w stanie z siebie wydusić. – Idziemy? – zapytała, podnosząc się z miejsca zwinnym ruchem. Podniosła torbę jednym palcem. Wstałem ostrożnie, nie mając pewności, czy ta dziwna chwila bliskości w ciemnościach nie wpłynęła negatywnie na mój zmysł równowagi. Edythe odprowadziła mnie w milczeniu do sali gimnastycznej. Odwróciłem się, żeby się pożegnać, ale słowa uwięzły mi w gardle. Na jej twarzy malowało się wewnętrzne rozdarcie, niemal ból, a była przy tym tak oszałamiająco piękna, że znów musiałem walczyć ze sobą, by jej nie dotknąć. Z trudem odrywałem od niej wzrok. Uniosła z wahaniem rękę, znów rozdarta, i przesunęła opuszkami palców po linii mojej szczęki. Skórę miała jak zawsze lodowatą, ale jej dotyk palił mnie bezboleśnie. A potem obróciła się na pięcie i odeszła szybkim krokiem. Wparowałem do hali sportowej, słaniając się na nogach. Przebierałem się jak w transie, ledwie świadomy obecności innych. Ocknąłem się dopiero, gdy wręczono mi rakietkę do badmintona. Nie była ciężka, ale to nie miało przecież znaczenia. W moich rękach stawała się niebezpiecznym narzędziem. Kilka osób rzuciło pełne obawy spojrzenia na mnie i na rakietkę. Pan Clapp kazał nam dobrać się w pary, uznałem, że pewnie zostanę wybrany na szarym końcu, kiedy nie zostanie już nikt inny. Nie doceniłem jednak lojalności McKayli. Natychmiast przy mnie stanęła. – Wiesz, że nie musisz tego robić – powiedziałem. – Spokojna głowa. – Uśmiechnęła się. – Będę się trzymała od ciebie z daleka. Czasami naprawdę trudno było jej nie lubić. Oczywiście nie obyło się bez wpadki. Udało mi się zdzielić siebie samego rakietą po głowie i w tym samym ruchu zahaczyć o ramię McKayli. Resztę godziny lekcyjnej spędziłem w tylnym rogu kortu z rakietą schowaną dla bezpieczeństwa za plecami. Mimo tego utrudnienia moja partnerka poradziła sobie świetnie, wygrała bowiem trzy spośród czterech rozegranych meczów. Kiedy zaś gwizdkiem ogłoszono koniec lekcji, przybiła ze mną piątkę, na co zupełnie sobie nie zasłużyłem. – A więc? – zapytała po zejściu z boiska. – Co takiego? – Ty i Edythe Cullen, hę? – W jej tonie pobrzmiewała wrogość. – Taaa, ja i Edythe Cullen – odparłem. Byłem pewien, że w moim głosie słychać zaskoczenie. – To mi się wcale nie podoba. – Nie musi. – Wystarczy, że pstryknie palcem, a ty już lecisz? – Pewnie tak.

Spojrzała na mnie posępnie. Odwróciłem się i odszedłem. Wiedziałem, że jutro przyciśnie mnie do muru, ale nie zaprzątałem sobie tym głowy. Zanim się przebrałem, zdołałem zapomnieć o McKayli. Czy Edythe będzie na mnie czekała przy wyjściu, czy mam iść do samochodu? A co, jeśli będzie tam jej rodzeństwo? Zaparkowała obok auta Royala. Już na samo wspomnienie jego miny w stołówce zastanawiałem się, czy nie lepiej wrócić do domu pieszo. Czy Cullenowie wiedzą, że ja wiem? Czy powinienem wiedzieć, że wiedzą, że wiem, czy też nie? Nie miałem pojęcia, jak wyglądają zwyczaje wampirów. Czy wystarczy, jeśli skinę im głową na powitanie? Ale kiedy wyszedłem z szatni, Edythe stała pod osłoną hali sportowej, chociaż niebo przesłaniały ciemne chmury. Ręce splotła przed sobą. Jej twarz była teraz zupełnie spokojna, kąciki ust unosiły się nawet w cieniu uśmiechu. Cienki sweterek wydawał się niewystarczający jak na tę pogodę, i chociaż zdawałem sobie sprawę, że to głupota, miałem ochotę zdjąć kurtkę i ją otulić. Podszedłem do niej z dojmującym i wszechogarniającym poczuciem harmonii – jakby cały świat był taki, jak trzeba, o ile znajdowałem się blisko niej. – Hej. – Zdawałem sobie sprawę, że na twarzy zakwita mi uśmiech od ucha do ucha. – Cześć. – Uśmiechnęła się tak cudownie. – Jak tam WF? Nagle ogarnęła mnie podejrzliwość. – W porządku. – Na pewno? – Uniosła brwi. – Jak twoja głowa? – Nie zrobiłaś tego! Ruszyła powoli w stronę parkingu. Natychmiast poszedłem za nią. – Sam wspominałeś, że powinnam zobaczyć, jak ci idzie na WF-ie. Byłam ciekawa. – Świetnie. Po prostu cudownie. No cóż, przykro mi, ale mogę spokojnie wrócić pieszo do domu, jeśli wolisz, żeby już nikt nie widywał cię w moim towarzystwie. Zaśmiała się melodyjnie. – To było bardzo zabawne. Chociaż nie miałabym nic przeciwko temu, gdybyś uderzył tę dziewczynę trochę mocniej. – Co takiego? Obejrzała się do tyłu i zacisnęła usta w wąską kreskę. Sprawdziłem, na co patrzy, i zobaczyłem podskakującą jasną kitkę McKayli. – Już dawno nikt oprócz rodziny nie myślał o mnie takich rzeczy. Bardzo mi się to nie podobało. Nagle ogarnął mnie strach o McKaylę. Edythe dobrze odczytała moją minę i parsknęła śmiechem. – Nie martw się. Nie zrobiłabym krzywdy twojej koleżance. Kto inny zgodziłby się grać z tobą w parze w badmintona? Trudno było mi to objąć rozumem. Edythe wydawała się taka... delikatna. Ale kiedy mówiła coś podobnego, widać było, że jest pełna wiary we własne możliwości. Gdyby

rzeczywiście chciała skrzywdzić McKaylę – czy kogokolwiek innego – jej potencjalna ofiara miałaby przechlapane. Edythe była niebezpieczna, doskonale zdawałem sobie z tego sprawę, a jednak nie potrafiłem do końca w to uwierzyć. Postanowiłem zmienić temat. – A co takiego myśli o tobie twoja rodzina? Pokręciła głową. – To nie fair oceniać ludzi po ich myślach. Myśli to prywatna sprawa. Liczą się czyny. – No nie wiem... Skoro wiesz, że druga osoba słyszy twoje myśli, czy to nie jest tak, jakbyś wypowiedziała je na głos? – Łatwo ci mówić – zaśmiała się. – Kontrolowanie własnych myśli to niezwykle trudna sprawa. Kiedy kłócę się z Royalem, myślę o nim jeszcze gorsze rzeczy i co więcej, wypowiadam je na głos. – Znowu wybuchnęła dźwięczącym śmiechem. Nie patrzyłem, dokąd idziemy, byłem więc zaskoczony, kiedy nagle zwolniliśmy, bo drogę tarasowała grupka ludzi. Wokół kabrioletu Royala zebrał się tłumek, głównie chłopaków. Niektórzy niemal się ślinili na widok auta. W pobliżu nie było nikogo z jej rodzeństwa, byłem ciekaw, czy poprosiła ich, żeby zostawili nas samych. Żaden z entuzjastów motoryzacji nawet nie podniósł głowy, kiedy przepychałem się obok, by dostać się do samochodu Edythe. – Ostentacyjny – mruknęła, idąc za mną. Przeszedłem na stronę pasażera i wsiadłem. – Co to w ogóle za auto? – M3 – odparła, próbując wycofać wóz tak, by nikogo nie przejechać. – Czyli? – Bmw. – Ostrożnie manewrowała na parkingu. – Okej, to już mi coś mówi. Odjechaliśmy spod szkoły i nagle zostaliśmy sami. Ta prywatność była dla mnie niczym wolność. Nikt nas nie obserwował, nikt nie podsłuchiwał. – Czy już jest potem? – zapytałem. Zmarszczyła czoło. – Sądzę, że tak. Z neutralną miną czekałem na jej odpowiedź. Wpatrywała się w drogę, udając, że naprawdę musi to robić, a ja obserwowałem jej twarz. Mignęły mi dwie różne emocje, ale tak szybko, że nie potrafiłem ich zinterpretować. Już myślałem, że po prostu zignoruje moje pytanie, kiedy nagle zatrzymała samochód. Zaskoczony wyjrzałem przez okno. No tak, staliśmy już pod domem Charliego, obok mojego auta. Stwierdziłem, że łatwiej mi się z nią jeździ, jeśli nie patrzę na szosę. Gdy przeniosłem wzrok z powrotem na Edythe, przyglądała mi się badawczo. – Nadal chcesz wiedzieć, dlaczego nie możesz zobaczyć, jak poluję? – Była poważna, choć wyczuwałem w jej głosie nutkę rozbawienia. A więc zupełnie inna reakcja niż wcześniej

w stołówce. – Tak... A także, dlaczego tak się... zdenerwowałaś, kiedy cię o to zapytałem. – Przestraszyłam cię? – zapytała z wyraźną nadzieją. – A zamierzałaś? – Być może. – W takim razie tak, bardzo się bałem. Uśmiechnęła się, pokręciła głową, ale zaraz spoważniała. – Przepraszam za moją reakcję. Sama myśl, że mógłbyś się znaleźć w pobliżu... kiedy polujemy... – Spochmurniała. – Groziłoby mi niebezpieczeństwo? – Ogromne – wycedziła. – Bo... Wzięła głęboki oddech i wyjrzała przez okno na gęste chmury, które przetaczały się nad nami, zdawałoby się na wyciągnięcie ręki. – Kiedy polujemy – zaczęła wolno, niechętnie – w pewnym sensie wyłączamy myślenie i dajemy się porwać zmysłom. Zwłaszcza zmysłowi powonienia. Gdybym w tym stanie wyczuła, że jesteś gdzieś w pobliżu... – Zasępiona pokręciła głową, wpatrując się w szare niebo. Utrzymywałem obojętny wyraz twarzy, spodziewając się, że w każdej chwili na mnie spojrzy, by sprawdzić moją reakcję, ale kiedy nasze oczy się spotkały, coś się zmieniło. Cisza zgęstniała, znów poczułem te same iskry, które przechodziły między nami w szkole. Dopiero gdy zaczęło mi się kręcić w głowie, zrozumiałem, że wstrzymałem oddech. Nabrałem powietrza do płuc, przerywając ciszę, a wtedy Edythe przymknęła powieki. – Beau, powinieneś już iść do domu – szepnęła głosem przypominającym surowy jedwab i ponownie wbiła wzrok w chmury. Otworzyłem drzwi, a wtedy mroźny powiew wiatru wpadł do samochodu i nieco mnie otrzeźwił. Bałem się, że przewrócę się od zawrotów głowy, więc wysiadłem bardzo ostrożnie i zamknąłem drzwi, nie oglądając się za siebie. Zatrzymał mnie dźwięk opuszczanej automatycznie szyby. – Beau! – zawołała Edythe. Pochylała się ku otwartemu oknu i uśmiechała delikatnie. – Tak? – Jutro moja kolej. – Kolej na co? Wyszczerzyła zęby. – Na zadawanie pytań. Volvo znikło za rogiem, nim zdążyłem uporządkować myśli. Uśmiechnąłem się do siebie. Jedno było pewne: zamierzała się jutro ze mną zobaczyć. Tej nocy Edythe jak zwykle pojawiła się w moich snach, ale zmieniła się panująca w nich

atmosfera – były teraz przesycone ową elektryzującą aurą. Przewracałem się z boku na bok i często budziłem. Dopiero przed świtem zapadłem w sen. Kiedy zadzwonił budzik, nadal czułem się wykończony, a jednocześnie podekscytowany. Wziąłem prysznic i czesząc mokre włosy, wpatrywałem się lustro łazienkowe. Wyglądałem tak samo jak zawsze, a jednak dostrzegałem w sobie coś innego. Włosy miałem ciemne, zbyt gęste, skórę zbyt jasną – jak zwykle. Kości wydawały się zupełnie takie same, wpatrywały się we mnie te same błękitne oczy... zdałem sobie jednak sprawę, że to właśnie w oczach kryje się różnica. Chłopak, który na mnie patrzył, miał w sobie determinację i pewność siebie. Byłem ciekaw, co takiego się stało, że doszło do takiej zmiany. Miałem swoje przypuszczenia. Śniadanie, jak codziennie, zjedliśmy w ciszy. Charlie usmażył dla siebie jajka, a ja zjadłem moją zwyczajową porcję płatków. Zastanawiałem się, czy nie zapomniał o sobocie. – Co do soboty... – zaczął, jakby czytał w moich myślach. Już zaczynałem wpadać w paranoję w tej akurat kwestii. – Tak, tato? Przeszedł do zlewu i odkręcił kran. – Nadal wybierasz się do Seattle? – Taki był plan. – Szkoda, że poruszył ten temat, wolałbym nie musieć serwować mu ostrożnych półprawd. Wycisnął płyn do naczyń na talerz i zaczął go myć. – Jesteś pewien, że nie uda ci się wrócić w porę na bal? – Nie idę na bal, tato. – Nikt cię nie zaprosił? – zapytał ze wzrokiem wbitym w talerz. – Nie tańczę – przypomniałem mu. – Ach tak. – Zamilkł, zbity z tropu. Byłem ciekaw, czy martwi się tym, że mogę być wyrzutkiem społecznym. Może powinienem był mu powiedzieć, że zaprosiło mnie mnóstwo dziewczyn? Tylko że to obróciłoby się przeciwko mnie. Nie byłby szczęśliwy, gdyby się dowiedział, że wszystkim odmówiłem. Musiałbym mu wtedy wyjaśnić, że jest taka jedna dziewczyna... która mnie nie zaprosiła... a oczywiście nie zamierzałem zaczynać tego tematu. Te rozmyślania przypomniały mi o balu absolwentów, o Taylor, o sukience, którą już kupiła, oraz o Loganie, jego nastawieniu do mnie i ogólnie całej tej sytuacji. Nie miałem pojęcia, co powinienem zrobić. Nie było siły, która mogłaby mnie zmusić do uczestnictwa w tym balu. W świecie, w którym istniała Edythe Cullen, nie zamierzałem interesować się żadną inną dziewczyną. Byłoby nieuczciwie iść z Taylor, skoro zrobiłbym to bez przekonania. Problem tylko, jak to rozwiązać... Charlie pomachał mi na pożegnanie i wyszedł, więc pobiegłem na górę umyć zęby i zabrać rzeczy do szkoły. Usłyszałem, że odjeżdża, nie minęło kilka sekund i wyjrzałem

przez okno. Nie zawiodłem się – miejsce radiowozu zajmowało już srebrne volvo. Czym prędzej zbiegłem na dół, pokonując po trzy stopnie naraz, i wypadłem na zewnątrz, zastanawiając się po drodze, jak długo jeszcze Edythe ma zamiar wozić mnie do szkoły. Miałem nadzieję, że do końca świata. Czekała w aucie i nawet nie patrzyła, jak zatrzaskuję drzwi, nie zadając sobie trudu, by zablokować dodatkowy zamek. Podszedłem, zawahałem się na moment, ale ostatecznie wsiadłem. Była uśmiechnięta i rozluźniona – i jak zwykle aż do bólu idealna. – Cześć – przywitała mnie. – Jak się miewasz? – Przyjrzała mi się uważnie, jakby nie chodziło jej o zwykłą grzeczność, lecz konkretne informacje. – Dobrze, dziękuję. – Przy niej zawsze czułem się dobrze, wręcz fantastycznie. Zauważyła, że mam podkrążone oczy. – Wyglądasz na zmęczonego. – Nie mogłem spać – przyznałem. – Ja też nie – zaśmiała się. Przyzwyczaiłem się już do cichego pomruku silnika volvo. Byłem pewien, że przestraszyłbym się warkotu mojego samochodu, gdybym miał się teraz do niego z powrotem przesiąść. – Chyba masz rację. Pewnie i tak spałem nieco dłużej niż ty. – Założę się, że tak właśnie było. – I co porabiałaś ubiegłej nocy? – O, nie, nie – zaśmiała się. – Dzisiaj to ja zadaję pytania. – Rzeczywiście. W takim razie, co chciałabyś wiedzieć? – Zachodziłem w głowę, co mogłoby ją interesować. – Jaki jest twój ulubiony kolor? – zapytała zupełnie poważnie. Wzruszyłem ramionami. – To się zmienia z dnia na dzień. – A jak jest dzisiaj? – Dzisiaj chyba... złoty. – Czy to całkowicie przypadkowy wybór, czy też coś za nim jednak stoi? Odchrząknąłem. – To kolor twoich oczu dzisiaj. Gdybyś zadała mi to samo pytanie za tydzień, zapewne powiedziałbym, że czarny. Popatrzyła na mnie tak, jakby nie do końca mnie rozumiała, ale zanim poprosiłem ją o wyjaśnienia, przeszła do następnego pytania. – Jakie CD jest teraz w twoim odtwarzaczu? Musiałem pomyśleć przez chwilę i w końcu przypomniałem sobie, że ostatnio słuchałem tego albumu, który dostałem od Phila. Kiedy rzuciłem nazwę zespołu, Edythe uśmiechnęła się szelmowsko, po czym sięgnęła do schowka i podała mi jedną z kilkudziesięciu

upchanych tam płyt. Był to ten sam album. – T o zamiast Debussy’ego? – zapytała, unosząc brwi. Ta inwigilacja trwała cały dzień. Na każdej przerwie, a także podczas obiadu nieprzerwanie zasypywała mnie pytaniami. Chciała poznać każdy nieistotny szczegół mojej egzystencji. Opowiadałem jej więc o swoich ulubionych i znienawidzonych filmach, o tych paru miejscach, w których byłem, i mnóstwie tych, które chciałbym zobaczyć, a przede wszystkim o książkach, ogrom pytań o książki. Nie pamiętałem, kiedy ostatni raz tyle mówiłem. Cały czas czułem się skrępowany, byłem bowiem przekonany, że ją zanudzam. A jednak wydawała się skupiona, jej ciekawość nie słabła, zadawała dodatkowe pytania, chciała wiedzieć więcej i więcej. Poddawałem się więc tej psychoanalizie, skoro była dla niej taka ważna. Kiedy zadzwonił pierwszy dzwonek na lekcję, westchnąłem. Nadeszła pora. – Jest jedno pytanie, którego mi jeszcze nie zadałaś. – Jest ich znacznie więcej, Beau, ale które konkretnie masz na myśli? – Najbardziej zawstydzająca rzecz, jaką zrobiłem w życiu. Uśmiechnęła się szeroko. – Czy to wyjątkowo porywająca opowieść? – Jeszcze nie wiem. Za chwilę się przekonamy. Wstałem od stołu, Edythe patrzyła na mnie z zaintrygowaniem. Moi przyjaciele właśnie podnosili się ze swoich miejsc. Ruszyłem w ich stronę. Na moich policzkach zakwitł rumieniec, ale uznałem, że to nawet dobrze. Powinienem wyglądać na rozemocjonowanego. W każdym razie ten przystojniak w melodramatycznym serialu, który moja mama z nabożeństwem oglądała, wyglądał na bardzo pobudzonego, gdy odgrywał tę scenę. Dzięki niemu miałem ogólny zarys scenariusza rozmowy. Chciałem, żeby to zabrzmiało pochlebnie. Pierwszy zauważył mnie Jeremi i popatrzył na mnie niepewnie. Przeniósł wzrok z mojej zaczerwienionej twarzy na Edythe, a potem z powrotem na mnie. – Taylor, mogę cię prosić na minutkę? – zapytałem, podchodząc. Nie powiedziałem tego cicho. Stała w samym środku większej grupki. Logan odwrócił się i rzucił mi nienawistne spojrzenie. – Pewnie, Beau – odparła zdezorientowana. – Słuchaj – powiedziałem. – Ja już tak dłużej nie mogę. Zapanowała cisza. Jeremi próbował patrzeć we wszystkich kierunkach jednocześnie. Allen wydawał się zakłopotany, a McKayla spojrzała na mnie krytycznie, jakby nie mogła uwierzyć, że postanowiłem to rozwiązać w taki akurat sposób. Jednak nie mogła wiedzieć, co dokładnie powiem i dlaczego potrzebna mi była widownia. – Ale o co chodzi? – zdumiała się Taylor.

Skrzywiłem się, co było łatwe, zważywszy na to, że byłem nieźle wkurzony – tym, że nie wycofałem się w porę albo nie wymyśliłem czegoś lepszego. Teraz było już za późno na improwizację. – Mam dosyć bycia pionkiem w twojej grze, Taylor. Czy nie zdajesz sobie sprawy, że ja też mam uczucia? A mogę tylko patrzeć, jak moim kosztem próbujesz wzbudzić zazdrość w innym chłopaku. – Spojrzałem szybko na Logana, który stał z szeroko otwartymi ustami, a potem znów na nią. – Nie obchodzi cię, czy po drodze złamiesz mi serce, czy nie. Czy to twoja uroda czyni cię tak okrutną? Taylor patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, a jej wargi układały się w małe „o”. – Nie będę już w to grał. Ta cała komedia z balem absolwentów? Wycofuję się. Idź z chłopakiem, z którym tak naprawdę chcesz być. – Tu pozwoliłem sobie na dłuższe spojrzenie w stronę Logana. A potem odszedłem i trzasnąłem drzwiami od stołówki – miałem nadzieję, że odpowiednio dramatycznie. W życiu mi tego nie zapomną. Ale przynajmniej byłem wolny. Więc chyba się opłaciło. Edythe znalazła się tuż przy mnie, dotrzymując mi kroku, jakbyśmy od początku szli ramię w ramię. – To była rzeczywiście porywająca scena. Wziąłem głęboki wdech. – Być może trochę przesadziłem. Zadziałało chociaż? – Jak złoto. Taylor czuje się teraz jak prawdziwa femme fatale i nawet nie wie dlaczego. Będę zaskoczona, jeśli do poniedziałku Logan nie zaprosi jej na ten bal. – To dobrze – mruknąłem. – Wracając do ciebie... Przesłuchanie trwało, aż do chwili, kiedy znaleźliśmy się w sali biologicznej i przyszła pani Banner ze swoim sprzętem audiowizualnym. Nim zgasły światła, zauważyłem, że Edythe odrobinę się ode mnie odsuwa. W niczym to nie pomogło. Gdy tylko sala pogrążyła się w ciemnościach, wrócił przechodzący między nami prąd i to samo niespokojne pragnienie, by dotknąć jej chłodnej, gładkiej twarzy. To było jak uparte swędzenie, z każdą chwilą rosnące w siłę. Nie mogłem skupić się na niczym innym. Miałem nadzieję, że cokolwiek właśnie oglądamy, nie znajdzie się wśród tematów egzaminu końcowego. Po upływie jakichś piętnastu minut – a może to były zaledwie dwie minuty, tyle że wydawały się trwać tak długo ze względu na te wyładowania między nami – przesunąłem krzesło w jej stronę i pochyliłem się powoli w bok tak, że dotykałem jej ramieniem. Nie odsunęła się. Liczyłem, że dotyk pomoże, że zabierze to dręczące pragnienie, ale było wręcz odwrotnie.

Delikatny prąd zmienił się w potężne kopnięcia. Umierałem z pragnienia, by ją objąć, przyciągnąć do siebie, przytulić. Chciałem pogładzić ją po włosach, zanurzyć w nich twarz. Miałem ochotę znaczyć palcami kształt jej ust, kości policzkowych, gardła... Niezbyt możliwe w sali lekcyjnej pełnej ludzi. Aby sobie pomóc, położyłem ręce na stole i z całych sił zacisnąłem palce na krawędzi blatu. Ani razu nie zerknąłem w bok. Gdybym odkrył, że i ona na mnie patrzy, jeszcze trudniej byłoby mi zwalczyć pokusę. Próbowałem skoncentrować się na treści filmu, ale widziałem jedynie barwne plamy, które nie układały się w żadne sensowne obrazy. Westchnąłem z ulgą, gdy pani Banner włączyła światło, i natychmiast spojrzałem na Edythe. Patrzyła na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Tak samo jak poprzedniego dnia odprowadziła mnie pod salę gimnastyczną. I tak samo jak wczoraj bez słowa mnie dotknęła – tym razem pogłaskała mnie wierzchem zimnej dłoni od skroni aż po brodę – po czym odeszła. Lekcja WF-u minęła mi szybko. Trener kazał nam zostać w tych samych parach co ostatnio, więc McKayla musiała znowu ze mną grać. Oglądałem jej jednoosobowy show na boisku, nie uczestnicząc w meczu – dla bezpieczeństwa nas obojga. Nie odzywała się do mnie – nie miałem pojęcia, czy ze względu na scenę w stołówce, czy ponieważ się posprzeczaliśmy poprzedniego dnia, czy po prostu dlatego, że wyglądałem na nieobecnego duchem. Gdzieś w głębi duszy miałem z tego powodu wyrzuty sumienia. Jednak nie byłem w stanie skupić się na niej, tak samo jak nie mogłem skupić się na filmie na biologii. Wyszedłem z szatni i ogarnęło mnie identyczne poczucie harmonii co poprzednio, bo Edythe czekała w cieniu budynku. W moim świecie znów wszystko grało. Moja twarz rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. Edythe też się uśmiechnęła, a następnie wznowiła przesłuchanie. Pytania, które teraz zadawała, były inne, wymagały bardziej przemyślanych odpowiedzi. Chciała wiedzieć, za czym tęsknię po przeprowadzce do Forks, i upierała się, żebym opisał jej wszystko, czego nie znała. Przez kilka godzin siedzieliśmy w zaparkowanym przed domem Charliego aucie, aż niebo pociemniało i zerwała się gwałtowna ulewa. Chcąc nie chcąc, musiałem opowiadać o rzeczach tak trudnych do opisania, jak wysokie odgłosy wydawane w lipcu przez cykady, ledwie opierzona nagość drzew, ogrom rażącego czystością błękitu nieba czy zapach kreozotu – gorzki, odrobinę żywiczny, lecz mimo to przyjemny. Najtrudniej było mi wytłumaczyć, dlaczego to wszystko wydawało mi się takie piękne – i usprawiedliwić piękno krajobrazu Arizony, który nie opierał się na wątłej, niemal na wpół umarłej roślinności, ale miał coś wspólnego z niczym nieprzesłoniętym ukształtowaniem terenu – płytkie misy dolin okolone pasmami skalistych wzgórz – oraz sposobem, w jaki ziemia poddawała się słońcu. W pewnym momencie zorientowałem się, że w opisach wspomagam się gestami. Zadawała dociekliwe pytania, dzięki czemu rozluźniłem się i rozgadałem. Już nie czułem

się niezręcznie w związku z tym, że zmonopolizowałem całą naszą rozmowę. Wreszcie, gdy skończyłem opisywać szczegółowo mój dawny pokój w Phoenix, Edythe zamilkła. – Co to, koniec? – ucieszyłem się. – Do końca jeszcze daleko, ale twój ojciec zaraz będzie w domu. – Która godzina? – Zerknąłem na zegar i zaskoczyła mnie późna pora. – Zmierzcha – szepnęła Edythe refleksyjnie, spoglądając ku zachodowi na przesłonięty chmurami horyzont. Wydawało się, że myślami jest daleko stąd. Wyglądała przez przednią szybę, a ja przypatrywałem się jej bezkarnie. – To dla nas najbezpieczniejsza pora dnia – odpowiedziała na malujące się w moich oczach pytanie. – Najłatwiejsza. A jednocześnie i najsmutniejsza... Kolejny dzień dobiega końca, nastaje noc. Ciemność jest taka przewidywalna, prawda? – Uśmiechnęła się smutno. – Lubię noc. Gdyby nie ciemność, nigdy nie zobaczylibyśmy gwiazd. Choć tu akurat chyba zbyt często się ich nie widuje. Zaśmiała się i nastrój nieco się poprawił. – Charlie będzie tu za parę minut, więc jeśli nie chcesz powiedzieć mu, że sobotę spędzimy razem... – Spojrzała na mnie z nadzieją. – Nie chcę. – Zacząłem się zbierać. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, jak bardzo zesztywniałem od długiego siedzenia w bezruchu. – Czy w takim razie jutro moja kolej na zadawanie pytań? – Ależ skąd! – udała wzburzenie. – Mówiłam ci, jeszcze z tobą nie skończyłam. – O co tu jeszcze pytać? Ukazała mi swoje dołeczki w policzkach. – Jutro się przekonasz. Wpatrywałem się w nią – jak zwykle w oszołomieniu. Zawsze uważałem, że nie mam swojego typu dziewczyny. W mojej paczce w Phoenix każdy miał swoje preferencje – jeden wolał blondynki, drugiego interesowały jedynie ładne nogi, jeszcze inny sądził, że dziewczyna musi koniecznie mieć niebieskie oczy. Ja byłem mniej drobiazgowy: ładna dziewczyna to ładna dziewczyna. Teraz zrozumiałem, że po prostu akurat mnie było najtrudniej zadowolić. Najwyraźniej miałem bardzo konkretny typ. Nie zdawałem sobie dotąd sprawy, że dziewczyna powinna mieć włosy w kolorze metalicznego brązu, ponieważ nigdy wcześniej takich nie widziałem. Nie sądziłem, że podobają mi się miodowe oczy, bo nie spotkałem nikogo, kto by takie miał. Nie miałem pojęcia, że usta muszą być wygięte w taki właśnie sposób, kości policzkowe powinny być wyraźnie zarysowane, a oczy okolone długimi, ciemnymi rzęsami. Jak się okazało, istniała tylko jedna jedyna twarz, która na mnie działała. Zupełnie jak kretyn, zapominając o wcześniejszych ostrzeżeniach, pochyliłem się ku jej twarzy i wyciągnąłem rękę. Odskoczyła.

– Przep... – zacząłem, opuszczając rękę. – O nie – szepnęła. – Co się stało? Widziałem, że zacisnęła zęby i zmarszczyła mocno czoło. Zerknęła na mnie przelotnie. – Kolejna komplikacja – odparła ponuro. Otworzyła moje drzwi jednym szybkim ruchem – a od nagłej bliskości jej ciała moje serce wykonało prawdziwe salto – a potem gwałtownie się ode mnie odsunęła. W strugach deszczu zalśniły światła samochodu. Spodziewałem się Charliego i długich wyjaśnień, które będę musiał mu zaprezentować, jednak to był nieznany mi ciemny sedan. – Szybko – ponagliła mnie Edythe, patrząc z niechęcią na nadjeżdżające auto. Wyskoczyłem z wozu bez wahania, chociaż nie rozumiałem pośpiechu. Krople uderzały mnie w twarz, założyłem szybko kaptur. Usiłowałem dostrzec osoby siedzące w aucie, ale bez powodzenia – było zbyt ciemno. Za to jego reflektory dobrze oświetlały Edythe. Siedziała nieruchomo wpatrzona w kogoś lub coś, czego niedane mi było zobaczyć. Na jej twarzy malowała się frustracja przemieszana z buntem. Wycofała samochód, ruszyła z piskiem opon i zniknęła w ciągu kilku sekund. – Cześć, Beau! – zawołał ktoś z czarnego samochodu znajomym, ochrypłym głosem. – Jules? – zdumiałem się, mrużąc oczy, by zobaczyć cokolwiek w tym deszczu. W tej samej chwili nadjechał radiowóz Charliego, a światła jego reflektorów oświetliły twarze gości. Jules już wysiadała, a jej szeroki uśmiech był widoczny mimo ciemności. Na miejscu pasażera siedziała starszawa, dystyngowana kobieta o niezwykłych rysach twarzy. Miała stoicki, poważny wyraz twarzy, a poorana zmarszczkami miedziana skóra przywodziła na myśl znoszoną kowbojską kurtkę. No i te oczy, zaskakująco znajome, osadzone głęboko pod krzaczastymi brwiami, jednocześnie zbyt młode i zbyt sędziwe jak na tę twarz. To była Bonnie Black, matka Jules. Poznałem ją od razu, chociaż ostatni raz widziałem ją ponad pięć lat temu. Przyglądała mi się uważnie, badawczo, więc uśmiechnąłem się do niej nieśmiało. Zaraz jednak uświadomiłem sobie coś jeszcze – miała szeroko otwarte oczy, jakby była zszokowana albo przerażona, oraz rozszerzone nozdrza – i uśmiech zamarł mi na ustach. „Kolejna komplikacja”, powiedziała Edythe. Bonnie nie spuszczała ze mnie niespokojnego wzroku. Czyżby rozpoznała Edythe? Czy naprawdę wierzyła w te nieprawdopodobne legendy, z których śmiała się jej własna córka? Tak właśnie było. Mina kobiety nie pozostawiała co do tego najmniejszych wątpliwości.

12 Balansowanie – Bonnie! – zawołał Charlie, gdy tylko wysiadł z samochodu. Schowałem się pod daszkiem ganku, skinieniem przywołując Jules, a tymczasem mój ojciec przywitał się z nią głośno. – Tym razem przymknę oko na to, że widziałem cię za kierownicą, młoda damo – powiedział. – W rezerwacie wydają prawko młodszym – zażartowała dziewczyna. Przysłuchując się rozmowie, otworzyłem drzwi i zapaliłem lampę nad wejściem. – Jasne – zaśmiał się Charlie. – Muszę się jakoś przemieszczać. – Mimo upływu lat bez trudu rozpoznałem głos Bonnie. Od razu poczułem się młodszy, jakbym przeniósł się do dzieciństwa. Wszedłem do środka, zostawiając za sobą otwarte drzwi, włączyłem światło i zdjąłem kurtkę. Potem stanąłem na progu, przyglądając się, jak Charlie i Jules sadzają Bonnie na wózku inwalidzkim. Zszedłem im z drogi, bo weszli szybko do domu, strząsając z kurtek krople deszczu. – Co za niespodzianka – powiedział ojciec. – Za długo zwlekałam – przyznała Bonnie. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy. – Nasze oczy znowu się spotkały, ale nie byłem w stanie stwierdzić, o czym myśli. – Skąd, bardzo się cieszę. Mam nadzieję, że zostaniecie na mecz. – Poniekąd o to nam chodziło. – Uśmiechnęła się Jules. – Nasz telewizor już od tygodnia nie działa. Bonnie popatrzyła na córkę z wyrzutem. – No i rzecz jasna Jules nie mogła się doczekać kolejnego spotkania z Beau. – Bonnie odpłaciła jej pięknym za nadobne. Dziewczyna sposępniała. – Głodni? – zapytałem, ruszając w kierunku kuchni. Spojrzenie Bonnie przewiercało mnie na wylot. – Nie, dzięki – odparła Jules. – Jadłyśmy tuż przed wyjściem. – A ty, Charlie? – zawołałem już z kuchni. – Jasne. – Słychać było, że przechodzi do saloniku, a w ślad za nim jedzie wózek Bonnie. Wrzuciłem na patelnię grzanki z serem i kroiłem właśnie pomidora, kiedy zorientowałem się, że ktoś za mną stoi. – Jak leci? – zapytała Jules. – Nie narzekam. – Uśmiechnąłem się. Jej dobry nastrój był zaraźliwy. – A co u ciebie? Uporałaś się już z tym samochodem?

– Nie. – Spochmurniała. – Wciąż brakuje mi części. Przyjechałyśmy pożyczonym. – Skinęła głową w stronę podjazdu. – Przykro mi. Nigdzie nie widziałem tego... co to miało być? – Cylindra. – Znów się uśmiechnęła. – A z twoim samochodem wszystko w porządku? – zainteresowała się nagle. – Tak, a czemu pytasz? – zdziwiłem się. – Zastanawiałam się tylko, dlaczego nim nie jeździsz. Wbiłem wzrok w patelnię i zerknąłem pod spód grzanki, żeby ocenić, czy się przypiekła. – Koleżanka mnie podwiozła. – Niezła bryka. – W głosie Jules słychać było szczery zachwyt. – Nie rozpoznałam kierowcy. Dziwne, myślałam, że znam tu wszystkich. Machinalnie pokiwałem głową, obracając grzanki. – Ale mama skądś ją chyba zna – dodała. – Byłabyś tak miła i podała mi talerze? Są w szafce nad zlewem. – Już się robi. Wyjęła naczynia w milczeniu. Miałem nadzieję, że to koniec tematu. – To kto to był? – zapytała, stawiając obok mnie dwa talerze. Poddałem się z westchnieniem. – Edythe Cullen. Ku mojemu zdziwieniu parsknęła śmiechem. Spojrzałem na nią, wydawała się nieco zakłopotana. – To wszystko wyjaśnia – stwierdziła. – Zachodziłam w głowę, dlaczego mama tak dziwnie na nią reaguje. – No tak. – Udałem niewiniątko. – Ona przecież nie przepada za Cullenami. – Przesądna jak nie wiem co – mruknęła Jules pod nosem. – Jak sądzisz, powie o tym Charliemu? – Nie mogłem się powstrzymać, słowa wypłynęły ze mnie jednym strumieniem. Jules przypatrywała mi się przez krótką chwilę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Raczej nie – odpowiedziała w końcu. – Ostatnim razem naprawdę porządnie się o tych Cullenów pokłóciła z twoim tatą. Prawie ze sobą nie rozmawiali od tamtego czasu. Ta nasza dzisiejsza wizyta to takie symboliczne wyciągnięcie ręki na zgodę. Małe szanse, żeby mama poruszyła ten temat. – Aha – rzuciłem tak, jakby nie miało to dla mnie większego znaczenia. Zaniosłem Charliemu obiad i zostałem w salonie, udając, że oglądam mecz. Rozmawiałem z roztargnieniem z Jules, cały czas jednak przysłuchiwałem się dorosłym. Starałem się wyczuć moment, w którym Bonnie będzie chciała zdradzić moją tajemnicę, i jednocześnie zastanawiałem się, jak ją powstrzymać, jeśli już zacznie. Zaczynałem się niecierpliwić. Robiło się późno, miałem dużo zadane, ale bałem się

zostawić ich samych. Wreszcie mecz dobiegł końca. – Wybierasz się może wkrótce znowu ze znajomymi na plażę? – zapytała Jules, manewrując wózkiem mamy nad progiem drzwi frontowych. – Jeszcze nie wiem – wykręciłem się. – Dzięki za miły wieczór, Charlie – powiedziała Bonnie. – Wpadnijcie i na następny mecz – zachęcił ją mój ojciec. – Z przyjemnością. No to jesteśmy umówieni. Dobranoc. – Kobieta przeniosła wzrok na mnie, a uśmiech zniknął z jej twarzy. – Uważaj na siebie, dziecko – doradziła mi poważnym tonem. – Jasne – wymamrotałem, patrząc gdzieś w kąt. Gdy Charlie machał gościom na pożegnanie, ruszyłem w kierunku schodów. – Beau, czekaj no! – zawołał za mną. Zamarłem. Czyżby Bonnie zdążyła mu coś przekazać, zanim przyszedłem z grzankami? Na szczęście nie o to chodziło. Zadowolona mina ojca świadczyła o tym, że nadal przeżywa niezapowiedzianą wizytę Blacków. – Nie miałem okazji zamienić z tobą ani słowa. Jak ci minął dzień? – Dobrze. – Poszukałem w pamięci jakiegoś neutralnego wydarzenia, o którym mógłbym mu opowiedzieć. – Moja drużyna badmintona wygrała wszystkie cztery mecze. – No, no. Nie wiedziałem, że potrafisz grać w badmintona. – Tak właściwie to nie umiem, ale moja partnerka świetnie sobie radzi. – A z kim jesteś w parze? – zapytał z wyraźnym zainteresowaniem. – Z ... z McKaylą Newton. – A tak, wspominałeś, że się kolegujecie – ożywił się. – Porządna rodzina. – Zastanawiał się nad czymś przez chwilę, po czym dodał: – Nie zaprosiła cię na ten bal? – Tato! – jęknąłem. – McKayla kręci z Jeremim, a poza tym wiesz dobrze, że nie umiem tańczyć. – A tak – stropił się, a potem uśmiechnął przepraszająco. – Chyba to jednak dobrze, że cię nie będzie w sobotę. Umówiłem się na ryby z chłopakami z komisariatu. Ma być ponoć naprawdę ładna pogoda. Ale gdybyś wolał przełożyć ten wyjazd, żeby mógł pojechać z tobą ktoś ze szkoły, zostanę w domu. Wiem, że za dużo siedzisz tu sam. – Nie martw się, wcale mnie nie zaniedbujesz – pocieszyłem go, mając nadzieję, że nie widzi, jak bardzo się ucieszyłem na wieść o tych rybach. – Lubię być sam, wrodziłem się w ciebie. – Posłałem mu perskie oko, a on odpowiedział uśmiechem, od którego robiły mu się zmarszczki wokół oczu.

* * * Tej nocy spałem lepiej, zbyt zmęczony, by śnić, a rano niebo powitało mnie perłową szarością. Obudziłem się w wyśmienitym nastroju, nastawiony optymistycznie do życia.

Bonnie wydawała mi się już niegroźna i postanowiłem nie zaprzątać sobie głowy jej osobą. W łazience złapałem się na tym, że pogwizduję wesoło podczas czesania, a później zbiegłem w podskokach na dół. Nie uszło to uwadze Charliego. – Widzę, że humor ci dziś dopisuje – stwierdził przy śniadaniu. – Jest piątek. – Wzruszyłem ramionami. Spieszyłem się ze wszystkim, żeby móc wyjść tuż po nim, ale, mimo że miałem spakowane książki, włożone buty i umyte zęby i wypadłem z domu zaraz po tym, jak ojciec znikł za zakrętem, Edythe znów mnie ubiegła. Już na mnie czekała, a samochód miał wyłączony silnik i spuszczone szyby. Tym razem nie zawahałem się i od razu wsiadłem. Uśmiechnęła się do mnie, ukazując te swoje dołeczki, a moje serce znów doznało miniataku. Nie sądziłem, żeby mogło istnieć cokolwiek piękniejszego niż ona – ani w świecie ludzi, ani bogów, ani aniołów. Niczego już nie dałoby się w niej udoskonalić. – Jak się spało? – zapytała. Byłem ciekaw, czy zdaje sobie sprawę z tego, jak zniewalający jest jej głos, czy może celowo się tak odzywa. – Doskonale. A tobie jak minęła noc? – Przyjemnie. – Czy mogę zapytać, co robiłaś? – Nie. – Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Dziś nadal moja kolej. Tym razem wypytywała mnie o ludzi: o moją mamę, jej zainteresowania i to, jak spędzaliśmy razem czas; o moją babcię, jedyną, którą znałem; o nielicznych znajomych z poprzedniej szkoły. Oblałem się czerwienią, gdy padło pytanie o to, z kim umawiałem się na randki. Właściwie to cieszyłem się, że nigdy nie miałem dziewczyny, bo dzięki temu nie było teraz o czym opowiadać. Zdziwiła się tylko, że w moim dotychczasowym życiu brakowało romantycznych uniesień. – Nigdy nie spotkałeś nikogo, z kim chciałbyś być? – zapytała poważnym tonem. Byłem ciekaw, o czym myśli. – Nie w Phoenix. Zamilkła, zacisnąwszy usta. Znajdowaliśmy się w stołówce. Dzień mijał bardzo szybko, podobnie jak wszystkie ostatnie dni. Wykorzystałem jej chwilowe milczenie i wgryzłem się w kanapkę. – Powinieneś był przyjechać dzisiaj swoim samochodem – oznajmiła ni stąd, ni zowąd. Przełknąłem kęs. – Dlaczego? – Po obiedzie zabieram się z Archiem i już nie wracam. – Och. – Byłem rozczarowany. – Nic nie szkodzi, przejdę się, nie mam znowu tak daleko. Skrzywiła się ze zniecierpliwieniem. – Nie mam zamiaru zmuszać cię do spaceru. Przywieziemy twoje auto pod szkołę.

– Nie mam przy sobie kluczyków – westchnąłem. – Naprawdę, przejdę się, to żaden problem. – Jedynym problemem było to, że mieliśmy się już nie zobaczyć tego dnia. Edythe pokręciła głową. – Twój samochód będzie stał pod szkołą z kluczykami w stacyjce. Nie bój się, nikt ci go nie ukradnie. – Zaśmiała się na tę myśl. – Okej – zgodziłem się. Byłem niemal stuprocentowo pewien, że kluczyki są w kieszeni dżinsów, które miałem na sobie w środę, te zaś leżą w pralni pod stosem brudów. Nawet gdyby Edythe włamała się do mojego domu, czy co tam planowała, za nic nie byłaby w stanie ich znaleźć. Wyczuła, że nie wierzę w powodzenie jej misji, i uśmiechnęła się z wyższością. – A dokąd się wybieracie? – zapytałem pozornie spokojnym tonem. – Na polowanie. – Spochmurniała. – Skoro mam być z tobą w sobotę długo sam na sam, muszę zachować wszelkie środki ostrożności. Możesz jeszcze wszystko odwołać – dodała niemal błagalnie. Spuściłem wzrok, bojąc się przekonującej siły jej spojrzenia. Nie zamierzałem pozwolić, żeby wyperswadowała mi ten wspólny dzień, bez względu na to, jak wielkie groziło mi niebezpieczeństwo. Powtarzałem sobie w myślach, że to nie ma znaczenia. – Nie – szepnąłem, patrząc jej w twarz. – Nie mogę. – Może i masz rację – odparła cicho. Miałem wrażenie, że jej oczy zaczęły przybierać ciemniejszą barwę. Postanowiłem zmienić temat. – O której się jutro spotkamy? – zapytałem, zrozpaczony na myśl, że za chwilę odejdzie. – To zależy. W końcu to sobota. Nie wolałbyś pospać trochę dłużej w weekend? – Nie. – Odpowiedziałem tak szybko, że aż się uśmiechnęła. – W takim razie o tej co zawsze. Skinąłem głową. – Gdzie mam po ciebie podjechać? – Ja zjawię się u ciebie, jak zwykle. – Eeee... Lepiej, żeby Charlie nie widział, że pod domem stoi jakieś niezidentyfikowane volvo. Uśmiechnęła się z wyższością. – Nie zamierzałam zabierać samochodu. – To jak... – Nie martw się – przerwała mi. – Będę ja, bez auta. Charlie nie zobaczy niczego podejrzanego – dodała, po czym w jej głosie pojawiły się twardsze tony. – A kiedy nie wrócisz do domu, twoje zniknięcie będzie jedną wielką tajemnicą, prawda? – Pewnie tak. – Wzruszyłem ramionami. – Może nawet trafię do głównych wiadomości. Rzuciła mi gniewne spojrzenie. Zignorowałem je i znów nadgryzłem kanapkę.

Kiedy się w końcu rozluźniła – choć nadal nie wyglądała na uszczęśliwioną – zapytałem: – Na co będziecie polować? – Na cokolwiek trafimy. Nie zapuszczamy się daleko. – Patrzyła na mnie odrobinę sfrustrowana, ale i rozbawiona swobodą, z jaką wypytywałem ją o to jakże nietypowe życie. – Dlaczego akurat z Archiem? – zainteresowałem się. – Wspominałaś, że cię denerwuje. – Jest bardzo... To on z rodziny najbardziej mnie wspiera. – Zasępiła się odrobinę. – A pozostali? – zapytałem z wahaniem, niepewny, czy naprawdę chcę się tego dowiedzieć. – Przeważnie są pełni sceptycyzmu. Zerknąłem przez ramię na stolik czwórki rodzeństwa. Każde wpatrywało się w inny punkt sali, zupełnie jak za pierwszym razem, gdy ich zobaczyłem. Zmieniło się tylko jedno – ich idealna, miedzianowłosa siostra była teraz moja, przynajmniej do końca przerwy. – Nie lubią mnie. – Nie o to chodzi – zaoponowała, ale w jej oczach widziałem udawaną niewinność. – Nie rozumieją, dlaczego nie potrafię zostawić cię w spokoju. Uśmiechnąłem się krzywo. – No to witam w klubie. Uśmiechnęła się. – Nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak ty, Beau. Fascynujesz mnie. W głębi duszy byłem pewien, że się ze mnie naigrawa – nie mogłem pozbyć się wrażenia, że jestem najnudniejszą osobą na świecie. – Nie potrafię tego zrozumieć. – Dzięki moim zdolnościom – tu dotknęła dyskretnie swojego czoła – znacznie lepiej niż inni znam się na ludzkiej naturze. Ludzie są przewidywalni. Ale ty... Nigdy nie robisz tego, czego oczekuję. Bez przerwy mnie zaskakujesz. Odwróciłem wzrok i moje spojrzenie znów powędrowało swoją typową ścieżką – do stolika Cullenów. Słowa Edythe brzmiały tak, jakbym stanowił jedynie ciekawy obiekt badań. Chciało mi się śmiać z własnej naiwności. Byłem żałosny, spodziewając się czegoś więcej. – To jeszcze łatwo wyjaśnić – ciągnęła Edythe. – Ale reszta... reszta wymyka się opisowi. Wyczuwałem, że patrzy na mnie, ale bałem się, że jeśli się odwrócę, zorientuje się, jaką pogardę czuję do siebie samego. Cały czas wpatrywałem się w jej rodzeństwo. Nagle Royal spojrzał prosto na mnie. „Spojrzał” to zbyt łagodne określenie – przeszywał mnie lodowatym wzrokiem. Nie mogłem się poruszyć, ta otwarta wrogość zupełnie mnie sparaliżowała. Edythe przerwała w pół słowa i wydała z siebie gniewny pomruk, niemal syk. Royal odwrócił głowę i uwolnił mnie z odrętwienia. Spojrzałem na Edythe szeroko

otwartymi oczami. – To był zdecydowany dowód na to, że nie jestem lubiany – mruknąłem. – Bardzo cię przepraszam za jego zachowanie. Po prostu się martwi. Widzisz... to nie tylko dla mnie będzie niebezpieczne, jeśli najpierw będę się z tobą wszędzie pokazywała, a potem... – Spuściła wzrok. – Co potem? – A potem... coś ci się stanie. – Schowała twarz w dłoniach z wyraźną udręką. Chciałem ją pocieszyć, zapewnić, że nic jej nie grozi, nie wiedziałem jednak, jak się do tego zabrać. Odruchowo wyciągnąłem rękę i położyłem na jej łokciu. Miała na sobie koszulkę z długim rękawem, a chłód jej ciała natychmiast przeniknął przez moją skórę. Nie drgnęła, a do mnie stopniowo zaczęło docierać, że powinienem był się przestraszyć, tymczasem zamiast paraliżującego lęku czułem jedynie współczucie. Nadal ukrywała twarz w dłoniach. – Musisz jechać tak wcześnie? – zapytałem jak najbardziej normalnym głosem. – Tak. – Opuściła ręce. W dalszym ciągu trzymałem ją za łokieć. Spojrzała na moją dłoń i westchnęła. Jej nastrój zmienił się nagle i się uśmiechnęła. – Tak chyba będzie najlepiej. Na biologii zostało jeszcze piętnaście minut tego nieszczęsnego filmu. Nie sądzę, żebym zdołała na nim wysiedzieć w spokoju. Znienacka u boku Edythe pojawił się Archie. Aż podskoczyłem i pospiesznie zabrałem rękę. Archie był wyższy, niż sądziłem, jego włosy stanowiły jedynie cień zarostu na łysej czaszce, oczy miał atramentowo czarne. – Archie – powiedziała Edythe, ani na chwilę nie spuszczając ze mnie wzroku. – Edythe – odparł, naśladując jej ton. Miał podobnie aksamitny głos, cichy tenor. – Archie, poznaj Beau. Beau, to Archie. – Edythe uśmiechała się cierpko. – Cześć, Beau. Miło cię wreszcie poznać – powiedział z naciskiem na słowo „wreszcie”. Oczy mu błyszczały jak czarne diamenty, ale uśmiechał się przyjaźnie. Edythe rzuciła mu groźne spojrzenie. Nietrudno było mi uwierzyć, że Archie jest wampirem. Stojącym pół metra ode mnie. O głodnym spojrzeniu czarnych oczu. Poczułem, że po karku ścieka mi kropla potu. – Hej – wymamrotałem nieśmiało. – Gotowa? – Archie zwrócił się do siostry. – Prawie – odparła chłodno. – Spotkamy się przy samochodzie. Obrócił się na pięcie i odszedł bez słowa. Poruszał się tak płynnie, tak zgrabnie, że znów przyszli mi na myśl tancerze, chociaż w zasadzie jego ruchy były jak nie z tego świata. Przełknąłem ciężko ślinę. – Czy popełnię wielkie faux pas, życząc ci miłej zabawy? – zapytałem Edythe. – Nie, może być – zgodziła się ze śmiechem. – No to miłej zabawy. – Starałem się, żeby zabrzmiało to entuzjastycznie, ale oczywiście

przejrzała mnie na wylot. – Zrobię, co w mojej mocy. A ty uważaj na siebie. – W Forks bez obrażeń? Cóż za wyzwanie – westchnąłem. – Dla c i e b i e to jest wyzwanie, Beau. – Spoważniała. – Obiecaj. – Przyrzekam mieć się na baczności – wyrecytowałem posłusznie. – Mam w planach duże pranie... A może to zbyt niebezpieczne zadanie? Mógłbym wpaść do bębna. Zmrużyła oczy. – No dobrze, dobrze. Postaram się. Wstała, więc i ja się podniosłem. – Do jutra – westchnąłem. – Wydaje ci się, że to wieczność? – Uśmiechnęła się smutno. Ponuro pokiwałem głową. – Będę czekała na ciebie rano – obiecała, a potem podeszła do mnie, dotknęła mojej ręki i się odwróciła. Odprowadziłem ją wzrokiem. Nie miałem ochoty iść na lekcje, pomyślałem sobie nawet, że małe wagary mogłyby okazać się zbawienne dla mojej psychiki, ale ostatecznie uznałem, że to byłoby nieodpowiedzialne. McKayla oraz pozostali jak nic doszliby do wniosku, że jestem z Edythe, ją natomiast niepokoiło, że spędzamy tyle czasu razem na oczach innych. A jeśli coś by mi się stało...? Wolałem nie myśleć, co to mogło oznaczać i jak bardzo byłoby bolesne. Postanowiłem więc skoncentrować się na unikaniu sytuacji, które mogłyby jej zaszkodzić, a to oznaczało konieczność zrezygnowania z wagarów. Miałem pewność – i ona chyba także zdawała sobie z tego sprawę – że nasze jutrzejsze spotkanie będzie przełomowe. Musieliśmy coś przedsięwziąć, dalsze balansowanie na niebezpiecznej krawędzi „prawie bycia razem” nie miało sensu. W końcu i tak spadlibyśmy na którąś stronę, przy czym to Edythe przeważyłaby szalę. Z mojej strony klamka zapadła już dawno, jeszcze zanim podjąłem świadomy wybór. Byłem gotów zrobić wszystko, wiedziałem bowiem, że nic nigdy nie sprawi mi takiego bólu i nie przepełni taką rozpaczą, jak rozstanie z Edythe. Jej nieobecność na biologii wcale nie pomogła mi w koncentracji. Zniknęły wyładowania i pełna napięcia atmosfera, ale byłem zbyt zaabsorbowany tym, co wydarzy się jutro, żeby uważać na lekcji. Na WF-ie McKayla chyba mi w końcu wybaczyła. Życzyła mi przyjemnego pobytu w Seattle. Wyjaśniłem jej ostrożnie, że zrezygnowałem z wyjazdu z obawy, że mój samochód tego nie wytrzyma. Od razu spochmurniała. – A więc pewnie idziesz z Edythe na bal? – Mówiłem, że z nikim nie idę. – To co będziesz robić? – zainteresowała się.

– Pranie, a potem pouczę się do sprawdzianu z trygonometrii, bo inaczej go zawalę – skłamałem pogodnie. – Edythe będzie ci pomagała „się uczyć”? – Wyraźnie usłyszałem znak cudzysłowu przy tym ostatnim wyrażeniu. – Chciałbym. – Uśmiechnąłem się. – Jest znacznie lepsza z matmy niż ja. Ale nie. Wyjechała z bratem na cały weekend. – Zauważyłem ze zdziwieniem, że kłamstwa przychodzą mi łatwiej niż zwykle. Może dlatego, że kłamałem dla niej, a nie dla siebie. McKayla się ożywiła. – Ooo. To może jednak pójdziesz z nami na bal? Będzie fajnie. Obiecuję, że wszyscy z tobą zatańczymy. Wyobraziłem sobie minę Jeremiego i odpowiedziałem zbyt ostrym tonem: – Nie idę na żaden bal, zrozumiano? – Dobra, dobra. Tylko proponowałam. Po lekcjach udałem się na parking bez większego entuzjazmu. Tak naprawdę nie uśmiechał mi się spacer do domu w deszczu, ale nie wierzyłem, że Edythe zdołała ściągnąć mój samochód. Z drugiej strony, czy cokolwiek było dla niej niemożliwe? No i proszę, w miejscu, w którym rano stało volvo, teraz znajdowało się moje auto. Otworzyłem drzwi, kręcąc z niedowierzaniem głową. Kluczyki tkwiły w stacyjce, tak jak obiecała. Na siedzeniu kierowcy leżała złożona kartka papieru. Usiadłem za kierownicą, zamknąłem drzwi i dopiero wtedy odczytałem wiadomość. Były to trzy starannie wykaligrafowane słowa: Uważaj na siebie. Tak jak przypuszczałem, warkot zapalanego silnika nieźle mnie wystraszył. Zaśmiałem się sam do siebie. Drzwi frontowe do domu zastałem zatrzaśnięte, ale nie zamknięte na klucz – tak jak je zostawiłem rano. Pierwsze kroki skierowałem do pralni, ale i tam nic od rana się nie zmieniło. Wygrzebałem ze stosu ubrań noszone w środę dżinsy, żeby sprawdzić kieszenie. Były puste. Może jednak odwiesiłem kluczyki na miejsce, pomyślałem. Podczas obiadu Charlie był mocno zamyślony. Być może miał jakieś problemy w pracy, niepokoiła go sytuacja w tabeli po ostatnich rozgrywkach albo po prostu rozmarzył się nad wyjątkowym smakiem lasagne – był takim milczkiem, że trudno było odgadnąć. – Wiesz co, tato? – zacząłem, przerywając jego rozmyślania. – Co, Beau? – Myślę, że masz rację z tym Seattle. Nie będę jechał sam, poczekam i zabiorę się z Jeremim albo z kimś innym. – Och. – Zaskoczyłem go. – No, dobra. To co, mam zostać w domu? – Nie, nie. Nie chcę, żebyś zmieniał plany. Mam masę rzeczy do zrobienia: lekcje, pranie...

Muszę iść do biblioteki i na zakupy. Będę wychodzić z domu... Naprawdę, jedź z kolegami i baw się dobrze. – Jesteś pewien? – Oczywiście. Poza tym w zamrażarce zaczyna już brakować ryb. Zapasy starczą na góra dwa, trzy lata. Uśmiechnął się. – Muszę powiedzieć, że łatwo się z tobą mieszka pod jednym dachem. – Nawzajem. – Udałem tylko, że się śmieję, ale nie zwrócił na to uwagi. Poczułem silne wyrzuty sumienia, że go okłamuję, choć prawie posłuchałem rady Edythe i powiedziałem mu, z kim spędzę cały dzień. Prawie. Składając wyprane ubrania, zastanawiałem się, czy moje kłamstwo oznacza, że przedkładam Edythe nad własnego ojca – w końcu to ją chroniłem, a jego zostawiałem na pastwę... sam nie wiedziałem czego. Czy w razie czego tak po prostu zniknę? Czy policja znajdzie... jakiś kawałek mojego ciała? Zdawałem sobie sprawę, jaki to byłby dla niego cios – strata dziecka, nawet jeśli nie widywał się z nim zbyt często w ciągu ostatnich dziesięciu lat, była większą tragedią, niż byłem w stanie to sobie wyobrazić. Ale gdybym powiedział mu, że spędzę ten dzień z Edythe, gdybym wplątał ją w to, co nastąpi, czy to by mu w jakikolwiek sposób pomogło? Czy jego żałoba byłaby łatwiejsza do zniesienia, gdyby wiedział, kogo za to winić? A może naraziłbym go tylko na większe niebezpieczeństwo? Przypomniałem sobie wściekłe spojrzenie Royala, czarne, błyszczące oczy Archiego, stalowe mięśnie Eleanor oraz Jessamine, która – z nieznanego mi powodu – wydawała mi się najgroźniejsza z całej grupy. Czy naprawdę chciałem, żeby mój ojciec wiedział o czymś, przez co rodzeństwo mogłoby się poczuć zagrożone? Zdawałem sobie sprawę, że jedyny sposób, w jaki mógłbym pomóc ojcu, to przyklejenie rano do drzwi kartki z napisem: „Zmieniłem zdanie”, zabranie wozu i pojechanie do Seattle. Wiedziałem, że Edythe wcale nie będzie z tego powodu zła, pewnie nawet po części miała nadzieję, że tak postąpię. Ale byłem pewien, że nie napiszę żadnej kartki. To mi się nawet nie mieściło w głowie. Kiedy Edythe przyjedzie, będę na nią czekał. A więc chyba jednak przedkładałem ją nad wszystko inne. I chociaż powinienem czuć się z tym źle – jakieś poczucie winy, wyrzuty sumienia – to jednak wcale tak się nie czułem. Może dlatego, że dla mnie to wcale nie był żaden wybór. Ale przecież to wszystko dotyczyłoby mnie tylko wtedy, gdyby sytuacja wymknęła się spod kontroli – a ja byłem pewien na dziewięćdziesiąt procent, że tak się nie stanie. Głównie dlatego, że nie potrafiłem wzbudzić w sobie strachu przed Edythe, nawet jeśli próbowałem wyobrażać ją sobie jako postać z mojego snu, istotę o ostrych kłach. Co chwilę wyciągałem z kieszeni jej liścik i czytałem go raz po raz. Zależało jej na tym, żebym wyszedł cało z wszystkich tych wypadków. Włożyła w to całkiem sporo wysiłku. Czy nie to właśnie

najlepiej świadczyło o tym, jaka ona jest? Czy nawet gdy znikną wszystkie środki bezpieczeństwa, ta część jej natury nie wygra z pozostałą? Pranie nie było najlepszym sposobem na zajęcie umysłu. Chociaż starałem się za wszelką cenę skupiać na takiej Edythe, jaką znałem, wyobraźnia podsuwała mi ciągle obrazy tego, na czym mogłaby polegać sytuacja, która w y m k n ę ł a s i ę j e j s p o d k o n t r o l i. Widziałem sporo horrorów, więc miałem pewne rozeznanie i wcale nie wydawało mi się to takie znów n a j g o r s z e. Większość ofiar po prostu wiotczała i traciła przytomność, podczas gdy... ich krew była wypijana. Ale potem przypomniałem sobie, co Edythe mówiła o niedźwiedziach, i uznałem, że w rzeczywistości atak wampira nie wygląda tak, jak to przedstawiają hollywoodzkie filmy. No, ale to była E d y t h e. Ucieszyłem się, gdy zrobiło się na tyle późno, że wypadało mi już iść spać. Wiedziałem, że z nerwów i tak nie zasnę, posunąłem się więc do czegoś, czego jeszcze nigdy wcześniej nie robiłem. Zażyłem silny środek na przeziębienie, taki, który miał mnie zmorzyć na pełnych osiem godzin. Zdawałem sobie sprawę, że to nie jest rozsądne posunięcie, ale jutrzejszy dzień miał być wystarczająco trudny, żebym jeszcze dodawał do tego niewyspanie. Czekając, aż tabletki zaczną działać, słuchałem płyty od Phila. Znajome wrzaski wydały mi się dziwnie kojące i gdzieś w połowie albumu odpłynąłem w sen. Dzięki zażytemu nieco lekkomyślnie środkowi nasennemu spałem jak zabity i nic mi się nie śniło. Obudziłem się wcześnie, wyspany, ale podminowany i niespokojny – od czasu do czasu ogarniało mnie nawet coś podobnego do ataku paniki. Wziąłem prysznic, ubrałem się w czyste rzeczy, z przyzwyczajenia na cebulkę, chociaż Edythe obiecywała słońce. Wyjrzałem przez okno. Charliego już nie było, a niebo przesłaniała cienka warstwa białych pierzastych chmur, które wyglądały tak, jakby lada chwila miały się rozpierzchnąć. Śniadanie zjadłem, nie zwracając uwagi na to, co jem, i szybko po sobie posprzątałem. Właśnie umyłem zęby i schodziłem na dół, gdy usłyszałem ciche pukanie do drzwi. Moje palce okazały się nagle za duże i nie mogłem poradzić sobie z otwarciem prostego zamka. W końcu jednak mi się to udało i na progu zobaczyłem Edythe. Wziąłem głęboki wdech. Zdenerwowanie znikło bez śladu, byłem całkowicie spokojny. Początkowo miała poważną minę – powiedziałbym nawet, że ostrożną. Ale kiedy zlustrowała mnie wzrokiem, wyraźnie się rozpogodziła. – Dzień dobry – zaśmiała się. – Co takiego? – Zerknąłem w dół, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie zapomniałem włożyć czegoś istotnego, takiego jak buty czy spodnie. – Pasujemy do siebie – wyjaśniła z uśmiechem. Rzeczywiście, miała na sobie beżowy sweter z dużym, okrągłym dekoltem, białą koszulkę pod spodem i dżinsy. Mój sweter miał dokładnie ten sam odcień, chociaż sięgał do samej szyi, tak samo jak T-shirt. Dżinsy też miałem w takim samym odcieniu. Tyle że ona wyglądała jak modelka, a ja nie.

