06 Peter V Brett Wojna w Blasku Dnia Ksiega II

Spis cyklu

Malowany człowiek – księga 1 Malowany człowiek – księga 2 Pustynna Włócznia – księga 1 Pustynna Włócznia – księga 2 Wojna w Blasku Dnia – księga 1 Wojna w Blasku Dnia – księga 2 Opowieści ze świata Arlena

Wielki Bazar / Złoto Brayana

Dla moich rodziców, Johna i Dolores, którzy wciąż czytają w nocy na kanapie

18

Nerwowe spotkanie 333 ROK PLAGI 11 ŚWITÓW PRZED NOWIEM

Gdy Leesha ujrzała znajome zabudowania Zakątka, poczuła, jak torsje powoli zaczynają się uspokajać. Dobrze było wrócić do domu. Wioski uchodźców, zbudowane na planie wielkiego runu, były coraz bliżej. Niespodziewanie rozległ się okrzyk i karawana się zatrzymała. Leesha wysunęła głowę przez okno. Na skraju głównego wielkiego runu stał oddział pięćdziesięciu Drewnianych Żołnierzy. Blokowali drogę na wielkich rumakach bojowych, a ich polakierowane drewniane zbroje połyskiwały w blasku słońca. Potem uwagę Leeshy przyciągnął szelest w krzakach, gdzie kryli się łucznicy. Każdy miał na sobie skórzaną zbroję i czekał z napiętym łukiem oraz dwoma zapasowymi strzałami. Za nimi czekały setki Rębaczy, uzbrojonych we włócznie, topory lub inne atrybuty swego fachu. Rozpoznawała niektóre twarze, ale większość była obca. – Co to ma oznaczać? – wykrzyknął Kaval, a Leesha odgadła, że dureń sięga właśnie po włócznię. Otwarła drzwi powozu na oścież, ale w pośpiechu przydepnęła suknię i upadła. Instynktownie zacisnęła dłonie na brzuchu, chroniąc dziecko. Zacisnęła zęby i podniosła się z godnością. – Pani Leesho! – krzyknęła Wonda i zeskoczyła z konia. Zielarka odgoniła ją niecierpliwym machnięciem dłoni. Zgodnie z oczekiwaniami wszyscy Krasjanie mieli już broń w rękach, a łucznicy sprawiali wrażenie, jakby najpierw chcieli zwolnić strzały, a potem zadawać pytania. – Odłożyć broń! – zawołała Leesha, a jej słowa, choć nie były wzmocnione magią hora, poniosły się daleko. Donośny głos odziedziczyła po matce. Wszyscy spojrzeli prosto na nią, ale nikomu nie przyszło nawet do głowy, by posłuchać. – Kim jesteś, że wydajesz rozkazy żołnierzom hrabiego Thamosa? – zawołał jeden z jeźdźców. W przeciwieństwie do pozostałych żołnierzy, którzy siedzieli na smukłych

angieriańskich koniach, ten dosiadał pięknego destriera. Płaszcz żołnierza był zapięty na złoty łańcuch. Pióra na hełmie oznaczały, że piastuje rangę kapitana. – Jestem Leesha córka Erny’ego, Zielarka Zakątka Wybawiciela. I będę wdzięczna, jeśli oszczędzicie mi wysiłku. Nie mam ochoty zszywać ran krewkim łucznikom, których swędzą palce na cięciwach! – Zakątka Rębaczy – poprawił ją kapitan. – Co więcej, spóźniliście się, pani. Wasz Posłaniec przyjechał tu tydzień temu, ale nie powiedział ani słowa, że wrócicie z połową armii krasjańskiej. Kaval parsknął śmiechem. – Gdyby tylko jedna setna armii Wybawiciela wyruszyła w drogę, wystarczyłby tupot ich stóp, by cię zrzucić z konia, chłopcze. Kapitan obnażył zęby, a Leesha pospiesznie stanęła między nimi. – Trzymaj gębę na kłódkę, Mistrzu. Nie życzę sobie, byś zepsuł mi powrót do domu. Gared i Wonda osłonili ją z obu stron. Dziewczyna szła pieszo, a Gared, wciąż dosiadający konia, przerastał najwyższych nawet jeźdźców. Na ich widok Drewniani Żołnierze zaczęli szeptać między sobą. Sława Gareda wyprzedzała go i Leesha musiała w duchu przyznać, że matka nie myliła się również i w tej kwestii. Ze wszystkich sił odepchnęła wspomnienie obojga. – A kim wy jesteście, na Otchłań? – Gared nie krył gniewu. – Przelewałem za tę ziemię krew i nie podoba mi się, że ktoś teraz grozi mi tu bronią! Lepiej odłóżcie włócznie, bo w dupy wam je powpycham! Kapitan uśmiechnął się. – Te groźby na nic się wam nie zdadzą, panie Rębacz. Już tu nie dowodzicie! – Tak? – Gared wsunął dwa palce w usta i gwizdnął przeciągle. Rębacze stojący za Drewnianymi Żołnierzami ruszyli, wymijając oddział hrabiego z obu stron. Prowadzili ich Dug i Merrem Rzeźnicy, a Leesha rozpoznała w tłumie wielu innych, jak choćby Siwego Yona oraz jego syna i wnuków, którzy wyglądali teraz na równolatków. Dostrzegła też Samma Piłę, Andego Rębacza, Tomma Klina z synami oraz Evina Rębacza z gigantycznym wilczurem. Rębacze nikomu nie grozili, ale nie było takiej potrzeby. Najniższy z drwali przerastał o głowę najwyższego z piechurów hrabiego. Nawet jeźdźcy w zbrojach wyglądali przy nich na drobnych. Cień był już rozmiarów małego konia i wierzchowce parskały i wierzgały ze strachu,

gdy przechodził obok. Gdyby to zwierzę urosło jeszcze trochę, Evin mógłby go dosiąść. Drewniani Żołnierze zawahali się i zerknęli na kapitana w oczekiwaniu na rozkazy, ale było już za późno. Drwale otoczyli oddział i odcięli dowódcę od ludzi. Między drzewami pojawili się kolejni drwale. Widząc ich groźne miny, łucznicy zwolnili cięciwy. Dug i Merrem podeszli do Gareda i pozdrowili go. – Mówiliście coś, kapitanie? – Gared uśmiechnął się z satysfakcją. Oficer wyglądał na wstrząśniętego, ale pokręcił głową i odzyskał pewność siebie. Uniósł rękę i wykonał kilka gestów. Jego ludzie opuścili włócznie, wyraźnie zadowoleni z rozkazu, ale gotowi znów pochwycić za broń. Żołnierz zeskoczył z siodła, zdjął hełm i ukłonił się Leeshy. – Nazywam się Gamon i jestem dowódcą gwardii hrabiego. Odprowadzimy was, pani, przed oblicze Jego Wysokości. – Potrzeba do tego siedemdziesięciu ludzi, kapitanie Gamon? – spytała Leesha. – Czyżby serce Zakątka stało się aż tak niebezpiecznym miejscem? – Nie musicie się, pani, niczego obawiać – zapewnił Gamon. – Niemniej uzbrojeni Krasjanie mają zakaz wstępu do Zakątka. To rozkaz hrabiego. – Prędzej mnie Nie pochłonie, niż się rozstanę z bronią! – warknął Kaval po krasjańsku. Leesha odwróciła się i uniosła brew. – Proszę o wybaczenie, pani – powiedział Mistrz Ćwiczeń – ale moja włócznia to dar od Wybawiciela i nie oddam jej żadnemu chi’Sharum. – Oddasz – odpowiedział Gamon. – W przeciwnym razie będziemy musieli ci ją odebrać, bez względu na to, kto stanie nam na drodze. Spojrzał na Gareda i Leeshę. – Może i jest was tu więcej, ale hrabia dowodzi tysiącem Drewnianych Żołnierzy. Czy macie ochotę na rozlew krwi tylko dlatego, że Jego Wysokość chce uchronić swych poddanych przed najeźdźcami? Leesha potarła skroń. – Skoro w istocie przyświeca mu taki cel, znalazł sobie dość zabawny sposób, żeby to okazać. Pokręciła głową i dodała: – Nie, nie chcemy rozlewu krwi.

Odwróciła się do Kavala. – Nie oddasz mu swej włóczni, Mistrzu. Oddasz ją mnie. – Obawiam się, że to niewiele zmienia, pani – oznajmił Gamon. Leesha spojrzała na niego z wyższością. – Będą rozbrojeni i to powinno wam wystarczyć, kapitanie. Naprawdę chcecie złapać otchłańca za rogi? Gamon otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Leesha uznała to za odpowiedź i odwróciła się z powrotem do Kavala. – Zbierz włócznie od swych ludzi, zarówno kha, jak i dal’Sharum, a potem ułóż je w moim wozie. Masz moje słowo, że zostaną wam oddane po wyjeździe z Zakątka. Kaval zawahał się i zerknął przez ramię. – Nie szukaj dama’ting – syknęła Leesha po krasjańsku. – Ahmann przekazał dowództwo mnie, a nie jej. Rób, co ci mówię. Szybko! Mistrz Ćwiczeń zacisnął usta, ale ukłonił się i spełnił polecenie. Odebrał broń podwładnym i złożył ją w wozie Leeshy. Krasjanie bez wątpienia nadal mieli noże, a Coliv mnóstwo innej broni, ale cierpliwość dal’Sharum miała swoje granice. Gdyby Leesha bądź kapitan Gamon zażądali reszty ich oręża, bez wątpienia polałaby się krew. Z tłumu wyłoniła się Darsy i zamiast dygnąć przed Leeshą, zmiażdżyła ją w potężnym uścisku, który odebrał dziewczynie dech. – Nie masz pojęcia, jak się cieszę z twego powrotu. Młoda Zielarka uścisnęła ją równie serdecznie. Swego czasu Darsy darzyła ją ogromną nienawiścią i choć ta wrogość już dawno należała do przeszłości, Leesha nadal nie mogła się nadziwić przemianie. – Dobrze, kapitanie. Prosimy o zaprowadzenie przed oblicze Jego Wysokości, jeśli łaska. Mam wielką ochotę zamienić z nim kilka słów. Żołnierz kiwnął głową, założył hełm i wspiął się na konia. Rębacze zrobili dla niego przejście, ale nadal trzymali się blisko Leeshy. Dziewczyna od dawna nie czuła się tak bezpiecznie. Dobrze było wrócić do domu. Darsy przejęła wodze od krasjańskiego woźnicy. Ten zeskoczył, a Leesha usadowiła się na koźle, by porozmawiać z Darsy na osobności. Karawana ruszyła. Wonda jechała konno tuż przy nich, a Gared wysforował się do przodu, by naradzić się z Rębaczami.

– Dostałaś mój ostatni list? – spytała Darsy. – Nie było odpowiedzi. Leesha pokręciła głową. – Jesteśmy na szlaku od paru tygodni. Zapewne rozminęliśmy się z Posłańcem. Co tu się działo? Spodziewałam się, że Thamos będzie się puszył i prężył mięśnie po naszym powrocie, ale nie przyszło mi do głowy, że możemy zostać powitani przez zbrojnych! Czyżby sytuacja stała się napięta? – Hrabia okazał się dobrym rządcą – zaprzeczyła Darsy. – Jest sprawiedliwy dla ludzi i wraz z jego przybyciem z północy zaczęło napływać zaopatrzenie. Dzięki jego robotnikom prace nad wielkimi runami i nowymi domami dla uchodźców znacznie przyspieszyły. Nowy Opiekun również się sprawdził. Jest surowszy od Jony, ale ludzie i tak go lubią. Wszystko układa się mniej więcej tak jak dawniej i w tym tempie za rok przerośniemy Angiers. – Nic dziwnego. Przekazanie Zakątka Thamosowi było odważną decyzją ze strony księcia. Hrabia ma co prawda tysiąc ludzi pod rozkazami, ale my nadal jesteśmy od niego liczniejsi. Dopóki nie ugruntuje władzy, nie będzie nam dawał żadnych powodów do buntu. Będzie potrzebował poparcia, gdy zjawi się Naznaczony. Darsy odkaszlnęła. – O tym ci właśnie napisałam w liście. Naznaczony wrócił dwa tygodnie temu. Ale jest nieco... nieco inny. Leesha spojrzała na nią bystro. – Co masz na myśli? – Twierdzi teraz, że nazywa się Arlen Bales – wyjaśniła Darsy. – I zrzucił szaty Opiekuna. Ubiera się teraz jak inni ludzie. Mówi, że pochodzi z miejsca zwanego Potok Tibbeta, jakiegoś zadupia gdzieś w Miln. – Serio? – Leesha uśmiechnęła się szeroko. Czyżby Arlen wreszcie stłumił demony w duszy i odnalazł swą prawdziwą tożsamość? Ich ostatnie pożegnanie wypadło nader niezręcznie, chciała, by wyjechał, ale także w jego objęciach czuła się naprawdę bezpiecznie. – Tak, sama widziałam – przyznała Darsy. – Ale to nie wszystko. On ma teraz, eee... moce. – On zawsze miał moce. Runy... – Runy to nie wszystko – przerwała jej Darsy. – Tej nocy, gdy wrócił do Zakątka, Ande Rębacz został pochlastany jak świnia na uboju. Byłam przy tym i już chciałam go pobłogosławić

na spotkanie ze Stwórcą. Nie mogłam sobie poradzić z takimi ranami. Ty zresztą też nie dałabyś rady. Naznaczony jednak pomachał rękami i rany same się zamknęły. Następnego dnia Ande chodził sobie po wsi, jakby nic się nie stało. – Pomachał rękami? Nie narysował demonią juchą runów na ciele Andego? – Gdzieżby znowu? – Darsy była wstrząśnięta. – Tylko szaleniec mógłby bawić się juchą demona przy otwartej ranie! – Dobra, mniejsza o to. Poprzestał na gestach czy może kreślił runy w powietrzu? Darsy wytężyła pamięć. – Może i coś tam kreślił. Ale ja nie znam tych symboli. Leesha pokiwała głową. – Chciałabym później porozmawiać z Andem. – Równie dobrze możesz pogadać z połową Zakątka. Bo następnej nocy Naznaczony poszedł do szpitala i uzdrowił wszystkich. Nie zostawił nam nic do roboty. – Na Stwórcę... – Leesha poznała niektóre sekrety leczenia za pomocą magii hora podczas pobytu w Lennie Everama, ale żaden nie działał tak szybko. Ów demon umysłu, z którym zmierzyły się wraz z Ineverą, kreślił runy w powietrzu, ale sama nie potrafiła powtórzyć tej sztuki, nawet z kością demona w ręku. Skąd Arlen brał tę moc? Musiał wchłonąć nieprawdopodobną ilość magii. – No – zgodziła się Darsy. – A potem co noc wybierał się do innej wsi i robił to samo. Wszędzie opowiadają teraz historie o chorych, których ocalił, gdy śmierć pukała już do drzwi. Nadal gada, że nie jest Wybawicielem, ale mało kto go słucha. Na noc, sama zaczynam wierzyć w to, że to Wybawiciel! – A jaka jest reakcja hrabiego? – Leesha zmarszczyła brwi. – Zachował się wobec Naznaczonego dokładnie tak samo jak przed chwilą wobec Gareda – odparła Darsy. – Próbował pomniejszyć jego znaczenie, ale dostał po uszach. Naznaczony nie buntuje się otwarcie przeciwko niemu, ale nawet głupek widzi, że hrabia i nowy Opiekun trzęsą się ze strachu i ostrożnie dobierają słowa. Leesha potarła skronie. Oddałaby wiele, by Arlen uporał się z jej bólem głowy. – Coś jeszcze muszę wiedzieć? – Podczas ostatniego Nowiu walczył z jakimś sprytnym demonem. Takim, co to włazi ludziom do głowy i prowadzi innych otchłańców do boju, generałem. Kazał później wszystkim

zrobić opaski na głowy z jakimś nowym runem. Musimy je zakładać podczas Nowiu. Z tymi słowy Darsy pokazała Leeshy swój pasek materiału. Zielarka obejrzała wymalowany run umysłu. Był identyczny z tymi, które widziała we wsiach w drodze do Zakątka. Pokiwała głową. – To wszystko? Darsy zaprzeczyła ruchem głowy. – Nie przyjechał sam – dodała ciszej. Ból głowy przybrał na sile. Leesha od razu odgadła, co Darsy próbuje jej przekazać. – No i? – To dziewczyna – Darsy potwierdziła domysł. – Nazywa się Renna Tanner. Mówi, że pochodzi z Potoku. Urwała i zapatrzyła się w jakiś odległy punkt. – Mówi też, że są zaręczeni – dodała bez emocji. Nadal wpatrywała się w dal, czekając na reakcję Leeshy. Ludzie wciąż szeptem opowiadali o tym, jak podczas bitwy o Zakątek Drwali Arlen wpadł do Świętego Domu, wykrzykując jej imię, bo myślał, że grozi jej niebezpieczeństwo. Szeptano również o tym, że ciągle pokazywał się u jej boku i bez przerwy odwiedzał chatę Zielarki. Szeptano i spekulowano. Ponoć cała wieś modliła się, by wreszcie wziął się w garść i oświadczył Leeshy. Nikt nie wiedział, dlaczego Arlen zwleka tak długo. Leesha zresztą też się nad tym zastanawiała. Zielarka uzmysłowiła sobie, że wstrzymuje oddech, i z trudem wypuściła powietrze z płuc. Wiedziała, że nie powinna się irytować. Byłoby to głupotą. Już dawno znużyło ją oczekiwanie na gest ze strony Arlena i sama zaczęła rozglądać się za innymi mężczyznami. Na noc, przecież jej poranne nudności były najlepszym dowodem, że dawno skreśliła Arlena. Tymczasem ku swemu zdumieniu uświadomiła sobie, że nadal go pragnie. Gdyby on również tego chciał, oddałaby mu się bez wahania. Tymczasem Arlen bynajmniej do zbliżeń nie dążył. Utrzymywał, że człowiek, którego krew jest zbezczeszczona magią demonów, nie może założyć rodziny, a Leesha z jakiejś przyczyny kochała go przez to jeszcze bardziej. Jego ofiara wydawała się taka szlachetna. Żałowała teraz, że wiedząc o tym, rzuciła się w ramiona innego człowieka. Ale czy Arlen mówił wówczas prawdę? Ledwie kilka miesięcy temu wyjechał i wrócił zaręczony z inną kobietą. Czyżby okłamywał Leeshę? Ta myśl obudziła w Zielarce gniew. Jak

śmiał? Czyżby uznał, że jest taka słaba i tak bardzo spragniona jego miłości, że nie zniesie prawdy? Czy musiał kłamać, by rozstanie nie było takie bolesne? Co za tchórz! Wszystkie te myśli przemknęły przez głowę Leeshy, ale nauczyła się od dama’ting, by nie pokazywać żadnych uczuć. – W porządku – powiedziała w końcu. – Przecież on zasługuje na własne szczęście, a porządna kobieta pomoże mu się odnaleźć w życiu. – Ale nie ona – mruknęła Darsy. Leesha spojrzała na nią z zaciekawieniem, ale ogromna Zielarka pomasowała szyję i nie wdawała się w kolejne szczegóły. Ku zdumieniu Leeshy nie skierowali się w stronę Cmentarzyska Otchłańców, ale skręcili w kierunku innej strefy wielkiego runu. Chciała zapytać Darsy o przyczynę, gdy niespodziewanie ujrzała twierdzę hrabiego Thamosa. Zamek nie został jeszcze ukończony, ale wzniesiono już wysoką palisadę z nasmołowanych, ustawionych ciasno pni. Ukończono również blanki i pomosty, po których chodzili żołnierze z kuszami. Wrota otworzyły się i oczom przyjezdnych ukazał się ogromny dziedziniec, na którym bez trudu zmieściłaby się cała karawana. Strażnicy przy bramie zapraszali gestami do środka. Nie było wątpliwości, że Thamos życzył sobie, by karawana wjechała na dziedziniec, gdzie można by ją bez trudu uwięzić. Leesha przeczuwała, że Krasjanie mogą nie zostać wypuszczeni. Wiedziała, że jej krasjańska eskorta, przydzielona przez Ahmanna jako wyraz dobrej woli, to zarówno zakładnicy, jak i szpiedzy, ale zamierzała potraktować ich uczciwie. Chciała, by na własnej skórze przekonali się o serdeczności rodaków wiedźmy z Północy. Powątpiewała jednak, czy Thamos wychodzi z podobnego założenia. Jak dotąd niejednokrotnie okazał życzliwość mieszkańcom Zakątka, ale jego zadanie polegało na czymś innym. Hrabia miał rozciągnąć władzę na Zakątek, poznać sekrety walki z demonami i wytyczyć granicę, której Krasjanom nie wolno przekroczyć. Dwór w Angiers okazywał pogardę i niechęć ludziom pustyni. Po ich ataku na Rizon nie było to myślenie bezpodstawne, ale Leesha chciała uniknąć kolejnych zatargów. Ahmann mógłby bez trudu zmiażdżyć Zakątek – a pewnie i Angiers – gdyby tylko dostał powód. – Zatrzymaj powóz przed bramą – przykazała Leesha, a Darsy natychmiast spełniła polecenie. Reszta karawany również się zatrzymała. Zielarka zeskoczyła i otworzyła drzwi do powozu.

Elona wysunęła głowę i ujrzała zamek hrabiego. Gwizdnęła cicho. – Widzę, że książę nie próżnował. Jest żonaty? Leesha westchnęła. Wciąż nie mogła patrzeć na matkę. – Mam nadzieję, że nie. Jeśli wierzyć dworskim plotkom, zaciąga do łóżka każdą młódkę, która zatrzepocze do niego rzęsami. – Więc potrzebuje kobiety, która poukłada mu w głowie – oznajmiła Elona. – Użyłam słowa „młódka”, matko – westchnęła Leesha. – Nie sądzę, żebyś była w jego typie. – Nie odzywaj się tym tonem do matki! – oburzył się Erny. Leesha spojrzała na niego i naraz zachciało jej się wrzeszczeć. Bronił Elony nawet teraz i zapewne broniłby jej, nawet gdyby wiedział o Garedzie. Na noc, a może wiedział? W przeciwieństwie do tego, co ludzie mówili, Erny dobrze znał żonę, ale Elona miała rację w innej kwestii – w istocie brakowało mu odwagi. Leesha udała, że niczego nie usłyszała. – Pójdę na audiencję u Jego Wysokości. Poproszę Rębaczy, by odprowadzili was do domu. Gdy będziecie mieć pewność, że nikt was nie śledzi, ukryjcie włócznie w warsztacie, gdzieś, gdzie nikt ich nie znajdzie. Erny wydawał się oburzony brakiem reakcji Leeshy i Elony, ale kiwnął głową. – W porządku, jest jedno idealne miejsce. Mam kadź z podwójnym dnem. – Naprawdę? – spytała Leesha. – Czy wolno mi spytać, po co ci to? Erny uśmiechnął się wyzywająco. – Żeby ukryć niebezpieczne środki chemiczne przed pewną ciekawską dziewczyną. – Od piętnastu lat mieszam znacznie gorsze rzeczy – prychnęła Leesha. – No dobra – zgodził się Erny. – Ale nie było jak dotąd okazji, by to wyjawić. A zresztą – ojciec uniósł palec – poznasz moje sekrety dopiero wtedy, gdy ci na to pozwolę, młoda damo. Lepiej odnoś się do mnie z szacunkiem, jeśli chcesz się dowiedzieć, gdzie jest ukryte złoto. – Nie blefuje – mruknęła Elona. – Jestem z nim od trzydziestu lat, a nadal nie mam pojęcia. Podjechał do nich kapitan Gamon. – Przecież hrabia na was czeka – powiedział niecierpliwie. – Skąd to opóźnienie? W cieniu twierdzy hrabiego, bronionej przez kuszników, kapitan najwyraźniej odzyskał

nieco wyniosłości, którą okazał podczas pierwszego spotkania na trakcie. – Chcę najpierw odesłać rodziców do domu – wyjaśniła Leesha. – Reszta karawany może nieco odpocząć. – Mogą odpocząć na zamku – zapewnił Gamon. – Przygotowaliśmy dla nich pokoje. Będą tam bezpieczniejsi. – Bezpieczniejsi? – zdziwiła się Leesha. – Wielu nowych poddanych Jego Wysokości przybyło tu ze Wschodu i dobrze pamięta krzywdy, jakie ci ludzie wyrządzili ich bliskim – przypomniał jej Gamon. – Jestem tego świadoma. Niemniej ci ludzie są gośćmi, a nie więźniami. Odwróciła się do Gareda oraz Rębaczy, stojących w pobliżu. – Myślę, że Rębacze są w stanie żyć w zgodzie z grupą nieuzbrojonych Krasjan, prawda? – Nie martw się, dziewczę! – Siwy Yon pacnął styliskiem topora o dłoń. – Każdy dureń, któremu przyjdzie do głowy wszczynanie burd, szybko tego pożałuje. Leeshę przeszył dreszcz. Yon wyglądał na mężczyznę w średnim wieku, ale przemawiał jak starzec. Wiedziała, że Yon powoli młodnieje, ale nie oczekiwała aż takiej różnicy po paru miesiącach nieobecności. Siwizna powoli znikała z jego włosów i Yon wyglądał teraz na człowieka pod pięćdziesiątkę, a nie na siedemdziesięciolatka. – Pewno – rzekł Dug. – Zajmiemy się tym. Gamon pokręcił głową. – Hrabia życzy sobie ujrzeć was oraz waszą żonę, panie Rzeźnik, a także kapitana Gareda, pana Rojera oraz pannę Wondę. – Mnie? – zdziwiła się dziewczyna. – A czemu hrabia chciałby zobaczyć akurat mnie? – Nie mam pojęcia – w głosie Gamona zabrzmiał obraźliwy ton. Angieriańczycy traktowali kobiety lepiej niż Krasjanie, ale różnica nie była duża. Nie podobało im się, gdy matki, żony czy kochanki mieszały się w politykę lub sprawy związane z wojskiem. Leesha otworzyła usta, by wygłosić kąśliwą ripostę, ale wyprzedził ją Gared. – Pilnuj swego języka! – warknął. – Ta dziewczyna w pojedynkę rozwaliła więcej otchłańców niż cała ta twoja armia kurdupli. Brwi Gamona ściągnęły się w literę V. W zamku Drewniani Żołnierze byli o wiele liczniejsi, ale przybywało też więcej Rębaczy, oficer zasznurował więc usta i nie powiedział ani słowa. Gared zaś burknął i odwrócił się do Yona.

– Pilnujcie karawany, gdy będziemy w środku. Nie trzeba im przeszkadzać, ale też nikt nie ma prawa wyjść. Miejcie oko zwłaszcza na tych w czerni. – W porządku, chłopcze. – Yon skinął głową. – Nic się nie martw. Rojer pojawił się potem. Wedle krasjańskiej tradycji krok za nim szła Amanvah, dalej Kaval, Coliv i Enkido, a na końcu Shamavah. – Gdzie jest Sikvah? – spytała Leesha. – Czy nic jej nie dolega? Amanvah syknęła z dezaprobatą i pokręciła głową. – Udajesz, że znasz nasze zwyczaje, Leesho córko Erny’ego, ale najwyraźniej masz spore braki w swej wiedzy, skoro myślisz, że mężczyzna może zabrać Jiwah Sen na dwór. Amanvah jak zwykle przemawiała wyniosłym tonem, ale Leesha wyczuła w nim gniew. Ukłoniła się. – Nie zamierzałam nikogo urazić. Dama’ting nie zareagowała. – Jego Wysokość nie wzywał ciebie – oznajmił Gamon. – Możesz zaczekać na dziedzińcu wraz z resztą dzikusów. Amanvah spojrzała na niego ostro. Grubiaństwo kapitana sprawiło, że jej opanowanie ustąpiło miejsca wściekłości. Kaval i Enkido napięli mięśnie, ale dama’ting machnęła dłonią, by ich zatrzymać. – Mój ojciec to Ahmann asu Hoshkamin am’Jardir am’Kaji, Shar’Dama Ka oraz Wybawiciel, który zjednoczy ludzkość. Poczyta to sobie za wielką zniewagę, jeśli jakieś mizerne książątko każe mi czekać przed drzwiami. – Mam gdzieś to, kto jest twoim ojcem – parsknął Gamon. – Może nim być i sam Stwórca, a i tak będziesz czekać, póki nie zostaniesz wezwana. Delikatne brwi Amanvah ściągnęły się, ale nie powiedziała już ani słowa. Leesha miała wrażenie, że sytuacja wymyka się spod kontroli. Odwróciła się do Evina, który zamyślony głaskał sierść swego wilczura. Zwierzę niemalże sięgało mu do ramion. W dzieciństwie dziewczyna nie przepadała za Evinem – był okrutny, samolubny i nieodpowiedzialny – ale nadejście Naznaczonego zmieniło go, tak jak wielu innych. – Evin, odwieziesz moich rodziców do domu? Rębacz skinął głową i wskoczył na miejsce woźnicy. Cień podbiegł do powozu, strasząc konie, które zaczęły rżeć i miotać się w uprzęży. Evin gwizdnął.

– Hej, Cień! Biegnij poszukać Callena! Wilczur szczeknął głośno, jakby piorun zagrzmiał, i odbiegł. Evin zaś ostro ściągnął lejce, by uspokoić konie, a potem strzelił z bata i powóz ruszył. Pozostałe wozy stanęły w różnych miejscach przy drodze pod czujnym okiem Rębaczy i Drewnianych Żołnierzy. Leesha wraz z resztą weszła przez otwartą bramę. Zamek nie został jeszcze ukończony, ale wyłożono już fundamenty i wzniesiono część jego posiadłości, gdzie toczyło się normalne życie. Przy wrotach zgromadziła się grupka Drewnianych Żołnierzy, uzbrojonych we włócznie i tarcze. Leesha zbliżyła się do ogromnego Rębacza i szepnęła: – Gared, jeśli hrabia zaproponuje ci jakiś tytuł i stopień wojskowy, nie zgadzaj się od razu. – Czemu? – Gared próbował mówić równie cicho jak ona. – Bo w ten sposób oddasz mu naszą armię, ty idioto! – odpowiedział Rojer, który zbliżył się z drugiej strony. Również się starał, by go nie usłyszano. Gared spojrzał na niego ze złością. – Dla ciebie też jestem tylko wielkim durniem, co? Naznaczony kazał mi cię pilnować podczas jego nieobecności, Rojer. Poprzysiągłem na słońce, że spełnię jego wolę. Broniłem cię przed demonami, Krasjanami i Stwórca jeden wie czym jeszcze. Nagle pochylił się i Minstrel, tak dumny i wyniosły, aż się cofnął. – Nie wspomniał jednak ani słowem, że mam godzić się na takie traktowanie, a ty pozwalałeś sobie na wiele. Naznaczony wrócił do Zakątka, a to oznacza, że moje zadanie dobiegło końca. Od tej pory uważaj na siebie, ty kaleki kurduplu, a jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie idiotą, powybijam ci zęby. Z tymi słowy polizał dwa palce i uniósł je wysoko, by padły na nie promienie słońca, wyglądającego zza wysokich murów twierdzy. – Przysięgam na słońce. Rojer był wstrząśnięty. – Gared – odezwała się ostrożnie Leesha – masz wiele powodów do niezadowolenia, bo w istocie nie traktowaliśmy cię poważnie. Jeśli o mnie chodzi, jest mi bardzo przykro. Bywało, że obwiniałam cię o wszystko, co poszło nie tak w moim życiu, a po prawdzie nie zrobiłeś przecież nic takiego. Tysiące innych młodych chłopaków popełniło większe błędy. Przebaczam

ci, bo po tysiąckroć zmazałeś swą winę. – No pewno! – burknął Gared. – Ale Rojer ma rację. Jeśli hrabia nada ci jakiś tytuł, Rębacze staną się częścią armii angieriańskiej. Gared wzruszył ramionami. – A jest inaczej? Oboje zachowujecie się tak, jakbym był głupkiem, ale mnie się wydaje, że zapomnieliście, po czyjej jesteśmy stronie. Otaczacie się Krasjanami i w ogóle nie pamiętacie, kto przyszedł nam z pomocą, gdy była najbardziej potrzebna. – Książę Rhinebeck – rzekł Rojer. – To oczywiste jak Otchłań. Gared pokiwał głową. – Przecież wiem. Ale decydujące słowo należy tu do Wybawiciela. Skoro Naznaczony pozwala hrabiemu rządzić Zakątkiem, niech tak będzie. Jeśli jutro każe mi odrąbać mu łeb, zrobię to bez wahania. – I poprą cię wszyscy Rębacze – przyznała Leesha z niechęcią. – Tak, zgadza się. Bo oni mnie popierają. Mnie, nie ciebie, Leesh, ani też naszego skrzypka. Możecie wracać do ziółek i rzępolenia. Tą sprawą zajmą się mężczyźni. – Niech Stwórca ma nas w swojej opiece – mruknęła Leesha, a Gared odwrócił się i ruszył szybszym krokiem.

– Zakątek zmienił się od waszego wyjazdu, pani. Thamos zasiadał na masywnym tronie, ustawionym na podwyższeniu w sali audiencyjnej. Prace tutaj nie zostały jeszcze zakończone i nie otynkowano części murów oraz sufitu. W powietrzu unosił się pył i zapach mieszanej krety, co potęgowało ból głowy Zielarki. Pod jej stopami szeleściły świeże trociny, ale rozmiary pomieszczenia robiły wrażenie. Po ukończeniu efekt będzie olśniewający. Książę miał na sobie pełną zbroję, a w pobliżu stała jego włócznia. Jego broda została starannie przystrzyżona, co podkreślało rysy przystojnej twarzy. Miał wąską talię i masywne ramiona. W każdym calu robił wrażenie dzielnego rycerza. Obok tronu stał służący z hełmem i tarczą, jakby Thamos liczył się z nagłym wezwaniem do walki.

Po jego prawicy stał Opiekun Hayes, ten sam, którego obiecała Araine kilka miesięcy temu. Mówiła, że jest człowiekiem uczciwym i wiernym zasadom religii, ale Angieriańczykiem do szpiku kości. Księżna matka stała za każdą decyzją swoich synów, bez względu na to, czy o tym wiedzieli, czy nie. Leesha poznała rozmiary tej władzy podczas ostatniej wizyty w Angiers. Decyzje książąt nadzorował kontrolowany przez księżną pierwszy minister Janson, a Leesha od dawna podejrzewała, że najmłodszym synem księżna matka steruje osobiście. Podczas ich rozmowy Araine obiecała, że wyśle Thamosa i żołnierzy, ale nie wspominała, że mianuje go hrabią. Powinnam była to przewidzieć, pomyślała dziewczyna. Ta kobieta znów zrobiła ze mnie idiotkę. Przed tronem ustawiono niewielki pulpit, przy którym siedział lord Arther z piórem w ręku. Na pulpicie stał kałamarz, a obok leżała otwarta księga. Kapitan Gamon stanął po prawej stronie tronu, wyprostowany i wsparty na włóczni. Stojący za nim żołnierz trzymał jego tarczę i hełm. – W istocie, zauważyłam parę zmian, Wasza Wysokość. – Leesha dygnęła. – Nigdy nie słyszałam, by rodaków wracających z dalekiej podróży witały napięte łuki. – Bo też nasi rodacy nigdy dotąd nie wybierali się do obozu wroga bez zgody księcia – odrzekł Thamos. – Przypuszczalnie dlatego, że nigdy wcześniej nie mieliśmy wrogów – zauważyła Leesha. – Do Zakątka przybył oddział pięćdziesięciu Krasjan i musiałam działać szybko, by zapewnić ludziom bezpieczeństwo. Na odpowiedź księcia czekalibyśmy ponad tydzień, a tyle czasu nie mieliśmy. Poza tym żadne prawo zawarte w statucie nie zabrania mi wyjechać i wrócić wtedy, gdy mi się podoba. Thamos westchnął. – Przywykliście, pani, do dawnych porządków, jak widzę. Cóż, w czasach, gdy rola Zakątka ograniczała się do wysłania kilku karawan z drewnem raz do roku, pewnie bym się z wami zgodził, ale sytuacja uległa zmianie, pani. Jestem teraz władcą Zakątka i otaczających go ziem. Rada Zakątka odpowiada przede mną, a nie na odwrót. Waszym statutem mogę sobie tyłek podetrzeć. – Niech Wasza Wysokość robi, co wam się żywnie podoba – uśmiechnęła się Leesha. –

Tylko proszę się nie zdziwić, jeśli mieszkańcom Zakątka się to nie spodoba. – To groźba? Bluszczowy Tron odpowiedział na wasze prośby i przysłał jedzenie, materiały, robotników, Patronów Runów i żołnierzy, byście mogli zabezpieczyć los uchodźców i przygotować się na atak Krasjan. Po tym wszystkim chcecie mi, pani, grozić? – Nie, nie grożę nikomu – zapewniła Leesha. – Jesteśmy wam wdzięczni za pomoc. Jesteśmy wdzięczni Jego Wysokości za uwagę, którą nam poświęcił. Po prostu udzielam rady. – A jakiej rady udzielicie w sprawie oddziału wrogich wojowników, który tu z wami przyjechał, pani? – spytał Thamos. – Czy potraficie podać choć jeden powód, dla którego nie powinienem ich uwięzić i stracić? – Widziałam krasjańską armię, hrabio. – Leesha zmarszczyła brwi. – Przydzielono mi tę eskortę jako wyraz dobrej woli i z troski o moje bezpieczeństwo. Krzywda wyrządzona tym ludziom bez wątpienia sprowokuje Krasjan do wojny, której nie mamy szans wygrać. – Jesteście, pani, doprawdy naiwna, jeśli sądzicie, że oddamy im choćby piędź ziemi – warknął Thamos. – I to właśnie dlatego należy się uśmiechać i zdobyć jak najwięcej czasu – pokiwała głową Leesha. – Zakątek musi być należycie przygotowany. Traktujcie naszych gości z szacunkiem, Wasza Wysokość. Trzeba im pokazać, że jesteśmy ludem dumnym z naszych tradycji, a przede wszystkim silnym! Thamos pokręcił głową. – Nigdy się nie zgodzę na to, by krasjańscy szpiedzy mieszkali i poruszali się bez przeszkód po wielkich runach Zakątka. Leesha wzruszyła ramionami. – W porządku. Pozwolę im zostać na mojej ziemi. – Waszej ziemi? – powtórzył z niedowierzaniem Thamos. – Bruna otrzymała od waszego ojca, księcia Rhinebecka Drugiego, tysiąc akrów ziemi z prawem dziedziczenia – wyjaśniła Zielarka. – Myślę, że była to zapłata za przyjęcie porodu Waszej Wysokości. Twarz Thamosa poczerwieniała, a Leesha opanowała uśmiech. – Bruna zapisała mi tę ziemię w testamencie. Cała działka znajduje się poza granicami wielkiego runu. – Macie, pani, na myśli ziemię wokół chaty Darsy? – spytał Thamos. – Chcę zaoferować

waszym towarzyszom gościnę. Wy zaś odrzucacie, pani, moją propozycję, a zamiast tego proponujecie, by goście mieszkali na ziemi pozbawionej bariery? – Moja ziemia jest bezpieczniejsza, niż się wam wydaje, Wasza Wysokość. Pozbawieni włóczni Krasjanie nie będą wywoływać wielkich problemów, tym bardziej że mają pod opieką własne rodziny. Przywieźli podarunki oraz towary i chcą nawiązać trwałe kontakty handlowe. Dajcie im pohandlować, a potem sami wyślijcie do nich paru kupców z zadaniem przeprowadzenia rekonesansu. Skoro i tak nie możemy uniknąć tej wojny, opóźnijmy ją najbardziej jak się da. Tymczasem wzmocnijmy nasze siły i poznajmy wroga. Thamos potarł policzek i wyprostował się, nieco bardziej rozluźniony. – Matka ostrzegała mnie przed wami, pani. – Księżna matka dobrze mnie zna – uśmiechnęła się Leesha. – Mam nadzieję, że pozostaje w dobrym zdrowiu. Thamos rozpromienił się nieco na wspomnienie matki. – Ma nieco mniej energii niż kiedyś, ale myślę, że przeżyje nas wszystkich. – Niektóre kobiety mają niezwykle silną wolę – przytaknęła Leesha. – Ani myślą umierać przed wykonaniem zadania. – Matka przesyła wyrazy szacunku – ciągnął Thamos. – Oraz dary. – Dary? – Wszystko po kolei. – Hrabia spojrzał na Gareda. – Gared Rębacz? Ogromny drwal zrobił krok naprzód. – Tak, Wasza Wysokość? Arther wziął niewielki zwój i złamał pieczęć, a potem rozwinął go i zaczął czytać: – Garedzie Rębaczu synu Steave’a ze wsi Zakątek Rębaczy! Ogłasza się, że w roku trzysta trzydziestym trzecim po Powrocie z woli Jego Wysokości księcia Rhinebecka Trzeciego, powiernika Bluszczowej Korony, obrońcy Leśnej Fortecy i władcy Angiers, zostajecie wyniesieni do rangi kapitana na służbie Jego Książęcej Mości oraz otrzymujecie dworski tytuł giermka. Przydzielona wam zostaje ziemia w obrębie Zakątka Drwali, której winniście strzec i z której wolno wam ściągać podatek na własne utrzymanie. Odpowiadać będziecie jedynie przed Jego Wysokością hrabią Thamosem, dowódcą Drewnianych Żołnierzy. Czy przyjmujecie ów zaszczyt oraz nowe obowiązki? Na twarzy Gareda pojawił się szeroki uśmiech.

– Kapitan, co? I giermek? – Nie zgadzaj się – wycedziła przez zaciśnięte zęby Leesha. Był to zupełnie bezwartościowy tytuł. Gared od dawna dowodził Rębaczami, a rzekomy „zaszczyt” stanowił jedynie fortel mający zmusić go do uległości wobec Korony i przyznania, że Rębacze to część armii Rhinebecka. Gared zachichotał. – Nie martw się. Nie mam zamiaru. Spojrzał na księcia. – Wielkie dzięki, Wasza Wysokość, ale Rębaczy w Zakątku jest o wiele więcej niż Drewnianych Żołnierzy. Wszyscy obecni zamarli. Thamos oparł dłoń na drzewcu włóczni. – I to wszystko, co macie do powiedzenia, panie Rębacz? Gared wskazał Gamona ruchem głowy. – Prędzej mnie Otchłań pożre, niż zgodzę się na tę samą rangę co ten obszczymurek. Chcę być generałem i... No, na przykład baronem czy czymś w tym stylu. Gamon skrzywił się, ale Thamos pokiwał jedynie głową. – W porządku. Leesha zasłoniła twarz. Ból głowy odezwał się ze zdwojoną siłą. – Idiota – szepnął Rojer. Thamos wstał i wymierzył włócznią w Gareda. – Uklęknij. Drwal uśmiechnął się triumfalnie do Leeshy i uklęknął przed hrabią na jedno kolano. Thamos oparł ostrze włóczni na ogromnym ramieniu Rębacza. Opiekun Hayes również podszedł bliżej, niosąc starą, ale pięknie oprawioną w pozłacaną skórę księgę. – Połóż dłoń na Kanonie, synu. Gared zamknął oczy i spełnił polecenie. – Czy ślubujesz, że będziesz posłuszny Jego Wysokości hrabiemu Thamosowi, władcy hrabstwa Zakątka, i aż do śmierci nie przyjmiesz rozkazów od nikogo innego? – Tak – rzekł Gared. – Czy przysięgasz, że będziesz przestrzegał jego prawa – ciągnął Hayes – sprawiedliwie traktował swych poddanych, lud Zakątka Drwali, i niszczył jego wrogów?

– Tak – oznajmił Gared. – Zwłaszcza to ostatnie. Thamos uśmiechnął się ponuro. – Dzięki przywilejom nadanym mi przez mego brata, księcia Rhinebecka, powiernika Bluszczowej Korony, obrońcę Leśnej Fortecy i władcę całego Angiers, mianuję was generałem Garedem, przywódcą Rębaczy i baronem Zakątka. Możecie powstać, baronie. Gared podniósł się. Był wyższy od Thamosa, choć ten nadal stał na podwyższeniu. Hrabia skinął na Rzeźników. – Mundur i zbroja dla was zostaną wkrótce przygotowane. Po audiencji proszę odbyć naradę z porucznikami i przygotować wojsko do inspekcji. Rzeźnicy już wyznaczyli większość podoficerów, ale oczywiście możecie zmienić ich decyzje, generale, jeśli uznacie za stosowne. Ton jego głosu sugerował, że uważa to za kiepski pomysł. – Dobra. – Gared pokiwał głową i wyciągnął rękę. – W porządku. Thamos zerknął na rękę, jakby drwal właśnie się nią podtarł, ale wzruszył ramionami, po czym ją uścisnął. – Wierzę, że oddacie wielkie zasługi Bluszczowemu Tronowi, generale Rębacz. Gared uśmiechnął się szeroko. – Generał Rębacz. Podoba mi się. – Skoro już o sprawach wojskowych rozmawiamy – chrząknął Thamos. – Co sądzicie o armii krasjańskiej, panie? – Wielka, jak mówi Leesha, ale porozrzucana. W końcu się zbiorą i tu dotrą, ale trochę to potrwa. Mamy czas, by się przygotować. – Zgadzacie się z panią Leeshą, że powinniśmy pozwolić im na swobodne przemieszczanie się po Zakątku? Gared pokręcił głową. – Warto mieć na nich oko, to pewne. Widziałem ich w akcji, zarówno przeciwko ludziom, jak i otchłańcom. Bez dwóch zdań, są o wiele lepsi od nas. Wysłali paru swoich, by nauczyli nas walki z demonami. Wyszlibyśmy na durniów, gdybyśmy się nie zgodzili. – Dobrze – zdecydował Thamos. – Każcie swoim ludziom odprowadzić karawanę na ziemie pani Leeshy. Granica ma być pilnowana przez cały czas. Ćwiczcie z Sharum, ale ani przez chwilę nie spuszczajcie ich z oczu. Zawsze ma być dwóch naszych na jednego. – Trzech naszych – rzekł Gared. – Trzeba być gotowym.

Thamos pokiwał głową. – Zróbcie to, co uznacie za stosowne, generale.

Jak to się dzieje, że ja ciągle popadam w takie tarapaty? – pomyślał Rojer. Wiedział jednak, że musi zabrać głos. Nie chciał obozować na podwórku Leeshy, skoro Smitt miał w swej gospodzie zacne pokoje. Odkaszlnął więc głośno, przyciągając uwagę obecnych, i odezwał się: – A co z moimi żonami? Czy przynajmniej one nie mogą pozostać w mieście? – Twoje pogańskie małżeństwo jest tu nieważne – wtrącił Opiekun Hayes. – Ślub z dwoma kobietami to grzech. Rojer wzruszył ramionami. – Dla ciebie może i jest nieważne, Opiekunie, ale ja mam gdzieś twoje zdanie. Wypowiedziałem słowa przysięgi ślubnej i tyle. – Jeśli nie uznacie tego małżeństwa, Krasjanie poczytają to za nieprawdopodobną zniewagę – dodała Leesha. Hayes już miął się odciąć, ale Thamos uciszył go uniesieniem dłoni. – W Angiers ma się jedną żonę, a więc zdecydujcie, Minstrelu, która ma nią być oficjalnie. Jeśli chcecie, by druga mieszkała w waszych komnatach i ogrzewała łóżko, służba nie będzie zadawać żadnych pytań. – Komnaty? – spytał Rojer. – Służba? Thamos pokiwał głową. – Chciałem prosić, byście zgodzili się objąć funkcję książęcego herolda Zakątka i służyć mi tak, jak wasz mistrz służył mojemu bratu. Rojer był Minstrelem i doskonale opanował sztukę maskowania emocji, ale nie byłby bardziej zaskoczony, nawet gdyby hrabia wywinął fikołka i zaczął śpiewać. Dobrze pamiętał czasy, gdy Arrick piastował funkcję książęcego herolda na dworze Rhinebecka. Złoto i wino płynęły wówczas wartkimi strumieniami, a zarówno on, jak i Rojer nosili najlepsze jedwabie i zamsze. Szlachetni panowie i damy dworu kłaniali się Arrickowi jak równemu sobie, a w głosie mistrza brzmiała moc. Mieli do swej dyspozycji bogate apartamenty w książęcym pałacu i wolny

dostęp do ekskluzywnego burdelu. Arrick spędzał tam niemalże każdą noc, przekazując młodego Rojera pod opiekę pracujących kobiet. Innymi słowy, Rojer spędził prawie całe swe dzieciństwo wśród dziwek. Złote czasy zakończyły się pewnej nocy, kiedy to pijany Rhinebeck wtoczył się do łóżka swej faworyty. Pech chciał, że mały Rojer spał obok niej. Książę był w takim stanie, że nie zauważył różnicy. Przezwyciężył zaciekły opór chłopaka i ściągnął mu koszulę nocną. „Masz ochotę na zabawę, tak?” – wybełkotał książę. Cuchnął alkoholem, chichotał. „Chcesz poudawać, że nie masz ochoty? Nic ci to nie da. No, nachyl się! Szybko!” Książę otrząsnął się i zapalił lampę dopiero po tym, jak Rojer wrzasnął i wbił łokieć w tłusty kałdun arystokraty. Rhinebeck ujrzał trzęsącego się chłopaka w kącie. Rojer trzymał mały nóż i pospiesznie wygładzał koszulę. Książę ryczał ze złości, a gdy Arrick wrócił do miasta, dowiedział się, że jego licencja została podarta na strzępy. Miał ledwie godzinę na wyprowadzkę z apartamentów. Książę nigdy publicznie nie wyjaśnił, z jakich powodów wyrzucił herolda, i kilku innych zamożnych panów chciało go zatrudnić, ale Arrick pił coraz więcej i stopniowo zrażał do siebie kolejnych zleceniodawców. Doszło do tego, że Rojer nie miał pojęcia, gdzie będą spać kolejnej nocy. Byli winni pieniądze każdemu karczmarzowi i barmanowi w Angiers. Wszystkie te wspomnienia przemknęły Rojerowi przez głowę. Patrzył na Thamosa, zastanawiając się, czy jest równie kapryśny jak jego brat. Nie miało to właściwie znaczenia. Arrick służył księciu wiernie i z ochotą przedstawiał w korzystnym świetle nowe podatki czy ograniczenia przywilejów. Rojer nie chciał przemawiać w imieniu Thamosa, o którym słyszał tylko tyle, że jest porywczym uwodzicielem. Złożył przed księciem wspaniały ukłon. – Zaszczycacie mnie, Wasza Wysokość, ale obawiam się, że muszę odmówić. Arther i Gamon zesztywnieli, ale nie odezwali się słowem. Opiekun Hayes pokręcił głową, jakby Rojer był głupcem. – Dobrze się zastanówcie, panie – rzekł Thamos. – Macie pogańską narzeczoną, dzięki czemu idealnie nadajecie się na ambasadora na dworze pustynnego demona. Wasza przywódczyni utrzymuje, że dokładnie tego potrzebujemy. Bluszczowy Tron hojnie by się odwdzięczył. Moglibyście, panie, nawet otrzymać własne nadanie oraz tytuł jak generał Gared. – Leesha nie jest moją przywódczynią – wzruszył ramionami Rojer. – Nie zależy mi też

na tym, co tak spodobało się Garedowi. Chcę jedynie ćwiczyć swoich uczniów oraz przybyłych tu Minstreli w sztuce kontrolowania otchłańców. W oczach Thamosa błysnęła stal. – Nie widzę powodu, dla którego moi Minstrele mieliby ćwiczyć z kimś, kto nie złożył mi przysięgi. Rojer ukłonił się. – Z całym szacunkiem, Wasza Wysokość, ale to nie wasi Minstrele. Oni są moi, a ich pobyt został opłacony przez Mistrza Gildii Chollsa. Mam potrzebne zaświadczenia. Jeśli nie pozwolicie mi na szkolenie, Wasza Wysokość, nie dość, że przeszkodzicie w ratowaniu ludzkiego życia, to skłonicie każdego Minstrela w Angiers, by śpiewał o tym, że hrabia Thamos nie respektuje zobowiązań. Po raz pierwszy od początku audiencji Thamos wyglądał na naprawdę rozgniewanego, ale Opiekun Hayes położył dłoń na jego ramieniu. – Dobrze – powiedział w końcu. – Twój niewielki orszak może się zatrzymać w gospodzie Smitta, jeśli Mówca wyrazi na to ochotę. Nie zapomnę jednak tego, co tu usłyszałem. Rojer ukłonił się ponownie. – Dziękuję, Wasza Wysokość. Thamos odetchnął raz jeszcze. – To nie wszystkie dary od mojej matki.

Hrabia skinął na Arthera, a ten wyjął zwój z zieloną wstążką i przekazał go Leeshy. – Jej Książęca Mość nadal troszczy się o prawa wszystkich kobiet w Angiers i przeto mianuje was książęcą Zielarką Zakątka. Dziewczyna z trudem utrzymywała spokój. Księżna matka trzymała ją w szachu, gdyż Leesha nie mogła odmówić, tak jak uczynił to Rojer. Z prawnego punktu widzenia była to najwyższa godność ze wszystkich nadanych przez hrabiego. Gdyby Leesha nie zgodziła się na nominację, musiałaby wskazać inną kandydatkę na to stanowisko i tym samym pogodzić się z utratą własnej pozycji w Zakątku. Sam tytuł był jednak tak samo pozbawiony znaczenia jak ten,

który otrzymał Gared. Przyjmując go, uznawałaby rządy Thamosa i godziła się na jego zwierzchnictwo. Stałaby się tym samym jego osobistą Zielarką. Na samą myśl, że musiałaby oglądać go nago, Leeshy robiło się niedobrze, choć do tego stanu zdążyła się ostatnio przyzwyczaić. Pogładziła gorset, próbując sobie wyobrazić rozwijające się pod nim życie. W sali zapadła głucha cisza. Wszyscy czekali na jej odpowiedź. Thamos wyglądał, jakby spodziewał się odmowy. Leesha nie miała pojęcia, czy sprawi mu to przyjemność, czy nie. – Może też ci dadzą jakiś mundur i fajny tytuł – wtrącił Gared zadowolony z siebie i Leesha zapragnęła rzucić mu garścią pieprzu w oczy. W końcu dygnęła i lekko pochyliła głowę. – Zaszczyciliście mnie tą propozycją, Wasza Wysokość, ale muszę ją wprzód przemyśleć. Dam wam odpowiedź w ciągu tygodnia. Thamos zacisnął usta i wzruszył ramionami. – Oczekiwać będę z niecierpliwością. Byłbym też zobowiązany, pani, gdybyście zdecydowali się przed dniem siódmym. Muszę mieć bowiem czas, by posłać do Angiers po inną kandydatkę na to stanowisko. Leesha skinęła głową i Thamos zwrócił uwagę na Wondę. – Jeśli zaś chodzi o was, panno Rębacz, nie mogę was obdarować ziemiami, rangą czy tytułem, ale przypadliście, pani, do gustu mojej matce, która postanowiła wysłać podarunek. Do sali wszedł służący, ciągnąc wieszak na ubrania. Wisiały na nim najrozmaitsze dublety, a na każdym wyszyto pieczęć księżnej Araine – drewnianą koronę nad tamborkiem. – Kobietom nie wolno piastować rang w wojsku, ale łuczniczki z Zakątka przeszły już do legendy i matka życzy sobie stać się waszą, pani, patronką. Służący wybrał jeden z dubletów i podszedł do Wondy. – Czy mogę? – spytał. Oszołomiona Wonda pokiwała głową. Mężczyzna zdjął z jej ramion runiczny płaszcz. Łuczniczka następnie pochyliła się, a on włożył jej gruby dublet przez głowę. Zadziwiona dziewczyna pogładziła materiał i ukłoniła się hrabiemu. – Nigdy dotąd nie miałam tak wspaniałych ubrań. Jestem wdzięczna Jej Wysokości. Thamos uśmiechnął się. – Te dublety to drobiazg. Proszę je rozdać wszystkim kobietom, które uznacie, pani, za godne tego wyróżnienia, ale matka naciskała, by pierwszy podarować właśnie wam. Dostaniecie,

pani, również fundusze na opłacenie usług rzemieślników zajmujących się wyrobem łuków i strzał. Wykonał kolejny gest i do sali wszedł chudy, żylasty mężczyzna w średnim wieku, w dublecie z młotem i dłutem, symbolem Gildii Rzemieślników. Za nim podążało trzech młodzieńców niosących zawiniątka z natłuszczonego płótna, które ostrożnie ułożyli na podłodze. Odwinęli płótno i oczom zebranych ukazała się piękna zbroja, pokryta runami i pomalowana lśniącą farbą. Przypominała pancerze noszone przez Drewnianych Żołnierzy. Wonda westchnęła z zachwytu. – Później zajmiemy się dopasowaniem zbroi, ale byłbym zaszczycony, gdybyście się zgodzili, pani, założyć chociaż napierśnik – rzekł Thamos. Wonda pokiwała głową. Wysłannik Gildii podniósł napierśnik i zaczął go przypinać. Leesha spodziewała się, że pancerz będzie miał wypukłości w miejscu biustu, choć Wonda nie miała się w tej kwestii czym poszczycić, ale księżna okazała się przewidująca i napierśnik pasował idealnie. Dziewczyna wyglądała olśniewająco. – Jest taki lekki! – westchnęła z zachwytem. Rzemieślnik obdarzył ją uśmiechem. – Z początku chcieliśmy wykonać metalową kolczugę, ale przecież łucznicy muszą być szybcy i zręczni. Drewniana zbroja chroni równie skutecznie jak milneńska stal, a jest o wiele lżejsza. Leesha westchnęła. Dar dla Wondy był kolejnym fortelem księżnej mającym na celu osłabienie pozycji Zielarki. Araine nie była zadowolona z przysięgi na wierność, którą Wonda złożyła podczas herbaty. Najlepiej by było, gdyby łuczniczka odesłała zbroję do Angiers. Leesha wiedziała, że Wonda spełniłaby jej wolę bez wahania, ale twarz dziewczyny promieniała wielkim szczęściem, które rzadko na niej gościło od czasu, gdy demony porwały jej ojca i oszpeciły ją bliznami – dlatego Leesha nie miała serca, by Wondę o to poprosić.

Wszyscy zachwycali się nowym napierśnikiem Wondy i Rojer zaczynał się powoli odprężać. Wtedy Thamos spojrzał mu w oczy i Minstrel znów zesztywniał. – A teraz – hrabia zatarł dłonie – powinniśmy chyba zająć się naszymi gośćmi.

Arther dał znać strażnikom przy drzwiach, którzy wpuścili Amanvah, Enkido, Kavala i Coliva. – Księżniczko Amanvah z Krasji! – oznajmił donośnie, a głos poniósł się echem po wielkiej sali. – Jego Wysokość hrabia Thamos, książę Angiers, dowódca Drewnianych Żołnierzy i władca kraju Zakątka, pragnie powitać was i waszych doradców na swym dworze. – Mam nadzieję, że istnieje ważki powód, dla którego musieliśmy czekać – rzekła Amanvah. – Przybywamy tu w pokoju i w dobrej wierze, więc spodziewam się, że uda się jakoś wytłumaczyć grubiaństwo owego chi’Sharum, który nas tu przywiódł. Pogardliwym gestem wskazała kapitana Gamona. – W Krasji człowiek, który okazuje brak pokory wobec lepszych od siebie, zostaje skazany na chłostę. Rojer westchnął. Miał złe przeczucia. Napastliwe słowa księżniczki zbiły Thamosa z pantałyku. – Przyjmijcie moje przeprosiny, pani, za złe traktowanie. – Zerknął na Gamona. – Zapewniam, że przeszkolę mego podwładnego w kwestiach etykiety. Co do opóźnienia... Cóż, jestem przekonany, że wybaczycie mi, pani, to oczekiwanie. Musiałem szybko naradzić się z podwładnymi. – Mianował Gareda generałem – wyjaśnił Rojer. – Mnie zaś zaproponował posadę książęcego herolda. Amanvah zerknęła na Rojera i parsknęła głośnym śmiechem. – Bawi was to? – cierpliwość Thamosa się wyczerpywała. Dama’ting spojrzała na hrabiego i zmrużyła oczy. – Sama myśl, że mój mąż mógłby odwrócić się od prawdziwego władcy świata i przejść na służbę pomniejszego książątka, jest doprawdy zabawna. – Pomniejszego książątka? – głos Thamosa ciął niczym brzytwa. Amanvah odwróciła się do Rojera. – Hrabia stoi niżej od księcia w waszej kulturze, nieprawdaż? – Jego Wysokość jest trzecim w linii do Bluszczowego Tronu – rzekł Rojer. Amanvah pokiwała głową i znów spojrzała na Thamosa. – Mój ojciec spotkał się z jednym z książąt Północy, z Eddonem Czwartym, władcą Rizon. Kiedy książę Eddon padł przed nim na kolana, dotknął czołem podłogi i zapłakany błagał

o życie, kazano mu złożyć przysięgę na wierność Shar’Dama Ka i zlizać kurz z sandałów dwunastu Damaji. Possałby im również kutasy, gdyby mój ojciec wspomniał choćby słowem, że sprawiłoby im to przyjemność. W oczach Thamosa błysnęła furia. Jego twarz poczerwieniała i Rojer był przekonany, że słyszy zgrzyt zębów. Hrabia zacisnął dłoń na włóczni i wydawało się, że drzewce zaraz pęknie. – To przecież bez znaczenia! – parsknął Rojer. – Nie mam żadnego patrona ani zwierzchnika i w ogóle mi na tym nie zależy! Będę pisał i śpiewał to, na co mam ochotę. I niech Otchłań pożre wszystkich, którzy mają inne zdanie w tej sprawie! – I słusznie. – Amanvah pokiwała głową. Rojer spojrzał na nią z zaciekawieniem, ale wzruszył ramionami. – A co do ciebie, żono, bardzo proszę, byś trzymała język za... za woalką. – Wasz mąż ma rację – dodał Thamos. – Waszego ojca czeka przykra niespodzianka. Angiers nie jest takie słabe jak Rizon. Jesteśmy gotowi. – Rizończycy już nie są słabi – odparła Amanvah. – Mój ojciec ich przygotowuje. Widzi też, że Zakątek rośnie w siłę, i uznał, że uczyni z was niepodległe plemię, całkiem autonomiczne, rządzone przez waszych przywódców. W zamian żąda tylko dwóch rzeczy. – Ciekawe, cóż to takiego! – spytał ostro Thamos. – Jaką cenę moglibyśmy zapłacić za to, co już mamy? – Po pierwsze – rzekła Amanvah – macie uznać, że ojciec jest Shar’Dama Ka, i staniecie po jego stronie, gdy rozpocznie się Pierwsza Wojna. – Pierwsza Wojna? – zdziwił się Thamos. Opiekun Hayes pochylił się do niego. – Chodzi o Ostatnią Bitwę, Wasza Wysokość, kiedy Wybawiciel zjednoczy ludzkość i poprowadzi nas do walki, by wypędzić demony z powrotem do Otchłani. Amanvah pokiwała głową. – Kanon również o tym mówi, prawda, Opiekunie? – W rzeczy samej. – Hayes skinął głową. – Ale w naszej księdze nie ma ani wzmianki, że to wasz ojciec jest Wybawicielem. Mąż, o którym mówi proroctwo, może jest już wśród nas, ale równie dobrze nadejdzie jutro bądź za tysiąc lat. Kanon nie wspomina też o tym, że jego nadejściu miałyby towarzyszyć gwałty, morderstwa i pogańska wiara. – Wszystkie wojny polegają na rozlewie krwi i odbieraniu ludziom tego, co dla nich

ważne – oznajmiła Amanvah. – To cena, którą trzeba zapłacić za jedność. Niewysoka cena, nawiasem mówiąc. Mój ojciec jednak oferuje wam również pokój i głupotą byłoby to odrzucić. – I cóż jeszcze mielibyśmy mu dać w zamian za ów pokój? – skrzywił się Thamos. Amanvah uśmiechnęła się. – Rękę pani Leeshy, rzecz jasna. Niespodziewanie odezwały się kroki i zza tkaniny stanowiącej jedną ze ścian pomieszczenia wyszedł Naznaczony. – Nie ma mowy – oznajmił.

Wszyscy przyglądali mu się wstrząśnięci. Leesha nie widziała go przez zaledwie kilka miesięcy, ale Darsy się nie pomyliła – Arlen zmienił się bardzo. Zamiast szaty Opiekuna nosił dziś jedynie zwykłe spodnie i spłowiałą białą koszulę. Zza jej wycięcia wyglądał fragment wielkiego runu, wytatuowanego na piersi. Pokryte symbolami stopy były bose. Zmiana stroju, zamiast uczynić go bardziej podobnym do zwykłych ludzi, sprawiła jednak, że wyróżniał się teraz jeszcze bardziej. Szata odsłoniła bowiem setki skomplikowanych runów na jego szyi i wygolonej głowie. Krok za nim stała dziewczyna, o której mówiła Darsy. Renna Tanner. Jego narzeczona. Leesha przyjrzała jej się krytycznym okiem, ale Renna wyglądała tak niecodziennie, że trudno było wyrobić sobie zdanie. Miała ponad dwadzieścia lat, a jej nierówno przycięte włosy zostały zebrane w warkocz opadający na łopatki. Nosiła tylko ciasną kamizelkę oraz szorstką suknię rozciętą niemalże po talię. Za pasem zwisał ciężki nóż i skórzana sakwa, zwracał też uwagę długi naszyjnik z koralami. Skóra dziewczyny również była pokryta runami, tu i ówdzie nieco spłowiałymi, co oznaczało, że nie zostały wytatuowane, a jedynie namalowane. Niech go Otchłań pochłonie, pomyślała Leesha. A na mnie wymógł, bym nigdy tego nie robiła. – A dlaczego niby ty chcesz decydować, za kogo wyjdę? – spytała. Arlen podszedł bliżej. – Znam twego potencjalnego męża o wiele lepiej niż ty. Gdybyś nie wróciła, wyprawiłbym się, by cię odbić.

Leesha poczuła, jak w jej sercu znów narasta gniew. Ani myślała go ukrywać. – Nie potrzebowałam ratunku. – Tym razem się udało – przyznał Arlen. – Nie daj się zwieść jedwabnymi poduszkami i wspaniałymi gestami. Krasjanie witają cię radośnie, ale każdy ich uśmiech skrywa kły. Ahmann Jardir jest w tym najlepszy. – A kim ty jesteś? – spytała ostro Amanvah. – Dlaczego mówisz o moim świętym ojcu, jakbyś go znał osobiście? Arlen odwrócił się do dama’ting, ukłonił się lekko i przeszedł na krasjański. Mówił tak płynnie, jakby sam był człowiekiem pustyni. – Ponieważ jest on moim ajin’pal. Jestem Arlen asu Jeph am’Bales am’Potok, a wśród was zwano mnie... – Par’chin! – ryknął Kaval. Spojrzał na Coliva i przesunął palcem po gardle. Wypatrywacz zareagował bez wahania. Sięgnął do czarnej szaty i machnął ręką. Do Arlena pomknął rój zaostrzonych metalowych trójkątów. Leesha krzyknęła z przerażeniem, ale Arlen nawet nie drgnął. Odbił jeden pocisk po drugim, jak liście niesione wiatrem. Z grzechotem strzałki spadały na podłogę, ale Coliv i Kaval już zachodzili Naznaczonego z obu stron, żeby zaatakować. Obaj wyciągnęli ukrytą broń – Coliv sierp z długim łańcuchem, a Kaval dwa krótkie sztylety. – To ja uczyłem cię walki, Par’chin – oznajmił Kaval. – Czy ty naprawdę uważasz, że jesteś w stanie dorównać prawdziwemu Sharum? Arlen uśmiechnął się i przybrał postawę bojową. – Minęło wiele czasu, odkąd wraz z Colivem próbowaliście mnie zamordować, Mistrzu. Co więcej, mieliście wtedy ze sobą więcej ludzi. Zamordować? – pomyślała Leesha, ale nim uzmysłowiła sobie pełne znaczenie tych słów, Coliv znalazł się za plecami Arlena i wyrzucił łańcuch z ciężarkami. Ten oplątał się wokół nadgarstków Arlena, ale Naznaczony zdążył go złapać i szarpnął z całej siły. Coliv stracił równowagę. Moment nieuwagi wykorzystał Kaval. Jego ostrza zawirowały, gdy rzucił się do natarcia, ale Arlen trzymał już łańcuch i zablokował nim dwa pierwsze ciosy Mistrza. Gdy Kaval uderzył po raz trzeci, Arlen oplótł jego ramię łańcuchem, szarpnął i posłał Mistrza kopnięciem na ziemię.

Leesha usłyszała trzask łamanych żeber, ale Kaval natychmiast zerwał się na równe nogi. Drugi szpikulec przerzucił do lewej ręki, a prawą wyszarpnął nóż. – To jakieś szaleństwo! – krzyknęła Leesha. – Przestańcie natychmiast! Nikt nie słuchał. Gwardziści Thamosa wydawali się gotowi, by rozdzielić walczących, ale hrabia nie wydał rozkazu i przyglądał się starciu z fascynacją. Gared i Wonda również patrzyli w oszołomieniu na walczących. Coliv utrzymał równowagę, odczepił sierp od łańcucha i złapał wolną ręką za krótki sztylet. Jego ataki były szybkie i precyzyjne, a zwody mylące, ale Arlen blokował te ataki bez trudu, wręcz z rozbawieniem. Wtedy do walki dołączył Kaval, szykując się, by wbić sztylet w plecy Arlena. Renna skoczyła na pomoc narzeczonemu, ale przebiegła zbyt blisko Amanvah. Enkido chciał ją złapać, jednak dziewczyna okazała się zbyt szybka i wymknęła mu się bez trudu, a potem wymierzyła błyskawiczne kopnięcie z półobrotu, które trafiło idealnie w splot słoneczny Sharum. Eunuch nie wydał żadnego dźwięku. Przetoczył się po podłodze, nie tracąc opanowania, i zerwał się, odwrócony do niej plecami. Jednym precyzyjnym chwytem złapał za warkocz Renny i szarpnął nim przez ramię. Leesha sądziła, że walka tym samym dobiegła końca, ale dziewczyna znów ją zaskoczyła. Pociągnięta z całej siły, zdołała się odbić i wykonać salto nad ramieniem Enkido. Wylądowała tuż przed nim i grzmotnęła go w żołądek. Tym razem Enkido sapnął, ale nie wypuścił warkocza. Bez litości uderzył Rennę w twarz. Z jej ust buchnęła krew. Nim zdołała odzyskać panowanie, Enkido wbił dwa wyprostowane palce w odpowiednie nerwy. Jedna z nóg Renny ugięła się pod nią, a wtedy Sharum złapał ją za nadgarstki i szarpnął ostro, zmuszając, aby uklękła. Tym razem również Enkido uznał, że walka dobiegła końca, ale Renna Tanner okazała się chować niejednego asa w rękawie. Leesha była przekonana, że dziewczyna nie zdoła się podnieść przez dobre kilka minut, a Enkido był od niej dwakroć cięższy, ale Renna zacisnęła zęby, warknęła głucho i powoli dźwignęła się, przezwyciężając napór Sharum. Eunuch otworzył szeroko oczy z niedowierzaniem, ale Renna nie ustawała i teraz to on musiał się opierać. Kręgosłup Enkido wygiął się w łuk, a mięśnie jego nóg dygotały z wysiłku. Ona dysponuje mocami w świetle dnia! – uświadomiła sobie Leesha. Tak jak Arlen!

Renna niespodziewanie wykręciła nadgarstki, bez trudu uwalniając się od chwytu Enkido. Złapała eunucha za nadgarstek, tak gruby, że nie mogła go objąć nawet w połowie, i pociągnęła Sharum ku sobie, łapiąc go za pas. Eunuch próbował ją jeszcze kilkakrotnie uderzyć, ale nie przeszkodziło to Rennie podźwignąć go nad głowę i cisnąć przez całą salę. Enkido z trzaskiem uderzył w drewnianą boazerię. Oszołomiony próbował się podnieść. Tymczasem Arlen nadal walczył z oboma Sharum. Kaval i Coliv raz za razem przypuszczali wściekłe ataki, ale Arlen robił uniki i blokował ich ciosy. Był spokojny i skupiony. Od czasu do czasu sam zadawał cios, głównie po to, by pokazać, że uchodzi mu to na sucho. W końcu odebrał nóż Kavalowi i smagnął go płazem przez głowę. Mistrz się zatoczył i wpadł na Coliva. Gdy zaatakował Wypatrywacz, Arlen wdał się z nim w krótką szamotaninę, którą zakończył, wbijając mu jego kastet między pośladki. Leesha nie miała wielkiego pojęcia o mentalności wojowników, ale wiedziała wystarczająco wiele o kulturze krasjańskiej, by odgadnąć, że Arlen celowo upokarza przeciwników. Każdy wojownik śnił przecież o tym, by rzucić wyzwanie o wiele potężniejszemu i z honorem zginąć w walce. Jednak największy koszmar Sharum stanowiło ponieść klęskę i przeżyć. W oczach Kavala i Coliva dziewczyna widziała wstyd i bezsilną wściekłość. Prawie ich żałowała. Prawie. Ale przecież obaj próbowali zamordować Arlena. Słowa te padły z jego ust i uwierzyła bez wahania, choć Leeshy zdarzyło się podważać prawdziwość jego innych stwierdzeń. „Naznaczony narodził się cztery lata temu na krasjańskiej pustyni” – powiedział jej w zeszłym roku, gdy spytała, ile ma lat. „A ów człowiek, na którym wytatuowano runy?” – spytała Leesha. „Ile miał lat, gdy umarł?” „On został zabity” – odparł Arlen, ale nigdy nie zdradził, kto był zabójcą. Leesha spojrzała na walczących i wiedziała, że spogląda na dwóch spośród jego morderców. Na dwóch ludzi, którzy wtrącili go na ścieżkę prowadzącą do szaleństwa. Ludzi, przez których zaczął się tatuować. Czy Ahmann również przyłożył do tego rękę? Przypuszczalnie tak, jeśli wierzyć ostrzeżeniom Abbana. „Jeśli znasz syna Jepha i wiesz, jak mu przemówić do rozsądku, każ mu uciekać na skraj świata albo jeszcze dalej, bo Jardir nie zawaha się przed niczym, by go dopaść i zabić. Po tym

świecie może stąpać tylko jeden Wybawiciel”. Arlen może i ją skrzywdził, ale z pewnością był dobrym człowiekiem. Miał zacne serce, a ci ludzie próbowali go zabić. Ba, prawie im się udało. Leesha ze wstydem złapała się na tym, że pragnie, by porządnie oberwali. Bez wahania zabrałaby się do nastawiania połamanych kości bez podania środków uśmierzających ból. Obaj Sharum szykowali się do nowego natarcia, gdy powietrze w sali przeszył przenikliwy okrzyk. Zamarli, a wtedy Amanvah wrzasnęła po krasjańsku: – Przerwać walkę! Natychmiast! Kaval oraz Coliv znieruchomieli, ale nadal stali w gotowości do walki. Mistrz Ćwiczeń zerknął na dama’ting, potem na Arlena. – Święta córko, ten człowiek skrywa mroczną tajemnicę. To zdrajca, który rości sobie prawa do tytułu Shar’Dama Ka. Jego istnienie jest dla nas obrazą. Honor wymaga, byśmy go zabili. – Mistrz Ćwiczeń mówi prawdę, święta córko – pokiwał głową Coliv. Arlen uśmiechnął się. – Odpowiedz mi na jedno pytanie, Sharum. Jeśli Everam istnieje, jak ukarze cię za twe kłamstwa? Amanvah odwróciła się do niego. – Nie uważasz się za Wybawiciela? – Każdy z nas jest Wybawicielem – odrzekł Arlen. – Każdy, kto po zapadnięciu zmroku chwyta za broń, a nie kryje się za barierą... Lub pod ziemią. Spojrzał na dama’ting znacząco. – Moi rodacy już od dawna tego nie robią – rzekła Amanvah. – Moi również – stwierdził Arlen. – Wszyscy pracujemy ciężko, by wybawić ludzkość od alagai. – Święta córko, nie słuchaj tego kłamliwego chin! – wtrącił Kaval. – Musimy go zabić! Nakazuje to sprawiedliwość i troska o bezpieczeństwo twego ojca! – Nie jesteście w stanie mnie zabić – warknął Arlen. – Już zapomniałeś? Macie krwawy dług, Krasjanie. Mogliście go spłacić przed chwilą, ale na wasze szczęście zabijam jedynie alagai. – Dlaczego uważacie tego człowieka za zagrożenie? – spytała Kavala Amanvah. – Z tego,

co mówi, nie rości sobie pretensji do tytułu mojego ojca! – Ale obraża go swymi słowami! – odrzekł Kaval. – Umniejsza pozycję twojego ojca tą pogańską gadaniną i jak ostatni tchórz zyskuje dla siebie czas, by znów znienacka uderzyć. Twarz Amanvah stała się nieprzeniknioną maską. – Ale to ty zaatakowałeś go pierwszy, Mistrzu Ćwiczeń. Mój ojciec często mówił o Par’chinie, ale zawsze nazywał go człowiekiem odważnym i honorowym. – Stracił swój honor, gdy zdradził waszego ojca w Labiryncie. Arlen zrobił krok do przodu. Jego oczy lśniły od tłumionego gniewu. – Chcesz porozmawiać o Labiryncie, Kaval? Czy mam opowiedzieć wszystkim tu obecnym o tym, co się wydarzyło tej nocy? Chcesz, żeby oni zadecydowali, kto stracił wówczas honor? Mistrz Ćwiczeń nie odpowiedział i wymienił spojrzenia z Colivem. Amanvah wpatrywała się w obu. – No i, Mistrzu? Co masz do powiedzenia? Kaval odkaszlnął. – Nie możemy o tym rozmawiać. Złożyliśmy przysięgę milczenia Shar’Dama Ka. Musisz zaufać mojemu osądowi, pani. – Muszę? – głos Amanvah, choć cichy, ciął niczym bicz. – Dal’Sharum, czy naprawdę chcesz powiedzieć Oblubienicy Everama, o co jej wolno pytać? Obaj wojownicy zesztywnieli, ale nadal trwali w gotowości do walki. – Proszę, Par’chin – rzekła Amanvah. – Zechciej mnie oświecić. Co się wydarzyło owej nocy, o której mówisz? Arlen pokręcił głową. – Naprawdę chcecie wiedzieć, pani? Zapytajcie wojowników Włóczni Wybawiciela. Zapytajcie swego ojca. Jeśli oni nie będą chcieli powiedzieć, zacznijcie się zastanawiać, dlaczego tak się dzieje. Amanvah zmrużyła oczy, a potem zwróciła się do Kavala i Coliva: – Podejdźcie tu. Zabraniam wam zajmować się tą sprawą bez mojego błogosławieństwa, a póki co wam go nie udzielam. Obaj mężczyźni wahali się, a wtedy dama’ting dodała: – Drugi raz nie powtórzę.

W jej głosie zabrzmiała groźba, która wstrząsnęła mężczyznami. Schowali broń i stanęli za plecami młodej dama’ting. – Wygląda na to, że nowi sąsiedzi dostarczą wam sporo rozrywki, pani Leesho. – Thamos wydawał się zadowolony z siebie, a Zielarka musiała wbrew sobie przyznać, że miał ku temu powody. Arlen stanął przy Leeshy. – Cieszę się, że nic ci się nie stało – powiedział cicho. – Ja też się cieszę, że cię widzę – odparła dziewczyna. – Musimy pogadać. Dziś po zmroku. Spotkajmy się we czwórkę w chacie. – We czwórkę? – spytała Zielarka z zaskoczeniem. Tajne spotkania z Arlenem nie były niczym nowym, ale dotąd uczestniczyli w nich we trójkę: ona, Arlen i Rojer. Pytanie to nie miało jednak większego sensu i potwierdzało jedynie to, czego się domyślała. – Renna to moja narzeczona. Działamy wspólnie. Spodziewała się usłyszeć te słowa, ale ku swemu zdumieniu odkryła, że sprawiły jej ból. – Rojer i Amanvah są małżeństwem – zauważyła. – Może chcesz, żeby i ona uczestniczyła w naszym spotkaniu? Arlen wzruszył ramionami. – To twój dom, Leesha. Nie będę ci dobierał towarzystwa, ale jeśli chcesz poznać całą historię, musimy się spotkać we czwórkę. Leesha wskazała Rennę ruchem podbródka. Dziewczyna pochwyciła jej spojrzenie. W oczach nieznajomej błyszczała zaciekłość. – Czy to nie ty prosiłeś mnie, bym nie malowała ludziom runów na ciałach? – To nie jest moja pierwsza pomyłka – westchnął Arlen. – I pewnie nie ostatnia.

– Daleko do twego pałacu? – spytała Amanvah, gdy ich powóz potoczył się drogą do Zakątka Wybawiciela. – Pałacu? – zdziwił się Rojer. – Wybacz mi, mężu. – Amanvah ukłoniła się. – Zapominam, że na Północy nie ma pałaców. Jak daleko do twej... posiadłości?

– Nie mam niczego takiego – wyznał Rojer. – Mieszkam u Smitta. – Nie znam tego słowa. Co oznacza „smith”? – Smitt to osoba. Właściciel gospody. – I mieszkasz w takim... w takim przytułku przez cały miesiąc? – Amanvah nie mogła uwierzyć. – Co? – zdziwił się Rojer. – Raz na tydzień wymieniają pościel i nigdy nie muszę gotować! – To nie do przyjęcia. – Cóż, trzeba będzie się z tym pogodzić – parsknął Rojer. – Bo nie mam nic więcej! Powiedziałem twemu ojcu, że nie mam pieniędzy, i nie żartowałem. Najpierw wszczynasz awanturę z hrabią, a potem obśmiewasz miejsce, w którym mieszkam? – Proszę o wybaczenie. – Amanvah ukłoniła się ponownie. – Nie miałam zamiaru cię urazić. Chodziło mi jedynie o to, że jako ulubieniec Everama powinieneś mieć godną siebie posiadłość. Rojer uśmiechnął się. Z tym argumentem nie mógł się nie zgodzić. Gdy dotarli pod gospodę, otaczał ją już spory tłum, ale Minstrel nie zwrócił na to uwagi. Chciał, by jego żony jak najszybciej się zadomowiły. Nie mógł się doczekać zmroku i spotkania z Naznaczonym. Oddałby wiele, by dowiedzieć się, co się dzieje. – Chcę wynająć kilka pokojów – powiedział Smittowi. Sikvah wzięła go za rękę i odciągnęła. – Proszę, mężu. Takie negocjacje są poniżej twojej godności. Pozwól mi... Stanęła przed nim i zaczęła się targować w tym samym stylu co Shamavah na trakcie. Smitt wydawał się zaskoczony, potem rozdrażniony, aż wreszcie przyjął ton pojednawczy. W końcu Sikvah odliczyła kilka złotych monet, które mu wręczyła, a Smitt odwrócił się i zawołał któregoś ze swoich synów. Wyglądało na to, że sztuka targowania się płynęła we krwi każdego Krasjanina. – Ów kupiec musi wyprosić kilku swoich gości i przygotować nasze pokoje – oznajmiła Sikvah po powrocie. – Zaproponował, byśmy zaczekali w starym pokoju naszego męża. – Starym? – zdziwił się Rojer. – Uwielbiam ten pokój. Jest tam lepsza akustyka niż w całej tej nieszczęsnej karczmie. – Ale był niestosowny – zaoponowała Sikvah, a Rojer westchnął. W tej kwestii Krasjanki

zawsze stawiały na swoim. Otworzyły się drzwi i do karczmy weszła grupa Minstreli, łatwo rozpoznawalna dzięki niesionym instrumentom i pstrokatym szatom. Towarzyszyła im młoda kobieta, której widok obudził w sercu Rojera ogromne poczucie winy. Była to Kendall, uczennica, która niemalże zginęła przez jego głupotę. Przypomniał sobie Gareda znoszącego Minstrelkę z pola bitwy, pociętą i zakrwawioną. Rojer potrząsnął głową, próbując odpędzić od siebie te myśli. – Rojer! – wrzasnęła Kendall. Podbiegła do niego i zarzuciła mu ramiona na szyję. – Właśnie się dowiedziałam, że wróciłeś! Martwiliśmy się, że... Auuu! Oderwano ją od niego z ogromną siłą. Rojer ujrzał Sikvah, która dwoma palcami wykręciła rękę Minstrelki i unieruchomiła ją bez trudu, jakby karciła bezczelnego dzieciaka. – A kim ty jesteś? Kto ci dał prawo do obłapiania mojego męża? Na twarzy Kendall, wykrzywionej z bólu, pojawiło się zaskoczenie. – Męża? – Sikvah! – warknął Rojer. – Puść ją w tej chwili! To Kendall, jedna z moich uczennic. Krasjanka natychmiast uwolniła nadgarstek Minstrelki. Dziewczyna wyrwała ramię i potarła miejsce, gdzie zaciskały się palce żony Rojera. Sikvah i Amanvah zaczęły krążyć wokół niej niczym wilczyce, przyglądając jej się uważnie. – Pozwalacie swoim niewolnikom na wiele swobody w zielonych krainach – zauważyła Amanvah. – Ta wydaje się jednak zdrowa i silna. Ilu jeszcze masz? – Nie jestem jego niewolnicą! – parsknęła Kendall. – Nie jestem niczyją własnością! – To prawda – oznajmił Rojer. – Jest wolna, podobnie jak reszta uczniów. Kendall jest wśród nich najbardziej utalentowana. Jego żony nadal krążyły wokół dziewczyny, podeszli też inni Minstrele. Rojer niektórych znał osobiście, a wszystkich ze słyszenia. Ich przywódcą był Rozkołysany Hary. Na początku kariery zwykł grać, stojąc na wielkiej piłce. Od dawna nie powtórzył tej sztuczki, ale przezwisko przylgnęło do niego na zawsze. Hary był już nie pierwszej młodości. Wycofał się zarówno z publicznych występów, jak i uczenia adeptów sztuki, ale nadal szanowano go jako kompozytora i wiolonczelistę. Mistrz Gildii Cholls obiecał, że przyśle samych mistrzów, ale wyglądało na to, że najwybitniejsi w ich gronie nie mieli ochoty podejmować ryzyka w Zakątku. Drugim z Minstreli był bowiem Sly

Sześć Strun, artysta jeszcze starszy od Hary’ego. Na ramieniu opierał starą, podniszczoną gitarę. Rojer przyglądał się kiedyś jego występowi i nie mógł się wówczas nadziwić zręczności drzemiącej nadal w pomarszczonych palcach Sly’a. Występ ten odbył się jednak ponad dziesięć lat temu. Pozostali byli młodsi. Z wieloma Rojer konkurował na ulicy jakiś rok temu. Wil Kobziarz był wówczas jedynie czeladnikiem. Rojer zadał sobie pytanie, czy nie wręczono mu dyplomu tylko i wyłącznie dlatego, że zgodził się udać do Zakątka. Hary uścisnął dłoń Rojerowi. – Cieszymy się, żeś wrócił, panie Bezpalcy. Podczas twojej nieobecności działałem wedle umowy, którą zawarłeś z Mistrzem Gildii, i wprowadziłem uczniów w sekrety pisania nut. Byli dość... niezdyscyplinowani, ale dokonałem pewnych postępów. Niezdyscyplinowani, parsknął w myślach Rojer. Łagodnie to ujął. Uczniowie byli bandą durniów, którym kazał siedzieć dookoła i których uczył grać ze słuchu. Nie naśladował oficjalnego szkolenia Gildii, które kiedyś było dla Rojera świętością. Te dni dobiegły jednak końca. – Zapomnij o tym. – Rojer sięgnął do sakwy po przygotowane zawczasu stronice z zapisem nutowym „Pieśni o Nowiu”. Pacnął nimi starszego mężczyznę w pierś. Rozkołysany Hary odruchowo je wziął. – To nowa pieśń, której wszyscy muszą się nauczyć. Każ uczniom zrobić jak najwięcej kopii. Hary spojrzał na pierwszą stronicę z przestrachem. – Przecież to teoria! – Przetestowałem tę pieśń – zapewnił Rojer. – Mój tercet nie miał trudności z jej wykonaniem. Mam nadzieję, że inni również dadzą sobie radę.

Pokój Rojera wyglądał dokładnie tak, jak go pozostawił, ale po tylu tygodniach w Pałacu Luster i najlepszych pokojach w gospodach po drodze Minstrel ujrzał go w innym świetle. Było to małe, ciasne pomieszczenie, a za całe umeblowanie starczyło łóżko i obskurny kufer. „Nigdy nie rozpakowuj bagażu” – uczył go Arrick.

Rojer podszedł do kufra i zaczął w nim grzebać, ale Sikvah położyła mu rękę na ramieniu. – Proszę, mężu! Niech się tym zajmą służący! Twoja praca okrywa nas wstydem. – Nie mam służby – obruszył się Rojer. – Więc każę ludziom Smitta przenieść twój dobytek, gdy już przygotuje dla nas nowe pokoje. – Sikvah ciągnęła go za rękaw, aż się poddał i usiadł na łóżku. – Co miałaś na myśli, mówiąc „i słusznie”? – spytał Amanvah Rojer. – Co takiego? – Powiedziałaś to przed tronem hrabiego – objaśnił Rojer. – Gdy oznajmiłem, że nie mam patrona i nikogo takiego nie potrzebuję. Amanvah ukłoniła się. – Rzuciłam kośćmi po naszym... po naszym nieporozumieniu, mężu. Dowiedziałam się, że jeśli zależy ci na czystej mocy, powinieneś unikać zależności od jakiegokolwiek władcy. Przepraszam, że w ciebie wątpiłam. Sikvah i ja należymy do ciebie. Podążymy za tobą bez względu na to, gdzie zapragniesz walczyć. To właśnie dlatego ojciec wydał nas za ciebie i nigdy już cię nie opuścimy. Jeśli rozkażesz, byśmy ubrały się w kolorowe jedwabie i śpiewały w środku nocy, uczynimy to bez wahania. – A jeśli każę wam zaśpiewać „Bitwę o Zakątek Drwali”? – spytał Rojer. – Wówczas spełnimy twe polecenie i znajdziemy sposób, byś tego pożałował. – Amanvah mrugnęła porozumiewawczo. – Jesteśmy twoimi żonami, a nie niewolnicami. Rojer był oszołomiony, a potem wybuchnął śmiechem. – Czy ufasz temu Naznaczonemu? – spytała Amanvah. – Wiesz, co poróżniło go z moim ojcem? – Tak, ufam mu, ale nie mam pojęcia, co między nimi zaszło. – Rojer pokręcił głową. – Ale porozmawiam z nim dziś wieczorem. Może się czegoś dowiem. – Podzielisz się z nami tą wiedzą? Rojer popatrzył na Amanvah z namysłem. – Jeśli poprosi mnie, bym zachował ją dla siebie, tak uczynię. – Zmarszczył brwi i wzruszył ramionami. – Chyba że postanowię inaczej. – Uśmiechnął się. – Przecież mam być człowiekiem wolnym, no nie?

19

Czcza gadanina 333 ROK PLAGI 11 ŚWITÓW PRZED NOWIEM

Leesha rozsiadła się w ulubionym fotelu bujanym Bruny i otuliła się jej szalem. Szydełkowała zawzięcie, usiłując zignorować oślepiający ból oka. Darsy zajęła się chatą podczas jej nieobecności, ale ogród był w beznadziejnym stanie. Potężna Zielarka nadal nie posiadła sztuki hodowania roślin, a ponadto nie potrafiła odstawiać rzeczy na właściwe miejsca. Leesha wiedziała, że upłynie wiele dni, nim chata znów zacznie wyglądać tak, jak ona sobie tego życzy. Mimo to czuła ogromną ulgę, że mogła zasiąść w fotelu mentorki i otulić się jej szalem. Przez ostatnie tygodnie wielokrotnie wątpiła, czy uda jej się wrócić do domu, i nawet teraz trudno było jej w to uwierzyć. Bo w istocie wszystko wyglądało inaczej. Wróciła do domu, ale okazało się, że świat, do którego się przyzwyczaiła, właśnie stanął na głowie. Zakątkiem rządził teraz członek rodziny książęcej, który uparł się, by znieść dawne tradycje i umniejszyć pozycję Leeshy. Czy uda się go zatrzymać? Czy powinna? Na ziemi, którą powierzyła jej Bruna, Krasjanie wznosili swe namioty. Czy pomogą jej ustanowić pokój, o którym marzyła, czy też doprowadzą Zakątek do ruiny, co widziała w koszmarach? Arlen, o którym zawsze sądziła, że będzie dbał o bezpieczeństwo Zakątka, opuścił ich na długo i powrócił odmieniony. Nie wiedziała jeszcze, czy to zmiana na dobre, czy na złe. No i była w ciąży. Jej środki chemiczne nie kłamały. Dziewczyna z dnia na dzień nabierała pewności, że dojrzewa w niej nowe życie, dziecko Ahmanna Jardira. Nie miała wątpliwości co do ojcostwa, gdyż nie spała z nikim innym. W to również nie mogła uwierzyć. Arlen unikał miłości z Leeshą z obawą przed tym, że z jego nasienia urodzi się dziecko-demon, choć przekonywała go, że nie ma to dla niej znaczenia. Teraz okazało się, że ojcem dziecka będzie demon pustyni. Dziewczyna nadal usiłowała sobie wmówić, że to bez znaczenia, ale czy taka była prawda? Leesha wiedziała,

że będzie kochać dziecko i o nie dbać, ale ilu ludzi straci życie, gdy Ahmann po nie przybędzie? Nie mogła przecież długo ukrywać swego stanu. Na noc, dama’ting przypuszczalnie już ujrzały narodziny w swoich wizjach. Pogładziła brzuch. Po jej policzku płynęła łza. Proszę, bądź dziewczynką. Myśl ta napełniła ją smutkiem. Czy chłopca będzie kochać mniej? Oczywiście, że nie, ale Ahmann nie powiedzie armii na Północ, by odzyskać dziewczynkę. Raz jeszcze przypomniała sobie słowa matki, która radziła jej jak najszybciej pójść do łóżka z innym mężczyzną. Elona bez wątpienia dobrze się na tym znała. Matka miała paskudne usposobienie, ale często też rację. Spoglądała na świat przez pryzmat własnych żądzy i rozumiała żądze innych, czego Leesha, która kierowała się w życiu logiką, nie potrafiła. Umyśliła sobie, że zaciągnie Gareda do łóżka i wmówi mu później, że dziecko jest jego. Czy postąpiłaby uczciwiej od własnej matki, która uprawiała seks z synem dawnego kochanka za plecami własnego męża? Na noc, pomyślała Leesha. Gdzie tam... Wyszłabym na tę podlejszą. Najgorsze jednak było to, że wciąż rozważała tę alternatywę. Oczywiście nie brała pod uwagę Gareda, ale byli inni kandydaci. W Zakątku nie brakowało przecież odważnych, silnych mężczyzn. Nawet Siwy Yon, który z każdym miesiącem młodniał i stawał się coraz urodziwszy, wchodził w grę. W końcu od piętnastu lat był wdowcem, a uszczypnął ją w pupę tyle razy, że bez wątpienia mu się podobała. Swego czasu były to oczywiście niewinne zaczepki starego świntucha, ale teraz... Na wspomnienie jego bezzębnego uśmiechu Leeshę przeszył dreszcz. Nie, na pewno nie Yon. Byli inni kandydaci. Ilu ludzi mogła uratować, gdyby ojcostwo dziecka pozostało tajemnicą? Oczywiście Ahmann równie dobrze mógłby zwołać armię i wyruszyć na Północ, by zabić człowieka, który położył łapska na jego narzeczonej. Na noc, Kaval z ochotą by go wyręczył. Była to przerażająca wizja, ale należało się z nią liczyć. Ahmann święcie wierzył, że każdy jego krok służy tylko i wyłącznie zbawieniu świata, i egzekwował swe plany z całą bezwzględnością. Wymyślił sobie, że Leesha – a raczej to, co znajduje się między jej nogami – jest dla niego bramą wiodącą na Północ, i zamordowałby każdego, kto spróbowałby choćby jej dotknąć.

Nie zawahał się przecież przed zamordowaniem Arlena. Nie chciała w to uwierzyć. Wolałaby zwalić to na niechęć Arlena do zbliżeń z nią, ale obaj rzekomi Wybawiciele byli do cna uczciwi. Skoro Arlen tak twierdził, Leesha mu wierzyła, ale żaden z nich nie mówił całej prawdy. Ahmann uparcie unikał tematu Par’china, a uwagi Arlena były tajemnicze i mało precyzyjne. Najwyższy czas, by wszystko Leeshy opowiedział. Na noc, co on sobie pomyśli, gdy zobaczy, jak jej rośnie brzuch? Z oddali dobiegła muzyka, zwiastująca rychłe nadejście Rojera. Umówili się, że porozmawiają na osobności przed przybyciem Arlena, ale Leesha uświadomiła sobie, że było już za późno. Wyjrzała przez okno. Nadchodził zmierzch. Zapomniane szydełko spoczywało na jej kolanie. Z każdym dniem niebo ciemniało coraz szybciej. Święto przesilenia letniego już dawno minęło, światło ustępowało wcześniej, a ciemności nabierały mocy. Wzdrygnęła się. Ale zbliżająca się muzyka odepchnęła lęki i zmartwienia Leeshy równie skutecznie, jak odganiała demony. Dziewczyna ustawiła imbryk na ogniu i otworzyła drzwi. Wiedziała, że na podwórzu czuwa Wonda, która odprawi innych gości. Rojer wszedł do chaty w chwilę później ze skrzypcami i smyczkiem w ręku. Leesha obrzuciła instrument szybkim spojrzeniem, ale zauważyła, że runiczny podbródek znikł. – Zostawiłem go w gospodzie. – Minstrel wskazał smyczkiem stary szal Bruny, którym opatuliła się dziewczyna. – Nie mogłaś się doczekać, aż się znów zakutasz w tę starą szmatę, co? Leesha musnęła palcami stary wełniany szal, cerowany setki razy zręcznymi palcami Bruny. Wielu staruszków w Zakątku utrzymywało, że stara Zielarka nosiła go już, gdy byli dziećmi, czyli dobre pół wieku temu. Leesha nigdy go nie prała i wciąż pachniał Bruną. Wystarczyło, by go założyła, a myślami wracała do czasów, gdy ta chatka była najbezpieczniejszym miejscem na świecie. – Każdy z nas ma swój talizman, Rojer. Minstrel miał na sobie Płaszcz Ślepoty, który Leesha osobiście obszyła runami. Zdjął go teraz i przewiesił przez krzesło, ignorując kołki przy drzwiach. Potem zawiesił na oparciu torbę z cudami, usiadł ciężko i położył nogi na stole, a na koniec wsunął skrzypce pod brodę. – Słusznie mówisz – oznajmił. Leesha kopnęła w jego krzesło i udała się do kuchni po filiżanki i herbatniki. Po drodze strąciła jego nogi ze stołu. – Co powiedziałeś swoim żonom, że puściły cię bez eskorty?

