10.Presja

Mark Bil​lin​gham

Pre​sja Prze​ło​żył Ro​bert P. Lip​ski

Spis treści Dedykacja DZIEŃ PIERWSZY SZALEĆ Z ROZPACZY 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23

24 DZIEŃ DRUGI POKŁOSIE KŁAMSTW 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 DZIEŃ TRZECI CZŁOWIEK, KTÓRY STANOWIŁ PRAWO 41 42 43 44 45 46 47 48 49

50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 TRZY TYGODNIE PÓŹNIEJ PRAWIE JAK WAKACJE 72 73 74 Podziękowania

Ty​tuł ory​gi​na​łu: Good as Dead Co​py​ri​ght © Mark Bil​lin​gham Ltd 2011 All ri​ghts re​se​rved. First pu​bli​shed in Gre​at Bri​ta​in in 2011 by Lit​tle, Brown Co​py​ri​ght for the Po​lish Edi​tion © 2013 G + J Gru​ner + Jahr Pol​ska Sp. z o.o. & Co. Spół​ka Ko​man​dy​to​wa 02-674 War​sza​wa, ul. Ma​ry​nar​ska 15 Dział han​dlo​wy: tel. 22 360 38 41–42 faks 22 360 38 49 Sprze​daż wy​sył​ko​wa: tel. 22 360 37 77 Re​dak​cja: Jo​an​na Zio​ło Ko​rek​ta: Ja​dwi​ga Pil​ler Pro​jekt okład​ki: ma​szy​no​wicz.com Zdję​cie na okład​ce: Stok​ke​te / Shut​ter​stock Re​dak​cja tech​nicz​na: Ma​riusz Te​ler Re​dak​tor pro​wa​dzą​ca: Agniesz​ka Ko​szał​ka ISBN: 978-83-7778-466-2 Skład i ła​ma​nie: Kat​ka, War​sza​wa Wszel​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Re​pro​du​ko​wa​nie, ko​pio​wa​nie w urzą​dze​niach prze​twa​rza​nia da​nych, od​twa​rza​nie w ja​kiej​kol​wiek for​mie oraz wy​ko​rzy​sty​wa​nie w wy​stą​pie​niach pu​blicz​nych – rów​nież czę​ścio​we – tyl​ko za wy​łącz​nym ze​zwo​le​niem wła​ści​cie​la praw au​tor​skich. Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Dla Da​vi​da Mor​ris​seya i Jo​lyon Sy​monds. Za to, że tak wspa​nia​le prze​nie​śli Thor​ne’a na ekran.

DZIEŃ PIERWSZY

SZALEĆ Z ROZPACZY

1 Guma do żu​cia i cze​ko​la​da, a może rów​nież bu​tel​ka wody na wy​pa​dek sło​necz​nych dni, ja​kie zda​rza​ją się od wiel​kie​go dzwo​nu. Ga​ze​ta na dro​gę do pra​cy i pół mi​nu​ty nie​obo​wią​zu​ją​cej po​ga​węd​ki w ocze​ki​wa​niu na wy​da​nie resz​ty. Nic, o co war​to by się za​bi​jać. He​len We​eks bę​dzie po​wta​rzać to so​bie wie​lo​krot​nie, za​nim wszyst​ko się skoń​czy. W cią​gu tych go​dzin spę​dzo​nych na ga​pie​niu się w czar​ną dziu​rę, z któ​rej śmierć mo​gła się wy​ło​nić szyb​ciej, niż na​stą​pi​ło​by ko​lej​ne ude​rze​nie jej ser​ca. Albo za​nim prze​sta​ło​by bić. W tych jak​by żyw​cem wy​ję​tych z hor​ro​ru, zda​ją​cych się to​czyć w zwol​nio​nym tem​pie mi​nu​tach za​war​te były ko​lej​ne dni i bez​sen​ne noce. Pod​czas gdy męż​czy​zna, któ​ry mógł ją za​bić w każ​dej chwi​li, po​krzy​ki​wał sam do sie​bie kil​ka me​trów od niej lub sie​dział w są​sied​nim po​miesz​cze​niu. Jesz​cze nie nad​szedł mój czas. Jesz​cze nie umrę. To nie jest czas, aby moje dziec​ko stra​ci​ło mat​kę… Guma do żu​cia to był na​wyk, dzię​ki temu mia​ła co ro​bić i mo​gła za​po​mnieć o faj​kach, któ​re od​sta​wi​ła dwa lata temu, kie​dy za​szła w cią​żę. Ga​ze​ta po​zwa​la​ła nie pa​trzeć na lu​dzi sie​dzą​cych na​prze​ciw niej w po​cią​gu, o ile tyl​ko mia​ła​by dość szczę​ścia, by zna​leźć wol​ne miej​sce, a nie stać w ści​sku obok tłu​ścio​cha w tan​det​nym gar​ni​tu​rze, pach​ną​ce​go ta​nim pły​nem po go​le​niu. Cze​ko​la​da była jej sła​bost​ką tak po pro​stu. Z cza​sów, kie​dy po uro​dze​niu syn​ka usil​nie sta​ra​ła się zrzu​cić wagę i uda​ło się jej to, choć nie do koń​ca. Pró​bo​wa​ła ra​dzić so​bie ja​koś z tym na​ło​giem: parę ko​stek do kawy, jed​na lub dwie po lun​chu, a resz​ta wie​czo​rem na de​ser. Taki mia​ła zwy​kle plan, ale nie​mal za​wsze brał w łeb, kie​dy tyl​ko sia​da​ła przy kom​pu​te​rze albo je​śli spra​wa, nad któ​rą pra​co​wa​ła, oka​zy​wa​ła się wy​jąt​ko​wo nie​przy​jem​na, za​nim jesz​cze po​ciąg do​jeż​dżał, po czter​na​stu mi​nu​tach, na dwo​rzec Stre​atham. A nie​przy​jem​nych spraw było spo​ro. Zdję​ła ga​ze​tę ze sto​ja​ka przy drzwiach i nim sta​nę​ła przy la​dzie, pan Akh​tar już się​gał po jej ulu​bio​ną gumę do żu​cia i cze​ko​la​dę. Uśmiech​nął się i po​ma​chał do niej, trzy​ma​jąc je w dło​ni, kie​dy po​de​szła. To samo, co zwy​kle. Ich mały, pry​wat​ny żar​cik. – Jak tam sy​nek? – za​py​tał. Pan Akh​tar był ni​skim, przed​wcze​śnie ły​sie​ją​cym męż​czy​zną, któ​ry nie​mal przez cały czas się uśmie​chał. Rzad​ko no​sił coś in​ne​go niż ciem​ne spodnie, bia​łą ko​szu​lę i swe​ter, choć ka​mi​zel​ka mo​gła być brą​zo​wa lub gra​na​to​wa. He​len uzna​ła, że za​pew​ne jest młod​szy, niż na to wy​glą​da; jej zda​niem miał pięć​dzie​siąt parę lat. – Świet​nie – od​par​ła He​len. Zo​rien​to​wa​ła się, że klient, któ​re​go wi​dzia​ła, jak prze​glą​dał cza​so​pi​sma, kie​dy we​szła, te​raz sta​nął za nią. Męż​czy​zna, wy​so​ki, czar​no​skó​ry trzy​dzie​sto​la​tek, zer​kał na okład​ki cza​so​pism dla pa​nów, na naj​wyż​szych pół​kach, ale kie​dy zo​ba​czył wcho​dzą​cą do skle​pi​ku He​len, na​tych​miast prze​niósł wzrok na pra​sę hob​by​stycz​ną i mo​to​ry​za​cyj​ną. – Taak, świet​nie – po​wtó​rzy​ła. Akh​tar uśmiech​nął się, po​ki​wał gło​wą i po​dał jej pacz​kę gumy do żu​cia oraz cze​ko​la​dę. – Ale to cięż​ka ha​rów​ka, praw​da? He​len wy​wró​ci​ła ocza​mi i od​po​wie​dzia​ła: – Cza​sa​mi.

W rze​czy​wi​sto​ści nie mia​ła pra​wie żad​nych pro​ble​mów z Al​fiem. Był wy​jąt​ko​wo by​stry. Uśmiech​nę​ła się, przy​po​mi​na​jąc so​bie, jak jej rocz​ny sy​nek ga​wo​rzył we​so​ło, kie​dy od​pro​wa​dza​ła go do opie​kun​ki pół go​dzi​ny temu. Nie​mal przez cały czas oka​zy​wał ra​dość i we​so​łość, a kie​dy coś było nie tak, na​tych​miast ją o tym in​for​mo​wał. Miał cha​rak​te​rek po Pau​lu, uzna​ła He​len, po​dob​nie jak oczy. A może tyl​ko oszu​ki​wa​ła samą sie​bie? – Było war​to, tak? – Ab​so​lut​nie – po​twier​dzi​ła. – Może mi pani wie​rzyć, bę​dzie tyl​ko go​rzej. – Och, niech pan na​wet tak nie mówi. – Śmie​jąc się, po​da​ła męż​czyź​nie dwie jed​no​fun​to​we mo​ne​ty i za​cze​ka​ła na czter​dzie​ści trzy pen​sy resz​ty, jak co dzień. Kie​dy Akh​tar wyj​mo​wał bi​lon z kasy, He​len usły​sza​ła dzwo​nek przy drzwiach. Zo​ba​czy​ła, jak męż​czy​zna uno​si wzrok, i usły​sza​ła gło​sy, zu​chwa​łe i buń​czucz​ne, gdy do skle​pi​ku we​szła gru​pa na​sto​lat​ków. Ro​zej​rza​ła się do​ko​ła. Było ich trzech: je​den czar​ny i dwóch bia​łych. Wszy​scy pew​ni sie​bie. – Pro​szę – rzekł Akh​tar. Po​dał He​len resz​tę, ale ani na mo​ment nie od​ry​wał wzro​ku od trzech chło​pa​ków, a jego głos brzmiał ci​szej niż przed chwi​lą. Za​nim He​len od​wró​ci​ła się do nie​go, zo​ba​czy​ła, jak chłop​cy pod​cho​dzą do lo​dów​ki z na​po​ja​mi i śmie​jąc się oraz prze​kli​na​jąc, otwie​ra​ją drzwicz​ki. Cie​szą się, że mają wi​dow​nię, po​my​śla​ła. – Za​po​wia​da się ład​ny dzień. – To do​brze – mruk​nął Akh​tar. Wciąż stał w bez​ru​chu, spo​glą​da​jąc w stro​nę lo​dów​ki. – To nie po​trwa dłu​go. He​len wrzu​ci​ła drob​ne do port​mo​net​ki, a zło​żo​ną ga​ze​tę do to​reb​ki. Usły​sza​ła, jak męż​czy​zna za nią robi prze​cią​gły wy​dech; naj​wy​raź​niej nie mógł się już do​cze​kać, kie​dy zo​sta​nie ob​słu​żo​ny. Otwo​rzy​ła usta, by po​wie​dzieć „Do zo​ba​cze​nia ju​tro”, gdy pan Akh​tar na​chy​lił się do niej, po czym ski​nął gło​wą w stro​nę trzech na​sto​lat​ków i wy​szep​tał: – Nie cier​pię tych gnoj​ków. He​len znów się ro​zej​rza​ła wo​ko​ło. Na​sto​lat​ko​wie grze​ba​li w lo​dów​ce, wyj​mu​jąc z niej pusz​ki i wsta​wia​jąc je z po​wro​tem. Śmia​li się i prze​py​cha​li mię​dzy sobą. Je​den z nich, któ​ry wcho​dząc, ścią​gnął ze sto​ja​ka ga​ze​tę, opie​rał się o sto​jak z pocz​tów​ka​mi oko​licz​no​ścio​wy​mi i wer​to​wał ją osten​ta​cyj​nie. Męż​czy​zna sto​ją​cy za He​len wy​mam​ro​tał: – Na mi​łość bo​ską. Nie była pew​na, czy był to wy​raz fru​stra​cji, że ka​za​no mu cze​kać, czy roz​draż​nie​nia na za​cho​wa​nie na​sto​lat​ków przy lo​dów​ce. – Hej – po​wie​dział Akh​tar. He​len od​wró​ci​ła się do kon​tu​aru, usły​sza​ła syk otwie​ra​nej pusz​ki i zo​ba​czy​ła, że ob​li​cze pana Akh​ta​ra na​gle spo​chmur​nia​ło. – Ej! Ko​lej​ny syk i te​raz już dwóch na​sto​lat​ków po​pi​ja​ło colę z pu​szek, pod​czas gdy trze​ci wy​rzu​cił po​dar​tą ga​ze​tę i się​gnął do lo​dów​ki, aby wziąć jed​ną colę dla sie​bie. – Mu​si​cie za nie za​pła​cić – za​wo​łał Akh​tar. – Za​po​mnia​łem port​fe​la – od​parł je​den z chło​pa​ków. Dwaj po​zo​sta​li wy​buch​nę​li śmie​chem i przy​bi​li żół​wi​ka. Bia​ły chło​pak, któ​ry czy​tał ga​ze​tę, opróż​nił pusz​kę i ją zgniótł. – A jak nie za​pła​ci​my, to co? – Roz​ło​żył sze​ro​ko ręce w zu​chwa​łym ge​ście. – Wy​buch​niesz?

– Mu​si​cie za​pła​cić. He​len spoj​rza​ła na Akh​ta​ra. Do​strze​gła po​ru​sza​ją​ce się mię​śnie jego żu​chwy, opusz​czo​ne wzdłuż bo​ków ra​mio​na, dło​nie za​ci​śnię​te w pię​ści. Zro​bi​ła nie​wiel​ki krok w pra​wo, aby ją za​uwa​żył, i po​krę​ci​ła gło​wą. Od​puść. – Wy​no​cha z mo​je​go skle​pu – za​wo​łał Akh​tar. Oczy bia​łe​go chło​pa​ka wy​da​wa​ły się małe i mar​twe, kie​dy upu​ścił zgnie​cio​ną pusz​kę i ru​szył wol​no w stro​nę lady. Wsu​nął jed​ną rękę do kie​sze​ni blu​zy z kap​tu​rem. – Zmuś nas – wy​ce​dził. Z tyłu za nim jego kum​ple rzu​ci​li pra​wie pu​ste pusz​ki na pod​ło​gę, reszt​ki na​po​ju roz​la​ły się po po​sadz​ce. – Sor​ki – mruk​nął je​den z nich. Na​gle He​len zro​bi​ło się su​cho w ustach. Wło​ży​ła rękę do to​reb​ki i za​ci​snę​ła dłoń na port​fe​li​ku, gdzie znaj​do​wa​ła się jej służ​bo​wa od​zna​ka. To była tyl​ko bra​wu​ra na​sto​lat​ków, tak w każ​dym ra​zie są​dzi​ła. Jed​no bły​śnię​cie od​zna​ką, parę ostrych słów i gnoj​ki zmy​ły​by się stąd w oka​mgnie​niu. – Osa​ma chy​ba się sfaj​dał. W tej sa​mej chwi​li włą​czył się za​wo​do​wy in​stynkt He​len, owład​nę​ło nią znacz​nie sil​niej​sze prze​świad​cze​nie. Bądź co bądź chło​pak mógł mieć w kie​sze​ni nóż. Wie​dzia​ła, że nie może za​kła​dać ni​cze​go z góry, i zda​wa​ła so​bie spra​wę z tego, co może spo​tkać nie​do​szłych bo​ha​te​rów. Zna​ła jed​ne​go z funk​cjo​na​riu​szy służb po​moc​ni​czych z Fo​rest Hill, któ​ry kil​ka mie​się​cy temu upo​mniał czter​na​sto​lat​ka za rzu​ce​nie pusz​ki na zie​mię. Funk​cjo​na​riusz wciąż le​żał pod​łą​czo​ny do re​spi​ra​to​ra. Rok czy dwa lata temu też była taka. Te​raz jed​nak ma dziec​ko… – Skle​pik twój, ale kraj nie. Męż​czy​zna, któ​ry cze​kał, by go ob​słu​żo​no, przy​su​nął się do niej. Czy pró​bo​wał ochro​nić ją, czy sie​bie? Tak czy owak cięż​ko od​dy​chał, a kie​dy się od​wró​ci​ła, zo​ba​czy​ła, że lu​stro​wał wzro​kiem drzwi, roz​wa​ża​jąc, czy po​biec w ich stro​nę. Za​sta​na​wiał się, czy po​wi​nien coś zro​bić. Tak jak ona. – Je​śli nie ma​cie przy so​bie ple​ca​ka wy​ła​do​wa​ne​go ma​te​ria​ła​mi wy​bu​cho​wy​mi, to za​cho​wu​je​cie się jak cio​ty. Bia​ły chło​pak po​stą​pił jesz​cze krok w stro​nę lady. Uśmiech​nął się i otwo​rzył usta, aby coś jesz​cze po​wie​dzieć, ale za​milkł, kie​dy zo​ba​czył, że pan Akh​tar wy​jął spod lady kij bejs​bo​lo​wy. Je​den z chło​pa​ków przy lo​dów​ce za​gwiz​dał iro​nicz​nie i mruk​nął z prze​ką​sem: – Oj, uwa​żaj. Sprze​daw​ca oka​zał się zdu​mie​wa​ją​co szyb​ki. He​len prze​su​nę​ła się w stro​nę koń​ca lady, jed​nak da​lej już nie mo​gła się wy​co​fać z uwa​gi na sto​ją​ce​go za nią męż​czy​znę, i pa​trzy​ła w osłu​pie​niu, jak Akh​tar wy​ska​ku​je zza kon​tu​aru i wy​ma​chu​je dzi​ko ki​jem bejs​bo​lo​wym. – Precz stąd! Won, ale już! Bia​ły chło​pak wy​co​fy​wał się szyb​ko, wciąż trzy​ma​jąc rękę w kie​sze​ni, pod​czas gdy jego kum​ple od​wró​ci​li się i rzu​ci​li w stro​nę drzwi, strą​ca​jąc po dro​dze z pół​ek pusz​ki i pu​deł​ka z płat​ka​mi. Wy​krzy​ki​wa​li po​gróż​ki i za​po​wia​da​li, że wró​cą, a je​den z nich za​wo​łał, iż w skle​pi​ku i tak śmier​dzi cur​ry. Kie​dy ostat​ni z nich wy​biegł na uli​cę, wciąż mio​ta​jąc prze​kleń​stwa i groź​by oraz wy​ko​nu​jąc ob​sce​nicz​ne ge​sty, Akh​tar z trza​skiem za​mknął drzwi. Się​gnął do kie​sze​ni po klu​cze i prze​krę​cił za​mek, po

czym oparł się czo​łem o szy​bę. Cięż​ko dy​szał. He​len po​stą​pi​ła krok w jego stro​nę, py​ta​jąc go, czy do​brze się czu​je. Na ze​wnątrz je​den z chło​pa​ków kop​nął w wi​try​nę i splu​nął na szy​bę. Struż​ka za​czę​ła ście​kać po szkle, obok re​klam na​uki ogrod​nic​twa, gry na gi​ta​rze i ma​sa​żu, kie​dy kum​ple od​cią​gnę​li chło​pa​ka na bok. – Zgło​szę to – po​wie​dzia​ła He​len. – Wszyst​ko jest za​re​je​stro​wa​ne na na​gra​niu z ka​me​ry prze​my​sło​wej, więc nie ma się czym przej​mo​wać. – Spoj​rza​ła na nie​du​żą ka​me​rę nad ladą i zo​rien​to​wa​ła się, że praw​do​po​dob​nie była to atra​pa. – Mogę po​dać do​kład​ne ry​so​pi​sy ca​łej trój​ki. Wie pan, że je​stem po​li​cjant​ką, więc… Wciąż od​wró​co​ny do niej ple​ca​mi Akh​tar po​ki​wał gło​wą i po​now​nie za​czął gme​rać przy klu​czach. – Pa​nie Akh​tar? Kie​dy sprze​daw​ca zno​wu się od​wró​cił, trzy​mał w dło​ni re​wol​wer. – Jezu – wy​szep​tał męż​czy​zna sto​ją​cy obok He​len. Gło​śno prze​łknę​ła śli​nę, pró​bu​jąc za​pa​no​wać nad drże​niem nóg i gło​sem. – Co pan…? W tej sa​mej chwi​li Akh​tar za​czął krzy​czeć i kląć na całe gar​dło, bez​ce​re​mo​nial​nie wy​ja​śnia​jąc He​len i dru​gie​mu klien​to​wi, co się sta​nie, je​że​li nie będą wy​ko​ny​wać jego po​le​ceń. Jed​nak prze​kleń​stwa w jego ustach za​brzmia​ły dość nie​zręcz​nie, jak kwe​stia wy​po​wia​da​na przez kiep​skie​go ak​to​ra. Albo nie​groź​ne kłam​stew​ko. – Za​mknij​cie się! – za​wo​łał. – Mor​da w ku​beł lub za​raz was tu, kur​wa, po​za​bi​jam.

2 – Na mi​łość bo​ską, mówi się espres​so – obu​rzył się Tom Thor​ne. – Espres​so. Męż​czy​zna, któ​ry rzecz ja​sna nie mógł go usły​szeć, z en​tu​zja​zmem opo​wia​dał o tym, że nie jest w sta​nie roz​po​cząć dnia bez wła​ści​we​go za​strzy​ku nie​odzow​nej ko​fe​iny. Raz jesz​cze po​wtó​rzył to bluź​nier​cze sło​wo, a Thor​ne wal​nął dło​nią w kie​row​ni​cę. – Nie eks​pres​so, ty bucu. W tym sło​wie nie ma cho​ler​ne​go ks… Sto​jąc w kor​ku w go​dzi​nach szczy​tu i w żół​wim tem​pie peł​znąc na pół​noc, ku Ha​ver​stock Hill, Thor​ne spoj​rzał w pra​wo i zo​ba​czył przy​glą​da​ją​cą mu się ko​bie​tę sie​dzą​cą za kie​row​ni​cą spor​to​we​go mer​ce​de​sa. Uśmiech​nął się i uniósł brwi. Kie​dy się od​wró​ci​ła, burk​nął: – A idź w cho​le​rę. Miał na​dzie​ję, że wi​dząc go mó​wią​ce​go do sie​bie, ko​bie​ta po​my​śli, że roz​ma​wiał przez ko​mór​kę z ze​sta​wem gło​śno​mó​wią​cym, ale ona naj​wy​raź​niej wzię​ła go za mam​ro​czą​ce​go pod no​sem świ​ra. – Za​kła​dam, że do​bre moc​ne eks​pres​so daje eks​tra​ko​pa na do​bry po​czą​tek eks​trad​nia, czyż nie? Szu​ka​jąc cze​goś lep​sze​go, ja​kiejś mu​zy​ki, za​czął ma​ni​pu​lo​wać gał​ką przy ra​diu. Osta​tecz​nie po​prze​stał na słod​kich fol​ko​wych kli​ma​tach, ła​god​nym cie​płym gło​sie i pio​sen​ce, któ​ra wy​da​ła mu się zna​jo​ma. Po​krzy​ki​wa​nie na ra​dio było za​pew​ne jesz​cze jed​ną ozna​ką sta​rze​nia, uznał Thor​ne. Jed​ną z wie​lu. Znaj​do​wa​ło się na sa​mym szczy​cie li​sty star​czych ułom​no​ści, wraz z lek​ką utra​tą słu​chu w pra​wym uchu i prze​ko​na​niem, że w te​le​wi​zji na​praw​dę nie ma te​raz nic cie​ka​we​go do oglą​da​nia. I z za​sta​na​wia​niem się, dla​cze​go na​sto​lat​kom po​do​ba się no​sze​nie spodni z kro​kiem na wy​so​ko​ści ko​lan. Pio​sen​ka się skoń​czy​ła, a di​dżej ra​do​śnie po​in​for​mo​wał go, jaka to sta​cja ra​dio​wa. Słu​cha​nie Pro​gra​mu Dru​gie​go też pla​so​wa​ło się wy​so​ko na tej li​ście! Zmia​na zda​nia w róż​nych kwe​stiach czy tem​pe​ra​men​tu rów​nież była dla nie​go nie​wy​ko​nal​na. Thor​ne do​sko​na​le zda​wał so​bie z tego spra​wę, ale też by​wa​ły ta​kie dni, kie​dy mógł na​wet przy​znać, że ob​sta​wia​nie przy swo​im nie​ko​niecz​nie ozna​cza coś złe​go. Mógł za​ak​cep​to​wać zmia​nę za​cho​dzą​cą stop​nio​wo, pra​wie nie​do​strze​gal​nie, lecz rzad​ko czuł się swo​bod​nie, gdy od​by​wa​ła się choć​by odro​bi​nę gwał​tow​niej. Na​wet je​śli było to ko​niecz​ne. Ostat​nio w jego ży​ciu za​szło zbyt wie​le zmian, nie​któ​re były nadal w toku, a on wciąż nie po​tra​fił so​bie z nimi po​ra​dzić. Przy​sto​so​wać się do nich. Ru​szył tro​chę zbyt ostro spod świa​teł, klnąc w żywy ka​mień, gdy jego sto​pa ze​śli​zgnę​ła się z mało jesz​cze zna​jo​me​go pe​da​łu gazu. Choć​by ten cho​ler​ny sa​mo​chód. Osta​tecz​nie za​mie​nił swo​je uko​cha​ne BMW CSi rocz​nik 1975 na dwu​let​nie se​ries 5, pew​niej​szy mo​del, do któ​re​go ła​twiej mógł do​stać czę​ści w ra​zie po​trze​by. Jak do​tąd auto było pierw​szą i je​dy​ną rze​czą, z któ​rą osta​tecz​nie się po​że​gnał, ale cze​ka​ły go jesz​cze inne, dra​stycz​niej​sze zmia​ny. Jego miesz​ka​nie w Ken​tish Town mie​siąc temu zo​sta​ło wy​sta​wio​ne na sprze​daż, lecz wciąż wy​ma​ga​ło drob​nych re​no​wa​cji, a po​ten​cjal​ni na​byw​cy ja​koś nie usta​wia​li się w ko​lej​ce do obej​rze​nia nie​ru​cho​mo​ści. Poza tym, mimo iż od wie​lu ty​go​dni wy​py​ty​wał tu i tam, szu​ka​jąc po ci​chu oka​zji, nie uda​ło mu się jak do​tąd za​ła​twić prze​nie​sie​nia do in​ne​go wy​dzia​łu. No i jesz​cze spra​wa z Lo​uise… Wszyst​kie, by​najm​niej nie​zbyt przy​jem​ne, zmia​ny w ży​ciu Thor​ne’a wy​da​wa​ły się mało zna​czą​ce w po​rów​na​niu z tą. Sa​mo​chód, miesz​ka​nie, pra​ca. Spo​ro zmian w jego ży​ciu na​stą​pi​ło w związ​ku z tym,

co się sta​ło z Lo​uise. Roz​sta​li się osta​tecz​nie przed kil​ko​ma mie​sią​ca​mi, a ich zwią​zek trwał po​nad dwa lata. Przez po​ło​wę tego cza​su było le​piej, niż któ​re​kol​wiek z nich tego ocze​ki​wa​ło, a na pew​no o nie​bo le​piej, niż zda​rza się w związ​kach funk​cjo​na​riu​szy po​li​cji. Jed​nak jako para nie byli do​sta​tecz​nie sil​ni, by po​ra​dzić so​bie z utra​tą dziec​ka. Żad​ne z nich nie po​tra​fi​ło dać dru​giej stro​nie po​trzeb​nej po​cie​chy, obo​je cier​pie​li więc osob​no i za​pła​ci​li za to sło​ną cenę. Lo​uise była świę​cie obu​rzo​na, że Thor​ne z po​zo​ru o wie​le ła​twiej ra​dził so​bie z bó​lem i cier​pie​niem ob​cych lu​dzi, a on bo​ry​kał się z po​czu​ciem winy, iż po​ro​nie​nie Lo​uise nie zdru​zgo​ta​ło go tak bar​dzo, jak po​win​no. Za​nim po​czu​cie winy się wy​pa​li​ło, a Thor​ne wresz​cie przy​znał, jak bar​dzo chciał zo​stać oj​cem, dla nich oboj​ga było już za póź​no. Łą​czył ich spo​ra​dycz​ny seks, lecz na​wet i to się wy​pa​li​ło. Lo​uise ze​bra​ła się w koń​cu na od​wa​gę, by po​wie​dzieć to, co było ko​niecz​ne, ale Thor​ne już od ja​kie​goś cza​su się tego spo​dzie​wał. Czuł, że ich roz​sta​nie zbli​ża się wiel​ki​mi kro​ka​mi, za​nim ich uczu​cia sta​ną się zbyt mrocz​ne i de​struk​cyj​ne. Obo​je za​trzy​ma​li swo​je miesz​ka​nia, co jesz​cze bar​dziej wszyst​ko uła​twia​ło. Z miesz​ka​nia Thor​ne’a w Ken​tish Town Lo​uise za​bra​ła kosz na bie​li​znę wy​pcha​ny ciu​cha​mi i ko​sme​ty​ka​mi, a on opu​ścił jej miesz​ka​nie z tor​bą po​dróż​ną, pa​ro​ma pusz​ka​mi piwa i pu​deł​kiem płyt kom​pak​to​wyh. Po​że​gna​li się uści​skiem, ale rów​nie do​brze mógł​by być to uścisk dło​ni. Ła​du​jąc tor​bę i resz​tę rze​czy do ba​gaż​ni​ka sa​mo​cho​du, Thor​ne stwier​dził, że może to wła​ści​wy mo​ment, aby do​ko​nać in​nych zmian. Aby za​cząć od nowa… Skrę​cił w stro​nę Fin​chley i nie​mal na​tych​miast znów sta​nął w kor​ku. Zo​sta​ło nie​wie​le po​nad osiem ki​lo​me​trów, ale od Hen​don i Bec​ke Ho​use wciąż dzie​li​ło go do​bre pół go​dzi​ny jaz​dy. Od Bec​ke Ho​use, sie​dzi​by Sek​cji Za​chod​niej Wy​dzia​łu Za​bójstw. – Dla​cze​go, u li​cha, chcesz zmie​nić pra​cę? Kil​ka ty​go​dni temu wy​brał się na piwo z Phi​lem Hen​drick​sem, a po​cho​dzą​cy z Man​che​ste​ru pa​to​log jak za​wsze nie wa​hał się wy​ra​zić swo​jej opi​nii. Thor​ne po​krę​cił gło​wą, ale i tak go wy​słu​chał. Ce​nił zda​nie Hen​drick​sa za​rów​no w spra​wach za​wo​do​wych, jak do​ty​czą​cych jego ży​cia pry​wat​ne​go, bo pa​to​log był po​nie​kąd jego naj​lep​szym przy​ja​cie​lem. Je​dy​nym przy​ja​cie​lem – jak nie​zmien​nie po​wta​rzał mu Hen​dricks. – Dla​cze​go nie? – Bo to nie jest… ko​niecz​ne. Nie jest nie​zbęd​ne. Zu​peł​nie jak​bym, prze​pro​wa​dza​jąc au​top​sję ja​kie​goś nie​szczę​śni​ka, któ​re​mu ktoś wpa​ko​wał dwa​na​ście kul w gło​wę, stwier​dził, na mar​gi​ne​sie, że fa​cet miał zwę​żo​ne ar​te​rie i lek​ką wadę ser​ca i mo​gło to mieć coś wspól​ne​go z jego śmier​cią. – Upi​łeś się – mruk​nął Thor​ne. – Po pro​stu tego już za wie​le, ot i wszyst​ko. Tyl​ko dla​te​go, że się z kimś roz​sta​łeś, nie zna​czy, że po​wi​nie​neś wszyst​ko zmie​nić. Sa​mo​chód… tak! Jak naj​bar​dziej! To cho​ler​stwo było pie​przo​ną śmier​tel​ną pu​łap​ką. Nie twier​dzę też, że nie po​wi​nie​neś prze​pro​wa​dzić się do no​we​go miesz​ka​nia. Znaj​dzie​my ci coś faj​niej​sze​go niż nora, w któ​rej te​raz się ki​sisz, i wy​bio​rę się z tobą, że​byś ku​pił ja​kieś na​praw​dę po​rząd​ne me​ble, ale czy mu​sisz roz​glą​dać się za nową ro​bo​tą? – To wszyst​ko jest ze sobą po​wią​za​ne. – Wszyst​ko, czy​li co? – Nowy po​czą​tek – od​parł Thor​ne. – Nowy roz​dział, czy jak to się mówi w ta​kich sy​tu​acjach. – Je​steś bar​dziej pi​ja​ny niż ja. Po​tem prze​szli na roz​mo​wę o pił​ce noż​nej i ża​ło​snym ży​ciu sek​su​al​nym Thor​ne’a, ale zda​wał so​bie spra​wę, że Hen​dricks miał ra​cję, i od tej pory my​ślał głów​nie o tym. Cho​ciaż nadal wie​rzył, że po​stę​pu​je słusz​nie, szu​ka​jąc no​wych wy​zwań, na samą myśl o odej​ściu z wy​dzia​łu za​bójstw czuł się nie​swo​jo. Na​tu​ra tej pra​cy i po​wszech​nie sto​so​wa​na po​li​ty​ka chro​nie​nia wła​sne​go tył​ka spra​wia​ły, że cięż​ko było

o at​mos​fe​rę wza​jem​ne​go za​ufa​nia mię​dzy człon​ka​mi ze​spo​łu. Thor​ne na​uczył się ce​nić re​la​cje, ja​kie miał z ludź​mi, z któ​ry​mi pra​co​wał na co dzień. Z ludź​mi, któ​rych lu​bił i sza​no​wał. Oczy​wi​ście zda​rza​li się idio​ci, ale to de​tal. Lep​sze zna​ne nie​bez​pie​czeń​stwo niż nie​zna​ne. W ra​diu Chris Evans roz​zło​ścił go nie​mal tak bar​dzo jak fa​cet od „eks​pres​so”, więc je wy​łą​czył. Włą​czył za to od​twa​rzacz i przej​rzał za​war​tość dzie​się​cio​pły​to​we​go ze​sta​wu, któ​ry miał aku​rat do​stęp​ny. Pod​krę​cił dźwięk, gdy roz​le​gły się pierw​sze, zna​jo​me dźwię​ki gi​ta​ry i szorst​ki głos za​czął śpie​wać. John​ny Cash, Ain’t No Gra​ve. – Sko​ro już tak się za​an​ga​żo​wa​łeś w te zmia​ny – po​wie​dział Hen​dricks – może mógł​byś coś zro​bić z tą swo​ją sła​bo​ścią do kre​tyń​skiej kow​boj​skiej mu​zy​ki. Thor​ne uśmiech​nął się, przy​po​mi​na​jąc so​bie zbo​la​ły wy​raz twa​rzy przy​ja​cie​la, i mo​zol​nie ru​szył na​przód przez za​kor​ko​wa​ne uli​ce w stro​nę biu​ra. Nie za​mie​rza ko​rzy​stać z pierw​szej oka​zji, jaka się na​wi​nie. Ist​nia​ło spo​re praw​do​po​do​bień​stwo, że dłu​go nie nada​rzy się nic od​po​wied​nie​go, ża​den sto​sow​ny wa​kat, a do tej pory bę​dzie mógł prze​cież zmie​nić zda​nie. Na ra​zie bę​dzie ro​bił swo​je i cier​pli​wie cze​kał, co się wy​da​rzy.

3 Co​fa​jąc się przed wy​mie​rzo​ną w sie​bie bro​nią, He​len spo​strze​gła twarz w szy​bie wy​sta​wo​wej po​nad ra​mie​niem Akh​ta​ra. Je​den z chło​pa​ków prze​gna​nych ze skle​pi​ku ob​ser​wo​wał roz​wój wy​da​rzeń z roz​dzia​wio​ny​mi usta​mi. Za​wo​łał coś do jed​ne​go z kum​pli, za​nim bie​giem po​gnał w stro​nę dwor​ca. Na​wet je​że​li Akh​tar to usły​szał, nie wy​da​wał się spe​cjal​nie prze​ję​ty. Pod​szedł w stro​nę He​len i sto​ją​ce​go obok niej męż​czy​zny. Pan Akh​tar. Nie mo​gła z peł​ną świa​do​mo​ścią stwier​dzić, że go zna, ale od po​nad roku przy​cho​dzi​ła do jego skle​pi​ku. Co​dzien​nie roz​ma​wia​li, a wła​ści​wie wy​mie​nia​li uprzej​mo​ści, lecz mimo wszyst​ko… Co on kom​bi​no​wał, do cho​le​ry? Ce​lu​jąc w ich stro​nę, Akh​tar na​ka​zał He​len i dru​gie​mu klien​to​wi, aby obe​szli ladę i skie​ro​wa​li się na za​ple​cze. Na po​obi​ja​nym sto​li​ku stał te​le​wi​zor. Aku​rat le​ciał Day​bre​ak z wy​ci​szo​nym dźwię​kiem. Sta​ło tu jed​no krze​sło, szaf​ka, a w ką​cie lo​dów​ka z czaj​ni​kiem, pa​ro​ma kub​ka​mi i dzban​kiem do kawy. Poza nie​du​żą umy​wal​ką nie​mal każ​dy cen​ty​metr trzech z czte​rech ścian zaj​mo​wa​ły kar​to​no​we pu​dła i ster​ty pla​sti​ko​wych pa​let z za​pa​sa​mi róż​nych to​wa​rów. Żyw​ność w pusz​kach, chrup​ki, pa​pie​ro​we ręcz​ni​ki ku​chen​ne, pa​pie​ro​sy. Było tu dwo​je drzwi. Te z za​suw​ka​mi u góry i u dołu i z ma​syw​ną kłód​ką z całą pew​no​ścią pro​wa​dzi​ły na ze​wnątrz, do za​uł​ka na ty​łach skle​pu. He​len do​my​śla​ła się, że za drzwia​mi z ta​niej sklej​ki znaj​du​je się to​a​le​ta. Akh​tar po​wie​dział, że jest mu przy​kro z po​wo​du cia​sno​ty, i ka​zał im sta​nąć pod pu​stą ścia​ną. Za​py​tał He​len, czy ma te​le​fon ko​mór​ko​wy. Od​par​ła, że tak, w to​reb​ce. Ka​zał jej prze​su​nąć to​reb​kę po pod​ło​dze w jego stro​nę, a po​tem za​żą​dał, aby męż​czy​zna od​dał mu swo​ją ko​mór​kę. Póź​niej, kie​dy już usiadł za biur​kiem, roz​ka​zał oboj​gu, aby usie​dli na pod​ło​dze. Nie od​ry​wa​jąc od nich wzro​ku, się​gnął do szu​fla​dy i rzu​cił He​len dwie pary me​ta​lo​wych kaj​da​nek. – Z in​ter​ne​tu – po​wie​dział. – Naj​lep​sza ja​kość. My​ślę, że uży​wa​cie ta​kich sa​mych. He​len pod​nio​sła kaj​dan​ki z pod​ło​gi. – Jesz​cze nie jest za póź​no, aby to prze​rwać – ode​zwa​ła się. – Nie wiem, co pan robi, lecz wciąż jesz​cze moż​na to wszyst​ko od​wró​cić. Nie mogę obie​cać, że nie tra​fi pan za krat​ki, ale uczy​nię, co w mo​jej mocy, aby po​trak​to​wa​no pana ła​god​nie. Słu​cha mnie pan, pa​nie Akh​tar? Uśmiech​nął się do niej dziw​nie. – Chciał​bym, aby​ście się przy​ku​li do rur ka​lo​ry​fe​ra. Każ​de z was z jed​nej stro​ny. He​len wy​mie​ni​ła spoj​rze​nie z sie​dzą​cym obok niej męż​czy​zną i po​ki​wa​ła gło​wą. Przy​ku​ła jego pra​wy prze​gub do cien​kiej rur​ki wpusz​czo​nej w pod​ło​gę. Kie​dy skoń​czy​ła, choć wy​szło jej to dość nie​po​rad​nie i trwa​ło dłu​żą chwi​lę, męż​czy​zna zro​bił to samo z jej lewą ręką. – Bez oba​wy – rzekł skle​pi​karz. – Grzej​nik jest wy​łą​czo​ny, więc nie bę​dzie wam za go​rą​co. – Po​pa​trzył na He​len. – Jak sama pani po​wie​dzia​ła, mamy dziś ład​ną po​go​dę. Zo​rien​to​wa​ła się, że pró​bo​wał żar​to​wać, ale do​strze​gła na​pię​cie na jego twa​rzy i usły​sza​ła drże​nie w jego gło​sie. Wi​dzia​ła, że jest prze​ra​żo​ny. To nie wró​ży​ło nic do​bre​go. Za​do​wo​lo​ny, że więź​nio​wie zo​sta​li unie​ru​cho​mie​ni, Akh​tar wstał i wró​cił do skle​pi​ku. Męż​czy​zna sie​dzą​cy obok He​len przez kil​ka se​kund wpa​try​wał się w stro​nę przej​ścia, a kie​dy uznał, że skle​pi​karz na ra​-

zie nie wró​ci, po​wo​li skie​ro​wał swój wzrok na nią. – Jest pani po​li​cjant​ką, zga​dza się? – Może dla​te​go, że ode​zwał się ci​cho, jego głos za​brzmiał de​li​kat​nie i pi​skli​wie. Mó​wił ład​nym ję​zy​kiem, z lek​kim lon​dyń​skim ak​cen​tem. He​len po​pa​trzy​ła na nie​go i ski​nę​ła gło​wą. Miał krót​kie wło​sy, no​sił gra​na​to​wy gar​ni​tur i wzo​rzy​sty kra​wat. Uniósł wol​ną rękę i ścią​gnął kra​wat, po czym gwał​tow​nie roz​piął gór​ny gu​zik ko​szu​li. Ob​fi​cie się po​cił. – Co pani za​mie​rza? – spy​tał. – Słu​cham? – Co za​mie​rza pani z tym zro​bić? He​len po​pa​trzy​ła na nie​go. – Tak na​praw​dę nie​wie​le mogę. Przy​najm​niej na ra​zie. Męż​czy​zna zwie​sił gło​wę. – Cho​le​ra. – Po pierw​sze mu​si​my za​cho​wać spo​kój. Ja​sne? – Nie ro​zu​mie pani, mam dziś rano spo​tka​nie. Bar​dzo waż​ne spo​tka​nie. He​len omal nie wy​buch​nę​ła śmie​chem, ale po​ha​mo​wa​ła się, do​strze​ga​jąc wy​raz de​ter​mi​na​cji na twa​rzy męż​czy​zny. Wie​dzia​ła, że tego typu re​ak​cje nie są ni​czym nie​zwy​kłym. Sły​sza​ła o ofia​rach za​ma​chów z siód​me​go lip​ca błą​ka​ją​cych się po uli​cach, ca​łych we krwi i tłu​ma​czą​cych po​li​cji oraz ra​tow​ni​kom me​dycz​nym, że nie trze​ba ich za​bie​rać do szpi​ta​la, bo bar​dzo się spie​szą na umó​wio​ne waż​ne spo​tka​nie czy ze​bra​nie. Taka „od​wró​co​na” pa​ni​ka była na​tu​ral​ną re​ak​cją nie​któ​rych lu​dzi, w ten spo​sób wy​pie​ra​li świa​do​mość po​wa​gi sy​tu​acji. To tyl​ko parę kro​pel krwi. To tyl​ko re​wol​wer… – My​ślę, że pań​skie spo​tka​nie bę​dzie mu​sia​ło za​cze​kać – po​wie​dzia​ła. Pa​trzy​li na sie​bie na​wza​jem przez kil​ka se​kund, aż uj​rza​ła gry​mas ak​cep​ta​cji na jego twa​rzy. Po​ki​wał po​wo​li gło​wą i oparł się o grzej​nik, mó​wiąc: – Je​stem Ste​phen. – He​len. Obo​je od​wró​ci​li się, gdy z wnę​trza skle​pu do​biegł ich ha​łas. Gło​śny, me​ta​licz​ny zgrzyt i kle​kot. Ste​phen spoj​rzał na He​len, któ​ra po​wie​dzia​ła pod​nie​sio​nym gło​sem: – Opusz​cza ża​lu​zje w oknach. Na​słu​chi​wa​li w ci​szy, aż zgrzyt i me​ta​licz​ne po​brzę​ki​wa​nia uci​chły, i zro​zu​mie​li, że so​lid​ne me​ta​lo​we ża​lu​zje zo​sta​ły cał​kiem zsu​nię​te, by za​sło​nić skle​po​wą wi​try​nę. – Je​ste​śmy za​mknię​ci – stwier​dził Ste​phen. He​len ob​ser​wo​wa​ła wyj​ście. – Chy​ba ra​czej cho​dzi o to, by nie wpu​ścić ni​ko​go do środ​ka. Tak czy in​a​czej byli za​mknię​ci. Opusz​cze​nie ża​lu​zji i wią​żą​ca się z tym zmia​na oświe​tle​nia spo​tę​go​wa​ły pa​ni​kę u męż​czy​zny. Za​czął szar​pać za kaj​dan​ki, któ​re grze​cho​ta​ły i ze zgrzy​tem prze​su​wa​ły się po ru​rze grzej​ni​ka, i choć stę​kał z wy​sił​ku, He​len wie​dzia​ła, że nic mu to nie da. – Pro​szę prze​stać – rze​kła. Ste​phen za​czął mo​co​wać się jesz​cze bar​dziej. Ukląkł i klnąc oraz po​krzy​ku​jąc na prze​mian, po​ma​ga​jąc so​bie wol​ną ręką, pró​bo​wał wy​rwać ka​lo​ry​fer ze ścia​ny. – Pro​szę prze​stać… Kie​dy Akh​tar wró​cił na za​ple​cze, za​uwa​żył, że Ste​phen zmie​nił po​zy​cję, ale wca​le się tym nie prze​jął. Naj​wy​raź​niej wie​rzył w ja​kość kaj​da​nek i wy​trzy​ma​łość rur ka​lo​ry​fe​ra. Przez kil​ka mi​nut mo​co​wał się z cięż​ką me​ta​lo​wą szaf​ką, prze​su​wa​jąc ją cen​ty​metr po cen​ty​me​trze od ścia​ny pod drzwi tyl​ne​go wej​ścia.

Za​nim skoń​czył, ocie​kał po​tem. Usiadł za biur​kiem i otarł twarz chust​ką, po czym wy​jął re​wol​wer z kie​sze​ni i po​ło​żył na biur​ku. Od​wró​cił się, by spoj​rzeć na He​len. – By​wa​ła pani set​ki razy w moim skle​pi​ku – ode​zwał się – ale wciąż nie znam pani imie​nia. Po​mi​mo sy​tu​acji i cha​osu my​śli He​len po​czu​ła nie​przy​jem​ne po​czu​cie winy. Po​wie​dzia​ła so​bie, że to ab​sur​dal​ne. Kil​ka słów za​mie​nia​nych każ​de​go dnia i za​cho​wa​nie od​po​wied​nie​go dy​stan​su. Czy ten czło​wiek chciał cze​goś wię​cej? Czy czuł się… zby​wa​ny? Albo od​rzu​co​ny? Czy czuł do niej coś wię​cej? – He​len – po​wie​dzia​ła. – De​tek​tyw sier​żant He​len We​eks. Ski​nął gło​wą. – Ja je​stem Ja​ved… – Po​pa​trzył na męż​czy​znę sie​dzą​ce​go po dru​giej stro​nie ka​lo​ry​fe​ra. – Bar​dzo mi przy​kro, że zo​stał pan w to wcią​gnię​ty, pa​nie… Ste​phen wciąż cięż​ko od​dy​chał. Nie uniósł wzro​ku. – Ste​phen Mit​chell. – Mogę je​dy​nie prze​pro​sić, pa​nie Mit​chell. – Niech pan po​słu​cha, Ja​ve​dzie… Akh​tar nie po​zwo​lił He​len do​koń​czyć. – W ja​kim wy​dzia​le pani pra​cu​je, pani We​eks? To py​ta​nie zbi​ło ją z tro​pu. – Słu​cham? – Ja​kie spra​wy pani pro​wa​dzi? Wła​ma​nia? Oszu​stwa? Mor​der​stwa? – Je​stem w wy​dzia​le zaj​mu​ją​cym się ochro​ną dzie​ci. – A więc nie mor​der​stwa​mi. – Zda​rza się… – Mu​szę jak naj​szyb​ciej po​mó​wić z kimś z po​li​cji. – Niech pan więc po​roz​ma​wia ze mną. – Sta​ra​ła się, by ton jej gło​su brzmiał rze​czo​wo i kon​kret​nie. – Pro​szę mi po​wie​dzieć, o co cho​dzi, po​sta​ra​my się temu za​ra​dzić. Co​kol​wiek pana drę​czy, to im szyb​ciej nas pan wy​pu​ści, tym le​piej. – Nie ro​zu​mie pani. Mu​szę mó​wić z kon​kret​nym funk​cjo​na​riu​szem po​li​cji i po​trze​bu​ję pani po​mo​cy. – Chcia​ła​bym panu po​móc, ale nie mogę. Głos uwiązł He​len w gar​dle, gdy za​uwa​ży​ła, że wy​raz twa​rzy Akh​ta​ra zmie​nił się i męż​czy​zna się​gnął po broń. Zo​rien​to​wa​ła się, że przy​najm​niej na ja​kiś czas ze​rwał z prze​pra​sza​ją​cą czy zdro​wo​roz​sąd​ko​wą po​sta​wą. – Musi pani sko​rzy​stać ze swo​jej ko​mór​ki – za​wo​łał. – I niech pani po​wie, komu trze​ba, żeby ścią​gnął tego gli​nia​rza. Mó​wiąc, przez cały czas wy​ma​chi​wał bro​nią, a He​len wi​dzia​ła, że jego groź​ne ge​sty wy​wo​ły​wa​ły u Mit​chel​la co​raz więk​szą pa​ni​kę. – Niech pani go tu ścią​gnie. Ale już! Ja​sne? – Akh​tar rzu​cił He​len jej to​reb​kę i mu​sia​ła unieść wol​ną rękę, by osło​nić twarz przed ude​rze​niem. – Niech tu przy​je​dzie, a jak już się zja​wi, po​wiem, co ma mu pani prze​ka​zać. Na ze​wnątrz roz​legł się przy​bie​ra​ją​cy na sile jęk sy​ren. Przez kil​ka se​kund Akh​tar i Mit​chell pa​trzy​li na nią z prze​ję​ciem. He​len czu​ła gniew i strach ema​nu​ją​cy od nich obu, a tak​że z jej wnę​trza. Choć ka​lo​ry​fer był wy​łą​czo​ny, mia​ła wra​że​nie, jak​by grzał peł​ną parą. – O kogo cho​dzi? – spy​ta​ła. Akh​tar po​dał jej na​zwi​sko. – Znam go – po​wie​dzia​ła. – Nie za do​brze, ale… – To świet​nie – mruk​nął Akh​tar. – To może po​móc nam oboj​gu.

He​len drżą​cą ręką się​gnę​ła do to​reb​ki po ko​mór​kę.

4 Thor​ne zdą​żył aku​rat strze​lić so​bie kawę ze sta​re​go, moc​no już zu​ży​te​go au​to​ma​tu w sali od​praw i zmie​rzał do swo​je​go ga​bi​ne​tu, kie​dy w ko​ry​ta​rzu po​ja​wił się nad​in​spek​tor Rus​sell Brig​stoc​ke i za​stą​pił mu dro​gę. – Nie zdej​muj kurt​ki – po​wie​dział. – Do cho​le​ry, czy mogę przy​najm​niej do​pić kawę? – Thor​ne do​strzegł wy​raz twa​rzy prze​ło​żo​ne​go i prze​stał się uśmie​chać. – Co jest? – Mamy pro​blem w po​łu​dnio​wym Lon​dy​nie. – Po​łu​dnio​wym? Eki​pa Thor​ne’a dzia​ła​ła we wschod​niej i pół​noc​nej czę​ści mia​sta, rzad​ko, je​że​li w ogó​le, za​pusz​cza​ła się na po​łu​dnie od rze​ki. Na​wet kie​dy nie pra​co​wał, Thor​ne sta​rał się nie zbli​żać do dru​gie​go brze​gu Ta​mi​zy. – Wy​dział do spraw Ochro​ny Dzie​ci ode​brał te​le​fon od jed​nej z ich pra​cow​nic, któ​ra twier​dzi, że jest prze​trzy​my​wa​na pod bro​nią w skle​pi​ku w Tul​se Hill. – Brig​stoc​ke spoj​rzał na świ​stek, któ​ry trzy​mał w ręku. – Sier​żant He​len We​eks. – Chy​ba znam to na​zwi​sko – po​wie​dział Thor​ne i za​czął szu​kać w pa​mię​ci. – WOD wy​szu​kał nas w sys​te​mie i zgło​sił się z tą spra​wą do mnie. Tak więc… – Fa​cet tej ko​bie​ty zo​stał po​trą​co​ny na przy​stan​ku au​to​bu​so​wym po​nad rok temu. – Thor​ne pró​bo​wał przy​po​mnieć so​bie, jak wy​glą​da ta ko​bie​ta; roz​ma​wiał z nią w swo​im ga​bi​ne​cie i na po​grze​bie. – On też pra​co​wał w re​sor​cie, pa​mię​tasz? – Nie, ale to może być waż​ne. – Brig​stoc​ke po​krę​cił gło​wą. – Choć wła​ści​wie nie wia​do​mo. Istot​ne jest… – Chwi​lecz​kę, co to ma wspól​ne​go z nami? – Nie z nami – od​parł Brig​stoc​ke. – Z tobą. Thor​ne po​czuł nie​przy​jem​ne świerz​bie​nie skó​ry na kar​ku i w tej chwi​li ża​ło​wał, że nie wziął cho​ro​bo​we​go. – Ten skle​pi​karz naj​wy​raź​niej po​pro​sił o spro​wa​dze​nie na miej​sce wła​śnie cie​bie. – Nad​in​spek​tor wciąż ga​pił się na świ​stek pa​pie​ru, jak​by mógł w ten spo​sób wy​do​być coś wię​cej ze ską​pych in​for​ma​cji, ja​ki​mi dys​po​no​wał. – Albo ra​czej „za​żą​dał”, bo prze​cież trzy​ma na musz​ce funk​cjo​na​riusz​kę po​li​cji. – Wie​my, jak on się na​zy​wa? – Akh​tar. Ko​lej​ne na​zwi​sko, któ​re Thor​ne roz​po​znał, i Brig​stoc​ke wie​dział, że tak wła​śnie bę​dzie. Imię za​pew​ne nic by mu nie po​wie​dzia​ło, ale na​zwi​sko owszem. – Spra​wa za​bój​stwa z ze​szłe​go roku – po​wie​dział Thor​ne. – Zga​dza się? – To oj​ciec tego dzie​cia​ka – mruk​nął Brig​stoc​ke. Thor​ne pró​bo​wał przy​po​mnieć so​bie, jak wy​glą​dał ten męż​czy​zna, ale bez po​wo​dze​nia. Pa​mię​tał na​to​miast jego nie​po​ha​mo​wa​ny gniew, kie​dy ogło​szo​no wy​rok, wście​kłość, jaką męż​czy​zna wy​ła​do​wał na Thor​nie i jego ko​le​gach przed gma​chem sądu. Choć szcze​rze mu współ​czuł, pró​bo​wał go uspo​ko​ić i uświa​do​mić, że po​wi​nien wy​ra​zić swo​je nie​za​do​wo​le​nie wo​bec sę​dzie​go, a nie po​li​cji. Thor​ne’owi utkwi​ło w pa​mię​ci to, że męż​czy​zna od​cho​dził stam​tąd ze łza​mi w oczach. – W czym rzecz wła​ści​wie?

Wzru​sze​nie ra​mion Brig​stoc​ke’a zda​wa​ło się mó​wić „wiesz tyle samo co ja”. – To bez sen​su – uznał Thor​ne. – Pro​ces od​był się daw​no temu. Osiem, dzie​więć mie​się​cy temu. – Po​wta​rzam, że wiem tyle co i ty. – Brig​stoc​ke po​ma​chał świst​kiem pa​pie​ru. – Po​sta​ram się do​wie​dzieć cze​goś wię​cej, gdy już bę​dziesz w dro​dze na miej​sce. – Mogę za​brać Hol​lan​da? – Po pro​stu jedź tam. Thor​ne po​spiesz​nie wró​cił do sali od​praw, po​le​cił de​tek​ty​wo​wi sier​żan​to​wi Dave’owi Hol​lan​do​wi, aby po​szedł za nim, i zbiegł po scho​dach na par​king. Wy​jął z ba​gaż​ni​ka nie​bie​skie​go ko​gu​ta na ma​gnes i po​dał pod​wład​ne​mu, za​nim obaj wsie​dli do sa​mo​cho​du Thor​ne’a. Hol​land odło​żył ko​gu​ta na pod​ło​gę i się​gnął po pasy, by je za​piąć. – Mogę się do​wie​dzieć, do​kąd je​dzie​my? Wy​jeż​dża​jąc z par​kin​gu, Thor​ne po​dzie​lił się z nim in​for​ma​cja​mi, któ​ry​mi dys​po​no​wał, po czym skrę​cił w stro​nę ob​wod​ni​cy pół​noc​nej. – Wresz​cie coś in​ne​go – mruk​nął Hol​land. Thor​ne mu​siał mu przy​znać ra​cję, ale nie był pe​wien, czy aku​rat te​raz rze​czy​wi​ście pra​gnął cze​goś in​ne​go. Wśród co​raz więk​szych kor​ków, gdyż na Park Lane wy​jeż​dża​li w go​dzi​nach szczy​tu, Thor​ne przy​po​mniał so​bie, że kie​dy wi​dział ostat​nio He​len We​eks, była w cią​ży. I zbli​żał się ter​min po​ro​du. Te​raz dziec​ko po​win​no mieć oko​ło roku. – Włącz ko​gu​ta – po​wie​dział. Hol​land się​gnął po mo​co​wa​ną na ma​gnes nie​bie​ską lam​pę i pod​łą​czył do otwo​ru za​pal​nicz​ki na de​sce roz​dziel​czej. Thor​ne wy​obra​żał so​bie He​len We​eks pa​trzą​cą na broń i my​ślą​cą o dziec​ku. Do​dał gazu, a Hol​land wy​chy​lił się, by umie​ścić ko​gu​ta na da​chu BMW. Thor​ne przy​spie​szył i po​mknął na po​łu​dnie, ku Vic​to​ria i Vau​xhall Brid​ge. – Coś mi tu nie gra – ode​zwał się Hol​land. – Dla​cze​go Akh​ta​ro​wi wła​śnie te​raz mia​ło​by od​bić i dla​cze​go wziął za​kład​ni​ka? O to samo Thor​ne za​py​tał Brig​stoc​ke’a pół go​dzi​ny temu. Hol​land tak​że uczest​ni​czył w tym śledz​twie i po​dob​nie jak Thor​ne zwró​cił uwa​gę na to, że coś było nie tak. – To głu​pie – mruk​nął Hol​land. Thor​ne wzru​szył ra​mio​na​mi. – Gdy​by lu​dzie nie byli głu​pi, stra​ci​li​by​śmy ro​bo​tę. – Uwa​żasz, że on wciąż ob​wi​nia cię za ten wy​rok? Aż do chwi​li ogło​sze​nia przez sę​dzie​go wy​ro​ku spra​wa Akh​ta​ra o za​bój​stwo wy​da​wa​ła się pro​sta i oczy​wi​sta, na​wet je​śli pew​ne jej szcze​gó​ły po​zo​sta​wa​ły nie​ja​sne i mgli​ste. Amin Akh​tar z przy​ja​cie​lem, szes​na​sto- i sie​dem​na​sto​la​tek, zo​sta​li za​ata​ko​wa​ni na uli​cy w Is​ling​ton przez trzy​oso​bo​wą gru​pę na​sto​lat​ków, swo​ich ró​wie​śni​ków. Je​den z na​past​ni​ków – Lee Sla​ter – miał nóż rzeź​nic​ki i pod​czas sza​mo​ta​ni​ny, jaka się wy​wią​za​ła, gdy Amin sta​rał się chro​nić przy​ja​cie​la, Sla​ter otrzy​mał cios tym wła​śnie no​żem, a pchnię​cie oka​za​ło się za​bój​cze. Aby unik​nąć od​po​wie​dzial​no​ści kar​nej, dwaj po​zo​sta​li przy ży​ciu na​past​ni​cy od​cię​li się od swo​je​go zmar​łe​go przy​ja​cie​la, ale ich wer​sja wy​da​rzeń dia​me​tral​nie róż​ni​ła się od opi​su zda​rzeń po​da​ne​go przez Ami​na i jego przy​ja​cie​la. Tam​tej nocy spadł śnieg i obaj chłop​cy upie​ra​li się, że zwy​kłe, nie​groź​ne ob​rzu​ca​nie się śnież​ka​mi ni stąd, ni zo​wąd do​pro​wa​dzi​ło do eska​la​cji prze​mo​cy. Wy​pie​ra​jąc się swo​je​go udzia​łu w na​pa​ści, kum​ple Sla​te​ra przy​zna​li mimo wszyst​ko, że to wła​śnie on za​ata​ko​wał dwóch na​sto​lat​ków. Stwier​dzi​li jed​nak, że Amin za​re​ago​wał wy​jąt​ko​wo gwał​tow​nie – po​chwy​cił upusz​czo​ny w któ​rymś

mo​men​cie przez Sla​te​ra nóż i za​dźgał nim swo​je​go prze​ciw​ni​ka. Rzecz ja​sna Amin i jego przy​ja​ciel opo​wie​dzie​li inną wer​sję wy​da​rzeń i choć zo​sta​ła ona uzna​na za naj​bar​dziej praw​do​po​dob​ną, sprzecz​ność wer​sji do​pro​wa​dzi​ła do wsz​czę​cia po​stę​po​wa​nia są​do​we​go, w trak​cie któ​re​go stwier​dzo​no, że w in​te​re​sie pu​blicz​nym nie może być mowy o po​sta​wie​niu ko​mu​kol​wiek za​rzu​tu na​pa​ści czy usi​ło​wa​nia za​bój​stwa po​mi​mo ob​ra​żeń, ja​kich do​zna​li obaj Azja​ci. Osta​tecz​nie Ami​na oskar​żo​no o za​bój​stwo i była to jed​na z naj​prost​szych spraw, z ja​ki​mi Thor​ne miał do czy​nie​nia w swo​jej ka​rie​rze. Z uwa​gi na prze​słan​ki świad​czą​ce o ko​niecz​no​ści obro​ny wła​snej i fakt, że pod​sąd​ny nie był do​tych​czas ka​ra​ny, pro​ku​ra​tor spo​dzie​wał się wy​ro​ku czte​rech lat po​zba​wie​nia wol​no​ści albo na​wet niż​sze​go. Nikt nie był bar​dziej zdzi​wio​ny niż Thor​ne, kie​dy Ami​na Akh​ta​ra ska​za​no na osiem lat. I nikt nie był bar​dziej roz​wście​czo​ny niż oj​ciec chło​pa​ka. Cho​ciaż Thor​ne wciąż nie po​tra​fił przy​po​mnieć so​bie tego męż​czy​zny, do​sko​na​le pa​mię​tał za​ja​dłość jego gnie​wu. To, jak wy​krzy​ki​wał mu pro​sto w twarz swo​je żale na stop​niach przed gma​chem sądu. Wrzesz​czał na całe gar​dło, że pra​wo go oszu​ka​ło. – Wy​glą​da na to, że cho​dzi mu o mnie – rzekł Thor​ne. W od​da​li przed nim sa​mo​cho​dy zjeż​dża​ły na pas dla au​to​bu​sów, pod​czas gdy on skrę​cił w So​uth Lam​beth Road, w kie​run​ku Stoc​kwell. – Może wziął He​len We​eks jako za​kład​ni​ka, żeby wy​mie​nić jed​ne​go po​li​cjan​ta na in​ne​go. – Jezu – mruk​nął Hol​land. Te​raz dziec​ko po​win​no mieć oko​ło roku… Thor​ne był go​tów się tego pod​jąć, gdy​by oka​za​ło się to ko​niecz​ne, i przez resz​tę dro​gi na po​łu​dnie, sta​ra​jąc się nie od​ry​wać rąk od kie​row​ni​cy, roz​wa​żał, jak po​wi​nien ro​ze​grać tę sy​tu​ację. Wy​obra​ził so​bie, że to w nie​go wy​ce​lo​wa​na była broń. I za​sta​na​wiał się, o kim on sam my​ślał​by w tej sy​tu​acji. Uli​ca była za​mknię​ta z obu stron sto me​trów od skle​pi​ku. Ra​dio​wo​zy blo​ko​wa​ły też bocz​ne ulicz​ki i głów​ne alej​ki ko​mu​ni​ka​cyj​ne, co ozna​cza​ło nie tyl​ko utrud​nie​nia dla oko​licz​nych miesz​kań​ców, ale rów​nież dla lu​dzi ko​rzy​sta​ją​cych ze sta​cji na Tul​se Hill oraz dla dzie​ci i per​so​ne​lu tu​tej​szej pod​sta​wów​ki, gdyż i ko​lej​ka, i szko​ła znaj​do​wa​ły się na ob​sza​rze od​dzie​lo​nym po​li​cyj​nym kor​do​nem. Thor​ne’a prze​pusz​czo​no, kie​dy po​ka​zał swo​ją le​gi​ty​ma​cję. Na chod​ni​kach po obu stro​nach uli​cy mun​du​ro​wi funk​cjo​na​riu​sze pró​bo​wa​li usu​nąć tłu​my ga​piów. Wśród cie​kaw​skich, któ​rych po​spiesz​nie od​pro​wa​dzo​no w bez​piecz​ne miej​sca, były oso​by w szla​fro​kach i ko​szu​lach noc​nych. Thor​ne po​wo​li zjeż​dżał ze wzgó​rza do miej​sca, któ​re było jego ce​lem. Przed nie​wiel​kim cią​giem skle​pi​ków sta​ło wie​le sa​mo​cho​dów i mo​to​rów. Thor​ne do​my​ślał się, że więk​szość z nich na​le​ży do osób, któ​re uda​ły się do pra​cy po​cią​giem, choć te​raz upły​nie tro​chę cza​su, za​nim będą mo​gły ode​brać swo​je po​jaz​dy. Za​trzy​mał BMW po tej stro​nie uli​cy, gdzie za​par​ko​wa​ły dwa po​jaz​dy od​dzia​łu an​ty​ter​ro​ry​stycz​ne​go, i wy​siadł. Spoj​rzał w kie​run​ku skle​pi​ku. Me​ta​lo​we ża​lu​zje były opusz​czo​ne. Po​kry​wa​ły je graf​fi​ti, wśród któ​rych dało się od​czy​tać tyl​ko sło​wo „ARA​BUS”. Przy dwóch spe​cjal​nie wy​po​sa​żo​nych BMW sta​ło pię​ciu czy sze​ściu uzbro​jo​nych funk​cjo​na​riu​szy. Thor​ne i Hol​land ru​szy​li w ich stro​nę. Po po​sta​wie po​li​cjan​tów i luź​nej po​ga​węd​ce, jaką pro​wa​dzi​li, moż​na było się do​my​ślać, że nie pod​ję​to do​tąd żad​nych de​cy​zji co do kon​kret​nych dzia​łań. Przy opusz​czo​nych ża​lu​zjach nie było do kogo ce​lo​wać. Po​nad​to skle​pik nie łą​czył się z in​ny​mi pla​ców​ka​mi w cią​gu i był par​te​ro​wy. Wy​klu​czo​ne, aby męż​czy​zna w środ​ku mógł do nich ce​lo​wać. An​ty​ter​ro​ry​ści cze​ka​li na roz​ka​zy. Za​nim Thor​ne i Hol​land zdą​ży​li do nich po​dejść, roz​dzwo​ni​ła się ko​mór​ka Thor​ne’a.

– Chy​ba już wiem dla​cze​go – po​wie​dział Brig​stoc​ke. – Słu​cham. – Amin Akh​tar za​bił się osiem ty​go​dni temu w za​kła​dzie kar​nym dla mło​do​cia​nych prze​stęp​ców w Barn​da​le. Tom… Hol​land pa​trzył wy​cze​ku​ją​co, chcąc po​znać no​wi​ny. Thor​ne tyl​ko za​klął pod no​sem i po​ma​sze​ro​wał da​lej, w stro​nę uzbro​jo​nych męż​czyzn, pod​czas gdy Brig​stoc​ke in​for​mo​wał go o no​wych przy​krych szcze​gó​łach.

