1. Zlodziejska magia - Trudi Canavan

TRUDI CANAVAN

ZŁODZIEJSKA MAGIA PRAWO MILENIUM KSIĘGA PIERW SZA Przełożyła Izabella Mazurek Wydawnictwo Galeria Książki Kraków 2014

Tytuł oryginału Thief’s Magic: Book One of The Millennium’s Rule Copyright © 2014 by Trudi Canavan. All rights reserved. Cover © Little, Brown Book Group Limited Design: Duncan Spilling – LBBG Images: Lee Gibbons/Tin Moon Copyright © for the Polish translation by Izabella Mazurek, 2014 Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Galeria Książki, 2014 Opracowanie redakcyjne i DTP Pracownia Edytorska Od A do Z / oda-doz.com.pl Redakcja Katarzyna Kierejsza Korekta Barbara Turnau Opracowanie okładki i DTP Stefan Łaskawiec Wydanie I, Kraków 2014 ISBN 978-83-64297-24-3 Wydawca: Wydawnictwo Galeria Książki www.galeriaksiazki.pl [email protected] Opracowanie wersji elektronicznej: Karolina Kaiser

CZĘŚĆ PIERWSZA TYEN

ROZDZIAŁ 1

Pomarszczone,

nieustępliwe palce nieboszczyka niechętnie wypuściły zawiniątko. Wyszarpywanie go z rąk zmarłego człowieka wydawało się Tyenowi pozbawione szacunku, działał więc powoli. Delikatnie uniósł dłoń – poczerniały paznokieć mężczyzny zaczepił się o materiał paczuszki. Tyen dotykał zmarłych w pradawnych grobach tak często, że nie przyprawiali go już o mdłości ani nie wywoływali strachu. Ich wysuszone ciała dawno przestały być źródłem zaraźliwych chorób, a w duchy nie wierzył. Gdy udało mu się wyswobodzić tajemnicze znalezisko, wyprostował się i uśmiechnął triumfalnie. Zbierając starożytne artefakty, nie był tak bezwzględny jak inni studenci i jego nauczyciel, gdyby jednak nie przywoził niczego z tych wypraw badawczych, nie miałby szans zdobyć tytułu maga archeologa. Siłą woli przysunął bliżej powstały z magii płomyczek. Materiał paczuszki, podobnie jak skóra pochowanego w grobowcu człowieka, był sztywny i wysuszony. Na pierwszy rzut oka zawiniątko leżało tu w spokoju od około sześciuset lat. Gruba skóra z wiekiem pociemniała, nie było na niej żadnych symboli – żadnych ozdób, szlachetnych kamieni czy metali. Gdy próbował je otworzyć, materiał rozerwał się i coś zaczęło wysuwać się ze środka. Serce przyśpieszyło mu w piersi, gdy złapał przedmiot… …a potem nieco zwolniło. W rękach nie miał skarbu. Tylko książkę. Nie była nawet wysadzana klejnotami ani ozdobiona złotem. Oczywiście książki miały potencjalną wartość historyczną, jednak w porównaniu z błyszczącymi skarbami, które wydobyli dla Akademii pozostali dwaj studenci profesora Kilrakera, było to rozczarowujące znalezisko. Po tych wszystkich miesiącach podróży, badań, wykopalisk i obserwacji nie mógł się pochwalić imponującymi rezultatami swojej pracy. W końcu odkopał

grobowiec, który nie został jeszcze splądrowany przez hieny cmentarne, i co w nim znalazł? Prostą kamienną trumnę, zwłoki bez ozdób i starą książkę. Mimo wszystko ci wapniacy z Akademii nie pożałują, że sfinansowali jego wyprawę, jeżeli książka okaże się cennym znaleziskiem. Uważnie się jej przyjrzał. W przeciwieństwie do materiału, w który była owinięta, jej skórzana okładka pozostała miękka. Oprawa była w dobrym stanie. Gdyby przed chwilą nie zniszczył zawiniątka, z którego ją wyjął, oceniłby wiek książki na nie więcej niż sto lat. Nie miała tytułu ani tekstu na grzbiecie. Może wyblakł. Otworzył ją. Na pierwszej stronie nie było widać żadnych słów, więc przewrócił kartkę. Następna także była pusta, a gdy przekartkował książkę do końca, okazało się, że pozostałe strony wyglądają tak samo. Wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. Po co ktoś miałby wkładać w ręce pogrzebanego w grobowcu zmarłego tak starannie owiniętą pustą książkę? Spojrzał na zwłoki, ale nie pomogły mu znaleźć odpowiedzi na to pytanie. A potem coś z powrotem przyciągnęło jego wzrok do książki, wciąż otwartej na jednej z ostatnich stron. Przyjrzał się jej dokładniej. Pojawił się jakiś znak. Obok niego utworzyła się ciemna plamka, a potem powstało mnóstwo kolejnych. Rozciągnęły się i połączyły.

Witaj – mówił tekst. Mam n a im ię Vella. Tyen wypowiedział słowo, które zszokowałoby jego matkę, gdyby jeszcze żyła. Rozczarowanie ustąpiło miejsca uldze i zaciekawieniu. Książka była magiczna. Choć księgi te z reguły wykorzystywały magię w niewielkim i błahym stopniu, stanowiły taką rzadkość, że Akademia dołączała do swojej kolekcji każdy odnaleziony egzemplarz. A więc ta wyprawa nie poszła na marne. Co zatem potrafiła ta książka? Dlaczego tekst pojawiał się w niej, tylko gdy była otwarta? Dlaczego miała imię? Na kartce

ukazały się kolejne słowa.

Zawsze m iałam im ię. Kiedyś byłam człowiekiem . Kobietą z krwi i kości.

Tyen wpatrywał się w te słowa. Po jego plecach przebiegł dreszcz, lecz jednocześnie poczuł znajomą ekscytację. Magia czasami potrafiła być niepokojąca. Często była niewytłumaczalna. Podobało mu się, że nie wszystko dało się w niej zrozumieć. Dzięki temu można było wciąż ją odkrywać. I właśnie dlatego postanowił – prócz historii – studiować także magię. W obu dziedzinach można było zyskać sławę. Nigdy wcześniej nie słyszał o człowieku zamienionym w książkę. Jak to możliwe? – zastanawiał się.

Zostałam stworzon a przez potężn ego m aga – pojawiła Wykorzystał m oją wiedzę i ciało i z n ich m n ie stworzył.

się odpowiedź.

Poczuł ciarki na skórze. Książka odpowiedziała na pytanie, które pojawiło się w jego myślach. To znaczy, że te kartki powstały z twojego ciała? – zapytał.

Tak. Okładkę i kartki zrobion o z m ojej skóry. Zszyto je m oim i włosam i, skręcon ym i i n awleczon ym i n a igły stworzon e z m oich kości, i sklejon o klejem z m oich ścięgien . Zadrżał. Posiadasz świadomość?

Tak.

Słyszysz moje myśli?

Tak, ale tylko gdy m n ie dotykasz. Kiedy n ie m am kon taktu z żywym człowiekiem , jestem ślepa i głuch a, uwięzion a w ciem n ości i n ie m am poczucia czasu. Nie m ożn a tego porówn ać n awet do sn u. An i do śm ierci. Lata m ojego życia po prostu m ijają – i przepadają.

Tyen wpatrywał się w książkę. Ciemne słowa na kremowym pergaminie wypełniały już niemal całą stronę. Stronę wykonaną z jej skóry… Groteskowe, a jednak… pergamin przecież wyrabiano ze skór.

Choć te kartki były ze skóry ludzkiej, niczym nie różniły się od tych wykonanych ze zwierzęcej. Były miękkie i przyjemne w dotyku. Książka nie była odpychająca jak stare, wysuszone zwłoki. I była o wiele ciekawsza. Rozmowa z nią była jak rozmowa ze zmarłym. Jeśli wiekiem dorównywała temu grobowcowi, to znaczy, że znała czasy sprzed pochówku. Tyen uśmiechnął się. Może i nie odnalazł złota i klejnotów, żeby jakoś spłacić swój udział w tej ekspedycji, ale książka mogła to wynagrodzić dzięki historycznej wiedzy. Dostrzegł kolejne linijki tekstu.

Wbrew pozorom n ie jestem przedm iotem .

Może to przez padające na kartki światło, ale tym razem słowa były jakby większe i ciemniejsze od poprzednich. Tyen poczuł, że lekko się rumieni. Przepraszam, Vello. Zachowałem się niegrzecznie. Zapewniam, że nie chciałem cię urazić. Nie codziennie człowiek ma okazję porozmawiać z książką, więc nie do końca wiem, jak powinienem postępować. Przypomniał sobie, że przecież była kobietą. Powinien zatem trzymać się zasad etykiety, których go uczono. Choć rozmowy z kobietami bywały diabelnie niebezpieczne, nawet jeśli przestrzegało się wszystkich reguł dobrego wychowania. Nieładnie byłoby zaczynać znajomość od wypytywania o przeszłość. Zasady konwersacji głosiły, że powinien zapytać o jej samopoczucie. No dobrze… czy miło jest być książką?

Miło, gdy m iła jest osoba, która trzym a m n ie w dłon iach i czyta – odparła. A kiedy nikt nie trzyma cię w rękach, nie jest przyjemnie? Rozumiem, że w twoim stanie może to być pewien dyskomfort, choć zapewne dało się go przewidzieć, zanim zostałaś książką.

P rzewidziałabym , gdybym wiedziała, jaki los m n ie spotka.

Więc to nie ty zdecydowałaś, że zostaniesz książką. Dlaczego twój stwórca ci to zrobił? Za karę?

Nie, ch oć m oże dosięgła m n ie sprawiedliwość za wygórowan e am bicje i próżn ość. Ch ciałam zwrócić n a siebie jego uwagę i dostałam jej więcej, n iż oczekiwałam . Dlaczego chciałaś, żeby zwrócił na ciebie uwagę?

Był sławn y. Ch ciałam m u zaim pon ować. P om yślałam , że przyjaciele będą m i zazdrościć. I za to zamienił cię w książkę. Jaki człowiek mógłby postąpić tak okrutnie?

Najpotężn iejszy m ag swoich czasów – Roporien Bystry.

Tyenowi zaparło dech w piersi, a po plecach przebiegł mu dreszcz. Roporien! Ale przecież on umarł ponad tysiąc lat temu!

W rzeczy sam ej.

W takim razie masz…

P rzyn ajm n iej tyle lat, od ilu on n ie żyje. Ch oć za m oich czasów n iegrzeczn ie było kom en tować wiek kobiety.

Uśmiechnął się. To nadal jest niegrzeczne – i chyba zawsze tak będzie. Jeszcze raz przepraszam.

Jesteś uprzejm ym m łodym człowiekiem . Miło m i będzie, jeśli zostan iesz m oim właścicielem .

Chcesz, żebym był twoim właścicielem? Tyen nagle poczuł się nieswojo. Zdał sobie sprawę, że teraz postrzegał książkę jako osobę, a posiadanie kogoś na własność to niewolnictwo – niemoralne i barbarzyńskie praktyki, których zakazano ponad sto lat temu.

Lepsze to n iż trwać w zapom n ien iu. Książki n ie są wieczn e, n awet te m agiczn e. Zatrzym aj m n ie. Wykorzystaj. Mogę przekazać ci bogatą wiedzę. W zam ian ch ciałabym tylko, żebyś jak n ajczęściej trzym ał m n ie w dłon iach , żebym m ogła żyć świadom ie.

Nie wiem… Człowiek, który cię stworzył, popełnił mnóstwo złych uczynków – sama zresztą wiesz najlepiej. Nie chcę pójść w jego ślady. Po chwili nasunęła mu się pewna myśl, która przyprawiła go o dreszcz. Wybacz, że mówię tak wprost, ale jego książka – lub jakiekolwiek z jego narzędzi – mogła zostać stworzona w niegodziwych celach. Czy ty jesteś takim narzędziem?

Nie zostałam stworzon a do takich celów, ale to n ie zn aczy, że n ie m ożn a m n ie w ten sposób wykorzystać. Narzędzie staje się złe tylko wówczas, gdy trafi w n iepowołan e ręce.

To znajome powiedzenie zaskoczyło go, ale i nieoczekiwanie uspokoiło. Lubił je profesor Weldan. Stary historyk zawsze był podejrzliwy wobec magicznych przedmiotów. Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz, mówiąc, że nie jesteś zła?

Nie potrafię kłam ać.

Naprawdę? A jeśli kłamiesz, mówiąc, że nie potrafisz kłamać?

Sam m usisz do tego dojść.

Tyen zmarszczył czoło, zastanawiając się, jak ją sprawdzić, a potem uświadomił sobie, że coś bzyczy mu nad uchem. Uchylił się, po czym odetchnął z ulgą, gdy dostrzegł, że to Żuczek – jego małe mechaniczne stworzenie. Był czymś więcej niż zabawką, a jednak nie nazwałby go swoim zwierzątkiem. Okazał się użytecznym towarzyszem w czasie tej ekspedycji. Przypominające owada stworzenie wylądowało na jego ramieniu, złożyło opalizujące niebieskie skrzydełka i trzykrotnie zagwizdało. W ten sposób ostrzegało go przed… – Tyenie! …Mikiem, jego przyjacielem – także studentem archeologii. Głos odbił się echem w krótkim korytarzu prowadzącym z zewnątrz do grobowca. Tyen zaklął pod nosem. Rzucił okiem na kartki. Przepraszam, Vello. Muszę kończyć. Słyszał zbliżający się do grobowca odgłos kroków. Nie miał

czasu wsunąć książki do torby, więc wetknął ją sobie pod koszulę, gdzie wsparła się o pasek jego spodni. Była ciepła – co odrobinę go niepokoiło, skoro już wiedział, że była świadomym przedmiotem powstałym z ludzkiego ciała – nie miał jednak czasu się nad tym zastanawiać. Odwrócił się do drzwi w chwili, gdy Miko pojawił się u wylotu korytarza. – Nie pomyślałeś, żeby przynieść lampę? – zapytał. – Nie miałem czasu – odparł drugi student, dysząc. – Kilraker mnie po ciebie przysłał. Pozostali wrócili do obozu, żeby się spakować. Opuszczamy Mailand. – Teraz? – Tak. Teraz – zapewnił Miko. Tyen z powrotem spojrzał na niewielki grobowiec. Choć profesor Kilraker lubił nazywać te zagraniczne wyprawy poszukiwaniami skarbów, pozostali wykładowcy oczekiwali, że studenci dostarczą dowodów także na edukacyjną wartość tych ekspedycji. Gdyby przerysowali niewyraźne dekoracje ze ścian grobowca, nauczyciele mieliby co oceniać. Rozmarzył się na myśl o tych nowych szybkorylcach, dzięki którym co zamożniejsi profesorowie i podróżnicy, samodzielnie finansujący własne wyprawy, zapisywali swoją pracę. Ich cena znacznie przekraczała jego skromne fundusze. A nawet gdyby było inaczej, Kilraker nie zabrałby takich narzędzi na wyprawę, były bowiem ciężkie i kruche. Tyen podniósł swoją torbę i otworzył klapę. – Żuczku. Do środka. – Insektoid pomknął do torby po jego ramieniu. Tyen zarzucił sobie pasek przez głowę na ramię i wysłał swój płomień do korytarza. – Musimy się śpieszyć – rzekł Miko, ruszając przodem. – Tubylcy dowiedzieli się, gdzie kopiesz. Pewnie powiedział im jeden z tych chłopaków, których Kilraker wynajął do przynoszenia jedzenia. Idą tu doliną i grają na tych wojennych rogach, które przy sobie noszą. – Nie chcieli, żebyśmy tu kopali? Nikt mi o tym nie powiedział! – Kilraker nie pozwolił. Uznał, że po tych wszystkich swoich

badaniach znajdziesz coś imponującego. Dotarł do dziury, przez którą Tyen przebił się do korytarza, i przecisnął się na zewnątrz. Tyen ruszył za nim, a gdy wygramolił się na jasne popołudniowe słońce, pozwolił, by płomień zgasł. Ogarnął go suchy skwar. Miko wdrapał się po zboczu wykopu. Idący jego śladem Tyen odwrócił się i przyjrzał miejscu swojej pracy. W grobowcu nie zostało nic, co mogłoby się spodobać rabusiom, nie potrafił jednak zostawić go na pastwę robaków, a w dodatku miał poczucie winy, że odkopał grób, który według miejscowych należało zostawić w spokoju. Otworzył umysł i zaczerpnął magii, po czym przesunął skały i ziemię z obu stron z powrotem do wykopu. – Co ty wyprawiasz? – spytał Miko z rozdrażnieniem. – Zasypuję go. – Nie mamy na to czasu! – Miko chwycił go za rękę i pociągnął, po czym obaj spojrzeli w dół na dolinę. Wskazał na coś. – Widzisz? Stoki doliny były niemal pionowe, a w miejscach gdzie upływający czas skruszył ich powierzchnię, powstały rumowiska tworzące strome zbocza. Tyen i Miko stali właśnie na szczycie jednego z nich. Dnem doliny gęsiego szli ludzie i przechylając głowy, wzrokiem przeszukiwali górujące nad nimi rumowisko. Jeden z nich uniósł rękę, wskazując na Tyena i Mika. Pozostali zatrzymali się, a po chwili ich pięści powędrowały w górę. Tyena przeszył dreszcz – po części ze strachu, po części z poczucia winy. Choć mieszkańcy odległych wiosek Mailandu nie byli spokrewnieni ze starożytnym ludem, który chował swoich zmarłych w grobowcach, uważali, że nie należy zakłócać spokoju w miejscach związanych ze śmiercią, by nie budzić duchów. Wyrazili się w tej kwestii jasno, gdy pojawił się tu Kilraker i inni archeolodzy przed nim, ale sprzeciwiali się zawsze tylko werbalnie i dawali do zrozumienia, że niektóre obszary są mniej istotne od innych. Widocznie tubylcy musieli naprawdę się rozzłościć, skoro

Kilraker przerwał ekspedycję. Tyen już otwierał usta, żeby zadać pytanie, gdy ziemia obok niego eksplodowała. Obaj unieśli ręce, osłaniając twarze przed pyłem i kamieniami. – Możesz nas ochronić? – spytał Miko. – Tak. Daj mi chwilę… – Tyen ponownie zaczerpnął magii. Tym razem uspokoił powietrze wokół nich. W większości wypadków magia polegała na poruszaniu lub uspokajaniu. Ogrzewanie i schładzanie także było formą poruszania i uspokajania, lecz bardziej intensywną i skoncentrowaną. Gdy kurz opadł za podniesioną osłoną, Tyen dostrzegł, że miejscowi zgromadzili się wokół jaskrawo ubranej kobiety, która była ich kapłanką i magiem. Zrobił krok w ich stronę. – Oszalałeś? – spytał Miko. – Co jeszcze możemy zrobić? Jesteśmy w pułapce. Powinniśmy pójść z nimi porozmawiać. Wyjaśnić, że nie… Kolejna eksplozja, tym razem znacznie bliżej. – Chyba nie mają ochoty na rozmowy. – Nie zrobią krzywdy dwóm synom Imperium Lerackiego – przekonywał Tyen. – Mailand wiele zyskuje dzięki temu, że jest jedną z bezpieczniejszych kolonii. Miko prychnął. – Myślisz, że wieśniaków to obchodzi? Oni nic z tego nie mają. – Cóż… Rządcy ich ukarzą. – Nie sądzę, żeby się tym w tej chwili przejmowali. – Miko odwrócił się i spojrzał na klif, który mieli za plecami. – Nie mam zamiaru stać tu i czekać, żeby sprawdzić, czy blefują. – Ruszył wzdłuż krawędzi zbocza, w miejsce, gdzie stykało się ono z klifem. Tyen poszedł w jego ślady, trzymając się jak najbliżej, żeby nie rozciągać daleko chroniącej ich obu osłony. Rzuciwszy okiem na ludzi w dole, dostrzegł, że pośpiesznie wdrapują się na zbocze, ale osuwające się rumowisko ich spowalniało. Będąca magiem kobieta szła za nimi wzdłuż dna doliny. Z nadzieją uznał to za

dowód, że skoro użyła magii, musiała odejść z miejsca, z którego jej zaczerpnęła, by mieć dostęp do kolejnych jej pokładów. A to by oznaczało, że nie miała takiego zasięgu jak on. Przystanęła, powietrze przed nią zafalowało i w kierunku Tyena wystrzelił impuls. Uświadomiwszy sobie, że Miko wysunął się naprzód, Tyen sięgnął po kolejną porcję magii i rozciągnął osłonę, by ochronić przyjaciela. Rumowisko eksplodowało w niedużej odległości od jego stóp. Tyen zignorował odbijające się od osłony kamienie i kurz i ruszył pośpiesznie, by dogonić Mika. Przyjaciel dotarł do pęknięcia w ścianie klifu. Znalazł oparcie dla stóp na nierównych ściankach wąskiej szczeliny i chwyciwszy się jej krawędzi, zaczął się wspinać. Tyen odchylił głowę do tyłu. Choć szczelina ciągnęła się wysoko w górę ściany, nie dochodziła do szczytu klifu. W odległości równej mniej więcej wzrostowi trzech ludzi rozszerzała się, tworząc wąską jaskinię. – To chyba nie najlepszy pomysł – mruknął. Nawet jeśli nie ześlizgną się i nie połamią, albo i gorzej, jaskinia stanie się pułapką. – To nasza jedyna szansa. Jeśli zejdziemy, złapią nas – odparł zdenerwowany Miko, nie przestając się wspinać. – Nie patrz w górę. W dół też nie. Po prostu się wspinaj. Choć szczelina była niemal pionowa, jej brzegi tworzyły zagłębienia i nierówności skały, dzięki czemu z łatwością dało się znaleźć oparcie dla dłoni i stóp. Tyen z trudem przełknął ślinę i przerzucił sobie torbę na plecy, żeby nie przygnieść Żuczka do ściany. Zaparł palce rąk i nóg o chropowatą powierzchnię i podciągnął się. Z początku było łatwiej, niż się spodziewał, wkrótce jednak palce, ramiona i nogi rozbolały go z wysiłku. Powinienem był więcej ćwiczyć, zanim się tu wybrałem. Powinienem był chodzić do jakiegoś klubu sportowego. Po chwili pokręcił głową. Nie, nie ma przecież ćwiczeń, które wzmocniłyby odpowiednie mięśnie – poza samym

wspinaniem się po ścianach klifów – a nie słyszałem, żeby któryś z klubów traktował to jako zajęcie rekreacyjne. Osłona za jego plecami zadrżała pod nagłym uderzeniem. Przekazał do niej kolejną porcję magii, starając się nie wyobrażać sobie siebie rozgniecionego na ścianie klifu niczym robak. Czy Miko miał rację co do miejscowych? Czy ośmielą się go zabić? A może kapłanka po prostu liczyła na to, że Tyen jest dostatecznie dobrym magiem, by odeprzeć jej ataki? – Prawie jesteśmy! – zawołał Miko. Ignorując palący ból w palcach i łydkach, Tyen spojrzał w górę i dostrzegł, jak Miko znika w jaskini. Już niedaleko – powiedział sobie. Zmusił obolałe kończyny do wysiłku, prąc w górę, w kierunku dającego bezpieczeństwo cienia. Raz po raz podnosił wzrok – została już tylko odległość równa korpusowi człowieka, a więc jeśli wyciągnie rękę, dosięgnie jaskini. W skale pod dłonią wyczuł wibracje, a od pobliskiej ściany oderwały się odłamki. Znalazł miejsce, w którym zaparł stopę, odepchnął się, chwycił dłonią wystający fragment i wspiął się, czując na twarzy chłodny cień jaskini… …a potem czyjeś ręce chwyciły go pod pachy i podciągnęły. Miko nie przestawał ciągnąć, dopóki nogi Tyena nie znalazły się w jaskini. Była tak wąska, że ocierał się ramionami o ściany. Spojrzał w dół i zobaczył, że w grocie nie ma podłoża. Ściany z obu stron po prostu zbliżały się do siebie, tworząc szparę. Miko zapierał buty o ściany po obu stronach. Taka „podłoga” nie była pozioma. Schodziła w dół, w miarę jak jaskinia się pogłębiała, więc głowa Tyena była niżej od jego nóg. Poczuł, że książka przesuwa się pod koszulą, i próbował ją złapać, ale na przeszkodzie stały mu ręce Mika. Książka spadła w szczelinę. Zaklął i szybko wyczarował płomień. Zatrzymała się daleko poza jego zasięgiem, nawet gdyby miał na tyle chude ramiona, żeby zmieściły się w tej rozpadlinie. Miko puścił Tyena i ostrożnie się odwrócił, by obejrzeć jaskinię.

Nie zważając na niego, Tyen podniósł się, by przykucnąć. Przesunął torbę na brzuch i otworzył ją. – Żuczku – syknął. Maleńkie urządzenie poruszyło się, a potem pośpiesznie wyszło i wdrapało mu się na ramię. Tyen wskazał na szczelinę. – Przynieś książkę. Skrzydła Żuczka zabrzęczały potwierdzająco, po czym insektoid z furkotem popędził po ręce Tyena ku szczelinie. Musiał szeroko rozstawić odnóża, by dostosować się do wąskiej przestrzeni, w której zatrzymała się książka. Tyen odetchnął z ulgą, gdy Żuczek maleńkimi szczypcami chwycił jej grzbiet. Kiedy do niego wrócił, Tyen chwycił go wraz z V ellą i wsunął oboje do torby. – Szybko! Jest tu profesor! Tyen wstał. Miko spojrzał w górę i przycisnął palec do ust. Cichy, rytmiczny dźwięk odbijał się echem od ścian. – Jest w aerowozie? – Tyen pokręcił głową. – Miejmy nadzieję, iż wie, że kapłanka ciska w nas głazami, bo inaczej czeka nas bardzo długa droga do domu. – Jestem pewien, że jest gotowy do walki. – Miko odwrócił się i ruszył dalej wzdłuż pęknięcia. – Myślę, że tędy możemy się wspiąć. Chodź tu i poświeć. Tyen wstał i podszedł do niego. Szczelina za Mikiem ponownie się zwężała, ale wolną przestrzeń wypełniało rumowisko, tworzące naturalne, nierówne i strome schody. Przez szparę nad ich głowami widać było błękitne niebo. Miko zaczął się wspinać, kamienie jednak usuwały się pod jego ciężarem. – Już blisko – powiedział, podnosząc wzrok. – Potrafiłbyś mnie unieść? – Może… – Tyen skoncentrował się na magicznej aurze. Od dawna nikt nie korzystał z magii w tej jaskini. Moc była równomiernie rozproszona i nieruchoma niczym woda w sadzawce w bezwietrzny dzień. I było jej mnóstwo. Nie przywykł jeszcze do tego, że poza miasteczkami i miastami magia była znacznie silniejsza i bardziej dostępna. W przeciwieństwie do metropolii,

gdzie napływała nieustannie w stronę najistotniejszych miejsc jej wykorzystania, tu otaczała go i otulała niczym leciutka mgiełka. Wcześniej miał do czynienia z sadzą – pozostałościami po magii, które zalegały wszędzie w miastach, tworząc niewielkie, szybko rozpraszające się plamy. – Chyba się uda – rzekł Tyen. – Gotowy? Miko przytaknął. Tyen wziął głęboki wdech. Zgromadził moc i użył jej, by uspokoić powietrze przed Mikiem, tworząc niewielki płaski kwadrat. – Zrób krok naprzód – poinstruował go. Miko usłuchał. Tyen wzmocnił pole, by wytrzymało ciężar przyjaciela, i zaczął powoli przesuwać je w górę. Miko rozłożył ręce, by utrzymać równowagę, i zaśmiał się nerwowo. – Sprawdzę, czy nikt nie czeka tam na górze, zanim wyniesiesz mnie na zewnątrz! – zawołał do Tyena. Ostrożnie wyjrzał przez otwór i uśmiechnął się szeroko. – Droga wolna. Gdy Miko zszedł z kwadratowego pola, usłyszeli okrzyk dobiegający od strony wejścia do jaskini. Tyen obrócił się i dostrzegł, że do środka wspina się jeden z tubylców. Zaczerpnął magii, by go wypchnąć, ale zawahał się. Upadek mógłby zabić mężczyznę. ​Tyen stworzył więc kolejną osłonę przy wejściu. Rozejrzawszy się wokoło, wyczuł rysy w magicznej aurze w miejscach, z których pobrał moc. Zaczęły się jednak na nowo wypełniać napływającą magią. Zaczerpnął jej jeszcze trochę, by stworzyć kolejne kwadratowe pole, licząc na to, że miejscowi nie zakłócą jego skupienia, po czym wszedł na nie i skierował je ku górze. Nigdy nie lubił unosić w ten sposób ani siebie, ani innych. Gdyby stracił koncentrację lub wyczerpała się jego moc, nie miałby czasu na odtworzenie pola. Choć możliwe było przeniesienie człowieka zamiast uspokajania powietrza pod jego stopami, brak skupienia lub przesunięcie poszczególnych części ciała z różnymi prędkościami groziły urazami, a nawet śmiercią. Tyen dotarł do szczytu pęknięcia i wydostał się na światło

słoneczne. Za krawędzią klifu unosiła się pokaźna, wypełniona gorącym powietrzem romboidalna kapsuła – aerowóz. Tyen zszedł z kwadratowego pola na ziemię i pośpiesznie dołączył do stojącego przy krawędzi Mika. Aerowóz opadał ku dolinie, a olbrzymia kapsuła zasłaniała wiszący pod nią pokład i ludzi, którzy się na nim znajdowali. Mieszkańcy wioski zebrali się u dołu szczeliny, a niektórzy uczepili się ściany klifu. Kapłanka była już w połowie osuwającego się zbocza, teraz jednak skupiła się na aerowozie. – Profesorze! – krzyknął, choć wiedział, że prawdopodobnie nikt go nie słyszy przez hałasujące śmigła. – Tutaj! Aerowóz odsunął się od klifu. Kapłanka wykonała jakiś dramatyczny gest, zapewne tylko na pokaz, magia nie wymagała bowiem żadnych efektownych ruchów. Tyen wstrzymał oddech, gdy fala powietrza wystrzeliła w górę, a potem odetchnął, gdy pod aerowozem moc gwałtownie rozproszyła się z głuchym łoskotem, który odbił się echem w dolinie. Aerowóz zaczął się unosić. Wkrótce Tyen widział już, co się dzieje pod kapsułą. Jego oczom ukazał się wąski pokład, kształtem przypominający kajak, po którego bokach rozciągały się ramiona utrzymujące śmigła, a w tyle znajdował się wachlarzowaty ster. Profesor Kilraker siedział na miejscu pilota na przodzie; jego służący Drem – mężczyzna w średnim wieku – i drugi student Neel stali, trzymając się linowych relingów i wsporników łączących pokład z kapsułą. Wszyscy trzej dostrzegliby jego i Mika, gdyby tylko obrócili się i spojrzeli w ich stronę. Tyen krzyknął i pomachał rękami, nadal jednak patrzyli w dół. – Wyczaruj jakieś światło albo coś – rzekł Miko. – Nie zauważą – powiedział Tyen, zaczerpnął jednak magii i stworzył nowy płomień, większy i jaśniejszy od poprzednich, w nadziei że w jaskrawym świetle słońca będzie lepiej widoczny. Ku jego zaskoczeniu profesor odwrócił się i zobaczył ich. – Tak! Tutaj! – krzyknął Miko.

Kilraker obrócił aerowóz przodem do krawędzi klifu. Śmigła kręciły się z furkotem. Torby i pudła przytroczono po obu stronach pokładu, co świadczyło, że nie było czasu na zapakowanie bagaży do wnętrza. W końcu aerowóz przysunął się do szczytu klifu, niosąc ze sobą powiew znajomych zapachów. Tyen wciągnął woń pokrytego żywicą materiału, polerowanego drewna oraz dymu z fajki i uśmiechnął się. Miko chwycił się rozciągniętych dookoła lin relingu, zanurkował pod nimi i wszedł na pokład. – Przykro mi, chłopcy – rzekł Kilraker. – Ekspedycja skończona. Nie ma sensu się tu kręcić, skoro miejscowi tak na nas reagują. Przygotujcie się na trochę hałasu. Unosimy się. Gdy Tyen przerzucił torbę z powrotem na plecy, szykując się do wejścia na pokład, pomyślał o jej zawartości. Nie mógł pochwalić się żadnym skarbem, ale przynajmniej znalazł coś ciekawego. Przeszedł pod liną i usiadł na wąskim pokładzie, zwiesiwszy nogi. Miko usadowił się obok niego. Aerowóz zaczął się pośpiesznie wznosić, kierując dziób w stronę domu.

ROZDZIAŁ 2

Nie

sposób było się zamartwiać, lecąc z wiejącym od rufy wiatrem w bezchmurną, piękną noc. Jasne czerwienie i oranże zachodzącego słońca przyniosły kres przekomarzaniom Mika i Neela i zapadła upragniona cisza. Stolica Leracji – Belton – będąca siedzibą Akademii, potrafiła zaskakiwać wspaniałymi zachodami słońca, zawsze jednak skażone były tam dymem i parą. Tyen wyczuwał tworzącą się przed aerowozem falę dziobową. W przeciwieństwie do fali na wodzie fala w powietrzu tworzyła się nie przez rozsuwanie substancji, lecz przez jej usuwanie. W tym wypadku tą substancją była magia. Pozostawał po niej cień w postaci sadzy, który wlókł się za nimi jak dym. Sadzę trudno było opisać komuś, kto nie potrafił jej wyczuć. To po prostu był brak magii, który posiadał fakturę, gdy był świeży, jak gdyby po magii zostawał osad. Sadza także potrafiła się poruszać – kurczyła się, gdy magia z wolna wypełniała pustkę. Gdy Tyen ponownie zaczerpnął magii, by napędzić śmigła i ogrzać powietrze w kapsule, z przyjemnością skorzystał z możliwości nieograniczonego korzystania z mocy. Pomyślał, że to miłe uczucie, fizycznie jednak nie było przyjemne. To bardziej jak dreszczyk, gdy wszystko, co się robi, układa się ściśle zgodnie z planem – pomyślał. Jak satysfakcja odczuwana, gdy konstruował Żuczka i inne mechaniczne drobiazgi, które potem sprzedawał, by dofinansować swoją edukację. Choć kierowanie aerowozem nie było skomplikowane, wymagało skupienia. Tyen wiedział, że to jego magiczne zdolności zagwarantowały mu miejsce w tej ekspedycji, bo dzięki nim profesor Kilraker nie musiał sam sterować aerowozem. – Robi się chłodno – rzucił Drem. Służący Kilrakera już wcześniej przeszukał bagaże, uważając, by nic nie spadło z pokładu, i wydobył z nich lotnicze kurtki, kaptury,

szaliki i rękawiczki. Tyen z ulgą przyjął fakt, że jego bagaż znajduje się wśród stosu innych i nie zostawiono go w pośpiechu w czasie opuszczania Mailandu. Ktoś dotknął jego ramienia, podniósł więc wzrok i ujrzał profesora, który kiwnął do niego głową. – Odpocznij, Tyenie. Posteruję dalej do Palgi. Tyen przestał pobierać magię, wstał i trzymając się dla równowagi sznurowej poręczy, obszedł Kilrakera, żeby ten mógł zająć miejsce za sterem. Przystanął, zastanawiając się, czy nie spytać profesora, dlaczego pozwolił mu na wykopaliska w miejscu, które budziło sprzeciw mieszkańców Mailandu, ale nie odezwał się. Znał odpowiedź. Kilraker nie dbał o uczucia czy tradycje Mailandczyków. Akademia oczekiwała, że profesor i jego studenci przywiozą skarby, i to było dla niego ważniejsze. Pod każdym innym względem Tyen podziwiał tego człowieka i chciał być do niego podobny, ale przy okazji tej podróży dostrzegł także wady profesora. Właściwie to każdy miał wady. On sam zapewne też miał kilka. Miko zawsze mu powtarzał, że jest taki poprawny w swoim zachowaniu, że aż nudny. Ale to nie znaczyło, że jego czy Kilrakera nie dało się lubić. A przynajmniej taką miał nadzieję. Miko i Neel usadowili się z nogami dyndającymi swobodnie poza pokładem w jego środkowym, najszerszym miejscu, Drem zaś przysiadł po przeciwnej stronie dla zachowania równowagi – był zaskakująco gibki jak na swój wiek. Tyen zajął miejsce po tej samej stronie co służący, ale w pewnej odległości od niego, po czym zdjął rękawiczki, wepchnął je do kieszeni kurtki i wyjął z torby książkę. Wciąż była ciepła. Może wcześniej tylko mu się wydawało, a teraz po prostu oddawała ciepło, które dostała od Tyena, gdy przyciskał torbę do swojego boku. W ciągu ostatnich godzin niemal przekonał samego siebie, że tylko wyobraził sobie rozmowę z książką, miał jednak nadzieję, że było inaczej. Powinien oddać ją teraz Kilrakerowi, ale profesor był zajęty, a Tyen chciał najpierw dokładnie ustalić, co znalazł.

– Tyenie – odezwał się Neel. – Miko mówi, że znalazłeś sarkofag w tym grobowcu. Był w nim jakiś skarb? Tyen spojrzał na książkę. – Nie było – usłyszał swoją odpowiedź. – Żadnej biżuterii? Żadnych błyskotek jak te, które znaleźliśmy w tamtych jaskiniach? – Nie, nic z tych rzeczy. Nieboszczyk musiał być biednym człowiekiem. Wieko trumny nie było nawet rzeźbione. – Nikt nie chowa biedaków w kamiennych trumnach. Widocznie ktoś się tam włamał. To musi być irytujące, zwłaszcza że straciłeś tyle czasu na ustalenie lokalizacji tego grobowca. – W takim razie to musieli być bardzo taktowni rabusie – odparował Tyen, pozwalając, by w jego głosie zabrzmiała odrobina poirytowania. – Położyli wieko z powrotem na trumnie. Miko roześmiał się. – Raczej mieli poczucie humoru. Albo bali się, że trup będzie ich ścigał, jeśli tego nie zrobią. Tyen pokręcił głową. – Na ścianach były ciekawe rysunki. Jeśli kiedykolwiek tam wrócę… – Nie wiem, czy ktokolwiek tam wróci w najbliższym czasie. Mailandczycy próbowali nas zabić. Tyen potrząsnął głową. – Akademia sobie z tym poradzi. Poza tym jeśli tylko przerysuję malowidła i niczego ze sobą nie zabiorę, to może wieśniacy nie będą się sprzeciwiali. – Niczego nie zabierzesz? Może kiedy zostaniesz bogaty i sam będziesz opłacał swoje ekspedycje. – Sądząc po tonie Neela, przyjaciel nie spodziewał się, że Tyen kiedykolwiek będzie bogaty. On nie ma z tym problemu. Jest głupi jak but, ale rodzinę ma tak bogatą i wpływową, że zda bez względu na to, jakie będzie miał oceny i jak będzie się starał. Mimo wszystko Neel szczerze interesował się historią i przykładał się do nauki. Uwielbiał

sławnych badaczy i postanowił sobie, że porozmawia z którymś z nich, jeśli będzie miał okazję. Tyen z westchnieniem otworzył książkę. Było już za ciemno, żeby dobrze widzieć kartki, stworzył więc maleńki płomień i zawiesił go w powietrzu nad dłońmi. Stworzenie płomienia wymagało poruszenia drobinek powietrza tak szybko, żeby się rozgrzały i zaczęły spalać. Zmniejszenie go do takich rozmiarów wymagało koncentracji, ale – podobnie jak przy powtarzaniu tanecznych kroków – kiedy już raz się udało, można było skupić się na czymś innym. Przekartkował książkę i z rozczarowaniem stwierdził, że słowa, które pojawiły się w niej wcześniej, zniknęły. Pokręcił głową i już miał ją zamknąć, gdy dostrzegł formujący się rząd liter, coraz dłuższy i zawijający się na stronie. Otworzył książkę szerzej.

Skłam ałeś. P rzecież zn alazłeś m n ie.

Zamrugał, ale słowa nie zniknęły. Nie mieścisz się w ich kategorii „skarbów”. Ale chwileczkę… skąd wiesz? Nie otwierałem cię.

Wystarczy, że ktoś m n ie dotyka. Mogę wtedy połączyć się z um ysłem tej osoby. Potrafisz czytać w moich myślach?

Tak. In aczej skąd bym wiedziała, jak zapisywać słowa w twoim języku? Czy potrafisz coś w tych myślach zmienić?

Nie.

Mam nadzieję, że nie kłamałaś, twierdząc, że nie potrafisz kłamać.

Nie kłam ałam . P oza tym jestem wobec ciebie otwarta w takim sam ym stopn iu, w jakim ty wobec m n ie. Muszę przekazać ci każdą in form ację, o którą m n ie poprosisz. Ale oczywiście n ajpierw m usisz wiedzieć, że taka in form acja istn ieje i że jest we m n ie zawarta. Tyen zmarszczył brwi. Czułem, że jest jakaś cena za to, że ciebie używam – jak to bywa ze wszystkimi magicznymi przedmiotami.

W ten sposób szybko zdobywam prawdziwe in form acje.

W takim razie ja lepiej na tym wychodzę. Możesz posiadać znacznie szerszą wiedzę ode mnie, choć wszystko zależy od tego, jaką wiedzę mieli twoi poprzedni posiadacze. Co w takim razie możesz mi powiedzieć?

Studiujesz h istorię i m agię. Oczywiście n ie powiem ci n ic n a tem at ostatn ich sześciuset lat, bo spędziłam je w grobowcu, istn iałam jedn ak już wiele wieków wcześn iej. Byłam własn ością wielkich m agów, h istoryków, ale i filozofów, astron om ów, n aukowców, uzdrowicieli i strategów.

Serce przyśpieszyło Tyenowi w piersi. O ile łatwiej byłoby zdobywać wiedzę i robić wrażenie na nauczycielach, gdyby miał do dyspozycji taką książkę! Nie musiałby już przesiadywać w bibliotece i uczyć się do późna. A przynajmniej nie tak często. Vella posiadała wiedzę sprzed przynajmniej sześciuset lat, a od tego czasu wiele się zmieniło. W rozumowaniu i nauce doszło do wielkiej rewolucji. Książka mogła być pełna błędów. Przecież zbierała wiedzę od ludzi, a ludzie – nawet sławni i błyskotliwi – popełniali błędy i udowadniano im pomyłki. Z drugiej strony jednak gdyby członkowie Akademii mylili się w jakiejś kwestii, to nie mógłby wykorzystać książki, żeby ich przekonać. Przede wszystkim nigdy nie zaakceptują pojedynczego źródła informacji, choćby nie wiadomo jak było wybitne. Nie potraktowaliby jej jako dowód na cokolwiek, dopóki nie ustaliliby, na ile jest dokładna. A potem stwierdziliby, że można ją wykorzystać do ważniejszych celów niż zaspokojenie ciekawości studenta albo pójście na skróty w jego kształceniu.

Twoi przyjaciele i n auczyciel zach owują n iektóre odkrycia dla siebie. Dlaczego ty n ie m iałbyś zatrzym ać m n ie?

Tyen spojrzał na profesora. Wysokiego i szczupłego Kilrakera z krótko przyciętymi włosami i modnie podkręconym wąsem

podziwiali zarówno studenci, jak i współpracownicy. Dzięki swoim przygodom zyskał szacunek w środowisku akademickim i miał na podorędziu wiele opowieści, którymi mógł czarować i imponować. Kobiety go adorowały, a mężczyźni mu zazdrościli. Był idealną reklamą zachęcającą do studiowania w Akademii. Tyen wiedział jednak, że Kilraker nie jest taki, jakim przedstawiały go krążące o nim legendy. Cynicznie podchodził do swojego zawodu i płynących z niego korzyści dla świata, jak gdyby stracił ciekawość i zachwyt, które pierwotnie przyciągnęły go do archeologii. Teraz przejmował się chyba tylko odnajdowaniem przedmiotów, które mógłby sprzedać lub dzięki którym mógłby zaimponować innym. Nie chcę być taki jak on – powiedział do Velli. A gdybym cię zatrzymał, pozbawiłbym Akademię niepowtarzalnego i prawdopodobnie istotnego odkrycia.

Musisz zrobić to, co uzn asz za słuszn e.

Tyen odwrócił wzrok od kartek. Zrobiło się już zupełnie ciemno. Niebo było usiane gwiazdami. Z dala od blasków i smogu dużego miasta były takie błyszczące i liczne. W dole przed nimi widać było już nie niebiańskie, lecz ziemskie linie i skupiska świateł: miasteczko Palgę. Ocenił, że dotrą tam za jakąś godzinę. Książka – Vella – nawiązała z nim kontakt w myślach już dwukrotnie. Czyżby już wszystko o nim wiedziała? Jeśli tak, to każdy, kto weźmie ją do rąk, także będzie mógł się tego dowiedzieć. Wystarczy tylko ją zapytać. Przyznała, że musi przekazać każdą informację, którą zawiera, każdemu, kto o to poprosi. Ale co takiego miał do ukrycia? Nic na tyle ważnego, żeby musiał używać książki ostrożnie. Nic, dla czego nie byłoby warto zaryzykować, że inni dowiedzą się o jego wstydliwych sekretach i będą mu z tego powodu dokuczać. Nic, czego nie zamieniłby na wiedzę gromadzoną od wieków przez wielkich ludzi będących właścicielami książki.

Choćby przez „wielkich magów”, o których wspomniała. I przez samego Roporiena. Spojrzał z powrotem na kartkę. Minie jeszcze kilka dni, zanim dotrze do Akademii. Może wybaczą mu, jeśli przez ten czas ją zatrzyma. Kilraker może przecież nie mieć czasu, żeby dokładnie jej się przyjrzeć w podróży. Tymczasem Tyen równie dobrze może jak najwięcej się od niej dowiedzieć. Wiesz o wszystkim, co robił Roporien?

Nie. Roporien zdawał sobie sprawę, że jeśli m am być solidn ym źródłem wiedzy, m uszę m ieć dostęp do um ysłów ludzi, którzy trzym ają m n ie w dłon iach , ale sam m iał tajem n ice, których ujawn ien ia n ie ch ciał ryzykować. Dlatego n ie tkn ął m n ie po tym , jak m n ie stworzył. Kazał in n ym zadawać m i pytan ia, ch oć n ieczęsto m usiał to robić. Bo wiedział już wszystko, co można było wiedzieć?

Nie. Bo siln iejszy m ag m oże czytać w m yślach słabszego, a Roporien był n ajpotężn iejszym z m agów, więc n ie potrzebował m n ie, by zaglądać w um ysły in n ych . Większość z tych , od których ch ciał wydobyć in form acje, n ie próbowała m u ich odm awiać. P rzekazywali je z podziwu lub ze strach u.

W głowie Tyena zawirowało, gdy pomyślał o magach, którzy potrafili zaglądać w ludzkie umysły. Musieli być naprawdę potężni. Ale po co Roporien stworzył książkę, której nie mógł używać?

Ależ on wcale n ie m usiał m n ie dotykać, żeby m n ie używać. Każąc dotykać m n ie in n ym , m ógł ich uczyć i przekazywać wiedzę dalej. To niezwykle szlachetne jak na człowieka pokroju Roporiena.

Robił to dla własn ych korzyści. Byłam n arzędziem , dzięki którem u uczył swoich wojown ików sztuki wojen n ej, pokazywał swoim sługom , jak we wszystkim być n ajlepszym , i in spirował twórców i artystów, by potem korzystać z m agii zrodzon ej z ich dzieł.

Magii zrodzonej z ich dzieł? Chwileczkę. Mówisz, że… Chyba nie…?

Że ich kreatywn ość rodziła m agię? Ależ tak.

Tyen wpatrywał się w kartkę z konsternacją. To zabobony.

Wcale n ie.

Zdecydowanie tak. To mit obalony przez najwybitniejsze umysły tego wieku.

Jak go obalon o?

Poczuł ukłucie irytacji, gdy zdał sobie sprawę, że nie wie. Będę musiał się dowiedzieć. Istnieją zapisy na ten temat. Ale… możliwe, że po prostu nie udowodniono, że to prawda, a nie stwierdzono, że tak nie jest.

A zatem m usielibyście w to uwierzyć, gdyby ktoś to udowodn ił?

Oczywiście. Ale wątpię, czy komukolwiek by się to udało. Odrzucenie prymitywnych przekonań i obaw oraz wiara wyłącznie w to, co można udowodnić, wprowadziły nas we współczesne czasy oświecenia. Gromadzenie i badanie dowodów oraz kierowanie się rozsądkiem doprowadziło do wielu wspaniałych odkryć i wynalazków, które zmieniły ludzkie losy na lepsze.

Masz n a m yśli n a przykład ten aerowóz?

Tak! Aerowozy i aeropowozy. Szynoślizgi i parowce. Maszyny, które produkują wyroby szybciej niż kiedykolwiek – na przykład krosna, które tkają szybciej niż dwudziestu tkaczy naraz, czy maszyny, które drukują tysiące kopii książek w ciągu kilku dni. Tyen uśmiechnął się na myśl o wszystkim, co zmieniło się na świecie od czasów, w których ostatnio „żyła”. Co by powiedziała na temat postępu ludzkości, zwłaszcza w ciągu ostatniego stulecia? Z pewnością byłaby pod wrażeniem. Przepełniło go uczucie przypominające dumę i nagle zyskał kolejny powód, by nie przekazywać jej jeszcze Kilrakerowi i Akademii. Musi się dowiedzieć, jak zmienił się świat. Musi zaktualizować swoją wiedzę. Musi jej to przekazać, zanim ją odda. Przecież skoro wciąż wierzyła w przesądy, to Akademia może oświadczyć, że jest źródłem nie tylko niedokładnym, ale i niebezpiecznym.

Znajomy, niepokojący ucisk w żołądku uświadomił mu, że aerowóz zaczyna się zniżać, Tyen podniósł więc wzrok. Palga była już znacznie bliżej. Zamknął książkę i wsunął ją do torby, którą wciąż – od czasu ucieczki przed Mailandczykami – miał przewieszoną przez pierś, po czym pozwolił, by płomień zgasł. Kiedy jednak z wolna schodzili w kierunku małego miasteczka, myśli ​Tyena wypełniała przede wszystkim V ella. Podejrzewam, że raczej nie będzie rzetelnym źródłem wiedzy, skoro ominęło ją ostatnich sześćset lat postępu i nie wie nic poza tym, co wiedzieli ludzie, z którymi miała kontakt. A jednak dzięki temu stanowi fascynujące narzędzie, które pozwala spojrzeć w przeszłość. W zamian za to, czego mnie nauczy, sprawiedliwie będzie przekazać jej wiedzę, do której przyjęcia została stworzona. Akademię będzie interesowało wyłącznie to, co może od niej dostać, dlatego muszę to zrobić, zanim ją oddam. Lądowisko w Paldze – podobnie jak w większości miast – leżało na obrzeżach, na otwartej przestrzeni przy głównej drodze. Na trawie spoczywały jeszcze dwa aerowozy, których stygnące kapsuły starannie przyczepiono do pokładów. Gdy Kilraker opuszczał aerowóz na ziemię, Tyen przeszedł na przód po linę dziobową, Drem zaś zanurkował pod relingiem, gotowy do zeskoku. Neel chwycił linę rufową, a Miko został z tyłu. – To statek Gowela, prawda? – odezwał się Miko, gdy mijali aerowozy, które wylądowały wcześniej. – Z pewnością. – Kilraker zachichotał. – Miejmy nadzieję, że przybył niedawno, bo inaczej w Zajeździe pod Kotwicą nie będzie już porządnego mroczniaka. Gotowi? Drem i Miko przytaknęli energicznie. – Skaczcie! – zakomenderował profesor. Gdy zeskoczyli na ziemię, opadający aerowóz nagle zwolnił i, przy mniejszym obciążeniu, z powrotem zaczął się unosić. Kilraker spojrzał w górę na kapsułę. Uniosły się klapy, przez które zaczęło się wydostawać gorące powietrze. Wznoszenie stało się wolniejsze,

a potem aerowóz znowu powędrował w dół. – Liny! Tyen rzucił linę dziobową Dremowi, który złapał ją i naciągnął. Stanowili już zgrany zespół, lądowali bowiem wiele razy w czasie tej ekspedycji. Gdy pokład opadł na ziemię, Tyen zrzucił kołek z zawleczką i za pomocą magii wbił go w podłoże. Drem przeciągnął linę przez zawleczkę, Tyen zaś pobiegł na tył pokładu, by Miko zrobił to samo z drugą liną. Gdy statek został zabezpieczony, Kilraker, Neel i Tyen mogli zejść na ziemię. Profesor zajął się organizacją transportu do hotelu Akademickiego, Drem zaś odwiązywał bagaże. – To, co trzeba zamknąć na pokładzie, odłóżcie na prawo, a to, co zabieracie do hotelu, na lewo – powiedział, gdy podniósł pierwszy pakunek. – Na lewo – rzekł Miko. A potem, gdy służący przebierał wśród bagaży, dodał jeszcze: – Pośpiesz się, Dremie. Gowela nie było przez rok. Ma co opowiadać. – Śpieszę się, jak mogę, młody Miko – odparł Drem. – Przed nami jeszcze wiele godzin, zanim Gowel pozwoli nam pójść spać o jakiejś absurdalnie późnej porze. – Profesor na pewno zezwoli ci położyć się do łóżka znacznie wcześniej – powiedział Tyen. – Ktoś z nas musi być na tyle przytomny, żeby poderwać to z ziemi jutro rano. – Chyba raczej jutro po południu – mruknął Drem. Nim uporządkowali pokład, kapsuła ostygła na tyle, by dało się przywiązać ją z boku. Podjechał do nich powóz do wynajęcia, Kilraker zaś wytargował rozsądną cenę za przejazd. Tyen pomógł Dremowi zapakować bagaże na pokład aerowozu, służący zamknął właz na klucz, a potem wszyscy chwycili swoje torby i ruszyli do powozu. Kilraker uśmiechał się, gdy wsiadali. Nie może się doczekać wieści od swojego przyjaciela i rywala – pomyślał Tyen. Ciekawe… Może znowu powinien włożyć Vellę pod koszulę. Mogłaby

dowiedzieć się czegoś z historii, które dwaj archeolodzy dzisiaj opowiedzą.

ROZDZIAŁ 3

Akademia

miała hotele we wszystkich wartych odwiedzenia miastach i miasteczkach Imperium. Choć Palga była za mała, żeby nazwać ją miastem, Tyen nie dziwił się, że i tu znalazł się jeden z nich. Przychylne wiatry sprawiły, że była ulubionym miejscem postoju lotników i żeglarzy, wśród których wielu było absolwentami Akademii. Zaskoczyły go jednak rozmiary hotelu. Wydawał się przesadnie duży, biorąc pod uwagę wielkość miasteczka, a większość mieszkańców Palgi zatrudniona była jako jego obsługa lub dostawcy. I choć wszystko było tu wzorowej jakości, Kilraker zapewniał, że to Zajazd pod Kotwicą, przybytek po drugiej stronie drogi, był miejscem, gdzie młodsi absolwenci zbierali się na „kropelkę” mroczniaka i przechwalali swoimi podróżami w odległe zakątki Imperium i poza jego granice. Poszukiwacze przygód i zaglądające tam co jakiś czas kobiety – niezwiązani z kręgami akademickimi i pochodzący z innych krajów – także chętnie dzielili się opowieściami. Gdy Tyen podążał za Kilrakerem i pozostałymi studentami do głównej sali zajazdu, otaczały go hałas i ciepło. Jednocześnie czuł za koszulą książkę, którą ukrył pod kamizelką. Drem nalegał, by wszyscy przebrali się w ubrania, które na co dzień nosili w mieście: koszule, kamizelki, spodnie, kurtki i czapki. Nie mieli ich na sobie, od kiedy minęli Palgę w drodze do Mailandu, ubrali się bowiem wtedy w praktyczne podniszczone spodnie i koszule w brudnych kolorach, a na nie nałożyli ciepłe lotnicze kurtki, ponadto kaptury, szaliki i rękawiczki. Gdy Kilraker wszedł do sali, zawiesił kapelusz na jednym z rzędu gwoździ wzdłuż najbliższej ściany. Studenci umieścili swoje czapki poniżej jego kapelusza i ruszyli za profesorem ku grupce czterech mężczyzn siedzących przy stole na kozłach. Jeden z mężczyzn

podniósł wzrok i na widok wchodzących w jego mocno opalonej twarzy błysnęły zęby. – Vals! – huknął. – Myślałem, że masz wrócić dopiero za tydzień czy dwa. – Miałem – odparł profesor, obchodząc stół, by na powitanie poklepać mężczyznę po ramieniu. – Były pewne kłopoty z miejscowymi. Nic, z czym nie poradziłbym sobie sam, ale nie chciałem, żeby chłopcom stało się coś złego. – Spojrzał na Tyena, Mika i Neela. – Tyena Ironsmeltera i Neela Longa już poznałeś, ale młodego Mika Greenbara jeszcze nie. Chłopcy, to słynny poszukiwacz przygód Tangor Gowel. – Słynny? – Gowel niedbale machnął ręką. – Tylko wśród nam podobnych, gdzie sława znaczy mniej niż przyjaźń. – Wskazał na pozostałych mężczyzn. – Kargen Watchkeep, Mins Speer i Dayn Zo, moi towarzysze podróży. Przyjaciele, to jest Vals Kilraker, profesor historii i archeologii w Akademii. A teraz siadajcie i mówcie, gdzie byliście. – Skinął na przechodzącego kelnera. – Jeszcze cztery szklanki! – Najpierw ty powiedz, gdzie byliście – odparł Kilraker. – Słyszałem, że przekroczyłeś Niższe Góry Szerokości Geograficznej na Dalekim Południu. Gowel uśmiechnął się od ucha do ucha, a jego wąsy rozciągnęły się. – Dobrze słyszałeś. – Tym małym aerowozem, obok którego przywiązaliśmy swój na lądowisku? – W rzeczy samej. – Czy powietrze było rzadsze, gdy przelatywaliście nad górami? Wszyscy czterej pokiwali głowami. – Ale znaleźliśmy coś w rodzaju przełęczy. Przejście między szczytami. – I co jest po drugiej stronie? Kelner przyniósł szklanki, Gowel zaś nalał hojnie wspaniałego,

ciemnego mroczniaka zarówno im, jak i swoim przyjaciołom. – Dalekie Południe jest takie, jak opisał Odkrywca Lumber – odpowiedział, podając każdemu szklankę. – Dziwne zwierzęta i jeszcze dziwniejsi ludzie. Powietrze jest silnie przepełnione magią, a to, co potrafią za jej pomocą robić… – Na to wspomnienie w jego oczach pojawił się błysk. – Widzieliśmy legendarny Tyeszal, którego nazwę Lumber przełożył jako Strzelisty Zamek. Miasto wykute w wielkiej, wysokiej jak góra skalistej iglicy. Na wiszących platformach przewozi się w górę i w dół ludzi i wszelkie produkty, a wokół latają dzieci, które przenoszą wiadomości i małe przedmioty. Kilraker upił solidny łyk mroczniaka, nie odrywając oczu od twarzy Gowela. – A więc nie przesadzał. – Tyen miał wrażenie, że w twarzy profesora drgnęły i napięły się mięśnie, nadając jej przelotnie zazdros​ny wyraz. – A jacy są tubylcy? – Cywilizowani. Ich król jest przyjazny dla obcokrajowców i otwarty na handel. Ich magowie są dobrze wykształceni i mają niewielką szkołę. Choć technologicznie są za nami daleko w tyle, rozwinęli pewne metody i zastosowania magii, z którymi nigdy wcześniej się nie spotkałem. – Wzruszył ramionami. – Ale mogę się mylić. Jak wiesz, w tych kwestiach nie jestem ekspertem. Tę wyprawę odbyłem nie dla Akademii, ale dla Towarzystwa Tor i Brown, które wysłało mnie na poszukiwanie niewykorzystanych bogactw naturalnych, nowych możliwości handlowych i trasy przez góry. Kilraker opróżnił swoją szklankę. – I znalazłeś te bogactwa i możliwości handlowe? Gowel przytaknął i wyjął z kieszeni kurtki dużą, oprawioną w skórę książkę. Przekartkował ją, oni zaś przelotnie dostrzegli staranne pismo i szkice. Poszukiwacz przygód zatrzymał się, żeby opisać odkryte rośliny i zwierzęta – zarówno te udomowione, jak i dzikie. Otworzył książkę na mapie, gdzie wskazał miejsca

zamieszkania różnych ludów, które spotkali. Tyen zauważył linię biegnącą przez łuk gór przy górnej granicy mapy. Czy to tędy podróżowali odkrywcy? Gdy Gowel skończył, Kilraker przeniósł wzrok z książki na przyjaciela i uśmiechnął się. – Ale chyba nie tylko to ze sobą przywiozłeś? – Och, zwyczajne próbki flory i fauny, minerały i wyroby włókiennicze. – Żadnych skarbów, które mógłbyś sprzedać Akademii? Gowel pokręcił głową. – Nic, co obciążyłoby aerowozy. Profesor mruknął coś, niechętnie przyjmując do wiadomości jego słowa. – Złoto i srebro są diabelnie ciężkie. – Wiedza ma większą wartość niż złoto i srebro – odparł Gowel. – Ostatnimi czasy więcej zarabiam na książkach i wykładach niż na skarbach, nawet jeśli Akademia nazywa mnie kłamcą. Może właśnie dzięki tej opinii. – Przeniósł wzrok z Mika na Neela, a potem na Tyena. – Nie pozwólcie, by ta szacowna instytucja ograniczała wasze horyzonty, chłopcy. Wyjdźcie na świat i sami zadecydujcie, co jest folklorem, a co prawdą. – Wszystko pięknie, gdy ktoś jest taki bogaty jak ty, Gowel – rzekł Kilraker. – Ale większość z nas nie może sobie pozwolić na powrót z pustymi rękami. Musimy wynagrodzić Akademii finansowanie naszych ekspedycji poprzez poszerzanie wiedzy i majątku tej szacownej instytucji. Szczególnie majątku. – A nie chcemy, żeby wyrzucono nas z Akademii tak jak pana – dodał Neel, posyłając starszemu od siebie mężczyźnie śmiałe spojrzenie, na które może się odważyć tylko człowiek o jego statusie społecznym. Kilraker zachichotał. Gowel odpowiedział na spojrzenie chłopaka. – Wbrew temu, co twierdzą plotkarskie gazety, nie zostałem wyrzucony. Zrezygnowałem ze stanowiska.

Neel zmarszczył brwi. – Dlaczego miałby pan zrobić coś takiego? Poszukiwacz przygód uśmiechnął się ponuro. – Kiedyś znalazłem prawdziwy fenomen – przedmiot o niewielkiej wartości pieniężnej, lecz ogromnym magicznym potencjale, który mógłby przynieść korzyści tysiącom ludzi. A Akademia zamknęła go w miejscu, gdzie nikt nie może go zobaczyć ani użyć. Tyen miał wrażenie, że jego serce na chwilę przystanęło. Czy właśnie tak postąpią z Vellą? Zamkną ją, żeby nikt nie mógł jej tknąć? Byłaby wściekła. Ale przecież gdy Akademia zda sobie sprawę z jej przydatności, ludzie będą przekazywać ją sobie i czytać nieustannie. Ludzie posiadający znacznie szerszą wiedzę niż on i mądrzejsi od niego. Jak mógł im tego odmówić, skoro po to została stworzona? – Powinienem był zachować ten przedmiot. – Gowel nachmurzył się, Tyen zaś z zaskoczeniem dostrzegł, jak Kilraker kiwa głową. – Słyszałem od Valsa, że leży teraz nieużywany i zapomniany w skarbcu. Akademia jest chciwa i samolubna. Wiedza i cuda tego świata powinny być dostępne dla wszystkich, tak aby każdy mógł się doskonalić, jeśli tego zapragnie – mówił dalej Gowel. – Moim marzeniem jest zbudowanie wielkiej biblioteki w Belton, którą ludzie będą mogli odwiedzać za darmo, żeby uczyć się o świecie i jego cudach. To było godne podziwu marzenie, dlatego Tyena ukłuło poczucie winy, że chciał zatrzymać Vellę dla siebie. Byłoby to samolubne. Inni także powinni z niej skorzystać. Jeśli jednak Akademia potraktuje ją tak samo jak przedmiot, który odnalazł Gowel, to czy ktokolwiek będzie miał okazję jej użyć? I choć słowa Kilrakera o odpłaceniu Akademii za ekspedycje przypomniały mu o kolejnym powodzie, dla którego powinien ją oddać, to czy takie zachowanie dla zyskania lepszych ocen nie będzie tak samo egoistyczne? Cokolwiek zrobi, najpierw powinien uaktualnić informacje, które zawierała. I zastanowić się, czy rzeczywiście zawsze mówiła

prawdę. To zwiększyłoby prawdopodobieństwo, że Akademia uzna ją za cenny przedmiot wart wykorzystania, a tego Vella by chciała, skoro została stworzona, by gromadzić wiedzę. Tyen zyskałby także czas na podjęcie decyzji. Im dłużej zachowa książkę, tym gorsze sprawi wrażenie, gdy w końcu ją odda, musi więc pracować szybko i wykorzystywać każdą chwilę, by przekazać jej swoją wiedzę. Oczywiście samo oznajmienie jej, że myli się w jakiejś sprawie, nie wystarczy, żeby zmienić informacje, które zawierała. Opierała się, gdy próbował ją poprawiać w kwestii związku kreatywności z magią. Potrzebowała dowodów, by uznać swą pomyłkę. A do chwili gdy przekaże ją Akademii, musi być w stanie wykazać, że jej wiedzę można korygować. Rozejrzał się, mając ochotę zacząć już teraz. Książka przyciągnęłaby przedwczesną uwagę, gdyby wyjął ją i zaczął czytać w zajeździe. Gdyby jednak wrócił do hotelu, miałby wiele godzin do powrotu pozostałych. Miko i Neel będą zdumieni, że na własne życzenie traci opowieści Gowela – nie wspominając o darmowym mroczniaku – ale to był długi, pełen wrażeń dzień, który częściowo spędził na sterowaniu aerowozem, więc uwierzą mu, gdy powie, że jest zmęczony. Opróżnił szklankę, odstawił ją i ziewnął. – Przepraszam – rzekł – ale pójdę się położyć. Pozostali studenci wpatrywali się w niego zaskoczeni, lecz Kilraker pokiwał głową ze współczuciem. – To był długi dzień. Może wszyscy powinniście… – Ja czuję się świetnie – oświadczył Neel. – W ogóle nie jestem zmęczony. Miko wyprostował się i zgodnie pokiwał głową. Obaj spojrzeli na Tyena z ukosa. Tyen zawahał się, jak gdyby ich drwiny prawie go przekonały, po czym pokręcił głową. – Jutro jako pierwszy prowadzę aerowóz – odpowiedział cicho. Wstał i uprzejmie skinął głową Gowelowi i jego towarzyszom,

potem Kilrakerowi, a później wziął swoją czapkę i schodami w górę wyszedł przez główne drzwi. Wymknął się na zewnątrz i przeszedł na drugą stronę drogi. W hotelu Akademickim było spokojnie; dwóch starszych mężczyzn czytało gazety w holu, kręciło się niewielu pracowników. Tyen pośpiesznie wszedł po schodach do sali sypialnej, którą dzielił z pozostałymi studentami. Choć umeblowano ją skromniej niż apartament Kilrakera, była znacznie ładniejsza niż pokój, w którym mieszkał z Mikiem w Akademii. Zdjął bagaże z łóżka, które zajął, gdy tu przyjechali, po czym ściągnął buty. Oparł się plecami o wezgłowie i wyłowił Vellę zza koszuli. Otworzył ją na pierwszej stronie i zaczekał na pojawienie się liter.

Witaj, Tyen ie.

Mam kilka godzin, zanim wrócą pozostali. Mogę cię o coś spytać?

Oczywiście. Zostałam stworzon a, by odpowiadać n a pytan ia.

Od czego by zacząć? Mam ich tak wiele. Skąd pochodzisz? Kim byłaś, zanim stałaś się książką? Dlaczego Roporien cię wybrał? Jak cię stworzył?

Najlepiej zadawaj po jedn ym pytan iu. Każde kolejn e un ieważn ia poprzedn ie. Wybacz, proszę. A zatem… Skąd pochodzisz?

Urodziłam się w m ieście Am barlin w kraju Am m a, w świecie Ktayl.

W świecie Ktayl? Chcesz powiedzieć, że istnieją inne światy?

Tak.

Ile ich jest?

Tego n ikt n ie wie. Nawet wielki Roporien n ie wiedział. Czyli wiele.

Tak.

Tyena przeszył dreszcz emocji. Na temat teorii istnienia innych światów często debatowano w Akademii. Wiele źródeł historycznych wspominało o światach innych niż ten, w którym żyli, ale nikt nie był w stanie fizycznie tego udowodnić. Niektórzy

szanowani uczeni w to wierzyli. Zawiązali Stowarzyszenie Innoświatowców, grupę, z której się naśmiewano, ale nie tak otwarcie i drwiąco jak z innych równie dziwnych stowarzyszeń. Potrafisz udowodnić, że inne światy istnieją?

Mogę cię n auczyć, jak pom iędzy n im i podróżować, jeśli m asz dość sił albo – jak to n azywasz – zasięgu.

Jego serce zaczęło walić jak oszalałe. Badanie innych światów… byłby sławniejszy od Gowela. Jak dużego zasięgu potrzebuję?

To zależy od ilości m agii, jaką zawiera w sobie ten świat. Na podstawie tego, co do tej pory widziałam w twoim um yśle, wątpię, czy poradziłby sobie z tym ktokolwiek oprócz n ajpotężn iejszych m agów.

Serce zamarło Tyenowi w piersi. Wiedział, że jego zasięg jest dobry, ale z pewnością istniało wielu magów o większych zdolnościach. Czy mogłabyś udowodnić istnienie innych światów, nawet gdyby mój zasięg nie pozwalał mi się do nich przenieść?

Biorąc pod uwagę, że n ie ch cesz uwierzyć w to, że kreatywn ość rodzi m agię – wątpię. Cicho zaśmiał się na te słowa. Powiedz mi coś więcej o sobie. Jak spotkałaś Roporiena?

Kiedy byłam jeszcze m łoda – ale już dorosła – udałam się do Uff, wielkiego m iasta, do którego zjeżdżali artyści i pisarze z całego Ktayl. Zajęłam się m agiczn ym składan iem książek, a m oje towary szybko zyskały takie zain teresowan ie, że stałam się sławn a i zam ożn a. Dzięki składaniu książek?

Tak. Moje książki były n ie tylko piękn e; wykorzystywałam też w n ich m agię w n owatorski sposób, by ukazywać, przech owywać i ukrywać ich treść. P otrafiły świecić, żeby m ożn a było czytać w ciem n ości. P otrafiły dzięki m agii być trwalsze. Miewały m agiczn e zam kn ięcia albo stawały w płom ien iach , gdy zn alazły się za

daleko od właściciela. Wśród m oich klien tów były bogate i wpływowe osoby: m agowie, wzięci artyści, in telektualiści, bogacze i liczący się ludzie, a n awet człon kowie rodzin królewskich . Właśn ie tak dowiedział się o m n ie Roporien . Zobaczył jedn ą z m oich książek i uświadom ił sobie, że posiadam wiedzę, której jem u brakuje, przyszedł więc do m n ie, by pozn ać m oje sekrety. A ty nie chciałaś mu ich przekazać?

Ależ n ie! Słyszałam o Roporien ie, jak każdy, kto obracał się we wpływowych kręgach . Tylko głupiec n ie spełn iłby jego życzen ia. Skoro i tak potrafiłby wyczytać to w m oich m yślach , n ie było sen su próbować n iczego ukrywać. Moim błędem była dum a. P odszedł do m n ie pewn ego wieczoru, gdy siedziałam z przyjaciółm i. Wszyscy n a swój sposób byli artystam i. Zauważyłam , że wywołał w n ich strach , ale i zrobił n a n ich wrażen ie. Ch ciałam się popisać i udowodn ić, że ja się n ie boję, więc zaprosiłam Roporien a do dom u. P rzyjął zaproszen ie. Ale bałaś się? – domyślił się Tyen.

Odrobin ę. Był jedn ak bardzo przystojn y, a przyn ajm n iej tak m i się wtedy wydawało. P óźn iej dowiedziałam się, że potrafił zm ien iać wygląd i uwydatn iać cech y, które podobały się w n im dan ej kobiecie. Mówiło się, że zawsze cen ił artystów ze względu n a to, co n azywasz zabobon am i. Tyen jeszcze raz przeczytał dwa ostatnie akapity. Chcesz powiedzieć, że…?

Że został m oim koch an kiem ? Tak.

Wpatrywał się w książkę, żeby przypomnieć sobie, że rozmawia z powiązanymi ze sobą kartkami, a nie z dorosłą kobietą z krwi i kości. Czy przez to było mu łatwiej zaakceptować to, co mu powiedziała, i nie myśleć o niej źle? Nie był pewien. Żyła w innych czasach i w innym miejscu – w całkiem innym świecie, jeśli to rzeczywiście prawda. Może w tamtym miejscu i czasie akceptowano takie zachowanie wśród szanowanych kobiet.

Nie było skan daliczn e, jak ocen ion o by je w obecn ych czasach i w tym m iejscu.

Ale było głupie.

Bo przez to zamienił cię w książkę?

Nie bezpośredn io. Ale n iebezpieczn ie jest przebywać z kim ś, kto żyje od tak dawn a, że życie i uczucia in n ych zupełn ie się dla n iego n ie liczą. On był… zaprosiłaś do łóżka starca?

Tak, ale n ie takiego, jak ci się wydaje. Roporien m iał kilkaset lat, lecz – podobn ie jak wielu n iestarzejących się – m iał ciało m ężczyzn y w kwiecie wieku.

Niestarzejących się? Ale przecież zapisy historyczne wspominają o nim na przestrzeni zaledwie pięćdziesięciu lat.

To ten świat odn alazł w okresie ostatn ich pięćdziesięciu lat swojego życia. Tak jak m ówiłam , istn ieje jeszcze wiele in n ych światów. Nawet człowiek tak wiekowy jak Roporien m ógł odkryć kolejn e.

Tyen chciał zadać więcej pytań o Roporiena, lecz zarazem nie chciał odbiegać od historii V elli. To co takiego sprawiło, że zamienił cię w książkę?

P okazałam m u książki, które sam a zrobiłam . Był wśród n ich także jeden z m oich ostatn ich egzem plarzy, który pozwalał n a pisan ie za pom ocą m yśli. Ale tworząc go, dozn ałam kolejn ego olśn ien ia i dostrzegłam sposób n a to, by takie pism o było n iewidoczn e dla czyteln ika, dopóki ten n ie zm usi go siłą woli, by się pojawiło. Był pod wrażen iem . Ran kiem , gdy wstałam , uważn ie przyglądał się tej książce. Un iósł m n ie i położył n a stole, ale za późn o zdałam sobie sprawę, że n ie m iał zam iaru się ze m n ą koch ać. Zaczął tworzyć własn ą książkę, wykorzystując m oje ciało jako jedyn e źródło m ateriałów. Tyen zadrżał. Zabił cię.

Nie jestem m artwa.

Ale nie jesteś też istotą z krwi i kości. Chyba nie cieszysz się z tego, co ci zrobił?

Nie cieszę się, ale n ie jestem też z tego powodu n ieszczęśliwa.

Byłaś młoda, bogata i zapewne także piękna. A on ci to wszystko

odebrał. Ja byłbym wściekły!

Czułabym się in aczej, gdybym m iała całe ciało, za którego pom ocą m ogłabym to wyrazić. Wiem , że to, co m i zrobił, było okrutn e i n iesprawiedliwe. Mam świadom ość, że n ie posiadam ciała. To troch ę tak jak osoba po am putacji odczuwa brak kończyn y. Ale n ie m ając ciała, n ie m ogę wściekać się an i m artwić. Czujesz ból?

Nie. Nie czuję go od ch wili rozpoczęcia tran sform acji. Od chwili jej rozpoczęcia. Czyli była raczej bezbolesna?

Tak. Łatwiej było zn ieść jego zabiegi, gdy zablokował ból. Jak on… albo nie, nie chcę wiedzieć.

Ch cesz, ale boisz się, że urazi m n ie twoje obrzydzen ie albo że wspom n ien ia sprawią m i ból. Nie przeszkadza m i to. P am iętaj, że n ie odczuwam em ocji.

Tyen spojrzał na otwartą książkę leżącą w jego dłoniach i po raz pierwszy zauważył elegancję w charakterze pisma. Wezbrał w nim smutek. Nie prosiła, by zamieniono ją w książkę. Skoro nie czuła emocji, straciła nie tylko umiejętność odczuwania strachu czy odrazy, ale też miłości i nadziei. Może i żyła nawet tysiąc lat, ale nie jako pełnowartościowy człowiek. Usłyszał znajomy śmiech gdzieś za drzwiami i westchnął. Zamknął książkę i wsunął ją do torby. Lepiej, żeby Akademia dobrze cię potraktowała, Vello – pomyślał. Przeszłaś zbyt wiele, żeby zakończyć swój żywot jako nieświadomy przedmiot, z wolna niszczejący w zapomnianym kącie skarbca.

ROZDZIAŁ 4

W

ciągu nocy spędzonej w Paldze bryza, która pomogła im wydostać się z Mailandu, przerodziła się we wściekły wicher. Popychał on aerowóz naprzód gwałtownymi podmuchami, z powodu których musieli chodzić po pokładzie w rozkroku i mocno się trzymać, jak na grzbiecie jakiejś nieposkromionej bestii. Lecieli najniżej, jak się dało, na wypadek gdyby trzeba było pośpiesznie lądować, ale przez to musieli uważać na przeszkody. Przynajmniej wicher wiał w odpowiednim kierunku. Kilka razy Kilraker zastanawiał się, czy nie wylądować i nie przeczekać tej pogody, ale zaletą tak silnie wiejącego przychylnego wiatru było skrócenie czasu podróży z kilku tygodni do niespełna jednego. A te porywy mogły utrzymać się przez wiele dni. Nie mieli jednak odwagi przy takiej pogodzie przelecieć nad Północnymi Równinami, kiedy więc dotarli do miasta Widport, leżącego na Zachodnim Kontynencie najbliżej wyspy Leracji, zaszyli się tam do czasu przybycia parowca. Gdy znaleźli się na jego pokładzie, przez trzy nieznośne dni Tyen, Miko i Neel na zmianę pełnili wartę przy pozostawionym w ładowni aerowozie, zanim dotarli na Lerację. Stamtąd udali się szynoślizgiem niedawno wydłużoną ze wschodu na zachód linią w bardziej cywilizowany, ostatni etap podróży do domu. Choć nie okazał się tak ekscytujący jak lot, szynoślizg był najszybszym i najwygodniejszym środkiem transportu, jaki wynaleziono w ostatnim stuleciu. W dodatku także najsolidniejszym, nie powstrzymywały go bowiem sztormy, które były tak groźne dla aerowozów i parowców. Następnego popołudnia wjechali na stację Wschód–Zachód. Gdy Kilraker nadzorował przenoszenie aerowozu za pomocą żurawia z platformy towarowej na czekający na stacji długi wóz, Tyen przysłuchiwał się dudnieniu deszczu o szklany dach wysoko nad

głową i nie mógł się zdecydować, czy czuje ulgę, czy rozczarowanie z powodu powrotu. Tęsknił za prostymi wygodami pokoju, który zajmował w Akademii, skoro jednak już wrócił, powinien oddać V ellę. Czy mógł odwlec tę chwilę? Od opuszczenia Palgi nie miał zbyt wielu okazji, by porozmawiać z książką, a jeszcze tyle chciał jej przekazać, zanim będzie musiał ją oddać. O ile w ogóle ją odda. Podskoczył, gdy ktoś klepnął go w ramię. – Nie tak dogodne jak lądowanie aerowozem na trawniku Akademii, ale przynajmniej wszyscy jesteśmy w jednym kawałku – rzekł Kilraker z uśmiechem. – Wykonałeś tam kawał dobrej roboty, młody Tyenie Ironsmelter. Zdecydowanie zasłużyłeś na miejsce w tej ekspedycji. Poleciałbym z tobą zawsze i wszędzie. Naprawdę masz smykałkę do latania. Tyen poczuł, że rumieni się na te słowa. – Dziękuję, profesorze. – Teraz ja pojadę wozem, a ponieważ nie ma w nim miejsca dla wszystkich, złapcie trzymiejscówkę do Akademii. Każę zanieść wasze bagaże do pokojów. – Uśmiechnął się szerzej. – Do zobaczenia na zajęciach, moi współposzukiwacze przygód. Na pożegnanie stuknął ręką w kapelusz, podszedł do wozu i zajął miejsce przy woźnicy. Gdy pojazd oddalił się, Miko odwrócił się do Tyena i Neela i położył im dłonie na ramionach. – Czy mogę być wam dłużny za tę przejażdżkę, moi współposzukiwacze przygód? Jestem spłukany. Tyen wzruszył ramionami i pokiwał głową. Miał tyle, żeby pożyczyć mu na połowę opłaty za przejazd. A potem poczuł ucisk w żołądku, gdy zobaczył, że Neel kręci głową. – Matka zawsze upiera się, żebym ją odwiedzał zaraz po powrocie z każdej wyprawy. Spotkamy się później w Akademii. – Neel sięgnął ręką do czapki i skierował się w stronę wyjścia ze stacji.

Miko posłał Tyenowi spojrzenie pełne niedowierzania, ale nie odezwał się, gdy ruszyli jego śladem. Neel równie dobrze mógł mieszkać w domu i codziennie przyjeżdżać jednomiejscówką do Akademii – chociaż pewnie jeździłby rodzinnym powozem – ale skorzystał z okazji, by wymknąć się rodzicom, i poprosił o pokój w domu studenckim. A przynajmniej tak twierdzi – pomyślał Tyen. Może to rodzice każą mu tam przebywać, bo wiedzą, że w ogóle nie chodziłby na zajęcia, gdyby nie mieszkał pod okiem profesorów. Wyszli ze stacji w znajomy gwar miasta, spotęgowany padającym deszczem i szumem spływającej kanałami wody. Na szczęście opady złagodziły charakterystyczny smród miasta. Szambiarki pośpiesznie zbierały odchody morni – cienkonogich zwierząt ciągnących miejskie powozy – zanim zdążył zmyć je deszcz. Choć większość płatnych pojazdów zdążyli już zająć pozostali pasażerowie szynoślizgu, wciąż czekały jeszcze jednomiejscówki. Ich woźnice siedzieli na grzbietach mniejszych morni, przystosowanych do ciągnięcia lekkich wozów. Neel pośpiesznie podszedł do jednego z nich i wkrótce odjechał. Tyen i Miko stanęli pod zadaszeniem stacji w kolejce do dwumiejscówek. Odjechały cztery, zanim przyszła ich kolej. Na domiar złego następna miała dziurawy daszek i ciągnęła ją przemoczona mornia, która wyglądała, jakby jej czas za chwilę miał dobiec końca – Miko nie omieszkał o tym wspomnieć, gdy nie udało mu się wytargować niższej ceny. Woźnica kategorycznie odmówił rabatu. Dlaczego miałby się zgodzić, skoro mnóstwo pasażerów czekało na transport przy tej paskudnej pogodzie? Wśród miejskich pojazdów panował rozgardiasz. Z uwagi na przepełnione kanały wozy musiały trzymać się środka jezdni, gdzie mijały się zaledwie o włos. Tyen wetknął torbę pod płaszcz i skrzywił się, gdy strumień wody spod kół innego pojazdu ochlapał mu nogi. Deszcz odbijał się od ścian powozów i markiz sklepowych z bezbłędną precyzją wprost na ich kolana. Tyen mógłby postawić

magiczną osłonę, ale w ten sposób ryzykowałby karę grzywny. Wyłącznie na terenach Akademii wolno mu było używać magii do innych celów niż obrona samego siebie lub kraju. Magia była także niezbędna do napędzania szynoślizgów i wielu innych maszyn przemys ło w ych. A ostatnią rzeczą, jakiej pragnę, jest doprowadzenie do upadku jakiegoś aerowozu lub aeropowozu – pomyślał. Wszędzie wokół czuł poruszającą się magię, pobieraną to tu, to tam w celu zaspokojenia potrzeb miasta. W jej nieustającym przepływie było coś przejmującego, gdy tak kłębiła się, opadając, a potem rozchodziła we wszystkie strony. Inaczej było poza miastem, gdzie magiczna aura ledwie się poruszała, bardziej przypominając spokojne jezioro niż bystrą rzekę. Kiedy mijał ich duży powóz, strumień wody spłynął z jego dachu wprost na Mika. Student krzyknął z zaskoczenia i ze złości. Gdy chciał postawić kołnierz płaszcza, by woda nie spływała mu po karku, z jego kolan zsunął się paszczowór. Tyen pochylił się, by go złapać, ale udało mu się chwycić tylko jeden pasek. Torba wylądowała na boku i otworzyła się. Nazywano ją paszczoworem, bo otwarta klapa przypominała szczęki ogromnego bagiennego stwora. Z tych szczęk wytoczyło się coś okrągłego, wypolerowanego i połyskującego, jak cukierek owinięty w sreberko. Tyen złapał to, nim wyturlało się z dwumiejscówki, a potem odwrócił dłoń. Leżała na niej złota kulka z wygrawerowanymi wzorami. Miko pośpiesznie mu ją wyrwał. Poprawił torbę, wetknął kulkę głęboko i gwałtownie zamknął klapę. – Czy to okulus? – odezwał się Tyen. – Tak – rzekł Miko, przyciskając torbę do piersi. Rzucił Tyenowi groźne spojrzenie. – Ty nie musisz się przejmować. Za te ekspedycje możesz zapłacić, wspomagając się magią. Ja nie mogę. Tyen otworzył usta, by odpowiedzieć, że jego zdolności nie ułatwiały mu tego w takim stopniu, jak sądził Miko, ale się nie

odezwał. Jeśli teraz poprę decyzję Mika, by nie przekazywać czegoś na rzecz Akademii, to może gdy dowie się o Velli, zanim będę gotów ją oddać, odpłaci mi się za tę przysługę. Z pewnością jednak będzie się nieco opierał, bo inaczej byłoby to do niego niepodobne. – Przynajmniej coś znalazłeś. Nie spotkawszy się z dezaprobatą, Miko zmrużył oczy, wyprostował się i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Ech, miałeś pecha z tym grobowcem. Tyen westchnął i odwrócił wzrok. – Nie dysponuję niczym prócz tych wszystkich wyliczeń, które przeprowadziłem, żeby go znaleźć. – Jeśli cię to pocieszy, pewnie i tak tylko profesor zbierze laury. Zapewne już pokazuje wszystko swoim przyjaciołom z Akademii. – Nie pozwoli im tknąć niczego, dopóki całość nie zostanie porządnie oznakowana i opisana – zapewnił przyjaciela Tyen. – Co prawdopodobnie będziemy musieli zrobić po zajęciach. Miko jęknął. – Przeżyję, pod warunkiem że wieczory w Dni Targowe będziemy mogli spędzać w alei Nektarowej. Tyen zmrużył oczy. – Myślałem, że jesteś spłukany. – To się niedługo zmieni. – Miko poklepał torbę i uśmiechnął się od ucha do ucha. – Lepiej, żebyś do tego czasu oddał mi za ten przejazd. – Ależ oczywiście! Dwumiejscówka wyrwała się z korka i nabrała nieco prędkości. Złapali się uchwytów i krzyknęli, gdy mornia popędziła pomiędzy wolniejszymi pojazdami, nadrabiając czas stracony na zatłoczonych ulicach wokół stacji. Wkrótce jazda stała się bardziej jednostajna. Mornia zwalniała na zakrętach ulic i przy sporadycznych przeszkodach, aż wreszcie ich oczom ukazały się kamienne filary i żelazne ogrodzenie Akademii. Woźnica ściągnął lejce i pokierował zwierzę przez otwartą bramę na dziedziniec.

Kilku studentów zgromadziło się w niszach przy oknach i drzwiach, ale nie było widać nikogo więcej. Ani śladu wozu, który wynajął Kilraker. Tyen domyślił się, że pewnie wjechał przez którąś z bram dla dostawców. Zapłacił woźnicy i wysiedli z pojazdu. Miko stanął blisko Tyena, po czym podniósł wzrok, a na jego twarzy rozpryskiwały się krople deszczu. – Nie stawiasz osłony? – Nie – odparł Tyen. Choć używanie magii na terenie Akademii było dozwolone, krzywo patrzono, gdy ktoś posługiwał się nią lekkomyślnie. – Zawsze musisz zachowywać się tak poprawnie? – Miko prychnął z poirytowaniem, zostawił Tyena i pobiegł do wejścia. Tyen zachichotał i podążył za nim szybkim krokiem, tak przemoknięty po podróży, że nie warto było unikać kolejnej porcji deszczu. Gdy szli korytarzami budynku, z zaskoczeniem stwierdził, że czuje się odprężony. Może jednak ulga z powodu powrotu do domu zwyciężyła nad rozczarowaniem. Znajome, bezpieczne otoczenie działało na niego uspokajająco. Gdy mijali bibliotekę, wziął głęboki wdech. Jakim cudem wcześniej nie zauważył, jaki wspaniały jest zapach książek? Weszli w korytarz za salami wykładowymi, w którym czuć było woń kurzu i lakieru do drewna. Zamiast przechodzić przez kolejny zlany deszczem dziedziniec, nadłożyli drogi obok laboratoriów, skąd dobiegały ich najróżniejsze zapachy i odgłosy, zarówno przyjemne, jak i obrzydliwe. Gdy dotarli do akademika, ich zmysły wciąż były podrażnione, więc aromat przygotowywanego wieczornego posiłku nie skusił ich, żeby się zatrzymać. Gdy wspinali się po schodach do swojego pokoju, wykrzykiwali do innych studentów i witali się z nimi. Tyen odruchowo zajrzał do sali jadalnej i sprawdził, jaki czas wskazuje duży, okrągły zegar. Godzina do kolacji. Wystarczająco, żeby się przebrać i rozpakować. Na wyższych piętrach mieszkali biedniejsi studenci, bogatszym bowiem nie chciało się codziennie wspinać po schodach. Pokój

Tyena i Mika był na czwartym, przedostatnim piętrze. Kiedy w końcu dotarli do swoich drzwi, obaj mieli lekką zadyszkę. Rzucili niedbale torby na podłogę, zdjęli kurtki i padli na łóżka. – Dom – rzekł Miko. – O tak – przyznał Tyen. – Jestem głodny. – Do kolacji jeszcze godzina. Miko splótł palce. – W takim razie zabiorę swoje rzeczy do pralni. Wziąć też twoje? – Dzięki. Zabrali się do rozpakowywania i Miko wkrótce wyszedł z tobołkiem brudnych ubrań pod pachą. Gdy Tyen został sam, spojrzał na resztę sprzętów z podróży rozłożonych na łóżku. Zaczął odkładać je na miejsce. Miko wyrzucił zawartość bagaży na swoje biurko, na biurku Tyena leżały jednak narzędzia i części do budowania insektoidów. Kilka częściowo gotowych żuków, much i pajęczaków otaczały elementy niezbędne do ich wykończenia. Sprzątacze już dawno nauczyli się, żeby niczego nie dotykać, dlatego wszystko pokrywała solidna warstwa kurzu ze śladami palców – tym grubsza, im dalej od środka przestrzeni roboczej. Tyen przeważnie uczył się i pisał prace, siedząc na łóżku. Ciekawe, czy Kilraker weźmie mnie do pomocy przy katalogowaniu znalezisk Neela i Mika – zastanawiał się. Może się nade mną zlituje, skoro niczego nie znalazłem. Wtedy mógłbym je dokończyć. Zawsze miał kupców na insektoidy, zwłaszcza te robione na zamówienie, posiadające szczególne umiejętności, jak odgrywanie melodyjek czy wykonywanie określonych poleceń. – Żuczku! – zawołał Tyen. W torbie coś zafurkotało i insektoid się obudził. – Chodź. – Jedna z klap torby uniosła się i pojawiło się pod nią maleńkie urządzenie, które podbiegło na krawędź łóżka, machając antenką. – Pilnuj pokoju – nakazał Tyen. Rozłożyło opalizujące skrzydełka, które zatrzepotały, unosząc je, a potem kierując w stronę drzwi. Wylądowało i pośpiesznie

wybiegło przez szparę przy podłodze. Tyen uśmiechnął się. Miko miał zwyczaj wparowywania do pokoju bez pukania i między innymi dlatego Tyen zbudował insektoida. Kiedy już poodkładał na miejsce prawie wszystkie rzeczy, wyciągnął się na łóżku i przysunął bliżej torbę. Wyjąwszy Vellę, zastanawiał się, gdzie powinien ją przechowywać. Schować ją? Znając swoje szczęście, akurat w chwili gdy chowałby ją do jakiejś obmyślonej kryjówki, do pokoju wpadłby Miko. Mam mu o niej powiedzieć? Pokręcił głową. Nie chodziło o to, że nie ufał przyjacielowi, ale ten młody człowiek tracił umiejętność dotrzymywania tajemnic, gdy był pijany. Co prawda własnych sekretów potrafił dochowywać, więc może w tej sprawie by milczał, skoro Tyen wiedział o okulusie, który sobie zatrzymał. To także należało rozważyć. Skoro Miko może coś zatrzymać, to dlaczego ja miałbym tego nie zrobić? Bo Vella nie jest zwykłą błyskotką. Westchnął, gdy w głowie zaczęły mu się kłębić dotychczasowe argumenty. Nieposłuszeństwo wobec Akademii wzbudzało w nim niepokój, ale zmartwiła go opowieść Gowela o tym, jak Akademia marnowała odkrycia. Potrzebował chwili na zastanowienie, a tymczasem… przy Miku będzie się zachowywał tak, jakby Vella była zwykłą książką. Może nawet uda mu się ją przy nim poczytać, choć będzie musiał się pilnować i trzymać ją pod odpowiednim kątem, żeby przyjaciel nie widział pojawiającego się na kartkach tekstu. Może powie Mikowi, że to jakiś nudny podręcznik. Nie, nie uwierzy mi, jeśli będzie widział, że ciągle go czytam. Może uda, że to książka na temat magii – coś, co przyjacielowi wyda się trudne i skomplikowane. A jeśli Miko zainteresuje się na tyle, że będzie dociekał? Może Vella będzie potrafiła udawać zwyczajny, nudny podręcznik. Tyen otworzył okładkę i spojrzał na pierwszą pustą stronę.

Nie m ogę tego zrobić. Skłam ałabym , a n ie potrafię kłam ać. Czy w takim razie możesz nic nie mówić?

Nie. P am iętaj, że m uszę odpowiadać n a pytan ia, jeśli zn am odpowiedź. Ludzie często zadają sobie w m yślach pytan ia. Wystarczy, że on pom yśli: „Co to jest?” albo „Dlaczego Tyen czyta książkę, w której n ie m a tekstu?”, i będę m usiała odpowiadać.

Rozumiem. Choć Miko pewnie zapytałby: „Kiedy kolacja?” albo „Czy mogę być ci za to dłużny?”.

Na oba pytan ia zn a odpowiedzi, dlatego ja też je zn ałabym i m usiałabym ich udzielić.

Tyen zachichotał, gdy wyobraził sobie taką rozmowę. Czy dla Mika – tak jak dla Tyena – uczciwość Velli okazałaby się ożywczo szczera, czy by go odstraszyła?

Wn ioskując z tego, czego dowiedziałam się o n im z twoich m yśli, gustuje raczej w kobietach oferujących dozn an ia fizyczn e, a n ie in telektualn e. Pewnie masz – ja mam – rację. Przynajmniej Miko wiedział, jak chociaż w jeden sposób wiązać się z kobietami. W przeciwieństwie do mnie… czy Vella mogłaby mi w tym pomóc?

P rawdopodobn ie tak. P rzede wszystkim dlatego, że m ylisz się, twierdząc, że n ie rozum iesz kobiet. Rozum iesz je lepiej, n iż ci się wydaje. Um ysły m ężczyzn i kobiet n ie różn ią się tak bardzo, jak cię uczon o. Świat był inny, kiedy byłaś człowiekiem. Kobiety były inne.

Ludzie się n ie zm ien iają. Zm ien ia się tylko kultura: tradycje, pojęcia dobra i zła, cywilizacji i tego, co jej zagraża. Wasze społeczeństwo m a sztywn e przekon an ia n a tem at ról m ęskich i kobiecych , klasy, m an ier i etyczn ych zach owań, a jedn ocześn ie otworzyło um ysły n a tech n ologiczn e in n owacje i zrozum ien ie n atury oraz wszech świata.

Tyen skinął głową. Może te społeczne zasady dawały bezpieczne poczucie stabilności, gdy wszystko dookoła się zmieniało. A to przypomniało mu o jego obowiązku wobec niej. Mam ci tyle do pokazania. Ale minie kilka dni, zanim będzie mi

wolno wyjść z Akademii.

Mim o to zabierz m n ie ze sobą. P okaż m i Akadem ię.

Ale nie mogę wyjąć książki i czytać jej w trakcie zajęć.

Nie m usisz. Sch owaj m n ie przy skórze, a będę widziała i słyszała wszystko co ty…

Ostry dźwięk oderwał jego uwagę od kartek. Tyen spojrzał w dół i zobaczył pędzącego spod drzwi Żuczka. Serce przystanęło mu w piersi, gdy uświadomił sobie, że wraca Miko, ale zmusił się, by zostać tam, gdzie był. Drzwi otworzyły się, a przyjaciel złapał za framugę, żeby wyhamować. – Kolacja… czytasz? Tyen zamknął książkę i rzucił ją na łóżko. – Magia. Statystyka. Jutro wracamy na zajęcia. Warto się przygotować. Miko skrzywił się, a potem kiwnął głową w stronę schodów. – Chodź. Neel wrócił i już ma publiczność. Pewnie zmyśla o nas jakieś historie. – Na to nie można pozwolić. – Tyen wstał, odłożył Vellę do torby, a potem przytrzymał klapę. – Żuczku. Wskakuj. – Insektoid z furkotem wzbił się w powietrze i zanurkował do środka. Tyen zawiesił torbę na oparciu krzesła, a potem wyszedł za Mikiem z pokoju. Odgłos śmiechów dobiegał aż na szczyt schodów, a gdy dotarli na parter, dostrzegli siedzącego na stole Neela, który żywo gestykulował, przemawiając do zebranych wokół studentów. Choć od dawna nie nosili kurtek lotniczych, Neel założył ją na codzienne ubranie, pod brodą ciasno zawiązał szalik, a na czole miał gogle. Tyen przystanął. – Co… dlaczego tak się tutaj ubrał? – Najwyraźniej to ostatni krzyk mody: wyglądaj tak, jakbyś przed chwilą wylądował aerowozem. Kobiety to uwielbiają. – Wygląda absurdalnie.

– Jak pozer – przyznał Miko. Tyen zachichotał. – Musimy siadać koło niego? – Obawiam się, że musimy. Kręcąc głowami, Tyen i Miko weszli do jadalni. Może to nie kobiet nie rozumiem – pomyślał Tyen – ale tego, że mężczyźni dla nich robią z siebie takich głupców. Choć bardziej prawdopodobne było, że Neel chciał dzisiaj zaimponować raczej swoim kolegom, bo poza służącymi nie wpuszczano tu żadnych kobiet. Kilka nielicznych studentek Akademii mieszkało po drugiej stronie kompleksu budynków i strzegły ich zawsze czujne matrony.

ROZDZIAŁ 5

Wetknąwszy Vellę bezpiecznie za koszulę, Tyen wyszedł przez bramę Akademii. Nie opuszczał jej terenu przez pięć dni, ale miał wrażenie, że minęło ich znacznie więcej, a ekspedycja zdawała się odległym wspomnieniem sprzed miesięcy. Tak jak przewidział, profesor Kilraker po zajęciach zwerbował jego, Mika i Neela do katalogowania artefaktów, które przywieźli z Mailandu, przez co pracowali codziennie do wieczora i Tyen nie miał okazji, by przekazać Velli wiedzę. W końcu Kilraker poddał się natarczywym prośbom Mika, który powtarzał, że pierwszy Dzień Targowy jest wolny i można go poświęcić rodzinie lub innym obowiązkom. Tyen wątpił, czy Miko bądź Neel mieli jakiekolwiek zajęcia związane z rodziną lub innymi obowiązkami. Nie chcąc stracić pierwszej okazji pokazania Velli wielkich postępów współczesnej epoki, Tyen wymknął się wcześnie. Postanowił zacząć od odwiedzenia miejsca, które będzie dla niej zarówno znajome, jak i niezwykle odmienione. Ktoś zawołał go z daleka. – Tyenie! Zaczekaj! Zwolnił kroku, a potem przeklął samego siebie za to, że dał po sobie poznać, iż usłyszał wołanie Mika. Gdy do jego uszu dotarł odgłos dwóch par biegnących nóg, wiedział, że udawanie i tak na nic by się nie zdało. Poza tym okazanie niezadowolenia, że chcieli spędzić czas w jego towarzystwie, byłoby grubiaństwem. Zatrzymał się i odwrócił, by zaczekać. – Dokąd idziesz? – spytał Miko, zwolniwszy i przystanąwszy przed Tyenem. Neel z szerokim uśmiechem zrobił to samo. – Do drukarni. Miko zmarszczył brwi. – Po co? – Idę zrobić ulotkę przedstawiającą Akademię jako bandę hien

cmentarnych. Uśmiech zniknął Neelowi z twarzy, ale Miko się roześmiał. – A tak naprawdę? Idziesz na spotkanie z jakąś dziewczyną, o której nam nie powiedziałeś? Tyen wzruszył ramionami. – Nie, tak naprawdę idę do drukarni, żeby dowiedzieć się, jak to wszystko działa. Miko uniósł brwi. – Przecież wiesz, jak to działa. – Teoretycznie. Nie widziałem na własne oczy. A wy? Ku zaskoczeniu Tyena Neel pokiwał głową. – To jak wyprawa do Mailandu. Możesz o tym w kółko czytać, ale w rzeczywistości niczego się nie dowiesz, dopóki tego nie zobaczysz. – A potem, ku niezadowoleniu Tyena, wziął jego stronę. – Wchodzę w to. Ruszajmy. – No dobrze – rzekł Miko i uśmiechnął się szeroko. – Pod warunkiem, że później pójdziemy zobaczyć coś, co ja wybiorę. – Brzmi sprawiedliwie – uznał Neel i spojrzał wyczekująco na Tyena. Tyen stłumił westchnienie i skinął głową. – A potem ty, Neelu? Neel wzruszył ramionami. – Jeśli coś wymyślę. Mamy czas. Droga pieszo z Akademii do drukarni Leracji zajmowała pół godziny. Leżała ona bliżej uczelni niż inne budynki przemysłowe, bo instytucja ta była dobrym klientem, lecz nie na tyle blisko, żeby uczonym przeszkadzały hałas i zapachy. Tyen dostrzegł znajomą nazwę – Leadbeater i Synowie, wszedł do recepcji i zapytał, czy razem z kolegami mogą przyjrzeć się działaniu drukarni. Chcąc zadowolić potencjalnych klientów, sam pan Leadbeater oprowadził ich po budynku, najpierw pokazując próbki papieru. – Używamy najlepszych maszyn do wytwarzania papieru w Zachodniej Leracji – zapewniał mężczyzna.

– A pergamin? – spytał Tyen. Leadbeater skinął głową. – Potrafimy go wyprodukować. Rzadko ktoś o to prosi ze względu na koszty, poza tym mamy niezwykle zadowalające zamienniki. – Podszedł do komody z szerokimi, płytkimi szufladami i wyjął niewielki kremowy arkusz, a potem ze skrzynki wydobył coś, co wyglądało jak książka, ale okazało się zbiorem próbek papieru. Położył oba przedmioty na stole i otworzył książkę z próbkami na jednej z ostatnich stron. – Popatrzcie na te kartki i powiedzcie, czy widać różnicę. Tyen przesunął palcami po arkuszu i kartce z książki, sprawdził fakturę i giętkość, zwijając kartkę, po czym podał próbki kolegom. – Nie wiem, czym się różnią. Pan Leadbeater uśmiechnął się i wskazał na książkę z próbkami. – Papier może udawać pergamin, ale wymaga specjalnego przetworzenia, a to wiąże się z dodatkowymi kosztami. Do większości zastosowań zwykły papier wystarcza – a wydaje mi się, że ludzie zaczęli oczekiwać gładkości współczesnego papieru i jego szelestu przy przewracaniu kartek. Chcielibyście zobaczyć maszyny drukarskie? – Tak, z chęcią. Zaprowadził ich do ciężkich drzwi. Kiedy się otworzyły, ich zmysły zaatakowała kakofonia hałasów i mieszanka zarówno przyjemnych, jak i nieprzyjemnych zapachów. Weszli za Leadbeaterem do podłużnego pomieszczenia pełnego ludzi i maszyn. Tyen od razu zauważył ramiona prowadzące od każdej maszyny do długiego, obracającego się wału biegnącego pod dachem ku otworowi w przeciwległej ścianie. Nie wszystkie maszyny pracowały, więc nie wszystkie ramiona były podłączone, ale te działające pompowały coś jednostajnie. Właściciel drukarni podążył za wzrokiem Tyena. – Jesteśmy podłączeni do tego samego silnika co cztery inne drukarnie! – poinformował go Leadbeater, krzycząc, żeby było go

słychać wśród tego zgiełku. Machnął ręką w stronę przeciwległej ściany. – Tam z tyłu. Tyen nie potrzebował tej informacji. W drukarni było aż ciemno od sadzy. Nawet gdyby musiał teraz posłużyć się magią, miałby kłopot ze znalezieniem choćby odrobiny w swoim zasięgu. Ale gdybym… Wybiegł zmysłami za wysoki sufit i wyczuł magię spływającą do punktu nieco poza końcową ścianą. A to oznaczało, że musiał tam być również jakiś mag, kierujący jej przepływem i utrzymujący działanie silnika. Pewnego dnia będę pracował w takim miejscu. Jak zawsze miał mieszane uczucia co do takiej perspektywy. Jego ojciec przez większość życia zajmował się kierowaniem maszynami. Była to czarna robota, ale dobrze płatna. Na tyle dobrze, że było go stać na wysłanie Tyena do Akademii w nadziei, że syn wykorzysta swój dar w ciekawszy sposób. Problem w tym, że dobrze płatna praca, w której magię wykorzystuje się w ciekawy sposób, trafia się rzadko. I właśnie dlatego wybrał na studiach także historię. Jeżeli nie poszczęści mu się w archeologii i poszukiwaniu skarbów ani nie znajdzie żadnego pasjonującego zajęcia związanego z magią, przynajmniej będzie mógł zostać w Akademii i uczyć. Pan Leadbeater zatrzymał się przy dwupoziomowym stole. Mężczyzna z poczerniałymi opuszkami palców wybierał czcionki z tac rozłożonych na blacie i układał je na urządzeniu podobnym do krótkiej szufelki. Gdy właściciel drukarni wyjaśnił poszczególne etapy przygotowywania druku, a potem zaprowadził ich do maszyn drukarskich, żeby zobaczyli powlekanie czcionek farbą drukarską i dociskanie arkuszy papieru do płyt, Tyen skupił się na nacisku książki, którą miał pod koszulą, i zastanawiał się, co o tym wszystkim sądzi Vella. Czy prezentacja nie jest za szybka? Czy rozumie wszystko, co nam pokazują? Chciałbym móc ją wyjąć i sprawdzić, czy ma jakieś pytania. Podeszli do maszyn tnących i składających, przycinających

pokryte drukiem arkusze do odpowiednich rozmiarów i przygotowujących je do zszycia. Zszywaniem zajmowali się pracujący w rzędzie mężczyźni. Przewodnik zabrał studentów w kąt drukarni, gdzie unosił się silny zapach kleju. Siwowłosy człowiek w skórzanym fartuchu spojrzał na nich przez soczewkę w uchwycie przytwierdzonym do ronda kapelusza. – Pan Balmer zajmuje się okładkami – wyjaśnił Leadbeater. Odwrócił się do pracownika. – Czy mógłby pan pokazać tym młodym przyszłym naukowcom, jak powstaje okładka? Mężczyzna uniósł brwi, ale skinął głową i gestem poprosił ich, żeby podeszli do stołu. Odsunął na bok ułożony na blacie stos prostokątów ze sztywnego materiału i odwrócił się w stronę czegoś, co przypominało kosz ze ścinkami, po czym wyjął z niego kawałek ciemnozielonej tkaniny. – Pokrycie z tkaniny to coś więcej niż ozdoba – wytłumaczył. – Tworzy zawias. Używamy tektur dwóch grubości. Te są na okładki… – wziął z półki dwa tekturowe prostokąty, przycięte do standardowych rozmiarów, jak domyślił się Tyen – …a grzbiet tworzy się z cieńszych, bardziej elastycznych pasków tektury. – Odciął pasek z dużej rolki. – Przykleja się je w odpowiednim miejscu. – Wyjął pędzel z dużej puszki z klejem i z wprawą pokrył warstwą kleistej substancji powierzchnię tekturowych arkuszy. Potem wziął cienki pasek, przyłożył go na środku, a następnie po obu jego stronach umieścił prostokąty z grubej tektury. – A teraz tniemy. – Nożem sprawnie odciął materiał, tak aby ze wszystkich czterech stron tektury wystawał na taką samą długość, i na każdym rogu odciął trójkątny kawałek. Odłożył skrawki materiału i uśmiechnął się. – Przyklejamy i zaginamy. – Zwilżył nadmiar tkaniny, a potem wziął do ręki płaskie kościane narzędzie i zaczął wygładzać materiał na powierzchni tektury, począwszy od rogów, by go podwinąć, zanim klej zastygnie na krawędziach. – Trzeba wysuszyć w prasie, żeby się nie pozwijała. Ta okładka oczywiście jest bardzo prosta. Potrafimy robić odciski, przed

nałożeniem materiału przyklejając na wierzch cieńsze warstwy tektury z powycinanymi wzorami, albo dodawać sznurek, żeby utworzyć wypukłość wokół grzbietu, która – choć teraz jest tylko ozdobą – imituje sposób zszywania z przeszłości. Jakieś pytania? Tyen otworzył usta, ale Miko odezwał się pierwszy. – Jak wkłada się kartki w okładkę? Starzec wskazał na długi stół w centrum introligatorni, gdzie mężczyźni obsługiwali mniejsze maszyny. – Za chwilę zobaczycie, ale przeważnie wklejamy je za pomocą arkusza grubego papieru z przodu i z tyłu. – Czy na okładki używa się skóry? – spytał Tyen. Introligator kiwnął głową, a wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki. – Tak, w wypadku cenniejszych książek. Taka praca daje wiele satysfakcji. – Sami przygotowujecie skórę? – Nie. – Zmarszczył nos. – Garbarstwo to nic przyjemnego i najlepiej zajmować się nim z dala od miast. Skórę trzeba namoczyć w wapnie i zeskrobać z niej włos, a potem naciągnąć ją i obrobić, żeby była miękka. Jak słyszałem, to dość śmierdzący proces. – Jak ten klej? – spytał Miko. Mężczyzna się roześmiał. – W porównaniu z garbarnią ten klej to rozkoszne perfumy. Przez twarz Tyena przebiegł grymas. Pewnie przez te wszystkie lata przywykł do zapachów w drukarni. – Jeszcze jakieś pytania? – spytał Balmer. Tyen zawahał się, gdy jedno przyszło mu do głowy. Przyjaciele pomyślą, że oszalał. Ale nie mógł nie skorzystać z okazji. Postanowił wystawić się na pośmiewisko. – Jesteśmy studentami historii. Interesują mnie osobliwe stare księgi. Słyszał pan kiedyś o książce wykonanej z kości, ze skóry i z włosów? Introligator uniósł brwi.

– Nie. – Zamyślił się. – Ale to chyba możliwe. Pergamin to przecież skóra. Nici można uprząść z włosów. Kości… może dostatecznie twardy fragment mógłby zastąpić tekturę okładki. Ale musiałby być płaski, a nie znam się dostatecznie na zwierzęcych kościach, żeby stwierdzić, czy któraś by się nadała. – Wzruszył ramionami. – Powinieneś spytać o to rzeźnika. – A potem się uśmiechnął. – Będziesz o tym pisał? Książkę o książkach? Tyen wzruszył ramionami. – Może. Muszę się zorientować, czy da się o tym ułożyć jakąś opowieść. Mężczyzna roześmiał się. – W takim razie powodzenia. Pan Leadbeater wrócił i poprowadził ich obok maszyn układających książki na półkach, gdzie czekały na dostarczenie do właścicieli. Tyen podziękował mu za czas poświęcony na przedstawienie całego procesu i zapewnił, że dowiedział się wielu pożytecznych rzeczy. Mężczyzna wyprowadził ich na zewnątrz, na słoneczne późne popołudnie. Gdy wracali do Akademii, Tyen wyczuwał kształt Velli opierającej się o jego skórę. Aż go świerzbiło, żeby ją wyjąć i sprawdzić, co sądzi o drukarni. To był rzetelny pokaz procesu przemysłowego wspieranego magią. Czy chciałaby o coś zapytać? Czego chciałaby się dowiedzieć w następnej kolejności? Miał nadzieję, że nie miała nic przeciwko temu, że spytał introligatora o książkę wykonaną z kości, ze skóry i z włosów. Czy to nie było zbyt osobiste pytanie? Może wolałaby, żebym nie znał szczegółów? Ktoś wziął go pod rękę. – To było ciekawsze, niż się spodziewałem – rzekł Miko, prowadząc Tyena w stronę bocznej uliczki. – Ale te opary! Chyba powinniśmy zrobić postój i napić się dla rozjaśnienia umysłów. Neel roześmiał się. – A od kiedy to picie rozjaśnia umysł?

– Obiecaliście, że później pójdziemy w miejsce, które ja wybiorę – dodał Miko. Boczna uliczka była raczej alejką. Tyen poczuł chłód, gdy weszli w jej zacienioną część. Mężczyźni i kobiety w roboczych ubraniach przechodzili tamtędy pośpiesznie, zgarbieni i zasępieni. – Dokąd idziemy? Miko puścił jego ramię i wysunął się naprzód. – To skrót. Nie martw się. Wiem, gdzie jesteśmy. Już tu byłem. Alejka wiła się i zakręcała, nigdy nie biegnąc prosto na tyle, by dało się dostrzec jej koniec. Weszli w jakieś drzwi, żeby przepuścić kobietę niosącą ogromną pakę. Za nią szło dwoje dzieci, chwiejących się pod równie dużymi ciężarami. Po kilkuset krokach Miko skręcił w kolejną alejkę, tak samo zatłoczoną jak poprzednia, a nos Tyena połaskotała znajoma woń – zmieszane zapachy przesadnie słodkich perfum, tanich drinków i zatkanych kanałów. To mi przypomina… – Aleja Nektarowa? – spytał Neel. – Nie – odparł Miko. Rzucił okiem ponad jego ramieniem i wyszczerzył się. – Jej porządniejszy kuzyn, Kwiatowy Dwór. – Porządniejszy? – mruknął Tyen. – Słyszałem inne opinie. Neel posłał mu zaciekawione spojrzenie, ale Miko uśmiechnął się od ucha do ucha. – Już to mówiłem i powiem jeszcze raz: zachowujesz się zbyt poprawnie, Tyenie. Tyen fuknął. – Ile razy mam przychodzić z wami w takie miejsca i przekonywać was, że jest inaczej? Miko roześmiał się. Słysząc to, Tyen poczuł dreszcz niepokoju. Bywał już przecież w miejscach typu Kwiatowego Dworu – dzięki swoim przyjaciołom – ale nigdy w towarzystwie kobiety, nawet jeśli ta kobieta była książką. – Jeszcze jest jasno – powiedział. – Będzie zamknięte. Miko poklepał się po kieszeni płaszcza.

– Kilku wczesnych klientów nie stanowi przeszkody. – Skąd chcesz wziąć pieniądze na…? – Tyen przystanął i uświadomił sobie, że Miko musiał sprzedać świecidełko. – Hej! Nie oddałeś mi jeszcze za przejazd ze stacji. Miko się odwrócił. – Postawię ci drinka – rzucił przez ramię. Alejka schodziła w dół rozpadającymi się schodami. Zapach wilgoci stał się intensywniejszy, ale woń perfum także się nasiliła, jak gdyby chcąc wynagrodzić im nieprzyjemności. Tyen słyszał narastający z każdym krokiem gwar wielu głosów. Na koniec schody zakręciły w prawo, po czym weszli w harmider i zgiełk zatłoczonego dziedzińca, na którym krzątało się mnóstwo ludzi. Miko odwrócił się, żeby sprawdzić, czy nikt za nimi nie idzie, a potem zaczął przedzierać się przez tłum. Na krańcach dziedzińca stali rozmawiający i pijący mężczyźni i kobiety, niektórzy siedzieli na starych beczkach lub skrzyniach. Wszędzie wokół ludzie śpieszyli za swoimi sprawami, a ich ścieżki krzyżowały się. O ile Tyen się nie mylił, we wszystkich budynkach na placu mieściły się bary. Doniczki w oknach na wyższych piętrach były pełne kwiatów, które, sądząc po jaskrawych kolorach i sztywnych kształtach, prawdopodobnie nie były prawdziwe. Tyen i Neel weszli za przyjacielem do jednego z tych przybytków. Wewnątrz stały solidne krzesła i stoły oraz wysoki bar ze stołkami. Było tam mniej klientów niż na zewnątrz, ale atmosfera swobodnego wyczekiwania sugerowała, że ten spokój wiązał się z wczesną porą i że wkrótce będzie tu tłoczno. Miko wskoczył na stołek i skinął na kelnera, który rozmawiał ze szczupłą młodą kobietą o dużych, zdumiewająco niebieskich oczach. – Kolejkę najlepszego mroczniaka – oznajmił Miko. Tyen westchnął. Wątpił, czy kiedykolwiek odzyska pieniądze. Nieszczególnie miał ochotę na drinka tak wcześnie, ale nie było sensu odmawiać. Miko by się upierał, a potem zrugałby Tyena i dokuczał mu, że wyjście z nim to żadna rozrywka.

Kelner skinął głową i z powrotem odwrócił się do kobiety, nalewając im drinki. Taksująco przyglądała się Mikowi. A Miko przyglądał się jej. Uśmiechnął się szeroko. Odwzajemniła uśmiech. Tyen cicho jęknął. Jeśli to wszystko zmierza do tego, co myślę… Aż nadto świadomy był obecności wspierającej się o jego ciało Velli. Gdyby nie Miko, moja stopa nigdy nie postałaby w takim miejscu – powiedział sobie. Jednak jakaś jego cząstka nie miała nic przeciwko, a właściwie była zadowolona, że Miko go tu przyprowadził. Nie miałby odwagi, żeby przyjść tu samemu. Bo przestrzegał mnie przed tym ojciec. A jednak niemal oczekiwało się od pełnych życia, młodych studentów Akademii korzystania z rozrywek, jakie oferowało miasto. Tylko że… Szkoda, że Miko chciał tu przyjść akurat teraz – pomyślał. Miko odwrócił się w stronę kobiety, gdy do niego podeszła. – Jestem Gija. Wygląda na to, że świętujecie – powiedziała, gdy kelner postawił przed nimi drinki. Miko wziął swoją szklankę do ręki i podał jej. – Witaj, Gijo. Niedawno wróciliśmy z udanej ekspedycji do Mailandu. – Naprawdę? Co was tam zaprowadziło? – Poszukiwanie skarbów. – I znaleźliście skarb? – Żadnego, który dałoby się porównać do tego stojącego przede mną. Gija uśmiechnęła się i spuściła wzrok. Tyen westchnął i sięgnął po swoją szklankę. Jakiegokolwiek słodu dodali, nie udało się zamaskować goryczy taniego alkoholu. Najlepszy mroczniak, nie ma co. Neel upił łyk, po czym skrzywił się i wychylił resztę. – Co was tu sprowadza? – zagadnęła, delikatnie unosząc szklankę do ust i upijając maleńki łyk. Przesunęła językiem po wargach, pochyliła się do ucha Mika i coś szepnęła. – Tylko ty? – spytał Miko.

Przeniosła wzrok na Tyena i Neela. – Czekam na przyjaciółki. Niedługo przyjdą. Tyen trącił Mika w żebra. – Mną się nie przejmuj. Nie stać mnie. Przyjaciel rzucił na niego okiem. – Sam mówiłeś, że jestem ci winien za podróż. – Ale nie aż tyle. Miko wzruszył ramionami. – Może pozwolisz mi ofiarować przyjacielowi prezent, co? Chyba raczej wyświadczyć przysługę, za którą będzie musiał się zrewanżować – w myślach poprawił go Tyen. Mimo wszystko gdy dwie znacznie ładniejsze kobiety zeszły po schodach, dostrzegły Giję i podeszły do nich, musiał przyznać, że nie sprzeciwiałby się tak bardzo, gdyby nie miał przy sobie Velli. Może gdyby włożył ją do kieszeni kurtki… Wszyscy zostali sobie przedstawieni, a Miko przyniósł kolejne drinki. Okazało się, że Tyen ma dwie szklanki, poszedł więc za przykładem Neela i szybko jedną opróżnił. Paliło w gardło. Ciepło rozlało się po żołądku i zaczęło przesączać do kończyn. Może i mroczniak nie był najwyższej jakości, nie był jednak słaby. Miko wdał się w beztroską rozmowę z jedną z kobiet – brunetką o okrągłej twarzy. Gija zajęła się Neelem, który chyba popadł w przesadną fascynację. Zawsze szybko się upijał – pomyślał Tyen. Popatrzył na szklankę w swojej dłoni i zastanawiał się, czy powinien wypić zawartość. Smukłe palce wyjęły ją z jego uścisku, a gdy się odwrócił, zauważył uśmiechającą się do niego drobniejszą z trzech kobiet. – W swoim pokoju mam coś lepszego – powiedziała. Wszyscy zaczęli przesuwać się w stronę schodów. Tyenowi lekko wirowało w głowie. Nie pamiętał, dlaczego nie chciał brać w tym udziału. Chwiejnie weszli na pierwsze piętro, gdzie dziewczęta poprowadziły każdego z nich w innym kierunku. Neel chichotał. Tyen odwrócił się w samą porę, by zobaczyć, jak Miko macha do

niego i uśmiecha się od ucha do ucha, wchodząc z brunetką przez jakieś drzwi. Widział, jak Neel i Gija odchodzą, a potem poczuł, że i jego ktoś łagodnie popycha ku ciemnemu, słodko pachnącemu pokoikowi. Czyjeś dłonie chwyciły go za kurtkę i ściągnęły ją. Ten ruch wytrącił go z równowagi i Tyen potknął się i upadł na brzeg łóżka. Usłyszał stłumiony śmiech. Obróciwszy się, podparł się i usiadł, po czym zamknął oczy i trzymał się za głowę, dopóki nie przestało mu się w niej kręcić. Kiedy ponownie otworzył oczy, dziewczyna stała o krok od niego, podając mu z uśmiechem kolejną szklaneczkę. – Lepsze niż to, co serwują na dole. Wyciągnął dłoń po szklankę. – Dzięki. Hm. Jak…? – Mia. Uklęknęła, a jej spódnica zaszeleściła, gdy przysunęła się bliżej i wepchnęła między jego nogi, żeby dosięgnąć do koszuli. – A ty? – Och. Tyen. – Pij – zachęciła, po czym zaczęła odpinać mu guziki. – Nie zmarnuj tego. Uniósł naczynie do ust i zamarł, gdy zimne palce prześlizgnęły się po jego piersi i zatrzymały w miejscu, gdzie zatknięta była V ella. Vella. Poczuł, że pali go twarz, i przypomniał sobie, dlaczego tak niechętnie zaakceptował hojność Mika. Otrzeźwiał w popłochu, gdy dziewczyna wyjęła książkę. Patrzyła na nią przez chwilę, a potem wzruszyła ramionami i odłożyła na niski stolik, który w większości przykryty był ubraniami. – Zaczekaj. – Tyen wyciągnął rękę i podniósł książkę. Choć wiedział, że to dziwne zachowanie w takiej sytuacji, otworzył ją i zaczął wpatrywać się w kartki, zbierając zamglone przez mroczniak myśli na tyle, by jakoś ją przeprosić – a przynajmniej liczył na to, że mu się uda.

W m roczn iaku jest n arkotyk. Ladaczn ice próbują okraść ciebie i twoich przyjaciół.

Tyen wpatrywał się w te słowa, czytając je w kółko. A potem zamknął książkę i wsunął ją z powrotem pod koszulę. Odstawił szklankę, delikatnie, lecz stanowczo odsunął dziewczynę, wstał, znalazł kurtkę i zlokalizował drzwi, a potem wyszedł chwiejnym krokiem. Kiedy znalazł się na korytarzu, przystanął na chwilę i zapiął guziki, żeby Vella nie wypadła, gdyby musiał siłą wywlec przyjaciół z ich pokojów. Albo odebrać kobietom to, co już im zabrały. Przez kolejne dziesięć minut słuchał przekleństw, które padały nie tylko z damskich ust. W końcu on i przyjaciele wyszli – choć Neel właściwie wisiał na Tyenie i Miku – na alejkę, którą przybyli do Kwiatowego Dworu. A przynajmniej Tyen taką miał nadzieję. – Skąd wiedziałeś, że mają zamiar nas okraść? – po raz trzeci spytał Miko. – Udawałem, że zasnąłem, a ona zaczęła grzebać w mojej kurtce – skłamał Tyen. – Ale… jak…? Po co udawałeś, że śpisz? – Miałem… Miałem wrażenie, że coś kombinują. – Wrażenie? – Miko nie dowierzał. – Przeczucie. – Nigdy nie miewasz przeczuć. – Właśnie, że miewam. – To dlatego niczego nie znalazłeś w Mailandzie. Straciłeś masę czasu na pomiary i próby logicznego ustalenia, gdzie wykopano tamte jaskinie. Powinieneś po prostu zacząć kopać tak jak my… no nie, Neelu? Neel potrząsnął głową. Jego twarz była pokryta plamami i blada, gdy patrzył na Tyena szeroko otwartymi oczami. – Dzięki za ratunek – powiedział tylko. A potem zatrzymał się, zgiął wpół i zwymiotował na buty Mika.

ROZDZIAŁ 6

No dobrze… co do słów tego introligatora… to tak powstałaś? Mn iej więcej. Pismo jak zwykle było eleganckie i pewne. Skóra zam iast tkan in y i papieru. Włosy zam iast n ici. Kości zam iast tektury. Klej wytopion y ze ścięgien . Czyli w ludzkim ciele istnieje dostatecznie duża i płaska kość?

Kości m ożn a m agiczn ie form ować i przekształcać, tak jak m ożn a zm ien iać ludzki wygląd – o ile m ag posiada odpowiedn ią wiedzę, um iejętn ości oraz dostateczn ą powierzch n ię ciała i liczbę kości, n a których m oże operować. Roporien potrafił zm ien iać wygląd, żeby bardziej się podobać albo wzbudzać strach , jeżeli wysiłek był tego wart. Nigdy nie czytałem o kimś, kto by to potrafił, ale podejrzewam, że w tym świecie nie musiałby często zmieniać wyglądu, skoro i tak wszystkim imponował. Ale przekształcanie kości, wyrób kleju, garbowanie skóry… czy to nie zajmuje wiele czasu?

Ten proces m ożn a m agiczn ie przyśpieszyć.

Mimo wszystko musiałaś wtedy być… no wiesz…

P rzytom n a. I tak, i n ie. Ta część m n ie, która stała się książką, pozostała świadom a. Reszta um arła podobn ie jak to, co zostało z m ojego ciała. Czyli zapewne większość?

Tak. I prawdopodobn ie większa część m ojego um ysłu.

Prawdopodobnie? Nie masz co do tego pewności?

Nie potrafię kłam ać. Nie potrafię zatrzym ywać dla siebie in form acji i n ie odpowiadać n a pytan ia. Nie odczuwam em ocji. Dlatego uważam , że odebran o m i n iektóre części, podobn ie jak obszary um ysłu odpowiedzialn e za kon trolowan ie części ciała, których już n ie m am . Czy można je przywrócić? Czy mogłabyś znowu stać się kobietą?

Nie zn am odpowiedzi n a to pytan ie.

Nikt tego nie próbował?

Raz próbował pewien m łody m ag.

I najwyraźniej mu się nie udało. Chciałabyś znów być kobietą?

Wiem , że n ie jestem pełn owartościowa, ale n ie tęskn ię za tym , co straciłam . Wydaje ci się, że cierpię katusze, ale tak n ie jest. Może dlatego, że nie potrafisz tego czuć. Ciekawe, czy w obecnych czasach odkryć i wynalazków znaleźlibyśmy sposób, by przywrócić ci ciało. Jeżeli oczywiście miałabyś takie życzenie. Prawdopodobnie zestarzałabyś się wtedy i umarła, więc nie spróbowałbym, gdybyś nie chciała. Chociaż… wybacz, że to mówię, ale żyłaś o wiele dłużej, niż gdybyś nie została zamieniona w książkę.

To prawda, ale jeśli policzysz tylko ten czas, kiedy byłam świadom a, to n ie żyłam tyle, ile żyłabym jako człowiek.

Może, skoro istniejesz już tyle wieków, to przeżyłabyś zwykłego człowieka. Przecież jesteś w świetnym stanie jak na książkę, która ma tysiąc lat. Moje pytanie brzmi: czy gdybyś mogła znowu zostać człowiekiem, to zdecydowałabyś się na to?

Tak, bo w tej form ie jestem w n ajlepszym wypadku służącą, a w n ajgorszym – n iewoln icą. Ch ciałabym zn owu m ieć uczucia. Doświadczać wszystkiego, co związan e z człowieczeństwem . Chciałbym poznać cię jako osobę.

A ja ch ciałabym pozn ać ciebie. Nauczyłbyś m n ie, jak żyć w tej n owej epoce, wśród tych wspan iałych m aszyn i dziwn ych zasad?

Byłbym zaszczycony. Ja… Książka podskoczyła w jego rękach i zaczęła wibrować. Tyen podniósł wzrok, serce załomotało mu w piersi i uświadomił sobie, że to nie Vella brzęczy, lecz unoszący się za nią Żuczek. Insektoid wydał z siebie chrapliwy pisk, jak gdyby coś stało się z gwizdkiem, za pomocą którego ostrzegał go przed… Drzwi otworzyły się gwałtownie. Do środka wpadł Miko i kopnięciem zamknął je za sobą. Zaskoczony Tyen zatrzasnął

książkę. – Jak tam zajęcia z magii? – spytał Miko, ale nie zaczekał na odpowiedź. – Neel dzisiaj się nie pokazał, więc poszedłem do jego pokoju. Nadal nie czuje się najlepiej. No co? Tyen zdał sobie sprawę, że wciąż w bezruchu wpatruje się w Mika. Otrząsnął się. – Nic. Zaskoczyłeś mnie. Żuczek poleciał na biurko i usiadł wśród mechanizmów, jak miał to w zwyczaju, gdy wymagał naprawy. Wzrok Mika padł na Vellę, a potem powędrował ku sufitowi. – Znowu czytasz tę książkę? Ależ z ciebie nudziarz. – Przysunął się i rzucił na nią okiem. Tyen oparł się pokusie odłożenia Velli gdzieś poza zasięg Mika, ale miał świadomość, że student domyślił się, iż przyjaciel coś ukrywa. Miko wyciągnął rękę i wyrwał książkę Tyenowi. – Chyba mówiłeś, że to o statystyce, rachunkach czy czymś takim. Na okładce nic nie ma. Tyen wzruszył ramionami, choć serce waliło mu w piersi jak oszalałe. – Jest stara. Tytuł wyblakł. – Pochylił się, by ją odebrać, ale Miko cofnął się o krok. Zrobiło mu się słabo, gdy przyjaciel kciukiem przesunął po krawędzi stron, szybko przekartkowując książkę. Miko zmarszczył brwi, a potem ją otworzył. Żołądek Tyena skurczył się. – Tu nie ma tekstu. – Miko potrząsnął głową. – Po co…? Och. Tyen zmełł w ustach przekleństwo. Patrzył, jak oczy Mika przesuwają się od lewej do prawej strony i z powrotem, a potem otwierają się szeroko i spoglądają na niego. – Magiczna książka! – Przecież ci mówiłem, że to magiczna książka. – Mówiłeś, że o magii. A nie, że magiczna. – Nie wyraziłem się aż tak precyzyjnie. – Wyciągnął rękę. – Oddaj. Miko z powrotem przeniósł wzrok na kartkę. Gdy Tyen wstał i

sięgnął po książkę, przyjaciel zrobił krok w bok. – Mówi, że znalazłeś ją w grobowcu. Że nie oddałeś jej Akademii, choć wiedziałeś, że jej przedstawiciele by tego chcieli. – Podniósł wzrok na Tyena i uśmiechnął się szeroko. – Wygląda na to, że jednak potrafisz niewłaściwie się zachować, kiedy możesz coś na tym zyskać. Tym razem Tyen głośno zaklął. – Ale i tak planujesz w końcu ją oddać – kontynuował Miko. – Kiedy przekażesz jej wiedzę historyczną z ostatnich sześciuset lat i opowiesz o wynalazkach. Po co to wszystko? Ja bym tak nie zrobił. – Po co chcę ją oddać Akademii czy przekazać jej wiedzę? Miko zacisnął usta w zamyśleniu i podał książkę Tyenowi. – Chyba jedno i drugie. Dowiedziałbym się wszystkiego, co wie, a potem bym ją sprzedał. Nigdy nie słyszałem o takiej książce. To pewnie wielka rzadkość. Tyen wziął V ellę i wsunął do wewnętrznej kieszeni marynarki. – To prawda. I właśnie dlatego muszę oddać ją Akademii. – Gdy wypowiedział te słowa, poczuł smutek. – Ale dopiero gdy będzie gotowa. – Lepsze to niż ją zatrzymać. To zatrzymać. Tyen zmarszczył brwi. – Dlaczego? – Magiczne przedmioty mogą być niebezpieczne. Powinni zajmować się nimi znawcy. – Nie jest niebezpieczna. – Tyen pokręcił głową. Nigdy by nie pomyślał, że Miko jest przesądny. – Cała jej magia polega na gromadzeniu wiedzy. Nie jest bardziej niebezpieczna niż jakakolwiek książka w bibliotece Akademii. – Wiedza może być niebezpieczna. – Na twarzy Mika malowała się powaga. – Jeśli nieodpowiednia osoba zdobędzie nieodpowiednią informację w nieodpowiednim czasie. Dlaczego mówisz o niej jak o osobie? Tyen uśmiechnął się.

