1001 DUO Bevarly Elizabeth Kobieta w czerwieni

Elizabeth Bevarly

Kobieta w czerwieni

ROZDZIAŁ PIERWSZY Tylko jedno mogłoby sprawić, by trzydzieste urodziny Delli Hannan były lepsze, niż zaplanowała, a byłoby to coś, czego nie miała w planach. Della opracowywała szczegóły tego uroczystego dnia od czasów, gdy była małą dziewczynką dorastającą w okolicy, gdzie ludzi nie stać na urodzinowe przyjęcia i mnóstwo innych rzeczy, więc je ignorują. Właśnie dlatego obiecała sobie, że te urodziny będą wielkim świętem. Od dziecka wiedziała bowiem, że może liczyć tylko na siebie. Niestety przez minione jedenaście miesięcy od spotkania z Geoffreyem nie miała wyboru i liczyła na niego. Tego wieczoru jednak Geoffreya tu nie było, a ona nie zamierzała o nim myśleć. To wyjątkowy wieczór. Jej wieczór. Miał być spełnieniem marzeń społecznie i ekonomicznie upośledzonego dzieciaka z jednej z najgorszych dzielnic Nowego Jorku.

R

Przed laty Della przyrzekła sobie, że do dnia trzydziestych urodzin opuści niebez-

L T

pieczne ulice swojej dzielnicy, zostanie milionerką i zamieszka na Manhattanie obok Central Parku. Przysięgła sobie, że uczci trzydzieste urodziny w stylu sławnych i bogatych, do których, jak sobie wyobrażała, będzie w tym wieku już należała. Zamierzała dotrzymać obietnicy, nawet jeśli miała świętować w Chicago, a nie w Nowym Jorku. Zacznie od kolacji w pięciogwiazdkowej restauracji, potem z loży obejrzy spektakl w operze, a na koniec wypije kieliszek czegoś mocniejszego w klubie, do którego prawo wejścia ma tylko śmietanka towarzyska. Włożyła suknię z kolekcji haute couture wartą tysiące dolarów, do tego biżuterię z brylantów i rubinów. Jej fryzurą i manikiurem zajął się personel najlepszego salonu w mieście. Westchnęła, zadowolona z pierwszej części wieczoru. W restauracji Palumbo's przy State Street ceny mogły konkurować z budżetami niektórych państw. Della, rzecz jasna, zamówiła najdroższe dania z menu - cztery dania, wszystkie o nazwach, które ćwiczyła od tygodnia, by wymówić je poprawnie. (Znalazła menu w internecie, dzięki czemu mogła je sprawdzić z wyprzedzeniem, by podczas zamawiania nie wyjść na filistra. Jak to cudownie mieć szansę użyć słowa filister, choćby w myślach). Przecież wszyscy bogacze w dniu urodzin zamawiają najdroższe dania, prawda?

Ukradkiem się rozejrzała, by upewnić się, że pozostali goście - wyrafinowani, modni i bogaci - spożywają najdroższe dania. I by mieć całkowitą pewność, że Geoffrey jej nie śledzi, choć wymknęła się po mistrzowsku - jak zawsze - i choć miała się z nim skontaktować telefonicznie dopiero nazajutrz. Zresztą Geoffrey nie wiedziałby, dokąd się udała, nawet gdyby odkrył jej nieobecność. Zaplanowała to wyjście skrupulatniej niż trzydzieste urodziny. Na szczęście nie zauważyła Geoffreya, a dla wszystkich gości była jedną z nich. Naprawdę czuła się tam dobrze i swobodnie, w oczekiwaniu na przystawkę z kalmara sączyła szampana. Choć nie urodziła się w zamożnej rodzinie, dzięki uporowi i samozaparciu wyrwała się ze slumsów i od lat obracała w wyższych sferach. Nie należała do nich, lecz pilnie obserwowała i naśladowała ludzi z tego świata, bez problemu mogła więc uchodzić za osobę z najlepszego towarzystwa. Tego wieczoru było tak samo. Zapłaciła fortunę za wypożyczenie szkarłatnej ak-

R

samitnej sukni Caroliny Herrery i butów od Dolce & Gabbany. Nie wspominając o kol-

L T

czykach i wisiorku od Bulgariego i czarnym jedwabnym płaszczu od Valentina, który włożyła z powodu niskich grudniowych temperatur. Odcienie czerwieni podkreślały jej szare oczy i jasne włosy, dość już długie, by je upiąć. Sprawdziła, czy kok się trzyma, i uśmiechnęła się. Aż do początku tego roku nosiła krótkie fryzury. W szkole średniej podczas młodzieńczej fascynacji muzyką grunge zafarbowała włosy na czarno i tak jej się to spodobało, że nie wracała do naturalnego koloru, Teraz z dumą patrzyła na miodowy odcień blonda Z naturalnym kolorem i nową długością włosów, nie wspominając o wypożyczonych szmatkach, nikt z dawnego sąsiedztwa by jej dziś nie poznał. Ale to też nie zaprzątało jej myśli. Ten wieczór miał być wyjątkowy, miał być spełnieniem wieloletnich marzeń. Gdyby nie ten przystojny elegancki mężczyzna, który usiadł przy sąsiednim stoliku kilka chwil wcześniej, wszystko by szło zgodnie z planem. Nie mogła się powstrzymać i zerkała na niego. W dzieciństwie do głowy jej nie przyszło, by spędzać ten wieczór w towarzystwie. Nie wiedziała dlaczego. Z powodu wspomnianej już świadomości, że może liczyć tylko na siebie. Albo dlatego, że jako dziecko nawet sobie nie wyobrażała ta-

kiego mężczyzny. W jej okolicy eleganckim mężczyzną był ten, który chodził w zapiętej koszuli. A przystojnym nazywano tego, który miał wszystkie zęby. Nagle mężczyzna podniósł wzrok i spotkał się z nią spojrzeniem. W milczeniu skinął głową i uniósł kącik warg w półuśmiechu. Po chwili wahania Della wzniosła kieliszkiem milczący toast. W szytym na miarę smokingu nieznajomy siedział na tle okna i zasłon z bursztynowego jedwabiu. Ciemne oczy ocieplał płomień świecy w kryształowym świeczniku, a półuśmiech nieznajomego sprawił, że Delli ciarki przeszły wzdłuż kręgosłupa. Ten uśmiech mówił kobiecie, że mężczyzna nie tylko rozbiera ją oczami, ale chętnie włączyłby do akcji inne części ciała. Gdy Della poczuła, że ma rozpalone policzki, odwróciła wzrok. Postanowiła ochłodzić się łykiem szampana, starała się skupić uwagę na śnieżnobiałym obrusie, lśniącej porcelanie i gościach. Mimo to po chwili wróciła spojrzeniem do mężczyzny przy sąsiednim stoliku. Ten zaś ani na moment nie spuścił z niej wzroku. - I co pani sądzi? - spytał dość głośno.

L T

R

Della zamrugała zaskoczona. Po raz pierwszy w życiu zrozumiała, co to naprawdę znaczy: konsternacja połączona z podekscytowaniem, które wcale nie było nieprzyjemne. W jej głowie pojawił się milion odpowiedzi na jego pytanie. Na przykład: Sądzę, że jest pan najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego widziałam. I: Co pan robi w sylwestra? A nawet: Hej, kochasiu. I oczywiście: Och, baby!

- Na kolację - dodał, biorąc od ręki menu. - Co by pani poleciła? Och, więc o to chodzi? Cóż, to zupełnie inne pytanie. Całe szczęście, że od razu nie odpowiedziała. - Nie wiem - odparła. - Jestem tu po raz pierwszy. - Uznała, że mężczyzna nie byłby pod wrażeniem, gdyby mu poleciła najdroższe dania z karty. Wydawał się zdziwiony jej odpowiedzią. - Jak to możliwe? Palumbo's to prawdziwa instytucja w Chicago od prawie stu lat. Nie pochodzi pani z Chicago? Della nie zamierzała zaspokajać jego ciekawości. Głównie dlatego, że nikt prócz Geoffreya nie miał pojęcia, że ona jest w Chicago, zaś on miał ją na oku. Choć nie wiedział o jej urodzinowej eskapadzie, nie zamierzała ryzykować, że się o niej dowie.

Niczego nie zdradzi nieznajomemu. Albo będzie zmuszona skłamać - czego nigdy nie robiła, choć uczciwość nieraz wpakowała ją w kłopoty, czego dowodem była konieczność polegania teraz na Geoffreyu - albo jej odpowiedź doprowadzi do rozmowy, która zmusi ją do mówienia o przeszłości. Albo, co gorsza, o teraźniejszości. Tego wieczoru chciała być jak najdalej od jednego i drugiego, bo nic z jej przeszłości ani teraźniejszości nie pasowało do sukni Caroliny Herrery, brylantów i rubinów czy loży w operze. Toteż odpowiedziała mu na poprzednie pytanie. - Zamówiłam specjalność kuchni. Lubię owoce morza. Mężczyzna przez chwilę milczał. Della zastanawiała się, czy rozmyśla o jej odpowiedzi na pierwsze pytanie, czy rozważa powrót do drugiego. W końcu rzekł: - Zapamiętam to sobie. Otworzył usta, by coś dodać, ale w tej samej chwili kelner postawił przed nim koktajl w kolorze bursztynu i różowy cosmopolitan.

R

Więc na kogoś czeka, zdała sobie sprawę Della. Sądząc z drinka, na kobietę. Pary

L T

nie spotykają się w takich miejscach jak Palumbo's, jeśli nie łączy ich coś więcej niż zwykła znajomość lub jedno z nich nie zamierza jej pogłębić. Mężczyzna rzucał Delli erotyczne spojrzenia, nawet z nią flirtował, niezależnie od tego, że lada chwila miała dołączyć do niego kobieta. To znaczy ni mniej, ni więcej tylko to, że jest zwyczajnym dupkiem.

Okej, może jej trzydzieste urodziny nie są tak doskonałym świętem, skoro siedzi w sąsiedztwie dupka. No dobrze, może nie chodzi tylko o niego. Może chodzi też o to, że suknię i akcesoria wypożyczyła na Michigan Avenue, bo nie ma takich w garderobie. Della nie była milionerką, a jej życie nie należało teraz do niej samej. Wszystko, co aktualnie robiła, każde miejsce, gdzie się udawała, każde słowo musiało być zweryfikowane i skontrolowane przez Geoffreya. Jej życie nigdy już nie będzie normalne. A przynajmniej takie jak dotychczas. Będzie wymyślone i zorganizowane przez kogoś innego. Odsunęła tę myśl w najciemniejsze zakamarki umysłu. Tego wieczoru nie będzie do niej wracać, choć trudno o tym zapomnieć. Tego wieczoru nie chciała być Dellą. Ten jeden raz pragnęła być kobietą, jaką widziała się dwie dekady temu: Kopciuszkiem, który jest na ustach całego miasta. Królową balu. Nic nie zepsuje jej tego wieczoru. Nawet ten

mężczyzna z innej bajki, który wciąż rozbiera ją wzrokiem, czekając na swoją dziewczynę. Tymczasem hostessa posadziła czwórkę gości przy stoliku pomiędzy nimi, zasłaniając Delli nieznajomego. Nie była rozczarowana, raczej wdzięczna, choć w głębi duszy coś jej mówiło, że trochę się oszukuje. Cóż, nawet jeśli facet jest dupkiem, pozostaje najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego widziała. Ujrzała go znów półtorej godziny później w Lyric Opera, gdy szukała swojego miejsca. Poprosiła o pomoc i spojrzała na loże po drugiej stronie sali z doskonałym widokiem na scenę... gdzie dostrzegła przystojnego nieznajomego, którego spotkała podczas kolacji. Podobnie jak w restauracji siedział na złotym tle, tym razem była to pozłota zdobiąca ściany i scenę. Podobnie jak w restauracji był sam. Kiedy Della opuszczała Palumbo's, zauważyła, że jego znajoma się nie zjawiła.

R

Wcale tego nie sprawdzała, po prostu zobaczyła to przypadkiem. Choć nie miała pojęcia,

L T

czy kobietę zatrzymały jakieś sprawy, czy zrozumiała, że spotyka się z dupkiem. Della stwierdziła, że jej miejsce znajduje się w tej samej loży, gdzie siedzi mężczyzna, na dodatek w tym samym rzędzie, pierwszym rzędzie, gdzie mieszczą się tylko trzy krzesła. Potem zwróciła uwagę, mimochodem, że mężczyzna położył program i różę na krześle obok, jakby ktoś miał tam za chwilę usiąść. Najwyraźniej jego dziewczynę wcześniej coś zatrzymało i teraz miała do niego dołączyć. Della poczuła podniecenie na myśl, że usiądzie tak blisko mężczyzny. Gdy się obok niego przeciśnie na swoje miejsce, już stamtąd nie ucieknie - chyba że zechce powtórzyć manewr Groucho Marxa z „Nocy w operze" i poszybuje nad widownią na kablu. Wzięła głęboki oddech i ruszyła naprzód, aż stanęła obok pierwszego rzędu. Mężczyzna, gdy ją rozpoznał, uśmiechnął się i znów przyprawił ją o ciarki. Podniósł się i mruknął coś na powitanie, co Della ledwie usłyszała. Wszystkie siły skupiła na tym, by nie stracić przytomności. Nieznajomy pachniał czymś korzennym i dymem z palącego się drewna. Był też o wiele wyższy, niż się spodziewała, musiała unieść głowę, by spojrzeć mu w oczy. Nie przywykła do tego, w butach na obcasie miała metr osiemdziesiąt.

Nawet bez obcasów prawie wszystkim patrzyła prosto w oczy. W tym wypadku jej wzrok trafiał na szerokie ramiona. Twarz mężczyzny okazała się jednak ciekawsza. Nos miał prosty, kości policzkowe jak wyrzeźbione z marmuru, a oczy... och, te oczy. Miały kolor gorzkiej czekolady, tak ciemnobrązowe i tak frapujące, że Della nie mogła oderwać od nich wzroku. Dojrzała w nich coś, co stało w sprzeczności z jego uśmiechem. Smutek, a nawet posępność. W chwili, gdy była tego pewna, jego oczy przesłonił cień, jak gdyby zdał sobie sprawę, że go przejrzała i nie chciał, by zaglądała głębiej. - Nie możemy nadal spotykać się w ten sposób - rzekł, uśmiechając się szerzej. Zdziwiła ją ta pogodna uwaga tuż po ponurym spojrzeniu. - Tak, to trochę dziwne. - Uśmiechnęła się. - Prawdę mówiąc, myślałem o innym określeniu. Niepewna, czy chce je poznać, zapytała jakby mimo woli: - Tak?

L T

R

- Szczęśliwy zbieg okoliczności - odparł. - Uważam, że to szczęśliwe. Nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc uniosła rękę z biletem. Spojrzała znacząco na krzesło z różą i dodała:

- Pozwoli pan? Tam jest moje miejsce.

Przez chwilę na nią patrzył. Tym razem jego oczy nie zdradzały, co dzieje się w jego głowie, a potem rzekł: - Ależ proszę. - Wstał, by mogła przejść. Della szybko zajęła miejsce, otworzyła program i zaczęła go czytać, zanim miał szansę znów nawiązać rozmowę. Mężczyzna jednak zlekceważył jej gest i odezwał się: - Jak kolacja? Nie podnosząc wzroku, odparła: - Wspaniale. - A ja ostatecznie zamówiłem bażanta. Był wyśmienity. Della tylko kiwnęła głową, nie podnosząc wzroku znad programu. - Następnym razem, jak będzie pani w Palumbo's, powinna pani spróbować bażanta - dodał niezrażony.

Próbował coś od niej wyciągnąć. Dowiedzieć się, czy mieszka w Chicago. Próbował ustalić, czy jest szansa na to, że jeszcze kiedyś na siebie wpadną, przypadkiem lub nie, choć wciąż leżała między nimi róża dla innej kobiety. - Wezmę to pod uwagę - rzekła i wróciła do lektury programu. - Nie znam wielu ludzi z mojego pokolenia, którzy lubią operę. - Mężczyzna uciekł się do nowej taktyki. - Zwłaszcza do tego stopnia, żeby oglądać operę na żywo czy płacić za miejsce w loży. Musi pani kochać operę. Della westchnęła w duchu, przeklinając go za zmianę tematu. To był cios poniżej pasa. Nie odmówi sobie rozmowy na swój najbardziej ulubiony na świecie temat. - Uwielbiam operę - przyznała, kładąc program na kolanach. Kiedy na niego spojrzała, z jego miny wynikało, że zgadza się z nią w stu procentach - on też kocha operę. Tak namiętnie, że ta miłość przegoniła chmury przesłaniające mu wzrok. Della zobaczyła teraz, że jego oczy nie są całkiem brązowe. Zdobiły je plamki złota.

L T

R

- Pokochałam operę, kiedy byłam małą dziewczynką - oznajmiła. - Nasza najbliższa sąsiadka była wielką fanką opery. - Nie dodała, że słyszała radio pani Klosterman przez cienkie jak papier ściany mieszkania ani że wsłuchiwała się pilnie w każde słowo komentatora, który po zakończeniu transmisji analizował spektakl. - Gdy po raz pierwszy słuchałam opery na żywo - ciągnęła, omijając informację, że była to radiowa transmisja byłam zauroczona. Chętnie studiowałaby muzykę i zajmowała się nią zawodowo, ale college był poza zasięgiem przeciętnego ucznia o jej statusie ekonomicznym. Zaraz po ukończeniu szkoły średniej podjęła pracę, początkowo jako goniec w jednym z najlepiej notowanych domów maklerskich na Wall Street. I choć wspięła się po drabinie kariery na stanowisko asystentki, nie znalazła czasu na powrót do nauki. Zarabiała dość dobrze - zdecydowanie lepiej, niż sobie kiedykolwiek wyobrażała - i była zadowolona ze swojego życia. Do chwili, gdy roztrzaskało się na kawałki i został jej tylko Geoffrey, który zaproponował jej wątpliwe schronienie - i to nie za darmo. Nagle muzyka wypełniła salę, światła przygasły. Della rzuciła okiem na swojego towarzysza, kiedy widownia pogrążała się w mroku, ale gdy przekonała się, że na nią pa-

trzy - i zobaczyła wciąż puste krzesło między nimi - odwróciła głowę i skupiła się na scenie. Wkrótce zostawiła za sobą swój świat, gdyż pochłonęły ją perypetie Mimi i Rudolfa oraz ich przyjaciół artystów. Do tego stopnia, że gdy światła zapaliły się na przerwę, Della dopiero po chwili wróciła z dziewiętnastowiecznego Paryża do Chicago w dwudziestym pierwszym wieku. Nabrała głęboko powietrza i, nim się powstrzymała, zerknęła na nieznajomego, który patrzył na nią tak jak wtedy, gdy światła przygasały, jakby robił to przez pierwszą połowę spektaklu. Poczuła się dziwnie, szybko przeniosła wzrok na widownię. W zdobionej pozłotą sali kobiety we wspaniałych toaletach wyglądały jak barwne klejnoty. Wiele pań wychodziło na przerwę, trzymając swych towarzyszy za rękę, a ci czule pochylali do nich głowy. Przez chwilę żałowała, że ten dzień nie potrwa wiecznie. Czyż nie cudownie było-

R

by cieszyć się takim wieczorem, gdy tylko ma na to ochotę, nie martwiąc się o koszty i

L T

ryzyko, że zostanie zobaczona w miejscu, gdzie nie powinno jej być? Nie przypominała sobie, kiedy ostatnio spędziła wieczór poza domem, nie wspominając już o takim wyjściu. Geoffrey trzymał ją w zamknięciu jak Roszpunkę z bajki. Zabijała czas, czytając książki i oglądając filmy, gapiła się na ściany, które były, na dobrą sprawę, jej więzieniem. Nawet jeśli miejsce wybrane przez Geoffreya nie miało krat i zapewniało dostateczną wygodę, czuła się jak więzień. Do diabła, była więźniem. i będzie nim, póki Geoffrey nie pozwoli jej odejść. Nawet ta myśl stanowiła niewielkie pocieszenie, bo nie miała pojęcia, dokąd się udać i co robić, gdy Geoffrey w końcu uzna, że już jej nie potrzebuje. Będzie musiała zacząć od nowa, praktycznie od zera, niczego nie posiadając. Tak jak wtedy, gdy zostawiła za sobą miejsce swojego urodzenia. Tym bardziej więc powinna się cieszyć tym wieczorem, wykorzystać go w pełni. Kto wie, co czeka ją w przyszłości, choćby za parę godzin? - I jak się pani podoba?

Odwróciła się na dźwięk aksamitnego barytonu, jej puls przyspieszył. Musi wziąć się w garść. Mężczyzna już udowodnił, że jest draniem pierwszej klasy. Flirtował z jedną kobietą, oczekując innej. - „Cyganeria" nie należy do moich ulubionych oper - stwierdziła. - Myślę, że Puccini był trochę zamknięty i powściągliwy, kiedy ją komponował, zwłaszcza gdy się ją porówna choćby z „Manon Lescaut". Ale podoba mi się. Bardzo. Oczywiście częściowo miał na to wpływ towarzysz z loży. Tego nie musiała mówić. Nawet przed sobą nie chciała się do tego przyznać. - A pan? - spytała. - Co pan sądzi? - Sądzę, że widziałem to już zbyt wiele razy i nie potrafię być obiektywny - odparł. - Ale ciekawe, co pani powiedziała na temat Pucciniego. Zawsze myślałem podobnie. Prawdę mówiąc, wolę powieść Murgera w interpretacji Leoncavalla. - Ja też. - Della się uśmiechnęła. - To jesteśmy w mniejszości, wie pani? - Wiem.

L T

R

- Prawdę mówiąc - dodał - bardziej lubię „Cyganerię" Leoncavalla niż jego „Pajace". Za taką opinię wyrzucono by człowieka z niektórych teatrów operowych. Zaśmiała się.

- Ja też wolę „Cyganerię" od „Pajaców". Wygląda na to, że razem nas wyrzucą. Mężczyzna zaśmiał się, potem oboje zamilkli jednocześnie. Żadne chyba nie wiedziało, co powiedzieć. Po kilku krępujących chwilach Della się ośmieliła: - Jeśli widział pan „Cyganerię" zbyt wiele razy i nie lubi pan jej tak jak innych oper, co pan tu robi dziś wieczorem? Wzruszył ramionami - było w tym geście coś wcale nie obojętnego - i już nie patrzył tak ciepło, - Mam abonamenty. Abonamenty, powtórzyła w duchu. Liczba mnoga. To znaczy, że faktycznie do niego należy puste miejsce obok, i naprawdę na kogoś czekał. Kogoś, kto mógł tu z nim siedzieć przez wszystkie inne wieczory. Może na żonę?

Zerknęła na lewą dłoń mężczyzny, lecz nie zobaczyła obrączki. Co prawda wiele par w dzisiejszych czasach nie nosi obrączek na stałe. Czekała, aż mężczyzna powie coś na temat tajemniczego pustego krzesła. Coś, co by wyjaśniało zmianę tonu i nagły chłód, który między nimi zapanował. Wyczuwała, że to właśnie puste krzesło generuje ten chłód. Tymczasem mężczyzna rzekł: - Stąd wiem, że nie bywa pani często w Lyric Opera, a przynajmniej nie na premierach i nie na tym miejscu, gdzie dzisiaj. - Uśmiechnął się znów. - Zauważyłbym. - Jestem tu pierwszy raz - wyznała. Przyglądał się jej z powagą. - Pierwszy raz w Palumbo's. Pierwszy raz w Lyric Opera. Czyli właśnie przeprowadziła się pani do Chicago? Przed koniecznością udzielenia odpowiedzi uratowali ją bogowie opery - wagne-

R

rowskiej zapewne. Jakaś para rozpoznała jej towarzysza, nazywali go Marcusem. Tak

L T

Della poznała jego imię. Trochę się rozgadali, rozmawiali, aż światło mrugnęło trzy razy, zapowiadając rozpoczęcie drugiego aktu. Znajomi Marcusa pospieszyli na swoje miejsca, a on znów zwrócił się do Delli.

- Dobrze pani stamtąd widzi? - Poklepał krzesło, gdzie wciąż leżał program i róża. - To jest trochę lepsze miejsce. Z pewnością chciałaby pani jak najlepiej widzieć „Addio Dolce Svegliare Alla Mattina". Wypowiedział te słowa, jakby płynnie mówił po włosku, a Delli nagle zrobiło się tak jakoś miło i ciepło. I choć ze swojego miejsca widziała pewnie tak samo jak z pustego krzesła - z czego on chyba zdawał sobie sprawę - była zdumiona, jak bardzo chciała przyjąć zaproszenie. Rozumiała, że osoba, która zwykle zajmuje to krzesło, już się nie pojawi. Mężczyzna nie wydawał się tym przejmować, więc może jego związek z tą osobą nie jest romantyczny. Niezależnie od czerwonej róży. A może jest tylko podrywaczem, z którym nie należy dzielić się niczym więcej jak niezobowiązującymi uwagami na temat opery? Może powinien być kolejnym pięknym wspomnieniem, które zachowa w pamięci razem w innymi pięknymi chwilami składającymi się na ten wyjątkowy wieczór?

- Dziękuję, stąd dobrze widać - odparła. Mówiła prawdę. To jest piękny wieczór. Niestety, zawsze tak nie będzie.

ROZDZIAŁ DRUGI Marcus Fallon siedział na swoim zwykłym miejscu przy stoliku, pijąc drinka, którego zwykle wypijał w klubie przed snem, i chodziły mu po głowie zupełnie niezwyczajne myśli. A w każdym razie myśli o najbardziej niezwykłej kobiecie, niepodobnej do innych, które znał. Nie tylko dlatego, że dzieliła jego pasję do opery i opinie na jej temat. Niestety w chwili, gdy opadła kurtyna, kobieta minęła go, życząc dobrej nocy, i w pośpiechu pierwsza opuściła lożę. Stracił ją z oczu w tłumie widzów, nim cokolwiek powiedział. Wychodząc, szukał na schodach szklanego pantofelka, ale bajkowy trop go zmylił. Kobieta zniknęła. Tak po prostu. Jakby nie istniała. On zaś nie miał pojęcia, jak ją odnaleźć.

L T

R

Uniósł szklankę ze szkocką i zamoczył wargi, lustrując salę, jakby znów jej szukał. O dziwo, naprawdę chciał ją zobaczyć. Tymczasem ujrzał jedynie typowy tłum kłębiący się w bogato udekorowanej sali z ciemną boazerią. Bernie Stegman jak zwykle siedział przy kominku w fotelu z czerwonobrunatnej skóry, gawędząc z Lucasem Whidmorem, który zajmował identyczny fotel po drugiej stronie. Delores i Marion Hagemann jadły późną kolację z Edith i Lawrence'em Byckami przy tym samym co zwykle stoliku w rogu. Cynthia Harrison zgodnie ze swoim zwyczajem flirtowała ze Stu, barmanem, który pracował w soboty i unikał jej awansów z charakterystyczną dla niego pewnością siebie. Straciłby pracę, gdyby go przyłapano na flircie z gośćmi. To flirtowanie znów zwróciło myśli Marcusa w stronę tajemniczej damy w czerwieni. W chwili, gdy ujrzał ją w Palumbo's, pierwsza myśl, jaka pojawiła się w jego głowie, dotyczyła właśnie flirtu. Kobieta była zachwycająca. O dziwo, gdy zaczął z nią rozmawiać w Lyric, flirtowanie odeszło na drugi plan. Miał ochotę dłużej rozmawiać z nią na temat opery. Nie tylko dlatego, że dzieliła jego niekonwencjonalne opinie, również z powodu zapału, z jakim o tym mówiła, aż oczy jej błyszczały. Była piękna, kiedy sie-

działa samotnie przy stoliku w restauracji, a podczas ich rozmowy dosłownie promieniała. Promieniała, powtórzył w myślach, marszcząc czoło. Nigdy nie opisywał tym słowem żadnej kobiety. Może dlatego, że rzadko odnajdywał w kobietach coś więcej niż urodę. To znaczy rzadko przekraczał granicę, za którą kończy się seks, a zaczyna rozmowa. Kiedy już przespał się z kobietą - a zwykle działo się to szybko - tracił zainteresowanie. Chyba z tego powodu, że tak niewiele kobiet było godnych poznania. Mimo woli głos nagany odezwał się w jego głowie, przywołując go do porządku. Nie był to jednak jego głos. Był to schrypnięty głos Charlotte, który zawdzięczała zbyt wielu papierosom wypalonym podczas osiemdziesięciu dwóch lat życia. Więcej niż raz w ciągu minionych dwóch dekad, odkąd ją poznał, Marcusowi wymknęła się niepoprawna politycznie uwaga na temat przeciwnej płci, za co Charlotte zawsze potrząsała go za kołnierz - w przenośni, a czasami dosłownie - by mu coś wyjaśnić. Boże, jak on za nią tęsknił.

L T

R

Zerknął na różowy cosmopolitan na stoliku. Szklanka zaparowała, bo stała już zbyt długo. Róża też zaczęła tracić świeżość, płatki czerniały na brzegach. Nawet program z opery sprawiał wrażenie podniszczonego. Wszystkie z wolna kończyły swój żywot. Tak jak Charlotte.