5 Do​wód​cą zbroj​nej jed​nost​ki szyb​kie​go re​ago​wa​nia CO19 był krę​py, po​sęp​ny męż​czy​zna na​zwi​skiem Chi​vers. Wska​zał Thor​ne’owi i Hol​lan​do​wi pod​sta​wów​kę po dru​giej stro​nie uli​cy, gdzie za​ło​żo​no punkt ob​ser​wa​cyj​ny z po​spiesz​nie przy​go​to​wa​ną salą od​praw. Od​cho​dząc, Thor​ne uznał, że Chi​ver​sa naj​wy​raź​niej draż​ni​ła ta sy​tu​acja, wy​da​wał się nią znu​dzo​ny. Fa​cet wy​glą​dał na jed​ne​go z tych, któ​rzy lu​bi​li kop​nię​ciem otwie​rać drzwi za​mknię​tych po​miesz​czeń, strze​la​jąc przy tym gdzie po​pad​nie. Thor​ne mógł mieć tyl​ko na​dzie​ję, dla do​bra wszyst​kich za​an​ga​żo​wa​nych w spra​wę, że sy​tu​acja się nie zmie​ni i przy​najm​niej dla in​spek​to​ra Chi​ver​sa po​zo​sta​nie nud​na jak fla​ki z ole​jem. Przy bra​mie szko​ły krę​ci​ło się ko​lej​ne stad​ko po​li​cjan​tów. Per​so​nel i uczniów wciąż jesz​cze wy​pro​wa​dza​no z bu​dyn​ku, a po le​wej stro​nie, za kor​do​nem, Thor​ne spo​strzegł nie​wiel​ki tłu​mek do​py​tu​ją​cy się ner​wo​wo, co się tu dzie​je. Wśród tych lu​dzi byli za​nie​po​ko​je​ni ro​dzi​ce. Przede wszyst​kim jed​nak gro​ma​dę tę two​rzy​li ga​pie spra​gnie​ni sen​sa​cji i dresz​czy​ku emo​cji. Nie​dłu​go zja​wią się przed​sta​wi​cie​le me​diów. Thor​ne i Hol​land zo​sta​li po​pro​wa​dze​ni przez bo​isko i głów​nym wej​ściem do roz​brzmie​wa​ją​cej gło​śnym echem sali. Więk​szość pla​sti​ko​wych krze​se​łek ze​bra​no z jed​nej stro​ny, a przed nie​wiel​ką sce​ną sta​ły rzę​dy drew​nia​nych sto​li​ków. Mun​du​ro​wi i cy​wil​ni funk​cjo​na​riu​sze roz​kła​da​li na nich swój sprzęt, po​krzy​ku​jąc przy tym i prze​kli​na​jąc, a ich buty skrzy​pia​ły na wy​po​le​ro​wa​nym drew​nia​nym par​kie​cie. W sali uno​si​ła się ty​po​wa dla szkół woń. – Wra​ca​ją wspo​mnie​nia – rzekł Hol​land, bio​rąc głę​bo​ki wdech. – Przy​po​mi​na mi się za​pach kre​dek i smród prze​po​co​nych skar​pet. Thor​ne wes​tchnął te​atral​nie. – A ja po​my​śla​łem o pra​cow​ni​cy sto​łów​ki, w któ​rej się pod​ko​chi​wa​łem – po​wie​dział. – I o gnoj​ku na​zwi​skiem Dean Tur​ner, któ​ry pod​kra​dał mi mle​ko. Oczy​wi​ście do cza​su, kie​dy Mar​ga​ret That​cher ode​bra​ła mle​ko nam wszyst​kim. Hol​land naj​wy​raź​niej nie zro​zu​miał alu​zji. – Pi​jał pan mle​ko w szko​le? – In​spek​tor Thor​ne? Od​wró​ci​li się, by uj​rzeć pod​cho​dzą​ce​go do nich wy​so​kie​go męż​czy​znę w mun​du​rze po​lo​wym. Thor​ne nie mu​siał wi​dzieć sym​bo​lu ko​ro​ny na jego ra​mie​niu, aby wie​dzieć, że ma przed sobą nad​ko​mi​sa​rza. Męż​czy​zna był po czter​dzie​st​ce, miał ja​sne, krót​ko przy​cię​te wło​sy i praw​do​po​dob​nie wie​lo​krot​nie zła​ma​ny nos. Ci​chym gło​sem ze śla​da​mi pół​noc​ne​go ak​cen​tu ofi​cer przed​sta​wił się jako Mike Don​nel​ly i wy​ja​śnił, że jest lo​kal​nym nad​ko​mi​sa​rzem, któ​ry aku​rat od rana peł​nił dy​żur, i wła​śnie jemu przy​pa​dła rola Srebr​ne​go Ko​mi​sa​rza, do​wód​cy ope​ra​cyj​ne​go i głów​ne​go ko​or​dy​na​to​ra dzia​łań w te​re​nie. To za​da​nie nie wy​da​wa​ło mu się szcze​gól​nie ku​szą​ce. Thor​ne uznał, że mo​gło to wy​ni​kać z bra​ku do​świad​cze​nia w tego typu ak​cjach albo z nie​wiel​kiej ilo​ści in​for​ma​cji na te​mat za​ist​nia​łej sy​tu​acji. – To o co wła​ści​wie cho​dzi Akh​ta​ro​wi? – Z tego co wiem, o mnie – od​parł Thor​ne. Don​nel​ly po​ki​wał gło​wą. Naj​wy​raź​niej miał na​wyk ki​wa​nia gło​wą i wy​da​wa​nia po​mru​ków su​ge​ru​ją​cych apro​ba​tę, kie​dy mó​wi​li inni. Thor​ne był do​sko​na​le obe​zna​ny z tą stra​te​gią i sam nie​jed​no​krot​nie ją sto​so​wał. Dzię​ki temu spra​wiasz wra​że​nie, że słu​chasz i zwra​casz uwa​gę na to, co się mówi. Z po​zo​ru wy​da​jesz się głę​bo​ko prze​ję​ty, sku​pio​ny, choć my​ślisz je​dy​nie o tym, że dana sy​tu​acja zde​cy​do​wa​nie cię

prze​ra​sta. – Są​dzi​cie, że to może być po​wią​za​ne z mu​zuł​mań​ski​mi spra​wa​mi? – Don​nel​ly po​wiódł wzro​kiem od Thor​ne’a do Hol​lan​da i z po​wro​tem. – Z mu​zuł​mań​ski​mi spra​wa​mi? – Daj​cie spo​kój, prze​cież wie​cie, o co mi cho​dzi. – Nie bar​dzo. – Tak się tyl​ko gło​śno za​sta​na​wiam – cią​gnął Don​nel​ly. – Na tym eta​pie trze​ba brać pod uwa​gę każ​dą ewen​tu​al​ność. Hol​land wzru​szył ra​mio​na​mi. – Wła​ści​wie tak. – Nie o to tu cho​dzi – mruk​nął Thor​ne. Po​wie​dział Don​nel​ly’emu, co usły​szał przez te​le​fon od Brig​stoc​ke’a. Nad​ko​mi​sarz za​my​ślił się przez chwi​lę. – To nie są do​bre wie​ści – pod​su​mo​wał. – Dla ni​ko​go. A na pew​no nie dla de​tek​tyw sier​żant We​eks. Prze​pro​sił, mó​wiąc, że musi spraw​dzić, jak prze​bie​ga ewa​ku​acja, po czym wrę​czył Thor​ne’owi trans​kryp​cję te​le​fo​nu od He​len We​eks sprzed go​dzi​ny. Na sto​li​ku stał nie​wiel​ki od​twa​rzacz kom​pak​to​wy i Don​nel​ly na​ci​snął przy​cisk „start”, za​nim się od​wró​cił i wy​szedł. Hol​land spoj​rzał po​nad ra​mie​niem Thor​ne’a, by prze​czy​tać trans​kryp​cję, rów​no​cze​śnie od​słu​chu​jąc roz​mo​wę. Te​le​fon z nu​me​ru 07785 455787. Godz. 8.17 – Wy​dział do spraw Ochro​ny Dzie​c i, Gill Bel​lin​ger. – Gill, tu He​len, za​m knij się i słu​c haj, ja​s ne? Pau​za. – Słu​c ham… – Mu​s isz zna​leźć de​tek​ty​wa in​s pek​to​ra Toma Thor​ne’a. Pra​c u​je w Sek​c ji Za​c hod​niej Wy​dzia​łu Za​bójstw, a przy​najm​niej tak było jesz​c ze ja​kiś rok temu. Głos w tle. Nie​wy​raź​ny. – To waż​ne, żeby się z nim skon​tak​to​wać, ja​s ne? I to na​tych​m iast. – Co się dzie​je? – Je​s tem trzy​m a​na jako za​kład​nicz​ka. Pod bro​nią. W skle​pi​ku przy Nor​wo​od Road, nie​da​le​ko skrzy​ż o​wa​nia z Chri​s t​church Road, przy sta​c ji. Głos w tle. Nu​m er 287. – Nu​m er dwie​ś cie osiem​dzie​s iąt sie​dem. – Jezu… – Za​dzwoń gdzie trze​ba, do​bra? Ale naj​pierw znajdź de​tek​ty​wa in​s pek​to​ra Thor​ne’a. Czło​wiek, któ​ry nas tu prze​trzy​m u​je, chce, żeby się tu zja​wił. – Kto was prze​trzy​m u​je? Głos w tle. Nie​wy​raź​ny. – Mu​s zę koń​c zyć, Gill… Za​dzwoń… Ko​niec po​łą​c ze​nia. Godz. 8.18.

– Akh​tar nie miał opo​rów, aby po​dać ad​res, gdzie się znaj​du​ją – za​uwa​żył Hol​land. – Chciał, że​by​śmy do​tar​li tu moż​li​wie jak naj​szyb​ciej. – Ona wy​da​je się zde​ner​wo​wa​na. – Na​praw​dę, Dave? Już wi​dzę, dla​cze​go tak ła​two do​chra​pa​łeś się ran​gi sier​żan​ta. Thor​ne za​uwa​żył, że Don​nel​ly wra​ca, i po​dał mu ko​mór​kę. – Może pan do niej za​dzwo​ni? Don​nel​ly po​ki​wał gło​wą, ale roz​glą​dał się ner​wo​wo do​ko​ła. – Naj​pierw upew​nij​my się, że będą przy tym wszyst​kie oso​by, któ​re po​win​ny tego wy​słu​chać. Po​pro​sił prze​cho​dzą​ce​go mun​du​ro​we​go funk​cjo​na​riu​sza, aby spro​wa​dził do​wód​cę bry​ga​dy an​ty​ter​ro​-

ry​stycz​nej. A po​tem ge​stem dło​ni przy​wo​łał do sie​bie ko​bie​tę z dru​gie​go koń​ca sali. Od​wró​cił się do Thor​ne’a. – Zna pan Chi​ver​sa? Thor​ne po​ki​wał gło​wą. – To były woj​sko​wy? – Mó​wił panu o tym? – Strze​li​łem w ciem​no. Ko​bie​ta sta​nę​ła obok Don​nel​ly’ego. Była po trzy​dzie​st​ce, jak osza​co​wał Thor​ne, chu​da, wzro​stu nie​co po​wy​żej śred​nie​go. Ciem​ne wło​sy mia​ła ob​cię​te krót​ko, na pa​zia i no​si​ła dżin​sy oraz skó​rza​ną kurt​kę. Wy​glą​da​ła na roz​luź​nio​ną i zre​lak​so​wa​ną, a Thor​ne nie po​tra​fił stwier​dzić, czy nie była to tyl​ko poza. Don​nel​ly po​ło​żył jej dłoń na ra​mie​niu. Po​pa​trzy​ła na nią, a po​tem odro​bi​nę ner​wo​wo uśmiech​nę​ła się do Thor​ne’a, gdy nad​ko​mi​sarz do​ko​nał pre​zen​ta​cji. – To Sue Pa​scoe – po​wie​dział. – Jest na​szą wy​kwa​li​fi​ko​wa​ną ne​go​cja​tor​ką i sły​sza​łem o niej wie​le do​bre​go. Pa​scoe przy​wi​ta​ła się z Thor​ne’em i Hol​lan​dem. Don​nel​ly po​wie​dział, że cze​ka​ją jesz​cze na Chi​ver​sa, a ona po​ki​wa​ła gło​wą. – Czę​sto mia​ła pani do czy​nie​nia z ta​ki​mi przy​pad​ka​mi? – za​py​tał Thor​ne. – Wy​star​cza​ją​co – od​rze​kła Pa​scoe. Thor​ne nie sły​szał, aby po​li​cja miej​ska za​trud​nia​ła na etat ne​go​cja​to​rów. Uznał, że „wy​kwa​li​fi​ko​wa​ny” zna​czy​ło, iż Pa​scoe prze​szła od​po​wied​nie szko​le​nia. Sam też parę lat temu był na po​dob​nym szko​le​niu, tyle że mia​ło ono na celu ra​dze​nie so​bie w sy​tu​acji, kie​dy zo​sta​nie się wzię​tym za za​kład​ni​ka. Od​by​ło się w week​end w ta​nim ho​te​lu przy M25; wie​lu uczest​ni​ków za waż​niej​sze uzna​ło za​kra​pia​ne im​prez​ki w ba​rze. Te​mat szko​le​nia był pro​sty i ła​twy do prze​wi​dze​nia: na​wią​za​nie wię​zi z po​ry​wa​czem, zna​le​zie​nie z nim wspól​ne​go ję​zy​ka, pró​ba prze​ko​na​nia, aby za​czął po​strze​gać cię jako isto​tę ludz​ką. Wszyst​ko to mia​ło po​móc utrzy​mać się przy ży​ciu moż​li​wie jak naj​dłu​żej. Thor​ne miał na​dzie​ję, że He​len We​eks od​by​ła ten sam kurs i nie upi​ja​ła się w tym cza​sie w ba​rze do nie​przy​tom​no​ści. Chi​vers wszedł do sali i zdjął hełm, po czym zbli​żył się nich. Igno​ru​jąc Thor​ne’a, Hol​lan​da i Pa​scoe, ski​nął gło​wą do Don​nel​ly’ego. Jego dłoń au​to​ma​tycz​nie po​wę​dro​wa​ła na kol​bę gloc​ka 17, któ​re​go miał w ka​bu​rze przy pa​sie obok dwóch gra​na​tów bły​sko​wo-hu​ko​wych 8 Bang. Nad​ko​mi​sarz po​le​cił Thor​ne’owi, aby za​dzwo​nił. – Tyl​ko spo​koj​nie – po​in​stru​owa​ła Pa​scoe. – Mu​si​my ze​brać jak naj​wię​cej in​for​ma​cji, ale waż​ne jest stwo​rze​nie uspo​ka​ja​ją​cej at​mos​fe​ry. Na tym eta​pie nic nie sta​no​wi pro​ble​mu. – Po​sta​ram się o tym pa​mię​tać – po​wie​dział Thor​ne. Spoj​rzał na nu​mer na kart​ce, po czym wstu​kał go i prze​łą​czył ko​mór​kę na tryb gło​śno​mó​wią​cy. – Za​czy​na​my – rzekł Don​nel​ly. Te​le​fon ode​bra​no nie​mal na​tych​miast. – He​len? – Tak. – Mówi Tom Thor​ne. Nic ci nie jest? Mo​żesz swo​bod​nie roz​ma​wiać? He​len We​eks od​par​ła, że tak. Po​wie​dzia​ła, że nic jej nie jest. – Po​wiedz panu Akh​ta​ro​wi, że wiem, co się sta​ło z jego sy​nem, i że mu współ​czu​ję. Wy​słu​cha​li, jak wia​do​mość zo​sta​ła prze​ka​za​na da​lej. Jed​nak od​po​wie​dzi nie było. – He​len? Mogę z nim mó​wić? He​len za​da​ła py​ta​nie, po czym od​par​ła: – Chce, że​byś na ra​zie roz​ma​wiał ze mną.

– Do​brze, po​słu​chaj. Po​wiedz mu, że je​stem go​to​wy na wy​mia​nę. Pro​sił, żeby mnie tu ścią​gnąć, więc je​śli cię wy​pu​ści, mogę za​jąć two​je miej​sce. Pa​scoe za​czę​ła gwał​tow​nie ge​sty​ku​lo​wać, da​jąc do zro​zu​mie​nia, że to wy​klu​czo​ne. Tak​że Don​nel​ly za​czął pro​te​sto​wać, że nikt nie usta​lał ta​kie​go ob​ro​tu wy​da​rzeń. Thor​ne po​now​nie prze​niósł wzrok na ko​mór​kę. – He​len… – Nie o to mu cho​dzi – po​wie​dzia​ła. Don​nel​ly na​chy​lił się do Thor​ne’a i wy​szep​tał: – Niech pan za​py​ta, kto jesz​cze tam z nią jest. Mamy świad​ka, któ​ry twier​dzi, że w skle​pie był ktoś jesz​cze. – Czy są ja​cyś inni za​kład​ni​cy? – za​py​tał Thor​ne. – Na​zy​wa się Ste​phen Mit​chell – od​po​wie​dzia​ła. Mę​ski głos po​wie​dział coś w tle, a He​len po​da​ła ad​res w Tul​se Hill. Don​nel​ly za​pi​sał go i prze​ka​zał świ​stek mun​du​ro​we​mu funk​cjo​na​riu​szo​wi, któ​ry po​spiesz​nie opu​ścił salę. – W ta​kim ra​zie cze​go on chce? Wy​mia​nę zdań, jaka na​stą​pi​ła, prze​dzie​la​ły ko​lej​ne pau​zy i pro​wa​dzo​ne po​spiesz​nie nie​wy​raź​ne roz​mo​wy – He​len prze​ka​zy​wa​ła py​ta​nia Thor​ne’owi, słu​cha​ła słów Akh​ta​ra, po czym udzie​la​ła od​po​wie​dzi w jego imie​niu. – Mówi, że jego syn się nie za​bił… Że nie mógł​by się za​bić. Twier​dzi, że spra​wę za​tu​szo​wa​no. To ty po​sła​łeś jego syna do wię​zie​nia… więc to ty mu​sisz się do​wie​dzieć, kto go za​mor​do​wał. Thor​ne uniósł wzrok. Za​uwa​żył, że wszy​scy na nie​go pa​trzy​li. – Po​wiedz mu, że prze​pro​wa​dzi​my grun​tow​ne śledz​two w spra​wie śmier​ci jego syna, ale mu​si​my za​koń​czyć tę sy​tu​ację kry​zy​so​wą. Kie​dy cze​kał na od​po​wiedź, Don​nel​ly na​pi​sał na świst​ku pa​pie​ru „Uwol​nić Mit​chel​la?” i pod​su​nął Thor​ne’owi. – Mówi, że to wszyst​ko się skoń​czy, kie​dy się do​wiesz, co się sta​ło z jego sy​nem. – Pro​szę mu po​wie​dzieć, że cie​szy​my się, iż ze​chciał z nami po​mó​wić – rzekł Thor​ne. – Że uczy​nię, co w mo​jej mocy, ale po​trze​bu​je​my z jego stro​ny ja​kie​goś do​wo​du do​brej woli. Po​wiedz mu, że po​wi​nien wy​pu​ścić pana Mit​chel​la. Sue Pa​scoe po​krę​ci​ła gło​wą. – To się nie uda – stwier​dzi​ła. – On od​ma​wia – po​wie​dzia​ła He​len. Usły​sze​li, że skle​pi​karz za​czął po​krzy​ki​wać. – Mówi, że wie​rzył w pra​wo, ale za​wiódł się na nim… więc mu​sisz zro​bić to, co on każe, albo spra​wy przy​bio​rą o wie​le gor​szy ob​rót. Thor​ne uniósł wzrok, by zo​ba​czyć, że Don​nel​ly i Chi​vers wy​mie​ni​li zna​czą​ce spoj​rze​nia. Don​nel​ly za​mknął oczy. – Musi pan udo​wod​nić, że Amin nie po​peł​nił sa​mo​bój​stwa – ode​zwał się Akh​tar. – Do​wie​dzieć się, kto go za​bił i dla​cze​go. Albo… – Już do​brze, He​len – uspo​ka​jał Thor​ne. On i wszy​scy inni usły​sze​li Akh​ta​ra do​sta​tecz​nie wy​raź​nie. Thor​ne nie chciał, aby He​len mu​sia​ła wy​po​wie​dzieć te sło​wa. Nie chciał usły​szeć prze​ra​że​nia w jej gło​sie. – Albo za​bi​ję ich obo​je.

6 Kie​dy roz​mo​wa do​bie​gła koń​ca, He​len odło​ży​ła te​le​fon na pod​ło​gę przed sobą i spoj​rza​ła na sie​dzą​ce​go przy biur​ku Akh​ta​ra. Męż​czy​zna cięż​ko od​dy​chał i mam​ro​tał do sie​bie. Wy​da​wał się za​do​wo​lo​ny z prze​bie​gu roz​mo​wy z To​mem Thor​ne’em. Po​pa​trzył na nią. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział. – I co te​raz? – spy​ta​ła. Akh​tar wstał. Trzy​mał w ręku re​wol​wer. He​len po​czu​ła, że Ste​phen Mit​chell drgnął ner​wo​wo. – Niech pani wy​łą​czy te​le​fon – na​ka​zał Akh​tar. – A je​że​li będą chcie​li z pa​nem roz​ma​wiać? Prze​ka​zać nowe wia​do​mo​ści. – Do​pie​ro kie​dy będę go​to​wy. Wy​ce​lo​wał w nią, a He​len wy​peł​ni​ła po​le​ce​nie. – Te​raz musi pani ja​koś się tu usa​do​wić, moż​li​wie jak naj​wy​god​niej, i miej​my na​dzie​ję, że de​tek​tyw Thor​ne jest czło​wie​kiem słow​nym i ho​no​ro​wym. – Jest – za​pew​ni​ła. – I że jest do​bry w tym, co robi. Akh​tar za​sta​na​wiał się przez chwi​lę, po czym wró​cił do skle​pi​ku. Obo​je za​kład​ni​cy mil​cze​li przez ja​kiś czas, aż w koń​cu Mit​chell ode​zwał się pół​gło​sem, nie uno​sząc gło​wy. – Dla​cze​go nie chce mnie pu​ścić? – Nie wiem. – Cho​dzi tyl​ko o pa​nią, praw​da? – Spoj​rzał na nią gniew​nie. – Bo jest pani po​li​cjant​ką i on wie, że będą trak​to​wać tę spra​wę po​waż​nie. – Mó​wił szyb​ko, nie​mal szep​tem. – Dla​cze​go więc, do cho​le​ry, ja miał​bym tu sie​dzieć? Jaki jest sens, że​by​śmy obo​je przez to prze​cho​dzi​li? – Niech pan się za​mknie, za​cho​wa spo​kój. Mit​chell od​wró​cił wzrok. He​len czu​ła, że był skrę​po​wa​ny tym, co przed chwi​lą po​wie​dział, ale na do​da​tek okrop​nie się bał. – Pro​szę po​słu​chać, bę​dzie do​brze. Nie tyl​ko pan jest prze​ra​żo​ny. Mit​chell wol​no po​ki​wał gło​wą. Usły​sze​li, jak Akh​tar krzą​ta się w skle​pi​ku. – Czy po​wia​do​mią moją żonę? – za​py​tał Mit​chell. – Ja​sne, że tak. – Zu​peł​nie się za​ła​mie. – Wy​si​lił się na uśmiech. – Od​wa​gi ma jesz​cze mniej niż ja. – Za​opie​ku​ją się nią – za​pew​ni​ła. Mit​chell zro​bił dłu​gi, po​wol​ny wy​dech i wy​pro​sto​wał nogi. – Czym się pan zaj​mu​je? – Pra​cu​ję w ban​ku. Przy Tot​ten​ham Co​urt Road. Dziś mia​łem ubie​gać się o awans. – Przy​kro mi. – Moż​na by się spo​dzie​wać ta​kiej sy​tu​acji w ban​ku. No wie pani, ja​kiś świ​rus z bro​nią. Albo na po​czcie. Ale nie w pod​rzęd​nym, ma​łym skle​pi​ku. – Zna​leź​li​śmy się w nie​wła​ści​wym miej​scu o nie​wła​ści​wej po​rze – skwi​to​wa​ła He​len. Wie​dzia​ła, że te sło​wa pa​so​wa​ły do więk​szo​ści bru​tal​nych i krwa​wych prze​stępstw. Czło​wiek wcho​dził do nie​wła​ści​we​go pubu, skrę​cał w nie​wła​ści​wą ulicz​kę albo za​pusz​czał się do nie​wła​ści​wej dziel​-

ni​cy. To cał​kiem zro​zu​mia​łe bać się na​sto​lat​ków z no​ża​mi albo męż​czyzn z bom​ba​mi, ale tak na​praw​dę lu​dzie po​win​ni od​czu​wać lęk przed zwy​kłym pe​chem. – Na ze​wnątrz pew​nie są już uzbro​je​ni gli​nia​rze, praw​da? – Mit​chell spoj​rzał w stro​nę tyl​ne​go wyj​ścia. – Snaj​pe​rzy albo gru​pa spe​cjal​na. Wi​dy​wa​łem ta​kie wy​da​rze​nia w te​le​wi​zyj​nych wi​do​mo​ściach. He​len po​wie​dzia​ła, że po​bli​żu roz​lo​ko​wa​ła się już bez wąt​pie​nia jed​nost​ka szyb​kie​go re​ago​wa​nia i naj​praw​do​po​dob​niej za​bez​pie​cza​ła oko​li​cę skle​pu. Za​pew​ni​ła, że oso​ba kie​ru​ją​ca ope​ra​cją zna się na swo​jej ro​bo​cie. – Ale co wła​ści​wie zro​bią? – Mit​chell jesz​cze bar​dziej zni​żył głos. – Ja​kie są zwy​kle pro​ce​du​ry w ta​kich sy​tu​acjach? – Nie ma jed​nej pro​ce​du​ry. – Ach tak… ja​sne. – Każ​da sy​tu​acja jest inna, szcze​gól​na i nie ma… usta​lo​nych re​guł po​stę​po​wa​nia. Będą cze​kać i ob​ser​wo​wać roz​wój wy​pad​ków. Mit​chell po​wo​li to so​bie przy​swo​ił, go​dząc się z my​ślą, że we​dług wszel​kie​go praw​do​po​do​bień​stwa nie może li​czyć na szyb​kie za​koń​cze​nie. He​len za​uwa​ży​ła, że ani tro​chę się nie uspo​ko​ił, i wca​le mu się nie dzi​wi​ła. Do​pó​ki Akh​tar nie zdej​mie im kaj​da​nek, nie pod​nie​sie an​tyw​ła​ma​nio​wych ża​lu​zji i nie wy​pu​ści ich ze skle​pi​ku, do​pó​ty wszyst​ko może się oka​zać śmier​tel​nie nie​bez​piecz​ne dla wszyst​kich za​an​ga​żo​wa​nych w to lu​dzi. Usia​dła pro​sto i na​słu​chi​wa​ła. Akh​tar prze​stał się krzą​tać, ale po chwi​li jej uszu do​biegł sze​lest prze​wra​ca​nych kar​tek pa​pie​ru. – Czy​ta ga​ze​tę – wy​szep​tał Mit​chell. – Czy​ta ga​ze​tę jak gdy​by nig​dy nic. He​len wciąż się za​sta​na​wia​ła, jak w tej ca​łej sy​tu​acji ra​dzi so​bie Akh​tar. Wie​dzia​ła, że to waż​ne. Czy ten męż​czy​zna trzy​ma​ją​cy re​wol​wer w dło​ni, jak​by ści​skał ja​do​wi​te​go węża, na​praw​dę był tak spo​koj​ny? A może po pro​stu sta​rał się spra​wiać ta​kie wra​że​nie? Jak​kol​wiek przed​sta​wia​ła się praw​da i co​kol​wiek od​kry​je Tom Thor​ne, mu​sie​li do​pil​no​wać, aby Ja​ved Akh​tar za​cho​wał nie​zmą​co​ny spo​kój, je​że​li sami mie​li po​zo​stać bez​piecz​ni. Ona i pra​cow​nik ban​ku mu​sie​li uczy​nić wszyst​ko, by Akh​tar nadal był roz​luź​nio​ny i opa​no​wa​ny. Znie​ru​cho​mie​li, gdy skle​pi​karz po​ja​wił się na​gle w przej​ściu. Uniósł rękę, jak​by w prze​pra​sza​ją​cym ge​ście, że za​kłó​cił ich spo​kój. A po​tem spo​koj​nie odło​żył re​wol​wer na biur​ko i za​py​tał, czy mają ocho​tę na her​ba​tę. Thor​ne roz​ma​wiał przez te​le​fon na bo​isku. Za​dzwo​nił już do Brig​stoc​ke’a, aby po​in​for​mo​wać go o sy​tu​acji i za​pew​nić, że cała pa​pie​ro​wa do​ku​men​ta​cja do​ty​czą​ca sa​mo​bój​stwa w Barn​da​le zo​sta​nie prze​sła​na do jego biu​ra w Bec​ke Ho​use. Za​żą​dał tak​że, by moż​li​wie jak naj​szyb​ciej ko​pia ra​por​tu z au​top​sji zo​sta​ła prze​fak​so​wa​na do Phi​la Hen​drick​sa. Po​pro​sił, aby Brig​stoc​ke skon​tak​to​wał się z oso​bą, któ​ra pro​wa​dzi​ła pier​wot​ne śledz​two w spra​wie śmier​ci Ami​na Akh​ta​ra; chciał, by ten funk​cjo​na​riusz nie​zwłocz​nie do nie​go za​dzwo​nił. Ja​kież było jego zdzi​wie​nie, kie​dy dzie​sięć mi​nut póź​niej ode​zwał się de​tek​tyw in​spek​tor Mar​tin Da​wes. – Nie uwa​żał pan za sto​sow​ne po​wia​do​mić nas, co się sta​ło z Ami​nem Akh​ta​rem? – za​py​tał Thor​ne. – To nie mia​ło związ​ku z wa​szą spra​wą za​bój​stwa. – Choć​by z czy​stej kur​tu​azji. Da​wes naj​wy​raź​niej nie lu​bił od​pusz​czać. – Za​wsze musi pan wie​dzieć, co się dzie​je ze wszyst​ki​mi, któ​rych pan po​słał za krat​ki? Było kil​ku mor​der​ców bu​dzą​cych praw​dzi​wą gro​zę, któ​rych losy Thor​ne uważ​nie sta​rał się śle​dzić, ale Da​wes miał ra​cję. Poza tym Thor​ne uznał prze​py​chan​ki słow​ne za stra​tę cza​su.

– Może pan udzie​lić mi nie​zbęd​nych in​for​ma​cji? Da​wes po​wie​dział Thor​ne’owi, że Amin Akh​tar po​peł​nił sa​mo​bój​stwo, przedaw​ko​wu​jąc nar​ko​ty​ki, dwa mie​sią​ce temu i że jego cia​ło zna​le​zio​no w skrzy​dle szpi​tal​nym za​kła​du kar​ne​go Barn​da​le. Cia​ło od​kry​to z sa​me​go rana, a zgon stwier​dził miej​sco​wy le​karz. – Co Amin ro​bił w skrzy​dle szpi​tal​nym za​kła​du? – Czte​ry dni wcze​śniej zo​stał za​ata​ko​wa​ny przez in​ne​go chło​pa​ka. Miał pa​skud​nie po​ha​ra​ta​ną gębę. – I to mia​ło​by być do​sta​tecz​nym po​wo​dem, aby ze​chciał ze sobą skoń​czyć? – mruk​nął Thor​ne. – Ile tam już sie​dział, sie​dem mie​się​cy? – Zo​stał rów​nież zgwał​co​ny – do​dał Da​wes. – W skrzy​dle szpi​tal​nym? – To moż​li​we. Pa​to​log nie był pe​wien, kie​dy do​szło do gwał​tu, ale ka​me​ra mo​ni​to​rin​gu, któ​ra po​win​na za​się​giem obej​mo​wać cały po​kój chło​pa​ka, zo​sta​ła ty​dzień wcze​śniej prze​nie​sio​na, więc wszyst​ko jest moż​li​we. – Dla​cze​go? – Dla​cze​go zo​stał zgwał​co​ny? Skąd mam wie​dzieć, do cho​le​ry? – Dla​cze​go prze​nie​sio​no ka​me​rę? Da​wes się za​śmiał. – O ile mi wia​do​mo, z ma​ga​zy​nu le​ków znik​nę​ło spo​ro róż​nych me​dy​ka​men​tów, środ​ki prze​ciw​bó​lo​we i wie​le in​nych, dla​te​go tam wła​śnie za​mon​to​wa​no ka​me​rę. Akh​tar przy​pusz​czal​nie wie​dział, gdzie jest ka​me​ra. Wie​dział, że nikt nie pa​trzy, kie​dy za​czął ły​kać pi​guł​ki. Thor​ne za​my​ślił się nad tym. – Nie było in​nych ka​mer? – Jed​na przy wej​ściu do skrzy​dła i jed​na w in​nym po​ko​ju. Ale żad​na nic nie za​re​je​stro​wa​ła. Lu​stru​jąc wzro​kiem bo​isko, Thor​ne za​uwa​żył, że Hol​land roz​ma​wia z Sue Pa​scoe przy głów​nym wej​ściu do szko​ły. Hol​land po​wie​dział coś, a ona się za​śmia​ła. – Cze​mu w ogó​le ro​bi​cie z tego taką wiel​ką spra​wę? – za​py​tał Da​wes. – Pań​ski prze​ło​żo​ny był w tej kwe​stii bar​dzo po​wścią​gli​wy. Thor​ne uznał, że Brig​stoc​ke’owi po pro​stu się spie​szy​ło, ale dal​sze utrzy​my​wa​nie Da​we​sa w nie​wie​dzy mi​ja​ło się z ce​lem. Udzie​lił mu nie​zbęd​nych in​for​ma​cji. – Chciał​bym po​wie​dzieć, że mnie to dzi​wi – mruk​nął Da​wes. – Słu​cham? – Oj​ciec tego chło​pa​ka za​wsze wy​da​wał mi się tro​chę po​strze​lo​ny. Wie pan, o co mi cho​dzi? – Może pan mi to po​wie? – Cóż, na przy​kład jego wy​buch wście​kło​ści, kie​dy za​czął wrzesz​czeć na ko​ro​ne​ra po stwier​dze​niu zgo​nu syna. Wy​dzie​rał się, na kogo tyl​ko się dało. Bre​dził o tu​szo​wa​niu spra​wy, twier​dził, że się my​li​my, że to wszyst​ko nie tak. – Kie​dy to było? – Parę ty​go​dni temu. Tak, fa​ce​to​wi już wte​dy za​czę​ło od​bi​jać. Po​nie​waż czas na​glił, Thor​ne nie za​mie​rzał od​pu​ścić. – I na​wet wte​dy nie ra​czył pan się​gnąć po te​le​fon i po​wia​do​mić nas o tym? – Ale o czym kon​kret​nie? Że ja​kiś skle​pi​karz za​czy​na świ​ro​wać? Żar​tu​je pan so​bie. – Jest pan skoń​czo​nym idio​tą – wy​ce​dził Thor​ne. Da​wes chciał za​pro​te​sto​wać, ale Thor​ne roz​łą​czył się i ru​szył ku Don​nel​ly’emu, któ​ry ma​sze​ro​wał przez bo​isko w jego stro​nę. – Jest już jego żona – po​wie​dział Don​nel​ly. Nad​ko​mi​sarz ski​nął gło​wą w stro​nę głów​nej bra​my,

a Thor​ne od​wró​cił się i zo​ba​czył, jak po​li​cjant​ka po​ma​ga wy​siąść z sa​mo​cho​du Hin​du​sce w śred​nim wie​ku. – Na​dira. Thor​ne przy​po​mniał ją so​bie. Wy​glą​da​ła na rów​nie oszo​ło​mio​ną i za​gu​bio​ną jak ostat​nim ra​zem, kie​dy ją wi​dział. W dniu, kie​dy jej syn tra​fił do wię​zie​nia. – Chciał​bym z nią po​mó​wić – rzekł Thor​ne. Spoj​rzał na ze​ga​rek. Mi​nę​ło pół go​dzi​ny od jego roz​mo​wy z He​len We​eks, w któ​rej prze​ka​za​ła mu po​le​ce​nie Akh​ta​ra. – Może mógł​bym to zro​bić w dro​dze do Barn​da​le? Don​nel​ly się za​my​ślił. – A je​że​li bę​dzie tu po​trzeb​na? Sue Pa​scoe uwa​ża, że jest w sta​nie ją wy​ko​rzy​stać. Na​kło​nić, aby prze​mó​wi​ła mę​żo​wi do roz​sąd​ku. – Wo​bec tego pro​szę po​słać za nami ra​dio​wóz, któ​ry od​wie​zie ją z po​wro​tem – za​pro​po​no​wał Thor​ne. – Po​trze​bu​ję tyl​ko dzie​się​ciu mi​nut roz​mo​wy. Obaj unie​śli wzrok, gdy usły​sze​li w gó​rze prze​la​tu​ją​cy he​li​kop​ter. Thor​ne nie mógł się na​dzi​wić roz​mia​rom ope​ra​cji, do​pó​ki nie za​uwa​żył na ka​dłu​bie ma​szy​ny loga Sky. Po​pa​trzył na Don​nel​ly’ego. – To było tyl​ko kwe​stią cza​su – mruk​nął nad​ko​mi​sarz. Kil​ka se​kund póź​niej przez bra​mę prze​szedł Chi​vers i prze​ma​sze​ro​wał przez bo​isko. Gniew​nym ge​stem wska​zał na krą​żą​cy w gó​rze he​li​kop​ter. – Trze​ba się ich po​zbyć – po​wie​dział. Don​nel​ly burk​nął coś o wol​no​ści pra​sy, ale Chi​vers nie chciał o tym sły​szeć. – Nie mamy po​ję​cia, co nasz cel kom​bi​nu​je te​raz za an​tyw​ła​ma​nio​wy​mi ża​lu​zja​mi, zga​dza się? Ale je​że​li on ma tam te​le​wi​zor, dzię​ki tym kre​ty​nom bę​dzie mógł świet​nie się orien​to​wać w na​szych po​czy​na​niach. Czy wy​ra​zi​łem się ja​sno? Don​nel​ly po​ki​wał gło​wą. – Zo​ba​czę, co da się zro​bić. – To co z tą żoną? – spy​tał Thor​ne. Don​nel​ly wy​glą​dał na zdez​o​rien​to​wa​ne​go. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że Chi​vers jesz​cze z nim nie skoń​czył. – Daję ci dzie​sięć mi​nut – po​wie​dział były woj​sko​wy. Thor​ne skie​ro​wał się do swo​je​go sa​mo​cho​du, po dro​dze przy​wo​łu​jąc do sie​bie Hol​lan​da i prze​ry​wa​jąc mu po​ga​węd​kę z Pa​scoe. Na​ka​zał pod​wład​ne​mu, aby jak naj​szyb​ciej wra​cał do Bec​ke Ho​use. – Włącz do spra​wy Yvon​ne Kit​son. Kie​dy ja po​ja​dę do Barn​da​le, wy dwo​je zo​rien​tuj​cie się, komu mo​gło za​le​żeć na śmier​ci Ami​na. Mo​że​cie za​cząć od człon​ków ro​dzi​ny Lee Sla​te​ra, mie​li prze​ko​nu​ją​cy mo​tyw, a po​tem po​ga​daj​cie z tymi dwo​ma na​sto​lat​ka​mi, któ​rzy byli ze Sla​te​rem tego wie​czo​ru, kie​dy za​ata​ko​wa​li Ami​na. Bę​dzie​my w kon​tak​cie te​le​fo​nicz​nym, ja​sne? Hol​land prze​cze​sał wło​sy dło​nią. – Nie ro​zu​miem tego. – Cze​go? – Po co to ro​bi​my. – Hol​land się za​trzy​mał. – Ten dzie​ciak się za​bił. Owszem, to przy​kre, smut​ne i w ogó​le, ro​zu​miem, dla​cze​go jego sta​ry się wściekł, ale prze​cież nic nie zmie​ni​my, szu​ka​jąc nie​ist​nie​ją​cych mor​der​ców. – Sły​sza​łeś, co on po​wie​dział. – Thor​ne po​stą​pił kil​ka kro​ków w stro​nę Hol​lan​da, oparł dłoń na jego ple​cach po​mię​dzy ło​pat​ka​mi i po​pchnął pod​wład​ne​go w stro​nę za​ba​ry​ka​do​wa​ne​go skle​pi​ku. – Wiesz, cze​go on chce, sły​sza​łeś jego groź​by, co zro​bi, je​że​li nie speł​ni​my jego żą​dań. – Sły​sza​łem, ale nie mo​że​my wy​kryć mor​der​stwa tam, gdzie go nie było. – A je​że​li on ma ra​cję?

– Ja​kie są na to szan​se? To świr i wie pan o tym rów​nie do​brze jak ja. Thor​ne za​czął tra​cić nad sobą pa​no​wa​nie, lecz nie pod​niósł gło​su. – To jak, uwa​żasz, że nie po​win​ni​śmy tego ro​bić? – On wie, co robi? Może po pro​stu po​wie​my mu, że zba​da​li​śmy grun​tow​nie całą spra​wę, ale ni​cze​go nie uda​ło się nam zna​leźć. – To mo​gło​by być na​wet nie​głu​pie, Dave… gdy​by He​len We​eks nie sie​dzia​ła tam z wy​ce​lo​wa​ną w nią bro​nią. Hol​land po​krę​cił gło​wą, wciąż nie do koń​ca prze​ko​na​ny. – Po pro​stu rób, co ci ka​za​łem, sier​żan​cie. Thor​ne mach​nął ręką do po​li​cjant​ki, któ​ra zaj​mo​wa​ła się Na​dirą Akh​tar, po czym szyb​ko opu​ścił te​ren bo​iska i prze​szedł wzdłuż uli​cy do swo​je​go auta. Kie​dy żona skle​pi​ka​rza nie​co ner​wo​wo usa​do​wi​ła się na fo​te​lu pa​sa​że​ra, przy​wi​tał się z nią i ru​szył. Je​chał po​wo​li i nie ode​zwał się ani sło​wem, do​pó​ki nie opu​ścił ob​sza​ru kor​do​nu. A po​tem do​dał gazu. – Niech mi pani opo​wie o swo​im synu – po​wie​dział.

7 – Niech mi pan opo​wie o swo​im synu… Akh​tar przy​cup​nął ner​wo​wo na nie​du​żym krze​śle. Po​pa​trzył na He​len. Się​gnął po ku​bek z her​ba​tą sto​ją​cy na bla​cie biur​ka, ale za​raz go od​sta​wił. Po​ukła​dał roz​rzu​co​ne bez​ład​nie pa​pie​ry. – Jaki on był, Ja​ve​dzie. Akh​tar za​czął coś mó​wić, od​chrząk​nął i za​czął raz jesz​cze. – Za​wsze był grzecz​ny – po​wie​dział. – Wie pani? – Tak, pa​mię​tam – przy​zna​ła He​len. Nie była pew​na, któ​re​mu z sy​nów Akh​ta​ra zda​rza​ło się ją ob​słu​gi​wać, lecz nie mia​ło to więk​sze​go zna​cze​nia. – Za​wsze był bar​dzo miły i uprzej​my. Bar​dzo po​moc​ny. – Za​wsze sta​rał się po​stę​po​wać wła​ści​wie – cią​gnął Akh​tar. – Tak jak my wszy​scy. I pro​szę zo​ba​czyć, do​kąd nas to do​pro​wa​dzi​ło. – Dla​cze​go tra​fił do wię​zie​nia? Akh​tar po​krę​cił gło​wą, jak​by to była dłu​ga hi​sto​ria albo taka, w któ​rą i tak nikt by nie uwie​rzył. – Pró​bo​wał ochra​niać przy​ja​cie​la, bro​nił go, to wszyst​ko. Nie zro​bi​li nic złe​go i to oni zo​sta​li za​ata​ko​wa​ni. To wszyst​ko zo​sta​ło po​prze​krę​ca​ne, prze​kła​ma​ne… He​len po​ki​wa​ła gło​wą, po​zwa​la​jąc mu mó​wić da​lej. Mit​chell sie​dział nie​ru​cho​my i mil​czą​cy. Nie wy​pił her​ba​ty, któ​rą za​pa​rzył dla nie​go Akh​tar, ani nie ode​zwał się sło​wem, od​kąd skle​pi​karz wró​cił na za​ple​cze. Wle​piał wzrok w pod​ło​gę, z pod​bród​kiem opar​tym o klat​kę pier​sio​wą, i cięż​ko od​dy​chał. – Po​wie​dzia​no nam, że nic mu nie bę​dzie – rzekł Akh​tar. – Obie​ca​li nam, po​li​cjan​ci i cho​ler​ni praw​ni​cy. Mó​wi​li, że nic mu się nie sta​nie, że po​trak​tu​ją go ła​god​nie. Kłam​cy i oszu​ści, wszy​scy co do jed​ne​go. Za​kła​ma​ne łaj​zy. – W jego gło​sie po​ja​wił się gniew, ale skle​pi​karz na ra​zie nad nim pa​no​wał. – Na mi​łość bo​ską, to był jesz​cze na​sto​la​tek, a my im za​ufa​li​śmy, bo pró​bo​wa​li​śmy po​stę​po​wać wła​ści​wie. Ro​zu​mie pani? – Oczy​wi​ście – od​par​ła. Po​ki​wał gło​wą. Wy​da​wał się za​do​wo​lo​ny, ale uważ​nie się jej przy​glą​dał. He​len wie​dzia​ła, że ich roz​mo​wa była do​brym zna​kiem. Mu​sia​ła prze​ko​nać Akh​ta​ra, że go ro​zu​mie, co wię​cej, że mu współ​czu​je. Mu​siał uwie​rzyć, że ona jest po jego stro​nie i że wspól​nie ja​koś to zdo​ła​ją upo​rząd​ko​wać. A kie​dy to wszyst​ko się skoń​czy, wyj​dą ze skle​pu jak przy​ja​cie​le. – Co się sta​ło? – za​py​ta​ła. Akh​tar od​chrząk​nął. – Cóż, jest za​sad​ni​cza róż​ni​ca mię​dzy tym, co się sta​ło, a tym, co mó​wią, że się sta​ło. – A co mó​wią, że się sta​ło? – Za​ata​ko​wa​no go, zno​wu. Zo​stał za​ata​ko​wa​ny, a póź​niej ode​brał so​bie ży​cie, ale może mi pani wie​rzyć, znam mo​je​go syna, to nie było tak. To nie​praw​da, co oni mó​wią. – Czy kie​dy go pan od​wie​dzał, wszyst​ko wy​da​wa​ło się w po​rząd​ku? Był cały i zdro​wy? – Cóż, na pew​no nie czuł się do​brze. Był za​ła​ma​ny z po​wo​du tego, co go spo​tka​ło. Nie mógł się z tym po​go​dzić. Roz​ma​wia​li​śmy o ape​la​cji i sta​ra​łem się pod​trzy​mać go na du​chu, lecz wi​dzia​łem, że jest nie​szczę​śli​wy. Nie był​by w sta​nie znieść tak dłu​giej od​siad​ki. – Męż​czy​zna uniósł dłoń, jak​by chciał spre​cy​zo​wać swo​ją wy​po​wiedź. – Ale to nie zna​czy, że był go​tów tar​gnąć się na wła​sne ży​cie, to wy​klu​czo​ne. – Miał tam przy​ja​ciół?

– Mó​wił o jed​nym chło​pa​ku, wy​da​je mi się jed​nak, że trzy​mał się ra​czej na ubo​czu. Był za​wsze ci​chy i mil​czą​cy. Za​mknię​ty w so​bie. Nic, tyl​ko się uczył i uczył. – Wy​glą​da, że to był by​stry chło​pak – po​wie​dzia​ła He​len. – Tak, tak, bar​dzo by​stry, ale moim zda​niem to tyl​ko po​gor​szy​ło całą spra​wę. Po​byt w ta​kim miej​scu jest o wie​le bar​dziej fru​stru​ją​cy dla ko​goś ta​kie​go jak mój syn. To nie było miej​sce dla nie​go. – Kie​dy wi​dział go pan po raz ostat​ni? Akh​tar za​mru​gał po​wo​li, wspo​mi​na​jąc. – Na ty​dzień przed jego śmier​cią. Był taki ra​do​sny, roz​ma​wia​li​śmy o uro​dzi​nach jego sio​stry i o tym, co mogę jej ku​pić. Aby dać jej jako pre​zent od nie​go, ro​zu​mie pani? Bar​dzo tę​sk​nił za nią i za star​szym bra​tem… na​praw​dę bar​dzo, i to jesz​cze je​den po​wód, dla​cze​go wiem, że nie mógł ode​brać so​bie ży​cia. – Po​krę​cił gło​wą i po​ma​chał dło​nią przed twa​rzą, uśmie​cha​jąc się do sie​bie. – Nie zniósł​by my​śli, że miał​by ich już wię​cej nie zo​ba​czyć. – Dla​cze​go pana zda​niem oni twier​dzą, że jed​nak to zro​bił? – He​len sta​ra​ła się, by w jej gło​sie za​brzmia​ła nuta nie​uf​no​ści. Po​krę​ci​ła gło​wą, jak​by uwa​ża​ła tę ewen​tu​al​ność za ab​sur​dal​ną. – Niech pani sama ich spy​ta – wy​ce​dził Akh​tar. – Bo to sami kłam​cy, jak po​li​cjan​ci i praw​ni​cy z pro​ku​ra​tu​ry są​do​wej. Może dla​te​go, że tak było pro​ściej i mie​li z tym mniej kło​po​tów. Nikt nie chce przy​znać, że w ta​kim miej​scu mo​gło dojść do za​bój​stwa. I że do​pusz​czo​no do cze​goś ta​kie​go. Ale do​pusz​czo​no do tego i te​raz Amin nie bę​dzie już mógł zo​ba​czyć, jak jego sio​stra wy​cho​dzi za mąż, ani nie uło​ży so​bie ży​cia, choć tak bar​dzo się sta​rał. Po​krę​cił gło​wą i nic już nie po​wie​dział. Pod​szedł do biur​ka i przy​su​nął do sie​bie re​wol​wer. Od​chy​lił się na krze​śle do tyłu. – Te​raz obo​wią​zek od​kry​cia praw​dy spo​czy​wa na pani przy​ja​cie​lu, To​mie Thor​nie. He​len pra​wie nie zna​ła Thor​ne’a, choć mia​ła o nim do​bre zda​nie, gdyż pa​mię​ta​ła, jak się za​cho​wał pod​czas śledz​twa w spra​wie śmier​ci Pau​la rok temu. Uświa​do​mi​ła so​bie, że li​czy​ła na nie​go tak jak Akh​tar. Tom Thor​ne stał się nie​ocze​ki​wa​nie jej naj​lep​szym przy​ja​cie​lem. – Wiem, że uczy​ni wszyst​ko, co w jego mocy – za​pew​ni​ła. * – Mój syn nie żyje – po​wie​dzia​ła Na​dira Akh​tar. Mó​wi​ła ci​cho i bez​barw​nym gło​sem. – To wszyst​ko, skoń​czo​ne. Od​wró​ci​ła gło​wę i spoj​rza​ła przez szy​bę na roz​ma​za​ną smu​gę A40. Thor​ne przy​spie​szył, by wy​prze​dzić bia​łą fur​go​net​kę, i spio​ru​no​wał kie​row​cę wzro​kiem. – Ja​ved nie uwa​ża, że to skoń​czo​ne. Od​wró​ci​ła się, by na nie​go po​pa​trzyć. – Mój mąż jest… Nie do​koń​czy​ła i po​now​nie prze​nio​sła wzrok na szo​sę. – Głu​pi? Upar​ty? – Nie jest głu​pi. Nic z tych rze​czy. – To, co robi, jest głu​pie – mruk​nął Thor​ne. – Na​wet bar​dziej niż głu​pie. – Cze​kał na od​po​wiedź, lecz bez po​wo​dze​nia. – Wie pani, co się dzie​je w skle​pie? Po​ki​wa​ła gło​wą. – Po​wie​dzia​no mi. – Spo​dzie​wa​ła się pani, że on może zro​bić coś ta​kie​go? – Oczy​wi​ście, że nie.

– Ale wie​dzia​ła pani, że był wście​kły? – Ja​ved już od daw​na sza​lał z gnie​wu. Barn​da​le było śred​niej wiel​ko​ści za​kła​dem kar​nym dla mło​do​cia​nych, le​żą​cym pięć​dzie​siąt ki​lo​me​trów na pół​noc​ny za​chód od Lon​dy​nu, wśród pięk​nych, ży​znych kra​jo​bra​zów Buc​kin​gham​shi​re, i bę​dą​cym solą w oku za​moż​nych miesz​kań​ców po​bli​skich mia​ste​czek Chor​ley​wo​od i Amer​sham. Thor​ne kie​ro​wał się na pół​noc i prze​je​chał przez rze​kę mo​stem Chel​sea. Nie​bie​ski ko​gut uto​ro​wał mu dro​gę przez kor​ki w Earls Co​urt i Ken​sing​ton, do​pó​ki nie wy​je​chał na We​stway w Whi​te City. Na​wet bez sy​gna​łu do​tar​cie tam po ze​wnętrz​nym pa​sie do M40 za​ję​ło mu tyl​ko dzie​sięć mi​nut, a stam​tąd jesz​cze kil​ka zjaz​dów wzdłuż M25 i będą na miej​scu. Cała dro​ga nie za​bie​rze mu wię​cej niż czter​dzie​ści mi​nut. – Ja​ved nie uwa​ża, że Amin sam się za​bił – po​wie​dział Thor​ne. – Chce, że​bym tego do​wiódł. Abym się do​wie​dział, co na​praw​dę się sta​ło. Na​dira za​śmia​ła się drwią​co. – A ja chcę wy​grać na lo​te​rii i co z tego? – Ale żeby do​piąć swe​go, jak na ra​zie nie ce​lu​je pani do ni​ko​go z bro​ni. Od​wró​ci​ła się do nie​go. Twarz mia​ła sza​rą jak po​piół. – O co wła​ści​wie panu cho​dzi? Cze​go pan chce? – Na po​czą​tek może pani po​wie​dzieć, że pani zda​niem mąż się myli. W kwe​stii tego, co się wy​da​rzy​ło w Barn​da​le. – Mój syn ode​brał so​bie ży​cie – po​wie​dzia​ła. Rów​nie do​brze mo​gła​by po​dać Thor​ne’owi imię lub wiek swo​je​go syna. Zwy​kłe stwier​dze​nie fak​tu. – Nie po​tra​fił się upo​rać z tym, co go spo​tka​ło. Co spo​ty​ka​ło go każ​de​go dnia. Nie był… twar​dym chło​pa​kiem. – Cze​mu za​tem pani mąż wie​rzy, że syn zo​stał za​bi​ty? Za​my​śli​ła się nad tym przez do​bre pół mi​nu​ty. – Może ła​twiej jest mu w to uwie​rzyć. Lubi my​śleć, że wszy​scy go okła​mu​ją. – Wy​pro​sto​wa​ła ko​la​na, ale nie zdo​ła​ła do​się​gnąć sto​pa​mi koń​ca miej​sca na nogi. – Pra​wie w ogó​le nie sy​pia, więc ma czas na roz​my​śla​nie i two​rze​nie co​raz to no​wych, wy​du​ma​nych teo​rii. – A pani? – spy​tał Thor​ne. – Co ja? – Jak pani sy​pia? Wzru​szy​ła lek​ko ra​mio​na​mi, wy​gła​dza​jąc ma​te​riał sari na udach. – Bio​rę pi​guł​ki. Ra​dzę so​bie. – Spoj​rza​ła na Thor​ne’a. – Trze​ba żyć da​lej. Na​dira Akh​tar spra​wia​ła wra​że​nie, że nie​źle so​bie ra​dzi. Po tym, jak mó​wi​ła, moż​na było wy​wnio​sko​wać, że po​go​dzi​ła się z tym, co sta​ło się z jej sy​nem, a cze​go nie po​tra​fił za​ak​cep​to​wać jej mąż, Thor​ne jed​nak wy​czu​wał pod tą ma​ską bez​miar bólu i cier​pie​nia. Wie​dział, że z mał​żeń​stwa​mi tak cza​sem bywa. Tak wła​śnie pary oswa​ja​ły nie​szczę​ścia. Nie było sen​su, żeby obo​je mał​żon​ko​wie pod​da​wa​li się bó​lo​wi, i je​śli jed​no cier​pia​ło z po​wo​du tra​ge​dii, dru​gie, przy​najm​niej po​zor​nie, spra​wia​ło wra​że​nie, że ja​koś so​bie z tym ra​dzi. Czy z nim i z Lo​uise nie było po​dob​nie, kie​dy po​ro​ni​ła? To oczy​wi​ście tyl​ko ma​ska, gra po​zo​rów, ale przy​najm​niej taka po​sta​wa przez pe​wien czas speł​nia​ła swo​je za​da​nie. Na​dira mia​ła inne dzie​ci, ży​cie i biz​nes, któ​ry trze​ba było pro​wa​dzić. To zro​zu​mia​łe, że po​win​na przy​najm​niej spra​wiać po​zo​ry, iż po​ra​dzi​ła so​bie ze śmier​cią naj​młod​sze​go dziec​ka le​piej niż Ja​ved. – Bę​dzie pani mu​sia​ła mu po​móc – rzekł Thor​ne. Za​nim Na​dira zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, za​dzwo​ni​ła jej ko​mór​ka. Wy​łu​ska​ła ją z to​reb​ki, po czym przez kil​ka mi​nut roz​ma​wia​ła w ję​zy​ku hin​di. Wy​da​wa​ła się po​ru​szo​na, ale uspo​ko​iła się, za​nim roz​mo​wa do​bie​gła koń​ca.

– Mój naj​star​szy syn – wy​ja​śni​ła. – Cze​ka tam na mnie z po​li​cją. Bar​dzo się de​ner​wu​je. – Od​wio​zę pa​nią naj​szyb​ciej, jak się da. Thor​ne spoj​rzał w lu​ster​ko wstecz​ne i uno​sząc rękę, dał znak kie​row​cy ra​dio​wo​zu, któ​ry je​chał za nim aż z po​łu​dnio​we​go Lon​dy​nu. Ra​dio​wóz za​mru​gał świa​tła​mi. – Na miej​scu jest już eks​pert od ta​kich sy​tu​acji – po​wie​dział. – Ta ko​bie​ta uwa​ża, że może pani po​móc w roz​wią​za​niu tego kry​zy​su. I że by​ło​by do​brze, gdy​by po​roz​ma​wia​ła pani z Ja​ve​dem. – Tyl​ko by​śmy się po​kłó​ci​li – od​par​ła Na​dira. – Nie ze​chce mnie wy​słu​chać. – Spró​bu​je pani? Wzię​ła głę​bo​ki od​dech i za​mknę​ła oczy. – Z pani mę​żem jest ko​bie​ta, któ​ra ma małe dziec​ko. Ona bar​dzo się boi. – On ni​ko​go nie skrzyw​dzi. – Jest pani pew​na? Na​dira się​gnę​ła do to​reb​ki i wy​ję​ła zwi​tek chu​s​te​czek hi​gie​nicz​nych. Ści​snę​ła je w dło​ni. – Przed śmier​cią Ami​na za​śmia​ła​bym się w głos, gdy​by po​wie​dział mi pan, co zro​bił Ja​ved. On nig​dy ni​ko​go by nie skrzyw​dził, wie pan? Po​czu​ła​bym się jak w Mamy cię! czy in​nym tego typu pro​gra​mie. Gdy przy​ła​pał ja​kieś dzie​cia​ki na pró​bie kra​dzie​ży w skle​pie albo na roz​ra​bia​niu, za​wsze sta​rał się prze​mó​wić im do roz​sąd​ku. I py​tał spo​koj​nie, dla​cze​go pró​bu​ją wy​nieść ba​to​nik czy inne pro​duk​ty bez pła​ce​nia, aż od​zy​wa​ły się u nich wy​rzu​ty su​mie​nia i w więk​szo​ści przy​pad​ków nig​dy już nie pró​bo​wa​ły ni​cze​go ta​kie​go. Uczył sza​cun​ku. Za​wsze był spo​koj​ny i nig​dy nie pod​niósł na ni​ko​go ręki. – Otar​ła chu​s​tecz​ką ką​ci​ki oczu. – Ale te​raz sama już nie wiem… Zbli​ża​li się do zjaz​du i Thor​ne za​po​wie​dział, że za​trzy​ma się, kie​dy tyl​ko zja​dą z au​to​stra​dy. A po​tem ra​dio​wóz od​wie​zie ją do naj​star​sze​go syna. Po​krę​ci​ła gło​wą. – Chcę po​je​chać z pa​nem. Chcę zo​ba​czyć to miej​sce. Thor​ne spoj​rzał na nią. – Nig​dy go nie od​wie​dzi​łam – rze​kła pół​gło​sem. – Nie mo​głam się na to zdo​być. Szy​ko​wa​łam dla nie​go je​dze​nie i prze​ka​zy​wa​łam przez Ja​ve​da, ale nie chcia​łam go tam zo​ba​czyć. – Ro​zu​miem – po​wie​dział Thor​ne. – Na​praw​dę? Thor​ne po​my​ślał na​gle o mat​ce. Była to, jak za​wsze, miła nie​spo​dzian​ka, bo to duch Jima, a nie Mau​re​en za​wsze krzy​czał naj​gło​śniej, do​ma​ga​jąc się uwa​gi. Ale to mia​ło sens. Jak naj​bar​dziej. Bądź co bądź, gdy​by nie Tom, oj​ciec nie był​by te​raz du​chem. Przy​po​mniał so​bie, jak wró​ci​li kie​dyś z przy​ję​cia. Zgrzyt klu​cza w zam​ku, oni i jesz​cze jed​na para, stłu​mio​ne gło​sy i chi​chot, krót​kie po​że​gna​nia, kie​dy opie​kun​ka do dzie​ci wy​szła, a po​tem roz​brzmia​ły dźwię​ki mu​zy​ki. Mat​ka za​kra​dła się do jego po​ko​ju. Przy​po​mniał so​bie, że od​dech mia​ła prze​sy​co​ny za​pa​chem wina, kie​dy się na​chy​li​ła, by go po​ca​ło​wać, a z dołu do​cho​dził gwar gło​sów i dźwię​ki gi​tar. – Ład​nie tu – po​wie​dzia​ła Na​dira. Po zjeź​dzie z au​to​stra​dy od kil​ku mi​nut je​cha​li wśród sie​lan​ko​we​go kra​jo​bra​zu. Mi​nę​li Chor​ley​wo​od Com​mon, a po​tem skrę​ci​li na pół​noc, prze​je​cha​li przez ka​nał i do​tar​li do gę​sto za​le​sio​nej po obu stro​nach oko​li​cy, gdzie przy wą​skiej szo​sie na po​bo​czach ro​sły uro​cze dzwo​necz​ki. – Nig​dy nie są​dzi​łam, że może tu być tak ład​nie. Nie mógł za​snąć, więc ubra​ny tyl​ko w pi​ża​mę, wów​czas dzie​wię​cio- czy dzie​się​cio​la​tek, zszedł na dół, a kie​dy mat​ka mia​ła za​miar sko​rzy​stać z to​a​le​ty, za​sta​ła go na scho​dach. Za​pro​wa​dzi​ła go do sa​lo​nu i sie​dział po​mię​dzy nią a oj​cem na so​fie przez pół go​dzi​ny, pod​czas gdy oni i ich przy​ja​cie​le roz​ma​wia​li i po​pi​ja​li w naj​lep​sze. Mat​ka śpie​wa​ła do wtó​ru z Pat​sy Cli​ne i Geo​r​ge’em Jo​ne​sem, a Tom wi​dział, jak

oj​ciec, sły​sząc jej po​pi​sy wo​kal​ne, wy​wra​ca ocza​mi, tak samo jak ro​bi​li to Hol​land i Kit​son, kie​dy go sły​sze​li, ale nig​dy nie ra​czył ich po​in​for​mo​wać, że odzie​dzi​czył tę sła​bost​kę po mat​ce. Za​mi​ło​wa​nie do fut​bo​lu po ojcu, a do mu​zy​ki po mat​ce. Gil​ze​an, Per​ry​man i Jen​nings po Ji​mie. Hank, Mar​le i John​ny po Mau​re​en. Aż zje​ży​ły mu się wte​dy wło​ski na kar​ku, kie​dy usły​szał za​wo​dzą​ce brzmie​nie tego, co, jak się do​wie​dział póź​niej, na​zy​wa​no gi​ta​rą ha​waj​ską. Wszyst​kie te gło​sy i jej od​dech prze​sy​co​ny wo​nią wina. – Ależ tu zie​lo​no – po​wie​dzia​ła Na​dira. – Nie spo​dzie​wa​łam się, że bę​dzie tu tyle drzew. Nie ode​zwa​ła się po​now​nie, do​pó​ki nie do​je​cha​li do Barn​da​le. Kie​dy jed​nak za​kład kar​ny po​ja​wił się w za​się​gu ich wzro​ku, wy​raz twa​rzy Na​diry uświa​do​mił Thor​ne’owi, że ten wi​dok już nie wy​da​wał się jej przy​jem​ny. Gdy BMW zwol​ni​ło przed bra​mą, po​pro​si​ła Thor​ne’a, aby się za​trzy​mał, i wy​sia​dła z sa​mo​cho​du, kie​dy tyl​ko ten sta​nął. Wię​zie​nie wznie​sio​no na roz​kaz mi​ni​stra obro​ny na te​re​nie sta​rej bazy lot​ni​czej. Ory​gi​nal​ny bu​dy​nek przez lata był wie​lo​krot​nie roz​bu​do​wy​wa​ny, ale każ​dy ko​lej​ny blok wy​da​wał się bar​dziej sza​ry i przy​gnę​bia​ją​cy od po​przed​nie​go, jak​by bu​dżet nie obej​mo​wał stwo​rze​nia cze​ko​kol​wiek barw​ne​go i fan​ta​zyj​ne​go. Za mu​ra​mi wzno​si​ły się bu​dow​le z ce​gieł i sta​li, po​nad kra​wę​dzią zie​lo​ne​go ogro​dze​nia roz​cią​ga​ją​ce​go się od głów​nej bra​my w obu kie​run​kach moż​na było do​strzec roz​pię​te spi​ra​le dru​tu kol​cza​ste​go. Na​dira, nie mru​ga​jąc, pa​trzy​ła po​przez dru​ty. Ze​rwał się wiatr i hu​lał po​nad ła​na​mi ku​ku​ry​dzy, któ​rych pola roz​cią​ga​ły się hen da​le​ko od mu​rów za​kła​du kar​ne​go. Kie​dy Na​dira się ode​zwa​ła, Thor​ne mu​siał się na​chy​lić do niej, aby usły​szeć: – Wca​le mu się nie dzi​wię… Po​wie​dzia​ła coś jesz​cze, ale wiatr za​głu​szył sło​wa, któ​re, w co Thor​ne nie wąt​pił ani przez chwi​lę, były prze​zna​czo​ne wy​łącz​nie dla niej. Mi​nu​tę póź​niej po​ki​wa​ła gło​wą, pa​trząc na nie​go. Zo​ba​czy​ła wszyst​ko, co mu​sia​ła uj​rzeć. Od​wró​ci​ła się, by po​dejść do cze​ka​ją​ce​go ra​dio​wo​zu, prze​szła kil​ka kro​ków, przy​sta​nę​ła i po​wie​dzia​ła: – Do​brze się za​sta​no​wię nad tym, co mam prze​ka​zać Ja​ve​do​wi. Thor​ne pa​trzył, jak ra​dio​wóz wy​krę​ca i za​wra​ca w stro​nę au​to​stra​dy, po czym wsiadł do BMW i pod​je​chał do bra​my głów​nej. Szyb​ko go prze​pusz​czo​no i skie​ro​wa​no na par​king dla go​ści, ale osta​tecz​nie za​trzy​mał się na jed​nym z miejsc dla per​so​ne​lu, bo po pierw​sze, było bli​żej, a po dru​gie, tak mu się za​chcia​ło. A po​tem ru​szył w stro​nę bu​dyn​ku, w któ​rym zmarł Amin Akh​tar.