– To było łatwiejsze, niż myślisz. Amanvah poklepała mnie po głowie, powiedziała kilka bzdur o kościach i sama mnie wysłała. – A więc tylko ci się wydaje, że to było łatwe. – Leesha ustawiła filiżanki. – Te kości zawsze zwiastują kłopoty. – Masz rację. – Rojer pokiwał głową. – Ale nie da się zaprzeczyć, że dysponują wielką mocą. Leesha miała ochotę splunąć. – One jedynie pomagają im snuć domysły, ale gdyby w istocie były tak potężne, jak wmawiają nam dama’ting, każda kobieta na Północy nosiłaby już czador, a każdy mężczyzna był dal’Sharum. – Wydatnie pomagają – potaknął Rojer i upił trochę herbaty. Natychmiast się skrzywił. – Zawsze żałujesz mi cukru. Wyciągnął z kieszeni buteleczkę i dolał do filiżanki nieco płynu przypominającego kolorem karmel. Leesha zmarszczyła brwi, ale nic nie powiedziała. Uśmiechnęła się tylko i sama też upiła naparu. – No, teraz już wszystko w porządku – rzekł Minstrel. – Zostawmy jednak gorzką herbatę i kości demonów na później. Pora pogadać o tej stukniętej dziewczynie. Leesha nie musiała pytać, kogo miał na myśli. Przed oczami pojawiła jej się Renna Tanner, młoda kobieta, która dźwignęła Enkido nad głowę. Zielarka dobrze jej się wówczas przyjrzała. Twarz Renny, choć wykrzywiona i pokryta malunkami, była bardzo ładna, a na widok jej ciała nawet Leesha poczuła się zazdrosna. Przybyła miała wspaniale umięśnioną sylwetkę, a przy tym zachowała wszystkie kobiece krągłości. Tego mu było trzeba? – zastanawiała się Zielarka. Kobiety, która może udusić demona gołymi rękami? Jeśli tak, to nie powinna winić Renny. To nie byłoby w porządku. – Nie mamy pewności, które z nich jest bardziej stuknięte, Rojer. Minstrel wybuchnął śmiechem. – Arlen jest szalony jak sama Otchłań, Leesho! Zawdzięczam mu życie i nigdy tego nie zapomnę, ale ten człowiek zawsze skręca w lewo tam, gdzie wszyscy idą w prawo. – I stąd bierze się jego moc – zauważyła Zielarka. – To samo zresztą można by powiedzieć o tobie.

Rojer wzruszył ramionami. – Nigdy nie spotkałem Minstrela, który miałby dobrze poukładane w głowie. – Upił kolejny łyk. – Ludzie gadają, że to jego narzeczona. Myślisz, że to prawda? – To nie nasza sprawa. – Cholera jasna. To sprawa nas wszystkich, a twoja w pierwszej kolejności! – A skąd ten wniosek? Byliśmy razem przez jakieś pięć minut ponad rok temu i od tej pory nie zamieniliśmy na ten temat ani słowa. – Tak szybko mu poszło? – zdziwił się Rojer. – Cóż, w pieśniach zazwyczaj inaczej się to przedstawia. – Cóż, przeszkodzono nam. – Leesha przypomniała sobie drzewnego demona, który wyrwał Arlena z jej objęć. Nigdy nie nienawidziła otchłańców tak bardzo jak wtedy. – Wybacz, Rojer, ale nie mam pojęcia, dlaczego mam się przejmować tym, gdzie od tamtej pory Arlen wtykał swój interes. – Wiesz, że zatrzymał się u Smitta? – spytał Rojer. – Jesteśmy sąsiadami! Będę musiał tego wysłuchiwać co noc! Melly, córka Smitta, mówi, że odkąd rzucili polowanie na demony, spać nikomu nie dają. Ściany aż dygoczą! Filiżanka Leeshy zadrżała i dziewczyna ujęła ją mocniej. Rojer zauważył to i wycelował w nią smyczkiem. – Aha! Widzisz? Właśnie dlatego to nadal twoja sprawa.

– Jeszcze kawałek – rzekł Arlen. Opuścili granice wielkiego runu Zakątka Rębaczy jakiś czas temu i przeszli niecałą milę. Do chaty Zielarki prowadziła droga osłonięta runami, ale Arlen postanowił poprowadzić Rennę skrótem przez las. – Jesteśmy blisko tej twojej starej kryjówki – dziewczyna zauważyła znajome miejsce. – Trzeba upomnieć Leeshę – stwierdził Arlen. – To sprytna dziewczyna, ale bywa, że popada w tarapaty. Przed oczami Renny znów pojawiło się wspomnienie Leeshy córki Erny’ego w sali tronowej hrabiego. Od paru godzin nie myślała o niczym innym. Wyobrażała ją sobie jako dziewczynę odważną, mądrą i bogatą, wręcz uwielbianą przez mieszkańców Zakątka, ale Arlen

oczywiście nigdy nawet słowem się nie zająknął, że jest piękna jak poranek i ma owo bezradne, łagodne spojrzenie, za którym przepadają mężczyźni. – Będziesz trzymał się blisko niej, co? Żebyś mógł w porę zamienić się w Naznaczonego i ocalić ją jak bohater z bajek dla dzieci? Arlen zatrzymał się i westchnął, a potem odwrócił się i spojrzał Rennie w oczy. – Zawrzyjmy umowę, Ren. Opowiedz mi ze szczegółami, jak się zalecałaś do Cobiego Fishera, a usłyszysz wszystko, co zaszło między mną i Leeshą. Renna poczuła, jak jej wściekłość potężnieje. Wypełniła ją magią, karmiąc się i potęgując emocje. Silne uczucia były dostrzegalne w aurze, która otaczała ludzi nocą, a furia Renny roztaczała taki blask, iż Arlen zapewne natychmiast ją zauważył. Mimo to spoglądał na towarzyszkę ze spokojem. Nie cofnął się ani o krok, ale nie dał jej też żadnego powodu do wybuchu. Dziewczyna jednak kipiała z gniewu. Arlen miał rację. Z Cobiem wiele ją łączyło, ale nic z tego nie miało związku z Arlenem. Nie musiała mu o niczym mówić. To nie była jego sprawa. Czuła też, że nie powinna interesować się jego przeszłością. Przecież zostawił Leeshę w Zakątku i przez długie miesiące był z Renną. Ba, chciał się z nią ożenić! Czy ich dawne miłostki miały zatem jakiekolwiek znaczenie? Miały. – Cobie Fisher nie żyje – powiedziała Renna. – A Leesha właśnie zaprosiła nas na herbatę. – I co mam z tym zrobić, Ren? – westchnął Arlen. – Czego się po mnie spodziewasz? Dziewczyna oddychała ciężko w rytmie, którego nauczyła się od Arlena. Mogła w ten sposób zwalczyć nie tylko ból, ale i furię. Zrobiła krok w tył i odepchnęła negatywne emocje. Kotłująca się magia ucichła. – Jestem nie w porządku wobec ciebie – przyznała w końcu Renna. – Ale to dla mnie niełatwe. Arlen zaśmiał się. – Wiem. Ja też się tym przejmuję, Ren. Ale pamiętaj, nigdy nie atakuj kogoś, kto nie uderzył cię pierwszy, dobrze? – Dobra, tyle mogę obiecać – zachichotała. – Więcej się nie spodziewaj. – Tyle mi wystarczy.

Wyszli na drogę, ułożoną z wielkich płyt świeżo wylanej krety. W kamieniu wyryto potężne runy, które zagradzały drogę przybyszom z Otchłani. Emanowały łagodnie, ściągając magię nocy. Przy końcu drogi runy stały się bardziej złożone, a dalej ujrzeli wejście do wielkiego ogrodu, większego od wszystkich pól Harla. W środku Renna nie widziała jednakże niczego jadalnego. Wszędzie rosły kwiaty i zioła. Był to ogród Zielarki. Wąska ścieżka wiła się wśród klombów i grządek. Każdej grupie roślin towarzyszył runiczny kamień, który ogrzewał je bądź ochładzał w zależności od potrzeb i ściągał wilgoć z powietrza do ziemi. – Fajne – burknęła Renna, choć zdawała sobie sprawę, że takie miejsce zasługuje na o wiele większe uznanie. Ogród chroniły złożone bariery, których nie potrafiła zrozumieć. Mogła się tylko domyślać efektów ich działania na podstawie ruchów strumieni magii. Nie została oficjalnie przedstawiona Leeshy, ale już jej nie lubiła. W jej umyśle Zielarka jawiła się jako niemal czarodziejka z baśni. Przeszli wąską ścieżką przez ogród, aż dotarli na rozległe podwórze, gdzie wznosiła się chatka. Była zaskakująco niewielka i skromna, zważywszy na splendor i rozmiary ogrodu. Widząc to, Renna znienawidziła Leeshę jeszcze bardziej. Noc była ciepła, a mimo to przeszył ją dreszcz. Otuliła się szczelniej płaszczem i zaklęła w duchu, przypominając sobie, iż był to dar od Zielarki. Powietrze nagle rozmazało się, gdy z cieni wyszła kobieta, również ubrana w Płaszcz Ślepoty. Trzymała strzałę na cięciwie łuku. Emanowała magią, ale Renna natychmiast ją rozpoznała. Była to Wonda Rębacz, kolejna uczennica Arlena. Wyglądała imponująco w nowej, drewnianej zbroi. Dziewczyna spojrzała na nich z góry. Była wyższa i dwakroć szersza w barkach od każdej kobiety znanej Rennie. Uśmiechnęła się, a magia wokół niej stała się cieplejsza. – Wybawicielu – powiedziała i złożyła ukłon. – Mówiłem ci już nie raz, że nie jestem Wybawicielem, Wondo. – Tym razem jednak w głosie Arlena nie zabrzmiała przygana. Lubił tę młodą kobietę. – Mam na imię Arlen. Ta pokręciła głową, nie unosząc spojrzenia. – Nie umiem tak. – To może „panie Bales”?

Wonda uśmiechnęła się szerzej. – Dobra, spróbuję – stwierdziła i ukłoniła się Rennie. – Witamy w chacie, panno Tanner. Jestem zaszczycona. Widziałam, co zrobiłaś, pani, z tym Enkido w sali tronowej. Widziałam, do czego ten człowiek jest zdolny. Mam nadzieję, że kiedyś będę choć w połowie tak dobra jak ty, pani. Za to trzeba zapłacić, pomyślała Renna, ale pokiwała głową i spojrzała na Arlena. – Miałam dobrego nauczyciela. Wonda znów się uśmiechnęła. W spojrzeniu, którym obrzuciła Arlena, kryła się teraz cześć niemal jak dla boga. – Pewno. – Zerknęła na dom. – Pani Leesha jest już w środku z Rojerem. Jeśli możecie chwilę zaczekać, zapowiem wasze przybycie. – Lubię ją – powiedziała Renna, gdy wysoka łuczniczka się oddaliła. Arlen pokiwał głową. – Gdybym miał setkę takich jak ona, wdarłbym się do Otchłani.

Wonda stanęła przed drzwiami godzinę po zapadnięciu zmroku. – Już przyszli, pani Leesho. – Dziękuję, Wonda. Bądź taka dobra i zaproś ich do środka, a potem obejdź podwórze i upewnij się, czy jesteśmy tu sami. Dziewczyna skinęła głową i znikła. Po chwili pojawił się Arlen, który wydawał się o wiele bardziej odprężony niż kiedykolwiek wcześniej. Po nim weszła Renna Tanner, rozglądając się podejrzliwie. Spojrzała Leeshy prosto w oczy, a ta uświadomiła sobie, że stoi i wpatruje się w przybyłą nieuprzejmie. W myślach rozbrzmiał głos Elony: „Powiedz coś, idiotko!”. Potrząsnęła głową i podeszła do dziewczyny. – Witaj w moich skromnych progach. Masz na imię Renna, tak? – Zerknęła na Arlena. – Nie przedstawiono nas sobie. Nazywam się Leesha. Chciała sięgnąć po płaszcz Renny, ale zamarła i otworzyła szeroko oczy. Był to ten sam płaszcz, który zrobiła dla Arlena.

Oddał go jej? Wykonanie tego płaszcza kosztowało Leeshę więcej wysiłku niż zrobienie podobnych peleryn dla siebie i dla Rojera! Dołożyła wszelkich starań, by zaimponować mu znajomością runów, ale Arlen nawet mu się porządnie nie przyjrzał. Zarzucił go na barki, by zrobić jej przyjemność, i nigdy więcej go nie założył. Na wspomnienie tej chwili ogarnęła ją złość. To twój dar zaręczynowy? – pomyślała z goryczą. Niespodziewanie uświadomiła sobie, że Rojer się nie mylił. Ich związek nadal był jej sprawą. – Wiem, kim jesteś – odparła Renna. Widząc jej spojrzenie, Leesha zapragnęła złapać za kij Bruny i porządnie zdzielić swojego gościa. – Herbaty? – spytała z uśmiechem. – Z ochotą. – Arlen otoczył Rennę ramieniem i odprowadził ją na bok. Rojer wyskoczył z krzesła, zrobił fikołka w powietrzu, a po wylądowaniu przyklęknął przed Renną na jedno kolano. – Rojer Bezpalcy, do usług! Dziewczyna zaśmiała się i klasnęła. Niespodziewanie przypominała niewinną dziewczynkę. – Jestem Renna Tanner – przedstawiła się, gdy Minstrel ucałował jej dłoń. – Arlen opowiedział mi wszystko o tobie. – Nie wierz w ani jedno słowo – poradził jej Rojer i mrugnął. Renna ponownie się uśmiechnęła. Leesha miała ochotę zacząć wrzeszczeć, ale nadal uśmiechała się promiennie. – Pomóż mi przy herbacie, Rojer – nakazała. Ten usłuchał, a gdy stanęli przy kredensie, rozkładając filiżanki i spodki, szepnęła do niego: – Na noc, po czyjej ty jesteś stronie? – Ach, to teraz są jakieś strony? – spytał niewinnie Rojer. – Sądziłem, że to wszystko to nie twoja sprawa! Leesha wymierzyła mu kopniaka, ale Minstrel zręcznie się usunął, nie roniąc ani kropli z niesionego dzbanka. Zielarka ruszyła w ślad za nim z filiżankami i ujrzała, że Arlen i Renna rozsiedli się na kanapie w pokoju gościnnym, a Rojer przysiadł na krześle tuż obok nich. Zastanawiała się, czy mężczyźni celowo starali się je rozdzielić. – A więc – powiedział Rojer z teatralną emfazą – na czym to my... Aha. Co u was?

– Mieliśmy sporo spraw na głowie – odpowiedział Arlen. – Zakątek rozrasta się z dnia na dzień i pochłania kolejne wioski. Ludzie ściągają tu nawet z Wolnych Miast. Rozpoczęliśmy budowę wielkich runów, którą zaplanowaliśmy zimą, i niektóre z nich już działają. Oczy mężczyzny błysnęły przy tych słowach. – To działa, Leesha. Wielkie runy rozrastają się i któregoś dnia walka z demonami przestanie mieć dla nas znaczenie. Nie będzie już z czym walczyć. Potwory zostaną uwięzione w Otchłani. W tym tempie „hrabia” Thamos niedługo obwoła się księciem i Rhinebeck nie będzie miał w tej kwestii wiele do powiedzenia. – A ty? – spytał Rojer. – To nie moja sprawa. Nie interesuje mnie, kto zasiada na tronie. Najważniejsze, że powstają nowe wielkie runy, a ludzie przygotowują się na to, co nadchodzi. – A co nadchodzi? – spytała Leesha. – Wojna – stwierdził Arlen. – Demony będą chciały nas powstrzymać przed ukończeniem systemu wielkich runów. – Cholera jasna! – Rojer zerknął na Leeshę, a potem na Arlena. – Mam już tego dosyć, wiecie? Oboje powtarzacie: „to nie moja sprawa” i „nie interesuje mnie to”. Gówno prawda! Oboje tkwicie w tym po uszy! Ci ludzie zbiegają się tu z Wolnych Miast, budują te wielkie runy i zbroją się nie ze względu na hrabiego Thamosa, ale ze względu na ciebie, Arlenie Bales! Ze względu na pieprzonego Naznaczonego! Arlen wzruszył ramionami. – Może. A może mają po prostu dosyć chowania się i chcą chwycić za broń, by wywalczyć sobie wolność. W porządku, jestem dla wszystkich symbolem, ale nie daje mi to prawa do tronu, nawet gdybym rzeczywiście chciał na nim zasiąść. Na razie nie mam zamiaru. Dlaczego niby miałbym stawić Thamosowi opór? Hrabia jest przeświadczony o swojej wielkości, to prawda, ale zajmuje się tym, czym powinien – buduje drogi i wsie, pomaga ludziom w zabezpieczaniu domów i uprawie zbóż, wyznacza sędziów i ministrów, by wszędzie panował spokój, usuwa odpadki, pożycza pieniądze i dba o to, by ludzie mieli pracę i jedzenie. Podatki nie są niskie, ale uczciwe. Przyjmuje nowych uchodźców, o ile złożą przysięgę na wierność Angiers. Co więcej, nie ma wystarczająco dużo ludzi, by kogokolwiek zastraszyć. – Podobno ma tysiąc Drewnianych Żołnierzy – zauważył Rojer. Arlen pokręcił głową.

– Ma tysiąc chłopaków, którzy potrafią założyć drewniany hełm i maszerować z włócznią. Prawdziwych żołnierzy jest wśród nich może dwustu. Reszta pewnie i umiałaby posłać strzałę w przeciwnika, ale większość to Patroni Runów, inżynierowie i budowniczy. – A teraz pod jego rozkazami znaleźli się Gared i jego Rębacze – oznajmiła Leesha. – Dzięki tobie. Arlen wzruszył ramionami po raz drugi. – Hrabia wykorzystuje ich pomoc za dnia, a ja przejmuję dowództwo w nocy. Thamos oddał mi również swoich Drewnianych Żołnierzy. Czasem dołącza do nas, ale wbija włócznię dokładnie tam, gdzie mu powiem. – Póki co – stwierdziła Leesha. – Hrabia dobrze wie, że w każdej chwili mogę rozwalić bramę jego twierdzy – rzekł Arlen. – Póki przebywam w Zakątku, jest grzeczny i potulny. – A co będzie, jak wyjedziesz? – spytała Leesha. Arlen uśmiechnął się. – Sama będziesz musiała wymusić na nim posłuszeństwo. Nawet nie próbuj znikać bez słowa jak wtedy na dworze książęcym. W Leeshy aż zawrzało, gdy ujrzała jego uśmieszek. Owo „zniknięcie bez słowa” było jedynie pretekstem, by spotkać się z księżną Araine, która sprawowała w mieście prawdziwą władzę. Jej synowie byli bowiem tylko marionetkami w jej rękach. Spotkanie Arlena z księciem i jego braćmi nie miało żadnego znaczenia. Leesha nie zamierzała jednak mówić na ten temat, gdyż utraciłaby zaufanie księżnej. Muszę pozwolić, by w istocie uważał mnie za idiotkę, pomyślała, ale wniosek ten podsycił jej gniew. – Czy są jakieś wieści od księcia Euchora? – spytała, by zmienić temat. – Rhinebeck nigdy nie zapłaci ceny, której Euchor zażądał za pomoc – rzekł Arlen. – Nic go nie zmusi do zmiany decyzji. Mam wrażenie, że nie zgodziłby się nawet na widok krasjańskiej armii pod murami miasta. Nie ma mowy o sojuszu. Po jego słowach zapadła ponura cisza. Wszyscy zrozumieli, że Angiers będzie musiało samotnie stawić czoła Ahmannowi, co oznaczało, że nikt nie przyjdzie z pomocą Lakton, gdyby Krasjanie zdecydowali się zająć to miasto. Ile czasu zostało Laktończykom? Rok? Najwyżej trzy. – A czego zażądał? – spytał Rojer.

– Rhinebeck w dalszym ciągu nie ma syna – powiedział Arlen. – Euchor zażyczył sobie, by rozwiódł się z księżną Melny i poślubił jedną z jego córek, które same urodziły już synów. – Hypatia, Aelia i Lorain – przypomniał sobie Rojer. – Słyną ze swej urody we wszystkich Wolnych Miastach. Ponoć trudno je odróżnić od skalnych demonów. Równie dobrze moglibyśmy poprosić Rhinebecka, by ściągnął spodnie i wypiął tyłek. Arlen pokiwał głową. – Jeśli Krasjanie zajmą Angiers, Metalowy Tron wciąż będzie mógł ich zatrzymać przy Rzeczułce. – Euchor to idiota – stwierdziła Leesha. – Łagodnie powiedziane – przyznał Arlen. – Euchor posiadł sekrety ognia, Leesho, posiadł też technologię, dzięki której może przekształcić go w straszliwą broń. Rzucił jej starą księgę oprawioną w skórę. Tytuł na okładce głosił: „Broń Starego Świata”. – Dobrze się przygotuj do lektury – poradził. – Po przeczytaniu tej książki nie będziesz mogła spać przez tydzień. Leesha ujęła księgę i spojrzała Arlenowi w oczy. Miała wrażenie, że w jego duszy zapanował spokój. Patrzyła na człowieka, który przestał martwić się jutrem i skupił tylko na chwili obecnej. – Bardzo się zmieniłeś. Nosisz zwykłe ubranie, używasz starego imienia... – Chciała też podzielić się spostrzeżeniem na temat oczu, ale roztropnie ugryzła się w język. – Powróciłem do korzeni. – Spojrzał na Rennę. – I nigdy ich już nie zapomnę. – Spróbujesz, a czeka cię lanie. – Dziewczyna położyła dłoń na jego nodze. Arlen nakrył jej rękę własną i uścisnął lekko. Był to drobny gest, ale miał ogromne znaczenie. Leesha stłumiła dreszcz, gdy mężczyzna spojrzał na nią ponownie. – Już wiem, czym się stałem, Leesh. Wiem, kim jestem. Nie mam już wątpliwości i zmartwień. – Jak tego dokonałeś? – spytała Leesha. – Podczas ostatniego Nowiu pewien demon usiłował mnie zabić – wyjaśnił Arlen z powagą. – Chciałeś nas tym zaskoczyć? – zachichotał Rojer. – Czy demony aby nie próbują cię ukatrupić co noc?

– To nie był byle demon, Rojer – w głosie Arlena pojawił się groźny, chrapliwy ton Naznaczonego. Minstrel spoważniał. – To był inteligentny demon – rzekła Leesha. – Darsy wszystko mi powiedziała. Wdarł ci się do umysłu. Arlen postukał się w ciemię. – A ja odpłaciłem mu tym samym. Wgryzłem się między jego myśli na krótką chwilę, ale wystarczyło. Wiem, z kim przyszło nam się zmierzyć, wiem, jak oni postrzegają magię. I zostanie to ze mną do końca życia. Uniósł dłoń i nakreślił kilka drobnych runów w powietrzu. Lampy w izbie gasły jedna po drugiej. Leesha sięgnęła do fartucha po runiczne szkła, ale nim je nałożyła, Arlen narysował w powietrzu run światła, który rozbłysnął i wypełnił pomieszczenie blaskiem intensywniejszym od porannego słońca. – Na Stwórcę – szepnął Rojer. – To dopiero początek. – Arlen powstał i wyciągnął nóż zza pasa. – Osiągnąłem stan, w którym niemalże nie da się mnie zranić, a kiedy do tego dojdzie... Ciął nożem własną dłoń. Z rany trysnęła krew. – Co ty wyrabiasz? – wrzasnęła Leesha, podbiegła i złapała go za rękę. Ostrze przecięło ciało aż do kości, Zielarka zdążyła dostrzec w ranie coś białego, a potem bluznęła krew, która natychmiast zaczęła ściekać na podłogę. Leesha wiedziała, że ręka będzie się długo goić, nawet gdy ją zaszyje. Spojrzała na Rennę, ale ta wydawała się nieporuszona. – ...mogę w okamgnieniu uleczyć każde obrażenie – dokończył Arlen. Jego ręka niespodziewanie zamieniła się w dym i prześlizgnęła między palcami Leeshy, a potem zmaterializowała się na powrót. Była cała i nietknięta, a uwagę przyciągały jedynie skomplikowane wzory tatuaży na skórze. Znikła nawet krew na podłodze. Leesha założyła okulary. Gdy spojrzała na Arlena przez szkła wzmocnione runami, ten zajaśniał o wiele intensywniej niż kiedykolwiek wcześniej. Zauważyła, że Renna również się mieni, co bynajmniej jej nie zdziwiło. – Innych też mogę uzdrawiać – dodał Arlen. – Mogę również zabijać demony na odległość. Codziennie odkrywam nowe moce. Mam nieskończony potencjał. – Darsy powiedziała mi, że dzięki tobie szpital świeci pustkami – oznajmiła Leesha. –

Świecisz jak nigdy, ale nie ma w tobie tyle magii, żebyś był zdolny do takich czynów. Skąd czerpiesz taką moc? Z kości? Juchy? Arlen pokręcił głową. – Już nie. Miałaś rację, mówiąc, że wielkie runy mnie osłabiają, Leesha. Wyciągają ze mnie magię i wzmacniają otoczenie, ale teraz jestem w stanie to odwrócić. Uśmiechnął się i nabrał głęboko tchu. Leesha aż krzyknęła, gdy magia kłębiąca się na podłodze pomknęła ku niemu. Runy wymalowane i wyryte na ścianach domu, do tej pory jaśniejące mocą, niespodziewanie przygasły, a Arlen promieniał tak bardzo, że trudno było na niego patrzeć. – Nauczyłeś się tego od tego demona umysłu? – zdziwiła się Leesha. Arlen pokiwał głową. – Nie lekceważ ich tylko dlatego, że mi się poszczęściło i zdołałem jednego zabić. Zakosztowałem jedynie odrobiny potęgi, która dla nich jest czymś równie naturalnym jak oddychanie. Niedługo pojawi się ich więcej i tym razem mnie nie zlekceważą. – Masz na myśli stwora o ciele podobnym do człowieka, ale drobniejszego? – spytała Leesha. – Z wielkim łbem i szczątkowymi rogami? Arlen zmrużył oczy. – Nikomu nie opowiadałem o ich wyglądzie... – Spojrzał na Rennę. – Nie patrz tak na mnie – powiedziała dziewczyna. – Słowem się nie zająknęłam o tym, co się zdarzyło. – Jeden z nich zaatakował nas w Lennie Everama – wyjaśniła Leesha. Arlen spojrzał na Rojera. – Nie mnie – zaprzeczył Minstrel. – Byłem w łaźni i przegapiłem całą awanturę. Arlen wydawał się zaskoczony. – Co się stało? Leeshy zrobiło się niedobrze na samą myśl o walce, ale opanowała obrzydzenie. – Zjawił się podczas Nowiu, tak jak ten twój, i... I przejął nade mną kontrolę. W oczach Renny po raz pierwszy pojawiło się cieplejsze uczucie. – I zmusił cię, byś mu służyła? Zielarka pokiwała głową. – Zjawił się, by zdyskredytować Ahmanna albo przynajmniej go zabić. Wykorzystał

w tym celu mnie i jego żonę, Ineverę. Byliśmy niczym marionetki pod jego kontrolą. – Jak udało się wam złamać jego moc? – Ahmann dotknął mnie i runy na jego koronie natychmiast pojaśniały – wytłumaczyła dziewczyna. – Wyzwoliłam się spod mocy potwora w okamgnieniu. Ahmann zdołał go zabić, choć walka źle by się dla niego skończyła, gdybyśmy najpierw nie odwróciły uwagi otchłańca. Arlen pokiwał głową i spojrzał na Rennę. – Mężczyzna bez dobrej kobiety u boku jest niczym – powiedział. Narzeczona uśmiechnęła się do niego, a Leesha z trudem przełknęła żółć gromadzącą się w jej gardle. – Był sam? – spytała Renna. Zielarka pokręciła głową. W oczach Renny ujrzała, iż ta zna odpowiedź. – Miał... Miał strażnika. Zmiennokształtnego. – Znam je – wtrącił Arlen. – Są w stanie przeistoczyć się we wszystko, co ujrzą lub co sobie wyobrażą. Na ogół nie są w stanie wyobrazić sobie wiele, ale sytuacja się zmienia, gdy kontroluje je demon umysłu. – Ahmann oznajmił, iż był to jeden z pomniejszych książąt służących Alagai Ka – ciągnęła Leesha. – Podczas kolejnego Nowiu ujrzymy ponoć gorsze rzeczy. Arlen pokiwał głową. – Ahmann to wypluty przez Otchłań sukinsyn, którego należałoby zatłuc kijami, ale się nie myli. Nów nastanie za półtora tygodnia. Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, by przygotować Zakątek, ale czuję, że przy tym, co się wydarzy, bitwa o Zakątek Drwali będzie nam się wydawać meczem w piłkę. – Zarówno tu, jak i w Lennie – potwierdziła Leesha. – Demony umysłu boją się nie tylko ciebie, ale również Ahmanna. Zabijając go, wyświadczyłbyś im wielką przysługę. Słowa te miały go zaboleć i przypomnieć mu, iż ślubował walczyć z otchłańcami pod wszelkimi postaciami. Złożył jej tę przysięgę w jaskini, w której schronili się w drodze do Angiers. Spodziewała się, iż zareaguje ze zdziwieniem, złością bądź smutkiem, ale Arlen spojrzał na nią cierpliwie i rzekł: – Nie pozwolę, byś wykorzystała przeciwko mnie obietnicę, którą ci złożyłem jako młody chłopak, Leesha. Złożyłem w życiu wiele przysiąg i sam zdecyduję, kiedy i w jaki sposób ich dotrzymam.

– O jakiej obietnicy ona mówi? – spytała Renna. – Potem o tym porozmawiamy – tym razem w głosie Arlena pojawiły się nuty napięcia. Renna nie wydawała się zadowolona, ale nie domagała się dalszych wyjaśnień. – Zarówno Abban, jak i Ahmann mówili, że Par’chin był ich przyjacielem – rzekła Leesha. Arlen wybuchnął śmiechem. Jeśli był zaskoczony tym, że Zielarka poznała jego krasjańskie imię, nie dał tego po sobie poznać. – Abban nie ma przyjaciół, Leesha! – zawołał. – On ma jedynie znajomych, dzięki którym może coś zyskać, a ja z pewnością należałem do tego grona. Ahmann Jardir zaś ma dwa oblicza. Najczęściej udaje człowieka uprzejmego i sprawiedliwego i bardzo rzadko ujawnia swe prawdziwe oblicze. A prawda jest taka, że ten człowiek jest zdolny do absolutnie wszystkiego, by tylko ugruntować swą władzę. – Co ci się przytrafiło w Labiryncie? – spytała wprost Leesha. – Co on ci zrobił? Dość już tych zagadek! Jeśli chcesz, byśmy przestali mu ufać, wyjaśnij nam powody! Po raz pierwszy od początku rozmowy spokój Arlena prysnął. Nakreślił jakiś znak w powietrzu i butelka trzymana przez Rojera przeleciała przez pomieszczenie i wylądowała w jego dłoni niczym opiłek przyciągnięty magnesem. Wyjął korek, pociągnął tęgi łyk i oparł łokcie na kolanach. Zwiesił nisko głowę. – Ahmann Jardir był moim ajin’pal – zaczął. – Bez wątpienia słyszeliście już to słowo, ale nie sądzę, by ktokolwiek znał jego prawdziwe znaczenie. Zabrał mnie na moją pierwszą prawdziwą bitwę z demonami, walczył u mego boku, odnosił wraz ze mną rany... – Tak jak ty z mieszkańcami Zakątka – rzekł Rojer. – I ze mną – dodała Renna. Arlen pokiwał głową. – Tak, ale tu chodzi o coś innego. Krasjanie nie chcieli, bym walczył wraz z nimi. Uważali, iż jestem niegodny tego zaszczytu. Jardir stanął w mojej obronie, zaprosił do pałacu i nauczył się mojej mowy. Był dla mnie niczym brat i nauczył mnie wielu rzeczy o świecie i o mnie samym. Życia by nie starczyło, gdybym chciał dojść do tej wiedzy samodzielnie. – A więc naprawdę byliście przyjaciółmi – szepnęła Leesha, choć te słowa nie rozwiały narastającego strachu, który wzbudził w niej ton głosu Arlena. – Darzyłem go szczerą przyjaźnią – zgodził się Arlen. – Choć teraz myślę, że zawsze był

gotów wbić mi włócznię w plecy, gdy przestanę mu być potrzebny. Może zawsze chciał uderzyć na Północ i układał te plany, słuchając moich słów? Odetchnął głęboko. – A może nie? Może przyszło mu to do głowy później? W izbie panowała cisza. Wszyscy pochylili się i słuchali jego opowieści, nawet Renna. A więc nawet jej wszystkiego nie mówi, pomyślała Leesha. – Walka u boku Krasjan nie była wówczas moim jedynym zajęciem – ciągnął Arlen. – Pracowałem jako Posłaniec i przez całe lata penetrowałem ruiny. Wydałem fortunę na mapy, które zazwyczaj donikąd nie prowadziły, i patrzyłem śmierci w oczy częściej, niż jestem w stanie zliczyć. I tak oto kilka lat temu Abban obiecał mi mapę do Słońca Anocha. – Miejsce pochówku Kajiego – dodała Leesha. Arlen pokiwał głową. – Mapa została skopiowana tuż pod nosem dama i o mały włos bym zginął, próbując ją odebrać. Potem spędziłem wiele tygodni na pustyni, próbując odnaleźć drogę. Krasjanie utrzymywali, że miasto zostało pochłonięte przez piaski, ale ja się nie poddawałem. Jestem zawziętym człowiekiem. – Trudno temu zaprzeczyć – zgodziła się Leesha. Oczy Arlena niespodziewanie zalśniły. – Ale znalazłem je, Leesha! Dotarłem do cholernego Słońca Anocha! Odnalazłem zaginione miasto Kajiego! Było w istocie na wpół przysypane piaskiem, ale mimo to nigdy nie widziałem niczego piękniejszego. Przy wznoszących się tam pałacach rezydencje naszych książąt to zwykłe budy. Piasek znakomicie je zakonserwował. W największym odnalazłem schody prowadzące do katakumb, gdzie rozpocząłem poszukiwania. Rojer słuchał chciwie jego słów. – I co znalazłeś? – Kajiego – odparł Arlen. – Albo któregoś z jego potomków. Jego zwłoki zabalsamowano i owinięto płótnem, a w martwych dłoniach nadal ściskał włócznię. – Włócznię Kajiego – rzekła Leesha. Po jej plecach spłynął lodowaty dreszcz. Włócznię Ahmanna. Arlen pokiwał głową. – Przyniosłem ją do Krasji, by podzielić się z Ahmannem odkrytymi sekretami.

Okrzyknięto mnie kłamcą, ale runy wykonane na włóczni rozbłysnęły i zabiłem nią pierwszego demona w Labiryncie. W godzinę później prowadziłem natarcie setek wojowników, wykrzykujących chórem moje imię. Dwie godziny później Jardir i jego ludzie zastawili na mnie pułapkę, by odebrać mi broń. Byli wśród nich Kaval i Coliv. Pobili mnie i odebrali mi włócznię, a potem wrzucili mnie do dziury z żywym piaskowym demonem. – Na Stwórcę... – Renna miała szeroko otwarte oczy. Wykrzywiła usta i zacisnęła dłoń na kościanej rękojeści noża trzymanego za pasem. – I jak uciekłeś? – spytał Rojer. – Zabiłem demona i wydostałem się z dziury – odpowiedział Arlen. – Jardir walnął mnie wówczas w głowę, a potem wywieźli mnie daleko na pustynię, bym umarł. – Wypatroszę tych sukinsynów... – warknęła Renna, ale Arlen nakrył jej dłoń własną i ucichła. – Kaval i Coliv wykonywali rozkazy. To nie ich wina. To Jardir stoi za wszystkim. – Pewnie uznał twoją wyprawę do Słońca Anocha i splądrowanie miejsca pochówku Kajiego za wielkie świętokradztwo – stwierdziła Leesha. Arlen wzruszył ramionami. – Miałem porzucić odnalezione sekrety magii pod piaskami? – Oczywiście, że nie, ale musisz zrozumieć jego sposób myślenia. Arlen spojrzał na dziewczynę z niedowierzaniem. – Leesha, ja wiem tylko jedno. Jardir ukradł mi najpotężniejszą broń na całym świecie i zamiast podzielić się jej sekretami, ruszył na wojnę, by mordować i zniewalać wolnych mieszkańców Thesy. Nie rozumiem natomiast, dlaczego nadal bronisz tego obszczanego wielbłądziego wypierdka... Naraz otworzył szeroko oczy. – Spałaś z nim! – To nie twoja sprawa! – wrzasnęła Leesha. Zielarka nie miała zamiaru podnosić głosu, ale od wielu godzin jej wściekłość przybierała na sile, wzmocniona bólem głowy i nieustającymi nudnościami. Wiedziała, że ów wybuch potwierdzi jego domysły, ale to tylko podsyciło jej gniew. – Do mnie masz jakieś pretensje? – krzyknęła, wskazując Rennę. Ta nie powiedziała nic. Podniosła się i powoli obeszła stół, by zatrzymać się przed

Leeshą. Ich spojrzenia spotkały się i Leesha nagle zrozumiała, jak czuł się Rojer, gdy zaatakował go Kaval. Odruchowo zaczęła przetrząsać kieszenie w poszukiwaniu czegoś do obrony, ale Renna złapała ją za nadgarstek.

– Jeśli chcesz mi coś powiedzieć, to słucham – warknęła i wykręciła jej rękę. Zielarka krzyknęła, ale tuż obok niej wyrósł Arlen i unieruchomił nadgarstek narzeczonej. – Dość tego, Ren! – krzyknął i szarpnął mocno. Dziewczyna stawiła mu opór. Arlen, który miał siłę skalnego demona, był kompletnie zaskoczony. Przez myśl mu przeszło, że życie Leeshy niespodziewanie znalazło się w niebezpieczeństwie. Renna pochyliła się i jej nos niemalże dotknął twarzy Zielarki. Ta skuliła się, przerażona bezgranicznie, przeświadczona, że zaraz się zmoczy i straci resztki godności. – Arlen przysiągł, że weźmie mnie za żonę, Leesho córko Erny’ego – odezwała się cicho

Renna. – Czy tobie również się oświadczył? Zielarka otworzyła szeroko usta. Kiedyś słyszała niemalże identyczne pytanie. Tymi słowami Gared Rębacz zwrócił się do Posłańca Maricka tuż przed walką, którą stoczyli o nią. – N-nie! – wybełkotała. – A więc nie mieszaj się w nasze sprawy! – warknęła Renna, puściła jej rękę i odsunęła się. Arlen również zwolnił uścisk. Dziewczyna odwróciła się i wybiegła z chaty. Leesha potarła obolały nadgarstek i obrzuciła Arlena niechętnym spojrzeniem. – Wspaniałą kobietę sobie znalazłeś. Ujrzała wściekłość w oczach mężczyzny i natychmiast pożałowała swych słów. Wyciągnęła rękę, żeby go pochwycić, ale ta przeszła przez dym. Arlen zdematerializował się i znikł. Leesha i Rojer ze zdumieniem wpatrywali się w miejsce, gdzie przed chwilą stał Arlen. W końcu Minstrel spojrzał na Zielarkę i uśmiechnął się krzywo. – Mogło być gorzej – powiedział. Leesha wbiła w niego nieprzyjazne spojrzenie. – Nie powinieneś już wracać do swoich żon? Rojer pokręcił głową, wstał i objął ją. – Mogą zaczekać. Dziewczyna chciała się odsunąć, ale Minstrel trzymał ją mocno i przestała się wyrywać. Powoli objęła go również. A potem wybuchła płaczem.

Renna nawet nie spojrzała na mijaną Wondę. Szła coraz szybciej, w końcu zaczęła biec. Marzyła tylko o tym, by znaleźć się jak najdalej od chaty tej wiedźmy, ale choć pędziła jak szalona, ból i wściekłość nadal jej nie opuszczały. Nie miała pojęcia, jak się z nimi uporać. Wyciągnęła nóż. Tak, rzuci się do walki, złapie jakiegoś otchłańca i pożre kawałek nasyconego magią mięsa. Jego moc załagodzi cierpienie i sprawi, że ekstaza wyprze wszelkie inne uczucia. Pamiętała, co czuła, gdy Arlen złapał ją za nadgarstek. Szarpnął z całej siły, a ona

z powodzeniem stawiła mu opór. Ba, gdyby chciała, gdyby zebrała wszystkie siły, mogłaby uwolnić ramię. Niedługo mu dorówna. Już wkrótce będzie tak potężna jak on. Na ścieżce przed nią pojawiła się mgła. Renna napięła mięśnie, przeświadczona, że patrzy na materializującego się otchłańca. Dopiero po chwili przypomniała sobie, że jest już dawno po zachodzie słońca, a demony zwykle powstawały wcześniej. To był Arlen. Tak, powinna była od razu rozpoznać jego nową sztuczkę. Nie kłamał, że każdego dnia odkrywał nowe możliwości i coraz sprawniej się nimi posługiwał. Tę umiejętność nazywał „ślizganiem” – przemykał bowiem po powierzchni ziemi, wykorzystując magiczne prądy, i przenosił się z miejsca na miejsce w parę sekund. Renna próbowała go naśladować, ale jak dotąd dematerializacja pozostawała poza jej zasięgiem. Nie wiedziała, co jest przyczyną. Być może nie zjadła jeszcze wystarczająco dużo demoniego mięsa, może zbyt wcześnie oczekiwała efektów. Nim wchłaniana przez nią magia zadziała, mogły upłynąć długie miesiące. Albo nawet lata. Ale też będę to umieć, poprzysięgła sobie w duchu. To jasne jak słońce. Arlen zmaterializował się i złapał Rennę za ramiona. – Na Otchłań, wytłumaczysz mi to jakoś? Przecież obiecałaś, że będziesz nad sobą panować! Renna pokręciła głową. – Obiecałam, że nikogo nie uderzę. No i dotrzymałam słowa. – Nie łapmy się za słówka – westchnął Arlen. – Jesteś dorosłą kobietą! Nie możesz zastraszać ludzi! – Trzeba było trochę tą wiedźmą potrząsnąć i przypomnieć jej, że nie należysz już do niej. – Renna spojrzała na Arlena ze złością. – Ty też lepiej sobie zapamiętaj, że między wami wszystko skończone, nawet jeśli kiedyś pieprzyliście się jak króliki, o czym jakoś nigdy mi nie wspominałeś. Z tymi słowy znów ruszyła przed siebie na oślep. Arlen musiał biec, by za nią nadążyć. – Ja ciebie nie pytałem, z kim tarzałaś się na sianie, Ren. Uzgodniliśmy, że przeszłość to przeszłość! Renna machnęła ręką. – Ciebie nie winię. Wiesz, że trochę przeszłam, a Leesha Wspaniała ma wszystko, czego mężczyzna mógłby zapragnąć. Ma forsę, włada magią, jest piękna jak obrazek i wszyscy ją

uwielbiają! Ha, a to nie wszystko! Pomogła w zabiciu demona umysłu! Na twoim miejscu też bym odstawiła taką jak ja w kąt. Arlen złapał ją za ramię i obrócił ku sobie mocnym szarpnięciem. – Ja cię w kąt nie odstawiam, Ren. Nie ma o tym mowy. Ani teraz, ani nigdy. Leesha ma zalety, ale też jej odbija i wierz mi, bez względu na to, co między nami zaszło, wybiłaś jej to raz na zawsze z głowy. Niespodziewanie wybuchnął śmiechem. – Nigdy nie widziałem jej tak przerażonej! Myślałem, że zaraz się zmoczy. – Miałam taką nadzieję – uśmiechnęła się Renna. – I pamiętaj jedno. Ja się jej nie oświadczyłem, Renno Tanner. Oświadczyłem się tobie. Dziewczyna spojrzała na niego. Chciała uwierzyć w jego słowa, ale wydawały jej się bezwartościowe. Miewali już przecież takie starcia. Wiedziała, że Arlen będzie gadał jak najęty, wmawiał, iż Renna stanowi centrum jego świata i że nigdy w życiu nie spojrzy na inną kobietę. Będzie ględził o tym, że Ren jest najcenniejszym skarbem, sensem życia i tak dalej. Wiedziała też, że gdyby pozwoliła mu mówić, w końcu albo by mu uwierzyła, albo miałaby jego gadaniny tak bardzo dosyć, że dałaby się przebłagać. Miała dosyć słów. – Renno Bales – stwierdziła. – Co? – Nie Tanner. Bales – podkreśliła Renna. – Jeśli serio tak myślisz, znajdź jakiegoś Opiekuna i wypełnij obietnicę. Dzisiaj. Bo w przeciwnym razie to wszystko okaże się tylko czczą gadaniną.

20

Samotny świadek 333 ROK PLAGI 11 ŚWITÓW PRZED NOWIEM

Arlen wpatrywał się w Rennę przez chwilę. Pod jego spojrzeniem czuła się naga, zupełnie jak wtedy, gdy do jej umysłu wdarł się demoni książę. Nie po raz pierwszy zadała sobie pytanie, czy narzeczony opanował również tę sztuczkę. Arlen patrzył, jakby próbował dociec prawdy. – Myślisz, że jesteś na to gotowa? – spytał cicho. Renna wyprostowała się i zmierzyła go twardym spojrzeniem. – Jasne. Jestem gotowa od dawna. – Mąż i żona nie powinni mieć przed sobą sekretów – zauważył Arlen. – Wiem – odpowiedziała Renna. Arlen potarł skroń kciukiem i palcem wskazującym. – Uważasz mnie za głupka, Ren? Myślisz, że nie wiem, że w tajemnicy pożerasz mięso demonów? Czuć to w twoim oddechu, we krwi, zauważyłem to nawet w twojej aurze. Zaczęłaś tej samej nocy, kiedy błagałem cię, byś nigdy tego nie robiła, a później nie zmarnowałaś ani jednej okazji. Renna zacisnęła zęby, bez skutku próbując stłumić gniew. Czy on ją osądzał? Po tym, co zrobiła, by ocalić mu życie? Poczuła, że przepełnia ją magia, dając jej siłę i zwielokrotniając jej wściekłość. Z trudem nad sobą panowała. – Już ci mówiłam, Arlenie Bales, że nie będziesz mi mówić, co mam robić. Arlen bez wątpienia widział, że wzbiera w niej magia. Zauważył też wściekłość na jej twarzy, ale mimo to wydawał się nieporuszony. – Tak, mówiłaś mi. A ja nigdy tego nie zrobiłem. Powiedziałem ci właśnie to, co uważam za stosowne. Chcesz mnie zignorować? Proszę bardzo. Nie chodzi mi nawet o to, że skrywałaś przede mną tajemnicę. Ja również chowam kilka własnych. Każdy z nas ma prawo do prywatności.

– Czyli o co ci w końcu chodzi? Arlen westchnął. – Już ci powiedziałem. Jak mogę poślubić kobietę, która uważa mnie za głupca? Gniew Renny zgasł równie szybko, jak eksplodował. W jego miejsce pojawiło się poczucie winy tak silne, że dziewczyna aż się ugięła pod tym ciężarem. Jej oczy wezbrały łzami i świat się rozmazał. Osunęła się na kolana. Arlen przypadł do niej w okamgnieniu. Złapał ją, a dziewczyna oparła się na jego ramieniu, mocząc rękaw łzami. Trzymał ją mocno, gładząc po włosach. – Już dobrze, Ren. Przecież nie jest aż tak źle – szepnął i przechylił jej głowę, by spojrzeć jej w oczy. – Jeden Stwórca wie, że sam też nie jestem idealny. – Ale ja jedynie chciałam ci dorównać – wydusiła Renna. – Wiem, że czeka cię niejedna ciężka przeprawa, i obiecałam sobie, że cię nie opuszczę. Nie mogę dopuścić do tego, że ty wślizgniesz się do Otchłani, a ja zostanę na powierzchni, wołając twoje imię. Arlen odsunął się, by uśmiechnąć się do niej. – Tylko dzięki twemu wołaniu Otchłań nie wciągnęła mnie na dobre, Ren. Nie umniejszaj własnej wartości. – To nie wystarczy – rzekła Renna. – Prędzej czy później tam wejdziesz. Czasem robisz smutną minę i wtedy widzę to w twoich oczach. Wiem, że widzisz wówczas drogę prowadzącą do Otchłani. Nie mówię, byś tego nie robił. Chcę tylko pójść tam z tobą. Arlen wpatrywał się w nią bez wyrazu, ale w jego oku pojawiła się łza. – Zrobiłabyś to dla mnie? Udałabyś się do Otchłani w ślad za mną? Renna pokiwała głową. – Za tobą poszłabym wszędzie, Arlenie Bales. Arlen zaczął szlochać i Renna uświadomiła sobie, że to ona tuli jego, a nie na odwrót. – Nie mogę cię o to prosić. Nie mogę nikogo o to prosić. Myślę, że stamtąd nie ma powrotu. Dziewczyna ujęła jego twarz i zmusiła go, by na nią spojrzał. – O nic mnie nie prosiłeś. Ale nie będziesz mi mówić, co mam robić. Pocałowała go i Arlen zesztywniał. Miała wrażenie, że się od niej odsunie, ale pomyliła się. Pochylił się, przygarnął ją z całej siły do piersi i odwzajemnił pocałunek. – Kocham cię, Arlenie Bales – powiedziała.

– Kocham cię, Renno Bales – odparł.

Gdy wrócili do miasteczka, na Cmentarzysku Otchłańców życie trwało w najlepsze. W muszli akustycznej kręciło się ponad tuzin Minstreli, strojących instrumenty, a krasjańscy Mistrzowie Ćwiczeń szkolili grupę rekrutów, zwanych przez Rębaczy „świeżym drewnem”. Generał Gared, bez wątpienia najpotężniejszy człowiek, jakiego Renna widziała na oczy, szedł przez rynek w towarzystwie Rzeźników i wykrzykiwał rozkazy. Nieopodal zbierał się oddział Rębaczy, czekający na błogosławieństwo Opiekuna Hayesa przed rozpoczęciem patrolu. Arlen ruszył w ich kierunku. Święty Mąż dostrzegł go i pomylił się w modlitwie. Natychmiast odnalazł właściwy wers i kontynuował błogosławieństwo, ale zebrani zaczynali odwracać głowy ku nadchodzącym. Jak zwykle poniosły się ożywione szepty. Gared chciał do niego podejść, ale Arlen zatrzymał go gestem i w ciszy doczekał końca modlitwy. Wygłosiwszy święte słowa, Opiekun nakreślił runy nad głowami wojowników, co zazwyczaj kończyło krótkie nabożeństwo. Tym razem jednak Rębacze, miast natychmiast wyruszyć w drogę, stali i patrzyli na Wybawiciela. – Dobry wieczór, panie Bales – ukłonił się Inkwizytor. – Dobry wieczór, panno Tanner. W jego głosie słychać było napięcie. Nie rozmawiali od obiadu w świątyni, z którego Arlen wyszedł, i omijali się szerokim łukiem. – Proszę o wybaczenie, Opiekunie – rzekł Arlen. – Chciałem... Chciałem prosić o przysługę. Inkwizytor uniósł brew i zerknął na tłum. Wieść rozchodziła się błyskawicznie, a rozmowy stawały się coraz głośniejsze. Hayes nie odpowiadał przez chwilę i Renna pomyślała, że urazili go zbyt mocno. Minęła wieczność, nim skinął głową. – Oczywiście. Proponuję, byśmy udali się do moich komnat w Świętym Domu... Arlen pokręcił głową. – Chodźmy przed ołtarz. Renna ujęła jego dłoń, co nie uszło uwadze Inkwizytora. – Powiedziałeś, że udzielisz nam ślubu. Nie ma na co czekać. Zróbmy to teraz. Szmer wokół nich przeistoczył się w kakofonię. Zamiast ożywionych szeptów rozległy

się krzyki i wiwaty, bezskutecznie uciszane przez tych, którzy chcieli usłyszeć, co się wydarzy. – Czy jesteście pewni? – spytał Inkwizytor. – Małżeństwa powinno się zawierać w blasku słońca, a nie w środku nocy. – Zaręczyliśmy się piętnaście lat temu, Opiekunie – stwierdził Arlen. – Czas na nas. – Nie chcemy dłużej czekać – dodała Renna. Hayes spojrzał na Franqa. – Przygotuj ołtarz. – Zerknął na gęstniejący tłum. – Nie wystarczy ławek dla wszystkich. – Tu chodzi o nas dwoje – odrzekł Arlen. – Nie chcemy wielkiej fety. To nasz ślub, a nie przedstawienie z udziałem Minstreli. Wszędzie rozległy się okrzyki rozczarowania, które wnet przerodziły się w ryk dezaprobaty. Gared wyszarpnął maczetę oraz topór i uderzył jednym ostrzem o drugie. – Cisza! Ten człowiek ocalił tę wieś i jeśli życzy sobie prywatności, to ją dostanie! Odwrócił się ku Rębaczom. – Wszyscy słyszeliście? Oczyścić teren! Nikt nie ma prawa zbliżyć się do Świętego Domu! Drwale natychmiast uformowali krąg wokół narzeczonej pary oraz szpaler prowadzący do świątyni. – Potrzebujemy choć jednego świadka – zauważył Hayes. Arlen spojrzał na Gareda. – Zgodzisz się? – spytał. – Ja? – pisnął zaskoczony Gared, który naraz wydał się nie tyle ogromnym przywódcą Rębaczy, co nastoletnim chłopcem. – Stałeś u mego boku podczas walki z hordą demonów – ciągnął Arlen. – W świątyni też sobie chyba poradzisz, co? – Jasne! – wykrztusił Gared. – Będę zaszczycony. – Pan baron to odpowiedni świadek – oznajmił Hayes i skinął Franqowi. – Poproś wiernych, by opuścili świątynię i zaczekali na zewnątrz. Pomocnik skinął głową i udał się pospiesznie do Świętego Domu. Przez otwarte drzwi zaczęły się wlewać tłumy ludzi. Inkwizytor i jego goście weszli do środka. Zewsząd napierali gapie, ale Rębacze nie wpuszczali nikogo.

– Macie pierścionki? – zapytał Opiekun Hayes. – Nie potrzebujemy żadnych... – zaczęła Renna, ale słowa uwięzły jej w gardle, gdy Arlen sięgnął do kieszeni i wyciągnął dwa pierścienie ze złota i srebra, pokryte dziesiątkami drobnych runów. Wystarczył jeden rzut oka, by wiedziała, że wykonał je własnoręcznie. Oba wysysały z niego magię i mieniły się lekko.

Spojrzała na narzeczonego, a ten wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Co ty sobie myślałaś? Że nie planuję tej chwili? Chciałem, byśmy się pobrali po Nowiu, jeśli przeżyjemy bitwę, ale pracę nad pierścionkami skończyłem dawno temu. Renna poczuła, że jej oczy wilgotnieją, ale to zignorowała. Nie zdawała sobie sprawy, że łzy spływają jej po policzkach, gdy patrzyła, jak Arlen wsuwa jej mniejszy pierścień na palec. Drżącymi dłońmi ujęła większy i zrobiła to samo. – Czeka cię naprawdę niezła noc poślubna – szepnęła. Opiekun kaszlnął. – W imię Stwórcy, stojąc w Jego domu, ogłaszam, iż jesteście mężem i żoną. Idźcie więc i mnóżcie się ku Jego chwale. Możesz poca...

Renna rzuciła się Arlenowi w ramiona i ucałowała go żarliwie. Nie wiedziała, czy Opiekun dopowiedział zdanie. Łomot krwi w uszach zagłuszył wszystko. – Jestem ci winien przysługę – rzekł Arlen, gdy Renna wreszcie go puściła. – Nie zapomnę tego. Hayes uśmiechnął się. – Ja też nie. – Gratulacje. – Gared klepnął nowożeńca w plecy z siłą, która posłałaby każdego innego mężczyznę na ziemię. Arlen jednakże nawet nie drgnął. – Jestem zaszczycony, że wybrałeś mnie na świadka. Nie zasługuję na to. – To ja jestem zaszczycony, Garedzie Rębaczu – zapewnił Arlen. – Zakątek jest w dobrych rękach. Na twarzy Gareda niespodziewanie zagościł smutek. – Cóż, nie jestem tak dobrym człowiekiem, za jakiego mnie uważasz. Nawet po twoim przybyciu do Zakątka popełniłem... popełniłem wiele błędów. Arlen uśmiechnął się i położył dłoń na jego ramieniu. – Wszyscy popełniamy błędy, Gared, ale ci, którzy je dostrzegają, są już w połowie lepszymi ludźmi. Bez względu na to, co zrobiłeś, wybaczam ci. Twarz olbrzymiego drwala opromienił szczególny blask. Wyprostował się, przewyższając nawet Inkwizytora, stojącego na pierwszym stopniu ołtarza, po czym ukłonił się nisko. – Pora więc, bym przebył resztę drogi. Zaczynam od zaraz. – Zerknął na Hayesa. – Niech Stwórca będzie moim świadkiem. – Kocham cię, Arlenie Bales – szepnęła Renna. Ten wziął ją za rękę i razem przeszli przez świątynię. Wyprzedził ich Gared, który rozepchnął masywne wrota z łatwością, jakby nic nie ważyły. Te uderzyły z hukiem o ściany Świętego Domu, a oczom całej trójki ukazał się ogromny tłum mieszkańców Zakątka, do którego wciąż dołączały kolejne osoby. Ludzie wypełnili całe Cmentarzysko Otchłańców, gromadzili się na balkonach kamieniczek i sadzali sobie dzieci na barkach. Renna zamarła. Widziała tylu ludzi tylko raz w życiu – owej nocy, kiedy społeczność Potoku Tibbeta spotkała się na Ryneczku, by ujrzeć, jak dziewczyna ginie rozszarpana przez demony. Tysiąc ludzi zeszło się wówczas, aby biernie przyglądać się jej śmierci. Jej serce zamarło. Odruchowo sięgnęła po nóż.

– Są mężem i żoną! – ryknął Gared. Wrzask, z którym tłum powitał jego słowa, przywrócił Rennę z powrotem do rzeczywistości. Stała oszołomiona i patrzyła, jak lecą na nich zerwane w pośpiechu kwiaty, a Minstrele w muszli zaczynają grać. Arlen ukłonił się i podał jej ramię. Odezwał się tak cicho, iż gdyby nie jej wyostrzone zmysły, nigdy by go nie usłyszała. – Nie przyszli tu po to, by cię skrzywdzić, Ren. Chcą ci okazać szacunek i świętować tę chwilę. Dziewczyna ujęła go pod ramię, a Arlen wprowadził ją w tłum. Stanęła przed nimi starsza kobieta i dygnęła z nerwowym uśmiechem. – Jestem Meg Rębacz! – oznajmiła. – Moja rodzina z dumą wspomina chwilę, gdy walczyliśmy u boku twego męża w bitwie o Zakątek Rębaczy. Gdyby nie on, nie byłoby nas tu. Wcisnęła w ręce Renny pięknie pomalowany wazon, w którym znajdowało się kilka na wpół zwiędłych kwiatów. – Moja rodzina ma ten wazon od ponad stu lat. Nie wiem, czy to prawda, ale mój dziadek mawiał, że wedle Posłańca, od którego go kupił, pochodzi z czasów przed Powrotem. Wiem, że to niewiele, ale proszę, byś go zatrzymała. Chciałabym w ten sposób pobłogosławić wasz ślub. Renna stanęła jak wryta, całkiem oniemiała. Kobieta udawała, że ów wazon był niewiele wart, ale widać było, że bardzo go ceni. Tak wspaniałych przedmiotów nie oddawało się lekką ręką. – Ja... Ja bardzo dziękuję – wykrztusiła w końcu, ale kobieta znikła już w tłumie, a jej miejsce zajęła inna. Renna znała jej twarz, ale nie pamiętała imienia. W ogródku tej kobiety rósł wspaniały krzak róż, który bardzo się Rennie podobał. Pochwaliła go kiedyś, gdy przechodziła nieopodal. – Jestem Sally Krawiec! – Kobieta dygnęła niezgrabnie, gdyż dźwigała ogromny bukiet róż, obwiązany czerwoną wstążką. Na jej rękach widać było zadrapania, a rękawy były podarte w kilku miejscach, co znaczyło, że zrywała kwiaty w wielkim pośpiechu. Zapewne ogołociła cały krzak, by zrobić bukiet. – Wiem, że podobają ci się róże, a panna młoda powinna otrzymać bukiet – powiedziała z twarzą bardziej czerwoną od kwiatów. Wręczyła podarunek i już chciała odejść, ale odwróciła się i dodała, wskazując wstążkę: – To prawdziwy krasjański jedwab! Znikła w tłumie. Renna usiłowała wsunąć róże do wazonu, ale bukiet był zbyt szeroki

i się nie mieścił. Stała więc bezradnie, trzymając jedno i drugie, a tymczasem podchodzili do niej kolejni ludzie. Patrzyła na nich z oszołomieniem. Dziki instynkt nocnej wojowniczki, który pomagał jej przeżyć wśród otchłańców, był coraz silniejszy, nakazywał rzucić się do biegu, roztrącić tłum, ciąć i rąbać naokoło, ale otaczający dziewczynę ludzie kłaniali się i wręczali pospiesznie wybrane prezenty. W Zakątku brakowało pieniędzy, ale Renna wiedziała, że darowane jej rzeczy są o wiele cenniejsze. – ...walczył wraz z twoim mężem – mówił ktoś. – ...proszę, przyjmij – odzywał się ktoś inny. – ...nazywam się Mairy Szklarz... – ...proszę, przyjmij... – ...twój mąż uratował mi życie... – ...życie mego syna... – ...wszystkich nas... – ...proszę, przyjmij... – ...proszę, przyjmij... – ...proszę, przyjmij... Nocą Renna była silniejsza niż za dnia, a mimo to z trudem trzymała wręczane jej kosze i zawiniątka. Wkrótce czuła się niczym juczny muł Posłańca, a ludzie nadal nadciągali. Były ich setki, może tysiące. Ku jej zaskoczeniu uratowała ją Krasjanka. Wyłoniła się z tłumu, ubrana od stóp do głów w czerń na południową modłę, ale jej oczy były życzliwe. – A cóż to ma znaczyć? – spytała głośno. – Panna młoda nie powinna dźwigać własnych prezentów w noc poślubną! Wszyscy dookoła zamarli, a kobieta wskazała palcem kilkoro miejscowych, którzy już wręczyli Rennie dary. – Znajdźcie jakieś stoły, na których ułożymy to wszystko – nakazała Krasjanka. Jej głos był przyjemny, ale widać było, że nawykła do wydawania poleceń. – Tak cenne przedmioty nie powinny znaleźć się na ziemi uświęconej krwią waszych rodaków walczących w alagai’sharak. Mieszkanki Zakątka skwapliwie pokiwały głowami, przywołały kilka koleżanek i uwolniły Rennę od ciężaru wręczanych jej darów. Krasjanka spojrzała na Rennę. Zmarszczki

wokół jej oczu zdradzały szeroki uśmiech. – Pozwól, że się przedstawię – rzekła. – Jestem Shamavah, Pierwsza Żona Abbana syna Chabina z linii Hamana z plemienia Kaji. Arlen spojrzał na nią ostro. – Mój mąż zawsze był prawdziwym przyjacielem Par’china – dodała Krasjanka. Arlen przyglądał jej się przez moment, a potem uśmiechnął się i skinął głową. – Miło znów cię ujrzeć, Pierwsza Żono Abbana. Mam nadzieję, że twoje siostry-żony oraz córki dobrze się mają. Shamavah ukłoniła się nisko. – I ciebie miło ujrzeć, synu Jepha. Mam wielką nadzieję, że ty i twoja czcigodna rodzina prosperowaliście przez ostatnie lata – powiedziała i odwróciła się ku Rennie. – Jeśli pozwolisz, będę zaszczycona, mogąc służyć pomocą Jiwah Ka słynnego Par’china podczas waszej świętej nocy. Renna zamrugała, a potem pokiwała głową i wymamrotała: – Dddobra. Shamavah ukłoniła się raz jeszcze, a potem wyciągnęła niewielką tabliczkę, kartkę papieru i ołówek. Gdy kolejna kobieta podeszła do Renny z darem, Shamavah zapisała imię oraz dar, a potem poprosiła ją, by ułożyła go na ustawianych właśnie stołach, przykrytych białym suknem. – Mogę rozstawić przy nich strażników, jeśli sobie życzysz – dodała, widząc spojrzenie Renny. – Nie ma potrzeby – rzekł Arlen. – Przecież nikt ich nie ukradnie. – Jak sobie życzysz. – Shamavah skinęła głową. Wręczanie darów trwało dłuższą chwilę i Renna miała wrażenie, iż powoli się odpręża. Nie miała pojęcia, kim jest owa Shamavah i czyją jest żoną, ale okazała się sprawną organizatorką i z pewnością bardzo jej pomogła. Naraz rozległy się krzyki i przez tłum przebiła się grupa Drewnianych Żołnierzy w błyszczących zbrojach. Unosząc wypolerowane tarcze, rozepchnęli rozentuzjazmowanych mieszkańców Zakątka. Arlen napiął mięśnie, nawet Shamavah zesztywniała, ale żołnierze rozstąpili się, przepuszczając hrabiego Thamosa, który w szacie z jedwabiu i aksamitu wyglądał równie olśniewająco jak w zbroi. Na piersi wisiał mu ciężki medalion, będący oznaką jego

urzędu, a na skroniach spoczywał złocisty diadem w kształcie liści bluszczu. W jego centrum wygrawerowano run umysłu. Hrabia podszedł prosto do Renny i złożył przed nią szarmancki, dworski ukłon, niemalże dotykając kolanem bruku. – Pragnę złożyć ci gratulacje w dniu twego ślubu. – Pocałował ją w dłoń. – Przyjmij, proszę, ów prezent od mieszkańców kraju Zakątka. Skinął ręką na nieco zdyszanego Arthera. Jego służący również miał na sobie zacną szatę, ale widać było, że ubierał się w pośpiechu. Trzymał przed sobą czarne pudełko, które hrabia wziął od niego, otworzył i sprezentował Rennie z kolejnym ukłonem. Na jedwabnej wyściółce leżał naszyjnik wykonany z delikatnego złota. Wieńczył go szmaragd wielkości psiego ślepia, otoczony wianuszkiem pomniejszych kamieni szlachetnych. Renna wciąż przyswajała sobie pojęcie pieniądza, którego rzadko używano w Potoku Tibbeta, ale wiedziała, że ów dar jest warty fortunę. Wyciągnęła dłoń i musnęła palcami ostre kamienie. – Jest piękny. Thamos uniósł naszyjnik wysoko, a Arther raz jeszcze podszedł bliżej i wziął szkatułkę. – Na twej szyi będzie wyglądał jeszcze piękniej – oznajmił głośno. Był to cenny dar, wart o wiele więcej od wszystkich pozostałych razem wziętych, ale było w nim coś fałszywego. Mieszkańcy Zakątka wręczali Rennie najcenniejsze rzeczy, jakie posiadali. Thamos zaś, którego strój aż ociekał kosztownościami, dawał jej pieniądze. Naprawdę ucieszył się z jej ślubu czy wykonywał gest polityczny? Renna musnęła kciukiem łańcuszek. Naszyjnik w istocie był piękny, ale nie potrzebowała więcej biżuterii. Uśmiechnęła się więc i powiedziała równie głośno jak hrabia: – Dziękuję, Wasza Wysokość. Byłabym zaszczycona, zakładając dziś tak piękny dar, ale nie mogę go przyjąć ze świadomością, że tylu ludzi cierpi głód. Shamavah syknęła. Przez twarz Thamosa przemknął grymas, ale arystokrata szybko odzyskał panowanie nad sobą, ukłonił się raz jeszcze i założył go Rennie na szyję. – To mój dar dla was, pani. Zrobicie z nim to, co uznacie za stosowne. Proszę go sprzedać, a napełnicie, pani, wiele pustych brzuchów. Renna uśmiechnęła się i pokiwała głową, a ludzie zaczęli wiwatować. Arlen ujął ją za rękę i ścisnął mocno. Wyczuła w tym prostym geście mnóstwo miłości.

Leesha uniosła głowę. Wonda zastukała do drzwi i jak zwykle zaraz weszła. Zielarka nadal siedziała z Rojerem przy stole. Oboje od dłuższego czasu wpatrywali się w puste filiżanki i milczeli, pogrążeni w myślach. – Przepraszam, że przeszkadzam, pani Leesho – rzekła Wonda. – Ale w mieście coś się dzieje. Słyszę jakąś wrzawę. Nie wiem, o co chodzi, ale hałas dociera aż tutaj, a więc to chyba coś dobrego. Leesha odstawiła filiżankę i sięgnęła po niedokończony płaszcz runiczny, którym chciała zastąpić ten podarowany Arlenowi. Nieodłączny ból głowy, który zelżał na moment, znów się odezwał. – Na Stwórcę, czy jedna spokojna noc to naprawdę wygórowane życzenie? Rojer podniósł się z krzesła i złapał płaszcz oraz futerał od skrzypiec. – Przecież tam są Amanvah i Sikvah – rzucił, idąc ku drzwiom. – Rojer, zaczekaj! – krzyknęła Leesha, ale Minstrel nie słuchał. Pędził przed siebie, jakby ścigała go cała Otchłań. Wonda westchnęła. – Mam nadzieję, że te Krasjanki poznały się na jego wartości. Oddałabym wiele za mężczyznę, który by się tak o mnie troszczył. Leesha położyła jej dłoń na ramieniu. – Jesteś kobietą, Wonda. Wiem, że stoisz ramię w ramię z mężczyznami podczas walki z demonami, ale przecież liczysz sobie dopiero szesnaście lat. Masz jeszcze mnóstwo czasu, by rozpracować mężczyzn i wypróbować paru. Poza tym w przeciwieństwie do większości dziewczyn nie potrzebujesz kogoś, kto by cię ratował. Wonda pokiwała głową. – No właśnie. I na tym polega problem. – Wskazała blizny na twarzy. – Jestem wojowniczką, a do tego mam szpetną gębę. Może i by mnie któryś posunął, ale nikt się jakoś nie kwapi, żeby mnie zabrać na zabawę. – Ktoś, kto patrzy ci w twarz i widzi jedynie blizny, nie zasługuje na ciebie. – Nie wiem, czy się kiedykolwiek doczekam takiego, który zasługuje. Może lepiej wsadzę

sobie wypchaną skarpetkę w gacie i zacznę się uganiać za dziewczynami? – Bzdura – prychnęła Leesha. – Uszy do góry. Jeszcze trochę, a mężczyźni zaczną się o ciebie bić, Wondo Rębacz. Zapamiętaj sobie moje słowa. Ruszyły szybkim krokiem przed siebie. Leesha miała ochotę rzucić się do biegu, ale opanowała pokusę. Lata chodzenia za powłóczącą nogami Bruną nauczyły ją cierpliwości. „Człowiekowi, który czuje się tak źle, że umrze, nim do niego dotrę, i tak już zapewne nie pomogę” – mawiała jej mentorka. „Nie przydam się na wiele, jeśli się przewrócę i złamię nogę”. W połowie drogi do miasta przy ścieżce wznosił się wielki kamień. Stał na nim człowiek, ledwie widoczny nawet mimo wzroku wzmocnionego runami. Wonda nałożyła strzałę na cięciwę, ale gdy podeszły bliżej, okazało się, że to jedynie nasłuchujący Rojer. – Nie wiem, co jest powodem tego zamieszania, ale to na pewno nic złego – rzekł i zeskoczył. – Mam wrażenie, że odbywa się tam jakaś zabawa. Mimo widocznej ulgi popędzał obie dziewczyny tym energiczniej. Minstrel przepadał za zabawami i nigdy żadnej nie przepuszczał. W miarę jak zbliżali się do Cmentarzyska Otchłańców, wiwaty i śmiechy stawały się coraz głośniejsze. Wrzawa dobiegała zewsząd. Leesha widziała kołyszące się słupy pospiesznie stawianych namiotów festiwalowych, a w muszli akustycznej grało już kilku Minstreli. Przed nimi tańczyły kobiety. – Na Otchłań, co tu się wyrabia... – zastanawiał się Rojer. Stela, najmłodsza wnuczka Smitta, przebiegła obok nich, ściskając kosz ze świeżo ściętymi kwiatami. – Hej, Stela! – zawołała Wonda. – Co się dzieje? Dziewczynka zwolniła i spojrzała na nich, ale się nie zatrzymała. – Nic nie słyszeliście? Wybawiciel się ożenił! Odwróciła się i szybko wmieszała w tłum. Rojer i Wonda zerknęli na Leeshę. Widziała, że zaciskają zęby, czekając na jej reakcję. – Wonda – nakazała Zielarka – bądź tak dobra i pobiegnij do mojej chaty po pudło z fajerwerkami. Tylko uważaj! Łuczniczka zarzuciła broń na plecy i zerwała się do biegu. – Wszystko w porządku? – spytał Rojer. Leesha wzruszyła ramionami.

– On dokonał wyboru i to, co ja o tym myślę, nie ma żadnego znaczenia. Arlen Bales ocalił nas i tę osadę, więc jeśli tego właśnie pragnie, jeśli to przynosi mu spokój... Rojer spojrzał na nią badawczo. – To powinniśmy przestać gadać i rzucić się w tan! – Otóż to – uśmiechnęła się Leesha. Stela znów przebiegła obok nich i wróciła z kolejnym bukietem. Tym razem Leesha zatrzymała ją, wcisnęła jej do ręki monetę i wzięła kilka kwiatów.

– Tędy. – Rojer ruszył w kierunku grupki Krasjan na skraju tłumu bawiących się ludzi. Na ich czele stały Amanvah i Sikvah, otoczone przez szereg dal’Sharum. Minstrel przyspieszył kroku, a Leesha zadarła spódnicę i popędziła za nim. Amanvah ujrzała ich i natychmiast wyszła na spotkanie. Sikvah podążała krok za Pierwszą Żoną. – Witaj, mężu. Wygląda na to, że wróciliśmy do plemienia Zakątka w szczęśliwym dla nich dniu. Ludzie mówią, że Par’chin i jego nowa Jiwah Ka niespodziewanie wzięli ślub. Twoi rodacy nie byli przygotowani i... z radości chyba potracili głowy. Wysłałam Shamavah, by pomogła pannie młodej. – To bardzo miło z twojej strony – rzekła Leesha. Amanvah ukłoniła się, ale nie spuszczała oczu z Rojera. – Szansa przyjrzenia się waszym północnym obrzędom ślubnym to dla nas zaszczyt. Rojer przewrócił oczyma. – Obrzędy ślubne nie są po to, by się im przyglądać, Amanvah. Śluby są po to, by się na nich bawić. Amanvah pokręciła głową. Nawet Sikvah wydawała się zaskoczona. – To nie jest nasze plemię... – Jak to nie, na Otchłań? – oburzył się Rojer. – Jesteście moimi żonami czy nie? – Oczywiście, że jesteśmy... – Amanvah zamrugała. Minstrel ujął ją za ręce i przyciągnął. Uśmiechnął się, gdy ich nosy się zetknęły przez cienką białą tkaninę.

– A zatem uczynisz mi wielki zaszczyt, jeśli przestaniesz gadać i zatańczysz ze mną. Złapał również Sikvah i pociągnął je obie na wolny skrawek rynku. Ludzie wokół nich dobierali się w pary i wirowali w tańcu, który wydawał się dla nich czymś równie naturalnym jak oddychanie. Amanvah i Sikvah przyglądały się tańczącym podejrzliwie. W Krasji nigdy czegoś takiego nie widziały. Wedle prawa Everama niezamężnym kobietom nie wolno było dotykać obcych mężczyzn, a dama’ting mógł dotknąć jedynie jej mąż. Każdy inny człowiek, który się na to poważył, natychmiast tracił rękę. Rojer ujrzał kątem oka skradającego się za nimi Enkido. – Spójrzcie na mnie – polecił kobietom, a te obróciły się do niego. – Wiem, że ten taniec wygląda dla was dziwnie, ale tak naprawdę jest bardzo łatwy. Patrzcie ma moje nogi. Z tymi słowy pokazał im najprostszy układ. – Teraz wasza kolej – powiedział, nie przestając demonstrować kroków. – Dobrze – zawołał, gdy obie żony spełniły jego prośbę. – A teraz zacznijcie klaskać i przytupywać w rytm muzyki. Po czym zademonstrował. – Świetnie wam idzie. – Rojer zbliżył się do Amanvah. – Gdy znajdziemy się blisko siebie, złap mnie za ramię, a ja wykorzystam twój pęd, żeby cię obrócić. A potem po prostu rób to, co wcześniej. – Tak jak w sharusahk – zauważyła Amanvah. Płynnym ruchem złapała Minstrela za ramiona i podskoczyła lekko, gdy ją obrócił. Bez trudu utrzymywała rytm, a gdy jej stopy dotknęły ziemi, z ust wyrwał się radosny śmiech. – Dobra, pora na Sikvah! – Rojer odwrócił się do drugiej żony i ukłonił się nisko. Gdy ją poderwał, aż pisnęła z zachwytu. Tańczył z obiema kobietami, raz unosząc jedną, raz drugą. Amanvah i Sikvah śmiały się, a Rojer czuł, że serce mu rośnie. – Za mną! – Złapał obie dziewczęta i wmieszał się z nimi w tłum. Amanvah i Sikvah wrzasnęły ze strachu, niespodziewanie otoczone przez obcych mężczyzn. Jakiś barczysty Rębacz złapał dama’ting wpół, poderwał, obrócił i postawił przed Rojerem, który natychmiast chwycił ją za rękę. – Na brodę Everama! – Amanvah była zasapana, ale w jej głosie pobrzmiewała radość. – Zaszczycacie nas, uczestnicząc w naszych obrzędach! – zawołał Rojer, ale zaraz porwał ją kolejny mężczyzna w szeregu. Minstrel obrócił się i ujrzał Sikvah wypuszczaną przez jednego

z czeladników Benna Szklarza. – Nie mogę w to uwierzyć! – krzyczała z radości. Pląsali razem. Na widok roztańczonej dama’ting inni Krasjanie pokonali swój opór i wmieszali się w rozbawiony tłum, klaszcząc i przytupując. Trzymali się rodzinami, ale wkrótce zaczęli naśladować miejscowych, wirując, obracając się i śmiejąc do rozpuku. Jeden z Minstreli na scenie zauważył Rojera i wycelował w niego smyczkiem. – Bezpalcy! – krzyknął. Najbliżsi mieszkańcy Zakątka podchwycili jego okrzyk i wkrótce cały tłum skandował: – Bezpalcy na scenę! Bezpalcy na scenę! Tańczący zatrzymywali się i odwracali. Rojer ukłonił się żonom i szepnął coś do Amanvah, a potem złapał za skrzypce i wskoczył na stopnie prowadzące do muszli. Mieszkańcy Zakątka powitali go wiwatami. Z tej wysokości Minstrel ujrzał szczęśliwych nowożeńców, otoczonych przez dziesiątki ludzi, którzy machali do nich i składali im życzenia. Shamavah stała u boku Renny, a Gared towarzyszył Arlenowi. Służyli im wszelką pomocą i pilnowali porządku. – To dla mnie wielki zaszczyt, iż mogłem dołączyć do was w tak szczególnym dniu! – oznajmił Rojer głośno. Nie miał przy sobie swego magicznego podbródka, ale umiał donośnie przemawiać, a muszla znakomicie zwielokrotniała głos. Tłum ucichł i Minstrel ujrzał, że Arlen i Renna spoglądają na niego. Pomachał im serdecznie. – Nie byłoby mnie tu dziś, ba, nikogo z nas by tu nie było, gdyby nie ten człowiek! Nie pomnę, ile razy Arlen Bales ocalił mi życie! Wiem, że przynajmniej raz zrobił to tutaj! Zewsząd dobiegły okrzyki aprobaty. Rojer urwał, budując napięcie, a potem machnął ręką, by wymusić ciszę. Rozejrzał się i ujrzał mężczyznę niosącego dzban spienionego piwa. Skinął na niego, wziął naczynie i uniósł je wysoko. – A teraz nasz wspaniały przyjaciel znalazł sobie piękną narzeczoną! – Machnął drugą ręką. – Oto Renna Bales! Rozległ się ryk entuzjazmu. Setki Rębaczy poszło za przykładem Rojera, który opróżnił cały kufel i odrzucił go właścicielowi. Ten podniósł go nad głowę niczym trofeum. – Widzę na tej scenie wiele nowych twarzy – ciągnął Rojer, odwracając się ku mistrzom z Gildii oraz ich zdolnym uczniom. – Chcę zagrać własną pieśń i mam nadzieję, iż będą mi

towarzyszyć. A wy – uśmiechnął się do zgromadzonych – może znacie słowa? Ujął skrzypce i zagrał pierwsze takty „Bitwy o Zakątek Drwali”. Ludzie natychmiast rozpoznali pieśń i znów rozległy się wiwaty. Tak wiele osób tupało, że scena zaczęła drżeć i dygotać. Minstrel ujrzał Kendall przy scenie i zaprosił ją gestem. Kręcił smyczkiem dopóty, dopóki nie podeszła. Wspólnie zagrali melodię, którą wykonywali tysiące razy. Pozostali Minstrele bez wątpienia również ją ćwiczyli, gdyż natychmiast podjęli pieśń. Akompaniowali mu sprawnie, a Rojer zaczął śpiewać. Skupił się na tym, by każdy wers stał się osobnym małym światem. Krok po kroku opowiadał mieszkańcom Zakątka o pamiętnej dramatycznej nocy. W połowie utworu przewidziana była partia solowa. Inni muzykanci ucichli, a Kendall wspaniale wywiązała się z zadania. Jej umiejętności bardzo się poprawiły od ich ostatniego spotkania i dziewczyna uśmiechnęła się do Rojera z triumfem. Młody Minstrel zawsze podejmował takie wyzwania i zaimprowizował własną partię solową, co niespodziewanie przekształciło się w pojedynek dwóch talentów. Oboje wygrywali coraz bardziej złożone sekwencje. Kendall dzielnie dotrzymywała Rojerowi kroku, aż ten wybuchnął śmiechem i pozwolił jej zagrać fragment wieńczący tę część utworu. Ludzie unosili ręce i zakrzyknęli z zachwytu, gdy wybrzmiała ostatnia nuta i zapadła cisza. Wszędzie widać było płaczących słuchaczy. Wtedy Rojer dostrzegł plamkę bieli. Gdy się odwrócił, ujrzał nadchodzące Sikvah i Amanvah. Jego Jiwah Ka miała na sobie jaskrawoczerwone i pomarańczowe jedwabie, a Jiwah Sen ubrana była w błękit i zieleń. Materiał był nieprzeźroczysty, ale cienkie i lekkie szaty unosiły się wręcz na wietrze. Żony miały na sobie runiczną biżuterię, założyły również naszyjniki. Zdumieni ludzie wpatrywali się z zaskoczeniem. Stroje obu żon Rojera były o wiele bardziej przyzwoite od tych, które zakładały w sypialni, ale i tak o wiele śmielsze od tych, które każda Krasjanka – nie mówiąc już o dama’ting! – ośmieliłaby się założyć przy innych ludziach. Nawet wedle norm przyjętych na Północy taki ubiór uchodził za nieprzyzwoity. Amanvah ukłoniła się i wręczyła Rojerowi podbródek. – Dziękuję, moja Jiwah Ka. – Minstrel przymocował element do skrzypiec, a potem odwrócił się do tłumu. – W drodze powrotnej nauczyłem się nowej pieśni. Musiałem ją przełożyć na thesański i dokonać kilku zmian w treści, ale mówi ona o czymś ważnym dla nas wszystkich i myślę, że nasza wymalowana runami para młoda z ochotą jej wysłucha.

Skinął Arlenowi. – Mam nadzieję, że ci się spodoba. Bez wahania zagrał pierwsze takty „Pieśni o Nowiu”, a Sikvah i Amanvah natychmiast się przyłączyły. Pieśń, wzmocniona runami i właściwościami akustycznymi muszli, uderzyła w zebrany tłum z ogromną siłą. Pozostali gracze odłożyli instrumenty, bali się przyłączyć. Mieszkańcy Zakątka stali oniemiali i słuchali z otwartymi ustami. Gdy pieśń dobiegła końca, zapadła przejmująca cisza. Rojer odszukał wzrokiem Arlena i uniósł brew. Przyjaciel stał ponad sto jardów dalej, ale Minstrel nie miał wątpliwości, że ten usłyszał intencje ukryte w pieśni. Pokiwał głową i zaczął klaskać. Dołączyli do niego stojący najbliżej, a po chwili wszyscy zebrani wiwatowali, bili brawo i tupali. – Teraz – zawołał Rojer z uśmiechem – pora, byśmy znów się zamknęli i puścili w tan! Tym razem zagrał skoczną melodię, a pozostali Minstrele w mig do niego dołączyli.

Leesha mogła ominąć kolejkę chętnych do złożenia życzeń. Wciąż była przecież panią Zakątka i uważała tych ludzi za swe dzieci. Gdyby podeszła do pary młodej, wszyscy by się rozsunęli. Przecież mieszkańcy z daleka kłaniali się na jej widok. Leeshy jednak się nie spieszyło. Cieszyła się, że może uporządkować myśli. Nerwowo skubała kwiaty, przyglądając się Arlenowi i Rennie. Dziewczyna uśmiechała się promiennie i szczerze dziękowała gratulującym jej ludziom. Niczego o niej nie wiesz, na Otchłań! – napomniała się Leesha, ale wiedziała, że to kłamstwo. Jedno wiedziała na pewno. Arlen kochał tę kobietę. Jeśli Rennie naprawdę na nim zależało, czy można było chcieć więcej? Tymczasem kolejka, choć zatrzymała się podczas pieśni Rojera, przesuwała się niepokojąco szybko i wkrótce Leesha stanęła przed nowożeńcami. Wszyscy zamarli, nawet Gared. Jedynie Shamavah nie straciła rezonu. – Oto pani Leesha córka Erny’ego – powiedziała Rennie, zapisując imię na kartce. Zielarka uśmiechnęła się i dygnęła. – Panna młoda powinna założyć odpowiedni wieniec. – Uniosła wianek, który uplotła

w pośpiechu z kwiatów kupionych od Steli. Oczy Renny wyraziły o wiele więcej niż słowa. Były bowiem pełne łez. – Jest piękny – wydusiła. – Dziękuję. Ukłoniła się, a Leesha nałożyła jej wianek na głowę. – Błogosławię waszemu małżeństwu – rzekła Leesha i odwróciła się do Arlena. Mężczyzna objął ją czule, przycisnął do piersi i wypuścił. Leesha miała nadzieję, że nie zauważył śladu łez na koszuli. Zaraz pojawiła się Wonda, prowadząc obładowanego muła. Zielarka przeprosiła nowożeńców i podeszła szybko do młodej wojowniczki. – Mam wszystko, co się nadawało – rzekła łuczniczka. – Dziękuję. – Leesha wręczyła mijającemu ją chłopcu kilka fajerwerków oraz zapałkę. Chłopak rozpromienił się, wrzasnął z zachwytem i odbiegł. – Mogłabyś mi przynieść coś do picia? – poprosiła Wondę Leesha. – Oczywiście! Trochę herbaty? A może wody? Zielarka pokręciła głową. – Lepiej poszukaj tego specyfiku, którym zmywam farbę z drewna.

Rojer śmiał się, patrząc na żony wirujące na scenie. Widzowie wpatrywali się w falujące jedwabie, bili brawo i wiwatowali. Kilkunastu innych Minstreli podjęło melodię i Amanvah oraz Sikvah wciągnęły męża do tańca. Dołączyła do nich Kendall. Całą czwórką śmiali się i klaskali. W tłumie zaczęły wybuchać barwne fajerwerki, niektóre szybujące ku niebu, inne obracające się na kole. Na środku Cmentarzyska Otchłańców utworzyła się wolna przestrzeń. Stała tam Leesha i wysyłała kolejne rakiety ku gwiazdom. Tańczący zatrzymywali się i oczarowani wpatrywali w niebo. Amanvah i Sikvah otworzyły szeroko oczy na widok pierwszej odpalanej rakiety i zaklaskały z radością, gdy eksplodowała i rozsypała się po niebie. – To dobry moment, byśmy złożyli im życzenia – rzekł Rojer i sprowadził swe żony lewymi schodami ze sceny. Krasjanki pociągnęły za sobą Kendall. Całą czwórką podeszli do Arlena i Renny.

– Opowiedz nam coś więcej o waszych północnych zwyczajach ślubnych – poprosiła Minstrelkę Amanvah. – Z reguły wręczamy jakieś prezenty przy składaniu życzeń – zaczęła Kendall. – Ale po tej pieśni myślę, że każdy dar okaże się błahy i mało warty. – Jeśli tak nakazuje tradycja, musimy im coś wręczyć – stwierdziła Sikvah. Amanvah pokiwała głową. – I tak się stanie. Wręczymy jej coś, z czym nas tu kojarzą. Rojer nie wiedział, co ma przez to rozumieć, ale nie miał czasu do namysłu, gdyż ludzie rozstąpili się i Krasjanki z Minstrelem znaleźli się przed Arlenem i Renną. Mężczyzna wyciągnął ramiona i ku zaskoczeniu Minstrela objął go mocno. Rojer nie posiadał się ze zdziwienia. Od kiedy to Naznaczony ściskał kogokolwiek? – To było coś wspaniałego, Rojer. Słyszałem już wcześniej „Pieśń o Nowiu”, ale nigdy dotąd nie była tak wspaniała. Miała... – Moc – dokończył Rojer. – Moc, która mogłaby zabić skalnego demona. Otrzymasz armię skrzypków, tak jak ci obiecałem. Odwrócił się i z uśmiechem uklęknął przed Renną. – Oto mój dar w dniu twego święta. Dziewczyna oblała się rumieńcem, a wtedy odezwała się dama’ting: – Jestem Amanvah, Pierwsza Żona Rojera syna Jessuma z Gospody z plemienia Zakątka. A to jest moja siostra-żona Sikvah i uczennica mego męża Kendall – przedstawiła towarzyszące jej dziewczęta. Wszystkie ukłoniły się, a wtedy Amanvah sięgnęła do sakwy i wydobyła zwój czystego białego jedwabiu. – Dowiedziałyśmy się od Kendall, że wedle tradycji obowiązującej w waszym plemieniu w dniu ślubu wręczacie sobie dary – ciągnęła. – W mojej ojczyźnie istnieje podobny zwyczaj. Jesteś Jiwah Ka Par’china i powinnaś otrzymać woalkę narzeczonej. Wręczam ci moją własną, utkaną z najczystszego jedwabiu i pobłogosławioną w pałacu dama’ting. Renna milczała, gdy Amanvah dokładnie owijała jej wymalowaną runami twarz, aż wkrótce było widać jedynie oczy i czoło. – Jak długo będę musiała to nosić? Sikvah się roześmiała. – Póki Par’chin jej nie zdejmie, by cię pocałować! – Niech to Otchłań! – parsknęła Renna, odwróciła się do Arlena, uniosła woalkę sama

i pocałowała go namiętnie. Amanvah, Sikvah i Kendall śmiały się i klaskały, a wokół poniosły się nowe wiwaty. – Może być? – Renna odwróciła się. Woalka opadła. Dziewczyna ani myślała teraz jej zdejmować. Amanvah uśmiechnęła się. – Tradycje ślubne naszych plemion nie różnią się aż tak bardzo – stwierdziła i spojrzała na Rojera. – Czasem ubolewam nad tym, że nie będę już miała okazji świętować własnego zamążpójścia. Rojer zerknął na żonę i ujrzał smutek w jej oczach. Na Północy każda dziewczyna marzyła o dniu ślubu i Minstrel niespodziewanie uświadomił sobie, że Krasjanki niczym się od nich nie różnią. Żeniąc się z nimi bez zastanowienia, pogwałcił wszystkie tradycje, a także zniweczył ich marzenia. Będę musiał znaleźć sposób, by to jakoś nadrobić, pomyślał. – Nie miałaś wesela? – spytała Renna. – No to podzielmy się tą chwilą. Zatańczmy! Złapała Amanvah za rękę i sięgnęła ku Sikvah oraz Kendall, a potem wciągnęła je wszystkie w tłum tańczących. Zewsząd dobiegły triumfalne okrzyki, a Minstrele zagrali kolejną pieśń. – Masz dwie minuty, Arlenie Bales! – zawołała Renna. – Potem chcę cię tu widzieć! – Ech, małżeństwo! – westchnął Rojer, a Arlen parsknął śmiechem. – Za każdym razem, gdy będę miał jakieś problemy z Renną, przypomnę sobie, że ty masz dwie żony, a nie jedną – stwierdził Arlen, przyglądając się tańczącym kobietom. – Czy ty wiesz, w coś ty się wpakował? Ślub z dama’ting to nie przelewki, a krew Jardira... – Sam nie wiem. – Rojer wzruszył ramionami. – Bywa, że wiem, co robię, ale czasami... – Czasami po prostu płyniesz z prądem – dokończył Arlen. – Zgadza się. – Minstrel pokiwał głową. – Ale słyszałeś moc w „Pieśni o Nowiu”. Tak, nadspodziewanie często łapię się na tym, że jestem szczęśliwy. – Wiem, co masz na myśli. Wszyscy możemy zginąć podczas Nowiu, a ja tymczasem czuję w sobie spokój jak nigdy. – W dniu ślubu powinno się zakazać tak ponurych myśli – oznajmił Rojer. – Tym bardziej powinniśmy puścić się w tany! – Słusznie! – zawołał Arlen i obaj wbiegli na rynek.

Ku zdumieniu Rojera Arlen okazał się zręcznym tancerzem i ze śmiechem obracał to Renną, to Kendall. Mieszkańcy Zakątka przyłączyli się do nich i co rusz któryś porywał pana młodego bądź pannę młodą. Na twarzach bawiących się malowała się ekstaza. – Co się tańczy na weselach w Krasji? – Renna spytała Amanvah, gdy muzycy przerwali, by dać im chwilę wytchnienia. – Nie pląsamy przy innych. Uczymy się natomiast pewnego tańca, który wykonujemy dla naszych mężów w zaciszu małżeńskiej sypialni. – Och, musisz mi go pokazać! – zawołała Renna. Amanvah i Sikvah spojrzały po sobie, a potem na Rojera. – Na Północy taniec nie jest grzechem – uśmiechnął się Minstrel. – Tylko nie zdejmujcie wszystkich ubrań. Amanvah pokręciła głową. – Są pewne sprawy, które powinien znać jedynie mąż – stwierdziła. – Ha, to akurat musimy zobaczyć – wtrąciła Brianne Rębacz. – Dziewczęta, utwórzmy koło! Krasjanki pokażą nam swój taniec! Wysokie kobiety z Zakątka w okamgnieniu otoczyły Rennę i żony Rojera. Minstrel pozostał w środku koła, ale inni mężczyźni zostali wypchnięci na zewnątrz. Wśród nich znalazł się nawet Arlen, który zresztą natychmiast powrócił do przyjmowania gratulacji. – Nie wręczyłam ci jeszcze daru – powiedziała Sikvah do Renny i wyciągnęła z sakiewki dzwonki. – Proszę, przyjmij je. Pomogą ci w tańcu. Pomogła Rennie je założyć. Amanvah tymczasem wsunęła własne i zaraz zaczęła wybijać rytm, natychmiast podchwycony przez dziewczęta z Zakątka. Klaskały do rytmu, a Rojer akompaniował im na skrzypkach, wykorzystując runiczny podbródek, by wzmocnić dźwięk. Niebawem przyłączyli się do niego inni Minstrele, którzy nie widzieli tańczących Krasjanek, ale słyszeli muzykę. Amanvah, zasłonięta przed mężczyznami, uczyła Rennę sztuki strzelania udami, która wywierała tak hipnotyzujący wpływ na kochanków. Dziewczyna szybko podchwyciła technikę, a w ślad za nią parę innych dziewcząt, w tym Kendall i Brianne. Sikvah przesuwała się wzdłuż kręgu i korygowała ustawienie stóp oraz ruchy bioder. Rojer poczuł znajome twardnienie w kroczu. Nieco zawstydzony, zakrył luźne, barwne spodnie połą płaszcza. Jak do tej pory jego żony tańczyły jedynie przed seksem i wyglądało na

to, że wyrobiły w nim odpowiedni odruch. Renna i Kendall naśladowały ich ruchy tak sprawnie, iż trudno się było domyślić, że to zupełne nowicjuszki. Rumieniec Rojera stawał się coraz intensywniejszy, tym bardziej że pozostałe dziewczęta z ochotą naśladowały erotyczne ruchy, piszcząc przy tym z radości. Wkrótce w kręgu znalazły się inne Krasjanki i za przykładem dama’ting również zaczęły demonstrować figury. Rojer nie mógł się oprzeć przeświadczeniu, iż zagląda do cudzych sypialni, i w końcu wyślizgnął się z kręgu. Wkrótce koło tańczących się rozpadło. Krasjanki oraz dziewczęta z Zakątka rozbiegły się, zarumienione i roześmiane. Rębacze przynieśli kilka słupów i zagonili Rennę z powrotem do Arlena. Po przeciwnej stronie Cmentarzyska Otchłańców wznoszono pawilon weselny. – A to co? – spytała Amanvah. – Panna młoda i pan młody zasiądą na tych krzesłach – wyjaśnił Rojer. – Miejscowi obniosą ich dookoła rynku, by wszyscy ujrzeli zaślubionych. Zazwyczaj procesja udaje się do domu nowożeńców, ale jeśli ci go jeszcze nie mają, idzie się do pawilonu. Par’chin przeniesie wówczas swą żonę przez próg, a potem wszyscy zaczną hałasować, by nowożeńcy mogli... eee... – Pochędożyć – podpowiedziała Kendall. – Skonsumować związek – dokończył Minstrel i zerknął na żony, obawiając się, że zostały urażone, ale te wydawały się zachwycone pomysłem. Z ochotą dołączyły do procesji, która trzykrotnie okrążyła Cmentarzysko Otchłańców i zatrzymała się przed pawilonem. Arlen zeskoczył z niesionego krzesła i złapał Rennę, która spadła mu prosto w ramiona. Ucałował ją i wniósł do namiotu. Klapa opadła za ich plecami. W tej samej chwili Amanvah wydała głośny, wibrujący okrzyk, wzmocniony przez runiczny naszyjnik. Sikvah i pozostałe Krasjanki poszły w jej ślady, a ludzie z Zakątka zaczęli wiwatować, klaskać, tupać, tłuc w garnki, patelnie oraz beczki i robić hałas na tysiące innych sposobów. Leesha odpaliła kolejne fajerwerki. Jedynie Sharum nie uczestniczyli w zabawie. Kaval wpatrywał się w pawilon spode łba i Rojer bał się, że posłucha szaleńczej myśli i jeszcze go podpali. Amanvah przechwyciła jego spojrzenie. – Jeśli nie potrafisz zdobyć się na uprzejmość, Mistrzu Ćwiczeń, okaż przynajmniej użyteczność. Weź swoich ludzi i zabij siedem alagai, by uczcić ten związek, po jednym za każdy z filarów Niebios. Kaval ukłonił się, ale widać było, że walczy z frustracją.