Zmarła dwa dni po zakończeniu sezonu w Lyric. Od pogrzebu minęło siedem miesięcy, a Marcus wciąż boleśnie odczuwał jej stratę. Zastanowił się, nie po raz pierwszy, co się dzieje, gdy dusza opuszcza ten świat i przenosi się do innego. Czy Charlotte może tam czasem sączyć swoje cosmo? Czy tam, gdzie przebywa, wystawiają Verdiego i Bizeta? Czy ma okazję zjeść wyborne żeberka, które lubiła zamawiać w Palumbo's? Miał taką nadzieję. Zasługiwała na wszystko, co najlepsze, gdziekolwiek była. Gdyż Marcus dostał od niej tylko to, co najlepsze. Raptem w przebłysku ujrzał coś czerwonego i podniósł wzrok. To była tylko Emma Stegman, która wracała z baru. Marcus na wszelki wypadek jeszcze raz zlustrował salę, lecz nie napotkał wzrokiem nikogo nowego. Znał tam wszystkich. Czemu więc siedział samotnie? Do diabła, barman Stu nie był jedynym mężczyzną, z którym Cynthia Harrison próbowała flirtować. Gdyby Marcus tego chciał, szedłby teraz z Cynthią do ho-

telu Ambasador w sąsiedztwie klubu. On na pewno nie straciłby z tego powodu posady, pozbyłby się za to uczucia pustki, które towarzyszyło mu od śmierci Charlotte. Oczywiście nazajutrz wszystko by wróciło, kiedy znów zostałby sam. Uniósł szklankę i opróżnił ją do dna, a na dokładkę wypił cosmo Charlotte, jednym haustem. Zacisnął powieki i czekał, aż smak drinka się ulotni - jak ona mogła to pić? Później otworzył oczy i... zobaczył zjawę w czerwieni przy stoliku po drugiej stronie sali. Nie wierzył we własne szczęście. Za pierwszym razem, gdy się spotkali, to był przypadek. Drugie spotkanie to już prawdziwe szczęście. Trzecie... To mogło być tylko przeznaczenie. Zapomniał, że nie wierzy w takie rzeczy i by znowu jej nie zgubić, natychmiast wstał i ruszył do jej stolika. Równocześnie wskazał jej stolik Stu. Nie czekając na zaproszenie, wyciągnął krzesło i usiadł. Kobieta podniosła wzrok ze zdumieniem, za to jej uśmiech dodał mu pewności

R

siebie. To też było dla niego nowe. Wszystko w życiu uważał za rzecz oczywistą, która

L T

mu się należy. Tak właśnie jest, gdy przychodzi się na świat w jednej z najstarszych i najznamienitszych rodzin na Gold Coast. Dostaje się nawet to, o co się nie prosi. Zazwyczaj na srebrnej tacy. Czasami dosłownie.

- Musimy przestać spotykać się w ten sposób. Tym razem to ona, nie Marcus, wypowiedziała słowa, które on powiedział do niej w Lyric. - Przeciwnie - odparł. - Zaczynam to lubić. Jej policzki się zaróżowiły, co zauważył z przyjemnością. Nie przypominał sobie, kiedy ostatnio widział kobietę, która się rumieni. Zwykle, jeśli kobieta czerwieniła się z jego powodu, to wówczas, gdy sugerował, by w sypialni zrobili coś, co większość towarzystwa uważa za krępujące. Tym większy powód, jego zdaniem, by się tym cieszyć. Ale na razie za daleko wybiegł myślą. Wizyta w sypialni z tą kobietą była wciąż... och, dzieliło go od tego wiele godzin. - Mogę się dosiąść? - zapytał. - Już pan to zrobił. Udał zdumienie.

- No tak. W takim razie proszę pozwolić, że postawię pani drinka. Della otworzyła usta, a on przez chwilę bał się, że odmówi. Kolejne nowe doświadczenie. Bał się, że ta kobieta go odtrąci, a to prawie nigdy mu się nie zdarzało. Na samą myśl, że mogłoby do tego dojść, czuł ogromny zawód. W tych rzadkich wypadkach, kiedy kobieta go odrzucała, otrząsał się szybko i znajdował następną, ponieważ zawsze nieuchronnie była jakaś następna. Teraz jednak... Cóż, jakoś nie wyobrażał sobie następnej. Nie widział w tej roli nawet Cynthii Harrison. - No dobrze - rzekła w końcu, gdy Stu podszedł do stolika. - Poproszę kieliszek szampana. - Przynieś butelkę - polecił Marcus. - Perrier-Jouët Cuvée Belle Epoque. Rocznik dwa tysiące drugi. - To naprawdę niekonieczne.

R

Marcus uznał, że kobieta nie wie, jak się do niego zwracać - a ponieważ chciał jej

L T

się przedstawić, by w zamian poznać jej imię - dokończył za nią: - Marcusie. Jestem Marcus.

- Proszę nie mówić nazwiska.

Marcus zawahał się, nim je wymienił, nie dlatego, że o to prosiła, ale ponieważ prośba wydała mu się dziwaczna. - Czemu? - Po prostu nie. Mimo wszystko zaczął mówić - Marcus Fallon zawsze robił to, co uważał za stosowne - a jednak z jakiegoś powodu postanowił uszanować jej prośbę. Co było jeszcze dziwniejsze, gdyż trudno powiedzieć, by Marcus Fallon robił to, co nakazuje honor. - W porządku. - Wyciągnął rękę. - A pani? Nie od razu uścisnęła jego dłoń. Po chwili lekko ją ujęła. Palce miała szczupłe i delikatne w porównaniu z jego dużymi silnymi dłońmi. Nie mógł się powstrzymać i zaborczo zamknął jej dłoń w swojej. Jej skóra była miękka i ciepła, kremowa jak kość słoniowa. Zastanowił się, czy cała jest taka. Rumieniec na jej policzkach pogłębił się, ale nie cofnęła ręki.

- Della - odparła w końcu. - Na imię mam Della. Więc ona także nie wyjawi nazwiska. No i dobrze. Nie będzie nalegał. Nim ten wieczór dobiegnie kresu, dowie się o niej wszystkiego. Zwłaszcza tego, gdzie znajdują się jej miejsca erogenne i jakie dźwięki wyda, gdy po kolei będzie je poznawał. Żadne z nich nie powiedziało ani słowa więcej. Patrzyli sobie w oczy, trzymając się za ręce. Della miała piękne oczy. Jasne, bladoszare, w których mężczyzna może zatracić się na zawsze. Te oczy niczego nie skrywają, a tak wiele mówią. Szczere i szlachetne. Takie oczy należą do osoby, która zawsze robi, co należy. Niech to szlag. Stu odchrząknął nieco zbyt znacząco, stając obok nich, a Della uwolniła dłoń z uścisku Marcusa. Puścił ją niechętnie. Położyła dłoń na białym obrusie. Marcus zrobił to samo. Jego palce prawie dotykały jej palców.

R

- Czy życzą sobie państwo coś jeszcze, panie...? - Stu urwał, nim podał nazwisko

L T

Marcusa, zapewne słyszał ich wymianę zdań. - Czy życzy pan sobie coś jeszcze, sir? Marcus machnął ręką, prosząc, by Stu przyniósł jakąś przystawkę. Nie obchodziło go absolutnie nic oprócz intrygującej kobiety, która siedziała naprzeciw niego. - Cóż - podjął - skoro jest pani w Windsor Club, nie może pani być nowa w Chicago. Mają tu długą listę oczekujących, trzeba czekać co najmniej dwa lata, zanim ktokolwiek może liczyć na przyjęcie. Chyba że jest pani gościem członka klubu? - Mogło się okazać, że ma pecha, a nie szczęście, i spotkał kobietę, która jest z kimś związana. - Jestem sama - odparła. - Dziś wieczór. Sugerowała, że innych wieczorów nie spędza samotnie. Po raz pierwszy przyszło mu do głowy, by zerknąć na jej lewą dłoń. Co prawda do tej pory obrączka nie powstrzymywała go przed uwiedzeniem kobiety. Della miała tylko pierścionek na prawej dłoni. Na lewej nie było nawet śladu po pierścionku, więc nie była też zaręczona. W każdym razie nie z mężczyzną dość przyzwoitym, by kupić jej pierścionek z tej okazji. - A może - podjął z namysłem - zasługuje pani na członkowsko klubu samym urodzeniem. - Uśmiechnął się. - Tak jak ja. Nieraz próbowali mnie stąd wyrzucić, ale nie mają prawa.

Della się uśmiechnęła. - Dlaczego mieliby wyrzucać taki wzór wszelkich cnót? Marcus uniósł brwi. - Rzeczywiście mieszka tu pani krótko, skoro nikt pani przede mną nie ostrzegł. Zwykle to pierwsza rzecz, jaką mówią młodym damom z towarzystwa. Dziewięćdziesiąt procent broszur dla turystów zawiera następujące słowa: Witamy w Chicago. Podczas pobytu w naszym mieście musicie odwiedzić nabrzeże nad jeziorem, Wieżę Hancocka, Muzeum Historii Naturalnej i Akwarium Shedda. Niezależnie od wszystkiego trzymajcie się z daleka od Marcusa... - Znów urwał. - Trzymajcie się z daleka od Marcusa, którego nazwiska nie chcecie znać. Ten facet to same kłopoty. Della zaśmiała się radosnym szczerym śmiechem. - A co jest w pozostałych dziesięciu procentach? - Cóż, te dają uczestnikom konwencji wyborczych, którzy chcą się zabawić, jak

R

urwą się z łańcucha. Wymieniają tam wszystkie mniej stosowne miejsca w Chicago. -

L T

Uśmiechnął się. - Moja osoba pojawia się tam często. Nie po nazwisku, ale... - Wzruszył ramionami. - Ci przeklęci paparazzi nie uważają, komu robią zdjęcia. Della znów się zaśmiała, budząc w Marcusie coś dziwnego, czego dotąd nie znał. Jakieś ciepło.

- Nie wierzę - powiedziała. - „Sprzedana narzeczona" nie pasuje do tańca erotycznego. - Mam więcej pasji niż opera - rzekł, patrząc jej w oczy. Policzki Delli znowu się zaczerwieniły, na co Marcus cicho się zaśmiał. Stu podszedł do nich z szampanem oraz tacą serów i owoców, więc nie musiała odpowiadać. Barman trochę przesadził, prezentując i otwierając butelkę. Pewnie i on zdał sobie sprawę, że Della nie jest zwyczajnym gościem. Prawdę mówiąc, nie było w niej nic zwyczajnego. Była nadzwyczajna. Stu nalał szampana do kieliszków. - Cieszę się złą sławą w tym mieście - Marcus zwrócił się do Delli. - Niech pani spyta kogokolwiek.

Barman zerknął na Marcusa, który ledwie zauważalnym skinieniem głowy dał mu znać, że szczerość nie zagrozi jego napiwkowi, po czym rzekł do Delli: - O tak, proszę pani. I to nie tylko w Chicago. Przeczyta pani o panu w kronice towarzyskiej w całym kraju. Regularnie piszą o nim w internecie. Jak panią z nim zobaczą, pani też tam trafi. Della spojrzała na Marcusa. W jej oczach nie było już śmiechu tylko coś jakby... strach? Nie, na pewno nie. Czego miałaby się bać? - To prawda? Zmieszany jej reakcją Marcus nie chciał jej okłamywać - zwłaszcza że łatwo mogła poznać prawdę. - Obawiam się, że tak - odparł. Della wyglądała, jakby wpadła w panikę. Marcus uznał, że udaje dla żartu, i kontynuował:

R

- Do klubu nie wpuszczają paparazzich. Tutaj jest pani ze mną bezpieczna. Nikt nas razem nie zobaczy.

L T

Przyszło mu do głowy, że tego właśnie się bała - że ktoś ją z nim zobaczy. Niekoniecznie paparazzi, ale ktoś szczególny, komu jej towarzystwo mogłoby się nie spodobać. Kto nie chciałby widzieć jej z innym mężczyzną. Patrząc znów na nią, stwierdził, że Della wygląda - przynajmniej na pozór - na kogoś, kto jest otoczony opieką. Na kobietę, która robi karierę, oddając się mężczyznom, których na nią stać. W towarzystwie wciąż istniała zdumiewająca liczba takich kobiet, nawet w dzisiejszych czasach, gdy kobieta nie powinna być zmuszona do wykorzystywania swojej seksualności, by sobie radzić. Takie kobiety są zwykle piękne, eleganckie, skryte. Przynajmniej na pozór. Co prawda w kręgach, w których się obracał, nigdy nie widział Delli. To tylko rozpaliło podejrzenie, że nie mieszka tu na stałe. Po chwili Della nieco się rozpogodziła, a nawet zaśmiała się krótko, choć bez radości. - Oczywiście - rzekła. - To znaczy... Wiedziałam. Tylko żartowałam.

Kiwnął głową nie do końca przekonany. Może faktycznie jest z kimś związana. Może ten ktoś nie byłby zadowolony, że spędza tu wieczór sama. Tutaj czy gdziekolwiek. Może byłby jeszcze bardziej niezadowolony, gdyby zobaczył ją z mężczyzną. Może naprawdę się boi, że jej zdjęcie z Marcusem zostanie opublikowane, a ona znajdzie się w kłopotach? Kim jest tajemnicza kobieta? I dlaczego Marcus tak bardzo chce się tego dowiedzieć? Uniósł kieliszek, by rozwiać napięcie, i powiedział łagodnie: - Zdrowie. Della chwilę się wahała. - Zdrowie - powtórzyła ciszej. Toast nie położył jednak kresu napięciu, które wciąż wisiało w powietrzu, ale przynajmniej przywrócił kolor jej policzkom. Wystarczy, uznał Marcus. Na teraz. Ale nie na zawsze.

R

Patrzyła na siedzącego naprzeciw niej mężczyznę, sącząc szampana, i zastanawiała

L T

się, kiedy ten wieczór zaczął przypominać pociąg, który wyskoczył z torów i z piskiem oraz zgrzytem ruszył w stronę ciemnego przerażającego tunelu. Zamierzała zakończyć swoje urodziny kieliszkiem szampana w słynnym chicagowskim klubie - gdzie dostała się, przekupując portiera małą fortuną - a tymczasem patrzyła znów w czekoladowe oczy z plamkami złota, które tak ją zaintrygowały w operze. Marcus. To imię pasowało do niego. Klasyczne i tradycyjne. Majestatyczne i bezkompromisowe. To dziwne, że tego wieczoru wpadała na niego, gdziekolwiek się udała. Co prawda wybierała miejsca, gdzie bywają ci, którzy mają władzę i pieniądze, a on do nich należał. Wiedziała już, że Marcus jest bogaty i sławny, co często chodzi w parze, za to ona zdecydowanie chciała uniknąć rozgłosu. Czego się bała? Marcus miał rację. W klubie byli stali bywalcy. Poza nią, rzecz jasna. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Nie wspominając o tym, że było już późno i nawet przy sobocie dziewięćdziesiąt procent mieszkańców miasta udało się już do domów. Zapowiadano spore opady śniegu. Większość ludzi prawdopodobnie przycupnęła wygodnie

w sypialniach i salonach, zaopatrzywszy wcześniej lodówki, i czekała na śnieżną leniwą niedzielę. Della żałowała, że lenistwo jej nie cieszy, ale miała wrażenie, że spędziła w ten sposób, jakby była zasypana śniegiem, minione jedenaście miesięcy. Tego wieczoru było inaczej. Tego wieczoru się bawiła. Powinna postrzegać ostatnie godziny swojego święta z takim mężczyzną jak Marcus jak wisienkę na torcie. - Więc - próbowała wrócić do żartobliwego flirtu - czym zasłużył pan sobie na złą sławę? Marcus wypił łyk szampana i odstawił kieliszek. Nie puścił go jednak, lecz przesunął palce wzdłuż cienkiej nóżki aż do czary. Della patrzyła jak zahipnotyzowana, zwłaszcza gdy zaczął wodzić opuszkiem wokół brzegu kieliszka. Wokoło, powoli... aż zrobiło jej się gorąco. Przyłapała się na myśli, jak by to było, gdyby Marcus zakreślał podobne kółka w

R

innym miejscu, na przykład... och, nie miała pojęcia. Gdzieś na jej ciele. Na ramieniu.

L T

Albo na udzie. Gdyby jej dotykał w innych miejscach - gdzie taka pieszczota mogłaby odebrać zmysły.

Zacisnęła powieki. Nie patrząc na to, co robi Marcus, łatwiej pozbędzie się fantazji, które pojawiły się w jej głowie. Tymczasem zamykając oczy, ożywiła tylko te obrazy. Sprawiła, że stały się wyraźniejsze. Bardziej erotyczne. Gwałtownie uniosła powieki, by raz na zawsze położyć im kres. Ale wtedy znów miała przed sobą Marcusa, który patrzył na nią z rozbawieniem. Przyglądając się jej, zatrzymał środkowy palec na brzegu kieliszka, a obok niego palec wskazujący. Della patrzyła bezradnie, jak na przemian łączy je i rozłącza, niczym nożyczki. Niespiesznie wsunął palce do kieliszka, aż sięgnęły szampana. Później wyjął je z równym namaszczeniem i musnął nimi wargi Delli, zostawiając na nich kropelki szampana niczym krople rosy. Piersi Delli nabrzmiały, serce biło szybko. Niewiele myśląc, rozchyliła wargi, a Marcus wsunął w nie palec. Smak szampana połączył się z zapachem Marcusa. Ten drugi był o niebo bardziej odurzający. Szybko się odsunęła i oblizała wargi. To wcale nie zdu-

siło pożądania. Jak to możliwe, że Marcus tak szybko ją podniecił? Prawie nic o nim nie wiedziała, poza tym, że lubi operę i dobrego szampana, i że kupił dla kogoś różę. Róża. Jak mogła o niej zapomnieć? Niewykluczone, że flirtuje z żonatym mężczyzną! A w każdym razie z mężczyzną, który jest z kimś związany. Ostatnia rzecz, jakiej pragnęła, to zostać tą drugą. Co się stało z różą? Wyrzucił ją z urazą czy schował między stronami programu na pamiątkę? Mimowolnie rzuciła okiem dokoła, aż dojrzała pusty stolik niedaleko, na którym leżały program i róża. I kieliszek martini tym razem pusty. Czy kobieta, na którą czekał, w końcu się pojawiła? Czy chwilę wcześniej siedział z nią tak, jak teraz siedzi z Dellą? Czy to możliwe, że to aż taki drań? - Kogo pan oczekiwał dziś wieczór? Pytanie wyrwało się z ust Delli, nim je przemyślała. Marcus wyglądał na równie zaskoczonego.

R

- Nikogo - odparł. Potem dodał: - Nawet nie pani. Nie mogłem się w żadnym razie

L T

spodziewać, że spotkam kogoś takiego jak pani. - Ale ta róża... Różowy drink.

Powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem, aż zatrzymał się na stoliku, przy którym siedział, gdy Della weszła do sali. Lekko się przygarbił, pochylił głowę, jakby przyjmował pozycję obronną. A może to był wyraz melancholii? Gdy znów podniósł wzrok, jego oczy przesłonił cień, który wcześniej zauważyła. - Kupiłem różę i zamówiłem drinka dla kogoś innego - odrzekł. - Tak, to była wyjątkowa osoba. - Była? - powtórzyła Della. - Więc pan i ona już... - Co? - Nie jesteście razem? - Nie. - Jego twarz niczego nie zdradzała. Della chciała zadać więcej pytań, ale coś w jego postawie ją powstrzymało. To nie jej interes. Dość, że przywołała wspomnienia, które nie były mu miłe. Kimkolwiek była ta kobieta, nie ulegało wątpliwości, że już nie ma jej w jego życiu. Choć najwyraźniej chciałby, by było inaczej.

Dlaczego ta świadomość tak jej ciąży? Przecież więcej nie zobaczy Marcusa. Nie ma znaczenia, czy jest zaangażowany w związek z inną, a im mniej będzie o nim wiedziała, tym lepiej. Łatwiej go zapomni. Nawet jeżeli to mężczyzna, jakiego kobieta nie zapomina. Choć Della porzuciła temat, Marcus dodał: - Wiedziałem, że dziś nie przyjdzie, ale czułbym się dziwnie, gdybym nie kupił róży i nie zamówił drinka. Zawsze się spóźniała - dorzucił z czułością. - Miałbym wrażenie, że ją zdradzam, gdybym dla niej nie zamówił... - Urwał i spojrzał Delli w oczy. Jego oczy trochę pojaśniały. - To pewnie sentymenty, nie w moim stylu. Ale nie, Dello. Nie jestem z nikim związany - Zawahał się znacząco. - A pani? To dopiero pytanie. Della od prawie roku nie była z nikim związana - w tym sensie, w jakim pytał Marcus. Z tym, z którym była wcześniej, w ogóle nie powinna była się wiązać. Nie tylko z powodu tego, jakim człowiekiem okazał się Egan Collingwood. Jednakże Della była z kimś w innym sensie. Była z Geoffreyem. Przynajmniej na razie. Do-

R

póki jest z Geoffreyem, nie może być z nikim innym.

L T

Nie chciała mówić tego Marcusowi, więc uniosła kieliszek i wypiła łyk szampana. Kiedy nadal patrzył pytająco, wypiła drugi łyk. I kolejny. Aż do dna. W chwili, gdy odstawiła go na stolik, Marcus dolał jej szampana po sam brzeg. - Chce mnie pan upić? - Uśmiechnęła się. - Tak - odparł natychmiast.

Ta szczerość ją zaskoczyła. Zaśmiała się. Doprawdy nie przypominała sobie, kiedy ostatnio śmiała się tyle jednego wieczoru. Nawet przed Eganem. Nigdy łatwo nie ulegała wesołości. Nie używała nawet słowa radość. - Cóż, to się nie uda - rzekła, choć uniosła znów kieliszek. - Mam niewiarygodną przemianę materii. Teraz jego uśmiech stał się chytry. - Na to liczę. Marcus pomyślał chyba, że od przypadkowego spotkania na kolacji dojdą do maratonu gorącego seksu, ale to nie wchodziło w rachubę. Jutro do południa Della musi oddać wypożyczone rzeczy, bo inaczej straci depozyt. Nawet perspektywa gorącego seksu z mężczyzną, któremu trudno się oprzeć, nie pozwoli jej o tym zapomnieć.

Spojrzała na Marcusa, na jego uwodzicielskie oczy i zmysłowy uśmiech. Kosmyk ciemnych włosów spadał mu na czoło, czekając na kobiecą dłoń, która go poprawi. Cóż, przez to chyba nie straciłaby depozytu. Ale Della i tak nie mogła spędzić wieczoru tak, jak chciała i gdzie chciała. Jeśli Geoffrey zadzwoni do domu, a ona nie odbierze, będzie wściekły jak wszyscy diabli. Wystarczyłoby, by zadzwonił na komórkę, aby przekonać się, że nic jej nie jest, a jednak byłby wściekły, że nie siedzi w domu. Dotąd miała szczęście, że nie dzwonił do domu, gdy kilka razy, umierając z nudów, wymknęła się. Nie była jednak pewna, jak długo szczęście będzie jej dopisywało. Jeśli Geoffrey dowie się o jej wycieczkach, oberwie jej głowę. Potem będzie jeszcze bardziej zdeterminowany, by trzymać ją w ukryciu. Wciąż patrząc na Marcusa, choć starała się nie myśleć o uczuciach, jakie w niej wzbudza, powiedziała: - Więc upija pan kobiety, a potem je pan wykorzystuje. Teraz wiem, skąd bierze się pańska zła sława.

L T

R

- Nie muszę upijać kobiet, żeby je wykorzystać, Dello - rzekł z cieniem arogancji. Prawdę mówiąc, nie muszę ich wykorzystywać.

Nie wątpiła, że to prawda. Dopiero go poznała, a już myślała o nim w sposób, w jaki nie powinna.

- Więc czemu cieszy się pan złą sławą?

Marcus oparł łokcie na stoliku, zajmując przestrzeń, którą starała się zachować między nimi. - Od czego zacząć? I, co ważniejsze, ma pani całą noc? Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Wzięła do ręki kieliszek i pociągnęła spory łyk. Dobry szampan. Zaczęło jej się lekko kręcić w głowie, zacierały się kontury. Marcus, jakby czytał jej w myślach, dotknął jej palców. Przeszył ją dreszcz, a przecież dotyk był niewinny. Kiedy ręce Marcusa zakryły jej dłonie, z iskry powstał płomień. - Jeżeli ma pani całą noc do dyspozycji, chętnie to pani pokażę. Kolejny łyk szampana. No, lepiej. Co ona chciała powiedzieć? Że musi wracać do domu, bo zbliża się północ.

Szukała słów, które pomogłyby jej wybrnąć z kłopotliwej sytuacji, ale żadne nie przychodziły jej do głowy. Nie miała jakiegokolwiek pomysłu, bo wszystkie rozproszył Marcus. Dawno nikt aż tak jej nie podniecał. Minie zapewne wiele czasu, nim znajdzie kogoś, z kim zechce znów być. Nie miała pojęcia, co się wydarzy, gdy Geoffrey z nią skończy. Pewne było tylko to, co dzieje się w tej chwili. To miejsce. Ten mężczyzna. Seksowny i niesławny. Mężczyzna, któremu nie powinna ulec, który będzie ją nawiedzał do końca życia. Mężczyzna, z którym z jakiegoś powodu nie potrafiła się rozstać.

L T

R

ROZDZIAŁ TRZECI Della siłą woli oderwała wzrok od Marcusa i spojrzała na przeszklone drzwi w pobliżu ich stolika. Zapowiadany wcześniej śnieg właśnie zaczął padać, delikatne płatki połyskiwały w świetle latarni. Urodziła się w Nowym Jorku, więc śnieg nie był jej obcy. Tej zimy w Chicago padał już parę razy. Tego dnia dostrzegła w nim jakąś magię, podobnie jak w dzieciństwie. Wówczas śnieg zamieniał jej zaniedbaną okolicę ponurego betonu i asfaltu w zaczarowaną krainę lśniącej bieli. Zardzewiałe schody pożarowe za oknem sypialni przeistaczały się w diamentową drabinę prowadzącą na szczyt wieży, gdzie tkwi uwięziona księżniczka. Sterty śmieci przy krawężniku przypominały poduszki czarodziejskiego pyłku. Skorodowane samochody stawały się srebrnymi karocami. Śnieg zapędzał do domów gangsterów i handlarzy narkotyków, którzy niczym złe wiedźmy żerowali na sąsiadach. Zamiast zrujnowanych budyńków Della widziała śnieżnobiałe zamki. Przynajmniej przez jakiś czas.

L T

R

Tego wieczoru śnieg wydawał się wyjątkowo na miejscu. W końcu przeżywała przygodę, o jakiej marzyła od dzieciństwa. Duże białe płatki o rozmaitych kształtach spływały z góry za plecami mężczyzny, który tego wieczoru był księciem z bajki. - Pada śnieg - oznajmiła cicho.

Marcus obejrzał się, po czym wrócił do niej spojrzeniem. Z jego miny wynikało, że śnieg nie fascynuje go tak jak Dellę, że nie dostrzega w nim tajemnicy. - Zapowiadali, że spadnie do dwunastu centymetrów - rzekł, rozczarowany zmianą tematu. Spojrzał na ich połączone dłonie i z ociąganiem zabrał rękę. Tego właśnie chciała, pomyślała Della. Zmiany tematu, która odmieni jej emocje. Czemu więc gest Marcusa przyniósł inny efekt? Dlaczego pragnęła, by znów wziął ją za rękę? Marcus jednak nie wycofał się zupełnie. Wciąż dotykał jej opuszkami palców. Czuła ciepło jego skóry. Tylko to ją powstrzymywało przed powrotem do poprzedniej sytuacji. Tak jest lepiej, powiedziała sobie w duchu. To przelotna znajomość. Przelotny dotyk. To minie. Zwłaszcza teraz, gdy zaczął padać śnieg, naprawdę powinna już wyjść. Powiedziała kierowcy wynajętego samochodu, że zostanie w klubie do północy. Północ

właśnie się zbliża. Zdecydowanie powinna zakończyć to... cokolwiek to jest. Czemu więc tego nie robi? - Tyle śniegu wystarczy, żeby zrobiło się nieludzkie błoto - stwierdził Marcus z niesmakiem, dając jej idealny pretekst, by się pożegnać. Niestety dodał: - Przynajmniej nikt nie będzie musiał przebijać się przez to w godzinach szczytu - przypominając, że nazajutrz jest niedziela, więc może posiedzieć jeszcze chwilę. - Do popołudnia będą zwały czarnego błota. Śnieg jest potwornie upier... - Uwielbiam śnieg. Jest piękny. Marcus uśmiechnął się pobłażliwie. - Mówi pani jak ktoś, kto nigdy nie musiał po nim jeździć - odparł. - Teraz już wiem nie tylko to, że jest pani tu nowa, ale pewnie przyjechała pani z jakiegoś gorącego słonecznego miejsca. Della nie zaprotestowała. Milczenie nie jest kłamstwem. Im więcej Marcus nabierze błędnych przekonań na jej temat, tym lepiej.

L T

Marcus uśmiechnął się z satysfakcją.

R

- Więc mam rację? Przyjechała pani z gorącego kraju? Och, gdyby tylko wiedział. W Nowym Jorku rzeczywiście było gorąco, gdy wyjeżdżała, ale nie w tym sensie, o jakim myślał. Uśmiechnęła się i powiedziała: - Czuję się winna. Czuła się winna, że naciąga prawdę. Że pozwala mu wierzyć, iż jest kimś innym, że wprowadza go w błąd. Ale to nie potrwa długo. Niczego sobie nie obiecywali. Właśnie obietnic powinni unikać. Della wciąż nie była pewna swoich zamiarów wobec Marcusa. Był wyraźnie zainteresowany tym, by podzielili się czymś więcej niż szampanem, owocami i serem. Czekał na jakiś znak, który poświadczy, że ona także jest tym zainteresowana. Choć po części tak było, Della trzymała się rozumu. Gdyby dała się uwieść Marcusowi, nie zdradziłaby innego mężczyzny, tylko siebie. Nie wyrwała się ze slumsów i nie dostała się do jednej z najważniejszych firm inwe-

stycyjnych na Wall Street dzięki wierze w bajki i oddawaniu się kaprysom. Zawdzięczała to pragmatyzmowi, uczciwości i ciężkiej pracy. A jednocześnie właśnie przez to musiała uciec ze świata, do którego dostała się z trudem, i życia, które budowała z mozołem. Westchnęła w duchu. Znów myślała o rzeczach, o których miała tego wieczoru zapomnieć. To był dzień jej urodzin, jedyny w roku, kiedy człowiek ma prawo do egoizmu. Idealny czas na to, by żyć chwilą. Nic więcej się teraz nie liczyło. Mogła być pewna wyłącznie tej chwili. Tylko tę chwilę mogła kontrolować. Zerkając na Marcusa - którego roli w tej chwili wciąż nie określiła - podniosła się z krzesła i podeszła do drzwi. Za drzwiami znajdował się niewielki taras pogrążony teraz w mroku. Della ledwie widziała zarysy paru stolików i krzeseł, zakrytych na zimę, i roślin w doniczkach. Wszystko pokryła warstwa bieli, padało chyba mocniej i dłużej, niż im się zdawało. Ale kiedy kobieta jest zajęta takim mężczyzną jak Marcus, trudno zauważyć, że istnieje cokolwiek więcej.