– Była człowiekiem. Kobietą. – Ale lepiej nie będę wspominał, że to Roporien ją przemienił. To już na pewno utwierdzi go w przekonaniu, że jest niebezpieczna. Miko uniósł brwi. – Naprawdę? Pokazała ci, jak wyglądała? – Nie. – Nie poprosiłeś jej o to? – Właściwie to nie. – Nie jesteś ciekawy? – Nie. Chociaż teraz chyba już jestem. – Możliwe, że była ładna. – Miko podszedł do biurka i usiadł. – To byłaby pierwsza rzecz, o jaką bym zapytał. Tyen prychnął. – Jakżeby inaczej. A potem chciałbyś zobaczyć ją bez ubrania. – Wycofał się do swojego biurka. – Aha! To dlatego cały czas gapisz się w tę książkę. Teraz to wszystko ma sens. – Miko uśmiechnął się szeroko. – Wcale nie – odparł Tyen. Westchnął i podniósł Żuczka. Powinienem się uczyć, ale naprawa raczej nie zajmie mi dużo czasu. Niedługo będzie kolacja, a potem on i Miko muszą spotkać się z profesorem Kilrakerem, żeby dalej oznaczać i katalogować znaleziska z Mailandu. – Nie powiesz nikomu o Ve… książce, prawda, Miko? Przynajmniej jeszcze nie teraz. – Nie wiem. A co z tego będę miał? – Nie powiem nikomu o złotym okulusie, który sprzedałeś. Ku uldze Tyena Miko się zaśmiał. – Niech ci będzie. Twoja tajemnica jest u mnie bezpieczna. Przez następną godzinę pracowali przy swoich biurkach w komfortowej ciszy. Żuczkowi trzeba było tylko dokręcić kilka śrubek i naoliwić go, a gdy Tyen się z tym uporał, zajął się dokończeniem jednego z pajęczaków popularnych wśród studentów, którzy lubili płatać figle, i zamówieniem na muzyczną

muchę dla córki profesora. Był w połowie pracy nad drugim insektoidem, gdy cichy dzwonek oznajmił, że pora na posiłek. Z Żuczkiem w kieszeni i Vellą w marynarce Tyen podążył za Mikiem na dół, gdzie Neel cedził jakąś rzadką zupę i skubał kawałek chleba. Narkotyk podany przez ladacznicę nadwyrężył wrażliwy żołądek Neela. Powiedział, że czuje się lepiej, Tyen domyślał się jednak, że nie był całkiem szczery. – No dobrze – odezwał się Miko, gdy wraz z Tyenem kończyli posiłek. – Jeśli masz siłę na kolację, to masz siłę na odrobinę oznaczania i katalogowania. Neel skrzywił się. – Ja… – Chyba możemy dać mu kolejny wolny wieczór – stanowczo rzekł Tyen, kopiąc przyjaciela pod stołem. – Jeden na dojście do siebie i jeden na poczet przeprosin. Miko wyglądał, jakby chciał się spierać, lecz westchnął i wstał. – No dobra. Ale tylko jeden wieczór – zwrócił się do Neela, a potem dźgnął Tyena kciukiem i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Potem będziesz musiał odpłacić mi za to, że zostawiasz mnie z nim samego. – Hej! – zaprotestował Tyen, wstając. Neel zdołał się uśmiechnąć i przegonił ich gestem. – Zmiatajcie. Im szybciej tam pójdziecie, tym mniej pracy zostanie dla mnie. Chwyciwszy Mika za łokieć, Tyen wyprowadził go z jadalni, zanim przyjaciel miałby szansę stwierdzić, że i tak zaciągnie Neela ze sobą. Zmierzali przez tereny Akademii do skrzydła ze zbiorami, gdzie profesor Kilraker czekał na nich w składzie, który przydzielono mu po powrocie. – Neel wciąż chory? – spytał Kilraker i zmarszczył brwi z niepokojem. – Chyba tak – odparł Miko. – Zgadza się – dodał Tyen. – Już nie tak jak zeszłej nocy, ale

wciąż ma problemy żołądkowe. Kilraker wzruszył ramionami i wskazał na dwa pudła na pobliskim stole. – Niewiele zostało do spisania, więc we dwóch powinniście sobie z tym dzisiaj poradzić. – Otworzył pierwsze pudło i zaczął odwijać zawartość. Wszystkie przedmioty były okrągłe; wygrawerowano na nich starożytne litery i symbole – były to artefakty z rodzaju tego, który zatrzymał i sprzedał Miko. Niektóre były z drewna, niektóre z gliny, niektóre z kamienia, a kilka wykonano z metali szlachetnych. – Dziwne – rzekł Kilraker, gdy przekopywał pozostałe spakowane przedmioty. – Byłem pewien, że mieliśmy jeszcze złoty. – To nie ten? – spytał Miko, podnosząc kolejny, mniej ozdobny złoty okulus. Kilraker potrząsnął głową. – Pamiętam, że był jeden ładniejszy. Mam nadzieję, że nigdzie się nie zapodział ani nie wypadł w czasie naszego pośpiesznego wyjazdu. – A Drem nie upuścił jakiegoś pudła? Neel coś o tym wspominał. Kilraker popatrzył na Mika, mrużąc oczy. – Nie. Miko pochylił głowę i spuścił wzrok. – Nie chciałem sugerować, że Drem jest niezdarny. To niezwykle kompetentny służący. Ostre spojrzenie profesora złagodniało. – Zapytam go, czy pamięta jakiś złoty okulus. Może… – Przerwało mu pukanie do drzwi. Spojrzał na nie, machnął dłonią w stronę okulusa, pudeł, etykiet, urządzeń pomiarowych, katalogu i pióra leżących na stole, po czym wstał. – Zaczynajcie. Tyen przyciągnął do siebie katalog i pióro, Miko zaś wziął najskromniejszy z okulusów, wykonany z kruszącej się, niewypalonej gliny. Drzwi składu otworzyły się. Słysząc znajomy głos, Tyen spojrzał przez ramię. Do pomieszczenia wszedł profesor Delly, dziekan wydziału magii.

– Numer dwa zero dziewięć – rzekł Miko. – Gliniany okulus. Tyen dopisał szczegóły w katalogu. Miko zaczął mierzyć średnicę suwmiarką, a tymczasem Tyen usłyszał słowa profesora. – …może być dowód naszej teorii – mówił Kilraker. – Możliwe. Możliwe – przyznał Delly. – Na razie powinniśmy zachować to dla siebie. Inni mogliby próbować zniszczyć dowody. – To znaczy… radykałowie? Nie dosłyszał odpowiedzi Kilrakera, bo jego słowa zagłuszył Miko odczytujący wymiary okulusa. Tyen spisał je, wciąż nastawiając ucha, by wyłapać coś jeszcze z rozmowy profesorów. – …w co wierzą. Delly sprawiał wrażenie zdziwionego. – Ale dlaczego mieliby…? – Miko przyciągnął bliżej wagę, a hałas zagłuszył dalszą część rozmowy. Kilraker zaczął mówić głośniej. – Jeśli magię z tych innych światów można wykorzystać, nienawiść rebeliantów wobec maszyn będzie postrzegana jako to, czym naprawdę jest: jako strach przed nowoczesnością i zazdrość o majątek zdobyty dzięki postępowi. – Waży dziewięć i trzy czwarte skrawka. – Miko podał mu okulus. – Powinieneś przerysować wzory. Jesteś w tym znacznie lepszy ode mnie. Tyen spojrzał na gliniany artefakt i zaczął przerysowywać schemat z jednej strony, starając się dokładnie oddać słowa i symbole. Miko pochylił się bliżej. – Tamtej nocy w Zajeździe pod Kotwicą Kilraker i Gowel pokłócili się na temat teorii, o których właśnie rozmawiają ci dwaj – mruknął. – Gowel powiedział, że powinniśmy wyłączyć kilka maszyn i zobaczyć, co się stanie z magiczną atmosferą w mieście, i daję ci słowo, że Kilrakerowi poszła para z uszu. Gowel chyba został radykałem. Tyen popatrzył na przyjaciela. Miko miał poważny wyraz twarzy

– co było na tyle niezwykłe, że wyglądał wręcz nieznajomo. Z drugiego końca pomieszczenia dobiegł ich pomruk oburzenia Kilrakera. – Wolałbym sam to zniszczyć, niż pozwolić, żeby wpadło w ich ręce. – Zapewniam cię, że nie będziemy musieli uciekać się do takich skrajności – odpowiedział Delly. Zapadła cisza, a gdy zaczęła się przedłużać, Tyen nie mógł się powstrzymać i zaczął sobie wyobrażać, że dwaj profesorowie obserwują jego i Mika, zastanawiając się, ile usłyszeli. Wciąż poruszał piórem po kartce, kończąc kopiować wzory z drugiej strony okulusa. Dmuchnął na atrament i przewrócił arkusik. – Numer dwa jeden zero – rzekł Miko, sięgając po kolejny okulus. Drzwi cicho się zamknęły, a potem usłyszeli zbliżające się kroki jednej osoby. Tyen rzucił okiem za siebie i dostrzegł podchodzącego z nachmurzoną twarzą profesora. Spojrzenia Kilrakera i Tyena spotkały się, a oblicze mężczyzny złagodniało. – Wojna idei jest tak samo groźna jak wojny toczone z użyciem broni i magii – odezwał się do nich, gdy usiadł. – Bo równie wiele, a może nawet jeszcze więcej istnień narażonych jest na niebezpieczeństwo. Musimy wytrwać w swoim sprzeciwie wobec kłamstw i zabobonów. Przyciągnąwszy bliżej drugie pudło, zaczął rozpakowywać jego zawartość.

ROZDZIAŁ 7

Gdy Tyen i Miko obudzili się w kolejny Dzień Targowy, zobaczyli, że Belton spowiła nieprzenikniona mgła, z której słynęło miasto. Przepraszam, Vello – pomyślał Tyen, biorąc książkę do ręki. Nawet jeśli zmuszę się, żeby wyjść w taką pogodę, to i tak na zewnątrz nic nie zobaczysz, a skoro promy nie pływają, w większości fabryk będzie za mało pracowników i nie będą zbyt chętni, żeby oprowadzać studenta. – Co robimy? – głośno zastanawiał się Miko, wyglądając przez małe okno w ich pokoju. Opierał się o biurko Tyena, położywszy ręce niebezpiecznie blisko delikatnych, polakierowanych papierowych skrzydełek. – Chcę skonstruować jeszcze parę insektoidów, jeśli oczywiście najpierw ich nie połamiesz, a potem się pouczyć. Miko spojrzał w dół i cofnął ręce. Jego wzrok powędrował ku V elli. – Pouczyć się, co? Już ja wiem, czego się będziesz uczył. Nie robisz prawie nic innego. – Nieprawda. – Już się tak dużo nie uczysz. Mam na myśli naukę, a nie czytanie tej książki. – Miko zmarszczył brwi. – To do ciebie niepodobne. Tyen uniósł brew, patrząc na przyjaciela. – A do ciebie niepodobne, żeby przejmować się, ile pracuję. Mars zniknął z twarzy Mika. – Nie. – A potem skrzyżował ramiona. – Ona ci daje niesprawiedliwą przewagę. Tyen pokręcił głową. – Nie taką, o jakiej myślisz. Informacje, które posiada, są stare, więc muszę wszystko sprawdzać, zanim oddam esej albo zrobię eksperyment. – Czyżby Miko był zazdrosny? Uśmiechnął się do przyjaciela. – Może mam ją o coś zapytać w twoim imieniu?

Ale Miko chyba nie usłyszał słów Tyena. Znowu się zasępił. – Nie do wiary, że mówiłem o książce jak o osobie – powiedział, kręcąc głową. – Ty zresztą też. Jakby była twoją dziewczyną. Jakbyś był w niej zakochany. W książce. Szaleństwo. – Znów pokręcił głową i odwrócił się do drzwi. – Idę do biblioteki. Kapturki w końcu dostały zezwolenie, żeby korzystać z niej, kiedy chcą. Tyen uśmiechnął się. Co bardziej zdeterminowane studentki znane były z tego, że zakładały te staroświeckie nakrycia głowy, by zapewnić matrony, że potrzeba odwiedzenia biblioteki wynika z zainteresowań naukowych, a nie z chęci kontaktu ze studentami. – Nie dawaj Akademii powodów do zmiany zdania. Dziewczyny nigdy ci nie wybaczą. – Nie dam – zaręczył Miko. Psotny błysk w oku nie dodawał mu wiarygodności. Tyen westchnął, gdy za przyjacielem zamknęły się drzwi. Znając swoje szczęście, przypuszczał, że Miko niedługo wróci, bo zostanie wyrzucony z biblioteki za przeszkadzanie. Może najpierw powinienem porozmawiać z Vellą. Podszedł do łóżka i usiadł, wepchnąwszy poduszkę między plecy a wezgłowie. Otworzył okładkę, wstrzymał oddech i zaczekał, aż pojawią się słowa.

Witaj, Tyen ie. Nie bądź zawiedzion y. Na pogodę n ic n ie poradzisz, a n auczyłeś m n ie bardzo wiele w ciągu tych ostatn ich kilku dn i. Może dziś ja czegoś cię n auczę.

Przekazałaś mi już ogrom wiedzy, a w tym tygodniu miałem dość lekcji historii i magii. Jest Dzień Targowy. Powinniśmy porozmawiać o czymś innym.

Czy jest coś, czego ch ciałbyś się dowiedzieć?

Myśli Tyena automatycznie powróciły do podsłuchanej rozmowy profesora Kilrakera z profesorem Dellym. Mówiłaś kiedyś, że istnieją inne światy. W ilu z nich byłaś?

W tysiąc sześćset czterdziestu jeden . Znasz dokładną liczbę?

Tak. Moim zadan iem jest grom adzen ie in form acji, więc świadom ość tej liczby n ie sprawia m i problem u. Czy tylko z Roporienem podróżowałaś między światami?

Nie, czasam i pożyczał m n ie zaufan ym m agom , a raz m n ie skradzion o. P o śm ierci Roporien a zostałam jedn ak w tym świecie. Żaden z m oich właścicieli n ie potrafił się m iędzy n im i przen osić. Jak dużo czasu spędziłaś w poszczególnych światach?

Czasam i kilka tygodn i, czasam i zaledwie kilka ch wil. W przeciwieństwie do większości m agów Roporien potrafił przech odzić z jedn ego świata do drugiego, jakby przech odził do in n ego pokoju. Czy niektóre światy są ważniejsze niż inne?

To zależy, co według ciebie zn aczy „ważn y”. Dla każdego świat, w którym się urodził albo w którym spędził dzieciństwo, jest ważn y z przyczyn em ocjon aln ych , n awet jeśli n ie były to przyjem n e em ocje. Najważn iejszym i światam i dla podróżujących m iędzy n im i m agów są te, w których m oc jest n ajsiln iejsza. To właśn ie w n ich się zadom owili i tam rządzili im periam i. Czy są ważn e teraz, zależy od tego, czy ci m agowie n adal tam żyją albo ch cą tam żyć. Nadal żyją? Serce podskoczyło Tyenowi w piersi. Vella miała więcej niż sześćset lat. To znaczy, że takich niestarzejących się magów jak Roporien jest więcej?

Tak.

Ilu?

Nie wiem . Być m oże kilka tysięcy. Tak wielu.

A jedn ak bardzo n iewielu, jeśli weźm iesz pod uwagę, ile ludzi m usi m ieszkać w tych wszystkich światach . Każdy z n ich m oże m ieć wiele m ilion ów m ieszkańców. A wśród n ich pewn ie jedn a osoba n a stulecie posiada zdoln ość zach owan ia swojego ciała, lecz tylko n ieliczn i przeżyją dostateczn ie wiele lat, by pozn ać tajn iki wieczn ej m łodości. Życie m aga często jest n iebezpieczn e, a tech n iki

powstrzym ywan ia starzen ia n ie zawsze są swobodn ie przekazywan e.

Z pewnością gdyby mag był na tyle silny, nic nie mogłoby mu zaszkodzić.

Może i tacy ludzie się n ie starzeją, ale n ikt i n ic n ie jest n iezn iszczaln e, a gdy ktoś jest potężn y, m a ten den cję do przebywan ia z ludźm i, którzy pan ują n ad in n ym i, albo sam staje się takim człowiekiem . P rawdopodobieństwo, że ktoś będzie ch ciał ich skrzywdzić, zn aczn ie się zwiększa.

Tyen zadrżał. W takim razie miał szczęście, że żyje w tym świecie i nie jest tak potężny jak ci magowie. Największe niebezpieczeństwo, jakie na niego czyhało, to nudna praca przy obsłudze maszyny. Może to dlatego tak niewielu potężnych magów przybywało do tego świata. Inne mogły być groźniejsze, ale i bardziej ekscytujące. Dlaczego w takim razie mag może nie chcieć dalej żyć w światach, które uznał za ważne?

Światy m ogą się zm ien iać. Im peria upadają bez względu n a to, jak potężn ych m ają władców. Ziem ie stają się n ieurodzajn e, zam ien iają się w pustyn ie, gdy prowadzi się n a n ich zbyt in ten sywn ą h odowlę albo gdy zm ien ia się pogoda. W n iektórych światach pory roku trwają całe wieki i wtedy ludzie świetn ie prosperują, a potem z kolei głodują. Niektóre światy z woln a się och ładzają, ocieplają, wysych ają albo jest n a n ich coraz więcej wody. Mogą pojawiać się plagi, stworzen ia i roślin y, przez które w dan ym świecie trudn iej jest żyć. Zasoby, które zapewn iają światu bogactwo, m ogą się wyczerpać. Wojn y m ogą obracać światy w perzyn ę lub pozbawiać je m agii. Zn am trzy światy wyn iszczon e przez wielkie głazy, które spadły z n ieba, i jeden , który drżał, dopóki ląd n ie rozłam ał się i n ie spłyn ął stopion ym i skałam i. Krążą legen dy o światach , które zn ikn ęły i pozostała po n ich pozbawion a powietrza pustka albo palące światło n a końcu prowadzących do n ich ścieżek. Ścieżek? W wyobraźni Tyena pojawiła się błyszcząca wstęga, którą w jedną i drugą stronę przemierzali podróżni. Czy taka droga

byłaby na tyle szeroka, że przejechałby nią wóz? Czy ludzie tworzą drogi pomiędzy światami?

Nie takie, jakie sobie wyobrażasz. Nie m ożn a fizyczn ie przejść drogą pom iędzy światam i, ale podróż pozostawia pewien ślad, jak odciski w trawie, po której przem aszerowało wiele stóp. Kiedy ze ścieżek korzysta się często i były używan e n iedawn o, są wyraźn e. Kiedy są n ieużywan e, zan ikają, jak droga zarastająca roślin n ością. Tak jak magia napływa w miejsce sadzy?

Tak, te ślady są bardzo podobn e do m iejsc, w których n ie m a m agii. Niektórzy sądzą, że to ten sam efekt.

Tyen zdał sobie sprawę, że do tego świata też mogły prowadzić jakieś ścieżki. Ale tylko jeśli dostatecznie często podróżowali nimi magowie. Oczywiście jeśli podróżowali, byłoby to tak niewiarygodne, że wszyscy by o tym wiedzieli. A przynajmniej Akademia by wiedziała.

Bardziej prawdopodobn e jest to, że tacy m agowie n ie ch walą się swoim i um iejętn ościam i. Albo m ówią o n ich tylko tym , którzy zgadzają się zach ować ich obecn ość w tajem n icy. Dlaczego?

Dla spokoju – żeby m óc żyć w tym świecie tak, by n ikt n ie traktował ich odm ien n ie. Sława m oże być bardzo n iewygodn a, a n awet n iebezpieczn a.

Zastanowił się nad swoimi wcześniejszymi wątpliwościami, czy jego świat byłby atrakcyjnym miejscem dla takich magów. Mogliby się tutaj ukrywać przed ludźmi, którzy chcieliby im zaszkodzić.

Być m oże. Ale n ie ci wieczn ie m łodzi. On i potrzebują m n óstwa m agii. To n ie jest potężn y świat – jest n awet m n iej potężn y n iż w czasach , kiedy widziałam go po raz ostatn i. Ten świat robi się coraz słabszy?

Tak.

Jesteś tego pewna?

Tak.

Jakie masz na to dowody?

Sadza n igdy n ie zalegała tu w takich ilościach jak teraz.

Tyen zadrżał. Czy w tym świecie mogłaby wyczerpać się magia? Czy to możliwe, żeby świat istniał bez magii?

Nie wiem . Nigdy n ie byłam w świecie pozbawion ym m agii. P ewn ie n ie m og​łabym w n im istn ieć, bo potrzebuję czerpać m oc.

Tyen wstrzymał oddech. Perspektywa braku magii już wcześniej wzbudzała w nim obawy co do przyszłości bez maszyn w Leracji, ale nie pomyślał, co mogłoby to oznaczać dla V elli. Czy ożywiłabyś się na nowo, gdybyś wróciła do świata, w którym istnieje magia?

To zależy, ile czasu spędziłabym w takim stan ie. P rzech owuję w sobie odrobin ę m agii, żebym była zdoln a przetrwać, gdyby jej wokół m n ie zabrakło. W przeciwn ym razie n ie przeżyłabym , jeślibym zn alazła się w obszarze wypełn ion ym sadzą. Gdyby jedn ak w tym świecie wyczerpała się m agia, zgin ęłabym , bo zabrakłoby m ocy n a przen iesien ie m n ie do in n ego świata. Tyen wpatrywał się w kartkę. Ile według ciebie może upłynąć czasu, zanim w tym świecie całkowicie zabraknie magii?

Mam za m ało in form acji, żeby to oszacować. Jeżeli wszystkie m aszyn y będą zużywać m agię w takim tem pie, jak do tej pory widziałam , to jej zasoby wyczerpią się zn aczn ie szybciej n iż w którym kolwiek z odwiedzon ych przeze m n ie światów, pom ijając te, w których trwają wielkie m agiczn e spory.

Tyen przygryzł dolną wargę. Słowa Kilrakera brzmiały w jego pamięci: „Jeśli magię z tych innych światów można wykorzystać…”. Profesorowie nie rozmawialiby o tym, gdyby nie wiedzieli, że magia w tym świecie się wyczerpuje. Czy to, co powiedział Kilraker, było możliwe?

P osiadam kilka in form acji n a tem at prób podjętych w in n ych światach , ale te staran ia n ie zakończyły się powodzen iem .

Pokręcił głową. Przecież musiał być jakiś sposób na uzupełnienie magii w tym świecie. Poczuł ucisk w żołądku, gdy przypomniał sobie, co kiedyś sugerowała. Myślisz pewnie, że gdyby wszyscy stali się kreatywni, wygenerowana magia rozwiązałaby problem.

Tak, ale to n ie byłoby proste an i szybkie rozwiązan ie. Nawet jeśli przekon ałabym cię, że zadziała, m iałbyś problem z przekon an iem in n ych . Ludzie n iech ętn ie rozstan ą się ze swoim i wspan iałym i m aszyn am i.

Tyen westchnął. Przynajmniej co do tego miała rację. Mimo wszystko nie był gotów się poddać. Żyjemy w epoce wynalazków i odkryć. Na pewno znajdziemy jakiś sposób. Powiedz mi o tych próbach pobrania magii z innych światów. Może akurat nam się powiedzie w tym, w czym innym się… Przeszkodził im gwizd. Tyen zdusił przekleństwo i podniósł wzrok, spodziewając się, że do pokoju wejdzie Miko. Ale kiedy drzwi się otworzyły, stanął w nich ktoś znacznie starszy. – Profesor Kilraker! – Tyen zamknął książkę i poderwał się na nogi. A potem, gdy do pokoju wszedł kolejny mężczyzna, cofnął się o krok, by zrobić więcej miejsca. – Profesor Delly. – Młody Ironsmelterze. – Kilraker mówił stanowczym tonem. Spojrzał na dłonie Tyena. – Czy to książka, którą znalazłeś w Mai​landzie? – Wyciągnął po nią rękę. Serce zamarło Tyenowi w piersi, a potem zaczęło bić jak oszalałe. Popatrzył na Vellę. Co teraz? Ma skłamać? Nie ma sensu. Nic nie powstrzyma profesorów od obejrzenia jej, a wtedy od razu dowiedzą się, czym jest. Tyen wziął głęboki wdech. Przepraszam, Vello. Teraz będziesz miała nowego właściciela. Dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłaś, i mam nadzieję, że ja w zamian przekazałem ci dość informacji. Kilraker zrobił krok naprzód i wziął V ellę z rąk Tyena.

– Czy to ta książka? – powtórzył. – Tak – przyznał Tyen. – Czy Miko panu o tym powiedział? Profesor ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się okładce. – Tak. Martwił się, że w jakiś sposób cię zniewoliła. Dlaczego mi o niej nie powiedziałeś? Tyen wzruszył ramionami. – Jak pan widzi, to niezbyt imponujący przedmiot. Wydawało mi się, że nie zdołam nikomu dowieść jej wartości. – Magiczna książka? – Profesor Delly nie wyglądał na przekonanego. – Oczywiście, że jest wartościowa! Dlaczego miałaby…? – To zależy – przerwał mu Kilraker. – Co ona potrafi? – Podniósł wzrok na Tyena, przebiegł palcami po okładce, jakby świerzbiło go, żeby ją otworzyć, ale nie był pewien, czy to bezpieczne. Tyen rozłożył ręce. – Gromadzi wiedzę od swojego właściciela i przechowuje ją, a potem odpowiada na pytania zgodnie z informacjami, które zebrała od poprzednich właścicieli. Delly pożądliwie spojrzał na książkę. – Magazyn wiedzy! – Ale te informacje od wieków są nieaktualne – dodał Tyen. – Ich rzetelność zależy od rzetelności poprzednich właścicieli. – Wzruszył ramionami. – Oczywiście weryfikowałem nabytą wiedzę z zasobami Akademii. – Skoro to takie nierzetelne źródło, to dlaczego ciągle ją czytasz? – spytał Kilraker. – Jest interesująca z innych powodów. – Tyen zamilkł na chwilę, by wymyślić jakieś wyjaśnienie. – Ona… była kiedyś człowiekiem. Rozmowa z nią to jak podróż w czasie i spotkanie z kimś z przeszłości. – Pokręcił głową. – Zamierzałem oddać ją Akademii. Chciałem tylko zrozumieć, kim i czym ona jest. Gdy Tyen mówił, brwi Kilrakera powoli się uniosły. Potarł wąsy kciukiem i spojrzał na Delly’ego w zamyśleniu.

– Myślę, że lepiej schować tę książkę do czasu, aż ktoś będzie mógł ją zbadać – powiedział, kładąc dłoń na okładce. Potem zwrócił się do Tyena. – Powinieneś przy tym być. Tyen skinął głową. – Oczywiście. Profesor Delly cicho zaprotestował. Kilraker odwrócił się w jego stronę. – Musimy go wypytać, jak używał książki, zanim ktoś podejmie ryzyko jej przeczytania. Kąciki ust pokonanego Delly’ego opadły. – Pewnie masz rację. Poczynię przygotowania. – Skinął głową do Tyena. – Poinformuję cię o dacie i miejscu. – Dziękuję, profesorze Delly – odparł Tyen. Kilraker wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Tyen wpatrywał się w nie, a potem spojrzał na swoje ręce. Gdy jego serce zwolniło po panice z powodu odkrycia sekretu, ogarnęło go poczucie straty. Przez jakiś przedmiot – powiedział sobie. To tylko książka. Którą i tak miałem zamiar oddać Akademii. Vella była jednak czymś więcej niż książką. Była człowiekiem. Kobietą, która nigdy nie prosiła, by zamieniono ją w narzędzie i traktowano wyłącznie jak pożyteczny przedmiot. Może i nie jest kompletną, normalną kobietą, ale lubił z nią rozmawiać i przebywać. To bardziej jak utrata przyjaciela – uświadomił sobie. Jak gdyby Miko nagle… Miko. Tyen nachmurzył się. Gdzie był ten zdrajca? Kiedy miał zamiar wrócić ukradkiem do pokoju z tą swoją gadką: „Martwiłem się o ciebie, tak będzie lepiej”? A może zachowa się jak obłudnik i każe Tyenowi się otrząsnąć. Miko nie umiał przepraszać. W takim razie musiał być przekonany, że Vella jest groźna, skoro zaryzykował, że Tyen powie o jego kradzieży. Albo był zazdrosny. Powiedział przecież, że mam dzięki niej nieuczciwą przewagę. Tyen zorientował się, że z zaciśniętymi pięściami wpatruje się w okno. Wcześniej krążył po pokoju, nawet

nie zdając sobie z tego sprawy. Gdy gapił się przez okno, uświadomił sobie, że zaczyna dostrzegać szczegóły. Mgła się podnosiła. Nie chcę tu być, gdy wróci Miko. Chybabym go udusił. Obrócił się na pięcie, podszedł do szafy i chwycił płaszcz, szalik i czapkę. – Żuczku – odezwał się. – Do kieszeni. W pokoju rozległ się furkot, gdy insektoid usłuchał polecenia i wylądował na ramieniu Tyena. Chłopak nie czekał, aż Żuczek wejdzie do płaszcza, lecz otworzył drzwi i wyszedł. Na chwilę przystanął w bramie Akademii. Chciał dojść tylko tutaj, ale to nie wystarczyło. Kiedy przygarbił się w ciepłym okryciu i wyszedł na miasto, przypomniał sobie, że zna się na magii na tyle, by odeprzeć większość ewentualnych napastników. Niemal chciał, żeby ktoś spróbował go zaatakować. Miałby wówczas prawnie uzasadnioną wymówkę na użycie magii. Oczywiście Żuczek działał dzięki magii, ale była to zaledwie strużka, a gdy pozostawał w ukryciu, tylko najczujniejszy mag wyczułby moc napędzającą insektoida. Po jakichś kilkuset krokach Tyenowi zaczął nieco poprawiać się nastrój. Może zwyczajnie potrzebowałem wyrwać się z Akademii. Czasami zbyt łatwo jest się wplątać w rozgrywające się tam małe dramaty. Tylko że dla niego V ella nie była małym dramatem. Kiedy z nią porozmawiają, odkryją, że jest czymś więcej niż książką – powiedział sobie. A co zrobią, kiedy dowiedzą się, że była człowiekiem? Posiadanie kogoś na własność było czymś niewłaściwym. Niewolnictwem. Zatrzymał się, gdy uświadomił sobie, co to znaczy. W takim razie posiadanie Velli na własność przez Akademię jest niewłaściwe, a może nawet nielegalne! Wątpił, czy tak na to spojrzą albo czy dzięki takiemu argumentowi zdziałałby coś w sądzie. Ona sama nie uważała siebie za pełnowartościową osobę. Nawet jeśli zgodnie z prawem uznają ją za człowieka na tyle, by mówić o niewolnictwie, to Tyen również nie będzie mógł stać się jej właścicielem. Ani nikt inny.

Zostanie gdzieś odłożona, nieświadoma i zapomniana. Tyen westchnął i podążył dalej. Może to i lepiej, że stała się własnością Akademii. Dotrze do wielu ludzi. Mądrzejszych i posiadających szerszą wiedzę ode mnie. Będzie bezpieczna. Przecież gdyby tamtej ladacznicy udało się mnie odurzyć i okraść, Vella zostałaby sprzedana komuś, dla kogo nic by nie znaczyła, a może nawet trafiłaby na śmietnik albo w ogień. W bladej szarości Tyen usłyszał śmiech; podniósł wzrok i dostrzegł, że mija właśnie jedną z wielu dyskutni na terenach otaczających Akademię. W tych niewielkich lokalach spotykali się intelektualiści, którzy mieli ochotę na towarzyskie rozprawy z dala od przytłaczającej atmosfery Akademii, i prawdopodobnie można było je winić za rozpowszechnianie picia pobudzających napojów oraz palenia zarówno wśród studentów, jak i profesorów. Na myśl o gorącym napoju Tyen nagle dotkliwiej poczuł zimne, wilgotne powietrze. Nie za bardzo lubił dym unoszący się w takich miejscach, ale zapewne nie zaszkodziłby jego płucom bardziej niż ta mgła. Prawdopodobnie w dyskutni nie spotka nikogo znajomego, nie miał jednak nic przeciwko temu, by trochę posiedzieć w samotności i porozkoszować się napojem. Może dzięki temu będzie gotowy na powrót do Akademii. Pchnął drzwi i z rozbawieniem stwierdził, że wewnątrz jest tylko trochę mniej dymu niż na zewnątrz mgły. Większość pochodziła od dużej grupy mężczyzn siedzących w głębi lokalu, którymi zajmowało się dwóch kelnerów. Rozejrzał się w nadziei, że znajdzie jakieś odosobnione krzesło w mniej zadymionym zakątku. W pobliskiej wnęce siedział jakiś człowiek. Tyen zdał sobie sprawę, że go zna. Jednocześnie mężczyzna podniósł wzrok i zamrugał zaskoczony, rozpoznając Tyena. – Panie Gowel – rzekł Tyen, dotykając brzegu czapki w geście pozdrowienia. Czy ten człowiek naprawdę jest radykałem? – zastanawiał się, przypomniawszy sobie opowieść Mika o kłótni poszukiwacza przygód z Kilrakerem.

Odkrywca wpatrywał się w Tyena. – Jeden z chłopaków Kilrakera, prawda? – Tak. Tyen Ironsmelter. Spotkaliśmy się kilka tygodni temu w Paldze, w Zajeździe pod Kotwicą. Gowel pokiwał głową, zanim Tyen skończył. – Jesteś tym studentem, który wyszedł wcześniej. Vals chwalił twoje umiejętności sterowania aerowozem. Mówił, że prawdopodobnie jesteś jego najlepszym studentem. Co sprawiło, że wyszedłeś w taki paskudny dzień? Tyen wzruszył ramionami i doszedł do wniosku, że to musi wystarczyć za odpowiedź. Podróżnik zachichotał. – Wyglądasz jak ktoś, kto potrzebował zaczerpnąć świeżego powietrza. – Tak. Cóż. Wybrałem sobie na to nie najlepszy dzień. Gowel roześmiał się. – Zdecydowanie. Och, znam to uczucie aż za dobrze. Towarzyszyło mi nieraz przed opuszczeniem Akademii. – U boku Tyena pojawił się kelner. – Może się przyłączysz? – zaprosił go Gowel, wskazując jedno z trzech wolnych krzeseł przy swoim stoliku. – Dziękuję. – Tyen wybrał miejsce, z którego mógł widzieć, co się dzieje za oknem, a potem postanowił pozwolić sobie na kufel lalla – trunku przyrządzanego z mielonych gorzkich ziaren drzewa, które rosło po drugiej stronie świata. Przyniesiono go szybko – jeszcze parował – a obok na spodeczku podano skrystalizowany syrop. Tyen musiał wrzucić kilka kawałków tego słodziku, by gorzki smak trunku przestał drażnić jego kubki smakowe. Tymczasem Gowel w milczeniu wpatrywał się w mgłę. Zmarszczki na opalonej twarzy poszukiwacza przygód wydawały się głębsze i tym razem wyglądał raczej na zasmuconego niż strudzonego podróżami. Tyen zdał sobie sprawę, że mężczyzna spogląda w stronę Akademii.

– Tęskni pan za nią? – spytał. Gowel odwrócił wzrok od okna i nieznacznie się uśmiechnął. – Czasami. – Wpadnie pan odwiedzić profesora Kilrakera? Mężczyzna zacisnął usta i odwrócił się. – Nie. Ostatnimi czasy patrzymy na świat różnymi oczami. To stare powiedzenie było popularne wśród mieszkańców północy. Jak pamiętał Tyen, pochodziło z opowieści, w której dwaj nieznajomi, przyglądając się krajobrazowi, dostrzegali zupełnie inne elementy, więc doszli do wniosku, że musi to być wina ich oczu. Czy to odmienne postrzeganie świata oznaczało poglądy radykalne, tak jak podejrzewał Miko? Czy powinienem z nim rozmawiać? A jeśli Kilraker się o tym dowie? Gdyby teraz odszedł, zachowałby się grubiańsko wobec człowieka, który – jeśli nie jest radykałem – mógłby w przyszłości okazać się pożytecznym współpracownikiem. Jeśli zostanie, być może dowie się, jak bardzo radykalne są poglądy Gowela, i będzie wiedział, czy później należy go unikać. Tyen odstawił swój kufel. – Czy odmienne poglądy nie są raczej czymś pożytecznym dla Akademii? Czy nie prowadzą do badań, a te z kolei do prawdy? Gowel uśmiechnął się. – Tak. Ale ci dzisiejsi wykładowcy… za bardzo boją się kilku potencjalnych prawd, żeby zbadać dowody, które mają przed nosem. – Co może być aż tak przerażające? Podróżnik uniósł brwi. – Jeśli ci powiem, zaszufladkujesz mnie jako radykała. Tyen odwrócił oczy. Takie bezpośrednie wyznanie sprawiło, że nie wiedział, co powiedzieć. Może chociaż rzucić jakąś wymówkę, która pozwoliłaby mu wyjść… Gowel westchnął.

– Sądząc po twojej minie, już mnie zaszufladkowałeś. Powiedz mi, młody Ironsmelterze, skąd według ciebie bierze się magia? Tyen podniósł wzrok. – Z atmosfery. – A jak się tam dostała? – Ze słońca lub z błyskawic. – Teorie, których nigdy nie udowodniono. – Gowel pochylił się naprzód. – W czasie pobytu w Mailandzie musiałeś zauważyć, że im dalej jesteś od miasta – a zwłaszcza od Belton – tym więcej magii znajduje się w atmosferze. Chociaż może lepiej ujmę to tak: im bliżej miasta, tym mniej magii. Bez względu na jej źródło, miasta zużywają ją za szybko, żeby zdążyła się odnowić. Przyznasz mi rację? Tyen wzruszył ramionami. – Chyba tak. – Co w takim razie należy z tym zrobić? – Zużywać mniej? Gowel skinął głową. – I produkować więcej. Gdy Tyen próbował ukryć konsternację, poszukiwacz przygód ponownie zachichotał. – Ach, rozumiem twoje obawy. Nie mam na myśli tego, co ci się wydaje. Koncepcja, że kreatywność generuje magię, jest za głupia, żeby mogła być prawdziwa. W takiej sytuacji babcia cerująca twoje skarpety mogłaby ją tworzyć. Ale to, że jakaś koncepcja jest stara, nie znaczy, że nie zawiera ziarnka prawdy. W naszych miastach i poza nimi było kiedyś mnóstwo magii. To fakt historyczny. Nadal jest jej pełno w miastach, w których nie ma maszyn. Dlatego pierwsze pytanie, jakie należy sobie zadać, brzmi: dlaczego w tamtych miastach jest więcej magii? Tyen pokręcił głową, dając mu do zrozumienia, że nie zna odpowiedzi. – Bo jest tam więcej ludzi. – Gowel lekko uderzył pięścią w stół,

wypowiadając ostatnie dwa słowa, i zaskoczył Tyena na tyle, że ten spojrzał podróżnikowi w oczy, choć do tej pory usilnie starał się tego nie robić. – Łatwo zrozumieć, jak można było odnieść wrażenie, że magia powstaje poprzez tworzenie różnych rzeczy – kontynuował Gowel. – Ludzie zawsze coś tworzą, dlaczego więc nie stwierdzić, że generują także magię? To korzystne dla interesów. Przyciąga zlecenia od osób zamożnych i wpływowych. – Niedbale machnął ręką. – Prawdopodobnie magia pochodzi raczej z ziemi. Jest produktem ubocznym egzystencji człowieka, jak pot, ekskrementy czy ciepło wydzielane przez ciało. – Ale w Belton mieszka ponad milion ludzi – zauważył Tyen. – W takiej sytuacji byłoby więcej tych… produktów ubocznych. Gowel kiwnął głową. – A dlaczego Belton jest inne? Przez maszyny! Zżerają magię szybciej, niż to wielkie miasto jest w stanie ją uzupełnić. Tyen oderwał wzrok od przenikliwego spojrzenia odkrywcy. Porównanie magii do potu albo ekskrementów nie dodawało uroku temu wyjaśnieniu, a jednak sam pomysł, że magia jest produktem ubocznym – wydzieliną – ludzkiej obecności, miał w sobie pociągającą prostotę. Ale chyba musi być powód, dla którego ludzie wierzyli, że twórcy przyczyniają się do powstawania magii, nawet jeśli to przekonanie było mylne. – Czyli… musimy pozbyć się maszyn? – podpowiedział. Gowel zaśmiał się krótko. – Oczywiście, że nie. Ale powinniśmy używać ich z rozwagą. Przestać tracić magię na błahostki. Sprawić, by maszyny były wydajniejsze. Tyen pokiwał głową. Teoria Gowela miała sens. Opierała się na dowodach i logice. Radykałowie nie byli tacy głupi, jak mu wpajano. Przynajmniej nie ten radykał. – Potrafi pan to udowodnić? – zapytał. Gowel westchnął.

– To niełatwe. Mógłbym przekonać ludzi do tego, czego się dowiedziałem, tylko zabierając ich z dala od wielkich miast wyzutych z magii do krajów, które odwiedziłem. Tam miasta przepełnione są magią. – Dlaczego w takim razie pan tego nie zrobi? Nie chcą tam pojechać? – Albo nie chcą, albo mówią, że kiedy wrócą, także zostaną uznani za radykałów. – Musi pan w takim razie znaleźć inny sposób, żeby to udowodnić. Albo przekonać dostatecznie wiele osób, by skłoniły się ku pana poglądom. Gowel otaksował Tyena wzrokiem. Tyen poczuł, że się rumieni, gdy zdał sobie sprawę, że popiera zdanie radykała. Oczywiście możliwe, że Gowel kłamie. Chociaż nie wiem, dlaczego miałby kłamać. Szkoda, że nie mam przy sobie Velli. Mógłbym skłonić go, żeby jej dotknął, a potem spytać ją, czy mówił prawdę… och! Wyprostował się. Jeśli Akademia zrozumie zasadę działania Velli, będzie można wykorzystać ją na potwierdzenie słów Gowela. Oczywiście jeśli Gowel zgodzi się wziąć ją do ręki. Podejrzewał jednak, że to będzie ta łatwiejsza część zadania. Skoro przedstawiciele Akademii obawiali się prawdy, jak twierdził Gowel, to jaką szansę miał Tyen, by przekonać ich, żeby spróbowali? Westchnął, gdy jego ekscytacja opadła. – Widzisz? – spytał Gowel z grymasem na twarzy. – Mówiłem ci, że wystraszysz się moich radykalnych koncepcji. Tyen pokręcił głową. – Nie wystraszyłem się. Wiedziałem, że kończy nam się magia. Pomyślałem, że znam sposób, by udowodnić pana słowa, ale nie wiem, czy skuteczny. – Zawsze warto spróbować – rzekł Gowel. Tyen przyjrzał mu się. Może miał rację. – Musiałby pan się zgodzić, żeby ktoś przeczytał pańskie myśli… a konkretnie żeby zrobiła to książka.

Gdy zmarszczki na twarzy podróżnika ułożyły się w wyraz oszołomienia, Tyen uśmiechnął się. A potem zaczął tłumaczyć.

ROZDZIAŁ 8

Ku uldze Tyena profesor Kilraker posłał po niego tego wieczoru po kolacji. Tyen bardzo chciał przedstawić swój pomysł i liczył na to, że nie będzie musiał czekać całymi dniami, a nawet tygodniami, żeby mieć do tego okazję. Jednak poczucie ulgi ulotniło się, gdy posłany po niego służący zaprowadził go do gabinetu dyrektora Akademii. Nagły niepokój spowodował, że gardło Tyena zacisnęło się i chłopak zachrypiał tylko w podziękowaniu, gdy mężczyzna otworzył przed nim drzwi. Choć pomieszczenie było duże, sprawiało wrażenie ciasnego i dusznego przez baczne spojrzenia pięciu mężczyzn przyglądających mu się, gdy wchodził, przez ciepło trzaskającego ognia i dym z fajek. Gdy Tyen zbliżył się do zebranych, Kilraker kiwnął do niego głową i uśmiechnął się pokrzepiająco. Inny profesor historii, Cutter, stał obok Kilrakera wraz z Dellym i profesorem magii Hapenem, który uczył studentów ostatniego roku. Ci dwaj przyglądali się Tyenowi ze zmarszczonymi brwiami i wyrazem dezaprobaty na twarzach. – Tyenie Ironsmelter – huknął dyrektor Ophen zza swojego biurka. – Podejdź tu. – Kiwał na Tyena dłonią, dopóki ten nie znalazł się kilka cali od blatu, a potem opuścił ją i uniósł niewielki znajomy przedmiot. – Czy to książka, którą znalazłeś w grobowcu w Mailandzie? – Tak. – Tyen wyciągnął po nią rękę, ale dyrektor położył książkę z powrotem na biurku, opierając palce o okładkę. – Powiedz nam, jak na nią trafiłeś. – Była w grobowcu, który znalazłem. W sarkofagu. Leżała czymś owinięta w dłoniach zmarłego. – Słyszałem, że usilnie starałeś się ustalić położenie tego grobowca. Czy to dlatego, że szukałeś czegoś konkretnego? – Nie. Nie miałem pojęcia, że ten grobowiec będzie się czymś

różnił od pozostałych. Chciałem tylko oszczędzić sobie kopania. Dyrektor uśmiechnął się. – Zastosowanie myśli naukowej dla sprawniejszego wykonania zadania to chwalebna postawa. Kiedy odkryłeś magiczną naturę książki? – Kiedy zdjąłem materiał, w który była owinięta. Z zaskoczeniem stwierdziłem, że kartki są puste, ale potem pojawiły się na nich słowa. – Co mówiły? – O ile dobrze pamiętam… „Witaj, mam na imię V ella”. – W jakim języku? – Lerackim. Ophen uniósł brew, a jego usta wykrzywiły się w jedną stronę. – Jak to możliwe, skoro książka leżała w grobowcu przez sześćset lat? Nawet jeśli słowa były w języku lerackim, byłaby to jego wczesna, niezrozumiała forma. Znasz wczesnoleracki? – Nie. Ale Vella – to znaczy książka – potrafi dostosować się do języka człowieka, który trzyma ją w rękach. Dyrektor zmarszczył brwi. – Jak ona – ta książka – to robi? – Łączy się z umysłem tej osoby. Właśnie w ten sposób gromadzi informacje. Ophen pośpiesznie cofnął dłoń spoczywającą na V elli. Wpatrywał się w nią chwilę, a potem podniósł wzrok na Kilrakera. – Nie wspomniałeś o tym. – Nie wiedziałem. Ostrzegałem cię przed… – Tak, tak. Jeszcze jej nie otwierałem – rzekł nachmurzony dyrektor. Tyen otworzył usta, żeby powiedzieć, że V elli nie trzeba otwierać, by mogła czytać w ich myślach, ale opamiętał się. Sprawiali wrażenie zbyt podejrzliwych wobec niej, a mleko i tak już się rozlało. Kilraker, Delly i Ophen już jej dotykali. Dyrektor spojrzał na Tyena.

– Oglądałeś ją kilkakrotnie od czasu jej znalezienia. Czego się dowiedziałaś? – Ma ponad tysiąc lat i pochodzi z innego świata. Kiedyś była człowiekiem – kobietą – i jest świadoma tylko w chwilach, gdy dotyka jej żyjąca osoba. Jej zadaniem było gromadzenie i rozpowszechnianie informacji. Wystarczy zadać jej pytanie, a odpowie zgodnie ze swoją wiedzą. Może mówić wyłącznie prawdę. – Pomysłowe – wyszeptał Kilraker, a potem odwrócił się i popatrzył na Tyena, mrużąc oczy. – I nie pomyślałeś, że jest na tyle wartościowa, żeby przekazać ją Akademii? Tyen skrzywił się. – Nie od razu. – A kiedy uświadomiłeś sobie, że jednak jest cenna? – Kiedy… Chociaż właściwie… – Tyen westchnął. – W tej samej chwili, kiedy zdałem sobie sprawę, że nie jest gotowa dla Akademii. Dyrektor odchylił się na oparcie krzesła i skrzyżował ramiona. – To znaczy? Tyen spojrzał mu w oczy. – Została zamknięta w grobowcu na sześćset lat, więc zebrane przez nią informacje były nieaktualne. Należało wykazać nieprawidłowości niektórych koncepcji. – Na przykład? Tyen wziął głęboki wdech i zmusił się, by powiedzieć im to, co i tak niedługo odkryją. – Na przykład przekonanie, że kreatywność generuje magię. Profesor Delly zachichotał. – Trudno obalić tę tezę, skoro nikt jeszcze nie udowodnił, skąd pochodzi magia. Na twarzy Hapena malowała się powaga. – Skoro ten przedmiot zawiera takie przesądy i jest nieaktualny, to jak można ufać pozostałym zgromadzonym przez niego informacjom? – spytał.

– Nie ufałem. Przynajmniej do chwili gdy zweryfikowałem je z innymi źródłami – wyjaśnił Tyen. – Nie cała jej wiedza jest błędna. Opiera się – podobnie jak większość naszej wiedzy – na mądrości z przeszłości. Tak jak my, ona także nieustannie ocenia swoje informacje. Jest użyteczna w takim samym stopniu jak jej zawartość – zupełnie jak biblioteka Akademii – ale dzięki temu, że można ją przenosić, łatwiej jest rozszerzyć zakres jej wiedzy i… i być może uczyć ludzi poza murami Akademii. – Bo dzielenie się naszymi sekretami z resztą świata przyniosłoby wszystkim wielkie korzyści – rzekł Ophen, choć jego pochmurne spojrzenie i ton głosu sugerowały, że ma na myśli coś wprost przeciwnego. – Musimy tylko dopilnować, żeby nie przekazywać jej naszych sekretów – cicho rzekł Kilraker. Tym razem Tyen się skrzywił. Powinien im powiedzieć, że Vella już poznała ich myśli, lecz nadal się wahał. Dowiedzą się, gdy tylko któryś z nich ją przeczyta. Chociaż skoro nie wiedzą, że to potrafi, to żaden jeszcze nie próbował. Może wszyscy mają tajemnice i boją się, żeby nie wyszły na jaw. Może jeśli zaproponuję, że zrobię to za nich… tak! W ten sposób mógłby nadal z nią rozmawiać, a Akademia wykorzystałaby ją w celu, dla którego została stworzona. – Nie musicie panowie osobiście jej czytać, żeby ją wykorzystać – poinformował ich. – Roporien kazał robić to za siebie innym ludziom. Pięć osób odwróciło się w jego stronę i utkwiło w nim wzrok, on zaś zaklął w duchu, gdy uświadomił sobie swój błąd. – Roporien – wyszeptał Delly z szeroko otwartymi oczami. – Nie mówiłeś… – zaczął Kilraker. – Któż inny mógł stworzyć coś takiego – rzekł Hapen. Zaśmiał się cicho. – W dodatku z biednej, niewinnej kobiety. Dyrektor Ophen ściskał dłońmi biurko, jak gdyby chciał jak najdalej odsunąć się na krześle od Velli. Ale w jego spojrzeniu

widać było zachłanność, jak gdyby książka jednocześnie przyciągała go i odpychała. – Skąd wiesz, że ona musi mówić prawdę? – zapytał. Podniósł wzrok na Tyena. – Sprawdziłeś ją? – Nie. Nie miałem czasu na wymyślenie odpowiedniego sposobu, ale do tej pory nie przyłapałem jej na kłamstwie. Nawet gdyby kłamstwo leżało w jej interesie. Dyrektor powoli pokręcił głową w geście zaprzeczenia. – Nie – powiedział. – Nie, nie i jeszcze raz nie. To zbyt niebezpieczne. Gdyby dostała się w ręce radykałów… – Wstał, ujął V ellę w ręce i podał ją Delly’emu. – Zamknij ją gdzieś. Tyen miał wrażenie, że wszystkie jego wnętrzności zacisnęły się. – Ale ona jest świadoma tylko wtedy, kiedy… – Ależ, dyrektorze… – w tej samej chwili odezwał się Kilraker. – Nie – stanowczo rzekł Ophen, spojrzawszy prosto w oczy najpierw profesorowi, a potem Tyenowi. – Nikt nie będzie jej czytał ani dotykał bez mojego zezwolenia. – A potem zwrócił się do Kilrakera. – Ani rozmawiał na temat sposobów jej wykorzystania. Delly ostrożnie wsunął książkę do kieszeni. – Zabiorę ją do bibliotekarza. Dyrektor kiwnął głową i ponownie usiadł. – Powiedz mu, żeby do mnie przyszedł, kiedy zostanie zamknięta w skarbcu. – Podniósł wzrok na Tyena. – Jeśli chodzi o ciebie, cieszę się, że miałeś dobre intencje, ale nie w twojej gestii leży ocena, czy artefakt mający stać się własnością Akademii jest na to gotowy. Powinieneś był przekazać nam książkę zaraz po powrocie. Nie, w zasadzie to powinieneś był dać ją Kilrakerowi, gdy tylko ją znalazłeś. Tyen pochylił głowę. – To prawda. Przepraszam. Mężczyzna wypuścił powietrze i machnął ręką. – Kilraker zadecyduje, jak cię ukarać, bo to jemu podlegasz. A skoro już wszystko ustaliliśmy, możecie odejść.

Czterej profesorowie zawahali się, jak gdyby nie byli przyzwyczajeni, by odprawiano ich w ten sposób, a potem odsunęli się od biurka i skierowali do drzwi. Tyen z trudem ruszył za nimi. Gdyby Kilraker nie był skłonny spierać się z dyrektorem, Tyen z pewnością tylko by go rozgniewał, ociągając się. Nawet nie spróbowałem wyjaśnić teorii Gowela i sposobu na wykorzystanie Velli, żeby ją udowodnić – pomyślał. Może dyrektor mnie wysłucha, jeśli tu wrócę, gdy będzie w lepszym humorze. Zwłaszcza jeśli mu powiem, jak można by wykorzystać Vellę dla dobra Akademii. A jeśli uda mi się zdobyć poparcie Kilrakera… Profesor odwrócił się i uśmiechnął przepraszająco, jakby czytał mu w myślach. – Obawiam się, że muszę dopilnować, byś został odpowiednio ukarany – powiedział. Tyen skinął głową. – Wiem – odparł. Wątpił jednak, czy może być coś gorszego niż świadomość, że być może skazał Vellę na zapomnienie na resztę jej istnienia.

ROZDZIAŁ 9

Trzy dni później Tyen wyruszył na poszukiwanie pracy. Było rześko i słonecznie, jakby pogoda chciała wynagrodzić szare zimowe dni, ale promienie słońca go nie cieszyły. W jednej kieszeni płaszcza miał kartkę z „Reportera” z listą stanowisk, o które mógłby ubiegać się młody student Akademii. W drugiej miał Żuczka, na wypadek gdyby nadarzyła się okazja pozyskania zlecenia na kolejnego insektoida. Cały wydział zajmujący się zatrudnieniem był znacznie mniejszy, niż Tyen się spodziewał, skoro jednak nigdy wcześniej nie musiał szukać pracy w mieście, nie miał pojęcia, jakich rozmiarów budynku ma oczekiwać. Profesor Kilraker za karę zawiesił zajęcia Tyena na pozostałą część półrocza. Oznaczało to, że Tyen będzie musiał rozpocząć semestr od nowa, by mieć jakąkolwiek szansę na jego zaliczenie. Kilraker utrzymywał, że pozostali profesorowie nie zaakceptowaliby łagodniejszej kary. Zwłaszcza że jakimś cudem Tyenowi udało się uniknąć nagany dyrektora. Tyen wiedział, że zdaniem niektórych należało go wyrzucić za „kradzież” skarbu prawowicie należącego do Akademii. Najwyraźniej nie wiedzieli, jak często do tego dochodziło. Bardzo, ale to bardzo kusiło go, żeby powiedzieć o kradzieży Mika. Przecież jego występek był gorszy – on naprawdę ukradł i sprzedał skarb. Ale dzięki temu Tyen zyskałby jedynie zemstę, a straciłby przyjaźń. Musiał jednak przyznać, że w towarzystwie Mika nie czuł się już tak swobodnie jak dawniej. Każdego ranka Miko wcześnie wymykał się z pokoju, a kiedy byli tam razem i akurat nie spali, to na jego twarzy na zmianę malowały się poczucie winy i nieufność. Choć Tyen powtarzał sobie, że Miko złamał obietnicę w obawie przed wpływem Velli, miał wrażenie, że nie powinien już całkowicie ufać przyjacielowi.

Pożałował, że nie może porozmawiać na ten temat z Vellą, a potem zaklął pod nosem. Żaden z profesorów nie odezwał się do niego słowem na jej temat, a dyrektor zignorował wszelkie prośby o spotkanie. Przynajmniej nie ma znaczenia, czy wydostanę ją ze skarbca za kilka tygodni, czy miesięcy – a może nawet lat. Nie będzie świadoma upływu czasu. Tyen nie wiedział jeszcze, jak ją uwolni, był jednak zdeterminowany. Zrobił tak, jak zawsze doradzał mu ojciec – podzielił zadanie na mniejsze etapy. Musiał przekonać przedstawicieli Akademii, by pozwolili mu użyć Velli. W tym celu konieczne byłoby uzmysłowienie dyrektorowi, że to zarówno bezpieczne, jak i korzystne. Szansa, że dyrektor go wysłucha, byłaby większa, gdyby poparł go Kilraker. A żeby to osiągnąć, musiałby odbudować swoją reputację w oczach profesora i zostać wzorowym studentem. Wymagało to pozostania w Akademii, a ojciec ledwie zaoszczędził tyle, żeby w ogóle wysłać tam swojego jedynego syna. Właśnie dlatego Tyen musiał przede wszystkim zarobić na pokrycie kosztów wynajmu i wyżywienia przez kolejne pół roku oraz na następną ekspedycję, gdyż za finansowaną przez Akademię wyprawę do Mailandu nie zostaną przyznane mu punkty. A skoro został zawieszony, i tak do końca półrocza nie będzie miał wiele do roboty. Skręciwszy za róg, znalazł ulicę, której szukał. Ogarnął wzrokiem schludne, równo rozmieszczone budynki, na których namalowano odpowiednie złote symbole, i zawahał się. Rozłożył kartkę z ogłoszeniami o pracy i sprawdził adres. Siedziba Towarzystwa Ubezpieczeniowego Grand i Pog mieściła się pod numerem trzydziestym szóstym. On zaś stał właśnie pod numerem drugim, u progu Agencji Pośredników Finansowych i Inwestycyjnych Mills i Synowie. Gdy szedł dalej ulicą, stało się jasne, że to tutaj mieściły się najważniejsze firmy rachunkowe, ubezpieczeniowe i prawne w Belton. Wątpił, czy którekolwiek z tych szacownych

przedsiębiorstw będzie chciało zatrudnić studenta historii i magii, skoro w mieście było mnóstwo lepiej wykształconych młodych ludzi. Godzinę później, utwierdziwszy się w tym przekonaniu, niemal zdążył już wrócić do Akademii, gdy jakiś rozdający ulotki mężczyzna podszedł do niego i wcisnął mu do ręki jedną z nich. – Na drugiej stronie – odezwał się do Tyena. Idąc dalej, Tyen spojrzał na ulotkę i ogarnęła go fala mdłości, gdy zobaczył krzyczący z kartki wytłuszczony tekst. „MAGIA SIĘ WYCZERPUJE!” Zacisnął dłoń, gniotąc papier, i już miał wyrzucić ulotkę, gdy przypomniał sobie słowa człowieka, od którego ją dostał. Wygładził ją i odwrócił. „Spotkaj się ze mną w dyskutni”. Serce podeszło Tyenowi do gardła. To musiał być Gowel. Podróżnik powiedział, żeby Tyen zostawił wiadomość w dyskutni, gdy uzgodni spotkanie z przedstawicielami Akademii. Tyen nie miał serca przekazać mu, że szanse na to, by ktoś go wysłuchał, zmalały. Gdy dotarł do bram Akademii, przystanął, a potem ruszył dalej. Jeśli to Gowel na niego czekał, musi przekazać mu złe wieści. Nie chciał marnować jego czasu. Może Gowel wpadnie na jakiś sposób przekonania Akademii do wykorzystania V elli. Kiedy doszedł na ulicę, przy której poprzednim razem trafił na dyskutnię, zdał sobie sprawę, że nie jest do końca pewien, który lokal jest tym właściwym, bo wtedy front spowijała mgła. Rozpoznał miejsce, dopiero gdy zajrzał do środka. Było zatłoczone i niezwykle zadymione, a gdy wszedł, dopiero po kilku minutach uświadomił sobie, że Gowela tam nie ma. – Ty jesteś Tyen? – spytał ktoś. Odwrócił się i zobaczył, że u jego boku stoi kelner. – Tak. Mężczyzna ukłonił się lekko i wskazał na wnękę. – Usiądź, proszę. On niedługo przyjdzie. Coś podać?

– Poproszę lall. Tyen poszedł do wnęki i zajął miejsce. Po kilku minutach dyskretnego obserwowania ludzi w sali zajął się studiowaniem kartki z ogłoszeniami o pracy. W myślach wykreślił stanowiska, których – jak już wiedział – nie miał szans dostać, i zaczął ponownie rozważać kilka wcześniej uznanych za zbyt mało samodzielne lub poniżej jego statusu. Przecież musiał pracować tylko do początku następnego semestru. W krótkim czasie zdążył przeczytać każde słowo na kartce i wypić podany lall. Przywołał Żuczka z kieszeni, insektoid przyciągnął jednak parę pełnych niepokoju spojrzeń innych klientów, schował go więc z powrotem. Znudzony niechętnie wyjął wiadomość od Gowela. Widocznie umówił się jakoś z mężczyzną rozdającym ulotki. Przecież tamten rozpoznał Tyena. Chyba że wiadomość była na odwrocie każdej ulotki. Była tak nieprecyzyjna, że nic by się nie stało, gdyby dostał ją nieodpowiedni student. Zastanawiał się, ilu jeszcze przyszło dziś do dyskutni, żeby sprawdzić, kto rozesłał tę tajemniczą informację, lub założyło, że to od jakiegoś przyjaciela. Odwrócił kartkę. „Obywatele Leracji, strzeżcie się – napisano. – MAGIA SIĘ WYCZERPUJE! Pędzimy ku PRZYSZŁOŚCI bez zaklęć. Bez UZDROWICIELI. Bez OBRONY PRZED NAJEŹDŹCAMI. Bez MASZYN. Stowarzyszenie Ochrony Magii zaprasza do poznania szczegółów tego NADCIĄGAJĄCEGO ZAGROŻENIA i sposobów jego UNIKNIĘCIA”. Na dole nabazgrano datę i miejsce spotkania. Wiadomość mogła być podstępem mającym na celu skłonienie ludzi do zatrzymania ulotki lub zostawienia jej w dyskutni, gdy nikt nie przyjdzie się z nimi spotkać, i być może zwabienie innych bywalców na spotkanie z radykałami. Westchnął. A on właśnie dał się… – Tyenie Ironsmelter. Tyen drgnął i podniósł wzrok. Przy stoliku stał Gowel. – Och! Gowel! – Rzucił okiem na drzwi dyskutni przekonany, że

nie słyszał, żeby ktoś wchodził, a potem odwrócił ulotkę. – Pan to przysłał? – Tak. – Przybyły zdjął kapelusz i usiadł na krześle naprzeciwko Tyena. – Dobrze się czujesz? Tyen wzruszył ramionami. – W miarę. – Jak na zawieszonego studenta? – spytał Gowel i lekko uniósł brwi, zanim jego twarz złagodniała i pojawił się na niej ponury uśmiech. – Dowiedziałem się od kilku starych przyjaciół z Akademii. Domyślam się, że spotkanie z profesorami nie poszło tak, jak oczekiwałeś. Tyen pokręcił głową. – Przykro mi to słyszeć. Kara, którą wymierzyli, wydaje mi się zbyt skrajna. Za moich czasów próby zatrzymania skarbów stanowiły niemal hobby wśród studentów Akademii. Ale może chcą to wykorzenić, stawiając cię za przykład. Zatrzymali książkę? – Tak. Dyrektor zamknął Vel… ją… w bibliotece i przykazał, by nikt jej nie otwierał. – Szkoda. – To prawda. Wciąż mam nadzieję, że przekonam ich, żeby pana wysłuchali, ale nie ma sensu wspominać o tym pomyśle, dopóki nie zaufają V e… książce. – Czy mogę cokolwiek dla ciebie zrobić? Tyen potrząsnął głową. – Chyba… chyba że zna pan kogoś, kto mógłby dać mi pracę. Poszukiwacz przygód uniósł brwi. – Myślisz o opuszczeniu Akademii? – Nie. Muszę zapłacić za najem do czasu, aż znowu zacznę uczęszczać na zajęcia. Gowel skrzywił się i pokręcił głową. – Trudno znaleźć tu pracę nawet dla takiego uczciwego młodzieńca jak ty. Magia ci nie pomoże, bo nie wolno ci jej używać. Ograniczenia zmuszają firmy do przenoszenia fabryk do

innych miast i innych krajów, dlatego jest tutaj mnóstwo ludzi o najróżniejszych umiejętnościach, którzy szukają zatrudnienia. Masz rodzinę? – Tylko ojca w Tammen. – Możesz przez jakiś czas z nim pomieszkać? – Jeśli wyprowadzę się z Akademii, stracę swój pokój i będę musiał wynająć coś w mieście, kiedy wrócę na zajęcia. – I płacić podwójnie za niedogodności. – Gowel westchnął. Tyen skinął głową. – Muszę zostać tutaj. Zdobycie aprobaty Kilrakera to dla mnie najlepsza szansa na odzyskanie powszechnego szacunku i zaufania. – A skoro on i ja ostatnio nie za dobrze się dogadujemy, to nie przysłużę ci się, jeśli ktoś cię ze mną zobaczy – rzekł Gowel. – Chociaż staram się trzymać z dala od Stowarzyszenia Ochrony Magii, mam tam przyjaciół, z którymi nie chcę zrywać kontaktu, zostałem więc zaszufladkowany z powodu samych znajomości. To wyznanie sprawiło, że Tyenowi ścisnął się żołądek. Nie pomyślał o tym, że spotkanie z Gowelem mogłoby zrujnować jego szanse na odzyskanie zaufania Kilrakera, a przyznanie się podróżnika do powiązań z radykałami wprawiło go w konsternację. Gowel wzruszył ramionami. – Zrozumiem, jeśli już nie będziesz chciał się ze mną widywać. Ale… jeśli jednak zechcesz, być może uda mi się namówić moich przyjaciół do pomocy w odzyskaniu książki. Gdy Tyen zdał sobie sprawę, co sugeruje Gowel, utkwił w nim wzrok. – Nie składam ryzykownej propozycji, no chyba że nie będziesz miał innej możliwości i zgodzisz się ponieść konsekwencje – dodał Gowel. Pokusa zastąpiła niedowierzanie, ale szybko przepędziła ją myśl o karze, która spotkałaby go za takie przestępstwo. W najlepszym

wypadku za kradzież własności Akademii zostałby wyrzucony. W najgorszym trafiłby do więzienia. Potem przypomniał sobie coś, co uzmysłowiło mu, że Gowel się z nim drażni albo go sprawdza. – Jest w skarbcu biblioteki. – To nie będzie stanowiło przeszkody. – Gowel uśmiechnął się. Tyen uniósł brwi, nie trudząc się, by ukryć swoje sceptyczne nastawienie. – Nie wierzysz mi. – Podróżnik zachichotał. – Oczywiście nie mogę ci powiedzieć jak, zaufaj mi jednak, że da się to zorganizować. Z niewielkim wyprzedzeniem i bez ryzyka dla ciebie. Oczywiście jeśli moi przyjaciele podejmą się tego zadania, zechcą dostępu do książki. Zgodziłbyś się na to? Dostępu czy może będą chcieli ją na własność? – zastanawiał się Tyen. Chociaż właściwie może byłoby lepiej, gdyby Vella trafiła w ręce radykałów, niż gdyby miała zostać zamknięta w bibliotece Akademii. – Chyba… tak. – Cóż, moim zdaniem korzystniej byłoby znaleźć rozwiązanie zakładające współpracę z Akademią – rzekł Gowel. – A ty będziesz miał większe szanse na powodzenie, jeśli nikt nie będzie cię ze mną widywał. Zobaczę, co da się zrobić w sprawie pracy dla ciebie. Jeśli ją znajdę, każę pracodawcy skontaktować się z tobą bezpośrednio. Ale żeby nikt niczego nie podejrzewał, sam też szukaj dalej. Tyen niechętnie skinął głową i uśmiechnął się z wdzięcznością, która nie do końca była szczera. – Dziękuję. – Nie gwarantuję, że praca będzie związana z magią. – Gowel westchnął i podniósł się. – Mam nadzieję, że nie planowałeś kariery opartej na magii. Gdyby tylko przekonania radykałów były prawdziwe. Wystarczyłoby wtedy zająć się na przykład malowaniem, a mielibyśmy tyle magii, ile zapragniemy. Miło było z tobą porozmawiać, młody Ironsmelterze.

Tyen wstał. – Z panem również, panie Gowel. Z uczuciem skrępowania Tyen obserwował, jak podróżnik zdejmuje kapelusz ze stojaka i wychodzi przez główne wyjście, a potem ruszył do swojego pokoju. Przez całą drogę powrotną i całe popołudnie Tyen nie mógł pozbyć się uczucia niepokoju, które wzbudziła w nim ta rozmowa. Próbował zająć myśli pracą. Dokończył trzy insektoidy, a potem dostarczył je klientom. Dodatkowe pieniądze powinny poprawić mu humor, a jednak w jego pamięci wciąż rozbrzmiewały słowa Gowela. Chwilę po powrocie z kolacji, zanim dołączył do niego Miko, zrobił miejsce na biurku, wyjął notes i pióro i sporządził listę. „1. Gowel nie wierzy, że kreatywność generuje magię. 2. Gowel ma przyjaciół w Stowarzyszeniu Ochrony Magii, którzy w to wierzą. 3. Gowel twierdzi, że SOM może ukraść coś ze skarbca biblioteki, który podobno jest najbezpieczniejszym miejscem w Akademii”. Potem zaczął spisywać pytania. „Dlaczego SOM chciałoby pomóc mi ukraść V ellę?” Na myśl od razu nasuwała się odpowiedź, że przecież Vella zgodziła się z ich przekonaniem, że kreatywność generuje magię. Ale oni o tym nie wiedzieli. Nawet nie wiedzieli o jej istnieniu. Chyba że Gowel im o niej opowiedział. „Dlaczego Gowel chciałby pomóc mi ukraść V ellę?” Żeby przekonać Akademię o swojej koncepcji pochodzenia magii. Ale nie osiągnie tego przez kradzież. Żeby przedstawiciele Akademii zaakceptowali tę ideę, musieliby zaufać Velli i użyć jej, a nie mogłoby do tego dojść, gdyby została skradziona. Może to nie Akademię chciał przekonać Gowel. Gdyby przekonał do swoich poglądów dostatecznie liczną grupę poza tą instytucją, Akademia musiałaby je zbadać. Gowel pozyskałby wpływowych ludzi, którzy mogliby dążyć do ustanowienia praw ograniczających

wykorzystanie magii. Jeśli Gowel miał rację, potrzebował SOM-u, by ukraść Vellę. Nie zaryzykowaliby takiej śmiałej kradzieży bez odpowiedniej zachęty. Tyen spojrzał na poprzednie pytanie. „Dlaczego SOM chciałoby pomóc mi ukraść V ellę?” Może Gowel liczył na to, że Vella przekona SOM do jego sposobu myślenia, ale raczej nie powiedziałby o tym jego członkom. Powiedziałby, że ona zgadza się z ich przekonaniami. Nie ukradliby jej, żeby pomóc Tyenowi. Zrobiliby to dla własnej korzyści. Wątpił też, czy Gowel kierował się chęcią pomocy młodemu studentowi. Gdy podróżnik zapewnił Tyena, że dojdzie do tego „bez ryzyka dla niego”, miał na myśli, że Tyen w ogóle nie będzie musiał się w to angażować. Jeszcze raz spojrzał na swoje pytania i w obu wykreślił słowa „pomóc mi”. Odchylił się i spojrzał na rezultat. Jeśli Gowel ma rację i ludzie z SOM-u będą w stanie ukraść coś ze skarbca, to mogę na dobre stracić Vellę. Jedyne, co powstrzymuje ich od tej kradzieży, to po prostu brak świadomości, że mogą tego chcieć. Gowel wiedział, że Vella potrafi czytać w myślach, ale stowarzyszenie nie wiedziało. Czy jego członkowie chcieliby ją wykorzystać – ukraść – gdyby wiedzieli? Tyen skrzywił się, gdy nagle jego myśli zboczyły na inny tor. Nie powiedział jeszcze nikomu, że wystarczy jej dotknąć, żeby przeczytała myśli, w obawie że dyrektor uzna ją za zbyt niebezpieczną, by kiedykolwiek wyjąć ją ze skarbca. Może jest. Biorąc pod uwagę to, co mówili dyrektor i profesorowie, oraz ich starania, by nie dotknąć Velli, najwyraźniej chcieli coś ochronić. Coś, co Gowel i Stowarzyszenie Ochrony Magii odkryliby, gdyby ukradli V ellę. Serce zatrzepotało Tyenowi w piersi. A jeśli informacje, które zebrała Vella, były na tyle istotne, że zagroziłyby Akademii, gdyby wyszły na jaw? A gdyby zagroziły Leracji? Albo całemu Imperium?

Choć czuł oburzenie na myśl, że członkowie Akademii trzymali Vellę pod kluczem, nie życzył źle tej instytucji. Nie tylko dlatego, że liczył na pracę tu w przyszłości, ale dlatego że – jak wielu Leratów – był dumny z jej osiągnięć i szlachetnych celów. Ciężko pracował, by znaleźć tu swoje miejsce. Marzył, podobnie jak jego ojciec, że pewnego dnia zostanie absolwentem Akademii. W tym momencie zdał sobie sprawę, że nigdy poważnie nie zastanawiał się nad kradzieżą Velli, tak samo jak nigdy nie zamierzał zatrzymać jej dla siebie. Był także zdeterminowany, by jej nie opuścić. Walka o jej uwolnienie miała jednocześnie pomóc jej samej, ale i wesprzeć oraz udoskonalić Akademię, bo książka i instytucja mogły wiele zyskać od siebie nawzajem. Nigdy by do tego nie doszło, gdyby ktoś ją zabrał. Nie naraziłby także swoich szans na odzyskanie zaufania profesorów, gdyby ostrzegł ich, że radykałowie są przekonani, iż potrafią ukraść coś ze skarbca, organizując kradzież – jak ujął to Gowel? – „z niewielkim wyprzedzeniem”. Po jego plecach przebiegł dreszcz. Spojrzał raz jeszcze na pierwszą listę i skupił się na trzecim punkcie. Przypomniawszy sobie, co powiedział Gowel, dopisał na końcu: „z niewielkim wyprzedzeniem”. Wpatrywał się w te słowa, a serce zamarło mu w piersi. Z jakim wyprzedzeniem? Może już dzisiejszej nocy? Musiał w tej chwili ostrzec Akademię. Wstał, chwycił płaszcz, wsunął notes do kieszeni i wypadł z pokoju.

ROZDZIAŁ 10

Nie zdążył się zatrzymać i wpadł prosto na Mika. Obaj prychnęli w chwili uderzenia, a potem Miko zaśmiał się nerwowo. – Spokojnie, Tyenie. Dokąd się tak śpieszysz? – Muszę znaleźć Kilrakera. – Och, wpadłem na niego wcześniej, tylko nie tak dosłownie jak my przed chwilą. Szedł do biblioteki. Do skarbca? Czyżby dowiedział się o zagrożeniu? – Jasne. Dzięki. – Tyen obszedł Mika i ruszył w stronę schodów, pokonał je, przeskakując po dwa stopnie, a potem pośpieszył korytarzami Akademii. Minął kilku studentów i jednego profesora. Ci pierwsi zignorowali go, a nauczyciel przyjrzał mu się podejrzliwie. Kiedy w końcu wpadł za drzwi biblioteki, zza regałów wychyliło się kilka głów, by sprawdzić, skąd ten hałas. W zasięgu wzroku nie było Kilrakera, ale znajdował się na najniższym z pięciu poziomów i widział jedynie szerokie przejścia pośrodku oraz stoły do czytania. Tyen ruszył wzdłuż tego pomieszczenia, rozglądając się po rzędach półek po obu stronach. Potem zatrzymał się, gdy ktoś odezwał się tuż nad nim. – Kogóż to szukasz, młody Ironsmelterze? Podniósłszy wzrok, Tyen dostrzegł, że o balustradę na drugim poziomie opiera się bibliotekarz. Nikt nigdy mu nie powiedział, jak ten człowiek się nazywa, trudno też było określić jego wiek. Włosy miał poprzetykane siwizną, plecy nieco zgarbione, a do tego nosił soczewki, ale jego twarz nie była nadmiernie poznaczona zmarszczkami, a zęby miał zdrowe. – Dobry wieczór panu. Szukam profesora Kilrakera! – Był tu wcześniej. Obawiam się, że się minęliście. Mogę ci w czymś pomóc? Tyen już otwierał usta, żeby powiedzieć „nie”, ale zawahał się.

Mógłby cały wieczór uganiać się za Kilrakerem po Akademii i na koniec dowiedzieć się, że w tym czasie Vella została skradziona. Bibliotekarz strzegł skarbca, należało więc uprzedzić go o możliwej próbie kradzieży. – Tak – rzekł Tyen. Rozejrzał się wokoło, usiłując ocenić, jak daleko niesie się jego głos. – Czy moglibyśmy porozmawiać w jakimś ustronnym miejscu? Bibliotekarz uniósł brwi. – W moim biurze. Już schodzę. Gdy odgłos kroków powyżej zbliżał się do schodów, Tyen zastanawiał się, jak przekona bibliotekarza – albo któregokolwiek z profesorów – o słuszności swoich obaw. I do czego będzie musiał się przyznać. Ostrzeżenie Akademii może poprawić jego wizerunek, ale bratanie się z Gowelem – zaprzepaścić wszelkie względy, na jakie sobie zapracował. Bibliotekarz zszedł po schodach i poprowadził Tyena pomiędzy dwoma regałami do maleńkiego biura, w którym stały dwa krzesła i niewielkie biurko. Uśmiechnął się, widząc minę Tyena. – Nie potrzeba mi wiele miejsca do pracy w odosobnieniu – powiedział, po czym wskazał na drzwi. – A jeśli weźmiesz pod uwagę, że w istocie moim miejscem pracy jest cała biblioteka, to mam największe biuro w całej Akademii. – Gestem polecił mu spocząć na krześle. – No dobrze, co cię martwi? – Nie potrafię tego udowodnić – zaczął Tyen, siadając. – Wyciągnąłem tylko wnioski z dowodów, które po części mogą być przypadkowe. – Zamilkł na chwilę, po czym podjął: – Podszedł do mnie dziś człowiek, który nie jest radykałem, ale jest z radykałami związany, i zaproponował mi pomoc w kradzieży Ve… książki, którą znalazłem w Mailandzie. Mężczyzna uniósł brwi. – Naprawdę? – Powiedział, że Stowarzyszenie Ochrony Magii może dostać się do skarbca, jeżeli zaplanuje to z niewielkim wyprzedzeniem.

– A zatem powiedziałeś mu, że książka jest w skarbcu. Tyen poczuł, że się rumieni. – Och… tak, to było głupie. Bibliotekarz ponownie się uśmiechnął. – Sprawiał wrażenie twojego sprzymierzeńca? Wysłuchał cię ze współczuciem? Był uczynny i w zamian chciałeś mu pomóc? – Westchnął, widząc, że Tyen kiwa głową. – Najlepsi oszuści zawsze tak robią, a mądrzejszym od ciebie i ode mnie zdarzało się już wyjawiać odrobinę za dużo lub znacznie więcej informacji z bardziej błahych powodów. – Wyprostował się. – Przedmiot, który znalazłeś, jest bezpieczny. – Jest pan tego pewien? – Tyen przygryzł wargę. Wyglądało na to, że ten człowiek nie ma żadnych wątpliwości. Bibliotekarz zachichotał. – Widzę, że nie przekonasz się, dopóki ci nie pokażę. Gdy mężczyzna wstał, serce zamarło Tyenowi w piersi. Bardzo niewielu studentów miało okazję zobaczyć skarbiec, lecz nie było to zakazane. Wolno było im tam wejść w towarzystwie profesora lub bibliotekarza, zwykle w celach badawczych. Tyen podniósł się i wyszedł za mężczyzną z pokoju, a potem podążył za nim środkowym przejściem ku najdalszej ścianie. Bibliotekarz otworzył jedne z pięciorga drzwi – wszystkie były podobnej wielkości i podobnie ozdobione. Pojawił się przed nim magiczny płomyk, który wysunął się naprzód, ukazując niewielkie okrągłe pomieszczenie z sufitem w kształcie kopuły – i bez podłogi. Ściany schodziły w ciemność. Bibliotekarz minął Tyena i wszedł w pustkę… …ale nie spadł. Wyglądał, jakby unosił się w powietrzu albo stał na niewidzialnym podłożu. Tyen przyjrzał się uważnie i dostrzegł, że powietrze w pomieszczeniu zafalowało, a potem wyczuł sadzę gromadzącą się wokół bibliotekarza w postaci drobnych, rozchodzących się linii. Widząc tę aurę, Tyen zdał sobie sprawę, że ten człowiek był magiem o sporych zdolnościach. Czerpanie magii o tak finezyjnym

wzorze oznaczało, że nie opróżni on z mocy od razu całej okolicy. Im drobniejsze linie, tym szybciej sadza zanika i zostaje na nowo zastąpiona magią, choć będzie jej w takim pomieszczeniu mniej, dopóki magiczna atmosfera nie wróci do równowagi. Bibliotekarz przywołał go gestem. Ignorując wywołane niepokojem mrowienie, Tyen wszedł na „podłogę”. Pod stopami wyczuwał jakby gąbczaste podłoże, przez co miał nieprzyjemne wrażenie, że w każdej chwili może się zapaść. Kiedy powoli zaczęli się obniżać, pomyślał, że właśnie tak się dzieje, i niemal krzyknął. – Nie bój się, Ironsmelter. Nie spadniemy. Studiujesz magię. Uczyłeś się już unoszenia? – Tak, ale nieoficjalnie. – Nieoficjalnie? – Pomyślałem, że rozsądnie będzie się tego nauczyć, skoro miałem sterować aerowozem Kilrakera w czasie ostatniej ekspedycji. – Tak, to było roztropne. – Bibliotekarz zachichotał. – Dotknij ściany, Ironsmelter. Tyen usłuchał. Jej pozbawiona faktury powierzchnia była gładka i śliska. – Trudno byłoby się po tym wspinać. – Płomień podążał za nimi w dół, więc sufitu nie było już widać i Tyen nie mógł określić, jak bardzo się obniżyli. – A teraz skręcamy. Pod ich stopami pojawiła się swego rodzaju podłoga. Nie była jednak płaska, lecz wygięta. Niczym wnętrze tuby zawijała się po prawej stronie i znowu na górze. – Ktoś mógłby przywiązać linę w drzwiach, przez które weszliśmy, ale nie miałby do czego zaczepić kolejnej, żeby dostać się do następnej części – wyjaśnił bibliotekarz. Wskazał na wnętrze przejścia, gdzie ściana gładko przechodziła w sufit. W kamieniu osadzono postrzępioną i ostrą metalową krawędź. – Gdyby użył bardzo długiej liny i zdołał przerzucić jej koniec przez kolejny zakręt, ostrze by ją przecięło. Nawet gdyby zdołał osłonić linę lub

usunąć to ostrze, po drugiej stronie nie byłoby gdzie jej przytwierdzić, chyba że ktoś zostawiłby otwarte następne drzwi. – Niewidzialna platforma bibliotekarza poniosła ich za pierwszy zakręt, a potem za kolejny, po czym znów zaczęli się obniżać. – Osoba niebędąca magiem mogłaby wejść do skarbca bez wsparcia magii lub niewiarygodnego szczęścia wyłącznie z pomocą kogoś, kto już byłby w środku. Jeśli zaś chodzi o magów… Poniżej pojawiła się kolejna podłoga, tym razem płaska. Gdy postawili na niej stopy, bibliotekarz odwrócił się w stronę zarysu drzwi. Zza kołnierza wyjął łańcuszek. Była na nim zawieszona rurka z kilkoma rzędami otworów. Włożył ją w otwór w drzwiach i kilkakrotnie przekręcił w jedną stronę, potem w drugą i jeszcze raz w przeciwną. – Kombinacja zmienia się przy każdym otwarciu – poinformował Tyena. – Formułę zna tylko kilka wybranych osób. Drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Były grube jak udo mężczyzny. Weszli w krótki korytarz, po czym bibliotekarz je zamknął. W ścianie naprzeciwko widniało kilka małych zagłębień otaczających kolejne drzwi. Mężczyzna włożył dłoń w każde zagłębienie, lecz Tyen nie był w stanie zobaczyć, co zrobił. – Tu też mamy zamek szyfrowy, którego kombinację zna jedynie kilka osób. W dodatku działa tylko wówczas, gdy pierwsze drzwi są zamknięte – powiedział bibliotekarz. Coś stuknęło i cofnął rękę. Drzwi otworzyły się do wewnątrz i bibliotekarz wprowadził Tyena do pomieszczenia, które wyglądało jak druga biblioteka, choć skromniejszych rozmiarów. Była to pojedyncza długa sala przedzielona masywnymi kwadratowymi kolumnami, pełna gablotek, a nie regałów, a zamiast stołów stały w niej ogromne skrzynie. Były tak duże, że Tyen nie potrafił sobie wyobrazić, jak zostały przeniesione przez te drzwi. A więc to jest skarbiec. W zwykłych okolicznościach Tyen byłby podekscytowany i zaciekawiony. Niewielu studentów widziało

najpilniej strzeżone pomieszczenie Akademii i z pewnością tylko kilku profesorów miało powody, by tu schodzić. A jednak miał wrażenie, że dla Velli to zimne i samotne miejsce. I choć powinien pocieszać go fakt, że dzięki tym wszystkim zabezpieczeniom nic jej nie grozi, wiedział, że nie uspokoi się, dopóki jej nie zobaczy. Gablotki były pełne szkatułek różnych rozmiarów. Każda z kolekcji była identyczna, różniły się jedynie numerami na małych tabliczkach. Bibliotekarz uchylił drzwiczki i wyjął jedną. Uśmiechnął się do Tyena. – Oczywiście żadnego dotykania. Otworzył wieczko, Tyenowi zaś na chwilę stanęło serce, gdy zobaczył leżącą w środku Vellę. Od wewnętrznych ścianek szkatułki oddzielała ją wyściółka z materiału, dzięki której wyglądała jakoś czyściej, jak coś cennego. Barwa płomienia bibliotekarza sprawiała, że jej skórzana oprawa zdawała się nieco czerwieńsza – a może została naoliwiona. – Widzisz? Wciąż tu jest – dodał bibliotekarz. Tyen pokiwał głową. Odczuwał frustrację na myśl, że jest tak blisko niej, a nie może przynieść jej ulgi od zapomnienia, w którym została uwięziona. A jednak poczuł się lepiej, gdy zobaczył, że jest tam, gdzie być powinna. Ale chciałbym jej powiedzieć, że jest bezpieczna i że zamierzam ją uwolnić. Może zdoła wyczuć jego myśli, jeśli będzie dostatecznie blisko niej. Uwolnił zmysły, szukając tego delikatnego ciepła, które pamiętał, albo chociaż poruszenia świadczącego o jej obecności, ale niczego nie znalazł. Z westchnieniem, niechętnie zmusił się, by spojrzeć na bibliotekarza i skinąć głową. Mężczyzna zamknął szkatułkę i odłożył ją do gablotki. – No dobrze, czy według ciebie to dostateczne środki ostrożności? – zapytał, gestem wskazując całą salę. Tyen uśmiechnął się. – Tak. Nie powinienem był wątpić w bezpieczeństwo skarbca Akademii. Czy będzie pan od czasu do czasu zaglądał do Ve…

książki, tak dla pewności? Bibliotekarz jednak zmienił już obiekt zainteresowania. Wpatrywał się w coś za najbliższą kolumną i zmarszczył brwi. – To dziwne… – powiedział. – Zostań tu. Jego nagły niepokój sprawił, że Tyena przeszył dreszcz obawy. Bibliotekarz minął kolumnę i podszedł do skrzyni. Wieko było uchylone, a ze środka coś wystawało. Gdy mężczyzna otworzył je do końca, Tyen dostrzegł, że to rąbek materiału. Materiał zsunął się do środka, bibliotekarz zaś westchnął i włożył tam rękę, po czym poprawił coś w skrzyni. Zamknął wieko i wrócił do Tyena. – Nie ma się czym martwić. Niektórzy nie potrafią zostawić rzeczy w takim stanie, w jakim je zastali. – Zaprowadził Tyena z powrotem do drzwi. – Co to ja mówiłem? Ach tak. Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. Żaden skarbiec nie jest niedostępny dla złodziei, dopóki jest dostępny dla tych, którzy prawowicie mogą do niego wejść. Myślę jednak, że nasz jest dostatecznie bezpieczny, nie sądzisz? Tyen pokiwał głową. – Tak. To prawda. Drogę powrotną przebyli w milczeniu. Tyen nie wiedział, co powiedzieć, skoro jego lęki okazały się bezpodstawne, a od bibliotekarza biła niema satysfakcja. Kiedy dotarli do biblioteki, Tyen podziękował mu, a potem ruszył do swojego pokoju. Przechodząc obok zegara, zdziwił się odrobinę upływem czasu. Od kolacji minęły zaledwie dwie godziny, a miał wrażenie, że jest znacznie później. Stwierdził, że to był długi dzień. Najpierw poszukiwanie pracy, potem Gowel… Co ten Gowel knuł, sugerując, że może pomóc ukraść Vellę? Sprawdzał Tyena, żeby przekonać się, czy zechce działać przeciwko Akademii, a tym samym stać się potencjalnym członkiem Stowarzyszenia Ochrony Magii? Czy jego przyjaciele radykałowie okłamali go co do swoich możliwości ograbienia Akademii? W głowie Tyena rozbrzmiewały słowa bibliotekarza: „Żaden skarbiec nie jest niedostępny dla złodziei,

dopóki jest dostępny dla tych, którzy prawowicie mogą do niego wejść”. A to oznaczało, że złodzieje – o ile w ogóle istnieli – musieli być wśród osób, które miały tu dostęp. Tyen przystanął. Czy bibliotekarz sugerował, że to jeden z profesorów może spróbować ją ukraść? Obejrzał się przez ramię, choć biblioteka została już daleko za jego plecami. Z pewnością mężczyzna chciał tylko powiedzieć, że to mało prawdopodobne, nawet jeśli nie całkowicie niemożliwe. Z westchnieniem odwrócił się i poszedł dalej. Tej nocy nie będzie spał spokojnie. Samotności, którą już odczuwał, będą teraz towarzyszyć strach, wstyd i obawa o Vellę. Żałował, że nie może z kimś porozmawiać – z kimś, kto powiedziałby mu, że niepotrzebnie się martwi. Miko? Nie, jeszcze za wcześnie. Neel? Nie, Neel unikał go, jakby się bał, że zarazi się niełaską. Profesor Kilraker? Nie powinien przeszkadzać nauczycielowi w jego prywatnym czasie. Ale może Kilraker chciałby się dowiedzieć o sugestii swojego byłego przyjaciela. Poza tym będzie umiał trafniej ocenić możliwości Gowela. Lepiej zaryzykować, że mu przeszkodzę, niż mu nie powiedzieć. Jeśli nie będzie sprawiał wrażenia zainteresowanego, przeproszę i wyjdę. Tyen zmienił kierunek i ruszył w stronę kwater profesora. Gdy szedł przez ogród ku budynkowi, w którym mieściły się pokoje profesorów, cieszył się, że ma na sobie płaszcz. Przejrzyste nocne niebo oznaczało, że chmury nie okrywały miasta, dlatego powietrze było mroźne. Słyszał, że profesorowie mogli przechodzić do głównych budynków i z powrotem do swoich kwater ogrzewanym podziemnym tunelem, ale studenci nie mieli do niego dostępu. Wcisnął dłonie w kieszenie i poczuł pod palcami coś gładkiego i metalowego. Zastanawiał się, co to jest, aż przypomniał sobie, że na poszukiwanie pracy zabrał Żuczka. Pokoje Kilrakera mieściły się na drugim piętrze. Schody i korytarz były puste, słyszał jednak dobiegające z kwater stłumione głosy,

śmiechy, a nawet muzykę. Dotarł do drzwi profesora i zapukał. Nikt nie odpowiadał tak długo, iż Tyen gotów był sądzić, że profesor wyszedł. Kiedy jednak miał już odejść, usłyszał zza drzwi jakieś odgłosy. Zatrzymał się i obrócił w momencie, gdy drzwi się otworzyły. Kilraker popatrzył na Tyena z dziwną miną. Tyen cofnął się o krok. – Czy to nieodpowiednia pora, profesorze…? – Nie. – Kilraker potrząsnął głową. – Właśnie o tobie myślałem, i proszę. Co mogę dla ciebie zrobić o tej późnej porze, Ironsmelter? Tyen oparł się pokusie, żeby się rozejrzeć i tym samym zdemaskować dyskretny charakter swojej wizyty. – Czy możemy porozmawiać na osobności? Profesor zawahał się, po czym szerzej otworzył drzwi. – Wejdź. – Podszedł do stolika, przy którym ustawione były dwa plecione fotele, i usiadł. Na tacy stały butelka i szklanki, a w jednej z nich było nieco ciemnego trunku, mniej więcej na grubość palca. – Mroczniaka? Profesor już zaczął napełniać drugą szklankę, Tyen odpowiedział więc skinieniem głowy i wzruszeniem ramion. Usiadł na drugim fotelu i rozejrzał się dookoła. Apartamenty profesorów były cztery razy większe od pokojów, które dzielili ze sobą studenci, miały też wydzielone sypialnie i łazienki. Służba, wraz z innymi pracownikami dbającymi o porządek, mieszkała w innej części Akademii. Salon Kilrakera był pełen przedmiotów, które profesor zdobył w czasie najróżniejszych ekspedycji, a które nie wzbudzały zainteresowania Akademii i nie miały dla niej wartości. Kilka wyglądało jednak na cenne. Tyen założył, że Kilraker kupił je z własnych funduszy. Nie było to otoczenie, które pozwalało się skupić, i za każdym razem gdy Tyen odwracał wzrok od jakiegoś fascynującego obiektu, zauważał kolejny. – O czym chciałbyś porozmawiać? – ponaglił Kilraker. Tyen oderwał wzrok od surowej glinianej figurki nagiej kobiety o znacznie przerysowanych kształtach.

– Wpadłem dziś na Gowela. Pomyślałem, że zechce pan o tym wiedzieć. Profesor zmrużył oczy. – Słyszałem, że jest w mieście. Co mówił? – Dowiedział się, że zostałem zawieszony, i wyraził współczucie. Kilraker rozparł się w swoim fotelu. – I? – Słyszał też o książce – kontynuował Tyen. – Powiedział… ale nie wiem, czy mnie sprawdzał, czy mówił poważnie… że może pomóc mi ją ukraść. Kąciki ust profesora uniosły się w lekkim uśmiechu. – A jednak. Oto cały Gowel. Przyjąłeś propozycję? – Ani nie przyjąłem, ani nie odrzuciłem. Byłem za bardzo zszokowany. Później jednak zacząłem się obawiać, czy nie przesadził co do swoich możliwości. – Poszedłeś więc do biblioteki, a bibliotekarz zaprowadził cię do skarbca, żeby zapewnić cię, że książka jest bezpieczna. – Tak. – Uspokoiłeś się? – Raczej tak. Ale powiedział coś… Przerwało mu pukanie do drzwi. Kilraker spojrzał niespokojnie w ich kierunku i zmarszczył czoło, po chwili jednak opanował się i wstał, żeby otworzyć. Tyen usłyszał głos Drema. – Jest pan gotowy, profesorze? – Prawie. Mam gościa. Możesz nam dać kilka minut? Służący ściszył głos. Kilraker rzucił okiem na Tyena. – Chwileczkę, Ironsmelter – powiedział, a potem wyszedł za drzwi i zamknął je. Tyen upił łyk mroczniaka i odstawił szklankę. Kilraker nie wyglądał na zbyt zainteresowanego, a Tyen najwyraźniej właśnie mu w czymś przeszkodził. Czy miał jeszcze jakieś istotne informacje do przekazania? Zastanowił się. Nie, lepiej dam mu spokój. Wstał, ale nie chciał przerywać poufnej rozmowy, skorzystał więc z okazji,

by dokładniej przyjrzeć się kolekcji profesora. Kiedy podszedł do gablotki, rzucił okiem na otwarte drzwi do sypialni, a jego spojrzenie przyciągnęło kilka prostokątnych przedmiotów. Walizki. Profesor gdzieś wyjeżdża. Może na kolejną ekspedycję? To dziwne, że nie powiadomił swoich studentów, ale przecież zajęcia Tyena zostały zawieszone, dlaczego więc miałby się o tym dowiedzieć? Tyen odwrócił się, żeby nie zostać przyłapanym na przyglądaniu się osobistym rzeczom w bagażach, gdyby profesor wrócił, po czym skupił się na półkach. Niektóre przedmioty były dziwne, nieładne i nie rozumiał, dlaczego ktoś mógłby chcieć je kolekcjonować. Może miały w sobie coś magicznego? Poszukał mroku sadzy, ale zauważył tylko jej maleńką strużkę, wydobywającą się spod czegoś, co wetknięto pod czarno żłobiony kieł. Pochylił się bliżej, a potem jeszcze bliżej. Dostrzegł grzbiet książki. Książki podobnych rozmiarów jak… Przeszedł go zimny dreszcz. Jego ręka poruszyła się sama. Gdy tylko dotknął książki, od razu wiedział. To było znajome uczucie. – Nie – szepnął. – To niemożliwe. Gdy się otworzyła, pojawiły się słowa.

Tyen ie. Kilraker zam ierza wrobić cię w kradzież.

Nie potrafił myśleć, oddychać ani nawet się poruszyć, kiedy więc drzwi się otworzyły, zdążył tylko zamknąć książkę. – Och – odezwał się Kilraker. Tyen zmusił się, by spojrzeć mu w oczy, licząc na to, że nie okaże po sobie bólu i strachu, które odczuwał. – Dlaczego? Profesor rozłożył ręce. – Wiedzieliśmy, że Gowel zamierza ją ukraść, więc podłożyliśmy w skarbcu fałszywą. Kłamca – pomyślał Tyen. Ale potem przyszła mu do głowy jeszcze bardziej zdumiewająca myśl. A jeśli to Vella kłamie? Jeśli skłamała, twierdząc, że potrafi

mówić tylko prawdę? Jeśli byłaby w stanie powiedzieć wszystko, żeby tylko nikt znowu gdzieś jej nie zamknął? Kilraker wyciągnął rękę po książkę. Jeśli mu ją dam i Vella ma rację, profesor zacznie krzyczeć, żeby zwabić świadków, a potem oświadczy, że ją ukradłem. Jego słowo przeciwko mojemu. Ale jeśli to on mówi prawdę… – Nie – usłyszał swoje słowa Tyen. – Zatrzymam ją. Idziemy do gabinetu dyrektora. Oddam ją tylko jemu. Profesor wpatrywał się w niego bez słowa. Tyen zastanawiał się, co sobie myślał. Czy sprzeciw rozzłościł go i wprawił w zakłopotanie? A może rozważał, czy jego złodziejskie plany wyszły na jaw? Tyen miał rozpaczliwą nadzieję, że to pierwsze, ale potem zdał sobie sprawę, że wtedy Vella okazałaby się nierzetelnym, groźnym przedmiotem, którego Akademia się obawiała. Rozczarowanie oznaczałoby, że Vella jednak miała rację. Zwłaszcza gdyby profesor użył siły, żeby ją odzyskać. Tyen nie sądził, że będzie w stanie go powstrzymać. Kilraker uśmiechnął się. – To dobrze, że jesteś ostrożny. – Odwrócił się do drzwi. – W takim razie chodźmy do niego. Na te słowa Tyen poczuł ulgę i rozczarowanie. – Dziękuję – powiedział. – Chcę panu ufać, ale dzisiejszy dzień był… – Pokręcił głową. – Bardzo niepokojący. Profesor otworzył drzwi i przytrzymał je. Tyen wsunął Vellę pod koszulę i wyszedł na korytarz. Czekał tam Drem. Ubrany w lotniczą kurtkę służący przyjrzał mu się podejrzliwie, po czym gdy Kilraker mruknął coś do niego, wszedł do apartamentu. Profesor wyglądał na odprężonego, idąc przodem po schodach, kiedy jednak doszli na parter, skręcił i skierował się do piwnicy. Tyen przystanął. – Dokąd pan idzie? Kilraker podniósł wzrok i uśmiechnął się. – Nie słyszałeś o skrócie?

Podziemne przejście – przypomniał sobie Tyen. Poczuł się głupio i ruszył dalej za profesorem. Na końcu schodów zamiast piwnicy zobaczył długi korytarz, ozdobiony z takim samym smakiem jak inne bardziej wyszukane budynki Akademii. Na ścianach wisiały obrazy. We wnękach stały posążki. Co jakieś dwadzieścia kroków paliły się lampy. Kilraker zaczekał, aż Tyen go dogoni, żeby mogli iść obok siebie. – Gdzie kończy się ten tunel? – spytał Tyen. – W pobliżu auli. Wygodne rozwiązanie w razie wydarzeń wymagających odświętnych strojów. Powietrze było ciepłe i nie czuć było zapachu stęchlizny. Mniej więcej co sto kroków znajdowały się przejścia prowadzące do niewielkich klatek schodowych, gdzie w górę biegły kręcone schody. – Dokąd one prowadzą? – Tyen nie mógł nie zapytać. – Do ogrodów. To środek ostrożności na wypadek powodzi lub pożaru. W oddali widać już było koniec korytarza. Panowała w nim cisza i nie było tam nikogo poza nimi. Kilraker westchnął. – Powinienem o czymś ci powiedzieć, Tyenie, choć nie wiem jak, skoro pewnie i tak mi nie uwierzysz. Akademia zamierza zniszczyć V ellę. Serce zamarło Tyenowi w piersi, a żołądek się skurczył. – Dlaczego? To unikatowy i cenny przedmiot. – Bo zataiłeś przed nami, że potrafi gromadzić wspomnienia, gdy tylko się jej dotknie, i przez to zawiera teraz tajemnice Akademii. Tyen poczuł, że się rumieni. – Och. Chciałem o tym powiedzieć, ale… cóż, kiedy miałem okazję, było już za późno. Kilraker zwolnił i zatrzymał się, a potem spojrzał Tyenowi w oczy. – Nie zgadzam się z nimi – powiedział ściszonym głosem. – To

dlatego podłożyłem kopię. Gdy mężczyzna przyznał się do kradzieży, Tyena przeszedł dreszcz triumfu. – Czy pomożesz mi ją ocalić, Tyenie? – spytał Kilraker. Tyen wpatrywał się w profesora, a nadzieja walczyła w nim z podejrzeniami. – V ella mówi, że chce pan tak wszystko zaaranżować, żeby to na mnie spadła wina. – Zamrugał, gdy coś sobie przypomniał. – To dlatego w skarbcu coś leżało nie na swoim miejscu, prawda? Żeby bibliotekarz stracił mnie z oczu na tyle, by nie mógł potem stwierdzić, czy to ja podmieniłem książkę, gdy on zajął się czymś innym. Uśmiech zniknął z twarzy Kilrakera. – Och. No cóż, musiałem coś zrobić. Gdyby przysiągł, że nie spuścił cię z oka, wszyscy by mu uwierzyli, a potem zastanawialiby się, kto jeszcze ostatnio był w skarbcu. Oczywiście nie znaleźliby jej w twoich rzeczach, więc nie mogliby cię oskarżyć. – Ale i tak by mnie podejrzewali. Nikt by mi nie zaufał i straciłbym wszelkie szanse na karierę. – To niska cena za uwolnienie jej. Jeśli mi pomożesz, pozwolę ci z nią porozmawiać. Tyen potrząsnął głową. – Nie. Jeśli zawiera groźne tajemnice Akademii, musimy odnieść ją do skarbca, a potem przekonać dyrektora, że jest zbyt cenna, by ją zniszczyć. – Nie będziemy mieć okazji. Planują zrobić to jutro. – Kilraker miał poważną minę. – Vella to źródło wiedzy znacznie obszerniejszej niż całe zbiory Akademii i lepszy nauczyciel niż wszyscy profesorowie razem wzięci. Jest zbyt cenna, żeby ryzykować, że ci głupcy nie pójdą po rozum do głowy. Tyen położył dłoń na piersi, w miejscu, gdzie książka przylegała do jego ciała. Nie mogę pozwolić im jej zabić. Vella miała rację co do zamiaru Kilrakera, żeby go wrobić. Co teraz? Odpiął guzik

koszuli i wyjął ją. Otworzył i zobaczył pojawiające się na kartkach litery.

Nie ufaj m u.

Coś niewidzialnego złapało go za nadgarstki i zacisnęło się, niemal wytrącając mu ją z rąk. Podniósł wzrok i dostrzegł utkwione w Velli spojrzenie Kilrakera, który w skupieniu zmarszczył brwi. Zrobił krok naprzód i sięgnął po nią. Tyen mocniej chwycił okładkę i próbował ją cofnąć, ale nie mógł ruszyć dłonią. Palce Kilrakera złapały za kartki i zaczęły ciągnąć. Tyen wiedział, że za chwilę ją wypuści, zaczerpnął więc magii i uspokoił powietrze wokół ręki profesora, żeby je schłodzić. Powietrze zmroziło się. Tyen poczuł, że uścisk Kilrakera słabnie z powodu wyziębienia mięśni. Siła trzymająca go za ręce zmalała, gdy koncentracja mężczyzny osłabła, Tyena zaś ogarnęło poczucie triumfu, kiedy zdołał się odsunąć i cofnąć o kilka chwiejnych kroków. Podniósł wzrok i spojrzał Kilrakerowi w oczy. Twarz profesora spochmurniała. Rzucił się na Tyena. Zaatakował zarówno fizycznie, jak i magicznie – Tyen odparł oba ataki dzięki solidnej osłonie z nieruchomego powietrza. Kilraker zaklął, gdy jego pięści odbiły się od niej, i wycofał się. Sadza wypełniła tunel za jego plecami, a tarcza Tyena zaczęła drżeć i wibrować. Tyen, stojąc bez ruchu, rozszerzył ochronną ścianę. Nauczyciel atakował, żeby zabić, a Tyena przerażało to tak bardzo, że nie wiedział, co innego mógłby zrobić. Do tej pory nigdy nie brał udziału w prawdziwej magicznej walce, choć czytał o wielu. Po chwili otoczyła go czerń, niczym ostrzegawczy strzał wprost w zmysły, budząc umysł ze wstrząsu. Magia wyczerpywała się wokół niego i wiedział, że jeśli się nie ruszy, wkrótce nie będzie w stanie się bronić. Uzmysłowił sobie, że to typowa sytuacja w walce. Jeśli jeden przeciwnik nie zdołał pokonać drugiego podstępem lub umiejętnościami, obaj zużywali w końcu całą magię, jaką mieli w

zasięgu. Musieli zbliżyć się do jej nowego źródła, zanim zużyją to, co już pobrali. Tyen mógł jedynie cofnąć się w głąb tunelu. Profesor mógł także czerpać magię wokół osłony Tyena i pobrać całą moc zza niego. Tyen miał możliwość obronić się przed tym w dwojaki sposób: pobrać tę magię jako pierwszy lub szybciej się wycofać. A najlepiej jedno i drugie. Cofnął się, czerpiąc moc z miejsca, w które się przesunął. Kilraker ruszył za nim. Ku uldze Tyena profesor przestał atakować. Może i jemu magia się wyczerpała. Tyenowi przeszło przez myśl, żeby odbić cios. Postanowił jednak, że tego nie zrobi. Nie mogę ryzykować. Mógłbym go zabić. Nie chcę tego. I raczej nie potrzebuję. Poza tym, tylko Akademia może karać swoich pracowników. – Co się tu dzieje? Pilnując, by jego tarcza nie opadła, Tyen rzucił okiem przez ramię. W ich kierunku biegło trzech mężczyzn. Jednym z nich był profesor magii Hapen, który uczestniczył w spotkaniu z dyrektorem. Pozostali dwaj pracowali w innej katedrze. – On… – zaczął Tyen. – Powstrzymajcie go! – krzyknął Kilraker. – Ukradł artefakt ze skarbca! Trzej mężczyźni popatrzyli na Vellę. Profesor magii zmarszczył czoło. – Im szybciej zniszczymy ten przedmiot, tym lepiej. – Ja nie… – Słowa Tyena zostały stłumione, gdy coś mocno zacisnęło się wokół jego piersi. Dostrzegł linie rozchodzące się dookoła profesora Hapena. Jestem w potrzasku – pomyślał. Nie mogę nawet się odezwać. A słowa tego człowieka potwierdziły to, co mówił Kilraker. Akademia rzeczywiście chciała zabić V ellę. Nie mógł do tego dopuścić. Ale co miałby zrobić? Był w pułapce. Potem przypomniał sobie o schodach prowadzących na powierzchnię. Tamtędy mógłby się wydostać, gdyby tylko się uwolnił. A co potem? Uciec? Stracić wszystko, na co pracował?

Jego żołądek ścisnął się, gdy uświadomił sobie, że już i tak to stracił. Spojrzenia przybyszów jasno wyrażały przeświadczenie, że to on jest złodziejem. Jaką miał szansę, by ich przekonać, że jest inaczej, skoro musiałby świadczyć przeciwko Kilrakerowi? Powinien zostać i walczyć, żeby oczyścić swoje imię i udowodnić, że to Kilraker jest złodziejem, ale na pewno nie zdążyłby przed zniszczeniem Velli. Gdyby uciekł, mógłby znaleźć dla niej bezpieczne miejsce, a potem wrócić, żeby uporządkować tu swoje sprawy. Jeśli oczywiście zdoła uciec Hapenowi. Otaczała go sadza, a to oznaczało, że do dyspozycji miał jedynie tę magię, której zaczerpnął wcześniej i jeszcze nie zużył. Chyba że sięgnie dalej. Wziął głęboki wdech i uwolnił zmysły. Sięgnął za ściany tunelu. Sięgnął za zbliżających się do niego czterech mężczyzn. Sięgnął pod ziemię i w niebo, w którym tak często wyczuwał spływającą magię. Był nieco zaskoczony tym, jak daleko potrafił sięgnąć, kiedy naprawdę się postarał. A potem pobrał całą tę moc. Część z niej zużył, by odepchnąć ograniczającą go siłę. Z części ukształtował tarczę. Posypały się na nią ciosy, gdy pośpiesznie ruszył w kierunku najbliższej klatki schodowej. Tunel wypełniły krzyki, a ich echo ścigało go po schodach, które były zbyt strome i kręte, żeby można było po nich szybko umknąć. Okrągłe wyżłobienie w suficie sugerowało, że Tyen ma nad głową pokrywę jakiegoś włazu, która jednak ani drgnęła, gdy chłopak pchnął. – Nie ma przecież powodzi ani pożaru – mruknął, kształtując kolejną porcję magii, by wypchnąć wieko. Wydostawszy się na zewnątrz, dostrzegł, że jest na samym środku kwiatowej grządki, a dziura, przez którą wyszedł, zaburza jej porządek. Słysząc dobiegające z tunelu odgłosy pogoni, wybrał kierunek i puścił się biegiem, potykając się na skraju ogrodu i wpadając na ścieżkę, o

mały włos uniknąwszy przy tym zderzenia z idącymi gdzieś pośpiesznie dwoma służącymi. Jestem w ogrodzie, gdzieś pomiędzy kwaterami profesorów a aulą. Dokąd teraz? Poza teren Akademii? Dokąd według nich mógłbym pobiec? Do najbliższego wyjścia. Powinien więc ruszyć w przeciwnym kierunku. Droga, na której się znalazł, prowadziła do profesorskich apartamentów. Nie będą się spodziewali, że mógłby udać się właśnie tam. Ścieżka była jednak prosta, więc ścigający go ludzie zauważyliby go od razu po wyjściu przez właz. Biegiem skręcił w następną boczną dróżkę. Była węższa i prowadziła na tyły budynku. Za jednym z zakrętów był w stanie dostrzec miejsce, do którego zmierzał. Zatrzymał się gwałtownie. Przestrzeń za kwaterami wyłożona była płaskim i równym brukiem i zupełnie nie było gdzie się tam ukryć. A potem zobaczył, co tam czeka – z wypełnioną powietrzem kapsułą i w gotowości do lotu. Stłumił śmiech i znów rzucił się biegiem.

CZĘŚĆ DRUGA RIELLE

ROZDZIAŁ 1

Gdy drzwi świątyni otworzyły się, intensywne światło słoneczne zalało wszystko bielą. Rielle wyszła za swoimi towarzyszkami, orientując się, gdzie są, tylko dzięki ich głosom. Nawet gdy oczy przywykły do światła, brukowane podwórze sprawiało wrażenie pozbawionego koloru, a obłożone gliną domy błyszczały w upalnym powietrzu. – O nie. Na zewnątrz jest okropnie – mruknęła Bayla. – Chciałabym iść prosto do domu. – Na targu nie będzie tak źle – powiedziała jej siostra bliźniaczka Tareme. Odwróciła się do Rielle. – Chciałabyś iść z nami? Rielle uśmiechnęła się z wdzięcznością, słysząc to zaproszenie. – Chciałabym, ale nie mogę. Ciotka na mnie czeka. – Ale będzie tam Ako. Mówił, że chciałby znowu się z tobą zobaczyć. Najwyraźniej go zainteresowałaś. Rielle z trudem zachowała uśmiech na twarzy. Ani trochę nie interesował jej brat bliźniaczek. Straciła do niego wszelki szacunek, kiedy musiała odpierać jego zaloty podczas zabawy w chowanego na ich urodzinach. Ale bliźniaczki o tym nie wiedziały. W pobliżu nie było nikogo, kto mógłby być świadkiem jego zachowania, a on zapewne by zaprzeczył, gdyby się poskarżyła. Nie będąc w stanie wyjaśnić, dlaczego nim gardzi, mogła jedynie udawać zwyczajny brak zainteresowania. Bliźniaczki bezkarnie mówiły o wadach swojego brata, jednak krytyka z ust osoby spoza rodziny świadczyła o braku wychowania. Zwłaszcza z ust kobiety. – To dziwne – odparła. – Choć pewnie pomylił mnie z kimś innym. Miałam wrażenie, że wziął mnie za osobę wynajętą dla rozrywki. Tareme uśmiechnęła się. – Ma w zwyczaju najpierw działać, potem myśleć. To część jego uroku. Potrafi naprawdę cieszyć się życiem, nie sądzisz? Wzruszyła ramionami. Życiem? O nie, cieszy się raczej czymś

znacznie bardziej konkretnym. Podejrzewam jednak, że nie jest już taki konkretny co do wyboru kobiety, z którą chciałby dzielić ten entuzjazm. – Bawcie się dobrze na targu – powiedziała. – Do zobaczenia następnego czterodnia. Kiedy bliźniaczki zeszły po schodach i oddaliły się dziedzińcem, Rielle poczuła ukłucie żalu. Nie mogła się doczekać popołudniowej lekcji malowania z ciotką, ale rzadko była gdzieś zapraszana przez pozostałe dziewczęta po świątynnych zajęciach. Poza tym nie spodziewała się, że to w ogóle nastąpi, gdy zaczynała na nie uczęszczać. Z początku większość rozmów skupiała się na zdziwieniu i uldze, z jaką dziewczęta przyjęły fakt, że nie pachniała nieładnie. Wszystkie pochodziły z najbardziej wpływowych i zamożnych rodów w Fyre. Rielle także była bogata, ale nie tak poważana z powodu reputacji, jaka przylgnęła do osób pracujących w branży farbiarskiej. Oczywiście Rielle nigdy nie miała nic wspólnego z tą brudną robotą. Jej rodzice zatrudniali do tego inne rodziny, zapewniając im zakwaterowanie, wyżywienie i dochody. Dzięki hojnym datkom na świątynie nikt otwarcie nie potępiał ich z powodu tej niezbyt czystej profesji, jednak wielkie rody Fyre znały inne, subtelniejsze sposoby wykluczenia ze społeczeństwa tych, którzy im się nie podobali. Problem polegał na tym, że ludzie kojarzyli farbiarstwo przede wszystkim ze smrodem: substancje, z których pozyskiwano najlepsze kolory, zwykle były najbardziej odpychające. Mocz i odchody, wyciągi ze stworzeń morskich, zgniłe rośliny czy rozgniecione larwy owadów to najgorsze z nich. Zaprawy i utrwalacze również były nieprzyjemne dla nosa – a niektóre nawet trujące. To właśnie dlatego farbiarze według prawa musieli otwierać swoje warsztaty na obrzeżach miasteczek i miast, w dole rzeki, poniżej budynków mieszkalnych. A to niestety oznaczało, że czekała ją długa droga ze świątyni do

domu. Owinęła głowę szalem, a frędzle na jego końcach przerzuciła sobie przez ramiona. Było za gorąco, żeby wiązać go ciasno pod brodą, a większość dziewcząt w tym małym mieście uważała, że ciasno owinięty szal za bardzo kojarzy się z matroną. Mimo wszystko musiała porządnie go zawiązać przed powrotem do domu; w przeciwnym razie matka zrobiłaby jej wykład na temat skromności. I tak nie ma tu nikogo, kto mógłby mnie zobaczyć – tłumaczyła sobie, sprawdziwszy, czy portmonetka wciąż jest bezpiecznie schowana w spódnicy pod tuniką. Przeszła przez dziedziniec i skierowała się w stronę domu. Przez większość drogi podążała Szlakiem Świątynnym, należącym do głównych ulic Fyre. Był jedną z najbardziej uczęszczanych arterii, ale o tej porze czterodnia, pomiędzy porannymi zajęciami, modlitwami a popołudniowym targiem, nawet tu panował spokój. A skoro był to czwarty czterodzień – i koniec półsezonu – co pobożniejsi obywatele miasta spędzali go w domach, poszcząc i modląc się. Jakie to dziwne, że przez to czuła się mniej bezpieczna, jak gdyby zagrożenie ze strony złodziei było większe tam, gdzie było mniej świadków. Jak słyszała, do rabunków dochodziło raczej w tłumie rozkojarzonych ludzi. Odprężyła się, gdy na drodze przed nią pojawił się jakiś młody kapłan. Był to Sa-Gest, chudy jak patyk młody duchowny, którego widziała w świątyni. Pozostałe dziewczęta naśmiewały się z niego, kiedy nie było go w pobliżu. Popielate szaty, pod pachami i wokół szyi ciemniejsze od potu, oznaczały, że jest jednym z młodszych członków zakonu. Szybkim krokiem ruszył w stronę bocznej uliczki. Zaciekawiona spojrzała w nią, gdy przechodziła obok, i dostrzegła jego oddalającą się sylwetkę. W bocznych uliczkach znajdowało się więcej ludzi niż na głównej drodze. Może było tam więcej cienia przynoszącego ulgę w tym upale. Niejeden raz przemierzała ten labirynt w towarzystwie swojego kuzyna Ariego, zanim dołączył do jej brata i zajął się

importem w farbiarni. W wielu uliczkach wisiały markizy takie jak nad targowymi straganami, tu jednak ozdobione były wymyślnie tkanymi wzorami. Na skrzyżowaniach ulic mieściły się dziedzińce i sklepy. Na rustykalnych meblach lub ławach wbudowanych w pokryte gliną ściany siedzieli jedzący, pijący i plotkujący ludzie. W tej części miasta, zwanej dzielnicą rzemieślników, markizy zdobione były czarną nicią, a tkali je mieszkańcy domów. Same domy miały wyraźne, jaskrawe kolory. Raz do roku nakładano na nie świeżą warstwę gliny, specjalnie na Święto Aniołów. Następne święto miało odbyć się za półsezon, a większość domów znacznie wyblakła w ciągu ostatnich ośmiu czterodni pod wpływem ostrzejszego letniego słońca. Mimo spokojnego tempa, które utrzymywała, już była spocona. Tęskniła za bryzą, kiedy jednak minęła następną boczną uliczkę, poczuła otaczający ją ciepły wir powietrza, w którym unosił się piasek. Kusiło ją, żeby przyśpieszyć, jak najprędzej uciec od tego żaru i napić się świeżej wody. Gdy posuwała się dalej, kolejny, starszy kapłan pojawił się kilka przecznic przed nią. Zmierzał w jej stronę. Nie znała go, ale szaroniebieskie szaty wskazywały, że jest wyższej rangi – im bliżej koloru Aniołów, tym większe znaczenie. Jego poprzetykane siwizną włosy były wilgotne od potu. Nie była w stanie stwierdzić, czy w ogóle ją zauważył. Sądząc po roztargnionej minie, jego myśli zaprzątały ważniejsze sprawy. W końcu dotarła do ulicy Garbarskiej, która skracała jej spacer do domu, przecinając łuk Szlaku Świątynnego. Matka wolałaby, żeby trzymała się głównej drogi, ale kuzyn mówił, że wielu ludzi korzysta z tego skrótu, będzie zatem bezpieczna, dopóki z niego nie zboczy. Zauważyła, że więcej osób chodzi tędy niż Szlakiem Świątynnym. Trzymając się wąskiego pasa cienia po jednej stronie ulicy, upewniła się, czy wygląda na czujną i pewną siebie. Ari uczył ją, że potulne i pełne obaw zachowanie przyciąga tych, którzy szukają łatwych ofiar.

Kilkaset kroków dalej z bocznej alejki zaczęły wydobywać się czarne kłęby, które zagrodziły jej drogę. Zamarła, gdy rozpoznała, co to takiego. Potem szybko przyklęknęła na kolano i zaczęła poprawiać but, licząc na to, że ktoś, kto będzie ją obserwował, pomyśli, że zatrzymała się właśnie z powodu buta. Skaza! Rzadko wyczuwała ją poza świątynią, a jeśli już, to tylko po świątynnych procesjach. To po jednej z nich Rielle próbowała dotknąć tej pozostałości po magii kapłana i właśnie wtedy ciotka zauważyła, że jej mała siostrzenica potrafi tę pozostałość wyczuć. „Zawsze udawaj, że jej nie widzisz – ostrzegała ją Narmah. – I nigdy nikomu nie mów, że ją wyczuwasz, bez względu na to, jak bardzo ufasz rozmówcy. Nigdzie o tym nie pisz. Nie wspominaj o tym na głos, nawet jeśli myślisz, że nikt nie słyszy. Jeśli kapłani się o tym dowiedzą, zabiorą cię”. Rielle pytała, czy to znaczy, że będzie uczyła się magii. „Kobiety nie zostają kapłanami. Mogą nimi być tylko mężczyźni uznani przez Aniołów” – powiedziała ciotka tak nietypowym dla siebie surowym tonem, że Rielle nie ważyła się zrobić nic, przed czym ją przestrzegała. Wszyscy wiedzieli, skąd się bierze skaza. Jakiś kapłan musiał użyć magii, i to w dużej ilości. Widocznie był gdzieś dalej w bocznej alejce, bo na ulicy Garbarskiej nie zauważyła żadnego. Dlatego nie mogę tu klęczeć i poprawiać buta, bo mnie zauważy. Muszę iść dalej. A to oznaczało przejście przez skazę. Wiedziała, że nie stanie jej się krzywda, ale sama myśl była odpychająca. W końcu było to zanieczyszczenie, które pozostawiała po sobie magia. Kapłani odprawiali tajemne rytuały oczyszczające, żeby zapobiegać skutkom jej działania. Nie miała żadnej wiedzy na ten temat. Jednak przejście na drugą stronę ulicy, żeby ominąć skazę, byłoby zbyt oczywiste. Odetchnęła głęboko i niechętnie ruszyła w jej stronę. Oparła się pokusie spojrzenia w boczną alejkę, żeby zobaczyć, co robi kapłan, nabrała powietrza w płuca i wstrzymała je.

A potem niemal krzyknęła, gdy zderzyła się z czymś twardym i niewidocznym. Coś chwyciło ją za rękę i szarpnęło na bok. Najpierw przez myśl jej przeszło, że skaza nie powinna być ciałem stałym. A potem, że przynajmniej się nie zdradziła, gdy udało się jej nie krzyknąć, bo przecież kapłan spodziewał się, że każdy, kto idąc, uderzy w ścianę, musi ją zauważyć. Trzecia myśl, gdy wpatrywała się w mężczyznę trzymającego ją za rękę, była taka, że to nie jest kapłan. Był obszarpanym, szarym od brudu stworzeniem o błędnym wzroku. W jednej ręce miał nóż, ona zaś drgnęła, gdy machnął nim przed jej twarzą. – Zamknij się. Ani słowa. Rób, co mówię – warknął. – Zrozumiano? Wpatrywała się w nóż, w ustach jej zaschło, a serce waliło w piersi; kiwnęła głową. Odwrócił się i pociągnął ją za sobą w głąb alejki. W reakcji na tę sytuację jej ciało całkowicie opadło z sił i niemal chwiała się na nogach, on jednak podtrzymywał ją i wlókł dalej. To tyle, jeśli chodzi o opinię Ariego na temat bezpieczeństwa na ulicy Garbarskiej. To tyle, jeśli chodzi o czujność i pewność siebie. Co ma teraz zrobić? Co zrobi on, kiedy się zatrzyma? Obrabuje ją? Alejka była pusta. Jeśli będzie działał szybko, odbierze jej portmonetkę, zanim ktokolwiek się pojawi. On jednak się nie zatrzymywał. Jej żołądek skurczył się. Widocznie chciał czegoś więcej. Nie mogła przestać wyobrażać sobie najgorszego. Zimny dreszcz trwogi sprawił, że znowu ugięły się pod nią kolana. Zawsze powtarzała sobie, że wolałaby umrzeć, niż przeżyć coś takiego. Że będzie walczyła. Wyobrażała sobie, jak odpycha napastników, a nawet wlecze ich do kapłanów, by zostali ukarani. Mężczyzna miał jednak żelazny uścisk i ciągnął ją dalej, jak gdyby zupełnie nic nie ważyła. Choć był szczupły i niewiele większy od niej, miał więcej siły. Jesteś od niego słabsza, ale może sprytniejsza – powiedziała

sobie. Myśl! Jakimś cudem zdołała uspokoić umysł i zastanowić się, co o nim wie. Przypomniała sobie skazę i zmroziło jej krew w żyłach. W pobliżu nie było żadnego kapłana ani innej osoby, więc tylko ten człowiek mógł posłużyć się magią. Był splamionym. A to znaczyło, że postanowił nauczyć się używania magii. To znaczyło, że chciał okradać z tej magii Aniołów. To znaczyło, iż nie obchodziło go, że po śmierci dostrzegą tę plamę na jego duszy i rozerwą ją na strzępy. Jaki człowiek wybrałby taki los? Skoro zaprzedał własną duszę, to jakich jeszcze straszliwych czynów mógłby się dopuścić? I o ile bardziej straszliwe mog​łyby być, skoro miał do dyspozycji magię? Ogarnęła ją fala paniki, którą stłumiła jednak kolejna myśl. Skoro skaza, którą po sobie zostawił, była plamista, to możliwe, że nie posiadał magicznych zdolności. Skaza po magii kapłanów była inna – niczym promieniująca aura. Teoretycznie Rielle także mogła posługiwać się magią. Mógł to robić każdy, kto widział skazę, nie miała jednak pojęcia jak, a nawet gdyby się nią posłużyła, by ocalić życie, straciłaby możliwość życia po śmierci. Stanęłaby wtedy przed wyborem pomiędzy śmiercią fizyczną a śmiercią wieczną. Zanim zdążyła się nad tym zastanowić, mężczyzna zwolnił, zbliżywszy się do przecznicy, i wyjrzał za róg, po czym pociągnął ją za sobą. Czegoś wypatrywał. Albo kogoś. Ciągle myślała o kapłanach, których widziała wcześniej. Chodzili po mieście w upalny dzień, choć pewnie woleliby zostać w chłodnej świątyni. Jej serce przepełniła nadzieja. Czyżby szukali tego splamionego? Czy byli blisko? Czy ratunek czekał kilka zakrętów dalej? Czy to dlatego ją porwał? Czy była zakładnikiem, niewinną osobą, którą mógłby zabić, gdyby został przyparty do muru? Zbliżywszy się do kolejnego skrzyżowania, mężczyzna spojrzał w przecznicę i cofnął się, po czym powlókł ją w stronę, z której

przyszli. Rielle nabrała powietrza, żeby krzyknąć do osoby, przed którą uciekał, ale zaraz je wypuściła. A jeśli on usiłuje unikać zwykłych ludzi? Mogłaby sprowadzić na kogoś niebezpieczeństwo. Pociągnął ją dalej, wciąż mocno trzymając. Zacisnęła zęby i bezgłośnie wypowiedziała wszystkie przekleństwa, których nauczył ją kuzyn. Za najlżejsze zarobiła kiedyś solidny policzek od matki, kiedy sądząc, że jest sama, chciała je wypróbować. Wypowiedzenie ich w myślach jakoś ją uspokoiło, a przerażenie, które wcześniej odebrało jej siły, teraz nieco zelżało. Ku jej zaskoczeniu mężczyzna zaczął wlec ją po ulicach, którymi chodzili ludzie. Byli obojętni albo wykazywali zainteresowanie, które przywodziło na myśl niektórych klientów jej rodziców – wyrachowanych i chciwych. Ściany budynków były pomalowane, ale farba popękała i odchodziła całymi płatami, okiennice zwisały krzywo. Wszystko było przesiąknięte zapachem niemal tak paskudnym jak wymieszane wonie z kadzi farbiarskich. Aromatyczny dym z kadzideł nie mógł go zamaskować. Jestem w dzielnicy biedoty – zdała sobie sprawę, jednocześnie zdumiona i zatrwożona, że zaszli w tak odległe strony. Kapłani zapewne są daleko. A jednak mężczyzna wciąż był zdenerwowany. Trzymał się mniej uczęszczanych szlaków, nadal wyglądał za każdy róg i sprawdzał okolicę przed wejściem na skrzyżowanie. Zaczęło to sprawiać wrażenie obsesji, nagle jednak cofnął się gwałtownie i rozejrzawszy się, schował we wnęce jakichś drzwi. Szarpnął za szal, który miała na głowie, i obrócił ją twarzą na zewnątrz, łapiąc za pasek spódnicy, żeby nie mogła uciec. Po jej żebrach przesunęło się coś ostrego. Zamarła. – Stój spokojnie. Ani słowa. Nie zwracaj na siebie uwagi. Stała najspokojniej, jak tylko się dało. Spojrzawszy z powrotem w uliczkę, uświadomiła sobie, że kobiety, które się tam gdzieniegdzie kręciły, nie nosiły szali. Miały na sobie ubrania z tak cienkich tkanin, że brąz ich skóry prześwitywał przez niebarwiony

materiał. Jakiś mężczyzna oparł się o ścianę w głębi ulicy i rozmawiał z jedną z nich. Na skrzyżowaniu pojawił się człowiek, a porywacz zacieśnił uścisk. Był to kapłan, który w swoich niebieskich szatach nie pasował do otoczenia. Tego nie znała. Był wyższy i starszy od SaGesta, a barwa jego ubioru świadczyła o wysokiej randze. Gdy spojrzał w alejkę, jego wzrok przebiegł po Rielle, ale nie zatrzymał się na niej. Spodziewała się obrzydzenia, lecz jego mina wyrażała wyłącznie rozbawienie. Spojrzawszy w drugą stronę, pokręcił głową. Rielle poczuła dreszcz nadziei, gdy z powrotem skupił się na uliczce, w której stała, i ruszył w jej stronę. Pomóż mi – pomyślała, gdy ją mijał, ale miała świadomość, że do jej żeber przyciśnięty jest nóż, i zachowała milczenie. Kapłan zmierzył ją wzrokiem i poszedł dalej. Pozostałe kobiety wyglądały na zupełnie niezawstydzone jego spojrzeniem i wdzięczyły się do niego. Zniesmaczona Rielle odwróciła wzrok. Jak gdyby kapłan miał być zainteresowany ich usługami. Usłyszała, że się zatrzymał i zapytał jedną z nich, czy widziała ukrywającego się gdzieś w pobliżu szczupłego, niechlujnego mężczyznę. Kobieta odparła, że ten opis pasuje do wielu mężczyzn w tej okolicy. Odwrócił się i poszedł dalej. Popatrzyła z powrotem na skrzyżowanie, przypominając sobie, jak kapłan spojrzał w przeciwległą uliczkę i pokręcił głową. Czy ten gest skierowany był do kogoś, kto czekał dalej? Może do innego kapłana? Zapłonął w niej słaby płomyk nadziei. Wpadła na pewien pomysł. Był ryzykowny, ale stwierdziła, że wart zachodu. – Poszedł już? – spytał porywacz. Rzuciła okiem za siebie. Kapłan zniknął za rogiem. – Tak. Ostrze odsunęło się od jej żeber, on zaś znowu chwycił ją za ramię. Przepchnął się obok niej, podszedł do skrzyżowania i

wyjrzał za róg. – Chyba wraca – skłamała. – Tak, wraca. – Spojrzał za siebie, ale odwróciła się pośpiesznie, jakby chciała iść za nim, i zasłoniła widok. – Szybko! – wyszeptała, delikatnie popychając go naprzód. Zrobił krok, wychodząc na skrzyżowanie. Ruszyła za nim, a potem udała, że się potyka i przewraca, i krzyknęła, padając na kolana. Spojrzała w ulicę w kierunku, w którym skinął głową kapłan, i dostrzegła drugiego, starszego – minęła go już wcześniej – a ten spojrzał na nią przez ramię. Porywacz zaklął i zaczął podnosić ją na nogi. Wokół kapłana wykwitła czerń. To była aura skazy, którą widywała tak wiele razy – takie same promieniujące linie, jakie otaczały Aniołów wymalowanych na ścianach świątyni, tyle że w bieli – jak gdyby wpatrywała się przez chwilę w te święte wizerunki, a potem zamknęła oczy i zobaczyła je pod powiekami w przeciwstawnych barwach. Dłoń napastnika osunęła się po jej ramieniu. Usłyszała nad sobą zduszony krzyk odbijający się echem w ciasnej przestrzeni. Nóż z brzękiem upadł na bruk. Odwróciła się i zobaczyła, że porywacz łapie się za gardło. Unosiła go niewidzialna, święta magia. Domyśliwszy się, że niezbyt bezpiecznie jest stać pomiędzy kapłanem a jego więźniem, przesunęła się pod mur. Skaza kłębiła się wokół porywacza niczym atrament wpuszczony do wody. – Nie – powiedział kapłan. – Nic z tych rzeczy. Zawieszony człowiek wrzeszczał i wił się. Rielle poczuła ucisk w żołądku, gdy wstała, ruszyła ulicą i stanęła twarzą w twarz z kapłanem odzianym w błękit. Zmrużył oczy, rozpoznawszy ją, a potem kciukiem wskazał za siebie. – Zejdź z drogi, ale nie odchodź. Rielle pośpiesznie wyminęła go, a potem zwolniła, zbliżywszy się do kobiet. Prostytutki zafascynowane obserwowały człowieka

wijącego się na końcu ulicy. Powiedział, żebym nie odchodziła. Gdzie mam zaczekać? Gdy krzyk za jej plecami ustał, poczuła ulgę i zawrót głowy. Ktoś złapał ją za ramiona i podtrzymał. Zaskoczona podniosła wzrok i zobaczyła przed sobą mężczyznę, który wcześniej rozmawiał z jedną z prostytutek. Uśmiechnął się. Jaki miły uśmiech – pomyślała odruchowo. Był młody, ale nie tak jak ona. Zanim spuściła oczy, przyjrzała się jego ciemnym, prostym włosom, kształtnym brwiom, kościom policzkowym i zarysowi szczęki. Jest bardzo przystojny. A może tylko tak jej się wydawało, bo to była pierwsza przyjazna twarz, jaką widziała od wielu godzin? – To było bardzo sprytne posunięcie, ais – powiedział. Zamrugała z niedowierzaniem. – Naprawdę? – Tak. – Odwrócił się, by znów popatrzeć na ulicę. – Wygląda na to, że się poddaje. Rielle podążyła za jego spojrzeniem. Porywacz leżał na ziemi twarzą w dół. Dwaj kapłani stali po obu jego stronach, otoczeni przez skazę. Powstrzymała się od odwrócenia wzroku. Wyglądali, jakby wokół nich wypaliło się światło i kolory. – Proszę! Nie chciałem niczego się nauczyć – jęczał leżący na ziemi mężczyzna. – Zostałem oszukany! – Zawsze jest jakiś wybór – odparł starszy kapłan. Głowa mężczyzny opadła na ziemię. – Warto było – powiedział tak cicho, że Rielle ledwie usłyszała. – Jeśli teraz umrę, to i tak było warto. – Wstawaj – rzekł kapłan. – Skończcie z tym. Zabijcie mnie. – Nie do ciebie należy ta decyzja. – Starszy kapłan kiwnął głową do młodszego, który zrobił krok naprzód i poderwał więźnia na nogi. A potem spojrzał w uliczkę. Rielle drgnęła, gdy przelotnie popatrzył jej w oczy. Opuściwszy młodszego towarzysza, starszy kapłan podszedł do niej, marszcząc brwi.

– Jestem Sa-Elem. Zrobił ci krzywdę, ais? Pokręciła głową. – Jak się nazywasz? – Rielle Lazuli. Uniósł brwi. – Córka Ensa Lazuli. Jak się znalazłaś w towarzystwie splamionego? – Szłam do domu z zajęć w świątyni i wtedy mnie złapał. Zmusił mnie, żebym z nim poszła. Ma nóż. – Już nie ma. – Kapłan rozejrzał się wokoło. – Nie możemy zostawić cię na tych nieznanych ulicach, ale najpierw powinniśmy zająć się splamionym. Obawiam się, że musisz wrócić z nami do świątyni. Aż do świątyni? – Jestem… Jestem pewna, że znajdę drogę. Po prostu chcę iść do domu. Rodzina będzie się niepokoić. Kapłan zasępił się. – Ale po tym, co przeszłaś, na pewno chciałabyś mieć eskortę. – Ja… – Rielle zamilkła, nie do końca wiedząc, czego chce. Nie chciała samotnie chodzić po ulicach, lecz także bardzo chciała wrócić do domu. – Może ja odprowadzę ais Lazuli, Sa-Elemie? – zapytał przystojny mężczyzna. Kapłan spojrzał na niego nachmurzony. – A kim jesteś? – Izare Saffre. – Ten malarz. – Kapłan skinął głową i spojrzał na Rielle. – Podejrzewam, że w tych wyjątkowych okolicznościach jest to dopuszczalne, o ile tylko ta młoda kobieta zechce, żebyś ją odprowadził. Rielle pokiwała głową. – Tak. – W takim razie zaprowadź ją prosto do domu, aos Saffre.