8 Na​czel​nik wię​zie​nia Ro​ger Bra​ce​well był młod​szy, niż Thor​ne się spo​dzie​wał, miał dłu​gie pro​ste wło​sy i do​brze się wy​sła​wiał. Taki Hugh Grant w mar​ko​wych oku​la​rach. Prze​su​nął po biur​ku plik te​czek spię​tych gru​bą gum​ką i sta​ran​nie opi​sa​nych. Na​zwi​sko, data uro​dze​nia, nu​mer osa​dzo​ne​go. – Tu jest wszyst​ko o Ami​nie Akh​ta​rze – po​wie​dział. – Do​ku​men​ty przy​ję​cia, ra​por​ty o po​stę​pach, pod​ję​te kur​sy i szko​le​nia i tak da​lej. – Od​su​nął się od biur​ka. – Po​pro​szo​no mnie, abym przy​go​to​wał wszyst​ko moż​li​wie jak naj​szyb​ciej, więc… – Prze​rwał, jak​by spo​dzie​wał się po​dzię​ko​wań albo wy​ja​śnień, lecz nic ta​kie​go nie na​stą​pi​ło. – Nikt nie ra​czył mi wy​ja​śnić po​wo​du tego po​śpie​chu, ale za​kła​dam, że nie do nas na​le​ży kwe​stio​no​wa​nie ta​kich a nie in​nych de​cy​zji. Thor​ne uniósł tecz​ki z biur​ka, po czym upu​ścił je na pod​ło​gę obok swo​je​go krze​sła. – Pro​wa​dzi​my śledz​two w spra​wie śmier​ci Ami​na Akh​ta​ra – rzekł. – Otwo​rzy​li​śmy spra​wę. Nie uznał za sto​sow​ne udzie​lić Bra​ce​wel​lo​wi do​kład​niej​szych wy​ja​śnień. Nie chciał, by kto​kol​wiek, z kim mógł​by roz​ma​wiać w Barn​da​le, wie​dział, jaki jest cel jego wi​zy​ty, a poza tym zda​wał so​bie spra​wę, że już wkrót​ce i tak wszy​scy się o tym do​wie​dzą, kie​dy włą​czą te​le​wi​zor albo się​gną po wie​czor​ną ga​ze​tę. – Oczy​wi​ście – skwi​to​wał Bra​ce​well. Biu​ro na​czel​ni​ka znaj​do​wa​ło się na sa​mym koń​cu la​bi​ryn​tu po​łą​czo​nych ze sobą ga​bi​ne​tów w blo​ku ad​mi​ni​stra​cyj​nym wię​zie​nia. Wy​po​sa​żo​ne w no​wo​cze​sne me​ble i ża​lu​zje w oknach, wy​glą​da​ło mniej wy​staw​nie niż nie​któ​re z tych, ja​kie Thor​ne miał oka​zję od​wie​dzić. Nie było tu sta​rych ze​ga​rów ani ob​ra​zów przed​sta​wia​ją​cych scen​ki my​śliw​skie. Nie było na​wet por​tre​tu kró​lo​wej. – Okrop​na spra​wa – rzekł Bra​ce​well. Się​gnął po ku​bek z kawą, któ​ry przy​niósł wkrót​ce po po​ja​wie​niu się Thor​ne’a. – Na pew​no nie ma pan ocho​ty na bisz​kop​ty czy coś in​ne​go? Thor​ne po​dzię​ko​wał. Na​pił się kawy. – To naj​gor​sze, co mo​gło się stać. – Na​czel​nik po​stu​kał pal​cem w kra​wędź biur​ka. – Na szczę​ście, je​że​li cho​dzi o śmierć osa​dzo​nych, mamy bar​dzo ni​ski pro​cent sa​mo​bójstw, ale za​wsze jest taka moż​li​wość, że coś się sta​nie. Osa​dze​ni, je​że​li są bar​dzo zde​ter​mi​no​wa​ni, za​wsze znaj​dą spo​sób, by ode​brać so​bie ży​cie. – Pro​szę opo​wie​dzieć mi o Ami​nie – rzekł Thor​ne. Bra​ce​well znów roz​siadł się wy​god​nie, uj​mu​jąc ku​bek obie​ma dłoń​mi. – Trzy​mał się na ubo​czu – za​czął. – Pil​nie się uczył, ro​bił, co mu się ka​za​ło. Nie pa​ko​wał się w kło​po​ty. – Wska​zał na tecz​ki le​żą​ce na pod​ło​dze. – Wszyst​ko jest w tych ak​tach. – Przej​rzę je póź​niej. – Mamy tu sys​tem men​tor​ski, któ​ry wdro​ży​łem mniej wię​cej rok temu. Łą​czy​my bar​dziej za​ufa​nych, star​szych chłop​ców z młod​szy​mi, któ​rzy mogą mieć pro​ble​my z przy​sto​so​wa​niem się. Układ ko​le​żeń​ski, tak moż​na by to na​zwać. Ami​na z całą pew​no​ścią mógł​bym po​pro​sić o pod​ję​cie pra​cy w ta​kim ukła​dzie. – Cze​mu pan tego nie zro​bił? – To mi​ja​ło się z ce​lem, sko​ro miał zo​stać prze​nie​sio​ny. – Tam? – Thor​ne ski​nął gło​wą w stro​nę okna i bu​dyn​ku od​da​lo​ne​go o sto me​trów, znaj​du​ją​ce​go się po dru​giej stro​nie wiel​kie​go, do​brze utrzy​ma​ne​go dzie​dziń​ca. Barn​da​le skła​da​ło się z trzech od​ręb​nych blo​ków, w któ​rych osa​dzo​nych umiesz​cza​no we​dług wie​ku. Od​dział Nie​let​nich, gdzie tra​fił Amin Akh​tar, był prze​zna​czo​ny dla chłop​ców w wie​ku od pięt​na​stu do

osiem​na​stu lat. Tra​fia​li tu z Za​mknię​te​go Za​kła​du Po​praw​cze​go, a tych, któ​rzy mie​li od osiem​na​stu do dwu​dzie​stu je​den lat, kie​ro​wa​no do Za​kła​du Kar​ne​go dla Mło​do​cia​nych. Każ​dy od​dział miał od​ręb​ne​go na​czel​ni​ka i per​so​nel, ale choć każ​de wię​zie​nie było au​to​no​micz​ne, nie​któ​rzy au​to​no​micz​ni człon​ko​wie ob​słu​gi kur​so​wa​li po​mię​dzy nimi, a pla​ców​ka spor​to​wo-tre​nin​go​wa, punkt przy​jęć i skrzy​dło szpi​tal​ne były wspól​ne dla wszyst​kich. – Nie – po​wie​dział Bra​ce​well. – Miał zo​stać cał​ko​wi​cie prze​nie​sio​ny. – Do​kąd? – Chciał pod​jąć kurs ma​te​ma​ty​ki teo​re​tycz​nej, czym​kol​wiek to jest, a u nas nie​ste​ty mógł je​dy​nie li​czyć na za​ję​cia ze sto​lar​ki. Zło​żył apli​ka​cję na kurs or​ga​ni​zo​wa​ny w Za​kła​dzie Po​praw​czym dla Mło​do​cia​nych w East Mi​dlands. Long Min​ster? Thor​ne po​krę​cił gło​wą. Nie znał tego miej​sca. – By​łem skłon​ny przy​chy​lić się do jego proś​by po​mi​mo sil​ne​go sprze​ci​wu ko​mi​sji z ra​mie​nia sądu dla nie​let​nich i miał zo​stać prze​nie​sio​ny… w tym mie​sią​cu, o ile się nie mylę. Thor​ne za​pi​sał tę in​for​ma​cję. – Do​brze się spra​wo​wał – cią​gnął Bra​ce​well. – A nie mogę tego po​wie​dzieć o wie​lu z tych chłop​ców. Nie​mal cały czas spę​dzał w Zło​tym Skrzy​dle, gdzie są lep​sze po​ko​je i do​dat​ko​we przy​wi​le​je. Gdy​by da​lej tak się sta​rał, za​pew​ne jesz​cze przed koń​cem wy​ro​ku miał​by szan​sę na dal​sze zła​go​dze​nie wa​run​ków od​by​wa​nia kary. – Na​czel​nik uśmiech​nął się i po​krę​cił gło​wą. – Oczy​wi​ście te​raz to już tyl​ko tra​gicz​ne spe​ku​la​cje. – Ale bar​dzo po​moc​ne. – Na​praw​dę? – Po​zwa​la​ją stwo​rzyć jego wy​raź​ny ob​raz, ro​zu​mie pan. Na​czel​nik po​ki​wał gło​wą i spoj​rzał na Thor​ne’a. – Cóż, było mi przy​kro, że chciał stąd odejść. – Ale mimo to apro​bo​wał pan jego de​cy​zję? – Tak, po​nie​waż tak było dla nie​go naj​le​piej i wła​śnie tego chciał. – Cze​mu więc ko​mi​sja są​do​wa była prze​ciw​na? – Chy​ba dla​te​go, że po prze​nie​sie​niu zna​la​zł​by się jesz​cze da​lej od ro​dzi​ny, a poza tym zda​rza​ją się tacy urzęd​ni​cy, któ​rzy niby ro​bią coś dla czy​je​goś do​bra, a w rze​czy​wi​sto​ści utrud​nia​ją czło​wie​ko​wi ży​cie. Je​stem pe​wien, że ze​tknął się pan z ta​ki​mi ty​pa​mi. Thor​ne od​parł, że nie​ste​ty tak. I że to okre​śle​nie ide​al​nie pa​so​wa​ło do jed​ne​go z jego prze​ło​żo​nych. Spoj​rzał na bia​łą ta​bli​cę za biur​kiem Bra​ce​wel​la. Wid​nia​ła na niej na​ry​so​wa​na po​spiesz​nie ta​bel​ka: Wskaź​nik po​wta​rzal​no​ści po​peł​nio​nych prze​stępstw, Pod​sta​wa do umiesz​cze​nia w za​kła​dzie kar​nym, Wiek / Prze​stęp​stwo / Gru​pa et​nicz​na. U dołu ta​bli​cy dość nie​wy​raź​nie na​gry​zmo​lo​no: Ku​pić mle​ko, jaj​ka, kok​tajl mlecz​ny. – Jak tra​fił do szpi​tal​ne​go skrzy​dła? – za​py​tał Thor​ne. Bra​ce​well wzru​szył ra​mio​na​mi. – Mu​siał spoj​rzeć na ko​goś o se​kun​dę za dłu​go. Albo ko​muś nie spodo​ba​ło się, że otrzy​my​wał przy​wi​le​je za do​bre za​cho​wa​nie. A cza​sa​mi te dzie​cia​ki nie po​trze​bu​ją żad​ne​go po​wo​du. – Co się wy​da​rzy​ło? – Ktoś wszedł do jego celi i chla​snął go po twa​rzy. Wszedł i wy​szedł, bro​ni nie zna​le​zio​no. – Ale prze​pro​wa​dzi​li​ście szcze​gó​ło​wą in​spek​cję. Prze​szu​ka​li​ście cały blok. – Wdro​ży​li​śmy stan​dar​do​wą pro​ce​du​rę jak zwy​kle w ta​kich wy​pad​kach. Thor​ne po​ki​wał gło​wą. Ostra ri​po​sta na​czel​ni​ka była uza​sad​nio​na. Thor​ne wie​dział, jak trud​no zna​leźć ja​ką​kol​wiek broń, gdy na​sto​la​tek był do​sta​tecz​nie zde​ter​mi​no​wa​ny, by spo​rzą​dzić ją prak​tycz​nie z cze​go​-

kol​wiek, co wpa​dło mu w ręce. – Amin tra​fił do lo​kal​ne​go am​bu​la​to​rium, aby za​ło​żo​no mu szwy, i jesz​cze tego sa​me​go wie​czo​ru zo​stał tu spro​wa​dzo​ny z po​wro​tem. Wszyst​ko jest w ra​por​cie po​li​cyj​nym. – Jesz​cze go nie wi​dzia​łem – przy​znał się Thor​ne. Za​uwa​żył, że dzia​ła​nie w tej spra​wie pod pre​sją cza​su mo​gło sta​no​wić spo​ry atut. Nie miał bo​wiem kie​dy na​brać uprze​dzeń wy​ni​ka​ją​cych z usta​leń pier​wot​ne​go śledz​twa i nie po​zo​sta​wa​ło mu nic in​ne​go, jak po​pro​wa​dzić do​cho​dze​nie w spra​wie śmier​ci Ami​na Akh​ta​ra tak, jak​by na​stą​pi​ła nie​daw​no, prak​tycz​nie wczo​raj. Je​że​li doj​dzie do tych sa​mych wnio​sków, co Mar​tin Da​wes, to niech tak bę​dzie, ale miał szan​sę do​ciec praw​dy, a o to wła​śnie cho​dzi​ło Ja​ve​do​wi Akh​ta​ro​wi. – Naj​le​piej za​cząć wszyst​ko od zera – stwier​dził. – Po​rów​nam to, cze​go do​wiem się dzi​siaj, z tym, co zdo​łał usta​lić mój po​przed​nik osiem ty​go​dni temu. Bra​ce​well uśmiech​nął się sze​ro​ko. – I spraw​dzi pan, czy kto​kol​wiek zmie​nił swo​ją wer​sję wy​da​rzeń. Thor​ne od​po​wie​dział uśmie​chem. – Za​wsze ist​nie​je taka moż​li​wość. – Do​pił kawę, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od na​czel​ni​ka. – Do​my​śla się pan, kto mógł być od​po​wie​dzial​ny za atak na Ami​na? – Kil​ku mo​ich funk​cjo​na​riu​szy ma w związ​ku z tym pew​ne, ską​di​nąd cał​kiem praw​do​po​dob​ne, po​dej​rze​nia – od​rzekł Bra​ce​well. – Ale udo​wod​nić ich słusz​ność nie jest ła​two. Oczy​wi​ście chło​pak wszyst​kie​go się wy​parł. Amin od​mó​wił wy​da​nia spraw​cy tego czy​nu, a w miej​scu ta​kim jak za​kład kar​ny trud​no o zna​le​zie​nie choć​by jed​ne​go świad​ka tak bul​wer​su​ją​ce​go zda​rze​nia. Je​stem pe​wien, że pan wie, jak to jest. – Mu​szę z nim po​mó​wić – po​wie​dział Thor​ne. – Nie​za​leż​nie od tego, czy mamy na to ja​kieś do​wo​dy, czy nie. – Nie​ste​ty zo​stał zwol​nio​ny dwa mie​sią​ce temu. Za​le​d​wie kil​ka dni po na​pa​ści na Ami​na. To iry​tu​ją​ce, wiem o tym, ale bez do​wo​dów nic nie mo​gli​by​śmy zro​bić, aby temu za​po​biec. – Wo​bec tego po​trzeb​ne mi jego na​zwi​sko. I ak​tu​al​ny ad​res w do​ku​men​tach zwol​nie​nia. Bra​ce​well od​parł, że to ża​den kło​pot, lecz wa​ha​nie w jego gło​sie zmu​si​ło Thor​ne’a do przy​po​mnie​nia na​czel​ni​ko​wi, że w przy​pad​ku tego śledz​twa na​le​ży po​mi​nąć nor​mal​ne pro​ce​du​ry. Nie ma cza​su na uprzej​mo​ści czy ety​kę. Bra​ce​well przy​tak​nął, że ro​zu​mie, ale Thor​ne wi​dział, iż męż​czy​zna go​rącz​ko​wo pró​bu​je się zo​rien​to​wać, co się dzie​je, gdyż sy​tu​acja wzbu​dzi​ła w nim duży nie​po​kój. – Mu​szę też po​mó​wić z oso​bą, któ​ra od​na​la​zła cia​ło. – To był Ian McCar​thy – po​wie​dział Bra​ce​well. – Dok​tor McCar​thy. My​ślę, że po​wi​nien już być na dy​żu​rze, roz​ka​żę jed​ne​mu z mo​ich funk​cjo​na​riu​szy, aby za​pro​wa​dził pana do nie​go. Je​że​li pan so​bie ży​czy? Thor​ne po​dzię​ko​wał za po​moc, a Bra​ce​well za​dzwo​nił, aby po​czy​nić nie​zbęd​ne przy​go​to​wa​nia. Nie​mal na​tych​miast, kie​dy odło​żył słu​chaw​kę, te​le​fon za​dzwo​nił. Bra​ce​well ode​brał. Po​wie​dział: „Na mi​łość bo​ską” i „Do​bra”, a kie​dy odło​żył słu​chaw​kę, usiadł, krę​cąc gło​wą, jak​by na jego szczu​płych, opię​tych ma​ry​nar​ką od gar​ni​tu​ru ra​mio​nach spo​czę​ło na​gle brze​mię ca​łe​go świa​ta. – Je​den z chłop​ców wła​śnie zde​mo​lo​wał swo​ją celę. Sie​dem​na​sto​let​ni Po​lak, nie mówi po an​giel​sku. – Nie jest lek​ko. – No nie jest. Moi funk​cjo​na​riu​sze ro​bią, co mogą, ale ich kom​pe​ten​cje są moc​no okro​jo​ne. – Mia​łem na my​śli tego chło​pa​ka. Thor​ne przy​po​mniał so​bie barw​ną ta​bli​cę, któ​rą uj​rzał przy wjeź​dzie do wię​zie​nia. Jed​no sło​wo na​pi​sa​ne w dzie​się​ciu ję​zy​kach. To był miły po​mysł, szko​da jed​nak, że wy​sił​ki trans​la​tor​skie nie po​szły da​lej. Osa​dze​ni za​pew​ne i tak uzna​li to za cho​ry żart, zwa​żyw​szy na to, gdzie się zna​leź​li i jak brzmia​ło to sło​-

wo. Wi​ta​my. – No nie – wy​krztu​sił Bra​ce​well. – Ja​sne, że nie… To oczy​wi​ste. To bar​dzo trud​na i de​li​kat​na sy​tu​acja dla wszyst​kich. Kie​dy zja​wił się funk​cjo​na​riusz służ​by wię​zien​nej, Thor​ne wstał, by pod​nieść z pod​ło​gi tecz​ki, a Bra​ce​well po​spiesz​nie wy​szedł zza biur​ka, aby za​pew​nić, że bę​dzie do jego dys​po​zy​cji, gdy​by tyl​ko mógł mu jesz​cze w czymś po​móc. Po​że​gnaw​szy się z na​czel​ni​kiem, któ​ry uści​snął mu rękę, uj​mu​jąc ją w dwie swo​je dło​nie, Thor​ne po​wie​dział, że chęt​nie sko​rzy​sta z pro​po​zy​cji. Na​stęp​nie od​wró​cił się i po​dą​żył za funk​cjo​na​riu​szem służ​by wię​zien​nej. Po na​my​śle stwier​dził, że być może por​tret kró​lo​wej znaj​do​wał się w szu​fla​dzie biur​ka Bra​ce​wel​la. W jed​nej z sal pod​sta​wów​ki za​ło​żo​no tym​cza​so​wy sztab ope​ra​cyj​ny, któ​ry dzia​łał peł​ną parą. Gru​pa łącz​no​ści uru​cho​mi​ła faks i li​nie te​le​fo​nicz​ne oraz pod​pię​ła się do miej​sco​wej sie​ci mo​ni​to​rin​gu. Ekra​ny mo​ni​to​rów po​ka​zy​wa​ły na żywo czar​no-bia​ły ob​raz fron​tu skle​pi​ku. Nie było dźwię​ku i nie​mal ja​kich​kol​wiek oznak ru​chu. Od cza​su do cza​su w ka​drze po​ja​wiał się po​jazd któ​rejś ze służb albo bez​pań​ski pies, któ​re​go nikt nie zdo​łał zła​pać. Czło​nek bry​ga​dy an​ty​ter​ro​ry​stycz​nej CO19 prze​szedł mię​dzy dwo​ma po​jaz​da​mi jed​nost​ki spe​cjal​nej, któ​re sta​ły po dru​giej stro​nie uli​cy, na​prze​ciw​ko za​ba​ry​ka​do​wa​ne​go skle​pi​ku. Wciąż ocze​ki​wa​no na in​struk​cje. W szko​le pra​co​wa​ło po​nad dwu​dzie​stu funk​cjo​na​riu​szy. Więk​szość sie​dzia​ła przy kom​pu​te​rach, by po​zy​skać jak naj​wię​cej in​for​ma​cji o roz​kła​dzie wnę​trza skle​pi​ku i o jego wła​ści​cie​lu od ekip eks​perc​kich, któ​re z nim współ​pra​co​wa​ły. Zja​wi​ło się też kil​ku ochot​ni​ków z wy​dzia​łu w Stre​atham, gdzie pra​co​wa​ła He​len, ale nadal nie mie​li zbyt dużo do ro​bo​ty. Don​nel​ly sie​dział przy mo​ni​to​rach wraz z Sue Pa​scoe, kie​dy do​łą​czył do nich Chi​vers. Przez chwi​lę wpa​try​wa​li się w ekra​ny. – Te​le​fo​ny? – za​py​tał Chi​vers. Pa​scoe po​krę​ci​ła gło​wą. – Każe nam cze​kać. Szyb​ko usta​li​li, że w skle​pie jest te​le​fon sta​cjo​nar​ny, ale Akh​tar go wy​łą​czył. Co kwa​drans pró​bo​wa​no dzwo​nić na ko​mór​ki He​len We​eks i Ste​phe​na Mit​chel​la, lecz od​zy​wa​ła się je​dy​nie pocz​ta gło​so​wa. – Za​po​wia​da się dłuż​sze po​sie​dze​nie – mruk​nął Don​nel​ly. Chi​vers wzru​szył ra​mio​na​mi. – To za​le​ży od cie​bie. – Po​wie​dział​bym, że ra​czej od pana Akh​ta​ra. – Tyl​ko je​że​li po​zwo​li​my mu, aby kon​tro​lo​wał sy​tu​ację. Don​nel​ly wle​pił wzrok w ekran. – Je​stem otwar​ty na su​ge​stie. – Spójrz na ża​lu​zje. – Chi​vers wska​zał pal​cem na mo​ni​tor. – U dołu są już po​wy​gi​na​ne, wi​dzisz? To ro​bo​ta dzie​cia​ków albo ko​goś jesz​cze. Sfor​so​wa​nie ich nie po​win​no nam za​jąć zbyt dużo cza​su. – Ale do​sta​tecz​nie dużo, aby on zdą​żył coś zro​bić. – Mu​si​my upo​rać się z tą sy​tu​acją moż​li​wie jak naj​szyb​ciej – po​wie​dział Chi​vers. – Tak na​praw​dę – ode​zwa​ła się Pa​scoe – mu​si​my na​wią​zać łącz​ność z męż​czy​zną, któ​ry wziął dwo​je za​kład​ni​ków. – Przy​najm​niej po​ślij​my tam eki​pę tech​ni​ków. – Chi​vers spoj​rzał na Don​nel​ly’ego. – Niech za​mon​tu​ją na da​chu mi​kro​fo​ny, że​by​śmy mo​gli sły​szeć, co tam się dzie​je.

– To zbyt ry​zy​kow​ne – za​opo​no​wa​ła Pa​scoe. – Gdy​by się zo​rien​to​wał, co za​mie​rza​my, mógł​by zro​bić coś głu​pie​go. – Na​wet nie wie​my, czy jego broń jest na​bi​ta. – Chi​vers znów stuk​nął pal​cem w ekran. – Na mi​łość bo​ską, prze​cież to zwy​kły skle​pi​karz! Don​nel​ly spoj​rzał na Pa​scoe. Po​krę​ci​ła gło​wą. – Je​że​li wy​ko​na​my ja​kieś po​su​nię​cie bez grun​tow​ne​go prze​my​śle​nia jego skut​ków – po​wie​dzia​ła – wkrót​ce to on może stać się bo​ha​te​rem wia​do​mo​ści i sen​sa​cji z pierw​szych stron ga​zet.

9 He​len na​słu​chi​wa​ła, cze​ka​ła i mia​ła na​dzie​ję na ja​kąś re​ak​cję. Akh​tar prze​by​wał w skle​pie od nie​speł​na dzie​się​ciu mi​nut, pod​czas gdy sprzed bu​dyn​ku przez nie​mal cały ten czas do​cho​dził spo​tę​go​wa​ny przez me​ga​fon, nie​pew​ny, pi​skli​wy ko​bie​cy głos. – Chce​my tyl​ko po​roz​ma​wiać, pa​nie Akh​tar. Mu​si​my wie​dzieć, że w środ​ku wszyst​ko jest w po​rząd​ku. Gdy​by​śmy na​wią​za​li dia​log przez te​le​fon, mo​gli​by​śmy ob​my​ślić roz​wią​za​nie tej sy​tu​acji. Po​szu​kać spo​so​bu, w jaki może pan uzy​skać to, cze​go chce, aby nikt przy tym nie ucier​piał. Kie​dy w koń​cu Akh​tar wró​cił na za​ple​cze, przy​niósł na​rę​cze ba​to​ni​ków cze​ko​la​do​wych i to​re​bek chip​sów. Sta​nął o kil​ka kro​ków od przy​ku​tych do ka​lo​ry​fe​ra He​len i Mit​chel​la i spoj​rzał na nich. – I co pan o tym my​śli? – spy​ta​ła He​len. – Ale o czym? – Może po​win​ni​śmy przy​najm​niej włą​czyć mój te​le​fon? Akh​tar za​mru​gał i ob​li​zał war​gi. – Je​że​li nie bę​dzie pan się z nimi ko​mu​ni​ko​wał… – Już po​wie​dzia​łem – za​wo​łał. – Kie​dy będę go​to​wy! Tup​nął nogą ni​czym upar​ty dzie​ciak i po​krę​cił gło​wą, jak​by chciał, żeby mu się w niej prze​ja​śni​ło, albo pró​bo​wał od​zy​skać ostrość wi​dze​nia. I na​gle uśmiech​nął się do He​len i Mit​chel​la, po czym spo​koj​nie roz​ło​żył ręce i upu​ścił chip​sy oraz ba​to​ni​ki na pod​ło​gę obok nich. – Jest pora lun​chu – oznaj​mił. – Oba​wiam się, że to wszyst​ko, na co mo​że​my li​czyć. He​len pa​trzy​ła, jak Akh​tar pod​cho​dzi do biur​ka i pod​no​si re​wol​wer z bla​tu. Nie wie​dzia​ła, czy od​czu​wa więk​szy strach, czy głód. – Pora coś prze​ką​sić – po​wie​dział. Wol​ną ręką He​len po​wo​li przy​su​nę​ła do sie​bie ba​to​nik cze​ko​la​do​wy i zę​ba​mi ro​ze​rwa​ła opa​ko​wa​nie. Wgry​zła się w ba​to​nik, a po​tem ski​nę​ła gło​wą w stro​nę pacz​ki chip​sów. – Chy​ba nie dam rady ich otwo​rzyć jed​ną ręką – stwier​dzi​ła. Akh​tar po​twier​dził. – Przy​kro mi. Wciąż ce​lu​jąc z re​wol​we​ru, schy​lił się po​wo​li, otwo​rzył dwie pacz​ki chip​sów, któ​re znaj​do​wa​ły się naj​bli​żej nie​go, po czym sto​pą prze​su​nął je po brud​nym li​no​leum. Mit​chell naj​wy​raź​niej nie był za​in​te​re​so​wa​ny je​dze​niem. Ani na chwi​lę nie od​ry​wał wzro​ku od bro​ni. – Mo​że​my do​stać coś do pi​cia? – spy​ta​ła He​len. Akh​tar po​now​nie prze​pro​sił – jego gniew ustą​pił miej​sca za​że​no​wa​niu i kon​ster​na​cji – i po​spiesz​nie wró​cił do głów​ne​go po​miesz​cze​nia skle​pu. – Po​wi​nien pan coś zjeść – po​wie​dzia​ła do Mit​chel​la He​len. – Wąt​pię, abym był w sta​nie co​kol​wiek prze​łknąć. – Choć​by ba​to​nik. – Pew​nie i tak bym go zwró​cił – od​parł. Wy​dął po​licz​ki i po​tarł dło​nią brzuch. – Czu​ję, że żo​łą​dek pod​cho​dzi mi do gar​dła, ro​zu​mie pani? – Tak, ro​zu​miem. – Po​ło​ży​ła dłoń na jego ra​mie​niu. Zja​wił się Ahk​tar z trze​ma pusz​ka​mi: coli zwy​kłej, die​te​tycz​nej i spri​te’a. Uniósł je tak, by He​len i Mit​chell mo​gli do​ko​nać wy​bo​ru.

– Po​pro​szę o die​te​tycz​ną colę – po​wie​dzia​ła He​len. – Je​że​li moż​na. Za​pew​ne tyl​ko mar​nu​ję czas, mar​twiąc się o ka​lo​rie, kie​dy opy​cham się ba​to​ni​ka​mi. – Wy​si​li​ła się na uśmiech. – Ale cze​mu by nie spró​bo​wać. Akh​tar po​ki​wał gło​wą i się za​śmiał. Otwo​rzył pusz​kę i po​sta​wił w za​się​gu ręki He​len, a na​stęp​nie uniósł dwie po​zo​sta​łe pusz​ki w stro​nę męż​czy​zny i za​py​tał: – A pan, pa​nie Mit​chell? Mit​chell od​parł, że jest mu obo​jęt​ne. – Do​sta​nie pan colę – po​sta​no​wił Akh​tar. Otwo​rzył pusz​kę, po​sta​wił ją na pod​ło​dze, a po​tem wró​cił za biur​ko. Odło​żył re​wol​wer na blat i otwo​rzył pusz​kę dla sie​bie. Po​pa​trzył na He​len i po​kle​pał się po brzu​chu. – Już daw​no temu prze​sta​łem się przej​mo​wać wagą – stwier​dził. – Sko​ro we wszyst​kim, co go​tu​je moja żona, jest ghee. – Ja nie mogę so​bie od​pu​ścić – po​wie​dzia​ła He​len. Spoj​rza​ła na nie​go i prze​łknę​ła śli​nę. – Bo​ry​kam się z tym pro​ble​mem, od​kąd Al​fie przy​szedł na świat. Nie je​stem w sta​nie po​zbyć się paru zbęd​nych ki​lo​gra​mów, cho​ciaż przez pół dnia uga​niam się za tym ma​łym szkra​bem jak sza​lo​na. Zresz​tą wi​dział pan, ja​kie to dziec​ko jest peł​ne ener​gii. Akh​tar od​wró​cił wzrok i po​cią​gnął łyk z pusz​ki. He​len ucie​szy​ła się, wi​dząc, że po​czuł się skrę​po​wa​ny. Czy zdo​ła​ła obu​dzić w nim po​czu​cie winy albo wy​rzu​ty su​mie​nia? A może po pro​stu oży​wi​ła pa​mięć o jego synu? Uzna​ła, że po​win​na się tego wy​strze​gać i le​piej bę​dzie nie przy​po​mi​nać męż​czyź​nie o utra​co​nym dziec​ku. Prze​cież wła​śnie to było po​wo​dem, że się tu zna​leź​li. Do​koń​czy​ła ba​to​nik i się​gnę​ła po chip​sy. – Skąd pan ma re​wol​wer, Ja​ve​dzie? – za​py​ta​ła. – Co ta​kie​go? Po​wtó​rzy​ła py​ta​nie, sta​ra​jąc się za​cho​wać spo​koj​ny, opa​no​wa​ny głos, jak​by py​ta​ła męż​czy​znę, gdzie ku​pił nowe buty. Akh​tar się​gnął po broń i zwa​żył w dło​ni, jak​by trzy​mał ją w ręce po raz pierw​szy. Wy​glą​da​ła na sta​rą. – Od męż​czy​zny, któ​ry przy​szedł kie​dyś do skle​pu – od​po​wie​dział. He​len cze​ka​ła. – Wie​dzia​łem, że pro​wa​dzi po​kręt​ne in​te​re​sy, ro​zu​mie pani? To, jak wy​glą​dał, i to, co mó​wił… W ten sam spo​sób zo​rien​to​wa​łem się, czym pani się zaj​mu​je. – Po​wo​li ob​ra​cał re​wol​wer w dło​ni, jak​by się dzi​wił, skąd się w niej wziął. – Po​dzie​li​łem się z tym czło​wie​kiem pa​ro​ma zmy​ślo​ny​mi hi​sto​ryj​ka​mi, po​wie​dzia​łem, że mam pro​blem z dzie​cia​ka​mi, któ​re roz​ra​bia​ją w skle​pie, i ta​kie tam bzdu​ry. Od​parł, że są spo​so​by, abym za​pew​nił so​bie ochro​nę, i że nie bę​dzie mu trud​no zdo​być to, cze​go mi po​trze​ba, o ile tyl​ko stać mnie, żeby za to za​pła​cić. Po​wie​dział, że jest pe​wien pub, do któ​re​go mógł​bym zaj​rzeć i po​py​tać o parę osób. I tak przez kil​ka wie​czo​rów, kie​dy mó​wi​łem żo​nie, że jadę do hur​tow​ni, sie​dzia​łem w tym pu​bie, cuch​ną​cym Bóg wie czym, pró​bu​jąc ro​bić do​brą minę do złej gry i za​da​jąc py​ta​nia. W koń​cu zna​la​złem fa​ce​ta, któ​ry ze​chciał przy​jąć ode mnie pie​nią​dze i dał mi to, cze​go chcia​łem. – Mu​siał pan być prze​ra​żo​ny – po​wie​dzia​ła He​len. – Umie​ra​łem ze stra​chu, pani We​eks, nie mu​szę chy​ba tego mó​wić. Nig​dy w ży​ciu tak się nie ba​łem. Ale oka​za​ło się to ta​kie pro​ste, tak prze​raź​li​wie pro​ste. Pa​mię​ta pani tych chło​pa​ków, któ​rzy byli tu dziś rano? Oni mogą zdo​być broń, kie​dy tyl​ko ze​chcą. O tak. – Pstryk​nął pal​ca​mi. – To dla nich ła​twi​zna. – Po​krę​cił gło​wą. – Są​dzi​łem, że to bę​dzie trud​ne i nie​bez​piecz​ne, ale nie róż​ni​ło się ni​czym od za​ku​pu cze​go​kol​wiek in​ne​go. Ab​so​lut​nie ni​czym. – Ski​nął gło​wą w stro​nę pro​duk​tów le​żą​cych na pod​ło​dze przy He​len. – To było jak kup​no chip​sów czy cho​ler​nej coca-coli… Oczy​wi​ście He​len wie​dzia​ła, że Ja​ved Akh​tar ma ra​cję. Zwal​cza​nie noży było ska​za​ne na prze​gra​ną

i nie inny prze​bieg mia​ła kam​pa​nia na rzecz ogra​ni​cza​nia do​stę​pu do bro​ni pal​nej, sko​ro splu​wę dało się ku​pić na par​kin​gu przed pu​bem tak ła​two jak kar​ton fa​jek bez ak​cy​zy. Rów​nie do​brze Akh​tar mógł po​je​chać po nią do hur​tow​ni. – Dla​cze​go po pro​stu nie po​zbę​dzie się pan tej bro​ni? – spy​ta​ła He​len. – Nie, to wy​klu​czo​ne. – Pro​szę – ode​zwał się Mit​chell. W jego ci​chym sło​wie po​brzmie​wa​ła nuta de​spe​ra​cji. – Nie po​trze​bu​je pan tego. – Za​grze​cho​tał ob​rę​czą kaj​da​nek o rurę ka​lo​ry​fe​ra. – Prze​cież nig​dzie nie uciek​nie​my. – Nie musi pan ro​bić nic wię​cej – po​wie​dzia​ła He​len. – Mo​że​my to kon​ty​nu​ować tak jak do tej pory, je​że​li pan chce. Ale re​wol​wer spra​wia, że sy​tu​acja sta​je się na​praw​dę nie​bez​piecz​na. Dla nas wszyst​kich. – Po​ki​wa​ła gło​wą uspo​ka​ja​ją​co. – Ro​zu​mie pan to, Ja​ve​dzie, praw​da? Pro​szę odło​żyć broń… – Mój syn nig​dy w ży​ciu nie no​sił przy so​bie bro​ni – rzekł Akh​tar – i pro​szę, co go spo​tka​ło. – Wiem, ale czy nie dość już strasz​nych wy​pad​ków? Je​den nie wy​star​czy? Pro​szę odło​żyć… – Nie​bez​piecz​ny – wy​ce​dził Akh​tar. – Tak wła​śnie po​wie​dzie​li w są​dzie o Ami​nie. Że jest „w znacz​nym stop​niu nie​bez​piecz​ny”. Co to wła​ści​wie mia​ło zna​czyć? Co to za zwrot? To był zwrot z żar​go​nu praw​ne​go, któ​ry He​len do​brze zna​ła. Sto​so​wa​no go wo​bec wie​lu mło​do​cia​nych, z któ​ry​mi mia​ła oka​zję się ze​tknąć pod​czas wie​lo​let​niej pra​cy w Wy​dzia​le do spraw Ochro​ny Dzie​ci. Uza​sad​nia​no nim su​ro​wy wy​rok i wy​dłu​że​nie okre​su, przez jaki oskar​żo​ny miał być ob​ję​ty nad​zo​rem po​li​cji po za​koń​cze​niu za​są​dzo​nej kary. – No i co pan na to, Ja​ve​dzie? Co bę​dzie z tym re​wol​we​rem? Akh​tar wstał i spoj​rzał na nią, jak​by nie wie​dział, o czym wła​ści​wie mó​wi​ła. – Co to za zwrot, py​ta​łem? Co on ozna​cza? – Nie wiem – od​par​ła. – To tyl​ko zwy​kły zwrot. Akh​tar po​krę​cił gło​wą i za​wo​łał: – Nie, nie, nie! To nie jest tyl​ko zwy​kły zwrot! Na​gle jego ob​li​cze po​czer​wie​nia​ło i za​czął wy​ma​chi​wać bro​nią na wszyst​kie stro​ny. He​len usły​sza​ła, że tuż obok niej Mit​chell za​czął po​chli​py​wać ner​wo​wo. – Co to za pie​przo​ny, dur​ny zwrot? Akh​tar prze​niósł wzrok z He​len na Mit​chel​la, po​szu​ku​jąc od​po​wie​dzi, a kie​dy się jej nie do​cze​kał, po​now​nie po​krę​cił gło​wą i opu​ścił za​ple​cze skle​pi​ku. Kil​ka se​kund póź​niej roz​legł się ha​łas, od​głos prze​wra​ca​nych i roz​bi​ja​nych rze​czy. He​len prze​su​nę​ła się po pod​ło​dze i po​now​nie po​ło​ży​ła dłoń na ra​mie​niu Mit​chel​la. – Bę​dzie do​brze, Ste​phe​nie – za​pew​ni​ła. Od​wró​cił się wol​no w jej stro​nę. Skó​rę miał wil​got​ną, cerę zie​mi​stą, a war​gi po​bla​dłe. – Nie dam rady – wy​znał. * Do Don​nel​ly’ego, któ​ry wła​śnie wy​szedł z to​a​le​ty dla chłop​ców, po​de​szła ko​bie​ta. Przed​sta​wi​ła się jako de​tek​tyw kon​stabl Gill Bel​lin​ger. – Pra​cu​ję z He​len – do​da​ła. – Ra​cja – rzekł Don​nel​ly. – Cóż, ro​bi​my, co w na​szej mocy, ale oba​wiam się, że po​win​ni​śmy się przy​go​to​wać na dłu​gie ocze​ki​wa​nie. – Za​sta​na​wiam się, co za​mier​za​cie zro​bić z syn​kiem He​len. – Ra​cja – po​wtó​rzył Don​nel​ly i po​ki​wał gło​wą, jak​by też się nad tym za​sta​na​wiał. Bel​lin​ger przy​tak​nę​ła, ale nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że jej roz​mów​ca do​pie​ro te​raz po​my​ślał o Al​fiem

We​ek​sie. – Cho​dzi do miej​sco​we​go żłob​ka – po​wie​dzia​ła. – Po​my​śla​łam, że może po​win​ni​śmy po​czy​nić pew​ne kro​ki, aby go stam​tąd ode​brać? – Tak, oczy​wi​ście. Czy ona ma jesz​cze ja​kąś ro​dzi​nę? – Sio​strę Jen​ny. Miesz​ka, je​że​li się nie mylę, w Ma​ida Vale. Nie wiem, czy są ze sobą bli​sko, ale… – Do​bra, spró​bu​ję to ja​koś zor​ga​ni​zo​wać. Dzię​ki, Gill. – Don​nel​ly ro​zej​rzał się do​ko​ła. – Nie je​stem pe​wien… – Chce pan, abym się tym za​ję​ła? – By​ło​by wspa​nia​le – od​rzekł, co​fa​jąc się o krok. – I mo​gło​by się udać, zwa​żyw​szy na to, że jest pani przy​ja​ciół​ką He​len. Kie​ro​wał się już ku swo​je​mu sta​no​wi​sku przy mo​ni​to​rach, kie​dy Gill Bel​lin​ger za​pew​ni​ła, że po​wia​do​mi go, co uda​ło jej się za​ła​twić. Po​dzię​ko​wał, uno​sząc pra​wą rękę, i usiadł w fo​te​lu. – Wra​ca​ją wspo​mnie​nia – po​wie​dział. Sue Pa​scoe spoj​rza​ła na nie​go. – Co ta​kie​go? – To​a​le​ty dla chłop​ców – uśmiech​nął się Don​nel​ly. – Pa​mię​tam, że od cza​su do cza​su za​pusz​cza​li​śmy się całą ban​dą do to​a​le​ty dla dziew​cząt. Wpa​da​li​śmy tam hur​mem, po​krzy​ku​jąc na całe gar​dło i ha​ła​su​jąc ile wle​zie, pró​bu​jąc rów​no​cze​śnie do​strzec moż​li​wie jak naj​wię​cej. Zna​czy się, co wy tam ma​cie. – Po​pa​trzył na Pa​scoe. – To za​baw​ne, że dziew​czę​ta nig​dy nie były szcze​gól​nie za​in​te​re​so​wa​ne tym, jak wy​glą​da​ły na​sze to​a​le​ty. – Tak, to fak​tycz​nie za​baw​ne – przy​zna​ła Pa​scoe. – Zda​rzy​ło się coś prze​ło​mo​we​go, kie​dy mój wa​cek za​glą​dał do pi​su​aru? Pa​scoe po​krę​ci​ła gło​wą. – Cóż, nie pod​dał się ani ni​ko​go nie za​strze​lił, je​że​li o to panu cho​dzi​ło. Ale chy​ba nie​wie​le bra​ku​je. – Ski​nę​ła gło​wą w stro​nę Chi​ver​sa, któ​ry roz​ma​wiał z kimś po dru​giej stro​nie sali. – Szu​kał pana. – Cze​go chce? – Mówi, że jego chłop​cy usły​sze​li ha​ła​sy do​cho​dzą​ce z wnę​trza skle​pu, od​gło​sy tłu​cze​nia i nisz​cze​nia – od​par​ła Pa​scoe. – Brzęk roz​bi​ja​nych bu​te​lek i wy​wa​la​nych re​ga​łów, jak​by ktoś ro​bił tam to​tal​ną de​mol​kę. – Spoj​rza​ła na mo​ni​tor i wes​tchnę​ła prze​cią​gle. – Wy​glą​da na to, że za​czy​na tra​cić nad sobą pa​no​wa​nie. Cał​kiem mu od​bi​ja. – I co pani o tym są​dzi? – spy​tał Don​nel​ly. – My​ślę, że na​praw​dę po​win​ni​śmy z nim po​roz​ma​wiać. Don​nel​ly pa​trzył, jak Chi​vers koń​czy roz​mo​wę i szyb​kim kro​kiem ru​sza w jego stro​nę. Nie spo​sób było stwier​dzić z całą pew​no​ścią, jako że wy​raz twa​rzy tam​te​go pra​wie w ogó​le się nie zmie​niał, ale na​wet z da​le​ka do​wód​ca spe​cjal​nej jed​nost​ki ude​rze​nio​wej wy​da​wał się ra​czej za​do​wo​lo​ny z roz​wo​ju wy​da​rzeń.

10 Trud​no ge​ne​ra​li​zo​wać gru​pę za​wo​do​wą lu​dzi tak róż​nych jak straż​ni​cy wię​zien​ni – w ogó​le jest to nie​ła​twe w od​nie​sie​niu do więk​szo​ści grup, bez​sen​sow​ne i ko​niec koń​ców upo​ka​rza​ją​ce – ale po​zwa​la za​osz​czę​dzić czas, dla​te​go Thor​ne zde​cy​do​wał się na to. Wy​obra​żał so​bie, że to kon​kret​ni, obo​wiąz​ko​wi męż​czyź​ni, su​ro​wi, choć nie bra​ko​wa​ło wśród nich wraż​liw​ców, któ​rzy, gdy​by nie to, że prze​pa​da​li za służ​bą mun​du​ro​wą, mo​gli zo​stać, daj​my na to, na​uczy​cie​la​mi. Bar​dziej ade​kwat​ne by​ło​by okre​śle​nie „przed​sta​wi​cie​le sta​rej szko​ły” albo „re​kon​struk​to​rzy”, jed​nak Thor​ne wo​lał my​śleć o nich jako o Mac​kay​ach i Bar​rac​lo​ughach od na​zwisk dwóch dia​me​tral​nie róż​nych pod wzglę​dem cha​rak​te​ru po​sta​ci z sit​co​mu Por​rid​ge, któ​ry uwiel​biał oglą​dać w dzie​ciń​stwie. Wciąż zda​rza​ło mu się o tym my​śleć, zwłasz​cza w trak​cie wy​jąt​ko​wo nud​ne​go pro​ce​su. Nor​man Stan​ley Flet​cher… Funk​cjo​na​riusz służ​by wię​zien​nej, któ​ry od​pro​wa​dził Thor​ne’a z ga​bi​ne​tu Bra​ce​wel​la do skrzy​dła szpi​tal​ne​go, był krę​pym ły​sie​ją​cym pięć​dzie​się​cio​pa​ro​lat​kiem na​zwi​skiem Do​bson. Jak wszy​scy funk​cjo​na​riu​sze no​sił ciem​ne spodnie i czar​ną ko​szul​kę polo z wy​szy​tym na niej na​zwi​skiem, ale do​pie​ro kie​dy Thor​ne po​ku​sił się o ko​men​tarz na te​mat ubio​ru chłop​ców, Do​bson uka​zał praw​dzi​we ob​li​cze. W in​nych za​kła​dach dla nie​let​nich, któ​re Thor​ne miał oka​zję od​wie​dzać, chłop​cy cho​dzi​li w spodniach od dre​su, więc zdzi​wił się, że na​wet ci, któ​rych uj​rzał dziś rano, mie​li na so​bie gra​na​to​we blu​zy dre​so​we lub pod​ko​szul​ki, a do tego ciem​ne bo​jów​ki z kie​sze​nia​mi po bo​kach. – To po​mysł na​czel​ni​ka – stwier​dził Do​bson, wska​zu​jąc gło​wą w stro​nę jed​ne​go z chłop​ców. – W su​mie nie​zły. Wcze​śniej pa​ra​do​wa​li z ła​pa​mi wci​śnię​ty​mi za gum​kę spodni dre​so​wych, ma​ca​jąc się po ja​jach jak do​mo​ro​śli gang​ste​rzy. Mu​si​my po​da​wać tym ma​łym gnoj​kom rękę sto razy na dzień – skrzy​wił się – więc… Dla straż​ni​ków po​kro​ju Do​bso​na chłop​cy, któ​ry​mi się zaj​mo​wa​li, sta​no​wi​li ma​te​riał na do​ro​słych więź​niów, i to w nie​da​le​kiej przy​szło​ści, nie​za​leż​nie od tego, czy wciąż mie​li jesz​cze mle​ko pod no​sem, czy już za​czę​li się go​lić, a to, co ka​za​no im no​sić, było je​dy​nie ele​men​tem od​gór​nie usta​lo​nych za​sad. Thor​ne wie​dział, że wie​lu spo​śród pra​cow​ni​ków służ​by wię​zien​nej skła​da​ło wnio​sek o przy​dział do pla​có​wek dla mło​do​cia​nych. Wie​lu funk​cjo​na​riu​szy lu​bi​ło kon​takt z mło​dy​mi prze​stęp​ca​mi, bo czu​li, że mają szan​sę ich zmie​nić. Byli jed​nak i tacy, na szczę​ście po​zo​sta​ją​cy w mniej​szo​ści, dla któ​rych pra​ca z mło​do​cia​ny​mi była praw​dzi​wą karą bo​ską i któ​rzy nie wa​ha​li się trak​to​wać pod​le​głych im osa​dzo​nych tak samo jak za​twar​dzia​łych, wie​lo​let​nich więź​niów za​kła​dów kar​nych Long Lar​tin czy Scrubs. Nie​trud​no się do​my​ślić, do ja​kiej ka​te​go​rii za​li​czał się Do​bson. Ian McCar​thy cze​kał na nich przy drzwiach pro​wa​dzo​nych do szpi​tal​ne​go skrzy​dła. – Je​ste​śmy na miej​scu – po​in​for​mo​wał Do​bson, po czym od​wró​cił się i od​szedł. – Uro​czy czło​wiek – mruk​nął Thor​ne. McCar​thy otwo​rzył Thor​ne’owi drzwi i wszedł za nim do środ​ka. – Pa​pie​ro​wy ty​grys – od​parł. – Jak więk​szość z nich. Thor​ne na​iw​nie są​dził, że głów​ny le​karz w za​kła​dzie kar​nym Barn​da​le bę​dzie star​szy. I że bę​dzie no​sił bia​ły ki​tel. Oka​za​ło się, że męż​czy​zna, któ​ry wpro​wa​dził go do swo​je​go prze​stron​ne​go, ja​sne​go ga​bi​ne​tu i osu​nął się na fo​tel za za​gra​co​nym biur​kiem, po​dob​nie jak na​czel​nik był o kil​ka lat młod​szy od Thor​ne’a i znacz​nie le​piej ubra​ny. Krę​py, o gę​stych, ciem​nych wło​sach i ze sta​ran​nie przy​cię​tą ko​zią bród​ką. W jego gło​sie dało się wy​czuć nut​kę pół​noc​ne​go ak​cen​tu.

– Ro​ger mó​wił, że do​cho​dzi pan przy​czyn sa​mo​bój​stwa Ami​na Akh​ta​ra. Thor​ne po​ki​wał gło​wą i uniósł w dło​ni plik te​czek, któ​re za​brał z ga​bi​ne​tu Bra​ce​wel​la. – Przej​rzę je, jak tyl​ko będę mógł, ale naj​pierw chcia​łem się tu ro​zej​rzeć. – Nie ma spra… – Ro​ze​znać się tro​chę w oto​cze​niu, ro​zu​mie pan? – Nie ma spra​wy. – To pan zna​lazł Ami​na, zga​dza się? McCar​thy wstał, zdjął ma​ry​nar​kę i prze​wie​sił przez opar​cie fo​te​la, za​nim znów usiadł. Cięż​kie wes​tchnie​nie nie po​zo​sta​wia​ło wąt​pli​wo​ści, że dla nie​go roz​mo​wa o śmier​ci Ami​na Akh​ta​ra nie jest pro​sta. – Nie pra​cu​ję tu dłu​go – po​wie​dział. – Nie​co po​nad rok, lecz to jest jak naj​gor​szy kosz​mar. Kil​ka mie​się​cy przed pod​ję​ciem prze​ze mnie tej pra​cy pe​wien chło​pak pod​ciął so​bie żyły w swo​jej celi i wiem, że w wię​zie​niach ta​kie rze​czy się zda​rza​ją, ale Amin prze​by​wał tu​taj. – Roz​ło​żył ręce. – To się sta​ło pod​czas mo​je​go dy​żu​ru, więc… – Pro​szę mi opo​wie​dzieć, co się wy​da​rzy​ło. – Przy​sze​dłem tu oko​ło wpół do ósmej – kon​ty​nu​ował McCar​thy. – Tro​chę wcze​śniej niż zwy​kle, bo na ósmą na​czel​nik zwo​łał ze​bra​nie wyż​szych ran​gą człon​ków per​so​ne​lu i mia​łem jesz​cze parę spraw do roz​dzie​le​nia w moim biu​rze. Przed ze​bra​niem po​sta​no​wi​łem prze​pro​wa​dzić krót​ki ob​chód, a Amin był w pierw​szym po​ko​ju, do któ​re​go zaj​rza​łem. – Dla​cze​go? – Za​wsze naj​pierw spraw​dzam pry​wat​ne po​ko​je – od​parł McCar​thy. – A tyl​ko ten był wte​dy za​ję​ty. – Spu​ścił wzrok i po​pra​wił le​żą​cy na biur​ku plik pa​pie​rów. – No i wie pan, co od​kry​łem. Thor​ne po​my​ślał: za​czy​nasz od zera. – Nie mia​łem jesz​cze oka​zji prze​czy​tać po​li​cyj​ne​go ra​por​tu – po​wie​dział na głos. – Na​praw​dę? – Je​dy​nie ra​port z au​top​sji. Dla​te​go był​bym wdzięcz​ny, gdy​by mógł mi pan opo​wie​dzieć wszyst​ko ze szcze​gó​ła​mi. McCar​thy od​chrząk​nął. – Amin przedaw​ko​wał tra​ma​dol, lek, któ​ry mu po​da​wa​li​śmy. To po​chod​na mor​fi​ny… Thor​ne po​ki​wał gło​wą. – Kon​tro​lo​wa​no go dwu​krot​nie pod​czas ob​cho​dów mię​dzy szó​stą trzy​dzie​ści a siód​mą i choć funk​cjo​na​riusz​ka stra​ży szpi​tal​nej zo​sta​ła zgod​nie z pra​wem za​wie​szo​na, nie są​dzę, aby moż​na ją było wi​nić, że nie zo​rien​to​wa​ła się, iż coś jest nie tak. Szcze​rze mó​wiąc, trud​no po​wie​dzieć, czy sam za​cho​wał​bym się in​a​czej. On po pro​stu le​żał w łóż​ku, więc gdy zaj​rza​ła przez szy​bę w drzwiach i przy​glą​da​ła mu się przez kil​ka se​kund, mo​gła uznać, że chło​pak śpi i wszyst​ko jest w po​rząd​ku. – Uniósł ręce. – Nie za​uwa​ży​ła pla​sti​ko​we​go kub​ka i kil​ku roz​sy​pa​nych pi​gu​łek le​żą​cych na pod​ło​dze przy jego łóż​ku. Tak się sta​ło. Po​krę​cił gło​wą i po​pa​trzył na Thor​ne’a, aby się zo​rien​to​wać, czy udzie​lił do​sta​tecz​nie szcze​gó​ło​wych wy​ja​śnień. Thor​ne cze​kał. – Było tro​chę krwi, bo przy​gryzł so​bie ję​zyk i po​bru​dził się, lecz tego aku​rat, nie wcho​dząc do po​ko​ju, nie dało się za​uwa​żyć. – Znów spoj​rzał na Thor​ne’a. – Tak, mo​gli​by​śmy go ura​to​wać, gdy​by funk​cjo​na​riusz​ka od​dzia​ło​wa była nie​co bar​dziej spo​strze​gaw​cza, a za​nim wsze​dłem do po​ko​ju, Amin już nie żył. Był jesz​cze… cie​pły, prze​pro​wa​dzi​łem pod​sta​wo​we ba​da​nie, nie wi​dzia​łem jed​nak na​dziei na po​myśl​ną re​su​scy​ta​cję. Dla​te​go… – Był jesz​cze cie​pły? Wo​bec tego o któ​rej przedaw​ko​wał? – Cóż, jak tak​że nie czy​ta​łem ra​por​tu z sek​cji, ale roz​ma​wia​łem z pa​to​lo​giem są​do​wym, kie​dy się tu zja​wił i osza​co​wał czas zgo​nu Ami​na na mię​dzy szó​stą a siód​mą rano. Go​dzi​nę po tym, jak po​da​no mu

ostat​nie leki. – McCar​thy uśmiech​nął się ze smut​kiem. – Mniej wię​cej wte​dy, gdy aku​rat zwlo​kłem się w domu z łóż​ka i zsze​dłem na dół, żeby na​lać wody do czaj​ni​ka i po​sta​wić go na ku​chen​ce. – Prze​łknął śli​nę. – Do​pie​ro za​czy​na​łem dzień. – To był pana pierw​szy błąd – po​wie​dział Thor​ne. – Słu​cham? – Ja już kil​ka lat temu prze​sta​łem się łu​dzić co do mo​jej pra​cy. – Wy​chy​lił się do przo​du i drwią​cokon​spi​ra​cyj​nym to​nem do​dał: – Za​wsze na​le​ży się spo​dzie​wać, że wszyst​ko się spie​przy. I to do​ku​ment​nie. W ten spo​sób na​wet prze​cięt​nie spie​przo​ny dzień wyda się panu nie​od​par​cie uro​czy. McCar​thy po​wiódł wzro​kiem w stro​nę du​że​go okna z wi​do​kiem na ko​ry​tarz. Uśmiech​nął się sła​bo, zde​ner​wo​wa​ny i odro​bi​nę zdez​o​rien​to​wa​ny. – Po​wie​dzia​łem to wszyst​ko pod​czas prze​słu​cha​nia dwa ty​go​dnie temu – mruk​nął. – Opo​wie​dzia​łem o wszyst​kim, co się wy​da​rzy​ło. Thor​ne wzru​szył ra​mio​na​mi. – Tych do​ku​men​tów też nie mia​łem oka​zji przej​rzeć – Nie ro​zu​miem. – Wy​ni​kła dość nie​spo​dzie​wa​na i na​gła sy​tu​acja, któ​ra do​pro​wa​dzi​ła do po​now​ne​go otwar​cia spra​wy Ami​na Akh​ta​ra. – Thor​ne zro​bił krót​ką pau​zę. – I dla​te​go je​stem te​raz tu​taj. Oba​wiam się, że za​czy​nam prak​tycz​nie od zera. McCar​thy usiadł wy​god​nie, za​my​ślił się przez chwi​lę i wy​rzu​cił ręce w górę. – Cóż, wciąż nie wiem, o co kon​kret​nie cho​dzi, ale je​że​li mógł​bym ja​koś po​móc… Thor​ne wstał. – Bar​dzo by mi po​mo​gło, gdy​by opro​wa​dził mnie po tej pla​ców​ce ktoś, kto jest obe​zna​ny z tym miej​scem. McCar​thy od​rzekł, że to ża​den pro​blem, więc Thor​ne wy​szedł na ko​ry​tarz i za​cze​kał pod drzwia​mi, aż dok​tor weź​mie ma​ry​nar​kę. Sto​jąc tak, stwier​dził, że chy​ba zdo​łał usta​lić je​den z po​wo​dów nie​przy​jem​ne​go świerz​bie​nia skó​ry na czasz​ce i tego, że za​czę​ły mu się je​żyć wło​ski na kar​ku. Zo​rien​to​wał się, że w sło​wach McCar​thy’ego wy​chwy​cił coś, cze​mu war​to się przyj​rzeć uważ​niej. – Go​to​wy? – spy​tał dok​tor, za​my​ka​jąc za sobą drzwi do ga​bi​ne​tu. – Jak naj​bar​dziej. Thor​ne po​my​ślał, że szó​sta rano to zde​cy​do​wa​nie dziw​na pora na ode​bra​nie so​bie ży​cia. * Ga​vin Sla​ter naj​wy​raź​niej nie miał ocho​ty wpu​ścić Hol​lan​da i Kit​son do swo​je​go domu. Łyp​nął gniew​nie, gdy po​ka​za​li mu le​gi​ty​ma​cje, i przy​mknął nie​znacz​nie drzwi fron​to​we. Z wnę​trza do​cho​dzi​ły dźwię​ki włą​czo​ne​go na cały re​gu​la​tor te​le​wi​zo​ra, a gdzieś na pię​trze ja​kaś ko​bie​ta pró​bo​wa​ła prze​krzy​czeć szcze​ka​nie psa, na​wo​łu​jąc ko​goś. Hol​land i Kit​son też nie mie​li zbyt​niej ocho​ty wcho​dzić do środ​ka. – Może pan wie, może nie, że Amin Akh​tar zmarł dwa mie​sią​ce temu – za​czął Hol​land. Sla​ter za​mru​gał po​wie​ka​mi i za​raz się uśmiech​nął. – Nie wie​dzia​łem, ale dzię​ku​ję. Nie​czę​sto się zda​rza, że pu​ka​cie do mo​ich drzwi, by prze​ka​zać na​praw​dę do​bre no​wi​ny. – Chcie​li​by​śmy tyl​ko za​dać panu kil​ka py​tań. Sla​ter par​sk​nął śmie​chem. – Ja​sne, jak choć​by, gdzie by​łem, kie​dy to się sta​ło? Czy nie wła​ma​łem się aby do jed​ne​go z za​kła​dów

kar​nych, gdzie ki​blo​wał ten mały śmier​dziel, czy coś w tym gu​ście, mam ra​cję? – Coś w tym gu​ście – od​par​ła Kit​son. – A co się wła​ści​wie sta​ło? – Sla​ter po​cią​gnął no​sem. – Ktoś mu sprze​dał kosę czy co? – Nie mo​że​my ujaw​niać oko​licz​no​ści zwią​za​nych z… – Ta, ta, no ja​sne. – Sla​ter za​czął odłu​py​wać pa​znok​ciem ka​wa​łek złusz​cza​ją​cej się z far​by z fra​mu​gi fron​to​wych drzwi. – Tyl​ko daj​cie mi znać, kie​dy się do​wie​cie, kto to zro​bił. Chciał​bym po​znać jego na​zwi​sko, żeby móc mu wy​słać bom​bo​nier​kę. – Może mógł​by nam pan w tym po​móc – po​wie​dział Hol​land. Sla​ter znów wy​buch​nął śmie​chem. We​wnątrz domu ko​bie​ta wrzesz​cza​ła na psa, ka​żąc mu się za​mknąć. Kit​son strzep​nę​ła ka​wa​łek odłu​pa​nej far​by, któ​ra wy​lą​do​wa​ła na jej ża​kie​cie. – A więc nie prze​jął się pan zbyt​nio wia​do​mo​ścią o śmier​ci Ami​na? Sla​ter przy​glą​dał się jej przez dłuż​szą chwi​lę. – Po​li​cja miej​ska rze​czy​wi​ście za​trud​nia sa​mych naj​lep​szych, w jej sze​re​gach moż​na zna​leźć naj​tęż​sze umy​sły. Od​wró​cił wzrok w stro​nę głów​nej uli​cy, gdzie w śli​ma​czym tem​pie po​jaz​dy prze​su​wa​ły się na wschód, w stro​nę An​gel, i na za​chód, ku King’s Cross. Kil​ka ulic stąd znaj​do​wa​ło się miej​sce, gdzie nie​co po​nad rok temu jego naj​star​szy syn zo​stał śmier​tel​nie ugo​dzo​ny wła​snym no​żem przez Ami​na Akh​ta​ra. – Nadal jest pan w kon​tak​cie z chło​pa​ka​mi, któ​rzy uczest​ni​czy​li wte​dy wraz z Lee w tym zda​rze​niu? – spy​ta​ła Kit​son. – Zda​rze​niu? – Tak czy nie? – Nie wi​dzia​łem ich od po​grze​bu Lee. – Na pew​no? – Po​ma​ga​li nieść trum​nę, oni i kil​ku in​nych kum​pli Lee. – Sla​ter przy​mru​żył lek​ko po​wie​ki i spoj​rzał na Kit​son. – Wie​dzia​ła​by pani o tym, gdy​by kto​kol​wiek z was ze​chciał się po​fa​ty​go​wać na po​grzeb. Czy zwy​kle tego nie ro​bi​cie? Nie przy​cho​dzi​cie na ce​re​mo​nię, by zło​żyć kon​do​len​cje, kie​dy grze​ba​na jest ofia​ra bru​tal​ne​go prze​stęp​stwa? A może to za​le​ży od ko​lo​ru jej skó​ry? – To za​le​ży od tego, jak ro​zu​mie pan po​ję​cie „ofia​ra” – od​cię​ła się Kit​son. Sla​ter wziął głę​bo​ki wdech, a po​tem moc​no kla​snął w dło​nie, aby po​zbyć się dro​bi​nek za​schnię​tej far​by. – Cóż, jesz​cze raz dzię​ku​ję za po​pra​wie​nie mi hu​mo​ru. Je​że​li przy​po​mnę so​bie coś istot​ne​go, co mo​gło​by po​móc, nie za​wa​ham się, by za​trzy​mać to dla sie​bie. – Od​wró​cił się i wszedł do środ​ka. – A te​raz jaz​da mi stąd – burk​nął, po czym z hu​kiem za​mknął fron​to​we drzwi. Po​li​cjan​ci ru​szy​li w stro​nę auta. – Kła​mał – stwier​dzi​ła Kit​son. – O tym, że nie wi​dział się z tam​ty​mi dwo​ma. – To o ni​czym nie świad​czy – za​pro​te​sto​wał Hol​land. Ostroż​nie omi​nął pa​skud​ną psią kupę. – W przy​pad​ku ta​kich śmie​ci jak ten typ okła​my​wa​nie po​li​cji to nie​pi​sa​na re​gu​ła. Kit​son się​gnę​ła do to​reb​ki po klu​czy​ki. Wci​snę​ła przy​cisk pi​lo​ta, aby od​blo​ko​wać zam​ki w drzwicz​kach. – Wciąż nie wiem, co jego zda​niem po​win​ni​śmy zro​bić – po​wie​dział Hol​land. – Co uwa​ża, że mo​że​my zro​bić. – Za​uwa​żył py​ta​ją​ce spoj​rze​nie Kit​son. – Thor​ne. – Wsie​dli do auta, a Kit​son uru​cho​mi​ła sil​nik. – Bo prze​cież nie ma żad​nych pod​staw do tego, by po​dej​rze​wać, że kto​kol​wiek za​bił Ami​na. Sie​dzie​li jesz​cze przez parę chwil. Na​wet po dru​giej stro​nie uli​cy sły​chać było wście​kłe uja​da​nie psa Sla​te​rów. Hol​land za​uwa​żył, że Kit​son coś roz​ba​wi​ło. – Co cię tak śmie​szy?

– Ty – od​par​ła. – Jesz​cze nie​daw​no by​łeś kom​plet​nym żół​to​dzio​bem za​pa​trzo​nym w Thor​ne’a jak w ob​ra​zek. Był dla cie​bie jak wy​rocz​nia. Gdy​by ka​zał ci się rzu​cić w prze​paść, zro​bił​byś to. – Tja… – mruk​nął Hol​land i prze​cze​sał dłoń​mi ja​sne wło​sy przy​cię​te kró​cej niż zwy​kle. Nie był już na​iw​nym żół​to​dzio​bem na sta​żu w po​li​cji. – Ale w któ​rymś mo​men​cie zo​rien​to​wa​łeś się, że on tak​że jest omyl​ny – cią​gnę​ła Kit​son. – Jak wszy​scy inni. Hol​land po​pa​trzył na nią i po​my​ślał, że nie tyl​ko on się zmie​nił. Ona rów​nież. Zła​god​nia​ła, pod​czas gdy on z bli​żej nie​okre​ślo​ne​go po​wo​du stał się tward​szy. Po​my​ślał: tak, w jej przy​pad​ku by​cie omyl​nym ozna​cza​ło, że naj​młod​sza kan​dy​dat​ka na ko​mi​sa​rza w po​li​cji kry​mi​nal​nej w Lon​dy​nie na​wią​zu​je ni stąd, ni zo​wąd ro​mans z prze​ło​żo​nym i w ten spo​sób ruj​nu​je swój zwią​zek oraz całą do​tych​cza​so​wą ka​rie​rę i musi za​czy​nać wszyst​ko od nowa. – Jak wszy​scy – po​wtó​rzył. Kit​son po​pra​wi​ła lu​ster​ko, aby mo​gła się w nim przej​rzeć. Wy​dę​ła war​gi i sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy. – Mamy ad​re​sy tam​tych dwóch? – spy​ta​ła. – Tak, choć nie wiem, co mia​ło​by nam to dać. – A masz ja​kiś inny po​mysł? – Chcia​łem tyl​ko po​wie​dzieć… Kit​son po​now​nie usta​wi​ła lu​ster​ko, po czym spoj​rza​ła w stro​nę domu Ga​vi​na Sla​te​ra. – Jego naj​młod​szy sie​dzi w pu​dle, praw​da? Hol​land po​ki​wał gło​wą. Idąc w śla​dy ojca i star​sze​go bra​ta, Way​ne Sla​ter wkro​czył na prze​stęp​czą dro​gę ka​rie​ry i obec​nie od​sia​dy​wał czte​ry mie​sią​ce w za​kła​dzie dla nie​let​nich w Man​che​ste​rze za wła​ma​nie z wtar​gnię​ciem. – To może się oka​zać bar​dzo przy​dat​ne, nie uwa​żasz? Ktoś w tym za​kła​dzie dla nie​let​nich zna ko​goś w Barn​da​le… Wiesz, jak to dzia​ła. – Kit​son włą​czy​ła się do ru​chu i skie​ro​wa​ła ku głów​nej uli​cy. – Za​wsze war​to spró​bo​wać. Hol​land wzru​szył ra​mio​na​mi. – Ra​czej tak. Ale w głę​bi du​szy uwa​żał, że naj​lep​szy sku​tek osią​gnę​li​by, gdy​by za​wró​ci​li, pod​nie​śli psią kupę wa​la​ją​cą się na chod​ni​ku, w któ​rą on sam omal nie wdep​nął, i wrzu​ci​li ją przez otwór na li​sty do domu Ga​vi​na Sla​te​ra.

11 Wię​zie​nia cuch​nę​ły okrop​nie, ale szpi​ta​le były pod tym wzglę​dem jesz​cze gor​sze. Śmier​dzia​ły krwią i ban​da​ża​mi, a może świń​stwem, któ​re​go uży​wa​no do ste​ry​li​za​cji wszyst​kie​go; w każ​dym ra​zie bez wzglę​du na to, co było źró​dłem fe​to​ru, za​wsze bu​dził on w Thor​nie złe wspo​mnie​nia i spra​wiał, że za​czy​nał się czuć nie​kom​for​to​wo. To dziw​ne, ale z dwoj​ga złe​go wo​lał kost​ni​cę i mniej go ra​ził odór pra​cu​ją​cej piły do ko​ści czy świe​żo wy​ję​tych z cia​ła or​ga​nów niż smród kacz​ki czy gni​ją​cych owo​ców. Może dla​te​go, że w kost​ni​cy je​dy​ny​mi cier​pią​cy​mi byli ci, któ​rzy obrzy​gi​wa​li so​bie buty. Z ga​bi​ne​tu McCar​thy’ego znaj​du​ją​ce​go się przy głów​nym wej​ściu prze​szli ko​ry​ta​rzem, mi​ja​jąc po​kój pie​lę​gnia​rek i funk​cjo​na​riu​szy stra​ży szpi​tal​nej, ga​bi​net za​bie​go​wy, salę ope​ra​cyj​ną i duże po​miesz​cze​nie, w któ​rym urzą​dzo​no her​ba​ciar​nię. Ma​ga​zyn le​ków i ap​te​ka znaj​do​wa​ły się na dru​gim koń​cu ko​ry​ta​rza, na​prze​ciw jesz​cze jed​nych drzwi. Thor​ne za​czął się roz​glą​dać za ka​me​rą mo​ni​to​rin​gu, o któ​rej wspo​mniał Da​wes. Nie za​uwa​żyw​szy jej, za​py​tał o nią McCar​thy’ego. – Owszem, mie​li​śmy tu jed​ną. Do​szło do kil​ku kra​dzie​ży z ma​ga​zy​nu le​ków, a kon​kret​nie z za​pa​sów NLN. – NLN? – Nie​bez​piecz​nych le​ków nar​ko​tycz​nych. Mor​fi​na, me​ta​don, no wie pan. – I tę ka​me​rę za​bra​no stąd na krót​ko przed śmier​cią Ami​na? McCar​thy za​my​ślił się nad tym. – Zga​dza się… ze dwa mie​sią​ce temu. Tak, ja​koś tak. – Wes​tchnął roz​draż​nio​ny. – A te​raz znów ją prze​nie​sio​no. – Dla​cze​go? – Dla​te​go że ja​kiś by​strzak za​su​ge​ro​wał, że le​piej bę​dzie za​mon​to​wać ka​me​rę we​wnątrz ma​ga​zy​nu le​ków. W ten spo​sób mo​gli​by​śmy zo​ba​czyć spraw​cę wcho​dzą​ce​go do środ​ka. I to z przo​du. – Klep​nął się otwar​tą dło​nią w bok gło​wy. – To do​pie​ro spryt​ne, co? – Uda​ło się ko​goś zła​pać? – Jak do​tąd nie – od​parł McCar​thy. – A gdzie są mo​ni​to​ry? – W dy​żur​ce pie​lę​gnia​rek. Thor​ne po​ki​wał gło​wą i ro​zej​rzał się do​ko​ła. – Przy głów​nych drzwiach jest jesz​cze jed​na ka​me​ra. – Zga​dza się. – A we​wnątrz któ​re​goś z tych po​koi? McCar​thy po​ki​wał po​sęp​nie gło​wą. – W są​sied​nim po​ko​ju, bez​po​śred​nio przy​le​ga​ją​cym do tego, gdzie prze​by​wał Amin. – Dla​cze​go wła​śnie w tym? – Cóż za iro​nia – cią​gnął McCar​thy. – To po​kój, w któ​rym umiesz​cza​ni są pa​cjen​ci po​dej​rze​wa​ni o to, że mogą prze​ja​wiać ten​den​cje sa​mo​bój​cze. Funk​cjo​na​riusz ochro​ny otwo​rzył elek​tro​nicz​ną kar​tą me​ta​lo​we bia​łe drzwi do pierw​sze​go z dwóch po​łą​czo​nych ze sobą od​dzia​łów. Na każ​dym było sześć łó​żek, po trzy z każ​dej stro​ny. Wszyst​kie za​ję​te. – Za​wsze ma​cie tu taki tłok? – za​py​tał Thor​ne.