L T

R

Poczuła, że Marcus stanął za nią, jakby przywołała go myślami. Wyobraziła sobie, jak jej ciepło łączy się z jego ciepłem, ale zapach Marcusa... Był zbyt prawdziwy. Zbyt podniecający.

- Aż dziw, że tyle napadało - zauważyła.

Marcus przez chwilę milczał, czuła tylko jego ciepło i odurzający korzenny zapach. W końcu odezwał się: - Nie tylko śnieg jest dzisiaj niespodzianką. Nie mogła się z nim nie zgodzić. A jednak, choć nie spodziewała się spotkać Marcusa, jego obecność była jak najbardziej właściwa. Książę z bajki stanowił jedyny brakujący element jej planu, nawet jeśli był obcym człowiekiem. No, może nie całkiem obcym. Znali się już kilka godzin. Zjedli razem wyśmienitą kolację, obejrzeli spektakl operowy, rozmawiali, a nawet delikatnie się dotykali. Rozśmieszali się nawzajem. Wzbudzili w sobie... pewne uczucia. Delli podobał się Marcus. Ona mu się podobała. Della nie wiedziała jednak, jak nazwać tę ich relację.

Pod wpływem impulsu nacisnęła klamkę. Drzwi okazały się otwarte. Kolejne zaskoczenie. A może magia. Nie mogła się powstrzymać, wyszła na taras i powoli zakręciła się wkoło. - Dello - odezwał się z wnętrza Marcus. - Co pani robi? Jest piekielnie zimno. Zabawne, ale nie czuła zimna. Przeciwnie, było jej gorąco. - To silniejsze ode mnie. - Zatrzymała się i stanęła z nim twarzą w twarz. - Jest tak pięknie. I tak cicho. Proszę posłuchać. Śnieg jak zwykle przytłumił odgłosy miasta, ale sam też nie spadał na ziemię bezgłośnie, choć bardzo miękko i cicho. Marcus schował ręce do kieszeni spodni i wyszedł na taras, kręcąc głową. - Jest pani gorsza niż dziecko - rzekł, choć się uśmiechał. Kiedy się zbliżał, Della się odsunęła, aż dotarła do rogu tarasu. Uderzyła plecami o ścianę, a gdzieś z góry spadła na nią kaskada śniegu. Zaśmiała się i potrząsnęła głową, by

R

pozbyć się mokrych płatków. Grzebień z jej włosów wypadł, włosy opadły na ramiona.

L T

Marcus natychmiast ruszył ku niej, pośliznął się po drodze, chwycił się balustrady i także się roześmiał.

- Ale z nas niedojdy. Wyglądamy koszmarnie - powiedziała. Delli wcale to nie przeszkadzało. Jej życie było koszmarem już od roku, a ten koszmar przynajmniej był zabawny. Wyciągnęła rękę za balustradę. Płatki śniegu siadały na jej dłoni i zamieniały się w lśniące krople. - I jak może pan mówić, że nie jest pięknie? Marcus wcisnął się w róg ciemnego tarasu. - Jest zimno - poprawił ją. - A pani zostawiła płaszcz w środku. Szarmancko zdjął smoking i zarzucił go na ramiona Delli. Zdawało się, że zniknęła w za dużym ubraniu, które za to było nasycone jego zapachem i ciepłem, więc owinęła się nim mocniej. - Teraz pan zmarznie. - Odkąd panią ujrzałem, nie wiem, co to zimno. Taki drobiazg jak śnieg czy mróz tego nie zmienią.

Della też nie marzła, choć nie oddałaby mu smokingu. Tak miło było się nim opatulić. Jakby otulały ją ramiona Marcusa. Marcus, jakby czytał jej w myślach, pochylił się w jej stronę. Czując, że chce ją pocałować, Della się odwróciła. Nie miała pojęcia, dlaczego. Chciała, by ją pocałował, pragnęła go całować, wciąż jednak nie była w stanie tego zrobić. Nie była kobietą, za jaką ją uważał. Zaczęła się zastanawiać, czy jest chociaż taką, za jaką sama siebie bierze. Wkrótce zostanie kimś innym - całkowicie i dosłownie. Za dwie godziny Marcus będzie już tylko czułym wspomnieniem. Jak chciałaby być przez niego zapamiętana? Jakiego chciałaby go zachować w pamięci? Marcus nie dał jej czasu na myślenie. Gdy stanęła do niego tyłem, objął ją w pasie i przytulił. Kiedy zaczął się o nią ocierać, poczuła jego podniecenie. Serce Delli zabiło szybciej. Gdy wargi Marcusa znalazły się obok jej ucha, zrobiło jej się gorąco. Jego oddech był ciepły, w przeciwieństwie do śniegu, zmącił zmysły, w głowie jej się zakręciło.

L T

R

- Mogę powiedzieć, że śnieg nie jest piękny - rzekł - bo widziałem tego wieczoru coś o wiele piękniejszego. Jesteś absolutnie elektryzująca, moja tajemnicza Dello. Zamiast mu odpowiadać - gdyż bała się, co powie, a jeszcze bardziej bała się, co zrobi - Della przechyliła się przez balustradę. Poddała się pieszczocie płatków i zimnego powietrza, z nadzieją, że uciszą emocje. Tyle że w tej pozycji jeszcze bardziej przylgnęła do Marcusa i czuła, jak jego pożądanie rośnie. Zacisnęła palce na metalowej balustradzie, by jej ręce nie zbłądziły. Jeśli chodzi o myśli, nie miała tyle szczęścia, gdyż te zawędrowały w odległe rejony, mówiąc rzeczy, których nie chciała słyszeć. Na przykład, że nigdy więcej nie spotka takiego mężczyzny jak Marcus. Że za chwilę Marcus zniknie z jej życia na zawsze. Że nie ma w życiu nic gorszego niż stracona okazja. A zatem uniosła twarz, z radością witając śnieżne płatki, licząc, że pomogą jej odsunąć w niepamięć podłe okolice, gdzie dorastała. Ból, który towarzyszył jej od momentu, gdy odkryła prawdę na temat Egana Collingwooda. Niepokój, który przeżywała od czasu poznania jeszcze gorszej prawdy w pracy. Potworną samotność minionych jedenastu miesięcy. Wszystkie powody, dla których nie powinna robić tego, co pragnęła zrobić z Marcusem.

Po raz kolejny Marcus, jakby czytał jej w myślach, oderwał jej dłonie od balustrady. Potem wsunął je pod smoking i położył na żebrach Delli, jakby nastrajał delikatny instrument. To był bardzo przyjemny dotyk. Della westchnęła, a obłok jej oddechu zawisł w lodowatym powietrzu. Obiema rękami sięgnęła do tyłu i wplotła palce we włosy Marcusa. Wykorzystał ten moment i objął jej piersi. - Och - szepnęła. Marcus pochylił głowę i całował jej kark i szyję. Jedną ręką ściskał jej pierś, drugą zaś opuścił i na wysokości uda chwycił materiał sukni. Powoli podciągał spódnicę. Della miała pończochy sięgające ledwie za kolano. Kiedy poczuła smagnięcie zimna na nagich udach, wstrzymała oddech, nie tylko z powodu lodowatego powietrza, ale także świadomości, jak daleko i szybko zaszły sprawy między nimi. - Marcus - zaoponowała, ale nie brzmiało to szczerze. - Cii. Chcę cię tylko dotykać. Chcę czuć twoją skórę pod palcami.

R

Chciała mu powiedzieć, że może przecież trzymać ją za rękę, osiągając to samo,

L T

ale słowa zamarły jej na wargach. Od tak dawna nie czuła dotyku mężczyzny! Zapomniała, jak cudownie jest być tak blisko drugiego człowieka, jak niezbędny jest tego rodzaju intymny kontakt.

Marcus wśliznął palce pod jej figi, znajdując tam ciepło. Och, Marcus... Zapomniała też, jakie to uczucie.

- Jesteś taka wilgotna - szepnął jej do ucha, jakby był zaskoczony. - Dello, kochanie... Jakbyś była gotowa... Pieścił ją palcami, a ona pojękiwała. Zacisnęła dłonie na balustradzie, puściła ją i znów chwyciła z całej siły. Potem ujęła słupek balustrady i przesuwała dłonie w górę i w dół. Wiedziała, że Marcus zauważył ruch jej dłoni i pomyślał to samo, co ona. Zapragnął tego samego. Wtulił twarz w jej szyję, tym razem lekko szczypał ją zębami. W odpowiedzi przesunęła do tyłu rękę i szukała klamry, po czym drżącymi palcami rozpięła pasek, a następnie rozporek. Czemu nie? W końcu to jej urodziny. W taki dzień się świętuje. Tego wieczoru sprawiła już sobie wiele przyjemności. Czemu nie dodać jeszcze jednej? Czemu nie cieszyć się bliskością mężczyzny, skoro oboje mają na to ochotę?

Kiedy zdał sobie sprawę, co robi Della, odsunął się na tyle, by jej pomóc. Della powoli zaczęła odwracać się do niego, ale on ją powstrzymał. Znów więc sięgnęła za siebie i wsunęła dłoń do jego spodni. Marcus głośno wciągnął powietrze, pewnie pod wpływem zimnej dłoni, ale Della szybko ich rozgrzała. Jedną ręką chwyciła jego członek, palcami drugiej przesuwając w dół. Naprawdę nie była pewna, co zamierza zrobić dalej. W tej właśnie chwili Marcus opuścił rękę i znów podciągnął jej spódnicę. Tym razem z tyłu, aż do pasa. Della przywarła do mokrej balustrady. Marcus zsunął jej figi poniżej kolan, a Della zrzuciła je na ziemię. Potem czuła, jak Marcus się porusza, zapewne zakładał prezerwatywę, którą musiał mieć przy sobie. W końcu cieszył się złą sławą, prawda? Della miała ledwie ułamek sekundy, by pomyśleć o tym, że jest dość niewybredny, bo w każdej chwili jest gotowy do seksu, a przy tym dość odpowiedzialny, żeby być do tego przygotowanym. Potem, gdy

R

płatki śniegu spływały wokół niej na ziemię, Marcus wszedł w nią, od razu zanurzając się głęboko.

L T

Gdy krzyknęła, zakrył jej usta. Prawie się z niej wysuwał i wchodził znów. Musiała przygryźć wargę, by zachować milczenie. Nagrodził ją, wsuwając dłoń między jej nogi i pieszcząc ją palcami. Teraz jeszcze bardziej chciała krzyknąć. Milczała jednak. Czuła narastające w brzuchu gorąco. Czuła, jak mężczyzna, który stał za jej plecami wypełnia ją sobą raz za razem. Czuła przyprawiające o zawrót głowy pożądanie. Potem wreszcie poczuła rozkosz orgazmu, a za moment Marcus osiągnął orgazm. Pozbył się zużytej prezerwatywy, poprawił niezdarnie ich ubranie, odwrócił Dellę i pocałował ją. Całował ją długą chwilę. W końcu odsunął się i ujął jej twarz w dłonie. Padało coraz mocniej, śnieg otaczał ich niczym kokon bieli. Marcus przyłożył czoło do czoła Delli. - Nigdy mi się to nie przytrafiło. Mój Boże, jesteś jak narkotyk. Nie była pewna, jak na to odpowiedzieć, więc zacisnęła palce na jego koszuli. Stali tak dłuższą chwilę, nie wiedzieli, co dalej. Della była pewna, że nikt z klubu ich nie widział. O tej porze było tam już pustawo, a poza tym zasłaniała ich ciemność i padający śnieg. Zauważyła też z uśmiechem, że szyby za ich plecami zamgliły się.

Wreszcie Marcus odsunął się od niej i spojrzał jej w oczy. Spodziewała się, że poprosi o zwrot smokingu i powie coś w rodzaju: „Niech to, widziałaś, która godzina? Muszę lecieć". Tymczasem wplótł palce w jej włosy i zapytał: - Wiesz, co najbardziej lubię w Windsor Club? Nie ufając swojemu głosowi, Della pokręciła głową. - Najbardziej lubię w nim to, że jest połączony z hotelem Ambasador. W takie wieczory jak ten, kiedy jazda samochodem jest niebezpieczna z powodu pogody, ciemności i wyjątkowo dobrego szampana, można... spędzić tam noc. Nie trzeba nawet wychodzić na dwór. Wystarczy pójść korytarzem i po paru minutach jesteś w recepcji. A dzięki platynowemu statusowi w klubie po chwili znajdziesz się w luksusowym apartamencie, zamawiając kolejną butelkę szampana. Della odzyskała głos i powiedziała: - Ja nie mam platynowego statusu w klubie.

L T

Marcus udał, że o tym zapomniał.

R

- Faktycznie. Przecież od niedawna mieszkasz w Chicago, więc musiałabyś być z kimś, kto ma taki status. Uśmiechnęła się.

- A czy ja znam kogoś takiego?

- Więc to nie byłby dla ciebie problem, gdybyś miała spędzić noc w Ambasadorze? Ze mną? Nie masz żadnych... zobowiązań? Miała tylko obowiązek zwrotu ubrań nazajutrz w południe i zameldowania się u Geoffreya o dziewiątej, jak każdego ranka. Budziła się zawsze o piątej, bez budzika, nawet po źle przespanej nocy. Weszło jej to w krew, gdyż Nathanson, jej szef, nalegał, by zjawiała się przy biurku o tej samej godzinie, co on - punktualnie o siódmej, nim pojawią się pozostali pracownicy. Della uważała, że Nathanson jest pracoholikiem. Gdyby wiedziała, że jest skorumpowany... Spojrzała na Marcusa i przypomniała sobie, że jest darem od losu. Jedna noc z Marcusem będzie najpiękniejszym prezentem urodzinowym, jaki kiedykolwiek otrzymała - od siebie. Byłoby straszne, gdyby nie przyjęła takiego prezentu.

- Nie mam żadnych... zobowiązań. - Przeczesała jego mokre włosy palcami. - W każdym razie do jutra - dodała, bo było ważne, by zdawał sobie z tego sprawę. Jeszcze ważniejsze, żeby ona o tym pamiętała. - Mogę ci obiecać tylko jedną noc. - O nic więcej nie proszę. Pewnie tyle tylko chciał od każdej kobiety, pomyślała. Tacy mężczyźni jak on jedynie tyle mogą obiecać w zamian. Ale tak będzie najlepiej. Oboje chcą tego samego. Oboje potrzebują tego samego. Chcą brać i dawać. Marcus przeciągnął palcem po jej policzku. - W takim razie, tajemnicza Dello - rzekł łagodnie - może ruszymy na krótką przechadzkę i zobaczymy, dokąd nas to zaprowadzi?

L T

R

ROZDZIAŁ CZWARTY Marcus stał przy szerokim oknie hotelowego apartamentu w miękkim niebieskim szlafroku, w jakie hotel troskliwie zaopatrywał gości, i patrzył na śnieg, który padał nieprzerwanie. Duże grube płatki tak szybko spadały z nieba i tak gęsto pokrywały ziemię, że Marcus ledwie widział budynki po drugiej stronie Michigan Avenue. Nie do wiary. Miało spaść do dwunastu centymetrów, a tymczasem zrobiła się śnieżyca. W mieście ustało życie w oczekiwaniu, aż pługi śnieżne wyjadą na ulice i zrobią swoje. Ponieważ jednak wszyscy zostali zaskoczeni, nie można było nic zrobić, póki nie przestanie padać. A nie wyglądało na to, by wkrótce miało to nastąpić. Szczęśliwie była niedziela i nikt nie wybierał się nigdzie aż do następnego dnia. Marcusowi to nie przeszkadzało, oznaczało bowiem, że z jednej nocy, jaką Della mu obiecała, z konieczności zrobią się dwie.

L T

R

A przecież ostatnią rzeczą, jakiej zwykle sobie życzył, było przedłużenie przelotnej przygody. W połowie przypadków wracał do domu przed końcem nocy. Gdy tylko zaspokoił pożądanie, nie było powodu, by dłużej pozostać z kobietą. Nawet perspektywa powtórki rzadko powstrzymywała go przed wyjściem. Tymczasem trzykrotny już seks z Dellą nie zmniejszył jego apetytu. Oboje byli nienasyceni, spali tyle tylko, by odzyskać siły, po czym łączyli się w jeszcze gwałtowniejszym uścisku. Drugi raz był tak ostry, że za trzecim razem musieli się zadowolić stosunkiem oralnym. Della była namiętna i wymagająca, on zaś nie ustawał w wysiłkach, by ją i siebie zaspokoić. Wciąż jednak było mu mało. Pragnął jej coraz bardziej. Gdy tego ranka obudził się obok Delli, ich ciała były splątane, trudno było je nawet rozróżnić. Marcus nigdy nie spał z kobietą po seksie, żadnej kobiety nie przytulał z taką zaborczością. Przez dłuższy czas po przebudzeniu leżał obok Delli w milczeniu, trzymał ją w objęciach, słuchał jej oddechu. Minionego wieczoru pachniała delikatnymi kwiatami. Tego ranka jej zapach był ciężki i piżmowy. Marcusa podnieciła sama bliskość Delli, mało nie wziął jej śpiącej. Wstał ostrożnie, włożył szlafrok i zadzwonił do obsługi.

Nawet przyjście obsługi hotelowej nie obudziło Delli. Może dlatego, że Marcus wyszedł na korytarz, gdy usłyszał charakterystyczny stukot wózka, i sam wprowadził go do pokoju. Chciał, by Della obudziła się, gdy będzie gotowa. Wcale nie dlatego, że miał ochotę zatrzymać ją na kolejną noc, a może i dzień, ale dlatego, że z przyjemnością patrzył na śpiącą Dellę. Odwrócił się od okna i zasunął zasłony. Pokój pogrążył się w półmroku. Lubił dyskretny luksus hotelu Ambasador, ciemnoszare ściany i płowożółte proste meble, z niebieskimi i zielonymi dodatkami w postaci poduszek i abstrakcyjnych obrazów. Chciał wynająć apartament, ale nie było wolnego. Nie przejął się tym, bo potrzebował miejsca tylko na kilka godzin. Teraz, gdy zdawało się, że zostali tam uziemieni na weekend, miło byłoby mieć trochę więcej miejsca. Spojrzał na łóżko, gdzie Della wciąż spała, i uśmiechnął się. Mała przestrzeń też ma swe zalety.

R

Della leżała na brzuchu, pościel w kolorze kości słoniowej przykrywała ją od pasa

L T

w dół, plecy i ramiona pozostały nagie. Lekko zacisnęła dłoń obok twarzy i rozsypanych na poduszce włosów. Wargi miała nabrzmiałe od pocałunków, policzek zaczerwieniony od jego zarostu. Marcus pamiętał, jak ściskał te włosy w garści i owijał je wokół palców, a potem głaskał, gdy się wyciszyli.

Już miał się odwrócić i nalać kawę do filiżanek - może aromat Jamaica Blue Mountain ją obudzi - kiedy Della lekko się poruszyła. Pomrukując pod nosem, nabrała powietrza i powoli je wypuściła. Przewróciła się na plecy, nie otwierając oczu, i przeciągnęła się, prezentując pełne piersi. Potem wyprostowała nogi, a gdy je rozsunęła, kołdra spadła na podłogę. Marcus po raz kolejny podniecił się samym jej widokiem. Była tak idealnie piękna, że prawie żałował, iż skalał ją dotykiem. Pochylił się i środkowym palcem przesunął po jej łydce. Della cicho jęknęła, uśmiechając się kusząco, lecz nadal nie podnosiła powiek. Marcus przesunął palcem wzdłuż uda. Della wciągnęła powietrze, a z jej ust wydobył się niski dźwięk. Jeszcze na niego nie spojrzała. Pochylił się bardziej, jego palec zbliżał się do miejsca złączenia ud. Della szerzej rozłożyła nogi. Uśmiechnął się i przez długie sekundy pieścił ją niespiesznie, głaskał i

naciskał, celowo omijając ten mały punkt, choć raz czy dwa zbliżył się do niego, słysząc, jak Della wstrzymuje oddech. Potem się wycofał, a następnie delikatnie wsunął w nią palec, bo wiedział, że wciąż jest obolała. Gdy Della uniosła biodra, by wciągnąć go głębiej, zabrał palec, a później znów go wsunął. I tak powtarzał, raz za razem. Po chwili włączył do akcji kciuk. Della gwałtownie poruszyła biodrami. Kiedy doprowadził ją do orgazmu, krzyknęła i znów uniosła biodra, a potem opadła na materac. Marcus położył na niej dłoń i zostawił ślady jej rozkoszy na brzuchu i piersiach, na których rysował mokre kółka. - Dzień dobry - powiedział, jakby w ciągu paru ostatnich minut nic się nie wydarzyło. Della szepnęła wciąż rozedrgana: - O tak, to dobry początek dnia. Mogłabym się tak budzić co rano. Te słowa powinny wywołać w Marcusie panikę, tymczasem pomyślał, że też chęt-

R

nie budziłby ją w ten sposób każdego dnia. Mężczyzna, który zaczyna dzień ze świa-

L T

domością, że dał kobiecie rozkosz, zyskuje dzięki temu poczucie władzy i samozadowolenie. I przekonanie, że może zrobić, co tylko zechce. Nie ma to nic wspólnego ze zwykłą przyjemnością dzielenia intymnych chwil z wyjątkową kobietą. - Jest kawa - oznajmił. - Śniadanie. Nie wiedziałem, co lubisz, więc zamówiłem wszystko.

- Proszę kawę - powiedziała lekko zdyszana. - Czarną - dodała, jakby czytała w jego myślach. To także powinno go przestraszyć. Nie chciał, by kobiety znały jego myśli. Niewiele z nich by je zaakceptowało, gdyż przede wszystkim dotyczyły: A) kobiety innej niż ta, z którą był w danej chwili, B) pracy, C) kobiety innej niż ta, z którą był w danej chwili, D) formy drużyny Cubs, Bears albo Blackhawks, zależnie od sezonu, E) kobiety innej niż ta, z którą był w danej chwili. Mimo to porozumienie z Dellą nawet mu się podobało i nie miał ochoty myśleć o nikim ani o niczym prócz niej. Powiedział zatem: - Już podaję.

Kiedy nalał kawę do filiżanek i zdjął pokrywę z zimnych dań, Della wstała i owinęła się szlafrokiem identycznym jak szlafrok Marcusa - tyle że na nią o wiele za dużym - i stanęła przy oknie, przy którym on stał wcześniej. Śnieg nadal padał gęsto. Marcusowi zdawało się, że Della potrząsnęła głową. - Prawie śnieżyca - rzekła z niedowierzaniem. - To jest śnieżyca - stwierdził i podał jej filiżankę czarnej kawy. Della wzięła ją automatycznie, druga ręką trzymając zasłonę. - Jak my się dostaniemy do... domu? Zauważył wahanie przy ostatnim słowie, jakby dom był dla niej czymś tymczasowym. Kolejny trop wskazujący na to, że tylko odwiedzała Chicago. Mimo to zapewniała Marcusa, że nikt na nią nie czeka, w każdym razie aż do tego dnia. Te myśli dręczyły go bardziej, niżby się spodziewał. Po pierwsze, nie powinno go obchodzić, czy Della jest z kimś związana, skoro nie chciał się z nią wiązać. Po drugie, obiecali sobie tylko jedną

R

noc, to powinno więcej niż zadowolić ich pragnienie bycia razem. Fakt, że Della prze-

L T

bywa w Chicago z wizytą czy jest z kimś związana, powinien wyłącznie upewnić Marcusa, że to naprawdę seks bez zobowiązań.

Z jakiegoś powodu nie podobało mu się jednak, że Della jest w Chicago gościem. Jeszcze mniej podobała mu się myśl, że jest w związku z innym mężczyzną. Za dużo myślę, powiedział sobie, a to za wczesna pora na myślenie. Poza tym był weekend. Utknął w śnieżnej pułapce z cudowną kobietą. Czemu on w ogóle zajmuje się myśleniem? - Dzisiaj nikt nie wyjdzie na dwór - zauważył i wypił łyk kawy. - Pługi śnieżne nie poradzą sobie z tym śniegiem, póki nie przestanie padać. Della spojrzała na niego z paniką, jaką widział w jej oczach przez kilka chwil minionego wieczoru. - Nie mogę tu zostać cały dzień. Muszę wracać... do domu. Znów zawahała się przy słowie dom. A Marcusowi znów się to nie podobało. - Naprawdę musisz dzisiaj być w jakimś miejscu? Kiedy nie odpowiadała, ściągnął brwi i spytał: - Czy ktoś cię dzisiaj oczekuje?

Della spuściła wzrok. To mu wystarczyło. Więc był ktoś w jej życiu, komu musi się tłumaczyć z każdej dłuższej nieobecności. - Twój mąż? - spytał zdumiony, jak zwyczajnie to brzmi, podczas gdy to, co czuł, nie było zwyczajne. Podniosła wzrok, jej oczy pałały złością. Złość jest lepsza od paniki. Złość bierze się z namiętności, nie ze strachu. - Nie byłabym tu z tobą, gdyby czekał na mnie mąż. Marcus nie miał pojęcia, dlaczego ta odpowiedź mu się spodobała. - A ty? - odparowała. - Czeka na ciebie żona? A może zna cię dobrze i twoje zachowanie nie jest dla niej niespodzianką? Marcus zaśmiał się. - Dzień, kiedy będzie na mnie czekała żona, będzie dniem, gdy wsadzą mnie do wariatkowa. - Della wyglądała na nieusatysfakcjonowaną, więc powiedział wprost:

R

- Nie jestem żonaty. - Nie wiedział, czemu dodał: - Nikt na mnie nie czeka. - Po

L T

chwili podjął: - Ale jest ktoś, kto będzie się martwił, jeśli nie wrócisz dzisiaj do... domu? Celowo zrobił pauzę przed słowem dom, by wiedziała, że zauważył jej wahanie. Della wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze, po czym obiema rękami objęła białą porcelanową filiżankę. Wbiła w nią wzrok. - W tej chwili dom to dla mnie dość płynne pojęcie. Płynne. Ciekawe określenie. - To znaczy? Wciąż wlepiając wzrok w filiżankę, rzekła: - Nie mogę ci tego wyjaśnić. - Nie możesz czy nie chcesz? Spojrzała mu w oczy. Jej oczy patrzyły obojętnie. Nie było w nich paniki, złości, niczego. - Jedno i drugie. - Czemu? Potrząsnęła głową. Uniosła filiżankę do warg, lekko dmuchnęła i wypiła łyk. Potem podeszła do wózka ze śniadaniem. Marcus zauważył, że po drodze zerknęła na zegar

i szeroko otworzyła oczy, widząc, która godzina. Nie było jeszcze ósmej. Niedziela. Za wcześnie, by ktoś na nią czekał, skoro mogła zostać z nim całą noc. - Naprawdę zamówiłeś wszystkiego po trochu - powiedziała. - Kanapki, bekon, kiełbaski, jajka, owoce. Marcus chciał stwierdzić, że po tej nocy muszą odzyskać siły, lecz z jakiegoś powodu uznał, że taki komentarz byłby prostacki. Nigdy nie przejmował się takimi rzeczami. Poza tym, o czym mieli rozmawiać? Połączył ich seks. Ledwie zamienili kilka słów między wyjściem z klubu i porankiem - poza tymi, które dotyczyły ich erotycznych pragnień. Przez dziewięćdziesiąt procent wspólnie spędzonego czasu uprawiali seks. Przez dziewięć procent czasu flirtowali i informowali się o tym, że pragną seksu. O czym mieli rozmawiać poza seksem? Wyłączając informacje na temat ulubionej kawy czy opinie o „Cyganerii"? Oba tematy mieli już za sobą. Della wybrała ciastko i położyła je na talerzu. Po krótkiej chwili dołożyła drugie.

R

Potem trzecie. Dodała truskawki i dwa plastry melona. Chyba i ona uznała, że muszą od-

L T

zyskać energię. Ale, podobnie jak Marcus, nie powiedziała tego głośno. - Lubisz słodycze? - spytał, kiedy zlizała lukier z kciuka. - Trochę. - Z talerzem i filiżanką podeszła do łóżka i postawiła je na nocnym stoliku. Usiadła na łóżku.

Marcus nałożył na talerz jajka, bekon i bułeczkę, wziął swoją kawę i dołączył do Delli, stawiając śniadanie na drugim nocnym stoliku. Della siedziała po turecku, on zaś oparł się o zagłówek i wyciągnął nogi. Jej szlafrok rozchylił się, odsłaniając piersi. Marcusowi przyszło do głowy, że żadne z nich nie ma nic do ubrania poza tym, co mieli na sobie minionego wieczoru, a nie były to stroje, które chciałoby się włożyć w ciągu dnia, gdy człowiek chce czuć się wygodnie. Patrzył, jak Della zjada truskawki i zastanawiał się, jakim cudem tak niewinna czynność może być tak podniecająca. Potem się zastanowił, dlaczego w ogóle zadaje sobie podobne pytanie. Podnieciłby się, patrząc, jak Della zmienia oponę. - Skoro nie chcesz powiedzieć, czemu twój dom jest tak płynny, może przynajmniej powiesz, gdzie on się znajduje w tej chwili?

- Nie - odparła natychmiast. Chciał nalegać, ale wybrał inną taktykę. - To może zdradzisz, co cię przywiodło do Chicago? - Nie - odparła równie szybko. - A dowiem się, skąd pochodzisz? - Nie. - Jak długo tu jesteś? - Nie. - Dokąd się potem wybierasz? - Nie. - Ile masz lat? - Na pewno nie. - Lubisz piña coladę i spacer w deszczu?

R

Zdawało mu się, bo nie miał pewności, że się uśmiechnęła. - Niespecjalnie.

L T

- A szare kociaki, długie spacery po plaży, siedzenie przy kominku i powieści Philipa Rotha?

Della uniosła brwi zmieszana.