Będziemy musieli ją przesłuchać. – Obiecuję, że zrobię to natychmiast i nic jej się nie stanie. Jego słowa chyba usatysfakcjonowały kapłana. – Nie ma potrzeby, żebyś opuszczała dom, ais Lazuli – zapewnił ją kapłan. – Odwiedzimy cię, gdy ten splamiony znajdzie się w bezpiecznym miejscu. Rielle ponownie skinęła głową. – Powiadomię ojca, że przyjdziecie. Wykonał w powietrzu gest błogosławieństwa, po czym dołączył do drugiego kapłana, który trzymał jej porywacza za ramię tak pewnie, jak wcześniej porywacz trzymał ją. Zewsząd dobiegały pełne aprobaty okrzyki i gwizdy, rozejrzała się więc wokoło i zobaczyła ludzi wychylających się przez okna i wyglądających zza drzwi. – Cóż, słyszałaś, co powiedział – rzekł Izare, posyłając jej uśmiech równie oszałamiający jak poprzedni. – Mam zabrać cię prosto do domu. Chodź ze mną.

ROZDZIAŁ 2

Po kilku minutach spaceru Izare zwrócił się do niej. – Dzięki tobie miasto znów jest bezpieczne. Rielle odwróciła wzrok. – Nie miałam pojęcia, że jakiś splamiony jest na wolności. – Kapłani polowali na niego od kilku tygodni. – Wskazał na jedną z bocznych uliczek. – Tędy. Wcześniej poprowadził ją wprost przez unoszącą się w powietrzu skazę, którą zostawili po sobie kapłani. Nie mając wyboru, Rielle podążyła za nim i wstrzymała oddech, gdy weszła w ciemność. W przeciwieństwie do poprzedniego razu teraz nie poczuła żadnego oporu. Z ulgą szła dalej za Izare’em, czując pewne onieśmielenie wobec tego przystojnego nieznajomego. Uliczki były tu tak wąskie, że tylko dwie osoby mogły iść obok siebie, a nie chciała blokować drogi idącym z przeciwka. Kiedy jednak weszli na szersze ulice, Izare zwolnił, by się z nim zrównała. Jest bardzo pociągający – zadumała się. I nie tylko dlatego, że w trudnej sytuacji pokazał przyjazne oblicze. Miał proste czarne włosy i nieskazitelną cerę o tym samym odcieniu co ścinki z lasów burzowych, z których uzyskiwano złotobrązowy barwnik. Gdy spojrzał na nią przelotnie, zauważyła, że oczy ma koloru brunatnego z domieszką żółtego i zielonego. Poruszał się z wrodzoną gracją, kołysząc rękami. Kiedy się odwrócił, znów dokładnie mu się przyjrzała, zastanawiając się, co takiego w jego twarzy tak bardzo ją pociągało. Wysokie kości policzkowe? Kształt szczęki? Jeszcze raz spojrzał jej w oczy. – Jak się czujesz? Wygląda na to, że doszłaś do siebie zadziwiająco szybko. – Naprawdę? – Rielle wzruszyła ramionami. – Żyję. Powinnam się z tego cieszyć. Chociaż…

– Chociaż…? Pokręciła głową. – Jestem też trochę rozczarowana. – Rozczarowana? – Uniósł brwi. – Samą sobą. Zawsze sądziłam, że poradziłabym sobie lepiej, gdyby coś takiego mi się przytrafiło. – Sprowokowałaś go, żeby pokazał się kapłanowi. To było bardzo śmiałe. – Tak, ale wcześniej nie próbowałam nawet z nim walczyć. Miał taki mocny uścisk. – Mężczyźni są zwykle silniejsi od kobiet – zauważył Izare. – Nie miałaś szans, żeby z nim walczyć. Za to okazałaś się sprytniejsza. Mogłaś spanikować albo nie zrobić zupełnie nic, żeby go nie rozzłościć. Ale postąpiłaś inaczej. Westchnęła. – Chyba masz rację. Tylko że… Wolałabym być silniejsza. Uśmiechnął się szeroko. – Miałabyś wtedy wielkie ramiona i napęczniałe mięśnie. Moim zdaniem dobrze, że nie masz. Jesteś… – Zatrzymał się nagle, cofnął o krok i przyjrzał się jej. – Może nie piękna, ale ujmująca. Masz dobre proporcje. Jesteś dostatecznie wysoka, żeby twoje kończyny poruszały się z gracją, a jednak nie jesteś za chuda. Twoja twarz… – przysunął się do niej bliżej i uważnie się w nią wpatrzył – …jest ciekawa. Nie ma klasycznych rysów, ale jest… niepowtarzalna. Sprawia przyjemność temu, kto poświęci chwilę, by na nią popatrzeć. Nikt nigdy nie odważył się mówić do niej – córki z zamożnego rodu – tak otwarcie. Poczuła sprzeczne emocje: była urażona i narastało w niej oburzenie z powodu tej bezpośredniości i szczerości, a jednocześnie rozbawiło ją stwierdzenie, że nie jest piękna. Jej skóra miała zbyt jasny odcień brązu, a nos był zbyt prosty. A jednak gdy opisywał jej twarz, głos mu złagodniał, a jego dziwne komplementy przyprawiły ją o dreszcz wywołujący

zarówno niepokój, jak i przyjemność. Wyprostowała się. – Przepraszam. Wprawiłem cię w zakłopotanie. To zły nawyk i skutek mojej pracy. Ruszajmy dalej. – Twojej pracy? No tak. Jesteś malarzem – przypomniała sobie, gdy podjęli marsz. – Tak. – Co malujesz? – Wszystko, za co płacą mi ludzie. Głównie spirytuale. Czasami portrety. Spirytuale stanowiły dekoracje przy ołtarzykach stojących w każdym domu w Fyre. Nawet obcokrajowcy, którzy nie przestrzegali tych tradycji, kupowali je, by ich goście mogli odprawiać swoje rytuały. Ciotka Narmah namalowała spirytual w domu Rielle: scenę rozgrywającą się w nocy, w czasie gdy Aniołowie są najspokojniejsi i najłatwiej się z nimi porozumieć. Niebo na nim miało odcień intensywnego granatu, który dało się uzyskać wyłącznie dzięki rzadkiemu, kosztownemu pigmentowi z odległego Surlanu, droższemu nawet od złota i świadczącemu o bogactwie i pobożności rodu. Tańsze spirytuale w nie tak drogich odcieniach sprzedawano na targu. Czy Izare malował właśnie takie? Tamten kapłan, Sa-Elem, rozpoznał jednak jego nazwisko, co świadczyło o pracach wyższej jakości. – Malujesz też dla przyjemności? – zapytała. – Jeśli mam czas. – Co wtedy malujesz? – Swoich przyjaciół i… cóż, każdego, kogo jestem w stanie przekonać, żeby siedział w bezruchu. A ty? – Moją ciotkę, pracowników – odpowiedziała. – Domowe sprzęty. Widok na rzekę. Oczywiście tylko dla przyjemności. Zamrugał z zaskoczenia. – Malujesz?

– Tak. Ciotka mnie uczy. Jest bardzo dobra. Izare pokiwał głową, ale nie kontynuował rozmowy, bo wyszli z dzielnicy dla ubogich na szerszą drogę. Rielle rozpoznała, że to Szlak Świątynny, i zatrzymała się. – Och. Już wiem, gdzie jestem. Jeśli musisz wracać do pracy, to dalej mogę iść sama. – Kiedy składam jakąś obietnicę, to jej dotrzymuję. – Nie ruszył jednak, lecz patrzył na nią w zamyśleniu. – Bardzo chciałbym namalować twój portret, ais Lazuli. Wpatrywała się w niego oszołomiona, kiedy jednak spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się, musiała odwrócić wzrok. Uniosła rękę, żeby założyć sobie szal na głowę, jednak po delikatnej tkaninie nie było ani śladu, wpadła więc w popłoch. – Ojej! Mój szal! Pewnie go zgubiłam. – Miałaś go na głowie, kiedy cię zobaczyłem. – Spojrzał w stronę, z której przyszli. – Poszukam, kiedy cię odprowadzę. – Nie, muszę zawrócić. Matka się wścieknie, gdy zobaczy mnie bez niego. Zrobiła krok w kierunku dzielnicy biedoty, ale zagrodził jej drogę. – Myślę, że masz bardzo dobrą wymówkę. Poza tym Sa-Elem powiedział, że powinnaś iść prosto do domu. To tylko szal, a dziewczyna taka jak ty z pewnością ma ich mnóstwo. Zarumieniła się, gdy tak zwyczajnie nawiązał do majątku jej rodziny. Miał jednak rację. Wzięła głęboki wdech i odwróciła się w kierunku domu. Kiedy szli dalej, zastanawiała się, o co może zapytać ją Sa-Elem, kiedy w końcu się pojawi. Będzie chciał wiedzieć, jak doszło do jej porwania. Nie mogła powiedzieć mu o skazie, którą widziała, nie sądziła jednak, że będzie to konieczne. Samo widzenie skazy nie było zakazane – ciotka naginała prawdę, opowiadając Rielle, że kapłani ją zabiorą. Sprawdziliby, czy dziewczyna nauczyła się posługiwać magią, gdyby dowiedzieli się, że widzi jej pozostałości. Gdyby stało się to powszechnie wiadome, mogłoby wpłynąć na interesy

rodzinne. Ludzie unikali tych, którzy widzą skazę. Niektórzy sądzili, że ta umiejętność jest dziedziczna, inni zaś, że to kara za grzeszną naturę. W każdym razie ograniczała szansę na małżeństwo. Zadrżała, przypomniawszy sobie krzyk splamionego. Nie umiała sobie wyobrazić, jak ktoś mógłby chcieć nauczyć się magii. Dzięki skazie nie dało się ukryć faktu użycia mocy. Kapłani znajdowali taką osobę, a nikt tak naprawdę nie wiedział, co działo się później. Splamieni zabierani byli poza tereny Fyre, w jakieś miejsce za pustynią. Jednak Sa-Elem nie był jedynym źródłem jej zmartwień. Matka będzie przerażona, gdy dowie się, że jej córka została zaciągnięta do dzielnicy biedoty. Mogłaby zakazać Rielle wracać samej z zajęć w świątyni i wysyłać po nią któregoś ze służących. Pewnie jednego z farbiarzy, a to tylko potwierdziłoby wszelkie domysły dziewcząt ze świątynnych lekcji na temat paskudnego zapachu pracowników farbiarni. To trochę niesprawiedliwe. Każdy z nich się myje i nic nie poradzą na to, że niektórych zapachów nie da się wywabić. Matka jednak przypomni sobie o tym zapewne w ostatniej chwili i ten, kogo wyśle, nie będzie miał czasu się umyć. Wszyscy byli zajęci przed nadchodzącym świętem, zwłaszcza jej rodzice. – No dobrze – przerwał milczenie Izare. – Będziesz w takim razie pozować dla mnie? Rielle spojrzała na niego z ukosa, rozbawiona, że ponowił pytanie. – Szukasz nowej klientki? – Ciebie namalowałbym za darmo. Popatrzyła na niego z nieskrywanym niedowierzaniem. Uśmiechnął się. W co on gra? – zastanawiała się. Naprawdę chce namalować mój portret czy może coś zyskać dzięki tym pochlebstwom? – Wątpię, żeby moja matka się na to zgodziła – odparła. – Wątpisz. To jakiś początek. Wątpliwości niczego nie

wykluczają. – Może powinnam raczej powiedzieć: „Matka nigdy by się na to nie zgodziła” – poprawiła się. – Dlatego nie mogę przyjąć tej propozycji. Myślała, że rozzłości go ta odmowa, ale tylko westchnął i skinął głową. – I nie ma okoliczności, w jakich pozwoliłaby ci pozować do portretu? – Nic mi nie przychodzi do głowy. – W takim razie daj mi znać, gdy tylko na coś wpadniesz. Czy to twój dom tam przed nami? Podniosła wzrok i dostrzegła znajome ściany farbiarni. Ogarnęła ją fala tęsknoty. – Tak. – I pomyśleć, że tyle razy obok niego przechodziłem, nie wiedząc, że mieszka tam taka intrygująca kobieta. Uniosła brwi, słysząc ten komplement. Uśmiechnął się od ucha od ucha. – Przesadziłem? – Zdecydowanie. Zaśmiał się. – Masz braci, prawda? Każda kobieta odporna na komplementy ma rodzeństwo, które można za to winić. – Kuzyna. Mój brat jest dużo starszy ode mnie, więc nie bawiliśmy się razem jako dzieci. – Chętnie bym się spotkał z tym kuzynem. – Jeśli sądzisz, że chciałby, żeby ktoś namalował jego portret, to się rozczarujesz. Zajmuje się zamówieniami, wyszukiwaniem i sprowadzaniem barwników i tkanin oraz nadzorowaniem ich dostawy. – Jesteś więc zupełnie sama? – Oczywiście, że nie. Mam rodzinę. – Ale w domu nie ma rówieśników.

Jego słowa wywołały w niej nieoczekiwany smutek. Rzeczywiście tęskniła za Arim, a wszystkie dzieci pracowników farbiarni, które były w jej wieku, spędzały teraz większość czasu przy kadziach, zajmowały się własnymi rodzinami albo wyjechały, by zamieszkać ze swoimi małżonkami. A ja niedługo zajmę się tym ostatnim, jeśli wszystko potoczy się po myśli matki. Znalezienie męża to główny powód, dla którego uczęszczała na zajęcia do świątyni. Rodzice liczyli na to, że spotkania z dziewczętami w jej wieku i o odpowiednim statusie pozwolą jej znaleźć właściwego mężczyznę wśród ich braci i kuzynów. A Izare zdecydowanie nie ma odpowiedniego statusu. Pokręciła głową na tę myśl. Dlaczego w ogóle to rozważam? Dopiero go poznałam. Nie wiem nawet, czy go lubię. To dlatego, że jest przystojny, czy jestem taka łasa na komplementy? Zmarszczyła b rw i . I czy przypadkiem nie negocjował z prostytutką, kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy? Dotarli już do farbiarni. Gdy zmierzali ku warsztatowi, jego drzwi nagle się otworzyły. Rielle wzdrygnęła się, gdy na zewnątrz wyszła jej matka. – Rielle! Gdzieś ty była? Gdzie twój szal? – Matka przeniosła wzrok na Izare’a. – Kim pan jest? – spytała bardziej powściągliwym tonem. Izare ukłonił się. – Nazywam się Izare Saffre. Zaproponowałem, że odprowadzę pani córkę do domu, gdy została uratowana przez kapłanów. Wpatrywała się w niego przez chwilę, a potem spojrzała na Rielle. – Uratowana? – Byłam… To było… To długa historia. – Rielle westchnęła. – Później odwiedzi nas Sa-Elem i wszystko wyjaśni. Matka uniosła brwi i ponownie popatrzyła na Izare’a. – No dobrze. Pewnie chciałby pan… – …odejść, skoro bezpiecznie odprowadziłem pani córkę do

domu. Żegnaj, ais Lazuli – dokończył Izare. Ukłonił się Rielle, a potem odwrócił się i odszedł. Matka wyglądała na zaniepokojoną, gdy podążyła za nim wzrokiem. – Przypomnij mi, jak on się nazywa. – Izare Saffre. – Skoro rzeczywiście cię uratował, to chyba możemy go odnaleźć i nagrodzić. I właśnie dlatego odszedł w takim pośpiechu. Nie chce nagrody. Przecież to nie on mnie uratował, lecz kapłani. Po raz kolejny przyłapała matkę na tym, że nie słuchała uważnie. W zasadzie wyglądała, jakby miała za nim pobiec, więc Rielle wyminęła ją. – Lepiej posprzątam przed przyjściem kapłanów. Narmah stała w drzwiach, a na jej twarzy malowała się obawa. – Nie stała ci się żadna krzywda? – spytała ciotka. – Nie. Chyba że za krzywdę uznasz zażenowanie. – Dobrze słyszałam? Coś ci się stało i przyjdą tu kapłani? I dlaczego nie masz na sobie szala? Rielle uśmiechnęła się. – Tak, dobrze słyszałaś, ale nie ma się czym niepokoić. Opowiem ci wszystko, kiedy wejdziemy do środka.

ROZDZIAŁ 3

Kamyki i pył, które wysypały się z dzbana do misy rozdrabniarki, miały barwę soczystego brązu. Narmah wzięła do ręki gładki, okrągły kamień i zaczęła je rozgniatać. – Bierz się do pracy – nakazała. Rielle westchnęła, spojrzawszy na leżącą przed nią solidną płytę z polerowanego kamienia. – Mówiłaś, że będziemy malować. – Nie ma teraz na to czasu, ale możemy jeszcze odpowiednio wykorzystać tę resztkę, która nam została. Rielle zdjęła z półki dzban z kredą, odmierzyła nieco proszku i wysypała na płytę do łączenia składników. Dodała żywicy, na szczęście już sproszkowanej, i zmieszała za pomocą skrobaka. Nim składniki odpowiednio się połączyły, Narmah zgarnęła przez sitko to, co starła, do mniejszego dzbana. Rielle wzięła go, odmierzyła barwnik i dodała do kupki proszku, a potem wymieszała. Później dolała trochę wody i kroplę wosku jako utrwalacz i skrobakiem łączyła wszystko, dopóki cały proszek nie zrobił się mokry. Mieszanka wyglądała teraz jak ziarnista, krwistoczerwona pasta. Uniosła młynek, opuściła dużą głowicę, chwyciła jej rękojeść w obie ręce i zaczęła rozcierać składniki. Choć była to ciężka, nudna praca, tego dnia działała na Rielle uspokajająco. Pozwoliła, by jej myśli krążyły wraz z ruchem jej ciała. Przed oczami pojawiały się chaotyczne wspomnienia z tego dnia: ściana plamistej skazy wylewającej się na jej drogę, uśmiech Izare’a, przepychający się obok niej w dzielnicy biedoty kapłan, wijący się i wrzeszczący splamiony. Skończyła pracę. Farba rozsmarowała się po płycie, tworząc cienką czerwoną warstwę. Zeskrobała ją ku środkowi i znów zaczęła rozcierać. Okropnie było patrzeć na cierpiącego człowieka, kapłan jednak

zrobił to tylko po to, by mężczyzna przestał używać magii. Przecież świadomie nauczył się czegoś, co było zakazane. Okradł Aniołów. Ciągnął ją ze sobą po dzielnicy biedoty… ale powodów, dla których to zrobił, mogła się tylko domyślać. Czy zamierzał wykorzystać ją jako zakładniczkę, gdyby przyparto go do muru? Doszła do wniosku, że to najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie. Czy kapłani przestaliby go ścigać, gdyby mogło jej się coś stać? Czy zabrałby ją ze sobą, żeby dalej za nim nie szli? Zadrżała i ponownie przerwała pracę, by zeskrobać farbę na środek. Mimo wszystko nie potrafiła pozbyć się pewnego współczucia dla tego człowieka. Musiał dorastać – tak jak ona – ze świadomością, że potrafi coś, co jest zabronione. Ale to było jedyne podobieństwo między nimi. Poddał się pokusie. Jako dziecko zastanawiała się, co byłaby w stanie zrobić dzięki magii, i żałowała, że nie może się tego dowiedzieć. A jednak za każdym razem gdy patrzyła na obrazy Aniołów w świątyni i na spirytuale, gdy słuchała opowieści o łaskawości tych istot, tak bardzo pragnęła którąś spotkać, że postanowiła nie robić niczego, co mogłoby je rozgniewać. Spojrzała w dół na rozcieraną farbę, której ciągle przybywało, i przypomniała sobie skazę pozostawioną przez porywacza. Czy wiedział, że ją zauważyła? Czy powiedziałby kapłanom? Czyby mu uwierzyli? Skrobakiem zebrała farbę na środek, a potem jeszcze raz zakręciła młynkiem. Gdyby powiedział, a oni by uwierzyli, nic nie mogłaby na to poradzić. Kapłani znali rytuały oczyszczające, które potrafiły uzdrowić duszę splamioną użyciem magii. Kiedyś pragnęła zostać kapłanem i uważała za niesprawiedliwe, że kobiety nie miały do tego prawa, wyrosła jednak z tego marzenia. W życiu były inne radości. Miłość. Dzieci. Malowanie. Przed oczami zobaczyła twarz Izare’a i niemal roześmiała się w głos. Był interesujący, ale nie jako kandydat na męża. Głównie ciekawiły ją jego prace.

– Czemu się uśmiechasz? – spytała Narmah. Rielle pokręciła głową. – Nieważne. – Nieważne, co? Jeśli ktoś uśmiecha się w ten sposób, to zawsze chodzi o coś ważnego. – Dalej rozdrabniała barwnik, robiąc przerwy na przesypanie go do dzbana. – Chodzi o tego młodego człowieka, który odprowadził cię do domu, prawda? – I tak, i nie. Zastanawiałam się, czy jest dobrym malarzem. – Izare Saffre? Och, jest bardzo dobry. Rielle przestała rozcierać składniki i utkwiła wzrok w ciotce. – Widziałaś jego prace? Narmah uśmiechnęła się. – Ty też. Namalował obrazy w naszej świątyni. – On je namalował? – Po plecach Rielle przebiegł dreszcz. Tutejszą mniejszą świątynię wybudowano kilka lat temu. Mieściła się kilka ulic od farbiarni. Od tego momentu rodzina Rielle regularnie brała udział w ceremoniach i rytuałach ofiarnych, które tam odprawiano. Ona sama także wolałaby właśnie tam chodzić na zajęcia, ale dziewczęta z rodów, z którymi według matki powinna się zadawać, bywały w świątyni głównej. Rielle była zachwycona malowidłami, gdy zobaczyła je po raz pierwszy. Aniołowie wyglądali tak prawdziwie, że czasami była niemal pewna, że za chwilę się poruszą i odezwą. Słońce tak sprytnie zabarwiono, że miała ochotę zasłonić oczy, a burzowe chmury wzbudzały poczucie zagrożenia. Matce jednak się nie podobały. Twierdziła, że są zbyt niekonwencjonalne. A to tylko sprawiało, że Rielle zachwycała się nimi jeszcze bardziej. Wróciła do rozcierania farby okrężnymi ruchami, a jej zdanie na temat Izare’a zaczęło się zmieniać. Trudno było dopasować wrażenie, jakie na niej zrobił, do człowieka, który potrafił stworzyć takie znakomite świątynne malowidła. Był zbyt bezpośredni, zbyt zuchwały. Twórca spirytuali powinien być człowiekiem

dystyngowanym i pobożnym. Ale może to wspomnienie jego pogawędki z prostytutką psuło jej opinię o nim. Hmm – pomyślała. Co on tam robił? – Zaproponował, że namaluje mój portret – oznajmiła ciotce, żeby sprawdzić, jak zareaguje. – Powiedziałam mu, że matka nigdy by się na to nie zgodziła. – To prawda – rzekła Narmah. Podniosła wzrok. – Dobrze, że mu odmówiłaś. Rielle wzruszyła ramionami. – Przecież namalowałam ciebie, Ariego i kilku pracowników. – To rodzina. Ludzie, których znasz i którym ufasz, którzy mieszkają w twoim domu. On jest młodym mężczyzną, a ty jesteś atrakcyjną młodą kobietą. Ludzie pomyśleliby, że zrobił znacznie więcej niż samo malowanie portretu. I może właśnie taki ma zamiar. Rielle roześmiała się. – Masz znacznie lepszą opinię na temat mojego wyglądu niż ktokolwiek inny, ciociu. – Pomijając jego. Jeszcze raz zrobiła przerwę w pracy i na chwilę zamilkła. – A gdyby przyszedł tutaj, żeby to zrobić? Narmah wyprostowała się i wsparła poplamione dłonie na biodrach. – Nawet o tym nie myśl. Poza tym to ty jesteś artystką w tym domu. – Nie jedyną, bo przecież uczę się od ciebie. – Rielle wróciła do pracy. – Skoro jest dobry, to może obie byśmy się od niego czegoś nauczyły. Ciotka zmarszczyła czoło. – Dlaczego nagle tak zapragnęłaś, żeby ktoś namalował twój portret? – Wcale nie zapragnęłam. Ale jeśli jest dobry i chce zrobić to za darmo, to dlaczego nie miałabym pozwolić…? – Za darmo? – Narmah uniosła brwi. – To dopiero podejrzane. –

Otworzyła usta i ponownie je zamknęła, po czym przechyliła głowę. – Myślę, że to… tak. Przyszedł kapłan. Nie pochlapałaś się farbą? Nie. Daj mi swój fartuch. Rielle rozwiązała troki i podała fartuch ciotce. – Idziesz? – Tak, ale najpierw skończę tutaj. Ruszaj. No już. Nie mów za dużo. Nie bądź przemądrzała – to w złym tonie u kobiety. I nie zapomnij o szalu. Rielle wzięła szal ze stojącego w pobliżu krzesła i wyszła z pokoju ciotki na korytarz. Z salonu na jego końcu dochodziły stłumione głosy. Narmah zostawiła uchylone drzwi, żeby słyszeć, kiedy przyjdzie kapłan. Idąc, Rielle zastanawiała się, co ma powiedzieć. Albo raczej co zataić. Nie mogę wspomnieć, że widziałam skazę. Ani że poszłam na skróty ulicą Garbarską. Kiedy jednak o tym pomyślała, uzmysłowiła sobie, że nie może skłamać na temat miejsca, w którym się znalazła. Będzie musiała się przyznać, że poszła na skróty. Nikt nie uwierzy, że mężczyzna porwał ją ze Szlaku Świątynnego niezauważony. Gdyby kapłan szukał skazy na Szlaku Świątynnym, a znalazł na ulicy Garbarskiej, zorientowałby się, że Rielle skłamała, i zastanawiałby się dlaczego. Matka będzie wściekła. A jednak matka zapomniała o zgubionym szalu, gdy tylko usłyszała, że splamiony wlókł za sobą Rielle, przyciskając nóż do jej żeber. Pobladła, a potem na chwilę objęła Rielle, choć okazywanie emocji było dla niej takie nietypowe. – Moja córko – wyszeptała. – Mogłam cię stracić. Później Narmah uparła się, że Rielle ma jeszcze przed sobą lekcję malowania. Gdy tylko zostały same, spytała dziewczynę, czy widziała coś, o czym nie mogła mówić. Rielle chwilę zastanawiała się nad jej słowami. – Tak. Udawałam, że nie widzę. Nie będę o tym wspominać. – Grzeczna dziewczynka.

Gdy Rielle zbliżyła się do drzwi, owinęła głowę szalem, zawiązała jego końce na karku, po czym wzięła głęboki wdech i weszła do pokoju. Przy spirytualu stały trzy osoby: matka, ojciec i Sa-Elem. Z kamienia, który kapłan spryskał wodą, powoli znikały ciemne plamki. Zupełnie inaczej niż w wypadku skazy. Oderwała od niego wzrok i uśmiechnęła się, gdy wszyscy odwrócili głowy w jej stronę. Sa-Elem wygiął usta w uśmiechu. – Rielle Lazuli. Doszłaś już do siebie po tych przejściach? – Tak sądzę. – Wzruszyła ramionami. – Czuję się dobrze. – Usiądźmy – zaproponowała matka, wskazując na żłobione kamienne ławy, które przechodziły w rodzinie z pokolenia na pokolenie. Kapłan przystanął na widok niebieskich poduszek ze srebrzystoszarym ściegiem, pasującym do tła spirytualu. – Wspaniałe dzieło. – Rielle i moja siostra uszyły je i wyhaftowały. Uśmiechnął się do Rielle. – Jesteś niezwykle utalentowana. Schyliła głowę, słysząc ten komplement. To w tym pokoju rodzice przyjmowali ważnych klientów, dlatego dopilnowali, by został urządzony w sposób ukazujący ich produkty w jak najlepszym świetle. Rielle nienawidziła jednak haftowania. Wolała malować. Sa-Elem usiadł. – No dobrze, Rielle. Powiedz mi, jak doszło do spotkania z tym splamionym. – Wracałam do domu z lekcji w świątyni. Było gorąco, dlatego postanowiłam skrócić sobie drogę i przejść ulicą Garbarską. Nie uszłam wiele, gdy trafiłam na niewidzialną przeszkodę. – Nieczęsto zasady dobrego wychowania pozwalały jej swobodnie rozmawiać z gośćmi. Rodzice oczekiwali, że przede wszystkim będzie milczała i odpowiadała zwięźle i na temat, wyłącznie gdy ktoś ją zapyta. Na szczęście opowiadanie historii było umiejętnością niezwykle

cenioną i omawianą na zajęciach w świątyni. Wspominając wydarzenia tego dnia, starała się trzymać nauczanych tam zasad. Opisz miejsce tak, by słuchający je rozpoznał, jasno przedstaw wydarzenia, utrzymuj zainteresowanie, doprowadź do punktu kulminacyjnego, a potem zaprezentuj płynącą z opowieści naukę. – Gdybym została na Szlaku Świątynnym, nic by się nie stało – zakończyła, zwieszając głowę. – Och, ulica Garbarska nie jest wcale bardziej niebezpieczna niż Szlak Świątynny – rzekł Sa-Elem. – I tu, i tam dochodzi do takiej samej liczby przestępstw, ale zasadniczo nie są to częste zdarzenia – dodał, gdy matka zrobiła wdech. – I choć mówię to ze smutkiem, to gdybyś trzymała się Szlaku Świątynnego, splamiony i tak popełniłby ten występek. Tymczasem dzięki tobie udało nam się go schwytać i dziękujemy za to. Spuściła wzrok i zachowała skromny wyraz twarzy, choć miała ochotę wyszczerzyć zęby w uśmiechu. Uniknęła kłopotów. Kapłan był z niej zadowolony. Matka wzruszyła ramionami. – Przynajmniej wynikło z tego coś dobrego. – To trzeci splamiony w ciągu ostatniego roku – rzekł ojciec. Zaskoczona Rielle podniosła oczy. Wyglądał, jakby miał zamiar kontynuować, widząc jednak jej zaskoczenie, zamknął usta. Sa-Elem skinął głową. – Nie tylko pan to zauważył. – Westchnął. – Obawiam się, że w Fyre mamy do czynienia z deprawatorem. – Splamiony powiedział, że został oszukany – zapędziła się Rielle, wywołując wyraz dezaprobaty na twarzy matki. Kapłan nachmurzył się i pokiwał głową. – Nie chciał o tym mówić. Ale zapewniam, że wydobędziemy z niego prawdę. Matka wyciągnęła rękę i chwyciła dłoń Rielle. – Od dziś będę pilnować, by Rielle nie wracała z lekcji sama. Ten deprawator nie będzie miał szansy jej skusić.

Sa-Elem spojrzał na matkę tak, że dziewczynie zmroziło krew w żyłach. Z przerażeniem wpatrywała się w rodzicielkę, zastanawiając się, czy Narmah zmieniła zdanie i powiedziała o jej zdolnościach. Kapłan przeniósł wzrok na Rielle, a potem się uśmiechnął. – Rielle z pewnością nie byłaby obiektem zainteresowania deprawatora. Matka zarumieniła się, zdając sobie sprawę, co zasugerowała. – Nie chodziło mi o to, że… Rielle nie jest… – Oczywiście, że nie – powiedział. – Każda osoba, która ma powody, by dać się skusić, zostanie wkrótce odpowiednio do tego zniechęcona. – Wstał, a zasady dobrego wychowania wymagały, żeby podnieśli się wszyscy. – Nie będę zabierał państwu więcej czasu. Poza tym muszę jeszcze podziękować Izare’owi Saffre’owi za bezpieczne odprowadzenie Rielle do domu. – Zna go pan? – zapytał ojciec, odprowadzając kapłana do głównych drzwi. – Owszem. Ku rozczarowaniu Rielle Sa-Elem nie zdradził nic więcej, a z jego tonu nie wyczytała, czy powiedział to z pozytywnym, czy negatywnym wydźwiękiem. Gdy główne drzwi zamknęły się za dwoma mężczyznami, otworzyła usta, żeby powiedzieć matce, że to Izare namalował obrazy w świątyni, ale przypomniała sobie, jak bardzo jej się nie podobały, i zmieniła zdanie. Drzwi w głębi pokoju otworzyły się i weszła Narmah. Rozejrzała się i zmarszczyła czoło. – Spóźniłam się? – Tak – powiedziała matka i zacisnęła usta. – Dobrze poszło? – spytała Narmah, spoglądając na Rielle. – Bardzo dobrze – odpowiedziała matka, odwracając się. Rielle popatrzyła na ciotkę i skinęła głową. Dopiero wtedy Nar​mah odprężyła się. – No dobrze, mamy jeszcze lekcję malowania przed kolacją.

Chodź, Rielle. Musimy skończyć to, co zaczęłyśmy. Rielle wysunęła dłoń z ręki matki i posłusznie wyszła za ciotką z pokoju. Gdy podążały korytarzem, zastanawiała się nad spotkaniem. Matka nie złościła się za bardzo, że Rielle poszła na skróty. Przyczyniła się do tego opinia Sa-Elema o bezpieczeństwie na ulicach. Rielle nie powiedziała chyba niczego, co sugerowałoby, że widziała skazę. A jednak nieprzemyślane słowa matki mogły wzbudzić podejrzenia kapłana. W takich chwilach żałowała, że matka tak niechętnie stosowała się do społecznej zasady, że kobiety nie powinny zabierać głosu w towarzystwie i w interesach. Tyle że wtedy w czasie wizyt gości nie padłyby żadne słowa, ojciec był bowiem stanowczo zbyt małomówny. Sa-Elem zauważył, że przeraziły mnie słowa matki, a matka zamarła, gdy zrozumiała, co zasugerowała. Musiał się zorientować, że nie jest taka sprytna, za jaką się uważa. A zatem miał świadomość, że nie zdołałaby zachować czegoś takiego w tajemnicy. Ciotka Nar​mah doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Gdyby jednak Rielle była kapłanem, musiałaby wziąć pod uwagę możliwość, że to nie była pomyłka, i zapamiętać to sobie. Podobnie jak tysiące innych nieistotnych komentarzy. Kapłanów z pewnością szkoli się w odróżnianiu niemądrych uwag od prawdziwych wskazówek na temat magicznych zdolności. Musiała w to wierzyć. I zapomnieć o tym. Idąc za ciotką do pokoju, postanowiła przez resztę wieczoru myśleć wyłącznie o przygotowywaniu farb.

ROZDZIAŁ 4

Cztery dni później Rielle siedziała wśród córek najzamożniejszych i najstarszych rodów Fyre. Odsunęła szal do tyłu, żeby móc powoli przebiec wzrokiem po olbrzymiej półkopule ozdobionej malowidłami, tworzącej łuk nad ołtarzem – jak zwykła to czynić, gdy uprzejmy wiekowy nauczyciel Sa-Baro zaczynał swoje ględzenie. Choć kopuła była większa niż ta w świątyni, do której uczęszczali jej rodzice, styl, w jakim ją wykonano, był staroświecki i bardziej statyczny. Namalowana scena podzielona była na cztery części. Po lewej stronie wszystko wyglądało sielankowo. Idealne drzewa obwieszone były owocami, a ich gałęzie uginały się nad polami obfitującymi w płody ziemi, nad ogrodowymi grządkami pełnymi ziół i kwiatów. Deszcz padał z nieprawdopodobnie wyglądających chmur, które niemal nie zakłócały bladego błękitu nieba. Ludzie doglądali zbiorów, zrywali owoce i zioła, stali pogrążeni w rozmowie, na co wskazywały drobne zakręcone linie wychodzące z ich otwartych ust. Te czasy zwane były Początkiem. Kiedy jednak przenosiło się wzrok na prawo, widok stawał się mroczniejszy zarówno pod względem barw, jak i tematyki. To była Walka. Niebo pokrywały burzowe chmury. Mężczyźni walczyli dwójkami lub w małych grupkach, a dalej ścierały się ze sobą armie. Z dłoni maga wydobywały się czerwone płomienie otaczające ofiary wijącym się ogniem. Kobiety opłakiwały umierające dzieci, a kapłani przyglądali się temu i składali dłonie, jakby chcieli czegoś w nie nabrać, pokazując, że nie mają już mocy, by uzdrawiać. Kolejna scena przedstawiała pustkowie. Krajobraz tworzyły poczerniała ziemia, martwe drzewa, szkielety, zrujnowane i walące się domy zamieszkane przez wychudzonych, schorowanych ludzi. To były czasy Pustki. Ale w tle, na czele jarzącego się tłumu, stała

świetlista postać – kapłan otoczony przez swoich zwolenników. Na niebie wciąż kłębiły się burzowe chmury, ale w czwartej ćwiartce rozstępowały się i były już mniejsze – zaczynało się Odrodzenie. W ostatniej części niebo znów było błękitne, ale ziemia odmieniona. Widać było zboża i zioła, które rosły w pustynnej krainie. Wśród ludzi byli kapłani, w jednym miejscu zaś dwóch z nich, z ciemnymi aureolami, stało przy bokach klęczącego w łańcuchach człowieka otoczonego maleńkimi czerwonymi płomykami. Ponad niebem i burzowymi chmurami obraz ciemniał, przechodząc w bezmiar świetlistej, głęboko niebieskiej barwy, upstrzony maleńkimi gwiazdkami. Nad światem unosiło się dziesięciu Aniołów otoczonych jasną poświatą w postaci rozchodzących się srebrzystych linii. Mieli mlecznobiałą skórę, jaśniejszą nawet niż rzadko spotykany, świeży róż ludzi z południa, którzy nieczęsto przyjeżdżali do Fyre. Włosy mieli niebieskie, koloru nocnego nieba. Nie da się pomylić ich z ludźmi – pomyślała Rielle. Aniołowie najbardziej na lewo uśmiechali się pogodnie na widok dobrodziejstw. Ci, którzy unosili się nad scenami przedstawiającymi ludzkie szaleństwa, byli zapłakani i zasępieni. Ci nad trzecim panelem mieli zasępione miny i mądre oblicza, a ci nad ostatnim byli radośni. Do każdego z Aniołów przypisana była jedna z potężnych sił, zarówno korzystna, jak i niszczycielska: narodziny, śmierć, susza, nawałnica, dzikość, łagodność, ogień, śnieg, sprawiedliwość i miłość. Poniżej widmowe sylwetki ludzkich dusz unosiły się ku Aniołom, znikając w ich błyszczących poświatach. Lecz nad człowiekiem otoczonym płomieniami dusza unosząca się do nieba została rozdarta ręką Anioła Sprawiedliwości. Rielle zadrżała i pomyślała o splamionym. Wiedziała, że powinna wierzyć, iż zasłużył na taki los. Jeśli nie za naukę magii czy okradanie Aniołów, to za porwanie jej i grożenie nożem – nie

potrafiła mu jednak nie współczuć. I zastanawiała się, czy został zmuszony do tego czynu, a jeśli tak, to dlaczego. Pewnie chciałabym, żeby miał powody, bo lepsze to niż myśleć, że celowo odwrócił się od Aniołów i chciał mnie skrzywdzić. Może po prostu była naiwna. Może nie mogła znieść myśli, że ludzie potrafią czynić zło bez powodu. Dziewczęta wokoło nagle zgodnie westchnęły, a potem zaczęły odwracać się do siebie i rozmawiać. Wyrwana z zamyślenia Rielle rozejrzała się i zdała sobie sprawę, że lekcja się skończyła. Liczyła na to, że Sa-Baro nie zauważył jej rozkojarzenia. Zmierzał właśnie ku drzwiom prowadzącym do wewnętrznych pomieszczeń świątyni, gdzie czekał Sa-Gest. Młodszy z kapłanów przeniósł na nią spojrzenie, a jego usta rozciągnęły się w uśmiechu. Przypomniawszy sobie plotki, które krążyły na jego temat wśród dziewcząt, zdobyła się na słaby uśmiech i szybko się odwróciła. Gdy pozostałe uczennice podniosły się, wstała i podążyła za Tareme i Baylą ku głównej nawie. Pośpiesznie wyszły przez wrota świątyni. Gdy znalazły się na zewnątrz, dziewczęta zgromadziły się wokół Rielle, patrząc na nią oczami szeroko otwartymi z zaciekawienia. – No i jak było? – Bałaś się? – Zrobił ci coś? – Posłużył się magią? Rielle nie miała szans odpowiedzieć ani na pierwsze pytanie, ani na żadne z kolejnych, bo jej słowa ginęły wśród tego przesłuchania. Poddała się, gdy nagle ponad wszystkimi głosami zagrzmiał inny. – To trajkotanie zakłóca spokój w świątyni. – Odwróciły się i zobaczyły stojącego w drzwiach Sa-Bara ze skrzyżowanymi ramionami. – Zmykajcie wszystkie, zanim zstąpią tu Aniołowie i odbiorą wam głosy. Gdy dziewczęta rozeszły się we wszystkich kierunkach, Tareme złapała Rielle za rękę i pociągnęła za sobą po świątynnych

schodach, a potem za róg budynku, poza zasięg wzroku kapłana. Za nimi szła jej siostra bliźniaczka. – No i? Co się stało? Rielle opowiedziała im wszystko jak najzwięźlej. Wypatrywała jakiejś znajomej twarzy wśród kilkorga ludzi na dziedzińcu, nie widziała jednak żadnego służącego z farbiarni, który miałby odprowadzić ją do domu. Tareme i Bayla wydawały stosowne odgłosy zdumienia i ulgi. – Wygląda na to, że zachowałaś zimną krew – rzekła Bayla. – Nie odważyłabym się podpuścić go, żeby wpadł prosto na kapłana. – Wtedy byłam już chyba zbyt zmęczona, żeby się bać – powiedziała Rielle. – Przeszliśmy przez całe miasto, a przynajmniej takie miałam wrażenie. – Cóż, nie powinnaś… – Tareme zmarszczyła brwi i spojrzała ponad ramieniem Rielle, a potem poprawiła szal i uśmiechnęła się szeroko do niej i do Bayli. – Nie uwierzysz, kto nas obserwuje. – Chwyciła Baylę za rękę, żeby nie odwróciła się za siebie. – Nie patrz jeszcze. – Rielle zamarła w pół obrotu. – Kto? – stanowczym tonem spytała Bayla. – Zgadnij – rzekła Tareme. – Ciemnowłosy. Przystojny. Wolny. – Mężczyzna? – zapytała Bayla. – Oczywiście. – Tareme zachichotała. – Kto to? Więcej podpowiedzi? – Tak – powiedziały zgodnie Bayla i Rielle. – Utalentowany. Sławny. Pracował w świątyniach. Rielle poczuła, jak kurczy się jej żołądek. – Ojej! Chyba nie Izare Saffre? – Tak! – Oczy Tareme błyszczały z ekscytacji. – Ale… dlaczego on nas obserwuje? – zapytała Bayla. – Był w pobliżu, gdy kapłani złapali tego splamionego – poinformowała ją Rielle. – Zaproponował, że odprowadzi mnie do domu. Tareme zakryła dłonią usta.

– Och, na Aniołów! Przyjęłaś propozycję? – Kapłan mi tego nie odradzał, więc… tak. Przyjaciółki stłumiły okrzyki. Tareme ponownie spojrzała za plecy Rielle. – Ciągle tam stoi i na nas patrzy. Chyba czeka na ciebie. – Chwyciła Rielle za ramię i obróciła ją. – Zawołaj go. – Nie. Ale… – Rielle podniosła wzrok i zobaczyła, że Izare rzeczywiście stoi około dwudziestu kroków od nich. Uśmiechnął się, gdy ich spojrzenia się spotkały, a potem ruszył w jej stronę. – Ais Lazuli – odezwał się. – Znowu znajdujemy się w tym samym miejscu o tej samej porze. Policzki jej zapłonęły. – W rzeczy samej, aos Saffre – odpowiedziała. Uśmiechnął się szerzej i spojrzał za jej ramię. – Widzę jednak, że jesteś z przyjaciółkami. Przedstawisz mnie? Rielle odwróciła się i zobaczyła, jak Tareme i Bayla uśmiechają się od ucha do ucha. Przystąpiła do odpowiednich prezentacji, nie zdążyła jednak dokończyć, gdy ktoś zawołał je po imieniu. Rielle poczuła ucisk w żołądku, gdy bliźniaczki rozsunęły się, robiąc miejsce dla swojego brata. Gdy do nich dołączył, uśmiechnął się szeroko do Rielle. – Słyszałem, że zostałaś bohaterką, ais Lazuli – odezwał się Ako. – Zyskujesz reputację kobiety, z którą nie ma żartów. – Cieszę się, że tak sądzisz – odparła, ale nie udało jej się ukryć, że te słowa odnoszą się przede wszystkim do niego. Przeniosła wzrok na Izare’a. Stłumiwszy westchnienie, przedstawiła sobie obu mężczyzn. – Aos Saffre odprowadził Rielle do domu po tych nieprzyjemnych wydarzeniach – dodała Bayla. Wzięła Aka pod ramię. – A ty, bracie, mógłbyś zrobić to samo dla swoich sióstr. Tareme spojrzała wilkiem na siostrę, gdy Ako skinął głową. – Oczywiście – zgodził się Ako. – Żegnajcie, ais Lazuli i aos Saffre. – Podał ramię Tareme, która chwyciła je niechętnie i posłała

siostrze ponure spojrzenie, gdy ruszył, by je odprowadzić. Zakłopotana Rielle patrzyła, jak odchodzą. Dlaczego Bayla tak szybko się pożegnała? Wyglądała na równie zaaferowaną spotkaniem z Izare’em jak Tareme. Może obawiała się, że brat obrazi je lub zawstydzi przy Izarze. A może niezbyt cieszyło ją, że mężczyzna z ich rodziny zobaczył ją w towarzystwie człowieka o niższym statusie społecznym. – A zatem, ais Lazuli – odezwał się Izare – chyba nie wracasz znowu sama do domu? Rielle odwróciła się do niego. – Nie. Matka wysyła służącego. A jeśli będę tu stała, mogę go nie zauważyć. Wybacz, aos Saffre, muszę przejść w miejsce, w którym służący mnie znajdzie. – Ruszyła w kierunku środka placu. Podążył za nią. – Nie widzę, żeby ktoś czekał albo obserwował wejście. – Może przyszedł po tym, jak Tareme i Bayla zaprowadziły mnie za róg, i pomyślał, że już poszłam, chociaż powinien był zaczekać, na wypadek gdybym została dłużej w świątyni. – Rielle skrzywiła się, słysząc swój poirytowany ton. Bardziej prawdopodobne było to, że rodzice w ogóle zapomnieli kogoś przysłać. Znalazłszy się na środku placu, powiodła wzrokiem po twarzach i zacienionych miejscach, ale nie dostrzegła nikogo znajomego. Nikogo poza Izare’em. Przez chwilę stali w milczeniu. W końcu się poddała. – Lepiej pójdę już do domu. – W takim razie lepiej cię odprowadzę. Popatrzyła na niego, ale pożałowała. Minę miał poważną, kiedy jednak ich spojrzenia się spotkały, posłał jej jeden z tych swoich olśniewających uśmiechów i poczuła lekki ucisk w żołądku. – Chyba tak – odpowiedziała cicho. – Chyba muszę przyjąć tę propozycję. Zaśmiał się. – Mówisz o tym jak o czymś przykrym. Poczuła napływające do twarzy ciepło i spuściła wzrok.

– Nie w tym rzecz. Chodzi o to, że… jeśli pójdę z tobą, matka może pomyśleć, że celowo ominęłam osobę, którą po mnie przysłała. Zaśmiał się. – Dlaczego miałabyś tak postąpić? Popatrzyła na niego, mrużąc oczy. Ku jej rozbawieniu lekko się zaczerwienił. – Można by to potraktować jako zachętę do komplementu – przyznał. – A miałeś na myśli coś innego? Otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale zamknął je, pokręcił głową i wskazał na początek Szlaku Świątynnego. – Obiecuję, że odejdę, kiedy znajdziemy się na tyle blisko twojego domu, że będziesz już bezpieczna, a jednocześnie na tyle daleko, żeby nikt z domowników nie zobaczył, że cię odprowadziłem. Wzięła głęboki wdech i pomodliła się do Aniołów o siłę – choć niezupełnie była pewna, do czego jej się przyda – a potem wypuściła powietrze i pokiwała głową. – Dziękuję, aos Saffre. – Mów mi Izare – powiedział i ruszył u jej boku. Szlak Świątynny okazał się bardziej zatłoczony niż poprzedniego czterodnia, dzień był bowiem ciepły, lecz bez nieznośnego upału. Rielle przyglądała się twarzom osób idących w stronę świątyni, na wypadek gdyby odnalazła wśród nich mającego ją odprowadzić służącego. Izare milczał, być może czekając, aż to ona zacznie rozmowę. A może już był znudzony? Z pewnością miał lepsze rzeczy do roboty. – Mam nadzieję, że nie znajdziesz się przez to zbyt daleko od domu – powiedziała. Wzruszył ramionami. – Ależ skąd. Mieszkam blisko ciebie, w skromniejszej części dzielnicy rzemieślników. Skromniejszej, czyli biedniejszej. Odwróciła się, przypomniawszy

sobie, że rozmawiał z prostytutką, gdy zobaczyła go po raz pierwszy. Tareme i Bayla byłyby zgorszone, gdyby się dowiedziały. – Dlaczego tam mieszkasz? – Czynsz jest niewysoki, dlatego mieszka tam większość moich przyjaciół. Dochody artysty są jak okresowa rzeka: w jednej godzinie pieniądze się przelewają, by w następnej ich źródło wyschło. Ale, w przeciwieństwie do rzeki, są mniej przewidywalne. – Nie zaniedbujesz przeze mnie pracy? – spytała. – Nie. Mam przerwę pomiędzy zleceniami. – Co ostatnio namalowałeś? – Spirytual. Całkiem spory. Musiałem przekonać klienta, żeby zrezygnował z umieszczenia na nim całej historii Aniołów. – To musiałby być naprawdę duży spirytual. Chociaż gdyby płacił ci od godziny, byłaby to całkiem lukratywna praca. Pokręcił głową. – Zlecenia zawsze wykonuje się za ustaloną kwotę. – Rozumiem. A jakie jest następne? – Czekam na potwierdzenie zamówienia na portret. – Często malujesz portrety? Kogo już namalowałeś? Kogoś, kogo znam? Uśmiechnął się. – Nie tak często, jak bym chciał. Głównie maluję przyjaciół, choć kilkoro zamożnych klientów zamawiało u mnie portrety. – A ten następny? – Och, tę osobę znasz bardzo dobrze. Rielle spojrzała na niego przelotnie i dostrzegłszy jego dziwną minę, spojrzała raz jeszcze. W jego oczach błyskały figlarne iskierki. – Czekasz na potwierdzenie, co? – Pokręciła głową. – Czy nie mówiłam przypadkiem, że moi rodzice nigdy by się na to nie zgodzili? Uśmiechnął się od ucha od ucha. – Mówiłaś, ale czy ty byś się zgodziła?

Uniosła brwi, patrząc na niego. – Miałabym sprzeciwić się rodzicom? – Sprzeciwiłabyś się tylko wówczas, gdyby ci zabronili, a nie zabronią, jeśli się nie dowiedzą. – Chcesz, żebym ich oszukała? Rozłożył ręce. – Nie, ale przecież nie prosisz ich o pozwolenie na wszystkie te drobiazgi, którymi zajmujesz się na co dzień. Pytasz, co masz założyć albo co zjeść… lub namalować? Rielle była tak ucieszona, że pamiętał o jej zamiłowaniu do malowania, iż musiała się opamiętać i uświadomić sobie, że przecież zadał pytanie. – Rodzice to bardziej przewodnicy niż nauczyciele – powiedziała. – Kierują postępowaniem dzieci tak, by nie podejmowały nieodpowiednich decyzji. – Czy pozowanie do portretu naprawdę byłoby złą decyzją? – Tak. – Dlaczego? Odwróciła wzrok, nie będąc w stanie wypowiedzieć obaw ciotki Narmah, że może chciałby czegoś więcej. Poruszenie takiego tematu byłoby zbyt śmiałe i mogłoby sprawić wrażenie odwrotne do zamierzonego. – Musisz mi pozwolić, bym cię namalował – powiedział z dziwnym naciskiem. – Albo chociaż naszkicował. – Zachichotał. – Poza tym nigdy nie przestaję prosić, dopóki dziewczyna nie zgodzi się pozować, jeśli więc nie chcesz mnie już nigdy więcej zobaczyć, będziesz musiała powiedzieć „tak”. W takim razie jeśli chcę cię widywać, muszę ciągle odmawiać? – chciała spytać, domyśliła się jednak, że potraktuje to jako zachętę. – A co robisz, kiedy dziewczyna ci na to pozwoli? – zapytała w zamian, ale poczuła, jak się rumieni, gdy zdała sobie sprawę, że w zadanym pytaniu krył się jeszcze wyraźniejszy podtekst niż w tym, którego postanowiła nie zadać.

Zawahał się i spuścił wzrok. – Och… zwykle zostajemy przyjaciółmi. Jego nagła niepewność sprawiła, że miałą ochotę się roześmiać, ale się powstrzymała. Może zadawanie takich śmiałych pytań miało swoje plusy. – W takim razie musisz mieć wiele przyjaciółek. – Tak. To znaczy nie, ale… – Zmarszczył brwi i zwolnił, by spojrzeć przez ramię. – Coś się… Rielle zauważyła, że na ulicy zrobiło się głośniej i pojawiło się więcej ludzi. Przechodnie zatrzymywali się i odwracali w stronę świątyni, teraz ukrytej za zakrętem drogi. Kolejni ludzie wychodzili z bocznych uliczek, a w oknach domów po obu stronach pełno było twarzy. W oddali bił dzwon – dźwięk, który słyszała już, gdy rozmawiali. Spostrzegła też, że są już niemal w połowie drogi do domu. Prawie nie zauważyła upływu czasu. Izare zatrzymał się. Rielle także przystanęła, choć niechętnie, i znów zajęła miejsce u jego boku. Bicie dzwonu stało się głośniejsze, gdy zza najbliższego zakrętu ulicy wyłoniła się jakaś postać. Rielle wstrzymała oddech, gdy zauważyła, że ruchy mężczyzny ograniczają więzy. Ręce miał skrępowane za plecami, a od jego szyi ciągnął się łańcuch łączący go z trzema mężczyznami, którzy właśnie pojawili się w zasięgu jej wzroku. Rielle rozpoznała Sa-Elema i Sa-Gesta, lecz trzeciego kapłana o twarzy poznaczonej bliznami nie poznawała. Na widok tej trójki po jej plecach przebiegł dreszcz, po czym przyjrzała się dokładniej więźniowi. Potrzebowała kilku chwil, by rozpoznać swojego porywacza. Miał na sobie poszarpane, brudne spodnie i sandały i pokryty był jakimś paskudztwem. Ledwie miała czas, by zastanowić się, skąd mogło się wziąć, gdy zebrany wzdłuż ulicy tłum zaczął go czymś obrzucać. Większość pocisków rozpryskiwała się przy uderzeniu, więzień drgnął jednak,

gdy któryś uderzył go mocniej. Jeden z kapłanów krzyknął, nie zrozumiała jednak co. Miała wrażenie, że od tej chwili przedmioty lecące w stronę splamionego już do niego nie docierały, lecz odbijały się albo eksplodowały tuż przed nim. Kiedy zrobił kilka kroków, powłócząc nogami, znowu zaczęły trafiać, tłum zaś zawiwatował i wznowił ataki. – Wszystko w porządku? – odezwał się ktoś łagodnie tuż nad jej uchem. Podskoczyła i odwróciła się, a jej wzrok padł na Izare’a. Napięcie, które odczuwała, zelżało na widok jego zaniepokojonej miny. – Tak. Tak sądzę. Uniósł brwi i wskazał coś ruchem głowy. – Chciałabyś czymś rzucić? Rielle spojrzała w tamtym kierynku i zauważyła przedsiębiorczą sprzedawczynię żywności idącą przed splamionym wzdłuż ulicy i niosącą ogromny kosz. – Stare owoce! Zwierzęce odchody! Kopiejka za torebkę! – wołała kobieta. Rielle pokręciła głową. Ludzie wylewali się z bocznych ulic, tworząc niezorganizowany tłum, który rozstępował się, gdy splamiony był w odległości dwudziestu kroków. Ktoś przepchnął się obok niej, inna osoba uderzyła ją z tyłu, na co Izare zareagował przekleństwem. – Chciałabym wydostać się z tego tłumu – powiedziała głośno, nie wiedząc, czy ją słyszy. Ktoś złapał ją za ramię i pociągnął, ona zaś zamarła, gdy przypomniała sobie uścisk porywacza – uczucie, które wciąż budziło ją z nocnych koszmarów. Izare spojrzał na nią, a potem trzymająca ją dłoń ześlizgnęła się ku jej dłoni i oplotła ją palcami. Ponownie zadrżała, tym razem jednak z miłego zaskoczenia z powodu tak osobistego kontaktu, i pozwoliła wyprowadzić się z napierającego tłumu.

W bocznych uliczkach było tak samo ciasno jak na głównej drodze – jeśli nie bardziej. Izare poprowadził ją do jakichś drzwi, przekonując dwóch młodych mężczyzn, żeby się odsunęli, choć zrobili to niechętnie. Rielle zdała sobie sprawę, dlaczego tak odpowiadało im to miejsce, gdy jej stopy natknęły się na schody. Weszła po nich razem z Izare’em, po czym odwróciła się i okazało się, że widzi ponad głowami ciżby. W samą porę, by zobaczyć splamionego. Z trudem posuwał się naprzód ze zwieszoną głową, by uchronić się przed deszczem owoców i odchodów. Albo ze wstydu – pomyślała. Trudno powiedzieć. Po raz kolejny zastanawiała się, dlaczego zrobił to, co zrobił. Kapłani mieli poważne i czujne miny. Obserwowali zarówno tłum, jak i swojego więźnia. Nawet Sa-Gest wyglądał onieśmielająco. Rielle nie mogła pozbyć się wrażenia, że szukają w tłumie oznak współczucia. Albo poczucia winy. Splamiony nagle gwałtownie zmienił kierunek i coś twardego uderzyło o ziemię. Sa-Elem krzyknął i wskazał na kogoś. Gdziekolwiek go zabierają, chcą, żeby przeżył i nie został ranny – pomyślała Rielle. – Dlaczego nie chronią go przez cały czas? – zapytała. – Muszą zadowolić gawiedź – rzekł Izare. – Zawsze prowadzą splamionych w ten sposób przez miasto? – spytała, przypomniawszy sobie uwagę ojca, że to trzeci, którego znaleziono w tym roku. – Nie zawsze – odparł Izare. – Czasami nikt ich już więcej nie widzi. Pewnie wyprowadzają ich z miasta późną nocą albo wywożą krytym powozem. – I nikt nie wie, dokąd są zabierani? Wzruszył ramionami. – Pewnie do jakiegoś więzienia. Rielle patrzyła, jak skuty łańcuchami mężczyzna mija ich, powłócząc nogami. Zostanie więźniem czy zginie w czasie egzekucji

gdzieś indziej? Egzekucje morderców odbywały się publicznie. A jeśli jakiś morderca był splamionym? Co by było, gdyby zabił kogoś za pomocą magii? Może zabicie splamionego nie było takie bezpieczne i proste? Może mogli zrobić to tylko kapłani? A woleliby, żeby ludzie nie myśleli o nich jako o zabójcach. Kapłani i ich więzień zdążyli już przejść dalej, ludzie zaś albo wracali w miejsca, z których przyszli, albo podążali za kapłanami. Izare patrzył za nimi. Rielle uświadomiła sobie, że mężczyzna nadal trzyma ją za rękę. Powinna ją uwolnić, ale jakoś dziwnie nie miała na to ochoty. Gdy jednak tłum nieco się przerzedził, stało się bardziej oczywiste, że mu na to pozwalała. Z westchnieniem cofnęła dłoń. Izare przez chwilę był zaskoczony, jak gdyby zapomniał, że ją trzyma. Zszedł ze schodów na drogę. – To ci dopiero przedstawienie. Dość paskudne. Rielle ruszyła za nim. Była mu wdzięczna za towarzystwo. Przerażające byłoby w pojedynkę dać się porwać ciżbie i ponownie zobaczyć porywacza. A Izare nie ma nic przeciwko, żebym odzywała się niepytana, ani nie oczekuje, że będę milczała – zdała sobie sprawę. Właściwie chyba mu się to podoba. – To skłania do zastanowienia, jak ktoś mógłby chcieć nauczyć się magii, prawda? – odezwała się. Skrzywił się i zaczął iść powoli, żeby nie zrównać się z tłumem. – Rozpacz może doprowadzić człowieka do ostateczności – odparł. – Ludzie mówią… – Zamilkł i spojrzał na nią. – To znaczy ludzie na ulicach. Mówią, że zrobił to, żeby uzdrowić swoją umierającą żonę. Rielle utkwiła w nim wzrok. – Ale powiedział, że ktoś zmusił go do tego podstępem. Izare wzruszył ramionami. – Ludzie mogą powiedzieć wszystko, żeby ocalić skórę. – Ruchem głowy wskazał odległy już tłum. – Cóż, ktoś musiał go nauczyć.

– Ktoś, kto wie, jak nie dać się złapać – przyznał Izare. – Po co robić coś takiego? Po co uczyć kogoś magii, wiedząc, że go to zgubi? – Dla pieniędzy. – Izare miał ponurą minę. – Ktoś, kto okrada Aniołów, nie będzie miał skrupułów, okradając innych ludzi. Nie obchodzi go, że rujnuje komuś życie i plami jego duszę. – Westchnął. – A w tym mieście jest wielu zdesperowanych i bezbronnych, na których można żerować. Jeśli kapłani nie znajdą tego człowieka, czekają nas kolejne parady niesławy.

ROZDZIAŁ 5

Rielle

stłumiła ziewnięcie, a potem, przypomniawszy sobie, dlaczego jest zmęczona, poczuła, jak puls znowu jej przyśpiesza. Tego ranka obudziła się dużo za wcześnie, a gdy uświadomiła sobie, że znowu spotka – lub może spotkać – Izare’a, sen nie chciał już wrócić. Nawet teraz, mimo spokojnej, stonowanej atmosfery panującej w świątyni, serce kołatało jej w piersi. Śmiechu warte – pomyślała. Chce tylko namalować mój portret. Nawet gdyby chciał czegoś więcej… gdybym ja chciała czegoś więcej… rodzice nigdy nie potraktowaliby go jako odpowiedniego kandydata na męża. Gdy stary Sa-Baro zaczął mówić, zmusiła się, by słuchać. – Do tej pory powinnyście już wiedzieć, że splamiony schwytany dwa czterodni temu, dzięki odwadze jednej z was – Sa-Baro zamilkł na chwilę i skinął na Rielle – nie był pierwszym, jakiego znaleziono w Fyre. Sa-Elem postanowił, że należy podjąć pewne kroki, by przypomnieć ludziom o karze czekającej tych, którzy łamią rozkazy Aniołów. Wskazał na stos owiniętych w papier paczuszek. – Dlatego dziś każda z was weźmie taką paczkę, a potem podzielicie się na czteroosobowe grupy. Spędzicie ranek, chodząc po ulicach i rozdając te ulotki obywatelom Fyre. Jakieś pytania? – Czy będą nas eskortować kapłani? – spytała jedna z dziewcząt. – Nie. Będziecie bezpieczne, jeśli będziecie trzymać się razem, choć pewnych miejsc powinnyście unikać. Kazałem sporządzić mapy dla każdej grupy. Zaznaczono tam, w które miejsca należy się udać, a dokąd chodzić nie należy. A teraz wstańcie i podzielcie się. Rielle podniosła się i ruszyła za Tareme i Baylą na koniec rzędu siedzeń. Kilka dziewcząt jęknęło i zaprotestowało, ale niezbyt głośno. Tego dnia na zewnątrz było przyjemnie ciepło, a bryza

chłodziła ulice miasta. Roznoszenie ulotek stanowiło miłą odmianę od wykładów, czytania i odpowiadania na pytania kapłanów, którzy sprawdzali, jak przyswoiły wiedzę przekazywaną na zajęciach. Kiedy wszystkie zebrały się w grupkach, Sa-Baro podszedł prosto do Rielle i podał jej paczuszkę. – Dla ciebie wybrałem okolicę najbliżej domu – wyjaśnił cicho. – Żebyś nie musiała sama daleko wracać. Rielle pokiwała głową i poczuła przypływ sympatii i wdzięczności dla starca. Czyżby wiedział, że matka dzień wcześniej kompletnie zapomniała wysłać służącego, który miał ją odprowadzić? Kobieta sprawiała wrażenie winnej, gdy Rielle zapytała, co się stało, a potem udawała, że nie zapomniała, twierdząc, że w tym okresie gdy wszyscy są tacy zapracowani, cała służba jest potrzebna w farbiarni, a po zatrzymaniu splamionego w mieście jest już bezpiecznie. A może Sa-Baro widział, jak szła z Izare’em, i postanowił dopilnować, by już do tego nie dochodziło? Gdy się oddalił, Rielle spojrzała na mapę i westchnęła. Czy miał taki zamiar, czy nie, i tak nie zobaczę się dziś z Izare’em. Wyprostowała się i zobaczyła, że Tareme i Bayla oraz dziewczyna o imieniu Famire, która dołączyła do ich grupy, spoglądają na siebie zasępione. Dla nich oznaczało to dłuższą drogę do domu. I zapuszczanie się w pobliże dzielnicy biedoty. Izare mieszkał w pobliżu dzielnicy biedoty. Może ich ścieżki się spotkają. – Idziemy do dzielnicy rzemieślników – powiedziała pozostałym. – Byłam tam ze swoim bratem. Jest całkiem bezpieczna i czysta. Ludzie zbierają się na małych placach i to właśnie w takich miejscach idealnie byłoby rozdać te ulotki. Tareme uśmiechnęła się. – W takim razie prowadź. Wkrótce dziewczęta zaczęły tłumnie wychodzić ze świątyni.

Rielle poprowadziła przyjaciółki Szlakiem Świątynnym. Ponieważ Famire uskarżała się na bolące stopy, Rielle zwolniła kroku. Kiedy w końcu znalazły się przy ulicy Garbarskiej, Rielle pewnie w nią skręciła. Trzymała się jednak po przeciwnej stronie niż ostatnio i starała się nie przyglądać miejscu, w którym wówczas zagrodziła jej drogę skaza. Mimo wszystko dostrzegała wciąż unoszący się tam cień – na mniejszej powierzchni, lecz nadal równie ciemny. Rielle otworzyła paczuszkę i rozdzieliła ulotki pomiędzy całą czwórkę. Papier był zabarwiony w sposób maskujący jego kiepską jakość, a zawarte na kartkach ostrzeżenie wydrukowano na czarno. W miejscach gdzie warstwa tuszu była cieńsza, widać było odciśnięte słoje drewnianej matrycy. Zaczęły rozdawać ulotki – Rielle z powagą właściwą wyznaczonemu zadaniu, Famire z ponurą niechęcią, Tareme zaś i jej siostra chichotały i flirtowały. Kierując się mapą, Rielle wyprowadziła je z ulicy Garbarskiej tam, gdzie jej zdaniem powinien znajdować się jeden z placów. Pomyliła się, wkrótce jednak, idąc za dźwiękami muzyki, znalazły właściwe miejsce. Wszędzie widać było sklepy, w których sprzedawano jedzenie i napoje. Dwóch muzyków brzdąkało i wygrywało na piszczałce radosne, skoczne melodie. Pod prostymi markizami stały stoły i ławy; wiele z nich zajętych było zarówno przez miejscowych klientów, jak i tych z zagranicy. – Ładnie tu – powiedziała Tareme. – Napijmy się czegoś. Nie czekając na zgodę pozostałych, podeszła do wolnego stołu. Bayla usiadła obok niej, Famire zaś opadła na ławę, jakby była kompletnie wyczerpana. Rielle dołączyła do dziewcząt i skrzywiła się, gdy rzuciły ulotki na środek blatu pochlapanego resztkami napojów. Nagle w przypływie wesołości Famire zamówiła sok u kelnera wyraźnie zadowolonego z faktu, że trafiły mu się jako klientki cztery zamożne młode kobiety, którym nikt nie towarzyszył. Gdy podano napoje, Rielle z oburzeniem stwierdziła, że sok jest z alkoholem. Popijała go małymi łyczkami, wiedząc, że matka byłaby

zła, gdyby Rielle wróciła do domu podchmielona. – No dobrze, Rielle – zaczęła Tareme. – Co takiego powiedział ci wczoraj Izare Saffre? Zauważywszy, że Famire gwałtownie podniosła wzrok, Rielle wzruszyła ramionami. – Chciał tylko spytać, czy doszłam do siebie po spotkaniu z tym splamionym. – Wątpię, czy tylko tego chciał – powiedziała Bayla z figlarnym uśmieszkiem. – Zachowywał się bardzo poprawnie. Tareme uniosła brwi. – To oczywiste, że chciał czegoś więcej niż spytać, jak się czujesz. Wydaje mi się, że coś go w tobie zainteresowało, bo inaczej by na ciebie nie czekał. Co to takiego? Rielle pokręciła głową. – Nic. – Zupełnie nie umiesz kłamać, Rielle. Powiedz nam, bo będziemy wyobrażać sobie wszystko, co najgorsze. Rielle westchnęła. – To nie tak, jak myślicie. Poprosił, żebym pozowała mu do portretu. Oczywiście odmówiłam. Otworzyły szeroko oczy. – Ojej! Dlaczego? – zapytała Bayla. – Słyszałam, że jest bardzo dobry. – Jest bardzo dobry – przyznała Tareme. – Moi rodzice nigdy by się na to nie zgodzili – zaznaczyła Rielle. – Dlaczego nie? – spytała Tareme. – Cóż mogłoby ci się stać od pozowania do portretu? – Nic, dopóki miałaby na sobie ubranie – powiedziała Bayla, po czym się roześmiała. Dziewczęta zachichotały, słysząc te słowa, Rielle zaś próbowała się przyłączyć, lecz jej śmiech brzmiał jak wymuszony. Tareme poklepała ją po ramieniu.

– Wygłupiamy się tylko. Chciałabyś, żeby cię namalował? Rielle poczuła, że się rumieni, choć nie miała powodów do wstydu. – No… tak – przyznała. – Ale tylko… – Dlaczego mężczyźni mogą pozować do portretów, nie wywołując żadnego skandalu, a kobiety nie? – wtrąciła się Bayla. – Bo artyści to mężczyźni – odparła Famire. Rielle odwróciła się w jej stronę. – Ja maluję. Moja ciotka też. – Ale nie robisz tego zawodowo – podkreśliła Tareme. – Co wcale nie wywołałoby skandalu – dodała Bayla. – Właśnie, że by wywołało – zaoponowała Tareme. – Rzadko spotyka się artystki – spierała się Bayla. – Ale od modelki jest tylko krok do prostytutki. Obie sprzedają ciało mężczyznom. – A jeśli pozują kobiecie? – spytała Rielle. Zastanowiły się nad jej pytaniem. – Brzmi nie najgorzej – odpowiedziała Bayla. Tareme pokręciła głową na znak niezgody. – Ciotka i ja malujemy nawzajem swoje portrety – powiedziała Rielle. – Oczywiście w ubraniach. Czy to jest prostytucja? Skandal? – Jesteście… rodziną – stwierdziła Tareme. – I domyślam się, że sobie nie płacicie. Rielle pokręciła głową. – Czy kwestia pieniędzy jest aż tak ważna? Jeśli kobieta pozuje mężczyźnie, a on jej nie zapłaci, to i tak zachowa się jak prostytutka? A jeśli ona zapłaci jemu, żeby pozował dla niej? Bayla zachichotała. – To wtedy on jest jak prostytutka! Wszystkie roześmiały się z absurdalności tego stwierdzenia, Tareme zaś skinęła na kelnera. – Jeszcze jedna kolejka! – Ja dziękuję. – Rielle spojrzała na ulotki. – Musimy je rozdać.

– Zostaw je tutaj – powiedziała Famire. – Jeśli ktoś będzie chciał, to sobie weźmie. A jeśli nie, Sa-Baro nigdy się o tym nie dowie. – A jeśli martwisz się, że wrócisz do domu pijana, udawaj zmęczenie po rozdawaniu ulotek przez całe rano i idź do swojego pokoju – doradziła jej Tareme. – Nie podchodź za blisko do rodziców, żeby nie wyczuli, a na pewno nie zauważą. Bayla zachichotała. Siostra rzuciła jej przelotne, surowe spojrzenie, pod którym Bayla zarumieniła się, po czym zerknęła na Rielle i zakryła usta dłonią. Nie chichot, ale to spojrzenie zmroziło Rielle, świadczyło bowiem o tym, że Bayla śmiała się właśnie z niej. Widocznie Tareme już nieraz temperowała obraźliwe uwagi siostry – domyśliła się Rielle. Może po kryjomu śmieją się razem. Gdy podano im drugą kolejkę drinków, Rielle nagle odeszła ochota, by dalej tam siedzieć. Wzięła do ręki plik ulotek i wstała. – Nie będę ryzykować, że Sa-Baro postanowi nas sprawdzić. Ktoś idzie ze mną? Dziewczęta wymieniły spojrzenia i pokręciły głowami. Rielle ogarnął gniew, więc odwróciła się i odeszła, zanim zdążyła powiedzieć coś, czego potem mogłaby żałować. Jej uszu dobiegł głos Bayli, zbyt słaby, by jej słowa mogły być skierowane do niej. – Mamy trzymać się razem. – Niech idzie. Mówiła, że zna te okolice – odpowiedziała Tareme. – Nie wątpię – dodała Famire. Wybrała przypadkową ulicę i zrobiła kilka kroków, ale jej stanowczość zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Sa-Baro powiedział, że mają trzymać się razem. Wróciła na róg ulicy i zobaczyła, że przyjaciółki znowu się śmieją. – Wszyscy wiedzą, dlaczego się tam znalazła. Nie ma szans – powiedziała Famire. Tareme pokiwała głową. – Współczuję jej. Złapie najwyżej tych, których my nie będziemy

chciały. Brzydkich, głupich i skąpych. – Jak Ako. – Nie, nie ma takiego ryzyka. Nie weźmie ślubu, dopóki nie zostanie do tego zmuszony, a ojciec nigdy nie pozwoliłby mu poślubić córki farbiarza. Gdybyśmy miały młodszego brata, mógłby wziąć ją pod uwagę, jeśliby powiązania z jej rodziną przyniosły odpowiednie korzyści. Odwróciwszy się, znów odeszła. No dobrze. Tak podejrzewałam. Nie jestem wystarczająco dobra dla żadnej rodziny, chyba że jako panna młoda dla mężczyzn, których nikt inny nie chce. Wszystkie te lekcje w świątyni i próby zaprzyjaźnienia się z uczennicami były stratą czasu. Spojrzała na ulotki i zastanawiała się, czy ich nie wyrzucić, ale jej wzrok padł na słowo „splamiony” i przypomniała sobie, że przynajmniej kapłani próbowali zrobić coś dobrego. Zaczęła rozdawać je przechodniom. Niewielu je od niej wzięło. Mimo wszystko jej złość malała z każdym krokiem. W miejsce złości wkradł się jednak strach. Wróciły wspomnienia o wlokącym ją za sobą przez podobne uliczki porywaczu. Przypomniała sobie jego nóż przyciśnięty do pleców. Gdy ludzie spoglądali na kosztowną tkaninę jej spódnicy i tuniki, zaczęła mieć wrażenie, że tam nie pasuje, i poczuła się bezbronna. Choć nigdy nie zakładała biżuterii na zajęcia w świątyni, nie mogła pojawić się wśród innych dziewcząt, mając na sobie ubrania kiepskiej jakości. A potem przypomniała sobie Izare’a, niczym chłodną bryzę przeganiającą letni skwar. Gdy odprowadzał ją do domu po przygodzie ze splamionym, powiedział jej, gdzie mieszka, zapewniając, że to blisko jej domu i w bezpiecznej okolicy. Potem dobrze wyrażał się o swoich sąsiadach, z których wszyscy byli albo wybitnymi rzemieślnikami, albo aktorami, albo pijakami – albo każdym po trochu – i opowiedział, jakimi śmiałymi wzorami ozdabiali swoje domy. Jego opisy sprawiły, że zapragnęła zobaczyć tę dzielnicę. Oczywiście opowiadał jej o tym po to, by przekonać ją

do pozowania. A jednak… naprawdę chciała ją zobaczyć. Szła więc dalej, kierując się w stronę dzielnicy, w której mieszkał. Choć ta część miasta była gęściej zamieszkana, mniej osób brało od niej ulotki. Ludzie jednak odmawiali uprzejmie, a większość się do niej uśmiechała. Jej poprzednie obawy nieco osłabły. Jaskrawo pomalowane ściany dodawały jej otuchy. Dotarła do okolicy, w której były nie tylko zabarwione na określony kolor, ale i ozdobione wzorami wokół okien i drzwi. Spojrzawszy w alejkę, kątem oka dostrzegła krawędź znacznie większego wzoru i nie mogła się powstrzymać, by go nie obejrzeć. Było to namalowane na ścianie ogromne drzewo, z którego gałęzi zwisały najróżniejsze rzeczy. Alejka kończyła się w miejscu wyglądającym jak kolejny niewielki placyk, przy którym widać było jeszcze więcej zdobionych ścian. Ruszyła ku niemu za dwiema kobietami i jej oczom ukazało się widowisko przyprawiające o zawrót głowy. Na wszystkich domach widniały wizerunki ludzi, zwierząt i roślin. Fałszywe drzwi i okna otwierały się na nieznane krajobrazy, a przez jedno widać było nawet śpiącego na chmurze Anioła. Rielle zatoczyła koło, podziwiając to wszystko. – Zgubiłaś się? – usłyszała pytanie. Odwróciła się i zobaczyła jedną z dwóch kobiet, za którymi szła. Trzymała dzban pod tryskającą pośrodku placu fontanną i patrzyła na Rielle. Fontanna była równie zdumiewająca jak malowidła. Kształtem przypominała czterogłową bestię, a z każdej paszczy lała się woda. – Nie – odparła Rielle. – Ale… Szukam Izare’a Saffre’a. Kobieta spojrzała na ubranie Rielle i uśmiechnęła się. Kiwnęła głową na prawo. – Trzeci dom przy tamtej ulicy. – Dziękuję. – Rielle skinęła głową i ruszyła we wskazanym kierunku. Ulica była wąska, wypełniona skupiskami podniszczonych

niedopasowanych starych krzeseł. Na niektórych siedziały grupki młodych mężczyzn i kobiet, śmiejących się i pijących z tanich emaliowanych kubków. Między krzesłami ganiała czereda wrzeszczących dzieci różnego wzrostu. Gdy Rielle podeszła do trzeciego domu, zobaczyła, że nad drzwiami wymalowano w efektownym, znajomym stylu anielskie postacie i słowa: „Izare Saffre, malarz”. Na widok jego nazwiska przystanęła i ogarnęły ją nagłe wątpliwości. Czy to naprawdę taki dobry pomysł? A jeśli pozostałe dziewczyny powiedziały Sa-Barowi, dokąd poszła? A jeśli ostrzeżenia ciotki na temat motywów Izare’a były prawdziwe? Co miałabym mu powiedzieć? – Ais Lazuli? Drgnęła, odwróciła się i zobaczyła, że zmierza ku niej jeden z mężczyzn, którzy pili, siedząc na krzesłach. A potem znów zamarła, gdy zdała sobie sprawę, że ten rozczochrany mężczyzna wygląda znajomo. – Aos Saffre? – odpowiedziała niepewnie. Skrzywił się i spojrzał na siebie. – No tak. Przepraszam za swój wygląd. Niedawno wstałem z łóżka. – Niedawno! – wykrzyknął inny męski głos. Wysoki człowiek wstał, podszedł do Izare’a i oparł się na jego ramieniu. Malarz od razu go odepchnął. – Wyciągnęliśmy go już jakiś czas temu. Ale muszę się przyznać, że nie pozwoliliśmy mu się umyć. Robiliśmy zakłady, ile czasu by potrzebował, gdyby musiał się umyć i zdążyć na… – Mężczyzna zamilkł, a potem wyminął Izare’a i spojrzał na nią. – Chwileczkę… – Ujął dłoń Rielle. – Kim jest ta dama, Izare? – To – rzekł Izare, gdy cofnęła rękę – jest Rielle Lazuli. – Och. – Mężczyzna uśmiechnął się. – Już rozumiem, dlaczego tak bardzo chciałeś być punktualny. – Spoważniał i zaczął intensywnie się jej przyglądać, przebiegając spojrzeniem po twarzy, ramionach aż po stopy i z powrotem. W zamian także zmierzyła go wzrokiem,

dostrzegając, że karnację ma ciemniejszą niż przeciętny mieszkaniec Fyre, że jego podbródek porasta kilkudniowy zarost, a na ubraniu i dłoniach ma kolorowe plamy. Kolejny artysta? To by wyjaśniało jego dziwnie taksujące spojrzenie. Przynajmniej Izare zwracał się do mnie jak do człowieka, zanim spojrzał na mnie jak na przedmiot. – To jest Dorr – poinformował ją Izare. – Scenograf i aktor Niebiańskiej Trupy, do której należą także tamci troje. – Wskazał na pijących. – Artysta i aktor – poprawił go Dorr z uśmiechem. – Pozwól, że przedstawię cię pozostałym. Rielle popatrzyła na Izare’a. Wzruszył ramionami. – Nie da ci spokoju, jeśli się nie zgodzisz. Podeszła za nimi do stolika, uśmiechnęła się i skinęła głową, gdy przedstawiono jej dwie kobiety i ich towarzysza. Greya, Jonare i Merem – wszyscy byli aktorami i świętowali właśnie intratne nocne przedstawienie. Greya miała jasne włosy i bladą skórę, więc prawdopodobnie w jej żyłach płynęła krew z południa. Pozostała dwójka wyglądała na mieszkańców Fyre. Jonare trzymała na rękach śpiące dziecko. Wszyscy troje mieli na twarzach ślady makijażu, a te u Merema wskazywały, że grał kobiecą rolę. Byli to ludzie, których w zwykłych okolicznościach oglądałaby w przedstawieniu, nie zaś wdawała się z nimi w rozmowę. Nie była pewna, czy rodzice zaakceptowaliby ich jako jej przyjaciół, jednak na pewno nie potraktowaliby ich jako zagrożenia. – Usiądź – nakazał jej Dorr. – Napij się iquo. – Podał jej kubek, lecz uprzejmie odmówiła. – A więc jesteś tą opuszczoną dziewczyną Izare’a – powiedziała Greya. – Mówi o tobie od trzech czterodni. Rielle poczuła przyjemny dreszczyk, starała się jednak nie dać nic po sobie poznać, patrząc na Izare’a spod zmrużonych powiek. – Coś ty naopowiadał?

Roześmiali się. – Nic złego – zapewniła ją Greya. – Nie widziałam go takiego podekscytowanego, od kiedy… – Zmarszczyła brwi, po czym wzruszyła ramionami. – To chyba już ponad rok. – O tej porze masz zajęcia w świątyni, prawda? – spytała Jonare. – Zazwyczaj – odparła Rielle. Uniosła plik ulotek. – Kapłani postanowili, że należy przypomnieć ludności Fyre o niebezpieczeństwach płynących z nauki magii. Dorr wziął jedną ulotkę, przeczytał i oddał. – Raczej nie trzeba nam przypominać – mruknął – po tych wszystkich ostatnich prześladowaniach… – Wysłali cię samą? – spytał ją Izare. – Nie, wyszłyśmy grupami. Ale moje przyjaciółki wolały… – Rielle spojrzała na puste butelki i kubki na stole. – Wyrzuciły ulotki i robią, co chcą. Dorr uśmiechnął się. – Poszłaś więc sama. Nie musisz się przejmować wykonaniem zadania. Trudno było ostatnio nie zauważyć zła płynącego z posługiwania się magią. – I tak powinnam je rozdać – powiedziała – na wypadek gdyby kapłani postanowili nas sprawdzić. – Skąd mieliby wiedzieć, czy je rozdałaś? – zapytała Greya. – Nie zmusisz tu nikogo, żeby je od ciebie wziął. – Cóż, muszę spróbować. – Rielle zaczęła podnosić się z krzesła. – Zaczekaj. – Izare wyciągnął rękę i położył ją na jej dłoni. – Już idziesz? Ale jeszcze nie zacząłem malować twojego portretu. Rielle zebrała ulotki. – Nie mówiłam, że po to tu przyszłam. – Ale czy nadarzy się lepsza okazja? Już otwierała usta, żeby przypomnieć mu o braku zgody rodziców, Dorr jednak wyjął jej ulotki z ręki. – Zajmiemy się nimi. Musisz pozwolić mu przynajmniej cię naszkicować.

– Ale… – Mały szkic jeszcze nikomu nie zaszkodził. Wystarczy, że tu posiedzisz. Możesz nawet udawać, że nie zauważyłaś. Izare poderwał się z krzesła. – Pójdę po papier i węgiel. Wpadł przez drzwi do swojego domu, Rielle zaś opadła na krzesło. Pozostali przyglądali się jej, ona zaś nie była w stanie stwierdzić, czy ich uśmiechy świadczyły o rozbawieniu, czy współczuciu z powodu jej niezadowolenia. Zatrzymywaliby ją, gdyby spróbowała uciec? A powinnam? Pomyślała o opinii Famire, Tareme i Bayli i poczuła echo niedawnego gniewu. Była pewna, że Narmah by się z nimi nie zgodziła. Pozowanie do portretu nie było prostytucją! A dla tych przyjaciół Izare’a, którzy malowali sobie twarze i występowali przed ludźmi, poglądy świątynnej dziewczyny wydawałyby się pruderyjne i śmieszne. Drzwi domu Izare’a otworzyły się ponownie i malarz wyszedł pośpiesznie, niosąc podkładkę, do której przytwierdzony był plik kartek. Gładko przyczesane i zwilżone włosy błyszczały, założył też czystą koszulę. Musiała zwalczyć pokusę, by się uśmiechnąć. Izare obszedł stół, a potem przegonił Jonare gestem. Natychmiast wstała i pozwoliła mu zająć swoje miejsce, a dziecko, które trzymała w ramionach, mruknęło przez sen. – Lepiej roznieśmy je po dzielnicy biedoty – rzekł Dorr, rozdzieliwszy ulotki pomiędzy Merema i Greyę. Wstali i pożegnali się z Rielle, obiecując Izare’owi, że wrócą później, żeby obejrzeć rysunek. A potem odeszli. Jonare podążyła za nimi, zawoławszy jeszcze dwoje dzieci z dokazującej grupki. Odgłos skrobania i tarcia węglem po papierze przyciągnął uwagę Rielle. Obserwowała, jak Izare pracuje, starając się siedzieć bez ruchu. Nigdy nie czuła takiego onieśmielenia, gdy rysowała ją Narmah. Izare był skupiony, spoglądał na nią, raczej nie patrząc jej

w oczy. Pracował w ciszy i był tak skoncentrowany na rysunku, że niemal poczuła się, jakby była sama. Uznała, że w zamian za to może mu się swobodnie przyglądać. Gdyby miała namalować jego oczy, zaczęłaby od żółtawoziemistej barwy, a potem niemal w całości pokryłaby je plamkami miedzianej zieleni. Jego skóra miałaby kolor głębokiego brązu, a do namalowania cieni potrzebowałaby nieco niebieskiego. Przyćmiony odcień berynitu byłby odpowiedni. Kosztowny kryształowy niebieski z jej rodzinnego spirytualu byłby za drogi, żeby marnować go na cienie. Izare odchylił się na krześle i pokiwał głową. – Mamy jakiś początek. Rielle zamrugała z zaskoczenia. – Już skończyłeś? Podniósł wzrok na Rielle, po czym odwrócił podkładkę. Wstrzymała oddech. I oto siedziała tu, wpatrując się w obraz samej siebie jak w odbicie w lustrze. Lustrze, które odbijało obraz w czerni węgla i kiepskiej bieli taniego papieru, a jednak każda linia stanowiła naturalny i wymowny rys, który idealnie oddawał zarys szczęki, zakręcone rzęsy czy fałdy szala. – Jesteś naprawdę dobry! – wykrzyknęła. Spodziewała się uśmiechu od ucha do ucha, lecz Izare pokręcił głową. – To nie jest szczyt moich możliwości. Czy… czy mógłbym spróbować raz jeszcze? Po jej skórze przebiegł dreszcz. – To nie jest szczyt twoich możliwości? W takim razie muszę zobaczyć, jak wyglądają twoje najlepsze obrazy. Spojrzał na nią, a potem na swój dom i uśmiechnął się. – W środku mam kilka sensownych prac. Wszystko, co cię od nich dzieli, to schody, kilka ścian i brak zaufania do mnie. Przeniosła wzrok z niego na dom i z powrotem. – Twierdzisz, że honorowy z ciebie człowiek. Jeśli obiecasz, że

jedyne, co masz na celu, to pokazanie mi tych obrazów… Położył dłoń na sercu. – Obiecuję, że bezpiecznie zaprowadzę cię do mojego domu i wyprowadzę z niego, tak jak odprowadziłem cię do twojego domu dwa czterodni temu. Rielle rozważyła te słowa, a potem skinęła głową i wstała. Włożył szkic pod pachę i poprowadził ją do drzwi. Mimo obietnicy serce nadal waliło jej w piersi, choć z powodu uczucia słabszego niż strach. Nazwałaby je raczej obawą. Chociaż może nie, bo przecież jakiejś jej cząstce to uczucie się podobało. Otworzył przed nią drzwi, ona zaś weszła do wąskiego holu z pojedynczymi drzwiami po jednej stronie. Schody na jego końcu prowadziły w górę. W powietrzu unosił się dziwny zapach przypominający politurę, lecz ostrzejszy. Przypomniała sobie, że mówił o schodach, ruszyła więc w górę. Weszła do przestronnego pokoju. Światło wpadało przez okna na jednej ścianie, przesłonięte pasami cienkiego materiału. Farba na górnej połowie ścian łuszczyła się i była poplamiona, dolna zaś ukryta była za mnóstwem przedmiotów, takich jak półki, wiszące na hakach ubrania, kawałki materiału, tabliczki o różnym stopniu przygotowania do malowania i obrazy odwrócone do ściany. Zapach był tu intensywniejszy. Jej wzrok przyciągnął stolik zastawiony znajomymi przedmiotami. Buteleczek z pigmentem i rozpuszczalnikiem się spodziewała. Choć sama nie pracowała na sztalugach, wiedziała, jak wyglądają. Do czego jednak służyły dziwne, niewielkie narzędzia przypominające łopatki, tubki z zawiniętymi końcówkami i oleisty żółty płyn? Izare podszedł do ściany i odwrócił obraz w stronę Rielle. Gdy go zobaczyła, wstrzymała oddech. W porównaniu z nim jego szkic był jak rysy wydrążone w korze przez korniki. Zupełnie jakby położył na sztalugach lustro, ale takie, w jakim zamierał nienaruszony obraz przeglądającej się osoby. – Nie spodobał się jej i nie zapłaciła – powiedział z uśmiechem. –

Zbyt wierny. Rielle podeszła bliżej i już wiedziała dlaczego. Była to kobieta w średnim wieku i miała nieprzyjemny wyraz twarzy. – Jakim cudem… jej skóra… Nie widać pociągnięć pędzla. – Przenikanie się barw – powiedział, a potem, jakby to wyjaśnienie miało wystarczyć, przyniósł kolejny obraz. – Ten namalowałem dla przyjemności. Miała ciekawą twarz. Młoda kobieta rzeczywiście miała niezwykłe oczy. Ale to ich wyraz zwrócił uwagę Rielle. Nie potrafiła stwierdzić, czy to smutek, czy zadowolenie. – Kolejny. – Ten przedstawiał starca, którego Izare znalazł pewnego dnia śpiącego na jego progu. Ledwie otrząsnęła się z ponurego realizmu obrazu, gdy Izare przyniósł następny, a potem jeszcze jeden. A jednak w miarę jak oswajała się z zaskakującą jakością twarzy, zaczynała dostrzegać niedoskonałości. Przekrzywiony kołnierz. Zbyt sztywno wyglądający szal. Włosy, które opadały lub podkręcały się w mało przekonujący sposób. Zbyt wyraziste białka oczu. Ciotka uwielbiała podkreślać, że białka oczu wcale nie są białe, lecz mają kremowy kolor odbijający barwy, który dodatkowo pogłębiał się i stawał chłodniejszy pod cieniem brwi. Izare nie malował ubrań, włosów i oczu tak dobrze jak skóry. Ale to, co potrafił robić ze skórą… wzbudzało w niej ekscytującą mieszaninę zazdrości i pragnienia. Ponownie spojrzała na stół. Na szkle do rozcierania pigmentów leżała paleta, a plamy kolorów zlewały się i mieszały ze sobą. Farby błyszczały. Dotknęła czerwieni, która – wciąż mokra – ustąpiła pod jej palcem. Na skórze została smuga, roztarła ją więc w palcach. Była gładka, gęsta i rozprowadzała się jak balsam. Nawet rozsmarowana miała wyrazisty kolor. Miała połysk. Rielle powąchała ją i nie zdziwiła się, gdy poczuła ten sam zapach, który unosił się w powietrzu, tyle że silniejszy. Izare obserwował ją, przeszedłszy na drugą stronę stołu, i uśmiechnął się, gdy w końcu

rozpoznała woń. – Olej. Mieszasz farby z olejem. – Rozejrzała się po stole i zorientowała się, czego brakuje. – Zamiast żywicy, wody i wosku. Kiwnął głową. – Wysycha powoli, dzięki czemu mogę mieszać kolory i nie muszę ciągle dodawać nowej farby. Można nakładać je grubą, nieprzezroczystą, ale i przezroczystą warstwą. – Pokażesz mi, jak to robić? Zawahał się z niepewną miną. A potem się uśmiechnął. – Jeśli obiecasz mi, że nie przekażesz tego sposobu nikomu innemu, nawet z rodziny. Muszę uważać, żeby nie stracić przewagi, którą zyskałem nad konkurencją. Choć wielu próbuje malować z domieszką oleju, nie wie, jakiego rodzaju użyć, jak go zmieszać i jak nakładać. – Ja też jestem malarzem – zaznaczyła Rielle. – Nie stanowisz dla mnie konkurencji, bo nie sprzedajesz swoich obrazów. Z tym nie mogła się spierać, więc pokiwała głową. – Poza tym teraz nie mam czasu, żeby ci pokazać. Będziesz musiała przychodzić na lekcje. A one mają swoją cenę. Rielle ponownie skinęła głową. – To uczciwy układ. Jaką opłatę pobierasz? – Od ciebie? Żadnej. W zamian za lekcje będziesz pozowała mi do portretu. Wybuchnęła śmiechem. – Jakżeby inaczej. Czego innego mogłabym się spodziewać? Obszedł stół. – No więc? Zgadzasz się? Spojrzała na obrazy, a potem na błyszczące na palecie kolory. – Jak? Rodzice nigdy się na to nie zgodzą, a nawet jeśli im nie powiem… Wątpię, żeby czekało mnie regularne roznoszenie ulotek. – Wracasz do domu Szlakiem Świątynnym, a to nie jest bezpośrednia droga. Mogę pokazać ci inną. Krótszą. Wracałabyś

do domu nieco później niż zwykle, ale mogłabyś powiedzieć, że po lekcjach zatrzymały cię przyjaciółki, ulice były zatłoczone albo byłaś zmęczona. – Zamilkł i zmarszczył brwi. – Ale twoi rodzice wysyłają kogoś, kto ma cię odprowadzać, prawda? – Nie – powiedziała Rielle. – Matka nie ma żadnego wolnego służącego i mówi, że ulice są już bezpieczne, skoro splamiony zniknął. Izare zmarszczył brwi. – Nie podoba mi się to, że musisz wracać sama. W zasadzie bezpieczniej byłoby, gdybyśmy spotykali się w pobliżu świątyni, a potem odprowadzałbym cię do domu po pozowaniu. Rielle uśmiechnęła się, widząc taką troskę, ale potem przypomniała sobie ostrzeżenie Narmah. – Ale czy będę tu bezpieczna? Mars zniknął z jego twarzy. – Oczywiście. Jak miałbym ci zagrozić? – Wiesz… ciotka twierdzi, że nie zadowoli cię zwykły portret. Że będziesz chciał czegoś więcej. Uniósł brwi. – Och. Na przykład? Czy naprawdę zmuszał ją, żeby powiedziała to wprost? Cóż, nie zamierzała godzić się na nic, jeśli on nie zrozumie granic ich umowy. – Że będziesz chciał, żebym pozowała nago. Przyrzekniesz, że nigdy nie będziesz domagał się niczego niestosownego? Zaśmiał się. – Do głowy by mi nie przyszło, żeby poprosić cię o zdjęcie ubrań, ais Lazuli. – Przyrzekasz? – Obiecuję, że nie poproszę cię o nic, co ci się nie spodoba. – W takim razie będę ci pozować w zamian za lekcje stosowania farb z domieszką oleju. Jego uśmiech sprawił, że serce na chwilę zastygło jej w piersi.

– Wspaniale! Dziś już nie mamy czasu na lekcję, ale wystarczy go na jeszcze jeden szybki szkic. Usiądziesz przy oknie? Z westchnieniem, lecz w duchu zadowolona, Rielle podeszła do krzesła, które jej wskazał, i usiadła.

ROZDZIAŁ 6

Rielle nie była zaskoczona, że uwadze rodziców umknęły jej nieco późniejsze powroty każdego czterodnia, zdziwiła się jednak, że nie zauważyła tego Narmah. W miarę jak zbliżały się świąteczne dni, cała rodzina zajęta była realizacją zamówień, od przygotowywania pigmentów i barwników po dostarczanie farb i tkanin, więc może właśnie to rozpraszało ciotkę. Może Narmah zauważyła, ale doszła do wniosku, że Rielle guzdrała się, żeby wykręcić się od pracy. Ciotka uśmiechała się do Rielle każdego ranka, gdy dziewczynę wysyłano do pomocy przy obsłudze klientów i do sprzątania sklepu czy też do wspólnych rodzinnych przygotowań do święta. Tak czy inaczej, pochłaniało to cały wolny czas Rielle poza chwilami, które spędzała na jedzeniu, uczestnictwie w obrzędach i zajęciach świątynnych oraz pozowaniu dla Izare’a. To ostatnie byłoby nużące, gdyby nie odczuwała takiej ulgi na myśl, że przez chwilę może posiedzieć w spokoju, a poza tym dawało jej wymówkę, by do woli na niego patrzeć. Dostrzegła, że Izare wciąż spogląda na jej dłonie, spuściła więc wzrok. Matka zaangażowała ją w sprawdzanie jakości i odcienia każdej partii świeżo ufarbowanych tkanin, które niejednokrotnie wciąż były mokre. Mimo usilnych starań koniuszki palców miała nieustannie poplamione. – Chyba powinnam była cię uprzedzić, żeby portret nie przedstawiał moich rąk. Izare wzruszył ramionami. – Kiedy już namaluję kształt, poproszę Jonare o pozowanie, żeby dobrać kolor skóry. Rielle westchnęła. – Spróbuję to zmyć. – Nie przeszkadza mi to. – Uniósł umazaną farbą dłoń. – Ja prawie nigdy nie jestem całkowicie czysty.

– Ale farbę łatwiej usunąć niż barwnik. Poza tym nie tylko dla ciebie chciałabym to domyć. – Nie? – Uniósł brwi. – A na kim jeszcze chciałabyś zrobić wrażenie? – Na nikim. Staram się nie robić żadnego wrażenia. – Złego wrażenia? – Pokręcił głową. – Chyba nie byłabyś w stanie, nawet gdybyś próbowała. Rielle powstrzymała się od uśmiechu. – Nie każdy tak sądzi, Izarze. Niektórzy patrzą z góry na poplamioną dziewczynę ze śmierdzącej farbiarni. – Głupcy – oznajmił zdecydowanie, patrząc to na jej dłonie, to na portret. Rielle pomyślała o Tareme i Bayli i ponownie westchnęła. Ostatnio w świątyni zawsze towarzyszyła im Famire. Leniwa snobka o okrutnym poczuciu humoru nigdy nie dawała Rielle dojść do słowa. Byłoby to do zniesienia, gdyby reszta dziewcząt nie szła w jej ślady. Tego ranka Rielle była wobec nich uszczypliwa, a potem musiała przepraszać. Famire szczególnie upodobała sobie proponowanie – pod pozorem „uczynności” – kandydatów na męża Rielle. Uprzejmie informowała ją, którzy mężczyźni raczej nie brali jej pod uwagę jako przyszłej żony, a potem rozprawiała na temat wad i zalet pozostałych, pytając Rielle, które z tych wad byłaby w stanie tolerować. Przez większość czterodni Rielle najchętniej wychodziłaby ze świątyni jak najwcześniej, nawet gdyby nie czekało ją spotkanie z Izare’em. Skrót, który jej pokazał, prowadził nieznanymi jej do tej pory ulicami dzielnicy rzemieślników. Budynki nie wyglądały ani biednie, ani bogato, a w większości były to zarówno domy, jak i miejsca pracy oraz sklepy. To właśnie w takiej okolicy mogłaby mieszkać z rodziną, gdyby – jako farbiarze – nie mieli obowiązku prowadzenia warsztatu na obrzeżach miasta. A to oznaczało, że wcale nie

cieszyli się dużo większym poważaniem niż rzemieślnicy mieszkający w okolicy domu Izare’a. Walenie w drzwi na parterze oderwało malarza od pracy. Przewrócił oczami. – A niech ich Aniołowie trzasną. Wcześnie przyszli. Rielle była zawiedziona, gdy wytarł pędzel i wrzucił go do słoja z rozpuszczalnikiem. Choć Izare miał interesujących przyjaciół, którzy byli wobec niej bardziej życzliwi niż koleżanki ze świątynnych zajęć, nie pracował nad portretem, gdy go odwiedzali, a przecież spędzała z nim i tak bardzo mało czasu. Do tej pory nie poświęcił też zbyt wielu godzin na naukę – pokazał jej tylko, jak przygotowywać farby i dostosować ich konsystencję. Podszedł do schodów. – Wchodźcie! – krzyknął. Usłyszała odgłos otwieranych drzwi, kroków i kilka głosów – niektóre były znajome, inne nie. Twarz Izare’a rozjaśnił szeroki uśmiech. – Errek! Wróciłeś! Szczupły Fyryjczyk wszedł na piętro i uściskał Izare’a. Greya i Jonare pojawiły się w następnej kolejności i ucałowały malarza w policzek. Podobnie uczynił Merem. Artyści i aktorzy z kręgu przyjaciół Izare’a zwykle byli serdeczni, co podobało się Rielle, z drugiej strony jednak nie przywykła do tego rodzaju fizycznej zażyłości. Narmah stwierdziłaby, że ich zachowanie jest niewłaściwe i zbyt poufałe. Nowo przybyły miał w rękach ciężką, okrągłą butlę iquo. Koniec z malowaniem, kiedy zaczną pić. Gdy nieznajomy skręcił do pracowni, zauważył ją i przystanął z uśmiechem. – Kto to? – Najnowsza modelka Izare’a – rzekła Jonare, gdy wraz z pozostałymi minęła go, kierując się ku drewnianym krzesłom, które zwykle zajmowali w czasie wizyt. – Oto ais Lazuli – powiedział Izare, wskazując na nią teatralnym

gestem. Wzrok Erreka padł na portret i jego uśmiech nieco przygasł, a gdy pojawił się z powrotem, wyglądał na nieco wymuszony. Zazdrość – zauważyła Rielle. Zazdrości Izare’owi talentu. – Rielle. – Izare przywołał ją gestem. – Poznaj Erreka. Wrócił z Doem, gdzie malował spirytual w głównej świątyni. – Odnawiał – poprawił go Errek. Rielle wstała, zbliżyła się do nich i stanęła u boku Izare’a. Wyraz twarzy Erreka ponownie się zmienił. Tym razem było to spojrzenie, które już znała: taksujący i analityczny wzrok artysty. – Jestem zaszczycona – powiedziała. Wyciągnął rękę i chwycił dłoń Rielle. – Ja tym bardziej. – Pokręcił głową. – Skąd Izare bierze takie piękności? Zgrabnie skomplementował i mnie, i jego – pomyślała Rielle. – Choć raz nie z Alejki Ladacznic – odpowiedziała łagodnie. Na własnej skórze przekonała się, że niechęć jej rodziny do prostytucji irytowała znajomych Izare’a, uważali bowiem niektóre z „pracujących” kobiet z dzielnicy biedoty za swoje przyjaciółki, nie chciała jednak, by nieznajomy sądził, że jest jedną z nich. Errek zaśmiał się i pokiwał głową, a jego mina świadczyła o tym, że zrozumiał przesłanie. Izare cicho zaprotestował. – Nie wszystkie moje modelki były ladacznicami. Nie mogę przecież w kółko malować tych samych pięciorga przyjaciół. Zwłaszcza gdy niektórzy przenoszą się na dwa lata do Doem. Zostajesz, Erreku? Errek stanął przed portretem. – Na razie. – Przyglądał się obrazowi jeszcze intensywniej. Rielle spojrzała na portret uważniej, po raz kolejny podziwiając odcienie cery subtelnie przechodzące jeden w drugi oraz zręczne pociągnięcia pędzla, które z pewnej odległości dawały wrażenie, że obraz jest dokładniejszy niż w rzeczywistości. Czuła się trochę

nieswojo, że Izare malował ją bez szala, sądziła jednak, że obraz będą oglądać tylko on i jego przyjaciele. Errek cofnął się o krok. – Ile pracy ci jeszcze zostało? – Skończę, kiedy skończę – odparł Izare. – Mam nadzieję, że nie za szybko – dodała Rielle. – W zamian obiecał mi lekcje, które ledwie zaczęliśmy. Errek wyprostował się i odwrócił w jej stronę. – Czy mogę cię namalować, kiedy Izare skończy? Spojrzała na niego zaskoczona, a potem odwróciła się do Izare’a, szukając jakiegoś znaku, który pozwoliłby jej odpowiednio zareagować na tę propozycję. Nie wyglądał na zadowolonego, wzruszył jednak ramionami, dając jej do zrozumienia, że decyzja należy do niej. Czy było w tym coś złego? Pozwoliła, by namalował ją Izare, dlaczego więc nie miałby zrobić tego Errek? Im więcej jednak powstanie jej portretów, tym większe prawdopodobieństwo, że zobaczy je któryś ze znajomych jej rodziców i im doniesie. A jednak nie chciała obrażać przyjaciela Izare’a, skoro nie dokończyli jeszcze swoich lekcji. – Cóż… Myślałam, że teraz to ja będę miała okazję kogoś namalować – rzekła powoli. Greya uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Och, koniecznie! Chciałabym zobaczyć, jak ona maluje. Jonare i Merem pokiwali głowami. – A kogo namalujesz? – spytał Errek. Rielle już odwracała się do Izare’a, lecz wstrzymała się. Jeszcze nie. Jest już dostatecznie próżny. Zamiast na niego popatrzyła na pozostałych. Jonare spojrzała jej w oczy i skinęła głową, więc Rielle wskazała na nią. – Jonare. Odwróciła się do Izare’a i poczuła ucisk w żołądku, ujrzawszy wyraz dezaprobaty na jego twarzy. Ojej. Mam nadzieję, że nie uraziłam jego próżności na tyle, żeby odmówił mi swoich nauk. Albo

nie chciał dokończyć portretu. Albo nie chciał mnie już widzieć… – Ale… może jeszcze bez dodatku oleju – zaznaczyła – żeby nieporadność początkującej nie przedstawiła nauczyciela w złym świetle. Izare zmrużył oczy. – Nie ma powodu, żebyś nie miała przygotować wstępnych szkiców. Proszę… – Odszukał tabliczkę, papier i węgiel, które następnie jej podał. Rielle spojrzała na nie. Serce nagle zaczęło walić jej w piersi, choć przedmioty były znajome i dodawały jej pewności siebie. Miała świadomość, że wszyscy ją obserwują i że będą traktować ją wyłącznie jak ostatnią modelkę Izare’a, dopóki nie udowodni, że jest kimś więcej. Dam radę – powiedziała sobie. Izare przyciągnął krzesło i wskazał na nie bez słów. Rielle usiadła, położyła sobie tabliczkę na kolanie i zaczęła szkicować. Światło padające z okien było przyćmione, bo niebo zasnuwały chmury. Jonare siedziała w bezruchu odprężona – widać było, że przywykła do pozowania artystom. Rielle zaczęła od wyznaczenia odległości pomiędzy fragmentami jej twarzy, a następnie szerszymi, miękkimi pociągnięciami krawędzią węgielka wypełniła miejsca, na które padały cienie. Dodała szczegóły, różnicując grubość i intensywność linii. Zamaszystymi ruchami naszkicowała włosy. Delikatnymi kreskami zaznaczyła ułożenie szala udrapowanego wokół szyi. Niewyraźną, miękką linią narysowała krawędź nosa. Mocniejszym, pośpiesznie podkręconym ruchem stworzyła nozdrza. Cieniutkie kreseczki utworzyły brwi. Ostrożnymi pociągnięciami wypełniła oczy, zostawiając odrobinę bieli w miejscu, gdzie odbijało się światło, a potem delikatnie przeciągnęła palcem po białkach, by dodać im miękkości. Po kilku finalnych ruchach nadających szkicowi subtelności wzięła głęboki wdech i spojrzała na efekt końcowy. Pokiwała głową i podniosła wzrok. Greya i Merem już wstali z miejsc, była jednak zbyt skupiona i nie zauważyła tego wcześniej.

– Niesamowite – powiedziała Greya. Jej głos dobiegł znad ramienia Rielle. Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła, że stoi za nią wraz z Errekiem i Izare’em. Merem mruknął na potwierdzenie słów Greyi. Lecz Izare i Errek milczeli. – Pokaż! – domagała się Jonare. Rielle odwróciła tabliczkę, Jonare zaś szeroko otworzyła oczy. – Rzeczywiście jesteś artystką! – wykrzyknęła. – To prawda – rzekł Izare i splótł ręce na piersi. – Ale jeszcze wiele musisz się nauczyć. Rielle wzruszyła ramionami. – Nie byłoby mnie tu, gdybym sądziła, że nie muszę się już uczyć – przypomniała mu. Spojrzał jej w oczy, a jego oblicze złagodniało. Errek poklepał go po ramieniu. – Podejrzewam, że to ty mógłbyś nauczyć się czegoś od niej – powiedział. Izare ponownie zmrużył oczy, ale nie odezwał się, gdyż z dołu znowu dobiegło ich walenie do drzwi. Gdy ruszył w stronę schodów, na parterze rozległ się odgłos otwieranych drzwi i pośpiesznych kroków. Za poręczą pojawiła się głowa szukającego ich wzrokiem człowieka. To był Dorr. – Kapłani przeprowadzają inspekcję – powiadomił ich. Zewsząd rozległy się przekleństwa. Rielle dostrzegła rozdrażnione miny. Izare podszedł wprost do jej portretu i zdjął go ze sztalugi. Jonare wstała i dotknęła ramienia Rielle. – Lepiej już idź. Serce zamarło Rielle w piersi. Gdyby kapłani ją tu znaleźli, poinformowaliby Sa-Bara. Choć była pewna, że uwierzyłby jej, gdyby powiedziała, że nie robiła niczego gorszącego, i tak musiałby powiadomić jej rodziców. Odszukała wzrokiem Izare’a, który właśnie wsuwał jej portret pomiędzy kilka niedokończonych obrazów leżących pod ścianą. Potem ujął w ręce niedokończony spirytual i ustawił go na sztaludze. – W takim razie do zobaczenia następnego czterodnia. – Podała

mu tabliczkę i węgiel. Na jego twarzy malował się niepokój. – Tak. – Zmarszczył brwi. – Powinienem odprowadzić cię do domu, ale jeśli zobaczą nas razem… – Ja z nią pójdę – zaproponowała Jonare. – Żaden splamiony nie waży się zaatakować nas dwóch. Rielle poczuła jeszcze silniejszy ucisk w żołądku niż poprzednio. – To stąd ta inspekcja? W Fyre pojawił się kolejny splamiony? Izare odłożył szkic i ujął jej dłoń. – Tak, ale z Jonare będziesz bezpieczna. – Zrobił krok naprzód i nim zdołała się zorientować w jego zamiarach, ucałował ją w policzek. Przez całe jej ciało przebiegł dreszcz i nagle wbiła wzrok w podłogę. Nie była w stanie zrobić nic innego, bo miała świadomość, że mocno się zarumieniła, a serce tłukło jej się w piersi. – Chodź – powiedziała Jonare i wzięła ją pod ramię. – Lepiej się pośpieszmy. Rielle poddała się jej i chwiejnym krokiem dotarła do schodów. Odwróciła się raz za siebie i ruszyła w dół za Jonare. Izare uśmiechnął się do niej, nie potrafił jednak ukryć obecnej na jego twarzy obawy. Wyszły na ponurą ulicę. Rielle pociągnęła w górę owinięty wokół szyi szal i pośpiesznie zakryła głowę. Chmury na niebie upstrzone były plamami szarości. Zapowiadały deszcz, który jednak nie spadł. Przygarbieni ludzie mijali je pośpiesznie, oglądając się za siebie. Rielle słyszała nawołujące ostrzegawczo głosy, ale nie rozumiała słów. – Splamiony będzie już daleko, zanim pojawią się kapłani – wyszeptała. – Wątpię, żeby pochodził z dzielnicy rzemieślników. – Jonare wzruszyła ramionami. – Nikt nie chce dawać ludziom dowodów na prawdziwość krążących o nas plotek. – A co to za plotki? Jonare spojrzała na Rielle z niedowierzaniem.

– Że rzemieślnicy są bardziej od innych podatni na splamienie. Rielle utkwiła w niej wzrok. – Nigdy o tym nie słyszałam. Kobieta uśmiechnęła się ze smutkiem. – W takim razie trzymano cię pod kloszem. A może po prostu farbiarzy traktuje się inaczej. Szły szybkim krokiem. Jonare prowadziła Rielle wąskimi uliczkami, które tylko z początku wyglądały znajomo. Nie spotkały na swojej drodze kapłanów. – Dobrze, że zostawiłam dzisiaj dzieci u siostry – powiedziała Jonare. – Uwielbiają bawić się z sąsiadami Izare’a, ale boją się kapłanów. – Rielle ponownie z zaskoczeniem popatrzyła na kobietę, Jonare jednak tego nie zauważyła. – Izare też lubi ich wizyty. Świetnie sobie radzi z dziećmi. Pewnego dnia będzie dobrym ojcem, nie sądzisz? Rielle stłumiła westchnienie pod przelotnym spojrzeniem Jonare. Nie po raz pierwszy przyjaciele Izare’a pytali ją o opinię, czy nadaje się on na męża lub ojca. Nie potrafiła stwierdzić, czy w ten sposób ją przestrzegali, czy zachęcali. Niestety większość rozmów z nimi dotyczyła Izare’a, Rielle postanowiła więc zmienić temat. – Siostra zajmuje się twoimi dziećmi, kiedy występujesz? – Tak, a ja opiekuję się jej dziećmi, kiedy ona pracuje. – A co robi? – Och, różne rzeczy. Pierze ubrania. Gotuje. – Rozejrzała się i zwolniła kroku. Rielle poszła w jej ślady i zauważyła, że mijający je ludzie nie są spięci ani donikąd się nie śpieszą. – Co sądzisz o Erreku? – spytała Jonare. Rielle wzruszyła ramionami. – Trudno powiedzieć po tak krótkim spotkaniu, ale sprawia wrażenie miłego. Czy on i Izare… czy między nimi jest jakiś konflikt? Jonare roześmiała się. – To tylko rywalizacja. Obaj są uzdolnionymi artystami. Obaj są

młodymi, przystojnymi mężczyznami, nie sądzisz? – Errek? Ani trochę nie dorównuje Izare’owi. Kobieta uniosła brwi, po czym uśmiechnęła się. – Och. Cóż. Dobrze wiedzieć. Rielle przyjrzała jej się uważniej i zrozumiała. – Errek ci się podoba? – Tak. – Jonare westchnęła. – Ale chyba ja nie podobam się jemu tak jak on mnie. – A co z twoim mężem? Jonare uśmiechnęła się szerzej. – Mężem? Rielle zarumieniła się, uświadomiwszy sobie swój błąd. – To znaczy… z ojcem twoich dzieci. – Cóż, ich ojcowie nie wiedzą, co robi matka ich dzieci, i nie interesuje ich to. Co do jednego to dobrze, ale co do drugiego… – Wzruszyła ramionami. – Nawet gdy jeszcze żył, był równie bezużyteczny jak pułapki na ryby rozłożone na pustyni. – Przykro mi… – Niepotrzebnie. Mnie nie. Teraz już przeszkadza tylko Aniołom. – Skręciły za róg. – Już niedaleko do Szlaku Świątynnego. Domy, które miały przed sobą, wyglądały znajomo. Rielle i Jonare skręciły w ulicę, która prowadziła wprost do Szlaku, choć łączyła się z nim dość daleko od domu Rielle. Dziewczyna mogłaby jednak przemknąć boczną alejką, żeby znaleźć się bliżej. – Już wiem, gdzie jestem. – Rielle odwróciła głowę do Jonare. – Jeśli chcesz wracać, to stąd już trafię. – Powinnam wracać, na wypadek gdyby kapłani chcieli przeszukać dom siostry. – Jonare westchnęła. – A niech ich Aniołowie przeklną. Rielle skrzywiła się, słysząc zapalczywość w jej głosie. Przebywanie wśród ludzi, którzy nie szanowali kapłanów tak jak jej rodzina, wprawiało ją w zakłopotanie, prawdopodobnie dlatego, że mogli mieć ku temu powody.

– Dziękuję, że ze mną poszłaś. Jonare uśmiechnęła się. – Cała przyjemność po mojej stronie. Czy mogę zatrzymać twój szkic? Rielle pokiwała głową. – Oczywiście! Kobieta poklepała ją po ramieniu. – Nie mogę się doczekać twojego portretu. – Ja też. – Rielle skrzywiła się. – Zastanawiam się jednak, czy Izare dotrzyma swojej części umowy. Jonare zaśmiała się i cofnęła o krok. – Dotrzyma. Dba o to, żebyś miała powód do kolejnych wizyt, kiedy skończy cię malować. – Puściła do niej oko, po czym odwróciła się i odeszła w stronę, z której przyszły. Rielle powiodła za nią wzrokiem i uniosła dłoń do policzka, w który pocałował ją Izare. Na samo wspomnienie przeszył ją kolejny dreszcz. Przecież z innymi kobietami tak samo witał się lub żegnał. A jeśli Jonare miała rację i rzeczywiście nie chciał, żeby przestała do niego przychodzić? Odwróciła się i ruszyła w stronę domu. Nieważne, czy interesował się nią bardziej ze względu na to, że miał modelkę do portretowania lub uczennicę. Rodzice nigdy by go nie zaakceptowali. A może jednak? Czy artysta tak bardzo różni się od farbiarza? Jeden i drugi pracuje z kolorami. W zasadzie to umiejętności Izare’a mogłyby okazać się przydatne w farbiarni. Matka i ojciec szanują zdolności Narmah i mnie też zachęcali do malowania. Może mogłabym zasugerować im, że kolejny artysta byłby wartościowym nabytkiem dla rodziny – zwłaszcza że nie mam szczęścia w szukaniu męża wśród… Nagle otoczyła ją ciemność. Rielle gwałtownie się zatrzymała. Rozejrzała się wokoło i dostrzegła, że znalazła się u zbiegu wąskich uliczek, którego nie można było raczej nazwać placem.

Wokół pełno było czarnych smug i plam. Wyczuwała ich granicę i chwiejnym krokiem poszła w tym kierunku. Gdy wyszła z mroku, jej zamglony wzrok z powrotem się wyostrzył i zobaczyła przed sobą pomarszczoną staruszkę opierającą się na lasce. Kobieta wpatrywała się w nią. – To nie brud – powiedziała. – To tylko pustka. Rozpędzone serce Rielle przystanęło na chwilę. Rozejrzała się i poczuła zalewającą ją falę ulgi, gdy nie dostrzegła nikogo innego, kto mógłby zauważyć jej reakcję na skazę. Nikogo poza staruszką. Kobieta uśmiechnęła się. – Przestraszyłaś się, prawda? Nie chcesz tego widzieć, ale widzisz. A to znaczyło, że kobieta także widziała. Nic nie powie, bo gdyby wyjawiła, że widzę skazę, wyjawiłaby, że ona także ją widzi. Rielle cofnęła się o krok – nie za daleko, żeby znowu nie wejść w ciemność. Kobieta roześmiała się i ruszyła naprzód, stukając laską o ziemię. – No to uciekaj. Uciekaj przed pustką. To, co ją wywołało, już dawno zniknęło. Jak słyszałam, to była dobra rzecz. Ocaliła komuś życie. Dlaczego miałoby to być coś złego, hę? Co ona…? Kim ona…? Czy to możliwe, że jest deprawatorką? Rielle zmroziło krew w żyłach, odwróciła się i uciekła. Ściany budynków migały po obu stronach ulicy, a potem zniknęły. Musiała nagle się zatrzymać, żeby nie wpaść na wyładowany wóz. Wbiegła w codzienny gwar Szlaku Świątynnego. Obejrzała się przez ramię i zobaczyła za sobą pustą ulicę. Kobieta nie poszła za nią. Jak taka staruszka miałaby nadążyć? Gdyby jednak była splamioną – a w dodatku deprawatorką – to tylko ona i Aniołowie wiedzieli, do czego byłaby zdolna dzięki magii. Rielle skuliła się i szybko odeszła dalej, przechodząc na drugą stronę drogi, choć musiała przeciskać się przez tłum.

Powinnam to zgłosić. Powinnam powiedzieć kapłanom. Nie mogła jednak tego zrobić, nie mówiąc o tym, że potrafi dostrzec skazę. Dla uspokojenia zrobiła kilka głębokich, powolnych oddechów i pośpiesznie ruszyła do domu.

ROZDZIAŁ 7

Niebo rozjaśniło się, zanim Rielle z rodziną dotarła do świątyni, ale na ulicach nadal pachniało deszczem. Choć niektórzy uczestnicy parady byli nieco zmoknięci, nie zamierzali pozwolić, żeby przeszkodziło im to w radości z rozpoczęcia Święta Aniołów. Rodzina Rielle nie zmokła, bo w drodze do centrum miasta służący z farbiarni trzymali nad nią duży, jaskrawy baldachim z ceraty. Baldachim został właśnie zdemontowany i zrolowany. Ku uldze Rielle – ona i jej krewni mieli teraz dołączyć do tłumu. Jako dziecko uwielbiała brać udział w tych obrzędach, ale obecnie, jako młoda kobieta, czuła się zawstydzona. Spojrzała na siebie i westchnęła. Odziana była w nowe ubrania uszyte z tkaniny farbowanej na jasny i kosztowny pomarańczowoczerwony kolor. Tunikę zdobiły wyszywane sceny świątynne. Musiała przyznać, że Narmah stworzyła coś pięknego, choć jak na gust Rielle strój był zbyt krzykliwy. Przynajmniej zdołała przekonać matkę i ciotkę, że nadmiar biżuterii niepotrzebnie odwróci uwagę od pracy Narmah. Spojrzała na brata, ubranego w równie jaskrawy odcień błękitu, on zaś uśmiechnął się do niej. Każdego roku Inot wracał na święto i za każdym razem dziwiła się, że jeszcze bardziej zmężniał. Miała wrażenie, że dzieląca ich siedmioletnia różnica wieku zwiększała się. Ku jej rozczarowaniu nie wziął ze sobą żony ani dzieci, Wadinee była bowiem w zaawansowanej trzeciej ciąży. Gdy rodzice skierowali się w stronę świątyni, Rielle i Inot ruszyli za nimi. Przeciskali się przez tłum, a każde miało w ręce zwinięty proporzec w rodzinnych barwach. Ludzie przepuszczali ich ze względu na szacunek, jakim cieszyli się ich rodzice, będący właścicielami najlepszej i największej farbiarni w Fyre, choć Rielle zastanawiała się, czy nie robili tego ze zwykłego przyzwyczajenia. Ojciec i tak w końcu się zatrzymywał, gdy ludzie nie ustępowali mu z drogi. To jeden ze sposobów na określenie hierarchii wśród

mieszkańców Fyre – zadumała się Rielle. Im bliżej świątyni dopuści cię tłum, tym wyższy twój status społeczny. Kiedy się zatrzymali, zdziwiła się, że ojciec zdołał przecisnąć się tak daleko, zanim ludzie przestali go przepuszczać. W pobliżu stała rodzina Bayli i Tareme, choć dziewcząt nie było widać. Wymieniono uprzejme pozdrowienia. Matka Rielle spytała o Aka i bliźniaczki. Rielle wyłapała słowa „młodzi” i „przyjęcie”. – A ty nie idziesz na to spotkanie? – cicho spytała ją matka, gdy skończyła rozmowę. – Myślałam, że jak zawsze zechcesz, żebym była tutaj – odparła Rielle. Choć nie przejmowała się, że nie została zaproszona, matka poczułaby się dotknięta. – Och, powinnaś była mnie spytać. Może jeszcze nie jest za późno na przyjęcie zaproszenia. Tłum zaczął się uciszać. – Nie miałam zamiaru iść, więc nie pytałam, gdzie jest to spotkanie. – Zaraz zapytam… – Nie! – Rielle chwyciła matkę za rękę, wywołując wyraz dezaprobaty na jej twarzy. – Nie teraz. Chyba zaraz zacznie się ceremonia. Nie widziała, żeby cokolwiek na to wskazywało, ale na szczęście wkrótce wrota świątyni otwarły się i pojawili się w nich kapłani. Najważniejszy, Sa-Koml, zwrócił się do zebranych, zaczynając od zwyczajowego podsumowania tegorocznych wydarzeń. Spojrzawszy na pozostałych kapłanów, Rielle nie mogła powstrzymać się od uśmiechu na widok Sa-Bara, który z promiennym wyrazem twarzy patrzył na tłum. Ależ on uwielbia uroczystości – pomyślała, przypominając sobie, z jakim upodobaniem czytał im dawne opowieści o biesiadach i ucztach. Rozpoznała także Sa-Elema. Mężczyzna stał wyprostowany, statecznie spoglądając na ciżbę. Powoli powiódł wzrokiem po zebranych, Rielle zaś nie mogła pozbyć się odczucia, że kapłan

zastanawiał się, które spośród zapamiętanych przez niego w ciągu ostatniego roku osób potrafią posługiwać się magią. Popatrzył jej w oczy, a przynajmniej takie miała wrażenie. Był trochę za daleko, żeby mogła mieć pewność. Zatrzymał spojrzenie, a jego podbródek lekko opadł, nim odwrócił wzrok. Rielle złapała się na tym, że wpatruje się w kapłana. Zastanawiała się, czy tylko jej się wydawało, że skinął głową, ale powstrzymała się od zerknięcia za siebie, żeby sprawdzić, czy to skinienie mogło dotyczyć kogoś innego. Skinął do niej? Jeśli tak, to dlaczego? Ktoś jeszcze patrzył w jej stronę, Rielle odruchowo przeniosła więc wzrok na mężczyznę stojącego obok Sa-Elema. Wyglądało na to, że obserwował ją młodszy kapłan Sa-Gest. Uśmiechał się, ale – może dlatego, że już i tak czuła się niepewna i zakłopotana – nie sprawiał przyjaznego wrażenia. Owinęła szal ciaśniej wokół twarzy i odwróciła wzrok, przenosząc go na ojca, w nadziei że kapłan – jeśli rzeczywiście jej się przyglądał – pomyśli, że zrobiła to w odpowiedzi na jego spojrzenie. Sa-Koml zakończył właśnie podsumowanie roku i rozpoczął modlitwę dziękczynną. Rielle wyszeptała dodatkowe słowa wdzięczności wobec kapłanów i Aniołów za ucieczkę przed splamionym. I za moje spotkanie z Izare’em – dodała bezgłośnie. Nie wspomniano ani słowem o nowym splamionym, którego ścigali kapłani, ani o deprawatorze, który był ich nauczycielem. Święto skupiało się na dobrych, a nie złych rzeczach. Gdy modlitwa dobiegła końca, setki proporców wzniosły się ponad tłum. Rielle złamała pieczęć chroniącą jej proporzec i poczuła, jak rozwija się w jej dłoniach. Uniosła go i uśmiechnęła się, gdy wraz z proporcem rodziców dodał kolory tęczy do rodzinnych barw. Wszyscy zaczęli śpiewać i okrążać świątynię. Raz w podziękowaniu i jeszcze kilka razy na szczęście. Idąc, upuszczali monety między kratki, które odsłaniano raz do roku z okazji tego święta. Monety wpadały do podziemnych tuneli pod dziedzińcem, gdzie później miały zostać zebrane przez

kapłanów i wydane na udogodnienia w mieście. Nie wszyscy obywatele brali udział w tym rytuale – nie zmieściliby się na dziedzińcu – dzięki czemu co biedniejsi Fyryjczycy czuli się zwolnieni z obowiązku składania datków. Na obrzeżach placu ludzie przystawali w drzwiach albo tłumnie obserwowali wszystko z okien. Rodzice wysoko trzymali dzieci w ramionach albo sadzali je na swoich barkach. Jej uwagę przyciągnęła znajoma twarz, a serce w jej piersi zaczęło bić dwa razy szybciej. Izare uśmiechnął się do niej i pomachał. Odwzajemniła uśmiech. Przywołał ją gestem. Pokręciła głową. – Kto to? – spytała matka. Rielle odwróciła się i z ulgą zobaczyła, że matka rozgląda się po najbliższych twarzach. Nie przyszło jej do głowy, że córka mogłaby znać kogoś z dalszych kręgów. – Przyjaciel – oznajmiła Rielle. – W takim razie powinnaś do niego dołączyć. – A co z…? – Nie, nie. Narmah znajdzie kogoś innego do pomocy przy uczcie. Przyjęcie wśród twoich znajomych będzie bardziej okazałe niż nasze. Idź do nich. – Wzięła proporzec z ręki Rielle. – Wróć przed zmrokiem. Rielle ustąpiła, czując dłoń popychającą jej ramię. Odwróciła się z sercem bijącym mocno zarówno ze strachu, jak i z ekscytacji. Jeśli teraz przyłączy się do Izare’a, będzie mogła z nim spędzić wiele godzin. Upiecze mi się? Matka może później spytać rodziców Bayli o przyjęcie i dowiedzieć się, że mnie tam nie było. Będzie się zastanawiała, dokąd poszłam. Z drugiej strony na takich spotkaniach bywało mnóstwo ludzi. Rielle mogłaby powiedzieć, że siedziała w jakimś zacisznym kątku, rozmawiając z paroma osobami, które właśnie poznała, a których imion nie zapamiętała. Gdyby napomknęła, że jedną z nich był przystojny albo miły młodzian, matka zaczęłaby się zastanawiać,

któż to mógł być. Na obrzeżach tłum poruszał się szybciej niż w centrum zgromadzenia, więc Rielle pozwalała mu się nieść, dopóki nie dotarła do miejsca, w którym wcześniej zauważyła Izare’a. Wyszła z tłoku i rozejrzała się. Nigdzie go nie widziała. Czyżby próbował iść za zebranymi i znalazł się w innej części dziedzińca? Ktoś wsunął dłoń pod ramię Rielle, a dziewczyna drgnęła i odwróciła się. Zobaczyła uśmiechającą się Greyę. – Wyglądasz imponująco – powiedziała. – Dziękuję – odparła Rielle, choć według niej to Greya wyglądała imponująco. Wysoka, o bladej cerze i pełna gracji wyróżniała się z ciżby. – Tam jest – powiedziała Greya i poprowadziła ją dalej. Gdy wędrowały wśród ludzi, Rielle zauważyła, że wzrok mężczyzn bardziej przyciąga jej przewodniczka niż jej własny krzykliwy strój. Ich reakcje były różne. Niektórzy wpatrywali się z uznaniem, widząc piękno poruszających się z gracją kończyn, inni jednak marszczyli brwi, najwyraźniej dostrzegając jedynie jasne włosy i cerę, które wskazywały na jej obce pochodzenie. W Rielle obudziło się poczucie zagrożenia. – Bino – odezwał się ktoś, gdy przeciskały się dalej. Rielle niemal krzyknęła oburzona tą obelgą. Było to pospolite określenie albinosa, sugerujące, że taki kolor skóry i włosów to wada. – Co za grubiaństwo – orzekła Rielle. Greya wzruszyła ramionami. – To tylko słowo. To, że używają go jako obelgi, bardziej szkodzi albinosom niż mnie. Rielle nagle zdała sobie sprawę, że Greya musiała znosić taką wrogość na co dzień. Skąd brała odwagę, by wchodzić na scenę? I, co gorsza, by chodzić samotnie po ulicach miasta? Może trzymała się blisko przyjaciół, licząc, że staną w jej obronie. – Od dawna mieszkasz w Fyre? – zagadnęła ją Rielle. – Tutaj się urodziłam. Ojciec był aktorem w trupie podróżującej

od miasta do miasta. Uwiodła go miejscowa śpiewaczka. Widywałam go za każdym razem, gdy tu wracał. Kiedy byłam już w takim wieku, że mogłam śpiewać i występować, jeździłam z nim, dopóki nie stałam się młodą kobietą. A więc w jej żyłach płynęła też fyryjska krew. Rielle spojrzała na nią z podziwem. Wszyscy znajomi Izare’a mieli za sobą interesującą, niezwykłą przeszłość. Kobiety były takie pewne siebie i nie bały się wyrażać własnego zdania. – Dlaczego wróciłaś i mieszkasz tutaj? – spytała Rielle. – W naszej grupie był pewien mężczyzna, który chciał się ze mną przespać. Nie lubiłam go. Powiedziałam szefowi, że jeśli ten człowiek nie opuści trupy, ja to zrobię. – Wzruszyła ramionami. – Jest i Dorr. Buńczuczny aktor dołączył do nich. Jego towarzystwo uspokoiło Rielle i ruszyli dalej na spotkanie Izare’a, Jonare i Erreka. Izare uśmiechnął się szeroko na jej widok i na powitanie ucałował w policzek, przez co ze szczęścia przez chwilę nie potrafiła się odezwać. Pozostali pochwalili jej „kostium”. – To potrwa jeszcze z godzinę – rzekł Dorr, spoglądając na krążący tłum. – Jestem głodny. I chce mi się pić! – Wracamy do fontanny? – zapytał Izare. – Wracamy do fontanny! – zgodzili się pozostali. Całą szóstką ruszyli drogą, którą Rielle zdążyła już poznać, kończącą się na niewielkim dziedzińcu w pobliżu domu Izare’a. Mieszkańcy powynosili stoły i krzesła, wypełniając nimi wolną przestrzeń, i szykowali się do uczty, na którą Izare przyniósł suszone owoce i butelki taniego iquo. Była to skromna i prosta uczta w porównaniu z tymi, do których przywykła Rielle, nie przeszkadzało jej to jednak. Towarzystwo było znacznie ciekawsze. Izare i jego przyjaciele przedstawili ją tylu sąsiadom, że nie zapamiętała wszystkich imion. Dwie kobiety bez ogródek powiedziały, że są ladacznicami, choć Rielle podejrzewała, że zauważyły jej kosztowny strój i postanowiły ją zgorszyć. Pojawiło

się troje akrobatów, którzy uraczyli dzieci pokazem upadków i utrzymywania równowagi. Ktoś zaczął śpiewać. Wkrótce przyniesiono instrumenty i ludzie zaczęli tańczyć. Mijała godzina za godziną. W miarę jak cienie się wydłużały, goście stopniowo odchodzili, mieszkańcy dzielnicy zaś rozsiadali się na krzesłach, rozmawiając i popijając iquo. – Monyo, gdzie jest Dinni? – spytał Dorr jedną z sąsiadek. Przez twarz kobiety przebiegł grymas. – Ciągle jest zdenerwowana. Zastanawia się, dlaczego miałaby „dziękować Aniołom za zrujnowanie nam życia”. – Jest aż tak źle? – spytała Jonare cichym i pełnym troski głosem. – Niezupełnie. Będzie lepiej, jeśli zaraz zacznie pracować nad nową rzeźbą. Może zdąży skończyć jedną na ślub klienta, o ile się weźmie do pracy i pożyczymy pieniądze na kamień. – Zaczęła już? – zapytał Izare. Kobieta popatrzyła na niego i pokręciła głową. – Tak bardzo się do nich przywiązuje. To jakbyś ją poprosił, żeby jedno dziecko zastąpiła innym. – Mam z nią porozmawiać? Skinęła głową. – To mogłoby pomóc. Ale nie dziś. Jutro. Albo pojutrze. – Spojrzała w górę na jeden z domów. – Lepiej pójdę sprawdzić, co u niej. W grupie po jej odejściu zapadła cisza. Rielle przygryzła wargę zaciekawiona rozmową, nie miała jednak pewności, czy nie uznano by jej za wścibską, gdyby dopytywała o szczegóły. Gdy Errek zaczął rozmawiać z Meremem, Greya pochyliła się ku Rielle. – Żona Monyi jest rzeźbiarką – powiedziała ściszonym głosem. – Prawie skończyła największe zamówienie swojego życia. Poświęciła na to wiele półsezonów. Zostało… roztrzaskane. Rielle gwałtownie wciągnęła powietrze do płuc na myśl o zmarnowaniu tylu dni pracy. – Kto to zrobił? Włamywacze?