– Nie mamy włóczni, dama’ting. Brwi Amanvah ułożyły się w kształt litery V. Zarówno Rojer, jak i Kaval zrozumieli, że traci cierpliwość. – Przez ponad trzy tysiące lat Sharum zabijali alagai bez runicznych włóczni, Mistrzu. Czyżby runy wojenne uczyniły was słabymi? Utraciliście swoje umiejętności? Kaval uklęknął i przycisnął czoło do bruku. – Wybacz mi, dama’ting. Spełnię twoje życzenie. Gdy skinął na swoich ludzi i opuszczał Cmentarzysko, wydawał się niemalże rozluźniony. Wykorzysta każdą sposobność, by zabijać demony, pomyślał Rojer. – Jeśli oni zabiją tylko siedem, my położymy siedemdziesiąt! – rzekł Gared do Wondy. – Rębacze! Łapcie za topory! Przygotujemy dla Wybawiciela godny dar! Usypiemy z demoniego ścierwa stos tak wysoki, że sam Stwórca ujrzy płomienie z Niebios! Amanvah przyglądała się, jak Rębacze zbierają się i wychodzą w noc. Westchnęła i ujęła Rojera pod rękę. – Ojciec ma rację – powiedziała. – Wasz lud nie różni się tak bardzo od naszego.

Wonda spełniła prośbę Leeshy i przyniosła jej niewielką buteleczkę bursztynowego płynu. Dziewczyna nie była przyzwyczajona do mocnych alkoholi i nie wiedziała nawet, jak smakują. Każdy łyk palił ją w gardle i grzał niczym couzi, którym poczęstował ją Abban. Wkrótce poczuła przyjemne odurzenie i zaczęła cieszyć się zarówno radością na twarzach dzieci oraz dorosłych, jak i każdą kolejną odpalaną rakietą. Gdy bawiący się tłum oprowadził Arlena i jego nową żonę trzykrotnie wokół Cmentarzyska, a potem zaniósł ich do pawilonu weselnego, zaczęło jej się wydawać, że słyszy natrząsanie się z niej dzieci. Wszyscy przecież wiedzieli, że Leesha miała słabość do Arlena. Wszyscy od dawna o tym plotkowali. Zupełnie jak wtedy z Marickiem, a wcześniej z Garedem. Bez względu na to, co robiła, obiekt miłości pani Zakątka zawsze stawał się tematem rozmów za jej plecami. Wrzawa, jaka rozpętała się po opadnięciu klapy namiotu, dopiekła jej do żywego. Czy

celowo upokarzali Leeshę? Czy sprawiło im to przyjemność? Czy naprawdę stała się kimś takim jak jej matka? Znów ujrzała w wyobraźni Elonę z Garedem. Wkrótce Gared znikł i w jego miejsce pojawił się Arlen, który nasadził sobie matkę Leeshy na sztywne przyrodzenie. Arlen, którego nagie, wytatuowane ciało było przedmiotem długich badań Zielarki. Elona spojrzała na córkę i wybuchła śmiechem, a potem zaczęła unosić się miarowo i opadać. Później matkę zastąpiła krzycząca z uniesieniem Renna Tanner. Leesha mogłaby przysiąc, iż słyszała miłosne jęki nawet pomimo ogromnej wrzawy na Cmentarzysku. Odpalała kolejne fajerwerki, ale w niczym to nie pomogło. Wyciągnęła wielką rakietę z kurczącego się zapasu i ustawiła ją między dwoma luźnymi kamieniami. Zielarka miała nadzieję, że huk ogłuszy ją na kilka godzin. Nie mogła jednak ustawić pocisku pionowo, a gdy wreszcie potarła zapałkę o draskę, poparzyła sobie palce i upuściła ją z okrzykiem bólu. Włożyła oparzony palec do ust. Po jej policzkach płynęły łzy. – Na noc, spójrz tylko na siebie – rzucił ktoś. – Aleś się upiła! Leesha odwróciła się i ujrzała potężną sylwetkę Darsy Rębacz. – Dawaj to. – Ogromna Zielarka wyrwała Leeshy zapałki z ręki. – Ludzie gadają, że jestem głupia jak but, a mimo to wiem, że alkohol i fajerwerki nie idą w parze. Chciałabyś może stracić kilka palców? A może podpalić jakiś dom? Zabić kogoś? – Nie pouczaj mnie! – warknęła Leesha. – To ja jestem Zielarką Zakątka, a nie ty. – No to zachowuj się tak, jak na Zielarkę przystało – odezwał się ktoś inny. Przy Darsy stanęła Elona, ostatnia osoba, którą Leesha chciała w tej chwili ujrzeć. – Co by powiedziała Bruna, gdyby cię teraz zobaczyła? „Istnieje ważny powód, dla którego strzeżemy sekretów ognia” – powtarzała uczennicy Bruna. „Mężczyznom nie można ufać na tyle, by im je powierzyć”. Niespodziewanie Leesha poczuła ogromny wstyd. Gdyby Bruna tu była, splunęłaby i zdzieliła ją kijem, a dziewczyna zrozumiała, że zasługiwałaby na to w pełni. Sama myśl o tym, iż miałaby zawieść mentorkę, była nie do zniesienia. Zadrżała, znów płacząc. Darsy porwała ją w ramiona, nie chcąc, by bawiący się byli świadkami tej słabości. – Wszystko w porządku, Leesha – szepnęła. – Każdy miewa kiepskie chwile. Idź z matką. Ja zajmę się fajerwerkami.

Leesha pociągnęła nosem, pokiwała głową, otarła oczy i wyprostowała się. Darsy wypuściła ją, a wtedy Zielarka podeszła powoli do matki, usiłując się nie potknąć na nierównym bruku. Gdy Elona podała jej ramię, Leesha ujęła je z godnością. Tylko matka wiedziała, jak ciężko córka się na niej oparła. – Odejdźmy kawałek, a będziesz mogła odpocząć – rzekła. Podeszły do jednej z ławek. Siedziało na niej kilka starszych kobiet, które na ich widok natychmiast wstały, ukłoniły się szybko i znikły. Elona i Leesha usiadły. – No dobra – powiedziała matka. – Ile wypiłaś? Leesha wzruszyła ramionami. Pogrzebała w kieszeniach fartucha, aż znalazła butelkę i podała ją matce. Ta obejrzała naczynie pod światło, a potem wyjęła korek i powąchała zawartość. Parsknęła i pociągnęła łyk. – Nawet i mnie zakręciłoby się w głowie, gdybym wypiła tyle, co ty. Pewnie masz ochotę wyrzygać wszystko, co zjadłaś od porannych nudności. Leesha pokręciła głową. – Muszę tylko złapać oddech. – Pobożne życzenia. – Elona wyprostowała się i odruchowo pociągnęła suknię, by powiększyć dekolt, co robiła zawsze, gdy w pobliżu znalazł się mężczyzna. – Patrz przed siebie. I nie rzygaj. Leesha uniosła oczy i ujrzała nadchodzącego hrabiego Thamosa. Wyglądał wspaniale w swoich szykownych, bogato zdobionych szatach. W ślad za nim podążało kilku Drewnianych Żołnierzy, ale hrabia nie zwracał na nich uwagi. Uśmiechał się pogodnie, a na widok obu kobiet wykonał piękny, dworski ukłon, choć ich status wcale tego nie wymagał. – Jakże miło znów was ujrzeć, pani – powitał Leeshę, a potem spojrzał na jej matkę. – Gdybyście mieli, pani, siostrę, z pewnością bym już o tym wiedział, a zatem zakładam, iż owa piękność to wasza niesławna matka Elona. Zielarka przewróciła oczami. Miała nadzieję, że książę okaże się bardziej oryginalny. Gdyby otrzymywała miedziaka za każdym razem, gdy jakiś mężczyzna usiłował się w ten sposób przypodobać Elonie, byłaby bogatsza od księcia Rhinebecka. Reakcja Elony za każdym razem była również taka sama. Chichotała, jakby nigdy w życiu nie słyszała równie czarujących słów, opuszczała głowę i rumieniła się lekko. Leesha powątpiewała, by cokolwiek na świecie mogło wywołać prawdziwy rumieniec na twarzy matki,

ale Elona potrafiła się zaczerwienić na zawołanie. Matka uniosła dłoń, a książę ją ucałował. – Obawiam się, że wszystko, co usłyszeliście na mój temat, to prawda, Wasza Wysokość – zapewniła. Przynajmniej nie przesadza, pomyślała Leesha i nabrała głęboko tchu, aby się uspokoić. W wyrazie twarzy Thamosa, choć miłym, kryło się coś drapieżnego, co przywodziło na myśl wilczy uśmiech Posłańca Maricka. Leesha czuła narastającą złość. Nie życzyła sobie, by Thamos wpatrywał się w ten sposób w jej matkę. Nie w obecności Leeshy! Nie dzisiaj! Uśmiechnęła się i również poprawiła dekolt. – Podoba wam się nasze święto, Wasza Wysokość? – spytała, przyciągając jego uwagę i przykuwając wzrok najlepiej jak umiała. Spojrzenie hrabiego zeszło w dół i uciekło w bok, ale Leesha, podobnie jak jej matka, udawała, że niczego nie zauważa. – Nigdy dotąd nie byłem na wiejskim weselu – wyznał Thamos. – Widzę teraz, że wiele w ten sposób straciłem. Przy tym święcie bale na dworze księcia wypadają doprawdy nieciekawie. – Och, schlebiacie nam, panie – stwierdziła Leesha. – Czy kobiety w uszytych własnoręcznie sukniach mogą się równać z wymalowanymi kurtyzanami w złocie i jedwabiach? Wzrok Thamosa znów na moment umknął w dół. Leesha uśmiechnęła się szerzej. – Kurtyzany myślą tylko o sobie i nie dbają o innych. – Hrabia z uśmiechem wyciągnął do niej rękę. Minstrele rozpoczęli kolejny utwór. – Na tańcu w parze nie znają się więc ani trochę.

Następne godziny zlały się ze sobą. Leesha tańczyła z przystojnym hrabią i śmiała się głośno. Thamos niechętnie pozwalał na to, by któryś z tańczących ją odbił, zawsze trzymał dziewczynę blisko siebie, a pocałunki, którymi obsypywał ją w powozie, były gorące i żarliwe. Leesha wyczuła jego erekcję i napierała na niego udami i biodrami. Jej podniecenie narastało i zastanawiała się, czy nie rozebrać arystokraty w powozie, gdy niespodziewanie zatrzymali się przed jej chatą. Woźnica zeskoczył i otworzył drzwi.

Thamos zszedł jako pierwszy i podał Leeshy dłoń. Dziewczyna wygramoliła się w ślad za nim. – Wracaj na zabawę – przykazał woźnicy hrabia. – Wrócę pieszo. – Ależ, Wasza Wysokość! – zaprotestował sługa. – Jest noc, a lasy są pełne Krasjan! – No to wróć o świcie – odparła Leesha. – Zmiataj! Woźnica wzruszył ramionami, strzelił wodzami i zawrócił wóz. – Delikatne to nie było. – Thamos uśmiechnął się szeroko, gdy Leesha złapała go za ramię i praktycznie wciągnęła do środka. Bez wstępów powlokła hrabiego do sypialni. Zapaliła przyciemnione chemiczne światło, a potem odwróciła się i pchnęła Thamosa na łóżko. Z dzikim uśmiechem zadarła spódnicę i wpełzła na niego, całując jego twarz, szyję i usta. – A teraz, Wasza Wysokość, to ja was wykorzystam – oznajmiła. Thamos pospiesznie rozwiązywał tasiemki sukni, wtulając twarz w jej dekolt. – Zwykle jest na odwrót. – Tak, ale w Zakątku wszystko robimy na odwrót – sapnęła Leesha. – Będę was ujeżdżać do powrotu woźnicy. Rozpięła jego pas, a potem ściągnęła mu spodnie. Sądziła, że dosiądzie go w parę sekund, ale ostatni węzeł nie chciał puścić. Skupiła się więc na splątanych sznurkach, a gdy je rozsupłała i zerwała hrabiemu spodnie, ujrzała, że jego członek zaczyna wiotczeć. Ujęła go i zaczęła gładzić łagodnie, całując hrabiego w usta, ale członek nadal nie twardniał. Uniosła się na kolanach i wtuliła jego twarz w swoje piersi, co odniosło pewien skutek. Po chwili Leesha uznała, że Thamos jest już gotowy. Zrzuciła halkę i uniosła się, by pomóc mu wejść, gdy zauważyła, że członek znów opadł. – Co się dzieje? – spytała, biorąc go do ręki. – Aaaa... Nic... – jęknął Thamos. – Jest już późno, a... ja trochę wypiłem... No i nie spodziewałem się, że będziesz taka... – Zdecydowana? – Leesha pochyliła się nad przyrodzeniem hrabiego. Zwilżyła je śliną, nie przestając masować. Thamos jęknął, gdy Leesha wzięła członka do ust, ale ten nadal nie twardniał. Na noc, o co chodzi? – zastanawiała się. Czy to moja wina? Czy Ahmann jest jedynym człowiekiem na świecie, który naprawdę mnie pożąda?

Odepchnęła myśl i zsunęła się z łóżka. – Gdzie idziesz? – spytał hrabia. – Wszystko będzie dobrze, ja tylko potrzebuję... – Ciii! – szepnęła Leesha i zaczęła ściągać suknię. – Zaraz dostaniesz wszystko to, czego potrzebujesz. Thamos patrzył, jak Leesha rozbiera się w mętnym świetle. Gdy pochyliła się, by zdjąć suknię, ujrzała, że jego członek znów zesztywniał. Doprawdy miał się czym pochwalić i Leesha przygryzła wargę, nie mogąc się doczekać, aż wsunie w siebie jego męskość. Ujęła go czule i ścisnęła. Hrabia warknął niczym zwierzę, zerwał się na równe nogi i przechylił dziewczynę. Poddała mu się bez oporów i aż krzyknęła z rozkoszy, gdy Thamos wbił się w nią od tyłu. Z każdym potężnym pchnięciem napierała na niego biodrami, czując, jak wzbiera w niej podniecenie. Niespodziewanie hrabia chrząknął i nagle było już po wszystkim. Opadł na nią bezsilnie. Leesha chciała naprzeć raz jeszcze i wykorzystać ostatnią chwilę, ale męskość Thamosa znów zwiotczała i wyślizgnęła się z niej. Leesha chciała krzyczeć, ale nie miała siły. Naraz pożałowała, że nie poprosiła woźnicy, by napił się herbaty. Przez własną głupotę uwięziła tu hrabiego na całą noc. Miała nadzieję, że ten zdobędzie się na odwagę i wyjdzie. Tymczasem Thamos ściągnął resztę ubrań i padł na łóżko obok Zielarki. – To było niesamowite. – Przytulił się do jej pleców. Nakrył ich kołdrą i otoczył Leeshę ramieniem, muskając ustami jej szyję. – Pragnąłem cię od chwili, gdy cię ujrzałem w szpitalu Jizell, ale nigdy nie sądziłem, że będzie mi z tobą tak dobrze. Leesha miała wrażenie, że rozpacz ją opuszcza. W ramionach hrabiego poczuła się ciepło i bezpiecznie. Może zasługiwała na kogoś lepszego niż Thamos, ale pokrzepiła się myślą, że całkiem go oczarowała. Uśmiechnęła się i zasnęła.

Gdy Leesha się obudziła, nadal było ciemno. Śniła o Ahmannie i spędzonych razem nocach. Za sprawą magii Krasjanin dysponował niespożytą żądzą i brał ją często w środku nocy, nim oboje otworzyli oczy. Budził ją pocałunkami i pieszczotami, a Leesha gładziła go i masowała. Gdy była już gotowa, Ahmann wchodził w nią gwałtownie i napierał biodrami ze

wszystkich sił, aż oboje zaczynali krzyczeć. Później znów zapadali w krótką drzemkę przed nastaniem świtu. Na Stwórcę, ależ ja za nim tęsknię, pomyślała. Pozwoliła sobie zaledwie na tydzień rozwiązłości po dwudziestu ośmiu latach wstrzemięźliwego życia, a teraz jej ciało domagało się na powrót dotyku tego mężczyzny. Jakiegokolwiek dotyku. Wiedziała, że silne pożądanie jest powszechną oznaką ciąży, ale nie sądziła, że da się we znaki bardziej od niekończących się nudności i bólów głowy. Leżący obok niej Thamos pochrapywał z zadowoleniem. Jego muskularna, owłosiona klatka piersiowa ocierała się o jej plecy. Leesha przywarła do niego i potarła pośladkami o jego przyrodzenie. Poczuła, jak sztywnieje, a wtedy przewróciła go na plecy i wzięła członka do ust. Tym razem stwardniał niemalże natychmiast. Thamos jęknął, wciąż nierozbudzony, ale wyciągnął dłoń, by pogładzić jej włosy. Leesha wiedziała, że już nie śpi. Dosiadła go. Była już wilgotna, a ponadto wciąż miała w sobie jego nasienie. Hrabia stęknął raz jeszcze, pieszcząc jej uda i piersi. Leesha miarowo unosiła się i opadała. Zamknęła oczy, wyobrażając sobie Ahmanna. Raz na jakiś czas czuła, że hrabia zaczyna szybciej oddychać. Unosiła się wówczas i pochylała, by go pocałować. Czekała, aż się uspokoi, i znów go dosiadała. Nie upłynęło wiele czasu, gdy poczuła, że jej podniecenie również zaczyna przybierać na sile. Przyspieszała coraz bardziej, a w kluczowym momencie przygwoździła hrabiego i krzyknęła z rozkoszy. Thamos nie puszczał jej bioder. Jej ekstaza trwała dłużej, a gdy zaczęła słabnąć, Leesha uśmiechnęła się i zacisnęła mięśnie pochwy. Wystarczyło kilka szybkich, sprawnych ruchów, a hrabia trysnął nasieniem. Pocałowała go. Oboje ciężko dyszeli i naraz wybuchli śmiechem. – To było niesamowite – powtórzył Thamos. – Żebyś wiedział. – Leesha nie kłamała, choć jej żołądek był najwyraźniej innego zdania. Bulgotało w nim niczym w kociołku pozostawionym zbyt długo nad ogniem. Oddychała miarowo, usiłując uspokoić torsje, ale bez skutku. Zerwała się, zacisnęła dłoń na ustach i wybiegła z sypialni, by zwymiotować w wychodku. Od pewnego czasu było to elementem jej porannego rytuału i bywało, że czekała, aż wymioty wreszcie nadejdą, by mieć je jak najszybciej z głowy. Poranne nudności zawsze wywoływały u niej przenikliwy ból głowy i Leesha odruchowo

uniosła ręce, by pomasować skronie. Jednak po raz pierwszy od dawna niczego nie czuła. Ból nie nadchodził. Jej oczy wezbrały łzami i przez chwilę szlochała z radości. Gdy wyszła z wychodka, naga i zawstydzona, ale na powrót silna, czekał tam Thamos, który już włożył bryczesy i koszulę. Uśmiechnął się, otulił ją kołdrą i wręczył kubek wody. – Zawsze jakoś trzeba odpokutować za noc picia i tańca – oznajmił. – Zataję twój sekret, jeśli nikomu nie powiesz, co się działo ze mną. Leesha pokiwała głową i upiła łyk wody. – Zanim zostałem księciem – ciągnął Thamos – mój brat powiedział mi, że najlepszym lekarstwem na kaca są jajka i bekon. Przetestowałem tę teorię i rzeczywiście nie ma chyba lepszego remedium. – Zaraz ci coś przygotuję. – Leesha ucieszyła się, że będzie miała coś do zrobienia. – Usmażyłbym je sam... – zaczął hrabia. – ...ale nigdy w życiu nie smażyliście jajek, prawda, Wasza Wysokość? – uśmiechnęła się Leesha. Thamos wzruszył ramionami z przepraszającą miną i obdarzył ją uśmiechem, któremu nie oparłaby się żadna kobieta. Dziewczyna udała dworski ukłon. – A zatem z największą przyjemnością przygotuję Waszej Wysokości śniadanie.

21

Aury 333 ROK PLAGI 11 ŚWITÓW PRZED NOWIEM

Po tym jak Arlen i Renna wyłonili się rozczochrani z namiotu, zabawa trwała jeszcze parę godzin. Arlen sądził, że w środku czekają go chwile łagodnego uniesienia, ale zaraz po opadnięciu klapy Renna wskoczyła na niego i ujeżdżała ze zwierzęcą pasją. Jej aura aż skrzyła od podniecenia. Moja żona, Renna Tanner. Na samą myśl zakręciło mu się w głowie równie mocno jak podczas seksu. Kiedyś uciekł z domu, by się z nią nie żenić, ale okazało się, że jest mu pisana. Pisana? – parsknął w duchu. Przez całe życie utrzymywałem, że nie ma Stwórcy i Wybawiciela. Tymczasem spotykam dziewczynę i nagle odnajduję dowód na istnienie boskiego planu? Chciał wyśmiać tę myśl, ale nie potrafił. Swego czasu sądził, że magia jest zła, ale teraz wiedział, że nie można jej określić tym słowem. Równie dobrze mógłby stwierdzić, że zły jest wiatr, deszcz bądź nurt. Magia pulsowała w każdej żywej istocie i określała zarówno jej wnętrze, jak i wygląd. Ludzkie aury były mniej wyraźne, ale o wiele bardziej złożone od demonich, a tu, w samym środku wielkiego runu, w kraju Zakątka, gromadziła się ogromna moc. Mieszkańcy osady, choć nie zdawali sobie z tego sprawy, nasycali ją swoją radością, a magia unosiła się wokół, potężna i zaraźliwa. Arlen dostrzegał aury, odkąd po raz pierwszy wymalował runy wzroku wokół swoich oczu, ale dopiero po spotkaniu z księciem demonów zaczął rozumieć subtelne różnice między kolorami oraz stopniami nasycenia. Umysły człowieka i demona zetknęły się na okamgnienie, ale to wystarczyło, aby Arlen od tej pory widział świat tak, jak to czynią demony. Teraz wystarczył mu rzut oka, aby poznać stan emocjonalny napotkanej osoby, a gdy przyjrzał się uważnie, wychwytywał setki informacji. Od razu wiedział, czy jego rozmówca kłamie, czy też mówi prawdę, zyskiwał też pewność, czy jest gotów do walki, czy może szykuje

się do ucieczki. Rozpoznawał wszystkie aspekty uczuć danej osoby, chociaż powodów musiał się domyślać. Nie potrafił wdzierać się do ludzkich umysłów tak, jak czynił to otchłaniec, ale gdy się skupił, potrafił przeciągnąć przez napotkanego człowieka strumyk magii i wchłonąć ją. Dzięki temu poznawał tego osobnika na wskroś, o wiele lepiej niż kochanek, o niebo lepiej od Zielarki. Dowiadywał się o wszystkich bliznach, poznawał każdy ból, przenikał emocje. Wiedział, w którym miejscu człowiek został poparzony przez demona, a gdzie podrapał go kot. Ludzkie ciało nie miało przed Arlenem tajemnic. Nazywał ten dar Poznaniem. Czasem dzięki Poznaniu w aurze pojawiały się wyobrażenia związanych z człowiekiem osób, miejsc i rzeczy, ale ich znaczenie Arlen musiał sam interpretować. Nawet rośliny zdradzały mu sekrety. Wystarczyło, by wchłonął magiczny prąd przechodzący przez drzewo, a potrafił opisać jego żywot lepiej niż drwal liczący słoje. Wiedział, kiedy nastąpiła susza, a kiedy doszło do powodzi. Wiedział o pożarach i ostrych mrozach. Znał gatunki demonów, które żłobiły korę pazurami. Poznawał życie rośliny od chwili wykiełkowania. Gdy wrócili na zabawę, natrafili na Kendall, Rojera i nowe żony Minstrela. Aura otaczająca chłopaka była intrygująca. Gdy grał bądź uczestniczył w przedstawieniu, ta aura stawała się dla Arlena całkowicie nieprzejrzysta. W innych sytuacjach czytał w niej niczym w otwartej księdze. Wokół Minstrela unosiły się obrazy, niektóre zamazane, inne zaś wyraźne, mocno związane ze skomplikowanymi emocjami młodzieńca. Rojer powątpiewał na przykład w sensowność małżeństwa Arlena z Renną, ale sam podjął podobnie kontrowersyjną decyzję i dlatego nie odezwał się ani słowem. Czuł, iż nic nie daje mu prawa do pouczania innych. Wiedział ponadto, że Arlen dokonał własnego wyboru, i zamierzał go wspierać. Arlen położył dłoń na ramieniu Minstrela. – Ja też cię nie opuszczę, Rojer. Przysięgam. Jestem ci wiele winien i mój ślub z Renną w żaden sposób nie zagrozi naszej przyjaźni. – Skąd wiedziałeś, że ja... – Rojer zamrugał. Aura Amanvah niespodziewanie rozbłysła. Dama’ting skupiła uwagę na mężu. Arlen musiał przyznać, że Krasjanka zareagowała błyskawicznie i wychwyciła znaczenie słów Rojera, nim ten skończył zdanie. Dostrzegł unoszące się nad nią wyobrażenie osób, przypuszczalnie rodziców. Nie miał wątpliwości, iż Amanvah stąpa w ich cieniu. Między obrazami dostrzegł

księgę. – Wiem, o czym myślisz – rzekł Arlen. – Przypomniało ci się, że tylko Wybawiciel potrafi czytać ludziom w sercach? Aura Amanvah zafalowała, co oznaczało zaskoczenie, ale natychmiast się uspokoiła. Równy, łagodny rytm oddychania zataił wszelkie emocje, ale dama’ting nadal wpatrywała się w Arlena intensywnie. Nie zdołał odczytać z jej aury nic więcej. – Ludzie w istocie w to wierzą – zgodziła się Amanvah. – Ale ty nie jesteś Wybawicielem. Arlen zerknął na Sikvah i ze zdumieniem zauważył, że jej umysł jest uporządkowany i zdyscyplinowany jak u Amanvah. Bez wątpienia była osobą ważniejszą i groźniejszą, niż się wydawało. Może miało to jakiś związek z jej białą woalką. Żony Rojera skrupulatnie ukrywały aury, ale nie mogły zamaskować magii trzymanych przy sobie przedmiotów. Runiczne naszyjniki z fragmentami kości promieniały tak intensywnie, jakby szyje obu Krasjanek spowiły płomienie. A przynajmniej tak się Arlenowi wydawało. Mężczyzna przyjrzał się uważnie runom, były podobne do tych, które zauważył na skrzypcach Rojera. Wspaniale wzmacniały dźwięk. W istocie bardzo użyteczna magia. Pozostałe ozdoby płonęły równie mocno. Sakiewka z hora przy pasie Amanvah aż pulsowała magią. Nawet Shamavah miała przy sobie kawałki kości demonów w pierścieniach i bransoletach, choć Arlen nie miał pojęcia, do czego służyły. – Nie ufasz mi – rzekł Arlen. – A czy istnieje jakiś powód, dla którego powinnyśmy ci zaufać? – spytała Amanvah. Arlen skupił się i przeciągnął strumień magii Poznania przez ciała kobiet. – Nie, ale ja ufam tobie, Amanvah vah Ahmann. – Skłonił się Sikvah. – Twojej siostrze-żonie również. Widzę, że nie jesteście sojuszniczkami Nie i darzycie mego przyjaciela prawdziwym uczuciem. – Serio? – spytał Rojer. – Nie ekscytuj się tak bardzo – mruknął Arlen. – Będą cię słuchać, ale bez wahania postąpią wbrew twojej woli, jeśli uznają, że tak będzie dla ciebie najlepiej. Amanvah wydawała się nieporuszona komentarzem. – Nasz czcigodny mąż czasami potrzebuje... przewodnictwa. Arlen zachichotał.

– Nie da się zaprzeczyć. – Co takiego? – wrzasnął Rojer. Arlen tylko się uśmiechnął. – Nie wydaje mi się, żebym był Wybawicielem, Amanvah. Twój ojciec zresztą też nim nie jest. Nie wierzę w istnienie Wybawiciela i mogę przyjąć do wiadomości tylko tyle, że to symbol, do którego wszyscy aspirujemy. – A więc nie jesteś heretykiem, a jedynie niewierzącym? Czy niewierzący jest kimś lepszym od heretyka? – Sama o tym zadecyduj, księżniczko – ukłonił się Arlen. Wokół oczu Amanvah pojawiły się lekkie zmarszczki towarzyszące uśmiechowi. – Zostawię to sobie na inny dzień. Dziękuję, iż zaszczyciłeś nas zaproszeniem na wasze święto. Wtedy pojawiła się Shamavah. Trzymała tę samą tabliczkę, którą Arlen widział setki razy w Pustynnej Włóczni. Niespodziewanie napłynęły ciepłe wspomnienia z pawilonu Abbana. W aurze Shamavah widać było obrazy związane z listami zaległych płatności i uiszczonych długów w księdze rachunkowej. Arlen odkrył, że Amanvah zaproponowała jej pokój, a Shamavah skwapliwie wykorzystała okazję, by wkraść się w łaski jej i Arlena. Wiedział też, że żona Abbana dołoży wszelkich starań, by nic nie zepsuło tej nocy, bez względu na to, kogo należałoby przekupić bądź zrugać. Poproszenie jej o pomoc było jednak równoznaczne z zaciągnięciem długu, który należało kiedyś spłacić. Arlen uśmiechnął się znowu. – Tak bardzo przypominasz swego męża, że aż mnie serce boli z tęsknoty za nim. Shamavah ukłoniła się. – Jak zwykle okazujesz mi zbyt wiele łaski, synu Jepha. Nie dała tego po sobie poznać, ale jej aura zdradziła, że była naprawdę wzruszona jego słowami. Te zaś płynęły prosto z serca, gdyż Arlen bardzo tęsknił za swoim przyjacielem, choć ten niejednokrotnie udowodnił, że nie zasługuje na zaufanie. Gdy Abban czuł taką potrzebę, nie wahał się skłamać, ale o wiele częściej po prostu zatajał informację. Zazwyczaj było to coś ważnego. Arlen tysiące razy analizował wszystkie wydarzenia ze swojej ostatniej wizyty w Krasji

i nie mógł się pozbyć wątpliwości. Przecież to Abban znalazł mapę, dzięki której Arlen trafił do ruin Słońca Anocha i odnalazł grobowiec Kajiego z runiczną włócznią. To Abban jako pierwszy ujrzał cenne znalezisko, gdy Arlen chciał sprawdzić jego autentyczność. Tej samej nocy Jardir, ongiś najlepszy przyjaciel Abbana, próbował go zabić. A teraz znów współpracowali. Arlen przypuszczał, że krasjańskie podboje w znacznej mierze były sterowane przez Abbana, co parę miesięcy temu potwierdził Posłaniec Marick. Nie było nad czym ubolewać, gdyż Abban nie był tak brutalny jak Jardir i nie znosił marnotrawstwa. Po zmiażdżeniu oporu w Forcie Rizon ogromne połacie kraju zostały opanowane przez Krasjan bez rozlewu krwi. Nie spalono domów ani upraw, nie gwałcono kobiet, a szlaki handlowe nadal były otwarte, choć rządzili nimi dama. To Abban nakłonił Jardira do okazania litości, choć kierowała nim tylko chęć zysku. Po której jesteś stronie, Abbanie? – zastanawiał się Arlen. Nie wiesz, że twój przyjaciel usiłował mnie zamordować? A może wiesz i pogodziłeś się z tym? Albo to od początku do końca był twój pomysł? Westchnął. Czy to właściwie miało jakieś znaczenie? Takie rozmyślania były stratą czasu. Wkrótce spotka się zarówno z jednym, jak i z drugim i pozna prawdę. Najpierw jednak musieli przeżyć Nów. Gdy wyszli z Renną z namiotu, kolejka ludzi chcących złożyć mu życzenia uformowała się na nowo. Jako pierwsza stanęła przed nimi starsza kobieta z mężczyzną w średnim wieku. Jego niewidzące oczy były koloru mleka. Arlen miał wrażenie, że zna tę parę, co potwierdziła aura kobiety. Wyczytał również coś jeszcze – kobieta uważała, że ma wobec Arlena wielki dług. – Nazywam się Lorry Pasterka. – Ukłoniła się sztywno. – Oto mój syn Ken. Nie jesteśmy w stanie ofiarować wam nic oprócz wyrazów szacunku i podziękowań, ale mamy nadzieję, że je przyjmiecie. Moja rodzina została pożarta przez otchłańce na trakcie, gdy uciekaliśmy przed Krasjanami. Ja i Kenny również byśmy zginęli, gdybyście się nie pojawili. Poklepała mężczyznę po ramieniu. – Nie było nam łatwo, ale gdy nasza karawana przybyła do Zakątka, mieszkańcy otworzyli przed nami serca i przestaliśmy marznąć i cierpieć głód, choć Kenny nie mógł pracować. Nasza wdzięczność nie ma granic. – Powinniście być wdzięczni całemu Zakątkowi – rzekł Arlen. – Oraz sobie samym, gdyż znaleźliście w sobie siłę.

Spojrzał na Kena Pasterza, który stał u boku matki i milczał. W jego aurze odczytał cichy wstyd. Widział też, że mężczyzna nienawidzi siebie za to, że musi polegać na starzejącej się matce i nie potrafi pomóc rodzinie. Lorry jednakże spoglądała na niego z miłością i odrobiną dumy. – Zawsze byłeś ślepy? – spytał. – Tak – pokiwał głową Ken. – Odkąd pamiętam. – Choroba odebrała mu wzrok, gdy był jeszcze małym dzieckiem – objaśniła Lorry. Arlen przeciągnął strumień magii przez niewidomego i Poznał jego oczy. Wkrótce wiedział, co było przyczyną kalectwa, i odruchowo skupił się na tym. Pobrał nieco mocy z wielkiego runu i nakreślił w powietrzu kilka symboli na czole Kena i wokół oczodołów.

Dookoła rozległy się okrzyki i westchnienia, gdy biała mgła znikła z oczu młodego mężczyzny. Ken zamrugał i wszyscy ujrzeli rozszerzające się źrenice. Potrząsnął głową. Jego aura natychmiast zapłonęła radością, którą zastąpiła dezorientacja i strach. Zacisnął powieki ze wszystkich sił i zasłonił oczy. Zadrżał. Arlen położył mu dłoń na ramieniu, aby go uspokoić. – Nie martw się, niedługo się przyzwyczaisz, Kenie Pasterzu. Obiecuję. Dobrze wiem, przez co przechodzisz.

Gdy ucichło zamieszanie, pojawił się samotny kha’Sharum. Zbliżył się odważnie i bez wahania, choć Arlen ujrzał lęk w jego aurze. Lęk oraz wstyd. Zauważył, że Amanvah szybko wciągnęła powietrze. Dla innych był to niezauważalny odruch, ale on widział, że aura dama’ting rozbłysła gniewem, który natychmiast zamaskowała spokojnym rytmem oddychania. Wojownik uklęknął i przycisnął czoło do bruku. Arlen nie musiał Poznawać przybysza, aby odkryć, co stanowiło jego problem. Spędził wystarczająco wiele czasu wśród Sharum, by wiedzieć, że ktoś padał ofiarą kpin i oszczerstw. Bez wątpienia Mistrz Ćwiczeń Kaval uznał, że wysłanie wojownika khaffit, by złożył nowożeńcom hołd i wręczył im pierwszy dar Niebios, to znakomity pomysł. Kaval znieważyłby Arlena i oszczędził swoim ludziom przykrej konieczności pokłonienia się fałszywemu prorokowi. Wojownicy Włóczni Wybawiciela pomogli przecież Jardirowi odebrać mu Włócznię Kajiego. Nie wiedział, że dla Arlena widok wojownika khaffit nie jest zniewagą. Ileż to razy widział khaffit upokarzanych i źle traktowanych w Krasji? Ileż to razy przyglądał się nieszczęściu tych ludzi, pozbawionych praw i swobody? Khaffit cierpieli niedolę od Powrotu, ale Jardir w ciągu kilku lat rządów poprawił ich sytuację. Czyżby odezwało się w nim sumienie zdrajcy, czy może usłuchał podszeptów Abbana, który z pewnością uświadomił mu, iż w ten sposób może dodatkowo zasilić swoje armie? Klęczący wojownik ułożył u stóp nowożeńców parę rogów drzewnego demona. Arlen od razu zauważył, że wielki run powoli odsysa ich magię. – Jaddah. – Nakreślił symbol reprezentujący pierwszy filar Ziemi. Amanvah spojrzała na niego zdumiona, ale Arlen zignorował ją i uśmiechnął się do wojownika. – Jaddah – powtórzył khaffit i zerknął na dama’ting. Jego lęk się zwiększył. – Powstań – powiedział Arlen po krasjańsku i ukłonił się, gdy wojownik spełnił polecenie. – Kaval boi się urazić mnie osobiście, więc wysłał ciebie. Kryje się w tym ironia, której Mistrz zapewne nie dostrzega. Pamiętaj, że to kha’Sharum przynoszą chlubę dal’Sharum, a nie na odwrót. Wojownik ukłonił się nisko. W jego aurze zaszły piękne zmiany – wstyd i lęk znikły,

ustępując miejsca dumie i uniesieniu. – Dziękuję, Par’chin – rzekł, po czym ukłonił się Rennie i Amanvah i odbiegł w noc. Jeszcze sześć filarów. – Ukarzę Kavala – oznajmiła Amanvah po jego zniknięciu. – Pamiętaj, proszę, że to był jego pomysł. Ja nie chciałam cię urazić. – Powiedziałem prawdę – odrzekł Arlen. – Walczyłem wraz z Sharum pod nocnym niebem, ale nigdy nie miałem cierpliwości do ludzi, którzy domagają się krwi za najmniejszą zniewagę. Kaval znieważył tylko siebie. Amanvah przechyliła głowę. W jej aurze pojawił się odcień oznaczający szacunek, choć oczy nie wyrażały żadnych emocji. Arlen ukłonił jej się lekko. Później pojawiła się Wonda Rębacz i ułożyła przed nimi długi, zakrzywiony róg wichrowego demona, z którego nadal zwisały kawałki błony skrzydeł. – Byłabym tu szybciej, ale łatwiej to diabelstwo utłuc, niż poćwiartować. Arlen uśmiechnął się. Aura dziewczyny była przesycona dumą i zaciekłością, ale wyczuł również odrobinę strachu. Użył Poznania, żeby zajrzeć głębiej. Uświadomił sobie, że Wonda chce o coś poprosić. Była to samolubna prośba i dziewczyna obawiała się, że Arlen nie będzie mógł – lub, co gorsza, nie będzie chciał – jej spełnić. – Bądź błogosławiona, Wondo Rębacz – odezwała się Amanvah – pierwsza wśród Sharum’ting. Sharum’ting? – Arlen nie posiadał się ze zdumienia. Czyżby Jardir obdzielał prawami kobiety? Czy ten człowiek kiedyś przestanie go zadziwiać? – Jestem z ciebie dumna, Wondo – oznajmił głośno, by wszyscy go usłyszeli. – Tytuł Pierwszej Wojowniczki Krasji to nie lada zaszczyt. Jeśli jest coś, co mogę dla ciebie zrobić, powiedz bez wahania. Wonda uśmiechnęła się, a w jej aurze rozbłysła ulga. – Ludzie gadają, że zwróciłeś Kenowi wzrok. – To prawda. – Arlen pokiwał głową. Wonda sczesywała włosy tak, by zasłaniały blizny pozostawione przez szpony demona. Teraz odrzuciła je na bok i pokazała głębokie, nierówne szramy. – Możesz je usunąć? – spytała cicho. Nie był to żaden problem, ale gdy Arlen wejrzał w aurę Wondy, zawahał się. Nie miał

pewności, czy powinien to robić. Nakreślił specjalny run, by reszta otoczenia nie usłyszała jego słów. – Mogę – przyznał. Oczy łuczniczki pojaśniały, a jej aura zapłonęła radością. – Ale o co będziesz się bać, gdy nadejdzie Nów, Wondo? O sąsiadów czy o nową twarz? Aurę Wondy przepełnił wstyd. Arlen wskazał własne oblicze, pokryte setkami tatuaży. – Blizny mogą nas ochronić, Wondo. Przypominają nam o tym, co jest naprawdę ważne. Dziewczyna pokiwała głową, a Arlen ją uścisnął. Musiał zadrzeć głowę, by spojrzeć jej w oczy. – Przemyśl to, co ci powiedziałem. Jeśli nie zmienisz zdania, znajdź mnie po Nowiu, a spełnię twoje pragnienie. Jej aura stała się bardziej neutralna, ale Arlen dostrzegł obracający się powoli wir, co oznaczało, że łuczniczka zaczęła się zastanawiać.

– Rozumiem więc, że nie masz zamiaru przyjąć oświadczyn demona pustyni? – spytał Thamos, dojadając resztki bekonu. Leesha uśmiechnęła się. Jej apetyt powrócił i po raz pierwszy od paru tygodni czuła się silna. – Raczej nie. – Moja matka uważa, że dla Zakątka zrobisz wszystko. Co nie oznacza, że będziesz postępować zgodnie z moimi wytycznymi. Leesha zaśmiała się i wstała, by zebrać talerze. – Księżna matka się nie myli. – Bardzo mi ją przypominasz – oświadczył Thamos. Leesha wypięła ku niemu biodro. – Mam nadzieję, że nie aż tak bardzo, bo w przeciwnym razie nie chcę wracać wspomnieniami do poprzedniej nocy. Wiem, że arystokracji zależy na utrzymywaniu czystości krwi. Thamos wybuchnął śmiechem. – Nie przesadzajmy! Zapewniam cię jednak, że swego czasu moja matka była prawdziwą

pięknością. – Nie wątpię. – A co do czystości krwi... – Thamos wzruszył ramionami. – Jakieś sto lat temu nasz ród był jedną z pomniejszych rodzin. Mój dziadek jako pierwszy zasiadł na Bluszczowym Tronie, a zawdzięczał to bardziej majątkowi niż więzom krwi. Powstał i przygarnął ją do piersi. – W każdym razie poza tobą w całym Zakątku nie ma nikogo, kto mógłby uchodzić za arystokratkę. Czy zastanawiałaś się kiedyś nad tym, czego mogłabyś dokonać jako hrabina? Leesha parsknęła i łagodnie odepchnęła hrabiego. – Wasza Wysokość ma reputację uwodziciela, który nie przepuści żadnej spódniczce. Z jakiego powodu mam niby wierzyć, że pozostałbyś mi wierny? Thamos uśmiechnął się i ucałował Zielarkę. – Dla ciebie miałbym ochotę spróbować. – Zastanowię się nad tym, jeśli oboje dożyjemy do następnego tygodnia – obiecała Leesha, a potem pocałowała go w usta i powróciła do mycia naczyń. Nie miała wątpliwości, iż była to szczera propozycja, ale Thamosem kierowała polityka, nie uczucie. Związek między nimi scementowałby władzę hrabiego nad Zakątkiem, a w efekcie władzę Rhinebecka nad całym księstwem. Araine dobrze o tym wiedziała. Ale czy to coś złego? – pomyślała Leesha. Nie miała pojęcia. – Czy to prawda, że zetknęłaś się z demonami umysłu, o których mówi pan Bales? – spytał Thamos. Leesha skinęła głową. Podeszła do biurka i wzięła kopertę, na której odcisnęła swą pieczęć – moździerz oraz tłuczek. Podała ją hrabiemu. – To dla twojej matki. Thamos uniósł brew. – Masz na myśli mego brata. Leesha również uniosła brew. – Czy musimy się w to bawić nawet we własnym towarzystwie? – To nie żadna zabawa. Rhinebeck jest księciem, a do tego człowiekiem dumnym i cierpiącym na paranoję. Jeśli okażesz mu brak szacunku, licz się z konsekwencjami.

Leesha pokiwała głową. – Tak, ale przecież wyślesz mu własny raport. Jestem przekonana, że możesz dostarczyć przesyłkę do Araine... – Jej Książęcej Mości – poprawił ją Thamos. – ...do Jej Książęcej Mości bez przeszkód. Sam mówiłeś, że zajmuje się kwestiami związanymi z Zielarkami. Czyżbym w ten sposób również okazywała twemu bratu brak szacunku? Thamos zmarszczył brwi, ale wziął list. – Będę szczera, Wasza Wysokość – ciągnęła Leesha. – Nie wiem, jak bardzo mogę ci zaufać. Czy jesteś tu dlatego, że ci na mnie zależy, czy może chcesz po prostu skonsolidować swe rządy? Thamos uśmiechnął się. – Mam na myśli i jedno, i drugie. Zakątek Rębaczy zawsze należał do księstwa Angiers i był w wielu kwestiach zależny od Bluszczowego Tronu. Jednym z dowodów na to jest choćby trakt Posłańców, który łączył was ze światem. Choć Zakątek zdobył ogromne znaczenie i nie jest już niewielką wioseczką, przysięga na wierność wobec Angiers nadal obowiązuje. Sądziłaś, że Tron dałby wam spokój, gdybyście przykładowo odkryli tu węgiel czy złoto? – Oczywiście, że nie. – Leesha pokręciła głową. – Runy przywiezione przez pana Balesa niczym się nie różnią od złóż węgla – ciągnął Thamos. – A zresztą czy wyrządzamy wam krzywdę? Czyż nie przywieźliśmy wam jedzenia, nasion, bydła i ciepłej odzieży, gdy najbardziej tego potrzebowaliście? Czyż nie o to prosiliście Bluszczowy Tron? Nie pomogliśmy wam w budowaniu domów i konstruowaniu wielkiego runu? Moja twierdza może wygląda ponuro, pani, ale jej celem jest odparcie ataku Krasjan, a nie straszenie ludzi pod moimi rządami. Leesha pokiwała głową. – O ile w czymkolwiek nam pomoże. Za jakieś dwa lata krasjańska armia będzie liczniejsza od całej ludności Angiers, wliczając w to dzieci. Nawet w tej chwili, gdyby sobie tego życzyli, Krasjanie mogliby zmiażdżyć Zakątek w jeden dzień, choć musieliby ogołocić Lenno Everama z ludzi i pozostawić wrogie Lakton za plecami. Nie zdołalibyśmy odzyskać utraconego Zakątka, a Lakton zostałoby uwięzione niczym ząb w szczypcach. Thamos pokręcił głową.

– Pustynne szczury nie zdobędą Lakton, chyba że niespodziewanie staną się żeglarzami. Laktończycy mają dziesiątki przystani rozsypanych wzdłuż linii brzegowej na setki mil. Żadna armia nie zdołałaby ich upilnować, a bagienne demony i ufortyfikowane wysepki urządziłyby jej dodatkowo prawdziwe piekło. Laktończycy zaś mogliby wykorzystać statki w boju i zasypać Dokowisko gradem strzał. Problem w tym, że Dokmistrze to tchórze i nie dostrzegą sensu w przenoszeniu walk w głąb lądu. Laktończyk na stałym lądzie jest równie niezgrabny jak wichrowy demon. Nie sprosta żadnemu przeciwnikowi. – Zgadzam się – przyznała Leesha. – Mówiłam napotkanym Laktończykom, by uciekali do Zakątka. Thamos zmrużył oczy. – A więc już odgrywasz rolę hrabiny? Nie masz prawa zachęcać ludzi do tego! Przecież już brakuje nam miejsca! – Nonsens. Jedynym sposobem na zatrzymanie pochodu Krasjan jest ściągnięcie jak najwięcej ludzi. Musimy wypełnić cały Zakątek! Leesha westchnęła. – Oczywiście o ile nasza ojczyzna przetrwa Nów. Thamos ujął jej dłonie i przyciągnął do siebie. – Nie musimy wypatrywać tego z lękiem, Leesho córko Erny’ego. Pozwolę każdemu zawszonemu wieśniakowi stąd aż do krasjańskiej pustyni spać na moim progu, jeśli udzielisz mi odpowiedzi, których potrzebuję. – Jakich odpowiedzi? – spytała Leesha, choć w głębi duszy doskonale wiedziała, o co Thamosowi chodzi. Hrabia pokiwał głową. – Muszę wiedzieć, ilu wojowników mają Krasjanie i gdzie stacjonują. Opowiedz mi też wszystko, czego się dowiedzieliście o demonach umysłu, które aż tak bardzo cię przeraziły. Chcę też wiedzieć, czy pan Bales nie będzie niepotrzebnie narażał ludzi w walce i czy uzna moje rządy. Zaczynało wschodzić słońce i oboje unieśli głowy, gdy rozległ się turkot nadjeżdżającego powozu. Leesha westchnęła. – Przemyślę swoje odpowiedzi, Wasza Wysokość, i przekażę je wkrótce. Thamos podniósł się sprawnie niczym żołnierz i złożył przed nią głęboki, wręcz sztywny

ukłon. Widząc formalne zachowanie hrabiego, postronny obserwator mógłby uznać, że stosunki między nimi niespodziewanie się ochłodziły, ale Thamos przez cały czas spoglądał dziewczynie w oczy, a na jego przystojnej, brodatej twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. – Zapraszam więc na obiad. Dziś wieczór. Leesha uśmiechnęła się. – Wygląda na to, że wasza reputacja łowcy jest jak najbardziej zasłużona. Thamos mrugnął. – Wyślę po ciebie powóz.

Dopiero po wschodzie słońca kolejka ludzi składających życzenia zaczęła wreszcie się skracać. Wielu mieszkańców Zakątka nadal tańczyło, gdy wrócili Rębacze i Sharum, nasyceni magią po nocnym polowaniu. Wojownicy zrzucili na środku Cmentarzyska stos demonich kości, który spiętrzył się do wzrostu dorosłego człowieka, a następnie tchnęli nowe życie w zabawę. Arlen nabrał tchu i podszedł do muszli akustycznej. Scena znajdowała się na wysokości sześciu stóp, ale zignorował schody i wskoczył na nią bez trudu. Muzykujący Minstrele przerwali grę i zrobili dla niego miejsce. Zebrani wiwatowali, a Arlen pochylił się i wyciągnął rękę do Renny. Dziewczyna również bez trudu wskoczyła na scenę, a mąż otoczył ją ramieniem. – Wiem, że to brzmi głupio – powiedziała Renna – ale mogłabym przysiąc, że widzę miłość, którą darzą cię ludzie. Otacza ich niczym aureola. Nigdy dotąd nie widziałam niczego równie pięknego. – Nie mnie darzą miłością, ale nas – poprawił ją Arlen i uścisnął. – I masz rację, to piękny widok. Równie wspaniały jak wschód słońca. – Ale to nie potrwa długo, co? Dobrze pamiętam, na co się zanosi. Kocham cię, Renna, pomyślał Arlen i pokręcił głową. – Czeka nas krwawy miesiąc miodowy – przyznał. Dziewczyna oparła głowę na jego ramieniu. – No to cieszę się, że udało nam się trochę potańczyć. – Jasne. – Uścisnął ją raz jeszcze, a potem uniósł wysoko ramiona. Tłum ucichł, choć dla Arlena nie miało to znaczenia. Nakreślił bowiem w powietrzu kilka

runów dźwięku, dzięki czemu jego głos poniósł się daleko. – Chciałem podziękować wszystkim za tak wspaniałą noc! Nikomu nie zdradziliśmy naszych planów, a mimo to Zakątek urządził nam zabawę, o jakiej każda para młoda może tylko pomarzyć! Zebrani powitali te słowa głośnym rykiem entuzjazmu, wzmocnionym oklaskami i tupotem setek stóp. Na niebie rozlewał się już blask słońca, na co ciało Arlena zareagowało ostrym pieczeniem. Nie była to dla niego pierwszyzna, ale teraz potrafił już ściągnąć moc ze skóry i ukryć ją przed światłem słonecznym. Mimo to część magii nadal trzymała się runów i poczuł ostry ból, jakby znaki wypełniły się żywym ogniem. Nie tak dawno temu Arlen uważał to za dowód odrzucenia przez słońce, ale teraz poznał prawdę i cieszył się z tego. Stojąca za nim Renna aż syknęła. „Ból jest dobrym nauczycielem, Par’chin” – powiedział mu kiedyś Jardir. „Dlatego chętnie się nim dzielimy. Przyjemność nie uczy nas niczego, dlatego trzeba sobie na nią zasłużyć”. Arlen wziął dziewczynę za rękę. – Ból to cena, którą trzeba zapłacić za przywilej chodzenia w słońcu, Ren. Pokiwała głową, oddychając głęboko. Wojownicy również odczuli na sobie działanie promieni słonecznych. Nie jedli demoniego mięsa ani nie malowali runów na skórze, przez co blask szybko wypalał nagromadzoną w nich magię. Wiercili się nerwowo i drapali po odsłoniętych częściach ciała, jakby mieli wysypkę. Krople demoniej juchy, tu i ówdzie przyschnięte na skórzanych zbrojach, z trzaskiem stawały w ogniu. Pancerz jednego z Rębaczy, najbardziej zbroczony krwią, stanął w płomieniach. Arlen chciał przyjść mu z pomocą, ale drwal porwał opróżnioną w połowie beczkę piwa i wylał na siebie jej zawartość. Ludzie wiwatowali i klaskali. – Następnym razem zostaw piwsko w spokoju! – wrzasnął któryś z jego kompanów. – Obszczamy cię i pożar sam zagaśnie! Rozległy się śmiechy. – Zakątek godnie uczcił naszą wielką chwilę – zawołał Arlen. – Pora jednak, bym zajął się żoną.

Renna ścisnęła mu dłoń, słysząc te słowa. Mężczyznę przeszył dreszcz. – Pora też, by każdy z nas zajął się codziennymi sprawami. Przetańczona noc przydała się nam wszystkim, ale za dziesięć dni zaczyna się Nów i mamy wiele pracy. Demony zaatakują w wielkiej sile i Zakątek musi być gotów, aby wepchnąć je z powrotem do Otchłani, skąd wypełzły! Wskazał przy tych słowach stertę demonich kości, na którą właśnie padły promienie słońca. W okamgnieniu przeobraziła się w stos gorejący tak jasno, że trzeba było odwrócić oczy. Rębacze ryknęli z entuzjazmem i unieśli topory. Nawet Sharum wykrzyknęli i zaczęli wymachiwać pięściami. Usłyszawszy te wiwaty, Arlen utwierdził się w przekonaniu, że książęta demonów mają czego się obawiać, ale pamiętał, do czego zdolna jest Otchłań. Odepchnął tę myśl, napawała go lękiem. – Wszystko w porządku? – spytała Renna, dotykając go. – Tak. – Arlen nakrył jej dłoń własną. – Niczym się nie przejmuj.

– Wszystko zostało dostarczone na miejsce. – Shamavah odprowadziła nowożeńców do kwatery w gospodzie Smitta. Otworzyła drzwi, by pokazać im dary weselne. Róże zostały starannie przycięte i ustawione w starym wazonie, a na stole czekało jedzenie. Pozostałe dary leżały na szafkach nocnych i półkach kredensu. Arlen mieszkał w Zakątku przez ponad rok, szkoląc mieszkańców w walce z demonami. Przez ten czas poznał ich doskonale i zdawał sobie sprawę, jak bardzo cenili sobie przedmioty, które stały teraz w pokoju. W aurach ofiarodawców dostrzegał jednakże zaciekłą dumę, szczerą wdzięczność oraz... Oraz wiarę. Ostatnie odkrycie ujęło go najmocniej. Ci ludzie byli gotowi zrobić wszystko, o co Arlen ich poprosił, nie dlatego, że go czcili, lecz ze względu na to, że mu ufali. Walczył u ich boku i okazał się oddanym obrońcą, dzięki czemu mieszkańcy Zakątka szczerze wierzyli, że nigdy ich nie zawiedzie. I tak też się stanie, poprzysiągł sobie w duchu. Prędzej padnę trupem, niż pozwolę

demonom zniszczyć to miejsce. Shamavah podeszła do róż i ujęła sznurek, którym obwiązano dzban. Przyczepiono do niego kartkę. – Oznaczyłam każdy dar. Poproszę Erny’ego, by przyszykował odpowiednie listy z podziękowaniami. Podpiszecie je jutro. Renna zesztywniała, a jej zapach się zmienił. Było to doznanie uboższe niż odczytywanie aury, ale nawet za dnia wyostrzone zmysły Arlena nieustannie przekazywały mu nowe informacje o otoczeniu. Strach Renny był równie wyraźny jak smród gnoju na bucie. Ogarnęło go współczucie. Nie musiał dociekać przyczyn jej lęku. Podobnie jak większość ludzi z Potoku Tibbeta Renna nie umiała czytać ani pisać. Pochylił się do niej i rzekł tak cicho, że Shamavah nie mogła ich usłyszeć: – Niczym się nie przejmuj, Ren. Pokażę ci, jak napisać twoje imię, a niedługo potem zaczniesz sama czytać. Dziewczyna zerknęła na niego i uśmiechnęła się. W jej zapachu pojawiła się wdzięczność i oddanie. – Trzeba też jakoś odwdzięczyć się Garedowi za pomoc – powiedziała. – Racja. – Będę zaszczycona, mogąc wybrać dar dla barona – wtrąciła Shamavah. Arlen pokręcił głową. – Dzięki, ale tym sami musimy się zająć. Krasjanka ukłoniła się. – Hrabia wręczył ci niezwykle piękny naszyjnik – powiedziała do Renny. – Jesteś pewna, że nie chcesz go zatrzymać? Zaczęło się, pomyślał Arlen. Renna podeszła do lustra i przyjrzała się swemu odbiciu. Podziwiała i muskała palcami brylanty. Arlen wyczuwał, że sprawia jej to wielką przyjemność, i usłyszał ciche westchnienie, ale dziewczyna postanowiła dotrzymać słowa. Niespodziewanie skinęła głową i zdjęła naszyjnik. – Obnoszenie się z czymś takim jest nie w porządku. W Zakątku wielu ludzi nie ma co do garnka włożyć. – Nie zapomnij jednak, że piękny wygląd przywódczyni może inspirować ludzi – zaoponowała Shamavah. – Jeśli jednak nie chcesz zmienić decyzji i pragniesz hojnie obdarować

potrzebujących, z ochotą kupię go od ciebie. Mogę zapłacić pieniędzmi lub, jeśli sobie tego życzysz, jedzeniem i bydłem, które przekażemy od razu najuboższym. Renna spojrzała na Krasjankę. Dziewczyna uznała, jak wskazywał jej zapach, że Shamavah wyświadcza im ogromną przysługę. Arlen był wstrząśnięty. – Naprawdę chcesz to dla mnie zrobić? Przecież to nie jej wina, pomyślał. Podobnie jak to, że nie umie czytać. Gdyby ludzie w Potoku potrafili się targować, Wieprz byłby już właścicielem połowy osady. Shamavah uśmiechnęła się i machnęła ręką, jakby to był mało istotny drobiazg. – Nie stanowi to problemu. Ów naszyjnik to ładna błyskotka. Bez większego zachodu uda mi się ją sprzedać zamożnemu Damaji jako podarunek dla którejś z żon. Arlen przewrócił oczami i spojrzał w bok. – To w istocie żaden problem – mruknął tak cicho, by usłyszała go tylko Renna. – I okazja dla Krasjan, by dzięki naszej reputacji ustanowić kontakty handlowe w całym Zakątku. Renna przyjrzała się uważnie Shamavah. Arlen wyczuł niedowierzanie, zastąpione szybko rozczarowaniem. Dziewczyna udała, iż ponownie ogląda naszyjnik. – Mam go nie sprzedawać? – szepnęła ledwie słyszalnie. – Zażądaj pieniędzy – odparł równie cicho Arlen. – I to gotówki, żadnych czeków. Dziewczyna uśmiechnęła się ponownie do Shamavah. – Doceniam twoją pomoc. Poproszę o zapłatę gotówką. Krasjanka pokiwała głową, jakby nie spodziewała się innej odpowiedzi. – Mogłabym mu się przyjrzeć? Renna podała jej naszyjnik. Shamavah ujęła lupę i uważnie przyjrzała się klejnotom pod światło. – Teraz znajdzie jakieś skazy i będzie próbować zbić cenę – szepnął Arlen. – Bez względu na to, co usłyszysz, powiedz jej, że postradała rozum, i zagroź, że sprzedasz naszyjnik Smittowi. Shamavah podwoi ofertę, a ty zażądaj pięć razy tyle. – Serio? – odpowiedziała Renna równie cicho, nadal się uśmiechając. – Nie chcę jej urazić. – Nic takiego się nie stanie. Krasjanie nie szanują ludzi, którzy nie potrafią się targować. Sprzedaj naszyjnik za połowę ceny, której zażądasz. Renna burknęła pod nosem i czekała cierpliwie, aż Shamavah zakończy oględziny.

– W istocie przepiękny. – W głosie Krasjanki zabrzmiało rozczarowanie: – Niemniej diamenty nie są przejrzyste, a ten szmaragd jest nieco wyszczerbiony. Złoto również nie jest tak czyste jak nasze, krasjańskie. Należał jednakże do miejscowego hrabiego i mam nadzieję, że dzięki temu uda mi się go sprzedać. Dam ci za niego sto draki. Renna parsknęła śmiechem, choć cena nic jej nie mówiła. – Chyba musisz sobie sprawić nową lupę. Naszyjnik jest w porządku i nie ma żadnych skaz, a złoto jest czyste jak śnieg. Po prostu nie chcesz zapłacić mi tyle, ile jest wart. Jestem przekonana, że Smitt... Shamavah również się roześmiała i złożyła ukłon. – Nie doceniłam Jiwah Ka Par’china. Masz bystre oczy. Dam ci za niego dwieście draki. Renna pokręciła głową. – Tysiąc. Shamavah rozdziawiła usta, udając oburzenie. – Za taką cenę mogłabym kupić trzy podobne naszyjniki. Dam ci trzysta draki i ani jednego klata więcej. – Pięćset albo sprzedam go Smittowi – odparła chłodno Renna. Shamavah przyjrzała jej się uważnie. Arlen nie potrzebował wyostrzonych zmysłów, aby wiedzieć, że zastanawiała się, czy dalsze upieranie się ma sens. W końcu ukłoniła się nisko. – Nie mogę niczego odmówić nowej Jiwah Ka w dniu jej ślubu. Pięćset. – Dziękuję – odparła Renna. – Dzięki twojej hojności na wielu podwórkach znajdą się krowy i całe gromady dzieci będą miały się w co ubrać. – Dobrze się targujesz – uznała Shamavah i spojrzała na Arlena. W kącikach jej oczu pojawiły się zmarszczki towarzyszące uśmiechowi, a w jej zapachu pojawiło się rozbawienie. – Wkrótce nie będziesz już potrzebować porad Par’china.

– Wszystko w porządku, Wondo – rzekła Leesha. – Już dość się naczekałam. Wyłaź. – Nie – odparła łuczniczka. – Wondo Rębacz! – ostrzegła ją Leesha. – Jeśli w tej chwili nie wyjdziesz... Aż sapnęła ze zdziwienia, gdy Wonda weszła do izby ubrana w strój od księżnej Araine.

– To ci dopiero! – Wyglądam jak idiotka, no nie? – spytała gorzko Wonda. – Wiedziałam. – Ależ skąd! – zapewniła Zielarka. – Wyglądasz wspaniale. Gdy pokażesz się w tym stroju w Zakątku, a wszyscy się dowiedzą, że wyszedł spod igły osobistej krawcowej księżnej matki, każda kobieta zapragnie podobnego. Nie przesadzała. Nie miała zbytniej ochoty chwalić książęcej krawcowej, ale musiała przyznać, że szwaczka przeszła samą siebie. Uszyty strój był bowiem skromny i praktyczny, a przy tym wyraźnie kobiecy i niepozbawiony uroku. Bluzkę wykonano z ciemnozielonego jedwabiu. Na przedzie wyszyto złotymi nićmi motyw bluszczu oraz kilka runów, co maskowało nieco płaski biust łuczniczki. Rękawy poniżej łokcia spadały luźno, ale można je było ściągnąć rzemieniem, by nie przeszkadzały w napinaniu łuku czy przypięciu naramienników. Na bluzkę Wonda nałożyła grubą kamizelkę z brązowej skóry, wyściełaną i mocno zapiętą. Takie kamizelki zakładało się zazwyczaj pod napierśnik, ale ta była pięknie wykonana i Wonda prezentowała się w niej niezwykle elegancko. Pantalony uszyte z brunatnej wełny przywodziły na myśl porozcinane suknie, preferowane przez wojowniczki z Zakątka. Były bowiem na tyle luźne, iż z daleka mogły uchodzić za suknię. Na okoliczność bitwy łuczniczka otrzymała również niekrępującą ruchów suknię obszytą płytkami ze złotodrzewa, na których wymalowano potężne runy ochronne. Nogawki można było zasznurować poniżej kolana, dzięki czemu bez trudu wsuwały się w wysokie buty z miękkiej cielęcej skóry. Taki but wytrzymałby ugryzienie drzewnego demona na tyle długo, by Wonda mogła zmiażdżyć czaszkę otchłańca drugim. Pod pachą łuczniczka niosła otwarty hełm z wypolerowanego drewna, pokryty misternie wyrytymi runami. Gdyby nie udało jej się roztrzaskać demoniej czaszki butem, Wonda mogła zrobić to czołem. Leesha postanowiła wymalować na hełmie run umysłu i ozdobić oczy dziewczyny runami wzroku. – A co z dubletem? – spytała Leesha. – Rozdałam je wszystkie, tak jak powiedział hrabia. – Nie zatrzymałaś żadnego dla siebie? Łuczniczka pokręciła głową. – Ja nie walczę dla księżnej matki. Nie sądzę też, że powinnam nosić jej herb. Jeśli dasz mi dublet z moździerzem i tłuczkiem, założę go z ochotą. Jeśli nie, wystarczy ten strój.

Zamknąwszy dyskusję, Wonda zdjęła runiczny płaszcz z kołka przy drzwiach i zarzuciła go sobie na ramiona. Leesha zamrugała i udała, że musi odnieść filiżankę do kuchni – nie chciała, aby dziewczyna ujrzała jej łzy. – Do Nowiu wymaluję ci dodatkowe runy na napierśniku. Na łuku też, o ile w ogóle wypuszczasz go z dłoni na dłużej niż dziesięć sekund. Wonda spojrzała na broń. Łuk ze zdjętą cięciwą stał oparty o ścianę przy drzwiach. – A co jeszcze chciałabyś na nim wymalować? Przecież zrobił go sam Naznaczony. – Nie chcę tam niczego zmieniać – zapewniła Leesha. – Planuję jedynie wstawić w łęczysko kawałek kości demona. – Po co? – skrzywiła się Wonda. – Bo nie umiesz naładować runów własnymi rękami tak jak Arlen – odparła Leesha. – Dzięki kości runy będą aktywne przez cały czas. Strzały wypuszczone z takiego łuku, nawet te pozbawione runów, będą przebijać pancerze otchłańców. Wonda uniosła brew. – Serio? Fajna sprawa... Niespodziewanie zamarła i w okamgnieniu znalazła się przy oknie z nożem w dłoni. Wyjrzała i rozluźniła się od razu. – To tylko Darsy – odetchnęła. – Jesteś pewna, że nie wyglądam głupio? Leesha zignorowała pytanie. – Otwórz, proszę, a ja nastawię imbryk. Darsy weszła, wykręcając dłonie. – Mam dla ciebie wiadomość, Leesha, która ci się nie spodoba. – Dzień dobry, Darsy – westchnęła dziewczyna, a potem spojrzała na ręce koleżanki i ponagliła ją gestem. – No wyrzuć to z siebie. – Woźnica hrabiego wrócił zeszłej nocy na Cmentarzysko Otchłańców, wypił parę kufli piwa i opowiedział kilku ludziom, że nie ma sensu, by się kładł, bo kazałaś mu wrócić po hrabiego o świcie. – Na Stwórcę – prychnęła Leesha. – Kilku ludziom... Czyli ilu? – Ludzie gadają między sobą. – Darsy wzruszyła ramionami. – Sama dobrze wiesz. A do miasta wciąż przybywają nowi, którzy słyszeli o tobie. Musiałabyś pojechać daleko, by znaleźć kogoś, kto jeszcze o tym nie wie.

– A co to ma za znaczenie, z kim pani Leesha spędziła noc? – spytała ostro Wonda. – To nie ma żadnego znaczenia – zgodziła się Darsy. – Ale spróbuj wmówić to ludziom. Leesha położyła dłoń na brzuchu i pogładziła go lekko. Matka kazała jej się pospieszyć. Powiedziała też, że wszyscy muszą się dowiedzieć. Westchnęła dramatycznie. – Trzeba zignorować tę gadaninę. Chyba że zaczną rozmawiać w szpitaliku. Przecież Zakątek nie byłby Zakątkiem, gdyby ludzie nie plotkowali o moim życiu miłosnym. – Przynajmniej wreszcie jakieś masz – parsknęła Darsy. – Racja – zgodziła się Wonda. Darsy spojrzała na łuczniczkę, jakby dostrzegła ją po raz pierwszy. – Fajne wdzianko. Kupiłaś je na Południu? Wonda pokręciła głową. – To prezent od księżnej Araine. Zaprosiła mnie na herbatę jesienią i chyba mnie polubiła.

Arlen spojrzał na Rennę, która zapadała w swą tradycyjną popołudniową drzemkę. Na twarzy żony malował się spokój. Nachylił się i pocałował ją w czoło. – Będę z powrotem, nim się obudzisz. Mruknęła z zadowoleniem, uśmiechnęła się sennie i złapała go za rękę. Przytulił dziewczynę i puścił. Był wykończony i chętnie położyłby się obok niej, ale nie miał czasu na odpoczynek. Pobrał nieco magii i wzmocnił się, po czym zszedł po schodach i opuścił karczmę. Ludzie wytykali go palcami i wołali, ale biegł zbyt szybko, aby ktokolwiek mógł go zatrzymać. Przyzwyczaił się do myśli, że nic pod słońcem nie mogło go już przerazić, ale gdy biegł ku chacie Leeshy, spokój opuszczał go z każdym krokiem. Nikt w Zakątku nie miał tak trudnej do odczytania aury jak Leesha. Z wierzchu wydawała się równie opanowana jak dama’ting, ale ten pozorny spokój krył wściekle kotłujące się uczucia. To dlatego była mu tak bliska – często bowiem czuł się tak samo. Nigdy jednak burza w jej wnętrzu nie osiągnęła takich rozmiarów jak zeszłej nocy, gdy ofiarowywała Rennie wianek. Był to bardzo miły gest, który w znacznym stopniu załagodził

niechęć Ren, ale Arlen zdawał sobie sprawę, ile to Zielarkę kosztowało. Gdyby miał do czynienia z kimkolwiek innym, bez wahania przeciągnąłby przez nią nieco magii i Poznał uczucia w pełni, ale Leeshy nie umiał tak potraktować. W stosunku do niej podobny czyn wydawał się wręcz gwałtem. Chętnie Poznawał ludzi, by ich uzdrowić lub im pomagać, zmotywować do działania bądź wydać polecenie. Nie chciał jednak zaglądać w duszę kobiety, która nie była jego żoną, aby poznać uczucia, jakie do niego żywiła. Arlen chciał jej wytłumaczyć, ale nie wiedział, czy potrafi. Leesha miała wszystko to, czego mężczyzna mógł pożądać – była piękna, inteligentna, miła, bogata i bezinteresowna. Jemu jednak to nie wystarczyło. Zabrnął zbyt daleko w mrok i czuł, że nie zasługuje na taką kobietę. Potrzebował takiej, która potrafiłaby go ściągnąć z obranego szlaku, ale Leesha się do tego nie nadawała i z pewnością nie chciałaby tego teraz usłyszeć. Arlen zresztą też nie miał ochoty wysłuchiwać opowieści, jak Jardir zaciągnął ją do łóżka. Przestań o tym myśleć, przykazał sobie. Każde z nas dokonało wyboru i nie ma to żadnego wpływu na nadchodzącą przyszłość. A czas ucieka. Drzwi do chaty były uchylone, a ze środka dobiegały głosy kobiece. Słyszał je na długo, nim dotarł na ganek. Nie miał zamiaru szpiegować, ale nim się zorientował, usłyszał każde słowo z ich rozmowy. Leesha spała z Thamosem? Pomysł wydawał mu się niedorzeczny, ale Zielarka nie zaprzeczyła, więc to musiało być prawdą. Pokręcił głową. To nieważne. Nic teraz nie jest ważne. Liczy się tylko Nów. Szedł boso, ale zatupał głośno, wchodząc po schodach, a potem zapukał i zaczekał na zaproszenie. Przez szparę widział, że kobiety zamierają, wpatrzone w niego. Od Wondy i Darsy wyczuwał strach, ale zapach Leeshy, podobnie jak jej aura, był trudny do zinterpretowania. Od jej powrotu wyczuwał w Zielarce coś innego, coś, czego nie mógł nazwać. Znów ogarnęła go pokusa, by Poznać Leeshę. Cieszył się, że dom zalewało ostre światło słoneczne, które wypalało magię. W powietrzu chaty Zielarki zawsze unosiło się mnóstwo woni przypraw, ziół, roślin, zarówno suszonych, jak i żywych, wilgotnej ziemi i świeżego jedzenia. Teraz dominował

smakowity aromat bekonu, ale żadna woń nie mogła zamaskować zapachu seksu z sypialni ani kwaśnego smrodu wymiocin. A więc to chyba prawda, pomyślał Arlen i powstrzymał się od zaciśnięcia pięści. Leesha miała prawo postąpić tak, jak jej się żywnie podobało, ale Thamos miał reputację niepoprawnego kobieciarza. Jeśli ją skrzywdzi lub zszarga jej opinię, złamię mu ten piękny nosek, obiecał sobie w duchu. Nabrał głęboko tchu. To tylko magia, wmawiał sobie. Znów czuję zwierzęcą furię. – Dzień dobry, drogie panie. – Uśmiechnął się promiennie. – Zeszłej nocy nie zabawiłem tu długo. – Spojrzał na Leeshę. – Możemy zamienić słowo? Zielarka zamrugała i pokiwała głową. – Oczywiście. Pójdziemy do ogrodu? Od dawna się nim nie zajmowano. Arlen wyraził zgodę, a Leesha wzięła koszyk z narzędziami ogrodowymi i ruszyła przodem. Nim rośliny zasłoniły dom, mężczyzna zauważył jeszcze ostatnią wymianę spojrzeń między Darsy i Wondą, które pozostały w chacie. – Dałabym wiele, aby zamienić się teraz w ptaszka ćwierkającego w ogrodzie – rzekła Darsy. – Ludzie wystarczająco dużo ćwierkają na ich temat, Darsy Rębacz – napomniała ją Wonda. – Nie życzę sobie wysłuchiwać plotek o ich spacerze po ogrodzie podczas kolejnej wizyty w osadzie. – Grozisz mi, dziewczyno? – Darsy podniosła głos. – Tak – odparła cicho Wonda. – I lepiej o tym nie zapomnij. Arlen uśmiechnął się do siebie. Gdyby ktoś inny powiedział te słowa, Darsy wepchnęłaby mu je do gardła, ale nawet Darsy nie była na tyle głupia, aby podnieść rękę na Wondę Rębacz. Leesha zatrzymała się przy grządce z wieprzeniem i wyciągnęła małą motykę. – A niech mnie – parsknęła. – Darsy powinna była jednak zostać drwalem. Uśmiercanie roślin wychodzi jej o wiele lepiej niż dbanie o nie. – A ponadto straszna z niej plotkara – przytaknął Arlen. – Wonda właśnie zmusiła ją, by zachowała nasze spotkanie w tajemnicy. W zapachu Leeshy pojawiło się rozbawienie.

– Uwielbiam ją. – Zaczęła ryć w ziemi. – A co z twoją nową żoną? Chyba nie ucieszy się z tego, że tu przyszedłeś? – Powiedziałem jej, dokąd się wybieram. Nie chcę rozpoczynać małżeństwa od kłamstw. – Zaskoczył mnie wasz ślub – stwierdziła Leesha. Arlen wzruszył ramionami. – To była dziwna noc. – Właśnie. – Przepraszam za mój wybuch – dodał Arlen. – Nie miałem prawa wściekać się na ciebie. – Ależ miałeś. Mężczyzna spojrzał na nią zaskoczony. Zielarka uniosła niewielką motykę, oblepioną świeżą, wilgotną ziemią, pachnącą życiem. – Nie spodziewaj się, że przeproszę cię za wszystko, co zrobiłam. Nie usłyszysz też, że gdybym miała wybór, postąpiłabym inaczej. Niemniej jeśli to, co powiedziałeś o Ahmannie, jest prawdą, miałeś wszelkie prawo, by wpaść w gniew. Przykro mi. Nie chciałam cię urazić. – To wszystko prawda. – Wiem. Nie zawsze aprobuję twoje decyzje, ale jesteś najbardziej uczciwym mężczyzną, jakiego spotkałam. Wzruszyła przy tych słowach ramionami. – Choć nie ma to większego znaczenia. – A zatem jest nam obojgu przykro, choć nie do końca – stwierdził Arlen. – I co teraz? – Teraz oczywiście przejdziemy do rzeczy najważniejszych. Za dziesięć świtów nadejdzie Nów. Masz jakiś plan? Arlen zmarszczył brwi. Nów. To było krasjańskie określenie. Z jakiegoś powodu poczuł gorycz. – Mam mnóstwo planów. Nie wiem, co planują demony, więc trzymanie się jednej strategii to idiotyzm. – Zgadzam się. Demony są sprytne. Może nawet sprytniejsze od nas. – Może. Ale gardzą nami i nie rozumieją nas ani w połowie tak dobrze, jak sądzą. Mam przeczucie, iż spróbują nas zmiażdżyć liczbą. Otchłań wypuści na nas niezliczoną hordę, by zabić mnie i Jardira, rozproszyć nasze armie i przerazić resztę świata. Leesha zadrżała.

– Myślisz, że to możliwe? Arlen wzruszył ramionami. – Niewykluczone. – Uniósł palec. – Ale jeśli im się nie uda, ludzie nabiorą otuchy i zaczną się gromadzić. Za sześć miesięcy będziemy o wiele silniejsi niż teraz. – I rzucimy się do kontrataku – dopowiedziała Leesha. Arlen pokiwał głową. – Zapewniam cię, że nie mają pojęcia, co dla nich szykuję.

Tego samego dnia Leesha wybrała się do miasta, by spotkać się z pacjentami oraz przyjaciółmi i wypytać o zdrowie. Darsy nie przesadzała – Arlen oczyścił szpital z potrzebujących, wyleczył nawet najmniejsze kontuzje i najlżejsze choroby. Wszyscy mieszkańcy Zakątka powrócili za jego sprawą do pracy. Zielarki miały jednak pełne ręce roboty z werbowaniem ludzi znających się na szyciu. Musieli wykonać opaski z runem umysłu oraz tkaniem uboższych, ale pomocnych wersji Płaszcza Ślepoty. Leesha spotkała się z radą Zakątka. Rada odgrywała teraz raczej symboliczną rolę i nie sprawowała prawdziwej władzy. Thamos wyznaczył bowiem sędziów i poborców podatkowych, których przełożonym był Gared. Dziewczyna pokręciła głową. Gared Rębacz, baron Zakątka Rębaczy, stolicy kraju Zakątka. Czuła, że upłynie sporo czasu, nim się do tego przyzwyczai. Reszta mieszkańców była jednak innego zdania. Nominacja Gareda sprawiła, że puchli teraz z dumy. Zakątek nigdy nie miał prawdziwego barona i ludzie szybko zapomnieli, że Gared kilka lat temu był miejscowym rozrabiaką. Za młodu cieszył się wielką popularnością – był bowiem przystojny, silny jak wół i zaręczony z Leeshą, której ojciec zamieniał papier w złoto. Wszystko się zmieniło po zerwanych zaręczynach. Bruna zmusiła go do publicznego oświadczenia, że rozpowszechniane przez niego opowieści o zaciągnięciu Leeshy do łóżka to wierutne kłamstwo. Jego reputacja legła w gruzach. Gared utracił zarówno narzeczoną, jak i dobre zdanie ziomków, więc skupił się na wyrabianiu sobie pozycji. Osiągnął połowiczny sukces – wkrótce w osadzie zabrakło takich,

którzy mieliby ochotę z nim zadzierać, ale każdy wolał omijać go szerokim łukiem. Wszystko się zmieniło po bitwie o Zakątek Rębaczy. Gared stracił ojca, a ludzie uznali, że Steave od samego początku miał na chłopaka zły wpływ. Powszechnie znano jego romans z Eloną. Gared jednakże walczył w bitwie niczym bohater, a później co noc narażał życie, chroniąc osadę przed otchłańcami. Patrząc na jego wyczyny, łatwo było zapomnieć, kim kiedyś był. Wielu innych drwali również odnalazło w ten sposób nowe powołanie, a mieszkańcy wioski w obliczu niebezpieczeństwa wybaczyli winy. Leesha nie mogła nawet powiedzieć, że Gared nie nadaje się na barona. Młody Rębacz miał nad sobą hrabiego, co oznaczało, że nie będzie nadużywał władzy. Ponadto najwyraźniej był zadowolony z dowodzenia Rębaczami. Jeśli Arlen miał rację i ludzie w istocie potrzebowali bohaterów za wzór, Gared nadawał się do tej roli idealnie. Leesha nie mogła się jednak pozbyć wspomnienia młodego drwala spółkującego z jej matką. Pokręciła głową, aby je odepchnąć. Z wolna zaczynała się przyzwyczajać do myśli, że nigdy się tego nie pozbędzie.

Thamos dotrzymał słowa i z nadejściem wieczoru przed szpitalikiem zatrzymał się powóz. Leesha wsiadła na oczach wielu mieszkańców Zakątka, którzy natychmiast zaczęli szeptać między sobą. Zielarka nie miała pojęcia, o czym rozmawiają. Czy mówili o niej z pogardą, czy może mieli nadzieję na kolejne wielkie weselisko w niedalekiej przyszłości? Znając ludzi z Zakątka, zapewne pytlują jednocześnie o jednym, jak i o drugim, pomyślała z rezygnacją dziewczyna i rozparła się na miękkim siedzeniu. Będzie znacznie gorzej, gdy jej brzuch zacznie rosnąć i ludzie natychmiast uznają, że to dziecko Thamosa. Musiała przyznać, że nowa twierdza hrabiego prezentuje się imponująco. Ukończono zaledwie część, ale jeśli forteca nie zostanie zniszczona w wyniku ataku Krasjan bądź otchłańców, rozrośnie się w ogromną konstrukcję obronną. Budowę otoczono tymczasową palisadą składającą się z zaostrzonych pali, które chroniły robotników kopiących fundamenty i zwożących kamienie na solidniejszy mur. Na dziedzińcu Leeshę powitał lord Arther. Ruszyła za nim, mijając namioty postawione dla robotników, służby i żołnierzy. Wzniesione częściowo mury stanowiły istny labirynt, ale

Arther poprowadził Zielarkę prosto do wykończonej części mieszkalnej, którą zajął Thamos. Leesha przypuszczała, że po zakończeniu budowy ta część będzie służyła jako skrzydło dla gości, a hrabia otrzyma komnaty przynależne jego statusowi. Mimo to jadalnia okazała się pomieszczeniem bogato zdobionym, jak przystało na pokój księcia z Angiers. Thamos siedział na końcu długiego stołu i naradzał się z kapitanem Gamonem. Na widok Leeshy obaj mężczyźni wstali, a kapitan ukłonił się nisko. – Miło mi was widzieć, pani Leesho – powitał ją. – Proszę wybaczyć. Dziewczyna skinęła głową i oficer natychmiast wyszedł. Thamos odsunął dla niej krzesło, a potem sam usiadł. Służąca zbliżyła się, by nalać wina. Odprawił ją machnięciem dłoni i kobieta pospiesznie wybiegła. – W końcu jesteśmy sami – rzekł Thamos. – Myślałem o tobie przez cały dzień! – Podobnie jak reszta mieszkańców – odparła Leesha. – Twój woźnica opowiedział połowie miasta o tym, że zostawił cię wczoraj u mnie. Hrabia uniósł brew. – Mam mu urżnąć język? Leesha wybałuszyła oczy, ale Thamos wybuchnął śmiechem. – Tylko żartuję! – Uniósł dłoń, by ją uspokoić. – Choć myślę, że powinienem go ukarać. – W jaki sposób? – Tydzień opróżniania latryn bez zapłaty powinien dać mu do myślenia. Nie życzę sobie, by służba plotkowała na mój temat. – Thamos mrugnął do Leeshy. – Chyba że odpowiada to moim celom. – A nie odpowiada? Przywiozłeś mnie tu powozem przez całą wieś tylko i wyłącznie dlatego, że ślub ze mną, jak sądzisz, wzmocni twoją pozycję w Zakątku. – Uwiedzenie ciebie w istocie wzmocni moją pozycję – zgodził się Thamos. – Dziki seks po pijanemu raczej nie. Pokręcił głową. – Już sobie wyobrażam, co powie mi matka, gdy się dowie. – Nie widzę powodu, dla którego miałaby się o czymkolwiek dowiedzieć. Thamos zachichotał. – Nie oszukuj się. Moja matka ma w Zakątku więcej szpiegów, niż zdołasz zliczyć. – A więc co teraz poczniemy? – spytała Leesha.

Thamos uniósł kieliszek. – Ty przyjmiesz posadę książęcej Zielarki i razem będziemy działać na chwałę Zakątka. Będę też zapraszał cię na obiady, wysyłał kwiaty i obsypywał drogimi darami, a także zabawiał dowcipnymi rozmowami i wesołymi figlami. A potem... Potem się zobaczy. – Czy twoim zdaniem te obiady będą się kończyć w alkowie? – spytała Leesha. Thamos uśmiechnął się. – Pragnę przypomnieć, Leesho córko Erny’ego, że to ty wykorzystałaś mnie zeszłej nocy. Leesha stuknęła własnym kieliszkiem o jego. – Zgadza się.

Gared nadzorował zbiórkę Rębaczy na Cmentarzysku Otchłańców, gdy podszedł do niego Arlen. – Dobry wieczór, baronie. Gared podniósł wzrok. W jego aurze pojawiło się zażenowanie. – Głupio mi, jak mnie tak nazywacie. – To może generale? – uśmiechnął się Arlen. – Na noc, to jeszcze gorsze! – Nic nie przebija zwracania się do mnie per „wy” – stwierdził Arlen. – Jesteś ode mnie starszy o kilka lat. Może damy sobie spokój z formalnościami? Ty będziesz nazywał mnie Arlenem, a ja ciebie Garedem. Zażenowanie przekształciło się w strach. Gared zaczął kręcić głową, ale Arlen położył mu dłoń na ramieniu. – Znalazłeś się między młotem a kowadłem, Gar. Albo uznasz mnie za zwykłego człowieka i zaczniesz mówić mi po imieniu, albo za Wybawiciela, który wydał ci taki rozkaz! Gared podrapał się po szyi. – Skoro tak to ujmujesz, chyba nie mam wyboru. – Arlenie. – Arlenie – powtórzył olbrzym. Arlen klepnął go w ramię.

– Nie wypaliło ci od tego języka, prawda? Chodź ze mną, chciałem ci coś pokazać. Gared pokiwał głową. Obaj udali się na bok, gdzie czekała Renna z Lawiną. Dziewczyna nadal mocno trzymała grube, splecione wodze konia, choć wyglądało na to, że rumak wreszcie przestał się opierać. Okiełznanie ogiera okazało się niezwykle trudne i nieraz należało wymienić porwaną uzdę, ale w końcu Lawina pogodził się z tym, że Renna potrafi go zatrzymać, choć waży dziesięciokrotnie mniej od mustanga. Gared zatrzymał się jak wryty na widok wspaniałego zwierzęcia i gwizdnął cicho. – Jest jeszcze większy od Nocnego Tancerza! – Lawina to ojciec Tancerza – wyjaśnił Arlen. – Nigdy w życiu nie widziałem wierzchowca, który by się dla ciebie równie dobrze nadawał, Garedzie Rębaczu. Nigdy też nie spotkałem człowieka na tyle silnego, by okiełznał tego konia. Rębacze zdołali nałożyć mu siodło, ale nikt się nie utrzymał na jego grzbiecie. – Nie daj się zastraszyć! – Renna podała Garedowi wodze. – Lawinka potrafi być naprawdę słodki. Musisz go tylko zrozumieć. – Serio? – Gared wyciągnął rękę, żeby pogładzić rumaka po szyi, ale zwierzę łypnęło na niego złowrogo i drwal zmienił zdanie. – Serio – odparła Renna. – Od paru lat trzymano go w zagrodzie, choć jego przeznaczeniem jest wolność. On ma biegać pod gwiazdami! – Znam to uczucie – stwierdził drwal. Renna pokiwała głową. – Nie trzymaj go pod dachem i nie pozwól, by wariował, a uzna cię za przyjaciela. Wycięłam mu w kopytach potężne runy, dzięki którym bez trudu rozgniecie czaszkę każdego demona. – To mi się podoba. – Gared spojrzał Lawinie w ślepia. Rumak usiłował się uwolnić, ale drwal, choć nie dorównywał siłą dziewczynie, nadal był jednym z najsilniejszych mężczyzn w Zakątku. Jego potężne muskuły nabrzmiały i rzemienie zatrzeszczały, ale łeb konia nawet nie drgnął, gdy Gared ułożył dłoń na jego karku. Po chwili ogier znów się odprężył. – Nie zasługuję na niego – westchnął Rębacz. – Nie ty decydujesz, co ci ludzie wręczają – rzekł Arlen. – Zasłużyłeś sobie na dziesięć takich rumaków.

– Nie chodziło mi o konia. Miałem na myśli wszystko razem. Hrabia nadał mi herb! Mnie, cholernemu Garedowi Rębaczowi, wręczono herb! Potrząsnął głową. – Czuję się, jakby ktoś zaraz miał powiedzieć, że to wszystko jest żartem i powinienem wrócić do ścinania drzew. Powiedz mi, co mam dalej czynić! – Przede wszystkim chcę, byś zmężniał i zaczął myśleć za siebie – uspokoił go Arlen. – Obojętnie, czy ci się to podoba, czy nie, jesteś teraz baronem Zakątka Rębaczy. Masz troszczyć się o poddanych i stać dzielnie u boku hrabiego. Jeśli każe ci zrobić coś, co ci się nie spodoba, postąpisz tak, jak nakazuje sumienie. – Nie chcę tak wielkiej odpowiedzialności! Nie mam do tego głowy, a gdy słucham sumienia, najczęściej popadam w tarapaty. – Nie trzeba wielkiej mądrości, by odróżnić dobro od zła – zapewnił Arlen. – I uwierz mi, że nieraz dzierżyłem odpowiedzialność, na którą nie miałem ochoty. Życie jednak rzadko bywa sprawiedliwe, Garedzie Rębaczu. Nie zawsze będziesz miał przy sobie kogoś, kto ci powie, co masz zrobić.

22

Nów nad Zakątkiem 333 ROK PLAGI PIERWSZA NOC NOWIU

Księżyc w nowiu znikł za wylotem jaskini, w której panował nieprzenikniony mrok. Z oddali grota przypominała pęknięcie ziejące niczym otwarta rana w skalnym zboczu zapomnianego wzgórza. Wyrwa w dole zwężała się i rozchodziła w sieć niekończących się pęknięć i szczelin. Niektóre zamykały się, inne rozszerzały i same stawały się wrotami do wielkich jaskiń. Większość wnikała w głąb ziemi, gdzie nie docierał nawet blask gwiazd i nic nie mąciło ciemności. Z tego mroku wychynęło coś jeszcze ciemniejszego, istota będąca czymś więcej niż tylko brakiem światła. Rozlewała się niczym atrament, pokryła podłoże jaskini oleistą czernią i odeszła w noc. Na zboczu wzgórza zaczęły wyłaniać się z niej kształty, coraz większe i wyższe, aż utworzyły grupę sześciu drzew, otaczających wejście do jaskini niczym ostre zęby. W centrum jaskini powstał ogromny stalagmit, który przekształcił się w zmiennokształtnego. W głębi przepastnej paszczy wyrastały kolejne szeregi zębów, a łapy wieńczyły długie szpony. Reszta ciała, gdzieniegdzie chropowata i ostra, w innych miejscach gładka, wiła się nieustannie niczym wąż. Otchłaniec uważnie przyjrzał się otoczeniu, a potem wężowymi ruchami popełzł na koniec jaskini. Stamtąd patrzył na materializującego się księcia. Przybysz był drobny i przygarbiony, jakby przytłaczał go ciężar wielkiej głowy. Rogi miał niemalże szczątkowe. Nie przestawały pulsować światłem, które rozbiegało się po atramentowoczarnej skórze czaszki. Jego zęby i pazury były ostre, ale przypominały bardziej igły aniżeli potężną broń zmiennokształtnego.

Książę towarzysz nie potrzebował zresztą szponów. Ciała i zmysły zmiennokształtnych stanowiły przedłużenie jego woli. Patrzył ich oczami, zabijał ich szponami i wąchał ich nozdrzami. Powietrze tutaj było chłodne i jałowe, niemalże pozbawione magii, wypalanej regularnie przez znienawidzoną dzienną gwiazdę. Na dworze księcia demonów powietrze było gorące i aż skrzyło od mocy emanującej z Otchłani. Każdy oddech sprawiał wielką przyjemność i przepełniał potęgą. Demon instynktownie Pobrał magię z jaskini i wzmocniony wyszedł. Gwiazdy lśniły blado na niebie, ale i tak musiał zmrużyć oczy. Niczym łagodny wiatr kradnący odrobinę ciepła z ciała, tak i one wysysały z niego strzępy mocy. Jaskinia znajdowała się wysoko wśród skalistych wzgórz. Książę miał stąd wspaniały widok. Na południowym i północnym zachodzie gnieździli się ludzie. Zachwyceni nowo odkrytymi możliwościami, ściągali ze wszystkich stron, a ich tereny rozrodcze stawały się coraz bardziej zatłoczone. Choć znajdował się wiele mil od nich, książę nadal wyczuwał gromadzoną przez ludzi moc. Bez trudu przejął kontrolę nad szybującymi w okolicy wichrowymi demonami, by zdobyć więcej informacji. Rezultaty były zaskakujące. Zazwyczaj mijały całe tysiąclecia, nim ludzkość osiągała taką potęgę, tym bardziej że przez cały czas trzebiły ją pomniejsze demony. Tym zaś wystarczyło

kilka miesięcy. Znał wstępne raporty, przejęte z pamięci pomniejszych demonów, ale zdawał sobie sprawę, że jego podwładni nie budzą zaufania, i z początku uznał, że się mylą. Wysłał więc dwóch książąt, by się tym zajęli. Ich sprawozdania okazały się bardzo niepokojące. Ludzie zamieszkujący trzy najbliższe terytoria rozrodcze odzyskali zarówno runy wojenne, które dawno uznano za utracone, jak i ducha bojowego. Co więcej, powoli zaczynali się jednoczyć. Królowa nie życzyła sobie, by ludzie zostali całkowicie wytępieni – w końcu czym mieliby się później żywić jej dworzanie? – ale nie miała zamiaru tolerować takiej rebelii. Książęta jednakże, złaknieni względów Królowej oraz księcia towarzysza, zapewnili, że bez najmniejszych trudności zabiją przywódców i rozpędzą ludzkie armie, nim te przeniosą szkodliwą działalność na sąsiednie tereny rozrodcze. Po ostatnim meldunku postanowili ruszyć do akcji. A potem nastała cisza. Cały dwór czekał na ich powrót, ale nie pojawiła się żadna wiadomość. Z wolna zaczęto dochodzić do wniosku, że stało się coś niesłychanego. Dwór pogodził się z tym, że książęta nie podołali zadaniu, ale porażka nie była powodem, dla którego mogliby zrezygnować z powrotu. Przecież Otchłań mogła odnowić ich moc, rozmnożyć ich armię i pozwolić na ponowny powrót. Wyglądało na to, że stało się coś o wiele gorszego. Nie dość więc, że zawiedli, to jeszcze najprawdopodobniej zginęli. Książęta byli młodzi – i stosunkowo słabi wedle standardów przyjętych na dworze – ale słynęli z przebiegłości i ostrożności. Ponadto w pełni opanowali magię, podczas gdy ludzie nadal niezgrabnie kreślili pierwsze runy. Jak to możliwe, że zostali pokonani? Gdy prawda wyszła na jaw, Królowa wpadła w furię. Każdy książę, począwszy od najsłabszych, a skończywszy na najsilniejszych, był dla niej potencjalnym partnerem. Ceniła każdego, zwłaszcza teraz. Jej nieskoordynowany, chaotyczny wybuch wściekłości ujawnił to, co książęta wiedzieli już od dawna – zbliżał się moment wylęgu i niebawem całym dworem miały wstrząsnąć zaciekłe walki o prawo do zapłodnienia jaj. Książę towarzysz nienawidził przebywania na powierzchni, a już zupełnie nie uśmiechało mu się przybywać tu teraz. Powinien być na dworze, usługiwać Królowej i trzymać rywali w szachu, a nie zajmować się bydłem, które zapomniało, że jest tylko i wyłącznie jedzeniem. Królowa jednakże nalegała, aby zajął się rebelią osobiście, i choć na tym etapie cyklu w jej

umyśle panował zamęt, wciąż potrafiła ujarzmić każdego durnia, który ośmieliłby się jej odmówić. Mogłaby go zabić jednym uderzeniem szponiastej łapy. Książę towarzysz znalazł się całkowicie pod kontrolą Królowej i nienawidził jej za to. Wytężył umysł i nawiązał kontakt z innymi książętami, którzy wyłonili się na powierzchni w odległości wielu mil od niego. Trzech przebywało na północy, a trzech na południu. Był to jedyny sukces księcia towarzysza – zdołał nakłonić Królową, by wraz z nim wysłała najgroźniejszych rywali pod jego rozkazami. Była to ryzykowna decyzja. Im dalej od Królowej, tym mniejsza była jej władza nad nimi. Z każdą upływającą godziną książęta zyskiwali coraz więcej pewności siebie. Lada chwila mogli więc uwolnić się spod wpływu Królowej i zignorować rozkazy księcia towarzysza. Uczestnicząc w tłumieniu rebelii, stawali się silniejsi i zyskiwali doświadczenie, a w zamieszaniu bitewnym mogli wykorzystać sytuację i zaatakować siebie nawzajem. Pożarłszy mózg rywala, demoni książę stawał się dwakroć potężniejszy i mógł wówczas nawet rzucić wyzwanie księciu towarzyszowi. Ba, przywódca liczył się nawet z tym, że rywale zaatakują go wspólnie. Rzadko się zdarzało, by arystokraci wśród otchłańców zawierali pakt bądź zaczynali spiskować, by zabić któregoś ze swoich, ale trudno im było oprzeć się pokusie usunięcia księcia towarzysza tuż przed wylęgiem. Partner Królowej był silniejszy od każdego z nich, ale nie oparłby się wszystkim naraz. Ryzyko było więc znaczne, ale książę towarzysz i tak wolał usunąć ich z dworu. Królowa obrzmiała już od dojrzewających w niej jaj i lada chwila mogła obwieścić gotowość do ich złożenia. Książęta wpadali wtedy w szał i każdy z nich robił wszystko, by jako pierwszy znaleźć się u jej boku. Z tego właśnie powodu książę towarzysz wybrał tę właśnie jaskinię jako punkt dowodzenia. W promieniu tysiąca mil nie było miejsca, skąd biegłaby prostsza droga do Otchłani. Mógł też Pobrać dowolną ilość mocy i odeprzeć każdy atak albo posłać stąd więźniów do osobistej spiżarni. Gdyby zaś rozległ się zew Królowej, usłyszałby go też jako pierwszy i zjawił się u jej boku przed innymi. Z pewnością nie dotarłby tam jako pierwszy, ale Królowa wybierała nowego partnera dopiero po pewnym czasie, a książę towarzysz jak dotąd pokonywał wszystkich, którzy ośmielili się rzucić mu wyzwanie. Był starym demonem, niemalże starszym od wszystkich razem wziętych, z wręcz starożytną magią płynącą w jego żyłach. Pożarł wiele umysłów, najpierw te

należące od jego ojca, wujów i braci, a potem synów, wnuków i kolejnych potomków. Jego spryt dorównywał bezwzględnej sile, a w kolejnych starciach wykorzystywał tysiąc lat doświadczeń. Zamknął oczy. Jego czaszka zaczęła pulsować, gdy wniknął w umysły swych generałów. Odcięcie od magii płynącej z Otchłani irytowało ich jeszcze bardziej niż jego. Mieli do dyspozycji jedynie magię zmagazynowaną w sobie, a świeżą moc mogli Pobrać tylko przez pory w powierzchni ziemi lub od podwładnych. Zdołaliby stawić czoła każdemu zagrożeniu na powierzchni, ale mogli też stać się ofiarami swoich braci. Stary książę wyczuwał ostrożność, gdy łączył z nimi myśli. Przekazał pozostałym książętom obserwacje wichrowych demonów, a jego umysł w odpowiedzi zalały meldunki z rozpoznania. Natychmiast wybrano odpowiednie miejsca natarcia i rozpoczęto przygotowania. Książę towarzysz wycofał się z umysłów generałów, by samodzielnie przygotowali szczegóły uderzenia. Informacje o kolejnych działaniach napływały nieprzerwanym strumieniem, aż powietrze wibrowało. Znów skupił uwagę na ziemiach ciągnących się przed nim. Wyjrzał ze strzeżonej jaskini. Ile stuleci upłynęło, odkąd ostatni raz poczuł ochotę do wyjścia z Otchłani? Wciągnął smród nocy w nozdrza i wyczuł woń, od której pociekła mu ślinka. Ludzie. Książę towarzysz od razu odgadł, gdzie się znajdują. Była to niewielka wioska leżąca z dala od uczęszczanych szlaków, zapomniana podczas krwawych walk toczących się między jednoczącymi się plemionami ludzi. Chroniły ją silne runy ochronne, ale nie było wśród nich runów umysłu. Książę bez najmniejszych trudności wślizgnął się do myśli jej mieszkańców. Wystarczył jeden impuls, by wszystkie samce, samice i młode we wsi przerwali pracę i w ciszy zebrali zapasy żywności i wody. Następnie wyszli poza barierę i pomaszerowali do demona. Wokół roiło się od otchłańców, które zbiegały się do księcia towarzysza, ale żaden nie atakował maszerujących ludzi. Ci przebyli gęsty las, wspięli się po zboczu wzgórza i stanęli przed wejściem do jaskini, wpatrując się w nie bez emocji. Odnalezienie wśród nich przywódcy nie stanowiło najmniejszego problemu, choć nie był to demon. Człowiek nie stawił oporu. Potykając się, ruszył ku swemu przeznaczeniu. Jeden ze zmiennokształtnych złapał go, wytworzył zakrzywiony pazur i odciął mu głowę, a potem

podszedł do pana i otworzył czaszkę zdobyczy. Książę towarzysz wsunął delikatnie pazury w głąb czaszki, nabrał pełne garście słodkiego mięsa i wepchnął je do ust. W smaku wyczuwał bezsensowne potrzeby i pragnienia ludzkiego rodzaju, które dawno zanikły wśród ludzi z jego osobistej hodowli. Zlizywał lepki płyn z zębów, delektując się myślami i emocjami z długiego życia mężczyzny. Całkiem zapomniał, że na powierzchni mózgi smakują zupełnie inaczej.