- No tak, wybacz - rzekł. - Jaki jest twój znak zodiaku? W końcu się uśmiechnęła. Nie był to szeroki uśmiech, ale coś, nad czym mogli popracować; - Strzelec - odparła. To wiele o niej mówi, pomyślał Marcus. A raczej mówiłoby, gdyby miał choć najmniejsze pojęcie o astrologii. Strzelec to znak urodzonych w czerwcu, prawda? A może w październiku? No dobrze. Wciąż wiedział o niej tyle, co na początku rozmowy, czyli nic. Do diabła, nie wiedział nawet, czy naprawdę jest Strzelcem i nie lubi moknąć w deszczu. A jednak czuł, że mówiła prawdę. Nie miał pojęcia dlaczego, ale był pewien, że Della nie kłamie. Po prostu nie chciała powiedzieć nic znaczącego o sobie ani o ewentu-

alnym kochanku. Gdyby kłamała, znalazłaby odpowiedź na każde z jego pytań i przedstawiłaby mu fałszywy obraz. Tymczasem wciąż była dla niego niewiadomą. Chociaż to też nie do końca prawda. Czegoś się o niej dowiedział, na przykład, że jest miłośniczką ezoterycznej formy sztuki, której większość rówieśników nawet nie próbuje poznać. Płakała w operze, gdy akcja przybierała zły obrót, i zachwycała się bogactwem kompozycji. Widział wszystkie te reakcje na jej twarzy, gdy patrzył na nią zamiast na scenę. Wiedział, że Della lubi szampana. Że śnieg ma dla niej magię. Że chętnie się śmieje. Że dobrze jej w czerwieni. To wszystko razem wzięte sporo o niej mówi. Wiedział również, że Della pochodzi z majętnej rodziny, nawet jeśli ostatnio ktoś ją utrzymuje. Nie musiał nawet przyglądać się jej biżuterii czy metkom na ubraniach choć zrobił to, gdy zbierał je z podłogi, kiedy spała. Była inteligentna, pewna siebie i elokwentna, najwyraźniej wykształcona w najlepszych szkołach. Nosiła się z wyrafinowaniem i elegancją, zapewne wychowali ją rodzice, którzy przykładali do tego wagę. W

R

każdym miejscu, gdzie spotykał ją minionego wieczoru, czuła się swobodnie.

L T

Co prawda bogactwo i wyrafinowanie niekoniecznie wydaje taki owoc, jakim była Della. Sam był tego najlepszym przykładem. Wyrzucano go ze wszystkich prywatnych szkół, do których zapisywali go rodzice, aż ojciec w końcu przekupił dyrektora ostatniej z nich hojnym wkładem w budowę nowego centrum multimedialnego. Podobny wkład pomógł kupić dyplom dla Marcusa, gdyż oceny mu tego nie zapewniały. Nie dlatego, że był głupi, ale z tego powodu, że nie chciał się uczyć. Jeśli chodzi o elegancję i dobre maniery, już jako nastolatek robił wszystko, by trzymać się od tego jak najdalej, i przynosił rodzinie wstyd na spotkaniach, w których uczestniczył. Opróżniał barki, plądrował samochody i uwodził młode damy, często tego samego wieczoru. Przed ukończeniem szesnastego roku życia został aresztowany. Gdyby nie Charlotte... Odsunął wspomnienia i skupił się na Delli. Gdyby nie Charlotte, nie siedziałby z nią teraz. Nie tylko dlatego, że brak Charlotte pozwolił mu nawiązać rozmowę z Dellą, i to nie raz, ale trzy razy. Gdyby nie Charlotte, Marcus siedziałby teraz w Więzieniu skazany za rozboje po ukończeniu lat osiemnastu albo wylądowałby w rynsztoku, wydziedziczony przez rodzinę.

- O czym myślisz? Pytanie Delli przywróciło go do teraźniejszości. Nie chciał na nie odpowiadać, zwłaszcza że ona nie odpowiedziała na jego pytania. - Przez chwilę byłeś myślami bardzo daleko. - Byłem daleko. - Gdzie? Wypił łyk kawy i spojrzał jej w oczy. - Nie powiem. - Czemu? - Nie chciałaś mi nic o sobie powiedzieć. Pomyślał, że Della zmieni zdanie i po to, by usłyszeć jego sekret, zdradzi mu coś na swój temat. Ona jednak kiwnęła głową i rzekła: - Tak będzie najlepiej. Cholera jasna. Odwrócona psychologia.

L T

- Dla mnie czy dla ciebie? - spytał. - Dla nas.

R

Ciekawość Marcusa rosła. Kim ona jest, do diabła? Skąd się wzięła? Dokąd się wybiera? Dlaczego jest taka skryta? I dlaczego on, do cholery, tak bardzo chce wszystko o niej wiedzieć?

- Dobra, skoro pytasz, to myślałem o pracy - skłamał. Della w milczeniu wzięła do ręki ciastko. - Nie interesuje cię, jak zarabiam na życie? - Nie. Znów to słowo. Zaczynał je nienawidzić. - Pracuję w domu maklerskim. - Celowo nie wymienił stanowiska, gdyż wciąż nie był pewien, ile ujawnić. Nieprawda, chciał wiele jej o sobie powiedzieć, choć nie z tych powodów co zwykle. Zazwyczaj mówił kobietom rzeczy, które robią na nich wrażenie, by szybciej zaciągnąć je do łóżka. Seks z Dellą miał już za sobą, mimo to chciał się przed nią otworzyć.

To dziwne. Jeszcze dziwniejsze było podejrzenie, że zrobi na Delli najlepsze wrażenie, nie przechwalając się zbytnio. W każdym razie jeszcze nie teraz. Kiedy wymienił miejsce swojej pracy, Della akurat przełykała kawałek ciastka. Zakrztusiła się, zaczęła kaszleć. Marcus chciał ją poklepać po plecach - albo posłużyć się manewrem Heimlicha w razie konieczności - ale ona uniosła rękę, by go powstrzymać, i sięgnęła po kawę. Przeszło jej po kilku łykach, choć nadal była blada. - W porządku - powiedziała. - Wpadło mi nie tam, gdzie trzeba. Marcus skinął głową i podjął: - Pracuję w... - Nie mów mi, co robisz ani gdzie pracujesz. Proszę. Zgodziliśmy się, że nie będziemy podawać nazwisk ani żadnych ważnych informacji. To miała być noc bez zobowiązań. Żadnej przeszłości, teraźniejszości, żadnej przyszłości. - Zgodziliśmy się też, że to będzie jedna noc, a widać, że będzie inaczej. Jesteśmy

R

tu uwięzieni co najmniej na kolejne dwadzieścia cztery godziny. Nie ma w tym nic złego,

L T

że poznamy się bliżej. Chyba że podasz mi powód, dla którego nie powinniśmy tego robić.

Widział z jej miny, że bez trudu podałaby mu co najmniej jeden powód. Może dwa, a nawet dziesięć. Nigdy nie spotkał kobiety, której twarz byłaby taką otwartą księgą. Nie musiał czytać w jej myślach. Wystarczy, że spojrzał na jej twarz. Teraz widział, że Della się przed nim nie otworzy. Co nie znaczy, że jemu nie wolno zdradzić czegoś na swój temat. - Pracuję w Fallon Brothers - oświadczył, nim go powstrzymała. Nie dodał, że Fallonowie w nazwie spółki wartej miliardy dolarów to jego prapradziadek i wuj ani że jest czwartym pokoleniem imperium Fallonów i kiedyś będzie kierować firmą razem z kuzynem Jonathanem. Marcus miał zostać dyrektorem generalnym za rok, gdy jego ojciec przejdzie na emeryturę. To znaczyło, że będzie miał jeszcze mniej pracy niż obecnie, gdy jest wicedyrektorem, i wtedy dopiero zacznie się zabawa. Jeśli teraz Marcus dość często pojawiał się w tabloidach i na plotkarskich stronach internetowych, zamierzał być ich stałym elementem, gdy tylko przestanie podlegać ojcu.

- Marcusie, proszę - odezwała się Della z cieniem ostrzeżenia. - Nie mów więcej. - Mieszkam przy Lakeshore Drive. - Wziął kartkę i pióro z hotelowym logo. - Proszę, zapisałem ci adres. Mam też mieszkania w Londynie, Hongkongu, Tokio i na Arubie. We wszystkich ważnych stolicach finansowych. Kiedy podniósł wzrok, zapisawszy numer swojego telefonu - podał jej numer do biura i do mieszkania - patrzyła na niego z konsternacją. Do diabła, jak jej z tym do twarzy. - Od kiedy Aruba jest stolicą finansową? - spytała. - Od chwili, gdy wydałem fortunę, kupując tam dom i wydaję majątek na rum, ilekroć tam bywam. - Rozumiem. - Mam trzydzieści osiem lat i urodziłem się w Chicago - dodał, rzucając kartkę z adresem i telefonami na łóżko. Della nawet na nią nie zerknęła. - Zrobiłem licencjat z

R

biznesu na Uniwersytecie Stanforda i MBA na Harvardzie. Jestem typowym biznesme-

L T

nem, tyle że nigdy nie osiągałem najlepszych wyników w klasie czy na roku. To nie znaczy, że nie jestem dobry w tym, co robię - dodał. - To znaczy, że nie osiągam wyników lepszych od oczekiwanych i że nie poświęcam całego czasu pracy. - Objął ją spojrzeniem na wypadek, gdyby nie zrozumiała.

Della od razu zrozumiała i zaczerwieniła się. - Naprawdę wolałabym, żebyś nie...

- O czym by tu jeszcze wspomnieć? - przerwał jej. - Jak miałem osiem lat, złamałem rękę na nartach, a jak miałem dziesięć lat, złamałem nogę w kolanie, jeżdżąc konno. Mam dwie siostry, obie starsze i mężatki, poślubiły mężczyzn wybranych przez rodziców, choć żadna by tego nie przyznała. Mam też trzech siostrzeńców i dwie siostrzenice. Moim ulubionym kolorem jest czerwony. Miał nadzieję, że Della to doceni, i był więcej niż ucieszony, gdy czerwień jej policzków się pogłębiła. - Najbardziej lubię kuchnię śródziemnomorską, zwłaszcza grecką. Zwykle jeżdżę czarnym bentleyem, mam też starego jaguara i czerwone maserati. O operze już wiesz, a

moją drugą pasją jest porto. Jestem spod znaku Lwa. I - dodał na koniec - nie lubię piña colady ani moknąć w deszczu. Kiedy skończył, irytacja Delli była niemal namacalna. Marcus wyczuwał ją, gdy mówił. Spodziewał się, że Della zakryje uszy i zacznie nucić, a potem powie coś w rodzaju: La, la, la, nie słyszę cię. Tymczasem Della nerwowo łamała ciastko na kawałki i rzucała je na talerz. Gdy wreszcie zamilkł, przeniosła wzrok z Marcusa na pokruszone ciastko i powiedziała: - Naprawdę wolałabym, żebyś mi tego wszystkiego nie mówił. - Dlaczego? - Bo im więcej o tobie wiem, tym trudniej będzie cię zapomnieć. Gdy usłyszał te słowa, coś się w nim poruszyło, ożyło, choć nie potrafił tego nazwać. To nie było przykre uczucie, ale nie było też całkiem miłe. Było po prostu... nowe. Potrzebował czasu, by się nad tym zastanowić.

R

- Ciekawe - odparł. - Nie wiem o tobie jednej dziesiątej tego, co ci powiedziałem, a

L T

jestem pewien, że nie da się o tobie zapomnieć.

Wlepiając wzrok w pokruszone ciastko, Della skrzywiła się. Położyła talerz na materacu, na kartce z informacjami zapisanymi przez Marcusa, choć był pewien, że najpierw na nią zerknęła. Może ma pamięć fotograficzną. Może nawet, jeśli szczęście mu dopisze, kartka zniknie z łóżka i znajdzie się w jej torebce. Jej torebka, pomyślał. Kobiece torebki to świetne źródło informacji, pewnie lepsze niż dysk komputera. Choć nie ręczyłby za to. Dotąd nie miał zwyczaju grzebania w kobiecych torebkach. Sama myśl o tym wydawała mu się haniebna. Jednak nie mógł się doczekać, kiedy zajrzy do torebki Delli. - No dobrze - odezwała się. - Powiem ci coś o sobie. Nareszcie. Nie wiedział, co prawda, dokąd ich to zaprowadzi. Na pewno dalej, niż znajdowali się kilka minut wcześniej. Chciałby dowiedzieć się, czy droga jest długa i kręta, ze wzgórzami, dolinami i pięknymi widokami, czy też kończy się raptownie zawalonym mostem, pożarem, syrenami i żółtą policyjną taśmą z napisem: Uwaga!

Ale czy naprawdę przejmował się tym wszystkim? Nigdy nic go nie powstrzymywało przed zdobyciem tego, czego pragnął. Musiałby to być prawdziwy kataklizm. Pragnął Delli. Bardzo jej pragnął.

ROZDZIAŁ PIĄTY Udawała, że nie widzi, jak Marcus się do niej zbliża. Nie mogła jednak nie zauważyć jego nastroszonych po nocy włosów i cienia zarostu na twarzy, które nadawały mu niepokojący wygląd. A może dopiero sobie uświadomiła, jak bardzo Marcus jest niebezpieczny. Jak niebezpieczne było jej zachowanie minionej nocy. Jak niebezpiecznie jest przebywać z nim tego ranka bez możliwości powrotu do domu. Nie tylko dlatego, że rosło ryzyko, iż Geoffrey odkryje jej nieobecność, ale także dlatego, że Marcus zaczął w niej budzić uczucia, których nie powinien, przez które trudniej będzie jej opuścić go, gdy nadejdzie pora.

L T

R

Za nic w świecie nie powinna była ulec pożądaniu. Czy nie dostała kiedyś bolesnej nauczki? Gdy ostatnim razem tak łatwo uległa mężczyźnie, jej życie legło w gruzach. A przecież Egan nie był ani tak fascynujący, ani tak niezapomniany jak Marcus. - Pochodzę ze wschodniego wybrzeża - powiedziała, licząc, że ta ogólna informacja zadowoli Marcusa.

Powinna była wiedzieć lepiej. - Skąd dokładnie? Zmarszczyła czoło i powtórzyła: - Ze wschodniego wybrzeża. - Z północy czy z południa? - Nie nalegaj, bo niczego więcej się nie dowiesz. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale je zamknął. Nie był jednak zadowolony, że musi ulec jej prośbie. Della nie była pewna, czy wspomnieć o rodzinie, głównie dlatego, że od lat nikogo z nich nie widziała. Nawet gdy mieszkali wszyscy pod jednym dachem, nie przypominali prawdziwej rodziny. To smutne, ale w zasadzie nic do nich nie czuła. Jeśli jednak Mar-

cus chciał się czegoś o niej dowiedzieć, może powie coś na ten temat, bo to przynajmniej nie będzie ją nic kosztowało emocjonalnie. - Mam starszego brata - przyznała - a także młodszego. - Pierwszy odszedł z domu, gdy miał szesnaście lat, a Della czternaście, od tamtej pory go nie widziała. Ten drugi, gdy ostatnio o nim słyszała - to było jakieś dziesięć lat temu - dołączył do gangu w wieku lat piętnastu. Na jego temat też nie miała wiadomości. Kilka razy, gdy wracała myślami do braci, próbowała się przekonywać, że kierowali się podobnymi motywami co ona. Mówiła sobie, że tak jak ona zostawili za sobą slumsy i znaleźli lepsze życie. Czasami nawet w to wierzyła. Częściej bała się, że zmarnowali sobie życie, tak jak ona. - Masz bratanków czy bratanice? - spytał Marcus. Pokręciła głową. Dla niej znaczyło to: Nie wiem. Dla Marcusa mogło znaczyć, co tylko chciał.

R

- Jakieś blizny z dzieciństwa? - nawiązał do swoich przygód.

L T

Mogłaby mu powiedzieć, że przecięła nogę na butelce po piwie podczas gry w podwórkowy baseball na pustej parceli i założono jej szwy, ale to nie pasowało do jazdy na nartach czy jazdy konno. Powiedziała więc tylko: - Nic, o czym warto by mówić. - Jaką szkołę skończyłaś?

Szkołę Mocnych Ciosów, chciała powiedzieć. Albo swoją niesławną dotkniętą przestępczością średnią szkołę czy podstawówkę o skandalicznie niskim poziomie nauczania. Żadna z nich nie była odpowiedzią, jakiej oczekiwał. Wiedziała, że Marcus spodziewa się określonych odpowiedzi. Chciał, by była kobietą, która pochodzi z tych samych kręgów społecznych co on, żyje tak jak on i tak swobodnie jak on porusza się w towarzystwie. Nie była pewna, czy odwróciłby się od niej z niesmakiem, gdyby znał jej pochodzenie. Z pewnością byłby zawiedziony. Uważał, że Della jest olśniewająca, intrygująca, pełna tajemnic i erotyzmu. Nie chciał usłyszeć, że dorastała w slumsach, nie odebrała formalnego wykształcenia, ciężko pracowała i walczyła o swoje, i nauczyła się wszystkiego, naśladując innych. Oznajmiła zatem: - Tak, skończyłam szkołę.

Marcus się uśmiechnął. - Pytałem, gdzie... - Mój ulubiony kolor to niebieski - wtrąciła. - Ulubione danie to fruits de mer. - Jej francuski, mogła powiedzieć z dumą, brzmiał tak dobrze jak jego włoski. Niestety fruits de mer to były jedyne słowa po francusku, jakie znała, i to tylko dzięki przygotowaniom do wizyty w restauracji. - Prócz opery - ciągnęła - moją największą pasją... Nagle urwała. To był problem. Poza operą nie miała pasji. Nie miała szansy znaleźć innej pasji. Kiedy w wieku lat osiemnastu została zatrudniona w Whitworth and Stone, skupiła się na tym, by nie stracić pracy. Pracowała po godzinach, gdy tylko było to możliwe, by zarobić dodatkowe pieniądze. Resztę czasu poświęcała na dokształcanie. Czytała wypożyczoną z biblioteki klasykę literatury. Naśladowała wymowę aktorów, oglądając filmy. Przeglądała magazyny, które znajdowała w pojemniku na śmieci do recyklingu, by nauczyć się ubierać, poznać etykietę i zachowywać się jak kulturalny czło-

R

wiek. Opera była jedyną przyjemnością, na jaką sobie pozwalała, dlatego że ją kochała i

L T

dlatego, że pomagała jej zostać taką, jaką pragnęła być. Poza tym nie miała niczego, co mogłaby kochać. - Oprócz opery - powtórzył z naciskiem Marcus.

Spojrzała na niego, kryjąc panikę. Nigdy nie czuła się taką oszustką, jak w tej chwili. Nie miała innych pasji. Po raz pierwszy, odkąd opuściła Nowy Jork, zdała sobie sprawę, jakie puste jest jej życie i jaka jest samotna. - Prócz opery... - Poczuła łzy pod powiekami. Tylko nie to, nie teraz, nie tutaj. Nie płakała od dzieciństwa. Ani razu, nawet gdy w Nowym Jorku wszystko się rozpadło. Ani gdy Geoffrey powiedział, że musi z nim wyjechać. Ani podczas jedenastu miesięcy, gdy oddała swoje życie w ręce innej osoby. Dlaczego teraz? Czemu w obecności ostatniego człowieka na świecie, który powinien widzieć ją we łzach? Zakryła twarz i poderwała się z łóżka. - Przepraszam. - Pospieszyła do łazienki. - Rzęsa wpadła mi do oka - rzuciła przez ramię. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wezmę pierwsza prysznic. - Nie czekając na odpowiedź, zamknęła drzwi i puściła wodę. Potem chwyciła ręcznik i opadła na podłogę.

Oczy miała wilgotne, więc zacisnęła powieki. Nie będę płakać. Nie będę płakać. Jakimś cudem powstrzymała łzy. Gdy Marcus usłyszał zasuwającą się zasłonę prysznicową, podszedł do toaletki, gdzie Della zostawiła torebkę. Chyba nie mieściła tyle informacji co twardy dysk, bo była to mała wyjściowa torebka. Dość jednak duża, by zmieścić prawo jazdy, drobne monety i telefon komórkowy, a także szminkę, składaną szczotkę do włosów, klucz na łańcuszku - od domu, nie od samochodu, i, o dziwo, pamięć USB. Żadnej karty kredytowej, zauważył ze zdziwieniem. To znaczy, że płaciła za kolację - i wszystko inne tego wieczoru, a była to spora suma - gotówką. Prawo jazdy zostało wydane w Nowym Jorku. Więc nie kłamała, że pochodzi ze wschodniego wybrzeża, choć nie odwiodła go od przypuszczenia, że mieszka w gorącym klimacie. Przyglądając się dokładniej, Marcus przeczytał, że Della nazywa się Della Louise Hannan i ma trzydzieści lat. Właśnie skończyła trzydziestkę, więc minionego

R

wieczoru świętowała swoje urodziny. Fakt, że świętowała sama, dodał mu otuchy.

L T

Spojrzał na adres Delli, ale była to jedna z ulic poza tą częścią Manhattanu, którą znał. W lepszych dzielnicach Nowego Jorku orientował się znakomicie, toteż spodziewał się, że bez wysiłku określi miejsce zamieszkania Delli - zapewne w pobliżu Piątej Alei czy Central Parku. Ale to było gdzie indziej. Zapamiętał sobie adres, by go sprawdzić, schował prawo jazdy do torebki i wyjął z niej telefon. Niestety, był to jeden z mniej inteligentnych telefonów, mało skomplikowany model bez łatwego dostępu do menu. Musiał trochę pogrzebać, by znaleźć to, czego szukał, czyli połączenia wybrane i odebrane. Po chwili znalazł je i odkrył, że Della rozmawiała tylko z jedną osobą, zidentyfikowaną tu jako Geoffrey. Optymizm Marcusa przygasł. Geoffrey może być imieniem lub nazwiskiem, ale przeczuwał, że chodzi o mężczyznę. Poszperał jeszcze, aż znalazł listę kontaktów i rozmówców na literę G. Trochę to potrwało. Della miała dziesiątki kontaktów, większość opisaną nazwiskiem, część - głównie kobiety - imieniem, a gdy imiona się powtarzały, także nazwiskiem. Wreszcie dotarł do Geoffreya. Przy Geoffreyu były dwa numery, jeden do pracy, drugi - numer komórki. Numer do pracy miał kod 312, czyli ten człowiek pracował w Chicago. Komórka miała kod 847, który dotyczy wielu przedmieść. To nic

Marcusowi nie powiedziało. Wiele osób mieszka na przedmieściach, a pracuje w centrum. Geoffrey mógł też być bratem czy kuzynem lub kolegą ze szkoły. Nie ma powodu myśleć, że to kochanek czy facet, który ją utrzymuje. Poza tym, że był jedyną osobą, z którą się kontaktowała. Mężczyźni to właśnie lubią, prawda? Izolują swoje kobiety od przyjaciół i rodziny, aż nie zostanie im nikt tylko ten gość i tylko na nim mogą polegać. Kimkolwiek jest Geoffrey, Marcusowi się nie spodobał. Co więcej, zaczął nienawidzić tego pozbawionego twarzy i nazwiska faceta, nie wiedząc nawet, czy naprawdę istnieje. Kontynuował poszukiwania w telefonie. Trafił na zdjęcia. Nie było ich dużo, ale dość, by powiedzieć mu coś więcej o Delli. Na kilku zdjęciach była w towarzystwie trzech kobiet mniej więcej w jej wieku. Della wyglądała zupełnie inaczej niż teraz - miała krótkie czarne włosy, a nie jasne, sięgające ramion. Dlaczego zmieniła kolor? I tak krótko je ścięła? Kobiety!

L T

R

Sądząc z długości włosów, zdjęcia pochodziły co najmniej sprzed roku. Na paru z nich Della i koleżanki były w biurowych strojach i siedziały przy stoliku z drinkami, jakby umawiały się po pracy. Więc Della pracowała i nie była próżnującą bywalczynią, jak sądził. To nie znaczy, że nie pochodzi z zamożnej rodziny. Przeglądając dalej zdjęcia, Marcus wyszperał wreszcie to, czego szukał. Zdjęcia Delli z krótkimi ciemnymi włosami siedzącej na plaży obok mężczyzny, który mógłby być jej ojcem, choć był przystojny i wysportowany. Najwyraźniej bogaty. Najwyraźniej żonaty. Marcus świetnie znał ten typ. Na co dzień miał z nimi do czynienia, także w pracy. Wielu z nich było jego przyjaciółmi. To na pewno jest Geoffrey. Bo któż inny? Na liście kontaktów Delli poza przyjaciółkami nikt nie był opisany wyłącznie imieniem. Wrócił do listy połączeń i zobaczył, że Geoffrey dzwonił ostatnio do Delli trzy wieczory temu, Della zaś dzwoniła do niego minionego dnia rano. Dzwoniła do Geoffreya każdego ranka, zawsze o dziewiątej lub parę minut przed czy po dziewiątej. Kimkolwiek był Geoffrey, miał Dellę na oku. Pilnował też, by mu się meldowała, a nie na odwrót. W ten sposób ją kontrolował. Od ponad trzech miesięcy - tyle można było

zobaczyć w komórce - Della nie otrzymywała żadnych innych telefonów ani do nikogo innego nie dzwoniła. Geoffrey od dawna izolował ją od przyjaciół i rodziny. Czy przyjechała do Chicago, by uciec przed nachalnym kochankiem? Powiedziała Marcusowi, że może poświęcić mu tylko jedną noc, a wczoraj dzwoniła do Geoffreya, więc najwyraźniej ten gość jeszcze nie zniknął z jej życia. Marcus zerknął na zegar na nocnej szafce. Dochodziła 8.45. Za kwadrans Della zechce wykonać obowiązkowy telefon. Założyłby się, że tego nie zrobi, jeśli on będzie w pokoju. Miał zamiar wziąć prysznic, gdy Della wyjdzie z łazienki, ale teraz stwierdził, że się wstrzyma. Do dziewiątej z minutami. Ciekawe, jak Geoffrey - kimkolwiek jest, do diabła - zareaguje na brak telefonu Delli. Może sam do niej zadzwoni. Marcus chciał być przy tym obecny. Nie po to, by potwierdzić swoje podejrzenia, że Della jest związana z innym - ta myśl powodowała, że zjedzone dopiero co śniadanie podchodziło mu do gardła. Jeżeli

R

jednak ktoś źle traktował Dellę, dręczył ją psychicznie czy fizycznie, Marcus pragnął o

L T

tym wiedzieć. Wówczas chciałby znać nazwisko tego faceta. I adres. Wskoczyłby do samochodu, gdy tylko ulice będą przejezdne, i stłukłby go na kwaśne jabłko. Kiedy woda w łazience przestała lecieć, Marcus szybko schował telefon do torebki Delli i położył ją na komodzie dokładnie tak, jak leżała wcześniej. Wziął gazetę, którą przyniesiono ze śniadaniem, i filiżankę kawy, po czym wrócił do łóżka. Della wyszła z łazienki w szlafroku, wycierając włosy. Marcus zdusił wściekłość, jaką obudził w nim ten sukinsyn Geoffrey - przynajmniej na razie. - Łazienka wolna - powiedziała, podchodząc do łóżka. - Dziękuję - odparł, nie podnosząc wzroku znad gazety. Kątem oka widział, że Della zerknęła na zegar. - Może się pospieszysz. Chyba nie chcesz, żeby skończyła się gorąca woda. - Podniósł wzrok. Della nerwowo przestępowała z nogi na nogę. - Dzisiaj nikt raczej nie opuści hotelu - zauważyła. - Sporo ludzi korzysta z prysznica. Marcus wrócił do lektury dziennika. - Nie sądzę, żeby taki hotel jak Ambasador zasłużył na swoją renomę brakiem ciepłej wody.

- Ale... - Najpierw chcę skończyć ten artykuł na temat... - Co on właściwie udawał, że czyta? Spojrzał na rubrykę: Moda. - Na temat powrotu masywnych metalowych naszyjników. Czy one kiedykolwiek wyszły z mody? W dziale: Gospodarka - ciągnął - są dwa interesujące kawałki. - Spojrzał znów na Dellę i zobaczył jej spanikowaną minę. - Dawno już nie miałem czasu, by spokojnie przejrzeć niedzielną „Tribune". - Ale... Okej, to ja... wysuszę włosy. Mam szczotkę do włosów w torebce. Marcus kiwnął głową, udając, że jest zaabsorbowany naszyjnikiem, który stał się niezbędnym przedmiotem każdej miłośniczki mody. Gdy tylko Della odwróciła się od niego, podniósł wzrok i zdążył zobaczyć, że wyjęła z torebki szczotkę i telefon, i wrzuciła telefon do kieszeni. Kiedy znów się odwróciła, przeniósł wzrok na gazetę. - Wiesz co? - powiedziała. - Lubię sok pomarańczowy z lodem. Wyjdę i zobaczę, czy na piętrze nie ma maszyny z lodem.

L T

R

A potem, pomyślał Marcus, zejdzie na schody, by zadzwonić do mężczyzny, który kontrolował jej życie.

- Zadzwoń do obsługi - zasugerował, patrząc na gazetę. - Nie chcę im zawracać głowy. Na pewno są zajęci roznoszeniem śniadania dla gości. Marcus odłożył gazetę. - No to ja przyniosę lód. - Nie! - rzuciła za szybko i zbyt gwałtownie. Chyba zdała sobie z tego sprawę, bo uśmiechnęła się siłą woli. - Ja... zaczynam mieć klaustrofobię. Krótki spacer dobrze mi zrobi. - W szlafroku i na bosaka? - Nikt mnie nie zobaczy - odparła, idąc w stronę drzwi. - Wszyscy pewnie jeszcze śpią. - Albo jedzą śniadanie i zużywają gorącą wodę. - Wiesz, co miałam na myśli. Zresztą... nawet jak ktoś mnie zobaczy, co za różnica? To hotel. Jest niedziela rano. Wiele osób jest w szlafroku i na bosaka.

Nie podczas śnieżycy, chciał powiedzieć Marcus. On i Della byli nieubrani tylko dlatego, że nie mieli się w co przebrać. Nie wspomniał jednak o tym. Jeśli będzie powstrzymywał ją przed wyjściem, Della wymyśli kolejne powody, dla których musi wyjść z pokoju. Jeżeli będzie naciskał, zacznie go podejrzewać. - W porządku - rzekł, patrząc znów na gazetę, wściekły. - Nie zapomnij wziąć klucza. - Oczywiście. Zaraz wracam. To znaczy, pomyślał Marcus, że jej rozmowy z Geoffreyem nie są długie. Facet musi się tylko upewnić, że Della robi, co jej każe. Marcus odczekał, aż drzwi się za nią zamkną, potem po cichu podszedł i uchylił je, by wyjrzeć na korytarz. Della wyjęła telefon z kieszeni i wybierała numer. Kiedy zniknęła za rogiem, zabezpieczył drzwi i ruszył za nią. Della wyszła na klatkę schodową. Mówiła tak cicho, że nie rozróżniał słów. Za-

R

trzymał się przy drzwiach na schody i nasłuchiwał. Niestety wciąż słyszał niezrozumiałe

L T

pomruki. Możliwie najciszej nacisnął klamkę i odrobinę uchylił drzwi. Della siedziała na górnym stopniu plecami do niego.