Greya pokręciła głową. – Kapłani w czasie ostatniej inspekcji. – Ale… dlaczego? Było według nich obraźliwe? – Nie. – To dlaczego? Greya wzruszyła ramionami. – Może ona była zbyt szorstka – rzekł Dorr. – Albo nie ofiarowała odpowiednio dużego datku. Rielle zmarszczyła brwi, domyślając się, że wcale nie o datki tu chodziło. Ale dlaczego kapłani mieliby domagać się łapówek? Czy musieli jakoś przymykać oko na rzeźbiarzy? Tak jak na splamionych? – Nie chodzi o pieniądze – dodała Jonare, nie kierując jednak słów do konkretnej osoby. – Chodzi o jej związek z Monyą. A więc Greya nie pomyliła się, mówiąc, że Dinni jest żoną Monyi – zadumała się Rielle. To trochę dziwne, ale z pewnością nie zasługuje na taką surową karę. – Którzy to kapłani? – spytała Rielle. Pozostali nie odpowiedzieli, wymienili tylko spojrzenia i pokręcili głowami. Izare ponuro się do niej uśmiechnął i też potrząsnął głową. – Doniesienie na nich nie wyszłoby ci na dobre – powiedział. – Nic się nie zmieni, a wyjawisz tylko, że z nami rozmawiałaś. – Kapłani zawsze będą prześladowali rzemieślników – dodał Dorr ze wzruszeniem ramion. – Przyzwyczailiśmy się. – Bo ludzie myślą, że jesteśmy bardziej od innych podatni na splamienie? – Rielle pokręciła głową. – Nie słyszałam o tym, dopóki Jonare mi nie powiedziała. To niedorzeczne. – Czyżby? – zapytał Dorr. – Większość z nas nigdy nie będzie bogata. Bieda może doprowadzić ludzi do podjęcia desperackich kroków. Jak powiedział wielki poeta Barhla: „artystów dzieli tylko odcień od dziwek i niewolników”. – W Keyi poznałam dziwki, które magicznie chroniły się przed

poczęciem – powiedziała Greya. Podniosła wzrok i uśmiechnęła się, widząc zakłopotane miny wywołane tym wyznaniem. – Oczywiście używanie magii tam też jest zabronione. – Jakim cudem nikt tego nie odkrył? – spytała Jonare. Greya wzruszyła ramionami. – Skaza pozostaje w danym miejscu, a nie przy danej osobie. Pewnie żeby to zrobić, chodzą tam, gdzie nie bywają kapłani. – Mówiłaś o tym kapłanom? – zapytał Dorr. – Nie. Ludzie raczej przymykają tam oko na takie drobne wykroczenia, zwłaszcza jeśli mają one służyć dobrej sprawie. Rielle poczuła, że jej ciało przeszywa dreszcz, a przed jej oczami pojawiło się wspomnienie staruszki. „Jak słyszałam, to była dobra rzecz. Ocaliła komuś życie. Dlaczego miałoby to być coś złego, hę?” Zadrżała. – Koniec na dziś rozmów o magii – rzekł Izare. – W czasie święta człowiek powinien się weselić. – Spojrzał na Rielle i przechylił głowę na bok. – Może powinienem skorzystać z tego, że jest tu Rielle, i popracować. Serce na chwilę zamarło jej w piersi. Gdy uniósł pytająco brwi, kiwnęła głową. – Szkoda byłoby stracić taką okazję. A gdy święto dobiegnie końca, ciotka może sądzić, że będę w domu wcześniej. – No to idźcie – rzekł Dorr, a potem uśmiechnął się od ucha do ucha. – I nie przejmuj się. Twoje iquo się nie zmarnuje. Izare wstał. – Zostawcie mi chociaż jedną butelkę. – Butelkę! – powiedziała Jonare. – Będziesz miał szczęście, jeśli zostanie kubek. Wstając, Rielle uśmiechnęła się do wszystkich. – Może już was tu nie będzie, kiedy skończymy, więc życzę wszystkim szczęśliwego roku. Ku jej zaskoczeniu zachichotali i wymienili wymowne spojrzenia. Zarumieniła się, gdy zdała sobie sprawę, jak zinterpretowali jej

słowa. – Kiedy skończymy malowanie – powiedziała stanowczym tonem, a potem spojrzała w niebo, gdy ich uśmiechy zrobiły się jeszcze szersze. – Niech Aniołowie mają w opiece moją reputację. – Odwróciła się i ruszyła za Izare’em do jego drzwi. – A przynajmniej niech zadbają, żebyś dobrze się bawiła, kiedy będziesz ją hańbić! – zawołał za nią Errek. Rzuciła mu piorunujące spojrzenie przez ramię, wywołując kolejną salwę śmiechu. Izare sprawiał wrażenie, że w ogóle mu to nie przeszkadza. Otworzył drzwi domu i wpuścił ją do środka. Zrobiła krok w kierunku schodów, ale złapał ją za rękę i pociągnął w swoją stronę. Odwracając się, usłyszała, że zamknął za sobą drzwi, i poczuła ciepło jego palców oplatających jej dłoń. To było jednak nieważne w porównaniu z jego wymownym spojrzeniem. Było intensywne, ale nie tak jak wzrok, którym taksował ją w czasie malowania portretu. Wyrażało niepewność i wahanie – których nigdy wcześniej u niego nie widziała. A potem w jego oczach błysnęła dziwna, niemal szalona iskra i przyciągnął dziewczynę do siebie. Mocniej, niż się spodziewała, więc straciła równowagę, zamiast jednak wpaść na niego, poczuła, że złapał ją za ramiona… i przycisnął usta do jej ust. Całe jej ciało zamarło. Oprócz serca, które dziko skoczyło jej w piersi. Nim zdołała dojść do siebie, odsunął się i zaczął wpatrywać się w jej twarz. – Przepraszam – powiedziała, a potem zaśmiała się, gdy zdała sobie sprawę, że to nie jej głos stał się niższy, lecz Izare wypowiedział jednocześnie to samo słowo. – Zaskoczyłeś mnie – dodała. – A mile? – zapytał. Czuła szalejącą w żyłach gorącą krew, co było całkiem przyjemne. – Tak – powiedziała nieśpiesznie.

Choć tym razem była gotowa, następny pocałunek wcale nie był mniej ekscytujący, ale z pewnością… ciekawszy. Naśladowała jego poczynania, gdyż najwyraźniej on miał okazję robić to już wcześniej. Trwało to chwilę, a jeden ruch niemal płynnie przechodził w drugi. Rielle zastanawiała się, jak w takiej prostej czynności mogło kryć się tak wiele niuansów, które w dodatku przejmowały ją niesłabnącym dreszczem, nawet mimo upływającego czasu. Stopniowo docierały do niej także inne impulsy, na przykład ocierające się o siebie policzki, jego plecy pod jej dłońmi, jego palce wplątujące się w jej włosy (gdzie podział się szal?), przebiegające po obrzeżu ucha, ześlizgujące się delikatnie po szyi, jego dłonie obejmujące jej ramiona, jej ręce… …i jakimś cudem gładko znajdujące drogę do piersi. Zamarła. Nie odsunęła się, ale przestała go całować. Co takiego się w tym kryło, że wznieciło w niej iskierkę oburzenia? Dlaczego ten dotyk podziałał jak ostrzeżenie? Wiedziała, że powinna się odsunąć, że jest na drodze do zrobienia czegoś, czego robić nie powinna, lecz jednocześnie chciała się dowiedzieć, jak to jest. Jego kciuki przesunęły się po jej sutkach. Nie było to nieznajome uczucie – trudno było nie zauważyć, że ta część ciała w ciągu ostatnich lat zrobiła się bardziej wrażliwa – teraz jednak przeszyło ją i wzmogło się, aż jej całe ciało zaczęło drżeć, budząc inne odczucia w innych miejscach, które także domagały się poświęcenia im uwagi. Jednocześnie ich ciała tak mocno splotły się ze sobą, że nie mogła nie dostrzec bardziej oczywistej fizycznej zmiany w jego ciele. W głowie rozbrzmiały jej nieproszone i niechciane słowa. Słowa ciotki. „Ludzie pomyślą, że zrobił znacznie więcej niż samo malowanie portretu”. Delikatnie chwyciła go za nadgarstki i cofnęła się o krok. Nie opierał się. Zdała sobie sprawę, że jej oddech przyśpieszył. Jego również. Patrzyli na siebie przez chwilę, po czym Izare uśmiechnął

się. – Idziemy na górę? Skinęła głową. – Malować. Mamy do dokończenia portret. – I jestem ci winien kilka lekcji. – Tak. Lekcje. Malowania. Nie poruszył się. – Myślisz, że twoja rodzina zauważy, jeśli nadal będziesz trochę później wracała z zajęć w świątyni? – Być może. Zobaczymy. Musimy jak najlepiej wykorzystać czas, który mamy. Uśmiechnął się szerzej. – W rzeczy samej.

ROZDZIAŁ 8

A więc matka próbuje wydać cię za kogoś z rodów Fyre. Rielle podniosła wzrok na Inota i dostrzegła jego pełen współczucia uśmiech. Westchnęła, skinęła głową i z powrotem spojrzała na drogę, którą mieli przed sobą. – Owszem. – Czyli bez powodzenia? – Oczywiście. Zachichotał. – Nie martw się – powiedział. – Miłość jest bardzo przekonująca. – Dla mnie czy dla tego pechowca? Roześmiał się. – Dla obojga. – Zamilkł, ona zaś ukradkiem rzuciła na niego okiem. Był zasępiony. – Co się dzieje? Spojrzał jej w oczy. – Narmah mówiła mi o tym splamionym. – Pokręcił głową. – Nigdy by do tego nie doszło, gdyby ktoś był z tobą. Rielle zadrżała z konsternacji. – Po prostu miałam pecha. Przecież splamieni nie chodzą cały czas po mieście. – Dla młodej kobiety nie tylko splamieni stanowią zagrożenie. – To dlatego postanowiłeś mnie odprowadzić? – Tak. Chcę jeszcze odwiedzić przyjaciela, ale zamierzam spotkać się z tobą w drodze powrotnej. Ogarnęło ją rozczarowanie i odwróciła się, by je ukryć. Ale przecież Inot nie zostanie w Fyre na długo. Zobaczę się z Izare’em za kilka czterodni. Wiedzieliśmy, że może będę musiała skrócić swoje wizyty, kiedy skończą się przygotowania do uroczystości. Mimo wszystko myśl, że w ogóle nie będzie go widywać, sprawiła jej ból. Po chwili jednak poczuła się winna, że chce szybszego wyjazdu

brata. – Trudno było tym razem przebyć pustynię? – spytała, zmieniając temat. Wzruszył ramionami. – Trafiła się tylko burza piaskowa. Żadnych bandytów. – Taka gwałtowna jak ta, o której opowiadałeś mi… to musiało być chyba trzy lata temu? Wypytywała Inota o jego życie poza miastem za każdym razem, gdy przyjeżdżał, wiedziała bowiem, że sama ma niewielką szansę na opuszczenie Fyre. Dzięki temu mieli temat do rozmowy, gdyż z powodu różnicy wieku niewiele ich łączyło. To od niego wiem, jak przekroczyć pustynię i się nie zgubić, jak wyleczyć ranę po ugryzieniu tibby, znaleźć studnię i doglądać kapo. Była to dla niej równie użyteczna wiedza jak dla niego temat przygotowywania farb i tabliczek, ale i tak zawsze pozwalał jej o tym trajkotać. Tym razem jednak nie chciała rozmawiać o malowaniu. Przez ostatni rok nie nauczyła się niczego nowego oprócz przygotowania olejnej farby, a gdyby usłyszała o tym Narmah, domyśliłaby się zapewne, kto ją tego nauczył. Pozwalała więc, by Inot opowiadał o podróżach, miejscach, w których kupował tkaniny i barwniki, i o swojej rodzinie. Kiedy dotarli do świątyni, powtórnie obiecał, że wyjdzie jej na spotkanie, a potem odszedł. Większość dziewcząt już była w środku. Ku uldze Rielle Famire była nieobecna. Tareme i Bayla pogrążyły się w rozmowie o jakimś skandalu, do którego doszło w czasie przyjęcia w dniu Święta Aniołów. Nie zamilkły – nie wiedziały, że Rielle nie została zaproszona albo po prostu się tym nie przejmowały. Sa-Baro pojawił się wkrótce i polecił dziewczętom zająć swoje miejsca. Kiedy się usadowiły, zwrócił się do nich. – Święto Aniołów to czas podziękowań, a zarazem koniec roku i początek następnego. Skoro wkraczamy w kolejny rok, my, kapłani, oferujemy ludności miasta okazję do rozmowy na interesujące ją tematy. W związku z tym nauczyciele będą pytać

uczniów o ich odczucia odnośnie do nauki i przyszłości. – Stary kapłan uśmiechnął się. – Mam nadzieję, że przekonanie pozostałych kapłanów, iż to mnie przypadło łatwiejsze zadanie, okaże się prawdziwe. Porozmawiam z wami po kolei. Pozostałe dziewczęta w tym czasie przeczytają rozdział na temat Anioła Sprawiedliwości. Ty pierwsza, Baylo. Chodź ze mną. Bayla wstała i poszła za Sa-Barem do bocznego pomieszczenia, będącego miejscem modlitw w odosobnieniu. Pozostałe dziewczęta wymieniły się spojrzeniami. Wszystkie wzięły w ręce egzemplarze Księgi Aniołów i otworzyły je. Rielle zrobiła to samo, sądząc jednak po szeptach, które wkrótce usłyszała, niewiele koleżanek rzeczywiście zajęło się czytaniem. Choć Rielle wielokrotnie czytała opowieści z tej księgi i miała swoje ulubione, jakoś nie potrafiła skupić się na lekturze. Za każdym razem gdy Sa-Baro wracał z uczennicą i wybierał następną, czuła narastające napięcie. Czy było się czym martwić? O samych zajęciach nie miała wiele do powiedzenia. Nie sprawiały trudności, a Sa-Baro nigdy nie wyglądał na niezadowolonego z jej postępów. Zdała sobie jednak sprawę, że to nie obawę odczuwa. Była raczej podekscytowana. Miała wrażenie, że trafiła jej się rzadka okazja, by coś naprawić, choć nie wiedziała jeszcze co. Może mogłaby wspomnieć o nieuprzejmości pozostałych dziewcząt? Czy to by coś dało? Żaden kapłan nie zmusi ich, żeby chciały traktować ją jak równą sobie. Jeśli nie z pozostałymi uczennicami, to z kim mogłaby naprawić swoje stosunki? Życie rodzinne spełniało jej oczekiwania, a wszelkie skargi i tak powinna kierować do kapłanów z miejscowej świątyni. Z kim jeszcze spędzała czas? Odpowiedź sama przyszła jej do głowy. Z Izare’em i jego przyjaciółmi. Nie mogła powiedzieć o nich kapłanowi, a jednak była pewna związana z nimi sprawa, o której chciała z nim porozmawiać.

Musiała jednak zachować ostrożność. Od tej chwili czas zaczął płynąć jakby wolniej. Wykorzystała go, by zastanowić się, jak poruszyć tę kwestię i o czym nie mówić. Gdy Sa-Baro w końcu ją wezwał, przeszył ją dreszcz obawy. Wstała i podążyła za nim do pokoju modlitw. Na ścianie wisiał duży spirytual, prawdopodobnie dość stary. Wszystkie postacie były nieproporcjonalne i tak mało realistyczne, że wyglądały niemal komicznie. Kolory były jednak żywe. Przynajmniej namalowano go przy użyciu pigmentu wysokiej jakości. Sa-Baro wskazał jej miejsce, a sam zajął inne. – No dobrze, Rielle. Uczęszczasz na moje zajęcia już od roku. Jesteś zadowolona ze swojej edukacji? Skinęła głową. – Tak. – Lubisz tu przychodzić? To dla ciebie znacznie dalej niż kiedyś. – To prawda, ale zajęcia są ciekawsze. Uśmiechnął się, a potem znowu spoważniał. – Ostatnio zauważyłem, że czasami z ulgą przyjmujesz zakończenie lekcji. Rielle spuściła oczy, wpatrzyła się w swoje dłonie i westchnęła. – Rodzice wysłali mnie tu w nadziei, że znajdę męża wśród krewnych pozostałych dziewcząt – powiedziała. – Prawdopodobnie masz rację. Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. – Na pewno mam rację. Matka jasno dała mi to do zrozumienia. Nie należy do subtelnych. – Rielle westchnęła i znowu popatrzyła w dół. – Mam także rację, twierdząc, że to strata czasu. Słyszałam kilka rozmów, w których dziewczęta otwarcie sugerowały, zarówno poprzez uprzejme, jak i… mniej uprzejme uwagi, że żadna z rodzin nie uzna mnie za odpowiednią partię dla swoich synów. Kapłan pokiwał głową. – Och. To niezupełnie prawda. Każdy chce, żeby jego dziecko podniosło status społeczny rodziny, a dla młodej kobiety

małżeństwo jest na to najlepszym sposobem. Dla wszystkich młodych kobiet. Postrzegają cię jako konkurencję. Ale mężczyźni patrzą na ciebie inaczej. Rielle pokręciła głową. – Jeśli któryś rozważa możliwość poślubienia kobiety z rodziny o niższej pozycji, to zaskakująco dobrze to ukrywa. I jeśli tak jest, to widocznie rodziny dbają o to, by tacy mężczyźni nie spotykali się ze mną i nie spędzali ze mną czasu. Sa-Baro uniósł ramiona. – Może wolą, żeby starszy syn, który ma odziedziczyć majątek, poślubił kobietę o równym statusie, albo dążą do połączenia się z innymi rodami. Rielle przez chwilę milczała, po czym odezwała się ściszonym głosem. – Jedyni dostępni mężczyźni, którym mnie przedstawiono, byli albo rozpustnikami, albo hazardzistami, albo pijakami. Albo byli ograniczeni fizycznie lub psychicznie. Mogłabym nawet zastanowić się nad wyborem spośród tych ostatnich, gdyby nie zachowywali się wobec mnie z wyższością. Sa-Baro popatrzył na nią w zamyśleniu spod półprzymkniętych powiek. Nie spierał się, nabrała więc nieco pewności. – Moi rodzice pragną, żebym wyszła za mąż za kogoś o wyższej pozycji, lecz nie ja – oznajmiła. – Mnie wystarczyłby ktoś o tym samym lub nawet niższym statusie, byle tylko był miły i uczciwy. Uśmiechnął się. – Twoja skromność i praktycyzm działają na twoją korzyść. Westchnęła. – Czyżby? Prawdę mówiąc, jeśli miałabym na co dzień do czynienia z grubiaństwem, które widzę u tych dziewcząt, to wolałabym w ogóle nie brać ślubu z członkiem takiej rodziny. Zmarszczył brwi i spojrzał w stronę sali głównej. – Wspomnę ich rodzicom o tym zachowaniu. Nie martw się, nie powiem, że chodzi o ciebie, zasugeruję tylko, że zauważyłem wśród

nich brak odpowiednich manier. – Odwrócił ku niej głowę. – No dobrze, a czy rozważasz kandydaturę jakiegoś konkretnego mężczyzny na męża? Policzki jej zapłonęły, gdy usłyszała to pytanie, więc się odwróciła. Nie mogę mu o tym powiedzieć! Okłamywanie kapłana było czymś strasznym. Z drugiej strony jednak nie musiała wdawać się w szczegóły. – Może kogoś trudniącego się tym samym rzemiosłem – powiedziała. – Może kogoś podobnego do moich rodziców. Gdyby mój mąż miał podobne zainteresowania co oni, może nie przeszkadzałoby im, że nie ma wyższej pozycji. Mógłby to być tkacz czy krawiec. Albo ktoś o umiejętnościach przydatnych w farbiarstwie, na przykład jakiś artysta. Sa-Baro pokiwał głową. – Raczej właściciel warsztatu tkackiego niż tkacz. Artysta? Nie ma powodów mierzyć tak nisko. – Zmarszczył brwi. – Dlaczego artysta? – Znają się na barwach tak dobrze jak farbiarze. Zasępił się jeszcze bardziej. Popatrzył na nią w milczeniu, a potem zniżył głos. – Rozmawiałaś z Izare’em Saffre’em po tym dniu, gdy zostałaś porwana przez splamionego? Zamrugała zaskoczona. Czy samo słowo „artysta” wywołało podejrzenie, że spotykała się z Izare’em? Nie mogę skłamać – pomyślała. Ale nie powiem prawdy, dopóki nie będę musiała. – Odprowadził mnie do domu czterodzień po tym… tego dnia, kiedy matka zapomniała przysłać po mnie służącego. – A ostatnio? Pokręciła głową. Stwierdziła, że jest usprawiedliwiona, zakładając, że „ostatnio” oznaczało kilka poprzednich dni. Kiwnął głową i odwrócił się. – To dobrze. Izare z pewnością nie spodobałby się twoim rodzicom.

Przewróciła oczami. – Niech Aniołowie mają mnie w swojej opiece! Właśnie w tym problem. – Otworzył szeroko oczy z niepokoju. – Nie w Izarze. Chodzi mi o to, że rodziny, w których chcą mnie widzieć rodzice, nie akceptują mnie, a oni nie akceptują nikogo, kto nie pochodzi z tych rodzin. Zaczynam nabierać przekonania, że to wszystko ma mnie po prostu zająć, dopóki nie będę za stara, żeby wyjść za mąż. A wtedy będę mogła już zostać tylko zdziecinniałą ciotką dla bratanic i bratanków i niańką dla ojca, matki i ciotki, kiedy się zestarzeją. Kapłan odprężył się. – Nie sądzę, by taki był ich zamysł. Ale porozmawiam z nimi na ten temat. Jeśli sobie życzysz. Wzięła głęboki wdech i skinęła głową. Może on ich przekona, żeby w ogóle wzięli pod uwagę możliwość jej małżeństwa z kimś spoza tamtych rodzin. Może z czasem odpuszczą. Może nawet dojdą do wniosku, że Izare będzie dla niej odpowiednim mężem. Co prawda Izare nie sugerował ani słowem, że chce się ze mną ożenić. Stanowczo na to za wcześnie! Ale kolejna okazja, żeby Sa-Baro nakłonił rodziców do jej mniej ambitnych planów, może się już nie nadarzyć. A przecież i tak może wyniknąć z tego coś dobrego, nawet jeśli uczucie, które połączyło ją z Izare’em – cokolwiek to było – nigdy nie przerodzi się w coś poważnego. – Tak. – Wypuściła powietrze i skinęła głową. – Dziękuję. – Po chwili uśmiechnęła się. – Ale mimo zachowania dziewcząt chciałabym nadal przychodzić tu na lekcje. Podobają mi się. – Znacznie trudniej byłoby znaleźć wymówkę, żeby spotkać się z Izare’em, gdyby nie musiała już każdego czterodnia chodzić do świątyni. Kapłan uśmiechnął się do niej promiennie. – To największy komplement, jaki może usłyszeć nauczyciel! Muszę najpierw zająć się kilkoma innymi sprawami, więc przez następny czterodzień czy dwa nie będę miał czasu, ale później

zobaczę, co da się zrobić.

ROZDZIAŁ 9

Nie przesadź – odezwał się cień nad jej ramieniem. Rielle podniosła wzrok znad obrazu, nad którym pracowała. – Myślisz, że jest gotowy? Usta Izare’a rozciągnęły się w lekkim uśmieszku. – Chyba tak, ale są jeszcze inne powody, dla których powinnaś już przestać pracować. Usiłowała przybrać wyniosły i podejrzliwy wyraz twarzy, rozpłynął się jednak, zamieniając w uśmiech. Izare zaśmiał się i pochylił, by ją pocałować, wyjmując jej pędzel z ręki. Usłyszała, jak przedmiot upada na podłogę, bo źle ocenił odległość do stolika. – No więc… gotowy? – powtórzyła po chwili. Odwrócił się i popatrzył na niewielki obraz przedstawiający kosz owoców. – A czy obraz kiedykolwiek jest gotowy? Zawsze znajdę coś, co da się poprawić. Zwykle kończę, kiedy nie mam już czasu albo pieniędzy. Albo zaczyna mi się nudzić. Bardzo dobrze się spisałaś. Potrzeba ci tylko praktyki i kogoś, kto tobą pokieruje. – Cofnął się o krok i pokiwał głową. – Gdybyś malowała dalej, mogłabyś go zepsuć. To częsty błąd wśród początkujących. Prychnęła. – Nie jestem początkująca. – W tego rodzaju malowaniu jesteś. Jest mniej szczegółowe niż to, do którego przywykłaś. – A jednak obraz sprawia wrażenie bardziej realistycznego. Westchnął. – Kocham to, że rozumiesz tę koncepcję. Że rozumiesz… mnie. Serce podskoczyło Rielle w piersi i kilka razy mocniej zabiło, zanim z powrotem zwolniło. Nie ekscytuj się za bardzo – powiedziała sobie. Nie powiedział, że kocha mnie. Nie dało się jednak nie drżeć z emocji, gdy znowu zaczęli się

całować. Wkrótce przenieśli się na stare krzesła. Denerwował ją każdy ruch rozdzielający ich usta, ale zmiana miejsca przyniosła nowe konfiguracje, w których mogły splatać się ich ciała. Rielle uwielbiała dotyk jego skóry pod palcami, takiej ciepłej i gładkiej. Jako pierwsza zaczęła błądzić dłońmi pod jego ubraniem, wsuwając mu je pod koszulę. Nie spodziewała się, że on zrobi to samo, ale przecież nie mogła się sprzeciwiać – okazało się jednak, że konsekwencje były bardzo przyjemne. Wyznaczyła granicę i nie zgodziła się na zdjęcie odzieży. Westchnął ze smutkiem z powodu tej skromności, a może skrępowania. – Wiesz, że nie mogę pójść z tobą do łóżka – powiedziała, wychodząc od niego w dniu święta. Uśmiechnął się. – Nie możesz czy nie chcesz? – Nie chcę. – Tak bardzo chciała dodać na końcu „jeszcze”. – Wiem. – Jego oblicze spoważniało. – Pragnę cię, ale nie chciałbym, żebyś kiedykolwiek przeze mnie cierpiała albo doznała jakiejś ujmy, Rielle. A nie uniknę tego, jeśli będziesz musiała wybierać pomiędzy mną a rodziną. Chyba właśnie w tym momencie go pokochałam – pomyślała. Przynajmniej świadomie. Na dole trzasnęły drzwi i oboje drgnęli. Gdy usłyszeli odgłos pośpiesznych kroków, odskoczyła i szybko wygładziła ubranie. Izare z gracją wstał z krzesła, rozprostował koszulę i zbliżywszy się do schodów, spojrzał w dół. – O co chodzi, Erreku? Odgłos kroków ucichł. – Kapłani się tu kręcą. Możliwe, że czeka nas kolejna inspekcja. – Errek zamilkł na chwilę. – Jest tu Rielle? Izare westchnął. – Tak. Dzięki za ostrzeżenie. Rielle podeszła do balustrady i uśmiechnęła się do przyjaciela

Izare’a. – Dzięki, Erreku. Wzruszył ramionami. – Po prostu dbam o naszą nową przyjaciółkę. – Odwrócił się i zszedł po schodach, a przed wyjściem jeszcze im pomachał. – Cóż. Poprosiłabym Aniołów, żeby ich przeklęli, tylko że rzadko rzucają klątwy na swoich kapłanów – mruknęła Rielle. – Poproś, żeby przeklęli tych splamionych, których szukają – ponuro odparł Izare. – Albo ich nauczyciela. To przez niego tak często nasze domy są przeszukiwane. – Odwrócił się i pocałował ją mocno i szybko. – Idź. I uważaj na siebie. Może właśnie ścigają tego kolejnego splamionego. Jej żołądek skurczył się. – Mógłbyś pójść ze mną? Zastanowił się i skinął głową. – Muszę tylko schować parę rzeczy. Owinęła szal wokół głowy, obserwując, jak Izare przekłada obrazy. Wsunął jej portret w pusty tył nieukończonego spirytualu. Gdy przystanął przed obrazem, który namalowała, pokręciła głową. – Nie przejmuj się. Przecież to tylko dla wprawy. – Mogą się domyślić, że daję lekcje – powiedział. – No i? Nie będą wiedzieli, kogo uczysz. Odwrócił się i kiwnął dłonią w kierunku schodów. – Nie zwlekajmy. Owiń się szalem i trzymaj głowę nisko. Wyjdź pierwsza, pójdę za tobą. Wolałaby iść z nim, jednak czuła się pewnie, wiedząc, że ma go za sobą. Nucił coś po drodze, dzięki czemu miała świadomość, że wciąż jest blisko. Kiedy zbliżali się do Szlaku Świątynnego, poczuła dotyk na łokciu. Odwróciła głowę i przystanęła, gdy się z nią zrównał. – Lepiej już wrócę. Skinęła głową. Uśmiechnął się. Miała nadzieję, że ją pocałuje, ale

wokół było mnóstwo ludzi, więc tylko puścił do niej oko, po czym odwrócił się i pośpiesznie odszedł. W drodze do domu dokuczało jej rozczarowanie. I tak spędzała z nim niewiele czasu, a teraz jeszcze musiała wyjść wcześniej z powodu kapłanów. Wcześniej? Nie mogę wrócić wcześniej. Zatrzymała się. Narmah i rodzice mogą to zauważyć i zastanawiać się następnego czterodnia, dlaczego nie wracam o tej samej porze. A jeśli rzeczywiście to pościg za splamionym zaprowadził kapłanów w tamtą część miasta? Przypomniała sobie, jak po raz ostatni widziała skazę, i zmroziło jej krew w żyłach. To było całkiem niedaleko. W jej umyśle pojawiło się wspomnienie szalonej staruszki. Rielle zadrżała. Unikała zbiegu tamtych ulic. Za każdym razem gdy wracała do domu, w jej uszach brzmiały dziwne słowa kobiety. Kryła się w nich zbyt wielka pokusa. Cała ta paplanina, że to było coś dobrego. Myśl, że być może stanęła oko w oko z deprawatorką, była przerażająca. A jednak Rielle czuła także gniew. Kobieta była przyczyną wielu problemów i zrujnowała ludziom życie. Dziewczynę ogarnęło poczucie winy. Powinnam była powiedzieć o niej Sa-Barowi. Mogłam mu powtórzyć jej słowa. W ogóle nie musiałam wspominać o skazie. A jednak zagadkowe rzeczy, które od niej usłyszała, nie dowodziły niezbicie, że to ona była deprawatorką. Może to tylko szalona staruszka, która potrafiła dostrzec skazę – i która powiedziałaby kapłanom, że Rielle także to potrafi. A jeśli kapłani uznaliby, że spotkanie Rielle i ze splamionym, i z deprawatorem to zbyt wielki zbieg okoliczności, i zaczęliby podejrzewać, że coś ją z nimi łączy? Mimo wszystko może warto było zaryzykować, jeśli dzięki temu kapłani odnaleźliby deprawatora. Rielle ruszyła dalej. Potrzebuję dowodów, jeśli mam podjąć takie ryzyko. Musiałabym widzieć, jak używa magii. A jednak to mało prawdopodobne, żeby kobieta posłużyła się magią na moich oczach. Należałoby jakoś ją podejść. Rielle zwolniła kroku. A jeśli

udawałabym, że chcę się nauczyć magii, a potem zmieniłabym zdanie? Albo udawałabym, że mi nie wychodzi? To byłoby niebezpieczne. Deprawator potrafił posługiwać się magią. Kto wie, co zrobiłby Rielle, gdyby dowiedział się, że został oszukany. Poza tym jeśli to ta staruszka, to z pewnością nie pojawi się w tym samym miejscu z obawy przed pościgiem. A zatem jeśli nadal tam będzie, to znaczy, że nie jest deprawatorką. Rielle zwolniła. W takim razie to nic złego, jeśli sprawdzi. Przynajmniej tę odpowiedź uzyska. Jeśli kobieta jest deprawatorką, to jej tam nie będzie. Jeśli nią nie jest, to tylko szalona, nieszkodliwa starowinka. Rielle musiała też uważać, by nie zareagować na obecność skazy – jeśli wciąż się tam unosiła – na wypadek gdyby ktoś ją obserwował. Nogi poniosły ją w innym kierunku, zupełnie jakby podjęły decyzję za nią. Nim dotarła na miejsce, jej serce zaczęło szybko bić w piersi. Zmusiła się, by uspokoić oddech, rozluźniła ramiona i weszła na niewielki plac. Jej zmysły coś wyczuły. Skaza wciąż tam była, teraz jednak skurczona i niejednolita. Jakaś kobieta przemaszerowała tamtędy, była jednak najwyżej dziesięć lat starsza od Rielle, a przechodząc, nawet nie podniosła wzroku. Kilka kroków przed przejściem na drugą stronę skrzyżowania Rielle obejrzała się za siebie, jeszcze raz chcąc spojrzeć na tę kobietę, i wzrokiem przebiegła po pozostałych ulicach. Nikogo tam nie było. Odetchnęła z ulgą i odwróciła się… …a na jej drodze stała znajoma, pomarszczona postać. – Szukasz kogoś? – syknęła, ignorując piśnięcie zaskoczonej Rielle. – Nie! – odpowiedziała dziewczyna i wyminęła kobietę. Staruszka nie ruszyła się, by zastąpić jej drogę, lecz niewzruszonym spojrzeniem śledziła każdy ruch Rielle. Dziewczyna skierowała się w inną stronę, chcąc pośpiesznie odejść. – Ona może ci pomóc – powiedziała łagodnie.

Zdziwiona Rielle przystanęła. Ona? Staruszka nie była deprawatorką. Ale ją zna. Jest tu, by wyszukiwać potencjalnych splamionych i wysyłać ich do tej kobiety – domyśliła się. Mogła powiedzieć Rielle, jak znaleźć deprawatorkę. Dziewczyna powoli się odwróciła. Nie potrafiła spojrzeć kobiecie w oczy, ale to raczej normalne, jeśli się szukało magicznej wiedzy. – Jak? – szepnęła. – Tylko ona może ci powiedzieć. Staruszka przysunęła się i wyciągnęła rękę. Rielle niechętnie podała jej swoją, dłonią do góry. Znalazł się w niej zwitek papieru. Kobieta pochyliła się jeszcze bliżej. – Kup żółty szal i spytaj o drogę do piekarza. Ona cię znajdzie. Cofnęła się. Rielle wpatrywała się w karteczkę, po czym zacisnęła na niej palce. Kobieta weszła w boczną uliczkę, powłócząc nogami. Na placyku wciąż nikogo nie było. Co mam robić? Niepewnie rozwinęła papier. Narysowano na nim mapę maleńkiego skrawka miasta. Żadnych słów. Nazw ulic. Znajomych punktów orientacyjnych. Jak mam się tym posłużyć? A potem dostrzegła żółtą kropkę. Czy to tam miała kupić żółty szal? Jej wzrok padł na czarny znak u zbiegu kilku ulic. Och. Bardzo sprytnie. Tylko ktoś, kto widzi skazę, będzie wiedział, co to oznacza. Sklep – jeśli to właśnie o niego chodziło – był niedaleko. Nie muszę tam wchodzić. Nie muszę robić niczego prócz znalezienia informacji, które mogłyby pomóc kapłanom. Wzięła głęboki wdech i zaczęła iść przed siebie. Mapa nie wskazywała żadnej konkretnej drogi, a to dawało jej trzy możliwości. Wybrała spokojniejsze, bardziej zacienione ulice, które nie prowadziły bezpośrednio do celu. A jeśli to pułapka zastawiona przez kapłanów, którzy chcą sprawdzić, kto ulegnie pokusie? Mogliby nie uwierzyć, że chciała im jedynie pomóc. Ale przecież poczekaliby, aż nie byłoby wątpliwości,

że sprawdzana osoba faktycznie nauczyła się magii? Zwolniła kroku, gdy dotarła do miejsca zaznaczonego na mapie na żółto. Rzeczywiście był tam sklep z szalami. Nad jego frontem wisiała kolorowa markiza, a wielobarwne wyroby przywiązane były do biegnących w poprzek ścian drążków. Mieścił się na rogu niedużego placu, gdzie znajdowały się też inne sklepy, w których sprzedawano biżuterię, wyposażenie domowe i tkaniny. Kilku miejscowych kręciło się w pobliżu: jakiś muzyk, szewc zajęty rozmową z klientem i dwoje dzieci sprzedających kwiaty. Gdy Rielle podeszła bliżej, by przyjrzeć się szalom, w drzwiach stanęła kobieta. – Czy szuka pani jakiegoś konkretnego koloru? – spytała. Nie patrząc jej w oczy, Rielle dotknęła niebieskiego szala, barwą zbliżonego do głębokiego odcienia kojarzonego z Aniołami. Zamiast frędzli miał srebrne dzwoneczki. – O północy na morzu fale cicho zawodzą… – zanucił ktoś. Rielle odwróciła się i dostrzegła, że obserwuje ją muzyk brzdąkający na pękatym baamnie i śpiewający tę znaną miłosną balladę. – Proszę się nim nie przejmować – powiedziała handlarka. – Zawsze tak robi. Z początku to trochę dziwne, ale nic w tym złego, a niektórym klientom nawet się podoba. Czyli… niebieski? – Nie. – Rielle udawała, że się zastanawia, zawieszając dłoń nad jednym z niewielu żółtych szali. Jej serce zaczęło walić jak oszalałe. Czy kobieta domyśli się jej zamiarów na podstawie takiego wyboru? – Niebieski jest ładny. Ale… szukam czegoś nie dla siebie. – Żółty to słoneczny, radosny kolor. Mimo wszystko niewielu w nim do twarzy. Ten chyba będzie bezpieczniejszy, jeśli ma to być prezent. Gdy kobieta odwiązała szal w kolorze ciemnych liści, pieśń muzyka zamieniła się w lament kogoś, kto zgubił się w lesie. Rielle zamyśliła się, uświadomiwszy sobie, że nigdy nie widziała lasu. Ani morza. Pokręciła głową i wskazała żółty szal. – Dobrze znam tę osobę – wyjaśniła. – Lubi żółty.

Handlarka wyglądała, jakby miała zamiar się spierać, ale – ku uldze Rielle – wzruszyła ramionami. – Jeśli zmieni zdanie, może pani wymienić go na inny, jeśli nadal będzie w dobrym stanie. Rielle pokiwała głową. Czuła mrowienie na skórze, gdy targowała się o cenę, byłoby bowiem podejrzane, gdyby tego nie zrobiła. Gdy liczyła monety, pieśń zmieniła się raz jeszcze, a po plecach Rielle przebiegł dreszcz. – Twoja miłość jest jak słońce… – śpiewał muzyk, najwyraźniej dobrze się bawiąc. Handlarka starannie zwinęła szal i zapakowała go w tani materiał. Rielle obserwowała ją, starając się zapanować nad zniecierpliwieniem i niepokojem. W końcu mogła odejść. Szybkim krokiem opuściła sklep. Dopiero gdy skręciła w następną ulicę i zorientowała się, że jest w wąskiej alejce, zdała sobie sprawę, że nie spytała o piekarnię. Zaklęła bezgłośnie i spojrzała za siebie. Idąca kilka kroków za nią kobieta podniosła wzrok i uśmiechnęła się. Jej ubranie miało kolor pustyni, a twarz była zniszczona. Nie osiągnęła jeszcze wieku Narmah, a jednak pomiędzy brwiami i wokół ust miała głębsze zmarszczki. Spojrzała na Rielle bezpośrednim, taksującym spojrzeniem, dziewczyna zaś poczuła, jak uginają się pod nią kolana. – Kupiłaś piękny szal – powiedziała kobieta, nie spuszczając z niej wzroku. – To mój ulubiony kolor. Ton jej głosu był pełen wyczekiwania. Rielle zamarła, a serce chciało wyrwać się z jej piersi. To ona! To na pewno ona! Co mam teraz zrobić? Uciekać? Wyobraziła sobie, jak opleciona magią unosi się nad ziemią i wije z bólu jak kiedyś jej porywacz. Powoli odetchnęła i z drżeniem wyciągnęła rękę, w której trzymała zawinięty szal. Kobieta miała na palcach mnóstwo pierścieni. Wzięła zawiniątko i wskazała na coś za plecami Rielle. Odwróciwszy się, dziewczyna dostrzegła długi wóz, równie zniszczony jak kobieta i zastawiający

niemal całe wejście do pobliskiej alejki. Pokryty był baldachimem tej samej barwy co ubranie kobiety. Wzięła Rielle pod ramię. – Wejdź. Z bijącym mocno sercem dziewczyna pozwoliła poprowadzić się do wozu. Deprawatorka uniosła połę. Rielle zajrzała do środka. Przed oczami miała zaskakująco wygodne wnętrze, wypełnione poduszkami i skrzyniami podróżnymi. Zawahała się. Jeśli wejdzie pierwsza, znajdzie się w pułapce, bo kobieta będzie stała na drodze do wyjścia. Jej towarzyszka uśmiechnęła się lekko i wspięła po małej drabince do środka. A potem odwróciła się i przytrzymała połę. – Widzisz? Zupełnie bezpiecznie. Rielle wzięła głęboki wdech, powoli wypuściła powietrze, a potem zmusiła się, by wejść za nią do środka. Deprawatorka usadowiła się na poduszkach na tyle blisko, że mogła wyciągnąć rękę i dotknąć Rielle. Przez dłuższą chwilę patrzyły na siebie w milczeniu. – Podobało ci się święto? – spytała kobieta. Rielle skinęła głową. – Świętowałaś z rodziną czy z przyjaciółmi? – Z jednymi i drugimi – odparła Rielle. – Pochodzisz z Fyre, prawda? Rielle ponownie przytaknęła. – Wyjeżdżałaś kiedyś poza miasto? Gdy Rielle pokręciła głową, kobieta przyjrzała jej się w ciszy. – Gdzie jest kartka ze wskazówkami, którą dostałaś? Rielle w milczeniu podała jej skrawek papieru. Kobieta wzięła go i wetknęła pod poduszkę. – Nie jesteś zbyt rozmowna – zauważyła. – To dobrze. Powiedz mi w takim razie, jak mogę ci pomóc. Od chwili gdy Rielle postanowiła wykorzystać mapkę, cały czas zastanawiała się, co powie, gdy znajdzie się w tej sytuacji.

Potrzebowała dowodów na to, że kobieta naucza magii, ta jednak zakładała, że każdy, kto do niej przychodzi, rozpaczliwie potrzebuje pomocy. Rielle musiała poprosić o coś, co bez podejrzeń pozwoliłoby jej zmienić zdanie. Albo o coś, czego nie potrzebowała natychmiast. Przypomniawszy sobie opowieści Greyi o używaniu magii w jej ojczyźnie, wpadła na pewien pomysł. Nie podniosła wzroku. – Ja… Nie potrzebuję pomocy teraz. Tylko… Słyszałam, że jest sposób, żeby zapobiec… poczęciu. Kobieta uśmiechnęła się. – Jest ich wiele. Próbowałaś już jakiegoś? Rielle pokręciła głową. – Słyszałam, że po niektórych ma się mdłości, niektóre nie działają za każdym razem, a niektóre działają na stałe. – A niektóre są zakazane. Skoro jednak tu przyszłaś, widocznie jesteś gotowa zignorować ten zakaz. Rielle spuściła głowę i przytaknęła. – Czy uniknięcie ciąży jest warte ryzyka? – spytała kobieta, jakby chciała ją przestrzec. Rielle skrzywiła się i znowu kiwnęła głową. – Jesteś tego pewna? Niedogodności czy wstyd za siebie bądź innych związane z urodzeniem dziecka są niczym w porównaniu z tym, co zrobią ludzie, gdy dowiedzą się, jak zapobiegłaś ciąży. – Wiem – rzekła Rielle. – Ale kiedy już wyjdę za mąż, nie będę musiała korzystać z tej metody. I… może wcale nie będę musiała. Kobieta westchnęła i wyciągnęła rękę. – Nie jesteś jeszcze brzemienna, prawda? – Rielle powstrzymała się, by się nie odsunąć. – N-nie. Nie sądzę – wymamrotała, gdy ciepła dłoń przycisnęła się do jej brzucha. – To dobrze – powiedziała kobieta, utkwiwszy wzrok gdzieś za swoją dłonią. Bliźniacze ostrza wbiły się w ciało Rielle. Krzyknęła, chwyciła

kobietę za nadgarstki i odepchnęła ją. Gdy spojrzała w dół, była pewna, że zobaczy płynącą z ran krew, ale jej ubrania nie były zniszczone i nie tworzyła się na nich czerwona plama. – Coś ty zrobiła?! – zawołała. Na twarzy kobiety malowały się zarówno zawziętość, jak i rozbawienie. – To, o co prosiłaś. – Myślałam, że nauczysz mnie… – Czego? Sztuczki, której użyjesz za każdym razem, gdy będziesz spółkowała z mężczyzną? Najgorsze miejsca, gdzie możesz posłużyć się magią, to te, które odwiedzasz ty i inni ludzie, bo mogą wtedy zauważyć skazę. Bezpieczniej i łatwiej jest posłużyć się magią raz. Teraz tylko wystarczy jej użyć, kiedy będziesz gotowa odwrócić zmiany, które wywołałam. Rielle z przerażeniem wpatrywała się w kobietę. Jestem przez nią bezpłodna! A jedynym sposobem, żeby to odwrócić, było użycie magii. Czuła teraz ból podobny do tego, który od czasu do czasu pojawiał się w czasie cyklicznego krwawienia. Powinnam wyjść. Uciec od niej, zanim wyrządzi jeszcze więcej szkód. Zamarła jednak na myśl o bezdzietnych kobietach, które znała, o ich głębokim smutku i o tym, że Jonare powiedziała jej, jak bardzo Izare kocha dzieci. Będę musiała użyć magii jeszcze raz. Objęła rękami brzuch, zamknęła oczy i wzięła kilka głębokich wdechów. Tylko raz. A potem spojrzała deprawatorce w oczy. – Powiedz mi, co mam zrobić.

ROZDZIAŁ 10

Rielle z początku szła jak odurzona. Co ja zrobiłam? Kiedy umrę, Aniołowie będą wiedzieć, że posłużyłam się magią. Rozerwą moją duszę. Ale przecież musiała użyć tylko odrobinki mocy. Tylko tyle, żeby pokazać, że nauczyła się tego, co przekazała jej deprawatorka. Tylko tyle, że powstała skaza będzie miała kształt piłki wielkości pięści. Czy Aniołowie wybaczyliby jej taki drobny występek? Czy zrozumieliby, że odszukała deprawatorkę po to, by wydać ją kapłanom? Czy może nawet najmniejsze użycie magii, bez względu na cel, jakiemu miało służyć, zamykało drzwi do jakiegokolwiek życia po śmierci? Czyżbym dokonała najwyższej ofiary dla dobra innych? Dla ludzi, którzy by się mnie bali i odrzucili mnie, gdyby się dowiedzieli? Niesamowite, że wciąż było wczesne popołudnie, a promienie słoneczne ogrzewały jej twarz. Powinna być noc – miasto spowite w ciemność skrywającą zakazane, sekretne uczynki. Wszędzie byli ludzie. Ci, którzy na nią patrzyli, marszczyli brwi, jak gdyby potrafili zajrzeć pod jej skórę i dostrzec ukrytą tam splamioną duszę. A może z jej twarzy zbyt łatwo dało się wyczytać poczucie winy. Niemożliwe, żeby wiedzieli – powiedziała sobie. Wiedzą tylko Aniołowie. I tylko oni będą wiedzieć. Poza deprawatorką. Nie wyobrażała sobie, żeby zdołała wyznać kapłanom, co uczyniła. Nie mogli dowiedzieć się o niczym poza tym, że znalazła deprawatorkę. A jeśli ta zostanie pojmana, powie im, że Rielle posłużyła się magią. Nie uwierzą jej – tłumaczyła sobie. Ale spytają Rielle, czy to prawda. Skłamie, jeśli zaprzeczy. Wygnają mnie, jeśli powiem im prawdę. Zabiorą mnie od Izare’a i mojej rodziny. A jaki wtedy byłby sens uczyć się odwrócenia skutków tego, co zrobiła jej ta kobieta?

Złość na chwilę stłumiła strach. Nie miała prawa tego zrobić! Teraz jednak zrozumiała, jaka sprytna była deprawatorka. Jej ofiary ryzykowały, że ich występki wyjdą na jaw, jeśli ją zdradzą. Tylko ktoś, kto mógłby poświęcić wszystko, nie znalazłby się w takiej pułapce. Może Aniołowie mi wybaczą – pomyślała. Kapłani cały czas posługiwali się magią, oni jednak oczyszczali się po jej użyciu. Szkoda, że nie wiedziała, jak wyglądały takie rytuały. Skóra aż ją świerzbiła, żeby się wykąpać. Ale to mało prawdopodobne, że kapłani po prostu się po tym myli. Pewnie składali też ofiary i modlili się. Może intensywniej niż zwykli ludzie, którym w ten sposób zalecali odkupienie innych występków i błędów. Mogłaby zrobić jedno i drugie – a nawet więcej – choć może nie aż tak, żeby kapłani zaczęli podejrzewać, dlaczego to robi. W końcu dotarła do Szlaku Świątynnego. Odniosła wrażenie, że niewielka odległość, jaką musiała pokonać do farbiarni, zwiększała się. Wreszcie otworzyła drzwi i weszła. Jeden ze służących właśnie obsługiwał klienta. Spojrzał na nią dziwnie i nieufnie. Zignorowała go, po raz kolejny odpychając od siebie myśl, że inni widzą jej splamioną duszę, i skierowała się ku drzwiom prowadzącym do prywatnych pokojów rodzinnych. Zadzwonił dzwonek, sygnalizując, że potrzebny jest kolejny służący. Drzwi do pomieszczenia, w którym przyjmowano interesantów, otworzyły się i wychyliła się przez nie matka, zamiast jednak wypatrywać klienta, spojrzała prosto na Rielle. – Jesteś wreszcie. Wchodź natychmiast. Rielle zamarła, wpatrując się w matkę, a żołądek podszedł jej do gardła, gdy usłyszała złość w jej głosie. Skąd ona wie? – Natychmiast – powtórzyła matka. Niemożliwe, żeby wiedziała – pocieszała się Rielle. Zmusiła się, by wejść do pokoju. Stał tam jej ojciec; ramiona miał skrzyżowane, a minę surową. Narmah siedziała obok niego z opuszczoną głową i ze zmarszczonymi brwiami, jak zawsze kiedy Rielle zrobiła coś

złego lub głupiego. – Dlaczego jesteś tak późno? – zapytała matka z oburzeniem. Rielle odwróciła się w jej stronę. – Usłyszałam o sklepie, w którym można kupić piękne szale – powiedziała. – Pomyślałam, że kupię jakiś. Matka zmrużyła oczy. – Kłamiesz. – Nieprawda! – zaprotestowała Rielle. – Ja… Zabiorę cię tam. Handlarka będzie mnie pamiętała. – To nieistotne – rzekł ojciec. – Sa-Baro powiedział, że widział, jak wychodziła. Nie ma znaczenia, dokąd poszła. Rielle zasępiła się i spoglądała po twarzach wszystkich obecnych. – Był tu Sa-Baro? – Tak – odpowiedziała matka. – Powiedział nam, kogo odwiedzasz w drodze do domu. Tego artystę. Rielle przebiegł dreszcz przerażenia, po którym pojawiła się zdradliwa ulga. Nie wiedzieli o deprawatorce. Skąd mieli wiedzieć? Ale wiedzieli o Izarze. Zmarszczyła brwi. Skąd wiedzieli? – Rielle, moja kochana. – Narmah wstała z miejsca, podeszła do niej i wzięła ją za ręce. – Nie wątpię, że ten młody człowiek jest czarujący. Może nie przeszkadza ci, że jego pozycja społeczna jest o wiele niższa niż pozycja naszej rodziny, ale życie artysty nie jest łatwe. Nawet takiego, który odnosi sukcesy. Dochody nie są stałe, a wysokie honoraria należą do rzadkości. Przez większość czasu żyłabyś w biedzie. Czy naprawdę chciałabyś w takich warunkach wychowywać dzieci? Rielle otworzyła usta, ale się nie odezwała. Potrzebowała czasu na zastanowienie, a jeśli będzie zachowywała się jak oniemiała, być może trochę go zyska. Co oni właściwie powiedzieli? Że od SaBara dowiedzieli się o jej spotkaniach z Izare’em? Na pewno? Przecież nie padło imię Izare’a. Może Sa-Baro wyciągnął po prostu pochopne wnioski po ich spotkaniu.

– To wszystko wygląda zupełnie inaczej. – Odwróciła się do matki. – Powiedziałam Sa-Barowi, jak bardzo chcecie wprowadzić mnie w tamte rodziny, ale ich członkowie robią wszystko, żebym poznawała wyłącznie najgorszych kandydatów na mężów z ich grona. Przyznał, że lepiej poślubić kogoś o równym statusie społecznym niż kogoś z wyższych sfer, kto może być pijakiem, hazardzistą, kto może być okrutny albo rozpus… – Och, nie przesadzaj – powiedziała matka. – Nie mogą być tacy źli, bo inaczej ich rodziny nie byłyby bogate. Wszystkie musimy znosić wady naszych mężów. To naprawdę nieistotne, że czasem któryś sobie pofolguje, jeśli stać go na takie rzeczy. Rielle ogarnęła fala rozgoryczenia. Czyli tylko tego chciała dla niej matka? Wytrzymywania z jakimś okropnym mężem jedynie dla majątku i podniesienia prestiżu rodziny? I zupełnie nie dbała o jej szczęście? Czy było po co się kłócić? Odwróciła się do ojca. – Powiedziałam, że może ktoś inny związany z handlem byłby odpowiednim kandydatem. Może ktoś, kto mógłby tu pracować. I przyznaję, że zasugerowałam jakiegoś artystę, ale tylko jako przyk… – Chciałabyś, żebyśmy przyjęli tego artystę? – spytał ojciec. – Podałam go tylko jako przykład. Dotarło do mnie, że muszę rozważyć wszystkie możliwości, biorąc pod uwagę swoje pochodzenie. Nie zganił jej za aluzję do statusu rodziny, a to oznaczało, że nie słuchał. – Czyli twierdzisz, że tego artysty, do którego poszedł za tobą kapłan – tego Izare’a – nie traktujesz jako kandydata na męża? – zapytał. – Dlaczego dzisiaj u niego byłaś? Zawahała się. A więc nie znali powodu jej odwiedzin u Izare’a. Ale Sa-Baro… Sa-Baro ją śledził. Ból z powodu zdrady ustąpił miejsca złości. Zacisnęła zęby i opanowała się. Zawsze wiedziała, że jest za wcześnie, by w ogóle pomyśleć o ślubie z Izare’em. – Izare uczy mnie malować – oznajmiła. – Poprosiłam go o kilka

lekcji, to wszystko. – Bez naszego zezwolenia. Rielle wyrwała się z uścisku Narmah. – Tak. Izare zaproponował, że odprowadzi mnie do domu, kiedy wy nie chcieliście poświęcić nawet jednego służącego kilka dni po moim porwaniu. A jednak wpychacie mnie między ludzi, którzy patrzą na nas z góry, i mężczyzn, którzy wykorzystali swoje wpływy, usiłując zrujnować moje szanse na małżeństwo. Zmarszczył brwi. – Czy oni…? Matka prychnęła. – Kłamie. Nie ważyliby się. Spojrzał na nią z niedowierzaniem, choć za mało przekonującym. Wyprostował się i zwrócił do Rielle. – Masz rację, że powinniśmy byli wysłać służącego, żeby cię odprowadził. Mogę tylko powiedzieć, że sprawiałaś wrażenie, że już się otrząsnęłaś. Sądziłem, że wykazałaś się rozsądkiem i hartem ducha, a miasto jest na tyle bezpieczne, byś nadal mogła wracać sama do domu. Ale teraz widzę, jak incydent z tym uciekinierem wpłynął na twój rozsądek. Dostrzegasz teraz zagrożenia i możliwości tam, gdzie ich nie ma. – Wcale nie… – zaczęła Rielle. – Ależ tak – przyznała Narmah. Uśmiechnęła się ze współczuciem. – Skoro dziewczęta były wobec ciebie złośliwe, a Izare taki miły, nic dziwnego, że zwątpiłaś w nasze plany wobec ciebie. Nie można osądzać wszystkich wielkich rodów Fyre po ich czynach. Nie każdy jest taki zły, jak mówisz. Jest gdzieś dla ciebie jakiś miły człowiek. Znajdziesz go. Ale nie dojdzie do tego, jeśli zrujnujesz swoją reputację przez owego artystę. Rielle czuła narastający ucisk w gardle. Uniosła ręce. – Chciałam tylko nauczyć się malować! – Nawet jeśli to prawda, ludzie będą patrzeć na to inaczej – zauważyła matka. – Sa-Baro obiecał, że nikomu nie wspomni o

twoich kontaktach z Izare’em, a nie słyszał na twój temat żadnych plotek. Masz drugą szansę. Czyżby? Raczej rozsieje plotki, biorąc pod uwagę, jak godny zaufania okazał się do tej pory. Rielle przełknęła ślinę, by złagodzić napięcie. A co potem? Inne rodziny nie będą chciały się z nami zadawać albo wykorzystają ten skandal jako okazję do ożenienia synów, których nikt nie zechce. – Nie będziesz stąd wychodzić sama. Od dziś będziesz odprowadzana na zajęcia do świątyni, a potem do domu, żeby ten Izare nie mógł już ci zaszkodzić – dodał ojciec. – Nawet jeśli musielibyśmy zatrudnić dodatkową osobę. Serce Rielle zaczęło walić jak oszalałe. Już nigdy nie zobaczę Izare’a. Nie będę miała okazji się z nim pożegnać. Narmah poklepała dziewczynę po ramieniu. – Przykro mi, Rielle. W końcu o nim zapomnisz. Poirytowana Rielle odsunęła się od Narmah. O nie – pomyślała – to on zapomni o mnie. Musiał wiedzieć, że do tego dojdzie. Musiał się na to przygotować. Przypomniała sobie, co jej powiedział w dniu Święta Aniołów. Miała wrażenie, że to było wiele półsezonów temu. „Pragnę cię, ale nie chciałbym, żebyś kiedykolwiek przeze mnie cierpiała albo doznała jakiejś ujmy, Rielle. A nie uniknę tego, jeśli będziesz musiała wybierać pomiędzy mną a rodziną”. Gdyby mu na niej nie zależało, mógłby zwabić ją do łóżka dla własnej przyjemności, a potem ją rzucić, wiedząc, że nikt nie zmusi go, żeby ją poślubił. Ale choć przewidywał, że coś ich w końcu rozdzieli, powstrzymał się, nie chcąc, by nieuchronne rozstanie jej zaszkodziło. A jednak zaszkodziło. Albo zaszkodzi. Nie tylko ucierpi moje samolubne serce, ale też zostanę oddana pierwszemu mężczyźnie, który zgodzi się wziąć na siebie ten ciężar. Matki nigdy nie uda się przekonać, że dla pieniędzy i pozycji nie można pogodzić się z jakąś złą cechą charakteru– choćby nie wiem jak paskudną. A ojciec najwyraźniej nigdy nie uwierzy, że coś jest takie złe, jak twierdzę.

Ledwie była w stanie oddychać. Wiedziała, że to tylko wrażenie z powodu paniki. Czuła się jak zwierzę wrzucone do klatki, które ma resztę życia spędzić w niewoli. Walczące w nadziei, że wydostanie się na wolność, gdy więżąca je osoba zwolni uchwyt. Wolność. Wyobraziła sobie, jak wybiega za drzwi i ucieka do miasta. Do Izare’a. Jeśli nie na zawsze, to przynajmniej żeby się pożegnać. Dlaczego nie? Przecież przy drzwiach nikogo nie było. Może to dla niej ostatnia szansa. Nikt się nie ruszył, gdy rzuciła się do ucieczki. Zdążyła jeszcze dostrzec, jak stali z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami, po czym zrobiła unik, mijając dwóch klientów w sklepie, i czmychnęła przez główne wyjście. Pochłonął ją zgiełk Szlaku Świątynnego. Było tam bardziej tłoczno niż w chwili, gdy dotarła do domu. Kluczyła między wozami i pieszymi. Radość z udanej ucieczki szybko przerodziła się w niepewność. Co ja robię? Nie mogę uciec od rodziny! – pomyślała. Ale nie zatrzymała się. Potrzebuję czasu na zastanowienie – powiedziała sobie. Żeby mieć świadomość, że jeśli wrócę, to z wyboru. Gdy przeszła na drugą stronę drogi, skierowała się ku najbliższej bocznej uliczce. Za sobą usłyszała krzyk. Odwróciła głowę i dostrzegła trzech mężczyzn przed drzwiami farbiarni: ojca i dwóch służących. Jeden z nich zauważył ją i wskazał palcem. Skręciła biegiem w boczną ulicę i pędziła dalej. Alejki naprzeciwko farbiarni były szersze i bardziej regularne. Choć nie zgubiłaby się w nich, pościg również by się nie zgubił. Łatwiej byłoby go zmylić, gdyby dotarła w biedniejsze okolice. Z każdym krokiem spodziewała się, że ktoś zastąpi jej drogę albo zajdzie od tyłu, widziała jednak tylko nieznajomych, którzy przyglądali jej się z co najwyżej umiarkowanym zainteresowaniem. Ulice były teraz wąskie i kręte, jednak tylko przez moment poczuła się zagubiona. Wkrótce dotrze do domu Izare’a. Wtedy jednak

zdała sobie sprawę, że przecież było oczywiste, że pobiegnie właśnie do niego. Ojciec i służący będą jej tam szukać. Zatrzymała się. Czy dobiegnie do Izare’a przed nimi? Ojciec prawdopodobnie nie wiedział, gdzie on mieszka. Sa-Baro mógł mu powiedzieć, jeśli jednak ktoś nie znał tej części Fyre, potrzebował nieco czasu, żeby się odnaleźć. Powinna dotrzeć tam pierwsza. Ale co potem? Nie mogła tam zostać. Ojciec znalazłby ją i kazał służącym zawlec do domu. Dokąd mogła pójść? Czy przyjaciele Izare’a jej pomogą? O ile wiedziała, nie mieli powodów, żeby tego nie zrobić. Rielle ruszyła w stronę starego domu, w którym mieszkali Greya i Merem. Izare pokazał jej ten budynek, kiedy odprowadzał ją przez miasto. Szła powoli, mocniej naciągnąwszy szal, by zasłonić twarz, i przed każdym zakrętem sprawdzała ulice, które miała przed sobą. Kiedy doszła na miejsce, przystanęła, by zwalczyć wątpliwości. Głębokie pęknięcia wskazywały, że minęło wiele lat, od kiedy ostatni raz pokryto ten dom warstwą gliny. Brudne dzieci w obszarpanych ubraniach zebrały się w drzwiach, a starsi mieszkańcy przyglądali jej się niepewnie. Wzięła głęboki wdech i przekroczyła próg. Gdy weszła po schodach, zatrzymała się przy drzwiach, które uznała za właściwe, i zaczęła nasłuchiwać dobiegających zza nich stłumionych dźwięków. Odetchnęła ciężko i zapukała. Odpowiedziała jej cisza, a potem jakiś szmer i odgłos szurania po drewnie. Kroki rozbrzmiały głośniej, a potem usłyszała głos, gdy drzwi zaczęły otwierać się do środka. – Nie ma go tu… – Merem ucichł i otworzył szeroko oczy, gdy ją zobaczył. – Rielle! – zawołał. – Rielle? – powtórzył kobiecy głos. W zasięgu jej wzroku pojawiła się Greya, która uśmiechnęła się szeroko i przywołała ją gestem. – Zapraszam. Gdy Rielle weszła, Merem zamknął drzwi i oboje z Greyą spojrzeli w górę na sufit. Pokryty był popękanym i łuszczącym się tynkiem, a

gdy na niego popatrzyła, część obniżyła się i obróciła, ukazując znajomą twarz. – Rielle – odezwał się Izare. Nie uśmiechał się. Jego głowa schowała się w ciemności, a zamiast niej pojawiły się podeszwy butów. Opuścił się, chwytając dla równowagi Merema. Rielle nie mogła powstrzymać uśmiechu. Jego włosy i ubranie pokrywał kurz. Kiedy jednak na nią spojrzał, poczuła, że znika cała wesołość, która ustąpiła miejsca niepokojącej mieszaninie przerażenia, szczęścia i wątpliwości. Sprawiał wrażenie… niepewnego siebie. Czujnego. – Kapłani wiedzą, że mnie odwiedzałaś – domyślił się. Skinęła głową. – Sa-Baro mnie śledził. Powiedział moim rodzicom. Zabronili mi się z tobą spotykać. Wpatrywał się w nią, po czym kącik jego ust powędrował w górę. – A jednak jesteś. – Jestem. Jego twarz się rozpogodziła. Przeczesał ręką włosy, a potem, zauważywszy w nich i na ubraniu kurz, zaczął go strzepywać. Rielle podniosła wzrok. – Przed kim się ukrywasz? – Przed twoją rodziną. Przed kapłanami. – A zatem już wiesz. Wzruszył ramionami. – To nie była inspekcja. Przyszedł do mnie Sa-Gest i zakazał mi się do ciebie zbliżać. Zdała sobie sprawę, że nie wzięła pod uwagę, co może się stać z Izare’em. – Zniszczył coś? Pokręcił głową. – Za bardzo się śpieszył. Albo chciał to zostawić służącym twojej rodziny.

– Nie sądzę, by ojciec zrobił coś takiego. – A może? Z trudem przyjmowała krzywdy, które kapłani wyrządzali rzemieślnikom w czasie swoich „inspekcji”. Nagle nie tak trudno było sobie wyobrazić, jak jej rodzina mści się na Izarze. Pomyślała o obrazach, które przechowywał w domu, i skrzywiła się. Miała nadzieję, że przed wyjściem zdążył niektóre ukryć. Zwłaszcza jej portret. Ogarnęło ją poczucie winy. Przysporzyła mu tylu problemów, nawet jeśli sam się o nie prosił. Jak mogła oczekiwać, że wycierpi więcej albo narazi się na coś gorszego? Jak mogła prosić o to jego przyjaciół? – Przyjdą tu? – zapytała. Spojrzał na Greyę, która skinęła głową. – Pewnie tak. – Powinnam już iść. Ale dokąd? – Popatrzyła na każde z nich po kolei. – Dokąd mogłabym pójść? – To zależy, co zamierzasz zrobić – rzekł Merem. – Nie wiem. – Rielle pokręciła głową. – Nie chcę na was ściągać dodatkowych problemów. Ale… Nie chcę też wracać do domu. Chyba… chyba muszę trochę pomyśleć. W pokoju zapadła cisza, po chwili zaś Izare uśmiechnął się. – Znam pewne miejsce, które może się nadać. – Zrobił krok naprzód i ujął jej dłoń. – Nawet jeśli chcesz się tylko pożegnać – szepnął. Spojrzała na niego, a serce jej zmiękło. – A jeśli chcę czegoś więcej? Uśmiechnął się tak, jak zawsze uśmiechał się przed pocałunkiem. – Wszystko po kolei. Zarumieniła się. – Nie chodziło mi o to, że… Przynajmniej nie… – Wiem. – Położył palec na jej ustach i zwrócił się do pozostałych. – Do jutra. – A potem wziął ją za rękę i wyciągnął za drzwi, po schodach i na światło słoneczne. – Musimy się śpieszyć, ale nie

przyciągać uwagi – powiedział jej. – Sekret w tym, żeby wyglądać na ludzi, którzy muszą gdzieś dotrzeć, a nie skądś uciec. Wybrał drogę, która prowadziła to naprzód, to z powrotem, a czasem zataczała koła. I czas, i części miasta rozmywały się. Z początku Rielle była przerażona, że wpadną na kapłanów lub jej ojca i służących, kiedy jednak mijały kolejne godziny i nikt ich nie zatrzymywał, zaczęła mieć nadzieję, że być może uda im się uniknąć schwytania. Byli już z dala od znajomych uliczek, żadne jednak nie były takie obskurne ani niebezpieczne jak najgorsze zakątki dzielnicy biedoty. W końcu zatrzymali się przed solidnym, lecz nijakim domem dla podróżnych. Wszystko wyglądało bezbarwnie i cicho w przygaszonym świetle zmierzchu. – Powinno wystarczyć – powiedział i otworzył przed nią drzwi. Weszła do środka i nie odzywała się, gdy rozmawiał z właścicielką. Obejrzeli jeden z pokojów, Izare zaś wytargował niższą cenę. Powiedział kobiecie, że Rielle właśnie przyjechała do Fyre i z powodu choroby krewnego nie może zatrzymać się u rodziny. Możliwe, że zwolni pokój za kilka dni albo zostanie dłużej. Choć właścicielka skinęła głową i stosownie mruknęła ze współczuciem, Rielle podejrzewała, że nie uwierzyła w ani jedno słowo. Co w zasadzie się potwierdziło, gdy kobieta nie protestowała, kiedy Izare został w pokoju po jej wyjściu. Rielle była za bardzo zmęczona, żeby martwić się o to, co pomyśli o niej gospodyni. Pokój był maleńki – zmieściło się tam łóżko, stolik i krzesło. Rielle nie miała ze sobą nic oprócz stroju, w który była ubrana, i portmonetki – znacznie lżejszej niż zwykle, skoro kupiła ten straszny żółty szal, zatrzymany przez deprawatorkę w ramach zapłaty. Deprawatorka. Magia. Rielle czuła, że kolana się pod nią uginają, i opadła na łóżko. – To był naprawdę okropny dzień – wydyszała ciężko. Izare przysunął krzesło do łóżka i usiadł.

– Niezupełnie. Miałem wrażenie, że jego początek ci się podobał. Lekcja malowania. Wydawało jej się, że to było wiele dni temu. Podniosła oczy, Izare zaś uśmiechnął się do niej znacząco. Oczywiście nie wie, co się stało, gdy wyszłam z jego domu. I się nie dowie. Nigdy. Zmusiła się, by przybrać radośniejszy wyraz twarzy. – Owszem. Ty jesteś jedyną przyjemnością, która mnie dziś spotkała. – A potem odwróciła wzrok i wpatrzyła się w podłogę, zanim spojrzenie mogłoby zdradzić, co zrobiła. Wyciągnął rękę i przesunął dwoma poplamionymi farbą palcami pod jej podbródkiem, unosząc jej głowę tak, by spojrzała mu w oczy. – Jeśli się postarasz, przekonasz się, że nawet z najgorszych sytuacji wynika coś dobrego. – A potem pochylił się i pocałował ją. Pomyślała, że może ma rację, bo odniosła wrażenie, że w pokoju zrobiło się jaśniej, a ciężar przygnębienia jakby zelżał. Pocałunek trwał, a gdy Izare przyciągnął ją bliżej, przeszła jej przez głowę pewna myśl. Przynajmniej teraz nie muszę się martwić, że zajdę w ciążę. Powinna być przerażona. Tymczasem poczuła ulgę, że ma o jedno zmartwienie mniej. A jednak gdyby zrobili to, nad czym się zastanawiała, nie byłaby już cnotliwą panną młodą dla człowieka, którego w końcu miałaby poślubić. Jeśli oczywiście by się odważyła… Ale dlaczego nie? Gdyby rodzice zaciągnęli ją do domu i zmusili do poślubienia kogoś z wielkiego rodu, jej mąż i tak byłby jakimś głupcem albo potworem, którego nikt inny nie chciał. Nie mógłby narzekać, gdyby ona także posiadała jakąś wadę. Poza tym miała już serdecznie dość bycia traktowaną jak starannie chroniony towar. Chciała być jak przyjaciółki Izare’a – dzielna i wolna od zobowiązań wobec swojej klasy. Izare odsunął się i zmarszczył brwi, gdy wstała. Podeszła do maleńkiego okienka. Wychodziło na mur, który był tak blisko, że mogłaby go dotknąć, ale i tak zaciągnęła zasłonę. Zaśmiał się, gdy

się do niego odwróciła. – Zamknij drzwi na klucz – powiedziała. Uniósł brwi. Gdy odwrócił się, żeby spełnić jej prośbę, zdjęła szal i położyła go na stole. A potem zdjęła tunikę. Odczucie powietrza na nagiej skórze było ożywcze. Odwrócił się i zamarł. – No, no – powiedział cicho. – Widzę, że podjęłaś decyzję. Skinęła głową. – Tak. Jeżeli ty… To znaczy, zrozumiem, jeśli nie zechcesz, żebym została. Będziesz miał przez to kłopoty. Podniósł wzrok i spojrzał jej w twarz. Zmniejszył dzielącą ich odległość. Pokiwał głową, wpatrując się w jej oczy. – Oczywiście, że chcę, żebyś została. Kocham cię. Oddech uwiązł jej w gardle. – Ja też cię kocham – wyszeptała. Oczy miał rozpromienione, ale na jego twarzy malowała się powaga. – Jesteś tego pewna? – Tak. Westchnął i wyciągnął rękę, a potem powiódł palcami po jej odsłoniętych ramionach. – Potrafię myśleć tylko o tobie. Pragnę tylko ciebie. – Po chwili uśmiechnął się od ucha do ucha. – I wielu zamówień od zamożnych klientów, żebyśmy byli bogaci i mieli dużą i szczęśliwą rodzinę. Rielle skrzywiła się, ale za późno się zorientowała, że powinna to ukryć. Izare zmarszczył brwi, a potem pokręcił głową. – Wybacz. Nie chodziło mi o to, że… Dlaczego ciągle gadam? – No właśnie, dlaczego? – zapytała. A potem ją pocałował, pociągnął na łóżko i przez jakiś czas niewiele mówili.

CZĘŚĆ TRZECIA TYEN

ROZDZIAŁ 11

Spojrzawszy w górę, Tyen zastanawiał się, czy ponad mgłą krążą aerowozy. Jedyną oznaką, że nadszedł świt, był blednący, rozmyty blask wokół lamp na stacji szynoślizgowej. Mgła, nawet jeśli przynosiła wilgoć, stanowiła szczęśliwy zbieg okoliczności, na niewielkiej stacji nie było bowiem poczekalni, w której mógłby ukryć się przed ścigającymi go aerowozami. Wkrótce to i tak nie będzie miało znaczenia. Gdy po długim locie udało mu się oczyścić umysł, postanowił, że wróci do Akademii i udowodni swoją niewinność. Ale dopiero gdy Vella będzie bezpieczna. Stało się już niemal na tyle jasno, żeby można było poczytać. Od chwili opuszczenia Akademii z niecierpliwością czekał, kiedy będzie mógł z nią porozmawiać. Kierowanie aerowozem Kilrakera i wypatrywanie pościgu pochłaniało całą jego uwagę. Ponieważ noc była bezchmurna, ruch był spory i zdołał ukryć się wśród innych statków powietrznych. Kilkakrotnie myślał, że ktoś go śledzi, i oddychał z ulgą, gdy podejrzany aerowóz lądował lub skręcał w inną stronę. Otworzył paszczowór Kilrakera. Była to najmniejsza z toreb i waliz, które Drem przytroczył do aerowozu. Za pomocą magii Tyen z łatwością przegonił służącego z pokładu bez konieczności robienia mu krzywdy i zmusił do odwiązania lin utrzymujących aerowóz na ziemi. Nie było jednak czasu na odwiązanie bagażu. Choć miał ochotę zrzucić go w czasie lotu, postanowił poszukać w torbach dowodów na to, że Kilraker go wrobił. Wylądował na polu na obrzeżach Belton i przeprowadził szybką, lecz dokładną inspekcję, znalazł jednak tylko ubrania, przybory osobiste, korespondencję i sporą sumę pieniędzy. Wszystko, co wydawało mu się przydatne, włożył do paszczowora, a część pieniędzy wydał na wysłanie pozostałych

bagaży do najbliższego hotelu Akademickiego. Niemal chciał zostawić to wszystko na polu na pastwę złodziei, ale zanim wylądował, wiedział już, że wróci do Akademii, więc lepiej, by uznano go za rozważnego zamiast złośliwego, gdy stawi czoła profesorom. Kiedy do tego dojdzie, musi być uzbrojony w jak najszerszą wiedzę na temat planów Kilrakera. Może Vella wyczytała z umysłu profesora coś, dzięki czemu Tyen mógłby udowodnić swoją niewinność. Wyjął ją, licząc na to, że wilgotne powietrze jej nie zaszkodzi. Pomyślał o swoich planach, a potem otworzył książkę na pierwszej stronie. Serce podskoczyło mu w piersi, gdy na kartce zaczęły pojawiać się czarne znaki.

P odejm ujesz wielkie ryzyko, Tyen ie.

Pokręcił głową. Muszę – oznajmił. Muszę powiedzieć im prawdę o Kilrakerze i oczyścić swoje imię. Jaki mam wybór? Wciąż uciekać?

Jest to jakieś wyjście.

Ale wydaje się niewłaściwe. Jeśli jest choćby cień szansy na to, że przekonam ich o swojej niewinności, powinienem spróbować. Ale nie martw się, nie pozwolę, żebyś dostała się w ich ręce. Znalazłem miejsce, w którym mogę cię ukryć.

Dziękuję.

Zanim to zrobię, muszę dowiedzieć się wszystkiego na temat zaplanowanej przez Kilrakera kradzieży. Powiedz mi, co wyczytałaś w jego myślach.

Kiedy pierwszy raz m n ie tobie odebrał, ze słów Mika wyciągn ął wn iosek, że m ogę um ożliwić m u zdobycie m ajątku i sławy, której poszukiwał wraz z Tan gorem Gowelem . Jedn ak gdy zobaczył m n ie profesor Delly, Kilrakerowi zostało n iewiele czasu do oddan ia m n ie dyrektorowi. Wrócił do pokoju i wypytał m n ie o wiele spraw. P rzede wszystkim szukał in form acji o m iejscach ukrycia wielkich skarbów przeszłości, ale pytał też o zagin ion ą n a przestrzen i wieków m agiczn ą wiedzę, która

m ogłaby przyn ieść m u korzyści. P otem postan owił wykraść m n ie ze skarbca i wtedy od razu przyszło m u do głowy, że to n a ciebie spadn ie win a. P óźn iej doprowadził do tego, że trafiłam do rąk wielu profesorów, by m ógł pozn ać ich tajem n ice, zan im odda m n ie dyrektorowi Oph en owi. Kolejn y raz m iałam okazję przeczytać jego m yśli, gdy wydostał m n ie ze skarbca. Zwerbował Gowela i plan zrzucen ia win y n a ciebie zaczął się urzeczywistn iać. Wypytywał m n ie dalej, tym razem o zm n iejszające się n a świecie zasoby m agii, przyczyn y tego zjawiska i m ożliwe rozwiązan ia. Spodobał m u się pom ysł, żeby to on zaradził tem u problem owi, bo dzięki tem u byłby jeszcze bogatszy i bardziej sławn y. Nie śpieszył się, ale ktoś m u przeszkodził. P rawdopodobn ie ty.

Gdy nie pojawiły się kolejne słowa, Tyen zastanowił się nad tym, czego się właśnie dowiedział. Wiadomość, że Kilraker chciał opuścić Akademię w poszukiwaniu bogactwa, była czymś nowym. W żołądku poczuł silny skurcz ze złości, gdy zdał sobie sprawę, że obmyślenie planu wrobienia go przyszło Kilrakerowi tak szybko i z taką łatwością. Czy było cokolwiek, co pozwoliłoby mu udowodnić swoją niewinność i winę Kilrakera? Sam fakt, że Kilraker i Gowel przyjaźnili się, choć udawali, że jest inaczej, mógł pomóc w wykazaniu, że są oszustami, ale niczego nie dowodził. Poza tym coś mu tu nie pasowało… Kilraker i Gowel udawali wrogów, zanim dowiedzieli się o twoim istnieniu. Miko mówił, że pokłócili się tamtej nocy w Paldze po moim wyjściu. Dlaczego tak się zachowali?

Nie udawali wrogów. Rzeczywiście doszło m iędzy n im i do n ieporozum ien ia, ale n ie stali się wrogam i. Gowel m yślał, że Kilraker po prostu opuści Akadem ię i do n iego dołączy, Kilraker jedn ak n ie ch ciał tracić swoich powiązań z tą in stytucją, jeśli to n ie było kon ieczn e. Ch ciał gwaran cji, że zdobędzie fortun ę, zan im straci wsparcie Akadem ii. Jak długo czekał z planowanym odejściem?

P ięć lat.

Spisał gdzieś te projekty?

Robił n otatki n a tem at m ożliwych lokalizacji skarbów.

Jak każdy archeolog. Potrzebuję czegoś bardziej obciążającego. Zapisał gdzieś plany wrobienia mnie?

Nie. P rowadził dzien n ik, ale n ie wspom in ał w n im o n iczym , co m ogłoby świadczyć o jego win ie.

A informacje, które miał od ciebie, a które mogłyby udowodnić, że trafiłaś w jego ręce po kradzieży? Coś, czego dowiedział się o innych profesorach?

Nie, n ie pytał o n ich . Nie zdążył, bo m u przeszkodzon o.

Tyen westchnął i odwrócił wzrok. Kilraker mógł od tego czasu zapisać coś, co by go obciążało, Tyen musiałby jednak przekonać Akademię do przejęcia dziennika Kilrakera, zanim profesor zdążyłby się o tym dowiedzieć i go zniszczyć. Musiałby też liczyć na to, że mężczyzna stracił czujność przy zapisywaniu informacji, które mogłyby zostać wykorzystane przeciwko niemu. Spojrzał na kartkę. Czy Kilraker zrobił coś jeszcze, czego Akademia mogłaby nie pochwalać, a co mogłoby przekonać jej przedstawicieli, że nie można mu ufać?

Zatrzym ał kilka wartościowych przedm iotów zn alezion ych przez n iego lub jego studen tów. Czasam i kradł pom ysły i badan ia swoich uczn iów, okradł też pewn ego studen ta, gdy sam jeszcze studiował.

Nie on jeden. Łamał zasady, ale nie te, które mogłyby wzbudzić podejrzenia innych profesorów. Tyen westchnął. Potrzebował dowodu, że Kilraker wszedł do skarbca albo że zaplanował kradzież. Dowodu, który mógł znaleźć wyłącznie w Akademii. Ale najpierw musiał obmyślić plan bezpiecznego ukrycia Velli. Myślami wrócił do ojca. Musiałby przejechać przez Belton, żeby wrócić do domu, przesiadając się na

inną linię szynoślizgu…

P rofesorowie będą tam n a ciebie czekali – powiedziała Vella. P och wycą cię tam albo zaczekają, aż wyjdziesz, żeby dowiedzieć się, co powiedziałeś ojcu i czy coś u n iego zostawiłeś. A przejm ą wszystko, co do n iego wyślesz.

Przez twarz Tyena przebiegł grymas. Miała rację. Czy mógł komukolwiek zaufać? Komuś mniej oczywistemu?

Odwiedzą wszystkich człon ków twojej rodzin y i wszystkich ludzi, z którym i kiedykolwiek się przyjaźn iłeś. Każdego, kom u według n ich m ógłbyś zaufać. Mógłbym oddać cię prasie… albo policji.

Nie ch ciałbyś ujawn iać sekretów Akadem ii gazetom , a policja jest w kwestiach m agii posłuszn a uczeln i.

Bogatemu kolekcjonerowi? Pokręcił głową. Nie wiem. Nie chciałbym, żebyś skończyła w rękach człowieka pozbawionego skrupułów.

Ale ktoś, kto m iałby skrupuły, oddałby m n ie Akadem ii, gdyby dowiedział się, że zostałam skradzion a.

Tyen zaklął pod nosem. Vella mówiła mu o tym, co właściwie już wiedział, ale co jeszcze do niego nie dotarło. Został mu już tylko jeden pomysł. Mógłbym cię gdzieś zakopać.

Gdybyś uważał, że to dobra m yśl, już byś to zrobił. Ale wiesz, że jeśli wrócisz do Akadem ii, to n ajprawdopodobn iej zostan iesz uwięzion y za kradzież.

A ty utkniesz w miejscu, w którym cię zakopię – dokończył Tyen. Na zawsze, jeśli coś mi się stanie. Co w takim razie mam zrobić, Vello? Jaką mam szansę na powodzenie?

Bardzo n iewielką. Nie m asz dowodów, że to Kilraker m n ie ukradł albo że w ogóle to plan ował, on n atom iast m a świadków, którzy widzieli, jak odebrałeś m u m n ie w tun elu. Ukradłeś jego aerowóz i uciekłeś, a to dodatkowo zwiększa twoją win ę.

Tyen ponownie westchnął. Gdyby tylko uwierzyli, że mówisz prawdę. Ale nie uwierzą, nawet

jeśli spróbują sprawdzić, czy można ci ufać. Uważają, że stanowisz dla mnie zagrożenie, ale to ja jestem zagrożeniem dla ciebie. Byłabyś bezpieczniejsza u nowego właściciela.

Z przykrością m uszę przyzn ać ci rację. Ale jeśli ch cesz m i zn aleźć n owego właściciela, m asz n a to n iewiele czasu.

Przetarł oczy, czując, że zaczyna mu doskwierać brak snu. Potrzebuję więcej czasu. Pewnie muszę opóźnić swój powrót do Akademii. Udać się tam, gdzie nie znajdą mnie profesorowie. Muszę… Będę musiał… Przez mgłę przebił się odległy pisk. Podniósł wzrok, rozpoznając odgłos syreny szynoślizgu. Było wcześnie, a dźwięk dobiegał z niewłaściwego kierunku. Ale czy na pewno? Jeśli chcę uniknąć schwytania, muszę uciekać. A to oznacza konieczność oddalenia się od Belton. Kolejny, głośniejszy gwizd wprawił powietrze w drżenie, a potem wielki, masywny cień wyłonił się z mgły. Biło od niego ciepło. Para z sykiem wydostawała się z lokomotywy. Gdy pojazd go minął, za szynoślizgiem zakotłowały się kłęby sadzy, gdy zaczerpnięto magii do podgrzania wody w kotle. Wielka maszyna zwolniła i zatrzymała się. Tyen spojrzał w lewo i w prawo, a potem zobaczył grupkę ludzi wyglądających jak cienie we mgle. Celowo usiadł na skraju stacji, jak najdalej od pozostałych podróżnych. Ci, którzy byli najbliżej i mogli go dostrzec, patrzyli na lokomotywę. Wstał, przeszedł na drugą stronę, obszedł koniec szynoślizgu i wsiadł do ostatniego wagonu. Był pusty, bo tak wcześnie rano niewielu ludzi wyjeżdżało z miasta. Usiadł. Rozległ się dźwięk gwizdka i wagon został wprawiony w ruch. Wsunąwszy Vellę do kieszeni płaszcza, zaczął obmyślać opowieść dla konduktora, jak zdezorientowany z powodu mgły i nienawykły do wczesnego wstawania kupił bilet w niewłaściwą stronę.

ROZDZIAŁ 12

Wkrótce Tyen pogrążył się w smutku na myśl o wszystkim, co musiał porzucić i zostawić za sobą. Ojciec będzie się martwił. Będzie mu też wstyd, jeśli uwierzy w oskarżenie o kradzież. Napiszę do niego, gdy będę dostatecznie daleko. Ale najpierw się upewnię, że Akademia nie dowie się, skąd został wysłany list. Pomyślał o przyjaciołach, lecz żal nie był tak intensywny, jak się spodziewał. Miko go zdradził. Neel był wierny sobie i własnej rodzinie. Tyen nie widział swoich dawnych przyjaciół, od kiedy postanowił spędzić kilka lat w Akademii. Dręczyła go myśl, że mog​liby uwierzyć w jego kradzież. Co się stanie z jego rzeczami w Akademii? Podejrzewał, że zostaną odesłane do ojca. Gdy zaczął tworzyć w głowie spis należących do niego przedmiotów, pomyślał o biurku, na którym leżały niedokończone insektoidy, i serce podskoczyło mu w piersi. Myśl o pozostawieniu Żuczka była nieoczekiwanie bolesna. Niemądrze było przywiązywać się do urządzenia. Jeszcze gorzej było mieć większe wyrzuty sumienia niż z powodu porzucenia jakiejś osoby. Może pewnego dnia zobaczy jeszcze ojca, nawet jeśli to nastąpi w czasie odwiedzin w celi. Kto wie, co może się stać z jego małym insektoidem? Wątpił, by osoba, do której trafi Żuczek, doceniła pracę włożoną w jego skonstruowanie. Akademia może nawet go wyrzucić. Akademia. Tyen poczuł ucisk w piersi. Został pozbawiony marzeń o profesurze. Ukończył kilka lat zajęć z ośmiu wymaganych do tytułu maga lub historyka. A to nie wystarczało na rozszerzenie możliwości zawodowych poza pracę zwykłego operatora maszyny. Jednak szansa na to, że skończy znudzony i zapomniany w jakiejś przyziemnej pracy, nie była teraz większa niż na to, że skończy znudzony i zapomniany w więzieniu. Drzwi pomiędzy wagonami otworzyły się, a serce Tyena

załomotało, gdy zobaczył umundurowanego człowieka z kasownikiem i skórzaną teczką. Starzec dostrzegł go i podszedł do niego z nabytą swobodą kogoś, kto przywykł już do kołysania wagonu. Tyen pokazał bilet, a potem udawał zaskoczenie, gdy okazało się, że jest niewłaściwy. Konduktor zmarszczył brwi. – A jaki cel podróży podałeś sprzedawcy? Tyen zastanawiał się nad wiarygodną odpowiedzią. Czy na tej trasie znajdowało się jakieś miasto, którego nazwa była na tyle podobna do Belton, że sprzedawca biletów mógłby się pomylić? Konduktor burknął coś, widząc wahanie Tyena. – Powiedziałeś, że jedziesz do miasta, tak? Przez twarz Tyena przebiegł grymas. – Chyba tak. Nie pamiętam. – Cóż, albo nie jeździsz za często, albo pomyślałeś, że bilety do Barral potaniały. I to bardzo. – Mężczyzna otworzył teczkę i zaczął czegoś szukać. – To dodatkowo dwadzieścia cztery skrawki. Tyen wyjął z płaszcza portfel i zapłacił. – Kiedy dojedziemy? – Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to piętnaście po drugiej. Około dwunastej mamy dłuższy postój w Millwendzie, żeby można było rozprostować nogi. – Podał Tyenowi nowy bilet. – Dzięki – rzekł Tyen. Schował portfel i patrzył, jak konduktor wraca do drzwi i znika w następnym wagonie. Potem sięgnął do drugiej kieszeni po Vellę; wpadł na pomysł, że gdy mężczyzna wróci, kupi od niego jak najwięcej map i rozkładów innych linii i przeczyta je, trzymając Vellę w dłoniach. Coś połaskotało go w koniuszki palców i przez płaszcz poczuł wibracje. – Żuczku! Wyjdź! – Ogarnęła go fala radosnej ulgi, gdy insektoid wspiął się po jego ramieniu. Złapał się na tym, że mruga, żeby powstrzymać łzy. – Idiotyzm – mruknął do siebie. Ale posiadanie czegoś znajomego – bo był przekonany, że stracił wszystko, co miało dla niego wartość – nagle bardzo wiele dla niego znaczyło.

No, prawie wszystko – poprawił się. Na wypadek gdyby kontroler biletów wrócił, kazał Żuczkowi schować się do kieszeni, po czym sięgnął tam raz jeszcze i wyjął V ellę. No dobrze – zagadnął. Dokąd mam jechać?

Tam , gdzie Akadem ia n ie m a wpływów.

Zaśmiał się. Czyli gdzieś poza tereny Imperium. Niewiele jest krajów, których Imperium nie kontroluje albo z którymi nie zawarło traktatów o ekstradycji.

Jest jedn ak kilka takich m iejsc.

Tak. Leżą daleko, daleko stąd i trudno się do nich dostać. Na przykład ziemie Dalekiego Południa, za Górami Szerokości Geograficznej, które ostatnio badał Gowel. Albo pustynie Wielkiej Wyspy na zachodzie, dręczone przez groźnych piaskowych piratów. I Archipelag Peora, znany też jako Wyspy Kanibali.

Dalekie P ołudn ie wydaje się bezpieczn iejsze. Według Gowela ludzie ze Strzelistego Zam ku byli przyjaźn ie n astawien i do obcokrajowców.

Tyen pokiwał głową. Żałował, że tej nocy w Paldze nie został dłużej i nie posłuchał opowieści odkrywcy. Przypomniał sobie, jak Gowel mówił, że było tam mnóstwo magii, i opowiadał o mieście wykutym w wielkiej skalistej iglicy, gdzie ludzie przemieszczali się w górę i w dół w klatkach albo latali. Tyen nie wiedział, na ile te opowieści były prawdziwe. Mroczniak lał się wtedy strumieniami, a podróżnicy lubili się chwalić i wyolbrzymiać pewne sprawy. Byłaś tam?

Tak, ale bardzo dawn o tem u. P ołudn ie było wtedy zn aczn ie m n iej rozwin ięte n iż w opowieściach Gowela i n ie słyszałam o m iejscu zwan ym Tyeszalem – Strzelistym Zam kiem . Była to krain a wielu skłócon ych ze sobą m ałych królestw. Mim o wszystko to lepsze n iż piraci i kan ibale. Szkoda, że nie mam kopii mapy Gowela.

Byłam przy tobie, gdy ją widziałeś – przypomniała mu V ella.

Na kartce zaczęły pojawiać się linie tworzące mapę, którą Tyen pamiętał jedynie częściowo. Uśmiechnął się. A to ci dopiero pożyteczna umiejętność. Będzie mi potrzebny aerowóz, żeby tam dotrzeć. Chyba potrafiłbym go zbudować, gdybym miał czas i materiały.

W takim razie m oja rada brzm i: jedź n a Dalekie P ołudn ie.

Tyen podniósł wzrok i wyjrzał przez okno szynoślizgu. Zeszłej nocy podróżował z północy na wschód. Sądząc po porze dnia i kierunku padania cieni, kierowali się właśnie na wschód. Będzie musiał się przesiąść. A potem? Może wsiąść na statek płynący na południe do Wendlandu. Jego wendlandzki był znośny, nie znał jednak żadnych innych języków. Na szczęście leracki rozumiano w wielu krajach w obrębie Imperium i poza nim. Gdy dotrze na Dalekie Południe, będzie miał problem, żeby się z kimś porozumieć, ale nie będzie mu trudniej niż Gowelowi. Szynoślizg zaczął zwalniać. Kiedy zdał sobie sprawę, że zbliżają się do kolejnej stacji, szybko przełożył część pieniędzy Kilrakera z paszczowora do portfela, korzystając z okazji, że w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby zauważyć, że miał przy sobie mnóstwo banknotów. Gdy pojazd się zatrzymał, wsiadło kilkoro pasażerów, a kiedy przyszedł konduktor, Tyen poprosił o mapy linii szynoślizgów. Niestety mężczyzna mógł mu sprzedać tylko mapę linii, którą jechał. Trzymając Vellę w jednej ręce, Tyen starannie wszystko przestudiował, od planu linii i wszystkich stacji po wydrukowany na odwrocie rozkład jazdy. Sprawdził, czy Vella zgromadziła te informacje, a potem znów schował ją do kieszeni. Na razie nie mógł zrobić nic więcej, więc przyglądał się okolicy, przez którą podróżował. Domy i fabryki na obrzeżach miasta oddaliły się i zastąpiły je pojedyncze budynki oraz zachwaszczone, opustoszałe ziemie. Te z kolei wkrótce zmieniły się w pola, tu i ówdzie poprzecinane skupiskami domów. Syrena szynoślizgu rzadziej ostrzegała tu gwizdem dróżników,

którzy zatrzymywali ruch na przecinanych przez pojazd drogach. Zmęczony po nocy spędzonej na kierowaniu aerowozem Tyen uświadomił sobie, że zasnął, gdy konduktor obudził go i powiedział, że dotarli do Millwendu i żeby lepiej się pośpieszył, jeżeli chce rozprostować nogi. Na szczęście toaleta była niedaleko, a gdy z powrotem wsiadł do szynoślizgu, trafił na dwóch chłopców z miejscowej piekarni sprzedających wyroby cukiernicze. Bardzo się ucieszyli, gdy kupił ostatnie dwa trójkątne kruche ciastka. Dał im hojny napiwek, czując przy tym mściwą satysfakcję z wydawania pieniędzy Kilrakera. Kolejne dwie godziny minęły powoli. Szynoślizg zatrzymywał się rzadziej i szybciej przejeżdżał od stacji do stacji. Okolica stała się bardziej pagórkowata, tory zaś wiły się i kluczyły. Wyglądając na zakrętach przez okno, dostrzegał ciągnącą się za pojazdem sadzę. Przecięli stromą dolinę, przejeżdżając po imponującym stalowym moście, a potem na chwilę skryli się w ciemnościach tunelu. Wyjechali z niego wśród domów, które szybko stały się mniejsze i bardziej skupione, aż nagle ustąpiły miejsca większym budynkom – fabrykom i magazynom. Tyen spojrzał na mapę i policzył stacje do Barral, które – sądząc po widoku fabryk i maszyn za oknem w oddali – było miastem zajmującym się głównie produkcją przemysłową. Chmury sadzy wisiały wszędzie, a ich szczyty z wolna rozmywały się dzięki spływającej z góry magii. Linia szynoślizgu stopniowo skręcała ku dwóm romboidalnym kształtom unoszącym się w oddali. Przypomniał sobie, że na mapie w pobliżu głównej stacji w Barral widniał aeropark. Skrzyżowanie linii dwóch środków transportu, tak aby pasażerowie mogli przesiąść się z jednego na drugi, było rozsądnym rozwiązaniem. Z drugiej strony jednak były tak blisko siebie, że konkurowały o dostępną magię. Sądząc po rozmiarach tych odległych kapsuł, były to raczej aeropowozy służące do przewożenia kilku osób na większe odległości, a nie prywatne statki powietrzne. Gdy

szynoślizg się zbliżał, jeden z aeropowozów zniknął z zasięgu wzroku, skrywając się za dachami. Kiedy zatrzymywali się na kolejnych stacjach, konduktor zaczął pojawiać się częściej. Tyen zapytał go, czy z Barral będzie mógł wyruszyć szynoślizgiem na wybrzeże na południu. Mężczyzna przytaknął. – Linią Goldmana. Jest krótsza od tej. Goldman zbudował ją dla własnej wygody, a gdy przekazał ją na rzecz Imperium do użytku publicznego, została przedłużona na północ do Barral i na południe do zatoki Sacal. A to oznacza, że przedłużono ją aż do Drogi Dolinnej. Aby połączyć z nią tę linię, konieczne byłoby zburzenie kilku domów zamożnych osób i przeprowadzenie jej przez Wielką Posiadłość Lady Gillweather. Nawet sam imperator nie był w stanie przekonać żadnej z nich, by się na to zgodziła. – Zaśmiał się. – Będziesz musiał przejechać jednomiejscówką na stację Goldmana. Tyen wiedział, że zatoka Sacal to niewielki port. Podziękował mężczyźnie, który nie pojawił się już więcej, a szynoślizg wjechał pod łukowy szklany dach głównej stacji w Barral. Tyen poszedł za znakami kierującymi w miejsce, gdzie można było wynająć jakiś pojazd. Gdy czekał w kolejce, dostrzegł, że mężczyzna stojący przed nim czyta gazetę. Wśród kolumn tekstu umieszczono rysunek czyjejś twarzy. Było w niej coś znajomego, przyjrzał się więc dokładniej. Kiedy przeczytał podpis, zmroziło mu krew w żyłach. „GROŹNY MAG UCIEKŁ Z AKADEMII! Departament Policji w Leracji poinformował dziś redakcję «Dziennika Lerackiego», że poszukuje byłego studenta Akademii. Tyen Ironsmelter, którego podobiznę widać powyżej, został uznany za niebezpiecznego maga i nie należy się do niego zbliżać. Osoba, która zauważy tego człowieka, powinna zgłosić…” W miejscu tej informacji pojawiła się reklama damskich kapeluszy, gdy mężczyzna przewrócił stronę. Tyen rzucił okiem wokoło, szukając sprzedawców gazet, żadnego jednak nie

dostrzegł. Zwalczył pokusę, by puścić się biegiem w ich poszukiwaniu i dowiedzieć się, co jeszcze napisano o nim w artykule. Lepiej, żeby nie stracił miejsca w kolejce. Im szybciej stąd wyjadę, tym lepiej – powiedział sobie. Jak daleko posunął się autor artykułu? „Dziennik Leracki” wydrukowano tej nocy i rozprowadzono po całym kraju wcześnie rano. Najszybciej rozsyłano go koleją. Możliwe, że to wydanie jechało tym samym szynoślizgiem co Tyen i ten człowiek właśnie je kupił, a może dotarło tu wcześniej i podobizna Tyena wraz z informacją o jego przestępstwie już go wyprzedziła. Niemal rozsadziło mu głowę na myśl o tych nowych, straszliwych okolicznościach. Szynoślizgi jadące bezpośrednio z Belton do zatoki Sacal będą tam wiele godzin przed nim. Możliwe nawet, że linia Goldmana nie funkcjonuje w nocy, a wówczas musiałby znaleźć jakieś miejsce na nocleg, co spowodowałoby opóźnienie o kilka kolejnych godzin. A gdy tam przyjedzie, będzie na niego czekać nie tylko policja. W gazecie okrzyknięto go niebezpiecznym magiem. Zapewne wkrótce po ucieczce Tyena aerowozem Kilrakera rozesłano prośby do magów o udzielenie policji pomocy. Będzie poszukiwany w każdym miejscu, w którym mógłby próbować opuścić Lerację. Na przykład w zatoce Sacal. Poczuł ciarki na skórze. Możliwe, że już tam czekają, żeby sprawdzić, kto wysiądzie z pociągu z Leracji. A może i ta stacja już jest pod obserwacją? Rozejrzał się wokoło, spodziewając się zobaczyć maszerujących w swoim kierunku mundurowych, nikt jednak nie zwracał na niego uwagi. To, że dotarł do kolejki czekających na jednomiejscówki, było… dziwne. Akademia z pewnością znalazła już aerowóz Kilrakera i domyśliła się, którą linią najprawdopodobniej podróżuje Tyen. Ale nikt z miejscowych jeszcze o tym nie wiedział. Szynoślizg był najszybszym środkiem transportu i tylko następnym można było przekazać wiadomość, że właśnie tę linię wybrał Tyen. W

najgorszym wypadku miał jeszcze godzinę. Czy gdyby ktoś obserwował stację, rozpoznałby go? Spojrzał na swoje ubranie. Było czyste i modne, lecz niedrogie. Odziany był jak przeciętny student Akademii, skoro jednak Akademia mieściła się w Belton, a nie w Barral, wątpił, czy w tym mieście wielu ludzi tak się ubierało. Musiał zmienić wygląd, i to szybko. Powinien wyglądać zwyczajnie i nie rzucać się w oczy. Pospolicie. Zdobyć ubranie, które mógłby mieć na sobie pracownik fabryki. Rozejrzał się w nadziei, że wypatrzy w pobliżu odpowiedni sklep, nie zdziwił się jednak, kiedy żadnego nie znalazł. Będzie musiał zapytać woźnicę jednomiejscówki. – Czy możemy w czymś pomóc? – odezwał się ktoś za jego plecami. Odwrócił się i zobaczył dwie kobiety w wieku jego ojca. Po ich ubiorze domyślił się, że są zamożniejszymi przedstawicielkami klasy średniej. Jęknął w duchu, gdy obdarzyły go pobłażliwym uśmiechem, jaki matki rezerwują dla mężczyzn przypominających im synów. Jego matka zmarła, gdy był jeszcze dzieckiem, i nigdy nie wiedział, jak radzić sobie z tego rodzaju zainteresowaniem. – Domyślam się, że jest pan nowy w tym mieście – powiedziała wyższa. – Pewnie przyjechał pan tu z wizytą. Dokąd chce się pan dostać? Woźnicom jednomiejscówek nie można ufać. Zawiozą człowieka dłuższą trasą i policzą pięć razy więcej. Przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Może para nadopiekuńczych tutejszych kobiet to właśnie to, czego było mu trzeba. – No tak – powiedział. – Nie znam tej okolicy, a za godzinę mam rozmowę w sprawie pracy. Czy mogłyby mi panie powiedzieć, gdzie kupię parę solidnych butów? Niższa z kobiet pokręciła głową. – Najlepsze sklepy są na Deptaku, ale najbliższe… – Zamilkła i wymieniła spojrzenia ze swoją towarzyszką, która wskazała na drugą stronę drogi.

– Tam przy aeroparku są sklepy. – Zaprowadzimy pana. Mamy czas. Zignorowały jego nieśmiałe protesty i już wkrótce wiodły go najpierw na drugą stronę drogi, a potem do wielkiego nowego budynku przylegającego do aeroparku. Gdy tylko weszli do środka, zdał sobie sprawę ze swojego błędu. Sprzedawane tam ubrania przeznaczone były dla pasażerów aeropowozów, którzy nie mieli co robić przez godzinę czy dwie przed odlotem w dalszą drogę do Leracji. Choć ubrania nie były raczej szyte na miarę, podróżujący drogą powietrzną ludzie należeli do zamożnych, a ceny i styl ubrań to odzwierciedlały. Bilety były poza zasięgiem pracowników fabryk. Na ogół były także poza zasięgiem studentów Akademii. To podsunęło mu pewien pomysł. Szansę na rozwiązanie wszystkich bieżących problemów. Minęło zaledwie pół godziny, a przebrał się w porządny nowy garnitur, nowe buty i kapelusz. Stare ubrania włożył do paszczowora, a gdy ekspedient skupił się na czymś innym, szybko przełożył pieniądze Kilrakera do nowej skórzanej teczki, razem z Vellą i Żuczkiem. Podziękował dwóm pomocnym kobietom, płacąc za ich podróż do domu, po czym podążył do aeroparku, żeby kupić bilet. Miał jeszcze kwadrans do wejścia na pokład, skorzystał więc z usług fryzjera, który prowadził zakład przy kasie biletowej i obsługiwał klientów pragnących wyglądać jak najlepiej po przylocie do Barral lub Leracji. Puls przyśpieszył mu ze strachu i z niecierpliwości. Nigdy wcześniej nie leciał aeropowozem. Czuł dreszcz satysfakcji na myśl o tym, że robił to na koszt Kilrakera. W przeciwieństwie do aerowozu profesora pokład aeropowozu był na tyle duży, że mogło nim podróżować kilkoro pasażerów, nie narażając się na działanie chłodnego powietrza. Po obu stronach pomieszczenia biegły rzędy pojedynczych miejsc, rozdzielone przejściem. Tyen starał się ukryć ekscytację, gdy został tam wprowadzony przez biletera. Był ostatnim pasażerem, więc zaprowadzono go na miejsce w tylnej

części pokładu. Wkrótce poczuł unoszenie, gdy zwolniono liny i aeropowóz łagodnie wzbił się w niebo. Tyen wyjrzał przez okno przy siedzeniu i spojrzał przez szklany dach stacji. Zobaczył, że przyjechał właśnie kolejny szynoślizg, z którego wylali się na ulicę pasażerowie. Jedna z odległych postaci zatrzymała się i rozejrzała. Nie dało się jej rozpoznać z takiej odległości, Tyen nie mógł jednak powstrzymać myśli, że to Kilraker. Podeszła do niej kolejna postać, a potem obie odwróciły się i przyjrzały nadjeżdżającym jednomiejscówkom, które miały odwieźć pasażerów ze stacji. A może patrzą dalej, na aeropark – pomyślał. Furkot śmigieł stawał się coraz głośniejszy, w miarę jak pilot je rozpędzał. Gdy aeropowóz skierował się na południe, stacja zniknęła Tyenowi z oczu. Odwrócił głowę od okna i rozparł się na siedzeniu, licząc na to, że wygląda na bardziej odprężonego, niż się czuje.

ROZDZIAŁ 13

Martwiłem się tylko o to, dokąd mamy jechać, a nie o to, czy będziemy mieć kłopot z wydostaniem się z Leracji – wyznał Tyen.

P rzyn ajm n iej to już n ie stan owi problem u.

Przed północą będziemy w Wendlandzie.

Czy będą tam n a ciebie czekać ludzie z Akadem ii?

Prawdopodobnie tak. Mają tam kontakty, a traktat pomiędzy Wendlandem a Leracją zobowiązuje do zatrzymywania przestępców i odsyłania ich do kraju.

Ale według ciebie n ie spodziewają się, że przylecisz aeropowozem .

Żadna wysłana przez Akademię wiadomość nas nie wyprzedzi, bo najwcześniej zostanie dostarczona drogą morską albo aeropowozem, który wyleci po naszym. To dobrze, że Leracja jest wyspą. Gdyby istniało połączenie kolejowe, nie miałbym szans, żeby wyprzedzić tę wiadomość czy kolejne wydanie „Dziennika Lerackiego”.

Sądzisz też, że podobizn a w „Dzien n iku” n iezbyt cię przypom in a.

Jestem trochę podobny, ale wyglądam jak większość Leratów w moim wieku. Chociaż raz przeciętny, zwyczajny wygląd działa na moją korzyść. Ciekawe, ilu młodych mężczyzn z mojego powodu ludzie zaczepią albo będą unikać, na wypadek gdyby okazali się niebezpiecznymi magami. Mam nadzieję, że żaden przez to nie ucierpi. Westchnął. Jak bardzo Akademia będzie starała się go pojmać? Czy w końcu okaże się, że znalezienie byłego studenta i książki, której Akademia w ogóle nie chciała zatrzymać, nie jest warte czasu i kosztu poszukiwań?

Będzie się ogrom n ie starała, biorąc pod uwagę sekrety, które przekazali m i jej przedstawiciele. Po plecach Tyena przebiegł dreszcz.

Są aż takie złe?

P rofesorowie tak sądzą. W in n ych czasach i w in n ym m iejscu takie sprawy uzn an o by za błah e i m ało istotn e, ale tu i teraz ludzie traktują je poważn iej. Nie mów mi o nich.

Nie będę m ogła się powstrzym ać, jeśli zadasz pytan ie, które będzie dotyczyło tych tajem n ic.

W takim razie… ostrzeż mnie przed odpowiedzią, żebym mógł odwrócić wzrok.

Martwisz się, że jeśli pozn asz ich sekrety, n igdy n ie pozwolą ci wrócić do dawn ego życia, n awet jeśli udowodn isz swoją n iewin n ość? Tak.

Ale m oim zdan iem wiesz także, że ci n ie uwierzą, jeśli powiesz, że n ie dowiedziałeś się ode m n ie o ich tajem n icach .

Tyen zmełł w ustach przekleństwo. Miała rację. A to znaczyło, że… Poczuł ciarki na skórze. Był w gorszej sytuacji, niż mu się zdawało. Byli gotowi zniszczyć Vellę, żeby ukryć swoje sekrety, nawet jeśli mogli przez to stracić cenny magiczny artefakt. Tyen nie miał dla nich wartości. Kradzież nie stanowiła jednak przestępstwa, za które skazywano na śmierć. Chyba że Kilraker wrobi go w jakieś zabójstwo. Albo Akademia przekona imperatora do oskarżenia Tyena o zdradę. Nie, nie posuną się przecież tak daleko. Cokolwiek jednak zrobią, nie będą chcieli, by wyjawił komuś ich tajemnice, a to zapewne oznaczało przynajmniej więzienie. Nigdy nie będę mógł wrócić – pomyślał.

Jeśli ch cesz un ikn ąć takiego losu, to m asz rację – przyznała V ella. Tyen poczuł bolesny ucisk w piersi i przez chwilę nie mógł oddychać. Nagle uświadomił sobie, że obok niego są jeszcze inni pasażerowie. Z trudem rozluźnił się i powoli nabrał powietrza w płuca, po czym kątem oka przyjrzał się najbliżej siedzącym osobom. Zmroziło mu krew w żyłach, gdy zdał sobie sprawę, że

mężczyzna po drugiej stronie przejścia przygląda się mu. Czyżby ożywienie Tyena przyciągnęło uwagę tego człowieka? Nie chcąc odwracać się i patrzeć w oczy nieznajomemu, spojrzał w okno, w nadziei że uda mu się w szybie dostrzec odbicie mężczyzny. I rzeczywiście udało się. Ich spojrzenia natychmiast się spotkały. Mężczyzna popatrzył w dół na złożoną na kolanach gazetę. Serce Tyena zamarło, kiedy jednak przyjrzał się dokładniej, z ulgą stwierdził, że to nie „Dziennik Leracki”. Obrazki i nagłówki dotyczące wyścigów aerowozów wskazywały, że to gazeta sportowa. Skoro widzę, co on czyta, to czy on widzi, co czytam ja? Spojrzał na odbicie Velli i jej słowa widoczne na wspak. Myślał, że bezpiecznie będzie ją czytać, skoro nikt za nim nie siedział i nie mógł spojrzeć mu przez ramię. Nie pomyślał nawet, że będzie widoczna w inny sposób. Wybacz, Vello. Zamknął ją i wsunął do kieszeni marynarki, udając, że odwraca wzrok od okna. Mężczyzna spojrzał w jego stronę jeszcze kilkakrotnie, ale przez większość czasu pogrążony był w lekturze gazety. Kilka następnych godzin minęło powoli. Tyen patrzył, jak cienie na ziemi wydłużały się, w miarę jak słońce chowało się za horyzont. W końcu ciemność spowiła wszystko oprócz pojedynczych oświetlonych od środka okienek gospodarstw albo skupisk świateł w wioskach. W wąskim pomieszczeniu znajdowało się tyle osób, że w aeropowozie było ciepło, choć lekki przewiew sugerował, że system wentylacyjny odświeżał powietrze. Rozmowa dwóch pasażerów na miejscach przed Tyenem sprawiała wrażenie dziwnie stłumionej, domyślił się jednak, że po prostu przywykł już do odgłosu śmigieł. W końcu przed aeropowozem pojawiło się większe zbiorowisko świateł. Dalej rozciągała się już tylko ciemność, w której prawie

ich nie było. Domyślił się, że to morze. Patrzył, jak się zbliża, wyczekując chwili, gdy zostawi za sobą wybrzeże i ojczyznę. Gdy odgłos śmigieł nagle ucichł, Tyen i pozostali pasażerowie spojrzeli w górę i rozejrzeli się z zaskoczeniem. Bileter ruszył przejściem pomiędzy rzędami siedzeń. – Czeka nas nieplanowany postój w zatoce Sacal – poinformował. Tyen miał wrażenie, że żołądek podszedł mu do gardła. – Dlaczego? – spytał jeden z oburzonych pasażerów. – Jeszcze nie wiemy. – Bileter wzruszył ramionami. – Sygnały świetlne w ograniczony sposób przekazują wiadomości. – Czy opóźnienie będzie duże? – Dowiemy się, gdy poznamy powód zatrzymania. – Czy można wysiąść? – Tak, ale proszę trzymać się blisko. Nie chcemy większej zwłoki, niż to konieczne. Tyen wziął głęboki wdech i wypuścił powietrze, starając się opanować zdenerwowanie, by móc trzeźwo myśleć. Zbyt szybkie bicie serca stawało się aż za bardzo znajomym uczuciem. Chciał naradzić się z V ellą, ale nie odważył się zaryzykować. Mam nadzieję, że bileter nie kłamie, twierdząc, że nie zna powodów postoju, pomyślał. Gdyby wiedział, że wśród pasażerów jest poszukiwany, z pewnością nalegałby, żeby wszyscy zostali na pokładzie. Niczego by to jednak nie zmieniło, gdyby na lądowanie aeropowozu czekała policja. Tyen znalazłby się w pułapce. Chyba że… może nie zauważył jakichś tylnych drzwi, gdy wsiadał? – Dobrze się pan czuje? Tyen drgnął, gdy zorientował się, że pochyla się nad nim bileter. Spojrzał mu w oczy i szybko odwrócił wzrok. – Ja… – Może to choroba lokomocyjna? Proszę się nie martwić, dopada wielu ludzi. – Młody człowiek sięgnął do kieszeni i wyjął złożony

kawałek brązowego papieru. – Proszę. Na wszelki wypadek. Kiedy bileter poszedł dalej, Tyen przyjrzał się przedmiotowi. Rozłożył go i z rozbawieniem stwierdził, że to torba, której wnętrze pokryto błyszczącym lakierem. Domyślił się, że służyła utrzymaniu czystości, gdyby zebrało mu się na wymioty. Spojrzał w przejście za bileterem, który zajmował się czymś w tyle pokładu. Rzeczywiście były tam drzwi, na których widniała duża tabliczka z napisem: „Tylko dla obsługi”. Odwróciwszy się, Tyen popatrzył na torbę i uświadomił sobie, że w głowie rodzi mu się plan ucieczki. Desperacki, ale lepszy niż nic. Aeropowóz obniżał się ku zatoce Sacal tak powoli, że Tyen zaczął się zastanawiać, czy pilot przypadkiem celowo się nad nim nie znęca. Rozpaczliwie pragnął, by bileter ogłosił, że wiadomość zmieniła się albo została źle odczytana i jednak lecą prosto do Wendlandu. Jeśli jednak mieli wylądować, chciał mieć to już za sobą. Kiedy unosili się nad miastem, starał się zapamiętać jego układ. Aeropark był jasno oświetlony. Przyciągał wzrok i sprawiał, że otoczenie wydawało się ciemniejsze. Z rozmieszczenia latarni wywnioskował, że miasto ma kształt półksiężyca ciągnącego się łukiem wzdłuż zatoki. Ulice tworzyły takie same łuki. Nawet z powietrza było widać, że ląd schodzi stromo w dół ku wodzie, z wyjątkiem centrum miasta, gdzie ograniczona pozioma przestrzeń została zarezerwowana na aeropark i niewielkie otwarte tereny publiczne. Dochodzące tam ulice nie dobiegały do głównych dróg pod kątem prostym, lecz ukośnie, by nadjeżdżające z góry pojazdy nie miały zbyt stromo. Natomiast schody dla pieszych biegły najkrótszą możliwą trasą. Domy układem przypominały owe schody – każdy z nich patrzył z góry na stojącego poniżej sąsiada. Tyen domyślił się, że z morza musi to wyglądać pięknie. W końcu aeropowóz zawisł nad stanowiskiem załadunkowym aeroparku, zupełnie jakby jeszcze się zastanawiał. Bileter znowu pośpieszył na tyły, Tyen zaś usłyszał odgłos otwieranych klap i rozwijanych lin. Gdy liny zostały zaczepione, pokładem

wstrząsnęło, a potem zadrżał, kiedy naciągano je, by umieścić statek powietrzny w przeznaczonym mu miejscu. Gdy przed oknem Tyena przesunął się dach nad stanowiskiem załadunkowym, chłopak dostrzegł niewielką grupkę czekających ludzi. Większość należała do obsługi, która miała powitać pasażerów, pozostali jednak nosili policyjne mundury. Ściskając papierową torbę, Tyen opadł naprzód, by nie było go widać przez okno. Gdy aeropowóz osiadł na miejscu i pozostali pasażerowie wstali, odwrócił się od okna. Wziął teczkę i paszczowór, a potem wsparł się ramieniem o oparcie siedzenia, przyciskając dłoń do czoła. Bileter pośpiesznie podszedł do niego. – Źle się pan czuje? Tyen pokiwał głową. – Muszę się przewietrzyć – powiedział. Młody mężczyzna skrzywił się ze współczuciem. – Proszę się jakoś trzymać. Niedługo pan wysiądzie. Tyen spojrzał za jego plecy. – Otwierają się? Bileter popatrzył na drzwi i ściągnął usta. Tyen wydął policzki, rozejrzał się wokoło, w jednej ręce trzymając teczkę i papierową torbę, a w drugiej paszczowór. Pozwolił, by torba wysunęła mu się z palców. – Tak, tak, tędy – powiedział bileter. Skinął na niego dłonią i odwrócił się do drzwi dla obsługi. – Proszę zejść po schodach. Jeśli ktoś będzie zadawał pytania, proszę powiedzieć, że przysyła pana Dila Nailer. Toaleta jest na prawo, na końcu przejścia. – Dziękuję – wysapał Tyen, a potem zamknął usta i głośno przełknął ślinę, przechodząc dalej. Drzwi wychodziły na otwartą metalową konstrukcję, dzięki której pracownicy dbający o konserwację aeropowozu mogli dostać się do środka. Wszedł na platformę. Wąskie schody biegły spiralnie w dół małej wieżyczki, prowadząc pod stanowisko załadunkowe i poza zasięg wzroku

policjantów. I biletera. Szybko rozejrzał się po otoczeniu. Znalazł się w miejscu, gdzie przywiązywano i naprawiano aeropowozy. Było tam pusto, tylko pięciu mężczyzn opierało się o pobliską ścianę. Obserwowali, jak Tyen zbiega po schodach, ale nie wyglądali na przejętych. – Toaleta jest tam! – zawołał jeden z nich, wskazując na przerwę pomiędzy głównym a mniejszym budynkiem aeroparku. – Drugie drzwi. Niech się pan nie zapuszcza za daleko, żeby nie wylądować w dzielnicy dokerów. Tyen z wdzięcznością musnął rondo kapelusza i pośpiesznie udał się we wskazanym kierunku. Gdy znalazł się w przejściu, obejrzał się za siebie, żeby upewnić się, że nikt za nim nie idzie i nie obserwują go dokerzy, a potem poszedł dalej w stronę oświetlonego prostokąta przy krańcu mniejszego budynku. W końcu zatrzymał się i rozejrzał po okolicy. Drogę przecinała mu wąska, lecz zadbana uliczka. Na lewo dochodziła do szerszej ulicy, która – jak się domyślił – biegła wzdłuż głównego wejścia do aeroparku. Na prawo uliczka kończyła się ślepo. Na wprost miał wąską, nieoświetloną alejkę. Przeszedł na drugą stronę i zanurkował w cień. Poczuł, że przytłaczające go brzemię nieco zelżało. Uniknął policjantów, ale ile jeszcze minie czasu, zanim dowiedzą się, że jakiś pasażer, którego zemdliło, wyszedł tylnym wyjściem do toalety i nie wrócił? A kiedy się dowiedzą, domyślą się, że poszedł tędy. I podążą za nim. W dodatku miał na sobie kosztowne ubranie, będąc w dzielnicy, która chyba należała do biedniejszych części miasta. Jeśli zauważą go miejscowi, od razu będą wiedzieć, że nie jest stąd. Choć za pomocą magii mógłby obronić się przed rabusiami, w ten sposób jeszcze bardziej zwróciłby na siebie uwagę. A „Dziennik Leracki” dotarł tu wiele godzin temu, więc niewiele czasu zajęłoby komuś powiązanie obcego maga z poszukiwanym uciekinierem z Akademii.

Muszę znowu zmienić wygląd – pomyślał. Potrzebował ubrań i kryjówki, dopóki nie dowie się, jak wydostać się z zatoki Sacal. Ale wszystko po kolei – powiedział sobie. Trzymając się cienia, starał się cicho stąpać. Od czasu do czasu słyszał głosy dobiegające z domów po obu stronach, ale na ulicach panował spokój. Może dokerzy byli rannymi ptaszkami. Może wiedzieli, że lepiej nie chodzić nocą po okolicy. Pomiędzy domami pojawiły się prowadzące w dół schody. Nikogo na nich nie było, a musiał zejść z ulicy bezpośrednio dochodzącej do aeroparku, postanowił więc z nich skorzystać. Zwolnił kroku, bo nie były w najlepszym stanie, a w ciemności nie widział obluzowanych elementów. Schody przecinały kolejną wąską uliczkę. Była pusta, więc w nią skręcił. Kilka kroków dalej dostrzegł, że w drzwiach jednego z domów stoi jakiś mężczyzna. Gdyby Tyen zatrzymał się i zawrócił, wzbudziłby podejrzenia, więc szedł dalej i udawał, że nie zauważył tego człowieka. Poczuł na sobie wzrok mężczyzny, gdy go mijał. Po około dwudziestu krokach usłyszał za sobą tupot. Wszedł na kolejne schody, choć było na nich kilkoro dzieci. Przestały się bawić, żeby mu się przyjrzeć. Tym razem nie mógł udawać, że ich nie widzi, więc uśmiechnął się i wyminął je. Usłyszał coś jeszcze, zanim dotarł do kolejnej ulicy. Zwolniwszy kroku, zdał sobie sprawę, że zbliża się do ruchliwej arterii. Serce zamarło mu w piersi, gdy nie dostrzegł za nią schodów. Będzie musiał iść wzdłuż niej albo zawrócić. Spojrzał przez ramię i dostrzegł sylwetki dzieci, wciąż siedzących na schodach. Za nimi widać było jeszcze jedną postać, która schodziła w jego kierunku. Człowiek, który stał w drzwiach? Po jego plecach przebiegł dreszcz. Może lepiej skryje się w tłumie, nawet jeśli przez swoje ubranie będzie się wyróżniał. Odwróciwszy się, Tyen ruszył dalej w dół. Przez chwilę zastanawiał się, czy się zatrzymać, żeby otworzyć paszczowór i przebrać się w swój studencki płaszcz. Kiedy jednak dostrzegł ludzi idących ulicą poniżej i mijających dolne stopnie

schodów, pojął, że nie uczyniłoby to żadnej różnicy. I tak wyglądałby na bogatszego od nich. Doszedł do rogu i zatrzymał się, by rozejrzeć się po ulicy. Ludzie chodzili w tę i z powrotem; twarze wielu z nich były typowymi obliczami pracowników wracających do domów po skończonym dniu pracy. Niewielka, luźna grupka zebrała się kilka kroków przed nim przed jakąś pijalnią. Na ulicy mieściło się więcej takich przybytków. Słysząc odgłos zbliżających się kroków za plecami, Tyen wziął głęboki wdech, wyszedł na ulicę i ruszył dalej. Starał się wyglądać na odprężonego, zdecydowanego i beztroskiego, kiedy kilku bywalców pijalni zauważyło go i uniosło brwi. Kolejne twarze odwracały się w jego stronę, gdy mijał następne osoby, ale je ignorował. Kiedy już ominął tych ludzi, mógł tylko iść dalej. Za pijalniami znajdowały się sklepy, których wystawy były starannie pozasłaniane. W oddali pojawiła się szczelina pomiędzy dwoma z nich. Miał nadzieję, że znajdzie tam kolejne prowadzące w górę schody. Wcześniej jednak musiał minąć jeszcze jedną, mniejszą pijalnię. W miarę jak się do niej zbliżał, uświadamiał sobie, że to w zasadzie tani hotel dla podróżnych, w którym od frontu znajdował się niewielki bar. Myśl o łóżku i śnie była kusząca, ale nie odważył się wejść do środka. Opowieści o bogatym podróżnym, który zatrzymał się w hotelu, z pewnością dotarłyby do policji, nim noc dobiegłaby końca. Mijając to miejsce, zauważył, że klienci nie byli tam tacy hałaśliwi. Mała grupka na zewnątrz chyba właśnie się żegnała i rozchodziła i praktycznie nikt na niego nie spojrzał. Przyciągał jednak zaciekawione spojrzenia mijanych robotników. Im szybciej zejdzie z tej ulicy, tym lepiej. Utkwił wzrok w przejściu między budynkami i wydłużył krok. – Ren! – krzyknęła jakaś kobieta za jego plecami. Usłyszał, że ktoś za nim biegnie i szybko się zbliża. – Stój, Renie! To ja, twoja

przyrodnia siostra! Sezee! I złapała go za rękę. Serce podskoczyło mu w piersi. Przyszło mu do głowy, żeby wyrwać się i uciec, ale dobre maniery wpojone mu przez ojca i strach przed przyciągnięciem większej uwagi kazały mu się odwrócić. Od razu dostrzegł trzy rzeczy: że kobieta jest obca, pochodzi z innego kraju i jest bardzo ładna. – Przepraszam, lady, ale pomyliła się pa… – zaczął. – Och, Renie. Poznałabym cię wszędzie. Ale nie widziałeś mnie od dzieciństwa, a teraz patrzysz pod światło. – Uśmiechnęła się i wzięła go pod ramię. – Podejdźmy do latarni. Zaniepokojony jej nadmierną życzliwością i pewnością siebie nie wiedział, co począć. Po drugiej stronie drogi owa nieliczna grupka ludzi rozdzieliła się już. Część osób znikła w drzwiach hotelu, reszta odeszła i nikt nie zwrócił uwagi na spotkanie dwojga krewnych. Niecałe sto kroków za nim widać było zbliżającą się grupę mężczyzn, którzy zwrócili na nich uwagę. Pochyliła się bliżej i szepnęła: – Chodź ze mną. Nie odważą się wejść za tobą do hotelu. Usłuchał jej. Nie było czasu zastanawiać się nad swoimi obawami. Albo prowadziła go w pułapkę, albo ratowała przed napaścią. Zauważył, że jej ubranie nie było ani zniszczone, ani wyzywające, jeśli więc była ladacznicą, to nie zwyczajną. Jej skóra w świetle lampy miała barwę ciepłego brązu, włosy zaś były czarne i błyszczące. Przeprowadziła go na drugą stronę ulicy pod drzwi hotelu, które przed nią otworzył. Gdy wszedł do środka, inni klienci rzucili na niego okiem i spoglądali raz jeszcze, zauważywszy jego wyszukany strój. Sezee – jeśli rzeczywiście tak miała na imię – od razu wyjęła rękę spod jego ramienia i ruszyła między stoliki, jakby oczywiste było, że Tyen za nią pójdzie. Nie mógł wrócić na zewnątrz, podszedł więc za nią do niewielkiego stolika przy frontowych oknach, przy którym siedziała jeszcze jedna kobieta, starsza. Wyglądało na to, że są tego samego

pochodzenia – może z Wysp Zachodnich. Zapach jedzenia sprawił, że zaburczało mu w brzuchu. Ucieszył się, że jest za głośno, by to usłyszały. Jego wybawicielka Sezee usiadła, po czym odsunęła pusty talerz i szklankę na środek stolika. – Pamiętasz ciotkę V eroo, Renie? – spytała. Jeśli wciąż udawała, to być może miała ku temu powody. Skinął głową. – Ja… to było dawno. – To prawda – odparła kobieta, a wokół jej oczu pojawiły się zmarszczki rozbawienia. – Poszukajmy dla ciebie krzesła. – Nie kłopocz się – powiedział. Wyjrzał przez okno. Zbirów już nie było. Policji też. Na razie. – Nie mogę zostać tu długo. Sezee zignorowała go. Wstała i podeszła do stolika obok, pytając, czy może zabrać wolne krzesło. Siedząca tam para zmierzyła ją podejrzliwym wzrokiem, kiedy jednak wskazała na Tyena, niechęć zniknęła z ich twarzy i pokiwali głowami. – Dziękuję – rzekł Tyen, gdy wziął krzesło, a Sezee ponownie usiadła. Pochyliła się w jego kierunku i ściszyła głos. – Wybacz, że pytam, ale co robisz w tej części miasta? – Przyznaję, że się zgubiłem – powiedział. – Czyli dopiero przyjechałeś? – domyśliła się. – Szukasz hotelu? – Tak. – Którego? Wzruszył ramionami. – Któregokolwiek, bylebym znalazł wolny pokój. Nie robiłem rezerwacji. Uśmiechnęła się ponownie. – Masz w sobie żyłkę poszukiwacza przygód. Podoba mi się to. Może trochę zbyt odważnego, skoro uznałeś, że możesz pojawić się w tej okolicy w takim ubraniu. – Pochyliła się jeszcze trochę bliżej. – Co teraz zrobisz? – Nie wiem – przyznał. – Obawiam się, że muszę zaryzykować powrót do centrum miasta, bo inaczej wszystkie pokoje będą

zajęte, zanim tam dotrę. – Mógłbyś zostać tu. Może to niezbyt eleganckie miejsce, ale cieszy się dobrą opinią. – Spojrzała ponad jego ramieniem, a potem znowu na niego. – Tak się zastanawiam… chciałbyś dalej udawać mojego bogatego przyrodniego brata Rena z Leracji? Przeniósł wzrok na starszą kobietę. Sezee patrzyła na niego z nadzieją i może lekkim zażenowaniem, Veroo jednak była zasępiona. Czy to jakiś żart? Domyśliły się, kim jest Tyen, i próbowały opóźnić jego wyjazd z kraju? Z drugiej strony jednak… skoro chciały udawać krewne, to może się okazać, że właśnie takiej przykrywki mu trzeba. – Dlaczego mam udawać? – spytał. – Od rana, kiedy tu przyjechałyśmy, próbowałyśmy znaleźć jakieś przyzwoite miejsce na nocleg, ale wszystkie hotele w zatoce Sacal były pełne, choć szyldy mówiły co innego. – Nachmurzona mina Veroo sugerowała, na ile było to według niej prawdopodobne. – Bardzo często nas to spotyka. Nie wiem, czy to dlatego że nie jesteśmy stąd, czy dlatego że jesteśmy dwiema kobietami podróżującymi bez towarzystwa mężczyzny, czy z powodu jednego i drugiego. Tyen zamrugał, gdy zdał sobie sprawę, co to oznaczało. – Nie macie tu pokoju? – Nie. Na szczęście sprzedali nam coś do jedzenia i picia. Już zamierzałyśmy wyjść, gdy zauważyłam, że śledzą cię ci mężczyźni. – Mam pójść z wami i spróbować w innym hotelu? Wzruszyła ramionami. – Już próbowałyśmy we wszystkich pozostałych. Jeśli więc nam nie pomożesz, to chyba będziemy musiały znaleźć jakieś spokojne miejsce, żeby przeczekać noc. Właśnie tak zamierzał postąpić Tyen. Ale one nie były zbiegami tak jak on. Były dwiema niewinnymi, bezbronnymi kobietami. Powinien zostawić je z ich własnymi problemami. Powinien znaleźć kryjówkę i nowe przebranie. Gdy wyjrzał przez okno, nie

zobaczył policjantów. Ani pościgu. Czyżby nie domyślili się, dokąd poszedł? A może bali się nocą wejść do dzielnicy dokerów? Żeby dokładnie ją przeszukać, musieliby chodzić od domu do domu, pokonując przeszkody w postaci niezadowolonych mieszkańców. Może łatwiej i bezpieczniej byłoby za dnia. – Kiedy wszedłeś, nie było tu kierownika – powiedziała mu Sezee. – Gdybyś poprosił o pokoje dla siebie i dwóch kobiet… – Sądzisz, że by mi je wynajął – domyślił się. Sezee kiwnęła głową. – Warto spróbować. Nie wyglądasz na kogoś, komu ośmieliłby się odmówić. Rzeczywiście, nie wyglądał. Ale z tego samego powodu nie mógł tu zostać. Mimo wszystko mógł przynajmniej zadbać o to, żeby dostały pokój. Może było tu jakieś tylne wyjście, przez które mógłby opuścić hotel, żeby nie wychodzić na tę zatłoczoną ulicę od frontu. A gdyby jakimś cudem zdołał znaleźć ubranie na zmianę… – Na ile nocy chcecie się tu zatrzymać? – zapytał. – Tylko jedną. Wyjeżdżamy jutro wczesnym rankiem. – Jak wygląda kierownik? – Duży. Łysy. Czuć od niego tytoniem. Tyen znalazł kierownika na tyłach sali, gdzie palił z dwoma równie wielkimi i bezwłosymi mężczyznami. Gdy dostrzegł Tyena, z rozbawieniem uniósł brwi. – Czy są wolne pokoje? – spytał Tyen. Mężczyzna zamrugał z zaskoczenia, po czym wstał. – Jeden. Standardowy podwójny pokój. Nic nadzwyczajnego. Tyen pokręcił głową. – Jest nas troje, a damy potrzebują osobnego pomieszczenia. – Zamierzał odejść. – Jeśli nie ma pan nic przeciwko dzieleniu z kimś pokoju, mam wolne łóżko w innym podwójnym. Tyen znów na niego spojrzał, udając, że się zastanawia. – Świetnie – powiedział, po czym westchnął. – To musi

wystarczyć. Mężczyzna zażądał opłaty z góry i nie chciał się targować. Tyen upierał się, że musi obejrzeć pokój dla pań, zanim zapłaci. Gdy znalazł się poza zasięgiem wzroku, szybko rozejrzał się po pobliskich korytarzach i znalazł drzwi, które – choć zamknięte – wyglądały jak wyjście. Potem wrócił do pijalni. Kierownik był raczej rozbawiony niż zdenerwowany, gdy okazało się, że kobiety, o których rozmawiali, to Sezee i V eroo. – W jaki sposób jesteście spokrewnieni? – spytał, gdy szły w kierunku Tyena. – Ojciec wiele podróżował za młodu – beznamiętnie odparł Tyen. Kierownik zaśmiał się, a potem jeszcze raz przeliczył monety, które dał mu Tyen, i wydał klucze. – Pański pokój jest obok. Numer pięć. Sezee weszła do swojej kwatery za Veroo, a potem odwróciła się i zaskoczyła go cmoknięciem w oba policzki. – Dziękuję. Mam nadzieję, że dasz radę zasnąć. Spojrzała na pokój numer pięć i skrzywiła się. Nawet przez drzwi słyszeli głośne chrapanie lokatora. Tyen w końcu się odezwał. – Miłej podróży… dokądkolwiek zmierzacie. – Obawiam się, że po tym, jak potraktowano nas w Leracji, wszędzie będzie miło. Ale przynajmniej ty dowiodłeś, że niektórzy Leraci są porządnymi ludźmi. Obyś jutro miał szczęście w poszukiwaniu hotelu. – Uśmiechnęła się, a potem zamknęła drzwi. Chrapanie ucichło, gdy Tyen otworzył drzwi pokoju numer pięć, ale po chwili z werwą rozbrzmiało na nowo. Drugi lokator wyglądał na kilka lat młodszego od Tyena. W powietrzu unosił się znajomy zapach, którego jednak Tyen nie potrafił nazwać. Gdy jego wzrok przywykł do słabego światła przesączającego się przez niewielkie okno, dostrzegł więcej szczegółów. Coś leżało na niezajętym łóżku. Cicho przesunął się naprzód. Koszula. Spodnie. Wszystko naszykowane na następny dzień. Na podłodze stała para butów. Roboczych. Tyen nagle rozpoznał

zapach. Pasta do butów. Pokręcił głową, zwalczając pokusę, by nie zaśmiać się na myśl o swoim szczęściu. Powoli, żeby jak najmniej hałasować, zdjął swój ekstrawagancki strój i włożył ubranie nieznajomego, po czym umieścił Vellę w kieszeni. Potem rozłożył na łóżku swoje kosztowne wełniane spodnie i marynarkę, a na nich przedniej jakości koszulę. Nieznajomy będzie szczerze zaskoczony, gdy zobaczy, jak przez noc zmieniła się jego odzież. Jego buty były na Tyena o rozmiar za duże. Bezgłośnie przeprosił śpiącego za pęcherze, które powstaną przez nowe obuwie, nagle bowiem dotarło do niego, że właśnie go okradał. Mógł zostawić tu paszczowór i stare studenckie ubrania, co ułatwiało sprawę. Zatrzymał jednak skórzaną teczkę. Choć wyglądała na nową, zdoła ją lekko podniszczyć. Na przytwierdzonym do drzwi haczyku wisiały kurtka i kapelusz podobny do tych, które nosili woźnice jednomiejscówek i hodowcy morni. Pachniały zwierzętami. Tyen wziął jedno i drugie, a potem wymknął się na korytarz. Nie chcąc hałasować bardziej niż to konieczne, zostawił uchylone drzwi. Po drodze trafił na pijanego mężczyznę, który chwiejnym krokiem wracał z toalety i praktycznie nie zauważył obecności Tyena. Gdy Tyen dotarł do zamkniętych drzwi wyjściowych, położył dłoń na ścianie obok i zaczerpnął odrobinę magii z jej wnętrza. Dzięki temu zamaskował pozostawioną sadzę – no chyba że ktoś będzie umiał odszukać ślad. Wykorzystał magię, by przeciąć rygiel, tak by zniszczenie nie było widoczne. Otworzył drzwi i wyjrzał na zewnątrz. I zaklął pod nosem. Przed sobą miał kilka stromych schodów i krótki pomost otoczony wodą. Elewacja hotelu stanowiła część ciągłej ściany zaokrąglonej po obu stronach. Z sąsiadujących domów także wychodziły pomosty. Nie zdawał sobie sprawy, że byli tak blisko wody. Jego uwagę przyciągnęły dochodzące zza pleców głosy. Podniesione, lecz nie w sposób charakterystyczny dla pijanych,

którzy nie zważali na pozostałych gości hotelowych. Odwrócił głowę, by się im przysłuchać, i rozpoznał głos kierownika hotelu. – …jeśli się pan myli, to nie będzie zadowolony. Chce pan porozmawiać z kobietami, z którymi przyszedł? Mówił, że to jego krewne. – Nie. Jeśli to nie ten, którego szukamy, to nie ma potrzeby im przeszkadzać. Tyenowi zmroziło krew w żyłach. Drugi głos brzmiał aż nazbyt znajomo. Kilraker! Wydostał się przez drzwi i zamknął je, a potem zszedł po schodach. Miał tylko chwilę, by zdecydować, co dalej, zanim odkryją jego nieobecność. Oddychając szybko, rozejrzał się w obie strony i zrozumiał, że ma niewiele możliwości. A może tylko jedną.