Spojrzał na innych ludzi, ponad dwustu. Jego ciało przeszył dreszcz podniecenia. Bracia na dworze sporo by dali za przysmak z powierzchni.

Czaszka księcia towarzysza znów rozbłysła. Jego wola wbiła się głębiej w umysły ludzi, przekazując im precyzyjne instrukcje. Jeden po drugim zarzucali torby z jedzeniem na plecy i wciskali się do środka jaskini. Gdy go mijali, książę towarzysz naznaczał ich swoim zapachem, by żaden demon ani inna istota nie ważyła się ich tknąć podczas długiego marszu do Otchłani.

Późnym popołudniem ostatniego dnia przed Nowiem Leesha przyglądała się, jak osobisty zbrojmistrz Araine dopasowuje pancerz Wondy. Na pancerzu wyryto już potężne runy szybkości, siły i zmylenia. Zielarka spędziła jednak nad nim wiele bezsennych nocy, nanosząc kolejne znaki. Jeśli Wonda stała nieruchomo, otchłańce odwracały od niej oczy jak mężczyźni od nazbyt wydekoltowanej kobiety. Inne symbole wysysały magię, a kawałek kości demona wstawiony w zbroję działał jako bateria pod nieobecność innych źródeł mocy. Łuk Wondy otrzymał podobną „baterię”. Leesha wstawiła również fragmenty kości w topór, maczetę i rękawice Gareda. Nadal miała wobec drwala mieszane odczucia, ale wiedziała, że jutro znajdzie się w ogniu walki. Dzięki tej pomocy mógł kruszyć w dłoni diamenty, a jego broń stała się jeszcze potężniejsza. Jak do tej pory Zielarka robiła jedynie użytek z kości pospolitych drzewnych demonów. Wysuszone ramię oraz róg demona umysłu zatrzymała na inną okazję. Wykorzystała jedynie drobne pazurki, niewiele dłuższe od wypielęgnowanych paznokci szlachcianki, do wzmocnienia runów na hełmach. Dzięki temu żaden książę demonów nie mógł wniknąć do umysłów noszących je ludzi, co przytrafiło się Leeshy. Zadrżała na wspomnienie tej chwili. – Ten widok zapiera dech. – Thamos wszedł do przebieralni. – Moi żołnierze będą zgrzytać zębami z zazdrości. Wonda zarumieniła się i wbiła wzrok w podłogę. Zawsze się tak zachowywała w towarzystwie przystojnego hrabiego. Nigdy nie opuszczała Leeshy i była powierniczką wszystkich jej tajemnic. Wiedziała nawet o nocach, które Zielarka spędzała z Thamosem, ale łuczniczka nie nawykła do galanterii, z jaką Thamos traktował każdą kobietę w swoim otoczeniu, bez względu na wiek i urodę. Wystarczy jedno zdanie, a kobieta ma uczucie, jakby nie było w pokoju nikogo innego,

pomyślała Leesha, spoglądając na hrabiego i tłumiąc nieśmiały uśmiech. – Dzięki, Wasza Wysokość. – Wonda usiłowała się ukłonić, ale zbrojmistrz pociągnął mocno za rzemienie. – Proszę się nie ruszać! – burknął. Rumieniec Wondy stał się jeszcze intensywniejszy, ale Thamos udawał, że niczego nie dostrzega. – Mówiono mi, że podczas nocnych bitew pani Leesha jest jeszcze dzielniejsza niż Darsy Rębacz! – Będę czuwać nad jej bezpieczeństwem – obiecała Wonda. – Nie mam co do tego wątpliwości – uśmiechnął się Thamos, ale Leesha zauważyła, że zacisnął mocno usta. Bez wątpienia nurtowały go wątpliwości, co nieraz wyraził podczas ich prywatnych rozmów. Zerknął na drzwi do osobistej komnaty. Zielarka zrozumiała sygnał i weszła tam w ślad za nim. – Proszę cię, zmień zdanie – rzekł hrabia. – Zostań przy mnie na czas bitwy. Moi żołnierze... – Otoczą mnie kordonem złożonym z pięciu szeregów i uniemożliwią pracę – przerwała mu Leesha. – Skupcie się lepiej na demonach, a nie na ochranianiu mnie. Uśmiechnęła się. – Wraz z Wondą walczymy pod gwiazdami o wiele dłużej od ciebie. Thamos skrzywił się, ale nie mógł zaprzeczyć. – Nie tylko demony mnie martwią. Szpiedzy donoszą, że od czasu naszej, eee... od czasu ślubu pana Balesa Krasjanie szemrają i wygłaszają groźby pod twoim adresem. – O, dobrze, że mi przypomniałeś – powiedziała Leesha. – Dziś wieczorem trzeba będzie zwrócić Sharum włócznie. – Co? – parsknął Thamos. – Czy ty zrozumiałaś, co ci właśnie powiedziałem? – To bez znaczenia. Dziś w nocy przyda się każda para rąk, a Sharum niejednokrotnie udowodnili, że są znakomitymi wojownikami. Religia zabrania im atakować kogokolwiek podczas Nowiu. Są groźni jedynie dla demonów, a gdy księżyc znów zacznie rosnąć, oddadzą nam broń. – Nie zgadzam się. – Już wydałam polecenie, Wasza Wysokość – uśmiechnęła się Leesha. – Żaden

mieszkaniec Zakątka palcem nie kiwnie, jeśli będziesz chciał ich ponownie rozbroić. Thamos pokręcił głową i wybuchnął bezsilnym śmiechem. – Jesteś po prostu niemożliwa, Leesho córko Erny’ego. – A może wolałbyś którąś z owych jałowych arystokratek u swego boku? – Nigdy w życiu! – Na twarzy Thamosa znów pojawił się drapieżny uśmiech.

Rojer przyglądał się, jak Rozkołysany Hary unosi pałeczkę dyrygenta w finale utworu. Minstrele oraz uczniowie ćwiczyli „Pieśń o Nowiu”, odkąd oprzytomnieli po weselisku Arlena i Renny. Występ Rojera wywarł na wszystkich ogromne wrażenie, a następnej nocy Minstrel dał pokaz swoich możliwości poza granicami wielkiego runu. Spektakl wstrząsnął widzami. Większość muzyków nie była jeszcze gotowa, choć Hary okazał się dobrym nauczycielem. Sam szybko nauczył się pieśni i nie ustawał w wysiłkach, by wpoić ją reszcie, ale jedynie najzdolniejsi Minstrele zdążyli do tej pory opanować co bardziej skomplikowane fragmenty. Zeszłej nocy przetestowali swój potencjał, osiągając połowiczny sukces. Wielu Minstreli zdołało oddziaływać na demony jak kiedyś Rojer – potrafili je zahipnotyzować i zmusić do tańca, pójścia w ślad za nim, ucieczki bądź ataku. Mogli nawet bez przeszkód poruszać się za barierami, o ile nie przestawali grać. Nie potrafili jednakże niszczyć demonów tak jak Rojer, Amanvah i Sikvah. Moc tercetu częściowo brała się z tego, że dzięki magii hora wykonywali utwór nieprawdopodobnie głośno, ale muzyka innych Minstreli zdradziła Rojerowi, że bez względu na głośność demony wyrwą się spod jej wpływu, gdy tylko ucichnie. Jedynie Kendall wybijała się ponad przeciętność, ale nie było wątpliwości, że musi jeszcze długo ćwiczyć, by osiągnąć doskonałość. Hary zamknął pięść i muzycy z idealną precyzją przerwali utwór. Na scenie zapanował gwar – niektórzy Minstrele zaczęli rozmawiać z kolegami, inni stroili instrumenty bądź pakowali je do futerałów. Hary zaś podszedł do Rojera. – Nie brzmią źle, co? Młodzieniec pokiwał głową.

– Całkiem nieźle, jak na dwa tygodnie ćwiczeń. Teraz módlmy się, aby to wystarczyło. – Jeśli chcesz kiedyś zostać nauczycielem, przyjmij dobrą radę, Rojer – burknął Hary. – Czasem klepnięcie w plecy działa o wiele lepiej od zmarszczonych brwi. Arrick był innego zdania, pomyślał Rojer, ale uśmiechnął się szeroko i pomachał do muzykantów na scenie. – Świetna robota, ludzie! Pora na odpoczynek! Czeka nas ciężka noc! Odwrócił się do Hary’ego. – Przepraszam, masz rację. Wszyscy dziś są spięci. – Czy ten cały Nów jest naprawdę taki zły? – spytał Hary. – Przecież to nie pierwszy Nów w moim życiu, a nigdy jakoś nic strasznego się nie przytrafiło. Ba, kilka spędziłem nawet na trakcie, gdy wyrabiałem sobie reputację na prowincji. Rojer wzruszył ramionami. – Niewykluczone, że to wiele hałasu o nic – przyznał. – Na noc, mam wielką nadzieję, że tak jest. Nie możemy jednak wykluczyć, że Leesha i Naznaczony mają rację i krewni tych pozabijanych sprytnych demonów spróbują ich dziś odnaleźć. Musimy się przygotować najlepiej jak umiemy. Szarpnął za kaptur runicznego płaszcza. Leesha wyszyła na nim runy umysłu, ale Minstrel mimo to wymalował sobie identyczny symbol na czole. Inni poszli w jego ślady. – Mamy przecież twoją pieśń – zapewnił go Hary. – Jesteś rozczarowany, bo nie potrafimy za jej pomocą rozbijać skalnych demonów, ale przecież umiemy już ochronić siebie i innych, a do tego zapewniamy przewagę wojownikom. Rojer pokręcił głową, choć nadal się uśmiechał, by pokrzepić muzyków. – Tak, dajemy im pewną przewagę, ale to za mało na zwycięstwo. Wystarczy rąbnąć demona toporem, aby muzyka przestała na niego działać. – Nie mogę uwierzyć, że tak po prostu oddałeś nam tę pieśń. – Hary pokręcił głową. – A cóż innego miałem zrobić? Zataić ją i patrzeć, jak moi przyjaciele umierają? – Oczywiście, że nie. Lecz hrabia ofiarował ci posadę herolda, a to wielki zaszczyt. Wielu ludzi gotowych byłoby wbić komuś sztylet w serce za coś takiego. Nieraz się zdarzało, pomyślał Rojer, zerkając na Hary’ego. Minstrele w Angiers zawsze pamiętali o zachowaniu dobrych manier w towarzystwie arystokracji i z ochotą przyjmowali zlecenia, ale w budynku Gildii mało kto wyrażał się życzliwie o rodzinie książęcej. Rhinebeck

był powszechnie znienawidzony za surowe prawa i wysokie podatki. – Posada książęcego herolda nie przyniosła mojemu mistrzowi wiele dobrego, o ile pamiętasz. – Ale to nie Arrick pewnej nocy przeszkodził księciu w zamoczeniu kutasa – przypomniał młodzieńcowi Hary. – To nie Arrick zasnął w łóżku jego ulubionej zdziry. Każdy mężczyzna wpadłby w furię, a co dopiero arystokrata. Dobrze, że cię nie zerżnął na miejscu zamiast tej dziewuchy. Rojer zachował pokerową twarz. Nie dziwiło go to, że Hary zna szczegóły afery, która zapoczątkowała upadek Arricka. Minstrele plotkowali z upodobaniem, zwłaszcza o sobie nawzajem. – Mogłeś się targować jak Gared, nawet gdybyś nie chciał tej posady – ciągnął Hary. – Wystarczyłoby poprosić, a sam zostałbyś baronem. Baronem! Księstwo się rozrasta, chłopcze! Zapamiętaj moje słowa! A Zakątek niebawem stanie się jego centrum. Złap jakiś zaszczyt, nim będzie za późno. – Niby masz rację – przyznał Rojer. – Ale czy Angiers kiedykolwiek okazało nam dobre serce? Rhinebeckowi raz nie udało się pochędożyć i w rezultacie wyrzucił mojego mistrza na bruk. Mało brakowało, a pomarlibyśmy z głodu. Któż może wiedzieć, czy książę lub ten nasz hrabia nie potraktuje mnie czy Gareda w ten sam sposób po bitwie? – Ja też nie mam powodów, by kochać księcia. Ale ty jesteś młody i być może nie poznałeś swego mistrza tak dobrze, jak myślisz. Ja znałem go na długo przed twoim urodzeniem i wiem, że Arrick Słodka Pieśń myślał tylko i wyłącznie o sobie. Alkohol zamienił go w niechluja, a duma z uzyskanego statusu sprawiła, że odwracał się od każdego, kto nie miał niczego do zaoferowania. Książę szukał pretekstu, by zerwać z nim umowę, na długo przed incydentem w burdelu. Rojer otworzył usta, gotów z gniewem stanąć w obronie mistrza, ale słowa uwięzły mu w gardle. Doskonale znał wady Arricka. – Szczerze mówiąc – ciągnął Hary – nikt z nas nie wiedział, dlaczego właściwie się tobą zajął. – Oj, źle nam się działo, gdy Arrick stracił popularność – zachichotał Rojer. Hary skinął głową. – Tak, jestem pewien, że gdy był pijany, wychodził z niego prawdziwy otchłaniec, ale nie

przestawał cię ochraniać. Bywały momenty, kiedy pomógłby swojej karierze, gdyby cię wyrzucił, a mimo to nadal trzymał cię przy sobie. Pamiętasz, gdy Tom Skrzypek chciał cię przyjąć na naukę? – Arrick rozwalił mu nos. – Rojer pokręcił głową. – Nie chciałem uczyć się u Toma. Sam mawia, że przetrząsa kieszenie swoich uczniów, by mieć pewność, że nie chowają przed nim forsy, ale wszyscy wiedzą, że chodzi mu tylko i wyłącznie o to, by pomacać młode kutasy. – No tak. – Hary ponownie skinął głową. – Ale Tom ma układy. Ów rozkwaszony nos kosztował Arricka sporo pracy. Za cios, którym poczęstowałeś Jasina Złotogłosego po tym, jak się wyśmiewał ze śmierci twojego mistrza, przyszło ci zresztą również słono zapłacić. – Słyszałeś o tym? – Spokój Rojera prysł. – Czy ja o tym słyszałem? – zaśmiał się Hary. – Chłopcze, przez miesiące o niczym innym w Gildii nie mówiono! Z Arrickiem nie łączą cię więzy krwi, ale czasem wydajecie się ulepieni z tej samej gliny. – Nie wiem, czy powinienem potraktować to jako komplement, czy może jako zniewagę. Uderzenie Jasina pociągnęło za sobą poważne konsekwencje. Jego sponsor w Gildii, mistrz Jaycob, stracił życie, a pobity niemalże na śmierć Rojer wylądował w szpitalu. Pod opieką Leeshy szybko powrócił do pełni sił, ale często żałował swej reakcji. Hary wzruszył ramionami. – Ja też nie wiem, o co mi dokładnie chodziło. – Mrugnął porozumiewawczo. – W każdym razie gdyby to Arrick znalazł się na twoim miejscu, już by negocjował dla siebie tytuł lorda. – Tylko lorda? – zdziwił się Rojer. – Poślubiłem córkę demona pustyni, a moim przyjacielem jest sam pieprzony Wybawiciel. Mój pierworodny powinien zostać królem. Hary popatrzył na niego, zastanawiając się, czy Minstrel mówił poważnie. W końcu wybuchł śmiechem, a Rojer mu zawtórował. Śmiech w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa przyniósł im wielką ulgę. Obaj rechotali bez skrępowania, aż ich brzuchy rozbolały. Gdy wesołość minęła, Rojer westchnął: – Dobra, skupmy się na robocie. Musimy dołożyć wszelkich starań, aby przez kilka następnych nocy nikt nie zginął. Jeśli się uda, będziemy mieli dwadzieścia siedem dni na zastanowienie, jakiej nagrody mam zażądać od rodu książęcego Angiers.

Renna patrzyła, jak Arlen zbliża się do muszli akustycznej Minstreli. Nie spał od wielu dni, ale uparcie odmawiał udania się na spoczynek, choć usiłowała go przekonać, że to konieczne. Opierał się nawet dzisiaj, choć po zapadnięciu zmroku powinien być w jak najlepszej formie. – Nie udam się na odpoczynek, dopóki wciąż mamy pracę do wykonania. – Z jego tonu Renna wyczytała, że nie ma zamiaru posłuchać. Bywały chwile, kiedy Arlen Bales był uparty jak osioł. Ale w rzeczywistości pracy było co niemiara. Zmierzch miał zapaść za godzinę, ale przygotowania dobiegły końca, co w znacznej mierze stanowiło zasługę Arlena. Sieć wielkich runów była tu i ówdzie jeszcze słaba, ale za to aktywna i połączona. Każdy z ogromnych symboli przekazywał moc innym. Żaden otchłaniec, nawet demony umysłu, nie zdoła postawić nogi w Zakątku ani przelecieć w promieniu mili. Gdy Arlen wszedł na scenę, wśród zgromadzonych ludzi poniosły się szmery. Nie byli to wszyscy mieszkańcy osady – wielu znajdowało się już na stanowiskach, gotowi bronić robotników wznoszących fortyfikacje na słabszych odcinkach wielkich runów. Pojawili się jednak dowódcy i czekali teraz na ostatnie słowa Arlena. Rębacze, zaprawieni w bojach, szorstcy weterani, stali na baczność. Większość była barczystymi mężczyznami, jakich wielu dorastało w Zakątku, ale rysy twarzy innych zdradzały, że pochodzili z odległych miejsc. Towarzyszyły im setki kobiet, większość w zwężonych u dołu pantalonach oraz kamizelkach podobnych do tej, którą nosiła Wonda pod zbroją. Uzbrojone w łuki pieściły brzechwy runicznych strzał z czułością zarezerwowaną dla kochanków. Wszystkie nosiły opaski z runem umysłu. Na smukłych rumakach siedzieli Drewniani Żołnierze. Ich długie włócznie zostały wyposażone w specjalne uchwyty, dzięki czemu można je było wykorzystać także w charakterze kopii. W zasięgu ręki każdy żołnierz miał ponadto krótszą włócznię do dźgania. Hrabia Thamos, prezentujący się wspaniale w błyszczącej zbroi, górował nad podwładnymi z grzbietu opancerzonego destriera. Sharum Kavala, uzbrojeni w odzyskane włócznie oraz tarcze, utworzyli zgrabny

czworobok. Renna przyglądała im się z niepokojem, podświadomie oczekując kłopotów, ale ich oddział wydawał się najbardziej zdyscyplinowany. Z boku stała też grupka Zielarek z Leeshą, zauważalnych dzięki fartuchom z licznymi kieszeniami, a z drugiej strony Minstrele z Rojerem i Harym. Nawet Inkwizytor Hayes wyszedł wraz z akolitami, by wysłuchać Arlena. – Wykonaliśmy kawał dobrej roboty, przygotowując się do natarcia demonów – oznajmił mąż Renny. Jego głos niósł się daleko nawet bez pomocy magii. Ludzie powitali słowa wiwatami i oklaskami, a Arlen zaczekał, aż znów zapadnie cisza. Twarz miał poważną. – Nie chcę jednak was okłamywać, ludzie – podjął. – Demony wiedzą, że urośliśmy w siłę, i powstaną w liczbie, której nigdy nie widzieliśmy. Będą chciały wdeptać nas w błoto. Co gorsza, będą kierować się sprytem! Zaatakują tam, gdzie jesteśmy najsłabsi i gdzie będzie można dokonać największych zniszczeń. Wszyscy z was... – spojrzał przy tych słowach dobitnie na Krasjan – weźmiecie dziś udział w największej bitwie swego życia. Omiótł wzrokiem zebranych, jakby chciał spojrzeć na każdego z osobna. – I nie liczcie na to, że dziś przybędę wam na ratunek. Rozległy się okrzyki przestrachu i niedowierzania. Arlen poczekał, aż znów zapadnie cisza. – Możemy zabijać tysiące demonów, ale nic nam to nie da, póki żyją ci, co nimi dowodzą. Dziś w nocy będę polował na demony umysłu i może nie będę miał czasu, by was wspomóc. Jego głos stwardniał, a oczy błysnęły. – Ale jeśli gdzieś na świecie są ludzie, którzy potrafią się o siebie zatroszczyć, bez wątpienia to mieszkańcy Zakątka. Mogę na was liczyć? Odeprzecie atak? Wszyscy zebrani ryknęli, unosząc broń. – Nie zawiedziemy cię! – Nie przejmuj się! Gdy wrócisz, nadal będziemy rąbać drewniaki! Arlen uniósł pięść i znów zapadła cisza, choć powietrze aż drżało od tłumionego napięcia. – Walczyłem z wami w obronie Zakątka, co poczytuję sobie za wielki zaszczyt. Wspólnie przelewaliśmy krew i zbryzgaliśmy bruk Cmentarzyska Otchłańców demonią juchą. Wielu dobrych ludzi poległo, a jeszcze więcej do dziś nosi blizny na pamiątkę tamtych bitew, ale

daliśmy z siebie wszystko! Odparliśmy natarcie, a gdy słońce wstało, patrzyliśmy, jak kości płoną w jego blasku. Przeniósł spojrzenie na Sharum. – Wedle praw uznawanych w Krasji miejsce to staje się święte, a my jesteśmy rodziną. Tu i ówdzie rozległy się pomruki aprobaty, wielu ludzi skinęło głową, ale nikt nie ośmielił się odezwać. Wszyscy wpatrywali się w Arlena i spijali słowa z jego ust. – Od trzystu lat czekamy na Wybawiciela, który uwolni nas od demonów. Czekając, zapomnieliśmy, że każdy z nas nosi przecież w sobie siłę. Jesteśmy tak silni, że dziś, gdy zwarliśmy szeregi, nic nas nie zatrzyma. Pamiętajcie, że w dawnych czasach Wybawiciele nie uwalniali ludzkości w pojedynkę. Przypisano im wszystkie zasługi, ale nie mieliby najmniejszych szans na zwycięstwo, gdyby nie tysiące, ba, miliony dobrych ludzi, którzy stanęli murem za nimi! Więc i wy chwyćcie za broń i stańcie dziś murem. Unieście z dumą głowy i trwajcie na stanowiskach! Wkrótce Nów minie, a Zakątek przetrwa. Gdy wtedy ktoś was spyta, kim jest Wybawiciel, możecie bez wahania odpowiedzieć: „To ja!”. Znów wybuchła wrzawa. Ludzie skandowali: „Wybawiciele! Wybawiciele!”. Krasjanie milczeli, lecz tłukli włóczniami o tarcze, potęgując kakofonię. Wydawali się udobruchani przemówieniem, które w istocie stanowiło majstersztyk krasomówstwa. Arlen nie nazwał w nim siebie Wybawicielem, ale też nie odmówił Jardirowi praw do tego tytułu. Wiedział, że w takiej chwili należy unikać kwestii spornych. Arlen czuł, jak po zgromadzonym przed nim tłumie rozchodzi się energia, która przepędza lęki i wątpliwości. Uniósł dłoń, raz jeszcze nakazując ciszę. – Nie wiem, gdzie nastąpi atak. Przypuszczam, że demony natrą na zewnętrzne osady, ale nie mam pewności. Z tego właśnie powodu gromadzimy się tutaj. Zakątek Rębaczy to centrum naszej sieci obronnej i stąd będziemy bez trudu mogli przemieszczać się po pozostałych wsiach, by wspomóc naszych braci w potrzebie. Demony wkrótce powstaną, ale ich książęta pojawią się później, gdy zapadnie prawdziwy mrok. Póki co trzymajcie broń pod ręką i czekajcie na rozkazy. Bądźcie gotowi, by rzucić się do biegu. Z tymi słowy zeskoczył ze sceny i podszedł do Renny. – A więc wybierasz się na polowanie? – spytała. – Spróbuję któregoś utłuc – wyjaśnił Arlen. – A ty zostań z Rębaczami. Tej nocy muszę mieć pełną swobodę ruchów. Tylko nie bierz tego do siebie. Nie chodzi o to, że nie nadajesz się

do walki. Zostawiam cię tutaj tylko i wyłącznie dlatego, że z nastaniem zmroku będę musiał przemieszczać się błyskawicznie, być może szybciej, niż ty jesteś w stanie. Jego słowa ubodły Rennę. Przypomniały jej bowiem ostrzeżenie, które wygłosił, gdy wyjechali z Potoku Tibbeta. „Jeśli zaczniesz mnie spowalniać, zostawię cię w pierwszym napotkanym mieście”. Zabrzmiało to groźnie, ale Renna odtąd dokładała wszelkich starań, by za Arlenem nadążyć. Poświęciła też wszystko, co mogła, by wyuczyć się tych samych umiejętności, ale to nie wystarczyło. Arlen potrafił się dematerializować i prześlizgiwać po wielkim runie, dzięki czemu był w stanie w ułamku sekundy znaleźć się po przeciwnej stronie Zakątka. – Mogłabym ci towarzyszyć, gdybyś mnie nauczył tej sztuczki – powiedziała. Arlen pokręcił głową. – To coś o wiele bardziej skomplikowanego od sztuki zwalczania bólu czy rzucania demona na ziemię. Minęły całe lata wchłaniania magii i jedzenia mięsa otchłańców, nim nauczyłem się samej tylko dematerializacji, a potem przez długie miesiące ćwiczyłem znikanie i pojawianie się na życzenie. To wszystko przypomina brodzenie w nurcie tak silnym, że lada chwila może cię porwać. – Niezbyt mi się to podoba. – Renna zmarszczyła brwi. Arlen wzruszył ramionami i uśmiechnął się. – Ani mnie. Ale zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby ocalić Zakątek. Muszę mieć pewność, czy wiesz, co do ciebie należy. Rębacze to twarde chłopaki, ale po moim zniknięciu to ty będziesz najsilniejszą osobowością w Zakątku. Bez ciebie mogą pójść w rozsypkę. Tej nocy nie ma mowy o samodzielnych wypadach. Ludzie cię potrzebują. – Myślisz, że nie zdaję sobie z tego sprawy? – parsknęła Renna. – Mieszkańcy Zakątka okazali mi wielką dobroć. Nie wiedziałam, że ludzie mogą być tak serdeczni. Prędzej umrę, niż zostawię ich na lodzie. Arlen dotknął jej twarzy. – Oto kobieta, którą poślubiłem. Tylko... – Pocałował ją. – Tylko nie zapominaj o oddychaniu. Renna wbiła palec w jego klatkę piersiową. – A ty nie zapominaj, że należysz do tego miejsca. – Wskazała na bruk. – Jesteś częścią Zakątka i wybij sobie z głowy pogoń za każdym demonem na świecie. Jeśli nas opuścisz,

wyruszę w pogoń i wywlekę cię stamtąd za kutasa. Dla wzmocnienia wagi swych słów złapała go za przyrodzenie i ścisnęła. Z ust Arlena wyrwał się ni to pisk, ni to śmiech. – Obiecuję – jęknął z udawanym przerażeniem, a Renna wybuchła śmiechem.

Poszło łatwiej, niż sądziłem, pomyślał Arlen, gdy Renna go wypuściła. Wyczuwał w niej konflikt emocji, podsycony magią. Przez ostatni tydzień panowała nad swoim temperamentem lepiej niż w czasie, gdy po raz pierwszy posmakowała magii w drodze z Potoku Tibbeta. Jego matka zapewne powiedziałaby, że małżeństwo jej służy, ale Arlen doszukiwałby się przyczyn gdzie indziej. Zachowanie Renny zmieniło się, po tym jak wyjawił, że od dawna wie o jej tajnych wypadach i jedzeniu mięsa demonów. Sam również poczuł ulgę, gdy kłamstwo wyszło na jaw. Z początku nic nie mówił z szacunku i w nadziei, że kiedyś sama mu o tym powie. Tymczasem mijały dni i tygodnie, a Arlen uświadomił sobie, że przyświecają mu inne intencje. Milczał, bo chciał się przekonać, czy Renna kiedykolwiek przyzna się sama. Chciał sprawdzić jej uczucie oraz zdrowy rozsądek. Chciał wiedzieć, na ile może jej zaufać. Renna podjeła w życiu wiele błędnych decyzji. Teraz stawała przed szansą, by wszystko rozpocząć od nowa, ale uparcie brnęła w kłamstwo. W końcu wszystko się wydało. Dopiero po tym, jak jej przebaczył, zrozumiał, że sam również okazał się nieprawdopodobnie uparty. Był zbyt dumny, by porozmawiać z kimś, kto go potrzebował, dopóki nie udowodni... No właśnie. Co ona właściwie miała mu udowodnić? Arlen również podejmował niewłaściwe decyzje w przeszłości, ale zawsze ślepo wierzył we własny osąd. Czy miał prawo osądzać Rennę za to, że postępuje dokładnie tak samo? – Co znowu? – spytała dziewczyna, a Arlen uświadomił sobie, że wpatruje się w nią od dłuższego czasu. – Nic takiego. – Musnął dłonią jej policzek i pochylił się, by ją pocałować. – Przyszło mi właśnie do głowy, że małżeństwo mi służy. Uśmiechnął się, a jej zapach przepełniła miłość. Odwrócił się szybko, chcąc zachować wspomnienie jej twarzy oraz zapachu. Na nic innego nie było już czasu.

Podszedł do Evina Rębacza, Siwego Yona oraz dwóch Drewnianych Żołnierzy z końmi. Nieopodal włóczył się Cień, a inne wierzchowce, wliczając rumaka Evina, drobiły niespokojnie w miejscu. Jedynie Lawina, Nocny Tancerz i Obietnica stały spokojnie i mierzyły ogromnego wilczura spojrzeniem, jakim zwykle pies obrzucałby kota. Nawet nocny wilk nie stanowił zagrożenia dla angieriańskiego mustanga. Dołączyli Gared wraz z kapitanem Gamonem, którzy na skinienie wskoczyli w siodła. Arlen przyzwyczaił się do tego, że na grzbiecie Nocnego Tancerza górował nad innymi jeźdźcami, ale Gared okazał się jeszcze wyższy. Baron i jego wielki ogier nadal sobie nie ufali, ale podczas bitwy obaj siali niewyobrażalne spustoszenie. Arlen przyglądał się aurom mieszkańców Zakątka i wiedział, że podziwiali Gareda i ufali mu. Baron, rzecz jasna, nie był człowiekiem wolnym od wad, ale na pewno podczas nadchodzących dni Arlen mógł na niego liczyć. Zbliżyli się także Leesha, Thamos i Rojer z żonami i ich milczącym strażnikiem. Ich zadaniem było czekanie na Cmentarzysku na powrót oddziałów zwiadowczych patrolujących granicę. Arlen wiedział, że Thamos potraktował to jako policzek, i uśmiechnął się w duchu. Hrabia również miał swoje wady. Ale gdy tylko przełamywał strach, okazywał się dobrym przywódcą. Nie nadawał się jednak na zwiadowcę. Arlen był przekonany, że Thamos zdoła się nie raz wyróżnić, zwłaszcza jeśli będzie trzeba przypuścić ciężką szarżę. – Powodzenia – powiedziała Leesha. Odczytanie jej aury przychodziło Arlenowi z wielkim trudem, ale odkrył w niej ogromną ochotę, by udać się wraz z nimi. Zamiast strachu odnalazł przekonanie, że mało kto lepiej od niej oceni sytuację wzdłuż granic. Miała oczywiście rację, ale jej umiejętności jako uzdrowicielki tej nocy liczyły się o wiele bardziej. Arlen był nawet gotów się kłócić, choć wiedział, że może to nie przynieść spodziewanego efektu. Gdy Leesha córka Erny’ego podejmowała decyzję, nawet Otchłań nie mogła jej powstrzymać. Zielarka nie odezwała się ani słowem. Bez względu na to, czego pragnęło jej serce, wiedziała, że powinna się zająć przygotowaniem szpitala i czekaniem na raport, gdzie toczą się najcięższe walki. – Nadal nie chcesz, bym udał się z wami? – głos Rojera brzmiał stalą, jak wtedy, gdy Minstrel wypowiadał kwestie Marko Włóczęgi, legendarnego, nieustraszonego podróżnika.

Wszyscy zgromadzeni odnieśli wrażenie, że słowa stanowią echo kłótni, która ciągnęła się przez wiele tygodni, choć w rzeczywistości nigdy wcześniej nie doszło do sporu. Arlen spojrzał Minstrelowi w oczy i wzruszył ramionami. Na teatralny charakter wypowiedzi nie zwrócił uwagi. – Jeśli chcesz, to chodź, ale nie widzę w tym większego sensu. Nie wiadomo, który patrol się na coś natknie. Najlepiej będzie, jeśli zostaniesz tutaj i zaczekasz na sygnał. Przypuszczam, że niedługo będziemy mieli ręce pełne roboty. Każdemu patrolowi przydzielono kilka wykonanych przez Leeshę jasnych, głośnych rac w różnych kolorach, które należało wystrzelić w razie niebezpieczeństwa. Odpowiednie kolory oznaczały stopień zagrożenia oraz ilość rannych. Odpowiedź Rojera okazała się zaskakująca. – Nie, pojadę z tobą. Tancerz już nie raz nosił nas obu. Stojąca za nim Amanvah położyła mu dłoń na ramieniu. – Mężu... – Milcz, jiwah! – warknął do żony Rojer. Ton, jakim się odezwał, był często stosowany przez Krasjan, którzy chcieli przypomnieć swym kobietom, gdzie ich miejsce. Arlen zamrugał zaskoczony, jak szybko Minstrel przyswajał sobie obce obyczaje. – Będziecie tu czekać na mój powrót – dodał Rojer. Obie kobiety, choć wspaniale panowały nad sobą, nie zdołały ukryć w zapachu oburzenia. Nie życzyły sobie, aby ktoś odzywał się do nich jak do zwykłych dal’ting. Zapach Rojera z kolei zdradzał, że Minstrel doskonale zdaje sobie sprawę z konsekwencji, ale na razie odgrywa jedynie rolę. Amanvah odwróciła się do Enkido i wykonała palcami kilka błyskawicznych, niemożliwych do odczytania znaków. Arlen pamiętał nieco krasjański system sygnalizacji z walk w Labiryncie, ale gestykulacja dama’ting była o wiele bardziej złożona. Podczas gdy Sharum przekazywali sobie jedynie proste komendy, Amanvah toczyła całą rozmowę. Wielki eunuch kilkakrotnie wykonał znak „nie”, oznaczający odmowę, ale dama’ting nie ustępowała. W końcu Enkido ukłonił się i podszedł do Rojera. Przytknął czoło do ziemi, a potem wstał. Był to hołd wykonywany przez wojownika przysięgającego, że będzie bronił swego kai’Sharum. Rojer jednakże pokręcił głową. – Damajah nakazała ci bronić jej rodziny, Enkido. Zostaniesz z moimi żonami.

– A zatem pójdzie z tobą Kaval – wycedziła Amanvah przez zaciśnięte zęby. Rojer zaśmiał się, ale to również był element jego gry. – Po tym jak próbował mnie zabić? Nie ma mowy. Potrafię zadbać o siebie. Poza tym – uniósł skrzypce – jeśli popadnę w tarapaty, natychmiast będziesz o tym wiedzieć. Arlen zauważył już wcześniej łączącą ich magiczną więź, która przypominała migotliwą nić, rozciągniętą między jednym z kolczyków Amanvah i podbródkiem skrzypiec. Po zachodzie słońca dziewczyna będzie słyszeć każde słowo, które zostanie wypowiedziane przy Rojerze, a on najwyraźniej zdawał sobie z tego sprawę. Ciekawe. Arlen wskoczył na grzbiet Nocnego Tancerza, podał Rojerowi dłoń i bez trudu wciągnął go na siodło. Amanvah wystąpiła i pokazała maskę z kolorowego jedwabiu, pozszywanego w ten sposób, by pasowała do jego pstrokatego stroju. Widniały na niej runy umysłu i wzroku. – Oto nasz dar na Nów. Dzięki niemu, nasz czcigodny mężu, będziesz zawsze bezpieczny. Nigdy jej nie zdejmuj. W jej zapachu Arlen wyczuł szczerość. Wiedział, że Krasjanki skrywają wiele intencji, i nie miał pojęcia, co naprawdę nimi kieruje, ale bez wątpienia darzyły Rojera szczerą miłością. Minstrel przypiął maskę i jego wystudiowany spokój prysł. – Czy ja też powinienem był ci coś dać? – spytał. Dama’ting pokręciła głową. – Wedle tradycji to żony wręczają mężom dary na początku Nowiu. Darem od męża jest powrót do domu, nieskalany honor i włócznia w gotowości. Arlen wyczuwał strach Rojera, ale Minstrel umiejętnie go zamaskował. Zaśmiał się i złapał za krocze. – Nie martw się, zadbam o swoją włócznię. Amanvah nie wydawała się rozbawiona. Parsknęła, odwróciła się na pięcie i odeszła szybko z Sikvah i Enkido. Rojer patrzył w ślad za nimi. Arlen zaś zawrócił Nocnego Tancerza i ruszył wzdłuż drogi, prowadząc za sobą grupę zwiadowczą. – Będziesz mógł ją przeprosić po powrocie – mruknął cicho, by nie usłyszał go nikt poza Rojerem. – W towarzystwie dwójki Balesów i Rębacza nie musisz martwić się o bezpieczny powrót. Rojer spojrzał na Gareda i coś przemknęło między nimi. W zapachu drwala czuć było

złość, a Minstrel był zawstydzony. Wspaniale, pomyślał Arlen i kopnął boki Nocnego Tancerza. Galopem zmierzali ku granicy Zakątka.

– Dlaczego przyjechaliśmy akurat tutaj? – spytała Renna, gdy wjechali między zabudowania Nowej Przystani. Niecały miesiąc temu oboje zastali tu Rębaczy zajętych oczyszczaniem terenu z demonów. Teraz tę najmłodszą część Zakątka zamieszkiwało kilkuset osadników. W większości byli to uchodźcy z Rizon, którzy uciekając przed Krasjanami, z początku ominęli Zakątek i udali się prosto do Angiers. Nie czekało ich tam miłe powitanie, gdyż na ulicach miasta tłoczno już było od uciekinierów i przed kolejnymi zamknięto bramy. Kiedy książę Thamos z setkami żołnierzy, karawaną wozów i stadami bydła wyruszył na południe, by stanąć na czele Zakątka, wielu uchodźców spakowało ubogi dobytek i udało się w ślad za nim. Niektórzy porzucili nawet zatłoczone miasto i okoliczne wsie w nadziei na lepsze życie w Zakątku. – Gdybym miał zaatakować Zakątek, zrobiłbym to tutaj – rzekł Arlen. Wznosiło się tu już kilka częściowo wykończonych domów, ale mieszkańcy Nowej Przystani skupili się głównie na wytyczaniu ulic, murów i płotów, które miały uformować nowy wielki run, ostatni w sieci otaczającej Zakątek. Każdy z symboli dawał ochronę niezależnie od innych, ale po połączeniu były w stanie dzielić się mocą i w razie ataku Pobierały magię od tych, które nadal były bezpieczne. Najwięcej mocy mogły wyciągnąć z potężnego runu Zakątka Rębaczy, który bezpiecznie znajdował się w samym centrum sieci. Wielki run został aktywowany dopiero zeszłej nocy. Mieszkańcy Przystani głośno wiwatowali, gdy odrzucił pierwsze szarżujące demony, i tańczyli na mieniących się ulicach. Arlen wiedział jednak, że wielki run Nowej Przystani jest delikatną konstrukcją. Jego odpowiednik w Zakątku Rębaczy został wytyczony brukowanymi ulicami, placykami zastygłej krety, skupiskami starych, grubych drzew, wielkimi budowlami oraz strumieniem o zmienionym biegu, który tworzył niewielkie jezioro. W Nowej Przystani tworzyły go gruntowe drogi, gęste zarośla, drewniane płoty i świeżo zaorane pola. Wzmacniały go niedokończone budynki, mury

ułożone z kamieni, wały ziemne i kilka drzew, ale gdyby demony podpaliły drewnianą konstrukcję lub obrzuciły ciężkimi kamieniami najważniejsze budowle, wielki run przestałby zapewniać ochronę. Nawet niewielka grupa demonów pod przewodnictwem księcia była w stanie wedrzeć się na ulice Nowej Przystani. – Może o tym wiedzą – rzekła Renna. – A może liczą na to, że będziesz tutaj, gdy sami przypuszczą atak na przeciwny skraj. Arlen wzruszył ramionami. – Mnie też przyszło to do głowy, ale co możemy począć? Wszędzie czekają już oddziały zwiadowcze z racami. Gdy coś się zacznie dziać, znajdę się tam, nim raca się wypali, a na razie... – Strzeżemy najsłabszego odcinka – dokończył za niego Gared. Arlen spojrzał na mieszkańców Przystani. Wielu z nich było zbyt starych bądź zbyt młodych, by wziąć udział w bitwie, a mimo to stali murem z włóczniami i pospiesznie przygotowanymi runicznymi tarczami, gotowi bronić nowego domu za wszelką cenę. Inni czekali z wiadrami, by gasić pożary, a najsilniejsi mężczyźni w pocie czoła usypywali wały, do ostatniej chwili wzmacniając wielki run. Gdy słońce ostatecznie skryło się za horyzontem i zapadły ciemności, rozległy się szepty i pomruki. Uliczki Nowej Przystani zaczęły się mienić, co oznaczało, że wielki run Pobiera moc emanującą z Otchłani. Tuż za skrajem osady kłębił się jednak nieprzenikniony mrok. – Nic nie widać. Demony mogłyby powstawać tuż pod naszym nosem i w ogóle byśmy tego nie zauważyli – powiedział Gamon. Gared pokręcił głową. – Nic się nie dzieje. Leesha wymalowała mi kilka runów na hełmie, żebym widział otchłańce w ciemności. Te dranie płoną jak pochodnie. Gdyby tu były, już bym je ujrzał. Rojer pokiwał głową. Runy na nowej masce dawały mu te same możliwości. – Dziwne to, ale macie rację – przyznała Renna. – W okolicy nie ma żadnych demonów. – Może w tym miesiącu zrobiły sobie wolne – zaryzykował Evin Rębacz, ale Cień szczeknął głucho, a Arlen ujrzał, że w aury jego towarzyszy wkrada się lęk. Wyjątkiem była Renna. W jej aurze pojawił się głód. – Już są – powiedziała. – Ale trzymają się z dala. Czuję ich zapach. – Nic dziwnego – oznajmił kapitan Gamon. – W chwili powstawania są najsłabsze i wolą się trzymać poza zasięgiem łuków.

Arlen pokiwał głową, ale słowa kapitana bynajmniej go nie pokrzepiły. Nabrał tchu i Pobrał nieco magii z okolicy. Jej smak zdradził mu, że w oddali w istocie gromadzą się demony, więcej, niż kiedykolwiek wyczuł w jednym miejscu, ale i tak o wiele mniej, niż się spodziewał. Zaraz później wszyscy usłyszeli trzask pękających drzew i chrzęst ziemi rozdzieranej pazurami. – Nadchodzą! – wrzasnął ktoś. Strwożeni mieszkańcy Przystani mocniej chwycili broń, na próżno usiłując przeniknąć wzrokiem ciemność. Niektórzy całkiem stracili panowanie nad sobą i uciekli do domów, zatrzaskując drzwi. Zupełnie jakby to mogło im pomóc. – Przeklęci dezerterzy! – warknął Gamon. – Zdrajcy! Powinienem... – Powinieneś się zamknąć i patrzeć przed siebie – przerwał mu Arlen. – Ty jesteś tu od walki, a oni to jedynie wystraszeni wieśniacy. Wszczynając teraz awantury, nikomu nie pomożesz. Kapitan zachował spokój, ale jego aura zdradzała, że poczuł się urażony karcącą uwagą zwykłego chłopa, którego wraz z wieloma zaufanymi doradcami hrabiego uważał za zagrożenie. Arlen nie miał zamiaru się tym przejmować, ale wolał się upewnić, że Gamon i jego ludzie wiedzą, co do nich należy. W aurze wyczytał, że kapitan wypełni swój obowiązek, i to Arlenowi wystarczyło. – Wystrzelić sygnał? – spytał Gamon. – Nie – powstrzymał go Arlen. – To może być pułapka. Kakofonia narastała i wkrótce przerodziła się w ogłuszający, dobiegający zewsząd zgiełk, zupełnie jak w zatłoczonej tawernie. Chociaż to trwało, nie pojawił się żaden demon. Rojer, Gared i Renna wytężali wzrok wzmocniony runami, ale nawet Arlen nie widział żadnej emanacji. Czyżby maskowali w ten sposób natarcie? – pomyślał. – Kiedy oni wreszcie zaatakują! – Renna musiała przekrzykiwać wrzawę. – Próbują nami wstrząsnąć! – oznajmił Gared. – To działa – stwierdził Rojer. – Zachowajcie spokój. – Arlen nakreślił znak, dzięki któremu mogli się porozumieć bez krzyków. Pozostali odprężyli się nieco, słysząc jego słowa. Arlen pożałował, że nie może równie

łatwo pozbyć się ucisku we własnym żołądku. Naraz pochwycił ostry zapach i aż rozszerzył nozdrza. Spośród drzew wypłynął dym, odbijający coraz intensywniejszą pomarańczową emanację z głębi lasu. Wywoływał kaszel, a co gorsza, przesłonił również pole widzenia. Nawet Arlen przestał widzieć wyraźnie. – Próbują nas wykurzyć? – kaszlnął Gared. – Przypuszczalnie osłaniają kierunek uderzenia! – oznajmił Gamon. Arlen nie odezwał się, ale Pobrał magię. Wyczuł niewielką sforę ognistych demonów, która nadchodziła wśród dymów, z radością paląc wszystko po drodze. Drzewne demony nigdy by na coś takiego nie pozwoliły, zazwyczaj zabijały każdego ognistego, który odważył się wejść do lasu Tym razem jednak, kontrolowane przez księcia, oddały terytorium ognistym pobratymcom. Te zaś chciały rozpętać pożar, który zniszczyłby połowę Zakątka bez konieczności przeprowadzania natarcia. Ogniste plunięcie nie mogło zagrozić nikomu, kto znajdował się pod wpływem wielkiego runu. Tu i ówdzie wycięto też przesieki dla ochrony przed wielkimi pożarami lasu wybuchającymi w trakcie walk, ale żadne runy nie były w stanie uchronić mieszkańców Zakątka przed uduszeniem się dymem. – Gared ma rację. – Arlen spojrzał w niebo, ale nigdzie nie było innych śladów dymu. – Podpaliły las tutaj dlatego, że mają korzystny wiatr. Szykować łuki! Mieszkańcy wsi natychmiast wypełnili polecenie. Ich wygnanie trwało długo i większość nauczyła się przez ten czas strzelać. Wielu okazało się zręcznymi myśliwymi. Było ich tak wielu, że wkrótce zabrakło runicznych strzał. Kowale nie nadążali z wyrabianiem nowych, przez co każdy łucznik otrzymał zaledwie trzy runiczne groty. Niektórzy wyrysowali symbole na pozostałych pociskach w kołczanie, ale nie zawsze potrafili należycie kopiować. Arlen podejrzewał, że nawet połowa grotów nie nadawała się do użytku, a pozostałe nie okażą się odpowiednio silne. Liczyła się jednak każda strzała. Jon, Evin i Drewniani Żołnierze zeskoczyli z siodeł i napięli łuki. Każdy miał kołczan pełen runicznych pocisków, a dodatkowe zawiesili przy jukach. Wszyscy byli też doświadczonymi łucznikami, ale w ciemności i pośród dymów ich umiejętności nie na wiele się zdały. Arlen nakreślił runy dźwięku, dzięki którym jego głos był słyszalny w całej Przystani.

– Musicie posłuchać tego, co mówię! Trzeba pozabijać ogniste demony, nim podusimy się od dymu! Urwał. – To zaś oznacza wycieczkę w las. Musimy opuścić wielki run! Sprawdźcie, czy założyliście opaski, i przygotujcie najlepsze strzały! – Nie ma mowy! – wrzasnął ktoś. Zewsząd dobiegły okrzyki dezaprobaty. Aurę mieszkańców wioski zabarwił strach. Ku zaskoczeniu zebranych odezwał się Gared. – Podczas bitwy o Zakątek Rębaczy nie mieliśmy wielkiego runu! – ryknął. – Jeśli teraz zaczniemy się za nim chować, Zakątek przepadnie! Jeśli chcecie walczyć o swoje domy, ruszajcie w noc! Jeśli nie, wracajcie do chat, pochowajcie się pod pierzyną i czekajcie, aż was coś zeżre! Strach w aurach wieśniaków przeistoczył się w zdecydowanie. A Gareda przepełniało teraz fanatyczne oddanie Naznaczonemu. – Dziękuję, generale! Sam bym tego lepiej nie ujął! – uśmiechnął się Arlen. W aurze Gareda pojawiło się zawstydzenie, jakby się zarumienił. – Poprowadź ich – nakazał Arlen. – Mam jednego asa w rękawie, ale muszę znaleźć się na wielkim runie, aby go wykorzystać. Ironia losu, nie? – Co losu? – spytał Gared, ale zaraz pokręcił głową, a zmieszanie w jego aurze znikło. – Nieważne. Jeśli każesz mi wedrzeć się do Otchłani, będę tam, nim dokończysz zdanie. Mężczyzna klepnął go w ramię. – Ogniste demony nadal znajdują się daleko od nas. Musicie podejść jak najbliżej i zaatakować z zaskoczenia. Nie ma czasu do stracenia! Nie marnujcie strzał! Gared zakaszlał. – Łuki nie na wiele się zdadzą w tym dymie! Skąd będziemy wiedzieć, w co strzelamy? Arlen ześlizgnął się z siodła i poczuł pod stopami wibrację wielkiego runu. – Gdy znajdziecie się w odpowiedniej odległości, pokażę wam cel. Dopilnuj, by nikt nie strzelał, póki nie wydam polecenia. Gared skinął głową i powiódł grupę zwiadowczą oraz najlepszych łuczników z Nowej Przystani w mrok. Jeden po drugim znikli wśród dymów. Arlen nabrał tchu i Pobrał więcej mocy, niż się kiedykolwiek odważył, z całej sieci

chroniącej Zakątek. Czuł, że jego ciało aż płonie od magii. Wiedział też, że jeśli przetrzyma ją zbyt długo, źle się to dla niego skończy. – Przygotujcie się! – Nim jego głos przebrzmiał, Arlen uniósł dwa palce i nakreślił w powietrzu runy ciepła i powietrza. Nadał w ten sposób kształt przetrzymywanej w sobie mocy, po czym ją uwolnił. Zerwał się porywisty wiatr, który rozpędził dym i zdmuchnął pożary niczym promyki świec. Arlena ogarnęło oszołomienie, gdy tak wielkie ilości magii wyrwały się z jego ciała, ale nie miał czasu do stracenia. Znów Pobrał moc z wielkiego runu, by zalać mrok strumieniami jasnego światła. Noc natychmiast stała się dniem, a oczom ludzi Gareda ukazały się ogniste demony z płonącymi oczami i pyskami, zamarłe i przerażone ostrym blaskiem. Tym razem Arlen zachwiał się, gdy magia opuściła jego ciało. Renna przypadła i złapała go za ramię. Rojer pochwycił drugie. Arlen pozwolił, by go przytrzymali. Pobrał jeszcze trochę mocy i posłał komendę łucznikom. – Strzelać!

23

Pułapka 333 ROK PLAGI PIERWSZA NOC NOWIU

Renna usłyszała brzęk cięciw i wrzaski wybijanych ognistych demonów. Rojer, który nadal przyzwyczajał się do wzroku wzmocnionego runami, zauważył, że Arlen, przed chwilą jasny niczym słońce, niespodziewanie przygasł. Jego sylwetka wydawała się teraz ciemniejsza od innych ludzi. – Wracać na wielki run! – rozkazał Arlen. – Szybko! Wyczarowane przez niego światło zaczęło przygasać i mężczyzna osłabł jeszcze bardziej. Oparł się całym ciężarem na Rennie i Rojerze. Minstrel się zachwiał, ale Renna bez wysiłku podtrzymała ich obu i Rojer dzięki swej kociej zręczności błyskawicznie odzyskał równowagę. Uniósł głowę i ujrzał pierwszych ludzi z Przystani. Wracali z nieskrywanym triumfem. – Weź się w garść – syknął do Arlena przez zaciśnięte zęby. – Nie mam pojęcia, co się z tobą dzieje, ale ci ludzie muszą cię widzieć na nogach! – Nie będziesz mu rozkazywał... – zaczęła Renna, ale Arlen przerwał jej: – Nie, on ma rację. Dajcie mi chwilę... Mgła mieniąca się u stóp pomknęła ku niemu i Arlen niespodziewanie znów zajaśniał. Stanął o własnych siłach. – No, już jestem w formie. Ludzie z Przystani raz jeszcze zajęli pozycje wzdłuż granicy, a Gared wraz z grupą zwiadowczą wrócił do Arlena, nie zdając sobie sprawy z chwili słabości przywódcy. Z oddali nieprzerwanie dobiegały trzaski przewracanych drzew i mlaśnięcia rozrywanej ziemi. – Co one tam wyrabiają, na Otchłań? – Gared z trudem przekrzykiwał wrzawę. – To pułapka – stwierdził Rojer. – Chcą nas wywabić nieco dalej. Arlen pokręcił głową. – Po co mieliby robić tyle hałasu, gdyby chodziło o pułapkę? Postawię własne jaja, że planują coś poważnego.

– Co robimy? – spytał Gared. – My nic nie robimy – Arlen położył nacisk na słowo „my”. – Pora, bym to ja się rozejrzał. – Nie – zaprotestowała Renna. – Samego cię nie puszczę. Arlen spojrzał na żonę, a ta zmierzyła go wściekłym wzrokiem. – Arlenie Bales, chyba nie przyszło ci do głowy, że cię puszczę samego? – Nie mam zamiaru prosić nikogo, by mi towarzyszył – odparł Arlen. – Demony nie są w stanie wyrządzić mi krzywdy. Nic mi nie będzie, Ren. – Ten zmiennokształtny ci przyłożył. Nie mówiąc już o księciu! – Tak, ale teraz wiem, jak im odpłacić pięknym za nadobne. – Zabiłeś tylko jednego – przypomniała mu żona. – I to po tym, jak podkradłam się w runicznym płaszczu i dźgnęłam go w plecy! Któż może wiedzieć ile ich tam jest dzisiaj! – Być może to nie pułapka na nas – wtrącił Rojer. – Wydaje mi się, że to pułapka na ciebie. Arlen spojrzał na niego bez emocji. – Minstrel ma rację – oświadczyła Renna. – Gdy opuścisz wielki run, będziesz świecił jak pochodnia w ciemnościach. Dopadną cię w okamgnieniu. Rojer przygryzł wargę. Milcz. Milcz. Milcz! – napomniał się w duchu, a potem powiedział: – Ja pójdę. Natychmiast się przeklął. Wszyscy spojrzeli na niego zaskoczeni, ale Rojer nie mógł ich winić. Nigdy nie cieszył się sławą człowieka szczególnie odważnego, ale czuł, że powinien się zgłosić. Był dumny z mocy, którą obdarzył ludzkość za pośrednictwem „Pieśni o Nowiu”, ale ujrzawszy możliwości Arlena, uznał, że śmierć Minstrela będzie o wiele mniejszą stratą dla świata niż śmierć Naznaczonego. Arlen pokręcił głową. – Nie mamy pewności, czy muzyka w ogóle podziała na demona umysłu. Można zabawiać kota przez całe popołudnie, puszczając mu zajączki po ścianie, ale człowieka to nie obejdzie. Minstrel wzruszył ramionami.

– Ale nawet człowieka można oślepić, gdy się mu błyśnie prosto w oczy. Poza tym czyż Renna właśnie nie powiedziała, że oszukała jednego z nich, założywszy płaszcz Leeshy? Złapał za rąbek swej pstrokatej szaty i zrobił obrót. Tkanina zawirowała wokół niego. – Rojer, nie mogę ci pozwolić na... – zaczął Arlen. – Nie, to ja nie mogę pozwolić tobie – przerwał mu Rojer. – Może i nie potrafię gasić pożarów machnięciem dłoni, ale na zwiadowcę się nadaję. – Pójdziemy razem. – Podszedł do nich Gared. – Idę z tobą. Darsy też mi zrobiła płaszcz, może nie taki elegancki jak twój, ale nigdy mnie nie zawiódł. – Bo wątpię, czy go w ogóle użyłeś. – Rojer pokręcił głową. – Wasze miejsce jest przy ludziach, generale. Gared splunął. – Czasami straszny z ciebie kutas, Rojer, ale prędzej mnie Otchłań pożre, nim pozwolę ci na samotny zwiad. Rojer poczuł ucisk w gardle, ale przełknął ślinę i zamaskował uczucia z wprawą typową dla Minstrela. Wiedział, że nie powinien się zgadzać, ale towarzystwo potężnego drwala dawało mu większe poczucie bezpieczeństwa, niż był gotów przyznać. – Ja też idę. – Renna wyciągnęła Płaszcz Ślepoty z juków przy siodle Obietnicy i narzuciła go sobie na ramiona. – Ren – odezwał się Arlen błagalnie i złapał ją za rękę. Dziewczyna odwróciła się i wbiła w niego stanowcze spojrzenie. – Sam powiedziałeś, że nie możesz się zajmować drobnymi sprawami. Ty masz polować na demony umysłu, a ja pod twoją nieobecność będę bronić ludzi. Arlen nie spuszczał z niej wzroku. Renna położyła mu dłoń na policzku. – Będę uważać i przyprowadzę ich całych i zdrowych. Jej mąż w końcu skinął głową, objął dziewczynę i pocałował z uczuciem. – Tylko nie to! – prychnął Gared. – Nie chcę oglądać teraz czułostek nowożeńców!

Leesha wpatrywała się w Amanvah i Sikvah, które siedziały na jedwabnej kanapie w namiocie Thamosa. Ich milczący strażnik stał tuż obok, jak zwykle w pogotowiu.

Hrabia kazał wznieść pawilon przy skraju Cmentarzyska Otchłańców, gdzie chciał czekać na meldunki i kierować obroną. Jak zwykle nie zapomniał o przystrojeniu wnętrza tak, by świadczyło o statusie i majątku. Na ścianach wisiały zbytkowne tkaniny, a na podłogach zalegały grube dywany, miękkie niczym kocie futro. Wykonane z wypolerowanego, ciężkiego drewna ozdobne meble były intarsjowane złotem. Oczywiście Thamos kazał również ustawić tam tron. Wszystkie te oznaki statusu wymuszały przestrzeganie należytej etykiety. Amanvah i Sikvah były wrogami, ale także księżniczkami z krwi krasjańskiego przywódcy i trzeba było je traktować z należytym szacunkiem. Zasługiwały więc na zaproszenie do namiotu hrabiego i każdy inny zaszczyt. Usługujący im chłopak, choć szlachetnie urodzony, uwijał się przerażony, a Sikvah co chwila wywarkiwała kolejne polecenia i przeklinała jego opieszałość. Amanvah klęczała w milczeniu obok z przechyloną głową. Słucha Rojera. Ta myśl rozdrażniła Leeshę. Amanvah usiłowała ją zamordować, a mimo to Rojer ufał żonie bezgranicznie. Przekazywał jej wszystko, co się działo na polu bitwy, a Leesha i Thamos nie mieli o niczym pojęcia. Leesha nie była jego żoną, ale przecież od prawie dwóch lat nie rozstawali się ani na chwilę. Jak to możliwe, że bardziej ufał Amanvah? Powinnam była nanieść identyczne runy na hełm Gareda i o niczym mu nie powiedzieć, pomyślała Zielarka i natychmiast poczuła ukłucie winy. Czy coś dawało jej prawo do naruszenia prywatności Gareda? Nie, pokręciła głową. Tak działają dama’ting. Już wolę zacząć zachowywać się jak Elona, niż przyjąć ich zwyczaje. Oddałaby jednak wszystko, by wiedzieć, co się dzieje. Niespodziewanie Amanvah syknęła i zaczęła mówić po krasjańsku, przeplatając zdania przekleństwami. Mówiła tak szybko, że Leesha nie mogła nadążyć, ale nie było wątpliwości, że w głosie żony Rojera pobrzmiewał gniew. Nie zadawała sobie nawet trudu, by to ukryć. Wstrząśnięta Sikvah spojrzała na siostrę-żonę, a ta podniosła się i zaczęła spacerować po namiocie, nie przestając kląć. Leesha nie mogła już tego wytrzymać. – O co chodzi? Co się stało? Amanvah patrzyła na nią, zastanawiając się nad słowami. – Mój czcigodny mąż jest odważnym człowiekiem, ale za to głupcem – oznajmiła.

– Każdemu zdarzają się niemądre zachowania – odpowiedziała Leesha. Amanvah pokiwała głową i nabrała głęboko tchu, odbudowując swój spokój. – Nic mu się nie stało? – upewniła się Leesha. Dama’ting machnęła ręką. – Póki co nie. Zgłosił się na ochotnika, że zejdzie z runu i uda się na zwiady. – Co takiego? – zdziwiła się Leesha. Takie postępowanie nie pasowało do młodego Minstrela. – Wygląda na to, iż nasi przyjaciele uwierzyli, jakoby demony mogły wyczuć moc Par’china, gdy ten opuści wielki run – rzekła Amanvah. – Par’chin wysyła więc mego czcigodnego męża, tego głąba Gareda i własną Jiwah Ka na zwiad. Jedna z brwi Amanvah wygięła się w łuk, ale Leesha nie miała pojęcia, co to oznacza, gdyż twarz Krasjanki przesłaniała woalka. – To imię wysławia odwagę człowieka, który je nosi, ale okazuje się, że Par’chin boi się wyjść poza barierę. Wysyła innych, a więc jest tchórzem. – A ja mam po prostu siedzieć bezczynnie w samym środku Zakątka? – spytał gniewnie Thamos. Kobiety spojrzały na hrabiego, a Leesha dostrzegła napięcie w jego twarzy. Dobrze pamiętała opowieści Darsy o zachowaniu Thamosa podczas bitew – hrabia bał się demonów, ale był tego świadom i desperacko próbował strach pokonać, po czym dokonywał aktów szaleńczej odwagi. Ze wszystkiego na świecie najbardziej bał się bowiem, że zostanie okrzyknięty tchórzem i utraci szacunek podwładnych. – Przecież dowódca armii sam powinien decydować o użyciu swych sił! – ciągnął. Amanvah parsknęła i spojrzała na niego z lekceważeniem. – Mój święty ojciec nie siedzi po zapadnięciu zmroku na tronie, a to najwybitniejszy dowódca w historii. Ty jesteś chin i nikt nie oczekuje od ciebie odwagi, ale o Par’chinie mówiono co innego. Thamos wyglądał na rozwścieczonego. Leesha widziała, że traci cierpliwość i zaraz zacznie wrzeszczeć, co nie skończy się dobrze dla nikogo. Stanęła między nimi i spojrzała dama’ting w oczy. – Z całym szacunkiem, Amanvah, ale widziałam na własne oczy, jak twój święty ojciec wysyłał ludzi, w tym nawet swoich synów, na zwiad w ciemną noc. Wiem, że martwisz się

o męża, ale Rojer wielokrotnie wychodził w nocy poza barierę. Nic mu nie będzie. – Skąd masz pewność, iż wiesz o czymś, o czym nawet kości nie wiedzą? – Nie mam pewności – przyznała Leesha. – Mam za to wiarę. Amanvah zamrugała i kiwnęła głową. – To inevera. – Odetchnęła kilkakrotnie, by odzyskać spokój, a potem wróciła do swojej części namiotu i uklękła, by powrócić do nasłuchiwania.

Rojer, Gared i Renna wyszli zza bariery ochronnej, powierzając życie Płaszczom Ślepoty. Minstrel trzymał skrzypce i smyczek w zdrowej ręce. Prawą chciał mieć wolną. Miał zaledwie trzy palce, ale mimo to mógł błyskawicznie wyciągnąć runiczny nóż i celnie rzucić. – Poprowadzę – rzekła Renna. – Dobrze widzę w mroku. Gared i Rojer nie mieli ochoty się z nią spierać. Minstrel nadal przyzwyczajał się do maski wręczonej mu przez Amanvah. Widział już coraz lepiej i szansa, że wpadnie na drzewo bądź przeoczy demona, była z każdą chwilą mniejsza, ale unoszące się wokół pasma barwnej magii, przylegającej do wszystkich przeszkód, odbierały mu pewność siebie. Miał wrażenie, iż brnie przez gęstą poranną mgłę. Mimo wzroku wzmocnionego działaniem runów ledwie widzieli Rennę z przodu. Rojer odwrócił się do Gareda. – Miałeś rację. Lekceważyłem cię i miałem za nic. Wiem, że to niewiele znaczy, ale chciałem przeprosić. Bez przerwy odgrywam jakieś role i czasami daję się ponieść. Zapominam wówczas, że nie tylko ja biorę udział w spektaklu. – Nie ma co się wspinać na ścięte drzewo – burknął Gared. – Wiem. Ja tylko... – Wyszliśmy poza barierę – przerwał mu Gared. – I czuję się, jakbym zabłądził w cholernej tęczowej chmurze. Nie jestem w stanie się złościć. Miej oczy i uszy szeroko otwarte. Rojer kiwnął głową i wytężył wzrok. W głębi serca poczuł ulgę. Jedno zmartwienie mniej, pomyślał. Teraz muszę się martwić już tylko o to, by nie pożarły mnie demony. Szli rozpaczliwie powoli. Wykonane przez Leeshę Płaszcze Ślepoty nigdy nie zawodziły,

ale należało się nimi szczelnie owinąć, a to oznaczało, że nie mogli poruszać się szybko. Rojer i Renna mieli więcej doświadczenia i narzucili Garedowi tempo. Za skrajem lasu ujrzeli pierwsze ślady działalności ognistych demonów – poczerniałe pnie i wypaloną ziemię, która kiedyś była żyznym runem. Wkrótce ich płaszcze i buty stały się czarne od popiołu. Odgłosy niszczycielskiej działalności demonów brzmiały wprost przerażająco. Rojer nigdy nie słyszał niczego podobnego i rozpaczliwie pragnął rzucić się do ucieczki. Zacisnął jednak pięści, wykrzesał z siebie resztki odwagi i skupił się na stawianiu kolejnych kroków między drzewami. Nie musieli jednak iść daleko. Niespodziewanie las się przerzedził i oczom trójki zwiadowców ukazało się pobojowisko. Wszystkie piorunowe patyki wykonane przez Leeshę nie spowodowałyby nawet części tych zniszczeń. Ziemia była poczerniała i porozrzucana, obok hałd gleby ziały wielkie jamy, wszędzie piętrzyły się stosy powyrywanych drzew i ciężkich głazów. Miejsce napawało przerażeniem. Wystarczyło jedno spojrzenie, aby Rojer uświadomił sobie, że kryje się tu coś niewyobrażalnie złego. Znaleźli się w niewłaściwym miejscu. Wszędzie krążyły smukłe polne demony, czające się nisko przy ziemi, wdrapujące na hałdy, węszące. Wysoko nad nimi krążyli ich wichrowi kuzyni. Renna zbliżyła się do Gareda i Rojera. – Demony mają tu zbyt wiele kryjówek. Lepiej trzymajmy się blisko siebie. Mężczyźni pokiwali głowami. We trójkę zapuścili się w głąb pobojowiska. Ogromne zwały ziemi mierzyły sobie dwadzieścia stóp wysokości, sterty drzew nie były wiele mniejsze. Rojer spojrzał na najbliższy stos kamieni, a potem na drogę, którą pokonali do tej pory. – Jak daleko skalny demon może rzucić czymś takim? – spytał. Gared przyjrzał się głazom i również zerknął za siebie. – Duży demon? O wiele za daleko, jak na mnie. – Oni gromadzą amunicję – oznajmił Rojer. – Powinniśmy wrócić i... – Jeszcze nie – przerwała mu Renna. – Skoro rzeczywiście się tym zajmują, to gdzie są te skalniaki i drewniaki? Rojer przełknął ślinę, wiedząc, że dziewczyna ma rację. Szli więc dalej, omijając stosy drzew i głazów, którymi demony wkrótce mogły rzucać w Nową Przystań. W końcu wyjrzeli zza ogromnej hałdy i dostrzegli demony pochłonięte pracą.

Teren został oczyszczony, a demony skalne, drzewne i należące do paru innych, nieznanych Rojerowi gatunków ryły teraz rowy, szerokie na dwadzieścia stóp i głębokie na dziesięć. Uzbrojone w potężne pazury otchłańce wyrzucały ziemię z łatwością, jakby to były jedynie zeschłe liście. Każdy większy kamień wyrywały z ziemi i zanosiły na stos. – Co one robią? – Gared spoglądał na rzędy rowów, które wydawały się losowo rozrzucone. – Budują umocnienia? Przecież demony nie robią takich rzeczy! – Te są sprytne – przypomniała mu Renna. – Mamy do czynienia z demonami umysłu. Jeden z nich, może więcej niż jeden, kieruje ich działaniami. – Dalej nie widzę w tym sensu – mruknął Gared. – Demony uciekają, gdy zaświeci słońce. Po co więc miałyby bronić terenu? Rojer uważnie przyjrzał się precyzyjnym liniom pokrywającym ogromny obszar i niespodziewanie poczuł, że jego krew zamienia się w lód. Już wiedział, skąd się brała odraza, którą odczuwał w miarę zbliżania się. – One tworzą wielki run. Gared i Renna spojrzeli na niego ze skrajnym zdumieniem, a Rojer poczuł gwałtowny ucisk na pęcherz. Na Stwórcę, zaraz się zmoczę... Bez słowa obiegł wielką hałdę piachu, odrzucił płaszcz i rozwiązał sznurki podtrzymujące spodnie. Ledwie pochwycił członka, a natychmiast wystrzeliła struga moczu. – Ach! – westchnął, ale ulga nie trwała długo, gdyż w odległości kilku stóp od niego rozległo się głuche warknięcie. Minstrel uniósł głowę i ujrzał polnego demona szykującego się do skoku. Otchłaniec odbił się, a Rojer cofnął z krzykiem, ale zaplątał się we wciąż rozwiązane spodnie i przewrócił na plecy. Złapał rękojeść noża i próbował go oswobodzić, ale w tej pozycji nie był w stanie nim rzucić. Niespodziewanie pojawił się Gared i z rykiem wzniósł oburęczny topór, który Arlen osobiście wzmocnił runami. Ciężkie ostrze rozłupało demonowi łeb od nozdrzy aż po nasadę czaszki i obryzgało Rojera juchą. Demon wciąż wierzgał, gdy Gared cisnął nim o ziemię. Któryś z jego pazurów rozorał drwalowi płaszcz. Minstrel poderwał się błyskawicznie, związał spodnie i ujął skrzypce oraz smyczek. Wtedy pojawiła się wataha polnych demonów, otaczając ich ze wszystkich stron.

W dłoni Renny pojawił się długi, ostry nóż. Dziewczyna warknęła głucho, jakby sama była demonem. Sprawiała wrażenie spragnionej walki, choć w obliczu takiej przewagi nie mieli żadnych szans.

Ona jest jeszcze bardziej stuknięta od Arlena, pomyślał Rojer. Nie wiedziałem, że to możliwe. – Stać! – zawołał i przejechał smyczkiem po strunach. Zagrał kilka ostrych nut, by zaskoczyć demony i odpędzić je, a potem szybko przeszedł do melodii, która miała je zahipnotyzować i dać zwiadowcom czas na ucieczkę. Demony jednak nie uległy jego czarowi. Co prawda odskoczyły, słysząc ostre takty, ale efekt nie utrzymał się długo. Jeden z otchłańców wystrzelił, żeby pochwycić Rennę, ale ta odpędziła go ostrym cięciem noża. Demony zaczęły krążyć, warcząc i drapiąc ziemię, szukając okazji do ataku. O, do licha, pomyślał Rojer. – Nie możemy tu zostać! – syknęła Renna. – Jeśli kontroluje je demon umysłu, zaraz połowa Otchłani zwali nam się na głowy!

Rojer zerknął na podarty płaszcz Gareda oraz na własny, zbryzgany czarną juchą. Nie mieli drogi ucieczki, a walka była z góry skazana na niepowodzenie. Zacisnął zęby i włożył więcej serca w melodię, komplikując ją coraz bardziej. W ślepiach demonów pojawiła się mgła, ale nadal krążyły wokół trójki ludzi. – Trzeba rozproszyć ich uwagę! – rzucił Rojer. – Renna, twój płaszcz jest nadal cały! Czy możesz je odciągnąć na moment? – Dobra! – odkrzyknęła Renna. – Ale one nie pójdą za mną! – Zajmę się tym – zapewnił Minstrel. – Wybij to sobie z głowy! – przerwał mu Gared. – Nie mam zamiaru uciekać i pozwolić, byś... Nie zdążył jednak dokończyć. Renna skoczyła na demony, złapała jednego i przewróciła, wbijając w niego kilkakrotnie nóż. Nawet niedraśnięta zerwała się na równe nogi, demon pozostał na ziemi. Ciężko oddychał, ale jego rany już się zasklepiały. – Szybko! – krzyknął do niej Rojer. Bosonoga Renna rzuciła się do biegu. Przypadła do ogromnego stosu kamieni i skacząc z głazu na głaz, natychmiast znalazła się na szczycie. Rojer zmienił ton muzyki. „Ucieka!” – przekazał demonom. „Gońcie ją! Bo ktoś was ubiegnie!” Wszystkie otchłańce skoczyły w ślad za Renną. Pięły się, a ich pazury zgrzytały o kamienie. Kilka zatrzymało się i spojrzało za siebie, walcząc z naturalnym instynktem, ale muzyka Rojera wywarła należyty efekt. Minstrel wyprowadził Gareda z niebezpiecznego miejsca, przez cały czas pogłębiając zmieszanie otchłańców. Jego zaczarowane skrzypce rozbrzmiewały coraz głośniej, a muzyka wibrowała w powietrzu, przez co odnalezienie dwójki zwiadowców stało się dla otchłańców niemożliwe. Renna czekała na szczycie usypiska i każdego nadciągającego demona częstowała potężnym kopniakiem. Runy wymalowane na jej stopach rozbłyskiwały jaskrawo, a demony wylatywały w powietrze i spadały. Na ziemi przetaczały się i zrywały na równe nogi, próbując się jak najszybciej otrząsnąć. Widząc, że Rojer i Gared są już bezpieczni, Renna napięła wszystkie mięśnie i wykonała gigantyczny skok. Bez trudu przesadziła trzydzieści stóp dzielące ją od sąsiedniej hałdy i wylądowała na szczycie. Zapadła się nieco w sypką glebę, a poły płaszcza się rozchyliły.

Nim zdołała opatulić się ponownie, z nieba dobiegł wrzask wichrowego demona. Potwór runął prosto na nią. Dziewczyna odwróciła się, ale wtedy otchłaniec zrobił coś, czego Rojer nigdy wcześniej nie widział. Nurkując, demon rozłożył skrzydła, wytracił impet i splunął błyskawicą prosto na dziewczynę. Noc przeszył oślepiający błysk. Rojer zamknął oczy, ale spóźnił się nieco. Wstrząśnięty i oszołomiony, usiłował skupić się na grze, ale choć zaciskał powieki, przed oczami tańczyły mu jaskrawe kolory. Gdy wreszcie otworzył oczy, ujrzał Rennę na ziemi. Dziewczyna stoczyła się z wysokości dwunastu stóp. Znad jej ciała unosił się dym, a powietrze cuchnęło ozonem i spalonym mięsem. O dziwo, Renna podnosiła się już i błyskawicznie odzyskiwała równowagę. Oczy Minstrela, wzmocnione runami, nadal dostrzegały wokół niej silną poświatę. Zrozumiał, że kobieta leczy rany w ten sam sposób co otchłańce. Dobrze by było nauczyć się tej sztuczki, pomyślał. Nim Renna całkiem doszła do siebie, skoczyły na nią dwa polne demony. Gared ryknął i rzucił się na pomoc. Demony zauważyły go, gdy przebiegał w odległości zaledwie kilku stóp od nadal grającego Rojera, ale nie zdołały w porę zareagować. Z maczetą w jednej ręce i toporem w drugiej drwal odpędził demony od dziewczyny, wycinając im głębokie rany. Osłonił ją własnym ciałem, dając czas na odzyskanie pełni sił. Ranione przez Gareda otchłańce zaleczyły obrażenia równie szybko jak Renna. Na odsiecz przyszły im kolejne, ale wszystkie trzymały się poza zasięgiem ostrzy drwala. Z każdą chwilą przybywały następne, tworząc krąg wokół dwójki wojowników. Teren dookoła roił się od otchłańców. Gdziekolwiek ludzie spojrzeli, wiły się ciała kryte łuską, aż skrzące od magii. Pomimo przytłaczającej przewagi demony nie atakowały. Krążyły wokół Gareda i Renny, którzy opierali się o siebie plecami i czekali na napaść, lecz ta nie następowała. Znaleźli się w pułapce. Ale dlaczego? – zastanawiał się Rojer. Kto ich złapał i po co? Nad ich głowami krążyły skrzydlate demony, ale te również nie kwapiły się do natarcia. Ich skalni i drzewni pobratymcy nie przestawali kopać, nie zwracając uwagi na wydarzenia rozgrywające się obok. Nadchodzi coś o wiele gorszego... – pomyślał Rojer. Niestety, doskonale wiedział, co to może być. Zastanowił się. Jego muzykę wzmacniały kości demonów, ale mimo to nie miał

pewności, czy zdoła przegnać tak wielką watahę. Wpłynięcie na umysły demonów było tej nocy wyjątkowo trudne, a poza tym, gdyby mu się udało, uciekające otchłańce stratowałyby Gareda i Rennę. Nabrał tchu, by się uspokoić. Cieszył się teraz, że nakazał żonom pozostać w Zakątku. – Amanvah – szepnął do podbródka przymocowanego do skrzypiec – wiem, że nie byłem dla was najlepszym mężem, ale nigdy nie żałowałem, że poślubiłem ciebie i Sikvah. Dzięki wam poznałem własną wartość. Jestem z was dumny i jeśli nie wrócę, wspominajcie mnie, gdy będziecie śpiewać. Dama’ting nie mogła odpowiedzieć, ale tego akurat Rojer nie żałował. Zrezygnował z melodii, która dawała mu niewidzialność, i rozpoczął inną. Muzyka płynąca z zaczarowanych skrzypiec docierała do uszu wszystkich otchłańców. „Spójrzcie na mnie” – mówiły takty. „Oto stoję słaby i bezbronny. A wy jesteście tak nieprawdopodobnie głodne”. Przez chwilę nic się nie działo, ale niespodziewanie wszystkie demony odwróciły się gwałtownie. Kilkaset par czarnych oczu wbiło się w Minstrela. Bez względu na kontrolę, jaką rozciągnął nad nimi demon umysłu, potwory nie mogły się oprzeć pierwotnej naturze. Wrzasnęły i skoczyły na Rojera, kłapiąc szczękami i tnąc pazurami. Minstrel odwrócił się i rzucił do ucieczki. Nigdy w życiu nie biegł tak szybko, a mimo to nie przestawał grać, ciągnąc otchłańce za sobą.

Arlen stał nieruchomo jak głaz i wpatrywał się w las. Próbował Pobrać nieco magii, ale strumienie omijały go, zupełnie jakby przyciągała je jakaś inna, nieznana siła. Poznanie również nic mu nie dało. Miał wrażenie, że od rozstania z przyjaciółmi upłynęła wieczność, ale w rzeczywistości minęło zaledwie kilka minut. Jego bystre uszy pochwyciły ryk demonów i napiął mięśnie, spodziewając się najgorszego, ale potem rozległa się muzyka Rojera. Stał więc i czekał. Dopóki gra, dopóty są bezpieczni, pomyślał. Ale jeśli przestanie... Naraz bezchmurne niebo rozdarł oślepiający blask. Arlen od razu wiedział, że ma do czynienia z demonem błyskawic. Nawet tam, gdzie występowało wiele gatunków otchłańców,

ludzie uważali rzadkie odmiany za bujdę. Sam nigdy nie widział żadnego demona błyskawic w Angiers, a miejscowi Patroni Runów nawet nie wprowadzali runu chroniącego przed nimi do swoich kręgów. Książęta potrafią wezwać każdą odmianę, uświadomił sobie Arlen i zrozumiał, że ich szanse na zwycięstwo zmalały jeszcze bardziej. Co zrobią Rębacze na widok tępogłowych, gnających niczym tarany demonów gliny? Jak się obronią przed splunięciem śnieżnego demona, które może zniszczyć stal? Jak sobie poradzą ze żrącą flegmą bagiennego demona? Ci, którym runy na tarczach malowali Arlen bądź Leesha, mogli czuć się w miarę bezpieczni, ale bez wątpienia większość kiepsko wzmocnionych tarcz czy zbroi nie pomoże właścicielowi w walce z rzadko spotykanym otchłańcem. Niemniej Gared i Renna mieli odpowiednie runy, a Rojer nadal grał. Muzyka stawała się zresztą coraz głośniejsza. Dźwięk przybliżał się, a wraz z nią ryk hordy demonów, która zdawała się liczyć tysiące. Niespodziewanie z lasu wyłonił się Minstrel. Biegł najszybciej jak potrafił, a w jego aurze było skrajne przerażenie, nad którym panował tylko i wyłącznie dzięki grze. Zaraz też Arlen poznał przyczynę tego strachu, bo spomiędzy drzew wypadły ścigające Rojera niezliczone polne demony. Na otwartej przestrzeni potwory przyspieszyły. Dystans zaczął się kurczyć, ale Rojer gwałtownie przystanął i zagrał kilka ostrych, chrapliwych tonów. Arlen słyszał je już wielokrotnie. Wzmocnione magią dźwięki uderzyły w sforę niczym fala przyboju i rozrzuciły demony. Arlen zdematerializował się. Gdy przechodził zmianę postaci, poczuł wyraźnie magię demonów umysłu, wibrującą w powietrzu. Wiedział już, że Renna miała rację. Mógłby stoczyć walkę z jednym z nich, ale dwa lub trzy bez trudu by go pokonały. Książęta nie mieli jednak szansy na atak, gdyż błyskawicznie odzyskał postać u boku Minstrela, a potem do życia przebudził się run umysłu na jego ogolonej głowie. Arlen pochwycił Rojera niczym małe dziecko i w dwóch susach wrócił na wielki run. – Gdzie pozostali? – spytał ostro, ale nim Rojer zdołał cokolwiek odpowiedzieć, rozległ się krzyk. Arlen uniósł głowę i spojrzał na Rennę, zbryzganą demonią juchą i aż skrzącą od magii. Dziewczyna biegła przez rój demonów, dźwigając ciało Gareda, zarzucone na ramię niczym wór mąki. Wyskoczyła i wylądowała na grzbiecie któregoś z polnych demonów. Błysnęła magia,

a potwór już się nie podniósł. Arlen znów wybiegł zza bariery i nakreślił w powietrzu runy pola, oczyszczając dla nich drogę. Renna przebiegła obok niego, a Arlen pozostał, by osłaniać jej odwrót. Mężczyzna złapał najbliższego otchłańca za tylne nogi i zaczął wywijać nim nad głową niczym maczugą, tłukąc pozostałe. Pochwycony demon wymachiwał przednimi łapami, a jego pazury cięły pancerze pobratymców skuteczniej od jakiejkolwiek innej broni. W powietrzu zawisł gęsty smak juchy i Arlen musiał stłumić głód, jakiego nie czuł od lat. Chciał wbić zęby w demona, który skwierczał w jego naznaczonych runami dłoniach, pragnął rozerwać jego pancerz i dorwać się do miękkiego mięsa. Potrząsnął gwałtownie głową i stłumił pierwotny instynkt, a potem cisnął stworem w tłum i znalazł się znów na wielkim runie. Renna delikatnie ułożyła Gareda na ziemi. W aurze drwala nie było widać żadnych kolorów. Żył, ale był nieprzytomny. – Co się stało? – spytał Arlen. – Nic takiego. – Renna ściągnęła Rębaczowi hełm. – Rąbnął się w łeb. Uratował mi życie. – Bądź przedłużył agonię – oznajmił Rojer. Arlen spojrzał na niego i dostrzegł, że Minstrel przestał maskować uczucia, a w jego aurze nadal dominował lęk. – Demony budują własny wielki run. To dlatego Arlen nie mógł przyciągnąć magii. – Na Otchłań, cóż ze mnie za dureń! – wrzasnął. Skupił się, a jego atomy natychmiast się rozstąpiły. Pomknął ku niebu i zatrzymał się tam, gdzie kończyło się pole ochronne wielkiego runu. Wytężył wzrok – Rojer się nie mylił. W odległości zaledwie mili promieniał ogromny symbol, którego Arlen nigdy dotąd nie widział. Nie dorównywał żadnemu z wielkich runów Zakątka, ale był już aktywny. Kątem oka Arlen ujrzał coś jeszcze. Gdy odwrócił głowę, jego przerażenie się wzmogło. Dostrzegł bowiem migotliwe linie łączące ten run z podobnym, znajdującym się na południowym wschodzie, gdzieś w okolicy Nowego Rizon. Wykonał obrót wokół własnej osi i dostrzegł, że demony kopią również trzeci na południowym zachodzie, przy niewielkiej miejscowości Lakdale. Ten był jeszcze nieaktywny, ale już zaczynał Pobierać. Wkrótce miał się połączyć z pozostałymi. Mimo wyostrzonych zmysłów Arlen nie mógł przeniknąć bariery chroniącej demonie runy, gdyż magia wpływała do nich, ale nie wychodziła. Mimo to wyczuł trzech książąt – każdy czuwał w samym środku swej sieci niczym pająk. Tymczasem skalne i drzewne demony nie

przestawały kopać, wzmacniając wielkie runy i czyniąc je niemalże niezniszczalnymi. Arlen wylądował przy Rennie i Rojerze. – Budują trzy cholerne kręgi, nie jeden. W każdym siedzi demon umysłu. – Na Stwórcę – szepnął Rojer. – Trzeba powiadomić hrabiego – stwierdził Arlen. Renna skinęła głową. – Już biegnę po konie! – Szkoda czasu. – Arlen pokręcił głową. Na twarzy Renny pojawiła się troska. – Nie wystarczy, że unosisz się w powietrzu i leczysz chorych? Jeśli to zrobisz... – Nie mamy wyboru, Ren. Reszta niech siada na konie i pędzi na Cmentarzysko. Może zdążymy coś ustalić, zanim dotrzecie na miejsce. Z tymi słowy zniknął. Natychmiast poczuł ssanie wielkiego runu. Magia, niczym krew pompowana przez serce, płynęła w ogromnej sieci ku runowi Zakątka i z niego wypływała. Miast Pobrać moc, Arlen pogrążył się w jej strumieniu i natychmiast zmaterializował w centrum Zakątka. Trwało to zaledwie ułamek sekundy i materializację łatwo było przeoczyć. Niemniej na Cmentarzysku zgromadzone były tłumy i wielu ludzi ujrzało to na własne oczy. Rozległy się okrzyki zdumienia, natychmiast podchwycone przez resztę.

Thamos krążył po namiocie niczym wściekły nocny wilk zamknięty w klatce. Co chwila zerkał na tron, a wtedy mars na jego czole się pogłębiał. Wydawało się, że zaraz straci panowanie nad sobą i przewróci siedzisko kopniakiem. Gdyby nie obecność Amanvah i reszty, pewnie już by to zrobił. Ostre słowa dama’ting zraniły go do żywego. Krasjanka znów usiadła na kanapie i nie powiedziała ani słowa więcej, ale złe wrażenie pozostało. Leesha położyła dłoń na ramieniu hrabiego. Choć miał na sobie zbroję, czuła jego napięcie. Odwrócił się, a Leesha wyciągnęła rękę i przesunęła palcem po jego niedawno naprawianym napierśniku. – Nikt w całym Zakątku nie uważa cię za tchórza – powiedziała cicho, by nikt inny nie

usłyszał. – Spójrz, ile razy reperowano ci zbroję. Samo to świadczy o odwadze, jaką okazujesz pod gwiazdami. Mnie również nie podoba się to czekanie, ale wkrótce oboje będziemy mieli mnóstwo pracy. Thamos pokiwał głową. – Chodzi o te kobiety. One... – Są nie do zniesienia, wiem – westchnęła Leesha. – Ale w jednej kwestii miały rację. – W której? – Przesadziłeś z tym tronem – wyjaśniła Zielarka. – Ten tron daje do zrozumienia, że uważasz się za lepszego od innych, a Zakątek potrzebuje kogoś innego. – To dlatego kochają tego twojego Naznaczonego? – spytał Thamos z odrobiną goryczy w głosie. Leesha uśmiechnęła się. – Tak. I za to, że jednym kopniakiem potrafi wybić dziurę w skalnym demonie. – Chętnie bym się tej sztuczki nauczył! – zaśmiał się Thamos. Oboje poczuli odprężenie, ale wtedy znów odezwała się Amanvah: – Alagai budują własny wielki run. Leeshy krew ścięła się w żyłach. – Na noc, jesteś pewna? Thamos podszedł do stołu, na którym leżała wielka mapa Zakątka. – Co za run? – zapytał ostro. – Jak wielki? Gdzie? Dama’ting wzruszyła ramionami i nadal nasłuchiwała z przechyloną głową. – Wiem tylko to, co usłyszałam. Nie jestem pewna, czy mój czcigodny mąż i jego towarzysze zdołają dowiedzieć się czegoś więcej. Inkwizytor Hayes nakreślił run w powietrzu i zaintonował modlitwę. Leesha odruchowo chciała się do niego przyłączyć, ale już dawno temu nauczyła się, że Stwórca nie miesza się w sprawy swych dzieci. Jeśli chcieli uniknąć zagłady, musieli się sami o to zatroszczyć. Amanvah nagle krzyknęła. Wszyscy w napięciu czekali na kolejne rewelacje, ale dama’ting milczała. W jej oczach pojawił się prawdziwy strach, a Leesha przypomniała sobie, że choć przeszła bardzo surowy trening, wciąż była jedynie młodą dziewczyną. Sikvah, która z nich dwóch zdawała się bardziej skora do okazywania emocji, zachowywała spokój. Położyła dłoń na ramieniu siostry-żony, wspierając ją w milczeniu.

Amanvah wreszcie wypuściła powietrze. – Rojer został zaatakowany, ale nadal gra. W jej głosie pobrzmiewała duma. – Nawet podczas Nowiu alagai nie mogą się oprzeć muzyce mego czcigodnego męża. – Everam darzy go łaską. – Sikvah skinęła głową. Wtedy Amanvah opadła na kolana. – Nie – szepnęła. – Nie, nie, nie! Proszę, mężu, nie... Nie skończyła. Sikvah osunęła się na kolana tuż obok siostry-żony, gładząc ją po ramieniu. Dama’ting była blada i nie odzywała się, a Leesha nie miała pojęcia, przez co teraz przechodzi. Podciągnęła więc suknię i uklękła przed Amanvah. Ujęła jej miękkie dłonie i ścisnęła je lekko, chcąc również dodać jej otuchy. – Amanvah – nawet nie próbowała ukryć rozpaczy – proszę, powiedz mi, co się stało. Czy Rojer... – Jeszcze nie. Nadal gra, ale nie odpędza już alagai. Przyciąga je do siebie, by ocalić towarzyszy. Rozległo się ciche pacnięcie i na idealnie białym materiale jej szaty pojawiła się mała plamka wilgoci. Sikvah sięgnęła w głąb swej czarnej szaty i wydobyła niewielką buteleczkę. Łapała do niej kolejne łzy siostry-żony. – Jego odwaga nie ma granic, a Everam posadzi go w wielkiej sali przy szóstym filarze Nieba – stwierdziła. Amanvah pokiwała głową, ale jej płacz stał się jeszcze gwałtowniejszy. Minęło kilka minut, gdy nagle oczy dama’ting rozbłysły i kobieta się wyprostowała. – Nadal walczy! Ściga go cała potęga Nie, a on odwraca się, by stawić jej czoła. Sikvah szybko zamknęła pełną buteleczkę i wyciągnęła następną, gotowa łapać kolejne łzy. – Czy on w ogóle może... – Oczywiście! – parsknęła Amanvah. Jej pewność siebie powróciła. – To przecież Rojer syn Jessuma, uczeń Arricka Słodkiej Pieśni i zięć samego Shar’Dama Ka! Przerwała i zacisnęła pięść. – Ale gdy wpadnie mi w ręce, alagai będą najmniejszym z jego problemów.