Zamknąłem drzwi na klucz, a Edythe podeszła do mojego samochodu i czekała tam na mnie z miną męczennika. Wiedziałem dlaczego. – Zgodziłaś się – przypomniałem i otworzyłem drzwi. Popatrzyła na mnie z niechęcią, ale wsiadła. Zająłem miejsce za kierownicą i starałem się nie krzywić, kiedy silnik zawarczał głośno. – Dokąd jedziemy? – Najpierw zapnij pasy. Już się denerwuję. Przewróciłem oczami, ale posłuchałem. – To dokąd? – powtórzyłem. – Sto jedynką na północ – poinstruowała. Nie spodziewałem się, że aż tak trudno będzie mi prowadzić, czując na sobie jej spojrzenie. Nie potrafiąc dostatecznie skoncentrować się na drodze, musiałem jechać ostrożniej niż zwykle, mimo że trasa o tej porze wciąż świeciła pustkami. – Zamierzasz wyjechać z Forks przed zapadnięciem zmroku? – Trochę więcej szacunku – odparowałem. – Mój samochód mógłby być dziadkiem twojego volvo. Wbrew jej obawom wkrótce przekroczyliśmy granice miasteczka, a przydomowe trawniki ustąpiły miejsca zaroślom i lasom. – Skręć w prawo w sto dziesiątkę – usłyszałem, gdy właśnie miałem o to zapytać – i jedź tak długo, aż skończy się asfalt. Wyczuwałem, że się uśmiecha, ale nie odważyłem się na nią zerknąć, by to sprawdzić, ze strachu, że zahaczę kołami o pobocze, udowadniając tym samym, jaki ze mnie beznadziejny kierowca. – A dalej? – A dalej zaczyna się szlak. – Będziemy chodzić po lesie? – Czy to dla ciebie problem? – Nie. – Miałem nadzieję, że moje kłamstwo zabrzmiało wiarygodnie. Edythe uważa, że moje auto jest powolne? Niech tylko zobaczy m n i e na szlaku! – Nie martw się, to tylko jakieś osiem kilometrów i nigdzie nie musimy się spieszyć. Osiem kilometrów? Milczałem, żeby nie wyczuła w moim głosie narastającej paniki. Ile przeszedłem w sobotę? Kilometr? Dwa? Ile razy udało mi się potknąć na tym krótkim dystansie? Zapowiadał się dzień pełen upokorzeń. Przez chwilę jechaliśmy w zupełnej ciszy. Wyobrażałem sobie jej minę, kiedy upadnę na twarz po raz dwudziesty, – O czym myślisz? – zapytała zniecierpliwiona. – Zastanawiam się, dokąd prowadzi ten szlak – skłamałem. – Do pewnego miejsca, które lubię odwiedzać, gdy dopisuje pogoda. – Obydwoje

spojrzeliśmy na niebo. Chmury stopniowo się przerzedzały. – Charlie mówił, że będzie ciepło – przypomniało mi się. – Powiedziałeś mu, jakie masz na dzisiaj plany? – Nie. – Ale pewnie wspomniałeś coś Jeremiemu, że jedziemy razem do Seattle, prawda? – Nie. – Więc nikt nie wie, że jesteś teraz ze mną? – W jej głosie słychać było złość. – Czy ja wiem... Zakładam, że powiedziałaś Archiemu? – Naprawdę, bardzo mnie wspierasz, Beau – warknęła. Puściłem tę uwagę mimo uszu. – Czy to efekt klimatu? Okresowe zaburzenia nastroju? Czy Forks działa na ciebie aż tak depresyjnie, że postanowiłeś targnąć się na własne życie? – Sama mówiłaś, że możesz mieć kłopoty, jeśli będziemy często pokazywać się razem. – Ach, więc boisz się, że to m n i e będzie coś groziło po tym, jak t y znikniesz w tajemniczych okolicznościach? – W jej głosie chłód mieszał się z goryczą. Pokiwałem głową, patrząc przed siebie. Mruknęła coś niewyraźnie pod nosem, ale tak szybko, że nic z tego nie zrozumiałem. Resztę drogi pokonaliśmy w milczeniu. Edythe roztaczała wokół siebie aurę rozdrażnienia i dezaprobaty, a ja nie potrafiłem jej przeprosić, skoro nawet nie było mi przykro. Tam gdzie kończył się asfalt, zaczynała się wąska ścieżka oznaczona drewnianym palikiem. Zaparkowałem na poboczu i wysiadłem, nie wiedząc, co ze sobą począć. Edythe była zła, gdy kierowałem autem, przynajmniej miałem wymówkę, żeby na nią nie patrzeć. Było ciepło, cieplej niż kiedykolwiek, odkąd przyjechałem do Forks, niemal parno. Zdjąłem sweter i rzuciłem na siedzenie samochodu, zadowolony, że zdecydowałem się włożyć pod spód lekki T-shirt, zwłaszcza że czekał mnie ośmiokilometrowy marsz. Trzasnęły drzwi i odruchowo odwróciłem głowę. Edythe też zdjęła sweter i spięła włosy w niedbały kok. Miała na sobie jedynie cienką koszulkę bez rękawów. Odwrócona tyłem, wpatrywała się w ciemną ścianę lasu. Widziałem delikatny kształt jej łopatek przypominający ukryte pod bladą skórą zwinięte skrzydła. Ramiona miała takie szczuplutkie, aż się nie chciało wierzyć, że kryje się w nich potężna siła. – Tędy – rzuciła, zerkając w moją stronę. Nadal była na mnie zła. Zanurkowała pomiędzy drzewa, kierując się na wschód od mojego samochodu. – A co ze szlakiem? – jęknąłem, próbując powstrzymać panikę, i ruszyłem w ślad za nią. – Powiedziałam tylko, że zaparkujemy tam, gdzie zaczyna się ścieżka, a nie, że to właśnie nią pójdziemy. – Tak bez żadnych oznaczeń? – Ze mną nie zginiesz. Odwróciła się z kpiącym uśmiechem, a mnie zaparło dech.

Jeszcze nigdy nie widziałem jej tak odkrytej. Blade ręce, szczupłe ramiona, kruche obojczyki, delikatne wgłębienia ponad nimi, łabędzia szyja i łagodne wypiętrzenia piersi – nie gap się, nie gap się! – oraz żebra, które niemal można było policzyć pod cienką bawełną. Jest zbyt idealna, pomyślałem z rozpaczą. Nie powinienem był się łudzić, że taka bogini jest kimś dla mnie. Edythe wpatrywała się zszokowana w moją zbolałą minę. – Chcesz wrócić do domu? – odezwała się cicho. Z jej głosu przebijało cierpienie, ale inne niż moje. – Nie. Podszedłem do niej, by nie tracić ani jednej sekundy z tych, jakie dane mi było spędzić w jej obecności. – Coś nie tak? – zapytała z troską. – Nie jestem zbyt dobrym piechurem – wyznałem. – Będziesz musiała uzbroić się w cierpliwość. – Potrafię być cierpliwa. Jeśli się bardzo postaram. – Uśmiechnęła się, usiłując mnie jakoś pocieszyć. Spróbowałem odwzajemnić uśmiech, ale nie wyszło to zbyt przekonująco. Edythe przyjrzała mi się uważnie. – Odwiozę cię do domu. – Trudno było powiedzieć, czy to miałaby być długofalowa obietnica, czy jednak ograniczała się do najbliższej przyszłości. Tak czy siak, sądziła najwyraźniej, że się jej boję. Byłem wdzięczny losowi, że nie potrafi czytać w moich myślach. – Radziłbym ci się pospieszyć – oświadczyłem sucho – jeśli chcesz, żebym pokonał tych osiem kilometrów przed zachodem słońca. Zmarszczyła czoło, nie wiedząc, jak interpretować moją minę i zachowanie. Po chwili namysłu dała jednak za wygraną i ruszyła przodem. Szło mi całkiem nieźle. Teren był płaski, a Edythe najwyraźniej nie przeszkadzało moje tempo. Dwukrotnie się potykałem o wystające korzenie, za każdym razem natychmiast chwytała mnie za łokieć, zanim się przewróciłem. Jej chłodny dotyk przyprawiał mnie o palpitacje, raz spojrzała na mnie tak, że byłem pewien, iż usłyszała bicie mojego serca. Próbowałem powstrzymać się i się w nią tak nie wgapiać, ale gdy jednak na nią patrzyłem, ogarniał mnie ten sam smutek co wcześniej. Głównie milczeliśmy, tylko od czasu do czasu zadawała mi jakieś pytanie, o którym zapomniała widocznie podczas ostatnich przesłuchań. Opowiedziałem jej, jak spędzałem urodziny i jakich miałem nauczycieli w podstawówce, a także wyznałem, że po doprowadzeniu do śmierci trzeciej rybki akwariowej z rzędu zrezygnowałem z posiadania jakiegokolwiek zwierzątka. Śmiała się z tej historii, i to głośniej niż zazwyczaj, aż po lesie rozeszło się dźwięczne jak dzwon echo. Choć szliśmy ładnych parę godzin, nie okazywała zniecierpliwienia. Las rozpościerał się

wokół nas gęstwiną identycznych drzew i zacząłem się niepokoić, że nie znajdziemy drogi powrotnej. Jednak Edythe czuła się bardzo swobodnie w tym zielonym labiryncie, ani razu nie miała wątpliwości, w którą stronę należy iść. Po paru godzinach sączące się przez korony drzew zielone światło zyskało żółtą, jaśniejszą barwę. Dzień rzeczywiście okazał się słoneczny i po raz pierwszy, odkąd ruszyliśmy w las, poczułem radosne podniecenie. – Daleko jeszcze? Uśmiechnęła się, widząc tę zmianę mojego nastroju. – Zaraz będziemy na miejscu. Widzisz to przejaśnienie wśród drzew? Wytężyłem wzrok. – A powinienem? – Rzeczywiście, może to nieco za wcześnie jak na twoje oczy. – Czas na wizytę u okulisty – mruknąłem, a ona się zaśmiała. Jeszcze sto metrów i wreszcie dostrzegłem plamę jasnego światła wśród rosnących przed nami drzew – żółtobiałego, bez zielonego odcienia. Przyspieszyłem kroku, a Edythe puściła mnie przodem, sama szła za mną zupełnie bezszelestnie. Dotarłem wreszcie do plamy światła i przedarłszy się przez wyznaczający skraj lasu pas paproci, znalazłem się w najurokliwszym miejscu, jakie w życiu widziałem. Była to niewielka, idealnie okrągła polana usiana żółtymi, białymi i fioletowymi kwiatami. Słychać było szmer płynącego nieopodal strumienia. Słońce wisiało na niebie tuż nad naszymi głowami, zalewając łąkę strumieniami złotawego światła. Ruszyłem powoli przed siebie po miękkiej trawie, wśród kołyszących się łodyg i ciepłego powietrza. Po kilku krokach odwróciłem się, by podzielić się z Edythe moim zachwytem, ale nikogo za mną nie było. Serce podskoczyło mi do gardła. Rozejrzałem się na boki i w końcu ją znalazłem. Stała w cieniu drzew na skraju polany i przyglądała mi się niespokojnie. Od razu przypomniałem sobie, dlaczego tu przyszliśmy: Edythe obiecała pokazać mi swoją tajemnicę: to, co dzieje się z nią pod wpływem słońca. Zrobiłem krok w jej stronę i wyciągnąłem rękę. Spojrzenie miała ostrożne, niechętne – nie wiedzieć czemu przywodziło mi na myśl tremę przed występem. Uśmiechnąłem się zachęcająco i chciałem podejść bliżej, ale powstrzymała mnie ostrzegawczym gestem. Zatrzymałem się, kołysząc się na piętach. Edythe wzięła głęboki oddech, zamknęła oczy i wyszła na zalaną południowym słońcem polanę.

13 Wyznania Stanęła w plamie światła, nie otwierając oczu. Serce podskoczyło mi do gardła i puściłem się biegiem w jej stronę. – Edythe! Dopiero, kiedy podniosła powieki, a ja znalazłem się na tyle blisko, żeby zrozumieć, co widzę, dotarło do mnie, że wcale nie zajęła się ogniem. Powstrzymała mnie gestem, zatrzymałem się więc w pół kroku, niemal opadając na kolana. Promienie słońca odbijały się od jej skóry, tańczyły tęczowymi brylantami po jej twarzy, szyi i rękach. Tak bardzo lśniła, że musiałem zmrużyć oczy, bo patrząc na nią, miałem wrażenie, jakbym patrzył prosto w słońce. Teraz miałem ochotę celowo upaść na kolana, bo wyglądała jak bóstwo, któremu należy się uwielbienie. Któremu buduje się świątynie i składa ofiary. Żałowałem, że nie mam niczego, co mógłbym jej podarować, ale czego bogini mogłaby chcieć od takiego nijakiego śmiertelnika jak ja? Dopiero po chwili oderwałem wzrok od jej iskrzącej się skóry i zauważyłem jej twarz. Obserwowała mnie szeroko otwartymi oczami – wyglądała, jakby się czegoś bała. Zrobiłem krok w jej stronę, a wtedy się wzdrygnęła. – Czy to cię boli? – szepnąłem. – Nie. Zrobiłem kolejny krok w jej stronę – znów była jak magnes, a ja przypominałem kawałek tępego metalu. Opuściła rękę, a kiedy się poruszyła, iskry popłynęły po jej ramieniu w dół. Powoli ją okrążyłem, chciałem chłonąć ten widok, zobaczyć ją pod każdym kątem. Słońce odbijało się od jej skóry, załamując się i ukazując tęczę barw. Mój wzrok stopniowo przyzwyczajał się do jasności, oczy otwierały się szeroko ze zdumienia. Wiedziałem, że starannie wybrała strój, że bardzo chciała mi się pokazać w ten sposób, jednak jej postura, napięte ramiona, sztywne nogi świadczyły o tym, że być może teraz już nie jest pewna swojej decyzji. Zatrzymałem się, a potem podszedłem blisko. Nie mogłem oderwać od niej wzroku, nie chciałem nawet mrugać. – Edythe... – Boisz się mnie teraz? – szepnęła. – Nie. Patrzyła mi prosto w oczy, jakby próbowała wyczytać z nich moje myśli. Wyciągnąłem rękę, celowo niespiesznie, szukając na jej twarzy oznak przyzwolenia.

Otworzyła szeroko oczy i zamarła. Ostrożnie, pomału musnąłem połyskującą skórę na jej ramieniu. Byłem zaskoczony, że jest tak samo zimna jak zwykle. Gdy jej dotykałem, na mojej dłoni zatańczyły odbite od niej płomienie i nagle moja ręka przestała być taka zupełnie zwyczajna. Edythe była tak niesamowita, że nawet ja przy niej wydawałem się mniej przeciętny. – O czym myślisz? – zapytała cicho. – Jestem... Nie wiedziałem... – Z trudem znajdowałem właściwe słowa. W końcu wziąłem głęboki wdech i dokończyłem zdanie: – Nigdy w życiu nie widziałem niczego piękniejszego. Nie wyobrażałem sobie nawet, że coś tak cudownego może istnieć. Nadal patrzyła na mnie ostrożnie, jakby sądziła, że mówię to, co ona chce usłyszeć. A jednak to była prawda, najprawdziwsza, całkowicie nieocenzurowana. Byłem zbyt oczarowany i zafascynowany, żeby cokolwiek udawać albo koloryzować. Zaczęła podnosić rękę, ale ostatecznie zrezygnowała. Drobinki na jej skórze zamigotały. – A jednak to bardzo dziwne – wyszeptała. – Niesamowite – dodałem. – Nie czujesz obrzydzenia na widok czegoś tak nieczłowieczego? Pokręciłem głową. – Nie. – A powinieneś. – Mam wrażenie, że człowieczeństwo jest trochę przereklamowane. Wysunęła dłoń spod moich palców i schowała za plecami. Niewłaściwie odczytałem ten gest i przysunąłem się jeszcze bliżej. Czułem na twarzy odbijający się od niej blask. Nagle odskoczyła na kilka metrów, unosząc ostrzegawczo rękę i zaciskając usta. – Przepraszam – powiedziałem. – Potrzebuję czasu – odparła. – Będę bardziej uważał. Skinęła głową i przeszła na sam środek polany, omijając mnie niedużym łukiem i utrzymując odstęp paru metrów. Usiadła odwrócona do mnie plecami, promienie słońca rozświetlały jej łopatki, co znów nasunęło mi na myśl skrzydła. Podszedłem do niej powoli i usiadłem naprzeciwko, półtora metra dalej. – Tak może być? Skinęła głową, chociaż niezbyt pewnie. Siedziałem w milczeniu, po chwili Edythe zamknęła oczy. Nie miałem nic przeciwko temu. Wiedziałem, że nie znudzi mi się patrzenie na nią, taką roziskrzoną. Przyglądałem się, próbując zrozumieć, na czym polega to zjawisko, a ona mnie ignorowała. Dopiero jakieś pół godziny później położyła się nagle na trawie, podkładając rękę pod głowę. Źdźbła były na tyle wysokie, że częściowo ją zasłoniły. – Mogę...? – zapytałem.

Poklepała ziemię obok siebie. Przysunąłem się najpierw tylko trochę, a kiedy nie oponowała, jeszcze trochę. I jeszcze. Oczy nadal miała przymknięte, na powiekach błyszczały jasne lawendowe kryształki w cieniu czarnych rzęs. Jej klatka piersiowa unosiła się rytmicznie, jak gdyby spała, ale widać było w tym pewien wysiłek i kontrolę. Edythe wydawała się bardzo ś w i a d o m a procesu wdychania i wydychania powietrza. Usiadłem z podkulonymi nogami, oparłem łokcie na kolanach, a brodę na rękach. Było ciepło – teraz, kiedy już zdążyłem przyzwyczaić się do deszczu, dziwnie było czuć słońce na skórze – a polana w dalszym ciągu wydawała się śliczna, chociaż w tym momencie stanowiła zaledwie tło. Nie wyróżniała się niczym szczególnym. Miałem już zupełnie inną definicję piękna. Usta Edythe poruszyły się, niemal zadrżały, a wtedy brokat zamigotał. Myślałem, że się odezwała, jednak słowa popłynęły zbyt szybko i zbyt cicho. – Czy... coś mówiłaś? – szepnąłem. Gdy tak siedziałem obok niej, patrzyłem, jak połyskuje, czułem potrzebę zachowywania ciszy. Wręcz nabożnego szacunku. – Nucę sobie – odparła. – To mnie uspokaja. Przez dłuższy czas żadne z nas się nie poruszało – nie licząc jej ust, które sporadycznie coś śpiewały, chociaż ja tego nie słyszałem. Być może minęła godzina, może nawet więcej. Powoli mijało napięcie, z którego początkowo nawet nie zdawałem sobie sprawy, aż wszystko stało się tak spokojne, że aż senne. Za każdym razem, gdy zmieniałem pozycję, przysuwałem się do niej o kolejny centymetr. Pochyliłem się nad jej ręką, próbując znaleźć diamenciki na jej gładkiej skórze. Nie myśląc, pogładziłem palcem spód jej dłoni, znowu zdumiony aksamitną gładkością połączoną z niemal kamiennym chłodem. Wyczułem na sobie jej spojrzenie, podniosłem wzrok i zamarłem. Patrzyła na mnie spokojnie, uśmiechała się. – Nadal się mnie nie boisz? – Przykro mi, ale nie. Uśmiechnęła się szerzej. Białe zęby błysnęły w słońcu. Przysunąłem się jeszcze bliżej i zacząłem wodzić opuszkami palców po konturach mięśni jej przedramienia. Trzęsła mi się ręka – byłem pewny, że to zauważy. – Mam przestać? – zapytałem, kiedy przymknęła powieki. – Nie – odparła. – Nawet nie wyobrażasz sobie, co czuję, gdy tak robisz. Delikatnie przesuwałem rękę po jej filigranowym ramieniu, podążając szlakiem wyznaczonym przez ledwie widoczne niebieskawe żyły w zagłębieniu łokcia. Spróbowałem odwrócić jej dłoń, a gdy zorientowała się, co zamierzam zrobić, obróciła ją tak błyskawicznie, że nawet nie zarejestrowałem tego ruchu. Palce zastygły mi w powietrzu. – Przepraszam – szepnęła i się uśmiechnęła, ponieważ to był mój tekst. Znów przymknęła

oczy. – W twoim towarzystwie zbyt łatwo jest mi być sobą. Uniosłem jej dłoń i zacząłem obracać, obserwując, jak słońce mieni się na jej skórze. Przysunąłem ją sobie bliżej do twarzy, by wypatrywać ukrytych diamencików. – Zdradź mi, o czym myślisz – powiedziała, patrząc na mnie wyjątkowo jasnymi oczami. W kolorze jasnego miodu. – Wciąż nie potrafię przywyknąć do tego, że nie wiem. – My, szaraczki, mamy tak cały czas. – Musi być wam ciężko. – Czy tylko mi się wydawało, czy w jej głosie pojawił się cień smutku? – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Żałowałem właśnie, że nie wiem, o czym t y myślisz. I jeszcze... – Co takiego? – Myślałem o tym, że chciałbym uwierzyć, iż jesteś prawdziwa. Boję się... – Nie chcę, żebyś się bał – szepnęła miękko. W tych słowach kryła się niewypowiedziana obietnica, że nie mam się czego bać. – Nie o taki strach mi chodziło. Po raz kolejny poruszyła się z niezwykłą prędkością, więc przegapiłem moment, w którym zmieniła pozycję. Teraz półleżała obok mnie wsparta na prawej ręce, a jej anielska twarz znajdowała się zaledwie parę centymetrów od mojej. Jej lewa dłoń nadal spoczywała w mojej ręce. Powinienem był natychmiast się odsunąć. Przecież miałem zachowywać ostrożność. Jej miodowe oczy aż płonęły. – W takim razie czego się boisz? – szepnęła. Nie potrafiłem wykrztusić z siebie ani słowa. Tak jak wtedy w aucie, owionął mnie jej chłodny, słodki oddech. Bezwiednie pochyliłem się nad nią, wciągając zapach. Wyrwała gwałtownie rękę, tak szybko, że aż zapiekły mnie palce, i nim zdążyłem choćby mrugnąć, stała sześć metrów dalej, w cieniu wielkiego świerku na skraju polany. Spoglądała na mnie z nieokreślonym wyrazem twarzy. Byłem zszokowany, puste ręce mnie paliły. – Edythe... wybacz mi... – Mój głos był cichym szeptem, ale wiedziałem, że mnie słyszy. – Daj mi chwilkę! – zawołała, pamiętając, że mój słuch nie jest tak wyostrzony. Usiadłem zupełnie nieruchomo. Po dziesięciu bardzo długich sekundach wróciła do mnie wolnym – jak na nią – krokiem. Zatrzymała się kilka metrów ode mnie i zgrabnie opadła na ziemię, podkurczając nogi. Ani na chwilę nie spuszczała ze mnie wzroku. Odetchnęła głęboko raz, drugi, a potem uśmiechnęła się przepraszająco. – Bardzo cię przepraszam. – Zawahała się na moment. – Czy zrozumiałbyś, co mam na myśli, gdybym powiedziała, że jestem tylko człowiekiem? Skinąłem głową, chociaż nie potrafiłem śmiać się z jej żartu. Adrenalina krążyła w moich żyłach i docierało do mnie powoli, co się przed chwilą wydarzyło. Wyczuła ten zapach

ze swojego miejsca i dodała sarkastycznie: – Czyż nie jestem najdoskonalszym drapieżnikiem na świecie? Wszystko we mnie cię przyciąga, pociąga, kusi – mój głos, moja twarz, nawet mój z a p a c h! I po co to wszystko? Niespodziewanie zerwała się na równe nogi i stała się jedynie rozmazaną plamą. Zamrugałem i zniknęła, by w ułamku sekundy okrążyć polanę i znaleźć się pod tym samym świerkiem co poprzednio. – Przecież i tak nie mógłbyś mi uciec – powiedziała gorzko. Wyskoczyła kilka metrów w górę, chwyciła gruby na ponad pół metra konar, oderwała go od pnia bez najmniejszego wysiłku i w tej samej chwili wróciła na ziemię. Przez moment balansowała olbrzymim, sękatym konarem na dłoni, po czym cisnęła nim przed siebie z oszałamiającą prędkością – prosto w drzewo, z którego go oderwała. Rozległ się ogłuszający trzask, a konar i drzewo pękły na pół. Zanim zdołałem zrobić unik, zanim nawet drzewo uderzyło w ziemię, ona już znajdowała się przede mną i stała w odległości pół metra, nieruchoma jak posąg. – Przecież i tak nie mógłbyś mnie pokonać – dokończyła łagodniejszym tonem. Za jej plecami po lesie rozeszło się echo trzasku walącego się drzewa. Po raz pierwszy bez najmniejszego skrępowania pokazała mi swoje prawdziwe oblicze. Nigdy nie wydawała mi się równie nieludzka... oraz równie piękna. Nie byłem w stanie się ruszyć, tkwiłem nieruchomo jak ptak uwięziony spojrzeniem węża. Jej złote oczy rozbłysły z podekscytowania, ale potem zaczęły stopniowo przygasać. Na jej twarzy zakwitł teraz głęboki smutek. Sprawiała wrażenie, jakby miała się rozpłakać, więc podniosłem się na kolana i wyciągnąłem do niej rękę. – Moment. – Zatrzymała mnie gestem. Zamarłem. Zrobiła krok w moją stronę. – Nie bój się – szepnęła mimowolnie uwodzicielskim, aksamitnym głosem. – Obiecuję... – zawahała się. – P r z y s i ę g a m, że cię nie skrzywdzę. Wydawało się, że próbuje przekonać nie tylko mnie, lecz także siebie samą. – Nie musisz się bać – powiedziała i zrobiła krok do przodu, świadomie spowalniając swoje ruchy. Zatrzymała się przede mną i delikatnie dotknęła mojej wyciągniętej ręki. Objąłem ją palcami. – Wybacz mi, proszę – dodała zasadniczym tonem. – Naprawdę potrafię się kontrolować. Po prostu mnie zaskoczyłeś. Teraz będę już przygotowana. Czekała, aż coś powiem, ale ja tylko uklęknąłem przed nią i wpatrywałem się, czując w głowie bezładną kotłowaninę myśli. – Zaręczam ci, nie czuję dziś pragnienia. – Mrugnęła do mnie porozumiewawczo. Zaśmiałem się, chociaż był to nieco nerwowy śmiech. – Nic ci nie jest? – zapytała i ostrożnie, powoli położyła drugą rękę na mojej dłoni.

Popatrzyłem na jej marmurową skórę, a potem w jej oczy. Spoglądała na mnie skruszona, ale widziałem czający się w jej wzroku smutek. Uśmiechnąłem się tak szeroko, że aż mnie policzki bolały. W odpowiedzi obdarzyła mnie oszałamiającym uśmiechem. Usiadła na ziemi w celowo niespiesznym, zgrabnym ruchu i podwinęła nogi pod siebie. Zrobiłem to samo, tyle że niezdarnie, i siedzieliśmy naprzeciwko siebie, dotykając się kolanami, ze splecionymi dłońmi. – O czym to rozmawialiśmy, zanim ci tak brutalnie przerwałam? – Szczerze? Nie pamiętam. Uśmiechnęła się z zakłopotaniem. – Wydaje mi się, że o tym, czego się boisz, oprócz oczywistego. – A, tak. – No i? Popatrzyłem na nasze ręce, obróciłem moją tak, żeby zobaczyć światło połyskujące na jej skórze. – Jak ja się łatwo niecierpliwię – westchnęła. Spojrzałem jej w oczy i zrozumiałem, że dla niej ta sytuacja jest równie nowa jak dla mnie. Mimo znacznie większych doświadczeń, jest też dla niej trudna. To odkrycie mnie ośmieliło. – Bałem się, ponieważ, cóż, z oczywistych względów zapewne nie powinienem b y ć z tobą. A tego właśnie pragnę i to znacznie bardziej, niż wskazywałby na to rozsądek. – Rozumiem – odparła w zamyśleniu. – Rzeczywiście, bycie ze mną nie leży w twoim interesie. Spochmurniałem. – Powinnam była odejść pierwszego dnia i już nie wrócić. Powinnam odejść teraz. – Pokręciła głową. – Wtedy jeszcze zapewne byłabym w stanie to zrobić. Teraz tego nie potrafię. – Nie rób tego. Proszę. – Nie martw się. – Nagle wydała mi się taka krucha. – Z natury jestem samolubną istotą. Pragnę twego towarzystwa zbyt mocno, by słuchać głosu rozsądku. – To bardzo dobrze! Rzuciła mi piorunujące spojrzenie, zabrała ręce i skrzyżowała je na piersi. Kiedy się odezwała, jej głos brzmiał dość szorstko. – Nie zapominaj, że nie tylko twojego t o w a r z y s t w a pragnę! Pamiętaj, że dla nikogo innego prócz ciebie nie stanowię tak ogromnego zagrożenia. – Niewidzącym wzrokiem uciekła gdzieś w bok, w las. Przez chwilę zastanawiałem się nad tym, co powiedziała. – Obawiam się, że nie do końca rozumiem, co miałaś na myśli w tym ostatnim zdaniu.

Spojrzała na mnie i znów się uśmiechnęła, jej nieprzewidywalny nastrój zmienił się po raz kolejny. – Hm, jak by ci to wyjaśnić... Tak, żeby cię nie wystraszyć... Bezwiednie położyła dłoń na mojej ręce, a ja zacisnąłem ją mocno. Spojrzała na nasze dłonie. – Zadziwiająco przyjemne to ciepło – przyznała. Przez jakiś czas szukała w głowie odpowiedniej analogii. – Ludzie gustują w różnych smakach, prawda? – zaczęła. – Jedni lubią lody czekoladowe, inni truskawkowe. Kiwnąłem głową. – Przepraszam za to kulinarne porównanie, ale nie wpadłam na nic lepszego. Uśmiechnąłem się, ona odpowiedziała tym samym, jednak z odrobiną smutku. – Widzisz, każda osoba pachnie w inny sposób, każda ma swój specyficzny... aromat. Teraz wyobraź sobie, że zamykamy alkoholika w pomieszczeniu pełnym zwietrzałego piwa. Zapewne wszystko chętnie by wypił. Ale gdyby był zdrowiejącym alkoholikiem, być może potrafiłby się powstrzymać. Zostawmy więc takiemu szklankę stuletniej brandy albo, powiedzmy, rzadki wykwintny koniak, i wypełnijmy pokój ich aromatem. Jak sądzisz, jak się teraz zachowa? Siedzieliśmy w ciszy, patrząc sobie w oczy, starając się odczytać nawzajem swoje myśli. Pierwsza odezwała się Edythe. – Może to nie najlepsze porównanie. Może łatwo byłoby zrezygnować z brandy. Weźmy zamiast alkoholika człowieka uzależnionego od heroiny. – Usiłujesz powiedzieć, że jestem twoim ulubionym gatunkiem heroiny? – zażartowałem, żeby poprawić atmosferę. Uśmiechnęła się przelotnie, doceniając mój wysiłek. – Tak, trafiłeś w dziesiątkę. Jesteś moim a b s o l u t n i e u l u b i o n y m gatunkiem heroiny. – Często tak się zdarza? Spojrzała ponad czubkami drzew, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Rozmawiałam o tym z siostrami – odezwała się, nie odwracając głowy. – Dla Jessamine każde z was wydaje się tak samo pociągające. Jest zmuszona bezustannie walczyć ze sobą. Widzisz, ona dołączyła do nas jako ostatnia i nie miała dość czasu, żeby wyrobić sobie wrażliwość na różnice w smaku i zapachu. – Popatrzyła na mnie odrobinę spłoszona. – Przepraszam, że tak wprost... – Nie szkodzi. Nie przejmuj się, że mnie obrazisz, przestraszysz, czy co tam jeszcze. Chętnie dowiem się, co myślisz. Postaram się to zrozumieć. Po prostu wyjaśnij mi wszystko, jak umiesz najlepiej. Wzięła głęboki wdech i wbiła wzrok gdzieś poza mną.

– Więc Jessamine nie ma pewności, czy kiedykolwiek spotkała na swojej drodze kogoś, kto byłby dla niej równie... – usiłowała dobrać odpowiednie słowo – równie a p e t y c z n y jak ty dla mnie. I dlatego myślę, że nie spotkała. – Zerknęła na mnie przelotnie. – W przeciwnym razie na pewno pamiętałaby coś t a k i e g o. Znów odwróciła głowę. – Eleanor, że tak to ujmę, ma większe doświadczenie w abstynencji. Powiedziała, że zdarzyło się to dwukrotnie, przy czym w jednym wypadku uczucie było silniejsze. – A tobie ile razy się to zdarzyło? – Jak dotąd – nigdy. Wpatrywaliśmy się w siebie. Tym razem to ja przerwałem milczenie. – I co zrobiła Eleanor? To było wysoce niewłaściwe pytanie. Edythe wzdrygnęła się i zasępiła. Czekałem, aż coś powie, ale już nic nie dodała. – Rozumiem, że to było głupie pytanie? Spojrzała na mnie błagalnie, ze smutkiem w oczach. – Nawet najsilniejsi z nas czasem ulegają pokusom, nieprawdaż? – Czego ode mnie oczekujesz... Przyzwolenia? – szepnąłem. Po plecach przeszły mi ciarki, ale nie miały nic wspólnego z moimi zmarzniętymi dłońmi. – Nie! – Była wstrząśnięta. – Ale twierdzisz, że nie ma nadziei, tak? Zdawałem sobie sprawę, że to nie jest normalne, kiedy człowiek stoi na krawędzi śmierci bez cienia strachu. I nie to, że byłem jakoś szczególnie odważny. Po prostu, nawet gdybym wiedział wcześniej, że to się tak skończy, i tak podjąłbym tę samą decyzję. Nachmurzyła się, ale chyba nie była na mnie zła. – Oczywiście, że jest nadzieja! Przecież ja nigdy... – nie dokończyła zdania. Jej wzrok wypalał dziury w moich oczach. – Nasza sytuacja jest inna. Kiedy El... To byli dla niej obcy ludzie. Zresztą to się zdarzyło bardzo dawno temu, gdy nie była jeszcze tak wprawiona, tak ostrożna. A poza tym nigdy nie była tak dobra jak ja. Zamilkła i przyglądała mi się uważnie, ciekawa, jak zareaguję. – Więc gdybyśmy wpadli na siebie w ciemnym zaułku... – Przeszłam samą siebie – kosztowało mnie to wszystkie lata praktyki, ogrom wysiłku i poświęcenia – żeby nie rzucić się na ciebie wtedy na biologii, w klasie pełnej dzieciaków. – Zamilkła na moment i znów odwróciła głowę. – Kiedy mnie minąłeś, w jednej chwili mogłam zniweczyć wieloletnie starania Carine. Gdybym nie doskonaliła umiejętności ignorowania pragnienia przez ostatnie... przez wiele lat, nie byłabym w stanie się wówczas powstrzymać. Patrzyła na mnie posępnie, oboje rozmyślaliśmy o tamtej scenie. – Musiałeś chyba dojść do wniosku, że coś mnie opętało.

– Nie rozumiałem, co takiego się stało. Jak mogłaś tak szybko mnie znienawidzić... – Byłeś dla mnie jak demon zesłany z piekieł na moją zgubę. Zapach twojej skóry... Byłam bliska szaleństwa. Przez tę godzinę lekcyjną, kiedy siedziałam z tobą w ławce, wymyśliłam ze sto różnych sposobów na to, jak cię wywabić z klasy. Zwalczyłam każdą pokusę, myśląc o mojej rodzinie, o tym, że przecież nie mogłabym zrobić im czegoś takiego. A potem uciekłam, musiałam się stamtąd wynieść, zanim wypowiem słowo, które cię do mnie przyciągnie... Spojrzała na mnie tymi swoimi złocistymi oczami, groźnymi i hipnotyzującymi zarazem. – A poszedłbyś za mną – dodała z przekonaniem. – Bez wątpienia – odparłem, starając się zachować spokój. – Potem próbowałam zmienić plan zajęć, podejmując bezcelową próbę uniknięcia twojego towarzystwa, i w tym samym momencie pojawiłeś się w tym ciepłym, niedużym pomieszczeniu. Od twojego zapachu mało nie postradałam zmysłów. Świadkiem byłaby tylko jedna krucha istota ludzka – jakże szybko mogłabym się z nią później uporać. Dziwnie było zobaczyć jeszcze raz wspomnienia tamtych chwil, tym razem z komentarzem odautorskim. Po raz pierwszy zrozumiałem, co to wszystko znaczyło. Dotarł do mnie ogrom niebezpieczeństwa, jakie mi wtedy groziło. Biedny pan Cope. Niewiele brakowało, a stałbym się niechcący odpowiedzialny za jego śmierć. – Sama nie wiem, jak się powstrzymałam. Zmusiłam się, żeby nie czekać na ciebie pod szkołą, żeby ciebie nie śledzić. Na zewnątrz twój zapach ginął w masie świeżego powietrza, łatwiej było mi myśleć. Odstawiłam rodzeństwo pod dom – domyślali się, że coś jest nie tak, ale wstyd mi było przyznać się przed nimi do własnej słabości – a potem pojechałam prosto do szpitala, do Carine, powiedzieć jej, że wyjeżdżam na dobre. Otworzyłem szeroko oczy ze zdziwienia. – Wymieniłyśmy się samochodami, bo miała pełny bak, a ja bałam się zatrzymywać na stacjach benzynowych. Nie ośmieliłam się zajrzeć do domu i spojrzeć w twarz Ernestowi. Próbowałby mnie zatrzymać za wszelką cenę. Usiłowałaby mnie przekonać, że wyjazd nie jest konieczny... – Nazajutrz rano byłam już na Alasce. – Powiedziała to takim tonem, jakby przyznawała się do wielkiego tchórzostwa. – Spędziłam tam dwa dni wśród starych znajomych, ale... tęskniłam za domem. Źle mi było z tym, że sprawiłam przykrość Ernestowi i całej mojej przyszywanej rodzinie. W czystym górskim powietrzu trudno było mi uwierzyć, że tak bardzo nie mogłam ci się oprzeć. Tłumaczyłam sobie, że ucieczka to wyraz słabości. Wcześniej wielokrotnie zwalczałam różne pokusy, nie takie, rzecz jasna, nieporównywalnie słabsze, ale zawsze byłam silna. Do czego to podobne, myślałam, żeby jakiś nic nieznaczący ludzki chłopak – uśmiechnęła się na to określenie – zmusił mnie do opuszczenia rodzinnego domu. – Pokręciła głową. – Więc wróciłam... Zabrakło mi słów.

– Do naszego następnego spotkania odpowiednio się przygotowałam, polowałam więcej niż zwykle. Byłam pewna, że mam w sobie dość siły, by traktować cię jak każdego innego człowieka. Cóż za arogancja z mojej strony. Na dodatek pojawiła się niespodziewana komplikacja – jak się okazało, nie potrafiłam czytać w twoich myślach, nie mogłam się dowiedzieć, jak na mnie reagujesz. Nie byłam przyzwyczajona do takich okrężnych metod jak wsłuchiwanie się w myśli Jeremiego... Są dość płytkie, denerwowało mnie więc, że upadłam tak nisko. W dodatku nie mogłam mieć pewności, czy byłeś szczery, czy raczej mówiłeś to, co inni chcieliby usłyszeć. Wszystko to szalenie mnie irytowało. – Skrzywiła się na samo wspomnienie. – Chciałam, żebyś zapomniał o tym feralnym pierwszym dniu, starałam się więc rozmawiać z tobą jak z każdym innym. Czekałam na te rozmowy, miałam nadzieję, że uda mi się wreszcie odczytać jakieś twoje myśli. Ale okazało się, że jesteś bardzo interesujący... Byłam zafascynowana... A gdy od czasu do czasu poruszyłeś się, nieświadomie przyspieszałeś cyrkulację powietrza i twój zapach znów mnie oszałamiał... No i potem niemal zginąłeś przed szkołą. Później wymyśliłam świetną wymówkę, dlaczego zareagowałam tak, a nie inaczej. Stwierdziłam, że musiałam cię uratować, bo gdyby na moich oczach polała się krew, nie potrafiłabym się opanować i zdradziłabym, kim jesteśmy. Tyle że wpadłam na to dopiero po fakcie. W tamtej chwili byłam w stanie myśleć o jednym: „Błagam, tylko nie on. T y l k o n i e o n”. Zamknęła oczy, na jej twarzy malował się ból. Milczała przez dłuższą chwilę, a ja czekałem cierpliwie, co zapewne nie było najmądrzejszą reakcją z mojej strony. Jednak czułem ogromną ulgę, że mogę zrozumieć jej część historii. – A w szpitalu? – zapytałem. Spojrzała mi prosto w oczy. – Czułam do siebie wstręt. Nie mogłam uwierzyć, że naraziłam nas wszystkich na takie niebezpieczeństwo, że mój los, nasz los znajduje się w twoich rękach. Właśnie twoich! Co za ironia. Jakby tego mi było trzeba – kolejnego motywu, by chcieć cię zabić. – Wzdrygnęliśmy się oboje, gdy z jej ust wymknęło się to słowo, ale Edythe szybko kontynuowała opowieść. – Przyniosło to jednak przeciwny efekt. Doszło do awantury, bo Royal, El i Jessamine uznali, że nadeszła pora... Nigdy przedtem nie kłóciliśmy się tak zajadle. Carine stanęła po mojej stronie, podobnie jak Archie. – Nie wiedzieć czemu, skrzywiła się, wymawiając jego imię. – Ernest oświadczył, że mam zrobić wszystko, co w mojej mocy, by zostać w Forks. Przerwała i pokręciła głową z pobłażliwym uśmiechem. – Przez cały następny dzień podsłuchiwałam myśli wszystkich osób, z którymi rozmawiałeś. Byłam zszokowana, że dotrzymałeś słowa. Nie rozumiałam tego, ale wiedziałam jedno – nie powinnam kontynuować tej znajomości. Trzymałam się więc od ciebie z daleka na tyle, na ile było to możliwe. Tylko ten twój zapach – twojej skóry, oddechu... Wciąż działał na mnie tak samo silnie jak pierwszego dnia.

Nasze spojrzenia znów się spotkały, w jej oczach kryła się dziwna czułość. – I właśnie dlatego – ciągnęła – byłoby lepiej, gdybym jednak zdemaskowała nas wszystkich owego pierwszego dnia, niż gdybym miała rzucić się na ciebie tu i teraz, w leśnym zaciszu, bez żadnych świadków. – Dlaczego? – Och, Beau! – Musnęła koniuszkami palców mój policzek, a mnie przeszył dreszcz. – Nie potrafiłabym żyć z myślą, że cię skrzywdziłam. Nawet nie wiesz, jak mnie ta wizja prześladuje. – Spuściła oczy ze wstydem. – Twoje ciało, blade, zimne, nieruchome... Miałabym już nigdy nie zobaczyć twoich rumieńców i tego błysku intuicji w oczach, za każdym razem, gdy mnie przejrzałeś na wylot? Nie zniosłabym tego. – Spojrzała na mnie tymi swoimi cudownymi, teraz przepełnionymi bólem oczami. – Jesteś dla mnie najważniejszy. Jesteś najważniejszą osobą w całym moim życiu. Od jej słów zakręciło mi się w głowie. Nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy. Jeszcze przed chwilą rozmawialiśmy o mojej śmierci, a tu nagle deklaracje uczuć. Chwyciłem ją mocniej za rękę i spojrzałem w jej złociste oczy. – Wiesz dobrze, co ja czuję. Jestem tu z tobą, ponieważ wolałbym umrzeć, niż żyć bez ciebie – powiedziałem i zaraz dotarło do mnie, jak melodramatycznie to zabrzmiało. – Przepraszam, jestem kretynem. – Bez wątpienia – zgodziła się ze śmiechem. Też się zaśmiałem. Cała ta sytuacja była idiotyczna – połączenie magii i zupełnego nieprawdopodobieństwa. – A więc lew zakochał się w jagnięciu – szepnęła Edythe, a ja zadrżałem na dźwięk tego najcudowniejszego ze słów. – Biedne, głupie jagnię – powiedziałem, żeby ukryć zmieszanie. – Chory na umyśle lew masochista – westchnęła. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w ciemną ścianę lasu, a ja zastanawiałem się, o czym rozmyśla. – Dlaczego...? – Przerwałem, nie wiedząc, jak to powiedzieć. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się. Słońce rozświetliło jej twarz. – Tak? – Powiedz mi, proszę, dlaczego wtedy ode mnie odskoczyłaś? Spochmurniała. – Dobrze wiesz dlaczego. – Nie, nie. Chodzi mi o to, co d o k ł a d n i e zrobiłem nie tak. Chciałbym ci wszystko ułatwić, muszę wiedzieć, co mogę robić, a czego nie. To, na przykład – przesunąłem kciuk wzdłuż jej nadgarstka – najwyraźniej ci nie przeszkadza. – To nie była twoja wina, Beau, tylko i wyłącznie moja. – Mimo wszystko, chciałbym ci pomóc. – Hmm... – Zamyśliła się na chwilę. – To dlatego, że byłeś tak blisko. Większość ludzi

instynktownie nas unika, nasza odmienność ich odrzuca... Nie spodziewałam się, że się do mnie przysuniesz. I ten zapach twojej szyi... – Zamilkła, niepewna, jak to przyjmę. – Nie ma sprawy. – Podciągnąłem koszulkę pod brodę. – Zakaz eksponowania szyi. Roześmiała się. – Nie, nie musisz, wierz mi, chodziło o element zaskoczenia. Podniosła powoli rękę i ostrożnie przyłożyła mi ją do gardła. Siedziałem zupełnie nieruchomo. Chłód bijący od jej skóry powinien mnie odstraszać, ale ja nie czułem strachu. Czułem coś zupełnie innego. – Sam widzisz. Wszystko w porządku. Moje tętno oszalało. Żałowałem, że nie potrafię nad nim zapanować, to łomotanie krwi w żyłach musiało jej wszystko jeszcze bardziej utrudniać. – Uwielbiam to – szepnęła. Ostrożnie wyswobodziła drugą rękę. Opuściłem dłonie na kolana. Delikatnie pogłaskała moje rumieńce na policzkach, a potem ujęła moją twarz w swoje drobne, zimne dłonie. – Nie ruszaj się – poprosiła szeptem. Zastygłem w bezruchu, kiedy się nagle pochyliła i oparła policzek o moją klatkę piersiową, wsłuchując się w bicie mojego serca. Przez cienką koszulkę czułem lodowaty chłód jej skóry. Z celową opieszałością przesunęła ręce ku moim ramionom i objęła moją szyję, przyciskając mnie do siebie. Wsłuchałem się w jej wyrównany oddech, dostosowany do mojego. Jeden wdech na trzy uderzenia mojego serca, kolejne trzy uderzenia i wydech. Edythe westchnęła. Nie wiem, jak długo tak siedzieliśmy. Być może nawet kilka godzin. Tętno w końcu mi się uspokoiło, ale byłem świadomy tego, że każda chwila może być dla niej jedną chwilą za dużo, że mogę przypłacić to życiem – tak szybko, że pewnie nawet bym tego nie poczuł. A jednak się nie bałem. Potrafiłem myśleć tylko o tym, że ona mnie dotyka. A potem – zbyt szybko – zabrała ręce z mojej szyi i się odsunęła. Z jej spojrzenia bił spokój. – Następnym razem nie będzie to już takie trudne – oświadczyła z satysfakcją w głosie. – Bardzo musiałaś ze sobą walczyć? – Myślałam, że będzie gorzej. A jak ty się czułeś? – Dla mnie nie było w tym nic... złego. Uśmiechnęliśmy się do siebie. – Zobacz. – Chwyciła moją dłoń, z łatwością, niemal bezwiednie, i przyłożyła sobie do policzka. – Czujesz, jaki jest ciepły dzięki tobie? Rzeczywiście, jej zwykle lodowata skóra była teraz ciepława, ale ledwo to zarejestrowałem, bo właśnie dotykałem jej twarzy. Było to coś, o czym marzyłem i fantazjowałem od momentu, w którym zobaczyłem ją po raz pierwszy. – Nie ruszaj się – szepnąłem.

Nikt nie potrafi tak znieruchomieć jak wampir. Zamknęła oczy i zamieniła się w posąg. Poruszałem się jeszcze wolniej niż ona, nie chciałem wykonywać żadnych nieprzewidzianych ruchów. Pogładziłem ją po policzku, przejechałem opuszką palca po lawendowych powiekach, po sinych cieniach pod oczami. Zbadałem kształt jej idealnego nosa, a potem bardzo delikatnie musnąłem jej perfekcyjne usta. Edythe rozchyliła wargi, czułem na koniuszkach palców jej zimny oddech. Zapragnąłem przysunąć się bliżej, napawać się jej zapachem, ale wolałem nie kusić losu. Skoro ona potrafiła się kontrolować, to tym bardziej ja – chociaż na znacznie mniejszą skalę. Próbowałem poruszać się w zwolnionym tempie, żeby mogła domyślić się każdego mojego zamiaru. Przesunąłem dłonie wzdłuż jej szczupłej szyi, oparłem je na ramionach, podczas gdy moje kciuki znaczyły drogę po jej niesłychanie kruchych obojczykach. Była o wiele silniejsza ode mnie, i to na tyle sposobów. Straciłem panowanie nad moimi dłońmi, kiedy tylko zsunęły się z jej ramion na wystające łopatki. Nie potrafiłem się powstrzymać, objąłem ją i przycisnąłem do siebie. Skrzyżowałem ręce na plecach, trzymałem ją w talii. Przysunęła się do mnie, ale to był jedyny ruch z jej strony. Nie oddychała. A więc dała mi limit czasowy. Wtuliłem twarz w jej włosy na jedną dłuższą chwilę, wciągając całe płuca jej zapachu. A potem zmusiłem się, żeby oderwać od niej ręce i się odsunąć. Jedna dłoń i tak nie chciała mnie słuchać, przesunęła się w dół jej ręki i zatrzymała na nadgarstku. – Przepraszam – powiedziałem cicho. Otworzyła oczy, czaił się w nich głód. Ale nie taki, jaki wzbudzałby we mnie strach. To był głód, od którego mięśnie brzucha zwijały mi się w ciasny supeł, a krew znów szybciej płynęła w moich żyłach. – Żałuję – szepnęła – żałuję, że nie możesz poczuć tego... tej złożoności targających mną emocji, tego zamętu, jaki mam w głowie. Uniosła rękę i musnęła moje włosy. – Opowiedz mi o tym. – Nie wiem, czy potrafię. Jak wiesz, z jednej strony jest głód, pragnienie, które czuję, bo jestem tym, kim jestem. Sądzę, że to akurat jesteś w stanie zrozumieć, przynajmniej do pewnego stopnia. Oczywiście – dodała z uśmiechem – ponieważ nie jesteś uzależniony od żadnych nielegalnych substancji, nie wczujesz się do końca w moją sytuację. Ale... – Dotknęła palcami moich warg i mój puls znów przyspieszył. – Do tego dochodzą jeszcze inne pragnienia. Pragnienia, których ja sama nie rozumiem. – Może ja rozumiem je lepiej, niż ci się wydaje. – Nie jestem przyzwyczajona, żeby czuć się tak... człowieczo. Czy to zawsze tak jest? – Dla mnie? – Zamilkłem na moment. – Nie. Nigdy. Nigdy wcześniej. Ujęła moją twarz w dłonie.

– Nie wiem, czy potrafię być tak blisko. Nie wiem, jak to się robi. Przykryłem dłonią jej rękę, a potem pochyliłem się pomału i oparłem czołem o jej czoło. – To mi wystarczy – westchnąłem, zamykając oczy. Siedzieliśmy tak przez chwilę, a potem jej palce powędrowały ku moim włosom. Odchyliła głowę i przycisnęła usta do mojego czoła. Mój puls był teraz poszarpanym sprintem. – Dajesz sobie radę o wiele lepiej, niż sądzisz – powiedziałem, kiedy już odzyskałem mowę. Odsunęła się i znów chwyciła mnie za ręce. – Przyszłam na świat z ludzkimi instynktami. Są schowane głęboko, ale gdzieś tam tkwią. Przez kolejną długą chwilę wpatrywaliśmy się w siebie w milczeniu. Chciałem, żeby to trwało wiecznie, i zastanawiałem się, czy i ona myśli podobnie. Ale słońce powoli znikało za koronami drzew, a te rzucały coraz dłuższe cienie. – Musisz iść. – A myślałem, że nie potrafisz czytać w moich myślach. Uśmiechnęła się. – Stają się coraz bardziej czytelne. Nagle zrobiła się podekscytowana. – Mogę ci coś pokazać? – Co tylko zechcesz. Roześmiała się. – Co byś powiedział na szybszy powrót do samochodu? Popatrzyłem na nią nieufnie. – Nie chcesz zobaczyć, jak j a przemieszczam się po lesie? Obiecuję, że to całkowicie bezpieczne. – Czy... zamienisz się w nietoperza? Wybuchnęła śmiechem. – Jakbym już tego wcześniej nie słyszała! – Tak się pytam. Skąd mam wiedzieć? Zerwała się na równe nogi w jednym niedostrzegalnie szybkim ruchu. Podała mi rękę i pomogła wstać, a potem obróciła się i spojrzała na mnie przez ramię. – Wejdź mi na plecy. Zamrugałem. – Co takiego? – Nie bądź tchórzem, Beau. Obiecuję, że to nie będzie bolało. Stała do mnie tyłem i wcale nie żartowała. – Edythe, ja nie... to znaczy, niby j a k? Obróciła się na pięcie i uniosła brwi.

– Chyba jest ci znany koncept tak zwanej jazdy na barana? Wzruszyłem ramionami. – Tak, ale... – To na czym polega problem? – No... jesteś taka d r o b n a. Wypuściła powietrze z poirytowaniem, po czym zniknęła. Tym razem poczułem podmuch powietrza. Sekundę później była z powrotem z głazem w jednej ręce. Prawdziwym głazem. Który musiała wyrwać z ziemi, bo jego dolna część pokryta była ziemią i pajęczyną korzeni. Gdyby położyła go na ziemi, sięgałby jej do pasa. Popatrzyła na mnie, przechylając głowę w bok. – Nie to miałem na myśli. Nie twierdzę, że nie jesteś wystarczająco s i l n a... Przerzuciła głaz lekko przez ramię, poszybował ku skrajowi lasu i uderzył w ziemię, aż zatrzeszczało łamane drewno i zazgrzytały pękające kamienie. – Oczywiście – ciągnąłem. – Ale jak... jak się zmieszczę? – Popatrzyłem na moje zbyt długie nogi, a potem przeniosłem wzrok na jej delikatną sylwetkę. – Zaufaj mi – odparła, odwracając się plecami. Czując się jak największy i najbardziej niezdarny kretyn w historii ludzkości, z wahaniem objąłem ją za szyję. – No chodź. – Zniecierpliwiła się. Jedną ręką chwyciła mnie za nogę i uniosła moje kolano powyżej swojego biodra. Chciałem protestować, ale już trzymała moją drugą nogę. Nie straciła jednak równowagi, z łatwością utrzymała mój ciężar. Przesunęła moje nogi tak, by otaczały ją w pasie. Twarz mi płonęła ze wstydu, musiałem wyglądać jak goryl na smukłym charcie. – Jest ci niewygodnie? – Beau, p r o s z ę. Mimo ogromnego zakłopotania doskonale zdawałem sobie sprawę, że moje ręce i nogi obejmują mocno jej szczupłe ciało. Nagle złapała mnie za rękę i przyłożyła sobie dłonią do twarzy. Wciągnęła głęboko powietrze. – Coraz łatwiej – powiedziała. Po czym, bez ostrzeżenia, puściła się biegiem. Po raz pierwszy w życiu czułem strach. Absolutne przerażenie. Pędziła przez las niczym pocisk albo duch. Moich uszu nie dochodził żaden dźwięk, który byłby dowodem na to, że jej stopy w ogóle dotykają ziemi. Oddech miała równy, nic nie wskazywało na jakikolwiek wysiłek z jej strony. Drzewa po obu stronach migały z zawrotną prędkością, zaledwie centymetry od nas. Byłem tak wstrząśnięty, że zapomniałem zamknąć oczy, chociaż zimne powietrze smagało mi twarz, aż oczy łzawiły mi pod powiekami. Czułem się tak, jakbym wystawił głowę przez

okno podczas lotu samolotem. Ten dziki pęd zakończył się tak samo raptownie, jak się zaczął. Dojście do polany zajęło nam kilka godzin, powrót do samochodu to była kwestia minut – nie, nawet nie minut, s e k u n d. – Porywające, prawda? – Dała się ponieść emocjom. Stała nieruchomo, czekając, aż zdejmę nogi i zeskoczę na ziemię. Próbowałem, ale moje mięśnie nie chciały nawet drgnąć. Moje kończyny obejmowały ją mocno, a ja tylko kręciłem głową z zakłopotaniem, – Beau? – zaniepokoiła się. – Chyba muszę się położyć – jęknąłem. – Och, przepraszam. Dopiero po chwili przypomniałem sobie, jak rozplata się palce, a wtedy wszystko mi się jednocześnie rozluźniło i spadłem jej z pleców, zrobiłem kilka chwiejnych kroków do tyłu, potknąłem się i upadłem jak długi. Wyciągnęła rękę, powstrzymując śmiech, ale odmówiłem pomocy. Usiadłem z głową między kolanami. W uszach czułem dzwonienie, w głowie mi się kręciło. Poczułem na plecach delikatny dotyk zimnej dłoni. Pomogło. – To chyba nie był najlepszy pomysł – stwierdziła. Starałem się zachować pozytywne nastawienie, chociaż mój głos brzmiał głucho. – Skąd, bardzo ciekawe doświadczenie. – Akurat. Jesteś blady jak ściana. Gorzej – jesteś blady jak j a! – Coś mi się wydaje, że powinienem był jednak zamknąć oczy. – Następnym razem już nie zapomnisz. Podniosłem gwałtownie głowę, przestraszony. – Następnym razem?! Roześmiała się. Dobry humor nadal jej dopisywał. – Popisujesz się – mruknąłem i znów włożyłem głowę między kolana. Minęło pół minuty i ustały zawroty głowy. – Popatrz na mnie, Beau. Podniosłem wzrok. Była tuż przede mną, niemal dotykaliśmy się nosami. Jej uroda pozbawiała mnie tchu. Sądziłem, że nigdy się do tego nie przyzwyczaję. – Biegnąc, pomyślałam sobie, że chciałabym... – ...że chciałabyś nie uderzyć w żadne drzewo? – przerwałem jej. – Nie wygłupiaj się. Bieganie to moja druga natura. Nie muszę przy tym myśleć. – Znowu się popisujesz – mruknąłem. Uśmiechnęła się. – Pomyślałam sobie – dokończyła – że chciałabym spróbować czegoś jeszcze. – Po raz drugi tego dnia ujęła moją twarz w dłonie.

Nagle nie miałem czym oddychać. Zawahała się – jakby chciała upewnić się, że nic mi nie grozi, że jest w stanie trzymać swoje pragnienie w ryzach. A potem jej chłodne, idealne wargi delikatnie dotknęły moich. Żadne z nas nie przewidziało jednak mojej reakcji. Krew zagotowała mi się pod skórą, paląc mnie w usta. Dysząc, wplotłem palce w jej włosy, przyciągnąłem jej twarz do siebie. Rozchyliłem wargi, wciągając jej oszałamiający zapach. Natychmiast zamarła i delikatnie, ale stanowczo mnie odsunęła. Otworzyłem oczy i zobaczyłem jej minę. – Ojej. – „Ojej” to mało powiedziane. Spojrzenie miała rozgorączkowane, zacisnęła zęby, żeby się pohamować. Zaledwie centymetry dzieliły nasze twarze, palce nadal miałem wplecione w jej włosy. – Może lepiej będzie... – Próbowałem się wyswobodzić, dać jej przestrzeń, ale mnie nie puszczała. – Nie musisz – powiedziała spokojnym, opanowanym głosem. – To jest do wytrzymania. Żar w jej oczach ustępował, łagodniał. Nagle uśmiechnęła się, wyraźnie z siebie zadowolona. – No i proszę – powiedziała. – Do wytrzymania? Zaśmiała się głośno. – Mam silniejszą wolę, niż przypuszczałam. To miło. – Szkoda, że o mnie tego nie można powiedzieć. Przepraszam za to, co się stało. – No cóż, w końcu jesteś tylko człowiekiem. – Taaa – westchnąłem. Uwolniła swoje włosy z mojego uścisku i jednym zgrabnym, trudnym do zarejestrowania ruchem poderwała się na równe nogi. Wyciągnęła rękę, tym razem chwyciłem ją i się podniosłem. Potrzebna była mi pomoc, nadal ledwo utrzymywałem równowagę. Zachwiałem się lekko, gdy robiłem krok do tyłu. – To nadal reakcja po biegu czy tak doskonale całuję? – zaśmiała się lekko, swobodnie. Bardziej niż kiedykolwiek przypominała zwykłą istotę ludzką. To była zupełnie nowa Edythe, inna, niż znałem do tej pory. Byłem nią jeszcze bardziej oczarowany. Oderwanie się od niej sprawiało mi fizyczny ból. – Jedno i drugie. – Może to ja powinnam poprowadzić? – Myślę, że wystarczy na dzisiaj twojego zamiłowania do prędkości. – Jestem lepszym kierowcą od ciebie. Nawet w najbardziej sprzyjających warunkach masz

gorszy refleks. – Zgadzam się w zupełności, nie wiem tylko, czy mój samochód wytrzymałby twój styl jazdy. – Okaż mi trochę zaufania, Beau. Włożyłem rękę do kieszeni i zacisnąłem palce na kluczykach. Wydąłem usta, jakbym się zastanawiał, po czym pokręciłem głową. – Nie ma mowy. Uniosła brwi w zdumieniu, chwyciła mnie za koszulkę, zacisnęła dłoń w pięść i pociągnęła. Prawie na nią wpadłem, musiałem przytrzymać się jej ramienia. – Beau, nie po to przechodziłam samą siebie, ratując ci życie, żeby pozwolić ci usiąść za kierownicą, kiedy ledwo trzymasz się na nogach. Kto pozwala przyjacielowi na jazdę po pijanemu? – Po pijanemu? – obruszyłem się. Stanęła na palcach i zbliżyła się do mojej twarzy. Czułem niewymownie słodki zapach jej oddechu. – Jesteś upojony samą moją obecnością. – Nie zaprzeczam – westchnąłem. Byłem bezsilny, nie potrafiłem jej niczego odmówić. Podniosłem rękę i upuściłem kluczyki. Przechwyciła je w mgnieniu oka, nawet nie brzęknęły. – Tylko spokojnie – upomniałem ją. – Mój samochód to bardzo stateczny i wiekowy obywatel. – Oczywiście. Puściła moją koszulkę i wysunęła się spod mojej ręki. – A na ciebie moja obecność nie ma żadnego wpływu? – zapytałem. Obróciła się, ujęła moją dłoń i przyłożyła sobie do twarzy. Oparła się o nią i zamknęła oczy. A potem wzięła powolny, głęboki wdech. – Mniejsza o to – szepnęła. Oczy jej się zaświeciły, na ustach zakwitł uśmiech. – I tak mam lepszy refleks.

14 Wyższość rozumu Musiałem przyznać, że gdy przestrzegała ograniczenia prędkości, prowadziła bardzo dobrze. Jak wiele innych rzeczy, także ta nie sprawiała jej żadnego wysiłku. W zasadzie nie patrzyła na drogę, a jednak koła auta nie zbaczały na boki ani o centymetr. Tylko jedną rękę trzymała na kierownicy, ponieważ drugą miała splecioną z moją. Niekiedy przyglądała się zachodzącemu słońcu, które odbijało się od jej skóry rubinowymi iskrami. Czasem zerkała na mnie – patrzyła mi w oczy albo spoglądała na nasze złączone dłonie. Nastawiła radio na stację nadającą same stare przeboje i śpiewała razem z wykonawcą piosenkę, której nigdy nie słyszałem. Jej głos był tak samo idealny jak cała ona, wznosił się o oktawę ponad utworem. Znała cały tekst. – Lubisz muzykę lat pięćdziesiątych? – zapytałem. – Była świetna. Zdecydowanie lepsza niż w latach sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych. – Wzdrygnęła się lekko. – Potem dopiero lata osiemdziesiąte były znośne. – Powiesz mi kiedyś, ile masz lat? Nie byłem pewien, czy nie popsuję jej nastroju tym pytaniem, ale tylko się uśmiechnęła. – Czy to ma jakieś znaczenie? – Nie, ale chciałbym wiedzieć wszystko o tobie. – To może cię zaniepokoić – mruknęła i wbiła wzrok prosto w słońce. Minęła dłuższa chwila. – Wypróbuj mnie – zachęciłem. Spojrzała mi prosto w oczy, zupełnie zapominając na jakiś czas o drodze. Nie wiem, co odczytała z mojego wyrazu twarzy, ale widocznie to ją przekonało. Przeniosła wzrok z powrotem na ostatnie krwiste promienie gasnącego słońca i westchnęła. – Urodziłam się w Chicago w 1901 roku. – Przerwała, by sprawdzić, jak zareaguję na tę rewelację. Miałem starannie przygotowaną minę, pozbawioną zaskoczenia, cierpliwą. – Uśmiechnęła się delikatnie. – Carine znalazła mnie w szpitalu latem 1918. Miałam siedemnaście lat i umierałam na grypę hiszpankę. Usłyszała, jak zaparło mi dech, i znowu popatrzyła mi w oczy. – Nie pamiętam tego zbyt dobrze. Minęło tyle lat, ludzkie wspomnienia blakną. – Na chwilę pogrążyła się w myślach, ale zanim zdołałem zachęcić ją do dalszych zwierzeń, mówiła dalej: – Pamiętam jednak, jak się czułam, gdy Carine mnie ratowała. To nie było proste, czegoś takiego się nie zapomina. – Co z twoimi rodzicami? – Zmarli na grypę przede mną. Byłam sama na świecie. Dlatego mnie wybrała. W chaosie

szalejącej epidemii nikt nie zwrócił uwagi na to, że zniknęłam. – Jak cię... uratowała? Milczała przez kilka sekund, a gdy się odezwała, starannie dobierała słowa: – To trudne. Niewielu z nas potrafi się dostatecznie kontrolować. Ale Carine zawsze miała w sobie tyle szlachetnego człowieczeństwa, tyle współczucia... Chyba nie było w historii drugiej takiej osoby. – Przerwała. – Dla mnie to było po prostu ogromnie bolesne. Zacisnęła usta, widziałem, że już nic więcej mi na ten temat nie powie. Postanowiłem odłożyć to na później. W końcu nie powodowała mną próżna ciekawość. Teraz, gdy już znałem jej losy, musiałem przemyśleć sobie pewne kwestie. Wiele pytań z pewnością jeszcze nawet nie przyszło mi do głowy. Rozmyślania przerwał mi jej cichy głos. – Kierowała nią samotność. Zwykle to właśnie ona jest powodem, dla którego postanawia się kogoś uratować. Byłam pierwszym członkiem rodziny Carine, chociaż zaraz potem dołączył do nas Ernest. Spadł z klifu. Trafił prosto do szpitalnej kostnicy, ale jakimś cudem jego serce nadal biło. – Więc trzeba być umierającym, żeby zostać... – Nie, nie. To tylko Carine tak postępuje. Nie zrobiłaby tego komuś, kto miałby inny wybór – jakikolwiek inny. – Za każdym razem, gdy mówiła o swojej przyszywanej matce, w jej głosie słychać było ogromny szacunek. – Ale Carine twierdzi, że jest łatwiej, kiedy serce już słabnie. Edythe przeniosła wzrok na ciemną już szosę i wyczułem, że i ten temat został właśnie zamknięty. – A Eleanor i Royal? – Carine sprowadziła Royala w następnej kolejności. Długo nie zdawałam sobie sprawy, że liczyła na to, iż stanie się on dla mnie tym, kim Ernest stał się dla niej. Dbała o to, by nie rozmyślać przy mnie o swoich planach. – Edythe przewróciła oczami. – Ale Royal był dla mnie zawsze jak brat. To on dwa lata później znalazł Eleanor – mieszkaliśmy wtedy w Appalachach. Pewnego dnia, podczas polowania, natrafił na dziewczynę, którą zaatakował niedźwiedź. Natychmiast zaniósł ją na rękach do Carine, choć to było ponad sto pięćdziesiąt kilometrów, bo bał się, że sam nie da rady. Dopiero teraz zaczynam powoli rozumieć, jaką ciężką próbą musiała być dla niego ta podróż. – Edythe spojrzała na mnie znacząco i uniosła nasze splecione dłonie, by pogłaskać mnie wierzchem dłoni po policzku. – Ale udało mu się. – Tak. Zobaczył coś takiego w jej twarzy, co dało mu siłę. I od tamtego czasu są parą. Czasem mieszkają osobno, jako młode małżeństwo, ale im młodszych udajemy, tym dłużej możemy zostać w danym miejscu. Forks wydało nam się idealne, dlatego cała nasza piątka poszła tu do szkoły. – Zaśmiała się. – Za parę lat wyprawimy im zapewne wesele. Kolejne. – A Archie i Jessamine?