ROZDZIAŁ 14

Zza drzwi Tyen słyszał odgłos kroków, który z początku był coraz wyraźniejszy, potem ucichł, a potem znowu przybrał na sile. Spojrzał w bok i zastanowił się, czy ma wystarczające zdolności magiczne, by przenieść się na sąsiedni pomost. Potrzebował stabilnej powierzchni, którą mógłby kierować i od której by się odepchnął. Nie wiedział, czy da się tego dokonać nad wodą. Przez moment żałował, że nie nauczył się pływać, a potem uświadomił sobie, że gdyby się zamoczył, zniszczyłby wszystkie banknoty, które miał przy sobie, i mógłby uszkodzić Vellę. Nawet jeśliby dostał się na drugi pomost, wciąż byłby na widoku, gdyby Kilraker i policjant wyszli z hotelu. Coś poruszyło się pod drugim końcem hotelowego pomostu. Przyjrzał się dokładniej i dostrzegł kształt łodzi z wiosłami. Zapłonęła w nim iskierka nadziei. Podszedł do krawędzi i spojrzał w dół. Była tam zacumowana łódź. Do wody prowadziła drabinka. Przerzucił sobie pasek teczki przez ramię i ostrożnie zszedł po szczeblach. Łódkę przywiązano za pomocą liny. Chwycił ją i przyciągnął łódź. Gdy do niej wszedł, poruszyła się pod jego stopami i poleciał naprzód, uderzając piersią o ławeczkę. Kadłub odbił się od słupka, a potem schował z powrotem pod pomost. Nad nim rozległ się odgłos otwieranych drzwi. Zamarł, nie ważąc się poruszyć, a nawet odwrócić głowy, by spojrzeć w górę. – Nie mógł wydostać się tędy – odezwał się jakiś głos. – To prawda – przyznał ten znajomy. – Widocznie opuścił hotel. Wiedziałem, że jest w nim coś dziwnego. – Skoro wyszedł, to nie mógł zajść daleko. Musimy się pośpieszyć – powiedział ktoś jeszcze, a jego głos był cichszy i dobiegał z wnętrza budynku. Drzwi się zamknęły. Tyen odważył się znów zacząć oddychać, ale nie poruszył się, na

wypadek gdyby ktoś został na zewnątrz. Nie usłyszał jednak kroków na schodach ani na pomoście. Popatrzył w górę przez szczeliny pomiędzy deskami, ale nikogo nie zauważył. Usiadł, a potem zastanowił się, co zrobić dalej. Nie mógł wrócić do środka nawet po wyjściu policjanta i Kilrakera. Kobiety i kierownik znali jego wygląd, a właściciel ubrania, które miał na sobie, rozpoznałby je. O nie, będzie musiał uciec łódką. Rozważał, czy się nie wstrzymać, bo ktoś jeszcze mógłby wejść na pomost, żeby poszukać dokładniej, i zobaczyłby, jak Tyen odpływa. Jeśli jednak ktoś by tu wrócił, mógłby wpaść na pomysł, żeby zajrzeć pod deski. Nie, lepiej zniknąć stąd od razu. Wyprostował się, przygotował wiosła i odwiązał cumę. Zaczął niezgrabnie wiosłować, na próżno starając się nie chlapać i żałując, że nie dostrzegł wody, gdy przyglądał się miastu z góry. Nierozsądnie byłoby zostać w pobliżu albo wysiąść przy którymś z sąsiednich domów, policja bowiem nadal przeszukiwała okolicę, skierował się więc ku zatoce. Na szczęście noc była spokojna, dlatego fale tylko nieznacznie marszczyły połyskującą taflę wody. W całej zatoce Sacal zacumowane były statki. Zastanawiał się, czy mógłby wślizgnąć się na pokład któregoś z nich, kiedy jednak się do nich zbliżył, dostrzegł tam ludzi, a niektórzy spoglądali w jego stronę. Jak bardzo podejrzanie wyglądał człowiek wiosłujący nocą przez środek zatoki? Nie miał pojęcia. Załogi statków mogły pochodzić z Leracji i innych krajów. Może niektóre dopiero przypłynęły i nie usłyszały jeszcze o poszukiwanym przez policję niebezpiecznym magu, nie mógł jednak tego wiedzieć. Miał wrażenie, że za bardzo go widać, skierował się więc z powrotem w stronę brzegu, licząc na to, że wygląda na kogoś, kto wraca do domu po nocnej wizycie. Ciężko dyszał z wysiłku i w końcu musiał odpocząć. Korzystając z okazji, że może rozejrzeć się po zatoce, zauważył skalisty grzbiet, który ją otaczał, i miasto

czerniejące na tle nieco bledszych chmur. Z aeropowozu dostrzegł tylko jedną drogę dojazdową do miasta. Drogą wodną można było wydostać się z niego tylko ujściem zatoki, przez które dopłynąłby do kanału pomiędzy Leracją a Wendlandem. To niezbyt dobre miejsce dla maleńkiej łódki. Z rezygnacją zdał sobie sprawę, że znalazł się w pułapce. Wszystkie możliwości wydostania się z zatoki Sacal – aeropowozem, statkiem, koleją i drogą – sprowadzały się do jednej trasy, którą łatwo było obserwować. Nie będzie mógł znowu udawać bogatego pasażera, a aeropark będzie zbyt pilnie strzeżony, żeby udała mu się kradzież aeropowozu. Główna droga i doki także będą pod obserwacją, a wszystkie szynoślizgi i statki zostaną przeszukane. Statki stanowiły najliczniejszą i najbardziej zróżnicowaną grupę środków transportu. Od kontenerowców po pasażerskie okręty liniowe, małe prywatne statki należące do floty przedsiębiorstw, a także żaglowce i napędzane magią parowce. Zatoka Sacal, choć ruchliwa, nie była głównym portem. Nie zatrzymywały się tu większe liniowce pasażerskie z magicznym napędem. Były na tyle solidne, że wytrzymywały sztormy, a cumowały tylko w większych miastach, takich jak Belton. Podejrzewał, że w zatoce Sacal było też za płytko dla nowoczesnych statków. Mniejsze statki pasażerskie i prywatne mogły korzystać z portu, ale większość przybywających tu jednostek stanowiły prawdopodobnie statki towarowe. A sądząc po liczbie świateł unoszących się w ciemnościach zatoki, było ich mnóstwo. Nie wiedział wiele o statkach, ale to, że większość cumowała poza zatoką, mogło oznaczać, że czekały na przypływ, żeby dostać się do doków. Z pokładu aeropowozu zauważył dwa doki – jeden w pobliżu aeroparku, drugi dalej od centrum miasta. A jeśli miał rację, zacumowane tu statki dysponowały ograniczonym czasem na rozładunek i załadunek. Ich załogi nie zechcą czekać, aż policja przeszuka każdy po kolei.

W takiej sytuacji miał szansę. Może mógłby wślizgnąć się na któryś pokład w czasie tego zamieszania. Rozejrzał się po dokach. Z miejsca, w którym się znajdował, widział, że wał nadmorski, na którym zbudowano hotel, ciągnął się wokół wybrzeża, a jego powierzchnia była jaśniejsza w miejscach, gdzie przypływ docierał rzadziej lub nie docierał wcale. Budynki nad wałem miały różne rozmiary i kształty. Przed hangarem znajdowało się długie molo dla klientów statków pasażerskich. W oddali na prawo wał dzielił się na wyższą i niższą część. Niższa wspierała się na palach, na wyższej zaś stało kilka większych budynków. Magazyny? Statki towarowe potrzebowały miejsca na składowanie przywożonych lub odbieranych towarów. Domyślił się, że to była przystań. Ponownie zabrał się za wiosłowanie. Nie mógł całą noc zostać w łódce. Potrzebował miejsca, w którym zdoła się ukryć, gdy z powrotem wyjdzie na brzeg. Nim dotarł do przystani, drżał ze zmęczenia. Na rzędzie głęboko osadzonych pali spoczywało długie molo. Znalazł prowadzącą na nie drabinkę i – tym razem ostrożniej – przeszedł na nią z łodzi. Z pomocą odrobiny magii skierował łódź w ciemność pod molo. Kiedy zniknęła w mroku, wspiął się na górę. Deski skrzypiały pod jego stopami, ale odgłos ten zlał się z innymi dźwiękami dobiegającymi z doków. Pokonał molo i dotarł do pierwszego z dużych magazynów. Szarpnął za wysokie, szerokie podwójne drzwi, okazało się jednak, że w nocy są na głucho zaryglowane przed intruzami. Sprawdził po kolei każdy magazyn, lecz wszystkie były zamknięte, zaczął się więc obawiać, że będzie mógł dostać się do doków wyłącznie od strony zabudowań. Na końcu znalazł wąskie przejście pomiędzy ostatnim magazynem a sąsiednim budynkiem, zamknięte bramą. Wspinaczka na wrota pozbawiła go resztek energii i opadł ciężko pod ścianą, zanim siłą woli zdołał ruszyć chwiejnym krokiem naprzód. Od jak dawna nic nie jadł ani nie pił? Od podróży

szynoślizgiem tego ranka. Miał wrażenie, że to było wiele miesięcy temu. Czy mógł teraz zaryzykować i spróbować zdobyć coś do jedzenia? Nie. Równie dobrze może zostać tutaj, skoro rano zamierza znaleźć jakiś statek. Ale czy to bezpieczne? Podszedł do wnęki wypełnionej połamanymi skrzynkami i pustymi workami i usiadł, żeby odpocząć i pomyśleć. Coś złapało go za ramię i potrząsnęło. Otworzył oczy i zamrugał z zaskoczenia, gdy okazało się, że w wąskim przejściu wszystko jest już widoczne w świetle dnia. Uśmiechał się do niego jakiś mężczyzna o skórze ogorzałej i twardej od spędzanych na słońcu dni. – Pobudka, synu – powiedział. – Co tu porabiasz, hę? Tyen przetarł dłonią twarz i wygładził włosy, żeby dać sobie czas na ocknięcie się i wymyślenie jakiejś odpowiedzi. – Mam… mam nadzieję, że uda mi się wykupić miejsce na statku. – Coś wcześnie cię tu przywiało. – No… – Tyen rozejrzał się wokół. – Tak. – Dok pasażerski jest bliżej miasta. – Staruszek odwrócił się i zaczął gestykulować, przekazując mu wskazówki. – Chwileczkę… Słyszałem, że jeśli chcę znaleźć coś taniego, mogę spróbować szczęścia tutaj. – W takim razie skocz do kierownika doku. Kolejka w tę stronę. Mężczyzna wyprowadził Tyena z wnęki i powiódł przez wąskie przejście. Tyen nie stawiał oporu. Skoro jedynym sposobem, by dostać się na statek, było spotkanie z kierownikiem, musiał zaryzykować. Ludzie utworzyli już kolejkę, w której czekali zapewne na wejście do doków. Przeważnie byli to mężczyźni – domyślił się, że załoga – była jednak i kobieta, a także dwoje dzieci ubranych w stroje podróżne. Przy końcu dostrzegł dwie inne kobiety i poczuł dreszcz, bo było w nich coś znajomego. Czy to…? Chyba nie mógł mieć aż takiego pecha, żeby… Podniosły wzrok, gdy zbliżał się ze starszym mężczyzną, i otworzyły szeroko oczy, gdy go rozpoznały. Tyen zmusił się do

uśmiechu i ukłonił się, kiedy do nich podszedł. – Dzień dobry paniom. – I panu – odpowiedziała Sezee. – Zaczekaj tu – poinstruował go starzec, po czym żegnany spojrzeniem Tyena odwrócił się na pięcie i odszedł. – Myślałam, że już więcej się nie spotkamy – dodała Sezee ściszonym głosem. Tyen z powrotem zwrócił ku niej głowę. Musiał stąd odejść, ale bez pośpiechu, żeby nikt się nie zorientował, że coś było nie tak. – Nie mogłem zasnąć – powiedział – znalazłem więc bardziej ożywione miejsce. – Ale najpierw przebrałeś się w ubranie mniej rzucające się w oczy? – Spojrzała na jego strój i uniosła brwi. – Wstyd mi za to. – Spuścił wzrok. – Sądziłem, że wymiana okaże się korzystna dla obu stron. Gdy ich spojrzenia się spotkały, zmrużyła oczy, on zaś wyczytał z jej miny zarówno podejrzliwość, jak i rozbawienie. Zastanawiała się, kim jestem – domyślił się. Nie umknęła im obecność przeszukujących hotel policjantów. Gdyby chciała go wydać, mogłaby od razu to zrobić. Ale nie zrobiła. Dlaczego nie? Z wdzięczności za pomoc poprzedniego wieczoru? A może sądziła, że problemy Leracji dotyczą Leratów? Albo poddała się urokowi tajemniczego i niezrozumianego renegata, jak kobiety w głupich romansidłach? W to raczej wątpił; dotychczas nie udało mu się wykorzystać łatwowierności żadnej kobiety, a co dopiero jakąś oczarować. – Lepiej już… – zaczął. – Pójdę? Nie chcesz dostać się na statek? – wtrąciła się V eroo. Tyen wzruszył ramionami. – Ja… – Będą ci potrzebne dokumenty. – Uniosła torbę i zaczęła szukać czegoś w środku. – Masz jakieś? – Tak – odparł pomimo ucisku w żołądku. Miał dokumenty, ale

wystawione na własne nazwisko. Rozejrzawszy się wokoło, zorientował się, że zamieszanie, które chciał wykorzystać, w zasadzie nie istniało. Nie miał pojęcia, jak niepostrzeżenie wślizgnąć się na pokład. Cały pomysł w tej chwili wydawał się szaleństwem. Zmełł w ustach przekleństwo. Ten plan ucieczki nie miał szans na powodzenie. – Ale nie możesz ich użyć – zgadła Veroo. – No to może te się nadadzą? Wyjęła z torby skórzaną teczkę, w jakich podróżni zwykle przechowywali ważne papiery i bilety, i podała mu ją. Otworzył ją z zakłopotaniem i przyjrzał się jedynemu dokumentowi, jaki był w środku. Była to karta identyfikacyjna. – Aren Coble – przeczytał na głos. – Tragarz. – Opis dotyczył wyższego, młodszego mężczyzny, urodzonego w okręgu północnym, ale przynajmniej kolor skóry się zgadzał. – Jesteś tego pewna? – spytała Sezee ściszonym głosem. Tyen podniósł wzrok i dostrzegł, że patrzyła na V eroo, marszcząc brwi. Starsza kobieta wzruszyła ramionami. – Tak jak mówiłaś: mała zemsta. Sezee cicho prychnęła. – Teraz to ty podejmujesz ryzyko. Jak ja w tej sytuacji wyglądam? – Jak ta mniej litościwa? – Nigdy. – No wiesz, jeśli zostanie rozpoznany, zawsze możemy powiedzieć, że nas oszukał. – Veroo spojrzała na Tyena i uśmiechnęła się, lecz w jej oczach malowało się wyzwanie. – Owszem – przyznał. – Oddaję się całkowicie w wasze ręce. I jestem waszym dłużnikiem. – Tylko jeśli to się uda – dodała Sezee szeptem. – W zamian musisz zgodzić się na dwie rzeczy. – Trzy – wtrąciła V eroo. – Sam za siebie zapłacisz… jesteś w stanie, prawda? – spytała

Sezee. Kiwnął głową. – I? – Nikomu nie zrobisz krzywdy. – Oczywiście, że nie. – I powiesz nam prawdę – dokończyła Veroo. – Kim jesteś i co zrobiłeś. – To uczciwy układ. Zgadzam się na wasze warunki. Sezee uśmiechnęła się. – No dobrze, Arenie. Jak już zapewne zauważyłeś, jesteś naszym tragarzem. Chwytaj więc za torby i nie odzywaj się, chyba że ktoś się do ciebie zwróci. – Spojrzała na niego dumnie i odeszła. Veroo ruszyła za nią, zostawiając go z bagażami. Zobaczył, że brama się otworzyła, a kolejka zaczęła się przesuwać. Szybko podniósł torby i dogonił kobiety. Jakiś mężczyzna z notesem zatrzymał ich i poprosił o podanie nazwisk i zawodów. – Jesteśmy Sezee i Veroo z Wysp Zachodnich. Mamy miejsca na rejs Nocną Gwiazdą do Darsh. Mężczyzna machnął na nie ręką, nawet nie zaszczycając Tyena spojrzeniem, gdy ten go mijał. Przez bramę weszli do doków, gdzie teraz panował gwar i wiele się działo. Drzwi do magazynów były pootwierane, towary zaś przeładowywano ze statków i na statki. Idąc wzdłuż nabrzeża, Tyen i kobiety musieli wymijać ludzi noszących ciężkie ładunki. Sezee szła pewnym krokiem, Veroo zaś opiekuńczo trzymała się blisko niej. Tyen pośpiesznie podążał za nimi, walcząc z powracającym osłabieniem po ostatniej nocy – nogi mu się trzęsły i kręciło mu się w głowie. Zamiast podejść do kierownika doków, Sezee skierowała się w stronę statku i poprowadziła ich w górę po przenośnej rampie prosto na pokład. Członkowie załogi przyjrzeli im się, ale żaden nie wyglądał na zaskoczonego. Wszyscy, poza jedną osobą, nadal zajmowali się swoją pracą: wnoszeniem beczek na pokład, a

potem znoszeniem ich po drabinie do wnętrza statku. Mężczyzna, który ich nadzorował, uśmiechnął się i zbliżył, by przywitać kobiety. – Kapitanie Taga – powiedziała V eroo na powitanie. Dalszą rozmowę prowadzili w języku, którego Tyen nie rozpoznał, próbował więc domyślić się znaczenia słów z min i gestów. Mówiła głównie Sezee, choć wtrącane co jakiś czas przez Veroo komentarze sprawiały wrażenie, że tak naprawdę to ona tu rządziła. Kapitan Taga najwyraźniej już je znał, a jednak – choć jego skóra była ciemniejsza niż u przeciętnego Lerata – wyglądał na typowego szczupłego mieszkańca Wielkiego Archipelagu, nie zaś Wysp Zachodnich. Gdy Tyen usłyszał imię „Aren”, spojrzał z wyczekiwaniem na Sezee, ale nadal rozmawiała z kapitanem. Mężczyzna rzucił okiem na Tyena, po czym wzruszył ramionami i wyciągnął do niego rękę. – Pokaż mu swoje papiery, Arenie – powiedziała, nie odwracając się. – Tak, lady Sezee. – Tyen wyjął dokument i podał go. Taga przebiegł wzrokiem po kartce i ponownie wzruszył ramionami. Potem Sezee obdarzyła go swoim najbardziej oszałamiającym uśmiechem i zadała jakieś pytanie. Kapitan pokręcił głową. Przez chwilę próbowała go oczarować, po czym westchnęła, wyjęła sakwę z pieniędzmi i wyliczyła – jak domyślił się Tyen – opłatę za rejs. Gdy ustalenia dobiegły końca, skinęła dłonią na Tyena i ruszyła po pokładzie. Szybko podniósł torby i poszedł za nią. Kapitan zaśmiał się, gdy Tyen go mijał. – Odważny z ciebie człowiek, skoro towarzyszysz tej dwójce. Zastanawiając się, co mężczyzna miał na myśli, Tyen podążył za kobietami po lekko kołyszącym się pokładzie, przeszedł przez wąskie drzwi, a następnie korytarzem o niskim suficie dotarł do maleńkiej kajuty z dwuosobową koją. Ten ostatni wysiłek, a może i ulga, że wreszcie udało mu się wydostać z zatoki Sacal, przyprawiły go o zawrót głowy.

– Zostaw tu torby, Arenie – nakazała Sezee. Spojrzała na niego tak, jakby nie potrafiła się zdecydować, czy się uśmiechnąć, czy wykrzywić twarz. – Wybacz, ale będziesz musiał spać z załogą. Otworzył usta, by powiedzieć, że nie ma nic przeciwko temu, ale świat nagle zatrważająco zawirował. – Arenie? – odezwała się V eroo. – Źle się czujesz? Pokręcił głową, co tylko pogorszyło sytuację. Przepełniła go paraliżująca ciemność. Ktoś chwycił go za ramiona i poprowadził… dokądś.

ROZDZIAŁ 15

Przyn ajm n iej zem dlałeś w ustron n ym m iejscu. Tyen skrzywił się, gdy te słowa pojawiły się na kartce. Podniósł wzrok i spojrzał na morze, a jego wcześniejszy melancholijny nastrój powrócił. Za horyzontem leżał jego kraj, który zostawił o dzień i noc rejsu za sobą. Z każdą mijającą godziną był coraz dalej od domu. Niepewna przyszłość wzbudzała strach, lecz jedynym sposobem na jego złagodzenie było skupienie się na celu podróży i pokonaniu przeszkód, które go od niego dzieliły. Wstał wcześnie, żeby mieć chwilę na rozmowę na osobności z Vellą. Gdy tylko jej dotknął, dowiedziała się, przez co przeszedł od czasu lotu aeropowozem, jednak czuł potrzebę zrelacjonowania całej przygody krok po kroku, żeby poukładać sobie wszystko w głowie. Ponownie spojrzał na kartkę. Nie „zemdlałem”. Straciłem przytomność – zaprotestował. Ale to i tak nie było zbyt męskie. Jak to ujęła Sezee? „W waszych powieściach to kobiety mdleją, gdy wystraszą się najdrobniejszej rzeczy”. Mówiąc „waszych”, miała na myśli powieści lerackie. Przeprosiła jednak za tę uszczypliwość, gdy dowiedziała się, jak długo nie jadł ani nie pił. „Bohaterowie literaccy nie muszę przejmować się takimi rzeczami – dodała bez śladu drwiny. – W świecie rzeczywistym nie jest tak łatwo”. Stracił przytomność tylko na chwilkę, ale kobieta od razu zaczęła inaczej się do niego odnosić. Veroo zniknęła, żeby poszukać wody i czegoś do zjedzenia, i wróciła tak szybko, że chyba musiała wyrwać jedno i drugie z rąk pierwszej napotkanej osoby. Sezee wypytywała go o jego objawy i od jak dawna się pojawiały. Na szczęście kęs zwykłego chleba i kubek wody przywróciły mu siłę. Kobiety uparły się, żeby został w kajucie i przespał się, on zaś nie oponował, bo rozsądnie było nie rzucać się w oczy, dopóki

statek nie opuści zatoki Sacal. Leżał, ale nie spał. Żołądek kurczył mu się z niepokoju, aż statek wyszedł na morskie fale i zaczął się kołysać. Wówczas organizm zaprotestował z zupełnie innego powodu. Tyen wyszedł na pokład w nadziei, że dzięki temu łatwiej mu będzie znieść chorobę morską. Pomijając noc spędzoną w pomieszczeniu dla załogi w hamaku – który chyba łagodził niepożądane skutki kołysania się statku – Tyen większość czasu przebywał na pokładzie. Ile powinienem powiedzieć Sezee i Veroo? – spytał V ellę.

Obiecałeś, że powiesz im prawdę.

Tak, ale nie obiecywałem, że powiem całą prawdę.

Gorszy człowiek po prostu by skłam ał.

Mogę zostać gorszym człowiekiem, jeśli dzięki temu unikniemy śmierci. Ale wolałbym nie kłamać. Zbyt łatwo jest zapomnieć, co już się powiedziało.

Dom yśliły się, że uciekasz przed policją i przedstawicielam i Akadem ii. Możliwe, że czytały w „Dzien n iku Lerackim ” artykuł o n iebezpieczn ym m agu. Artykuł n ie in form ował jedn ak, że coś ukradłeś.

W takim razie nie muszę o tym mówić. Ale zechcą się dowiedzieć, dlaczego ściga mnie Akademia. Lepsza kradzież niż inne przestępstwa, o jakie mogłyby mnie podejrzewać.

Jeśli n ie ch cesz kłam ać, wystarczy, że będą zadawać jedn o pytan ie za drugim i wydobędą z ciebie wszystkie sekrety.

A ten problem Vella znała aż za dobrze. Na szczęście Sezee i Veroo nie miały okazji do zadawania pytań. Kajuta, którą zajmowały, była za mała, żeby zmieściły się w niej trzy osoby pragnące porozmawiać na osobności. Poza tym byłoby dziwne, a może nawet gorszące, gdyby dwie kobiety zamknęły się w niej ze swoim bagażowym. Nie wiedział też, jak grube są ściany. Po pokładzie zawsze kręciła się załoga. Do tej pory zdołał spełnić dwa warunki Sezee i Veroo: nie zrobił nikomu krzywdy i zapłacił za miejsce na statku. Który, jak się okazało, zmierzał najkrótszą

drogą do Wendlandu. – Arenie. Głos Sezee przebił się przez nieustanne wycie wiatru. Tyen odwrócił się i dostrzegł, że kobieta przeciska się w jego kierunku wśród załogi i różnych innych przeszkód. Zamknął Vellę i wsunął ją do kieszeni kurtki. – Lady Sezee. Uśmiechnęła się, słysząc ten grzecznościowy zwrot, którego używano wobec ważnych kobiet. – Jak się czujesz? Dobrze spałeś? Wzruszył ramionami. – Jeśli w ciągu dwóch dni nie można się przespać więcej niż kilka godzin, to później nawet sen w hamaku wydaje się luksusem. – W hamaku? – Tak. Ale to chyba pomogło też na mdłości. Przez jej twarz przebiegł grymas. – Myślisz, że nam też pozwoliliby spróbować? – Kiepska noc? Skinęła głową, po czym wzdrygnęła się. – Ale niedługo dopłyniemy do Darsh i będzie lepiej. W każdej podróży są jakieś niewygody, skoro jednak muszę je znosić, to wolę patrzeć w tym czasie na coś innego niż woda po horyzont. – Leciałaś kiedyś? Westchnęła. – Jeszcze nie. Myślałam, że będziemy miały okazję w czasie pobytu w Leracji. Chyba możemy dodać to do swojej listy rozczarowań. – Czy wolno ci wyjawić cel pobytu w Leracji zwykłemu tragarzowi? – Chyba tak. – Jej usta drgnęły w krzywym uśmiechu. – Pewnie cię to rozbawi. Veroo chciała dostać się do Akademii. A ja chciałam przeżyć przygodę. Zmarszczył brwi.

– Domyślam się, że jej nie przyjęto. – Nie. Ledwie zwrócono na nią uwagę. – Spojrzała na niego zasępiona. – Najwyraźniej zapewnienia, że kobiety posiadające odpowiednie środki i status są tam mile widziane, nie dotyczą kobiet z zagranicy. Ani żadnych kobiet, które chcą się uczyć magii. Widocznie nie można ufać nam w tej kwestii, bo nasze głowy pełne są przesądów, a nasze ciała nie wytrzymają takiego obciążenia. Tyen skrzywił się. Słyszał, że bardziej konserwatywni profesorowie wygłaszają takie poglądy, skoro jednak w Akademii studiowały kobiety, sądził, że tacy ludzie nie mają nadmiernego wpływu na proces rekrutacji studentów. Ale z drugiej strony nie słyszałem o żadnych studentkach magii. Myślałem, że po prostu żadna kobieta nie miała odpowiednich umiejętności, żeby się zakwalifikować. – Przy… przykro mi to słyszeć – powiedział. – A dlaczego tobie miałoby być przykro? – spytała, jednocześnie unosząc brwi i mrużąc oczy. – Miałeś coś wspólnego z tą polityką? – Yyy… nie, ale… – Zająknął się i zamilkł, gdy mijał ich ktoś z załogi. Sezee uśmiechnęła się. – Uważasz, że powinieneś przeprosić za swoich rodaków – dokończyła za niego. Odwróciła wzrok i wzruszyła ramionami. – Nieważne. Ich strata. Jeszcze nie widziałam, żeby jakieś niepowodzenie umniejszyło determinację i ciekawość Veroo. Znajdzie inny sposób na poszerzenie wiedzy i umiejętności. A przygodę i tak przeżyłyśmy. – Zwróciła się do niego. – A twoja chyba dopiero się zaczyna. Kiwnął głową. – Zmierzacie prosto do domu? – Tak, chyba że znajdziemy inne źródło wiedzy o magii. Pewnie żadnego nie znasz? – Nie. – Tyen zmarszczył brwi, gdy przypomniał sobie, jak Gowel opowiadał o krajach Dalekiego Południa. I o miejscu zwanym

Strzelistym Zamkiem, gdzie magowie stosowali kilka technik nieznanych Akademii. – Chociaż ostatnio słyszałem opowieści pewnego podróżnika o krainach za Niższymi Górami Szerokości Geograficznej. Mówił, że jest tam mała szkoła dla magów. W oczach Sezee pojawił się błysk. – Uczą kobiety? – Nie wiem. – Jej ekscytacja zniknęła tak szybko, jak się pojawiła, lecz na twarzy odmalowało się zamyślenie. – Mimo wszystko można by popytać. – Trudno się tam dostać. Gór nie da się przekroczyć, a przelecieć nad nimi jest trudno, choć wszystko wskazuje na to, że leżące tam tereny są ogromne. Uśmiechnęła się szeroko. – Uwielbiam, gdy mówisz jak uczony. Usłyszał zduszony chichot i odwrócił się. Właśnie mijał ich w pośpiechu jakiś członek załogi. – Cóż, tragarz potrafi podchwycić pewne informacje od swoich pracodawców – odparł Tyen w nadziei, że przechodzący obok mężczyzna nie zorientował się, że jeden z pasażerów nie był tym, za kogo się podawał. Choć właściwie był już chyba za daleko, żeby usłyszeć. – Nie mogę się doczekać informacji, które mi obiecałeś. – Sezee znacząco uniosła brwi. – Oczywiście kiedy Veroo i ja znajdziemy chwilę, żeby cię wypytać o powody odejścia od poprzedniego pracodawcy. – Przysunęła się trochę bliżej. – Myślisz, że mógłbyś nas nauczyć tego i owego? – spytała cicho. Zmarszczył brwi. Gdy chodziło o magię, Akademia przestrzegała ścisłych reguł nauczania. Tylko jej członkowie mogli uczyć się magii, a studentom w ogóle nie wolno było nauczać. Złamanie kolejnej zasady nie pomogłoby mu w staraniach o ponowne przyjęcie… Przypomniał sobie jednak, do jakiego wniosku doszedł, lecąc aeropowozem i zastanawiając się, co by go spotkało, gdyby wpadł w ręce Akademii.

– To zależy… – Nie dokończył, bo kolejny człowiek przeszedł na tyle blisko, że mógł go usłyszeć. Usta Sezee wygięły się w uśmiechu. – Oczywiście, że zależy. Cóż, musimy sprawdzić, czy możemy sobie pozwolić, żeby cię zatrzymać, gdy znajdziemy się na miejscu. Otworzył usta, by zaprotestować, lecz się rozmyślił. Pieniądze Kilrakera – które musiał przekazać towarzyszkom na przechowanie w kajucie, gdy spał z załogą – kiedyś się skończą. A perspektywa spędzenia dodatkowego czasu w towarzystwie tych kobiet – czy to w charakterze nauczyciela, czy tragarza – wcale nie była nieprzyjemna. – Opowiedz mi coś więcej o swojej ojczyźnie – powiedział. Zamrugała z zaskoczenia, a po chwili zobaczył w jej oczach zrozumienie. Oparła się plecami o reling i ponad olinowaniem statku wpatrzyła się w dal. – Pochodzimy z Bleze, największej z Wysp Zachodnich – powiedziała. – Z Loire, który był jednym z większych fortów, zanim Leraci podbili nas ponad pięćdziesiąt lat temu. Teraz jest naszym najważniejszym miastem. – Podbili? Uczono mnie, że mieszkańcy Wysp Zachodnich pokojowo przekazali władzę nad tamtymi terenami. – Wasi historycy nie traktują okupacji jako formy podboju, ale my tak. Jest skuteczna, ale i podstępna. Chociaż pewnie nie masz ochoty na dyskusję na temat zła wyrządzonego przez Imperium Lerackie w przeszłości, więc będę się trzymać czasów obecnych. Głównym źródłem majątku Wysp Zachodnich jest to, co uda nam się wyhodować. Mój dziadek – leracki kolonista Tomel Firegard – zbił fortunę na uprawie lallu, a nasz kraj wciąż jest jednym z producentów najlepszego lallu na świecie. – Muszę kiedyś spróbować. – Koniecznie. Jest wyborny. Pewnie zastanawiasz się, jakim cudem wnuczka lerackiego kolonisty ma taki kolor skóry. Stary dobry Tomel Firegard nabył połowę swoich ziem dzięki małżeństwu

z córką królowej Wysp Zachodnich. I tym sposobem ciotka Veroo jest jedenastą i najmłodszą potomkinią rodu oraz córką zdetronizowanej dziedziczki Bleze. – Ale… zdetronizowanej? Rodzina królewska jest nadal uznawana na Wyspach Zachodnich. – Tylko jedna jej linia, lecz nie ta prawowita. Koloniści uznali za władcę pierwszego syna królowej, ale do tamtej chwili dziedziczono zawsze w linii żeńskiej. Tyen pokręcił głową na myśl zarówno o tym, jak potraktowano jej lud – choć po wyprawie do Mailandu nie dziwił się, że w jakimś innym kraju metody sprawowania kontroli przez Imperium też mogły się nie spodobać – jak i o tym, że według jej rodaków w żyłach Veroo płynęła królewska krew. W żyłach jej siostrzenicy Sezee także. Wiedział już, skąd w niej ta śmiałość i pewność siebie. Choć nigdy nie sięgnęłaby po taką władzę, jaką mieli przodkowie, jej ród wciąż był potężny. Nagle społeczeństwo lerackie, w którym kobietom wolno było posiadać jedynie ubrania i biżuterię, wydało mu się znacznie bardziej prymitywne i niecywilizowane. Może właśnie dlatego lerackie kobiety otaczają się takimi wyszukanymi konwenansami i zasadami etykiety. Dzięki temu zyskują poczucie kontroli i szacunek. W takim razie to ciekawe, że przy lerackich kobietach jestem taki skrępowany, a przy Sezee czuję się swobodnie. Czy wszystkie kobiety w jej kraju są takie jak ona? Może po prostu Sezee jest pewna siebie i wygadana. Zdał sobie sprawę, że zupełnie tak jak V ella. A to było interesujące… – Skoro pochodzisz z królewskiego rodu, to jakim cudem pozwolono ci wyjechać i podróżować na własną rękę? Sezee nie odpowiedziała. Patrzyła nachmurzona na coś za jego plecami. – Nisko leci. Obejrzał się przez ramię i dostrzegł mijający ich z furkotem aerowóz – na tyle blisko, że widział zwróconą w ich stronę twarz

pilota. Aerowozy i aeropowozy były powszechnym widokiem, od kiedy opuścili Lerację, ten jednak leciał nadzwyczaj blisko. Przeszył go strach i odwrócił się plecami. Od kiedy Tyen wyszedł tego dnia na pokład, statek płynął wzdłuż północnego wybrzeża Wendlandu. Wkrótce mieli dopłynąć do Darsh – stolicy. A kiedy tam dotrą, możliwe, a nawet prawie pewne, że magowie z Akademii i miejscowa policja już będą tam czekać i obserwować, kto schodzi z pokładu. Poczuł ucisk w żołądku. Rejs zapewnił mu chwilę wytchnienia. Możliwość zjedzenia czegoś i zaznania odrobiny snu. To jednak niedługo się skończy. – Co zrobisz, kiedy dopłyniemy? – spytała Sezee. – Nie wiem – wyznał. – Lepiej na razie trzymaj się pod pokładem. Nie rzucaj się w oczy. – Odsunęła się od relingu. – Chodźmy po Veroo i poprośmy o coś do jedzenia. Przez kilka następnych godzin udawał, że najzwyczajniej w świecie cieszy się ciekawym rejsem. Zjedli, potem Sezee uparła się, żeby został w maleńkiej kajucie, odpoczął i popilnował ich rzeczy, gdy tymczasem one z pokładu obserwowały wpłynięcie do portu w Darsh. Jego myśli nieustannie krążyły wokół problemu zejścia ze statku tak, żeby nikt go nie zauważył. Czy udawanie tragarza okaże się skuteczne? Czy mógłby w jakiś inny sposób niepostrzeżenie wymknąć się na brzeg? Czy udałoby mu się przekupić kogoś z załogi, żeby zamienił się z nim na ubrania, a pozostałych, żeby pozwolili mu udawać, że pomaga w rozładunku towaru? Jeśli będzie tam Kilraker albo ktoś inny z Akademii, kto rozpozna Tyena, to żadne przebranie nic nie da. Czy mógłby użyć magii, żeby uciec? Wcześniej udało mu się umknąć Kilrakerowi. Może zdołałby zrobić to raz jeszcze. Ale nie będzie w pobliżu żadnego aerowozu, który mógłby ukraść. Tylko statki. A do kierowania statkiem nie wystarczy jedna osoba.

W końcu drzwi do korytarza otworzyły się i dało się słyszeć lekkie, szybkie kroki. – Arenie! – głos Sezee był cichy i naglący. Wstał i wyszedł na korytarz. – Tak? Położyła mu dłoń na ramieniu. – Wpływamy do doków. Wszędzie są policjanci z Darsh i prawdopodobnie ludzie z Akademii. Ile masz pieniędzy? Wziął do ręki teczkę i otworzył ją. Trzymał ją pod kątem, żeby Sezee nie zauważyła Żuczka. – Nie wiem. Chyba kilkaset lewów. – Dałbyś kapitanowi setkę, gdyby cię ukrył? Tyenowi zaparło dech w piersi. To było niemało, a taka strata oznaczałaby, że niedługo znacznie trudniej byłoby mu przetrwać. Jeśli jednak zostanie schwytany, w ogóle nie będzie musiał martwić się o przetrwanie. Skinął głową. – Zostań tu. Oddaliła się szybkim krokiem. Gdy drzwi korytarza zamknęły się za nią, Tyen oparł się ciężko o ścianę pod naporem fali mdłości. A jeśli się nie uda? – pomyślał. Jeśli kapitan weźmie pieniądze, a i tak mnie wyda? Drzwi otworzyły się i tym razem pojawił się w nich członek załogi. Uśmiechnął się lekko do Tyena. – Chodź za mną. Czy to znaczyło, że kapitan się zgodził? Gdy mężczyzna go minął i poszedł dalej korytarzem, Tyen zawahał się. A potem wzruszył ramionami i podążył za nim. Jaki miał wybór? Mógł tylko mu zaufać. Na końcu korytarza były drzwi do ubikacji. Mężczyzna otworzył je, a potem uniósł klapę sedesu. Całe urządzenie wyskoczyło z podłogi niczym korek. Cofnął się o krok i kiwnął głową w stronę dziury. – Są uchwyty. Postaraj się nie przesunąć rury wylotowej. Ktoś na

zewnątrz mógłby zauważyć ruch. Tyen czytał w książkach historycznych, że na dawnych statkach jedną z kar za bunt wśród załogi było zamknięcie w rurze pod latryną i znoszenie oczywistych nieprzyjemności. Starając się ukryć niezadowolenie, Tyen podszedł do dziury i spojrzał w dół. Odprowadzająca nieczystości emaliowana miedziana rura wyginała się ku dołowi i w lewo. Nie było obok niej zbyt wiele miejsca, ale wnęka pod nią była na tyle duża, żeby mógł w niej kucnąć człowiek, a poza tym było tam czysto. Ściany zrobiono z surowego drewna. Powbijano w nie drewniane kołki, na których można było oprzeć ręce i nogi, żeby w razie potrzeby naprawić latrynę. Wrzucił do środka swoją skórzaną teczkę, a potem wsunął się, chwycił najbliższy kołek i zszedł najszybciej, jak się dało. Gdy tylko znalazł się pod podłogą, mężczyzna bez słowa opuścił sedes na miejsce. Tyen ukucnął w ciemnej, ciasnej przestrzeni i nasłuchiwał odgłosu oddalających się kroków. Powietrze zrobiło się cieplejsze i cięższe. Sądził, że przyzwyczai się do smrodu unoszącego się z rury, którą miał tuż przy głowie, lecz odniósł wrażenie, że w tak małej przestrzeni woń jeszcze się nasilała. Słyszał stłumione stąpanie wielu stóp, a co jakiś czas ciężki głuchy odgłos – prawdopodobnie przenoszonego ładunku. A potem wszystko ucichło. Gdy wróciły oznaki życia, dobiegające go dźwięki zmieniły się, a kiedy tupanie zbliżyło się do pomieszczenia nad nim, nagle różnica stała się przerażająco oczywista. Zamiast szurania miękkich podeszew butów załogi, których zadaniem było dobrze trzymać się podłoża, słyszał stukot wysokich butów ludzi, którzy na co dzień chodzili po brukowanych ulicach miast. Na pokładzie byli policjanci z Wendlandu, a z nimi niewątpliwie przedstawiciele Akademii. Szukali go. Stąpanie zbliżyło się. Ktoś otworzył drzwi powyżej. Tyen oddychał powoli i cicho. Podłoga nad jego głową zaskrzypiała. Czekał, aż drzwi znowu się zamkną, lecz tak się nie stało. Zapewne wystarczyłby szybki rzut oka nic

niepodejrzewającego poszukiwacza, by stwierdzić, że toaleta była pusta. Czy to znaczyło, że według tego człowieka w takim maleńkim pomieszczeniu kryło się coś więcej? Czy przyglądał się dokładniej, szukając ukrytego wejścia? Czy – podobnie jak Tyen – słyszał o starej karze dla zbuntowanej załogi?

ROZDZIAŁ 16

Z rury tuż przy jego uchu dobiegł odgłos lejącej się cieczy. Z góry usłyszał słowa jakiegoś mężczyzny i dopiero po chwili przypomniał sobie wendlandzki na tyle, by je zrozumieć. – Co robisz? – Sprawdzam, czy działa. – Istnieje prawo zabraniające korzystania z wychodka w dokach. – Aresztujesz mnie? – No dobra… ale pośpiesz się. Tyen wypuścił powietrze, gdy odgłosy ustały, a kroki oddaliły się od toalety. Potem jednak usłyszał oba dźwięki ponownie, kiedy przyszła kolej na drugiego mężczyznę. Gdy obaj zrobili swoje i odeszli, nie było słychać już żadnych ciężkich kroków odbijających się echem po statku. Nastąpiła długa cisza, a potem rozległy się odgłosy załadunku towarów, więc nieco się odprężył. Mógł tylko czekać, aż ktoś go uwolni. Gdy nikt tego nie zrobił, domyślił się, że zamierzają go tu zostawić do czasu, aż załadunek dobiegnie końca, a statek opuści dok. Miał nadzieję, że nie planują zostać w porcie na noc. W pewnym momencie Tyen miał wrażenie, że słyszy przez kadłub znajomy kobiecy głos. Zdał sobie sprawę, że Sezee i Veroo na pewno zeszły ze statku, żeby ruszyć w dalszą drogę do domu. Nie będzie miał okazji im podziękować. Może mógłby wysłać list. Nie znał ich adresu, skoro jednak rodzina Sezee była tak znana, jak twierdziła kobieta, prawdopodobnie zdołałby do niej dotrzeć. Zasmuciła go myśl, że już nigdy jej nie zobaczy. Nie miał szansy na spełnienie ich ostatniego warunku: wyznania prawdy o powodach opuszczenia Leracji. Miło byłoby wiedzieć, że jest ktoś, kto zna całą prawdę. Oprócz Kilrakera. A przynajmniej większą część prawdy. Jak radziła Vella, nie musiał mówić, co ukradł. Tym bardziej zapragnął wysłać list do ojca.

Żałował, że nie znał dokładnych ustaleń pomiędzy Sezee a kapitanem Tagą. Dokąd ten człowiek zamierzał teraz płynąć? Tyen miał nadzieję, że nie do Leracji. Czy Taga przyjął łapówkę w postaci stu lewów, czy zażądał więcej? Skoro Sezee nie poświadczy, że wziął właśnie taką sumę pieniędzy, kapitan mógłby powiedzieć Tyenowi cokolwiek i nie byłoby wiadomo, czy kłamie. Tyen mógłby unikać ludzi z Akademii, ale bez pieniędzy nie przeżyłby długo. Podsłuchanie rozmawiających po wendlandzku policjantów przypomniało mu też, że jeśli zatrzyma jakieś pieniądze, może będzie musiał wymienić je na miejscową walutę. Lerackich lewów używano w całym Imperium, podejrzewał jednak, że łatwiej byłoby ukryć się przed władzami, gdyby wmieszał się w skromniejszy miejscowy tłum. Wymiana pieniędzy oznaczałaby jednak zarejestrowanie tego faktu, a Akademia mogłaby takie rejestry wytropić, zwłaszcza gdyby musiał przedstawić dokumenty identyfikacyjne. Dzięki Sezee i Veroo miał nowe (przypomniał sobie też, że nie wyjaśniły mu, skąd je wzięły). Jeśli jednak Akademia dowie się, że Tyen podszywa się pod Arena Coble’a, będą równie bezużyteczne jak autentyczne. Czas dłużył się, a Tyen był coraz bardziej znudzony. Porzucił myśl o podniesieniu teczki z podłogi, kiedy okazało się, że narobi przy tym hałasu. Przypomniał sobie, że włożył V ellę do kieszeni, wyjął ją zatem. Złożył nad nią dłonie i zaczerpnął tyle magii, by stworzyć odrobinę światła, a potem zatopił się w jej opowieściach o innych światach i potężnych magach, a do rzeczywistości powrócił, gdy statek znowu zaczął się poruszać. Odpływali. Włożył Vellę z powrotem do kieszeni, jednak po chwili namysłu wsunął ją pod koszulę. Cokolwiek miało się stać, przynajmniej będzie mogła to zobaczyć i usłyszeć. Nie musiał długo czekać. W korytarzu nad jego głową ponownie rozległ się odgłos kroków. Usłyszał, że drzwi do toalety otworzyły się, a potem wieko latryny uniosło się ze skrzypnięciem. Zobaczył

nad sobą sufit pomieszczenia. A potem przez otwór spojrzała na niego znajoma twarz. – O, nie jest tak źle, jak mówili – oznajmiła Sezee. Uśmiechnął się z zaskoczenia i ulgi. – Zostałyście na pokładzie! Wzruszyła ramionami. – I tak, i nie. Rozejrzałyśmy się po miasteczku – jak to turystki, którymi przecież jesteśmy – a potem wróciłyśmy. – Dziękuję. Mam nadzieję, że nie zakłóciłem waszego planu podróży. – Ależ skąd. Poza tym nie powiedziałeś nam jeszcze, dlaczego uciekasz przed Akademią. Wychodzisz czy wygodnie ci tam na dole? Z pewnym wysiłkiem zdołał przesunąć teczkę czubkiem buta, żeby oparła się o ścianę, a potem wygiął się, żeby ją uchwycić. Podniósł ją, podał Sezee i wygramolił się na zewnątrz. Obok kobiety stał jeden z członków załogi, podtrzymując klapę. Gdy przecisnęli się obok niego, mężczyzna ułożył siedzisko na miejscu. – Zostań na dole – doradził. – Kapitan chce pogadać, kiedy wypłyniemy z portu. Potem szybkim krokiem oddalił się korytarzem, mijając stojącą przed kajutą V eroo, i zniknął za drzwiami na pokład. – No dobrze. – Sezee chwyciła Tyena za ramię. – Pora, żebyś wyjaśnił, dlaczego ściga cię Akademia. Tyen nie opierał się i pozwolił, by pociągnęła go ku drzwiom kajuty. Veroo nie uśmiechała się, gdy się zbliżył. Spojrzała na niego, mrużąc oczy. Sezee – wciąż tak samo pogodna jak przed zmianą planów względem niego – wskazała na koję. – Siadaj – nakazała niczym apodyktyczne dziecko. Albo księżniczka. Usłuchał jej. – Mów. Zaśmiał się.

– Jak szczegółowo? – Tak, żebyśmy wiedziały, co się dzieje, gdy przyjdzie tu kapitan Taga. – Dobrze. Jestem… byłem… studentem Akademii. Studiowałem historię i magię. W czasie ostatniej wyprawy badawczej coś znalazłem. Ten przedmiot był… trudno ocenić jego wartość. Mieliśmy oddawać wszystkie swoje znaleziska, ale tę zasadę często łamano, a ja… Wiedziałem, że Akademia nie dostrzeże potencjału w tym, co znalazłem, ale sądziłem, że uda mi się przekonać profesorów. Odkryli jednak ten przedmiot i zagarnęli go, zanim miałem okazję to zrobić. Został skradziony – ale nie przeze mnie. Przez profesora Kilrakera, którego podziwiałem i któremu ufałem. Zaaranżował wszystko tak, żeby wina spadła na mnie. Sezee przyglądała mu się uważnie, gdy mówił, ale również gdy zamilkł. A potem pokręciła głową. – Ale przecież jeśli nie masz tego przedmiotu, nikt nie może cię oskarżyć, że go ukradłeś. – Podejrzewają, że go ukryłem. Albo sprzedałem. – Podejrzenia to nie dowody. Przynajmniej według prawa lerackiego. A skoro jesteś taki pewien, że to ten profesor dokonał kradzieży, to dlaczego o tym nie powiedziałeś? – Uniosła brwi. – Och! Ale przecież złodziej też nie ma już tego przedmiotu, prawda? Skinął głową. – A ty go masz? – Chciałyście tylko wiedzieć, dlaczego Akademia mnie ściga. – Miałyśmy pomóc ci w zamian za to, że powiesz nam prawdę. – Ale nie całą – odparł. – To… – Sezee – wtrąciła się V eroo. – Daj spokój. Dziewczyna odwróciła się do starszej kobiety, która pokręciła głową. Sezee popatrzyła na Tyena, mrużąc oczy i marszcząc czoło. Przeniosła wzrok na teczkę, którą wciąż miała w rękach, a jej oczy otworzyły się szeroko.

– Chodzi o tego mechanicznego insekta, który pilnuje twoich pieniędzy? Spojrzał na nią beznamiętnie. – Nie mogłaś się oprzeć i zajrzałaś, co? V eroo uśmiechnęła się, a na policzki Sezee wystąpił rumieniec. – Może – odparła Sezee. – Miałyśmy świadomość, że pomagamy człowiekowi, który może nam zaszkodzić. – I czego się dowiedziałaś z zawartości teczki? Wydęła dolną wargę. – Niczego, czego wcześniej się nie domyśliłyśmy. Masz pieniądze. I jesteś z Akademii. – Jak wywnioskowałyście z tych przedmiotów, że jestem z Akademii? – Na przyborach do golenia jest litera A. – No tak. – Uśmiechnął się i pokręcił głową. Nigdy nie zwrócił na to uwagi. Sięgnął po teczkę, ona zaś niechętnie mu ją oddała. – No dobrze. – Uśmiechnęła się. – Mam rację? Podniósł wzrok. – Że chodzi o Żuczka? Nie. Żuczek poruszył się, słysząc swoje imię. Tyen zastanowił się nad jej przypuszczeniem, że zadaniem insektoida było strzec jego pieniędzy. To niezły pomysł. Gdyby miał czas, dokonałby w nim paru zmian, żeby mógł pełnić taką funkcję. Najłatwiej byłoby z alarmem. Musiałby nauczyć go działań podobnych do ostrzegania, że Miko zbliża się do pokoju. Chociaż może mógłby dołożyć kilka igieł albo ostrzy do przednich nóżek, żeby kłuł każdego, kto sięgnie do środka. – Powiedziałam kapitanowi, że połowę zapłacisz mu teraz, a połowę później – rzekła V eroo. Podniósł wzrok i kiwnął głową. – Dziękuję. Dziękuję wam obu za pomoc. – Zamilkł na chwilę. – Jak właściwie się umówiliście? Dokąd się udamy? – Na południe – odparła Veroo. – Kapitan Taga handluje wzdłuż

wybrzeża. Sprawia wrażenie uczciwego, przynajmniej jak na niezależnego kapitana statku handlowego. – A co z waszymi planami powrotu do domu? – spytał Tyen. – Cóż – rzekła Sezee tonem charakterystycznym dla kogoś, kto chce przekonać do pomysłu, na który właśnie wpadł. – Udajesz się na Dalekie Południe, a skoro… Serce Tyena na chwilę zatrzymało się. – Chwileczkę. Dlaczego sądzisz, że wybieram się na Dalekie Południe? Uśmiech Sezee rozszerzył się. – Przecież tak jest. Prawda? – Możliwe. – W końcu to jedna z niewielu części świata, w których Imperium Lerackie nie ma wpływów. Tyen pokręcił głową. – W takim razie nie powinienem tam jechać, skoro to takie oczywiste. – Dokądkolwiek się udasz, zostaniesz wydany Akademii, gdy tylko ktoś domyśli się, kim jesteś. – Jeśli domyśli się, kim jestem. – Im dalej od Leracji, tym bardziej będziesz odróżniał się od otaczających cię ludzi. Na Dalekim Południu to nie będzie miało znaczenia. Nie podpisało żadnego porozumienia z Imperium. – To nie znaczy, że powstrzyma Akademię przed pościgiem i zabraniem mnie do kraju. – Może to zrobi. Ale Akademia najpierw musi cię znaleźć. Myślę, że tam będziesz miał największe szanse. Nie mówiłeś przypadkiem, że na Dalekie Południe można dotrzeć tylko aerowozem? – Zgadza się. – Potrafisz kierować aerowozem. – Czyżby? – Czy studentów Akademii się tego nie uczy? – Nie.

Zamilkła i zmarszczyła brwi. – No to potrafisz? Uśmiechnął się. – Tak. – A potrafisz go zbudować? Skinął głową. Uśmiechnęła się od ucha do ucha. – W takim razie czy zabierzesz nas ze sobą? Przeniósł wzrok na Veroo. Starsza kobieta uśmiechnęła się, lecz spojrzenie miała twarde i niewzruszone. Oczywiście – pomyślał. Chce znaleźć szkołę magii, o której wspominał Gowel. Myśl o tym, że ta kobieta nauczy się wszystkiego, czego odmówiła jej Akademia, dała mu dziwne poczucie satysfakcji. – Z przyjemnością – powiedział. Sezee przyklasnęła i wypowiedziała jakieś dziwne słowo. Odwróciła się do Veroo, która niechętnie je powtórzyła. Tyen domyślił się, że w ich języku wyrażało zadowolenie lub poczucie zwycięstwa. Po chwili V eroo gwałtownie odwróciła głowę. – Kapitan idzie – ostrzegła. Zgodnie z oczekiwaniami drzwi na pokład otworzyły się, Tyen zaś usłyszał odgłos kroków. Wstał z miejsca, gdy pojawił się Taga. – No dobrze – odezwał się. – Teraz jesteś Tyenem Ironsmelterem. – Tak, kapitanie – odparł Tyen. – Zapraszam do mojej kajuty. – Skinął na niego i poprowadził w kierunku drzwi po przeciwnej stronie korytarza. Otworzył je i przepuścił Tyena. – Kobiety powiedziały ci o naszym układzie? – Tak. Wszedł za Tyenem do niewielkiego pomieszczenia, w którym po jednej stronie stały stół i krzesła, po drugiej zaś koja. Kapitan zamknął drzwi, zostawiając Sezee i V eroo na zewnątrz. – Zabiłeś kogoś? Tyen spojrzał na kapitana z początku z zaskoczeniem, potem nieco oburzony. Było to jednak rozsądne pytanie, choć kapitan nie

mógł wiedzieć, czy Tyen powie mu prawdę. – Nie. – Ukradłeś coś? Tyen westchnął. – To… skomplikowane. To, co według nich ukradłem… Wrobiono mnie w tę kradzież. Ukradłem jednak aerowóz, żeby uciec, a okazało się też, że na pokładzie było sporo pieniędzy. Kapitan przez chwilę spoglądał na Tyena w milczeniu, po czym skinął głową. – Pięćdziesiąt lewów. Tyen zamrugał zaskoczony brakiem kolejnych pytań. Otworzył torbę i wyjął kilka zwitków pieniędzy, odliczając połowę łapówki, którą uzgodniły kobiety. – Dziękuję – powiedział, podając mężczyźnie banknoty. Kapitan przyjął pieniądze. – Nie chcę żadnych kłopotów z Akademią – ostrzegł. – Kiedy zawiniemy do portu, masz zostać na pokładzie i trzymać się poza zasięgiem wzroku. – Oczywiście. – Płyniemy na południe, aż do Carmel. Tyen pokiwał głową. Pukanie do drzwi odwróciło uwagę mężczyzny. – Wejść. Do środka wkroczył jeden z członków załogi. – Aerowóz. Wygląda na to, że nas śledzi – powiedział. Kapitan zmarszczył brwi i zwrócił się z powrotem do Tyena. – Zostań tu. – Wyszedł z kajuty, minął kobiety i udał się prosto na pokład. Tyen rozejrzał się wokoło i dostrzegł niewielkie okienko naprzeciwko drzwi. Podszedł do niego ostrożnie, widział jednak tylko chmury, ptaki i niewielką część pokładu. Statek zmienił nieco kierunek i zaczął intensywniej się kołysać, zmuszając Tyena, by czegoś się złapał. Po kilku minutach poddał się i usiadł na krześle.

Może od tej pory będzie musiał jedynie ukrywać się i czekać, aż ktoś powie mu, co się dzieje. Gotów był znieść niewygody, jeśli dzięki temu ludzie z Akademii go nie schwytają. Mógł tylko siedzieć cicho i liczyć na to, że będzie bezpieczny.

CZĘŚĆ CZWARTA RIELLE

ROZDZIAŁ 11

Rielle niechętnie odsunęła poplamione farbą dłonie Izare’a, które oplatały ją w pasie, i wyślizgnęła się z jego objęć. – Wystarczy. Wracaj do pracy. Wysunął dolną wargę. – Ale… – Sam kazałeś mi to zrobić – przypomniała mu, podchodząc do krzesła. – Powiedziałeś, że za bardzo cię rozpraszam i mam cię wygonić. Nie chcę, żebyś przeze mnie spóźnił się z dostarczeniem spirytualu. Jeszcze bardziej niż już jesteś spóźniony. Uśmiechnął się i ruszył za nią. – Przecież skończyłem go wczoraj. Rzuciła okiem na sztalugę. Obraz, który malował, stał tyłem do schodów, dlatego nie widziała jeszcze postępów w pracy, które ostatnio poczynił Izare. Trzymając się poza zasięgiem jego rąk, podeszła do malowidła. Opowiadało historię Sa-Azurla, Wątpiącego Kapłana, który wolał uwierzyć, że Aniołowie nie istnieją, niż że nie ocalili jego wioski przed powodzią. W końcu jednak dostrzegł swój błąd, a Aniołowie z radością powitali go po śmierci. Tematykę zaproponowała Rielle, bo człowiek, który zamówił spirytual, był smutnym starym wdowcem pochodzącym z jednego z najstarszych rodów w mieście, niezwykle krytycznym wobec samego siebie. Pomysł, że mogłaby mu się spodobać historia o przebaczeniu, okazał się trafny. Podobnie jak w wypadku innych spirytuali Izare’a sceneria i format były tradycyjne, ale postacie wyglądały tak realistycznie, iż niemal spodziewała się, że zaczną mrugać oczami. Izare wykorzystał jej rozkojarzenie, by od tyłu objąć ją w pasie i oprzeć podbródek o jej ramię. – Co o nim sądzisz? – Jak zawsze piękny.

– Jak zawsze – powtórzył. A potem westchnął. – I jak zawsze taki sam. Tyle chciałbym zmienić. Dlaczego zawsze muszą przedstawiać jakąś historię? Dlaczego scena zawsze ma się dziać na powietrzu? – A co namalowałbyś na spirytualu dla siebie? Zamruczał, a wibracje przeszyły jej ramię. – Zrobiłbym z niego portret. Mężczyzny. Albo kobiety. Kogoś, kto nie patrzyłby na osobę oglądającą obraz, jakby nie wiedział, że jest obserwowany. Byłby pogrążony w rozmyślaniach. Może w modlitwie. Na przykład do Anioła. I nie wiedziałby, że przygląda mu się Anioł, niemal niewidoczny, skrywający się w cieniu. Rielle zadrżała. – Powinieneś spróbować. Odsunął się. – I zaryzykować, że kapłani uznają go za obraźliwy? – Wzruszył ramionami. – Jeśli miałbym to zrobić, równie dobrze mógłbym namalować nagą kobietę. Przynajmniej zarobiłbym pieniądze z przyjemnością. – Spojrzał w okno. – A jeśli chodzi o zarobki, to lepiej przejdę się po świątyniach, żeby zdobyć jakieś zamówienia. Rielle poczuła ucisk w żołądku. Nie była niespokojna, miała jednak wrażenie, że ten niepokój nadejdzie. Izare obrócił ją w swoją stronę. – Nie przejmuj się. Mówiłem ci, że klienci ciągle zmieniają zdanie. Zawsze znajdowałem nowe zlecenia, gdy ich szukałem. Po prostu od jakiegoś czasu tego nie robiłem. To wszystko. Uśmiechnęła się. – Może ja też powinnam poszukać. – Jeszcze nie. – Podszedł do skrzynki, w której przechowywał niewielkie, kwadratowe próbki spirytuali. – Wiem, że chciałabyś sprzedawać swoje prace, ale ludzie dziwnie się zachowują, gdy mają do czynienia z artystkami. Mogą uważać, że niestosownie będzie cię wynająć. Lepiej wyjdziesz na pomocy przy moich spirytualach, tak żeby ludzie o tym nie wiedzieli, ale najpierw

musisz się podszkolić w malowaniu farbami olejnymi. Zdusiła westchnienie, po czym skinęła głową i zbliżyła się do stołu. – W takim razie lepiej jeszcze poćwiczę. Skrzywił się. – Tak… ale może nie dziś? Nie mam już za wiele farb. Odwróciła się i podeszła do krzesła. Usiadła przy oknie i obserwowała, jak Izare zbiera swoje rzeczy. Pudełko z próbkami, a wraz z nim tani papier i węgiel. Przytroczył sakiewkę do pasa, a potem podszedł do Rielle i pocałował ją. – Poradzisz sobie sama? – Zadawał jej to pytanie za każdym razem, gdy wychodził. – Oczywiście – powiedziała, a potem patrzyła, jak zmierza ku schodom. Skłamała, a on o tym wiedział. Gdyby kapłani lub jej rodzina pojawili się tu z zamiarem zawleczenia jej do domu, nie byłaby w stanie ich powstrzymać. On zresztą też nie. Czuję się niemal urażona, że nie próbowali, zadumała się. Pewnie matka i ojciec uznali, że nic już ze mnie nie będzie. Nikt z tamtych rodów mnie nie poślubi, więc jestem już dla nich nic niewarta. W domu dla podróżnych spędziła dwa czterodnie. Izare ukrył się w pokojach Greyi i Merema. Kapłani znaleźli go tam, ale choć szczegółowo go przesłuchali, nie próbowali zmusić go do wyjawienia miejsca jej pobytu. Gdy stało się jasne, że nie przekaże im tej informacji, zignorowali go. Izare nie mógł sobie pozwolić na zbyt długie opłacanie za nią wynajmu, więc w środku nocy przeniosła się do jego domu i od tej pory nie odważyła się go opuścić. Umówił się z kilkoma zaufanymi miejscowymi, że ostrzegą go, jeśli w okolicy pojawią się kapłani. Musiałaby wówczas wyjść i wrócić po ich odejściu. Usłyszała, jak drzwi na dole się zamykają, i popatrzyła przez okno na odchodzącego ulicą Izare’a. Wyglądał na beztroskiego i radosnego. Łatwo było się nie zamartwiać, gdy był taki odprężony, ona zaś nie chciała jeszcze przebijać tej bańki szczęścia, w której

się znalazła. Nie była to jednak bańka idealna. Bardzo tęskniła za Narmah i czuła się okropnie ze świadomością, że tak wiele przed ciotką ukrywała. Nie potrafiła pozbyć się poczucia winy wobec zawiedzionych rodziców, brata i kuzyna – wywołany przez nią skandal splamił ich imię. Poza tym nie była głupia – wiedziała, że życie z Izare’em prawdopodobnie będzie ciężkie. Pragnęła być dla niego pomocą, mając pełną świadomość, że teraz miał dwie osoby do wykarmienia i odziania. Od kiedy się tu przeniosła, zaczęła po cichu zliczać jego wydatki i w czasie lekcji, które wciąż uparcie chciała od niego pobierać, zawzięcie tłumaczyła mu, jaka będzie uczciwa cena za poszczególne rodzaje obrazów. Szukała sposobów na okazanie swojej użyteczności: ucierała farby i przygotowywała płótna. Izare nie miał jednak ostatnio tak dużo pracy, żeby dzięki jej pomocy udało mu się oszczędzić czas. Pomyślała, że kiedy bezpiecznie będzie wyjść z domu, mogłaby zrobić zapas przyborów do malowania i kupić coś do jedzenia. Mogłaby też nauczyć się gotować. Wyglądało na to, że Izare wolał kupować gotowe posiłki w piekarniach i pijalniach, ale był to kosztowny zwyczaj. Może ktoś spośród jego przyjaciół mógłby nauczyć ją gotowania, choć wiązałoby się to z koniecznością wysprzątania tego brudnego kąta na parterze, który podobno był kuchnią. Musiałaby też w stertach brudnych naczyń i w całym tym bałaganie znaleźć jakieś garnki. Skrzywiła się i powiedziała sobie, że lepiej podszkolić swoje artystyczne umiejętności, bo na sprzątaniu i gotowaniu nic nie zarobi. Skoro nie może ćwiczyć się w malowaniu, zajmie się rysowaniem. Wstała i znalazła węgiel, nie mogła jednak odszukać papieru, a potem uświadomiła sobie, że Izare wziął ze sobą ostatnie zapasy. Z westchnieniem ponownie usiadła przy oknie. Narysowałam już chyba wszystko, co tu jest. Ogarnęło ją poczucie winy. Wyczerpała większość zapasów papieru Izare’a, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Przyniósł jej

trochę do domu dla podróżnych, żeby mogła jakoś zabić czas. Później ćwiczyła, rysując jego portret, zakątki jego domu i widok z okna. Wiedziała, że dobry papier jest drogi, Izare posługiwał się jednak tanim papierem kiepskiej jakości i nie wspomniał ani słowem, że zużywała jego zapasy. Zbyt późno spostrzegła, że ścierając rysunek, niejednokrotnie używał jednej kartki kilka razy z obu stron. Czy dałoby się produkować papier w domu? – zastanawiała się. Czy kosztowałoby to mniej niż jego kupowanie? Postanowiła się dowiedzieć, kiedy będzie mogła wyjść z domu. Jej wzrok przyciągnął ruch za oknem, a serce na chwilę stanęło jej w piersi, gdy dostrzegła, że do drzwi Izare’a podbiega jeden z synów Jonare. Przysunęła się do szyby i za chłopcem zauważyła jego matkę z córką i dwiema siostrzenicami u boku oraz niemowlęciem w chuście przewiązanej na piersi. Drzwi na dole otworzyły się i zamknęły z trzaskiem. – Zar! – zawołał chłopiec, z hukiem wbiegając po schodach. Rielle uśmiechnęła się, gdy dotarł na górę i stanął, rozglądając się po pokoju. – Izare poszedł szukać nowych klientów – powiedziała, żałując, że nie pamięta imienia chłopca. Wpatrywał się w nią jak w obcą osobę w znajomym miejscu. Drzwi na dole ponownie się otworzyły. – Perri! – złajała go Jonare. – Mówiłam, żebyś zaczekał! Perri obrócił się na pięcie i zbiegł po schodach. Rielle wstała i podeszła do balustrady. – Witaj, Jonare. Kobieta podniosła wzrok i uśmiechnęła się. – Pomyśleliśmy, że przyda ci się towarzystwo. – Dziękuję. – Rielle przywołała ją gestem. – Wejdźcie. Dwie dziewczynki niosły kosz. Jonare wzięła go od nich, dzięki czemu mogły wbiec po schodach do pracowni Izare’a. Rielle skrzywiła się, gdy dzieci zaczęły hulać wokoło, a potem

przytrzymała ukończony spirytual, gdy jedno z nich zderzyło się ze sztalugą. Odstawiła ją w miejsce, które jej zdaniem było bezpieczne. Jonare podeszła do krzesła i usiadła z westchnieniem. Rielle domyśliła się, że dziś była kolej Jonare na zajmowanie się bliźniaczkami siostry, przysiadła więc na krawędzi stołka, gotowa ocalić wszystko, co mogłyby zniszczyć. Choć doceniała towarzystwo, nieoczekiwane pojawienie się pięciorga dzieci było dość gwałtowną zmianą po izolacji, w jakiej żyła przez kilka ostatnich czterodni. – A więc poluje na zlecenia – powiedziała Jonare, kiwając głową. – Przez jakiś czas nie musiał. Ludzie zwykle walczą o jego dzieła. – Naprawdę? – spytała Rielle. Może wcale nie było tak źle, jak kazano jej się spodziewać. Jonare zmarszczyła brwi. – Tak. Ale po tym święcie ludzie zrobili się oszczędni. Wydali za dużo pieniędzy. – W takim razie pojawiłam się tu w nie najlepszym momencie. – Rielle westchnęła. – Dodatkowa osoba do wyżywienia, a pracy nie ma. Próbowałam wymyślić, jak mu pomóc. Niemowlę obudziło się i zaczęło płakać. Jonare uniosła tunikę i zaczęła je karmić. Rielle odwróciła wzrok i spojrzała na dzieci, a potem poderwała się i wyjęła tubę farby z ust jednej z dziewczynek. Na szczęście tubka nie popękała jeszcze na załamaniach. – Nie wolno jeść farby – powiedziała dziecku. – Jest trująca i możesz poważnie zachorować. – Odwróciła się z powrotem do Jonare, na której twarzy malowało się zaskoczenie. – Trująca? Izare nigdy o tym nie wspominał. Rielle wzruszyła ramionami. – Może nie wie. – Złapała dziewczynkę za ręce, gdy ta sięgnęła po kolejne kolorowe przedmioty na stole roboczym. – Chyba bezpieczniej będzie na dole. Jonare skinęła głową, a potem wstała i przywołała do siebie

dzieci. Z tupotem zeszli po schodach. Pokój na parterze był nieco mniejszy od pracowni. Stało w nim jedynie łóżko, rozklekotane krzesło, a obok pieca wąska ława. Choć Rielle starała się posprzątać, udało się jej jedynie trochę poukładać i odkurzyć sterty różnych przedmiotów. Gdy dzieci zaczęły skakać po łóżku, na darmo rozejrzała się wokoło w poszukiwaniu lepszego krzesła. Zapewne było to bezpieczniejsze miejsce do zabawy dla dzieci, ale wszystkie siedzenia dla dorosłych były na górze. Może powinna zasugerować Izare’owi, żeby przeniósł kilka na dół. – Chyba muszę siąść na łóżku – powiedziała, podsuwając krzesło Jonare. Kobieta wzruszyła ramionami i usiadła. – Czy farba naprawdę jest taka niebezpieczna? Mele umazała sobie kiedyś całą buzię na niebiesko. Pomyśleliśmy, że to zabawne, i nazwaliśmy ją aniołkiem. Przez twarz Rielle przebiegł grymas. – To zależy od koloru. Czerwone i zielone są najgorsze. Moja rodzina przestrzega surowych zasad postępowania z barwnikami i pigmentami. My… oni… nie chcą, żeby któryś z pracowników zachorował albo umarł. – Izare cały czas ma brudne ręce. – Trudno malować i się nie pobrudzić. Po pracy próbuję go jakoś doczyścić, ale do farb olejnych potrzebne jest mydło, a Izare mówi, że taniej jest wytrzeć ręce ścierką. Jonare pokiwała głową. – Spróbuj popiołem. Wchłania olej, a potem można go zmyć. – Naprawdę? – Rielle rzuciła okiem w stronę pieca. – Umiesz gotować? – Oczywiście. Ale nic nadzwyczajnego. – Mogłabyś mnie nauczyć? Kobieta wyglądała na rozbawioną. – Nigdy tego nie robiłaś, prawda? Rielle pokręciła głową.

– Przygotowywałam tylko jakieś proste potrawy na święta. Wydaje mi się, że taniej będzie samodzielnie przygotowywać jedzenie, niż płacić za to innym. Jonare kiwnęła głową. – Na pewno. A niedługo będziesz musiała jeszcze się nauczyć, jak wykarmić dzidziusia. Gdy kobieta się uśmiechnęła, Rielle odwróciła wzrok, czując, jak się rumieni, a jej serce się kurczy. – Dopiero po ślubie – wymamrotała. – Dopiero? – Jonare roześmiała się. – Nie wydaje mi się, żebyś miała w tej kwestii jakiś wybór! – Kiedy jednak Rielle nie odpowiedziała, kobieta wyciągnęła rękę i poklepała ją po kolanie. – Nie przejmuj się. Nie widziałam, żeby był w kimś taki zadurzony, a to mężczyzna, który traktuje kobiety uczciwie. Niestety zalegalizowanie takiego związku nie będzie tanie. Rielle nachmurzyła się. – Ale przecież do wzięcia ślubu nie potrzeba pieniędzy. – Ale potrzeba kapłana, który będzie chciał go udzielić – zauważyła Jonare. – A w tej okolicy trzeba ich przekonywać, żeby byli chętni. – Co? Naprawdę? – Rielle pokręciła głową. – Nie mogę uwierzyć, że są tacy przekupni. Sa-Baro… – Stary kapłan z pewnością nie zażądałby od niej pieniędzy. Mógłby jednak odmówić, każąc jej wrócić do rodziny. Czy zrobiłby to, gdybym nosiła w sobie dziecko? Zawsze mówił, że rodzice powinni brać odpowiedzialność za dzieci, nawet te, które nie narodziły się w związku małżeńskim. Nie chciałby nas rozdzielać, gdybyśmy zostali rodziną. Ale nie mogła przecież mieć dzieci. Przynajmniej dopóki nie odwróci tego, co zrobiła jej deprawatorka. A to wiązało się z użyciem magii. Jej uwagę przyciągnął odgłos otwieranych drzwi i zmierzających na górę kroków. Rielle wstała i pośpieszyła do drzwi pokoju na

parterze. Wyjrzała i dostrzegła Izare’a niemal na szczycie schodów. – Jesteśmy tu na dole! – zawołała. – Zar! – krzyknął cichy głosik, a potem Rielle została odepchnięta na bok, gdy czworo dzieci przecisnęło się obok niej i wybiegło na schody. Izare wyszczerzył zęby w uśmiechu. Perri dobiegł jako pierwszy i w nagrodę został uniesiony wysoko w powietrze. – Robisz się coraz cięższy, mały człowieku – rzekł Izare, po czym postawił go na podłodze. Pozwolił, by chłopiec złapał go za rękę i poprowadził na dół. Gdy Izare znalazł się przy Rielle, pocałował ją mocno i wszedł do pokoju. – Proszę, proszę. Dwie kobiety w mojej sypialni. Mogłoby mi się to spodobać. Jonare cicho prychnęła. – Nie, jeśli znałbyś nasze plany. Mam zamiar nauczyć Rielle gotować. Izare uniósł brwi i popatrzył na Rielle z namysłem. – Ale nie wychodź jeszcze i nie kupuj garnków – powiedział. – Znalezienie pracy zajmie mi chyba trochę więcej czasu, niż się spodziewałem. – Co się stało? – spytała Jonare, a jej głos zabrzmiał nagle głęboko i poważnie. Słysząc jej ton, Rielle poczuła, jak ściska się jej żołądek. – Po prostu kapłani dają mi do zrozumienia, jacy są ze mnie niezadowoleni – powiedział, przenosząc wzrok z Jonare na Rielle. – Nie chcą wyjawiać mojego nazwiska potencjalnym kupcom i zniechęcają wszystkich do zlecania mi prac, a jeden z rodów uparł się, żeby zamalować moje dzieła w miejscowej świątyni i pokryć ściany nowymi malowidłami. Rielle niemal krzyknęła. – Nie mogą tego zrobić! Byłaby to wielka strata pieniędzy, ale też czegoś pięknego i świętego. I… całej tej pracy, którą wykonałeś. Uśmiechnął się, a potem podszedł do niej i objął ją w pasie. – Nie przeszkadza mi to. Już mi zapłacili, a tutaj mam coś jeszcze piękniejszego i świętszego.

Nie mogła powstrzymać uśmiechu, słysząc te słowa. Bańka szczęścia powróciła. Dopóki nie przypomniała sobie, co powiedziała Jonare na temat zapłaty za udzielenie ślubu. Skoro jej rodzinie udało się przekonać kapłanów do zmiany malowideł na ścianach świątyni, wątpiła, czy udałoby się ich przekupić, by udzielili ślubu jej i Izare’owi. Mogli tylko mieć nadzieję, że skłonność kapłanów do ulegania jej rodowi w końcu osłabnie. Problem jednak polegał na tym, że nie wiedziała, co się stanie do tego czasu, jeśli Izare nie zdoła znaleźć zajęcia. – Maluję nie tylko spirytuale – przypomniał jej, bez wątpienia odczytując zmartwienie na jej twarzy. – Poradzimy sobie. Skinęła głową, czując, jak napięcie nieco maleje. Przypomniała sobie namalowany przez niego swój portret i niedoskonałości w odwzorowaniu tkanin, po czym uśmiechnęła się. Jeśli mi pozwoli, to jest pewien sposób, w jaki mogę mu pomóc. Muszę go tylko przekonać, że potrafię.

ROZDZIAŁ 12

Rielle

spojrzała na sterty brudnych naczyń, poplamione farbą szmaty, brudne ubrania, dawno zwiędłe kwiaty i stare warzywa pokrywające ławę w kuchni. Zastanawiała się, od czego zacząć. Na początek mogłaby podzielić wszystko na rzeczy warte zachowania i te do wyrzucenia. Pomyślała, że udałoby jej się wyodrębnić te pierwsze, oceniając, czy dany przedmiot należy wyczyścić, czy nie, ale zdała sobie sprawę, że i tak wszystko wymagało mycia. Nie mogła jednak wyjść na zewnątrz po wodę. Poprosi o to Izare’a, gdy wróci. Potem mogłaby spalić część śmieci w piecu, żeby podgrzać wodę i wykorzystać popiół do umycia naczyń, tak jak podpowiedziała jej Jonare. A jednak zawahała się, bała się bowiem, że jeśli ruszy jedną rzecz, reszta się przewróci. Chociaż właściwie czy to byłoby takie złe? Większość naczyń i tak wyglądała na wyszczerbione i popękane. Sęk w tym, że nie było ich stać na nowe. W takim razie lepiej zacznę od góry – powiedziała sobie. Zrobiła krok naprzód i uniosła starą koszulę zakrywającą połowę tego bałaganu. Odkleiła się, tak sztywna od brudu i oleistej farby, że częściowo zachowała kształt przedmiotów, na których leżała. Pod spodem Rielle znalazła talerz spleśniałych plasterków żółtego melona. Westchnęła i pomodliła się cicho do Aniołów. Nic dziwnego, że w tym kącie unosił się taki paskudny zapach. Od strony frontowych drzwi dobiegło pukanie. Spojrzała przez ramię w kierunku źródła dźwięku, a potem znów na pokryty niebieskawym nalotem melon. Westchnęła i z powrotem odłożyła koszulę. Pośpiesznie wyszła z pokoju, licząc na to, że ktokolwiek to jest, przyniesie jej wody. Ciężkie drzwi otworzyły się do wewnątrz i pojawiła się w nich znajoma, życzliwa twarz, na której malowała się surowość i

determinacja. – Ais Lazuli – odezwał się Sa-Baro. – Czy mogę wejść i z tobą porozmawiać? Przez chwilę nie odpowiadała, najpierw bowiem zamarła z niepokoju, potem zmełła w ustach przekleństwo, że była na tyle głupia, by w ogóle otworzyć drzwi, a w końcu dlatego że nie wiedziała, co zrobić. Z łatwością mógłby dostać się do środka za pomocą magii, a jednak tego nie zrobił. Spytał, czy może wejść. Czy odejdzie, jeśli nie zechce z nim rozmawiać? Kusiło ją, żeby sprawdzić, co się stanie. Pomyślała o Narmah i chęć buntu straciła na intensywności. – Przyszedł pan, żeby zabrać mnie do domu? – spytała. Może tylko jej się wydawało, ale jego mina jakby odrobinę złagodniała. Pokręcił głową. – Dlaczego miałabym w to uwierzyć? – Przysięgam, że to prawda – odparł uroczyście. – Przysięgam na Aniołów. Otworzyła drzwi na oścież i gestem wskazała, żeby wszedł do pokoju na dole. Rozejrzał się, przebiegając wzrokiem po łóżku i stertach rupieci, bez wątpienia porównując je z urządzonym ze smakiem salonem w farbiarni. Zepchnęła stertę brudnych ubrań ze starego krzesła i wskazała na nie, choć nie potrafiła sobie wyobrazić, żeby kapłan w swoich nieskazitelnych niebieskich szatach mógł w jakikolwiek sposób tu pasować. Pokręcił głową. – Nie zostanę długo. – Odwrócił się w jej stronę. – Wszystko u ciebie w porządku? – Tak – odpowiedziała. – A czy u mojej rodziny wszystko dobrze? Przytaknął. – Oczywiście martwią się o ciebie. – Oczywiście. – Dzięki temu, że myślała o Narmah, a nie o matce, udało jej się nie wypowiedzieć tego słowa sarkastycznym tonem. Spojrzał na podłogę, marszcząc czoło, a potem popatrzył prosto na Rielle.

– Przepraszam za bezceremonialność, ale… czy… czy Izare jest twoim kochankiem? Wytrzymała jego spojrzenie zaskoczona, z jaką łatwością jej to przyszło. Może dlatego, że jej odpowiedź byłaby inna, gdyby zrobił to, co obiecywał. – Tak – odparła. Odwrócił wzrok, kręcąc głową. – Niemądra dziewczyna. Ogarnął ją gniew. – Jeśli mój wybór jest niemądry, to pana należy za to winić, bo zawiódł pan moje zaufanie. Zmrużył oczy. – Masz czelność mnie oceniać, gdy sama tak długo kłamałaś? Potrząsnęła głową. – Nikogo nie okłamałam. – Nie? Ale ukrywałaś prawdę. Przed rodziną. Przede mną. Jak mogłem dobrze ci doradzić, skoro nie wiedziałem, co tak naprawdę cię trapi? Zamknęła usta. Miał rację. Czy powiedziałby jej rodzicom o podejrzeniach co do niej i Izare’a, gdyby przyznała się, jak bardzo malarz jej się spodobał? Może domyślił się, że postanowiłaby odejść od rodziny, gdyby groziło jej, że go straci. Widocznie sądził, że ich związek to coś niezbyt poważnego. Nie pomyślał, że perspektywa wydania jej za jednego z niechcianych synów wielkich rodów mogłaby doprowadzić do decyzji o ucieczce, bo założył, że nie miałaby dokąd pójść. A może uznał, że nie poświęciłaby majątku dla życia z ubogim artystą. Sa-Baro westchnął. – Ciotka chciałaby się z tobą zobaczyć. Zgodzisz się? Rielle struchlała. – Tak. – Chciałaby zachować przyjazne stosunki – poinformował ją. –

Pogodzić cię z rodzicami. Czy jesteś otwarta na taką propozycję? – Tak… ale pod pewnymi warunkami. – Ona zapewne także postawi warunki. – Pokiwał głową. – Powiadomię ją. Ruszył w kierunku drzwi. Odsunęła się na bok, a potem wyszła za nim z pokoju. Sam sobie otworzył, po czym przystanął jeszcze na chwilę, spojrzał na nią ze smutkiem w oczach i wyszedł. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Rielle wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze, chcąc w ten sposób przepędzić złość i żal. Nadzieja walczyła w niej ze strachem. Wspaniale byłoby zobaczyć Narmah. Pod warunkiem, że rzeczywiście byłoby to spotkanie z Narmah, a nie próba schwytania jej i zabrania do domu. Nagle w jej myśli wdarła się nowa. Rozmawiałam z kapłanem i ani przez chwilę nie pomyślałam, że nauczyłam się magii. Zadrżała. Myślała tylko o tym, jak Sa-Baro ją zdradził. Następnym razem może nie mieć tyle szczęścia. Trudno będzie patrzeć w oczy kapłanowi, myśląc jednocześnie o tym, co zrobiła. Liczyła na to, że lata ukrywania zdolności dostrzegania skazy powinny pomóc jej zachować kolejną tajemnicę. Na razie jednak miała pilniejsze problemy. Odsunęła od siebie te myśli, odwróciła się, by spojrzeć na pokój na parterze tak, jak spojrzał na niego Sa-Baro, i poczuła wstyd. Izare’owi nie przeszkadzał bałagan, a nie miał służby, która by go uprzątnęła. Nic się tu nie zmieni, jeśli ona o to nie zadba. Skoro jasne było, że kapłani wiedzieli, gdzie przebywała, i nie zamierzali zaciągnąć jej do domu, mogła przynieść sobie wody. Wyprostowała się, poszła do pokoju i wzięła w ręce metalową miskę, w której ona i Izare myli się i prali swoje ubrania. Postawiła ją na piecu, podniosła duży dzban, w którym Izare przynosił wodę z fontanny, i ruszyła do wyjścia. Gdy wkroczyła na dziedziniec, poczuła na skórze ciarki. Nie była na zewnątrz od dwóch czterodni. Sąsiedzi wiedzieli, że tu mieszka.

Widziała, jak spoglądali w górę na okna domu Izare’a, i słyszała, jak o nią pytali. Choć nie miała na sobie szykownych ubrań, które zawsze nosiła w domu rodzinnym – Jonare dała jej kilka spódnic i tunik sprzed swojej pierwszej ciąży – czuła, że się wyróżnia. Gdy dotarła do fontanny, napełniła dzban i pośpiesznie wróciła do domu. Kiedy znów przyszła do fontanny, nie zaskoczyła jej obecność Monyi napełniającej szklane butelki. – Witaj, Rielle – powiedziała kobieta, z uśmiechem podnosząc wzrok. – Wszystko u ciebie w porządku? Widziałam, jak wychodził od ciebie kapłan. Niezwykle sprytnie ominął nasze czujki. Rielle uśmiechnęła się. – Wszystko dobrze, dziękuję. Nic mi nie zrobił. Chciał tylko zadać kilka pytań. A co u ciebie i Dinni? Sprawiała wrażenie zadowolonej. – Radzimy sobie. Dinni wróciła do rzeźbienia dzięki wspaniałomyślności naszej ostatniej klientki. Usłyszała, co się stało, i nie przekazała swojej zwyczajowej ofiary w dniu święta. W zamian za to zapłaciła za kolejne materiały. – Miła klientka. Monya kiwnęła głową. – To prawda. Niezwykle ceni sztukę i jest bojowniczką o prawa kobiet. Powinnaś ją poznać. – Chętnie. – Może ta klientka zechciałaby kupić obraz namalowany przez kobietę. – Małe sprzątanie? – Raczej większe. – Tam, starsza tkaczka, która mieszka w tamtym domu – skinęła na pobliski budynek – za kilka kopiejek prała co czterodzień ubrania Izare’a. – Nadal to robi? – Doszła do wniosku, że teraz to ty się nim zajmiesz. Gdybyś jednak chciała, żeby to ona prała, z pewnością by się ucieszyła.

Rielle skinęła głową, zauważając zmianę w tonie głosu Monyi, która sugerowała jakąś aluzję. Najprawdopodobniej staruszka potrzebowała pieniędzy. Problem w tym, że Rielle nie wiedziała, czy Izare’a było teraz na to stać. – Zapytam Izare’a – powiedziała. – Wyszedł poszukać zamówień. Monya zamyśliła się. – Przez pewien czas nie musiał. – Słyszałam. – Rielle skrzywiła się i spojrzała na dzban. – Lepiej zacznę to sprzątanie. Wróciła do domu i jeszcze dwukrotnie wychodziła, żeby napełnić misę. Kilka godzin później zdjęła już wszystko z ławy w kuchni, ułożyła w stos to, co nadawało się jeszcze do użytku, po czym wyszorowała talerze popiołem i starą szmatą. Śmieci, które nie nadawały się do spalenia, wrzuciła do płytkiego dołu w alejce, z którego korzystali wszyscy miejscowi. Kiedy był pełny, sąsiedzi składali się na opłatę dla śmieciarzy za jego opróżnienie. Przelewała do wiadra ostatki brudnej wody, którą zamierzała wylać do kanału na zewnątrz, gdy drzwi otworzyły się i do środka wszedł Izare, niosąc w rękach zawiniątko i bochenek chleba. Przystanął w drzwiach do pomieszczenia na dole i utkwił w niej wzrok, a potem odłożył wszystko i szybko do niej podszedł. – Pomogę ci. – Chwycił wiadro i wyniósł je na zewnątrz. – Poszczęściło ci się? – spytała, gdy wrócił. Pokręcił głową. – Monya mówiła, że miałaś gościa. – Sa-Bara. Izare popatrzył na nią szeroko otwartymi oczami. Zrobił krok naprzód i chwycił ją za ręce. – Co zrobił? – Nic. Zapytał tylko, czy spotkałabym się z ciotką. Zamyślił się. – Co odpowiedziałaś? – Że tak.

– To może być pułapka. Mógł tu przyjść, licząc, że cię zaskoczy, i powiedzieć, że ciotka chce się z tobą spotkać, żebyś nie ruszyła się z miejsca. A potem powiadomić rodziców, gdzie jesteś. Może już są w drodze. Wzruszyła ramionami. – To było kilka godzin temu. Gdyby taki mieli zamiar, już by to zrobili. O nie, teraz jestem wadliwym towarem. Nikt z tamtych rodów nie będzie chciał mnie poślubić. Dla mojej rodziny lepiej, jeśli będę trzymać się z daleka. Nie będę dla nich obciążeniem i nie będę ciągle im przypominać o skandalu, jaki wywołałam. – O nie! – Uniósł jej dłonie do swoich ust i ucałował najpierw jedną, potem drugą. – Nie jesteś wadliwa i nigdy nie byłaś towarem, którym można handlować. Wzięła głęboki wdech, uspokoiła się i spojrzała mu prosto w oczy. – A czy ty chcesz się ze mną ożenić? Uśmiechnął się. – Czy chcę? Tak! Ale czy mnie stać? Jeszcze nie. Wyswobodziła ręce. – Jonare mówiła mi, że trzeba przekupić kapłanów. Jeśli przekonałabym rodziców do zaakceptowania tego małżeństwa, kapłani nie ważyliby się domagać łapówki. – Ale ich nie przekonasz. – Mogłabym, gdyby dzięki temu okazało się, że imię rodziny będzie nieco mniej splamione. Kącik jego ust lekko się uniósł. – Jeśli nieco sprałabyś tę plamę? Uśmiechnęła się, słysząc ten żart. – Byłoby lepiej, gdyby ich jedyna córka nie żyła w biedzie. Spojrzał na nią nachmurzony. – Nie potrzebuję ich litości. – Nie chcesz ich litości – poprawiła go. – Ja też nie. Ale nie chcę też, żebyś przeze mnie umarł z głodu. – Spojrzała na zawiniątko,

które rzucił na łóżko. – Co kupiłeś? Skrzywił się. Rozwinął materiał, w którym leżał plik kartek taniego papieru, butelka oleju i kilka słoiczków z pigmentami. – To musiało sporo kosztować. – Tak… ale nie martw się. Za pewne prace zawsze można dostać solidną zapłatę, ale nie wykonam ich, jeśli nie będę miał farb. – Uśmiechnął się. – Zaczynam jutro. Tymczasem… wydaje mi się, że dość już dzisiaj zrobiłaś. Twoje dłonie są całe czerwone. Zajmę się praniem. Uniósł stos brudnych ubrań, które rzuciła na łóżko, i skierował się do wyjścia. – Zaraz wracam. Rielle już otwierała usta, żeby zaprotestować, lecz nie odezwała się. Stara Tam też potrzebuje pieniędzy – przypomniała sobie. Może pewnego dnia my będziemy potrzebowali, żeby wyświadczyła nam przysługę.

ROZDZIAŁ 13

Gdy Rielle obudziła się, zdała sobie sprawę, że zrzuciła z siebie koc i leży całkiem naga. Co prawda nie miało to wielkiego znaczenia. Izare niejednokrotnie widział ją bez ubrania, a w ciepłym pokoju na parterze czuła się zupełnie swobodnie. Na razie była zbyt śpiąca, żeby przejmować się szukaniem okrycia. Nigdy by nie pomyślała, że można tak nadwyrężyć pewne części ciała. Dowiedziała się po pierwszej nocy z Izare’em. Uśmiechnęła się na myśl o tej nocy i o wielu kolejnych. Poza tym chciała całkowicie się obudzić. Otworzyła oko i spojrzała na kuchenną ławę: teraz była czysta i stał na niej mniejszy już stos umytych, najmniej wyszczerbionych naczyń. Choć Izare’owi najwyraźniej nie przeszkadzał ich poprzedni stan, podobało mu się to, co zrobiła. A może podobał mu się pomysł gotowania w domu. Spędzili kilka godzin na sprzątaniu pokoju i myciu podłogi. Później przez przypadek wylał na Rielle dzban czystej wody, przez co musiała zdjąć mokre ubranie, a to z kolei zapewniło im zajęcie do późnej nocy. Czyżby już się obudził? Przez chwilę nasłuchiwała jego oddechu. Zamiast tego usłyszała ciche, znajome szuranie i postukiwanie. Odwróciła się i okazało się, że miała rację: stał za sztalugą odwrócony w jej stronę. Malował. – Nie… – powiedział. – Odwróć się, tak jak… – Co robisz? – Chwyciła koc i okryła się nim. – Maluję. – Oczywiście. – Wstała i podeszła do niego ciasno owinięta kocem. Wyminęła sztalugę, obróciła się i zobaczyła małą tabliczkę, niewiele większą od dwóch ułożonych obok siebie dłoni. Łóżko było ledwie naszkicowane, ale leżąca na nim kobieta nabierała życia, co było tak charakterystyczne dla wszystkich jego postaci.

– Narmah ostrzegała mnie, że do tego dojdzie – mruknęła. – Że uciekniesz, żeby ze mną zamieszkać, a ja będę zmuszony malować nagie kobiety, żeby zarobić na czynsz? – zapytał, wyzywająco unosząc brwi. Popatrzyła na niego, mrużąc oczy. – Zamierzasz sprzedać moje akty? Otrząsnął się. – Oczywiście, że nie. Nikt nie będzie wiedział, że to ty. Twoja twarz jest ukryta, a… – uśmiechnął się od ucha do ucha – … twojego ciała przecież nikt nie rozpozna. Ponownie spojrzała na obraz i zauważyła odwróconą głowę kobiety. Własną głowę. Widać było tylko pierś z boku. Większa część sylwetki ukazana była od tyłu. A to oznaczało, że jej pośladki były całkowicie widoczne. Zmarszczyła brwi. Nie podoba mi się to. Potrzebowali jednak pieniędzy. – Ludzie to kupią? – spytała. – Tak. Z pocałowaniem ręki. Choć byliby bardziej chętni, gdyby było widać więcej. – Postać od przodu. – Tak. Mógłbym ukryć twoją twarz. Albo namalować inną z pamięci. Pomyślała o pozowaniu nago i skuliła się na myśl, że miałaby tak długo stać odsłonięta. – Dlaczego wszystkiego nie możesz namalować z pamięci? Zaśmiał się. – Wbrew temu, co mogłabyś sobie pomyśleć, nie spędziłem aż tak wiele czasu, gapiąc się na gołe ciała. I z pewnością nie tak piękne jak twoje. Uniosła brwi. – Pochlebca. Nie myśl, że umknęło mi wyznanie, że jednak spędziłeś trochę czasu, wpatrując się w kobiece ciała. – Ryzyko zawodowe. Jak miałbym przekazać piękno, gdybym go nie widział? – Odłożył pędzel i paletę. – I jak, widząc je na co dzień,

miałbym oprzeć się pokusie uchwycenia go na obrazie? – Wyciągnął rękę i złapał róg koca, zanim zdołała zrobić unik. Wyrwał go z jej uścisku, a potem chwycił drugi koniec i szeroko rozłożył ramiona, odsłaniając ją. – Przecież to samolubne, żeby zatrzymywać taki widok tylko dla siebie. Zakryła piersi. – A jeśli nie chcę, żebyś się mną dzielił jak jakąś… jakąś…? – Dziwką? – Pokręcił głową. – O nie. To coś zupełnie innego. Czy śpiewaczka traci coś z siebie, gdy śpiewa? Czy gawędziarz staje się mniej wartościowy, gdy snuje swoje opowieści? Bez względu na to, ile razy cię malowałem, ciebie przecież nie tknąłem pędzlem. Wciąż jesteś sobą. – Pociągnął za brzegi koca, przysuwając ją bliżej i zawijając się weń razem z nią. – Pod względem fizycznym. – Pochylił się i pocałował ją w szyję. – Ciało i krew. – Pocałunki były niczym słodkie niespodzianki i przesuwały się coraz niżej w cień pod kocem, sprawiając, że serce mocniej zabiło jej w piersi. – Są tylko moje. Przygryzła wargę, gdy pokusa sprzeciwu walczyła w niej z przemożną ochotą poddania się, a potem ugryzła się prawie do krwi, gdy ktoś zadudnił do drzwi. Izare znieruchomiał, a potem zaklął i wynurzył się spod okrycia. – Drań przyszedł wcześniej. Przynajmniej się tu nie wdarł. – Wstał, a Rielle szybko owinęła się kocem. – Kto? – Errek. Obiecał przedstawić mnie kilku klientom, z którymi nie chce pracować. Do których ma jakieś pretensje. A kilku nie ufa. – Podszedł do sztalugi i postawił ją za drzwiami do pokoju na parterze, żeby nie było jej widać, gdy będą otwarte. – Skoro on im nie ufa, to czy ty powinieneś? Wrócił do niej. – Zażądam zaliczki. Jeśli nie zapłacą reszty, przynajmniej będę miał jakikolwiek zysk. – Pocałował ją mocno, po czym uśmiechnął się i odwrócił. – Jeśli wpadnę na Jonare, powiem jej, że czekasz na

lekcje gotowania. Rielle zaśmiała się. – Będzie musiała przynieść garnki. I składniki. Odwrócił głowę i uśmiechnął się do niej, po czym zamknął za sobą drzwi. Usłyszała otwierające się drzwi frontowe i stłumiony głos Erreka. A potem na klatce schodowej rozległo się trzaśnięcie i zapadła cisza. Z westchnieniem odwróciła się i narzuciła odzież, żeby przynieść wodę i się umyć. Gdy była już czysta i ubrana, podeszła do sztalugi i przyjrzała się obrazowi. Izare nie mógł malować jej długo, a jednak tak dobrze ją uchwycił. Naga postać była tak wyrazista, że niemal nie zauważało się zaledwie naszkicowanego otoczenia. Tak jest idealnie. Chciałabym go zatrzymać. Ale potrzebowali pieniędzy. A żeby sprzedać obraz, należy go dokończyć. Może mogłabym coś z tym zrobić. Izare nie powinien narzekać, jeśli nad tym popracuję. Nie chce przecież zyskać reputacji nieprzyzwoitego malarza. Ustawiła sztalugę z powrotem na miejscu i zabrała się do pracy. Obraz był niewielki, ona zaś chciała jedynie dokończyć tło i tkaniny, więc wystarczyło jej farby, którą wcześniej przygotował, i nie musiała przerywać pracy, żeby dorobić więcej. Przepełniła ją dziwna mieszanina zadowolenia i ożywienia. Nie miała jeszcze wystarczającego doświadczenia w nowej technice, żeby czuć się pewnie, a jednak wspaniale było znowu skupić się na jakimś wyzwaniu, a każdy sukces był zwycięstwem. Po kilku godzinach przestała malować, dochodząc do wniosku, że choć nie jest całkowicie usatysfakcjonowana, obraz został na tyle udoskonalony, że spokojnie może pokazać go Izare’owi. Gdy wycierała ręce, usłyszała delikatne pukanie do drzwi frontowych. Gdy je otworzyła, zobaczyła na zewnątrz małe, umorusane dziecko.

– Idą kapłani – szepnęło głośno i odeszło, tupiąc nogami. Rielle zamarła. Sa-Baro mówił, że wróci, żeby przekazać jej, kiedy i gdzie ma się spotkać z Narmah. Popatrzyła na pokój na dole, zadowolona, że kapłan zobaczy, jak tam teraz czysto. Sztaluga zasłaniała jej widok. Obraz! Umarłaby ze wstydu, gdyby go zobaczył. Podbiegła, chwyciła tabliczkę, sztalugę i farby i zaniosła je na górę. Postawiła sztalugę, zdjęła z niej akt i rozejrzała się w poszukiwaniu miejsca, w którym mogłaby go ukryć. Stosy obrazów opierających się o ściany były znacznie mniejsze niż przed jej wprowadzeniem się do Izare’a, zniknął też jej portret, który namalował. Mówił, że przełożył go w bezpieczniejsze miejsce wraz z wieloma innymi. Przypomniawszy sobie, jak ukrywał mniejsze malowidła w ramach większych, podeszła pośpiesznie do najbliższego stosu i przeglądała go, aż znalazła obraz z częściowo rozerwanym tyłem. Ostrożnie przytrzymała szparę, żeby świeża farba się nie rozmazała, i wsunęła akt do środka. Gdy się wyprostowała, dobiegł ją odgłos łomotania do drzwi. Wzięła głęboki wdech, a potem niechętnie zeszła po schodach. Tak jak się wcześniej obawiała, jej myśli wypełniało wspomnienie deprawatorki i tego, czego się nauczyła. Przełknęła wstyd i strach, a potem otworzyła drzwi. Człowiek, który wszedł do środka, ubrany był na niebiesko, nie był to jednak Sa-Baro. Potrzebowała chwili, by przypomnieć sobie, gdzie widziała tę twarz. Sa-Elem – ten kapłan schwytał i ukarał splamionego, który ją porwał. Kolejny mężczyzna przepchnął się za nim, ocierając się ramieniem o jej pierś w sposób, który nie był ani grubiański, ani uprzejmy. Cofnęła się o krok i obrzuciła go piorunującym spojrzeniem. Sa-Gest, młody kapłan, którego tak bardzo nie lubiły dziewczęta ze świątyni, uśmiechał się do niej, a w jego oczach widać było błysk dziwnej satysfakcji. Starszy z kapłanów spojrzał krzywym okiem na swojego towarzysza, ale się nie odezwał. Odwrócił się do niej.

– Ais Lazuli, czy aos Saffre jest w domu? – Nie, Sa-Elemie. Kiwnął głową. – W takim razie to twoja pierwsza inspekcja? Inspekcja. A więc nie chodzi o wiadomość od Sa-Bara. – Nie, farbiarnię przeszukiwano kilkakrotnie, ale to było wiele lat temu. Spojrzał na pomieszczenie na dole. – Podejrzewam, że rodzice ci tego oszczędzali. – Tak. – Weszła za mężczyznami do pokoju. – Mogę jakoś pomóc? Rozejrzał się, a potem skinął na Sa-Gesta. – Idź na górę. Odsunęła się w obawie, że młodszy z kapłanów znów się o nią otrze, gdy będzie ją mijał. – Zauważyłaś coś podejrzanego w okolicy? – spytał Sa-Elem. Rielle wstrzymała oddech, gdy zdała sobie sprawę, co kryło się za słowem „podejrzane”. – Kolejny splamiony? – Tak. – Niemal się uśmiechnął. – Nie jesteś tu tak bezpieczna jak w farbiarni, a splamiony może równie dobrze ukrywać się w tej części miasta albo w jednej z biedniejszych dzielnic. – To pocieszające – odparła Rielle i ironicznie się zaśmiała. – Nie, nie widziałam niczego podejrzanego, ale wychodziłam tylko po wodę do fontanny i żeby wynieść śmieci. Kiwnął głową. – Cóż, daj nam znać, jeśli coś zauważysz. – Wrócił na korytarz. – Już!? – zawołał. Minęła chwila, nim Sa-Gest odpowiedział. – Tak. Rielle usłyszała zbliżające się do schodów kroki. Miała wrażenie, że dochodziły od stosu obrazów. Z trudem uspokoiła oddech i zmusiła się, by zachować niezmieniony wyraz twarzy – nieco

zaniepokojony, lecz nie za bardzo. Młody kapłan pojawił się na górze i spojrzał w dół, a dłonie miał schowane w rękawach szat. Sa-Elem odwrócił się i podszedł do drzwi, a wtedy Sa-Gest spojrzał na nią i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Żołądek podskoczył jej do gardła. Pozwoliła sobie zmarszczyć brwi, a potem odsunęła się, żeby zachować odpowiednią odległość, gdy ją mijał. Sa-Elem przytrzymał drzwi dla swojego towarzysza, a potem wyszedł za nim i zamknął je bez słowa. Z bijącym mocno sercem odczekała, licząc do stu, a potem pobiegła na górę. Rozejrzała się po pokoju, ale nie dostrzegła niczego niepokojącego. Zbliżyła się do okna i przyjrzała się ulicy w dole. Kapłani odeszli. Podeszła szybkim krokiem do obrazów i znalazła ten, do którego wsunęła akt. Ostrożnie odsunęłą materiał i zajrzała do środka. Obraz zniknął. Usiadła na podłodze i przycisnęła dłonie do ust. Skąd wiedział, gdzie szukać? Co zrobi z tym obrazem? Wciąż tam siedziała, gdy po pewnym czasie powrócił Izare. Wszedł po schodach, gdy nie odpowiedziała na jego wołanie, a potem pośpieszył ku niej. Wydusiła z siebie złe wieści. – Nie martw się – powiedział, biorąc ją w ramiona. – Nikt nie będzie wiedział, że to ty. – Ale on się domyślił. – No i? Nie może tego udowodnić. Jeśli pokaże komuś obraz, ludzie pomyślą, że kupił go dla siebie. A cnotliwy kapłan nie powinien robić takich rzeczy. Poza tym skoro to ty namalowałaś jego większą część, mogę zaprzeczyć, że to moje dzieło. Dobry artysta będzie w stanie odróżnić nasze prace. – Pogładził ją po ramionach. – Przynajmniej niczego nie zniszczył ani nie zabrał niczego wartościowego. Podniosła na niego wzrok. – Chyba nie będę ci już pozować. Uśmiechnął się.

– Nie będziesz musiała. Dostałem zamówienie. Wypełniła ją nadzieja, która uskrzydliła ją niczym powiew chłodnego powietrza. – Jakie? – Portret. – Uśmiechnął się od ucha od ucha. – Po raz pierwszy ktoś podszedł do mnie na ulicy i zlecił mi go wyłącznie na podstawie mojej renomy. – Zapłaci? – Tak. – Kto to jest? – Młoda kobieta z bogatego rodu. Mniej więcej w twoim wieku. Cała lekkość gdzieś się ulotniła, a jej żołądek ścisnął się mocno. – Kto? – Ma na imię Famire i przyjdzie tu na pierwsze pozowanie w przyszłym czterodniu po południu.

ROZDZIAŁ 14

Szal,

którym Rielle owinęła głowę, lekko pachniał tanimi perfumami i czyimś potem. Izare pożyczył go od Greyi, Rielle miała bowiem przy sobie tylko ten, który nosiła w dniu ucieczki z farbiarni, był jednak niewłaściwego koloru. Odpowiednią barwą była ciemna czerwień o najbardziej stonowanym odcieniu – takiego koloru szal miała Famire. Rielle liczyła na to, że jeśli ktoś będzie obserwował dom Izare’a i zobaczy, jak Rielle wychodzi, a potem zauważy wchodzącą do środka kobietę w podobnym stroju, założy, że to także ona. Lepiej, żeby nikt nie wiedział, że Famire odwiedza Izare’a, na wypadek gdyby ktoś miał pomyśleć, że artysta maluje kolejny skandaliczny portret. Rielle nieco ulżyło, że nie będzie jej wtedy w domu. Famire zawsze była niemiła, nawet gdy miała dobry nastrój, a wobec Rielle okazywała wyłącznie niechęć. Trudno było uwierzyć, że dziewczyna chciała tylko portretu. Zapewne miała ochotę sprawdzić, jak nisko upadła Rielle, a potem się z niej wyśmiewać. Ku uldze Rielle Izare domyślił się, że Famire mogła nie być z nim szczera. Poprosił o zapłacenie połowy wynagrodzenia z góry. Jeśliby Famire naprawdę chciała na własne oczy zobaczyć niedolę Rielle, rozejrzałaby się tylko, a potem znalazłaby sobie wymówkę, żeby wyjść i nie zapłacić zaliczki. Okazało się jednak, że Rielle miała dobrą wymówkę, żeby wyjść. Zeszłego wieczoru Sa-Baro zatrzymał się pod domem, by powiadomić ją, że ciotka będzie czekała następnego dnia po południu w pijalni soków – o ile dziewczyna nadal chciała się z nią spotkać. Pijalnia znajdowała się niedaleko domu Izare’a w tym samym skupisku sklepów, w którym Izare kupował chleb. Rielle podeszła tam ostrożnie, starając się nie rzucać w oczy. Siedziska i stoły

wypełniły obrzeża niewielkiego dziedzińca. Zauważyła ciotkę siedzącą na ławce wbudowanej w ścianę pijalni. Wnętrzności Rielle skręcało poczucie winy, minęło jednak, gdy zauważyła, że kobieta nie jest sama. Matka. Sa-Baro nie wspominał, że ona również tu będzie. Może matka dowiedziała się o planowanym spotkaniu Narmah z Rielle i uparła się, żeby też przyjść. Może kroiło się coś jeszcze. Zgodnie z sugestią Izare’a Rielle oddaliła się po cichu i podeszła do pijalni od innej strony, wypatrując w okolicy ludzi z farbiarni. Zajrzała przez okno lokalu, nie dostrzegła jednak nikogo znajomego. Czuła mrowienie na skórze. W końcu wzięła głęboki wdech, uspokoiła się i wkroczyła na dziedziniec. Wyraz dezaprobaty zniknął z twarzy Narmah, gdy ją dostrzegła. Poderwała się na nogi i podeszła do niej z otwartymi ramionami. – Och! Moja mała siostrzenica! Wszystko u ciebie w porządku? – Narmah chwyciła Rielle za ręce i zaczęła jej się przyglądać. – Wyglądasz jakoś inaczej. – To przez szal – rzekła Rielle. – Nie mój. Jak się masz, ciociu? Przez twarz Narmah przebiegł grymas. – Martwiłam się o ciebie. – Pochyliła się bliżej i ściszyła głos. – Wszyscy się o ciebie martwili. Nawet twoja matka, chociaż nie lubi tego okazywać. Rielle spojrzała ponad ramieniem Narmah na siedzącą sztywno matkę, która obserwowała je z niezadowoloną miną. W oskarżycielskim spojrzeniu, jakim obrzuciła dziewczynę, była tylko odrobina poczucia winy. Okropna ze mnie córka – pomyślała Rielle. Powinnam bardziej przejmować się problemami, które wywołałam, a jednak się nie przejmuję. Ich farbiarnia była najlepsza w mieście i zawsze będzie przynosić zyski, a starając się włączyć córkę w któryś z bogatych rodów Fyre, matka mierzyła za wysoko w stosunku do swojej pozycji. – Wejdź i usiądź – nakazała Narmah. Trzymając Rielle za rękę,

poprowadziła ją do krzesła naprzeciwko ławy. – Matko – odezwała się Rielle przez wzgląd na dobre maniery. Matka wpatrywała się w nią, po czym odwróciła wzrok. – A więc jednak nie chodziło tylko o lekcje. Rielle zmarszczyła brwi, a potem przypomniała sobie, co powiedziała, gdy wypytywali ją o wizyty u Izare’a. – Przede wszystkim o lekcje – odpowiedziała. – Teraz już wiem, że byłam zakochana w Izarze, nie planowałam jednak… uciekać. Matka zwróciła głowę w jej stronę. – To dlaczego to zrobiłaś? – Bo drugi wybór był gorszy. – Kto ci tak powiedział? Dziewczęta z zajęć w świątyni? – Matka pokręciła głową. – Kolejny powód, dla którego nie powinnam była cię na nie posyłać. Wtłoczyły ci do głowy głupie pomysły, niewątpliwie po to, żebyś nie brała pod uwagę kandydatów, których chciały zachować dla siebie. – To nie tylko przez nie – powiedziała Rielle. – Już na przyjęciach i spotkaniach, na które mnie zapraszano, oczywiste było, że to nie moje miejsce. A Sa-Baro się ze mną zgodził. – Sa-Baro nigdy by… – To nie ma znaczenia – przerwała jej Narmah tonem bardziej surowym i stanowczym niż ten, który kiedyś słyszała Rielle. – Co się stało, to się nie odstanie. Ważne, co zrobimy teraz. – Matka zamknęła usta i skinęła głową. Narmah odwróciła się do Rielle. – Dokonałaś śmiałego wyboru, ale to nie znaczy, że masz zrywać kontakt z rodziną. Czy wróciłabyś do domu, gdyby rodzice zgodzili się, byś nie wychodziła za kogoś, kto ci się nie podoba? – Być może. A jeśli zechcę poślubić Izare’a? Gdy matka pokręciła głową, Narmah nachmurzyła się. – Widzisz sama, że będziesz żyć w biedzie, jeśli to zrobisz. A co z dziećmi? Jak je wykarmisz i ubierzesz? – Damy sobie radę. Może nie jest bogaty, ale nie jest taki biedny, jak ci się wydaje. Jest zdrowy, bystry i pracowity. – Rielle

wzruszyła ramionami. – Jak większość ludzi w tym mieście, którzy coś tworzą i sprzedają. Poza tym nawet jeśli postanowiłabym go zostawić, to czy twoim zdaniem jakikolwiek mężczyzna z bogatych rodów wziąłby mnie pod uwagę jako kandydatkę na żonę? – Wątpię – powiedziała matka z niezadowoleniem. – W takim razie równie dobrze mogę poślubić Izare’a. Narmah przygarbiła się, lecz kiwnęła głową. – Skoro już podjęłaś decyzję… może mogłabym przekonać do tego rodziców. Wróciłabyś do domu przed ślubem? Skoro on kocha cię tak jak ty jego, zapewne na ciebie zaczeka. – Po co? – mruknęła matka. – Przecież to nie ocali jej reputacji. – Spojrzała na Rielle spod zmrużonych powiek. – Jesteś już w ciąży? Rielle obrzuciła matkę piorunującym spojrzeniem, a fala gorąca, którą poczuła ze wstydu, przerodziła się w gniew, a potem przerażenie na myśl o deprawatorce. – Nie. – Za wcześnie jeszcze, żeby o tym wiedzieć – powiedziała Narmah ściszonym głosem, rozglądając się, żeby sprawdzić, czy ktoś mógł usłyszeć ich słowa, a potem pochyliła się w stronę siostry. – A nawet gdyby była? Chciałabyś, żeby dziecko zostało bez nazwiska i ojca? Matka spochmurniała, lecz pokręciła głową. Narmah zwróciła się z powrotem do Rielle. – Zastanowisz się nad powrotem do domu? Rielle utkwiła wzrok w swoich dłoniach, wysuszonych i czerwonych od szorowania. Nie miała nic przeciwko pracy, ale ta praca nie przynosiła im zysku. Mogła pomóc Izare’owi na kilka sposobów, lecz przede wszystkim była dla niego ciężarem. Dawno już porzuciła marzenie o tym, że Izare stanie się członkiem rodziny, zdobędzie jej serca, a rodzice zaproponują mu posadę w farbiarni. Może udałoby się te marzenia ocalić. – Zastanowię się nad tym. Narmah promiennie się uśmiechnęła, lecz spoważniała, gdy

matka nagle wstała. – Cóż, nie osiągnęłyśmy zbyt wiele – powiedziała, po czym rzuciła Rielle ostatnie przepełnione dezaprobatą spojrzenie i skierowała się do wyjścia. – Chwileczkę, nie zapłaciłyśmy i… – Narmah westchnęła i pokręciła głową. – Jest rozgoryczona, ale przejdzie jej. W przeciwieństwie do ojca nie potrafi jednocześnie być zagniewana i rozsądnie myśleć. Rielle rozczuliła się, widząc determinację na twarzy ciotki. – Dziękuję, Narmah. Ciotka jeszcze raz się uśmiechnęła. – Lepiej już pójdę. Uważaj na siebie. – Lekko musnęła dłonią policzek Rielle, a potem pośpiesznie zapłaciła właścicielce pijalni i wyszła w ślad za matką. Spotkanie zakończyło się szybciej, niż Rielle się spodziewała. Zastanawiała się, co teraz zrobić. Izare nie chciał, żeby wróciła przed wyjściem Famire. Gdyby w jego domu pojawiły się dwie kobiety w czerwonych szalach, byłoby oczywiste, że jedną z nich nie jest Rielle. Postanowiła usiąść, zamówić kubek soku i przemyśleć propozycję Narmah. Czy rodzice pozwoliliby jej wrócić do domu i poślubić Izare’a? A jeśli po jej powrocie zmienią co do niego zdanie? Byłoby im trudniej, gdybym była w ciąży. Gorzej było mieć nieślubne dziecko niż po prostu kochanka. Co nie było zbyt mądre, bo przecież to drugie często prowadziło do tego pierwszego. Prawo nie nakazywało ojcom łożyć na nieślubne potomstwo, co utrudniało życie zarówno dzieciom, jak i matce. Pomyślała o Jonare i jej siostrze, na zmianę zajmujących się nawzajem swoimi dziećmi, żeby każda z nich mogła pracować. Jak by sobie radziły, gdyby nie miały siebie? Skosztowała soku. Był słodki jak ulepek i żałowała, że go kupiła, ale zmusiła się, żeby go wypić. Jeśli wrócę do farbiarni, to lepiej, żebym nosiła już dziecko. Jeśli zostanę z Izare’em, w końcu zacznie

się zastanawiać, dlaczego jeszcze nie zaszłam w ciążę. Tak czy owak, musiała odwrócić to, co zrobiła jej deprawatorka. A to wiązało się z użyciem magii. – Wybaczcie, Aniołowie – wyszeptała. Kiedy jeden jedyny raz użyła magii, odczuwała ból – była wstrząśnięta i tak bała się deprawatorki, że wykonała jej instrukcje bez słowa sprzeciwu. To, co rozważała teraz, było dobrowolne. Ale przecież miała naprawić szkodę, którą wyrządziła jej ta kobieta. Poukładać wszystko tak, jak było wcześniej. Odczynić zło. Czy Aniołowie by się z nią zgodzili? Alternatywą było życie bez dzieci. Choć myśl o dziecku w tak młodym wieku nieco ją przerażała, wolałaby mieć je teraz niż wcale. Tego Aniołowie by jej chyba nie zabronili? Na pewno zrozumieliby, że chciała pomóc kapłanom w odnalezieniu deprawatorki i zapłaciła straszliwą cenę za niepowodzenie. Jeśli tak, to zrozumieliby też, dlaczego nie powiedziałam kapłanom o swoim odkryciu. I również to, że nie chciałam się poświęcić, żeby przepędzić zło z miasta. Nagle ogarnęły ją takie mdłości, że nie była w stanie dokończyć soku. Wstała i zapłaciła, a potem odeszła. Miała mnóstwo czasu, zaczęła więc przechadzać się ulicami miasta. Rzadko zdarzało jej się nie wiedzieć, co zrobić z wolnym czasem. Choć jej rodzina była zamożna, Rielle zawsze miała coś do nauki albo obraz do namalowania, albo musiała pomóc w sklepie. Doszła do wniosku, że nie lubi bezczynności. Miała przez to za dużo czasu na zamartwianie się. A był to czas zmarnowany, bo mogłaby wtedy zarabiać. Skręciła za róg, podniosła wzrok i zamarła, gdy rozpoznała ulicę, w którą weszła. O ścianę opierał się człowiek grający na baamnie. W pobliżu przywiązane przy wejściu do sklepu szale powiewały na wietrze. Nie miała zamiaru wracać na ten dziedziniec. Właściwie zmierzała tu od innej strony i dlatego nie zdawała sobie sprawy, że tutaj się znajdzie. A to znaczyło, że…

Zmroziło jej krew w żyłach. Powoli odwróciła się w prawo. Alejka, w której poprzednio czekał na nią kryty wóz deprawatorki, była pusta. Z ulgą, ale i mocno bijącym sercem zawróciła w stronę, z której przyszła, i skręciła w najbliższą uliczkę. Gdy zwiększyła odległość od miejsca, gdzie została splamiona, zaczęła oddychać odrobinę lżej. Przecież na pewno jej tam nie ma. Pewnie ciągle się przemieszcza, na wypadek gdyby któryś z klientów powiadomił kapłanów. Albo – tak jak ja – przyszedł się z nią spotkać, żeby ją wydać. Rielle pokręciła głową. Był jeszcze jeden powód, dla którego jej próba odnalezienia deprawatorki okazała się głupim błędem. Kobieta powiedziała, że splamiony nie powinien wracać tam, gdzie powstała skaza. Powinien użyć magii w jakimś nieprzyjemnym miejscu, któremu ludzie nie przyglądają się nazbyt dokładnie i gdzie nie przebywają długo. Gdzieś, gdzie jest ciemno, bo skaza jest czarna dla tych, którzy ją widzą – choć potrafią ją też wyczuwać na inne sposoby. W miejscu, w którym obecność splamionego nie byłaby czymś dziwnym. Jedynym ciemnym i nieprzyjemnym miejscem, w jakie prawdopodobnie mogłaby się udać, był dół na śmieci w bocznej alejce odchodzącej od dziedzińca. Cuchnęło tam, więc sąsiedzi wchodzili w uliczkę i wychodzili z niej najszybciej, jak mogli. Śmieciarze przebywali tam najdłużej, ładując odpadki na wóz, którym wywozili je poza miasto. Gdyby Rielle użyła magii w tamtym miejscu tuż po ich wyjeździe, skaza zniknęłaby do czasu ich powrotu. Było jednak blisko domu i musiałaby tam wracać za każdym razem, gdy wyrzucałaby śmieci. Gdyby ktoś zauważył skazę, kolejne podejrzenia padłyby na mieszkających tam rzemieślników, umacniając w ten sposób uprzedzenia. Teraz była jednak częścią tej społeczności. Gdyby poszła dokądś indziej i ktoś odkryłby, że użyła magii, i tak odbiłoby się to

niekorzystnie na wszystkich rzemieślnikach. Gdyby jednak chciała znaleźć jakieś miejsce z dala od domu, musiałaby wałęsać się po dzielnicach, w których była obca, a wówczas zwracałaby na siebie uwagę. Lepiej zostać tam, gdzie jej obecność i czynności były na tyle znajome, że je ignorowano. Nogi niosły ją w stronę domu Izare’a. Rzuciła okiem na budynki i na podstawie kąta padania światła słonecznego, w którym były skąpane, doszła do wniosku, że nie będzie za wcześnie, gdy tam dotrze. Kiedy zbliżyła się do ulicy prowadzącej na dziedziniec, zauważyła jedno z tutejszych dzieci. Chłopiec z radością przyjął wiadomość dla Izare’a i obiecał przynieść odpowiedź. Miał przekazać tylko jedno słowo: „Już?”. Chłopiec wrócił do niej biegiem i wysapał: „Tak!”. Dała mu monetę, on zaś wyszczerzył zęby w uśmiechu i oddalił się. Rielle z ulgą ruszyła do domu, zastanawiając się – jak już wielokrotnie tego popołudnia – czy to czekanie było konieczne. Sądziła, iż zaraz się dowie, że Famire zebrała jak najwięcej informacji na temat jej nowego życia, by mieć co opowiadać koleżankom ze świątyni, i potem doszła do wniosku, że jednak nie chce pozować do portretu. Gdy Rielle weszła do środka, wyczuła znajomy zapach oleju, a jego intensywność świadczyła, że Izare właśnie nad czymś pracuje albo po prostu przygotowuje kolejne zapasy farby. Rzut oka wystarczył, by upewnić się, że nie ma go w pokoju na dole, ruszyła więc schodami. Gdy weszła do pracowni, dostrzegła Izare’a stojącego przed nowym obrazem. Odwrócił się w jej stronę, nie zauważyła jednak jego miny, bo obraz pochłonął całą jej uwagę. Z malowidła patrzyła na nią Famire z ustami wydętymi w chytrym uśmiechu. Nie miała na sobie szala i choć jej odzież została zaledwie naszkicowana, to widząc odsłonięte szyję i ramię, można było dojść do wniosku, że jej tunika była rozwiązana. Izare czekał w milczeniu, gdy wpatrywała się w obraz. – Okropny, prawda? – powiedział w końcu.

Oderwała wzrok od jego pracy i popatrzyła na niego. Jego uśmiech był ponury, lecz nie z powodu zwątpienia we własne umiejętności. Wygląda na zawstydzonego. Chyba powinnam być wdzięczna, że nie próbuje udawać czego innego. – Jednak została. – Tylko tyle zdołała powiedzieć. Stwierdziła oczywistość. Kiwnął głową. – I zapłaciła połowę z góry. Znów spojrzała na obraz, nie mogła jednak dłużej na niego patrzeć. Odwróciła wzrok, odpychając myśl, jak mogło dojść do tego, że Famire znalazła się w takim stanie, i dlaczego wyglądała na taką zadowoloną z siebie. To wcale nie znaczy, że coś się stało. To tylko obraz. A my potrzebujemy pieniędzy. Wcale nie poczuła się przez to lepiej. A jeśli Famire postawiła także warunek, że Izare zrobi coś więcej oprócz namalowania jej portretu? Czy to dlatego zasugerował Rielle, żeby po południu wyszła z domu? – Jak było na spotkaniu? – zapytał. Wzruszyła ramionami. – Nawet dobrze. Idę… idę po coś do picia. Nie odezwał się, gdy schodziła po schodach. Gdy weszła do pokoju na parterze, usłyszała, że Izare zaczął się krzątać. Dzban, który rano napełniła przy fontannie, był pusty. Wzięła go do ręki i odwróciła się do drzwi, a potem zamarła, gdy zobaczyła, że wiadro, do którego wyrzucali śmieci, jest do połowy zapełnione. Gdybym była w ciąży, nie tknąłby innej kobiety ze strachu, że wrócę do rodziców i nigdy nie zobaczy dziecka. Na tę myśl poczuła gorzki smak na języku. Czy tylko tym była? Czy rola naczynia do płodzenia dzieci była jej jedyną wartością? Przez chwilę była bohaterką, bo pomogła kapłanom schwytać splamionego, ale ten okres szybko się skończył. Była źródłem inspiracji i pasji Izare’a, ale teraz została tylko kolejną gębą do

wykarmienia. Marzyła, by malować obok niego, jednak nikt nigdy nie złoży u niej zamówienia. Nikt nie wiedział i nie dbał o to, że była w tym dobra. Och, przestań się nad sobą użalać. Sama chciałaś się tu znaleźć. Izare zapewne włożył mnóstwo wysiłku w zapracowanie na swoją renomę, a przy tym był zmuszony imać się zajęć, do których nie przywiązuje wagi. Będę musiała robić to samo, nawet jeśli moim zajęciem stanie się wychowywanie dzieci. Gdyby wszystko poszło dobrze, miałaby także wsparcie rodziny. Ta myśl niemal wywołała uśmiech na jej twarzy. Narmah z wielką radością zajęłaby się maluchami, kiedy Rielle by pracowała. Ale nigdy do tego nie dojdzie, jeśli wszystkiego nie naprawię. Wyprostowała się, odstawiła dzban, wzięła do ręki wiadro i wyszła na zewnątrz. Gdy zbliżyła się do uliczki z dołem na śmieci, poczuła ukłucie strachu. Nie zmieniła jednak swojego postanowienia. Z zadowoleniem stwierdziła, że nie było tam nikogo i że dół opróżniono dzień lub dwa temu. Ludzie przeważnie wrzucali do niego śmieci z brzegu, żeby nie wchodzić daleko w alejkę, choć przez to tworzył się stos wysypujący się na ulicę. Rielle skrzywiła się, gdy poczuła smród, prześlizgnęła się bokiem i wyrzuciła zawartość wiadra do dalszej części dołu. Rozejrzała się. Nie miała na czym usiąść. Nie było tak ciemno, jak jej się wydawało, zaczęła więc wątpić, czy rzeczywiście tak trudno będzie tu zauważyć skazę. Ale pewnie to jej oczy przywykły już do półmroku, a każdy, kto wszedłby tu z ulicy, byłby oślepiony światłem słonecznym, które padało na dziedziniec. – Wybaczcie, Aniołowie – wyszeptała. – Chcę tylko coś naprawić. Poszła na koniec alejki w nadziei, że nikt tam nie przyjdzie, zamknęła oczy i pomyślała o tym, co usłyszała od deprawatorki. Czasami w nocy, zamiast spać, martwiła się, że zapomni jej instrukcje, i w myślach powtarzała to, czego nie powinna wiedzieć. „Skazy nie widzisz oczami – powiedziała kobieta. – Wyczuwasz

ją umysłem. A to, co wyczuwasz, jest nicością. Nieobecnością. Z tego miejsca usunięto magię. A to znaczy, że…?” To znaczy, że magia jest wszędzie. Wokół niej. W niej. Potrzeba było niewielkiej zmiany w postrzeganiu, by wyczuć coś zamiast niczego. Już przypomnienie sobie o tym odkryciu wystarczyło, żeby Rielle zyskała świadomość otaczającej ją magii. To tak jakby była świadoma istnienia światła słonecznego, tylko że zamiast czuć je na skórze, wyczuwała je umysłem. Wystarczyło tylko sięgnąć. Równomiernie rozpostarta magia stanowiła teraz skondensowaną moc, uchwyconą siłą jej woli. Rielle zdała sobie sprawę, że drży, nie był to jednak skutek uchwycenia mocy. To strach i panika. Uwiń się z tym, zanim ktoś tu przyjdzie i zacznie się zastanawiać, co robisz – powiedziała sobie. „Twoje ciało będzie wiedziało, czego mu potrzeba – tłumaczyła deprawatorka. – Nakarm je, a ono się uzdrowi”. Zwróciła świadomość ku swojemu ciału, skierowała magię do brzucha i uwolniła ją. Poczuła tam mrowienie, przez które miała ochotę podrapać się głęboko pod skórą. Trwało kilka oddechów, po czym znikło. A potem… nic. Wciąż czuła się tak samo jak wcześniej. Jeśli coś się zmieniło, to zmiana była tak subtelna, że nie potrafiła jej wyczuć. – Rielle? Drgnęła, szeroko otwierając oczy. U wylotu uliczki stał młody mężczyzna, który bacznie się jej przyglądał. – Trochę cię nie było. Coś się stało? – zapytał. Izare. Poczuła ciepło wokół serca, gdy usłyszała troskę w jego głosie. Ogarnęła ją ulga. Pewnie pomyślał, że przyszła tu, żeby ochłonąć albo wypłakać się z powodu obrazu Famire. Cóż, niewiele się pomylił – pomyślała.