– I słusznie – zgodziła się Leesha. – Dołączył do niego Par’chin – dodała po chwili Amanvah. – On... Zmarszczyła brwi. – Te alagai... Wtedy rozległ się krzyk i ujrzeli Arlena, który niespodziewanie pojawił się w samym środku Cmentarzyska. Nawet Leesha, która rozumiała częściowo moce Arlena, otworzyła szeroko usta. Jeszcze chwilę temu był przecież w oddalonej o wiele mil Nowej Przystani! Z pewnością nie ulegała jednak halucynacjom, gdyż Arlen zagrzmiał głośno: – Na koń! Ruszamy najszybciej jak się da! Odwrócił się i ruszył w stronę namiotu hrabiego. Ludzie rozstępowali się przed nim, jedni szeptali z nabożeństwem, a inni krzyczeli. – Pojawił się jak demon! – zawołała jakaś kobieta. Inkwizytor Hayes stanął Arlenowi na drodze. – Jak to możliwe? – spytał ostro. – W Kanonie stoi, że nie wolno nam wykorzystywać metod otchłańców... Arlen bezceremonialnie odsunął Hayesa, nie zwalniając. – Nie mam teraz czasu na dysputy teologiczne, Opiekunie. Hayes wyglądał na wzburzonego, a Dziecię Franq podszedł, by zatrzymać Arlena, ale Thamos rąbnął pięścią w żelaznej rękawicy o stół. – Święci Mężowie, wyjdźcie stąd! Pobłogosławcie wojowników słowem Stwórcy! Inkwizytor i jego świta spojrzeli na hrabiego, ale ten zmierzył ich ostrym wzrokiem i pospieszyli, by wypełnić jego polecenie. – Co się stało? – spytał Thamos, gdy Arlen podszedł do stołu. Na odpowiedź musiał poczekać, Naznaczony najpierw uważnie przyjrzał się mapie, a potem wziął pędzelek, zamaczał go w misce z atramentem i z wprawą nakreślił runy w miejscach, gdzie do tej pory ciągnęły się lasy. – Książęta wybudowali wielkie runy w tych trzech miejscach – oznajmił, wskazując Nowe Rizon, Nową Przystań i Lakdale. – Są już aktywne. Połączył trzy demonie runy kreskami i okazało się, że wielka sieć Zakątka znalazła się idealnie w centrum wielkiego trójkąta. – Skalne demony nie przestają kopać, co oznacza, że ich sieć z każdą chwilą będzie

silniejsza, odcinając Zakątek i odbierając nam moc. Runy były eleganckie i Leesha na pierwszy rzut oka rozpoznała, że są bardzo potężne. Dostrzegła w nich pewne podobieństwo do runów, które wykorzystała Inevera, by uwięzić ją w pałacu. – To ludzkie runy – domyśliła się. – Nie będziemy w stanie się na nie wedrzeć. Thamos pokręcił głową. – Demony na pewno na tym nie poprzestaną. Jestem pewien, że przygotowują kolejny etap ataku. Arlen pokiwał głową. – Czyszcząc teren pod wielkie runy, demony układają na boku wszystkie głazy i pnie drzew. Wkrótce skalne demony zaczną nas bombardować, a wtedy zniszczenie struktury naszego obwodu będzie jedynie kwestią czasu. – Obwodu? – spytał Thamos. – Chodzi o linie mocy łączące nasze wielkie runy – podpowiedziała Leesha. – Muszą tworzyć obwód zamknięty, jeśli mają działać z pełną mocą. – Jeśli im się powiedzie, wkrótce na ulicach zewnętrznych wsi zaroi się od demonów – ciągnął Arlen. – Skalne demony zaś będą mogły bombardować sam Zakątek z mniejszego dystansu. – Na Stwórcę – rzekł Thamos. – Skoro nie zdołamy wedrzeć się na wielkie runy otchłańców, tak jak one nie mogą sforsować naszych, to w jaki sposób pokrzyżujemy im plany? – Nie damy rady – przyznał Arlen. – Nie podołamy ani w nocy, ani nawet za dnia, o ile w ogóle doczekamy świtu. – Moglibyśmy podpalić lasy – zaproponował Thamos z ponurym, zaciętym wyrazem twarzy. Zdawał sobie sprawę ze strat, jakie pociągnęłaby za sobą taka decyzja, ale był gotów zrobić wszystko, co konieczne. „To właśnie dlatego chowamy sekrety ognia przed mężczyznami” – w głowie Leeshy rozległy się słowa Bruny. „Są bowiem gotowi sprowadzić zagładę na ten świat, sądząc, że go ratują”. – To nic nie da. – Arlen pokręcił głową. – Te runy to coś więcej niż tylko przecinki wyrąbane w lesie. Skalne demony wyryły rowy o głębokości dziesięciu stóp i szerokości dwudziestu. Zasypanie ich zabierze sporo czasu, nawet jeśli będziemy mieli do dyspozycji

tysiące silnych ludzi i nieskończone ilości materiałów. Nie mamy zaś ani jednego, ani drugiego. – Nie musimy niszczyć runów. – Amanvah podeszła bliżej. – Wystarczy je zepsuć. Leesha skinęła głową. – Kły – powiedziała. – Otóż to – zgodził się Arlen. – O czym wy mówicie? – spytał ostro Thamos. Leesha usłyszała desperację w jego głosie. Chciał objąć dowództwo, co bez wahania uczyniłby w każdej innej sytuacji, ale ta go przerastała. Zielarka wzięła więc kartkę papieru i pędzel wykorzystany przez Arlena, po czym szybko naszkicowała run. Wskazała dwie niewielkie, zakrzywione linie tuż przy głównym symbolu. – Oto kły. Niemal każdy run gdzieś je skrywa, gdyż umożliwiają Pobieranie magii. Bez kłów run szybko się wypali. Spojrzała na Arlena. – Masz na sobie ubranie. – Co takiego? – spytał. Thamos również spojrzał na Leeshę ze zdziwieniem. – Przeistaczasz się w mgłę i poruszasz tak jak otchłańce – wyjaśniła dziewczyna. – A mimo to po materializacji nadal masz na sobie ubranie. Czy to oznacza, że możesz przenosić przedmioty? – Tak, ale nie może to być nic ciężkiego i nic żywego – odparł Arlen. – Łatwo jest coś rozbić na czynniki pierwsze, ale znacznie trudniej poskładać. – A mógłbyś zabrać skrzynię z piorunowymi patykami? – spytała Zielarka. Arlen zastanowił się. – Raczej tak, pod warunkiem, że będzie to bliski skok, a ja zdołam Poznać ich strukturę. – Oczy zaszły mu mgłą, gdy pogrążył się w rozmyślaniach. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. – Cóż, nie będzie to łatwe, ale prostsze od wciągnięcia całego wozu na zamarzniętą górę. – Co takiego? – Leesha przechyliła głowę. Arlen machnął ręką. – To długa historia. Dziewczyna zakarbowała sobie w pamięci, by kiedyś do tego wrócić, i zadała kolejne pytanie: – Czy możesz się zmaterializować tuż przy wielkim runie?

Mężczyzna wzruszył ramionami. – Mogę, ale istnieje ryzyko, że się zgubię. Bezpiecznie poruszam się po naszym wielkim runie, gdyż znam wszystkie zakamarki. Gdy wyjdę poza zasięg, będę musiał wniknąć głębiej w Ala i odnaleźć strumień magii prowadzący do miejsca, w którym chciałem się znaleźć. Niewykluczone, że będę musiał wykonać dwa, a nawet trzy skoki, ale dobrze znam te lasy. – Jak to w ogóle możliwe? – spytała Amanvah. – Przecież nawet mój ojciec nie włada takimi mocami. Arlen zignorował pytanie. – Jeśli zniszczę kły centralnego runu, ich sieć upadnie. Przypuszczam jednak, że demony bardzo szybko wyczują moją obecność. Coś musi je zająć. Thamos wyprostował się, słysząc te słowa. – Zostaw to mnie. – Wskazał wielki run budowany przy Nowym Rizon, najstarszej z osad wzniesionych wokół Zakątka i najliczniej zaludnionej. – Najwięcej otwartej przestrzeni widać wokół Nowego Rizon. To tam będę mógł najskuteczniej wykorzystać moją kawalerię i oddziały łuczników. Jeśli przypuścimy atak stąd...

– Odbiło ci – powiedziała Renna, gdy Arlen udał się do wzniesionego na uboczu namiotu, gdzie Leesha trzymała zapas materiałów wybuchowych. Piechota rozpoczęła już wymarsz na wschód, a jeźdźcy przygotowywali konie. Za ich plecami żony Rojera głośno wypominały mu nierozwagę, to w thesańskim, w którym nadal pobrzmiewał charakterystyczny akcent, to w krasjańskim, ostrym niczym ogień. Arlen uśmiechał się do siebie. Rojer powinien się cieszyć, że nie rozumie większości z tego, co mu mówiły żony. Minstrel potrafił nad sobą panować, ale przyciśnięty do muru ujawniał upór i ogromną złośliwość. – Może tak, może nie, ale to jedyny plan, jaki przyszedł nam do głów, Ren. Jeśli tego nie zrobimy, Zakątek ulegnie zniszczeniu. Arlen nabrał tchu. – Możliwe, że demony rozgromią nas nawet po mojej akcji, ale nie należę do ludzi, którzy siedzieliby bezczynnie i czekali na koniec.

Renna pokręciła głową. – Ja też nie. A w każdym razie od dawna nie. Ale czy naprawdę musisz się tam udać sam? Arlen skinął. – Trzeba się spieszyć. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, nie będzie mnie tylko przez chwilę. Usłyszysz wybuch, a potem pojawię się na wielkim runie i osłonię wasz odwrót. – Jeśli – powtórzyła żona bez przekonania. W jej aurze widać było rozdrażnienie, ale i determinację. – Posłuchaj, ja też nie lubię, gdy walczysz sama. Ale przecież widziałaś, jak hrabia zachowuje się podczas bitwy. Jest nierozważny i lekkomyślny, a Zakątek bardzo go teraz potrzebuje. Miej go na oku i nie pozwól, by coś mu się stało. – Masz moje słowo. Przysięgam na słońce. Arlen widział, jak zewsząd napływa do niej magia, by rozjaśnić aurę. Nigdy dotąd nie była taka piękna. Wziął żonę w ramiona i ucałował namiętnie. – Kocham cię, Renno Bales. Dziewczyna uśmiechnęła się, czym przyćmiła poprzednie wrażenie. – Ja też cię kocham, Arlenie Bales. Odwróciła się i dołączyła do reszty. Później w powietrzu poniósł się ryk rogu i oddział jeźdźców odjechał galopem. Arlen zaś skupił się i przeciągnął strumień magii przez jedną ze skrzyń, dzięki czemu Poznał ich zawartość aż do ostatniej cząsteczki. Materiały okazały się zaskakująco proste i wkrótce nabrał pewności, że w odpowiedniej chwili złoży je należycie. Odwrócił się ku niemalże pustemu Cmentarzysku. Leesha zabrała pozostałe Zielarki i razem wznosiły prowizoryczny szpital w pobliżu przyszłego pola bitwy, a Rojer wraz z żonami udał się w ślad za nimi, by wspomóc walczących. „Oni wszyscy zginą, jeśli się spóźnisz” – w głowie Arlena zabrzmiał głos ojca. „Trzeba było bezpiecznie siedzieć za runami i tyle”. Zacisnął zęby. Czy ten głos kiedyś przestanie go prześladować? Choć na własne oczy widział, jak ojciec nadziewa demona na włócznię, głos Jepha Balesa nadal sączył mu do głowy rady, przedstawiając tchórzostwo jako mądrość. Tym razem jednak Arlen musiał przyznać mu rację. Należało się spieszyć. Czuł już, że siły szykują się do natarcia, i wiedział, że musi wybrać właściwy moment. Trzeba było wkroczyć do akcji po tym, jak atak przyciągnie uwagę demona umysłu, ale zanim otchłańce poniosą zbyt

wielkie straty. Rozdrażnieni książęta mogliby przypuścić zza swej bariery miażdżącą kontrofensywę. Pora się pokazać, pomyślał i przeniósł się przed szeregi Rębaczy i Drewnianych Żołnierzy. Tam wyskoczył i pomknął ku gwiazdom, obojętny na siłę ciążenia, aż osiągnął należytą wysokość. Zatrzymał się, by przyjrzeć się zarówno demonom, jak i ludziom. Jego postać płonęła żywym blaskiem na tle nieba, przerażając otchłańce i dając ludziom sygnał do ataku. Thamos uparł się, że poprowadzi szarżę. Jego aura zdradzała, że miało to związek z żonami Rojera, ale przyczyna tej decyzji była teraz nieistotna. Nic nie mogłoby odwieść hrabiego od powziętego postanowienia, więc Arlen nawet nie próbował mu niczego wyperswadować. Po jednej stronie hrabiego galopował kapitan Gamon, a po drugiej Gared Rębacz. Drwal nigdy nie słynął z umiejętności jeździeckich, ale najwidoczniej ćwiczył ostatnio wraz z Krasjanami i utrzymywał się w siodle, nawet gdy Lawina tratował otchłańce. Magia, wchłaniana dzięki runom wyrytym w kopytach, upajała go mocą. Jeździec, wymachujący nad głową ogromnym toporem, również spijał magię z każdym celnym ciosem. Jednym machnięciem uciął łeb polnemu demonowi, który skoczył prosto na rumaka hrabiego. Nieco dalej pędziła Renna na Obietnicy. Klacz nadal nie pozwalała się osiodłać, ale dziewczynie udało się przekonać ją do skórzanej uprzęży, dzięki czemu łatwiej było utrzymać się na grzbiecie. Runy wymalowane wzdłuż rzemieni dodawały mocy tym, które zdobiły srokatą klacz. Rozpędzeni jeźdźcy przekłuli bądź stratowali kilka tuzinów polnych demonów. Wiele z nich zginęło, a reszta oszołomiona padła ofiarą piechoty, która nacierała tuż za kawalerią. Na czele wojowników biegli Dug i Merrem Rzeźnicy, którzy tej nocy w pełni zasłużyli na swe nazwisko. Ich ciosy rozpruwały ciała otchłańców tak łatwo jak świńskie tusze. Wtedy pojawiły się demony błyskawic. Przeleciały nad polem bitwy w nienagannym szyku i Arlen zrozumiał, że najbliższy książę Otchłani przejął dowodzenie nad obroną. Mężczyzna wrócił na Cmentarzysko i raz jeszcze Poznał skrzynię z materiałami wybuchowymi, a potem pochwycił ją i zapadł się w głąb wielkiego runu. Z każdym uderzeniem serca opadał niżej, przenikając skorupę Ala. Wszędzie otwierały się strumienie. Wiele prowadziło ku górze, podczas gdy inne zapraszały do Otchłani, skąd wydobywała się cała magia świata.

Zignorował je i skupił się na ścieżkach wiodących w górę. Żadna z nich nie kierowała się prosto ku powierzchni, ale niektórymi można było się tam dostać w okamgnieniu, a inne wiły się przez skorupę ziemską niczym żyły przez wiele mil. Przeniknął je zmysłami, usiłując dociec, dokąd wiodły. W tym stanie nie było to dla niego trudne – mógł przecież wypuścić z siebie wici i rozesłać je na zwiady, sam pozostając w miejscu – ale sieć składała się z tysięcy przecinających się, splecionych strumieni. Gdyby się zagubił w tym labiryncie, nie starczyłoby mu życia na odnalezienie drogi powrotnej. Miejsce to wywoływało chaos w jego umyśle, ale po chwili skupienia Arlen znał już drogę do demoniego runu. Najważniejszy symbol w ich sieci przyciągał bowiem magię niczym wir, a jego centralnym punktem były kły. Poczuł, że prąd porywa go ze zdumiewającą siłą. Bał się, że zostanie pochłonięty i pożarty przez moc demoniego runu, ale wytężył wolę i umknął w ostatnim momencie, wydostając się na powierzchnię przez najbliższą odnogę. Znów poczuł obecność demona umysłu, ale zmaterializował się i runy ochronne znów nabrały kształtu, odpychając penetrujące myśli księcia. Arlen miał nadzieję, że otchłaniec nie zdążył go zauważyć. Stłumił moc i ukrył ją możliwie najdokładniej, a potem nakreślił w powietrzu kilka runów dezorientacji, by się zamaskować. Zbliżał się do wielkiego runu. Z każdym krokiem czuł coraz większą niechęć i odrazę. Dzięki częściowo demoniej naturze mógł podejść nieco bliżej niż zwykły człowiek, ale w odległości około dwudziestu jardów od krawędzi musiał się zatrzymać. Stąd widział skalne i drzewne demony, które bez śladów zmęczenia pogłębiały i prostowały rowy wytyczające run. Inne otchłańce patrolowały teren. Arlen umieścił skrzynię możliwie najbliżej kłów, a potem stopą pchnął ją ku nim najmocniej jak umiał. Mógł nią cisnąć, ale z dnia na dzień stawał się coraz silniejszy i obawiał się, że rzuci za daleko. Gdyby tak się stało, a skrzynia wpadłaby do rowu i nie eksplodowała na skutek zderzenia, cały wysiłek poszedłby na marne. Skrzynia zatrzymała się dziesięć stóp przed kłami. Wystarczy. Arlen uniósł dłoń, by nakreślić run ciepła. Niespodziewanie rozległ się głośny ryk. Mężczyzna odwrócił się i ujrzał tuziny polnych demonów gnających w jego kierunku. Zmarszczył brwi. A więc pomimo wszelkich wysiłków nie udało mu się uniknąć wykrycia tak blisko źródła mocy otchłańców. Miejscowy demon umysłu

nie był najprawdopodobniej w stanie dokładnie ustalić jego pozycji, ale czuł, że warto przeczesać okolice. Co gorsza, wszędzie ciągnął się otwarty teren i nie było żadnej dogodnej kryjówki. Najbliższy demon już wyciągał łapę, by smagnąć go szponami. Arlen zdematerializował się, chcąc przepuścić rozpędzoną sforę, pojawić się za nią i wtedy odpalić ładunek wybuchowy. Wystarczyło, by utracił materialną postać, a odnalazł go książę. Arlen natychmiast poczuł napór demona umysłu, ale stoczył już podobny pojedynek i wyszedł z niego zwycięsko. Wytężył wolę i zaatakował otchłańca z furią, ale natrafił na nieprzeniknioną ścianę. Wielki run. Arlen zbyt późno zrozumiał swój błąd. Wielki run demonów był czymś więcej niż tylko fizyczną zaporą i źródłem mocy. Chronił również umysł księcia demonów przed niepożądanymi atakami, tak jak runy umysłu osłaniały Arlena przed otchłańcem. Mężczyzna atakował barierę raz za razem i po raz pierwszy w życiu w pełni zrozumiał, jak czuł się Jednoręki i inne demony usiłujące przez całe lata przebić się przez runiczny krąg Posłańca Arlena. Otchłańce czuły wściekłość. Czuły frustrację i rozpacz. Czuły się bezsilne. Książę wykorzystał chwilę słabości i przypuścił ponowny atak zza bariery. Był bezpieczny niczym Wonda Rębacz stojąca na skraju wielkiego runu i zabijająca demony strzałami z łuku. Bez trudu wdarł się do umysłu Arlena i natychmiast przejął kontrolę. Człowiek zrozumiał, że uważanie siebie za godnego przeciwnika dla demona umysłu było szczytem arogancji. Renna miała rację. Podczas pierwszej walki z księciem po prostu dopisało mu szczęście i gdyby nie ona, nigdy by nie przeżył. Wiele się nauczył, ale w starciu z tak potężną istotą nadal był zwykłym nowicjuszem. Nie miał szans na zwycięstwo w walce, którą otchłańce prowadziły przez całe życie. Arlen wytężył wszystkie siły, usiłując powrócić do materialnej postaci. Gdyby mu się powiodło, zadziałałyby runy umysłu i jedynym zmartwieniem wojownika byłoby kilka setek otchłańców dzielących go od bezpiecznej sieci Zakątka. Jedynym zmartwieniem. Tymczasem demon umysłu nadal rozpraszał jego atomy. Arlen odnalazł jakąś ścieżkę

prowadzącą do Otchłani i próbował wyrwać się spod zasięgu otchłańca, ale to również skończyło się niepowodzeniem. Demon trzymał go mocno i wysysał nadmiar mocy. Człowiek uświadomił sobie, że nawet w półmaterialnej formie nadal wie, czym jest ból, i gdyby miał głos, zacząłby pewnie wrzeszczeć. Książę tymczasem bez litości obdzierał go z magii. Arlen z początku myślał, że demon chce go zabić, ale ten najwyraźniej nosił się z innym zamiarem. Przerwał wysysanie mocy, gdy człowiek był ledwie żywy, niczym ktoś, kto utracił zbyt wiele krwi. Wtedy bezradny i oszołomiony Arlen usłyszał myśli, które książę przekazywał pobratymcom: „Tylko głupiec mógłby opuścić swą sieć i rzucić nam wyzwanie”. „Zapewne uznał, że jego poddani odwrócą naszą uwagę bezsensownym natarciem” – odpowiedział inny. „To w istocie głupiec” – zgodził się trzeci. Arlen czuł, że zbliżają się do niego. Ich moc zwiększała potęgę więżącego go księcia. Muszę się uwolnić! – pomyślał, usiłując się wyswobodzić. Reszta nie ma szans beze mnie! „On się boi o swoich poddanych!” – ta myśl rozbawiła trójkę książąt. „Jak to możliwe, że ktoś taki pokonał jednego z naszych braci?” „Wkrótce Poznamy prawdę”. Niespodziewanie Arlen wyczuł niewyobrażalny głód. Te stworzenia dysponowały ogromną mocą i równie wielkim doświadczeniem, ale wszystkie łaknęły jego mózgu i chciały odczytać jego myśli, tak jak zwykły człowiek kartkuję książkę historyczną. Przeglądały wspomnienia, zmuszając go do przeżycia na nowo wszystkich minionych zdarzeń. Spijały emocje Arlena podczas największego bólu i rozkoszowały się nimi niczym wspaniałą angieriańską brandy. Naraz znów miał dziesięć lat i leżał na ziemi, zakrywając głowę i pozwalając, by Cobie Fisher częstował go jednym kopniakiem po drugim. Wraz z braćmi, Gartem i Willumem, tłukli go, aż się posikał. Fisherowie karali Arlena za to, że rozmawiał z ich dwunastoletnią siostrą Aly. Arlen w tajemnicy podkochiwał się w dziewczynie i uważał, że jest o wiele milsza od braci, którzy regularnie się nad nim znęcali. Tego dnia okazało się, że Aly wcale nie jest lepsza od innych. Stała z resztą i śmiała się głośno, patrząc, jak Arlen ucieka w przemoczonych spodniach, połykając łzy.

Demony umysłu zatrzymały się na dłużej przy tym wspomnieniu, a powietrze przeszywały wibracje rozkoszy. „Nic nie smakuje lepiej od upokorzenia” – pomyślał jeden z nich. „Mnie podoba się wściekłość” – oznajmił inny, gdy przyglądali się krwawej zemście Arlena kilka tygodni później. „Jest taka... taka prymitywna”. Trzymający Arlena demon prychnął z pogardą. „Doprowadzenie człowieka do furii jest równie łatwe jak nakazanie ognistemu, by rzygnął ogniem. Wściekłość leży w ich naturze. Cierpienie ma delikatniejszy smak”. Arlen niespodziewanie miał znów jedenaście lat i patrzył na ojca, który stoi jak wryty na chronionym runami ganku, a demony rozrywają jego żonę oraz Mareę na strzępy. Mężczyzna chciał wrzeszczeć, ale w tym stanie nie miał ani ust, ani płuc. Czuł, jak demony karmią się jego bólem, ale nie mógł ich powstrzymać. Potwory bez litości żerowały na jego wspomnieniach. Niczym dzieci z woreczkami orzechów w miodzie na przedstawieniu Minstrela, zmusiły Arlena, by raz jeszcze przeżył ową noc, gdy zerwała z nim Mery. Przysiadły na jego ramionach, gdy włóczył się po ulicach Fortu Miln, a deszcz na jego twarzy mieszał się ze łzami. Demony oszczędziły mu fizycznego bólu, ale wywlekały każde tajone upokorzenie, każdy błąd, każde niepowodzenie bądź przypadek utraty kontroli i torturowały bez litości. Niektóre z odnalezionych przez nie historii były wspomnieniami, które prześladowały Arlena przez całe życie. O innych dawno zapomniał, póki otchłańce nie podniosły ich, by przyjrzeć im się bliżej, niczym błyskotkom na bazarze. Znów stał na tyłach pawilonu gościnnego Abbana i desperacko podciągał portki, po tym jak jedna z niepoślubionych córek kupca niby przez przypadek przyłapała go na masturbacji. Nieśmiało zaproponowała pomoc, a Arlen nie wiedział, co przeraziło go bardziej – to, że dziewczyna wyśmieje jego brak doświadczenia, czy może to, że właśnie dał swemu krasjańskiemu przyjacielowi, który najprawdopodobniej wyreżyserował zajście, powód do obrażenia się i zażądania ślubu z córką. Jego członek skurczył się natychmiast, co tylko pogorszyło sytuację. „Ma okazję pokryć samicę, ale mu nie wychodzi” – pomyślał demon, a wstyd Arlena spotęgował się ku uciesze dręczyciela. Potwory nadal rozkrawały jego pamięć i dotarły do fragmentu, gdy wraz z Abbanem

ukradli z Sharik Hora mapę do Słońca Anocha. Z rozkoszą ssały poczucie winy wywołane wspomnieniem kradzieży. Sam Arlen był zdumiony rozmiarami i intensywnością tego uczucia. Wytłumaczył sobie wówczas powody, dla których dopuszcza się przestępstwa, ale nigdy do końca nie pogodził się z tym czynem, tym bardziej że w jego następstwie odnalazł Włócznię Kajiego i rozpoczął rewolucję, na którą świat nie był gotowy. Niespodziewanie książęta stali się śmiertelnie poważni. Wgryzali się coraz głębiej w jego pamięć i uważnie analizowali każdy widok, zapach i dźwięk towarzyszący studiowaniu mapy i wędrówce przez pustynię. Gdy otworzył sarkofag Kajiego i odnalazł włócznię, aż syknęli w jego umyśle. „To miejsce musi zostać zrównane z ziemią” – pomyślał najbliższy demon. „Może są tam jakieś inne sekrety”. „Zgoda” – pomyślały pozostałe. Demony najwyraźniej były nieświadome tego, że Arlen przez cały czas je słyszy, lub nie miało to dla nich żadnego znaczenia. Ten zaś z wolna zaczynał je rozróżniać. Otchłaniec, który go pojmał, był starszy, silniejszy i zasłużył sobie na miejsce w centrum kręgu. Pozostałe nie były w dosłownym sensie jego podwładnymi, ale darzyły go szacunkiem należnym doświadczonemu starcowi. Kto by pomyślał, że demony mają maniery, pomyślał Arlen, zapominając na moment o bólu. Jego prześladowca wyczuł rozbawienie i wzmocnił napór. Wesołość znikła, zastąpiona niemożliwym do wytrzymania bólem. Potwory wgryzały się w pamięć Arlena, smakując zdradę Jardira w Labiryncie. „Jeśli jego wspomnienia nie są przekłamane, ów przywódca z Południa zapewne nie rozumie w pełni mocy artefaktów” – pomyślał najstarszy. Pozostałe przytaknęły. „Po ich śmierci zgromadzone stada się rozpierzchną. Będziemy mogli opuścić tę przeklętą powierzchnię i powrócić na dwór jako triumfatorzy”. „Ale wówczas książę towarzysz przedstawi to zwycięstwo jako własne” – pomyślał najstarszy. „Powinniśmy zabić człowieka zaraz po Poznaniu go” – zaproponował najmłodszy. „Nim książę towarzysz posili się jego wspomnieniami”.

Arlen wyczuwał zdradę w ich myślach. Zapadła cisza. „Królowa jest gotowa do pokładzin. Powinniśmy odebrać księciu towarzyszowi wszelką przewagę” – przytaknął najstarszy. Nadal obdzierali Arlena ze wspomnień, jakby wyrywali kartki ze znalezionej księgi. Ze zrozumieniem przyglądali się nocy, kiedy Arlen zaczął tatuować swe ciało, ale wspomnienie, kiedy zaczął pożerać mięso demonów, przyjęli z niedowierzaniem i trwogą. „Ten przywódca różni się od pozostałych. On kradnie naszą moc na własny użytek”. „Odkrył tę możliwość przypadkowo” – pomyślał najstarszy. „Jego tajemnica zginie wraz z nim”. Nadal przeglądali jego pamięć i z rozbawieniem przyjrzeli się chwili, gdy Arlen zaległ z Leeshą w błocie. „I znów okazał się niezdolny do rozpłodu!” Ich wesołość przygasła, gdy obejrzeli bitwę o Zakątek Rębaczy, ale nie przejęli się zbytnio ludzkim zwycięstwem. Przeanalizowali możliwości ludzi i zrozumieli, że nie są one zbyt wielkie. Zasyczeli jednak, gdy natrafili na śmierć demona umysłu podczas ostatniego Nowiu. Arlen poczuł ich wściekłość, ale również strach, gdy przyglądali się, jak strąca pokonanego demona umysłu ze ścieżki do Otchłani. Lęk jednakże szybko minął i demony znów na zimno zaczęły przyglądać się wydarzeniom z minionych tygodni. „Ta samica zna tajemnicę jego mocy” – pomyślał starzec. „Ją również należy zabić”. Arlen, który już uznał, że jego wola została złamana, niespodziewanie poczuł przypływ siły. Zaczął się opierać wszechpotężnemu naciskowi. Nie zdołał go pokonać, ale ponownie zwrócił na siebie uwagę otchłańców. „Zależy mu na niej!” – pomyślały ze zdziwieniem i rozbawieniem. „Jego cierpienie po śmierci tej samicy będzie wybornie smakować!” „Oto odpowiednia kara za to, że wzburzył nasze bydło”. Potwory nie przestawały go badać. „Jego myśli zdradzają, że ta samica przebywa poza runem...” Napór zelżał, gdy demony skupiły uwagę na hordach podwładnych, poszukując wśród nich kobiety z ciałem wymalowanym runami, jaśniejącej skradzioną magią.

Renna! Arlen wytężył wszystkie siły. Nie zależało mu na wyrwaniu się spod mocy demonów, chciał jedynie zmaterializować się choć odrobinę. Książę więził go na tyle skutecznie, że Arlen nie był w stanie odtworzyć runów na ciele, ale zdołał nakreślić jeden w powietrzu. Mógł go natchnąć tylko odrobiną mocy, ale to wystarczyło, by skrzynia z materiałami wybuchowymi eksplodowała. Nocne niebo rozjaśnił ognisty słup. Rozległ się ogłuszający huk, a ziemia zadygotała. Ściany rowów zaczęły się osypywać, grzebiąc ryjące je demony. Fala uderzeniowa obaliła drzewa i rozrzuciła polne otchłańce niczym papierowe zabawki. Arlen, uwięziony siłą woli swoich prześladowców, znalazł się w samym środku eksplozji, choć w tym półmaterialnym stanie wybuch nie mógł mu zaszkodzić. Następujące sekundy wydawały mu się długie niczym wieczność, ale wreszcie poczuł, jak więź między demonami zaczyna słabnąć. Ich sieć przestała istnieć. Demon umysłu był wstrząśnięty. Arlen bez wahania wykorzystał okazję i błyskawicznie strząsnął z siebie jego wpływ, a potem rzucił się ku powierzchni, wykorzystując najbliższą ścieżkę. Wyczuł przyciąganie sieci Zakątka i znalazł się tam w okamgnieniu. Niczym tonący, który rozpaczliwie łapie oddech, Arlen Pobrał jak najwięcej magii. Jego ciało wypełniła siła, która odpędziła ból i rozpacz, ale Arlen wiedział, że to nie pora na świętowanie odzyskanej wolności. Wystrzelił ku niebu i rozejrzał się w poszukiwaniu swego prześladowcy. Demon umysłu, który nadal nie mógł się otrząsnąć po utracie wielkiego runu, był łatwo dostrzegalny. Dzięki przepełniającej go mocy mienił się niczym pochodnia w tunelu. Jego bracia nie opuścili sieci i byli nadal bezpieczni, ale choć darzyli starszego pobratymca szacunkiem, gdy przewaga była po ich stronie, nie mieli zamiaru ryzykować za niego życia i Arlen dobrze o tym wiedział. Altruizm był dla demonów czymś równie obcym jak miłość. Służący księciu zmiennokształtny, który przybrał formę ogromnego demona polnego, popędził ku władcy, ale nadal był zbyt daleko. Arlen nakreślił w powietrzu runy gorąca oraz uderzenia i w księcia uderzył ryczący strumień magii. Było to dzikie, brutalne natarcie, niepodobne do subtelnego osaczenia w wykonaniu demonów, ale Arlen nie miał zamiaru bawić się w finezję. Demon dostrzegł zagrożenie i zdematerializował się w okamgnieniu, ale magia była szybsza od myśli i uderzyła w księcia, nim ten opuścił świat realny – zabiła zarówno jego, jak

i zmiennokształtnego. Podobnie jak wcześniej, rozległ się wrzask umierającego demona, który posłał falę uderzeniową potężniejszą od jakiejkolwiek skrzyni z materiałami wybuchowymi. Otchłańce w promieniu mili padły trupem, nawet Arlen skulił się i potarł skronie, by odpędzić ból. Pozostali książęta z pewnością to odczuli, gdyż te z otchłańców, które przeżyły falę uderzeniową, rozpierzchły się i zaczęły umykać przed obrońcami Zakątka. Arlen spojrzał na rodaków i zrozumiał, że przyszło im zapłacić wysoką cenę za jego arogancję. Wśród dziesiątków ciał ludzi i koni leżały głazy oraz pnie drzew. Nigdzie nie widział kapitana Gamona, a Thamos w zbryzganej juchą zbroi walczył pieszo, uzbrojony we włócznię i tarczę, ze skalnym demonem. Renna osłaniała księcia, a Obietnica biegała luzem i tratowała polne demony. Gared nadal dosiadał Lawiny, ale z siodła barona zwisał nieprzytomny Dug Rzeźnik. Obrońcy Zakątka położyli trupem wiele otchłańców, ale Otchłań wypluwała nieskończony strumień wojowników, a życie każdego człowieka było na wagę złota. Widok rannych i martwych rodaków wzniecił w sercu Arlena ogromny gniew. Znów Pobrał magię, ignorując palący ból skóry, i posłał strumień energii w stado polnych demonów, oczyszczając drogę powrotną. – Odwrót! – krzyknął, wzmacniając swój głos. – Zachowajcie spokój, ale wycofujcie się najszybciej jak to możliwe! Zadanie wykonane! Jeszcze dwukrotnie nakreślił runy gorąca oraz uderzenia, dziesiątkując kolejne hordy otchłańców, by pomóc ludziom w ucieczce. Wykorzystał później runy, którymi Leesha w ogrodzie ściągała wilgoć z powietrza, by utopić watahę ognistych demonów próbujących podjąć pościg. Dymiące bestie wiły się na ziemi i bulgotały, a ich gorejące oczy z wolna czerniały. Gdy obrońcy Zakątka byli już bezpieczni, Arlen skupił uwagę na zgromadzonych przez demony stosach głazów i pni i zaczął Pobierać moc, by je zniszczyć. Pobrał jej tyle, że cała sieć zaczęła migotać i gasnąć. Nos i gardło Arlena płonęły, jakby pogryzł i przełknął garść krasjańskich papryczek. Mięśnie go bolały, a paznokcie stały się gorące. Oczy wyschły i zapiekły, gdy zamrugał. Wciąż jednak tu i ówdzie dostrzegał kolejne stosy. Pobierał coraz więcej mocy, aż nagle ogarnęła go ciemność i poczuł, że spada.

Znów zapomniałeś o oddychaniu, pomyślał i uderzył o ziemię.

24

Wyczerpujące starcie 333 ROK PLAGI DRUGA NOC NOWIU

Gdy zaczęło się błyskać, Leesha przebywała w zaimprowizowanym szpitalu w Nowym Rizon. Usiłowała pospiesznie zaszyć rozciętą klatkę piersiową wojownika, ale dwukrotnie musiała przerwać pracę i osłonić rannego własnym ciałem, gdy zatrzęsła się ziemia, a z sufitu posypał się pył. Na zewnątrz ludzie wiwatowali bądź wrzeszczeli. – Cóż tam się dzieje, na Otchłań? – spytała ostro. – Zaraz się dowiem, pani. – Wonda pochwyciła łuk i wyszła, zadowolona, że wreszcie ma coś do zrobienia. Powróciła po chwili i zawołała: – Pani, jesteś potrzebna! Leesha nie mogła oderwać oczu od opatrywanej rany. Śliskimi od krwi palcami usiłowała zawiązać krwawiącą arterię. – Mam trochę spraw na głowie, Wonda. Co się stało? – Ale jesteś naprawdę potrzebna! I to natychmiast! Niepokój w jej głosie sprawił, że Leesha w końcu uniosła głowę. Twarz Wondy była blada ze strachu. – Wybawiciel padł. Wszyscy spojrzeli na łuczniczkę. – To przecież niemożliwe! – krzyknęła jakaś kobieta, a inne zaczęły szlochać. Leesha spojrzała na otwartą ranę. Wciąż miała wiele do zrobienia. – Nie mogę po prostu... – zaczęła, ale wtedy Amanvah położyła dłoń na jej ręce. – Idź. Zajmę się tym. Leesha spojrzała na nią niepewnie. – Czy ty... – Opatruję rannych Sharum, odkąd ukończyłam siedem lat, pani – przerwała jej dama’ting. – Idź. Leesha pokiwała głową i otarła dłonie ręcznikiem, a potem uniosła spódnicę i wybiegła

w ślad za łuczniczką. – Czego się dowiedziałaś? – spytała po drodze. – Ludzie mówią, że pojawił się na niebie – wyjaśniła Wonda. – I że ciskał ogniem i błyskawicami niczym sam Stwórca, by osłonić odwrót. Potem wielki run pociemniał i Wybawiciel spadł. Ostatnie słowa zdławił szloch i Wonda otarła oczy rękawem. Leesha nigdy dotąd nie widziała łez u olbrzymiej dziewczyny i widok ten w pełni uświadomił jej powagę sytuacji. Przyspieszyła kroku i bez tchu przybiegła tam, gdzie zgromadził się tłum gapiów. – Droga dla pani Leeshy! – krzyknęła Wonda, ale Zielarka nie miała zamiaru czekać. Wtargnęła między ludzi i odpychając ich, parła przed siebie. Renna klęczała przy poskręcanym ciele Arlena, które nadal spoczywało na bruku. Wokół jego głowy zebrała się kałuża krwi. Nieopodal stali Rębacze z Garedem na czele i odpychali gapiów. Na widok Leeshy rozstąpili się błyskawicznie. – Nie wolno ci umierać, Arlenie Bales! – krzyczała Renna, nie puszczając jego ręki, ale mąż nie reagował. – Żyje. – Leesha odnalazła jego słaby, nierówny puls. Miał pękniętą czaszkę i Zielarka wymacała drobne szczeliny biegnące od miejsca zderzenia z brukiem. Tu i ówdzie jego skórę przebiły złamane kości. Z pewnością uszkodził sobie bark i obojczyk, połamał żebra i miednicę... Ale krwawienie ustało. – Na noc – szepnęła Leesha. – On już się regeneruje. – To chyba dobrze, no nie? – spytała Renna. – Trzeba najpierw ponastawiać kości! Trzeba go przenieść na stół operacyjny! Gared! Możesz go zanieść? Tylko uważaj! Gared chciał wykonać polecenie, ale wyprzedziła go Renna. Bez wysiłku odepchnęła drwala i podniosła męża równie delikatnie jak niemowlę. – Wszystko będzie w porządku – obiecała. Po jej policzkach płynęły strumienie łez. Przez następną godzinę Leesha, Renna i Darsy naciągały, nastawiały i unieruchamiały połamane ciało Arlena. Darsy dwukrotnie musiała złamać kości, które zrosły się nieodpowiednio. Mężczyzna pozostał nieprzytomny, co byłoby dobrym znakiem, gdyby nie to, że odniósł poważny uraz głowy. Gdy na niebie pojawiło się słońce, Gared wsunął głowę do szpitala.

– Przeżyje? Leesha otarła pot z czoła i wzruszyła ramionami. – Zrobiłyśmy wszystko, co w naszej mocy. Żyje i szybko się regeneruje. Musimy teraz zaczekać, aż się obudzi. Co usłyszymy, kiedy odzyska przytomność? – zastanawiała się w milczeniu. Jego czaszka była popękana niczym skorupka jajka, a choć kości zrosły się na jej oczach, nie miała pewności, czy na skutek upadku nie doznał obrażeń, których nawet magia nie zdoła uleczyć. „Zielarka musi umieć przedstawiać nieprzyjemne wieści” – mówiła Bruna. „Musi również wiedzieć, kiedy należy to zrobić”. Gdyby powiedziała komukolwiek – nawet Rennie! – że Arlenowi grozi uraz mózgu, w całym Zakątku wybuchłaby panika, a na to nie mogli sobie pozwolić. Gared skinął głową i wyszedł. Potem pojawił się Thamos. Był od stóp do głów zbryzgany posoką, a jego gęste włosy pozlepiał pot. Zbroję miał potrzaskaną i pociętą w wielu miejscach, ale wyglądało na to, że jest cały i zdrów. Leesha poczuła lekką ulgę. Dobrze, że było coś, czym mogła się pocieszyć, nim zadała pytanie, którego obawiała się najbardziej. – Ilu zabitych? Thamos pokręcił głową. – Już naliczyliśmy kilka setek, ale wciąż nie znamy losu około tysiąca. Rozpoczęliśmy właśnie znoszenie zwłok poległych w bitwie i zliczamy tych, których zaniesiono do szpitala. Myślałem, że kapitan Gamon również zginął, ale znalazłem go w gipsie. Leesha skinęła. – Strącono go z siodła, ale zahaczył o nie zbroją i rumak zawlókł go po ziemi aż pod wielki run. Ma złamane biodro i wstrząs mózgu. – Będzie mógł chodzić? Leesha wzruszyła ramionami. – Raczej tak, ale muszę przyznać, że zrobiliśmy dla niego tylko to, co było absolutnie konieczne. Nie miałyśmy czasu, by się nim lepiej zająć, Wasza Wysokość. Tej nocy skupiłyśmy się tylko i wyłącznie na ratowaniu życia. Nie zająknęła się ani słowem o kościach demonów, które wykorzystała, by go ocalić. Darzyła Thamosa uczuciem i wierzyła, że naprawdę dba o dobro poddanych, ale nie miała zamiaru zdradzać mu, że potrafi leczyć za pomocą magii. Z osób, które tej nocy zajmowały się

rannymi, jedynie ona oraz Amanvah posiadły ten sekret. Nie miały wystarczająco dużo hora, by uratować wszystkich, a poza tym nie wiedziała, jak niektórzy ludzie zareagowaliby na informację, że uzdrowiono ich za pomocą demoniej magii. Thamos podszedł bliżej i uścisnął ramiona Leeshy. Oparła się o niego i dopiero wtedy uświadomiła sobie, jak bardzo jest zmęczona. – Powinnaś odpocząć. Dziewczyna wzdrygnęła się i odsunęła od Thamosa, choć kusiło ją, by paść w jego objęcia. – Wielu ludzi nadal potrzebuje mojej pomocy, Wasza Wysokość. Chyba nie znasz mnie wcale, jeśli sądzisz, że zostawię ich teraz i udam się na spoczynek. Wyjdź, proszę. Muszę wrócić do pracy. Hrabia jednak ani drgnął. – Moi ludzie prowadzą zwiad wokół wielkiego runu i zaznaczają na mapie każdy napotkany stos pni czy głazów, ale będziemy potrzebować materiałów wybuchowych, by je zniszczyć przed zachodem słońca. Leesha pokiwała głową. – Powiedz Darsy Rębacz, czego potrzebujesz, a ona się tym zajmie. Poproś jednak Patronów Runów o radę, gdzie je detonować. Nie mamy wiele materiałów wybuchowych i nie możemy sobie pozwolić na utratę nawet pojedynczego patyka. Hrabia skinął głową. Zielarka odwróciła się, by zająć się kolejnym rannym, ale Thamos złapał ją za ramię. Uniosła głowę, a wtedy przyciągnął ją do siebie i ucałował namiętnie. – Bałem się, że już nigdy tego nie zrobię – szepnął. – To pocałuj mnie raz jeszcze – uśmiechnęła się Leesha.

Renna trwała przy boku Arlena długo po wschodzie słońca, czekając, aż się przebudzi. Jego rany się zasklepiły, ale nadal nic nie wskazywało na to, że dochodzi do siebie. Nie opuszczaj mnie, Arlenie Bales, pomyślała. Bez ciebie nie dam sobie rady. Po wschodzie słońca zwinęła się w kłębek przy jego łóżku i zdrzemnęła na kilka godzin, ale przebudziły ją odległe wybuchy. Zerwała się na równe nogi, gotowa do walki, ale przez

wejście do szpitala nadal wpadało światło słoneczne. Zerknęła na Arlena, ale ten nawet nie drgnął. – Ludzie hrabiego niszczą runy i zapasy pocisków zgromadzone przez otchłańce – powiedziała Leesha, pochwyciwszy spojrzenie Renny, po czym znowu skupiła uwagę na najciężej rannych. Przez cały czas wydawała polecenia innym Zielarkom. W jej zapachu dało się wyczuć wyczerpanie, ale nie dawała tego po sobie poznać. Renna, której ciało nadal nasycone było magią wchłoniętą podczas bitwy, czuła się silna i zwinna. Leesha nie miała okazji, by nasycić się mocą, a mimo to nadal pracowała. Po przeciwnej stronie namiotu Amanvah i Sikvah zajmowały się rannymi Sharum. A co takiego ja zrobiłam? Zafundowałam sobie drzemkę, pomyślała Renna i spojrzała na Arlena. Musnęła dłonią jego policzek. – Odpoczywaj, ukochany – szepnęła i ucałowała go. – Ja zaś zatroszczę się o to, byś nie przebudził się wśród ruin i zgliszczy. Gdy wyszła z namiotu, zbiegli się do niej ludzie, by spytać o stan zdrowia Arlena. Powiedziała, że nic mu nie jest, ale musi spać, by odzyskać siły, a potem odeszła na bok, by znaleźć dla siebie jakieś zajęcie. W oddali słychać było kolejne wybuchy, ale przy tym akurat nie mogła pomóc. Renna udała się więc do najsłabszego elementu wielkiego runu Nowej Przystani, by pomóc przy jego wzmacnianiu. Przez resztę dnia orała, kopała i dźwigała ogromne kamienie. Wiedziała, że demony chcą się przedrzeć przez tę barierę, zatem im więcej będzie z tym problemów, tym więcej ludzi ocali życie.

Leesha przyglądała się, jak Thamos kroczy wzdłuż stołu, na którym rozłożono mapy. Podobnie jak ona, hrabia nie miał ani chwili wytchnienia przez cały dzień i jego oczy były teraz podkrążone, a przystojna twarz blada i zapadła. Arther w przeciwieństwie do swego pana stał całkowicie nieruchomo. Obaj dopiero co wrócili do namiotu księcia na Cmentarzysku Otchłańców. Nadzorowali przewóz rannych z Nowej Przystani do szpitala w Zakątku Rębaczy. Leesha była niegdyś bardzo dumna z tego szpitala, ale teraz, gdy każdy kąt wypełnili ranni, wydawał jej się żałośnie mały.

Postanowiła, że jeśli Zakątek przetrwa oblężenie, postara się o rozbudowę. Rana kapitana Gamona uniemożliwiała czynną służbę, więc Thamos raz jeszcze musiał przejąć dowództwo nad Drewnianymi Żołnierzami. Wezwał wszystkich na ostatnią naradę przed zapadnięciem zmroku, by przeanalizować plan działania na nadchodzącą noc. Przybyli Gared, Wonda oraz oboje Rzeźników, a także Renna, Rojer, Amanvah, Sikvah i Enkido. Hrabia zezwolił nawet na to, by przyłączył się do nich Kaval, choć przyboczni Thamosa rozbroili go i nie spuszczali z oczu. Inkwizytor Hayes i Dziecię Franq ściskali egzemplarze Kanonu i z zamkniętymi oczami odmawiali modlitwy. Leesha raz jeszcze spojrzała na hrabiego i pożałowała, że nie ma przed sobą Ahmanna. Nie po raz pierwszy zadała sobie pytanie, co się działo na Południu, w Lennie Everama. Czy tam otchłańce również przypuściły zmasowane uderzenie? Zapewne, ale Leesha nie przejmowała się losem Krasjan tak bardzo jak dolą swoich rodaków. Wiedziała, że to nie w porządku wobec Thamosa, ale bez przerwy porównywała go ze swoim krasjańskim kochankiem. Jardir popełnił wiele zbrodni w imię świętej wojny z demonami, ale emanował pewnością siebie i inspirował innych do czynu. Thamos był dobrym człowiekiem i silnym mężczyzną, ale widać było, że targają nim wątpliwości. Gdy się zgromadzili, Amanvah zadała pytanie, które dręczyło wszystkich: – Gdzie jest Par’chin? – Śpi – odparła Leesha. Dama’ting otaksowała ją chłodnym spojrzeniem. – Słońce wkrótce zajdzie. Nie powinniśmy go obudzić? Leesha pokręciła głową. – Doznał ciężkiego urazu głowy i możemy tylko czekać, aż sam oprzytomnieje. Szarpiąc go i próbując obudzić, niczego nie osiągniemy. Thamos zatrzymał się. – Pan Bales wywalczył dla nas ten dzień. Wykorzystaliśmy to najlepiej jak można. Dalsza obrona Zakątka spoczywa na naszych barkach. Będziemy walczyć, aż się przebudzi, o ile w ogóle jest mu to pisane. – Obudzi się – zapewniła Renna. – Po zachodzie słońca odzyska siły. – Niczym demon – rzekł Franq. Renna w okamgnieniu znalazła się po drugiej stronie pomieszczenia. Jej twarz wykrzywił

drapieżny grymas. Franq cofnął się o krok, potknął o taboret i wylądował na ziemi. – Powtórz to – warknęła dziewczyna. Sługa Hayesa szybko się podniósł. Był wyższy od Renny, ale mimo to dziewczyna wydawała się teraz większa od niego, a Franq zdawał się kurczyć. Leesha nabrała tchu, by się uspokoić. W jej głowie na powrót odezwał się pulsujący ból. Kłótnie we własnym gronie mogły pomóc jedynie demonom, ale sama również miała ochotę rąbnąć Świętego Męża w twarz. Nie miała siły, by rozdzielić jego i Rennę. O dziwo, konfrontację przerwał sam Inkwizytor, który położył dłoń na ramieniu podwładnego. – Dziecię zamilknie – nakazał. Franq spojrzał na przełożonego z niedowierzaniem, ale Opiekun zmierzył go twardym spojrzeniem. – Jego Wysokość ma rację. Pan Bales ocalił nas zeszłej nocy, bez względu na to, jak tego dokonał. Skoro złamał przy tym święte prawa, niech Stwórca osądzi jego winy. My zaś powinniśmy czuć wdzięczność i dołożyć wszelkich starań, by doczekać kolejnego świtu. Renna spojrzała na niego i pokiwała głową. – Nie dorastam mojemu mężowi do pięt, ale będę pomagać ze wszystkich sił. Thamos podniósł wzrok. – Czy umiesz... Eee... Zawahał się i niezgrabnie nakreślił run w powietrzu. Renna pokręciła głową. – Chyba nie, ale potrafię oderwać demonowi łapsko i wepchnąć mu je w mordę. – Ona nie żartuje – zachichotał Gared. – Sam widziałem. Ból Leeshy nasilał się coraz bardziej.

Gdy zapadła noc, Renna stanęła u boku obrońców Nowej Przystani. Wiedziała, że jej obecność dodaje im otuchy, i cieszyła się z tego, ale żałowała, że nie było przy niej nikogo, kto potrafiłby i ją pokrzepić. Arlen był nadal nieprzytomny, a Thamos rozdzielił siły, by strzec jednocześnie wszystkich najsłabszych fragmentów sieci Zakątka. Nie mógł skupić się na jednym odcinku. Leesha wymogła, by jej szpital znajdował się w samym środku Zakątka, gdzie był

najbezpieczniejszy. Drużyny uczennic Zielarek i towarzyszących im ochotników czekały przy wozach, by w odpowiedniej chwili odwieźć rannych. Generał Gared oraz Rębacze strzegli Nowego Rizon, gdzie zbudował swój run wschodni książę. Thamos wraz z trzonem hufca czekał przy Lakdale na zachodzie. Pozostałych osad broniła milicja, uzbrojona w łuki i włócznie. Nikt nie miał pojęcia, gdzie i kiedy uderzą demony. Rennie powierzono dowództwo Nowej Przystani. Siły obrońców, którzy zeszłej nocy ponieśli wielkie straty, wzmocnił oddział Krasjan oraz Rojer z żonami. Pozostali Minstrele zostali rozdzieleni między resztę osad. Dziewczyna nerwowo przestępowała z nogi na nogę, zastanawiając się, czy aby nie znalazła się w niewłaściwym miejscu. Wyczuła śmierć demona w wielkim runie, a spopielone szczątki otchłańców świadczyły, że wraz z księciem zginęło wielu jego podwładnych. Jednak książęta nie bez powodu wybrali akurat Nową Przystań jako cel zmasowanego ataku. Wielki run tej osady był zdecydowanie najsłabszy i składało się na niego zbyt wiele drzew oraz budowli, które bez trudu mogły zostać zniszczone pociskami rzucanymi przez skalne demony, nawet jeśli niecelnie. Wszyscy mieszkańcy nienadający się do walki zostali już ewakuowani, a reszta musiała utrzymać przyczółek możliwie najdłużej. Gdyby Przystań padła, demony mogłyby przypuścić atak bezpośrednio na Zakątek Rębaczy. – Wszystko będzie dobrze – rzekł Rojer, jakby czytał jej w myślach. Renna spojrzała na niego i jego żony. Krasjanki ubrały się w jaskrawe stroje – wraz z mężem przypominały teraz trupę Minstreli. Skróciły woalki, aby odsłonić usta – nie chciały tłumić śpiewu. W świecie Renny wszystkie kobiety chodziły bez woalek i dziewczyna nigdy nie przypuszczała, że odsłonięcie ust można uznać za skandaliczne, ale teraz nie mogła się oprzeć temu wrażeniu. Krasjanie wyglądali na wzburzonych i bez przerwy zerkali na kobiety. Kaval przyłapał jednego i grzmotnął go tępym końcem włóczni, wykrzykując coś w ojczystym języku. – Skąd wiesz? – spytała Renna. Rojer umiejętnie maskował uczucia, ale czuła jego lęk. Rudowłosy Minstrel wzruszył ramionami z uśmiechem. – Istnieją tylko dwie możliwości. Albo zwyciężymy i pokażemy całemu światu, że demony nie zdołają nas pokonać, choćby nie wiadomo co, albo zginiemy i ktoś ułoży pieśń o naszej ostatniej walce. Choć minie sto lat, ludzie nadal będą nas pamiętać, a nasza odwaga będzie dodawać im otuchy.

– Wolę przeżyć – prychnęła Renna. W mroku nocy poniosły się wrzaski demonów. Wielki run ożywał pod jej stopami. Miała wrażenie, że stoi w wielkim jeziorze mocy, której nie rozumiała w pełni. Czy może się w niej zanurzyć tak jak Arlen? Czy gdyby posiadła tę umiejętność, pomogłoby to w zwycięstwie? Znów pomyślała o mężu, który leżał nieprzytomny na łóżku szpitalnym. Spośród nielicznych drzew wokół polany dobiegł szelest. Renna wyprostowała się, stłumiła lęk i odepchnęła niepokój. Poczuła, jak napływa do niej moc, która uczyniła ją silną. Jej usta wezbrały śliną. Jeśli pisana jej była śmierć, dziewczyna zamierzała zginąć w walce. – Łucznicy, szykować się! – krzyknęła. Mieszkańcy Przystani unieśli łuki. Krasjanie nie przepadali za tą bronią, ale każdy miał trzy włócznie – dwie do rzucania i jedną do walki wręcz. – Pora zaczynać. – Rojer wyszedł naprzód i uniósł skrzypce. Popłynęła muzyka, a Amanvah oraz Sikvah natychmiast do niej dołączyły, dotknąwszy uprzednio naszyjników z kośćmi demonów. Muzyka popłynęła daleko na magicznych prądach. Stawała się głośniejsza i bardziej złożona. Tworzyła zaklęcie, które odpychało demony równie skutecznie jak wielki run. Renna wiedziała, że otchłańce czyhają nieopodal – widziała ich emanację między drzewami – ale wyglądało na to, że dopóki trwa muzyka, nie zdołają się zbliżyć. Po kilku minutach jej serce zaczęło bić nieco wolniej. Wtedy znad drzew wyleciał ogromny głaz. – Uwaga! – krzyknęła Renna. Enkido błyskawicznie odciągnął Amanvah na bok, a Renna złapała Rojera i Sikvah niczym dzieci i wykonała skok. Gigantyczny kamień grzmotnął w ziemię, gdy wylądowała, i obsypał ich grudkami ziemi. Dziewczyna zachwiała się od wstrząsu i upadła. Wszyscy zakaszleli, gdy w powietrzu uniosły się chmary pyłu. Nikt nie odniósł obrażeń, ale przewaga została utracona. Gdy tylko muzyka ucichła, las wypluł hordy otchłańców. Najpierw wypadły watahy polnych demonów, a potem ukazały się ogniste. Za nimi pojawiły się śnieżnobiałe, lśniące stworzenia, których Renna nigdy dotąd nie widziała, ale natychmiast przypomniała sobie opowieści Arlena i zrozumiała, że to śnieżne demony. Ktoś wrzasnął i obrońcy Przystani powitali demony chmarą cennych runicznych strzał.

Rzadko który dobrze wycelował, a otchłańce poruszały się szybko, ale nadciągały tak wielkie ilości, że wiele strzał trafiło w cel. Niejeden demon zwalił się na ziemię, ale większość nadal szarżowała. – Nie strzelać, głupcy! – wrzasnęła Renna. – Przecież wielki run nadal działa! Nie myliła się. Tu i ówdzie widać było oślepiające eksplozje magii, gdy bariera odrzucała napastników. Renna zaczęła się już zastanawiać nad sensem natarcia, gdy niespodziewanie z nieba zleciał głaz i zabił łucznika. Dziewczyna dostrzegła odlatującego wichrowego demona. Tymczasem nadciągały kolejne, trzymające kamienie w tylnych łapach. – Strzelać do wichrowych! – krzyknęła. Obrońcy unieśli łuki, ale w ich oczach pojawił się strach, a dłonie na broni zadrżały. Pomimo światła bijącego z wielkiego runu nocne niebo nadal było ciemne i nikt z obrońców nie widział emanacji otchłańców tak jak Renna. Kilka wichrowych demonów spadło, uderzyło z trzaskiem w barierę i ześlizgnęło się po niej niczym martwe ptaki po grubej szybie, ale większość pocisków znikła gdzieś w mroku. – Drewniaki i skalniaki! – wykrzyknął Kaval. Renna odwróciła się, klnąc. Na skraju lasu gromadziły się wielkie demony, taszczące ciężkie kamienie i połamane pnie. Zamarła niezdecydowana, ale Mistrz Ćwiczeń natychmiast przejął dowodzenie. – Łucznicy! – ryknął. – Celować w skalne demony! Tylko skalne demony! Drzewnymi my się zajmiemy! Wielu obrońców spojrzało na Rennę, która zgrzytnęła zębami. Powinna była przejrzeć fortel przeciwnika, a tymczasem jak ostatnia idiotka kazała ludziom marnować strzały. Z narastającą wściekłością uświadomiła sobie, że zadanie ją przerosło. A opanowany Kaval gromadził doświadczenie bitewne przez całe życie i doskonale wiedział, co robi. – Wykonać! – wrzasnęła. Obrońcy znów zwolnili cięciwy. Strzelając do ogromnych skalnych demonów, nie sposób było chybić. Sharum rzucili się do biegu. Jeden po drugim wyhamowywali przed skrajem wielkiego runu i wykorzystywali pęd, by jak najdalej rzucić oszczepem. Lekkie pociski przebijały i przewracały drzewne demony. Otchłańce wrzeszczały, usiłując wyrwać oszczepy z własnych ciał, ale uniemożliwiały to wymalowane runy obronne. Runy wojenne zaś przez cały czas odsysały magię i przekształcały ją w niszczycielską moc.

Salwa obrońców Przystani odniosła mniejszy skutek. Łucznicy wystrzelili już najmocniejsze pociski, a te słabsze wbijały się w ciała potworów, nie czyniąc im szkody. Niektóre trafiono tyle razy, że przypominały monstrualne jeże. Ryczały, ale chyba nic im się nie stało. Jeden po drugim unosiły ramiona, by jak najdalej ciskać śmiercionośnymi pociskami. Ludzie zaczęli się rozbiegać, ale wtedy okazało się, że otchłańce bynajmniej nie celują w obrońców. Jeden z głazów roztrzaskał drewniany płot stanowiący część wielkiego runu, inny przebił się przez nasyp. Niektóre z rzucanych kamieni zostały wprzódy obryzgane ogniem przez ogniste demony i spadły na wieś rozgrzane do czerwoności. Któryś rozwalił drzwi stodoły i wtoczył się do środka. Po chwili buchnęły kłęby dymu oraz płomienie. Otchłańce nie przestawały nacierać. Demony kamienne i drzewne znosiły amunicję, a skalne, które były o wiele większe i silniejsze, podnosiły ją i rzucały. Kilka w końcu uległo runicznym strzałom i zwaliło się na ziemię, ale natychmiast zastąpiły je inne. Rojer uniósł skrzypce, lecz nim zagrał pierwszy takt, pojawił się drzewny demon, którzy rzucił w niego i w dziewczęta kłodą tęgą jak beczka piwa. Minstrel uskoczył, a Sikvah i Amanvah padły na ziemię, brudząc barwne jedwabie, ale ratując życie. Inne demony dołączyły do kanonady i trójka ludzi rzuciła się do ucieczki. Wiedzą, uświadomiła sobie Renna. Książęta widzą nas oczami swych podwładnych. Myśl obudziła w sercu Renny ogromny gniew, a wielki run niespodziewanie odpowiedział. Dodał jej sił i dziewczyna poczuła, jak jej ciało wypełnia moc. Był to bolesny proces, zupełnie jakby wpadła do kotła z wrzącą wodą. Dłużej nie mogła tego wytrzymać. Przerwała więc i nakreśliła w powietrzu run gorąca w kierunku potworów bombardujących Minstrela. Z satysfakcją ujrzała, jak trzy drzewne demony stają w płomieniach i osypują się w popiół. W sekundę później Renna poczuła, że uginają się pod nią kolana. W ostatniej chwili wysunęła ręce, by nie uderzyć twarzą o ziemię. Leżała i dyszała ciężko, z trudem łapiąc dech. Jej suche oczy piekły. Siła, która ją przepełniała, znikła całkiem i mięśnie dziewczyny zwiotczały. Czy Arlenowi też się to dzieje? – przemknęło jej przez głowę. Jak on to wytrzymuje? Renna podniosła się z trudem i spróbowała raz jeszcze Pobrać moc z wielkiego runu, ale tym razem nie odpowiedział. Czuła, że pod nogami pulsuje energia, silna jak zawsze, ale chwila, gdy dzięki wybuchowi gniewu połączyła się z mocą runu, minęła bezpowrotnie. Odkryła natomiast coś innego – otaczał ją chaos i dziewczyna zrozumiała, że musi

działać, by położyć mu kres. Krasjanom skończyły się oszczepy, a mieszkańcy Przystani wypuszczali już zwykłe strzały, które odbijały się od twardych pancerzy otchłańców. Grupki ludzi z wiadrami opanowały pożar stodoły, ale ogniste demony rozgrzewały kolejne głazy i Renna wiedziała, że gdy pożary wybuchną w wielu miejscach jednocześnie, obrońcy nie zdołają ich ugasić. Wichrowe demony nadal spuszczały mniejsze głazy, a w oddali gromadziły się kolejne watahy otchłańców, czekając na dezaktywację runu. Renna złapała rękojeść ojcowskiego noża, co jak zwykle dodało jej otuchy. „Nie ma łatwego sposobu na zaoranie pola” – mawiał Harl. „Zawsze trzeba ugiąć kark i wziąć się do roboty”. Poczuła w sobie przypływ determinacji, co niespodziewanie przyciągnęło strumień magii. Jej ciało ponownie wypełniła siła. Renna krzyknęła głośno i wybiegła za barierę. Za plecami słyszała bojowy okrzyk Kavala, a Sharum złapali za tarcze i wypadli za nią. Potem zawirowały kły, pazury i ostry metal noża. Renna przebijała się przez pomniejsze otchłańce, tnąc, kopiąc i nie zwalniając ani na chwilę. Urżnęła łapę polnemu demonowi, aż bryzgnęły strugi juchy, a potem kopnęła ognistego demona w pysk, gdy ten miał splunąć, przez co udławił się własnym ogniem. Słyszała zgrzyt pazurów ślizgających się po tarczach i skrzenie magii, słyszała mlaśnięcia włóczni przebijających łuski i wrzaski ludzi rozrywanych przez otchłańce. Renna przypadła do najbliższego skalnego demona. Wskoczyła na grzbiet ognistego, który właśnie rozgrzewał głaz, odbiła się od niego i wyskoczyła niczym z trampoliny, by wrazić nóż w szczelinę między płytami chroniącymi kark demona. Nawet długi nóż jej ojca nie odciął łba skalnemu demonowi, ale Renna przytrzymała się rękojeści, zarzuciła na potwora naszyjnik z otoczaków i zacisnęła. Naznaczone runami kamienie ożyły, zalśniły i zaczęły wbijać magię w ciało otchłańca. Gdy magia eksplodowała, urwany łeb demona zleciał. Z karku strzeliły strumienie posoki. Renna opadła na ziemię i rozejrzała się za kolejnym celem. Wtedy okazało się, że jej również ktoś szuka. Wszystkie demony na polu bitwy spojrzały na nią jednocześnie niczym tysiąc kotów mierzących wzrokiem samotną mysz.

Rojer ze zdumieniem patrzył, jak Renna rysuje w powietrzu run, a atakujące demony stają w płomieniach i przewracają się z wrzaskiem. Zostały z nich jedynie czarne, dymiące korpusy. Sądząc po wyrazie twarzy, Renna była tym równie zdziwiona jak Minstrel. Niespodziewanie przypomniał sobie moc, której Arlen użył ubiegłej nocy, i poczuł przypływ nadziei. Dziewczyna jednakże zatoczyła się i upadła, a w głowie Minstrela rozległ się głos Arlena: „Nie ma kogoś takiego jak Wybawiciel, Rojer. Jeśli ludzie chcą ujść z życiem, będą musieli sami o to zadbać”. Renna najwyraźniej doszła do tego samego wniosku, gdyż darowała sobie kolejne eksperymenty z magią i wybiegła prosto w noc, przebijając się przez hordy otchłańców jak Arlen podczas bitwy o Zakątek Rębaczy. Na oczach Rojera wspięła się na skalnego demona i ucięła mu głowę. Kaval poprowadził ludzi w ślad za Renną. Rojer po raz pierwszy w życiu cieszył się z tego, że towarzyszy im brutalny Mistrz Ćwiczeń oraz jego Sharum. Tam, gdzie mieszkańcy Przystani cofali się z niezdecydowaniem bądź trzęśli ze strachu, Krasjanie wyróżniali się karnością i dyscypliną. Atakowali w zwartym szeregu, osłaniając tarczami zarówno siebie, jak i swych braci. Ich włócznie uderzały jednocześnie, a polne demony padały przed nimi niczym zboże pod ostrzem kos. Przez moment Rojer miał wrażenie, że jeśli Sharum dopadną skalne demony, bitwa zostanie wygrana, gdy nagle wydarzyło się coś strasznego. Wszystkie otchłańce spojrzały na Rennę, zapominając o całym świecie. Nawet skalne demony upuściły pociski i skoczyły ku dziewczynie z wyciągniętymi pazurzastymi łapami. Renna wymykała się zwinnie. Z gracją niczym tancerka przeskakiwała po grzbietach polnych demonów. Jakiś śnieżny demon plunął, ale Renna w porę wykonała unik i lodowaty wyziew owionął nogę najbliższego skalnego. Trafione miejsce natychmiast pokrył szron, a dziewczyna kopnęła w nie z całej siły, łamiąc otchłańcowi kończynę. Olbrzym padł, pogłębiając zamieszanie. Drzewny demon cisnął w nią kłodą. Trafiona dziewczyna przeleciała kilka jardów i uderzyła w ziemię. Usiłowała się podnieść, ale otchłańce bez wahania wykorzystały jej słabość i opadły Rennę ze wszystkich stron. Magia zaiskrzyła. Szpony i pazury z początku ześlizgiwały się z runów wymalowanych wyciągiem z czarnego korzenia, ale tu i ówdzie odnajdowały już luki. Ciało Renny spłynęło krwią. Zalane nią runy lada chwila mogły się stać bezużyteczne.

Kaval krzyknął głośno. Sharum podjęli waleczną próbę ocalenia dziewczyny, ale na ich drodze niespodziewanie pojawił się nowy demon. Jego długie, wijące się ciało uniosło się nad Krasjanami i wypuściło najeżoną ostrzami mackę, którą smagnęło po tarczach. Wojownicy mieli stalowe hełmy zwieńczone turbanami i wspaniałe runiczne zbroje, a mimo to potwór bez trudu przeciął ich szereg i w okamgnieniu zabił kilku z nich. Kaval gwizdnął przenikliwie i oddział Sharum natychmiast się rozpadł. Wojownicy utworzyli kolisko wokół demona, który z pewnością był wspomnianym przez Arlena i Leeshę zmiennokształtnym. Rojer znał taktykę stosowaną przez Krasjan. Wiedział, że będą czekać na natarcie potwora. Przyjmą atak na tarcze, a pozostali uderzą od tyłu. Nigdy jednak nie walczyli ze zmiennokształtnym. Potwór wił się i obracał tak szybko, że nie zdołali się za nim ustawić, aż stracił cierpliwość i wyhodował ślepia dookoła głowy, a potem serię dodatkowych macek, dzięki czemu mógł walczyć z każdym wojownikiem z osobna. Łapał poległych za nogi i wywijał nimi jak maczugami, by odtrącić pozostałych. Niektórym Sharum udało się zadać mu celny cios, ale ich włócznie przenikały ciało, nie czyniąc krzywdy. Strzały, którymi zasypywali go pozostali obrońcy, nieszkodliwie odbijały się i spadały. Potwór powalał kolejnych Krasjan, ale ci nacierali nieustraszenie. Każdy Sharum modlił się o taką śmierć, czego Rojer nigdy nie potrafił zrozumieć. Kaval doskoczył, by zadać cios, lecz demon wytrącił mu tarczę. Mistrz Ćwiczeń nie stracił rezonu i zawirował włócznią szybciej, niż Rojerowi wydawało się to możliwe, parując uderzenia macek i zyskując nieco czasu dla swoich ludzi. Paszcza demona rozrosła się w tym czasie kilkakrotnie. Szczęki kłapnęły, przegryzając Mistrza wpół. Głowa i korpus Sharum znikły w paszczy, a reszta ciała spadła.

Widząc śmierć Kavala, Rojer otrząsnął się z oszołomienia. Dostrzegł Rennę, usiłującą się wyrwać z łap kilku drzewnych demonów. Potwory próbowały ją gdzieś zaciągnąć. Chcą ją zabrać żywcem, pomyślał. Nim sobie to uświadomił, już trzymał skrzypce pod brodą i grał. Wyszedł zza schronienia i zbliżał się do pola bitwy. Kątem oka zarejestrował, że Amanvah, Sikvah i Enkido zmierzają za nim, ale zignorował ich. Nie interesowało go teraz nic oprócz muzyki. Wyszedł poza barierę, tym razem nawet nie próbując zamaskować swej obecności. Wręcz przeciwnie, zależało mu na tym, by przyciągnąć uwagę wszystkich demonów w zasięgu wzroku. Chciał, by spojrzały na niego tak, jak patrzyły na Rennę. „Stać!” – grał im. „Nadchodzi żer. Bądźcie gotowi do skoku!” Potwory zamarły, ryjąc ziemię pazurami. Napięły potężne muskuły, gotowe do skoku. Zatrzymały się nawet te, które próbowały wynieść Rennę. Jego muzyka nie działała jedynie na zmiennokształtnego, który wyrwał się z koliska

Sharum i popędził na Minstrela jak ożywiony senny koszmar. Rojer pozwolił sobie na uśmiech i wypełnił noc bólem. Takty, które dotychczas kusiły i wabiły, niespodziewanie przeistoczyły się w ostrze rozdzierające tony. Demony wrzeszczały i tłukły się pazurami po głowach. Dźwięki zraniły nawet zmiennokształtnego, który wydał krótki, przeszywający wrzask. Głosy Amanvah i Sikvah wzmocniły grę Rojera. Ich idealnie zgrane trio tym razem wykonywało przerażającą, chaotyczną symfonię, a magia hora słała przeraźliwe hałasy daleko w noc. Pomniejsze demony umykały, ale Rojer wraz z żonami otaczał zmiennokształtnego, potęgując jego cierpienia. Minstrel eksperymentował i z każdą chwilą poznawał nowe sposoby zadawania otchłańcowi bólu. Demon wił się i miotał. Zaciskał macki na głowie i co rusz się przekształcał. Raz był ryczącym skalnym demonem, potem wyjącym drzewnym, wrzeszczącym wichrowym i nawet krzyczącym człowiekiem, ale Rojer z żonami natychmiast dopasowywali muzykę do jego formy i nie przestawali go torturować. Transformacje otchłańca stawały się coraz bardziej chaotyczne, jego ciało bulgotało i rozlewało się w rosnącą kałużę mazi. Mam cię, ty wypierdku Otchłani, pomyślał Rojer z mściwym uśmiechem i nadal bombardował demona ostrymi nutami. Niespodziewanie ten zdołał się nieco unieść. Jego uszy stopiły się całkiem i czaszkę demona pokryła gładka łuska. Spojrzał na Minstrela z grymasem przypominającym uśmiech. Zamachnął się na Rojera. Minstrel nie zdążył się uchylić, lecz wtem rozległ się okrzyk i tuż przed nim wyrósł Enkido i cisnął włócznią. Macka potwora wyszarpnęła z niego wnętrzności. Sikvah wrzasnęła z trwogi. Rozbłysła magia, ale ostrze odbiło się od demona, nie zadając mu śmiertelnego ciosu. Muzyka została przerwana i czar prysł bezpowrotnie. Zmiennokształtny cofnął się. Smyczek Minstrela ześlizgnął się ze strun, a Rojer przetoczył się po ziemi przed śmiertelnym ciosem. Otchłaniec uniósł mackę, by uderzyć po raz drugi. Minstrel wzdrygnął się. Wiedział, że teraz już się nie uda uniknąć ataku. Macka wystrzeliła ponownie, ale ciągnące się wzdłuż niej ostre kolce naraz znikły wśród strug posoki. Minstrel uniósł głowę i ujrzał Rennę dzierżącą czarny od juchy nóż. Dziewczyna rzuciła mackę na ziemię, pozwalając kończynie roztopić się i zniknąć, po czym skoczyła na potwora. Ten usiłował stawić jej czoła, ale wtedy do walki wmieszała się Amanvah. Sięgnęła do

sakwy, gdzie przechowywała hora, wyciągnęła poczerniałą kość i wycelowała nią w zmiennokształtnego, majstrując coś przy runach wyciętych na powierzchni. Z kości wystrzeliła błyskawica. Trafiła prosto w demona i niemalże wyrzuciła go w powietrze. Renna przypadła doń ponownie, kłując i tnąc. Amanvah zdmuchnęła pył z dłoni i znów sięgnęła do sakwy, tym razem po garść pazurów. Cisnęła nimi w otchłańca, a te pomknęły niczym bełty wystrzelone z kuszy i wbiły się w jego ciało. Zmiennokształtny wił się i wrzeszczał, oślepiony bólem. Renna obaliła go i zaczęła piłować mu szyję. Pozostali Sharum, którym przewodził Coliv, przyłączyli się do walki, kłując i przyjmując zadawane chaotycznie ciosy macek na tarcze. Wspólnie robili wszystko, by bestia nie odzyskała panowania nad sobą.

Wzrok Rojera nadal wspomagały runy. Dzięki temu dostrzegł emanację pozostałych otchłańców, które ponownie ruszyły do walki, niepowstrzymywane już muzyką. Znów zaczął grać, usiłując je odpędzić, ale wtedy polny demon dostrzegł Sikvah, klęczącą przy ciele Enkido i szlochającą. Otchłaniec skoczył szybciej niż myśl i Rojer zrozumiał, że nie zdąży przyjść z pomocą żonie. Jednak Sikvah dostrzegła potwora. Zdarła cienką woalkę, całkiem mokrą od łez, i dotknęła naszyjnika. Wrzasnęła tak przeraźliwie, że zarówno ludzie, jak i potwory zasłonili uszy. Polny demon zatoczył się i padł martwy u stóp Krasjanki. Tymczasem obrońcy Przystani przyszli Rennie i Sharum z pomocą. Wszyscy szlachtowali teraz zmiennokształtnego, nie pozwalając mu się roztopić, aż wreszcie Renna oderżnęła mu łeb. Uniosła go wysoko, a z gardeł walczących wydobył się ochrypły ryk triumfu. – Dość tego! – wrzasnął Rojer. – Wracać na wielki run! Nie zatrzymam ich długo! Dwóch Sharum odciągnęło Sikvah od ciała Enkido. Wszyscy rzucili się do biegu, a Minstrel osłaniał ich odwrót muzyką. W jego sercu zagościła ulga, lecz wtedy dostrzegł czerwone smugi na niebie. Od razu rozpoznał sygnał alarmowy. Demony sforsowały barierę i szalały na ulicach Nowego Rizon.

25

Utracony krąg 333 ROK PLAGI TRZECIA NOC NOWIU

Oot! Nadchodzą! – krzyknął Coliv. Rojer był akrobatą i dobrze opanował sztukę balansowania w powietrzu, ale mimo to zdumiała go łatwość, z jaką Krevakh wbił mierzącą dwanaście stóp drabinę i wbiegł po niej bez użycia rąk. Stanął na murze nieruchomo i wpatrzył się w horyzont. Rojer i Coliv byli jedynymi ludźmi na rynku Nowego Rizon. Otaczały ich ruiny miasteczka, które jeszcze wczoraj tętniło życiem. Atak zamienił je w gnijącego trupa – niemalże wszystkie zabudowania wokół wyłożonego brukiem rynku zostały zniszczone spadającymi głazami bądź poczerniały od ognia. Cisza wywoływała ciarki na plecach. Spędzili cały dzień na usuwaniu gruzów, by reaktywować wielki run, ale nikt nie żywił nadziei, że symbol zadziała. Dzięki brukowi otchłańce nie miały co prawda możliwości zmaterializowania się w mieście, ale pokonawszy barierę, mogły zacząć wyrywać kamienie, a obrońcy nie potrafiliby w tym przeszkodzić. Czekali więc we dwójkę – Minstrel i Wypatrywacz – osłonięci niewielkim podróżnym kręgiem, który ten pierwszy wykorzystywał przez całe życie. Plan nie podobał się nikomu, a zwłaszcza Rojerowi, choć to on był pomysłodawcą. Gdy Amanvah zrozumiała, że nic nie odwiedzie męża od powziętej decyzji, zmusiła go, by wziął ze sobą Coliva, choć Minstrel wiedział, że przypuszczalnie oznacza to śmierć dwóch osób, a nie jednej. Musiał jednak przyznać, że towarzystwo wojownika dodawało mu otuchy. To człowiek, który usiłował zabić Arlena, napomniał się Rojer, ale nie potrafił wzbudzić w sobie gniewu. Coliv objął bowiem dowództwo nad resztkami Sharum i na ich czele nie odstępowali Rojera i jego żon na krok. Nie był w stanie zliczyć, ile razy zeszłej nocy wojownik uratował mu życie. Rojer uniósł skrzypce, gdy usłyszał odgłosy zbliżających się demonów. Aby uderzyć na Zakątek Rębaczy, otchłańce musiały przejść przez Nowe Rizon. Miasteczko legło w gruzach

i najłatwiejsza droga wiodła przez rynek. Wystarczyło to podpowiedzieć potworom. „Chodźcie!” – zagrał. „Tędy jest szybciej! Łatwiej! Tam jest żer!” Nie kłamał. Przecież sam był smacznym kąskiem. Demony odpowiedziały na wezwanie. Z początku pojawiło się kilka tuzinów, które wściekle natarły na krąg, wywołując eksplozje magii. Kolejne wciąż przybywały i tuziny przerodziły się w setki, a potem tysiące. Potwory wypełniły cały rynek, a Rojer nadal przywoływał pozostałe. Wkrótce otoczyła ich ściana szalejących łusek, kłów i pazurów, spoza której nie było niczego widać. Otchłańce właziły jeden na drugiego i walczyły między sobą o przywilej natarcia na runy. Stary, zużyty krąg podróżny został jednakże porządnie wykonany i działał jak należy. Odpychał atakujące demony i nabierał mocy, gdy te syciły go magią. Nie trwało to jednak długo. Wijące się, pazurzaste tłumy rozstąpiły się i przepuściły stado drzewnych demonów, uzbrojonych w wielkie kłody, którymi bez trudu mogły zabić obu ludzi i roztrącić ich krąg. Coliv jednakże był w pogotowiu. Wyciągnął wypolerowany barani róg i zadął ze wszystkich sił. Niespodziewanie zatrzaśnięte okiennice w kamienicach dookoła rynku otworzyły się, a w oknach i na dachach zaroiło się od łuczników. Bez wahania zasypali demony rojem strzał. Tłum otchłańców był tak gęsty, że każdy pocisk trafiał, a kilku najlepszych strzelców zajęło się drzewnymi demonami zagrażającymi Rojerowi i Colivowi. Minstrel dostrzegł, jak w piersi któregoś z nich grzęźnie dobrze mu znana strzała Wondy. Otchłańce przypuściły atak na budynki, aby się wedrzeć do środka, ale z górnych pięter wylano na nie płynny ogień demoniczny. Później poleciały podpalone pochodnie i stwory stanęły w płomieniach. Znów zagrzmiał róg. – Teraz – Coliv nigdy nie marnował słów. Postawił drabinę, wspiął się po niej szybko, ujął linę z ciężarkiem i zarzucił ją na parapet na trzecim piętrze. Rojer przestał grać i wepchnął skrzypce do torby z cudami zarzuconej na plecy. Wspiął się po drabinie niemalże tak zwinnie jak Coliv, wszedł mu na plecy i razem skoczyli. Ludzie w oknie pociągnęli za linę. Minstrel i Wypatrywacz przemknęli w powietrzu, o włos unikając

wyciągniętych pazurów i szponów. Uderzyli w poczerniałą od ognia ścianę, łamiąc kilka desek, ale Coliv już się wspinał do okna. Rojer nadal wisiał mu na plecach. Wleźli do środka, gdy hrabia Thamos oraz Gared przypuścili szarżę prosto w zbity tłum demonów. Minstrel ze smutkiem spojrzał na miejsce, gdzie wcześniej stali, tratowane teraz przez podkute stalą konie. – Będzie mi brakować tego kręgu – powiedział.

Renna krążyła niespokojnie. Denerwowało ją to, że nie ma nic do roboty, podczas gdy niedaleko toczy się bitwa, ale musiała się pogodzić z tym, że demony polowały teraz na nią tak jak wcześniej na Arlena. Jakiekolwiek wycieczki poza barierę runiczną były wykluczone. Mieszkańcy Zakątka zostali rozgromieni i zmuszeni do ucieczki przed rojem otchłańców. Zginęła jedna trzecia łuczników, którzy ostrzeliwali demony z dachów. Kawaleria Thamosa poniosła jeszcze większe straty – wiele koni dźwigało dwóch ludzi, a część jeźdźców nie wróciła. Hrabia ze swymi ludźmi próbował osłaniać piechotę, ale niektórzy z podkomendnych również ulegli panice. Inni, straciwszy w walce włócznie, rąbali naokoło runicznymi toporami i młotami. Widać też było biegnącego Coliva, który zarzucił sobie Rojera na ramię. Uciekinierzy mijali Rennę, stojącą samotnie na skraju wielkiego runu. Dziewczyna oddychała głęboko, czując, jak wzbiera w niej magia. Gdy ostatni ludzie byli już bezpieczni, Pobrała moc. Zignorowała mniejsze demony i skupiła się na skalnych. Kreśliła runy gorąca i uderzenia nad lukami w ich kamiennych pancerzach, a wysyłana przez nią magia rozrywała im kolana i barki. Nie chciała ich zabijać, zależało jej głównie na tym, by uniemożliwić im wyrzucanie śmiercionośnych pocisków. Tej nocy zdziałała więcej niż poprzedniej, ale szybko osiągnęła granicę możliwości. Zakręciło jej się w głowie, gdy magia zaczęła ją palić od środka. Tymczasem wciąż nadciągały nowe demony. Dziewczyna uklęknęła na jedno kolano, oparła dłoń o bruk i znów Pobrała moc.

Gdy odgłosy bitwy dotarły do szpitala w Zakątku Rębaczy, Leesha poczuła lodowaty strach. Miała pod swą opieką tylu rannych, że za nic w świecie nie dałoby się ich przenieść, a zresztą dokąd miałaby ich przetransportować, gdyby padło Cmentarzysko? Na razie wielki run był bezpieczny. Wytyczały go szerokie, brukowane ulice, niskie, grube mury oraz szerokie połacie ziemi i demony musiałyby go bombardować przez wiele godzin, by run osłabł i pozwolił im na wtargnięcie. Poza tym sam szpital i inne miejsca również były bronione. Leesha była pewna, że otchłańcom nie uda się zniszczyć wszystkiego w jedną noc. Ale przecież nie muszą wszystkiego niszczyć, uświadomiła sobie. Wystarczy, że wyrządzą nam tyle strat, byśmy nie mogli ich usunąć przez miesiąc. Gdy znów nastanie Nów, wrócą i dokończą to, co zaczęły. Z oddali słyszała eksplozje ostatnich piorunowych patyków, a głazy spadały na Zakątek niczym deszcz. Każdy trzask był jak szpila wbita w jej oko. Podczas Nowiu bóle głowy stawały się szczególnie silne, ale nie miała jak z nimi walczyć. Nie mogła brać silnych leków, ani też wykorzystać Thamosa do alternatywnego remedium – oboje byli zbyt zajęci. Leesha nie znosiła bezradności. Pragnęła wybiec ze szpitala i pomóc innym, ale cóż mogła uczynić? Z jej wiedzy zrobiono już właściwy użytek – Rębacze wykorzystywali właśnie resztki materiałów wybuchowych, kwasów oraz wywarów nasennych. Mogła też pomagać rannym na polu bitwy, ale po co? Przecież bez przerwy przynoszono kolejnych i zarówno Zielarki, jak i ich uczennice miały aż nadto pracy. Rozejrzała się po głównej sali. Wszystkie łóżka oraz podłoga zajęte były przez jęczących, krzyczących rannych, wszędzie widziała białe bandaże i czerwone plamy. Ci, których stan wydawał się najbardziej stabilny, zostali przeniesieni do Świętego Domu i powierzeni opiece Hayesa, ale szpital nadal pękał w szwach. Leesha przechwyciła spojrzenie Amanvah. Młoda dama’ting skinęła głową. Ona również ciężko znosiła uwięzienie, ale wyczerpała zapas hora podczas walki ze zmiennokształtnym i jej talent był teraz potrzebny tutaj. Krasjanki zajmowały się rannymi inaczej, ale Leesha musiała przyznać, że umiejętności Amanvah i Sikvah zrobiły na niej wielkie wrażenie. Obie dziewczyny

znały się na opatrywaniu ran odniesionych w walce. Rozległ się okrzyk i drzwi do szpitala stanęły otworem. Wpadł Coliv. Leesha dostrzegła kątem oka kolorowe szaty i wiedziała, że dźwiga Rojera. Rude włosy Minstrela były pozlepiane od krwi. Zielarka rzuciła się na pomoc, ale wyprzedziła ją Amanvah. Dama’ting ujęła głowę męża i obejrzała jego obrażenia. Coliv delikatnie ułożył go na ziemi, a Sikvah stanęła Leeshy na drodze. – Nie mam teraz czasu na bzdury, Sikvah – warknęła Leesha. Chciała odsunąć młodszą kobietę, ta jednak okazała się szybsza, złapała Zielarkę za przedramię i szarpnęła. Leesha zawirowała, ale w ostatniej chwili uchroniła się od upadku. – Zajmij się innymi – rozkazała Sikvah w kiepsko akcentowanym thesańskim. – To my będziemy się opiekować naszym mężem. Leesha nabrała tchu. Chciała się sprzeciwić, ale właśnie do szpitala wniesiono kolejnych rannych i musiała się zająć szukaniem dla nich miejsca. Odgłosy walki przybliżały się i niepokój w sercu Leeshy narastał. Demony atakowały już granice, co oznaczało, że ostatnią linią obrony jest Renna Tanner. Zielarka wiedziała, że żona Arlena da z siebie wszystko, ale nie minęła jeszcze nawet północ. Czy Renna zdoła opierać się całej Otchłani aż do świtu? Szpital zatrząsł się, gdy tuż przed wejściem grzmotnęło. Najwyraźniej nie. – Stwórco – szepnęła Leesha pewna, że nikt jej nie słyszy – wiem, że pomagasz tylko tym, którzy potrafią się o siebie zatroszczyć, ale przydałby się nam jakiś cud. Nie spodziewała się odpowiedzi. Budynek zatrząsł się od fundamentów aż po dach. Huk był ogłuszający, a potem na ziemię runęły belki sufitu. Buchnęły kłęby pyłu. – Arlen! – krzyknęła Leesha, gdyż jego łóżko znajdowało się na piętrze. Złapała ręcznik, którym zasłoniła sobie usta, i krztusząc się, wbiegła na schody. Pierwsze piętro było częściowo zawalone. Wyglądało na to, że trafił w nie głaz, który przebił kilka ścian i spowodował obsunięcie dachu. Leesha nie chciała wiedzieć, co się stało z pacjentami ułożonymi w zrujnowanych pokojach. Przedzierając się przez zgliszcza, usiłowała przedostać się do niewielkiego pokoju, w którym ułożyła Arlena. Tam, gdzie niegdyś znajdowały się drzwi, widniała wielka jama. Leesha weszła i jej

najgorsze obawy się ziściły. Sufit zawalił się dokładnie nad Arlenem, jego łóżko znikło pod stertą gruzu. Leesha cofnęła się, aż natrafiła plecami na ścianę. Zielarka osunęła się, drżąc na całym ciele. – To już koniec – szepnęła. – Wszyscy zginiemy... Niespodziewanie zgliszcza zaczęły się poruszać. Buchnął kolejny kłąb pyłu, gdy podniosły się złamane belki, a kamienie ze spękaną zaprawą potoczyły się dalej. Spod rumowiska wyłonił się Arlen Bales. Jego runy zajaśniały, gdy ujął oba końce złamanej belki i dźwignął je wysoko nad głowę, by się wydostać. Leesha wpatrywała się w niego osłupiała, jakby niespodziewanie stanął przed nią któryś z serafinów Stwórcy. Z reguły jako pierwsza zaprzeczała wszystkim, którzy utrzymywali, że Arlen został zesłany przez Niebiosa, ale gdy wyciągnął migoczącą dłoń, była gotowa w to uwierzyć. – Wybawiciel – szepnęła, podając mu rękę. Arlen pomógł jej wstać i podtrzymał, gdy się zatoczyła. Znaleźli się blisko siebie. Mężczyzna dotknął jej twarzy. – To tylko ja, Leesha, Arlen Bales. Dziewczyna w odpowiedzi też musnęła jego policzek. – Czasami ciężko odróżnić – stwierdziła. – Co się dzieje? – spytał Arlen. – Pamiętam, że niszczyłem zapasy pocisków demonów, a potem... – To było dwa dni temu – przerwała mu Leesha. – Nowe Rizon padło. Demony są już przy Cmentarzysku. Renna je powstrzymuje. Arlen cofnął się, słysząc jej imię. – Renna walczy sama? Przekształcił się w dym i znikł. Leesha uświadomiła sobie, że obejmuje puste powietrze.

Arlen zmaterializował się na Cmentarzysku Otchłańców. Ujrzał Rennę na czworakach. Ocaleli Drewniani Żołnierze otaczali ją półkręgiem. Ich niezniszczalne tarcze zasłaniały ją przed

wzrokiem przeciwników i pociskami. Dziewczyna usiłowała się podnieść, ale Arlen już wiedział, że jej się to nie uda. Aura migotała, co oznaczało, że zaraz dziewczyna straci przytomność. Błyskawicznie znalazł się przy niej. Nie tracił czasu na rysowanie runów, po prostu położył jej rękę na ramieniu i sięgnął przez nią w głąb wielkiego runu. Obwód łączący wszystkie symbole hrabstwa Zakątka znikł, ale centralny run Zakątka Rębaczy był najsilniejszy. Mężczyzna Pobrał moc i przeciągnął powoli przez Rennę, aż jej aura znów zapłonęła, a runy wymalowane wyciągiem z czarnego korzenia zaczęły jaśnieć. – Arlen – szepnęła. Zarzuciła mu ramiona na szyję, po czym ucałowała z uczuciem. Arlen przytrzymał jej twarz i spojrzał w oczy. – Przysięgałem, że prędzej zginę, niż pozwolę demonom zabrać Zakątek, Ren. Złożyłaś identyczną przysięgę. Chcesz jej dotrzymać? – Bezwzględnie. – Dziewczyna kiwnęła głową. Arlen znów ją ucałował, a potem cofnął się i złapał ją mocno za ręce.

– A więc Pobierz nieco mocy wraz ze mną. Oboje wchłonęli magię z wielkiego runu, sycąc się energią. – Rozstąpcie się! – krzyknął Arlen. Szyk Drewnianych Żołnierzy rozpadł się, a Arlen i Renna ujrzeli masy wroga. Jednocześnie unieśli dłonie i zaczęli kreślić runy w powietrzu.

Leesha szlochała, gdy nastał świt i ucichł łoskot spadających głazów, eksplozje materiałów wybuchowych oraz wrzaski bólu. Ostatnie nuty „Pieśni o Nowiu”, którą Minstrele Rojera grali przez całą noc, by trzymać wroga w szachu, dobiegły końca, a zesztywniałe, zakrwawione palce muzyków ześlizgnęły się z instrumentów. Nastała cisza, a potem w Zakątku poniosły się ochrypłe wrzaski triumfu. Przetrwali. A przynajmniej niektórzy z nas, poprawiła się w duchu Leesha, spoglądając na okryte całunami ciała ułożone na Cmentarzysku Otchłańców. Gdy Arlen i Renna wreszcie opadli z sił, bitwa wcale nie dobiegła końca. Nie było już wątpliwości, że demony zrobią wszystko, by wedrzeć się do Zakątka, więc z pozostałych osad przybyły posiłki. Arlen i Renna pozabijali do tej pory większość wielkich demonów i zniszczyli amunicję, którą mogłyby wykorzystać pozostałe, po czym ludzie i demony zwarli się w otwartym starciu. Kły i pazury ścierały się z runiczną stalą aż do świtu, a Gared i Thamos niestrudzenie wyprowadzali kolejne natarcia. Rannych było tylu, że Leesha zmuszona była układać ich na placu, a potem na ulicach. Wszędzie zalegały trupy, ale nie było komu ich wynosić. Ludzie leżeli tam, gdzie padli. Setki rannych i nieżywych. Nawet ci, którzy przetrwali bitwę, wyglądali na wpółżywych. Nikt nie spał od trzech nocy. Zielarka spoglądała ze smutkiem na Święty Dom, który był ich ostatnią twierdzą podczas bitwy o Zakątek Rębaczy. Dach zapadł się pod ciężarem wielu głazów. Może Inkwizytor Hayes nie popełnił wcale błędu, pragnąc wznieść katedrę, która miała go zastąpić. Nowe Rizon, zwane teraz ironicznie Cudownym Azylem, zostało zrównane z ziemią, ale wielkie runy w pozostałych

wsiach wytrzymały napór. Ryki rogów i wystrzelone race wzywały Thamosa i jego jeźdźców wszędzie tam, gdzie demony usiłowały znaleźć słaby punkt w obronie i rozbić wielki run. Minstrele Rojera odpędzali demony i wprowadzali w ich szeregi zamieszanie, a wtedy uderzali na nich Rębacze. Coliv i ocaleli Sharum pojawiali się wszędzie tam, gdzie trwały najzaciętsze walki. Leesha udała się do kantorka w szpitalu, by sprawdzić stan Rojera. Minstrel opierał się o biurko z głową owiniętą bandażami. Amanvah i Sikvah na przemian rozmawiały z nim i zasypywały pytaniami, aby nie zasnął. Dama’ting wykorzystała resztę swoich hora, by zamknąć ranę, ale Rojer otrzymał bardzo ciężki cios i istniało ryzyko, że gdy zapadnie w sen, już się nie obudzi. – Jak się trzyma? – spytała Leesha. – Dojdzie do siebie – powiedziała Amanvah. – Kości wyjawiły mi, że Everam nadal go potrzebuje. – Potrzebuje nas wszystkich. – Leesha pokiwała głową. – Moi rodacy sądzą, że chin są słabi – powiedziała Amanvah. – Mój ojciec jednak często wysławiał siłę plemienia Zakątka. Jak zwykle miał rację. Przez te trzy noce okazaliście Stwórcy wielkie oddanie. Odrodzicie się silniejsi niż wcześniej. Leesha pokręciła głową. – Nie możemy sobie pozwolić na takie straty. Musimy pogłębić i wzmocnić wielkie runy, a także usunąć ludzi z ulic podczas Nowiu. Trzeba wykopać piwnice, tunele, kanały... – Musicie wybudować Podmiasto – zgodziła się Amanvah. – To dobry początek – odezwał się ktoś za nimi. – Ale nie wystarczy na długo. Leesha odwróciła się i otworzyła szeroko oczy. – Arlen! – wykrzyknęła i bez zastanowienia zarzuciła mu ramiona na szyję. Mężczyzna również ją objął i przytulił. Zielarka po raz pierwszy od trzech dni poczuła przypływ nadziei. – Dziękujmy Stwórcy, że żyjesz. Bez ciebie nie przetrwalibyśmy kolejnego Nowiu. Arlen spojrzał na nią ze smutkiem. – Będziecie musieli. To ja jestem powodem, dla którego przybyli tu książęta. To wszystko to moja wina. – To wcale nie... – zaczęła Leesha.

– Demony wdarły mi się do umysłu, Leesha – przerwał jej Arlen. – Poznałem ich plany, a co gorsza, one poznały moje. Wiedzą wszystko, co sobie wymyśliłem. Wiedzą, co zamierzam zrobić w sprawie Jardira, wiedzą też, że to ja podjąłem ofensywę przeciwko nim. Wszystko, co wymyśliłem, obróciło się wniwecz. Uniósł głowę i spojrzał Amanvah prosto w oczy. – Teraz muszę zrobić coś, czego się nie spodziewają.