– Nie​ste​ty tak – od​parł McCar​thy. – I cier​pi​my na nie​do​bór per​so​ne​lu. Na​wet kie​dy tu je​stem, zwy​kle tkwię po szy​ję w me​dycz​nych ra​por​tach do​ty​czą​cych prze​słu​chań w spra​wie zwol​nie​nia wa​run​ko​we​go, or​ga​ni​zo​wa​nia pro​gra​mów od​wy​ko​wych i tak da​lej. W tej sy​tu​acji nie ma się co dzi​wić, że je​stem zmu​szo​ny ko​rzy​stać z po​mo​cy uprzy​wi​le​jo​wa​nych więź​niów, aby przyj​mo​wa​li co​dzien​ne zgło​sze​nia od cho​rych albo wy​dzie​la​li ri​ta​lin, a zgod​nie z nie​daw​no prze​dłu​żo​nym kon​trak​tem nadal mo​że​my li​czyć na przy​sy​ła​nie nie​zbęd​ne​go per​so​ne​lu z po​bli​skiej pla​ców​ki me​dycz​nej. To w głów​nej mie​rze wo​lon​ta​riu​sze, więc wy​ba​czy pan, że nie będę ska​kać w górę z ra​do​ści, ale jak się nie ma, co się lubi… Naj​gor​sze, że więk​szość z nich ma je​dy​nie pod​sta​wo​we prze​szko​le​nie me​dycz​ne. – Tak jak pie​lę​gniar​ka, któ​ra my​śla​ła, że Amin śpi? – Nie​ste​ty tak. Obe​szli po​wo​li oba od​dzia​ły. W każ​dym z nich była nie​du​ża to​a​le​ta i prysz​nic. Ścia​ny prze​szklo​ne, bez żad​nych zam​ków. Mi​ja​jąc ko​lej​ne łóż​ka, Thor​ne stwier​dził, że spoj​rze​nia, ja​ki​mi ob​rzu​ca​li go pa​cjen​ci, któ​rzy nie spa​li ani nie byli po​grą​że​ni w lek​tu​rze cza​so​pism, za​wie​ra​ły mniej​szy ła​du​nek agre​sji, niż mógł​by ocze​ki​wać ze stro​ny więk​szo​ści osa​dzo​nych w głów​nej czę​ści za​kła​du kar​ne​go. Tam, je​śli ktoś nie no​sił mun​du​ru, mu​siał być ad​wo​ka​tem albo gli​ną. A Thor​ne nie wy​glą​dał na ad​wo​ka​ta. Może dzie​cia​ki były tak na​fa​sze​ro​wa​ne pro​cha​mi, że o to nie dba​ły. A może wy​da​wał się bar​dziej prze​ko​nu​ją​cy jako le​karz niż jako praw​nik. Był pe​wien, że Phil Hen​dricks miał​by na ten te​mat coś do po​wie​dze​nia. Ktoś włą​czył ra​dio i szyb​ko ka​za​no mu je ści​szyć, gdy Thor​ne wska​zał na pęk klu​czy w dło​ni McCar​thy’ego. – Kto ma klu​cze, aby móc tu swo​bod​nie wcho​dzić? McCar​thy po​pa​trzył na nie​go, jak​by py​ta​nie było nie na miej​scu. – Mu​szę o to za​py​tać. – Na​praw​dę? – De​tek​tyw in​spek​tor Da​wes o to nie spy​tał? McCar​thy po​wo​li po​ki​wał gło​wą, a Thor​ne uznał, że czło​wiek, któ​ry pro​wa​dził pier​wot​ne śledz​two, nie mu​siał być skoń​czo​nym idio​tą, za ja​kie​go go uwa​żał. – Cóż, ja, ma się ro​zu​mieć. Wo​lon​ta​riu​sze ze szpi​ta​la. Wszy​scy funk​cjo​na​riu​sze szpi​tal​nej służ​by wię​zien​nej… Prze​szli przez otwar​te drzwi na dru​gim koń​cu dru​gie​go od​dzia​łu i do​tar​li do ko​ry​ta​rza, gdzie znaj​do​wa​ły się trzy pry​wat​ne po​ko​je, je​dy​ne w tym skrzy​dle za​kła​du. – Elek​tro​nicz​ny klucz otwie​ra tak​że te drzwi? McCar​thy przy​tak​nął i uniósł swo​je klu​cze, po czym wy​brał dwa róż​ne i po​ka​zał je Thor​ne’owi. – Kar​ta elek​tro​nicz​na otwie​ra tyl​ko głów​ne przej​ścia, a do otwar​cia tych cel po​trzeb​ne są ta​kie oto, osob​ne klu​cze. – Cel? – Chcia​łem po​wie​dzieć: po​koi. – McCar​thy lek​ko po​czer​wie​niał i mach​nął ręką, aby ukryć zmie​sza​nie. – Po​kój, cela. Pa​cjent, wię​zień. Thor​ne zro​zu​miał. Chło​piec, mały gno​jek. Wszyst​ko za​le​ża​ło od tego, z kim się roz​ma​wia i w ja​kim się jest aku​rat na​stro​ju. – Któ​ry z nich to po​kój Ami​na? McCar​thy pod​szedł do otwar​tych drzwi po le​wej, któ​re znaj​do​wa​ły się naj​da​lej. Rów​no​cze​śnie Thor​ne po​stą​pił kil​ka kro​ków w stro​nę po​ko​ju przy​le​ga​ją​ce​go do tego, któ​ry był otwar​ty – po​miesz​cze​nia dla po​ten​cjal​nych sa​mo​bój​ców z za​mon​to​wa​ną ka​me​rą mo​ni​to​rin​gu. Kie​dy go mi​nął, za​wró​cił i wol​no ru​szył

w kie​run​ku drzwi, któ​re otwo​rzył McCar​thy, trzy​ma​jąc się moż​li​wie jak naj​bli​żej ścia​ny. Le​karz go ob​ser​wo​wał, ale Thor​ne nie uznał za sto​sow​ne wy​ja​śnić, co robi; je​że​li tam​ten nie jest na tyle by​stry, by się do​my​ślić, to trud​no. Wy​cho​dząc, przej​rzy na​gra​nie z mo​ni​to​rin​gu w dy​żur​ce pie​lę​gnia​rek. – Je​ste​śmy na miej​scu – po​wie​dział McCar​thy. Jego nie​zde​cy​do​wa​nie w kwe​stii na​zwy tego miej​sca oka​za​ło się zro​zu​mia​łe. Po​miesz​cze​nie, ja​kie uj​rzał Thor​ne, oscy​lo​wa​ło mię​dzy po​ko​jem a celą, acz​kol​wiek znaj​do​wa​ło się w Zło​tym Skrzy​dle dla więź​niów uprzy​wi​le​jo​wa​nych. Trzy i pół me​tra na dwa i pół, z pro​sty​mi bia​ły​mi ścia​na​mi i prze​pie​rze​niem, za któ​rym umiesz​czo​no se​des i umy​wal​kę. Do​mi​no​wa​ło tra​dy​cyj​ne szpi​tal​ne łóż​ko, z bo​ka​mi, któ​re moż​na było pod​no​sić w ra​zie po​trze​by, sto​ja​kiem na kro​plów​kę z jed​nej stro​ny i nie​wiel​kim sto​li​kiem z bla​tem z two​rzy​wa z dru​giej. Bez okna, z wy​jąt​kiem szy​by w me​ta​lo​wych drzwiach, przez któ​re za​glą​da​no w cza​sie ob​cho​du, choć nie na tyle dłu​go, by stwier​dzić, że re​zy​dent nie od​dy​cha. – Wiem, że nie jest to Hil​ton – skwi​to​wał McCar​thy. Thor​ne pod​szedł do łóż​ka. Pach​nia​ło świe​żo​ścią, ale na po​dusz​ce wid​nia​ła żół​to-brą​zo​wa pla​ma. Za​sta​na​wiał się, czy od śmier​ci Ami​na Akh​ta​ra kto​kol​wiek tu spał. – Cóż, gdy​by było tu bar​dziej kom​for​to​wo, za​czę​ły​by się skar​gi ze stro​ny tych, któ​rzy uwa​ża​ją, że wię​zie​nia nie po​win​ny przy​po​mi​nać pię​cio​gwiazd​ko​we​go ho​te​lu. W „Da​ily Mail” po​ja​wi​ły​by się ar​ty​ku​ły pięt​nu​ją​ce kie​row​nic​two za​kła​du kar​ne​go, że pa​cjen​ci mają tu zbyt wie​le wy​gód. McCar​thy po​ki​wał gło​wą i za​śmiał się pod no​sem. – Kil​ka mie​się​cy temu nasz za​rząd za​mó​wił dla chło​pa​ków ze​sta​wy do mi​ni​gol​fa, a ty​dzień póź​niej jed​na z ga​zet na​pi​sa​ła, że bu​du​je​my dla osa​dzo​nych całe pole gol​fo​we. – Ja​kie daw​ki le​ków brał Amin? – za​py​tał Thor​ne. Pod​szedł do prze​ciw​le​głej ścia​ny. Tyl​ko kil​ka kro​ków. – Mam na my​śli tra​ma​dol. – Dwie pięć​dzie​się​cio​mi​li​gra​mo​we ta​blet​ki, czte​ry razy dzien​nie. To śro​dek prze​ciw​bó​lo​wy śred​niej mocy. – Nic wię​cej? – Tyl​ko nie​wiel​kie daw​ki an​ty​bio​ty​ku. Przez kro​plów​kę. – Ilu ta​ble​tek po​trze​bo​wał​by, żeby przedaw​ko​wać? Tak mniej wię​cej. – Nie wiem. Mi​ni​mum trzy​dzie​stu albo wię​cej. Thor​ne za​my​ślił się przez chwi​lę. – Plus te, któ​re wy​sy​pa​ły się na pod​ło​gę? Czy​li po​nad trzy​dzie​stu ta​ble​tek, któ​rych ja​kimś spo​so​bem nie przy​jął pod​czas ru​ty​no​we​go wy​da​wa​nia le​ków i któ​re mu​siał gdzieś ukryć. Czy mam ra​cję? McCar​thy po​ki​wał gło​wą. – Mniej wię​cej. – Otóż to, a był tu przez czte​ry dni, więc mu​siał​by ukryć wszyst​kie pi​guł​ki, ja​kie mu po​da​no w tym cza​sie. Pan wy​ba​czy, ale będę my​ślał na głos… Czy per​so​nel nie po​wi​nien pa​trzeć i pil​no​wać, aby osa​dze​ni przy​ję​li po​da​wa​ne im leki? – Po​win​no tak być. – Cóż, z tego, co pan mówi, wy​ni​ka, że ktoś po​kpił spra​wę i to na dużą ska​lę. – Sam kil​ka razy po​da​wa​łem mu pi​guł​ki – rzekł McCar​thy – i ja z całą pew​no​ścią nie po​kpi​łem spra​wy. – Nie twier​dzę, że to pań​ska wina, ale czy przy​cho​dzi panu do gło​wy ja​kieś inne wy​tłu​ma​cze​nie? – Thor​ne po​wo​li prze​szedł przez po​kój, od​wró​cił się i oparł o drzwi. – Może ktoś mu je przy​niósł? – pod​su​nął McCar​thy. – Z ze​wnątrz?

– Cze​mu nie? – Po​nie​waż to by zna​czy​ło, że Amin miał ten​den​cje sa​mo​bój​cze, jesz​cze za​nim zo​stał za​ata​ko​wa​ny. – Thor​ne po​krę​cił gło​wą. – To mu​sia​ło​by się stać po tym, jak zo​stał przy​ję​ty do skrzy​dła szpi​tal​ne​go. Czy od​kąd się tu zna​lazł, miał ze​zwo​le​nie na wi​zy​ty in​nych chłop​ców? – Tak, my​ślę, że od​wie​dził go przy​najm​niej je​den. Spraw​dzę i po​dam panu jego na​zwi​sko. – To by​ło​by bar​dzo po​moc​ne – po​wie​dział Thor​ne. – Ale wciąż po​zo​sta​je bez od​po​wie​dzi py​ta​nie: Skąd ten ktoś, kto przy​niósł Ami​no​wi dość pi​gu​łek, aby mógł się za​bić, wziął te wszyst​kie ta​blet​ki? Thor​ne miał już pew​ne po​dej​rze​nia, lecz cze​kał, aż McCar​thy też do tego doj​dzie. To trwa​ło za​le​d​wie kil​ka se​kund. – Ukradł z ma​ga​zy​nu le​ków? – To wy​da​je mi się moż​li​we – od​rzekł Thor​ne. Dok​tor po​ki​wał gło​wą, wy​raź​nie za​do​wo​lo​ny z sie​bie i swo​jej umie​jęt​no​ści de​duk​cji. – Nie po​win​no być szcze​gól​nie trud​no do​wie​dzieć się, czy znik​nę​ły ta​blet​ki tra​ma​do​lu i kie​dy. Wszyst​ko jest za​pi​sy​wa​ne w re​je​strze NLN, więc… – Prze​rwał, gdy usły​szał prze​ni​kli​wy dźwięk do​cho​dzą​cy z kie​sze​ni Thor​ne’a. – To pań​ska? Thor​ne’a nie zdzi​wił pe​łen kon​ster​na​cji wy​raz twa​rzy McCar​thy’ego, gdy roz​dzwo​ni​ła się jego ko​mór​ka. Wno​sze​nie te​le​fo​nów do wię​zie​nia było su​ro​wo wzbro​nio​ne i za​kaz ten obej​mo​wał za​rów​no więź​niów, jak i per​so​nel. To jesz​cze je​den za​kaz, któ​ry Thor​ne po​sta​no​wił zi​gno​ro​wać, na co otrzy​mał ze​zwo​le​nie, kie​dy star​szy ran​gą ofi​cer Sco​tland Yar​du roz​mó​wił się z na​czel​ni​kiem i dał ja​sno do zro​zu​mie​nia, że cho​dzi o po​waż​ny in​cy​dent, w któ​rym li​czy się każ​da mi​nu​ta. Thor​ne wy​jął ko​mór​kę z kie​sze​ni ma​ry​nar​ki, aby spraw​dzić, kto dzwo​ni. – Mu​szę ode​brać – oznaj​mił. McCar​thy nie ru​szył się z miej​sca, ale gdy się zo​rien​to​wał, że Thor​ne nie od​bie​rze, do​pó​ki nie zo​sta​nie sam, po​wie​dział, że za​cze​ka na ze​wnątrz, i wy​szedł na ko​ry​tarz. Thor​ne sta​ran​nie za​mknął za nim drzwi i ode​brał te​le​fon. – He​len? – On chce wie​dzieć, co się dzie​je. Thor​ne przy​ło​żył ko​mór​kę do pier​si i za​klął pod no​sem. Wciąż sły​szał do​cho​dzą​ce z ko​ry​ta​rza dźwię​ki włą​czo​ne​go ra​dia. – Po​wiedz mu, że ro​bię to, co chciał, abym zro​bił – rzu​cił oschle. – Ro​bię, co mogę, i na​praw​dę tak szyb​ko, jak mogę, ja​sne? – Po​wiem mu. – I po​wiedz mu, że to może tro​chę po​trwać. Pau​za. – Po​wiem mu… – Roz​ma​wiam ze wszyst​ki​mi oso​ba​mi, z któ​ry​mi po​wi​nie​nem po​mó​wić. – Spoj​rzał na łóż​ko, na któ​rym umarł Amin Akh​tar. Do​tknął me​ta​lo​wej ramy. – Je​stem we wła​ści​wym miej​scu. Po​wiedz mu, że trak​tu​je​my wszyst​ko, co po​wie​dział, bar​dzo po​waż​nie, do​bra? – Praw​da, jemu cho​dzi tyl​ko o praw​dę. – Wiem… wiem do​sko​na​le i w ten czy inny spo​sób do​wiem się, co się sta​ło. – Usiadł na skra​ju łóż​ka. – Do​pil​nuj, żeby to zro​zu​miał. – Zaj​mę się tym. – He​len…? – To do​brze. Była zdy​sza​na i sły​chać było na​pię​cie w jej gło​sie. Sta​ra​ła się uda​wać opa​no​wa​ną, ale spo​ro ją to

kosz​to​wa​ło. Thor​ne do​my​ślał się, że Akh​tar tego słu​chał. – Jak so​bie ra​dzi​cie ty i Mit​chell? Jak się czu​je Akh​tar? Za​pa​dła dłuż​sza chwi​la ci​szy. Thor​ne wy​chwy​cił od​dech He​len i wy​obra​ził so​bie, że sły​szy rów​nież od​dech męż​czy​zny, któ​ry naj​praw​do​po​dob​niej trzy​ma ją wła​śnie na musz​ce. – Nikt z nas nie czu​je się naj​le​piej – od​par​ła.

12 Kie​dy Thor​ne za​koń​czył wi​zy​tę w szpi​tal​nym skrzy​dle, uznał, że po​wi​nien po​świę​cić pół go​dzi​ny na przej​rze​nie do​ku​men​tów do​ty​czą​cych Ami​na Akh​ta​ra. Z do​świad​cze​nia wie​dział, że bi​blio​te​ka nie na​le​ży do czę​sto od​wie​dza​nych miejsc w za​kła​dzie kar​nym, to​też gwa​ran​tu​je spo​kój i ci​szę. Po dro​dze za​dzwo​nił do Don​nel​ly’ego, aby spraw​dzić, co się dzie​je w Tul​se Hill. Po​wie​dział mu o roz​mo​wie z Bra​ce​wel​lem i McCar​thym, a po​tem o te​le​fo​nie od He​len We​eks. – Dzię​ki Bogu za to – rzekł Don​nel​ly. – Pa​scoe za wszel​ką cenę chce na​wią​za​nia sta​łej łącz​no​ści. Za​py​tał Thor​ne’a, ja​kie wra​że​nie spra​wia​ła He​len We​eks. – Trzy​ma się ja​koś, lecz nie jest do​brze. – My​ślę, że Akh​tar miał lek​kie za​ła​ma​nie – stwier​dził Don​nel​ly. – Ale już się uspo​ko​ił. – Co zna​czy „za​ła​ma​nie”? – De​mo​lo​wał sklep, wrzesz​czał i po​krzy​ki​wał. Nie mamy po​ję​cia, co go do tego skło​ni​ło, więc wszy​scy są tro​chę zde​ner​wo​wa​ni. – A Chi​vers? – In​spek​tor Chi​vers re​agu​je… wła​ści​wie. – Niech pan go trzy​ma na krót​kiej smy​czy. – Nie po​trze​bu​ję, aby kto​kol​wiek mi mó​wił, jak mam kie​ro​wać tą ope​ra​cją. Thor​ne od​cze​kał kil​ka se​kund; Don​nel​ly był nad​ko​mi​sa​rzem, ale nie jego prze​ło​żo​nym. In​ny​mi sło​wy, zra​ża​nie do sie​bie oso​by kie​ru​ją​cej ak​cją nie przy​nie​sie ni​ko​mu nic do​bre​go, a już na pew​no nie po​mo​że He​len We​eks. W tej sy​tu​acji Thor​ne po​wi​nien za​ła​go​dzić sy​tu​ację kil​ko​ma cel​ny​mi uwa​ga​mi. – To wła​śnie sta​ram się po​wie​dzieć, pa​nie nad​ko​mi​sa​rzu – wy​si​lił się, by nadać swo​je​mu gło​so​wi zrów​no​wa​żo​ny ton. – Wie pan, jacy są byli woj​sko​wi. Kie​dy w grę wcho​dzi po​ten​cjal​ne roz​wią​za​nie si​ło​we, dyk​tu​ją wa​run​ki. To tyle, pa​nie nad​ko​mi​sa​rzu. Naj​wy​raź​niej po​skut​ko​wa​ło. – Skon​sul​tu​ję się, z kim trze​ba – za​pew​nił Don​nel​ly – ale to ja tu​taj dyk​tu​ję wa​run​ki. Nie​mniej zwa​żyw​szy na oko​licz​no​ści, wo​lał​bym uni​kać tego zwro​tu. – Oby tak było – skwi​to​wał Thor​ne. Po​my​ślał, że w obec​nej sy​tu​acji nikt nie po​wi​nien się przej​mo​wać sto​sow​no​ścią ta​kie​go czy in​ne​go zwro​tu, ale za​trzy​mał tę re​flek​sję dla sie​bie. Miał na​dzie​ję, że do Don​nel​ly’ego do​tar​ło to, co po​wie​dział o Chi​ver​sie. Spo​ty​kał ta​kich jak on do​sta​tecz​nie czę​sto, by wie​dzieć, że do​wód​ca ude​rze​nio​wej jed​nost​ki spe​cjal​nej mógł za​gra​żać bez​pie​czeń​stwu He​len We​eks po​dob​nie jak skle​pi​karz z re​wol​we​rem. – Mu​szę iść i spró​bo​wać na​wią​zać łącz​ność – rzekł Don​nel​ly. – Jest pan pe​wien, że już się uspo​ko​ił? – Wła​śnie dla​te​go Pa​scoe tak na​le​ga. Mu​si​my z nim po​roz​ma​wiać, a je​że​li nie, to przy​najm​niej skon​tak​to​wać się z nim za po​śred​nic​twem de​tek​tyw sier​żant We​eks. Chce​my, by wie​dział, że ro​bi​my wszyst​ko, co w na​szej mocy, naj​waż​niej​sze jed​nak jest te​raz usta​le​nie, czy jego stan psy​chicz​ny jest sta​bil​ny. – Zro​bi pan, co uzna za sto​sow​ne, ale czy He​len nie jest już pod zbyt dużą pre​sją? – Czy jej się to po​do​ba, czy nie, jest na​szą po​śred​nicz​ką, więc nie mamy wy​bo​ru. – Ra​czej nie. Thor​ne usły​szał w tle gło​sy Sue Pa​scoe i Na​diry Akh​tar. – Je​śli wszyst​ko pój​dzie do​brze – kon​ty​nu​ował Don​nel​ly – spraw​dzi​my, czy Akh​tar ze​chce po​roz​ma​-

wiać z żoną. Thor​ne przy​po​mniał so​bie twarz Na​diry Akh​tar, kie​dy roz​ma​wiał z nią w sa​mo​cho​dzie parę go​dzin temu, gdy za​sta​na​wia​ła się nad tym, czy jej mąż mógł​by ko​go​kol​wiek skrzyw​dzić. Ści​ska​ła przy tym w dło​ni pęk wil​got​nych chu​s​te​czek. Te​raz sama już nie wiem… – Chce pan po​wie​dzieć, że się pan o nią mar​twi? – za​py​tał Don​nel​ly. – O jego żonę? – O de​tek​tyw sier​żant We​eks. – Nie bar​dziej niż o ja​kie​go​kol​wiek in​ne​go funk​cjo​na​riu​sza po​li​cji – od​rzekł Thor​ne. Z głę​bi wię​zien​ne​go ko​ry​ta​rza do​bie​gło ja​kieś echo, a za​raz po​tem do​no​śne okrzy​ki i po​hu​ki​wa​nia. Sły​chać było gwiz​dy i gło​śne okla​ski, lecz za​raz uci​szył je su​ro​wy głos funk​cjo​na​riu​sza służ​by wię​zien​nej. – Roz​ma​wia​łem z jej ko​le​ga​mi i ko​le​żan​ka​mi – mó​wił Don​nel​ly – i o ile im wia​do​mo, nig​dy do​tąd nie znaj​do​wa​ła się w sy​tu​acji bez​po​śred​nie​go za​gro​że​nia ży​cia. Nie wie​dzą, jak może so​bie z tym po​ra​dzić. – Na pew​no nie zro​bi nic głu​pie​go. – Jest pan pe​wien? – Ona ma dziec​ko. – Tak, wiem, ale to nie zna​czy, że nie może za​re​ago​wać… zbyt emo​cjo​nal​nie, co nie by​ło​by wska​za​ne. – Da so​bie radę. – Oby miał pan ra​cję – mruk​nął Don​nel​ly. – Wiem, że miał pan z nią do czy​nie​nia w prze​szło​ści. Thor​ne wąt​pił, aby kto​kol​wiek, z kim pra​co​wa​ła He​len We​eks, mógł znać praw​dę o tym, co prze​cho​dzi​ła przed ro​kiem. O tra​gicz​nej śmier​ci jej part​ne​ra i ry​zy​ku, ja​kie pod​ję​ła, by się do​wie​dzieć, kto był za to od​po​wie​dzial​ny. Sam nie znał wszyst​kich fak​tów, ale wie​dział, jak trud​ne mu​sia​ło to być za​da​nie. I wie​dział, że so​bie z tym po​ra​dzi​ła. – Chy​ba po​win​ni​śmy jej za​ufać – po​wie​dział Thor​ne. Je​że​li tyl​ko ona za​ufa nam. I mnie. Thor​ne po​pa​trzył na prze​cho​dzą​cą obok nie​wiel​ką gru​pę chłop​ców eskor​to​wa​nych przez straż​ni​ka wię​zien​ne​go; sły​chać było cmo​ka​nia i ci​che prze​kleń​stwa. Od​na​lazł spoj​rze​nie naj​bar​dziej gniew​ne​go spo​śród nich i od​pro​wa​dził go wzro​kiem. – Szcze​rze mó​wiąc, nie mo​gli​by​śmy mieć tam lep​sze​go funk​cjo​na​riu​sza niż ona – do​dał na ko​niec. Akh​tar pra​wie się nie od​zy​wał, kie​dy znów się po​ja​wił na za​ple​czu po zde​mo​lo​wa​niu skle​pu. Ocie​kał po​tem i zdjął ka​mi​zel​kę, by wy​trzeć nią twarz i szy​ję. Choć na czub​ku gło​wy był łysy, srebr​ne ko​smy​ki nad jego usza​mi na​stro​szy​ły się, więc przy​gła​dził je drob​ny​mi, de​li​kat​ny​mi dłoń​mi. Gdy w koń​cu usiadł, He​len za​uwa​ży​ła ru​mień​ce na jego twa​rzy bę​dą​ce skut​kiem za​rów​no wy​sił​ku, jak i za​wsty​dze​nia. – Głu​po​ta – ode​zwał się. A po​tem po​dał jej ko​mór​kę i na​ka​zał, by za​dzwo​ni​ła do Toma Thor​ne’a. Po za​koń​cze​niu roz​mo​wy przez kil​ka mi​nut sie​dział po​grą​żo​ny w za​my​śle​niu, w koń​cu wstał i się​gnął po szczot​kę, któ​ra sta​ła opar​ta o je​den z re​ga​łów. Odło​żył re​wol​wer na biur​ko, zmiótł pu​ste opa​ko​wa​nia po chip​sach, ba​to​ni​kach oraz pusz​ki. Wrzu​cił je do re​kla​mów​ki i za​niósł do czar​ne​go ko​sza na śmie​ci sto​ją​ce​go w ką​cie. Po​now​nie usiadł i wziął do ręki broń. – Na​pad sprzą​ta​nia ra​czej mija się z ce​lem – po​wie​dzia​ła He​len. – Zwa​żyw​szy na to, ja​kie​go ba​ła​ga​nu mu​siał pan tam na​ro​bić. Ob​li​cze Akh​ta​ra znów po​czer​wie​nia​ło.

– Tak, ale to nie zna​czy, że przez tę głu​po​tę ma​cie tu sie​dzieć w śmie​ciach i smro​dzie. He​len wciąż mia​ła na so​bie ża​kiet. Była spo​co​na pod pa​cha​mi i bluz​ka le​pi​ła się jej do ple​ców. – My​ślę, że to ra​czej ja – po​wie​dzia​ła. Unio​sła wol​no rękę. – Mo​gła​bym…? – Tak, oczy​wi​ście – po​zwo​lił Akh​tar. – Tyl​ko po​wo​li, bar​dzo pro​szę. He​len zsu​nę​ła ża​kiet z jed​ne​go ra​mie​nia. Na​stęp​nie de​li​kat​nie się po​ru​szy​ła, tak by ża​kiet ze​śli​zgnął się po ręce, któ​ra była przy​ku​ta do rury ka​lo​ry​fe​ra. – Dzię​ki. Szko​da, że miał pan ra​cję co do po​go​dy. Akh​tar za​py​tał, czy Mit​chell chciał​by zro​bić to samo. – Dzię​ku​ję, to nie bę​dzie ko​niecz​ne – rzu​cił tam​ten. – Do​brze mi tak, jak jest. – Przy​kro mi, że nie mogę wam za​pew​nić więk​szych wy​gód – uspra​wie​dli​wiał się Akh​tar. – Ale mu​si​my ra​dzić so​bie z tym, co mamy, więc… – Wca​le nie mu​si​my – od​pa​ro​wa​ła He​len. – Sły​szał pan, co po​wie​dział Thor​ne. – Sły​sza​łem, co pani po​wie​dzia​ła. – Robi wszyst​ko, co w jego mocy, by się do​wie​dzieć, co się sta​ło z Ami​nem. Roz​ma​wia z ludź​mi. Akh​tar uśmiech​nął się. – Lu​dzie okła​mu​ją po​li​cjan​tów rów​nie czę​sto jak sie​bie na​wza​jem. A na​wet czę​ściej. Lu​dzie sta​le kła​mią. – A gdy​bym obie​ca​ła, że ja pana nie okła​mię, Ja​ve​dzie? – He​len po​pa​trzy​ła na nie​go. – Co pan na to? Skle​pi​karz wzru​szył ra​mio​na​mi. – Po​wie pani wszyst​ko, co chciał​bym pani zda​niem usły​szeć, po​nie​waż trzy​mam pa​nią na musz​ce. – Nie okła​mię pana, ja​sne? Musi mi pan za​ufać. Akh​tar od​wró​cił się, naj​wy​raź​niej zo​bo​jęt​nia​ły, ale He​len wi​dzia​ła wy​raź​nie, że za​sta​na​wiał się nad jej sło​wa​mi. Kie​dy znów po​pa​trzył na za​kład​ni​ków, ru​chem gło​wy wska​zał na Mit​chel​la. – Nic mu nie jest? Poza tym, że od​mó​wił zdję​cia ma​ry​nar​ki, Mit​chell od pół go​dzi​ny nie ode​zwał się ani sło​wem. Wle​pił wzrok w pod​ło​gę mię​dzy swo​imi ko​la​na​mi. Dy​go​tał. – Jest prze​ra​żo​ny – po​wie​dzia​ła He​len. – To wszyst​ko. – A pani? – Boję się o mo​je​go syn​ka. Akh​tar po​ki​wał gło​wą i znów się od​wró​cił. Skrzy​żo​wał ra​mio​na. He​len wi​dzia​ła, że sta​rał się zgry​wać twar​dzie​la, nie​wzru​szo​ne​go i obo​jęt​ne​go, ale nie był w tym wzglę​dzie zbyt prze​ko​nu​ją​cy. – Przy​wyk​nie pani – rzekł. Było znacz​nie wię​cej zło​wro​gich spoj​rzeń i wul​gar​nych prze​kleństw, kie​dy Thor​ne prze​cho​dził ko​ry​ta​rzem w stro​nę bi​blio​te​ki. Nie za​sko​czy​ło go to, wszyst​ko sły​szał już wie​lo​krot​nie wcze​śniej, choć zdzi​wił się, że naj​gor​si i naj​bar​dziej zde​mo​ra​li​zo​wa​ni wy​da​wa​li się naj​młod​si chłop​cy. Naj​więk​sze wra​że​nie wy​war​ło na nim dwóch czter​na​sto​lat​ków, któ​rzy po​wie​dzie​li Thor​ne’owi, co o nim my​śle​li i co z dzi​ką roz​ko​szą zro​bi​li​by z jego żoną i mat​ką, za​nim straż​nik wię​zien​ny, bar​dziej Bar​rac​lo​ugh niż Mac​kay, nie przy​wo​łał ich bez​ce​re​mo​nial​nie do po​rząd​ku. Każ​de​mu, co mu się na​le​ży. Zbli​ża​jąc się do bi​blio​te​ki, Thor​ne zo​ba​czył dwóch ko​lej​nych na​sto​lat​ków sto​ją​cych przy wej​ściu i przy​go​to​wał się psy​chicz​nie na ko​lej​ną por​cję nie​wy​bred​nych wy​zwisk i gróźb. Przy​jem​nie się zdzi​wił, kie​dy na jego wi​dok tam​ci od​da​li​li się na​tych​miast. Za​raz jed​nak usły​szał za sobą kro​ki, od​wró​cił się i stwier​dził, że to nie przed nim się ulot​ni​li.

Ko​ry​ta​rzem szła rów​nym kro​kiem gru​pa oko​ło dwu​na​stu chłop​ców, szes​na​sto​lat​ków i star​szych. Byli wśród nich czar​ni, bia​li i Azja​ci. Wszy​scy no​si​li re​gu​la​mi​no​we pod​ko​szul​ki i bo​jów​ki, ale poza tym każ​dy z nich miał na gło​wie pro​stą sza​rą myc​kę. Gdy po​de​szli bli​żej, Thor​ne za​uwa​żył w środ​ku gru​py Azja​tę w śred​nim wie​ku, ubra​ne​go w pro​stą bia​łą sza​tę i w ha​fto​wa​nym ak​sa​mit​nym kufi na gło​wie. Idą​cy po jego bo​kach chłop​cy roz​stą​pi​li się, kie​dy zna​leź​li się o parę kro​ków od Thor​ne’a. Azja​ta po​stą​pił na​przód, przy​ło​żył jed​ną rękę do pier​si, na wy​so​ko​ści ser​ca, a dru​gą wy​cią​gnął w stro​nę Thor​ne’a. – Je​stem imam Mir Ha​mid Sha​kir – oznaj​mił. – Od​wie​dzam ten za​kład kar​ny. Thor​ne uści​snął dłoń męż​czy​zny i ru​chem gło​wy wska​zał po​nad jego ra​mie​niem. – Wi​dzę, że ma pan wła​snych ochro​nia​rzy. Na​sto​lat​ko​wie sto​ją​cy za Sha​ki​rem nie za​re​ago​wa​li w ża​den wi​docz​ny spo​sób, po​dob​nie jak imam. – Sły​sza​łem, że wy​py​tu​je pan o Ami​na Akh​ta​ra. Thor​ne przy​tak​nął. – Wo​bec tego po​win​ni​śmy po​roz​ma​wiać.

13 Pod ad​re​sem, gdzie Hol​land i Kit​son spo​dzie​wa​li się za​stać Scot​ta Clark​so​na, jed​ne​go z dwóch chłop​ców, któ​rzy rze​ko​mo mie​li za​ata​ko​wać Ami​na Akh​ta​ra tego wie​czo​ru, kie​dy zgi​nął Lee Sla​ter, znaj​do​wał się pię​cio​pię​tro​wy blok sto​ją​cy tuż za bu​dyn​kiem dwor​ca Hi​gh​bu​ry i Is​ling​ton. Win​da, jak moż​na było się tego spo​dzie​wać, nie dzia​ła​ła i po​ko​naw​szy pięć kon​dy​gna​cji be​to​no​wych scho​dów, peł​nią​cych naj​wy​raź​niej funk​cję pu​blicz​nej to​a​le​ty i wy​sy​pi​ska śmie​ci, po​li​cjan​ci za​pu​ka​li do drzwi, lecz nikt im nie otwo​rzył. – Po​win​ni​śmy mieć wy​dru​ko​wa​ne kar​tecz​ki z in​for​ma​cja​mi – po​wie​dział Hol​land. – By​li​śmy tu, ale ni​ko​go nie za​sta​li​śmy. Chcie​li​śmy za​py​tać, czy to ty albo inny śmieć, któ​re​go mo​żesz znać, miał co​kol​wiek wspól​ne​go ze śmier​cią, któ​ra mo​gła być, choć nie​ko​niecz​nie, wy​ni​kiem sa​mo​bój​stwa. Pro​si​my o kon​takt i te​le​fon pod wska​za​ny nu​mer, gdy​byś miał ja​kieś in​for​ma​cje, któ​re mo​gły​by nam po​móc. Coś ta​kie​go. – Albo po​win​ni​śmy po pro​stu po​je​chać do tego dru​gie​go – za​su​ge​ro​wa​ła Kit​son. – Czy mo​gli​by​śmy naj​pierw zjeść lunch? Umie​ram z gło​du. Kit​son od​wró​ci​ła się i ru​szy​ła w stro​nę scho​dów. – Ku​pi​my po dro​dze ka​nap​kę. – Spoj​rza​ła po​nad mu​rem i ucie​szy​ła się, wi​dząc, że sa​mo​chód stoi na swo​im miej​scu. I że wciąż ma wszyst​kie koła. – W tych oko​licz​no​ściach le​piej zre​zy​gno​wać z przy​słu​gu​ją​cej nam peł​nej go​dzi​ny na lunch, nie uwa​żasz? – Ra​czej tak. Hol​land trzy​mał się kil​ka kro​ków za Kit​son, gdy scho​dzi​li po scho​dach. – Gdzie miesz​ka Arm​strong? – za​py​tał. – Na szczę​ście mamy ad​res jego miej​sca pra​cy, więc pro​po​nu​ję za​cząć wła​śnie tam. – Wy​ję​ła z kie​sze​ni świ​stek pa​pie​ru. – Oczy​wi​ście moż​li​we, że prze​peł​nia mnie nie​uza​sad​nio​ny opty​mizm. – To nic no​we​go – mruk​nął pod no​sem Hol​land. Kit​son zaj​rza​ła do swo​ich no​ta​tek i uśmiech​nę​ła się. – Cóż, chy​ba do​pi​sze nam szczę​ście. Pra​cu​je w ba​rze dla zmo​to​ry​zo​wa​nych przy Es​sex Road, więc mo​że​my upiec dwie pie​cze​nie na jed​nym ogniu, czy​li przy oka​zji ku​pić dla cie​bie ham​bur​ge​ra czy co tam chcesz. – Nie, bo jesz​cze na​pluł​by mi do je​dze​nia – od​parł Hol​land. – Albo go​rzej. – Cóż, sko​ro je​steś taki wy​bred​ny… Hol​land do​go​nił Kit​son na na​stęp​nym pię​trze. – Mó​wię po​waż​nie, Yvon​ne… – Wiem, ale miej​my to już za sobą, do​brze? – Ton jej gło​su stał się na​gle oschły i zim​ny. W ten pro​sty spo​sób przy​po​mi​na​ła mu, że jest od nie​go wyż​sza ran​gą. – Nie​mal na pew​no nic nie wskó​ra​my, lecz Thor​ne nie ma więk​sze​go wy​bo​ru i przy​najm​niej tyle mo​że​my zro​bić dla tej bie​dacz​ki, któ​ra sie​dzi te​raz w skle​pie z wy​ce​lo​wa​ną w nią bro​nią, nie uwa​żasz? Hol​land przy​tak​nął. – Poza tym miło spę​dzić dzień poza biu​rem – do​da​ła. Wy​szli z klat​ki scho​do​wej na za​nie​dba​ny traw​nik przed biu​rem. Były tam dwie świe​żo po​ma​lo​wa​ne ła​wecz​ki i sta​ry ro​wer opar​ty o po​żół​kłą chło​dziar​ko-za​mra​żar​kę. – Po​je​dzie​my do mia​sta, ro​ze​rwie​my się tro​chę, po​oglą​da​my wi​do​ki.

Od​wró​ci​li się na dźwięk strze​la​ją​ce​go sil​ni​ka sa​mo​cho​du i uj​rze​li dwie po​sta​cie pięć​dzie​siąt me​trów na lewo od nich ku​lą​ce się w cie​niu pod be​to​no​wym na​wi​sem. Zo​ba​czy​li, jak coś prze​cho​dzi z rąk do rąk, i z pew​no​ścią nie był to ze​staw kart do Po​ke​mo​na, za​nim jed​na z po​sta​ci obej​rza​ła się w ich stro​nę, zo​rien​to​waw​szy się, że ktoś je ob​ser​wu​je. Obie oso​by wsu​nę​ły ręce do kie​sze​ni, żad​na jed​nak nie pró​bo​wa​ła się od​da​lić. – Jaka szko​da, że się spie​szy​my – po​wie​dzia​ła Kit​son, po czym od​wró​ci​ła się i szyb​kim kro​kiem ru​szy​ła w stro​nę auta. – Wi​dzisz, Dave? Gdy​by​śmy nie byli tak roz​go​ry​cze​ni, gdy​by rze​czy​wi​ście nam za​le​ża​ło, mo​gli​by​śmy się za​jąć tą dur​ną spra​wą. Tak więc nie ma tego złe​go… Obo​je wie​dzie​li do​sko​na​le, że szan​se, aby pod​ję​li in​ter​wen​cję przy sprze​da​ży nie​wiel​kiej ilo​ści nar​ko​ty​ków, były bli​skie zeru. Hol​land jed​nak, ot tak, dla za​ba​wy, pod​jął z Kit​son krót​ką gier​kę słow​ną. – Ja nic nie wi​dzia​łem – za​prze​czył, idąc dwa kro​ki za nią. Thor​ne po​dą​żył za Mi​rem Ha​mi​dem Sha​ki​rem i jego przy​ja​ciół​mi w po​wol​nej dzie​się​cio​mi​nu​to​wej pro​ce​sji zmie​rza​ją​cej na dru​gi ko​niec wię​zien​ne​go skrzy​dła. Przy każ​dych ko​lej​nych ma​syw​nych, me​ta​lo​wych, kra​to​wa​nych drzwiach cze​ka​li cier​pli​wie, aż straż​nik wię​zien​ny ich wpu​ści, i w koń​cu, po zej​ściu na par​ter, skrę​ci​li do wą​skie​go ko​ry​ta​rza i do​tar​li do pro​stych, drew​nia​nych drzwi. Na ta​blicz​ce wid​niał na​pis: Po​miesz​cze​nie dla wier​nych. Imam klu​czem otwo​rzył drzwi i za​pro​sił Thor​ne’a do środ​ka, po​zo​sta​wia​jąc swo​ich wy​znaw​ców w ko​ry​ta​rzu. Po​miesz​cze​nie było naj​więk​sze spo​śród tych, któ​re Thor​ne miał do​tąd moż​li​wość zo​ba​czyć, bia​łe i po​zba​wio​ne okien. Pod ścia​na​mi sta​ło sześć drew​nia​nych ła​wek, znaj​do​wał się tu tak​że sze​ro​ko​ekra​no​wy te​le​wi​zor na ni​skim sto​li​ku i garst​ka pla​sti​ko​wych krze​se​łek na cien​kim nie​bie​skim dy​wa​nie. Po dru​giej stro​nie po​ko​ju, po​ni​żej wiel​kie​go me​ta​lo​we​go krzy​ża wid​niał pro​sty, udra​po​wa​ny fio​le​to​wym suk​nem oł​tarz. Sha​kir usiadł na jed​nej z ła​wek, a Thor​ne na krze​śle o nie​ca​ły metr od nie​go. – Tak, to dość dziw​ne – po​wie​dział imam, ob​ser​wu​jąc Thor​ne’a, któ​ry bacz​nie lu​stro​wał wnę​trze sali. – Obec​nie to na​sze je​dy​ne miej​sce kul​tu i je​ste​śmy zmu​sze​ni dzie​lić je z in​ny​mi. Du​chow​ny miał do​brze po pięć​dzie​siąt​ce i rzad​ką siwą bro​dę. Był szczu​pły, smu​kły, a oczy za szkła​mi oku​la​rów bez opra​wek lśni​ły jak jego zęby, któ​ry​mi bły​skał, kie​dy się uśmiech​nął. – Mamy tro​chę wię​cej pra​cy niż chrze​ści​jań​scy ka​pła​ni, bo mu​si​my po​zbie​rać wię​cej pa​ra​fer​na​liów niż oni, kie​dy się tu gro​ma​dzi​my. – Wska​zał ręką w stro​nę oł​ta​rza. – Nam po​trze​ba je​dy​nie dy​wa​ni​ków mo​dli​tew​nych. – Pro​ste i ła​twe – po​wie​dział Thor​ne. – No i rzecz ja​sna mo​dli​my się znacz​nie czę​ściej. – Sha​kir uśmiech​nął się do Thor​ne’a. – Mam na​dzie​ję, że już wkrót​ce bę​dzie​my mieć wła​sne miej​sce kul​tu. Tak bę​dzie wy​god​niej dla wszyst​kich. – Chciał pan po​mó​wić o Ami​nie Akh​ta​rze. Sha​kir po​ki​wał gło​wą i spu​ścił wzrok. – Tak, tak… – wy​mam​ro​tał. Thor​ne od​cze​kał kil​ka se​kund. – Może pan po​wie​dzieć mi o czymś, co ma zwią​zek z jego śmier​cią? Sha​kir uniósł wzrok. – Może dla​cze​go to zro​bił? – To z pew​no​ścią bar​dzo by nam po​mo​gło. Mi​nę​ło pięt​na​ście se​kund. Thor​ne spoj​rzał na ze​ga​rek w na​dziei, że imam zro​zu​mie alu​zję. – Więk​szość mło​dych lu​dzi, któ​rzy tu przy​cho​dzą, cze​goś szu​ka – po​wie​dział Sha​kir. – Fakt, że tego nie zna​leź​li, może tłu​ma​czyć, dla​cze​go skła​nia​li się ku prze​mo​cy lub nar​ko​ty​kom, by za​peł​nić pust​kę w swo​-

im ży​ciu. Tu ta​kie roz​wią​za​nia nie wcho​dzą w ra​chu​bę, więc po​szu​ku​ją cze​goś in​ne​go. Oczy​wi​ście na​wet w mu​rach tej pla​ców​ki są gan​gi, ci jed​nak, któ​rzy pra​gną od​mie​nić swo​je ży​cie, będą po​szu​ki​wać cze​goś, do cze​go mo​gli​by przy​na​le​żeć, cze​goś, co ich do sie​bie przy​gar​nie i wska​że im inną ścież​kę. Wie​rzę ca​łym ser​cem, że to wła​śnie ofe​ru​je im is​lam. Nie wiem, czy jest pan czło​wie​kiem wie​rzą​cym, to bez zna​cze​nia, ale czy to, co mó​wię, jest dla pana zro​zu​mia​łe? Po​nie​kąd, po​my​ślał Thor​ne. Po​ki​wał gło​wą. – Wy​star​czy po​rów​nać licz​by. Za go​dzi​nę w tym po​miesz​cze​niu zja​wi się po​nad dwu​dzie​stu chłop​ców. Czar​ni, bia​li, bez róż​ni​cy, wszy​scy mo​dlą się i czy​ta​ją Ko​ran. Mogę pana za​pew​nić, że to więk​sza gru​pa niż ta, na jaką może li​czyć tu​taj ksiądz ka​to​lic​ki. Albo… pa​stor. – Ostat​nie sło​wo imam wy​raź​nie za​ak​cen​to​wał, uśmie​cha​jąc się, jak​by to go roz​ba​wi​ło. – Poza tymi mu​ra​mi mu​zuł​ma​nie sta​no​wią mniej niż trzy pro​cent po​pu​la​cji – po​wie​dział, uno​sząc dłoń z trze​ma wy​pro​sto​wa​ny​mi pal​ca​mi na pod​kre​śle​nie swo​ich słów. – Tu i w in​nych pla​ców​kach, ta​kich jak ta, jest ich czte​ry razy wię​cej. Wie​lu od​naj​du​je w so​bie wia​rę, ro​zu​mie pan? Thor​ne pró​bo​wał udać zdzi​wie​nie, ale nie był za​sko​czo​ny tym, co wła​śnie usły​szał. Czy​tał o wzro​ście licz​by mu​zuł​ma​nów w za​kła​dach kar​nych w Wiel​kiej Bry​ta​nii; wie​lu osa​dzo​nych prze​cho​dzi​ło na is​lam. Wśród ko​men​ta​to​rów tych fak​tów byli tacy, któ​rzy – tak jak Sha​kir cie​szył się z ta​kie​go ob​ro​tu spraw – wy​da​wa​li się co​raz bar​dziej tym za​nie​po​ko​je​ni. Zwra​ca​li uwa​gę na po​głę​bia​nie się sta​nu pro​wa​dzą​ce​go do ra​dy​ka​li​za​cji wy​zna​nio​wej. Po​da​wa​li przy​kład Ri​char​da Re​ida, tak zwa​ne​go za​ma​chow​ca z bom​bą w bu​cie, któ​ry prze​szedł na is​lam w za​kła​dzie po​praw​czym w Fel​tham, i Muk​ta​ra Sa​ida Ibra​hi​ma, jed​ne​go z przy​wód​ców nie​uda​nych za​ma​chów bom​bo​wych w Lon​dy​nie dwu​dzie​ste​go pierw​sze​go lip​ca, któ​ry spę​dził dwa i pół roku w za​kła​dzie po​praw​czym dla nie​let​nich w Hun​ter​com​be. Wie​le ra​por​tów otwar​cie stwier​dza​ło, że ci, któ​rzy zda​niem ima​ma po​szu​ki​wa​li cze​goś wię​cej, znaj​do​wa​li to, cze​go szu​ka​li, w eks​tre​mal​nie su​ro​wym is​la​mie. To było nie​ste​ty jak do​le​wa​nie oli​wy do ognia dla przed​sta​wi​cie​li skraj​nej pra​wi​cy i dla za​pie​kłych igno​ran​tów wie​rzą​cych, że każ​dy me​czet sta​no​wi przy​kryw​kę dla ob​my​śla​nych tam zło​wro​gich spi​sków. Tak czy owak nie​po​ko​je były sta​le pod​sy​ca​ne, zwłasz​cza gdy wciąż się o tym czy​ta​ło. Sha​kir do​my​ślał się, nad czym za​sta​na​wiał się Thor​ne, i po​ki​wał gło​wą. – Oczy​wi​ście, wiem, jak ten… roz​kwit jest in​ter​pre​to​wa​ny w pew​nych krę​gach. Znam spo​so​by dzia​ła​nia dok​try​ny stra​chu. „Wy​lę​gar​nia dżi​ha​du”, „Uni​wer​sty​te​ty ter​ro​ru”. – Po​krę​cił gło​wą. – To wstyd, że chłop​ców, któ​rych na​zy​wa​no gang​ste​ra​mi i kry​mi​na​li​sta​mi, te​raz okre​śla się mia​nem ter​ro​ry​stów, choć sie​dzą tyl​ko spo​koj​nie i od​da​ją się lek​tu​rze, a nie mu​szę panu przy​po​mi​nać, że żad​ne​go z ba​da​czy Pi​sma Świę​te​go nikt nig​dy nie na​zwał tym mia​nem. – Czy Amin był jed​nym z tych chłop​ców? – Amin był… za​gu​bio​ny. To nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści. Thor​ne przy​po​mniał so​bie, co na te​mat Ami​na po​wie​dział na​czel​nik. Ci​chy, pil​ny, z nie​wiel​ką gru​pą przy​ja​ciół. – Nie od​nio​słem ta​kie​go wra​że​nia. – Nie​za​leż​nie od tego, ja​kie pan od​niósł wra​że​nie, Amin miał w so​bie tę samą pust​kę co wie​lu in​nych w tym miej​scu. Wy​cią​gną​łem do nie​go rękę, ale mu​szę przy​znać ze smut​kiem, że nie by​łem w sta​nie uczy​nić nic, aby mu po​móc. Thor​ne wspo​mniał chłop​ca, któ​ry choć wy​cho​wy​wa​ny na mu​zuł​ma​ni​na, nie prze​ja​wiał więk​szej skłon​no​ści do ży​cia w wie​rze. – Zda​ję so​bie z tego spra​wę, czy jed​nak mógł​by mieć lep​szą oka​zję, aby po​now​nie od​kryć utra​co​ną wia​rę? – rzekł Sha​kir. – Siłę prze​wod​nią ofe​ru​ją​cą na​dzie​ję i po​cie​sze​nie. A pro​szę mi wie​rzyć, tego mamy tu jak na le​kar​stwo.

– Po​wie​dział pan, że wy​cią​gnął do nie​go rękę… – Za po​śred​nic​twem kil​ku chłop​ców, któ​rych ży​cie już zo​sta​ło od​mie​nio​ne. Thor​ne wy​obra​ził so​bie ko​man​do ako​li​tów Sha​ki​ra cze​ka​ją​cych tuż za drzwia​mi. W głę​bi du​szy za​sta​na​wiał się, w jaki spo​sób pró​bo​wa​li na​wią​zać kon​takt z Ami​nem i czy ci chłop​cy w sza​rych myc​kach byli mile wi​dzia​ni, kie​dy za​pu​ka​li do drzwi celi Akh​ta​ra. Ba, za​sta​na​wiał się na​wet, czy to je​den z nich mógł być od​po​wie​dzial​ny za po​sła​nie Ami​na do szpi​ta​la. Czy od​rzu​ce​nie przez nie​go wia​ry mo​gło zo​stać po​trak​to​wa​ne na​zbyt oso​bi​ście? Sha​kir naj​wy​raź​niej znów do​strzegł coś w ob​li​czu Thor​ne’a. – Ja tak​że z nim roz​ma​wia​łem – po​wie​dział. – Na​wet kil​ka razy. Ale jak już wspo​mnia​łem, nie po​tra​fi​łem do nie​go do​trzeć. Wi​dzia​łem, że był za​gu​bio​ny, i szcze​rze mó​wiąc to, co się póź​niej sta​ło, wca​le mnie nie zdzi​wi​ło. – Uniósł dłoń i przy​ło​żył do wą​skiej pier​si. – Mu​szę po​go​dzić się z tym, że w pew​nym sen​sie moja po​raż​ka jest od​po​wie​dzial​na za to, co póź​niej zro​bił. W ci​chym, drżą​cym gło​sie ima​ma po​ja​wi​ła się nuta nie​sma​ku i obrzy​dze​nia. – Mier​zi pana to, że ode​brał so​bie ży​cie? – za​py​tał Thor​ne. – Ze wszyst​kich da​rów, ja​ki​mi Al​lah ob​da​rzył lu​dzi, naj​cen​niej​sze jest ży​cie. – Sha​kir na​chy​lił się do Thor​ne’a. – Zo​sta​ło nam dane, ale nie jest na​szą wła​sno​ścią i nie wol​no nam go od​rzu​cać. Oba​wiam się, że w tej kwe​stii Ko​ran wy​po​wia​da się ja​sno i wy​raź​nie. Ode​bra​nie ko​muś ży​cia jest grze​chem, po​dob​nie jak ode​bra​nie ży​cia sa​me​mu so​bie. Thor​ne za​dał so​bie w my​ślach py​ta​nie, jak na tę kwe​stię za​pa​try​wał się Mo​ham​mad Si​di​que Khan czy któ​ry​kol​wiek z za​ma​chow​ców sa​mo​bój​ców z siód​me​go lip​ca. – My​ślę, że więk​szość in​nych re​li​gii ma na ten te​mat ta​kie samo zda​nie. Kie​dyś w tym kra​ju sa​mo​bój​stwo było za​bro​nio​ne praw​nie – do​dał imam. – Zga​dza się – po​wie​dział Thor​ne. – I teo​re​tycz​nie wciąż może pan tra​fić za krat​ki, je​że​li nie ćwi​czy pan strze​la​nia z łuku dwa razy w ty​go​dniu. Sha​kir uśmiech​nął się, od​sła​nia​jąc zęby. – Ich cia​ła były grze​ba​ne na roz​sta​jach dróg – po​wie​dział. – Słu​cham? – Tych, któ​rzy ode​bra​li so​bie ży​cie. Cho​wa​no ich nocą, uprzed​nio prze​bi​ja​jąc im ser​ce koł​kiem. – Tego nie wie​dzia​łem. – Thor​ne od​po​wie​dział uśmie​chem. – Uwa​ża pan, że po​win​ni​śmy po​stą​pić tak samo z cia​łem Ami​na? – Po​zbie​rał tecz​ki, któ​re po​ło​żył na pod​ło​dze obok krze​sła. – Może na​le​ża​ło​by za​py​tać jego ro​dzi​ców, czy chcie​li​by tego? Imam za​chi​cho​tał i pod​niósł się po​wo​li. – Żar​tu​je pan i nie ma w tym nic złe​go, wi​dzę jed​nak, że pra​gnie pan już wró​cić do swo​ich obo​wiąz​ków. Thor​ne po​dzię​ko​wał Sha​ki​ro​wi za po​świę​co​ny czas, choć na​wet gdy uści​snę​li so​bie dło​nie na po​że​gna​nie, wciąż za​sta​na​wiał się, dla​cze​go imam uwa​żał, że ta roz​mo​wa mia​ła​by w ja​ki​kol​wiek spo​sób po​móc w śledz​twie. Miał wra​że​nie, że przez tych kil​ka chwil oglą​dał je​dy​nie prę​że​nie mu​sku​łów. Otwo​rzył drzwi i ocie​ra​jąc się tyl​ko o jed​no czy dwa chło​pię​ce ra​mio​na, prze​szedł mię​dzy cze​ka​ją​cy​mi na ko​ry​ta​rzu wier​ny​mi, któ​rych do tej pory ze​bra​ło się już ze dwu​na​stu. Od​da​la​jąc się w głąb ko​ry​ta​rza, usły​szał jesz​cze, jak Sha​kir za​pra​sza przy​by​łych do ka​pli​cy. We​szli bez sło​wa do środ​ka. Thor​ne do​my​ślił się, że zbli​ża​ła się pora po​po​łu​dnio​wej mo​dli​twy, a wcze​śniej trze​ba było jesz​cze uprząt​nąć zbęd​ne pa​ra​fer​na​lia.

14 Oczy​wi​ście ani przez chwi​lę nie prze​sta​ła my​śleć o Al​fiem, ale przede wszyst​kim mu​sia​ła od​na​leźć się w za​sta​nej sy​tu​acji. Mu​sia​ła pa​mię​tać o na​wią​za​niu wię​zi z Ja​ve​dem Akh​ta​rem i nie​po​ko​ją​cym sta​nie męż​czy​zny sie​dzą​ce​go obok niej. O pró​bie opa​no​wa​nia wy​da​rzeń. Te​raz, kie​dy He​len spoj​rza​ła na ze​ga​rek, wspo​mnie​nie twa​rzy syn​ka za​par​ło jej dech i wy​obra​zi​ła so​bie, jak opie​kun​ka pró​bu​je go uśpić choć​by na pół go​dzi​ny po obie​dzie. Wi​dzia​ła Ja​ni​ne tu​lą​cą go do sie​bie i uspo​ka​ja​ją​cą de​li​kat​nym gła​ska​niem po ple​cach. Tak jak po​ka​za​ła jej He​len, za​ta​cza​jąc dło​nią nie​wiel​kie krę​gi ni​sko na ple​cach, mimo iż Ja​ni​ne mia​ła tro​je wła​snych dzie​ci i do​sko​na​le wie​dzia​ła, co ro​bić. Tak jak lu​bił. Ogar​nię​ta na​głą pa​ni​ką, He​len pró​bo​wa​ła upew​nić samą so​bie, że spa​ko​wa​ła za​baw​kę, któ​rą lu​bił trzy​mać w rącz​kach, kie​dy za​sy​piał. Mięk​ką, zie​lon​ka​wo-brą​zo​wą, któ​ra mo​gła być żabą lub rów​nie do​brze mi​siem. Tak, spa​ko​wa​ła ją. Spa​ko​wa​ła wszyst​ko. Te same cha​otycz​ne, ru​ty​no​we dzia​ła​nia, kie​dy rano nie bez tru​du szy​ko​wa​ła sie​bie i Al​fie​go do wyj​ścia. Po​spiesz​nie zje​dzo​ny tost, kie​dy się ubie​ra​ła i ro​bi​ła ma​ki​jaż, a mały upar​cie racz​ko​wał w stro​nę każ​de​go ostre​go kan​tu i na​roż​ni​ka, jaki był w sta​nie zna​leźć, albo wy​cią​gał rącz​ki po każ​dy cięż​ki przed​miot, jaki mógł​by ścią​gnąć so​bie na gło​wę. Wrzu​ce​nie jej rze​czy do jej to​reb​ki i rze​czy syn​ka do jego tor​by. Ra​por​ty są​do​we i fo​to​gra​fie po​si​nia​czo​nych, krwa​wią​cych dzie​ci. Pie​lu​chy, za​baw​ki i żel do dzią​seł na zła​go​dze​nie ząb​ko​wa​nia. A po​tem mo​co​wa​nie się, żeby spro​wa​dzić wó​zek po tych cho​ler​nych scho​dach. Dzie​sięć mi​nut pie​cho​tą do Ja​ni​ne i ostat​nie przy​tu​le​nie, a po​tem szyb​ko na sta​cję. Guma do żu​cia i cze​ko​la​da. Ostat​nie przy​tu​le​nie… Po​my​śla​ła o tym, jak za​no​sił się szlo​chem, co za​wsze chwy​ta​ło ją za ser​ce, i jak ła​pał ją bez​zęb​ny​mi jesz​cze dzią​sła​mi za pod​bró​dek, rów​no​cze​śnie wpla​ta​jąc pal​ce w jej wło​sy. Przy​po​mnia​ła so​bie, jak pach​niał, kie​dy mu​ska​ła no​sem jego kark. Akh​tar prze​by​wał w głów​nej czę​ści skle​pu. He​len sły​sza​ła, jak się tam krę​cił i sprzą​tał po​tłu​czo​ne szkło. Do​my​śla​ła się, że za​mia​tał, pró​bu​jąc uprząt​nąć ba​ła​gan, ja​kie​go nie​daw​no na​ro​bił. To do​bry znak, po​my​śla​ła. Chęć utrzy​ma​nia po​rząd​ku. Ste​phen Mit​chell sie​dział obok niej wy​pro​sto​wa​ny, ocie​ka​jąc po​tem i dra​piąc się bez prze​rwy. Oczy miał za​mknię​te i mam​ro​tał coś, ale nie była w sta​nie wy​chwy​cić słów. Al​fie po​wi​nien zo​stać ode​bra​ny za parę go​dzin. Ja​ni​ne była pod tym wzglę​dem ry​go​ry​stycz​na, bo dzie​ci mu​sia​ły od​ro​bić lek​cje, a mąż wra​cał z pra​cy do domu. He​len za​wsze dzwo​ni​ła, na​wet je​śli mia​ła się spóź​nić tyl​ko kil​ka mi​nut… Gdy spo​co​na wy​bie​ga​ła z dwor​ca. Na pew​no coś zor​ga​ni​zu​ją, nie mia​ła co do tego wąt​pli​wo​ści. Może Ja​ni​ne już o tym sły​sza​ła, zo​ba​czy​ła fe​lie​ton w wia​do​mo​ściach. He​len mia​ła na​dzie​ję, że to nie mun​du​ro​wy funk​cjo​na​riusz za​pu​ka do drzwi miesz​ka​nia opie​kun​ki, że nie zja​wi się ja​kiś wiel​ki osi​łek, aby za​brać stam​tąd Al​fie​go i za​nieść nie​zdar​nie do ra​dio​wo​zu. Nie, na pew​no po​wia​do​mią Jen​ny… i to by​ło​by naj​lep​sze roz​wią​za​nie. Ide​al​ne w kry​zy​so​wych sy​tu​acjach.

Jej młod​sza sio​stra. Chłod​na, zor​ga​ni​zo​wa​na. He​len po​ru​szy​ła prze​gu​bem we​wnątrz ob​rę​czy kaj​da​nek. Oczy​wi​ście to tyl​ko po​twier​dzi fakt, że Jen​ny od po​cząt​ku mia​ła ra​cję. Że jak zwy​kle wie​dzia​ła naj​le​piej. Nie dość, że He​len mu​sia​ła ra​dzić so​bie sama, to jesz​cze mu​sia​ła wra​cać do pra​cy. Do ta​kiej pra​cy. I w do​dat​ku tak szyb​ko. Zbyt szyb​ko. Po​win​na była po​my​śleć o dziec​ku. I spójrz tyl​ko, w co się zno​wu wpa​ko​wa​łaś! Za​sta​na​wia​ła się, czy byli te​raz tam, na ze​wnątrz. Jen​ny i jej tata. Sta​ru​szek nie​da​ją​cy spo​ko​ju żad​ne​mu po​li​cjan​to​wi, któ​ry sta​nął mu na dro​dze, do​py​tu​ją​cy się o po​dej​mo​wa​ne czyn​no​ści i Jen​ny usi​łu​ją​ca go uspo​ka​jać. Przej​mu​ją​ca kon​tro​lę i znaj​du​ją​ca miej​sce, gdzie była her​ba​ta i bisz​kop​ty. Jak mama. He​len pró​bo​wa​ła o tym nie my​śleć, ale rów​nie do​brze mo​gła​by się sta​rać nie od​dy​chać. Jen​ny przy​najm​niej wie​dzia​ła, jak na​le​ży ob​cho​dzić się z dziec​kiem. He​len po​ka​zy​wa​ła jej, co lubi Al​fie, i wie​le razy dzie​li​ła się z nią tymi in​for​ma​cja​mi z praw​dzi​wą ra​do​ścią. Małe kół​ka, ni​sko na ple​cach… – Bę​dzie do​brze, praw​da? – za​py​tał na​gle Mit​chell. – Tak pani mó​wi​ła wcze​śniej. Ale nie mó​wi​ła pani tego tyl​ko tak so​bie? Po​pa​trzy​ła na nie​go. Za​mru​gał po​spiesz​nie i spró​bo​wał się uśmiech​nąć. Wy​glą​dał jak mały chło​piec. Za​dzwo​ni​ła jej ko​mór​ka. Po​pa​trzy​ła na te​le​fon; wi​bra​cje spra​wia​ły, że apa​rat prze​su​nął się nie​znacz​nie po pod​ło​dze, mię​dzy jej no​ga​mi. Na za​ple​cze wpadł Akh​tar. – Czy to Thor​ne? He​len po​krę​ci​ła gło​wą. Nie roz​po​zna​ła nu​me​ru. Wska​za​ła w stro​nę fron​tu skle​pu. – Pew​nie to oni – po​wie​dzia​ła. – Będą chcie​li z pa​nem roz​ma​wiać. Akh​tar usiadł i wziął do ręki re​wol​wer. Od​cze​kał jesz​cze kil​ka sy​gna​łów, po czym ski​nął gło​wą. – Pro​szę ode​brać – po​le​cił. Zmie​rza​jąc po​now​nie w stro​nę bi​blio​te​ki, Thor​ne wśli​zgnął się do jed​ne​go z po​koi, gdzie straż​ni​cy w wol​nym cza​sie pili her​ba​tę. Sta​nął w rogu po​miesz​cze​nia i wy​jął ko​mór​kę, uśmie​cha​jąc się do dwóch obec​nych tam osób, choć ich spoj​rze​nia były nie mniej wro​gie niż te, któ​ry​mi ob​rzu​co​no go w ko​ry​ta​rzu. – I co, miło było? – Oj​ciec Sla​te​ra oka​zał się dup​kiem, jak pan przy​pusz​czał – od​rzekł Hol​land. – Ale naj​wy​raź​niej się zdzi​wił na wieść o śmier​ci Ami​na. Thor​ne nie był za​sko​czo​ny tym, co wła​śnie usły​szał. Nie mógł się łu​dzić, że tak szyb​ko uzy​ska ja​kiś efekt. – A co z kum​pla​mi Lee Sla​te​ra? – Clark​so​na nie było, a te​raz je​dzie​my spo​tkać się z Arm​stron​giem. – Do​bra. Sprę​żaj się, Dave. – Thor​ne usły​szał w tle głos Kit​son, któ​ra na​rze​ka​ła, że nie może zna​leźć miej​sca do za​par​ko​wa​nia. – Stań gdzie​kol​wiek! – za​wo​łał. Hol​land po​wie​dział coś, ale Thor​ne tego nie usły​szał, bo w słu​chaw​ce roz​legł się za​wo​dzą​cy jęk sy​re​ny ja​kie​goś prze​jeż​dża​ją​ce​go aku​rat po​jaz​du. – Dave? – Py​ta​łem, co u pana. – Jak to co? – Czy było miło? Thor​ne za​my​ślił się nad wszyst​kim, co usły​szał i zo​ba​czył, od​kąd zja​wił się w Barn​da​le. Przez chwi​lę

roz​wa​żał re​ak​cje Bra​ce​wel​la i McCar​thy’ego na śmierć Ami​na Akh​ta​ra. I ana​li​zę psy​cho​lo​gicz​ną, któ​rą usły​szał od Sha​ki​ra. Spoj​rzał na ze​ga​rek, po czym prze​niósł wzrok na dwóch funk​cjo​na​riu​szy służ​by wię​zien​nej trzy​ma​ją​cych w dło​niach kub​ki z kawą i spra​wia​ją​cych wra​że​nie, że tyl​ko cze​ka​li, aż ich zmia​na do​bie​gnie koń​ca. – Nie za bar​dzo – od​parł.

15 Sue Pa​scoe ucie​szy​ła się, że po​mi​mo włą​czo​ne​go gło​śni​ka mi​kro​fon te​le​fo​nu nie był na tyle czu​ły, by wy​chwy​cić od​głos bi​cia jej ser​ca. Te​le​fon wciąż dzwo​nił… Aż do tej chwi​li Pa​scoe zro​bi​ła wszyst​ko, cze​go od niej wy​ma​ga​no. Ze​bra​ła wszel​kie do​stęp​ne in​for​ma​cje za​rów​no o za​kład​ni​kach, jak i o męż​czyź​nie, któ​ry ich prze​trzy​my​wał, opra​co​wa​ła rów​nież stra​te​gię ne​go​cja​cji, ale zda się ona na nic, je​że​li pierw​szy te​le​fon nie pój​dzie po jej my​śli. Pierw​szy kon​takt z po​ry​wa​czem sta​no​wił za​wsze naj​de​li​kat​niej​szą część ope​ra​cji. Na tym fun​da​men​cie, jak pi​sa​no w pod​ręcz​ni​kach, moż​na było bu​do​wać całą resz​tę. Ja​ved Akh​tar wy​my​kał się jed​nak książ​ko​wej kla​sy​fi​ka​cji. Po​mi​ja​jąc sy​tu​acje zwią​za​ne z kłót​nia​mi ro​dzin​ny​mi albo roz​go​ry​czo​ny​mi pra​cow​ni​ka​mi, lu​dzi, któ​rzy bra​li za​kład​ni​ków, moż​na było zwy​kle za​kla​sy​fi​ko​wać do jed​nej z czte​rech ka​te​go​rii: prze​stęp​ców, cier​pią​cych na za​bu​rze​nia psy​chicz​ne, więź​niów lub ter​ro​ry​stów. Sta​no​wi​li ele​ment struk​tu​ral​nie wy​dzie​lo​nej gru​py albo byli osob​ni​ka​mi nie​zrów​no​wa​żo​ny​mi, samo zaś wzię​cie przez nich za​kład​ni​ków zo​sta​ło sta​ran​nie za​pla​no​wa​ne lub wy​nik​nę​ło spon​ta​nicz​nie. Nie​trud​no się zo​rien​to​wać, do któ​rej z tych ka​te​go​rii za​li​czał się Akh​tar, w do​dat​ku prze​stał być prze​wi​dy​wal​ny. Nie szko​lo​no jej do ra​dze​nia so​bie z kimś ta​kim. Uczo​no, że każ​dy, kto bie​rze za​kład​ni​ków, ma trzy moż​li​wo​ści. Pod​dać się i od​dać w ręce po​li​cji. Zre​zy​gno​wać z czę​ści żą​dań i kon​ty​nu​ować ne​go​cja​cje. Albo wy​brać dro​gę mę​czeń​stwa, za​bi​ja​jąc za​kład​ni​ków i/lub sie​bie. Akh​tar mógł jesz​cze wy​brać każ​dą z tych opcji, ale pró​ba prze​wi​dze​nia, na któ​rą się zde​cy​du​je, i na​kie​ro​wa​nie go na ta​kie roz​wią​za​nie, aby nikt nie ucier​piał, nie​mal cał​ko​wi​cie za​le​ża​ła od tego, cze​go żą​dał. Ist​nia​ły usta​lo​ne pro​ce​du​ry po​stę​po​wa​nia w przy​pad​ku, gdy oso​ba bio​rą​ca za​kład​ni​ków żąda pie​nię​dzy, nar​ko​ty​ków albo zwol​nie​nia to​wa​rzy​szy bro​ni. Wia​do​mo było, jak dzia​łać, gdy ktoś po pro​stu do​ma​gał się uwa​gi. Tym ra​zem jed​nak Sue Pa​scoe, wsłu​chu​jąc się w dźwięk te​le​fo​nu dzwo​nią​ce​go we​wnątrz skle​pi​ku, czu​ła, że bę​dzie zmu​szo​na im​pro​wi​zo​wać, dzia​łać po omac​ku, bo czło​wiek, któ​ry trzy​mał na musz​ce dwo​je za​kład​ni​ków, pra​gnął tyl​ko od​po​wie​dzi. A nie mia​ła pew​no​ści, czy Tom Thor​ne zdo​bę​dzie je dla Akh​ta​ra. Czę​sto mia​ła pani do czy​nie​nia z ta​ki​mi przy​pad​ka​mi? Za kogo ten bez​czel​ny drań się uwa​ża! Wszy​scy ze​bra​ni przy gło​śni​ku w szkol​nej sali na​chy​li​li się nas sto​łem, kie​dy te​le​fon w koń​cu ode​bra​no. Don​nel​ly ski​nął gło​wą do Sue Pa​scoe, a ne​go​cja​tor​ka ode​zwa​ła się ła​god​nym to​nem: – He​len? – Kto mówi? Pa​scoe spoj​rza​ła na Don​nel​ly’ego, któ​ry szyb​ko po​ki​wał gło​wą na znak, że zro​zu​miał. Echo po​zwa​la​ło się do​my​ślić, że tak​że te​le​fon He​len We​eks był prze​łą​czo​ny na gło​śnik. I że Akh​tar się przy​słu​chi​wał. – Je​stem de​tek​tyw sier​żant Sue Pa​scoe i pra​cu​ję tu z ze​spo​łem, któ​ry pró​bu​je roz​wią​zać tę sy​tu​ację, okej? – Tak, ro​zu​miem… – Po pierw​sze, jak się pani czu​je? – By​wa​ło le​piej.

Pa​scoe po​ka​za​ła Don​nel​ly’emu dwa unie​sio​ne kciu​ki. To zwy​kle do​bry znak, je​że​li za​kład​nik jest w sta​nie żar​to​wać ze swo​je​go po​ło​że​nia. – Cóż, mogę obie​cać, że ro​bi​my, co w na​szej mocy, aby jak naj​szyb​ciej upo​rać się z tym wszyst​kim. – Co z moim syn​kiem? Ko​lej​ne spoj​rze​nie na Don​nel​ly’ego, któ​ry wzru​szył ra​mio​na​mi. Uzgod​ni​li, że Pa​scoe bę​dzie się sta​ra​ła uni​kać te​ma​tu dziec​ka, ale rzecz ja​sna nie było to moż​li​we, sko​ro sama za​kład​nicz​ka go po​ru​szy​ła. – Zaj​mu​je​my się tym, He​len. Nie musi pani się mar​twić. – Ne​go​cja​tor​ka na​tych​miast zo​rien​to​wa​ła się, jak głu​pio to za​brzmia​ło. Oczy​wi​ście, że bę​dzie się mar​twić. – Pod​ję​li​śmy wszel​kie nie​zbęd​ne kro​ki, ja​sne? – Tak… – Jak Ste​phen? – Ra​dzi so​bie… ja​koś. Pa​scoe wzię​ła głę​bo​ki wdech. – He​len, czy mo​gła​bym po​mó​wić z Ja​ve​dem? Pau​za. Pa​scoe wy​obra​zi​ła so​bie, że He​len pa​trzy na Akh​ta​ra, cze​ka​jąc na jego od​po​wiedź. Pa​trzy na broń. Słu​cha jego gło​su, przy​go​to​wu​jąc się. My​śli: cier​pli​we słu​cha​nie, po​twier​dze​nie, uspo​ko​je​nie. – On nie chce – od​par​ła He​len. Pa​scoe pod​nio​sła głos. – Ja​ve​dzie, sły​szy mnie pan? Je​że​li tak, chcia​ła​bym z pa​nem po​mó​wić, o ile to moż​li​we. – Będę roz​ma​wiał wy​łącz​nie z Thor​ne’em – od​krzyk​nął Akh​tar. – Ro​zu​miem, Ja​ve​dzie – po​wie​dzia​ła Pa​scoe. – Bę​dzie pan roz​ma​wiał wy​łącz​nie z To​mem Thor​ne’em. – Sta​ran​nie po​wtó​rzy​ła sło​wa męż​czy​zny, tak jak ją tego na​uczo​no, aby za​pew​nić go, że zro​zu​mia​ła jego żą​da​nia. – Tak też nie​wąt​pli​wie się sta​nie, ale na ra​zie go tu nie ma. Jest za​ję​ty za​bie​ra​niem in​for​ma​cji, któ​re miał dla pana uzy​skać. – Nie in​for​ma​cji – za​wo​łał Akh​tar. – Tyl​ko praw​dy. To nie to samo… to zu​peł​nie nie to samo. – Oczy​wi​ście – przy​zna​ła mu ra​cję, sta​ra​jąc się, by w jej gło​sie po​ja​wi​ła się nuta tro​ski i współ​czu​cia, ale by rów​no​cze​śnie pod​trzy​mać roz​mo​wę. Chcia​ła, aby wie​dział, że po​dzie​la jego zda​nie. – Ro​zu​mie​my, o co panu cho​dzi, Ja​ve​dzie. Akh​tar nie od​po​wia​dał. – Ja​ve​dzie, jest tu Na​dira. – Pa​scoe prze​rwa​ła roz​myśl​nie na kil​ka se​kund. – Jest tu​taj i chce z pa​nem po​mó​wić. – Nie. Pa​scoe mu​sia​ła dzia​łać szyb​ko, za​nim Akh​tar zdą​ży się roz​łą​czyć. Przy​wo​ła​ła do sie​bie żonę skle​pi​ka​rza i ski​nę​ła do niej gło​wą. Ko​bie​ta spoj​rza​ła na słu​cha​ją​cych funk​cjo​na​riu​szy i się​gnę​ła po te​le​fon. Don​nel​ly uniósł ręce do ust i pra​wie bez​gło​śnie wy​szep​tał: – Tyl​ko po​wo​li i spo​koj​nie. – Ja​ve​dzie… – Na​dira Akh​tar mia​ła zde​ner​wo​wa​ny głos i tak też wy​glą​da​ła. Uśmiech​nę​ła się nie​pew​nie, kie​dy Pa​scoe po​ło​ży​ła dłoń na jej ra​mie​niu. – To ja. – Nie mogę te​raz roz​ma​wiać – rzekł jej mąż. – Mu​sisz ze mną po​roz​ma​wiać, ro​zu​miesz? – Nie. Nic nie mu​szę. – To ab​surd, Ja​ve​dzie. Akh​tar po​wie​dział coś w hin​di, a Na​dira na​le​ga​ła: – Nie, mu​sisz mi po​wie​dzieć.