– Nie – odparła, wiedząc, że wyczuje kłamstwo i źle je zinterpretuje. Obeszła dół, żeby podejść do Izare’a, i zauważyła, że w dłoniach trzymał dzban. – Po prostu musiałam pomyśleć. Objął ją ramieniem. – Nie przejmuj się Famire. Jest małostkowa i brzydka. Przez cały czas obgadywała innych. Musiałem wyobrazić sobie, jak wyglądałyby jej usta, gdyby ciągle ich nie wykrzywiała. – A ubranie miała do połowy zdjęte – przypomniała mu Rielle. Oparła się pokusie spojrzenia w uliczkę i sprawdzenia, czy widać tam skazę. Zabrał ją stamtąd i poprowadził ku fontannie. – Nie do połowy. Odsłoniła tylko nieco skóry. Tego chciała. Podejrzewam, że tak wyobrażała sobie twój portret. – Pokazałeś go jej? – Nie. – Dlaczego? Uśmiechnął się. Kiedy dotarli do fontanny, zanurzył w niej dzban. – Bo teraz otacza go większa aura tajemniczości. Najwyraźniej to bardzo romantyczne z twojej strony, że poświęciłaś się dla mnie w całości. Dzięki temu powstała nowa moda na malowanie sekretnych portretów. – Sekretnych? – Rielle nachmurzyła się. – Mówiłeś, że jej rodzice się na to zgodzili. Zaśmiał się. – Wątpię. – Wziął ją za rękę i poprowadził w stronę domu. – A jeśli się dowiedzą i sprzeciwią? Z powodu mojej rodziny nie możesz już zarabiać na spirytualach, a rodzina Famire jest bardziej wpływowa. Mogłaby doprowadzić do wygnania cię z miasta. Otworzył drzwi i weszli do chłodnego wnętrza. – Kiedy jesteś artystą, zawsze istnieje ryzyko. Nawet malowanie niekonwencjonalnych spirytuali było bardzo ryzykowne. Może bardziej niż prywatnego portretu mogącego pomóc młodej kobiecie w przyciągnięciu uwagi mężczyzny, którego chce poślubić. A muszę

przyznać, że takie ryzyko opłaca mi się znacznie bardziej. – Sięgnął do paska pod tunikę, odwiązał sznurki sakiewki, wyjął ją i wcisnął jej w ręce. Była tak pełna, jakby miała pęknąć. Rielle otworzyła ją, a serce podskoczyło jej w piersi. Złoto i srebro połyskiwały delikatnie. Jeśli to była połowa ceny, może rzeczywiście warto było podjąć to ryzyko. Kolejne, które warto było podjąć – dodała, myśląc o uzdrowicielskiej magii, którą właśnie się posłużyła. – W takim razie musisz pozwolić na moją obecność, kiedy będziesz je malował – powiedziała. – Potrzebujesz kogoś, kto zapewni rodziców, że nie doszło do żadnego skandalu, gdy ich córki tu były, kiedy w końcu dowiedzą się o tych portretach. Uśmiechnął się. – Famire nie będzie zadowolona, ale będzie musiała się z tym pogodzić. Z drugiej strony jednak… czy ty wytrzymasz jej towarzystwo? Rielle westchnęła. – Wolę to, niż biegać po mieście z powodu jakiejś głupiej bogaczki.

ROZDZIAŁ 15

Zasępiony Izare

wpatrywał się w sufit. Rielle czekała, aż się odezwie, wciąż jednak leżał na łóżku z rękami pod głową i spojrzeniem utkwionym w zakurzony strop. Starając się nie omiatać wzrokiem jego szczupłej, śniadej piersi, skupiła się na jego twarzy i postanowiła, że nie pozwoli się zbyć ani się nie wycofa. Miał kilka dni na przemyślenie propozycji Narmah. Sprawiał wrażenie zadowolonego, że jej rodzina chciała utrzymać dobre relacje. Uznała za rozsądne, że potrzebował czasu do namysłu, jeśli jednak Rielle nie dałaby wkrótce odpowiedzi rodzinie, ta mogłaby pomyśleć, że dziewczyna odrzuciła ofertę. Teraz gdy czas się wlókł, a Izare nic nie mówił, czuła, jak jej wnętrzności kurczą się z powodu wątpliwości i strachu. W pewnym momencie nie wytrzymała i wypełnił ją gwałtowny, palący gniew. – Mówiłeś, że chcesz ślubu – przypomniała mu. Odwrócił się na bok w jej stronę. – To prawda – powiedział łagodnym tonem. – Ale nie chcę, żebyś się wyprowadziła. Jestem zadowolony, że tu mieszkasz. Serce podskoczyło jej w piersi i pośpiesznie odwróciła wzrok, nie chcąc, żeby pomyślał, że oczaruje ją kilkoma słowami, choć bezsprzecznie były cudowne. – Ja też jestem zadowolona, ale chciałabym również zachować dobre relacje z rodziną. Nie musiałabym wyprowadzić się na długo. Rodzice zapewne zechcą, żebyśmy szybko się pobrali. Im szybciej to zrobimy, tym szybciej reputacja rodziny zostanie… hm, może nie odbudowana, ale podreperowana. Ostatnią rzeczą, jakiej by chcieli, to żeby ich córka miała nieślubne dziecko. – Spojrzała na niego. – A ich córka też nie byłaby z tego powodu najszczęśliwsza. Uśmiechnął się, wyciągnął dłoń i położył ją na jej brzuchu. – Mówi się, że kapłani są skłonni zmniejszyć łapówkę, gdy panna

młoda jest w ciąży. Odwróciła się i siadając, przerzuciła nogi za krawędź łóżka. – Wygląda na to, że cokolwiek postanowimy, nie spędzimy ze sobą wiele czasu we dwoje – jęknęła. – Szkoda, że pieniądze, które dostałeś od Famire, nie wystarczyły i na łapówkę, i na czynsz. – Możemy wziąć ślub i zostać bezdomnymi albo nie mieć ślubu i mieć dom, w którym będziemy mogli mieszkać i pracować – powiedział Izare. – Tak wygląda życie artysty. Pokręciła głową. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że kapłani są tacy przekupni. – Westchnęła, wstała i podeszła do zasłoniętego okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Sądząc po kącie padania cieni, ranek już mijał. – Jest później, niż myślałam. Lepiej posprzątam i pójdę. Jonare mówiła, żebym przyszła przed południem. – Ja też wychodzę. Mam spotkać się z Errekiem w domu Dorra. Izare przeciągnął się, mięśnie pod jego skórą napięły się niezwykle pociągająco, a potem zrzucił z siebie koc i wstał jednym płynnym ruchem. Odwróciła wzrok, wciąż nieprzyzwyczajona do jego podejścia do porannego ubierania się. – Macie jakieś plany? Wzruszył ramionami i zaczął zakładać koszulę z poprzedniego dnia. – Pewnie posiedzimy i porozmawiamy. Ty i Jonare mogłybyście później podzielić się z nami rezultatami lekcji gotowania. Rielle przewróciła oczami i podała mu pusty dzban, gdy zawiązał spodnie. – Pewnie byśmy mogły. Jeśli to się w ogóle nada do jedzenia. Wziął dzban i uśmiechnął się od ucha do ucha. – Jestem przekonany, że czeka nas iście anielska uczta. Gdy wrócił z wodą, umyli się, ubrali i wyszli razem. Kiedy mijali uliczkę z dołem na śmieci, Rielle zwalczyła pokusę spojrzenia w cień, by sprawdzić, czy widać było skazę, którą musiała po sobie zostawić. Była pewna, że wyczuła jakieś zepsucie, złożyła to

jednak na karb niepokoju, który pobudzał jej wyobraźnię. Już po wszystkim – powiedziała sobie. Mam nadzieję, że zadziałało, i już nigdy nie będę musiała myśleć ani o magii, ani o skazie. Kilka uliczek od dziedzińca rzemieślników rozdzielili się, Izare zaś wykorzystał spokój panujący w wąskich alejkach i pocałował ją krótko, lecz mocno. Z uśmiechem, rozkoszując się wrażeniem pozostawionym przez jego usta, skierowała się w stronę domu Jonare. Jej myśli natychmiast pomknęły ku rozmowie, którą odbyli tego ranka. Wspaniale było słyszeć, że nie chciał się rozstać. Ona także tego nie chciała, ale przecież na pewno rozumiał, że na dłuższą metę lepiej będzie utrzymać dobre relacje z jej rodziną. On też mógł na tym skorzystać, nie tylko finansowo. Zaczęła się zastanawiać, jak go przekonać, ale wszystkie przemyślenia poszły w rozsypkę i zmroziło jej krew w żyłach, gdy znajoma postać odziana w szare szaty zastąpiła jej drogę. – Ais Lazuli – odezwał się kapłan, jak zwykle wpatrując się w nią poniżej twarzy i powyżej pasa. – Sa-Geście – odpowiedziała Rielle. Przeszedł ją dreszcz obawy, gdy jej myśli zaczęły krążyć wokół magii, lecz odepchnęła je. – Co pana sprowadza w tę część miasta? – Cóż – powiedział, po czym zamilkł na chwilę. – Szukałem… szukałem ciebie. – Mnie? – Niepokój przybrał na sile. Czy on wiedział? Czy znalazł skazę? Przecież nie wrócił na dziedziniec, od kiedy… Jej żołądek się ścisnął, gdy powróciło przytłaczające wspomnienie jego ostatniej wizyty. Od kiedy ukradł obraz. Ten akt. – Jesteś… jesteś bardzo piękna, Rielle – powiedział, przysuwając się bliżej. Wyciągnął rękę ku jej twarzy. – Dziękuję – odpowiedziała sztywno. Odchyliła się, by uniknąć jego dotyku, opuścił jednak dłoń i chwycił ją za ramię. – Nie odchodź – powiedział. Przyciągnął ją do siebie. – Mógłbym

ci pomóc, Rielle. Słówko tu, słówko tam i znacznie ułatwiłbym ci życie, gdybyś coś dla mnie zrobiła. – Przeniósł wzrok wyżej i zatrzymał go na jej ustach. Jego palce znowu powędrowały ku jej twarzy, ona zaś cofnęła się. – Co robisz? – zapytała głośno tonem sugerującym zdziwienie i oburzenie. Znieruchomiał i rozejrzał się, ale jej nie puścił. Wąska uliczka wciąż była opustoszała. Ale nie na długo – powiedziała sobie. Jeśli będę zwlekać albo się wyswobodzę… Sa-Gest był szczupły, lecz uścisk miał silny. Mógłby przytrzymać ją, gdyby zaczęła się wyrywać, ale pewnie by ją puścił, gdyby go uderzyła. Ale przecież nie mogę uderzyć kapłana! – To tylko sugestia – powiedział, wracając spojrzeniem do jej ust. Chwycił ją za podbródek. – Po prostu proponuję. Oczywiście możesz odmówić, ale na twoim miejscu bym tego nie robił. Mog​łoby ci to bardzo zaszkodzić. Pochylił się, ona zaś zdała sobie sprawę, że zamierza ją pocałować. Wezbrała w niej odraza i wyszarpnęła ramię. Stracił równowagę i zrobił krok w jej stronę. Umknęła przed jego wyciąg​niętymi rękami, obróciła się i odbiegła. Nie usłyszała za sobą odgłosu kroków. Usłyszała jednak pozbawiony wesołości śmiech. – Dam ci czas na zastanowienie! – zawołał za nią. Kilka zakrętów dalej wyszła na szerszą ulicę. Serce biło jej jak oszalałe, bardziej jednak z niepokoju niż z wysiłku. Zatrzymała się i obejrzała za siebie. Nie słyszała odgłosów pościgu. Nie była zaskoczona. Biegnący kapłan stanowiłby niecodzienny i niepokojący widok. Ludzie na pewno zaczęliby plotkować, gdyby zobaczyli kapłana goniącego młodą kobietę. Nie sądziła, żeby zadał sobie taki trud. O nie, on jest pewien, że przez te groźby sama do niego wrócę. Poczuła ciężar w żołądku. Co zrobi, jeśli ona nie wróci? Ile jeszcze problemów może przysporzyć jej i Izare’owi? Wzięła głęboki

wdech i powoli wypuściła powietrze. Będą musieli wytrzymać, bez względu na to, co wymyśli Sa-Gest. Pozwolenie, by ją pocałował, dotknął… albo zrobił coś jeszcze gorszego… było nie do pomyślenia. Zadrżała i ruszyła w dalszą drogę. Jej serce wciąż biło szybko, kiedy dotarła do domu Jonare. Gdy drzwi się otworzyły, otoczyły ją dziecięce okrzyki. Jonare miała cienie pod oczami, ale się uśmiechała. – Wejdź. Przez pół nocy niańczyłam Perriego. Jak się masz? – Dobrze. Jonare zmarszczyła brwi. – A nie wyglądasz dobrze. – Gestem zaprosiła Rielle do środka. – Co się stało? – My… Ja… Sa-Gest zatrzymał mnie po drodze i… – Rielle zamilkła i pokręciła głową nie całkiem pewna, czy chce, żeby ktoś dowiedział się o tym spotkaniu. Do niczego nie doszło, a może takie rzeczy zdarzały się na co dzień. W końcu o inspekcjach i łapówkach też wcześniej nie wiedziała. – To pewnie nic takiego. Perri jest chory? Jonare zaprowadziła ją do niewielkiej kuchenki. – Wyzdrowieje. Gorączka przeszła mu rano i, jak widzisz, doszedł już do siebie. – Znów spojrzała na Rielle i zmarszczyła czoło. – Ale to chyba jednak nie było nic takiego. – Wskazała na krzesło, sama zaś przysunęła sobie stołek. – Mów. Rielle usiadła i westchnęła. – Nie wiem, czy to coś złego, czy zwyczajnego. Sa-Gest próbował… próbował mnie pocałować i groził, że utrudni nam życie, jeśli… jeśli czegoś dla niego nie zrobię. – Poczuła, że się rumieni, i miała nadzieję, że nie będzie musiała rozwijać tematu. – Och – odezwała się Jonare i odwróciła głowę, gdy jej siostrzenica zbliżyła się, by o coś zapytać. Odpowiedziała dziewczynce ściszonym głosem, a potem znów zwróciła się do Rielle. – Jeśli to ten kapłan, o którym słyszałam, to znany jest z

tego, że prześladuje kobiety. Głównie dziwki. Uważa, że jego szaty dają mu prawo, żeby brać bez zapłaty. – Wykrzywiła usta w ponurym uśmiechu. – Tym razem mierzy nieco wyżej. Sporo wyżej. Podejrzewam jednak, że jego zdaniem twoja rodzina nic nie zrobi albo nic nie może zrobić, albo że nikt ci nie uwierzy lub będziesz chciała uniknąć kolejnych kłopotów. – I co teraz? Jonare wzruszyła ramionami. – Wróć do domu. Albo zrób to, co mówi. Złość i oburzenie wezbrały w niej, gdy usłyszała bezceremonialną radę Jonare, odepchnęła jednak te uczucia. Kobieta była szczera, a to lepsze niż mgliste zapewnienia. – Przecież musi być jeszcze jakieś inne wyjście. Jonare pokręciła głową. – Kapłani sprawują władzę w tym mieście. Mogłoby się wydawać, że należy ona do rodów, lecz bez wsparcia kapłanów nie miałyby niczego. – Zamyśliła się. – Może zrobił to dla twojej rodziny, żeby cię zastraszyć i zmusić do opuszczenia Izare’a. Może domyślili się, że zostawisz go, tylko jeśli wyszłoby mu to na dobre. Serce zamarło Rielle w piersi. – A więc to blef? – Możliwe. Jesteś gotowa zaryzykować i tak to potraktować? – Jeśli to blef, to dziwnie to rozegrał. Nie tak dawno temu spotkałam się z matką i ciotką. Mówiły, że jeśli wrócę do domu, być może pozwolą mi poślubić Izare’a. Po co miałyby to mówić, gdyby chciały mnie zastraszyć i w ten sposób zmusić do porzucenia go? – A co powiedział Izare? – Nie chce, żebym odeszła, nawet na krótko. – A ty? – Jeśli istnieje sposób na zachowanie dobrych relacji z rodziną, będzie to korzystne dla wszystkich. Zwłaszcza na dłuższą metę. – Rielle poklepała siedzisko swojego krzesła. – Może powiem

rodzicom, że kapłani próbują groźbami zmusić mnie do powrotu, i zobaczymy, jaka będzie ich reakcja. Jonare zacisnęła usta, zastanawiając się nad jej słowami. – To też jest ryzykowne. Jeśli kapłan działa we własnym interesie, to spełni swoje groźby, a jeśli twoi rodzice nie uwierzą, że mógł się tak zachować, będą na ciebie źli, że zmyśliłaś taką historię. – Prawdopodobnie mi nie uwierzą. Mogłabym powiedzieć SaBarowi. – Rielle już w chwili wypowiadania tych słów stwierdziła jednak, że to zły pomysł. – Nie, on też mi nie uwierzy. – Cokolwiek postanowisz, jednego na pewno nie możesz zrobić – oznajmiła Jonare. – Czego? – Powiedzieć Izare’owi. – Kobieta patrzyła jej w oczy, a w jej spojrzeniu malowało się ostrzeżenie. – Zrobi coś głupiego i sprowadzi na siebie kłopoty z kapłanami, a to tylko pogorszy sytuację. Twoją, jego oraz twojej rodziny. Nie mówić Izare’owi?! Jak mogłaby ukryć przed nim coś takiego? Przecież bez względu na to, czy wróci do rodziny, czy sprzeciwi się Sa-Gestowi i stawi czoła konsekwencjom, będzie musiał znać przyczynę takiej sytuacji. Rielle wpatrywała się w Jonare, lecz choć otworzyła usta, żeby zaprotestować, nie wypowiedziała ani słowa. Zdała sobie sprawę, że jeśli wybierze trzecią możliwość – choć było to nie do pomyślenia – zdecydowanie nie będzie mogła powiedzieć Izare’owi. Nie dojdzie do tego – pocieszyła się. Wstała i spojrzała na ławę kuchenną, gdzie ułożone były warzywa, ziarno i inne produkty. – No dobrze, to czego nauczysz mnie gotować?

ROZDZIAŁ 16

Znajomy ból zbudził Rielle ze snu. Westchnęła. Czasami myślała, że Aniołowie muszą mieć okrutne poczucie humoru, skoro zsyłają na kobiety regularne niedogodności i słabość. Jej ciotka zawsze tłumaczyła, że dzięki temu wiadomo, że kobieta nie jest w ciąży. Nie jest w ciąży. Na tę myśl całkowicie się rozbudziła. Otworzyła oczy i wpatrzyła się w sufit. Za kilka dni miała się spotkać z Narmah i rodzicami. Izare z nią pójdzie. Liczyła, że przekona ich wszystkich, by jak najszybciej się pobrali. Wiadomość o dziecku zagwarantowałaby ich zgodę. Przez jej twarz przebiegł grymas. Może i tak się zgodzą. Może nie oczekiwała zbyt wiele, sądząc, że będzie jej wolno być z człowiekiem, którego kochała, mieć dobre relacje z rodziną i do tego jeszcze zachować niezależność bez konieczności rodzenia dzieci w tak młodym wieku. Ale czy kiedykolwiek będę mogła je mieć? To pytanie ją przerażało. Gdyby tylko mogła zajrzeć w siebie i dowiedzieć się, czy drogi, które przerwała deprawatorka, zostały naprawione. Kobieta mówiła, że to się stanie samoczynnie. Chyba, że… chyba że ona wiedziała, że nie będę w stanie tego zrobić. Chyba że chciała zmusić mnie do powrotu i zażądać opłaty za naprawienie szkód. Zadrżała. Nie było mowy o powrocie do deprawatorki. Zbyt wiele zaryzykowała za pierwszym razem. Jeśli miałaby szukać pomocy u tej kobiety, to może już lepiej byłoby zaakceptować bezdzietność jako karę za użycie magii. Ale Izare… On chciał mieć dzieci. Mnóstwo dzieci. Jak mogła mu tego odmówić? Serce zacisnęło się jej w piersi. Dlaczego miałby ponosić karę za jej błąd?

Nie panikuj jeszcze – powiedziała sobie. Może to normalne. Nie każda kobieta zachodzi w ciążę w pierwszym cyklu. Wróciła myślami do chwili, gdy deprawatorka kazała jej dostrzec zmianę, którą w niej wywołała. Gdyby potrafiła przypomnieć sobie, jak to zrobić, przynajmniej wiedziałaby, czy zdołała się uzdrowić. Do tego nie potrzebowała magii. Zamknęła oczy i położyła ręce na dolnej części brzucha. Zaczęła oddychać wolniej i skupiła się na obszarze ciała pod swoimi dłońmi. Przeszył ją dreszcz nadziei, gdy okazało się, że wyczuła… co to było? Pulsowało, poruszało się i wiło, lecz nie rozumiała, co to jest. Nie wiedziała, co było częścią jej ciała, a co nie. Rozproszyły ją skurcze i musiała skupić się właśnie na nich. Dzięki temu ból stawał się łagodniejszy. A potem poczuła już coś bardziej znajomego. Wstała chwilę później i poszukała czystych szmatek, którymi chciała zatamować krwawienie. Na szczęście Izare wciąż spał. Czuła się nieswojo na myśl, że jest obok niej mężczyzna, gdy ona zajmuje się takimi sprawami. Wolałaby, żeby go przy tym nie było. Spojrzała na łóżko i zaklęła bezgłośnie, gdy dostrzegła czerwoną plamę na prześcieradle. Zmroziło ją. Nad plamą coś się unosiło. Skaza. Widocznie użyła magii, gdy zajrzała w głąb siebie. I cóż dzięki temu zyskała? Zamarła w bezruchu. „Najgorsze miejsca, w których możesz posłużyć się magią, to te, które odwiedzasz ty i inni ludzie” – powiedziała deprawatorka. Była to jednak tylko odrobinka mocy. Wkrótce powinna zniknąć. Co jednak Rielle miała zrobić, zanim to nastąpi? Skaza była wyraźnie widoczna i unosiła się za wysoko nad łóżkiem, żeby można było przykryć ją pościelą. Serce niemal wyskoczyło jej z piersi, gdy usłyszała pukanie do drzwi frontowych. Izare obudził się. Rozejrzał się wokoło, zamrugał na jej widok, a potem przeniósł spojrzenie na drzwi pokoju. Zaklął. – Famire. Przyszła wcześniej. Albo my zaspaliśmy.

Rielle jakimś sposobem zdołała się odezwać. – Pewnie i to, i to. Lepiej się ubierz i otwórz. Odwrócił się do łóżka, a serce zamarło w piersi Rielle, gdy jego spojrzenie padło na plamę. Skrzywił się tylko ze współczuciem i zaczął zakładać spodnie, które miał na sobie poprzedniego wieczoru. – Niech stara Tam się tym zajmie. Przyniosę wody i wyślę Famire na górę. – Chwycił dzban i bez koszuli wymknął się z pokoju. Po twarzy Rielle przebiegł skurcz, gdy usłyszała głos młodej kobiety. Choć z ulgą przyjęła fakt, że to Famire, wiedziała, że dziewczyna albo będzie oburzona, albo odrobinę za bardzo ucieszy ją widok nagiej klatki piersiowej Izare’a. Gdy znów spojrzała na skazę i czerwoną plamę pod nią, przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Skoro był dzień prania, miała sposób na ukrycie jednego i drugiego. Pozbierała wszystko, co było brudne, i ułożyła na łóżku. Wyczułaby skazę, jeśliby jej szukała, gdyby jednak nie wiedziała, że tam jest, w ogóle by jej nie zauważyła. Miała nadzieję, że zniknie w ciągu kilku godzin, zanim ona zaniesie pranie do Tam. Izare wrócił z dzbanem, założył koszulę i poszedł na górę. Rielle zajęła się myciem i ubieraniem, a potem zaczęła przygotowywać prosty posiłek złożony z chleba, solonych konserw i plastrów melona. Oboje musieli coś zjeść, niegrzecznie byłoby jednak robić to przy gościu, jeśliby nie mieli zamiaru dzielić się posiłkiem. Zjadła kawałek melona i piętki z chleba, w przerwie zbierając ubrania. Zanim skończyła, niemal całkowicie odzyskała spokój. Dopiero gdy zerknęła na stos do prania, poczuła narastającą obawę, starała się zatem na niego nie patrzeć. Wykorzystała niedokończony, dawno porzucony obraz jako tacę i zaniosła jedzenie na górę. Famire już siedziała na miejscu z artystycznie rozchylonym ubraniem. Dziewczyna żywo spojrzała na Rielle. – Och, jest i pani we własnej osobie. Ais Lazuli. Obiekt plotek w

świątyni. – Ais Famire – odparła Rielle. – Jak się masz? Co słychać u koleżanek? Famire wzruszyła ramionami, a jej tunika jeszcze bardziej się zsunęła. Izare wydał z siebie niski pomruk niezadowolenia i z powrotem zakrył jej ramię. – To, co zwykle. Zapewniłaś im na jakiś czas naprawdę ekscytujący temat do rozmów. Och, to dla mnie? Umieram z głodu! – Spoglądała na jedzenie. Izare westchnął, odłożył pędzel, kiedy jednak popatrzył na Rielle, na jego twarzy odmalowała się wdzięczność. Wskazał ręką na krzesła. – Obawiam się, że przyłapałaś nas przed śniadaniem – powiedział. – Ale zapraszamy. Famire poprawiła tunikę, ale jej nie zawiązała. Gdy Rielle i Izare usiedli, Famire opadła na krzesło. – Pozowanie jest trudniejsze, niż się wydaje – powiedziała. Nie czekając na odpowiedź, pochyliła się i urwała kawałek chleba leżącego na talerzu, po czym na wierzchu ułożyła konserwę. – Jadłam rano, ale znowu jestem głodna. Kiedy wzięła wszystko, na co miała ochotę, została już tylko połowa posiłku. Izare skinął na Rielle, zapraszając, by teraz ona się częstowała. Pokręciła głową. – Nie jestem aż tak głodna – skłamała; zjadła tylko odrobinę w czasie przygotowywania posiłku, ale on nie jadł nic. Skubnął co nieco, wkrótce jednak Famire skończyła pierwszą porcję i wzięła się za resztę, niewiele mu zostawiając. Posiłek, którym miały najeść się dwie osoby, został pochłonięty przez jedną, która powinna być na tyle dobrze wychowana, żeby się nim podzielić, nawet jeśli nie potrafiła zrozumieć, że gospodarze musieli jakoś przeżyć z niewielką ilością pieniędzy do następnego zlecenia. A może wręcz przeciwnie? Famire nie była ani serdeczna, ani przyjacielska, od kiedy Rielle weszła do pracowni. Zawsze była do niej wrogo i pogardliwie nastawiona, Rielle zaś nie zauważyła,

żeby jej zachowanie się zmieniło. Myślałam, że już od tego uciekłam, tymczasem ona znów pojawiła się w moim życiu. Na tę myśl przeszyła ją złość. – Rzeczywiście jesteś głodna – zauważyła Rielle. – Twój poranny posiłek musiał być bardzo skromny. Famire wzruszyła ramionami. – Och, rano jem niewiele. – Masz wrażliwy żołądek? – Nie, jem tyle, na ile mam ochotę, o każdej porze dnia. – Famire rozłożyła ręce. – Pewnie to kwestia mojego wychowania. Nie wyobrażam sobie, jak to jest przywyknąć do innego stylu życia, takiego jak wasz. Rielle pokiwała głową z udawanym współczuciem. – Rzeczywiście, twoja wyobraźnia jest na to zbyt uboga. Izare poklepał się po udach. – Chyba pora wracać do pracy. – Och, tak! – zgodziła się Famire. – Teraz kiedy już nie rozprasza mnie głód, będę mogła lepiej się skupić. Rielle uśmiechnęła się. – Nie każdy potrafi siedzieć w spokoju. Są dobre i złe modelki. A przynajmniej tak twierdzi Izare. Te dobre oczywiście dostają lepsze portrety. Famire zerknęła na niego i uśmiechnęła się. – Izzy jest taki surowy. Naprawdę nie lubi, gdy się ruszam. Ale – zamilkła na chwilę i spojrzała na niego spod zasłony rzęs – trudno mi wysiedzieć, gdy ktoś tak intensywnie mi się przygląda. – To cię onieśmiela? – Nie, właściwie mi się podoba. – Cóż, w takim razie musimy zadbać o to, żebyś za dobrze się nie bawiła. Oczywiście dla dobra portretu. – Rielle przysunęła krzesło i usiadła. – Twój ojciec z pewnością nie będzie chciał zapłacić za kiepski portret. Famire zarzuciła włosami.

– Och, ojciec go nie zobaczy. Dał mi pieniądze, żebym kupiła sobie prezent, ale nie obchodzi go, co wybiorę, jeśli tylko nie będzie musiał iść ze mną na zakupy albo słuchać, gdy o tym mówię. A więc miałam rację. Rielle spojrzała na Izare’a. Odwrócił się do niej i pokręcił głową. – Popieram twojego ojca – powiedział. – Nie mogę się skupić, kiedy rozmawiacie. Przykro mi, że muszę wam przerwać, poza tym – zwrócił się do Rielle – chciałbym też, żeby moja ukochana coś mi przyniosła. Rielle już otwierała usta, żeby zaprotestować, lecz nie odezwała s ię. Chyba sobie na to zasłużyłam. Nie może przecież poprosić Famire, żeby wyszła. – Coś z dołu? – zapytała. Pokręcił głową, odłożył pędzel i podszedł do niej. – Chciałbym, żebyś kupiła iquo i coś do jedzenia. Wieczorem przyjdą tu Errek i pozostali. – Sięgnął do sakiewki po monety. – Sobie też coś kup – wyszeptał. – Wiem, że tak naprawdę jesteś głodna. Skinęła głową, choć zmroziło jej krew w żyłach. Chciał, żeby wyszła. Sama. Od chwili gdy zaczepił ją Sa-Gest, nie zapuszczała się samotnie do miasta. Któregoś dnia widziała kapłanów czających się w bocznej uliczce i obserwujących ją. Innego dnia, gdy ona i Izare jedli na zewnątrz z przyjaciółmi, Sa-Gest powolnym krokiem przeszedł obok i przelotnie spojrzał jej w oczy. Izare odprowadził ją na schody, po drodze biorąc papier i węgiel, które włożył jej w ręce razem z pieniędzmi. – Dawno nie rysowałaś – wyszeptał, pochylając się do niej blisko. – Nie przestawaj z mojego powodu. W tej chwili poczuła, że kocha go żarliwiej niż kiedykolwiek. Kiedy ją pocałował, mocno przycisnęła usta do jego ust, a potem się odsunęła. Podtrzymywała w sobie to uczucie, gdy schodziła do pokoju na dole. Odwróciła wzrok od sterty prania na łóżku, wsunęła monety do sakiewki i przywiązała ją pod tuniką. A potem

zdecydowanym ruchem zamknęła pokój i wyszła na dziedziniec. Odwaga, którą w sobie miała, gdzieś wyparowała. Stojąc w cieniu przy drzwiach, Rielle rozglądała się wokoło i szukała szczupłej, odzianej w popielate szaty postaci. Choć jej nie znalazła, strach nie opuścił jej, gdy niechętnie pozwoliła, by nogi poniosły ją z dala od bezpiecznego domu. Kiedy Sa-Baro odwiedził ją, by umówić drugie spotkanie – tym razem z rodzicami – przyszło jej do głowy, żeby powiedzieć mu o Sa-Geście. Jednak był przy tym Izare, ona zaś pamiętała, jak Jonare ostrzegała ją, że mógłby zrobić coś głupiego. Nie była pewna, czy podzielenie się tą informacją z Sa-Barem to dobry pomysł. Albo z rodziną. Kiedy z powrotem wprowadzi się do niej, Sa-Gest i tak nie waży się nadal jej prześladować. Lecz kiedy poślubi Izare’a, znowu będzie bezbronna. Sa-Gest będzie mógł utrudniać im życie. Niech Aniołowie mają mnie w swojej opiece – pomyślała. Powiedziała to sobie z przyzwyczajenia, bo przecież na pewno wystarczy im jedno spojrzenie na jej splamioną duszę, żeby otrzymała to, na co zasłużyła. Całe to zamartwianie się pozbawiało ją energii i za bardzo zaprzątało umysł. Lepiej było w ogóle o tym nie myśleć. Skupiła się na tym, by szybko przejść przez miasto. Wypatrywała przed sobą kapłana w szarych szatach, gdy była zmuszona przechodzić węższymi, mniej uczęszczanymi ulicami. Znalazła kilka miejsc, w których mogła przeczekać wizytę Famire, nie zdołała jednak skoncentrować się na rysowaniu, ryzykowała bowiem, że w tym czasie Sa-Gest się do niej podkradnie. W końcu kupiła jedzenie i iquo na wieczorne spotkanie, nie kupowała jednak niczego więcej, bo była zbyt wzburzona, żeby jeść. Ruszyła do domu. Kiedy dotarła pod drzwi, tak mocno zakręciło jej się w głowie, że musiała włożyć zakupy pod pachę, żeby drugą ręką złapać się framugi. Choć zawroty głowy minęły, znużenie pozostało. I mdłości.

Pewnie pomyślałabym, że jestem w ciąży, gdybym nie wiedziała, że jest inaczej. Na tę myśl wykrzywiła usta w gorzkim uśmiechu. Czy nabrzmiała z powodu ciąży nadal podobałaby się Sa-Gestowi? A Izare’owi? On przecież mnie kocha. Uśmiechnęła się, przypomniawszy sobie jego słowa. „Nie przestawaj z mojego powodu”. Nie chciał, żeby straciła tę cząstkę siebie, czego jednak nie poświęciłaby dla niego? Czy poddałabym się groźbom Sa-Gesta? A czy Izare poszedłby do łóżka z Famire, żeby nie stracić zamówienia, którego tak rozpaczliwie potrzebowali? Te myśli niczego nie ułatwiają – powiedziała sobie i pchnęła drzwi. Na schodach stało trzech mężczyzn. Zesztywniała ze strachu, gdy rozpoznała wśród nich człowieka, którego tak straszliwie bała się spotkać przez cały dzień. A potem dostrzegła Izare’a i jej strach nieco zelżał. Ogarnęło ją osłabienie, gdy rozpoznała trzecią osobę. Sa-Elem. To mogło oznaczać tylko jedno: inspekcję. Przeszukali dom, gdy jej nie było. Czy skaza już zniknęła? Drzwi do pokoju na dole były otwarte. Całą siłą woli powstrzymała się, by nie zerknąć przez nie na łóżko. Spojrzawszy ponownie na trzech mężczyzn, zauważyła, że na twarzy Izare’a maluje się zwyczajny wyraz wymuszonej wyrozumiałości, jak podczas każdej inspekcji. Sa-Elem popatrzył na nią chłodno. Sa-Gest uśmiechnął się z wyższością. – Och – zaczęła. – Przepraszam, że przeszkadzam, Sa-Elemie i SaGeście. Czy… czy dopiero panowie przyszli, czy właśnie wychodzili? – Zrobiła krok naprzód i podała zakupy Izare’owi, który uśmiechnął się do niej, gdy je odbierał. To dobry znak – pomyślała. Nie uśmiechałby się, gdyby kapłani znaleźli… – Dopiero przyszliśmy, ais Lazuli – poinformował ją Sa-Elem. Odwrócił się do drzwi pokoju na parterze, a Rielle struchlała. –

Otrzymałem raport na temat podejrzanych czynności w tej okolicy. – Czynności? – zapytała. – Użycia magii – powiedział. – W pobliżu dołu na śmieci odkryto skazę, przeszukujemy więc okoliczne domy. Zachwiała się i złapała framugi, którą miała za plecami. – Grozi nam niebezpieczeństwo? Aniołowie, błagam, żeby ta skaza już zniknęła. Zrobię wszystko. Zaakceptuję swoją niepłodność… Kapłan wszedł do pokoju. Izare podążył za nim. Rielle nie chciała zostać z Sa-Gestem, zrobiła więc to samo. Młodszy z kapłanów stał na schodach, prawdopodobnie oczekując polecenia przeszukania piętra. Tak jak wcześniej Sa-Elem szybko obiegł pokój wzrokiem. Odprężyła się, widząc jego pobieżne oględziny. Podniósł wzrok, przyglądając się sufitowi, a potem popatrzył w dół na podłogę. I znieruchomiał. Powoli odwrócił głowę, przenosząc spojrzenie z powrotem na łóżko. Gwałtownie się poruszył. Zaschło jej w ustach, gdy podszedł do łóżka i ruchem ręki zrzucił stos ubrań. Skaza wciąż tam była – maleńki kleks unoszący się nad zaschniętą już plamą krwi. Sa-Elem podniósł wzrok znad pościeli i utkwił go w Rielle. Nie patrzy oskarżycielsko – zdała sobie sprawę. On wie. Ogarnęła ją kolejna fala zawrotów głowy. Czyjeś ręce chwyciły ją za ramiona. Jakie to żenujące – pomyślała. Zaraz zemdleję. Ale nie zemdlała. Izare i Sa-Gest poprowadzili ją na stare krzesło. Niemal roześmiała się, dostrzegając ironię sytuacji, w której kapłan pomagał przy niej Izare’owi. Potem Sa-Gest twardo położył dłoń na jej ramieniu, ona zaś uświadomiła sobie, że ten gest miał także powstrzymać ją przed próbą ucieczki. Izare obrzucił go piorunującym spojrzeniem, a potem ukucnął przy niej. – Jadłaś coś? – zapytał. Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Nie potrafiła się odezwać, więc

pokręciła głową. – To zjedz coś teraz. – Wstał i podszedł do łóżka, na które wcześ​niej rzucił jej zakupy. – To chyba może chwilę zaczekać – rzekł Sa-Elem, lecz bez złośliwości. Spojrzał na Rielle. Z ogromnym wysiłkiem popatrzyła mu w oczy. – Widzisz to, prawda? – spytał Sa-Elem. Rielle zmarszczyła brwi, jakby była zakłopotana lub zmartwiona, a w głowie aż jej wirowało. Czy mogła zaprzeczyć? Mogłaby powiedzieć, że niemal zemdlała, bo cały dzień nic nie jadła, a nie dlatego że widzi skazę albo wie, że jej występek wyszedł na jaw. Jeśli jednak powie, co tam widzi, to jak wyjaśni, w jaki sposób skaza się tam znalazła? Jeśli nie zrobili tego ani ona, ani Izare, to kto miałby to zrobić? Łatwiej byłoby skierować podejrzenia na kogoś innego, gdyby skazę znaleziono na górze w pracowni, a nie na dole w łóżku. Ale czy na pewno? Wcześniej była w domu Famire. Portret na górze potwierdziłby, że doszło tu do czegoś skandalicznego pod nieobecność Rielle. Izare poczułby się urażony jej brakiem zaufania, gdyby to zasugerowała. A jeśli Famire nie wchodziła do pokoju na dole przez cały czas pobytu w ich domu, wiedziałby, że nie ona to zrobiła. – Co pan widzi? – spytał Izare Sa-Elema. Kapłan spojrzał na niego. – Skazę. – Pochylił się i obiegł palcem jej krawędzie. – Tutaj. Izare otworzył szeroko oczy z przerażenia. – Tutaj. Tak blisko… – Spojrzał na Rielle, marszcząc brwi. – Widzisz ją – stwierdził, ponownie przy niej kucając. – Poznaję to po twoich oczach, Rielle. To żadne przestępstwo. – Dotknął jej policzka i przesunął palcem po krawędzi szczęki. – Znam ludzi, którzy posiadają tę zdolność. Rozumiem. Trudno przestać coś ukrywać, skoro trzeba było robić to całe życie. Bez względu na to,

jak się tam znalazła… – Nie było jej tu dziś wczesnym rankiem – oznajmił Sa-Gest. – Kiedy robiłem pierwszy przegląd. Izare zamrugał, lecz wyglądało to, jakby się wzdrygnął. Jego spojrzenie spochmurniało, ona zaś wiedziała już, że nikt nie wchodził do tego pokoju, od kiedy z niego wyszła. Izare zrozumiał, że skaza mogła pochodzić tylko od niej. Ogarnęło ją przerażenie i uświadomiła sobie, że on nigdy nie będzie w stanie zaakceptować tego, co zrobiła. Zacisnęła palce na jego ramionach, jakby w ten sposób chciała powstrzymać go przed odejściem. On jednak nie odchodził. Zamiast tego mocno chwycił ją za ręce. – Co… co robiłaś? – spytał stanowczym tonem. – Czy… Czy…? – Pozbycie się dziecka to jeden z najczęstszych powodów, dla którego kobiety chcą nauczyć się magii – rzekł Sa-Gest z udawanym współczuciem. – Nie! – zaprotestowała Rielle. Nie zniosłaby myśli, że Izare mógłby uwierzyć w coś takiego. – Nie było żadnego dziecka. Chciałabym mieć dziecko. Nie miałam nawet zamiaru użyć magii. – Chciałaś wywołać płodność? – zapytał Sa-Elem. – Nie. Chciałam sprawdzić, czy zagoiły się zniszczenia, których ona dokonała. – Podniosła wzrok i spojrzała na Sa-Elema. – Skrzywdziła mnie, żebym sama musiała się wyleczyć. Zostałam oszukana. Izare puścił ją, wstał i cofnął się na chwiejnych nogach. Ledwie to jednak zauważyła, gdy przed jej oczami pojawiło się wspomnienie. „Zostałem oszukany” – powiedział kiedyś jej porywacz. A jednak i tak przeprowadzono go przez miasto i wysłano tam, dokąd wysyłano wszystkich splamionych. Dostrzegła smutek i współczucie, które pojawiły się na twarzy Sa-Elema. Wie, że deprawatorka tak postępuje. On wie. – Dlaczego nam nie powiedziałaś? – zapytał. Odwróciła głowę. – Miałam zamiar, ale nie wiedziałam, jak to zrobić, żeby

uniknąć… – Westchnęła. – I tak skończyłoby się tak samo. Nie odpowiedział jej na te słowa. Odsunął się od łóżka i stanął przed nią. Przed sobą miała jego, a za plecami Sa-Gesta. Poczuła się otoczona – jakby w klatce z kapłańskich szat. Potencjał drzemiący w ich magii – choć Aniołowie zezwalali im na jej używanie – nie wzbudzał już w niej podziwu ani nie uspokajał. – Ais Rielle Lazuli – oznajmił Sa-Gest. – Musisz udać się z nami do świątyni.

CZĘŚĆ PIĄTA TYEN

ROZDZIAŁ 17

Tyen wpatrywał się w ciemność oparty o burtę statku. Ciemne chmury przesłaniały gwiazdy, a światła wybrzeża zniknęły daleko za horyzontem. Poza oświetleniem na statku przez czerń co jakiś czas przebijała się jedynie piana na grzebieniach fal. – Uroczy wieczór na przyjęcie, taki spokojny – powiedział ktoś cichym głosem. Odwrócił się do Sezee i uśmiechnął się, gdy dołączyła do niego przy relingu. – To prawda. – Oczywiście V eroo nie ma dziś urodzin – dodała. Zmarszczył brwi zaskoczony, że skłamały. – Nie patrz tak na mnie – powiedziała, po czym uniosła szklankę do ust i upiła łyk. W jej ciemnych oczach pojawił się figlarny błysk. – Urodziny wypadały, kiedy gościłyśmy w Leracji, ale wtedy nie byłyśmy w nastroju do świętowania. Dzięki temu przynajmniej mamy zajęcie na pokładzie, no i znacznie przyjemniej jest spędzać takie dni z przyjaciółmi. – Kapitan Taga otworzył butelkę swojego najlepszego wina – przypomniał jej. Wzruszyła ramionami. – Nie musiał. Kupiłyśmy wino, gdy wyszłyśmy na brzeg. Poza tym wątpię, czy to jego najlepsze. Tyen odwrócił się i westchnął. Od kilku tygodni nie postawił stopy na stałym lądzie. Gdy statek stał w dokach, kobiety z przyjemnością robiły mu zakupy i wysłały list do jego ojca, a on zazdrościł im wolności. Nie odważył się też wydawać więcej, niż było konieczne, mając świadomość, że gdyby to robił, pieniądze szybciej by się mu skończyły. Najwyraźniej domyśliwszy się przyczyn tego braku rozrzutności, Sezee i Veroo ciągle dawały mu prezenty. Zarzucił lekturę

beletrystyki, gdy dostał się do Akademii, miał bowiem wówczas za wiele nauki. Kiedy jednak z nudów sięgnął po kupione przez nie powieści, znalazły jeszcze kilka, które przypadły mu do gustu. Każdą książkę bezlitośnie krytykowały i za każdym razem gdy statek miał postój, wyszukiwały księgarnię, w której kupowały następne i sprzedawały przeczytane. – Taga powiedział, że za kilka dni dopłyniemy do Carmel – przypomniała mu Sezee. – Co wtedy zrobimy? Znajdziemy kolejny statek czy zatrzymamy się, żeby zbudować aerowóz? Tyen zastanawiał się nad tym niezliczoną ilość razy, od kiedy zaczął się ich rejs. – Do budowy aerowozu potrzebowałbym odpowiednich materiałów. Im dalej jesteśmy od miast czy większych miasteczek, tym trudniej będzie je znaleźć. – A czego takiego ci potrzeba, czego nie znajdziemy w miasteczku czy wiosce? – Śmigieł. – Robi się je z drewna, prawda? W małych miastach mieszkają stolarze. Spojrzał na nią i uśmiechnął się, widząc determinację na jej twarzy. – Wątpię, czy często mają okazję robić śmigła. – Ale możesz im powiedzieć, jak to się robi? – Tak, ale nie w tym rzecz. Zacisnęła usta. – Martwisz się, że będzie to na tyle niecodzienne wydarzenie, by przyciągnąć uwagę Akademii? – Zgadza się. – A czy sam za pomocą magii potrafiłbyś zrobić śmigła? – Może gdybym miał solidne materiały. Ale ich kupno także mogłoby zwrócić czyjąś uwagę. – A gdyby tak kupić coś wykonanego z odpowiedniego rodzaju drewna i przerobić? – Uśmiechnął się, a ona zmrużyła oczy. – Już

na to wpadłeś, co? – Oczywiście. Dziwi mnie, że sama wcześniej o tym nie pomyślałaś. Nieśmiało spojrzała na niego z ukosa. – Kto powiedział, że nie? Zaśmiał się. – Zauważyłem, że nie masz w zwyczaju gromadzić w głowie pytań bez odpowiedzi. – Ależ gromadzę je. – Spojrzała na niego dumnie. – Całkiem dobrze mi to wychodzi, jeśli płyną z tego korzyści. – A jakie korzyści widzisz w tej sytuacji? – Na lądzie byłbyś jeszcze bardziej rozdrażniony. Choć i tak mogłabym spytać. Przez kilka ostatnich tygodni byłeś nieznośnie przeczulony. – Zasłoniła oczy, gdy jedna z lamp na statku nagle rozbłysła jaśniejszym światłem. Tyen skrzyżował ramiona. – Wcale nie…! – Tyenie – przerwała mu, zmrużonymi oczami patrząc na coś za jego plecami. Z opóźnieniem zdał sobie sprawę, że żadna lampa na statku nie mogła świecić tak jasno jak ta, która ich oświetliła. Serce podskoczyło mu w piersi. Odwrócił się i drgnął, widząc blask białego płomienia unoszącego się za burtą. Był tak oślepiający, że Tyen nie widział niczego, co znajdowało się za nią. Niczego, co wznosi się za nią – poprawił się w myślach, gdy rozległ się potężny głos. – Kapitanie Taga. Pański pasażer, Tyen Ironsmelter, jest zbiegiem ściganym przez akademię. – Głos był zniekształcony w sposób sugerujący, że mówca używał megafonu. – Proszę natychmiast skierować się do brzegu. Po tych słowach dało się słyszeć furkot śmigieł aerowozu. Odgłos przeszył Tyena, aż żołądek podszedł mu do gardła. Wziął głęboki wdech i nakazał swojemu rozpędzonemu sercu zwolnić. A więc

ktoś mnie odnalazł. Jednak jeszcze nie zostałem aresztowany. – Ale… Skąd on się tu wziął? – oburzyła się Sezee. – Widocznie zatrzymał śmigła od zawietrznej i pozwolił, by wiatr popychał go naprzód. – Uwolnił zmysły i od razu wyczuł otaczającą aerowóz sadzę. Za nim nie było żadnej smugi. Pilot nie pobrał także mocy, żeby Tyen tego nie zauważył. Słysząc odgłos zbliżających się kroków, odwrócił się i ujrzał nadchodzącą V eroo. – Sprytny jest – powiedziała. – Tak się podkradł. Tyen pokiwał głową. – Sprytny, jednak gdybym był na jego miejscu, spróbowałbym pozbawić okolicę magii, zanim zwróciłbym na siebie uwagę, żeby nikt nie mógł mnie zaatakować. Podejrzewam, że on nie ma dużego zasięgu. – Nieznajomy wydał się przez to mniej groźny. Chyba że… Tyen przysłonił oczy i zdołał na chwilę dostrzec aerowóz. – Poza tym sądzę, że jest sam. – Uśmiechnął się, gdy zdał sobie sprawę, że nie było tak źle, jak mu się z początku zdawało. Sezee przysunęła się trochę bliżej. – O czym myślisz? – Mógłbym unieruchomić aerowóz. Zmusić go do powrotu na brzeg. Jakiś mężczyzna odchrząknął za ich plecami. – Obawiam się, że musimy wykonać jego polecenie. Odwrócili się i stanęli twarzą w twarz z kapitanem Tagą. – Ale… – zaczęła Sezee. – Nie chcę żadnych kłopotów z Akademią – rzekł kapitan, patrząc na Tyena. Po chwili ton jego głosu i oblicze złagodniały. – Przykro mi. Skonfiskowaliby mój statek i zakazali mi handlu w Imperium Lerackim. – Tak po prostu chcesz się poddać? Ty zdradziecki dr… – zaczęła Sezee. – Sezee – przerwał jej Tyen i obrzucił ją takim spojrzeniem, że ku jego zaskoczeniu umilkła. – Chcesz, żeby stracił możliwość

zarabiania na życie? Spojrzała na niego zasępiona. – Zamierzasz pozwolić mu popłynąć do brzegu? – Tak. – Skinął głową do kapitana. – Proszę płynąć prosto na wybrzeże, a potem polecić załodze, by przetransportowała nas łodzią w miejsce odpowiednie do zejścia na ląd. Kapitan kiwnął głową. – Odpowiednie nie znaczy zaludnione. Jakaś osamotniona zatoka będzie w sam raz. W oczach mężczyzny błysnęła iskierka zrozumienia. – Tak daleko na południu jest ich mnóstwo – powiedział. Zaczął wykrzykiwać rozkazy do załogi. Tyen zwiesił ramiona i usiadł na pobliskiej beczce. – Mogłabyś przynieść moją teczkę? – spytał Sezee. – Obawiam się, że gdybym znikł pod pokładem, nasz prześladowca mógłby się zaniepokoić i zrobić coś głupiego. Sezee patrzyła na niego z niedowierzaniem. Veroo położyła dłoń na jej ramieniu. – On wie, co robi – powiedziała starsza z kobiet. Sezee fuknęła, odwróciła się i przeszła przez pokład, Veroo zaś podążyła za nią. Czekając na ich powrót, Tyen obserwował pracę załogi. Aerowóz okrążył statek, a gdy ten zmierzał ku wybrzeżu, leciał za nim w bezpiecznej odległości. Tyen nie zwracał na niego uwagi i nie patrzył w rażące światło, żeby uniknąć oślepienia, gdy znajdzie się na lądzie. Zastanawiał się, kim był pilot. Może tylko mu się zdawało, ale w wykrzyczanych słowach pobrzmiewał jakiś akcent. Może wendlandzki. Czy pilot leciał za nimi przez cały czas, gdy płynęli wzdłuż wybrzeża? Czy to ten sam, który okrążył statek po opuszczeniu Darsh, a potem się wycofał? Sezee i Veroo wyłoniły się spod pokładu, niosąc własne torby i jego teczkę. Uśmiechnął się, gdy rzuciły je obok łodzi, którą załoga przygotowywała do zwodowania przy wybrzeżu. – Nie zostajecie na pokładzie? – spytał.

– Nie – odparła Sezee. – Płyniemy z tobą. – Wracacie ze mną do Akademii? – Uniósł brwi. – Myślałem, że chcecie się dostać na Dalekie Południe. – Cóż, nie dostaniemy się tam bez aerowozu, prawda? Dlatego równie dobrze możemy wrócić do domu. Tyen spojrzał na Veroo. Starsza z kobiet uśmiechnęła się lekko i nic nie powiedziała. Wzruszył ramionami, wziął teczkę i zastanowił się, co ma przy sobie. Towarzyszki kupiły mu ubranie, które bardziej nadawało się dla tragarza, a w swoich torbach miały jeszcze jego odzież na zmianę, żeby miał co włożyć na czas prania drugiego zestawu. Nie miał pojęcia, co się stało z ubraniami, które ukradł. Przerzucił pasek teczki przez ramię, a do środka włożył Vellę i portfel. Na jego polecenie Żuczek usadowił się pomiędzy tymi rzeczami a klapą teczki. W czasie rejsu zmodyfikował go i nauczył pilnowania przedmiotów. Miał przyjmować groźną pozę, głośno bzyczeć i wszystko, co się zbliżyło do strzeżonej rzeczy, szczypać swoimi nowymi kleszczami. Milczeli przez resztę drogi do brzegu, obserwując kapitana, załogę i zbliżające się światła na wybrzeżu, które pojawiły się w zasięgu ich wzroku. Na północy świeciła latarnia morska, przypominając wszystkim, jak niebezpieczne mogło okazać się podpływanie do brzegu nocą. Tyen musiał przyznać, że pilot aerowozu zachował się rozsądnie, gdy postanowił lecieć przed statkiem i oświetlać wodę przed dziobem. Kiedy jednak dostrzegł nachmurzoną minę przysłaniającego oczy kapitana, miał wrażenie, że rażące światło było równie uciążliwe, jak pomocne. W końcu Taga rozkazał rzucić kotwicę. Gdy ją opuszczono, odwrócono żagle od wiatru i zwodowano łódź z bezpiecznie przywiązanymi bagażami kobiet. Przez burtę statku, w miejscu gdzie znajdowała się przerwa w relingu, przerzucono linową drabinkę. – Jeszcze raz przepraszam – powiedział Taga do Tyena. Odwrócił

się do Sezee i Veroo. – Na pewno nie chcecie płynąć dalej z nami albo przynajmniej dotrzeć do następnego portu, gdzie łatwiej będzie zejść na brzeg? – Na pewno – odparła Sezee, choć w jej głosie dało się słyszeć cień wątpliwości, gdy wyjrzała za reling. – Na pewno – stanowczym tonem powtórzyła Veroo. – Dziękujemy, kapitanie Taga. Mam nadzieję, że Akademia uwierzy, iż nie miał pan pojęcia, kim naprawdę był Aren Coble. Trzej mężczyźni bez wysiłku zeszli po sznurowej drabince. Prawdopodobnie zachęcona ich zwinnością Sezee podeszła do niej z niespodziewaną determinacją. Odwróciła się plecami do morza, złapała za reling i postawiła stopę na pierwszej poprzeczce. Musiała nogą odsunąć spódnicę, w którą zaplątała jej się stopa. Tyen martwił się, że dziewczyna się poślizgnie, mając na sobie tyle ubrań, zaczerpnął więc odrobinę magii, żeby ją złapać, gdyby spadła. Dotarła jednak bezpiecznie do końca drabinki, a marynarze pomogli jej wejść do rozkołysanej łodzi. Veroo uparła się, że będzie następna, najpierw jednak uwiązała spódnice na wysokości kolan. Tyen nie wiedział, co w takiej sytuacji nakazują zasady dobrego wychowania – czy mężczyzna powinien zejść po drabince jako pierwszy, czy jako ostatni? Gdy Veroo bezpiecznie dotarła na łódź, wydostał się za reling. Ktoś chwycił go za ramię, podniósł więc wzrok i dostrzegł nachmurzonego Tagę. – Życzę ci szczęścia – powiedział kapitan. Skinął głową w kierunku aerowozu. – I nie bądź zbyt surowy dla pilota. Sądzi, że postępuje właściwie. Wyznaczono za ciebie pokaźną nagrodę. Kobiety o tym nie wspomniały. Tyen uśmiechnął się. – Dzięki, że nie postanowił pan zdobyć tej nagrody. Kapitan puścił go i cofnął się o krok. – Zepsułbym sobie reputację. Tyen zlokalizował pierwszą poprzeczkę i zaczął schodzić. Nie było tak łatwo, jak mogłoby się wydawać, więc tym bardziej był

pełen podziwu dla Sezee i Veroo, że zeszły bez narzekania i problemów. Wejście do łodzi było jeszcze większym wyzwaniem, kołysała się bowiem znacznie mocniej, niż to ocenił, patrząc z góry. Stanowczo za wcześnie chwycił wiosło i cały się spocił z nieoczekiwanego wysiłku. Sezee i Veroo złapały się burt i swoich ławeczek, otwierając szeroko oczy, gdy łódka podskoczyła i zanurzyła się głębiej. Od czasu do czasu uderzały w nią fale, obryzgując ich słoną wodą. Zauważył, że bagaże kobiet raczej nie były wodoodporne. Nad nimi mruczał oświetlający drogę aerowóz. Po jeszcze bardziej mokrej i trudnej przeprawie przez fale przybrzeżne dno łodzi zazgrzytało, gdy wpłynęli na twarde podłoże. Tyen popatrzył za siebie. Dotarli na niewielką kamienistą plażę. Marynarze wyskoczyli z łodzi i wyciągnęli ją z wody najdalej, jak się dało wśród rozbryzgujących się fal. Gdy łódka się zatrzymała, Tyen wstał, żeby pomóc Sezee wysiąść i utrzymać równowagę na śliskich, gładkich kamieniach. Pisnęła, gdy nadpływająca fala zmoczyła ich po kolana. Woda była orzeźwiająco zimna. Veroo nie opuściła jeszcze swojej spódnicy. Gdy Tyen jej pomagał, załoga wydobyła bagaże i zaniosła je poza zasięg wody. Kobieta szybko przeszła po śliskich kamieniach, wygrywając wyścig z nadciągającą falą. Żeglarze zaczęli spychać łódź z powrotem do wody. Tyen pomógł im ją przesunąć, zaczerpnąwszy odrobinę magii. Pobiegli za nią i dali susa do środka, a potem rozpoczęli walkę z nadpływającymi falami. Tyen pobrał więcej mocy i popchnął ją jeszcze dalej. Chciał, żeby załoga była daleko, gdy aerowóz wyląduje i będzie musiał stawić czoła pilotowi. Aerowóz został jednak w powietrzu. Gdy żeglarze minęli fale przyboju, Tyen osłonił oczy przed światłem, starając się dostrzec pilota. Odgłos śmigieł zmienił się, a promień światła zaczął się wznosić. Albo się rozmyślił, albo zostawia nas dla kogoś innego – pomyślał

Tyen. W każdym razie powinien był odlecieć wcześniej. – Idźcie – zwrócił się do Sezee i Veroo. – Postawcie magiczną osłonę albo schowajcie się za skały. – Co…? – zaczęła Sezee, Veroo jednak mruknęła coś pod nosem i odciągnęła ją. Tyen otworzył umysł i pozbawił magii powietrze wokół aerowozu. Część zużył na stworzenie osłony dla siebie, część zaś na uchwycenie pokładu, by ściągnąć go w dół. Światło zamrugało. Tyen przygotował się na atak, zamiast tego jednak wyczuł, że aerowóz stawia większy opór. Pilot za pomocą magii próbował go podnieść. Głupiec, pomyślał Tyen. Jeśli zaczniemy się siłować, rozerwiemy aerowóz. Statek powietrzny był na tyle blisko ziemi, że pilot mógłby przeżyć upadek, pod warunkiem jednak, że aerowóz by go nie przygniótł. W takim razie lepiej, żeby pilot spadł pierwszy – zdecydował Tyen. Wysłał w jego stronę kulę nieruchomego powietrza i z zaskoczeniem patrzył, jak mężczyzna spada z pokładu i ląduje na plaży. Pilot nawet się nie osłaniał. Śmigła przestały wirować, a w ciszy, która potem zapadła, dało się słyszeć przekleństwa mężczyzny. Z ciemności wyłoniły się dwie postacie, które pośpiesznie do niego podeszły. Tyen otworzył usta, żeby je ostrzec, ale się nie odezwał. Veroo prawdopodobnie nadal utrzymywała osłonę. Czuł, że aerowóz wznosi się z coraz mniejszą prędkością, w miarę jak powietrze w kapsule się ochładzało. Skupił się na nim i pokierował w dół, aż w końcu aerowóz zawisł kilka łokci nad pilotem, tuż obok bagaży. Sezee pośpiesznie podeszła do toreb, zostawiając V eroo u boku mężczyzny. – Żyje – powiedziała. – Veroo stwierdziła, że złamał rękę i będzie miał wielkie siniaki. Na wzniesieniu za nami poruszają się jakieś światła, więc ktokolwiek tam jest, wkrótce go znajdzie. No dobrze… wsiadamy? Roześmiał się, widząc tę gorliwość. Fala ulgi przepędziła obawę, że pilot został poważnie ranny, choć Tyen nie potrafił pozbyć się

poczucia winy z powodu tego, co zrobił i co jeszcze zamierzał zrobić. – Tak, i to szybko. Sezee pomogła mu włożyć bagaże na pokład i przywiązać je. W pobliżu dzioba przytroczona była pojedyncza torba. Tyen odwiązał ją i sprawdził zawartość: kilka niewielkich paczek z jedzeniem, dokumenty i ubrania pilota. Zabrał jedzenie i położył torbę na ziemi. – V eroo! – krzyknęła Sezee. – Chodź już! Odwrócił się i zobaczył, jak Veroo odprowadza pilota dalej od wody. Mężczyzna odrobinę utykał. Był kilka lat starszy od Tyena i zdecydowanie wyglądał na Wendlandczyka. V eroo dotarła do skały i pomogła mu usiąść. Odsunęła się i pośpiesznie ruszyła ku aerowozowi. – Nie sądzę, żeby miał sprawiać nam kłopoty. Przeraziłeś go. – Wyglądała na rozbawioną. – Wszystko gotowe? Tyen kiwnął głową. – Wszyscy na pokład. Schylili się i przeszli pod relingiem. Tyen pozwolił, by aerowóz uniósł się w powietrze. Kobiety chwyciły się niepewnie wsporników kapsuły, gdy zaczął się wznosić. – Usiądźcie – poradził im, przechodząc na dziób. Zajął miejsce pilota, a potem rzucił okiem za siebie, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Siedziały po obu stronach przedniej podpory kapsuły, z szeroko rozłożymi nogami. – I trzymajcie się. – Wysłał strużkę magii do kapsuły, podgrzał powietrze i błyskawicznie posłał aerowóz w górę. Z ziemi przyglądał im się pobladły pilot. Tyena ukłuła odrobina współczucia. Utrata aerowozu była dostatecznie bolesna, ale świadomość, że doszło do tego z powodu złej oceny sytuacji, musiała mu dopiec. Pilot powinien był zażądać, żeby statek odtransportował ich do najbliższego portu. Albo przynajmniej zabrać ze sobą drugiego maga. Prawdopodobnie działał na własną rękę, licząc na nagrodę,

i nie zastanawiał się, co zrobi, gdy Tyen okaże się silniejszym magiem. Co bym zrobił, gdyby nie był taki nierozsądny i słaby? Czy postanowiłbym go zabić? Nie był tego pewien. O ile się nie mylił, Akademia wyznaczyła nagrodę za jego schwytanie, nie za zabicie. Gdyby czekało go spędzenie reszty swoich dni w więzieniu, to czy odebranie komuś życia, by tego uniknąć, byłoby usprawiedliwione? Życie w niewoli było życiem zmarnowanym, ale to przecież nie śmierć. Westchnął. Tym razem mu się poszczęściło. Kiedy ostatnio trafił mu się łut szczęścia, później spotkały go same problemy. Jeszcze nie jestem bezpieczny – upomniał sam siebie. Rozpędził śmigła, które zaczęły furkotać, i skierował aerowóz ku morzu. – Tyenie. Veroo, szurając nogami po pokładzie, zbliżyła się do niego, żeby było ją lepiej słychać w hałasie śmigieł. – Tak? – Chyba nie zamierzasz teraz przelecieć przez morze? – Nie, chcę tylko oddalić się od pilota. Musimy kierować się dalej na południe. Tam odległość między zachodnim a wschodnim kontynentem jest najmniejsza. – Kiedy tam dotrzemy? – Za kilka dni. – A ile potrwa przeprawa przez morze? – Trzy dni przy dobrej pogodzie i sprzyjających wiatrach. V eroo zmarszczyła brwi. – W takim razie będziemy musieli się zatrzymać, żeby zdobyć jedzenie i cieplejsze ubranie dla ciebie. Tyen zmartwił się. – Tak. I zachować ostrożność. Lądować nocą, żeby się przespać i kupować jedzenie w małych wioskach. – A ty będziesz musiał nauczyć mnie tym sterować, żebyśmy mogli się zmieniać.

Pokręcił głową. – Kobiety nie latają. – Magii też się nie uczą – odgryzła się. – Uważasz, że jestem na to za słaba i zbyt emocjonalna? Roześmiał się. – Bynajmniej. Ale o kobiecie kierującej aerowozem rozprawiano by stąd do Belton. – Mógłbyś w takim razie mnie szkolić podczas przeprawy przez morze. Nie dasz rady lecieć trzy dni bez przerwy. Miała rację. Mógł nie spać przez trzy dni, ale byłby wyczerpany, gdy dotrą na ląd. Taki stan nie byłby zbyt korzystny, gdyby lądowanie okazało się utrudnione. A jednak nauka sterowania aerowozem z dala od brzegu także nie była bezpieczna. Jeden poważniejszy błąd i musieliby lądować na wodzie, gdzie nikt nie mógłby im pomóc. Było to jednak drobne niebezpieczeństwo w porównaniu z tym, co czekałoby ich, gdyby trafili na złą pogodę. Wystarczyło, żeby nauczył ją lecieć prosto. Start, lądowanie i manewrowanie były bardziej skomplikowane, wymagały bowiem odpowiedniego wyczucia chwili i omijania przeszkód. Nie były to jednak umiejętności niezbędne w czasie przeprawy przez morze. – Lepiej usiądźcie wygodnie. Byle nie za wygodnie, żebyście się nie zsunęły, gdy zaśniecie. – Odwrócił się ku nim i dostrzegł, że patrzą na niego z obawą w oczach. – Będę trzymał się nisko, żeby uniknąć zbyt dużego chłodu. W przeciwnym razie… Obawiam się, że to będzie długa noc.

ROZDZIAŁ 18

Veroo tak szybko nauczyła się latać – powiedział Tyen do Velli. Akademia zrobiła głupstwo, odrzucając jej kandydaturę.

Zach owywan ie m agiczn ej wiedzy dla siebie to powszech n a m etoda obron y. Ale jej kraj należy do Imperium, nie jest wrogi.

To podbite ziem ie. Zawsze m oże dojść do bun tu.

Z pewnością będzie bardziej prawdopodobny, jeśli zabronimy ich mieszkańcom korzystać z zalet przynależności do Imperium. A nawet jeśli wszyscy zdolni do posługiwania się magią mieszkańcy Wysp Zachodnich opanowaliby tę umiejętność, i tak nie wystarczyłoby magów do obalenia Imperium.

Gdyby doszło do tego we wszystkich krajach skolon izowan ych przez Im perium , to też byłoby ich za m ało? Tyen zmarszczył brwi. Być może. Ale… Sama Veroo nie stanowi zagrożenia. To tylko jedna kobieta…

Która m oże uczyć in n ych . W jej kraju płeć n ie stan owi żadn ej przeszkody.

Rozumiem. Ale odmówienie jej nauki to strata. Podobnie jak odmówienie nauki każdemu, kto posiada magiczne zdolności.

To prawda. Może jest to rozsądn e w kwestii bezpieczeństwa Im perium , stan owi jedn ak ogran iczen ie dla Akadem ii. Odm awian ie dostępu do wiedzy spowaln ia rozwój. Im m n iej m agów m oże uczyć się i n auczać, tym m n iej czasu poświęca się n a eksperym en towan ie i n owe odkrycia. A jednak w ostatnim stuleciu zrobiliśmy ogromny krok naprzód.

Im perium zrobiło. Za każdym razem gdy podbijało kolejn y kraj, przyswajało sobie wiedzę podbitego ludu. Nawet drobn e odkrycie – jak sposób n a wydajn iejsze przech owywan ie in form acji – m oże doprowadzić do ogrom n ych zm ian .

Jak w wypadku pras drukarskich. W pierwotnej postaci pojawiły

się wśród plemion równikowych. Ich wynalazca zawsze powtarzał, że nie można mu przypisywać całej zasługi. Tyen uśmiechnął się. Pewnie byłoby podobnie, gdyby to z twoich kart, a nie od plemion, dowiedział się o tym systemie.

Tak. Taki plan m iał Roporien . Większość swojej wiedzy zdobył w ciągu pierwszych kilku stuleci życia. Im był starszy, tym dłużej zajm owało m u docieran ie do n owych in form acji i wreszcie korzystn iejsze n iż sam odzieln e podróże poszukiwawcze okazało się wyczekiwan ie, aż n arodzi się kolejn y gen iusz, doroś​n ie i dokon a n owego odkrycia. Dlaczego ciągle dążył do zdobywania nowej wiedzy?

Szczycił się tym , że przewyższa wiedzą in n ych , a m oże n awet wie więcej n iż którykolwiek człowiek. Dzięki tem u był pewien , że n ie zn ajdzie się n ikt, kto dyspon owałby szerszą wiedzą i m ógłby go pokon ać. A jednak to nie zapewniło mu ochrony. I tak umarł. Właściwie… jak zginął?

Nie wiem . Nikt, z kim m iałam do czyn ien ia, n ie wiedział. Krążą plotki, że za sprawą potężn iejszego m aga. Człowieka, którego n azwan o Następcą. Następcą? Syn Roporiena?

Nie. Jego zastępca. W wielu światach istn ieje przekon an ie, że m ag tak potężn y jak Roporien rodzi się raz n a tysiąc cykli – a cykl to jedn ostka czasu n ieco dłuższa n iż rok w tym świecie. Kiedy Następca osiąga pełn ię sił, zabija swojego poprzedn ika. Mówi się o tym : P rawo Milen ium . Wierzysz w to?

W n ic n ie wierzę. Ja tylko przech owuję in form acje, a te, które zgrom adziłam , n ie pozwalają tego udowodn ić.

A czy przed Roporienem żył jakiś potężny mag, którego Roporien zabił w młodości?

Tak. Jego także próbował zabić pewien m ag, siln iejszy n iż którykolwiek spotkan y wcześn iej. P okon ał go, ch oć był zn aczn ie m n iej doświadczon y w

m agiczn ych pojedyn kach .

Czyli Następca Roporiena nadal żyje?

Jeżeli dobrze liczę, od śm ierci Roporien a m in ęło już n ieco pon ad tysiąc cykli. Jego Następcę powin ien był już pokon ać kolejn y Następca. Jeśli P rawo jest prawdziwe. Czy zdarza się, żeby Następca zawiódł?

Nic m i o tym n ie wiadom o. Mógłby zostać zabity, zan im posiadłby wiedzę n a tem at wieczn ej m łodości albo gdyby n ie m iał odpowiedn iego doświadczen ia. Lub po prostu z powodu zwyczajn ego pech a.

Tyen podniósł wzrok znad kartek, ledwie zauważając rozciągające się wokół bezkresne morze. Ogarnęło go nagłe pragnienie ujrzenia tych innych światów i sprawdzenia, czy Następca Roporiena wciąż żyje. Skoro jednak ten mag był taki potężny, bezpieczniej byłoby dowiedzieć się tego, nie spotykając się z nim bezpośrednio. Roporien był okrutnym człowiekiem. Kto wie, jaki jest jego zastępca? Albo ten, który być może już go pokonał. W każdym razie Następca musiał zabić przynajmniej jedną osobę. – Tyenie. Spojrzał w górę i dostrzegł zbliżającą się do niego Sezee. W przeciwieństwie do Veroo nie przywykła do podróżowania na wąskim pokładzie. Kiedy podnosiła się na nogi i widziała w dole morze, kręciło jej się w głowie, dlatego poruszała się po pokładzie na czworakach. Zanim wyruszyli w podróż przez ocean, przebrała się w kaftan i kurtkę, którą zapięła pod samą szyję, żeby nie zmarznąć. Dzięki temu, pełznąc w jego kierunku, nie wyglądała tak kusząco; założyła jednak także pantalony, a przez to oglądanie jej, gdy oddalała się na czworakach, było już zupełnie inną sprawą. Uparła się też, żeby przymocować solidną siatkę między linowym relingiem a pokładem po obu stronach niemal przez całą jego długość, żeby zmniejszyć prawdopodobieństwo ześlizgnięcia się z aerowozu. Irytowało go opóźnienie, docenił jednak siatkę – była

znacznie dogodniejszym środkiem bezpieczeństwa niż zwyczajowe pasy, którymi pasażerowie przypinali się w czasie snu. Zamknął V ellę i wsunął ją do kieszeni kurtki. – Teraz moja kolej na pilotowanie? – spytał. – Ale najpierw powinieneś na coś spojrzeć. – Zatrzymała się, wsparła się na biodrze i uśmiechnęła. – Zauważyłeś lajty? Rozejrzał się. Rzeczywiście, w zasięgu wzroku widać było kilka gatunków skrzydlatych stworzeń, szybujących nad ich głowami lub prześlizgujących się nad powierzchnią wody. Niektóre były wędrowne, inne żyły nad oceanami. Jeszcze inne zamieszkiwały wybrzeża, a nad wody wylatywały w poszukiwaniu pożywienia, a to oznaczało… – Ląd – powiedział, przesłaniając oczy i zerkając na zachód. – Musimy być już blisko. – Tak. – Uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Jesteśmy prawie na miejscu. Wstał i przytrzymał się wspornika kapsuły, żeby zachować równowagę. – Ale przed nami jeszcze daleka droga. Musimy przelecieć na łańcuchem górskim. Ostrożnie minął Sezee i przeszedł na dziób aerowozu, gdzie siedziała Veroo z podciągniętą spódnicą i dyndającymi nogami odzianymi w pończochy. – Tyenie – odezwała się. – Kiedy uczyłeś się kierowania aerowozem, uczono cię też sztuki bitewnej, prawda? Masz doświadczenie w walkach powietrznych? Roześmiał się. – Odpowiedź na pytanie pierwsze: tak. Na drugie: nie. Dlaczego pytasz? Cofnęła jedną rękę ze steru i wskazała na północ. – Czy to jest to, co myślę? Jego serce na chwilę przestało bić, gdy spojrzał we wskazanym kierunku. Potrwało chwilę, zanim wypatrzył maleńki kształt, a

gdyby nie lecieli tak nisko, nie dostrzegłby go na tle morza. On także leciał zaledwie kilkaset łokci nad wodą. Kapsuła od przodu miała spiczasty kształt i wydawała się większa niż w przeciętnym aerowozie, choć nie tak duża jak w aeropowozach. Mimo że patrzył na ów statek powietrzny niemal od przodu, w kształcie śmigieł było coś znajomego. Żołądek podszedł mu do gardła, gdy zdał sobie sprawę, co widział. – To jest Żądło – powiedział – jedna z bitewnych jednostek lotniczych Imperium. Z założenia ma być szybkie. Na pokładzie jest zapewne dwóch magów. Jeden kieruje statkiem i osłania go, żeby drugi mógł swobodnie walczyć. – Już nas zobaczyli? – Na pewno. – Ścigają nas? – Myślę, że to rozsądne założenie. – Dotrzemy do brzegu przed nimi? – Nie wiem. Jedyne wyjście to próbować. Zwiększ prędkość śmigieł. Spojrzała na niego przez ramię. – Chcesz, żebym dalej sterowała? – A czy ty masz jakieś doświadczenie w walce? Uśmiechnęła się ponuro i znów chwyciła ster obiema rękami. Tyen wrócił do Sezee. – Słyszałaś? – zapytał. Skinęła głową, a oczy miała szeroko otwarte. – Większość. Powinnam przypiąć się pasami? Zaprzeczył ruchem głowy. – Jeśli będziemy spadać, staraj się wyskoczyć, zanim wylądujemy, bo inaczej mogłabyś się zaczepić i aerowóz wciągnąłby cię pod wodę. Umiesz pływać? – Oczywiście. – Spojrzała na niego wyniośle. – Każdy mieszkaniec wysp uczy się pływać. A ty? Skrzywił się.

– Nie. Jeśli odetniemy kapsułę, zanim utonie, pokład powinien zostać na wodzie. Zbudowany jest przede wszystkim z drewna. – Ale przecież kapsuła jest wypełniona powietrzem. – Jeśli spadniemy, to już raczej nie będzie. – Furkot śmigieł zwiększał się stopniowo, aż pokład zaczął wibrować. Tyen słyszał trzeszczenie podpór kapsuły. – Wystarczy, Veroo! – zawołał. – Bo aerowóz się rozpadnie. Popatrzył na północ i zauważył, że drugi statek znacznie się zbliżył. Widział dostatecznie wiele szczegółów, żeby jego podejrzenia się potwierdziły. To na pewno było Żądło, a w dodatku leciało prosto na nich z pełną prędkością. Spojrzał ponad ramieniem Veroo i na horyzoncie zobaczył postrzępiony błękitny kształt. Serce podskoczyło mu w piersi. Góry. Wiatr wiał od tyłu, popychając ich w stronę lądu. Tyen znów spojrzał na Żądło, a potem znów na góry i tak jeszcze kilka razy, starając się ocenić odległość od jednego i drugiego. Czas mijał, a szczyty z wolna stawały się coraz wyższe. Łącząc się u podstawy, tworzyły linię wybrzeża, Żądło zaś było już dwukrotnie, a po chwili trzykrotnie większe. Pokręcił głową. Mieli małe pole manewru. Nawet jeśli dolecą na ląd, i tak będą musieli poradzić sobie z dwoma magami doświadczonymi w powietrznych walkach. Zyskają jedynie szansę na posadzenie aerowozu na stałym lądzie, jeśli zostanie uszkodzony. Na szczęście mieli trochę czasu, żeby się przygotować. Tyen przeszedł na rufę, odwiązał swoją teczkę od pokładu i przełożył do niej Vellę, a potem przewiesił sobie przez ramię. Vella i Żuczek i tak by się zamoczyli, gdyby jednak schował ich do kieszeni, ryzyko, że ich zgubi, byłoby większe. Doszedł do wniosku, że jeśli przeżyją, zmodyfikuje Żuczka tak, by umiał pływać. Potem przełożył większość pozostałych pieniędzy Kilrakera do torby Sezee. Banknoty zniszczyłaby woda, a monety stanowiłyby zbyt duże obciążenie. Poza tym imperialne pieniądze pewnie i tak byłyby bezwartościowe na Dalekim Południu, gdzie niewątpliwie

mieszkańcy mieli własną walutę. Na chwilę zaparło mu dech w piersi, gdy zaczął się zastanawiać, jak przetrwa bez pieniędzy w obcym kraju. Powinienem był kupić złoto i klejnoty na wymianę. Nie miał jednak na to czasu ani okazji. Mógł chociaż wykorzystać resztę pieniędzy Kilrakera i spróbować przekupić magów, żeby go uwolnili. Sezee rozsznurowała i zdjęła buty, a potem związała je razem, a sznurówki przewlekła przez pasek. Skoro znała się na pływaniu, postanowił pójść w jej ślady. Veroo nie zrobiła nic, niewątpliwie pochłonięta sterowaniem aerowozem. Tyen rzucił okiem na północ, a serce w nim zamarło. Żądło nadlatywało szybciej, niż to wcześniej ocenił. Czekając, aż się zbliży, starał się nie zwracać uwagi na dziwne uczucie w żołądku. Co oni zrobią? Akademia chciała zachować swoje tajemnice. A w tym celu musiała zniszczyć Vellę i uciszyć Tyena. Magowie lecący Żądłem słyszeli już zapewne o pilocie, który rozkazał Tye​nowi wyjść na brzeg i skończył ze złamaną ręką i bez aerowozu. W takim razie wiedzieli też, że ścigany będzie walczył. Akademia mogła także uznać, że jeśli nie uda się schwytać Tyena, trzeba będzie go zabić. A co z Sezee i Veroo? Przedstawiciele Akademii z pewnością nie naraziliby życia dwóch kobiet, nawet jeśli nie zdawali sobie sprawy, że pochodziły z królewskiego rodu Wysp Zachodnich. Jednak mogli uznać je za współwinne, co czyniło z nich kryminalistki lub nawet buntowniczki. Tyen mógł przecież wyjawić im sekrety Akademii. Nikt nie dowiedziałby się o ich śmierci, gdyby zginęły na morzu, bez świadków i dowodów. Zadrżał. Doszedł do wniosku, że lepiej przygotować się na najgorsze. Ta myśl sprawiła, że ciężar odpowiedzialności przygniótł jego barki niczym ciężki płaszcz. Sezee i Veroo znalazły się tu przez niego. Nie leciałyby skradzionym aerowozem na Dalekie Południe, gdyby mu nie pomogły. Co prawda mogłyby

dowiedzieć się o tej odległej krainie z innych źródeł i próbować się tam dostać, także gdyby go nie spotkały, ale wówczas podróżowałyby w bezpieczniejszym towarzystwie. Muszę dopilnować, żeby przynajmniej bez szwanku dotarły na brzeg – pomyślał. Nawet jeśli miałbym dać się schwytać. Nawet jeśli miałbym dać się zabić. A co z Vellą? Zasępił się i pokiwał głową, gdy przyszła mu na myśl oczywista odpowiedź. Musi znaleźć sposób, żeby wsunąć ją pomiędzy rzeczy V eroo. Skoro już postanowił, skupił się na nadchodzącej potyczce i zaczął rozważać, co wiedział o walkach magów. Wszystko sprowadzało się do jak najskuteczniejszego wykorzystania jak najmniejszej ilości magii. Poruszanie i uspokajanie stanowiły najmniej obciążające sposoby użycia mocy w czasie bitwy. Ogrzewanie i ochładzanie były intensywniejszymi formami tych czynności, lecz im większa zmiana temperatury, tym więcej magii trzeba było wykorzystać. Atak poprzez ogrzanie powietrza i pchnięcie powstałej w ten sposób „ognistej” kuli był znacznie mniej oszczędny niż wyrzucenie pocisku w stronę wroga. Najpopularniejszą bronią w bitewnych aerowozach były strzały. Małe i ostre, zbytnio nie obciążały kapsuły. Armaty i kule armatnie były za ciężkie. Zręczny mag potrafił wystrzelić setki strzał naraz. Na pokładach bitewnych aerowozów znajdował się zwykle łuk, na wypadek gdyby magom zabrakło mocy lub gdyby wlecieli w chmurę sadzy, choć łuki były znacznie mniej użyteczne, bo dało się z nich wystrzeliwać po jednej strzale naraz. Niestety Tyen nie miał na pokładzie żadnych pocisków. A w zasadzie niczego, co w jakikolwiek sposób zaszkodziłoby wrogom. Rzucanie butami mogłoby spowodować kilka guzów, ale butów także nie mieli zbyt wielu do dyspozycji. Lepiej zachować zasoby magii do obrony. Napastnik zapewne zacząłby od próby przejęcia wrogiego aerowozu, tak jak uczynił Tyen, gdy zdobył swój statek powietrzny. Żeby temu zapobiec, sam mógłby to zrobić, wymagałoby to jednak większej ilości mocy niż

stworzenie osłony z nieruchomego powietrza, przez którą wróg nie mógłby się przebić. A taka osłona odbijałaby także pociski. Tyen sięgnął zmysłami na boki, zaczerpnął magii i wykorzystał odrobinę, żeby unieruchomić cienką warstwę powietrza na jakieś dwadzieścia kroków przed i nad aerowozem od strony zbliżającego się Żądła. Żeby oszczędzić moc, utrwalił osłonę tylko na tyle, by spowalniała strzały, zamiast je powstrzymywać, i umiejscowił tak, by poruszała się wraz z aerowozem. Drugi statek był już tak blisko, że dało się dostrzec obu jego pasażerów i wyczuć unoszącą się za nim smugę sadzy. Tyen zauważył czarną pustkę, która kłębiła się po obu stronach Żądła, gdy magowie przygotowywali się do ataku. Rzucił okiem w kierunku wybrzeża, gdzie pas zieleni u podnóża gór stał się już ciemniejszy i wyraźniejszy, a za nimi widać było bledsze szczyty. Nie damy rady. Wstrząsnął nim dreszcz, gdy coś przedostało się przez barierę. Strzała opadła i wylądowała w morzu. Zaklął pod nosem. – O co chodzi? – spytała Sezee. – Powstrzymałeś ją. – Tak – przyznał. – Ale powinienem był ją złapać. Nie mamy czym w nich cisnąć. – A to? Oderwał wzrok od Żądła i spojrzał w dół. Miała w ręku niewielki sztylet z zakrzywionym, ząbkowanym ostrzem. Wyglądał wyjątkowo nieprzyjemnie. – Miałaś go cały czas przy sobie? – Przydaje się. Zwłaszcza gdy V eroo i ja się rozdzielamy. – Umiesz się nim posługiwać? – Jeśli masz na myśli walkę, to tak. Pokręcił głową. – W takim razie go zatrzymaj. W razie potrzeby będziesz mogła na przykład przeciąć liny… Poczuł następny wstrząs i ponownie podniósł wzrok. Kolejna strzała zaczęła spadać do wody. Tym razem przytrzymał ją dzięki

magii i przyciągnął tak, że wylądowała na jego dłoni. Nim zdołał odrzucić ją ku Żądłu, powietrze między aerowozami wypełniły cienkie czarne linie. Próba pochwycenia kilku strzał naraz była jak usiłowanie schwytania kilku rzuconych patyków. Postanowił wyłapywać je po kolei, ale złapał tylko trzy, gdy tymczasem Veroo zawołała: – Opadamy! Wrażenie było ledwo uchwytne, kiedy jednak Veroo zwróciła na to uwagę, zaczął wyczuwać opadanie. Z niepokojem spojrzał w górę na kapsułę. Przód wyglądał na nieuszkodzony, choć widział go tylko od spodu. Kiedy odwrócił się, żeby obejrzeć tył, Sezee cicho krzyknęła z zaskoczenia. Wpatrywała się w coś nad sobą i na czworakach odsuwała się od Tyena. Podążył za jej wzrokiem i zamarł, gdy w odległości zaledwie dłoni od swojego nosa dostrzegł zawieszone ostrze. Przytwierdzone było do końca oszczepu i wystawało z kapsuły. Zaklął, gdy uświadomił sobie swój błąd. Uczono go, że lepiej zachować siły, chroniąc jedynie część aerowozu zwróconą ku wrogowi. Przemieszczenie czegoś w linii prostej wymagało jedynie wprawienia tego w ruch i skierowania w odpowiednią stronę, lecz do wysłania obiektu innym torem konieczna była kontrola przez całą drogę, a to wiązało się z zachowaniem większej koncentracji i zaczerpnięciem większej ilości mocy. Warto było jednak zdobyć się na ten wysiłek, jeśli pojedyncze uderzenie powaliłoby przeciwnika. Magowie z Żądła wysłali włócznię za aerowóz Tyena, a potem przebili nią kapsułę. A skoro kapsuła zasłaniała widok, Tyen nie miał szans dostrzec pocisku. Ponownie zaklął, a potem przeprosił Sezee. – To nie pora na dobre maniery – powiedziała. – Zamierzasz to wyjąć? Pokręcił głową. – Jeśli nie przeszło na wylot, to może mieć haczyki. – Zaczerpnął więcej magii, rozciągnął osłonę wokół całego aerowozu, tak że

stworzyła wydłużoną bańkę. Statek powietrzny nieco zwolnił, gdy przestał napędzać go wiatr. – Czyli od góry jest jeszcze większa dziura? – Pewnie tak. – Osłabł z rozczarowania. Nieosłonięcie całego aerowozu było głupim błędem. Ale tak przecież mnie uczono. Choć nie robiłem tego wcześniej – powiedział sobie, jednak w niczym mu to nie pomogło. – Tyenie! – zawołała V eroo ostrzegawczym tonem. Obrócił się na pięcie i dostrzegł, że Żądło skręciło ku wybrzeżu, najwyraźniej starając się zmusić ich do oddalenia się od lądu. Potem zauważył, że rozciągający się przed nimi brzeg był bliżej, niż śmiał mieć nadzieję. Porastały go drzewa – rozpościerający się ku górom las, największy spośród tych, które w życiu widział. Rósł tuż przy wodzie, gdzie granicę pomiędzy morzem a lądem tworzył niewielki klif. – Nie mamy gdzie wylądować – zauważyła V eroo. – Znajdziemy jakąś polanę. Otwórz wszystkie dolne klapy kapsuły i wprowadź do środka powietrze, a potem ogrzej je tak jak do tej pory. – Właśnie to robię – odparła. I tylko dlatego nie spadali jeszcze w błyskawicznym tempie do wody. Tyen skupił się z powrotem na Żądle, które nieustannie zbliżało się i zagradzało im drogę. Sadza wykwitała z każdej jego strony, w miarę jak magowie pobierali moc, której on i Veroo potrzebowali do prowadzenia i obrony aerowozu. Wtedy pojął podstęp pasażerów Żądła. Chcieli znaleźć się przed aerowozem i opróżnić powietrze z magii. Oczywistą reakcją byłby odwrót, żeby uniknąć sadzy. Żądło poleciałoby w tę samą stronę, powoli zataczając krąg, aż w końcu aerowóz znalazłby się w pierścieniu sadzy, a potem krążyłoby wokół, dopóki Tyen i Veroo nie zużyliby całej magii wewnątrz. Tyen mógłby spróbować ich zmylić i najpierw skręcić w jedną stronę, a potem poszybować w drugą przez unoszącą się za

Żądłem sadzę, w nadziei że wydostanie się z pułapki. Żądło było jednak szybsze i wkrótce okrążyłoby ich w przeciwnym kierunku. Tyen mógłby w ten sposób zawracać to w jedną, to w drugą stronę, ale z rozerwaną kapsułą aerowóz szybko skończyłby w morzu. Musieli przeć prosto na wybrzeże. W takim razie musimy przelecieć przez zostawioną przez Żądło sadzę. Mogłoby się udać, gdyby razem z Veroo pobrali dostateczną ilość magii, żeby kierować aerowozem i utrzymać osłonę, nim dotrą na ląd. Tyen dokładniej przyjrzał się czerni. Biorąc pod uwagę szerokość pasa sadzy, dysponował chyba nieco większym zasięgiem niż tamci magowie. Ponownie minął Sezee i stanął blisko Veroo, gdy Żądło przemieszczało się pomiędzy aerowozem a wybrzeżem. Mag, który nie zajmował się kierowaniem statkiem powietrznym, przeszedł na rufę pokładu; pod ręką miał duży cylindryczny kołczan, z którego wyjmował strzały. Wysyłał je seriami, za każdym razem jedną czy dwie wypuszczając łukowatym torem, by uderzały w osłonę Tyena z boku lub od tyłu. – Co mam zrobić? – zapytała V eroo. – Leć prosto. – W sadzę? – Tak. Pobierz jak najwięcej magii z każdej strony, zanim w nią wlecimy. – Ale wtedy nic nie zostanie dla ciebie… – Mną się nie przejmuj. Gdy Veroo zaczerpnęła mocy, otoczyła ich sadza i zaraz wlecieli w pustkę. Tyen zawsze miał wrażenie, że w sadzy powietrze było chłodniejsze, a dźwięki wytłumione. Zostało mu tyle mocy, by utrzymać osłonę, kiedy sięgał we wszystkich kierunkach poza granice pustki. W swoim zasięgu wyczuł magię. Czuł, jak naturalnie płynie w jego stronę i wypełnia lukę, którą stworzyli magowie. Chwycił tę moc.

Veroo niemal krzyknęła i podniosła na niego wzrok. Skupił się na Żądle. Przyjrzał się dokładniej i dostrzegł, że udało mu się zagarnąć nawet magię otaczającą drugi statek. Wyprostował się zaskoczony. – Cóż… wyszło lepiej, niż się spodziewałem. – Czy wszyscy magowie z Akademii są tacy jak ty? – spytała V eroo. Pokręcił głową. – Nie mam pojęcia. W Belton jest tak mało magii, że wolno nam jej używać tylko na terenie Akademii i tylko tyle, ile to konieczne. – Wzruszył ramionami. – Zaczynam podejrzewać, że jestem odrobinę potężniejszy niż przeciętny człowiek. – Traciłeś czas, chodząc tam na zajęcia – oznajmiła. Zamrugał, przypomniawszy sobie własne przemyślenia, gdy dowiedział się, że nie przyjęto jej do Akademii. Zanim zdążył się zastanowić, jak jej to powiedzieć, spojrzała przed siebie i zachichotała z zadowoleniem. – Ich śmigła się zatrzymały! Obniżają lot. Serce podskoczyło mu w piersi, gdy zobaczył, że miała rację. Żądło jednak zbliżało się do ich poziomu lotu, a to oznaczało… Spojrzał w dół. Morze było znacznie bliżej niż przed zniszczeniem kapsuły. Niepokojąco blisko. – My też – mruknął. – Dolecimy do brzegu – zapewniła go. Popatrzył przed siebie i pokręcił głową w odpowiedzi na jej optymistyczne słowa. Raczej rozbiją się o drzewa albo o niski klif. Mógłby spróbować unieść aerowóz za pomocą magii, potrzebowałby jednak stałego podłoża, żeby mieć od czego się odepchnąć, a wsporniki kapsuły nie były przystosowane do takich obciążeń. Jeśli planowaliby naprawić kapsułę i wykorzystać aerowóz do podróży nad górami, to im mniej zniszczeń, tym lepiej. Żądło przestało atakować. Pilot opuścił swoje miejsce, dołączył do towarzysza i obaj zaczęli pośpiesznie się krzątać.

– Doganiamy ich – odezwał się głos ponad ramieniem Tyena. Odwrócił się i dostrzegł stojącą za jego plecami Sezee, która tak mocno ściskała reling, że zbielały jej kostki. – Ostrzelają nas, gdy będziemy ich mijać? Tyen kiwnął głową. – Prawdopodobnie. Ile magii ci zostało, V eroo? – Myślę, że wystarczy, byśmy ich minęli. Z ulgą przyjął te słowa. Mógłby jednocześnie kierować aerowozem i utrzymywać osłonę, wolałby jednak tego nie robić, skoro miał uważać na magów. Veroo zmieniła kierunek, najwyraźniej zamierzając ominąć Żądło szerokim łukiem. – Nie, omiń ich jak najbliżej – poinstruował. – Im szybciej dotrzemy na ląd, tym lepiej. Przód aerowozu zrównał się z tyłem Żądła. Obaj magowie znajdowali się w odległości nie większej niż dwadzieścia kroków. Mężczyźni odwrócili się, a każdy z nich stabilizował duży łuk umocowany do wsporników kapsuły Żądła. W stronę Tyena wystrzeliły bliźniacze strzały. Gdy dotarły do nieruchomego powietrza osłony, przeszły przez nią, lecz ich prędkość zmniejszyła się tak bardzo, że opadły ku morzu. Złapał je za pomocą magii. Magowie nałożyli kolejne dwie strzały i naciągnęli cięciwę. Tyen nie wiedział, czy się osłaniali, możliwe jednak, że poświęcili całą resztę mocy na postawienie bariery. Skierował strzały w stronę Żądła. Ale zawahał się. Magowie nie stanowili teraz dla niego zagrożenia. Nie chciał niepotrzebnie kogoś zabić. Ale co się stanie, kiedy – jeśli – dotrzemy na ląd? Czy pożałuję, że nie wykorzystałem takiej okazji? Wyczuliby, że zaczerpnął mocy. Wiedzieli, że jest silniejszy. Gdyby był na ich miejscu, wycofałby się i wrócił z większą grupą magów. Mógłby dopilnować, żeby taki manewr zajął im więcej czasu. Wprawił strzały w ruch w stronę Żądła i przez własną osłonę, po czym pchnął je dodatkowo, gdy zbliżyły się do kapsuły wroga. Tyen trafił na słabą barierę, przebił się przez nią i przedziurawił kapsułę

Żądła. Gdy magowie wysłali kolejne strzały, odpowiedział tym samym, tym razem jednak ich osłona udaremniła atak. Przestali strzelać. Gdy aerowóz wyprzedził Żądło, Tyen posłał w jego kierunku strzały, które pochwycił wcześniej. Te nie natrafiły na żadną barierę i przebiwszy się na wylot przez kapsułę, zanurkowały w morzu. – Skończyła im się magia – powiedział. Uśmiechnął się, gdy Veroo i Sezee wiwatowały. Dziury, które zrobił, miały powoli sprowadzić Żądło w dół, pozwalając mu dotrzeć na ląd, ale zmuszając magów do postoju i naprawy aerowozu przed udaniem się po posiłki. Patrzył, jak jeden z magów odkłada łuk i pośpiesznie siada na miejscu pilota. Wiatr popychał Żądło ku lądowi. Żeby dodatkowo spowolnić magów, Tyen zaczerpnął jeszcze trochę mocy od zawietrznej, uniemożliwiając im łatwy pościg i atak na tył aerowozu. – Nie mam już magii – oznajmiła V eroo. Tyen usłyszał, jak śmigła się zatrzymują. – Zostań tu i steruj – zwrócił się do niej, gdy zamierzała wstać. Skupił się na ogrzaniu powietrza w kapsule i wprawieniu śmigieł z powrotem w ruch. – Udało się! – wykrzyknęła Sezee. Tyen spojrzał w dół i zobaczył, że wreszcie nadlecieli nad ląd. Odetchnął z ulgą i popatrzył za siebie na Żądło. Wyglądało na to, że nadal za nimi podąża, do nadawania kierunku używając steru. – Och… Tyenie – ostrzegawczo rzekła V eroo. Odwrócił się i zobaczył, że drogę blokuje im ściana liści. – Nie widać żadnej polany – oznajmiła V eroo. – Kieruj się na najszerszą przerwę między drzewami. – Tyen zaczerpnął więcej magii i wykorzystując ląd, by ją ukierunkować, łagodnie chwycił pokład aerowozu i uniósł go. Podpory zatrzeszczały, gdy naparły na kapsułę, która wybrzuszyła się i zmarszczyła. Aerowóz uniósł się nieco, ale za wolno. Szponiaste palce długiej

gałęzi zadrapały osłonę Tyena w miejscach, gdzie chroniła śmigła, i szarpnęły aerowóz na bok. Gdy przedarły się dalej, Veroo zakręciła sterem, żeby zawrócić w stronę zbyt wąskiej przerwy pomiędzy drzewami. Tyen za pomocą magii odrąbał część konarów. Listowie siekło z każdej strony, gdy brnęli dalej, po czym aerowóz wleciał w przestrzeń pozbawioną gałęzi. A po chwili wyrósł przed nimi wysoki, porośnięty drzewami grzbiet. Tyen zauważył, że biegł pod kątem, tworząc zbocze góry. – Leć wzdłuż doliny – polecił. – Nie zalecimy daleko – poinformowała go Veroo. – Musimy znaleźć miejsce do lądowania. – Wiem, wiem. – Spojrzał w dół, nie widział jednak odsłoniętej przestrzeni. W słońcu błyszczała wąska nitka wody. Rzeka… ale drzewa docierały aż do jej brzegów. Aerowóz przechylił się, zmieniając kierunek. Gdy kapsuła ustawiła się bokiem do wiatru, lot stał się wolniejszy i bardziej niespokojny. Żołądek podszedł Tyenowi do gardła, gdy szybko zaczęli się obniżać. Może dziura w kapsule rozdarła się bardziej. – Tyenie – odezwała się V eroo. – Po prostu leć najdalej, jak się da. Sezee chwyciła go za ramię. – Ciągle są za nami. Obejrzał się przez ramię. Żądło leciało nad grzbietem. Dlaczego nie odlatują? Chcą sprawdzić, gdzie wylądujemy? – Tyenie! – krzyknęła V eroo. Odwrócił się z powrotem i dostrzegł przed sobą ścianę gałęzi i liści. – Trzymajcie się! – krzyknął i wzmocnił barierę wokół aerowozu. Zanurkowali w listowie, a drapiące osłonę konary przebiły się przez nią. A potem runęli dziobem w sam środek czekającego na nich kolejnego drzewa.

ROZDZIAŁ 19

Siła uderzenia wyrwała linę z rąk Tyena. Usłyszał zduszony krzyk Veroo, nie słyszał jednak Sezee. Padł naprzód, zsuwając się głową w dół po boku pokładu. Rozłożył ręce, złapał się wspornika i zdołał zahaczyć nogę o podporę relingu. Przywiązane do pasa buty rozbujały się i uderzyły go w pierś. Pasek teczki podrapał mu nos i zsunął się przez głowę. Próbował ją chwycić, ale złapał jedynie powietrze. – Żuczku! – zawołał. – Leć! Klapa otworzyła się i ze środka wydostał się insektoid, machając skrzydełkami. – Pilnuj torby – nakazał Tyen. Żuczek śmignął w dół. Tyen nie czekał, aż insektoid wyląduje. Pędzący aerowóz zatrzymał się. Jego dziób, a raczej przednia część osłony utknęła w drzewie, ale tył nie miał podparcia i zaczął opadać. Tyen wzmocnił osłonę pod aerowozem, kiedy jednak ten znalazł się niemal w poziomie, zahaczył o coś, a potem kilka razy podskoczył i znieruchomiał. Tyen podciągnął się na nogi, przez co aerowóz się zachwiał. Chłopak rozejrzał się wokoło. Sezee kołysała się w siatce. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się ponuro. Potraktował to jako informację, że nic jej się nie stało. Odetchnął z ulgą, gdy usłyszał, że Veroo mamrocze coś niezrozumiale, gramoląc się z miejsca pilota. Znajdowało się na przodzie aerowozu i narażone było na największe zniszczenia, ale dzięki jego barierze udało się ochronić V eroo. Rufa kapsuły osiadła na gałęzi innego drzewa. Ale tylko osłona Tyena utrzymywała ją w miejscu. – Nie wykonujcie gwałtownych ruchów – powiedział. – Aerowóz nadal może spaść. Sezee wyjrzała za pokład. – Jak tam zejdziemy?

Tyen podążył za jej spojrzeniem. Ziemia była za daleko, żeby ryzykować skok. Pokrywała ją roślinność, więc nie można było się domyślić, czy podłoże jest płaskie, czy kamieniste. Zastanawiał się, czy nie użyć linowej drabinki przyczepionej do jednego ze wsporników, jakie były na wyposażeniu wszystkich aerowozów. Wątpił, czy sięgnęłaby ziemi. Obejrzał drzewo, w które wpadł aerowóz. Gałęzie były za szeroko rozstawione, żeby po nich zejść. Gdyby jednak połączyć pierwsze rozwiązanie z drugim… – Zejdziemy w kilku etapach – postanowił. – Chwileczkę. Słyszycie? – spytała V eroo. Zamilkli. Odległy furkoczący odgłos był ledwie słyszalny poprzez gwiżdżący wśród liści wiatr. – Żądło? – głośno zastanawiała się Sezee. – Prawdopodobnie. Jeśli tak, to bezpieczniejsi będziemy na ziemi – rzekł do nich Tyen. Za pomocą magii przyciągnął do siebie drabinkę, wolał bowiem nie kołysać pokładem. Zrobił otwór w swojej osłonie i wyszedł w plątaninę gałęzi, w które wpadł dziób aerowozu. Spojrzał w dół na pień i jako cel wybrał kolejne skupisko konarów w zasięgu drabinki. Zabezpieczył liny i zaczął schodzić. – A co się stało z zasadą: kobiety przodem? – spytała Sezee, patrząc na niego zza siatki. – A chcesz sprawdzić węzły, które zawiązałem? Pokręciła głową. – Nie. – Poza tym jeśli spadniecie, to znacznie łatwiej będzie mi was złapać, stojąc na twardym gruncie. – Bezpiecznie dotarł do grupy gałęzi i spojrzał na V eroo. – Twoja kolej. – To Sezee powinna teraz zejść – powiedziała kobieta. Tyen kiwnął głową. – W takim razie wejdź na gałąź. Nie chcę łapać was obu, jeśli aerowóz się zsunie. Ustabilizował pokład, gdy Sezee czołgała się w stronę drzewa.

Po chwili schodziła już po drabince, którą Tyen własnym ciężarem przytrzymywał u dołu, żeby się nie kołysała. Veroo ruszyła w jej ślady, a potem Tyen odwiązał drabinkę za pomocą magii i przywiązał ją tak, żeby mogły zejść po niej na ziemię. Nigdy tak się nie cieszył, czując twardy grunt pod stopami. Gdy kobiety zeszły, spojrzał w górę na aerowóz. Kapsuła obwisła, gdy przestali dostarczać do niej powietrze i ogrzewać je. – Mógłbyś ściągnąć go na dół tak, żeby bardziej go nie zniszczyć? – spytała V eroo, gdy dołączyła do niego i Sezee. – Mam nadzieję. Zauważył, że Sezee włożyła już buty. Usiadł na dużym korzeniu i zaczął wkładać swoje. – Umiesz go naprawić? – zapytała Sezee. – Na to ci odpowiem, kiedy zobaczę uszkodzenia. Wziął głęboki wdech i zaczerpnął jeszcze trochę magii. Wykorzystał osłonę wokół aerowozu, jakby była kołyską ze złożonych dłoni, otoczył nią statek i opuścił go nieco. Aerowóz gwałtownie ześlizgnął się z gałęzi, a potem Tyen pozwolił mu się odchylić od drzewa, w które wpadł, aby wyswobodzić przednią część. Wtedy musiał całkowicie go podeprzeć, a to wymagało zaczerpnięcia kolejnej porcji mocy. Wsporniki zatrzeszczały, gdy postawił pokład, a kapsuła zapadła się ze świstem. Podeszli bliżej. Sezee przystanęła, a potem rozsunęła szerokie liście jakiejś rośliny. – Twoja teczka. – Schyliła się i odskoczyła. – I Żuczek. Tyen ruszył w jej stronę. – Żuczku! – zawołał. Rozległo się znajome bzyczenie, gdy insektoid uniósł się z chaszczy. Podleciał do Tyena, który poczuł nacisk jego metalowych nóżek na ramieniu. Sezee wpatrywała się w Żuczka z fascynacją. – Nigdy nie pytałam: to on czy ona? Zamrugał zaskoczony. – Po prostu… Żuczek. Nie ma męskich ani żeńskich, hm, części.

Wyciągnęła ręce i pogłaskała insektoida po główce. – To chyba ona, biorąc pod uwagę te piękne skrzydełka. Nie byłby taki ozdobny i kolorowy, gdyby według ciebie był płci męskiej. – Niektórzy mężczyźni lubią się stroić – zauważyła Veroo. – I nosić jaskrawe ubrania. – Nie w Leracji, a Tyen jest Leratem. Tyen pokręcił głową. – Dlaczego musi być mężczyzną albo kobietą? Sezee wzruszyła ramionami. – Nie słyszę już śmigieł aerowozu – wtrąciła V eroo. Tyen zamilkł, uważnie nasłuchując. Słyszał tylko odgłosy lasu. Odetchnął. – Zapamiętali, gdzie wylądowaliśmy, i pewnie szukają bezpieczniejszego miejsca na postój i naprawę kapsuły. – Zajrzał pod krzaki i podniósł teczkę. Otworzył ją, żeby sprawdzić, czy V ella przetrwała, i serce zastygło mu w piersi, gdy okazało się, że jej tam nie ma. Zaczął szukać wokoło. – Zgubiłeś coś? – zapytała Sezee. Burknął pod nosem w odpowiedzi. Zaczęła rozchylać liście roślin. – Co to było? – Książka. – Ta, którą czytałeś po… O! Tu jest! Przykucnęła, a jej ręce zniknęły pod liśćmi. Kiedy się wyprostowała, trzymała w dłoniach Vellę. Spojrzała na zniszczoną starą okładkę, obracając ją w palcach. Podchodząc do Sezee, Tyen zachował obojętny wyraz twarzy. Ulżyło mu, gdy nie zaczęła jej przeglądać, lecz mu ją podała. – Dzięki – powiedział, chowając książkę do teczki. – A teraz zobaczmy, jak bardzo zniszczony jest aerowóz. Przy odrobinie szczęścia może się okazać, że właściciel miał zestaw do naprawy kapsuły.

– Gdzie go szukać? – spytała V eroo. – Na pokładzie. Podeszły za nim do aerowozu. Część kapsuły była rozciągnięta na wspornikach, wepchnął zatem gruby materiał z powrotem w ramę. Zmartwił się, gdy zobaczył poszarpane drewniane krawędzie. – Jest gorzej, niż myślałem – powiedział. W górnej części kapsuły pojawiła się dziura. Nie była tak duża, jak się spodziewał, ale zniszczone podpory nie wróżyły niczego dobrego. Musiał wystrugać nowe i jakoś je przymocować. Zajrzał przez dziurę do środka i znalazł włócznię, która dokonała tych zniszczeń. Tak jak się domyślał, na ostrzu były haczyki. Wyciągnął ją i rzucił na ziemię. – Paskudna – powiedziała Sezee, krytycznie się jej przyglądając. – I pomyśleć, że o mało nie zrobiła ci dziury w głowie. Tyen zadrżał. – Wolę się nad tym nie zastanawiać. – Czy to jest zestaw naprawczy? – Veroo podniosła małą, znajomą torbę: standardowy zestaw sprzedawany pilotom aerowozów przez najpopularniejszego producenta, firmę Lawson i Synowie. – Tak. – Pokręcił głową i westchnął. – Naprawa zajmie nam więcej czasu niż tamtym magom naprawa Żądła. Wrócą, zanim skończymy. – Tyenie – odezwała się Veroo tym samym ostrzegawczym tonem co wówczas, gdy lecieli prosto w drzewa. Odwrócił się i zobaczył, że jej uwagę przyciągnął pobliski strumień. – Mamy towarzystwo – oznajmiła. Chyba nie pojawili się tu już magowie z Żądła? Dopiero po chwili dostrzegł dwie postacie stojące w plamistym cieniu drzew i z ulgą stwierdził, że to nie ścigający go ludzie. Stał tam zasępiony mężczyzna, może dziesięć lat starszy od Tyena, z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Młodzik u jego boku szeroko otwartymi oczami niespokojnie spoglądał to na aerowóz, to na swojego towarzysza.

– Kim oni są? – wyszeptała Sezee. – Nie mam pojęcia – odparł Tyen. Przybysze mieli na sobie wytrzymałe, lecz mocno znoszone ubrania. Mężczyzna dzierżył w ręce topór. To prawdopodobnie byli tubylcy, pewnie mieszkańcy lasu. Czy zechcą im pomóc? Choć niebezpiecznie było ufać obcym, bez względu na to, czy Tyenowi uda się naprawić aerowóz, czy go porzuci, i on, i kobiety potrzebowali jedzenia i schronienia. Wziął głęboki wdech i zrobił kilka kroków w ich stronę. – Witajcie – powiedział. – Moglibyście powiedzieć nam, gdzie jesteśmy? Mężczyzna nachmurzył się jeszcze bardziej. – W Greening – odrzekł. – To najbardziej wysunięty na południe kraniec Rymuah. – Zmrużył oczy. – Jesteś Leratem. Tyen kiwnął głową. – Ale kobiety nie. – Pochodzą z Wysp Zachodnich. – Tyen odwrócił się po kolei w stronę każdej i przedstawił je. – Ja jestem Tyen. Jesteśmy… – Zbiegami? Uciekinierami? Nie mógł im tego powiedzieć. – Jesteśmy poszukiwaczami przygód. Mężczyzna na chwilę przechylił głowę w stronę wybrzeża. – Widywałem już takich jak wy. Ale nie widziałem jeszcze, żeby Imperium próbowało któregoś zestrzelić. – Podszedł do niego ciężkim krokiem i wyciągnął rękę. Gdy Tyen podał mu dłoń, mężczyzna chwycił ją, ścisnął mocno i puścił. – Witajcie w Rymuah. Orn Lorgen – powiedział. – To mój syn Ozel. Kobiety wyszły naprzód i powitano je lekkimi ukłonami. Obaj mężczyźni ze skrępowaniem spojrzeli na spodnie Sezee. Tyen uśmiechnął się ze współczuciem. – No dobrze – powiedział Orn. – Ci imperialni was ścigają. Trochę was uszkodzili. – Ruchem głowy wskazał aerowóz. Nie było sensu zaprzeczać. Tyen przytaknął.

– Ich aerowóz też został uszkodzony. Ile według ciebie mamy czasu, zanim go naprawią i się tu zjawią? – spytała V eroo. – Za mało – powiedział nieznajomy. – Na północny zachód stąd jest wioska. Imperialni pewnie tam wylądują. Macie najwyżej kilka godzin. – Czy jest tam więcej magów? – spytał Tyen. Orn skinął głową. – Zawsze spierano się o to, kto jest właścicielem ziem w tych okolicach i ma prawo ścinać tu drzewa, a potem sprzedawać drewno. Magowie z Imperium rozstrzygają ten spór. Oczywiście jak zwykle na swoją korzyść. Sezee zwróciła się do Tyena. – Potrafiłbyś odeprzeć ich ataki? Przez twarz Tyena przebiegł grymas. – Nie wiem. Zależy, ilu ich jest. – A co potem? Nie chciał nikogo zabijać. – Musimy stąd odejść. Możemy zbudować drugi aerowóz. – Ale to zajmie sporo czasu – zaprotestowała. – Powiadomią Akademię o miejscu twojego pobytu i wyślą tu za tobą kolejnych magów i Żądła. Kiedy znowu zdołamy wzlecieć, w powietrzu wcale nie będzie bezpiecznie. – Na waszym miejscu oddaliłbym się od tego miejsca piechotą – rzekł Orn. – Mógłbym zostać waszym przewodnikiem. – Dziękujemy. – Tyen westchnął. – Sęk w tym, że tam, dokąd zmierzamy, nie da się dotrzeć piechotą. Mężczyzna uniósł brwi. – Za góry, co? – Podszedł do aerowozu, a młodzik trzymał się blisko niego. – Bardzo zniszczony? – Trzeba wymienić kilka wsporników i załatać kapsułę. – Pomożecie nam? – zapytała Sezee. – Możemy wam zapłacić. Mężczyzna zacisnął usta, a potem wydął policzki. W końcu wypuścił powietrze i skinął głową. – To chyba możliwe. Mógłbym zawiadomić mieszkających w pobliżu przyjaciół, by rozebrali wasz statek na części i go

przenieśli. Ci imperialni pomyśleliby, że postanowili zabrać materiały dla siebie. Moglibyście wrócić, kiedy znikną, i wtedy go poskładać. Tyen popatrzył na niego ze zdumieniem. Onieśmielał go fakt, że mężczyzna był gotów zadać sobie tyle trudu, żeby im pomóc. Spojrzał Ornowi w oczy. – Na pewno chcesz ryzykować i pomagać wrogom Imperium? Orn przytaknął. – Nie wiem, dlaczego uciekacie, ale to wystarczy, żebym chciał przeszkodzić im w pogoni. Wróg Imperium jest przyjacielem Rymuah. Tyen uśmiechnął się. – Zaczynam mieć wrażenie, że powinienem przyjąć podobną filozofię. – Gdzie mamy to wszystko przeczekać? – zapytała V eroo. Orn zastanowił się chwilę nad odpowiedzią. – Z przyjemnością ugoszczę was u siebie. To kilka godzin piechotą stąd, ale miejsce jest dobrze ukryte. Gdy mężczyzna oddalił się nieco, by obejrzeć aerowóz, Sezee dotknęła ramienia Tyena. – Jesteś tego pewien? – szepnęła. Wzruszył ramionami. – Nie. Ale nawet jeśli jakimś cudem damy radę naprawić aerowóz na czas, zauważą nas, gdy tylko uniesiemy się nad drzewa, i znowu zaczną nas ścigać. Złapią nas, nim zdołamy przelecieć nad górami. – Mam na myśli zaufanie do niego. – Chyba nie mamy zbyt wielkiego wyboru. Odwróciła się do V eroo, która kiwnęła głową. – Ma rację. Chodźmy po swoje torby. Pokonana Sezee westchnęła, podeszła do aerowozu i zaczęła wyjmować bagaże spod pokładu. – Mam nadzieję, że nie zamierzacie ich wszystkich nieść – rzekł

Tyen. Obrzuciła go ponurym spojrzeniem. – Nie. Ty je poniesiesz. Przecież zatrudniłyśmy cię jako tragarza. – Chyba przyszła pora, by rzucić tę robotę. Sezee spojrzała na torby. – Ale… nie mógłbyś wykorzystać do tego magii? V eroo zaśmiała się. – I zostawić za sobą ślad w postaci sadzy? – W takim razie weźmiemy najmniejszą torbę – postanowiła Sezee. – Przepakujmy się. – Szybko – dodała V eroo. W ciągu kilku minut kobiety przełożyły kilka rzeczy do najmniejszej ze swoich toreb. Podały ją Tyenowi, a potem upchnęły większe do schowka w pokładzie. Mężczyzna powiedział coś po cichu do młodzika, który skinął głową i pośpiesznie odszedł. – Za mną – rzekł Orn i ruszył przed siebie. Tyen popatrzył na Sezee i Veroo. Odpowiedziały mu nachmurzonymi spojrzeniami, ale nie oponowały. Wyprostował się, mocniej chwycił torbę i podążył za Rymuańczykiem. Orn narzucił stałe tempo; nie śpieszył się, lecz rzadko robił postoje. Wybrany przez niego szlak był tak wąski, że czasem miał szerokość zaledwie jego buta. Inne ścieżki przecinały szlak tak często, że Tyen zastanawiał się, czy poszycie tego lasu nie tworzyło jednego wielkiego labiryntu. Kilka razy widział ślady jakichś zwierząt. Czasami ścieżkę przegradzały powalone drzewa. Z początku Tyen zatrzymywał się, by pomóc kobietom nad nimi przejść, lecz Sezee, której nie przeszkadzały spódnice, nie miała problemu z pokonaniem większości przeszkód i trzymała się blisko Veroo, w razie potrzeby oferując starszej kobiecie pomocną dłoń. On sam ubezpieczał ten pochód od tyłu, gotowy je wesprzeć, gdyby o to poprosiły. Im dalej szli, tym częściej droga prowadziła pod górę i tym bardziej stawała się stroma. Przeszli przez prymitywne drewniane

mosty – pierwsze prowadziły przez wąskie strumienie, kolejne zaś łączyły pionowe stoki stale pogłębiających się, wypełnionych roślinnością wąwozów. Za każdym razem gdy wchodzili na wzniesienie, Orn zwalniał i wpatrywał się w niebo. Żadne z nich nie odzywało się przez długi czas, dopóki Sezee nie zawołała Orna i nie zapytała, czy mogliby niedługo się zatrzymać i napić. Kiwnął głową i w końcu zrobił postój pod skalną ścianą, po której ściekała świeża zimna woda. Poczęstował ich paskami solonego mięsa, w zamian za co Veroo wyjęła kilka twardych ciastek z orzechów, ziaren i suszonych owoców, które kupiła przed podróżą przez morze. Ornowi smakowały bardziej niż żylaste mięso kobietom. Las z wolna ciemniał, gdy ostatnie promienie słońca zsunęły się z koron drzew nad ich głowami. Kiedy zrobiło się chłodno, zapięli kurtki, a z kieszeni wyjęli rękawiczki. Gdy światło gwiazd przesłoniły drzewa, w ciemności zaczęli potykać się o korzenie i kamienie. Orn ponownie się zatrzymał. – Dobrze znam drogę – powiedział. – Ale wy nie dacie rady bez światła. – Spojrzał na Tyena. – Przeszliśmy pomiędzy dwiema odnogami gór, musieliby więc być nad nami, żeby zauważyć światło, a my usłyszelibyśmy śmigła, gdyby byli na tyle blisko. Tyen pokiwał głową. Stworzył maleńki płomień i wysłał go tuż nad ziemię. Kolejny płomyk pojawił się obok niego, Tyen zaś podniósł wzrok na Veroo. Pokręciła głową i znacząco spojrzała na Orna. A więc potrafi posługiwać się magią – pomyślał Tyen. Mężczyzna popatrzył na Veroo takim samym taksującym wzrokiem jak Tyen na niego. Bez wątpienia uznał, że zdaniem Tyena to ona stworzyła płomień. Wzruszyła ramionami i pojawił się trzeci płomyk. Orn uśmiechnął się i znów ruszył w las. Choć Tyen podejrzewał, że pozostała im już krótsza część drogi, wcale nie odnosił takiego wrażenia. Chłodna ciemność przytłaczała ich ze wszystkich stron. Nieustanny szelest liści i świst wiatru

wysoko w górze stale przypominały im o drzewach, których obecność teraz tylko wyczuwali, bo nie było ich widać. Odgłosy lasu wydawały się także wyraźniejsze – od głębokich, gardłowych powarkiwań po wysokie piski i ćwierkanie rozlegające się wokoło. Droga wiła się coraz ciaśniejszymi zakrętami i zrobiła się jeszcze bardziej stroma. Słyszał ciężkie od wysiłku oddechy kobiet ponad własnym głośnym dyszeniem, dopóki wszystkich tych odgłosów nie przytłumił plusk wody. Płomień Orna zaczął unosić się przed nimi, gdy mężczyzna ruszył w górę po stromych kamiennych schodach. Sezee i Veroo zatrzymały się zasapane. Kiedy Tyen podszedł do nich, uśmiechnęły się i zamachały, żeby szedł przed nimi. Nim schody się skończyły, Tyena paliło w gardle od wytężonego nabierania i wypuszczania powietrza z płuc, a nogi mu się trzęsły. Potknął się i zatrzymał, gdy dostrzegł, że Orn na niego czeka. Mgiełka przed twarzą mężczyzny była jedyną oznaką, że oddychał szybciej niż zwykle. Po chwili Tyen zdał sobie sprawę, że Orn stoi na ganku domu wybudowanego w szczelinie skalnej ściany. Pod gankiem płynął strumień, który wpadał w szparę w ziemi. To stąd słychać było płynącą wodę. Obok Orna stała kobieta i dwóch młodszych mężczyzn. Tyen słyszał, że rozmawiają, ale wyłapał tylko część słów. Stłumiony przez strumień odgłos kroków za plecami oznajmił mu, że nadeszły Sezee i Veroo. Poczuł przypływ sił w nogach, odwrócił się więc i podał każdej z nich rękę, by mogły się oprzeć, dochodząc do siebie po wspinaczce. Gdy próbowały uspokoić oddech, z wydychanej przez nie mgiełki powstała chmura. Pierwsza poruszyła się Sezee, choć nieco chwiała się na nogach, gdy zaczęła iść naprzód. Veroo natychmiast poszła w jej ślady. Tyen dołączył do nich, gdy zbliżyły się do Orna i jego domostwa. Rymuańczyk i jego rodzina opuścili ganek i wyszli im na spotkanie. – Witajcie w moim domu – powiedział. – To moja żona Ael i moi starsi synowie Onel i Onid. – Przedstawił swojej rodzinie Tyena,

V eroo i Sezee. Kobieta uśmiechnęła się. – Wejdźcie. Tu będziecie bezpieczni. Zadbamy o wasz wypoczynek i nakarmimy was. Po długim marszu wszystko działo się szybko i sprawnie. Ael i jeden z synów przygotowali posiłek. Na chwilę pojawiła się mała dziewczynka, która nieśmiało przyglądała się Sezee, a potem została przegoniona z powrotem do łóżka. Tyen zapytany, jak to się stało, że ścigają go magowie Imperium, odpowiedział, że jeden z profesorów Akademii wrobił go w kradzież. Sezee wtrąciła, że zostałby złapany, gdyby ona i V eroo nie pomogły mu uciec. – Dlaczego wybraliście południe? – zapytał Onel. – To oczywiste, że chcą dotrzeć za góry – rzekł Onid. – To jedyne miejsce, którego jeszcze nie podbiło Imperium. – I dlatego chcą naprawić aerowóz – dokończył Orn z uśmiechem. Tyen skinął głową. – Albo zbudować nowy. – Jeśli wszystko dobrze pójdzie, nie będzie takiej potrzeby – rzekł Orn. – Wysłałem Ozela do Kela – wyjaśnił rodzinie. – On i chłopaki przeniosą aerowóz w jakieś bezpieczne i ukryte miejsce. Sezee uśmiechnęła się. – Naprawdę bardzo dziękujemy za pomoc. Tyen pokiwał głową. – Jestem po dwakroć waszym dłużnikiem – powiedział onieśmielony szczodrością tych ludzi. – Jak wcześniej wspomniała Sezee, możemy wam zapłacić. Zostało mi trochę pieniędzy, a wątpię, czy na południu używa się tej waluty. – Nie ma potrzeby… – Orn spojrzał na żonę, która delikatnie dźgnęła go łokciem w żebra. Westchnął i zwrócił się z powrotem do Tyena. – Jeśli chcesz, wykorzystamy każdą niepotrzebną ci monetę, żeby pomóc wszystkim, których Imperium pozbawiło pracy lub ziem.

Tyen uśmiechnął się. – Sam nie wpadłbym na lepszy sposób ich wykorzystania. – Mam wrażenie, że wszystkim wam przydałby się porządny sen – oznajmiła Ael. Wstała i razem z pozostałymi zaczęła przygotowywać miejsca do spania we frontowej izbie. Wkrótce cała rodzina zniknęła w dalszych pokojach tego dziwnego domu, a goście wyciągnęli się na ułożonych na podłodze materacach. Zdaniem Tyena były wygodniejsze niż pokład aerowozu. Jednak mimo zmęczenia nie spał, słuchając, jak oddech Sezee pogłębia się i zwalnia rytmicznie wraz z nadchodzącym snem, a potem to samo dzieje się z oddechem Veroo. Spotkanie Orna było kolejnym łutem szczęścia, ale czy po nim – tak jak w dwóch poprzednich wypadkach – znów wszystko się pogorszy? Zapadając w sen, zdał sobie sprawę, że tak naprawdę jego szczęście polegało po prostu na spotykaniu ludzi, którzy chcieli mu pomóc, bo nie sympatyzowali z Imperium. Może szczęście nie miało z tym nic wspólnego. Jeśli jednak rzeczywiście tak było, to co zrobi, kiedy dotrze na Dalekie Południe, gdzie większość ludzi albo nie zna Imperium, albo nie ma powodów, by go nienawidzić?

CZĘŚĆ SZÓSTA RIELLE

ROZDZIAŁ 17

Z

początku przez prawie godzinę po przyznaniu się do popełnionego przestępstwa Rielle czuła ulgę i – co najdziwniejsze – większą wolność. Ukrywała coś, odkąd tylko sięgała pamięcią, a teraz już nie musiała. Od dnia, w którym Narmah uświadomiła sobie, że jej siostrzenica widzi skazę – a Rielle nie miała zbyt wielu wcześniejszych wspomnień – dziewczyna musiała być ostrożna. Teraz gdy już nie było takiej konieczności, miała wrażenie, że jej kończyny poruszały się z większą swobodą albo może powietrze stawiało mniejszy opór lub też odzyskała energię, którą wcześniej przeznaczała na dochowanie tajemnicy. Wiedziała, że to nie potrwa długo, uczucie to nie zniknęło jednak, gdy weszła do świątyni i gdy Sa-Elem relacjonował jej występek pozostałym kapłanom. Nie minęło także, gdy prowadził ją korytarzami pod budynkiem pod strażą młodego kapłana. Odeszło dopiero, kiedy kraty celi zamknęły się za nią ze szczękiem. Usiadła na jedynym stojącym w celi meblu – prostej drewnianej ławce – i pozwoliła, by ogarnęły ją strach i poczucie winy, które przyjęła jako zasłużone i nieuchronne. Wnioski na temat czekającej ją przyszłości mogła wyciągnąć jedynie z tego, co na jej oczach wycierpieli inni splamieni. A jednak nie torturowano jej za pomocą magii tak jak jej porywacza, prawdopodobnie dlatego że nie stawiała oporu i nie próbowała używać mocy. Gdyby dalej współpracowała, to czy oszczędziliby jej tej hańbiącej parady ulicami miasta w drodze do jakiegoś nieznanego miejsca? Z pewnością kapłani pozwolą dziewczynie z zamożnej kupieckiej rodziny jakoś dyskretniej opuścić miasto. Wielkie rody nie chciałyby, by ktoś pomyślał, że bogatsi przedstawiciele społeczeństwa mogli zostać splamionymi.

Mogłyby jednak wykorzystać tę sytuację, żeby odsunąć się od rodziny Lazulich, tłumacząc, że farbiarze są rzemieślnikami, dlatego czują większy pociąg do magii. Farbowanie stanowiło przecież pewną odmianę splamienia. Zrujnowałoby to jej rodzinę. A może nie? Rodzice całe życie walczyli z piętnem właścicieli farbiarni. Ojciec tolerował jedynie przyzwoicie zachowujących się pracowników. Matka – o czym Rielle wiedziała aż za dobrze – w interesach potrafiła być bezwzględna. Oboje zrobiliby wszystko, co w ich mocy, żeby ocalić swoją reputację, a jeśli oznaczałoby to pozbycie się Rielle, to i do takiego kroku by się posunęli. Choć była to bolesna myśl, Rielle miała nadzieję, że tak właśnie postąpią. Nie chciała, żeby jej błąd zaszkodził im lub ich pracownikom. A gdyby zrzucili winę na nią, nie obwiniliby Izare’a. Choć w zasadzie i tak mogliby mieć do niego żal. Z rozmyślań wyrwał ją odgłos otwieranych drzwi. Pilnujący ją kapłan zamknął książkę i wstał, gdy w zasięgu wzroku pojawił się Sa-Gest z lampą w ręce. Żołądek podszedł Rielle do gardła. – Mam cię zmienić – rzekł Sa-Gest. Strażnik kiwnął głową. Podniósł swoją lampę i wyszedł, nie spoglądając na Rielle. Dopóki drzwi się za nim nie zamknęły, mina Sa-Gesta pozostawała obojętna, potem zaś na jego twarzy odmalował się leniwy uśmiech. Choć serce zaczęło walić jej w piersi, gdy zbliżył się do celi, starała się zachować kamienną twarz w nadziei, że nie da po sobie poznać strachu. Cieszyła się, że cela była duża i dzięki temu Sa-Gest nie dałby rady dotknąć jej przez kraty. – Proszę, proszę – mruknął. – Nigdy nie spotkałem kobiety, która posunęłaby się do czegoś takiego, żeby przede mną uciec. To mi pochlebia. Wytrzymała jego spojrzenie i nie odezwała się. Śmiejąc się z włas​nego żartu, chwycił za kraty. Zadrżała, przypomniawszy sobie, jak silne były te niepozornie wyglądające palce. Uśmiechnął się

szeroko i potrząsnął drzwiami. Stukot sprawił, że Rielle podskoczyła. Posiadał magiczną moc. Mógł wejść tu siłą. Może nawet miał klucz. Ale tego nie zrobił. Pozostali kapłani nie pozwoliliby, żeby nawet splamionemu więźniowi stała się krzywda. Sa-Gest uśmiechnął się z wyższością. – Sprawdzam tylko, czy są porządnie zamknięte. Nie chciałbym, żebyś uciekła w czasie mojej warty. – Pochylił się bliżej. – Jeśli jednak nadarzyłaby się ku temu okazja, mogłabyś przekonać mnie, żebym ci pomógł – wyszeptał. – W zamian za kilka przysług. Patrzyła na niego beznamiętnie i chłodno. Nie proponowałby takiego układu, gdyby bezkarnie mógł zrobić jej krzywdę. – Z drugiej strony jednak – kontynuował – jeżeli komuś powiesz, że podszedłem do ciebie i poprosiłem cię o przysługę, to zapewniam, że twoja rodzina i kochaś zostaną potwornie upokorzeni i… Jego ostatnie słowa zagłuszyły huk i czyjeś wołanie. Puścił kraty i odsunął się, a przez jego twarz przebiegł cień niepokoju. Po chwili opanował się i powoli odwrócił w stronę osoby, która mu przerwała. Okazał się nią młody kapłan, który pilnował jej wcześniej. Jego zmarszczone czoło sugerowało rozdrażnienie. – Sa-Elem chce natychmiast z tobą rozmawiać. Sa-Gest skinął głową. – Dziękuję. Odszedł nieśpiesznym krokiem. Gdy Rielle usłyszała odgłos zamykających się drzwi, wzięła głęboki wdech i powoli wypuściła powietrze. Strażnik zmierzył ją wzrokiem, mrużąc oczy w zamyśleniu, a może w wyrazie podejrzliwości, a potem z szat wyjął książkę, którą wcześniej czytał, i – ignorując Rielle – wrócił do poprzedniego zajęcia. Pomyślała o propozycji i groźbie Sa-Gesta. Cóż, przynajmniej się upewniłam. Działał sam, nie próbował mnie zastraszyć, żebym

wróciła do rodziny. Zastanawiała się, czy to polepszało, czy pogarszało sytuację. Doszła do wniosku, że pogarszało. Nikt by jej nie uwierzył, gdyby powiedziała o tych groźbach. Więzienie przynajmniej ją przed nim chroniło, a skoro miała zostać zabrana z Fyre, po co miała utrudniać życie Izare’owi? Izare. Na samo wspomnienie jego imienia poczuła, jakby wbił jej się nóż w serce i zostawił po sobie paskudny, skręcający ból. Co teraz o niej myśli? Uwierzył jej czy nadal sądzi, że próbowała pozbyć się dziecka? Pragnęła powiedzieć mu wszystko, żeby zrozumiał, dlaczego zrobiła to, co zrobiła, i żeby go przeprosić. Och, Aniołowie! Czy już nigdy go nie zobaczę? Niepokój i ból były nie do zniesienia. Zamknęła oczy i zmusiła się, by przestać myśleć i czuć. Po chwili odkryła, że kiedy wyobraża sobie, jak maluje, myśli przestają kotłować się w jej głowie i udaje jej się odzyskać kruchy spokój. Jednak odgłos otwieranych drzwi ponownie wyrwał ją z zamyślenia. Zaklęła cicho, zastanawiając się, kto tym razem przyszedł ją męczyć albo napawać się jej nieszczęściem. Serce zamarło jej w piersi, gdy pojawił się Sa-Elem. Kapłan omiótł ją spojrzeniem, a jego usta zacisnęły się w wyrazie dezaprobaty. Towarzyszył mu starszy kapłan. – Zaczekaj na zewnątrz – powiedział do strażnika, nie odrywając wzroku od Rielle. Młody mężczyzna zamknął książkę i wyszedł. Sa-Elem wziął krzesło, postawił je przy kracie celi i usiadł, a potem gestem nakazał towarzyszowi, by zrobił to samo. Starszy z mężczyzn miał w rękach książkę, pióro i niewielki kałamarz, do którego z jednej strony przytwierdzony był płaski szpic. Usiadł na krześle, otworzył książkę i wsunął szpic kałamarza w jej grzbiet. Rielle poczuła ukłucie fascynacji. Jakie to pomysłowe. Mogłabym wykorzystać ten pomysł, żeby malować w plenerze z… – Ais Rielle Lazuli – zaczął Sa-Elem. Usłyszała skrobanie pióra, gdy drugi kapłan zaczął zapisywać ich rozmowę. A zatem to było przesłuchanie.