26

Sharum’ting 333 ROK PLAGI 14 ŚWITÓW PRZED NOWIEM

Jak śmiesz rozpowiadać te kłamstwa na dworze Wybawiciela! – rzucił oskarżenie Damaji Qezan z plemienia Jama. – Kłamstwa?! – wykrzyknął Damaji Ichach, przewodzący Khanjin, czerwieniejąc. – To twój język ocieka fałszywymi świadectwami! I dobrze o tym wiesz! Ichach i Qezan nigdy nie słynęli z dobrej kondycji, ale ostatnimi czasy przytyli jeszcze bardziej. Po zajęciu żyznych zielonych krain niemalże wszyscy Krasjanie przybrali na wadze, ale mało kto upasł się tak bardzo. Ahmann asu Hoshkamin am’Jardir am’Kaji, Shar’Dama Ka, najpotężniejszy człowiek świata, przyglądał się skłóconym klerykom i z trudem opanowywał pokusę, by zbroczyć dzidę krwią zarówno jednego, jak i drugiego. Jama i Khanjin od wieków skakali sobie do gardeł. Jardir nigdy nie czuł się silniejszy. Jego mięśnie aż drżały od nagromadzonej energii, a mimo to rzadko był tak znużony jak teraz, gdy przyglądał się dwóm spasionym staruchom wykłócającym się dosłownie o wszystko, nawet w przededniu Sharak Ka. Konflikt między Jama i Khanjin nie był wyjątkiem. Plemiona zjednoczyły się i wszystkie zgromadziły wielkie bogactwa, a mimo to nadal rzucały oszczerstwa, zajmowały studnie i kradły kobiety tylko po to, by dopiec rywalom. Damaji mogli już dawno to przerwać, ale konflikty między klerykami były zacięte i każdy Damaji był uwikłany w serię zatargów. Ci mężczyźni stanowili dla siebie zahven i jedyne, co miało dla nich znaczenie, to pozycja w stosunku do rywali. Ahmann zauważył, że Damaji spoglądają na niego, i uświadomił sobie, że stracił wątek. Czekali na jego werdykt, a on nie miał pojęcia, o co właściwie chodziło. Chyba kłócili się o jakąś ziemię... Jardir spojrzał na Jayana u podnóża tronu. – Jayan, mój synu, co sądzisz o tym wielkim zatargu między Jama i Khanjin? – spytał,

nawet nie próbując ukryć niezadowolenia w głosie. Młodzieniec ukłonił się nisko. – Jama w istocie mają uzasadniony powód, by wysuwać zarzuty, ojcze. Jardir zauważył, że Qezan aż sapnął. – Ale Khanjin również – dodał Jayan. Ichach aż się wyprostował. Jardir pokiwał głową. – A jak rozwiązałbyś ów konflikt na moim miejscu? Obaj Damaji spojrzeli zaskoczeni na młodego Sharum Ka. Wedle tradycji Pierwszy Wojownik służył Radzie, a nie na odwrót, a Jayan liczył sobie dopiero dziewiętnaście lat. Nie licząc Ashana, wszyscy pozostali członkowie Rady mieli ponad sześćdziesiątkę. Jayan raz jeszcze złożył ukłon. – Oba plemiona udowodniły, że nie są godne zajęcia tej ziemi. Na twoim miejscu, ojcze, skonfiskowałbym ją na potrzeby wojenne. Jakżeby inaczej, pomyślał Jardir. Jayan nie był zadowolony z otrzymanej sumy trzech milionów draki, ale Jardir zapoznał się już z beznadziejnie prowadzoną księgowością syna i wiedział, na co poszły pieniądze przeznaczone na cele wojenne. Wniosek był jasny – skoro Jayan jako jedyny z jego synów zasłużył sobie na pałac, postanowił, że będzie on wspanialszy od jakiejkolwiek innej budowli. Spojrzał na Asome, który stał pomiędzy Damaji Ashanem a dama Asukajim. – A ty, Asome? Czy zgadzasz się z bratem? Asome złożył ukłon. – Ta ziemia jest pozbawiona większego znaczenia, ojcze, i przydzielenie jej któremuś plemieniu nie rozwiąże problemu. – Dlaczego tak sądzisz, mój synu? – Albowiem nadchodzi Sharak Ka, a Damaji marnują czas Wybawiciela bzdurnymi kwestiami, które nawet dzieci potrafiłyby rozstrzygnąć. Wśród Damaji poniosły się ożywione rozmowy, ale Jardir grzmotnął tępym końcem włóczni o marmurową podłogę. – Cisza! Klerycy natychmiast zamilkli. Jardir nie spuszczał oczu z Asome.

– Jakie rozwiązanie chcesz zaproponować? – Niech Damaji załatwią tę kwestię między sobą. – Asome zmierzył obu kleryków beznamiętnym wzrokiem. Jego głos ochłódł. – A dla zachęty Damaji Qezan i Damaji Ichach powinni otrzymać trzy razy ogonem alagai każdy. Dłoń Jardira opadła na zwinięty bicz z metalowymi haczykami, który nosił u pasa. Bicz był symbolem władzy, jaką dama zyskiwali po przywdzianiu białej szaty, ale zwyczaj noszenia ich przy sobie znikł już dawno. Przywrócił go dopiero Asome, a za jego przykładem coraz więcej dama zaczęło nosić broń. W sali zapanowała całkowita cisza, a potem rozległy się gniewne okrzyki. – Jak śmiesz, chłopcze! – krzyczał Qezan. – Toż to zniewaga! – warknął Ichach. Asome uśmiechnął się jedynie. – Widzicie, Damaji? Nagle zaczynacie się ze sobą zgadzać! Twarze Qezana i Ichacha poczerwieniały, Jardirowi zdawało się, że zaraz eksplodują. Ostrożnie, synu, pomyślał. Zyskujesz potężnych wrogów. Głosy pozostałych kleryków, równie oburzonych, spotęgowały wrzawę. Od wielu wieków nie wychłostano żadnego Damaji, a na pewno nie nastąpiło to na rozkaz młodego dama, który nie ukończył nawet osiemnastu lat. Ich władza umocniła się tak bardzo, że uważali się za stojących ponad prawem obowiązującym resztę ludzi. Nawet wuj Asome, Ashan, który zawsze mógł liczyć na przychylność Wybawiciela, spoglądał na chłopaka z niezadowoleniem. Damaji’ting przyglądały się scenie w milczeniu. – Mój brat raz jeszcze udowadnia, że nie zasługuje na żaden spadek – rzekł Jayan z krzywym uśmiechem, ale Asome nawet nie drgnął. Jego spojrzenie było spokojne i bynajmniej nie wyglądał na człowieka, który nigdy niczego nie odziedziczy. Ma spojrzenie Andraha, pomyślał Jardir. Sęk w tym, że to stanowisko już nie istnieje. Zastanowił się. Asome rozegrał to po mistrzowsku i postawił go w nieciekawej sytuacji. Gdyby wybrał rozwiązanie zaproponowane przez Jayana, Asome straciłby twarz, a konflikt nie zostałby rozstrzygnięty. Gdyby jednak się zgodził... Jedynie Damaji Aleverak – ongiś zaciekły wróg Jardira, a teraz jeden z jego najbardziej zaufanych doradców – wydawał się nieporuszony. Swego czasu sam był dla Jardira poważnym rywalem, ale okazał się mężczyzną odważnym i honorowym, prawdziwym przywódcą swego

plemienia, a nie jedynie kłótliwym despotą jak wielu spośród jego braci tworzących Radę. Nigdy nie zachowałby się tak głupio jak Ichach i Qezan, a gdyby tak postąpił, natychmiast sam zerwałby szatę i nachylił się, by przyjąć karę i nie utracić ani odrobiny godności. Ale nawet Aleverak nie zaproponowałby chłosty na otwartym spotkaniu Rady. Nikt dawno nie usłyszał tak odważnych słów. Jardir zerknął na Aleveraka, a starzec skinął lekko głową. Żaden z rozwścieczonych Damaji nie zwrócił na to uwagi. Aleverak również nosił ogon alagai przy sobie. – Damajah! – krzyknął stojący przy drzwiach Hasik. Wszyscy unieśli głowy, a na widok Inevery natychmiast zapomnieli o sporze. Ona naprawdę odbiera ludziom mowę, pomyślał Jardir, wpatrując się w swą Pierwszą Żonę. Członkowie Rady złożyli jej ukłon. Inevera skinęła głową w odpowiedzi, ale nie podeszła do tronu. Spojrzała Jardirowi w oczy i dotknęła sakiewki z kośćmi demona, a potem wskazała lekkim ruchem głowy ich sypialnię. Ten znak był jasny i zrozumiały. Wreszcie ukończyła nowe alagai hora. Jardirowi zakręciło się w głowie od niespodziewanie rozbudzonych emocji. Przez dwadzieścia pięć lat był niewolnikiem kości i każde wydarzenie w jego życiu zostało wytyczone wynikami rzutów. Przez ostatnie dwa tygodnie czuł się wolny jak nigdy. Wreszcie pozbył się ciężkiego jarzma. Wolność jednak oznaczała niepewność. Kości trzymały Ahmanna w niewoli, ale dawały mu również moc. Ich rzuty wyjawiały mu prawdy, których potrzebował, by wygrać Wojnę w Blasku Dnia i Sharak Ka. Problem w tym, że to Inevera filtrowała przekazywane mu informacje i naradzała się z własną radą, które wieści przekazać, a które zataić. Spojrzał na Damaji, nadal wstrząśniętych i czekających w milczeniu na zakończenie komicznej scysji. – Postąpię wedle rady obu synów – rzekł. – Sprzeczne terytorium przejdzie na własność Jayana, a Damaji Ichach oraz Damaji Qezan obaj otrzymają pocałunek ogona alagai. Wszyscy klerycy z wyjątkiem Ashana i Aleveraka otworzyli usta, by zaoponować, ale Jardir uniósł Włócznię Kajiego, ucinając ich protesty. – Damaji Aleverak wymierzy karę tu i teraz. Grzmotnął tępym końcem włóczni w podłogę, aż kilku obecnych się wzdrygnęło.

– Nadchodzi Sharak Ka, Damaji. Nie mamy czasu na walki we własnym gronie. Od tej pory konflikty tego typu będą rozstrzygane na posiedzeniach Rady. Jeśli któryś z was spróbuje raz jeszcze marnować mi czas bzdurami, wychłostam go na oczach miasta. Pobledli Damaji wpatrywali się w Jardira, który zszedł po siedmiu stopniach podwyższenia i ruszył za Ineverą.

Jardir wszedł do sypialni wpatrzony w rozkołysane biodra żony, które jak zwykle oczarowywały go swoim pięknem. Długie lata eksperymentów z alagai hora dały jej wieczną młodość, podobnie jak wojownikom, którzy co noc wchłaniali magię na polu bitwy. Poruszała się z pewnością siebie matrony, ale choć miała czterdzieści dwa lata i urodziła mu siódemkę dzieci, nadal zachowała krągłe kształty trzydziestolatki. Jednakże tylko głupiec uznałby, że uroda jest jej największą zaletą. Gdzież Jardir by był dzisiaj, gdyby nie Inevera? Czy poszerzałby władzę? Czy w ogóle osiągnąłby jakąkolwiek pozycję? A może byłby tylko jednym z wielu niepiśmiennych Sharum albo – co gorsza – białą czaszką w Sharik Hora? I wciąż ją kocham, pomyślał i znienawidził się za tę słabość. Bywały chwile, gdy myślał, że Inevera odwzajemnia uczucie, ale w głębi serca wiedział, że nie może jej ufać. Wciąż pamiętał jej zdradę z Andrahem. Powróciło wspomnienie dwójki połączonej w miłosnym uścisku. Ujrzał piękną, uwodzicielską Ineverę dosiadającą grubego starucha, manipulującą nim dla własnych celów. Jak należało rozumieć jej jęki rozkoszy w sypialni małżeńskiej? Czy były autentyczne? Przecież Jardir widział, z jaką łatwością przychodziło jej udawanie. Komnata sypialna Damajah została gruntownie przemeblowana, po tym jak Jardir zakradł się tu z Leeshą. Miłość w miejscu, które należało do Inevery, sprawiła obojgu wiele satysfakcji. Kochali się długo i namiętnie. Gdyby Jardir w istocie chciał zranić Ineverę, dopiąłby w ten sposób swego. Jego Jiwah Ka nigdy nie zająknęła się o tym incydencie ani słowem, ale następnego dnia w sypialni wybuchł pożar, w którym spłonęło całe umeblowanie. Zostały gołe ściany. Wedle wersji oficjalnej lampa oliwna przypadkowo przewróciła się na poduszkę, ale kilka osób widziało ponoć Ineverę, która wypadła z płonącego pokoju z czaszką ognistego

demona w ręku. W ten sposób wszystkie wspomnienia po Leeshy zostały wypalone. Z jakiegoś powodu Jardir pokochał przez to żonę jeszcze bardziej. Ona jest Damajah. Jej zazdrość jest silna niczym burza i nie pozwoli, by jakakolwiek kobieta stała się ważniejsza. Czyż Kaji nie zawarł podobnych rozmyślań na temat swej Jiwah Ka w sekretnych pamiętnikach? Wedle świętych wersów Pierwsza Żona Wybawiciela na przemian drażniła go i koiła jego wściekłość, gdyż to ona była jego zahven. Za drzwiami rozległ się trzask, a potem głośny krzyk. Wyglądało na to, że Damaji Qezan zapomniał, jak należy panować nad bólem. Powtórka tej lekcji dobrze mu zrobi. Aleverak zakpił z jego słabości i drugiemu uderzeniu towarzyszył już tylko cichy jęk. Po trzecim nie było słychać nic. Inevera nie zapaliła lampy, od razu podeszła do okna, by zaciągnąć ciężkie aksamitne zasłony. Pokój pogrążył się w ciemnościach i zmysły Jardira natychmiast się wyostrzyły. Korona Kajiego, podobnie jak ozdoby na diademie Inevery, zawsze umożliwiała mu dostrzeganie magii, ale po starciu z demonem umysłu przebudziły się inne, znacznie potężniejsze moce ukryte w koronie i Jardir zaczął widzieć o wiele więcej. Dostrzegał teraz ludzkie aury, dzięki czemu poznawał uczucia oraz motywy. Niespodziewanie zrozumiał, skąd się brała nieskończona mądrość Kajiego. Teraz gdy korona umożliwiała szersze poznanie, Jardir mógł się stać o wiele potężniejszym przywódcą. Co więcej, uświadomił sobie, że potrafi Pobierać moc drzemiącą w koronie i we włóczni. W ciągu dnia dzięki starożytnym artefaktom zyskiwał nadludzką szybkość i siłę, a także mógł leczyć obrażenia i ignorować zmęczenie. Dawało mu to ogromną przewagę, ale nowe moce miały swój kres. Wiele ograniczeń znikało po zapadnięciu zmroku. W najśmielszych marzeniach nie przypuszczał, że przyjdzie mu kiedyś władać tak wielką mocą, ale nadchodził Nów i Jardir obawiał się, że to za mało. Inevera usiadła na ulubionej poduszce, a Jardir z przyzwyczajenia zajął miejsce naprzeciwko. W sali audiencyjnej rozpoczęło się karanie Damaji Ichacha, który upokorzył się głośnym szlochem, ale Jardir zignorował te odgłosy. Inevera wyciągnęła zakrzywione ostrze, którym tysiące razy nacinała mu rękę. – Jak ma brzmieć pierwsze pytanie? – odezwała się.

Jej aura zafalowała po wymówieniu słowa „pierwsze” i Jardir odkrył, że wykorzystała kości już wcześniej dla własnych celów. Słowa Inevery nie były więc kłamstwem, ale wiele mówiły o jej naturze. Dama’ting zawsze trzymała swe plany w tajemnicy, ale jednocześnie nalegała, by Jardir wyjawiał jej własne. Jardir podwinął rękaw i wyciągnął rękę. Inevera wbiła ostry czubek noża w żyłę i podstawiła miseczkę pod ściekające krople. Gdy miska wypełniła się krwią, nacisnęła ranę palcem i sięgnęła po sakwę z ziołami. – Nie ma potrzeby. – Jardir Pobrał nieco mocy z leżącej nieopodal włóczni. Wyjął dłoń spomiędzy palców żony i pokazał jej zasklepioną ranę. Inevera przyjrzała jej się z zaskoczeniem, ale Jardir nie dał jej czasu na żadne pytania. – Rozpocznijmy od Abbanowego pomysłu zaatakowania Dokowiska z pierwszym śniegiem. Jeśli mamy wykorzystać element zaskoczenia, musimy wkrótce rozpocząć przygotowania. Gdy wspomniał imię kupca, w aurze żony zajaśniała nienawiść. Wiedział, że Inevera nie ufa Abbanowi i obwinia go o rozłam między nimi. Miała wielką ochotę wytknąć wady w jego planie i zaproponować własne, o wiele korzystniejsze rozwiązanie. Były to jednak tylko powierzchowne odczucia. W sercu Inevery panował całkowity spokój, gdy sięgnęła po kości. Ulała na nie nieco krwi, odmówiła szeptem modlitwę i potrząsnęła hora. Spomiędzy jej palców wystrzeliła zielona emanacja, która zawsze wyprowadzała Jardira z równowagi. Inevera rzuciła i popatrzyła na układ kości. Jardir z kolei przyglądał się bacznie jej aurze, sprawdzając, czy jej słowa pokryją się z prawdą. Wiedział jedno – nie była zadowolona z wyniku. – Nie możesz się cofnąć – odpowiedziała, wpatrując się w kości. – Nie możesz też trwać bez końca w miejscu. Musisz nacierać. Plan tego khaffit – wypluła niemalże to słowo – oszczędzi wiele ludzkich istnień. – To oznacza liczniejszą armię podczas Sharak Ka – rzekł Jardir. – Lub większą liczbę wrogów – zauważyła Inevera. Niewątpliwie była to dobra rada, ale jej aura zdradzała, że zrodziła ją zawiść. Żona nadal nie miała ochoty przyznać, że plan Abbana był dobry. – To ryzyko, które muszę podjąć. Co jeszcze ujawniły kości? Powiedz mi wszystko i nie

zmuszaj mnie, bym wyciągał z ciebie jedną informację za drugą. Aura Inevery rozbłysła, co stanowiło ostrzeżenie. Żona chciała mu zaimponować, a jej dumę łatwo było urazić. Nie dawała się też zastraszyć tak jak Damaji. – Na północy armie Wybawiciela spotka klęska, jeśli pozostawią wrogów za plecami. – Przechyliła głowę, by przyjrzeć się kościom pod innym kątem. – Nie możesz ruszyć na Zakątek, nie pokonawszy wprzódy Lakton, nie zdołasz też zdobyć Angiers, mając pod bokiem niepodbity Zakątek. – Nie jestem co do tego przekonany – rzekł Jardir. – Plemię Zakątka stawi się na moje wezwanie. Nad Ineverą zawisło widmowe wyobrażenie Leeshy, podsycone jej gniewem, zazdrością i nienawiścią. Widywał już tę wizję nieraz, ale teraz dostrzegł w niej autentyczne powątpiewanie. Inevera nie wierzyła w lojalność Zakątka tak mocno jak on. Uważała, że tylko głupiec może być tak ufny. – Nie możesz być pewien Zakątka, dopóki nie zabijesz Naznaczonego. Tego, którego nazywają Wybawicielem. Jej aura wyraźnie wskazywała, że to jej własna opinia, a nie wynik rzutu, ale rada była sensowna. Jardir nie miał wątpliwości, że Leesha go kocha i wkrótce poślubi, co da mu władzę nad plemieniem Zakątka, ale najpierw musiał pokonać owego fałszywego Wybawiciela. Skinął głową. – Jest coś jeszcze? Twarz Inevery nie zdradzała żadnych uczuć, ale przez jej aurę przemknęła irytacja. Jej wzrok prześlizgnął się po tuzinach symboli mieniących się z różną intensywnością. Raz jeszcze odczytała ich przekaz. Jardir rozpoznawał niektóre znaki, ale nie miał pojęcia, co oznaczają. Kilkakrotnie zamierzał rozkazać dama’ting, by nauczyły go odczytywania hora, ale wiedział, że będą się wymigiwać, a Inevera znajdzie sposób, by mu to wyperswadować. Nawet Evejah utrzymywała, że rzucanie kośćmi jest zajęciem dla kobiet. W końcu żona odezwała się: – Jeśli chcesz zwyciężyć w Wojnie w Blasku Dnia, powinieneś poprowadzić armie osobiście, ale ktoś musi zasiąść na Tronie Czaszek pod twoją nieobecność. Zajmij się wyborem następcy. Masz pięćdziesięciu dwóch synów i wszyscy będą chciwie się w niego wpatrywać. Jardir zmarszczył brwi. Wiedział, że Jayan i Asome pożądają tronu. Może przywrócenie

stanowiska Andraha dla Asome nie będzie wcale złym pomysłem. – Czy którykolwiek z moich synów jest godny tego zaszczytu i bez sprzeciwu wstanie z tronu, gdy wrócę? Inevera przecięła sobie dłoń, skropiła kości własną krwią i rzuciła raz jeszcze. Przyjrzała się układowi przelotnie i uniosła głowę. – Nie. – Nie? – zdziwił się Jardir. – Tylko tyle masz do powiedzenia? Inevera wzruszyła ramionami. – Mnie też się to nie podoba, mężu, ale wynik rzutu jest jasny. Rzucałam nimi dla tysięcy mężczyzn i nigdy nie odnalazłam żadnego, który miałby twój potencjał. Aha, pomyślał Jardir, wpatrując się w żonę. Jej twarz jak zwykle była nieprzenikniona, ale aura zaświeciła jasno niczym pochodnia w środku nocy. Kłamała. Był ktoś inny. Poczuł wzbierający gniew. Kim był ów człowiek bądź chłopiec? Dlaczego go chroniła? Czy oznaczało to, że zacznie go wspierać, gdy Jardir wymknie się spod jej kontroli? Opamiętał się i natychmiast zdusił emocje, nie dając nic po sobie poznać. Nie był intrygantem jak Inevera czy Abban, brzydził się półprawdami i niedopowiedzeniami, ale nauczył się zachowywać własne wnioski dla siebie. Nie miał zamiaru dawać innym punktu zaczepienia, podobnie jak w pojedynkach sharusahk, podczas których uniemożliwiał przeciwnikom wykorzystanie własnej energii. Odłożył to zmartwienie na później. Na razie miał ważniejsze pytania. – W jaki sposób mam odeprzeć wroga podczas Nowiu? Inevera ponownie skropiła kości jego krwią i potoczyła nimi po podłodze. Przyglądający się jej aurze Jardir zauważył, że coś istotnego przykuło uwagę żony. W rzeczy samej Damajah opadła na kolana i zaczęła przyglądać się kościom ze wszystkich stron. Miała na sobie przejrzyste szaty i Jardir wyraźnie widział jej krągłości, ale narastający strach w aurze Inevery wybił mu z głowy myśli o seksie. Widziała coś, czego nie miała ochoty zdradzić, i zastanawiała się teraz, jak to zataić. Ahmann miał ochotę krzyknąć i zażądać, by natychmiast wyjawiła mu prawdę, ale narzucił sobie spokój. W końcu Inevera podniosła wzrok. – Wybawiciel musi samotnie wyprawić się w noc i wedrzeć do serca sieci. Jeśli tego nie

uczyni, nadejście Alagai Ka oraz jego książąt oznaczać będzie koniec dla nas wszystkich. Niemniej jednak nawet jeśli przeżyjesz, drogo za to zapłacimy. Jardir spojrzał na żonę. Czuł, że udziela mu się strach, który ujrzał w jej aurze. Nie chciała, by ryzykował życie. Czyżby naprawdę go kochała? A może jego następca nie był jeszcze gotowy? Jardir nie miał pojęcia. Czuł wyrzuty sumienia, gdy oskarżał Ineverę o tak wielki cynizm, ale pamiętał, że ta niejednokrotnie go oszukała. – Książęta? – spytał tylko. – Ilu ich jest? O jaką sieć chodzi? – Powstanie ich siedmiu, po jednym na każdą warstwę Nie – odparła Inevera. – Ale na Lenno Everama uderzy jedynie trzech. – Jedynie trzech. – Jardir pokręcił głową. – Na brodę Everama... Jeden o mały włos nas nie pokonał. – Nie byłeś wówczas gotowy. – On przeniknął do pałacu! Przedarł się przez bariery wykonane przez najlepszych Patronów Runów! – Wzmocniliśmy je. Książęta alagai nie przedostaną się przez nie tak łatwo, a ja rzucę kośćmi raz jeszcze i odnajdę najsłabsze odcinki naszej sieci. – No właśnie – skinął głową Jardir. – A ta sieć, o której mówiłaś? Inevera wzruszyła ramionami. – Nic o tym nie wiem. – I nie będziesz próbowała odwieść mnie od działania? Jiwah Ka pokręciła ze smutkiem głową. – To inevera. Nadchodzi Sharak Ka i musisz zwyciężyć, mężu. Chyba że przegrasz. Inevera nie wypowiedziała tych słów, ale Jardir ujrzał je wyraźnie w jej aurze. A więc nie mógł być pewien zwycięstwa. – Gdzie demony uderzą z największą siłą? – Jardir zadał pytanie, które dręczyło go najbardziej. – Gdzie powinienem rozmieścić siły? Inevera raz jeszcze rzuciła kośćmi i długo wpatrywała się w wynik, aż wreszcie westchnęła. – Nie wiem. Istnieje zbyt wiele zmiennych. Spróbuję raz jeszcze niebawem. – Próbuj codziennie. Sto razy na dzień, jeśli będzie trzeba. To najważniejsza sprawa pod

słońcem. Inevera ukłoniła się lekko i ujęła hora po raz ostatni. – Teraz rzucę, by sprawdzić, co się wydarzy jutro. Jardir pokiwał głową. Był to ich zwyczaj od prawie dwudziestu lat. Bywało, że kości nie zdradzały nic – przynajmniej nic, czym Inevera chciałaby się podzielić – ale niejednokrotnie ostrzegły przed trucizną czy nożem zamachowca, zdradzały też najlepsze momenty, by osiągnąć nowe korzyści. Inevera wylała resztę krwi Jardira na kości i potrząsnęła nimi, wypowiadając słowa, które mężczyzna słyszał niezliczoną ilość razy: – Everamie, który dajesz nam życie oraz światło, błagam Cię, obdarz swą pokorną służkę wiedzą o tym, co ma nadejść. Opowiedz mi o Ahmannie synu Hoshkamina, ostatnim z linii Jardira, siódmego syna Kajiego. Kości potoczyły się i zatrzymały z daleka od siebie. Symbole, których znaczenia Ahmann nigdy nie miał poznać, pulsowały w mroku. – Wręczysz dama’ting potężny dar – rzekła Inevera. – Jakże miło z mojej strony – oznajmił jej mąż. Nie dostrzegł fałszu w jej aurze, co nie oznaczało, że miał ochotę coś komuś podarować. Przypuszczalnie żona chciała coś od niego wyłudzić. Inevera nie zwróciła uwagi na jego słowa. – W nocy przyłączą się do ciebie nowi wojownicy – mówiła. – Utracisz jednak innych za dnia. – Zyskam nowych w nocy, a utracę za dnia? – zdumiał się Jardir. – Jak to możliwe? – Nie wiem – rzekła Inevera, ale Jardir widział w jej aurze, że te słowa to tylko częściowo prawda. Znów obudził się w nim gniew. Jakie sekrety przed nim skrywała? Jak miał poprowadzić swój lud ku zwycięstwu, skoro żona taiła przed nim informacje o jego armii? Znów przypomniał sobie Leeshę, co przez ostatnie kilka tygodni często mu się zdarzało. Kobieta z Północy bywała irytująca na swój sposób, ale na pewno nigdy go nie okłamała. Żałował, że miast niej ma teraz przy sobie tę... żmiję tunelową. – Jutro po wschodzie słońca nieoczekiwany Posłaniec przywiezie ci złe wieści – ciągnęła Inevera. – To się dzieje codziennie – odparł Jardir. Kolejne informacje przestawały go

interesować. Inevera pokręciła głową. – Ten pokona śmierć, by dostarczyć wiadomość. Te słowa zainteresowały Jardira. Spojrzał na żonę, która studiowała kości ze zmrużonymi oczami. – Jego wiadomość sprawi ci wiele bólu – dodała. Tym razem nie wykrył w jej słowach fałszu, jednak aura zafalowała, gdy żona wypowiedziała te słowa. Na jej twarzy nie było ani śladu emocji, ale Jardir widział to jak na dłoni. W jego żonie obudziło się współczucie. Inevera nie wiedziała, co ma się wydarzyć, ale sama świadomość, że Jardir zostanie skrzywdzony, wywołała w jej sercu ból. Cierpienie męża stało się jej cierpieniem. Naraz zapomniał o swym gniewie. Wyciągnął dłoń i dotknął łagodnie twarzy żony. Inevera spojrzała na niego, a jej aura zalśniła niespotykanym pięknem. Nie miał pojęcia, co naprawdę myślała i co skrycie planowała, ale nie było wątpliwości, że go kocha. Och, moja Jiwah Ka, pomyślał ze smutkiem. Jak ja cię krzywdzę.

– Nikt nie ma prawa przeszkadzać Wybawicielowi, khaffit! – warknął Hasik. Jardir usłyszał te słowa wyraźnie, choć drzwi do komnaty sypialnej Inevery były zamknięte. W koronie na głowie słyszał nawet trzepot skrzydeł ptaków wysoko na niebie, a jego ajin’pal nie należał do cichych ludzi. Jardir usiadł, budząc Ineverę. Abban. Spojrzał na Ineverę i uśmiechnął się, próbując przekazać swą miłość i wiedząc, że nie jest w stanie. Uśmiech, którym obdarzyła go w odpowiedzi, był szczery, a w jej aurze widział, że odwzajemnia miłość Ahmanna. Ucałował ją raz jeszcze. – Obowiązki mnie wzywają, ukochana.

Pokiwała głową i pomogła mu się ubrać, po czym narzuciła własną szatę. Gdy byli gotowi, wyszli z komnaty i skierowali się do sali tronowej. Była pusta, co po lekcji udzielonej przez Asome nie powinno nikogo dziwić. Jardir wciągnął powietrze nosem i wyczuł krew Damaji na dywanie. Wskazał kilka kropel. – To Ichach. Pociągnął nosem raz jeszcze i wskazał coś kilka kroków dalej. – A tam Qezan. Inevera pokiwała głową, wyciągnęła kilka szmatek z sakwy i wytarła obie plamy możliwie najdokładniej. Gdyby oburzeni wyrokiem Asome Damaji mieli się zbuntować, Jardir chciał o tym wiedzieć. Jego synowie z Jama i Khanjin wciąż nosili bido nie’dama, ale był gotów wychować ich osobiście, gdyby okazało się to konieczne dla utrzymania jedności plemion. Wszedł po schodach na podwyższenie, na którym wznosił się Tron Czaszek. Odrzucił poły płaszcza i usiadł. Zaczekał, aż Inevera do niego dołączy, a potem klasnął. Hasik natychmiast wpadł do sali i złożył głęboki ukłon. – Wprowadź Abbana – rzekł Jardir. Na twarzy Hasika pojawiło się zdziwienie, ale pokiwał głową. Zaraz też wszedł gruby khaffit i ukłonił się tak nisko, jak pozwalała na to laska. – Abbanie, mój przyjacielu! – powitał go Jardir. Siedząca obok niego Inevera drgnęła. Nie musiał spoglądać na jej aurę, by wiedzieć, co czuła. Zajrzał natomiast w głąb aury Abbana i odkrył, że ten również darzył Pierwszą Żonę nienawiścią. To bez znaczenia, pomyślał Ahmann. Muszą się nauczyć szacunku dla siebie. Abban zatrzymał się u stóp podwyższenia, ale Jardir skinął nań, by podszedł bliżej. – Możesz pokonać trzy stopnie. – Uśmiechnął się. – Po jednym na każdą z twoich nóg. Abban uśmiechnął się przebiegle i postukał się laską w łydkę. – Moje żony zapewniłyby cię, że w tej sytuacji mogę wejść również na czwarty stopień. Ku zaskoczeniu Jardira Inevera parsknęła głośnym śmiechem. On sam skinął głową. – Pamiętam cię w bido i wiem, że żony obsypują cię kłamstwami, ale śmiech Damajah sprawia mi radość. Możesz wejść na czwarty stopień. Abban szybko skorzystał z okazji. – Omówiliśmy twój plan i doszliśmy do wniosku, że brzmi sensownie – rzekł Jardir. –

Zaatakujemy Dokowisko z Pierwszym Śniegiem. Rozpocznij przygotowania, ale nikomu nic nie mów. Abban ukłonił się. – Im dłużej utrzymamy plan w tajemnicy, tym mniejsza szansa, że Laktończycy zdążą nam uciec. Gdyby to zależało ode mnie, nie zdradziłbym niczego nawet generałom. Dowiedzieliby się o wszystkim dopiero tuż przed atakiem. – To dobra rada – zgodziła się Inevera, a Jardir skinął głową. – Ale to nie dlatego przybyłeś dziś do mnie, choć cię nie wzywałem. Cóż więc wywabiło cię z twojej sieci wpływów? – Moi ludzie dokonali pewnego... Pewnego interesującego odkrycia... – Abban zerknął na Ineverę. Jardir westchnął. Czy na tym dworze ktokolwiek ufał innym? – Mów. Abban złożył kolejny ukłon i sięgnął do kieszeni zacnej brązowej kamizelki, którą zarzucił na kolorową koszulę z jedwabiu. Na jego dłoni spoczywała bryłka srebrzystego metalu. Inevera zesztywniała. Jardir również, gdyż natychmiast rozpoznał metal. Władca zeskoczył z tronu i wyrwał przedmiot z ręki khaffit, ale Inevera mu go odebrała. Uniosła odłamek wysoko i przyjrzała mu się pod światło, obracając w palcach. – To ten sam metal, z którego wykonano Włócznię i Koronę Kajiego – wypowiedziała na głos ich domysły. Abban pokiwał głową. – Nasi metalurdzy od dawna usiłowali rozgryźć tajemnice artefaktów pierwszego Wybawiciela. Ów metal wyglądał na zbyt jasny, jak na złoto, ale z pewnością nie był również ani srebrem, ani platyną. Uznaliśmy, że zapewne to białe złoto, stop uzyskiwany przez dodanie niklu do czystego złota. Jubilerzy na bazarze od wieków stosowali tę metodę. Abban uśmiechnął się. – Jest tańszy od złota, ale głupcy, którzy uważają go za egzotyczną rzadkość, płacą dwa razy więcej, niż jest wart. Pokazał bryłkę. – To elektrum. – Elektrum? – zdziwił się Jardir.

– Z tego, co się właśnie dowiedziałem, to naturalny stop srebra i złota – wyjaśnił Abban. Jardir zmrużył oczy. – Od kogo się tego dowiedziałeś? Abban odwrócił się i klasnął równie głośno jak wcześniej Jardir. Hasik natychmiast stanął na progu. – Wprowadź naszego gościa – zawołał kupiec. Hasik zmierzył go wściekłym spojrzeniem i zaczekał, ale Jardir nie odwołał polecenia. Wyszedł więc z sali, a potem powrócił, prowadząc jakiegoś Rizończyka. Był to mężczyzna w podeszłym wieku, mrugający w świetle. Miął nerwowo kapelusz. Jego ręce i twarz były brudne. – Oto Rennick, zarządca jednej z kopalni złota Shar’Dama Ka – przedstawił go Abban. Hasik złapał starca z całej siły i zmusił, by ten uklęknął i przytknął czoło do posadzki. – Dość – przerwał mu Jardir. – Hasik, wyjdź. Wojownik zacisnął usta, ale ukłonił się i wykonał polecenie. – Mistrzu Rennick, podejdź bliżej – zawołał Jardir. – Wyjaw nam, co wiesz o tym metalu. Rennick zbliżył się nieśmiało, nadal mnąc kapelusz. – Jest tak, jak powiedziałem Abbanowi, wasza miłość. To elektrum. Widziałem już kiedyś coś takiego, gdy pracowałem jako chłopak w kopalni na południu. Łatwo rozpoznać. Widać srebrne żyłki, które wchodzą w złoto. Rzadko się go spotyka i nie ma go wiele. Nie macie się czego obawiać, panie. Wasze złoto jest czyste. Czyste, pomyślał Jardir. Zupełnie jakby złoto miało dla mnie jakiekolwiek znaczenie. – Możesz tego znaleźć więcej? – zapytał głośno. Górnik wzruszył ramionami. – Pewnie tak, ale raczej nie będzie tak czyste. Ale po co? Może się go trochę sprzeda, bo ludzie nigdy czegoś takiego nie widzieli, ale czyste złoto jest więcej warte. Jardir pokiwał głową i raz jeszcze klasnął. Dał znać Hasikowi, by ten wyprowadził górnika. – Zatroszcz się o to, by ten człowiek z nikim nie rozmawiał – przykazał Abbanowi. – Już się tym zająłem – odparł khaffit. – Zostanie zabrany do kuźni, w których pracują moi kowale, i nikt go już nigdy nie zobaczy. Jego rodzina zostanie poinformowana, że zginął po zapadnięciu się chodnika, i otrzyma zacną rekompensatę.

Jardir skinął głową. – Muszę zabrać tę grudkę do mojej komnaty i sprawdzić, czy zawiera moc – rzekła Inevera. – Zaczekamy – powstrzymał ją Jardir. Inevera spojrzała na Abbana, ale Ahmann machnął jej dłonią przed oczami. – Nie jestem głupcem, żono. Widzę spojrzenia, jakimi obrzucacie się z Abbanem. Widzę, jak okrążacie mój tron i znaczycie terytorium szczynami. Ja jednak postanowiłem, że zaufam wam obojgu, i musicie zapomnieć o wrogości przynajmniej wtedy, gdy łączymy siły. Inevera zmarszczyła brwi, ale skinęła głową i weszła do swej komnaty. Powróciła niedługo później. – Co jest cenniejsze od złota? – spytała. Obaj mężczyźni spojrzeli po sobie i wzruszyli ramionami. – To pytanie, które od wielu wieków zadają sobie dama’ting poszukujące świętego metalu Damajah – wyjaśniła Inevera. – Metale szlachetne przewodzą magię o wiele lepiej od nieszlachetnych, ale nawet gdy przewodnik wykonany jest ze złota, następuje utrata mocy. Podniosła bryłkę. – W końcu odnalazłam odpowiedź. Jardir wziął od niej grudkę i obejrzał dokładnie, a potem nagryzł i przyjrzał się śladom pozostawionym przez zęby. – Ale przecież korona i włócznia zostały wykonane z metalu twardszego od najlepszej stali. Nawet młotem kowalskim nie można ich zarysować, a ten metal jest miękki. Nie da się z niego nawet uformować ostrza! – Teraz może nie – rzekła Inevera – ale gdy naładuję go magią, stanie się niezniszczalny. Słysząc jej słowa, Jardir poczuł mrowienie w kroczu. Sama myśl o wykonaniu broni równie potężnej jak jego włócznia była oszałamiająca. Nagle zwycięstwo w Sharak Ka wydawało się w zasięgu ręki. – Wyobraźcie sobie tylko potęgę moich wojowników, gdy... Abban zakaszlał, przerywając przywódcy. – Pokornie błagam o wybaczenie – rzekł, gdy Jardir spojrzał na niego – ale nie cieszmy się zawczasu. Rennick powiedział, że nie ma tego surowca wiele. – Ile go jest? – Jardir zmierzył kupca ostrym spojrzeniem. – Mów natychmiast. Będę

wiedział, jeśli mnie okłamiesz. Abban wzruszył ramionami. – Trzydzieści funtów? Może pięćdziesiąt? Nie wystarczy go nawet na uzbrojenie Włóczni Wybawiciela. Poza tym na twoim miejscu dobrze bym się zastanowił, czy warto dawać jakiemukolwiek wojownikowi tak wspaniałą broń. To może wzbudzić sny o potędze. Uśmiechnął się. – Bywały już takie przypadki. Jardir skrzywił się, ale wtedy wtrąciła się Inevera: – Zgadzam się z khaffit. Mąż spojrzał na nią z zaskoczeniem. – To już drugi raz dzisiaj! Everam nie szczędzi dziś cudów. – Tylko się do nich nie przyzwyczajaj – odezwała się sucho Inevera. – Niemniej w tej sytuacji to nie twoi kowale zrobią najlepszy użytek z tego znaleziska. Jardir spojrzał na żonę i przypomniał sobie słowa, które padły w jej sypialni. „Wręczysz dziś dama’ting potężny dar”. – Niech tak będzie. – Skinął głową.

Bezpieczna w Komnacie Cieni, Inevera wpatrywała się w grudkę elektrum w lewej dłoni. W prawej zaciskała kości. Z zachwytem śledziła cieniutkie włókna magii, które zbliżały się do grudki i zostawały przez nią wchłonięte niczym strużki dymu. Metal Pobierał nawet bez pomocy runów i mienił się matowo. Dama’ting często wyrabiały ozdoby zawierające kości demonów, ale powlekanie alagai hora było zakazane. Udowodniono w przeszłości, że kontakt z metalami szlachetnymi źle wpływa na werdykt kości. Inevera wpatrywała się w swe bezcenne, odzyskane wreszcie hora i uśmiechała się. Nosiła się z zamiarem uformowania drugiego, zapasowego zestawu, ale teraz już nigdy nie będzie musiała się bać, że kości rozpadną się w blasku słońca. Zastanawiała się już nad innymi sposobami wykorzystania metalu. Hora ulegały zniszczeniu, gdy wyczerpywała się ich moc, ale powleczone elektrum byłyby ładowane i zawsze gotowe do użycia, podobnie jak Włócznia Kajiego. Abban miał rację, gdy powiedział, że metal

jest zbyt potężny, by wykonaną z niego broń powierzyć zwykłemu żołnierzowi. Nawet dama’ting byłyby gotowe zrobić absolutnie wszystko, by zdobyć więcej elektrum, gdyby wiedziały, skąd pochodzi. Inevera mogła podarować hora powleczone elektrum swoim najbardziej zaufanym doradczyniom, ale tylko i wyłącznie pod warunkiem, że przygotowałaby je samodzielnie. Rozejrzała się z namysłem. W jaki sposób bez zwracania uwagi przetransportować kuźnię do jej prywatnej krypty? W końcu odetchnęła głęboko, oczyściła umysł i odłożyła metal. Raz jeszcze rzuciła kośćmi, by dowiedzieć się więcej o nadchodzącej nocy, a potem wyszła z Komnaty Cieni. Inevera strzegła swej równowagi, ale wiatr targający palmą był silny. Kobieta miała poważny powód do niepokoju – sekret metalu znalazł się bowiem w posiadaniu człowieka, któremu ufała najmniej. Gdy zamknęła za sobą drzwi krypty, wykonała ledwie dostrzegalny gest i z ciemności wyłoniło się trzech eunuchów Wypatrywaczy. Byli to najlepsi uczniowie Enkido, ludzie niewidzialni, którzy potrafili prześlizgnąć się niespostrzeżenie nawet przez zatłoczone miasto, stać nieruchomo przez długie godziny, wspinać się po gładkich ścianach i zabijać szybko oraz sprawnie. Nie mieli języków, a więc nie potrafili mówić, ale byli znakomitymi słuchaczami. „Śledźcie ulubionego khaffit Shar’Dama Ka” – Inevera przekazała wiadomość za pomocą serii znaków. Jej smukłe palce poruszały się zręcznie. „Śledźcie każdy jego ruch, meldujcie, z kim rozmawia i dokąd chodzi. Wniknijcie do wznoszonej przez niego fortecy i poznajcie skrywane w niej sekrety”. Mężczyźni odpowiedzieli w języku znaków. Jednocześnie unieśli dłonie niczym odbicie w wielu lustrach. „Wypełnimy twoją wolę”. Ukłonili się i znikli, a Inevera rozpoczęła wspinaczkę do pałacu.

Minęło wiele miesięcy, odkąd Jardir po raz pierwszy założył szaty na alagai’sharak, które pomogła przygotować Inevera, a nadal nie mógł się nadziwić ich lekkości. Nie musiał już nosić grubej szaty z metalowymi płytkami – nakładał teraz cienki jedwab, który mógł błyskawicznie zrzucić, by odsłonić skórę pokrytą runami wojennymi i ochronnymi. Nagi był

bezpieczniejszy niż w najmocniejszej zbroi. – Stanę dziś do bitwy u twego boku – oznajmiła Inevera, gdy Jardir się ubrał. Mąż spojrzał na żonę, ale słońce jeszcze nie zaszło i jej aura pozostawała niewidoczna. – Nie wydaje mi się, żeby to był mądry pomysł, ukochana. Alagai’sharak to nie... Inevera syknęła i zbyła jego słowa machnięciem dłoni. – Brałeś ze sobą Leeshę, a nie zabierzesz Jiwah Ka? W głębi serca Jardir wiedział, że gniew malujący się na twarzy Inevery był jedynie maską. Byłby gotów postawić swą koronę, że zawczasu przygotowała tę rozmowę, przypuszczalnie korzystając z pomocy kości. Mimo to grymas zadziałał przekonująco. Najprawdopodobniej dlatego, że miała rację. Jej spojrzenie naraz złagodniało i Inevera podeszła tak blisko, że Jardir poczuł przez jedwab ciepło i delikatność jej ciała. – Walczyłam przecież u twego boku z księciem alagai i jego strażnikiem – przypomniała mu. – Czy muszę się bać pospolitych demonów, gdy stoi przy mnie Shar’Dama Ka? – Nawet zwykłe demony należy szanować – odrzekł, choć wiedział, że Inevera już wygrała. – Wystarczy zapomnieć o tym, a nawet Damajah może zginąć. Wsunął rękę pod przejrzystą szatę, by pieścić przez moment skórę między piersiami żony. Czuł bicie jej serca. – Nawet ci z nas, którzy zostali wybrani przez Everama, nadal są ludźmi z krwi i kości. Inevera, zachęcona pieszczotą, zbliżyła się jeszcze bardziej i wsunęła dłonie pod jego szatę. – Nie zapomnę, ukochany. Przesunęła palcami po runach, które wycięła na jego klatce piersiowej. – Nie zapominaj jednak, że nie jestem bezbronna – dodała. – Podobnie jak i ty, ja też dysponuję ochroną. – Nie mam co do tego wątpliwości – uśmiechnął się Jardir. Wyszli razem z pałacu. Inevera wsiadła do palankinu na grzbiecie wielbłąda, a Jardir wskoczył na białego rumaka. Śledziły ich spojrzenia wielu zdumionych ludzi, ale nikt nie ośmielił się wypowiedzieć choćby słowa protestu. Pomimo wszystko Jardir nie obawiał się o żonę. Okoliczne tereny oczyszczono z grubsza z demonów i pozostawiono garstkę, by ludzie mieli na kim ćwiczyć.

Lenno Everama przypominało słonecznik. W jego sercu znajdowało się miasto, a dookoła niczym płatki ciągnęły się gospodarstwa i pastwiska. Miasto stanowiło własność Jardira, a składało się z obwiedzionego murami centrum oraz o wiele większego miasta zewnętrznego. Płatki zaś zostały rozdzielone między poszczególne plemiona w zależności od ich liczebności. Kaji, Majah i Mehnding władali wielkimi terytoriami, na których znajdowały się wsie i gospodarstwa otoczone własnymi barierami. Mniejsze plemiona otrzymały tyle ziemi, ile zdołały uprawiać, a mimo to na obrzeżach znajdowały się wsie chin, których jeszcze nikomu nie przydzielono. Nie było bowiem tylu Sharum i dama, by nimi zarządzać. Wielu wojowników Jardira było rozproszonych na wielkim obszarze, co jednocześnie stanowiło słabość, jak i przewagę. Rozdzielenie sił osłabiało Jardira, ale dzięki temu alagai nie wiedziały, w którym miejscu uderzyć. Krasjanie również nie mieli pojęcia, gdzie nastąpi najsilniejszy atak. Każde plemię miało własną twierdzę i otrzymało rozkaz, by bronić ludzi i osłonić plony przez cały Nów. Wszystkie jednak wysłały kontyngenty najlepszych wojowników, by pod komendą Jayana wspomóc obronę stolicy. Gdy Jardir i Inevera przybyli na miejsce, Jayan znajdował się na placu ćwiczeń i nadzorował zbiórkę najlepszych zbrojnych. Z daleka wyróżniał go biały turban, a otaczało kilku kai’Sharum z białymi woalkami. Był z nim Asome, który intonował modlitwy do wielkiego Everama przed zapadnięciem zmroku i otwarciem Nie. Obaj spojrzeli na nowo przybyłych i Jardir, choć wiedział o ich rywalizacji, poczuł dumę, że oto widzi najstarszych synów razem, gotowych poprowadzić jego armię. Jako dzieci marzyli o tym, by zostać Sharum Ka i Andrahem, a ojciec po cichu wspierał ich pragnienia. Jayan już zdobył tytuł, o którym marzył, a Asome przygotowywał się, by przejąć swój. Jayan złożył rodzicom głęboki ukłon, ale gdy spojrzał na matkę, na jego twarzy pojawiło się niezadowolenie. Dama już dawno ogłosili śpiewem, że kobiety powinny zejść do Podmiasta. Asome najprawdopodobniej podzielał odczucia brata, ale na jego twarzy nie było widać żadnych emocji. Jayan opanował zasady strategii i prowadzenia działań wojennych podczas pobytu w Sharik Hora, ale nauczenie go dyscypliny nastręczyło dama nielichych trudności. Jardir nie po raz pierwszy zastanawiał się w duchu, czy słusznie uczynił, wręczając mu biały turban w tak młodym wieku. Trudno było nauczyć dyscypliny człowieka siedzącego na tronie. – Twoi wojownicy są gotowi do inspekcji, ojcze – rzekł Jayan. Nie opanował umiejętności maskowania uczuć, ale nie był głupcem i wiedział, że nie wolno mu ujawnić

wątpliwości. Uraziłby wtedy matkę. Nie było to podyktowane lękiem przed ojcem, choć obaj wiedzieli, że Jardir bez wahania ukarałby chłopaka, gdyby ten próbował się wywyższyć nad Damajah. Inevera nauczyła bowiem synów lęku przed sobą i nawet po tylu latach wszyscy nadal wzdrygali się ze strachem na samą myśl o nieposłuszeństwie. „Żaden z twoich synów nie jest godzien” – oznajmiły kości, a Jardir wiedział w głębi serca, że to prawda. Dzięki magii korony i włóczni mógł żyć kilka stuleci jak Kaji, ale musiał przygotować się na śmierć. Skoro nie mógł znaleźć zastępcy, może powinien oddać Jayanowi włócznię, a Asome koronę? Znów przypomniały mu się tajemnice, które kryła przed nim Inevera. Kim był ów inny człowiek, którego widziała? Jego żona przyglądała się maszerującym wojownikom i Jardir poczuł dumę. Odkąd wdział biały turban Sharum Ka, nie szczędził krwi i potu, by połączyć kurczące się, skłócone plemiona w elitarną, znakomicie wyszkoloną armię, zjednoczoną wspólnym celem i rozrastającą się liczebnie. Nawet zebrani kha’Sharum i chi’Sharum defilowali z godnością w równych szeregach. Nadal nie mógł wyjść z podziwu, jak dobrymi wojownikami okazali się kha’Sharum. Większość mieszkańców zielonych krain zasługiwała jedynie na miano tchórzy, ale byli wśród nich tacy, którzy odnaleźli w sobie odwagę. Pozostali mieli spowolnić atak alagai na tyle, by jego prawdziwi wojownicy mogli je wyciąć, a następnie udać się na łono Everama z czystym sumieniem. Spojrzał na Ineverę, ale ta jedynie wzruszyła ramionami. – Twoja armia wygląda dokładnie tak, jak się spodziewałam. Obejrzymy system obronny. Jardir spojrzał na Jayana i Asome. – Dziś w nocy centrum miasta jest wasze, synowie – rzekł, usiłując nie pokazać po sobie zawodu wywołanego jej słowami. – Ja udam się tam, gdzie sobie życzy Damajah. O nasze bezpieczeństwo zadbają Włócznie Wybawiciela. Inevera dotknęła jego ramienia. – Czułabym się bezpieczniej, ukochany, gdyby to nasi synowie dowodzili eskortą. Jardir spojrzał na nią z zaciekawieniem. Żałował, że słońce nadal wisi na niebie, gdyż chciał wreszcie przeniknąć jej obojętny spokój i poznać prawdziwe intencje. Wzruszył ramionami. Jayan odwrócił się i wydał ostatnie rozkazy swoim kai’Sharum. Oddziały natychmiast

zaczęły się rozchodzić, by zająć stanowiska. Asome złożył niski ukłon. – Strzeżenie bezpieczeństwa naszej świętej matki to wielki zaszczyt – oznajmił i zawołał, by podprowadzono mu konia. Był to biały rumak podobny do tego, którego dosiadał ojciec, ale z czarnym rombem na czole. Jayanowi podprowadzono czarnego rumaka z białymi pęcinami i uzdą. Synowie zajęli miejsca po obu stronach rodziców, a za nimi ruszyli wojownicy Włóczni Wybawiciela na wielkich czarnych mustangach. Podczas inspekcji Jardir nie po raz pierwszy narzekał głośno na ułomność systemu obronnego. Wszystkie słabe punkty, dzięki którym z tak wielką łatwością zdobyli „Fort” Rizon, napełniały go teraz przerażeniem. Wiedział, że z czasem zamieni Lenno Everama w twierdzę równie dobrze umocnioną jak Pustynna Włócznia, ale na razie miał do dyspozycji tylko to, co wznieśli słabi, nieznający się na wojnie barbarzyńcy z Północy. Najmocniejszą częścią systemu obronnego były mury chroniące centrum miasta, ale też stanowiło to najbardziej oczywisty cel ataku. Mieściły się tam bowiem silosy z ziarnem oraz pałac Jardira, z którego sprawował władzę. Ze względu na brak Podmiasta to właśnie tam miały się schronić kobiety i dzieci. Nawet chin mieli prawo skorzystać z azylu. Damaji usiłowali protestować, ale Jardir zignorował ich sprzeciw. Zadaniem miasta było chronienie wszystkich kobiet i dzieci, również chin. Mieszkańcy zielonych krain utrzymywali, że żaden alagai od stu lat nie wdarł się do centrum, ale Jardir doszukiwał się przyczyn w tym, że nigdy nie podjęły zdecydowanej próby. Chroniony runami mur był ledwie wyższy od przeciętnego skalnego demona. Murarze i Patroni Runów Jardira rozbudowywali ogrodzenie od zajęcia miasta, ale nadal było ono żałośnie niskie w porównaniu z fortyfikacjami Pustynnej Włóczni. Jardir przyjrzał się skorpionom i miotaczom kamieni rozmieszczonym wzdłuż niedawno wybudowanych krenelaży. Miał nadzieję, że dzięki nim zdoła odeprzeć zmasowany atak. Był gotowy do walki na ulicach miasta, ale stanowiło to najgorszą ze wszystkich ewentualności. Drugą linię obrony zapewniało zewnętrzne miasto, kilkanaście razy większe od centrum. Chronił je mur runiczny tak niski, że człowiek mógł go przesadzić. W konstrukcji wykorzystano kamienne słupy podobne do obelisków w Słońcu Anocha, rozmieszczone co dwadzieścia stóp. Roztaczane przez nie pola ochronne nachodziły na siebie i wzmacniały obwarowanie. Podobne słupy znajdowały się również na terenie miasta. Roztaczane przez nie pola

ochronne łączyły się z barierą okalającą miasto i chroniły również niebo nad zabudowaniami. Dzięki owej sieci bezpieczny był zarówno Nowy Bazar, jak i sady i pola uprawne, bez których nie przetrwałoby centrum. Był to obszar tak rozległy, że chin nie mogli zabezpieczyć go całkowicie i w barierze znajdowało się wiele luk, pozwalających demonom na materializację w mieście. Co noc tępiono alagai, ale podobnych nieszczelności było bardzo dużo. Nawet mając do dyspozycji tysiące wcielonych do armii chin, Jardir nie zdołałby strzec ich wszystkich. Pomimo owych słabości zewnętrzne miasto było jednak zaskakująco łatwe do obrony. Rzucony przez demona głaz mógł przewrócić słup runiczny, ale powstała w ten sposób luka szybko zostałaby wypełniona przez barierę wokół innego słupa. Każdy z filarów działał bowiem niezależnie od pozostałych. Dzięki temu rozwiązaniu teren zewnętrznego miasta stawał się swego rodzaju Labiryntem, a ludzie Jardira doskonale wiedzieli, jak walczyć w takim otoczeniu. Przygotowali mnóstwo najrozmaitszych pułapek i zasadzek na alagai. Demony próbujące przebić się do centrum miasta byłyby nękane na każdej ulicy. Zapadały ciemności i wreszcie Jardir mógł wykorzystać dodatkowe zmysły, które dawała mu Korona Kajiego. Potężne moce budziły się błyskawicznie, a naturalne zmysły wyostrzały. Z daleka słyszał wrzaski powstających alagai oraz szczęk oręża Sharum, zajmujących miejsca w zasadzkach. To, że Jardir lepiej się czuł w nocy niż za dnia, wydawało się wręcz grzechem, ale przecież wszystko na świecie działo się tak, jak sobie tego życzył Everam. Dla Shar’Dama Ka ciemności musiały się stać środowiskiem naturalnym. Spojrzał na synów. Obaj również bacznie przyglądali się systemowi obronnemu. Widok ten dodał mu nieco otuchy. Raz na jakiś czas natrafiali na grupę Sharum pogrążonych w walce, ale Krasjanie zazwyczaj panowali nad sytuacją. Demony były nieliczne, a zaprawieni w bojach weterani wykorzystywali sytuację, by przeszkolić mniej doświadczonych towarzyszy broni. Tylko raz natrafili na bardziej zacięte starcie, ale Krasjanie sprawnie poradzili sobie z alagai i obstawa Jardira nie musiała interweniować. – Czy ujrzałaś wszystko, czego sobie życzyłaś, żono? – spytał Jardir po godzinie. Uważnie przyglądał się jaj aurze, ale widział w niej jedynie spokój i opanowanie. – Prawie wszystko, mężu. – Inevera wskazała nieodległe wzgórze. – Czy moglibyśmy rozejrzeć się ze szczytu tego pagórka? Jardir skinął głową i spięli konie. Nie zdziwił się, gdy wkrótce do jego uszu dobiegły

odgłosy walki. Ze szczytu wzgórza dostrzegli dolinkę, a w niej watahę polnych demonów otaczającą parę szczupłych dal’Sharum, stojących tyłem do siebie. Wyglądało na to, że nie odnieśli żadnych ran, ale na każdego przypadały trzy demony, co nie wróżyło dobrze. Bez koni nie mieli szans na ucieczkę, a zresztą nawet krasjańskie mustangi nie zawsze potrafiły prześcignął polnego demona. Jardir napiął mięśnie i już chciał spiąć rumaka, by skoczyć im z pomocą, gdy Inevera uniosła dłoń. – Zatrzymaj się i patrz, ukochany. Nie przerywajmy im. Trzech mężczyzn spojrzało ze zdziwieniem na Ineverę, ale ta siedziała nieporuszona w palankinie. Jej aura, choć spokojna, promieniała satysfakcją. Mężczyźni skupili uwagę na starciu. – Kim są ci ludzie? – zastanawiał się Jardir. – Z jakiego oddziału? Ten obszar ma zostać oczyszczony dopiero za godzinę. Demony nadal otaczały dwóch wojowników. Niespodziewanie największy z nich spiął się do skoku na jednego z Sharum, który najwyraźniej stracił czujność. Był to jednak sprytny fortel – wojownik zawirował i wbił włócznię prosto w gardziel demona. Inny alagai chciał wykorzystać sytuację i wejść między walczących, ale drugi Sharum zablokował atak tarczą i pchnął go mocno w przednią łapę. Demon odskoczył ze skowytem. Pozostałe stwory również zaatakowały, ale pierwszy Sharum wyrwał pokrytą czarną juchą włócznię i obrócił, by z perfekcyjną precyzją zablokować uderzenia. Umiejętności młodych wojowników zrobiły na Jardirze tak wielkie wrażenie, że dopiero po chwili zauważył brak rozbłysków magii przy uderzeniach bronią. Spojrzał na Ineverę.

– Czyżby ich włócznie nie były naznaczone runami? – spytał. Pokręciła głową. – Walczą wedle starych zasad, jak to ongiś czynił mój czcigodny mąż. – Na brodę Everama – westchnął Jayan. Nawet on nigdy nie walczył z alagai zwykłą włócznią. Asome milczał, ale kreślił w powietrzu runy, błogosławiąc walczących. Sharum, którzy walczyli bez runów wojennych, musieli uderzać z ogromną precyzją, gdyż pancerze demonów miały niewiele słabych punktów, a bestie szybko leczyły rany. Otchłańce atakowały szybko jak błyskawice, pazury cięły, a szczęki kłapały. Czasami przypadały nisko, zamierzając się na nogi ludzi, czasem podrywały się na tylne łapy i uderzały wysoko. Po śmierci pierwszego pozostałe stały się ostrożniejsze. Sharum jednakże walczyli w idealnej harmonii, jak jeden mąż, choć z dwoma głowami i czterema ramionami. Atakujące demony były odrzucane raz za razem, aż w końcu jeden, trafiony błyskawicznym ciosem w łapę, nagle okulał. Drugi Sharum, który już zaczynał się odwracać, wbił mu ostrze włóczni w oko i przeszył mózg. Jardir spodziewał się, że Sharum znów przyjmą pozycję obronną, ale miast tego obaj zaatakowali. Zawirowali, wpuszczając nacierającego demona między siebie, a potem doskoczyli, unosząc tarcze. Zaiskrzyły runy ochronne, a zmiażdżony alagai zginął. Teraz gdy przewaga liczebna demonów zmalała, wojownicy nabrali śmiałości. Rozstąpili się i pozwolili, by stwory ich otoczyły. Głupcy, pomyślał Jardir. Dlaczego oddajecie inicjatywę? Okazało się jednak, że żaden nie miał zamiaru niczego oddawać. Demony osaczały ich ze wszystkich stron, ale Sharum perfekcyjnie wykorzystywali tarcze, blokując każde uderzenie. Ich włócznie przecinały powietrze, to parując, to dźgając. Panowali nad sytuacją. Któryś z demonów zaszarżował, gdy jeden z Sharum wydawał się nieosłonięty. Wojownik jednakże pochylił się, uniósł nogę wysoko, tak jak skorpion unosi żądło, i kopnął demona znad głowy. Trafiony w pysk alagai odtoczył się na bok, a wojownik bez wahania przypadł do kolejnego demona i zatopił ostrze włóczni w jego gardzieli. Drugi Sharum również wykończył demona i mieli teraz naprzeciwko siebie jedynie dwóch przeciwników. Niespodziewanie wojownicy odrzucili tarcze, rezygnując z osłony. Demony wykorzystały sytuację i rzuciły się do kolejnego ataku, kłapiąc szczękami, ale Sharum niczym lustrzane odbicia wysunęli przed siebie drzewca włóczni. Potwory zatrzasnęły na nich

zęby, a wtedy mężczyźni skręcili nimi ostro i wykorzystali pęd demonów przeciwko nim. Oba potwory, wymachując wściekle łapami, zderzyły się, wydzierając sobie głębokie szramy na ciele. Wojownicy unieśli włócznie i wbili ostrza głęboko w rany. Obaj stali zdyszani i wpatrywali się w ścierwa alagai. Jeden demon drgnął, ale bliższy wojownik bez wahania dobił go pojedynczym ciosem. Inevera kopnęła wielbłąda i zjechała do doliny. Jardir wraz z synami, nadal wstrząśnięci, podążyli w ślad za nią. Gdy byli już blisko, zauważyli, że wojownicy ukłonili się nisko najpierw Ineverze, a potem Jardirowi. Gdy się wyprostowali, Jardir aż wybałuszył oczy. Szaty dal’Sharum wiele skrywały, ale w ich aurach wyraźnie widział krągłości. Miał przed sobą kobiety. – Shar’Dama Ka – odezwały się melodyjnym duetem – stajemy przed tobą, by odpowiedzieć na twe wezwanie. Mamy nadzieję, że te alagai okażą się godną ofiarą złożoną ci przez pierwsze Sharum’ting. – Sharum... ting? – powtórzył Jayan z niedowierzaniem. W odpowiedzi kobiety zdjęły turbany i woalki. Ich ruchy były idealnie zsynchronizowane jak podczas walki. Jardir, który już je rozpoznał po aurach, wstrzymał oddech. Nie od dziś wiedział, że Inevera jest przebiegła, ale tym razem kopnęła gniazdo szerszeni. Nawet Asome stracił panowanie nad sobą. – Co to ma znaczyć, na Nie? – Shanvah? – wrzasnął Shanjat na widok swojej córki, siostrzenicy Jardira, córki jego siostry Hoshvah. Tymczasem uwagę Asome przykuła druga kobieta. Jego aura zajaśniała furią tak intensywną, że niemalże oślepiła Jardira, choć stał z boku. Była to Ashia, córka Ashana i najstarszej siostry Ahmanna, Imisandre. Pierwsza Żona Asome.

Nadchodził świt i witraże w oknach sali tronowej zaczynały nabierać kolorów. Przeprowadzono wszystkie starożytne rytuały wymagane podczas inicjacji młodych Sharum.

Dziewczęta stanęły do walki z alagai pod nocnym niebem i zabiły ich wystarczająco wiele. Inevera rzuciła kośćmi i oczywiście uznała je za godne miana Sharum. Teraz wystarczyło jedynie zaczekać do świtu na decyzję Shar’Dama Ka. Nie była to łatwa decyzja. Pominąwszy bardzo ważne konsekwencje kulturowe, Jardir wiedział, że każdy wybór oznacza utratę szacunku oraz poparcia ważnych sojuszników i członków rodziny. Spojrzał na Ineverę. W jej aurze nadal widać było irytujące zadowolenie z siebie. Kochała męża, ale to nie oznaczało, że stoi po jego stronie. Wydawała się znudzona, gdy padła na poduszki, ale widać było, że śledzi Jardira z uwagą. Z tronu Jardir słyszał Asome i Ashię, kłócących się cicho w niewielkiej alkowie po przeciwnej stronie sali. Bez większego trudu widział ich aury i wychwytywał każde słowo, choć dzielił ich kamienny mur. – Dlaczego tak mnie hańbisz? – Asome nie panował nad drżącymi rękami. Jardir przypomniał mu, że uważa uderzenie córki swej siostry za przestępstwo równie poważne jak uderzenie dama’ting, ale aura Asome mówiła, że i tak to rozważa. – Hańbię cię? – Aura Ashii była równa i gładka niczym u wojownika, który przegnał wszystkie swe lęki. – Mężu, powinieneś być ze mnie dumny. Shanvah i ja jesteśmy pierwszymi Krasjankami, które wyruszyły do walki pod gwiazdami i zostały ochrzczone juchą demonów. Moim zdaniem, to przynosi zaszczyt rodzinie! – Zaszczyt? To, że paradujesz z odsłoniętą twarzą i w męskim odzieniu, ma wyrażać szacunek dla naszego rodu? Każdy napotkany mężczyzna uzna, że straciłem władzę nad własną żoną! Nazywasz to zaszczytem? – Nie chcę, by ktokolwiek sprawował nade mną władzę! – parsknęła Ashia. – Wraz z moim bratem przekonaliście ojca, by oddał mi ciebie, ale ja sobie tego nie życzyłam. – Jestem ciebie niegodny? – spytał Asome. – Drugi syn Wybawiciela to dla ciebie za mało? A może chciałabyś, żeby oddano cię Jayanowi? – I ja jestem spokrewniona z Wybawicielem. Jestem księżniczką Kaji! Nie chcę, by mnie komukolwiek oddawano! Asome pokręcił głową. W jego aurze malowało się autentyczne niedowierzanie. – Czyżbym nie był dla ciebie dobrym mężem? Nie dałem ci wszystkiego, czego pragniesz? Nie dałem ci syna?

– Moje pragnienia nigdy nie obchodziły ani ciebie, ani Asukajiego! – odparła Ashia. – Odziewasz mnie w jedwabie i obsypujesz luksusami, ale w ogóle ci na mnie nie zależy! Byłam dla ciebie ważna tylko podczas nocy poślubnej, gdy Asukaji przyglądał się nam i gładził swego kutasa, a ty mnie zapładniałeś! Przypomnieliście sobie o mnie czterdzieści tygodni później, kiedy to wyrwaliście mi noworodka z ramion. – Dam ci więcej dzieci – zapewnił Asome. – Dam ci synów, dam ci córki! Jardir widział, że jego syn rozpaczliwie usiłuje zrozumieć pragnienia kobiety, choć robił to tylko po to, by ją powstrzymać i uratować twarz. – Nie – odrzekła Ashia. – Nie jestem macicą, która będzie rodzić twoje dzieci tylko dlatego, że Asukaji nie jest w stanie! Ty i twój kochanek dostaliście syna, którego chcieliście, a teraz chcę odzyskać własne życie. Aura Asome znów poczerwieniała. Aura Ashii zdradzała, że kobieta spodziewa się uderzenia, ba, usiłowała męża do tego zachęcić. W głowie układała już strategię obrony i kontrataku. – Asome! – zagrzmiał Jardir. – Przyjdź do mnie. Oboje odwrócili się i napięcie znikło. Asome wyszedł z alkowy, nie zaszczycając żony ani jednym spojrzeniem. – Ojcze! – zawołał. – Nie możesz pozwolić na to szaleństwo! – Zgadzam się – zawtórował Ashan, który stanął u podnóża podwyższenia. Jego aura wyraźnie wskazywała, że ze względu na miłość i lojalność, którą zawsze okazywał Jardirowi, spodziewa się, że ten nie skaże jego niemądrej córki na życie Sharum. – Dałem słowo, Ashan – zauważył Jardir. – Nie mogę się wycofać. – Wybawiciel się nie myli. Nie może złamać danej obietnicy – dodał Aleverak. Wszyscy spojrzeli na niego z zaskoczeniem, nie wierząc, że stary, konserwatywny Damaji poprze taki rozwój wypadków. Jardir nigdy by tego nie przyznał, ale uwielbiał Damaji Aleveraka. Nie zawsze się z nim zgadzał, ale nigdy nie spotkał człowieka tak honorowego. Starzec nigdy się nie bał Jardira, nawet po tym, jak władca wyrwał mu ramię, i zawsze gwałtownie sprzeciwiał się decyzjom Wybawiciela. Milkł jednak, gdy nieprzekonany Jardir wprowadzał swe plany w życie, i bez słowa wypełniał polecenia. Nawet jeśli uważał pomysły Shar’Dama Ka za skrajną głupotę, gotów był

zabić każdego, kto się im przeciwstawi. Jardir spojrzał na jego aurę i poczuł się jak syn wpatrujący się w ojca. Starzec kiedyś był jego największym przeciwnikiem na drodze do Tronu Czaszek, a teraz może jedynym człowiekiem na całym świecie, któremu władca mógł zaufać. Ashan chciał się odciąć, ale Aleverak uniósł dłoń, by go ubiec. Spojrzał na Jardira, a jego aura niespodziewanie ochłodła. – Jeśli Wybawiciel uważa, że niektóre kobiety mogą zostać Sharum, niechaj tak będzie. Jednakże jego decyzja nie uwalnia kobiet od spełniania zadań córki oraz żony, określonych przez Evejah. Albowiem czyż sam Kaji nie zażądał od nich posłuszeństwa? Słowa starca wywołały rozbawienie w aurze Inevery. Sam Everam był świadkiem, że jego Jiwah Ka znała znaczenia tego słowa. Jardir parsknął i natychmiast pożałował tej reakcji. Zauważył bowiem, że uraziła ona dumnego Aleveraka. – Mądrze prawisz, Damaji – zapewnił pospiesznie i odprężył się. Aura starca zdradziła bowiem, że ugłaskały go słowa Jardira. – Mogę jednak nieco zmienić postanowienie, jeśli sobie tego zażyczę. – A więc zmień je! – krzyknął ktoś w sali. Jardir uniósł głowę, gdy rozległ się spóźniony okrzyk Hasika: – Święta matka! Kajivah, wciąż w czarnej szacie, którą zakładała do snu, wtargnęła do sali z siostrami Jardira, Imisandre i Hoshvah. W ich aurze pulsowała uraza. Aura stojącej obok niego Inevery zdradzała zimny strach. Zadowolenie żony znikło bez śladu. Ciekawe, pomyślał, zerkając na Ineverę i obserwując emocje łączące ją z Kajivah. Ona uważa, że matka może wpłynąć na moje decyzje tam, gdzie nie uda się to doradcom. Znów spojrzał na Kajivah i uświadomił sobie, że obawy żony są uzasadnione. Matka czasami złościła się na Ahmanna i przez minione lata przyzwyczaił się do tego, ale nigdy nie przyszło mu do głowy, że cokolwiek wzbudzi w niej tak wielką furię. – To twoja wina! – oznajmiła Kajivah, wywołując okrzyki zdumienia i przestrachu w całej sali. – Zabroniłeś siostrzenicom przywdziania białych szat i oto konsekwencje tej decyzji! Asome pokiwał głową. – Oznajmiłeś całemu światu, że nie są godne łaski Everama, a teraz chcesz pozwolić, by pochwyciły za włócznie i walczyły niczym zwykli wojownicy? Jardir czuł, że narasta w nim gniew. Odrzucił połę białej szaty i ukazał swój czarny strój.

– Ja również jestem wojownikiem, synu! Podobnie jak twój starszy brat! Zerknął na aurę otaczającą Jayana i odkrył, że wyrok w tej sprawie jest mu całkowicie obojętny. Bynajmniej go to nie zdziwiło. Najstarszy syn również nie chciał mieć do czynienia z kobietami wojownikami, ale sądził, że nie ma sensu zawracać ojcu głowy tą sprawą. Jayanowi wystarczyło, że stoi u boku Jardira i przygląda się męce Asome. – Kiedyś też błagałeś mnie o to, bym pozwolił ci zostać wojownikiem – powiedział Jardir do Asome. – Żałuję, że straciłem tego chłopaka. Jego honor nie miał granic. – Dowodziłem podczas nocnych bitew – potaknął Asome. Jardir pożałował swych słów, gdy ujrzał w aurze syna, jak mocno go uraził, ale nie było czasu na czułości. – Stałeś na tyłach. Jesteś znakomitym taktykiem i generałem, synu, ale nigdy nie poczułeś cuchnącego oddechu alagai na twarzy. Gdybyś tego doświadczył, szanowałbyś dziś włócznię o wiele bardziej. – Ojciec słusznie prawi, bracie. – W aurze Jayana widać było jego intencje. Chciał udać mądrego człowieka i wkupić się w łaski ojca, a przy tym pogrążyć brata tylko dla przyjemności. Jardir zmierzył go niezadowolonym spojrzeniem. Aura Jayana się skurczyła. – Na Everama, jak żałuję, że nie mogę was stopić niczym złoto i srebro i stworzyć jednego człowieka, który byłby odpowiednim dziedzicem. – Zawsze szanowałam włócznię, mój synu – rzekła Kajivah. – A ciebie wychowałam w szacunku do niej! Jeden Everam wie, jak ciężko nam się żyło bez Hoshkamina... Jardir widział, że w aurze Inevery szaleje bezbrzeżna furia, wprost trudno było uwierzyć, że powstrzymuje wrzask. Dla reszty Damajah była nieporuszona. Przyglądała się swym pomalowanym paznokciom, jakby były one ważniejsze od wydarzeń rozgrywających się na jej oczach. Wiedziała, że istnieją lepsze sposoby przeciągnięcia Jardira na swoją stronę. – Nauczyłam cię jednak również szacunku dla kobiet – ciągnęła Kajivah. – Uczyłam cię, byś je hołubił i bronił. Chciałam, by za twoją sprawą miały co jeść i były bezpieczne w nocy. Teraz chcesz, by walczyły? Co jeszcze przyjdzie ci do głowy? Każesz dzieciom chwycić za broń? – Tak, jeśli okaże się to jedynym sposobem na wygranie Sharak Ka – odrzekł Jardir. Kajivah wytrzeszczyła oczy na te słowa i zatrzymała się jak wryta. Shar’Dama Ka rozejrzał się po sali w poszukiwaniu pomysłów i oczy mu rozbłysły, gdy

ujrzał Shanjata. Znał tego wojownika od dziecka. Razem uczyli się w sharaj, razem walczyli pod gwiazdami i tysiące razy przelewali krew za siebie. W aurze kai’Sharum dostrzegał teraz konflikt, ale nie znał przyczyn. Musiał dowiedzieć się więcej o walce toczącej się w duszy wojownika. – A ty, Shanjat? – zapytał. – Co ci mówi serce? Czy chcesz, by twoja córka chwyciła za broń? Shanjat uklęknął przed tronem i złożył swój oręż. Oparł dłonie na marmurowej podłodze i dotknął jej czołem. – Nie do mnie należy kwestionowanie twych decyzji, Wybawicielu. Nie ja powinienem komentować uczucia, którymi Damaji Ashan darzy córkę, a dama Asome swą Jiwah Ka. Uniósł głowę i uklęknął. – Jeśli zaś chodzi o mnie, gdybyś zapytał mnie wczoraj, wybuchnąłbym śmiechem na myśl o kobiecie w murze tarcz obok mnie. Nigdy nie poczułbym się bezpiecznie, wiedząc, że moich pleców podczas sharak strzeże wojowniczka. Spojrzał na Shanvah, a w jego aurze zapłonęła miłość. – Ale walka, którą wczoraj widzieliśmy, zaparła mi dech w piersiach. To było wspaniałe widowisko. Nie znam Sharum, nawet wśród Włóczni Wybawiciela, którzy walczyliby równie wspaniale. Gdy zdjęły woalki i rozpoznałem twarz córki, nie czułem zaskoczenia ani gniewu. Tylko dumę. Shanvah spojrzała z uczuciem na Shanjata. Łączące ich więzy uświadomiły Jardirowi, że córka ledwie znała swego ojca, który interesował się głównie synami. Jej dzieciństwo zresztą nie trwało długo, szybko została zabrana na szkolenie do pałacu dama’ting. Do tej pory nie darzyła Shanjata szczególnymi uczuciami, ale jego słowa wyzwoliły w sercu Shanvah miłość. Jardir pokiwał głową, pogrążony w rozmyślaniach. Inevera odkaszlnęła. – Mężu, z całym szacunkiem, ale skonsultowałeś się już z klerykami i doradcami. Poznałeś zdanie ojców i matek. Rozmawiałeś z mężami i braćmi. Wysłuchałeś nawet wyroku alagai hora. Innymi słowy, naradziłeś się ze wszystkimi z wyjątkiem samych kobiet. Jardir pokiwał głową i skinął na wojowniczki. Te podeszły bliżej. – Moje ukochane siostrzenice – rzekł, gdy obie uklękły – wiedzcie, że zgadzam się z Shanjatem. Widziałem waszą walkę i potwierdzam, że wasz honor nie ma granic. Jednak boję

się pozwolić kobietom na udział w nocnych bitwach. Jeśli chciałyście mi coś udowodnić, dopięłyście swego. Jeśli chciałyście przynieść zaszczyt mnie lub mojemu rodowi, zyskałyście mój ogromny szacunek. Lecz nie chcę, byście czuły się zmuszone do wkroczenia na ścieżkę wojownika. Zerknął przy tych słowach na Ineverę. – Nie chcę też, by sharak stała się dla was ucieczką od innych problemów. – Spojrzał na Asome. – Przeto zadam tylko jedno pytanie. Czy naprawdę tego właśnie chcecie? Obie kobiety skinęły głowami. – Tak, wuju. – Dobrze się zastanówcie – napomniał Jardir. – Wasze życie ulegnie całkowitej zmianie, jeśli wkroczycie na ścieżkę włóczni. Zapewne patrzycie na Sharum z góry i widzicie tylko ekscesy, na które im się pozwala, ale pamiętajcie, że każdy z nich ciężko na to zapracował. Tym, którzy walczą dzielnie pod gwiazdami, pisana jest chwała, ale chwale towarzyszy ból i straty. Bitwy to krew i ofiary. Koszmary, które ujrzycie, będą was prześladować zarówno w nocy, jak i za dnia. Obie kobiety znów skinęły, ale Jardir nie przerywał. – Dla was będzie to o wiele trudniejsze niż dla mężczyzn. Sharum wyjdą z założenia, że jesteście słabe, i nie będą chcieli słuchać waszych rozkazów. Będą bez przerwy kwestionować waszą odwagę, przez co by zasłużyć na szacunek, będziecie musiały dać z siebie dwa razy więcej niż wasi rywale. To niełatwe i nie mogę wam w tym pomóc. Mężczyźni nie uszanują was, jeśli będę was ochraniał. Ashia spojrzała na niego. – Zawsze wiedziałam, że Everam zaplanował dla mnie coś innego niż dla twoich córek. Teraz gdy po raz pierwszy stanęłam do walki w mroku nocy, jestem tego pewna. Jeśli okryję męża wstydem, poproszę, byś zwolnił mnie z więzów małżeńskich i pozwolił Asome znaleźć sobie godniejszą Jiwah Ka. Mnie pisana jest bowiem śmierć od kłów alagai. Shanvah skinęła głową i ujęła dłoń Ashii. Oświetliły je promienie porannego słońca wpadające przez okna. – I mnie również – powiedziała. „W nocy przyłączą się do ciebie nowi wojownicy” – Jardir przypomniał sobie słowa Inevery. „Utracisz jednakże innych za dnia”. Cóż to oznaczało? Czyżby kości sugerowały, że

może odrzucić prośbę wojowniczek? A może jego ludzie byli gotowi się zbuntować na samą myśl o walce z kobietami u boku? Pokręcił głową. Kości zdradziły mu to samo, gdy powołał kha’Sharum, a tymczasem ci ludzie służyli mu dzielnie. Jego decyzje nie pociągały za sobą uszczuplenia armii. Jego matka żyła bez męża, który mógłby jej bronić, i Jardir pamiętał upokorzenia, jakich doznawała. Bał się wówczas, że sam zginie, a siostry zostaną zabrane przez miejscowego dama i sprzedane jako jiwah’Sharum. Powiódł wzrokiem po zgromadzonych. – Nie chcę, by kobiety chwyciły za broń, ale nadchodzi Sharak Ka i nie odtrącę nikogo, kto pragnie walczyć. Kaji co prawda zabronił kobietom walki, ale pierwszy Wybawiciel miał pod swymi rozkazami miliony wojowników. Ja mam armię o wiele szczuplejszą, a muszę stoczyć tę samą bitwę co on. Skierował ostrze Włóczni Kajiego ku klęczącym dziewczętom. – Mianuję was kai’Sharum’ting. Kajivah wybuchła płaczem. – Święty Ojcze – rzekł Asome – jeśli moja jiwah ma za nic przysięgę, którą mi złożyła, proszę, byś postąpił zgodnie z jej radą i rozwiódł nas tu i teraz. Ashan spojrzał ostro na Asome. Związek między córką Ashana i synem Ahmanna cementował związki między ich rodzinami i rozwód oznaczałby hańbę dla obu stron. – Nie – rzekł Jardir. – Ty i moja siostrzenica złożyliście przysięgę przed Everamem i nie pozwolę wam się z niej wycofać. Ashia pozostanie twą Jiwah Ka i nie będziesz jej wzbraniał dostępu do Kajiego. Syn potrzebuje matki! – A więc moje wnuczki będą teraz co noc uczestniczyć w alagai’sharak? – spytała z rozpaczą Kajivah. – Nie musi tak być – powiedziała Inevera. Wstrząśnięta Kajivah zwróciła na nią wzrok. – Co masz na myśli? – Wielu dama dysponuje osobistymi gwardiami. Ich Sharum uczestniczą w alagai’sharak jedynie podczas Nowiu – wyjaśniła Inevera. – Jeśli mój czcigodny mąż wyrazi zgodę, utworzę z kobiet podobną gwardię. Jardir skinął lekko głową i nie musiał nawet patrzeć na żonę, by wiedzieć, że jej aura

znów zajaśniała satysfakcją. – Nawet podczas Nowiu dopuszczenie ich do walki będzie wielkim błędem – zaoponował Asome. – Ich obecność zmąci uwagę mężczyzn, którzy muszą być skupieni na walce. – Moi wojownicy szybko się przyzwyczają – rzekł Jardir, choć wiedział, że nie będzie to takie proste. Asome skinął głową. – Może. Czy chcesz jednak zacząć ich przyzwyczajać, gdy po ziemi kroczy Alagai Ka? Jardir zacisnął usta. – Nie. Nie wiem, co się wydarzy podczas Nowiu, i nie jest to najlepszy moment na wprowadzanie zmian. Asome skwitował niewielkie zwycięstwo lekkim uśmiechem. – Ale to samo tyczy się dama – dodał Jardir. – Co takiego? – Asome otworzył szeroko oczy. – Bez dama w Lennie Everama szybko zapanowałby chaos – wyjaśnił Jardir. – Nie chcę, byście ryzykowali własne życie. Muszę się dowiedzieć, jakie niebezpieczeństwa przyniesie Nów, więc jeśli sobie tego życzysz, możesz z nastaniem nocy dołączyć do mojej matki i żony w Podpałacu. Jayan stłumił śmiech, ale wiedział, że brat to usłyszał.

Uważaj, mężu, pomyślała Inevera, widząc starcie między Ahmannem a Asome. To przecież nadal twój syn i człowiek pełen dumy. Na szczęście pojedynek spojrzeń został przerwany przez zamieszanie przy drzwiach. Do sali wkroczył samotny Sharum. Był chudy i wynędzniały, a jego czarne szaty lepiły się od brudu. Bił od niego niewyobrażalny smród. Wojownik wbił włócznię tępym końcem w podłogę i padł na jedno kolano przed Tronem Czaszek. – Shar’Dama Ka, przynoszę ci pilną wiadomość od twojej pierwszej córki, świętej Amanvah. Ahmann pokiwał głową.

– Ghilan asu Fahkin, czyż nie? Zostałeś wysłany na Północ, by strzec karawany pani Leeshy. Co się stało? Czy moja córka i narzeczona są bezpieczne? „Narzeczona”. Słowo to wciąż sprawiało Ineverze ból. – Gdy się rozstaliśmy, obie były bezpieczne, Wybawicielu – zapewnił wojownik. – Wygląda jednak na to, że doszło między nimi do... do konfliktu. – Co masz na myśli? – spytał ostro Ahmann. Ghilan pokręcił głową. – Nie wiem, ale mam nadzieję, że wszystko wyjaśni list, który przekazała mi święta córka. Z tymi słowy Sharum uniósł niewielki zwój zapieczętowany woskiem. Ahmann dał znak, by Shanjat wziął list z rąk posłańca. Shanjat był kai’Sharum Ghilana, ale mimo to wojownik zerwał się na równe nogi i cofnął. – Co to ma znaczyć? – wykrzyknął Ahmann. – Święta córka zmusiła mnie do złożenia pewnej obietnicy, Shar’Dama Ka – wyjaśnił Ghilan. – Miałem przekazać ten list tylko i wyłącznie do rąk samego Wybawiciela. Ahmann skinął głową i gestem przywołał wojownika bliżej siebie. Ghilan wbiegł po stopniach i przyklęknął na jedno kolano przed tronem Shar’Dama Ka, a potem wręczył mu list ze spuszczoną głową. – Muszę ci coś wyznać, Wybawicielu – szepnął. Tylko Jardir i Inevera usłyszeli jego słowa. – Pani Leesha otruła mnie, by uniemożliwić mi dostarczenie tego listu. – Blefowała – stwierdził Ahmann, ale młody Sharum pokręcił głową. – Wybacz, ale było inaczej. Po dwóch dniach wędrówki zacząłem słabnąć. Trzeciego spadłem z konia i leżałem półprzytomny przez wiele godzin, czekając na śmierć. – A jak przeżyłeś? – spytała Inevera. Młody Sharum pokłonił jej się. – Nadchodziła noc, Damajah. Uznałem, że lepiej zostać zabitym przez alagai, niż zdechnąć otruty przez kobietę. Ahmann pokiwał głową. – Masz serce prawdziwego wojownika, Ghilanie asu Fahkin. Co się później wydarzyło? – Ledwie udało mi się powstać. Ale ukryłem się dobrze i czekałem na demona, który będzie na tyle głupi, by podejść bliżej. Pojawił się polny demon, który chyba zwietrzył mój trop.

Gdy podszedł, wyskoczyłem z zasadzki i zaatakowałem. – I naraz stałeś się silniejszy – odgadła Inevera. Ghilan pokiwał głową. – Everam błogosławi tych, którzy zabijają potwory Nie. Mój koń umknął, a ja przez dwie noce polowałem, by odzyskać pełnię sił. Przepraszam za zwłokę, ale przybyłem najszybciej jak mogłem. Ahmann położył dłoń na ramieniu wojownika. – Jestem z ciebie dumny, Ghilanie asu Fahkin. Wiedz, że twoje męstwo nie ma granic. Udaj się teraz do wielkiego haremu i każ jiwah’Sharum, by cię wykąpały i pomogły się odprężyć. Zasłużyłeś na odpoczynek. Wojownik pokiwał głową i wybiegł tak szybko, jak się pojawił. Ahmann otworzył list, przeczytał go i przekazał Ineverze. – Mężu, tak mi przykro – powiedziała, zapoznawszy się z jego treścią. – Ostrzegałam cię jednak. – Raz jeszcze okazało się, że kości mówią prawdę – mruknął Ahmann. – Zyskałem w nocy dwie Sharum’ting, a rano straciłem wojowników Zakątka. – Martwi mnie to tak samo jak ciebie, ukochany. – Jednak słowa Inevery nie były całkowicie szczere. – Jeśli będzie to dla ciebie pociechą, to pamiętaj, że nie można tak naprawdę stracić tego, czego nigdy się nie miało. Ahmann pokręcił głową ze smutkiem. – To w istocie żadna pociecha, żono.

Znalazłszy się w Komnacie Cieni, Inevera przesunęła kamień, pod którym znajdował się jeden z sekretnych schowków. Zawierał niewielką szkatułkę. Wyryte na niej runy, zasilane kawałkiem kości demona, ochładzały zawartość. Powierzchnię pokrywała cieniutka warstwa szronu. Inevera otworzyła pudełko, rozwinęła płótno i wyjęła sztywny zwitek jedwabiu. Odzyskała już kości, a Leesha wreszcie została zdyskredytowana. Nadszedł czas, by wykorzystać bezcenną zawartość szkatułki i wykonać rzut dla tej wiedźmy z Północy.

Ów zwitek okazał się jedną z wielu chusteczek Inevery, którą wykorzystała, by zetrzeć krew Leeshy rozlaną w trakcie ich walki w sypialni Damajah. Ostrożnie odcięła kilka kawałków zakrwawionej szmatki i wrzuciła je do miski z parującą cieczą. Gdy zaschnięta krew rozpuściła się, Damajah wylała zawartość na kości i potrząsnęła nimi. – Wszechpotężny Everamie – modliła się – podziel się ze mną wiedzą o Leeshy córce Erny’ego z plemienia Zakątka. Potrząsnęła hora raz jeszcze i rzuciła. A potem szeroko otworzyła oczy. „Jest twoją zahven i nosi dziecko pod sercem”.

27

Nów nad Lennem Everama 333 ROK PLAGI NÓW

Jak to działa? – Jardir wpatrywał się z fascynacją w Tron Czaszek całkowicie pokryty elektrum. Inevera zaciągnęła zasłony, dzięki czemu mąż mógł wykorzystać zmysły użyczone mu przez koronę, choć do zachodu słońca brakowało jeszcze godziny. Tron aż lśnił od skondensowanej mocy, której strumienie rozchodziły się we wszystkich kierunkach. Przypominał wręcz niewielkie słońce. – Twój tron tworzy teraz... – zaczęła Inevera. – ...runiczne pole ochronne – dokończył za nią Jardir. – Nawet książęta Nie nie będą w stanie się zbliżyć! Odwrócił się i spojrzał na strumienie magii. Jego wzrok bez trudu przeniknął kamienne ściany. – Ba, zatrzyma ich w odległości wielu mil! – wykrzyknął. Nie mógł opanować zdumienia. Korona Kajiego również mogła odpychać alagai. Przez ostatnie kilka tygodni Jardir poznawał możliwości i potrafił z jej pomocą roztoczyć rozległe pole ochronne, które zatrzymywało demony w odległości ćwierci mili. Dzięki temu mógł przegrupować swe oddziały, ale tron osłoniłby całe miasto i tereny przyległe. Demony mogły szturmować mury, a nawet całkiem je zniszczyć, ale nie zdołałyby wedrzeć się do środka. Jardir spojrzał na Ineverę z uśmiechem. – Nie pytałem, jakie są jego możliwości, ale jak on działa, ukochana. W aurze Inevery pojawiło się zdumienie, a potem rozczarowanie, gdy zrozumiała, że nie będzie mogła szczycić się swoim dziełem i irytować go, odsłaniając możliwości tronu kawałek po kawałku. Pozwolę jej na to następnym razem, postanowił w duchu Ahmann. Zasłużyła sobie jak nikt inny na świecie. Ku jego zdumieniu Inevera wybuchła śmiechem. Nie było to pogardliwe parsknięcie,

jakie czasami słyszał, ale prawdziwy, zaraźliwy śmiech, jeden z najwspanialszych cudów Everama. – Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać, Ahmannie. Za każdym razem, gdy zaczynam kwestionować twoje powołanie, przypominasz mi, że naprawdę jesteś Shar’Dama Ka. Jardir kiedyś potraktowałby te słowa z rezerwą, ale teraz wpatrywał się w jej aurę i widział, że każde słowo zostało wypowiedziane szczerze. Jego żona była z niego dumna. Dotknął jej policzka i dostrzegł impuls, który przemknął przez aurę. – Rozumiem to, Damajah. – Nachylił się i ucałował ją czule. Żona emanowała uczuciem tak wielkim, że aż się zarumienił. Okłamywała go, gdy było to jej zdaniem konieczne, ale bez wątpienia naprawdę kochała. Czy mężczyzna mógł oczekiwać czegoś więcej od swojej Jiwah Ka? Gdy Jardir przerwał, Inevera cofnęła się o krok i skryła odczucia. Zdumiało go, jak doskonale nad sobą panowała – uniesienie i pożądanie znikły, a aura wystygła i uporządkowała się. Tak, to był nieodpowiedni moment na zapomnienie. – W twój tron wprawiłam czaszkę księcia alagai, czym wzmocniłam runy, którymi naznaczono czaszki męczenników Sharum Ka, zbierane od wieków. Wykorzystaliśmy niemal całe elektrum... – Niemal? – przerwał jej Jardir z uśmiechem. Inevera również się uśmiechnęła i pokazała mu kości, powleczone jasnym, lśniącym metalem. – Teraz każde z nas ma odpowiednie narzędzia. Jej aura zdradzała, że powlekła nie tylko kości, ale Jardir postanowił, że nie będzie dociekał. Niech zachowa swe sekrety. Była jego Damajah i powinna sprawować własną władzę. – Oddanie ci metalu okazało się dobrym pomysłem. Abban bez wątpienia zrobiłby z niego dobry użytek, ale nigdy nie wpadłby na coś równie... – Altruistycznego? – podsunęła Inevera, a Jardir nie mógł opanować śmiechu. – Mało dochodowego – zgodził się. – Nie ufam temu khaffit, mężu. – Abban był zawsze tak lojalny wobec mnie jak ty. Jiwah Ka pokręciła głową. – Abban jest lojalny przede wszystkim wobec siebie. Ciebie stawia na drugim miejscu.

– To samo można by powiedzieć o tobie, Oblubienico Everama. – Ale ja służę w pierwszej kolejności Stwórcy, a to różnica. – I tak, i nie. Żaden człowiek śmiertelny tak naprawdę nie może ufać drugiemu, ukochana, a mimo to musimy jakoś się porozumieć, jeśli chcemy wygrać Sharak Ka. Nadchodzi Nów. Musimy teraz stawić czoła ciemnościom, a nie martwić się o zatrute ostrza, które ktoś może wbić w nasze plecy. Inevera otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale Jardir położył jej palec na wargach. – Jesteś Oblubienicą Everama, ukochana, a mimo to z nas dwojga to ja mam wiarę. Nie tyle w Stwórcę, co w Jego dzieci. – Moja matka mawiała, że wiara nie wystarczy, by utkać kosz – odrzekła Inevera. – Stwórca pomaga tym, którzy na to zasługują. W jej aurze wyczytał, że ma go za odważnego głupca. – Stwórca pomaga – powtórzył Jardir. – Czy uważasz za przypadek, że znaleźliśmy święty metal Kajiego na kilka tygodni przed najcięższą próbą? Stwórca nie zstąpi na ziemię, by rozgromić alagai, ale mimo to nie walczymy z Nie samotnie. Jeśli mam rzeczywiście zbawić ten świat, musimy uwierzyć, że pomimo dzielących nas różnic nikt nie chce paść ofiarą alagai. Inevera nie przedstawiła kolejnych argumentów, ale jej aura zdradzała, że nie jest przekonana. – Twoja matka wyplatała kosze? – zmienił temat Jardir. – Zawsze mi się wydawało, że była dama’ting. W aurze Inevery niespodziewanie rozpętała się burza. Ujrzał w niej wstrząs, strach i tajemnicę. W sercu Ahmanna wezbrały pytania, ale nie odnalazł żadnych odpowiedzi. Zastanawiał się, czy to właśnie czuła Inevera, gdy miała odczytać wyniki rzutu kośćmi. – Nigdy nie powiedziałaś mi nic o swojej rodzinie – naciskał, nie spuszczając z niej oczu. Zauważył, że żona rozpaczliwie szuka sposobu, by uniknąć odpowiedzi i zmienić temat. Pachniała teraz jak zaszczute zwierzę, które wolałoby uciekać, niż walczyć. Kilka razy odetchnęła rytmicznie i znów spowił ją spokój. – Większość dama’ting to córki innych Oblubienic – powiedziała. – Nieliczne zostają powołane przez kości podczas Hannu Pash. Z chwilą powołania więzy łączące je z rodzinami zostają przecięte na zawsze. Adeptki nie mają pojęcia, co się stało z rodzinami. Fascynujące. Każde wypowiedziane przez nią słowo było prawdą, a mimo to widział

w jej aurze kłamstwo. – Ale ty wiesz? Inevera uśmiechnęła się. Był to jeden z jej forteli – odwracała uwagę rozmówcy, a sama zyskiwała chwilę, by kolejnymi oddechami odbudować równowagę. Zastanawiała się teraz, ile Jardir wie i czy ją szpiegował. Ostrożnie dobierała słowa, by nie zdradzić niczego, czego sobie nie życzyła. Jardir miał już dość tej zabawy. – Jiwah, przestań owijać w bawełnę. Wypowiedział te słowa ostrym tonem. Widział, jak Inevera skwapliwie wykorzystuje okazję, by wpaść w złość i wymigać się od rozmowy. Zmarszczone brwi zwiastowały nadchodzący wybuch, co również dopracowała do perfekcji. Jardir uśmiechnął się tylko. – To też sobie daruj. Podszedł do niej i objął. Inevera zesztywniała i opierała się lekko, gdy przyciągnął ją do siebie. – Kochasz mnie, jiwah? – Oczywiście, mężu – Inevera wyrzekła to bez wahania. – A ufasz mi? W jej aurze pojawiło się lekkie, ledwie zauważalne wahanie. – Tak. Nie skłamała, ale również nie powiedziała prawdy. – Nie mam pojęcia, jakie sekrety rodzinne przede mną taisz – podjął Jardir. – Wiem tylko, że coś przede mną skrywasz, i czuję się upokorzony. Inevera odsunęła się i próbowała coś powiedzieć, ale jej mąż potrząsnął głową. – Nasz ślub był więcej niż tylko związkiem między nami. Twoja rodzina stała się moją, a moja twoją. Nie wiem, co się z nią dzieje, ale mam prawo się tego dowiedzieć. Inevera popatrzyła nań uważnie. W jej aurze panował taki zamęt, że Jardir nie miał pojęcia, co zaraz usłyszy, ale żona wnet narzuciła sobie spokój. – Moi rodzice żyją i oboje mieszkają w Lennie Everama. Są dla mnie zarówno powodem do dumy, jak i wstydu. Zawsze już będę się bać, jeśli ich tożsamość zostanie ujawniona. Następnie spojrzała mężowi w oczy i ukłoniła się.