– Archie i Jessamine to dwa bardzo rzadkie przypadki. Oboje „nawrócili się”, jak to określamy, bez żadnej ingerencji z zewnątrz. Jessamine należała do innej... rodziny, hm, bardzo odmiennej od naszej. Wpadła w depresję, odłączyła się od grupy. Wtedy znalazł ją Archie. Podobnie jak ja, obdarzony jest pewnymi zdolnościami. – Naprawdę? – przerwałem jej zafascynowany. – Ale przecież mówiłaś, że tylko ty potrafisz czytać ludziom w myślach. – Zgadza się. Jego zdolności są inne. W i d z i... to, co może zdarzyć się w przyszłości. Ale tylko może. Przyszłość nie jest pewna. Wszystko może się zmienić. Mówiąc to, zacisnęła zęby, a jej wzrok poszybował na ułamek sekundy w moją stronę, jednak trwało to tak krótko, że nie miałem pewności, czy mi się to nie przywidziało. – Co na przykład widzi? – Kiedy ujrzał Jessamine, to wiedział, że ona go szuka, zanim jeszcze sama Jessamine zdała sobie z tego sprawę. Zobaczył Carine i naszą rodzinę i postanowili nas odnaleźć. Jest szczególnie wyczulony na istoty nieludzkie, na przykład wie zawsze, kiedy inna grupa pojawia się w okolicy. I czy tamci stanowią jakieś zagrożenie. – Czy dużo jest takich... jak wy? – Zaskoczyła mnie ta informacja. Ile takich istot chodziło wśród nas, a my nie mieliśmy o tym najmniejszego pojęcia? Umysł mi się zapętlił na jednym słowie, które wypowiedziała Edythe. Z a g r o ż e n i e. Po raz pierwszy dała mi do zrozumienia, że jej świat też jest niebezpieczny. Zaniepokoiłem się i miałem ją o to wypytać, ale ona już odpowiadała na moje poprzednie pytanie. – Nie, niezbyt dużo. Większość nie osiedla się nigdzie na stałe. Tylko ci, którzy, tak jak my, zrezygnowali z polowania na ludzi – tu spojrzała na mnie z ukosa – potrafią mieszkać wraz z ludźmi przez dłuższy czas. Natrafiliśmy tylko na jedną rodzinę podobną do naszej, w małej wiosce na Alasce. Mieszkaliśmy nawet przez jakiś czas razem, ale tylu nas było, że za bardzo rzucaliśmy się w oczy. Ci z nas, którzy zarzucili... pewne obyczaje, trzymają się zazwyczaj razem. – A pozostali? – Najczęściej to nomadowie. Swego czasu wszyscy nimi byliśmy, ale na dłuższą metę to nużące. Chcąc nie chcąc, czasem na siebie wpadamy, bo większość wybiera północ. – Dlaczego akurat północ? Staliśmy już przed moim domem, Edythe wyłączyła silnik. Było bardzo cicho i ciemno, nie świecił księżyc. Nikt nie zapalił lampy nad drzwiami wejściowymi, co znaczyło, że ojciec nie wrócił jeszcze do domu. – Gdzie miałeś oczy na łące? – zadrwiła. – Czy sądzisz, że mogłabym wyjść na ulicę przy słonecznej pogodzie, nie powodując wypadków drogowych? Pomyślałem, że byłaby w stanie zatrzymać cały ruch samochodowy nawet bez tej swojej pirotechniki. – Wybraliśmy ten półwysep, bo to jedno z najbardziej pochmurnych miejsc na świecie.

Miło jest móc wyjść z domu w dzień. Nawet nie wiesz, jak bardzo można mieć dość nocy po niemal dziewięćdziesięciu latach. – To stąd wzięły się legendy? – Prawdopodobnie. – Czy Archie, tak jak Jessamine, był kiedyś członkiem innej rodziny? – Nie, co więcej, to dla nas zagadka. Archie nie pamięta w ogóle, żeby był wcześniej człowiekiem. Nie wie też, kto go stworzył. Gdy się ocknął, nikt przy nim nie czuwał. Ktokolwiek mu to zrobił, odszedł w siną dal. Żadne z nas nie rozumie dlaczego, jak mógł. Gdyby nie jego wyjątkowe zdolności, gdyby nie przewidział, że spotka Jessamine, a potem dołączy do nas, być może skończyłby jako dzika bestia. Tyle miałem teraz do przemyślenia, tyle nasuwało mi się pytań. Tymczasem, najzwyczajniej w świecie, zaburczało mi w brzuchu. Od nadmiaru wrażeń zapomniałem o jedzeniu. Byłem piekielnie głodny. – Przepraszam. Przeze mnie niczego nie jadłeś. – To nic takiego, nie przejmuj się. – Rzadko kiedy spędzam tyle czasu z kimś, kto odżywia się w tradycyjny sposób. Wyleciało mi to z głowy. – Nie chcę się z tobą rozstawać. – Łatwiej było mi wyznać to w ciemności, choć wiedziałem, że mój głos i tak zdradzi to, jak bardzo jestem od niej uzależniony. – Może zaprosisz mnie do środka? – zaproponowała. – A chciałabyś? – Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić: bogini siedząca na odrapanym krześle w kuchni Charliego. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Nie mam. – Uśmiechnąłem się. Kiedy wysiadłem z samochodu, ona już stała przed domem. Skoczyła do przodu i zniknęła, a w środku zapaliło się światło. Wyszła mi naprzeciw i spotkaliśmy się na progu. Widok Edythe w moim domu, w otoczeniu nudnych detali mojego przeciętnego życia, był iście surrealistyczny. Od razu przyszła mi do głowy gra, w którą bawiła się ze mną mama, kiedy miałem cztery, może pięć lat. Znajdź szczegół, który nie pasuje do pozostałych. – Drzwi były otwarte? – Nie, użyłam klucza spod okapu. Nie przypominałem sobie, żebym otwierał drzwi w jej obecności. Ale uświadomiłem sobie, że przecież wcześniej znalazła moje kluczyki do samochodu, więc tylko wzruszyłem ramionami. – Jesteś głodny, prawda? – Poprowadziła mnie do kuchni z taką łatwością, jakby była tu już co najmniej milion razy. Włączyła światło i usiadła dokładnie na tym krześle, na którym przed chwilą próbowałem ją sobie wyobrazić. Kuchnia przestała wydawać mi się obskurna,

ale to może dlatego, że patrzyłem wyłącznie na Edythe. Stałem przez chwilę w miejscu, próbując uporać się z myślą, że oto znalazła się w moim przyziemnym świecie. – Zjedz coś, Beau. Odwróciłem się i zacząłem myszkować po lodówce. Zostało jeszcze trochę lasagne z poprzedniego dnia, położyłem kawałek na talerzu, ale zmieniłem zdanie i dołożyłem resztę z patelni, po czym wsunąłem talerz do kuchenki mikrofalowej. W czasie gdy kuchnia wypełniała się zapachem pomidorów i oregano, umyłem patelnię. Znów zaburczało mi w brzuchu. – Hmm – powiedziała. – Co się stało? – W przyszłości będę musiała bardziej się postarać. Zaśmiałem się. – Co mogłabyś robić lepiej, skoro już wszystko robisz idealnie? – Pamiętać, że jesteś człowiekiem. Powinnam była, nie wiem, zapakować kosz piknikowy czy coś takiego. Kuchenka zapiszczała, wyjąłem więc talerz i postawiłem szybko na blacie, bo parzył w ręce. – Nie przejmuj się tym. Znalazłem widelec i zabrałem się do jedzenia. Byłem naprawdę b a r d z o głodny. Pierwszy kęs poparzył mi usta, ale nie przerwałem przeżuwania. – Smaczne? – zapytała. – Nie jestem pewien. Chyba spaliłem sobie właśnie kubki smakowe. Ale wczoraj mi smakowało. Edythe nie wyglądała na przekonaną. – Nie brakuje ci jedzenia? Lodów? Masła orzechowego? Pokręciła głową. – Prawie nie pamiętam jedzenia. Nawet nie wiem, co było moją ulubioną potrawą. Teraz to wszystko ma taki... niejadalny zapach. – To trochę smutne. – To wcale nie tak wielkie poświęcenie. – Powiedziała to posępnie, jakby myślała o innych rzeczach, o tym, co n a p r a w d ę było ogromnym poświęceniem. Użyłem ścierki i rękawicy kuchennej, żeby przenieść talerz na stół i usiąść obok niej. – A brakuje ci czegokolwiek innego z ludzkiego życia? Zamyśliła się na chwilę. – Brakować to mi nie brakuje, bo musiałabym pamiętać o tamtym życiu, a ja nie mam prawie żadnych wspomnień. Ale są rzeczy, które chyba przypadłyby mi do gustu. Może nawet mogłabym powiedzieć, że ich wam zazdroszczę. – Na przykład?

– Na przykład snu. Nieprzerwana przytomność umysłu bywa męcząca. Myślę, że byłabym wdzięczna za chwilowe zapomnienie. Wydaje się ciekawe. Przełknąłem kilka kęsów, rozmyślając o tym, co powiedziała. – To rzeczywiście brzmi niezbyt przyjemnie. Co robisz przez całą noc? Zawahała się i zacisnęła usta. – Masz na myśli ogólnie? Zastanawiałem się, dlaczego sprawia wrażenie, jakby nie chciała odpowiedzieć na moje pytanie. Czy to zbyt szeroka kategoria? – Niekoniecznie. Co na przykład będziesz robić dzisiaj, kiedy stąd odejdziesz? To nie było dobre pytanie. Moja euforia zaczęła od razu przygasać. Edythe będzie musiała stąd odejść. Nieważne, że na krótko – już się bałem tej chwili. Jej chyba też się to pytanie nie spodobało i przez moment sądziłem, że z tego samego powodu. Ale potem spojrzała mi w twarz, po czym odwróciła wzrok, jakby była zakłopotana. – Co takiego? Skrzywiła się. – Mam ci przedstawić miłe kłamstwo czy prawdopodobnie wstrząsającą prawdę? – Prawdę – odparłem, chociaż nie byłem do końca przekonany. Westchnęła. – Wrócę, kiedy ty i twój ojciec już zaśniecie. To ostatnio mój typowy sposób spędzania nocy. Zamrugałem. Raz. Drugi. – Przychodzisz t u t a j? – Niemal każdej nocy. – Dlaczego? – Jesteś interesującym obiektem obserwacji, kiedy śpisz – powiedziała niedbałym tonem. – Mówisz przez sen. Otworzyłem bezwiednie usta. Moja szyja i policzki oblały się gorącym rumieńcem. Wiedziałem, że mówię przez sen, mama mi często dokuczała na ten temat. Nie sądziłem tylko, że tu, w Forks, będę musiał się tym przejmować. Edythe obserwowała moją reakcję i spoglądała na mnie niespokojnie spod długich rzęs. – Bardzo się gniewasz? Czy tak było? Nie miałem pojęcia. Idealne warunki do wielkiego upokorzenia. No i do końca nie rozumiałem – skąd słuchała mojego paplania przez sen? Zza okna? Jak to możliwe? – Jak ty... Gdzie... Co ja... – Nie potrafiłem dokończyć żadnej myśli. Przyłożyła rękę do mojego policzka. Krew płynąca mi na twarzy pod jej zimnym dotykiem wydawała się wręcz parząca.

– Nie gniewaj się, proszę. Nie miałam złych zamiarów. Przyrzekam, że bardzo się kontrolowałam. Gdybym choć przez ułamek sekundy sądziła, że istnieje jakieś niebezpieczeństwo, natychmiast bym odeszła. Ja tylko... chciałam być tam, gdzie ty. – Ja... nie tym się martwię. – A czym? – Co m ó w i ł e m? Uśmiechnęła się. – Tęsknisz za mamą. Kiedy pada deszcz, od jego szumu śpisz bardzo niespokojnie. Dawniej wspominałeś często o domu, ale ostatnio robisz to coraz rzadziej. A raz powiedziałeś: „Tu jest za zielono!”. – Zaśmiała się cicho, pewnie bała się, że mnie urazi. – Co jeszcze? – zażądałem. Wiedziała doskonale, do czego zmierzam. – Usłyszałam swoje imię – przyznała. Westchnąłem pokonany. – Ile razy? Często? – Co masz dokładnie na myśli, mówiąc „często”? – O nie! – jęknąłem. Zupełnie jakby to była najbardziej naturalna rzecz pod słońcem, chwyciła mnie za ramiona i oparła głowę o moją klatkę piersiową. Moje ręce mechanicznie objęły ją w pasie. Żeby ją przytrzymać. – Nie przejmuj się – szepnęła. – Przecież sam mówiłeś, że ci się śnię, nie pamiętasz? – To co innego. Wiedziałem, co mówię. – Gdybym mogła śnić, śniłabym tylko o tobie. I nie wstydziłabym się tego. Pogłaskałem ją po włosach. Na dobrą sprawę wcale mi to nie przeszkadzało. W końcu nie oczekiwałem, że będzie stosować się do zasad obowiązujących w świecie ludzi. Zasady, które stworzyła dla samej siebie, wydawały mi się zupełnie wystarczające. – Nie wstydzę się – szepnąłem. Zanuciła, co zabrzmiało jak pomruk, policzek miała oparty o moje serce. Oboje jednocześnie usłyszeliśmy dźwięk kół podjeżdżającego pod dom samochodu, w oknach błysnęło światło reflektorów. Podskoczyłem i opuściłem ręce, a Edythe się ode mnie odsunęła. – Chcesz, by twój ojciec wiedział, że tu jestem? – zapytała. Próbowałem szybko zebrać myśli. – Eeee... – To może innym razem. I już jej nie było. – Edythe? – szepnąłem. Usłyszałem cichy śmiech, a potem zapanowała cisza.

Charlie przekręcił klucz w zamku. – Beau? – zawołał. Wcześniej uważałem to za głupotę, bo kogo innego mógł się spodziewać? Teraz uznałem, że to wcale nie jest pozbawione sensu. – Tu jestem! Czy w moim głosie słychać było podekscytowanie? Ugryzłem kolejny kęs lasagne, żeby zająć się przeżuwaniem. Po całym dniu spędzonym z Edythe kroki ojca wydały mi się takie głośne. – Wziąłeś wszystko? – zapytał, patrząc na mój talerz. – Kurczę, przepraszam. Możesz zabrać resztę. – Nie przejmuj się, synu. Zrobię sobie kanapkę. – Przepraszam – wymamrotałem jeszcze raz. Charlie hałasował w kuchni, szykując, co mu było potrzebne, a ja skupiłem się na zjedzeniu zawartości mojego ogromnego talerza tak szybko, jak to było możliwe, by jednocześnie nie udławić się na śmierć. Rozmyślałem o tym, co powiedziała przed chwilą Edythe: „Chcesz, by twój ojciec wiedział, że tu jestem?”. To nie było to samo co: „Chcesz, żeby twój ojciec wiedział, że tu byłam?” – w czasie przeszłym. Czy to oznaczało, że nadal jest w moim domu? Miałem nadzieję, że tak. Charlie usiadł naprzeciwko mnie z kanapką w ręku. Aż mi się nie chciało wierzyć, że jeszcze parę minut temu siedziała tu Edythe. On pasował do tej kuchni, ona była jak wspomnienie, marzenie senne, które nie mogło być prawdziwe. – Jak minął dzień? Zrobiłeś wszystko to, co zamierzałeś? – Niezupełnie. Było... Trudno było przy takiej pogodzie usiedzieć w domu. Ryby brały? – Taaa. One też lubią ładną pogodę. Zeskrobałem z talerza resztę lasagne, wepchnąłem sobie do ust i zacząłem przeżuwać. – Masz jakieś plany na wieczór? – zapytał nagle. Pokręciłem głową, może zbyt energicznie. – Wyglądasz na podekscytowanego – zauważył. Czemu akurat dzisiaj postanowił zwracać na mnie szczególną uwagę? – Naprawdę? – Przełknąłem resztę jedzenia. – Jest sobota – zastanawiał się na głos. Milczałem. – Pewnie żałujesz, że nie idziesz na ten bal... – Z własnego wyboru. Pokiwał głową. – Jasne, taniec. Rozumiem. Ale może w następnym tygodniu mógłbyś zaprosić tę dziewczynę Newtonów do kawiarni czy coś w tym stylu. Wyjść z domu. Poudzielać się towarzysko. – Mówiłem ci, że ona spotyka się z moim kumplem.

Zmarszczył czoło. – Są jeszcze inne ryby w jeziorze. – Jeśli będziesz je łowił w tym tempie, to za chwilę nic nie zostanie. Zaśmiał się. – Staram się, jak mogę. Czyli nigdzie nie wychodzisz? – upewnił się. – Nigdzie – zapewniłem. – Zresztą jestem zmęczony i idę wcześnie spać. Wstałem i odniosłem talerz do zlewu. – Hmm. Żadna miejscowa dziewczyna nie przypadła ci do gustu, co? – zapytał, przeżuwając z namysłem kanapkę. Wzruszyłem ramionami i zabrałem się do zmywania. Wyczuwałem na sobie jego spojrzenie i robiłem wszystko, co możliwe, żeby nie oblać się czerwienią. Nie byłem pewien, czy mi się to udało. – I nie bądź tak negatywnie nastawiony do małych miasteczek – dodał. – Wiem, że nie mamy tu takiego wyboru jak w wielkim mieście... – Mamy tu wystarczający wybór, tato. Nie martw się mną. – Dobrze, już dobrze. Przecież się nie wtrącam. – Wydawał się przygnębiony. Westchnąłem. – Idę spać. Do jutra, tato. – Dobranoc, Beau. Starałem się powłóczyć nogami, wchodząc na górę, jakbym był nieludzko zmęczony. Byłem ciekaw, czy kupił moją kiepską grę aktorską. W końcu ani razu go nie okłamałem. Zdecydowanie nie planowałem dzisiaj nigdzie wychodzić. Drzwi od pokoju zamknąłem na tyle głośno, żeby usłyszał i natychmiast podbiegłem na palcach do okna. Otworzyłem je na oścież i wyjrzałem w mrok. Nie dostrzegłem nic oprócz ciemnych kształtów drzew. – Edythe? – szepnąłem. Czułem się jak kompletny kretyn. Zza moich pleców dobiegł stłumiony śmiech. – Tak? Obróciłem się tak szybko, że strąciłem książkę z biurka. Spadła z hukiem na podłogę. Edythe leżała wyciągnięta na moim łóżku, z rękami pod głową, nogami skrzyżowanymi w kostkach i szerokim uśmiechem na twarzy, od którego tworzyły jej się dołeczki. Na tle ciemności jej skóra miała barwę szronu. – Och! – westchnąłem i musiałem się wesprzeć o biurko. – Przepraszam. – Daj mi sekundę, zaraz znów zacznie mi bić serce. Podniosła się – powoli, jak zawsze, kiedy chciała wydawać się bardziej ludzka albo próbowała mnie nie przestraszyć – po czym zwiesiła nogi przez krawędź łóżka i poklepała miejsce obok siebie.

Podszedłem do niej chwiejnie i usiadłem. Położyła dłoń na mojej ręce. – Jak twoje serce? – Sama mi powiedz. Jestem pewien, że słyszysz je sto razy lepiej ode mnie. W odpowiedzi zaśmiała się cicho. Siedzieliśmy tak przez chwilę w milczeniu, nasłuchując, jak moje serce się uspokaja. Pomyślałem o tym, że jest w moim pokoju... o podejrzliwych pytaniach, które zadawał mi ojciec... i że mój oddech czuć lasagne. – Pozwolisz, że poświęcę chwilę prozaicznym ludzkim czynnościom? – Proszę bardzo. Wstałem, spojrzałem na nią – siedziała taka idealna na skraju mojego łóżka – i pomyślałem, że może to nie dzieje się naprawdę, może to tylko halucynacje. – Będziesz tu, kiedy wrócę, prawda? – Nawet nie drgnę – zapewniła. Natychmiast zastygła w bezruchu i znów przypominała posąg. Wyjąłem z szuflady piżamę i popędziłem do łazienki. Trzasnąłem drzwiami, by Charlie wiedział, że jest zajęta. Umyłem zęby dwa razy, a potem opłukałem twarz i się przebrałem. Zawsze sypiałem w dziurawych spodniach dresowych i starej koszulce – pochodziła z ulubionego grill baru mojej mamy i miała nadruk w postaci uśmiechniętej świnki między dwiema połówkami bułki. Żałowałem, że nie mam czegoś, co jest mniej... typowe dla mnie. Ale przecież nie spodziewałem się gości, a zresztą, po co miałbym się tym zamartwiać? Skoro przesiadywała tu co noc, dobrze wiedziała, w czym śpię. Umyłem zęby jeszcze raz. Otworzyłem drzwi łazienkowe i po raz kolejny o mało nie dostałem zawału. Charlie stał na korytarzu, prawie na niego wpadłem. – Aaa! – zawołałem. – Przepraszam, Beau. Nie chciałem cię przestraszyć. Wziąłem głęboki wdech. – Nic się nie stało. Spojrzał na moją piżamę, po czym wydał z siebie dziwny gardłowy dźwięk, jakby był zupełnie zaskoczony. – Ty też idziesz już spać? – zapytałem. – Taaa. Jutro znowu wcześnie wstaję. – Okej. To na razie. – Na razie. Wszedłem do pokoju, zadowolony, że z korytarza moje łóżko pozostaje niewidoczne, i zamknąłem za sobą drzwi. Edythe nie przesunęła się nawet o milimetr. Na mój widok uśmiechnęła się, rozluźniła

i znów wyglądała ludzko. Mniej więcej. Wróciłem na swoje miejsce obok niej, a wtedy się do mnie odwróciła, podciągnęła nogi i usiadła po turecku. – Nie jestem pewna, co myśleć o tej koszulce – powiedziała. Mówiła tak cicho, że nie martwiłem się tym, czy Charlie nas usłyszy. – Mogę się przebrać. Przewróciła oczami. – Nie chodzi o to, że ty masz ją na sobie, ale że w ogóle coś takiego istnieje. – Wyciągnęła rękę i musnęła palcem po śmiejącej się śwince. Puls mi przyspieszył, ale kulturalnie udała, że tego nie zauważa. – Czy ten prosiak powinien się cieszyć, że jest jedzeniem? Musiałem się uśmiechnąć na te słowa. – Nie znamy jego wersji, prawda? Być może ma powody do zadowolenia. Spojrzała na mnie tak, jakby powątpiewała w moją poczytalność. Chwyciłem ją za rękę, co było naturalnym odruchem, ale z drugiej strony, nie mogłem uwierzyć, że mam aż takie szczęście. Czym sobie na nie zasłużyłem? – Twój tata podejrzewa, że możesz chcieć się wymknąć – powiedziała. – Wiem. Podobno wyglądam na „podekscytowanego”. – A tak jest? – Nawet bardziej. Dziękuję, że zostałaś. – Ja też tego chciałam. Serce zaczęło mi bić... może nie szybciej, ale na pewno m o c n i e j. Z jakiejś nieznanej mi przyczyny Edythe chciała być ze mną. Poruszając się z nieludzką szybkością, wyprostowała nogi i położyła na moich udach. A potem przytuliła się do mojej klatki piersiowej w sposób, który chyba lubiła, z uchem przyciśniętym do mojego głupiego serca, które reagowało naprawdę przesadnie. Objąłem ją ramionami i dotknąłem ustami jej włosów. – Mmm – zanuciła. – To... – szepnąłem. – Jest o wiele łatwiejsze, niż sądziłem. – Wydaje ci się łatwe? – Z jej głosu przebijał uśmiech. Przechyliła twarz, poczułem, jak jej nos znaczy chłodną ścieżkę wzdłuż mojej szyi. – Tak – szepnąłem niemal pozbawiony tchu. – A już na pewno wydaje się łatwiejsze niż dzisiaj rano. – Hmm. – Przesunęła ręce wyżej i objęła mnie za szyję. Wyprostowała się, aż jej wargi muskały moje ucho. – Jak sądzisz? – Głos mi zadrżał. – Dlaczego tak jest? – To wyższość rozumu – szepnęła mi prosto do ucha. Przeszedł mnie dreszcz. Edythe zastygła i powoli się odsunęła. Dotknęła ręką mojej skóry tuż pod rękawkiem koszulki. – Zimno ci – zauważyła. Pod jej palcami czułem gęsią skórkę.

– Nic mi nie jest. Zmarszczyła czoło i wróciła do poprzedniej pozycji. Moje ramiona nie zamierzały jej puścić, kiedy się z nich wysunęła, zostały na jej biodrach. – Cały się trzęsiesz. – To raczej nie z zimna. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy. – Nie jestem pewien, na co mogę sobie pozwolić – przyznałem. – Jak bardzo muszę być ostrożny? Zawahała się. – To wcale nie takie łatwe – odpowiedziała na moje wcześniejsze pytanie. Musnęła moją rękę, znów poczułem gęsią skórkę. – A dziś po południu byłam jeszcze... niezdecydowana. Wybacz, to niewybaczalne, że się tak zachowałam. – Wybaczam. – Dziękuję. – Uśmiechnęła się, po czym jej wzrok padł na moją gęsią skórkę i spoważniała. – Widzisz... nie miałam pewności, czy jestem w stanie dostatecznie się kontrolować... – Podniosła moją dłoń i przyłożyła sobie do policzka. – Cały czas istniała możliwość, że dam się porwać... pragnieniu. – Upajała się zapachem mojego nadgarstka. – Cały czas byłam... podatna. Póki nie zdałam sobie sprawy, że mam w sobie jednak dość siły, że nie ma możliwości, abym... abym kiedykolwiek... Po raz pierwszy w mojej obecności brakowało jej słów. Było to takie l u d z k i e. – Czyli nie ma takiej możliwości? Wreszcie na mnie spojrzała. Uśmiechnęła się. – Wyższość rozumu – rzuciła. – Wydaje się całkiem proste. – Śmiałem się, by nie miała wątpliwości, że to tylko żart. – Użyłabym innego określenia. T o h e r k u l e s o w y wysiłek, ale m o ż l i w y do wykonania. A odpowiadając na twoje następne pytanie... – Przepraszam. Zaśmiała się. – Dlaczego przepraszasz? – Pytanie było retoryczne, więc szybko przyłożyła mi palec do ust, na wypadek gdybym jednak poczuł potrzebę wyjaśniania. – Nie jest mi łatwo, więc jeśli potrafiłbyś to zaakceptować, wolałabym, żebyś... żebyś mnie naśladował? – Opuściła palec. – Czy to jest dla ciebie okej? – Oczywiście – odparłem pospiesznie. – Wszystko, czego tylko zechcesz. – Jak zwykle to wcale nie była przenośnia. – Gdyby... gdyby zrobiło się zbyt trudno, jestem pewna, że dałabym radę uciec. Skrzywiłem się. – Zrobię, co będę mógł, żeby nie było zbyt trudno – obiecałem. – Jutro będzie mi znowu gorzej – zdradziła. – Dziś, po całym dniu przebywania z tobą,

uodporniłam się na twój zapach w zadziwiającym stopniu, ale po kilku godzinach rozłąki będę musiała zaczynać wszystko od początku. No, może niezupełnie od zera. – W takim razie nigdy nie odchodź – zasugerowałem. – Chętnie zostanę. – Uśmiechnęła się. – Przynieś kajdany, o panie. Jam więźniem twego serca. – Ale wypowiadając te słowa, sama zacisnęła dłonie na moich nadgarstkach, jakby to były pęta. – A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym pożyczyć jakieś przykrycie. – Eeee... jasne. Proszę. Wyciągnąłem wolną rękę, chwyciłem złożoną w nogach łóżka narzutę i podałem ją Edythe. Puściła mój nadgarstek, rozprostowała tkaninę i oddała mi ją z powrotem. – Poczuję się lepiej, jeśli będę pewna, że jest ci wygodnie. – Jest mi b a r d z o wygodnie. – Proszę. Narzuciłem narzutę na plecy – jak pelerynę. Zaśmiała się cicho. – Nie do końca o to mi chodziło. Wstała, przesunęła narzutę tak, żeby przykrywała mi nogi, i naciągnęła ją aż do ramion. Zanim zorientowałem się, co robi, wróciła na moje kolana i oparła się o moją klatkę piersiową. Znajdująca się między nami tkanina uniemożliwiała bezpośredni kontakt skóry. – Lepiej? – Nie jestem pewien. – Ale dobrze? – Lepiej niż dobrze. Roześmiała się. Pogłaskałem ją po włosach, bo uznałem, że to bezpieczne. – To takie dziwne – powiedziała. – Czytasz o czymś, dowiadujesz się tego z myśli innych ludzi, obserwujesz, jak to się im przytrafia... a jednak w żaden sposób nie przygotowuje cię to do przeżycia tego na własnej skórze. Cudowna pierwsza miłość. To coś więcej, niż się spodziewałam. – O wiele więcej – zgodziłem się ochoczo. – Inne uczucia także – na przykład zazdrość. Myślałam, że doskonale rozumiem jej mechanizm. Czytałam o niej setki razy, widziałam odgrywających ją aktorów na scenie i na ekranie, niemal codziennie wsłuchiwałam się w nią w umysłach otaczających mnie ludzi. Nawet czasami czułam ją w pewien ograniczony sposób, gdy żałowałam, że czegoś nie posiadam... A jednak byłam w s t r z ą ś n i ę t a. – Skrzywiła się. – Pamiętasz ten dzień, w którym McKayla zaprosiła cię na bal? Pamiętałem, chociaż ten dzień był dla mnie szczególny z zupełnie innego powodu. – To wtedy znów zaczęłaś ze mną rozmawiać. – Zaskoczył mnie ogrom niechęci, niemal wściekłości, jaką czułam. Początkowo nie

wiedziałam, co się ze mną dzieje. Nie miałam pojęcia, że zazdrość może być tak potężnym uczuciem... i tak bolesnym. A potem jej odmówiłeś, a ja nie wiedziałam dlaczego. Czy to ze względu na Jeremiego? Czy miałeś dziewczynę? Zdawałam sobie sprawę, że nie powinno mnie to obchodzić. P r ó b o w a ł a m się tym nie przejmować. A potem ustawiła się do ciebie kolejka. Jęknąłem, a ona zachichotała. – Czekałam – ciągnęła. – Z wielkim niepokojem – na to, co im powiesz. Starałam się rozszyfrować twoje miny. Czułam wielką ulgę, kiedy widziałam na twojej twarzy rozdrażnienie. Ale nadal nie miałam pewności. Nie wiedziałam, jak brzmiałaby twoja odpowiedź, gdybym to ja cię zaprosiła... Spojrzała mi w oczy. – Tamtej nocy przyszłam do ciebie po raz pierwszy. Przyglądając się, jak śpisz, walczyłam z myślami, z przepaścią dzielącą to, co jak uważałam, było etyczne, uczciwe i w ł a ś c i w e, i to, czego p r a g n ę ł a m. Mogłabym cię ignorować, mogłabym zniknąć na kilka lat i wrócić po twoim wyjeździe, ale wówczas, któregoś dnia, przyjąłbyś w końcu zaproszenie McKayli albo jakiejś innej dziewczyny. Ta myśl przepełniała mnie smutkiem. – A potem – wyszeptała jeszcze ciszej – wypowiedziałeś przez sen moje imię. Tak wyraźnie, że pomyślałam najpierw, iż się obudziłeś. Przewróciłeś się jednak tylko na drugi bok, wymamrotałeś moje imię jeszcze raz i westchnąłeś. Zalała mnie fala niezwykle intensywnych emocji. Wiedziałam, że odtąd nie będę mogła cię ignorować. Zamilkła, zapewne wsłuchana w nierówne bicie mojego serca. – Ale zazdrość... To takie irracjonalne. Choćby przed chwilą, kiedy Charlie zapytał cię o tę denerwującą dziewczynę... – T o wzbudziło twoją zazdrość? Poważnie? – Dopiero przy tobie zaczęły się we mnie odzywać człowiecze odruchy. To dla mnie zupełna nowość, więc wszystko odczuwam bardziej intensywnie. – Że też przejęłaś się czymś takim. A co ja mam powiedzieć? Mieszkasz pod jednym dachem z Royalem, misterem wszechświata, panem perfekcyjnym. Który był przeznaczony Eleanor, prawda? Jak mam z nim konkurować? – Nie ma żadnej konkurencji. – Uśmiechnęła się i objęła mnie wokół szyi. – Tego się właśnie obawiałem. – Ostrożnie chwyciłem ją w talii. – Czy tak będzie okej? – upewniłem się. – Bardzo – westchnęła z zadowoleniem. – Oczywiście Royal jest na swój sposób przystojny, ale nawet gdybym nie traktowała go od lat jak brata, nawet gdyby nie znalazł Eleanor, nigdy nie byłby dla mnie choćby w jednej dziesiątej, ba, w jednej setnej, równie atrakcyjny jak ty – powiedziała poważnie, z namysłem. – Przez niemal dziewięćdziesiąt lat napotykałam na swej drodze i ludzi, i takie osoby jak my... cały ten czas uważając, że dobrze mi samej, nie zdając sobie sprawy, że kogoś szukam. I nie znajdując nikogo, bo ciebie jeszcze

nie było na świecie. – To nie fair – szepnąłem w jej włosy. – Ja wcale nie musiałem czekać. Skąd takie fory? – Rzeczywiście – przyznała mi rację. – Powinnam coś wymyślić, żeby ci wszystko utrudnić. – Pogłaskała mnie po policzku. – Przebywając ze mną, w każdej sekundzie ryzykujesz życie, ale to przecież drobnostka. No i do tego jesteś zmuszony wyrzec się własnej natury, unikać ludzi... Czy to nie wysoka cena? – Nie. Nie mam wrażenia, że coś mnie omija. – Jeszcze nie – szepnęła, odwracając twarz do mojej klatki piersiowej. – Co... – zacząłem, ale nagle znieruchomiała. Zamarłem, a wtedy zniknęła, moje ramiona obejmowały teraz jedynie powietrze. – Kładź się! – syknęła gdzieś w ciemnościach. Rzuciłem się na łóżko, skopałem narzutę i przeturlałem się na bok, bo zwykle w takiej właśnie pozycji spałem. Zaraz potem usłyszałem, że uchylają się drzwi. To Charlie przyszedł sprawdzić, czy jestem tam, gdzie miałem być. Starałem się oddychać miarowo, może nawet zbyt miarowo, markując głęboki sen. Minęła długa minuta. Nasłuchiwałem, ale nie miałem pewności, czy drzwi już się zamknęły. Znienacka Edythe znalazła się obok mnie. Uniosła moją rękę, położyła ją sobie na ramieniu i się we mnie wtuliła. – Kiepski z ciebie aktor. Radziłabym ci zapomnieć o karierze filmowej. – No i moje plany wzięły w łeb – mruknąłem. Moje serce zupełnie oszalało. Przypuszczałem, że Edythe nie tylko je słyszy, lecz także czuje, bo łomotało, obijając się o żebra, jakby chciało z nich wyskoczyć. Zanuciła jakąś nieznaną mi melodię, która brzmiała jak kołysanka. Po chwili przerwała. – Ukołysać cię do snu? – Świetny dowcip. Myślisz, że zasnąłbym tu z tobą? – Do tej pory ci się to udawało – zauważyła. – Bo nie było cię t u t a j – wyjaśniłem, obejmując ją mocniej. – Racja. To skoro nie chce ci się spać, na co miałbyś ochotę? – Szczerze? Na mnóstwo różnych rzeczy, ale żadna z nich nie kwalifikuje się jako bezpieczna. Nie odezwała się i wyglądało na to, że w ogóle nie oddycha. – Ale skoro obiecałem, że będę ostrożny, chciałbym... dowiedzieć się czegoś więcej o tobie. – Możesz pytać o wszystko. – Po jej głosie poznałem, że się uśmiecha. Pytań miałem wiele, musiałem więc się zastanowić, które są najważniejsze. – Dlaczego robisz to wszystko? Nadal nie pojmuję, po co tak bardzo walczysz ze swoją naturą. Proszę, nie zrozum mnie źle, bardzo się z tego cieszę – jeszcze nigdy nie byłem taki szczęśliwy z faktu, że żyję. Nie wiem po prostu, dlaczego zadajesz sobie aż tyle trudu. Odpowiedziała powoli:

– To dobre pytanie i nie jesteś pierwszą osobą, która mi je zadała. Inni – większość z nas, zadowolonych ze swojego trybu życia – też zachodzą w głowę, dlaczego żyjemy w taki sposób. Ale widzisz, to, że... mamy pewne zdolności... nie znaczy, że nie możemy wynieść się ponad to, że nie wolno nam próbować zmierzyć się z przeznaczeniem, które zostało nam narzucone. Zachować w sobie choćby minimum człowieczeństwa. Leżałem w bezruchu, pełen podziwu. Była lepszym człowiekiem, niż ja kiedykolwiek będę. – Śpisz? – wyszeptała po chwili. – Nie. – Czy to już wszystko? – Skąd. – Przewróciłem oczami. – Co jeszcze chciałbyś wiedzieć? – Dlaczego potrafisz czytać w myślach? Dlaczego tylko ty? Albo jakim cudem Archie widzi przyszłość... Skąd to się bierze? Poczułem, że wzrusza ramionami. – Nie wiemy dokładnie. Carine ma pewną teorię... Wierzy, że do tego życia wnosimy najsilniejsze cechy naszej ludzkiej osobowości, tyle że wzmocnione, na tej samej zasadzie, na jakiej wyostrzają nam się zmysły i poprawia zdolność myślenia. Uważa, że już wcześniej musiałam być wyczulona na to, co myślą ludzie znajdujący się wokół mnie. A Archie, kimkolwiek był wcześniej, miał wyjątkowo dobrze wykształconą intuicję. – A co Carine wniosła ze sobą do nowego życia? I pozostali? – Carine współczucie, Ernest wielkie serce, Eleanor siłę, a Royal... nieustępliwość, choć w jego wypadku to raczej ośli upór. – Zaśmiała się. – Jessamine to bardzo ciekawa postać. W poprzednim życiu była dość charyzmatyczna, potrafiła wywierać duży wpływ na otoczenie, tak by wszystko szło po jej myśli. Teraz potrafi manipulować emocjami innych, na przykład uspokoić gniewny tłum i odwrotnie – pobudzić tych, co tkwią w letargu. To bardzo subtelna umiejętność. Wszystko to wydało mi się takie nieprawdopodobne, że na chwilę pogrążyłem się w rozmyślaniach. Edythe czekała cierpliwie. – To jak... jak się to wszystko zaczęło? No wiesz, Carine zmieniła ciebie, ktoś musiał zmienić ją wcześniej, i tak dalej... – A ty, skąd się wziąłeś? W wyniku ewolucji? Bóg cię stworzył? Powstaliście wy, powstaliśmy i my, jak w całym świecie zwierząt – jest drapieżnik, jest i ofiara. Jeśli nie wierzysz, że wszystko to powstało samo z siebie, co i mnie trudno przyjąć do wiadomości, czy tak trudno pogodzić się z faktem, że ta sama siła, dzięki której istnieje zarówno rekin, jak i delikatny skalar, drapieżna orka, jak i mała słodka foczka, że ta sama siła stworzyła oba nasze gatunki? – Czyli, o ile dobrze rozumiem, jestem małą słodką foczką, tak?

– Zgadza się. – Zaśmiała się i musnęła palcami moje wargi. – Nie jesteś zmęczony? To był długi dzień. – Jeszcze tylko parę milionów pytań. – Będzie jeszcze jutro i pojutrze, i popojutrze... Wypełniło mnie uczucie euforii, czystej, niczym nieskażonej radości, aż myślałem, że pęknę. Nie wyobrażałem sobie, żeby jakikolwiek narkoman mógł nie chcieć zamienić swojej ulubionej działki na to uczucie. Dopiero po chwili odzyskałem głos. – Jesteś pewna, że nie znikniesz o świcie, gdy kur zapieje? W końcu jesteś mitycznym stworzeniem. – Nie opuszczę cię – obiecała wzniośle, a mnie znów zalała fala emocji, tyle że o wiele silniejszych. – W takim razie jeszcze tylko jedno... – Oblałem się rumieńcem, nawet ciemność nie była moim sprzymierzeńcem. Edythe na pewno wyczuła ode mnie ciepło. – Beau, możesz pytać mnie o wszystko. Nie odezwałem się, więc jęknęła. – Ciągle się łudzę, że z czasem przywyknę do tego, że nie słyszę twoich myśli, a tymczasem coraz trudniej mi to znieść. – Wystarczy, że podsłuchujesz, co wygaduję przez sen – mruknąłem. – Proszę – szepnęła, a jej aksamitny głos zabrzmiał namiętnie, w sposób, któremu nigdy nie potrafiłem się oprzeć. Ale próbowałem. Pokręciłem głową. – Jeśli mi nie powiesz – postraszyła – uznam niesłusznie, że masz na myśli coś wyjątkowo paskudnego. – Nie powinienem był w ogóle zaczynać – stwierdziłem i zacisnąłem zęby. – Proszę. – Znów ten hipnotyzujący głos. Westchnąłem. – A nie... obrazisz się? – Oczywiście, że nie. Wziąłem głęboki wdech. – No... nie wiem tylu rzeczy o wampirach – to ostatnie słowo wymknęło mi się zupełnie niechcący, bo za bardzo skupiłem się na tym, jak sformułować pytanie. Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, zastygłem. – Tak? Brzmiała zupełnie normalnie, jakby się nie przejęła. Odetchnąłem z ulgą. – Okej, wiem to, co mi dotąd powiedziałaś, i mam wrażenie, że wszystko jest... inne. Pod względem fizycznym. Wyglądacie jak ludzie – tylko lepiej – ale nie jecie ani nie śpicie. Nie

macie takich samych potrzeb. – Można z tym polemizować w niektórych kwestiach, ale w twoich słowach kryje się prawda. To jak brzmi to pytanie? Wziąłem głęboki wdech. – Przepraszam. – P y t a j. Wyrzuciłem to z siebie w pośpiechu. – Jestem zwyczajnym chłopakiem, a ty jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką znam, i jestem tobą... absolutnie zauroczony, i oczywiście, część tego zauroczenia polega na tym, że mnie n i e l u d z k o pociągasz, co zapewne zauważyłaś, bo jesteś bardzo wyczulona na mój układ krążenia, ale nie wiem, jak to wygląda z twojej strony. Czy tak jak jedzenie i spanie, których nie potrzebujesz – chociaż ja też nie pragnę ich tak bardzo, jak pragnę ciebie? Mówiłaś, że Eleanor i Royal czasami mieszkają jako małżeństwo, ale czy dla wampirów to znaczy to samo co dla ludzi? To pytanie jest całkiem nie na miejscu i zupełnie nie pasuje na pierwszą randkę i dlatego bardzo cię przepraszam, ale wcale nie musisz na nie odpowiadać. Skończyłem i musiałem wziąć bardzo głęboki wdech. – Hmm... powiedziałabym, że to nasza druga randka. – Tak, masz rację. Roześmiała się. – Pytasz mnie o seks, Beau? Zaczerwieniłem się. – Tak. Wiem, że nie powinienem. Znowu się zaśmiała. – W końcu to j a weszłam ci do łóżka i dlatego uważam, że twoje pytanie jest całkiem zasadne. – Ale i tak nie musisz mi odpowiadać. – Powiedziałam przecież, że możesz pytać mnie o wszystko. – Przerwała, a gdy odezwała się ponownie, jej głos brzmiał inaczej. Trochę jak głos wykładowcy. – Czyli... wampiry i seks wersja ogólna 1.1. My też byliśmy kiedyś ludźmi, Beau, i nasze podstawowe ludzkie potrzeby nadal gdzieś w nas tkwią, tyle że przesłonięte silniejszymi pragnieniami. Ale nie jesteśmy głodni przez cały czas, a do tego mamy tendencję do tworzenia... bliskich związków. Zarówno pod względem fizycznym, jak i emocjonalnym. Royal i Eleanor są jak każda inna para, czują do siebie pociąg, co bywa okropnie i niewymownie irytujące dla tych, którzy muszą z nimi mieszkać, a już szczególnie dla jednej osoby, która potrafi czytać w ich myślach. Zaśmiałem się cicho, Edythe do mnie dołączyła. – Trochę krępujące – szepnąłem.

– Nie masz pojęcia – odparła ponuro i westchnęła. – A teraz konkrety. Wampiry i seks wersja 1.2. Beau i Edythe. – Westchnęła ponownie, tym razem powoli. – Nie sądzę... żeby... żeby było to dla nas możliwe. – Bo oznaczałoby to... zbytnią bliskość? – Z pewnością byłby to problem, ale nie n a j w i ę k s z y. Beau, nawet nie wiesz, jaki jesteś... k r u c h y. I nie chcę urazić twojej męskiej dumy, po prostu wszyscy ludzie są dla mnie delikatni. Cały czas muszę się mieć na baczności, żeby cię nie skrzywdzić. Przecież ja mogłabym cię nawet niechcący zabić! Pomyślałem o tym, jak mnie dotykała, jaka była przy tym ostrożna, jak to ją przerażało. Przypomniałem sobie, że zawsze prosiła mnie, abym zabrał rękę, nie wyciągała swojej gwałtownie... Teraz położyła mi dłoń na policzku. – Gdybym działała zbyt pospiesznie, gdybym choć na sekundę straciła koncentrację... mogłabym przy próbie pogłaskania cię po twarzy zmiażdżyć ci przypadkowo czaszkę. Nie zdajesz sobie sprawy, jaki jesteś kruchy. Nigdy nie będę mogła sobie pozwolić na to, by w twojej obecności się zapomnieć. Czy gdyby jej życie spoczywało w moich rękach, do tego czasu już bym ją zabił? Aż się wzdrygnąłem na samą myśl. – A przy tobie zupełnie tracę koncentrację... – wymruczała. – Ja nie mam czego tracić, bo przy tobie moja koncentracja w ogóle nie istnieje. – Mogę cię o coś zapytać? Być może będzie to nieprzyzwoite. – Teraz twoja kolej. – Masz jakieś doświadczenie w seksie? Byłem zaskoczony, że wcale się nie zarumieniłem, ale zupełnie naturalnie przychodziło mi zwierzanie się jej ze wszystkiego. – Żadne. To wszystko to dla mnie nowość. Mówiłem ci już, że nigdy nie czułem niczego takiego do żadnej dziewczyny. – Wiem. Ale słyszę, o czym ludzie myślą, i zdaję sobie sprawę, że miłość i pożądanie nie zawsze idą w parze. – U mnie idą. – To miło. Przynajmniej to jedno mamy wspólne. – Och. – Kiedy wcześniej wspominała o bliskich związkach, „zarówno pod względem fizycznym, jak i emocjonalnym”, zastanawiałem się, czy mówi z własnego doświadczenia. Teraz, kiedy wiedziałem, że tak nie jest, czułem dziwną ulgę. – Czyli rzeczywiście przeszkadzam ci w koncentracji? – Tak jest. – Znów się uśmiechała. – Mam ci wymienić, co mnie najbardziej w tobie rozprasza? – Nie musisz.

– Najpierw były twoje oczy. Masz cudowne oczy, Beau, jak bezchmurne niebo. Całe życie mieszkam w deszczowych miejscach, czasami brakuje mi jasnego nieba. Ale nie w twojej obecności. – Eee... dzięki. – I nie jestem w tym odosobniona – zachichotała. – Sześć z dziesięciu twoich wielbicielek też najpierw zauważyło twoje oczy. – D z i e s i ę c i u? – Nie wszystkie są tak śmiałe jak Taylor czy McKayla. Chcesz znać listę? Będziesz miał więcej kandydatek do wyboru. – Naigrawasz się ze mnie. A zresztą, nie ma mowy o żadnym wyborze. – Dalej, twoje ręce – b a r d z o lubię twoje ręce, od ramion aż po dłonie. – Przesunęła palcami wzdłuż mojej ręki, potem z powrotem, do góry, i jeszcze raz na dół. – A może druga była twoja broda? – Dotknęła palcami mojej twarzy, jakby sądziła, że mogłem nie zrozumieć, o którą część ciała jej chodzi. – Nie jestem pewna. W każdym razie byłam zupełnie zaskoczona, kiedy dotarło do mnie, że jesteś nie tylko apetyczny, lecz także piękny. Płonęły mi twarz i szyja. Zdawałem sobie sprawę, że to nie może być prawda, ale trzeba przyznać, że Edythe brzmiała całkiem przekonująco. – Ach, a jeszcze nie wspomniałam o w ł o s a c h. – Przeczesała mi je palcami. – No dobrze, teraz to już się ze mnie nabijasz. – Naprawdę. Wiedziałeś, że odcień twoich włosów jest identyczny z kolorem sufitu inkrustowanego drewnem tekowym w pewnym klasztorze, w którym kiedyś mieszkałam... Obecnie to chyba Kambodża? – Nie wiedziałem. – Mimowolnie ziewnąłem. Zaśmiała się. – Czy odpowiedziałam satysfakcjonująco na twoje pytanie? – Tak. – W takim razie czas na sen. – Nie jestem pewien, czy uda mi się zasnąć. – Mam sobie iść? – Nie, nie! – odpowiedziałem zbyt gwałtownie. Edythe roześmiała się i zaczęła nucić tę samą kołysankę co wcześniej, a jej głos brzmiał tak anielsko i delikatnie. Wyczerpany długim, pełnym wrażeń dniem i emocjami, których nigdy wcześniej nie znałem, odpłynąłem w sen, trzymając w ramionach jej chłodne ciało.

15 Cullenowie Obudziło mnie przygaszone światło kolejnego, pochmurnego dnia. Leżałem na łóżku półprzytomny, zaspany, ręką zasłaniając oczy. Coś, jakiś sen nieskory odejść w niepamięć, próbowało mozolnie przebić się do mojej świadomości. Z jękiem przewróciłem się na drugi bok, mając nadzieję, że uda mi się jeszcze zdrzemnąć. I wtedy przypomniały mi się wydarzenia minionego dnia. – Aaa! – Podniosłem się tak szybko, że zakręciło mi się w głowie. – Nie tylko ty, lecz także twoje włosy macie problem z grawitacją. – Z bujanego fotela w kącie dobiegł rozbawiony głos. – Na tym polega wasza supermoc. Mechanicznie przyklepałem fryzurę. Edythe siedziała na fotelu z założonymi nogami, a na jej idealnej twarzy malował się idealny uśmiech. – Zostałaś! – Miałem wrażenie, jakbym się wcale jeszcze nie obudził. – Oczywiście. Tego przecież chciałeś, prawda? Skinąłem głową. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – I ja także tego chciałam. Wstałem chwiejnie, niepewny, dokąd zmierzam. Wiedziałem jedynie, że muszę znaleźć się blisko niej. Czekała na mnie, nie była więc zaskoczona, kiedy opadłem przed nią na kolana. Podniosłem powoli rękę i położyłem na jej policzku. Wtuliła się w nią, przymykając powieki. – Charlie? – zapytałem. Oboje rozmawialiśmy normalnym, a nie ściszonym głosem. – Wyjechał godzinę temu. Uzbrojony po zęby w sprzęt wędkarski. Miało go nie być przez cały dzień, a więc zostaliśmy tylko ja, Edythe i pusty dom. I tym razem nigdzie nam się nie spieszyło. Tyle czasu. Czułem się jak stary szalony skąpiec, śliniący się nad stosami złotych monet, tylko że zamiast pieniędzy ja gromadziłem cenne sekundy. Dopiero teraz zauważyłem, że jest inaczej ubrana. Zamiast cienkiej bluzki na ramiączkach, miała na sobie brzoskwiniowy sweter. – Wychodziłaś gdzieś? – zapytałem. Otworzyła oczy, uśmiechnęła się i położyła rękę na mojej dłoni, żebym jej przypadkiem nie zabrał. – Nie mogłam przecież wyjść w tym samym ubraniu, w którym tu przyszłam. Co by sąsiedzi powiedzieli? Tak czy inaczej, nie było mnie tylko kilka minut, a ty spałeś

mocno, więc nic nie przegapiłam. Jęknąłem. – Co mówiłem? Popatrzyła na mnie bezbronnym wzrokiem. – Powiedziałeś, że mnie kochasz – szepnęła. – To już wiesz. – Ale zupełnie inaczej jest to usłyszeć. Popatrzyłem jej prosto w oczy. – Kocham cię – powiedziałem. Pochyliła się i oparła delikatnie czoło o moją głowę. – Jesteś całym moim życiem. Siedzieliśmy tak przez dłuższą chwilę, aż w końcu zaburczało mi w brzuchu. Edythe wstała ze śmiechem. – Człowieczeństwo jest naprawdę przereklamowane – stwierdziłem. – Czas na śniadanie? Chwyciłem się za gardło i przewróciłem oczami. Wzdrygnęła się i spojrzała na mnie gniewnie przez zmrużone oczy. Zaśmiałem się. – Nie przesadzaj, to było całkiem zabawne. – Nie zgadzam się – zaoponowała. – Pozwolisz, że sformułuję to inaczej: czas, żebyś zjadł śniadanie. – Okej, ale najpierw ludzkie potrzeby wzywają mnie do łazienki. – Oczywiście. – Zostań. Uśmiechnęła się. Znów umyłem zęby aż dwa razy i wziąłem szybki prysznic. Przeczesałem grzebieniem mokre włosy, próbując nad nimi zapanować. Niestety, zupełnie mnie zignorowały. I wtedy mnie zamurowało. Zapomniałem zabrać czyste ubranie. Zawahałem się przez chwilę, ale byłem zbyt niecierpliwy, żeby móc pozwolić sobie na panikę. Nie miałem wyjścia, owinąłem się ręcznikiem w pasie i wymaszerowałem z łazienki czerwony aż po czubki uszu. Co więcej, widać było nawet czerwone plamy na mojej klatce piersiowej. Stanąłem na progu i wetknąłem głowę do pokoju. – Eeee... Edythe siedziała nadal na fotelu bujanym. Na widok mojej miny wybuchnęła śmiechem. – Może spotkamy się w kuchni? – Poproszę. Wyminęła mnie tak, że owiał mnie pęd zimnego powietrza, i w ułamku sekundy znalazła się na dole. Nawet nie byłem w stanie zarejestrować jej ruchu, widziałem tylko rozmazaną

jasną plamę. – Dzięki! – zawołałem i podbiegłem do szafy. Pewnie powinienem był poświęcić więcej uwagi na dobór elementów garderoby, ale zbyt mi się spieszyło. Za to nie zapomniałem zabrać swetra, żeby Edythe nie musiała się martwić, że jest mi zimno. Przeczesałem włosy palcami w kolejnej próbie ujarzmienia fryzury, a potem zbiegłem po schodach do kuchni. Edythe opierała się o blat i wyglądała, jakby była u siebie w domu. – Co jest na śniadanie? – zapytałem. Moje pytanie wprawiło ją w konsternację. – Nie jestem pewna... A na co masz ochotę? Roześmiałem się. – Nie przejmuj się, potrafię o siebie zadbać. Ale pozwalam ci patrzeć, jak j a poluję. Przygotowałem miskę i karton płatków. Edythe usiadła na tym samym krześle co wczoraj i przyglądała się, jak nalewam mleko i wyjmuję łyżkę. Ustawiłem wszystko na stole i już miałem usiąść, ale się zawahałem. Puste miejsce przed nią kiepsko świadczyło o mojej gościnności. – Może coś ci podać? Przewróciła oczami. – Jedz, Beau. Usiadłem i jedząc, przyglądałem się jej bacznie. Obserwowała każdy mój ruch, co mnie nieco krępowało. Przełknąłem szybko, żeby się odezwać i odwrócić jej uwagę. – Mamy jakieś plany na dzisiaj? – Być może. To zależy od tego, czy spodoba ci się mój pomysł. – Na pewno mi się spodoba – zapewniłem ją i spokojnie jadłem dalej. Zacisnęła wargi. – Co powiesz na spotkanie z moją rodziną? Zakrztusiłem się płatkami. Zerwała się z miejsca i wyciągnęła bezradnie rękę w moją stronę, pewnie sądząc, że zmiażdży mi płuca, jeśli będzie próbowała zastosować rękoczyn Heimlicha. Pokręciłem głową i gestem kazałem jej usiąść, a sam wykaszlałem mleko z tchawicy. – Okej, okej – zapewniłem ją, kiedy już mogłem mówić. – Proszę, Beau. Nie rób mi tego więcej. – Przepraszam. – Może odłożymy tę rozmowę, na później, aż się najesz. – Dobrze. – I tak potrzebowałem chwili na zebranie myśli. Najwyraźniej mówiła poważnie. Spotkałem już Archiego i wcale nie było tak źle. No i doktor Cullen, ale to było, zanim jeszcze dowiedziałem się, że jest wampirem, co oczywiście

zmieniało postać rzeczy. Ale chociaż wiedziałem już, kim jest Archie, to jednak nie miałem pojęcia, czy on wie, że ja wiem, a to było dla mnie dosyć ważne. A poza tym Archie – zdaniem Edythe – najbardziej ją wspierał. Pozostali zapewne nie są już tak wspaniałomyślni. – Wreszcie mi się udało – powiedziała, kiedy przełknąłem ostatni kęs i odsunąłem od siebie miskę. – Co ci się udało? – Przestraszyć cię. Zamyśliłem się na chwilę, a potem uniosłem rękę, rozpostarłem palce i pomachałem nią raz w jedną, raz w drugą stronę, w międzynarodowym geście oznaczającym „trochę jakby tak”. – Nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię skrzywdził. To tylko uświadomiło mi, że ktoś – zapewne Royal – może zechcieć to zrobić, a ona zostanie zmuszona stanąć między nami. I chociaż wcześniej mówiła, że potrafi dać sobie radę i że nie walczy z nim czysto, sama myśl mnie przerażała. – Nikt nie będzie próbował tego zrobić, Beau. Żartowałam. – Nie chcę stwarzać żadnych problemów. Czy oni wiedzą, że ja wiem? Przewróciła oczami. – Tak, są na bieżąco. W moim domu nie da się utrzymać niczego w tajemnicy, bo wszyscy mają jakieś wyjątkowe zdolności. Archie już miał wizję, że być może do nas wpadniesz. Czułem rozmaite emocje przetaczające mi się przez twarz. Co takiego Archie widział? Wczoraj... w nocy... zaczerwieniłem się. Zmrużyła oczy, jak to zwykle robiła, kiedy próbowała czytać w moich myślach. – Myślę o tym, co Archie mógł zobaczyć – wyjaśniłem, zanim zdołała zapytać. Skinęła głową. – Rzeczywiście, to jest pewna inwazja na prywatność, ale on nie robi tego celowo. A poza tym widzi rozmaite możliwości... i nie wie, która z nich się wydarzy. Na przykład widział ponad sto rozmaitych sposobów, w jakie m ó g ł rozwinąć się wczorajszy dzień, z czego uchodziłeś z życiem jedynie w siedemdziesięciu pięciu procentach scenariuszy. – Przy tym ostatnim zdaniu jej głos stwardniał, a ona sama wydała się nagle krucha. – Nawet się zakładali o to, czy cię zabiję. – Och. Nadal była spięta. – Chcesz wiedzieć, kto był za, a kto przeciw? – Eee... niekoniecznie. Powiesz mi już po spotkaniu. Nie chcę iść uprzedzony. Złość ustąpiła miejsca zaskoczeniu. – Och. Czyli jednak pójdziesz? – No to chyba będzie... uprzejme. Nie chcę wydać się jakimś szemranym gościem, który

chowa się po kątach. Jej śmiech zabrzmiał jak dźwięk dzwonków. Uśmiechnąłem się do niej. – Czy to oznacza, że ja też poznam Charliego? – zapytała. – Już jest podejrzliwy, a ja też wolę nie być s z e m r a n a. – Pewnie, czemu nie, ale... co mu powiemy? To znaczy, jak mam wyjaśnić... Wzruszyła ramionami. – Nie sądzę, żeby jakoś szczególnie cierpiał z tego powodu, że masz dziewczynę. Chociaż oczywiście, określenie „dziewczyna” jest dość naciągane. – D z i e w c z y n a – powtórzyłem cicho. – To brzmi... niewystarczająco. – A przede wszystkim brzmiało przejściowo, jak coś, co nie potrwa długo. Przesunęła palcem po mojej twarzy. – Myślę, że możemy zataić przed twoim ojcem krwawe szczegóły, ale powinien poznać przyczynę, dlaczego tak często się tu kręcę. Jeszcze komendant Swan nałoży na mnie sądowy zakaz zbliżania się do swojego syna. – A będziesz tu przychodziła? – zapytałem, nagle niespokojny. Wydawało się to zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, coś, na co liczą jedynie głupcy. – Jak długo tylko będziesz tego chciał. – Zawsze będę chciał – ostrzegłem ją. – I nigdy nie przestanę. Dotknęła palcami moich warg i zamknęła oczy. Zupełnie jakby żałowała, że to powiedziałem. – Czy to cię... smuci? – zapytałem, próbując przyporządkować jakieś określenie do wyrazu jej twarzy. Smutek wydawał się najbliższy prawdzie. Powoli podniosła powieki. Nie odpowiedziała mi, tylko przez dłuższy czas patrzyła mi w oczy. W końcu westchnęła. – Idziemy? Mechanicznie spojrzałem na zegar na kuchence mikrofalowej. – A nie jest za wcześ... Okej. Zapomnij, że o to pytałem. – Zapomniałam. – Tak może być? – Wskazałem na mój strój. – Czy powinienem ubrać się jakoś bardziej... – Wyglądasz... – Nagle się uśmiechnęła. – Apetycznie. – Czyli twierdzisz, że powinienem zmienić ubranie? – Nigdy niczego w sobie nie zmieniaj, Beau. Wstała, zrobiła krok w moją stronę tak, że przycisnęła kolana do moich nóg. Ujęła moją twarz w dłonie i pochyliła się, aż prawie się ze mną stykała. – Ostrożnie – napomniała mnie. Przechyliła głowę i zbliżyła się. Jej usta musnęły moje wargi. „Ostrożnie!” – słyszałem w myślach. „Tylko się nie ruszaj!” Zacisnąłem dłonie w pięści. Wiedziałem, że i tak wyczuje krew pulsującą mi na twarzy.

Powoli przycisnęła wargi do moich ust, z coraz większą pewnością siebie. Rozchyliłem usta, omiótł je jej chłodny oddech. Starałem się nie wciągać go do płuc, zdawałem sobie sprawę, że robię głupie rzeczy od jej zapachu. Dotykała palcami mojej twarzy, od skroni aż po brodę, a potem wsunęła je pod moją szczękę i przywarła do mnie mocniej. „Ostrożnie!” Nagle, ni z tego, ni z owego, w uszach poczułem dzwonienie. Początkowo nie byłem w stanie skoncentrować się na niczym innym oprócz jej ust, ale potem zacząłem zapadać się w ciemny tunel, a jej wargi zostawały coraz dalej w tyle. – Beau? Beau? – Hej – próbowałem powiedzieć. – Co się stało? Nic ci nie jest? – Niepokój w jej głosie pomógł mi odzyskać świadomość. – Wszystko w porządku – powiedziałem. Odsunęła się, ale jedną chłodną rękę położyła na moim czole, a drugą trzymała mnie za szyję. Wydawała się bledsza niż zwykle. – Ja tylko... zapomniałem oddychać. Przepraszam. – Wziąłem kolejny głęboki wdech. Patrzyła na mnie z powątpiewaniem. – Zapomniałeś oddychać? – Starałem się uważać. To ją rozzłościło. – I co ja mam z tobą zrobić, Beau? Kiedy pocałowałam cię wczoraj, rzuciłeś się na mnie, a dziś straciłeś przytomność! – Przepraszam. Westchnęła i pochyliła się, żeby pocałować mnie w czoło. – Jak dobrze, że atak serca jest w moim wypadku fizycznie niemożliwy – jęknęła. – Prawda – zgodziłem się. – Lepiej będzie, jeśli zostaniesz jednak w domu. – Nic mi nie jest. Wróciłem całkowicie do siebie. Zresztą, co za różnica. Twoja rodzina i tak pomyśli, że jestem stuknięty, więc nawet jeśli będę trochę chwiejny, to w niczym mi nie zaszkodzi. Zmarszczyła czoło. – Chcesz powiedzieć: bardziej chwiejny niż zwykle? – Właśnie. Słuchaj, próbuję nie myśleć o tym, co mnie czeka, więc może moglibyśmy już jechać? Pokręciła głową, ale chwyciła mnie za rękę i pomogła mi wstać. Tym razem bez pytania podeszła do mojego samochodu od strony kierowcy. Uznałem, że w obliczu zawstydzającego epizodu, który mi się właśnie przydarzył, nie ma sensu wykłócać się o to, kto będzie prowadził. A poza tym nie miałem pojęcia, gdzie ona mieszka.

Jechała statecznie, bez narzekania na możliwości mojego auta. Wyjechaliśmy z miasta na północ, przejechaliśmy nad rzeką Calawah i wkrótce minęliśmy zabudowania. Po obu stronach drogi rósł gęsty las. Zastanawiałem się, jak długo jeszcze będziemy jechać, kiedy Edythe skręciła raptownie w jakąś nieutwardzoną drogę, nieoznaczoną i ledwie widoczną wśród kęp paproci. Droga była kręta, otaczały ją ciasno drzewa, więc widoczność sięgała zaledwie paru metrów. Jechaliśmy tak przez kilka kilometrów, kierując się głównie na wschód. Próbowałem zlokalizować to na przybliżonej mapie okolicy, którą miałem w głowie, ale bez większego sukcesu. W końcu jednak las zaczął rzednąć i znaleźliśmy się na polanie... a może to był trawnik? Nie było tu wcale jaśniej, ponieważ cały teren zacieniały gęste gałęzie sześciu potężnych cedrów – chyba największych drzew, jakie w życiu widziałem. Otaczały centralnie położony budynek, tworząc gęstą kryjówkę. Nie wiem, czego się właściwie spodziewałem, ale z pewnością nie tego. Dom liczył sobie jakieś sto lat, miał dwa piętra i wydawał się bardzo... z g r a b n y, jeśli można użyć tego określenia do opisu budynku. Ściany miały kolor złamanej bieli, drzwi i okna wyglądały na oryginalne, ale były chyba na to zbyt dobrze zachowane. Przed domem nie stał żaden samochód. Kiedy Edythe zgasiła silnik mojego auta, słychać było szum pobliskiej rzeki. – No, no. – Podoba ci się? – Jest... niezły. W tej samej chwili Edythe znalazła się pod drzwiami z mojej strony. Otworzyłem je powoli, czując zdenerwowanie, które próbowałem w sobie zdławić. – Gotowy? – Nie. Ale chodźmy. Zaśmiała się, a ja próbowałem śmiać się razem z nią, jednak dźwięk uwiązł mi w gardle. Uklepałem sobie włosy. – Wyglądasz świetnie – powiedziała i chwyciła mnie za rękę zupełnie spontanicznie. Jakby w ogóle nie musiała już o tym myśleć. To nie było nic wielkiego, ale odwróciło moją uwagę i zmniejszyło odrobinę mój stres. Przeszliśmy przez szeroką, ciemną werandę. Wiedziałem, że Edythe wyczuwa moje napięcie – na ułamek sekundy położyła mi wolną rękę na ramieniu, a potem otworzyła frontowe drzwi i weszła do środka, pociągając mnie za sobą. Wnętrze jeszcze mniej odpowiadało moim oczekiwaniom niż samo otoczenie domu. Powitała mnie ogromna, jasna przestrzeń. Niegdyś parter składał się zapewne z kilku pokoi, ale wyburzono większość ścian, by utworzyć jedno wielkie pomieszczenie. Wychodząca na południe ściana naprzeciw wejścia była całkowicie przeszklona, a trawnik za linią cedrów ciągnął się ku brzegowi szerokiej rzeki. Prawą stronę pokoju zdominowały masywne schody. Ściany, wysoki sufit, drewniane podłogi i grube dywany reprezentowały sobą

rozmaite odcienie bieli. Rodzice Edythe już na nas czekali. Stali na lewo od drzwi, na podwyższeniu, tuż obok wielkiego fortepianu – który również był biały. Doktor Cullen widziałem już oczywiście wcześniej, ale mimo to poraziła mnie jej uroda i zadziwiająco młody wygląd. Za rękę trzymała, jak się domyślałem, Ernesta – jedynego nieznanego mi jeszcze członka rodziny. Był mnie więcej w jej wieku, może kilka lat starszy, i miał tak samo piękne rysy i bladą cerę jak pozostali. Jego włosy, kręcone, w kolorze karmelu, były dłuższe od moich. Na jego twarzy rysowała się jakby... d o b r o ć, ale nie potrafiłem powiedzieć, skąd mi się wzięło to skojarzenie. Oboje byli ubrani na luzie, a jasne kolory ich ubrań harmonizowały z wystrojem domu. Uśmiechnęli się na mój widok, nie podeszli jednak bliżej. Domyśliłem się, że nie chcą mnie przestraszyć. – Carine, Ernest – odezwała się Edythe – oto Beau. – Serdecznie witamy. – Carine podeszła do mnie, pomału, ostrożnie, i z wahaniem wyciągnęła rękę w moim kierunku. Uścisnęliśmy sobie dłonie. Byłem zaskoczony, że nie widzę w tym nic złego. Może dlatego, że przypominała mi Edythe. – Miło znowu panią widzieć, pani doktor. – Proszę, mów mi Carine. – Carine. – Uśmiechnąłem się, zdziwiony nagłym przypływem pewności siebie. Edythe ścisnęła moje palce. Ernest też do mnie podszedł. Tak jak się spodziewałem, jego dłoń była lodowata, a uścisk silny. – Miło cię poznać, Beau. – Zabrzmiało to szczerze. – Dziękuję. Ja również się cieszę. – Nie kłamałem. Dobrze się czułem. To był dom Edythe, a ja stałem się jego częścią. – Gdzie Archie i Jess? – zapytała Edythe, ale nikt jej nie odpowiedział, ponieważ oboje pojawili się właśnie u szczytu schodów. – Hej, Edy przyszła! – zawołał Archie. Zbiegł po schodach tak szybko, że tylko mignęła mi jego biała skóra. Zatrzymał się gwałtownie tuż przed naszym nosem. Carine i Ernest spojrzeli na niego karcąco, ale mnie osobiście odpowiadało jego zachowanie. Było zupełnie naturalne – tak się poruszali, kiedy nie musieli się martwić, że obserwuje ich ktoś obcy. – Cześć, Beau! – przywitał się entuzjastycznie, jakbyśmy byli dobrymi kumplami. Wyciągnął rękę, a kiedy ją uścisnąłem, chwycił mnie w niedźwiedzi uścisk i poklepał lekko po plecach. – Hej, Archie – odparłem dość nerwowo. Byłem zszokowany, ale i zadowolony, że aż do tego stopnia mnie akceptuje. A nawet – l u b i. Odsunąłem się i dopiero wtedy zauważyłem, że nie tylko mnie zszokowała ta scena.