– Tak, Sa-Elemie – odparła. – Dzisiejszego dnia przyznałaś się do używania magii. Na te słowa przeszył ją dreszcz strachu. Przełknęła ślinę i poczuła, że nagle zaschło jej w ustach. Nie było sensu zaprzeczać. Sa-Gest i Izare widzieli. Jeden mógłby skłamać, żeby ją ocalić, drugi, żeby ją zniszczyć. – Tak – wychrypiała. – Jak nauczyłaś się nią posługiwać? Mów powoli. Cieszyła się, że w końcu może opowiedzieć całą tę historię. Wszyscy musieli się dowiedzieć, że choć postąpiła głupio, miała dobre intencje. Opisała więc staruszkę, która zwiodła ją, gdy trafiła na skazę. Potem opowiedziała, jak z powodu inspekcji postanowiła zaryzykować powrót w tamto miejsce, w nadziei że gdyby pomogła kapłanom odnaleźć deprawatorkę, może zostawiliby rzemieślników w spokoju. Sa-Elem w milczeniu słuchał, jak opowiadała o ponownym spotkaniu ze staruszką, o wskazówkach, których jej udzieliła, o sprzedawczyni szali, która raczej nie wiedziała, w co była zamieszana, a potem o tym, jak sama gotowa była się poddać. – Wtedy jednak okazało się, że ona jest za mną. Nie zdobyłam żadnych pożytecznych informacji, które mogłabym wam przekazać, a obawiałam się, że jeśli ucieknę, ona dowie się, że próbowałam ją odnaleźć i poprosić o posłużenie się wobec mnie magią. Dlatego brnęłam w to dalej i weszłam do wozu. – Wozu? – przerwał jej Sa-Elem. – Opowiedz mi o tym wozie. Rielle opisała go, skryba zaś pośpiesznie notował. – Jeżeli trzeba, mogę go narysować. Deprawatorkę także mog​łabym narysować. Sa-Elem spojrzał na towarzysza, a potem na książkę. Skryba uniósł brwi i lekko pokręcił głową. – Później przyniesiemy ci papier – oznajmił Sa-Elem. – Powiedz nam, do czego doszło w wozie. – Udawałam, że chcę zapobiec poczęciu, sądząc, że powie mi, jak

zrobić coś przed lub po… fakcie. Zapytała, czy jestem już w ciąży, i chwyciła mnie za brzuch, a ja… to działo się tak szybko. Poczułam ból, a ona powiedziała, że przecięła coś w środku. – Rielle wzdrygnęła się na to wspomnienie. – Musiałam nauczyć się magii, żeby to naprawić. Zatem… – Słowa zamarły jej w gardle, jakby ciało nie pozwalało jej się do tego przyznać. – Zatem się nauczyłaś – dokończył Sa-Elem. – Bo chciałaś odczynić to, co zrobiła ona. – Tak. – Rielle nachmurzyła się. – Chociaż w zasadzie nie. Wtedy byłam za bardzo wystraszona, żeby jej odmówić. – A jednak później próbowałaś naprawić te szkody. Rielle spuściła wzrok. – Tak. – Dlaczego? Westchnęła. – Było… tyle powodów. To zbliżyłoby Izare’a i moją rodzinę i doprowadziło do ich współdziałania. – A ty chciałaś dziecka. Spojrzała na niego zaskoczona. – Nie. – Więc jednak chciałaś poznać sposób na uniknięcie poczęcia? Zmarszczyła brwi. – Cóż, jeśli byłby jakiś sposób niewymagający użycia magii albo zmagania się z mdłościami, spróbowałabym. Rozsądnie było zaczekać, aż Izare i ja będziemy mieli więcej pieniędzy i naprawimy stosunki z moją rodziną, a dopiero potem mieć dzieci. Drugi kapłan podniósł wzrok znad swoich zapisków. – Udało ci się odczynić to, co ci zrobiła? Zaskoczona tym nieoczekiwanym zainteresowaniem spojrzała na niego. – Nie wiem. Próbowałam dowiedzieć się dziś rano. Mówiła, że spojrzenie w samą siebie nie wymaga użycia magii. – A więc zrobiłaś to przez przypadek? – spytał, zapisawszy jej

odpowiedź. – Tak. – Tego ranka posłużyłaś się magią po raz trzeci – zauważył SaElem. Odwróciła się do niego z powrotem i skinęła głową. – Przy dole na śmieci był drugi raz, kiedy próbowałaś się uzdrowić – domyślił się. Ponownie przytaknęła. Wziął głęboki wdech, wypuścił powietrze i zacisnął usta, wymieniając spojrzenia ze skrybą. Poczuła ciarki na plecach. Ich wzrok sugerował, że miało to znaczenie, a to niczego dobrego nie wróżyło. – Coś jeszcze? – zapytał mężczyznę. Skryba skinął głową i zwrócił się do Rielle. – Od jak dawna widzisz skazę? Wzdłuż jej kręgosłupa przebiegł dreszcz. Czy odpowiedź zaszkodzi jej rodzinie? Choć sama zdolność widzenia skazy nie była przestępstwem, rodziny miały obowiązek zgłaszania osób, które to potrafiły. Wiele jednak ignorowało to prawo. – Od dzieciństwa – powiedziała. – Mogłabyś określić dokładniej? Spuściła głowę. – Po procesji pogrzebowej Sa-Imnu. Skryba gwałtownie wciągnął powietrze i mężczyźni znowu na siebie popatrzyli. Tym razem byli bardziej zaskoczeni niż gniewni. Skryba spuścił wzrok i znów pośpiesznie coś zapisał, Sa-Elem zaś z powrotem zwrócił się do niej. – Czy poza tymi trzema wypadkami posłużyłaś się magią? – Nie. – Czy od tamtej pory widziałaś deprawatorkę? – Nie. – Czy ktoś poza deprawatorką i tobą wiedział, że nauczyłaś się posługiwać magią?

– Nie. – Czy znasz kogoś poza deprawatorką, kto posługiwał się magią? – Nie. – Czy ktoś poza tobą wiedział, że widzisz skazę? Skrzywiła się. – Moja ciotka. – Wybacz, Narmah, ale ktoś musiał mnie nauczyć, że mam na nią nie reagować. Aniołowie, proszę, by nie została za to zbyt surowo ukarana. – A rodzice nie? – zapytał Sa-Elem. – Nie. Uniósł brwi z niedowierzaniem. – Narmah twierdziła, że im mniej osób o tym wie, tym lepiej. – Czy chciałabyś powiedzieć nam coś jeszcze? Chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. Nie wspomniała wyłącznie o groźbach Sa-Gesta. – Co się ze mną stanie? – spytała. – Jeszcze nie postanowiono. – Ale prawdopodobnie zostanę stąd odesłana. – Prawdopodobnie. – Dokąd? – Nie możemy ci powiedzieć. Kiwnęła głową, a potem ją spuściła. – Ale nie dojdzie do tego jeszcze przez kilka dni – ostrzegł SaElem. – Jeśli potrzebujesz czegoś… czego potrzebuje kobieta, możesz poprosić o to swojego strażnika. Rielle poczuła, że palą ją policzki. Proszenie mężczyzny – w dodatku kapłana – o przyniesienie takich rzeczy było upokarzające. Potrzebowała ich jednak, a wolała poprosić strażnika lub kogoś innego, byle nie Sa-Gesta. Na znak Sa-Elema skryba spakował księgę i przybory do pisania, a potem wstał. Sa-Elem odstawił krzesło na miejsce. Rielle patrzyła, jak odchodzili, i powtarzała sobie, że nie uwierzyliby jej,

gdyby powiedziała o groźbach Sa-Gesta. Skoro jednak nie było szansy na to, żeby uwierzyli, to po co musiał jej grozić? A gdyby dali wiarę? Wątpiła, że kapłanów spotykały surowe kary. I tak znalazłby sposób, żeby skrzywdzić Izare’a i jej rodzinę. Zwiesiła głowę. Kiedy stąd zniknie, Sa-Gest nie będzie miał powodu, by sprawiać im problemy. Miała wrażenie, że najlepsze, co mogłaby zrobić teraz dla Izare’a, to znaleźć się jak najdalej stąd.

ROZDZIAŁ 18

Nie

przyniesiono jej wszystkiego, o co prosiła. Z początku myślała, że lista była zbyt długa, by młody kapłan ją zapamiętał, kiedy jednak zignorowali jej kolejne prośby o pościel, mydło i ubrania na zmianę, zrozumiała, że to, co oni uważali za rzeczy niezbędne, niekoniecznie zgadzało się z jej wyobrażeniami. Dostała szmatki, wodę i wiadro, z którego czuć było pozostałości po poprzednim użytkowniku. Obmyśliła sposób na mycie się i załatwianie bez konieczności zdejmowania ubrań, odwracając się plecami do młodego strażnika i starszego kapłana, który wziął ranną zmianę. Sa-Gest nie pojawił się więcej. Wąska ławka służyła jej za łóżko. W ramach posiłków dostawała skromną miskę rosołu, chleb albo duszone ziarna – prawdopodobnie te same posiłki jedli kapłani w czasie odosobnienia i modlitwy. Liczyła dni według liczby posiłków, podejrzewała bowiem, że cykl zamartwiania się i niespokojnego snu nie pokrywał się z cyklem wschodów i zachodów słońca. Sa-Elem wrócił raz ze swoim skrybą i przyniósł jej papier i węgiel, żeby narysowała deprawatorkę. Zadał jej także jeszcze kilka pytań. – Kiedy spotkałaś się z deprawatorką? – W dniu, w którym Sa-Baro powiadomił moją rodzinę, że widuję się z Izare’em – powiedziała. – W dniu, w którym od nich odeszłaś – zauważył ze skinieniem głowy. – Przed tym wydarzeniem czy po nim? – Przed. Patrzyła, jak kapłan odwraca się i odchodzi z jej rysunkami w ręce, a na końcu języka miała tysiące pytań. Sądziła jednak, że na żadne nie będzie chciał ani mógł odpowiedzieć. Musiała jednak spróbować. – Czy mógłby mi pan powiedzieć cokolwiek? – w końcu wyrzuciła z siebie.

Obejrzał się przez ramię. – Jeszcze kilka dni. Do jego kolejnego powrotu upłynęły następne dwa czterodni. Towarzyszył mu inny kapłan. Ich zdecydowane i spięte ruchy sugerowały, że coś miało się stać. Jej serce zaczęło walić jak oszalałe i zrobiło jej się słabo z niepewności. – Pora na rozprawę – rzekł Sa-Elem, potwierdzając jej podejrzenia. – Jak zawsze w takich sytuacjach przesłuchamy najbliższych, jednak ze względu na pozycję i współpracę twojej rodziny zgodziliśmy się zachować to w tajemnicy. Na myśl o odpowiadaniu na setki pytań przed tłumem obcych ścisnął jej się żołądek. Wdzięczność i ulga niewiele jednak pomogły na mdłości. Chciała, żeby wszyscy poznali jej historię i motywy działania. Chciała zobaczyć Izare’a i rodzinę, ale ceną za to było spojrzenie im w oczy. Poczucie ich rozczarowania i złości. Ale zapłaciłabym tę cenę po dziesięciokroć, jeśli dzięki temu mogłabym jeszcze raz spotkać się z Izare’em. Sa-Elem otworzył kratę i gestem wskazał, żeby za nim poszła. Strażnik i drugi kapłan trzymali się blisko w drodze przez korytarze pod świątynią. Aż za dobrze zdawała sobie sprawę, że nie czesała się ani nie przebierała od kilku dni i zapewne było to czuć. Wędrówka nie trwała długo. Sa-Elem zatrzymał się przed jakimiś drzwiami i otworzył je, a potem wprowadził ją do środka. Najpierw pomyślała, że znalazła się w innej celi. Rozciągająca się od podłogi po sufit prosta metalowa krata odgradzała ją w kącie od dużego pomieszczenia, kształtem i umeblowaniem przypominającego salę zebrań małej świątyni. Główną przestrzeń wypełniały drewniane siedzenia, które przedzielało przejście. Zamiast okien na ścianach wisiały rzędy lamp olejnych, a tam gdzie zwykle stał kapłan przemawiający do zebranych, postawiono długi stół i pięć krzeseł. Przy stole siedziało trzech kapłanów: główny kapłan Fyre SaKoml, Sa-Baro i jeszcze jeden, którego nigdy wcześniej nie widziała.

Pozostała część sali była pusta. Na razie. Nie zdawała sobie sprawy, że można czuć się tak wyeksponowaną i jednocześnie zniewoloną. – Nie podchodź do krat i nie odzywaj się nieproszona – poinstruował ją Sa-Elem, po czym zamknął drzwi. Ponownie spojrzała na kapłanów. Sa-Baro obserwował ją, ale odwrócił się, gdy na niego popatrzyła. Sa-Koml skupiony był na dokumentach, które przed nim leżały. Nieznajomy także ją obserwował, lecz odwrócił głowę, gdy Sa-Baro coś do niego szepnął. Kiedy to zrobił, dostrzegła, że po lewej stronie twarzy miał bliznę, i zadrżała, gdy zdała sobie sprawę, że jednak już go widziała. Towarzyszył Sa-Elemowi i Sa-Gestowi, gdy jej porywacza wyprowadzano z miasta. To on będzie mnie odprowadzał – domyśliła się. Był tu najmłodszy, choć i tak o wiele starszy od Sa-Gesta. Nie mogła się powstrzymać, żeby nie próbować wyczytać czegoś z jego twarzy i zachowania. Będzie wobec niej surowy, miły czy obojętny? Nie był tak spięty jak pozostali dwaj kapłani, ale to nie obywatelkę jego miasta ani byłą uczennicę jego świątyni właśnie zamierzano sądzić. Jeśli jego zadaniem było zajmowanie się splamionymi, był zapewne przyzwyczajony do udziału w przesłuchaniach. Pocieszało ją, że nie wyglądał ani groźnie, ani ponuro. Gdyby jednak okazał jej współczucie, czułaby, że na nie nie zasługuje. Obojętność byłaby najłatwiejsza do zniesienia. Odgłos otwieranych drzwi sprawił, że jej serce na chwilę przystanęło, ale to nie główne drzwi otwarto. Sa-Elem i skryba pojawili się w wejściu po przeciwnej stronie. Dołączyli do pozostałych przy stole, Sa-Elem zaś powiedział coś cicho, po czym wziął do ręki dzwonek i zadzwonił. Wszyscy spojrzeli w najdalszy koniec sali. Główne drzwi otworzyły się i weszło przez nie troje ludzi. Rielle zamarła, gdy jej rodzice i Narmah rozejrzeli się po sali, dostrzegli

pięciu kapłanów i klatkę. Trudno było dojrzeć ich twarze, ale gdy podeszli na tyle blisko, żeby mogła je zobaczyć, malował się na nich spokój. Zatrzymali się przed kapłanami. Tylko wzrok Narmah padł na Rielle, choć głowę miała zwróconą w stronę stołu. – Ens Lazuli, ers Lazuli i ers Gabelo – zaczął Sa-Elem. – Wezwano państwa do współpracy przy rozpatrzeniu okoliczności towarzyszących splamieniu ais Rielle Lazuli. Nie zgromadziliśmy się tu po to, żeby ją osądzać. Przyznała się już do nauczenia się i użycia magii. Czy zapoznali się państwo z zapisem naszej rozmowy? – Tak – odparli zgodnie. Pióro skryby zaskrzypiało po kartce jego księgi. – Czy któraś część tej rozmowy jest według państwa nieprawdziwa? Ojciec Rielle spojrzał na jej matkę i ciotkę, które pokręciły głowami. – Nie. – A zatem, ers Gabelo, czy przyznaje się pani, że wiedziała o zdolności Rielle do wyczuwania skazy od młodego wieku i ukrywała ten fakt? Narmah kiwnęła głową. – Tak. – Dlaczego tak pani postąpiła? – Ja… wiedziałam, że jej matka chciała dobrze wydać ją za mąż. Jej zdolność by to uniemożliwiła. – Nie uniemożliwiłaby – sprostował Sa-Elem. – Chyba że ta informacja stałaby się publicznie znana. Właśnie dlatego ukrywamy tożsamość osób, które posiadają tę umiejętność. Narmah podniosła wzrok, a oczy miała szeroko otwarte z zaskoczenia i przerażenia. – Nie wiedziałam. – Pani brak zaufania i niewiedza są niefortunne – powiedział łagodnym tonem. – Obawa przed uprzedzeniami społecznymi jest

zrozumiała, a skoro w pani rodzinie nie oddano syna na służbę do świątyni, nie mogła pani skorzystać z jego porady. Rozmawialiśmy o tym i doszliśmy do wniosku, że pani intencje nie były złe. Utrata siostrzenicy, którą tak pani kocha, jest dostateczną karą. Rielle skrzywiła się. Oddawanie synów do świątyni było pochwalanym sposobem oznajmienia, że członek rodziny postanowił zostać kapłanem, a skoro większość kapłanów pochodziła z wielkich rodów w mieście, Sa-Elem właśnie podkreślił niższą pozycję społeczną jej rodziny. – Ona wyjedzie z Fyre i zamieszka ze swoim synem. Rielle zaparło dech w piersi i podeszła do krat. Głos matki zabrzmiał surowo i chłodno. Narmah skrzywiła się, wzrok utkwiła w podłodze. Rielle poczuła wzbierający gniew. Poprzez ukaranie Narmah rodzice chcieli dać do zrozumienia, że to ją obwiniają za błędy Rielle. Przynajmniej zobaczy kuzyna Ariego. Rielle poczuła ukłucie w sercu. Którego ja nigdy więcej nie zobaczę. Tak samo jak mojego brata. Co sobie pomyślą, kiedy usłyszą… – Czy mogliby państwo dodać coś do zdobytych przez nas informacji? – zapytał Sa-Elem. Rodzice Rielle wymienili spojrzenia i pokręcili głowami, lecz pierś Narmah uniosła się, gdy wzięła głęboki wdech. – Mieliśmy się z nią spotkać – powiedziała. – Chciała wrócić do domu. Wiedziała, że zamierzaliśmy rozważyć jej wybór męża. – Wiem – zwrócił się do niej Sa-Elem. – Towarzyszył wam Sa-Baro – przypomniał jej. Pokręciła głową. – Coś musiało ją do tego zmusić. Z jakiego innego powodu zaryzykowałaby wszystko? Nastąpiła chwila milczenia, Sa-Elem zaś przyjrzał się Narmah bez słowa, być może tylko po to, by poczuła się wysłuchana. A potem popatrzył na pozostałych kapłanów, którzy pokręcili głowami. – To wszystko – powiedział, z powrotem odwracając głowę. Gdy jej rodzina skierowała się do wyjścia, Rielle poczuła ucisk w

żołądku. Narmah przystanęła i z niepokojem spojrzała przez ramię na siostrzenicę. Po chwili gwałtownie się odwróciła. Rielle zauważyła na ramieniu Narmah dłoń matki ciągnącej ją do wyjścia. Patrzyła za odchodzącymi krewnymi, którzy zniknęli gdzieś za głównymi drzwiami sali. Ponownie rozległ się dźwięk dzwonka. Rielle obserwowała bacznie, wstrzymując oddech, ale trzy osoby, które weszły do sali, okazały się pracownikami farbiarni. Ludźmi, których znała całe życie. Ludźmi, z których dziećmi bawiła się, kiedy była młodsza. W przeciwieństwie do jej rodziny wpatrywali się w nią z zaciekawieniem, odrazą, a nawet strachem. Sa-Elem spytał, czy coś podejrzewali. Zaprzeczyli. Jej serce biło szybko, gdy patrzyła, jak odchodzą. Kiedy dzwonek rozległ się po raz kolejny, do sali weszły następne trzy osoby. Zdumiała się, gdy je rozpoznała. Gdy Tareme, Bayla i Famire podążały na przód sali, otwarcie wpatrywały się w Rielle, ale nie takich min się po nich spodziewała. Tareme otworzyła usta ze zdumienia, gdy ją zobaczyła, a Bayla szeroko otworzyła oczy. Usta Famire wykrzywiał wyniosły uśmiech, kiedy jednak Rielle odwzajemniła jej spojrzenie, uśmieszek zaczął sprawiać wrażenie wymuszonego i nieprzekonującego. Sa-Elem powtórzył swoje wprowadzenie i pytania. Tareme i Bayla odpowiadały szczerze. Famire przyznała, że nie podejrzewała Rielle o zdolność wyczuwania skazy, lecz że w pewnym momencie zaczęła się nad tym zastanawiać. Gdy Sa-Elem poprosił ją, by rozwinęła ten temat, spojrzała znacząco na pozostałe dziewczęta. Kapłan odesłał bliźniaczki. Gdy Famire została sama, westchnęła. – Dowiedziałam się, że odkryto skazę w pobliżu dziedzińca, przy którym mieszka aos Saffre. Zaciekawiło mnie to. Minęło wiele lat, od kiedy sama widziałam skazę, i chciałam sprawdzić, czy nadal to potrafię. Oczywiście niegrzecznie byłoby nie odwiedzić przy tym

starej przyjaciółki Rielle. Jak wiadomo, to w czasie tamtej wizyty wyczułam skazę w ich domu. Rielle przeszył zimny dreszcz. Ona widzi skazę! Potem przyszedł gniew. Nie z powodu wyznania, że to ona doniosła o skazie w domu Izare’a. Skłamała, twierdząc, że odwiedziła ich z powodów towarzyskich. Nie powiedziała im, że przyszła pozować do portretu. Rielle otworzyła usta. Potrzeba powiedzenia prawdy wezbrała w niej jak niepowstrzymana siła. Jeśli jednak im powiem, to co się stanie z Izare’em? Straciłby zamówienie. Zamknęła usta. Wątpię, że Famire wróci, by dokończył ten portret. Nie może sobie pozwolić, żeby ktoś zobaczył ją w towarzystwie osoby tak bliskiej komuś splamionemu, zwłaszcza jeśli sama potrafi dostrzec skazę. Nabrała powietrza, żeby coś powiedzieć, lecz znowu się rozmyśliła. Dopóki jednak nikt nie dowie się o portrecie, Famire nie waży się poprosić Izare’a o zwrot pierwszej części zapłaty. Westchnęła. Kłamstwo Famire przynajmniej ochroni Izare’a. A prawda nie wyjdzie mi na dobre. Rielle ledwie słyszała pozostałe pytania Sa-Elema i odpowiedzi Famire. Najpierw groźby Sa-Gesta, potem prawdziwy powód odwiedzin Famire u Izare’a – ile jeszcze faktów, o których chciała powiedzieć, będzie musiała ukryć? Tyle pozostało z poczucia uwolnienia się od sekretów. Drgnęła, gdy zadzwonił dzwonek. Patrząc pomiędzy prętami krat, dostrzegła, jak Famire wychodzi, a do sali wchodzą kolejne trzy osoby. Natychmiast skupiła wzrok na środkowej postaci. Rozpoznała ją nawet z daleka i przy słabym świetle. Ten chód – choć nie tak swobodny jak zwykle – był taki znajomy. Zwrócił głowę w jej stronę i już nie spuścił wzroku. Zauważyła, że jego usta się poruszają. Osoba po jego lewej stronie oplotła palcami jego rękę. Osoba po prawej położyła dłoń na jego ramieniu. Jakimś cudem dostrzegła, że pierwszą z nich była Jonare, a drugą Errek, nie mogła jednak oderwać oczu od Izare’a.

Przepełniła ją tęsknota. Chyba oszalałam. Za chwilę odeślą mnie do więzienia, a potrafię myśleć jedynie o tym, jak by to było dotknąć go jeszcze raz. Poczuć ciepło jego skóry na swojej skórze. Usłyszeć jego głos. Zobaczyć jego uśmiech. Izare wpatrywał się w nią, dopóki nie stanął przed kapłanami, a potem odwrócił głowę w ich stronę. Nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Czekała, aż Sa-Elem powtórzy swoje wprowadzenie, lecz w sali rozległy się inne słowa. – Proszę odejść od krat, ais Lazuli. Zamrugała i poczuła zimny metal pod swoimi dłońmi. Spuściła wzrok i zdała sobie sprawę, że ściska kraty, wpychając twarz w szparę między nimi. Z trudem zwolniła uścisk i cofnęła się o krok. Może byłoby lepiej, gdybym nie patrzyła na Izare’a. Wycofała się pod ścianę i utkwiła wzrok w podłodze. Sa-Elem wrócił do zwyczajowych formuł. Kiedy usłyszała odpowiedź Izare’a, że czytał zapis jej rozmowy z Sa-Elemem, ogarnęła ją fala wdzięczności. Wie, dlaczego to zrobiłam. Wie, że nie próbowałam zabić jego dziecka. Jego stwierdzenie, że uznał jej słowa za prawdziwe, było niczym posiłek po długim poście albo chłodna bryza w lecie. Uśmiechnęła się, ledwie słysząc, co dalej mówił Sa-Elem, dopóki inne pytanie nie zaburzyło poprzedniego porządku przesłuchania. – Aos Saffre, czy przekonał pan Rielle do użycia magii w celu naprawienia szkód wyrządzonych jej przez deprawatorkę, tak żeby mogła mieć dzieci? Oddech uwiązł Rielle w gardle. Spojrzała na Izare’a. Wpatrywał się zawzięcie w Sa-Elema. Jonare i Errek wyglądali na równie oszołomionych. Czyżby Izare przed chwilą nie potwierdził moich słów? Spodziewała się, że gniewnie zaprzeczy, lecz mina Izare’a złagodniała, a gdy się odezwał, mówił cichym głosem. – Nie. A gdybym wiedział, nie kazałbym jej tego robić. Gdyby mi…

Wzdłuż jej kręgosłupa przebiegł dreszcz. Słyszała w myślach jego głos, gdy kończyła za niego to zdanie. Gdyby mi powiedziała. Dlaczego tego nie zrobiła? Kochała go. Dlaczego mu nie zaufała? To było zbyt przerażające. Ten mój uczynek. I jego znaczenie dla naszej przyszłości. Odrzuciłby mnie. I zasłużyłaby sobie na to. Nigdy nie chciała obarczać go ciężarem swojego błędu. Z pewnością spośród tych wszystkich ludzi to jemu mogłaby powiedzieć, ale nawet się nad tym nie zastanawiała. Dlaczego nie? Bo nie kocham go na tyle, żeby zaryzykować dla niego wszystko. Ktoś wypowiedział imię, które wyrwało ją z rozmyślań. Ponownie podniosła wzrok i zobaczyła, jak usta Izare’a wykrzywiają się z pogardą. – Famire skłamała – powiedział. – Przyszła po to, żebym namalował jej portret. Mogę go pokazać, jeżeli potrzeba dowodów. Rielle poczuła się słabo. Czy według niego warto było stracić to zamówienie tylko po to, żeby ukarać Famire? Dla mnie nie warto – chciała do niego zawołać. Nie poświęcaj się dla mnie. – Potrzeba – odparł Sa-Elem. Spojrzał na Sa-Bara, którego oblicze było nachmurzone. – Proszę przynieść go do świątyni przy najbliższej okazji. W głowie Rielle coś zaświtało. Oczywiście chcieliby wiedzieć, czy Famire ich okłamała. Kłamstwo osoby, która mogła widzieć skazę, było czymś niepokojącym. Sa-Elem ciężko odetchnął. – Czy ktoś z państwa chciałby dodać coś do zdobytych przez nas informacji? Errek pokręcił głową. Izare spojrzał na Rielle, a serce stanęło jej w piersi. Jeśli go nie kocham, to dlaczego tak się czuję? – Nie – odpowiedział. – Ja… – zaczęła Jonare. Izare popatrzył na nią i zmarszczył czoło. – Tak? – odezwał się Sa-Elem.

Przez twarz kobiety przebiegł grymas. – Kilka czterodni temu Rielle o czymś mi powiedziała. Mówiła, że ktoś ją szantażuje. Rielle wstrzymała oddech. Nie pomyślała, że Jonare mogłaby powiedzieć im o Sa-Geście. Przecież to ona doradziła jej, żeby nie mówiła Izare’owi, bo mógłby zrobić coś głupiego. Nie chciałaby chyba narobić przyjacielowi kłopotów z powodu jego byłej splamionej kochanki? – Powiedziała, kto to był? – zapytał Sa-Elem. Jonare zmarszczyła brwi. Spojrzała na Rielle, a potem z powrotem na kapłana. Rielle nie mogła oddychać. Gdyby padło imię Sa-Gesta i gdyby został ukarany, pomyślałby, że to Rielle im powiedziała. – Nie – skłamała Jonare. – Nie mówiła kto. – Deprawatorka? – Nie, jakiś mężczyzna. Ktoś wpływowy. – Może ktoś z jej rodziny? Jonare wzruszyła ramionami. – Zastanawiałyśmy się, czy to nie jej rodzina próbuje ją wystraszyć i zmusić do opuszczenia Izare’a i powrotu do domu. – Skrzywiła się. – Radziłam jej, żeby nikomu nie mówiła. Wolałabym o tym nie wiedzieć. Izare popatrzył wilkiem na Jonare. Rzuciła mu przelotne spojrzenie, w którym widać było poczucie winy. – Przepraszam. Wtedy wydawało nam się, że lepiej, żebyś nie wiedział. Sa-Elem zabębnił palcami o stół, po czym kiwnął głową. – Jeśli to wszystko, mogą państwo odejść. Powinno jej ulżyć, czuła jednak pustkę, patrząc, jak odchodzą. Każdy krok Izare’a w stronę odległych drzwi to krok bliżej do tego, żeby już nigdy go nie zobaczyła. Coś w jej piersi boleśnie się zacisnęło i wiedziała, że nie może pozwolić wymknąć się tej ostatniej okazji. Kapłani każą jej się uciszyć, musiała więc działać

szybko. – Izarze! – zawołała. Zamarł w pół kroku. – Izarze, przepraszam! Ja… – CISZA! – ryknął Sa-Koml, zagłuszając jej ostatnie słowa, Izare jednak je usłyszał. Odwrócił się i spojrzał na nią, ale w końcu sali było za ciemno, żeby zobaczyć jego minę. Kątem oka dostrzegła jakiś ruch od strony, gdzie siedzieli kapłani. Errek złapał Izare’a za ramię. Izare gwałtownie się odwrócił, ruszył ku drzwiom i zniknął jej z oczu. Kiedy drzwi się zamknęły, w sali zapadła cisza. Odwróciwszy się w stronę kapłanów, Rielle dostrzegła, że Sa-Elem jej się przygląda. Sa-Koml był nachmurzony, lecz kapłan z blizną sprawiał wrażenie co najwyżej nieco znudzonego. Sa-Elem rzucił okiem na skrybę, a potem zwrócił się do swoich towarzyszy. – Proszę zapisać, że moim zdaniem zdumienie Izare’a, gdy dowiedział się, że Rielle posłużyła się magią, było autentyczne. Jej wersję wydarzeń także uważam za prawdziwą, choć podejrzewam, że są w niej pewne luki. Kapłan z blizną coś mruknął. – Często wydaje nam się, że nie wszystko zostało powiedziane. Czasami przesłuchiwani próbują w ten sposób wprowadzić nas w błąd albo odwrócić od czegoś uwagę. Sa-Koml wzruszył ramionami. – To nieistotne. Ais Lazuli przyznała się do trzykrotnego okradania Aniołów. Najpierw wbrew swojej woli, później przypadkowo, w końcu jednak celowo. – Karą za wszystkie te wykroczenia jest uwięzienie w Górskiej Świątyni, ostatni występek wymaga jednak, by uczynić z niej przykład i publicznie wydalić ją z miasta – przypomniał mu SaElem. Sa-Koml przytaknął z ponurą miną. – Zezwoliliśmy rodzinie na niejawne przesłuchanie, nie możemy jednak bardziej naginać prawa.

Rielle przeszył dreszcz. Osłabła i zaczęła drżeć. Chwyciła się krat, żeby odzyskać równowagę, a przed oczami pojawił jej się obraz ubranego w szmaty splamionego i przesłonił całą resztę. Usłyszała głosy tłumu, zobaczyła lecące przedmioty… Ktoś chwycił ją za ramiona. Kolana ugięły się pod nią i usłyszała za sobą chrząknięcie osoby, na której się wsparła. Wciągnęła powietrze, zdołała stanąć na nogach, a potem pozwoliła, by ten, kto ją podtrzymywał, wyprowadził ją z klatki. W korytarzu znowu opadła z sił. W przejściu rozległ się donośny głos Sa-Elema, nie zrozumiała jednak jego słów. U obu jej boków szli ludzie, którzy podtrzymywali ją i prowadzili dokądś w mroku i chłodzie. Drzwi otwierały się i zamykały. Zawiasy skrzypiały. Położono ją na twardej powierzchni. Szczęknął zamek. Kroki oddaliły się. W końcu doszła do siebie na tyle, że w jej myślach pojawiło się jedno słowo. Kiedy? Ile czasu minie, zanim będzie musiała przeparadować przez miasto? Ile czasu minie, zanim zostanie zabrana z dala od wszystkich i wszystkiego, co w życiu znała? Pytanie rozbrzmiewało nieustannie w jej głowie, dopóki nie usłyszała dźwięku otwieranych drzwi. Podniósłszy wzrok, zorientowała się, że przez cały czas był tam strażnik. Teraz stał obok niego Sa-Baro. Strażnik wyszedł, a stary kapłan popatrzył na nią. Zaciskał dłonie, podchodząc do niej, a brwi miał ściągnięte. – Rielle – powiedział. – Ais Lazuli. Tak mi przykro. Wiem, jak niefortunnie zbiegło się to wszystko z moimi działaniami. Gdybym nie porozmawiał z twoimi rodzicami akurat tamtego dnia, mogłabyś zaufać mi na tyle, żeby wyjawić, co ci się przytrafiło. Może nie uciekłabyś od rodziny. Jego przeprosiny wywołały w niej gorzki gniew. Wstała, podeszła do krat, lecz nie na tyle, by pomyślał, że mogłaby spróbować ucieczki.

– A więc może pan prosić o przebaczenie, a ja nie mam takiej możliwości. Skrzywił się. – Zawsze lepiej uchronić rodzinę i przyjaciół przed… – Proszę powiedzieć mi jedno – przerwała mu. – Kiedy stąd odejdę? Skrzywił się. – Och. Nie wiem dokładnie. To było kłamstwo. Wywnioskowała to ze sposobu, w jaki unikał jej wzroku. Może ostrzeżono go, żeby jej nie mówił. Może obawiano się, że będzie próbowała ucieczki, jeśli się dowie. Że użyje magii. W końcu co miała teraz do stracenia? Duszę? Już i tak była stracona. – Sa-Baro? – odezwał się ktoś. Kapłan odwrócił się, ona zaś dostrzegła, że do pomieszczenia wszedł człowiek z blizną. Sa-Baro skinął głową i odszedł od krat. Ruszył w stronę wyjścia, kiedy jednak mijał drugiego kapłana, przystanął. – Sa-Miko – powiedział cicho. – Obserwuj uważnie Sa-Gesta. Kapłan z blizną skinął głową. – Będę go obserwował. – Wiesz…? – Tak. Nie ma powodu do niepokoju, Górska Świątynia to jedyne odpowiednie miejsce dla ludzi takich jak on. Będzie tam z dala od niewinnych, których mógłby skrzywdzić tutaj. Rielle cofnęła się chwiejnie, jakby te słowa ją uderzyły. Sa-Gest idzie z nami. Sa-Gest będzie pracował w więzieniu. Nie mogła oddychać. Opadła na ławkę. A potem zdała sobie sprawę, co to oznaczało. Sa-Gesta nie będzie w Fyre. Z daleka na pewno nie będzie mógł zaszkodzić Izare’owi ani jej rodzinie. Przepełniła ją szalona nadzieja. Kiedy on opuści Fyre, będzie mogła powiedzieć o jego groźbach. Tylko że zawsze mógłby przecież wrócić do Fyre albo przekazać

polecenia. Dopóki żyje, stanowi zagrożenie. Przynajmniej będzie mogła dopilnować, żeby zagrażał wyłącznie jej. – Dobrze się czujesz? Podniosła wzrok. Sa-Mika stał przy kratach, patrząc na nią podejrzliwie ciemnymi oczami zza przymrużonych powiek. Wzięła głęboki wdech, opanowała się na tyle, na ile była w stanie, i gorzko się roześmiała. – Jak miałabym czuć się dobrze? – Chodzi o coś, co powiedział Sa-Baro, tak? Już wyszedł. Możesz mówić. Odwróciła wzrok, żeby nie widział jej złości. Teraz mogę mówić, tak? Cóż, szkoda. Niczego ze mnie nie wyciągniesz. Przecież kazano mi milczeć, nie narzekać ani nie krytykować i do końca życia się nie odzywać. Miałam mnóstwo okazji do doskonalenia tych umiejętności. Taki opór był żałosny, ale nic innego jej nie pozostało. Westchnął, a po chwili jego cierpliwość się wyczerpała. – Kryje się za tym coś więcej. Nie myśl, że do tego nie dojdę. Zignorowała to i nie poruszyła się, dopóki nie wyszedł.

ROZDZIAŁ 19

Tej nocy Rielle udało się jedynie zapaść w niespokojną drzemkę. Za każdym razem gdy unosiła głowę, żeby się rozejrzeć, młody kapłan wciąż czytał książkę. Jedyną miarę upływającego czasu stanowił jego postęp w czytaniu. Książka była pokaźna, Rielle nie miała jednak pojęcia, jak szybko czyta kapłan ani czy omijał jakieś fragmenty, gdy nie patrzyła. Kiedy się kładła, był blisko początku. Kiedy się obudziła i zobaczyła, że zbliża się do końca, założyła, że nadchodzi dzień. Potem żałowała, że nie spojrzała, w którym miejscu dokładnie skończył, spędziła bowiem mnóstwo czasu w pełni rozbudzona, spodziewając się, że drzwi mogą w każdej chwili stanąć otworem. Pożałowała, kiedy do tego doszło. Strażnik zatrzasnął książkę i wstał, odwracając się w stronę przybysza. Serce Rielle zaczęło walić jak oszalałe, gdy do środka wszedł Sa-Elem. Zwiesiła nogi z ławki i usiadła. Za Sa-Elemem podążał kapłan z blizną. Podszedł do niej z ponurym skupieniem na twarzy i przez kraty wepchnął kłąb jakiejś tkaniny. – Zdejmij ubranie i buty i załóż to. Wzięła to, co jej podał. Gdy rozwinęła materiał, poczuła falę mdłości. Była to długa szata, niewiele różniąca się od worka, z dziurami wyciętymi po bokach i na górze. Jej brzegi były niewykończone. Wróciło wspomnienie porywacza ubranego w poszarpane, brudne spodnie, zaplamione zgniłym jedzeniem i innymi paskudztwami, którymi w niego ciskano. Jej żołądek ścisnął się. Koniec wyczekiwania. Dziś zabiorą ją z Fyre. Przynajmniej od ramion w dół będę zakryta – pomyślała. Nerwowo spojrzała na kapłanów. Chyba nie mieli zamiaru patrzeć, jak będzie się ubierała. Wymienili spojrzenia i odwrócili się plecami. Odetchnęła z ulgą.

Przebrała się szybko w nadziei, że nie zauważą pozostawionej pod spodem bielizny. Worek sięgał jej do kolan, a ręce miała gołe. Nigdy nie czuła się tak naga, mając na sobie ubranie. Z drżeniem nałożyła na głowę szal i odwróciła się. – Już – mruknęła. Zwrócili się ku niej. Sa-Elem otworzył kraty i podał jej parę sandałów. Były to proste podeszwy z kilkoma paskami. Włożyła je i zawiązała. Sa-Elem przywołał ją gestem, a gdy wyszła z celi, zdjął jej szal. Otworzyła usta, żeby się sprzeciwić, lecz zamilkła ze zdumienia, gdy wyjął nóż. Zanim zdążyła się uchylić, stanął za nią, jedną ręką chwycił ją za włosy i mocno pociągnął. Poczuła nacisk i usłyszała świst ostrza przecinającego włosy, a potem znów mogła swobodnie ruszać głową. Znajomy ciężar zniknął. Zobaczyła swoje błyszczące, czarne, proste włosy w ręce Sa-Elema, który wrzucił je do drewnianej miski trzymanej przez strażnika. Gardło jej się ścisnęło z powodu tej straty. Potem usłyszała metaliczny szczęk, a po jej plecach przebiegł dreszcz. Sa-Mika przeszedł naprzód z ciężkimi łańcuchami. Przełknęła ślinę. – Przecież nie stawiam oporu – wydusiła z siebie. – Nie będę próbowała uciekać. Czy są naprawdę konieczne? – Mają przekonać ludzi, że nie stanowisz dla nich zagrożenia – powiedział. Wpatrywała się w łańcuchy z uczuciem osłabienia. Kapłani przez chwilę stali nieruchomo, po czym Sa-Elem uniósł jej rękę. Na lewym nadgarstku zacisnął obręcz i zatrzasnął ją. Drugą założył na prawy nadgarstek, a potem Sa-Mika zrobił to samo na jej kostkach. Dwa łańcuchy łączył trzeci. Na koniec poczuła zimny ciężar metalu wokół szyi, a „smycz” zwisała jej na plecach. Mocno drżała. – Jeśli postarasz się, żeby łańcuch u nóg nie wlókł się po ziemi, może się nie potkniesz – doradził jej kapłan z blizną neutralnym tonem, jak gdyby uczył ją czegoś równie zwyczajnego jak taniec w

długiej spódnicy. Spojrzała w dół i z nazbyt wielką łatwością wyobraziła sobie, jak żałośnie wygląda. Jak jej porywacz… choć niezupełnie. On miał ręce skute za plecami. Czy to jakaś dziwna przysługa, czy po prostu popełnili błąd? A jakie to miało znaczenie? I tak zostanie upokorzona. Kapłani wymienili spojrzenia. Sa-Mika kiwnął głową i ruszył w kierunku drzwi. Sa-Elem położył dłoń na jej ramieniu i delikatnie je ścisnął, dając znak, że powinna iść za nim. Uniosła ręce, żeby łańcuch łączący je z nogami uniósł się z ziemi, i zrobiła krok naprzód. Było łatwiej, niż się spodziewała. Jej porywacz niezgrabnie powłóczył nogami i posuwał się małymi kroczkami. Nie mogłaby zrobić kroku normalnej długości, a już z pewnością nie dałaby rady biec, była jednak w stanie iść bez problemu. Sa-Mika wyprowadził ją za drzwi, a potem powiódł podziemnymi korytarzami. Zbyt szybko dotarli do schodów prowadzących do budynku powyżej. Żeby po nich wejść, musiała skupić się na koordynacji ruchów. Kapłani jej nie popędzali. Gdy znalazła się na górze, otoczył ją przepych świątyni. Świeży, znajomy zapach wypełnił jej nozdrza. Najpierw weszli w krótki korytarz, a potem przez rzeźbione drzwi do sali głównej. Na szczęście nie było w niej nikogo poza kilkoma kapłanami z wiadrami i szczotkami na kijach. Dobiegający zza jej pleców odgłos rozlewanej wody świadczył, że wrócili do przerwanego mycia podłogi. Śpiewali w czasie tej pracy. Coś o zmyciu plam ze świątyni. W sam raz – pomyślała. Sa-Mika szedł dostojnym krokiem, prowadząc ją w stronę głównego wyjścia. Zaśpiew za ich plecami nie umilkł. Czyżby kapłani szli za nimi? Zwalczała pokusę odwrócenia się, dopóki SaMika nie zwolnił, by dołączyć do kolejnych kapłanów stojących przy wyjściu. Gdy to zrobiła, poczuła, jakby ktoś uderzył ją pięścią w brzuch. Rzeczywiście za nią szli. Oczyszczali drogę, którą

przeszła. To po niej zmywali. Zanim zdołała się powstrzymać, spojrzała w górę na ogromny obraz zdobiący tył sali. Jej wzrok padł na Anioła karzącego splamionych i coś się w niej skurczyło, nie potrafiła jednak przestać patrzeć. Zastanawiała się, jak to jest czuć, że dusza jest rozrywana na strzępy i staje się nicością. Drgnęła, gdy usłyszała odgłos otwieranych drzwi. Oderwała wzrok od malowidła i zmusiła się, żeby się odwrócić i stawić czoła temu, co czekało na zewnątrz. Powtarzała sobie, że na pewno nie będzie tak złe jak ostateczny los, który spotka jej duszę. Salę zalało oślepiające światło słoneczne. Podobnie jak nieraz wcześniej, gdy wraz z dziewczętami wychodziły ze świątyni po zajęciach. Podobnie jak w dniu, w którym została porwana przez splamionego. Głos Sa-Komla zabrzmiał gdzieś w pobliżu. Ogłaszał jej występek i wzywał Aniołów i mieszkańców Fyre do odtrącenia jej. Gdy wzrok Rielle przywykł do światła, ujrzała obserwujących ją zebranych. Nie była zaskoczona, spodziewała się jednak większego tłumu, wnioskując z tego, ilu ludzi szło za jej porywaczem. Kiedy ostatnio słyszeli o wygnanym z miasta splamionym? Z pewnością niedawno. Wieści jednak rozchodziły się szybko i wkrótce pojawi się więcej gapiów. Ludzie, którzy na nią patrzyli, wyglądali bardziej na zaciekawionych niż rozgniewanych, kiedy jednak dokładnie ją obejrzeli, ich twarze wykrzywiły się w szyderczym grymasie. Widziała siebie ich oczami: zakutą w łańcuchy, ogoloną, częściowo ubraną w szmaty. Umniejszona i zhańbiona w ich oczach, by mogli czuć się przy niej bezpieczni. Miała przypominać im, co by się z nimi stało, gdyby pokusili się o grabież na Aniołach. Z boku znajdował się niewielki wóz, a gdy zobaczyła, kto za nim stoi, zadrżała. Oblicze Sa-Gesta było opanowane, lecz jego oczy błyszczały z wyczekiwania. Odwróciła głowę, przypominając samej sobie, że dopóki on będzie z dala od Fyre, jej rodzina i Izare

pozostaną bezpieczni. Sa-Elem wydobył dzwonek i zadzwonił. Dźwięk odbił się echem w sali za jej plecami i wylał się na dziedziniec. – Idź – powiedział. Rzuciła na niego okiem i dostrzegła, że patrzy na nią z wyczekiwaniem. Przypomniała sobie, że porywacz szedł przed kapłanami. Ona także musi. A to znaczy, że sama nadam tempo – uświadomiła sobie. No cóż. Miejmy to za sobą. Uniosła łańcuch i zaczęła schodzić po schodach. Tak jak liczyła, tłum cofnął się, pozwalając jej przejść. Bez wahania ruszyła naprzód. Ludzie potykali się o siebie, żeby umknąć jej z drogi. Widziała, jak złośliwość w spojrzeniach przeradzała się w strach. Coś przeleciało obok jej głowy. Uchyliła się, lecz nie udałoby jej się, gdyby rzucający celował lepiej. Kątem oka dostrzegła kolejny lecący przedmiot i uniosła ręce, żeby się przed nim uchronić. Łańcuchy ograniczały jednak zasięg rąk i poczuła, jak coś miękkiego i mokrego rozpryskuje się jej na czole. Zapach zgniłych owoców sprawił, że zakotłowało jej się w żołądku, gdy płyn pociekł jej po twarzy. Strząsnęła krople, zanim wpłynęły jej do oczu. Tłum wiwatował i od strony zebranych nadleciały kolejne pociski. Przystanęła, ukucnęła i uniosła ręce w samoobronie. Poczuła uderzenia na plecach i ramionach, niektóre bardzo mocne. Kiedy ataki osłabły, Rielle z powrotem wyprostowała się i zmusiła, by ruszyć naprzód. Ruchomy cel trudniej było trafić. Nie uda jej się uniknąć wszystkich trafień, lecz może jeśli skupi się na tym, co będzie leciało prosto w nią, zdoła na czas zasłonić twarz. Miała wrażenie, że ciżba otacza ją ze wszystkich stron, i zdała sobie sprawę, że straciła poczucie kierunku. Odwróciła się za siebie i zauważyła idących kapłanów – Sa-Elem trzymał w rękach koniec łańcucha, a Sa-Gest pchał wózek. Szybko rzuciła okiem na okoliczne budynki, żeby zorientować się, gdzie zaczyna się Szlak

Świątynny, po czym ruszyła w tym kierunku. Wtedy uświadomiła sobie, że nie będzie mogła narzucić własnego tempa. Gdy szła za szybko, leciało w jej stronę więcej pocisków. Mogła najwyżej posuwać się jednostajnym krokiem. Tłum stawał się coraz większy i bardziej nieprzyjemny. Wkrótce po wejściu na Szlak Świątynny w ramię uderzyło ją coś twardego i pisnęła z bólu. Zza jej pleców rozległ się donośny głos. – ŻADNYCH KAMIENI – zakomenderował Sa-Elem. Uszła kilka kroków i w jej stronę poleciały kolejne pociski. Rozpryskiwały się na odległość dłoni od jej ciała, jak gdyby trafiały w niewidzialną ścianę. Magia! Zadrżała i zwalczyła pokusę spojrzenia za siebie. Wokół któregoś z kapłanów niczym anielska aureola z pewnością rozchodziła się skaza. Nie potrzebowała sobie o niej przypominać. Po kilku krokach pociski znowu zaczęły trafiać, wzbudzając entuzjazm zebranych. To samo działo się, gdy z miasta wyprowadzano jej porywacza. Przypomniała sobie rozmowę. „Dlaczego nie chronią go przez cały czas?” – zapytała wówczas Izare’a. „Muszą zadowolić gawiedź”. Spojrzała na budynki, nie potrafiła jednak ocenić, czy jest w pobliżu miejsca, z którego wtedy obserwowali sytuację. Wzdłuż ulicy tłoczyło się mnóstwo ludzi. Stali w drzwiach, żeby lepiej widzieć. Niektórzy opierali się na parapetach. Czy był wśród nich Izare? Rozejrzała się po twarzach, uświadamiając sobie, że wypatruje go, od kiedy wyszła ze świątyni. Czy przyszedł popatrzeć? A może ukrył się gdzieś w obawie, że ludzie zwrócą się przeciwko niemu, bo udzielił jej schronienia? Coś pociekło jej po włosach i popłynęło do oczu, więc się wytarła. Z początku miała nadzieję, że Izare przyjdzie zobaczyć ją po raz ostatni, teraz jednak zmieniła zdanie. Coś w niej wzbraniało się na myśl, że zobaczyłby ją ze ściętymi włosami i w łańcuchach. Czy odwiedziłby ją w więzieniu? A rodzice? Czy było to dozwolone? Nie miała pojęcia, jak daleko stąd leżała Górska

Świątynia. Przed rozprawą nigdy o niej nie słyszała. Nikt nie wiedział, dokąd zabierano splamionych. To znaczy nikt oprócz kapłanów. Jeszcze czterokrotnie ciśnięto w nią twardymi przedmiotami. Nauczyła się korzystać z krótkich chwil wytchnienia, które po tym następowały, wydłużając krok, żeby pokonać jak największą odległość, choć paski sandałów zaczęły uwierać ją w stopy, a ciężar łańcuchów wywoływał ból w ramionach. To właśnie w czasie jednej z takich chwil dotarła do miejsca na Szlaku Świątynnym, gdzie tłum nieco przerzedził się po lewej stronie. Kilka kroków dalej nie było nikogo i właśnie dostrzegła dlaczego. Przed oczami miała ściany farbiarni. Na ich powierzchni wymalowano jakieś słowa. Zamarła z przerażenia. „SPLAMIONE PLUGASTWO”. Coś twardego uderzyło ją w czoło, aż pociemniało jej w oczach. Przycisnęła dłoń do tego miejsca i zachwiała się, ale zdołała utrzymać się na nogach. Będzie miała guza. Odniosła wrażenie, że w gardle też ma guza, choć nie przypominała sobie, żeby trafił ją tam kamień. Z bólu stanęły jej łzy w oczach. – To nie ich wina – powiedziała głośno, choć nikt nie mógł jej usłyszeć. Tylko moja. Przez jeden głupi błąd zrujnowała wszystkie lata ciężkiej pracy, które jej rodzina poświęciła na rozwinięcie najlepszej farbiarni w Fyre. Pociski przestały lecieć w jej stronę. Zmusiła się, by otworzyć oczy i rozejrzeć się. Nikt nie wyszedł z farbiarni. Frontowe drzwi, które zwykle były otwarte dla klientów, tego dnia zamknięto na głucho. Wciągnęła powietrze do płuc i wypuściła je, a potem niechętnie ruszyła dalej. Odbudują wszystko – powiedziała sobie. Poczekają, aż zrobi się bezpieczniej, i zamalują te słowa. Jeśli to konieczne, zrobią to po raz kolejny i jeszcze raz. Przecież wytwarzali farby. Mieli ich mnóstwo. Oprócz tego publicznie ją wydziedziczą. Pewnie już to

zrobili. Musieli, jeśli zamierzali to przetrwać. Rodzice nie odwiedziliby jej w więzieniu. Bolały ją stopy, głowa i reszta ciała. Przynajmniej wkrótce będzie po wszystkim. Od farbiarni do granic miasta nie było daleko. Przyśpieszyła kroku, ignorując pociski, przez które była coraz brudniejsza. Szlak Świątynny skręcał ostro w lewo, a potem biegł w górę. Przed sobą widziała most Północny, a za nim piaski pustyni o różowawej i niebieskawej barwie. Ciżba nagle postanowiła wykorzystać każde zebrane zgniłe warzywo, owoc i garść paskudztwa, kiedy jednak w końcu postawiła stopy na drewnianej powierzchni mostu, deszcz pocisków raptownie ustał. Zatrzymała się i obróciła, żeby spojrzeć za siebie. Kapłani patrzyli na nią ponuro, lecz zignorowała ich. Przed oczami miała Fyre, swój dom. Zawsze chciała wyjechać, ale tylko po to, by towarzyszyć bratu albo kuzynowi w podróży w interesach, nigdy na stałe. A teraz już nie zobaczy tego miejsca. Tłum przyglądał się jej, drwiąc i wykonując obraźliwe gesty. Odwróciła się i ruszyła przez most. Nie było na nim ludzi. Ostrzeżeni o jej nadejściu czekali po drugiej stronie. Za sobą słyszała kroki kapłanów, a także skrzypienie i dudnienie wózka. Nikt nie zawołał, żeby się zatrzymała, gdy zeszła z mostu, więc szła dalej pustynną drogą. Ciągnęła się ona w stronę horyzontu, lecz znikała w blasku słońca i pyle na długo przed nim. Na niej także było pusto. Większość ludzi za mostem stanowili mieszkańcy domów stojących wzdłuż drugiego brzegu rzeki lub miast położonych w górę i w dół jej biegu. Po obu stronach drogi leżały podwójne rzędy kamieni. Jej powierzchnia była brukowana, lecz na dalszych odcinkach miejscami pokrywał ją piasek. Piasek prawdopodobnie stanowiłby ulgę dla stóp, lecz sandały będą cisnąć jeszcze bardziej. Odgłosy miasta cichły, a wokół Rielle zapadała cisza. Żar słońca odbijał się od piasku, wysuszając pokrywający ją brud. Czuła, że

się lepi, wszystko ją bolało i chciało jej się pić, ale nie zatrzymała się. Zauważyła, że nasłuchuje oddechów kapłanów i skrzypienia wózka, żeby tylko wiedzieć, że wciąż są za nią. W końcu po kilku długich minutach usłyszała głos. – Zatrzymaj się, Rielle. Usłuchała i odwróciła się, a miasto wyglądało już jak niski cień za plecami kapłanów. To Sa-Mika wypowiedział jej imię. Kapłani zmniejszyli dzielącą ich od niej odległość. Zauważyła, że twarz SaGesta, który musiał pchać wózek, była mokra od potu. Kapłani nie nadużywali prawa do posługiwania się magią udzielonego im przez Aniołów. Poczuła z tego powodu odrobinę satysfakcji. Sa-Elem wysunął się naprzód i zdjął wszystkie łańcuchy z wyjątkiem pętli wokół szyi. Nie odezwał się. Sa-Mika wydobył metalową misę z wózka i postawił ją na ziemi, a potem uniósł duży, pękaty dzban, odkorkował go i nalał do niej wody. Wyczuła ten sam niewyraźny zapach co wówczas, gdy kapłani czyścili świątynię. Obok misy Sa-Mika położył zawiniątko. – Umyj się i ubierz – nakazał. I znów on i Sa-Elem odwrócili się plecami. Sa-Gest poszedł w ich ślady. Zerknąwszy wokoło, upewniła się, że na drodze i na piaskach po obu jej stronach nie ma nikogo innego. Jak najszybciej zerwała z siebie brudne łachmany, uklęknęła i umyła się. W zawiniątku znalazła prostą tunikę, spódnicę i szal z niebarwionej tkaniny. Ubrała się, przewlekając łańcuch przez otwór na głowę w tunice, a potem pochyliła się i resztę wody wylała na włosy. Było jej za mało na zmycie całego brudu, ale to musiało wystarczyć. Może później będzie mogła użyć piasku do oczyszczenia ich z resztek brudu. Przynajmniej szal zakrywał splątane, tłuste włosy. Sa-Mika zorientował się, kiedy się podniosła. Odwrócił się i podał jej tobołek. Za nim Sa-Gest zakładał na plecy drugi. Jego ciężar nie wydawał się zbyt wielki, choć ramiona bolały ją od łańcuchów. Wyczuwała w plecaku pojemnik z wodą. Sa-Mika odłożył misę na wózek, zostawił jednak brudne ubranie.

Skinął głową do Sa-Elema. – Już po wszystkim. Sa-Elem powtórzył gest. – Bezpiecznej podróży, Sa-Miko. – Odwrócił się w stronę SaGesta. – Mam nadzieję, że góry ci się spodobają, Sa-Geście. – A potem, nawet nie spojrzawszy na Rielle, odwrócił się i ruszył z powrotem do Fyre. Kapłan z blizną stanął przed Rielle. – Wszyscy mamy porcję wody, która starczy na jeden dzień. Biegiem może udałoby ci się uciec, bo wśród wydm bardzo łatwo byłoby nas zgubić. Jeśli wrócisz do Fyre, poznają po łańcuchu, kim jesteś. Jeśli pójdziesz w innym kierunku, szybko umrzesz z pragnienia. Bez wody na pustyni nie ocali cię żadna ilość magii. Potem wskazał na drogę. – Idź – nakazał. Na podstawie niezliczonych opowieści o przetrwaniu na pustyni, którymi dzielił się z nią jej brat, wiedziała, że to prawda. Odwróciła się w stronę piasków, utkwiła wzrok w zamglonym przez pył horyzoncie i rozpoczęła marsz.

CZĘŚĆ SIÓDMA TYEN

ROZDZIAŁ 20

Tyen mocno chwycił ster aerowozu. Veroo i Sezee długo się nie odzywały – ich paplanina ucichła, gdy po raz pierwszy kapsuła nieomal zderzyła się z jednym z ośnieżonych szczytów. Tyen przestał już liczyć, ile razy byli blisko spotkania z jakimś elementem górskiego krajobrazu… lot nad górami trwał już kilka godzin. Dla kogoś, kto nigdy nie próbował kierować aerowozem, musiał wyglądać jak osoba pozbawiona odpowiednich umiejętności. Sterowanie nie było sztuką precyzyjną nawet w spokojny dzień. Śmigła i ster zapewniały ograniczoną kontrolę, lecz ich skuteczność zależała od wiatru. Lot z wiatrem był najłatwiejszy. Lot pod wiatr stanowił walkę mocy z siłą podmuchów. Posuwanie się bokiem do wiatru, by dotrzeć do określonego celu, wymagało kombinacji wyrównywania lotu i spekulacji. Gdy kierunek wiatru nieustannie się zmieniał, sterowanie było niczym prowadzenie pijanego przez gęsty las. Tyen mógłby skręcić nieco w prawo, żeby uwzględnić wiejące w tym kierunku podmuchy, ale potem mogłoby się okazać, że musi z nimi walczyć od lewej. Niejednokrotnie trzeba było posłużyć się magią, żeby odepchnąć statek powietrzny od przeszkód. Niestety Veroo nie miała na tyle doświadczenia, żeby przewidzieć, gdzie i kiedy potrzebna będzie taka pomoc. Tylko Tyen wyczuwał skutki zmian wiatru i wiedział, czy sterowanie bez udziału magii wystarczy. Pokusa dopompowania powietrza do kapsuły, żeby wznieść się wyżej, była silna, ale nie odważył się jej ulec. Gdyby zemdleli w rzadszym powietrzu, kapsuła gwałtownie by się schłodziła, aerowóz obniżyłby lot, a on mógłby nie ocknąć się na czas, by uchronić go przed roztrzaskaniem się o mroźne szczyty. Drogę zagradzał im grzbiet, poszarpany i ostry niczym zwrócona w ich stronę klinga noża. Tyen skierował aerowóz w stronę

najniższego punktu, a potem, gdy dziób statku został pchnięty przez wiatr na lewo, przekręcił ster w prawo, żeby wyrównać lot. – Więcej ciepła – powiedział. To przynajmniej była umiejętność, której mógł nauczyć Veroo. Zawirowało mu nieco w żołądku, gdy aerowóz zaczął się wznosić. Tyen patrzył, jak grzbiet się zbliża, i starał się ocenić, czy nie podchodzą do niego zbyt szybko, by unieść się na czas. Wcześniej strącał śnieg z takich przeszkód, żeby mieć lepszy widok, lecz szczyt pionowej powierzchni, wąski i stromy, nie był zaśnieżony. Wykorzystanie magii do ruchów w lewo i w prawo było łatwiejsze niż uniesienie całego statku. Szczyt górskiego grzbietu zbliżał się. Zdawało się, że jest na wysokości dzioba aerowozu, a potem, w odległości około stu kroków, sprawiał wrażenie, jakby zrównał się z podstawą pokładu. Wiatr zmienił kierunek i zaczął wiać z tyłu, przyśpieszając ich podejście. Teraz już nie dałoby się skręcić. Stworzył osłonę bardzo blisko pod pokładem, żeby mieć jak najwięcej wolnego miejsca. Ochroniłaby statek, lecz odbicie się od skał i tak mogłoby zaszkodzić zarówno aerowozowi, jak i jego pasażerom. Nagły podmuch wiatru pchnął ich na prawo. Tyen zaklął. Skręcił w lewo, a pokład zakołysał się. Aerowóz zadrżał, przelatując nad skałami, które przesunęły się po osłonie i spowolniły go. Tyen wstrzymał oddech. I nagle byli już za górskim grzbietem. Tyen odetchnął z ulgą i usłyszał, jak Sezee i Veroo za jego plecami zrobiły to samo. Uśmiechnął się szeroko do obu kobiet, one zaś odwzajemniły uśmiech. Odwrócił się z powrotem i zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy od wylotu wczesnym rankiem na ich drodze nie stały żadne szczyty. – Udało się – powiedział. – Przelecieliśmy nad górami. Otworzyły się przed nimi odnogi doliny. Im dalej sięgała, tym łagodniejsza i gładsza się stawała, aż w końcu przeszła w płaską równinę. Pasma odbitego światła skupiały się, ukazując poniżej

krętą rzekę. Lot nad doliną był kuszącą perspektywą, lecz z zapamiętanych przez Vellę map Gowela wynikało, że Strzelisty Zamek wybudowano w skale klifu gdzieś na zachód od miejsca, w którym odkrywca przekroczył góry. Jeśli znajdowali się w pobliżu, wystarczyło lecieć wzdłuż łańcucha górskiego, by dotrzeć na miejsce. To tam Veroo najprawdopodobniej mogłaby nauczyć się posługiwania magią. – Sterujesz już od wielu godzin. Zmienić cię? Za jego plecami stała Veroo. Przytaknął. Dalszy lot nie powinien sprawiać trudności, dobrze byłoby też skonsultować się z Vellą przed spotkaniem z mieszkańcami Południa. Od wielu dni nie miał okazji z nią porozmawiać. Młodsze dzieci Orna nieustannie dopytywały o wszystkie rzeczy należące do niego i kobiet. Przyłapał je kilka razy, gdy próbowały zajrzeć do jego teczki po tym, jak nierozważnie wyjął z niej Żuczka i im go pokazał. Choć zostawiły teczkę w spokoju, kiedy insektoid uszczypnął jedno z nich, Tyen doszedł do wniosku, że lepiej trzymać Vellę poza zasięgiem ich wzroku. Kiedy wstał, pomógł Veroo zająć miejsce i odczepił jej spódnicę, gdy zahaczyła się o wystającą śrubę. Spojrzała w dół niezaniepokojona widokiem, który rozciągał się pod jej stopami. – W którą stronę mam się kierować? – spytała. – Wzdłuż gór. – Na tej samej wysokości? – Jeśli chcesz, możesz lecieć trochę niżej, ale trzymaj się poza zasięgiem strzał – powiedział. – Nie wiem, czy wszyscy tubylcy będą do nas przyjaźnie nastawieni. A to był kolejny powód, by kierować się w stronę Strzelistego Zamku. Ruszył ku swemu ulubionemu miejscu do czytania przy tylnych wspornikach kapsuły. Sezee siedziała w części zabezpieczonej siatką. Uśmiechnęła się, gdy koło niej przeszedł, ale się nie odezwała. Wyjął Vellę z teczki, stanął w rozkroku na pokładzie, oparł się o

podpory i otworzył książkę.

Witaj, Tyen ie. Wiele się wydarzyło od n aszej ostatn iej rozm owy.

Tak. Przypomniał sobie, kiedy ostatni raz się z nią kontaktował. Ścigali nas i zaatakowali magowie Akademii, ale udało nam się dotrzeć na brzeg.

A tam wylądowaliście n a drzewach . Zn alazła m n ie Sezee, pam iętasz?

Tak, rzeczywiście. Poczuł przeczytałaś w jej myślach?

ukłucie

zaciekawienia. Dużo

Tak.

Może nie wypada się wtrącać, ale… czy powinienem wiedzieć o czymś ważnym? Jakimś sekrecie, który nie pozwoliłby mi zamieszkać na południu? Na przykład… może Veroo jest szpiegiem Akademii albo Sezee próbuje mnie okraść?

Veroo n ie jest szpiegiem , przyn ajm n iej według Sezee. Kobiety n ie stan owią dla ciebie żadn ego zagrożen ia. Ale Sezee się w tobie zakoch ała.

Wpatrywał się w słowa na kartce i czytał je raz za razem. Nie zdołał się powstrzymać i spojrzał na Sezee. Wyczuła jego spojrzenie i podniosła wzrok, szybko jednak go opuściła i nie musiał patrzeć jej w oczy. Dawno?

Trudn o wskazać początek uczucia. Zdała sobie z tego sprawę, gdy sprowadziłeś n a ziem ię aerowóz, a potem go ukradłeś, ale wpadłeś jej w oko już w pierwszej ch wili.

Zaskoczenie ustąpiło miejsca mieszaninie zadowolenia i niedowierzania. Wpadł w oko tej pewnej siebie, pięknej kobiecie? I nie tylko. Zakochała się w nim? To raczej niemożliwe. Skoro jednak Vella tak twierdzi – pomyślał – to musi być prawda. Po raz kolejny ogarnęła go pokusa spojrzenia na Sezee, ale zwalczył ją. Na wypadek gdyby patrzyła, postanowił zachować kamienną twarz, zamknął Vellę, wsunął ją do kieszeni i przeniósł wzrok na góry w nadziei, że będzie sprawiał wrażenie zatopionego w przyziemnych rozmyślaniach.

A więc Sezee mnie kocha. To wcale nie było niemiłe zaskoczenie. Była śmiałą, godną podziwu kobietą. W dodatku ładną. Dawniej za odpowiednią partnerkę uznałby wyłącznie mieszkankę Leracji, teraz jednak uważał, że to głupie – musiałby znosić kolejną staroświecką osobę, a przecież taką postawę od niedawna kwestionował. W porównaniu z wszystkimi kobietami, które spotkał w swoim krótkim życiu, Sezee była osobą ciepłą i przystępną, mądrą i interesującą. Z drugiej strony jednak nigdy nie miał okazji poznać żadnej Leratki tak dobrze, jak poznał Sezee. Może gdyby tak się stało, znalazłby kogoś, z kim równie przyjemnie spędzałby czas. Nie będzie miał jednak takiej szansy – i wcale mu to nie przeszkadzało. Byłby dumny, gdyby Sezee została jego żoną. A jednak kiedy ta myśl przyszła mu do głowy, wiedział, że czegoś brakowało. „Przyjemne spędzanie czasu”, „przystępna” i „interesująca” ani trochę nie przypominały tego, co inni mężczyźni mówili o kobietach, które zawróciły im w głowach. Określali je jako „fascynujące”, „czarujące” i „urocze”. Choć podziwiał Sezee i bardzo mu się podobała, jego uczucia wobec niej nie były na tyle intensywne, by nazwać je prawdziwą, żarliwą miłością. Poczuł ciężar Velli w kieszeni. Włożył ją tam po części po to, by mógł pobyć sam z własnymi myślami, a po części by ją przed tymi myślami ochronić – jakby obawiał się, że będzie zazdrosna, choć wiedział, że nie potrafi odczuwać takich emocji. Obiecałem, że poszukam sposobu, żeby ją wyzwolić – przypomniał sobie. Jak mam z całych sił starać się dotrzymać tej obietnicy, a jednocześnie poświęcić żonie należną jej uwagę? Miałby wrażenie, że nie jest do końca lojalny. Wobec żadnej z nich. Nagle przez myśl przemknęły mu słowa Mika. „Jakby była twoją dziewczyną. Jakbyś był w niej zakochany. W książce. Szaleństwo”. Czy był zakochany w Velli? Spróbował odszukać emocje, których brakowało mu, gdy myślał o Sezee. Coś w nim drgnęło. Nie

namiętność. Coś, co przypominało raczej lojalność. I opiekuńczość. Zależało mu na niej. Chciał jej pomóc. Choć to dziwne – pomyślał – naprawdę chciałbym ją poznać. Nie wydaje mi się, żebym był w niej zakochany, ale… Chciałbym, żeby to było możliwe. Wziął głęboki wdech, wypuścił powietrze i poczuł, jak ogarnia go poczucie akceptacji. Nie kochał Sezee. Nie kochał też Velli, a przynajmniej nie tak, jak zwykle kocha się kobietę, był jednak jej oddany i chciał ją chronić i uwolnić. Wiedząc, że Vella dowie się o tym, gdy tylko jej dotknie, wyjął ją z kieszeni i ponownie otworzył.

Jesteś tego pewien , Tyen ie? Z tego, co do n iej czujesz, m oże rozwin ąć się m iłość. Być m oże odrzucasz szan sę n a szczęście z powodu jakiegoś starożytn ego przedm iotu, w którym zam ieszkała n iekom pletn a osoba. Jestem pewien.

Nie poczuję się urażon a, jeśli zm ien isz zdan ie. To, co ch ciałbyś zrobić, m oże okazać się n iem ożliwe.

Wiem. Muszę jednak mieć świadomość, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy. Wiesz, że w przeciwnym razie mnie nie przekonasz. Może odnajdziemy odpowiedź na Dalekim Południu. I choć nie zgromadziłaś wielu informacji o tym miejscu, możesz odpowiedzieć na inne pytania. Na przykład: jak najlepiej w sposób przyjazny porozumieć się z ludźmi, którzy nie znają twojego języka? Przez kilka kolejnych godzin Tyen rozmawiał z Vellą, przerywając tylko po to, żeby spojrzeć na okolicę w dole. Sezee przyniosła jemu i Veroo coś do jedzenia i picia, a potem wróciła w bezpieczne miejsce przy siatce.

Boi się wysokości bardziej, n iż jest w stan ie przyzn ać – powiedziała mu V ella. Sezee uśmiechnęła się, gdy podniósł na nią wzrok, kiedy jednak ukradkiem spojrzał raz jeszcze, zauważył, że zerknęła w dół, zadrżała i zamknęła oczy. – Patrz! – zawołała Veroo i wyciągnęła rękę, wskazując w stronę

gór. Tyen spojrzał pod relingiem w kierunku, który wskazała. Obniżające się słońce oświetlało ciepłym światłem skalną ścianę. Pionowa powierzchnia falowała niczym wstęga, rozszerzając się na zachód. Gdy podlecieli bliżej, na ścianie dało się dostrzec szczegóły. Miejscami erozja pozostawiła po sobie oddzielone fragmenty skał, gdzieniegdzie wąskie cyple, tu i ówdzie iglice, czasem otoczone skalistymi zasłonami, a czasem stojące samotnie. – Widzę – powiedziała Sezee. Uśmiechnęła się szeroko do Tyena. – Strzelisty Zamek! Zmarszczył czoło, wypatrując zamku. Sądził, że to jedna z mniejszych iglic. Tymczasem jego wzrok przyciągnęły nienaturalnie proste linie w dole: drogi, geometryczne kształty pól i las ustępujący miejsca ludzkim domom i uprawom. Wszystkie większe drogi prowadziły do wielkiego skupiska budynków wokół szczytu, który niegdyś był częścią urwiska, teraz jednak stał samotnie. Wokół niego krążyły duże ptaki. W kamienistych fałdach widać było rozliczne otwory, do których wlatywały niektóre z nich. Ruch przy jednym z takich otworów sprawił, że Tyen spojrzał raz jeszcze w jego stronę i w końcu dostrzegł to, co zauważyły Sezee i V eroo. Otwory były oknami i drzwiami balkonów. Stali w nich ludzie i przyglądali się aerowozowi. Ta potężna wieża była Strzelistym Zamkiem. Choć Gowel mówił, że wykuto go w skalnej iglicy, Tyen wyobrażał sobie, że kształtem będzie przypominał budowlę. Kiedy się zbliżyli, wypatrzył skupiska lin rozciągniętych pomiędzy wieżą a urwiskiem. Wstał i włożył Vellę za koszulę, żeby mogła obserwować dalszy lot. Minął Sezee i stanął przy dziobie. – Nie wleć w liny – ostrzegł. V eroo skinęła głową, lecz jej uwagę zajmowało coś innego. – Ci ludzie – powiedziała. – Oni latają. Przyjrzał się dokładniej i zaparło mu dech w piersi, gdy zdał sobie

sprawę, że miała rację. Ptaki okazały się ludźmi przelatującymi od jednego ciemnego otworu do drugiego. Jeden człowiek zeskoczył z balkonu, zamiast jednak runąć w dół, poszybował w bok, okrążając iglicę. Ciągnęła się za nimi cienka smuga sadzy, zadziwiająco niewielka jak na ilość magii, którą musieli zużywać. – To dzieci – rzekła Sezee za jego plecami. Sprawiała wrażenie zdumionej. – Dlaczego dzieci? – Może dlatego, że są mniejsze i lżejsze, więc nie zużywają tyle magii? – zasugerował Tyen. – To wygląda na bardzo niebezpieczną rozrywkę. – Wyczuwasz ją, Tyenie? – zapytała Veroo. Podniosła na niego wzrok. – Magię… Poczuł, gdy tylko to powiedziała. W magii wokół wieży wyczuwało się subtelną różnicę. Była tu bardziej skondensowana niż gdziekolwiek indziej. Rozchodziła się na zewnątrz i lekko w kierunku urwiska. – Co chcesz zrobić? – spytała Sezee. Tyen popatrzył na zbierające się na balkonach tłumy. Nie dało się ocenić, czy mieszkańcy byli nastawieni życzliwie, czy nie. Gdyby latające dzieci potrafiły oddalić się od iglicy z bronią w ręku, byłyby w stanie z łatwością zniszczyć aerowóz. Gowel twierdził jednak, że byli przyjaźni. – Wykonaj okrążenie i wznieś się ponad wieżę, żeby ominąć liny od strony urwiska. – Chodzi ci o mosty? Popatrzył jeszcze raz. Skala ponownie oszukała jego zmysły. Plątanina lin była większa i bardziej zorganizowana, niż z początku mu się wydawało. Wiele z nich rzeczywiście tworzyło mosty, inne połączone były z bloczkami – być może służyły do przenoszenia dużych przedmiotów. Na ścianie urwiska widział teraz wykute ścieżki i dużą jaskinię, w której przytwierdzone były końce trzech mostów. Odwrócił się z powrotem do V eroo. – Wylądujemy, jeśli nas zaproszą, chociaż wątpię, żebyśmy

znaleźli dostatecznie dużo miejsca na posadzenie aerowozu. Zdołalibyśmy go chyba przywiązać, ale w razie złej pogody mógłby roztrzaskać się o iglicę. – Chcesz pokierować? Pokręcił głową. – Nie. Bezpieczniej będzie, jeśli podlecisz bliżej, a potem pozwolisz mi wylądować za pomocą magii. Ogrzewanie powietrza w kapsule zostaw mnie. Ludzie stali teraz niemal we wszystkich otworach górnej części – od największych po najmniejsze. Tyen zauważył, że nikt nie miał w rękach broni. Podgrzał kapsułę, unosząc aerowóz. Gdy przelatywali nad szczytem iglicy, ich oczom ukazała się szeroka, płaska przestrzeń, ukryta i osłonięta z trzech stron przez ściany. Ludzie, którzy znajdowali się w tym miejscu, mieli na sobie zbroje, a przy pasach pochwy z długimi nożami lub krótkimi mieczami. Broń jednak była schowana. Stali w dwóch szeregach po obu bokach dwóch mężczyzn. Jedną z tych centralnych postaci był niski, lecz dobrze zbudowany mężczyzna, starszy od Tyena, lecz jeszcze nie w średnim wieku. Miał na sobie strojny płaszcz w kolorze bogatej zieleni, z futrzanym kołnierzem i mankietami. Drugi mężczyzna, siwy i mocniejszej budowy ciała, ubrany był w prosty, ciemnozielony płaszcz bez ozdób. Obaj wpatrywali się w aerowóz. Młodszy uniósł rękę i pomachał do nich. – O, to pewnie król! – zawołała Sezee. – Skąd wiesz? – spytał Tyen. – Mówiłeś, że mają króla. Kto inny stałby na szczycie wieży i nas pozdrawiał, jeśli nie osoba, która tu dowodzi? – Chyba zachęca nas do lądowania – dodała V eroo. Mężczyzna, który według Sezee był królem, opuścił rękę zamaszystym ruchem, wskazując na przestrzeń pomiędzy strażnikami. Tyen spojrzał za siebie na Sezee. – Lądujemy? Musimy wierzyć, że Gowel mówił prawdę na temat

ich przyjaznego usposobienia. – Albo że od czasu jego odlotu nie doszli do wniosku, że nie należy zachowywać się tak przyjaźnie wobec mieszkańców północy – dodała. – Z twoich opowieści nie wynika, żeby był szczególnie uczciwym człowiekiem. – Nie wiem, dlaczego miałby ich celowo rozgniewać, skoro starał się nawiązać relacje handlowe. Sezee kiwnęła głową. – Chyba warto zaryzykować. Jeśli nie lubią ludzi z północy, to nieważne, gdzie wylądujemy, prawda? Lepiej zaprzyjaźnić się z ludźmi z góry i liczyć na to, że reszta pójdzie za ich przykładem. Mężczyzna w zielonym płaszczu powtórzył gest. – Leć w ich stronę, Veroo – rzekł Tyen i przeszedł na rufę, żeby odwiązać liny do lądowania. Veroo dobrze się spisywała i wleciałaby dokładnie w wąską przestrzeń, gdyby podmuch wiatru w ostatniej chwili nie popchnął aerowozu na bok. Tyen ustabilizował go za pomocą magii. Strażnicy pośpiesznie chwycili liny. Najwyraźniej już to kiedyś robili. Tyen opróżnił kapsułę z powietrza, lecz nie do końca, na wypadek gdyby okazało się, że mylnie odczytali intencje tubylców i muszą szybko odlecieć. Gdyby jednak strażnicy rzucili się na nich i pocięli kapsułę, i tak by utknęli. Mężczyzna, który mógł być królem, oraz jego towarzysz uśmiechali się szeroko, gdy pokład osiadł na twardym podłożu. Tyen wysiadł jako pierwszy i, tak jak radziła Vella, ukłonił się, jakby właśnie spotkał imperatora. Potem odwrócił się, żeby pomóc wysiąść Sezee i V eroo. Wzięły z niego przykład i dygnęły. Starzec zrobił krok naprzód. – Fitajcie f Tyeszal, goście z północy – odezwał się. Wskazał na młodszego mężczyznę. – Przedstafiam fam Mzelssę Crylla, przyfódcę Sseltee. Gowel i jego załoga musieli podszkolić go w lerackim – pomyślał T ye n . Albo przynajmniej nauczyć kilku oficjalnych zwrotów.

Ponownie kiwnął głową. – Dziękujemy za miłe powitanie – odparł powoli. – Czuję się zaszczycony tym spotkaniem, Mzelsso Cryllu, przywódco Sseltee. Jestem Aren Coble z Leracji. – Ustalili wcześniej, że będzie posługiwał się imieniem i nazwiskiem, które nadała mu Sezee, na wypadek gdyby Akademia domyśliła się, że przeleciał przez góry. – To V eroo Anoil i Sezee Anoil z Wysp Zachodnich. Starzec przetłumaczył ich słowa królowi. Kiedy skończył, młody władca zrobił krok naprzód. Wyciągnął do Tyena ręce dłońmi do góry. Jak radziła Vella, Tyen niepewnie odzwierciedlił jego gest, wykazując chęć odwzajemnienia powitania, a jednocześnie przepraszając za nieznajomość zwyczajów. Król uśmiechnął się i lekko przycisnął dłonie do dłoni Tyena, a potem odwrócił się do V eroo i Sezee. Po powitaniach odsunął się i przemówił, a gdy skończył, spojrzał na starego mężczyznę. – Cryll chce fiedzieć, czego szukacie f Sseltee – powiedział starzec. – Szukamy wiedzy – odparł Tyen. – Veroo chce nauczyć się magii, a Sezee jej towarzyszy. – Zamilkł, wciąż nie wiedząc, jak przekazać, czego chce on sam. – A ty? – dopytywał mężczyzna. – Ja także szukam wiedzy, ale nie tylko. Chciałbym poznać Dalek… Sseltee. Starzec skinął głową. – Tak jak Leraci, którzy przybyli tu poprzednio. – Tak. Chcieli z wami handlować. Ja pragnę tylko… wiedzy. Twarz mężczyzny rozpogodziła się. – Prafdzify erafhei – powiedział. – Ludzie poszukujący poszukujących… – Dotknął czoła, a potem zatoczył ręką wokoło. – Ci, którzy uczą się dla samej nauki – potwierdził Tyen. – Prawdziwi uczeni. Starzec zwrócił się do króla i w czasie krótkiej rozmowy, jaką przeprowadzili, Tyen z ulgą dostrzegł, że młodszy z mężczyzn

wygląda na zadowolonego. – Cryll pyta, czy zostaniecie tu na kilka dni albo dłużej, żeby mógł poznać lepiej fas i fasze strony. Tyen pokiwał głową. – Będziemy zaszczyceni. Starzec przekazał jego słowa królowi, który uśmiechnął się do każdego i odszedł. Tyen spojrzał na tłumacza, który wyciągnął ręce, dając im do zrozumienia, że mogą się zatrzymać, gdzie chcą. – Cryll pomófi z fami później. Pokażę fam miejsce, gdzie możecie odpocząć i zaznać snu, i opofiem fam o prafach miasta – powiedział. Położył dłoń na piersi. – Jestem Ysser. Mag Crylla. – Spojrzał na aerowóz. – Trzeba będzie to… – Wykonał gest nadzwyczaj dokładnie wyrażający wypuszczenie powietrza z kapsuły i przywiązanie jej. – Zgadza się. – Pomożemy. Stary mag najwyraźniej już kiedyś uczestniczył w składaniu aerowozu lub przyglądał się temu. Gdy Tyen odwiązał torby kobiet, podeszło dwóch strażników, by przenieść bagaże. Wkrótce z kapsuły wypuszczono powietrze, a aerowóz przeniesiono pod jedną ze ścian, gdzie przywiązano go do metalowych pierścieni umocowanych w skale. Tyen był zadowolony, że aerowóz nie zostanie zdmuchnięty przez wiatr, skinął więc głową do maga, by dać mu do zrozumienia, że jest usatysfakcjonowany i że wszyscy troje są gotowi, by wejść do środka. Starzec uśmiechnął się i poprowadził ich do Tyeszalu.

ROZDZIAŁ 21

Niedogodność mieszkania w wieży polegała na tym,

że trzeba było nieustannie chodzić po schodach. Ysser uparł się, żeby pokazać Tyenowi wszystko, co z kolei przez kilka ostatnich dni zmuszało chłopaka do częstego wchodzenia i schodzenia. – F Tyeszal jest fiele fejść i fyjść – rzekł Ysser, prowadząc Tyena w dół po kolejnych schodach. – To… – wskazał na stopnie i spojrzał na Tyena. – …schody? – podpowiedział Tyen. – Schody! Tak. – Mag był wiekowym człowiekiem, lecz przyswajał nowe słowa równie szybko jak młodzi studenci uczący się języków. A może nawet szybciej. – Schody są… – Zataczał palcem koła w powietrzu, powoli przesuwając rękę w dół. – Schodzi się powoli – powiedział Tyen. Ysser kiwnął głową i przyśpieszył kroku. Na końcu korytarza była poręcz, za którą mieściła się sala oświetlona ciepłym blaskiem, prawdopodobnie lamp. Gdy Tyen podszedł za magiem do poręczy, serce na chwilę stanęło mu w piersi, gdy zobaczył prawdziwe rozmiary pomieszczenia. Było ogromne. Nad nimi rozciągał się gładki, kopulasty dach, podłoga była jednak bardzo daleko w dole. Strzelisty Zamek był w środku pusty. Na wewnętrznych ścianach mieściły się rzędy balkonów i schodów. Kilka poziomów niżej wolną przestrzeń przecinały wielkie belki. Zwisały z nich ogromne bloki, przez które przewleczono liny grubości ramienia. Gdy Tyen je obserwował, jedno urządzenie powoli wciągnęło do góry drewnianą platformę. Kiedy dotarła na poziom jednego z balkonów, weszli na nią dwaj mężczyźni. Nie był w stanie określić, czy poruszała się dzięki magii. W Strzelistym Zamku nie było widać śladów sadzy, prawo bowiem nakazywało, by każdy, kto miał zamiar posłużyć się magią,

pobierał ją spoza budowli. – Tędy szybciej niż schodami. Tyen starał się policzyć poziomy, ciągnęły się jednak tak daleko, że nie był w stanie dostrzec szczegółów w dole. – Ilu ludzi mieszka w Tyeszalu? Starzec wyciągnął obie ręce, po czym wskazał na palec jednej ręki i ponownie wyciągnął obie. – Dziesięć razy dziesięć… stu? Ysser wyciągnął tym razem jedną dłoń. – Dziesięć razy dziesięć razy pięć – domyślił się Tyen. – Pięciuset. – I fielu fięcej tam nisko. – W mieście u stóp Tyeszalu. – F mieście? – To miejsce, gdzie mieszka wielu ludzi. – F mieście – powtórzył Ysser, żeby zapamiętać słowo. Dwaj mężczyźni zeszli z platformy na najwyższym poziomie. Kiedy mijali Tyena, wpatrywali się w niego, lecz bez wrogości. Choć obaj byli od chłopaka niżsi – jak większość Sseltów – ich twarze miały odmienne rysy. Widział tu już ludzi podobnych do tych dwóch, ale i innych wyglądających jeszcze inaczej, domyślił się więc, że mieszkańcy regionów Dalekiego Południa różnią się od siebie. Jak wielu wcześniej, mężczyźni wyciągnęli dłonie do niego i Yssera, gdy ich mijali. Tym razem tylko po jednej, w dodatku nie dążąc za wszelką cenę do dotyku, więc może był to rodzaj nieformalnego pozdrowienia. Starzec odwzajemnił gest, Tyen postanowił zatem go powtórzyć. Jeden z mężczyzn niósł pod pachą kilka zwojów eleganckiej tkaniny. – Czym zajmują się ludzie mieszkający w Tyeszalu? – spytał Tyen. – Niefielu pomaga Cryllowi f rządzeniu. Fielu tforzy. Fielu, fielu tfórcóf. – Tworzy? Ci ludzie… są krawcami. Wyrabiają ubrania. – Tyen poklepał się po miękkich spodniach i długiej, bogato haftowanej

koszuli, którą tego ranka otrzymał od Sseltów. Ysser kiwnął głową. – Fiele fyrobóf. Tylko dobrych fyrobóf. – Czyli w zamku mieszka mnóstwo rzemieślników, lecz wyłącznie najlepszych – wywnioskował Tyen. – I tforzą magię. Dzięki nim Tyeszal najbardziej magicznym miejscem f Sseltee – z wyraźną dumą rzekł starzec. Po plecach Tyena przebiegł dreszcz. Znowu. Przekonanie, że tworzenie generuje magię. A jednak ten pomysł nie wydał mu się już tak niedorzeczny jak kiedyś. Najprawdopodobniej Gowel miał rację i magia w jakiś sposób wiązała się z ludźmi, a nie z konkretnym zajęciem. – Czy w mieście na dole jest mniej magii? – zapytał Tyen. Ysser wzruszył ramionami. – Mniej magii dla tylu ludzi. Fielu dziesiątek i setek ludzi. Nieco mniej magii, ale znacznie więcej mieszkańców – wytłumaczył sobie Tyen. Poczuł lekki dreszcz ekscytacji, gdy zdał sobie sprawę, że taki układ mógł udowadniać lub obalać tę teorię. Jeżeli między magią a kreatywnością nie było żadnego związku, to oddzielenie od pozostałych mieszkańców grupy złożonej głównie z rzemieślników sprawiało, że w ich otoczeniu było mniej magii niż w znacznie większym mieście na dole. Tyeszal zaś był znacznie bogatszy w magię. Czyżby Vella miała rację, a Akademia się myliła… – Pokażę ci. Stary mag poprowadził Tyena z powrotem do schodów. – Wszystko co ponad schodami, należy do Crylla – powiedział. – Pałac. – Pałac – powtórzył Ysser, zapisując słowo w pamięci. Ugościli mnie w pałacu, zadumał się Tyen. Miko nigdy by mi nie uwierzył. Neel byłby zazdrosny. A na ojcu zrobiłoby to duże wrażenie i byłby dumny. Na myśl o ojcu Tyen poczuł smutek i ogarnęło go poczucie winy. Mam nadzieję, że dostał mój list.

Pewnego dnia wrócę i się z nim zobaczę – obiecał sobie. Kiedy Akademia przestanie mnie szukać. Ale tak bardzo chciałbym pokazać mu ten pałac. Pokój, który mu przydzielono, był bogato zdobiony. Sądząc po opisach Sezee i Veroo przy kolacji poprzedniego wieczoru, ich był równie okazały. Zjedli z królem, jego rodziną i kilkorgiem ludzi, którzy sprawiali wrażenie ważnych osobistości. Wszyscy byli zaciekawieni, lecz z powodu nieznajomości języków Ysser bardzo dużo tłumaczył i pod koniec wieczoru wyglądał na wyczerpanego. Następnego ranka, gdy przyszedł do pokoju Tyena, był znowu radosny i pełen energii i uparł się, by oprowadzić gościa po zamku. Nie było z nim Sezee ani Veroo. Zapewne odrzuciły propozycję, otrzymały lepszą albo oprowadzał je ktoś inny, a Tyen usłyszy o tym wieczorem przy kolacji. Ysser zwolnił na schodach, wydłużył jednak krok, gdy dotarli na piętro, na którym mieścił się pokój Tyena. Poprowadził chłopaka korytarzem do dużych drzwi i otworzył je. Tyen wszedł za nim do przestronnej sali, pod której ścianami stały gablotki wypełnione zarówno znajomymi, jak i nieznanymi mu przedmiotami. W jednej znajdowały się ludzkie i zwierzęce szkielety i kości, półki drugiej wypełniały wypchane zwierzęta. Przyrządy i naczynia najróżniejszych kształtów przywodziły na myśl sale doświadczalne w Akademii. A zwoje i książki wypełniały przynajmniej połowę gablotek albo ułożone były na podłodze. Pośrodku znajdował się stół, na którym leżało coś, co przypominało mapę, na rogach przyciśnięte kałamarzem, kamieniem, kielichem i butem. Gdy przechodzili obok, Tyen chciał przystanąć i przyjrzeć się jej, jego uwagę przyciągnął jednak znacznie większy i bardziej niezwykły obiekt. Podobnie jak aerowóz miał drewniany pokład w większości pokryty materiałem oraz ster na jednym końcu, lecz zamiast kapsuły przytwierdzono do niego pod odpowiednimi kątami inną pokrytą tkaniną konstrukcję. Była raczej płaska, na przodzie zaokrąglona, na tyle zaś zwężona

w szpic. Gdyby Tyen nie był wcześniej na szczycie zamku wykutego w skalistej iglicy z dala od morza, pomyślałby, że to jakiś dziwny statek morski i że spłaszczona konstrukcja obracała się, by łapać wiatr. Do pokładu przytwierdzone były koła, a cała machina spoczywała na drewnianej platformie, nachylonej w stronę dużych drzwi. – Migu! – zawołał Ysser, po czym pośpiesznie wypowiedział kilka słów w języku Sseltów. Zza pokładu machiny wyłoniła się czyjaś głowa. Tyen dostrzegł szeroko otwarte chłopięce oczy, po czym głowa z powrotem zniknęła. Po chwili w zasięg jego wzroku nieśmiało wkroczył jej właściciel, który wyglądał na człowieka mającego wkrótce osiągnąć dorosłość. – Przedstafiam ci Miga – rzekł Ysser. Odwrócił się do chłopaka, Tyen zaś usłyszał, że mag wypowiedział jego fałszywe imię i nazwisko: Aren Coble. Starzec zwrócił się z powrotem do niego. – Mig jest… – Zamilkł na chwilę, po czym wskazał na swoje czoło. – Dobry tutaj. – Mądry – podpowiedział Tyen. – Sprytny. To twój uczeń? Ysser zmarszczył brwi. – Uczysz go magii? Starzec wyprostował się i pokręcił głową. – Nie. On nie ma magii. Jest fięc… mądry. – Ysser wyciągnął rękę i dotknął machiny. – On to zrobił. – Do czego to służy? – Lata. Żadnej magii. To… – Wypowiedział jakieś słowo w sseltyckim i poruszył rękami jak szybujący ptak. – On robi dużo dla ludzi z Tyeszal, żeby daleko latali. – Uśmiechnął się i podszedł do drzwi. Mig pośpieszył mu z pomocą. Odryglowali je i otworzyli do wewnątrz, wpuszczając do środka jasne promienie słońca. Zaczepili skrzydła drzwi do ścian, żeby nie poruszył ich wiatr, który wpadł do sali i zaszeleścił papierami w gablotkach. Ysser przywołał go gestem i wyszedł na zewnątrz. Tyen ruszył za

nim, lecz zatrzymał się gwałtownie, gdy znalazł się na balkonie bez poręczy chroniącej go od upadku na ziemię daleko w dole. Choć zazwyczaj nie miał lęku wysokości, brak zabezpieczenia i popychający go wiatr instynktownie wzbudziły w nim strach. Obok niego śmignęła dziewczynka z rozłożonymi ramionami, jak gdyby chcąc jeszcze bardziej go zdezorientować. Sadza, którą za sobą zostawiła, zaczęła się kurczyć. Nigdy nie widział, żeby zanikała tak szybko. Ocenił, że przed końcem dnia już jej nie będzie. Wrócił do sali i obejrzał latającą machinę. Przejechanie nią z powrotem przez drzwi wymagałoby niezwykłej precyzji. A skoro nie miała kapsuły, dzięki której mogłaby się unosić… – Jak ją tu z powrotem wprowadzacie? – spytał Tyen, naśladując czynność ruchem ręki i jednocześnie tę rękę unosząc. – Rozkładasz i… – Mag pokazał, że niesie coś pod pachą. Tyen pokiwał głową na znak zrozumienia. To był lot w jedną stronę, a pilot zapewne nie decydował się nań pod wpływem kaprysu, skoro powrót wymagał takiego wysiłku. Tyen podejrzewał jednak, że machinę dałoby się przetransportować na platformach, gdyby możliwe było rozłożenie jej na odpowiednio małe elementy. Podszedł bliżej i dostrzegł, że na pokładzie znajdowało się proste siedzenie dla pilota, a przed nim kilka dźwigni. Zastanawiał się, jakich umiejętności wymagało utrzymanie machiny w powietrzu i jednoczesne kontrolowanie kierunku lotu. W czymś takim nie dałoby się unosić w miejscu. Pod tym względem ów statek powietrzny miał chyba znacznie bardziej ograniczone możliwości niż aerowóz. Chłopak, od którego promieniowały nieśmiałość i duma zarazem, obserwował w milczeniu, jak Tyen ogląda jego wynalazek. Gdy Tyen próbował zadać mu pytanie, młodzik sprawiał wrażenie zakłopotanego. Zastanawiając się, jak przekonać do siebie Miga, przypomniał sobie o Żuczku. Kiedy wychodził ze swojego pokoju,

zarzucił na ramię teczkę – z przyzwyczajenia, ale i dlatego że nie chciał zostawiać swojej najcenniejszej własności. Otworzył teczkę, spojrzał na Miga i uśmiechnął się. – Żuczku – powiedział. – Leć. Insektoid natychmiast się ożywił i z furkotem skrzydełek uniósł się w powietrze. Chłopak otworzył szeroko oczy i odskoczył, po czym wpatrywał się zafascynowany, gdy Żuczek okrążał głowę Tyena. – Odpocznij – rzekł Tyen, insektoid zaś wylądował na jego ramieniu. Wziął go do ręki i wyciągnął ją. Ysser i chłopiec podeszli do niego i przyjrzeli się Żuczkowi, a na twarzach obu malowały się zaciekawienie i ekscytacja. Tyen zaczął objaśniać zasadę jego działania, lecz po chwili ich uwagę przyciągnął dochodzący od strony balkonu piskliwy odgłos. Jakaś dziewczynka wiekiem zbliżona do Miga stała w otwartych drzwiach, w zębach trzymając przedmiot, który zdaniem Tyena był gwizdkiem. Miała na sobie dopasowany strój do latania, a z jego zielonego koloru wywnioskował, że była królewskim posłańcem. Wpatrywała się w Tyena z zuchwałym zaciekawieniem – domyślał się, że jako obcy na tych ziemiach będzie musiał przywyknąć do takich spojrzeń – po czym wypluła gwizdek, wyciągnęła rękę do Yssera i coś powiedziała. Tyen rozpoznał słowo „Cryll”. Starzec odwrócił się do Tyena i uśmiechnął się przepraszająco. – Muszę już iść. Do pokoju dotrzesz bez przefodnika? Tyen kiwnął głową. – Trafię. Chłopak wyglądał na rozczarowanego, gdy Tyen schował Żuczka do teczki. – Śpij, Żuczku – rzekł Tyen. Insektoid natychmiast podwinął nóżki i zastygł w bezruchu. Tyen wyszedł za Ysserem, a potem samotnie ruszył do swojego pokoju. Czekał tam na niego suto zastawiony stół. Zaburczało mu w brzuchu na ten widok, choć rano zjadł niemały posiłek.

Oprowadzanie musiało widocznie trwać znacznie dłużej, niż mu się zdawało. Gdy zaspokoił głód, wstał i podszedł do jednego z niewielkich okien. Oszacował, że jest już popołudnie. Przez chwilę wpatrywał się w widoki w dole, po czym wrócił na krzesło. Co miał teraz zrobić? Choć nikt nie kazał mu zostać w pokoju, świadomość, że mieszkał w pałacu, zniechęcała go do wędrowania bez przewodnika czy choćby przekonania, że jego poszukiwania będą mile widziane. Mógłby znaleźć Veroo i Sezee, ale pewnie były zajęte własną wycieczką po zamku. Zobaczy się z nimi, gdy skończą. Wyjął więc Vellę z teczki i przekazał jej wszystko, czego się dowiedział i co zobaczył. Król powiedział, że możemy tu zostać kilka dni. Co mamy zrobić później? – spytał Tyen.

Dłuższy pobyt n adwyrężyłby prawa gościn n ości, a powin n iście ruszyć dalej, n a wypadek gdyby ścigający was ludzie z Akadem ii także przekroczyli góry – odpowiedziała. Gdyby mieli to zrobić magowie, przygotowania do takiej podróży zajęłyby im kilka dni. Żądło było za duże i za ciężkie na taką przeprawę, musieliby więc znaleźć mniejszy statek powietrzny lub dwa i zdobyć zapasy.

Możliwe, że król lub Ysser z radością zapropon owaliby jakieś m iejsce w Sseltee, gdzie zostalibyście dobrze przyjęci – powiedziała V ella. I zn aleźliby sposób n a rozwiązan ie problem u z pien iędzm i. Macie aerowóz, więc tran sport n ie stan owi kłopotu, ale potrzebn e wam jedzen ie, a m oże się okazać, że będziecie m usieli codzien n ie płacić za n ocleg.

Tak, muszę zapytać o możliwość wymiany na ich walutę moich pieniędzy – a przynajmniej tego, co z nich zostało. Wszystkie ciężkie monety i większość banknotów znalezionych w torbach Kilrakera dał ludziom mieszkającym w lesie, którzy

pomogli mu naprawić aerowóz.

Ktoś m ógłby kupić pien iądze jako ciekawostkę.

Ciekawe, jak Sezee i Veroo zamierzają poradzić sobie z tym problemem. Jeśli Veroo zostanie przyjęta do szkoły magii, to jak za siebie zapłacą?

Jak wyczytałam w m yślach Sezee, dziewczyn a m a biżuterię, którą m ogłaby sprzedać, i jest pewn a, że zn ajdzie sposób n a zarobien ie pien iędzy dzięki śpiewan iu. Śpiewaniu? Ona śpiewa?

Tak.

Tyen zmarszczył brwi. Przez cały ten czas nie słyszał, żeby Sezee śpiewała. Nagle przepełniła go chęć usłyszenia jej głosu. Może później ją o to poprosi. Wrócił do kwestii, co ma zrobić dalej. Poproszę Yssera o mapy i zapytam, które miejsca warto odwiedzić – powiedział. Może… może powinienem pokazać cię Ysserowi przed odlotem. Wiele byś się od niego dowiedziała. Ale czy mogę mu zaufać, że mi cię odda? Dopiero go poznałem. Wydaje się sympatyczny – ale Kilraker też się taki wydawał, zanim mnie wrobił. A jeśli Ysser postanowi cię ukraść albo powie o tobie królowi, a król uzna, że chce cię mieć?

Musisz rozważyć, czy warto podjąć ryzyko.

Tyen pokręcił głową. Nierozważnie byłoby tak szybko zaufać starcowi. Będzie musiał poradzić sobie sam. Mógłby razem z V eroo zacząć naukę w szkole magii. Gowel mówił, że magowie nie byli tu tak wyszkoleni jak w Akademii, jeśli jednak Tyen miał znaleźć sposób na uwolnienie V elli, powinien wykorzystać każdą okazję do nauki. Czy to najlepszy sposób na udoskonalenie moich umiejętności i wiedzy? – zastanawiał się.

Najlepiej byłoby opuścić ten świat i jego ogran iczen ia i poszukać n ajlepszych n auczycieli z in n ych światów. Zaśmiał się.

To niezbyt pomocna rada.

Nie? Mogłabym cię n auczyć podróżowan ia m iędzy światam i. P otrzebowałbyś tylko dostateczn ie dużo m ocy. Ale przecież w tym świecie nie ma jej tyle.

Może wystarczy. Tu, w Tyeszalu, jest więcej m agii n iż gdziekolwiek in dziej w tym świecie i w tych czasach .

Na tę myśl Tyen poczuł ciarki na skórze. Podróż między światami? Czy to naprawdę możliwe?

Niem n iej jedn ak tubylcom m ogłoby się n ie spodobać, gdybyś wyczerpał tak ogrom n ą część zgrom adzon ych przez n ich zasobów. Mógłbyś poszukać in n ych m iejsc n a połudn iu, gdzie m agia jest gen erowan a, lecz n iezużywan a. Twierdzisz zatem, że nie powinienem iść do szkoły, lecz znaleźć miejsce, które pozwoli mi opuścić ten świat?

To n ajlepszy sposób n a udoskon alen ie um iejętn ości i…

Jego uwagę odwróciło pukanie do drzwi. Wziął głęboki wdech, włożył V ellę pod koszulę i poszedł otworzyć. Gdy tylko stuknęła zasuwka, drzwi otworzyły się do wewnątrz. Do środka wpadła Sezee, krytycznym wzrokiem przyglądając się otoczeniu. Po przylocie przebrała się w regionalny strój, na wierzch jednak założyła ciepłą kurtkę, szalik i rękawiczki. – Ładny pokój. Nasz jest większy, ale stoją w nim dwa łóżka. Gdzieś ty był cały dzień? Tyen podążył za nią wzrokiem na środek pokoju. – Ysser oprowadzał mnie po zamku. A przynajmniej dopóki nie przeszkodziło mu wezwanie od k… Sezee obróciła się na pięcie w jego stronę. – Oprowadził cię? I nie przyszedłeś po nas? Utkwił w niej wzrok. – Hm. Nie. Myślałem, że do nas dołączycie, a gdy tego nie zrobiłyście, uznałem, że postanowili oprowadzić was osobno. Zacisnęła usta, a potem uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.

– Tak zrobili. Ale przyjemniej byłoby obejrzeć to miejsce razem, prawda? Kiedy zapytałyśmy, czy mógłbyś pójść z nami, posłali po ciebie, ale już cię nie zastali. Nie pytałeś, czy mogłybyśmy iść z tobą? – Ja… hm… Cmoknęła i podeszła do okna. – Teraz to nieistotne. Przyszłam się pożegnać. Wpatrzył się w nią z zaskoczeniem. – Pożegnać? – powtórzył. Odwróciła się do niego. – Tak. Veroo i ja wyjeżdżamy. Grupa młodych Sseltów wyruszyła do szkoły dwa dni temu – podróżują dwa razy do roku – ale przemieszczają się powoli i przed północą powinnyśmy ich dogonić. – Wyjeżdżacie teraz? – Kiedy z tobą porozmawiam. – Podeszła do niego. Patrzyła wszędzie, tylko nie w jego twarz. – Podróż do szkoły trwa kilka miesięcy, więc przez ten czas będziemy mogły nauczyć się języka. – Ale… Spojrzała mu w oczy. – Ale? – Tak szybko. Dopiero tu dotarliśmy, a ja… Uśmiechnęła się – a raczej jej usta się wygięły, lecz w jej oczach nie było widać wesołości. – Ty? – Jeszcze nie postanowiłem, co zrobię. Uśmieszek zniknął z jej twarzy, a pomiędzy brwiami pojawiła się bruzda. Przysunęła się o krok i sięgnęła do jego twarzy. Miękka skóra jej rękawiczek przesunęła się po jego policzku. – Drogi Tyenie – powiedziała łagodnie. – To potwierdza wszystkie moje podejrzenia. Gdybyś czuł do mnie to, co ja do ciebie, nie musiałbyś się zastanawiać, co dalej. Spuścił oczy, a serce zacisnęło mu się w piersi zarówno z

poczucia winy, jak i smutku. – Przepraszam. – Tylko tyle zdołał powiedzieć. Westchnęła. – Nie masz za co przepraszać. Nie gniewam się. Jak mogłabym się gniewać? Ale nie jest przyjemnie być z kimś, kogo kochasz, gdy nie odwzajemnia twoich uczuć. – Głos uwiązł jej w gardle, Tyen zaś podniósł wzrok i zobaczył, że Sezee szybko mruga. Cofnęła się o krok. – Jedziemy do szkoły. Ty nie możesz. Jeżeli ludzie z Akademii ruszą za tobą, to będzie pierwsze miejsce, w którym zaczną cię szukać. Zawsze wiedzieliśmy, że będziemy musieli się rozdzielić. To była wspaniała przygoda, Tyenie. Veroo i ja dziękujemy ci za to. Dzięki tobie przekroczyłyśmy góry, których przekroczyć się nie da. Nauczyłeś V eroo latać. Chwycił ją za rękę. – Jestem wam winien jeszcze większe podziękowania za pomoc w opuszczeniu Leracji i w ucieczce przed Akademią. Przekaż też, proszę, wyrazy wdzięczności Veroo za pomoc w sterowaniu aerowozem. Dobrze się spisała. Ma chyba do tego smykałkę. Uśmiechnęła się, uścisnęła jego dłoń i wyswobodziła swoją. – Powiem jej. Będzie bardzo zadowolona, gdy to usłyszy. I będzie jej przykro, że nie miała okazji pożegnać się osobiście. Zmarszczył brwi. – Gdzie ona jest? – Pakuje się. Naprawdę musimy szybko wyjechać, jeśli chcemy dogonić rekrutów. – Odwróciła się w stronę drzwi, po czym przystanęła i spojrzała za siebie. – Tak przy okazji, król zaproponował wyjątkowo wspaniałomyślny kurs wymiany. Chce mieć przy sobie trochę pieniędzy, na wypadek gdyby pojawili się kolejni ludzie z północy. A to chyba najlepsza wskazówka, jak szybko musisz opuścić zamek, Tyenie. I nie mów nikomu, dokąd się udajesz. Kiwnął głową. – Nie powiem.

Wpatrywała się w niego jeszcze przez chwilę ze smutną miną, a potem zdołała się uśmiechnąć. Bez słowa skierowała się do wyjścia. Zrobiła kilka kroków i zniknęła. Wpatrywał się w drzwi. Czy ja naprawdę zwariowałem, że pozwoliłem jej odejść? – zastanawiał się. Niemal wybiegł za nią, chcąc ją poprosić, by zaczekały, aż się spakuje i do nich dołączy. Ale jej ostrzeżenie sprawiło, że nie ruszył się z miejsca. „…nie mów nikomu, dokąd się udajesz…” Wieczorem powinien dowiedzieć się od Yssera jak najwięcej o Dalekim Południu i dać mu do zrozumienia, że jak najszybciej chce wyruszyć w drogę – jeśli nie jutro, to pojutrze. Nie będzie mógł powiedzieć, dokąd się wybiera, albo będzie musiał skłamać. Teraz jednak pozostało mu tylko czekać na powrót Yssera. Starzec był jedyną osobą, która znała leracki na tyle, by powiedzieć mu wszystko, co musiał wiedzieć, a uczestniczył właśnie w spotkaniu z królem. Sfrustrowany Tyen zajął się rzucaniem przedmiotów w stronę łóżka, ucząc Żuczka latać za nimi i łapać je. Zdał sobie sprawę, że wyobraża sobie, jak Sezee i Veroo schodzą po niekończących się schodach do miasta, choć wiedział, że zapewne zjadą na jednej z drewnianych platform w środkowej części iglicy. Choć Sezee nie będzie zadowolona. Ani trochę. Hmm, ciekawe, czy lęk wysokości był jednym z powodów jej chęci odejścia. W końcu usłyszał pukanie do drzwi. Chwycił Vellę i kazał Żuczkowi wejść do teczki, a potem poszedł otworzyć. Posłaniec powitał go gestem otwartej dłoni. Na latających posłańców wybierano wyłącznie dziewczynki, natomiast wewnątrz iglicy byli to wyłącznie chłopcy. Ten trzymał w ręce kartkę. – Cryll zaprasza na kolację – powiedział powoli i bardzo starannie. – Przynieś Żuczka. Chodź za mną. Tyen zarzucił teczkę na ramię, wyszedł z pokoju i skinął głową. Chłopiec od razu odwrócił się i ruszył korytarzem. Idąc za młodym przewodnikiem, Tyen zastanawiał się, jak

wypytać o wszystko Yssera. Skoro nikt nie powinien wiedzieć, dokąd się uda, nie mógł okazać zbyt wielkiego zainteresowania miejscami, które poleci mu starzec. Powinien raczej interesować się tymi, których nie zamierza odwiedzić, i nie pytać o te, które wzbudzą jego ciekawość. Choć przy okazji następnej wizyty członków Akademii starzec i tak się dowie, że Aren Coble naprawdę nazywa się Tyen Ironsmelter, i być może domyśli się, że jego brak zainteresowania nie był szczery. Chłopiec z właściwą dla młodości spontanicznością wbiegł po ostatnim ciągu schodów w godnym pozazdroszczenia tempie. Tyen wszedł za nim, na szczycie musiał jednak przystanąć, żeby złapać oddech. Wzdłuż korytarza prowadzącego do sali, w której król przyjmował i zabawiał gości, stało więcej strażników. Popatrzyli na niego nieufnie, więc ruszył dalej. Chłopak nie poprowadził go do jadalni, lecz ku dużym, zdobionym drzwiom. Strażnik otworzył je przed Tyenem. Chłopiec wskazał na nie gestem i pośpieszył do następnego zadania. Tyen wszedł, a jego oddech nadal był przyśpieszony. Pomieszczenie, w którym się znalazł, nie było duże, lecz wystawnością nadrabiało niewielkie rozmiary. Przez wysokie okna wpadało popołudniowe światło, teraz krwistoczerwone od zachodu słońca. Kolor odbijający się od złoceń na obrazach i tynków sprawiał, że pokój jakby stał w ogniu. Ponadto znajdującym się w nim postaciom nadawał wygląd czerwonawobrązowych cieni, więc Tyen musiał zmrużyć oczy, żeby dojrzeć ich twarze. Kiedy to zrobił, zmroziło mu krew w żyłach. – Tyenie Ironsmelter – odezwał się profesor Kilraker. – Wszędzie cię szukaliśmy.

CZĘŚĆ ÓSMA RIELLE

ROZDZIAŁ 20

Obóz kupca

otaczał studnię. Oświetleni przez ogień mężczyźni rzucali na piasek chwiejne, podłużne cienie, rozciągające się i łączące z cieniami długonogich kapo. Do grzbietów zwierząt wciąż przytroczone były bagaże. Cień rzucała nawet para unosząca się z garnka, który kucharz niósł swoim towarzyszom. Sa-Mika odwrócił się i ruszył dalej drogą. Wydma, na którą wcześniej się wspinali, teraz była tylko bladym półksiężycem w oddali. Nikt nie był w stanie powstrzymać wiatru przed przemieszczaniem piasków, droga biegła jednak prosto, więc w miejscach gdzie przykrywały ją wydmy, wystarczyło po prostu iść dalej, by z łatwością odnaleźć szlak po drugiej stronie wzniesienia. – Nie dołączymy do nich? – spytał Sa-Gest. – Będą niespokojni, wiedząc, że w pobliżu jest splamiona – odparł Sa-Mika. – A co z napełnieniem naszych manierek? – To może zaczekać do rana. – Moja jest pusta. – Musisz pić wolniej. – Zrobiłbym tak, gdybym wiedział, ale… Sa-Mika zignorował go, zszedł z drogi i wspiął się na wydmę. Rielle ruszyła za nim. Sa-Gest przystanął, po czym pośpieszył za nimi. Kapłan z blizną dotarł na szczyt i zatrzymał się, żeby się rozejrzeć. Pustynia skąpana była w głębokim i chłodnym błękicie gwiazd. Ich światło łagodziło wszystkie krawędzie, zamieniając piaszczystą powierzchnię wydm w gładką rzeźbę. Sa-Mika zaczekał, aż zdyszany Sa-Gest ich dogoni, po czym zaczął schodzić po drugiej stronie. Gdy dotarli na dół, miękki piasek pod stopami Rielle zamienił się w twardy grunt. – Dziś będziemy spać tutaj – rzekł Sa-Mika. Zdjął tobołek z pleców. Rielle poczuła ukłucie bólu w ramionach,

gdy spróbowała zrobić to samo. Zastygła w bezruchu, dopóki ból nie minął, zastanawiając się, jak inaczej mogłaby zdjąć plecak. Gdy usiadła, jego podstawa oparła się o ziemię, zmniejszając obciążający ramiona ciężar. Zdołała wydostać ręce z szelek. Gdy przeciągnęła się i rozmasowała zesztywniałe miejsca, wyjęła matę do spania i rozłożyła ją na ziemi kilka kroków od Sa-Miki. Maszerowali już od trzech dni. Każdej nocy obozowali przy studniach i spali na matach, a od gwiazd oddzielały ich tylko ich ubrania. Tuż po wschodzie słońca zjadali szybki posiłek i wyruszali w dalszą drogę. Sa-Mika robił przerwy tylko na jedzenie i nie zatrzymywał się nawet po zachodzie słońca. Wędrówka kończyła się, gdy docierali do którejś ze studni, gdzie kapłan zarządzał odpoczynek – wkrótce po zachodzie słońca albo dopiero przed północą. Sandały uwierały Rielle w stopy, a ich paski otarły skórę do krwi, więc szła boso po gorącym piasku. Ciężki łańcuch wokół szyi także ją obcierał, a jego waga przyprawiała ją o ból głowy, jednak na to nie mogła nic poradzić. Szal osłaniał twarz przed słońcem, lecz w miejscach, gdzie jej skóra była odsłonięta – na rękach, stopach i dekolcie – pojawiły się oparzenia. Sa-Mika podszedł do niej i otworzył jej tobołek. Choć każde z nich niosło swoją matę do spania i wodę, pozostałe zapasy rozdzielili między siebie. Rielle już wcześniej zauważyła, że Sa-Mika wyjmował jedzenie z tobołków jej i Sa-Gesta częściej niż z własnego. Może w swoim miał inne rzeczy. Może uważał, że najlepiej będzie najpierw zjeść zapasy z jej plecaka, żeby perspektywa ucieczki była dla niej mniej kusząca. Dotknęła łańcucha przy gardle. Dzięki opowieściom i radom brata wiedziała, że na pustynię należało wyruszać z zapasem wody na co najmniej cały dzień. Poza tym jak miałaby uciec kapłanom? Nocą pilnowali jej na zmianę. Nawet gdyby Sa-Gest zasnął w czasie swojej warty, wątpiła, czy sama by wtedy nie spała i to zauważyła. Kiedy się kładła, zapadała w sen z wyczerpania, a

budziło ją tylko wschodzące słońce. Może obawiali się, że będzie chciała uciec, posługując się magią, jaką jednak miała szansę przeciwko dwóm kapłanom, skoro nic o tej magii nie wiedziała i nie była wyszkolona? Żadnej. A jednak mimo braku możliwości ucieczki obmyślanie jej pomagało pozbyć się smutku i rozpaczy, które odczuwała od chwili pojmania. Wiedziała, że nie przetrwałaby na pustyni, ale przecież pustynia gdzieś się kończyła. Na mapach w domu widziała, że po drugiej stronie piasków ciągnie się długi łańcuch gór. Prowadzono ją do miejsca zwanego Górską, a nie Pustynną Świątynią. Może gdyby jej się poszczęściło, Sa-Gest zasnąłby w czasie swojej warty, a ona wymknęłaby się, zanim któryś z kapłanów by to zauważył. Czy posłużyłabym się magią, gdybym musiała? Jej dusza i tak już była splamiona. Co za różnica, czy splami ją odrobinę bardziej? Aniołowie i tak rozerwą ją na strzępy po jej śmierci. Nie mam do stracenia nic oprócz ostatnich lat swojego życia. Ta myśl przyszła jej do głowy kilka dni wcześniej i od tego czasu wielokrotnie powracała. Straciła rodzinę, ukochanego, przyszłość i szacunek Aniołów. Nawet gdyby zdołała uciec, miałaby ogromne poczucie winy. Jakaś jej cząstka chciała zostać ukarana, jeśli dzięki temu udałoby się coś naprawić. Poza tym nadal kocham Aniołów i nie chcę kraść tego, co prawowicie należy do nich. Sa-Mika wyrwał ją z zamyślenia, podając jej kawałek czerstwego chleba, suszone mięso i garść solonej fasoli. – Jutro wieczorem zjemy coś świeższego – obiecał, podając SaGestowi taką samą porcję, uzupełnioną o słodkie suszone owoce. Serce podskoczyło Rielle w piersi. Czy to znaczyło, że zbliżali się do krańca pustyni? Nie śmiała zapytać. Jedząc suchy posiłek, cieszyła się, że zachowała połowę wody. Kiedy się napiła, zostało jej jeszcze ćwierć manierki. Kiedy zamierzała schować ją z powrotem do zewnętrznej kieszeni plecaka, Sa-Mika wyciągnął do niej rękę.

– Daj mi to. Zrobiła, o co prosił. Podał manierkę Sa-Gestowi, który natychmiast wyżłopał resztę wody. Kiedy dostała naczynie z powrotem, dokładnie wytarła jego otwór spódnicą. Zmrużył oczy, lecz nic nie powiedział. Pierwszej nocy czuła, że bacznie ją obserwuje. Za każdym razem gdy spoglądała w jego stronę, uśmiechał się z wyższością, starała się więc w ogóle na niego nie patrzeć. Następnego ranka obudziły ją głosy. Zdała sobie sprawę, że słyszy rozmowę dwóch kapłanów, i ocknęła się zupełnie, gdy usłyszała, jak wypowiadają jej imię. – …żadna krzywda. Twój nowy przełożony nie będzie tak wyrozumiały jak ci, których do tej pory miałeś nad sobą. – Nigdy nie narzucałem się żadnej kobiecie – zaprotestował SaGest. – Bo wolisz podstępem zmuszać je do posłuszeństwa. Tak, wiem, dlaczego tak bardzo pragnęli wysłać cię ze mną. Po tych słowach nastąpiła chwila ciszy. – Mówili, że lepiej się nadaję do życia w tamtym miejscu. – Możliwe, ale i tak musisz przestrzegać zasad. – Rozumiem. – Poza tym zdrowy rozsądek powinien ci podpowiedzieć, że łatwiej poradzić sobie ze splamioną, która współpracuje. To oczywiste, że ona się ciebie boi. Trzymaj się z dala, chyba że powiem inaczej. To wcale nie powstrzymało Sa-Gesta od złośliwych uśmieszków, gdy Sa-Mika zajmował się czymś innym, ale przynajmniej kapłan zachowywał dystans. A jednak ich rozmowa wzbudziła w Rielle wiele pytań i wątpliwości. Wyglądało na to, że Sa-Gest oprócz gróźb wobec niej sprawiał także inne problemy, a niektórzy kapłani w Fyre wiedzieli o tym i być może tolerowali jego zachowanie. Z rozmowy wynikało też jednak, że w więzieniu takie postępowanie nie będzie akceptowane. Dlaczego zatem Sa-Gest nie sprawiał wrażenia niezadowolonego z tego przeniesienia? I dlaczego lepiej

nadawał się do życia w tamtym miejscu? Martwiła się o to, gdy nic innego nie odwracało jej uwagi. Być może to właśnie przez świadomość, że on będzie w więzieniu, tak często myślała o ucieczce. Teraz gdy zobaczyła, że Sa-Mika wyjął lampkę i książkę, ogarnęły ją sprzeczne uczucia: ochota i przerażenie. Sa-Mika każdej nocy czytał im opowiadanie z niewielkiej książki. Nosiła tytuł Spotkania z Aniołami. Nigdy wcześniej nie słyszała ani o książce, ani o opowiadaniach, które czytał. Choć z przyjemnością zajęłaby myśli czymś innym, podejrzewała, że te opowieści miały przypominać o czekającym ją ostatecznym losie, często bowiem ich bohaterami byli splamieni. Sa-Mika miał jednak wspaniały, głęboki głos, którego mogłaby słuchać godzinami, a nie wszystkie opowieści opatrzono ponurym zakończeniem. Lampka zaświeciła się. Rielle usłyszała za plecami westchnienie Sa-Gesta. – „Skryba” – zaczął Sa-Mika. – „Wiele lat temu żył sobie człowiek o imieniu Lem. Zajmował się spisywaniem dokumentów i prowadzeniem rachunków; nauczył go tego ojciec, którego z kolei uczył jego ojciec, uczony przez swojego ojca. Jednak Lem pewnością ręki i umiejętnościami przewyższał wszystkich swoich przodków. Przez schlebiające mu komplementy i pochwały klientów stał się ambitny. Poprzysiągł sobie, że posiądzie całą wiedzę o sztuce pięknego pisania. Opuścił ojca i młodą żonę i wyruszył w drogę, by zostać największym kaligrafem w świecie. Przez wiele lat podróżował w odległe miejsca. Odwiedził liczne kraje i spotkał ludzi niezwykle odmiennych od siebie. Dokądkolwiek się udał, szukał tych, którzy podnosili umiejętność pisania do rangi sztuki, i wszyscy dzielili się z nim swoją wiedzą. Nauczył się, jak rzeźbić pióra z trzciny i drewna, z kolców i ptasich piór. Znalazł nawet jubilera, który pokazał mu, jak kształtować pióra w srebrze i złocie albo rzeźbić je ze szkła lub

klejnotów. Spod każdego pióra wychodziło pismo o innych właściwościach, gdyż ich kształt i forma subtelnie i niepowtarzalnie zmieniały wygląd liter, Lem zaś mistrzowsko opanował pisanie wszystkimi. Nauczył się wyrabiania papieru z traw i liści, ze zwierzęcej skóry i z włosów, z błota i tkanin. Posiadł nawet umiejętność pisania na ludzkiej skórze, ozdabiając pismem ręce, nogi i plecy osób, które pragnęły takich upiększeń. Każde z tych podłoży przyjmowało atrament lepiej lub gorzej, czasem z łatwością, czasem opornie, on zaś znał je wszystkie. Nauczył się wytwarzania atramentu z kory i żywicy, z owoców i kwiatów, z insektów i morskich stworzeń, z gruczołów zwierzęcych i ze zwykłej ziemi. Potrafił nawet pisać słowa, które znikały i pojawiały się na powrót w odpowiednich warunkach. Każdy z tych atramentów należało wytwarzać, starannie odmierzając i przetwarzając składniki, rozcieńczając je lub zagęszczając do odpowiedniej konsystencji, by dostosować je do pióra i papieru. On zaś mieszał je wszystkie”. Sa-Mika zamilkł. Pustynia sprawiała wrażenie milczącej, choć nigdy nie panowała tam całkowita cisza. Zawsze słychać było cichy świst wiatru oraz cykanie i chrzęst owadów. Rielle była coraz bardziej zainteresowana, gdy usłyszała całą listę składników, kiedy jednak wróciła do rzeczywistości, żołądek podszedł jej do gardła. Czy w więzieniu będzie jej wolno rysować? Węgiel byłoby łatwo zdobyć, ale papier był drogi. I co miałaby rysować? Czy kiedykolwiek dane jej będzie spojrzeć na coś innego niż ściany własnej celi? Sa-Mika upił łyk ze swojej manierki, odchrząknął i wrócił do czytania. – „Minęło dwadzieścia lat, a on zatęsknił za domem i rodziną. Wiedział jednak, że nie posiadł jeszcze całej wiedzy, tak jak sobie obiecał. Słyszał opowieści o pewnym sposobie pisania, który praktykowano dawno temu, jeszcze przed czasami Odrodzenia.

Sposobie zakazanym, wymagał bowiem użycia magii. Gdyby wrócił do domu, musiałby przyznać, że nie dotrzymał przysięgi, albo skłamać. Był człowiekiem pobożnym, ale i dumnym. Człowiek tak prawy nie mógł ukrywać się za oszustwami. Nie wiedział, co było gorsze: porażka czy nieuczciwość. A potem przyszło mu do głowy – a może ktoś mu podpowiedział – że wystarczyłoby poznać tę zakazaną sztukę, lecz jej nie praktykować”. Sa-Mika podniósł wzrok i spojrzał Rielle w oczy, po czym odwrócił głowę i sięgnął po manierkę z wodą. Patrzyła, jak upija jeden łyk, a potem starannie zatyka naczynie i je odkłada. – „W poszukiwaniu informacji wrócił do miejsc, gdzie słyszał lub czytał o tej umiejętności. Doszedł do wniosku, że jeśli niczego nie odkryje, będzie mógł wrócić do domu z poczuciem satysfakcji, że posiadł całą dostępną wiedzę w tej dziedzinie sztuki. Lecz zakazane sekrety nie zaginęły, a przy nich wiedza, którą zdobywał przez ostatnich dwadzieścia lat, wydała się powierzchowna i znikoma. Dzięki tej umiejętności bowiem żaden atrament by nie wyblakł, żaden papier by się nie rozłożył ani nie spłonął, żadna wiedza by nie zanikła, a żadna opowieść nie zostałaby zapomniana”. Sa-Mika zaśmiał się. – Z wiarygodnego źródła wiem, że to przesada. Lem prawdopodobnie upiększył opowieść, żeby jego decyzja wyglądała na szlachetniejszą. – Upił kolejny łyk i wrócił do czytania. – „Zdumiony takim wynalazkiem z zapałem nauczył się, jak go stosować. Osiągnął to, co sobie obiecał, wrócił więc zadowolony do domu. Tam okazało się, że jego strudzony wiekiem ojciec gotów był przekazać komuś swoje interesy, a jego dzieci dorosły już i znalazły żony i mężów. Zabrał się do pracy i zbił majątek, dobrze bowiem spożytkował wszystko, czego się nauczył. Zabezpieczył także przyszłość rodzinie, gdyż doskonale wyszkolił synów. Z czasem jednak zaczęło ogarniać go poczucie niespełnienia, gdy

widział blaknący atrament i żółknący papier. Świadomość, że mógłby zachować swoje umiejętności i starania na zawsze, nietknięte zębem czasu, była niczym drzazga w ubraniu, której nie mógł znaleźć. Przede wszystkim ubolewał nad niszczejącym dziełem jego życia – ozdobnym egzemplarzem Księgi Aniołów. Jak Aniołowie mogliby się sprzeciwić użyciu magii do spisania ich czynów i mądrości, by można było nauczać o tym niezliczone dusze, które miały jeszcze przyjść na ten świat? I wyobraził sobie dzieło tak piękne i wspaniałe, że mogłoby wzbudzić w Aniołach chęć wybaczenia, a może nawet wdzięczność. Wykorzystał zakazaną wiedzę, by stworzyć Księgę Aniołów, która przetrwałaby na zawsze. Dopracowywał każdą stronę, zaniedbując przy tym rodzinę, pracę, a nawet swój wygląd. Szukał miejsc, w których nie byłoby widać skazy powstałej po jego twórczości. Kiedy już nie mógł znaleźć kolejnych i zaczął się obawiać, że ktoś go zdemaskuje, odszedł w poszukiwaniu bezpieczniejszej przestrzeni. Trafił do odległej chaty w górach, w której rzadko zatrzymywali się wędrowcy. Tam pracował rok za rokiem, a przeżył tylko dzięki górskim ziołom i magii. Zapomniał, jak rozmawiać z ludźmi, i przepędzał tych, którzy go spotykali. Im piękniejsza stawała się księga, tym on stawał się brzydszy i bardziej chorował. Pewnego dnia tym niebezpiecznym i zarośniętym szlakiem przechodził wielki kapłan. Wyruszył z domu i znalazł się na owej ścieżce pod wpływem snów. Kiedy dotarł w to miejsce, wiedział już, dlaczego Aniołowie go tam wysłali. Chata stała w wielkiej pustce, Lem skradł bowiem całą magię, by stworzyć swoją księgę. Przygotował się na wielką bitwę, spodziewając się spotkania z potężnym magiem. Tymczasem trafił na schorowanego starca i najpiękniejszą Księgę Aniołów, jaką w życiu widział. Zadbał więc o starca, by przywrócić go do zdrowia. Gdy dowiedział się, jaką cenę człowiek ten zapłacił za stworzenie księgi, wzdrygnął się. Gdy Lem usłyszał o snach, które sprowadziły

do niego kapłana, uradował się, wierzył bowiem, że to Aniołowie przysłali go tu po księgę. Kapłan nie chciał jednak jej dotknąć ani zabrać jej ze sobą. Zaniepokojony tym odkryciem i nie wiedząc, jak postąpić, odszedł, by naradzić się z innymi kapłanami. Lem przytroczył księgę do pleców i poszedł za nim, zmuszając stare ciało do pośpiechu. Gdy dogonił kapłana, ten popatrzył na księgę z przerażeniem. Spojrzawszy przez ramię, Lem dostrzegł, że za jego plecami rozciąga się skaza. Księga sama pochłaniała magię. W końcu Lem zrozumiał, jakie niegodziwe dzieło stworzył. Po raz ostatni posłużył się magią i zniszczył księgę, rzucając jej karty na wiatr. A potem upadł przekonany, że wkrótce zostanie rozerwany na strzępy przez Aniołów. Kapłan zasmucił się, widząc, że Lem w duchu jest dobrym i pobożnym człowiekiem. Zaniósł go z powrotem do chaty w górach, a potem pomógł mu przekształcić to miejsce w klasztor. Tam Lem dożył swoich dni, ucząc kapłanów sztuki piśmienniczej, aby mogli rozgłaszać mądrość Aniołów na skromniejsze sposoby. A ludzie powiadają, że gdy umarł, Aniołowie mu wybaczyli, gdyż dzięki pracy jego i ludzi, których nauczał, powstało więcej magii, niż Lem skradł, a jego sztuka zainspirowała tysiące dusz. Ale tylko ci, którzy dostaną się do królestwa Aniołów, przekonają się, czy to prawda”. Sa-Mika opuścił książkę, przymknął oczy i zamilkł. Potem zdmuchnął lampę, zamknął książkę i odłożył ją. – Macie jakieś pytania? – odezwał się cicho. Rielle zamrugała. Patrzył na nią, nie na Sa-Gesta. Zastanowiła się nad opowieścią i zaczęła kręcić głową, lecz zmieniła zdanie. Było pewne pytanie, które dręczyło ją, od kiedy opuściła Fyre, i może właśnie przyszła pora, by je zadać. – Ile dni drogi jeszcze nam zostało? Kącik jego ust po stronie bez blizny lekko się uniósł. – Wiele czterodni, lecz nie tylko przez pustynię. – Rozłożył swoją

matę. – Nie słyszałem, żebyś się modliła, Rielle. Pewnego dnia spotkasz Anioła. Ignorowanie ich nie zmieni rezultatu takiego spotkania. Rielle przełknęła ślinę. Zaschło jej w ustach, a Sa-Gest wypił całą jej wodę. Położyła się i zaczęła rozważać uwagę Sa-Miki. Próbowała modlić się w celi, lecz słowa nie chciały przejść jej przez gardło. Miała wrażenie, że arogancją byłoby proszenie Aniołów o cokolwiek po tym, co zrobiła. Przestępstwo, którego się dopuściła, było niewybaczalne, po co więc miałaby prosić o łaskę? Może jednak była dla niej jakaś nadzieja. Przecież ukradła Aniołom znacznie mniej magii niż Lem, a jemu wybaczyli. Stworzył więcej magii dzięki swojej sztuce. Choć uczono ją, że magia powstawała poprzez akty twórcze, zawsze zakładała, że tylko dzięki największym wysiłkom dało się wyprodukować jakąś znaczącą jej ilość. Czy jej obrazy i rysunki przyczyniały się do jej generowania? Gdyby pozwolono jej w więzieniu rysować, czy mog​łaby uzupełnić to, co ukradła? Bez względu na to, czy modlitwa miała sens, czy nie, na pewno nie zaszkodzi. Kiedy jednak otworzyła usta, słowa uwięzły jej w gardle na myśl, że będzie ich słuchał Sa-Gest. Wyrecytowała więc prostą modlitwę, której uczono dzieci, chwalącą Aniołów i mającą zapewnić szczęście jej rodzinie.