Znów roz​ma​wia​li w hin​di, tym ra​zem dłu​żej. Pa​scoe po​pa​trzy​ła na Don​nel​ly’ego i wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Mimo iż tłu​macz​ka sta​ła tuż obok – mło​da ko​bie​ta uzbro​jo​na w no​tes i ołó​wek – za​wcza​su usta​li​li, że Na​dira spró​bu​je po​mó​wić z mę​żem po an​giel​sku. Na​dira spoj​rza​ła na Pa​scoe, a w jej oczach ma​lo​wa​ła się pa​ni​ka. Za​kry​ła dło​nią mi​kro​fon słu​chaw​ki i wy​szep​ta​ła: – Nie ze​chce mó​wić ze mną po an​giel​sku. – W po​rząd​ku – od​par​ła Pa​scoe. – Pro​szę kon​ty​nu​ować. Roz​ma​wia​li jesz​cze przez kil​ka mi​nut. Mó​wił przede wszyst​kim Akh​tar, po​cząt​ko​wo wręcz krzy​czał, ale stop​nio​wo co​raz bar​dziej się uspo​ka​jał, po​wta​rza​jąc te same sło​wa raz po raz, pod​czas gdy żona bez po​wo​dze​nia pró​bo​wa​ła mu prze​rwać, aż w koń​cu zre​zy​gno​wa​ła i roz​pła​ka​ła się. Kie​dy Ahk​tar za​koń​czył po​łą​cze​nie, Pa​scoe wzię​ła te​le​fon i ob​ję​ła ra​mie​niem szlo​cha​ją​cą ko​bie​tę. Po​pa​trzy​ła na Don​nel​ly’ego, mó​wiąc rów​no​cze​śnie Na​dirze, że świet​nie się spi​sa​ła. Na​dira po​krę​ci​ła tyl​ko gło​wą i otar​ła oczy chust​ką. Don​nel​ly przy​wo​łał do sie​bie tłu​macz​kę, ale Na​dira od​pra​wi​ła ją ru​chem ręki. Chcia​ła sama po​wie​dzieć im wszyst​ko. – Mówi, że bar​dzo ko​cha nas wszyst​kich i że jest mu przy​kro. – Stłu​mi​ła szloch. – On mówi, że to dla Ami​na. Wszyst​ko dla Ami​na. Twier​dzi, że musi to zro​bić. Że jest mu to wi​nien. – Opu​ści​ła gło​wę. – Gdy​by to było ko​niecz​ne, jest go​tów zwró​cić swo​je ży​cie Al​la​ho​wi, nie ma wy​bo​ru. Ży​cie wszyst​kich… Łzy znów po​pły​nę​ły z jej oczu i tym ra​zem nie pró​bo​wa​ła ich po​wstrzy​my​wać. Don​nel​ly szyb​ko przy​wo​łał po​li​cjant​kę, któ​ra peł​ni​ła funk​cję funk​cjo​na​riusz​ki łącz​ni​ko​wej dla tej ro​dzi​ny, aby od​pro​wa​dzi​ła Na​dirę. Ko​bie​ta od​wró​ci​ła się, by raz jesz​cze prze​pro​sić, ale Don​nel​ly, Pa​scoe i Chi​vers już po​chy​la​li się nad sto​łem i na​ra​dza​li. – Nie po​do​ba mi się to wszyst​ko – po​wie​dział Chi​vers. – Zwłasz​cza te sło​wa o moż​li​wo​ści zwró​ce​nia ży​cia. Zbyt czę​sto to sły​sza​łem. – On nie jest ter​ro​ry​stą – za​pro​te​sto​wa​ła Pa​scoe. – Nie jest? Don​nel​ly uniósł dło​nie i pró​bo​wał coś po​wie​dzieć, lecz Pa​scoe nie za​mie​rza​ła po​zwo​lić, aby ostat​nie sło​wo na​le​ża​ło do nad​ko​mi​sa​rza. – To tyl​ko oj​ciec, któ​ry stra​cił syna, więc nie pró​buj​my go kla​sy​fi​ko​wać. Jako ne​go​cja​tor​ka była od​po​wie​dzial​na za bez​pie​czeń​stwo za​kład​ni​ków. To zna​czy​ło za​cho​wa​nie spo​ko​ju i do​pil​no​wa​nie, by nikt – łącz​nie z ko​le​ga​mi po fa​chu – nie dał się po​nieść emo​cjom. Chi​vers nie po​tra​fił ukryć drwią​ce​go gry​ma​su. Don​nel​ly zwró​cił się do nich oboj​ga z py​ta​niem, czy już skoń​czy​li. Pa​scoe, na pod​sta​wie swo​je​go prze​szko​le​nia i do​świad​cze​nia w roz​szy​fro​wy​wa​niu ludz​kich cha​rak​te​rów, umie​jęt​no​ści zgłę​bia​nia ich oso​bo​wo​ści i sta​nu umy​słu, stwier​dzi​ła, że Chi​vers to kre​tyn. – Ra​cja… – po​wie​dział Don​nel​ly. Wszy​scy się od​wró​ci​li, gdyż z ko​ry​ta​rza do​bie​gły pod​nie​co​ne gło​sy, i za​re​ago​wa​li bły​ska​wicz​nie, kie​dy ktoś krzyk​nął, a po chwi​li po​tem dał się sły​szeć ha​łas za​cie​kłej sza​mo​ta​ni​ny. Don​nel​ly pierw​szy wy​biegł na ko​ry​tarz i po​pę​dził w stro​nę kla​sy, gdzie za​ło​żo​no tym​cza​so​wy punkt kon​tak​tu z ro​dzi​na​mi. Wpa​dli do kla​sy i uj​rze​li po​li​cjant​kę, któ​ra z tru​dem pró​bo​wa​ła po​wstrzy​mać mło​dą czar​no​skó​rą ko​bie​tę ata​ku​ją​cą za​wzię​cie Na​dirę Akh​tar. Ob​rzu​ca​ła ją wy​zwi​ska​mi i przy​się​ga​ła, że je​śli jej mę​żo​wi coś się sta​nie, do​pil​nu​je, aby Na​dira i cała jej ro​dzi​na sło​no za to za​pła​ci​li. Don​nel​ly krzyk​nął, do​py​tu​jąc się, co się dzie​je. – Pro​szę wy​ba​czyć, pa​nie ko​mi​sa​rzu. – Po​czer​wie​nia​ła na twa​rzy po​li​cjant​ka zdo​ła​ła w koń​cu obez​wład​nić roz​sza​la​łą ko​bie​tę. – To żona Ste​phe​na Mit​chel​la. Nie wie​dzia​łam, gdzie ją umie​ścić. Pa​scoe ob​ję​ła Na​dirę i wy​pro​wa​dzi​ła z po​miesz​cze​nia. Chi​vers uniósł brew i po​dą​żył za nimi. Don​nel​ly spio​ru​no​wał po​li​cjant​kę wzro​kiem.

– No nie​źle – po​wie​dział.

16 Kie​dy Thor​ne do​tarł wresz​cie do bi​blio​te​ki, roz​ło​żył tecz​ki na sto​li​ku w rogu i po​świę​cił kwa​drans na prze​śle​dze​nie dro​gi Ami​na Akh​ta​ra od jego pierw​sze​go po​ja​wie​nia się w są​dzie aż do po​grze​bu. Jak w przy​pad​ku wszyst​kich mło​do​cia​nych przy​sy​ła​nych z Old Ba​iley chło​pak zo​stał prze​nie​sio​ny z za​kła​du dla nie​peł​no​let​nich w Fel​tham, w któ​rym spę​dził pięć mie​się​cy po aresz​to​wa​niu. Stam​tąd zo​stał osta​tecz​nie ode​sła​ny do Barn​da​le, gdzie miał od​sie​dzieć po​ło​wę z za​są​dzo​ne​go ośmio​let​nie​go wy​ro​ku przed prze​nie​sie​niem do za​kła​du kar​ne​go dla do​ro​słych. Po​mi​mo oko​licz​no​ści po​peł​nio​ne​go czy​nu i na​tu​ry spraw​cy sąd wy​dał wy​jąt​ko​wo su​ro​wy wer​dykt i za​są​dził naj​wyż​szy moż​li​wy wy​rok. Naj​wy​raź​niej Amin miał pe​cha i tra​fił na sę​dzie​go, któ​ry po​sta​wił so​bie za cel bez​względ​ne zwal​cza​nie prze​stęp​czo​ści. Nie dzi​wił za​tem fakt, że ad​wo​kat Ami​na przez pół roku pra​co​wał nad wnie​sie​niem ape​la​cji, któ​ra jed​nak, z wia​do​mych wzglę​dów, już nie tra​fi na wo​kan​dę. Za​pew​ne He​len We​eks rów​nież pa​dła ofia​rą pe​cha. Thor​ne za​no​to​wał so​bie w my​ślach, aby za​dzwo​nić do ad​wo​ka​ta Ami​na, i wy​słał SMS do Brig​stoc​ke’a, pro​sząc o jego nu​mer te​le​fo​nu. Uniósł wzrok znad pa​pie​rów, gdyż usły​szał śmiech chło​pa​ków, któ​rzy sie​dzie​li przy kom​pu​te​rze na dru​gim koń​cu bi​blio​te​ki. Poza star​szym chłop​cem przy drzwiach, po​grą​żo​nym w lek​tu​rze ja​kiejś książ​ki, byli tu je​dy​ny​mi osa​dzo​ny​mi i na szczę​ście nie in​te​re​so​wa​li się ani tro​chę Thor​ne’em. Znów za​chi​cho​ta​li, a straż​nicz​ka wię​zien​na za biur​kiem ode​rwa​ła wzrok od eg​zem​pla​rza „Clo​ser”. Ka​za​ła im za​cho​wy​wać się ci​szej. Thor​ne do​my​ślał się, że Amin Akh​tar spę​dzał spo​ro cza​su w tym po​miesz​cze​niu pach​ną​cym pa​stą do pod​łóg i czymś jesz​cze. Może wol​no​ścią. Otwo​rzył ra​port po​li​cyj​ny i wy​jął zdję​cie zwłok chłop​ca znaj​du​ją​ce się na sa​mym wierz​chu akt; war​gi roz​chy​lo​ne, za​ci​śnię​te zęby, śla​dy za​schnię​tej krwi na pod​bród​ku i szyi, smu​gi przy​wo​dzą​ce na myśl rdzę. Za​sta​na​wiał się, w ja​kich książ​kach gu​sto​wał Amin. Kie​dy przej​rzał za​war​tość akt, do​szedł do wnio​sku, że pier​wot​ne śledz​two – z jed​nym nie​chlub​nym wy​jąt​kiem – było pro​wa​dzo​ne mniej nie​po​rad​nie, niż się tego spo​dzie​wał. Da​wes uczy​nił nie​mal wszyst​ko, cze​go moż​na po nim ocze​ki​wać, aby usta​lić, że nie za​ist​nia​ły żad​nej po​dej​rza​ne oko​licz​no​ści mo​gą​ce wią​zać się z na​głą śmier​cią Akh​ta​ra. Przej​rzał na​gra​nia z mo​ni​to​rin​gu i za​dał wszyst​kie nie​zbęd​ne py​ta​nia do​ty​czą​ce klu​czy. Wziął pod uwa​gę ewen​tu​al​ność, że leki, któ​re po​łknął Amin, mo​gły po​cho​dzić z ze​wnątrz, spo​za szpi​tal​ne​go skrzy​dła, i prze​słu​chał chło​pa​ka, któ​ry go od​wie​dził. Zba​dał na​wet zna​le​zio​ny na pod​ło​dze pla​sti​ko​wy ku​bek na obec​ność od​ci​sków pal​ców. Od​kry​to tyl​ko od​ci​ski pal​ców Ami​na i oso​by z per​so​ne​lu, któ​ra po​da​ła mu ostat​nią daw​kę le​ków, jaką przy​jął ofi​cjal​nie. Da​wes spi​sał tak​że ze​zna​nia wszyst​kich pa​cjen​tów z obu od​dzia​łów, któ​rzy prze​by​wa​li tam tej nocy, kie​dy umarł Amin. Je​de​na​stu chło​pa​ków z trzech blo​ków wię​zien​nych, cier​pią​cych na róż​ne do​le​gli​wo​ści i uza​leż​nie​nia; kil​ku z po​ła​ma​ny​mi ko​ść​mi i paru wy​ma​ga​ją​cych pod​da​nia ich drob​nym za​bie​gom chi​rur​gicz​nym, któ​re prze​pro​wa​dzo​no w lo​kal​nym szpi​ta​lu. Jak moż​na się było tego do​my​ślać, nikt nic nie wi​dział ani nie sły​szał. Po​nie​waż Thor​ne na wła​sne oczy zo​ba​czył, w ja​kim sta​nie jest kil​ku pa​cjen​tów, któ​rzy obec​nie prze​by​wa​ją na od​dzia​le, i jak wy​glą​da​ją po po​da​niu im le​ków, był nie​mal skłon​ny uwie​rzyć w te ze​zna​nia. Mu​siał jed​nak zgo​dzić się z uwa​gą Da​we​sa, że szu​ka​nie ja​kich​kol​wiek świad​ków jest z góry ska​za​ne na po​raż​kę. Coś mu się tu nie zga​dza​ło.

Jesz​cze raz przej​rzał ra​port. Nie na​po​tkał żad​nych wzmia​nek o kra​dzie​żach z ma​ga​zy​nu le​ków ani po​twier​dze​nia, że pod​pro​wa​dzo​ny stam​tąd tra​ma​dol przy​czy​nił się do śmier​ci Ami​na. Po​li​cyj​na ro​bo​ta nie zo​sta​ła za​tem do koń​ca wy​ko​na​na jak na​le​ży, choć speł​ni​ła za​da​nie i sta​ła się pod​sta​wą do po​spiesz​ne​go wdro​że​nia od​po​wied​nich w ta​kich przy​pad​kach pro​ce​dur – Da​wes do​szedł do ab​so​lut​nie prze​ko​nu​ją​cych wnio​sków, któ​re zo​sta​ły póź​niej po​par​te przez ra​port ko​ro​ne​ra, ko​ro​ner zaś miał po​wód do za​do​wo​le​nia, mo​gąc po kil​ku dniach od​dać cia​ło chłop​ca ro​dzi​nie, aby je po​cho​wa​ła. Z bra​ku no​wych do​wo​dów za​mknię​cie do​cho​dze​nia w spra​wie stwier​dze​nia przy​czy​ny zgo​nu, wsz​czę​te​go dwa ty​go​dnie wcze​śniej, wy​da​wa​ło się for​mal​no​ścią. Nie było po​wo​du, aby przy​się​gli wy​da​li inny wer​dykt niż ten, któ​ry już zna​no. Nikt nie trak​to​wał po​waż​nie po​dej​rzeń i teo​rii wy​su​wa​nych przez po​grą​żo​ne​go w ża​ło​bie ojca. Te​raz jed​nak Thor​ne za​czął mieć pew​ne wąt​pli​wo​ści. Oczy​wi​ście mu​siał po​roz​ma​wiać jesz​cze z kil​ko​ma oso​ba​mi i może cho​dzi​ło tyl​ko o to, że chciał od​kryć coś, co mógł​by prze​ka​zać Ja​ve​do​wi Akh​ta​ro​wi. Pra​gnął dać ojcu Ami​na to, cze​go żą​dał, i wy​do​stać He​len We​eks ze skle​pi​ku całą i zdro​wą. Może Hol​land ma ra​cję i Thor​ne szu​kał mor​der​stwa tam, gdzie go wca​le nie było… Za​mknął akta, kie​dy zo​ba​czył, że dwóch chłop​ców wsta​je od kom​pu​te​ra i pod​cho​dzi w jego stro​nę. Wsu​nął zdję​cie pod plik do​ku​men​tów. – To pan wy​py​tu​je o tego dzie​cia​ka, któ​ry z sobą skoń​czył? Thor​ne wy​chwy​cił spoj​rze​nie straż​nicz​ki wię​zien​nej, któ​ra za​pew​ne za​sta​na​wia​ła się, czy po​win​na za​in​ter​we​nio​wać. Po​krę​cił gło​wą, aby dać jej do zro​zu​mie​nia, że nie dzie​je się nic złe​go. Chło​pak, któ​ry za​dał mu py​ta​nie, był wy​so​kim, chu​dym Azja​tą w wie​ku oko​ło osiem​na​stu lat. Po​cią​gnął no​sem i po​pra​wił oku​la​ry, po czym moc​niej przy​ci​snął do pier​si pły​tę DVD, któ​rą trzy​mał w ręce. To​wa​rzy​szą​cy mu chło​pak był młod​szy, niż​szy i bar​dziej krę​py. Bia​ły, z ogo​lo​ną gło​wą i ze​psu​ty​mi zę​ba​mi, któ​rych wi​do​ku nie po​ską​pił Thor​ne’owi, bo od​kąd pod​szedł do jego sto​li​ka, cały czas się uśmie​chał. – Owszem, tak – od​parł Thor​ne. Azja​ta przy​sta​wił so​bie krze​sło i usiadł, a jego ko​le​ga na​tych​miast zro​bił to samo. Straż​nicz​ka wię​zien​na znów na nich spoj​rza​ła, ale Thor​ne ją zi​gno​ro​wał. – Na​zy​wam się Tom Thor​ne. Je​stem ofi​ce​rem po​li​cji. Azja​ta wzru​szył ra​mio​na​mi. Jak​by już daw​no się tego do​my​ślił. – Aziz – przed​sta​wił się. Ski​nął na swo​je​go kum​pla. – To Dar​ren. Ten dru​gi znów się uśmiech​nął. – On miał na imię Amin – po​wie​dział Thor​ne. – Ten chło​pak, któ​ry się za​bił. Zna​li​ście go? – Wi​dy​wa​łem go tu i tam – od​parł Aziz – ale nie mogę po​wie​dzieć, że go zna​łem. Thor​ne spoj​rzał na Dar​re​na. – Tak samo – ode​zwał się tam​ten. – Sęk w tym, że nie da się na​praw​dę do koń​ca ko​goś po​znać, je​że​li ro​zu​mie pan, o co mi cho​dzi. – Aziz mó​wił szyb​ko, z lon​dyń​skim ak​cen​tem i tro​chę się ją​kał. – Tu​taj wszy​scy pró​bu​ją być kimś, kim nie są, albo kim chcą, że​byś my​ślał, że są. Tak jest pro​ściej, co nie? Thor​ne po​ki​wał gło​wą. – A wy? Aziz za​śmiał się i od​chy​lił do tyłu tak, że przed​nie nogi krze​sła ode​rwa​ły się od pod​ło​gi. – Nie, za dużo z tym za​cho​du i w ogó​le, a ja je​stem tu już od ja​kie​goś cza​su i wiem, jak po​zo​stać sobą i trzy​mać się z dala od kło​po​tów. – Roz​ło​żył sze​ro​ko ra​mio​na, pły​tę DVD trzy​mał w jed​nej ręce. – Jest to, co wi​dzisz, i tak, jak wi​dzisz. Dar​ren na​chy​lił się na​gle w stro​nę Thor​ne’a. – I jak, po​do​ba się panu bi​blio​te​ka?

– Faj​na – przy​znał Thor​ne. – Ci​cha. – Tak, ci​cho tu. – Po​do​ba się wam tu? Dar​ren wska​zał na Azi​za i uśmiech​nął się. – On uwiel​bia to miej​sce, bez dwóch zdań. Prze​sia​du​je tu cały czas, sło​wo daję. Czy​ta te dziw​ne bzde​ty o ko​smo​sie i wszyst​kich no​wych wy​na​laz​kach. Krę​ci go na​uka, jak ja​kie​goś pro​fe​so​ra, że się tak wy​ra​żę. Thor​ne prze​niósł wzrok na Azi​za, któ​ry nie​znacz​nie po​czer​wie​niał, a po​tem wzru​szył ra​mio​na​mi, bo naj​wy​raź​niej uznał, że ten krót​ki opis jed​nak do nie​go pa​su​je. – No da​lej, niech pan go o coś za​py​ta – rzu​cił z pod​nie​ce​niem w gło​sie Dar​ren. – On wie wszyst​ko o na​uce i w ogó​le. Na​praw​dę. Mógł​by wy​stą​pić w te​le​tur​nie​ju i wy​ka​so​wał​by całą kon​ku​ren​cję. No da​lej, niech pan go o coś za​py​ta. Py​ta​nie może być trud​ne. Aziz po​wo​li i de​li​kat​nie opu​ścił krze​sło na pod​ło​gę i ka​zał ko​le​dze, aby się za​mknął. – To i tak nic by nie dało – mruk​nął Thor​ne. – Je​że​li cho​dzi o spra​wy na​uko​we, to ze mnie kom​plet​na noga. – A z nie​go nie – rzekł Dar​ren, po​now​nie wska​zu​jąc na Azi​za. – Sło​wo daję, jest jak ten ko​leś, co jeź​dzi na wóz​ku i mówi jak Da​lek… tyle że gość na wóz​ku nie jest Ara​bem. – Po​wi​nien pan po​mó​wić z tym czar​nym dzie​cia​kiem – rzekł Aziz. Wska​zał Thor​ne’owi za​czy​ta​ne​go chło​pa​ka, któ​ry sie​dział przy drzwiach. W pew​nym mo​men​cie tam​ten zo​rien​to​wał się, że o nim mowa, i uniósł na se​kun​dę czy dwie wzrok znad książ​ki. Jego ob​li​cze było po​zba​wio​ne wy​ra​zu, przy​stoj​ne i nie​wzru​szo​ne. – Dla​cze​go? – Bo on się kum​plo​wał z tym nie​ży​ją​cym dzie​cia​kiem. Wi​dy​wa​łem ich ra​zem bar​dzo czę​sto, jak roz​ma​wia​li w swo​ich ce​lach. Tu zresz​tą też. – Aziz zni​żył głos nie tyl​ko dla​te​go, że straż​nicz​ka wię​zien​na spio​ru​no​wa​ła go wzro​kiem. – Parę ty​go​dni temu na​ro​bił so​bie kło​po​tów, no wie pan, dał ko​muś po py​sku, stra​cił przy​wi​le​je, wy​la​no go ze Zło​te​go Skrzy​dła i w ogó​le. Chy​ba dla​te​go, że ktoś po​wie​dział coś pa​skud​ne​go o tym jego kum​plu, co się za​bił, i to mu się nie spodo​ba​ło, ro​zu​mie pan. Thor​ne znów spoj​rzał na chło​pa​ka przy drzwiach, lecz nie za​uwa​żył nic poza czub​kiem jego gło​wy. – Chce pan zo​ba​czyć coś za​baw​ne​go? – za​py​tał Dar​ren. Thor​ne od​wró​cił się, wciąż my​śląc o chło​pa​ku. – Ale co? – Po​każ mu – po​wie​dział Dar​ren. Śmie​jąc się, wy​cią​gnął rękę po pły​tę DVD, Aziz jed​nak od​su​nął ją na bok. – Co oglą​da​li​ście? – za​py​tał Thor​ne. Aziz upu​ścił pły​tę na blat. Na okład​ce wid​nia​ło zdję​cie ludz​kie​go pło​du w ło​nie. – Po​ka​zy​wa​łem mu to i tam​to o roz​mna​ża​niu. Pod​sta​wy bio​lo​gii, jak to wszyst​ko dzia​ła i ta​kie tam. Chciał wie​dzieć, więc… – Mó​wi​łem panu – rzekł Dar​ren. – On wie wszyst​ko. – Co o tym są​dzisz? Dar​ren po​krę​cił gło​wą, ale wciąż się uśmie​chał. – Mu​szę przy​znać, że nie​któ​re z tych rze​czy były na​praw​dę dziw​ne. Dzie​ci z pro​bów​ki i inne ta​kie nie​zwy​kło​ści. Sło​wo daję, ja nig​dy bym nie chciał dziec​ka z pro​bów​ki. Aziz po​pa​trzył na Thor​ne’a i wy​wró​cił ocza​mi. – One mają taką jak​by… bło​nę mię​dzy pal​ca​mi dło​ni i stóp – po​wie​dział Dar​ren. Uniósł dło​nie i po​ru​szał pal​ca​mi. – Niech mnie drzwi ści​sną, ani tro​chę nie kła​mię.

Aziz po​krę​cił gło​wą. – Jak są​dzisz, po co im ta bło​na mię​dzy pal​ca​mi stóp? – Żeby mo​gły wy​pły​nąć z pro​bów​ki? Thor​ne pró​bo​wał po​wstrzy​mać się od śmie​chu, ale nie cał​kiem mu się to uda​ło. – Za​zwy​czaj jest bar​dziej nor​mal​ny – za​pew​nił Aziz. – Ale dziś aż go roz​no​si. – Po​wiedz mu dla​cze​go. – Sam mu po​wiedz. – Wy​cho​dzę stąd za dwa ty​go​dnie – oznaj​mił z pro​mien​nym uśmie​chem Dar​ren. – I będę tatą. Moja dziew​czy​na spo​dzie​wa się dziec​ka. – Z dumą ude​rzył się dło​nią w pierś, po czym wska​zał na pły​tę DVD i zdję​cie na okład​ce przed​sta​wia​ją​ce płód w ło​nie. – Na​sze ma​leń​stwo, ta​kie jak to tu​taj. – To wspa​nia​le – przy​znał Thor​ne. – Wo​bec tego zrób wszyst​ko, co w two​jej mocy, aby już tu nie wró​cić. Dar​ren z po​wa​gą po​ki​wał gło​wą. – Od jak daw​na je​steś w tym za​kła​dzie? – Osiem​na​ście mie​się​cy – od​rzekł Dar​ren. Spoj​rzał na Thor​ne’a, a po​tem na ko​le​gę. – Co…? Aziz wciąż się śmiał, gdy Thor​ne po​zbie​rał wszyst​kie tecz​ki, a straż​nicz​ka wię​zien​na uśmie​cha​ła się pod no​sem, po​chy​la​jąc się nad ko​lo​ro​wym cza​so​pi​smem. Dar​ren wy​da​wał się zdez​o​rien​to​wa​ny, ale uśmiech nie znik​nął z jego twa​rzy. Thor​ne znów się od​wró​cił i zdą​żył jesz​cze zo​ba​czyć, jak chło​pak sie​dzą​cy do​tąd w rogu sali wy​cho​dzi z bi​blio​te​ki.

17 Bar dla zmo​to​ry​zo​wa​nych, gdzie pra​co​wał Dan​ny Arm​strong, znaj​do​wał się o pięć​dzie​siąt me​trów od sta​cji Es​sex Road, po​mię​dzy pral​nią che​micz​ną a skle​pi​kiem, któ​ry wy​da​wał się opu​sto​sza​ły, ale na wy​sta​wie wciąż sta​ło kil​ka sta​rych od​ku​rza​czy. Hol​land i Kit​son zaj​rze​li do środ​ka przez za​pa​ro​wa​ną szy​bę i za​uwa​ży​li nie​brzyd​kie​go na​sto​lat​ka, któ​ry stał za ladą i kro​ił po​mi​do​ry. Uniósł wzrok, kie​dy we​szli, wło​żył po​mi​do​ry do pla​sti​ko​we​go po​jem​ni​ka i otarł dło​nie o dżin​sy. – Tak? W ba​rze ofe​ro​wa​no ke​bab, ham​bur​ge​ry i kur​cza​ka, in​ny​mi sło​wy wszyst​ko, co moż​na usma​żyć w głę​bo​kim tłusz​czu i wło​żyć do buł​ki. O wpół do dwu​na​stej w nocy, po paru kie​lisz​kach za​pew​ne to miej​sce wy​da​wa​ło się ist​nym ra​jem, ale trzeź​wy jak świ​nia i w po​rze lun​chu Hol​land na​gle nie wia​do​mo dla​cze​go stra​cił ape​tyt. Wy​jął le​gi​ty​ma​cję. – Tyl​ko na słów​ko, Dan​ny. Arm​strong spoj​rzał ner​wo​wo w stro​nę drzwi po pra​wej i jak na za​wo​ła​nie po​ja​wił się w nich ogo​rza​ły, śnia​dy męż​czy​zna w śred​nim wie​ku, nio​są​cy tacę ze sto​sem skrzy​de​łek kur​cza​ka. Był Gre​kiem, jak po​dej​rze​wał Hol​land, albo może Tur​kiem, i ob​ser​wo​wał z uwa​gą, kie​dy Kit​son po​de​szła do drzwi i prze​krę​ci​ła ta​blicz​kę, aby na​pis skie​ro​wa​ny na ze​wnątrz brzmiał „Za​mknię​te”. – Ej… Hol​land znów bły​snął le​gi​ty​ma​cją, ale męż​czy​zna po​krę​cił gło​wą i za​wo​łał do Kit​son: – Nie mo​że​cie tak ro​bić! – Owszem, mo​że​my – od​par​ła. Hol​land po​wie​dział, że prze​pra​sza za nie​do​god​ność, ale chcą za​dać je​dy​nie parę py​tań chło​pa​ko​wi, co nie po​win​no za​jąć wię​cej niż kil​ka mi​nut. Męż​czy​zna od​sta​wił tacę i wska​zał na Arm​stron​ga. – Po​trą​cę ci za to z wy​pła​ty – po​wie​dział, po czym od​wró​cił się i wy​szedł. Arm​strong po​pa​trzył na Hol​lan​da. – Dzię​ki. Kit​son zbli​ży​ła się i po​ło​ży​ła na la​dzie pię​cio​fun​to​wy bank​not. – Wo​bec tego po​pro​si​my o dwie por​cje fry​tek. Żeby twój szef był za​do​wo​lo​ny, zgo​da? Arm​strong burk​nął coś pod no​sem, pod​szedł do fryt​kow​ni​cy i uniósł wie​ko. – Amin Akh​tar – ode​zwał się Hol​land. – Pa​mię​tasz go? Zmarł w wię​zie​niu parę ty​go​dni temu i za​sta​na​wia​my się, czy o tym sły​sza​łeś. Arm​strong miał wciąż spusz​czo​ny wzrok. – Pierw​sze sły​szę. – Na pew​no? – Tak, prze​cież po​wie​dzia​łem. – Pod​niósł gło​wę. – Sło​wo daję… że o tym nie wie​dzia​łem. – Nie roz​ma​wia​łeś o tym ze Scot​tem Clark​so​nem? – spy​ta​ła Kit​son. – Albo z oj​cem Lee Sla​te​ra? – Na​praw​dę ich nie wi​dzia​łem. – Ale mo​głeś się z nimi wi​dzieć, praw​da? Żeby wy​pić parę ku​fel​ków dla przy​jem​no​ści. – Ja​sne, dla​cze​go nie? – Arm​strong wy​jął fryt​kow​ni​cę i wsy​pał fryt​ki do sty​ro​pia​no​we​go po​jem​ni​ka. – Nie​dłu​go mi​nie rok, jak Lee zo​stał za​bi​ty. Więc może bę​dzie oka​zja, żeby się spo​tkać. – Brat Lee może już do tej pory wyj​dzie na wol​ność – po​wie​dział Hol​land. – Do​my​ślam się, że też się

ucie​szy, gdy się do​wie o Ami​nie. Nie uwa​żasz? Z wy​ra​zu twa​rzy Arm​stron​ga ja​sno wy​ni​ka​ło, że nie tyl​ko od​po​wiedź na to py​ta​nie jest oczy​wi​sta, ale że chło​pak nie ro​zu​mie, dla​cze​go w ogó​le mu je za​da​no. Hol​land po​pa​trzył na Kit​son i zo​rien​to​wał się, że ona też zwró​ci​ła na to uwa​gę. Nie​za​leż​nie od tego, ile w ich sło​wach po​ja​wi​ło się alu​zji czy in​sy​nu​acji i jak usil​nie sta​ra​li się cze​goś do​ciec, dzie​ciak był tak samo za​sko​czo​ny, jak oj​ciec Lee Sla​te​ra, kie​dy do​wie​dział się o śmier​ci Ami​na Akh​ta​ra. Arm​strong wy​ło​wił dru​gą por​cję fry​tek. – Z solą i octem? Kit​son na​chy​li​ła się i sko​rzy​sta​ła z przy​praw, po czym pod​su​nę​ła po​jem​ni​ki w stro​nę Arm​stron​ga, aby je za​pa​ko​wał. – Dla two​jej wia​do​mo​ści, on ode​brał so​bie ży​cie. Że​by​ście wie​dzie​li, co opi​ja​cie. To się sta​ło po tym, jak zo​stał za​ata​ko​wa​ny i tra​fił do szpi​ta​la. Po tym, jak go zgwał​co​no. – Tak, ja​sne, to aku​rat mu​sia​ło mu się spodo​bać – mruk​nął Arm​strong. – Słu​cham? – Nic, ja tyl​ko… – Arm​strong po​czer​wie​niał i szyb​ko owi​nął po​jem​ni​ki na wy​nos jesz​cze jed​nym ar​ku​szem pa​pie​ru. Wło​żył je do re​kla​mów​ki i spoj​rzał na Kit​son. – Pro​szę po​słu​chać, on na to za​słu​żył, ja​sne? Nie na śmierć, na​wet o tym nie wie​dzia​łem. Ale na zgwał​ce​nie jak naj​bar​dziej. – Tak uwa​żasz? – Za to, co zro​bił Lee. – Chcesz po​wie​dzieć, po tym jak ty i twoi kum​ple go za​ata​ko​wa​li​ście? – Za​dźgał Lee no​żem. – Tak, ja​sne – po​wie​dzia​ła Kit​son. – Tak to już bywa, kie​dy wy​bie​rasz się z no​żem, żeby po​rzu​cać w ko​goś śnież​ka​mi. – Ej, kie​dy będę mógł otwo​rzyć mój cho​ler​ny bar? Wszy​scy się od​wró​ci​li, by uj​rzeć wła​ści​cie​la, któ​ry wła​śnie po​ja​wił się w drzwiach. – To bę​dzie trzy fun​ty za fryt​ki – pod​su​mo​wał Arm​strong. Wziął bank​not, scho​wał do kasy i po​ło​żył dwie mo​ne​ty jed​no​fun​to​we na la​dzie. Hol​land pod​su​nął resz​tę w stro​nę Kit​son i za​brał re​kla​mów​kę. Wska​zał w stro​nę stoż​ko​wa​tej bry​ły sza​re​go mię​sa ob​ra​ca​ją​ce​go się po​wo​li na roż​nie do ke​ba​bu w rogu po​miesz​cze​nia. – Je​steś ta​kim sa​mym gów​nem jak to, Dan​ny – po​wie​dział. He​len od​pły​nę​ła. Za​mknę​ła oczy i opar​ła po​ty​li​cę o chłod​ny me​tal ka​lo​ry​fe​ra. Al​fie się śmiał i był tam Paul, i on tak​że się śmiał. Pra​wie już tego nie pa​mię​ta​ła, bo nie po​tra​fi​ła do​sta​tecz​nie szyb​ko i wy​raź​nie przy​wo​łać w pa​mię​ci twa​rzy męża. Rysy twa​rzy Pau​la za​cie​ra​ły się, aż po​zo​stał tyl​ko kon​tur syl​wet​ki. Roz​my​ty kształt jego roz​chy​lo​nych ust, kie​dy spał, albo gniew​ne​go skrzy​wie​nia, gdy go coś roz​zło​ści​ło. Każ​dy gry​mas z ko​lej​nym mi​ja​ją​cym ty​go​dniem był co​raz mniej wy​ra​zi​sty, więc po​szu​ki​wa​ła ich wid​mo​we​go od​bi​cia na twa​rzy syn​ka. Ale te​raz było to pra​wie wy​raź​ne. Pra​gnę​ła, aby ten sen na ja​wie stał się czymś wię​cej ani​że​li wspo​mnie​niem, może wręcz wi​zją przy​szło​ści. Ten mały szkrab wy​glą​da ku​bek w ku​bek jak ja! Tak są​dzisz? Daj spo​kój, prze​cież jest za​bój​czo pięk​ny! I zde​cy​do​wa​nie mniej chi​me​rycz​ny niż ty, to pew​ne. – Mu​szę się na​pić. He​len otwo​rzy​ła oczy, za​sko​czo​na tym, że Mit​chell w koń​cu się ode​zwał. Od​wró​ci​ła się i po​pa​trzy​ła

na nie​go. Zo​ba​czy​ła, że ski​nął gło​wą na Akh​ta​ra sie​dzą​ce​go przy biur​ku i ga​pią​ce​go się w ścia​nę nad ich gło​wa​mi. – Mu​szę się na​pić – po​wtó​rzył Mit​chell. – Czy mógł​bym do​stać coś do pi​cia? Akh​tar po​ki​wał gło​wą i wstał. – Colę czy coś ta​kie​go? – Tak, bar​dzo pro​szę. Skle​pi​karz opu​ścił za​ple​cze i gdy tyl​ko wy​szedł, Mit​chell na​chy​lił się do He​len. – Te​raz mu​si​my coś zro​bić – po​wie​dział. – Co? – Mó​wi​łem, że dłu​żej tego nie znio​sę. – Niech się pan uspo​koi, do​brze? – Nie mogę. – Po​krę​cił gło​wą. – Kto wie, jak dłu​go przyj​dzie nam tu sie​dzieć, a ko​niec koń​ców i tak on może nas za​bić. – Nie za​bi​je nas, je​że​li bę​dzie​my ro​bić, co każe. – Ejże, prze​cież jest pani po​li​cjant​ką. Po​win​na pani opra​co​wy​wać plan, aby nas z tego wy​cią​gnąć. – Może mi pan za​ufać, ro​bię to. – Nie mo​że​my tyl​ko tu sie​dzieć. – Owszem, mo​że​my – od​par​ła He​len. – Nie mu​si​my ro​bić nic. – Pro​szę, niech… – Za​sta​na​wia​łam się nad tym. – Nie… Szyb​ko od​su​nę​ła się od nie​go, kie​dy Akh​tar wró​cił na za​ple​cze. Mia​ła na​dzie​ję, że nie za​uwa​ży jej przy​spie​szo​ne​go od​de​chu. Z re​wol​we​rem w pra​wej ręce Akh​tar schy​lił się i lewą ręką po​dał Mit​chel​lo​wi pusz​kę. – Dzię​ki – po​wie​dział Mit​chell. Otwo​rzył pusz​kę i na​pił się. – To przez ten upał. – Uśmiech​nął się tro​chę zbyt sze​ro​ko, a jego ką​ci​ki ust za​drża​ły. – W tym kra​ju sta​le na​rze​ka​my na po​go​dę, praw​da? Akh​tar usiadł za biur​kiem. He​len słu​cha​ła, jak Mit​chell pije. Nie od​ry​wa​ła wzro​ku od re​wol​we​ru, któ​ry Akh​tar znów po​ło​żył na bla​cie, i mo​dli​ła się, by Mit​chell po​słu​chał jej rady. Żeby nie zro​bił nic głu​pie​go. – Prze​pra​szam – po​wie​dział. – Te​raz mu​szę sko​rzy​stać z to​a​le​ty. He​len od​wró​ci​ła się i spio​ru​no​wa​ła go wzro​kiem, ale na​wet na nią nie spoj​rzał. Wy​mó​wi​ła po ci​chu jego imię, lecz ją zi​gno​ro​wał. Akh​tar przez chwi​lę za​sta​na​wiał się nad sło​wa​mi Mit​chel​la i w koń​cu po​ki​wał gło​wą. Pod​niósł się po​wo​li i się​gnął po broń. Na​stęp​nie wziął klucz od kaj​da​nek. – Dzię​ki – rzekł Mit​chell. – Pę​cherz mi pęka… Akh​tar rzu​cił klu​czyk He​len, po czym wy​mie​rzył w nią z re​wol​we​ru. – Pro​szę to zro​bić po​wo​li – na​ka​zał. Pod​nio​sła klu​czyk, prze​ło​ży​ła wol​no do pra​wej ręki i stop​nio​wo prze​chy​li​ła się po​nad Mit​chel​lem. Po​czu​ła woń jego potu, gdy się o nie​go opar​ła. Męż​czy​zna nie od​ry​wał wzro​ku od Akh​ta​ra i wciąż nie chciał na nią spoj​rzeć, choć prze​cież była tak bli​sko. Drżą​cą dło​nią nie bez tru​du wło​ży​ła mały klu​czyk do otwo​ru zam​ka. – Do​brze, a te​raz pro​szę po​wo​li wstać – wy​da​wał po​le​ce​nia Akh​tar. Mit​chell pod​niósł się, roz​tarł prze​gub i jęk​nął, roz​pro​sto​wu​jąc nogi. Zro​bił dłu​gi wy​dech i wska​zał w stro​nę drzwi to​a​le​ty. – Mogę?

Akh​tar po​ki​wał gło​wą. Dłoń, w któ​rej trzy​mał re​wol​wer, po​ru​sza​ła się w ślad za Mit​chel​lem, któ​ry zro​bił parę kro​ków i wszedł do to​a​le​ty. He​len zdą​ży​ła jesz​cze zo​ba​czyć zwy​kłą por​ce​la​no​wą musz​lę z czar​ną kla​pą, za​nim Mit​chell za​mknął za sobą drzwi. Do​pie​ro wte​dy na nią spoj​rzał, przez se​kun​dę czy dwie, ale nie po​tra​fi​ła roz​szy​fro​wać wy​ra​zu jego twa​rzy. Była pu​sta albo zde​ter​mi​no​wa​na, ale oczy po​zo​sta​wa​ły zim​ne, jak​by mar​twe. He​len i Akh​tar po​pa​trzy​li na sie​bie na​wza​jem, gdy przez ko​lej​ne pięt​na​ście se​kund z to​a​le​ty nie do​biegł ża​den dźwięk. He​len na​słu​chi​wa​ła szu​mu od​da​wa​ne​go mo​czu, ale mi​nu​tę póź​niej roz​legł się szloch. Obo​je od​wró​ci​li się i spoj​rze​li na po​obi​ja​ne drew​nia​ne drzwi. Do​cho​dzi​ły zza nich głę​bo​kie i re​gu​lar​ne od​gło​sy. Brzmia​ły​by jak śmiech, gdy​by nie były ury​wa​ne, jak pod​czas czkaw​ki, kie​dy za​no​szą​cy się łka​niem Mit​chell go​rącz​ko​wo, raz po raz pró​bo​wał ła​pać po​wie​trze. Po mi​nu​cie czy dwóch uci​chły. Roz​le​gło się po​cią​ga​nie no​sem i ci​che ka​sła​nie, aż w koń​cu dał się sły​szeć szum spusz​cza​nej wody i drzwi się otwo​rzy​ły. – Wszyst​ko w po​rząd​ku, Ste​phe​nie? – spy​ta​ła He​len. Mit​chell nie od​po​wie​dział, sto​jąc w ab​so​lut​nym bez​ru​chu przy wej​ściu do to​a​le​ty i nie pró​bu​jąc ukry​wać tego, co się tam sta​ło. Pa​trzył na Akh​ta​ra, nie mru​ga​jąc po​wie​ka​mi, do​pó​ki skle​pi​karz nie się​gnął po broń i nie ka​zał mu usiąść. Nie po​ru​szył się. Akh​tar po​stą​pił krok w jego stro​nę i po​wtó​rzył po​le​ce​nie. – Le​piej to z sie​bie wy​rzu​cić, niż w so​bie tłu​mić. – He​len si​li​ła się na śmiech. – Co, Ste​phe​nie? Mit​chell od​wró​cił się, by na nią spoj​rzeć, jak​by do​pie​ro te​raz za​uwa​żył, że w ogó​le tam była. Przy​mknął oczy na kil​ka se​kund, ale za​raz znów je otwo​rzył i wró​cił do ka​lo​ry​fe​ra. – Po​wo​li i spo​koj​nie – po​wie​dzia​ła He​len. Akh​tar po​pa​trzył na nią. – Tak… pro​szę. He​len wstrzy​ma​ła od​dech, przez cały czas pa​trząc Mit​chel​lo​wi w oczy, po​szu​ku​jąc w nich za​mia​ru wy​ko​na​nia na​głe​go ru​chu. Nie ode​rwa​ła wzro​ku od męż​czy​zny, do​pó​ki znów nie przy​bli​ży​ła się do nie​go i nie wy​cią​gnę​ła ręki, by po​now​nie za​piąć na jego prze​gu​bie ob​ręcz sta​lo​wych kaj​da​nek.

18 – Ma go​ścia. Ostrze​że​nie se​kre​tar​ki było mało prze​ko​nu​ją​ce, więc ob​da​rzyw​szy ją naj​mil​szym uśmie​chem, na jaki mógł się zdo​być, Thor​ne pod​szedł i mimo wszyst​ko za​pu​kał do drzwi ga​bi​ne​tu na​czel​ni​ka. Wszedł do środ​ka, nie cze​ka​jąc na za​pro​sze​nie. Bra​ce​well roz​ma​wiał z Sha​ki​rem. Sta​li bli​sko sie​bie, przed biur​kiem i obaj od​wró​ci​li się, by spoj​rzeć na Thor​ne’a. Prze​pro​sił, że chciał za​jąć na​czel​ni​ko​wi tyl​ko chwi​lę. Przez mo​ment męż​czyź​ni ki​wa​li gło​wa​mi po​ta​ku​ją​co. Wresz​cie na​czel​nik i imam ode​zwa​li się rów​no​cze​śnie. – Nic nie szko​dzi… – Wła​śnie skoń​czy​li​śmy… Thor​ne po​wie​dział, że bę​dzie się już zbie​rał i przy​szedł tyl​ko po​dzię​ko​wać na​czel​ni​ko​wi za oka​za​ną po​moc. Po​pa​trzył na Sha​ki​ra i jemu rów​nież po​dzię​ko​wał. – Nie ma za co – od​parł imam. – Szko​da, że nie mo​gli​śmy po​roz​ma​wiać dłu​żej. – Za​pew​ne. – Thor​ne uśmiech​nął się, za​sta​na​wia​jąc się, któ​ry z nich był bar​dziej nie​szcze​ry. Na​czel​nik po​stą​pił na​przód, by uści​snąć dłoń Thor​ne’a. – Gdy​by po​trze​bo​wał pan cze​goś jesz​cze, ma pan mój pry​wat​ny nu​mer? Thor​ne od​parł, że tak, ale na​czel​nik dał mu wi​zy​tów​kę z nu​me​rem swo​jej ko​mór​ki i ad​re​sem ma​ilo​wym. – Aha, za​nim pój​dę, będę po​trze​bo​wał jesz​cze jed​ne​go na​zwi​ska. Tego chło​pa​ka, któ​ry pań​skim zda​niem mógł​by być od​po​wie​dzial​ny za atak na Ami​na. – Tak, oczy​wi​ście. Za​mie​rza​łem… – Na​czel​nik pod​szedł do biur​ka i się​gnął po świ​stek pa​pie​ru. Po​dał go Thor​ne’owi. – Na​zwi​sko, ad​res i kon​takt z miej​sco​wym biu​rem ku​ra​to​ra, gdy​by to było ko​niecz​ne. Thor​ne po​dzię​ko​wał i scho​wał świ​stek do jed​nej z te​czek. Kie​ro​wał się już do drzwi, na​gle jed​nak za​trzy​mał się i od​wró​cił. – Na​wia​sem mó​wiąc, dok​tor McCar​thy miał opo​wie​dzieć mi o kra​dzie​żach. Z ma​ga​zy​nu le​ków. Na​czel​nik po​ki​wał gło​wą. – Oczy​wi​ście. – Nie wąt​pię, że jest za​ję​ty, lecz chciał​bym, żeby spraw​dził dla mnie tę spra​wę. Niech do mnie od​dzwo​ni. – Oczy​wi​ście. – Po​trze​bu​ję też ad​re​su straż​nicz​ki, któ​ra zo​sta​ła za​wie​szo​na. Mam jej na​zwi​sko, ale wie pan, za​osz​czę​dził​bym so​bie kło​po​tu z od​na​le​zie​niem jej. – Po​wiem, żeby po​szu​kał go dla pana. – To po​mo​gło​by mi za​osz​czę​dzić mnó​stwo cza​su. – Tak, ja​sne, te​raz już ro​zu​miem, dla​cze​go tak bar​dzo się panu spie​szy. Thor​ne po​pa​trzył na na​czel​ni​ka. – Je​den z na​szych funk​cjo​na​riu​szy wi​dział ar​ty​kuł o tym ob​lę​że​niu na ła​mach „Stan​dar​da”. Nie po​da​no wie​lu szcze​gó​łów, ale roz​po​znał na​zwi​sko i sko​ja​rzył fak​ty. – Wy​dął po​licz​ki. – Okrop​na spra​wa. – Smu​tek i żal czy​nią z ludź​mi okrop​ne rze​czy – wtrą​cił się Sha​kir. – Mogą wpły​wać na ich… osą​dy. Thor​ne nic nie po​wie​dział, ale imam miał ra​cję. Thor​ne wie​dział, że utra​ta uko​cha​nej oso​by mo​gła po​-

czy​nić okrop​ne spu​sto​sze​nia w ży​ciu tych, któ​rzy po​zo​sta​li. Nie​raz wi​dział, jak ab​sur​dal​nie ra​do​sne wy​par​cie prze​ra​dza​ło się w nie​kon​tro​lo​wa​ny wy​buch wście​kło​ści, a ten z ko​lei w nie​zdro​wą, ją​trzą​cą się nie​na​wiść i od​ra​zę do sa​me​go sie​bie. Może nie było to tak szyb​kie jak nóż czy kula, ale rów​nie groź​ne. Kwe​stio​no​wa​nie osą​dów Ja​ve​da Akh​ta​ra było jak naj​bar​dziej sen​sow​ne. Na​le​ża​ło zło​żyć jego oskar​że​nia na karb smut​ku i żalu, czy​ste​go, pro​ste​go i prze​ra​ża​ją​ce​go, tłu​ma​cząc su​ge​stie po​grą​żo​ne​go w ża​ło​bie ro​dzi​ca jako ob​jaw pa​ra​noi, tak jak to zro​bi​ła po​li​cja, ko​ro​ner i przy​się​gli. Nie mo​gło to jed​nak po​móc He​len We​eks. – Pój​dę już – po​wie​dział Thor​ne. Na​czel​nik ży​czył mu szczę​ścia, a Sha​kir po​wo​dze​nia. Thor​ne był już przy drzwiach, kie​dy po​my​ślał: moje po​dej​rze​nia są ab​so​lut​nie słusz​ne. Po po​wro​cie do skrzy​dła wię​zien​ne​go Thor​ne stwier​dził, że są tam dzie​siąt​ki chłop​ców uczest​ni​czą​cych w po​po​łu​dnio​wych za​ję​ciach. Dla nie​któ​rych ozna​cza​ło to grę w ping-pon​ga albo ćwi​cze​nia w si​łow​ni, więk​szość jed​nak po pro​stu sta​ła to tu, to tam, nie ro​biąc nic kon​kret​ne​go. Wy​cho​dząc z blo​ku ad​mi​ni​stra​cyj​ne​go, usły​szał gło​sy chłop​ców i straż​ni​ków wię​zien​nych po​krzy​ku​ją​cych do nich z po​de​stów. Te​raz od​wró​cił się w stro​nę głów​ne​go wej​ścia i za​uwa​żył, że cze​ka​ło go przej​ście mię​dzy nie​wiel​ki​mi grup​ka​mi chłop​ców, któ​rzy gro​ma​dzi​li się po ką​tach, krę​ci​li po dwóch lub trzech w głów​nym ko​ry​ta​rzu albo w więk​szych gru​pach sta​li u pod​nó​ża i u szczy​tu scho​dów. Nie​za​leż​nie od li​czeb​no​ści zgro​ma​dze​ni wy​da​wa​li się ści​śle po​dzie​le​ni. Bia​li. Czar​ni. Azja​ci. Kie​dy kil​ku mło​dych od razu ze​szło mu z dro​gi, Thor​ne roz​po​znał chło​pa​ka, któ​re​go wi​dział w bi​blio​te​ce. Miał oko​ło osiem​na​stu lat, krót​ko przy​cię​te wło​sy i syl​wet​kę, któ​ra świad​czy​ła, że wię​cej cza​su po​świę​cał na tre​ning niż na lek​tu​rę. Opie​rał się o prze​ciw​le​głą ścia​nę, jak​by na ko​goś cze​kał, i od​wró​cił wzrok, gdy Thor​ne go za​uwa​żył. Thor​ne prze​szedł przez ko​ry​tarz. Przy​po​mniał so​bie, co po​wie​dział mu Aziz, i do​my​ślił się, że to ten sam chło​pak, któ​re​go Da​wes prze​słu​chał dwa mie​sią​ce temu. Chło​pak, któ​ry od​wie​dził Ami​na w skrzy​dle szpi​tal​nym. – Ty je​steś An​to​ine Da​niels? Chło​pak nie spoj​rzał na nie​go. Po​cią​gnął no​sem i lek​ko po​ki​wał gło​wą. – Chciał​bym po​roz​ma​wiać z tobą o Ami​nie. – Nie chcę o nim mó​wić. – Głos był głę​bo​ki, z ak​cen​tem z Hack​ney albo Har​les​den. – Owszem, chcesz – po​wie​dział Thor​ne. – Dla​te​go na mnie cze​ka​łeś. – Za​milkł na chwi​lę, aż sta​ło się ja​sne, że nie za​mie​rza stąd odejść, i w koń​cu chło​pak od​wró​cił się i po​pa​trzył na nie​go. – By​łeś przy​ja​cie​lem Ami​na. Je​steś je​dy​ną oso​bą, z któ​rą po​wi​nie​nem po​mó​wić. Da​niels jesz​cze przez pół mi​nu​ty ob​ser​wo​wał krą​żą​cych w tę i z po​wro​tem chło​pa​ków, po czym od​su​nął się od ścia​ny. Prze​szedł obok Thor​ne’a, otarł się o jego ra​mię i od​da​lił, od​wra​ca​jąc się i pra​wie nie​do​strze​gal​nie zer​ka​jąc w tył. Za​pro​sze​nie, by pójść za nim, było oczy​wi​ste. Szli przez pięć mi​nut, może dłu​żej. Thor​ne trzy​mał się dzie​sięć kro​ków za idą​cym tuż przy ścia​nie Da​niel​sem, aż w koń​cu do​tar​li do po​ko​ju re​kre​acyj​ne​go i prze​ma​sze​ro​wa​li wśród spo​rej grup​ki chłop​ców ze​bra​nych przy sto​le bi​lar​do​wym. Wszy​scy mie​li na so​bie bo​jów​ki i pod​ko​szul​ki, je​dy​ną ozna​kę in​dy​wi​du​al​no​ści sta​no​wi​ły buty spor​to​we. Wie​lu z nich otrzy​ma​ło je od ro​dzin i mo​gły im zo​stać ode​bra​ne za złe za​cho​wa​nie; ci jed​nak, któ​rzy zdo​ła​li je za​trzy​mać, sta​no​wi​li jaw​ny przy​kład na to, że ro​dzaj i cena no​szo​ne​go obu​wia wie​le mó​wią o jego wła​ści​cie​lu. Spor​to​we buty i to, jak się w nich cho​dzi​ło. Czy ktoś stą​pał dum​nie, czy po​włó​czył no​ga​mi, czy sta​wiał cha​rak​te​ry​stycz​ne kro​ki.

Je​stem pew​ny sie​bie. Je​stem nie​groź​ny. Je​stem wred​nym dra​niem. Kie​dy pisk gu​mo​wych po​de​szew na wi​ny​lo​wej pod​ło​dze roz​pły​nął się za nimi, we​szli na po​dest pierw​sze​go pię​tra i prze​szli ko​ry​ta​rzem, aż po kil​ku mi​nu​tach Da​niels po​wo​li się od​wró​cił i wszedł do celi. Thor​ne sta​nął w drzwiach, a Da​niels pod​szedł do mi​ski klo​ze​to​wej w ką​cie celi i od​dał mocz. Thor​ne po​wie​dział „Prze​pra​szam” i od​wró​cił się. Od​cze​kał, aż usły​szy szum spusz​cza​nej wody, a kie​dy znów się od​wró​cił i wszedł do środ​ka, Da​niels usiadł wła​śnie na skra​ju pry​czy. – Niech pan przy​mknie drzwi – po​wie​dział. Thor​ne zro​bił to, po czym oparł się ple​ca​mi o drzwi. Cela była tej sa​mej wiel​ko​ści co po​ko​je w szpi​tal​nym skrzy​dle, ale ce​gla​ne ścia​ny po​ma​lo​wa​no, a nie po​kry​to za​pra​wą gip​so​wą. Do ścia​ny przy​ce​men​to​wa​no łóż​ko – na nim le​ża​ły nie​bie​ski pod​gu​mo​wa​ny ma​te​rac i sta​ran​nie zło​żo​ny sza​ry koc; do tego sto​lik, nie więk​szy niż taca do her​ba​ty, wpusz​czo​ny w pod​ło​gę. Ta​kie same „so​lid​ne” sprzę​ty moż​na było zna​leźć we wszyst​kich po​miesz​cze​niach z wy​jąt​kiem po​ko​ju dla per​so​ne​lu czy tych w Zło​tym Skrzy​dle. Thor​ne za​sta​na​wiał się, w jaki spo​sób ten Po​lak, chło​pak, o któ​rym sły​szał wcze​śniej, mógł zde​mo​lo​wać swój po​kój, nie ma​jąc do dys​po​zy​cji mło​ta ko​wal​skie​go. – An​to​ine to cie​ka​we imię – po​wie​dział. – Fran​cu​skie? Da​niels wzru​szył ra​mio​na​mi. – Fran​cu​skie są we mnie tyl​ko to​sty, któ​re ja​dam. Do ta​bli​cy nad łóż​kiem przy​pię​tych było kil​ka ry​sun​ków zwie​rząt i stat​ków. Thor​ne za​uwa​żył na nie​wiel​kim sto​li​ku kar​to​ny z so​kiem i po​jem​nicz​ki z mar​mo​la​dą po​usta​wia​ne w rów​nych rzę​dach i od​wró​co​ne ety​kie​ta​mi w tę samą stro​nę. Taki sam po​rzą​dek pa​no​wał wśród bu​te​le​czek z szam​po​nem i ko​stek my​dła nad umy​wal​ką. To mógł być prze​jaw dumy albo pro​sty spo​sób na usta​le​nie, czy kto​kol​wiek wcho​dził w po​ko​ju. Albo jed​no i dru​gie. – Jak dłu​go tu je​steś? – Dwa lata z ka​wał​kiem. – Da​niels uniósł wzrok. – Jesz​cze rok. Thor​ne wie​dział, że nie po​wi​nien py​tać, za co chło​pak tu tra​fił. Do​my​ślał się, że tak dłu​gi wy​rok nie mógł zo​stać za​są​dzo​ny za kra​dzież auta czy po​sia​da​nie nie​wiel​kiej por​cji nar​ko​ty​ków. – A więc ty i Amin za​przy​jaź​ni​li​ście się wkrót​ce po tym, jak tu tra​fił? – Chy​ba tak. – Opie​ko​wa​łeś się nim. – Za​po​zna​łem go z za​sa​da​mi, to wszyst​ko. – Wy​raz twa​rzy Da​niel​sa zdra​dził tro​chę wię​cej, niż po​wi​nien. Chło​pak miał bar​dzo ciem​ną skó​rę, a z bli​ska Thor​ne do​strzegł na niej śla​dy po ospie wietrz​nej. – Nie po​trze​bo​wał opie​ki. – Nie? – Nie sta​no​wił dla ni​ko​go za​gro​że​nia. – A co z dzie​cia​kiem, któ​ry go za​ata​ko​wał? – Tak, to było dziw​ne – przy​znał. – Zwy​kle w miej​scu ta​kim jak to sły​szy się róż​ne rze​czy. Cho​dzą słu​chy, kie​dy ktoś chce ko​muś do​ko​pać albo na​wet ko​goś za​ła​twić. To się sta​ło na​gle, bez ostrze​że​nia. – A sły​sza​łeś coś o tym, kto mógł to zro​bić? – Może – od​parł po dłuż​szej chwi​li Da​niels. – Jed​no na​zwi​sko, ale z tego, co wiem, wy​szedł stąd dwa dni po tym, jak to się sta​ło, więc… – Więc nie mo​głeś z tym nic zro​bić. Da​niels nie od​po​wie​dział. – Czy ist​nie​je moż​li​wość, że to był je​den z chło​pa​ków ima​ma? Da​niels od​chrząk​nął.

– Nie lu​bią, gdy ktoś od​rzu​ca ich pro​po​zy​cję, to pew​ne. Trak​tu​ją to… jak ob​ra​zę, no wie pan? – Za​my​ślił się przez chwi​lę, ale w koń​cu po​ki​wał gło​wą. – Ami​na nie in​te​re​so​wa​ły te rze​czy, lecz nie przy​pusz​czam, aby po​trak​to​wa​li jego od​mo​wę aż tak oso​bi​ście. – Dla​cze​go nie był tym za​in​te​re​so​wa​ny? – Tak po pro​stu. – Masz na my​śli re​li​gię? Czy przy​łą​cze​nie się do ma​łe​go gan​gu Sha​ki​ra? – Ani jed​no, ani dru​gie – od​rzekł Da​niels. – To go po pro​stu nie in​te​re​so​wa​ło i już. – Wy​glą​da na to, że do​brze go zna​łeś. Da​niels spoj​rzał na nie​go. Za​ci​snął pal​ce na kra​wę​dzi po​rę​czy. – Tak. – Jak się czuł? – za​py​tał Thor​ne. – W ja​kim był sta​nie, kie​dy od​wie​dzi​łeś go w skrzy​dle szpi​tal​nym? – A jak pan my​śli? Ja​kiś fra​jer go po​chla​stał. – Czy był przy​bi​ty? Po​grą​żo​ny w de​pre​sji? Czy po​wie​dział coś, co mo​gło​by wzbu​dzić two​je po​dej​rze​nia, że my​ślał o ode​bra​niu so​bie ży​cia? – Mowy nie ma – po​wie​dział Da​niels. – Był zde​ner​wo​wa​ny, ro​zu​mie pan? Ale ko​niec koń​ców wciąż po​zo​sta​wał sobą. Żar​to​wał z bli​zny, któ​ra mia​ła od​tąd wid​nieć na jego twa​rzy. Twier​dził, że to mu doda szny​tu i w ogó​le. – I jesz​cze to prze​nie​sie​nie do Long Min​ster. – Tak, też. – Po​słu​chaj, chcę wie​dzieć, czy kie​dy go od​wie​dzi​łeś, coś mu przy​nio​słeś – rzekł Thor​ne. – Do szpi​ta​la? To nie​moż​li​we, aby zdo​był sa​mo​dziel​nie te wszyst​kie ta​blet​ki. Ro​zu​miesz, o co mi cho​dzi? – Nic z tego. Nie przy​ło​ży​łem do tego ręki. – Da​niels po​krę​cił gło​wą i tup​nął nogą. – Przy​się​gam. – W po​rząd​ku. – Tyl​ko kil​ka ksią​żek i to wszyst​ko. – Czy od​wie​dził go ktoś jesz​cze? – Poza per​so​ne​lem już nie. Na​czel​nik, Sha​kir i inni. – Da​niels uniósł wzrok i spoj​rzał na Thor​ne’a, uśmie​cha​jąc się krzy​wo. – I wszy​scy zwią​za​ni z nim po​plecz​ni​cy Boga. – Tak, to ma sens. – Thor​ne od​po​wie​dział uśmie​chem, stwier​dza​jąc, że tego ro​dza​ju od​wie​dzi​ny były dla pa​cjen​tów rów​nie atrak​cyj​ne jak za​strzy​ki czy le​wa​ty​wa. Po​stą​pił kil​ka kro​ków w stro​nę naj​bliż​szej ścia​ny i po​pa​trzył na Da​niel​sa. – Czy Amin mó​wił ci, co jesz​cze go spo​tka​ło? – To zna​czy? – Mówi się, że zo​stał zgwał​co​ny. Przez pra​wie pięt​na​ście se​kund w celi pa​no​wa​ła gro​bo​wa ci​sza. Sły​chać było tyl​ko od​gło​sy z ze​wnątrz. Okrzy​ki od stro​ny po​de​stu. Dźwię​ki z włą​czo​ne​go gdzieś w po​bli​żu te​le​wi​zo​ra. Da​niels wol​no po​krę​cił gło​wą, a Thor​ne zo​ba​czył, że pal​ce chło​pa​ka za​ci​snę​ły się moc​niej na me​ta​lo​wej ra​mie łóż​ka. – Nie wie​dzia​łeś czy…? Da​niels wle​pił wzrok w pod​ło​gę. – Sły​sza​łem, że wda​łeś się w bój​kę – cią​gnął Thor​ne. – I że po​wo​dem było to, co sta​ło się z Ami​nem. – Utkwił wzrok w prze​strzeń, gdzie w in​nych ce​lach mógł się znaj​do​wać te​le​wi​zor albo na​wet play​sta​tion. – Stra​ci​łeś te​le​wi​zor i przy​tul​ny po​ko​ik w Zło​tym Skrzy​dle. – Od​zy​skam je. – Opo​wiedz mi o tej bój​ce. – To nie była bój​ka. – Da​łeś ko​muś w mor​dę.

– I to wszyst​ko. Osza​co​wu​jąc ga​ba​ry​ty An​to​ine’a Da​niel​sa, Thor​ne do​my​ślił się, że to mo​gło wy​star​czyć. – Co się wła​ści​wie sta​ło? – Je​den taki cwa​niak za​czął kła​pać dzio​bem, żeby mnie wku​rzyć. W su​mie nic ta​kie​go, ja​sne? – Pod​niósł się. – Pro​szę po​słu​chać, mam za​ję​cia, więc… – Po​wie​dział coś złe​go o Ami​nie? Da​niels pod​szedł, by po​zbie​rać z biur​ka pod​ręcz​ni​ki i fu​te​rał na ołów​ki. Spoj​rzał z uko​sa na Thor​ne’a, jak​by chciał wy​pro​sić go z celi. Thor​ne nie ru​szył się z miej​sca. – Ty i on by​li​ście ze sobą bli​sko? Pierś chło​pa​ka opię​ta ma​te​ria​łem pod​ko​szul​ka uno​si​ła się cięż​ko. Da​niels pró​bo​wał wy​chwy​cić spoj​rze​nie Thor​ne’a, lecz bez po​wo​dze​nia. Po​ki​wał pra​wie nie​do​strze​gal​nie gło​wą. – Tak. Tyl​ko jed​no sło​wo wy​po​wie​dzia​ne nie​mal szep​tem, ale Thor​ne od​niósł wra​że​nie, jak​by nie​wi​dzial​na dłoń pchnę​ła go na bie​lo​ną ce​gla​ną ścia​nę. Za​par​ło mu dech. Jed​no krót​kie po​twier​dze​nie wy​wo​ła​ło w jego gło​wie ist​ną la​wi​nę py​tań. Czy ty w ogó​le słu​chasz? Co z cie​bie za de​tek​tyw? Ile ci jesz​cze zo​sta​ło? Drzwi celi otwo​rzy​ły się do we​wnątrz, naj​pierw uchy​li​ły się na parę cen​ty​me​trów, a po​tem w tę szpa​rę wsu​nę​ła się sto​pa w bia​łym nike’u. Ta sama para chło​pa​ków, któ​ra wcze​śniej na​igra​wa​ła się z Thor​ne’a, sto​jąc w oknach i uśmie​cha​jąc się pod no​sem. Ten bar​dziej wy​szcze​ka​ny po​pa​trzył na nie​go, a po​tem na Da​niel​sa. – Co z tobą, pa​ró​wo? Prze​rzu​ci​łeś się na star​szych? Jego kum​pel za​śmiał się i po​kle​pał go po ra​mie​niu. – Wy​pier​da​lać – wy​ce​dził Thor​ne. To sło​wo nie wy​wo​ła​ło żad​ne​go efek​tu, ale jed​no pio​ru​nu​ją​ce spoj​rze​nie Da​niel​sa wy​star​czy​ło, aby chło​pa​ki od​da​li​ły się w po​śpie​chu, po​krzy​ku​jąc i za​śmie​wa​jąc się z wła​sne​go, rzecz ja​sna, ge​nial​ne​go po​czu​cia hu​mo​ru. To dziw​ne, że jed​no spoj​rze​nie i wy​raz twa​rzy – mar​twe oczy i mię​śnie żu​chwy po​ru​sza​ją​ce się ner​wo​wo – mo​gły się wy​da​wać groź​niej​sze i bar​dziej zło​wro​gie wła​śnie te​raz, kie​dy po po​licz​kach An​to​ine’a Da​niel​sa spły​wa​ły struż​ki łez.