Carine i Ernest przyglądali mi się szeroko otwartymi oczami, jakby czekali tylko, aż rzucę się do ucieczki. Edythe miała zaciśnięte zęby, nie wiem, czy się niepokoiła, czy była wściekła. – Rzeczywiście ładnie pachniesz – zauważył Archie. Oblałem się rumieńcem i zaraz zaczerwieniłem się jeszcze bardziej, bo pomyślałem, jak to musi wyglądać w ich oczach. Zapadła krępująca cisza. Wtem pojawiła się Jessamine. Edythe porównała siebie do polującej pumy, w co trudno było mi uwierzyć, ale z łatwością mogłem wyobrazić sobie Jessamine w tej postaci. Ta dziewczyna rzeczywiście miała w sobie coś z dzikiego kota. Jednakże poczułem się nagle całkowicie swobodnie, jakbym znajdował się w dobrze znanym miejscu wśród znajomych. Mniej więcej tak, jak zawsze czułem się w obecności Jules. Nie wiedziałem, skąd to się wzięło, ale przypomniałem sobie, co Edythe mówiła mi o zdolnościach siostry. Wcale jednak nie miałem wrażenia, że ktoś stosuje na mnie jakieś czary. – Cześć, Beau – powiedziała. Nie podeszła się przywitać, ale zupełnie mnie to nie krępowało. – Cześć, Jessamine. – Uśmiechnąłem się najpierw do niej, a potem do pozostałych. – Miło was wszystkich poznać. Macie piękny dom – dodałem uprzejmie. – Dziękujemy – odezwał się Ernest. – Cieszymy się bardzo, że przyszedłeś. – W jego głosie pobrzmiewał pewien ton, którego nie rozpoznałem od razu, ale w końcu zdałem sobie sprawę, że przyszywany ojciec Edythe uważa, iż przychodząc do ich domu, postąpiłem bardzo odważnie. Nigdzie nie było widać Royala i Eleanor – z jednej strony czułem ulgę, z drugiej – rozczarowanie. Dobrze byłoby mieć już to pierwsze spotkanie za sobą, skoro obecność Jessamine koiła moje nerwy. Zastanawiałbym się dalej nad nieobecnością tej pary, ale moją uwagę przykuła mina Carine. Spojrzała znacząco na Edythe, a kątem oka zauważyłem, że moja towarzyszka kiwa głową. Odwróciłem wzrok, by nie wyglądało, że podsłuchuję. Popatrzyłem na piękne pianino na podwyższeniu i przypomniało mi się moje marzenie z dzieciństwa. Obiecywałem sobie, że kiedy będę starszy i bardzo bogaty, kupię taki fortepian mamie. Nie była jakoś specjalnie uzdolniona muzycznie – grywała wyłącznie w domowym zaciszu na pianinie, które kupiła z drugiej ręki – ale lubiłem jej się wtedy przyglądać. Była taka radosna i pochłonięta grą, wydawało mi się, że jest zupełnie inną, tajemniczą osobą. Rzecz jasna zapisała mnie na lekcje gry, ale jak chyba większość dzieciaków tak długo marudziłem, aż dała mi spokój. Ernest dostrzegł moje zainteresowanie. – Grasz? – zapytał. Pokręciłem przecząco głową. – Nie, ale jest piękny. To twój? – Nie – zaśmiał się. – Edythe nie wspominała, że jest umuzykalniona?

– Jakoś nie. Ale pewnie powinienem był się domyślić. Ernest uniósł pytająco brwi. – Chyba nie ma rzeczy, w której nie byłaby dobra, prawda? – zadałem retoryczne pytanie. Jessamine prychnęła, Archie przewrócił oczami, a Ernest rzucił Edythe typowo ojcowskie spojrzenie, co było imponujące, zważywszy na to, jak młody się wydawał. – Mam nadzieję, że się zbytnio nie popisywałaś – stwierdził. – To niegrzeczne. – Tylko odrobinę. – Edythe wybuchnęła śmiechem. Był zaraźliwy, więc po chwili śmiali się wszyscy, łącznie ze mną. Ernest najbardziej, chociaż wymienił z Edythe znaczące spojrzenie. – Zagraj dla Beau – poprosił. – Przed chwilą powiedziałeś, że popisywanie się jest niegrzeczne. – Od każdej reguły są wyjątki. – Uśmiechnął się. – Jestem egoistą. Ona gra tak rzadko, a ja uwielbiam słuchać. – Ja też z chęcią posłucham – odezwałem się. Edythe spojrzała na Ernesta z rozdrażnieniem, a potem i mnie obdarzyła podobnym spojrzeniem. Kiedy skończyła ciskać gromy, puściła moją rękę i podeszła do instrumentu. Poklepała miejsce obok siebie na ławie i spojrzała na mnie wymownie. – Och – wymamrotałem i usiadłem przy niej. Ledwo zająłem miejsce, a jej palce zaczęły sunąć po klawiszach, wypełniając pokój tak cudowną i skomplikowaną melodią, że aż trudno było uwierzyć, że gra tylko jedna osoba. Otworzyłem szeroko usta ze zdumienia i usłyszałem za plecami czyjś cichy śmiech. Edythe spojrzała na mnie przelotnie, nie przerywając gry. – Podoba ci się? Od razu załapałem. – Sama to skomponowałaś. – Bo jakżeby inaczej. Przytaknęła milcząco. – To ulubiony utwór Ernesta – dodała. Westchnąłem. – Coś nie tak? – Czuję się... nikim. Zamyśliła się na chwilę, a potem muzyka zwolniła, zrobiła się bardziej nastrojowa. Ze zdumieniem rozpoznałem w niej rozbudowaną wersję wczorajszej kołysanki. – Przyszła mi do głowy – szepnęła – kiedy przyglądałam się, jak śpisz. To t w o j a melodia. Muzyka stawała się coraz delikatniejsza i cudowniejsza. Ze wzruszenia odebrało mi mowę. Edythe odezwała się już normalnym głosem. – Zauważyłeś? Polubili cię. Zwłaszcza Ernest. Zerknąłem za siebie, ale pokój opustoszał.

– Gdzie się wszyscy podziali? – Ulotnili się dyskretnie, żeby zapewnić nam nieco prywatności. Subtelne z ich strony, prawda? Rozbawiło mnie to, ale zaraz spochmurniałem. – To miło, że mnie polubili, ja ich też. Jednak Royal i Eleanor... – Nie przejmuj się Royalem. Jeszcze zmieni zdanie. – A Eleanor? Edythe zaśmiała się z przekąsem. – Eleanor uważa, że postradałam zmysły, to prawda, ale do ciebie nic nie ma. W tej chwili próbuje przemówić Royalowi do rozumu. – Co ja takiego zrobiłem? Przecież nawet nie zamieniłem z nim słowa... – Nic nie zrobiłeś, Beau. Z całej naszej rodziny to właśnie Royal nie może pogodzić się z tym, kim jesteśmy. Trudno mu zaakceptować, że ktoś z zewnątrz zna nasz sekret. No i czuje się trochę zazdrosny. – Co takiego? – Jesteś człowiekiem. – Edythe wzruszyła ramionami. – On też by tak chciał. To mnie przystopowało. – Och. Słuchałem muzyki, mojej melodii. Cały czas zmieniała się i ewoluowała, ale jej istota pozostawała taka sama. Nie miałem pojęcia, jak Edythe to robi. Nawet niespecjalnie skupiała się na graniu. – To, co potrafi Jessamine, jest... nawet nie dziwne. Raczej niesamowite. Zaśmiała się. – Nie da się tego wyjaśnić słowami, prawda? – Niezupełnie. Ale... Co ona o mnie sądzi? Wydawała się... – To akurat moja wina. Jak wspominałam, dołączyła do nas jako ostatnia. Poradziłam jej, że lepiej będzie, jeśli zachowa dystans. – Och. – No właśnie. Z trudem powstrzymałem dreszcz. – Carine i Ernest uważają, że jesteś cudowny. – Eee... nie zrobiłem nic takiego. Uścisnąłem parę rąk. – Cieszą się z mojego szczęścia. Myślę, że Ernest zaakceptowałby cię nawet, gdyby się okazało, że masz trzecie oko i błonę między palcami. Martwił się o mnie od wielu lat. Bał się, że coś jest ze mną nie tak, że zbyt wcześnie zostałam przemieniona. Teraz odetchnął z ulgą. Za każdym razem, gdy cię dotykam, niemal zachłystuje się z euforii. – Archie też wydaje się pełen entuzjazmu. Edythe się skrzywiła.

– Archie postrzega świat po swojemu. Przyglądałem się jej przez chwilę, taksując jej minę. – Co? – zapytała. – Już nic więcej mi na ten temat nie powiesz, prawda? Popatrzyła na mnie przez zmrużone oczy i zrozumieliśmy się bez słów. Była to komunikacja podobna do tej, którą zaobserwowałem między nią a Carine, tyle że bez czytania w myślach. Zdawałem sobie sprawę, że nie mówi mi czegoś o Archiem, czegoś, o czym od dawna świadczyło jej nastawienie do brata. Ona wiedziała już, że jestem świadomy tego, iż coś przede mną ukrywa, ja zaś, że nic mi nie wyjawi. Przynajmniej nie teraz. – Okej – powiedziałem, jakbyśmy to wszystko powiedzieli sobie na głos. – Hmm. – A skoro już o tym pomyślałem, co takiego przekazała ci wcześniej Carine? – Zauważyłeś? – Wbiła wzrok w klawisze fortepianu. – Oczywiście. – Wzruszyłem ramionami. Zamyśliła się na chwilę. – Przekazała mi pewne informacje. Nie była pewna, czy chciałabym, żebyś się o tym dowiedział. – A chciałabyś? – Powinnam. W ciągu następnych paru dni – może nawet tygodni – mogę zachowywać się trochę... dziwnie. Nieco paranoidalnie. Lepiej więc, jeśli ci wszystko z góry wyjaśnię. – Co się stało? – Nic takiego. Archie zobaczył, że wkrótce będziemy mieli gości. Wiedzą, że tu mieszkamy, i są nas ciekawi. – Gości? – Tak... takich jak my, ale nie do końca. Mają inne zwyczaje łowieckie. Pewnie nawet nie pojawią się w mieście, ale do ich wyjazdu z pewnością ani na minutę nie spuszczę cię z oka. – Hmm. Czy nie trzeba by... to znaczy, czy można jakoś ostrzec ludzi? Miała poważną, smutną minę. – Carine poprosi ich, żeby nie polowali w naszej okolicy, i prawdopodobnie nie będzie z tym problemu. Ale z różnych powodów nic więcej nie możemy zrobić. – Westchnęła. – Nie będą polować tutaj, ale zrobią to gdzie indziej. Tak właśnie działa świat, w którym żyją potwory. Zadrżałem. – Nareszcie jakaś normalna reakcja! – mruknęła. – Zaczynałam się już zastanawiać, gdzie się podział twój instynkt samozachowawczy. Puściłem tę uwagę mimo uszu i zacząłem rozglądać się po wielkim białym salonie. – Nie tego się spodziewałeś, prawda? – zapytała z rozbawieniem.

– Nie – przyznałem. – Żadnych trumien, żadnych stosów czaszek w kątach. Chyba nie uświadczysz tu nawet pajęczyny. Musiało cię spotkać wielkie rozczarowanie – ciągnęła z sarkazmem. Zignorowałem ją. – Nie spodziewałem się, że będzie tak jasno i tak... przestronnie, otwarcie. – To jedyne miejsce, w którym nie musimy się ukrywać – spoważniała. Moja melodia dobiegała już końca, ostatnie takty zabrzmiały melancholijnie, a coś w końcowej nucie złapało mnie za gardło. Odchrząknąłem. – Dziękuję – powiedziałem. Na niej ta muzyka także wywarła duże wrażenie, bo wpatrywała się we mnie badawczo przez chwilę, a potem pokręciła głową i westchnęła. – Chcesz zobaczyć resztę domu? – zapytała. – A będą stosy czaszek w kątach? – Przykro mi, że muszę cię zawieść. – Trudno, już nie mam zbyt wielkich oczekiwań. Ruszyliśmy na górę po masywnych schodach. Szliśmy obok siebie, wolną ręką przesuwałem po gładkiej poręczy. Zarówno ściany, jak i podłogę hallu na piętrze wyłożono jasnym drewnem. – Tam jest pokój Royala i Eleanor, tam gabinet Carine, tu pokój Archiego... – Przerwała, bo stanąłem jak wryty na końcu korytarza, wpatrując się z uniesionymi brwiami w to, co wisiało mi nad głową. Edythe zaśmiała się na widok mojej miny. – Wiem, że to ironia – powiedziała. – Jest chyba bardzo stary. – Miałem ochotę go dotknąć, sprawdzić, czy ciemna patyna rzeczywiście jest taka gładka, na jaką wygląda, ale widziałem, że to bardzo cenny obiekt. Edythe wzruszyła ramionami. – Lata trzydzieste siedemnastego wieku, tak mniej więcej. Przeniosłem wzrok z krzyża na nią. – Skąd się tu wziął? – To pamiątka rodzinna. Należał do ojca Carine. – Zbierał antyki? – Nie, sam go wyrzeźbił. Był pastorem. Ten krzyż wisiał na ścianie nad pulpitem, zza którego głosił kazania. Odwróciłem się do krzyża i szybko dokonałem w myślach obliczeń. Miał ponad trzysta siedemdziesiąt lat! Milczenie przeciągało się, próbowałem bowiem wyobrazić sobie taki szmat czasu. – Wszystko w porządku? – zapytała. – Ile lat ma Carine? – szepnąłem, nie odrywając wzroku od sędziwego krzyża.

– Niedawno obchodziła trzysta sześćdziesiąte drugie urodziny – odparła, po czym mówiła dalej, obserwując bacznie moją minę. – Carine urodziła się w Londynie w latach czterdziestych siedemnastego wieku, a przynajmniej tak przypuszcza, ponieważ ludzie w owych czasach nie zaprzątali sobie zbytnio głowy datami urodzin. W każdym razie było to tuż przed rządami Cromwella. Kojarzyłem to nazwisko z zeszłorocznych zajęć z historii. Powinienem był bardziej uważać na lekcji. – Była jedyną córką anglikańskiego pastora, jej matka zmarła przy porodzie. Jej ojciec był... srogim człowiekiem. Opętanym. Wierzył bardzo głęboko w obecność zła. Przewodził polowaniom na czarownice, wilkołaki... i wampiry. Jak to dziwnie się złożyło, że to jedno wypowiedziane na głos słowo zmieniło zupełnie opowieść, pozbawiło ją znamion wykładu z historii. – Spalili na stosie wielu niewinnych ludzi, bo rzecz jasna ci, których z taką pasją szukał, nie dawali się tak łatwo złapać. Carine robiła, co mogła, by chronić niewinnych ludzi. Zawsze wierzyła w metody naukowe i próbowała przekonać ojca, by zamiast przesądami kierował się rzeczywistymi dowodami. On jednak odwodził ją od angażowania się w te sprawy. Kochał swoją córkę i wiedział, że ci, co bronią potworów, często są stawiani w ich szeregu. Pastor był wytrwały... i miał obsesję. Co zaskakujące, udało mu się wytropić prawdziwe potwory. Nie rzucił się jednak na nie ślepo, ale czekał i obserwował przez dłuższy czas. Odkrył, że grupa autentycznych wampirów mieszka w kanałach pod miastem. Wychodziły stamtąd tylko nocą, na polowanie. W tamtych czasach, kiedy stworzenia te nie należały wyłącznie do świata mitów i legend, wiele z nich wybierało taki właśnie tryb życia. W tym miejscu opowieści Edythe zaśmiała się ponuro. – Ludzie pastora zabrali z sobą widły i pochodnie – i otoczyli miejsca, w których według mężczyzny wampiry wydostawały się na ulicę. To były dwa punkty. Pastor i kilkoro jego ludzi wlali w jedno z nich kadź palącego się torfu, a pozostali czekali przy drugim wyjściu, aż potwory się wyłonią. Zdałem sobie sprawę, że wstrzymałem oddech, więc szybko wypuściłem powietrze. – Nic się nie wydarzyło. Czekali bardzo długo i odeszli rozczarowani. Pastor był wściekły – uznał, że istniały jeszcze jakieś wyjścia i wampiry uciekły ze strachu. Oczywiście grupka mężczyzn z prostymi włóczniami i toporami nie stanowiła wyzwania dla żadnego wampira, ale tego przecież nie mógł wiedzieć. A teraz przypuszczał, że już nigdy ich nie znajdzie, skoro zrozumiały, że są poszukiwane. Edythe ściszyła głos. – Jak się okazało, nie było to trudne. Najwyraźniej rozzłościł wampiry. Nie mogły sobie pozwolić na złą sławę, w przeciwnym razie z pewnością dokonałyby rzezi na całym tym tłumie. Zamiast tego jeden z nich poszedł za pastorem do domu. Zamilkła, a potem ciągnęła opowieść przyciszonym głosem.

– Carine doskonale pamięta tamtą noc – to znaczy, jak na ludzką pamięć. To jedno z tych wydarzeń, o których trudno zapomnieć. Jej ojciec wrócił do domu bardzo późno, prawie nad ranem. Czekała na niego i się zamartwiała. Był wściekły, strasznie narzekał na to, co się stało. Próbowała go uspokoić, ale ją zignorował. I nagle w samym środku ich pokoju pojawił się nieznajomy. Carine twierdzi, że był w łachmanach, wyglądał jak żebrak, ale miał piękną twarz i posługiwał się łaciną. Ze względu na powołanie ojca oraz własny głód wiedzy Carine była niezwykle wykształcona jak na kobietę w owych czasach – w każdym razie zrozumiała, co mówił mężczyzna. Powiedział jej ojcu, że jest głupcem i że zapłaci za szkody, które poczynił. Pastor rzucił się wtedy, by osłonić córkę... Przerwała na chwilę. – Zastanawiałam się nieraz, czy gdyby nie ujawnił wtedy, co najbardziej kocha, nasze losy potoczyłyby się zupełnie inaczej. Zamyśliła się na moment, a potem kontynuowała opowieść: – Wampir się uśmiechnął i oznajmił: „Pójdziesz do swojego piekła ze świadomością, że to, co kochasz, stanie się tym, czego nienawidzisz”. Odepchnął go na bok, chwycił Carine... Edythe wydawała się pochłonięta opowieścią, ale teraz przerwała. Wróciła do rzeczywistości i spojrzała na mnie tak, jakby powiedziała coś niewłaściwego. A może obawiała się, że mnie to rozstroiło. – I co się stało? – wyszeptałem. – Opowiedział pastorowi dokładnie, co się stanie z Carine – wyjaśniła, starannie dobierając słowa. – A potem zadał mu bardzo powolną śmierć, podczas gdy Carine musiała na to patrzeć, w bólu i przerażeniu. Wzdrygnąłem się. Pokiwała głową ze zrozumieniem. – Wampir odszedł. Carine zdawała sobie sprawę z tego, co ją czeka, jeśli ktoś znajdzie ją w tym stanie. Wszystko, co zostało zainfekowane przez potwora, należy zniszczyć. Instynktownie postąpiła więc tak, by ocalić swoje życie. Mimo bólu poczołgała się do pobliskiej piwniczki, gdzie spędziła trzy dni ukryta w stercie gnijących kartofli. To cud, że się niczym nie zdradziła i że nikt jej nie znalazł. A potem było już po wszystkim i zrozumiała, w co się zmieniła. Nie miałem pojęcia, jak wygląda moja mina, ale Edythe znów przerwała. – Jak się czujesz? – Dobrze. I co było dalej? Uśmiechnęła się, widząc moje zainteresowanie, a potem odwróciła się i pociągnęła mnie za sobą. – Chodź – powiedziała. – Pokażę ci.

16 Carine Poprowadziła mnie do pokoju służącego Carine za gabinet i zatrzymała się nad chwilę przed drzwiami. – Wejdźcie, proszę – ze środka dobiegł głos Carine. Edythe otworzyła drzwi i weszliśmy do wysokiego pomieszczenia z oknami sięgającymi od podłogi aż do sufitu. Większość przestrzeni zajmowały wielkie regały. Jeszcze nigdy, poza biblioteką, nie widziałem tylu książek. Lekarka siedziała w fotelu za wielkim biurkiem i wsuwała zakładkę pomiędzy stronice opasłego tomu. Tak właśnie wyobrażałem sobie zawsze gabinet dziekana uniwersytetu, tyle że Carine wyglądała stanowczo zbyt młodo jak na to stanowisko. Teraz patrzyłem na nią zupełnie inaczej – wiedziałem, przez co przeszła, obejrzałem sobie jej losy oczami wyobraźni z pełną świadomością, że moja wyobraźnia jest zbyt uboga i rzeczywistość z pewnością przedstawiała się znacznie gorzej. – Czym mogę wam służyć? – zapytała z uśmiechem, podnosząc się z miejsca. – Chciałam przybliżyć Beau naszą historię – wyjaśniła Edythe. – Tak właściwie to t w o j ą historię. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy – wtrąciłem. – Nie, skąd – odpowiedziała, po czym zwróciła się do córki: – Od czego chcielibyście zacząć? – Od obrazu Waggonera[10] – oświadczyła Edythe i obróciła mnie tak, żebym stał przodem do drzwi. Ściana, na którą teraz patrzyłem, była inna niż pozostałe. Zamiast półek z książkami pokrywały ją ramy i ramki: różnorakie szkice, obrazy, zdjęcia i ryciny wszystkich możliwych formatów, niektóre wielobarwne, inne czarno-białe. Przez chwilę błądziłem po nich wzrokiem, szukając temat przewodniego tej kolekcji, jakiegoś wspólnego motywu, ale na próżno. Edythe pociągnęła mnie w lewo, położyła mi ręce na ramionach i ustawiła na wprost jednego z obrazów. Za każdym razem, gdy mnie dotykała, choćby nie wiem jak swobodnie, serce zaczynało mi walić jak dzwon. Teraz było to jeszcze bardziej wstydliwe niż zwykle, bo Carine także słyszała mój oszalały puls. Obraz, który chciała mi pokazać, to było nieduże kwadratowe płótno w skromnej drewnianej ramie. Namalowany różnymi odcieniami sepii, nie wyróżniał się zbytnio w otoczeniu większych malowideł o żywszych kolorach. Obrazek przedstawiał panoramę miasta sprzed kilku wieków z gęstwiną stromych dachów. Pierwszy plan wypełniała szeroka

rzeka z jednym jedynym mostem pokrytym czymś w rodzaju miniaturowych katedr. – Londyn w połowie siedemnastego wieku – wyjaśniła. – Londyn z czasów mojej młodości – dodała lekarka zza moich pleców. Aż podskoczyłem, bo nie zauważyłem, kiedy podeszła. Edythe ścisnęła lekko moje palce. – Chcesz sama mu wszystko opowiedzieć? – zapytała. Odwróciłem się, żeby zobaczyć reakcję Carine. Nasze oczy spotkały się, lekarka się uśmiechnęła. – Z chęcią bym się wami zajęła, ale zrobiło się już późno, muszę się zbierać. Rano dzwonili ze szpitala – doktor Snow się rozchorował. Ale Beau nic na tym nie straci – dodała, tym razem uśmiechając się do Edythe. – Znasz te historie równie dobrze jak ja. Kombinacja była dość zaskakująca. Oto przeciętna, zapracowana lekarka z małego miasteczka tłumaczy się, czemu nie może opowiedzieć mi o swoim życiu w siedemnastowiecznym Londynie. Dziwna była także świadomość, że Carine wypowiada swoje myśli na głos tylko ze względu na mnie. Uśmiechnęła się ciepło po raz ostatni i wyszła z gabinetu. Po jej wyjściu przez dłuższy czas wpatrywałem się w panoramę jej rodzinnego miasta. – Co było dalej? – powtórzyłem pytanie. – Kiedy już zrozumiała, co się z nią stało? Edythe przesunęła się o pół kroku i przeniosła wzrok na inne malowidło. Był to krajobraz o stonowanych jesiennych barwach przedstawiający pustą polanę otoczoną ponurym lasem. Na horyzoncie majaczył samotny ciemny szczyt. – Kiedy Carine zorientowała się, czym się stała – powiedziała Edythe cicho – rozpaczała... a potem się buntowała. Próbowała ze sobą skończyć, ale to nie jest takie proste. – Jak? – Wcale nie chciałem powiedzieć tego na głos, jednak byłem tak wstrząśnięty, że mi się wymknęło. – Rzucała się z wielkich wysokości, próbowała się utopić w oceanie – wymieniła beznamiętnym tonem – lecz od przemiany upłynęło za mało czasu, więc była zbyt silna. To niesamowite, że miała dość samokontroli, by powstrzymać się przed... polowaniem. Na samym początku pragnienie przesłania dosłownie wszystko. Jednak Carine czuła do siebie tak wielkie obrzydzenie, że wolała umrzeć z głodu, niż zniżyć się do mordu. – Czy możecie zagłodzić się na śmierć? – zapytałem cicho. – Nie. Istnieje bardzo niewiele sposobów, w jaki można nas zabić. Otworzyłem usta, żeby o nie zapytać, ale szybko podjęła przerwaną opowieść. – Robiła się coraz bardziej głodna, a w rezultacie coraz słabsza. Zdawała sobie sprawę, że słabnie też siła jej woli, dlatego trzymała się jak najdalej od siedzib ludzkich. Długie miesiące wędrowała nocami w poszukiwaniu odludnych miejsc, nienawidząc samej siebie. Pewnego razu jej kryjówkę mijało stado jeleni. Była już oszalała z głodu, nie wytrzymała więc i zaatakowała. Gdy się nasyciła i wróciły jej siły, zorientowała się, że istnieje jednak alternatywa życia, którego tak się obawiała. Zwierzęta nie budziły w niej wyrzutów

sumienia – przecież w poprzednim życiu też nie stroniła od dziczyzny. Tak narodziła się jej nowa filozofia życiowa, którą dopracowywała przez kolejne miesiące. Nie musiała być potworem. Pogodziła się ze swoim przeznaczeniem. Zaczęła lepiej wykorzystywać dany jej czas. Zawsze była inteligentna, skora do nauki, a teraz miała przed sobą nieskończenie wiele lat życia. Po nocach czytała, za dnia planowała, co dalej. Przepłynęła kanał La Manche i we Francji... – P r z e p ł y n ę ł a kanał La Manche? – Nie ona jedna tego dokonała, Beau – przypomniała mi cierpliwie. – No tak. Po prostu w tym kontekście zabrzmiało to jakoś tak zabawnie. Mów dalej. – Pływanie przychodzi nam bez trudu... – Wszystko przychodzi wam bez trudu. Popatrzyła na mnie, unosząc brwi. – Przepraszam. Więcej nie będę przerywać, obiecuję. Uśmiechnęła się posępnie i dokończyła zdanie: – Bo, technicznie rzecz biorąc, nie musimy oddychać. – Nie... – Obiecałeś! – Roześmiała się i przyłożyła mi palec do ust. – Chcesz w końcu usłyszeć tę historię czy nie? – Nie możesz wyskakiwać co chwila z czymś takim i spodziewać się, że będę siedzieć jak mysz pod miotłą – wymamrotałem zza jej palca. Zabrała dłoń i oparła ją o moją klatkę piersiową. Moje serce natychmiast zareagowało przyspieszeniem, ale postanowiłem je zignorować. – Nie musicie o d d y c h a ć? – Nie jest to niezbędne. To po prostu kwestia przyzwyczajenia. – Wzruszyła ramionami. – I jak długo tak możecie wytrzymać? – Przypuszczam, że nieskończenie długo... Nie wiem, nie próbowałam. Czuję się trochę nieswojo, bo nie działa wtedy zmysł powonienia. – Trochę nieswojo? – powtórzyłem oszołomiony. Musiałem zrobić przy tym jakąś szczególną minę, bo Edythe nagle spoważniała i opuściła rękę. Stała tak nieruchomo przez dłuższy czas, wpatrując się we mnie ze smutkiem. – O co chodzi? – szepnąłem, dotykając jej skamieniałej twarzy. To ją przywróciło do życia, uśmiechnęła się nawet, blado i delikatnie. – Jestem pewna, że w którymś momencie powiem coś takiego lub będziesz świadkiem czegoś, co zupełnie wytrąci cię z równowagi i uciekniesz ode mnie z krzykiem. – Uśmiech zgasł jej na ustach. – Nie będę wtedy próbowała cię zatrzymać. Nawet chciałabym, żeby do tego doszło, bo zależy mi na twoim bezpieczeństwie. Zależy, ale jednocześnie pragnę być z tobą. Tych dwóch rzeczy nigdy nie da się pogodzić... – Nie mam zamiaru uciekać – obiecałem.

– Zobaczymy. – Znów się uśmiechnęła. Zmarszczyłem czoło. – A wracając do opowieści – Carine popłynęła do Francji i... Edythe spojrzała na kolejny obraz. Oprawiony w najbardziej ozdobną ramę ze wszystkich, wyróżniał się także najżywszą kolorystyką i rozmiarami, był bowiem dwukrotnie szerszy od drzwi, obok których wisiał. Roiło się na nim od jaskrawych postaci w rozwianych szatach, okręcających się wokół długich kolumn bądź wyglądających z marmurowych balkonów. Część postaci unosiła się w powietrzu, wśród chmur. Nie potrafiłem powiedzieć, czy to scena mitologiczna, czy biblijna. – Carine popłynęła do Francji, a później przemierzyła całą Europę, odwiedzając kolejne uniwersytety. Nocami zgłębiała muzykologię, nauki ścisłe, medycynę – i to właśnie ta ostatnia okazała się jej powołaniem. Ratowanie ludzkiego życia stało się dla niej formą pokuty. – Po minie Edythe widać było, jak wielkim szacunkiem darzy Carine. – Nie jestem w stanie opisać, ile wysiłku włożyła w to, by osiągnąć swój cel. Przez dwa stulecia w mękach pracowała nad samokontrolą. Teraz jest zupełnie obojętna na zapach ludzkiej krwi i może wykonywać pracę, którą kocha, nie cierpiąc przy tym katuszy. W szpitalu odnajduje wielki spokój... – Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w przestrzeń niewidzącym wzrokiem, aż nagle ocknęła się i postukała palcem w ramę największego z obrazów. – Kiedy studiowała we Włoszech, spotkała innych takich jak ona. Byli jednak o wiele lepiej wykształceni i mieli zdecydowanie lepsze maniery od włóczęgów z londyńskich kanałów. Wskazała na grupkę względnie dostojnych postaci, które stały na najwyższym balkonie i spoglądały ze spokojem na panujący w dole chaos. Przyjrzałem się im uważniej i ku mojemu zdziwieniu musiałem stwierdzić, że trzymająca się na uboczu złotowłosa kobieta wydaje mi się znajoma. – To obraz Solimeny[11]. Nowi znajomi Carine często byli dla niego inspiracją. Wielokrotnie przedstawiał ich jako bogów. – Edythe zaśmiała się. – Sulpicia, Marcus i Athenodora, nocni mecenasi sztuki – dodała, pokazując na pozostałą trójkę. Jedna z kobiet oraz mężczyzna mieli czarne włosy, druga kobieta była jasną blondynką. Wszystkich spowijały kolorowe szaty, natomiast Carine została namalowana na biało. – A to kto? – zapytałem, pokazując niedużą, nijaką dziewczynę w brązowej sukni i o takich samych włosach. Klęczała i przywierała do kolan kobiety z wymyślnymi czarnymi lokami. – Mele. Służąca... chyba tak można ją nazwać. Mała złodziejka Sulpicii. – Co się z nimi stało? – zastanowiłem się na głos, zawieszając palec tuż przed postaciami na płótnie. – Nadal tam są. – Wzruszyła ramionami. – Od wielu tysiącleci. Carine towarzyszyła im zaledwie przez kilkadziesiąt lat, podziwiała ich obycie oraz wyrafinowanie. Niestety, uporczywie usiłowali ją wyleczyć z awersji do, jak to określali, „naturalnego źródła

pożywienia”. Oni starali się przekonać ją, ona ich – bezskutecznie. W końcu Carine postanowiła sprawdzić, jak żyje się w Nowym Świecie. Była bardzo samotna. Marzyła, że znajdzie tam kogoś takiego jak ona. Przez dłuższy czas nie napotkała nikogo z naszych, ale ponieważ ludzie stopniowo przestawali wierzyć w istnienie baśniowych postaci, odkryła, że łatwiej jej się z nimi integrować – po prostu niczego nie podejrzewali. Zaczęła pracować jako pielęgniarka. Wprawdzie jej wiedza i umiejętności znacznie przekraczały to, co reprezentowali sobą ówcześni chirurdzy, jednak była kobietą, więc nie istniała dla niej inna rola. Kiedy nikt nie patrzył, robiła, co mogła, żeby uratować pacjentów mniej zdolnych lekarzy. Ale chociaż pracowała wśród ludzi, nie mogła ryzykować bliższej znajomości z człowiekiem, nadal więc doskwierał jej brak towarzystwa. Kiedy wybuchła epidemia hiszpanki, pracowała na nocną zmianę w szpitalu w Chicago. Przez wiele lat dojrzewał w niej pewien pomysł – teraz była wreszcie gotowa wcielić go w życie. Skoro nie udało jej się znaleźć towarzysza, trudno, sama go dla siebie stworzy. Długo się wahała, nie miała bowiem pewności, które elementy transformacji są niezbędne, a które jej sadystyczny twórca dołożył dla własnej przyjemności. Poza tym nie chciała odbierać nikomu życia, tak jak jej to uczyniono. I wtedy trafiła na mnie. Nie było dla mnie nadziei, leżałam już na oddziale dla umierających. Carine opiekowała się wcześniej moimi rodzicami, wiedziała więc, że zostałam sama na świecie. Postanowiła spróbować... Te ostatnie słowa Edythe wypowiedziała niemal szeptem, po czym wpatrzona w las za oknem zamyśliła się głęboko. Byłem ciekaw, jakie to obrazy stają jej teraz przed oczami – jej własne wspomnienia czy też wspomnienia Carine. Czekałem cierpliwie. W końcu odwróciła się z delikatnym uśmiechem. – I tak oto wróciliśmy do punktu wyjścia – podsumowała. – I już nigdy się nie rozstawałyście? – Prawie nigdy. Chwyciła mnie za rękę i wyprowadziła na korytarz. Na progu zerknąłem po raz ostatni na ścianę pełną obrazów, zastanawiając się, czy kiedykolwiek poznam pozostałe historie. Edythe nie powiedziała nic więcej, więc zapytałem: – Prawie nigdy? Westchnęła, zacisnęła usta i spojrzała na mnie kątem oka. – Nie chcesz odpowiadać na to pytanie? – To nie były moje najlepsze lata. – Możesz powiedzieć mi wszystko. Zatrzymała się, kiedy dotarliśmy do schodów, i przez chwilę spoglądała mi prosto w oczy. – Pewnie jestem ci to winna. Powinieneś wiedzieć, kim jestem. Miałem przeczucie, że to, co właśnie powiedziała, wiąże się ściśle z tym, co mówiła wcześniej, o mojej ucieczce z krzykiem. Przygotowałem się na najgorsze. Wzięła głęboki wdech.

– Przeszłam typowy nastoletni bunt – jakieś dziesięć lat po moich narodzinach... kolejnym stworzeniu – jakkolwiek to nazwać. Nie byłam przekonana do abstynencji, złościłam się na Carine, że mnie ogranicza. Więc odeszłam, żeby żyć samotnie. – Naprawdę? – Zaintrygowała mnie tym raczej, niż przestraszyła, chociaż pewnie powinno być odwrotnie. – Nie czujesz odrazy? – Nie. – Dlaczego? – Czy ja wiem... Wydaje mi się, że była to całkiem sensowna decyzja. Zaśmiała się krótko i głośno. Weszliśmy już po schodach na drugie piętro. Korytarz był bardzo podobny do tego niżej. – Z początkiem nowego życia – ciągnęła opowieść – zyskałam dar czytania w myślach zarówno ludzi, jak i innych istot. To dlatego dopiero po dziesięciu latach przeciwstawiłam się Carine – potrafiłam wyczytać jej absolutną szczerość, zrozumieć dokładnie, dlaczego wybrała taki styl życia. Wystarczyło kilka lat, żebym wróciła, zupełnie nawrócona. Sądziłam, że uniknę... depresji... która bierze się z wyrzutów sumienia. Ponieważ znałam myśli moich potencjalnych ofiar, byłam w stanie pomijać niewinne osoby i atakować wyłącznie zwyrodnialców. Uważałam, że jeśli mogę w ciemnym zaułku zajść drogę niedoszłemu mordercy, który śledzi właśnie jakąś młodą dziewczynę, skoro ratuję w ten sposób jej życie, nie jestem chyba taka zła. Próbowałem wyobrazić sobie opisywaną przez nią scenę. Jak musiała wyglądać, kiedy wyłaniała się z ciemności, milcząca i blada? Co w tamtej chwili myślał sobie morderca, kiedy widział ją taką cudowną, piękną, nadludzką? Czy zdążył się przestraszyć? – Z upływem czasu zaczęłam jednak coraz bardziej widzieć w sobie potwora. Nie mogłam sobie wybaczyć, że odebrałam życie aż tylu ludziom, niezależnie od tego, jak bardzo na to zasługiwali. Wreszcie wróciłam do Carine i Ernesta. Powitali mnie jak córkę marnotrawną. Nie zasługiwałam na takie przyjęcie. Stanęliśmy przed ostatnimi drzwiami na korytarzu. – Mój pokój – wyjaśniła Edythe, otwierając drzwi, i pociągnęła mnie za sobą do środka. Jedną ścianę pomieszczenia, podobnie jak na parterze, zajmowało ogromne, wychodzące na południe okno. Chyba całą elewację wykonano ze szkła. Z okna widać było szeroką, krętą rzekę – sądziłem, że to Sol Duc – a za lasem majaczyły białe szczyty pasma Olympic. Góry znajdowały się bliżej, niż przypuszczałem. Ścianę po prawej zajmowały niezliczone półki z płytami CD. Pokój był lepiej zaopatrzony niż sklep muzyczny. W rogu stała ekskluzywnie wyglądająca wieża stereo, jedna z tych, których bałbym się dotknąć, przekonany, że zaraz coś uszkodzę. Nie było łóżka, tylko szeroka, wygodna kanapa obita czarną skórą. Podłogę pokrywała gruba złocista wykładzina, na ścianach wisiała ciemniejsza o ton tkanina.

– To dla lepszej akustyki? – odgadłem. Skinęła głową z uśmiechem. Włączyła wieżę pilotem. Muzyka brzmiała cicho, delikatnie, ale można było odnieść wrażenie, że zespół jazzowy znajduje się w tym samym pokoju co my. Podszedłem do regałów, by przyjrzeć się zapierającej dech w piersiach kolekcji płyt. – Masz je poukładane w jakiś specjalny sposób? – zapytałem, nie mogąc doszukać się żadnego klucza. – Eee... według roku wydania, a potem od najbardziej ulubionych – odparła z roztargnieniem. Odwróciłem się. Przyglądała mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Co jest? – Myślałam, że poczuję ulgę. Wiesz już wszystko, nie muszę nic przed tobą ukrywać. Ale nie sądziłam, że to będzie coś więcej. Podoba mi się to. Jestem taka... szczęśliwa. – Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się niepewnie. – Cieszę się. – I ja się uśmiechnąłem. Martwiłem się, że będzie żałowała swojej szczerości. Dobrze było wiedzieć, że tak nie jest. Tymczasem Edythe nagle spochmurniała. – Wciąż się spodziewasz, że lada chwila rzucę się do ucieczki? – zapytałem. Pokiwała głową, powstrzymując uśmiech. – Przykro mi, że sprowadzam cię z chmur na ziemię, ale wcale nie jesteś taka straszna, jak ci się wydaje. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym się ciebie przerazić – powiedziałem niedbale. Uniosła brwi i na jej twarzy zakwitł powoli szeroki uśmiech. – Prawdopodobnie pożałujesz, że to powiedziałeś – oznajmiła. A potem wydała z siebie niski, gardłowy warkot, który rozdzierał jej gardło i w ogóle nie brzmiał jak ludzki dźwięk. Uśmiechała się coraz szerzej, aż obnażyła wszystkie zęby. Poruszyła się i chwilę później zamarła napięta w półprzysiadzie, z wygiętym grzbietem, niczym kocisko gotowe do skoku. – Eeee... Edythe? Nawet nie zauważyłem, kiedy zaatakowała – wszystko działo się zbyt szybko. Ba, nie rozumiałem nawet, co się dzieje. Przez ułamek sekundy znajdowałem się w powietrzu, pokój zawirował mi przed oczami, najpierw przekręcając się do góry nogami, a potem na bok. Nie czułem, że ląduję, a jednak raptownie znalazłem się na sofie. Leżałem na plecach, Edythe znajdowała się na mnie, przyciskała kolanami moje biodra, rękami blokowała mi głowę, tak że nie mogłem się w ogóle ruszyć. Jej obnażone zęby zatrzymały się centymetry od mojej twarzy. Znów wydała z siebie cichy dźwięk, tym razem coś pomiędzy warkotem a pomrukiem. – Rany – wydyszałem. – To jeszcze raz, co mówiłeś?

– Tylko to, że jesteś bardzo, bardzo strasznym potworem. – Tak lepiej – zaśmiała się. – A także, że bezgranicznie cię kocham. Złagodniała, otworzyła szeroko oczy, znów wydawała się bezbronna. – Beau – szepnęła. – Można? – rozległ się niski głos zza drzwi. Wzdrygnąłem się i zapewne rąbnąłbym czołem w głowę Edythe, gdyby nie była taka szybka. W ułamku sekundy podciągnęła mnie tak, że siedziałem na sofie, a ona usiadła obok mnie i położyła mi nogi na udach. W progu stał Archie, a za nim Jessamine. Rumieniec zaczął mi wypływać na szyję, jednak Edythe była całkowicie rozluźniona. – Proszę – powiedziała. Archie nie wydawał się ani trochę zdziwiony tym, w jakiej pozie nas zastał. Przeszedł na środek pokoju i z niesamowitą, wręcz nierealną gracją usiadł na podłodze. Jessamine została w drzwiach, odrobinę zszokowana. Wpatrywała się w Edythe, byłem ciekaw, jaką wyczuwa atmosferę. – Brzmiało to tak, jakbyś zrobiła sobie obiad z Beau – odezwał się Archie. – Postanowiliśmy przyjść sprawdzić, czy nas też poczęstujesz. Zastygłem, ale Edythe się uśmiechnęła – nie miałem pojęcia czy z żartu Archiego, czy z mojej reakcji. – Przykro mi – odparła, obejmując mnie zaborczo ramieniem. – Ale nie mam zamiaru się dzielić. Nie jestem w nastroju. Archie wzruszył ramionami. – Nie ma sprawy. – Tak naprawdę – odezwała się Jessamine, wchodząc nieśmiało do pokoju – to Archie twierdzi, że wieczorem zapowiada się wielka burza, więc Eleanor rzuciła hasło „mecz”. Chcesz zagrać? Słowa brzmiały całkiem zwyczajnie, ale nie rozumiałem kontekstu. Jedyne, czego byłem pewien, to fakt, że Archie jest bardziej wiarygodny niż nasz synoptyk pogody. Edythe ożywiła się natychmiast, ale zawahała się z odpowiedzią. – Oczywiście możesz przyprowadzić Beau – dodał Archie. Jessamine rzuciła mu szybkie spojrzenie. – Co ty na to? – zwróciła się do mnie Edythe. Wydawała się tak podekscytowana, że zgodziłbym się na wszystko. – Pewnie, a dokąd idziemy? – Najpierw czekamy na pioruny. Zobaczysz dlaczego – obiecała. – Będzie mi potrzebny parasol? Cała trójka wybuchnęła głośnym śmiechem.

– Będzie? – Jessamine zwróciła się do Archiego. – Nie – odparł z przekonaniem. – Burza rozpęta się nad miasteczkiem. U nas na polanie nikt nie zmoknie. – To dobrze. – Entuzjazm w głosie Jessamine był – co nie powinno mnie zaskoczyć – całkiem zaraźliwy. Poczułem nagle, że mam wielką ochotę do nich dołączyć, chociaż nie miałem pojęcia, na co tak naprawdę się piszę. – Zadzwonię do Carine, może da się namówić – oznajmił Archie i poderwał się na równe nogi takim płynnym ruchem, że nie mogłem przestać się gapić. – Jakbyś już tego nie wiedział – dokuczyła mu Jessamine i oboje wyszli. – W co będziemy grać? – zapytałem. – T y będziesz tylko widzem – sprostowała. – A my pogramy w bejsbol. Spojrzałem na nią sceptycznie. – To wampiry lubią bejsbol? – To w końcu amerykański sport narodowy – oświadczyła z uśmiechem.

17 Mecz Gdy skręciliśmy w moją ulicę, zaczynało właśnie padać. Do tej chwili nie miałem najmniejszych wątpliwości, że Edythe będzie mi towarzyszyła przez tych kilka godzin, jakie miałem spędzić w bardziej rzeczywistym otoczeniu. Tymczasem przed domem Charliego stał czarny zdezelowany samochód. Edythe wymamrotała coś gniewnie pod nosem. Na wąskim ganku, z trudem kryjąc się przed deszczem, stała Julie Black wraz z siedzącą na wózku matką. Gdy Edythe zaparkowała przy krawężniku, Bonnie ani drgnęła, jej twarz była kamienną maską, za to dziewczyna opuściła wzrok, wyraźnie skrępowana. – To już przesada. – W głosie Edythe słychać było wściekłość. – Przyjechała ostrzec Charliego? – odgadłem, bardziej przestraszony niż rozgniewany. Kiwnęła tylko głową i patrzyła Bonnie prosto w oczy przez zmrużone powieki. Jak dobrze, że Charlie jeszcze nie wrócił. Może da się uniknąć katastrofy. – Pozwól, że ja się tym zajmę – zaproponowałem. Edythe wydawała się trochę zbyt... surowa. Ku mojemu zdziwieniu nie zgłosiła żadnych obiekcji. – Tak chyba będzie najlepiej – zgodziła się od razu. – Tylko ostrożnie. Bo dzieciak o niczym nie wie. – D z i e c i a k? Jules jest tylko trochę młodsza ode mnie. Spojrzała na mnie i jej złość zniknęła. – Wiem o tym doskonale – zapewniła mnie z uśmiechem. Westchnąłem. – Wpuść ich do środka, żebym mogła odbiec – powiedziała. – Wrócę o zmierzchu. – Możesz wziąć mój samochód – zaproponowałem. Przewróciła oczami. – Wierz mi, p i e s z o dojdę do domu szybciej. Nie chciałem się z nią rozstawać. – Nie musisz wcale iść. Uśmiechnęła się. – Muszę. Kiedy już się ich pozbędziesz – rzuciła groźne spojrzenie w stronę Blacków – musisz przygotować Charliego. Nie co dzień poznaje się dziewczynę własnego syna. Zaśmiała się na widok mojej miny. Pewnie dobrze odczytała mój brak entuzjazmu. Nie to, że nie chciałem, by ojciec dowiedział się o Edythe. Wiedziałem, że lubi Cullenów, a jak można nie polubić Edythe? Pewnie będzie pod jej wrażeniem. Ale obawiałem się,

że kuszę los. Wciąganie tej przecudnej, nierealnej fantazji w moje nudne zwyczajne życie wydawało się niebezpieczne. Jak długo te dwa światy będą egzystowały obok siebie? – Niedługo wrócę – przyrzekła. Zerknęła jeszcze raz na ganek, a potem pochyliła się i pocałowała mnie na pożegnanie w szyję. Serce obiło mi się o żebra, kiedy i ja spojrzałem w stronę Blacków. Twarz Bonnie zdradzała teraz emocje, dłonie zacisnęła kurczowo na podłokietnikach wózka. – Niedługo – powiedziałem, po czym otworzyłem drzwi i wysiadłem na deszcz. Pobiegłem do domu, czując na plecach jej spojrzenie. – Dzień dobry. Cześć, Jules – przywitałem się, siląc się na serdeczny ton. – Charlie wyjechał na cały dzień. Mam nadzieję, że nie czekacie zbyt długo. – Nie – odparła Bonnie stłumionym głosem, przeszywając mnie wzrokiem. – Chciałam tylko wam to podrzucić. – Pokazała na trzymaną na kolanach papierową torebkę. – Dzięki – odparłem automatycznie, chociaż nie miałem pojęcia, co może zawierać. – Zapraszam do środka, wysuszycie się. Udawałem, że nie dostrzegłem nic dziwnego w tym, jak Indianka mi się przygląda. Otworzyłem drzwi kluczem i puściłem gości przodem. Jules uśmiechnęła się do mnie nieśmiało i weszła do środka. – Czy mogę? – zapytałem Bonnie, wyciągając ręce po pakunek. Obróciłem się, żeby zamknąć drzwi, i wymieniłem ostatnie spojrzenie z Edythe. Czekała zupełnie nieruchomo, minę miała poważną. – Schowaj to lepiej do lodówki – doradziła Bonnie, wręczając mi torbę. – W zimnie nie rozmięknie. To specjalna panierka do ryb Harry’ego Clearwatera. Domowej roboty. Charlie ją uwielbia. – Dzięki – powtórzyłem, tym razem szczerze. – Brakuje mi już pomysłów na przyrządzanie ryb, a Charlie z pewnością przywiezie dziś nową dostawę. – Znów na rybach? – zainteresowała się. – Tam gdzie zawsze? Może odwiedzimy go w drodze do domu. – Nie, nie – skłamałem szybko. – To jakieś nowe miejsce, ale nie mam pojęcia gdzie. Bonnie wpatrywała się we mnie przez zmrużone oczy. Moje kłamstwa były takie oczywiste. – Julie – zwróciła się do córki, wciąż bacznie mi się przyglądając. – Skocz, proszę, do auta i przynieś to najnowsze zdjęcie Aarona. Zostawimy je dla Charliego. – A gdzie jest? – zapytała Jules ponuro. Spojrzałem na nią, ale stała ze wzrokiem wbitym w podłogę. Czoło miała zmarszczone. – Wydaje mi się, że poniewierało się w bagażniku. Mogło się gdzieś zaplątać. Dziewczyna wyszła z powrotem na deszcz. Zostaliśmy sami. Zapadła krępująca cisza. Po kilku sekundach miałem dość, więc przeszedłem do kuchni. Mokre koła wózka zaskrzypiały za mną na linoleum.

Wcisnąłem papierową torebkę na górną półkę lodówki i odwróciłem się w stronę gościa. Bonnie wbijała we mnie przenikliwy wzrok. – Charlie wróci dopiero za ładnych parę godzin. – Zabrzmiało to niegrzecznie, jakbym ich wyganiał. Kobieta przyjęła ten fakt do wiadomości skinięciem głowy, ale nadal milczała. – Jeszcze raz dziękuję za panierkę – spróbowałem z innej beczki. Znów skinęła głową. Westchnąłem ciężko i oparłem się o blat. – Beau... – odezwała się Bonnie, po czym się zawahała. Czekałem, co ma do powiedzenia. – Beau, Charlie jest jednym z moich najbliższych przyjaciół. – Wiem. – Zauważyłam – ważyła każde słowo – że ostatnio spędzasz sporo czasu z jedną z Cullenów. – Zgadza się. Zmrużyła oczy. – Może wpycham nos w nie swoje sprawy, ale uważam, że to nie najlepszy pomysł. – Ma pani rację. To wpychanie nosa w nie swoje sprawy. – Zaskoczył ją mój hardy ton. – Pewnie nie wiesz, że rodzina Cullenów ma u nas w rezerwacie bardzo złą reputację. – Tak się składa, że wiem. – Ponownie ją zaskoczyłem. – Nie sądzę jednak, by sobie na nią zasłużyli. Przecież żadne z nich nigdy się tam nie zapuszcza, nieprawdaż? – Ta niezbyt subtelna aluzja do zawartego niegdyś paktu dała Bonnie sporo do myślenia. – To prawda – przyznała ostrożnie. – Wydajesz się bardzo dobrze poinformowany. Lepiej, niż się spodziewałam. Rzuciłem jej wyzywające spojrzenie. – Może nawet lepiej od pani. Zamyśliła się na moment, zacisnąwszy usta. – Możliwe – odpowiedziała z przebiegłą miną. – Pytanie tylko, czy Charlie jest równie dobrze poinformowany jak ty. Bingo. Znalazła słaby punkt w mojej linii obrony. – Charlie bardzo lubi Cullenów – odparłem. Oczywiście zauważyła mój unik. Nie wyglądała na uszczęśliwioną takim obrotem sprawy, ale i nie była zaskoczona. – Może to i nie mój interes – oświadczyła – ale Charliego – owszem. – Ale to chyba leży w moim interesie, czy uznam, że Charlie ma w tym jakiś interes, czy nie, prawda? Miałem nadzieję, że Bonnie zrozumie tę chaotyczną wypowiedź. Starałem się, jak mogłem, by nie powiedzieć niczego, co wskazywałoby na to, że jestem skłonny iść na kompromis. I zrozumiała widocznie, bo zamyśliła się tylko. Bębnienie deszczu o dach było jedynym dźwiękiem zakłócającym ciszę.

– Masz rację – poddała się w końcu. – To twoja sprawa. Odetchnąłem z ulgą. – Dzięki. – Ale przemyśl to sobie jeszcze, Beau – doradziła. – Jasne. Skrzywiła się. – Chciałam tym samym powiedzieć, żebyś dał sobie z tym spokój. Spojrzałem jej w oczy i dostrzegłem w nich jedynie troskę. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Trzasnęły frontowe drzwi. – Wszędzie szukałam – dobiegł nas zrzędliwy głos Jules. – W aucie nie ma żadnego zdjęcia. Weszła do kuchni. Całą górę koszulki miała przemoczoną, a z długich włosów kapała jej woda. – Hm? – Bonnie obróciła wózek w stronę córki. – Pewnie zostawiłam je jednak w domu. – Super. – Jules teatralnie przewróciła oczami. – No dobrze, Beau, proszę, powiedz Charliemu – Bonnie zrobiła krótką pauzę – że wpadłyśmy przejazdem. – Okej – wymamrotałem. – Już się zbieramy? – zdziwiła się Jules. – Charlie wróci dopiero wieczorem – wyjaśniła Bonnie, wyjeżdżając z kuchni. – Och. – Dziewczyna nie kryła rozczarowania. – No to do zobaczenia, Beau. – Na razie. – Uważaj na siebie – ostrzegła mnie Bonnie. Nic nie odpowiedziałem. Jules pomogła matce przejechać przez próg. Upewniwszy się, że mój samochód jest już pusty, pomachałem im na pożegnanie i zamknąłem drzwi, zanim jeszcze odjechały. Potem zostało mi już tylko czekanie. Po kilku sekundach wpatrywania się w kuchnię, westchnąłem i zacząłem sprzątać. W ten sposób przynajmniej ręce miałem czymś zajęte. Czego nie można było powiedzieć o moich myślach. Teraz, kiedy znalazłem się daleko od Jessamine i jej zdolności poprawiania nastroju, mogłem stresować się do woli tym, na co się zgodziłem. Ale czy naprawdę będzie to takie trudne? Przecież Edythe powiedziała, że nie będę musiał grać. Próbowałem przekonać sam siebie, że wszystko będzie w porządku, jednocześnie szorując blat – odrobinę za mocno. Kończyłem sprzątanie łazienki, kiedy wreszcie usłyszałem dźwięk samochodu Charliego. Ustawiłem środki do czyszczenia w alfabetycznym porządku pod umywalką i nasłuchiwałem, jak wchodzi do domu. Zaczął łomotać pod schodami, składując sprzęt wędkarski. – Beau? – zawołał.

– Hej, tato! – odkrzyknąłem. Kiedy zszedłem na dół, właśnie mył ręce w kuchennym zlewie. – Gdzie ryby? – zapytałem. – Włożyłem je do zamrażarki. – Wyjmę ze dwie, zanim stwardnieją na kamień. Bonnie wpadła dziś po południu i podrzuciła ci trochę panierki Harry’ego Clearwatera – dodałem z celowo przerysowanym entuzjazmem. – Naprawdę? – Oczy Charliego rozbłysły. – To moja ulubiona. Dokończył toaletę, a ja przygotowałem obiad. Jedliśmy w milczeniu. Charlie rozkoszował się każdym kęsem, ja zaś łamałem sobie głowę, jak poruszyć temat mojej nowej... dziewczyny. – Co dzisiaj porabiałeś? – Charlie wyrwał mnie z zamyślenia. – Po południu kręciłem się po prostu po domu... – Właściwie to tylko przez ułamek popołudnia, ale co tam. Starałem się, żeby mój głos nie zdradzał, jak bardzo jestem spięty, i może nawet mi to wychodziło, ale mój żołądek był jednym wielkim supłem. – A rano odwiedziłem Cullenów. Charlie opuścił widelec. – Byłeś w domu doktor Cullen? – zapytał zdumiony. – Tak. – Udałem, że nie dostrzegam nic dziwnego w jego gwałtownej reakcji. – I co tam robiłeś? – Charlie na dobre przerwał posiłek. – Widzisz, umówiłem się na coś w rodzaju randki z Edythe Cullen na dziś wieczór i chciała mnie przedstawić swoim rodzicom... Wpatrywał się we mnie tak, jakbym mu właśnie oznajmił, że przez cały dzień chodziłem od baru do baru. – No, co? Sam mówiłeś, że powinienem bardziej udzielać się towarzysko. Zamrugał kilkakrotnie i podniósł upuszczony widelec. – Mówiłem. – Nabrał kęs, przeżuł powoli i przełknął. – A ty mówiłeś, że żadna z dziewczyn w Forks nie jest w twoim typie. – J a tego nie powiedziałem. – Nie kłóć się ze mną, chłopcze, wiesz, o co mi chodzi. Czemu nawet nie pisnąłeś słowa? Za bardzo się wtrącam? – Nie, tato. To po prostu... świeża sprawa. Nie chcę zapeszyć. – Hmm. – Zamyślił się na chwilę, kontynuując jedzenie. – Czyli spotkałeś jej rodziców? – Eeee, tak. To znaczy, znałem już wcześniej doktor Cullen, ale dzisiaj poznałem jej męża. – Ernest Cullen to dobry człowiek – cichy, ale bardzo... uprzejmy. To chyba najlepsze określenie. Jest w nim coś szczególnego. – Tak. Zauważyłem.

– Poznanie rodziców, hę? To takie poważne. Czy to oznacza, że ona jest twoją dziewczyną? – Tak. – Nie było wcale tak trudno, jak się obawiałem. Czułem dziwną dumę na myśl, że udało mi się ją zdobyć. Wiem, jestem neandertalczykiem, ale co zrobić. – To moja dziewczyna. – Nieźle. – No nie? – Czy mnie też zaszczyci wizytą? Uniosłem brwi. – A obiecujesz, że będziesz się zachowywał? Uniósł obie ręce. – Ja? Czy ja kiedykolwiek narobiłem ci wstydu? – A czy ja kiedykolwiek przyprowadziłem do domu dziewczynę? Prychnął i postanowił zmienić temat. – Kiedy po nią jedziesz? – Eeee, ona przyjedzie tutaj. Więc będziesz miał tę swoją wizytę. Powinna zaraz się zjawić. – A dokąd ją zabierasz? – Plan jest taki, że... będziemy grać w bejsbol z jej rodziną. Wpatrywał się we mnie przez chwilę, ale potem zaczął się histerycznie śmiać. Przewróciłem oczami i odczekałem, aż się uspokoi. W końcu udał, że ociera łzy z oczu. – Mam nadzieję, że skończyłeś. – Bejsbol? Ona ci się musi naprawdę podobać. Chciałem to zbagatelizować, ale uznałem, że i tak przejrzy mnie na wylot. – Tak – odparłem. – Bardzo. W tej samej chwili usłyszałem dźwięk nieznanego mi silnika i podniosłem głowę, zaskoczony. – To ona? – Być może. Po chwili zadzwonił dzwonek i Charlie poderwał się z miejsca. Wyminąłem go i znalazłem się pierwszy pod drzwiami. – Jaki bezczelny – mruknął Charlie pod nosem. Nie zdawałem sobie sprawy, że zerwała się ulewa. Edythe stała na ganku w aureoli rzucanego przez lampę światła i wyglądała jak modelka z reklamy kurtek przeciwdeszczowych. Mój ojciec aż się zapowietrzył na jej widok. Ciekawe, czy kiedykolwiek widział ją z bliska. To trochę wytrącało z równowagi – nawet jeśli było się przyzwyczajonym do jej oszałamiającej urody. Ja też gapiłem się na nią, zapominając języka w gębie. – Mogę wejść? – Roześmiała się. – Oczywiście! – Zszedłem jej z drogi, wpadając przy tym na ojca.

Po kilku chwilach bezładnej kotłowaniny udało mi się powiesić jej kurtkę na wieszaku i posadzić ją razem z Charliem w salonie. Ponieważ zajęła fotel, usiadłem obok ojca na sofie. – Co tam u twoich rodziców, Edythe? – Dziękuję, bardzo dobrze, panie komendancie. – Mówi mi Charlie. Nie jestem na służbie. – Dziękuję, Charlie. – Pokazała dołeczki, a on zamarł. Potrzebował chwili, żeby dojść do siebie. – A więc... eee... gracie dzisiaj w bejsbol? Ani jemu, ani Edythe nie przyszło do głowy, że lejące się z nieba strugi deszczu mogłyby pokrzyżować nam plany. Takie coś to tylko w stanie Washington. – Tak. Mam nadzieję, że Beau nie ma nic przeciwko spędzeniu popołudnia z moją rodziną. Charlie wtrącił się, zanim zdołałem się odezwać. – Powiedziałbym, że jeśli miałby mieć coś przeciwko temu, to tylko w kwestii bejsbolu. Oboje się zaśmiali, a ja spojrzałem na ojca wściekle. To jest to jego zachowanie, które mi obiecał? – Nie powinniśmy już jechać? – zapytałem. – Nie spieszy się – odparła z uśmiechem. Trąciłem Charliego łokciem. Edythe uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Eee... aaa. No właśnie – odezwał się mój ojciec. – Idźcie sobie, dzieci. Ja mam... to i owo do zrobienia. Edythe poderwała się jednym zgrabnym ruchem. – Bardzo miło było cię poznać, Charlie – powiedziała. – Tak. Wpadaj częściej, Edythe. – Dziękuję, to bardzo sympatyczne z twojej strony. Charlie przeczesał włosy palcami z wyraźnym zakłopotaniem. Jeszcze nigdy nie widziałem go tak spłoszonego. – Wrócicie bardzo późno? – zapytał. Spojrzałem na Edythe. – Nie, o przyzwoitej porze – odparła. – Ale nie czekaj na mnie – dodałem. Podałem jej kurtkę i przytrzymałem drzwi. Kiedy nas wyminęła, Charlie spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. Wzruszyłem ramionami i uniosłem brwi. Ja też nie miałem pojęcia, jak mi się to udało. Wyszedłem za drzwi i stanąłem jak wryty. Tuż za moim samochodem stał monster jeep. Jego opony sięgały mi do pasa, tylne i przednie reflektory otoczone były metalowymi ochraniaczami, a dodatkowo cztery wielkie reflektory przyczepiono do zderzaka. Karoseria lśniła czerwienią. Charlie gwizdnął z wrażenia.

– Zapnijcie pasy – wydusił z siebie. Przeszedłem na stronę kierowcy i otworzyłem drzwi dla Edythe. Wskoczyła do środka zwinnie i zgrabnie. Dobrze, że Charlie znajdował się daleko, bo nie wyglądało to naturalnie. Wróciłem na moją stronę i wspiąłem się niezdarnie na fotel. Silnik już pracował, rozpoznałem ten ryk, który mnie wcześniej zaskoczył. Oczywiście, daleko mu było do warkotu mojego wozu, ale i tak był głośny. Z przyzwyczajenia – Edythe nigdy nie ruszyła, dopóki się nie zapiąłem – sięgnąłem po pas. – Co to jest? Eeee... jak mam... – Pasy rajdowe – wyjaśniła. – Uhm. Próbowałem znaleźć, co łączy się z czym, ale szło mi to opornie. Nagle jej dłonie znalazły się przy mnie, poruszały się z niemal niedostrzegalną dla ludzkiego oka prędkością, po czym je cofnęła. Dobrze, że deszcz lał się gęstą kurtyną i zasłaniał stojącego na ganku Charliego – to znaczyło, że on mnie też nie widzi. – Eee, dzięki. – Nie ma za co. Z doświadczenia wiedziałem, że lepiej nie pytać, czy ona także zamierza się przypiąć. Ruszyła spod domu. – Eee... Duży ten jeep. – To auto Eleanor. Pożyczyła mi, żebyśmy nie musieli biec całą drogę. – Gdzie go trzymacie? – Przerobiliśmy jeden z budynków gospodarczych na garaż. Dopiero wtedy dotarła do mnie jej odpowiedź. – Moment. Żebyśmy nie musieli biec c a ł ą drogę? Czy to oznacza, że jakąś jej część pokonamy jednak biegiem? Zacisnęła usta, jakby powstrzymywała cisnący się na nie uśmiech. – Ty nie będziesz biec. Jęknąłem. – Zwymiotuję tuż przed twoją rodziną. – Zamkniesz oczy i wszystko będzie dobrze. Pokręciłem głową, westchnąłem, a potem chwyciłem ją za rękę. – Hej. Tęskniłem za tobą. Zaśmiała się, to był wibrujący dźwięk, nie do końca ludzki. – Ja też za tobą tęskniłam. Czy to normalne? – Dlaczego miałoby nie być? – Można by pomyśleć, że tych ostatnich sto lat nauczyło mnie cierpliwości. A jednak z trudem wytrzymuję bez ciebie jedno popołudnie.

– Cieszę się, że nie jestem odosobniony. Pochyliła się, żeby pocałować mnie w policzek, a potem szybko się odsunęła i westchnęła. – W deszczu pachniesz jeszcze intensywniej. – Lepiej czy gorzej? – I tak, i tak. Jak zawsze. Nie wiem, jakim cudem cokolwiek widziała w tej ulewie – z każdej strony samochód otaczała szara płynna kurtyna – a jednak znalazła skręt niewiele szerszy od górskiego szlaku. O prowadzeniu konwersacji nie było mowy, bo podskakiwałem na siedzeniu jak młot pneumatyczny. Tymczasem Edythe chyba świetnie się bawiła – przez całą drogę z jej twarzy nie znikał szeroki uśmiech. Nagle szlak się urwał. Z trzech stron otoczyła nas zielona ściana lasu. Deszcz przeszedł w mżawkę i słabł z każdą minutą. Spoza chmur zaczęło nieśmiało przezierać niebo. – Przykro mi, Beau, ale od tego miejsca trzeba już iść pieszo. – Wiesz co? Chyba sobie tu poczekam. – Gdzie się podziała twoja odwaga? Rano byłeś gotowy na wszystko. – Nie zapomniałem jeszcze, jak to było ostatnim razem. – Trudno mi było uwierzyć, że od tamtego wydarzenia minął zaledwie jeden dzień. W ułamku sekundy znalazła się przy moich drzwiach i zanim się obejrzałem, odpinała pasy. – Sam sobie poradzę. Idź już, idź – zaprotestowałem, ale nawet nie dokończyłem zdania, a już byłem wypięty. Nie ruszałem się z siedzenia, tylko na nią patrzyłem. – Nie ufasz mi? – zapytała urażona albo tylko udawała. – Nie o to chodzi. Zaufanie i choroba lokomocyjna nie mają ze sobą nic wspólnego. Patrzyła na mnie przez chwilę. Czułem się jak kretyn, siedząc w samochodzie, ale byłem w stanie myśleć wyłącznie o najgorszym rollercoasterze, na jakim byłem w życiu. – Pamiętasz, co mówiłam o wyższości rozumu? – zapytała. – Tak... – Może powinieneś skupić się na czymś innym. – Na przykład? Nagle znalazła się razem ze mną w aucie, jedno kolano oparła na siedzeniu obok, ręce położyła mi na ramionach, jej twarz znajdowała się zaledwie centymetry od mojej. Mało nie dostałem ataku serca. – Oddychaj – napomniała mnie. – Jak? Uśmiechnęła się, ale zaraz spoważniała. – Kiedy pobiegniemy – i owszem, ta część nie podlega negocjacjom – chcę, żebyś skupił się na tym.