- Naprawdę, Geoffrey, wszystko w porządku - usłyszał. - Nie ma powodu, żebyś po mnie przyjeżdżał. Utkniesz w śniegu.

Marcus myślał, że usłyszy w jej głosie strach, tymczasem mówiła normalnym tonem. - To znaczy, wiesz, śnieg jest jak narkotyk - ciągnęła. - Ale ty i tak nie pozwalasz mi nigdzie wychodzić. Więc nie wolno jej oddalać się z domu, pomyślał Marcus. Potwierdziła jego podejrzenia. - W tym tygodniu dostarczą mi zakupy spożywcze - rzekła. - Zamówiłam też dwie książki. Dzięki za czytnik e-booków i subskrypcję w Netflix. Sukinsyn przynajmniej tyle mógł zrobić, skoro nie pozwala jej opuszczać domu. - Co? - spytała Della i cicho się zaśmiała. - Nic podobnego. To ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję. Głównie komedie romantyczne. Coś lekkiego, co pomoże mi zapomnieć.

Urwała, a Marcus nie wiedział, czy Geoffrey coś mówił, czy ona zastanawiała się, co powiedzieć. - Skoro musisz wiedzieć: „Dziennik Bridget Jones", „To właśnie miłość" i „Dumę i uprzedzenie". - Znów się zaśmiała. - Tak, uwielbiam Colina Firtha. Twoja żona też, o ile pamiętam. Nie takiej rozmowy z żonatym mężczyzną, który praktycznie ją więził, spodziewał się Marcus. Niepokoiło go, że w głosie Delli, gdy rozmawiała z Geoffreyem, słyszał coś innego niż wtedy, gdy z nim rozmawiała. Jakąś swobodę i łatwość, żadnego oficjalnego tonu. Jakby lepiej czuła się z tamtym człowiekiem niż z nim. Jakby łączyła ją z Geoffreyem relacja oparta na zaufaniu, a nie na kontroli. Kim do diabła jest dla niej ten człowiek? Wtedy Marcus usłyszał coś, co go zmroziło. - Jak długo jeszcze mam tak żyć? Powiedziałeś, że to potrwa pół roku. To było jedenaście miesięcy temu. Obiecałeś, że jeśli zrobię wszystko, co mi każecie...

L T

R

Każecie? Więc chodzi nie tylko o Geoffreya? Czy przekazują ją sobie z rąk do rąk? - ...będę wolna - ciągnęła. - A ja wciąż...

Tamten mężczyzna musiał jej przerwać, bo Della zamilkła i słuchała posłusznie przez kilka minut.

Marcus widział, jak nerwowo poprawiła włosy. Kilka razy mruknęła „aha", potem skuliła się i przycisnęła czoło do kolan. W końcu z przygnębieniem, może z odrobiną strachu, spytała: - Dwa tygodnie? Tylko tyle mi zostało? Do czego? - chciał krzyknąć Marcus. Czego ten człowiek od niej oczekuje, co wzbudza w niej taką niechęć? - Więc naprawdę do tego dojdzie - rzekła z rezygnacją. - Będę musiała to zrobić. Co zrobić, na Boga? - Nie, rozumiem. Zrobię to. Nie mam wyboru, prawda? - Zrobiła pauzę i podjęła: Wiem, że obiecałam. Dotrzymam warunków umowy. Ja tylko... nie sądziłam, że będę się tak czuła przez to wszystko. - Potem, gdyż Geoffrey chyba jej nie usłyszał, rzekła z melancholią: - Nic ważnego. Nieważne.

Nic ważnego. Nieważne, jak ona się czuje. Ten facet tak ją sobie okręcił wokół palca, że Della nawet nie zdawała sobie sprawy, jaka to niezdrowa relacja. A raczej układ czy umowa. Przynajmniej dla niej. - Więc mam dwa tygodnie - powiedziała - żeby się przygotować i być w dobrym nastroju. Marcus nie chciał myśleć, co znaczy ta gotowość. Jeszcze mniej chciał myśleć o tym, co oznacza dobry nastrój. Kilka razy Della powiedziała jeszcze „tak" i „nie". Z każdą chwilą mówiła coraz bardziej jak dziecko. Potem obiecała, że zadzwoni nazajutrz o zwykłej porze i zamknęła telefon. Marcus już miał zawrócić do pokoju, kiedy usłyszał coś, co go zatrzymało - stłumiony płacz. Nie przywykł do płaczu kobiet. Głównie dlatego, że zadawał się z kobietami równie płytkimi jak on. Della nie była płytka. Zaangażowanie i emocje były dla niej ważne, nawet jeśli związała się z niewłaściwym mężczyzną.

R

Odkładając na bok na razie fakt, że to określenie pasuje równie dobrze do niego, co

L T

do Geoffreya, Marcus pchnął drzwi i ruszył przed siebie. Nie wiedział, czemu to robi. Byłoby najlepiej dla nich obojga, gdyby wrócił do pokoju i udawał, że nie słyszał rozmowy. Gdyby spędzili resztę weekendu, udając, że nie ma nic prócz tego pokoju. Ale gdy ujrzał Dellę siedzącą na podeście i obejmującą kolana, z głową na splecionych ramionach, zrozumiał, że nie może udawać. Wciąż ściskała w dłoni telefon, który po chwili upadł z głuchym dźwiękiem, kiedy zaczęła głośniej płakać. Nawet go nie podniosła. Starała się zdusić płacz, przyciskając wargi do rękawa szlafroka. Była tak zrozpaczona, że nie miała pojęcia, iż Marcus za nią stoi. Był bezradny. To było coś nowego, ta bezradność, nie podobała mu się. Instynkt kazał mu uciekać, nim Della go zobaczy, ale sumienie - ze zdziwieniem odkrył, że ma sumienie - kazało mu ją pocieszyć. Nie wiedział, co zwycięży. Ostatecznie wtrącił się do tej walki i sam podjął decyzję. Z wahaniem postąpił krok do przodu. Gdy chciał położyć dłonie na jej ramionach, Della odwróciła głowę. Na jego widok spojrzała spanikowana i wstała tak szybko, że mało nie spadła ze schodów. Chwycił ją za nadgarstek. Przez długą chwilę stali, patrząc na siebie w milczeniu. Potem Marcus puścił rękę Delli i otarł łzy z jej policzka.

Nie miał pojęcia, co powiedzieć, on, Marcus Fallon, któremu nigdy nie brakowało słów. Człowiek, który potrafił żartować z najtrudniejszych sytuacji, nie znajdował jednego słowa, by złagodzić napięcie tej chwili. Zamienił się w jakiegoś rycerza w lśniącej zbroi, którym nigdy nie chciał być. Aż do teraz. - Nic ci nie jest? - spytał, gładząc ją po włosach. Jej oczy zdawały się ogromne, częściowo z powodu łez. Wyglądała na bezbronną i kruchą. Wiedział, że nie jest taka, a świadomość, że jedna rozmowa z Geoffreyem może ją do tego doprowadzić, zrodziła w nim jeszcze większą nienawiść do tego mężczyzny. Della pokręciła głową, otarła oczy i schowała ręce do kieszeni. - Nie wyglądasz najlepiej - rzekł Marcus. Wplótł palce w jej włosy, a potem położył rękę na karku Delli. - Nic mi nie jest - powiedziała niepewnie. Nie było sensu udawać, że niczego nie słyszał, spytał zatem: - Z kim rozmawiałaś?

L T

R

Spojrzała na telefon na podłodze, a potem na Marcusa. - Ile słyszałeś?

Chciał odrzec, że słyszał dość, by wiedzieć, że jest związana z niewłaściwym mężczyzną, który każe jej zrobić coś, czego ona nie chce. Gdyby nie to, że z nim też nie powinna się zadawać.

- Niewiele - skłamał. - Zaniepokoiłem się, że nie wracasz i wyszedłem cię poszukać. - Długo mnie nie było? Uśmiechnął się mimo woli. - Kilka sekund bez ciebie to dla mnie długo. Della nie odpowiedziała uśmiechem, więc i jego uśmiech zgasł. - Z kim rozmawiałaś? - Z nikim ważnym - odparła. - To ten człowiek, o którym myślałaś, że będzie się martwił twoją nieobecnością w domu?

Zawahała się, potem skinęła głową. Podniosła telefon i puste wiaderko na lód. Spojrzała mu w twarz i przeniosła wzrok na drzwi. - Możemy wrócić do pokoju i zapomnieć o tym? Marcus milczał. - Możemy? Proszę. Skrzyżował ramiona na piersi, mówiąc sobie, że to nie jest gest defensywny. Marcus Fallon nigdy nie przechodzi do defensywy. Jest najbardziej ofensywnym człowiekiem na tej planecie. - Nie wiem. Możemy? - spytał. - Ja tak, jeśli ty możesz zapomnieć. Jakoś w to wątpił. Bo Geoffrey, który traktował Dellę jak swoją własność, wydawał się na dodatek człowiekiem, który nie pozwala jej o niczym zapomnieć. Mimo to Marcus kiwnął głową. - Dobrze. Zapomnijmy, że to się wydarzyło.

L T

R

Kiedy znów na niego spojrzała, z jej twarzy zniknął smutek. Miała minę trochę obojętną, trochę skonsternowaną. Tak samo brzmiał jej głos, gdy powiedziała: - Dziękuję. Doceniam to.

Dopiero wtedy, gdy mówiła tak oficjalnie, Marcus zdał sobie sprawę, że przez kilka chwil była z nim tak blisko jak z tamtym mężczyzną przez telefon. Teraz powróciła rezerwa. Wrócili do udawania. Powinien poczuć ulgę. Tymczasem z jakiegoś powodu miał ochotę płakać.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gdy wrócili do pokoju, atmosfera była zdecydowanie bardziej ponura, zauważyła Della. Podobnie jak sam pokój. Podeszła do okna i odsunęła zasłonę. Ujrzała coś, co potwierdziło jej najgorsze obawy. Nie sądziła, że to możliwe, ale śnieg padał mocniej niż w chwili, gdy się obudziła. Nigdy się stąd nie wydostanie. Zresztą, co ją to obchodzi? Nic na nią nie czeka. Poza nijakim domem z nijakimi meblami na nijakim przedmieściu Chicago zamieszkanym przez nijakie rodziny. Średnia klasa, średnie dochody. Specjalnie wybrali to miejsce, bo było nijakie, niczym się nie wyróżniało. Nie zwracało uwagi. Delli z trudem przyszłoby opisanie sąsiadów czy sąsiednich domów. To było ostatnie miejsce, w jakim chciałaby się znaleźć, ostatnie miejsce, gdzie ktoś by jej szukał. O to właśnie chodziło. Co gorsza, zabroniono jej kontaktów z kimkolwiek i wychodzenia na zewnątrz, je-

R

śli nie jest to absolutnie niezbędne, a nawet wówczas musiała uzyskać pozwolenie Geo-

L T

ffreya. Dotąd nie uznał żadnego z podanych przez nią powodów za dość ważny. Dlatego wymykała się ukradkiem, gdy czuła, że zwariuje.

Choć denerwowała się uziemieniem w hotelu do następnego rana, jakaś jej część bardzo się z tego cieszyła. Nigdy nie czuła się tak wolna i nieskrępowana. Ledwie się poznawała. Nigdy nie zachowywała się z mężczyzną tak jak z Marcusem. Nie chodzi tylko o seks z prawie obcym człowiekiem, ale o ilość seksu. Pierwotną zmysłowość. Z nikim nie robiła tego, co robiła z Marcusem. Przy nim nie czuła żadnego wstydu czy powściągliwości. Pewnie dlatego, że on nie miał tego w sobie. Przeciwnie - był wymagający. A przy tym bardzo szczodry, dając jej to, czego chciała. Poczuła jakieś ciepło. Czuła je falami przez całą noc, zwykle w chwilach, gdy ich ciała odpoczywały splecione. Teraz Marcus był w drugim końcu pokoju. Ich rozmowa na schodach nie była przyjemna. Mimo to sama obecność Marcusa budziła w Delli te uczucia. Świadomość, że jej nie zostawi. Jeszcze nie. Czemu więc chce jak najszybciej opuścić hotel? Może dlatego, że to nie mogło trwać wiecznie i nie widziała sensu w przeciąganiu tej sytuacji. Im dłużej to trwa, tym trudniej będzie im się rozstać. A będą musieli się roz-

stać, i to wkrótce. Powinni to zrobić przed świtem, nim światło dnia rzuci cienie na to, co razem stworzyli. Oboje mieli zobowiązania - Della wobec Geoffreya, Marcus wobec kobiety bez twarzy, którą nadal darzył głębokim uczuciem. Nawet jeśli już z nią nie był, wciąż była mu droga. Za bardzo, by znalazł miejsce dla kogoś nowego. Nawet gdyby Della mogła być tym kimś nowym, a przecież nie mogła. Nie teraz, nigdy. Jak dużo usłyszał z jej rozmowy z Geoffreyem, zastanawiała się, odwracając się od okna i widząc, że Marcus nalewa drugą filiżankę kawy. Czy powiedziała coś, co by mu zasugerowało, czym stało się jej życie? Była przekonana, że nie odgadłby prawdy. Bo prawda była zupełnie nieprawdopodobna. Marcus podniósł wzrok. - Napijesz się kawy? - zapytał. To było banalne pytanie mężczyzny, który wyglądał, jakby to był kolejny typowy

R

poranek w jego życiu. Della czuła jednak emanujące z niego fluidy, które nie były ani

L T

banalne, ani typowe. Po wymianie zdań na korytarzu Marcus był chłodny i zdystansowany.

Czy taki będzie ich wspólny czas? Pełen napięcia i nieprzyjemny? Proszę, nie. Muszą odzyskać wcześniejszą magię. Choćby na chwilę. - Tak - odparła, choć czuła takie rewolucje w żołądku, że nie powinna jeść ani pić. Chciała tylko spokojnie porozmawiać z Marcusem. - Proszę. Podeszła do wózka ze śniadaniem i stanęła blisko Marcusa. Miał silne dłonie. Patrząc na nie, nigdy by nie zgadła, że pracuje w domu maklerskim. Miał ręce człowieka, który używa ich do innych celów niż pisanie na komputerze czy wciskanie klawiszy w telefonie. - Uprawiasz jakiś sport? - spytała impulsywnie. Spojrzał zdziwiony, podając jej kawę. - Myślałem, że nie chcesz nic o mnie wiedzieć. Już i tak wiedziała więcej, niż chciała. Nie zaszkodzi, jak dowie się czegoś jeszcze. Ignorując tę pokrętną logikę, odparła: - Zmieniłam zdanie.

- Gram w squasha trzy razy w tygodniu. Z jednym z... - Urwał, jakby teraz to on chciał coś przed nią ukryć. - Z kolegą z pracy. - Wypił łyk kawy i spojrzał jej w oczy. Czemu pytasz? - Twoje ręce - powiedziała, nim ugryzła się w język. - Podobają mi się. To nie są ręce kogoś, kto pracuje w biurze. Zdawało się, że oczy Marcusa pociemniały. Della przypomniała sobie, dlaczego jeszcze podobają jej się jego dłonie. Odwróciła się i odeszła na lekko chwiejnych nogach. Gdy zdała sobie sprawę, że idzie w stronę łóżka, szybko zmieniła kurs i podeszła do foteli przy stoliku niedaleko okna. - Wciąż pada. Bardziej niż przedtem. Marcus podszedł do okna. - Włączmy telewizor i zobaczmy, co mówią prognozy. Jak długo to jeszcze potrwa. - Dobrze.

R

Żadne z nich się nie ruszyło. Patrzyli na siebie, jakby rzucali sobie wyzwanie. Del-

L T

la wiedziała, dlaczego nie włączyła telewizora. Zastanawiała się, czy Marcusem kierowało to samo. W końcu Marcus usiadł na krześle i postawił filiżankę. Skrzyżował nogi z pozorną swobodą, oparł łokieć na podłokietniku, wsparł brodę na dłoni i patrząc Delli w oczy, zapytał: - Kim jest Geoffrey?

Poczuła się, jakby ktoś ją uderzył. Więc Marcus słyszał więcej, niż przyznał. Zastanawiała się, jak mu wyjaśnić swoją relację z Geoffreyem. Nie mogła odpowiedzieć wymijająco czy ogólnikowo. Chociaż nie musi Marcusowi nic mówić. Ani prawdy, ani kłamstwa. Może powiedzieć, że to nie jego interes i zmienić temat. Umawiali się, że nie będą zdradzać osobistych szczegółów - z czego Marcus się wyłamał parę razy, raz za jej zachętą. Ze zdumieniem stwierdziła jednak, że w głębi duszy chce mu opowiedzieć o Geoffreyu, a także o wszystkim, co doprowadziło do spotkania z Geoffreyem. O katastrofalnym Nowym Roku, który był zapowiedzią najgorszego roku w jej życiu. O miesiącach strachu i niepewności. Chciała mu wyznać, że od jedenastu miesięcy nie czuje się bezpieczna ani zadowolona. Że jest bardzo samotna. Pozbawiona nadziei i przerażona.

Nagle zdała sobie sprawę, że od spotkania z Marcusem nie doświadczyła tych uczuć. Po raz pierwszy od jedenastu miesięcy - może nawet po raz pierwszy w życiu była wolna od strachu i niepokoju. Spędziła minione dwanaście godzin w bańce mydlanej, gdzie nie zagrażało jej nic, co mogłoby spowodować ból. A wszystko dzięki prawie obcemu mężczyźnie. Niestety nie mogła mu tego powiedzieć. Nic mu nie mogła powiedzieć. Przysięgła milczeć na temat tego, co stało się w Nowym Jorku. Jeśli zdradzi komuś cokolwiek, jedenaście miesięcy spędzone w ukryciu, w nieznośnej samotności, pójdzie na marne. Dwa tygodnie, przypomniała sobie. Tylko tyle Geoffrey kazał jej jeszcze czekać. Za dwa tygodnie wszystko wyjdzie na światło dzienne, a Della się uwolni. Od Geoffreya, od Egana Collingwooda, od swojego szefa Nathansona i wszystkich innych z Whitworth and Stone. Nawet jeżeli ta wolność oznacza utratę wszystkiego, co miała, i zaczynanie od początku. Nawet jeśli otrzyma nową tożsamość. Skończy z tym raz na zawsze. Będzie bezpieczna. Musi wytrzymać jeszcze dwa tygodnie.

L T

R

Otworzyła usta, by oznajmić Marcusowi, że Geoffrey to nie jego interes, a potem zmienić temat. Zamiast tego powiedziała:

- Mieliśmy zapomnieć o epizodzie na schodach. Obiecałeś. - Wiele naobiecywałem, odkąd cię spotkałem. Nie dotrzymałem żadnej obietnicy. Powinnaś już tyle o mnie wiedzieć. Jestem mistrzem w składaniu obietnic. Kiwnęła głową. - To nie znaczy, że jestem potworem - dodał. - Dzięki temu jestem bardziej człowiekiem. Świetnie, że to mówi, pomyślała Della. Jego słowa pokazywały jasno, dlaczego nie może mu nic zdradzić. Mogłaby stać się tematem anegdoty, którą Marcus opowie na najbliższym koktajlu. Albo podzieliłby się jej historią z kolegą, który ma powiązania ze światem, od którego ona stara się uciec. Nie dlatego, że jest złym człowiekiem, ale dlatego, że jest człowiekiem. Della nauczyła się już, że ludziom nie można ufać. - Więc kto to jest, Dello?

Zawahała się. Powtarzała sobie wszystkie powody, dla których nie wolno jej mówić Marcusowi prawdy. Ani niczego innego. Potem tak cicho, że ledwie sama siebie słyszała, zaczęła: - Geoffrey w pewnym sensie... - Westchnęła. - Opiekuje się mną. Przez chwilę Marcus milczał, potem powoli kiwnął głową, jakby wszystko zrozumiał. To niemożliwe, bo Della wiele z tego wszystkiego nie rozumiała. - Czyli jesteś jego utrzymanką - stwierdził rzeczowo. - W porządku. Jestem dużym chłopcem. Do Delli dopiero po chwili dotarł sens tych słów. Nie tylko dlatego, że słowo utrzymanka jest dość staroświeckie. Marcus uważał, że Geoffrey jest zamożnym mężczyzną, który daje jej pieniądze i prezenty w zamian za seks. Że ona, jedyna dziewczyna w okolicy, która postanowiła wyrwać się ze slumsów, nie wykorzystując seksu jako środka do celu, teraz się z tego utrzymuje.

R

Powinna czuć się obrażona, tymczasem chciało jej się śmiać. Bo w porównaniu do

L T

jej prawdziwej sytuacji założenie Marcusa, choć tak niskie, było tak... cudownie niewinne.

Gdyby była utrzymanką Geoffreya, jej życie byłoby milion razy łatwiejsze. Ale po pierwsze Geoffrey był żonaty. Po drugie z racji wieku mógłby być jej ojcem. Po trzecie wyglądał jak starsza wersja Dwighta Schrute'a z serialu „Biuro". Po czwarte nie stać go było na utrzymankę, bo miał dwójkę dzieci w college'u, a jego córka za pół roku wychodziła za mąż. Policjanci federalni nie należą do najlepiej opłacanych pracowników państwowych. Marcus musiał przypisać jej brak reakcji zaskoczeniu, gdyż podjął: - Dla mnie to bez znaczenia. Jestem ostatnią osobą, która powinna oceniać innych. Nie uważam twojej sytuacji za złą, niską czy żenującą... - Chyba zdał sobie sprawę, jak fatalnie to brzmi. Potrząsnął głową. - Poza tym ja też kiedyś utrzymywałem kobietę. Della przez chwilę myślała, że teraz jej to zaoferuje. Marcus uniósł rękę, szukając właściwych słów. - Próbuję powiedzieć, że z tego powodu nie zmieniłem o tobie zdania. Czasami, aby przeżyć, ludzie muszą się uciec do niekonwencjonalnych metod. Co nie znaczy, że

są gorszymi ludźmi. Pod wieloma względami są lepsi od tych, którzy nie muszą walczyć o pozycję. Ponieważ oni są... twardzi. Oni... przetrwają. Ty też jesteś twarda. Jesteś niekonwencjonalna i... radzisz sobie tak, jak potrafisz. Jesteś... - Nie jestem niczyją utrzymanką - przerwała mu, uwalniając go od wysiłku znajdowania kolejnych słów. - Geoffrey się mną opiekuje, ale w inny sposób. Nie łączy nas seks. Geoffrey to nazwisko. Nawet nie zwracam się do niego po imieniu. - Na imię miał Winston i pewnie dlatego prosił wszystkich, by zwracali się do niego po nazwisku. Marcus odetchnął z ulgą. I tyle z dobrej opinii o ludziach, którzy radzą sobie w życiu dzięki niekonwencjonalnym metodom. Della roześmiałaby się, gdyby nie to, że miał rację co do jednego: ona przetrwa. Ale zależy to od obecności Geoffreya w jej życiu. Nie mogła podać Marcusowi żadnych szczegółów na temat tego, co stało się w Nowym Jorku. Nie mogła wyznać, że jest świadkiem w sprawie federalnej, która dotyczy jej byłego szefa z Whitworth and Stone Donalda Nathansona. Zwłaszcza że Marcus pra-

R

cował dla równie znakomitej firmy Fallon Brothers. Mógł znać ludzi z Whitworth and

L T

Stone i obracać się w tych samych kręgach. Nie bała się, że na nią doniesie. Dla pracowników Whitworth and Stone Della przestała się pojawiać w biurze z powodów osobistych, które sprawiły, że praca tam stała się dla niej nieznośna. W końcu Egan był jednym z dobrze zapowiadających się dyrektorów.

Nie miała pojęcia, jak Marcus zareagowałby na rewelację, że ona, asystentka jednego z wiceprezesów, wpadła na trop nielegalnego prania pieniędzy i poważnego sprzeniewierzenia rządowych subwencji. Nie mogła powiedzieć, że w ciągu dwóch tygodni przemyciła dokumenty ani że poszła z nimi do FBI. Ani że natychmiast policja federalna wzięła ją pod opiekę i wywiozła z Nowego Jorku, by do chwili stanięcia przed ławą przysięgłych przebywała w ukryciu. Nie mogła mu powiedzieć, że od jedenastu miesięcy, podczas których agenci federalni prowadzą sprawę, ukrywa się. Z całą pewnością nie mogła mu powiedzieć, że dla bezpieczeństwa zostanie włączona do programu ochrony świadków. Choć jej życiu nikt nie zagrażał i choć żadnego z popełnionych przestępstw nie można nazwać brutalnym, rola informatora nie cieszy się sympatią. Della już nigdy nie znajdzie pracy w świecie finansów.

Choć to mało prawdopodobne, nie było jednak gwarancji, że nikt nie zechce wziąć na niej odwetu. Niektóre z grup, do których Whitworth and Stone kierowało pieniądze, robiły dosyć przerażające rzeczy w innych częściach świata. Najlepiej zatem, by Della zaczęła od nowa, gdzie indziej, pod nowym nazwiskiem. W miejscu, gdzie nikt nie zna jej prawdziwej tożsamości i gdzie jej nie znajdą. W miejscu bardzo oddalonym od Marcusa i jego życia. Ostatnia rzecz, na jaką mogła sobie pozwolić, to żeby ktoś z dawnych współpracowników zobaczył ją z nim i rozpoznał. Jeszcze gorzej byłoby, gdyby ją rozpoznano, kiedy złoży zeznania i wsadzi sporo osób za kratki. W najlepszym wypadku zostałaby społecznym pariasem. W najgorszym... Cóż, nie chciała o tym myśleć. To, co połączyło ją z Marcusem, musi zakończyć się w ten weekend. Marcus nie porzuci wystawnego stylu życia, który tak lubi. A ona musi unikać tego za wszelką cenę. - Więc Geoffrey nie jest twoim... dobroczyńcą - rzekł Marcus. - To kim jest? Krewnym? Grając na zwłokę, spytała:

L T

R

- Czemu chcesz to wiedzieć? Jaka to różnica? Gdy tylko śnieg przestanie padać, nigdy...

- Po prostu chciałbym wiedzieć. - Ale po co?

- Może dlatego, że po rozmowie z tym gościem zaczęłaś płakać. No tak. Dellę też to przestraszyło. Z jakiegoś powodu podczas rozmowy z Geoffreyem zaczęła boleśnie odczuwać swoją samotność. Przez jedenaście miesięcy Geoffrey był jej jedynym łącznikiem ze światem - w każdym razie do spotkania z Marcusem - a rozmowy z nim zawsze były krótkie. Codziennie się meldowała i zapewniała go, że wszystko z nią w porządku. Zawsze chciała porozmawiać dłużej, bo nie miała z kim pogadać. Chciała usłyszeć ludzki głos, który nie płynie do niej przez telefon. Za każdym razem Geoffrey przerywał rozmowę, bo nie widział powodu, by ją przedłużać. Zwłaszcza w weekendy, gdy chciał być z rodziną. Geoffrey zawsze miał coś do zrobienia, musiał gdzieś pójść, zobaczyć się z kimś. A Della zawsze wracała do pustego domu.

Tego ranka, kiedy się rozłączyła, zdała sobie sprawę, że nie będzie sama. Czekał na nią Marcus. Ktoś, z kim mogła porozmawiać i zjeść śniadanie. Kto jej dotykał. Ta bliskość - choćby przelotna - sprawiła, że myśl o opuszczeniu hotelu i rozstaniu z Marcusem stała się nieznośna. Della nie była w stanie powstrzymać płaczu. - Nie jest moim krewnym - powiedziała zmęczonym głosem. - Więc jak i dlaczego się tobą opiekuje? Westchnęła zniecierpliwiona. - Rozumiem, że nie zadowoli cię stwierdzenie, że to jest skomplikowane? Potrząsnął głową. - Instrukcja montażu głowicy nuklearnej jest skomplikowana - odparł. - Życie? Nie tak bardzo. Della się uśmiechnęła. - Uwierz mi, moje życie jest obecnie bardzo skomplikowane. - Na czym to polega?

L T

R

Nie mogła mu wyznać prawdy. Może gdyby pracował gdzie indziej, może gdyby nie był bogatym człowiekiem, który trzyma rękę na pulsie świata finansów, może gdyby był kimś zwyczajnym, kto ma zwyczajną pracę i nie rozumie, jak działa Wall Street... Nie mogła nic powiedzieć, więc nadal grała na zwłokę. - Musiałam opuścić wschodnie wybrzeże, z którego pochodzę, gdyż... wpadłam tam w tarapaty. Marcus nawet nie mrugnął. - Zrobiłaś coś niezgodnego z prawem? - Nie - zapewniła szybko. - Ale... wplątałam się w coś... niedobrego... mimo woli. Geoffrey znalazł mi miejsce, gdzie mogę mieszkać do chwili, aż sprawa ucichnie. Dzwonię do niego codziennie i zapewniam, że nic mi nie jest. - To mi nie wygląda na coś skomplikowanego - rzekł Marcus. - To brzmi groźnie. Della otworzyła usta, by zaoponować. Zagrożenie dla niej było bardzo małe. FBI trzymało ją w ukryciu głównie dlatego, by nikt w Whitworth and Stone nie zorientował się, że są sprawdzani. A także, by Della nie zostawiła ich na lodzie, gdy obiecała już zeznawać.

- To nie jest niebezpieczne. Chcą po prostu mieć pewność. - Kto? - spytał Marcus. - Policja? Pokręciła głową w milczeniu. To nie zwykła policja jej pilnuje, ale oficerowie specjalnej jednostki federalnej. - Więc kto? - Nic więcej nie mogę zdradzić. Powiedziałam tyle, bo chciałeś znać prawdę na temat Geoffreya. Nie jestem z nim związana. Nie w ten sposób. Marcus wahał się przez moment. - Jesteś związana... z kimś innym... w ten sposób? Powinna przytaknąć. Może wtedy rozstanie byłoby łatwiejsze. Gdyby Marcus myślał, że Della jest dość płytka, by uprawiać z nim seks pomimo związku z innym, wówczas łatwiej byłoby mu odłożyć ją do spraw słusznie minionych. Gdyby jeszcze ona mogła zrobić to samo, jeśli chodzi o niego. Tymczasem jej cholerna uczciwość znów przebiła się do głosu.