ROZDZIAŁ 21

Osiem – a może dziewięć? – dni później zostawili piaski za sobą. Kilka dni wcześniej na horyzoncie pojawiła się linia szczytów, które stawały się coraz wyższe, w miarę jak się do nich zbliżali. Droga przed nimi wiła się u pazurzastych stóp gór, potem pięła się wspaniałymi łukami w ich niższych partiach, by zniknąć w załamaniach wyższych stromych stoków. Na szczęście dalsza wędrówka miała zacząć się następnego dnia. Słońce wisiało nisko na niebie, a ciemne skupisko budynków niedaleko przed nimi rzucało cień na krawędzi pustyni. Od szczytu wieży świątynnej wznoszącej się nad najwyższym dachem rozchodziły się charakterystyczne linie. O tej godzinie ludzie wracali do domów, a gdy Rielle i jej strażnicy weszli do wioski, jej mieszkańcy przystawali i wpatrywali się w nich, zatrzymując wzrok na łańcuchu wokół jej szyi, a potem oddalali się w jeszcze większym pośpiechu. To samo działo się w kilku innych wioskach, przez które przechodzili. Rielle nie miała pojęcia, jak często kapłani wiedli splamionych do więzienia tą drogą, musieli jednak robić to często, tubylcy bowiem dobrze wiedzieli, kim była. W pewnej wiosce trzech młodzików szło za nimi, szydząc. W innej ludzie wychodzili z domów i obrzucali ją wyzwiskami. Sa-Mika poradził jej, by szła między nim a Sa-Gestem. Z początku sądziła, że miało ją to powstrzymać od ucieczki albo wykorzystania któregoś z mieszkańców wioski jako zakładnika, wkrótce jednak przekonała się, że chodziło raczej o jej własne bezpieczeństwo. Wyglądało na to, że w tej wsi czekały ją tylko wrogie spojrzenia, które rzucano przeważnie z drzwi i okien. Główna droga była jedynym szlakiem; po obu jej stronach stały budynki. Świątynia znajdowała się na samym jej końcu. Choć dzięki wieży górowała nad pozostałymi domami, była nieproporcjonalnie mała, przez co

wyglądała na obciążoną od góry i przytłoczoną budowlę. Sa-Mika poprowadził ich wokół niej do dwóch niskich ceglanych budynków; dwa skrzydła jednego wysunięte były ku przodowi po obu stronach, drugi zaś wtulił się w podwórze pomiędzy nimi, a rozmiarami ledwie przewyższał jej celę w Fyre. Gdy dostrzegła kraty osadzone we froncie małego domku, zdała sobie sprawę, że pełnił właśnie funkcję celi. Cele były we wszystkich świątyniach, w których zatrzymywali się do tej pory, tu jednak po raz pierwszy spotkała się z pomieszczeniem odseparowanym od pozostałych zabudowań. Ze środkowej części większego budynku wyszedł im na spotkanie kapłan. Na widok Sa-Miki wyraz jego twarzy się ocieplił, lecz jego uśmiech natychmiast znikł, gdy mężczyzna przyjrzał się jej i SaGestowi. – Witaj ponownie, Sa-Miko – powiedział. – Widzę, że dziś położę się spać późną nocą. – Tylko odrobinę później niż zwykle, Sa-Jeimie. To jest Sa-Gest, który zajmie stanowisko na górze. Będzie trzymał ze mną straż. Sa-Jeim kiwnął głową do młodego kapłana. Może tylko jej się zdawało w słabym świetle zmierzchu, ale w taksującym spojrzeniu, którym obrzucił Sa-Gesta, kryło się coś, przez co po plecach przebiegł jej dreszcz. Nie była pewna, czy to niechęć, zazdrość, czy jedno i drugie. – W takim razie znajdźmy dla was jakieś miejsce – powiedział, wyciągając z szat pęk kluczy i wskazując na celę. Rielle zdjęła tobołek i podała go Sa-Mice. Miejscowy kapłan otworzył kratę, ona zaś posłusznie weszła do środka. Sa-Gest został na straży, a pozostali kapłani skierowali się do budynku. W celi było ciemno, ale ściany emanowały pochłoniętym za dnia ciepłem. Jedyny mebel stanowiła ławka wbudowana w tył pomieszczenia, wykonana z tych samych cegieł co ściana. Posadzka była kamienna i pokryta przywianym zza krat piaskiem. Śmierdziała starym moczem, Rielle zaś nie widziała, czy na ławce

jest czysto, nabrała więc piasku w garści i rozsypała go na niej, w nadziei że wchłonie resztki ewentualnych nieczystości. Sa-Gest czekał za kratami ze swoim plecakiem u stóp. Sa-Mika wrócił wkrótce z jedzeniem i piciem dla obojga. Rielle dostała duszone ziarna i kubek wody. Usiłowała nie patrzeć na porcję SaGesta, która pachniała mięsem i agilem, ziołowym trunkiem z przyprawami, wytwarzanym przez kapłanów na własny użytek i podobno mającym właściwości lecznicze. Choć jej posiłek nie miał smaku, nie był przynajmniej taki twardy i suchy jak to, co jedli przez wiele ostatnich czterodni. Sa-Mika wrócił niebawem, niosąc wiadro, matę do spania i krzesło. Na chwilę otworzył kratę i podał jej pierwsze dwa przedmioty, po czym wysłał Sa-Gesta do budynku, żeby się przespał. Odwrócił się, gdy Rielle się załatwiała, a potem usiadł na krześle i wyjął swoją książkę. Zapadła już noc, zapalił więc lampkę i trzymał ją nad kartkami. Rielle rozłożyła matę na ławce, usiadła i wsłuchała się w jego głęboki głos. – „Ponad sto lat temu żyła pewna zamożna wdowa imieniem Deraia, która miała pięcioro dzieci. Choć mogła sobie pozwolić na zatrudnienie służby do wszystkich prac domowych, kochała gotować i z tego słynęła. Pewnego razu straszliwa zaraza nawiedziła jej kraj. Kiedy zachorowało pierwsze dziecko Derai, sięgnęła ona po uzdrowicielską wiedzę przekazywaną w jej rodzinie z matki na córkę, okazała się jednak nieskuteczna i dziecko zmarło. Kiedy zachorowało drugie dziecko, zwróciła się do miejskich lekarzy słynących z wiedzy i umiejętności zdobywanych przez stulecia nauki, nie spotkali się jednak wcześniej z taką chorobą i dziecko zmarło. Kiedy zachorowało trzecie dziecko, zwróciła się do kapłanów, lecz do tego czasu świątynia pełna była ofiar zarazy, a kapłanów było za mało, by mogli zająć się wszystkimi. Nie chcąc

faworyzować bogatych ani biednych, wybierali osoby do leczenia poprzez losowanie. Jej dziecko nie zostało wybrane i zmarło. Kiedy zachorowało czwarte dziecko, przez trzy dni i trzy noce modliła się do Aniołów, składała ofiary i odprawiła wszystkie rytuały, lecz mimo jej pobożności dziecko zmarło. Kiedy ostatnie dziecko zachorowało, zajrzała do najstarszej księgi, jaką jej przekazano. Tam odnalazła informację o dawno ukrytej magii, nauczyła się jej używać i dziecko przeżyło. Po wszystkim ogarnęło ją ogromne poczucie winy, że jej córka przeżyła, a pozostałe dzieci zmarły. Wiedziała, że jej dusza już była zgubiona, co zatem miałaby do stracenia, gdyby ocaliła kolejne dzieci? Wyleczyła więc dzieci krewnych i przyjaciół, ukrywając swoje metody i przekonując innych, by także jej nie zdradzili. Lecz im więcej dzieci udawało jej się uratować, tym większe i silniejsze poczucie winy w niej narastało. Dlaczego ci, którym wiodło się gorzej, mieli cierpieć, skoro jej zamożni przyjaciele nie cierpieli? Udała się zatem samotnie do biedniejszych części miasta i wkrótce po okolicy zaczęły krążyć opowieści o damie, która leczyła dotykiem, choć nikt nie chciał powiedzieć, w jaki sposób. Kiedy jednak usłyszeli o niej kapłani, domyślili się prawdy i zastawili na nią pułapkę. Gdy w nią wpadła, przyznała się do swojego występku i poddała ich osądowi. Dokonała jednak tylu dobrych uczynków, że zamiast wygnać ją z miasta, jego ludność zebrała się i zagrodziła jej drogę. Obawiając się buntu przeciwko mądrości Aniołów, kapłani zasięgnęli rady u dziesięciu najbardziej szanowanych duchownych na świecie. Mężczyźni zebrali się i rozpatrzyli całe dobro, którego dokonała wdowa, oraz kradzież magii, której się dopuściła. Wiedzieli, że będzie trzeba pilnie strzec kobiety, by już więcej nie posłużyła się magią. Wiedzieli, że będzie trzeba ją ukarać, by inni nie próbowali pójść w jej ślady. Wiedzieli, że karę będzie musiała zaakceptować ludność. Postanowili, że Deraia, a potem jej córka muszą uzupełnić magię,

którą skradła kobieta. Gdy jej o tym powiedzieli i zapytali, jak chciałaby pracować, zastanawiała się długo i poważnie. Potrafiła tylko leczyć i gotować. Skoro nie mogła pomagać innym dzięki pierwszej umiejętności, postanowiła, że będzie pomagać dzięki drugiej. I tak przez resztę życia Deraia z córką przygotowywały posiłki dla ubogich i zbierały pieniądze na świątynię. Powiadano, że potrawy te były zdumiewające, jeśli bowiem ktoś pragnie wytworzyć magię, nie wystarczy proste wymieszanie składników. Ludzie przybywali z daleka, by ich spróbować. A ci, którzy jej pilnowali, wierzyli, że Deraia i córka z nawiązką spłaciły przed śmiercią dług u Aniołów i że spotkają ich w duchowym królestwie”. Sa-Mika zamknął książkę i jak zawsze na chwilę przymknął oczy. Rielle milczała, lecz w głowie aż kotłowało jej się od pytań. Co on zamierza? Choć nie wszystkie opowieści, które czytał, mówiły o ludziach, którym wybaczono posługiwanie się magią, większość jednak kończyła się właśnie w ten sposób. Czyżby próbował jej powiedzieć, że mogłaby odkupić swoje winy? Jeśli tak i jeśli rzeczywiście jej się to uda, to co potem? Czy zostanie uwolniona, gdy spłaci dług? A jednak za każdym razem kiedy pytała go o więzienie, nie wdawał się w szczegóły. Kilka nocy temu przyszło jej do głowy, że może nie chciał o tym mówić przy Sa-Geście, choć nie wiedziała dlaczego. – Masz jakieś pytania? – odezwał się. – Tylko te, na które nie chciał mi pan odpowiedzieć – odparła, lecz nie udało jej się ukryć nadziei w głosie. – W takim razie niech Aniołowie czuwają nad tobą tej nocy – powiedział i wstał. Westchnęła i pokręciła głową. Po co pytał, skoro nie zamierzał odpowiadać? Może dlatego, że nie zadaję odpowiednich pytań. Zaśmiał się. Dobrze było to słyszeć, choć dziwny był to wyraz

serdeczności, biorąc pod uwagę ich role i sytuację, w jakiej się znaleźli. – Jeszcze kilka dni, Rielle. – Zdmuchnął lampę. – Idź spać. Choć łóżko było twarde, nie dotarło do niej już nic, gdy tylko położyła głowę na macie. Obudziły ją jakieś dźwięki i światło. Bolało ją całe ciało. Jak to możliwe, że już wstał świt, a ja ciągle jestem taka zmęczona? Otworzyła oczy i zmarszczyła brwi, gdy zobaczyła, że w celi nadal jest ciemno. A jednak na ścianie nad ławką widziała swój cień, który rzucała dzięki słabemu światłu spoza krat. Poruszał się, lecz ona pozostawała w miejscu. A więc to źródło światła musiało się przesuwać. Wtedy usłyszała czyjś oddech. Przyśpieszony, lekko chrapliwy, dochodzący od strony krat. Odwróciła głowę i natychmiast tego pożałowała. Sa-Gest przywarł do prętów. Wpatrywał się w nią intensywnie, kiedy jednak na niego spojrzała, zobaczyła błysk zębów oświetlonych światełkiem, które unosiło się między nią a kapłanem. W jednej dłoni trzymał coś małego i kwadratowego. Druga poruszała się krótkimi szarpnięciami. Spojrzała w dół i zobaczyła, co obejmowały jego palce. Zamarła wstrząśnięta. Zaśmiał się cicho. – Chodź i pomóż mi – zachęcił ją. – A kiedy już tam dotrzemy, dopilnuję, żebyś była traktowana… cóż… lepiej… – Wstrzymał oddech. – Och… za późno. Spięła się już, żeby wstać, więc zdołała w porę się odsunąć. Celował w jej twarz. Gdyby chciał trafić niżej, możliwe, że nie zdążyłaby zrobić uniku. Mimo wszystko jego nasienie ochlapało matę. Niemal krzyknęła z obrzydzenia, ale pożałowała swojej reakcji. Dała mu do zrozumienia, że udało mu się wzbudzić w niej oburzenie. Przełknęła gorycz i zsunęła matę na ziemię, w nadziei że suchy piasek wchłonie wilgoć. Ohydny, obrzydliwy człowiek.

– Nieważne – powiedział. Nie patrzyła na niego, gdy układał szaty i doprowadzał strój do ładu. – Na pewno jeszcze będzie okazja. Nie zaszkodzi ci trochę się w tym podszkolić, zanim tam dotrzemy. Na górze będą oczekiwali tego, a nawet znacznie więcej. Gwałtownie uniosła głowę i spojrzała mu w oczy, zanim zdołała się powstrzymać. Uśmiechnął się i pokiwał głową. – O tak. Staram się wyświadczyć ci przysługę. Nie chciałabyś przybyć tam nieprzygotowana. I nie mieć przyjaciół. – Parsknął. – Nie myśl, że Sa-Mika ci pomoże. Odejdzie po kolejnych splamionych. Nie zwracaj na niego uwagi – powiedziała sobie. Próbuje cię zastraszyć. A jeśli… Nie. To nie może być prawda. Zauważyła, że Sa-Gest nadal trzyma kwadratowy przedmiot. Dostrzegł, że przeniosła na niego wzrok, uśmiechnął się więc od ucha do ucha i pokazał go jej. Magiczne światło odbijało się od powierzchni pokrytej jakąś połyskliwą pastą. Gdy obrócił przedmiot, dostrzegła namalowane na nim kolory i kształty i zamarła z przerażenia. To był akt, który zaczął malować Izare. Ten, który sama dokończyła. Ten, który zniknął po inspekcji przeprowadzonej przez Sa-Gesta i Sa-Elema w domu Izare’a. Na brzegach, za które musiał trzymać go kapłan, obraz był rozmazany, bo gdy Sa-Gest go zabrał, malowidło było jeszcze mokre. Przepełniła ją złość. Spróbowała wyrwać mu przedmiot, lecz kapłan odsunął się szybko i roześmiał się. – Nie dostaniesz go. Nadal jest mi potrzebny. Dotrzymywał mi towarzystwa niejednej nocy – powiedział. – Oczywiście nie jest tak ładny jak twój portret, ale tamten nie zmieściłby mi się do tobołka. Oddech uwiązł jej w gardle. Portret! Nie widziała go od dnia, w którym uciekła od rodziny. Czyżby Sa-Gest zabrał go, gdy kapłani szukali jej w domu Izare’a? Na pewno. Nie widziałam go od tego czasu. Dlaczego Izare mi nie powiedział? Zacisnęła dłonie w pięści. Gdybym miała zabić Sa-Gesta, żeby uciec, wcale bym tego nie żałowała – powiedziała sobie.

Przeszył ją dreszcz. Nagle ucieczka nie była już tylko mrzonką, naprawdę zaczęła jej pragnąć. Wszystko, co jej zrobiono, było sprawiedliwe, jeśli jednak będzie musiała spędzić resztę życia pod kontrolą tego człowieka… na coś takiego nie zasługiwała. Nikt nie zasługiwał. Dlaczego nie zrobić tego teraz? Nie zaczerpnąć magii i nie spróbować się uwolnić? Sa-Mika był w budynku. Walka z jednym kapłanem była łatwiejsza niż z dwoma. – CO SIĘ TU DZIEJE? Sa-Gest odskoczył od krat i w celi znowu zapadła ciemność. W ich stronę szła jakaś postać oświetlona od tyłu przez światło padające od strony budynku. Choć jej twarz skrywał cień, Rielle natychmiast rozpoznała chód Sa-Miki. Sa-Gest odwrócił się i wzruszył ramionami. – Nic. – Co tam masz? – zapytał Sa-Mika stanowczym tonem. – O nie, widziałem, co trzymałeś, i to nie było to. Daj mi to. Jakiś przedmiot powędrował z jednych rąk do drugich. Pojawiło się kolejne światełko i Rielle wypatrzyła obraz w rękach Sa-Miki, nim zdążyło zgasnąć. Zastąpiły je płomienie, a palące się malowidło upadło na ziemię. Utkwiła w nim wzrok. Jedyny obraz, nad którym pracowała razem z Izare’em, został zniszczony, lecz ona czuła jedynie ulgę. – Głupiec – rzekł Sa-Mika. – Powiedz mi, dlaczego nie miałbym odesłać cię do Fyre? – Nawet jej nie tknąłem – zaprotestował Sa-Gest. – Tylko… tylko z nią rozmawiałem. – Szantażowałeś ją czy jej dokuczałeś? – Nic z tych rzeczy! Po prostu… – Idź do łóżka. Obudź Sa-Jeima i powiedz mu, że będzie musiał zacząć wartę wcześniej. Jutro poniesiesz tobołek swój i jej. Sa-Gest przygarbił się i oddalił. Wkrótce nadszedł ziewający miejscowy kapłan. Sa-Mika odsunął się nieco. Zaczęli po cichu

rozmawiać. Rielle usiłowała usłyszeć ich słowa. – Przepraszam… to – rzekł Sa-Mika. – Czy ona…? – Nie. On chyba wie. Ale nie wiem, jak się dowiedział. – Kapłan z blizną ściszył głos. Sa-Jeim pokręcił głową i mruknął coś pod nosem. Rielle przysunęła się do krat, zamknęła oczy i nasłuchiwała dalej. – …to robisz? – Bo muszę – odpowiedział Sa-Mika mocniejszym tonem. Zamarł i spojrzał w jej stronę. – Mam nadzieję, że jako urodzony i wychowany w tym straszliwym miejscu stałeś się człowiekiem lepszym niż większość – stanowczo rzekł Sa-Jeim, a potem zadał pytanie, którego nie usłyszała. Sa-Mika pokręcił głową. Sa-Jeim westchnął i ruszył w kierunku celi. – W końcu wydobędę z ciebie prawdę, Sa-Miko! – zawołał przez ramię, lecz sympatia w jego głosie złagodziła to ostrzeżenie. Gdy stary kapłan podszedł do celi, w świetle gwiazd była w stanie dostrzec jego minę i zadrżała na widok tego, co z niej wyczytała. Współczucie.

CZĘŚĆ DZIEWIĄTA TYEN

ROZDZIAŁ 22

Tyen potarł twarz, ziewnął i oparł się o wsporniki aerowozu. To była wietrzna noc. Podmuchy szarpały i targały linami kapsuły, więc Tyen nie spał dobrze. Spojrzał w dół na latające wokół iglicy dzieci i przypomniał sobie, co powiedział mu o nich Ysser. Pierwszy latający przybył do Tyeszalu kilkaset lat temu. Było to dziecko akrobatów, które podróżowało po okolicy i występowało za pieniądze, a gdy rządzący wówczas król zobaczył, jak dziewczynka lata, przydzielił jej rodzinie pokój w wieży i zapłacił im, by zostali i uczyli inne dzieci. Wkrótce dostrzeżono ich przydatność jako posłańców, a ponieważ wykonywały mnóstwo drobnych zadań dla rodziny królewskiej, ustanowiono prawa i tradycje obejmujące wybór uczniów, metody szkolenia i długość służby. Obserwowanie sadzy, która powstawała za latającymi dziećmi, było równie fascynujące. Za każdym razem gdy któreś śmignęło obok, zdumiewał się, jak szybko magia przesączała się w pustkę. Tak musi być w innych światach – pomyślał już chyba po raz setny. A w takich chwilach zawsze chciał zapytać Vellę, czy to prawda, i zastanawiał się, czy stracił ją na zawsze. Przynajmniej nie wpadła w ręce Gowela i Kilrakera – powiedział sobie. Spojrzał w dół na dwa aerowozy bezpiecznie przywiązane po obu stronach lądowiska, pomyślał o konfrontacji w komnacie audiencyjnej króla Sseltee i ponownie zaczął się zastanawiać, czy mógł zachować się inaczej. Kilraker, Gowel i dwaj Leraci chcieli go otoczyć, gdy wszedł do sali, ale ich plan został udaremniony. Ysser wszedł pomiędzy nich i poprowadził Tyena do króla. Władca siedział na szerokiej, głębokiej sofie, na której mogłoby się zmieścić czworo albo pięcioro ludzi – był to tron, gdzie mogli usiąść także uprzywilejowani goście. Tyen wyciągnął obie dłonie, król jednak nie odwzajemnił

gestu. – Tych ludzi znasz? – spytał Ysser. Tyen skinął głową. – Nazyfasz się Tyen Ironsmelter? Nie Aren Coble? – Zgadza się. – Mófią, że coś ukradłeś. To prafda? – Nie – odparł Tyen, lecz po chwili powiedział: – Tak. – Gdy dostrzegł zmieszanie w oczach Yssera, postanowił wyjaśnić sytuację. – Profesor Kilraker ukradł coś z Akademii – rzekł, skinąwszy głową na swojego byłego nauczyciela. – Zaaranżował wszystko tak, żeby wina spadła na mnie. Odebrałem mu przedmiot, ale nie mogłem zwrócić go Akademii. Był zbyt cenny, a oni chcieli go zniszczyć. – Chciał jeszcze dodać, że ukradł aerowóz, a właściwie dwa, lecz Ysser mu przerwał. – Zniszczyć? – Zepsuć. Zabić. Ysser kiwnął głową. Odwrócił się i przetłumaczył jego słowa królowi, który zmarszczył brwi i przeniósł wzrok z Tyena na profesora i z powrotem, a potem przemówił. – O jaki przedmiot chodzi? – przełożył mag. Kilraker nachmurzył się. – Tyenie… – Nie powiedzieli wam? – spytał Tyen Yssera. – Nie. Kilraker niewątpliwie liczył na to, że nie będzie musiał wspominać o V elli, w obawie że Sseltowie postanowią ją obejrzeć i odkryją zawarte w niej tajemnice. Tyen pamiętał o teczce wiszącej na ramieniu, gdy rozważał swoje szanse na zachowanie Velli. Domyślał się, że wszyscy czterej Leraci to magowie. Gdyby nimi nie byli, Kilraker i Gowel nie obciążaliby dodatkowo swoich aerowozów. Tyen wątpił, czy byłby w stanie wygrać, gdyby doszło do konfrontacji. Jednak nie zaatakowali. Domyślił się, że bez zgody króla ryzykowaliby zerwaniem przyszłych stosunków handlowych

pomiędzy Imperium a Sseltami. – Król chce, żebyś został potraktofany odpofiednio – zwrócił się do niego Ysser. – Nie zlekcefaży jednak praf innego kraju, jeśli nie będzie miał ku temu pofodóf. Słofa tych ludzi należy udofodnić. Do tego czasu przechofamy f bezpiecznym miejscu przedmiot, który ukradłeś. Oddał więc Vellę Ysserowi i powiedział mu, czym była: księgą gromadzącą i przechowującą wiedzę wszystkich, którzy jej dotknęli. Kilraker i Gowel nie byli zbyt zadowoleni z takiego obrotu sprawy. Ysser odebrał Vellę od Tyena i przed podaniem królowi owinął książkę w tkaninę. Z kieszeni płaszcza król wyjął ściąganą sznurkiem torbę wykonaną z przezroczystego materiału. Otworzył ją, żeby Ysser mógł wsunąć Vellę do środka, a potem mocno zaciągnął sznurek. Następnie zawiesił torbę na oparciu tronu. – Zostanie tu, dopóki nie postanofimy, co dalej zrobić – przetłumaczył jego słowa Ysser. Później wyjaśnił, jak będzie przebiegać rozprawa, podczas której zadecyduje się, czy Tyen i księga zostaną wydani profesorom. Kilraker przestrzegł króla, że Tyen jest silny i trudno będzie powstrzymać go od ucieczki, i zaproponował swoją pomoc w skrępowaniu go. Król się na to nie zgodził. W dyskusji, która nastąpiła później, Ysser oświadczył, że Tyen będzie przebywał w swoim pozbawionym śmigła i steru aerowozie, który zostanie przywiązany do iglicy. To była dość dziwna, ale skuteczna forma uwięzienia. Tyen mógłby odciąć linę i polecieć tam, gdzie poniesie go wiatr, lecz Kilraker wkrótce podążyłby za nim i odnalazłby go. Strażnicy obserwujący każdy ruch Tyena pilnowali, by nie próbował wykraść Velli. Poza tym Ysser prawdopodobnie domyślił się, że Tyen nie odejdzie, dopóki będzie miał szansę na odzyskanie Velli. Gdy mag wyprowadził Tyena do aerowozu, spojrzał na niego z ukosa.

– Dlaczego mófisz o niej jak o osobie? – zapytał. – Bo była kiedyś kobietą, którą zamieniono w książkę wbrew jej woli. Część tej osoby pozostała w księdze. Obiecałem, że znajdę sposób, żeby odzyskała ludzką postać. – To… To szlachetne zadanie. Tyen pokiwał wtedy głową. – Wiesz może, jak tego dokonać? – Przykro mi, ale nie. Dostał ciepłe ubrania i dodatkowe koce, a każdego dnia Ysser lub inny Sselt za pomocą magii wysyłał mu kosze z jedzeniem. Tyen musiał podgrzewać powietrze w kapsule, lecz jedyną płynącą z tego niedogodnością była konieczność wstawania w nocy, żeby utrzymać jej temperaturę. Dwukrotnie wzywany był do wieży, żeby odpowiedzieć na pytania. Za każdym razem uspokajał się na widok torby wiszącej na dziwnym tronie, w której widać było Vellę. Ostatnim razem Ysser zapewnił go, że decyzja zostanie podjęta wkrótce, kiedy więc drzwi pałacu otworzyły się i wyszedł przez nie mag w towarzystwie dwóch strażników, w sercu Tyena zapłonęła nadzieja. Upuścił nieco powietrza z kapsuły, która zaczęła się obniżać. Dwaj strażnicy zaczęli ciągnąć liny, sprowadzając aerowóz na lądowisko. Gdy Tyen opuścił pokład, Ysser uśmiechnął się do niego. – Dobrze się czujesz? – zapytał. – Tak, choć ostatniej nocy było trochę zimno. Mag kiwnął głową. – Martfię się o ciebie. – Skinął na niego dłonią i odwrócił się do drzwi. Powietrze wewnątrz było cieplejsze, Tyen zrzucił więc futrzany płaszcz, który dostał wcześniej, zdjął też kapelusz i rozwiązał szalik. Ysser nie zatrzymał się przy drzwiach do sali audiencyjnej, lecz poszedł w kierunku następnego pomieszczenia. Było mniejsze od innych, które Tyen widział na tym piętrze, lecz równie starannie

ozdobione. Dwie duże sofy podobne do królewskiego tronu stały naprzeciwko siebie, a pomiędzy nimi znajdował się długi, niski stół. Na jednej z sof siedział Gowel. Poszukiwacz przygód uśmiechnął się. Tyen spojrzał na niego wilkiem i przeniósł wzrok na Yssera. – Co się dzieje? – Gowel chce z tobą porozmafiać – oznajmił. – Będę blisko, ale nie będę słyszał rozmofy. Odezfij się, jeśli będę ci potrzebny – dodał i popatrzył znacząco na Tyena. Wyszedł z sali, zamykając za sobą drzwi. Tyen przyjrzał się Gowelowi, który wskazał drugą sofę. – Usiądź, Tyenie – powiedział. – Dlaczego miałbym słuchać, co ma pan do powiedzenia? Podróżnik uśmiechnął się. – Bo zamierzam dać ci szansę na kupienie sobie wolności. – Nie oddam V elli. – Nie proszę cię o to. Tyen zmrużył oczy, po czym podszedł do sofy i usiadł. – Dlaczego miałabym panu zaufać? Gowel zaśmiał się. – Dlaczego? Może dlatego, że mam propozycję, dla której warto zaryzykować. Tyen prychnął. – Propozycja wymagająca podjęcia zbyt wielkiego ryzyka to hazard. – Pewnie tak. – Gowel uśmiechnął się szeroko. – Dojrzałeś od naszego ostatniego spotkania, młody Ironsmelterze. Już nie jesteś taki naiwny. – Zatarł ręce i pochylił się naprzód z niewzruszonym spojrzeniem. – Rzecz w tym, że nie przybyliśmy na południe, żeby odnaleźć ciebie. Mieliśmy inny cel. Pościg za tobą był świetną przykrywką. Tyen nie odezwał się, lecz myśli zaczęły kłębić mu się w głowie.

Jeśli Gowel nie kłamał, to co mogło go tu sprowadzać? Czy odkrył na Dalekim Południu coś, co zachował dla siebie do czasu, gdy zdoła wrócić tu z Kilrakerem i swoimi przyjaciółmi? Przecież Kilraker gotów był poświęcić swoje koneksje i bezpieczną posadę w Akademii, żeby dołączyć do podróżnika, zanim jeszcze dowiedział się o istnieniu Velli. Postanowił też wrobić Tyena w kradzież V elli. – Dowiedziałeś się już z książki o istnieniu innych światów – rzekł Gowel. – Światów, w których jest więcej magii niż w naszym. Wiesz, że można między nimi podróżować dzięki magii i że przeniesienie kilku osób nie wymaga zużycia większej ilości mocy niż przeniesienie jednej. Po plecach Tyena przebiegł dreszcz. O tym akurat nie wiedział. – Pomyśleliśmy, że może to przypominać kopanie tunelu – kontynuował Gowel. – Wystarczy tylko zużyć energię na stworzenie korytarza dla jednej osoby, a pozostałe mogłyby po kolei za nią podążyć. Kilka dni temu próbowaliśmy stworzyć niewielki tunel, zakładając, że zużyjemy mniej magii, i przesłać przezeń przedmioty lub małe zwierzęta. Chcesz wiedzieć, co się stało? Tyen nie mógł się powstrzymać i wbrew sobie pochylił się naprzód. – Co? Gowel zaśmiał się. – Nie udało się. Mag nie może przesłać przedmiotów przez barierę do następnego świata, musi przejść razem z nimi. Tyle wywnioskował Kilraker. Potem zdołał nieco oddalić się od tego świata. Zniknął na naszych oczach. Jednak na to i na powrót zużył całą magię, którą był w stanie zgromadzić. Potrzebowaliśmy bogatszego źródła mocy. – I dlatego jesteście tutaj – domyślił się Tyen. – Zgadza się. – Gowel rozejrzał się po pokoju. – Może w przesądach naszych przodków było sporo prawdy o źródłach magii. Może tu jest jej więcej, bo nie ma maszyn, które

pochłaniałyby tutejszą moc. To nie ma znaczenia – albo wkrótce nie będzie miało – bo liczymy na to, że uda nam się pobrać magię z innego świata. Sądzimy, że jeśli mag zatrzyma się pomiędzy dwoma światami, będzie mógł przesyłać między nimi magię. A jeśli nie, to przejść do drugiego świata, pobrać magię i przenieść ją z powrotem. W innych światach pokłady magii są tak obfite, że powinno ci się udać pobrać jej więcej niż to, co niezbędne do powrotu, i uwolnić ją, gdy znów się tu pojawisz. Po plecach Tyena przebiegł dreszcz. – Czy mówiąc „ci”, ma pan na myśli konkretną osobę? Gowel uśmiechnął się i pokręcił głową. – Kilrakerowi mogłoby udać się pobrać odpowiednią ilość magii, sądząc jednak po waszym pojedynku w Akademii, dysponujesz lepszym zasięgiem. Miałbyś większą szansę na powodzenie. A my możemy nie mieć kolejnej okazji. Taka próba zużyje większość zasobów magii wokół iglicy. Tyen czuł narastające skurcze żołądka, które jednak gwałtownie ustały. – Chcecie zrobić to tutaj? Pytaliście króla, czy nie ma nic przeciwko temu, żebyście wykorzystali całą magię wokół jego siedziby? – Oczywiście – odparł Gowel. – Zgodził się. Dzięki temu Strzelisty Zamek stanie się niesamowicie potężny. Magia, którą sprowadzisz, wypłynie stąd i ponownie wypełni ten świat, a dzięki temu to miejsce będzie zawsze najobfitszym jej źródłem. – Uderzył dłońmi w kolana i pochylił się ku Tyenowi. – Pomyśl! Będziemy bohaterami, ludźmi, którzy ocalą ten świat przed wyczerpaniem się zasobów magii. Pomyśl o tych wszystkich maszynach, dzięki którym moglibyśmy ubrać i wyżywić więcej ludzi, i o magach, którzy leczyliby chorych. Pomyśl o tym, jakie bezbronne stają się miasta Leracji. Ile czasu minie, zanim niecywilizowane, lecz posiadające większe zasoby magii kraje postanowią wykorzystać tę słabość? Wszystko, co zdobyło Imperium, będzie stracone. A może nawet

samo Imperium będzie stracone! Puls Tyena znacznie przyśpieszył, lecz chłopak zdołał opanować ekscytację. Może dla tych krajów byłoby lepiej, gdyby wyswobodziły się spod kontroli Imperium. Pomyślał o ludzie Sezee i Veroo zmuszonym do przyjęcia lerackiego sposobu dziedziczenia władzy. Pomyślał o Ornie i ludności Darsh, o ich wycinanych lasach i przejmowanych ziemiach. Przypomniał sobie o Mailandczykach i ich tradycjach zlekceważonych przez archeologów i ich uczniów plądrujących grobowce. Lecz takie zmiany nie obędą się bez wojen i śmierci. Maszyny robiły wiele dobrego i szkoda by było, gdyby postępy tej epoki przepadły. Gdyby zmiany można było wprowadzić powoli, tak aby ludzie mieli czas do nich przywyknąć, to czy udałoby się uniknąć konfliktów? Gdyby przekazywał magię do tego świata w kontrolowanym tempie, może by się udało. Mogłoby jednak nie udać się wcale. Może zużyliby całą magię wokół Strzelistego Zamku i okazałoby się, że nie da się jej uzupełnić. Czy król naprawdę pojmował to ryzyko? Jeśli się na to zgodzę, będę musiał dopilnować, żeby zrozumiał. A jeśli miał tego dopilnować, będzie musiał potwierdzić, że tylko tego chce Gowel – ale co z V ellą? – Co będę z tego miał? – spytał Tyen. Gowel zmarszczył brwi. Wsparł plecy o oparcie sofy. – Oddamy ci twoją księgę i wypuścimy cię. Obiecasz, że nigdy nie wrócisz na północ. Nie poinformujemy Akademii, że jesteś na Dalekim Południu. To tyle, jeśli chodzi o bohaterstwo. Gowel i Kilraker oczywiście nie zamierzali dzielić się zasługami. Dałby radę to znieść, gdyby mógł spokojnie szukać pomocy dla V elli. – Zrobię to, ale chcę dostać Vellę, zanim podejmę jakąkolwiek próbę – rzekł Tyen. – Kilraker może się na to nie zgodzić.

– Macie przewagę liczebną i to nie was Akademia obwinia za przestępstwo, którego nie popełniliście. Dobrze pamiętam, co się stało, kiedy ostatnio proponował mi pan pomoc. Gowel zacisnął usta i skinął głową. – Niech będzie. Spróbuję go przekonać. – Wstał i ruszył do drzwi, zatrzymał się jednak i spojrzał na Tyena z powagą na twarzy. – Zawsze chciałem, żebyśmy zostali sprzymierzeńcami, nie wrogami. Choć przykro mi z powodu tego, co ci się przytrafiło, może się okazać, że tak będzie dla ciebie lepiej. Dla kogoś tak potężnego jak ty utknięcie w Akademii, gdzie zawsze ograniczałyby cię niedostatki magii i zasady, byłoby wielką stratą. – Teraz ogranicza mnie brak przeszkolenia – zauważył Tyen. Gowel wzruszył ramionami i odwrócił się do drzwi. – Wszystkiego będziesz w stanie nauczyć się sam – powiedział, a potem wyszedł na korytarz. Tyen westchnął. Zachowałem się jak głupiec, zgadzając się na to? – zapytał sam siebie. Gdy tylko odzyska Vellę, skonsultuje się z nią i razem poszukają podstępów i niedociągnięć w planie Gowela i Kilrakera. Czekał długo, nim drzwi otworzyły się znowu i do sali wszedł Ysser. Starzec uśmiechnął się. – Fybaczają ci – powiedział. Tyen pokręcił głową. – Wybaczenie raczej nie ma z tym nic wspólnego. Jeśli Kilraker się zgodzi, oddadzą mi Vellę i wolność w zamian za pomoc. Wyjaśnili ci, czego ode mnie chcą? – zapytał. Mag uśmiechnął się. – Tak. Pobierzesz magię spoza iglicy, przejdziesz do innego śfiata i frócisz z fiększą ilością magii. – Tak, ale będziemy musieli pobrać mnóstwo mocy. Prawdopodobnie całą. A nigdy wcześniej tego nie robiliśmy. Jeśli się nie uda, w Tyeszalu będzie znacznie mniej magii. To spore ryzyko.

Ysser z powagą pokiwał głową. – Bez ryzyka nie odkryjemy niczego nofego. W Tyeszal fytforzymy fięcej magii. – Poklepał Tyena po ramieniu. – Jesteś dobry człofiek, że o nas myślisz. Cieszę się, że jesteś folny. Pójdę teraz po nofe ubrania i jedzenie. Jutro przyniosę ci książkę.

ROZDZIAŁ 23

Pukanie do drzwi obudziło Tyena. Wyskoczył z łóżka i potykając się, poszedł otworzyć. Senne oszołomienie szybko minęło, gdy przypomniał sobie o planach Kilrakera na ten dzień. Mam spróbować przedostać się do innego świata – pomyślał. A przynajmniej znaleźć się pomiędzy światami. Uchylił drzwi, za nimi zaś dostrzegł Miga, podopiecznego Yssera. Młodzieniec uśmiechnął się i odszedł pośpiesznie bez słowa. Pobudka? – domyślił się Tyen. Spojrzał na wpadające przez okno światło. Blask przyprawił go o ból głowy. Do późna rozmawiał z Ysserem, który poczęstował go słodkim trunkiem z nadmorskiej wioski, gdzie się urodził. Zanim Tyen wczołgał się do łóżka, zapragnął, by starzec został jego dziadkiem albo nauczycielem. Albo jednym i drugim. Rozejrzawszy się wokoło, zignorował wyszukane ubranie otrzymane od Sseltów i poszukał prostego stroju tragarza, który kupiły mu Veroo i Sezee – miał wrażenie, że to było wieki temu. Strój leżał świeżo wyprany i starannie złożony na skrzyni. Wydawał się bardziej praktyczny na podróż między światami. Kolejne pukanie do drzwi oznajmiło nadejście służącego z jedzeniem. Tyen jadł z apetytem, kiedy jednak zaczął myśleć o tym, na co się zgodził, jego żołądek ścisnął się, chłopak więc poskubał tylko to, co zostało mu na talerzu. Trzecim gościem był Ysser. Starzec wyszczerzył zęby w uśmiechu, gdy wślizgnął się do pokoju. – Tfój fielki dzień! – orzekł. – Kilraker pofiedział, żeby ci to dać, kiedy do niego dołączysz. – Spod płaszcza wyjął znajomą zaciąganą torbę. – Daję ci to teraz. Możesz ją fypytać, jak podróżofać między śfiatami. Jeśli to nieprzyjemne… duże ryzyko… – Minę miał poważną i przejętą. – Pomogę ci fydostać się z Tyeszal

tak, żeby nikt nie zaufażył i żebyś był folny. Tyen spojrzał na starca ze zdumieniem. – Zrobiłbyś to dla mnie? Ysser kiwnął głową i podał mu torbę. – Tfoja historia prafdzifa. – Rozmawiałeś z nią? – Mig z nią rozmafiał. Mófi, że Kilraker zły fobec ciebie. Tyen zmarszczył brwi, biorąc torbę do ręki. – I mimo wszystko chcecie pozwolić im na eksperymentowanie i zużycie takiej ilości waszej magii? – Tak. Pobierzecie magię z zefnątrz, fięc ta f środku zostanie dla nas. Magia, którą tu sprofadzicie, uzupełni tę na zefnątrz. – Ysser poklepał schowaną w torbie książkę. – Ona mófi, że nauczy cię przed próbą z Kilrakerem. – Zrobił krok w stronę drzwi. – A teraz pójdę przygotofać dla fas mój pokój. – Dziękuję – odpowiedział Tyen. Otworzył torbę i wziął Vellę do ręki. Znajomy ciężar i miękkość jej skóry sprawiły, że ogarnęła go fala ulgi. Nic jej się nie stało. Znowu należała do niego. Otworzył ją. Wszystko w porządku, Vello? Na kartce pojawiły się słowa.

Tak. A zatem zawarłeś um owę z Kilrakerem i Gowelem .

Owszem. Czy będę potrafił przenieść się do innego świata?

Być m oże. Jesteś siln y, a tu jest m n óstwo m agii.

Czy będę potrafił zatrzymać się w pół drogi i przenieść magię z innego świata do tego?

Wątpię. Nie posiadam in form acji, by ktoś dokon ał czegoś takiego.

A przejść do innego świata, pobrać magię i sprowadzić ją z powrotem?

To zdecydowan ie m ożliwe, jeśli w drugim świecie będzie dostateczn ie wiele m agii i będziesz m iał odpowiedn i zasięg. A jeśli tej magii będzie za mało, a ja jestem za słaby?

Będziesz m usiał zużyć n ieco pobran ej tam m agii, żeby wrócić. Do tego świata będziesz m usiał przyn ieść więcej, n iż pobierzesz, albo twoje staran ia okażą się darem n e. Jeśli przyniosę mniej, to ten świat zubożeje.

A jeśli w drugim świecie będzie n iewiele m agii, być m oże w ogóle n ie uda ci się wrócić. Po plecach Tyena przebiegł dreszcz. Utknąłby tam. Czy wiesz coś o światach, które leżą najbliżej naszego?

Tak, lecz to wiedza sprzed tysiąca lat.

Przez ten czas wiele mogło się zmienić. Jego świat się zmienił. Pewnie się nie dowiem, dopóki tam nie dotrę. Muszę podjąć to ryzyko.

Czeka cię jeszcze in n a decyzja. Ysser pom oże ci uciec przed Kilrakerem i Akadem ią, jeśli go o to poprosisz. Nie. Jeśli istnieje szansa na spowolnienie wyczerpywania się zapasów magii w tym świecie, muszę spróbować. Ze względu na żyjących tu ludzi – ale i ze względu na ciebie. Jeśli w tym świecie skończy się magia, zginiesz. Podszedł do krzesła i usiadł. Powiedz mi, jak podróżować między światami, Vello.

Najpierw m usisz ugrun tować świadom ość świata, w którym się zn ajdujesz. P obierz m agię i odepch n ij ten świat. P oczujesz, gdy to się stan ie. Tyen przeszedł na środek pokoju, skupił się na otaczającej go magii i ostrożnie pobrał odrobinę spoza zewnętrznej ściany. W jakim kierunku pchnąć? W górę? W dół? Naprzód?

W żadn ym . Myślisz w kategoriach fizyczn ych kierun ków w tym świecie. Musisz odepch n ąć się od sam ego świata. Lecz n ajpierw m usisz n auczyć się go wyczuwać. Zam kn ij oczy. Dzięki tem u fizyczn y świat n ie będzie cię rozpraszał.

Zrobił to. W jednej chwili znacznie bardziej świadomie wyczuł nacisk podłogi pod stopami i usłyszał ciche odgłosy w pokoju i poza nim. Lecz były to odczucia fizyczne. Poszukał czegoś innego.

Wszystko, co wyczuwał, było magią. Czy to coś fizycznego? Otworzył oczy, żeby przeczytać odpowiedź na kartce.

Nie. Nie m ogą n a ciebie wpływać żadn e fizyczn e siły.

Ale jeśli wypuszczę magię, wypłynie na zewnątrz. Czy można to uznać za odepchnięcie?

Nie o to ch odzi.

Tak myślałem.

Wyczucie świata jest całkiem podobn e do wyczuwan ia m agii. Ch odzi o obecn ość, która była przy tobie całe życie, jak odgłos, do którego przywykłeś, a teraz m usisz n auczyć się go zn owu wych wycić.

Zaśmiał się i pokręcił głową. To takie nieprecyzyjne! – poskarżył się. Mogłabyś być bardziej konkretna?

Moja postać m n ie ogran icza – powiedziała. Mogę wyjaśn ić ci coś tylko słowam i, które już rozum iesz. Możesz je tylko przeczytać. P oza tym światem m agowie często uczą swoich uczn iów, pokazując im swoje m yśli w czasie n auki. Przyszedł mu do głowy pewien pomysł. A kiedy je spisywali, to jak opisywali podróż między światami?

Jak cofn ięcie się o krok z jedn ego świata. Albo wejście za zasłon ę.

To wcale nie pomogło. Mimo wszystko musiał spróbować. Ponownie zamknął oczy i wyobraził sobie, jak porusza się w tył. Próbował zrobić krok, licząc na to, że wraz z fizycznym ruchem jednocześnie dojdzie do jakiejś równoległej zmiany, lecz nic takiego nie nastąpiło. Próbował za pomocą magii unieruchomić powietrze przed sobą i pchnąć je, lecz tylko zachwiał się w tył. Z westchnieniem spojrzał na otwartą książkę.

Nie uda ci się, dopóki n ie n auczysz się wyczuwać świata

– powiedziała

V ella. Nie ruszaj się. Bądź cierpliwy. Zign oruj to, co fizyczn e i n ieistotn e. Tyen posłuchał jej instrukcji. Poczuł podłogę pod stopami i temperaturę powietrza wpływającego do płuc i wypływającego z

nich. Wyczulił pozostałe zmysły i dotarł do niego unoszący się wokół zapach jedzenia oraz pozostałe w ustach smaki. Jego uszy wyłowiły ciche odgłosy: wiatr za oknem i kroki w korytarzu. Stał tam z zamkniętymi oczami, dopóki nie upewnił się, że nie ma już czego wyczuć, a potem poddał się i ponownie skonsultował z V ellą. Jakimi innymi słowami opisywali to magowie?

Jak odpych an ie się od skały, gdy pływasz – powiedziała. Parsknął. Nie umiał pływać, więc ta analogia ani trochę mu nie pomogła. Chyba że wyobrazi sobie, jak odpycha się od ścianek wanny, gdy chce się zanurzyć… To całkiem podobne do odpychania się od przeszkód, żeby nie rozbił się o nie aerowóz – zdał sobie sprawę. A w takich sytuacjach musiał obrócić aerowóz, odpychając się od czegoś twardego. A teraz muszę wykorzystać do tej czynności świat. Z otwartymi oczami skupił się na świadomości ograniczeń własnego ciała. To było bardziej znajome. To podstawowa strategia bitewna. W walce należało mieć możliwość unieruchomienia powietrza wokół siebie, by bez namysłu ani wahania odeprzeć ataki fizyczne, dlatego wszystkich studentów uczono ćwiczeń doskonalących świadomość przestrzeni i zachęcano do ich regularnego wykonywania. Tym razem jednak nie musiał odpierać fizycznego ataku. Tym razem to świat był nieruchomy, a on musiał odepchnąć od niego swoje ciało. Musiał więc mieć zarówno świadomość świata, jak i własnego ciała. Gdy uwolnił umysł, wyczuł magię. Tak jak w Leracji, tu też nie była nieruchoma, lecz opływała go niczym przezroczysta mgła. W Leracji spływała z góry, wypełniając pustkę wytworzoną przez maszyny. Tu poruszała się w bok. Ysser wspominał o tym poprzedniego wieczoru. Mówił, że magia płynie na północ. Myślałem, że chodziło mu o to, że Imperium potrafi lepiej ją

wykorzystać, był jednak bardziej dosłowny. Płynęła na północ, bo w naturalny sposób miała wypełniać pustkę, jak woda, która wyrównuje swój poziom. A na północy było przecież mniej magii niż na południu. Znacznie mniej. Nic dziwnego, że zdaniem króla warto było zaryzykować opróżnienie Tyeszalu z magii. Północ i tak nieustannie ją stąd pobierała. Gdyby Tyenowi się powiodło, pomógłby zarówno Imperium, jak i Dalekiemu Południu. Tyen wziął głęboki wdech, gdy przepełniła go nowa determinacja. Zamyślił się nad opływającą go magią. Skoro potrafi ją pobrać, to czy mógłby zrobić z nią coś innego? Unieruchomić ją? Zaczerpnął mocy, którą wcześniej pobrał, i wytężył wolę. Poczuł szarpnięcie. Magia nie przestała się poruszać, lecz jej strumień naciskał na niego, on zaś potrzebował więcej mocy, by wytrzymać. Uśmiechnął się od ucha od ucha. To oznaczało, że istniało coś, od czego mógł się odepchnąć. Coś, od czego mógł się odepchnąć, choć nie było twarde ani nieruchome. Zauważył, że w pokoju pojaśniało. Spojrzał w dół. Jego stopy powoli przesuwały się nad podłogą, lecz nie czuł ruchu. Czy tak miało być? – zastanawiał się. – Tak – odpowiedział czyjś głos. Kobiecy głos. Rozproszył się zaskoczony. W jednej chwili pokój przestał się jarzyć. Wyczuł moment, gdy w pełni do niego powrócił. Jakby jego głowa wynurzyła się spod wody na powietrze. Popatrzył na V ellę. Na kartce pojawiły się słowa.

Gratulacje. P o raz pierwszy wydostałeś się z tego świata. Uśmiechnął się szeroko. Udało się! Ale kto się do mnie odezwał?

Ja. Między światam i m oja więź z um ysłem osoby, która trzym a m n ie w rękach , jest in n a. Mogłaś mnie uprzedzić.

Ta in form acja n ie m iała zn aczen ia dla tego, co teraz m usisz wiedzieć.

A ja nie zapytałem.

Nie m ogłeś wiedzieć, że n ależy o to zapytać.

Czy zawsze tak będzie, gdy znajdziemy się pomiędzy światami?

Tak.

Czy to jak czytanie w myślach?

Nie. Jedyn ą korzyścią jest to, że słyszysz m ój głos. Lecz jeśli będziesz się przez to rozpraszał, to raczej n ie będzie to korzystn e. Światy będą cię przyciągały, jeśli się im n ie oprzesz. Lecz im dalej jesteś od dan ego świata, tym słabsze jego przyciągan ie. W czasie podróży n ie oddych asz, ch oć n ie jesteś tego świadom . Jeśli potrwa to za długo, udusisz się. Uduszę się? O tym nie wspominałaś!

Mógłbyś za bardzo się tym przejąć, a to przeszkodziłoby w skupien iu. Jeśli oddalasz się n a n iewielką odległość od tego świata, brak kon cen tracji szybko z powrotem cię do n iego sprowadzi, n ie było więc zagrożen ia. Mam zatem wziąć głęboki wdech, zanim wyruszę do innego świata?

Tak.

Co się stanie, gdy ktoś udusi się między światami?

Jego ciało zostan ie w końcu przepch n ięte do n ajbliższego świata.

Zmarli pojawiający się znikąd? Zadrżał, gdy przypomniał sobie przerażające opowieści z dzieciństwa. Może było w nich ziarno prawdy. Im więcej dowiadywał się o podróżowaniu między światami, tym bardziej niebezpieczne się wydawało. Odgłos pukania wyrwał Tyena z zamyślenia. Może to Ysser wrócił, żeby zaprowadzić mnie do Kilrakera. Czy muszę wiedzieć coś jeszcze?

Nic istotn ego.

Zamknął ją i wsunął za koszulę, a potem założył kurtkę i zapiął guziki. Gdy odwrócił się do drzwi, jego uwagę przyciągnęła skórzana teczka. Czy powinien zabrać ją ze sobą? A Żuczka? Może insektoida należałoby zostawić, na wypadek gdyby coś się stało.

Mig z pewnością chciałby go zatrzymać. Tyen jednak nauczył Żuczka reagowania wyłącznie na swoje polecenia i nie miał czasu, żeby to zmienić. Poza tym Kilraker mógłby zabrać go do Akademii jako dowód na to, że poradził sobie z Tyenem, i dzięki temu odebrać nagrodę. Gdyby Tyen wyglądał jak człowiek gotowy do podróży, profesorowie mogliby pomyśleć, że nie planuje powrotu z innego świata, otworzył więc teczkę i przełożył Żuczka do wewnętrznej kieszeni kurtki. Potem pośpiesznie ruszył do drzwi. Mig znowu czekał na zewnątrz. Kiwnął na niego ręką i zaczął iść szybkim krokiem. Tyen zamknął drzwi i poszedł za nim. Przez chwilę zastanawiał się, czy będzie przy tym król, doszedł jednak do wniosku, że to mało prawdopodobne. Nikt jeszcze nie wiedział, czy to zadziała. Magiczne eksperymenty zawsze były potencjalnie niebezpieczne. Nie był zaskoczony, gdy w pokoju Yssera zastał wyłącznie jego samego, Miga, Kilrakera, Gowela i ich dwóch towarzyszy. Ysser wyszedł mu na powitanie. – Gotofy? Tyen kiwnął głową. – Chyba wiem, co robić. – To dobrze. – Mag poklepał go po plecach. – Ufażaj na siebie. Pobieraj magię i ufalniaj ją poza ścianami Tyeszal. Tyen odwrócił się do Kilrakera. Profesor zmrużył oczy. W rękach trzymał linę. – Ironsmelter – odezwał się. – Profesorze – odparł Tyen. – Chyba że już nie powinienem używać tego tytułu. – Jeszcze oficjalnie nie odszedłem – rzekł mężczyzna. Na twarzy Tyena pojawił się wymuszony uśmiech. – Może powinienem zwracać się do pana po nazwisku, żeby szybciej się pan do tego przyzwyczaił. – Kilraker zacisnął dłonie na linie. – Mam nadzieję, że nie zamierza mnie pan tym związać – dodał Tyen.

– Brzmi kusząco, ale nie taki mamy zamiar. Jesteśmy ciekawi, czy mógłbyś złapać za jeden koniec i przeciągnąć go ze sobą. Tyen wzruszył ramionami. – Zawsze można spróbować. Podszedł do Kilrakera. Popatrzył mu w oczy, próbując wyczytać, co sobie myślał. Żadnego poczucia winy za zrujnowanie mu życia w Akademii? Ani śladu chęci przeproszenia go? Kilraker wpatrywał się w niego zimnym wzrokiem. Przynajmniej w tym wyrazie twarzy nie było widać żadnego podstępu. Mężczyzna wyglądał przede wszystkim na zniecierpliwionego i ostrożnego, jak gdyby to Tyen już nieraz zawiódł zaufanie innych. Kilraker podał Tyenowi koniec liny. Ten zacisnął na niej palce i cofnął się o kilka kroków. – No dobrze – powiedział. – Mam przenieść się do innego świata albo przynajmniej poza nasz świat na tyle daleko, żeby zaczerpnąć magii i ją tu dostarczyć. Mam spróbować czegoś jeszcze? – Nie – rzekł Kilraker. – Skup się na swoim zadaniu. Tyen spojrzał na Gowela i pozostałych. Pokręcili głowami. Popatrzył na Yssera. – Latające dzieci są w środku? Starzec uśmiechnął się i przytaknął. Mig stał tuż za nim, żywo podekscytowany. Nie ma na co czekać. Pora sprawdzić, czy potrafię przedostać się do nowego świata. Wziął głęboki oddech i sięgnął poza iglicę, najdalej jak mógł. Zaczerpnął magii z jak największej odległości, pozostawiając nietkniętą kolumnę mocy wewnątrz Tyeszalu. Choć miał świadomość, że pobiera więcej magii niż kiedykolwiek wcześniej, utrzymanie jej nie wymagało wysiłku. Odetchnął głęboko i skoncentrował się na magii wewnątrz iglicy. Teraz gdy otaczała ją pustka, moc zaczęła łagodnie wypływać na zewnątrz we wszystkich kierunkach. Dzięki temu łatwiej mu było kierować swoim położeniem. Odepchnął się.

Po raz kolejny wokół zrobiło się jaśniej. Pokój stopniowo stawał się coraz mniej wyraźny, jak gdyby ni stąd, ni zowąd wypełniła go mgła albo jakby Tyen nagle stracił zdolność widzenia kolorów. Jak we mgle dźwięki także były cichsze i stłumione. Tyen spojrzał w dół na swoje ręce i okazało się, że one także znikają. Podobnie jak lina. Gdy z powrotem podniósł wzrok, dostrzegł dłonie Kilrakera ściskające jej drugi koniec. Palce profesora przenikały przez nią. Przypomniał sobie słowa Gowela: „Mag nie może przesłać przedmiotów przez barierę do następnego świata, musi przejść razem z nimi”. Najwyraźniej przedmioty, które mag trzymał w rękach, przenosiły się razem z nim. To dobrze, bo inaczej Tyen mógłby wylądować w innym świecie bez ubrania. Albo bez V elli. Musiały jednak istnieć jakieś ograniczenia. Tylko lina się przenosiła, Kilraker został w miejscu. Na twarzy profesora malowało się niezadowolenie. Mówił coś, ale jego głos był za cichy i Tyen nie rozróżniał słów. Pozostali wzruszyli ramionami. Twarz Kilrakera nachmurzyła się. Ysser szeroko otworzył oczy i podszedł do niego. Położył dłoń na ramieniu Kilrakera i zaczął mówić do niego stanowczym tonem. Co zamierza Kilraker? – zastanawiał się Tyen, przez chwilę odpychając się lżej, by popatrzeć. Profesor bezceremonialnie strząsnął dłoń Yssera, przez co starzec stracił równowagę. Mig złapał maga za rękę, by pomóc mu ją odzyskać. Zdumienie Yssera przerodziło się w gniew. Ponownie ruszył naprzód i odezwał się na tyle głośno, że jego słowa dotarły do uszu Tyena. – Nie! Nie folno pobierać z fnętrza! Łamiesz nasze prafo! – Wszystko albo nic! – wrzasnął Kilraker w odpowiedzi. Tyen usłyszał ciche dzwonienie. Ysser wytrzeszczonymi oczami spojrzał na sufit. Stary mag odwrócił się z powrotem do Kilrakera. Mina starca wyrażała błaganie, lecz Tyen już nie słyszał jego słów. Chciał chwycić Kilrakera za ramię, lecz jego dłoń przeszła przez niego. Tyen przestał pchać i poczuł, jak płynie z powrotem. Kilraker

wydostał się z tego świata. Dlaczego? Chciał pójść za Tyenem? Dlaczego Ysser był taki zły i wystraszony? Powinienem wrócić? Vello? – Jeśli to zrobisz, może minąć wiele czasu, nim uzupełni się magia, którą zużyłeś – odparła. Na dźwięk jej głosu, takiego czystego i ludzkiego, serce załomotało mu w piersi. Musiał kontynuować to, co rozpoczął. Gdy ponownie zaczął się odpychać, zauważył, że Kilraker nagle się zachwiał, sięgnął w stronę Gowela i złapał go. Jego ręka nie przeszła przez odkrywcę na wylot, więc najwyraźniej wrócił do ich świata. Czyżby skończyła mu się magia? Znikający pokój nagle pojaśniał jeszcze bardziej, gdy po jednej stronie pojawił się biały kwadrat. Otwarły się drzwi na balkon. Mig pobiegł do latającej machiny i wdrapał się do niej. Poklepał bok pokładu i otworzył usta w stłumionym okrzyku. Ysser zrobił kilka kroków w stronę Miga i przystanął, by obejrzeć się za siebie. Obrzucił Kilrakera piorunującym spojrzeniem; unosząc dłoń i wskazując na niego, wypowiedział kilka słów, których Tyen nie usłyszał, choć jego ton był wyraźnie oskarżycielski. A potem pobiegł do machiny. Kiedy tylko do niej wsiadł, pomknęła naprzód i zniknęła w świetlistym kwadracie. Tyen ponownie przestał się odpychać, przekonany, że Ysser nie użyłby machiny, gdyby nie miał ku temu ważnego powodu. Spojrzał z powrotem na Kilrakera i pozostałych i dostrzegł, że chwiali się na nogach, a na ich twarzach malowało się przerażenie. Przedmioty w pokoju poruszały się – kołysały się lub przewracały. Wszystko się trzęsło. Co się dzieje? – Może to atak na iglicę? – powiedziała Vella. – Sseltee nie ma żadnych potężnych wrogów, ktoś jednak mógł wykorzystać nagły brak magii w Tyeszalu. Jak ktokolwiek mógłby się o tym dowiedzieć? Może doniósł o tym jakiś zdrajca. Musimy wrócić i oddać magię, żeby mogli obronić

iglicę. Przestał walczyć z przyciąganiem swojego świata i zaczął dryfować z powrotem. Czy mogę to jakoś przyśpieszyć? – Tak, musisz tylko… Tyen usłyszał wokół niski dźwięk, na tyle głośny, że przebił się w przestrzeń między światami. Coś przemknęło mu przed oczami i wszystko stało się szare. Wyczuł, że zbliża się do swojego świata. Szarość zniknęła i pojawił się przed nim znajomy widok rozległej krainy. Lecz tym razem tego widoku nie ograniczały ramy okna czy drzwi. Zapadła cisza. Spojrzał w dół. Pod jego stopami kłębiła się ciemna, zmącona chmura. Odruchowo osadził się w miejscu, w którym przebywał. Tyeszal zniknął. W miejscu, w którym był jeszcze przed chwilą, zostało tylko powietrze. Poniżej widać było jedynie wielką chmurę pyłu. Wpatrywał się w nią zbyt oszołomiony, by myśleć. Zalała go fala przerażenia. Zniknęli. Ci wszyscy ludzie… Dlaczego? Co się stało? – Nie wiem. Przypomniał sobie dzwonienie, które tak wystraszyło Yssera. Czy to było ostrzeżenie? Jeśli tak, to możliwe, że mieszkańcy Tyeszalu wiedzieli, że może wydarzyć się coś złego. Ale co? Doprowadził do tego Kilraker. Tyen przypomniał sobie słowa Yssera: „Nie! Nie folno pobierać z fnętrza! Łamiesz nasze prafo!”. Widocznie, próbując podążyć za Tyenem, Kilraker pobrał magię z wnętrza iglicy. A teraz nie żył. Podobnie jak Gowel i każdy, kto nie zdążył opuścić wieży. Nie wyobrażał sobie, żeby ktokolwiek miał czas na ucieczkę. Z wyjątkiem Yssera i Miga. I tych, którzy dysponowali szybującymi machinami. Rozejrzał się wokoło i nieco się pocieszył, gdy dostrzegł je, jak obniżają lot, krążąc wokół chmury pyłu. Było ich jednak grubo za mało dla pięciuset mieszkańców wieży. Chmura przerzedzała się, odsłaniając resztkę iglicy. Została z niej

może połowa. W środku była pusta, widać w niej było jedynie fragmenty krętych schodów. Widział także zwieszające się na zewnątrz liny. Mosty! Tyen spojrzał w górę na skalną ścianę. Widział zwisające sznury w miejscu, gdzie wcześniej mosty łączyły urwisko z iglicą. Nieznaczny ruch przyciągnął jego wzrok do rzędu ludzi na wąskich ścieżkach urwiska. Ludzi patrzących w dół, ludzi stłoczonych w grupkach, ludzi zakrywających twarze, jakby nie byli w stanie znieść widoku w dole… Tyen poczuł ucisk w piersi. Gdyby tylko tu nie przyleciał… skąd jednak mógł wiedzieć, co zrobi Kilraker? Nie dało się cofnąć czasu. Gdyby jednak wrócił… – Spadniesz. Mógłbym spróbować zatrzymać się za pomocą magii. Lecz cała wiedza na temat bezpieczeństwa w aerowozach podpowiadała mu co innego. Musiał ukierunkować się w stosunku do ziemi, która była zbyt daleko. Co mam zrobić? – Jak najszybciej przenieść się do kolejnego świata, zanim się udusisz – powiedziała Vella. – Kończy ci się magia. Im dłużej tu zostaniesz, tym mniej prawdopodobne, że wystarczy ci mocy, żeby dotrzeć do innego świata. Ale ci wszyscy ludzie… Powinienem im pomóc. – Nie możesz tu zostać, nie możesz wrócić, możesz tylko spróbować dosięgnąć następnego świata. Miała rację. Musi wydostać się z tej przestrzeni pomiędzy światami, zanim się udusi. Musi liczyć na to, że wciąż ma dość magii, by się przenieść, i że w świecie, do którego dotrze, będzie jej tyle, że zdoła pobrać jej dostatecznie dużo na powrót. Zamknął oczy i odepchnął się w nieznane od tego spustoszonego miejsca.

CZĘŚĆ DZIESIĄTA RIELLE

ROZDZIAŁ 22

Rielle uważała długie dni wędrówki przez pustynię za mękę, lecz to była pestka w porównaniu z bezlitosną górską wspinaczką. Zauważyła, że Sa-Mika zwolnił i wydłużył krok, a gdy zaczęła go naśladować, skupiając się na każdym stąpnięciu, było jej trochę łatwiej. Sa-Gest co chwila zatrzymywał się, żeby odetchnąć, a potem musiał ich doganiać, albo tak intensywnie wpatrywał się w otaczający ich krajobraz, że potykał się o kamienie, które stoczyły się na drogę po zboczach. Kiedy odpoczywali, Rielle ze zdumieniem przyglądała się pustyni w dole. Nigdy wcześniej nie miała okazji spojrzeć z góry na świat. Droga wiła się w kierunku wioski niczym jasna wstęga i znikała w piaskach. Wydmy nie były chaotycznie rozrzucone po pustyni, lecz tworzyły łuki w kształcie półksiężyców, wszystkie skierowane w tę samą stronę. Aż ją korciło, żeby namalować ten widok. Oczyma wyobraźni widziała kolory, które zmieszałaby, żeby uzyskać odpowiednie odcienie i tony. Pod koniec pierwszego dnia dotarli ponad poziom wzgórz. Od tego momentu po prawej stronie mieli stromy spadek, a po lewej wznoszącą się wysoko skalną ścianę. O zmierzchu nadal wędrowali, a Rielle zastanawiała się, czy rozbiją obóz przy drodze, czy będą szli także nocą. Gdy ostatnie przebłyski światła słonecznego zgasły, pokonali zakręt i natknęli się na niewielki dom zbudowany przy urwisku. Był zbyt wąski, żeby mogło zmieścić się w nim coś więcej niż pomieszczenie rozmiarów korytarza, kiedy jednak Sa-Mika zapalił lampkę i wprowadził ich do środka, okazało się, że w skale wykuto dodatkową przestrzeń. Pokój był na tyle duży, że mieściły się w nim dwa łóżka, między którymi pozostawało jeszcze nieco miejsca. Na tyłach ze ściany biło małe źródełko; woda wyciekała z niego do misy, a z niej z kolei przelewała się do dziury w ziemi.

Kapłani spali na łóżkach. Sa-Mika dał jej wszystkie trzy maty, więc na podłodze nie było tak niewygodnie jak na ceglanej ławce poprzedniej nocy. Mimo to następnego ranka była zesztywniała i ciało bolało ją tak jak pierwszego dnia po opuszczeniu Fyre. Jej nogi nie przywykły do wędrówki pod górę. Wstali wcześnie, lecz szli powoli. W końcu mięśnie Rielle rozluźniły się i zaczęła posuwać się z większą łatwością, ogarnęło ją jednak przygnębienie, które nie chciało minąć. Pustynię mieli już za sobą, lecz gdyby udało jej się uciec, tu wcale nie byłoby łatwiej przetrwać niż na piaskach. Myśl o ucieczce stale czaiła się gdzieś w jej głowie. W dodatku ciągła obecność Sa-Gesta utwierdzała ją w przekonaniu, że choć zasługiwała na karę, to nikt nie powinien być skazany na to, by przez resztę życia znosić jego demoralizujące manipulacje. Była też coraz bardziej pewna, że Aniołowie nie chcieliby, żeby tak to wyglądało. A jeśli chcieli, to ona wcale nie chciała ich spotkać po śmierci. Wolałaby w ogóle przestać istnieć. Gdy rankiem niebo się rozjaśniło, droga poprowadziła ich lewą stroną wąskiej doliny pomiędzy ramionami dwóch szczytów. Na końcu doliny dostrzegła zarysy budynków. Na ich widok przeszył ją dreszcz i owładnęła nią narastająca panika. Czy to kres ich podróży? Czy już nigdy nie będzie miała okazji wydostać się na wolność? Jeśli tak, to co mogła zrobić? Liczyć na to, że aluzje SaGesta okażą się kłamstwem, by zmusić ją do posłuszeństwa? Dlaczego Sa-Mika nie chce mi niczego powiedzieć? Dopiero gdy wspięli się na wysokość zabudowań, zdała sobie sprawę, że nie mogły być celem ich wędrówki. Okazały się domami z otwartymi oknami i drzwiami; ludzie swobodnie wchodzili i wychodzili oraz spacerowali po okolicy. Wśród nich nie było kapłanów. To tylko kolejna wioska. Spięła się, gdy dostrzegli ich pierwsi tubylcy, zamiast jednak gapić się na nich i przeklinać, dalej zajmowali się swoimi sprawami. Kilku skinęło głową do Sa-Miki, gdy ich mijali. Ten brak

zainteresowania powinien przynieść Rielle ulgę, podejrzewała jednak, że stanowił oznakę zbliżania się do więzienia. Z jakiego innego powodu widok splamionego byłby dla mieszkańców wioski na tyle znajomy, by go zignorować? Poza tym była to raczej niewielka osada, a nie wioska. Dziewięć domów zwróconych przodem do drogi. Największy stał pośrodku; niska ściana odchodząca od jego frontu otaczała ławy i stoły z drewna, a ciężkie drewniane belki podtrzymywały zadaszenie. Stoły były puste. Ku zaskoczeniu Rielle Sa-Mika przeprowadził ich przez otwór w ścianie i usiadł przy jednym z nich. Z budynku natychmiast wyszedł krępy mężczyzna. Miał na sobie ciepłe ubranie, a na wierzchu skórzany fartuch i wyglądał jak pracownik huty. Rzucił na nią okiem, Sa-Gestowi przyjrzał się uważniej, a potem uśmiechnął się do Sa-Miki. – Witaj z powrotem, Sa-Miko – powiedział. – Zmierzacie w góry? – Tak, Breco – rzekł kapłan z blizną. – Zjemy to, co zwykle. Mężczyzna zaśmiał się. – Tak jakby było w czym wybierać. Zniknął w budynku. Myśli Rielle pochłonął widok na dolinę, której po drugiej stronie drogi nie przesłaniały budynki. Starała się wszystko zapamiętać. Może jeśli będzie mogła odkupić swoje winy pracą, namaluje dzięki temu coś innego niż więzienie. A jeśli to okaże się nierealne, to chociaż spróbuje narysować ten widok w myślach. Powietrze było tu chłodniejsze, a teraz gdy odpoczywali, zaczęła odrobinę drżeć. Breca przyszedł z trzema porcjami parującego jedzenia. Na każdym talerzu leżała spora ilość chleba, pieczonego mięsa i warzyw korzeniowych. Sa-Gest zmarszczył czoło, gdy zobaczył, że Rielle dostała to samo co on i Sa-Mika, lecz kapłan z blizną nie odezwał się i zaczął jeść, nie przerywając, nawet gdy Breca wrócił z trzema kubkami iquo. Wszyscy posilali się w milczeniu. Mięso było wyborne, ale może dlatego że Rielle tak bardzo tęskniła za takim posiłkiem.

Narmah… gdy imię ciotki przyszło jej do głowy, przeszyło ją poczucie winy i smutek… Narmah powiedziała Rielle, gdy ta po raz pierwszy zaczęła krwawić, że regularne mięsne posiłki pomogą jej zwalczyć osłabienie towarzyszące krwawieniu. Ogarnął ją niepokój, który błyskawicznie przerodził się w lęk, gdy policzyła, ile dni spędziła w drodze. Podróżowali już długo, a jej okres się spóźniał. Brak porządnego jedzenia i niecodzienny wysiłek mogły doprowadzić do takiego opóźnienia. Rielle prędko wypiła iquo, starając się nawet nie rozważać drugiej możliwej przyczyny. Sa-Mika zbyt szybko kazał im opuścić osadę. Po tak długiej podróży bez solidnych posiłków iquo podziałało na nią intensywniej niż zwykle. Może tak miało być. Może miało odprężyć ją i wytrącić z równowagi na tyle, by nie próbowała w ostatniej chwili uciec. Kiedy jednak działanie trunku powoli zaczęło ustępować, zdała sobie sprawę, że nie o to chodziło. Nawet przy takim wyczerpaniu wytrzeźwieje, zanim dotrą na miejsce. Prowadząca w górę do krańca doliny droga wiła się to w jedną, to w drugą stronę, a potem przez szczelinę w stoku po lewej gwałtownie schodziła w dół w kolejną, głębszą dolinę. Widziała jej dalszy odcinek wykuty w falistej ścianie po prawej stronie, znikający w załamaniach, a potem pojawiający się znowu. Gdy spojrzała jeszcze dalej, widziała miejsca, w których ściana pionowo schodziła w głąb doliny. Jej poszarpana krawędź w najdalej wysuniętym punkcie wyglądała zbyt regularnie, by mogła być naturalna. Górska Świątynia – pomyślała i zadrżała na ten widok. Przepełniło ją przygnębienie, które przyprawiło ją o mdłości. W której spędzę resztę swoich dni. Coś się w niej buntowało, musiała więc zwalczyć szaloną chęć puszczenia się biegiem w drogę powrotną. To nie ma sensu – powiedziała sobie. Nie zdołam zrobić choćby dwóch kroków, zanim Sa-Mika mnie zatrzyma. Łańcuch ciążył jej u szyi. Zmusiła się, by spojrzeć w dół, i zaczęła liczyć kroki. Starała się o niczym nie

myśleć. Kiedy jej się to nie udało, próbowała przypomnieć sobie wszystkie opowieści Sa-Miki. Wyobrażała sobie, jak maluje dolinę, patrząc na nią od strony osady, jak dobiera kolory, uciera pigment, miesza go zgodnie z formułami Izare’a, łączy kolory, przygotowuje tabliczkę, nakłada farby… Czyjeś wołanie przyciągnęło jej uwagę. Sa-Mika zatrzymał się i odwrócił. Rielle poszła w jego ślady i zobaczyła biegnącego w ich stronę młodego człowieka. Zapłonął w niej irracjonalny płomyk nadziei. Wybawca? Nie bądź śmieszna. Nie znała go, miał jednak na sobie ubranie podobne do odzieży człowieka, który podał im posiłek. Czekali w milczeniu, aż ich dogoni. – Sa-Miko – wysapał. – Człowiek o imieniu Dorth przybył wkrótce po twoim odejściu i pytał o ciebie. Mówi, że ma dla ciebie wiadomość. Czeka u Breki. Sa-Mika zmarszczył brwi. Spojrzał na Rielle, potem na Sa-Gesta, a potem na posłańca. W końcu westchnął i kiwnął głową. – Zawrócę. – Skinął ręką w stronę wioski. – Biegnij i powiedz mu, proszę, że się z nim spotkam, ale tylko na chwilę. Mężczyzna oddalił się pośpiesznie. Sa-Mika spojrzał na Sa-Gesta. – Zaczekajcie tu. Wrócę, gdy tylko usłyszę tę wiadomość. – Szeptem dodał coś jeszcze. – Dobrze. – Sa-Gest z wyrazem szacunku i posłuszeństwa wytrzymał spojrzenie kapłana z blizną. Usatysfakcjonowany Sa-Mika ruszył za posłańcem krokiem szybszym niż poprzednio, teraz bowiem szedł w dół zbocza. Rielle patrzyła na niego, dopóki nie zniknął za zakrętem. Kątem oka widziała obserwującego ją Sa-Gesta, lecz zignorowała go. Serce waliło jej w piersi. Czy to na taką okazję liczyła? Więzienie było przed nimi. Po lewej stronie miała urwisko, a po prawej pionową ścianę. Jedyną drogą, którą mogła pójść, był szlak do wioski, ale tam mogła trafić na Sa-Mikę. – Nie ma sensu stać na słońcu, skoro nie musimy – powiedział

Sa-Gest, a potem zdjął plecak, podszedł do skalnej ściany i usiadł na wąskiej półce osłoniętej nawisem. Była na tyle szeroka, że zmieściłyby się na niej dwie osoby. Poklepał miejsce obok siebie. Rielle zdjęła tobołek, podeszła do skał kilka kroków od niego i znalazła względnie gładką powierzchnię, o którą mogła się oprzeć. Wpatrywała się w dolinę. Kapłan musiałby się odwrócić, żeby patrzeć na Rielle, więc po chwili zrezygnował i poszedł za jej przykładem. Przeciwległa ściana doliny była równie stroma, lecz niczym się nie wyróżniała, nie było tam nawet wyrytej w skale drogi. Żałowała, że Sa-Mika nie wybrał jakiegoś ładniejszego miejsca, by ich w nim zostawić. Ptaki nurkowały i szybowały nad ich głowami i ponad doliną. Nie znała tego gatunku. Duży osobnik krążył w górze, a potem runął w dół i porwał mniejszego ptaka ze stada. Później ślizgowym lotem przemierzył dolinę, kurcząc się do rozmiarów maleńkiej kropki, i wylądował na przeciwległej ścianie. Przyjrzała się dokładniej i zdała sobie sprawę, że miał tam uwite gniazdo. – Już niedaleko – odezwał się Sa-Gest. Stukał palcami o kolano w szybkim, niecierpliwym rytmie. Żołądek podszedł Rielle do gardła. Kapłan był znudzony, a jeśli wymyśli jakąś rozrywkę, to z pewnością będzie się wiązała z nieprzyjemnościami, nawet jeśli rzeczywiście zastosuje się do ostrzeżenia Sa-Miki, żeby jej nie dotykać. – Już niedługo poznasz prawdę – kontynuował Sa-Gest. – Pożałujesz, że nie posłuchałaś mojej rady. Zignorowała go. Nie powstrzyma go w ten sposób od złośliwości, jeśli jednak ma zamiar się nad nią znęcać, jak najbardziej mu to utrudni. – Nie wierzysz mi, prawda? – Zaśmiał się. – No to czeka cię spora niespodzianka. Przez chwilę patrzył na dolinę. Kiedy już jej się wydawało, że znalazł coś, na czym skupił uwagę, wstał i odwrócił się do niej.

– Wiesz, jeszcze nie jest za późno. Upłynie trochę czasu, nim SaMika dojdzie do tej wioski i wróci. Jeśli posłuchasz moich wskazówek, uda nam się skończyć, zanim tu dotrze. Odwróciła głowę. Sa-Gest zachichotał. Przeszedł obok niej i z powrotem. Utkwił wzrok w budynkach więzienia. – Jesteśmy tak blisko – powiedział cicho, jakby do siebie. A potem odwrócił się i znów ruszył w stronę krawędzi urwiska. – Naprawdę nie masz dokąd pójść. Droga kończy się przy Górskiej Świątyni. Wątpię, czy zdołasz wspiąć się na tę ścianę za plecami, a jedyne inne wyjście to rzucić się z urwiska. Na to ci nie pozwolę. Będę za to miał świetną wymówkę, żeby cię skrępować. Zatrzymał się i skrzyżował ramiona na piersi. – W takiej sytuacji nie widzę powodu, by ukrywać przed tobą prawdę. Powinnaś przecież mieć szansę przygotować się do nowego życia. Przysunął się o krok. Rielle nie patrzyła na niego i była gotowa zdzierżyć każde kłamstwo, jakie przyjdzie mu do głowy, żeby zrobić jej na złość. – Chcesz wiedzieć, co czeka splamionych? – zapytał. – Wszystko zależy od płci. Mężczyźni mogą poświęcić życie Aniołom i zostać kapłanami. Czeka ich oczywiście długi i nieprzyjemny rytuał oczyszczenia i ciągle są obserwowani. Lecz naturalnie to mile widziana ścieżka. Dzięki temu krążące w naszej krwi magiczne zdolności zachowują moc. – Zrobił kolejny krok w jej stronę. – Ale kobiety nie mogą być kapłanami. – Jeszcze jeden krok. – Mogą jednak wzmacniać nasze zdolności w inny sposób. Choć Rielle zdecydowanie nie chciała mu wierzyć, zmroziło ją. Zachowała jednak spokój. I zacisnęła zęby. Sa-Gest podszedł jeszcze bliżej i ściszył głos. – Wiesz, jedynym powodem, dla którego nie zabijamy splamionych, zabieramy ich z dala od ludzi i utrzymujemy miejsce ich pobytu w tajemnicy, jest to, że Górska Świątynia to wielki produkujący kapłanów burdel.

Ogarnęły ją mdłości. To nie mogła być prawda. Znowu ją podpuszczał. Próbował ją przestraszyć, żeby zrobiła to, czego chciał. – Widzę, że ani trochę się nie przejmujesz, co? Sa-Mika dobrze się spisał z tymi swoimi opowieściami i pozorami uprzejmości. Zasługuje na podziw. Ulżyło jej, gdy się odsunął. Jej napięcie nieco zmalało. Jeśli spróbuje jej dotknąć, będzie walczyła. Ukucnął przy swoim tobołku, otworzył go i wyjął złożony arkusik papieru czy pergaminu, pożółkły ze starości. Wyprostował się i odwrócił w jej stronę. – Mogę ci to udowodnić. To list od zwierzchnika Górskiej Świątyni, który wysłano stamtąd wraz ze mną do świątyni w Fyre, gdy byłem chłopcem. Napisano w nim, że mój ojciec wybrał moją matkę z powodu jej znacznych magicznych zdolności. Ojciec był jednym z najważniejszych kapłanów, a matka więźniarką. Napisał tu, że jego potomek powinien zostać potężnym kapłanem. Rozłożył list i podał go jej. Ze ściśniętym ze strachu żołądkiem przeczytała go, a potem zrobiła to jeszcze raz. Przyjrzała mu się uważnie. Był podrobiony? Papier był dobrej jakości. Atrament wyblakł już na tyle, na ile wyblakłby przez ten czas każdy lepszy atrament, lecz słowa, które spisano na papierze, przepełniły ją przerażeniem… „Kobieta o imieniu Derina, splamiona przysłana z Fyre pięć lat temu… dała mu na imię Gest… pozwoliliśmy go wykarmić, skoro jednak to miejsce nie nadaje się do wychowywania dziecka…” – Jak myślisz, dlaczego tak chętnie zgodziłem się wrócić do Górskiej Świątyni? – odezwał się Sa-Gest. – Tutaj się urodziłem i dorastałem. Rielle pokręciła głową. To niemożliwe. To zbyt niewiarygodne. Zbyt przerażające. – Dlaczego według ciebie Sa-Mika nic ci nie powiedział? Bo nie chciałabyś współpracować. Te historie miały wzbudzić w tobie

zaufanie i przekonać cię, że przejmuje się twoim losem. Łatwiej poradzić sobie z posłusznym niż z nieposłusznym więźniem. Właśnie to Sa-Mika powiedział Sa-Gestowi drugiego dnia podróży. Sa-Gest roześmiał się. – Zastanów się. Dlaczego miałbym chcieć wrócić do jakiegoś odległego więzienia w zimnych górach, gdybym nie miał na tym skorzystać? Przypomniała sobie, co Sa-Mika odpowiedział Sa-Barowi, gdy ten przestrzegał go przed Sa-Gestem. „Nie ma powodu do niepokoju, Górska Świątynia to jedyne odpowiednie miejsce dla ludzi takich jak on. Będzie tam z dala od niewinnych, których mógłby skrzywdzić tutaj”. Sa-Gest złożył list i schował go. – Dali mi to, żebym wiedział, która z nich jest moją matką. Nawet ja nie jestem tak zepsuty. Krew tak intensywnie dudniła jej w uszach, że ledwie słyszała jego słowa. Zepsucie panujące wśród kapłanów, o którym dowiadywała się, od kiedy poznała Izare’a, wprawiało ją w zdumienie, lecz to, co usłyszała teraz, było zarówno niemoralne, jak i okrutne. Nie wyobrażała sobie, jak ludzie pokroju Sa-Bara mogli się na to godzić. Chyba że nie wiedział… List dowodził jednak, że kapłani w Fyre wiedzieli. A Sa-Mika wiedział na pewno. Co powiedział ten kapłan z wioski u podnóża gór? „Mam nadzieję, że jako urodzony i wychowany w tym straszliwym miejscu stałeś się człowiekiem lepszym niż większość”. A potem powiedział coś o wydobyciu prawdy z SaMiki. Prawdy. Że więzienie było miejscem, w którym kobiety zmuszano do rodzenia dzieci kapłanów. Na taki los była… – Ale ja nie mogę mieć dzieci… – zaczęła, łamiąc swoje postanowienie, by się nie odzywać. Sa-Gest wyprostował się.

– Nie możesz? Zrujnowałaś życie własne i wszystkich, na których ci zależy, żeby posłużyć się magią, i nie zdołałaś się uzdrowić? – Pokręcił głową i podszedł bliżej. – Kapłani spróbują cię wyleczyć. A jeśli się nie uda – wzruszył ramionami – to pewnie zastąpisz inne kobiety, gdy przez dzieci zbrzydną i utyją. Tak zazwyczaj postępują z bezpłodnymi. Rielle pokręciła głową. – To nie może być prawda. – To nie może być prawda. – Ależ tak właśnie jest. – Uśmiechnął się szeroko. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć twoją minę, kiedy tam dotrzesz i przekonasz się sama. – Potarł krocze. – A Sa-Mika pewnie za chwilę wróci. Obawiam się, że straciłaś okazję na zyskanie mojej przychylności. Zamarła. Spojrzała z powrotem na drogę. Gdyby zapytała SaMikę, to czy znalazłby inne wyjaśnienie dla listu, który pokazał jej Sa-Gest? A jeśliby nie znalazł? A gdyby skłamał i okazałoby się, że Sa-Gest miał rację? Wtedy byłoby za późno. Już było za późno. Nie miała dokąd uciec. Droga prowadziła w jedną stronę do więzienia, a w drugą do Sa-Miki. Nie byłaby w stanie wspiąć się na ścianę. Mogła skoczyć z urwiska. Pomyślała o czekającej ją przyszłości. Nie mam przyszłości. Żadnej. Wolałabym zapomnienie niż życie z Aniołami, którzy zezwalają na coś takiego. Zamknęła oczy i uwolniła zmysły tak, jak uczyła ją deprawatorka. Tym razem nie ograniczała się do pobrania magii z bliska, lecz zaczerpnęła jej z powietrza i skał wokoło. Potrzebowała jej wiele, by minąć Sa-Gesta, a w dodatku nie musiała ukrywać skazy. Poszerzająca się świadomość przyprawiła ją o zawrót głowy. Potem otworzyła oczy i zgromadziła w sobie całą pobraną magię. Świat pociemniał. Jej zmysły drgnęły, szybciej od oczu przyzwyczajając się do ciemności. Sa-Gest stał przed nią, a jego zadowolenie z siebie

przerodziło się w zaskoczenie. Wyciągnął ręce w jej stronę. Nie miała pojęcia, jak uformować energię, która się w niej kłębiła, więc wyobraziła sobie wichurę, która nieraz nawiedzała Fyre, i cisnęła nią w jego stronę. Powietrze rozerwało się i rozpruło, a od powstałego przy tym dźwięku rozbolały ją uszy. Sa-Gest gwałtownie opuścił głowę, a jego nogi i ręce wystrzeliły naprzód. Zamrugała, a on zniknął. Zapadła cisza. Cisza tak głęboka, że Rielle obawiała się, iż ogłuchła. Nie miało to jednak znaczenia, bo przecież zamierzała umrzeć. Odepchnęła się od ściany, niepewnie zrobiła krok naprzód, a potem kolejny, z wolna podchodząc do krawędzi. Rozejrzała się za Sa-Gestem, ale nie było go na drodze. Wszędzie widać było pustkę skazy. Nie dostrzegała jej końca. Odepchnęłam go. Czyżbym zepchnęła go za krawędź? Podeszła do urwiska i spojrzała w dół. Do ziemi było daleko. Rozejrzała się, szukając ciała Sa-Gesta, mogło jednak być każdym z ciemnych punktów rozrzuconych po dnie doliny. Jeśli go zrzuciłam, to znaczy, że zabiłam człowieka. A nawet gorzej: zabiłam kapłana. Za pomocą magii. Za takie przestępstwo czekała ją egzekucja. Co prawda nie miało to wielkiego znaczenia. Podeszła na sam skraj, starając się zebrać w sobie, wychylić się i runąć w dół. – Rielle. Wystraszyła się tak bardzo, że straciła równowagę. Ogarnęło ją przerażenie, gdy się poślizgnęła, coś jednak odepchnęło ją od krawędzi i skierowało na drogę. Zatoczyła się, odzyskując równowagę, obróciła i stanęła twarzą w twarz z Sa-Miką. Był kilka kroków od niej. Pochylony, ręce oparł na kolanach i z trudem łapał oddech. Zdała sobie sprawę, że musiał biec. – Gdzie… jest… Sa… Gest? – wysapał. Już otwierała usta, żeby odpowiedzieć, lecz zamknęła je. Niewielki krok w bok i będzie wolna. Zanim jednak to zrobi, zmusi go, by w końcu odpowiedział jej na pytanie.

– Czy to prawda, że kapłani w Górskiej Świątyni zmuszają kobiety do rodzenia im dzieci? Wzdrygnął się, a na jego twarzy pojawiły się ból i poczucie winy. Jej wnętrzności zakotłowały się. Sa-Gest nie kłamał. – Tak było – odpowiedział Sa-Mika. Wyprostował się. – Ale już nie jest. Było? Co to za sztuczki? – Sa-Gest powiedział… – Sa-Gest nic nie wie. Pozwoliłem mu w to wierzyć, żeby przyszedł tu z własnej woli. Nie dałbym sobie rady z dwojgiem więźniów jednocześnie. – Więźniów? Miał zostać więźniem? Kiwnął głową. – Za zmuszanie kobiet to współżycia. – Zamilkł na chwilę. – Próbował cię szantażować, prawda? – Tak. Powiedział, że narobi problemów Izare’owi i mojej rodzinie, jeśli… jeśli mu się sprzeciwię. Rozejrzał się wokoło. – Gdzie on jest? Rielle przełknęła ślinę, a potem spojrzała na urwisko. Otworzył szeroko oczy, podchodząc do krawędzi. Przez chwilę rozglądał się, po czym pokręcił głową, kiedy jednak podniósł wzrok, zamarł, wpatrując się w dolinę. – Och, na Aniołów! To rzeczywiście ty posłużyłaś się magią – powiedział i utkwił w niej wzrok. – Tak. Po raz kolejny – przyznała drżącym głosem. O wiele większą ilością magii, niż kiedykolwiek byłaby w stanie uzupełnić. – Musiałam go powstrzymać, żeby nie przeszkodził mi w… – Zadrżała. Nawet jeśli Sa-Mika kłamał, i tak była stracona. Zabiłam kogoś, posługując się magią. Zapłonęła w niej jednak zdradziecka iskierka nadziei. A jeśli nie kłamał? – Ogołociłaś to zbocze góry – zauważył. – Nie zostało tu już ani trochę magii. Kiedy zobaczyłem krawędź skazy, zaczerpnąłem tyle,

ile zdołałem. Skinęła głową, gdy zrozumiała, co miał na myśli. Mógł powstrzymać ją od skoku z urwiska. Mógł zmusić ją, by poszła z nim do Górskiej Świątyni. Przewróciło jej się w żołądku z przerażenia. Gdy zaczął iść w jej stronę, ponownie ogarnęło ją przygnębienie. – Dlaczego uwierzyłaś Sa-Gestowi, skoro wiedziałaś, że powie wszystko, żeby cię zastraszyć? – zapytał. – Miał przy sobie list, w którym napisano o jego rodzicach. – Wskazała na plecak Sa-Gesta. Jego twarz wykrzywił grymas. – Och. To. Miał go zostawić. – Westchnął. – Jak cię przekonać, że Górska Świątynia nie jest już takim miejscem, o jakim ci opowiedział? Taka niegodziwość nie mogła trwać długo. Aniołowie by tego nie zaakceptowali. – To dlaczego mi pan nie powiedział? – A dlaczego miałbym to zrobić? Dopóki wiedziałaś, że nie masz się czego bać, łatwiej było utrzymać Sa-Gesta na wodzy. – A powiedziałby mi pan, gdyby go z nami nie było? – Nie, chyba że dowiedziałabyś się o przeszłości więzienia. – Jego usta drgnęły w ponurym uśmiechu. – Jedno wciąż jest prawdą: splamionych należy zabierać w to miejsce i nie ma sensu straszyć ich opowieściami o tym, jaki los spotkał poprzedników. – Jego wzrok powędrował za jej plecy. – Musisz mi zaufać, Rielle. A przynajmniej nie tracić nadziei. Usłyszała jakiś hałas i spojrzała przez ramię. Od strony świątyni drogą szło czterech kapłanów, a na ich twarzach malowały się zmartwienie i dezaprobata. – A jaką nadzieję jeszcze mogę mieć? – powiedziała, odwróciwszy się z powrotem do Sa-Miki, i powiodła ręką wokoło. – Teraz już naprawdę jestem splamioną, a w dodatku… Właśnie zabiłam kapłana. Za pomocą magii. Czeka mnie egzekucja. Kącik jego ust po stronie bez blizny powędrował w górę.

– Broniłaś się przed przestępcą, którego i tak postanowiliśmy usunąć ze swoich szeregów. A magia… to można naprawić. Choć potrwa to znacznie dłużej. Ale i tak zadecyduje o tym zwierzchnik świątyni. – Zmniejszył dzielącą ich odległość. – Ten, który położył kres złu. Zostaniesz osądzona, Rielle, ale obiecuję, że sprawiedliwie i łaskawie. Rielle wpatrzyła się w jego twarz, szukając w niej oznak kłamstwa, lecz ich nie znalazła. Jaki mam wybór? Jak zwykle żadnego. Zużyła całą magię, którą ukradła, i nie mogła już pobrać więcej. Nie dałaby rady pięciu kapłanom. Wskazał na drogę, ona zaś zaczęła iść, a przerażenie i rozpacz przyprawiły ją o mdłości.

ROZDZIAŁ 23

Pustka

– skaza – ciągnęła się niemal do samej świątyni. Na kilkaset ostatnich kroków wyszli poza granice skazy. Wszystko pojaśniało, Rielle zaś było wstyd za wytworzenie czegoś tak brzydkiego i ciemnego. Potem uświadomiła sobie, że będzie mogła znów zaczerpnąć magii, jeśli zostanie do tego zmuszona. Na tę myśl ogarnęła ją fala szaleńczej determinacji. Zrobi to, jeśli będzie musiała. Jeśli Sa-Mika ją okłamał, nie będzie miała nic do stracenia. Górska Świątynia wyglądała z bliska równie posępnie jak z daleka. Jej ściany stanowiły przedłużenie stromej powierzchni urwiska. Widać w nich było nieregularnie rozrzucone maleńkie okienka. Wejście stanowił duży, kwadratowy otwór, a połamane zawiasy znaczyły miejsca, w których kiedyś przytwierdzone były drzwi. Droga nie dochodziła do wejścia. Łączył ją z nim drewniany most przechodzący ponad głęboką szczeliną. Rielle podniosła wzrok i w kilku oknach dostrzegła twarze. Głównie męskie. Nieliczne kobiety miały takie same miny jak mężczyźni – wyrażały zaciekawienie. Nie widziała żadnych dzieci. Gdy wraz z Sa-Miką i eskortującymi ich kapłanami minęli wejście, znaleźli się na dziedzińcu. Tam kilkoro mężczyzn i kobiet zajmowało się zwyczajnymi domowymi obowiązkami, na przykład nabieraniem wody z fontanny czy gotowaniem jej do prania ubrań. Jakiś kapłan robił meble, a jedna z kobiet przędła. Wszyscy przerwali swoje zajęcia, by się jej przyjrzeć. Widziała niepewność, uśmieszki i znaczące spojrzenia. To wszystko nie przypominało więzienia. A jednak w tak odległym miejscu potrzeba było przecież ludzi, którzy wypełnialiby codzienne obowiązki, żeby kapłani mogli całkowicie skupić się na więźniach. Zadrżała, przypominając sobie, jaką to uwagę według Sa-Gesta

im poświęcali. Naprzeciwko wejścia znajdowała się kolejna ściana. Podeszli do misternie zdobionych drzwi, które wyglądały na stosunkowo nowe. Przed nimi stał kolejny kapłan. Uśmiechnął się do niej, a potem spojrzał na Sa-Mikę. – Witaj, Sa-Miko. Niestety on chce natychmiast was widzieć. Sa-Mika skinął głową. – Tego się spodziewałem. Mężczyzna cofnął się o krok i otworzył drzwi. – Wszystko w…? – Zapytasz mnie, kiedy wyjdę. – Dobrze. Wkroczyli do okazałego korytarza. Na prawo było kilkoro zamkniętych drzwi, na lewo zaś jedne wielkie i bogato zdobione. Sa-Mika zatrzymał się przed tymi ostatnimi. Rielle stanęła obok, obejrzała się za siebie i zdała sobie sprawę, że są sami. Kapłan z blizną przyłożył dłoń do drzwi, na chwilę znieruchomiał, a potem wziął głęboki wdech i powoli wypuścił powietrze. Przeszył ją dreszcz niepokoju, gdy zdała sobie sprawę, że zbierał w sobie odwagę. – Nazywa się Valhan. Nie bój się – powiedział. – Pamiętaj o opowieściach, które ci czytałem. Pchnął drzwi. Rielle weszła za nim do świątynnej sali. Pomieszczenie było mniejsze niż w świątyni, do której chodziła jej rodzina. Po obu stronach wąskiego przejścia stały siedzenia, po pięć w każdym rzędzie. Na dwóch ścianach znajdowały się po cztery wąskie okna, przez które wpadało zimne górskie światło. Z tyłu widniał wyblakły spirytual. W miejscu, z którego zwykle kapłani przemawiali do zebranych, ustawiono krzesło. Rielle zamarła, gdy jej wzrok padł na siedzącą na nim postać. Dziewczyna miała mglistą świadomość, że Sa-Mika zatrzymał się przy niej, usłyszała też cichy odgłos zamykanych za plecami drzwi, lecz całą jej uwagę przyciągał widok, który miała

przed oczami. I to, co wyczuwała. Wokół mężczyzny pojawiały się i znikały cieniutkie linie skazy. Przestrzenie między nimi sprawiały wrażenie białych. Włosy miał czarne, lecz w miejscach, w których padało na nie światło, ich pasemka błyszczały w niewiarygodnie niebieskim odcieniu. Jego szczęka, kości policzkowe i brwi były pięknie ukształtowane i wyraźnie męskie zarazem. Skórę miał jeszcze bledszą niż Greya, bez najmniejszej zmarszczki czy defektu. A jednak nie miał w sobie ani śladu młodzieńczości. Jego oczy były czarne i sędziwe, wpatrzone wprost w Rielle. Nie wyrażały niczego. Widziały wszystko. Usłyszała własny zduszony okrzyk. Niedowierzanie starło się ze wszystkim, czego ją uczono. Przegrało. Przecież tyle razy malowała postacie takie jak on. Jak mogłaby go nie rozpoznać i nie przyjmować do wiadomości, kim był? Przepełnił ją strach, lecz ku jej zaskoczeniu szybko odpłynął, pozostawiając po sobie spokój, akceptację i fascynację. Przed tym nie było ucieczki. Ona zaś była gotowa na takie spotkanie jeszcze niespełna godzinę wcześniej. Uniósł dłoń i przywołał ją gestem. Usłuchała, poczuła jednak niepewność, gdy się do niego zbliżała. Powinna podejść szybko czy powoli? Ukłonić się, klęknąć czy zrobić coś innego? Nikt nigdy jej nie uczył zasad etykiety w czasie spotkania z Aniołem. – Ukłoń się – szepnął Sa-Mika, idąc u jej boku. – Ale nie spuszczaj wzroku. Nie lubi, gdy chowa się przed nim twarz. Kiedy zatrzymali się przed Aniołem, zrobiła, co jej kazano, SaMika zaś poszedł w jej ślady. Anioł przeniósł wzrok na kapłana. – Lordzie V alhan – rzekł Sa-Mika. – To jest Rielle Lazuli, pochodzi z Fyre. Anioł przeniósł swoje enigmatyczne spojrzenie z powrotem na nią. – Ta, która odarła górę z magii. – Nie miał tak głębokiego głosu jak Sa-Mika, choć jego słowa brzmiały melodyjnie i miały dziwny akcent, a wypowiadał je powściągliwie. Nie było w nich słychać

pytającego tonu. Był Aniołem. Na pewno wiedział wszystko. – Zgadza się – odparł Sa-Mika. – Eskortowałem jeszcze jednego… kapłana, który miał zostać pozbawiony stanowiska, nie powiedziałem mu jednak, jaki czeka go los, żeby przyszedł tu z własnej woli. Urodził się tu i był przekonany, że wciąż panują tu te same zasady co kiedyś. Gdy wezwano mnie z powrotem do osady, postąpiłem niemądrze, zostawiając go z Rielle. Powiedział jej o swoich przekonaniach, a ona… Wierzę, że działała w obronie własnej. Rielle spuściła wzrok. Dlaczego Sa-Mika mówił to wszystko? Przecież Anioł z pewnością już o tym wiedział. – Gdzie jest ten kapłan? – Nie żyje. Zepchnęła go z urwiska. – Celowo? – Anioł zwrócił się w jej stronę. Serce zamarło Rielle w piersi. – Nie. Wy… wydaje mi się, że nie spodziewał się z mojej strony… niczego. – A może nie byłaś świadoma swojej siły. – Uśmiechnął się. Choć Sa-Mika ostrzegł ją, żeby tego nie robiła, nagle zabrakło jej tchu i musiała odwrócić wzrok. Och, gdybym tylko mogła namalować ten uśmiech… – Ale już wcześniej posługiwałaś się magią – powiedział. – Powiedz mi dlaczego. Opowiedz mi o wszystkim, Rielle Lazuli. Od samego początku. I tak zrobiła. Wyjaśniła, że ciotka wpoiła w nią konieczność ukrywania zdolności widzenia skazy. Następnie opisała dzień, w którym porwał ją splamiony. Opowiedziała o swoim uczuciu do Izare’a i o aspiracjach rodziców. Od czasu do czasu on mówił o czymś w jej głowie – o sprawach, które chciała pominąć lub o których nie chciała powiedzieć wprost – ona zaś zrozumiała, że czytał w jej myślach. Za każdym razem gdy to robił, łagodne, rozchodzące się linie skazy ciemniały na tyle, że je wyczuwała, a potem z wolna zanikały.

Wreszcie opowieść dobiegła końca. – Przepraszam – powiedziała, ze wstydem zwieszając głowę. – Nie powinnam była szukać deprawatorki ani próbować naprawić tego, co mi zrobiła. – Spotkanie z nią wymagało odwagi – orzekł. – A ty miałaś altruistyczne intencje. Twój błąd polegał na tym, że nie poinformowałaś kapłanów. Mimo wszystko jest zrozumiały. Gdy prawa są za mało elastyczne, mogą doprowadzić do tego, czemu mają zapobiegać. Zgodnie z prawami tego kraju powinnaś umrzeć za zabicie Sa-Gesta za pomocą magii. A to byłoby niesprawiedliwe i stanowiłoby wielką stratę. Pochylił się nieco, ona zaś zwalczyła pokusę odwrócenia się pod wpływem jego ponurego spojrzenia. Ledwie była w stanie dostrzec granicę między tęczówkami a źrenicami jego oczu. – Rielle Lazuli, twoja wina zostaje ci wybaczona. A ja proponuję ci rzecz następującą: jeśli przyrzekniesz, że nigdy więcej nie posłużysz się magią, chyba że w obronie własnej, ofiaruję ci drugie życie. Nie możesz wrócić do domu. Nie wolno ci kontaktować się z tymi, których opuściłaś. Musisz udać się do odległej krainy, gdzie będziesz kimś obcym. Musisz pracować nad uzupełnieniem magii, którą ukradłaś. I nikomu nie wolno ci o mnie powiedzieć. Czy jesteś w stanie spełnić te warunki? Była tak oszołomiona, że zdołała jedynie kiwnąć głową. Dostała więcej, niż jej się należało. Więcej, niż kiedykolwiek mogłaby oczekiwać. – Odkryłaś dziś w sobie potężne zdolności – przestrzegł ją. – Na to wspomnienie trudno ci będzie zwalczyć pokusę. Zadrżała. – Przyniosły mi tylko kłopoty. Nie będę odczuwała takiej pokusy. – Zezwalam ci posługiwać się magią, jeśli twoje życie będzie zagrożone i nie będziesz miała innego wyjścia. – Wyprostował się i spojrzał na Sa-Mikę. – Mając na uwadze jej zdolności, Schpetza będzie odpowiednim miejscem. Zabierzesz ją tam.

Kapłan z blizną skinął głową. Przypomniała sobie to, co powiedział jej, gdy wchodzili do sali: „Pamiętaj o opowieściach, które ci czytałem”. Przepełniła ją determinacja. Stwierdziła, że mogłaby malować każdego dnia do końca życia. Najpierw po to, by uzupełnić wykorzystaną magię, a potem z wdzięczności dla tego Anioła. Spuściła głowę. – Dziękuję, lordzie V alhan. – Idźcie – rzekł Anioł. – Odpocznijcie. Posilcie się. Czeka was długa podróż. Sa-Mika ukłonił się. Rielle zrobiła to samo, a potem ruszyła za nim do wyjścia, przez całą drogę walcząc z pokusą spojrzenia przez ramię na Anioła. Dopiero gdy kapłan zatrzymał się, by otworzyć drzwi, zerknęła za siebie. Anioł – Valhan – patrzył na nich z łokciami opartymi na kolanach. Choć jego oczy skrywał cień, widziała delikatny uśmiech na jego twarzy. Oderwała od niego wzrok, wiedząc, że najbardziej niewiarygodne wydarzenie jej życia za chwilę stanie się wspomnieniem, i wyszła za Sa-Miką z sali. Zamknął drzwi i spojrzał na nią. – Jak się czujesz? – Oszołomiona. – Wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze. – I nieopisanie wdzięczna. Kiwnął głową. – Nie będzie łatwo zacząć nowe życie w obcym miejscu. Pomyślała o Greyi nieustannie zmuszonej znosić ciekawość i wrogość z powodu jej obcego pochodzenia i wyglądu, po czym kiwnęła głową. – Wiem. Ale lepsze to niż więzienie. Albo śmierć. Mam też szansę naprawić swoje błędy. Postępować jak należy. Czy on naprawdę powiedział, że mogę posługiwać się magią, żeby ocalić życie? – Tak. Ale tylko w ostateczności. – To zaprzecza wszystkiemu, czego nas uczono. – Czego ciebie uczono – powtórzył. – W Fyre panują wyjątkowo

surowe prawa. W innych krajach jest trochę inaczej. – A w tej… Schpetzy? – Tam też lepiej zachować swoje zdolności w tajemnicy. Skinęła głową. – Tak długo skrywałam tajemnice, że chyba i tak nie potrafiłabym pozbyć się tego nawyku. Uśmiechnął się. – Poszukajmy dla ciebie pokoju, zadbajmy o kąpiel i ubrania na zmianę. Niedługo znowu będziemy musieli porzucić takie przyjemności.

CZĘŚĆ JEDENASTA EPILOG

TYEN

Z początku kolejny świat wyglądał według Tyena jak biały kształt unoszący się nad szarym kształtem, z siatką przypadkowo ułożonych pionowych ciemnych linii pomiędzy nimi. Gdy widok stał się wyraźniejszy, linie przekształciły się w pnie i gałęzie drzewa, a szarość w niebo. Piękne miejsce, choć widział je do góry nogami. Niestety pojawił się tam w pewnej odległości od ziemi. Nie mógł się już jednak zatrzymać. Nie wystarczyło mu magii, by oprzeć się przyciąganiu. Podniósł wzrok, starając się ocenić, jak daleko ma do gruntu. Może mógłby… W pierwszej chwili poczuł na skórze gwałtowny podmuch dotkliwie chłodnego powietrza. Odruchowo skulił się, przyciągnął głowę do piersi i zasłonił ją rękami. A potem zaparło mu dech, gdy huknął grzbietem o ziemię. Stracił poczucie czasu i ogarnęła go nagła potrzeba zaczerpnięcia ogromnych haustów powietrza. W głowie czuł kłujący ból. Co się dzieje? Vella nie odpowiedziała. Teraz gdy wydostali się z przestrzeni pomiędzy światami, nie słyszał już jej głosu. Ból z wolna łagodniał, przechodząc w lekkie ćmienie, więc Tyen był w stanie myśleć. Pomiędzy światami nie da się oddychać – przypomniał sobie. A byłem tam dość długo. Ból głowy zastąpił inny rodzaj bólu. Rozchodził się po plecach. Zimno. Górna część jego ciała częściowo utknęła w śniegu, więc z trudem podniósł się na nogi. Otrzepał ramiona i plecy, po czym rozejrzał się wokoło. Otaczały go góry. Znalazł się na szczycie wzniesienia położonego w szerokiej dolinie. Wokół z każdej strony ciągnął się las. Drzewa nie miały liści, pokrywał je śnieg. Zaczął drżeć. Ignorując chłód, rozpiął kurtkę i koszulę, żeby wyjąć V ellę.

Poznajesz tu cokolwiek? Patrzył na pojawiające się słowa.

Jeszcze n ie. W tej okolicy n ie m a ch arakterystyczn ych elem en tów. Takie drzewa rosn ą w wielu światach . Najłatwiej byłoby m i rozpozn ać świat po wzn iesion ych przez ludzi budowlach , ch oć po upływie tysiąca lat n iewiele m ogło z n ich zostać.

Tyen wzruszył ramionami. To pewnie mało ważne. Muszę tylko zaczerpnąć więcej magii i wrócić do domu. Przed oczami pojawiały mu się przebłyski tego, co widział wcześniej. Wspomnienia sprawiały raczej wrażenie snów, jak gdyby wszystko przesłaniała biała mgiełka. I tak było, choć nie dosłownie. Potrząsnął głową i zaczął pocierać ramiona, żeby się rozgrzać. Nie rozumiem tylko, dlaczego Ysser nie ostrzegł nas, co się stanie, jeśli pobierzemy magię z wnętrza Tyeszalu. Dlaczego tego nie zrobił?

Wyjawiłby słabość zam ku, którą z łatwością m ogliby wykorzystać wrogowie.

A zatem musiał zachować to w tajemnicy. Dlaczego w takim razie król zgodził się na przeprowadzenie próby wewnątrz wieży?

Jak powiedział Ysser, to m agiczn ie n ajpotężn iejsze m iejsce w Sseltee. Twierdził też, że warto spróbować.

Tyen westchnął. Biorąc pod uwagę, że magia przy iglicy poruszała się na północ z powodu jej nadużywania w Imperium, pomysł, że to będący przyczyną problemu Leraci go rozwiążą, mógł być kuszący. W dodatku mogliby sprawić, że Tyeszal stałby się miejscem, z którego emanowałaby magia. Kontrolując coś, czego wszędzie było za mało, Sseltowie staliby się bogatym i potężnym narodem. Ale przecież nie mogło chodzić tylko o pieniądze i władzę. Ysser i król nie wyglądali mi na tego rodzaju ludzi. Myślę, że podjęli to ryzyko ze względu na swój lud. Dowiedzieli się jednak od Velli, że Kilraker zdradził Tyena. Dlaczego zaufali mu, że będzie przestrzegał

zasad używania magii w iglicy?

Bo ty m u zaufałeś.

Jej słowa były niczym cios w pierś. Czyli to moja wina?

Nie. Nie wiedziałeś, co zam ierza Kilraker. Nie czerpałeś m agii z wn ętrza wieży. Jeśli ktoś tu jest win ien , to Kilraker, który zign orował postawion e przez n ich warun ki i pobrał m oc ze środka iglicy.

Tyen pomyślał o linie, którą tak uparcie starał się utrzymać Kilraker, i pokręcił głową. Co próbował zrobić?

Może zach ować n ad tobą kon trolę. Albo ch ciał, żebyś pociągn ął go za sobą. Dlaczego nie przeniósł się ze mną?

P rzedm ioty podróżują razem z tobą, lecz żywe istoty m usisz zabrać ze sobą świadom ie. Tę n iewielką odległość, n a którą był w stan ie przen ieść się sam odzieln ie, pokon ał dzięki m agii z wn ętrza iglicy.

Jakie to głupie. W głowie błysnęło mu wspomnienie ciemnej chmury pyłu i pozostałości wieży. Poczuł ucisk w żołądku. Tylu ludzi zginęło. Przynajmniej Ysser i Mig się stamtąd wydostali, podobnie jak inni właściciele szybujących machin i ci, którzy uciekli po mostach. Dlaczego ludzie tam mieszkali, skoro to takie bezbronne miejsce?

Ludzie przyzwyczajają się do stałego, lecz m ało oczywistego zagrożen ia. Nie m yślą o n im . To dlatego m ieszkają u podn óża wulkan ów albo w pobliżu in n ych n aturaln ych n iebezpieczeństw, n ie bojąc się n ieuch ron n ych katastrof.

Ktoś musiał stworzyć ten zamek właśnie w taki sposób. Może nie zdawał sobie sprawy z błędu, aż było już za późno. Gdyby jakiś król opuścił siedzibę o tak oczywistym symbolicznym znaczeniu, w oczach ludu byłby słabym człowiekiem. Iglica stała tam przez tyle setek lat, a ja pojawiłem się i doprowadziłem do jej upadku. Powinienem wrócić. Będą potrzebowali wsparcia. Musi być jakiś sposób, żeby im pomóc.

Mógłbym pracować przy odbudowie. Albo leczyć rannych. Nie był jednak lekarzem. Ani nawet uczniem lekarza. Czy byli tam w ogóle jacyś ranni, których mógłby wyleczyć? Ci, którzy spadli z iglicy, na pewno nie żyli. A pozostali będą rozgniewani. Będą obwiniać o wszystko Imperium i przybyszów z Leracji, którzy doprowadzili do zawalenia się wieży. Ysser oczywiście ogłosi, że to nie wina Tyena. Ale jeśli mu nie uwierzą? A jeżeli winą obarczą Yssera? To byłoby bardziej prawdopodobne, gdyby Tyen wrócił i dołączył do maga. Miałby też problem z pojawieniem się w tym samym miejscu, wysoko ponad zawaloną wieżą. Czy da się wskazać miejsce pojawienia się w danym świecie?

Tak, ale n a opan owan ie tej um iejętn ości potrzeba czasu. I więcej m ocy. Lepiej n auczyć się tej m etody w światach bogatych w m agię n iż w m n iej zasobn ych .

Czy znalazł się właśnie w świecie bogatym w magię? Skoncentrował się, by ją wyczuć. Była tam, lecz wyglądało na to, że się nie poruszała. Sięgnął nieco dalej, zaczerpnął odrobinę mocy, a potem użył jej, by stworzyć płomień. Ogień błysnął jasno, a jego ciepło oparzyło twarz Tyena. Zasłonił ją i odskoczył, a potem zmniejszył strumień magii do maleńkiej strużki. Mimo wszystko płomień był nieznośnie jasny. Zgasił go, a potem musiał chwilę zaczekać, aż jego oczy się przystosują i będzie mógł znów spojrzeć na karty V elli. To pewnie oznacza, że znaleźliśmy się w świecie, gdzie jest mnóstwo magii.

Tak. Twój świat też kiedyś taki był.

Czy może znowu się taki stać, jeśli przeniosę do niego tutejszą magię?

Należałoby zrobić więcej.

Ale co… och. To, co zwykle. Ludzie musieliby generować magię przez kreatywność. Musieliby do tego wrócić, gdyby magia całkowicie się wyczerpała i maszyny przestałyby działać. Jego świat nie był

skazany na pozbawienie źródeł magii na zawsze.

Zgadza się. Widzę, że teraz m i wierzysz.

Tyen uśmiechnął się. Chyba tak. Ja… Jego uwagę przyciągnął jakiś ruch. Spojrzał w dół na las i dostrzegł ciemne postacie idące w jego stronę pomiędzy pniami drzew. Od razu rozpoznał, że to ludzie. Przeszył go dreszcz obawy. Co mam robić? Wrócić pomiędzy światy?

Mógłbyś. Ale m ógłbyś też pozn ać ich zam iary. Jesteś potężn ym m agiem . I ch oć jesteś n iedoświadczon y i n iewyszkolon y, n ie powin ien eś m ieć problem u z obron ą przed atakiem większości ludzi, a n awet m agów.

Zaczerpnął nieco magii i zatrzymał ją w sobie. Coś kazało mu zaczekać, zanim odepchnie się od tego świata. Patrzył, jak postacie zbliżają się do niego, zatrzymują się, podnoszą głowy i patrzą na niego niepewnie, i zdał sobie sprawę, że sam czuje zaciekawienie. Przypomniał sobie odpowiedź Velli, gdy zapytał, jak najlepiej udoskonalić swoje umiejętności i poszerzyć wiedzę. „Najlepiej byłoby opuścić ten świat i jego ograniczenia i poszukać najlepszych nauczycieli z innych światów”. Jeśli w świecie tak bogatym w magię żyli magowie, musieli wiele wiedzieć na jej temat. Może mogliby czegoś go nauczyć. Może wiedzą, jak przywrócić V elli ludzką postać. Zastanowił się nad powodami powrotu do swojego świata. Mógłby pomóc Sseltom. Którzy prawdopodobnie obwinią mnie za to, co się stało. Uzupełnić zasoby magii. Którą Imperium i tak pochłonie, gdy tylko ją tam przeniosę. Spotkać się jeszcze raz z rodziną i przyjaciółmi. Nie mogę odwiedzić ojca. Neel nigdy nie był moim prawdziwym przyjacielem, a Miko mnie zdradził. Sezee nie chce mnie widzieć. Ysser ma dość zmartwień, więc nie powinienem dodawać mu problemów. Wziął głęboki wdech i wypuścił powietrze. Utworzyło przed nim mgiełkę.

Wrócę – postanowił. Ale nie od razu. Jest tyle rzeczy, których mogę dokonać poza swoim światem. Może mógłbym coś odkryć i sprowadzić to pewnego dnia do domu. Nieznajomi byli około stu kroków od niego. Mieli na sobie czarne ubrania wykończone jasnym materiałem, a gdy przyjrzał się dokładniej, okazało się, że uszyte są ze skóry zwierzęcej obróconej futrem do wewnątrz. Nie były jednak wykonane z nieregularnych kawałków, lecz dopasowanych i pozszywanych kolorową nicią części, zdobiły je też wymyślne wzory. Wśród przybyszów byli zarówno mężczyźni, jak i kobiety, ale wszyscy mieli przy sobie broń. Były to co prawda tylko włócznie, łuki i krótkie miecze, lecz i tak wyglądały groźnie. Zaczerpnął nieco magii i unieruchomił wokół siebie powietrze, tworząc osłonę. Schował Vellę z powrotem pod koszulę. Ludzie utworzyli szereg dwadzieścia kroków od niego. Jeden z nich odezwał się, lecz Tyen nie zrozumiał słów, wśród których słychać było cmoknięcia. Choć nie wiedział, czy jego gest będzie miał dla tych ludzi jakieś znaczenie, ukłonił się. – Witajcie – odezwał się. – Czy moglibyście mi powiedzieć, gdzie jestem? Pozostali wyglądali na zmieszanych, lecz wyraz twarzy ich przywódcy był niewzruszony. Tyen przyjrzał mu się dokładniej i na granicy świadomości wyczuł wibracje. Skupił się na nich. A potem gdy przywódca odezwał się ponownie, Tyen zrozumiał, że ten człowiek był wystraszony, lecz zamierzał chronić swoich ludzi przed nieznajomym, który jakimś sposobem niepostrzeżenie wkroczył do ich świata. Zażądał, by Tyen powiedział mu, jak się nazywa i po co przybył. Oszołomiony Tyen wpatrywał się w niego ze zdumieniem. Jakimś cudem czytał mu w myślach.

RIELLE

W porcie miasta Llura było równie mokro, jak w Fyre sucho. SaMika twierdził, że wcale nie jest tam cieplej, lecz trudno jej było w to uwierzyć. Pociła się nieustannie, a wiatr był na tyle słaby, że nie mógł jej osuszyć ani ochłodzić. Wszystko było wilgotne. Wszystko było pokryte pleśnią – budynki, ubrania, a nawet ludzie – a nad basenami z wodą lęgły się gryzące owady, od których roiło się w nocy, przez co musieli spać w dusznych namiotach uszytych z taniego, rzadko tkanego materiału. Rielle nigdy by nie pomyślała, że ziemie po drugiej stronie gór mogły aż tak różnić się od jej kraju. Z początku była zafascynowana ożywieniem, jakie panowało w dżungli. Wszędzie otaczało ją mnóstwo roślin. Kolory wokół olśniewały, ale upał i nieustanny hałas szybko ją przytłoczyły. Po dwóch czterodniach marszu dotarli do maleńkiej wioski, zamieszkanej przez ludzi o skórze tak ciemnej, że nawet ona i Sa-Mika wyróżniali się spośród nich tak jak Greya w Fyre. Ludzie ci jednak byli nastawieni do przybyszów znacznie bardziej przyjaźnie niż Fyryjczycy. Dalszą część podróży spędzili skuleni na dziobie płynącej rzeką łodzi, lecz nie osłaniały ich drzewa, więc słońce prażyło ich bezlitośnie. Cztery czterodni, czyli półsezon później dotarli do Llury. Rielle nie mogła się doczekać, kiedy dojdą do miasta i na wybrzeże, miała bowiem nadzieję, że będzie tam bardziej sucho i ciszej. Jakże się rozczarowała. Choć Sa-Mika od razu zajął się szukaniem statku, aż czterodzień trwało znalezienie tego, który płynął bezpośrednio w obranym przez nich kierunku. Teraz, pięć czterodni od spotkania z Aniołem, w końcu miała odbyć pierwszy w życiu rejs. Pod szeroką markizą sklepu sprzedającego miejscowe przysmaki zwane owocami morza oczekiwali zezwolenia na wejście na pokład. Stworzenia o kształcie kulek gotowano w skorupach na

parze. Były zaskakująco słodkie, choć błotnisty posmak mógł nieco przeszkadzać. Miejscowi posypywali je przyprawami, które zdaniem Rielle były zbyt intensywne, Sa-Mika lubił jednak ten palący smak, mimo że pocił się bardziej od niej. Morze okazało się zarówno objawieniem, jak i rozczarowaniem. Jego bezkres budził jednocześnie podziw i strach. Teraz gdy za chwilę miała znaleźć się na pokładzie, wszystkie zasłyszane historie o statkach, które zatonęły lub roztrzaskały się o skały, czaiły się gdzieś na obrzeżach jej świadomości, potęgując lęk przed rozpoczęciem nowego życia w miejscu, w którym nie będzie znała nikogo, ani nawet języka. Jednocześnie chciała kontynuować podróż – byle z dala od tego miejsca. Westchnęła i otarła czoło. – Im szybciej się stąd wydostaniemy, tym lepiej. Nie wytrzymam już chyba ani chwili dłużej w tym ukropie. Sa-Mika mruknął potwierdzająco. – Może jeszcze zatęsknisz, kiedy znajdziesz się tam, dokąd zmierzamy. Widziałaś kiedyś śnieg? – Nie. – Z początku jest czarujący, lecz chłód nie jest przyjemny. Może być też niebezpieczny. Słuchaj rad mieszkańców. Rielle pomyślała o podróżnikach z innego kraju, których jej brat znalazł kiedyś martwych z odwodnienia kilkaset kroków od studni. Nie zauważyli owadów lecących do źródła wody. Powiedział jej, że w każdym miejscu kryły się jakieś niebezpieczeństwa. Zawsze mądrze było słuchać miejscowych, nawet jeśli ich rady wydawały się dziwne lub niemądre. Odwróciła się do Sa-Miki, by mu o tym opowiedzieć. Jako jej towarzysz zachowywał się inaczej – był bardziej uprzejmy – lecz nadal często milczał. Przywykł do podróży w samotności lub z pojedynczymi splamionymi, których odprowadzał do Górskiej Świątyni. Nudziło jej się i starała się zachęcić go do rozmowy, zadając pytania o podróż i miejsce, do którego mieli dotrzeć.

Czasami jednak nie była w stanie wyrwać go z zamyślenia, a jego zmarszczone czoło stanowiło już znajomy widok. Przypomniała sobie rozmowę z dnia, kiedy był w bardziej towarzyskim nastroju. – Czy wszyscy artyści posiadają magiczne zdolności dla zrównoważenia ich talentu? – zapytała go wtedy. – Nie. – To dlaczego ja mam takie zdolności? – Nie wiem. Valhan powiedział mi kiedyś, że w tym świecie nie zawsze będzie tak bardzo brakowało magii. Pewnego dnia, za wiele pokoleń, śmiertelnicy znowu będą mogli swobodnie się nią posługiwać. Ale takie czasy nadejdą, gdy jej już dawno nie będzie na świecie. I prawdopodobnie jej potomków także, jeśli w ogóle będzie jakichś miała. W czasie rejsu łodzią zaczęła krwawić, co utwierdziło ją w przekonaniu, że na zaburzenie cyklu wpłynęły kiepska dieta i wysiłek. Choć ulżyło jej, że nie będzie musiała martwić się o dziecko, które stanowiłoby ogromne utrudnienie w znalezieniu sobie miejsca w nowym kraju, jakaś jej cząstka cierpiała z żalu za utraconą przyszłością. Za Izare’em i Narmah, którzy nigdy się nie dowiedzą, że spotkała Anioła i że wybaczono jej chybione decyzje i błędy. Pewnego dnia, gdy spłacę swój dług, spotkam się z nimi w królestwie Aniołów i opowiem im historie, w które nie będą mogli uwierzyć. – Rielle – odezwał się Sa-Mika, wstając. – Zostań tu. – Zrobił krok w stronę witryn sklepowych, po czym przystanął i nie odrywając wzroku od tego, co zwróciło jego uwagę, powiedział: – Jeśli nie wrócę, weź mój plecak i wejdź na pokład. Nie przejmuj się, jeśli statek odpłynie. Pójdę do świątyni po zapasy. Jeśli nie wróci…? Serce waliło jej w piersi, gdy patrzyła, jak odchodził. Zbliżywszy się do alejki, zwolnił kroku i wyjrzał za róg, a potem za nim zniknął. Siedziała spięta i nie była w stanie się

rozluźnić. Tak długo i nieprzerwanie jego obecność ją uspokajała, że perspektywa osamotnienia ją przeraziła. Zwłaszcza w nieznanym miejscu. – Skończyła pani? – rozległ się czyjś głos ponad jej ramieniem. Drgnęła i podniosła wzrok. Gburowata kobieta, która ich obsługiwała, stała za jej plecami, patrząc na puste skorupy po owocach morza. – Tak. – Klienci czekają. Rielle rozejrzała się wokoło i dostrzegła, że wszystkie pozostałe stoliki są zajęte, a grupka mężczyzn patrzy na nią z niezadowoleniem. Spojrzała z powrotem na alejkę. Nigdzie nie było widać Sa-Miki. Kobieta prychnęła zniecierpliwiona. Rielle z westchnieniem wzięła swój tobołek i plecak Sa-Miki, po czym wstała. Musiała jednak wyjść z cienia markizy, ruszyła więc wzdłuż wystaw sklepowych w stronę uliczki. Zauważyła, że przy sklepie obok alejki wisiała kolejna markiza. Czy to, co przyciągnęło uwagę Sa-Miki, było niebezpieczne? Sądząc po jego reakcji, na takie wyglądało. Ale prawdopodobnie odciągnęło go już gdzieś dalej. Słońce paliło jej skórę. Weszła w cień i odłożyła plecaki. – …byłam ja – usłyszała kobiecy głos dobiegający z uliczki. – To ty wysłałaś do mnie wiadomość u Breki? – spytał Sa-Mika. Rielle zamarła. Kapłan nie odszedł daleko. Był tuż za rogiem. – Tak. Dostałeś potwierdzenie? Rielle zdała sobie sprawę, że podsłuchuje, więc schyliła się po tobołki… – Że deprawatorką z Fyre jest Yerge? …i znowu zamarła. – Tak – powiedziała kobieta. – Dostałeś, prawda? – Już o tym wiedziałem. Jedna z jej ofiar narysowała jej portret. Nie wszyscy splamieni dobrze wykorzystują drugie życie, Mio. Nie tylko Yerge została deprawatorką. A ty…

– V alhan ją tam wysłał, Dav. Poprosił ją, by to zrobiła. – Skąd wiesz? – Ton Sa-Miki przepełniało niedowierzanie. – Sama mi powiedziała. Sa-Mika zamilkł. Rielle z wolna się wyprostowała. Czy usłyszeliby, gdyby podniosła tobołki i odeszła? – Nie wierzysz mi – stwierdziła kobieta. – Nie. Dlaczego miałby to zrobić? – Znasz moje podejrzenia. – Że chce sobie stworzyć armię magów i opanować świat? – W głosie Sa-Miki słychać było drwinę. Najwyraźniej już słyszał te sugestie. – To tylko jedna z możliwości. Z pewnością potrafisz wymyślić coś jeszcze. – Uważam, że on po prostu daje splamionym drugą szansę. – Albo chce zwiększyć potęgę i liczbę kapłanów, bo przecież splamieni zostają kapłanami. – Z wyjątkiem kobiet – zauważył Sa-Mika. – Dlaczego deprawatorzy kuszą i kobiety, i mężczyzn? – Może on nie chce wpływać tylko na mężczyzn, żeby nie przyciągać uwagi. Yerge twierdzi, że on szuka kogoś o wyjątkowych zdolnościach. – No to szuka jednej osoby czy chce stworzyć armię? – Sa-Mika sprawiał wrażenie rozbawionego. – Wyśmiewaj mnie, ile chcesz, Dav. Nawet jeśli nie wierzysz, że coś się za tym kryje, wiesz, że on nie jest nieomylny. Jeśli masz rację, to znaczy, że wypuścił splamioną, która od razu zaczęła deprawować innych. Sa-Mika westchnął. – Druga szansa to po prostu druga szansa. On wie, co myśli dana osoba, gdy się z nią widzi, ale nie jest w stanie kontrolować jej przyszłości czy decyzji. – Zatem nawet Aniołowie mają jakieś ograniczenia? – Możliwe. A może tylko on ma. Wygląda jak człowiek z krwi i

kości. Myślę, że przybrał ludzką postać, żeby uporać się ze złem panującym w Górskiej Świątyni. – I stąd te jego ograniczenia? To by wyjaśniało, dlaczego się ukrywa. Kiedy się tam pojawił, liczyłam na to, że naprawi nie tylko świątynię – powiedziała kobieta z rozgoryczeniem. – Dlaczego oczekujesz czegoś więcej, Mio? Uwolnił cię z tego miejsca. – Zawsze oczekuję więcej. Nie wystarcza mi własne bezpieczeństwo, gdy inni nie są bezpieczni, nieważne, kto ma na to wpływ: ty, on czy ktokolwiek inny. Czy ta blizna, którą po sobie zostawiłam, nie nauczyła cię tego? – Sa-Mika nie odpowiedział. – No dobrze, dokąd teraz zmierzasz? Wygląda na to, że na południe. Dlaczego cię tam wysłał? – Nie wysłał… Wracam do Górskiej Świątyni. – A dziewczyna? Wygląda na Fyryjkę. Południe to odległe miejsce na rozpoczęcie nowego życia. – Chce znaleźć się jak najdalej stąd. Zapewne ją rozumiesz. – Tak. Przedstawisz mn… – Nie, Mio. – Chcę tylko z nią porozmawiać. – I namącić jej w głowie swoimi teoriami o zmianach i buncie? Nie sądzę, że nawet ty potrafiłabyś być taka okrutna. Pozwól jej odejść i odnaleźć spokój, którego pragnie. – Dobrze. Miło było cię spotkać, Dav. Powinniśmy widywać się częściej. Po tych słowach Rielle usłyszała odgłos oddalających się kroków. Odetchnęła z ulgą i wzięła do rąk tobołki. Sa-Mika pośpiesznie wyszedł z alejki i wzdrygnął się na jej widok. – Od kiedy tu jesteś? – zapytał. – Od kiedy wygoniła mnie kelnerka. – Wzruszyła ramionami, wskazując na sklep. – No cóż. Czyli kobieta, która nauczyła mnie korzystać z magii, została niegdyś uwolniona przez V alhana. Obrzucił ją piorunującym spojrzeniem i wziął od niej swój plecak.

– Tak. Nie tylko ona go zdradziła. – Odwrócił się, unikając jej wzroku. – Cieszę się, że wysłał cię na południe. – Nigdy nie nauczyłabym nikogo magii. Odwrócił się. – Pewnie nie. Ale nie tego się boję. – Spojrzał z powrotem na alejkę. – Obawia się pan jej? – Obawiam się jej przekonań. Ona i inne kobiety domagają się, by oddał im dzieci, które urodziły. Współczuję im, ale rozumiem także, dlaczego tego nie zrobił. Oznaczałoby to wyjawienie prawdy o wydarzeniach w górach, a to wywołałoby chaos i może nawet stanowiłoby zagrożenie dla życia ludzi. – A ona wątpi w jego motywy. Może w takim razie nie tak trudno uwierzyć, że Anioł rozsyła deprawatorów, żeby stworzyć armię. Kiwnął głową. – To oczywiście nieprawda. – Tak. – Tym razem w jego głosie słychać było zwątpienie. Zmarszczyła brwi. – Ale to nie ma sensu. Z czym on ma walczyć? Aniołowie nie mają wrogów. A nawet gdyby mieli, wszyscy są potężni. No i… czy walka nie zużyłaby magii? Sa-Mika uśmiechnął się. – To wszystko dobre, rozsądne pytania, ais Lazuli. Pomysł, że on szuka kogoś o niezwykłych zdolnościach magicznych, także nie ma sensu. Nigdy nie widziałem nikogo, kto potrafiłby pobrać magię z takiej odległości jak ty. A jednak cię odesłał. – Może w takim razie nie jestem dostatecznie wyjątkowa. Zmarszczył brwi, ona zaś widziała, że zastanawiał się nad jej słowami. Położyła mu dłoń na ramieniu. – To nie jest poważna sugestia – powiedziała. – Co jest bardziej prawdopodobne? Że Anioł został deprawatorem i werbuje splamionych na wojnę przeciwko nieznanemu wrogowi czy że

ludzie zawsze będą dochodzić do niewiarygodnych i nieprawdopodobnych wniosków, gdy czegoś nie rozumieją? Westchnął i kiwnął głową. – Masz rację. Nie rozumiem wszystkiego, ale wiem więcej niż tacy ludzie i widzę tylko, że pojedynczy Anioł zajmuje się konkretną nieprawością i jej konsekwencjami. I… – Zmarszczył brwi i umilkł. – No widzi pan? – Ścisnęła go za ramię i puściła. – To nie zdeprawowanym Aniołem musimy się martwić, ale tym, czy inni uwierzą tej kobiecie i… – Zamilkła, gdy zauważyła zbliżającego się do nich mężczyznę. – Czy to człowiek ze statku? Sa-Mika nie poruszył się. Patrzył w dal, lecz nie skupiał wzroku na niczym konkretnym. A potem zaklął i odwrócił się do marynarza. – Wchodzimy na pokład – powiedział mężczyzna, po czym obrócił się na pięcie i odszedł. Sa-Mika kucnął i otworzył swój tobołek. Pośpiesznie przejrzał jego zawartość, po czym wyjął płaską skórzaną kopertę. – Weź to. Są tu pieniądze, nazwiska i adresy ludzi, którzy ci pomogą. – Wcisnął ją w dłonie Rielle. – Co? Dlaczego mi pan to daje? Wziął ją za rękę i pociągnął w stronę statku. – Nie płynę z tobą. – Ale myślałam… Myślałam, że ją pan okłamał. – Okłamałem, ale zrozumiałem, że muszę jak najszybciej wrócić do V alhana. – Nie mogę podróżować sama! Doszli do trapu prowadzącego na pokład. Odwrócił się, chwycił ją za ramiona i pochylił się, by spojrzeć jej w oczy. – Przykro mi, Rielle. Chciałbym ci towarzyszyć, ale nie mogę. Masz pieniądze i zdrowy rozsądek. Wykorzystaj je. I pamiętaj, powiedział, że wolno ci używać magii w obronie własnej. – Ale… dlaczego? – Bo jestem lojalny przede wszystkim wobec niego. A ty świetnie

sama sobie poradzisz. Idź. Znajdź sobie jakieś spokojne miejsce i żyj godnie. – Uścisnął jej ramiona i uśmiechnął się. – Życzę ci wszystkiego, co najlepsze, Rielle Lazuli. Do widzenia. Puścił ją, uniósł swój tobołek i odszedł. Patrzyła, jak pośpiesznie omijał przeszkody w doku. Ani razu się nie obejrzał. Zniknął o wiele za szybko. Wraca do Anioła. – Żegnaj, Sa-Miko – wyszeptała. A potem, drżąc ze zdumienia i niepokoju, usłuchała jego ostatniego polecenia i weszła po trapie na pokład statku, by zacząć nowe życie.

PODZIĘKOWANIA

Dziękuję zespołowi Orbit i wszystkim pracownikom wydawnictw za granicą, którzy nigdy nie zawiedli, zawsze przekształcają moje opowieści we wspaniałe książki i z którymi tak przyjemnie się współpracuje. Wyrazy podziwu i wdzięczności dla kogoś, kto jednocześnie mnie inspiruje i wspiera, czyli mojej agentki Fran. Podziękowania także dla jej cudownych asystentów oraz dla wszystkich pozostałych agentów na całym świecie, zwłaszcza dla Kate, Arabelli i Lory. Jestem także niezmiernie wdzięczna czytelnikom, wyrażającym opinie o moich książkach – Paulowi, Fran, Liz, Kerri, Donnie i Ellen. Nie mogłabym także nie podziękować przyjaciołom, którzy czytali i omawiali moje pomysły we wczesnej wersji Anioła burz, napisanego daaawno temu, w latach dziewięćdziesiątych, na którego podstawie powstała ta seria. Nie wiem, czy teraz rozpoznaliby tę opowieść, zawsze jednak z wdzięcznością będę wspominała ich entuzjazm. Na koniec, jak zawsze, podziękowania dla nowych i starych czytelników i fanów. Mam nadzieję, że spodoba wam się odkrywanie nowego świata, który dla was stworzyłam… z bezpiecznego miejsca po drugiej stronie kartki.

O AUTORCE

Trudi Canavan mieszka w Melbourne w Australii. Odkąd pamięta, wymyśla historie o nieistniejących ludziach i miejscach. W czasie pracy w charakterze ilustratorki i projektantki napisała bestsellerową „Trylogię Czarnego Maga”, wydaną w latach 2001– 2003, za którą „Bookseller” przyznał jej nagrodę Evergreen w 2010 r. Uczennica Maga, prequel do trylogii, zdobyła nagrodę Aurealis dla najlepszej powieści fantasy w 2009 r., a ostatnia część serii będącej dalszym ciągiem trylogii, Królowa Zdrajców, trafiła na listę bestsellerów magazynu „The Times” w 2011 r. Więcej informacji na stronie www.trudicanavan.com.

Spis treści Okładka Strona tytułowa Strona redakcyjna Część pierwsza. Tyen Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Część druga. Rielle Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Część trzecia. Tyen Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Część czwarta. Rielle

Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Część piąta. Tyen Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Część szósta. Rielle Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Część siódma. Tyen Rozdział 20 Rozdział 21 Część ósma. Rielle Rozdział 20 Rozdział 21 Część dziewiąta. Tyen Rozdział 22 Rozdział 23 Część dziesiąta. Rielle Rozdział 22 Rozdział 23 Część jedenasta. Epilog Tyen Rielle Podziękowania O autorce