Powoli przysunęła się jeszcze bliżej i obróciła twarz, tak że stykaliśmy się policzkami, a jej usta znalazły się przy moim uchu. Rękę przesunęła w dół mojej klatki piersiowej, aż do pasa. – Po prostu pamiętaj... o tym... Delikatnie chwyciła wargami moje ucho, a potem przesunęła nimi po brodzie i szyi. – Oddychaj, Beau – szepnęła. Wciągnąłem haust powietrza. Całowała mnie wzdłuż linii szczęki i kości policzkowych. – Nadal się martwisz? – Hę? Zaśmiała się. Jej dłonie ujmowały teraz moją twarz, pocałowała mnie delikatnie w jedną powiekę, a potem w drugą. – Edythe – szepnąłem. Jej wargi znalazły się na moich, ale nie były tak delikatne i ostrożne jak zwykle. Poruszały się gorączkowo, zimne i nieustępliwe. Co prawda wiedziałem, że nie powinienem tego robić, jednak nie byłem w stanie myśleć logicznie na tyle, by podjąć jakąkolwiek sensową decyzję – i dlatego, choć nie kazałem moim rękom się przesuwać, same objęły ją w pasie i próbowały przyciągnąć bliżej. Moje usta poruszały się razem z jej wargami, ciężko dyszałem, z każdym oddechem wciągając do płuc jej zapach. – Cholera. Beau! Oderwała się ode mnie, wymknęła z moich objęć i zanim wróciłem do rzeczywistości, już stała trzy metry dalej. – Przepraszam – wydyszałem. Patrzyła na mnie nieufnie tak szeroko otwartymi oczami, że widziałem białka otaczające złocistą tęczówkę. Prawie wypadłem z samochodu i zrobiłem krok w jej stronę. – Ty mi naprawdę przyniesiesz zgubę, Beau – odezwała się cicho. Zastygłem. – Słucham? Wzięła głęboki wdech i znalazła się tuż przy mnie. – Chodźmy stąd, zanim zrobię coś n a p r a w d ę głupiego – wymamrotała. Odwróciła się do mnie tyłem i zerknęła przez ramię, jakby chciała powiedzieć: „No dalej!”. Jak miałem jej odmówić po tym wszystkim? I chociaż znów poczułem się jak goryl – nawet bardziej niż poprzednio – wdrapałem się jej na plecy. – Tylko nie zapomnij zamknąć oczu! – przypomniała i ruszyła. Zacisnąłem powieki, starając się nie myśleć o prędkości wiatru, który spłaszczał mi czaszkę. Nie licząc tego efektu, trudno było uwierzyć, że przelatujemy przez las tak szybko jak poprzednio. Edythe poruszała się zgrabnie, jakby przechadzała się po promenadzie – tyle że z gorylem na plecach. Oddychała równomiernie.

Nie byłem pewien, czy to już koniec, dopóki nie dotknęła mojej twarzy. – Jesteśmy na miejscu, Beau. Odważyłem się otworzyć oczy. Rzeczywiście, już nie biegliśmy. Tak się spieszyłem, by zejść z jej pleców, że straciłem równowagę. Akurat się obróciła, więc ujrzała, jak opadam na tyłek, młócąc powietrze rękoma. Przez chwilę patrzyła na mnie, jakby nie była pewna, czy jest na mnie zbyt wściekła, żebym mógł ją rozbawić, ale ostatecznie musiała uznać, że jednak nie jest a ż t a k zła. Wybuchnęła perlistym śmiechem, odrzuciła głowę do tyłu i chwyciła się za brzuch. Podniosłem się powoli, otrzepałem spodnie z mchu i ziemi, a ona cały czas się śmiała. – Wiesz, chyba byłoby bardziej humanitarnie, gdybyś po prostu mnie teraz rzuciła – odezwałem się ponuro. – Bo później wcale nie będzie mi łatwiej. Wzięła kilka głębokich wdechów, próbując się opanować. Westchnąłem i ruszyłem w stronę, która najbardziej przypominała ścieżkę. Coś chwyciło mnie za sweter i uśmiechnąłem się pod nosem. Spojrzałem przez ramię. Trzymała mnie tak samo jak wcześniej, pod gabinetem pielęgniarki. – Dokąd idziesz, Beau? – Czy nie miał się tu gdzieś odbyć mecz bejsbolowy? – To w przeciwnym kierunku. Obróciłem się na pięcie. – Okej. Chwyciła mnie za rękę i ruszyliśmy w ciemny las. – Przepraszam, że się śmiałam. – Sam też pewnie bym się z siebie śmiał. – Nie... byłam nieco... pobudzona. Potrzebne mi było katharsis. Przez chwilę szliśmy w milczeniu. – Powiedz mi chociaż, czy nasz eksperyment pod tytułem „wyższość rozumu” okazał się skuteczny. – No... nie dostałem mdłości. – To dobrze, ale... – Nie myślałem o tym... w samochodzie. Tylko o tym, co było później. Nie odezwała się. – Wiem, że już przepraszałem, ale... sorry. Ponownie. Nauczę się, jak mam się zachowywać, wiem... – Beau, przestań. Kiedy przepraszasz, mam jeszcze większe wyrzuty sumienia. Spojrzałem na nią i przystanęliśmy. – Dlaczego t y miałabyś mieć wyrzuty sumienia? Znów się zaśmiała, ale tym razem z histeryczną nutą. – Prawda? Dlaczego to j a miałabym mieć wyrzuty sumienia?

Mrok czający się w jej oczach napawał mnie lękiem. Dostrzegałem tam także cierpienie, a nie wiedziałem, jak je złagodzić. Przyłożyłem rękę do jej policzka. – Edythe, nie rozumiem, co mówisz. Zamknęła oczy. – Nie potrafię przestać narażać cię na niebezpieczeństwo. Już mi się wydaje, że potrafię nad sobą panować, a potem zbliżamy się do siebie – i nie mam pojęcia, jak nie być tym, kim jestem. – Pokazała na siebie, nie podnosząc powiek. – Sam fakt, że jestem, stwarza dla ciebie ryzyko. Czasami naprawdę siebie nienawidzę. Powinnam być silniejsza, powinnam móc... Zasłoniłem jej usta dłonią. – Przestań. Otworzyła oczy. Oderwała moją rękę od swoich warg i przyłożyła sobie do policzka. – Kocham cię – powiedziała. – To marna wymówka wobec tego, co robię, ale i szczera prawda. Po raz pierwszy wyznała wprost, co do mnie czuje – i to w tylu słowach. Miała rację, gdy rano mówiła, że to zupełnie inna sprawa, gdy usłyszy się te słowa wypowiedziane na głos. – Kocham cię – oznajmiłem, kiedy już przypomniałem sobie, jak się oddycha. – I chcę, żebyś była dokładnie taka, jaka jesteś. Westchnęła. – A teraz, proszę, bądź grzeczny – poprosiła i stanęła na palcach. Znieruchomiałem, podczas gdy ona delikatnie musnęła wargami moje usta. Przez chwilę wpatrywaliśmy się w siebie. – Bejsbol? – zapytała. – Bejsbol – zgodziłem się z większą pewnością siebie, niż w rzeczywistości czułem. Chwyciła mnie za rękę i poprowadziła przez wysokie paprocie, potem obeszliśmy olbrzymią choinę i nagle znaleźliśmy się na ogromnej polanie na zboczu góry. Była dwa razy większa od przeciętnego stadionu bejsbolowego. Jakieś sto metrów od nas, na nagim wypiętrzeniu skalnym, siedzieli już Ernest, Eleanor i Royal. Daleko za nimi majaczyły sylwetki Jessamine oraz Archiego. Choć dzieliło ich dobre kilkaset metrów, sądząc po ruchach, najwyraźniej coś między sobą przerzucali, nie byłem jednak w stanie dostrzec żadnej piłki. Carine obchodziła właśnie polanę i wydawała się zaznaczać bazy, ale trudno było mi uwierzyć, że będą położone tak daleko od siebie. Trójka na skale podniosła się z miejsc na nasz widok. Ernest ruszył w naszym kierunku. Royal oddalił się w stronę Carine. Eleanor przez jakiś czas wpatrywała się w jego plecy, po czym podążyła za swoim przyszywanym ojcem. Ja też wbiłem wzrok w plecy Royala, który budził mój niepokój. – Czy to ciebie słyszeliśmy przed chwilą, Edythe? – zapytał Ernest. – Myśleliśmy już, że to jakaś hiena się dławi – dodała Eleanor.

– Tak, to ona – odparłem, uśmiechając się nieśmiało do Ernesta. – Beau udało się mnie przypadkowo rozbawić – wyjaśniła Edythe. Archie porzucił swoją zabawę i puścił się w naszą stronę – zupełnie jak gdyby nie dotykał stopami ziemi. W ułamku sekundy znalazł się na miejscu i zatrzymał się gwałtownie tuż przede mną. – Już czas – oznajmił. Ledwo wypowiedział te słowa, a głuchy grzmot wstrząsnął lasem za nami, po czym przetoczył się na zachód, ku miastu. – Aż ciarki przebiegają po plecach, prawda? – Usłyszałem głos Eleanor. Kiedy się odwróciłem, zaskoczony jej beztroskim tonem, mrugnęła do mnie porozumiewawczo. – Chodźmy! – Archie złapał go za rękę i rzucił się dzikim pędem ku gigantycznemu boisku. Archie wykonywał niemal... susy – jak jeleń, tyle że bliżej ziemi. Eleanor wydawała się równie szybka i prawie tak samo pełna gracji, ale wyglądała zupełnie inaczej. To nie były susy, ale n a t a r c i e. – Gotowy na mecz? – zapytała mnie Edythe z błyskiem w oku. Trudno było się nie ekscytować czymś, co ją tak uszczęśliwiało. – Do dzieła, drużyno! – zawołałem. Roześmiała się, zmierzwiła mi włosy i ruszyła w ślad za rodzeństwem. Szybko ich wyprzedziła. W jej ruchach było coś z drapieżnika – wyglądała bardziej na geparda niż gazelę – ale nadal pozostawała delikatna i oszałamiająco piękna. – Podejdziemy bliżej? – Cichy tenor Ernesta wyrwał mnie z zamyślenia. Uświadomiłem sobie, że gapię się na Edythe z rozdziawionymi ustami. Natychmiast się opanowałem i pokiwałem głową. Ernest trzymał się dalej ode mnie, niż to było typowe dla dwóch idących razem osób – uznałem, że pewnie nadal stara się mnie nie przestraszyć. Dopasował swoje tempo do mojego, ale nie wyglądał na zniecierpliwionego z tego powodu. – Nie grasz z nimi? – zapytałem. – Wolę sędziować. Lubię pilnować, żeby grali uczciwie. – Tak często oszukują? – O tak. Żebyś tylko słyszał, jak się przy tym wykłócają! Albo lepiej nie, pomyślisz jeszcze, że wychowali się ze stadem wilków. – Mówisz zupełnie jak mój ojciec – zaśmiałem się. Też się roześmiał. – No cóż, nie ma co ukrywać, że rzeczywiście często traktuję ich jak własne dzieci. Nigdy nie pogodziłem się z... – przerwał i wziął głęboki wdech. – Czy Edythe wspominała ci, że straciłem dziecko? – Nie – wymamrotałem zszokowany, zastanawiając się, czy doszło do tego przed przemianą czy po niej.

– Moje jedyne dziecko – moją Grace. Zmarła tuż przed drugimi urodzinami. To mi złamało serce. Dlatego rzuciłem się z klifu do morza – dodał bez cienia zmieszania. – Edythe mówiła tylko, że spa... spadłeś z klifu. – Dobra z niej dziewczyna – skwitował. – Edythe była pierwszym z moich nowych dzieci. Zawsze tak właśnie o niej myślę, jak o mojej córce, chociaż jest starsza ode mnie – przynajmniej w jednym wymiarze. Zastanawiam się czasem, czy moja Grace też wyrosłaby na tak cudowną osobę. – Popatrzył na mnie i uśmiechnął się ciepło. – Właśnie dlatego tak bardzo się cieszę, że cię znalazła, Beau. Zbyt długo sama chodziła po tym świecie. Serce mi się krajało, że nie ma nikogo u jej boku. – Więc nie masz nic przeciwko temu? – zapytałem z wahaniem. – Że jestem... dla niej nieodpowiedni? – Nie – odparł z namysłem. – To ciebie pragnie. Wszystko jakoś się ułoży. – Chciał mnie pocieszyć, ale minę miał zatroskaną. Rozległ się kolejny grzmot. Ernest zatrzymał się – doszliśmy widocznie do skraju boiska. Wszystko wskazywało na to, że gracze podzielili się już na drużyny. Edythe stała daleko od nas, po lewej stronie, Carine pomiędzy pierwszą a drugą bazą, a Archie miał piłkę w dłoni i zajmował stanowisko miotacza. Eleanor wymachiwała aluminiowym kijem tak szybko, że słychać było tylko świst, a sam ruch pozostawał niewidoczny dla oka. Spodziewałem się, że za chwilę przejdzie do bazy domowej, ale kiedy przykucnęła, gotując się do wybicia, zorientowałem się, że właśnie tam się ona znajduje – w niemożliwej wręcz odległości od mety miotacza. Parę metrów za nią stała Jessamine, jako łapacz przeciwnej drużyny. Oczywiście żaden z zawodników nie miał na sobie rękawic. – Wszystko gotowe! Archie, dawaj! – zawołał Ernest głośno i wyraźnie, tak że nawet oddalona Edythe powinna go usłyszeć. Archie stał wyprostowany jak struna. Wolał chyba działać przebiegle, niż zastraszać przeciwnika. Piłkę trzymał w obu dłoniach na wysokości pasa, po czym jego prawa ręka wystrzeliła jak atakująca kobra, ledwie mignęła w powietrzu, i już piłka wbiła się z impetem w nadstawioną dłoń Jessamine. Rozległ się huk przypominający wystrzał. – To był strike? – szepnąłem do Ernesta. – Skoro nie trafił w piłkę, to tak – odparł. Jessamine odrzuciła piłkę do Archiego. Ten pozwolił sobie na szeroki uśmiech, po czym ponownie wyrzucił ją w powietrze. Tym razem kij jakimś cudem trafił w niewidzialny pocisk. Rozległ się przeraźliwy huk, który odbił się echem od otaczających nas gór. Natychmiast zrozumiałem, do czego potrzebna była im burza z piorunami. Piłka wystrzeliła nad polaną niczym meteor, poszybowała nad drzewami i zaszyła się

głęboko w lesie. – Wybicie – mruknąłem. – Czekaj, czekaj. – Ernest uniósł rękę i nasłuchiwał. Rozejrzałem się. Eleanor była jedną plamą, tak szybko próbowała zaliczyć bazy. Carine biegła za nią. Zorientowałem się, że brakuje Edythe. – Złapana! – zawołał Ernest. Patrzyłem z niedowierzaniem, jak Edythe wyskakuje spomiędzy drzew, trzymając piłkę wysoko w górze. Nawet z tej odległości widać było, że triumfalnie się uśmiecha. – Eleanor uderza najmocniej – wyjaśnił mi Ernest – ale Edythe najszybciej biega. Czułem się jak na meczu pomiędzy superbohaterami filmowymi. Mój marny ludzki wzrok nie nadążał ani za piłką, ani za przemieszczającymi się po boisku zawodnikami. Wkrótce poznałem drugą przyczynę, dla której grano w bejsbol wyłącznie podczas burzy z piorunami. Pragnąc wywieść Edythe w pole, Jessamine odbiła piłkę w stronę Carine tak, żeby poleciała tuż nad ziemią, po czym Carine przechwyciła ją i obie popędziły do ostatniej bazy. Kiedy wpadły na siebie, rozległ się głuchy łoskot, jakby zderzyły się dwa potężne głazy. Podskoczyłem przerażony tym, że któraś ucierpiała, jednak obie wyszły z tej kolizji bez szwanku. – Bez straty kolejki! – zawołał Ernest spokojnym głosem. Drużyna Eleanor prowadziła jednym punktem – po szaleńczym biegu przez bazy Royal zaliczył dotknięcie, gdy Eleanor stała na pozycji odbijającego – a potem Edythe po raz trzeci złapała piłkę. Podbiegła do mnie zaraz z uradowaną miną. – I jak ci się podoba? – Jedno wiem na pewno. Już nigdy nie będę mógł wysiedzieć na zwykłym meczu ligowym. Umarłbym z nudów. – Akurat uwierzę, że wcześniej oglądałeś je z przyjemnością – zaśmiała się. – Muszę jednak przyznać, że jestem odrobinę rozczarowany – oświadczyłem, chcąc się nieco podroczyć. – Czym? – Miło byłoby się dowiedzieć, że istnieje choć jedna dziedzina, w której nie jesteś najlepsza na świecie. Uśmiechnęła się, ukazując dołeczki. Z wrażenia zakręciło mi się w głowie. – Czas na mnie – rzuciła i poszła ustawić się na pozycji odbijającego. Zagrała sprytnie, puściła piłkę nisko, z dala od zwinnych rąk Royala na polu zewnętrznym, a potem w błyskawicznym tempie zaliczyła dwie bazy, zanim Eleanor zdołała włączyć piłkę z powrotem do gry. Później piłkę trafiła Carine – od huku, jaki narobiła, aż zabolały mnie uszy – i wybiła ją tak daleko, że obie z Edythe zdążyły obiec całe boisko. Archie przybił im piątki.

Obie drużyny szły łeb w łeb, a strona wygrywająca naigrawała się z drugiej z taką samą energią, jak dzieci grające na podwórku. Od czasu do czasu Ernest przywoływał ich do porządku. Nadal grzmiało, ale deszcz do nas nie docierał, dokładnie tak, jak przewidział Archie. Carine trzymała akurat w ręku kij bejsbolowy, a Edythe miała łapać, gdy Archie się zapowietrzył. Odruchowo popatrzyłem na Edythe i zauważyłem, że coś przepływa w ułamku sekundy między nią a bratem. Znalazła się u mojego boku, zanim jeszcze pozostali zdążyli zapytać, co się stało. – Archie? – W głosie Ernesta dało się wyczuć napięcie. – Nie widziałem... – szepnął. – Nie byłem w stanie przewidzieć. Wszyscy zebrali się teraz wokół niego. – O co chodzi, Archie? – Carine miała spokojny, zdecydowany głos. – Pokonali odległość znacznie szybciej, niż sądziłem – wyszeptał. – Teraz wiem, że widziałem to z niewłaściwej perspektywy. Jessamine objęła go z troską. – Co się zmieniło? – zapytała. – Usłyszeli, że gramy, i to zmieniło ich kurs – wyznał skruszony, jakby czuł się winny zaistniałej sytuacji. Poczułem na sobie siedem par oczu, ale zaraz wszyscy odwrócili wzrok. – Ile mamy czasu? – zapytała Carine. Zanim odpowiedział, skoncentrował się na czymś intensywnie. – Mniej niż pięć minut. – Skrzywił się. – Biegną. Chcą się włączyć do gry. – Wyrobisz się? – Carine zapytała Edythe, zerkając na mnie przelotnie. – Nie, nie z... – Edythe urwała. – Poza tym ostatnia rzecz, której nam trzeba, to to, żeby wyczuli zapach i postanowili zapolować. – Ilu ich jest? – spytała Eleanor. – Trójka – odpowiedział Archie. – Trójka! – prychnęła. – To niech sobie przychodzą. – Napięła imponujące muskuły ramion. Przez ułamek sekundy, który ciągnął się w nieskończoność, Carine nad czymś się zastanawiała. Tylko Eleanor wydawała się nieporuszona całym zamieszaniem – pozostali z napięciem wpatrywali się w twarz lekarki. – Grajmy dalej – zdecydowała w końcu Carine. – Archie twierdzi, że są tylko nas ciekawi. Cała ta wymiana zdań trwała najwyżej kilkanaście sekund. Słuchałem uważnie i wyłapałem większość słów, nie wiedziałem jedynie, co Ernest stara się właśnie przekazać Edythe intensywnym spojrzeniem. Zauważyłem, że Edythe dyskretnie kręci głową, na co on oddycha z ulgą. – Zastąp mnie, dobrze? – zwróciła się do przybranego ojca. – Ja teraz posędziuję.

Stanęła tuż obok mnie, a pozostali wrócili na boisko, taksując wzrokiem ciemną ścianę lasu. Odniosłem wrażenie, że Archie i Ernest zajmują takie pozycje, by mieć mnie na oku. – Ci inni zaraz tu będą – stwierdziłem fakt. – Tak, więc bardzo cię proszę, stój spokojnie, nie odzywaj się, nie hałasuj i trzymaj się blisko mnie. – Nie udało jej się do końca ukryć zdenerwowania, chociaż bardzo się starała. – To nic nie da – mruknął Archie. – Czułem go nawet z drugiego końca boiska. – Wiem – warknęła Edythe. Carine zajęła miejsce na boisku, pozostali włączyli się do gry bez większego przekonania. – O co pytał cię Ernest? – zapytałem szeptem. Zawahała się przez chwilę, ale zdecydowała się mi odpowiedzieć. – Czy są głodni. Mijały kolejne sekundy. Gra toczyła się teraz apatycznie – nikt nie miał śmiałości wybić piłki poza boisko, a Eleanor, Royal i Jessamine trzymali się pola wewnętrznego. Od czasu do czasu wyczuwałem na sobie wzrok Royala. Był nieprzenikniony, ale sposób, w jaki wykrzywiał usta, pozwalał mi się domyślać, że jest zły. Edythe ignorowała zupełnie to, co działo się na boisku. Wzrokiem i myślami przeczesywała las. – Przepraszam, Beau – szepnęła gorączkowo. – To kompletna głupota i brak odpowiedzialności z mojej strony, że tak cię narażam. Bardzo mi przykro. Nagle wstrzymała oddech i nie odrywając oczu od drzew po prawej stronie boiska, zrobiła krok do przodu, by znaleźć się między mną a zbliżającymi się gośćmi. Ogarnęła mnie panika, jak wtedy, gdy wyobraziłem sobie, że staje między mną a Royalem – Edythe w niebezpieczeństwie. Byłem jednak pewien, że to, co nadchodzi, będzie znacznie gorsze od jej przyrodniego brata.

18 Polowanie Wynurzyli się z lasu jedno po drugim, w odległości jakichś parunastu metrów od siebie. Kobieta, która wyszła na polanę pierwsza, cofnęła się natychmiast, by pojawić się po chwili ponownie, tym razem jednak za plecami wysokiej brunetki, która, jak z tego wynikało, dowodziła całą grupą. Trzeci wyłonił się mężczyzna. Z tak dużej odległości mogłem o nim powiedzieć tylko tyle, że ma płomiennorude włosy. Ruszyli ostrożnie w stronę Cullenów, zwierając szeregi. Wyglądało to jak scena z życia dzikich zwierząt – grupa drapieżników wykazuje naturalny szacunek, napotykając na drodze nieznane, liczebniejsze stado tego samego gatunku. Gdy podeszli dostatecznie blisko, zrozumiałem, jak bardzo różnią się od rodziny Edythe. W ich ruchach kryło się coś kociego, jakby w każdej chwili szykowali się do skoku. Strojem nie odstawali zbytnio od zwykłych turystów – wszyscy mieli dżinsy i koszule z grubej, wodoodpornej tkaniny, ale już mocno wystrzępione. Byli boso. W ich włosach tkwiły liście i gałązki. Przywódczyni grupy bacznie obserwowała Carine, która wysunęła się na czoło z Eleanor i Jessamine po bokach. Wyprostowała się, to samo zrobili jej towarzysze. Była najpiękniejsza z całej trójki. Pod charakterystyczną bladością kryła się oliwkowa cera, pasująca do lśniących czernią włosów. Nie wyróżniała się wzrostem, ale wyglądała na silną, choć rzecz jasna daleko jej było do Eleanor. Uśmiechając się, odsłoniła olśniewająco białe zęby. Towarzyszący jej mężczyzna wydawał się bardziej dziki. Przenosił niespokojny wzrok to na Carine, to na pozostałych i miał w sobie coś dziwnie kociego. Druga kobieta trzymała się z tyłu, nie narzucała się ze swoją obecnością. Była drobniejsza od swojej przywódczyni, miała brązowe włosy o nijakim odcieniu, a w jej twarzy nie było nic, co przykuwałoby uwagę. Miała spokojne, całkiem nieruchome spojrzenie, ale ogarnęło mnie przeczucie, że widzi więcej od swoich towarzyszy. Całą trójkę wyróżniał kolor oczu. Nie były ani złote, ani czarne, do czego już przywykłem, ale miały kolor głębokiej, żywej czerwieni. Ciemnowłosa kobieta podeszła do Carine z uśmiechem. – Wydawało nam się, że słyszymy, jak ktoś gra – odezwała się. W jej głosie pobrzmiewał cień francuskiego akcentu. – Jestem Lauren, a to Victor i Joss. – Mam na imię Carine, a to moja rodzina: Eleanor i Jessamine, a dalej Royal, Ernest i Archie, Edythe i Beau. – Przedstawiała nas grupkami, specjalnie, żeby nie zwracać uwagi na pojedyncze osoby. Byłem zszokowany, gdy wymówiła moje imię.

– Znajdzie się miejsce dla kilku nowych zawodników? – zapytała Lauren. – Właściwie już kończyliśmy – odparła Carine podobnie przyjaznym tonem. – Ale możemy umówić się na inny termin. Planujecie na dłużej zatrzymać się w okolicy? – Prawdę powiedziawszy, kierujemy się na północ, byliśmy tylko ciekawi, kto tu jeszcze przebywa. Od bardzo dawna nie spotkaliśmy nikogo z naszych. – W tej części stanu jesteśmy tylko my, no i czasami trafiają się przypadkowi wędrowcy, tacy jak wasza trójka. Napięcie stopniowo opadało, a wymiana zdań zamieniała się w towarzyską pogawędkę. Domyśliłem się, że to Jessamine wykorzystuje swój cudowny dar, żeby kontrolować sytuację. – Jak daleko zapuszczacie się na polowania? – zapytała Lauren niedbale. Carine zignorowała podtekst kryjący się w tym pytaniu. – Trzymamy się pasma Olympic, tylko czasami odwiedzamy Góry Nadbrzeżne. Osiedliliśmy się na stałe tu niedaleko. Znamy jeszcze jedną rodzinę, mieszkają na północ stąd, niedaleko Denali[12]. Lauren odchyliła się nieco na piętach. – Na stałe? – zapytała szczerze zdumiona. – Jak wam się to udało? – To długa historia – odparła Carine. – Zapraszam do nas, do domu, tam będziemy mogli rozsiąść się wygodnie i porozmawiać. Na dźwięk słowa „dom” Victor i Joss wymienili zdziwione spojrzenia. Lauren lepiej się kontrolowała. – Brzmi to zachęcająco. – Uśmiechnęła się. – Pięknie dziękujemy za zaproszenie. Polowaliśmy całą drogę z Ontario i od dłuższego czasu nie mieliśmy okazji doprowadzić się do porządku. – Zmierzyła wzrokiem schludnie ubraną lekarkę. – Mam nadzieję, że się nie oburzycie, jeśli poprosimy was, abyście powstrzymali się od polowań w najbliższej okolicy. Sami rozumiecie, nie możemy manifestować swej obecności. – Ależ oczywiście. – Lauren skinęła głową. – Nie mamy zamiaru naruszać waszego terytorium. Poza tym najedliśmy się do syta pod Seattle – zaśmiała się, a mnie ciarki przeszły po plecach. – Jeśli chcecie podbiec z nami, wskażemy wam drogę. Eleanor, Archie, zabierzcie się z Edythe i Beau jeepem – dodała Carine jak gdyby nigdy nic. Kiedy to powiedziała, trzy rzeczy wydarzyły się błyskawicznie jedna po drugiej. Silniejszy podmuch wiatru zmierzwił mi włosy, Edythe zamarła, a Joss odwróciła raptownie głowę i wbiła we mnie wzrok. Jej nozdrza rozszerzyły się. Wszyscy nagle znieruchomieli, bo kobieta przysiadła do skoku. Edythe stanęła przede mną i obnażyła zęby, a z głębi jej gardła dobył się zwierzęcy charkot, niemający nic wspólnego z żartobliwymi warknięciami, którymi mnie wcześniej straszyła. Był to

najbardziej przerażający odgłos, jaki dane mi było kiedykolwiek usłyszeć. Od czubka głowy po podeszwy stóp wstrząsnął mną zimny dreszcz. – Co to ma być? – zapytała Lauren zszokowana. Edythe i Joss nadal trwali w swoich pełnych agresji pozach, nie zwracając na nikogo uwagi. Gdy obcy wampir zamarkował lekki ruch w lewo, Edythe natychmiast przesunęła się w tę samą stronę. – On jest z nami – oświadczyła Carine stanowczym tonem. Zwracała się do Joss. Lauren najwyraźniej miała gorszy zmysł powonienia, ale i ona wyczuła już moją obecność. – Zabraliście ze sobą przekąskę? – Zrobiła krok do przodu. Edythe zawarczała ostrzegawczo, jeszcze gwałtowniej. Jej górna warga drżała uniesiona nad połyskującymi złowrogo zębami. Lauren się cofnęła. – Powiedziałam już, on jest z nami – warknęła Carine. – Ale przecież to c z ł o w i e k! – zaprotestowała Lauren. Nie wymówiła tego ostatniego słowa z agresją, jednak wydawała się zaskoczona. Eleanor wyskoczyła do przodu i nagle znalazła się u boku Carine. – Zgadza się – powiedziała wpatrzona w Joss. Joss pomału się wyprostowała, ale ani na chwilę nie spuszczała ze mnie wzroku i cały czas miała rozszerzone nozdrza. Edythe stała przede mną, spięta. Miałem ochotę pociągnąć ją do tyłu – ta Joss z całą pewnością nie żartowała – ale wiedziałem, czym by się to skończyło. Kazała mi stać nieruchomo, więc postanowiłem, że jej posłucham... o ile nikt nie będzie próbował jej skrzywdzić. – Cóż, widzę, że musimy się jeszcze sporo o sobie dowiedzieć – odezwała się Lauren, starając się rozładować nagłą wrogość. – W rzeczy samej – przyznała Carine chłodno. – Ale nadal jesteśmy gotowi przyjąć wasze zaproszenie. – Przeniosła spojrzenie na mnie, a potem znów na Carine. – Oczywiście, waszemu ludzkiemu chłopakowi włos z głowy nie spadnie. Jak już mówiłam, nie mamy zamiaru polować na waszym terytorium. Joss popatrzyła na nią z niedowierzaniem, po czym wymieniła spojrzenie z Victorem, który wciąż omiatał wszystko nerwowo wzrokiem. Przez chwilę Carine przyglądała się przywódczyni grupy w milczeniu. – Wskażemy wam drogę – powiedziała w końcu. – Jess, Royal, Ernest? – zawołała. Zebrali się w grupkę, zasłaniając mnie przed oczami gości. Archie błyskawicznie znalazł się u mojego boku, a Eleanor odłączyła się od lekarki i wycofała się powoli w naszym kierunku, cały czas obserwując Joss. – Chodźmy, Beau – powiedziała Edythe. Cicho i posępnie. Chwyciła mnie za łokieć i pociągnęła do przodu. Archie i Eleanor osłaniali tyły. Powlokłem się niezdarnie za Edythe, starając się dotrzymać jej kroku. Nie wiedziałem, czy pozostali opuścili już polanę. Wyczuwałem tylko niecierpliwość Edythe, która zmuszona była przesuwać się ludzkim

tempem do skraju lasu. – Jestem szybsza – rzuciła w odpowiedzi na czyjąś myśl. Wkrótce weszliśmy do lasu, a wtedy położyła sobie moją rękę na szyi. Zrozumiałem, czego ode mnie oczekuje i – zbyt zszokowany, żeby odczuwać skrępowanie – wsiadłem jej na plecy. W ułamku sekundy puściła się biegiem. Nie byłem w stanie zamknąć oczu, ale las i tak wydawał się teraz jedną ciemną plamą. Nie słyszałem ani nie widziałem biegnących obok Eleanor i Archiego. Tak samo jak ich siostra poruszali się bezszelestnie, niczym duchy. Ani się obejrzałem, a już byliśmy przy aucie. Edythe nawet nie zwolniła, tylko obróciła się i cisnęła mnie na tylne siedzenie. – Przypnij go – wysyczała do Eleanor, która wślizgnęła się za mną do jeepa. Archie już siedział z przodu, a Edythe zdążyła odpalić silnik. Ruszyła do tyłu, zrobiła gwałtowny zwrot i popędziła krętą drogą. Burczała coś pod nosem, ale wyrzucała z siebie słowa w takim tempie, że nie byłem w stanie niczego wychwycić. Brzmiało to w każdym razie jak stek wulgaryzmów. Tym razem wyboje dawały się we znaki. Eleanor i Archie wyglądali zasępieni przez boczne szyby. Wyjechaliśmy na główną drogę i znacznie przyspieszyliśmy. Było ciemno, ale zorientowałem się, że zmierzamy na południe, w przeciwnym kierunku niż Forks. – Dokąd jedziemy? – zapytałem. Nikt mi nie odpowiedział. Nikt nawet na mnie nie spojrzał. – Czy ktoś mi powie, co się dzieje? – Musimy cię odstawić jak najdalej stąd. Natychmiast – oznajmiła Edythe, nie odrywając wzroku od szosy. Według prędkościomierza jechała prawie sto osiemdziesiąt kilometrów na godzinę. – Co takiego? Muszę wrócić do domu. – Nie możesz, Beau. – Ton jej głosu wskazywał, że to ostateczna decyzja. – Nie rozumiem. Edythe? Wtedy po raz pierwszy odezwał się Archie: – Zatrzymaj się, Edythe. Rzuciła mu wściekłe spojrzenie i przydusiła pedał gazu. – Edythe. To może rozwinąć się na różne sposoby. Musimy wszystko przemyśleć. – W jego głosie słychać było ostrzegawczy ton, zastanawiałem się, co zobaczył w swojej wizji i co pokazywał teraz Edythe. – Nic nie rozumiesz – zagrzmiała Edythe z rozpaczą. Na liczniku miała już sto dziewięćdziesiąt. – To tropicielka, Archie, nie widziałeś? To tropicielka! Poczułem, że siedząca obok mnie Eleanor sztywnieje. Zachodziłem w głowę, czemu akurat słowo „tropicielka” tak bardzo ich przeraża. Chciałem się tego dowiedzieć, ale nie miałem

szansy się odezwać. – Zatrzymaj się, Edythe – powtórzył Archie, bardziej stanowczo, ostro. Wskazówka prędkościomierza zbliżyła się do dwustu. – Dalej! – warknął. – Posłuchaj, Archie. Czytałam w jej myślach. Tropienie to jej pasja, obsesja. Chce go dorwać, Archie, właśnie jego, tylko jego. Już zaczęła. – Przecież nie wie, gdzie on... – Jak sądzisz – przerwała mu – ile czasu zabierze jej złapanie tropu, gdy już dotrze do miasteczka? Zaplanowała to sobie, jeszcze zanim Lauren zdążyła się odezwać. To było jak cios prosto w żołądek. Przez chwilę nie byłem w stanie oddychać, bo to, co powiedziała, wreszcie do mnie dotarło z całą swoją mocą. Do tej pory wydawało mi się to abstrakcyjne, jak zadanie z matematyki. Nie miałem wrażenia, że jakoś się ze mną wiąże. Wiedziałem, dokąd zaprowadzi ją mój zapach. – Charlie! – jęknąłem. A potem wrzasnąłem. – Charlie! Musimy wracać. Musimy jechać po Charliego! Zacząłem mocować się z pasami, aż w końcu Eleanor chwyciła mnie za nadgarstki. Próba wyrwania się z jej uścisku była jak próba wyswobodzenia się z zalanych betonem kajdanek. – Edythe! Zawracaj! – krzyknąłem. – On ma rację – powiedział Archie. Edythe zwolniła odrobinę. – Stańmy na chwilę i przemyślmy wszystko – zasugerował. Samochód zaczął coraz wyraźniej wytracać szybkość, aż nagle zjechał na pobocze i ostro wyhamował. Wyrzuciło mnie do przodu, ale pasy zadziałały i przygwoździły z powrotem do siedzenia. – Tu nie ma się nad czym zastanawiać – warknęła Edythe. – Nie zostawię tak Charliego! – wrzasnąłem. Zignorowała mnie. – Musimy go odwieźć do domu – odezwała się wreszcie Eleanor. – Nie! – Edythe nawet nie chciała o tym słyszeć. – Jest nas więcej. Nie przechytrzy nas. Nie będzie miała szans go tknąć. – Przyczai się. Eleanor uśmiechnęła się lodowato. – Ja też mogę się przyczaić. Edythe prychnęła z rozpaczą. – Nie czytałaś w jej... Ech, nic nie rozumiesz! Wybrała już ofiarę, teraz nic jej nie powstrzyma. Musielibyśmy ją zabić. Eleanor nie przejęła się tą wizją. – Zgadza się.

– Jest jeszcze ten facet. Są parą. A jeśli trzeba będzie się bić, Lauren też do nich dołączy. – Mamy przewagę. – Istnieje inne wyjście – wtrącił Archie cicho. Edythe spojrzała na niego z furią. – N i e m a ż a d n e g o i n n e g o w y j ś c i a!!! Eleanor i ja wpatrywaliśmy się w nią zszokowani, ale Archie nie wydawał się zaskoczony. Zapadła cisza. Archie i Edythe patrzyli sobie prosto w oczy. – Czy nikt nie chce poznać mojego planu? – zapytałem. – Nie – ucięła Edythe, co nie spodobało się Archiemu. – Wysłuchaj mnie – powiedziałem. – Zabierzcie mnie do domu... – Nie! – Tak! Zawieźcie mnie do domu, powiem ojcu, że chcę wracać do Phoenix. Spakuję się. Poczekamy, aż ta cała tropicielka namierzy mój dom, i wtedy wyjedziemy. Ona ruszy za nami w pogoń i zostawi Charliego w spokoju. A potem możecie mnie wywieźć, gdzie wam się żywnie podoba. Wpatrywali się we mnie szeroko otwartymi oczami. – To nie taki głupi pomysł. – Eleanor była tak zaskoczona, że aż uznałem to za zniewagę. – Może się udać – powiedział Archie. – Wiesz dobrze, że nie mamy prawa zostawiać jego ojca na pastwę losu. Wszyscy przenieśli wzrok na Edythe. – To zbyt niebezpieczne. Nie chcę, żeby zbliżała się do Beau nawet na sto pięćdziesiąt kilometrów. – Powstrzymamy ją. – Eleanor była pewna siebie. Archie przymknął na chwilę oczy. – Nie widzę, żeby miała zaatakować – powiedział. – To typ, który nie rzuca się do walki, tylko czeka na sposobną chwilę. – Szybko przekona się, że nie ma na co czekać – odparła Edythe. – M u s z ę jechać do domu, Edythe. Przyłożyła palce do skroni i zacisnęła powieki. A potem spojrzała na mnie ze złością. – Twój plan jest zbyt czasochłonny. Nie mamy czasu na zabawę w pakowanie. – Jeżeli nie przedstawię jakiejś wymówki ojcu, wasza rodzina będzie miała kłopoty. Naśle na was FBI albo pomyśli, że... nie wiem... że mnie porwaliście. – To nie ma znaczenia. – Owszem, ma. Istnieje sposób, żeby wszyscy byli bezpieczni i z niego skorzystamy. Jeep ożył gwałtownie i zawrócił z piskiem opon. Wskazówka na prędkościomierzu znów zaczęła przesuwać się w prawo. – Wyjedziesz jeszcze dzisiaj, niezależnie od tego, czy tropicielka to zobaczy, czy nie – odezwała się zmęczonym głosem. – Powiedz Charliemu, cokolwiek zechcesz, byle szybko.

Wszystko mi jedno, jak na to zareaguje. Spakuj, co będziesz miał pod ręką, i wsiądź do swojego samochodu. Masz na to piętnaście minut. Piętnaście minut od wejścia do domu, a potem wchodzę i cię wynoszę. Zapadła chwila milczenia. Słychać było jedynie warkot silnika. – Eleanor? – Wskazałem głową swoje uwięzione dłonie. – Ach, przepraszam, zapomniałam. – Zwolniła uścisk. – Zrobimy to tak – odezwała się Edythe. – Staniemy pod domem. Jeśli tropicielki tam nie będzie, odprowadzę Beau do drzwi. Będzie miał piętnaście minut. – Zerknęła gniewnie na moje odbicie w lusterku wstecznym. – Eleanor, zajmiesz się otoczeniem domu. A ty, Archie, samochodem Beau. Będę w środku dopóty, dopóki nie skończy. Gdy wyjdziemy, możecie odwieźć jeepa do domu i opowiedzieć o wszystkim Carine. – Ani mi się śni – przerwała jej Eleanor. – Zostaję z tobą. – Zastanów się jeszcze. Nie wiem, na ile wyjadę. – Dopóki się tego nie dowiemy, zostaję z tobą. Edythe westchnęła. – A jeśli tropicielka już czeka – dokończyła – nawet się nie zatrzymamy. – Zdążymy przed nią – oświadczył pewnie Archie. Przyjęła tę uwagę bez zastrzeżeń. Może nie podobały jej się niektóre pomysły brata, ale przynajmniej teraz mu ufała. – Co zrobimy z jeepem? – zapytał Archie. – Odwieziesz go do domu – najeżyła się Edythe. – Nie, nie sądzę – odpowiedział spokojnie. Z ust Edythe posypały się przekleństwa. – Nie zmieścimy się wszyscy w moim aucie – wymamrotałem. Udała, że mnie nie słyszy. – Uważam, że powinniście pozwolić mi wyjechać samemu – dodałem jeszcze ciszej. Tym razem mnie nie zignorowała. – Nie bądź głupi, Beau – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Posłuchaj, Charlie nie jest kretynem. Jeśli i ty znikniesz, zacznie coś podejrzewać. – To nie ma znaczenia. Dopilnujemy, żeby nic mu się nie stało. Tylko to się liczy. – A co z tropicielką? Widziała, jak się dziś zachowałaś. Domyśli się, że jesteśmy razem. Eleanor po raz drugi dzisiaj ubodła mnie swoim zdumieniem. – Edythe, wysłuchaj go. Myślę, że on ma rację. – Też tak uważam – przyznał Archie. – Nie ma mowy. – Głos Edythe brzmiał lodowato. – Eleanor też powinna zostać – wyjawiłem dalszy ciąg mojego planu. – Ta cała Joss dobrze jej się przyjrzała. – Co? – Eleanor nie kryła zawodu.

– Będziesz miała więcej okazji, żeby jej dokopać, jeśli zostaniesz – zauważył Archie. Edythe spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Naprawdę sądzisz, że powinnam pozwolić, by jechał sam? – Oczywiście, że nie – sprostował Archie. – Jess i ja będziemy go osłaniać. – Nie ma mowy – powtórzyła Edythe, ale bez przekonania. Logika mojego planu zaczęła do niej przemawiać. – Przeczekaj tydzień – zacząłem. – Albo kilka dni – poprawiłem się, widząc w lusterku jej minę. – Pokaż się Charliemu i zmyl tropy tej wampirce. Tak żeby zupełnie wystawić ją do wiatru. Potem przyjedź do mnie, byle okrężną drogą, a Jess i Archie będą mogli wrócić do domu. Widać było, że zaczyna się nad tym zastanawiać. – Przyjechać do ciebie, to znaczy dokąd? – Do Phoenix. – Nie – zniecierpliwiła się. – Przecież to właśnie powiesz ojcu. Tropicielka jak nic będzie podsłuchiwała. – A ty zrobisz wszystko, by była przekonana, że chcemy ją wykiwać. Dowie się, że zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że podsłuchuje, i nigdy nie uwierzy w to, że naprawdę pojadę tam, dokąd obiecałem. – Co za diaboliczny chłopak – zaśmiała się Eleanor. – A jeśli nie da się nabrać? – W Phoenix mieszka kilka milionów ludzi – oświadczyłem. – Ale nietrudno zaopatrzyć się w książkę telefoniczną. – To się nazywa hotel, Edythe. – Przecież nie spuścimy go z oka – przypomniał jej Archie. – I co t y będziesz robił w P h o e n i x? – zapytała cierpko. – Będę się trzymał czterech ścian. – Podoba mi się ten plan – odezwała się Eleanor. Zapewne miała na myśli przydybanie Joss. – Przymknij się, Eleanor. – Pomyśl sama – jeśli spróbujemy ją unieszkodliwić, kiedy nadal będzie tu Beau, istnieje spore prawdopodobieństwo, że ktoś na tym ucierpi – on albo ty, gdy będziesz go bronić. Ale jeśli dorwiemy ją, gdy będzie sama... – Eleanor przerwała znacząco i uśmiechnęła się do swoich myśli. A jednak miałem rację. Wjechaliśmy do Forks i Edythe zwolniła. Czułem, że ciarki przechodzą mi po plecach. Pomyślałem o Charliem, siedzącym samotnie w domu, i zacząłem nerwowo poruszać nogą. – Beau – odezwała się Edythe cicho. Archie i Eleanor wbili wzrok w szyby. – Jeśli dopuścisz do tego, by coś ci się stało, cokolwiek, będziesz za to osobiście odpowiedzialny, rozumiesz?

– Jasne. – Popatrzyłem w jej odbite w lusterku oczy. – Czy Jessamine sobie poradzi? – zapytała Archiego. – Okaż jej choć odrobinę zaufania, Edythe. Na razie, mimo wszystko, spisuje się bez zastrzeżeń. – A t y, poradzisz sobie? W odpowiedzi Archie wykrzywił znienacka twarz w potwornym grymasie i warknął gardłowo tak przeraźliwie, że strach wbił mnie w fotel. Edythe uśmiechnęła się do brata. – Ale swoje opinie zatrzymaj lepiej dla siebie – mruknęła nagle.

19 Pożegnania Wyglądało na to, że Charlie na mnie czeka, bo w domu paliły się wszystkie światła. Rozmyślałem nad tym, jak to rozegrać, jednak w umyśle miałem pustkę. Edythe zatrzymała samochód parę metrów od mojego auta, Wszyscy troje, maksymalnie skupieni, siedzieli teraz wyprostowani jak struny, nasłuchując wszystkich dochodzących z lasu dźwięków, przyglądając się wszystkim cieniom wokół domu, szukając czegoś, co odstawałoby od normalności. Silnik zgasł, ale siedziałem nieruchomo, bo oni nadal nasłuchiwali. – Nie ma jej – syknęła Edythe – Chodźmy. Eleanor pomogła mi się wypiąć z pasów. – Nie martw się, Beau – szepnęła pogodnym tonem. – Wszystkim się tu zajmiemy. Poczułem dziwny smutek, kiedy spojrzałem na jej śliczną, ale przerażającą twarz. Wprawdzie ledwie ją znałem, ale trudno mi było pogodzić się z faktem, że być może już jej nigdy nie zobaczę. A przecież to było najłatwiejsze ze wszystkich pożegnań. Na samą myśl o tym, co mnie czeka, poczułem ucisk w żołądku. – Archie, El – zarządziła Edythe. Rodzeństwo wyślizgnęło się bezgłośnie z auta i w mgnieniu oka rozpłynęło w ciemnościach. Wygramoliłem się z samochodu. Edythe już przy mnie stała. – Piętnaście minut – powiedziała przez zaciśnięte zęby. Skinąłem głową, po czym się zatrzymałem. – Pospiesz się, Beau. – Jedna rzecz. – Pochyliłem się i pocałowałem ją mocno. – Kocham cię. Zawsze będę cię kochać, niezależnie od tego, co się stanie. – Tobie nic się nie stanie, Beau – zapewniła mnie. – Opiekuj się Charliem, dobrze? – Jasne. Przyspiesz. Pokiwałem głową raz jeszcze, zerknąłem na nią przez ramię i wszedłem na ganek. Popchnąłem drzwi wejściowe, aż uderzyły z hukiem w ścianę. Wparowałem do środka i zatrzasnąłem drzwi za sobą. Nagle wiedziałem, co muszę zrobić, i przeraziłem się samego siebie. – Beau? – Charlie wynurzył się z saloniku. – Daj mi spokój! – warknąłem. Oczy zaczynały mnie piec, wiedziałem, że muszę się wziąć w garść, jeśli mam to właściwie rozegrać – ochronić ojca i Cullenów, wcielić w życie nasz plan. Byłoby mi łatwiej, gdybym

nie musiał na niego patrzeć. Wbiegłem po schodach do swojego pokoju, zamknąłem z hukiem drzwi i przekręciłem klucz w zamku. Najpierw rzuciłem się na podłogę i wyciągnąłem spod łóżka torbę podróżną, a następnie wyjąłem spod materaca starą, zrolowaną skarpetkę, w której trzymałem sekretny zapas gotówki. Charlie zaczął walić w drzwi. – Beau, nic ci nie jest? O co chodzi? – Wracam do domu! – wydarłem się. Odwróciłem się do komody, Edythe już tam stała, w milczeniu wyjmowała ubrania i rzucała je w moją stronę. Złapałem, co mogłem, i upchnąłem w torbie. – Rozumiem, że randka się nie udała. – Charlie był zdezorientowany, ale spokojniejszy. – Nie wtrącaj się, Charlie! – warknąłem. – Zerwała z tobą? – To ja z nią zerwałem! Edythe nie reagowała na to, co mówię. Była skupiona na zadaniu. Jedną ręką zgarnęła do torby wszystko, co stało na komodzie. – Dlaczego? – Charlie był zaskoczony. – Myślałem, że ją bardzo lubisz. – Nawet za bardzo. – Eeee... ale to nie tak działa, synu. Edythe zapięła zamek torby – najwyraźniej skończył się już czas na pakowanie – i przewiesiła mi ją przez ramię. – Będę czekała w samochodzie – szepnęła. – Do dzieła! – Pchnęła mnie w kierunku wyjścia, po czym zniknęła za oknem. Otworzyłem drzwi, przecisnąłem się obok Charliego. Pędząc na dół po schodach, zahaczyłem torbą o jakiś obrazek. Spadł ze ściany. Charlie ruszył za mną. Pociągnął za pasek torby i mnie zatrzymał. – Czy ty brałeś jakie narkotyki, Beau? – Nie! – Zaczekaj. Nic nie rozumiem. Co się stało? Trzymał mnie mocno za pasek. Mógłbym zostawić torbę, ale wtedy moja historia nie trzymałaby się kupy. Odwróciłem się, z nadzieją, że moje zaczerwienione oczy weźmie za oznakę wściekłości. – Powiem ci, co się stało – oznajmiłem najbardziej ostrym tonem, jaki potrafiłem z siebie wykrzesać. – Spędziłem superwieczór z najładniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem. I zaczęliśmy rozmowę o przyszłości. Wiesz, jak ona ją widzi? Tak samo jak ty. Zamierza zostać tu do końca życia. Chce wyjść za mąż, mieć dzieci i nigdy stąd nie wyjechać. Przez chwilę uznałem, że to nawet sensowne. Ale ja się tu męczę, to miejsce mnie wsysa do środka. Jeśli teraz nie ucieknę, już nigdy się stąd nie wydostanę!

– Beau, nie możesz teraz wyjechać – szepnął. – Już ciemno. – Prześpię się w samochodzie, jeśli będę zmęczony. – Wytrzymaj jeszcze do końca tygodnia, aż Renée wróci – poprosił. Moje zachowanie było dla niego jak uderzenie obuchem. – Aż Renée wróci? – Ta informacja zupełnie zbiła mnie z tropu. Poczuł ulgę na widok mojego wahania. – Dzwoniła, kiedy cię nie było. Nie układa im się na tej Florydzie. Jeśli Phil nie dostanie miejsca w drużynie do końca tygodnia, oboje wracają do Arizony. Drugi trener Sidewinders twierdzi, że być może będzie im potrzebny nowy łącznik. Pokręciłem głową, próbując zebrać myśli. Każda sekunda zwłoki mogła kosztować Charliego życie. – Mam klucz – mruknąłem, naciskając klamkę. Ojciec stał tuż za mną, jedną rękę trzymał nadal na mojej torbie. Był kompletnie oszołomiony. Nie mogłem tracić czasu na dalsze dyskusje. Wbiłem mu nóż w serce, a teraz musiałem go przekręcić. – Puść mnie, Charlie – rzuciłem przez zaciśnięte zęby i otworzyłem drzwi. – Nie zagrało, tak? Nienawidzę Forks, naprawdę nienawidzę! Moje okrucieństwo odniosło oczekiwany skutek – Charlie wypuścił z rąk pasek mojej torby i otworzył usta ze zdziwienia. Jego oczy przesłonił ból. Odwróciłem się do niego plecami i wypadłem na zewnątrz. Nie mogłem pozwolić, żeby zobaczył teraz moją twarz. Starałem się iść gniewnym krokiem, chociaż aż się rwałem do biegu. Ciemny ogród wydawał się pełen dziwnych cieni, które – czego byłem r a c z e j pewien – stanowiły jedynie wytwór mojej wyobraźni. Stuprocentowej pewności jednak nie miałem. Wrzuciłem torbę na tył bagażnika i otworzyłem drzwi. Kluczyk tkwił w stacyjce. – Jutro zadzwonię! – zawołałem. Wiedziałem, że nigdy nie będę mógł mu tego wytłumaczyć, nigdy nie naprawię naszych stosunków. Odpaliłem silnik i odjechałem. Edythe dotknęła mojej dłoni. – Zatrzymaj się na poboczu – nakazała, gdy dom i Charlie zniknęli nam z oczu. – Poradzę sobie, mogę prowadzić – odparłem. Wzrok wbiłem w drogę i próbowałem zapanować nad emocjami. Znienacka przesunęła się nad moimi kolanami, chwyciła za kierownicę i odepchnęła nogą moją stopę z gazu. Wcisnęła się w przestrzeń między moim udem a drzwiami i zepchnęła mnie biodrem. Auto nawet na moment nie zmieniło kursu, a ona już siedziała na moim miejscu. – Nie trafiłbyś do nas do domu – wyjaśniła. Za nami rozbłysły światła drugiego samochodu. Aż podskoczyłem i wyjrzałem przez tylną szybę. – To tylko Archie – uspokoiła mnie i chwyciła za rękę.

Zacisnąłem powieki. Przed oczami stanął mi osamotniony Charlie na ganku. – Co z tropicielką? – Podsłuchała końcówkę twojego popisu. Biegnie za nami – jest jakieś półtora kilometra stąd. Zamarłem. – Jesteśmy w stanie ją zgubić? – Nie – odparła, ale jednocześnie przyspieszyła. Silnik zawył w proteście. Mój plan przestał mi się nagle wydawać taki wspaniały. Wpatrywałem się w światła auta Archiego, kiedy samochód zatrząsł się, a za oknem mignął złowrogi cień. – E...! Natychmiast zatkała mi usta dłonią. – To Eleanor! – wyjaśniła i opuściła rękę na moje kolano. – Będzie dobrze, Beau – obiecała. Wyjechaliśmy z miasteczka, kierując się na północ. – Nie zdawałam sobie sprawy, że aż tak bardzo nudzi cię życie na prowincji – odezwała się konwersacyjnym tonem. Wiedziałem dobrze, że chce odwrócić moją uwagę od grożących mi niebezpieczeństw. – Wydawało mi się, że czujesz się tu coraz lepiej – zwłaszcza ostatnio. Cóż, może zbytnio sobie schlebiałam, myśląc, że dzięki mnie twoje życie jest odrobinę bardziej interesujące. – To był cios poniżej pasa – wyznałem. Wbiłem wzrok we własne kolana. – Powtórzyłem słowo w słowo to, co powiedziała moja mama, kiedy go rzucała. Już lepiej byłoby, gdybym go uderzył. – Wybaczy ci. Zamknąłem oczy. – Beau, wszystko będzie dobrze. – Bez ciebie nie – wyszeptałem. – To tylko kilka dni. Nie zapominaj, że sam to wymyśliłeś. – I dlatego jest jeszcze gorzej. Jak do tego doszło? Nie rozumiem. Edythe wpatrywała się w szosę zasępiona. – To wszystko moja wina. Byłam głupia, że tak cię naraziłam. Chwyciłem ją za rękę. – Nie o to mi chodzi. Okej, byłem tam, i co z tego? Przecież tamci dwoje też mnie zobaczyli i jakoś to po nich spłynęło. Dlaczego Joss wybrała akurat mnie? Mało to ludzi dookoła? I to ludzi, których złapałaby bez najmniejszego trudu. – Zerknąłem przez ramię na sylwetkę Eleanor. – Dlaczego jestem wart takiego zachodu? Zawahała się, zanim mi odpowiedziała. – Przeczesałam starannie jej myśli – zaczęła cicho – i nie jestem pewna, czy mieliśmy jakąkolwiek szansę zaradzić temu, co się stało, po tym, jak złapała twój zapach. Wina leży

częściowo po t w o j e j stronie. – Zerknęła na mnie kątem oka. – Gdybyś nie pachniał tak wyjątkowo kusząco, może nie zawracałaby sobie tobą głowy. Ale potem stanęłam w twojej obronie i to tylko pogorszyło sprawę. Ona nie jest przyzwyczajona, że coś hamuje jej plany, nawet jeśli dotyczą błahostek. Uważa siebie za myśliwego, tropienie to całe jej życie, a tropienie z przeszkodami to dla niej największy prezent od losu. Nagle zapewniliśmy jej cudowną sposobność – klan silnych przeciwników staje w obronie słabego człowieka. Co za wyzwanie! Nie uwierzyłbyś, w jakiej jest teraz euforii. To jej ulubiona rozrywka, a dzięki nam nigdy nie bawiła się lepiej. – Głos Edythe był pełen obrzydzenia. Zamilkła na chwilę i wzięła głęboki wdech. – Z drugiej strony – dodała sfrustrowana beznadziejnością sytuacji – gdybym wtedy nie zareagowała, zabiłaby cię od razu, bez mrugnięcia okiem! – Myślałem... myślałem, że mój zapach nie działa na innych tak jak na ciebie. – I nie działa. Ale nadal stanowisz dla wszystkich pokusę. Gdybyś wywarł na nią taki wpływ, jaki wywierasz na mnie, musielibyśmy stoczyć tam na polanie prawdziwą bitwę. Zadrżałem. – Chyba nie mam wyboru – mruknęła. – Trzeba będzie ją zabić. Carine się to nie spodoba. – Mnie też się nie podoba – szepnąłem. – Chcesz, żebym darowała jej życie? – Spojrzała na mnie zaskoczona. Zamrugałem nerwowo. – Nie... to znaczy, tak. Mam w nosie, czy ona zginie, czy nie... w końcu to będzie ulga. Tylko nie chcę, żebyś ty... A jeśli zostaniesz ranna? Twarz jej stężała. – Nie musisz się o mnie martwić. Nie walczę fair. Po dźwięku słychać było, że przejeżdżamy przez most, ale było zbyt ciemno, by dostrzec rzekę. Zbliżaliśmy się do jej domu. – Jak można zabić wampira? – zapytałem cicho. Zerknęła na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Jedynym sprawdzonym sposobem – odezwała się ostro – jest rozszarpanie ofiary na strzępy, a następnie ich spalenie. – Czy tamci dwoje przyjdą jej z pomocą? – Mężczyzna bez dwu zdań, ale co do Lauren, nie jestem pewna. Nie łączy ich żadna silna więź – trzyma się z nimi wyłącznie z wygody. Była zażenowana tym, jak Joss zachowała się na polanie. – A ci... Joss i Victor – będą próbowali cię zabić? – Głos mi zachrypł, jakbym miał chore gardło. – Przestań. Skup się na własnym bezpieczeństwie. Rób, co każe ci Archie. – Jak mam się o ciebie nie martwić? I co to znaczy, że nie walczysz fair? Uśmiechnęła się lekko, ale wzrok nadal miała poważny. – Próbowałeś kiedykolwiek zrobić coś, nie myśląc o tym wcześniej? Nie licząc odruchów

bezwarunkowych, jak oddech czy mruganie, to niezwykle trudne. Zwłaszcza w walce. Zobaczę każdy najmniejszy szczegół tego, co planuje, każdą lukę w jej linii obrony. Jedyną osobą, która ma ze mną szanse, jest Archie – ponieważ potrafi ujrzeć, co zrobię. Ale za to ja usłyszę w jego myślach, jak zareaguje. Zwykle kończy się remisem. Eleanor uważa, że to oszukiwanie. Wydawała się rozluźniona, jakby idea walki z tropicielką i jej partnerem była najmniejszym problemem w całej tej sytuacji. Na samą myśl skręciło mi żołądek. – Czy Archie nie powinien w takim razie zostać z tobą? – zapytałem. – Skoro walczy lepiej od pozostałych? – Eleanor to wszystko słyszy. Jest urażona i wcale jej się to nie podoba. Już dawno nie miała okazji do prawdziwej bijatyki, takiej, w której wszystkie chwyty są dozwolone. Zamierza nie dopuszczać mnie do walki z moimi oszukańczymi metodami. Te słowa podniosły mnie nieco na duchu, co nie było uprzejme wobec Eleanor. Zerknąłem przez ramię, ale nie dostrzegłem jej miny. – Nadal jest za nami? – zapytałem. Od razu wiedziała, że nie mówię o jej przybranej siostrze. – Tak, ale nie zaatakuje domu. Przynajmniej nie dziś. Skręciła w niewidoczną dla mnie ścieżkę. Archie pojechał naszym śladem. Podjechaliśmy pod sam dom. Wprawdzie w oknach paliły się światła, ale nie na wiele się to zdało – las otaczający budynek nadal wyglądał posępnie i groźnie. Eleanor otworzyła moje drzwi, jeszcze zanim samochód na dobre się zatrzymał. Wyciągnęła mnie ze środka, chwyciła pod ramię, objęła w pasie i pędem ruszyła w kierunku drzwi. Nogi mi zwisały trzydzieści centymetrów nad ziemią jak jakiejś wielkiej szmacianej lalce. Wpadliśmy do białego salonu z Edythe i Archiem po bokach. Wszyscy już tam byli – stali w kręgu z Lauren na środku. Eleanor warknęła cicho i postawiła mnie na ziemi obok Edythe. – Śledzi nas – oświadczyła zebranym Edythe, wpatrując się gniewnie w gościa. – Tego się obawiałam. – Lauren nie wyglądała na uszczęśliwioną. Archie podbiegł do Jessamine i zaczął szeptać jej coś do ucha, po czym oboje zniknęli pospiesznie na piętrze. Royal odprowadził ich wzrokiem, a potem szybko przysunął się do Eleanor. Miał przenikliwe spojrzenie, a kiedy przypadkowo zerknął na mnie, zauważyłem w jego oczach także wrogość. – Jak teraz postąpi? – zapytała Carine. – Tak mi przykro – odparła Lauren. – Gdy wasza dziewczyna stanęła w jego obronie, pomyślałam sobie, że teraz Joss już nie odpuści. – Czy możesz ją powstrzymać? Pokręciła przecząco głową. – Nic nie powstrzyma Joss, kiedy zacznie tropić.

– My to zrobimy – obiecała Eleanor. Nie było wątpliwości, co ma na myśli. – Nie dacie rady. Żyję już trzysta lat i nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak ona. Pokona każdego. Dlatego właśnie dołączyłam do jej stada. J e j stado. Oczywiście, to Joss była przywódczynią. A całe przedstawienie, które urządzili na polanie, miało na celu zamydlenie nam oczu. Lauren pokręciła kilkakrotnie głową. Zerknęła na mnie, wyraźnie zdezorientowana. – Czy jesteście pewni, że w ogóle warto? Wściekłe warczenie Edythe przeszyło powietrze. Lauren cofnęła się przerażona. – Obawiam się, że musisz teraz dokonać wyboru. – Carine spojrzała na wampirkę z posępną miną. Tej nie trzeba było nic więcej tłumaczyć. Zastanawiała się przez chwilę, zerkając na każdego z zebranych z osobna, a na koniec rozejrzała się po salonie. – Intryguje mnie wasz styl życia, ale nie zostanę, by go zasmakować. Nie żywię do nikogo z was złych uczuć – po prostu nie mam zamiaru zmierzyć się z Joss. Udam się na północ, do tej rodziny mieszkającej koło Denali. – Zamilkła na moment. – Nie lekceważcie możliwości Joss. Ma błyskotliwy umysł, niezwykle wyczulone zmysły, i choć wygląda jak dzikuska, wśród ludzi czuje się równie swobodnie jak wy. Z pewnością nie będzie dążyła do bezpośredniej konfrontacji... Jest mi niezmiernie przykro z tego powodu, co się tu wydarzyło. Mówię to szczerze. – Skłoniła się, ale zdążyła wcześniej posłać w moim kierunku kolejne pełne zadziwienia spojrzenie. – Odejdź w pokoju – pożegnała ją oficjalnie Carine. Lauren jeszcze raz zlustrowała całe pomieszczenie i wszystkich zebranych, po czym szybkim krokiem opuściła salon. Cisza trwała ułamek sekundy. – Jak daleko? Nie czekając na odpowiedź, Ernest wcisnął przycisk na ścianie i ogromną połać szyby od strony ogrodu zaczęły przesłaniać wielkie metalowe rolety. Szczęka mi opadła. – Niecałe pięć kilometrów od rzeki. Krąży, czekając na swojego towarzysza. – Jaki macie plan? – Odwrócimy jej uwagę, a wtedy Archie i Jessamine odeskortują Beau na południe. – A potem? – Gdy tylko Beau znajdzie się w bezpiecznej odległości, zapolujemy na nią – oświadczyła Edythe lodowatym tonem. – Chyba nie mamy innego wyboru – przyznała Carine ponuro. – Weź go na górę – rozkazała Edythe Royalowi. – Zamieńcie się ubraniami. Royal wytrzeszczył oczy z niedowierzaniem. – Dlaczego ja? – syknął. – A kim on jest dla mnie? – Roy... – szepnęła Eleanor, kładąc dłoń na jego ramieniu.