19 Hol​land i Kit​son sta​li opar​ci o jej for​da mon​deo i za​ja​da​li fryt​ki. Pa​trzy​li, jak ro​dzi​ce od​bie​ra​ją dzie​ci ze szko​ły na​prze​ciw​ko, a Hol​land za​dzwo​nił do swo​jej dziew​czy​ny, by za​py​tać, jak ich cór​ka spra​wia​ła się dziś w przed​szko​lu. Chło​piec z jej gru​py gryzł inne dzie​ci i Hol​land oraz So​phie bar​dzo się tym mar​twi​li. – Z Chloe wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​py​ta​ła Kit​son, kie​dy za​koń​czył po​łą​cze​nie. – Wciąż ma wszyst​kie pal​ce – od​parł. Po po​łu​dniu zro​bi​ło się tro​chę chłod​niej, nie​bo się za​chmu​rzy​ło i za​czął pa​dać ka​pu​śnia​czek. – Co te​raz? Ata​ku​je​my fron​tal​nie? – za​py​tał Hol​land. Kit​son prze​łknę​ła śli​nę. – Może po​win​ni​śmy jesz​cze raz od​wie​dzić Clark​so​na. Albo za​dzwo​nić do nad​in​spek​to​ra, może ma ja​kieś nowe, świet​ne po​my​sły. – De​cy​duj – po​wie​dział Hol​land. – Mu​si​my coś zro​bić. Hol​land spoj​rzał na fryt​ki. – Są cał​kiem nie​złe. – Wło​żył ich garść do ust. – Ale trze​ba było ku​pić coś do pi​cia. I może jesz​cze ja​kąś kieł​ba​sę. Kit​son ski​nę​ła gło​wą przed sie​bie. – Przejdź​my się w stro​nę Is​ling​ton Gre​en. – Prze​cież pada. – To tyl​ko dzie​sięć mi​nut spa​cer​kiem. – Ale po co? – Zo​bacz​my miej​sce, gdzie zo​sta​li za​ata​ko​wa​ni Amin Akh​tar i jego ko​le​ga. – I? Kit​son za​czę​ła iść. – I nie chcę, żeby mój sa​mo​chód cuch​nął fryt​ka​mi. He​len na​chy​li​ła się w stro​nę prze​gu​bu, za któ​ry była przy​ku​ta do ka​lo​ry​fe​ra, i spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Sie​dzie​li tam już od po​nad ośmiu go​dzin. Po​win​na wła​śnie wy​sia​dać z po​cią​gu, cie​sząc się, że za​raz znów uj​rzy Al​fie​go, i za​po​mi​na​jąc do ju​tra o mro​ku na​gro​ma​dzo​nym przez cały dzień w pra​cy. Żo​łą​dek pod​szedł jej do gar​dła. Za nie​ca​łe dzie​sięć mi​nut po​win​na ode​brać syn​ka od Ja​ni​ne. Za​sta​na​wia​ła się, czy Jen​ny weź​mie go do sie​bie. A może pod​rzu​ci do taty, a po​tem wró​ci do Tul​se Hill? Tak, wła​śnie tak po​win​na zro​bić, He​len wo​la​ła, aby wy​bra​ła tę moż​li​wość. Jej sio​stra lu​bi​ła być w cen​trum wy​da​rzeń. Była ucie​le​śnie​iem ste​reo​ty​pu oso​by uwiel​bia​ją​cej przy​glą​dać się, gdy coś się dzia​ło, ob​ser​wo​wać miej​sca po​wy​pad​ko​we. Może dla​te​go prze​ja​wia​ła nie​zwy​kłą fa​scy​na​cję mną i Pau​lem, po​my​śla​ła He​len. Z iro​nią okre​śla​li​śmy to mia​nem „na​szej re​la​cji”. Tak, za​wsze było mnó​stwo rad i pro​po​zy​cji po​mo​cy, czym jej sio​stra za​wsze na swój spo​sób się… roz​ko​szo​wa​ła. Fak​tem, że He​len tego po​trze​bo​wa​ła. Dzię​ki temu ide​al​ne ży​cie Jen​ny było jesz​cze bar​dziej ide​al​ne i nie​waż​ne, że ona sama wy​da​wa​ła się okrop​ną neu​ro​tycz​ką, a nud​ny pa​lant, za któ​re​go wy​szła, uwa​żał, iż ży​cie za​czy​na się i koń​czy na węd​kar​stwie i re​pe​ro​wa​niu sta​rych aut. He​len wzię​ła głę​bo​ki wdech.

Boże, ależ ze mnie suka, po​my​śla​ła. Jen​ny się za​ła​mie, a ona i jej do​sko​na​le miły mę​żuś będą ko​chać mo​je​go syn​ka jak swo​je​go, je​że​li nie ujdę z tego z ży​ciem, a prze​cież taka ze mnie suka… Od​wró​ci​ła się do Ste​phe​na Mit​chel​la i po​wie​dzia​ła: – Niech mi pan opo​wie o swo​jej żo​nie. Mit​chell otwo​rzył oczy i do​strze​gła w nich wy​raz pa​ni​ki, jak​by to było pod​chwy​tli​we py​ta​nie. Pra​wie nie roz​ma​wia​li, od​kąd wró​cił z to​a​le​ty, a He​len ode​tchnę​ła z ulgą, gdy stwier​dzi​ła, że tro​chę się uspo​ko​ił. Że pod​dał się bie​go​wi wy​da​rzeń. – Jak ma na imię? Akh​tar dzie​sięć mi​nut temu wró​cił do głów​ne​go po​miesz​cze​nia skle​pi​ku. He​len nie sły​sza​ła, aby się tam krę​cił. Po​zo​sta​wił ją i Mit​chel​la na za​ple​czu, a He​len wy​obra​ża​ła go so​bie sie​dzą​ce​go w mil​cze​niu za ladą. Pró​bo​wał za​cho​wać spo​kój i wy​tłu​ma​czyć so​bie, albo może swo​je​mu nie​ży​ją​ce​mu sy​no​wi, dla​cze​go spra​wy przy​bra​ły taki ob​rót. Dla​cze​go nie mo​gło być dla nich od​wro​tu. Sie​dział tam sa​mot​nie, po​my​śla​ła, bo nie był w sta​nie pa​trzeć na to, co zro​bił. – Ma na imię De​ni​se – ode​zwał się Mit​chell. – Pra​cu​je w tym sa​mym ban​ku co ja, tyle tyl​ko, że ona na fron​cie, a ja sie​dzę na gó​rze. – Uśmiech​nął się swo​bod​niej niż kie​dy​kol​wiek do tej pory. – Przy kom​pu​te​rze, gra​jąc pie​niędz​mi in​nych lu​dzi. Może tak​że pani pie​niędz​mi. – Nie mam pie​nię​dzy, któ​ry​mi moż​na by grać – po​wie​dzia​ła He​len. – Jest dość… wy​bu​cho​wa. – Po​ki​wał gło​wą w za​my​śle​niu. – Bar​dzo kon​kret​na i im​pul​syw​na. Nie da so​bie wci​snąć kitu, no wie pani? – Chy​ba by​śmy się po​lu​bi​ły. Nie mogę się do​cze​kać, aby ją po​znać. – Tak, ma nie​zły cha​rak​te​rek. Pew​nie dla​te​go, że przej​mu​je się róż​ny​mi rze​cza​mi o wie​le bar​dziej niż ja. Po​li​ty​ką, lo​sem zwie​rząt… śro​do​wi​skiem i całą resz​tą. Cza​sa​mi ma do mnie o to żal, mówi, że po​wi​nie​nem bar​dziej an​ga​żo​wać się w pew​ne spra​wy… ale ja chy​ba za bar​dzo ce​nię so​bie spo​koj​ne ży​cie. – Nie ma w tym nic złe​go. – Jezu. – Uniósł rękę. – I pro​szę, co mi z tego przy​szło. Wy​buch​nę​li śmie​chem, a He​len po​my​śla​ła: mam na​dzie​ję, że on to sły​szy. Że sie​dzi za ścia​ną w pół​mro​ku, ga​piąc się na opusz​czo​ne ża​lu​zje an​tyw​ła​ma​nio​we, i uwa​ża, że nikt nig​dy nie czuł ta​kie​go bólu jak on. Ani nie​na​wi​ści. Za​sta​na​wia​ła, się czy po​win​na po​ka​zać Akh​ta​ro​wi nie​któ​re zdję​cia, ja​kie mia​ła w to​reb​ce, i prze​czy​tać mu frag​men​ty ze​znań lu​dzi, któ​rych dzie​ci mu​sia​ły przejść o wie​le gor​szą ge​hen​nę niż od​siad​ka w wię​zie​niu. One nie szwen​da​ły się po mie​ście i nie ku​po​wa​ły bro​ni. Nie ro​bi​ły… tego. – Mie​li​śmy wyjść dziś ra​zem wie​czo​rem – kon​ty​nu​ował Mit​chell. – O ile tyl​ko nie spie​przył​bym tej spra​wy z awan​sem. Nic wy​staw​ne​go, tyl​ko przy​zwo​ity stek i do tego bu​tel​ka do​bre​go wina. Stek ską​di​nąd je​dy​nie dla mnie, bo ona jest we​ge​ta​rian​ką. – Pró​bo​wa​łam tego parę lat temu – po​wie​dzia​ła He​len. – Ale nie mo​głam żyć bez ka​na​pek z be​ko​nem. Mit​chell po​ki​wał gło​wą. – De​ni​se lubi wy​pić kie​li​szek do​bre​go wina. Żad​ne z nas nie zna się na wi​nie, na​wia​sem mó​wiąc. Wie​my tyl​ko, któ​re nam sma​ku​je. De​ni​se twier​dzi, że cały ten cyrk z okre​śla​niem, ja​kie wino do cze​go pa​su​je, wą​cha​niem go i całą resz​tą jest je​dy​nie na po​kaz i ma spra​wić, że czło​wiek wy​da​je się in​te​li​gent​niej​szy. Po​wie​dzia​ła to kie​dyś jed​ne​mu z me​ne​dże​rów ban​ku, któ​ry wy​mą​drzał się na te​mat Châte​au coś tam za​mó​wio​ne​go do lun​chu za sto fun​tów. – Uśmiech​nął się raz jesz​cze, wspo​mi​na​jąc. – Nie, ona z całą pew​no​ścią nie ma opo​rów, by po​wie​dzieć ko​mu​kol​wiek, co my​śli. – No i do​brze. – Poza tym jest pięk​na. – Prze​łknął gło​śno śli​nę. – Wie pani? – Na​gle trud​no mu było za​cho​wać uśmiech na twa​rzy. – No więc…

– Jak dłu​go je​ste​ście mał​żeń​stwem? – W przy​szłym mie​sią​cu miną trzy lata. – Zro​bił zdzi​wio​ną minę. – Nie do wia​ry, że to już tak zle​cia​ło. – Ma​cie dzie​ci? Mit​chell po​krę​cił gło​wą. – Ale ostat​nio spo​ro o tym roz​ma​wia​li​śmy, pró​bu​jąc usta​lić naj​lep​szy czas, kie​dy moż​na by o to za​dbać. Bar​dzo chciał​bym mieć dzie​ci. To zna​czy obo​je tego chce​my, ale De​ni​se jest te​raz bar​dzo sku​pio​na na swo​jej pra​cy, a po​nie​waż jest świet​na w tym, co robi… – Nie jest ła​two. – Ale pani ma dziec​ko? Sły​sza​łem, jak roz​ma​wia​ła pani z nim … o dziec​ku. – Tak, mam ma​łe​go syn​ka. – Te​raz to z jej ust za​czął zni​kać uśmiech. – I sło​wo daję, je​że​li kto​kol​wiek wy​brał nie​wła​ści​wy mo​ment, aby mieć dziec​ko, to wła​śnie ja. Więc pro​szę się nie przej​mo​wać. – Ja​sne. He​len uję​ła pra​wą ręką dłoń Mit​chel​la i moc​no ją ści​snę​ła. – De​ni​se jest tam i cze​ka na pana – po​wie​dzia​ła. – Dla​te​go rób​my tyl​ko to, co mu​si​my, do​brze, Ste​phe​nie? – Za​cze​ka​ła, aż na nią spoj​rzał, i znów ści​snę​ła go za rękę. – Do​pil​nuj​my, aby​śmy opu​ści​li to miej​sce, żeby mógł pan pójść z żoną na ko​la​cję. I że​by​ście mo​gli mieć te upra​gnio​ne dzie​ci. Z Up​per Stre​et ru​szy​li na za​chód, prze​kra​cza​jąc Li​ver​po​ol Road, i bocz​ny​mi ulicz​ka​mi do​tar​li do Bar​nard Park. To wła​śnie tu, po​mię​dzy bo​iskiem pił​kar​skim a pla​cem za​baw dla dzie​ci, Lee Sla​ter, Scott Clark​son i Da​niel Arm​strong rok temu za​ata​ko​wa​li Ami​na Akh​ta​ra i jego ko​le​gę. – Co on tu w ogó​le ro​bił? – za​sta​na​wia​ła się Kit​son. Bar​dzo szyb​ko sta​ło się oczy​wi​ste, że Amin Akh​tar kła​mał na te​mat tego, gdzie był tego wie​czo​ru, kie​dy go za​ata​ko​wa​no. Z po​cząt​ku twier​dził, że w pu​bie uczest​ni​czył w qu​izie, któ​ry wcze​śniej się skoń​czył, póź​niej jed​nak zmie​nił ze​zna​nia i mó​wił, że wraz z ko​le​gą po​szli na im​pre​zę. Ża​den z nich jed​nak nie był w sta​nie po​dać ad​re​su, gdzie się od​by​wa​ła, mó​wi​li je​dy​nie, że usły​sze​li o niej od oso​by trze​ciej i po​szli spraw​dzić, czy rze​czy​wi​ście za​ba​wa bę​dzie wy​śmie​ni​ta. Obaj chłop​cy mie​li su​ro​wych ro​dzi​ców, to​też wy​kręt wy​da​wał się zro​zu​mia​ły i nie wzbu​dzał ni​czy​ich po​dej​rzeń w trak​cie śledz​twa. Jed​nak fakt był taki, że tra​fi​li do Is​ling​ton i wal​czy​li o ży​cie na ośnie​żo​nym grun​cie w Bar​nard Park. To, ja​kim cu​dem zna​leź​li się pięt​na​ście ki​lo​me​trów od domu, na dru​gim koń​cu Lon​dy​nu, o wpół do dwu​na​stej w nocy, było w rze​czy​wi​sto​ści ich spra​wą, a ra​czej ich i ro​dzi​ców obu chłop​ców. – Nig​dy nie okła​ma​łaś ro​dzi​ców? – za​py​tał Hol​land. – Chy​ba tak. Zda​rza​ło się. Ru​szy​li w stro​nę du​że​go pla​cu za​baw ozdo​bio​ne​go ja​skra​wy​mi mu​ra​la​mi. Była tam ścian​ka wspi​nacz​ko​wa, mo​sty li​no​we i nie​wiel​kie bro​dzi​ki. – My​ślę, że ro​dzi​ce trzy​ma​li Ami​na krót​ko – orzekł Hol​land. – Tak więc nic dziw​ne​go, że skła​mał, aby wy​rwać się na im​prez​kę. Pew​nie w grę wcho​dzi​ły też ja​kieś pro​chy. – Nig​dy nie ro​bi​łam ni​cze​go ta​kie​go – po​wie​dzia​ła Kit​son. – Może z chło​pa​ka​mi jest in​a​czej. – W moim przy​pad​ku był po pro​stu nie​skrę​po​wa​ny, dzi​ki seks z nie​let​ni​mi i he​ro​ina. Nie roz​pa​da​ło się bar​dziej, więc przez kil​ka mi​nut przy​glą​da​li się kil​kor​gu dzie​cia​kom wspi​na​ją​cym się po wiel​kim drew​nia​nym smo​ku, pod​czas gdy mat​ki dzie​ci sie​dzia​ły na ław​ce nie​opo​dal i pa​li​ły pa​pie​ro​sy. Hol​land był pod wra​że​niem tego miej​sca i po​wie​dział, że może wró​ci tu kie​dyś z Chloe. Stwier​dził, że pla​ce za​baw dla dzie​ci w Ele​phant and Ca​stle po​zo​sta​wia​ły wie​le do ży​cze​nia, chy​ba że ktoś lu​bił grę zręcz​no​ścio​wą „wy​miń pi​jacz​ka” albo uwa​żał, iż za​ba​wy uży​wa​ny​mi strzy​kaw​ka​mi mają wa​lo​ry edu​ka​cyj​ne.

– Coś za coś – stwier​dzi​ła Kit​son. Wy​szli na Co​pe​ha​gen Stre​et, prze​szli przez uli​cę i za​wró​ci​li do miej​sca, gdzie zo​sta​wi​li sa​mo​chód, mi​ja​jąc wiel​ki pub na rogu, na​prze​ciw​ko wej​ścia do par​ku. Gło​śna mu​zy​ka wy​le​wa​ła się na uli​cę, gdzie grup​ka na​sto​lat​ków sie​dzia​ła przy sto​li​ku, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na sią​pią​cy deszcz. Wiel​ka ta​bli​ca re​kla​mo​wa w oknie za​pra​sza​ła na roz​ma​ite wie​czo​ry te​ma​tycz​ne. Czwar​tek: Bar​dzo Dzi​ki Za​chód (z ro​deo na byku!) Pią​tek: Wie​czór w sty​lu lat 80.! So​bo​ta: Wie​czór ge​jow​ski Kit​son wska​za​ła na ta​bli​cę re​kla​mo​wą. – Może po​wi​nie​neś przy​pro​wa​dzić Chloe na plac za​baw w so​bo​tę. I kie​dy ona bę​dzie się ba​wić, ty mógł​byś wpaść tu na jed​ne​go. Albo wy​pić parę ku​fel​ków. – Ale je​steś za​baw​na – po​wie​dział Hol​land. – Wy​par​cie to okrop​na rzecz, Dave. Wró​ci​li na Up​per Stre​et, a po​tem prze​szli przez skwer i do​tar​li do Es​sex Road. Byli już pra​wie przy sa​mo​cho​dzie i za​sta​na​wia​li się, co ro​bić da​lej, kie​dy na​gle za​dzwo​ni​ła ko​mór​ka Hol​lan​da. – Wła​śnie wy​sze​dłem z Barn​da​le – ode​zwał się w słu​chaw​ce Thor​ne. – I…? – I za​czy​nam ro​zu​mieć, dla​cze​go Amin Akh​tar uznał, że po​li​cja się po​my​li​ła. Dla​cze​go nie​wła​ści​wie zba​da​ła tę spra​wę. – Żar​tu​je pan so​bie – Hol​land spoj​rzał na Kit​son, któ​ra unio​sła brwi. Wy​szep​tał bez​gło​śnie: – Po​wiem ci wszyst​ko za chwi​lę. – Jest jesz​cze parę osób, z któ​ry​mi mu​szę po​mó​wić – cią​gnął Thor​ne. – Nie twier​dzę, że mam już mu do prze​ka​za​nia coś kon​kret​ne​go, i może się oka​zać, że to, cze​go się do​wiem, wca​le mu się nie spodo​ba. – Ale co kon​kret​nie? – Hol​land przy​sta​nął przy pa​sach i cze​kał, aż bę​dzie mógł przejść przez uli​cę. – Pew​nie to nie ma z tym wszyst​kim nic wspól​ne​go – po​wie​dział Thor​ne – ale wy​da​je mi się, że Amin mógł być ge​jem. Hol​land znów spoj​rzał na Kit​son. Przy​po​mniał so​bie coś, co po​wie​dział Dan​ny Arm​strong, kie​dy po​wia​do​mi​li go, że Amin zo​stał zgwał​co​ny. Iro​nicz​na uwa​ga o tym, że to mo​gło mu się na​wet spodo​bać. Po​my​ślał o pu​bie na​prze​ciw​ko wej​ścia do Bar​nard Park. – Je​steś tam jesz​cze, Dave? – Któ​re​go dnia ty​go​dnia to się sta​ło? Kie​dy kon​kret​nie Lee Sla​ter zo​stał dźgnię​ty no​żem? Jaki to był wie​czór? – So​bo​ta. A cze​mu py​tasz? – Chy​ba wiem, co Amin i jego ko​le​ga ro​bi​li w Is​ling​ton – po​wie​dział Hol​land. – I dla​cze​go zo​sta​li za​ata​ko​wa​ni.

20 Thor​ne wie​dział, że wpa​ku​je się w kor​ki w go​dzi​nach szczy​tu, zjeż​dża​jąc z M40, ale prze​bił się przez nie, gdyż umie​ścił nie​bie​skie​go ko​gu​ta na da​chu sa​mo​cho​du. Przy odro​bi​nie szczę​ścia po​wi​nien do​trzeć do Tul​se Hill w czter​dzie​ści mi​nut, choć do​my​ślał się, że gdy​by wy​da​rzy​ło się coś istot​ne​go, Don​nel​ly po​in​for​mo​wał​by go o tym. Te​raz on mu​siał po​wia​do​mić Ja​ve​da Akh​ta​ra, że ro​bił to, co mu na​ka​za​no. Się​gnął po te​le​fon i wy​brał nu​mer. Któ​re​goś dnia kupi ze​staw gło​śno​mó​wią​cy, żeby pod​czas jaz​dy sa​mo​cho​dem mieć wol​ne ręce, te​raz jed​nak za​trzy​my​wa​nie auta, kie​dy chciał za​dzwo​nić, sta​no​wi​ło naj​mniej​sze z jego zmar​twień. Te​le​fon He​len za​czął dzwo​nić, po trzy​dzie​stu se​kun​dach włą​czy​ła się pocz​ta gło​so​wa. Wy​słu​chał ko​mu​ni​ka​tu, roz​łą​czył się i spró​bo​wał po​now​nie. Tym ra​zem ode​bra​ła nie​mal na​tych​miast. – Prze​pra​szam – po​wie​dzia​ła. – By​łam w po​miesz​cze​niu obok i nie mo​głam ode​brać. Thor​ne po​my​ślał o pew​nym sie​bie gło​sie, któ​ry usły​szał, kie​dy włą​czy​ła się pocz​ta gło​so​wa, i po​rów​nał go z tym, któ​ry roz​legł się te​raz. Jak​by sły​szał dwie róż​ne oso​by. – Jest tam te​raz? – Tak. – Mogę z nim mó​wić? Od​cze​kał, aż He​len po​wtó​rzy py​ta​nie. – Chce, że​byś roz​ma​wiał ze mną – od​par​ła. – Do​bra… po​wiedz mu, że spę​dzi​łem cały dzień w Barn​da​le i roz​ma​wia​łem z wie​lo​ma oso​ba​mi o tym, co się sta​ło z Ami​nem. Z na​czel​ni​kiem, z le​ka​rzem, któ​ry się nim zaj​mo​wał. Z przy​ja​ciół​mi Ami​na. Po​wiedz mu to. Znów od​cze​kał chwi​lę; zje​chał BMW na pas ze​wnętrz​ny i przy​spie​szył do stu dwu​dzie​stu, pod​czas gdy rów​no​cze​śnie słu​chał, jak He​len We​eks prze​ka​zu​je Akh​ta​ro​wi otrzy​ma​ne in​for​ma​cje. – Do​bra, już mu to po​wie​dzia​łam. – Mu​sisz jed​nak za​zna​czyć, że to jesz​cze po​trwa. Ro​bię, co mogę, ale trud​no co​kol​wiek od ko​go​kol​wiek wy​cią​gnąć. On musi to zro​zu​mieć. He​len za​czę​ła mó​wić do Akh​ta​ra, lecz Thor​ne wszedł jej w sło​wo. – Ale do​wiem się, co na​praw​dę się sta​ło – za​pew​nił. – Po​wiedz mu to. Nie, obie​caj mu to. He​len prze​ka​za​ła sło​wa Thor​ne’a. – A te​raz naj​waż​niej​sze, He​len. Słu​chasz mnie? – Słu​cham. – Po​wiedz, że mu wie​rzę, do​bra?

21 – Jezu, to strasz​ne. Prze​pra​szam, je​śli by​łem tro​chę… – Nic nie szko​dzi. – Jak mogę po​móc? Męż​czy​zna, któ​ry przez pół roku ślę​czał nad opra​co​wa​niem ape​la​cji, któ​ra nig​dy nie zo​sta​nie wy​słu​cha​na, nie wy​da​wał się zbyt​nio za​do​wo​lo​ny, kie​dy ode​brał te​le​fon od funk​cjo​na​riu​sza po​li​cji o wpół do dzie​wią​tej wie​czo​rem. Gdy jed​nak Thor​ne wy​ja​śnił Car​lo​wi Old​ma​no​wi, kim jest, i przed​sta​wił oko​licz​no​ści, praw​nik skwa​pli​wie zgo​dził się od​po​wie​dzieć na wszyst​kie jego py​ta​nia. – Wi​dzia​łem Ami​na na ty​dzień przed jego śmier​cią – po​wie​dział Old​man. – Na dzień przed tym, jak zo​stał za​ata​ko​wa​ny. My​ślę, że mo​głem być ostat​nią oso​bą, któ​ra go od​wie​dzi​ła. – I jak się wte​dy czuł? – Pa​mię​tam, że był w do​brym na​stro​ju. Omó​wi​łem z nim na​szą ape​la​cję i miał po​wo​dy do za​do​wo​le​nia. Ist​nia​ła spo​ra szan​sa, że jego wy​rok zo​stał​by ob​ni​żo​ny. – Na ja​kiej pod​sta​wie? – Na ta​kiej, że ten cho​ler​ny sę​dzia po​su​nął się za da​le​ko, wy​da​jąc naj​wyż​szy moż​li​wy wy​rok. Bio​rąc pod uwa​gę oko​licz​no​ści i ra​por​ty przed​pro​ce​so​we, Amin po​wi​nien do​stać góra trzy lata, ale wte​dy sę​dzia za​czął pe​ro​ro​wać, ja​ko​by oskar​żo​ny sta​no​wił po​waż​ne za​gro​że​nie i w ogó​le. W żad​nym z otrzy​ma​nych ra​por​tów nie było pod​staw do wy​snu​cia ta​kich wnio​sków, nic na to nie wska​zy​wa​ło. Spra​wa była pro​sta i oczy​wi​sta, mie​li​śmy tu do czy​nie​nia z przy​pad​kiem obro​ny wła​snej i nie​szczę​śli​wym wy​pad​kiem. Amin miał nie​po​szla​ko​wa​ną opi​nię, żad​nych in​cy​den​tów na kon​cie i na​wet ostat​ni kre​tyn był w sta​nie stwier​dzić, że nie sta​no​wił dla ni​ko​go za​gro​że​nia. – Old​man wes​tchnął cięż​ko. – Nie​któ​rzy z tych idio​tów, kie​dy usły​szą, że cho​dzi o in​cy​dent z no​żem, od razu przy​kle​ja​ją ety​kie​tę „groź​ny ra​dy​ka​lizm”, wie pan, o co mi cho​dzi? – Tak, ze​tkną​łem się z pa​ro​ma ta​ki​mi – przy​znał Thor​ne. – Cóż, za​mie​rza​łem ostro do​brać się temu sę​dzie​mu do skó​ry, na​praw​dę. Praw​nik był naj​wy​raź​niej bar​dzo wku​rzo​ny, czy jed​nak kie​ro​wał swo​ją złość prze​ciw​ko sę​dzie​mu, czy smut​ne​mu ak​to​wi, że nie bę​dzie już miał oka​zji pod​wa​żyć za​są​dzo​ne​go wy​ro​ku, tego Thor​ne nie po​tra​fił stwier​dzić. – A więc nie uwa​ża pan, żeby Amin był w de​pre​sji, kie​dy pan się z nim wi​dział? – Ani tro​chę. – Czy prze​ja​wiał ja​kie​kol​wiek symp​to​my ten​den​cji sa​mo​bój​czych? – Nie je​stem psy​chia​trą – od​parł Old​man. – I nie mam po​ję​cia, jak na nie​go wpły​nę​ła ta na​paść, ale od​nio​słem wra​że​nie, że był w do​brej kon​dy​cji. Bar​dzo się cie​szył na ape​la​cję i był za​do​wo​lo​ny, że otrzy​mał zgo​dę na prze​nie​sie​nie. Po​dej​rze​wam, że bra​ko​wa​ło​by mu paru przy​ja​ciół, i tro​chę się tym mar​twił, ale bar​dzo chciał wziąć udział w kur​sie… – Czy​li to, co się sta​ło, kom​plet​nie pana za​sko​czy​ło? Na​sta​ła chwi​la prze​rwy, a Thor​ne usły​szał, że Old​man na​pił się cze​goś. Na​gle wy​obra​ził so​bie praw​ni​ka na mar​ko​wej ka​na​pie, z kie​lisz​kiem wina w dło​ni, pod​czas gdy roz​złosz​czo​na żona albo dziew​czy​na po​ka​zy​wa​ła w mil​cze​niu na sty​gną​cą ko​la​cję. Oczy​wi​ście znał wie​lu praw​ni​ków, któ​rzy miesz​ka​li sa​mot​nie w spar​tań​sko urzą​dzo​nych miesz​ka​niach i ży​wi​li się wy​łącz​nie chiń​ski​mi zup​ka​mi i ta​nim pi​wem. – By​łem zdru​zgo​ta​ny – po​wie​dział wresz​cie Old​man. – I wście​kły. Przez po​ło​wę ży​cia zaj​mo​wa​łem

się szu​mo​wi​na​mi, ale Amin był po​rząd​nym dzie​cia​kiem. Kie​dy Thor​ne po​dzię​ko​wał i się roz​łą​czył, pod​szedł do ze​sta​wu ste​reo i wło​żył do od​twa​rza​cza pły​tę Wil​lie​go Nel​so​na. Po​tem za​jął miej​sce na pod​ło​dze i oparł się o ka​na​pę, po​pa​tru​jąc na sie​dzą​ce​go na niej Phi​la Hen​drick​sa, któ​ry prze​glą​dał ra​port z au​top​sji. Pa​to​log uniósł ra​port w dło​ni. – Wy​glą​da na to, że fak​tycz​nie to zro​bił. – Tak wy​glą​da – przy​tak​nął Thor​ne. – O to wła​śnie cho​dzi. Hen​dricks po​now​nie prze​niósł wzrok na ra​port i za​czął wer​to​wać stro​ny. – Z tego, co zdo​ła​łem się zo​rien​to​wać, ko​ro​ner od​wa​lił ka​wał po​rząd​nej ro​bo​ty. Choć brak mu sty​lu i pod tym wzglę​dem nie może się ze mną rów​nać. – Daj spo​kój, Phil. Hen​dricks ku​pił wcze​śniej da​nia na wy​nos w Ben​gal Lan​ce​rze i te​raz na​chy​lił się, by zgar​nąć z ta​le​rza to, co zo​sta​ło z zim​ne​go już ce​bu​lo​we​go bha​ji, po czym od​gryzł ka​wa​łek. – We krwi chło​pa​ka wy​kry​to ogrom​ną ilość tra​ma​do​lu. A w jego żo​łąd​ku reszt​ki nie​prze​tra​wio​nych ta​ble​tek. Wszyst​ko to świad​czy o przedaw​ko​wa​niu i nic nie su​ge​ru​je, że mo​gło to być coś in​ne​go ani​że​li sa​mo​bój​stwo. – Po​pa​trzył na Thor​ne’a. – Dla​cze​go uwa​żasz, że było in​a​czej? – Nie pa​su​je mi pora, kie​dy mia​ło się to stać – od​parł Thor​ne. – Mów da​lej. – Lu​dzie nie za​bi​ja​ją się z sa​me​go rana. Ro​bią to ra​czej póź​nym wie​czo​rem albo nocą. – Usły​sza​łeś to w jed​nym z od​cin​ków Spraw in​spek​to​ra Mor​se’a? – Gdzieś o tym czy​ta​łem. – I tu się my​lisz – po​wie​dział Hen​dricks. – Naj​po​pu​lar​niej​szą porą jest czwar​ta po po​łu​dniu. Je​że​li chcesz wie​dzieć, naj​wię​cej sa​mo​bójstw zo​sta​je po​peł​nio​nych w mar​cu, kwiet​niu i maju, a naj​po​pu​lar​niej​szym spo​so​bem na ode​bra​nie so​bie ży​cia jest po​wie​sze​nie, z wy​jąt​kiem Sta​nów Zjed​no​czo​nych, gdzie sa​mo​bój​cy czę​ściej uży​wa​ją bro​ni pal​nej. Nie jest rów​nież praw​dą, że sa​mo​bój​stwa zda​rza​ją się czę​ściej wśród mło​dych niż star​szych i że wię​cej lu​dzi de​cy​du​je się na nie w oko​li​cach Bo​że​go Na​ro​dze​nia. Tu aku​rat wskaź​nik sa​mo​bójstw utrzy​mu​je się tyl​ko nie​co po​wy​żej śred​niej. – Wło​żył do ust ostat​ni ka​wa​łek bha​ji. – By​łem na se​mi​na​rium. – Ja​sne – mruk​nął Thor​ne. – Wo​bec tego mogę od​pu​ścić so​bie stwier​dze​nie, że sa​mo​bój​ca nie po​zo​sta​wił po​że​gnal​ne​go li​stu? – Mniej niż dwa​dzie​ścia pro​cent sa​mo​bój​ców po​zo​sta​wia list po​że​gnal​ny – oznaj​mił Hen​dricks. – Nie za bar​dzo ci po​ma​gam, praw​da? Thor​ne zro​bił dłu​gi wy​dech. – Phil, on nie miał mo​ty​wu! Ab​so​lut​nie żad​ne​go mo​ty​wu. Cze​kał z ra​do​ścią na ape​la​cję w swo​jej spra​wie i wszy​scy, któ​rzy go wi​dzie​li, mó​wią, że był pe​łen po​go​dy du​cha i en​tu​zja​zmu. – Lu​dzie po​grą​że​ni w de​pre​sji mogą się wy​da​wać po​god​ni i we​se​li. Wiem, że też spo​ty​ka​łeś się z ta​ki​mi przy​pad​ka​mi. Thor​ne po​krę​cił gło​wą. – Roz​ma​wia​łem z tymi, któ​rzy go zna​li, ro​zu​miesz? Z jego oj​cem, ad​wo​ka​tem, przy​ja​cie​lem. Poza tym dla​cze​go miał​by po​pa​dać w de​pre​sję? – Wska​zał na ra​port le​żą​cy na udach Hen​drick​sa. – Za​po​mnij na chwi​lę o pi​guł​kach, do​bra? O ile zdo​ła​łem się zo​rien​to​wać, ta jego „ten​den​cja sa​mo​bój​cza” jest mo​ty​wo​wa​na na​pa​ścią, któ​rej padł ofia​rą, i in​for​ma​cją, że zo​stał zgwał​co​ny. Po​wiedz mi, czy to brzmi prze​ko​nu​ją​co. Hen​dricks wes​tchnął te​atral​nie i spoj​rzał na od​po​wied​nią stro​nę w ra​por​cie. Za​czął czy​tać, pod​czas gdy Thor​ne cze​kał, a Wil​lie Nel​son ochry​płym, znu​żo​nym gło​sem śpie​wał o ka​zno​dziei, któ​ry szlo​chał jak dziec​ko.

– Do​bra, wo​bec tego nie mó​wi​my o „gwał​cie”. To sło​wo zresz​tą w ogó​le tu nie pada – po​wie​dział Hen​dricks. – Ale re​je​stru​je​my to, co uda​je się nam od​kryć pod​czas oglę​dzin cia​ła, więc nie po​win​no to zna​czyć zbyt wie​le. Za​da​niem pa​to​lo​ga nie jest wy​cią​ga​nie wnio​sków na pod​sta​wie ta​kich śla​dów… Daj spo​kój, prze​cież do​brze o tym wiesz. – Tak, wiem. A te​raz prze​stań owi​jać w ba​weł​nę i przejdź do kon​klu​zji, do​bra? Hen​dricks czy​tał da​lej. – Są wy​raź​ne do​wo​dy na to, że chło​pak miał sto​su​nek anal​ny. – Ale brak na​sie​nia? – Gwał​ci​cie​le wie​dzą o DNA. Wie​lu z nich uży​wa pre​zer​wa​tyw. – W wię​zie​niu? – Są śla​dy wska​zu​ją​ce na we​wnętrz​ne uszko​dze​nia i na​de​rwa​nie tka​nek mięk​kich… – Czy to wy​klu​cza moż​li​wość, iż do​szło do tego za obo​pól​ną zgo​dą? – Czy do​szło do tego za obo​pól​ną zgo​dą, czy też nie, była w tym ak​cie spo​ra doza… agre​sji. – Czy jest moż​li​we, że to nie był gwałt? Hen​dricks za​my​ślił się. – Cóż, je​śli su​ge​ru​jesz, że mo​gło to być wy​ni​kiem sto​sun​ku sek​su​al​ne​go ze sta​łym part​ne​rem, to od​po​wiem ci, że ten chło​pak mu​siał być hoj​nie ob​da​rzo​ny przez na​tu​rę. Albo może lu​bił ostrą jaz​dę. – Uśmiech​nął się. – Wiesz, nie​któ​rzy z nas to lu​bią. – To już nad​miar in​for​ma​cji, Phil. – No do​bra… to moż​li​we. Ale… – Wła​śnie – mruk​nął Thor​ne. – Jak wi​dzisz, two​je mo​ty​wy sa​mo​bój​stwa je​den po dru​gim upa​da​ją. Hen​dricks spoj​rzał, czy na ta​le​rzu zo​sta​ło jesz​cze coś, po co war​to by się​gać, po czym za​rzu​cił sto​py na pod​ło​kiet​nik ka​na​py i wy​cią​gnął się swo​bod​nie. – No to może mi po​wiesz, cwa​niacz​ku, co mia​ło​by być w tym przy​pad​ku mo​ty​wem mor​der​stwa? Thor​ne się​gnął i ode​rwał ka​wa​łek chleb​ka nan. – Nie znam jesz​cze wszyst​kich od​po​wie​dzi. – O ile zdo​ła​łem się zo​rien​to​wać, nie masz na ra​zie żad​nych od​po​wie​dzi. – Tak, hm, co mi strze​li​ło do gło​wy, że są​dzi​łem, iż je​steś mi w sta​nie po​móc? – Wiem, że to dość ra​dy​kal​ne stwier​dze​nie – cią​gnął Hen​dricks – ale może po​wi​nie​neś za​cząć od so​lid​nych do​wo​dów. Ka​me​ry mo​ni​to​rin​gu nic nie za​re​je​stro​wa​ły. – Bo ten, kto to zro​bił, wie​dział, jak się zna​leźć poza ich za​się​giem. To nie​trud​ne. Spraw​dzi​łem. – Do​bra, a co z bra​kiem od​ci​sków pal​ców na kub​ku, w któ​rym rze​ko​mo mia​ły znaj​do​wać się pi​guł​ki? – W skrzy​dle szpi​tal​nym nie​trud​no o jed​no​ra​zo​we rę​ka​wicz​ki. Tak są​dzę. – Je​steś ge​nial​ny – skwi​to​wał Hen​dricks. – Te pi​guł​ki zo​sta​ły mu po​da​ne. – Thor​ne upu​ścił ka​wa​łek chleb​ka z po​wro​tem na ta​lerz. – Bez dwóch zdań. – I nie uwa​żasz, że mógł być za to od​po​wie​dzial​ny ten chło​pak, An​to​ine? – An​to​ine go ko​chał. – Może do tego stop​nia, że po​mógł mu się za​bić? Thor​ne po​krę​cił gło​wą. – To mu​siał być ktoś, kto by​wał w szpi​tal​nym skrzy​dle. Kto miał do​stęp do ma​ga​zy​nu le​ków. – Ja​kiś inny pa​cjent? – Wy​klu​czo​ne. Thor​ne nie za​dał so​bie tru​du, aby po​roz​ma​wiać z któ​rym​kol​wiek z chłop​ców bę​dą​cych pa​cjen​ta​mi na od​dzia​le tej nocy, kie​dy za​bi​to Ami​na. Wie​dział, że do tej pory nie​któ​rzy z nich zo​sta​li już wy​pusz​cze​ni

na wol​ność, a od tych, któ​rzy nadal od​sia​dy​wa​li wy​ro​ki, nie do​wie​dział​by się wię​cej niż Da​wes. Zmar​no​wał​by tyl​ko czas, któ​re​go wła​ści​wie nie miał. – Za​sta​na​wiam się przede wszyst​kim nad po​wo​dem, dla któ​re​go Amin zna​lazł się w szpi​ta​lu – po​wie​dział Thor​ne. – Je​że​li te dzie​cia​ki chcą ko​goś skrzyw​dzić, uży​wa​ją pię​ści albo kosy wła​snej ro​bo​ty. Den​ka z pusz​ki po brzo​skwi​niach. Nie za​da​ją so​bie nie​po​trzeb​ne​go tru​du. Nie mają za grosz fi​ne​zji. Tak czy owak to mu​siał być ktoś, kto miał do​stęp do klu​czy. – A straż​nicz​ka od​dzia​ło​wa? Prze​cież to ta​kie wy​god​ne, że nic nie za​uwa​ży​ła, kie​dy zaj​rza​ła do jego po​ko​ju. – Jest pierw​sza na li​ście. – Ale nie mia​ła mo​ty​wu. Mil​cze​li przez kil​ka mi​nut. Pły​ta się skoń​czy​ła, lecz Thor​ne nie wstał, żeby ją zmie​nić. Nie pił piwa, na wy​pa​dek gdy​by się oka​za​ło, że na​gle mu​siał​by do​kądś je​chać, za to Hen​dricks zwlókł się z ka​na​py i po​drep​tał do kuch​ni po ko​lej​ną pusz​kę. – Wła​ści​wie uwa​żam, że pi​guł​ki sta​no​wią twój naj​więk​szy pro​blem – pod​jął te​mat po po​wro​cie. – Jak to? – Pró​bo​wa​łeś kie​dyś wmu​sić w ko​goś garść pi​gu​łek? Pró​bo​wa​łeś choć​by po​dać ta​blet​kę kotu? – Amin był na wpół za​spa​ny – po​wie​dział Thor​ne. – Bo leki po​da​no mu już wcze​śniej. – Wo​bec tego za​da​nie by​ło​by jesz​cze trud​niej​sze. Po​słu​chaj, na​wet je​śli przyj​mie​my moż​li​wość, że ktoś po​dał mu za​bój​czą daw​kę le​ków, to nie po​tra​fię so​bie wy​obra​zić, w jaki spo​sób miał​by tego do​ko​nać. Mu​siał​by wmu​sić w nie​go trzy​dzie​ści albo na​wet czter​dzie​ści ta​ble​tek, a wy​klu​czo​ne, aby zdo​łał wci​snąć je Ami​no​wi do gar​dła, nie wy​wo​łu​jąc przy tym spo​re​go za​mie​sza​nia. Kto​kol​wiek to zro​bił, mu​siał się sprę​żać, wejść do jego po​ko​ju, zro​bić swo​je i szyb​ko się ulot​nić, mam ra​cję? – Tak, mu​siał zdą​żyć przed ko​lej​nym ob​cho​dem. Hen​dricks po​krę​cił gło​wą. – Nie ma mowy, aby dało się to zro​bić tak szyb​ko. Przy​kro mi, Tom. – Cho​le​ra – mruk​nął Thor​ne, za​mknął oczy i od​chy​lił gło​wę do tyłu. – Po​słu​chaj… – Mu​siał być ja​kiś spo​sób – upie​rał się Thor​ne. – Fa​cet, któ​ry prze​trzy​mu​je He​len We​eks, nie ze​chce przy​jąć żad​ne​go in​ne​go wy​ja​śnie​nia. Nie mogę wró​cić tam z ni​czym. Nie mogę po​wie​dzieć: My​ślę, że ma pan ra​cję, czy to wy​star​czy? Tak, pana syn zo​stał naj​praw​do​po​dob​niej za​mor​do​wa​ny, ale Bóg ra​czy wie​dzieć dla​cze​go i przez kogo, a zresz​tą nie był​bym w sta​nie tego w ża​den spo​sób udo​wod​nić, więc może da pan wresz​cie spo​kój i odło​ży broń? Nie mogę tak po​stą​pić… praw​da, Phil? Wy​raz twa​rzy Hen​drick​sa wy​raź​nie świad​czył o tym, że pa​to​log nie miał ocho​ty się spie​rać. Nie wte​dy, kie​dy Thor​ne był w ta​kim na​stro​ju. – Masz ra​cję – przy​znał – mu​szę się nad tym za​sta​no​wić. – To myśl in​ten​syw​nie. – Wy​lu​zuj, sta​ry, ro​zu​miem, do cze​go zmie​rzasz. – Hen​dricks otwo​rzył piwo. – Ty się skon​cen​truj na tym, kto i dla​cze​go, do​bra? A ja po​sta​ram się usta​lić, jak to zo​sta​ło zro​bio​ne. – Upił spo​ry łyk. Kie​dy Hen​dricks wy​szedł, Thor​ne usiadł przy lap​to​pie i zo​ba​czył, że otrzy​mał mail od Iana McCar​thy’ego. Dok​tor prze​pra​szał, że nie uda​ło mu się uzy​skać szyb​ciej in​for​ma​cji, o któ​re pro​sił go Thor​ne. Wy​ja​śnił, że był za​wa​lo​ny pra​cą przez całe po​po​łu​dnie. Po​dał mu na​zwi​sko za​wie​szo​nej straż​nicz​ki wię​zien​nej i ad​res w Pot​ters Bar. Na​pi​sał, że po spraw​dze​niu w re​je​strze le​ków mógł po​twier​dzić, że dzień po przy​ję​ciu na od​dział szpi​tal​ny Ami​na Akh​ta​ra z ma​ga​zy​nu znik​nę​ło sześć​dzie​siąt ta​ble​tek tra​ma​do​lu. Thor​ne za​mknął lap​top i usły​szał wła​sny głos mó​wią​cy:

– Cho​ler​nie wy​god​ne, nie ma co. Za​dzwo​nił do cen​trum ope​ra​cyj​ne​go. Don​nel​ly po​in​for​mo​wał go, że nic się nie zmie​ni​ło – spo​kój i ci​sza. Ze​spół noc​nej zmia​ny miał się zja​wić o wpół do dwu​na​stej, a Pa​scoe za​pla​no​wa​ła ko​lej​ny te​le​fon do skle​pi​ka​rza za go​dzi​nę, tuż przed zmia​ną ekip. Noc​na zmia​na… Nowa eki​pa była rzecz ja​sna wy​po​czę​ta, Thor​ne po​tra​fił to zro​zu​mieć. Nowy ofi​cer do​wo​dzą​cy, trzeź​wo my​ślą​cy ne​go​cja​tor i co naj​waż​niej​sze, bry​ga​da spe​cjal​na ma​ją​ca za sobą ośmio​go​dzin​ny od​po​czy​nek. Li​czył na to, że kto​kol​wiek nimi do​wo​dził, męż​czy​zna czy ko​bie​ta, bę​dzie mniej im​pul​syw​ny niż Chi​vers. – Damy panu znać, jak się roz​wi​ja sy​tu​acja – rzekł Don​nel​ly. – A te​raz niech się pan tro​chę prze​śpi. Ja w każ​dym ra​zie za​mie​rzam to zro​bić. Thor​ne po​now​nie włą​czył pły​tę Red He​aded Stran​ger, zga​sił świa​tło i za​jął miej​sce na ka​na​pie, na któ​rym jesz​cze nie​daw​no re​lak​so​wał się jego przy​ja​ciel. Po​ło​żył te​le​fon ko​mór​ko​wy na pier​si i za​mknął oczy. Mu​zy​ka – pro​sta i oszczęd​na – za​czę​ła się wpla​tać po​mię​dzy frag​men​ty roz​mów, któ​re od​był tego dnia, i ob​ra​zy, któ​re po​ja​wia​ły się i od​pły​wa​ły, kie​dy sta​rał się, lecz bez po​wo​dze​nia, pójść za radą Don​nel​ly’ego. Drże​nie w gło​sie He​len We​eks. Łzy na po​licz​kach An​to​ine’a Da​niel​sa. Za​schnię​ta krew wo​kół ust chło​pa​ka… Kie​dy w koń​cu te ob​ra​zy za​czę​ły się roz​my​wać i ciem​nieć, a zmę​cze​nie wzię​ło nad nimi górę, Wil​lie Nel​son wciąż szep​tał, opo​wia​da​jąc o męż​czyź​nie sza​le​ją​cym z roz​pa​czy, Thor​ne przy​po​mniał so​bie obiet​ni​cę, jaką zło​żył ojcu Ami​na Akh​ta​ra.

22 He​len ob​ser​wo​wa​ła, jak Akh​tar prze​no​si pu​dła i usta​wia je na pa​le​tach uło​żo​nych jed​na przy dru​giej. Ro​bił tro​chę miej​sca. Otwo​rzył jed​ną z sza​fek i wy​jął zie​lo​ną płó​cien​ną po​lów​kę, któ​rą roz​ło​żył pod ścia​ną, po czym wró​cił po parę dość wy​świech​ta​nych po​du​szek. Otrze​pał je z ku​rzu i po​ka​zał, aby mo​gli się im przyj​rzeć. – Po​win​ni​śmy się tro​chę prze​spać – po​wie​dział. Rzu​cił po​dusz​ki na pod​ło​gę przed He​len i Mit​chel​lem. – Przy​kro mi, że nie mogę wam za​pew​nić więk​szych wy​gód, ale to musi wy​star​czyć. He​len się​gnę​ła po po​dusz​kę i ski​nę​ła w stro​nę po​lów​ki sto​ją​cej nie​ca​łe dwa me​try od niej. – Zda​rza​ło się już panu tu​taj sy​piać? – O tak, wie​lo​krot​nie – od​rzekł Akh​tar. – Był mie​siąc, kie​dy wła​ma​no się tu trzy​krot​nie. Trzy​krot​nie! – Wska​zał ręką. – Wy​wa​ży​li te drzwi, o tam, za​bra​li cały to​war, wszyst​ko. – Ale był pan ubez​pie​czo​ny, praw​da? Po​krę​cił gło​wą. – Stra​ci​łem pa​pie​ro​sy na kwo​tę trzy​dzie​stu ty​się​cy fun​tów, a fir​ma ubez​pie​cze​nio​wa od​mó​wi​ła wy​pła​ty choć​by pen​sa, bo stwier​dzi​ła, że po​wi​nie​nem mieć za​ło​żo​ny po​rząd​ny alarm. – Usiadł na brze​gu po​lów​ki. – Cho​ler​ni zło​dzie​je. Fir​my ubez​pie​cze​nio​we, ban​ki, sami zło​dzie​je. He​len od​wró​ci​ła się do Mit​chel​la. – Ban​ki? Co pan na to, Ste​phe​nie? Mit​chell uśmiech​nął się sła​bo. – Bez ko​men​ta​rza – mruk​nął i na​gle za​czął spra​wiać wra​że​nie wy​czer​pa​ne​go. – Dla​te​go sy​pia​łem tu wie​le ty​go​dni, na wy​pa​dek gdy​by wró​ci​li. – Akh​tar po​kle​pał szorst​kie płót​no po​lów​ki. – Było mi cał​kiem wy​god​nie, ale w koń​cu Na​dira po​wie​dzia​ła, że po​wi​nie​nem prze​stać się wy​głu​piać i wró​cić do domu. – Nie wie​dzia​łam, że tak ma na imię pań​ska żona – pod​chwy​ci​ła He​len. Po​ki​wał gło​wą. – Tak. Na​dira. To imię ozna​cza coś, co jest rzad​kie i trud​ne do zna​le​zie​nia. Jak dia​ment czy coś ta​kie​go. – Ner​wo​wo klep​nął się dło​nią w ko​la​no. – To dla niej od​po​wied​nie imię… He​len wie​le razy roz​ma​wia​ła z żoną Akh​ta​ra, kie​dy nie było go w skle​pie. Była nie​śmia​łą, mó​wią​cą nie​mal szep​tem ko​bie​tą, któ​ra uśmie​cha​ła się znacz​nie rza​dziej od męża. – Co ona so​bie po​my​śli o tym wszyst​kim, Ja​ve​dzie? Ahk​tar po​pa​trzył na nią. – My​śli pan, że by​ła​by dum​na? Czy ra​czej za​wsty​dzo​na? Cze​ka​ła, lecz Akh​tar naj​wy​raź​niej nie za​mie​rzał od​po​wia​dać. He​len wzię​ła więc po​dusz​kę i wci​snę​ła ją pod gło​wę. Po​dusz​ka cuch​nę​ła ple​śnią i my​sza​mi. Wi​dząc, że Mit​chell nie za​mie​rza się​gać po swo​ją, po​chy​li​ła się, by ją pod​nieść, i mu po​da​ła. Po kil​ku se​kun​dach wy​su​nął gło​wę do przo​du, a ona de​li​kat​nie wło​ży​ła za nią po​dusz​kę i przy​trzy​ma​ła, aż znów się od​chy​lił do tyłu. – No i pro​szę. Tak le​piej… Ra​mio​na Ste​phe​na Mit​chel​la za​drża​ły i choć nie wy​da​wał żad​nych dźwię​ków, He​len zo​rien​to​wa​ła się, że znów się roz​pła​kał. – Prze​pra​szam – po​wie​dział. – Niech pan da spo​kój!

Sie​dzie​li przez kil​ka mi​nut w ci​szy i bez​ru​chu, aż He​len nie mo​gła dłu​żej igno​ro​wać par​cia na pę​cherz. Po​wie​dzia​ła Akh​ta​ro​wi, że nie​ste​ty musi do to​a​le​ty, i wska​za​ła gło​wą w stro​nę drzwi. Akh​tar wstał i pod​niósł z biur​ka re​wol​wer. Gdy się​gał po klucz od kaj​da​nek, po​wie​dział: – Moja żona ro​zu​mie, dla​cze​go trze​ba to zro​bić, i nie bę​dzie mnie osą​dzać. Na​dira nie po​tę​pi mnie za to. * Sue Pa​scoe na​pi​ła się moc​nej her​ba​ty ze sty​ro​pia​no​we​go kub​ka. Za oko​ło pół go​dzi​ny mia​ła po​je​chać do domu, po ostat​nim pod​czas tej zmia​ny te​le​fo​nie do He​len We​eks, ale chcia​ła za​cho​wać ja​sność umy​słu przez tych kil​ka​dzie​siąt mi​nut, ja​kie jej jesz​cze zo​sta​ły. Na mo​ni​to​rach nie było wi​dać żad​nych oznak ru​chu, a te​le​fon w jej dło​ni zda​wał się roz​pa​lo​ny do czer​wo​no​ści. Za​sta​na​wia​ła się, kto ją za​stą​pi na noc​nej zmia​nie i czy lu​dzie ci będą le​piej niż ona przy​go​to​wa​ni do tej pra​cy. Może ktoś, kto był w Wir​gi​nii. Przez wie​le mie​się​cy skła​da​ła apli​ka​cje, aby wziąć udział w se​mi​na​rium z za​awan​so​wa​nych tech​nik ne​go​cja​cyj​nych w Aka​de​mii FBI w Qu​an​ti​co. Wciąż cze​ka​ła na wia​do​mość o wa​ka​cie. Kie​dy ode​bra​ła pierw​szy te​le​fon, ogar​nę​ła ją eu​fo​ria, któ​ra od tam​tej pory ani na chwi​lę nie osła​bła. Pa​scoe roz​ko​szo​wa​ła się mie​dzia​nym po​sma​kiem ad​re​na​li​ny, któ​re​go kawa nie była w sta​nie za​bić w jej ustach. Ro​bi​ła coś, do cze​go zo​sta​ła stwo​rzo​na. Te mo​men​ty, kie​dy było sły​chać tyl​ko jej głos i głos oso​by, któ​ra wzię​ła za​kład​ni​ków; kie​dy po​wo​dze​nie ope​ra​cji za​le​ża​ło tyl​ko od niej i od ni​ko​go in​ne​go… Na pew​no nie od lu​dzi ta​kich jak Chi​vers. Nie od ty​pów, któ​rzy uwa​ża​li, że ko​bie​ta nie spraw​dza się w skraj​nie trud​nych, peł​nych na​pię​cia sy​tu​acjach. Któ​rzy ob​ga​dy​wa​li cię za ple​ca​mi, za​miast z tobą roz​ma​wiać, i usi​ło​wa​li prze​for​so​wać swo​je roz​wią​za​nia, o ile tyl​ko po​zwo​li​ły na to oko​licz​no​ści. Któ​rzy po​gar​dli​wie wy​ra​ża​li się o funk​cjo​na​riusz​kach po​li​cji. Dzie​więć na dzie​sięć spraw, w któ​rych wa​ży​ło się bez​pie​czeń​stwo za​kład​ni​ków, uda​wa​ło się za​koń​czyć dzię​ki ne​go​cja​cjom, upo​mnia​ła samą sie​bie po raz nie wia​do​mo któ​ry. Dzię​ki lu​dziom ta​kim jak ona. Cze​mu, u li​cha, mar​twi​ła się o to, jak wy​so​kie kwa​li​fi​ka​cje ma ona czy kto​kol​wiek inny? Wie​dzia​ła, że prze​ło​że​ni mają o niej do​bre zda​nie, no i jej osią​gnię​cia mó​wi​ły same za sie​bie. Inni ne​go​cja​to​rzy byli za​ję​ci zdej​mo​wa​niem szaj​bu​sów, po​ten​cjal​nych sa​mo​bój​ców z da​chów wie​lo​po​zio​mo​wych ga​ra​ży, a tyl​ko naj​lep​szym przy​dzie​la​no za​da​nia, gdzie w grę wcho​dzi​ła broń pal​na. – Za ja​kieś dzie​sięć mi​nut, Sue? Don​nel​ly przy​sta​wił so​bie krze​sło i usiadł obok. Po​pa​trzy​ła na nie​go i ski​nę​ła gło​wą. Przez chwi​lę mia​ła ocho​tę za​py​tać, kto zaj​mie jej miej​sce na noc​nej zmia​nie, ale osta​tecz​nie nie zro​bi​ła tego. Wresz​cie, kie​dy była pew​na, że on tego nie wi​dzi, opu​ści​ła rękę i otar​ła te​le​fon oraz wnę​trze dło​ni o no​gaw​kę spodni. Kie​dy wraz z Don​nel​lym prze​pro​wa​dzi​li wstęp​ną od​pra​wę, Pa​scoe znów za​czę​ła żar​to​wać so​bie z wła​snej nie​pew​no​ści. Upo​mnia​ła samą sie​bie, że robi do​brą ro​bo​tę, że po​stę​pu​je i re​agu​je tak, jak ją tego na​uczo​no. A co naj​waż​niej​sze, za​kład​ni​cy wciąż byli bez​piecz​ni. Don​nel​ly mó​wił, a ona ki​wa​ła gło​wą. Grunt, żeby nadal byli bez​piecz​ni, kie​dy do​bie​gnie koń​ca jej zmia​na, wów​czas bę​dzie mo​gła bez prze​szkód po​je​chać do domu i spo​koj​nie się prze​spać. He​len dwu​krot​nie sko​rzy​sta​ła z to​a​le​ty, od​kąd Mit​chell po​szedł tam pierw​szy raz, mie​li więc już wy​pra​-

co​wa​ną pro​ce​du​rę. Kie​dy skle​pi​karz po​ki​wał gło​wą przy​zwa​la​ją​co, Mit​chell pod​niósł nie​wiel​ki klu​czyk, któ​ry Akh​tar rzu​cił na pod​ło​gę tuż przed nim, po czym prze​su​nął się po no​gach He​len, pró​bu​jąc zdjąć jej kaj​dan​ki. Akh​tar stał w bez​piecz​nej od​le​gło​ści, ce​lu​jąc do nich z re​wol​we​ru. To nie było pro​ste, gdyż pra​wo​ręcz​ny Mit​chell mu​siał od​piąć ob​ręcz kaj​da​nek lewą dło​nią. Wcze​śniej dwu​krot​nie uda​ło mu się to po mi​nu​cie czy dwóch, te​raz jed​nak miał z tym wy​raź​ny kło​pot. – Tyl​ko spo​koj​nie – po​wie​dzia​ła He​len. Ręka mu się trzę​sła i za​klął pod no​sem. – Na​praw​dę nie chce pan, że​bym się zmo​czy​ła. Mit​chell wziął głę​bo​ki wdech i spró​bo​wał raz jesz​cze, trzy​ma​jąc klu​czyk kciu​kiem i pal​cem wska​zu​ją​cym. Wy​pro​sto​wał rękę na całą dłu​gość, by nie​zdar​nie wsu​nąć klu​czyk do otwo​ru zam​ka. Już się wy​da​wa​ło, że tym ra​zem się uda, kie​dy na​gle klu​czyk wy​su​nął mu się z ręki i spadł na pod​ło​gę. – Nie mo​gła​bym zro​bić tego sama? – spy​ta​ła He​len. – Pro​szę. Akh​tar po​krę​cił gło​wą. – Tak jak po​przed​nio. Stę​ka​jąc z wy​sił​ku, Mit​chell na​piął całe cia​ło, by pod​nieść klu​czyk. Znów pró​bo​wał wło​żyć go do zam​ka kaj​da​nek, ale bez po​wo​dze​nia. – Nie dam rady. Klu​czyk wy​lą​do​wał na brud​nym, po​pę​ka​nym li​no​leum nie​ca​ły metr od nie​go. – Spo​koj​nie, Ste​phe​nie – po​wie​dzia​ła He​len. – Jesz​cze raz. – Nie… He​len pa​trzy​ła, jak Akh​tar po​stę​pu​je dwa kro​ki do przo​du, trzy​ma​jąc broń przed sobą, i w jej pier​si za​trze​po​ta​ło coś zim​ne​go jak lód. Ką​tem oka do​strze​gła wy​raz de​ter​mi​na​cji na twa​rzy Mit​chel​la i choć spo​dzie​wa​ła się tego, co za​raz na​stą​pi​ło, było już za póź​no, aby mo​gła co​kol​wiek zro​bić. Akh​tar wle​pił wzrok w le​żą​cy na pod​ło​dze klu​czyk. To trwa​ło tyl​ko chwi​lę, ale wy​star​czy​ło, aby Mit​chell rzu​cił się na​przód, wy​cią​gnął rękę i schwy​cił za dłoń ści​ska​ją​cą re​wol​wer. He​len krzyk​nę​ła, wy​po​wia​da​jąc imię Mit​chel​la. On zaś moc​no szarp​nął za broń, po​cią​ga​jąc Akh​ta​ra ku so​bie i po​wa​la​jąc go na ko​la​na. Skle​pi​karz aż stęk​nął w przy​pły​wie pa​ni​ki. Po​krę​cił gło​wą. Za​raz po​tem obaj za​wo​ła​li: „Bła​gam, nie!” i „Od​daj to”, a me​ta​lo​wa ob​ręcz kaj​da​nek za​grze​cho​ta​ła o rurę ka​lo​ry​fe​ra, kie​dy Mit​chell za​czął się mo​co​wać z Akh​ta​rem, pró​bu​jąc wy​rwać mu broń. He​len wbi​ła pa​znok​cie w ra​mię Mit​chel​la. Otwo​rzy​ła usta, by znów wy​po​wie​dzieć jego imię, i wła​śnie wte​dy roz​dzie​ra​ją​cy huk spra​wił, że za​to​czy​ła się do tyłu na ka​lo​ry​fer i cięż​ko upa​dła na bok. Nie otwie​ra​ła oczu, pod​czas gdy w jej uszach wciąż jesz​cze roz​brzmie​wał od​głos wy​strza​łu.

23 Wszy​scy funk​cjo​na​riu​sze na swo​ich sta​no​wi​skach na​gle za​mar​li w mil​cze​niu. Don​nel​ly po​de​rwał się na nogi. – Czy to było to, o czym my​ślę? Wraz z Pa​scoe wpa​try​wał się w mo​ni​to​ry. Obo​je wi​dzie​li, jak człon​ko​wie bry​ga​dy ude​rze​nio​wej, któ​rzy do tej pory opie​ra​li się le​ni​wie o sa​mo​cho​dy, przyj​mu​ją po​zy​cje bo​jo​we i kie​ru​ją broń w stro​nę skle​pi​ku. Od​wró​ci​li się, by uj​rzeć, jak Chi​vers pod​no​si hełm, bie​rze swój ka​ra​bi​nek Hec​kler and Koch i wy​bie​ga z sali, by do​łą​czyć do resz​ty ze​spo​łu, po czym znów prze​nie​śli wzrok na mo​ni​to​ry, by dwa​dzie​ścia se​kund póź​niej zo​ba​czyć na ekra​nie, jak zaj​mu​je wy​zna​czo​ną po​zy​cję. – Jezu – szep​nę​ła Pa​scoe. Don​nel​ly przez pół mi​nu​ty wpa​try​wał się w mo​ni​tor. Żad​ne​go po​ru​sze​nia. Ski​nął na te​le​fon, któ​ry trzy​ma​ła w dło​ni Pa​scoe. – Niech pani dzwo​ni – na​ka​zał. Sko​rzy​sta​ła z funk​cji szyb​kie​go wy​bie​ra​nia nu​me​ru, na​ci​snę​ła przy​cisk i cze​ka​ła. Z gło​śni​ka do​biegł dźwięk re​ali​zo​wa​ne​go po​łą​cze​nia i po kil​ku se​kun​dach w sali roz​le​gło się ci​che, skrze​czą​ce echo sy​gna​łu z te​le​fo​nu He​len We​eks. Włą​czy​ła się pocz​ta gło​so​wa. „Cześć, tu He​len. Nie mogę te​raz ode​brać te​le​fo​nu. Pro​szę…”. – Jesz​cze raz – po​wie​dział Don​nel​ly. Pa​scoe prze​rwa​ła po​łą​cze​nie i po​now​nie wy​bra​ła nu​mer. Tym ra​zem ode​bra​no po trze​cim sy​gna​le. – He​len? Po dłuż​szej chwi​li He​len We​eks ode​zwa​ła się nie​pew​nie: – Tak. – Tu Sue Pa​scoe. – Ne​go​cja​tor​ka cze​ka​ła. – He​len? – Tak… wciąż tu je​stem. – Wszyst​ko u was w po​rząd​ku? Usły​sze​li​śmy coś, co brzmia​ło jak wy​strzał. – Prze​pra​szam. – Czy to był od​głos wy​strza​łu, He​len? – To tyl​ko głu​pi wy​pa​dek… – Nic pani nie jest? – spy​ta​ła Pa​scoe. – Czy z pa​nem Mit​chel​lem wszyst​ko w po​rząd​ku? – Oboj​gu nam nic nie jest. To był tyl​ko… wy​pa​dek, nie ma po​wo​du do pa​ni​ki. Pa​scoe po​czu​ła, że na​pię​cie w jej ra​mio​nach, ba, w ca​łej sali, odro​bi​nę osła​bło. Zo​ba​czy​ła, że Don​nel​ly oparł się o stół i ode​tchnął głę​bo​ko. Na​stęp​ne py​ta​nie było po​nie​kąd oczy​wi​ste. Ist​nia​ło prze​cież praw​do​po​do​bień​stwo, że męż​czy​zna, któ​ry wziął za​kład​ni​ków, użył bro​ni prze​ciw​ko so​bie. – A pan Akh​tar? – Jemu też nic nie jest – po​wie​dzia​ła He​len. Wie​le osób znaj​du​ją​cych się w szkol​nej sali z tru​dem ukry​wa​ło roz​cza​ro​wa​nie. – Co się sta​ło? – Re​wol​wer wy​pa​lił, ot i wszyst​ko. Nic się ni​ko​mu nie sta​ło, nikt nie ucier​piał. No może tyl​ko po​mi​ja​jąc fakt, że okrop​nie dzwo​ni mi w uszach. – Grunt, że wszyst​ko w po​rząd​ku.

– Tak… prze​pra​szam, że się za​nie​po​ko​ili​ście. Na pew​no wszy​scy nie​źle się tam zde​ner​wo​wa​li. – Tak, tro​szecz​kę – od​par​ła ze śmie​chem Pa​scoe. Po dłuż​szej chwi​li He​len do​da​ła: – Może to za​brzmi dość ża​ło​śnie, ale mu​szę sko​rzy​stać z ubi​ka​cji, więc… – Ja​sne – po​wie​dzia​ła Pa​scoe. – Nie​dłu​go znów po​roz​ma​wia​my. Po​łą​cze​nie zo​sta​ło prze​rwa​ne. Pa​scoe po​pa​trzy​ła na Don​nel​ly’ego, lecz on już przez krót​ko​fa​lów​kę re​la​cjo​no​wał treść ich roz​mo​wy Chi​ver​so​wi. Mi​nu​tę póź​niej do​wód​ca bry​ga​dy ude​rze​nio​wej wma​sze​ro​wał dziar​sko do sali. Upu​ścił hełm na sto​lik przy mo​ni​to​rze i się​gnął po bu​tel​kę wody. Wy​da​wał się mniej roz​luź​nio​ny niż inni znaj​du​ją​cy się w sali. – Uwa​żam, że po​win​ni​śmy tam wkro​czyć – oznaj​mił. Don​nel​ly po​ki​wał gło​wą, ba​wiąc się gu​zi​kiem swo​jej blu​zy. – Co ta​kie​go? – spy​ta​ła Pa​scoe. – Skąd mamy wie​dzieć, że to był fak​tycz​nie wy​pa​dek? – Roz​ma​wia​łam z sier​żant We​eks. – Wiem, co ona po​wie​dzia​ła, ale skąd, u li​cha, mo​że​my mieć pew​ność, że nie zo​sta​ła do tego zmu​szo​na? Jak mo​że​my w ogó​le wie​rzyć w to, co ona mówi? – Nic nie wska​zy​wa​ło na to, żeby była przy​mu​sza​na do mó​wie​nia – od​rze​kła Pa​scoe. Chi​vers po​krę​cił gło​wą, po czym wy​jął gloc​ka i przy​ło​żył so​bie do skro​ni. – To był tyl​ko głu​pi wy​pa​dek, nie ma się czym przej​mo​wać. – Wy​ba​łu​szył oczy, a jego głos stał się dziw​nie oschły i bez​na​mięt​ny. – Nic nam nie jest, na​praw​dę, wszyst​ko jest pięk​nie i cacy… – Wy​star​czy – mruk​nął Don​nel​ly. – Spo​sób, w jaki mó​wi​ła, nie od​bie​gał od nor​my – wy​ja​śni​ła Pa​scoe. – Rytm mowy, od​dech. Wiem o tym wszyst​ko. Chi​vers scho​wał broń do ka​bu​ry, ale spoj​rze​nie, ja​kim ob​rzu​cił Pa​scoe, mó​wi​ło wy​raź​nie, że nie był pod wra​że​niem. Zu​peł​nie jak​by wła​śnie usły​szał od niej, że zaj​mu​je się ba​da​niem krę​gów w zbo​żu albo wró​że​niem z fu​sów. Don​nel​ly usiadł. – A więc pani zda​niem spe​cja​list​ki od… – Wszyst​ko gra – od​par​ła Pa​scoe. – Nic się nie sta​ło. Chi​vers upił spo​ry łyk wody pro​sto z bu​tel​ki. – Cóż, przy​najm​niej te​raz już wie​my, że broń jest na​bi​ta – po​wie​dział. Thor​ne zo​stał bru​tal​nie wy​rwa​ny ze snu o dość smut​nej, choć sek​su​al​nej wy​mo​wie przez pi​skli​wy sy​gnał ko​mór​ki, któ​ra le​ża​ła na jego pier​si. Spoj​rzał na ze​gar na ja​sno oświe​tlo​nym ekra​nie i zo​rien​to​wał się, że prze​spał nie​ca​łe pół go​dzi​ny. – W skle​pie padł strzał – oznaj​mił Don​nel​ly. – Co ta​kie​go? – Thor​ne usiadł ener​gicz​nie. – Z ja​kie​goś po​wo​du w skle​pie od​da​no strzał, ale nic się ni​ko​mu nie sta​ło. Sue Pa​scoe roz​ma​wia​ła z de​tek​tyw sier​żant We​eks i za​pew​ni​ła nas, że wszyst​ko jest w po​rząd​ku. Ulot​ny frag​ment snu prze​mknął przez mo​ment w umy​śle Thor​ne’a. Ko​bie​ta na​zwi​skiem Anna Car​pen​ter, któ​rą znał, choć nie​zbyt dłu​go. Znów była żywa, a jej skó​ra mia​ła sło​na​wy smak. – Przy​ja​dę – po​wie​dział Thor​ne. – Nie ma ta​kiej po​trze​by. – I tak bym nie za​snął. – Jak pan chce, ale my​ślę, że wy​po​czę​ty przy​dał​by się nam pan bar​dziej. Zwłasz​cza jej.