– Tajenie tego sekretu przed tobą, ukochany, było wielkim błędem. Przepraszam. – Przyjmuję przeprosiny – skinął głową Jardir. – Ale pod jednym warunkiem. Inevera uniosła brew. – Chcę ich poznać. – To nie najlepszy pomysł, mężu. Znaleźliby się w niebezp... – Jestem Shar’Dama Ka! – przerwał jej Jardir. – Mam setki krewnych. Myślisz, że nie zdołam ich ochronić? – Oczywiście, ale utraciliby wówczas to, co dla nich najcenniejsze, zwykłe, proste życie, z dala od intryg pałacowych. Jardir wybuchnął śmiechem. – Niewiarygodne! Potrafisz uknuć potężny spisek, by wynieść moje siostrzenice do rangi Sharum, a nie umiesz zaplanować spotkania z dala od ciekawskich uszu? Oboje wiemy, że znajdziesz sposób, jeśli tylko zechcesz. Inevera nadal przyglądała mu się podejrzliwie. – A jeśli nie zechcę? Jardir wzruszył ramionami. – Wtedy będę miał pewność, że w twoich oczach zajmuję trzecią pozycję, a nie drugą po Everamie, jak twierdzisz.

Gdy doradcy weszli do komnaty, zasłony nadal były zaciągnięte. W pomieszczeniu paliło się kilka oliwnych lamp, dzięki którym Jardir mógł nadal wykorzystywać dodatkowe zmysły użyczone mu przez koronę. Wpatrywał się w Jayana i dwunastu Damaji. U boku przywódców plemion klęczeli drudzy synowie Jardira, a przy Ashanie jego bratanek. Z wyjątkiem Asome i Asukajiego, którzy mieli osiemnaście lat, wszyscy byli piętnastolatkami. Nie można ich było uznać za dzieci, ale nadal nosili białe bido nie’dama, pas białego materiału zarzucony przez ramię. Ich aury wskazywały, że Damaji nadal nienawidzili chłopców, którzy zastąpili ich własnych dziedziców. W przeciwieństwie do zielonych krain pozycja Damaji nie była w zasadzie dziedziczna, ale funkcja przywódcy plemienia przechodziła na ogół na synów, braci bądź

bratanków Damaji. Co więcej, Jardir dostrzegał również cienkie nici w powietrzu łączące go z każdym Damaji. Zwykli dama oraz Sharum zapewne bez zastrzeżeń wierzyli w boskość Jardira, ale Damaji służyli mu ze strachu. Jeśli dziś zginę, pomyślał, moi synowie zostaną zgładzeni w chwilę po tym, jak rozejdzie się wieść. Jayan może zdoła obronić biały turban, a Ashan ochroni Asome i Asukajiego, ale pozostali Damaji bez wahania wybiją synów nie’dama. Aleverak nie złamie danego słowa, by nie zaszkodzić Majah, ale przysięgę można łatwo obejść. Jardir wiedział, że w takiej sytuacji starzec wypije truciznę, by któryś z jego synów mógł zabić pretendenta za niego. Damaji pogrążeni byli w rozmowie. Jardir grzmotnął włócznią w podłogę i zapanowała cisza. – Nadchodzi Nów, Damaji. Alagai Ka i jego książęta powstaną dziś w nocy, by poddać nasz lud próbie, jaka nie miała miejsca od Powrotu. W aurach niektórych przywódców dostrzegał wątpliwości, inni zdradzali lęk, ale większość panowała nad emocjami dzięki wieloletnim ćwiczeniom medytacji. – Jayan – aura chłopaka emanowała podnieceniem i nadzieją na wyróżnienie się w boju – ty poprowadzisz Sharum. W komnacie wybuchła wrzawa. Jardir raz jeszcze uderzył włócznią. – Wybacz nam, Wybawicielu – odezwał się Damaji Aleverak. – Jayan niejednokrotnie sprawdził się jako Sharum Ka i nie chcemy go urazić, ale czy podczas Sharak Ka nie powinien nami dowodzić Shar’Dama Ka? Jardir skinął głową. – Będę stał przy nim tak długo, jak to będzie możliwe, ale gdy pojawią się książęta Nie, będę musiał mieć wolną rękę do działania. – A na czym będzie polegać nasze zadanie? – spytał Asome. Jardir spojrzał na syna i zauważył, że pomimo zewnętrznego spokoju kipi w nim wściekłość. – Dama będą błagać Everama, by wspierał nas w walce. To poważne zadanie, synu. Natychmiast zauważył, że zdaniem Asome modlitwa to strata czasu w porównaniu z walką z demonami. Ahmann miał jednak nadzieję, że jego syn okaże nieco mądrości i zachowa

tę myśl dla siebie. Asome nie dał się zbić z pantałyku. – Dlaczego dama uczą się sharusahk, ojcze? – Co? – spytał Jardir. – Ćwiczę sharukin, odkąd nauczyłem się chodzić – wyjaśnił Asome. – Nie znam nikogo, ani dama, ani Sharum, kto mógłby mnie pokonać. – Szczycisz się, bo nigdy nie zmierzyłeś się z prawdziwym przeciwnikiem – parsknął Jayan. – Szybko byś się przekonał, że demony są o wiele straszniejsze od powietrza, z którym walczysz w Sharik Hora. Asome spojrzał na starszego brata. – A zatem rzucam ci wyzwanie, o wielki zabójco alagai! – wyszczerzył się szyderczo. – Zmierz się ze mną, przekonajmy się! Jayan warknął i zrobił krok do przodu. – Nie ma mowy! – huknął Jardir i grzmotnął włócznią. Zakazał synom walki między sobą nawet podczas ćwiczeń i była to najmądrzejsza z jego decyzji. Widział w ich aurach, że obaj byliby gotowi pozabijać się nawzajem, gdyby mogli dzięki temu zdobyć Tron Czaszek. – Nie będziecie się tu szarpać jak nie’Sharum w kolejce po owsiankę! Asome ukłonił się ojcu. – Będzie, jak każesz, ojcze, ale nadal nie usłyszałem odpowiedzi na moje pytanie. Nie wolno mi walczyć z bratem. Nie wolno mi walczyć z alagai. Zniosłeś tytuł Andraha, a więc nie ma potrzeby walczyć z innymi Damaji o tron. Dlaczego więc spędziłem całe życie na nauce sharusahk, skoro mam stać bezczynnie, gdy Alagai Ka kroczy po ziemi? Jardir zawahał się. W głębi duszy przyznawał synowi rację. Modlitwa w istocie niezbyt miała się przydać tej nocy, ale dama i Damaji nie byli jedynie Świętymi Mężami. Pełnili również funkcję świeckich przywódców swoich plemion. Klerycy osiągali mistrzostwo w sharusahk, ale z wyjątkiem Ashana żaden nigdy nie zmierzył się z alagai i niewiele mogli pomóc w starciu. Jardir będzie ich potrzebował, dopiero gdy nastanie świt. Zadaniem Damaji oraz dama będzie bowiem przywrócenie porządku. – W twoich słowach kryje się mądrość – przyznał. – Jayan jednak również ma rację. Alagai to wróg, z którym dama nie są gotowi się mierzyć, a sam powiedziałeś, że Nów to niedobry moment, by wprowadzać nowych, niesprawdzonych wojowników do alagai’sharak.

Zatoczył włócznią krąg, wskazując mężów w bieli. – Dama pobłogosławią Sharum imieniem Stwórcy, a potem skryją się w Podpałacu. Asome ukłonił się sztywno. Doskonale maskował uczucia, choć Jardir widział furię kotłującą się w jego sercu i radość Jayana. Pożałował swej decyzji, ale słowo się rzekło i nie mógł się teraz wycofać. O zmierzchu cała moc Nie miała powstać przeciwko nim. – Pora na nas – oznajmił i klasnął. Ludzie zaczęli wychodzić. – Ashan! – zawołał. Damaji zatrzymał się i zaczekał, aż reszta wyjdzie. Jardir zbiegł z podwyższenia i zbliżył się do niego. Towarzyszyła mu Inevera. Ashan trwał u boku Jardira od dwudziestu pięciu lat i wspierał go, gdy ten piął się ku coraz wyższym stanowiskom. Damaji poślubił najstarszą siostrę Ahmanna i spłodził z nią dzieci. Jardir nie miał powodów, by wątpić w jego oddanie, ale miast odczytać jego aurę, przyzwał moce korony i wniknął w duszę Damaji. Przekonał się, że nie na darmo darzył przyjaciela tak wielkim zaufaniem. Ashan nie pożądał władzy dla siebie i w przeciwieństwie do wielu Damaji wierzył, że Jardir jest Wybawicielem zesłanym przez Everama. Nie podobała mu się decyzja dotycząca Ashii, ale jego lojalność pozostawała niezachwiana. – Bracie – Jardir położył dłoń na ramieniu Damaji – jeśli polegnę dziś w nocy, chcę, abyś zasiadł na Tronie Czaszek. Aura Ashana zalśniła zdumieniem, ale Inevera panowała nad własną. Czekała na kolejne zdanie Jardira. – Nie wahaj się. Ogłoś, że masz do tego prawo jako Andrah, aresztuj Aleveraka i zabij pozostałych Damaji, nim zaczną spiskować. Spojrzał prosto w oczy Ashana. – Nim zdążą zabić mych synów. Ashan skinął głową i spytał: – A potem? – Przekażesz Włócznię Kajiego Jayanowi, ale sam zatrzymasz koronę i tron do chwili, gdy Damajah ogłosi, kto powinien zostać moim zastępcą. Aura Ashana najpierw pobielała, co oznaczało skrajny wstrząs, ale szybko pojawiła się

w niej drwina. Spojrzał na Ineverę, która emanowała ciepłem, uradowana słowami męża. – Odmówisz pierworodnemu prawa do tronu i pozwolisz, by kobieta zadecydowała o losie naszego narodu? Jardir skinął głową. – To ona mnie wybrała, Ashan. Obaj zaś wiemy, że Jayan nie jest jeszcze godzien zasiąść na tronie, i może nigdy nie doczekamy tej chwili. – A co z Asome? – nalegał Ashan. – Kocham go jak własnego syna i od urodzenia przygotowujemy go do przejęcia roli Andraha. Dlaczego to ja mam przejąć Tron Czaszek, a nie on? – Zajrzałem w głąb serca Asome, bracie. Nie nadaje się do przejęcia rządów w tym samym stopniu co Jayan, a jeśli znajdzie się w hierarchii wyżej od brata, ulice spłyną krwią. Mam pięćdziesięciu dwóch synów, ale większość nadal nosi bido lub właśnie z niego wyrosła. Minie wiele lat, zanim się przekonamy, który z nich zasługuje, by przejąć schedę. Zacisnął dłonie na ramionach Ashana, aż poczuł, że ten napina mięśnie. W aurze pojawił się ból, ale przyjaciel nie dał tego po sobie poznać. – Dla dobra naszego narodu ochraniaj moją Jiwah Ka i słuchaj jej słów. W przeciwnym razie wrócę z zaświatów i się z tobą policzę. Aura Ashana ochłodła, a potem wypełniło ją zdecydowanie. – Nie będzie to konieczne, Wybawicielu. Jeśli zginiesz, postąpię zgodnie z twoją wolą. Uniósł głowę i spojrzał Jardirowi w oczy. – Ale nie giń... Bracie. Jardir zaśmiał się i objął go. – Jeśli do tego dojdzie, zabiorę Alagai Ka ze sobą!

– Na szpony alagai! – ryknęli wojownicy tak głośno, że krzyk z pewnością dotarł do Nieba. Ashan prowadził Damaji, by pobłogosławili armię słowem Everama, a Jardir z dumą patrzył na swych wojowników. Słońce zachodziło i choć mieli jeszcze trochę czasu do pojawienia się alagai, w ciemnych kątach pełzały już strużki magii, a zmysły Ahmanna nabierały

ostrości. Wyszkoleni, zahartowani w bojach Sharum emanowali pewnością siebie oraz wiarą. Byli gotowi walczyć i ginąć w walce z demonami, gdyż takie było ich prawo i tego wymagał honor. Ich oddanie oraz świadomość, że Inevera zabezpieczyła centrum miasta, dodawały Jardirowi sił. Bez względu na wynik bitwy jego lud miał przeżyć. Jechał wraz z Jayanem i Włóczniami Wybawiciela w kierunku muru chroniącego zewnętrzne miasto, gdzie wedle proroctw Inevery miało nastąpić najcięższe uderzenie. Dama’ting nie umiała ustalić, gdzie demony zaatakują w pierwszej kolejności, ale w wielu wizjach widziała pole usłane trupami. Jardir modlił się, by nie pchali się prosto w zasadzkę. Usłyszał trzask bicza, a gdy się odwrócił, ujrzał długi szereg chin zmierzających na mur. Były ich setki. Mieli lekkie zbroje, runiczne włócznie i niewielkie tarcze, ale nie dzierżyli ich z dumą i odwagą. Wszyscy nosili kajdany połączone łańcuchem przewleczonym przez żelazne kręgi. Ich strach był wyczuwalny. Tak wyglądali ludzie idący na śmierć, przerażeni wędrówką po samotnej ścieżce. Jardir wiedział, że wielu nie znajdzie w sobie odwagi, by zadać choć cios. Spodziewał się, że na widok alagai rozprysną się niczym woda wylana na bruk. Jardir wstrzymał białego rumaka. Pozostali również ściągnęli wodze. – Kim są ci ludzie? – spytał. – To chin, którzy próbowali umknąć przed wezwaniem na alagai’sharak bądź okryli się hańbą podczas bitwy – odpowiedział Jayan. – Należało ich powiązać łańcuchami niczym nie’Sharum. Jeśli nie potrafią bronić honoru, niech przynajmniej walczą o życie. – Stać! – krzyknął Jardir do Sharum prowadzących szereg. Zatrzymali się od razu. Oczy wszystkich zwróciły się na Jardira, który podniósł się w siodle, by wszyscy go ujrzeli. On zaś spojrzał na skazańców, Pobrał moc z korony, by jego głos poniósł się daleko. – Opiekunowie okłamali was! Gdy jako niemowlęta ssaliście mleko matek, wmawiano wam, że alagai to Plaga zesłana przez Stwórcę, by ukarać ludzi za grzechy. Mówili wam, że zasłużyliście sobie na to, a teraz musicie się kulić ze strachu i czekać na wybaczenie oraz odkupienie. Przyglądał się ludziom. Chciał, by widzieli jego oczy. – Ale Everam kocha swe dzieci i nie przekląłby ich w ten sposób. Zgodzę się, że alagai to Plaga, ale wypluła ją Nie! Zesłał ją wróg! Odkupienie zaś nie jest pisane tym, którzy się kulą i szlochają ze strachu! Spływa na tych, którzy chwytają za broń i toczą walkę z dziećmi Nie na

Ala, podczas gdy Everam zmaga się w Niebiosach! Miesiąc temu uznałby, że wygłaszanie takich przemówień przed chin mija się z celem, ale teraz umiał wejrzeć w serca tych ludzi i widział, że są zmęczeni wiecznym obwinianiem się za Plagę. Widział, że mają dosyć obciążania ich za utracone domostwa i śmierć bliskich. Chcieli wierzyć, że to nie kara za grzechy, ale jego rodacy potraktowali ich równie źle jak demony i całkiem złamali w nich ducha. Oddaliby wszystko, by znów stać się mężczyznami. – Widzieliście, jak moi ludzie walczą z alagai! – ciągnął Jardir. – Wiecie, że to możliwe. Przeszli specjalne szkolenie, to prawda, ale najważniejsze, że mają odwagę. Ich męstwo zaś bierze się z wiary, że walczą o coś więcej niż tylko o siebie. Walczą o żony i matki, o siostry, córki i malutkich synów. Walczą o starców i chorych! Machnął włócznią nad głowami chin. – Moi wojownicy zakuli was w łańcuchy, ponieważ myślą, że na niczym wam nie zależy. Sądzą, że nie będziecie nawet walczyć o własne życie, i dlatego chcą rzucić was na pożarcie. Wskazał mur okalający centrum miasta. – Ale tam kryją się nie tylko nasze kobiety i dzieci! Zaproponowałem schronienie wszystkim niezdolnym do walki, nawet waszym kobietom i dzieciom. Jest im ciasno i cierpią niewygody, ale będą bezpieczni, póki nie pękną mury. Widział, że w sercach mężczyzn następują przemiany. Wiedział, że musi wykorzystać ten moment. Uniósł wysoko włócznię i Pobrał nieco mocy, by broń rozbłysła oślepiającym światłem. – Wyruszam w noc, by walczyć o wasz lud! Poproszę was o to samo, ale jeśli nie macie w sobie odwagi, na nic mi się dziś nie przydacie. Wskazał włócznią środek szeregu. Światło rozbłysło jeszcze mocniej i skazańcy rozstąpili się przestraszeni. Wtedy Jardir nakreślił run ostrzem i broń plunęła jasnym strumieniem energii, rozdzierając ogniwa. – Ruszajcie do boju albo rzućcie się do ucieczki! – zagrzmiał. – Wasz wybór! Ale pamiętajcie, że jesteście mężczyznami, nie psami! Strach i wątpliwości w sercach skazańców zamieniły się w podziw i szacunek. Wielu padło na kolana. Shanjat, na czarnym rumaku obok Jardira, uniósł włócznię i wykrzyknął: – Wybawiciel! Pozostali Sharum zawtórowali. Klęczący chin podjęli okrzyk, a potem zrobiła to cała reszta. Z każdym okrzykiem setki włóczni dźgały w niebo, a wiwaty wojowników niosły się

daleko w noc. – Oto głosy prawdziwych mężczyzn! – zagrzmiał Jardir. – Słudzy Nie usłyszą was i będą się wić ze strachu! Opadł na siodło i kopnął końskie boki. Ruszył do muru, a za nim Włócznie Wybawiciela i setki wrzeszczących chin.

– Everam mnie przeklnie – mruknął Qeran, który przyglądał się wymarszowi Sharum z muru posiadłości Abbana. – Zaczyna się Nów, a ja stoję bezczynnie. – Bzdura – rzekł Abban. – Wybawiciel chce, by ktoś strzegł kuźni i wytwórni szkła. Gdyby nie one, nie zdołałby uzbroić ludzi po Nowiu. Czeka nas jeszcze niejedna walka. Qeran pokręcił głową. – Jesteś mistrzem chowania się, khaffit. To miejsce nie ma żadnego taktycznego znaczenia. Nie ma powodu, dla którego alagai chciałyby przypuścić szturm na te mury, a są one mocniejsze od tych, które bronią centrum miasta. Dla podkreślenia wagi swych słów uderzył włócznią w pomost. – Rzemieślnicy Wybawiciela są bezpieczni – dodał, krzywiąc się, jakby te słowa pozostawiły zły posmak na języku. – Sam powiedziałeś, że nasi ludzie nie są gotowi – zauważył Abban. – Ty również nie. Masz nową nogę od zaledwie dwóch tygodni. – Powiedziałem, że nasi ludzie nie osiągnęli jeszcze pełni możliwości – zaprzeczył Qeran. – Ja też nie. Ale moja setka wraz ze mną na czele jest i tak lepiej przygotowana do starcia niż dziewięć dziesiątych chin na dole. – Twoja setka? – Abban położył nacisk na pierwsze słowo. Qeran spojrzał i kupiec przypomniał sobie, z jakim okrucieństwem Mistrz traktował go w sharaj. Odczekał więc cierpliwie i z satysfakcją przyjął lekki ukłon Qerana. – Setka Abbana – poprawił się były Mistrz. Khaffit skinął głową i raz jeszcze zerknął na wymarsz, a potem odwrócił się i pokusztykał do podziemi, rozrastających się pod największym budynkiem jego posiadłości.

Inevera zastała Asome i Asukajiego w jednej z komnat w Podpałacu Ahmanna. Obaj bawili się z malutkim synem Asome, Kajim. – O co chodzi, matko? – Dama obrzucił nieprzyjaznym spojrzeniem zarówno ją, jak i towarzyszącą jej Ashię. – Czyż nie doznałem już dość upokorzeń, jak na jeden dzień? Inevera spojrzała na syna ze smutkiem. „Potężniejsza od jego potencjału będzie tylko ambicja” – powiedziały jej kości, gdy rzuciła nimi osiemnaście lat temu, skropiwszy je wprzódy krwią z własnego łona. Zdradziły również, że syn osiągnie znaczącą pozycję, ale przekazały też ostrzeżenie. – Wraz z twoją żoną obejdziemy mury podczas bitwy, synu – powiedziała Inevera. – Chciałabym, żebyś udał się z nami. Asome patrzył na nią podejrzliwie. – Czy ojciec nie kazał żonom oraz dama’ting zejść do Podpałacu? Inevera wzruszyła ramionami. – Niewykluczone, ale kto ośmieli się nas powstrzymać? – Ja – rzekł Asome. Inevera pokiwała głową. – Oczywiście. Mógłbyś też wybrać się z nami i zapewnić bezpieczeństwo. Z pewnością ojciec by ci to wybaczył. Asome odwrócił się ku Asukajiemu, ale Damajah dostrzegła to w porę. – Chodzi mi tylko o ciebie, mój synu. W oczach obu młodzieńców pojawiła się nieufność. – Ahmann nie zwolnił cię z przysięgi małżeńskiej, Asome. A w każdym razie jeszcze tego nie zrobił. Chcę się przejść z synem oraz synową u boku, gdy po ziemi stąpa Alagai Ka – oznajmiła Inevera i zerknęła na Asukajiego oraz niemowlę. – Z pewnością mój siostrzeniec zadba w tym czasie o mojego wnuka niczym o własne dziecko. Asome spochmurniał, słysząc jej słowa, ale Asukaji położył mu dłoń na ramieniu. – Wszystko w porządku, kuzynie. Idź. Zajmę się naszym synem – dodał ledwie słyszalnym szeptem, ale Inevera, której zmysły wzmocniła magia, usłyszała każde słowo.

Asukaji ucałował Asome z taką czułością, że Ineverę aż zabolało serce z żalu, ale wtedy Ashia poruszyła się za jej plecami i Damajah przypomniała sobie, że do tego układu należała również trzecia osoba. A biedny Kaji znalazł się w samym środku, pomyślała, patrząc na wnuka. Wyszli w milczeniu na mur otaczający centrum miasta. Inevera zarzuciła nieprzeźroczystą szatę z białego jedwabiu, przypominającą stroje, które nosiła niegdyś jako dama’ting, ale woalka uszyta była z lekkiej, przejrzystej tkaniny. Damajah miała też sporo biżuterii, a na głowę założyła runiczny diadem z ozdobami w kształcie monet. Odzienie lśniło wyszytymi nicią z elektrum runami, które skopiowała z Płaszcza Ślepoty podarowanego Ahmannowi przez Leeshę. Choć Tron Czaszek zapewniał bezpieczeństwo całej dzielnicy, czuła się o wiele lepiej w magicznym okryciu. „Odbierz jej moc i uznaj za swoją” – poleciła jej kiedyś Manvah, a Inevera w duchu raz jeszcze podziękowała matce za lekcję. Wyszłaby na idiotkę, gdyby odwróciła się od tak potężnej magii tylko dlatego, że nienawidziła kobiety, która ją stworzyła. Płaszcz Ślepoty oraz Tron Czaszek nie były jednak potrzebne, by Inevera czuła się bezpiecznie pod nocnym niebem. Wystarczyła obecność Ashii. Enkido przekazał Damajah, że był z młodej uczennicy dumny niczym z własnej córki. „Urodziła się, by zostać mistrzynią sharusahk” – przekazał zręcznymi dłońmi wojownik. Ashia miała przy sobą krótką włócznię zawieszoną przez prawe ramię oraz niewielki kołczan ze strzałami. W lewej ręce, do której przymocowała okrągłą tarczę, trzymała krótki łuk. Jej broń została obwiedziona złotymi paskami runów i wzmocniona kośćmi demonów. Pod czarną szatą nosiła zbroję z niezniszczalnego runicznego szkła, uformowaną tak, by uwypuklić jej kobiece kształty. Twarz Asome, gdy spoglądał na żonę, była nieprzenikniona. Sharum z plemienia Mehnding, którzy pełnili służbę w strażnicy, zaczęli szeptać na widok zbliżającej się trójki. Potem pojawił się kai’Sharum, który złożył im głęboki ukłon. – Proszę o wybaczenie, Damajah, ale... Asome przypadł do niego, nim mężczyzna zdołał się wyprostować. Złapał go za podbródek i wykonał rzut. Rozległ się głośny trzask i mężczyzna legł martwy na ziemi. – Czy ktoś jeszcze ma ochotę stanąć na drodze Damajah? – spytał dama. Pozostali Sharum padli na kolana i dotknęli czołami bruku. Mistrz Ćwiczeń z czerwoną woalką podniósł się, wciąż zgięty w ukłonie, i zaprowadził swoich podopiecznych na mur.

Plemię Mehnding było trzecim co do liczebności z dwunastu plemion Krasji. Przyczyn owego stanu rzeczy można było upatrywać w tym, że Mehnding specjalizowali się w konstruowaniu machin wojennych i miotających, dzięki czemu rzadko uczestniczyli w walce wręcz. Byli bardziej inżynierami i strzelcami niż wojownikami, ale strzegli zarówno zewnętrznego, jak i wewnętrznego muru Rizon z morderczą skutecznością. Miasto wzniesiono na wzgórzu, a centrum znajdowało się na szczycie. Najwyższym punktem był pałac Ahmanna, ale nawet z niskiego muru zewnętrznego roztaczał się wspaniały widok. Po zachodzie słońca wszędzie lśniły światła runiczne oraz wzmocniony lustrami blask ognisk, dzięki którym Sharum widzieli przeciwnika. Zgodnie z obawami wróg pojawił się w wielkiej sile. Tron Czaszek osłaniał ogromny teren poza murami śródmieścia, ale na rogatkach, gdzie nie sięgała bariera, powstały ogromne skalne demony, największe, jakie Inevera w życiu widziała. Górujące nad domami alagai zwróciły się ku wojownikom, a u ich stóp tłoczyły się już demony polne i ogniste. Ulice wypełniła migotliwa łuska i języki ognia. Kai’Sharum Mehnding dał znak do ataku. Bystroocy obserwatorzy, czuwający przy lunetach zainstalowanych na trójnogach, szybko przekazali namiary zespołom obsługującym skorpiony. Celowniczy rozpoczęli ostrzał. Pomknęły potężne włócznie, uzbrojone w runy mogące rozpruć nawet pancerz skalnych otchłańców. Sharum obsługujący miotacze musieli pamiętać, by nie podrzucać amunicji skalnym demonom, dlatego ciskali garściami drobnych runicznych kamieni, które wybuchały na bruku i rozpędzały mniejsze demony. Ostrzał z ciężkich machin oraz strzały łuczników Mehnding, którzy wspierali nacierającą piechotę, zadały przeciwnikowi ogromne straty. Alagai wrzeszczały, a ludzie zyskiwali przewagę. Skalne demony jednak zaczęły kopać, nie zważając na mniejsze stwory, kłębiące się pod nogami. Pancerze kilku zostały przebite ogromnymi włóczniami, ale żaden nie został powalony. Demony szybko wyryły wielki okop, w którym skryły się przed pociskami Krasjan. Załogi Mehnding ładowały machiny miotające i strzelały, zabijając tuziny pomniejszych demonów, ale wtedy z wykopanej dziury wyłonił się pierwszy skalny, dźwigając potężny głaz. Zasypał go deszcz strzał, ale nie wyrządził większej szkody niż rój dokuczliwych owadów. Potwór uniósł ramię i cisnął kamieniem, przewracając najbliższy słup runiczny. W barierze powstała wyrwa, w którą natychmiast wdarła się sfora polnych stworów. Alagai nacierały

z ogromną prędkością. Sharum zwarli tarcze, ale nie zdołali obronić luki. Niektóre demony wbiły się w mur tarcz, gryząc i chlastając pazurami, a pozostałe krążyły w pobliżu. Stwory próbowały też zaatakować wojowników z flanki, ale wiele umykało w noc, by polować na łatwiejszy żer. Tarcze Sharum powstrzymywały ogniste plunięcia mniejszych potworów, ale nie zapobiegały pożarom, które zaczęły wybuchać w okolicy. Skalny demon nachylił się i znów zaczął ryć. Obok podniosły się inne, również uzbrojone w ciężkie głazy. Inevera nigdy nie widziała tak zaciętej bitwy. Sharum nie wydawali się zaskoczeni i sprawnie reagowali na każdy atak, ale Damajah widziała, że alagai walczyły z niecodzienną przebiegłością. Uderzały w najmniej oczekiwanych miejscach i wspólnie usiłowały osłabić barierę otaczającą miasto. Powoli, nieubłaganie zbliżały się do murów chroniących śródmieście. Damajah wiedziała, że nie dostaną się tam, ale mogły bez trudu zmiażdżyć umocnienia i zasypać miasto gradem śmiercionośnych pocisków. Ogień i walące się budynki zabijały przecież równie skutecznie jak szpony i kły. Sharum walczyli o życie. Skalne demony od czasu do czasu ciskały głazami i rozpędzały wojowników, by pozwolić ognistym i polnym wedrzeć się w ich szyki. Większość ludzi miała dobre pancerze, ale nie chroniły one przed głazami i ogniem. Na niebie krążyły wichrowe demony i zrzucały na obrońców kamienie. Nie potrafiły dobrze wycelować, ale czynione przez nie zamieszanie było groźniejsze od samych zniszczeń. Większość Sharum zwarła się z demonami w walce wręcz, przez co Mehnding na murach nie mogli bombardować mniejszych demonów. Skupili ostrzał na skalnych. Za każdym razem, gdy któryś wyłonił się z wykopu, trafiały w niego potężne włócznie bądź grady runicznych kamieni. Kilka alagai zostało zabitych od razu, a wiele nie było w stanie wycelować. Mimo to jeden ze skalnych, prawdziwy moloch, zdołał się przedrzeć w pobliże bramy miejskiej. Dźwigał głaz, którym bez wysiłku mógł ją strzaskać. Nie pozwoliłoby to pomniejszym alagai na wtargnięcie, ale zabiłoby wojowników z załogi strażnicy i zasiałoby strach w sercach reszty ludzi. Włócznie odbijały się od jego grubego pancerza. Demon uniósł kamień i rzucił z całej siły. – Na brodę Everama! – sapnął Asome. Inevera zignorowała jego słowa. Spod szaty wyciągnęła cienką kość przedramienia, wyciętą z trupa demona umysłu. Powleczona elektrum alagai hora lśniła w jej oczach mocą.

Inevera wycelowała w demona, a jej palce dotknęły znaków wyrytych wzdłuż kości. Damajah odsłoniła runy gorąca i uderzenia, a potem posłała wiązkę mocy prosto w lecący głaz. Strumień energii był niepozorny, ale trafieniu w cel towarzyszyła eksplozja, która rozjaśniła noc i buchnęła gorącem w twarze obrońców. Trzymany przez potwora głaz zamienił się w chmurę pyłu. Zaskoczeni ludzie spojrzeli na Ineverę, która teraz wycelowała w samego demona. Zaskwierczało, trysnęło światło i zajaśniała kolejna eksplozja, która wbiła głębiej włócznie tkwiące w ciele alagai. Dymiący demon padł na łopatki i już się nie podniósł.

– Matko – zaczął Asome, ale słowa zamarły mu na ustach, gdy ujrzał uśmiech Inevery. Dobrze zrobiła, przypominając synowi, że włada mocą, której powinien się obawiać. Ashia i Mehnding byli równie wstrząśnięci. Widząc niesamowity spektakl, Sharum na ulicach miasta nabrali otuchy i zaatakowali wroga ze zdwojoną siłą, choć bez przerwy nadciągały demonie posiłki. Alagai jednak również zareagowały. Stado wichrowych rzuciło się do lotu nurkowego prosto na Ineverę. Każdy dźwigał kamień. Ashia uniosła łuk i zestrzeliła jednego niczym tłustą gęś. Łucznicy Mehnding zabili kilka następnych, ale nie mogli powstrzymać nalotu. Posypały się głazy, a Inevera poczuła, że ktoś łapie ją za ramię i rzuca na pomost. Krenelaż eksplodował. Odłamki spadały niczym deszcz, ale Asome nadal zasłaniał matkę własnym ciałem. Gdy osypały się ostatnie okruchy, twarz dama była zalana krwią. Bez wątpienia miał też złamaną rękę, została wykręcona pod niemożliwym kątem. Asome złapał się za nadgarstek i nastawił ramię szarpnięciem. Ból musiał być nie do wytrzymania, ale dama nie dał tego po sobie poznać. Ignorując zwisające luźno ramię, nachylił się i podał matce zdrową rękę, by pomóc jej wstać. – To nic takiego, matko – zapewnił i wyjrzał za mur. – Masz teraz większe zmartwienia. Inevera ujęła jego dłoń i zerwała się na równe nogi. Spojrzała w kierunku wskazanym przez syna i wytrzeszczyła oczy. Walki toczyły się zarówno w mieście, jak i poza murami, ale dostrzegła coś nowego. Z tej wysokości Inevera widziała więcej od Ahmanna, choć gdyby bitwa przykuła jej uwagę, zapewne zauważyłaby nowe zjawisko za późno. Pośród dymów na horyzoncie ogniste demony z precyzją wypalały w zbożu wielkie runy. Inevera wiedziała, że niedługo symbol zostanie zaktywowany, co da alagai ogromną przewagę. Asome również dostrzegł zagrożenie. – To prawdziwi agenci Nie! Okradają nas z pożywienia i wykorzystują ziemię do mrocznej magii! Musimy spalić resztę pól, by zniszczyć ich sieć! – Może. – Inevera przypomniała sobie przepowiednię. Spojrzała na Ashię. – Twój wuj musi się o tym dowiedzieć. Kai’Sharum’ting nie zawahała się ani chwili. Zeskoczyła z muru, przetoczyła się po

ziemi, by wytracić impet, zerwała na równe nogi i popędziła w kierunku walk, niknąc w mroku. Asome patrzył w ślad za nią. – Nie dość, że obrażasz Everama, przyprowadzając moją jiwah na mury, to jeszcze wysyłasz ją w sam środek bitwy? Jeśli nie dopadną jej alagai, z pewnością ojciec zabije ją za bezczelność. – Naprawdę się tym przejmujesz? – spytała Inevera. – Jeśli polegnie w bitwie lub zginie za karę, twój największy problem zostanie rozwiązany, czyż nie? – Prosiłem o rozwód, a nie o jej śmierć – odparł Asome. – Nie doczekasz się ani jednego, ani drugiego, synu. Żaden demon jej nie tknie, a ty najwyraźniej nie znasz swego ojca tak dobrze, jak ci się wydaje. Jego najważniejszym zadaniem jest zwycięstwo w Sharak Ka. Informacje niesione przez Ashię mogą przeważyć szalę zwycięstwa. Podziękuje jej za wypełnienie zadania i zaraz zapomni o tym, że złamała zasady, a gdy Nów dobiegnie końca, zbeszta ją dla pozoru i publicznie pochwali za męstwo. Sharum’ting nie będą już trzymane w Podmieście na czas Nowiu. – A ty dopniesz swego. – W głosie Asome nie było słychać goryczy, ale Inevera i tak ją wyczuła. – Co jest dla ciebie ważniejsze? Zwycięstwo w Sharak Ka czy trzymanie żony na smyczy? Bohaterskie wyczyny jiwah mogą zwiększyć twoje znaczenie. Wiem, że nie darzysz jej takim uczuciem jak Asukajiego, ale to siostra twego kochanka i matka twego syna. Złożyliście przysięgę małżeńską przed Everamem, a dla uczciwego człowieka takie więzi są równie silne jak miłość. Wyglądało na to, że Asome jest gotów zaprzeczyć, ale tylko pogrążył się w rozmyślaniach. Inevera zaś dotknęła jego zdrowego ramienia. – Wielki człowiek nie obawia się, że żona odbierze mu chwałę, Asome. Taki człowiek wykorzysta jej wsparcie, by osiągnąć w życiu więcej.

28

Wczesne żniwa 333 ROK PLAGI NÓW

Horda alagai zgromadzona przed murami miasta była tak ogromna, że lęk wkradł się do serc nawet najodważniejszych Sharum. Nacierało tysiące ognistych, polnych, skalnych oraz drzewnych demonów, a w powietrzu aż się roiło od wichrowych, krążących z przenikliwymi wrzaskami. Jeden ze skalnych podszedł do drzewa. Ziemia drżała z każdym jego krokiem. Wyrwał ogromny pień i bez trudu odłamał niepotrzebne gałęzie. Ujął kłodę niczym maczugę i ruszył do najbliższego słupa runicznego, ochraniany przez sforę polnych demonów. Skorpiony na murach wycelowały i wystrzeliły, ale nawet z tej odległości należało trafić stwora wieloma pociskami, by go unieszkodliwić. Zniszczenie molocha, nim ten unieszkodliwi runiczny filar, zakrawało na cud, a przecież za pierwszym stworem zbliżały się już kolejne. Jardir uniósł włócznię i nakreślił run gorąca w powietrzu. Drzewo trzymane przez demona eksplodowało ogniem i wstrząśnięty potwór szybko je odrzucił. – Mur tarcz! – ryknął Jardir, wykorzystując magię korony, by wzmocnić głos. – Naprzód! Uderzamy na mój rozkaz! Przebijemy się do skalnych demonów i zniszczymy je! Wojownicy jednocześnie utworzyli zasłonę z nachodzących na siebie tarcz. Wyryte na nich runy zajaśniały, odpychając demony. – Cios! – ryknął Jardir, gdy potwory zbiły się w masę tak gęstą, że każde pchnięcie musiało trafić. Wojownicy unieśli tarcze, zasłaniając siebie nawzajem. Zrobili krok naprzód jak jeden mąż i odchylili pawęże, by pchnąć włóczniami. Wzdłuż szeregu zaiskrzyła magia, buchnęła czarna jucha, ale zdyscyplinowani wojownicy natychmiast zwarli tarcze i nadal napierali, aż Jardir nakazał kolejne uderzenie. Druga linia wojowników dobijała demony wdeptane w ziemię przez pierwszy szereg. Pierwszym poważnym wyzwaniem było pojawienie się hordy uzbrojonych w maczugi drzewnych demonów. Stwory nie były tak wielkie jak kłody dźwigane przez skalniaki, ale każda

maczuga była dłuższa od człowieka. Drzewne demony zdołałyby więc dokonać tego, o czym ich mniejsi, uzbrojeni w kły pobratymcy mogli tylko pomarzyć – waląc naokoło maczugami, rozbiłyby szyk tarcz i rozpędziły wojowników. Nim demony zdołały wykorzystać pierwsze wyłomy, Jardir skupił się i rozciągnął moce korony daleko poza szeregi wojowników, zatrzymując nacierające alagai. Następnie uniósł włócznię i nakreślił w powietrzu run gorąca. Drzewne demony natychmiast stanęły w płomieniach, a wtedy Jardir rzucił się do natarcia. Jego magia odpychała mniejsze alagai i wojownik wkrótce przypadł do pierwszego skalnego. Skrócił pole ochronne, wyskoczył na dziesięć stóp i wbił grot prosto w pierś potwora. Włócznię przeszyła magia, która spłynęła na jego ramię i wypełniła go energią. Odbił się od padającego alagai i wylądował dwadzieścia stóp od niego. Demony opadły go ze wszystkich stron, ale odbijały się od jego pola ochronnego. Jardir zaś atakował z zuchwałością. Kilka potworów padło od ciosów włócznią, ale równie wiele zostało zniszczonych kreślonymi w powietrzu runami. Ogniste stwory rozpadały się na kawałki, gdy Ahmann zamrażał ogniste oddechy w ich brzuchach, a drzewne biegały jak szalone, ogarnięte płomieniami. Runy uderzenia rozrzucały całe stada polnych. Tymczasem wciąż nadciągały świeże siły. Uwaga wszystkich demonów na polu bitwy skupiona była na Jardirze. Znów zwiększył pole ochronne korony i odepchnął stwory, by połączyć się ze swymi ludźmi, ale tak stał się tylko lepszym celem. Któryś ze skalnych cisnął w Ahmanna wielkim głazem. Jardir odskoczył, ale gdy wylądował, trafił w niego inny kamień, spuszczony z wysokości. Wojownik przetoczył się, nie puszczając włóczni, i zassał magię, by zaleczyć rany. Wróg nie dał mu jednak chwili wytchnienia i ze wszystkich stron zaczęły spadać kamienie wielkości melonów.

Atak był szybki, ale Jardir okazał się jeszcze szybszy. Uskakiwał przed głazami, jakby przed bąblami w gęstej cieczy. Do kanonady dołączyły skalne i drzewne demony, ciskając tym, co było pod ręką – kamieniami, drzewami, a nawet trupami wojowników. Wichrowe odbijały się od pola ochronnego, a Sharum pospiesznie je zabijali, nim zdążyły się podnieść i zerwać do lotu. Jeden ze stworów wyszedł z lotu nurkowego tuż przed granicą bariery i ryknął, a wtedy z jego długiego, zębatego dzioba wystrzeliła błyskawica. Wiązka energii przedarła się przez pole ochronne z ogłuszającym hukiem i pomknęła prosto na Jardira. Rozpoznał jej źródło. Złapał włócznię oburącz i bez strachu zasłonił się, wchłaniając energię błyskawicy. Broń zamigotała, aż płonąc od mocy, a Jardir machnął i posłał wiązkę prosto na demona, strącając go z nieba. Przepełniała go moc, czuł się niepokonany, a mimo to zauważył, że z wolna jest otaczany i odcinany od swych ludzi. Skalne demony ciskały coraz więcej głazów i Jardir wiedział, że któryś w końcu trafi.

Stałem się łatwym celem, uświadomił sobie. Ściągnął pole ochronne, zarzucił kaptur i owinął się płaszczem Leeshy, a następnie uskoczył kilkanaście jardów w bok. Jego wojownicy nie zauważyli żadnych zmian, ale Ahmann dostrzegł przemiany w aurach alagai. Dla nich po prostu znikł. Ze spokojem przeszedł drogę dzielącą go od sformowanych na powrót szeregów Sharum. Wojownicy wykorzystali zamieszanie wśród demonów, na próżno szukających swej ofiary, i natarli ze wszystkich sił. – Wuju! – zabrzmiało z oddali. Ahmann ujrzał nadbiegającą Ashię. Panowały ciemności, a siostrzenica miała czarny strój Sharum, ale rozpoznał jej aurę szybciej, niż za dnia rozróżniłby twarz. Skoczył na nią polny demon, ale Ashia odrzuciła go tarczą, nawet nie zwalniając. Ognistego demona, gdy bluzgnął płomieniami, dziewczyna wyminęła zręcznie i przeszyła włócznią. Potem tuż przed nią wyrosła para drzewnych. Ashia, w której ciele już huczała magia, przyspieszyła i wpadła między demony. Chlasnęła ostrym skrajem tarczy po odnóżach, celując w stawy. Demony zachwiały się, straciły inicjatywę. Nowicjusz uznałby, że ruchy Ashii są mechaniczne i wyuczone, ale Jardir widział, że dziewczyna bada przeciwnika i wypróbowuje rozmaite postawy sharusahk dama’ting, by odnaleźć słabe punkty. Znalazła taki w biodrze demona i stosunkowo łagodnym ciosem sprawiła, że stwór ugiął nogę i uklęknął. Wtedy Ashia uniosła włócznię i zatopiła w jego ciele. Obróciła się do kolejnego demona. Ten zamachnął się pazurzastą łapą, ale Ashia grzmotnęła go od niechcenia brzegiem tarczy w pachę. Potwór zatoczył się, a dziewczyna natarła ze spokojem. W jej aurze Jardir wyczytał to, co już wiedział – dziewczyna była przekonana, że bez trudu pokona przeciwnika, i wykorzystywała teraz sytuację, by lepiej go poznać. Nie było dwóch identycznych demonów. O ich kształtach decydowały warunki panujące na ulubionym terytorium łowieckim, a Ala Everama była rozległa i zróżnicowana. Dopiero po dwóch ciosach Ashia odnalazła ten sam słaby punkt co u poprzedniego przeciwnika. Kolejnym uderzeniem sprawiła, że demon osunął się na kolana. Sharum’ting dobiła go szybko i w dwóch susach przypadła do Jardira. Ten zmarszczył brwi. Rozpierała go duma, gdy patrzył na wyczyny córki ukochanej siostry Imisandre. Walczyła chyba dwakroć lepiej od swych męskich zahven, ale wiedział, że zakasowała ich wszystkich łącznie z rodzonym ojcem. Przyglądanie się jej ruchom, tak

precyzyjnym, wyważonym, a zarazem pełnym wdzięku, przypominało czytanie wiersza. Mimo to nie mógł pogodzić się z tym, że dziewczyna złamała nałożony przez niego zakaz i pojawiła się w środku bitwy. Najprawdopodobniej Inevera maczała w tym palce, ale nawet Damajah nie miała prawa tak otwarcie łamać postanowień męża. Nieszczęsna Ashia będzie się miała z pyszna, gdy przyjdzie mu ją ukarać. Złapał dziewczynę mocno za rękę i przyciągnął, a potem objął polem ochronnym korony. Miał nadzieję, że nie zwróci uwagi księcia, który z pewnością bacznie śledził pole bitwy oczami swoich demonów. – Złamałaś mój zakaz, dziewczyno! Czyżbyś chciała, bym zdarł z ciebie czarną szatę? – Wybacz, wuju! – Ashia padła na jedno kolano i odsłoniła kark. – Damajah poprosiła mnie, bym ci przekazała, że alagai wypalają wielki run na polach za miastem. Tworzą sieć! Jardir poczuł, że po plecach spływa mu zimny dreszcz. Uniósł głowę i ujrzał magię gromadzącą się w oddali. Natychmiast wyczuł, dlaczego się tam skupia. Demony konstruowały wielkie runy, które miały odpychać ludzi. Gdyby udało im się stworzyć sieć wokół stolicy Lenna Everama, mogłyby zabić każdego mężczyznę, każdą kobietę i każde dziecko, które znalazłoby się w środku. Tron Czaszek nie stanowił ochrony przed taką mocą. – Czy Damajah nakazała ci coś jeszcze? – Nie – odrzekła Ashia. – Mój czcigodny mąż powiedział, że jedynym sposobem na powstrzymanie alagai jest spalenie pól, ale Damajah uznała, że może istnieją inne rozwiązania. Jardir pokiwał głową. Jak mógł zapomnieć o słowach, o których rozmyślał dzień i noc od proroctwa Inevery? „Wybawiciel musi samotnie wyprawić się w noc i wedrzeć do serca sieci. Jeśli tego nie uczyni, nadejście Alagai Ka oraz jego książąt oznaczać będzie koniec dla nas wszystkich”. Spojrzał na siostrzenicę. Jej aura wskazywała, że żona oraz syn również złamali zakaz, ale w tej chwili nie miało to znaczenia. – Przekaż Damajah, że rozumiem i udam się ścieżką, którą ukazał mi Everam. Ashia ukłoniła się i odwróciła, ale Jardir raz jeszcze złapał ją za ramię. – Jestem z ciebie dumny, siostrzenico. Aura Ashii, chłodna i spokojna, niespodziewanie buchnęła ciepłem. Jardir przytulił ją, a potem odsunął i spojrzał dziewczynie w oczy. – Pamiętaj o tym, gdy będę cię musiał ukarać za zuchwalstwo.

Jej aura wcale nie przygasła. Ashia ukłoniła się raz jeszcze i odbiegła w noc. Jardir zdołał dostrzec, że na nowo ogarnął ją chłodny spokój, jakby narzuciła na ramiona płaszcz przed wkroczeniem do bitwy. Jardir zdjął własne szaty i pozostał w białym bido i sandałach. Na głowie miał koronę, a naznaczone runami ciało okrywał jedynie płaszcz Leeshy. Mężczyzna ścisnął Włócznię Kajiego. Odszukał wzrokiem Jayana. Aura jego syna była dlań bardziej zauważalna niż biały turban. Everamie, spraw, by okazał się godnym następcą, pomodlił się. W nocnym wietrze dosłyszał szept. Od razu odgadł, że to głosy książąt, porozumiewających się magią, a nie prostymi słowami. Jardir nie wiedział, co mówią, ale wyodrębnił najbliższy głos i udał się w ślad za nim w mrok nocy. Wojownicy krzyczeli i usiłowali podążyć za przywódcą, ale demony, które rozpychał swoim polem ochronnym, zbijały się na powrót w gąszcz za jego plecami. Dostrzegł prądy magii, które zmierzały na pola żyta. Okolicę patrolowały oddziały demonów, ale przechodziły obok, nie zwracając na wojownika żadnej uwagi. Jardir podkradł się na skraj wielkiego runu demonich książąt. Wysokie zboże nagle się skończyło, a oczom ukazała się wypalona ziemia, lśniąca magią. Zdumiała go precyzja, z jaką wytyczono linie. Ogniste demony mogły spalić niemalże wszystko, ale ich magiczne plunięcia najczęściej wywoływały tylko pożary. To, że ogień gasł dokładnie tam, gdzie należało, najlepiej świadczyło o magii wykorzystanej podczas tworzenia wielkiego runu. Jardir czuł, że run go odpycha. Z początku miał wrażenie, jakby parł pod silny wiatr, a potem jakby brodził w głębokiej wodzie. Gdy dotarł na skraj, odniósł wrażenie, że otaczająca wielki symbol bariera jest równie materialna jak ściana z grubego szkła. Jego palce przeszyła energia, ale stłumił ból i posmakował magii. I zrozumiał moc kryjącą się w runie. Skupił się i poczuł, jak Korona Kajiego na skroniach zaczyna się rozgrzewać. Wbił rękę w barierę, a ta rozstąpiła się niczym kłosy żyta, przez które Jardir się wcześniej przedzierał. Z uniesioną głową przekroczył linie wytyczone w demoniej sieci, podążając za obcym głosem niesionym przez wiatr. Skrócił maksymalnie pole ochronne. Ahmann wydawał się teraz

tylko niewielką zmarszczką w morzu mocy, równie nieistotną jak kamyk wrzucony do spienionej rzeki. Wreszcie natrafił na swą zdobycz. Demon umysłu nawet nie patrzył w jego kierunku. Uwagę miał skupioną na ognistych demonach, wypalających kolejną ścieżkę w zbożu. Demon kreślił runy w powietrzu i nadawał płomieniom precyzyjne kształty. Jego strażnik, amorficzna galareta pokryta czarnymi, przemieszczającymi się łuskami, wił się u boku księcia umysłu. Potwór aż dyszał magią. Aura demona jaśniała od mocy i Jardir miał wrażenie, że spogląda prosto w słońce. Demon poruszał się pewnie i chyba nie czuł się zagrożony, a wpatrujący się w niego wojownik natychmiast domyślił się przyczyn. Magia formowała wokół księcia szczelny kokon, który osłaniał go przed ludzkim wzrokiem. Dzięki koronie Jardir mógł przeniknąć osłonę. Ufając płaszczowi Leeshy, mężczyzna podszedł do księcia. Zmiennokształtny poderwał się, a demon umysłu odwrócił do Jardira, ale było już za późno. Wojownik pchnął Włócznią Kajiego, przebijając czarne serce alagai. Nawet w najśmielszych marzeniach Jardir nigdy nie przypuszczał, że przez jego ciało przepłynie tak wielka moc. Zabijał już potężne demony i przyzwyczaił się do magii przekazywanej po włóczni. Magia czyniła człowieka silniejszym i szybszym, leczyła rany, wyostrzała zmysły i wygładzała zmarszczki niczym rdzę ścieraną ze stali. Wrażenie to jednakże było niczym łyk wody w porównaniu z gigantyczną powodzią, która wręcz groziła utopieniem Jardira w magii. Książę demonów wrzasnął z bólu, który natychmiast udzielił się zmiennokształtnemu i pomniejszym demonom w okolicy. Alagai wrzeszczały i wiły się w agonii. Raniony książę wyciągnął pajęcze ramiona. Jego pazury, krótkie niczym zadbane paznokcie kochanki, były ostre jak brzytwy. Jardir warknął i posłał po włóczni ogromną falę energii, która wstrząsnęła potworem. Ból księcia umysłu był tak przejmujący, że wojownik zaczął szczękać i zgrzytać zębami. Z rany potwora buchnął dym, a potem przeraźliwy smród. Jardir wyszarpnął włócznię, zakręcił nią i machnął, przecinając smukłą szyję demona. Gdy łeb księcia spadł na powierzchnię Ala, pomniejsze demony padły trupem. Najdłużej umierał zmiennokształtny. Wrzeszczał dziko, a jego ciało bulgotało i przemieniało się, czasami przybierając znajome kształty, a czasami przeistaczając się w potwory z koszmarów.

Nadal skąpany w mocy, Jardir wycelował w niego włócznię i nakreślił run ostrzem, rozsadzając go na kawałki. Słyszał, jak strzępy galaretowatej mazi spadają z pluskiem. Dym rozwiewał się szybko. Nastała cisza. Jardir nasłuchiwał, ale głosy pozostałych książąt umilkły. Demony wyczuły śmierć jednego z braci i umknęły. Jardir nachylił się i zarzucił sobie ciało księcia alagai na ramię. Wolną ręką podniósł stożkowatą głowę. Z odpowiednią ilością elektrum mógł podwoić zasięg Tronu Czaszek albo zbudować kolejny, który zabrałby na podbój Północy. Najpierw jednak należało przeprowadzić wczesne żniwa.

– Nie widzę w tym sensu, ojcze – rzekł Jayan, gdy ojciec wezwał Radę na kilka godzin przed świtem i przedstawił swój plan. – Powinniśmy odbudować system obronny i odpocząć przed kolejną nocą, a nie... – Ucisz się i słuchaj – warknął Jardir. – Alagai nie mogą pokonać nas w polu, a za sprawą twojej matki śródmieście jest poza ich zasięgiem. Plan wybudowania systemu wielkich runów na otaczających miasto polach również spełzł na niczym. Demony umysłu poniosły porażkę i nie podejmą kolejnej próby, gdyż w ten sposób zdradziłyby mi swoje pozycje. Spotkałby ich ten sam los co brata. – A zatem odnieśliśmy zwycięstwo – stwierdził Jayan. – Nie bądź idiotą – odezwał się Asome. – Alagai nie muszą pokonać nas w boju ani zniszczyć naszej bariery, by nas pokonać. Wystarczy, że spalą pola. – Nie możemy zostawić niczego, co mogłyby spalić – zgodził się Ashan. – Należy zebrać plony, nawet te nie do końca dojrzałe. – To praca dla kobiet, khaffit i chin, którzy tchórzliwie chowają się za barierą, podczas gdy prawdziwi mężczyźni walczą z demonami – oznajmił Jayan. – To praca dla nas wszystkich – poprawił go Jardir. – Ale nawet jeśli każdy mężczyzna, kobieta i dziecko w Lennie Everama, od najdumniejszych dama po najmarniejszego kalekę chin, zegnie kark i będzie harował aż do zachodu słońca, zbierzemy zaledwie...

– Dwanaście procent – podpowiedział Abban. – Dwanaście procent. Potem zapadnie noc i rozpętają się pożary – dokończył Jardir. – Każda para rąk ma więc znaczenie. Chcę, by wszyscy, którzy uważają, że zostali stworzeni do wyższych celów, ruszyli na pole wraz z resztą. Aleverak położył dłoń na ramieniu Jayana. – Przyniosłeś wielką chwałę białemu turbanowi zeszłej nocy, synu Ahmanna. Niech ta myśl cię pokrzepi. Czyż sam Kaji nie był za młodu zwykłym zbieraczem owoców? Jayan spojrzał na dłoń Damaji, a w jego aurze wybuchł gniew, gdy uświadomił sobie pobłażliwy ton starca. Aleverak jednakże nieraz go upokorzył i młodzieniec wiedział, że należy zdusić urazę. Oto zaczynasz gromadzić mądrość, mój synu, pomyślał Jardir.

– Uważaj, Wybawicielu – syknął Hasik, gdy podeszli do grupy rolników chin. – Są uzbrojeni. Jardir przyjrzał się narzędziom trzymanym przez ludzi. Nie mógł zaprzeczyć, że w rękach zdecydowanych wojowników mogłyby się stać skuteczną bronią, ale w tej grupie nie wyczuwał żadnego zagrożenia. Chin najwyraźniej śmiertelnie się go bali. – Zanadto się przejmujesz, Hasik – zakpił. – Skoro uważasz, że chin może zabić mnie rolniczym narzędziem, to jaką mogę mieć szansę w starciu z Alagai Ka? Podszedł do ludzi, a ci zgodnie z oczekiwaniami niezgrabnie padli na kolana i dotknęli czołami ziemi, nieudolnie naśladując formy okazywania szacunku stosowane przez Krasjan. – Wstańcie, bracia. – Jardir ukłonił się rolnikom. – Czeka nas ciężka praca i nie mamy czasu na ceremonie. Wskazał jedno z narzędzi. – Jak to się nazywa? – To kosa, wasza miłość – odpowiedział jeden z nich, mężczyzna w podeszłym wieku, ale nadal silny. Jardir pokiwał głową. Słyszał już tę nazwę. – Pokaż mi, jak się z niej korzysta.

– Teraz? – Człowiek spojrzał z niedowierzaniem. Stojący obok niego klepnął go w ramię. – Rób, co ci każe, idioto – szepnął. Rolnik ujął kosę i zademonstrował, jak należy się nią posługiwać. Jego wyprostowane, muskularne ramiona nawet nie drgnęły, gdy przesuwał ostrze tuż nad ziemią, za każdym razem ścinając kilkadziesiąt łodyg. – To dobre narzędzie i świetnie nim władasz – oznajmił Jardir. – Byłbyś wielkim wojownikiem, gdybyś swego czasu podjął inną decyzję. – Dziękuję, wasza miłość. – Mężczyzna ukłonił się. – Ale to trwa wolno, a my nie mamy wiele czasu. – Jardir wziął od niego kosę. – Odsuń się, proszę. Zrzucił wierzchnią szatę i obnażył tors. Wciąż mając Koronę Kajiego na głowie oraz włócznię przytroczoną do pleców, zarzucił kosę na ramię ostrzem do tyłu, przykucnął i przywołał magię, która dała mu siłę i szybkość stu ludzi. Zerwał się i pobiegł przez pole, tnąc naokoło. Jego sandały wybijały równy rytm na miękkiej, zaoranej powierzchni Ala. Szybko znalazł się na drugim końcu pola i zawrócił. Ścięte kłosy spadały za nim. Słońce nadal wisiało nisko na niebie, gdy Jardir zatrzymał się i spojrzał na skoszone pole. Inevera znalazła na bazarze kupca, który dostarczył odpowiednią ilość koszy, a teraz osobiście nadzorowała zbieraczy. Dźwigając ciężkie kosze, wydawała polecenia kobietom i dzieciom, jakby przez całe życie niczym innym się nie zajmowała. Wyglądała przepięknie w porannym słońcu, choć miała na sobie skromne spodnie z matowego jedwabiu i ciasną kasztanową kamizelkę obszytą złotą nicią. Khaffit i chin spoglądali na nią z czcią, a gdy widzieli, że sama nie stroni od ciężkiej pracy, tym chętniej pochylali karki. Jardir spojrzał daleko na pola i ujrzał, jak dama i Sharum harują ramię w ramię z członkami niższych kast. Był to wspaniały widok, przedsmak prawdziwej jedności, o jakiej marzył Kaji, pojednanie, które pozwoliłoby ludzkości pokonać alagai i zwyciężyć w Sharak Ka. Jardir modlił się, by to wystarczyło.

– ...całkowite zniszczenie sadów jabłkowych należących do Mehnding – mówił Abban. – Nie licząc dwóch tysięcy akrów pastwisk. Jardir siedział na Tronie Czaszek. Nadal czuł zapach tłustego popiołu, który pokrywał jego szaty i rozmazał się na skórze. Poparzenia zostały już wyleczone, ale z ciężkim sercem słuchał porannego raportu Abbana po trzeciej nocy Nowiu. Jego lęki okazały się uzasadnione. Podczas drugiej nocy książęta alagai, których pierwotne plany zostały udaremnione, nie podjęli już próby odtworzenia sieci wielkich runów z obawy przed śmiercią z ręki Jardira. Postanowiły więc zagłodzić jego lud na śmierć. Liczne rzeki i strumienie płynące przez żyzne ziemie Lenna Everama stanowiły naturalną barierę dla rozprzestrzeniających się płomieni. Jardir mógł więc prowadzić wojowników tam, gdzie szalały ogniste demony, i rozsyłał innych, by gasili ognie. Mimo to jego moce nie były nieskończone i zniszczenia okazały się ogromne. Jardir nadal słuchał Abbana, odczytującego listę za listą, gdy uświadomił sobie, że dawno stracił rachubę. Kupiec odwrócił kartkę. – Na ziemiach Krevakh zniszczono... Jardir poczuł, że eksploduje, jeśli będzie musiał słuchać tego choć chwilę dłużej. Poderwał się i zbiegł po stopniach. – Mów prawdę, khaffit – warknął. – Jak źle to wszystko wygląda? Abban wzruszył ramionami. – Jeśli alagai zaniechają tej działalności, twój lud przeżyje, Wybawicielu. Jeśli jednak co miesiąc dokonają dalszych zniszczeń, połowa twych poddanych nie doczeka wiosny. Alagai pokonają nas bez walki. Jardir zakrył twarz. – Masz jednak dwie przewagi – rzekł Abban. – Przewagi? – Jardir przyjrzał się kupcowi badawczo. – Twoi ludzie postrzegają cię teraz jako prawdziwego syna Everama – wyjaśnił Abban. – Nawet chin szepczą twoje imię z nabożeństwem i rozpowiadają o wysiłkach, jakie podejmowałeś, by ich ocalić. To, że przystąpiłeś do pracy na polu obok nich, było mistrzowskim posunięciem. – Nie zrobiłem tego, by zyskać aprobatę. – Powody, dla których to zrobiłeś, nie mają znaczenia, przyjacielu. Chin ujrzeli, jak

pracujesz wraz z nimi. Damaji zobaczyli zwłoki księcia alagai. Teraz wszyscy ruszą za tobą. – Dokąd? – Dokąd? – uśmiechnął się Abban. – Do Lakton! Na wschód, gdzie żyto nadal dojrzewa!

Nadchodził świt, a książę towarzysz czekał w jaskini. Na zewnątrz było wciąż na tyle ciemno, by ludzka trzoda potykała się o własne nogi, a mniejsze demony mogły kontynuować polowanie, ale dla księcia, przyzwyczajonego do całkowitych ciemności, niebo jaśniało w oszałamiająco szybkim tempie. Celowo czekał z wezwaniem pozostałych do ostatniej chwili Nowiu. Wiedział bowiem, że będą musieli zmaterializować się przed jaskinią, a światło niewątpliwie ich osłabi. Książę otoczył grotę i szczelinę w ziemi potężną barierą runiczną, dzięki czemu mógł zatrzymać dla siebie moc ulatniającą się z Otchłani i uniemożliwić Pobranie jej przez innych. Dwóch z sześciu książąt zostało zabitych. Zginęli najpotężniejsi, ale książę towarzysz bynajmniej nie chciał zrezygnować ze środków ostrożności. Spotkanie z czwórką pobratymców z dala od Królowej zawsze stanowiło ryzyko. Dobrze się stało, że pozbył się dwóch potencjalnych rywali, ale nie chciał wywoływać niezadowolenia Królowej, gdy do złożenia jaj zostało tak niewiele czasu. Pozostałe cztery demony umysłu wracały jednak w glorii i chwale – choć plan księcia towarzysza poszedł na marne, kontynuowali walkę i do końca osłabiali siły przeciwnika. Dzięki zdobytemu prestiżowi i doświadczeniu mogli bez trudu zająć pozycję zabitych rywali. Czterej książęta przybyli. Książę towarzysz Pobrał tyle magii, ile zdołał wchłonąć. Bynajmniej nie miał zamiaru maskować swej potęgi – chciał, aby reszta ujrzała ją i poczuła strach. Otaczali go zmiennokształtni strażnicy. Tych, którzy towarzyszyli jego rywalom, zatrzymała magia. „Nadchodzi dzienna gwiazda, bracie” – pomyślał jeden z książąt. „Powinniśmy wrócić na dwór i złożyć meldunek Królowej” – zgodził się inny. Książę towarzysz zasyczał. „Najpierw złożycie meldunek mnie”. „Już to zrobiliśmy” – oznajmił jeden z książąt wysłanych na północ. Był starszy

i silniejszy od pozostałych. Trzy dni walki na powierzchni sprawiły, że stał się bardziej stanowczy i zdecydowany. Doskonale maskował aurę, ale książę towarzysz wyczuwał napięcie. Jeden ze zmiennokształtnych wypuścił mackę, która owinęła się wokół szyi demona, i przyciągnął go do księcia towarzysza. Ten nawet nie drgnął, ale przygotował się. Jeśli rywale w istocie planowali atak, teraz mieli najlepszą sposobność. Pozostali książęta stali nieruchomo. Może i nienawidzili księcia towarzysza bardziej niż dziennej gwiazdy, ale siebie nawzajem darzyli wrogością równie silną i żaden nie zaryzykowałby bez pewności, że wygra. Książę towarzysz pogładził pokrytą guzami głowę rywala. „Złożyliście mi meldunki, ale nie powiedzieliście wszystkiego. Macie mnie za głupca?” Rywal szamotał się, ale zmiennokształtny był od niego o wiele silniejszy. Czaszka księcia otchłańców pulsowała, gdy usiłował przejąć władzę nad demonem, ale książę towarzysz ustępował mocą jedynie Królowej. Zmiennokształtny zacisnął mackę mocniej i uwięziony demon natychmiast zrezygnował z prób wyzwolenia. „Co się wydarzyło owej nocy, gdy zginął wasz brat?” – spytał książę towarzysz. „Pochwyciliśmy jednoczącego” – przyznał książę. Jego kompani zasyczeli z wściekłością, a książęta wysłani na południe zamarli z napięciem. Ich czaszki zamigotały, gdy rozpoczęli rozmowę. „To dlaczego wasz brat zginął, a jednoczący dalej zabija demony i ściąga do siebie ludzi?” – spytał ostro książę towarzysz. „Przeglądaliśmy jego umysł, by poznać sekrety jego mocy” – pomyślał pochwycony książę. „Ale uciekł, nim zdołaliśmy go do ciebie przywieść”. „Kolejne kłamstwo?” – spytał książę towarzysz. Trzymany mocno rywal wybałuszył oczy pozbawione powiek, ale nie zdążył zaprotestować. Zmiennokształtny wypuścił szpon i otworzył jego czaszkę. Towarzysz zaczął wyjadać kawałki mózgu na oczach reszty zgromadzonych. W ich aurach przerażenie mieszało się z zazdrością.

Z każdym kęsem książę towarzysz coraz lepiej Poznawał pamięć rywala i błyskawicznie przejął wspomnienia skradzione jednoczącemu. Ich moc wręcz go oszołomiła, ale było to przyjemne doznanie. Przez ostatnie milenia demon umysłu wielokrotnie pożywiał się mózgami swoich braci i po każdym takim posiłku kręciło mu się w głowie od nowej mocy. Oczekujący na zewnątrz zmiennokształtny rywala wrzasnął i zaczął się rozpływać. Książę towarzysz spojrzał na drugiego z książąt, który uczestniczył w intrydze. Ten skamieniał ze strachu, bez wątpienia zastanawiając się, czy przyjdzie mu podzielić los brata. „Idź” – rozkazał książę towarzysz. Rywal błyskawicznie wykorzystał sposobność i prędko umknął sprzed jaskini, by wraz ze swym zmiennokształtnym wniknąć z powrotem do Otchłani. Pozostali dwaj stali nieruchomi i patrzyli, jak książę towarzysz trawi wspomnienia ich brata. Jeden oblizał kły, patrząc na popękaną czaszkę. Wstrząśnięty książę towarzysz odkrył, że jednoczący osiągnął tak wielką moc, pożerając zwłoki demonów. Nie wiedział, że ludzka trzoda może przechowywać moc w ciałach i poznać sztukę Pobierania. Już prędzej uwierzyłby, że skalny demon znajdzie w sobie ochotę do dyskusji na tematy filozoficzne. Jednak faktom książę towarzysz nie mógł zaprzeczyć. Znał też odpowiedź na pytanie, które przyciągnęło ich na powierzchnię. Runy wojenne

zostały odkryte w piaskach na Południu. „Jednoczący z Północy skradł niewielką część naszej mocy, ale wiem już o nim wszystko” – powiedział reszcie. „Nie ma nic, co mógłby zrobić, a my owszem. Musimy teraz wymyślić sposób, by wywabić go poza wielki run”. „Nikt nie będzie aż taki głupi” – pomyślał któryś z książąt. „Ten ma w sobie sporo głupoty” – zapewnił go książę towarzysz. „Uważa się za potężniejszego, niż jest, i wskazał nam miejsce, w którym odnalazł źródło mocy”. Telepatycznie przesłał pozostałym obraz miasta ostatniego jednoczącego. „Udamy się tam podczas kolejnego cyklu i zmieciemy miasto z powierzchni ziemi. Osobiście obsram zwłoki jednoczącego, by pokarać go za wszystkie problemy, których nam przysporzył”. Pozostałe demony umysłu zgodziły się bez zastrzeżeń. Książę towarzysz spojrzał im w oczy, by ujrzeli rozmiary jego mocy. „Otwórzcie przede mną umysły” – rozkazał. Nigdy nie zdobyłby się na odwagę, by wydać takie polecenie na dworze, ale niżsi rangą książęta wiedzieli, że jeśli nie posłuchają rozkazu, nigdy na dwór nie wrócą. Woleli się podzielić własnymi myślami, niż pozwolić, by towarzysz pożarł ich mózgi. Otworzyli więc umysły i zgodzili się, by książę przetrząsnął ich wspomnienia z ostatnich trzech nocy. Obaj byli w kontakcie z nieżyjącym bratem, gdy pojawił się dziedzic z przeklętą koroną na głowie i wbił mu straszliwą włócznię w pierś. Książę towarzysz poczuł lodowaty dreszcz na plecach. Jednoczący z Północy był potężny, ale ledwie mógł się równać z najsłabszym z książąt. Dziedzic jednakże dokonał tego, czego większość otchłańców się obawiała. Uwolnił pełną moc artefaktów. Stał się łowcą demonów umysłu, podobnie jak ten, którego zwłoki schły teraz na pustyni. Ilu braci i przodków księcia towarzysza padło z ręki pierwszego łowcy? Królowej nie było podówczas jeszcze na świecie, ale książę towarzysz dobrze pamiętał te czasy. Był młody i słaby, a przeżył głównie dzięki szczęściu i sprytowi. Nigdy jednak nie zapomniał przerażenia, które panowało wówczas na dworze. Książę towarzysz odprawił pozostałe demony skinieniem głowy. Pozwolił im na zabranie zmiennokształtnych i powrót z prądami magii do Otchłani. Dziedzic musiał zginąć, nim założy dynastię.

29

Eunuch 333 ROK PLAGI

Przyjrzałem się dokładnie książętom – rzekł Ahmann. – I wiem, że mają wady. Wskazał przy tych słowach podłogę u stóp podwyższenia. Zasłony w oknach sali tronowej zostały szczelnie zasunięte, a pomieszczenie opromieniał jedynie blask lamp oliwnych, dzięki którym ogromny łeb demoniego księcia był dobrze widoczny. Jardir zlecił zresztą Abbanowi, by ten ściągnął murarzy i kazał zamurować okna na stałe. Jego doradcy wpatrywali się w ogromne, wyłupiaste ślepia wroga. Każdy zmusił się do pogardliwego prychnięcia, czym miał nadzieję zamaskować obrzydzenie. Demon nie był nawet w połowie tak wielki jak te, z którymi mierzyli się w nocy, a jego pazury i kły prezentowały się znacznie mniej groźnie, ale jego nieziemskie spojrzenie wyprowadzało z równowagi. Podłużna, stożkowa czaszka, szczątkowe rogi i niemalże łagodne rysy twarzy nie kojarzyły się z krwiożerczym mordercą. Tak wyglądała istota myśląca. Tak wyglądał twórca planów. Po raz tysięczny Abban podziękował Everamowi za kalectwo, które wykluczało jego udział w nocnych bitwach. Laska uformowana na podobieństwo łba wielbłąda zaczęła go uwierać pod pachą. Abban przesunął ją nieco i wsłuchał się w przemowę Jardira, którą przygotowali z wielką starannością. Choć miał prawo wejść na podwyższenie, gdy udzielał rad swemu władcy, obaj zgadzali się, że podczas tego dekretu powinien stać u stóp tronu, by nikt nie domyślił się udziału kupca. Ahmann i tak postawiłby na swoim, ale przywódcy plemion chętniej podporządkowaliby się jego woli, gdyby wiedzieli, że autorem planu jest Shar’Dama Ka, a nie tchórzliwy khaffit. Uważają mnie za tchórza, ale potrafię ich zmusić, by tańczyli jak kukiełki. Nie unosił wzroku, aby okazać pokorę, ale był mistrzem w obserwowaniu otoczenia ukradkiem. Teraz skupił uwagę na klerykach. – Nie wolno nam jednak popaść w samozadowolenie – ciągnął Ahmann. – Powrót synów Alagai Ka zwiastuje początek wojny, a my nie zdołamy wygrać Sharak Ka, póki trwa Sharak

Suun. Alagai nie przebiją się przez naszą obronę, ale mogą nas zmęczyć i przetrzebić. Mogą spalić nasze pola i wybić bydło, aż staniemy się zbyt słabi, by podjąć walkę. Aby zwyciężyć w obu wojnach, musimy nieustannie nacierać i narzucić wszystkim północnym miastom prawo Everama. Musimy opodatkować mieszkańców Północy i skonfiskować ich zasoby. Damaji Aleverak skinął głową. – Musimy doprowadzić Wojnę w Blasku Dnia do końca. Siedzimy już zbyt długo w Lennie Everama. Staliśmy się miękcy. – Zgadzam się – rzekł Ashan. Pełnił on funkcję rzecznika Rady, ale wszyscy wiedzieli, że stanowi jedynie narzędzie w rękach Ahmanna. Najstarszym i najbardziej szanowanym Damaji był Aleverak, jedyny człowiek, który stoczył z Ahmannem walkę o Tron Czaszek i przeżył. Wszyscy traktowali starca z wielkim szacunkiem i jego zdanie cieszyło się powszechnym poważaniem. Z tego właśnie powodu Ahmann spotkał się z nimi nieco wcześniej i przykazał, by jako pierwszy odezwał się Aleverak, a po nim Ashan. Ahmann uderzył tępym końcem włóczni w podłogę. – Zaatakujemy Lakton za dwa miesiące. Abban zgodnie z ustaleniami zasznurował usta i zmarszczył brwi. – Krzywisz się, khaffit – rzekł Ahmann. – Czyżbyś powątpiewał w mądrość mego planu? Wszyscy odwrócili się do Abbana, który udał, że wije się pod ciężarem tylu nieprzyjaznych spojrzeń. Bez wątpienia każdy z obecnych modlił się, by khaffit powiedział coś głupiego, przez co wypadnie z łask Shar’Dama Ka. Abban w głębi duszy przyznawał, że sam również obawiał się tej perspektywy. Dobrze wiedział, że jeśli straci względy Jardira, każdy z członków Rady – nie mówiąc już o Damajah – zrobi wszystko, by podporządkować sobie kupca bądź go zabić. – Mądrość Wybawiciela daleko przekracza moją – rzekł Abban z należytą pokorą. – Ale już nie starcza nam ludzi, by kontrolować zajęty obszar. Koszty... – Nie słuchaj tchórzliwych słów tego wieprzojada, ojcze! – przerwał mu Jayan. – Próbował nam przecież wyperswadować atak na Lenno Everama! Pozostali Damaji pokiwali głowami, pomrukując z aprobatą. Khaffit i wieprzojad to jedno i to samo, idioto, pomyślał Abban. Słowo khaffit oznaczało dosłownie „wieprzojad”, gdyż Evejah zabraniała jedzenia

wieprzowiny, a ubodzy khaffit nie mogli sobie pozwolić na inne mięso. Warga Abbana drgnęła niedostrzegalnie, gdy tłumił szyderczy uśmieszek. Żaden z ludzi obecnych w tej sali nie miał pojęcia, co traci. Mięso świni smakowało wspaniale, a ludzie nie mieli prawa go jeść tylko dlatego, że trzy tysiące lat temu przyrodni brat Wybawiciela zatruł mięso prosiaka i podarował je Kajiemu. Dzięki swej legendarnej sile Kaji zwalczył truciznę, ale przypuszczalnie po godzinach zwijania się z bólu ogłosił, że świnie są nieczyste, odbierając niezliczonym pokoleniom okazję, by posmakować słodkiego, delikatnego mięsa. Ślina napłynęła mu do ust. Postanowił, że zażyczy sobie wieczorem dania z prosiaka, a potem każe jednej z żon rozlać jego nasienie w sposób zabroniony przez kleryków. Spojrzał na Jayana. Zapał na jego twarzy bynajmniej kupca nie zdziwił. Młody Sharum Ka był dzikim zwierzęciem, które uwielbia walkę i plądrowanie, ale nie zna się na rządzeniu. Zabijanie ludzi było o wiele łatwiejsze od zabijania alagai, a mordowanie łagodnych mieszkańców zielonych krain było najłatwiejsze. Jayan potrzebował łatwych zwycięstw, by się czymkolwiek poszczycić. Abban miał ochotę pokręcić głową, ale zwalczył pokusę. Ślepy los sprawił, że ze wszystkich ludzi na świecie to właśnie Jayan zdobył potęgę i wpływy, o których inni mogli jedynie pomarzyć. Tymczasem chłopak myślał tylko o rozmiarach swego pałacu i pochlebstwach szeptanych mu do ucha przez stronników. Asome i Asukaji nie zdradzali żadnych emocji, ale Abban wiedział, że obaj stworzyli własny język. Był on złożony z setek subtelnych gestów i zmian pozycji, a kochankowie bez wątpienia ułożyli go w sypialni. Mogli w ten sposób prowadzić rozmowy niedostrzegalne dla otoczenia. Abban, który obserwował ich od miesięcy, rozgryzł jedynie drobną część tego szyfru, ale domyślał się, o czym teraz rozmawiają. To, że obaj pozostawali na tyłach, gdy ojciec i brat wyruszali na wojnę, miało zarówno plusy, jak i minusy. Rządy sprawowała wówczas Rada Damaji, w imieniu której przemawiał Ashan, a miejsce Wybawiciela pod jego nieobecność zajmowała Damajah. Ci, którzy walczyli na polach bitew, przypisywali sobie co prawda całą chwałę, ale Asome mógł przy okazji znacznie powiększyć swe wpływy. – A ty, Asome? – spytał Jardir. Asome ukłonił się ledwie zauważalnie starszemu bratu. – Zgadzam się, ojcze. Należy uderzyć teraz. Troski tego khaffit są uzasadnione, ale to

tylko drobiazgi w wielkim planie Everama. Alagai zniszczyły sporą część upraw, a straty będą narastać. Jeśli zajmiemy kolejne ziemie, wynagrodzimy sobie to, co przepadło. Ahmann zwrócił się do pozostałych dziesięciu Damaji. Wszyscy wpatrywali się w Tron Czaszek i Abban mógł obserwować bezkarnie. Przywódcy stali w równym szeregu, a ich pozycja zależała od liczby Sharum w ich plemionach, choć te różnice stawały się mało istotne w wielu przypadkach. Hierarchia ulegała tylko drobnym zmianom co parę miesięcy. Trzecim co do znaczenia po Ashanie i Aleveraku był Enkaji z Mehnding. Pożegnawszy się z marzeniami o Tronie Czaszek, przywódca Mehnding przybrał na wadze przez ostatnie kilka lat. Ahmann wciąż żywił do niego urazę, gdyż Enkaji próbował ukryć przed nim Koronę Kajiego, ale Abban bynajmniej Mehnding o to nie winił. Sam również nie oddałby bezcennego artefaktu za darmo. Enkaji zachował pozycję głównie dzięki temu, że zajmował to samo stanowisko co Ashan i Aleverak, przynajmniej na dworze. – Wojna w Blasku Dnia to zadanie dla Shar’Dama Ka – oznajmił. – Czy któryś z nas może to zakwestionować? Spojrzał przy tych słowach na Damaji Krevakh i Nanji, stojących obok. Obaj nawet za dnia nosili nocne woalki, aby ukryć prawdziwą tożsamość przed wszystkimi z wyjątkiem przywódców własnych plemion oraz samego Wybawiciela. Jak zwykle obaj ukłonili się bez słowa. Pozostali Damaji nie byli warci uwagi. Po lekcji, jaka stała się udziałem Ichacha oraz Qezana, przywódcy mniejszych plemion stali się jeszcze bardziej służalczy niż Enkaji. Jedynie Kevara, stojący na czele Sharach, spojrzał Ahmannowi w oczy. – Nie chcę krytykować twego mądrego planu, Wybawicielu, ale prawdą jest, że jeśli moje plemię wyszykuje hufiec na kolejną inwazję, zabraknie nam ludzi do pilnowania ziem. – No to zostańcie w domach! – warknął Chusen z plemienia Shunjin. – Będzie więcej łupów do podziału. Kilku Damaji zachichotało, ale wszyscy spoważnieli, gdy Ahmann smagnął ich ostrym spojrzeniem. – Sam jestem Sharach dzięki więzom krwi i przysiędze małżeńskiej. Jestem również Shunjin. Należę do każdego plemienia, jakie tu widzę. Jeśli któryś z was obraża sąsiada, obraża również mnie. Asome pogładził rękojeść ogona alagai, a Damaji Chusen pobladł. Padł na kolana

i dotknął czołem podłogi. – Wybacz, Wybawicielu. Nie chciałem cię urazić. Ahman skinął głową. – Wystarczy. Pozostawisz oddział ludzi, który będzie pilnował ziem Sharach w Lennie Everama podczas naszego ataku. Sharach bowiem pójdą z nami, by zdobyć dla siebie nowe tereny w krainie ludzi z jeziora. Widząc zaskoczenie na twarzy Chusena, Abban miał ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem. Każdy pozostawiony wojownik oznaczał mniejszą zdobycz dla plemienia, przez co Damaji Fashin z Halvas mógł zająć jego miejsce w szeregu. Słowa Ahmanna wywołały szeroki uśmiech Fashina, choć przezornie się nie odezwał. Kolejnym słowom Ahmanna kupiec nie poświęcił już większej uwagi. Shar’Dama Ka przekazywał bowiem przywódcom szczegóły planu inwazji. Oczywiście ustalili, że przedstawi im tylko absolutne minimum. Najważniejsze informacje, jak moment i miejsce uderzenia, miały zostać ujawnione w ostatniej chwili, by niczyja głupota nie pokrzyżowała planów. Zamyślony kupiec spojrzał na Tron Czaszek, zastanawiając się nad sensem powleczenia go warstwą elektrum. W oczach Abbana było to ogromne marnotrawstwo. Na polecenie Ahmanna Abban oddał Ineverze całą kopalnię elektrum. Spodziewał się, że metal szybko zniknie i zostanie wykorzystany w tajnych celach albo Damajah wykona z niego zbroję dla Ahmanna. Tymczasem zużyto go na osłonięcie tronu. Cóż za bezsensowna manifestacja potęgi. A może było inaczej? Abban zerknął na Damajah. Ta kobieta nie urządzała pustych przedstawień. W aranżacji wydarzeń osiągnęła absolutne mistrzostwo, ale jej działaniom zawsze przyświecał jakiś cel. Nie miało to większego znaczenia. Abban dostarczył metal, ale potem nie ustawał w wysiłkach, by odnaleźć kolejne złoża. Zaczął od miejsca wskazanego przez Rennicka, kopalni srebra poznaczonego żyłami złota, z której co roku można by jeszcze wyciągnąć nieco elektrum. Abban zakupił kopalnię przez pośrednika, a jego agenci w całym Lennie Everama tropili i skupywali wszelkie ozdoby wykonane z surowca. Już udało mu się zgromadzić sporą ilość cennego metalu – część wykorzystał do wykonania nowego ostrza kryjącego się w lasce oraz do wzmocnienia broni i zbroi najbardziej zaufanych kha’Sharum. Audiencja wkrótce dobiegła końca. Ahmann wyszedł jako pierwszy, a po nim uczynili to

Jayan, Asome oraz Damaji. Abban odwrócił się, by wyjść za nimi. – Abbanie! – zawołała Damajah. Kupiec zamarł. Hasik na jego oczach zatrzasnął wielkie wrota i stanął na straży z założonymi ramionami. Inevera zaś zeszła z podwyższenia, na którym wznosił się Tron Czaszek. Abban uniósł głowę, by spojrzeć jej w oczy, a nie patrzeć na kołyszące się hipnotycznie biodra. Przecież masz własne piękne żony, przypomniał sobie. Inevera różni się od nich jedynie tym, że prezentuje swe wdzięki otwarcie, ale cena za gapienie się na nią może być zbyt wysoka. Ukłonił się. – Damajah... Cóż pokorny khaffit może uczynić, by się tobie przysłużyć? Inevera podeszła bliżej, by Hasik nie usłyszał jej słów. U jej boku stanęła Shanvah, bez wątpienia równie groźna jak brutalny strażnik Ahmanna. – Czy twoi metalurdzy poczynili dalsze postępy? – spytała Inevera. – Ostatnia przysłana mi sztaba stopu do niczego się nie nadawała. Abban wzruszył ramionami. – Stapianie metalu to nietrudna sztuka, ale odnalezienie właściwych proporcji zabiera sporo czasu. Ognie Ala mogły wprowadzić do stopu nieprzewidziane elementy. – Potrzebuję więcej elektrum. – Rozumiem. Powleczenie tronu wymaga sporych ilości. Jaki jest twój kolejny krok? Obijesz nim stopnie tego podwyższenia? – Moje plany to nie twoje zmartwienie, khaffit. – Inevera mówiła spokojnym tonem, ale w jej głosie kryło się ostrzeżenie. Abban ukłonił się. – Jak sobie życzysz, Damajah. To w istocie nie moje zmartwienie, podobnie jak to, co robisz z eunuchami, choć straż miejska przekazała mi, że trupy trzech zostały znalezione na brzegu rzeki. Uśmiechnął się do niej i natychmiast zrozumiał, że przesadził. Inevera skinęła na Shanvah. Kai’Sharum’ting podeszła bliżej. Jej cios był tak szybki, że wręcz niezauważalny, ale twarz Abbana eksplodowała bólem. Kupiec zwalił się na plecy. Złapał się za nos i otworzył szeroko oczy, zdumiony ilością krwi. Wyciągnął chusteczkę z kieszeni, ale tkanina błyskawicznie nasiąknęła krwią.

– Shar’Dama Ka oznajmił, że zabije każdego, kto podniesie na mnie rękę. – Miał na myśli każdego mężczyznę, khaffit – uśmiechnęła się Inevera. Przez przeźroczystą woalkę widać było, jak wydyma pełne usta. – A zresztą nie zatrzymuję cię. – Wskazała drzwi. – Pokusztykaj do Ahmanna i pożal mu się, że obraziłeś mnie, a ja kazałam Shanvah cię zdzielić. Zobaczymy, co zrobi. Abban nadal stał nieruchomo. Inevera wyrwała mu więc chustkę z dłoni i machnęła zakrwawionym materiałem przed jego oczami. – Jeśli jeszcze raz okażesz bezczelność wobec mnie, nie będę już tak łagodna. Abban przełknął ślinę, patrząc, jak Damajah wraz ze strażniczką wchodzą do prywatnej sypialni. Nie bał się Damaji, ale Pierwsza Żona Ahmanna stanowiła realne zagrożenie. Jego intryga mająca na celu uczynienie Leeshy jej rywalką nie udała się, a teraz kupiec zyskał wroga, którego nie życzył nikomu. Gdy drzwi sypialni Damajah zamknęły się, Hasik parsknął śmiechem. – I gdzie się podziała twoja odwaga, khaffit? – rzucił szyderczo. Abban spojrzał na niego zimno. – Otwieraj drzwi, psie, albo powiem Ahmannowi, że to ty rozkwasiłeś mi nos. Na twarzy Hasika odmalowała się furia, co częściowo ukoiło ból Abbana. Ogromny wojownik otworzył drzwi. Kupiec skrył uśmiech i wyszedł. Nie mógł się doczekać, kiedy osobisty strażnik zapłaci za upokorzenia.

„Moi metalurdzy podjęli kolejną próbę odtworzenia świętego metalu” – napisał Abban do Ahmanna tego samego dnia. „Przyślij przed wieczorem silnego, zaufanego człowieka, który zaniesie próbkę Damajah”. A Ahmann, jak to zwykle bywało, przysłał Hasika. Gdy pojawił się wojownik, przed pawilonem Abbana na Nowym Bazarze pracowała samotnie jego córka Cielvah. Niebawem dama mieli ogłosić nadejście wieczoru i bazar opustoszał, a większość sklepów i pawilonów została już zamknięta na noc. Abban przyglądał się przez wizjer Hasikowi, który wchodził do namiotu. Cielvah była młodą, piękną i inteligentną dziewczyną obdarzoną zręcznymi dłońmi. Miała przed sobą wspaniałą przyszłość i Abban bardzo

ją kochał. Hasik dobrze o tym wiedział, nim ją zgwałcił. Wcale nie chodziło mu o Cielvah. Chciał skrzywdzić Abbana. Dziewczyna krzyknęła, gdy ujrzała Hasika. Wskoczyła za ladę, a potem pognała krótkim korytarzem i znikła za płachtą namiotu. Hasik szedł za nią niczym kot ścigający mysz. Zręcznie przeskoczył przez ladę i przemknął pod płachtą zaraz po dziewczynie. Abban usłyszał trzaśnięcie drzwi, odliczył do dziesięciu i ruszył bez pośpiechu. Choć od wypadku upłynęło wiele lat, noga nadal go bolała i nie widział potrzeby, by ją nadwerężać. Podążając za dziewczyną, Hasik wkroczył do wielkiego magazynu, sąsiadującego z pawilonem kupca. Abban wszedł tam za nim, zamknął drzwi. Hasik próbował się uwolnić. Dwóch kha’Sharum z plemienia Sharach, uzbrojonych w łapacze alagai, miało jednak sytuację pod kontrolą. Trzymane przez nich drągi, dwa razy dłuższe od ramion wojownika, zakończone były pętlami stalowego drutu, które otaczały teraz szyję Hasika. Mężczyzna pochwycił oba i szamotał się zaciekle, usiłując zapobiec duszeniu, ale Sharach dobrze się znali na swoim rzemiośle. Gdy Hasik ciągnął drągi, oni napierali i na odwrót, nie przestawali przy tym zaciskać pętli. Abban z zadowoleniem patrzył, jak Hasik opada z sił, aż w końcu osuwa się na kolana z czerwoną, nabrzmiałą twarzą. Cielvah podeszła do Abbana, a ten otoczył ją ramieniem. – Ach, Hasik, jak miło, że nas odwiedziłeś. Zapewne pamiętasz moją córkę Cielvah? Rok temu na wiosnę odebrałeś jej dziewictwo. Obiecałem jej miejsce w pierwszym rzędzie, gdy wreszcie będę mógł się za ciebie zabrać. Cielvah nie była mężatką, więc nie musiała nosić woalki. Podeszła i splunęła Sharum w twarz. Hasik chciał ją pochwycić, ale obaj Sharach złapali go w porę i zaczęli dusić, aż opadł na kolana. Abban uniósł rękę i pojawił się kolejny z jego kha’Sharum, który do tej pory czekał niewidoczny w ciemnym kącie. Nanji słynęli jako mistrzowie tortur, a ów drobny mężczyzna bynajmniej nie należał do wyjątków. Poruszał się z gracją i cicho niczym duch. Słychać było tylko brzęknięcie zakrzywionego noża wyciąganego z pochwy. Hasik wybałuszył oczy, ale nie mógł zaprotestować. Niewielki Nanji zastanowił się. – Łatwiej by było, gdyby leżał na plecach – odezwał się szeptem. – Ktoś powinien trzymać go za ręce i nogi. Abban pokiwał głową i klasnął głośno. Sharach zakręcili drągami i przewrócili Hasika na

plecy. Otworzyły się drzwi i do magazynu weszła grupka odzianych na czarno kobiet. Były to żony i córki Abbana, niektóre z małżeńskimi woalkami, a inne, wciąż niezamężne, jak Cielvah, z odsłoniętymi twarzami. Niejedna padła ofiarą Hasika przez ostatnie lata.

Cztery miały własne łapacze alagai. Na rozkaz męża pochwyciły jego ręce oraz nogi i pociągnęły mocno. Sharum, który co noc wchłaniał ogromną ilość magii, był nieprawdopodobnie silny, ale kobiet było więcej i miały dogodne pozycje. Nawet bez pomocy Sharach utrzymałyby go bez trudu. Dwaj kha’Sharum poluźnili nieco stalowe pętle, by wszyscy mogli się nacieszyć dzikimi wrzaskami Hasika i jego bezsilną szamotaniną. Nanji rozciął mu spodnie. Kobiety wybuchły śmiechem na widok obwisłego członka wojownika. Abban również chichotał, wiedząc, że obecność kobiet tysiąckrotnie potęguje ból i upokorzenie Hasika. – To tej żałosnej kuśki obawiały się moje kobiety? – Psy również mają króciutkie kutasy, ojcze – odparła Cielvah. – Co nie oznacza, że kobieta może chcieć, żeby wychędożył ją pies. – Moja córka ma rację – oświadczył Abban i skinieniem głowy dał znać mistrzowi tortur. – Odcinaj. Hasik wrzasnął i znów zaczął się rzucać, ale kobiety trzymały go mocno. – Jestem ajin’pal Wybawiciela! Nigdy nie ujdzie ci to na sucho, khaffit! – No to opowiedz mu o wszystkim, Gwizdaczu! – zaśmiał się Abban. Obraźliwe przezwisko przylgnęło do Hasika, po tym jak Qeran wybił mu ząb za to, że nazwał Abbana wieprzojadem w sharaj. – Opowiedz całemu światu, że khaffit obciął ci męskość! Zapewniam cię, że ludzie będą pękać ze śmiechu! – Zabiję cię za to! – warknął Hasik. Abban pokręcił głową. – Wybawiciel potrzebuje mnie o wiele bardziej niż ciebie, Hasik. – Pokazał mu trzech kha’Sharum. – W swej mądrości obdarzył mnie wojownikami, którzy mnie chronią. Uśmiechnął się przy tych słowach. – Mnie oraz czci moich kobiet. Hasik raz jeszcze otworzył usta, ale Abban dał znak Sharach, którzy zdławili jego słowa. – Czas na pogawędkę dobiegł końca, stary przyjacielu. W sharaj uczono nas sztuki panowania nad bólem. Mam nadzieję, że posiadłeś tę sztukę lepiej ode mnie. Nanji pracował sprawnie niczym dama’ting podczas operacji. Owinął członek i jądra

wojownika cienkim drutem, a potem odciął je sprawnie i upuścił na talerz. W ranę wetknął metalową rurę, która miała odprowadzać nieczystości, po czym umiejętnie zaszył brzegi szczeliny. Zakończywszy pracę, pokazał Abbanowi zawartość talerza. – Gdzie mam to wyrzucić, panie? Abban spojrzał na Cielvah. – Nie karmiliśmy jeszcze psów, ojcze – odpowiedziała dziewczyna. Abban skinął głową. – Weź siostry. Sprawdźcie, czy psy będą miały się czym podzielić. Dziewczyna wzięła talerz. Pozostałe kobiety odłożyły łapacze alagai i wyszły za nią z magazynu, śmiejąc się i rozmawiając. – Przypomnę im, że powinny zachować dyskrecję, mój przyjacielu – rzekł Abban. – Sam jednak wiesz, jakie są kobiety. Wystarczy jednej zdradzić sekret, a wkrótce wszystkie o nim paplają. Niedługo każda kobieta na bazarze będzie wiedzieć, że nie ma powodu obawiać się Hasika, mężczyzny z kobiecą szparą między nogami. Upuścił ciężki skórzany wór na brzuch wojownika, który stęknął z bólu. – Zanieś to Damajah, gdy będziesz wracał do pałacu.

Jardir schodził za Ineverą po krętych schodach prowadzących z prywatnych komnat do Podpałacu. Nigdy nie przyszło mu do głowy, by odwiedzić to miejsce – od dwudziestu pięciu lat nie chował się na noc – i z każdym krokiem czuł w sobie coraz większy zachwyt. Drogę oświetlały lampy runiczne, ale Jardir ich nie potrzebował. Wystarczało mu to, że korona wyostrzała jego zmysły. Bez trudu dostrzegał eunuchów strażników kryjących się w cieniach. Ich aury były czyste, widział całkowitą lojalność wobec jego żony. Cieszyło go to. Bezpieczeństwo Inevery było najważniejsze na świecie. Żona prowadziła Ahmanna krętymi tunelami, niedawno wyrytymi w skale. Minęli kilka par drzwi, zostawili za sobą strażników, aż w końcu dotarli do niewielkiej komnaty. W środku siedzieli mężczyzna z kobietą. Oboje pili herbatę. Powstali szybko, gdy Inevera zamknęła drzwi. Kobieta na pierwszy rzut oka nie różniła się od innych dal’ting. Miała na sobie czarne szaty, które zakrywały wszystko prócz oczu i dłoni.