Strącił ją. Przeniosłem wzrok na Edythe. Znając jej wybuchowy charakter, bałem się, jak zareaguje. Zaskoczyła mnie. Puściła uwagę Royala mimo uszu. Zareagowała, jakby się nie odezwał, jakby nie istniał. – Ernest? – zapytała spokojnie. – Jasne. Zaraz znalazł się przy mnie, przerzucił mnie sobie przez plecy i zanim zdołałem się zorientować, co się w ogóle dzieje, już byliśmy na schodach. – Po co to? – zapytałem, gdy już postawił mnie na podłodze jakiegoś zaciemnionego pokoju na pierwszym piętrze. – Postaramy się zmylić trop. W końcu się zorientuje, ale być może da to wam przewagę. – Głos miał stłumiony, bo zdejmował właśnie koszulkę przez głowę. Zerwałem z siebie sweter i mu podałem. Wymieniliśmy się ubraniami. Miałem trudności z trafieniem rękami w odpowiednie otwory. Potem przyszła kolej na dżinsy. Jego spodnie były na mnie trochę za krótkie, ale poza tym pasowały jak ulał. Ernest wyglądał na drobniejszego w moich ubraniach, musiał podwinąć sobie nogawki. Wyciągnął mnie za rękę na korytarz, gdzie czekał na nas Archie ze skórzanym plecaczkiem. Każdy ujął mnie pod łokieć i w ten sposób sprowadzili mnie szybko na dół. Pod naszą nieobecność najwyraźniej wszystko zostało ustalone. Edythe i Eleanor były gotowe do wyjścia, Eleanor dźwigała wielki plecak. Carine podała Ernestowi coś niewielkiego. Kiedy odwróciła się, by wręczyć podobny przedmiot Archiemu, okazało się, że to maleńki srebrny telefon komórkowy. – Ernest i Royal pojadą twoim samochodem, Beau – poinformowała mnie lekarka, przechodząc obok. Skinąłem głową, zerkając z niepokojem na chłopaka. Wpatrywał się w Carine z nieskrywaną niechęcią. – Archie, Jess – weźcie mercedesa. Na południu Stanów przydadzą wam się przyciemniane szyby. Oboje pokiwali głowami. – My pojedziemy jeepem. Carine stanęła obok Edythe. Zrozumiałem, że wybierają się na polowanie, i mało nie dostałem torsji. Jakim cudem doszliśmy do tego momentu? Dlaczego zgodzili się na mój plan? Widziałem teraz, że jest pozbawiony sensu. – Archie, połkną haczyk? – zapytała Carine. Oczy wszystkich spoczęły na chłopaku. Zacisnął powieki i całkowicie znieruchomiał. Po chwili podniósł powieki. – Joss pójdzie waszym tropem. Jej partner będzie śledzić samochód Beau. – Mówił z dużym przekonaniem. – Powinniśmy zdążyć im się wymknąć. – Chodźmy. – Carine ruszyła w kierunku kuchni.

Edythe wróciła jednak do mnie. Popatrzyła na mnie swoimi wielkimi złotymi oczami, w których czaiło się milion niewypowiedzianych słów, a potem ujęła moją twarz w dłonie. Pochyliłem się, wtopiłem palce w jej włosy. Przez ułamek sekundy jej lodowate, twarde wargi dotknęły moich. Odsunęła się, odepchnęła moje ramiona, w jej oczach pojawiła się kompletna pustka. A potem odwróciła się i obie z Carine wyszły. Staliśmy tak przez chwilę. Ja patrzyłem w ślad za nią, czując się, jakby ktoś zdarł mi skórę z twarzy. Oczy mnie piekły. Wszyscy obecni odwrócili wzrok. Cisza się przeciągała. Archie znów przymknął powieki. Telefon Ernesta zawibrował. Archie skinął głową, więc Ernest odebrał. – Teraz – powiedział. Royal wyszedł gniewnym krokiem, ignorując mnie całkowicie, ale Ernest, wychodząc, dotknął mojego ramienia. – Uważaj na siebie. – Jego szept unosił się jeszcze w powietrzu, chociaż on sam już wyszedł. Usłyszałem warkot silnika mojego samochodu, głośny, potem coraz słabszy. Jessamine i Archie czekali na instrukcje. Chłopak przyłożył telefon do ucha, jeszcze zanim zadzwonił. – Edythe mówi, że mężczyzna poszedł tropem Ernesta. Idę po auto. – Zniknął w ciemnościach, jak wcześniej Edythe. Popatrzyliśmy po sobie z Jessamine. Stała w pewnej odległości ode mnie. – Wiesz co, nie masz racji – powiedziała. – Co takiego? – Potrafię wyczuć twoje emocje. Uwierz mi, j e s t e ś tego wart. – Jeśli cokolwiek im się stanie, to wszystko będzie na próżno – szepnąłem. – Nie masz racji – powtórzyła, uśmiechając się ciepło. Archie wszedł do domu i ruszył w moim kierunku z wyciągniętą ręką. – Mogę? – upewnił się. – Jesteś pierwszą osobą, która prosi mnie o pozwolenie – wymamrotałem. Przerzucił mnie przez plecy tak samo jak Ernest i z ochraniającą nas Jessamine wybiegliśmy w noc, zostawiając za sobą zapalone światła.

20 Zniecierpliwienie Kiedy się obudziłem, nie potrafiłem zebrać myśli. Dopiero po dłuższej chwili zrozumiałem, gdzie się znajduję. Nijaki wystrój pokoju wskazywał na to, że nocujemy w hotelu. Lampki nocne były przyśrubowane do szafek, a zasłony uszyto z tej samej tkaniny co narzutę na łóżko. Spróbowałem sobie przypomnieć, jak się tu znalazłem, ale początkowo miałem w głowie zupełną pustkę. Potem przypomniałem sobie czarny samochód o szybach ciemniejszych niż w limuzynie. Silnik pracował niemal bezgłośnie, choć pędziliśmy autostradą ponad dwukrotnie szybciej, niż to było dozwolone. Przypomniałem sobie, że Archie siedział obok mnie, a nie z przodu z Jessamine. Pamiętałem, jak nagle zdałem sobie sprawę, że jest moim ochroniarzem, a przednie siedzenie najwyraźniej znajduje się zbyt daleko. To powinno mi uświadomić, że niebezpieczeństwo jest bardzo realne, ale jakimś cudem oddzielały je ode mnie miliony lat świetlnych. Niebezpieczeństwo, które groziło mi osobiście, nie było moim największym zmartwieniem. Zmusiłem Archiego, żeby przez całą noc pilnował przyszłości i zdawał mi bezpośrednie relacje. Interesował mnie każdy, nawet najmniejszy szczegół. Opowiadał mi po kolei, jak Edythe, Carine i Eleanor będą poruszać się po lesie i chociaż nie znałem miejsc, które opisywał, chłonąłem każde słowo. A potem cofał się w czasie i wracał do tej samej opowieści, tylko zmieniały się pewne elementy, podjęta bowiem przez kogoś decyzja przeobrażała przyszłość. Zmiany następowały co chwilę, jedna po drugiej, w końcu trudno mi było za nimi nadążyć, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Dopóki przyszłość nie stawiała Joss na drodze Edythe, byłem w stanie oddychać. Czasami prosiłem go też, by sprawdził przyszłość Ernesta, który razem z Royalem jechał moim samochodem na wschód. Oznaczało to, że rudy wampir nadal jest na ich tropie. Jednak zajrzenie w przyszłość Charliego sprawiało mu znacznie większe problemy. – Z ludźmi jest trudniej niż z wampirami – wyjaśnił. Uświadomiłem sobie wtedy, że Edythe też mi to mówiła. Wydawało się, że lata temu, choć tak naprawdę od tamtej rozmowy upłynęło zaledwie kilka dni. Przypomniałem sobie słońce wschodzące nad jakąś górą w Kalifornii. Raziło mnie boleśnie w oczy, ale starałem się ich nie zamykać, wtedy bowiem nieznośnie realistyczne obrazy przesuwały się jeden za drugim niczym w fotoplastykonie. Już wolałem szczypiące oczy niż ponowne przyglądanie się tym scenom. Załamany Charlie... obnażone zęby Edythe... wściekły Royal... czerwone oczy wpatrującej się we mnie tropicielki, martwe

spojrzenie Edythe, gdy się ode mnie odwracała... Nie zamykałem oczu nawet wtedy, kiedy słońce przesunęło się wyżej na niebie. Pamiętałem, że moja głowa wydawała mi się taka ciężka i lekka zarazem, gdy zostawiliśmy za sobą przełęcz, a znajdujące się za nami słońce odbijało się w dachówkach domów mojego rodzinnego miasta. Wyprany z wszelkich uczuć, nie zdziwiłem się nawet, że w jedną dobę pokonaliśmy trzydniową trasę. Wpatrywałem się tępo w rozciągającą się przede mną panoramę miasta, uświadamiając sobie, że przecież powinna coś dla mnie znaczyć. Karłowate krzewy kreozotowe, palmy, pola golfowe przypominające zielone ameby, turkusowe plamy przydomowych basenów – to wszystko powinno wyglądać znajomo. Powinienem czuć się jak w domu. Szosę przecinały co jakiś czas cienie latarni ulicznych – konkretniejsze niż w moich wspomnieniach. Tak mało ciemności. W takim cieniu nic i nikt nie mógłby się ukryć. – Którędy na lotnisko, Beau? – zapytała Jessamine. Odezwała się po raz pierwszy, odkąd wsiedliśmy do samochodu. – Trzymaj się sto dziesiątki – odpowiedziałem odruchowo. – Zaraz będziemy je mijać. Mój osłabiony brakiem snu mózg działał bardzo powoli. Dopiero po chwili zrozumiałem, co kryje jej pytanie. – Wybieramy się dokądś samolotem? – zapytałem Archiego. – Nie, ale lepiej być blisko, tak na wszelki wypadek. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętałem, było okrążanie lotniska – okrążanie, nie minięcie. To wtedy musiałem w końcu zasnąć. Chociaż teraz, gdy sobie to wszystko próbuję przypomnieć, jak przez mgłę widzę jeszcze wysiadanie z samochodu. Słońce znikało właśnie za horyzontem. Szedłem, powłócząc nogami, obejmując jednym ramieniem Archiego. Powietrze nareszcie było ciepłe i suche... Nie miałem pojęcia, jak znalazłem się w tym pokoju. Zerknąłem na zegar na szafce nocnej. Podświetlane czerwienią cyfry głosiły światu, że dopiero co wybiła trzecia, ale czy w dzień, czy w nocy – tego nie potrafiłem powiedzieć. Grube zasłony okienne nie przepuszczały światła słonecznego, w pokoju paliły się za to liczne lampy. Zesztywniały podniosłem się z łóżka i dowlokłem do okna. Odsunąłem zasłony. Było ciemno. A więc trzecia nad ranem. Okno wychodziło na opustoszały fragment autostrady oraz nowo wybudowany wielopoziomowy parking lotniska. Poczułem się odrobinę – naprawdę odrobinę – raźniej, wiedząc, gdzie dokładnie się znajduję i która jest godzina. Przeniosłem wzrok na swoje nogi. Nadal miałem na sobie koszulę i przykrótkie spodnie Ernesta. Rozejrzałem się po pokoju. Na niskiej komódce stała moja torba turystyczna. Ucieszyłem się na jej widok. Nagle ktoś zapukał cicho do drzwi, a serce podskoczyło mi do gardła.

– Mogę? – zapytał Archie. Wziąłem głęboki wdech. – Pewnie. Wszedł do pokoju i przyjrzał mi się uważnie. – Przydałoby ci się jeszcze trochę snu – stwierdził. W odpowiedzi tylko pokręciłem głową. Podbiegł bezszelestnie do okna i starannie zasunął zasłony. – Nie wolno nam wychodzić na zewnątrz – powiedział. – Jasne – wychrypiałem. – Chce ci się pić? Wzruszyłem ramionami. – Nie, dzięki. A wam? Uśmiechnął się. – Damy sobie radę. Zamówiłem dla ciebie coś do jedzenia, czeka w drugim pokoju. Edythe przypomniała mi, że musisz jeść znacznie częściej od nas. Z miejsca się ożywiłem. – Dzwoniła? – Nie, mówiła mi to wcześniej. – Opadłem jak przekłuty balon. – Dała mi mnóstwo instrukcji. Chodź, zjesz coś. Obok sypialni znajdował się salon. Z telewizora dobiegał cichy szum głosów. Jessamine siedziała przy biurku w rogu pokoju i bez cienia zainteresowania w oczach oglądała wiadomości. Archie podszedł do niej i pogłaskał ją po miodowych włosach. – Co słychać? – zapytał. – Ernest i Royal wrócili do Forks. Rudy zaprzestał pogoni. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale Archie mnie ubiegł. – Pilnują twojego ojca. Rudy nie ma szans. – Co on robi? – Szwenda się po mieście, z tego, co się domyślam, szuka ciebie. Był nawet w szkole. Oczy mało nie wyszły mi z orbit. – Czy zrobił komuś krzywdę? Archie pokręcił przecząco głową. – Są skupieni na polowaniu na ciebie. – Edythe? – Jest sfrustrowana. Trafiła na ślad tropicielki, ale ta już ruszyła w drogę. Biegnie na północ, gonią ją. Stałem na środku pokoju, niepewny, co mam zrobić. Edythe goniła Joss. Pewnie towarzyszyły jej Carine i Eleanor, ale Edythe była najszybsza... – Zjedz coś, Beau. Edythe robi się niezwykle trudna, kiedy uważa, że wydane przez nią instrukcje nie są wykonywane co do joty.

Na ławie stała taca i dwa talerze przykryte srebrnymi pokrywkami. Nie byłem w stanie o niczym myśleć, usiadłem na podłodze obok stolika i zdjąłem pierwszą z brzegu pokrywkę. Nawet nie spojrzałem na jedzenie, chwyciłem coś i zacząłem jeść. Pewnie byłem głodny. Podczas jazdy ani razu nie zatrzymywaliśmy się, żeby coś przekąsić. Jessamine i Archie siedzieli nieruchomo i milczeli. Wbiłem wzrok w ekran telewizora, ale nie rozumiałem treści zmieniających się obrazów. Czy to były wiadomości? Telezakupy? Nie byłem pewien. Jadłem tak długo, aż talerze były puste, jednak w ogóle nie czułem smaku. Kiedy już nie zostało nic do jedzenia, zacząłem wpatrywać się w ścianę. Przed oczami widziałem Edythe w lesie, szybszą niż gepard, szybszą niż pocisk. Było oczywiste, że to ona pierwsza dogoni tropicielkę. W głowie słyszałem słowa Lauren: „Nic nie powstrzyma Joss, kiedy już zacznie tropić. Pokona każdego”. Jessamine poderwała się z miejsca i podeszła do mnie. Jeszcze nigdy nie stała tak blisko. – Nie masz się o co martwić, Beau. Nic ci tu nie grozi – powiedziała kojącym głosem. – Wiem. – Więc czego się boisz? – zapytała zdezorientowana. Wyczuwała mój lęk, ale nie wiedziała, co jest jego przyczyną. – Słyszałaś, co powiedziała Lauren. Joss pokona każdego. A jeśli coś pójdzie nie tak, jeśli się przypadkiem rozdzielą? Jeśli któremuś z nich coś się stanie – Carine, Eleanor... Edythe...? – Głos mi się załamał. – A jeśli ten dziki rudzielec zaatakuje Ernesta? Jak miałbym żyć ze świadomością, że to wszystko przeze mnie? Żadne z was nie powinno ryzykować życia z mojego... – Przestań, Beau – przerwała mi Jessamine. Słowa wypływały jej z ust tak szybko, że trudno ją było zrozumieć. – Martwisz się nie tym, co trzeba. Uwierz mi, żadnemu z n a s nic nie grozi. Dużo ostatnio przeszedłeś, nie zadręczaj się bez potrzeby. Posłuchaj mnie! – zakomenderowała, kiedy odwróciłem wzrok. – Nasza rodzina jest silna. To ciebie boimy się stracić. – Po co sobie mną... Tym razem to Archie wszedł mi w słowo, obejmując przy tym Jessamine. – Edythe jest samotna prawie od stu lat. Teraz pojawiłeś się ty. Tylko my, którzy znamy ją od tylu lat, widzimy, jak wielka zaszła w niej zmiana. Czy sądzisz, że któreś z nas byłoby zdolne spojrzeć jej w oczy przez następnych sto lat, gdyby ciebie straciła? Moje poczucie winy zaczęło słabnąć. I chociaż spokój, który mnie ogarnął, wydawał się całkowicie naturalny, wiedziałem dobrze, jakie jest jego źródło. – Ale wiesz, i tak bym cię chronił – dodał Archie. – Nawet gdyby Edythe mnie o to nie poprosiła. – Dlaczego? Zaśmiał się.

– Trudno to wyjaśnić tak, żebym nie wyszedł na schizofrenika... Czas nie znaczy dla mnie tego samego, co dla ciebie, dla Jess, czy kogokolwiek innego. – Jessamine uśmiechnęła się i uszczypnęła go w ucho. – Dlatego pewnie nie znajdziesz w tym logiki. Ale czuję się tak, jakbyśmy się przyjaźnili od bardzo dawna, Beau. Pierwsza sekunda, w której stałeś się częścią życia Edythe, była dla mnie jak sto wspólnie spędzonych godzin. Razem śmialiśmy się z przesadnych reakcji mojej siostry, razem wykurzaliśmy Royala z domu, przez całą noc razem rozmawialiśmy z Carine... Popatrzyłem na niego zaskoczony. Wzruszył ramionami. – Tak właśnie postrzegam świat. – Jesteśmy przyjaciółmi? – Nawet nie kryłem zdumienia. – Najlepszymi – zapewnił mnie. – Kiedyś. Czy to nie miłe, że moja ulubiona siostra zakochała się w moim najlepszym przyjacielu? Chyba jestem jej dłużnikiem. – Hmm. – Tylko tyle byłem w stanie powiedzieć. Archie zaśmiał się. Jessamine przewróciła oczami. – Dzięki – zwróciła się do niego. – Dopiero co go uspokoiłam. – Nie, wszystko w porządku – zapewniłem. Być może Archie kłamał, żebym poczuł się lepiej, ale tak czy inaczej, to zadziałało. Miło, jeśli rzeczywiście chciał mi pomóc, a nie robił tego tylko dla Edythe. – Co teraz? – zapytałem. – Teraz czekamy, aż coś się zmieni. To był bardzo długi dzień. Nie ruszaliśmy się z pokoju. Archie zadzwonił do recepcji z prośbą, by nie niepokojono nas sprzątaniem. Okna pozostały zasłonięte, a telewizor włączony, choć tak naprawdę nikt niczego nie oglądał. W równych odstępach czasu dostarczano mi zamówione przez telefon jedzenie. Zabawne, że nagle zacząłem czuć się tak swobodnie w towarzystwie Archiego. Zupełnie jakby ta wypowiedziana na głos wizja naszej przyjaźni urzeczywistniła łączące nas relacje. Usiadł na krześle obok mojej sofy i odpowiadał na wszystkie pytania, których wcześniej bałem się mu zadać. Czasami odpowiadał, zanim jeszcze zdążyłem je wypowiedzieć. Było to nieco dziwne, ale uznałem, że wszyscy tak się muszą czuć w obecności Edythe. – Tak – odparł, kiedy go o to zapytałem. – To dokładnie tak samo. Edythe bardzo się stara nie być w związku z tym zbyt niemiła. Opowiedział mi też o tym, jak się obudził. – Pamiętałem tylko jedną rzecz, ale nie jestem nawet pewien, czy to było wspomnienie. Wydawało mi się, że pamiętam, jak ktoś woła mnie po imieniu – Archie. Ale może to było coś, co się jeszcze nie wydarzyło – może widziałem, że kiedyś ktoś tak mnie nazwie. – Uśmiechnął się na widok mojej miny. – Wiem, to trochę jak błędne koło, prawda?

– A włosy? – Przejechał dłonią po czaszce. Króciutka szczecina wystarczyła, by poznać, że miałyby kolor ciemnobrązowy, prawie czarny – jak jego brwi. – To był dość ekstremalny wygląd jak na 1920 rok. Na szczęście to jeszcze nie te czasy, żebym mógł być skinheadem. Podejrzewam chorobę albo niewłaściwe postępowanie. – Niewłaściwe postępowanie? Wzruszył ramionami. – Może siedziałem w więzieniu. – Przecież byłeś wtedy niewiele starszy ode mnie. Splótł starannie palce. – Lubię sobie myśleć, że jeśli rzeczywiście byłem kryminalistą, to genialnym i niezwykle uzdolnionym. Jessamine – nadal siedząca przy biurku i milcząca przez większość czasu – wybuchnęła śmiechem wraz ze mną. – Nie były wcale tak niejasne, jakby się mogło wydawać – odparł, gdy zapytałem go o jego pierwsze wizje. – Wydawały mi się zupełnie normalne – zdawałem sobie sprawę, że to, co widzę, jeszcze się nie zdarzyło. Być może jeszcze przed przemianą miałem podobny dar. A może po prostu szybko się zaadaptowałem do nowych okoliczności. – Uśmiechnął się, bo już wiedział, jakie będzie następne pytanie. – Jess. To ją zobaczyłem w pierwszej wizji. – A potem: – Nie, osobiście spotkałem ją dużo później. Coś w tonie jego głosu przykuło moją uwagę. – Ile później? – Dwadzieścia osiem lat. – Dwadzieścia osiem...? Musiałeś czekać dwadzieścia osiem l a t? A nie mogłeś...? Pokiwał głową. – Mogłem znaleźć ją wcześniej. Wiedziałem, gdzie jest. Ale nie była jeszcze gotowa na nasze spotkanie. Gdybym pojawił się zbyt wcześnie, zabiłaby mnie. Zaparło mi dech i popatrzyłem na Jess szeroko otwartymi oczami. Uniosła brwi, więc odwróciłem wzrok ku Archiemu. Zaśmiał się. – Ale Edythe mówiła, że tylko ty potrafiłeś się jej postawić... Jessamine syknęła, jednak nie z wściekłości, raczej z rozdrażnienia. Zerknąłem w jej stronę i zobaczyłem, że przewraca oczami. – Tego się nigdy nie dowiemy – powiedział Archie. – Czy Jess rzeczywiście próbowała zabić Edythe, czy tylko się z nią droczyła... Jess miała spore doświadczenie. Ale wizje tego, co będzie, to nie jedyna moja siła w starciu z Edythe – Jess nauczyła mnie walczyć. Lauren, Victor i Joss patrzyli tylko na Eleanor – owszem, trzeba przyznać, że prezentuje się wyjątkowo spektakularnie, ale gdyby doszło do walki, Eleanor nie sprawiłaby im większego problemu. Gdyby tylko przyjrzeli się bliżej mojej małej – w tym momencie posłał jej całusa – zapomnieliby od razu o naszej siłaczce.

Przypomniałem sobie moment, w którym zobaczyłem Jessamine po raz pierwszy. Siedziała razem z rodzeństwem w stołówce i wydawała się tak samo piękna jak oni, jednak było w niej coś niepokojącego. Jeszcze zanim byłem w stanie przełożyć to na słowa, wyczuwałem intuicyjnie, że w Jessamine tkwi coś, co pasowało do opisu Archiego. Spojrzałem na niego. – Możesz ją zapytać – odparł. – Ale i tak ci nie powie. – Chce poznać moją historię? – domyśliła się. Zaśmiała się krótko, ale był to ponury śmiech. – Wierz mi, Beau. Nie jesteś na to gotowy. I chociaż nadal zżerała mnie ciekawość, uwierzyłem jej. – Mówiłeś, że z ludźmi jest trudniej... a jednak mnie widzisz całkiem dobrze – zauważyłem. – Zwracam na ciebie uwagę, a do tego jesteś blisko. Poza tym przewidywanie tego, co nastąpi za dwie sekundy, jest łatwiejsze niż prognozowanie pogody. Dłuższy odstęp czasowy byłby już problematyczny. Nawet godzina znacznie utrudnia sprawę. Archie cały czas meldował, co się dzieje u pozostałych – czyli głównie nic. Joss skutecznie uciekała. Z powodzeniem stosowała różne sztuczki. Na przykład to, że nie można wyczuć zapachu w wodzie. Kilka razy trop Joss poprowadził pogoń z powrotem do Forks, po czym wiódł w zupełnie przeciwnym kierunku. Dwukrotnie Archie dzwonił do Carine z instrukcjami – raz chodziło o kierunek, w którym Joss zeskoczyła z klifu, a drugi raz o miejsce na drugim brzegu rzeki, gdzie mogą złapać jej trop. Z tego, co opisywał, wywnioskowałem, że nie widzi tropicielki, ale Edythe i Carine. Domyśliłem się, że jego wizje są najczytelniejsze tam, gdzie w grę wchodzi jego rodzina. Chciałem poprosić o telefon, jednak wiedziałem, że nie ma na to czasu. Nie mogłem usłyszeć głosu Edythe, była zajęta polowaniem. Wiedziałem również, że powinienem trzymać kciuki, aby Edythe i pozostali odnieśli sukces w łowach, ale czułem ulgę tylko wtedy, gdy rosła odległość między nimi a tropicielką. Nie zamierzałem narzekać, nawet gdybym miał spędzić wieczność w tym hotelu. Wszystko, byle tylko Edythe była bezpieczna. Istniało jeszcze jedno pytanie, które pragnąłem zadać bardziej niż inne, mimo to się zawahałem. Może gdyby nie obecność Jessamine już dawno bym to zrobił. W jej towarzystwie nie czułem się tak swobodnie jak przy Archiem. Pewnie dlatego, że świadomie nie wprowadzała takiej atmosfery. Podczas posiłku – być może był to obiad – zastanawiałem się, jak sformułować pytanie, i nagle mój wzrok padł na twarz Archiego. Po jego minie poznałem, że dobrze wie, o co chcę go zapytać, ale w przeciwieństwie do dziesiątek moich poprzednich pytań na to jedno nie zamierza mi odpowiadać. Zmrużyłem oczy. – Czy to też znalazło się na liście instrukcji, które dała ci Edythe? – zapytałem posępnie.

Wydało mi się, że słyszę ciche westchnienie Jessamine. Słuchanie tylko jednej części rozmowy musiało być frustrujące. Ale w końcu powinna być do tego przyzwyczajona. Mógłbym się założyć, że Edythe i Archie nie muszą w ogóle odzywać się głośno podczas rozmowy. – Była taka sugestia – odparł. Pomyślałem o ich kłótni w jeepie. Czy to o to się wtedy posprzeczali? – Rozumiem, że nasza przyszła przyjaźń to za mało, abyś zrobił dla mnie wyjątek? Skrzywił się. – Edythe to moja siostra. – Nawet jeśli się z nią nie zgadzasz w tej kwestii? Przez chwilę wpatrywaliśmy się w siebie w milczeniu. – To właśnie zobaczyłeś! – uświadomiłem sobie i otworzyłem szeroko oczy. – I dlatego ona się zdenerwowała. Już to zobaczyłeś, prawda? – To była tylko jedna wersja twojej przyszłości wśród wielu innych. Widziałem też, że umierasz – przypomniał mi. – Ale widziałeś. A więc jest taka możliwość. Wzruszył ramionami, – Nie sądzisz, że mam prawo wiedzieć? Nawet jeśli prawdopodobieństwo jest minimalne? Patrzył na mnie i zastanawiał się, ile może mi zdradzić. – Tak – odparł w końcu. – Masz prawo wiedzieć. Czekałem cierpliwie. – Nie wiesz, do czego zdolna jest Edythe, kiedy ktoś pokrzyżuje jej szyki – ostrzegł mnie. – Nic jej do tego. To sprawa między nami. Proszę cię, Archie, jako twój przyjaciel. Zawahał się, ale podjął wreszcie decyzję. – Powiem ci, ale musisz zdawać sobie sprawę, że będzie to czysta teoria. Nie pamiętam, co mi się przytrafiło, nigdy też nikomu tego nie robiłem i nie byłem tego świadkiem. – To jak zostaje się wampirem? – Tylko o to chodziło? – mruknęła Jessamine gdzieś z tyłu. Już zapomniałem, że się przysłuchuje. Czekałem. – Natura wyposażyła nas, jako drapieżników, w cały arsenał. Jest tego zdecydowanie więcej, niż potrzebujemy do polowania na tak łatwy łup, jakim jest człowiek: siła, szybkość, wyczulone zmysły, nie wspominając o dodatkowych talentach, jak w wypadku Edythe, Jessamine czy moim. Na dodatek, niczym mięsożerne kwiaty, przyciągamy nasze ofiary atrakcyjnym wyglądem. Ujrzałem w myślach tamtą scenę na polanie, kiedy Edythe zademonstrowała mi ów arsenał. Archie uśmiechnął się szeroko, aż błysnęły jego białe zęby.

– Posiadamy jeszcze jedną, całkiem zbędną broń. To jad. Nie zabija, jedynie unieruchamia. Rozchodzi się po krwiobiegu powoli, a ukąszona ofiara jest zbyt obolała, by uciec. Co jest zupełnie zbyteczne, jak już wspomniałem. Ofiara i tak już nam nie ucieknie. Chyba że sami tego chcemy. – Carine – powiedziałem cicho. – Luki w opowieści Edythe zaczynały się powoli wypełniać. – Więc jeśli zostawi się kogoś z jadem we krwi... – Przemiana trwa kilka dni, zależnie od tego, ile jadu i jak daleko od serca dostało się do krwiobiegu – twórca Carine ugryzł ją w rękę, celowo, żeby pogorszyć sprawę. Tak długo, jak serce bije, trucizna się rozprzestrzenia, zmieniając kolejne fragmenty ciała i wspomagając gojenie ran. Wreszcie, gdy przemiana dobiega końca, serce przestaje bić. Cały ten czas, w każdej sekundzie, ofiara nie marzy o niczym prócz śmierci. Wzdrygnąłem się. – Rzeczywiście, nic w tym przyjemnego. – Edythe wspominała, że to bardzo trudne... ale to, co opisałeś, brzmi dość prosto. – W pewnym sensie jesteśmy podobni do rekinów. Kiedy już posmakujemy krwi, ba, kiedy poczujemy sam jej zapach, niezmiernie trudno powstrzymać się nam od ugaszenia pragnienia. Czasami to wręcz niemożliwe. Ugryzienie, smak krwi – to wywołuje obłęd. Obu stronom jest trudno – jedna walczy z nieposkromionym apetytem, druga cierpi katusze. – Wydaje się, że powinno się pamiętać coś takiego – zauważyłem. – Dla wszystkich, których znam, ból przemiany to najlepiej zapamiętane wydarzenie z całego ludzkiego życia. Nie mam pojęcia, dlaczego jestem inny. Archie tkwił w bezruchu i wpatrywał się w jakiś punkt. Zacząłem się zastanawiać, jak się czuje ktoś, kto nie wie, kim jest. Kiedy patrzy w lustro i nie poznaje znajdującego się w nim odbicia. Trudno było mi uwierzyć, że Archie mógłby być kryminalistą. Wyczuwało się w nim jakieś wrodzone dobro. Royal wydawał się przystojniakiem, na którego gapiły się wszystkie dziewczyny, ale w twarzy Archiego rozpoznawałem coś lepszego niż perfekcyjne rysy. To była absolutna czystość. – Odmienność ma swoje zalety – odezwał się nagle. – Nie pamiętam nikogo z mojej przeszłości, a więc ominęło mnie to cierpienie. – Spojrzał na mnie i zmrużył lekko oczy. – Carine, Edythe, Ernest – wszyscy stracili kogoś, kogo kochali, zanim jeszcze przeszli przemianę. Czuli rozpacz, żałobę, ale nie było w nich żalu. Ból fizyczny to względnie krótkie cierpienie, Beau. Istnieją znacznie powolniejsze katusze... Royal miał rodziców, którzy go kochali i za których był odpowiedzialny. Dwie małe siostrzyczki, które uwielbiał. Po przemianie już nigdy ich nie zobaczył. A do tego wszystkich przeżył. To długotrwały, dojmujący ból. Zastanawiałem się, czy chce tym samym wywołać we mnie współczucie dla Royala – żebym go lepiej zrozumiał, nawet jeśli mnie nienawidził. Hmm... jeśli tak, udało mu się.

Pokręcił głową, jakby wiedział, że jeszcze nie dotarła do mnie prawda. – To jest część całego procesu. Ja tego nie doświadczyłem, nie potrafię ci powiedzieć, jak to jest. Ale tak to wygląda. I wtedy zrozumiałem. Znów znieruchomiał. Podłożyłem sobie rękę pod głowę i wbiłem wzrok w sufit. A jeśli... jeśli kiedyś Edythe chciałaby, żebym... co to będzie oznaczało dla mojej mamy? Dla Charliego? Musiałem przemyśleć tyle rzeczy. Zwłaszcza takich, o których nie wiedziałem, co myśleć. Jedno było oczywiste. Z jakiejś przyczyny Edythe nie chciała, żebym nad tym deliberował. Dlaczego? Żołądek zwijał mi się w bolesny supeł, kiedy próbowałem odpowiedzieć sobie na to pytanie. Nagle Archie zerwał się na równe nogi. Spojrzałem na niego, przestraszony gwałtownym ruchem i jeszcze bardziej się przeraziłem na widok jego miny. Była zupełnie pozbawiona wyrazu – pustka w oczach i rozchylone usta. Od razu pojawiła się Jessamine i delikatnie popchnęła go na krzesło. – Co zobaczyłeś? – zapytała cichym, łagodnym głosem. – Coś się zmieniło – odparł Archie jeszcze ciszej niż ona. Przysunąłem się do nich. – Co takiego? – Widzę pomieszczenie. To długa sala. Widzę długą salę. Drewniana podłoga, wszędzie lustra. Tropicielka jest w środku, czeka. Przez lustra biegnie złoty pasek. – Gdzie jest ta sala? – Nie wiem. Czegoś brakuje... Kolejna decyzja nie została jeszcze podjęta. – Kiedy to się wydarzy? – Wkrótce. Będzie tam dziś, może jutro. To zależy. Na coś czeka. Teraz jeszcze nie wie. – Co robi teraz? – Głos Jessamine brzmiał spokojnie, rzeczowo. – Ogląda telewizję... Nie, ogląda coś na wideo. W jakimś innym miejscu, gdzie jest ciemno. – Rozpoznajesz to miejsce? – Nie, jest za ciemno. – A w tej sali z lustrami, co tam jeszcze jest? – Tylko lustra i złoty pasek. Biegnie po wszystkich ścianach. I jeszcze czarny stolik z wielką wieżą stereo i telewizor. Ona dotyka odtwarzacza, ale nie ogląda tak, jak w tym zaciemnionym pokoju. To sala, w której czeka. – Jego wyraz twarzy zmienił się, przeniósł wzrok na Jessamine. – Nic więcej? Pokręcił przecząco głową. Znieruchomieli wpatrzeni w siebie.

– Co to wszystko znaczy? – zapytałem. Nie odpowiedzieli od razu, ale w końcu Jessamine odwróciła głowę. – Oznacza to, że tropicielka zmieniła plany. Podjęła decyzję, która zaprowadzi ją do sali z lustrami i do zaciemnionego pokoju. – Ale nie wiemy, gdzie one są? – Nie. – Wiemy jedno – wtrącił Archie ponuro. – Nie będzie dłużej uciekała przed nagonką w górach na północy. Wymknie się im. Podniósł telefon w tej samej chwili, w której on zawibrował. – Carine – odezwał się. – Tak – powiedział do aparatu, zerkając na mnie. Słuchał przez dłuższą chwilę, po czym odparł: – Przed chwilą ją widziałem. – Opisał swoją wizję. – Niezależnie od tego, co skłoniło ją do lotu... prędzej czy później trafi do tych pomieszczeń. – Umilkł. – Tak. – Beau? – zwrócił się do mnie, podając mi komórkę. Wyrwałem mu ją z dłoni. – Halo? – Beau – usłyszałem szept Edythe. – Och, Edythe. Gdzie jesteś? – Pod Vancouver. Wymknęła się nam, wybacz. Musiała coś wyczuć – trzyma się na tyle daleko, żebym nie mogła czytać w jej myślach. Wszystko wskazuje na to, że ukradła niewielki samolot. Sądzimy, że wróci do Forks wznowić poszukiwania. Za moimi plecami Archie zdawał relację Jessamine. – Wiem. Archie widział, że uciekła. – Tylko się nie zamartwiaj. Nie ma szans wpaść na twój trop. Siedź spokojnie w ukryciu, dopóki jej nie namierzymy. Archie niebawem znów coś zobaczy. – Nic mi nie będzie. Czy Ernest pilnuje Charliego? – Tak. Wrócił Victor. Poszedł do waszego domu, ale Charlie był akurat w pracy. Nie przejmuj się, nawet się do niego nie zbliżył. Z Ernestem i Royalem pod bokiem twojemu ojcu nic nie grozi. Nie wiedzieć czemu obecność Royala nie była dla mnie gwarancją bezpieczeństwa. – Jak sądzisz, co Victor knuje? – Najprawdopodobniej próbuje złapać trop. W nocy obszedł całe miasteczko. Royal go śledził – był na lotnisku w Port Angeles, sprawdził drogi wylotowe, szkołę... Stara się, jak może, ale wierz mi, nic nie znajdzie. – Czy na pewno Charlie jest bezpieczny? – Ernest nie spuszcza go z oka, no i my niedługo wrócimy. Jeśli tropicielka pojawi się w Forks, na pewno ją dopadniemy. Przełknąłem ciężko ślinę.

– Uważaj na siebie. Trzymaj się Carine i Eleanor. – Wiem, co robię. – Tęsknię za tobą – wyszeptałem. – Wiem, Beau, i dobrze rozumiem, co czujesz. Mam wrażenie, że wyjeżdżając, zabrałeś ze sobą połowę mnie. – To przyjedź po nią. – Przyjadę, gdy tylko będę mogła. Ale najpierw muszę zadbać o twoje bezpieczeństwo. – Kocham cię. – Czy wierzysz, że mimo wszystkich tych rzeczy, na które cię naraziłam, też cię kocham? – Jasne, że wierzę. – Wkrótce się zobaczymy. – Będę na ciebie czekał. Gdy tylko się rozłączyła, zalała mnie nagła fala wielkiego przygnębienia. Jessamine podniosła gwałtownie wzrok i uczucie to się rozmyło. A potem wróciła do obserwowania Archiego, który pochylony nad stołem szkicował coś na kartce papieru z hotelowej papeterii. Podszedłem bliżej i zajrzałem mu przez ramię. Rysował salę ze swojej wizji. Było to długie prostokątne pomieszczenie z kwadratową wnęką z tyłu. Archie narysował linie, żeby pokazać sposób ułożenia drewnianych desek na podłodze. Wszechobecne lustra co kawałek poprzecinane były pionowymi liniami wyznaczającymi koniec danej tafli. Nie sądziłem, że zajmują całe ściany. Wzdłuż wszystkich ścian na wysokości metra ciągnął się długi pas. Zdaniem Archiego – złoty. – To studio taneczne – powiedziałem, nagle rozpoznając znajome kształty. Rzucili mi zaskoczone spojrzenia. – Znasz je? – Jessamine była spokojna, ale w jej głosie pojawiła się dziwna nuta. Archie wrócił do szkicowania. Z tyłu pomieszczenia dorysował wyjście ewakuacyjne – dokładnie w miejscu, w którym się tego spodziewałem, a z przodu po prawej wieżę stereo i telewizor na niskim stoliku. – Przypomina miejsce, w którym moja mama uczyła kiedyś tańca – ale nie za długo. Miało taki sam kształt. – Dotknąłem palcem kwadratowej wnęki. – Tam znajdowały się toalety, wchodziło się do nich przez inną salę. Ale wieża stała po lewej stronie i nie była taka nowoczesna. No i nie mieli telewizora. W poczekalni było duże okno wychodzące na tę salę – to, co narysowałeś, wygląda jak widok sali z perspektywy tego okna. Archie i Jessamine przyglądali mi się podejrzliwie. – Jesteś pewien, że to to samo miejsce? – zapytała dziewczyna z nienaturalnym spokojem. – Nie, nie na sto procent. Przypuszczam, że wszystkie sale taneczne są do siebie podobne – lustra, poręcz, no wiecie. – Pochyliłem się nad sofą i przesunąłem palcem wzdłuż poręczy przy lustrach. – Po prostu kształt tego pomieszczenia wygląda znajomo. – Czy masz jakiś powód, żeby tam bywać? – odezwał się Archie.

– Nie, skąd. Nie zaglądałem tam od czasu, kiedy moja mama zrezygnowała z udzielania lekcji – to już pewnie z dziesięć lat. – Więc ta szkoła tańca nie ma teraz z tobą nic wspólnego? – Archie drążył temat. – Nie. Przypuszczam, że nawet właściciel zdążył się już zmienić. To pewnie zupełnie inna szkoła. – A ta szkoła twojej mamy, gdzie się mieściła? – zapytała Jessamine, niby to od niechcenia. – Koło naszego domu, tuż za rogiem. To dlatego podjęła tam pracę – żebym mógł przychodzić do niej po drodze ze szkoły... – Przerwałem, widząc, że patrzą po sobie porozumiewawczo. – Czyli tu, w Phoenix? – Jessamine nadal wydawała się prowadzić zwyczajną rozmowę. – Tak – wyszeptałem. – Na rogu ulic Pięćdziesiątej Ósmej i Cactus. Wpatrywaliśmy się w szkic sali w milczeniu. – Archie, czy nikt nas nie namierzy, jeśli użyję twojej komórki? – Nie – zapewnił mnie. – Będą najwyżej wiedzieli, że jest z Waszyngtonu. – To zadzwonię do mamy. – Jest na Florydzie, prawda? Tam nic jej nie grozi. – Tam nie, ale zamierza wkrótce wrócić do Arizony. Lepiej, żeby nie była w domu, kiedy... kiedy... – Głos mi się załamał. Myślałem o tym, że Victor przeszukał dom Charliego oraz szkołę w Forks, gdzie trzymano moje dokumenty. – Znasz jej numer na Florydzie? – Nie, nie ma stałego, ale w domu jest sekretarka automatyczna, którą można obsługiwać przez komórkę. Mama teoretycznie odsłuchuje regularnie nagrane na niej wiadomości. – Jess? – zapytał. Zamyśliła się. – Chyba nic złego się nie stanie. Nie mów tylko, gdzie jesteś, ale to oczywiste. Pokiwałem głową, wyciągnąłem rękę po telefon i wystukałem tak dobrze znany numer. Automat włączył się po czterech sygnałach. Charakterystycznym dla siebie, energicznym głosem mama poprosiła o pozostawienie nagrania. – Mamo, to ja. Słuchaj, musisz coś dla mnie zrobić. To ważne. Zadzwoń do mnie, gdy tylko odsłuchasz tę wiadomość. Podaję numer. – Archie napisał go dla mnie szybko pod rysunkiem. Powtórzyłem ciąg cyfr dwukrotnie. – Proszę, nie wychodź nigdzie, zanim się ze mną nie skontaktujesz. Nie przejmuj się, nic mi nie jest, muszę tylko z tobą pilnie porozmawiać. Możesz dzwonić choćby w środku nocy. Kocham cię, mamo. Pa. – Zamknąłem oczy, modląc się z całej siły o to, by za sprawą jakiegoś nieprzewidzianego splotu wypadków mama nie wróciła do domu przed odsłuchaniem mojej wiadomości. Wróciliśmy do czekania. Przyszła mi do głowy myśl, że mógłbym zadzwonić i do Charliego, ale nie byłem pewien,

co miałbym mu powiedzieć. Skoncentrowałem się na oglądaniu wiadomości telewizyjnych – byłem zwłaszcza ciekaw tego, co słychać na Florydzie. Mogli wspomnieć coś o przyjęciu Philipa do drużyny, nasłuchiwałem, czy nie ma gdzieś jakiegoś huraganu, strajku bądź ataku terrorystycznego – czegokolwiek, co mogłoby przyspieszyć ich powrót. Doszedłem do wniosku, że nieśmiertelność daje nieskończone pokłady cierpliwości. Najwyraźniej ani Jessamine, ani Archie nie czuli potrzeby robienia czegokolwiek. Archie przez pewien czas szkicował zarys drugiego pomieszczenia ze swojej wizji, wszystko to, co zdołał dostrzec w bladym świetle włączonego telewizora, a gdy skończył, wbił po prostu wzrok w ścianę. Także Jessamine nie wykazywała chęci, by zacząć chodzić w tę i we w tę po pokoju, wyglądać za zasłony albo uderzać pięścią w ścianę – tak, jak ja tego pragnąłem. Zasnąłem na kanapie, czekając, aż zadzwoni telefon.

21 Telefon Obudziłem się, czując, że jest o wiele za wcześnie. Najwyraźniej przestawiałem się stopniowo na nocny tryb życia. Telewizor był włączony – jedyne źródło światła w pokoju – ale dźwięk został wyciszony. Według zegara minęła niedawno druga nad ranem. Słyszałem ciche głosy dwóch rozmawiających zbyt szybko osób i domyśliłem się, że to one mnie obudziły. Przez chwilę leżałem na sofie i czekałem, aż wzrok i słuch przyzwyczają się do pobudki. A potem dotarło do mnie, że rozmawiają tak głośno, jakby chcieli mnie obudzić, i szybko usiadłem. Archie pochylał się nad biurkiem, Jessamine stała obok i trzymała rękę na jego plecach. Znów coś rysował. Wstałem i do nich podszedłem. Nie podnieśli głów, zbytnio pochłonięci rysunkiem. Stanąłem z drugiej strony Archiego. – Miał kolejną wizję – odezwałem się cicho. – Tak. Coś kazało tropicielce wrócić do pokoju z wideo, ale teraz jest tam jasno. Przyglądałem się, jak Archie rysuje kwadratowy pokój z ciemnymi belkami na niskim stropie. Ściany pokrywała niemodna, odrobinę zbyt ciemna boazeria. Na podłodze leżała ciemna wykładzina w jakiś wzorek. Na południowej ścianie znajdowało się spore okno, naprzeciwko widać było przejście do salonu. Obok niego stał wielki kamienny kominek, z którego można było korzystać z obu pomieszczeń. Z miejsca, z którego Archie przedstawiał pokój, widać było lewy narożnik, a w nim telewizor i odtwarzacz wideo stojące na rachitycznej drewnianej szafce. Przed telewizorem znajdowała się stara sofa narożna, między nią a szafką stała okrągła ława. – A tam jest telefon – szepnąłem, wskazując odpowiednie miejsce. Oboje wbili we mnie wzrok. – To dom mojej mamy – wyjaśniłem. Archie w okamgnieniu dopadł komórki. Nie odrywałem wzroku od jakże dokładnego szkicu znajomego wnętrza. Jessamine przysunęła się do mnie bliżej niż kiedykolwiek i delikatnie przyłożyła dłoń do mojego ramienia. Ledwie czułem jej dotyk, ale widocznie wzmagał jej zdolności, bo mój strach został dziwnie stłumiony, rozproszony. Archie rozmawiał z kimś przez telefon, ale tak cicho i w takim tempie, że do moich uszu dochodził tylko szmer. – Beau? Spojrzałem na niego w odrętwieniu.

– Beau, przyjedzie po ciebie Edythe. Razem z Carine i Eleanor zabiorą cię gdzieś i ukryją. – Edythe przyjeżdża? – Tak, pierwszym wolnym lotem z Seattle. Spotkamy się na lotnisku i zaraz polecicie dalej. – Ale co z moją mamą? Ta tropicielka chce ją złapać! – Mimo bliskości Jessamine czułem wzbierający atak paniki. – Nie ruszymy się stąd tak długo, jak długo będzie grozić jej niebezpieczeństwo. – To nic nie da, Archie! Nie możecie pilnować w nieskończoność wszystkich moich bliskich. Nie widzisz, jaką przyjęła taktykę? To nie mnie stara się wytropić, tylko ludzi, na których mi zależy. W końcu kogoś osaczy, zrobi mu krzywdę. Nie mogę... – Złapiemy ją, Beau. – A co, jeśli to tobie coś się stanie? Myślisz, że dobrze się z tym czuję? Sądzisz, że moi bliscy ograniczają się tylko do mojej ludzkiej rodziny? Archie rzucił Jessamine porozumiewawcze spojrzenie. Ni stąd, ni zowąd, ogarnęła mnie potężna fala senności. Oczy same mi się zamknęły. Świadomy tego, co się dzieje, zmusiłem się do podniesienia powiek i czym prędzej odsunąłem się od Jessamine. – Nie chcę teraz spać – warknąłem. Wróciłem do sypialni i zatrzasnąłem za sobą drzwi. Tym razem Archie zostawił mnie w spokoju, czego właściwie od niego oczekiwałem. Może widział, jak zareaguję. Przez niemal cztery godziny siedziałem na podłodze i wpatrywałem się w ścianę z rękoma zwiniętymi w pięści. Nie miałem pojęcia, jak wyrwać się z tego koszmaru, nie widziałem dla siebie żadnej drogi ucieczki. Było tylko jedno możliwe zakończenie, a jedyną niewiadomą pozostawało to, ile osób zginie przede mną. Została mi już tylko nadzieja, że zobaczę się wkrótce z Edythe. Być może na widok jej twarzy przyjdzie mi do głowy jakieś rozwiązanie. Kiedy byliśmy razem, wszystko zawsze wydawało się prostsze. Gdy zadzwonił telefon, wróciłem do salonu, nieco zawstydzony moim wcześniejszym zachowaniem. Miałem nadzieję, że nikogo nie uraziłem i że zdawali sobie sprawę, jak bardzo jestem im wdzięczny za ich poświęcenie. Archie jak zwykle wyrzucał z siebie słowa z szybkością błyskawicy. Rozejrzałem się, jednak nigdzie nie było widać Jessamine. Zerknąłem na zegar. Było wpół do szóstej. – Właśnie wchodzą na pokład samolotu – poinformował mnie Archie. – Wylądują za piętnaście dziesiąta. Za kilka godzin znowu mieliśmy się zobaczyć. Do tego czasu warto jeszcze było oddychać. – Gdzie jest Jessamine? – Poszła nas wymeldować. – Nie zostaniecie tutaj? – Nie, przenosimy się bliżej domu twojej mamy. Ogarnęły mnie mdłości, ale nie miałem czasu się nad nimi zastanowić, bo telefon znów

zadzwonił. Archie spojrzał na numer i podał mi aparat. Wyrwałem mu go z dłoni. – Mamo? – Beau? Beau? – usłyszałem znajomy głos, znajomy ton, który słyszałem w dzieciństwie tysiące razy, zawsze, gdy znalazłem się zbyt blisko jezdni albo zniknąłem jej z oczu w jakimś zatłoczonym miejscu. To był dźwięk paniki. – Uspokój się, mamo – powiedziałem jak najbardziej kojącym głosem i oddaliłem się od Archiego – w stronę sypialni. Nie byłem pewien, czy pod jego czujnym okiem będę potrafił kłamać dostatecznie przekonująco. – Nic takiego się nie stało. Daj mi minutkę, a wszystko ci wyjaśnię, obiecuję. Zamilkłem zdziwiony tym, że jeszcze mi nie przerwała. – Mamo? – Ani pary z ust, póki ci nie powiem, co mówić. – W słuchawce odezwał się nieznany i zupełnie niespodziewany głos. Należał do kobiety, ale nie do mojej mamy. Był to cichy, przyjemny alt, podobny do tych, które słyszy się w reklamach luksusowych samochodów. Kobieta mówiła bardzo szybko. – Rób, co ci każę, a twojej matce włos z głowy nie spadnie. – Przerwała na chwilę. Sparaliżowany strachem czekałem na dalsze instrukcje. – Świetnie – pogratulowała mi. – A teraz powtórz za mną, byle naturalnym tonem: „Nie ma mowy, mamo. Zostań tam, gdzie jesteś”. – Nie ma mowy, mamo. Zostań tam, gdzie jesteś – wyszeptałem z trudem. – Widzę, że nie idzie ci najlepiej. – Kobieta wydawała się rozbawiona, jej głos brzmiał lekko i przyjaźnie. – Może przejdziesz do innego pomieszczenia, żeby niczego nie zdradzić swoim wyrazem twarzy? Twoja matka wciąż może wyjść z tego cało. No, rusz się. I powtórz: „Mamo, proszę, posłuchaj”. Czekam. – Mamo, proszę, posłuchaj – odezwałem się błagalnym tonem, przechodząc posłusznie do sypialni. Na swoich plecach czułem zaniepokojone spojrzenie Archiego. Zamknąłem za sobą drzwi, usiłując myśleć logicznie mimo obezwładniającego mnie przerażenia. – Jesteś już sam? Odpowiedz tylko „tak” lub „nie”. – Tak. – Ale twoi przyjaciele nadal mogą podsłuchiwać tę rozmowę, prawda? – Tak. – Dobra nasza. Powiedz teraz: „Mamo, zaufaj mi”. – Mamo, zaufaj mi. – Nie spodziewałam się, że los będzie dla mnie tak łaskawy. Byłam gotowa czekać, a tymczasem twoja matka zjawiła się dużo wcześniej. I chyba dobrze, że tak się stało, nieprawdaż? Nie musisz się już dłużej zamartwiać. Czekałem, co powie dalej. – A teraz słuchaj uważnie. Chcę, żebyś odłączył się od swoich przyjaciół. Sądzisz, że ci się to uda? Odpowiedz „tak” lub „nie”.

– Nie. – Przykro mi to słyszeć. Miałam nadzieję, że jesteś nieco bardziej pomysłowy. Od tego zależy w końcu życie twojej matki. Powtarzam. Czy sądzisz, że uda ci się odłączyć od swoich przyjaciół? Nie miałem wyboru, musiałem coś wymyślić. – Tak – odparłem przez zaciśnięte zęby. – Teraz lepiej, Beau. A oto co zrobisz. Udasz się do domu twojej matki. Obok telefonu znajdziesz numer. Zadzwoń pod niego. Powiem ci wtedy, co masz dalej robić. – Wiedziałem, rzecz jasna, jakie miejsce ma na myśli i jak cała ta historia ma się zakończyć. Mimo to zamierzałem postępować zgodnie z jej instrukcjami. – Poradzisz sobie? Odpowiedz „tak” lub „nie”. – Tak. – Byle do południa, Beau. Nie mogę tak siedzieć cały dzień. – Gdzie jest Phil? – wysyczałem. – Uważaj, Beau. Miałeś nie odzywać się bez pozwolenia. Zamilkłem. – Pamiętaj, że twoi przyjaciele nie mogą zacząć niczego podejrzewać. To bardzo ważne. Powiedz im, że dzwoniła twoja matka i że udało ci się jej wyperswadować powrót do domu. A teraz powtórz za mną: „Dziękuję, mamo”. – Dziękuję, mamo – wymamrotałem z trudem, czując okropny ucisk w gardle. – Powiedz: „Kocham cię, mamo. Niedługo się zobaczymy”. No, mów. – Kocham cię, mamo – wykrztusiłem. – Niedługo się zobaczymy. – Do zobaczenia, Beau. Nie mogę się już doczekać naszego kolejnego spotkania. – Tropicielka się rozłączyła. Z emocji mięśnie odmówiły mi posłuszeństwa. Nie byłem w stanie oderwać słuchawki od ucha i opuścić ręki. Wiedziałem, że muszę zastanowić się nad tym, co teraz zrobić, ale moją głowę wypełniało wspomnienie paniki w głosie matki. Mijały kolejne sekundy, a ja walczyłem o odzyskanie kontroli nad własnym umysłem i ciałem. Powolutku przez mur bólu i rozpaczy zaczęły przebijać się pierwsze myśli. Pierwsze plany. Wydawało mi się, że nie mam wyboru – muszę iść do lustrzanej sali i zginąć z rąk wampirki. Nie miałem przy tym żadnej gwarancji na to, że jeśli się tam pojawię, mamie nic się nie stanie. Mogłem tylko mieć nadzieję, że Joss poprzestanie na mnie, że usatysfakcjonuje ją samo pokonanie Edythe. Ogarnęła mnie rozpacz – nie było mowy o żadnym kompromisie, to Joss dyktowała warunki. Nie miałem innego wyjścia. Musiałem spróbować uciec. Odepchnąłem strach na granice świadomości. Decyzja została podjęta, nie było więc sensu zadręczać się nią niepotrzebnie. Musiałem teraz trzeźwo zaplanować każdy swój krok. Lada

chwila miałem stanąć twarzą w twarz z Archiem i Jessamine, a oni nie mogli się niczego domyślić. Wiedziałem doskonale, jak bardzo jest to istotne i jak bardzo nierealne. Dziękowałem Bogu za to, że Jessamine poszła do recepcji. Gdyby wyczuła przez drzwi, co przeżywam, rozmawiając przez telefon, cały mój plan spaliłby na panewce. Po raz kolejny spróbowałem zdławić w sobie lęk. Musiałem się za wszelką cenę uspokoić, Jessamine mogła wrócić w każdej chwili. Skupiłem się na planowaniu ucieczki, po czym dotarło do mnie, że nie mogę niczego planować. W przeciwnym razie Archie od razu ujrzy zmianę – jeśli już jej nie zobaczył. Nie mogłem pozwolić, żeby dostrzegł, co się stanie. I c z y się stanie. Tylko jak mam uciec, skoro nie mogę nawet o tym myśleć? Chciałem już iść sprawdzić, co Archie na to wszystko – czy już miał jakąś wizję – ale została mi jeszcze jedna rzecz, z którą musiałem sobie poradzić bez świadków, jeszcze przed powrotem Jessamine. Musiałem pogodzić się z tym, że miałem już nigdy nie zobaczyć Edythe. Nie będę mógł po raz ostatni spojrzeć na nią, by zabrać ze sobą obraz jej twarzy do lustrzanej sali. Wiedziałem, że skrzywdzę ją i nawet się z nią nie pożegnam. Przez chwilę czułem się jak na najgorszych torturach, pozwoliłem się pochłonąć cierpieniu. A potem wziąłem się w garść i poszedłem do Archiego. Jedyną w miarę naturalną miną, na jaką było mnie stać, była twarz zupełnie bez wyrazu, tępa, niemal martwa – moim zdaniem całkiem zrozumiała, zważywszy na okoliczności. Wszedłem do salonu z gotowym scenariuszem. Archie pochylał się nad biurkiem, z dłońmi zaciśniętymi kurczowo na jego krawędziach. Panika przebiła się przez maskę przyklejoną do mojej twarzy, natychmiast skoczyłem w jego stronę. Tymczasem zdałem sobie sprawę z tego, czego zapewne dotyczy jego wizja, i zatrzymałem się gwałtownie metr od niego. – Archie? – odezwałem się w odrętwieniu. Nie zareagował, kołysał tylko rytmicznie głową. Na ten widok znów ogarnęła mnie panika – może wcale nie chodziło o mnie, może patrzył właśnie na moją mamę. Zrobiłem krok do przodu i wyciągnąłem rękę, żeby go dotknąć. – Archie! – spod drzwi rozległ się krzyk Jessamine. Natychmiast do niego dobiegła, zacisnęła palce na jego dłoniach i oderwała je od blatu. Drzwi, które puściła, zatrzasnęły się z delikatnym trzaśnięciem. – Co widzisz? – dopytywała się. Odwrócił pozbawioną emocji twarz i spojrzał bez wyrazu w oczy Jessamine. – Beau – powiedział. – Jestem tu – odparłem. Odwrócił głowę w moim kierunku, ale choć patrzył mi prosto w oczy, jego spojrzenie pozostawało nieobecne. Uświadomiłem sobie, że wcale mnie nie wołał – odpowiadał

jedynie na pytanie Jessamine.

22 Zabawa w chowanego – Co zobaczyłeś? – Straciłem zupełnie kontrolę nad własnym głosem, brzmiał zupełnie tępo, bez emocji. Jessamine spojrzała na mnie badawczo. Utrzymując ze wszystkich sił tępy wyraz twarzy, czekałem na jej dalszą reakcję. Spoglądała to na mnie, to na Archiego, i widać było, że coś jej się nie zgadza. Wyczuwała chaos. Dobrze wiedziałem, czego dotyczyła najnowsza wizja. Nagle zaczął ogarniać mnie błogi spokój. Tym razem nie walczyłem z Jessamine. Mogłem się dzięki temu skupić na lepszym kontrolowaniu swoich emocji. Archie też doszedł wreszcie do siebie. – Nic takiego, ten sam pokój co wcześniej – odpowiedział zaskakująco spokojnym tonem. Zabrzmiało to całkiem przekonująco. Spojrzał na mnie w końcu. – Zjadłbyś może coś? – Zjem na lotnisku. – I ja zachowywałem spokój. Zupełnie jak gdyby udzieliły mi się zdolności Jessamine, wyczuwałem, że Archiemu bardzo zależy na tym, żeby zostać z nią sam na sam. Chciał jej powiedzieć, że muszą coś szybko zmienić w swojej taktyce, bo wkrótce popełnią wielki błąd... Archie nadal na mnie patrzył. – Wszystko w porządku z twoją mamą? Musiałem przełknąć podchodzącą mi do gardła żółć. Trzeba było trzymać się ustalonego wcześniej scenariusza. – Mama była podenerwowana – odparłem pozbawionym życia głosem. – Chciała wracać do domu, ale udało mi się ją przekonać, żeby nie ruszała się z Florydy. – To dobrze. – Tak – zgodziłem się mechanicznie. Odwróciłem się i wyszedłem powoli do sypialni, czując na sobie ich spojrzenia. Zamknąłem za sobą drzwi i zrobiłem to, co mogłem. Wykąpałem się, przebrałem w czyste, pasujące na mnie ubrania. Grzebałem w swojej torbie tak długo, aż znalazłem skarpetkę ze schowanymi oszczędnościami. Przełożyłem całą kwotę do kieszeni spodni. Stałem przez chwilę w bezruchu, gapiłem się przed siebie, starając się myśleć o tym, o czym wolno mi było myśleć. Wpadł mi do głowy pewien pomysł. Uklęknąłem przy szafce nocnej i otworzyłem górną szufladę. Pod obowiązkową Biblią hotelową znajdowały się długopis i papeteria. Wyjąłem kartkę oraz kopertę. Zacząłem pisać, chociaż trzęsła mi się ręka. Trudno było odszyfrować poszczególne litery. Edythe,

kocham Cię. Przepraszam Cię – po raz kolejny, tak mi przykro. Joss ma moją mamę. Muszę spróbować. Wiem, że może mi się nie udać. Tak bardzo, bardzo mi przykro. Nie gniewaj się na Archiego ani na Jessamine. To będzie cud, jeśli uda mi się im wymknąć. Podziękuj im w moim imieniu za wszystko, zwłaszcza Archiemu. Mam jeszcze jedną ogromną prośbę – nie próbuj szukać Joss. Sądzę, że o to właśnie jej chodzi. Nie mogę znieść myśli, że komuś mogłoby się coś stać z mojego powodu – zwłaszcza Tobie. Błagam, zrób to dla mnie. To wszystko, co możesz teraz dla mnie zrobić. Tak bardzo żałuję, że już się nie zobaczymy. Nigdy nie będę żałował, że Cię pokochałem. Wybacz mi. Beau Zgiąłem papier na trzy części, włożyłem do koperty i zakleiłem. Prędzej czy później znajdzie ten list. Miałem nadzieję, że zrozumie. Że mi wybaczy. A przede wszystkim – że mnie wysłucha. Kiedy wyszedłem z sypialni, Archie i Jessamine byli już gotowi. Tym razem siedziałem sam z tyłu samochodu. Jessamine zerkała na moje odbicie w lusterku wstecznym za każdym razem, kiedy sądziła, że nie patrzę. Uspokajała mnie, doceniałem to. Archie oparł się plecami o drzwi, zwrócony twarzą do Jessamine, ale wiedziałem, że kątem oka mnie obserwuje. Zastanawiałem się, ile zobaczył w swojej wizji. Czy spodziewał się, że coś wykombinuję? A może skupiał się na poczynaniach tropicielki? – Archie? – zapytałem. – Tak? – odezwał się ostrożnie. – Napisałem list do mamy – powiedziałem powoli. – Dopilnowałbyś, żeby do niej trafił? Zostawiłbyś go u nas w domu? – Jasne – odparł ostrożnym tonem policyjnego negocjatora. Wyczuwał, że jestem na skraju załamania nerwowego. Musiałem lepiej się kontrolować. Na lotnisko dotarliśmy bardzo szybko. Jessamine zaparkowała na środku trzeciego piętra wielkiego parkingu, w miejscu, w którym słońce nie mogło przedrzeć się przez betonowe ściany. Idąc do hali odlotów, cały czas mogliśmy pozostawać w cieniu. Musieliśmy się dostać do terminalu czwartego, największego i najbardziej chaotycznego. Może to okaże się dla mnie pomocne. Po raz pierwszy znałem drogę lepiej od moich towarzyszy i mogłem służyć im za przewodnika. Zjechaliśmy windą z masą innych podróżnych na poziom drugi, podeszliśmy pod tablicę z informacjami o najbliższych odlotach. Archie i Jessamine przez dłuższy czas omawiali wady i zalety różnych miast – Nowego Jorku, Atlanty, Chicago –

miast, w których nigdy nie byłem i których nie miałem już zobaczyć. Starałem się nie myśleć o ucieczce. Usiedliśmy w jednym z wielu długich rzędów krzeseł nieopodal bramek z wykrywaczami metalu i cały czas poruszałem nerwowo nogą. Jessamine i Archie udawali, że przyglądają się przechodniom, ale tak naprawdę nie spuszczali mnie z oczu. Czułem na sobie ich czujne spojrzenie za każdym razem, gdy zmieniałem pozycję choćby o centymetr. Sytuacja była beznadziejna. Czy miałem, ot tak, rzucić się do ucieczki? Czy w publicznym miejscu odważyliby się użyć wobec mnie siły? A może po prostu pobiegliby za mną? Cokolwiek miałem zrobić, musiałem wyczuć odpowiednią chwilę. Jeśli zaczekam, aż Edythe i Carine będą już blisko, Archie też będzie musiał czekać, prawda? Ale nie mogę dopuścić, żeby znaleźli się zbyt blisko. Byłem pewien, że Edythe zupełnie nie przejęłaby się świadkami, tylko od razu puściłaby się w pogoń za mną. Jakaś część mnie była zdolna do takich kalkulacji. Inna część myślała tylko o tym, że Edythe zaraz tu będzie. Zupełnie jakby każda komórka mojego ciała przyciągała mnie do niej. Tym trudniej było mi nie zmieniać powziętej decyzji. Zacząłem wymyślać przeróżne wymówki, by mieć usprawiedliwienie na to, że podejmę próbę ucieczki dopiero po tym, jak ją zobaczę. Zdawałem sobie jednak oczywiście sprawę z tego, że wtedy ucieczka będzie w zasadzie niemożliwa. Archie proponował mi kilkanaście razy, że pójdzie ze mną na śniadanie. Później, zbywałem go, jeszcze nie teraz. Wpatrywałem się w tablicę, na której wyświetlane były informacje o przylotach. Co kilka minut kolejny samolot lądował o czasie, a lot z Seattle wskakiwał na coraz to wyższe miejsce w tabeli. Nagle, na trzydzieści pięć minut przed planowanym przylotem Edythe, przy numerze jej lotu pojawił się nowy komentarz. Samolot miał się zjawić w Phoenix dziesięć minut przed czasem. Musiałem działać natychmiast. Wyciągnąłem z kieszeni nieopisaną kopertę i podałem ją Archiemu. – Przekażesz to mojej mamie? Kiwając głową, wsunął ją do plecaka. – Chyba w końcu zgłodniałem – oświadczyłem. Archie podniósł się z miejsca. – Pójdę z tobą. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałbym pójść z Jessamine, dobrze? Czuję się tak jakoś... – Nie dokończyłem zdania. W moich oczach było dość szaleństwa, by zrozumiał, o co mi chodzi. Jessamine wstała. Archie wyglądał na zdziwionego moją prośbą, ale, dzięki Bogu, chyba nic nie wzbudziło jego podejrzeń. Sądził zapewne, że jego najnowsza wizja wzięła się ze zmiany planów tropicielki, a nie stąd, że coś przed nim ukrywałem. Nie obserwował

mnie, skupiał się na Joss. Jessamine szła ze mną w milczeniu, trzymając dłoń na dole moich pleców, jak gdyby mnie prowadziła. Udałem, że w pierwszych kilku barach z brzegu nie zauważyłem nic, na co miałabym ochotę, omiatałem wzrokiem wystawy i jadłospisy, niby to szukając czegoś odpowiedniego. Musiało być coś, jakaś okazja, z której mógłbym skorzystać. Zobaczyłem znak i wpadł mi do głowy pewien pomysł. Inspiracja w rozpaczy. Było tylko jedno miejsce, do którego Jessamine nie mogła ze mną wejść. Musiałem działać szybko, zanim Archie cokolwiek zobaczy. – Pozwolisz? Zaraz wrócę. – Skinąłem głową w kierunku wejścia do toalet. – Będę tu czekać – obiecała. Gdy tylko zamknęły się za mną drzwi, puściłem się biegiem. To było doskonałe rozwiązanie, lepsze, niż sądziłem. Męska toaleta – jedyne miejsce, do którego Jessamine nie miała wstępu. Miała dwa wejścia, zwykle były usytuowane blisko siebie. Mój pierwotny plan, wyślizgnięcie się za plecami jakiegoś człowieka, nigdy by się nie powiódł. Ale ta ubikacja – byłem tu wcześniej. Co więcej, kiedyś się tu zgubiłem, ponieważ drugie wyjście prowadziło do zupełnie innej hali. Lepiej tego sobie nie mogłem wymyślić. Wybiegłem na korytarz i popędziłem ku windom. Jeśli Jessamine czekała na mnie tam, gdzie obiecała, nie mogła mnie zauważyć. Nie oglądałem się za siebie. Wiedziałem, że druga taka okazja się nie powtórzy, więc nawet gdyby mnie dostrzegła, nie wolno mi się było zatrzymać. Gapili się na mnie ludzie, ale nie wyglądali na zszokowanych. Istniało wiele powodów, dla których niektórzy biegli przez lotnisko. Popędziłem do windy i wsunąłem rękę pomiędzy jej zamykające się drzwi. Wepchnąłem się prędko w grupę poirytowanych podróżnych, sprawdzając przy okazji, czy świeci się parter. Na szczęście ktoś już wcisnął ten guzik przede mną. Gdy tylko drzwi windy się otworzyły, wyskoczyłem i popędziłem dalej, nie zważając na protesty potrącanych przechodniów. Zwolniłem jedynie na chwilę przy strażnikach nadzorujących odbiór bagaży. W oddali majaczyło już wyjście. Nie mogłem nawet upewnić się, czy Jessamine mnie nie goni – miałem tylko kilka sekund przewagi, jeśli tropiła mnie po zapachu. Biegłem tak szybko, że o mały włos nie rozbiłem szyby w otwierających się automatycznie drzwiach – jak dla mnie poruszały się zbyt wolno. Wypadłem na zewnątrz. Na podjeździe kłębiły się tłumy, ale w zasięgu wzroku nie było żadnej taksówki. Nie mogłem czekać. Archie i Jessamine albo za chwilę przekonają się, że im zwiałem, albo już to zrobili. Oboje byli w stanie dogonić mnie w mgnieniu oka. Tymczasem kilka kroków ode mnie zamykały się właśnie drzwi autokaru podwożącego z lotniska gości hotelu Hyatt. – Stop! – wrzasnąłem, ruszając w jego kierunku i machając do kierowcy. – To autobus do hotelu Hyatt – poinformował mnie zaskoczony, otwierając drzwi.