To mia​ło sens. Thor​ne wie​dział, że nie​ła​two mu bę​dzie znów za​snąć, lecz nie mógł uda​wać, iż nie jest zmę​czo​ny. – Nie​dłu​go przy​cho​dzi noc​na zmia​na – rzekł Don​nel​ly. – Po​le​ci​łem ofi​ce​ro​wi do​wo​dzą​ce​mu, aby skon​tak​to​wał się z pa​nem, gdy​by coś się wy​da​rzy​ło. Na ko​niec do​dał, że spo​tka się z Thor​ne’em w punk​cie do​wo​dze​nia ju​tro z sa​me​go rana. Za​pew​nia​jąc przy tym, że po​zo​sta​wia bez​pie​czeń​stwo He​len We​eks w do​brych rę​kach. Thor​ne jesz​cze przez ja​kiś czas sie​dział po ciem​ku, wspo​mi​na​jąc kil​ka sy​tu​acji z ostat​nich dwu​dzie​stu lat, kie​dy wy​da​wa​ło mu się, że za chwi​lę umrze. Te po​wo​li mi​ja​ją​ce, ago​nal​ne, bo​le​sne se​kun​dy. Każ​da chwi​la wy​da​wa​ła się roz​dzie​ra​ją​ca i strasz​na, nie​mniej za​pi​sa​na w pa​mię​ci i ze​pchnię​ta w jej ciem​ny za​ka​ma​rek, sta​wa​ła się przy​jem​niej​sza niż kil​ka na całe szczę​ście mniej licz​nych przy​pad​ków, kie​dy on sam czuł się zdol​ny do tego, by ode​brać ko​muś ży​cie, a na​wet tego pra​gnął. Miał na​dzie​ję, że He​len trzy​ma ta​kie emo​cje pod kon​tro​lą, choć zda​wał so​bie spra​wę, że póź​niej mogą się one jesz​cze przy​dać. Ode​gnał od sie​bie tę wi​zję, pró​bu​jąc sku​pić się na tym, co mógł zro​bić, aby po​móc He​len. Za​sta​no​wił się nad tym, co po​wie​dział Hen​dricks, i wy​obra​ził so​bie, jak pró​bu​je wci​snąć parę gar​ści pi​gu​łek do ust Ami​na Akh​ta​ra. Jak zmu​sza chło​pa​ka, żeby prze​łknął pi​guł​ki, i za​ci​ska mu dło​nią nos, pod​czas gdy ten par​ska, wierz​ga i gry​zie. Wie​dział, że Hen​dricks ma ra​cję. Na​wet je​śli do kra​dzie​ży le​ków z ma​ga​zy​nu do​szło w tym sa​mym cza​sie, za​bój​stwa trze​ba było do​ko​nać w inny spo​sób. Thor​ne wstał i za​pa​lił świa​tło, po czym po​ukła​dał po​rząd​nie pa​pie​ro​sy roz​rzu​co​ne na nie​wiel​kim sto​li​ku. Czy od​po​wiedź kry​ła się w któ​rymś z tych ra​por​tów? A może ju​tro sta​nie twa​rzą w twarz z oso​bą od​po​wie​dzial​ną za śmierć Ami​na? O ile to już się nie sta​ło. Włą​czył te​le​wi​zor i po​zbie​rał brud​ne ta​le​rze, któ​re wciąż le​ża​ły na pod​ło​dze. Za​niósł je do kuch​ni. Pu​ścił cie​płą wodę, aby zmyć za​schnię​te reszt​ki je​dze​nia z ich po​wierzch​ni, po czym zo​sta​wił je w zle​wie. Otwo​rzył lo​dów​kę. Uznał, że je​że​li Hen​dricks zo​sta​wił choć jed​ną pusz​kę, nie ma po​wo​du, aby dłu​żej od​ma​wiać so​bie wy​pi​cia piwa.

24 Pięć mi​nut póź​niej He​len mia​ła wąt​pli​wo​ści, czy ha​łas w jej gło​wie był wy​ni​kiem wy​strza​łu. Czy nie był po pro​stu ci​chym sy​gna​łem alar​mo​wym po tym, co się sta​ło – kie​dy ude​rzy​ła gło​wą o ka​lo​ry​fer, zro​bi​ło jej się ciem​no przed ocza​mi i osu​nął się na nią bez​wład​ny cię​żar. I po tym, co sta​ło się za​raz po​tem. Po tym, co po​wie​dzia​ła przez te​le​fon… Skam​ląc, wy​czoł​ga​ła się spod bez​wład​ne​go Ste​phe​na Mit​chel​la. Od​su​nę​ła jego cia​ło z obrzy​dze​niem – jej dło​nie na​gle sta​ły się śli​skie – i skrzy​wi​ła się, gdy usły​sza​ła trzask, z ja​kim gło​wa męż​czy​zny ude​rzy​ła o pod​ło​gę. Od​wró​ci​ła się, a jej krzyk prze​ro​dził się w ury​wa​ny jęk wy​do​by​wa​ją​cy się ze ści​śnię​te​go gar​dła, gdy uj​rza​ła, jak Akh​tar, po​włó​cząc no​ga​mi, cofa się krok za kro​kiem i przy​wie​ra ple​ca​mi do ścia​ny. Sły​sza​ła, jak mam​ro​cze do sie​bie w nie​zro​zu​mia​łym dla niej ję​zy​ku. Za​sta​na​wia​ła się, czy się mo​dli. I kie​dy roz​le​gło się dzwo​nie​nie, obo​je na​gle za​mar​li, wpa​tru​jąc się w te​le​fon; ko​mór​ka prze​su​wa​ła się po li​no​leum mię​dzy no​ga​mi He​len a gło​wą Mit​chel​la. Na ja​sno​nie​bie​skiej obu​do​wie wid​nia​ły kro​pel​ki krwi. Do​pie​ro kie​dy te​le​fon za​dzwo​nił po​now​nie, umysł He​len był w sta​nie od​po​wied​nio za​re​ago​wać, aby zro​bi​ła to, co do niej na​le​ża​ło. Ci​chy głos w mó​zgu zmu​sił jej dłoń do wzię​cia apa​ra​tu, a jej usta do po​wie​dze​nia tego, co na​le​ża​ło… Te​raz uję​ła le​żą​cą za nią po​dusz​kę za je​den z wil​got​nych ro​gów i rzu​ci​ła ją w stro​nę drzwi to​a​le​ty. Od​chy​li​ła się do tyłu i pró​bo​wa​ła uspo​ko​ić od​dech. Czu​ła na bluz​ce lep​ką wil​goć. Krew, ja​skra​wa na sza​rym ma​te​ria​le, prze​sią​ka​ła przez tka​ni​nę, przy​le​pia​jąc ją do skó​ry przy każ​dym od​de​chu He​len. – Czy mogę wło​żyć ża​kiet? Akh​tar pa​trzył na swo​ją rękę, na re​wol​wer, któ​ry trzy​mał na otwar​tej dło​ni. – Pro​szę. Nie chcę pa​trzeć na krew. Akh​tar wciąż nie uno​sił gło​wy. Krę​cił się tyl​ko z boku na bok, jego ru​chy wy​da​wa​ły się spo​wol​nio​ne, jak​by nie był oto​czo​ny przez po​wie​trze, lecz ugrzązł w gę​stej me​la​sie. – Co ja zro​bi​łem – po​wie​dział, a jego szept przy​bie​rał na sile. – Co ja zro​bi​łem, co ja zro​bi​łem, co ja zro​bi​łem? He​len usły​sza​ła wła​sny głos, ła​mią​cy się i ner​wo​wy, roz​brzmie​wa​ją​cy po​śród prze​ni​kli​we​go, za​wo​dzą​ce​go jęku roz​le​ga​ją​ce​go się pod jej czasz​ką. Za​da​wał to samo py​ta​nie.

Im​pre​za trwa w naj​lep​sze, a on po​trze​bu​je tego, i to bar​dzo, po ca​łym dniu uże​ra​nia się z kre​ty​na​mi. Jest parę nie​złych ciach do wy​bo​ru, a nar​ko​ty​ki są naj​lep​szej ja​ko​ści, jak za​wsze zresz​tą. Pierw​szy skręt, któ​ry zna​lazł się w jego dło​ni, za​nim jesz​cze zdjął ma​ry​nar​kę, po​mógł mu się tro​chę od​prę​żyć, roz​luź​nić, na tward​sze rze​czy przyj​dzie czas póź​niej, kie​dy sy​tu​acja zro​bi się na​praw​dę po​waż​na. Kie​dy świa​tła zo​sta​ną przy​ga​szo​ne, a drzwi sy​pial​ni za​czną się za​my​kać. Spo​tkał już jed​ne​go czy dwóch, z któ​ry​mi mógł​by chcieć się póź​niej zo​ba​czyć, i na​wią​zał bar​dziej niż prze​lot​ny kon​takt wzro​ko​wy z kimś, kogo uznał za do​sta​tecz​nie by​stre​go, by zro​zu​miał, że cho​dzi mu o coś wię​cej. Tyl​ko spoj​rze​nie, ale na po​czą​tek to za​zwy​czaj wy​star​cza​ło, póź​niej zaś mu​siał tyl​ko wyjść na ko​ry​tarz, wsu​nąć rękę do maj​tek i przy​go​to​wać się. Do​ty​ka​nie się tam, na dole jesz​cze bar​dziej go po​bu​dza​ło. Gład​kość skó​ry i cię​żar w dło​ni. Póź​niej mu​siał spę​dzić kil​ka mi​nut w ła​zien​ce. Na​le​wa so​bie glen​li​ve​ta do szklan​ki, kie​dy roz​le​ga się sy​gnał te​le​fo​nu. Spo​glą​da na wy​świe​tlacz, wi​dzi, kto dzwo​ni, i waha się przez mo​ment, wy​cią​ga​jąc rękę po dzba​nek z wodą. Nie od​bie​ra. Wresz​cie upi​ja łyk, się​ga po prze​ką​ski i wy​cho​dzi z drin​kiem na bal​kon, aby od​dzwo​nić. Noc jest cie​pła, choć odro​bi​nę wietrz​na. Na bal​ko​nie trzech czy czte​rech chłop​ców pali i śmie​je się w naj​lep​sze. Uśmie​cha​ją się do nie​go, ale on ich igno​ru​je i prze​cho​dzi na sam ko​niec bal​ko​nu, wpa​tru​jąc się po​nad da​cha​mi w mru​ga​ją​ce świa​teł​ko na szczy​cie Ca​na​ry Wharf. – To ja. Sły​szy sa​pią​cy od​dech. – Po​wi​nie​neś wie​dzieć, że ktoś wy​py​tu​je o jed​ne​go z na​szych sta​rych przy​ja​ciół. Upi​ja łyk whi​sky. – Może spre​cy​zu​jesz. – Masz mnie za idio​tę? – Czy mó​wi​my o sta​rym przy​ja​cie​lu, któ​re​go nie wi​dzie​li​śmy od ja​kie​goś cza​su? – Tak, na mi​łość bo​ską. – Są​dzi​łem, że tę spra​wę mamy już za​ła​twio​ną. – Kie​dy ostat​nio oglą​da​łeś wia​do​mo​ści? Roz​mo​wa trwa jesz​cze kil​ka mi​nut. Przy​najm​niej z jego stro​ny to zwy​kła, luź​na po​ga​węd​ka i ża​den z chłop​ców na bal​ko​nie, któ​rzy mo​gli​by przy​słu​chi​wać się jej, nie zo​rien​to​wał​by się, o czym była mowa. Ja​kaś drob​na spra​wa, nic wiel​kie​go. Kie​dy wra​ca do środ​ka, do​pi​ja drin​ka i sia​da na​prze​ciw grup​ki, któ​rą pa​mię​ta z jed​nej z im​prez sprzed mie​sią​ca. Raz czy dwa spo​tkał się z nimi na grun​cie za​wo​do​wym, ale tu się to nie li​czy. Wy​mie​nia​ją ski​nie​nie gło​wy na po​wi​ta​nie i to wszyst​ko. Przez chwi​lę trzy​ma al​ko​hol w ustach, po czym prze​ły​ka, przy​my​ka oczy i po​zwa​la, by fala cie​pła roz​la​ła się w klat​ce pier​sio​wej. Przy​najm​niej przez kil​ka mi​nut musi prze​my​śleć to, cze​go się wła​śnie do​wie​dział. Naj​wy​raź​niej po​ja​wił się pe​wien pro​blem, ale po​ra​dzi so​bie z tym, nie po​zwo​li, żeby coś ta​kie​go po​psu​ło mu za​ba​wę. Po​zba​wi​ło go sa​tys​fak​cji. Speł​nie​nia. Póź​niej wcią​gnie jesz​cze parę kre​sek, aby bar​dziej się oży​wić. Aby krew za​wrza​ła mu w ży​łach.

A po​tem pój​dzie z tym czy in​nym szczę​ścia​rzem, żeby w ja​kimś za​cisz​nym miej​scu wy​ci​snąć z sie​bie siód​me poty, do​ga​dza​jąc so​bie w naj​lep​sze.

DZIEŃ DRUGI

POKŁOSIE KŁAMSTW

25 Thor​ne wy​szedł z domu przed wpół do ósmej i jesz​cze do​ja​dał tost, gdy wpro​wa​dził BMW na Ken​tish Town Road i skie​ro​wał się na pół​noc. W dro​dze do Pot​ters Bar chciał omi​nąć po​ran​ne kor​ki, uznał jed​nak, że może by​ło​by wska​za​ne za​dzwo​nić jak naj​wcze​śniej do Su​san Hu​ghes. Ist​nia​ło spo​re praw​do​po​do​bień​stwo, że ja​kiś uczyn​ny funk​cjo​na​riusz z Barn​da​le po​wia​do​mi ją, iż Thor​ne za​mie​rza za​dać jej kil​ka py​tań. Le​piej, żeby się spo​dzie​wa​ła jego wi​zy​ty. Przed ósmą prze​bił się do M25, a dzie​sięć mi​nut póź​niej już za​trzy​my​wał się przed nie​du​żym, schlud​nie wy​glą​da​ją​cym do​mem z no​wo​cze​snym ta​ra​sem, tuż za High Stre​et. Za​sło​ny były nadal za​cią​gnię​te, za​rów​no na par​te​rze, jak i na pię​trze. Na uli​cy sta​ła hon​da ci​vic z na​lep​ką „Pie​lę​gniar​ka na we​zwa​nie” na szy​bie. Thor​ne za​sta​na​wiał się, czy Su​san Hu​ghes już zna​la​zła nową pra​cę, czy po pro​stu nie zdję​ła na​klej​ki, aby unik​nąć man​da​tów. Sam czę​sto po​stę​po​wał po​dob​nie. Na​wet je​że​li się go spo​dzie​wa​ła, nie za​da​ła so​bie tru​du, aby przy​go​to​wać się na spo​tka​nie z nim. Bia​ły szla​frok frot​té nie wy​glą​dał dziw​nie o tak wcze​snej po​rze, ale spodnie od dre​su i sza​ry pod​ko​szu​lek pod spodem su​ge​ro​wa​ły, że w naj​bliż​szym cza​sie nie za​mie​rza​ła się prze​brać. Thor​ne po​czuł woń fa​jek, kie​dy tyl​ko otwo​rzy​ła drzwi, a gdy wy​ja​śnił, kim jest i dla​cze​go chce z nią po​roz​ma​wiać, od​niósł wra​że​nie, że Su​san Hu​ghes znów za​chcia​ło się pa​lić. Przy​jął rzu​co​ną mi​mo​cho​dem pro​po​zy​cję wy​pi​cia her​ba​ty i wszedł za ko​bie​tą do środ​ka. Dom był dość nie​for​tun​nie po​dzie​lo​ny na dwa miesz​ka​nia, a Hu​ghe​so​wie miesz​ka​li na par​te​rze. Ko​bie​ta prze​pro​wa​dzi​ła Thor​ne’a przez sa​lon do nie​wiel​kiej kuch​ni. Był tam la​mi​no​wa​ny par​kiet, pro​ste bia​łe szaf​ki i sza​ry gra​ni​to​wy blat, nie​ska​zi​tel​ny i pu​sty jak cała resz​ta. Su​san Hu​ghes wy​glą​da​ła w tej kuch​ni nie​po​rząd​nie. Była po trzy​dzie​st​ce, mia​ła krą​głe kształ​ty i blond wło​sy ob​cię​te na pa​zia, z od​ro​sta​mi, co mo​gło świad​czyć, że jej fry​zu​ra też zo​sta​ła nie​co za​nie​dba​na. – Był pan w Barn​da​le, tak? – Wsta​wi​ła wodę i moc​niej zwią​za​ła pa​sek szla​fro​ka. – Po​dej​rze​wam, że roz​ma​wiał pan z McCar​thym. Nie​smak w jej gło​sie był aż za​nad​to wy​raź​ny. – Nie prze​pa​da pani za nim? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Dzi​wi się pan? A gdy​by to z pana pró​bo​wa​no zro​bić ko​zła ofiar​ne​go? – Co ra​cja, to ra​cja. – Nie uwa​ża pan, że on tak​że po​wi​nien za to po​nieść od​po​wie​dzial​ność? – Nie było go tam, kie​dy to się sta​ło. – Nie​waż​ne. – Po​krę​ci​ła gło​wą; wie​dzia​ła swo​je. – Ale jako kie​row​nik od​dzia​łu szpi​tal​ne​go też po​wi​nien za to bek​nąć. Choć nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że Hu​ghes mia​ła ta​kie, a nie inne zda​nie o tej sy​tu​acji, gdyż chro​ni​ła wła​sną skó​rę, Thor​ne odro​bi​nę jej współ​czuł. Wi​dy​wał wie​lu cięż​ko ha​ru​ją​cych przy​ja​ciół i ko​le​gów, któ​rych prze​ło​że​ni wro​bi​li, bo nie chcie​li przy​jąć na sie​bie od​po​wie​dzial​no​ści za ten czy inny in​cy​dent. On sam też nie​raz tego do​świad​czył. – Praw​dę mó​wiąc, bro​nił pani – po​wie​dział. – Stwier​dził, że nie po​win​no się pani wi​nić za to, co się sta​ło. – Na​praw​dę? – par​sk​nę​ła. – Szko​da, że nie po​wie​dział tego, kie​dy zo​sta​łam za​wie​szo​na.

Czaj​nik za​czął wresz​cie wy​da​wać gło​śne dźwię​ki, do tego cza​su, po​mi​ja​jąc nie​zbęd​ne py​ta​nia i od​po​wie​dzi do​ty​czą​ce tego, ja​kiej her​ba​ty ży​czy so​bie Thor​ne, nie roz​ma​wia​li. Kie​dy her​ba​ta była go​to​wa, Hu​ghes wró​ci​ła do sa​lo​nu. Usia​dła na skra​ju sofy i za​pa​li​ła pa​pie​ro​sa. Thor​ne pod​szedł z her​ba​tą do okna i wyj​rzał na ze​wnątrz przez szcze​li​nę mię​dzy za​sło​na​mi. Ja​kaś ko​bie​ta szła z pie​skiem po chod​ni​ku nie​opo​dal. Przy​sta​nę​ła, by za​mie​nić kil​ka słów z męż​czy​zną, któ​ry wy​glą​dał, jak​by szedł wła​śnie do pra​cy. Był w gar​ni​tu​rze i miał skwa​szo​ną minę. – Może je pan roz​su​nąć, je​śli pan chce – po​wie​dzia​ła Hu​ghes. Thor​ne od​wró​cił się od okna. – To nie bę​dzie ko​niecz​ne. Usia​dła, pod​ku​la​jąc nogi. Przy​najm​niej pró​bo​wa​ła uda​wać roz​luź​nio​ną. – I co jesz​cze po​wie​dział? Zna​czy się McCar​thy. – Mó​wił, że za​glą​da​ła pani do Ami​na – od​rzekł Thor​ne. – Dwa razy. Zaj​rza​ła pani do jego po​ko​ju i uzna​ła, że wszyst​ko jest w po​rząd​ku. Za​cią​gnę​ła się dy​mem z pa​pie​ro​sa. A po​tem wy​chy​li​ła się do przo​du, by strzep​nąć po​piół. – Za​kła​dam, że po​win​na była pani wejść do po​ko​ju. A nie ogra​ni​czyć się tyl​ko do zaj​rze​nia przez szy​bę, zga​dza się? – Pra​co​wa​łam od dwu​na​stu go​dzin. – Znów za​cią​gnę​ła się dy​mem i wy​dmu​chu​jąc go, zmeł​ła w ustach prze​kleń​stwo. – Wiem, że to żad​na wy​mów​ka. – A tak wła​śnie za​brzmia​ło. – Nie mam nic wię​cej na swo​ją obro​nę – od​par​ła. Prze​cze​sa​ła wło​sy pal​ca​mi. – Za kil​ka ty​go​dni cze​ka mnie ja​kieś bzdur​ne po​stę​po​wa​nie dys​cy​pli​nar​ne i może mi pan wie​rzyć, że chcia​ła​bym dys​po​no​wać lep​szy​mi wy​ja​śnie​nia​mi. Jest pra​wie pew​ne, że nie przy​wró​cą mnie do wy​ko​ny​wa​nia za​wo​du, a to ozna​cza, że pięt​na​ście lat pra​cy w pie​lę​gniar​skim fa​chu pój​dzie w dia​bły. – Zga​si​ła nie​do​pa​łek pa​pie​ro​sa. – W tej ro​bo​cie re​no​ma i do​bre imię to pod​sta​wa. A plot​ki i zła sła​wa roz​cho​dzą się lo​tem bły​ska​wi​cy. Nie łu​dzę się, że po tym, co się sta​ło, kto​kol​wiek jesz​cze ze​chce sko​rzy​stać z mo​ich usług. Thor​ne do​pił her​ba​tę. Nie przej​mo​wał się lo​sem tej ko​bie​ty, ale cze​kał, aż po​wie coś wię​cej. Kie​dy w koń​cu znów się ode​zwa​ła, zo​rien​to​wał się, że roz​go​ry​cze​nie w jej gło​sie się​gnę​ło szczy​tu. Za​uwa​żył, że za​mru​ga​ła po​wie​ka​mi, i ma​ska spa​dła jej z twa​rzy. – My​śla​łam, że on śpi – po​wie​dzia​ła. – Tak świet​nie so​bie ra​dził, wie pan? Pew​nie wy​szedł​by stam​tąd za dzień, dwa i dla​te​go gdy tam zaj​rza​łam… uzna​łam, że wszyst​ko w po​rząd​ku. Wcze​śniej wła​śnie tak było, więc po​my​śla​łam… – Przy​gryzł so​bie ję​zyk – wtrą​cił Thor​ne. – Wiem… – Miał krew na ca​łej twa​rzy. – Ale gło​wę miał od​wró​co​ną w bok, więc tego nie za​uwa​ży​łam. Nie wie​dzia​łam… nie mo​głam tego zo​ba​czyć, ro​zu​mie pan? Wi​dzia​łam tyl​ko chłop​ca śpią​ce​go w łóż​ku. – Po​chy​li​ła się do przo​du, by wy​jąć z pacz​ki ko​lej​ne​go pa​pie​ro​sa. – Na​praw​dę są​dzi pan, że nie my​śla​łam o tym, co po​win​nam była zro​bić? Że my​śla​łam o czymś in​nym? – Za​czę​ła gnieść w pal​cach ma​te​riał szla​fro​ka, po czym unio​sła ręce, wciąż trzy​ma​jąc nie​za​pa​lo​ne​go pa​pie​ro​sa mię​dzy pal​ca​mi. – My​śli pan, że spo​koj​nie prze​sy​piam noce? Że by​łam w sta​nie prze​spać spo​koj​nie choć jed​ną noc? Niech pan mi się przyj​rzy. Thor​ne zro​bił to, o co po​pro​si​ła, ale tyl​ko przez se​kun​dę czy dwie, i wciąż czuł się tro​chę skrę​po​wa​ny tym, że Su​san Hu​ghes pa​trzy​ła na nie​go cały czas. Może wy​glą​dał bar​dziej ele​ganc​ko niż ona, lecz wie​dział, że jego twarz jest rów​nie wy​mi​ze​ro​wa​na jak jej, a cera rów​nie ziar​ni​sta i nie​zdro​wa. – Su​san… nie przy​sze​dłem tu z po​wo​du pani nie​dbal​stwa. – Wo​bec tego po co?

– Za​kła​dam, że wie​dzia​ła pani o kra​dzie​ży le​ków z ma​ga​zy​nu? Po​ki​wa​ła gło​wą i za​pa​li​ła pa​pie​ro​sa. – Uwa​ża pan, że to tak​że może być moja wina? – Wie​dzia​ła pani, że dzień po przy​ję​ciu Ami​na na od​dział znik​nę​ło sześć​dzie​siąt ta​ble​tek tra​ma​do​lu? – My​śli pan, że to on je ukradł? – Nie. By​najm​niej. – Ktoś ukradł je dla nie​go? – Na​wet nie je​stem prze​ko​na​ny, że on w ogó​le po​łknął te ta​blet​ki – od​rzekł Thor​ne. – Są​dzę, że ktoś go za​mor​do​wał. Pie​lę​gniar​ka pa​trzy​ła na nie​go, wy​dmu​chu​jąc dym ką​ci​kiem ust. – Ale dla​cze​go ktoś miał​by…? – To już mój pro​blem – mruk​nął Thor​ne. – To był cał​kiem przy​zwo​ity dzie​ciak – po​wie​dzia​ła. – Co praw​da nie spo​tka​łam go, póki nie zo​stał przy​ję​ty na od​dział, ale tak mi mó​wio​no. I w do​dat​ku przy​stoj​ny. A przy​najm​niej do​pó​ki ja​kiś gnój nie chla​snął go no​żem. – Za​my​śli​ła się przez chwi​lę, po czym wy​chy​li​ła się do przo​du i po​krę​ci​ła gło​wą, gdy coś so​bie uświa​do​mi​ła. – To dla​te​go pan tu jest, praw​da? By​łam głów​ną po​dej​rza​ną, zga​dza się? Thor​ne do​pił her​ba​tę. – Ja​koś nie przy​cho​dzi mi do gło​wy dłu​ga li​sta osób, któ​re mo​gły to zro​bić – stwier​dził. – Jezu. Thor​ne nie po​le​gał na in​stynk​cie, już nie. Zbyt czę​sto pa​ko​wał się przez to w kło​po​ty. I kosz​to​wa​ło to ży​cie nie​mal tyle samo ist​nień, ile zdo​ła​ło oca​lić. Po​nie​waż wy​pro​wa​dza​li go w pole za​bój​cy – męż​czyź​ni i ko​bie​ty – prze​stał ufać prze​czu​ciom albo we​wnętrz​ne​mu gło​so​wi. Jed​no i dru​gie było ty​leż ka​pry​śne co prze​ko​nu​ją​ce. Czy jed​nak jego prze​ko​na​nie, że Amin Akh​tar zo​stał za​mor​do​wa​ny, ba​zo​wa​ło na czymś wię​cej prócz nie​po​ko​ją​cych wąt​pli​wo​ści? Świa​do​my tego wszyst​kie​go, spoj​rzał na ko​bie​tę w szla​fro​ku. Zo​ba​czył, jak łyp​nę​ła na nie​go gniew​nie po​przez kłę​by pa​pie​ro​so​we​go dymu, i zro​zu​miał, że nie mo​gła ni​ko​go za​mor​do​wać. Nie wy​peł​ni​ła na​le​ży​cie swo​ich obo​wiąz​ków, to fakt, i mu​sia​ła te​raz z tym żyć, lecz nie była bez​po​śred​nio od​po​wie​dzial​na za śmierć Ami​na Akh​ta​ra. Prze​ko​na​ny o tym, po​wie​dział jej to wprost. – Wiem, że tego nie zro​bi​łam – od​par​ła, a w jej gło​sie znów po​ja​wi​ła się nuta gnie​wu. – Ale nie od​zy​skam przez to pra​cy.

26 Kie​dy He​len obu​dzi​ła się gwał​tow​nie, od​nio​sła wra​że​nie, że je​den róg po​miesz​cze​nia ożył od wy​peł​nia​ją​ce​go go świa​tła. Za​mru​ga​ła i zo​ba​czy​ła, że Akh​tar po ciem​ku oglą​da te​le​wi​zję, z ob​wi​sły​mi ra​mio​na​mi i dłoń​mi zło​żo​ny​mi na ko​la​nach. Na jego twa​rzy tań​czy​ły roz​my​te bar​wy. Mi​go​czą​ce czer​wie​nie i błę​ki​ty przy​da​wa​ły ob​li​czu męż​czy​zny wy​ra​zu, któ​re​go mu bra​ko​wa​ło, i ujaw​ni​ły mo​kre po​licz​ki. Po​pa​trzył na He​len i naj​wy​raź​niej za​sko​czy​ło go, że nie spa​ła. – Prze​pra​szam – po​wie​dział. He​len mil​cza​ła. Po​my​śla​ła: za co, za to, że mnie obu​dzi​łeś? A może za za​schnię​tą krew na mo​jej szyi? Za to? Za to… wszyst​ko? Znów za​mknę​ła oczy i choć nie wie​dzia​ła, jak dłu​go spa​ła ani co było snem, za​pa​mię​ta​ła to, jak sta​nął nad nią z kub​kiem go​rą​cej her​ba​ty i pacz​ką bisz​kop​tów. De​li​kat​ne kaszl​nię​cie i sło​wo: „Śnia​da​nie”. Od​szedł, po​zo​sta​wia​jąc ku​bek z her​ba​tą i bisz​kop​ty na pod​ło​dze w za​się​gu jej ręki, po czym usiadł. Re​wol​wer le​żał na biur​ku. – Chcia​łem po​dzię​ko​wać – ode​zwał się. – Za to, co pani po​wie​dzia​ła wczo​raj w nocy przez te​le​fon. Że nie po​wie​dzia​ła im pani, co się sta​ło. He​len się​gnę​ła po her​ba​tę. Czu​ła gorz​ki smak w ustach i ucie​szy​ła się, że może go czymś prze​płu​kać. Zer​k​nę​ła na roz​bry​zgi za​schnię​tej zbrą​zo​wia​łej krwi na li​no​leum obok niej i sze​ro​ki, roz​ma​za​ny ślad pro​wa​dzą​cy do głów​ne​go po​miesz​cze​nia skle​pu. Akh​tar wciąż czuł się nie​zręcz​nie po tym, jak parę go​dzin temu od​piął ob​ręcz kaj​da​nek i wy​wlókł zwło​ki Mit​chel​la z za​ple​cza. Po​zo​stał z tru​pem we fron​to​wej czę​ści skle​pi​ku, pod​czas gdy He​len sie​dzia​ła roz​dy​go​ta​na, jed​ną ręką obej​mu​jąc nogi i pod​cią​ga​jąc ko​la​na do pier​si. Ża​ło​wa​ła, że dru​gą rękę ma unie​ru​cho​mio​ną i nie może za​tkać uszu, by nie sły​szeć, jak skle​pi​karz mam​ro​cze w swo​im ję​zy​ku albo po​krzy​ku​je sam na sie​bie. Szlo​chał pi​skli​wie, pra​wie jak ko​bie​ta, kie​dy w koń​cu He​len zdo​ła​ła za​snąć. – Je​stem bar​dzo wdzięcz​ny – po​wie​dział te​raz do niej. He​len po​ki​wa​ła gło​wą, ale trud​no jej było wy​si​lić się na uśmiech. Nie​win​ny męż​czy​zna le​żał mar​twy wśród wczo​raj​szych ga​zet, po​nie​waż Ja​ved Akh​tar wie​rzył, że świat spi​sko​wał prze​ciw​ko nie​mu. Po​nie​waż za​dał so​bie trud, aby ku​pić re​wol​wer. Oczy​wi​ście He​len wciąż była go​to​wa ro​bić i mó​wić wszyst​ko, co ko​niecz​ne, aby oca​lić ży​cie. W dal​szym cią​gu bę​dzie się sta​ra​ła na​wią​zać nić po​ro​zu​mie​nia i oka​zać współ​czu​cie temu męż​czyź​nie, któ​ry wziął ją za za​kład​nicz​kę, prze​ko​nać go, że może mu po​móc i jest po jego stro​nie. Gdy bę​dzie trze​ba, weź​mie jego stro​nę. Ale nig​dy nie wy​ba​czy mu śmier​ci Ste​phe​na Mit​chel​la. – Cze​mu ich pani okła​ma​ła? – za​py​tał. – Wła​ści​wie nie za​sta​na​wia​łam się nad tym – od​par​ła. To było po​nie​kąd praw​dą. In​stynkt włą​czył się u niej bły​ska​wicz​nie, ale do​sko​na​le wie​dzia​ła, co mo​gło się wy​da​rzyć, gdy​by do​wód​cy kie​ru​ją​cy dzia​ła​nia​mi na ze​wnątrz do​my​śli​li się, że je​den z za​kład​ni​ków zo​stał ran​ny albo zgi​nął. Wie​dzia​ła, że po​ja​wi​ły​by się na​ci​ski do prze​pro​wa​dze​nia in​ter​wen​cji z wy​ko​rzy​sta​niem roz​wią​za​nia si​ło​we​go, aby jak naj​szyb​ciej upo​rać się z sy​tu​acją, za​nim ży​cie stra​ci tak​że dru​gi za​kład​nik. Za​nim stra​cą jed​ną ze swo​ich funk​cjo​na​riu​szek. Wie​dzia​ła co mo​gło​by się stać, gdy​by ten ro​dzaj dzia​łań otrzy​mał zie​lo​ne świa​tło. Gdy​by w po​wie​trzu za​czę​ły świ​stać kule. Zro​bi​ła to, co jej zda​niem mo​gło temu za​po​biec, i choć zda​wa​ła so​bie spra​wę, że

tym kłam​stwem mo​gła za​prze​pa​ścić całą swo​ją ka​rie​rę, wie​dzia​ła rów​nież, że dzię​ki nie​mu mo​gła oca​lić ży​cie. Jesz​cze nie wy​bi​ła moja go​dzi​na. Jesz​cze nie pora, aby dziec​ko stra​ci​ło mat​kę. – To było roz​sąd​ne – po​wie​dzia​ła. Akh​tar wy​pił her​ba​tę i za​czął opo​wia​dać, że w zwy​czaj​ny dzień już od czte​rech go​dzin był​by na no​gach. Opo​wie​dział jej, że zwy​kle przy​jeż​dża do pra​cy, a na​stęp​nie od​bie​ra ga​ze​ty i wy​kła​da nowy to​war jesz​cze przed otwar​ciem skle​pu. Mó​wił szyb​ko, sta​ra​jąc się utrzy​mać luź​ny, ga​wę​dziar​ski ton, pod​czas gdy He​len się​ga​ła po bisz​kop​ty. Na​gle zda​ła so​bie spra​wę, że była strasz​nie głod​na. Al​fie na pew​no już się obu​dził, po​my​śla​ła, i gło​śno da​wał do zro​zu​mie​nia, że jest głod​ny. Czy Jen​ny zro​bi​ła za​ku​py? Czy ku​pi​ła to, co lu​bił naj​bar​dziej? – No i jak pani są​dzi, co się tam dzie​je? – za​py​tał na​gle Akh​tar. He​len unio​sła wzrok. Nie słu​cha​ła, co do niej mó​wił. – Tak? – Tam, na ze​wnątrz. Wy​da​wał się szcze​rze za​nie​po​ko​jo​ny i kie​dy He​len za​uwa​ży​ła bruz​dy wo​kół jego moc​no za​ci​śnię​tych ust, po​czu​ła coś w ro​dza​ju za​do​wo​le​nia. Uzna​ła, że w peł​ni na to za​słu​żył. Była wy​szko​lo​ną po​li​cjant​ką, na Boga, a wo​kół tego cho​ler​ne​go skle​pi​ku zgro​ma​dzi​ła się cała ar​mia uzbro​jo​nych po zęby gli​nia​rzy z bry​ga​dy ude​rze​nio​wej, któ​rzy z dzi​ką roz​ko​szą od​strze​li​li​by mu łeb, gdy​by tyl​ko nada​rzy​ła się oka​zja… Jej ra​dość nie trwa​ła dłu​go. To waż​ne, aby Akh​tar był spo​koj​ny i wy​ci​szo​ny, ale jej wy​si​lo​na pew​ność sie​bie pry​sła, kie​dy do​strze​gła na swo​im ubra​niu kro​pel​ki krwi i po​my​śla​ła o żo​nie Ste​phe​na Mit​chel​la cze​ka​ją​cej z na​dzie​ją gdzieś tam, na ze​wnątrz. O De​ni​se, któ​ra lu​bi​ła na​pić się wina i nie owi​ja​ła w ba​weł​nę. Któ​ra chcia​ła jesz​cze tro​chę za​cze​kać, za​nim ona i Ste​phen zde​cy​du​ją się na dziec​ko. – Nie wiem, co się tam dzie​je – po​wie​dzia​ła He​len. – Przy​kro mi. – Nie szko​dzi. – Na pew​no nie​dłu​go za​dzwo​nią. Akh​tar uśmiech​nął się i się​gnął po pi​lo​ta. – Może się do​wie​my. – Pod​krę​cił dźwięk w te​le​wi​zo​rze, po czym sta​nął z boku, aby He​len mo​gła wi​dzieć ekran. – Do​bry po​mysł? Oglą​da​li przez kil​ka mi​nut, aż te​le​wi​zja śnia​da​nio​wa ustą​pi​ła miej​sca wia​do​mo​ściom dnia pro​wa​dzo​nym przez rzut​kie​go pre​zen​te​ra, któ​ry za​po​wie​dział re​la​cję na żywo z ulic Lon​dy​nu. Miej​sco​wa re​por​ter​ka wy​da​wa​ła się śmier​tel​nie po​waż​na, po​dob​nie jak uzbro​jo​ny funk​cjo​na​riusz po​li​cji, któ​ry po​ja​wił się z tyłu za nią. – Jak do​tąd nie do​szło do prze​ło​mu w spra​wie wzię​cia za​kład​ni​ków przez uzbro​jo​ne​go wła​ści​cie​la skle​pi​ku w po​łu​dnio​wym Lon​dy​nie. W nocy, jak nam do​nie​sio​no, w skle​pie padł strzał, ale po​li​cja na ra​zie od​ma​wia ko​men​ta​rza. Re​por​te​rów za​pew​nio​no, że za​kład​ni​cy, w tym nie​zna​ny z na​zwi​ska funk​cjo​na​riusz po​li​cji, są cali i zdro​wi i czy​nio​ne są wszel​kie moż​li​we sta​ra​nia ma​ją​ce do​pro​wa​dzić do szyb​kie​go i spo​koj​ne​go roz​wią​za​nia sy​tu​acji. Ko​lej​na re​la​cja. Inny wy​raz twa​rzy. Wy​wiad z miej​sco​wą gim​na​stycz​ką. – No – mruk​nę​ła He​len. Akh​tar burk​nął coś pod no​sem i wró​cił do pi​cia her​ba​ty, jak​by to, co przed chwi​lą usły​szał, w ogó​le go nie do​ty​czy​ło. Ski​nął gło​wą w stro​nę te​le​wi​zo​ra. – Wy​łą​czyć? – Jak pan chce. – To niech bę​dzie włą​czo​ny.

Ta sy​tu​acja wy​da​je się wręcz sur​re​ali​stycz​na, po​my​śla​ła He​len. Zu​peł​nie jak​by ten czło​wiek pró​bo​wał przy​wró​cić oko​licz​no​ściom pe​wien po​ziom nor​mal​no​ści. Choć to mo​gło wy​da​wać się dziw​ne, bo prze​cież jed​na z osób uczest​ni​czą​cych w tych wy​da​rze​niach była przy​ku​ta kaj​dan​ka​mi do ka​lo​ry​fe​ra, dru​ga mia​ła re​wol​wer, a trze​cia sty​gła w po​miesz​cze​niu za ścia​ną. – O tej po​rze nig​dy nie oglą​dam te​le​wi​zji – po​wie​dział. – W skle​pie jest wte​dy za duży ruch. He​len strzep​nę​ła okru​chy z za​krwa​wio​nej spód​ni​cy i tak sie​dzie​li jak dwo​je zwy​czaj​nych lu​dzi pa​ła​szu​ją​cych śnia​da​nie i oglą​da​ją​cych przy tym po​ran​ne wia​do​mo​ści.

27 Thor​ne wró​cił do tym​cza​so​we​go szta​bu ope​ra​cyj​ne​go o wpół do dzie​sią​tej. Na bo​isku sta​ła nie​du​ża fur​go​net​ka, w któ​rej moż​na było do​stać her​ba​tę i cie​płą ka​nap​kę z be​ko​nem, któ​rej nie zdo​łał się oprzeć. Za​uwa​żył Sue Pa​scoe pa​lą​cą pa​pie​ro​sa pod ścia​ną bu​dyn​ku szko​ły i pod​szedł do niej. – Za​wie​szą pa​nią za to – po​wie​dział. Za​cią​gnę​ła się raz jesz​cze dy​mem i ski​nę​ła w stro​nę nie​do​je​dzo​nej ka​nap​ki, któ​ry Thor​ne trzy​mał w dło​ni. – A pan się na​ba​wi za​to​ru tęt​nic. – Przy​ło​ży​ła ko​niu​szek pal​ca do ką​ci​ka ust. – Ma pan tu… Thor​ne wy​tarł kro​pel​kę ke​czu​pu. – I co się wy​da​rzy​ło wczo​raj​szej nocy? Mam na my​śli ten wy​strzał. Pa​scoe po​krę​ci​ła gło​wą. – He​len po​wie​dzia​ła tyl​ko, że re​wol​wer wy​pa​lił. Może ten męż​czy​zna go upu​ścił czy coś ta​kie​go. – Albo od​dał strzał, by udo​wod​nić, że broń jest na​bi​ta? – He​len za​pew​ni​ła, że to był wy​pa​dek, a ja je​stem prze​ko​na​na, że nie mó​wi​ła tego pod przy​mu​sem. – Od​wró​ci​ła się i zga​si​ła nie​do​pa​łek o ścia​nę z tyłu. – Co​kol​wiek się wy​da​rzy​ło, Chi​vers na pew​no nie​li​cho się na​pa​lił. – Chy​ba nie trze​ba mu wie​le – od​parł Thor​ne. Z wy​ra​zu twa​rzy Pa​scoe wy​wnio​sko​wał, że po​dob​nie jak on oba​wia​ła się o re​ak​cje do​wód​cy bry​ga​dy ude​rze​nio​wej. Oto jesz​cze jed​na oso​ba, któ​ra uwa​ża​ła, że zbyt wie​lu ofi​ce​rów zbroj​nej jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej trak​tu​je sa​mych sie​bie na​zbyt po​waż​nie i za bar​dzo lubi knaj​pia​ną kul​tu​rę sam​ców alfa. Rok wcze​śniej wy​buchł mały skan​dal, kie​dy je​den z ta​kich ofi​ce​rów zo​stał oskar​żo​ny o prze​my​ca​nie ty​tu​łów pio​se​nek do ewi​den​cji ma​te​ria​łów do​wo​do​wych, któ​ry​mi się zaj​mo​wał. Było to źró​dłem wie​lu żar​ci​ków w świat​ku lon​dyń​skiej po​li​cji, ale nie​ste​ty więk​szość z tych twar​dych jak stal sam​ców alfa z CO19 nie umia​ła po​trak​to​wać tego z przy​mru​że​niem oka. – Czy​li noc mi​nę​ła spo​koj​nie? Pa​scoe wy​ja​śni​ła, że zo​sta​ła osią​gnię​ta ugo​da po​mię​dzy jed​nost​ką scho​dzą​cą z dy​żu​ru i tą, któ​ra mia​ła ją za​stą​pić. Usta​lo​no, że do rana nie bę​dzie ko​lej​nych te​le​fo​nów do He​len We​eks. Nikt nie spo​dzie​wał się, aby prze​by​wa​ją​cy w skle​pie spo​koj​nie prze​spa​li noc, uzna​no jed​nak, że dla do​bra wszyst​kich na​le​ży za​pew​nić tak za​kład​ni​kom, jak i męż​czyź​nie, któ​ry ich prze​trzy​mu​je, mak​si​mum od​po​czyn​ku. Choć przez całą noc wraz z eki​pą cze​kał dru​gi ne​go​cja​tor i jed​nost​ka in​ter​wen​cyj​na, nie pod​ję​to żad​nych dzia​łań ope​ra​cyj​nych ani nie ode​bra​no żad​nych te​le​fo​nów ze skle​pu. – Za​wsze do​brze jest, gdy prze​trwa się pierw​szą noc – pod​su​mo​wa​ła. – Mówi się, że w mia​rę upły​wu cza​su oso​by prze​by​wa​ją​ce w za​mknię​ciu są co​raz bar​dziej zmę​czo​ne i wo​la​ły​by za​koń​czyć spra​wę ra​czej wcze​śniej niż póź​niej. Jak na za​wo​ła​nie po​ja​wił się Chi​vers. Ski​nął gło​wą do Thor​ne’a, po czym prze​niósł wzrok na Pa​scoe. – Don​nel​ly pani szu​ka – po​wie​dział. – Czas na ko​lej​ny te​le​fon. Pa​scoe szyb​ko ru​szy​ła w stro​nę wej​ścia, a Thor​ne i Chi​vers po​dą​ży​li parę kro​ków za nią. – A jak panu po​szło? – za​py​tał Chi​vers. Zni​żył głos, jak​by nie chciał, żeby Pa​scoe go usły​sza​ła. Thor​ne po​pa​trzył na nie​go. – Cóż, jak na ra​zie nie aresz​to​wa​łem ni​ko​go, je​że​li o to panu cho​dzi. – Cho​dzi mi o to, czy jest pan w sta​nie dać temu skle​pi​ka​rzo​wi to, cze​go żąda. Czy to w ogó​le praw​do​-

po​dob​ne i jak dłu​go po​trwa. – Nie po​tra​fię tego po​wie​dzieć. – Niech pan przy​najm​niej spró​bu​je. Thor​ne wciąż się uśmie​chał. – Uczy​nię, co w mo​jej mocy. – Mu​szę wie​dzieć, ja​kie mam moż​li​we roz​wią​za​nia – rzekł Chi​vers i wska​zał pal​cem w stro​nę skle​pi​ku. – Kie​dy ten czło​wiek za​cznie tra​cić cier​pli​wość. Ro​zu​mie pan? – Ależ ja to ro​zu​miem – po​wie​dział Thor​ne. – Bo nie je​stem idio​tą. – Jed​ną ręką otwo​rzył drzwi i ru​szył w stro​nę sali. – Wy​da​je mi się, że to ra​czej pan za​czy​na się nie​cier​pli​wić. – Po​stą​pił kil​ka kro​ków. – Niech pan się od​prę​ży. No wie pan, Wrzuć na luz, jak​by Pią​ty bieg za​miast Śmier​ci w bi​ki​ni. Dmu​chaw​ce, la​taw​ce, wiatr i Po​go​da du​cha. Chi​vers pa​trzył na nie​go przez kil​ka se​kund, aż w koń​cu za​ła​pał. – Ty​tu​ły pio​se​nek. Ale śmiesz​ne. Don​nel​ly cze​kał przy mo​ni​to​rach i gdy tyl​ko zo​ba​czył Thor​ne’a i Chi​ver​sa, dał Pa​scoe znak, że może za​czy​nać. Ski​nę​ła gło​wą i po​pra​wi​ła ze​staw słu​chaw​ko​wy po​łą​czo​ny przez blu​eto​oth z jej ko​mór​ką. Thor​ne zo​ba​czył, że do boku mo​ni​to​ra przy​kle​jo​no zdję​cia dwoj​ga za​kład​ni​ków. Do​my​ślił się, że zro​bi​ła to Pa​scoe. Aby pa​mię​tać, że mają do czy​nie​nia z isto​ta​mi ludz​ki​mi. Ste​phen Mit​chell uśmie​chał się, ubra​ny w ko​lo​ro​wą ko​szu​lę i w oku​la​rach prze​ciw​sło​necz​nych. Świą​tecz​na fot​ka, przy​pusz​czal​nie do​star​czo​na przez jego żonę. Zdję​cie He​len We​eks zo​sta​ło prze​sła​ne fak​sem z dzia​łu kadr po​li​cji lon​dyń​skiej. Zwy​kłe, jak do do​wo​du, ale Thor​ne roz​po​znał ko​bie​tę, któ​rą ostat​ni raz wi​dział na po​grze​bie po​nad rok temu. De​li​kat​ne rysy i wło​sy po​pie​la​to​blond. Wy​glą​da​ła po​waż​nie, ale do​kład​nie taką ją pa​mię​tał. Była w cią​ży, no​si​ła dziec​ko swo​je​go nie​ży​ją​ce​go part​ne​ra i nie mia​ła wie​lu po​wo​dów do ra​do​ści. Pa​scoe wy​bra​ła nu​mer. Po​pra​wi​ła nie​wiel​ki mi​kro​fon i od​chrząk​nę​ła. Te​raz też nie ma się z cze​go cie​szyć, po​my​ślał Thor​ne. Te​le​fon He​len We​eks wy​dał z sie​bie trzy dłu​gie sy​gna​ły, za​nim ode​brał Akh​tar. Wszy​scy po​pa​trzy​li na sie​bie, gdy z gło​śni​ków roz​legł się głos skle​pi​ka​rza. – Halo. – Ja​ve​dzie… mówi Sue Pa​scoe. Roz​ma​wia​li​śmy wczo​raj. – Wiem, kim pani jest. – Mu​szę mó​wić z He​len. Czy to moż​li​we? – Chce pani z nią roz​ma​wiać, bo ma pani coś do po​wie​dze​nia, czy po pro​stu chcia​ła​by pani spraw​dzić, czy nic jej nie jest? – Mogę z nią roz​ma​wiać? Głos Akh​ta​ra przy​cichł nie​znacz​nie: – Chcą wie​dzieć, że nic pani nie jest. Po se​kun​dzie czy dwóch He​len za​wo​ła​ła: – Oboj​gu nam nic nie jest, Sue. Ale mo​gła​bym za​bić za ku​bek po​rząd​nej kawy i ka​nap​kę z wę​dli​ną. Pa​scoe po​wie​dzia​ła: – Zo​ba​czę, co da się zro​bić. Za​raz jed​nak do te​le​fo​nu wró​cił Akh​tar. – Czy to wy​star​czy? – Tak, dzię​ku​ję panu, Ja​ve​dzie. Pa​scoe po​pa​trzy​ła na Thor​ne’a. W gło​sie Akh​ta​ra wy​czu​wa​ło się dziw​ną for​mal​ność, cha​rak​te​ry​stycz​ną dla lu​dzi, dla któ​rych an​giel​ski był dru​gim ję​zy​kiem, ja​kim się po​słu​gi​wa​li. Ale sły​chać też było dziw​-

ne na​pię​cie. – To jak wam mi​nę​ła noc? – Do​brze – od​parł Akh​tar. Za​pa​dła chwi​la ci​szy. – A pani? – Do​sko​na​le, dzię​ku​ję. Mo​że​my coś zro​bić, żeby było wam moż​li​wie jak naj​wy​god​niej? Po​trze​bu​je​cie cze​goś? – Ni​cze​go nam nie trze​ba – uciął Akh​tar. – Ni​ko​go tu nie wpu​ści​my, ja​sne? Żad​nych po​li​cjan​tów prze​bra​nych za do​staw​ców piz​zy, nic z tych rze​czy. – Ro​zu​miem. Nikt nie bę​dzie pró​bo​wał tam wejść, Ja​ve​dzie. Chce​my tyl​ko wie​dzieć, czy mo​że​my wam po​móc, pod​czas gdy cały czas ro​bi​my wszyst​ko, aby speł​nić pana żą​da​nia. – Jest tam Thor​ne? Pa​scoe po​pa​trzy​ła na Don​nel​ly’ego. Po​ki​wał gło​wą. – Tak, jest tu​taj. – Chcę z nim mó​wić. Pa​scoe zdję​ła słu​chaw​ki i po​da​ła Thor​ne’owi. Usiadł i po​pra​wił mi​kro​fon. – Je​stem. Pa​scoe wy​ko​na​ła dłoń​mi gest mó​wią​cy „tyl​ko spo​koj​nie”, a Thor​ne po​ki​wał gło​wą, za​sta​na​wia​jąc się, kogo jesz​cze po​wi​nien za​pew​nić, że nie jest idio​tą. – Słu​cham pana, Ja​ve​dzie. – Nie, to ja słu​cham. Chcę wie​dzieć, cze​go się pan do​wie​dział o moim synu. O tym, co na​praw​dę się z nim sta​ło. – Do​stał pan moją wia​do​mość? – za​py​tał Thor​ne. – He​len po​wtó​rzy​ła panu to, co jej po​wie​dzia​łem? – Że mi pan wie​rzy? Tak, po​wie​dzia​ła mi. – To do​brze. – Te​raz do pana na​le​ży, aby uwie​rzy​li nam inni. Praw​dę mó​wiąc, nie dbam o to, w co pan wie​rzy, grunt, żeby się pan do​wie​dział, kto za​mor​do​wał mo​je​go syna. Nie je​stem głup​cem, więc niech mi pan nie mówi, że to jesz​cze musi po​trwać. – Głos Akh​ta​ra był bar​dziej spię​ty, po​ja​wi​ła się w nim nuta gnie​wu. – Pań​scy ko​le​dzy nie po​trze​bo​wa​li dużo cza​su, aby uznać, że Amin sam ode​brał so​bie ży​cie. Przy​się​głym za​ję​ło nie​speł​na pół go​dzi​ny, aby po​twier​dzić ten ab​sur​dal​ny wer​dykt. Mam na​dzie​ję, że uda się panu udo​wod​nić rów​nie szyb​ko, że się my​li​li. – Ro​bię, co mogę, Ja​ve​dzie. Nap… – Sie​dzi pan tam i gada przez te​le​fon – rzu​cił Akh​tar. – Jak to mia​ło​by po​móc ko​mu​kol​wiek z nas? Jak to mia​ło​by po​móc pana przy​ja​ciół​ce, pani We​eks? Thor​ne spoj​rzał na Pa​scoe, za​sta​na​wia​jąc się, co ma od​po​wie​dzieć, ale za​nim ze​brał się w so​bie, po​łą​cze​nie zo​sta​ło prze​rwa​ne.

28 Thor​ne za​py​tał Don​nel​ly’ego, czy przed wyj​ściem mógł​by jesz​cze raz po​roz​ma​wiać z Na​dirą Akh​tar. Stwier​dził, że mo​gła​by za​su​ge​ro​wać mu, do​kąd po​wi​nien się udać. – My​śli pan, że ona wie coś, co może się oka​zać istot​ne? – Nie mam po​ję​cia – od​parł Thor​ne. – Ale nic lep​sze​go nie przy​cho​dzi mi do gło​wy. – Tyl​ko pro​szę pa​mię​tać, żeby nie​za​leż​nie od tego, do​kąd pan po​je​dzie, był pan z nami w kon​tak​cie, do​bra? Nad​ko​mi​sarz od​pro​wa​dził go do kla​sy, gdzie urzą​dzo​no punkt łącz​no​ści z ro​dzi​na​mi. Don​nel​ly był dziś ubra​ny nie​co swo​bod​niej, w bia​łą ko​szu​lę z krót​ki​mi rę​ka​wa​mi i czar​ny kra​wat. Re​zy​gna​cja z czap​ki i blu​zy, któ​re mia​ły spra​wiać wra​że​nie, że ofi​cer tkwi w tym sa​mym szam​bie co jego eki​pa, była czymś nie​spo​ty​ka​nym, zwy​kle po​prze​sta​wa​no na pod​wi​nię​ciu rę​ka​wów. A może to tyl​ko dla​te​go, że ob​fi​cie się po​cił. – No i ma się ro​zu​mieć, je​że​li na​wią​że pan ja​ki​kol​wiek kon​takt z He​len We​eks, pro​szę mnie na​tych​miast in​for​mo​wać. – In​for​mu​ję – od​parł Thor​ne. – A co mia​ła zna​czyć ta wy​mia​na zdań przez te​le​fon? – Jaka wy​mia​na zdań? – Ta pań​ska wia​do​mość. – Wie pan, jak brzmia​ła. – Czy to praw​da? – Don​nel​ly za​trzy​mał się przed wej​ściem do kla​sy. – Uwa​ża pan, że on ma ra​cję i że śmierć jego syna to fak​tycz​nie było za​bój​stwo? – Owszem, tak – od​rzekł Tho​rze. – Ale nie wiem, czy zdo​łam to udo​wod​nić i po​wie​dzieć mu o tym na czas. – Nie okre​ślił li​mi​tu cza​so​we​go. – Sły​szał pan, co po​wie​dział. – Thor​ne ski​nął gło​wą w stro​nę ko​ry​ta​rza. – A pe​wien ofi​cer jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej z gloc​kiem za​miast kuś​ki robi się co​raz bar​dziej ner​wo​wy i chęt​ny do dzia​ła​nia, co moim zda​niem nie wró​ży nic do​bre​go. Don​nel​ly po​słał mu ostrze​gaw​cze spoj​rze​nie, po czym za​pu​kał w szy​bę w drzwiach kla​sy i ski​nie​niem ręki przy​wo​łał po​li​cjant​kę. Wy​ja​śnił jej, że Thor​ne chce po​mó​wić z pa​nią Akh​tar, a po​li​cjant​ka ocho​czo wy​szła na ze​wnątrz, za​do​wo​lo​na, że może za​czerp​nąć świe​że​go po​wie​trza albo że ma oka​zję na zmia​nę to​wa​rzy​stwa. Ław​ki prze​su​nię​to pod ścia​ny, a po​środ​ku kla​sy usta​wio​no w krąg kil​ka​na​ście pla​sti​ko​wych krze​se​łek. Był tu też ni​ski sto​lik z her​ba​tą i bisz​kop​ta​mi. Tu i ów​dzie wa​la​ły się cza​so​pi​sma, ale Na​dira Akh​tar nie spra​wia​ła wra​że​nia, że ma ocho​tę na prze​glą​da​nie „Take a Bre​ak” czy „OK!”. Sie​dzia​ła na krze​śle przy oknie. Thor​ne za​uwa​żył otwar​tą tor​bę spor​to​wą le​żą​cą pod jed​ną z ła​we​czek, gdy przy​sta​wił so​bie krze​seł​ko obok niej. Ubra​nia i kwie​ci​sta ko​sme​tycz​ka. – Spę​dzi​ła pani tu noc? – Chcia​łam – od​par​ła. – Dom i tak stoi pu​sty. – Gdzie jest pani syn? – Ma wła​sną ro​dzi​nę, o któ​rą musi dbać. – Na​dira Akh​tar po raz pierw​szy po​pa​trzy​ła na Thor​ne’a. –

Wró​ci póź​niej, ale szcze​rze mó​wiąc, le​piej mi tu, gdy je​stem sama. Po​kłó​ci​li​śmy się. – O co? Zby​ła py​ta​nie. – Czy cór​ka nie mo​gła z pa​nią zo​stać? – Ka​za​łam jej wra​cać do domu. – Po​krę​ci​ła gło​wą, po czym we​tknę​ła pa​sem​ko si​wie​ją​cych wło​sów pod barw​ną, ha​fto​wa​ną chust​kę, któ​rą mia​ła na gło​wie. – Nie chcę, by te​raz oglą​da​ła swo​je​go ojca. By wi​dzia​ła, jak on wszyst​kich prze​ra​ża. – Spoj​rza​ła w stro​nę drzwi. – By znaj​do​wa​ła się w oto​cze​niu tych wszyst​kich lu​dzi, któ​rzy go nie​na​wi​dzą. – Nikt go nie nie​na​wi​dzi – za​opo​no​wał Thor​ne. – Oni tyl​ko wy​ko​nu​ją swo​ją ro​bo​tę. Na​dira od​wró​ci​ła się i po​now​nie po​pa​trzy​ła na opu​sto​sza​łe bo​isko. Przy dra​bin​kach ze​bra​ła się gru​pa uzbro​jo​nych funk​cjo​na​riu​szy, a w od​da​li wi​dać było po​jaz​dy służ​bo​we za​par​ko​wa​ne tuż za li​nią drzew – fur​go​net​ki, ra​dio​wo​zy, ka​ret​ki. – Czy wciąż wi​du​je pani Ra​hi​ma Jaf​fe​ra? – za​py​tał Thor​ne. Przez ob​li​cze Na​diry prze​biegł na​gle gry​mas. To było na​zwi​sko chło​pa​ka, któ​ry to​wa​rzy​szył Ami​no​wi tam​tej nocy, kie​dy zo​sta​li za​ata​ko​wa​ni. Wła​śnie tego chło​pa​ka Amin pró​bo​wał bro​nić, kie​dy za​dał śmier​tel​ny cios Lee Sla​te​ro​wi. – Oczy​wi​ście zja​wił się na po​grze​bie Ami​na – od​po​wie​dzia​ła Na​dira. – Przy​szło wie​lu jego ko​le​gów, nie​któ​rych z nich w ogó​le wcze​śniej nie wi​dzia​łam. – Po​ki​wa​ła dum​nie gło​wą. – Miał mnó​stwo przy​ja​ciół. – A co z Ra​hi​mem? – Od tam​tej pory już go nie wi​dzia​łam. – Z ja​kie​goś kon​kret​ne​go po​wo​du? Mach​nę​ła ręką, jak​by to, co mia​ła po​wie​dzieć, było głu​pie i nie​istot​ne. – Przy​jaź​ni​li​śmy się z jego ro​dzi​ca​mi, ale po tym, co się sta​ło, po​ja​wi​ły się pew​ne… zgrzy​ty. Może uwa​ża​li, że bę​dzie​my wi​nić ich syna za to, co się sta​ło. Może dla​te​go, że on był na wol​no​ści, a na​sze dziec​ko gni​ło za kra​ta​mi. Dla​te​go od ja​kie​goś cza​su już się z nimi nie spo​ty​ka​my. Od cza​su do cza​su do​cho​dzą nas wie​ści o Ra​hi​mie, ale tyl​ko wte​dy, gdy któ​ryś z jego ku​zy​nów wpa​da do skle​pi​ku. – I co on te​raz robi? – Pil​nie się uczy, o ile się nie mylę. – Zło​ży​ła dło​nie na udach i za​cie​ra​ła je przez chwi​lę, mó​wiąc: – Stu​diu​je na So​uth Bank Uni​ver​si​ty. Ra​chun​ko​wość, eko​no​mię czy coś ta​kie​go. Był bar​dzo by​strym chłop​cem, tak jak Amin. Thor​ne po​dzię​ko​wał jej za po​świę​co​ny czas i ucie​szył się, że nie za​py​ta​ła o wy​nik jego wczo​raj​szej wi​zy​ty w Barn​da​le. Bez wzglę​du na to, czy po​dzie​la​ła teo​rię spi​sko​wą męża na te​mat tego, co sta​ło się z jej sy​nem, nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że wo​la​ła za​pa​mię​tać Ami​na jako lu​bia​ne​go, in​te​li​gent​ne​go chło​pa​ka. A nie ko​goś, kto umarł sa​mot​nie, w wię​zie​niu, w tra​gicz​nych oko​licz​no​ściach. Thor​ne roz​wa​żał za​py​ta​nie wprost Na​diry Akh​tar, czy wie​dzia​ła, że jej syn był ge​jem. Moż​li​we, że wie​dzia​ła – czy nie jest tak, że mat​ki za​wsze wie​dzą? – lecz za​ta​iła to przed mę​żem. Był prze​ko​na​ny, że Amin sam wy​ja​wił​by swój se​kret oboj​gu ro​dzi​com, ale naj​wy​raź​niej za​mie​rzał z tym jesz​cze za​cze​kać. Thor​ne wie​dział, że tam, gdzie się kry​ła jed​na ta​jem​ni​ca, zwy​kle były też inne. Mno​ży​ły się bar​dzo ła​two. Do​my​ślał się, że Ra​him Jaf​fer w naj​lep​szym ra​zie był wta​jem​ni​czo​ny w se​kret pre​fe​ren​cji sek​su​al​nych Ami​na i choć​by dla​te​go po​sta​no​wił roz​po​cząć dzi​siej​sze śledz​two wła​śnie od nie​go. – Je​że​li zo​ba​czy się pan z Ra​hi​mem – po​wie​dzia​ła Na​dira – pro​szę mu po​wie​dzieć, że nig​dy go o nic nie ob​wi​nia​li​śmy, do​brze? Po​now​nie od​wró​ci​ła się do okna i za​mknę​ła oczy z po​wo​du słoń​ca, któ​re​go pro​mie​nie wy​peł​ni​ły na​gle wnę​trze kla​sy.

Thor​ne za​pew​nił, że nie omiesz​ka o tym wspo​mnieć, ale prze​sta​wia​jąc krze​seł​ko z po​wro​tem na śro​dek sali, za​sta​na​wiał się nad tym, co Na​dira po​wie​dzia​ła parę mi​nut temu. O tym, że jej syn miał wie​lu ko​le​gów, o któ​rych nig​dy nie wspo​mi​nał ro​dzi​com. I cie​ka​wi​ło go, gdzie po​znał tych licz​nych ko​le​gów.

29 Kie​dy Hol​land i Kit​son za​je​cha​li na par​king w Hack​ney znaj​du​ją​cy się kil​ka do​mów od ad​re​su, któ​ry im po​da​no, zo​ba​czy​li mło​de​go męż​czy​znę, któ​ry wy​szedł na uli​cę i za​czął iść w ich kie​run​ku. Miał dzie​więt​na​ście, dwa​dzie​ścia lat, ciem​ne wło​sy, jak​by przy​le​pio​ne do czasz​ki, i ta​tu​aże wi​docz​ne wy​raź​nie na ręce, w któ​rej trzy​mał smycz, by cią​gnąć za sobą szcze​nia​ka bul​te​rie​ra. Hol​land spoj​rzał na czar​no-bia​łe zdję​cie przy​pię​te do tecz​ki, któ​rą trzy​mał na ko​la​nach. – To nasz chło​pak. – Chwa​ła Bogu – po​wie​dzia​ła Kit​son. Ski​nę​ła gło​wą w kie​run​ku tecz​ki. – Pi​szą tam choć sło​wo o jego za​mi​ło​wa​niu do zwie​rząt? Akta za​wie​ra​ły szcze​gó​ło​we dane wszyst​kich ze​bra​nych prze​stępstw i wy​kro​czeń, ja​kich do​pu​ścił się Pe​ter Da​vid Al​len, w wy​ni​ku cze​go, od​kąd skoń​czył czter​na​ście lat, od​sia​dy​wał ko​lej​ne wy​ro​ki w trzech róż​nych za​kła​dach po​praw​czych: cięż​kie uszko​dze​nie cia​ła, wła​ma​nie, nie​bez​piecz​ne za​cho​wa​nie, na​paść o cha​rak​te​rze sek​su​al​nym. Jesz​cze dzie​więć ty​go​dni temu był więź​niem Barn​da​le, gdzie od​sia​dy​wał osiem mie​się​cy z trzy​na​stu po tym, jak za​ata​ko​wał szta​che​tą ko​bie​tę, któ​ra pró​bo​wa​ła unie​moż​li​wić mu kra​dzież jej sa​mo​cho​du. Hol​land rzu​cił tecz​kę na tyl​ne sie​dze​nie. – Pete naj​wy​raź​niej bar​dziej lubi zwie​rzę​ta niż lu​dzi. Pa​trzy​li, jak Al​len, cią​gnąc psa, prze​cho​dzi obok ich auta, od​cze​ka​li mi​nu​tę, dwie, po czym wy​sie​dli i po​dą​ży​li za nim. – Ty​po​wy Bry​tyj​czyk – za​uwa​ży​ła Kit​son. Szli sto me​trów za Al​le​nem, po dru​giej stro​nie uli​cy. – To​wa​rzy​stwo Opie​ki nad Zwie​rzę​ta​mi otrzy​mu​je co roku wię​cej pie​nię​dzy niż To​wa​rzy​stwo Ochro​ny Dzie​ci. To po​wód do dumy, no nie? – Ten kraj scho​dzi na psy – po​wie​dział Hol​land. – Za​baw​ne… Na koń​cu uli​cy Al​len skrę​cił w lewo, w Dal​ston Lane. Zaj​rzał do skle​pu spo​żyw​cze​go i wy​szedł stam​tąd z pusz​ką red bul​la i pacz​ką marl​bo​ro. Sto me​trów da​lej przy​wią​zał psa do la​tar​ni i znik​nął w za​kła​dzie buk​ma​cher​skim. Kie​dy stam​tąd wy​szedł kil​ka mi​nut póź​niej z ku​po​nem na za​kła​dy w ręce, Kit​son opie​ra​ła się o la​tar​nię, zer​ka​jąc na swo​ją ko​mór​kę, a Hol​land przy​kuc​nął i ba​wił się z pie​skiem, któ​ry pró​bo​wał sku​bać jego rę​kaw. – Co wy, kur​wa, ro​bi​cie? – za​py​tał Al​len. Hol​land uniósł wzrok. – Ład​ny pie​sek – po​wie​dział. – Oczy​wi​ście już taki nie bę​dzie, kie​dy z nim skoń​czysz. – Ostat​ni raz po​gła​skał szcze​nia​ka po brzusz​ku i wstał. – Cho​dzi o to, żeby go od​po​wied​nio uło​żyć, no nie? Z dzie​cia​ka​mi jest do​kład​nie tak samo, ale tego chy​ba nie mu​szę ci mó​wić, praw​da? – Co? Po​sta​wa Al​le​na wciąż była agre​syw​na, lecz wy​da​wał się zdez​o​rien​to​wa​ny. Otwo​rzył usta i je za​mknął, kie​dy jego wzrok padł na le​gi​ty​ma​cję, któ​rą Kit​son po​ma​cha​ła mu przed no​sem, a ra​mio​na wy​raź​nie mu ob​wi​sły. Bez sło​wa pod​szedł, by od​wią​zać psa, po czym od​wró​cił się i ru​szył z po​wro​tem w stro​nę, skąd przy​szedł. Hol​land i Kit​son zrów​na​li się z nim, zaj​mu​jąc miej​sca po obu stro​nach. – Zna​la​złeś so​bie ro​bo​tę, Pete? – spy​ta​ła Kit​son. – Co was to ob​cho​dzi?

– Tak tyl​ko chcia​łam za​ga​ić roz​mo​wę. Bo albo ją masz, albo prze​pie​przasz for​sę z za​sił​ku na ko​ni​ki. – To moje pie​nią​dze. Przy​sta​nę​li, gdy pies się za​trzy​mał i przy​kuc​nął przed tym sa​mym skle​pem spo​żyw​czym, do któ​re​go Al​len za​szedł kil​ka mi​nut wcze​śniej. Chło​pak za​cią​gnął szcze​nia​ka przez chod​nik, za​pa​lił pa​pie​ro​sa i pa​trzył, jak pies za​ła​twia się do rynsz​to​ka. – Obyś wy​grał – po​wie​dział Hol​land. – Za coś ta​kie​go gro​zi kara grzyw​ny w wy​so​ko​ści dwu​stu fun​tów. Al​len uśmiech​nął się drwią​co. Ru​szy​li da​lej. – Jak daw​no wy​sze​dłeś? Dwa mie​sią​ce temu? – za​py​tał Hol​land. Al​len wzru​szył ra​mio​na​mi. – Ja​koś tak. – Sta​ną​łeś już na nogi? – Sta​ram się. – Na pew​no uda​ło ci się le​piej niż Ami​no​wi Akh​ta​ro​wi. Al​len za​py​tał: – Komu? Skrę​ci​li w ulicz​kę, gdzie miesz​kał Al​len. Po​ło​wę jej dłu​go​ści zaj​mo​wał ciąg sta​rych, bo​ga​to zdo​bio​nych, uro​kli​wych do​mów, lecz na sa​mym koń​cu wik​to​riań​skie ka​mie​ni​ce wy​bu​rzo​no i za​stą​pio​no ta​ni​mi czyn​szów​ka​mi. Nie​du​że ogród​ki od fron​tu były w więk​szo​ści za​dba​ne, ale nie​mal na wszyst​kich drzwiach i oknach wid​nia​ły kra​ty. Al​len wy​sfo​ro​wał się nie​co do przo​du i pod​szedł do drzwi fron​to​wych. Się​gnął po klu​cze, a kie​dy się od​wró​cił, za​uwa​żył, że Kit​son i Hol​land szli po ścież​ce w jego stro​nę. Po​krę​cił gło​wą. – Mowy nie ma. – Chce​my tyl​ko po​ga​wę​dzić – po​wie​dzia​ła Kit​son. – Coś taki ner​wo​wy? – Bez na​ka​zu nic z tego. To nę​ka​nie, czy jak to tam zwą. – Nie po​trze​bu​je​my na​ka​zu, je​śli za​pro​sisz nas do środ​ka. – Taa, no ja​sne. Al​len otwo​rzył drzwi, ale kie​dy się od​wró​cił, by je za​mknąć, oka​za​ło się, że unie​moż​li​wia mu to sto​pa Hol​lan​da. – To bar​dzo miło z two​jej stro​ny, Pete. – Hol​land prze​stą​pił próg, a Kit​son po​spie​szy​ła za nim. – Ale mo​że​my wpaść do cie​bie tyl​ko na parę mi​nut…. Z nie​du​że​go przed​po​ko​ju wcho​dzi​ło się od razu do sa​lo​nu. Al​len mi​nął Hol​lan​da i Kit​son i za​pro​wa​dził psa do kuch​ni. Zo​ba​czy​li, jak uchy​la tyl​ne drzwi i wy​pusz​cza psa na nie​du​że, za​sła​ne ku​pa​mi pa​tio za do​mem. Kit​son otwo​rzy​ła inne drzwi, gdzie wą​skim ko​ry​ta​rzem do​cho​dzi​ło się za​pew​ne do sy​pial​ni i ła​zien​ki, Hol​land zaś za​jął się smu​kłym, czar​nym ze​sta​wem ste​reo i przej​rzał pły​ty CD i DVD na pół​kach po​wy​żej. Al​len wró​cił i zba​czył Kit​son wy​ła​nia​ją​cą się zza drzwi i Hol​lan​da prze​trzą​sa​ją​ce​go jego ko​lek​cję płyt thra​sh​me​ta​lo​wych i sa​do​ma​so​chi​stycz​nych por​no​sów. Sta​nął po​środ​ku sa​lo​nu, uno​sząc ręce w ge​ście obu​rze​nia. – To skan​dal – po​wie​dział. Hol​land ski​nął w stro​nę ze​sta​wu ste​reo, od​twa​rza​cza De​non i blu-raya, wiel​kich gło​śni​ków Bose roz​miesz​czo​nych po obu stro​nach po​ko​ju i mniej​szych, za​wie​szo​nych wy​so​ko na ścia​nach. – Nie​zły sprzęt, Pete. Sam chciał​bym mieć taki. – Od​wró​cił się, by spoj​rzeć na te​le​wi​zor pla​zmo​wy, któ​ry zaj​mo​wał więk​szą część jed​nej ze ścian. – Ale mu​siał​bym wziąć od cho​le​ry nad​go​dzin. – Mam na wszyst​ko ra​chun​ki – od​parł Al​len. – Ja​sne?