L T

- Nie mam nikogo. Od dawna.

R

Pewnie dlatego tak szybko i tak łatwo uległa Marcusowi. Był pierwszym człowiekiem od miesięcy, z którym miała kontakt twarzą w twarz. Pierwszym, który z nią rozmawiał, który się do niej uśmiechał, który się z nią śmiał i jej dotykał. Della zbyt długo nie zaspokajała podstawowej ludzkiej potrzeby kontaktu z drugim człowiekiem. Nie miała nawet okazji do plotek w kolejce w supermarkecie czy pogaduszek w pralni. Człowiek musi być z ludźmi, by czuć się w pełni człowiekiem. Delli od dawna tego brakowało. Marcus przyglądał się jej z namysłem. - Jeśli to nie kłopoty z prawem, to o co chodzi? - Więcej nie mogę powiedzieć. - Dlaczego? - Dlatego... że to skomplikowane. Przyciągnął fotel naprzeciw fotela Delli i usiadł tak blisko, że dotykali się kolanami. Ujął jej dłonie. - Posłuchaj, może mógłbym ci pomóc. Znam wielu ludzi na wschodnim wybrzeżu. Mam tam przyjaciół, którym ufam i którzy mogą pociągnąć za odpowiednie sznurki.

Niektórzy mają u mnie dług wdzięczności. O innych wiem takie rzeczy, których woleliby nie upubliczniać, więc będą szczęśliwi, robiąc mi przysługę. - Jakoś inaczej postrzegam przyjaźń. - Może. Ale wiem, że zrobią, o co poproszę. Wielu z nich to ludzie wpływowi. Znają tych, którzy mogą wszystko. Della najbardziej obawiała się właśnie takich osób. Marcus mógłby nieumyślnie wsypać ją przed kimś, kogo akurat rozpracowuje FBI. To mogą być jego przyjaciele. Ludzie do niego podobni - bogaci, posiadający władzę, o wysokiej pozycji społecznej, której nie chcą stracić. Pracują w tym samym biznesie. Do diabła, Marcus mógłby nie chcieć jej pomóc, gdyby znał stawkę. - Doceniam twoją propozycję, ale nie możesz mi pomóc. - Skąd wiesz? - Po prostu wiem.

R

- Ty mi nie ufasz. Ledwie się znamy i nic o mnie nie wiesz. Nie musi tak być, Dello...

L T

- Nieprawda. - Ze zdumieniem zrozumiała, że ufa Marcusowi, choć dopiero co go poznała.

Po jednej nocy wiedziała o nim więcej niż o wielu ludziach, których znała od lat w Nowym Jorku. Ale pieniądze popychają ludzi do złych rzeczy. Miliardy dolarów... Przez to ludzie posuwają się do desperackich czynów. - Na pewno coś mogę zrobić - upierał się. - Nie podoba mi się, że masz kłopoty. Della pochyliła się i ujęła go pod brodę. - Jesteś dobrym człowiekiem, Marcusie. To miło, że chcesz pomóc, ale to moja sprawa. W końcu wszystko się wyjaśni, a na razie... Nie dokończyła. Głównie dlatego, że na razie chciała o tym zapomnieć. Został jej jeszcze jeden dzień i jedna noc z Marcusem. W hotelowym pokoju, gdzie nie dociera nic z zewnątrz. Marcus zakrył jej dłoń, a potem wycisnął całusa na jej środku. To było takie słodkie. Tak czułe. Tak niepodobne do seksu, jaki uprawiali w nocy. - Musi być jakiś sposób, żeby ci pomóc - rzekł znów. - Powiedz tylko, co mam zrobić.

Della wplotła palce w jego włosy, po czym przesunęła dłoń na wargi Marcusa. - Możesz się ze mną kochać - odparła. - Możesz mnie objąć i dotykać, i mówić rzeczy, które są prawdziwe tylko w tym pokoju. Możesz mi dać poczucie bezpieczeństwa i ciepło. Pozwolić mi zapomnieć, że jest na świecie coś prócz nas dwojga. Zrób to, a ja... Urwała, nie powiedziała: Będę cię zawsze kochać. Choć wiedziałby, że to przesada. Marcus uśmiechnął się nie całkiem szczerze. Oczy mu pociemniały, gdy wyciągnął do niej ręce i rzekł cicho: - Skoro nalegasz...

L T

R

ROZDZIAŁ SIÓDMY Bez wahania zaczął ją całować. Wsunął ręce pod jej szlafrok i zacisnął palce na ramionach. Wciąż była ciepła po prysznicu, a jej lekki zapach nabierał równocześnie mocy i delikatności, gdy Marcus rozchylał poły szlafroka. Przesunął palcem wzdłuż obojczyka do nasady szyi, a potem położył dłoń na karku Delli i dotknął jedwabistych włosów. Były wilgotne i zwijały się wokół jego palców, jakby chciały złapać go w pułapkę, z której się nie wydostanie. Żałował, że nie może na zawsze pozostać w tym uścisku. Uwielbiał dotykać jej włosów i nigdy nie będzie miał tego dosyć. Della chyba czytała mu w myślach. Rozwiązała pasek szlafroka i ujęła twarz Marcusa w dłonie. Zachęcony niemym zaproszeniem, dotknął jej dekoltu, a potem wsunął palec pomiędzy piersi. Gdy objął jedną z nich, Della wstrzymała oddech, a następnie otworzyła szerzej usta, by zaprosić go dalej. Marcus pomyślał, że reaguje na nią tak samo

R

jak minionej nocy, zatraca się w niej z intensywnością i prędkością, które przewyższały

L T

wszystkie inne emocje. Gdy jej dotykał, wszystko przestawało istnieć. Było tylko pożądanie, namiętność, nienasycenie, które domagały się zaspokojenia. Della także to rozumiała - a może czuła to samo. Szarpnięciem rozwiązała mu pasek, wśliznęła dłonie pod szlafrok, a potem zsunęła go z jego ramion. Chwilę później klęczała przed nim, jedną ręką chwytając jego udo, a drugą członek. Marcus zamknął oczy. Dłuższy czas pieściła go delikatnie, a jemu waliło serce. Gdy poczuł jej wargi, chwycił ją za włosy, więc musiała wyczuć, że jest bliski orgazmu. Podniosła się, wzięła go za rękę i pociągnęła do łóżka. Zrzuciła z niego szlafrok i pchnęła go na materac, a potem patrzył, jak Della się rozbiera. Kiedy do niego dołączyła, położył dłonie na jej ramionach i odwrócił ją. Gdy leżała na brzuchu, podparta na ramionach, chwycił ją za biodra i uklęknął za nią. Kładąc otwarte dłonie na plecach Delli, wszedł w nią powoli i pochylił się. Ujął jej piersi w dłonie, a Della cicho pojękiwała. Niespiesznie wysunął się z niej, by zaraz potem wejść znów gwałtownie i głęboko. Della krzyknęła, ścisnęła w garści materiał prześcieradła. Im gwałtowniej ją brał, tym głośniej się go domagała. Co miał zrobić? Musiał jej posłuchać. Nigdy dotąd nie kochał się z tak nieskrępowaną, pozbawioną oporów kobietą. Della brała i dawała jak żadna

inna kobieta. Kiedy leżała pod nim, obejmowała go nogami w pasie. Kochała się z nim w każdej możliwej pozycji: leżąc, stojąc czy klęcząc. Kiedy wreszcie oboje osiągnęli orgazm, klęczała oparta o fotel, tam, gdzie zaczęli. Znieruchomieli, po czym opadli razem na fotel. Przez długą chwilę siedzieli objęci, Marcus w fotelu, a Della na jego kolanach. Żadne nie chciało, a może nie było w stanie nic powiedzieć. Della położyła dłoń na piersi Marcusa, a on dotknął jej piersi, czując, że serce Delli bije tym samym przyspieszonym rytmem co jego. Z czasem ich serca zaczęły zwalniać. Marcus podejrzewał, że to jest chwilowe i pożądanie znów będzie się domagać swego. Tym razem, kiedy się kochali, było inaczej niż wcześniej. Nie był pewien, na czym ta inność polega ani czy to ważne. Seks był gorący i nieokiełznany. Oboje zżerała namiętność, której prawie nie dało się kontrolować. Robili i mówili rzeczy, których nie powiedzieliby ani nie zrobili z innymi partnerami.

R

Ale było coś jeszcze, czego Marcus nie przeżył z innymi kobietami. Nie chodziło

L T

tylko o brak zahamowań, ale o brak lęku. Jakby seks z Dellą był naturalną reakcją na uczucia, które towarzyszyły mu od dawna. Nie potrafił opisać tego inaczej, choć znali się tak krótko. Seks z Dellą był czymś dobrym i właściwym, jakby wszystko do tej pory było jedynie rozgrzewką, jakby dotychczasowe kochanki służyły mu do ćwiczeń. To coś znaczyło, był tego pewien. Nie wiedział tylko co.

Gdy się obudził, wiedział, że Della zniknęła, choć w pokoju wciąż było ciemno, choć poduszka obok jeszcze nią pachniała, choć pościel, gdzie leżała, była ciepła. Może obudził go odgłos zamykanych drzwi, pomyślał z zadziwiającą jasnością jak na kogoś, kto właśnie się obudził. Może gdyby się pospieszył, dogoniłby ją, nim wsiądzie do windy. A jeśli już jechała windą, mógłby ją złapać w holu, nim wyjdzie z budynku. Choć w głowie miał natłok myśli, wiedział, że to nieprawda. Nie obudził go żaden hałas, tylko świadomość, a właściwie podświadome przekonanie, że Della zniknęła bezpowrotnie, a on został nieodwołalnie sam. Usiadł na łóżku, przecierając oczy. Nic nowego. Nigdy mu nie przeszkadzało, że żyje sam, je sam, pracuje sam. Przeciwnie, zawsze wolał własne towarzystwo od towarzystwa innych. Poza Charlotte, a to dlatego, że ona też była samotnikiem. Nigdy nie

czuł, że ma z kimś tyle wspólnego co z nią. Gdy potrzebował towarzystwa, znajdował je bez trudu. Zawsze był ktoś, do kogo mógł zadzwonić, zawsze, w ciągu paru minut, mógł znaleźć się gdzieś, gdzie otaczaliby go ludzie. Czasami przyjaciele, częściej znajomi. Tym razem źle się czuł ze swoją samotnością. Wstał z łóżka, włożył szlafrok i podszedł do okna. W świetle, które wpadało przez szparę między zasłonami, dojrzał kartkę na stoliku, gdzie wcześniej siedział z Dellą. Poczuł ucisk w piersi, gdy po nią sięgał, bo myślał, że to list od Delli. Tymczasem była to kartka, na której napisał numery swoich telefonów. Della jej nie wzięła. Chciała mu pokazać, że więcej się z nim nie skontaktuje. Powiedziała, że w Nowym Jorku wpadła w tarapaty. Nie wyobrażał sobie, w jakie kłopoty mogła wpaść taka kobieta jak ona. Ale jeśli Della stwierdziła, że ma kłopoty, to znaczy, że tak jest. Jeżeli oznajmiła, że on nie może jej pomóc... Cóż, tu mogła się mylić. Zgniótł kartkę i rzucił ją na stolik, a potem odsunął zasłonę. Niebo było czarne i

R

czyste, usiane gwiazdami, które mrugały jak klejnoty kobiet w operze. Nie zwracając

L T

uwagi na lodowate powietrze, uchylił okno i spojrzał na Michigan Avenue. Nigdy nie widział tej ulicy tak opustoszałej, niezależnie od pory. Zauważył, że pługi śnieżne już pracowały. Ludzie nie mieli jeszcze odwagi wychodzić i pewnie nie zrobią tego do wschodu słońca.

Spojrzał w prawo i zobaczył czerwone światła samochodu, który zniknął za rogiem parę przecznic dalej. Światło na dachu świadczyło o tym, że była to taksówka. Taksówka Delli. Był tego tak pewien, jak własnego nazwiska. Nigdy nie był bardziej wdzięczny sobie za brak przyzwoitości. Gdyby nie grzebał w torebce Delli, znałby tylko jej imię. No i zostałoby mu wspomnienie niezapomnianego weekendu. Teraz wiedział, gdzie szukać Delli Hannan. Może nie w Chicago, ale w Nowym Jorku. To bezcenna wiadomość - pod warunkiem, że zna się właściwych ludzi. A Marcus ich znał. Policzki zaczęły go piec z powodu mrozu, więc zamknął okno. Wziął z krzesła smoking, usiadł na łóżku i wyjął telefon z wewnętrznej kieszeni. Wyłączyli z Dellą telefony zaraz po wejściu do pokoju i obiecali sobie, że ich nie włączą. Czekało na niego dwanaście wiadomości. Zignorował je i przeszedł do kontaktów. Szukał numeru prywat-

nego detektywa, z którego usług korzystał kilka razy, choć tylko w sprawach biznesowych. Ten człowiek cieszył się też świetną opinią, jeśli chodzi o prywatne śledztwa. Marcus chciał wiedzieć, czy to zasłużona opinia. Po trzech sygnałach po drugiej stronie odezwał się głos. Rzucił jakieś przekleństwo, w czym nie było nic dziwnego, biorąc pod uwagę godzinę. - Damien, mówi Marcus Fallon. - Marcus dał mężczyźnie kilka sekund na otrzeźwienie. - Tak - odparł w końcu Damien. - Czego pan chce? - Potrzebuję pomocy w innej sprawie niż dotychczas. - O co chodzi? - Mam nazwisko, rysopis i poprzedni adres w Nowym Jorku. To panu wystarczy, żeby znaleźć osobę, która teraz mieszka w Chicago? - Jasne. - To będzie szybko? - Zależy. - Od czego?

L T

R

- Od tego, jak bardzo chcę znaleźć tę osobę. - A może od tego, jak bardzo ja chcę, żeby pan ją znalazł. Minęło kilka kolejnych sekund, nim Damien znów zaskoczył. - Ile? - spytał Damien. Marcus się rozluźnił. To było to, co wychodziło mu najlepiej w świecie. Poza tym, co robili z Dellą podczas weekendu. Chciał włączyć nocną lampkę, ale przypomniał sobie, że zobaczy pusty pokój, więc zmienił zdanie. - Ponegocjujmy - odrzekł. Della była zmuszona do wielu rozstań. Rozstała się z rodziną, przyjaciółmi i z domem, gdy w wieku lat osiemnastu opuściła swoją dzielnicę. Rozstawała się z pracą i znajomymi, kiedy wspinała się po szczeblach kariery zawodowej, przenosząc się z jednego działu Whitworth and Stone do innego. Zostawiła swoje życie na Manhattanie. Wkrótce będzie zmuszona rozstać się ze wszystkim, do czego przywykła w Chicago.

Żadne z tych rozstań nie było tak bolesne jak rozstanie z czerwoną aksamitną suknią Caroliny Herrery i butami od Dolce & Gabbany, nie wspominając o biżuterii od Bulgariego i czarnej jedwabnej peleryny od Valentina. Nie dlatego, że były tak piękne i kosztowne, ale dlatego, że były jedynymi pamiątkami z czasu spędzonego z Marcusem. Jedynymi materialnymi pamiątkami w każdym razie, bo zostawiła kartkę, na której zapisał swoje numery, co teraz miała sobie za złe, choć nauczyła się ich na pamięć. Miło byłoby mieć coś, czego dotykał Marcus, coś napisanego jego ręką. Kiedy zrobiła się tak sentymentalna? Nigdy nie chciała mieć po nikim pamiątki. Nawet po Eganie. To pewnie znaczące, ale nie chciała się nad tym zastanawiać. Poza tym miała przecież mnóstwo innych pamiątek po Marcusie, pomyślała, patrząc jak Ava Brenner wypisuje kwit zwrotu wypożyczonych rzeczy. Miała wspomnienia, które zostaną jej do końca życia. To, jak Marcus zmysłowo wodził palcem wokół brzegu kieliszka, jak pachniała jego marynarka, kiedy zarzucił ją na plecy Delli, jak

R

w jego oczach pojawiały się złote błyski, gdy się śmiał, jak płatki śniegu lądowały na je-

L T

go włosach. Zapamięta brzmienie jego głosu, gdy szeptał jej do ucha. Ale przede wszystkim zapamięta, jak wyglądał, kiedy go zostawiła.

Leżał na boku z ręką wyciągniętą tam, gdzie ona leżała chwilę wcześniej. Kiedy się obudziła, obejmował ją tą ręką. Włosy miał zmierzwione, a wyraz jego twarzy po raz pierwszy, odkąd się spotkali, był spokojny. Wyglądał na szczęśliwego. Spełnionego. Jakby poznał odpowiedź na pytanie, którego nikt inny nie rozumiał. Chciała zostawić Marcusowi list, napisać to, co tak rozpaczliwie pragnęła mu powiedzieć, ale gdy zdała sobie sprawę, czego naprawdę pragnie, podarła kartkę i wrzuciła ją do torebki. To, co, jak jej się zdawało, zaczęła czuć do Marcusa, było głupie i niemożliwe. Nie tylko dlatego, że znała go niespełna dwie doby ani dlatego, że wciąż o kimś myślał. Po prostu nie należała do kobiet, które się zakochują. Miłość jest dla marzycieli i naiwnych. Della nie była jedną z nich. - Proszę podpisać - powiedziała Ava. - Oddaje pani wszystko nieuszkodzone, więc zwrócę pani pełną kaucję. Zgodnie z umową. - Kiedy ja spóźniłam się z oddaniem - odparła Della. - Miałam tu być w niedzielę, a nie w poniedziałek.

Ava machnęła ręką. - Ja też miałam tu być w niedzielę, ale matka natura miała dla nas inny pomysł, prawda? O tak, przyznała w duchu Della. - Poniedziałek rano jest pierwszym możliwym terminem zwrotu - ciągnęła Ava. Doceniam, że pojawiła się pani tak szybko. Taka była Della. Zawsze dotrzymywała terminów. Gdyby spóźniła się pięć minut na spotkanie z Eganem w sylwestra, nie zobaczyłaby go z kobietą, która - jak się okazało - była jego żoną. Gdyby w Nowy Rok spóźniła się dziesięć minut do biura, nie zobaczyłaby notatki dla swojego szefa, która uruchomiła cały łańcuch zdarzeń. Żyłaby swoim życiem w Nowym Jorku, niczego nieświadoma. Nawet gdyby ostatecznie zdała sobie sprawę, że Egan jest żonaty, bez trudu znalazłaby inną pracę na Wall Street. Nadal pijałaby poranną kawę w Vijay, spędzałaby soboty w Central Parku, nadal od czasu do cza-

R

su, kiedy byłoby ją na to stać, wybierałaby się do Metropolitan. I nigdy nie spotkałaby Marcusa.

L T

Nie mogła się zdecydować, czy tak byłoby lepiej. Podobno lepiej kochać i stracić miłość, niż nigdy nie kochać, ale Della nie była tego pewna. Może lepiej nie wiedzieć, czego człowiekowi brak Co prawda nie kochała Marcusa, ale jednak... - Podobała się pani „Cyganeria"? - spytała Ava. Della uśmiechnęła się nie do końca radośnie. - Bardzo - odparła. - Nie pamiętam, kiedy ostatnio spędziłam tak miły wieczór. - I noc, dodała w duchu. I kolejny dzień. I drugą noc. - Nigdy nie byłam w operze - odrzekła Ava. - Nie wspominając już o premierze. To podniecające być w tak pięknym miejscu jak Lyric, gdzie jest tak wyrafinowane towarzystwo i wszyscy są elegancko ubrani. Della słuchała Avy ze zdziwieniem, choć nie wiedziała dlaczego. Wiele osób, zwłaszcza w jej wieku, a Ava zdawała się być jej rówieśniczką, nie interesowało się operą do tego stopnia, by oglądać spektakle na żywo. Zaskoczyła ją jednak fascynacja Avy wyrafinowanym towarzystwem. Ava wyglądała na kogoś, kto obraca się w takich kręgach. Była elegancka i miała nienaganne maniery. Tego dnia włożyła doskonale skrojony

kostium z perłowymi guzikami. Jedyną biżuterią Avy były brylantowe kolczyki sztyfty, na tyle duże i błyszczące, że pewnie kosztowały fortunę. Kasztanowe włosy były spięte w kok na karku. Stojąc z drugiej strony lady, Della była bardziej niż kiedykolwiek świadoma swoich korzeni. Choć była nieźle ubrana w brązowe tweedowe spodnie, kaszmirowy sweter w kolorze kości słoniowej i czekoladowy płaszcz, czuła się oszustką. Ava Brenner najwyraźniej urodziła się w zamożnej rodzinie, żyła w świecie, do którego Della musiała się wkręcić, i nadal tak naprawdę do niego nie należała. W pracy otaczali ją tacy ludzie jak Ava, więc łatwo ich rozpoznawała. Nie po raz pierwszy zastanowiła się, czemu Ava prowadzi ten sklep. Pewnie nie musiała pracować, tymczasem była w butiku w sobotnie popołudnie, gdy Della odbierała wypożyczane ubrania, i w poniedziałkowy ranek. Della zerknęła na lewą dłoń Avy. Nie dostrzegła obrączki ani pierścionka zaręczynowego. Ciekawe, czy Ava kochała kiedyś kogoś, czy straciła tę miłość, i jak się z tym czuła.

L T

R

Della odsunęła tę myśl. Kobiety takie jak Ava mogą przebierać wśród mężczyzn. Ava była piękna, inteligentna, szykowna i odniosła sukces. Kiedy wybierze mężczyznę, ten będzie ją kochał do końca swoich dni. Zostanie centrum jego świata. Ava nie spędziłaby nocy z przystojnym nieznajomym.

- Cóż - odezwała się Ava, odliczając pieniądze - mam nadzieję, że następnym razem, kiedy zechce pani świetnie wyglądać, znów pani do mnie wpadnie. Następnym razem Della będzie chciała zaprezentować się jak najlepiej za dwa tygodnie, gdy stanie przed ławą przysięgłych. Była przekonana, że do tego wystarczy kostium z jej dawnego życia. Ale może w nowym... Tę myśl także odsunęła. Rozpocznie nowe życie z dala od Chicago. Istniała niewielka szansa, by wówczas miała okazję stroić się w modne suknie. Zadowoli się biurowym strojem, gdyż jej głównym zajęciem będzie odnalezienie się w nowej pracy. Minie sporo czasu, nim zacznie zarabiać tyle, by wrócić do takiego życia, jakie prowadziła w Nowym Jorku. Minie jeszcze więcej czasu, nim zaufa jakiemuś mężczyźnie na tyle, by pozwolić mu się zbliżyć.

To nie dotyczy Marcusa, wtrącił głos w jej głowie. Tak mu zaufała, że poszła z nim do łóżka. Marcus to co innego, wyjaśniła mu. Łatwo zaufać komuś, kogo więcej nie zobaczy. Poważnie? - spytał głos. Tak, odparła Della. Oszukujesz się, wiesz o tym? Zamknij się. - Proszę uważać - odezwała się znów Ava. - Śnieg przestał padać, ale chodniki są śliskie, z rynien spada topniejący śnieg. - Dziękuję - odparła Della. - Dam sobie radę. Całe życie dawała radę. To nie zmieni się tylko dlatego, że czeka ją nowe życie, zwłaszcza że w przyszłości nie będzie żadnych Marcusów. Takich mężczyzn spotyka się tylko raz, jeśli w ogóle. Za dwa tygodnie rozpocznie drugie życie, w którym znów będzie sama. Właściwie nadal sama, gdyż Egan tak naprawdę z nią nie był,

R

Tylko raz Della czuła, że dzieli z kimś życie, że dzieli siebie. Ale to był ktoś, kogo więcej nie spotka.

L T

ROZDZIAŁ ÓSMY Dziewięć dni po oddaniu czerwonej sukni Della wciąż miała problem z powrotem do codziennej rutyny. Wciąż nawiedzały ją myśli o Marcusie. Bezpieczny dom, gdzie umieścili ją agenci FBI, był typowym domem klasy średniej o średnich dochodach. Solidne meble i syntetyczne tkaniny, białe ściany i landszafty, które można kupić na każdej wyprzedaży garażowej na przedmieściach. Brak charakteru tego domu zwiększał poczucie Delli, że znajduje się w pułapce, które po rozstaniu z Marcusem jeszcze się spotęgowało. Kilka dni, które pozostało do sprawy, ciągnęło się jak wieki. Teraz Della bardziej obawiała się niepewnej przyszłości. Wcześniej była gotowa samodzielnie stawić czoła nowemu życiu. Teraz wiedziała, jak mogłoby być w innych okolicznościach. Życie z Marcusem byłoby cudowne. Żaden mężczyzna mu nie dorówna.

R

Westchnęła niespokojnie. Nie może przestać o nim myśleć. Wmawiała sobie, że

L T

uważa go za tak wspaniałego człowieka, bo mało o nim wie. Każdy może się wydać wspaniały przez trzydzieści sześć godzin w małym pokoju bez świadków. Czas spędzony z Marcusem był jak marzenie. On był spełnionym marzeniem. Odgrywali role fikcyjnych idealnych kochanków. Ale po wyjściu z hotelu Marcus mógłby się okazać taki sam jak Egan.

Skąd ma mieć pewność, że Marcus nie okłamywał jej przez cały weekend? Twierdził, że kobiety, dla której kupił różę, nie ma już w jego życiu. A jeśli powiedział tak, by łatwiej uwieść Dellę? Zresztą jak mogła oczekiwać od niego szczerości, skoro sama nie była z nim szczera? Gdyby poznała go bliżej... Tylko jak? Więcej go nie spotka. Nie zna jego nazwiska. Marcus będzie fantazją, a z czasem obrośnie legendą i pozostanie jej legendarnym kochankiem i fantastycznym człowiekiem. Zaś ona nigdy się nie zakocha, nie doceni nikogo innego, nikomu nie da szansy. Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł i zagnał ją do sypialni, gdzie trzymała laptopa. Owszem, nie zna nazwiska Marcusa, lecz wie, gdzie pracuje. Fallon Brothers zatrudnia tysiące osób w całym kraju, ale Marcus nie jest bardzo popularnym imieniem.

Może zawęzić poszukiwania do Chicago. Marcus powiedział, że piszą o nim na stronach internetowych, więc pewnie na coś trafi. Może gdy zobaczy go w otoczeniu słynących z urody kobiet, w kompromitujących sytuacjach, zrozumie, że to nie jest mężczyzna, jakiego potrzebuje, i łatwiej o nim zapomni. Co jej szkodzi? Więcej się z nim nie spotka. Za kilka dni otrzyma nowe nazwisko, nowy adres i nowy numer ubezpieczenia. Wówczas Marcus za nic w świecie jej nie znajdzie. Usiadła na łóżku i włączyła komputer. Serce zaczęło jej walić. Rozbolał ją żołądek. Wszystko z nerwów. Nie była pewna, co jest bardziej podniecające - perspektywa zdobycia informacji o Marcusie czy szansa ujrzenia znów jego twarzy, choćby na ekranie. Na stronie Google'a wybrała Grafikę, po czym wpisała: Marcus i Chicago, a także Fallon Brothers w cudzysłowie. W mgnieniu oka wyświetliły się trzy pierwsze rzędy setek - jak mówiła jej strona - zdjęć. Na wszystkich widniał Marcus. Kiedy zaczęła przesuwać stronę do góry, widziała go czasem samego, częściej w towarzystwie kobiet. Wie-

R

lu różnych kobiet. Wszystkie się uśmiechały. Wszystkie się do niego przytulały. Wszystkie były piękne.

L T

Dopiero gdy uniosła dłoń, zdała sobie sprawę, że ręka jej się trzęsie. Prawdę mówiąc, cała się trzęsła. Nie miała pojęcia dlaczego. Może zdjęcia Marcusa potwierdziły, że ten weekend naprawdę się wydarzył, że on naprawdę istnieje. Od tej pory, gdziekolwiek los ją rzuci, będzie w stanie go odnaleźć. Prócz niematerialnych obrazów Marcusa w pamięci będzie miała jak najbardziej materialne zdjęcia. Marcus nie będzie już czymś efemerycznym i ulotnym. Zostanie z nią na zawsze. Zacisnęła palce, by się uspokoić i wybrać zdjęcie, które obejrzy w zbliżeniu. To był upozowany portret zrobiony pewnie dla potrzeb zawodowych. Gdy przesuwała po nim kursorem, obraz powiększał się i pokazały się dodatkowe informacje, poczynając od lokalizatora zasobu, tego, że zdjęcie jest w formacie JPG, a kończąc na podpisie: Marcus Fallon, Dyrektor Inwestycyjny, Fallon Brothers Chicago. Poczuła, że znów drży jej ręka, a żołądek podszedł do gardła. Więc Marcus należy do rodziny Fallonów i jest jednym z szefów firmy. Wiedziała, że jest blisko związany z tym biznesem. Nie musiała go widzieć w Windsor Club, by wiedzieć, ile zarabia. Ale to... To znaczy dużo więcej. Przodkowie Marcusa zadecydowali o tym, jak w tym kraju

robi się interesy. W kapitalistycznym społeczeństwie byli niczym królowie w innych krajach. Można rzec, że Marcus jest księciem. Książę z bajki okazał się księciem. A ona... Cóż, jej pozostaje rola nędzarki. Przypomniała sobie zapewnienia Marcusa, że zna wpływowych ludzi na wschodnim wybrzeżu, którzy mogliby jej pomóc. Może są pośród nich członkowie zarządu Whitworth and Stone. Nie zdziwiłaby się, gdyby któryś z jego przyjaciół z jej powodu wylądował za kratkami. Gdyby Marcus znał prawdziwy charakter jej kłopotów, sięgnąłby po telefon i dałby cynk wszystkim, którzy jego zdaniem byli zagrożeni. Nadzieja Delli, że ona i Marcus nadal mają szansę - Della była zdumiona, że żywiła taką nadzieję - została tym razem na dobre rozwiana. Kiedy złoży zeznania przed ławą przysięgłych, świat finansów się jej wyrzeknie. Nieważne, że wyciągnęła na światło dzienne nielegalną działalność, którą należy powstrzymać i ukarać. Nikt na Wall Street jej nie pochwali, a wszystkie drzwi będą przed nią zamknięte. Ludzie tacy jak Marcus - i

R

sam Marcus - nie będą chcieli mieć z nią do czynienia. Wiele znaczących osób straci

L T

przez nią władzę. Innym, którzy jeszcze ją posiadają, to się nie spodoba. Zwłaszcza że do ich upadku przyczyniła się tak mało znacząca osoba.