– Wiem – wydyszałem. – Właśnie tam się wybieram. – Wskoczyłem po kilku stopniach do środka. Zerknął na mnie podejrzliwie, bo nie miałem bagażu, ale wzruszył jedynie ramionami. Większość miejsc była pusta. Usiadłem tak daleko od pozostałych pasażerów, jak to tylko było możliwe. Wkrótce zostawiliśmy w tyle zatłoczony chodnik i całe lotnisko. Oczami wyobraźni widziałem, jak Edythe stoi przy szosie w miejscu, w którym zgubiła mój ślad. Nie potrafiłem odgonić od siebie tej natrętnej wizji. Nie łam się, powiedziałem sobie, jeszcze wiele przed tobą. Szczęście nadal mi sprzyjało. Przed wejściem do hotelu Hyatt zmęczona trudami podróży para wypakowywała właśnie z bagażnika taksówki ostatnią walizkę. Wypadłem z autokaru jak strzała i wślizgnąłem się na tylne siedzenia auta. Kierowca autobusu i para z walizkami wlepili we mnie oczy. Podałem zdziwionemu taksówkarzowi adres mamy. – Byle szybko, nie mam czasu do stracenia – dodałem. – To aż w Scottsdale – jęknął mężczyzna. Rzuciłem mu cztery banknoty dwudziestodolarowe. – Tyle starczy? – Jasne, chłopie. Do usług. Opadłem na siedzenie, ręce skrzyżowałem na piersi. Za oknami przesuwały się znajome ulice, ale nie zwracałem na nie uwagi. Wytężyłem siły, żeby jak najlepiej się kontrolować. Za nic nie chciałem się rozkleić, to by w niczym mi nie pomogło. Wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu udało mi się uciec, mogłem teraz uratować mamę. Mój los był przesądzony – wystarczyło tylko mu się poddać. Zamiast wpadać w panikę, zamknąłem oczy i spędziłem następnych dwadzieścia minut z Edythe. Wyobraziłem sobie, co by było, gdybym został na lotnisku. Zobaczyłem, jak staję przy barierce ograniczającej czekających od pasażerów, tak by to moją twarz ujrzała jako pierwszą, wychodząc z długiego korytarza. Przemknęłaby zbyt szybko przez tłum ludzi – a oni gapiliby się na nią otwarcie ze względu na jej wdzięk. A potem tych ostatnich kilka kroków pokonałaby jednym – niezbyt ludzkim – susem i objęłaby mnie w pasie. A w mojej głowie nie byłoby niczego, co można określić jako b e z p i e c z n e. Zastanawiałem się, dokąd byśmy pojechali. Pewnie gdzieś na północ, gdzie i za dnia mogłaby przebywać na zewnątrz. A może w miejsce tak odludne, że znów moglibyśmy leżeć razem w słońcu? Wyobraziłem ją sobie nad brzegiem morza, ze skórą iskrzącą się niczym powierzchnia wody. Nie przeszkadzałoby mi to zbytnio, gdybyśmy mieli się tak ukrywać w nieskończoność. Czułbym się jak w niebie nawet uwięziony z nią w pokoju hotelowym. O tyle rzeczy chciałem ją jeszcze zapytać. Moglibyśmy rozmawiać całymi godzinami – nie musiałbym spać, nie musiałbym się ani na moment od niej oddalać.

Stanęła mi przed oczami jak żywa, niemal słyszałem jej głos. Mimo grozy sytuacji przez chwilę byłem szczęśliwy. Tak dalece oderwałem się od rzeczywistości, że straciłem poczucie czasu. – To jaki to był numer? Pytanie taksówkarza sprowadziło mnie na ziemię. Strach, który odsunąłem od siebie na chwilę, znów przejął nade mną kontrolę. – Pięć osiem dwa jeden. – Słowa z trudem przechodziły mi przez gardło. Taksówkarz spojrzał na mnie zaniepokojony. Bał się pewnie, że zaraz będę miał jakiś atak. – No to jesteśmy na miejscu – oświadczył, chcąc się mnie jak najszybciej pozbyć. Liczył być może na to, że w takim stanie nie poproszę o resztę z moich osiemdziesięciu dolarów. – Do widzenia – szepnąłem. Nie ma się czego bać, zrugałem się w myślach, dom jest pusty. Musiałem się spieszyć, mama czekała, umierała ze strachu. Jej życie było w moich rękach, może już została skrzywdzona, może cierpiała. Podbiegłem do drzwi, sięgając odruchowo po ukryte pod okapem klucze. W środku było pusto i ciemno. Zapach wydawał się tak znajomy, że niemal mnie obezwładnił. Miałem wrażenie, że mama musi być blisko, może w sąsiednim pokoju – choć oczywiście wiedziałem, że to nieprawda. Ruszyłem szybko do telefonu, zapalając po drodze światło w kuchni. Na białej tablicy ktoś o schludnym, drobnym charakterze pisma pozostawił dla mnie dziesięciocyfrowy numer. Zacząłem go wystukiwać zesztywniałymi z nerwów palcami, ale myliłem się i kilkakrotnie musiałem odłożyć słuchawkę i zacząć od nowa. Dopiero po kilku próbach skoncentrowałem się na tyle, że udało mi się nie popełnić żadnego błędu. Drżącą ręką przyłożyłem słuchawkę do ucha. Joss odebrała już po pierwszym sygnale. – Witaj, Beau – odezwała się przyjaźnie. – Szybko się uwinąłeś. Jestem pod wrażeniem. – Co z mamą? Nic jej nie jest? – Nic a nic. Nie bój się, Beau, jest mi obojętna. Nie tknę jej palcem. No, chyba że pojawisz się z obstawą, rzecz jasna. – Znów wydawała się rozbawiona. – Nikogo ze mną nie ma. – Jeszcze nigdy nie byłem tak samotny. – Świetnie. Ale przejdźmy do rzeczy. Czy wiesz, gdzie w pobliżu twojego domu jest szkoła tańca? – Tak, znam do niej drogę. – W takim razie do zobaczenia wkrótce. Rozłączyłem się. Wybiegłem pędem z kuchni przez korytarz i drzwi wyjściowe na skąpany w porannym słońcu chodnik. Niemal dostrzegałem moją matkę, jak stoi w cieniu olbrzymiego eukaliptusa, pod którym zwykłem bawić się w dzieciństwie. Albo jak klęczy przy skrawku ziemi otaczającym skrzynkę na listy, z którego bezskutecznie usiłowała zrobić klomb. Ileż to roślinek straciło

na nim życie! Wspomnienia były o stokroć lepsze od wszystkiego, czego miałem dzisiaj doświadczyć, ale musiałem zostawić je za sobą. Wydawało mi się, że biegnę straszliwie wolno, jakby beton nie dawał moim stopom dość oparcia, jakbym przedzierał się przez mokry piasek. Kilka razy się potknąłem, a raz nawet przewróciłem – upadłem, podniosłem chwiejnie i znowu upadłem. Zdarłem sobie przy tym skórę na obu dłoniach. W końcu dotarłem do najbliższego skrzyżowania. Do pokonania została mi tylko jedna przecznica. Biegłem, ciężko dysząc, po twarzy spływały mi krople potu. Przesadnie jaskrawe promienie słońca parzyły skórę, oślepiały mnie, odbijając się od białej nawierzchni ulicy. Skręciłem za róg w ulicę Cactus i moim oczom ukazał się budynek studia tanecznego. Wyglądało tak samo jak przed laty. Parking dla klientów był pusty, żaluzje w oknach zasłaniały widok. Nie mogłem dłużej biec, nie mogłem złapać tchu – dopadły mnie w końcu strach i wyczerpanie. Żeby zmusić się do dalszego wysiłku, pomyślałem o mamie. Noga za nogą powlokłem się w kierunku wejścia. Gdy podszedłem bliżej, zauważyłem, że na jednej z szyb ktoś przykleił od wewnątrz jaskraworóżową kartkę. Odręcznie napisany komunikat informował, że na czas ferii wiosennych szkoła tańca jest zamknięta. Ostrożnie nacisnąłem klamkę. Drzwi były otwarte. Starając się oddychać normalnie, wszedłem do środka. W hallu było ciemno i chłodno, cicho buczała klimatyzacja, wykładzina pachniała szamponem do dywanów. Wzdłuż ścian stały wieże z wciśniętych jedno w drugie plastikowych krzeseł. Sala po prawej była ciemna. W sali po lewej, tej większej – tej z wizji Archiego – paliło się światło, ale żaluzje w oknie, przez które zazwyczaj można było przyglądać się z hallu ćwiczącym, dzisiaj były szczelnie zaciągnięte. Strach mnie obezwładnił, zupełnie sparaliżował. Nie mogłem zrobić ani kroku dalej. I wtedy usłyszałem głos mamy. – Beau? Beau? – Znów ten histeryczny ton. Odruchowo rzuciłem się do drzwi. – Ale mi napędziłeś strachu, Beau! Nigdy więcej tego nie rób! – odbiło się echem od ścian długiej, wysokiej sali. Rozejrzałem się dookoła, ale sala była pusta. A potem usłyszałem za plecami jej śmiech i odwróciłem się na pięcie. Rzeczywiście, była tu, a raczej tam – na ekranie telewizora. Mierzwiąc mi włosy, przytulała mnie do siebie z wyrazem ulgi na twarzy. Nagranie pochodziło ze Święta Dziękczynienia, miałem wtedy dwanaście lat. Po raz ostatni odwiedzaliśmy moją babcię z Kalifornii, która zmarła niespełna rok później. Pewnego dnia pojechaliśmy na plażę i na molo straciłem równowagę, wychylając się przez barierkę. To stąd wzięła się panika w głosie mamy. Ekran zgasł. Odwróciłem się powoli. Joss stała nieruchomo przy tylnym wyjściu. To dlatego początkowo jej nie zauważyłem. W dłoni trzymała pilota od telewizora. Przez dłuższą chwilę

wpatrywaliśmy się w siebie w milczeniu, a potem na jej twarzy pojawił się uśmiech. Ruszyła w moją stronę, po czym mnie wyminęła, żeby położyć pilota koło odtwarzacza. Ani na sekundę nie spuszczałem jej z oczu. – Przykro mi, Beau – odezwała się uprzejmym tonem – ale chyba dobrze się złożyło, że nie trzeba było mieszać w to twojej matki, prawda? I nagle łuski spadły mi z oczu. Mamie nic nie groziło, była nadal na Florydzie. Moja wiadomość jeszcze do niej nawet nie dotarła. Nigdy nie miało jej być dane umierać ze strachu na widok tej nienaturalnie bladej twarzy o ciemnoczerwonych oczach. Nie cierpiała. Była bezpieczna. – Tak – przyznałem głosem pełnym ulgi. – Jakoś nie masz mi za złe tego, że wystrychnęłam cię na dudka. – Nie mam. – Moje odkrycie dodało mi odwagi. Nie dbałem o to, co się teraz ze mną stanie. Wkrótce będzie po wszystkim, pomyślałem. Joss zostawi Charliego i mamę w spokoju. Z poczucia ulgi zaczęło mi się niemal kręcić w głowie. Z krańców świadomości otrzymałem ostrzeżenie, że lada chwila mogę załamać się pod ogromem stresów, ale obłęd wydawał mi się całkiem przyzwoitym wyjściem z sytuacji. – Dziwne, nie kłamiesz. Cóż za niezwykła postawa. – Przyjrzała mi się z zainteresowaniem. Tęczówki miała ciemne, niemal czarne, jedynie przy brzegach połyskiwały rubinowo. Była głodna. – W jednym muszę przyznać rację twojej wampirzej rodzince, wy, ludzie, potraficie jednak zaintrygować. Chyba rozumiem teraz potrzebę obserwowania was z bliska. To doprawdy zadziwiające, że można do tego stopnia nie dbać o własne dobro. Stała z założonymi rękami zaledwie kilka kroków ode mnie i nadal przyglądała mi się z zaciekawieniem. Zarówno w jej wyrazie twarzy, jak i pozie nie dało się doszukać ani cienia agresji. Wyglądała zupełnie przeciętnie, w żaden sposób się nie wyróżniała, no, może wyjątkowo jasną cerą i podkrążonymi oczami, ale do tego zdążyłem się już przyzwyczaić. Miała na sobie wyblakłe dżinsy i błękitną koszulę z długimi rękawami. – Pewnie teraz mi powiesz, że twoi przyjaciele pomszczą twoją śmierć? – Odniosłem wrażenie, że Joss właśnie na to liczy. – Prosiłem ich, żeby tego nie robili. – A co na to twoja ukochana? – Nie wiem. – Dziwnie łatwo było mi z nią konwersować. – Zostawiłem dla niej list. – List pożegnalny, jakie to romantyczne. I co, myślisz, że ciebie posłucha? – Ton jej głosu zmienił się odrobinę – po raz pierwszy wyczułem nutkę sarkazmu. – Mam nadzieję. – Cóż, ja mam nadzieję, że stanie się inaczej. Widzisz, trochę za szybko się z tym wszystkim uwinęłam i szczerze mówiąc, jestem rozczarowana. Spodziewałam się znacznie większego wyzwania. Tymczasem wystarczyło mieć odrobinę szczęścia. Milczałem.

– Kiedy Victor zorientował się, że nie zdoła osaczyć twojego ojca, kazałam mu dowiedzieć się czegoś więcej o tobie. Tropienie cię z kontynentu na kontynent nie miało większego sensu, skoro mogłam zaczekać na ciebie w komfortowych warunkach w wybranym przez siebie miejscu. I tak, po rozmowie z Victorem, postanowiłam udać się do Phoenix, by złożyć krótką wizytę twojej matce. Poza tym sam twierdziłeś przecież, że masz zamiar wrócić do domu. Początkowo nawet nie marzyłam o tym, że mówisz prawdę, ale potem zaczęłam się zastanawiać. Ludzkie istoty są w końcu tak bardzo przewidywalne, a znajome strony dają im poczucie bezpieczeństwa. I czy nie byłby to iście diabelski fortel? Schować się w najbardziej nieodpowiednim i nieprawdopodobnym miejscu – właśnie tam, gdzie obiecało się być. Oczywiście nie miałam stuprocentowej pewności, tylko przeczucie. Często mi się to zdarza, kiedy poluję. Można by powiedzieć, taki szósty zmysł. Zjawiłam się w domu twojej matki, odsłuchałam nagraną przez ciebie wiadomość, ale rzecz jasna nie miałam pojęcia, skąd dzwoniłeś. Nie powiem, miło było poznać numer twojej komórki, wiedziałam, że może się przydać, ale mogłeś dzwonić choćby z Antarktydy, a mój plan wymagał tego, żebyś był gdzieś w pobliżu. I wtedy twoi przyjaciele wsiedli na pokład samolotu lecącego do Phoenix. Tak, tak, Victor nie spuszczał ich z oczu. Przy tylu przeciwnikach nie mogłam sobie pozwolić na działanie w pojedynkę. Tak oto dowiedziałam się tego, na czym mi zależało – że naprawdę przebywasz gdzieś w okolicy. Na tę ewentualność byłam już przygotowana, zdążyłam przejrzeć twoje urocze rodzinne nagrania. Pozostawało mi tylko wcielić mój plan w życie. Jak wiesz, wszystko poszło jak z płatka. Co za rozczarowanie. Teraz mogę tylko mieć nadzieję, że mylisz się jednak co do planów swojej przyjaciółki. Edythe, tak ma na imię, prawda? Nie odpowiedziałem. Znów ogarniał mnie strach. Wyczuwałem, że przemowa Joss powoli dobiega końca. Nie wiedziałem zresztą, po co mi to wszystko opowiada. I gdzie satysfakcja, skoro pokona tylko słabą istotę ludzką? Ja osobiście nie czułem potrzeby tłumaczenia się każdemu hamburgerowi, którego unicestwiłem. – Mam nadzieję, że nie pogniewasz się na mnie za bardzo, jeśli i ja zostawię dla Edythe coś w rodzaju listu? Zrobiła krok do tyłu i dotknęła maleńkiej kamery cyfrowej postawionej na wieży stereo. Świecąca się czerwona dioda wskazywała na to, że już wcześniej włączyła nagrywanie. Poprawiła kilka ustawień, poszerzyła kadr. – Myślę, że gdy to obejrzy, nie będzie w stanie zrezygnować z zemsty. A więc stąd te przechwałki. To nie ja byłem ich adresatem. Wbiłem wzrok w kamerę. Mojej mamie nic nie groziło, ale tego samego nie można było powiedzieć o Edythe. Próbowałem wymyślić cokolwiek, by powstrzymać Joss, by wyrwać jej kamerę, jednak wiedziałem, że to poza zasięgiem moich możliwości. – Oczywiście, być może źle oceniam jej poziom zainteresowania – ciągnęła. – Być może

wcale nie jesteś dla niej aż tak ważny, żeby chciała ciebie zatrzymać. I dlatego... to nagranie musi naprawdę zaleźć jej za skórę. – Uśmiechnęła się do mnie, a potem z tym samym uśmiechem odwróciła się do kamery. I ruszyła w moją stronę. – Zanim zaczniemy... Już wcześniej wiedziałem, że czeka mnie śmierć. Sądziłem, że jestem na nią przygotowany. Jednak brałem pod uwagę tylko jedną wersję – zabije mnie, wypije moją krew i na tym się skończy. A jednak istniała inna wersja. Zastygłem w odrętwieniu. – Opowiem ci pewną historię, Beau. Otóż jeden jedyny raz, lata temu, wymknęła mi się upatrzona przeze mnie ofiara. To był prawdziwy szok. Coś takiego przytrafiło mi się tylko raz, więc możesz sobie wyobrazić, jak mnie to prześladuje. Sytuacja przypominała obecną. Spotkałam pewnego apetycznego ludzkiego chłopaka – pachniał jeszcze lepiej niż ty, bez obrazy, i chroniła go tylko jedna wampirka. To powinien być łatwy i prosty posiłek. Jednak nie doceniłam jego opiekunki. Gdy tylko dowiedziała się o moich zamiarach, wykradła chłopaka z przytułku dla obłąkanych, w którym pracowała – wyobrażasz sobie tę degradację? Wykonywać ludzką pracę? – Joss pokręciła głową z niedowierzaniem. – W każdym razie zabrała go z przytułku i sprawiła, że przestał być dla mnie kuszący. Był dla niej ważny, a do tego był kimś szczególnym. Sto lat wcześniej za jego wizje spalono by go na stosie, w latach dwudziestych dwudziestego wieku zostawał dom wariatów i elektrowstrząsy. Biedny chłopak – nawet nie dotarło do niego cierpienie związane z przemianą. Kiedy w końcu otworzył oczy, czuł się tak, jakby nigdy wcześniej nie widział słońca. Stara wampirka zrobiła z niego silnego młodego wampira i nie miałam już powodów, by go ścigać i pić jego krew. – Westchnęła ciężko. – W gniewie zgładziłam więc starą. – Archie – szepnąłem. – Tak jest, twój kumpel. Muszę przyznać, że byłam zaskoczona, widząc go wśród was na polanie. No cóż, być może twoją rodzinkę nieco to pocieszy – wprawdzie dostałam ciebie, ale to oni dostali jego, jedyną ofiarę, jaka kiedykolwiek mi się wymknęła. Poniekąd to zaszczyt. Chociaż nadal żałuję, że niedane mi było go skosztować... Zrobiła kolejny krok w moim kierunku, tak że dzieliło nas już tylko parę centymetrów. Przybliżyła twarz i stanęła na palcach, nosem muskając moje gardło. Chciałem się cofnąć pod dotykiem jej zimnej skóry, ale nie byłem w stanie się ruszyć. – Sądzę, że się nadasz – oznajmiła. – Ale to dopiero za chwilę. Najpierw się zabawimy, a po wszystkim zadzwonię do twoich przyjaciół, żeby wiedzieli, gdzie znaleźć ciebie i moją wiadomość. Nadal trwałem w odrętwieniu. Jedyne, co czułem, to mój żołądek, w którym wszystko

zaczęło się przewracać. Wpatrywałem się w obiektyw kamery, jakby Edythe już mnie widziała. Tropicielka odsunęła się ode mnie i zaczęła okrążać jak turystka podziwiająca wystawioną w muzeum rzeźbę. Zastanawiała się zapewne, od czego by tu zacząć, ale nie zmieniła wyrazu twarzy i nadal uśmiechała się pogodnie. A potem jej uśmiech zaczął rosnąć, rozszerzać się, aż przestał być uśmiechem i ukazały się obnażone zęby. Przykucnęła, gotując się do ataku. Nie zauważyłem, skąd padł pierwszy cios – była zbyt szybka. Zauważyłem tylko zamazaną plamę, rozległ się głośny trzask i moja prawa ręka zwisała nagle tak, jakby w ogóle nie była połączona z łokciem. Ostatni pojawił się ból – sekundę później przeszył całą rękę. Joss przyglądała mi się uważnie, jej twarz nie wróciła do normalności, składała się głównie z zębisk. Czekała, aż uderzy we mnie fala bólu, obserwowała, jak wydaję z siebie jęk i zwijam się wpół. Zanim ta pierwsza fala bólu rozeszła się na dobre po moim ciele, zanim osiągnęła swoje apogeum, ona znów ruszyła do ataku. Usłyszałem kolejne trzaski, coś odrzuciło mnie na ścianę. Złota poręcz wygięła się pod moimi plecami, a lustro pokryło się pajęczyną pęknięć. Z ust wydostał mi się dziwny, niemal zwierzęcy skowyt. Próbowałem wciągnąć powietrze, ale miałem wrażenie, że w moich płucach tkwi kilkanaście noży. – Ładny efekt, nie powiem – skwitowała Joss, znów z przyjacielskim wyrazem twarzy. Dotknęła jednej ze szczelin powstałych w lustrze w miejscu, w którym w nie uderzyłem. – Właśnie dlatego wybrałam tę salę na miejsce naszego spotkania. Doszłam do wniosku, że doda mojemu filmikowi nieco dramaturgii. Można obejrzeć sobie wszystko pod tyloma kątami, z każdej perspektywy. Nie chciałabym, żeby jakiś szczegół umknął uwadze Edythe. Nie zauważyłem jej ruchu, ale rozległo się delikatne chrupnięcie i poczułem tępy, pulsujący ból w lewym palcu wskazującym. – Nadal stoi na nogach! – zaśmiała się. Następny trzask był znacznie głośniejszy – jak przytłumiona detonacja. Miałem wrażenie, że sala przelatuje obok mnie, zupełnie jakbym wpadł do dziury. W tym samym momencie, w którym upadłem na podłogę, poczułem potworny ból. Zachłysnąłem się krzykiem, który próbował wydostać mi się z gardła, próbowałem zwalczyć żółć, która zalewała mi przełyk. Brakowało mi powietrza, nie miałem czym wypełnić płuc. Jakiś dziwny, zduszony jęk wypełzł mi z głębi klatki piersiowej. Natychmiast wykaszlałem treść żołądka, żeby znów móc oddychać, chociaż każdy oddech rozrywał mi wnętrzności. Ból złamanej ręki stanowił już jedynie tło, teraz na pierwszy plan wysunęła się noga. Ból cały czas narastał. Leżałem w dziwnej pozycji w kałuży własnych wymiocin, ale nie mogłem się ruszyć. Joss klęczała obok mojej głowy, a w jej ręku migała czerwona dioda kamery.

– Czas na zbliżenie, Beau. Wykaszlałem kolejną porcję żółci, rzężąc okropnie. – A teraz miałabym ochotę na to, żebyś zmienił zdanie. Zrobisz to dla mnie? Wyświadcz mi tę przysługę, a ja przyspieszę twoją śmierć. To chyba sprawiedliwe? Nie byłem w stanie skupić się na jej twarzy, migająca dioda też zrobiła się nieostra. – Po prostu powiedz Edythe, jak bardzo cierpisz. Powiedz, że pragniesz zemsty – zasłużyłeś sobie na nią. To ona cię w to wpakowała. W rzeczywistości to ona cię krzywdzi moimi rękoma. Powiedz jej to. Zamknąłem oczy. Uniosła moją głowę z zaskakującą delikatnością – chociaż od tego ruchu potworny ból przeszył mi ręce i żebra. – Beau – odezwała się łagodnie, jakbym spał, a ona chciała mnie obudzić. – Beau? Dasz radę. Powiedz Edythe, że ma mnie znaleźć. Potrząsnęła mną lekko, z moich płuc wydostał się cichy jęk. – Mój drogi Beau, masz jeszcze tyle nienaruszonych kości – a te duże można złamać w t y l u miejscach. Bardzo proszę, zrób, co ci każę. Spojrzałem na jej zamazaną twarz. To nie była prawdziwa, uczciwa propozycja. Nic, co bym teraz powiedział, nie uratowałoby mi życia. A stawka była zbyt wysoka. Ostrożnie pokręciłem głową. Może Edythe domyśli się, co to znaczy. – Hmm. Nie chcesz krzyczeć – Joss odezwała się śpiewnym głosem. – To może z m u s i m y cię do krzyku? Przygotowałem się na kolejny trzask pękającej kości. Ale ona uniosła delikatnie moją zdrową rękę i uniosła sobie do ust. Tego, co nastąpiło, w porównaniu z tym, co było wcześniej, nawet nie mogłem nazwać bólem. Z łatwością mogłaby odgryźć mi palec, ale ona go ledwie skubnęła. Nawet nie zanurzyła głęboko zębów. Prawie nie zareagowałem, jednak odskoczyła gwałtownie i obróciła się na pięcie. Uderzyłem głową o podłogę, co ledwo zniosły moje połamane żebra. Patrzyłem na nią jak przez mgłę – krążyła nerwowo po przeciwległym kącie pomieszczenia, warcząc i trzęsąc głową. Włączoną kamerę zostawiła przy mojej głowie. Pierwszą oznaką tego, co zrobiła, była fala gorąca, która objęła mój palec. Byłem zaskoczony, że czuję to mimo potężnego bólu rozrywającego całe moje ciało. Przypomniałem sobie historię Carine, wiedziałem więc, co się właśnie zaczęło. Nie zostało mi zbyt wiele czasu. Joss nadal próbowała się uspokoić – problemem była moja krew. Posmakowała jej w ustach, a jeszcze nie chciała mnie zabijać, stąd to jej szaleństwo. Miała odwróconą uwagę, ale zdawałem sobie sprawę, że wystarczy drobiazg, a znów zwróci ją na mnie. Fala gorąca się nasilała. Postarałem się ją zignorować, zignorować kłucie w klatce

piersiowej. Chwyciłem za kamerę, uniosłem najwyżej, jak mogłem, i cisnąłem nią o posadzkę. Natychmiast upadłem tyłem na odłamki lustra. Szkło przebiło mi ramiona i skórę czaszki. Pod wpływem uderzenia pękły po raz kolejny chyba moje połamane kości. Ale wcale nie dlatego zacząłem krzyczeć. Ugryziony palec zajął się ogniem, a płomienie objęły całą dłoń i paliły mnie w nadgarstek. To był ogień znacznie gorszy od ognia, ból znacznie potężniejszy od bólu. Cała reszta to było nic w porównaniu z tym. Nawet złamane kości tak nie bolały. Krzyk brzmiał tak, jakby dochodził gdzieś spoza mojego ciała i znów przypominał dzikie zwierzęce wycie. Wbiłem wzrok w tropicielkę i zobaczyłem, że w jej ręce znów miga czerwone światełko. Była za szybka, nie udało mi się. Przestało mnie to obchodzić. Krew ściekała mi z ramienia i tworzyła kałużę na podłodze pod łokciem. Nozdrza tropicielki rozszerzyły się, spojrzenie miała dzikie, zęby obnażone. Krew kapała na posadzkę, ale nie słyszałem tego dźwięku, bo wszystko zagłuszał mój krzyk. To było moje ostatnie ziarno nadziei. Teraz nic już jej nie powstrzyma. Będzie musiała mnie zabić. Wreszcie. Otworzyła szeroko usta. Czekałem, krzycząc.

23 Wybór Mój krzyk utonął w kakofonii przeraźliwych dźwięków, jakby piła łańcuchowa przecinała pręt zbrojeniowy. Tropicielka rzuciła się do przodu, ale jej zęby zacisnęły się dwa centymetry od mojej twarzy, coś bowiem pociągnęło ją do tyłu. Straciłem ją z oczu. Ogień rozlał się teraz w zgięciu łokcia i znów krzyczałem. Nie byłem w tym sam, słyszałem krzyki innych – metaliczne warczenie, dojmujący skowyt, który odbił się echem od wszystkich ścian i urwał się gwałtownie. Gdzieś spod tych wszystkich dźwięków doszedł mnie głuchy ryk, a potem znów dźwięk rozrywanego na wióry metalu... – Nie! – Ktoś zawył z bólu równie potężnego jak mój. – Nie, nie, nie! Ten głos coś dla mnie znaczył, chociaż przesłaniało go owo palące uczucie. Płomienie dosięgały już mojego ramienia, ale głos nadal się przez nie przebijał. Nawet krzycząc, brzmiała anielsko. – Beau! Proszę! – płakała Edythe. – Proszę, Beau! Błagam! Próbowałem jej odpowiedzieć, ale nie potrafiłem odnaleźć swoich ust. Skończył się mój krzyk – tylko dlatego, że nie miałem już powietrza. – Carine! – krzyknęła z rozpaczą. – P o m ó ż m i! Beau, nie! Och, tylko nie to! Trzymała moją głowę na kolanach, przyciskała mocno palce do mojej czaszki. Jej twarz wydawała się rozmazana, tak jak wcześniej tropicielki. Znów spadałem głębokim tunelem, a ból spadał wraz ze mną, ostry i przeszywający. Coś zimnego wpadło mi do ust i wypełniło płuca. Wypchnęły to z powrotem. Kolejny zimny wdech. Edythe wyostrzyła się nagle, jej cudowna twarz była skrzywiona z cierpienia. – Oddychaj, Beau. Oddychaj. Przyłożyła usta do moich warg i znów wypełniła moje płuca powietrzem. Gdzieś kątem oka dostrzegłem coś złocistego – to była druga para zimnych rąk. – Archie, przygotuj szyny na rękę i nogę. Edythe, musisz udrożnić jego drogi oddechowe. Gdzie krwawienie jest największe? – Tutaj, Carine. Wpatrywałem się w jej twarz, gdy odejmowała rękę przyciśniętą do mojej głowy. Mój krzyk przerodził się teraz w przerywane jęki. Ból nie zelżał – co więcej, nasilił się – ale krzyk nie pomagał mi w niczym, a tylko ranił Edythe. Dopóki wpatrywałem się w jej twarz, byłem w stanie pamiętać, że istnieje cokolwiek poza palącym bólem.

– Podajcie mi torbę – poprosiła Carine. – Wstrzymaj oddech, Archie, to ci pomoże. Dziękuję, Eleanor. A teraz odejdźcie, proszę. Stracił trochę krwi, jednak rany nie są głębokie. Największy problem stanowią chyba żebra. Znajdźcie taśmę. – Coś przeciwbólowego – syknęła Edythe. – Proszę, nie mam już wolnych rąk. Podasz mu? – Od tego poczujesz się lepiej – obiecała Edythe. Ktoś prostował mi nogę. Edythe wstrzymała oddech i czekała – zapewne na moją reakcję. Ale noga nie bolała tak jak ręka. – Edythe... – Ciii, Beau. Wyjdziesz z tego. Wszystko będzie dobrze, przysięgam. – E... to... nie... Poczułem, że coś wciska mi się w czaszkę, a coś innego szarpie mnie za złamaną rękę. Ból przeszył mi żebra i zabrakło mi tchu. – Wytrzymaj, Beau – błagała Edythe. – Wytrzymaj, proszę. Z trudem wciągnąłem powietrze do płuc. – Nie... żebra – wydusiłem z siebie. – Ręka. – Rozumiesz, co on mówi? – Głos Carine rozbrzmiewał tuż obok mojej głowy. – Nie... ręka... – wyjęczałem. – Edythe... prawa ręka! Nie czułem jej zimnych dłoni na mojej skórze, bo zbyt mnie paliła. Ale usłyszałem jej okrzyk. – N i e! – Edythe? – przeraziła się Carine. – Ugryzła go. – Głos Edythe stracił całą siłę, jakby jej też brakowało powietrza. Carine zamarła z przerażenia. – Co ja mam teraz zrobić? – zapytała Edythe. Nikt jej nie odpowiedział. Nadal czułem lekkie szarpanie na skórze czaszki, ale nie bolało. – Tak, zrobię to – wydusiła Edythe przez zaciśnięte zęby. – Spróbuję. Archie – skalpel. – Istnieje spore prawdopodobieństwo, że w ten sposób sama go zabijesz – odpowiedział. – Skalpel – warknęła. – Dam radę. Nie widziałem, co robi ze skalpelem. Nie czułem nic, oprócz palącego bólu ręki. Przyglądałem się jednak, jak unosi moją dłoń do ust, zupełnie jak wcześniej zrobiła to tropicielka. Z rany ściekała świeża krew. Edythe przyłożyła do niej wargi. Znów zacząłem krzyczeć, nie byłem w stanie się powstrzymać. Miałem wrażenie, że wsysa płomienie z powrotem do mojego ciała. – Edythe – odezwał się Archie. Nie zareagowała, nadal przywierała wargami do mojej dłoni. Ogień to się nasilał, to znów słabnął, przemieszczając się w górę i w dół ręki. Spomiędzy zaciśniętych zębów dobył mi się jęk.

– Edythe! – zawołał Archie. – Patrz! – O co chodzi, Archie? – zapytała Carine. Ręka chłopaka wystrzeliła i uderzyła siostrę w twarz. – Przestań, Edythe! Przestań natychmiast! Opuściła moją dłoń i spojrzała na Archiego tak szeroko otwartymi oczami, że wydawały się zajmować połowę jej twarzy. Nagle zastygła. – Archie! – warknęła Carine. – Za późno – powiedział. – Zjawiliśmy się za późno. – Widzisz to? – zapytała lekarka przyciszonym głosem. – Zostały już tylko dwa warianty przyszłości, Carine. Albo przeżyje jako jeden z nas, albo Edythe zabije go, próbując temu przeciwdziałać. – N i e! – jęknęła Edythe. Doktor Cullen milczała. Skończyło się ciągnięcie za skórę mojej głowy. Edythe opuściła twarz i zaczęła mnie całować – w powieki, policzki, usta. – Przepraszam, Beau. Przepraszam. – Wcale nie musi iść tak wolno – zaprotestował Archie. – Carine? – Złożyłam przysięgę – odparła. – Ale ja nie – warknął. – Moment, zaczekaj! – Edythe podniosła gwałtownie głowę. – Zasługuje na prawo wyboru. Przyłożyła usta do mojego ucha, a ja zacisnąłem zęby, żeby jęk nie zagłuszał tego, co chciała mi powiedzieć. – Beau? Nie podejmę za ciebie tej decyzji. Nie zabiorę ci tego, co masz. I zrozumiem, Beau, przysięgam, że zrozumiem, cokolwiek zdecydujesz. Jeśli nie chcesz żyć tak jak my, nie będę cię zmuszać. Uszanuję twój wybór. Wiem, że jest straszny. Chciałabym móc dać ci jakąś inną możliwość, oddałabym życie, gdyby to miało cię ocalić. – Głos jej się załamał. – Ale nie jestem w stanie nic zrobić – jedynie zatrzymać twój ból. Jeśli tego chcesz. Nie musisz być tym, czym my, możesz odejść, jeśli tego pragniesz. – Wydawało mi się, że płacze. – Powiedz, Beau, powiedz, czego pragniesz – cokolwiek to jest. – Ciebie – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – Tylko ciebie. – Jesteś pewien? – wyszeptała. Jęknąłem. Jęzory ognia obejmowały już moją klatkę piersiową. – Tak – wydyszałem. – Chcę... tylko... być... z tobą. – Zejdź mi z drogi, Edythe! – zagrzmiał Archie. – Ja też nie składałam żadnej przysięgi! – ryknęła. Przysunęła twarz do mojego gardła i chociaż czułem wyłącznie palący ogień, usłyszałem cichy dźwięk zębów przecinających moją skórę.

24 Przemiana Ostatecznie zmieniłem jednak zdanie. Ogień pochłaniający moją rękę okazał się nie aż tak straszny – owszem, w tamtym momencie był najgorszym doświadczeniem mojego życia, ale nie mógł się równać katuszom, które odczuwałem, gdy zapłonęło całe moje ciało. Błagałem ją, żeby to przerwała. Przysięgałem, że tego właśnie chcę. Żeby ogień się wypalił. Tylko tego. Słyszałem, jak Archie mówi, że wszyscy powtarzali to samo – przypomniał jej, że i ona błagała Carine, by ją zabiła. Tłumaczył, że liczy się moja pierwsza decyzja. Wiem, że w którymś momencie krzyknąłem na niego, by się przymknął. Chyba mnie przeprosił. Jednakże trudno było mi zwracać uwagę na cokolwiek innego poza palącym mnie ogniem. Wiem, że mnie przenieśli. Chyba dość długo leżałem na pokrytej krwią i wymiocinami podłodze, ale nie miałem pojęcia, ile minęło czasu. Czasami Carine coś mówiła, a Archie jej odpowiadał, a ja miałem wrażenie, że między pytaniem a odpowiedzią minął co najmniej rok. To pewnie przez ten ogień każda sekunda wydawała się wiecznością. Potem ktoś mnie poniósł. Przez jedną, ciągnącą się przez całą wieczność chwilę ujrzałem słońce – wydawało się chłodne i blade. Później zapanowała długotrwała ciemność. Widziałem Edythe. Trzymała mnie w ramionach, zbliżała twarz do mojej twarzy, rękę położyła mi na policzku. Archie też był w pobliżu. Chyba trzymał mnie za nogi. Kiedy krzyczałem, na okrągło mnie przepraszała. Próbowałem nie krzyczeć, ale na nic się to nie zdawało. Nie było żadnej ulgi, żadnego uwolnienia od bólu. Ogień nie zważał na to, co robiłem, tylko mnie palił. Gdy odzyskałem ostrość widzenia, zauważyłem przygaszone światła przesuwające się po twarzy Edythe, chociaż jej głowa pozostawała w ciemnościach. Nie licząc naszych głosów, słychać było tylko ciche, miarowe buczenie. Czasami stawało się głośniejsze, innym razem cichło. Dopiero kiedy się zatrzymaliśmy, zrozumiałem, że jechaliśmy samochodem. Nie słyszałem dźwięku otwieranych drzwi, ale oślepiło mnie nagłe światło. Chyba się wzdrygnąłem, bo Edythe zaczęła szeptać mi do ucha. – Zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej. Zaraz będziemy w domu, Beau. Dajesz sobie radę, niedługo będzie po wszystkim. Tak mi przykro, Beau. Nie czułem jej ręki na twarzy – powinna być zimna, jednak nic teraz nie było zimne. Chciałem ją złapać, lecz nie miałem pojęcia, gdzie są moje kończyny. Pewnie machałem

nimi na oślep, ale Edythe i Archie mocno mnie trzymali. Edythe domyśliła się, czego pragnę, ujęła moją dłoń i przyłożyła sobie do ust. Żałowałem, że nie mogę tego poczuć. Próbowałem chwycić ją za rękę, chociaż nie wiedziałem, jak zmusić mięśnie do pracy i jak je poczuć. Może mi się udało, w każdym razie Edythe mnie nie puszczała. Robiło się coraz ciemniej i w końcu nic już nie widziałem. W samochodzie panowała absolutna czerń, nie miało znaczenia, czy otwierałem, czy zamykałem oczy. Ogarnęła mnie panika. Ogień działał jak komora wygaszająca wszystkie zmysły, nie czułem niczego oprócz bólu – ani siedzenia pod sobą, ani Archiego przytrzymującego mi nogi, ani Edythe obejmującej moją głowę, ani nawet rannej ręki. Zostałem sam na sam z płomieniami i ze swoim przerażeniem. Chciałem coś powiedzieć, jednak byłem pozbawiony głosu, nie wiedziałem, czy tak ochrypłem od krzyku, czy to ogień go wypalił. Ale Edythe znów zaczęła szeptać mi do ucha: – Jestem tu, Beau. Nie jesteś sam, nie zostawię cię. Będę przy tobie. Słuchaj mojego głosu. Jestem, Beau... Jej głos mnie uspokajał, odganiał panikę, może nawet ból. Słuchałem, starając się oddychać płytko, by jej nie zagłuszać. Nie musiałem już krzyczeć, ogień się nasilał, nigdy nie słabnął, ale powoli się do niego przyzwyczajałem. Był jedynym doznaniem, ale nie jedynym tematem myśli. – Nigdy tego dla ciebie nie chciałam, Beau – mówiła Edythe. – Oddałabym wszystko, żeby cofnąć czas. Popełniłam tyle błędów, powinnam była trzymać się od ciebie z daleka już pierwszego dnia, odejść i nigdy nie wrócić. Zniszczyłam ci życie, zabrałam ci wszystko... – Chyba znów płakała. – Nie... – Próbowałem powiedzieć, ale nie wiem, czy udało mi się sformułować to słowo. – Minęło tyle czasu, że pewnie to już zapamięta – odezwał się cicho Archie. – Mam nadzieję – odparła łamiącym się głosem. – Chciałem powiedzieć, żebyś wykorzystała ten czas bardziej produktywnie. Jest tyle rzeczy, o których on nie ma pojęcia. – Masz rację – westchnęła. – Od czego mam zacząć? – Mogłabyś mu wyjaśnić, jak to jest czuć pragnienie – zasugerował. – To było dla mnie najtrudniejsze po obudzeniu. A przecież będziemy mieć wobec niego duże oczekiwania. – Nie będę go do niczego zmuszać – rzuciła przez zaciśnięte zęby. – On nie wybrał takiego losu. Może być, kim tylko zechce. – Ha! Przecież znasz go dobrze. Wiesz, że to nie będzie dla niego dobre rozwiązanie. Widzisz? Będzie dobrze. Zapadła cisza, Edythe bowiem przyglądała się temu, co Archie ujrzał w swoich myślach. Chociaż rozumiałem powód jej milczenia, przez nie zostałem sam na sam z ogniem. Znów poczułem narastającą panikę. – Jestem tu, Beau, jestem. Nie bój się. – Wzięła głęboki wdech. – Będę cały czas do ciebie

mówiła. Mam ci tyle do powiedzenia. Najważniejsze jest to, że kiedy minie ból, kiedy staniesz się... nowy, nie będziesz taki jak ja, a przynajmniej nie na początku. Narodzenie się wampira oznacza mnóstwo rzeczy, najtrudniejszy do zignorowania jest głód. Będziesz głodny właściwie przez cały czas, o niczym innym nie będziesz w stanie myśleć przez rok, może dwa. U każdego wygląda to trochę inaczej. Kiedy tylko to się skończy, zabiorę cię na polowanie, w końcu chciałeś je zobaczyć, prawda? Weźmiemy Eleanor, a wtedy będziesz miał okazję przekonać się, czy rzeczywiście przypomina niedźwiedzia... – Zaśmiała się raz, niepewnie i z bólem. – Jeśli postanowisz, jeżeli zechcesz żyć tak jak my, będzie ci bardzo trudno, szczególnie na początku. Może nawet zbyt trudno – zrozumiem to. Wszyscy zrozumiemy. Jeśli będziesz chciał zrobić tak, jak ja to robiłam, pójdę z tobą. Powiem ci, którzy ludzie są potworami. Są też inne opcje. Cokolwiek zechcesz. Jeżeli... jeżeli uznasz, że nie chcesz być ze mną, też zrozumiem, Beau. Przysięgam, że nie pójdę za tobą, jeśli mi nie pozwolisz... – Nie – jęknąłem. Tym razem usłyszałem własny głos, więc wiedziałem, że mi się udało. – W tej chwili nie musisz podejmować żadnych decyzji, na to przyjdzie jeszcze czas. Wiedz tylko, że uszanuję każdy twój wybór. – Po raz drugi wzięła głęboki wdech. – Chyba powinnam cię ostrzec, że już nie będziesz miał niebieskich oczu. – Znów usłyszałem jakby szloch. – Ale nie przeraź się ich widokiem. Potem zmienią kolor. To w sumie drobiazg, a ja powinnam skupiać się na tym, co najważniejsze... Najtrudniejsze – i najgorsze. Tak mi przykro, Beau, ale już nigdy nie będziesz mógł spotkać się z rodzicami. To niebezpieczne. Mógłbyś ich zranić, nie byłbyś w stanie się powstrzymać. No i są... zasady. Zasady, które obowiązują także mnie, jako twojego twórcę. Oboje będziemy odpowiedzialni, jeśli coś ci się wymknie spod kontroli. Och! – zapowietrzyła się. – On nie wie tylu rzeczy, Archie. – Mamy czas, Edythe. Spokojnie, będzie dobrze. Słyszałem, że nabiera powietrza do płuc. – Zasady – powiedziała. – A właściwie jedna zasada o tysiącu różnych permutacji. Istnienie wampirów musi pozostać tajemnicą. To oznacza kontrolę nad nowo narodzonymi wampirami. Nauczę cię tego – obiecuję, że będziesz bezpieczny. – Kolejne westchnienie. – Nie możesz powiedzieć nikomu, kim jesteś. Złamałam tę zasadę, nie sądziłam, że to ci przyniesie zgubę, że ktokolwiek się dowie. Powinnam była przewidzieć, że sama moja obecność cię zniszczy. Powinnam się domyślić, że zrujnuję ci życie, że okłamuję samą siebie, sądząc, że istnieje dla nas jakieś rozwiązanie. Wszystko, co robiłam, robiłam nie tak... – Znów krytykujesz samą siebie, zamiast skupić się na informacjach, Edythe... – Tak, masz rację. – Głęboki wdech. – Beau. Pamiętasz ten obraz w gabinecie Carine? Ci nocni mecenasi sztuki, o których ci opowiadałam? Nazywają się Volturi i są... jakby tu ich określić... czymś w rodzaju policji w naszym świecie. Później powiem ci o nich więcej, ale musisz wiedzieć, że istnieją, i dlatego nie możesz powiedzieć Charliemu ani mamie o tym, kim się stałeś. Nie możesz w ogóle rozmawiać z rodzicami. – Głos jej wszedł na wyższą

oktawę, jakby się miał za chwilę załamać. – Najlepiej... nie mamy wyboru... muszą być przekonani, że nie żyjesz. Tak mi przykro. Nawet nie zdążyłeś się pożegnać. To nie fair! Nastąpiło dłuższe milczenie, słyszałem tylko jej spazmatyczny oddech. – Może wrócisz do Volturi? – wtrącił Archie. – Trzymaj emocje na wodzy. – Masz rację – powtórzyła szeptem. – Jesteś gotów na poznanie nowej historii świata, Beau? Opowiadała mi całą noc, bez przerwy, aż słońce wzeszło i znów widziałem jej twarz. Opowiadała historie, które brzmiały jak mroczne baśnie. Zaczynało do mnie docierać, jak wielki jest to świat, ale zdawałem sobie sprawę, że minie sporo czasu, zanim ogarnę rozumem jego prawdziwy ogrom. Opowiedziała mi o ludziach z obrazu – o Volturi. Jak zwarli szeregi w czasie trwania kultury mykeńskiej i rozpoczęli trwającą parę tysięcy lat kampanię budowania pokoju i porządku w świecie wampirów. Mówiła, że początkowo było ich sześcioro, wyjaśniła, że w wyniku zdrady i morderstwa została tylko trójka. Ktoś o imieniu Aro zgładził własną siostrę – żonę swojego najlepszego przyjaciela, którym był Marcus – ten mężczyzna stojący na obrazie nieopodal Carine. Żona Aro, Sulpicia – na obrazie przedstawiona z burzą ciemnych włosów – była jedynym świadkiem zbrodni. Oddała męża w ręce Marcusa i jego żołnierzy. Pojawiły się wątpliwości co do właściwego rozwiązania problemu – Aro miał wielki dar, podobny do umiejętności Edythe, ale znacznie w i ę k s z y, jak to określiła – Volturi nie wiedzieli, czy dadzą sobie bez niego radę. Sulpicia znalazła młodziutką dziewczynę – Mele, tę samą, którą Edythe nazwała służką i złodziejką – która też obdarzona była szczególnymi zdolnościami. Potrafiła wchłonąć umiejętności innego wampira. Sama nie mogła z niech korzystać, ale mogła przekazać je komuś za pomocą dotyku. Sulpicia kazała Mele wykraść dar swojego męża, a wtedy Marcus dokonał egzekucji. Wykorzystując ukradzione zdolności, Sulpicia dowiedziała się, że w spisku brał udział trzeci mężczyzna z ich grupy. On także poniósł śmierć, a jego małżonka – Athenodora – przyłączyła się do Sulpicii i Marcusa, a potem przejęła dowództwo nad armią zmarłego. Wspólnymi siłami obalili wampiry terroryzujące Europę oraz te, które zniewoliły Egipt. Po objęciu władzy wprowadzili przepisy, dzięki którym świat wampirów miał pozostawać ukryty i bezpieczny. Słuchałem na tyle, na ile byłem w stanie. Opowieści Edythe nie odwracały mojej uwagi od bólu, bo nie istniała droga ucieczki od niego. Ale lepiej było myśleć o Volturi niż o pożerającym mnie ogniu. Edythe powiedziała, że to oni wymyślili historie z wodą święconą, krzyżem i lustrami. Na przestrzeni stuleci przekształcili wszystkie relacje ze spotkań prawdziwych wampirów w mity i legendy. Nadal utrzymywali tę tendencję. Wampiry miały kryć się w cieniu... w przeciwnym razie poniosą konsekwencje. Dlatego nie mogłem wrócić do taty i pokazać się ze zmienionym kolorem oczu. Nie mogłem pojechać na Florydę, uściskać mamy i oznajmić jej, że żyję. Nie będę nawet mógł

do niej zadzwonić i wytłumaczyć, o co chodziło w tym niejasnym nagraniu, które zostawiłem na jej sekretarce. Gdyby w wiadomościach pojawiło się cokolwiek podejrzanego, jakakolwiek pogłoska, że wydarzyło się coś nienaturalnego, żołnierze Volturi mogliby rozpocząć śledztwo. Musiałem zniknąć p o c i c h u. Płomienie sprawiały mi większy ból niż ta świadomość, ale wiedziałem, że to się zmieni. Wkrótce tamto będzie bolało mnie bardziej. Edythe opowiedziała mi także o przyjaciołach w Kanadzie, którzy żyli w podobny sposób jak oni. Trzech jasnowłosych braci z Rosji i dwie hiszpańskie wampirki – to oni stanowili najbliższą rodzinę Cullenów. Wyjaśniła, że dwoje z nich także miało szczególną moc – Kirył potrafił robić coś elektryzującego, a Elena rozpoznawała umiejętności każdego napotykanego wampira. Przedstawiła mi także innych znajomych rozsianych po całym świecie. W Irlandii, Brazylii, Egipcie. Tak wiele imion. W końcu Archie jej przerwał i kazał skupić się na tym, co najważniejsze. Wyjaśniła mi, że nigdy się nie zestarzeję. Zawsze będę miał siedemnaście lat, tak jak i ona. Świat wokół mnie będzie się zmieniał, a ja zapamiętam wszystko, nie zapomnę ani jednej sekundy. Opowiedziała mi też, jak żyją Cullenowie – jak przeprowadzają się z jednego pozbawionego słońca miejsca w inne. Ernest remontuje dla nich dom. Archie inwestuje oszczędności tak, by przynosiły jak największe zyski. Wymyślają nową historię, by wytłumaczyć łączące ich relacje, Jessamine tworzy nowe nazwiska i nową, dobrze udokumentowaną przeszłość każdego z nich. Carine podejmuje pracę w szpitalu z nowymi referencjami albo zaczyna studiować nowy kierunek. Jeśli okolica wygląda zachęcająco, młodsi Cullenowie udają jeszcze młodszych, żeby zostać dłużej w tym miejscu. Kiedy przestanę być nowym wampirem, będę mógł wrócić do szkoły. Ale mogę uczyć się wcześniej, będę miał mnóstwo czasu, zapamiętam też każdą przeczytaną i usłyszaną informację. I nigdy już nie zasnę. Jedzenie będzie dla mnie odrażające. Już nigdy nie poczuję ludzkiego głodu. Nigdy nie zachoruję. Nigdy się nie zmęczę. Będę biegał szybciej niż samochód wyścigowy, będę silniejszy niż jakikolwiek inny gatunek zamieszkujący naszą planetę. Oddychanie stanie się zbyteczne. Będę widział wyraźniej, do moich uszu dotrze nawet najcichszy dźwięk. Jutro albo pojutrze moje serce przestanie bić i już nigdy nie wznowi swojej pracy. Będę wampirem. Palący mnie ogień miał tylko jedną dobrą stronę – pozwalał wysłuchiwać tego

wszystkiego z dystansem. Przetwarzać usłyszane rewelacje zupełnie bez emocji. Wiedziałem, że te pojawią się później. Kiedy znów zaczęło zmierzchać, nasza podróż dobiegła końca. Edythe zaniosła mnie do domu jak małe dziecko i usiadła ze mną w salonie. Jej twarz znalazła się teraz na jasnym tle. Widziałem ją zdecydowanie wyraźniej, ale to raczej nie dzięki światłu. W jej oczach ujrzałem własne odbicie i ze zdumieniem przekonałem się, że moja twarz nadal wygląda jak twarz, a nie jak spalony brykiet węglowy. Choć była wykrzywiona bólem. Może jednak zostało ze mnie coś więcej niż kupka popiołu – bo tak właśnie się czułem. Żeby wypełnić czas, Edythe opowiadała mi różne historie, a pozostali na zmianę jej w tym pomagali. Carine usiadła na podłodze obok mnie i przedstawiła mi niesamowitą opowieść o rodzinie Jules – o tym, że jej prababka rzeczywiście była w i l k o ł a k i e m. Wszystko to, z czego śmiała się Jules, okazało się więc prawdą. Carine wyjaśniła, że obiecali wilkołakom nigdy nie ugryźć żadnego człowieka, a obietnica stanowiła element rozejmu, który ich obejmował. Paktu, na mocy którego Cullenom nie wolno było postawić stopy na zachodnim brzegu. Jessamine też jednak opowiedziała mi swoją historię. Widocznie uznała, że już jestem gotowy. Bardzo dobrze, że zrobiła to w momencie, w którym moje emocje kryły się pod płomieniami. Ona również straciła rodzinę, bo mężczyzna, który ją stworzył, wykradł ją bez żadnego ostrzeżenia. Powiedziała, że należała do armii, a jej życie upływało pod znakiem rzezi i śmierci. Później się od tego uwolniła. Opowiedziała mi o dniu, w którym Archie pozwolił jej się odnaleźć. Ernest opisał mi swoje życie przed śmiercią, niestabilną emocjonalnie żonę alkoholiczkę i córeczkę, którą kochał ponad wszystko. Opowiedział o nocy, w którym jego żona, w pijanym widzie, zeskoczyła z klifu z córeczką w ramionach, a jemu nie zostało nic innego, jak pójść ich śladem. A potem, kiedy już minął ból, spotkał najpiękniejszą kobietę na świecie w fartuchu pielęgniarki – kobietę, którą pamiętał z innego miejsca, z dawnych czasów, gdy był jeszcze zupełnie młody. Pielęgniarkę, która wcale się nie zestarzała. Eleanor wyjaśniła, że została zaatakowana przez niedźwiedzia, a później zobaczyła anioła, który zamiast do nieba, zabrał ją do Carine. Początkowo sądziła jednak – całkiem słusznie, jak twierdziła – że znalazła się w piekle. A potem wróciło niebo. To od niej dowiedziałem się, że rudy im uciekł. Nie licząc tego jednego razu, kiedy przeszukał nasz dom, nie zbliżył się już do Charliego. Gdy wróciliśmy do Forks, ona, Royal i Jessamine ruszyli jego tropem, ale ślad urwał się w morzu Salish[13] i nie byli w stanie znaleźć miejsca, w którym wyłonił się z wody. Uznali, że równie dobrze mógł przepłynąć Ocean Spokojny i znaleźć się na innym kontynencie. Pewnie założył, że Joss przegrała walkę i rozsądniej będzie się ulotnić. Przyszła kolej nawet na Royala. Opowiedział mi o życiu trawionym na próżności,

sprawach materialnych i ambicji. O jedynej córce potężnego człowieka, którego władzę i jej rozmiary Royal nie do końca pojmował. O dziewczynie, z którą zamierzał się ożenić, a tym samym stać się dziedzicem dynastii. O tym, jak ta piękna panna udawała miłość do niego, żeby tylko zadowolić ojca, a potem przyglądała się, jak jej kochanek z konkurencyjnej mafii tłucze Royala na śmierć. I jak przez cały czas głośno się z tego śmiała. Opisał mi, jak się zemścił. W przeciwieństwie do swojego przybranego rodzeństwa Royal niczego nie owijał w bawełnę. Wyznał, jak utracił całą swoją rodzinę i że nic nie zdołało mu tego wynagrodzić. Edythe wyszeptała imię Eleanor, a wtedy warknął i wyszedł. To chyba podczas opowieści Royala albo Eleanor Archie obejrzał nagranie z sali tanecznej, po czym zajął miejsce Royala. Początkowo nie miałem pojęcia, o czym rozmawiają, bo tylko Edythe mówiła na głos, w końcu jednak się zorientowałem. Archie przeprowadził poszukiwania na swoim komputerze, próbując zawęzić opcje i znaleźć miejsce, w którym mógł być przetrzymywany jako człowiek. Cieszyłem się, że nie wspomina o reszcie filmu, skupiał się wyłącznie na swojej przeszłości. Próbowałem przypomnieć sobie, jak używa się głosu, żeby w razie czego powstrzymać go, gdyby chciał choćby o tym wspomnieć. Miałem nadzieję, że pomyślał i zniszczył taśmę, zanim Edythe mogła ją obejrzeć. Te wszystkie historie pozwoliły mi nieco uporządkować myśli, przygotować się na to, co nastąpi, ale słuchałem ich tylko połowicznie. Mój mózg katalogował płomienie, doświadczał ich w zupełnie nowy sposób. Zadziwiające, że każdy fragment mojej skóry, każdy milimetr, był tak odmienny. Zupełnie jakbym wyczuwał ogień w każdej komórce mojego ciała oddzielnie. Rejestrowałem różnicę pomiędzy bólem w pęcherzykach płuc a płomieniami palącymi mi spody stóp, między pożogą trawiącą moje oczy a ogniem w kręgosłupie. Każdy z nich miał swój indywidualny charakter. Słyszałem łomot własnego serca – wydawał się tak głośny, jakby zostało podłączone do wzmacniacza. Dobiegały mnie także inne dźwięki. Głównie głos Edythe, czasem innych, chociaż ich nie widziałem. Raz usłyszałem muzykę, jednak nie miałem pojęcia, skąd dochodzi. Chyba leżałem na sofie z głową na kolanach Edythe – i tak przez kilka długich lat. Cały czas było jasno, nie wiedziałem więc, czy jest noc, czy dzień. Jednak Edythe miała ciągle złociste oczy, co oznaczało, że ogień znów kłamał w kwestii czasu. Byłem tak świadomy istnienia każdego zakończenia nerwowego w moim organizmie, że od razu wyczułem zmianę. Zaczęło się od stóp. Nie czułem palców. Zupełnie jakby ogień zwyciężył, jakby spalone fragmenty zaczęły odpadać mi od ciała. Edythe mówiła, że to przemiana, a nie śmierć, ale w tym momencie ogarnęła mnie panika i uznałem, że może się myliła. Może ta cała przemiana w wampira nie zadziała w moim przypadku. Może ten ogień to tylko moja powolna śmierć. Najgorsza z najgorszych. Edythe wyczuła mój strach i zaczęła nucić mi do ucha. Próbowałem znaleźć dobre strony

całej tej sytuacji. Jeśli właśnie umierałem, przynajmniej wkrótce będzie po wszystkim. A jeżeli moje życie ma dobiec końca, przynajmniej w tych ostatnich chwilach będę leżał w ramionach Edythe. I nagle dotarło do mnie, że nadal mam palce, tylko już nie płoną. Co więcej, ogień cofał się także ze stóp. Jak dobrze, że wiedziałem, co się dzieje, bo chwilę później to samo spotkało moje dłonie. Koniec paniki, wreszcie pojawił się cień nadziei. Pożoga ustępowała. Tyle że robiła coś więcej – nie ustępowała, ale... przesuwała się. Cały ogień z moich kończyn pełznął teraz w stronę klatki piersiowej, podsycając znajdujące się tam płomienie. Było goręcej niż wcześniej. Nie mogłem uwierzyć, że może być j e s z c z e g o r ę c e j. Moje serce – już i tak głośne – zaczęło szybciej łomotać. Miałem wrażenie, że to właśnie w nim ulokował się cały ogień. Wysysał jęzory z moich dłoni i kostek stóp, znosił ból, a jednocześnie podsycał pożar i ucisk w sercu. – Carine! – zawołała Edythe. Lekarka weszła do pokoju, a co najbardziej zdumiewające, ja to u s ł y s z a ł e m. Cullenowie nigdy nie wydawali żadnych dźwięków, gdy się poruszali. A teraz, kiedy się wsłuchałem, rozpoznawałem nawet cichy szmer warg Carine, które ocierały się o siebie, gdy mówiła. – Ach. To już prawie koniec. Chciałem poczuć ulgę, naprawdę tego pragnąłem, jednak narastający rozpaczliwy ból w klatce piersiowej nie pozwalał mi czuć czegokolwiek poza sobą. Popatrzyłem na twarz Edythe. Była piękniejsza niż wcześniej, a to dlatego, że teraz widziałem ją lepiej, dokładniej. Nie byłem jednak w stanie napawać się jej urodą, bo przeszkadzał mi w tym ból. – Edythe? – jęknąłem. – Już dobrze, Beau. Zaraz będzie po wszystkim. Przykro mi. Wiem. Pamiętam. Ogień wdarł się rozpalonym prętem do mojego serca, wciągając ze sobą płomienie z łokci i kolan. Pomyślałem o tym, jak Edythe musiała przejść przez to cierpienie, i od razu mój ból zyskał zupełnie inną perspektywę. Nawet nie znała wtedy Carine. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje. Przez cały ten czas nie leżała w ramionach ukochanej osoby. Ból zniknął z całego mojego ciała, nie licząc klatki piersiowej. Jedyną pozostałością było spierzchnięte gardło, ale w nim paliło mnie inaczej... sucho... drażniąco. Usłyszałem kolejne kroki, byłem pewien, że rozpoznaję różnicę. Stanowcze, zdecydowane należały do Eleanor. Archie szedł szybciej, bardziej rytmicznie. Ernest nieco wolniej, z namysłem. Jessamine zatrzymała się przy drzwiach i wydało mi się, że słyszę za nią oddech Royala. A potem... – Aaaaa!! Moje serce wystrzeliło, pulsowało jak śmigła helikoptera niemal jednym nieprzerwanym

dźwiękiem. Sądziłem, że za chwilę przedrze się przez żebra i wyskoczy na zewnątrz. Ogień skupił się w samym środku, wessał płomienie z reszty ciała, by podsycić największy i najbardziej bolesny pożar. Był tak ogromny, że mnie ogłuszył. Moje ciało wygięło się w łuk, jakby jęzory ognia ciągnęły mnie w górę. W moim ciele toczyła się prawdziwa wojna – między dziko bijącym sercem a szalejącą pożogą. Obie strony przegrywały. Płomienie zbiły się w ciasną kulkę niewyobrażalnego bólu, który eksplodował mi w klatce piersiowej. Odpowiedzią był głuchy, głęboki łomot. Serce zadrżało dwukrotnie i jeszcze raz cicho załomotało. A potem wszystko umilkło. Nie słychać było żadnego dźwięku, niczyjego oddechu. Nawet mojego. Przez chwilę jedyne, co do mnie docierało, to brak bólu. Łatwo mogłem zignorować tępe, suche pieczenie w gardle, ponieważ cała reszta mojego ciała czuła się po prostu wspaniale. Uwolnienie od cierpienia przyniosło mi cudowne odurzenie. Wpatrywałem się w zdumieniu w Edythe. Miałem wrażenie, że wreszcie zdjęto mi opaskę, którą nosiłem na oczach przez całe życie. Co za widok. – Beau? – odezwała się. Teraz, kiedy wreszcie mogłem się na tym skupić, musiałem stwierdzić, że ma nierealistycznie piękny głos. – Jesteś zdezorientowany, wiem. Przyzwyczaisz się. Czy można przyzwyczaić się do takiego tonu? Do patrzenia na taką twarz? – Edythe – powiedziałem i przestraszył mnie dźwięk własnego głosu. To naprawdę ja? Brzmiałem inaczej, nie do końca... ludzko. Wytrącony z równowagi postanowiłem dotknąć jej policzka. W tej samej sekundzie, w której w moim umyśle pojawiło się to pragnienie, moja dłoń już ujmowała jej twarz. Nie było nic pomiędzy, żadnego procesu podnoszenia ręki, obserwowania, jak zmierza do celu. Ona już tam się znalazła. – Hmm. Wtuliła się w moją dłoń, przykryła ją własną, i przycisnęła. Dziwne uczucie – z jednej strony dobrze mi znane, zawsze uwielbiałem, kiedy tak robiła, kiedy widziałem, że lubi mój dotyk, że on coś dla niej znaczy. Ale z drugiej strony nie rozpoznawałem w nim nic znajomego. Jej twarz nie wydawała się już zimna, a jej dłoń pasowała do mojej. Teraz nie było między nami różnicy. Popatrzyłem jej głęboko w oczy, a potem przyjrzałem się swojemu odbiciu, które w nich zobaczyłem. – Aaa... – Z mojego gardła wymknął się niechcąco jęk i zamarłem z zaskoczenia. Dziwne, że kiedy zastygłem jak posąg, wydało mi się to zupełnie naturalne. – O co chodzi, Beau? – Przybliżyła się, a tym samym moje odbicie się przysunęło. – Oczy – szepnąłem.