Mężczyzna zaś nosił brązowy strój charakterystyczny dla khaffit i kiedy wstał, oparł się ciężko na lasce. Jego aura kończyła się niespodziewanie na wysokości kolana. Kaleka, zauważył Jardir. Nie musiał pytać, kim byli ci ludzie. Ich aury zdradziły mu wszystko, ale pozwolił Ineverze, by ich przedstawiła. – Czcigodny mężu. Oto mój ojciec, Kasaad asu Kasaad am’Damaj am’Kaji oraz jego Jiwah Ka i moja matka, Manvah. Jardir ukłonił się nisko. – Matko, ojcze. Jestem zaszczycony, że wreszcie mogę was poznać. Starsi ludzie odpowiedzieli ukłonem. – To my jesteśmy zaszczyceni, Wybawicielu – rzekła Manvah. – Matka nie musi zakrywać twarzy, gdy przebywa w towarzystwie męża i dzieci – zauważył Jardir. Manvah skinęła głową i zdjęła kaptur oraz woalkę. Jardir uśmiechnął się, gdy ujrzał twarz podobną do tej, którą tak kochał. – Teraz już wiem, skąd się wzięło legendarne piękno Damajah. Manvah uprzejmie pochyliła głowę, choć jej aura zdradzała, że słowa Jardira, choć szczere, nie ujęły jej szczególnie. Była czujna i skupiona. Jardir odczytał dumę z córki i szacunek, którym odwzajemniała się Inevera, ale wyczuwał również dyskomfort i konsternację. Aury jego żony oraz jej rodziców falowały i pulsowały. Dostrzegał w nich chaotyczną mieszaninę gniewu, lęku, wstydu i miłości, które narastały i potężniały w zderzeniu ze sobą. Wszystkie te odczucia wirowały wokół Kasaada. Jardir zajrzał w głąb aury teścia. Jego ciało pokryte było bliznami, ale noga na pewno nie została poszarpana szponami alagai. Rana była zbyt równa, miał wręcz wrażenie, że pozostawił ją skalpel uzdrowicielki. – Byłeś kiedyś Sharum – odgadł Jardir. – Ale nie straciłeś nogi w walce. Słowa te wywołały wzburzenie w aurze mężczyzny, co dostarczyło Jardirowi kolejnych informacji. – Straciłeś czarne szaty, gdyż popełniłeś przestępstwo. Ucięto ci nogę za karę. – Skąd ty... – zaczęła Inevera. Jardir spojrzał na nią i odczytał fale emocji łączące ją z ojcem. – Twoja żona oraz córka chcą ci wybaczyć, ale nie mają śmiałości – uzupełnił i spojrzał

na Kasaada. – Opowiedz mi o tej niewybaczalnej zbrodni. W aurach Inevery i Manvah zajaśniał szok, ale Kasaad zniósł słowa Jardira jeszcze gorzej. Pobladł jak ściana, a po jego czole spłynął pot. Oparł się ciężko na lasce, z resztką godności osunął na kolana. Dotknął czołem grubego dywanu. – Uderzyłem córkę, dama’ting, i zamordowałem najstarszego syna za to, że okazał się push’ting, Wybawicielu. Sądziłem, że postępuję słusznie i bronię prawa Kajiego, choć moje picie i podłe zachowanie ściągnęło na rodzinę więcej hańby niż skłonności syna. Soli był dzielnym Sharum, który posłał wiele alagai do Otchłani. Ja zaś byłem tchórzem, który upijał się w Labiryncie i krył na niższych poziomach, gdzie demony rzadko się zapędzały. Uniósł głowę i z oczami pełnymi łez spojrzał na Ineverę. – Moja córka miała wszelkie prawo, by zabić mnie za te zbrodnie, ale uznała, że o wiele większą karą będzie odrąbanie mi kończyny, którą ją uderzyłem, i pozostawienie mnie przy życiu, bym mógł codziennie rozpatrywać swoją hańbę. Jardir pokiwał głową i spojrzał na Ineverę oraz jej matkę. Oblicze Manvah było również mokre od łez. Damajah nie płakała, ale jej aurę przeszywał wielki ból. Ta rana goiła się stanowczo zbyt długo. Jardir spojrzał na Kasaada. – Łaska Everama nie zna granic, Kasaadzie synu Kasaada. Nie ma zbrodni, której nie można wybaczyć. Widzę w twoim sercu, że rozumiesz swą winę i żałujesz występku, a utrata syna okazała się z biegiem czasu większą karą niż odcięta noga i ujma na honorze. Nie zszedłeś ze ścieżki wytyczonej przez Everama. Jeśli chcesz, zwrócę ci czarne szaty i będziesz mógł umrzeć w chwale. Kasaad spojrzał ze smutkiem na żonę i syna, a potem pokręcił głową. – Sądziłem, że życie jako khaffit oznacza wielką hańbę, Wybawicielu, ale w rzeczy samej nigdy nie byłem szczęśliwszy i nigdy też nie widziałem wyraźniej ścieżki Everama. Jestem kaleką i nie mogę ci służyć podczas Sharak Ka, a więc błagam, byś pozwolił mi umrzeć jako khaffit. W przyszłym życiu spróbuję być lepszym człowiekiem. Jardir pokiwał głową. – Jak sobie życzysz. Everam każe duszom khaffit czekać u bram Nieba, aż nabiorą mądrości i zrozumieją, że powinni wrócić na Ala i wieść lepsze życie. Będę się o ciebie modlił, ale nie sądzę, by Stwórca kazał ci długo czekać u bram.

W aurze Kasaada rozlała się ogromna ulga. W sieci emocji oplatającej całą trójkę zaszła przemiana, ale nadal nie widać było harmonii, która powinna łączyć rodzinę błogosławioną przez Everama. Jardir odwrócił się do Manvah i wejrzał w jej serce. – Nie byliście mężem i żoną od czasu jego zbrodni – stwierdził. – Nie byłaś w stanie dotknąć mężczyzny, który zabił twego syna. Aurę Manvah, dotychczas spokojną i skupioną, niespodziewanie przeszył nabożny lęk. Opadła na kolana i dotknęła czołem podłogi. – To prawda, Wybawicielu. – Nawet żona khaffit musi być żoną – ciągnął Jardir. – Musicie więc podjąć decyzję. Wybaczcie sobie albo rozwiążę wasze małżeństwo. Manvah spojrzała na męża, a Jardir zrozumiał, że sięga pamięcią wstecz i porównuje Kasaada sprzed lat z Kasaadem, którym był teraz. Powoli, niepewnie wyciągnęła dłoń. Zadrżała, gdy dotknęła ręki Kasaada, lecz ten ścisnął ją mocno. – Nie sądzę, by to było konieczne, Wybawicielu. – Przysięgam – rzekł Kasaad. – I biorę sobie Wybawiciela na świadka, że zasłużę sobie na twoją miłość, żono. – Już sobie zasłużyłeś, synu Kasaada – zapewnił Jardir. – Przykro mi, że odnalezienie drogi do mądrości przysporzyło tyle bólu tobie i innym, ale mądrość to nie drobiazg, którym można handlować na bazarze. Przyjrzał się aurom Kasaada oraz Manvah i skinął głową z zadowoleniem, a potem spojrzał na Ineverę. – Łzy, które wylałaś po śmierci Soliego, przynoszą mu zaszczyt, ukochana, ale pamiętaj, że opłakujesz nie jego, ale siebie. Żałuję, że nie mogłem go poznać, ale jeśli Soli był choć w połowie tak wspaniały, jak go zapamiętałaś, jest dwa razy lepszy, niż Everam tego wymaga. Soli asu Kasaad am’Damaj am’Kaji przypuszczalnie już dawno spożył wieczerzę przy stole Stwórcy i wrócił na Ala, by pomóc naszemu ludowi w potrzebie. Spojrzał na Kasaada i nakazał gestem, by powstał. Khaffit podniósł się, a potem rozłożył ramiona. Inevera podchodziła do niego wolno, ale gdy dzielił ich zaledwie krok, zerwała się i rzuciła ojcu w objęcia. Uściskał ją czule, a Manvah przytuliła oboje. Jardir zaś patrzył, jak ich aura staje się jednakowa, jak przystało na rodzinę.

Potem Inevera spojrzała na niego. Widział płonącą w niej miłość, ale dostrzegł też pytanie, nim zdążyła je zadać. – Skąd wiedziałeś? Ku jego zdumieniu odpowiedziała Manvah, ściskająca ramię córki: – To Wybawiciel, córko. Kaji, który potrafił czytać ludziom w sercach, odrodził się w Ahmannie Jardirze. Czas wątpliwości dobiegł końca.

Jardir zacisnął zęby, gdy wszedł do sali tronowej i ujrzał Kajivah i Hanyę w towarzystwie Ashana oraz Shanjata. W ich aurach dostrzegł wściekłość i oburzenie i uświadomił sobie, że zaraz czeka go kolejna długa debata na temat wad i zalet Sharum’ting. – Na jaja Everama, czy tu naprawdę nie można zaznać ani chwili spokoju? – mruknęła Inevera, idąca za nim. Jardir zachichotał, ale wtedy Hanya uniosła głowę i Ahmann ujrzał jej twarz. Przypadł do niej i delikatnie ujął za podbródek. Uważnie przyjrzał się jej siniakowi. Był ciemny, ale nawet nie w połowie tak czarny jak narastająca w Jardirze wściekłość. – Kto cię uderzył, siostro? – spytał cicho. Hanya zaszlochała, ale nie odpowiedziała. – Ten jej beznadziejny mąż – odezwała się za nią Kajivah. Aura siostry potwierdziła słowa matki. Jardir spojrzał na Shanjata. – Już został uwięziony, Wybawicielu – zapewnił Shanjat. – Znaleźliśmy go w jego komnatach w pałacu. Leżał we własnych szczynach, pijany jak bela. Jardir nabrał tchu, poskramiając wściekłość, po czym wspiął się po stopniach na Tron Czaszek. Nie chciał, by jakikolwiek człowiek znajdował się w zasięgu jego pięści. – Przyprowadzić go do mnie. W tej chwili. Inevera zacisnęła dłoń na jego ramieniu, chcąc dodać mu otuchy, a potem zasiadła na poduszkach obok tronu. Jardir czuł jej wsparcie. Było mu teraz bardzo potrzebne. Hasik został wciągnięty do sali, jakby był dzikim zwierzęciem. Dwóch Sharum wlekło go za pomocą łapaczy alagai. Jego ramiona zostały przykute łańcuchem do metalowej obręczy

wokół pasa, a między odciągnięte do tyłu łokcie i plecy wsunięto drzewce włóczni. Kostki również łączył krótki łańcuch. Między zęby wsunięto mu kawałek drewna, przytrzymywany przez mocny, napięty rzemień obwiązany wokół głowy. Hasik dochodził do siebie po zatruciu alkoholowym, w jego aurze jaśniał ból oraz bezsilna wściekłość. Jardir wejrzał głębiej i dostrzegł wstyd oraz strach. Wiedział, co zrobił i czym to się skończy. Jardir powinien go za to zabić na oczach wszystkich. Zamiast tego spojrzał na Hanyę. – Siostro, opowiedz mi o wszystkim, co się wydarzyło. Hanya nadal szlochała, ale pokrzepiona przez Kajivah nabrała sił i zdołała spojrzeć bratu w oczy. – Sama tego nie rozumiem, bracie. Hasik wielokrotnie był na mnie zły, ale nigdy mnie nie uderzył, nigdy nie sięgał też po couzi. Parę dni temu zaszła w nim zmiana. Zaczął przemycać butelki do naszych komnat. Pił za dużo i szlochał, gdy sądził, że nikt nie widzi. Próbowałam pocieszyć go tak, jak żona pociesza męża, ale wszystkie moje wysiłki spełzły na niczym. Ostatniej nocy, gdy spał, postanowiłam go... zaskoczyć. Jej aura zapłonęła wstydem. Jardir pożałował, że zmusił ją do opowiedzenia tej historii w obecności wszystkich, ale było już za późno na zmianę decyzji. – No i co się stało? Aura Hanyi jaśniała bólem i zmieszaniem równie intensywnym jak wstyd. – Jego męskość... Znikła. – Znikła? – powtórzył z niedowierzaniem Jardir. – Została odcięta – wyjaśniła siostra. – Znalazłam tam jedynie bliznę i cienką metalową rurkę. Aury Ashana i Shanjata zdradzały, że słyszeli już nowinę, ale nie wiedzieli, jak na nią zareagować. Wszyscy obecni wydawali się zdenerwowani, nawet Jardir poczuł się nieswojo. Jedynie Inevera oraz Damaji’ting, które wykorzystywały służących eunuchów, wydawały się nieporuszone. Aura Hanyi opowiedziała mu resztę historii, choć sam umiałby ją odgadnąć. – Hasik obudził się, uświadomił sobie, że odkryłaś jego hańbę i uderzył cię. Hayna pokiwała głową. Jardir odwrócił się do Hasika.

– Pokaż mi ranę. Upokorzenie w aurze Hasika wręcz wibrowało w powietrzu. Nie opierał się, gdy jeden ze strażników ściągnął mu spodnie. Jardir ujrzał na własne oczy, że ochroniarz w istocie utracił męskość. Dał znać drugiemu ze strażników, a ten odwiązał rzemień i wyjął kij z ust Hasika. – Co się stało? – spytał ostro Jardir. Hasik nie odpowiedział. Stał i spoglądał na podłogę. – Myślałem, że może mi odrośnie. – Co takiego? – No, jeśli zabiję wystarczająco wiele alagai – wyjaśnił Hasik. – Pomyślałem, że jeśli się skąpię w ich magii, to może odrośnie. – To nie tak działa, Sharum – odezwała się Inevera. – To, co zostało odrąbane, nie może odrosnąć. Osiągnąłeś jedynie tyle, że rana się zasklepiła. Hasik przygarbił się. – Kto ci to zrobił? – spytał Jardir. – Odpowiesz za to, że uderzyłeś moją siostrę, ale jesteś moim szwagrem oraz wojownikiem Włóczni Wybawiciela. Atak na ciebie to napaść na mnie. Hasik spojrzał na niego, ale wstyd i strach odebrały mu mowę. – Wybawiciel zadał ci pytanie, psie! – warknął Ashan. Shanjat grzmotnął Hasika w twarz, przewracając go na podłogę, ale ogromny Sharum milczał. Prędzej umrze, niż mi powie, uświadomił sobie Jardir. Na szczęście dla Sharum istniały rzeczy gorsze niż śmierć. – Zabierzcie mu czarne szaty i spalcie je – zawyrokował Ahmann. – Odetnijcie mu rękę, którą uderzył moją siostrę, i wyrzućcie go na ulicę. Rozwiążę jego małżeństwo, by mógł przez resztę życia żebrać jako khaffit kaleka, który nigdy nie wejdzie do Niebios. – Proszę, nie! – wykrzyknął Hasik z udręką. – Służyłem ci przecież wiernie! To był Abban! Przeklęty Abban, khaffit! Jego aura wskazywała, że mówi prawdę. Jardir nie był więc zdziwiony, że Hasik wstydził się przyznać. Niemniej miał do rozwiązania niełatwy problem. Spojrzał na Shanjata. – Weź tuzin wojowników i znajdźcie khaffit. Ma tu dotrzeć nietknięty. Jeśli spadnie mu choć włos z głowy, wszyscy za to zapłacicie. Shanjat ukłonił się i szybko wyszedł. Wrócił z Abbanem. Hasik nadal był skuty

kajdanami, ale pozwolono mu się ubrać. Gdy pojawił się kupiec, na powrót wstąpiło w niego życie. Udawał, że traci siły, choć w rzeczywistości zbierał się do skoku. Jardir ujrzał w jego aurze upiorne sceny śmierci Abbana. Hasik liczył na to, że jeśli zdoła się wyrwać i zabić khaffit, straż zabije go jeszcze w czarnych szatach. Jardir spojrzał na wojowników trzymających łapacze alagai. Należeli do Włóczni Wybawiciela i na pewno nie zaliczali się do głupców. Przejrzeli fortel Hasika i zacisnęli pętle. Krztuszący się Hasik padł na ziemię. Jardir skupił uwagę na Abbanie i wykorzystując moce korony, wniknął w jego duszę. Khaffit wiedział, po co go wezwano, ale jego aura była czysta. Niewątpliwie ponosił winę, ale liczył na to, że dzięki elokwencji zdoła wyjść cało z opresji. Abban zazwyczaj doskonale maskował emocje, ale Jardir wyraźnie widział jego bezbrzeżną arogancję. Choć kupiec spoglądał na Hasika bez wyrazu, Shar’Dama Ka wyczuwał w jego aurze pogardę i satysfakcję. – Czy wykastrowałeś Hasika? – Jardir nie tracił czasu na uprzejmości. Jego gniew narastał. Przeczuwał, że może za jednym zamachem utraci wiernego ochroniarza i najcenniejszego doradcę. – Nie, Wybawicielu – odpowiedział Abban. Była to prawda, ale nie cała. – Czy kazałeś swoim kha’Sharum, by to zrobili? – naciskał Jardir, tracąc cierpliwość. – Tak, Wybawicielu. Zewsząd dobiegły gniewne pomruki, ale Jardir grzmotnął włócznią i zapadła cisza. Abban zachował spokój. – Oddałem ci wojowników, by ochraniali twój interes i ułatwiali prowadzenie handlu! Nie dałem ci ich po to, byś wszczynał burdy z moimi ludźmi! – A ja wykorzystywałem ich do twoich celów. – Abban wskazał skutego wojownika laską. – Lecz ten oto człowiek nie mógł się pogodzić, że ochrania mnie twój dekret, i postanowił wyładować frustrację na moim pawilonie. Często wysyłałeś Hasika do mnie, a ten zawsze wykorzystywał okazję, by coś ukraść bądź zepsuć dla samej przyjemności. – I za to obciąłeś mu kutasa? – warknął Jardir. Abban pokręcił głową. – Błyskotki łatwo zastąpić innymi, Wybawicielu. Cnoty córki jednak już nie odzyskam. Czci moich żon również. – Ten khaffit kłamie, Wybawicielu! – wrzasnął Hasik. – Nigdy nie...

Jardir dał znak i jeden ze strażników zacieśnił pętlę, przerywając krzyk. – Jestem Shar’Dama Ka i widzę to, co skrywa twoje serce. Jeśli skłamiesz raz jeszcze, stracisz życie, cześć i miejsce w Niebie. Hasik otworzył szerzej oczy, a jego aura ostygła. – Czy zgwałciłeś córkę Abbana, Hasiku? – spytał Jardir cicho. Olbrzymi wojownik szlochał. Nie miał siły wykrztusić odpowiedzi i skinął tylko głową. Hanya znów uderzyła w płacz. Kajivah przytuliła córkę, nie zważając, że ta moczy jej szatę łzami. Wbiła wściekły wzrok w Hasika. – A jego żony? – naciskał Jardir. Hasik znów skinął głową. – Niemniej jednak, Wybawicielu, nie możemy na to pozwolić! – wtrącił Ashan. – Jeśli khaffit, a nawet kha’Sharum, zaczną zabijać dal, cała cywilizacja się zawali. – Wybacz, Damaji – odezwał się Abban. – Ale ani ja, ani nikt z moich ludzi nikogo nie zabiliśmy. Wskazał gestem Hasika. – Jak widzimy wszyscy, strażnik Wybawiciela żyje i jest w stanie nadal walczyć w Sharak Ka. Jardir wbił w Abbana wściekłe spojrzenie. – Dlaczego nie przyszedłeś z tym do mnie? Abban ukłonił się tak nisko, jak pozwalała na to laska. – Shar’Dama Ka ma o wiele pilniejsze sprawy na głowie niż bezustanne napominanie nadgorliwych Sharum i dama, którzy usiłują znaleźć sposób na obejście twego zakazu i dokuczenie mi. Jardir zauważył, że gdy Abban wypowiedział te słowa, w aurze Ashana i Shanjata nastąpiła zmiana. Oni również mieli sporo na sumieniu, choć ich przewiny nie były tak oczywiste jak w przypadku Hasika. Jardir obiecał sobie, że zajmie się nimi w swoim czasie. Ponownie spojrzał na Abbana i zadumał się. Kupiec prosił... Nie, on się domagał prawa do obrony. Khaffit spoglądał na niego ze spokojem, jakby rzucał mu wyzwanie. Jeśli jak ostatni głupiec staniesz po stronie Sharum, a nie mojej, uznam, że moja wierna służba tobie okazała się pomyłką. Jardir westchnął głośno.

– Nie raz powtarzałem wszystkim tu obecnym, że nikt nie ma prawa skrzywdzić Abbana. Ten człowiek stanowi moją własność i jestem jedynym, który ma prawo go krzywdzić. Każdy ma też prawo powstrzymać gwałciciela, który dybie na cześć jego córki. Jeśli nie zdołał powstrzymać gwałtu, ma prawo go pomścić. Każdy człowiek, nawet khaffit czy chin. Jeśli Hasik okazał się zbyt słaby, by się obronić, zasłużył na to, co go spotkało. Jego kutas wciągnął go w tarapaty po raz ostatni. Ma synów i córki, a więc jego ród przetrwa, a khaffit ma rację, Hasik wciąż nadaje się do wzięcia udziału w Sharak Ka. Spojrzał na kastrata. – Sprawę między tobą a Abbanem uważam za zamkniętą. Karą za uderzenie mojej siostry będzie rozwód, nie tylko z Jiwah Ka, ale również z pozostałymi żonami. Nie pozwolę na to, by moja siostra była poślubiona półmężczyźnie. Hanya zatrzyma swe siostry-żony, cały wasz majątek oraz dzieci. Jardir widział, że tym wyrokiem dobił Hasika do reszty, ale nie współczuł. Wciąż pamiętał krzywdę, którą ten wojownik wyrządził mu wiele lat temu w Labiryncie. – Ty zaś – wskazał skutego wojownika ostrzem włóczni – zatrzymasz broń, tarczę i czarną szatę. Zostaniesz wyrzucony z Włóczni Wybawiciela, ale Jayan znajdzie ci nowy oddział. Nikt z obecnych nie ma prawa mówić o twoim kalectwie, a jeśli wyjdzie ono na jaw, możesz utrzymywać, że ranę zadał ci alagai. Walcz dalej w nocnych bitwach, a może zasłużysz na Niebo. Jeśli jeszcze raz złamiesz prawo Everama, jeśli wypijesz choć kubeczek couzi, osobiście wrzucę cię do Otchłani. Przeniósł wzrok na Ashana i Shanjata. – Mam nadzieję, że lekcja jest jasna dla wszystkich? Obaj mężczyźni z zapałem pokiwali głowami. – Dobrze – rzekł Jardir. – Przekażcie ją innym Sharum i dama. Nie mam zamiaru się powtarzać.

Po zakończonej audiencji Inevera natychmiast udała się do Komnaty Cieni. Po spotkaniu z rodzicami pragnęła tylko i wyłącznie paru chwil na osobności z mężem, ale okazało się, że nic z tego. Przed Tronem Czaszek stała już kolejka z prośbami i skargami, a Inevera nie miała ochoty

czekać na koniec posłuchania. Z początku planowała, że zachowa krew Abbana na lepszą okazję, ale naraz uznała, że nie może już dłużej czekać. Khaffit miał coraz silniejszą pozycję, a jego śmiałość rosła. Nie wiedziała, że Ahmann przydzielił mu wojowników do dyspozycji. Sporo to wyjaśniało, ale nie mogła uwierzyć, by kha’Sharum zdołali pokonać jednego ze strażników, których wyszkolił sam Enkido. Ci ludzie zabijali żony Damaji, podczas gdy mężowie smacznie spali u ich boku. Hasik zasłużył sobie na to, co go spotkało. Ludzie Inevery zresztą również, jeśli okazali się tak głupi, że dali się złapać. Mimo to czuła narastający niepokój. Khaffit już raz spróbował podważyć pozycję Damajah. Kiedy podejmie kolejną próbę? Po zajściu w sali tronowej Inevera wycisnęła krew Abbana do zapieczętowanej fiolki. Wyjęła ją teraz i polała kości. – Wszechpotężny Everamie, podziel się ze mną wiedzą na temat Abbana asu Chabin am’Haman am’Kaji. Czy można mu zaufać? Czy wolno mu służyć Wybawicielowi? Czy nadal będzie próbował podważyć moją pozycję? Poczuła, jak kości się rozgrzewają, i rzuciła je na podłogę. Przyjrzała się uważnie promieniejącym symbolom. Jak zwykle była gotowa wykorzystać podsunięte przez nie rady, ale takiej odpowiedzi nie oczekiwała. „Khaffit jest lojalny wobec Wybawiciela. Wasze losy są nierozerwalnie związane. Skrzywdzenie jednego z was jest równoznaczne ze skrzywdzeniem obojga”.

30

Mój prawdziwy przyjaciel 333 ROK PLAGI

Arlen oddychał głęboko. Nie był przyzwyczajony do takiego strachu. – Jesteś pewien, że to konieczne? – spytała Renna. Arlen pokiwał głową. – Nie ma już powodu, by to dalej odkładać. Zakątek powoli się podnosi, a ludzie wiedzą już, czego się spodziewać. Minstrele Rojera roznieśli wieści po całym księstwie, a gdy ludzie dowiedzą się o zwycięstwie, zaczną tu ściągać ze wszystkich stron. Przed kolejnym Nowiem bariera będzie silniejsza. Równonoc nastąpi za dwa tygodnie, a kolejny Nów dziesięć dni później. Teraz jest najlepszy moment. Nie ma czasu na jazdę do Rizon. Będę uważał. Nie dam się wciągnąć do Otchłani. Odwrócił się do Renny, nim dziewczyna zdołała odpowiedzieć, i zauważył, że źle zrozumiał jej pytanie. – Jak dotąd nie pytałaś mnie o ślizganie. Nie jesteś pewna, czy w ogóle powinienem ruszyć w drogę. Spojrzenie Renny odzwierciedlało rozdrażnienie w jej aurze. – Ludzie zaczynają się bać tego przeklętego czytania w myślach. – Ja nie czytam w myślach. – No to w sercach – upierała się Renna. – Ciężko się teraz z tobą gada, kiedy patrzysz na człowieka i wiesz, co czuje, lepiej od niego. – Na Stwórcę – zaśmiał się Arlen. – Jak ja bym tak chciał! Renna odwróciła się i spojrzała na gwiazdy, by Arlen nie widział jej twarzy, zupełnie jakby mogła teraz cokolwiek przed nim ukryć. – Czasem mam wrażenie, że siedzisz w mojej głowie jak ten demon... – To nie tak, Ren. – Arlen położył jej dłoń na ramieniu. – Gdy twoje oczy wzmocnią runy, widzisz dokładnie to, co ja. Ba, chyba każdy widzi to samo dzięki runom. Gdy przyjrzysz

się człowiekowi uważniej, dowiesz się wszystkiego o jego ciele. Sam się tego nauczyłem, a potem udało mi się ukraść część języka tego demona umysłu, gdy wbiłem się między jego myśli. Wkrótce będę mógł nauczyć cię tej sztuki w ten czy inny sposób. – Nie za bardzo mi się to podoba. Kocham cię, Arlenie Bales, ale moja głowa to moje miejsce. Nie mam ochoty zapraszać do niej nikogo. – Rozumiem. Renna spojrzała na niego. W jej aurze pojawiło się rozbawienie. – Tylko nie myśl, że uda ci się mnie zbyć, zmieniając temat! Jesteś pewien, że ta wyprawa ma sens? Naprawdę tego chcesz? Arlen pokręcił głową. – Zależy mi na zabijaniu demonów. Nie chciałem wojny z Krasją. Nie chciałem, by Miln zaczęło produkować ognistą broń. Nie chciałem zostać żadnym przeklętym Wybawicielem. Niespodziewanie poczuł bezbrzeżne zmęczenie i westchnął ciężko. – Wygląda jednak na to, że ludzie i tak zrobią ze mnie Wybawiciela, czy mi się to podoba, czy nie. A wszystko przez to, że Ahmann Jardir sądzi, że Stwórca do niego przemawia. Renna przechyliła głowę i przyjrzała mu się bacznie. Usiłuje odczytać moją aurę, pomyślał Arlen. Ze zdziwieniem uznał, że było to bardzo niepokojące wrażenie. Poczuł mrowienie, gdy dziewczyna przeciągnęła przez niego strumień magii, żeby Arlena Poznać. – Nadal go kochasz. Kochasz go, choć tyle się wydarzyło. Zupełnie jakby był twoim bratem. Wzruszył ramionami. – Miałem w życiu kilku przyjaciół, ale nigdy takiego jak on. Był dumnym człowiekiem, bezwzględnym i okrutnym, jak to Sharum. Nieraz kłóciliśmy się zawzięcie, ale nie chciałem, by ktokolwiek inny strzegł moich pleców po zapadnięciu zmroku. Niespodziewanie przeszył go dreszcz i poczuł gęsią skórkę, choć noc była ciepła. – Przynajmniej do chwili, gdy wbił w nie włócznię – dodał. – Dobrze by było zrzucić drania z klifu – uznała Renna, ale Arlen ponownie wzruszył ramionami. – Nie wiem, Ren, ale nie mogę tego po prostu tak zostawić. Muszę coś zrobić dla dobra nas wszystkich. Muszę zrobić coś, czego demony umysłu się nie spodziewają.

– Boję się o ciebie – przyznała Renna. – Ja też się boję. – Arlen znów nabrał tchu. Renna wyciągnęła dłoń, ujęła jego podbródek i przyciągnęła, by pocałować męża. – Kocham cię, Arlenie Bales. Arlen poczuł, jak napięcie zaczyna go opuszczać. – A ja ciebie, Renno Bales. Opiekuj się Zakątkiem pod moją nieobecność. Dziewczyna pokiwała głową. – Wracaj szybko. – Przysięgam na słońce. – Arlen rozpłynął się w powietrzu.

Arlen natychmiast poczuł zew Otchłani, źródła wszelkiej magii. Miejsce to przyciągało go, kusiło, by się w nie zanurzyć i zacząć badać. Ku górze unosiły się wątłe skrawki mocy. Arlen wślizgnął się w najbliższy, próbując się nie zgubić, gdy przenikał przez ziemię i kamienie. Wreszcie wyczuł strumień prowadzący na południowy zachód bez konieczności wynurzania się na powierzchnię. Wskoczył w niego i pomknął z prędkością światła. Zmaterializował się na powierzchni i rozejrzał. Znał to miejsce – oddalił się od Zakątka o jakiś tuzin mil. Ten strumień był za płytki, pomyślał. Muszę wniknąć głębiej. Znów wślizgnął się pod powierzchnię ziemi i dotarł tak głęboko, że zew Otchłani przestał być już tylko kuszącą pieśnią. Jasny i przepiękny, zajął zmysły Arlena, wabiąc go niczym płomień przyciągający ćmę. Strużka jestestwa człowieka popłynęła już do strumienia, pragnąc zakosztować nieskończonej mocy Otchłani. Jakże łatwo byłoby po prostu... Nie! Bez wahania skupił niematerialną postać i pospiesznie odnalazł kolejny strumień, wiodący na południowy zachód i kończący się na powierzchni. Zmaterializował się pod bezchmurnym niebem i natychmiast się zorientował, że wylądował za daleko. Nie znał swojej lokalizacji, ale rozpoznał zimną glinę krasjańskiej pustyni w środku nocy. Odwrócił się, smakując magię niesioną wiatrem, aż wreszcie ustalił pozycję. Znalazł się

o niecały dzień drogi od kryjówki z bronią, którą urządził poza granicami Słońca Anocha. Postanowił zapamiętać ten strumień. Bez wątpienia należało odwiedzić zaginione miasto, nim demony umysłu zniszczą je podczas kolejnego Nowiu, ale tej nocy miał przed sobą inne zadanie. Znów wsunął się w głąb ziemi i pomknął na północny wschód. Po kilku skokach Rizon wreszcie znalazło się w zasięgu wzroku Arlena. Mógł co prawda skoczyć jeszcze bliżej, ale za każdym razem, gdy wnikał w ziemię, Otchłań znów zaczynała go wabić i Arlen wiedział, że w końcu ulegnie. Ruszył więc biegiem, błyskawicznie połykając całe mile. Sfora polnych demonów ruszyła za nim w pościg, ale nawet one nie zdołały go dopaść. Otchłańce w końcu zrezygnowały z pogoni i zaczęły rozglądać się za łatwiejszą zdobyczą. Arlen minął większość wsi i posterunków, aż dotarł do samotnej, otoczonej barierą strażnicy, która stanowiła schronienie dla gońców Sharum. Zwolnił, by stacjonujący tutaj wojownik usłyszał go w porę. Sharum wyszedł ze strażnicy, uzbrojony w tarczę i włócznię. Jego aura oraz postawa sugerowały, że jest gotów na spotkanie z demonem, ale wyraźnie się rozluźnił na widok ludzkiej sylwetki. Lęk ogarnął wojownika dopiero wtedy, gdy ujrzał, że Arlen nie miał ani włóczni, ani tarczy. – Kto... – zaczął, ale Arlen był już przy nim. Przemknął obok Sharum z łatwością, znalazł się za jego plecami i wykorzystując sztukę sharusahk, otoczył gardło ramieniem. Wzmocnił lekko nacisk i Sharum osunął się nieprzytomny na ziemię. W środku Arlen ujrzał matę do spania, zapasy jedzenia i kilka sprzętów kuchennych. Wojownik przypuszczalnie spał przez cały dzień i czuwał przez noc, gotów przekazać wiadomość, jeśli któraś z okolicznych wsi potrzebowała pomocy. Dal’Sharum odzyskał przytomność kilka minut później i ujrzał, że ma na sobie tylko bido, a jego ręce i nogi są mocno związane z tyłu. Wokół szyi zaciśnięto mu pętlę, zawiązaną tak, że wystarczyłby gwałtowniejszy ruch, a jeniec sam zacząłby się dusić. Stęknął pomimo knebla, a Arlen, przebrany w jego czarne szaty z nocną woalką, uniósł wzrok. – Wybacz mi, czcigodny wojowniku – rzekł w bezbłędnym krasjańskim i ukłonił się. – Nie chciałem okryć cię hańbą, ale potrzebuję twoich szat. Wrócę tu jutro w nocy, uwolnię cię i oddam, co ci zabrałem. To inevera. Nikt się nie dowie o twej porażce. Wojownik warczał i się szamotał, ale nie zdołał się uwolnić. Arlen ukłonił się raz jeszcze i popędził w noc. Od stolicy dzieliło go jeszcze wiele mil.

Od czasu ostatniej wizyty Arlena niski mur otaczający zewnętrzne miasto został rozbudowany i wzmocniony. Przemykały wzdłuż niego patrole konnych Sharum, ale Krasjanie nie mogli upilnować każdego odcinka tak długiej konstrukcji. Arlen znalazł niestrzeżone miejsce i bez trudu przeskoczył na drugą stronę. Gdy dotarł do muru broniącego śródmieścia, zbliżał się świt. Ciemności były jeszcze na tyle gęste, że ujrzał wielkie pole ochronne, chroniące ten obszar równie skutecznie jak wielkie runy Zakątka. Przyjrzał się energii z fascynacją. Skąd się brała? Jego mistrz, Cob, zwykł mawiać, że Krasjanie są elitą wśród Patronów Runów, a w Wolnych Miastach nie ma takich, którzy by im dorównali. Arlen pokręcił głową i pozostawił sobie rozwiązanie tej zagadki na inną okazję. Niebo jaśniało, więc skierował się na bazar, garbiąc się lekko niczym znużony Sharum wracający z nocnego patrolu. Miał czulszy węch od psa myśliwskiego, więc bez trudu odnalazł aptekę. Wślizgnął się do pustego jeszcze namiotu i ukradł nieco kobiecego pudru, którym zamaskował wytatuowane runy oraz bladą cerę. Wyjął draki z sakiewki zabranej samotnemu wojownikowi, położył je na ladzie i wymknął się na ulicę. Ujrzał innych Sharum wracających z patroli. Natychmiast poluzował woalkę, by nie przyciągać uwagi, ale jak najlepiej zakryć wytatuowaną skórę. Niepotrzebnie się przejmował. Wojownicy widzieli tylko czarne szaty. Pozdrowili go skinieniem i minęli bez słów.

Sądził, że jest gotowy na wszystko, a mimo to odczuł wstrząs, słysząc na ulicach Fortu Rizon znajomy śpiew, którym dama ogłaszali nadejście świtu. Arlen uniósł głowę. Wznoszące się nad murami, nowo wybudowane minarety otaczały wieńcem budynek, który jeszcze niedawno był wielkim Świętym Domem Rizon. Arlen zadał sobie w duszy pytanie, czy Krasjanie już zaczęli przystrajać go kośćmi poległych. Przyglądał się, jak miasto wokół budzi się, by powitać dzień. Najpierw pojawili się Krasjanie – kobiety i khaffit otwierali sklepy i pawilony, by rozpocząć interesy. Wkrótce, gdy większość Sharum trafiła już do łóżek, zaczęli pojawiać się chin. Niebawem wąskie ulice miasta wypełnił tłum zarówno Krasjan, jak i miejscowych. W miarę jak bazar ożywał, Arlen czuł coraz większy komfort. Wszystko wydawało mu się boleśnie znajome – pokrzykiwania sprzedawców, pełne przechwałek i kłamstw, smród ryczącego bydła mieszający się z zapachami mięsa gotowanego z przyprawami, od których w ustach wzbierała ślina, oraz kupcy prezentujący wszystko, czego klient sobie życzy, i wiele innych rzeczy, z których istnienia nie zdawał sobie sprawy. Swego czasu Arlen uwielbiał Wielki Bazar Krasji. Miał wrażenie, że upłynęły wieki, odkąd błądził po jego uliczkach. Ale to przecież nie Krasja! – napomniał siebie. Dostrzegał coraz więcej różnic. Za grupą dal’ting szło kilku Rizończyków, którzy dźwigali ich zakupy niczym niewolnicy. Dwie rizońskie kobiety szły zakutane aż po oczy w barwne jedwabie mimo ostrego słońca. Kupcy zachwalali towary w ojczystych językach, ale także w łamanym thesańskim bądź krasjańskim. Kupujący porozumiewali się ze sprzedawcami w podobny sposób, co oznaczało, że w Forcie Rizon powstawał właśnie nowy język, zlepek dwóch innych oraz wielu gestów, podobny nieco do tego, którym Posłańcy z Północy posługiwali się podczas wizyt w Pustynnej Włóczni. Arlen rozumiał go instynktownie. Minął go idący powoli dama, przyglądający się bacznie tłumom. Pod ręką miał ogon alagai. Zarówno kupujący, jak i sprzedający zerkali nerwowo i omijali kleryka szerokim łukiem, ale Arlen miał przecież czarne szaty. Pozdrowił więc dama skinieniem, na co ten odpowiedział niedbałym gestem i powrócił do inspekcji. Arlen nie miał wątpliwości, że wkrótce znajdzie sposobność, by wykorzystać bicz, choćby po to, by przypomnieć innym o swej władzy.

Nie tak to wszystko miało się ułożyć.

Abban nie musiał unosić głowy, gdy w jego biurze pojawił się dal’Sharum. Tylko jeden z jego ludzi nosił czarne szaty i wystarczyło unieść wzrok na wysokość kostek gościa, by wiedzieć, że to Mistrz Ćwiczeń zaszczycił kupca wizytą. Spotkanie na bazarze było nie do pomyślenia, gdyż Qeran nienawidził tego miejsca. – Nie wzywałem cię, wojowniku. – Abban zanurzył pióro z elektrum w kałamarzu i dalej pisał w księdze. Sharum nie odezwał się, ale zamknął drzwi. Abban ujrzał stopy strażników kha’Sharum, którzy natychmiast stanęli za jego plecami. Podłogę wyścielał gruby dywan i ochroniarze poruszali się bezszelestnie. Jeden miał w ręku krótką metalową maczugę, a drugi garotę. Obaj szykowali się do ataku. Abban wreszcie uniósł głowę. Uwielbiał przyglądać się sytuacjom, w których jego inwestycja się zwracała. Jeden ze strażników pochodził z Nanji, a drugi z Krevakh. Wszędzie na świecie wojownicy z tych dwóch plemion natychmiast skoczyliby sobie do gardeł, ale w setce Abbana przynależność plemienna nie miała żadnego znaczenia. To Abban był ich plemieniem. Zastanawiał się czasami, czy trzy tysiące lat po rządach Ahmanna plemię Haman nadal będzie istniało. Czy Nanji i Krevakh nie byli niegdyś wojownikami walczącymi dla Kajiego? Parsknął w duchu. Haman? Jeśli Ahmann naprawdę był Wybawicielem, plemię powinno nazywać się Abban. Nieźle brzmiało. Jego ochroniarze zaatakowali jednocześnie. Jeden uderzył maczugą w udo przybysza, aby zadać jak najwięcej bólu, ale nie wyrządzić krzywdy. Drugi czekał w gotowości, by zarzucić oszalałej z bólu ofierze garotę i otworzyć partnerowi drogę do ataku. Abban nieraz widział już tych dwóch w akcji i nie mógł się napatrzeć na ich profesjonalizm. Tymczasem dal’Sharum całkiem go zaskoczył. Poruszał się tak, jakby wiedział, co zamierzają strażnicy. On ich wabi! – uświadomił sobie Abban, gdy obcy cofnął nogę, by maczuga przeszyła powietrze, a potem uchylił się i uniknął garoty. Jego pięść wystrzeliła i Krevakh ledwie uniknął

ataku. W okamgnieniu obcy kopnął w tył. Nanji rozpostarł drut i zatrzymał stopę nieznajomego, ale nie zdołał jej opleść. Dal’Sharum zyskał okazję, by założyć tarczę, ale nawet o tym nie pomyślał. Zakręcił włócznią niczym dama biczem, sparował uderzenie maczugą wojownika Krevakh, a potem obrócił ją i wyprowadził uderzenie w nerkę Nanji. Włócznia zatoczyła łuk, by uderzyć Krevakh drzewcem w twarz, ale tym razem Nanji zdołał pochwycić jej koniec garotą. Szarpnął, usiłując wyrwać broń z rąk nieznajomego, ale ten pociągnął i grzmotnął ochroniarza tępym końcem w sam środek klatki piersiowej. Nanji upadł, a nieznajomy zwrócił się przeciwko Krevakh. Kha’Sharum obrzucił go lodowatym spojrzeniem i zwolnił ukryty przycisk na dole maczugi. Z broni wystrzeliło zatrute ostrze. Dal’Sharum zaatakował, ale Krevakh sparował cios i wyprowadził kontratak. Sekundę później leżał na podłodze i usiłował złapać powietrze. Wszystko działo się tak szybko, że Abban nie od razu uświadomił sobie, co się naprawdę wydarzyło. Nieznajomy wojownik zszedł po prostu z linii ataku i grzmotnął Krevakh łokciem w gardło. Abban zawahał się. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że pojedynczy człowiek, a zwłaszcza zwykły dal’Sharum, zdoła pokonać obu jego ochroniarzy. Na szczęście był przygotowany na najgorsze. Wsunął rękę pod biurko, gdzie znajdował się ukryty dzwonek. Wystarczyło raz go trącić, a do pomieszczenia natychmiast wpadłby tuzin kha’Sharum. – Proszę, nie rób tego – ostrzegł nieznajomy, mierząc w Abbana włócznią. Jego głos był ochrypły, ale kupiec był przekonany, że go zna. – Im więcej ludzi tu wezwiesz, tym większa szansa, że komuś stanie się krzywda. Wbił w Abbana spojrzenie tak intensywne, że ciałem kupca wstrząsnął dreszcz. – A zapewniam cię, że to nie ja ucierpię. Abban przełknął ślinę, ale pokiwał głową i uniósł ręce. – Kim jesteś? Czego chcesz? – Abbanie, mój prawdziwy przyjacielu – przybysz już przestał chrypieć – nie poznajesz ulubionego głupca? Przecież nie po raz pierwszy widzisz mnie w czarnych szatach Sharum. Krew Abbana ścięła się w lód. – Par’chin? Mężczyzna skinął lekko głową. Jeden z ochroniarzy kupca jęknął cicho i spróbował uklęknąć. Drugi niezdarnie się podnosił.

– Wynocha stąd! – warknął Abban. – Obaj! Obniżę wam pensje za niekompetencję! Zaczekajcie za drzwiami i zadbajcie, by nikt nam nie przeszkadzał. Obaj wyszli, potykając się i zataczając. Par’chin zamknął za nimi drzwi, a potem odwrócił się i zdjął turban oraz woalkę. Jego czaszka była gładko wygolona i pokryta setkami wytatuowanych runów. Abban wciągnął powietrze i zamaskował zaskoczenie tubalnym śmiechem. – Na Everama, jakże miło cię ujrzeć, synu Jepha! – Nie wydajesz się zaskoczony. – Par’chin wyglądał na rozczarowanego. Abban obszedł biurko tak szybko, jak mu na to pozwalała chroma noga, i klepnął przybysza w plecy. – Pani Leesha dała mi do zrozumienia, że nadal żyjesz, synu Jepha. Natychmiast zrozumiałem, że ty i ów Naznaczony to ta sama osoba. Napijemy się? Z tymi słowy podszedł do porcelanowych kubeczków i butelek z couzi ustawionych na biurku. Alkohol nadal był nielegalny w Lennie Everama, ale Abban bynajmniej się z nim nie krył. Czy po tym jak urządził Hasika, ktoś ośmieliłby się mu coś zarzucić? Nalał couzi do dwóch kubków i jeden wręczył Par’chinowi. – Nie jest chyba zatrute, co? – Przybysz ujął naczynie. Nie było to niedorzeczne pytanie. Couzi w jednej z porcelanowych buteleczek w istocie było zatrute, a Abban codziennie zażywał antidotum niwelujące efekt trucizny. Mimo to zrobił urażoną minę. – Ranisz mnie, mój przyjacielu! Dlaczego miałbym cię skrzywdzić? Par’chin wzruszył ramionami. – Powęszyłem na bazarze i sporo się dowiedziałem. Podobno znów padliście sobie z Jardirem w objęcia. Zastanawiam się, czy głośne narzekania na niego nie były tylko pokazem na mój użytek. Może od dawna mieliście pakt i wrobiłeś mnie w wyprawę po włócznię tylko po to, by twój przyjaciel mógł mi ją ukraść? – Ostrzegałem cię – stwierdził Abban. – Nie możesz mi tego zarzucić, Par’chin. Nie mówiłem ci, że nie chcę mieć nic wspólnego z artefaktami ze Słońca Anocha? Nie mówiłem ci, co zrobią moi rodacy, gdy się dowiedzą, że sprofanowałeś święte miasto? Samo to, że po nim chodziłeś, było nie do pomyślenia, a co dopiero kradzież znajdujących się tam skarbów. – A mimo to dałeś mi mapę.

– Bo prosiłeś o nią, Par’chin! – podkreślił Abban. – Jeśli mam być szczery, sądziłem, że święte miasto to mit i nigdy go nie znajdziesz. Ale byłem twoim dłużnikiem i spłaciłem dług. Urwał. – Zresztą odnoszę przemożne wrażenie, że z nas dwóch to ty nie spłaciłeś długu. Obiecałeś, że wrócisz z mułem obładowanym ozdobnymi naczyniami. Czy to z tego względu tu przyszedłeś? Chcesz mi wreszcie zapłacić? Par’chin wybuchnął śmiechem i Abban ze zdumieniem uświadomił sobie, jak bardzo brakowało mu tego śmiechu. Stuknęli się kubeczkami i wypili. Abban natychmiast dolał couzi. Popijali w milczeniu, ciesząc się swoim towarzystwem po tak długiej rozłące. Dopiero gdy obaj poczuli zapach cynamonu, powrócili do interesów. – Dlaczego tu przybyłeś, Par’chin? – spytał Abban. – Przecież wiesz, że jeśli Ahmann cię znajdzie, zabije cię bez wahania, a jego zmysły są wyostrzone jak nigdy. Par’chin machnął ręką. – Zniknę, nim zdoła pochwycić mój trop. – Spojrzał Abbanowi w oczy. – Powiesz mu o naszym spotkaniu? Kupiec wzruszył ramionami. – Milczenie nie przyniesie mi zysku, a władcy nie wolno okłamywać. Par’chin skinął głową. – Nie mam zamiaru cię o to prosić. W rzeczy samej chciałem cię prosić, byś mu przekazał wiadomość ode mnie. Spomiędzy szat Arlen wyjął niewielki zwój okręcony zwykłym sznurkiem. Uśmiechnął się, gdy Abban go wziął. – Oszczędziłem ci kłopotów związanych z łamaniem pieczęci i podrabianiem kolejnej. Jardir rozpozna moje pismo. Abban zachichotał i rozwinął kartkę. Pismo Arlena było wzorzyste i piękne jak zwykle, ale treść listu sprawiła, że kupcowi zrobiło się niedobrze. Spojrzał na przyjaciela i pokręcił głową. – Nie rozumiesz, czym on się stał, Par’chin. Nie zdołasz się z nim zmierzyć. Błagam cię, uciekaj jak najdalej stąd i nigdy nie wracaj. Uciekaj, a ja przysięgam na brodę Everama, że nigdy nie powiem Ahmannowi o tym spotkaniu. Par’chin jednakże tylko się uśmiechnął.

– Nie zdołał zabić mnie w Labiryncie, a byłem wówczas tylko cieniem tego, czym jestem obecnie. Zacznij lepiej szukać sobie nowego władcy. – Ta perspektywa martwi mnie tak samo jak myśl o twojej śmierci – rzekł Abban. – Naprawdę nie ma innego sposobu? Syn Jepha pokręcił głową. – Ala jest zbyt ciasna na nas dwóch.

31

Żyw 333 ROK PLAGI

Shar’Dama Ka, przybył khaffit, by z tobą pomówić. Jardir skinął głową i odprawił strażnika. Do komnaty pełnej map wkusztykał Abban. Stąpając niepewnie, zbliżył się do jednego z miękkich krzeseł. Potknął się, ale udało mu się opaść na siedzisko. Westchnął z ulgą. Czuły węch zdradził wszystko, nim Jardir wejrzał w aurę przyjaciela. – Na czarne serce Nie, ośmielasz się przychodzić tu pijany? Abban spojrzał na niego bez wyrazu. – Par’chin żyje, Ahmannie. Jardir zapomniał natychmiast o innych sprawach. Od razu wiedział, że kupiec mówi prawdę. Powoli potrząsnął głową i odwrócił się, narzucając sobie spokój. – Podejrzewałem to – przyznał. – Od kilku miesięcy, kiedy pierwszy raz usłyszeliśmy o tym „Naznaczonym”. Abban pokiwał głową. – Nie ty jeden. – Ale powiedziałem sobie, że to śmieszne. Porzuciliśmy go, by umarł wśród wydm. – Jardir spojrzał na Abbana. – Jak przeżył? Schronił się w którejś z wsi khaffit? – Nie pytałem. Cóż to ma zresztą za znaczenie? To inevera. Jardir przyznał kupcowi rację machnięciem dłoni. – Czego chciał? Abban wyciągnął zwiniętą kartę, przewiązaną sznurkiem. – Poprosił mnie, bym ci to przekazał. Jardir ściągnął sznurek, rozwinął kartkę i odczytał pospiesznie. „Pozdrawiam cię, Ahmannie asu Hoshkamin am’Jardir am’Kaji w 333 Roku Plagi! Oświadczam w imię Everama, że ty, mój ajin’pal, złamałeś więzy przyjaźni

i obrabowałeś mnie na świętej ziemi Labiryntu w mroku nocy, kiedy wszyscy mężczyźni są braćmi. Powołując się na prawo Everama, wzywam cię na spotkanie na Domin Sharum na godzinę przed zapadnięciem zmierzchu w dniu jesiennego przesilenia, gdy moce Everama i Nie znajdują się w równowadze. Jako pokrzywdzony wybiorę miejsce spotkania. Poznasz je z tygodniowym wyprzedzeniem i pozwolisz, bym przybył tam jako pierwszy i upewnił się, że nie zastawiłeś pułapki. Każdy z nas przywiedzie siedmiu świadków, ani jednego więcej, ani jednego mniej, by uhonorować siedem filarów Nieba. Rozstrzygniemy nasz spór jak mężczyźni i pozwolimy, by Everam nas osądził. Alternatywą jest walka między naszymi ludźmi i rozlew czerwonej krwi za dnia zamiast czarnej posoki w mroku nocy. Mam nadzieję, że domyślisz się, jakie to niehonorowe rozwiązanie. Czekam na twą odpowiedź, Arlen asu Jeph am’Bales am’Potok”. Jardir pokręcił głową. Domin Sharum. Wyrażenie to oznaczało dosłownie „dwóch wojowników”, a odnosiło się do pojedynku wedle zasad opisanych w Evejah, a ustalonych przez Kajiego i jego zdradzieckiego przyrodniego brata przed ich walką na śmierć i życie. – Jesienne przesilenie – rzekł Abban. – Dokładnie miesiąc przed naszym atakiem na Lakton. Zupełnie jakby wszystko wiedział. Jardir uśmiechnął się blado. – Mój ajin’pal nie jest głupcem i dobrze zna nasze tradycje, ale choć powołuje się na Everama i Niebo, w głębi serca nie wierzy. Pokręcił głową. – Nazwał się pokrzywdzonym. Zupełnie jakby odebranie mu czegoś, co ukradł z grobu mego przodka, było zwykłym rabunkiem. Pytanie to dręczyło go od lat. – A było? Abban wzruszył ramionami. – A któż to może wiedzieć? Mam na sumieniu gorsze czyny. Zdarzyło się nawet, że okłamywałem Par’china dla własnych celów. Ale mimo wszystko bardzo go lubiłem. W tym

człowieku nie było fałszu. W jego towarzystwie czułem się... – Jak? – spytał Jardir. Obaj dobrze go znali, ale każdy z nich na swój własny sposób. – Jak kiedyś przy tobie, gdy byliśmy w sharaj – wyznał Abban. – Miałem wrażenie, że gdyby miała mi się stać krzywda, zasłoniłby mnie w okamgnieniu. Pamiętam, gdy wiele lat temu wezwałeś nas obu przed Tron Włóczni. Dzięki niemu czułem się bezpiecznie. Jardir pokiwał głową. A więc w gruncie rzeczy postrzegali Par’china podobnie. Aura Abbana stała się nieczytelna. Kupiec westchnął, wyciągnął niewielką glinianą buteleczkę zza kamizeli i wyjął z niej korek. – Nawet nie... – zaczął Jardir. Abban przewrócił oczami. – W ziemię u twych stóp wsiąkła krew tysięcy ludzi, Ahmannie. Naprawdę chcesz mi opowiadać o tym, że picie couzi to grzech, jakbym był pijanym Sharum w Labiryncie? Jardir zmarszczył brwi, ale nie zaprotestował, gdy Abban pociągnął kolejny łyk. W oczach kupca pojawiła się mgła zadumy. Po chwili khaffit spojrzał na swego władcę i wyciągnął butelkę. – Napij się ze mną, Ahmann. Choć raz. Są sprawy, o których lepiej się rozmawia ze smakiem cynamonu na ustach. – Kaji zabrania... – Jardir pokręcił głową. Abban wybuchnął śmiechem. – Kaji zabronił picia alkoholu, ponieważ jego ludzie zostali wyrżnięci w Rusk przez pięciokrotnie mniejsze siły tylko dlatego, że spędzili noc na świętowaniu zwycięstwa, którego jeszcze nie odnieśli. Tworząc ów dekret, miał na myśli niewykształconych baranów z włóczniami, a nie dwóch dorosłych mężczyzn, którzy chcą wychylić kieliszek za dnia we własnej twierdzy! Ahmann spojrzał na Abbana ze smutkiem. Widział w jego aurze, że kupiec niczego nie rozumiał, a do tego miał Jardira za głupca.

– I właśnie dlatego, mój przyjacielu, jesteś khaffit. – Dlaczego? Dlatego, że nie uważam każdego przykazania Kajiego za słowa samego Everama? Ty jesteś Shar’Dama Ka, Ahmannie, ale ja znam cię od lat. Uważam cię za wspaniałego człowieka, ale wiem, że powiedziałeś i zrobiłeś mnóstwo głupstw przez ostatnie lata. Gdyby Abban powiedział coś takiego przy innych, natychmiast zostałby ukarany śmiercią, ale Ahmann wiedział, że te słowa płynęły prosto z serca, i nie mógł o to Abbana winić. – Nigdy nie przypisywałem sobie boskiej nieomylności, Abbanie. Kajiemu zresztą też nie. Jesteś khaffit, ponieważ nie widzisz, że okoliczności, które przywiodły Kajiego do ustanowienia kolejnych dekretów, nie mają żadnego znaczenia. Liczy się tylko posłuszeństwo i dyscyplina. Liczy się tylko ofiara. Wskazał kubeczek. – Everam nie skaże mnie na męki w Otchłani, jeśli to wypiję, Abbanie. Duch Kajiego również nie wpadnie w złość. Niemniej pamięć o masakrze w Rusk wystarcza, bym na zawsze zrezygnował z couzi. Podobnie przez wspomnienie zdrady przyrodniego brata Kajiego gotów jestem wyrzec się wieprzowiny, bez względu na to, jak wspaniale, twoim zdaniem, smakuje. Abban popatrzył na niego, a potem wzruszył ramionami i wypił zawartość kubeczka.

– Z jednej strony Par’chin jest tym człowiekiem, którego kiedyś znałem, ale z drugiej wyczuwam w nim kogoś innego. Ani przez chwilę nie sądziłem, że chce mnie skrzywdzić, ale mimo to wydał mi się... niepokojący. – Czy plotki okazały się prawdą? – spytał Jardir. – W istocie tatuował sobie runy na całym ciele? Abban pokiwał głową. – Ma tyle tatuaży, co ty blizn. Jardir pokręcił głową. – Moje runy są wycięte w skórze! To część mojego ciała! Ja nie sprofanowałem własnej skóry... – Proszę – odezwał się Abban. Uniósł rękę, by mu przerwać, pomasował sobie skroń. – Już mnie boli głowa. Poza tym wiedz, że Par’chin nie oszczędził swej twarzy, ale nigdy nie był tak przystojny jak ty. Dobrze postąpiłeś, bo myślę, że nawet Damajah nie byłaby skłonna ponieść takiej, eee... ofiary. Jardir zacisnął mocno zęby. – Byłem dziś wobec ciebie bardzo pobłażliwy, Abban, ale moja cierpliwość ma swoje granice. W aurze kupca pojawił się zimny lęk. Ukłonił się tak nisko, jak mógł bez wstawania. – Wybacz mi, przyjacielu. Nie chciałem urazić ani ciebie, ani twej Jiwah Ka. Jardir skinął głową i machnął ręką, dając sygnał, że uważa sprawę za zamkniętą. – Kiedyś mi powiedziałeś, że gdyby któryś z nas miał być Wybawicielem, byłby to Par’chin. Nadal tak sądzisz? – Nie wiem, czy w ogóle istnieje ktoś taki jak Wybawiciel. – Abban znów napił się couzi. – Niemniej spoglądałem w oczy tysięcy targujących się ludzi i przez wiele lat natrafiłem na jedynie dwie osoby, które wydały mi się szczere i prawdziwe. Jedną z nich był Par’chin, a drugą, Ahmannie, byłeś ty. Dziesięć lat temu nasz lud był podzielony – podjął. – A Krasjanie słabi i niezdolni do rządzenia nawet własnym miastem. Może byli wspaniałymi wojownikami, ale też wielkimi głupcami. Uwielbiali wydawać, ale nigdy nie osiągali zysku. Ich szeregi topniały z roku na rok, kobiety nie miały prawa głosu, a khaffit otaczała powszechna pogarda. Uniósł kubeczek. – Za picie couzi można było stracić życie.

Jardir milczał. – Ty, Ahmannie, mogłeś po prostu zająć tron i rozpocząć rządy, ale postanowiłeś podzielić się z rodakami mądrością. Zjednoczyłeś nasz lud. Sprawiłeś, iż staliśmy się potężni. Nakarmiłeś głodnych. Wskazałeś kobietom i khaffit ścieżki ku chwale. Nasz lud wiele ci zawdzięcza. Czy Par’chin dokonałby tego samego? Któż może to ocenić? Jardir zmarszczył brwi. – Więc co radzisz, mój pozbawiony czci przyjacielu? Czy walka z Par’chinem może przynieść korzyść? – Moje zdanie nie ma żadnego znaczenia – oznajmił Abban. – Przecież obaj wiemy, że przyjmiesz wyzwanie. – To inevera. – Jardir pokiwał głową. – Ale mimo to chętnie zasięgnę twej rady. Abban westchnął. – Żałuję, że Par’chin rzucił ci wyzwanie. Żałuję, że nie przyjął mojej rady i nie umknął na skraj Ala bądź dalej. Ale ujrzałem w jego oczach, że on chce z tobą walczyć, obojętnie, czy będzie to Domin Sharum, czy nie. W tej sytuacji lepiej już stoczyć pojedynek w tajemnicy niż na oczach tysięcy, gotowych przyłączyć się do rzezi. – To dlatego istnieje Domin Sharum – stwierdził Jardir. – Kiedy zabraknie innych rozwiązań. Stawię mu czoła i będę walczył. Jeden z nas wyjdzie z tego starcia zwycięsko i na jego ramionach spocznie los ludzkości. Niech Everam zadecyduje, kto to ma być.

Jardir spojrzał na Ineverę, która leżała w ich sypialni, czekając na niego. Od czasu gdy się pogodzili parę tygodni temu, nie spędzili ani jednej nocy z dala od siebie. Pozostałe żony łaknęły uwagi Ahmanna, ale Inevera sprawowała nad nimi całkowitą władzę i żadna nie ośmieliła się zawitać do sypialni bez zaproszenia. Jardir widział, że aura żony promienieje miłością oraz pasją. Przygotował się na nieuniknione. Mógł mieć jedynie nadzieję, że Inevera mu wybaczy. – Par’chin żyje – powiedział po prostu. Słowa zawisły w powietrzu jak wtedy, gdy rozmawiał z khaffit. Inevera wyprostowała się błyskawicznie. Kuszące ciepło natychmiast znikło z jej aury,

gdy wbiła w męża wzrok. – To niemożliwe. Powiedziałeś mi, że uderzyłeś go włócznią między oczy i porzuciłeś jego ciało na pustyni. – Prawda. – Jardir pokiwał głową. – Ale uderzyłem go tępym końcem. Nadal żył, gdy go porzuciliśmy. – Co takiego? – Inevera wrzasnęła tak głośno, że Jardir nie byłby zdziwiony, gdyby jej głos przedarł się przez magię hora blokujących dźwięk i poniósł echem po korytarzach. Furia w jej aurze była przerażającym widowiskiem. Mężczyzna miał wrażenie, że spogląda w głąb Nie. – Powiedziałem ci, że nie zamorduję przyjaciela. Zabrałem mu włócznię zgodnie z twoją radą, ale okazałem mu łaskę i pozostawiłem przy życiu, by mógł doczekać nocy i zginąć śmiercią wojownika. – Łaskę? – Inevera nie mogła uwierzyć w jego słowa. – Kości przecież wyraziły się jasno! Powiedziały, że nie osiągniesz swej pozycji, jeśli on nie zginie! Ile tysięcy ludzi postrada teraz życie przez twoją „łaskę”? – Osiągnę moją pozycję? – powtórzył Jardir. Słowa te obudziły wspomnienia i natychmiast wejrzał w aurę żony, korzystając z mocy korony. – No jasne. To Par’chin. – Co? – zdziwiła się Inevera. – Pamiętasz, gdy mi powiedziałaś, że jestem jedynym człowiekiem, który ma potencjał, by zostać Wybawicielem? Okłamałaś mnie. Przeczuwałem, że wiesz o innym pretendencie, ale skrywasz to przede mną. Chodziło o Par’china, prawda? Czy kości w istocie rozkazały, bym go zabił, czy może był to tylko i wyłącznie twój pomysł? Inevera nie musiała nawet otwierać ust. Od razu wiedziała, że domyślił się prawdy. – To już teraz bez znaczenia – westchnął Jardir. – Par’chin żyje i wyzwał mnie na Domin Sharum. Przyjąłem jego wyzwanie. – Oszalałeś? – zaatakowała go Inevera. – Zgodziłeś się, zanim rzuciłam kośćmi? – Idź do Otchłani z tymi twoimi kośćmi! – warknął Jardir. – To inevera! Albo jestem Wybawicielem, albo nie! Alagai hora są jak wykazy Abbana, zwykłe zabawki, które pozwalają ci snuć mądre wywody! Inevera zasyczała i Jardir uświadomił sobie, że przesadził. Może i okłamywała go co do znaczenia rzutów, ale w głębi serca była przekonana, że wyroki hora to głos Everama. – A może się nie mylą – przyznał. – Może Par’chin to w istocie Shar’Dama Ka. Sharum

w Labiryncie bez wahania poszli za nim do boju, gdy pokazał Włócznię Kajiego po raz pierwszy. Ryzykował życie, by ją zdobyć. Zabił za jej pomocą najpotężniejszego demona, jaki kiedykolwiek pojawił się w Krasji, tego samego, który spowodował śmierć tysięcy dal’Sharum. To on znalazł święte miasto Kajiego, nie ja. – Ale to ty jesteś następcą Kajiego! – sprzeciwiła się Inevera. Jardir wzruszył ramionami. – Kaji brał za żony kobiety z Północy, gdy podbijał zielone krainy. Widziałem, że jego krew płynie nadal w ludziach zamieszkujących miejsca takie, jak Zakątek. Po upływie trzech tysięcy lat syn Jepha może być spadkobiercą Kajiego w tym samym stopniu co ja. I moim zadaniem w wielkim planie Everama było jedynie zjednoczyć armie Krasji i przyprowadzić je do Par’china, a potem zginąć. Inevera zeskoczyła z łóżka i otoczyła męża ramionami. – Nie. Nie chcę w to uwierzyć. Nie przesadzała. Widział, że opiera się tej wizji ze wszystkich sił. – To ty – mówiła. – To musisz być ty. Jardir przytulił ją i skinął głową. – Ja też tak myślę. Ale muszę mieć pewność. Rozumiesz to, Jiwah Ka? Muszę okazać się prawdziwym Wybawicielem. W przeciwnym razie przelewałem krew na darmo.

32

Domin Sharum 333 ROK PLAGI

Wytłumacz mi jeszcze raz, skąd wiesz, że to nie pułapka – powiedział Thamos, gdy rozstali się z oddziałem Rębaczy i Drewnianych Żołnierzy i skierowali szlakiem w górę. Hrabia jechał po lewej stronie Arlena, a Renna po prawej. Z tyłu towarzyszyli im Leesha i Wonda oraz Rojer z Amanvah. Ich grupkę zamykał Gared. – Przecież twoi zwiadowcy potwierdzili, że na górze czeka jedynie ośmiu ludzi, w tym kobieta i starzec – odrzekł Arlen. – Ale inni mogą się ukrywać – utrzymywał Thamos. – Zwiad potwierdził również, że w odległości mili na południe obozuje spory oddział Krasjan. Arlen wskazał klif, do którego się zbliżali. W górę wiodła tylko jedna wąska i stroma ścieżka, a dookoła widać było jedynie nagie głazy. – A gdzie ci ludzie mieliby się kryć, Wasza Wysokość? Nie zeskoczą przecież na nas z obłoków! Thamos zmarszczył brwi i Arlen uświadomił sobie, że naraża hrabiego na utratę twarzy przed Leeshą, Garedem i resztą. Mógł go w ten sposób urazić, nawet jeśli zamierzał jedynie okazać pewność siebie. Zmienił więc ton: – Znam Ahmanna Jardira, Wasza Wysokość. Prędzej skoczyłby z tego klifu, niż pogwałcił święte zasady Domin Sharum. – Mówimy o tym samym człowieku, który wbił ci włócznię w plecy? – spytała Renna. – Niby tak. – Arlen zmierzył ją wściekłym spojrzeniem. Dziewczyna odpowiedziała krzywym uśmiechem i Arlen zapragnął parsknąć śmiechem. – Ale miał przy tym odwagę i przyzwoitość, by spojrzeć mi w oczy. – To rzeczywiście zmienia obraz sytuacji – mruknęła Renna. Arlen widział, że hrabia dalej jest nieprzekonany. Westchnął i dodał ciszej: – Nie musicie narażać się na niebezpieczeństwo, Wasza Wysokość. Wciąż jest czas, żeby

zawrócić i posłać w zastępstwie Arthera czy inkwizytora Hayesa. Oczywiście nie życzył sobie tego, ale wiedział, że odwołanie się do odwagi hrabiego to niezawodna taktyka. Thamos wyprostował się w siodle, a w jego aurze na powrót zapanował spokój i pewność siebie. – Wszyscy powinniśmy zawrócić – wtrąciła Leesha. – To barbarzyński obyczaj! Kilka pozbawionych sensu zasad, które mają nadać zwykłemu morderstwu pozory cywilizowanego czynu. – Jeśli człowiek wie, co planuje jego przeciwnik, i sam również chce go zabić, określenie „morderstwo” traci sens – odrzekł Arlen. – A te zasady nie są bezsensowne. Walce towarzyszą dwie grupy świadków liczące siedem osób, by wszyscy, którzy byli zamieszani w konflikt, poznali prawdę. Pojedynek musi się odbyć w odległym miejscu, co wyklucza zasadzkę. Walka zaś zaczyna się tuż przed zapadnięciem zmroku, by skłóceni mogli rozstrzygnąć spór i stać się braćmi, dzięki czemu wpłyną na świadków i skłonią również ich do zaniechania wrogości. – Nadal twierdzę, że nie ma to nic wspólnego z cywilizacją – upierała się Leesha. – Wolałabyś, aby tysiące ludzi poległo na polu bitwy? – spytał Arlen. – Dopóki ludzie jedzą, srają, starzeją się i umierają... – ...dopóty nigdy nie staniemy się ludźmi naprawdę cywilizowanymi – dokończyła Leesha, wywołując jego zdziwienie. – Zaraz wszyscy twoi przyjaciele i rodzina będą musieli patrzeć, jak usiłujecie się z Jardirem pozabijać, a ty cytujesz filozofów? Znakomite wyczucie. – Nikt cię nie zmuszał, byś tu przybyła – mruknął Arlen. – Wyślij Darsy, jeśli zabrakło ci odwagi. – Przestań! – parsknęła Leesha.

Jardir przyglądał się, jak przybysze z zielonych krain powoli pną się górskim szlakiem. Zgodnie z prognozami Inevery w ich orszaku znalazła się Leesha, jego córka z zięciem oraz członek rodziny książęcej, który objął rządy nad Zakątkiem. To dobrze, pomyślał. Łatwiej będzie ustalić pewne sprawy po pokonaniu Par’china. Leesha. Dobrze pamiętał treść listu od Amanvah, a mimo to jej widok po sześciu tygodniach rozłąki sprawił Jardirowi przyjemność.

Wojownik skupił uwagę na człowieku, który jechał na czele grupy. Wyglądał inaczej niż kiedyś, ale nie było najmniejszych wątpliwości, że to ajin’pal. Ahmann rozpoznał sposób, w jaki Par’chin dosiadał konia, postawę oraz czujne spojrzenie. Sam również zawsze czuł się bezpiecznie u boku wojownika z zielonych krain. Zawsze mógł być pewien, że był dla niego kimś ważnym. Och, mój bracie, pomyślał Ahmann ze smutkiem. Everam w istocie wystawia mnie na ciężką próbę, skoro muszę cię zabić dwa razy. Przybysze zsiedli z koni i przywiązali zwierzęta po przeciwnej stronie klifu, jak najdalej od rumaków krasjańskich. Jardir i jego siedmiu ludzi wyszli im na spotkanie, zwróceni plecami do krawędzi przepaści. – Minęło wiele czasu, Par’chin – powiedział Jardir, gdy grupa z zielonych krain się zbliżyła. W blasku słońca Jardir nie mógł wejrzeć w serce swego ajin’pal, ale wyczuwał jego moc, choć syn Jepha utrzymywał dyscyplinę godną prawdziwego mistrza sharusahk. Uzbrojony był we wspaniałą runiczną włócznię, ale broń wykonana z drewna i stali nie miała nawet części tej potęgi, co Włócznia Kajiego. – Dobrze wyglądasz – dodał. – To akurat nie twoja zasługa – odrzekł Par’chin. – Nawet tysiąc lat to za mało, bym mógł znów spojrzeć ci w twarz. Splunął pod nogi Jardira. Była to wielka zniewaga i na twarzach ludzi stojących za Ahmannem pojawiło się napięcie, ale Jardir uniósł rękę, by ich powstrzymać, i spojrzał ostro na Jayana, najbardziej porywczego w ich gronie. – Jesteście świadkami tego pojedynku, a nie uczestnikami – napomniał i odwrócił się z powrotem ku Par’chinowi, ignorując plwocinę na stopie. – Oczywiście zapewne pamiętasz moją Jiwah Ka oraz Abbana, Damaji Ashana oraz Shanjata. Oto – wskazał pozostałych – Damaji Aleverak z plemienia Majah oraz moi synowie Jayan i Asome. Par’chin skinął głową i odwrócił się do kobiety stojącej po prawej, odzianej tak skąpo, że nawet Inevera wyglądała przy niej skromnie. Jej ciało pokrywały wymalowane runy. W przeciwieństwie do Par’china nie panowała nad sobą dobrze. Jej oczy błyszczały dziko i spoglądała na Krasjan z otwartą nienawiścią. – Oto moja żona, Renna Tanner, i Jego Wysokość hrabia Thamos z kraju Zakątka, brat księcia Rhinebecka z Fortu Angiers. Resztę, jak sądzę, już znasz.

Jardir skinął głową. – Nim rozpoczniemy, chciałem porozmawiać na osobności z moją narzeczoną – rzekł. – Chcę mieć pewność, że była dobrze traktowana. – Ja zaś chcę zamienić słowo z córką – wtrąciła Inevera. Jardir spojrzał na nią z irytacją, ale Damajah go zignorowała. – Narzeczoną? – zdziwił się Thamos. Widząc spojrzenie, jakim hrabia obrzucił Leeshę, Jardir zmrużył oczy. Leesha wystąpiła przed szereg, nie czekając na niczyją zgodę, a Amanvah ruszyła za nią. Jardir odprowadził Zielarkę na bok. Gdy znaleźli się na tyle daleko, by nikt nie mógł podsłuchać, objął dziewczynę. – Ukochana, nie masz pojęcia, jak bardzo brakowało mi twych pieszczot... Leesha wyślizgnęła się z jego objęć. – O co ci chodzi? – spytał ostro Jardir. – Gdy widzieliśmy się po raz ostatni, łączyło nas o wiele więcej niż tylko zwykły uścisk. – Tak, ale nie jesteśmy już sami – przytaknęła dziewczyna. – Co więcej, to nieodpowiednia chwila, Ahmannie. Nie życzę sobie, byś znaczył mnie jak psa. Już odrzuciłam twoje oświadczyny. – Nie powiedziałem ostatniego słowa – uśmiechnął się Jardir. – Nie interesuje mnie to – warknęła Leesha. – Byliśmy kochankami, ale nie stanowię twojej własności i nigdy za ciebie nie wyjdę. Nie zrobię tego, nawet jeśli rozwiedziesz się ze wszystkimi swoimi żonami i wrócisz do Pustynnej Włóczni. Nie zrobię tego, nawet jeśli pozabijasz wszystkich książąt Wolnych Miast i ogłosisz się królem Thesy! Nigdy tego nie zrobię! – To dlatego mnie zdradziłaś? – spytał Jardir. – Otruty przez ciebie wojownik, któremu Amanvah powierzyła list, zdołał dotrzeć do Lenna Everama. Wiem, co zrobiłaś na szlaku. Wściekłość Leeshy przygasła. Jardir spodziewał się obronnej pozy, ale Zielarka tylko odetchnęła z ulgą. – Dzięki niech będą Stwórcy – szepnęła. – Cieszysz się z tego? – spytał Jardir zdumiony. – Nie jestem dama’ting. Nie przepadam za truciem ludzi. Poza tym ostrzegając ludzi przed twoimi zamiarami, bynajmniej nikogo nie zdradziłam. A skoro już mowa o truciźnie i zdradach, czy w liście od córki była może wzmianka o tym, że próbowała mnie otruć jeszcze

w Pałacu Luster? A może napisała chociaż o tym, że twoja żona uwięziła mnie i pobiła tej nocy, kiedy kochaliśmy się po raz pierwszy? Jej słowa wstrząsnęły Jardirem. Złapał dziewczynę za rękę, co pozwalało mu wyczuć aurę nawet w blasku słońca. Miał nadzieję znaleźć jakiś dowód na to, że Leesha kłamie, ale ponad wszelką wątpliwość mówiła prawdę. Poczuł wzbierający gniew, a potem odkrył coś jeszcze i wściekłość znikła w jednej chwili. – Jesteś brzemienna! Leesha otworzyła szeroko oczy. – Co takiego? To absolutnie niemożliwe! Jardir nie musiał nawet sprawdzać, czy dziewczyna mówi prawdę. Zarówno jej aura, jak i oczy zdradzały kłamstwo. Wiedziała, że w jej ciele pulsuje nowe życie. Shar’Dama Ka złapał ją za ramię i ścisnął tak mocno, że skrzywiła się z bólu. Pociągnął Zielarkę w cień rzucany przez klif. – Nie kłam! – warknął. – Czy to ten żałosny bubek z zielonych... Urwał i przyjrzał jej się uważniej w półmroku, sprawdzając aurę. – Nie, to moje dziecko. Ono jest moje, a ty hańbisz mnie, baraszkując sobie z tym książątkiem chin. Chciałaś to ukryć przede mną? Sądzisz, że pozwolę, by ten człowiek, ba, by którykolwiek człowiek na ziemi! powstrzymał mnie od przejęcia tego, co do mnie należy? Oderwę mu jaja i nakarmię nimi psy! I... – Nie ma mowy! – Leesha wyrwała ramię z jego uścisku i zasłoniła brzuch. – To dziecko nie jest twoje, Ahmann! Ja też nie stanowię twojej własności! Jesteśmy ludźmi, a ludzie do nikogo nie należą! To właśnie dlatego nie mogę cię zaakceptować i dlatego mój lud nigdy nie złoży ci hołdu z własnej woli! Nie możesz nikogo posiadać! – Czepiasz się słów niczym khaffit i wypierasz się tego, co w głębi serca i tak uznajesz za słuszne – stwierdził Jardir. – Chcesz, by dziecko nie poznało ojca? Leesha wybuchła nieprzyjemnym, oschłym śmiechem. W jej aurze pojawiła się pogarda dla Jardira, co było dla niego niemiłym zaskoczeniem. – Masz ponad siedemdziesięcioro dzieci, Ahmann. Handlujesz nimi niczym beczkami z piwem. Ile z nich znasz tak naprawdę? Jardir zawahał się, a w aurze Leeshy błysnęło zwycięstwo. Uśmiechnęła się szyderczo. – Wymień daty narodzin ich wszystkich, a wyjdę za ciebie tu i teraz.

Jardir zacisnął zęby i wyprostował palce, by nie zacisnąć ich w pięść.

Więc stąd się brał jej odmienny zapach, warknął w duchu Arlen, który przyglądał się wymianie zdań. Dzięki czułemu słuchowi wychwycił każde słowo i przeklinał się w myślach. Gdyby Poznał Leeshę jak innych ludzi, dawno już by się dowiedział. Powinna była mi o wszystkim powiedzieć, myślał. Nigdy bym jej tu nie zabrał. Ba, pewnie dlatego utrzymała ciążę w tajemnicy. Gdyby wieść się rozniosła, mogłoby dojść do ogromnego zamieszania. Nie po raz pierwszy zastanawiał się, po której stronie właściwie stoi Leesha. – Sądziłam, że nic cię już z nią nie łączy – powiedziała Renna. Jej słowa wyrwały Arlena z zadumy. Spojrzał na żonę, a potem ponownie na Leeshę i Jardira. Napiął mięśnie, gdy Krasjanin złapał Zielarkę za ramię. – Nie podoba mi się to, że obściskuje się po kątach z człowiekiem, który próbował mnie zamordować – wyjaśnił. – O ile dobrze pamiętam twój plan, nic nie stoi na przeszkodzie, byś mu najpierw porządnie przyłożył – burknęła Renna. – Taki mam zamiar. – Arlen ruszył przed siebie. – Czas minął, Jardir! Pora, byś odpowiedział za swe zbrodnie!

Jardir puścił rękę Leeshy. – Później dokończymy tę rozmowę – obiecał. – Pod warunkiem, że zwyciężysz, Ahmann – odparła Zielarka. Jej słowa głęboko go uraziły, ale odepchnął to uczucie i ruszył do Par’china, czekającego na środku klifu. Miejsce było zwrócone ku słońcu i aż do całkowitego zachodu miało być skąpane w jego promieniach. Moce korony zgasły, gdy Jardir wyszedł z cienia. Świadkowie walki utworzyli półkrąg, zwracając się plecami do skalnej ściany. Zasady

rządzące walką były bardzo proste. Mieli walczyć, aż któryś się podda lub spadnie w przepaść. Wolno im było korzystać jedynie z włóczni bądź zasad sztuki sharusahk. Obaj unieśli ramiona. Shanjat obmacał Arlena w poszukiwaniu ukrytej broni, a Gared podszedł, aby sprawdzić Jardira. – Bez urazy – mruknął ogromny drwal, wodząc dłońmi po ciele Krasjanina. – W moich oczach zasługujesz jedynie na szacunek, synu Steave’a – odparł Jardir, a w chwilę później usłyszał słowa Shanjata: – Powinieneś być wdzięczny mojemu panu za łaskę, którą ci okazał, Par’chin. – Ty zaś powinieneś być wdzięczny, że nie winię psów za to, że gryzą tego, kogo im wskaże pan – odparł Par’chin. Shanjat parsknął z pogardą. – Shar’Dama Ka zakończy to, co zaczął tamtej nocy, Par’chin. Nie masz z nim szans. – To dlaczego chowasz nóż w rękawie? – spytał ostro Par’chin. – Zrób z niego użytek, jeśli się nie boisz. Na twarzy wojownika pojawiło się napięcie. Jardir od razu miał pewność, że Par’chin nie żartuje. – Shanjat! – krzyknął, nie chcąc, by jego zięć okrył go hańbą. – Do mnie! Gdy sekundanci się cofnęli, Jardir i Par’chin ukłonili się sobie. Oba ukłony były równie niskie i trwały równie długo, by żaden z walczących nie zawstydził przeciwnika wobec Everama. – Przybyłem na twoje życzenie, synu Jepha – rzekł Jardir. – Wyjaw zarzuty przed wszystkimi zebranymi oraz wszechmocnym Everamem, który obdarza nas sprawiedliwością. – Włócznia, którą dzierżysz, nie należy do ciebie – odpowiedział Par’chin. – Ryzykowałem życie, by przywrócić ją światu, i przyniosłem ją najpierw tobie, mojemu towarzyszowi broni, by podzielić się jej mocą. Okazało się jednak, że to ci nie wystarcza. Gdy zrozumiałeś, że włócznia w istocie jest potężnym artefaktem, uknułeś spisek, by mi ją odebrać. Napadłeś na mnie na świętej ziemi Labiryntu. Twoi ludzie pobili mnie, ty wziąłeś włócznię, a potem wszyscy wrzuciliście mnie do demoniego dołu, bym zginął. Po obu stronach poniosły się szepty i pomruki, ale Jardir je zignorował. Chciał, aby Par’chin dokończył. Zbyt długo sam dźwigał to brzemię. Niech się wszyscy dowiedzą. Miejmy to już z głowy. – Gdy zabiłem uwięzionego w dole piaskowego demona i wspiąłem się na powierzchnię, oznajmiłem, że będziesz musiał zabić mnie osobiście – mówił Par’chin. – Ty jednak wolałeś

odebrać mi przytomność i porzucić na wydmach. Powinieneś był się domyślić, że cię kiedyś dopadnę. Jardir pokiwał głową. – Nie mogę zaprzeczyć twoim słowom, Par’chin. Przyznaję się do wszystkich czynów, ale żaden z nich nie był przestępstwem. Niesłusznie oskarżasz mnie o zbrodnię. Przecież odebranie własności złodziejowi, który ją sobie przywłaszczył, nie jest niczym złym. – Własności? – roześmiał się Par’chin. – Twojej własności? Znalazłem tę włócznię setki mil od twego pałacu, w miejscu, którego nikt nie odwiedzał od trzech tysięcy lat! – Kaji był moim przodkiem! Syn Jepha parsknął. – Jeśli wasze opowieści są prawdziwe, Kaji miał tysiące dzieci w każdym zakątku świata. Jego potomkowie dorastali w każdej wsi stąd aż po góry Miln. – Ale to w Krasji pamiętamy jego słowa i przestrzegamy jego tradycji, Par’chin – zaoponował Jardir. – Słońce Anocha to święte miasto. Pogwałciłeś jego święte ulice swą obecnością i okradłeś je ze skarbów! – Atakujesz żywe miasta, ale próbujesz mnie zamordować za krzywdę wyrządzoną martwemu? – Par’chin zmrużył oczy. – A gdzie znalazłeś tę koronę, mój stary przyjacielu? Ile ulic świętego miasta sam musiałeś pogwałcić, by ją wyszukać? Jardir poczuł chłód w sercu. Jego armia oczywiście przetrząsnęła Słońce Anocha podczas wyprawy przez pustynię, ale skąd Par’chin miałby o tym wiedzieć? Syn Jepha jednakże uśmiechnął się, jakby umiał odczytać jego myśli. – Wróciłem do Słońca Anocha, przyjacielu, i ujrzałem na własne oczy zniszczenia, które tam pozostawiłeś. Ja potraktowałem „święte miasto” z o wiele większym szacunkiem od ciebie i podzieliłem się odnalezionymi tam sekretami. Ba, nawet zaproponowałem, że cię tam zabiorę. A co ty przyniosłeś światu? Gwałty, grabież i mordy! – Porządek. Jedność. Scaliłem Krasję, a wkrótce zjednoczę cały znany świat. Par’chin pokręcił głową. – Gdy odejdziesz, plemiona na powrót zaczną się wyrzynać w zatargach o wiadro wody. Pozbycie się ciebie to ostatnia sprawa, którą muszę załatwić, nim przeniosę wojnę do samej Otchłani. Jardir uśmiechnął się i ujął włócznię.

– Naprawdę myślisz, że możesz mnie zabić, Par’chin? Syn Jepha odpowiedział uśmiechem i uniósł własną broń. Bez względu na to, kim się stał, nadal był Sharum do szpiku kości, a w jego duszy panował spokój. Był gotów wyruszyć na samotną ścieżkę. Spożyjemy razem wieczerzę przy stole Everama, mój prawdziwy przyjacielu, pomyślał Jardir i rzucił się do ataku.

Jardir nacierał szybko. Arlen nigdy by nie pomyślał, że tak błyskawiczny atak jest możliwy w blasku słońca, ale mimo to prześcignął przeciwnika. Magia mrowiła i skrzyła pod skórą Arlena, dawała mu siłę i prędkość nieosiągalną dla Jardira. Sparował pchnięcie i gładko wyprowadził własne uderzenie. Z początku planował zadawać ciosy jedynie drzewcem i pogrążyć Jardira na oczach jego ludzi, a potem zakończyć walkę raz na zawsze. Ahmann zaskoczył go jednak i obrócił włócznię z nieludzką wprost sprawnością, by sparować uderzenie. Zadawane z ogromną prędkością pchnięcia zlewały się ze sobą. Walczący cofali się i nacierali, ale gdy wreszcie odskoczyli od siebie, żaden nie uzyskał przewagi. W oczach Jardira połyskiwał podziw, a Arlen zrozumiał, że Sharum również był zanadto zadufany w sobie. Pobiera moc z włóczni, pomyślał. Stąd się bierze jego moc w ciągu dnia! – Walczysz lepiej, niż sobie zapamiętałem! – pochwalił go Jardir i ukłonił się lekko. W blasku zachodzącego słońca odczytanie jego aury graniczyło z niemożliwością. – Znów cię nie doceniłem. – Zawsze tak mawiasz – uśmiechnął się Arlen. – Tym razem po raz ostatni – przyznał Jardir. – Pora zakończyć to starcie. Nie żartował. Pierwszy Kapłan-Wojownik Krasji zaatakował z furią i natychmiast zepchnął przeciwnika do obrony. Arlen nadal był minimalnie szybszy, ale umiejętności Jardira przewyższały wyszkolenie rywala. Arlen wciąż mógł odbić ostrze Włóczni Kajiego, ale drzewce i tępy koniec zaczęły trafiać w cel. Każdy cios był niewiarygodnie potężny dzięki runom uderzenia oraz nadnaturalnej sile Jardira. Shar’Dama Ka nie potrafił jednak w pełni wykorzystać magii w blasku słońca. Arlen miał

na tym polu wielką przewagę. Jego kości były mocniejsze od runicznego szkła, a muskuły i ścięgna wytrzymałością dorównywały stali. Ciosy Jardira oszałamiały go, ale żaden nie wyrządził mu krzywdy, a nieliczne rany goiły się błyskawicznie. Mimo to nie miał powodów do satysfakcji. Pragnął przejąć inicjatywę podczas starcia, a tymczasem w oczach świadków pojedynku z wolna ulegał Jardirowi. – Wciąż mam nadzieję, że się poddasz, Par’chin – rzekł Shar’Dama Ka. – Przyznaj się do winy i złóż broń. Moje miłosierdzie nie ma granic i zapewnię ci miejsce u mego boku podczas Sharak Ka. – Ty nie masz pojęcia, czym jest miłosierdzie – prychnął Arlen. – Gdyby naprawdę zależało ci na zwycięstwie w Pierwszej Wojnie, już dawno dałbyś sobie spokój z tymi bezcelowymi przechwałkami. Niczego nie rozumiesz? Przyciągamy demony umysłu, a one nie boją się żadnych armii. Obawiają się tylko innych silnych umysłów i będą nas nawiedzać, póki obaj nie zginiemy. A tymczasem moi i twoi rodacy będą cierpieć. – Dlatego właśnie musimy się zjednoczyć – oznajmił Jardir. Arlen zacisnął zęby i przystąpił do kontrataku. Jego gniew eksplodował ze zdwojoną siłą, a włócznie poruszały się tak szybko, że niemal rozpłynęły się w powietrzu. Wojownicy wirowali, to przetaczali się po ziemi, to zwierali w ostrym chwycie, to znów odpychali. Znów przewagę zdobył Jardir, który wykonywał błyskawiczne pchnięcia bądź obracał włócznią, ale Arlen sparował wszystkie ataki. Dopiero w ostatniej chwili uświadomił sobie, że dał się wciągnąć w pułapkę. Jardir niespodziewanie kopnął w drzewce jego włóczni. Trafione obutą w sandał stopą drewno pękło z trzaskiem niczym łodyga żyta. Arlen zatoczył się, ale udało mu się utrzymać równowagę, nie wypuścił też obu części pękniętej włóczni. Stracił jednakże panowanie nad sytuacją, a Jardir wykorzystał to bez litości. Ostrze Włóczni Kajiego wbiło się w żołądek Par’china. Samo pchnięcie nie było groźne. Arlen niejednokrotnie odnosił rany podczas bitew i potrafił zignorować ból w ogniu walki. Prawdziwie groźne okazały się runy na ostrzu włóczni, które niespodziewanie ożyły i zaczęły Pobierać magię, zwiększając impet uderzenia i szlifując ostrze. Ciało Arlena przeszył ból, jakiego nie doznał nigdy wcześniej. Miał wrażenie, że broń Jardira wysysa mu duszę. Jardir wybałuszył oczy, gdy poczuł ogrom zasysanej mocy, i również stracił czujność. Arlen grzmotnął go w twarz ułomkiem. Jardir zatoczył się w tył. Zabójcze Pobieranie zostało

przerwane.

Arlen wypuścił jeden z kawałków włóczni i zakrył ranę dłonią, która natychmiast stała się czerwona od krwi. Zewsząd dobiegały go okrzyki przerażenia bądź triumfu, ale zignorował je, desperacko usiłując ściągnąć resztki mocy i zaleczyć ranę. Nadal piekło i Arlen czuł, że rana nie zniknie całkiem, ale wkrótce krew przestała cieknąć i wyrósł strup. To dopiero będzie blizna, pomyślał Arlen. Spojrzał na zachodzące słońce i pożałował, że nie chowa się szybciej. Nie miał już nadziei na to, że uda mu się upokorzyć przeciwnika. Musiał się skupić na tym, jak przetrwać pozostałe trzy kwadranse.

Jardir uderzył mocno w ziemię, ale przetoczył się i zerwał na równe nogi, bardziej oszołomiony niż ranny. Cios zmiażdżył mu szczękę i kość policzkową, ale był tak naładowany energią przejętą od Par’china, że rana zagoiła się w okamgnieniu. Spojrzał na Par’china i przypomniały mu się słowa Abbana: „Par’chin jest tym

człowiekiem, którego kiedyś znałem, ale też wyczuwam w nim kogoś innego”. W rzeczy samej Par’chin walczył teraz w zupełnie innym stylu, mieszając zasady sharusahk z odmienną sztuką. Był jeszcze szybszy i silniejszy od Jardira, ale walczył, jak gdyby był przyzwyczajony do przewagi, podczas gdy Shar’Dama Ka nadal uczył się, jak ją wykorzystać. Ahmann wiedział jednak, że rozgryzienie stylu przeciwnika to jedynie kwestia czasu. Jardir powali Par’china. Zamierzał go pokonać w poprzednim zwarciu, ale całkowicie zaskoczył go gwałtowny strumień mocy, który przemknął przez Włócznię Kajiego. Ahmann był teraz naładowany magią jak kilka dni temu, gdy wbił ją w księcia alagai. Czy Par’chin był agentem Nie? To wydawało się niemożliwe. Nie do pomyślenia. Ale czy istniało jakieś inne wyjaśnienie? Jego gniew spotężniał. Jardir Pobrał magię przepełniającą jego broń i skoczył na rywala.

Arlen wykonywał uniki i uskakiwał, nachylał się i wirował, robił wszystko, co było w jego mocy, by uniknąć zabójczego ostrza. Teraz gdy zarzucił myśli o ataku, obrona przychodziła mu nieco łatwiej, ale dawał tym samym znać widzom, że ogarnia go desperacja. Jardir był lepszym wojownikiem, niestrudzonym i niepokonanym, a teraz wykorzystywał siłę Arlena przeciwko niemu. Całkowicie przejął inicjatywę i wszyscy wstrzymali oddechy, czekając na zabójczy cios. Niemniej jednak słońce w końcu skryło się za horyzontem i zasady się zmieniły. Korona Jardira oraz jego włócznia zajaśniały mocą, ale Arlen też Pobrał magię i poczuł, jak wracają mu siły. Gdy Jardir pchnął po raz kolejny, ostrze Włóczni Kajiego przemknęło przez ciało rywala, jakby przebiło obłok dymu. Arlena znów przeszył wściekły ból, a runy zapłonęły, przejmując jego moc, ale opłaciło się. Półmaterialny Arlen zbliżył się do przeciwnika, ignorując włócznię w ciele, i rąbnął pięścią w gardło Jardira. Zmaterializował się z ramieniem wokół drzewca Włóczni Kajiego, zanurkował i szarpnął mocno, wyrywając broń z rąk Ahmanna i przewracając go na plecy.

Jardir zerwał się na równe nogi i obrócił, by spojrzeć Par’chinowi w oczy. Usiłował zrozumieć, co się stało, ale w głowie nadal miał mętlik. – Może i udało ci się przejąć włócznię, Par’chin, ale nie pozwolę ci jej zatrzymać – poprzysiągł. – Zatrzymać? – Par’chin spojrzał na artefakt z pogardą. – Przecież ja jej nawet nie chcę. Bez niej świat będzie o wiele lepszym miejscem. I z tymi słowy zrobił coś nie do pomyślenia. Odwrócił się i wyrzucił Włócznię Kajiego daleko za skraj przepaści. Jayan wrzasnął i popędził po zboczu, by ją odnaleźć, ale Par’chin odwrócił się i nakreślił runy gorąca i uderzenia w powietrzu. Ziemią wstrząsnęła eksplozja i po zboczu zsunęła się lawina, tarasując ścieżkę. – Nikt stąd nie odejdzie, dopóki walka nie dobiegnie końca! – huknął. – A więc dobrze, sługusie Nie! – oznajmił Jardir. – Skończmy ją. Skupił się i rozciągnął pole ochronne korony, a potem rzucił się do natarcia, żeby zepchnąć nim syna Jepha w przepaść. Prosto w Otchłań, z której wypełzł. Tymczasem magia korony, która skutecznie zatrzymywała wszystkie alagai, nie działała na Par’china. Obaj zwarli się w walce. Jardir szybko zyskał przewagę i próbował wypracować lepszą pozycję, ale Par’chin znów rozpłynął się i zamienił w dym. Zmaterializował się zaraz i zasypał Jardira gradem ciosów. – Nie jestem sługusem Nie – oznajmił Arlen. – Ja po prostu nauczyłem się wykorzystywać skradzioną magię lepiej niż ty i twoje turlające kostkami dama’ting. Jardir warknął, zerwał się na równe nogi i znów rzucił do ataku. Bez trudu blokował kopnięcia i uderzenia, które spadały jak błyskawice, i próbował samemu przejść do kontrataku. Par’chin sparował niektóre z uderzeń, innych unikał, rozpływając się w powietrzu. Wyglądało na to, że umiejętność dematerializacji daje Arlenowi ogromną przewagę, ale istniał ważny powód, dla którego Ahmann Jardir nigdy nie przegrał walki w dorosłym życiu. Zapamiętał sekwencję uderzeń Par’china i gdy ten znów się zmaterializował, przekonany, że ponownie bez trudu zada cios, Jardir w porę się uchylił i grzmotnął go w żołądek.

W okamgnieniu wbił Par’chinowi kolano w gardło. Ten pochylił się, a wtedy Jardir uderzył go otwartymi dłońmi w skronie, rozpraszając jego myśli i wywołując dzwonienie w uszach. – Wygląda na to, że nie możesz wykorzystać swej magii, gdy masz w głowie zamęt – oznajmił Jardir i grzmotnął Par’china czołem w nos. Wojownik z zielonych krain zalał się krwią, ale Jardir wykorzystał sposobność i zacisnął dłonie na jego szyi. A wokół gardła Jardira zacisnęły się stalowe palce Par’china. – Magia już mi niepotrzebna – wydusił, pchnął Jardira o kilka kroków i zeskoczył z klifu, pociągając go za sobą. – Bez nas świat również będzie lepszym miejscem – powiedział, gdy pomknęli na spotkanie ziemi.

Arlen poczuł zimny podmuch na twarzy, ale nie oznaczało to końca walki. Choć wiatr wył im w uszach, nadal szamotali się z Jardirem i usiłowali zająć lepszą pozycję. Jardir okazał się lepszy w tym starciu i zdołał przesunąć się nad Par’china, choć pozornie nie miało to sensu. Ziemia pędziła im na spotkanie z ogromną prędkością i wyglądało na to, że zderzenie zabije ich obu, bez względu na to, kto będzie na górze. Arlen wyczytał jednak w aurze Jardira, że nie ma to znaczenia. Wystarczało mu, że Ahmann zniknie ułamek sekundy później. Arlen przestał się szamotać i znieruchomiał. W aurze Jardira zapłonęła radość ze zwycięstwa, ale wtedy Arlen zdematerializował się, a Jardir uderzył w ziemię z trzaskiem pękających kości. Koniec