Patrzyła na powiększone zdjęcie Marcusa. Przeczytała, że Marcus jest najstarszym prawnukiem jednego z założycieli Fallon Brothers, że w niedalekiej przyszłości zastąpi ojca i zostanie prezesem. Czytała na temat jego hobby i ulubionych rozrywek - wiedziała o operze, squashu i porto, ale żeglowanie i polo były dla niej nowością. Czytała o jego wykształceniu w najlepszych szkołach w kraju. Był to wyłącznie oficjalny portret Marcusa, zaczęła zatem klikać na pozostałe zdjęcia. Na jednym, zrobionym na przyjęciu sylwestrowym, Marcusowi towarzyszyła była Miss Illinois. To musiało być mniej więcej w tym czasie, kiedy świat Delli zaczął się walić. Marcus wyglądał, jakby nie miał żadnych trosk. Kolejne zdjęcie pokazywało Marcusa i szczodrze wyposażoną przez naturę rudowłosą kobietę na imprezie charytatywnej, podczas której zbierano pieniądze dla szpitala dziecięcego. Na innym znów siedział na tarasie wieżowca z jeziorem Michigan w tle i hojnie obdarzoną przez naturę blondynką na kolanach. Następne zdjęcie zrobiono na czerwonym dywanie, gdzie do Marcusa przytulała się hollywoodzka gwiazdka znana z tego, że publicznie pokazuje się bez bielizny.

Takiego właśnie Della powinna go zapamiętać. Jak na tych zdjęciach zrobionych w ciągu kilku miesięcy, za każdym razem z inną. Musi przestać myśleć o nim jak o księciu z bajki i wbić sobie do głowy, że to tylko jeden z bogatych facetów, którym się zdaje, że mają do wszystkiego prawo i którzy wykorzystują wszystkie kobiety. Jest płytki i powierzchowny, dba wyłącznie o własne przyjemności. Przestał myśleć o Delli, gdy tylko się obudził i stwierdził, że zniknęła. Della powtórzyła to sobie na wiele różnych sposobów, za każdym razem klikając na nowe zdjęcie. Ale jej wspomnienia Marcusa wyparły to wszystko. Pamiętała uśmiech oraz czuły dotyk, i szczery smutek w oczach, gdy mówił o kobiecie, której już z nim nie było. Wiedziała, że to jest prawdziwy Marcus. Może nie książę z bajki. Ale też nie łajdak. Miała nadzieję, że kimkolwiek jest, zachowa ją w czułej pamięci.

R

Marcus siedział w gabinecie przy Lakeshore Drive. Rozchylony czarny jedwabny

L T

szlafrok odsłaniał identyczne spodnie od piżamy. Trzymał w ręce kieliszek porto i przeglądał teczkę z informacjami, którą kurier dostarczył mu tego popołudnia. Za oknem po prawej stronie jezioro Michigan było granatowoczarne, podobnie jak niebo nad jeziorem, gdzieniegdzie tylko widniały światła statków płynących stałymi szlakami, które mrugały podobnie jak gwiazdy.

Marcus niewiele z tego zauważał, siedząc w fotelu zalanym jasnym bursztynowym światłem stojącej lampy. Większa część pokoju była utrzymana w ciepłych kolorach, od miedzianego obicia fotela, złoto-brązowego dywanu i boazerii z klonu, po małe rzeźby z brązu stojące na wbudowanych półkach. Marcus lubił ciepłe kolory. Dzięki nim czuł spokój. Zazwyczaj. Bo nie dziś. Wszystko z powodu teczki z informacjami o Delli Louise Hannan z Nowego Jorku. Zawierały niewiele ponad to, co sam mógł odkryć. Co nie znaczy, że nie były interesujące. Zwłaszcza fakt, że pracowała w Whitworth and Stone, jednej z największych firm na Wall Street - jeśli nie największej. Marcus miał tam znajomych. A skoro Della była asystentką jednego z szefów i obracała się w tych sferach, istniała szan-

sa, że ktoś, kogo zna Marcus, zna Dellę. Nazajutrz, gdy tylko na wschodnim wybrzeżu zacznie się dzień pracy, wykona kilka telefonów. Co prawda Della nie pracowała w tym domu maklerskim od prawie roku. W połowie stycznia w zasadzie zniknęła i słuch o niej zaginął. Jej mieszkanie wynajmowało małżeństwo, które wprowadziło się tam w marcu. W ogłoszeniu napisano, że do wynajęcia jest umeblowane mieszkanie, gdyż Della zostawiła wszystkie rzeczy, a gospodarz domu rościł sobie do nich prawo, twierdząc, że Della nie dotrzymała warunków najmu. Co jeszcze bardziej niepokojące, niezależnie od tego, że zniknęła tak nagle, nikt nie zgłosił jej zaginięcia. Żaden członek rodziny czy przyjaciel, sąsiad, kochanek ani pracodawca. Nie było żadnego raportu policyjnego, oficjalnej skargi gospodarza domu ani nic w jej teczce osobowej w Whitworth and Stone na temat porzucenia pracy po ponad dziesięciu latach nienagannego wykonywania obowiązków bez dnia nieobecności. W firmie krążyła jednak plotka o powodzie zniknięcia Delli. Podobno spotykała się

R

z jednym z dyrektorów, który był żonaty. Nie wiadomo, czy Della znała jego stan ro-

L T

dzinny. Może miała mu za złe, że nie chce opuścić żony albo też nie miała o niej pojęcia i zniknęła, gdy poznała prawdę.

Wyjaśnienie wydawało się rozsądne. Mogło też tłumaczyć jej wyjazd z Nowego Jorku. Poza tym, że w innych częściach kraju była z dala od rodziny i przyjaciół, do których mogłaby się zwrócić po pomoc. Poza tym, że nie podjęła pracy nigdzie indziej. Nie było żadnego śladu, by po 16 stycznia robiła cokolwiek gdziekolwiek. Nie starała się o pracę ani o nowe prawo jazdy w innym stanie. Nie korzystała z konta bankowego ani kart kredytowych. W związku w brakiem opłat operator telefonii komórkowej unieważnił jej umowę. A przecież dysponowała przyzwoitą sumą zarówno na rachunku oszczędnościowym, jak na rachunku bieżącym. Marcus zatrzymał się przy tym na moment. Przypomniał sobie, że Della miała w komórce sporo kontaktów, choć do nikogo nie dzwoniła. Pewnie używała innego numeru niż ten, który jej zablokowano, ale dlaczego nie było dowodu na to, że starała się o nowy numer? Nawet jeśli prosiła, by go zastrzec, Damien powinien był go odnaleźć. Dlaczego mu się to nie udało?

Czemu Della przeniosła kontakty ze starego telefonu do nowego, choć z nich nie korzystała? Marcus żałował, że nie zapisał jej numeru, ale bardzo się wtedy spieszył i był zaabsorbowany zdjęciami. Gdyby o tym pamiętał, teraz byłoby mu łatwiej. Wrócił do raportu detektywa. Gdyby nie dołączone do raportu zdjęcia, zacząłby się zastanawiać, czy kobieta, którą spotkał, to naprawdę Della Hannan. Była tam jej fotografia z Whitworth and Stone, a także zdjęcia z liceum i praw jazdy. To była Della, choć podobnie jak na zdjęciach w telefonie włosy miała ciemne i krótsze. Kiedy zniknęła z pracy, zmieniła wygląd, ale nie nazwisko. Detektyw nie znalazł żadnego dowodu na to, by posługiwała się fałszywymi nazwiskami. Istniała mała szansa, że jest oszustką i duża, że wszystko, co powiedziała o swoich kłopotach, jest prawdą. Marcus otrzymał też informację o wcześniejszym życiu Delli, która pokrywała się z wersją, jaką sama przedstawiła. Niewiele było na temat dwóch braci. Nie wspomniała mu pewnie nie chciała wyprowadzać go z błędu - że dorastała w cieszącej się złą sławą oko-

R

licy, nie w dobrze sytuowanej rodzinie. Na końcu raportu Damien dopisał ręcznie:

L T

„Ludzie znikają w ten sposób tylko w jednym wypadku - kiedy są w rękach FBI. Albo kiedy ukrywają się przed FBI. Mam przyjaciela na państwowej posadzie, który jest mi winien przysługę. Dam panu znać, czego on się dowie". Marcus uniósł kieliszek. Ciepłe porto nie uspokoiło myśli kłębiących się w jego głowie. Kłopoty Delli w Nowym Jorku są jednak związane z jakimś przestępstwem. Czy ona pomaga władzom, czy ukrywa się przed nimi? Kim ona jest, do diabła? Raptem wydała mu się obca. A z drugiej strony tak bliska, jak nigdy dotąd. Dlaczego i jak zniknęła, i to nie raz, ale dwa razy? Bo znów zniknęła. Damien nie znalazł żadnego tropu, który wskazywałby, gdzie mieszka w Chicago, jak długo tu jest ani czy zamierza wyjechać. Niezależnie od tego, czy komuś pomaga, czy się ukrywa, na pewno jest to dla niej trudne. Marcus zamknął teczkę. Kieliszek był pusty. Skrzywił się, odłożył teczkę i postawił kieliszek na stoliku. Wstał i ruszył przed siebie, lecz zatrzymał się i zawrócił. Po kieliszek. Żeby włożyć go do zmywarki. Ale wziął też teczkę i wyjął zdjęcie Delli z Whitworth and Stone. Wyglądała poważnie i profesjonalnie, bez uśmiechu, bez makijażu, po męsku ostrzyżone włosy odsła-

niały twarz. Nawet bez makijażu była piękna. Nawet gdy śnieg zakłócił życie miasta, była wciąż szczęśliwa. W tym momencie Marcus zrozumiał swą obsesję, by znaleźć Dellę. Chciał to zrobić nie dlatego, że była tajemniczą kobietą w czerwieni, której nie mógł zapomnieć. Chciał to zrobić, gdyż z nią po raz pierwszy w życiu czuł się szczęśliwy. Nie był pewien, jak to się stało. Wiedział tylko, że z Dellą czuł się inaczej. Charlotte pojawiła się w jego życiu, kiedy był nastolatkiem i była jego przewodniczką, pokazała mu, jak znaleźć zadowolenie z siebie. Della wkroczyła w jego dorosłe życie i pokazała mu, jak cieszyć się drugim człowiekiem. Tego mu właśnie brakowało - dzielenia się z kimś. Dopóki żyła Charlotte, to z nią dzielił życie, i dzięki temu jego życie było lepsze. Z Dellą podzielił się sobą. Dzięki temu czuł się o wiele lepiej. Wciąż opłakiwał Charlotte, nie tylko z powodu jej śmierci, ale dlatego, że jej odejście spowodowało pustkę w jego życiu. Podczas weekendu z Dellą ta

R

pustka zaczęła się wypełniać. Rana zaczęła się goić. Marcus zaczął znowu czuć.

L T

Już miał schować fotografię z powrotem do teczki, ale się zawahał. Zaniósł kieliszek do kuchni i poszedł z teczką do sypialni. Postawił zdjęcie Delli na nocnym stoliku, oparł je o lampkę. Nawet jeśli kobieta na zdjęciu niezbyt przypominała tę, którą pamiętał, chciał ją mieć obok siebie. W swoim domu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Dwa wieczory po znalezieniu informacji na temat Marcusa w internecie Della wciąż nie wiedziała, co myśleć o tym, co jej się przytrafiło. W mediach nie było takiej wrzawy na temat aresztowań w Whitworth and Stone, jakiej się obawiała. Geoffrey utrzymywał, że to normalne w tym momencie. Kiedy ludzie mają takie pieniądze i taką władzę, ich adwokatom łatwo kontrolować, co przedostaje się do prasy. Dopiero gdy ława przysięgłych postawi ich w stan oskarżenia, kiedy zostaną przedstawione dowody winy podważające argumenty obrony, rozpocznie się burza w mediach o mocy huraganu. Geoffrey zapewnił Dellę, że do tego czasu będzie już bezpieczna, ukryta przed światem, i nie poniesie żadnych konsekwencji. Starała się o tym nie myśleć. Był piątkowy wieczór, ostatni weekend w Chicago. W poniedziałek wróci do Nowego Jorku. We wtorek stanie przed ławą przysięgłych. Za

R

tydzień, mniej więcej, zamieni swoje dotychczasowe życie na nowe. Tydzień. Tyle jesz-

L T

cze zostało Delli Hannan. Potem... Musi wypić kieliszek wina. Przebrała się w piżamę, nalała sobie kieliszek pinot noir i wzięła książkę, którą dostała poranną pocztą. Właśnie sadowiła się w fotelu, gdy odezwał się dzwonek do drzwi jej bezpiecznego domu. Stwierdzenie, że ją przestraszył, byłoby niedopowiedzeniem. Podskoczyła, wylewając wino na książkę i bluzkę od piżamy. Nikt nie dzwonił do drzwi jej bezpiecznego domu. Nawet Geoffrey, gdy był tu kilka razy. Zawsze uprzedzał telefonicznie, że się pojawi, o której godzinie, i że dwa razy zastuka i głośno powie swoje nazwisko. Della nie miała pojęcia, kto stoi po drugiej stronie drzwi. Na pewno nie Geoffrey. Może ktoś z FBI czy komisji papierów wartościowych i giełd, kto chce z nią porozmawiać na temat jej wystąpienia przed ławą przysięgłych. Ale Geoffrey by ją powiadomił. Zresztą takie spotkania nie odbywają się w piątek wieczorem. Nie wiedziała, czy ma udawać, że nie ma jej w domu, czy iść do sypialni po komórkę i zadzwonić do Geoffreya. Każdy ruch może zdradzić jej obecność. Oczywiście, ktoś mógł pomylić adres. Na przykład dostarczyciel pizzy. Może dzieci z sąsiedztwa robią żarty dziwnej sąsiadce, która nie wychodzi z domu.

A jednak Della w to wątpiła. Jak najciszej zamknęła i odłożyła książkę, odstawiła kieliszek na stolik i ostrożnie wstała z fotela. Dzwonek do drzwi zadzwonił po raz drugi, gdy ruszyła do sypialni. Tam sięgnęła po telefon i wybrała domowy numer Geoffreya, ale jeszcze nie nacisnęła Połącz. Gdyby się okazało, że to dostarczyciel pizzy, nie chciała zawracać Geoffreyowi głowy. Dzwonek odezwał się po raz trzeci, kiedy zbliżała się do salonu. Zaraz potem ktoś nerwowo zastukał. Zasłony były zaciągnięte, jak co wieczór, w pokoju było ciemno. Ściskając komórkę, Della przystanęła przed drzwiami frontowymi, drugą rękę wyciągnęła w stronę kontaktów po lewej. Najbliższy z nich zapalał jasną lampę owadobójczą na ganku, która chwilowo oślepiłaby stojącego tam człowieka. Na razie jednak spojrzała tylko przez judasza. O rany. Ta ciemna postać to może być ktokolwiek.

R

Pogrążona w cieniu postać musiała wyczuć jej obecność albo usłyszeć kroki. Kiedy

L T

Della odsuwała się od drzwi, z drugiej strony odezwał się głos. - Della? Jesteś w domu? Wpuść mnie. Musimy porozmawiać. Niski głos Marcusa przestraszył ją jeszcze bardziej niż dzwonek do drzwi. Telefon wypadł jej z ręki. Serce zaczęło walić jak u maratończyka, w głowie miała zamęt. Jak ją znalazł? Po co przyjechał? Czy ktoś jeszcze zna miejsce jej pobytu? Czy jego obecność zagrozi sprawie? Czy FBI go aresztuje? - Della? - zawołał znów Marcus. - Jesteś tam? Dlaczego jej szukał? Jeśli zna adres, czy wie też, co się stało? Della nie wpadła jednak w panikę, ogarnął ją dziwny spokój niezależnie od tych wszystkich pytań, od konsternacji, strachu i złych przeczuć. Choć Della nie miała pojęcia, co zrobić, świetnie wiedziała, co chciałaby zrobić... Drzwi jak zwykle były zabezpieczone łańcuchem, więc Della, ignorując telefon na podłodze, uchyliła je. Na zewnątrz było zbyt ciemno, by wyraźnie widziała Marcusa, ale w półmroku czuła się lepiej. Dzięki temu Marcus nie zobaczy prawdziwej Delli Hannan. Pozostanie dla niego taką, jaką ją zapamiętał. - Della? - powtórzył niepewnie.

- Cześć, Marcus - wykrztusiła. Zdawało się, że te słowa go uspokoiły. - Więc to naprawdę ty. Della milczała. Skoro Marcus do niej trafił, musi też wiedzieć, dlaczego się tu znalazła. Ukrywali ją bez problemu przez jedenaście miesięcy, a on odnalazł ją w niespełna dwa tygodnie, choć znał tylko jej imię. Przez długą chwilę oboje milczeli, żadne się nie ruszyło. Lodowaty wiatr podwiewał płaszcz Marcusa. Choć Della nie widziała jego twarzy, pamiętała przystojne rysy. Wiatr przyniósł jej korzenny zapach Marcusa, który natychmiast obudził w niej pożądanie. Omal nie zdjęła łańcucha, by znów powitać go w swoim życiu. Jednak nie mogła tego zrobić. Nie była kobietą, za jaką ją uważał. On zresztą też mógł być inny, niż sądziła. Nawet gdyby odpowiadali swoim wyobrażeniom, za kilka dni Della rozpocznie życie, w którym nie będzie miejsca dla Marcusa. Musi żyć dyskretnie,

R

nie rzucając się w oczy. On zawsze będzie żył wystawnie, nie stroniąc od świata. - Mogę wejść? - zapytał. - Nie.

L T

- Proszę. Musimy porozmawiać. - Rozmawiamy. - Tylko się przywitaliśmy. - No to mów. Marcus przeklął pod nosem. - Jest zimno. Pozwól mi wejść.

Cóż, miał rację. Jej stopy w skarpetkach zaczęły przymarzać. Nie wspominając o tym, że szlafrok zostawiła w pokoju. Ani o tym, że bardzo chciała go widzieć z bliska. Stać tak blisko niego, by czuć jego ciepło i wdychać jego zapach. Chciała udawać choć przez chwilę, tak jak podczas ich wspólnego weekendu, że w jej życiu wszystko jest w najlepszym porządku. W końcu zdjęła łańcuch i otworzyła drzwi. Marcus ani drgnął. Della próbowała rozładować atmosferę. - Chyba nie potrzebujesz oficjalnego zaproszenia.

- Tak czy owak wolałbym być zaproszony. Przypomniała sobie, jak w klubie Marcus dosiadł się do niej bez zaproszenia i jak kontrolował sytuację. Wtedy był pewny siebie. Teraz wydawał się równie niepewny, co Della. Z jakiegoś powodu dodało jej to odwagi. - Wejdź, jeśli masz ochotę. Kiwnął głową i ruszył naprzód. Della cofnęła się i trafiła nogą na telefon. Podniosła go, a Marcus zamknął drzwi. Nadal nie widziała jego twarzy, więc poprowadziła go dalej. Po drodze rozpuściła włosy, starając się je uporządkować. Nic nie mogła zrobić z poplamioną winem piżamą, więc splotła ręce na piersi, mówiąc sobie, że nie ma w tym nic z postawy obronnej. - Usiądź. - Wskazała na kanapę i usiadła w fotelu. Marcus stał z rękami w kieszeniach płaszcza i patrzył na nią. Wyglądał rewelacyjnie, inaczej niż poprzednio, a jednocześnie tak samo. Widziała go tylko w smokingu i w

R

szlafroku, to wcielenie było jeszcze czymś innym. Spodnie miał czarne, do tego luźny

L T

czarny sweter. W czarnym płaszczu i z czarnymi włosami sprawił na niej tak ogromne wrażenie, jak za pierwszym razem. Za to oczy miał niespokojne i lekko podkrążone, włosy trochę w nieładzie, a twarz niedokładnie ogoloną. Był spięty i zmęczony. Wyglądał jak człowiek, który się zamartwia.

- Wina? - zapytała, wstając. Wyrzucała z siebie słowa w pośpiechu, niepewnym głosem. - Otworzyłam butelkę pinot noir. Dobre na taki wieczór. Przyniosę kieliszek. Nie czekając na odpowiedź, chwyciła swój kieliszek i poszła do kuchni po drugi. Dlaczego go wpuściła? Czemu nie zadzwoniła do Geoffreya? A gdyby za drzwiami był ktoś inny? Gdy się odwróciła, Marcus stał w progu kuchni. Zdjął płaszcz i przeczesał włosy palcami, ale nie wyglądał na swobodniejszego. Della przeniosła wzrok, postawiła kieliszki na blacie i usiadła na krześle. Marcus wyciągnął sąsiednie krzesło i usiadł, potem przyciągnął je tak blisko, że ich uda się dotykały. Nie patrzyli na siebie. W końcu Della nie mogła znieść tej ciszy. - Jak mnie znalazłeś?

Przez chwilę milczał, wlepił wzrok w blat stołu i nerwowo wodził palcem wzdłuż słojów. - Jestem ustosunkowany. - Nikt nie jest tak ustosunkowany. Mieszkam tu od jedenastu miesięcy i nikt o tym nie wie. Znałeś tylko moje imię, a znalazłeś mnie w niespełna dwa tygodnie... Urwała, widząc jego zaczerwieniony policzek. Nie zauważyła tego, gdy wszedł, więc nie był zaczerwieniony z zimna. Jej słowa wprawiły go w konsternację. - Jak mnie znalazłeś? Nadal unikał kontaktu wzrokowego. - Ja... wiedziałem o tobie trochę więcej. Pozwoliłem sobie zajrzeć do twojej torebki, kiedy brałaś prysznic. Znam twoje nazwisko i adres w Nowym Jorku z prawa jazdy. Della zamknęła oczy. Jak mogła być tak nieostrożna? Nigdy nie opuszczała domu bez prawa jazdy, licząc się z ewentualnością, choćby mało prawdopodobną, jakiegoś

R

wypadku po drodze. Myśl, że mogłaby umrzeć jako osoba niezidentyfikowana, dręczyła

L T

ją niemal tak samo jak to, że mogłaby umrzeć samotnie. Ale nie spodziewała się, że jej prawo jazdy zobaczy ktoś inny niż ratownik medyczny czy policjant. Płaciła gotówką, a nie kartą kredytową, by nikt jej nie zidentyfikował, a specjalny telefon dostała od Geoffreya.

Fakt, że w ogóle nie pomyślała o prawie jazdy, będąc z Marcusem, był kolejnym świadectwem, jak bardzo mu zaufała. A raczej, jak bardzo się co do niego pomyliła. - Podałem twoje dane... mojemu kontaktowi - wyznał Marcus. - Prawie od roku nie mieszkam w Nowym Jorku. - Wiem. Ale twój ostatni adres i nazwisko wystarczyły, żeby cię wyśledzić. Więc tak łatwo ją znaleźć. Nikt jednak tego nie zrobił. Geoffrey powiedział, że oskarżeni podczas śledztwa i przedstawienia im zarzutów zostali poinformowani o istnieniu świadka, który jest gotowy zeznawać przeciw nim. Oraz o dokumentach, które ów świadek przemycił z biura, a które potwierdzają wszystkie zarzuty. Usłyszawszy to, Della nie mogła jeść ani spać ze strachu, że ktoś z firmy spróbuje się dowiedzieć, kim jest ten świadek i jakie posiada informacje, a potem skojarzy jej zniknięcie ze śledztwem.

Nikt jednak jej nie szukał. Albo nie zdołał jej odnaleźć. Udało się dopiero Marcusowi, który nie miał tyle do stracenia. Potem pomyślała, że Marcus należy do świata, któremu właśnie zagroziła. Kto wie, czy nie pojawił się u niej z tego powodu? Nie, powiedziała sobie natychmiast. Mimo wszystko wciąż mu ufała. Wciąż... był jej drogi. - Zatrudniłeś kogoś, żeby mnie szukał? - Tak - przyznał bez wahania. - Po co? Tym razem nie odpowiedział od razu. - Bo nie mogłem znieść myśli, że więcej cię nie zobaczę. Ciasny węzeł w jej trzewiach zaczął się rozluźniać. Dopóki sobie nie przypomniała, że nie mogą być razem. Marcus zaczął znów mówić, ale Della uniosła rękę. - Co wiesz o mojej sytuacji? Jeśli osoba, którą zatrudniłeś, znalazła mnie, to znaczy, że sporo się o mnie dowiedziała.

L T

Marcus wyglądał na zawiedzionego.

R

- Wiem, że jesteś pod kuratelą policji federalnej. Masz wystąpić jako świadek w sprawie federalnej. Nie pytałem o szczegóły poza tym, gdzie mieszkasz. Della potrząsnęła głową.

- Nie mogę uwierzyć, że tak łatwo mnie odszukałeś. - Wcale nie było łatwo - odparł. - Prywatny detektyw, z którym czasem współpracuję, zwykle zdobywa informacje w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. - Nawet gdy chodzi o sprawę federalną? - Ten człowiek był wysoko postawionym pracownikiem państwowym, zanim rozpoczął własną działalność. Może znaleźć informacje dla innych niedostępne, wciąż ma wiele kontaktów. We władzach federalnych, stanowych i miejskich. - Pewnie każe sobie słono płacić - zauważyła. - Owszem. Ale nawet on nie mógł pracować tak szybko jak zwykle. I nadal nie wiem wszystkiego, co chciałem wiedzieć. Della nie mogła powiedzieć mu niczego, co zagroziłoby przesłuchaniom w przyszłym tygodniu. Nie mogła znieść myśli, że wszystko, przez co przeszła, poszłoby na

marne. Ale gdyby nie te jedenaście miesięcy, nie spędziłaby weekendu z Marcusem. Więc niezależnie od tego, co wydarzy się w przyszłości, ten trudny czas nie pójdzie jednak całkiem na marne. - Nie mogę ci podać żadnych szczegółów sprawy, w jaką jestem zaangażowana. Nie wiem, czy twoja obecność tutaj wszystkiego nie zepsuje. Powiem tylko, że żyłam i pracowałam normalnie, aż pewnego dnia odkryłam, że mój pracodawca robi coś niezgodnego z prawem i przekazałam wszystkie informacje, jakimi dysponowałam, odpowiednim władzom. Usłyszałam, że nie mogę wrócić do pracy, że zostanę umieszczona w bezpiecznym miejscu, podczas gdy oni rozpoczną śledztwo. Powiedziano mi, że to potrwa dwa miesiące. To było jedenaście miesięcy temu. - I żeby wyjaśnić twoje zniknięcie - podjął Marcus - wymyślili historyjkę o romansie z żonatym mężczyzną. Della się zaczerwieniła i odwróciła wzrok. - To nie było wymyślone.

L T

R

Marcus zamilkł na chwilę. Potem na nią spojrzał. - Twój pracodawca to Whitworth and Stone. - Tak.

Rozchylił wargi, jakby chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Patrzył na nią bez słowa. Potem dodał:

- Czytałem w prasie branżowej i w „Wall Street Journal" o aresztowaniach. To ta sprawa? Znów poczuła ucisk w żołądku i gwałtownie potrząsnęła głową. - Nie mogę o tym mówić. - Nie musisz. Dopiero teraz wszystko sobie poskładałem. Pisali oględnie i mało triumfalnym tonem. Myślałem, że oskarżenia są fałszywe, że władze tylko pokazują tym z Wall Street, gdzie jest ich miejsce. Albo okaże się, że jeden czy dwóch gości dostanie po łapach za drobne naruszenie. Nie przyszło mi do głowy, że zrobili z tego sprawę federalną. Della milczała, ale nie mogła oderwać od niego wzroku. Marcus rozumiał coraz więcej. Ktoś tak wysoko postawiony w świecie finansów pojmował, o co szła gra, i w

jakich opałach znalazł się Whitworth and Stone. Wiedział też, jak ważna jest rola Delli. Powoli pokiwał głową. - Media piszą o tym tak niewiele właśnie dlatego, że sprawa jest poważna. Ludzi z takimi pieniędzmi i tyloma środkami do dyspozycji stać na, prawników, którzy mogą na jakiś czas wyciszyć sprawę. Della nadal milczała. I wciąż nie mogła odwrócić od niego wzroku. - Nie połączyłem tych aresztowań z twoim zniknięciem - ciągnął Marcus. - Historyjka o żonatym kochanku miała sens. - Nie wiedziałam, że jest żonaty - przyznała zadowolona, że może mówić o czymś swobodnie. - Miałam się z nim spotkać w sylwestra po północy, bo mówił, że musi być na jakimś oficjalnym przyjęciu. Przyjechałam trochę wcześniej i zobaczyłam, jak całuje inną kobietę i wsadza ją do taksówki. Kiedy spytałam, kto to, powiedział, że to jego żona, której nie zamierza zostawić, bo ma też trójkę dzieci, a rodzina żony jest ustosunkowana, on zaś nie może stracić tych kontaktów.

L T

R

- Zniknęłaś w połowie stycznia, to znaczy, że odkryłaś nieprawidłowości w Whitworth and Stone tuż przed tym. - W Nowy Rok - odparła. Marcus kiwnął głową.

- Więc w sylwestra dowiedziałaś się, że twój facet jest żonaty, a kilka godzin później, że twój pracodawca jest zaangażowany w sprawy zagrażające bezpieczeństwu kraju. - W skrócie tak to było. - Chrzaniony początek roku. Żałowała, że nie może się zaśmiać. Czy jeszcze kiedykolwiek będzie do tego zdolna? - Tak. - Każdy inny byłby załamany jedną z tych rzeczy, a ty zachowałaś przytomność umysłu i odwagę, żeby zrobić to, co należy. Della nigdy tak na to nie patrzyła. - Każdy by się tak zachował na moim miejscu.

- Nieprawda. Wiele osób odeszłoby po cichu i rozczulało się nad sobą. Albo trzymałoby buzię na kłódkę i nie ryzykowało, że stracą pracę. - Może. - Ty zaryzykowałaś wszystko, żeby ci, którzy narażali innych na niebezpieczeństwo, zapłacili za to. Wyciągnął rękę, a potem się zawahał, jakby obawiał się jej reakcji. Niechętnie, nie dotykając Delli, opuścił rękę na stół. - I ty pytasz, dlaczego cię szukałem. Della odetchnęła, powiedziała jednak: - Nie powinieneś tu przychodzić. - Czemu? - Za trzy dni wyjeżdżam z Chicago i już nie wrócę. - Wiem, że tak planowałaś, ale... - Wciąż mam taki plan. Nie mogę tu zostać. - Czemu?