Westchnęła i zmarszczyła nos. – To minie – obiecała. – Przerażałam samą siebie za każdym razem, kiedy w ciągu pierwszych sześciu miesięcy spoglądałam w lustro. – Sześć miesięcy – wymruczałem. – A potem będą złote, jak twoje? Odwróciła spojrzenie i popatrzyła na kogoś, kto stał za sofą poza zasięgiem mojego wzroku. Chciałem usiąść i się rozejrzeć, ale trochę obawiałem się poruszyć. Nie poznawałem swojego ciała. – To będzie zależało od twojej diety, Beau – odezwała się spokojnie Carine. – Jeśli zdecydujesz się polować tak jak my, w końcu staną się złote. Jeśli nie, przybiorą barwę oczu Lauren. Postanowiłem, że jednak usiądę. I znów, tak samo jak przedtem, decyzja oznaczała działanie. Nie zdążyłem się ruszyć, a już siedziałem. Edythe pozwoliła mojej dłoni zsunąć się z policzka, ale cały czas ją trzymała. Za sofą stali wszyscy i nas obserwowali. Wszystkie moje przypuszczenia okazały się słuszne. Carine znajdowała się najbliżej, potem stali Eleanor, Archie i Ernest. Jessamine zatrzymała się w progu pokoju, za jej ramieniem dostrzegałem Royala. Spojrzałem po ich twarzach, zszokowany. Gdyby nie to, że mój umysł był teraz bardziej... przestronny, zapewne zapomniałbym, co chciałem powiedzieć. W zaistniałej sytuacji szybko jednak oprzytomniałem. – Nie, chciałbym polować tak jak wy – odparłem. – To słuszne rozwiązanie. Uśmiechnęła się. Gdybym musiał oddychać, z pewnością na ten widok zaparłoby mi dech w piersiach. – Żeby to było takie proste! Ale podjąłeś szlachetną decyzję. Pomożemy ci na tyle, na ile będziemy w stanie. Edythe dotknęła mojego ramienia. – Powinniśmy wyruszyć na polowanie, Beau. Wtedy przestanie cię palić w gardle. Kiedy wspomniała o moim gardle, suche pieczenie zdominowało wszystkie moje myśli. Przełknąłem. Ale... – Polowanie? – zapytał mój nowy głos. – Eee... nigdy wcześniej nie polowałem. Nawet normalnie, z bronią palną, więc nie wiem, jak miałbym... To znaczy, nie mam pojęcia, czy potrafię... Eleanor zachichotała pod nosem. Edythe się uśmiechnęła. – Pokażę ci. To bardzo łatwe i zupełnie naturalne. Chciałeś przecież zobaczyć, jak poluję. – Tylko ty i ja? – upewniłem się. Przez ułamek sekundy wydawała się zdezorientowana, ale zaraz się opanowała. – Oczywiście. Cokolwiek zechcesz. Chodźmy, Beau. Zerwała się na równe nogi, w dalszym ciągu trzymała mnie jednak za rękę. Ja również

wstałem, poruszanie się przychodziło mi z taką łatwością, dziwiłem się sobie, że tak się tego obawiałem. Moje ciało robiło wszystko, czego od niego oczekiwałem. Edythe popędziła w stronę przeszklonej ściany domu wychodzącej na ogród. Na zewnątrz panowała ciemność, więc szyba stała się lustrem. Zobaczyłem dwie biegnące postacie i natychmiast się zatrzymałem. Co dziwne, przystopowałem tak gwałtownie, że Edythe nadal biegła, nadal trzymała mnie za rękę, i chociaż mnie ciągnęła, ja ani drgnąłem. Ba, bez najmniejszego wysiłku przyciągnąłem ją do siebie. Zauważałem to jednak zaledwie ułamkiem umysłu, bo skupiałem się przede wszystkim na swoim odbiciu. Wcześniej widziałem swoją twarz w jej oczach, ale tylko sam środek, bez brzegów. Tak naprawdę zwróciłem uwagę głównie na oczy – jaskrawe, niemal błyszcząco czerwone – bo to one przykuwały wzrok. Teraz miałem okazję przyjrzeć się całości, łącznie z szyją i ramionami. Gdyby ktoś wyciął kształt mojej ludzkiej sylwetki, nadal pasowałaby idealnie do obecnego kształtu. Ale chociaż zajmowałem tę samą przestrzeń, zupełnie inaczej przedstawiały się krawędzie – jako wyraźniejsze, lepiej zarysowane. Jakby ktoś wyrzeźbił moje ciało z lodu i zapomniał oszlifować dookoła. Moje oczy – trudno mi było widzieć w nich cokolwiek poza nowym kolorem – też wydawały się mieć odmienny kształt. Niejasno, jakby moje wspomnienia musiały przedostać się przez warstwę mulistej wody, pamiętałem wygląd moich oczu z przeszłości. Były niezdecydowane, jakbym nie wiedział, kim tak naprawdę jestem. Potem, już po spotkaniu Edythe – co nadal pozostawało jedynie zamglonym, trudnym do odkopania wspomnieniem – pojawiła się w nich pewna determinacja. Teraz znalazły się poziom wyżej, stały się d r a p i e ż n e. Gdybym sam siebie zobaczył w ciemnej uliczce, umarłbym ze strachu. Przypuszczam, że o to właśnie chodziło. Ludzie mieli się mnie bać. Nadal miałem na sobie zakrwawione dżinsy, a do tego nieznaną mi błękitną koszulę. Nie pamiętałem, kto mnie przebrał, ale uznałem, że wampir czy nie wampir, nikt nie miał ochoty zadawać się z gościem oklejonym wymiocinami. – O kurczę – powiedziałem i spojrzałem w oczy odbiciu Edythe. Co także było dziwne – Beau w lustrze wyglądał... w ł a ś c i w i e u jej boku. Jakby znajdował się w odpowiednim miejscu, a nie tak jak wcześniej, kiedy inni sądzili, że dziewczyna jest z nim wyłącznie z litości. – Wiem, że to dla ciebie dużo – przyznała. Wziąłem głęboki wdech i pokiwałem głową. – Okej. Pociągnęła mnie za rękę i ruszyliśmy ku wyjściu. Nie minęło nawet ćwierć sekundy, a już znaleźliśmy się w ogrodzie, za szklanymi drzwiami.

Niebo przesłaniały gęste chmury, nie widać było ani księżyca, ani gwiazd. W normalnych okolicznościach widziałbym jedynie niewielki prostokąt światła przebijającego przez przeszkloną ścianę, a poza nią już tylko czarny jak smoła mrok. To się zmieniło. Teraz widziałem w s z y s t k o. – Łał – westchnąłem. – Niesamowite. Spojrzała na mnie tak, jakby zaskoczyła ją moja reakcja. Czyżby już zapomniała, jak to było, kiedy po raz pierwszy ujrzała świat oczami wampira? Przecież twierdziła, że teraz niczego nie zapomnę. – Musimy iść głęboko w las – oznajmiła. – Na wszelki wypadek. Przypomniałem sobie w skrócie to, co mówiła mi o polowaniach. – Jasne. Żeby nigdzie nie kręcili się ludzie. Oczywiście. I znów przez jej twarz przemknęło zdumienie. – Chodź za mną. Przemierzyła trawnik z prędkością, która dla moich starych oczu pozostawałaby niewidoczna, a gdy dotarła do rzeki, wyskoczyła wysokim łukiem i wylądowała wśród drzew na drugim brzegu. – Naprawdę? – zawołałem. Usłyszałem jej śmiech. – Przyrzekam, to bardzo łatwe. Świetnie. Westchnąłem i przyspieszyłem kroku. Bieganie nigdy nie było moją mocną stroną. Jeszcze na płaskim torze jakoś obie radziłem, o ile skupiałem się i patrzyłem pod nogi. No dobrze, nawet wtedy zdarzało mi się poplątać kroki i się potknąć. Tym razem było zupełnie inaczej. Po prostu f r u n ą ł e m przez trawnik szybciej niż kiedykolwiek w życiu i nie było nic prostszego od stawiania stóp dokładnie w tym miejscu, w którym powinny się znaleźć. Czułem wszystkie mięśnie, niemal widziałem ich połączenia, potrafiłem zmusić je, by robiły to, co chciałem. Kiedy znalazłem się nad brzegiem rzeki, nawet się nie zawahałem. Odepchnąłem się od tego samego kamienia co wcześniej Edythe i teraz to już naprawdę l e c i a ł e m. Wystrzeliłem w powietrze, rzeka została za moimi plecami, przeleciałem nad miejscem, w którym ona wylądowała, i zacząłem opadać. Ogarnęła mnie panika, bo zrozumiałem, że nie przemyślałem sobie lądowania, jednak moja ręka jakimś cudem doskonale wiedziała, w jaki sposób należy chwycić za gruby konar i okręcić ciało tak, by stopy dotknęły ziemi niemal bezszelestnie. – Ja cię kręcę! – wydukałem z niedowierzaniem. Słyszałem, że Edythe biegnie przez las, jej kroki brzmiały teraz tak samo znajomo jak niegdyś mój własny oddech. Byłem pewien, że odróżnię je od innych. – Koniecznie będziemy musieli to powtórzyć! – powiedziałem, kiedy tylko się wyłoniła

spośród drzew. Zatrzymała się kilka kroków ode mnie, wyraźnie sfrustrowana. Zaśmiałem się. – Co chciałabyś wiedzieć? Powiem ci, o czym myślę. Zmarszczyła czoło. – Nie rozumiem. Jesteś... w doskonałym humorze. – Och. To źle? – Nie czujesz potwornego pragnienia? Przełknąłem ślinę. Palio mnie w gardle, ale to było nic w porównaniu z ogniem, który wcześniej mnie trawił. To pieczenie towarzyszyło mi nieustannie, nasilało się, gdy zaczynałem o nim myśleć, ale nie skupiałem na nim uwagi. – Tak, ale tylko, kiedy o tym pomyślę. Wyprostowała ramiona. – Jeżeli najpierw chcesz od tego zacząć, nie ma sprawy. Spojrzałem na nią pytająco. Coś mi najwyraźniej umknęło. – Od t e g o zacząć? To znaczy od czego? Przez chwilę przypatrywała mi się z niedowierzaniem, a potem wyrzuciła ręce do góry. – Wiesz co? Naprawdę sądziłam, że kiedy twój umysł upodobni się do mojego, będę mogła go słyszeć. Ale tak się chyba nigdy nie stanie. – Przepraszam. Roześmiała się, jednak w jej śmiechu usłyszałem smutną nutę. – Przestań, Beau. – Mogłabyś mi wyjaśnić, o czym rozmawiamy? – Chciałeś, żebyśmy zostali sami – odparła, jakby to cokolwiek wyjaśniało. – Tak. – Ponieważ chciałeś mi coś powiedzieć? – zaparła się, jak gdyby spodziewała się najgorszego. – Eee. Oczywiście mam ci coś do powiedzenia, a konkretnie to jedną ważną rzecz, ale nie to miałem na myśli. – Widziałem, że nasze nieporozumienie, na czymkolwiek ono polegało, rodzi w niej frustrację, postanowiłem niczego przed nią nie ukrywać. – Chciałem zostać z tobą sam, ponieważ... nie chciałem być nieuprzejmy, a z drugiej strony wolałem nie iść na polowanie w obecności Eleanor – przyznałem. – Uznałem, że na pewno coś spieprzę, i chociaż nie znam jej aż tak dobrze, przypuszczam, że bardzo by ją to rozbawiło. Edythe otworzyła szeroko oczy. – Bałeś się, że Eleanor będzie się z ciebie śmiała? Naprawdę? To wszystko? – Tak. Twoja kolej, Edythe. Co podejrzewałaś? Zawahała się. – Sądziłam, ze jesteś dżentelmenem i że wolisz nakrzyczeć na mnie na osobności.

Ponownie zastygłem. Byłem ciekaw, czy tak się będzie działo za każdym razem, gdy mnie coś zaskoczy. Dopiero po chwili odtajałem. – Nakrzyczeć na ciebie? – powtórzyłem. – Edythe – och! Masz na myśli to, co mówiłaś w samochodzie! Przepraszam cię za to, ja... – P r z e p r a s z a m? Za co d o c h o l e r y ty mnie teraz przepraszasz, Beau? Była zła. Zła i taka śliczna. Nie miałem pojęcia, co ją tak zdenerwowało. – Chciałem ci wtedy to powiedzieć. – Wzruszyłem ramionami. – Ale nie mogłem. Nie byłem w stanie się skupić... – O c z y w i ś c i e, że nie byłeś w stanie się skupić... – Edythe! – Jednym niezauważalnym ruchem pokonałem dzielącą nas odległość i położyłem jej ręce na ramionach. – Nigdy nie dowiesz się, co myślę, jeśli będziesz mi ciągle przerywała. Złość zniknęła z jej twarzy, gdy próbowała się uspokoić. Kiwnęła głową. – Okej – powiedziałem. – W samochodzie chciałem ci powiedzieć, że masz mnie nie przepraszać. Czułem się okropnie, widząc twój smutek. To nie twoja wina... Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale położyłem na nich palec. – I wcale nie jest tak źle – ciągnąłem. – To znaczy... nadal kręci mi się w głowie i wiem, że jest milion rzeczy, o których będę musiał pomyśleć. Oczywiście, niektóre mnie martwią, ale poza tym, Edythe, poza tym jest dobrze. Zawsze jest dobrze, kiedy jestem z tobą. Wpatrywała się we mnie przez dłuższą chwilę, a potem powoli uniosła rękę, żeby oderwać moje palce od ust. Nie protestowałem. – Nie jesteś na mnie zły za to, co ci zrobiłam? – zapytała cicho. – Edythe, uratowałaś mi życie! I to po raz kolejny. Jak mógłbym się złościć? Ze względu na s p o s ó b, w jaki to zrobiłaś? Przecież nie było innej opcji. Wypuściła powietrze, zupełnie jakby znowu się zdenerwowała. – Jak możesz... Beau, m u s i s z zrozumieć, że to wszystko moja wina. Nie ocaliłam ci życia, ja ci je zabrałam. Charlie... Renée... Po raz drugi położyłem jej palec na ustach i wziąłem głęboki wdech. – Tak, to trudne i jeszcze długo takie będzie. Może już zawsze. Ale dlaczego to ciebie miałbym winić? Przecież to Joss mnie... mnie zabiła. Ty przywróciłaś mnie do życia. Odepchnęła moją rękę. – Gdybym nie zadawała się z tobą od samego początku... Roześmiałem się, a wtedy spojrzała na mnie, jakbym postradał zmysły. – Edythe... gdybyś nie zadawała się ze mną od początku, Charlie i Renée straciliby mnie już trzy miesiące temu. Patrzyła na mnie, krzywiąc się. Najwyraźniej moje argumenty do niej nie przemawiały. – Pamiętasz, co powiedziałem, kiedy uratowałaś mi życie w Port Angeles? Za drugim czy trzecim razem? – Ja ledwo to sobie przypominałem, ale łatwiej mi było przywołać słowa niż

obrazy. – Powiedziałem, że być może próbujesz oszukać przeznaczenie, bo mój los już został przypieczętowany... Skoro już m u s i a ł e m umrzeć, Edythe... czy to nie jest najcudowniejszy sposób? Wpatrywała się we mnie przez dłuższą chwilę, a potem pokręciła głową. – To ty jesteś cudowny, Beau. – Teraz chyba tak. – Zawsze taki byłeś. Milczałem, ale zdradziła mnie mina. A może ona była taka dobra, poświęciła w końcu tyle czasu, próbując mnie zrozumieć. Od razu się domyśliła, że czegoś jej nie mówię. – O co chodzi, Beau? – O coś... co mówiła Joss – wykrzywiłem się. Chociaż powrót do dawnej pamięci przychodził mi z trudem, wydarzenia ze szkoły tanecznej wydawały się najświeższe, a tym samym najbardziej przejrzyste. Edythe zacisnęła zęby. – Mówiła różne rzeczy – wysyczała. – Och. – Nagle ogarnęła mnie ochota, by uderzyć w coś pięścią. Musiałbym jednak wypuścić rękę Edythe, a tego nie chciałem robić. – Widziałaś nagranie. Twarz jej poszarzała. Pojawiła się na niej furia i jednocześnie wielki ból. – Tak, widziałam. – Kiedy? Nie słyszałem... – Słuchawki. – Szkoda, że... Pokręciła głową. – Musiałam. Ale zapomnij o tym. O którym jej kłamstwie chciałeś porozmawiać? – wyrzuciła z siebie. Myślałem przez chwilę. – Nie chciałaś, żebym został wampirem. – Nie, oczywiście, że nie. – A więc to nie kłamstwo. Byłaś taka załamana... Wiem, że masz wyrzuty sumienia w związku z moimi rodzicami, ale boję się, że po części wynika to z tego... no wiesz... nie spodziewałaś się, że będę z tobą tak długo, nie planowałaś tego... – Otworzyła usta tak szybko, że zakryłem je całą dłonią. – Bo jeśli o to chodzi, to nie martw się. Jeżeli po pewnym czasie będziesz miała mnie dosyć, odejdę. Naucz mnie, co mam robić, żebym nie pakował nas w kłopoty. Nie oczekuję, że będziesz chciała zostać ze mną na zawsze. To, co się stało, to nie był twój wybór, tak samo jak i nie był mój. Chciałbym, żebyś wiedziała, że zdaję sobie z tego sprawę. Odczekała, aż zabiorę rękę – zrobiłem to bardzo powoli. Nie miałem pewności, czy chcę usłyszeć, co ma mi do powiedzenia.

Warknęła cicho i wyszczerzyła zęby – ale wcale nie w uśmiechu. – Masz szczęście, że cię nie ugryzłam. Następnym razem, kiedy zakryjesz mi usta, żeby powiedzieć coś tak bezdennie głupiego – i o b r a ż a j ą c e g o m n i e – zrobię to! – Przepraszam. Zamknęła oczy. Objęła mnie w pasie i oparła głowę o moją klatkę piersiową. Moje ręce automatycznie powędrowały ku jej talii. Odchyliła twarz, żeby móc na mnie spojrzeć. – Posłuchaj mnie bardzo uważnie, Beau. To, co się stało – to, że mam ciebie, że zostaniesz ze mną – to jak spełnienie wszystkich moich najbardziej egoistycznych marzeń. Ale cenę za to, co dostaję, przychodzi płacić tobie. To życie, które zostaje ci zabrane. Jestem zła na siebie, rozczarowana sobą. Żałuję, że nie można wskrzesić tropicielki, bo zabiłabym ją własnymi rękoma, raz, drugi, trzeci... Przerwała na chwilę. – Nie chciałam, żebyś został wampirem, to prawda, ale nie dlatego, że nie byłeś wyjątkowy. Właśnie byłeś wyjątkowy i zawsze uważałam, że zasługujesz na coś więcej. Chciałam, żebyś miał to wszystko, co nam zabrano – ludzkie życie. Musisz jednak wiedzieć, że gdyby chodziło tylko o mnie, gdybyś nie musiał za to płacić tak wysokiej ceny, to byłby najlepszy dzień mojego życia. Od stu lat patrzę wieczności prosto w oczy i jeszcze nigdy nie wyglądała tak pięknie. Dzięki tobie. Zamyśliła się na chwilę. – Nie masz prawa sądzić, że ciebie nie chcę. Zawsze będę cię chciała, Beau. Nie zasługuję na ciebie, ale zawsze będę cię kochać. Czy to jasne? Widziałem, że jest ze mną zupełnie szczera. Z każdego jej słowa przebijała prawda. Na mojej twarzy zakwitł olbrzymi uśmiech. – A więc wszystko w porządku. – Ja myślę. – Uśmiechnęła się. – Ta jedna ważna rzecz, którą chciałem powiedzieć: kocham cię. I zawsze będę. Wiedziałem to niemal od samego początku. A teraz, skoro sytuacja jest taka, jaka jest, resztę jakoś rozpracujemy. Ująłem jej twarz w dłonie i pochyliłem się, by ją pocałować. Jak wszystko inne także to stawało się teraz takie proste. Żadnych obiekcji, żadnego wahania. Czułem się jednak dziwnie, bo moje serce nie wykonywało tego swojego szalonego solo na perkusji, a krew nie buzowała mi w żyłach. Coś jednak przeszywało mnie jak prąd i ożywiało każdy nerw mojego ciała. Nie tylko ożywiało, miałem wrażenie, że wszystkie moje komórki wykonują szalony taniec radości. Chciałem tylko trzymać ją w ramionach i uznałem, że nic więcej nie będzie mi potrzebne w ciągu następnych stu lat. Oderwała się ode mnie ze śmiechem. Tym razem to był radosny, wesoły śmiech. Brzmiał bardzo melodyjnie. – Jak ty to robisz? – zaśmiała się. – Powinieneś być nowo narodzonym wampirem, a ty

stoisz tu spokojnie, omawiasz ze mną przyszłość, uśmiechasz się i mnie całujesz! Powinieneś czuć wielkie pragnienie i nic poza tym. – Czuję wiele poza tym – oznajmiłem. – Ale skoro już o tym wspominasz, pragnienie również. Wspięła się na palce i pocałowała mnie raz, a mocno. – Kocham cię. Chodźmy zapolować. Pobiegliśmy razem w mrok, który wcale nie był ciemny, i niczego się już nie bałem. Wiedziałem, że to będzie łatwe – tak jak i wszystko inne.

Epilog: Ważne wydarzenia – Jesteś pewien, że to był dobry pomysł? – zapytała. – Powinienem tu być. – Powiedz mi, kiedy uznasz, że to cię przerasta. Skinąłem głową. Siedzieliśmy na wysokości trzech metrów na grubym konarze wśród gęstych gałęzi choiny. Edythe trzymała moją rękę w swoich dłoniach. Wyczuwałem na twarzy jej spojrzenie – czaiła się w nim troska. Konar trząsł się pod nami na wietrze. Trzy kilometry od nas ulicą Calawah Way jechał kondukt pogrzebowy. Wszystkie pojazdy miały włączone światła, chociaż był środek dnia. Siedzieliśmy po stronie południowowschodniej, pod wiatr, a miejsce wybraliśmy starannie, tak żeby znaleźć się daleko od ludzi. Odległość była zbyt duża, by Edythe mogła usłyszeć czyjekolwiek myśli, ale nie przeszkadzało mi to zupełnie. Wiedziałem, że i tak większość z nich odgadnę. Pierwszy jechał karawan. Zaraz za nim pojawił się znajomy radiowóz. Mama siedziała na fotelu pasażera, z tyłu dostrzegłem Phila. W kolejnych autach rozpoznałem prawie wszystkie osoby. Nie mogłem uczestniczyć w nabożeństwie pogrzebowym, które odbyło się w kościele, a jedynie w samym pochówku. Musiało mi to wystarczyć. Karawan był przesadnie duży. W spalonym wraku mojego samochodu nie znaleziono aż tylu szczątków, żeby potrzebna była trumna. Gdybym mógł skontaktować się z rodzicami, powiedziałbym, żeby nie tracili pieniędzy, tylko zamówili urnę. Ale pewnie w ten sposób poczuli się lepiej. Może chcieli mieć grób, który mogliby odwiedzać. Wiedziałem wcześniej, gdzie mnie położą – czy raczej to, co jak uważali, ze mnie zostało. Wczoraj wykopano dół, tuż obok babci i dziadka Swanów. Oboje zmarli, kiedy byłem dzieckiem, więc niezbyt dobrze ich znałem. Miałem nadzieję, że nie mają nic przeciwko temu, iż złożono obok nich zupełnie obcą osobę. Nawet nie znałem jego nazwiska. Nie chciałem wiedzieć, w jaki sposób Archie i Eleanor sfingowali moją śmierć. Dowiedziałem się tylko, że ktoś mniej więcej mojej postury, kto został niedawno pogrzebany, odbył jeszcze jedną podróż. Zakładałem, że zniszczono wszystko to, co pozwalałoby mnie zidentyfikować – zęby, odciski palców. Było mi głupio wobec tego faceta, ale przypuszczam, że nie zrobiło mu to większej różnicy. W końcu nic nie czuł, gdy mój samochód zjechał do przepaści w Nevadzie i zajął się ogniem. Jego rodzina już przeżyła swoją żałobę. Mieli grób z nazwiskiem. Tak jak teraz moi rodzice.

Charlie i mama nieśli trumnę. Nawet z tej odległości widziałem, że ojciec postarzał się o dwadzieścia lat, a mama poruszała się jak lunatyczka. Gdyby nie to, że trzymała się trumny, pewnie nie zdołałaby przejść prosto nawet kilku metrów. Rozpoznałem czarną sukienkę, którą miała na sobie – kupiła ją na jakieś przyjęcie i uznała, że wygląda w niej zbyt staro. Ostatecznie na imprezę poszła ubrana na czerwono. Charlie włożył garnitur, którego wcześniej nie widziałem. Przypuszczałem, że nie jest nowy. Ledwo się dopiął. Z kolei krawat wydawał się zbyt szeroki. W niesieniu trumny pomagali Phil, Allen i jego ojciec, pastor Weber. Jeremi szedł z Allenem. Nawet Bonnie trzymała jeden z uchwytów, podczas gdy Jules prowadziła jej wózek. W tłumie dostrzegłem chyba wszystkie znajome twarze ze szkoły. Większość osób ubrała się na czarno, wiele z nich podtrzymywało się wzajemnie i płakało. Czułem się nieco zaskoczony, nie wszystkich dobrze znałem. Przypuszczałem, że płaczą, bo to była smutna okoliczność – zmarł ktoś, kto miał zaledwie siedemnaście lat. Zapewne uświadomiło im to własną śmiertelność i tak dalej. Jedna grupa się wyróżniała – Carine, Ernest, Archie, Jessamine, Royal i Eleanor. Mieli na sobie jasnopopielate stroje i stali wyprostowani, w przeciwieństwie do większości. Nawet z tej odległości ich skóra wydawała się inna... przynajmniej w oczach wampira. Wszystko trwało naprawdę długo. Opuszczanie trumny, przemówienie pastora – czy to było kazanie? – moi rodzice rzucający po kwiatku na trumnę, wszyscy podchodzący do nich z obowiązkowymi kondolencjami. Wolałbym, żeby zostawili moją mamę w spokoju. Zawisła na Philu, widziałem, że powinna się położyć. Charlie lepiej się trzymał, ale wydawał się taki kruchy. Jules podprowadziła wózek z boku i Bonnie chwyciła mojego ojca za rękę. Chyba mu to trochę pomogło. Tym samym Jules znalazła się w miejscu, w którym doskonale widziałem jej twarz. Od razu tego pożałowałem. Na końcu kolejki ustawili się Cullenowie. Przyglądaliśmy się, jak się powoli przesuwają do przodu. Szybko szepnęli kilka słów mojej mamie, w końcu widzieli ją po raz pierwszy. Archie przyniósł jej krzesło, za co Phil mu podziękował. Byłem ciekaw, czy zobaczył w swojej wizji moją upadającą mamę. Carine poświęciła więcej czasu Charliemu. Wiedziałem, że przeprasza za nieobecność Edythe, wyjaśnia, że jest zbyt zrozpaczona, by przyjść na pogrzeb. To była wymówka nie tylko na jej dzisiejszą nieobecność, ale także na cały rok szkolny, kiedy nadal miała tkwić w rozpaczy, a Ernest miał zacząć uczyć ją w domu. Patrzyłem, jak Bonnie i Jules odchodzą, podczas gdy Charlie nadal rozmawia z Carine. Bonnie rzuciła ponure spojrzenie na Cullenów, po czym nagle zerknęła w moim kierunku. Oczywiście nie mogła nas zobaczyć. Rozejrzałem się dookoła, żeby sprawdzić, na co patrzy, i zdałem sobie sprawę, że Eleanor także spogląda w naszą stronę, a do tego z trudem powstrzymuje uśmiech. Eleanor niczego nie brała na poważnie. Bonnie pewnie zaczęła się

zastanawiać, czemu dziewczyna tak się przygląda. Po kilku sekundach Indianka odwróciła wzrok i powiedziała coś do Jules, a potem ruszyły dalej, do samochodu. Wkrótce odjechali też Cullenowie. Kolejka przerzedzała się coraz bardziej i wreszcie moi rodzice zostali sami. Phil szybko zabrał mamę – pastor ich podwiózł. Charlie został na cmentarzu, podczas gdy pracownicy zasypywali dół. Nie patrzył na nich. Usiadł na krześle zwolnionym przez moją mamę i wbił wzrok gdzieś na północ. Czułem, że moja twarz się porusza, jakby chciała znaleźć minę współgrającą z odczuwaną przeze mnie rozpaczą. Oczy miałem zbyt suche, zamrugałem, żeby pozbyć się tego dyskomfortu. Kiedy wziąłem następny wdech, powietrze utknęło mi w gardle, jakbym się miał nim udławić. Edythe objęła mnie mocno w pasie. Zanurzyłem twarz w jej włosy. – Tak mi przykro, Beau. Nigdy nie chciałam tego dla ciebie. Skinąłem tylko głową. Siedzieliśmy tak przez dłuższy czas. Trąciła mnie łokciem, kiedy Charlie odszedł, żebym mógł śledzić go wzrokiem, gdy odjeżdża. – Chcesz wracać do domu? – zapytała. – Może za chwilę. – Dobrze. Wpatrywaliśmy się w opustoszały cmentarz. Zmierzchało. Kilku pracowników sprzątało śmieci i znosiło krzesła. Jeden z nich zabrał moje duże zdjęcie – szkolną fotografię zrobioną na początku trzeciej klasy liceum, jeszcze w Phoenix. Nigdy nie lubiłem tego zdjęcia. Ledwo poznawałem chłopaka o nieśmiałym spojrzeniu niebieskich oczu i niezbyt radosnym uśmiechu. Trudno było mi go sobie przypomnieć. Trudno wyobrazić sobie, jak kiedyś wyglądał w oczach Edythe. – Nigdy nie chciałaś dla mnie takiej przyszłości – powiedziałem powoli. – Czego w takim razie oczekiwałaś? Jak widziałaś naszą przyszłość, ze świadomością, że zawsze będę ciebie kochał? Westchnęła. – Najlepszy scenariusz? Miałam nadzieję, że... że będę na tyle silna, by moglibyśmy być razem, chociaż ty pozostawałbyś człowiekiem. Że moglibyśmy być... kimś więcej niż tylko dziewczyną i jej chłopakiem. A kiedyś nawet czymś więcej niż żoną i mężem. Oczywiście, nie moglibyśmy się razem zestarzeć, ale trwałabym przy tobie podczas twojej starości. Byłabym z tobą przez całe twojej życie. – Zamilkła na chwilę. – A kiedy by się skończyło... nie zostałabym na świecie bez ciebie. Znalazłabym sposób, żeby pójść w twoje ślady. Wydawała się zaskoczona, gdy się roześmiałem. Mój śmiech nie zabrzmiał wyjątkowo radośnie, ale i tak było mi z nim dobrze.

– To był naprawdę wyjątkowo idiotyczny plan – oznajmiłem. – Wyobrażasz to sobie? Kiedy ludzie uważaliby, że jestem twoim ojcem? Albo d z i a d k i e m? Zamknęliby mnie w więzieniu. Uśmiechnęła się nieśmiało. – To nie sprawiałoby mi problemu. A gdyby cię zamknęli, wykradłabym cię z więzienia. – I wyszłabyś za mnie? – zapytałem. – Naprawdę? Uśmiechnęła się szerzej. – I tak to zrobię. Archie to przewidział. Zamrugałem kilkakrotnie. – Łał... jestem naprawdę zaszczycony. Rzeczywiście wyjdziesz za m n i e, Edythe? – Czy to oświadczyny? Zamyśliłem się na ułamek sekundy. – Jasne. Pewnie. Wyjdziesz za mnie? Zarzuciła mi ręce na szyję. – Oczywiście, że tak. Kiedy tylko zechcesz. – Łał – powtórzyłem, po czym uścisnąłem ją i pocałowałem w czubek głowy. – Chociaż ta druga wersja mogłaby być lepsza. Odchyliła się, żeby na mnie spojrzeć, i znów posmutniała. – Każda inna wersja skończyłaby się w taki sam sposób. – Tak, ale mogłem... lepiej się pożegnać. – Próbowałem nie myśleć o ostatnich słowach, które skierowałem do Charliego, ale i tak do mnie wracały. Tego żałowałem najbardziej ze wszystkiego. Dobrze, że wspomnienia były zamazane, pozostawało mi mieć nadzieję, że z czasem staną się jeszcze bardziej nieostre. – A co, gdybyśmy wzięli ślub? Skończyli szkołę, poszli na studia, a potem zorganizowali wielkie wesele, na które zaprosilibyśmy wszystkich znajomych? Żeby zobaczyli, jacy jesteśmy szczęśliwi. Wygłosilibyśmy soczyste przemówienia – to byłaby okazja, by powiedzieć wszystkim, jak bardzo ich kochamy. A potem wrócilibyśmy na studia gdzieś daleko i zniknęlibyśmy razem. Westchnęła. – Brzmi nieźle. Ale i tak skończyłoby się na podwójnym pogrzebie. – Być może. A może przez rok nie mielibyśmy czasu na przyjazdy, a potem, już jako dojrzały wampir, całkowicie kontrolujący swoje potrzeby, mógłbym znów zobaczyć rodzinę... – Taaaak – odparła, przewracając oczami. – A potem musielibyśmy się martwić tym, że się w ogóle nie starzejemy... oraz zalezieniem za skórę Volturi... Tak, to na pewno skończyłoby się dobrze. – Okej, masz rację, nie istnieje żadna inna wersja. – Przykro mi – powiedziała cicho. – Tak czy inaczej, Edythe, gdybym nie okazał się idiotą i nie poleciał na spotkanie

z tropicielką. – Syknęła, ale mówiłem dalej. – To tylko opóźniłoby wszystko. I tak koniec byłby taki sam. T y jesteś życiem, które wybieram. Uśmiechnęła się. Najpierw pomału, ale za chwilę na jej twarzy zakwitł szeroki uśmiech i ukazały się dołeczki. – Mam poczucie, jakby moje życie pozbawione było celu, dopóki nie spotkałam ciebie. To na ciebie czekałam przez cały ten czas. Ująłem jej twarz w dłonie i całowałem, podczas gdy pod nami kołysała się rytmicznie gałąź. Nie wyobrażałem sobie nigdy takiego życia. Cena była wysoka, ale i tak zgodziłbym się ją zapłacić, nawet gdybym miał wieczność do namysłu. Oboje wyczuliśmy wibracje jej telefonu w kieszeni. Sądziłem, że to Eleanor, pewnie chciałaby zapytać sarkastycznie, czy zgubiliśmy się po drodze, ale Edythe odebrała i powiedziała: – Carine? Nasłuchiwała przez chwilę, otwierając szeroko oczy. Słyszałem niesamowicie szybki głos Carine dochodzący z drugiej strony. Edythe odepchnęła gałąź, nie wypuszczając telefonu z ręki. – Już idę – obiecała, opadając na ziemię, podtrzymując się podczas lotu to jednej, to drugiej gałęzi. Zsunąłem się z drzewa tuż za nią, ale puściła się biegiem i nie czekała wcale na mnie. Sprawa musiała być naprawdę poważna. Pędziłem przed siebie, wykorzystując całą swoją nowo narodzoną siłę. Wystarczyła, żeby Edythe nie zniknęła mi z oczu, gdy gnała najkrótszą drogą do domu. Moje kroki były chyba ze trzy razy dłuższe od jej kroków, ale i tak miałem wrażenie, że gonię błyskawicę. Dopiero tuż pod domem pozwoliła mi się ze sobą zrównać. – Ostrożnie – ostrzegła mnie. – Mamy gości. I znów przyspieszyła. Dałem z siebie wszystko, żeby ją dogonić. „Goście” nie wywoływali we mnie pozytywnych skojarzeń. Nie chciałem, żeby spotykała kogokolwiek beze mnie u swego boku. Kiedy dotarliśmy do rzeki, usłyszałem warczenie. Edythe przeskoczyła nurt niskim, prostym susem i przemknęła przez trawnik. Przeszklone ściany zasłonięte były metalowymi roletami. Obiegła dom ku południowej stronie, cały czas deptałem jej po piętach. Rzuciła się ku gankowi, na którym stali wszyscy Cullenowie, zbici w ciasną gromadkę. Carine stała kilka kroków przed nimi, chociaż nikt nie był z tego powodu zadowolony. Pochylała się do przodu, wpatrywała przed siebie z błagalnym spojrzeniem. Edythe natychmiast do niej podbiegła, a wtedy coś warknęło w ciemności. Skoczyłem w ich stronę, próbując dostać się do Edythe, ale Eleanor chwyciła mnie za rękę. – Pozwól jej tłumaczyć – szepnęła. Gotów wyrwać jej się z rąk – nawet Eleanor nie była w stanie powstrzymać tak młodego

wampira – popatrzyłem w ślad za spojrzeniem Carine, żeby zobaczyć przybyłe wampiry. Nie jestem pewien, czego się spodziewałem – zapewne sporej grupy, bo Cullenowie przybrali taką defensywną pozę. Ale na pewno nie oczekiwałem, że ujrzę trzy w i l k i rozmiaru konia. Teraz już nie warczały, uniosły potężne łby i skierowały nosy w moją stronę. Ich przywódczyni – o kruczoczarnej sierści, masywniejsza niż pozostałe, chociaż i one były trzykrotnie większe od przeciętnego wilka – zrobiła krok do przodu i obnażyła zęby. – Sam – odezwała się Edythe ostro. Wilczyca obróciła gwałtownie łeb w jej kierunku. – Nie macie prawa tu być. Nie złamaliśmy postanowień rozejmu. Potwór w wilczej skórze warknął na nią w odpowiedzi. – Nie zaatakowali – wyjaśniła jej Carine. – Nie wiem, czego chcą. – Chcą, żebyśmy stąd odjechali. Próbowali cię wypędzić. – Ale d l a c z e g o? – zdziwiła się lekarka. Wilki zdawały się słuchać uważnie każdego słowa. Czyżby rozumiały? – Ponieważ uważają, że zerwaliśmy pakt i zabiliśmy Beau. Wielka wilczyca zawyła przeciągle, co zabrzmiało tak, jakby ktoś przeciągał piłę przez żelazny łańcuch. – Ale... – zaczęła Carine. – Oczywiście – odparła Edythe, zanim ta jeszcze skończyła. – Ale i tak sądzą, że złamaliśmy przyrzeczenie i zmieniliśmy go z własnego wyboru. Carine spojrzała na wilki. – Przysięgam wam, że to nie tak było. Wilczyca zwana Sam nadal wydawała z siebie przeciągły, niski warkot. Z obnażonych kłów kapnęła ślina. – Beau – szepnęła Edythe. – Powiesz im? Nam nie uwierzą. Przez cały ten czas tkwiłem w bezruchu. Próbowałem uwolnić się od paraliżującego zaskoczenia i powoli podszedłem do Edythe. – Nie rozumiem, kim oni są? O jakim pakcie mówicie? – szepnąłem bardzo szybko, ale po postawionych uszach i uważnym spojrzeniu poznawałem, że wilki słuchają moich słów. Czy rozumiały ludzką mowę? Eleanor powiedziała, że Edythe będzie tłumaczyć. Czy znała wilczą mowę? – Beau – odezwała się dobitniej. – To są wilki Quileute. Pamiętasz tamtą opowieść? – Wi... – Wbiłem wzrok w zwierzęta. – To są w i l k o ł a k i? Czarna wilczyca warknęła głośniej, ale stojący za nią ciemnobrązowy wilk wydał z siebie zabawne prychnięcie, które zabrzmiało niemal jak śmiech. – Niezupełnie – odparła Edythe. – Dawno temu zawarliśmy pakt z inną przywódczynią stada. Teraz uważają, że umowa została zerwana. Możesz im wyjaśnić, w jaki sposób doszło do twojej przemiany?

– Eeee... okej... – Spojrzałem na czarną wilczyca, bo wyglądała na przywódczynię. – Jestem... Beau Swan. – Ona o tym wie. Spotkałeś ją już kiedyś – na plaży La Push. To Sam. O n a. Zamglone wspomnienia przerwały na chwilę moje wyjaśnienia. Przypomniałem sobie wysoką kobietę i to, co Jules mówiła, że wilki to jej pobratymcy. Że jej prababka zawarła rozejm z Zimnymi. – Och. – Po prostu wytłumacz im, co się stało. – Dobrze. – Spojrzałem ponownie na wilczycę, próbując zwizualizować sobie tkwiącą w niej wysoką kobietę. – Kilka tygodni temu pojawiła się tu tropicielka – wampir. Spodobał jej się mój zapach. Cullenowie poprosili, żeby odeszła. Zrobiła to, ale Edythe dowiedziała się, że i tak planuje mnie zabić. Pojechałem do Phoenix, by schować się na czas, kiedy Cullenowie ją... to znaczy... zajmą się nią. Jednak tropicielka odkryła, gdzie jestem, i mnie zwabiła. Ona traktowała to jako swego rodzaju grę z Cullenami, a ja byłem jedynie pionkiem. Nie od razu pozbawiła mnie życia. Można powiedzieć, że postanowiła pobawić się jedzeniem. Cullenowie znaleźli mnie, zanim mnie zabiła, tyle że zdążyła mnie już ugryźć. Mamy jeszcze to nagranie? – Spojrzałem na Edythe, która wpatrywała się w wilki. Pokręciła głową. Obróciłem się do Sam. – Niedobrze. Tropicielka wszystko filmowała, gdyby film się zachował, mógłbym wam to pokazać. Wilki spojrzały po sobie. Edythe zmrużyła oczy i skupiła się na ich myślach. Czarna wilczyca nagle wbiła w nią wzrok. – Dobrze, ta propozycja jest do przyjęcia – powiedziała Edythe. – Gdzie? Wilczyca sapnęła z rozdrażnieniem i całe stado się wycofało. Zwierzęta dotarły do obrzeża lasu i zniknęły wśród drzew. Cullenowie skupili się teraz na Edythe. – O co chodzi? – zapytała Carine. – Nie są pewne, co powinny zrobić. Sam pełni funkcję przywódczyni plemiennej, ale nie pochodzi w głównej linii od wilczycy, z którą zawarliśmy pakt. Wilki chcą, żebyśmy porozmawiali z jej prawnuczką. – Ale... przecież to Bonnie! – powiedziałem. Edythe przeniosła na mnie wzrok. – Tak. Chcą spotkać się w neutralnych okolicznościach, żeby Bonnie mogła cię zobaczyć i podjąć decyzję. – Z o b a c z y ć mnie? Nie mogę się zbliżyć. – Dasz radę, Beau – odparła Edythe. – Jesteś najrozsądniejszym i najbardziej opanowanym nowym wampirem, jakiego znam. – To prawda – zgodziła się Carine. – Jeszcze nie widziałam nikogo, kto by się tak szybko zaadaptował. Gdybym nie znała prawdy, powiedziałabym, że jesteś wampirem

od dziesięciu lat. Zdawałem sobie sprawę, że nie kłamią, najwidoczniej nie doceniali wagi swoich słów. – Ale przecież to B o n n i e. Przyjaciółka mojego ojca. A jeśli zrobię jej krzywdę? – My też tam będziemy – uspokoiła mnie Eleanor. – Nie pozwolimy ci na nic głupiego. – No właśnie nie... – zaczęła Edythe. Eleanor rzuciła jej zdumione spojrzenie. – Poprosili, żeby przyszło tyle osób, ile sztuk liczy ich stado. Już się na to zgodziłam. Beau to jeden, ja muszę iść, no a trzecia będzie Carine. Eleanor była wyraźnie urażona. – Czy to bezpieczne? – zapytał Ernest. Edythe wzruszyła ramionami. – To nie jest zasadzka. – A przynajmniej jak dotąd jej nie planowali – wtrąciła Jessamine. Stała obok Archiego, ale widać było, że coś jest z nim nie tak. Wydawał się oszołomiony. – Archie? – zapytałem. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby wyglądał tak, jakby... jakby został w tyle za wszystkimi, zamiast znać odpowiedź jako pierwszy. – W ogóle ich nie widziałem – szepnął. – Nie miałem pojęcia, że nadchodzą. Teraz też niczego nie widzę – nawet tego spotkania. Jakby nie istniało. Zauważyłem, że pozostali już o tym wiedzieli, musieli rozmawiać na ten temat przed naszym przyjściem, a Edythe wyczytała to w myślach Archiego. – Co to oznacza? – zapytałem. – Nie wiemy – odparła ostro. – I nie mamy czasu, żeby się teraz nad tym zastanawiać. Musimy być na miejscu przed nimi, nie chcemy, żeby zmienili zdanie. – Będzie dobrze – uspokoiła pozostałych Carine. Wzrok miała utkwiony w Erneście. – Wilki tylko chcą ochronić ludzi. To bohaterowie, a nie przestępcy. – Ale nas mają za przestępców – zauważył Royal. – Bohaterowie czy nie, nadal musimy pamiętać, że to nasi wrogowie. – Wcale nie musi tak być – szepnęła Carine. – I dzisiaj nie ma to żadnego znaczenia – wtrąciła Edythe. – Dzisiaj Beau musi wyjaśnić Bonnie sytuację, żebyśmy nie musieli wybierać pomiędzy pospiesznym i podejrzanym wyjazdem z Forks a walką z trójką półwilków, które tylko chcą chronić swoje plemię. – Archie nie zobaczy, jeśli zacznie grozić wam niebezpieczeństwo – przypomniała jej Jessamine. – Będzie dobrze. Bonnie nie skrzywdzi Beau. – Teraz nie jestem tego pewna. Za to wiem, że z chęcią popatrzy sobie, jak t o b i e dzieje się krzywda. – Słyszę myśli wilków. Nie zaskoczą mnie. – Powiedz, gdzie mamy iść – poprosiła Eleanor. – Będziemy trzymać się z boku, w razie

czego przyjdziemy z odsieczą. – Złożyłam obietnicę. Nie mam powodów, żeby cofać dane słowo. Muszą wiedzieć, że mogą nam zaufać, i to teraz bardziej niż kiedykolwiek. Nie! – warknęła, bo w myślach Jessamine najprawdopodobniej ujrzała kolejny argument. – Nie mamy na to czasu. Niedługo wrócimy. Eleanor mruknęła coś ze złością, jednak Edythe ją zignorowała. – Beau, Carine – idziemy. Ruszyłem za nią, słyszałem za sobą kroki Carine. Tym razem Edythe nie biegła aż tak szybko, więc z łatwością za nią nadążaliśmy. – Jesteś bardzo pewna siebie – powiedziała do niej Carine. – Dobrze przyjrzałam się ich umysłom. Oni też nie chcą walki. Nas jest ośmioro, zdają sobie sprawę, że gdyby doszło do rozlewu krwi, nie mieliby z nami szansy. – Nie może dojść. Nie zrobimy im krzywdy. – Nie mówię, że się z tobą nie zgadzam. Ale nie możemy stąd teraz wyjechać, bo to oznaczałoby problemy. – Wiem. Przysłuchiwałem się ich rozmowie, chociaż myślami byłem bardzo daleko. Rozmyślałem o Bonnie i Charliem i o tym, że w tej chwili nie powinienem zbliżać się do żadnego człowieka. Tyle się nasłuchałem o pierwszych latach po przemianie, zwłaszcza od Jessamine, i nie byłem gotów przekonać się, czy będę jedynym wyjątkiem od reguły. Oczywiście, wyłapywałem różne reakcje i widziałem, że wszyscy są niezwykle zaskoczeni moim... s p o k o j e m, ale to była zupełnie inna bajka. Edythe dopilnowała, żebym nie musiał przechodzić testu w najważniejszej sprawie – zabijania ludzi. A jeśli nawalę na dzisiejszym spotkaniu, nie tylko zniszczę ojca – bo teraz, jak nigdy wcześniej, potrzebował przyjaciela – ale jeszcze zainicjuję wojnę między Cullenami i monstrualnymi wilkołakami. W nowym ciele nie czułem się jak dotąd niezręcznie, lecz nagle ogarnęło mnie poczucie nadchodzącej katastrofy. Stałem właśnie przed okazją spektakularnego spieprzenia sytuacji. Edythe prowadziła nas w kierunku północno-wschodnim. Przecięliśmy autostradę w miejscu, w którym skręcała na wschód, ku Port Angeles, i przez chwilę biegliśmy na północ, wzdłuż lokalnej drogi. Edythe zatrzymała się na nieużytkach znajdujących się obok ciemnej szosy, gdzie drwale wyrąbali niedawno sporą połać drzew. – Edythe. Ja nie dam rady. Chwyciła mnie za rękę. – Wiatr wieje w przeciwną stronę. Powstrzymamy cię z Carine, gdyby coś poszło nie tak. Pamiętaj tylko, żeby z nami nie walczyć. – A jeśli nie zapanuję nad tym? Jeśli zrobię ci krzywdę? – Nie panikuj, Beau. Wiem, że sobie poradzisz. Wstrzymaj oddech i uciekaj, jeśli nie będziesz mógł wytrzymać.

– Ale Edythe... Położyła palec na ustach i wbiła wzrok na południowy zachód. Nie minęła chwila i naszym oczom ukazały się reflektory samochodu. Spodziewałem się, że nas wyminie, w końcu wilki nie zmieściłyby się do małego wnętrza pojazdu. A jednak auto zwolniło i zatrzymało się niedaleko nas. Rozpoznałem Bonnie oraz jeszcze jakąś osobę siedzącą za kierownicą. Zaraz potem pojawiły się dwa wilki, wybiegły z lasu po drugiej stronie szosy. Rozdzieliły się i obiegły samochód z dwóch stron, jakby go chroniły. Zza kierownicy wysiadła kobieta i podeszła do Bonnie. Byłem pewien, że to nie Sam, chociaż miała podobnie krótkie włosy. Wpatrywałem się w nią, zastanawiając się, czy spotkałem ją wtedy na plaży, jednak nie wyglądała znajomo. Podobnie jak Sam była wysoka i sprawiała wrażenie silnej. Okazało się, że to nie tylko wrażenie. Wzięła Bonnie na ręce i przeniosła ją tak, jakby Indianka nic nie ważyła. Mniej więcej tak samo Cullenowie przerzucali mnie tu i tam. Może wilki także – bo ewidentnie była tą szarą wilczycą z pierwotnej trójki – były znacznie silniejsze od zwykłego człowieka. Sam i ciemnobrązowy wilk prowadzili, a wysoka kobieta szła za nimi z Bonnie na rękach. Zatrzymali się dobre trzydzieści metrów przed nami. – Nie widzę tak dobrze jak wy – odezwała się Bonnie zgryźliwie. Sam przesunęła się o kolejnych dziesięć metrów. – Witaj, Bonnie – powiedziała Carine. – Nic nie widzę, Paulo – marudziła Bonnie. Jej głos zabrzmiał szorstko i słabo, pewnie dlatego, że od miesiąca słuchałem tylko wampirów. Stado złożone z wilków i ludzi przesunęło się pomału do przodu i zatrzymało zaledwie dziesięć metrów przed nami. Wstrzymałem oddech, chociaż wiatr był lekki i wiał zza moich pleców. – Carine Cullen – odezwała się Bonnie chłodno. – Powinnam była wcześniej połączyć elementy układanki. Dopiero, kiedy zobaczyłam was na pogrzebie, domyśliłam się, co się stało. – Myliłaś się jednak – powiedziała Edythe. – Tak twierdzi Sam. Ale nie jestem pewna, czy ma rację. – Bonnie przeniosła wzrok na mnie i zadrżała. – Mamy tylko wyjaśnienia Beau i nasze własne. Jesteście skłonni w nie uwierzyć? Bonnie prychnęła i nic nie powiedziała. – Proszę – wtrąciła Carine. Jej głos niósł w sobie więcej ciepła niż głosy pozostałych osób. – Nigdy nikogo nie skrzywdziliśmy i teraz też nie mamy takiego zamiaru. Lepiej, żebyśmy nie musieli od razu wyjeżdżać, ale jeśli będzie to konieczne, zrobimy to bez protestów. – Nie chcecie budzić podejrzeń – stwierdziła Bonnie sarkastycznie. – Wolelibyśmy nie. A poza tym nie zerwaliśmy paktu. Bonnie popatrzyła na mnie.

– W takim razie gdzie jest Beau? Chcecie mi wmówić, że znajduje się wewnątrz tego czegoś, co tylko odrobinę go przypomina? – W jej głosie słychać było nie tylko urazę, lecz także nienawiść. Zaskoczyła mnie jej reakcja. Czy naprawdę wyglądałem inaczej? Jakbym to nawet nie był ja? – Bonnie, to ja – odparłem. Skrzywiła się, słysząc mój głos. Zabrakło mi powietrza, chwyciłem Edythe za rękę i wziąłem płytki wdech. Wiatr nadal wiał w drugą stronę, uff. – Wiem, że mam trochę zmieniony głos, ale to nadal ja. – Tak twierdzisz. Uniosłem wolną rękę w geście rozpaczy. – Nie mam pojęcia, jak cię przekonać. To, co powiedziałem Sam – to wszystko prawda. Ugryzła mnie obca wampirka. Zabiłaby mnie, gdyby nie pojawili się Cullenowie. Nic złego nie zrobili, od początku starają się mnie chronić. – Gdyby nie zaczęli się z tobą zadawać, nie doszłoby do tego wszystkiego! Charlie nie byłby teraz w rozsypce, a ty pozostałbyś chłopakiem, którego znałam. Już wcześniej przerabiałem ten argument, więc byłem przygotowany. – Bonnie, jest coś, czego o mnie nie wiesz... Mój zapach był w y j ą t k o w o kuszący dla wampirów. Wzdrygnęła się. – Gdyby nie było tu Cullenów, tamte wampiry i tak zjawiłyby się w Forks. Może zabiłyby nie tylko mnie, lecz także innych ludzi. Ale mogę cię zapewnić, że gdyby Charlie przeżył, tak samo tęskniłby za mną jak teraz. I nie zostałoby nic, nawet śladu, po chłopaku, którego kiedyś znałaś. Być może mnie nie widzisz, Bonnie, ale ja tu nadal jestem. Pokręciła głową, jednak już nie wydawała się taka zła. Raczej smutna. – Przyznaję, że nasz pakt nie został naruszony – zwróciła się do Carine. – Czy zdradzicie mi wasze plany? – Wyjedziemy stąd, kiedy Edythe i Archie skończą szkołę. To będzie wyglądało na naturalną decyzję. Bonnie pokiwała głową. – Dobrze. Poczekamy. Przepraszam za dzisiejsze nieporozumienie. Ja... – westchnęła. – To była pomyłka... Poniosło mnie. – Rozumiemy – odparła cicho Carine. – Nic się nie stało. Może nawet dobrze wyszło. Mieliśmy okazję lepiej się poznać. Może nawet moglibyśmy kiedyś porozmawiać... – Pakt nie został naruszony – oświadczyła Bonnie dobitnie. – Nie żądajcie od nas niczego więcej. Carine skinęła głową. Bonnie spojrzała na mnie ze smutkiem.

Wiatr zmienił kierunek. Edythe i Carine jednocześnie chwyciły mnie za ręce. Bonnie otworzyła szeroko oczy, a potem zmrużyła je ze złością. Sam warknęła. – Co mu robicie? – Chronimy c i e b i e! – rzuciła Edythe. Ciemnobrązowy wilk wysunął się na czoło grupy. Wziąłem wdech, gotując się do ucieczki, gdyby okazało się, że jest źle. Było źle. Zapach Bonnie jak ogień ruszył jęzorem w dół mojego gardła, ale był czymś więcej niż tylko bólem. Wydawał się tysiąc razy apetyczniejszy niż zapach zwierząt, na które polowałem, w ogóle górował nad nim klasą. To tak, jakby ktoś pomachał mi przed nosem idealnie przyrządzonym stekiem z polędwicy po roku żywienia się czerstwymi krakersami. Spodziewałem się, że kiedy ten tkwiący we mnie nowo narodzony wampir wyczuje krew, nie będę w stanie myśleć ani podejmować decyzji. Stanę się zwierzęciem. Bestią. A jednak nadal byłem sobą. Spragnionym, ale sobą. Całe to rozmyślanie zajęło mi ułamek sekundy. – Nie martw się, Bonnie – powiedziałem szybko. – To dla mnie nowość, a one nie chcą, żebym... się zatracił. Ale wszystko jest w porządku. Edythe powoli puściła moją rękę, a w spojrzeniu Carine dostrzegłem coś na kształt podziwu. Bonnie w dalszym ciągu mrużyła oczy i widziałem, że nie wie, co ma o tym wszystkim sądzić. Być może nie spodziewała się, że będę jednak sobą. Postanowiłem skorzystać z okazji, która się tak niespodziewanie nadarzyła. Wziąłem kolejny wdech i chociaż znów poczułem katusze, to jednak wiedziałem, że dam radę. – Wygląda na to, że nie będę miał szansy z tobą rozmawiać – powiedziałem. – Przykro mi z tego powodu. Chyba jeszcze nie rozumiem wszystkich zasad, ale skoro już tu jesteś, chciałbym cię prosić o przysługę... Twarz jej stężała. – Jaką? – O tatę. – Mój oddech znów wydawał się dziwnie poszarpany i musiałem odczekać chwilę, zanim mogłem kontynuować. Edythe położyła mi dłoń na plecach, ale tym razem chciała dodać mi w ten sposób otuchy. – Proszę, żebyś... się nim zaopiekowała. Żeby nie siedział ciągle sam. Nie chciałem tego – ani dla niego, ani dla mamy. To najtrudniejsza rzecz w tym wszystkim. Ja czuję się świetnie. Jest dobrze. Gdybym tylko mógł coś dla nich zrobić. Niestety, to niemożliwe. Będziesz miała go na oku w moim imieniu? Przez moment nie mogłem wyczytać nic z jej twarzy. Żałowałem, że nie słyszę jej myśli, tak jak Edythe. – I tak bym to zrobiła – odparła w końcu.

– Wiem, ale musiałem cię poprosić. Myślisz... czy dasz mi znać, gdybym kiedyś mógł coś zrobić? No wiesz, zza kulis? Pokiwała powoli głową. – Być może jednak zostało w tobie coś z dawnego Beau. Westchnąłem. I tak by mi nie uwierzyła, gdybym powiedział, że zostałem cały, a oprócz tego robiło się mnie jeszcze więcej. – A czy ja mogę zrobić coś dla ciebie? Zastygłem na ułamek sekundy, zaskoczony propozycją. Edythe i Carine też były chyba zdziwione. Rzeczywiście, miałem jeszcze jedną prośbę. – Jeśli... – zacząłem. – Czy kiedykolwiek powiesz o tym Jules? – Przeniosłem wzrok na chroniące ją potężne wilki. – Czy to już na zawsze pozostanie tajemnicą? Nie wiedziałem, co oznacza cień, który przemknął przez jej twarz. – Jules dowie się, i to niedługo. – Och. W porządku. A jeśli będziesz mogła powiedzieć jej o mnie, przekażesz jej, że czuję się szczęśliwy? Że bycie wampirem nie jest wcale takie złe? Zadrżała. – Dobrze, przekażę. – Dziękuję, Bonnie. Skinęła głową, spojrzała na trzymającą ją wysoką dziewczynę i wskazała brodą na samochód. Kiedy się odwracały, zauważyłem wypływającą jej z kącika oka łzę. W ślad za kobietami wycofały się także wilki. Miałem nadzieję, że jeszcze kiedyś zobaczę się z Bonnie. Może gdy Jules zostanie dopuszczona do tajemnicy, z nią także będę mógł się spotkać. A przynajmniej zamienić kilka słów. Kiedyś wilki zrozumieją, że rodzina Cullenów to też bohaterowie. Bonnie i Paula odjechały, wilki wtopiły się w las. Odczekałem, aż Edythe przestanie nasłuchiwać. – Powiedz mi wszystko – poprosiłem. Uśmiechnęła się. – Dobrze, ale w domu – żebym nie musiała powtarzać dwukrotnie. Sporo tego było. – Pokręciła głową, jakby zdumiona. Ruszyliśmy biegiem, jednak wolniej niż poprzednio. – Hmm. Prawdziwe wilkołaki. Ten świat jest dziwniejszy, niż sądziłem – odezwałem się. – Zgadzam się – odparła Edythe. – Sądziłaś, że tu już nie ma żadnych wilkołaków. Pewnie przeżyłaś szok. – To akurat nie była najbardziej szokująca rzecz, jaką dzisiaj widziałam. Spojrzałem na nią, a potem na Carine, która uśmiechała się tak, jakby wiedziała, o co chodzi.

– Wiesz, Beau, ja sobie od dawna zdawałam sprawę, że jesteś wyjątkowy, ale to, co się wydarzyło, to prawdziwy cud. Jessamine nigdy w to nie uwierzy. – Och. Ale... – Wbiłem w nią wzrok. – Przecież sama powiedziałaś, że dam radę. Uśmiechnęła się szeroko, ukazując dołeczki w policzkach. – Wierzyłam, że wiatr nie zmieni kierunku. Carine wybuchnęła śmiechem, a potem spojrzała porozumiewawczo na Edythe i przyspieszyła. Zostaliśmy sami. Biegłem takim samym tempem jak Edythe i zatrzymałem się wtedy, gdy ona przystanęła. Ujęła moją twarz w dłonie. – To był długi dzień. I trudny. Ale chcę, żebyś wiedział, że jesteś niesamowity i bardzo cię kocham. Przyciągnąłem ją do siebie. – Dam radę ze wszystkim, dopóki będziesz przy mnie. Objęła mnie za szyję. – Będę przy tobie. – Na zawsze. – Na zawsze – zgodziła się. Pochyliłem się i moje wargi odszukały jej usta. Wieczność zapowiadała się fascynująco.

Posłowie Mój Drogi Czytelniku! Oto znów się spotykamy. Wiem, że mam spore wymagania, oczekując, że przeczytasz nie tylko wstęp, lecz także posłowie, jednak jest kilka rzeczy, o których chciałam wspomnieć. Nie mogłam tego zrobić we wstępie, popsułabym Ci bowiem przyjemność płynącą z lektury. Jak już wiesz, dokonałam oszustwa. Nie byłam wierna pierwotnej wersji w zakończeniu tej książki i wcale nie jest mi z tego powodu przykro. Pisanie alternatywnego zakończeniu było dla mnie bardzo ekscytujące. W tym miejscu muszę jednak nadmienić, że to, iż Beau został wampirem, w żaden sposób nie wiąże się z faktem, że jest chłopakiem, a nie dziewczyną. Nie znaczy to także, że wolę tę wersję od oryginalnej albo że uważam tamtą za „niewłaściwą”. Zawsze pojawiało się wielkie „A co jeśli?” i chciałam się przekonać, jak by to było, gdyby Zmierzch nie miał swojego dalszego ciągu. Gdyby Bella opuściła lotnisko pięć minut wcześniej. W związku Beau i Edythe zapanowało szczęście, zniknęły bariery, które wcześniej ich dzieliły. Ale pojawił się także ogromny smutek. Jako istota ludzka Bella z pewnością nacierpiała się o wiele bardziej niż Beau, ale jestem pewna, iż na końcu przyznałaby, że było warto. Beau da sobie radę, będzie bardzo szczęśliwy, ale w jego sercu na zawsze pozostanie wielki żal. Bella miała szansę poukładać swoje życie rodzinne i na pewno uznałaby, że jej wersja tej historii jest znacznie lepsza. Tym samym opowieść o Beau i Edythe dobiegła końca. Resztę możecie sobie dopowiedzieć sami – gdzie, kiedy i w jaki sposób wzięli ślub... co zrobi Victor, żeby pomścić Joss... co Beau i Jules powiedzą sobie, gdy znów się spotkają... czy Beau kiedykolwiek zaprzyjaźni się z Royalem... i czy Volturi pod rządami Sulpicii będą organizacją mniej skorumpowaną i bardziej liberalną (osobiście sądzę, że tak)... Mam nadzieję, że spodobało Wam się to inne spojrzenie na Zmierzch, które przecież aż tak bardzo nie różni się od pierwotnej wersji (nie licząc zakończenia, za które nie przepraszam). Jeszcze raz dziękuję Wam za wszystko, co otrzymałam od Was w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Dziękuję bardzo! Stephenie

PS Tym razem nie przygotowałam playlisty, ponieważ muzyka, której teraz słucham, nie istniała w 2005 roku, kiedy rozpoczyna się ta opowieść. Ale jeśli naprawdę Was to interesuje, mam w głowie ścieżkę dźwiękową, która składa się głównie z trzech albumów: Royal Blood grupy Royal Blood, Seeds zespołu TV on the Radio i 2.0 projektu Big Data.

Podziękowania Z całego serca dziękuję moim rodzicom Steve’owi i Candy za miłość i wsparcie, które okazywali mi przez te wszystkie lata, za to, że kiedy byłam mała, czytali mi fantastyczne książki, i za to, że są przy mnie we wszystkich trudnych momentach. Dziękuję mojemu mężowi Pancho i moim synkom Gabiemu, Eliemu i Sethowi za to, że pozwalają mi spędzać tak dużo czasu z moimi wymyślonymi znajomymi. Dziękuję moim przyjaciołom z Writers House, Genevieve Gagne – Hawes, za danie mi szansy i agentce Jodi Reamer za urzeczywistnienie moich najbardziej nieprawdopodobnych marzeń. Mojej redaktorce Megan Tingley za to, że dzięki jej pomocy ta książka jest lepsza niż na początku. Moim braciom Paulowi i Jacobowi za eksperckie odpowiedzi na wszystkie pytania związane z samochodami. I wreszcie mojej internetowej rodzince, czyli wszystkim pracownikom i pisarzom z fansofrealitytv.com, a zwłaszcza Kimberly „Shazzer” i Collinowi „Mantennie” – za rady, pomysły i słowa otuchy.

Przypisy Życie i śmierć [1] Bohater pochodzi z Phoenix, stolicy pustynnej Arizony (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza). [2] W Stanach Zjednoczonych jest to jedna szkoła, tzw. high school. [3] Najwybitniejszy pisarz angielski epoki średniowiecza. [4] W Stanach Zjednoczonych każdy uczeń ma indywidualny plan zajęć, taki sam na każdy dzień. [5] W Stanach Zjednoczonych wszyscy uczniowie zaczynają i kończą lekcje o tej samej godzinie. [6] Na bal absolwentów, organizowany niekoniecznie na samo zakończenie roku, mogą przyjść także uczniowie innych klas. [7] Clark Kent to Superman, a Peter Parker – Spiderman. [8] Kryptonit to kosmiczny minerał szkodzący Supermanowi. Pająk z kolei ugryzł Spidermana. [9] Montague Summers (1880–1948), brytyjski duchowny katolicki, autor wielu publikacji o wampirach. [10] Henry Waggoner – malarz portretujący Londyn na przełomie XVI i XVII wieku. [11] Francesco Solimena (1657–1747), malarz włoski, przedstawiciel późnego baroku. [12] Inna nazwa góry McKinley na Alasce, najwyższego szczytu Ameryki Północnej (6194 m n.p.m.). [13] Morze Salish – niewielki zbiornik morski przy granicy USA i Kanady od strony zachodniej. Zmierzch [14] Bohaterka pochodzi z Phoenix, stolicy pustynnej Arizony (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza). [15] W Stanach Zjednoczonych jest to jedna szkoła, tzw. high school. [16] Najwybitniejszy pisarz angielski epoki średniowiecza. [17] W Stanach Zjednoczonych każdy uczeń ma indywidualny plan zajęć, taki sam na każdy dzień. [18] W Stanach Zjednoczonych wszyscy uczniowie zaczynają i kończą lekcje o tej samej godzinie. [19] Na bal absolwentów, organizowany niekoniecznie na samo zakończenie roku, mogą

przyjść także uczniowie innych klas. [20] Bruce Wayne to Batman, Peter Parker – Spiderman. [21] Kryptonit to kosmiczny minerał szkodzący Supermanowi. Pająk z kolei ugryzł Spidermana. [22] Montague Summers (1880–1948), brytyjski duchowny katolicki, autor wielu publikacji o wampirach. [23] Francesco Solimena (1657–1747), malarz włoski, przedstawiciel późnego baroku. [24] Inna nazwa góry McKinley na Alasce, najwyższego szczytu Ameryki Północnej (6194 m). [25] Valley of the Sun – lokalna nazwa konurbacji Phoenix.