L T

R

Jak ma odpowiedzieć, by nie brzmiało to melodramatycznie i paranoicznie? - Kiedy złożę zeznania przed ławą przysięgłych, będę jedną z najbardziej znienawidzonych osób na Wall Street. Nikt mnie nie zatrudni. Ludzie, których pomogę wsadzić za kratki, mają wszędzie kontakty. Nie tylko w domach maklerskich, ale w bankach i innych firmach. Korporacyjna Ameryka je im z rąk. Informatorzy robią karierę tylko w filmach, w rzeczywistości ich życie jest zrujnowane. Nie mogą znaleźć pracy, nie są w stanie utrzymać rodziny. Tracą wszystko. Marcus patrzył na nią tak, jakby nie rozumiał, o czym ona mówi. Della podjęła: - Kiedy to się skończy, dostanę nowy numer ubezpieczenia, nową tożsamość. Przeniosą mnie gdzieś, gdzie będę mogła zacząć od nowa, gdzie nikt mnie nie zna i nie rozpozna. Tam znajdę pracę i będę mogła robić to, co lubię i w czym jestem dobra. Już nie będę Dellą Hannan. Marcus usiadł prosto. - Więc kim będziesz? Dokąd pojedziesz? - Nie wiem. Ale tu nie zostanę.

- Dlaczego? W Chicago możesz zacząć na nowo równie dobrze jak gdzie indziej. Nawet łatwiej, bo tu jest żywa społeczność finansowa. Gdzie to znajdziesz? Zmień nazwisko i życiorys. I tak będziesz Dellą. Kobietą, z którą spędziłem najbardziej fantastyczny weekend mojego życia. Będziesz... Urwał, bo Della zaczęła kręcić głową. - Gdybym tu została, chciałabym być z tobą. - I to jest problem? - Tak! - zawołała. - Bo jesteś tak... - przypomniała sobie przymiotnik, którego sam użył - niesławny. Piszą o tobie w kronice towarzyskiej i w internecie. Sam to mówiłeś. Marcus zamknął usta. Della była pewna, że zaczyna coś pojmować. - Żyjesz na świeczniku. Lubisz swoją złą sławę. Nie obwiniam cię, takie życie do ciebie pasuje. Urodziłeś się, żeby żyć w centrum uwagi. Ja... - Wzruszyła ramionami. - Ja się do tego nie urodziłam. Teraz bardziej niż dotąd muszę być niewidzialna. Tylko tak odbuduję swoje życie. Odzyskam to, co straciłam.

L T

- Innymi słowy nie chcesz być ze mną.

R

- Nie mogę - poprawiła go. - Co by było, gdyby ktoś mnie rozpoznał? Gdyby ktoś z twojego świata zdał sobie sprawę, kim jestem? Zniszczyliby wszystko, co mam. Ciebie też mogliby skrzywdzić. Gdyby widziano cię z kobietą, która doprowadziła do upadku Whitworth and Stone, nikt by ci już nie zaufał. Nie mogę do tego dopuścić. Nie chcę być za to odpowiedzialna. - Nie przejmowałbym się tym. - A ja tak. Nie udałoby się nam. Zostając tu, popełniłabym błąd. Na szczęście wyjeżdżam. Marcus pochylił się i ujął jej dłonie. - Nie możesz wyjechać. Musimy porozmawiać... Tym razem zamilkł, bo dobiegł ich jakiś hałas. Della wiedziała, że ktoś otworzył drzwi. Zaraz potem usłyszeli: - Della, to ja, Geoffrey. Wszystko w porządku? Wtedy, całkiem jak w filmie, zapanował chaos.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Marcus siedział na kanapie w domu Delli - choć tak naprawdę dom i kanapa należały do Wuja Sama - i zastanawiał się, kiedy jego życie zaczęło przypominać film Quentina Tarantino. Siedział spokojnie przy kuchennym stole, próbując powiedzieć Delli, co do niej czuje, a chwilę później leżał na linoleum, gdzie jakiś facet dociskał go kolanem do podłogi i wrzeszczał, by trzymał ręce tam, gdzie trzeba. Na szczęście mężczyzna, którego Della w końcu była w stanie przedstawić jako oficera policji federalnej, zdjął Marcusowi kajdanki, pchnąwszy go na kanapę. Za to gdy Marcus, rozcierając nadgarstki i próbując poruszać głową, starał się zobaczyć, jak radzi sobie Della, ten gość mu ją zasłonił. - Geoffrey, wszystko w porządku - powiedziała Della. Z nerwowej wymiany zdań między Dellą a Geoffreyem Marcus zrozumiał, że przed otwarciem drzwi

L T

R

Della wybrała numer Geoffreya, nie naciskając klawisza Połącz. Kiedy telefon upadł na podłogę, połączenie zostało nawiązane. Geoffrey odebrał, widząc numer Delli, i usłyszał jej rozmowę z kimś obcym. Choć nie brzmiało to groźnie i Della nie wydawała się przestraszona, nie wolno jej było z nikim rozmawiać, więc Geoffrey wkroczył do akcji. Przyjechał do bezpiecznego domu sprawdzić, co się dzieje. Kiedy plamę z wina na piżamie Delli wziął za krew, omal nie złamał Marcusowi kręgosłupa kolanem. Teraz patrzył na faceta, jakby zamierzał przestrzelić mu obie rzepki bronią, której nie miał nawet przyzwoitości schować z powrotem do kabury. Ale przynajmniej nie celował już w Marcusa. - Niech pan powtórzy - rzekł Geoffrey - co pan tu, do diabła, robi. Marcus wyjaśnił to już dwa razy - podobnie jak Della - ale Geoffrey wciąż nie był usatysfakcjonowany. Marcus to rozumiał, bo nie był z nim szczery. Nie zamierzał jednak mówić obcemu facetowi, że zakochał się w Delli, skoro Delli jeszcze tego nie powiedział. - To przyjaciel - oświadczyła Della. Marcus spojrzał na Geoffreya, by się przekonać, czy to go zadowoli.

- Myślałem, że nie masz przyjaciół w Chicago - rzekł Geoffrey do Delli, wciąż patrząc na Marcusa. A ponieważ Della milczała, zerknął na nią przez ramię. Della przesiadła się na kanapę, by Geoffrey widział ich oboje. Marcus starał się nie myśleć, dlaczego wcisnęła się w kąt, jak najdalej od niego. Ten gest nie był zbyt zachęcający. Della spojrzała na Geoffreya, potem na podłogę. Wglądała jak dwunastolatka przyłapana z papierosem. - Poznałam go dwa tygodnie temu - wyznała. Geoffrey zmrużył oczy. - Jak mogłaś go poznać dwa tygodnie temu, skoro nie wychodzisz z domu? Della nerwowo przygryzła wargę. - Della? - naciskał Geoffrey. Della rozpoczęła zawiłe wyjaśnienia, jak to wymykała się z domu od czasu do cza-

R

su w związku z klaustrofobią, mówiła o obietnicy, którą złożyła sobie w dzieciństwie, a

L T

potem długo o operze w ogóle i o „Cyganerii" w szczególności. Później przeszła do historii o sklepie przy Michigan Avenue, kolacji, Marcusie, a następnie... Następnie gwałtownie urwała. Pewnie dlatego, pomyślał Marcus, że dotarła do momentu, kiedy zameldowali się hotelu Ambasor. Gdyby Geoffrey był postacią ze staroświeckiej powieści, dostałby apopleksji. Odezwał się jednak spokojnie: - Nie mogę uwierzyć, że się stąd wymykałaś, nie dając mi znać, dokąd się wybierasz. - Tylko parę razy - broniła się. Kiedy podniosła wzrok i ujrzała poważne spojrzenie swojego opiekuna, poprawiła się: - No dobrze, sześć razy. Ale to wszystko. Gdybym cię pytała, nie pozwoliłbyś mi wyjść. Zawsze zachowywałam ostrożność. Geoffrey przez kilka minut upominał ją jak dziecko, wzbudzając w niej większe poczucie winy, ale powiedział niewiele, czym by ich uraził, przeciw czemu mogliby protestować. Mimo to Marcus przerwał mu w połowie zdania. - Niech pan da spokój. To błąd FBI, że trzymali ją w zamknięciu przez jedenaście miesięcy.

Geoffrey i Della spiorunowali go wzrokiem. Marcus rozumiał irytację Geoffreya, ale Delli? - Nie pogarszaj sytuacji - poprosiła. - Geoffrey ma rację. Marcus pomyślał, że jej uwaga ma mniej wspólnego ze złamaniem przez nią reguł, a więcej z konsekwencjami jej postępowania, na przykład ich spotkaniem. Chciał ją zapewnić, że nie było nic złego w weekendzie, który spędzili razem, ale Geoffrey zabrzęczał kajdankami. - Niech pan robi tak dalej, Fallon, a pan też znajdzie się pod kuratelą FBI. Tak, tak, chciał powiedzieć Marcus. Znał swoje prawa. - Chodziło mi tylko... - Mam gdzieś, o co panu chodziło - rzucił Geoffrey. - Powinienem pana aresztować, przynajmniej do wyjazdu Delli z miasta. - Ale...

R

- Ale skoro ona za pana ręczy i skoro jest pan takim wzorem profesjonalizmu - w

L T

jego głosie brzmiał wyraźny sarkazm - pozwolę panu odejść. Marcus powściągnął oburzenie i odparł: - Dziękuję.

- Musi pan natychmiast opuścić dom i więcej tu nie wracać. Okej, więc tyle z jego powściągliwości.

- Co? Sam pan mówił, że Della za mnie ręczy, więc co złego... - Nie muszę się przed panem tłumaczyć - stwierdził Geoffrey. - Przed żadnym z was. Teraz może zagrożenie dla Delli jest minimalne, ale w przyszłym tygodniu czeka ją poważna robota. Nie możemy tego spieprzyć, bo ona w zamknięciu dostaje szmergla. Marcus i Della zaczęli mówić jednocześnie, a Geoffrey uniósł rękę. Kiedy mimo to nie zamilkli, przekrzyczał ich: - Fallon, wraca pan do domu i zapomina, że kiedykolwiek widział pan Dellę Hannan w Chicago. - Na pewno nie - odrzekł Marcus. - Na pewno tak - odparował Geoffrey. - Dello - zwrócił się do niej - spakuj się. - Co? Dlaczego? - spytała zdenerwowana.

- Bo dziś wieczorem wyprowadzasz się z domu Wuja Sama - odparł Geoffrey. Bezpieczny dom przestał być bezpieczny. - Tylko Marcus o nim wie... - Bezpieczny dom przestał być bezpieczny - powtórzył Geoffrey. - Nie możesz tu zostać. Znajdziemy ci inne lokum na kolejne dwie noce, co nie znaczy, że spuszczę cię z oka. Co znaczy, że nie pójdę na bar micwę ukochanego siostrzeńca w niedzielę, wielkie dzięki za to. W poniedziałek polecisz do Nowego Jorku zgodnie z planem. Przez chwilę Marcus miał wrażenie, że Della się sprzeciwi. Siedziała prosto, jakby kij połknęła, jej oczy rzucały pełne złości błyski, dłonie zacisnęła w pięści. Potem nagle skuliła się, spuściła wzrok i rozprostowała palce. - Dobrze - zgodziła się potulnie. - To chyba nieuniknione. - Aha - rzekł Geoffrey. - I oddaj mi telefon. Nie wolno ci kontaktować się z nikim do czasu zakończenia przesłuchań. W Nowym Jorku dostaniesz całodobową ochronę do

R

chwili, gdy odpowiednie władze nie uznają, że można cię włączyć do programu. - Programu? - spytał Marcus.

L T

- Federalnego Programu Ochrony Świadków - odparł Geoffrey. - Może go pan znać lepiej jako ochronę świadków dzięki naszym koleżkom z Hollywood - dodał z sarkazmem. Marcus spojrzał na Dellę. - To prawda? Nadal wbijała wzrok w podłogę. - Mówiłam ci, że muszę zacząć od nowa w nowym miejscu. - Wiem, ale myślałem... - Co? - Della podniosła wzrok. - Po tym, co się między nami wydarzyło... - Urwał, wziął głęboki oddech. - Program ochrony świadków znaczy, że nie wolno ci będzie kontaktować się z nikim z poprzedniego życia - dokończył. - Nie znajdę cię w żaden sposób. Nawet mój człowiek cię nie znajdzie. - Jaki człowiek? - spytał podejrzliwie Geoffrey. Marcus go zignorował.

- Dello, nie rób tego. - Jaki człowiek? - powtórzył Geoffrey. - Skoro potrafi się przedostać przez rządową zasłonę dymną, muszę wiedzieć, kto to jest. - Możecie mnie przesłuchać później, w domu - rzekł Marcus, nie patrząc na Geoffreya. - Nie omieszkamy tego zrobić, panie Fallon. Marcus wiedział, że kiedy Della zniknie, już jej nie znajdzie. Geoffrey chronił Dellę jak policjant i ojciec równocześnie. - Dello - odezwał się znów - proszę. Musimy porozmawiać. - Nie dzisiaj - burknął Geoffrey i zwrócił się łagodnie do Delli: - Idź się spakować. Podzwonię i znajdę dla ciebie inne miejsce. Bezpieczne - rzekł z naciskiem, wbijając wzrok w Marcusa, któremu wciąż nie ufał. Della popatrzyła na Marcusa przez łzy.

R

- Wybacz. Ja... nie mogę. - Potrząsnęła głową. - Do widzenia.

L T

Wstała z kanapy i zniknęła w korytarzu. Marcus, niewiele myśląc, podniósł się, ale zatrzymała go ciężka dłoń na ramieniu.

- Drzwi wyjściowe są tam - oznajmił Geoffrey. Marcus nie miał wyboru. Zrobił dwa kroki w stronę wyjścia i zatrzymał się w holu. W sypialni na końcu paliło się światło, widział poruszający się cień Delli. Tylko tym teraz była dla niego - cieniem. Tak jak wcześniej, nim pojawiła się w jego życiu. Znów był sam. Nie, chwileczkę. Wcale nie jest tak jak wcześniej, bo wcześniej nie zdawał sobie sprawy, czego mu brakuje. Nie rozpoznawał pustki, bo zapełniał ją otępiającymi hulankami i chętnymi, choć anonimowymi kobietami. Oszukiwał się, że ma wszystko, czego pragnie. Udawał, że jest szczęśliwy, ale teraz. Teraz wiedział, co znaczy szczęście. Z Dellą czuł się szczęśliwy. Wiedział, jak pełne, zabawne, jak fantastyczne może być jego życie. Rozumiał, jaką radością jest dzielić z kimś życie. Uświadomił sobie, że miłość to nie jedna z wielu rzeczy w życiu, ale coś, co stanowi o tym, kim jesteśmy. Kochał Dellę i dzięki temu był pełnym człowie-

kiem. Dawało mu to większą radość i spokój, niż sobie kiedykolwiek wyobrażał. Gdyby Della zniknęła... Nadal by ją kochał. Gdyby jednak zniknęła, zabrałaby z sobą jakąś jego część, której by nie odzyskał. Do chwili, gdy odzyska Dellę. FBI jednak już się o to postara, by nigdy jej nie odzyskał. Choć przesłuchania przed ławą przysięgłych trwały niespełna tydzień, zdawało się, że ciągną się w nieskończoność i są emocjonalnie bardziej wyczerpujące niż miesiące, które Della spędziła w odosobnieniu w Chicago. Była jedynym świadkiem prokuratorów federalnych, codziennie mówiła godzinami, aż myślała, że straci głos, braknie jej słów i odwagi. Pod koniec marzyła już tylko o nowym życiu, kiedy będzie znów sama. Dopóki sobie nie przypomniała, co znaczy ta samotność. Gdyby mogła zabrać z sobą Marcusa... To jednak nie wchodziło w rachubę. Nawet po zakończeniu przesłuchań nie od ra-

R

zu zostawią ją samą. W jakimś momencie będzie musiała wrócić do Nowego Jorku i po-

L T

wtórzyć wszystko, co już powiedziała, gdyż ława przysięgłych otrzymała przytłaczającą liczbę dowodów winy części najwyższych rangą pracowników Whitworth and Stone. Z pewnością orzekną, że sprawa ma stanąć na wokandzie. I znów Della będzie głównym świadkiem. Dopiero później wróci do swojego anonimowego życia. Tym razem na zawsze.

Z jakiegoś powodu to „na zawsze" przypomniało jej o Marcusie. Zresztą wszystko przypominało jej o Marcusie. Ilekroć ktoś podawał jej kawę, myślała o tym, jak Marcus nalewał kawę w pokoju hotelowym. Ilekroć obsługa w hotelu w Nowym Jorku przynosiła jej kolację, myślała o tym, jak Marcus zamówił dla niej śniadanie. Gdy na ulicy widziała mężczyznę w długim płaszczu, myślała o Marcusie. Najgorsze jednak było to, że w piątek wieczorem, gdy opuszczała sąd w Nowym Jorku, opatulona płaszczem z wielbłądziej wełny i czerwonym szalikiem, w rękawiczkach i czapce, z równie opatulonymi policjantami federalnymi po bokach, zaczął sypać śnieg. Nie tak gwałtownie jak tamtej nocy w Chicago, ale na widok lśniących płatków na tle atramentowego nieba Dellę przepełniły wspomnienia tego, co zdarzyło się na tarasie klubu, gdy przeżyła niewiarygodny seks z tajemniczym kochankiem.

Choć niezbyt długo był tak tajemniczy. Od ich wspólnego weekendu, a jeszcze bardziej od chwili, gdy ich drogi się rozeszły, Della zrozumiała, jak dobrze zna Marcusa i jakie głębokie uczucia w niej wzbudził. Nie wskazałaby momentu, kiedy to się stało może gdy ocierał jej łzy albo nalewał kawę, albo wodził palcem po jej nagim ramieniu ale zakochała się w Marcusie. Pożądanie i więź erotyczna wzbogaciły się o silną więź emocjonalną. Żałowała tylko, że nie przyznała się do tego w porę, by mu to powiedzieć. Może bała się, bo było to nowe i obce uczucie. Ale to ta nowość i obcość uświadomiły jej, co się stało. Z Marcusem po raz pierwszy w życiu czuła się spełniona. Miała wrażenie, że ze wszystkim sobie poradzi. U jego boku pozbyła się lęku. Była spokojna. A przede wszystkim szczęśliwa. Odkąd go zabrakło, nie czuła nic. Nawet śnieg nie miał już tej magii co parę tygodni temu. - Zatrzymajmy się. - Della przystanęła w połowie schodów budynku sądu.

R

Mężczyzna po jej prawej stronie o nazwisku Willoughby gwałtownie przystanął, a

L T

Carson, kobieta po lewej, zeszła dwa stopnie, spojrzała w prawo, potem w lewo, i odwróciła się do Delli. - Co się dzieje?

- Nic. Tylko... śnieg pada - odparła Della, jakby to wszystko wyjaśniało. - Więc?

- Więc chciałam chwilkę się nim nacieszyć. Della słyszała zirytowane westchnienie Willoughby'ego, widziała, jak Carson przewraca oczami. Nic ją to nie obchodziło. Zrobiła dość dla kraju. Poświęciła rok życia. Chyba w zamian może choć przez chwilę cieszyć się śniegiem. Zamknęła oczy i uniosła twarz do nieba. Płatki śniegu spadały na jej policzki, nos i wargi. Westchnęła, czując, jak się topią. Słyszała klakson taksówki, przemieszczających się obok ludzi, wdychała zapach spalin. Uśmiechnęła się. Kochała to miasto. Nic jej nie obchodziło, co mówią o hałasie, tłumach i korkach. To dowodzi, że miasto żyje. W tym mieście dorastała. Niezależnie od tego, jak źle ją traktowało - jako dziecko czy jako dorosłą - nie wyobrażała sobie życia gdzie indziej. Miała nadzieję, że nowe życie rozpocz-

nie także w wielkim mieście. Otoczona ludźmi - choćby obcymi - ucieknie od samotności. - Della... Na dźwięk znajomego głosu gwałtownie uniosła powieki. Najpierw jednak ujrzała plecy Carson, która ją zasłoniła. Zobaczyła, że Willoughby sięga pod płaszcz. Wreszcie dostrzegła Marcusa. W pierwszej chwili myślała, że to złudzenie, bo wyglądał podobnie jak tamtego wieczoru w Windsor Club, przystojny i tajemniczy, otoczony przez wirujące płatki śniegu. Tyle że sprawiał wrażenie zagubionego i samotnego. - Marcus - odrzekła cicho. Położyła rękę na ramieniu Carson, a drugą na ramieniu Willoughby'ego. - W porządku. To... przyjaciel. Carson nawet się nie odwróciła, mówiąc: - Mamy rozkaz, panno Hannan...

R

- Biorę pełną odpowiedzialność za wszystko, co się dzieje - odparła Della.

L T

- Nie o to chodzi - oznajmiła Carson. - Problem w tym... Della nie czekała, aż kobieta skończy zdanie. Zeszła po schodach, zatrzymując się stopień wyżej od Marcusa. Wtedy zdała sobie sprawę, że Marcus trzyma walizkę. Pewnie przyjechał prosto z lotniska. Śledził pracę sądu i wiedział, że tego dnia sprawa się zakończy. - Cześć - powiedziała. - Cześć - odparł cicho. Przez chwilę milczeli. Marcus postawił walizkę i schował ręce do kieszeni płaszcza. Potem Della przejęła inicjatywę, położyła dłonie na jego ramionach i pocałowała go w usta. Dotąd nie miała okazji pocałować go na pożegnanie. Ani w hotelu, ani w domu. Zabawne jednak, że gdy ich wargi się spotkały, wcale nie wyglądało to na pożegnanie. Bo zaraz potem Marcus chwycił ją w talii i przytulił, unosząc ją z ziemi. Lodowate powietrze nagle wydało się upalne. Wspomnienia Marcusa, które nie odstępowały Delli cały tydzień, ulotniły się, a na ich miejsce pojawił się on sam, żywy. Czuła jego ręce w pasie, jego zarost na policzku. Nie mogła w to uwierzyć. Chwileczkę, ale co on tu robi?

Odsunęła się, lecz Marcus znów ją przygarnął i całował, chociaż postawił ją na stopniu. Della na długą chwilę zatraciła się w tym pocałunku. Kiedy usłyszała chrząknięcia, i to nie jednej, ale dwóch osób, i to tuż za plecami, siłą woli znów się odsunęła. Marcus też słyszał reakcję policjantów, bo nie próbował jej zatrzymać. Wszedł jednak na stopień, na którym stała Della, i otoczył ją ramieniem, jakby bał się, że jej opiekunowie znów mu ją odbiorą. Oni jednak nie reagowali. Na twarzach obojga pojawił się uśmiech. - Wygląda na kogoś bliższego niż... przyjaciel - stwierdziła Carson. - Tak, nie mam takich... przyjaciół - przyznał Willoughby. - Mojej żonie chybaby się nie podobało, gdybym miał. Della poczuła, że Marcus się rozluźnił. - Pozwolicie mi zamienić kilka słów z... przyjacielem? - zapytała. Carson i Willoughby wymienili spojrzenia.

R

- Przykro mi - odparła Carson - ale świadek federalny nie może liczyć na wiele

L T

prywatności. Jest pani pod naszą ochroną. Jeśli chce pani rozmawiać z... przyjacielem, to tylko w naszej obecności.

- W porządku, Dello - rzekł Marcus.

Rzucając błagalne spojrzenie policjantom, którzy zgodnie kręcili głowami, Della odwróciła się do Marcusa, a on pogłaskał jej policzek. Widzowie mu nie przeszkadzali. Della, szczęśliwa, też się nimi zbytnio nie przejmowała. - Tak czy owak muszę przywyknąć do programu ochrony świadków - rzekł Marcus. - Mogę zacząć od razu. - Dlaczego musisz do tego przywyknąć? - zdziwiła się Della. Marcus wziął głęboki oddech i ujął jej dłoń. Delikatnie zdjął jej rękawiczkę i splótł palce z jej palcami. - Muszę do tego przywyknąć, bo jadę z tobą. - O czym ty mówisz? - Jadę z tobą. Pokręciła głową. - To szaleństwo. Nie wiesz, co mówisz.

- Świetnie wiem, co mówię. - Uniósł jej dłoń i ucałował ją. - Jadę z tobą - powtórzył po raz kolejny. - To niemożliwe. Masz swoje życie w Chicago. Bajkowe życie. Wielu ludzi by za tobą tęskniło. - Nikt nie jest tak ważny jak ty. - Twoi przyjaciele... - ...nie są mi zbyt bliscy - dokończył. - Nie liczą się tak jak ty. - Ale rodzina... - To raczej wspólnota interesów. Przez większą część życia buntowałem się przeciw nim, przez pozostałą ich wykorzystywałem. Nie są dla mnie tak ważni. - Twoja praca... - Jestem głównie figurantem. Praca ma najmniejsze znaczenie. - Ścisnął jej dłoń. Na razie nie robię wiele dla Fallon Brothers. Kiedy zostanę szefem, będę robić jeszcze

R

mniej, za to dostanę o wiele więcej pieniędzy. Korporacyjna Ameryka funkcjonuje dosyć dziwnie.

L T

Della uczepiła się kwestii finansowej.

- Twoje pieniądze. Nie możesz tego tak zostawić. To... - ...pieniądze. Nic więcej. Nie liczą się tak jak ty. - Nic więcej? - powtórzyła z niedowierzaniem. - Mówisz o milionach dolarów. Uśmiechnął się, zdjął jej drugą rękawiczkę, wziął jej drugą dłoń w swoje dłonie i ucałował tak jak pierwszą. - Miliardach, mówiąc szczerze - odparł rzeczowo. Della tylko jęknęła. Marcus zaśmiał się. - Myślałem, że zwłaszcza ty zrozumiesz, że tak duże pieniądze sprowadzają na człowieka wielkie kłopoty. Nietrudno je zostawić. - Mówisz jak ktoś, komu nigdy nie brakowało pieniędzy. - W życiu liczy się nie tylko kasa - stwierdził. - Najlepsze rzeczy są za darmo. Najlepsze są proste przyjemności. Pieniądze to źródło zła. Della kręciła głową, ale się uśmiechała. - Kiedy otworzyłeś nieograniczone konto z frazesami?

- Prawdę mówiąc to konto z przykazaniami, według których należy żyć. Ale masz rację, jest nieograniczone. - Szepnął jej do ucha: - Poza tym kobieta, z którą zamierzam spędzić resztę życia, koniecznie chce odbudować swoją karierę zawodową. Może mnie utrzymywać. W końcu kocha mnie jak szalona. Della nie mogła się powstrzymać. Przytuliła czoło do jego ramienia. Marcus objął ją i oparł brodę na jej głowie. - Widzisz? Kochasz mnie, prawda? Ze zdumieniem usłyszała niepewność w jego głosie. - Tak - szepnęła. Marcus pocałował ją w czubek głowy. - To dobrze, bo ja też cię kocham. Kocha ją. To było jak czarodziejskie zaklęcie, które zdejmuje wszystkie złe uroki z jej dawnego życia.

R

- Ale - odezwała się - powinieneś rozważyć mnóstwo spraw, nim...

L T

- Nie ma co rozważać. Miałem tygodnie, żeby to przemyśleć i wiesz, co jest najważniejsze?

- Co? - spytała, nie podnosząc głowy.

- To, że nie potrzebowałem tygodni, żeby o tym myśleć. W ogóle nie musiałem się zastanawiać. Liczy się tylko to, co do ciebie czuję. Della spojrzała mu w oczy. Uśmiechał się, a w tym uśmiechu było coś, czego dotąd nie widziała. Spokój. Zadowolenie. Szczęście. - Nigdy nie czułem tego, co czuję do ciebie. I bardzo mi się to podoba, Dello. Chcę się tak czuć już zawsze. - Pocałował ją i dodał: - Dlatego jadę z tobą. Della nie wiedziała, dlaczego wciąż się sprzeciwia, mimo to spróbowała raz jeszcze: - Ale co, jeśli... Marcus zasłonił jej usta ręką. - To nieważne. Cokolwiek się zdarzy, wspólnie stawimy temu czoło. Będziemy razem. Tylko to się liczy.

Delikatnie pocałował ją w usta. Uciszył ją i jej obawy. On ma rację, powiedziała sobie. Nieważne, co przyniesie przyszłość, o ile będą razem. Dostała się na Wall Street, choć pochodziła ze slumsów. Przez jedenaście miesięcy poradziła sobie w Chicago. Miejsce, gdzie zacznie od nowa, będzie nieskończenie lepsze niż to, z którego kiedyś startowała. Tym razem nie odbędzie tej podróży sama. Marcus zaczesał kosmyk jej włosów za ucho. Jego ciepły oddech przyprawił ją o dreszcz. Pocałował koniuszek jej ucha i szepnął: - Poza tym trzydzieści procent mojego majątku jest płynne i dostępne w każdej chwili. Znajduje się na kontach w szwajcarskim banku. Nie będziemy głodować, kochanie, obiecuję ci. To znaczy, że już nie będzie musiała wypożyczać eleganckich strojów. Zaśmiała się krótko, choć nie była to najważniejsza informacja. Najważniejsze, że będą razem. Spojrzała na walizkę Marcusa wielkości bagażu podręcznego, jaki można wnieść do samolotu.

L T

- To wszystko, co wnosisz do naszego życia? Spuścił wzrok i spojrzał znów na Dellę.

R

- To więcej, niż potrzebuję. Wszystko, czego mi trzeba, jest tutaj. Znów ją pocałował. Całował ją tak długo, że powstrzymali go dopiero Carson i Willoughby, którzy stanęli z boku uśmiechnięci.

Zadanie Delli w Nowym Jorku dobiegło końca. Pora rozpocząć nowy rozdział. - Carson, Willoughby - zwróciła się do nich. - Powiedzcie szefowi, że zaszła drobna zmiana. - Wzięła Marcusa pod ramię. - Mam jedną sztukę bagażu więcej, niż planowałam. Taki bagaż będzie nosić zawsze i wszędzie.