Hol​land był pod wra​że​niem. – Wo​bec tego mu​sisz do​sta​wać nie​zły cynk. – Co ta​kie​go? – Na ko​ni​ki. – A tak, wy​gra​łem parę razy. – I mo​że​my to spraw​dzić, praw​da? – spy​ta​ła Kit​son. – Nie wąt​pię, że twój buk​ma​cher ma re​jestr wszyst​kich wy​płat z wy​gra​nych za​kła​dów. – Usia​dła w wy​bla​kłym brą​zo​wym fo​te​lu. – Dla urzę​du po​dat​ko​we​go. Al​len na​gle się za​nie​po​ko​ił. Pod​szedł do ścia​ny i oparł się o nią moc​no. – Cze​mu to wszyst​ko ma słu​żyć? – Wło​żył ręce do kie​sze​ni. – Bo je​że​li cze​ka​cie na her​ba​tę i bisz​kop​ty, mo​że​cie mnie po​ca​ło​wać w dupę. Hol​land osu​nął się na fo​tel sto​ją​cy przed te​le​wi​zo​rem i usta​wił go tak, że te​raz za​rów​no on, jak i Kit​son byli zwró​ce​ni w stro​nę Al​le​na. – Dla​cze​go po​sła​łeś Ami​na Akh​ta​ra do szpi​ta​la? – za​py​tał. – Nie zro​bi​łem tego – od​parł Al​len. – Na pew​no? – zdzi​wi​ła się Kit​son. – Pięć mi​nut temu nie wie​dzia​łeś na​wet, kto to jest. – Cho​dzi​ło mi tyl​ko o to… że nie zna​łem go do​brze… to wszyst​ko. Wie​cie, ile tam jest dzie​cia​ków? – Cze​mu to, czy go zna​łeś, czy nie, mia​ło​by co​kol​wiek zna​czyć? – za​py​tał Hol​land. – Jak do​brze zna​łeś ko​bie​tę, któ​rą po​bi​łeś szta​che​tą? – To nie by​łem ja. – Nie​któ​rzy straż​ni​cy wię​zien​ni uwa​ża​ją in​a​czej. – Mogą mnie cmok​nąć w ty​łek, tak jak i wy. – Al​len sta​rał się zgry​wać twar​dzie​la, ale w jego oczach do​strze​ga​ło się pew​ne zde​ner​wo​wa​nie, gdy bez po​wo​dze​nia pró​bo​wał wy​trzy​mać siłę spoj​rzeń Kit​son i Hol​lan​da. – Po​słu​chaj​cie, to nie ja chla​sną​łem no​żem tego dzie​cia​ka. Co wam jesz​cze mogę po​wie​dzieć? – Czy kto​kol​wiek wspo​mi​nał choć​by sło​wem o nożu? Al​len wy​da​wał się za​kło​po​ta​ny, lecz trwa​ło to tyl​ko przez chwi​lę. Uśmiech​nął się za​do​wo​lo​ny z sie​bie. – Wszy​scy wi​dzie​li, że zo​stał chla​śnię​ty, więc nie wy​obra​żaj​cie so​bie za wie​le. Gdy coś ta​kie​go się wy​da​rzy, fama się roz​cho​dzi po ca​łym pier​dlu, za​nim jesz​cze fra​jer prze​sta​nie krwa​wić. Poza tym kla​wi​sze zro​bi​li mi ki​pisz w celi. I nic nie zna​leź​li. – Co ra​cja, to ra​cja – po​wie​dzia​ła Kit​son. – Nie zna​le​zio​no żad​nych do​wo​dów i praw​da jest taka, że na​wet gdy​byś tu i te​raz po​wie​dział nam, że to by​łeś ty, je​ste​śmy zbyt za​ję​ci, żeby po​pchnąć to da​lej. Cho​dzi mi o to, że dzie​ciak nie żyje, a nic nie wska​zu​je, abyś mógł mieć z tym coś wspól​ne​go. – Cze​ka​ła, ob​ser​wu​jąc jego twarz. – Za​łóż​my jed​nak, że to ty go za​ata​ko​wa​łeś… – To nie ja… Kit​son unio​sła rękę. – Przyj​mij​my, że tak było, czy​sto hi​po​te​tycz​nie, do​bra? Je​że​li to by​łeś ty, po co w ogó​le to zro​bi​łeś? Jak sam wspo​mnia​łeś, pra​wie nie zna​łeś tego dzie​cia​ka, zga​dza się? Nie mo​gło więc cho​dzić o ze​mstę za ja​kąś bój​kę, w któ​rą się z nim wda​łeś, albo o coś, co mógł ci po​wie​dzieć w kan​ty​nie i co mo​gło cię wku​rzyć. Nie w przy​pad​ku tego dzie​cia​ka. Choć… mu​szę przy​znać, że świet​nie ci się upie​kło. Uda​ło ci się ukryć nóż, do​pro​wa​dzi​łeś się do po​rząd​ku, ale ry​zy​ko było ogrom​ne. – Od​wró​ci​ła się do Hol​lan​da. – Nie uwa​żasz? Hol​land po​ki​wał gło​wą. – Mu​siał​byś być idio​tą. Ile mia​łeś do wyj​ścia? Kil​ka dni? Do​ło​żo​no by ci parę la​tek do wy​ro​ku, więc

nie mógł​byś się zde​cy​do​wać na coś ta​kie​go bez na​praw​dę waż​ne​go po​wo​du. Gdy​byś spo​ro na tym nie zy​skał. Nie je​steś mi​strzem in​te​lek​tu, ale idio​tą też nie, praw​da, Pete? Al​len chciał coś po​wie​dzieć. Po​prze​stał na: – To ja​kieś bzdu​ry. – A może zro​bi​łeś to, bo ktoś ci ka​zał? – Co? – Al​len po​krę​cił gło​wą i pró​bo​wał się za​śmiać, lecz dźwięk, jaki wy​do​był się z jego ust, był ci​chy, zdu​szo​ny. – Skąd wzią​łeś kasę na to wszyst​ko? – za​py​tał Hol​land. Pies skom​lał pod drzwia​mi, do​ma​ga​jąc się, aby wpu​ścić go do miesz​ka​nia. – I nie mów, że tra​fi​ła ci się tri​pla w Kemp​ton Park, bo nie je​ste​śmy idio​ta​mi. Al​len po​cią​gnął no​sem i przez chwi​lę wy​glą​da​ło, jak​by chciał splu​nąć na pod​ło​gę, do​pó​ki nie przy​po​mniał so​bie, że jest w swo​im miesz​ka​niu. Od​stą​pił od ścia​ny i po​wie​dział: – Mu​szę na​kar​mić psa. Hol​land i Kit​son pa​trzy​li, jak wcho​dzi do kuch​ni i za​my​ka za sobą drzwi. Usły​sze​li, jak otwie​ra tyl​ne drzwi, a po​tem do​szło ich skro​ba​nie psich pa​zu​rów na wy​ło​żo​nej te​ra​ko​tą pod​ło​dze i pod​nie​sio​ny głos Al​le​na, któ​ry kar​cił psa i sta​rał się za​cho​wać nie​wzru​szo​ny, obo​jęt​ny ton. – Je​że​li po​wiesz nam, kto ka​zał ci to zro​bić, mo​że​my za​gwa​ran​to​wać, że nie zo​sta​niesz po​cią​gnię​ty do od​po​wie​dzial​no​ści za tę na​paść – za​wo​ła​ła Kit​son. Hol​land po​pa​trzył na nią. Nie mie​li upraw​nień, aby udzie​lać ta​kich gwa​ran​cji. Kit​son wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Z kuch​ni nie do​bie​gła żad​na od​po​wiedź. Pół mi​nu​ty póź​niej wsta​li, by wyjść, kie​dy jed​nak Kit​son ru​szy​ła w stro​nę fron​to​wych drzwi, Hol​land pod​szedł do drzwi kuch​ni i na​chy​liw​szy się nie​znacz​nie, po​wie​dział: – Po​wo​dze​nia. Po krót​kiej chwi​li w od​po​wie​dzi roz​legł się głos Al​le​na: – Co? – Mó​wi​łem do psa – od​rzekł Hol​land.

30 Trud​niej jest po​ra​dzić so​bie z po​rząd​ny​mi ludź​mi, któ​rzy nie wy​trzy​ma​li, w któ​rych coś pę​kło. Oczy​wi​ście ko​niec koń​ców li​czy się to, co zro​bi​li, ra​chu​nek znisz​czeń nie​róż​nią​cy się ni​czym od po​nu​re​go żni​wa wie​lo​krot​nych za​bój​ców wy​da​ją​cych się nie mieć su​mie​nia, oraz żal tych, któ​rzy po​zo​sta​li osa​mot​nie​ni i oka​le​cze​ni we​wnętrz​nie. Ale mimo wszyst​ko… Trud​no trak​to​wać ich jed​ną miar​ką. Ja​dąc na pół​noc, Thor​ne po​my​ślał o Ro​sja​ni​nie – prze​czy​tał kie​dyś w ja​kimś cza​so​pi​śmie o męż​czyź​nie, któ​ry od​na​lazł szwaj​car​skie​go pra​cow​ni​ka kon​tro​li lo​tów win​ne​go za​nie​dba​nia, w wy​ni​ku któ​re​go w wy​pad​ku lot​ni​czym stra​ci​ły ży​cie jego żona i dzie​ci. Ro​sja​nin za​pu​kał do drzwi domu tego męż​czy​zny, trzy​ma​jąc w dło​niach zdję​cie swo​jej ro​dzi​ny, a kie​dy pra​cow​nik kon​tro​li lo​tów wy​trą​cił mu fo​to​gra​fię z ręki, męż​czy​zna wpadł w szał, wdarł się do domu tam​te​go i go za​szty​le​to​wał. „Mia​łem wra​że​nie, jak​by po​now​nie mi ich ode​bra​no” – po​wie​dział Ro​sja​nin, a wie​le lat póź​niej, gdy wy​pusz​czo​no go z wię​zie​nia, na jego cześć urzą​dzo​no pa​ra​dę ho​no​ro​wą. Po​rząd​ni lu​dzie, w któ​rych coś pę​kło. Przy​po​mniał so​bie na​uczy​cie​la – naj​lep​sze​go w szko​le, jak ma​wia​li o nim ro​dzi​ce i inni pra​cow​ni​cy – któ​ry ki​jem bejs​bo​lo​wym po​bił do nie​przy​tom​no​ści pięt​na​sto​lat​ka, aż zła​mał przy tym kij, a chło​pak wsku​tek po​bi​cia za​padł w śpiącz​kę, po tym jak ten uczeń o je​den raz za dużo pró​bo​wał stro​ić so​bie z nie​go żar​ty. Thor​ne był świad​kiem, jak na​uczy​ciel za​ła​mał się w po​ko​ju prze​słu​chań i szlo​chał ni​czym dziec​ko, opła​ku​jąc dwa ży​wo​ty zmar​no​wa​ne w wy​ni​ku trwa​ją​ce​go kil​ka se​kund sza​leń​stwa. „Czer​wo​na mgła za​snu​ła mi wzrok – rzekł do nie​go na​uczy​ciel. – Je​den z dzie​cia​ków użył tego zwro​tu w swo​im ese​ju, a ja go skre​śli​łem i na​pi​sa​łem: fra​zes, ale do​kład​nie tak to wy​glą​da​ło. Tak się wte​dy po​czu​łem. Wi​dzia​łem rękę trzy​ma​ją​cą zła​ma​ny kij i uświa​do​mi​łem so​bie, że to moja dłoń, ale nie mo​głem prze​stać za​da​wać ko​lej​nych cio​sów. Zu​peł​nie jak​by krew za​la​ła mi oczy”. Thor​ne nie spo​dzie​wał się pa​ra​dy, kie​dy na​uczy​ciel wyj​dzie na wol​ność po od​sie​dze​niu wy​ro​ku za usi​ło​wa​nie mor​der​stwa, ale też w pu​bie nie świę​to​wa​no, kie​dy za​są​dzo​no wy​rok za czyn, ja​kie​go się do​pu​ścił. Do​my​ślał się, że po​dob​nie bę​dzie w spra​wie wzię​cia za​kład​ni​ków na Tul​se Hill, je​że​li tyl​ko spra​wy po​to​czą się spo​koj​nym ryt​mem i Ja​ved Akh​tar nie zro​bi nic głu​pie​go. La​wi​ru​jąc wśród za​tło​czo​nych uli​czek Ele​phant and Ca​stle, Thor​ne zo​rien​to​wał się, że gdzieś nie​da​le​ko miesz​ka Hol​land. W jed​nej z bocz​nych uli​czek przy St Geo​r​ge’s Road. Był tu za​le​d​wie parę razy, ostat​nio tuż po na​ro​dzi​nach Chloe, ale So​phie nie mia​ła opo​rów, by dać mu do zro​zu​mie​nia, że za nim nie prze​pa​da, i nie za​pro​si​ła go wię​cej do ich domu. Za​sta​na​wiał się, czy to tak​że było po​wo​dem kłót​ni po​mię​dzy Hol​lan​dem a jego dziew​czy​ną. A może Hol​land też uwa​żał go za pa​lan​ta? Nie​mal ki​lo​metr da​lej wje​chał do So​uth​wark i szu​kał miej​sca, aby za​par​ko​wać sa​mo​chód, kie​dy roz​dzwo​ni​ła się jego ko​mór​ka. Za​trzy​mał się. – Co tam? De​tek​tyw in​spek​tor Mar​tin Da​wes sta​rał się spra​wiać wra​że​nie po​god​ne​go, ale Thor​ne nie dał się na​brać. – Spraw​dza mnie pan? – za​py​tał. – Mar​twi się pan, że mo​głem wpaść na coś, co pan prze​oczył? – Niech się pan nie wy​głu​pia. – Skąd pana zda​niem Amin zdo​był pi​gu​ły?

Za​pa​dła chwi​la ci​szy, kie​dy Da​wes za​sta​na​wiał się, czy to było pod​chwy​tli​we py​ta​nie, czy też nie, więc Thor​ne po​szedł za cio​sem. – Zo​sta​ły przy​nie​sio​ne przez ko​goś in​ne​go? A może sam je zwę​dził? – Cóż, jed​no i dru​gie wcho​dzi w grę. – A co z kra​dzie​ża​mi z ma​ga​zy​nu le​ków? Czy pana zda​niem to może być waż​ne? – Wzią​łem to wszyst​ko pod uwa​gę. – Na​praw​dę? Tak​że to, że tra​ma​dol skra​dzio​no na​stęp​ne​go dnia po przy​ję​ciu go na od​dział? Ko​lej​na chwi​la ci​szy. – Nie po​my​ślał pan, żeby to spraw​dzić? – No cóż, do​wie​dzia​łem się o tym póź​niej – od​parł Da​wes wy​raź​nie zmie​sza​ny. – Wspo​mnia​no o tym do​pie​ro pod​czas do​cho​dze​nia, więc niech pan nie uwa​ża, że zna​lazł świę​te​go Gra​ala. Bądź co bądź to i tak nic nie zmie​nia, więc nie ro​zu​miem, skąd tyle za​pa​łu do tej spra​wy. – Pana to nie za​sta​na​wia? – Je​że​li je wziął, to zna​czy, że po​peł​nił sa​mo​bój​stwo, zga​dza się? – Je​że​li je wziął… Da​wes naj​wy​raź​niej nie słu​chał. – To ni​cze​go nie zmie​nia. – Wręcz prze​ciw​nie – po​wie​dział Thor​ne. – Po​my​li​łem się wczo​raj, kie​dy po​wie​dzia​łem, że jest pan kre​ty​nem. Jest pan pa​lan​tem. Za​par​ko​wał za sie​dzi​bą Lon​dyń​skiej Bi​blio​te​ki Hi​sto​rycz​nej przy Bo​ro​ugh Road i wró​cił przez Key​worth Stre​et, któ​ra nie​mal do​kład​nie na pół prze​dzie​la​ła te​ren kam​pu​su So​uth Bank Uni​ver​si​ty. Thor​ne za​dzwo​nił do biu​ra, za​nim opu​ścił Tul​se Hill, i po​pro​sił de​tek​ty​wa sier​żan​ta Sa​mi​ra Ka​ri​ma, aby spraw​dził coś dla nie​go. Ka​rim skon​tak​to​wał się z dzia​łem re​kru​ta​cji i do​wie​dział się, że Ra​him był na pierw​szym roku li​cen​cjac​kich stu​diów mar​ke​tin​gu i ra​chun​ko​wo​ści. Dru​gi te​le​fon do jego wy​kła​dow​czy​ni po​zwo​lił usta​lić gra​fik wy​kła​dów na ten dzień. 10.30–12.00: umie​jęt​no​ści ma​te​ma​tycz​ne. Thor​ne za​py​tał o dro​gę dwie dziew​czy​ny, któ​re choć sła​bo mó​wi​ły po an​giel​sku, bar​dzo chcia​ły mu po​móc. Wie​dział, któ​re​go bu​dyn​ku po​szu​ku​je, ale zna​le​zie​nie go i tak za​ję​ło mu kwa​drans. Spoj​rzał na ze​ga​rek. Wciąż jesz​cze miał pięt​na​ście mi​nut. * To zdu​mie​wa​ją​ce, jak wy​raz twa​rzy Ra​hi​ma Jaf​fe​ra zmie​nił się dwu​krot​nie, kie​dy chło​pak za​uwa​żył Thor​ne’a, wy​cho​dząc z auli wy​kła​do​wej. Roz​ma​wiał z in​nym stu​den​tem, któ​ry się za​śmiał, roz​ba​wio​ny ja​kimś jego ko​men​ta​rzem. Na​gle jego wzrok padł na męż​czy​znę w skó​rza​nej kurt​ce, któ​ry pod​niósł się z krze​sła w ko​ry​ta​rzu. Uśmiech był od​ru​cho​wy, in​stynk​tow​ny, jak na​tu​ral​na re​ak​cja na wi​dok zna​jo​mej oso​by, ale utrzy​mał się za​le​d​wie przez se​kun​dę czy dwie, do​pó​ki Ra​him nie przy​po​mniał so​bie, gdzie wcze​śniej spo​tkał tego męż​czy​znę. Kie​dy wi​dział go po raz ostat​ni. Thor​ne rzecz ja​sna wie​dział, że to o ni​czym nie świad​czy. Jako ofi​cer śled​czy w spra​wie o za​bój​stwo Lee Sla​te​ra ze​zna​wał z ra​mie​nia pro​ku​ra​tu​ry, pod​czas gdy Ra​him był klu​czo​wym świad​kiem obro​ny, ze​zna​ją​cym, by ra​to​wać przy​ja​cie​la. To było dzie​więć mie​się​cy temu, nic więc dziw​ne​go, że Ra​him po​trze​bo​wał kil​ku se​kund, aby go roz​po​znać. Cał​kiem zro​zu​mia​łe było rów​nież to, że z uwa​gi na oko​licz​no​ści, w ja​kich ich ścież​ki się prze​cię​ły, nie wy​da​wał się zbyt​nio ura​do​wa​ny z po​now​ne​go spo​tka​nia z in​spek​to​rem.

– Pa​mię​tasz mnie? – za​py​tał Thor​ne. Zo​rien​to​wał się, że Ra​him go roz​po​znał, ale za​wsze ko​rzyst​nie było już na wstę​pie przy​ła​pać ko​goś na kłam​stwie. To za​wsze o czymś świad​czy​ło. Brig​stoc​ke okre​ślał to mia​nem „roz​po​zna​nia”. Ra​him po​ki​wał gło​wą i wy​cią​gnął rękę. Thor​ne uści​snął mu dłoń i po​wie​dział, że chciał​by po​roz​ma​wiać. – To nie po​trwa dłu​go, a we​dług gra​fi​ku se​mi​na​rium z mar​ke​tin​gu masz do​pie​ro o pierw​szej, więc nie po​wi​nie​neś się spóź​nić. Ra​him za​mru​gał skon​ster​no​wa​ny. – No tak… To tak​że była dość pro​sta sztucz​ka, ale je​śli nie mia​ło się pew​no​ści, do cze​go bę​dzie zmie​rzać za​po​wie​dzia​na roz​mo​wa, do​brze było od sa​me​go po​cząt​ku prze​jąć ini​cja​ty​wę. Thor​ne po​pro​wa​dził chło​pa​ka do miej​sca, gdzie moż​na było usiąść i gdzie on sam spę​dził ostat​ni kwa​drans, są​cząc kawę i prze​glą​da​jąc stu​denc​ką ga​zet​kę. Kil​ka me​ta​lo​wych sto​li​ków i krze​se​łek, au​to​ma​ty z prze​ką​ska​mi i na​po​ja​mi, zim​ny​mi i go​rą​cy​mi. Ka​zał Ra​hi​mo​wi usiąść i za​py​tał, czy ma na coś ocho​tę. Ku​pił mu bu​tel​kę wody nie​ga​zo​wa​nej, a po​tem za​jął krze​sło na​prze​ciw nie​go. Za​uwa​żył, że Ra​him roz​glą​da się nie​spo​koj​nie, i za​pew​nił, iż nie ma po​wo​du do obaw. Roz​myśl​nie wy​brał taki sto​lik, by nikt nie mógł pod​słu​chać, o czym roz​ma​wia​ją. – No do​bra – za​ga​ił Thor​ne. – Czym, u li​cha, są umie​jęt​no​ści ma​te​ma​tycz​ne? Z czym to się je? – W grun​cie rze​czy cho​dzi o wła​ści​we za​zna​jo​mie​nie się z licz​ba​mi – od​parł Ra​him. – O to, jak z nich ko​rzy​sta​my w co​dzien​nym ży​ciu. A więc… lo​gi​ka i ro​zu​mo​wa​nie, al​ge​bra, geo​me​tria, ra​chu​nek praw​do​po​do​bień​stwa, sta​ty​sty​ka. Tak na​praw​dę to tyl​ko pre​ten​sjo​nal​ny spo​sób na okre​śle​nie ma​te​ma​ty​ki. – Lu​bisz to? – Tak. Thor​ne po​ki​wał gło​wą. – Odej​mij al​ge​brę i geo​me​trię, a to, co zo​sta​nie, jest tym, z cze​go ko​rzy​stam na co dzień. Ro​zu​mo​wa​nie, ra​chu​nek praw​do​po​do​bień​stwa i cała resz​ta. Może po​wi​nie​nem za​cząć na​zy​wać sie​bie de​tek​ty​wem ma​te​ma​tycz​nym. – Uśmiech​nął się. Ra​him też się uśmiech​nął, lecz znów prze​lot​nie. Za​czął od​krę​cać na​kręt​kę z bu​tel​ki wody. – Ile masz te​raz lat, osiem​na​ście? Ra​him po​ki​wał gło​wą. Thor​ne od razu roz​po​znał Ra​hi​ma, ale chło​pak bar​dzo się zmie​nił, od​kąd in​spek​tor wi​dział go ostat​nio. Może spra​wi​ła to na​gła prze​mia​na z ucznia ostat​niej kla​sy w stu​den​ta stu​diów li​cen​cjac​kich. Sta​ran​nie za​cze​sa​ne wło​sy były te​raz wy​mo​de​lo​wa​ne na żel, a pro​sty sza​ry gar​ni​tu​rek za​stą​pi​ły wor​ko​wa​te dżin​sy i ob​wi​sły T-shirt. Na przed​ra​mie​niu moż​na było do​strzec frag​ment ta​tu​ażu, a w obu mał​żo​wi​nach usznych tkwi​ły kol​czy​ki z bry​lan​ci​ka​mi. Za​nim Ra​him spo​strzegł Thor​ne’a, wy​da​wał się za​do​wo​lo​ny i szczę​śli​wy. – Wiesz, o co cho​dzi, praw​da? – za​py​tał Thor​ne. – O tę afe​rę z tatą Ami​na? Owszem, wi​dzia​łem w wia​do​mo​ściach. – Ra​him usiadł sztyw​no wy​pro​sto​wa​ny. – Czy ni​ko​mu nic się nie sta​ło? – Jak na ra​zie. – Wo​bec tego, co to ma wspól​ne​go ze mną? – Skła​ma​łeś, mó​wiąc o tym, gdzie by​li​ście – po​wie​dział Thor​ne. – Tam​te​go wie​czo​ru, kie​dy zo​sta​li​ście za​ata​ko​wa​ni, ty i Amin. – Cze​kał, ale Ra​him nic nie po​wie​dział. – Już wte​dy wie​dzie​li​śmy, że kła​ma​łeś, nie są​dzi​li​śmy jed​nak, że to może być waż​ne. Te​raz uwa​ża​my, że jed​nak jest. Ra​him na​pił się wody.

– Wiem, że je​steś ge​jem. – Thor​ne wca​le nie był tego pe​wien, lecz wy​raz twa​rzy chło​pa​ka po​twier​dzał jego przy​pusz​cze​nia. – I co z tego? – Tak jak Amin. – Pro​szę po​słu​chać… – Ra​him od​sta​wił bu​tel​kę. – Nie mo​gli​śmy nic po​wie​dzieć, bo nasi ro​dzi​ce o ni​czym nie wie​dzie​li. Moi nadal nie wie​dzą. Są dość kon​ser​wa​tyw​ni… bar​dzo kon​ser​wa​tyw​ni i su​ro​wi, gdy​bym się ujaw​nił, to był​by kosz​mar. Tak to już jest z Hin​du​sa​mi. Nie zro​zu​miał​by pan tego. – Ależ ja to ro​zu​miem – po​wie​dział Thor​ne. – I nie za​mie​rzam im tego zdra​dzić. Przy​glą​dał się twa​rzy chło​pa​ka, szu​ka​jąc oznak ulgi albo uspo​ko​je​nia, lecz nic ta​kie​go nie do​strzegł. Naj​wy​raź​niej Ra​hi​ma mar​twi​ło coś in​ne​go. – Wciąż nie ro​zu​miem… – Ja​ved Akh​tar nie uwa​ża, że Amin sam ode​brał so​bie ży​cie. – Prze​pra​szam, ale… – Uwa​ża, że Ami​na za​mor​do​wa​no. – Co ta​kie​go? – A ja je​stem skłon​ny się z nim zgo​dzić. – Jezu…! To mógł być okrzyk nie​skry​wa​ne​go zdu​mie​nia, ale trwał o se​kun​dę za dłu​go i Thor​ne po​trak​to​wał go ra​czej jako prze​jaw stra​chu. – Wi​dzisz, Ra​hi​mie, jak jest – kon​tu​nu​ował, na​chy​la​jąc się nad sto​li​kiem. – Tyle tyl​ko, że na ra​zie nie mam jesz​cze mo​ty​wu i je​że​li mam schwy​tać tego, kto jest za to od​po​wie​dzial​ny, mu​szę się do​wie​dzieć, co nim po​wo​do​wa​ło. Dla​te​go… wy​ko​rzy​stu​jąc lo​gi​kę i ro​zu​mo​wa​nie, a tak​że sta​rą, do​brą sztu​kę de​duk​cji, mogę do​mnie​my​wać, że są jesz​cze inne kwe​stie do​ty​czą​ce Ami​na, o któ​rych nie wiem, a być może wła​śnie któ​raś z nich kosz​to​wa​ła go ży​cie. Od​cze​kał chwi​lę, aby chło​pak to so​bie przy​swo​ił, uniósł wzrok i spoj​rzał mu w oczy. – Do​my​ślam się, że wiesz wię​cej ode mnie o ra​chun​ku praw​do​po​do​bień​stwa, ale za​ło​żę się, że Amin miał nie tyl​ko ten je​den se​kret, i chciał​bym, abyś mi je wszyst​kie wy​ja​wił. Ra​him od​su​nął się nie​znacz​nie i uniósł ręce. – Nie ma żad​nych… se​kre​tów. – Je​steś pe​wien? – Ton gło​su Thor​ne’a stał się na​gle ostry i szorst​ki. Nie spo​dzie​wał się, że roz​mo​wa pój​dzie gład​ko i przy​nie​sie sa​tys​fak​cjo​nu​ją​ce wy​ni​ki, ale był za​do​wo​lo​ny, mo​gąc wy​ła​do​wać na​gro​ma​dzo​ną przez pół​to​ra dnia fru​stra​cję na sie​dzą​cym na​prze​ciw nie​go na​sto​lat​ku. – Nic mi nie przy​cho​dzi do gło​wy, przy​się​gam. – Może po​sta​raj się tro​chę bar​dziej – wy​ce​dził Thor​ne. Wy​mó​wił te sło​wa na tyle gło​śno, by usły​sze​li je stu​den​ci sie​dzą​cy dwa sto​li​ki da​lej. – Bo prze​cież był two​im przy​ja​cie​lem i na​wet nie tra​fił​by do wię​zie​nia, gdy​by nie pró​bo​wał po​wstrzy​mać ja​kie​goś opry​cha przed sprze​da​niem ci kosy. – Wiem. Prze​cież wiem. Jak mógł​bym nie wie​dzieć? – To do​brze, a te​raz rusz mó​zgow​ni​cą i myśl in​ten​syw​nie. – Thor​ne się​gnął po na​po​czę​tą bu​tel​kę wody mi​ne​ral​nej i wrzu​cił ją ener​gicz​nie do pla​sti​ko​we​go ko​sza na śmie​ci przy au​to​ma​cie. – Wi​dzia​łeś, co się dzie​je w skle​pie jego ojca, więc zda​jesz so​bie spra​wę, że nie mamy dużo cza​su. – Tak, wiem… Thor​ne dał chło​pa​ko​wi wi​zy​tów​kę z nu​me​rem ko​mór​ki. – Dzwoń o każ​dej po​rze dnia i nocy, ja​sne? A te​raz po​daj mi swój te​le​fon. Ra​him po​dyk​to​wał mu nu​mer, a po​tem się​gnął po swo​ją tor​bę. Był bli​ski łez. Po​wie​dział: – Przed za​ję​cia​mi mu​szę jesz​cze zjeść lunch.

Thor​ne w mil​cze​niu pa​trzył, jak chło​pak od​cho​dzi w głąb ko​ry​ta​rza. Ten na​sto​la​tek nie był ni​cze​mu wi​nien, to pew​ne. Kie​dy się​gnął po ko​mór​kę i wy​brał nu​mer, wie​dział, że utra​ta pa​no​wa​nia nad sobą była w jego przy​pad​ku w peł​ni zro​zu​mia​ła, zwa​żyw​szy na oko​licz​no​ści i de​spe​ra​cję – po​wi​nien jed​nak po​wstrzy​mać się z wy​bu​cha​mi wście​kło​ści i za​re​zer​wo​wać je dla tych, któ​rzy na to za​słu​gi​wa​li. O ile bę​dzie miał po temu oka​zję. – Dave? – Usły​szał, że Hol​land i Kit​son są w sa​mo​cho​dzie. – Jak wam po​szło z Al​le​nem? – Zdo​ła​łem się po​wstrzy​mać przed zdzie​le​niem go w pysk – od​rzekł Hol​land. Thor​ne usły​szał, że Kit​son się za​śmia​ła. – A więc uwa​żasz, że to on był od​po​wie​dzial​ny za na​paść na Ami​na? – O tak, ale w grę wcho​dzi ja​kaś grub​sza spra​wa. – Ten gno​jek nie​omal faj​dał w ga​cie – za​wo​ła​ła Kit​son. – Kie​dy za​py​ta​li​śmy, kto go do tego zmu​sił, bar​dzo się zde​ner​wo​wał. – Ja​kieś bły​sko​tli​we po​my​sły? – Cóż, jest zde​cy​do​wa​nie bar​dziej dzia​ny niż prze​cięt​ny były wię​zień. To pierw​sza rzecz, któ​ra zwró​ci​ła moją uwa​gę – rzekł Hol​land. – Ma w sa​lo​nie ze​staw ste​reo i te​le​wi​zor pla​zmo​wy war​te sie​dem, osiem ka​wał​ków. Thor​ne po​wie​dział mu, że on i Kit​son mogą już wra​cać do Bec​ke Ho​use, a przy oka​zji niech spraw​dzą w po​li​cyj​nym sys​te​mie pew​ne na​zwi​sko. – Ra​him Jaf​fer – po​wie​dział. – J-A-F-F-E-R. Kie​dy wstał, za​uwa​żył, że grup​ka stu​den​tów przy​glą​da mu się po​dejrz​li​wie. Więk​szość po​spiesz​nie wle​pi​ła wzrok w kub​ki z colą i kawą, kie​dy spo​strze​gli, że spo​glą​da w ich stro​nę. Uśmiech​nął się, prze​cho​dząc obok nich w dro​dze do wyj​ścia, i przez chwi​lę za​sta​na​wiał się, czy nie po​wie​dzieć, że przy​szedł się spo​tkać z pro​fe​so​rem kry​mi​no​lo​gii, ale osta​tecz​nie z tego zre​zy​gno​wał. W grę wcho​dzi ja​kaś grub​sza spra​wa. Może to re​zul​tat dwóch kaw, któ​re wy​pił, cze​ka​jąc na Ra​hi​ma, ale bar​dziej chy​ba roz​mo​wy z Dave’em Hol​lan​dem i Yvon​ne Kit​son. Su​ge​stie, po​dej​rze​nia, moż​li​wo​ści. Tak czy owak Thor​ne po​czuł na​gły przy​pływ ad​re​na​li​ny. Roz​no​si​ła go ener​gia. Te​raz po​trze​bo​wał cze​goś lub ko​goś, na kim mógł​by ją wy​ła​do​wać.

31 – Co się sta​nie, je​śli Thor​ne nie od​kry​je tego, co pan chce, aby od​krył? – spy​ta​ła He​len. – Co pan wte​dy zro​bi, Ja​ve​dzie? Akh​tar sie​dział przy biur​ku. Przy​niósł ze skle​pu plik cza​so​pism i przez ostat​nie pół go​dzi​ny wle​piał wzrok w te same stro​ny ma​ga​zy​nu mo​to​ry​za​cyj​ne​go. Po​pa​trzył na He​len. – Jest do​brym po​li​cjan​tem? – My​ślę, że tak. – To okej. – Akh​tar wzru​szył ra​mio​na​mi, jak​by nie było się czym przej​mo​wać. – Wo​bec tego mu​si​my wie​rzyć, że zro​bi do​brą ro​bo​tę. A w każ​dym ra​zie lep​szą niż jego ko​le​dzy po fa​chu, któ​rzy zaj​mo​wa​li się tą spra​wą. Wró​cił do lek​tu​ry i prze​wró​cił stro​nę. – Cza​sa​mi to, że jest się do​brym w tym, co się robi, nie ma zna​cze​nia – po​wie​dzia​ła He​len. – Ani to, jak cięż​ko się pra​cu​je. Nie za​wsze się osią​ga upra​gnio​ny re​zul​tat. – Za​cze​ka​ła na od​po​wiedź, ale nie uniósł wzro​ku. – Wie pan, ile razy mu​sia​łam pa​trzeć, jak ktoś, kto był na sto pro​cent win​ny, uni​ka kary? Ktoś, kto krzyw​dzi dzie​ci i bę​dzie to ro​bił nadal. Akh​tar za​mknął cza​so​pi​smo. – I dzi​wi się pani, że już nie wie​rzę w pra​wo? – Po​krę​cił gło​wą. – Spra​wie​dli​wość to cho​ler​ny żart, sama pani to wła​śnie po​wie​dzia​ła. – Nie za​wsze wszyst​ko się ukła​da tak, jak tego chce​my, nie​ste​ty. – Zda​ję so​bie z tego spra​wę, pro​szę mi wie​rzyć. – Ale to nie zna​czy, że to, co pan robi, jest słusz​ne. I wła​ści​we. – Czy to jest słusz​ne i wła​ści​we, nie ma tu nic do rze​czy. Wiem, że to nie jest wła​ści​we, ale nie mam wy​bo​ru. – Oczy​wi​ście, że pan ma. Akh​tar wstał i zdjął z jed​nej z pół​ek kar​ton pa​pie​ro​sów. Mach​nął nim gniew​nie. – Mógł​bym ro​bić to, co wszy​scy inni. Jeź​dzić do Fran​cji czy Bel​gii, by przy​wo​zić stam​tąd ty​sią​ce ta​kich kar​to​nów na pace fur​go​net​ki. Za​osz​czę​dził​bym for​tu​nę, ale za​wsze od​ma​wia​łem tego ro​dza​ju dzia​łań, bo uwa​ża​łem, że to nie w po​rząd​ku. Wy​star​czy, że raz na​gniesz pra​wo, zła​miesz ja​kiś drob​ny prze​pis, i ani się obej​rzysz, jak za​czniesz lek​ce​wa​żyć te istot​niej​sze. Dla​te​go za​wsze sta​ra​łem się po​stę​po​wać wła​ści​wie, prze​strze​ga​łem wszyst​kich prze​pi​sów i za​sad, bo naj​waż​niej​sze było dla mnie to, abym mógł spo​koj​nie spać w nocy. To się dla mnie li​czy​ło, pani We​eks, choć te​raz może to za​kra​wać na ab​surd. Nig​dy nie mu​sia​łem się mar​twić, że ktoś za​pu​ka do mo​ich drzwi w środ​ku nocy. Wie pani, o co cho​dzi, praw​da? – Rzu​cił kar​ton na pod​ło​gę. – By​łem głu​pi. Wie​rzy​łem, że pra​wo za​dba o mo​je​go syna, że bę​dzie trak​to​wa​ny na​le​ży​cie. – Wziął głę​bo​ki od​dech i otarł twarz rę​ka​wem ko​szu​li. – A kie​dy umarł jak ostat​ni głu​piec, uwie​rzy​łem, że czło​wiek, któ​ry był za to od​po​wie​dzial​ny, zo​sta​nie od​na​le​zio​ny i od​po​wied​nio uka​ra​ny. Obo​je od​wró​ci​li się, gdy od stro​ny fron​tu skle​pu do​bie​gły pod​nie​sio​ne gło​sy. Cze​ka​li. He​len do​my​śli​ła się, że to ja​kiś gli​niarz po​krzy​ki​wał na pod​wład​ne​go, i po​krę​ci​ła gło​wą, by dać Akh​ta​ro​wi do zro​zu​mie​nia, że nie ma po​wo​dów do nie​po​ko​ju. Po​ki​wał gło​wą i usiadł. – Cza​sa​mi lu​dzie się mylą – po​wie​dzia​ła. – To ja się po​my​li​łem – rzekł Akh​tar. – Bo za​ufa​łem lu​dziom, któ​rych uwa​ża​łem za znacz​nie mą​drzej​-

szych ode mnie. Lu​dziom, któ​rzy po​win​ni być do​brzy w tym, co ro​bią. – Pod​niósł re​wol​wer, ale za​raz go odło​żył. – I pro​szę, do cze​go przez to wszyst​ko do​szło… He​len stęk​nę​ła, by zmie​nić po​zy​cję i odro​bi​nę ulżyć obo​la​łym po​ślad​kom. Pró​bu​jąc roz​luź​nić spię​te łyd​ki, wy​cią​gnę​ła wol​ną rękę do przo​du, by roz​chy​lić pal​ce stóp. – Może po​szu​kam jesz​cze jed​nej po​dusz​ki? – za​pro​po​no​wał Akh​tar. – Nie trze​ba – od​par​ła He​len. Od​chy​li​ła się do tylu. – Nie od​po​wie​dział pan na moje py​ta​nie. – Któ​re? – Co pan zro​bi, je​że​li wy​sił​ki Thor​ne’a nie przy​nio​są do​sta​tecz​nych re​zul​ta​tów? Po​pa​trzy​ła na Akh​ta​ra z nie​mal bez​na​mięt​nym, je​że​li nie li​czyć za​cie​ka​wie​nia, wy​ra​zem twa​rzy. Po​my​śla​ła: a je​że​li je​steś tyl​ko po​my​lo​nym sta​ru​chem, któ​ry coś so​bie ubz​du​rał? Je​śli na​wet nie, czy to ci zwró​ci syna? Czy zwró​ci ży​cie Ste​phe​no​wi Mit​chel​lo​wi? A je​śli nie uzy​skasz od​po​wie​dzi, na któ​re cze​kasz? – To bar​dzo pro​ste. Będę cze​kał da​lej. Mam dużo cza​su. – Nie mo​że​my tu sie​dzieć w nie​skoń​czo​ność, Ja​ve​dzie. – Ski​nę​ła w stro​nę fron​tu skle​pu. – Oni na to nie po​zwo​lą. Akh​tar po​krę​cił gło​wą i ude​rzył dło​nią w blat biur​ka. – Nie, nie, to ja tu rzą​dzę. – Owszem, tak – przy​zna​ła He​len. – To do​brze, bo wszy​scy mu​szą to zro​zu​mieć. Pani i tam​ci lu​dzie na ze​wnątrz. – Oni to ro​zu​mie​ją, niech mi pan wie​rzy. – A z pa​nią wszyst​ko w po​rząd​ku? Do​brze o pa​nią dbam? – Bar​dzo do​brze. Dzię​ku​ję. Akh​tar wy​glą​dał na za​do​wo​lo​ne​go i za​czął ener​gicz​nie prze​glą​dać plik cza​so​pism le​żą​cych na biur​ku. Za​py​tał He​len, czy chce coś do czy​ta​nia, i po​chwa​lił się, że za​wsze miał do​sko​na​ły wy​bór ma​ga​zy​nów. Za​pro​po​no​wał jej „Hel​lo!”, „Bel​la” i „Bri​des Mon​th​ly”. He​len po​dzię​ko​wa​ła i po​wie​dzia​ła, że przej​rzy je póź​niej. Sie​dzie​li w mil​cze​niu przez kil​ka mi​nut, po czym He​len ski​nę​ła gło​wą w stro​nę te​le​fo​nu. Le​żał na biur​ku, pod​łą​czo​ny do ła​do​war​ki, któ​rą za​wsze no​si​ła w to​reb​ce. – Mo​gła​bym za​dzwo​nić? – spy​ta​ła. – Do kogo? – Do mo​jej sio​stry – od​par​ła. – Chcę wie​dzieć, co z moim syn​kiem. Akh​tar spoj​rzał na nią po​dejrz​li​wie, ale wy​szło to pra​wie me​lo​dra​ma​tycz​nie, jak​by są​dził, że tak wła​śnie po​wi​nien wy​glą​dać. – To ra​czej nie jest do​bry po​mysł. Chy​ba nie. – Pro​szę, Ja​ve​dzie. To zaj​mie tyl​ko chwil​kę. – Jej głos brzmiał pra​wie jak szept, ale prze​kaz był moc​ny i wy​raź​ny. – Chcę spraw​dzić, czy wszyst​ko z nim w po​rząd​ku. – Nie. – Akh​tar wstał. – To ja tu rzą​dzę i de​cy​du​ję o wszyst​kim. Na po​par​cie swo​ich słów wziął do ręki broń, lecz nie wy​ce​lo​wał w He​len. Ru​szył w stro​nę fron​tu skle​pu i przy​sta​nął w przej​ściu. Na​gle się uspo​ko​ił. – Poza tym nie mo​że​my blo​ko​wać li​nii, na wy​pa​dek gdy​by Thor​ne za​dzwo​nił. – Chcia​łam tyl​ko, żeby usły​szał mój głos – po​wie​dzia​ła He​len. – To wszyst​ko. Akh​tar przez chwi​lę wpa​try​wał się w swo​je sto​py, po czym znik​nął w skle​pi​ku. He​len za​mknę​ła oczy i po​ło​ży​ła się. Kil​ka mi​nut póź​niej jej uszu do​szedł szloch zza ścia​ny.

Sue Pa​scoe wy​szła z ka​bi​ny w to​a​le​cie i po​de​szła do jed​nej z ni​skich umy​wa​lek, aby umyć dło​nie i spry​skać twarz wodą. Uśmiech​nę​ła się, kie​dy zo​ba​czy​ła, że na lu​strze ktoś czar​nym mar​ke​rem na​pi​sał: „We​sley to wiel​ka pała”. Za​sta​na​wia​ła się, czy gdy​by We​sley, któ​ry nie mógł mieć wię​cej niż je​de​na​ście lat, uj​rzał ten na​pis, zmie​nił​by go na „ma” i po​pra​wił​by koń​ców​ki w dwóch ostat​nich sło​wach. Po raz pierw​szy tego dnia mia​ła kil​ka mi​nut dla sie​bie i mo​gła sku​pić my​śli na czymś in​nym niż obec​ne za​da​nie. Po raz pierw​szy się uśmiech​nę​ła. Spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Mi​nę​ło trzy​dzie​ści go​dzin od chwi​li, gdy Ja​ved Akh​tar wziął dwo​je za​kład​ni​ków, gro​żąc im bro​nią. Don​nel​ly wy​da​wał się dość za​do​wo​lo​ny z roz​wo​ju wy​da​rzeń, choć w ta​kiej sy​tu​acji jak ta ozna​cza​ło to je​dy​nie, że jak do​tąd nie wy​da​rzy​ło się nic złe​go. Chi​vers wciąż do​ma​gał się we​zwa​nia za​awan​so​wa​ne​go wspar​cia tech​nicz​ne​go, a Pa​scoe wie​dzia​ła, że nie​ba​wem po​ja​wią się na​ci​ski z in​nych źró​deł, aby zlu​zo​wać kor​don i przy​wró​cić ruch ulicz​ny na tym ob​sza​rze albo przy​najm​niej otwo​rzyć po​now​nie sta​cję me​tra Tul​se Hill. Ucho​waj Boże, aby po​dróż​ni ko​rzy​sta​ją​cy z me​tra mie​li ucier​pieć z po​wo​du ja​kich​kol​wiek nie​do​god​no​ści. Te spra​wy jak na ra​zie jej nie do​ty​czy​ły, to nie był jej pro​blem, ale nie​dłu​go bę​dzie, je​że​li gło​sy do​ma​ga​ją​ce się jak naj​szyb​sze​go roz​wią​za​nia sy​tu​acji kry​zy​so​wej bar​dziej przy​bio​rą na sile. Je​że​li Don​nel​ly za​cznie ich słu​chać. A wów​czas sta​nie się to tak​że zmar​twie​niem He​len We​eks. Sue osu​szy​ła twarz i ucze​sa​ła wło​sy. Stęk​nę​ła na wi​dok prze​świ​tu​ją​cej wśród nich si​wi​zny i po​sta​no​wi​ła, że przy naj​bliż​szej oka​zji wy​bie​rze się do fry​zje​ra. Po​now​nie uma​lo​wa​ła usta, po czym, już w lep​szym na​stro​ju, wy​szła na szkol​ny ko​ry​tarz. Mi​ja​jąc jed​ną z klas, zaj​rza​ła przez nie​du​żą szyb​kę i zo​ba​czy​ła czar​no​skó​rą ko​bie​tę z oży​wie​niem mó​wią​cą coś do po​li​cjant​ki. Ko​bie​ta do​strze​gła ją, na​tych​miast wsta​ła i po​de​szła do drzwi. Pa​scoe za​klę​ła ci​cho i ze​bra​ła się w so​bie. Wie​dzia​ła, że nie unik​nie kon​fron​ta​cji z De​ni​se Mit​chell. To była atrak​cyj​na ko​bie​ta, o nie​ska​zi​tel​nej skó​rze i z wło​sa​mi za​ple​cio​ny​mi w war​ko​czy​ki. Za​czę​ła mó​wić, za​nim jesz​cze otwo​rzy​ła drzwi: – Nikt nie chce mi po​wie​dzieć, co się dzie​je. A ja tu do​sta​ję sza​łu. – Wszy​scy ro​bią, co w ich mocy – wy​ja​śni​ła Pa​scoe. – Ja​koś mi się nie wy​da​je, aby tak było – stwier​dzi​ła De​ni​se. – Mam wra​że​nie, że wszy​scy bie​ga​ją to tu, to tam z po​waż​ny​mi mi​na​mi, ale tak na​praw​dę nic się nie dzie​je. – Bar​dzo mi przy​kro – od​par​ła Pa​scoe. – Gdy​bym mia​ła pani coś do po​wie​dze​nia, zro​bi​ła​bym to. – Ja​sne. – Na​praw​dę. – Na​wet gdy​by to było coś, cze​go nie chcia​ła​bym usły​szeć? – Oczy ko​bie​ty na​gle zwil​got​nia​ły. – To też na​le​ży do pani obo​wiąz​ków czy zle​ca​ją to ko​muś in​ne​mu? – Pro​szę po​słu​chać, my​ślę, że by​ło​by le​piej, gdy​by prze​nio​sła się pani gdzieś, gdzie po​czu​je się pani swo​bod​niej. Czy kto​kol​wiek roz​ma​wiał z pa​nią o moż​li​wo​ści wy​na​ję​cia po​ko​ju w ho​te​lu? Ski​nie​nie gło​wy. – Nie uwa​ża pani, że tak by​ło​by le​piej? – Nie chcę być sama. – A pani ro​dzi​na? – spy​ta​ła Pa​scoe. – Musi być ktoś… – No jest, Ste​ve. De​ni​se się​gnę​ła do rę​ka​wa swe​tra i wy​ję​ła uży​wa​ną chu​s​tecz​kę hi​gie​nicz​ną. Unio​sła ją do twa​rzy, ale na​gle znie​ru​cho​mia​ła i zmię​ła ją w dło​ni. – Wszy​scy ro​bią, co w ich mocy – po​wie​dzia​ła Pa​scoe. – Tak, wciąż to pani po​wta​rza.

– Bo tak wła​śnie jest. – Na​praw​dę? Mit​chell przy​mru​ży​ła oczy i spoj​rza​ła na od​zna​kę po​li​cji lon​dyń​skiej za​wie​szo​ną na szyi ne​go​cja​tor​ki. Za nią w drzwiach po​ja​wi​ła się po​li​cjant​ka. – A co pani robi? Pa​scoe za​sta​na​wia​ła się, co mo​gła​by po​wie​dzieć, aby ta ko​bie​ta po​czu​ła się le​piej. Pła​cą mi za to, abym pro​wa​dzi​ła ne​go​cja​cje z czło​wie​kiem, któ​ry prze​trzy​mu​je pani męża. Moim za​da​niem jest utrzy​ma​nie go przy ży​ciu. De​ni​se Mit​chell nie cze​ka​ła na od​po​wiedź. – To nie w po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła. – Ste​ve nie zro​bił nic złe​go. – Głos za​czął się jej ła​mać. – Po​win​na pani prze​stać ga​dać i po pro​stu wy​cią​gnąć go stam​tąd, bo on nic złe​go nie zro​bił. Na to Pa​scoe nie była w sta​nie w ża​den spo​sób od​po​wie​dzieć. Pa​trzy​ła, jak po​li​cjant​ka od​pro​wa​dza​ła ko​bie​tę do kla​sy, po czym od​wró​ci​ła się i po​ma​sze​ro​wa​ła w głąb ko​ry​ta​rza.

32 – Wy​da​je się pan dziś nie​obec​ny, pa​nie Jaf​fer… Ra​him uniósł wzrok i spoj​rzał na wy​kła​dow​czy​nię. Cze​ka​ła na wy​ja​śnie​nie, dla​cze​go jest roz​ko​ja​rzo​ny, albo może chcia​ła, żeby za​brał głos na te​mat, na któ​ry od kil​ku mi​nut dys​ku​to​wa​ła z in​ny​mi stu​den​ta​mi. Bąk​nął coś prze​pra​sza​ją​co pod no​sem, czu​jąc, jak krew na​bie​ga mu do po​licz​ków, pod​czas gdy inni sie​dzą​cy wo​kół sto​łu śmia​li się i krę​ci​li gło​wa​mi. Ko​bie​ta znów za​czę​ła mó​wić, a Ra​him spró​bo​wał się sku​pić i przy​słu​chi​wać dys​ku​sji. Zro​bił na​wet kil​ka no​ta​tek na stro​nie po​kry​tej w paru miej​scach przy​pad​ko​wy​mi gry​zmo​ła​mi, ale już po kil​ku mi​nu​tach pió​ro w jego dło​ni zro​bi​ło się cięż​kie, a sło​wa wy​kła​dow​czy​ni zmie​ni​ły się w roz​brzmie​wa​ją​cy w tle nie​zro​zu​mia​ły, bez​sen​sow​ny beł​kot. Rusz mó​zgow​ni​cą i myśl in​ten​syw​nie… Cały czas w uszach dud​ni​ły mu sło​wa Thor​ne’a, a wy​raz twa​rzy po​li​cjan​ta po​zo​sta​wał tak su​ge​styw​ny, że Ra​him czuł, jak na żo​łąd​ku za​ci​ska mu się zim​ny, ośli​zgły su​peł, kie​dy tyl​ko za​mknął oczy. Za​ło​żę się, że Akh​tar miał nie tyl​ko ten je​den se​kret. Ra​him ujął pió​ro tak moc​no, że pod jego pa​znok​cia​mi po​ja​wi​ły się fio​le​to​we pół​księ​ży​ce krwi. Spoj​rzał w stro​nę wy​kła​dow​czy​ni i zmu​sił się, aby po​ki​wać gło​wą, rów​no​cze​śnie uspo​ka​ja​jąc od​dech. Aby po​ha​mo​wać gniew. Nie był już dziec​kiem i nie zno​sił, kie​dy go tak trak​to​wa​no. Strach i wstyd po​zo​sta​wił za za​mknię​ty​mi drzwia​mi domu z pa​skud​ny​mi dy​wa​na​mi i po​wie​trzem prze​sy​co​nym za​pa​chem pa​czu​li. Inni stu​den​ci na​gle wy​buch​nę​li śmie​chem. Ko​lej​ny kiep​ski żar​cik wy​kła​dow​czy​ni. Też się za​śmiał i upo​mniał sam sie​bie, że to, co się sta​ło, nie było jego winą. Ani to, co ro​bił ten kre​tyn, oj​ciec Ami​na, ani to, co się przy​da​rzy​ło Ami​no​wi. Nie mógł tego prze​wi​dzieć, jak rów​nież w ża​den spo​sób po​wstrzy​mać i nic, co mógł​by te​raz zro​bić czy po​wie​dzieć, nie przy​wró​ci​ło​by Ami​no​wi ży​cia, czyż nie? Trup to trup, nie da się tego od​wró​cić. Na​wet on, by​strzak, nie mu​siał się spe​cjal​nie wy​si​lać, by do tego dojść. Choć do​sko​na​le wie​dział, o co cho​dzi​ło Thor​ne’owi. Co chciał udo​wod​nić in​spek​tor. Trup to trup, nie​za​leż​nie od tego, co mo​gli wpa​jać mu ro​dzi​ce i ka​pła​ni i czy dla ko​go​kol​wiek prócz jed​ne​go gli​nia​rza i szur​nię​te​go sta​re​go skle​pi​ka​rza mia​ło zna​cze​nie, jak to się sta​ło. I dla​cze​go. Był two​im przy​ja​cie​lem… Ra​him uniósł wzrok, kie​dy usły​szał swo​je imię. Do​strzegł wy​raz za​tro​ska​nia na twa​rzy wy​kła​dow​czy​ni. – Może po​wi​nie​neś pójść do domu – za​pro​po​no​wa​ła. – Nie wy​glą​dasz do​brze. Nie trze​ba było mu tego dwa razy po​wta​rzać. Wstał, po​zbie​rał pod​ręcz​ni​ki, po​wie​dział, że chy​ba zła​pał ja​kie​goś wi​ru​sa, i wy​szedł z sali, nie za​mknąw​szy za sobą drzwi. Na szczę​ście to​a​le​ta była nie​da​le​ko. Dzie​sięć se​kund póź​niej książ​ki i no​tat​ki po​sy​pa​ły się na pod​ło​gę w ka​bi​nie, gdy Ra​him ukląkł gwał​tow​nie i przy​trzy​mu​jąc się brze​gu musz​li klo​ze​to​wej, za​czął wy​mio​to​wać. Mimo iż Thor​ne był po​zy​tyw​nie na​stro​jo​ny roz​wo​jem wy​da​rzeń, nie bar​dzo wie​dział, do​kąd po​wi​nien się udać po roz​mo​wie z Ra​hi​mem Jaf​fe​rem, po​sta​no​wił więc pójść na lunch. I zjeść go z kimś, z kim mógł​by przy​najm​niej wy​mie​nić kil​ka przy​dat​nych uwag. Nie po raz pierw​szy jadł po​si​łek w kost​ni​cy, oto​czo​ny od​gło​sa​mi i wo​nią tru​pów oraz tych, któ​rzy się nimi zaj​mo​wa​li. Thor​ne uznał, że aku​rat w tym miej​scu bak​te​rii było mniej niż w prze​cięt​nej gar​kuch​ni.

Phil Hen​dricks dzie​lił nie​wiel​ki ga​bi​net w kost​ni​cy Horn​sey z trze​ma in​ny​mi pa​to​lo​ga​mi. W od​róż​nie​niu od no​wo​cze​sne​go la​bo​ra​to​rium i sali ope​ra​cyj​nej w głę​bi ko​ry​ta​rza po​kój wy​da​wał się za​nie​dba​ny i brud​ny. Na biur​ku Hen​drick​sa jak zwy​kle wa​la​ły się ster​ty zie​lo​nych akt i te​czek, a je​dy​nych ży​wych barw do​star​cza​ły za​wi​ja​ją​ce się kar​tecz​ki sa​mo​przy​lep​ne wi​docz​ne wo​kół ekra​nu kom​pu​te​ra oraz nie​odzow​ny ka​len​darz z gwiaz​da​mi Ar​se​na​lu z lat 70. za​wie​szo​ny po​wy​żej na ścia​nie. W tym mie​sią​cu: Liam Bra​dy z me​da​lem Zdo​byw​cy Pu​cha​ru w 1979 roku. – A więc dzie​ciak był ge​jem – po​wie​dział Hen​dricks. – Dość szyb​ko na to wpa​dłeś, ale to wciąż za mało jak na mo​tyw. – Za mało? Thor​ne wy​cią​gnął re​kla​mów​kę z za​ku​pio​ny​mi w Te​sco ka​nap​ka​mi i prze​ką​ska​mi. Hen​dricks się​gnął do środ​ka i po​szpe​raw​szy przez chwi​lę, wy​brał ka​nap​kę z se​rem i szyn​ką oraz bu​tel​kę soku jabł​ko​we​go. – Ja mia​łem na to ocho​tę – za​pro​te​sto​wał Thor​ne. – Do​bra – mruk​nął Hen​dricks i znów się​gnął do re​kla​mów​ki, po czym wy​jął to​reb​kę chru​pek. – W po​rząd​ku, za​wsze znaj​dzie się paru kre​ty​nów, któ​rzy lu​bią wy​ła​do​wać fru​stra​cje na lu​dziach ma​ją​cych lep​sze wy​czu​cie sty​lu niż oni, ale z re​gu​ły ata​ku​ją​cy ge​jów nie wy​ka​zu​ją się aż taką… wy​obraź​nią. – Otóż to. – Thor​ne wy​jął ka​nap​kę i otwo​rzył bu​tel​kę wody. – W tym wszyst​kim musi być gdzieś seks. – Masz ob​se​sję, sta​ry. – Ja? Hen​dricks zdjął far​tuch i miał te​raz na so​bie dżin​sy oraz ob​ci​sły bia​ły pod​ko​szu​lek. Thor​ne po​spiesz​nie przyj​rzał się wi​docz​nym ta​tu​ażom. Nie za​uwa​żył żad​ne​go no​we​go, a po​nie​waż jego przy​ja​ciel zwy​kle ce​le​bro​wał ko​lej​ne pod​bo​je mi​ło​sne no​wy​mi wzo​ra​mi, uznał, że w ży​ciu ero​tycz​nym pa​to​lo​ga za​pa​no​wał za​stój. Co praw​da za​wsze ist​nia​ła moż​li​wość, że nowy ta​tu​aż po​ja​wił się w ja​kimś mniej wi​docz​nym miej​scu, ale Thor​ne szcze​rze w to wąt​pił. To by zna​czy​ło, że Hen​dricks zmie​nił do​tych​cza​so​we zwy​cza​je i chciał za​cho​wać to, co się wy​da​rzy​ło, tyl​ko dla sie​bie. A nig​dy tego nie ro​bił. – My​śla​łeś o szan​ta​żu? – za​py​tał Hen​dricks. – Cały czas – od​parł Thor​ne. – Daj mi ty​siąc fun​tów albo na​pi​szę na Fa​ce​bo​oku, że w łóż​ku je​steś do ni​cze​go. Hen​dricks uśmiech​nął się sar​ka​stycz​nie, prze​żu​wa​jąc ka​wa​łek ka​nap​ki. – Tak, my​śla​łem o tym – przy​znał Thor​ne. – Przyj​mij​my, że sy​piał z kimś, kto wo​lał tego nie upu​blicz​niać, i pró​bo​wał wy​cią​gnąć od tego ko​goś pie​nią​dze. – Może. – Może po​wi​nie​neś jesz​cze raz roz​wa​żyć tę spra​wę z per​spek​ty​wy re​li​gii mu​zuł​mań​skiej. – Dla​cze​go? – Oni nie​na​wi​dzą ciot jesz​cze bar​dziej niż sa​mo​bój​ców. – Hen​dricks od​gryzł ko​lej​ny ka​wa​łek ka​nap​ki. – „Kie​dy męż​czy​zna do​sia​da in​ne​go, tron Boży trzę​sie się w po​sa​dach” – tak miał po​wie​dzieć Ma​ho​met. – Pa​to​log żuł przez kil​ka se​kund. – Naj​wy​raź​niej nie sy​piam z wła​ści​wy​mi fa​ce​ta​mi. Mil​cze​li przez mi​nu​tę czy dwie. Sie​dzie​li, je​dli i wsłu​chi​wa​li się w od​gło​sy z kost​ni​cy: trza​ski sza​fek chłod​ni i po​pi​ski​wa​nie kół wóz​ka no​szo​we​go w ko​ry​ta​rzu na ze​wnątrz. – Ten Ra​him wie wię​cej, niż mi po​wie​dział – rzekł Thor​ne. – Wy​glą​da na to, że na​pę​dzi​łeś mu tro​chę stra​cha. – Mam na​dzie​ję. – Thor​ne rzu​cił pu​stą bu​tel​kę po wo​dzie, ce​lu​jąc do ko​sza na śmie​ci w rogu sali, ale chy​bił. – Nie mam cza​su na sub​tel​no​ści. – A jak so​bie ra​dzi ta po​li​cjant​ka w skle​pi​ku? – My​ślę, że cał​kiem nie​źle – od​rzekł Thor​ne. – Jest tward​sza, niż się ko​mu​kol​wiek wy​da​je. – Po​zbie​-

rał pla​sti​ko​we po​jem​ni​ki i pu​ste opa​ko​wa​nia po chrup​kach, po czym wło​żył je do re​kla​mów​ki. – Mar​twię się ra​czej o tego nie​szczę​śni​ka z ban​ku. Bóg ra​czy wie​dzieć, jak on się trzy​ma. Thor​ne pod​szedł do ko​sza i wrzu​cił do nie​go re​kla​mów​kę. Kie​dy się od​wró​cił, Hen​dricks pa​trzył na nie​go. – Roz​ma​wia​łeś ostat​nio z Lo​uise? – za​py​tał. Thor​ne po​krę​cił gło​wą. – A ty? Nie zdzi​wił się, kie​dy Hen​dricks po​ki​wał gło​wą. Bar​dzo się zbli​ży​li z Lo​uise w cią​gu dwóch lat, kie​dy ona i Thor​ne byli ra​zem. Czę​sto wspól​nie plot​ko​wa​li, szep​ta​li, ga​wę​dzi​li i dow​cip​ko​wa​li, co dla Thor​ne’a było po​wo​dem do bez​pod​staw​nej za​zdro​ści. Czuł się wy​klu​czo​ny. Były ta​kie chwi​le, kie​dy wście​kał się, że jego naj​lep​szy przy​ja​ciel wci​skał się po​mię​dzy nie​go a Lo​uise, i inne, mniej przy​jem​ne te​raz do wspo​mi​na​nia mo​men​ty, kie​dy wy​da​wa​ło mu się, jak​by to Lo​uise pró​bo​wa​ła we​pchnąć się po​mię​dzy nich. – Co u niej? – Wszyst​ko do​brze – od​parł Hen​dricks. – Od​no​szę wra​że​nie, że nie była to dla cie​bie wiel​ka tra​ge​dia. – Ra​czej nie. – Po​wi​nie​neś do niej za​dzwo​nić. – Tak, i przy​po​mnieć, że przy​pad​ko​wo wciąż ma parę na​le​żą​cych do mnie al​bu​mów Em​my​lou Har​ris. – Mó​wię se​rio. Thor​ne po​ki​wał gło​wą i zdjął skó​rza​ną kurt​kę z opar​cia krze​sła. – A co z tymi pi​gu​ła​mi? – Wie​dzia​łem – rzu​cił z uda​wa​nym roz​draż​nie​niem Hen​dricks. – A już my​śla​łem, że po pro​stu wpa​dłeś coś prze​ką​sić. – To lunch w go​dzi​nach pra​cy – za​uwa​żył Thor​ne. – Mó​wi​łem, że nad tym pra​cu​ję. – Kie​dy bę​dziesz mógł mi coś po​wie​dzieć, Phil? – Po​trze​bu​ję paru go​dzin, żeby zaj​rzeć do kil​ku ksią​żek – od​parł Hen​dricks. Ski​nął w stro​nę kom​pu​te​ra. – I po​sie​dzieć tro​chę w in​ter​ne​cie. – Naj​szyb​ciej jak się da, tak mó​wi​łeś, zga​dza się? Hen​dricks wska​zał na drzwi znaj​du​ją​cej się da​lej w ko​ry​ta​rzu sali ope​ra​cyj​nej. – Przy​kro mi, sta​ry, ale by​łem dziś tro​chę za​ję​ty. Uro​bi​łem so​bie ręce po łok​cie. Wczo​raj był ka​ram​bol na Se​ven Si​sters Road. Dużo ofiar. – Im się już ra​czej nie spie​szy – po​wie​dział Thor​ne. * Pod​czas gdy Kit​son in​for​mo​wa​ła go o roz​wo​ju wy​da​rzeń, Rus​sell Brig​stoc​ke, nie​zmor​do​wa​ny w swo​jej pa​sji do sztu​ki ilu​zji, sie​dział z ta​lią kart, ćwi​cząc spo​so​by ich ta​so​wa​nia i fan​ta​zyj​ne​go roz​kła​da​nia. Przy​słu​chi​wał się z na​pię​ciem, gdy Kit​son opo​wie​dzia​ła mu o roz​mo​wie z Pe​te​rem Al​le​nem, a ta​so​wa​nie kart po​ma​ga​ło mu się roz​luź​nić i wy​ci​szyć po te​le​fo​nie od prze​ło​żo​ne​go Mar​ti​na Da​we​sa sprzed dzie​się​ciu mi​nut. – Po​my​śla​łem, że po​win​ni​śmy „za​sej​wo​wać bazę” w spra​wie Ami​na Akh​ta​ra. – Sam zwrot, któ​re​go tam​ten użył, uświa​do​mił Brig​stoc​ke’owi, z ja​kim na​dę​tym bu​fo​nem miał do czy​nie​nia. – Z tego, co sły​sza​łem, pań​ski de​tek​tyw in​spek​tor na wszel​kie moż​li​we spo​so​by sta​ra się zdys​kre​dy​to​wać osią​gnię​cia pier​wot​ne​go śledz​twa, co ską​di​nąd uwa​żam za skan​dal. Nie przy​spo​rzy mu to życz​li​wo​ści i po​kla​sku, a je​śli

da​lej bę​dzie drą​żył, uka​że cały mój ze​spół w złym świe​tle. – My​ślę, że o to aku​rat za​dba​li​ście sami. Te​raz od​po​wied​nik Brig​stoc​ke’a mógł się zo​rien​to​wać, z kim miał do czy​nie​nia. – Nie baw​my się w głu​pią ry​wa​li​za​cję – po​wie​dział. – Przy​kro mi, taka już moja na​tu​ra. – Mam na my​śli całe do​wódz​two lon​dyń​skie​go wy​dzia​łu za​bójstw. Całą lon​dyń​ską po​li​cję kry​mi​nal​ną. Ni​ko​mu nie wyj​dzie na do​bre, gdy do​bio​rą się do tego me​dia. – Och, śmiem twier​dzić, że to panu do​sta​nie się bar​dziej niż ko​mu​kol​wiek in​ne​mu – od​pa​ro​wał Brig​stoc​ke. – O ile zdo​ła​łem się zo​rien​to​wać, pań​ski de​tek​tyw in​spek​tor po​wi​nien za​cząć się szy​ko​wać do po​wro​tu do służ​by mun​du​ro​wej jako stój​ko​wy. – Ta​kie po​dej​ście nie jest ani tro​chę po​moc​ne. – Bo wca​le nie mia​ło ta​kie być. – Sko​ro tak, in​for​mu​ję, że bar​dzo chęt​nie pój​dę z tą spra​wą do pań​skie​go prze​ło​żo​ne​go. – Śmia​ło – po​wie​dział Brig​stoc​ke. – A ja w tym cza​sie po​in​for​mu​ję o pań​skich uwa​gach na te​mat de​tek​ty​wa in​spek​to​ra Toma Thor​ne’a, choć wy​da​je mi się, że w obec​nej chwi​li ma on na gło​wie znacz​nie waż​niej​sze spra​wy. – No do​brze, pró​bo​wa​łem prze​mó​wić panu do roz​sąd​ku, ale… – Na​praw​dę? A ja my​śla​łem, że chce pan tyl​ko „za​sej​wo​wać bazę”? – Ro​zu​miem już, skąd ten pań​ski ner​wo​wy de​tek​tyw in​spek​tor czer​pie in​spi​ra​cję do swo​jej za​wo​do​wej po​sta​wy. – Może pan po​now​nie pod​jąć ten te​mat, kie​dy zo​sta​nie pan nad​ko​mi​sa​rzem – uciął Brig​stoc​ke. – Choć za​pew​ne i wte​dy zwy​czaj​nie po​wiem, żeby pan spa​dał! Kit​son się za​śmia​ła, kie​dy Brig​stoc​ke zre​la​cjo​no​wał jej tę roz​mo​wę. – Tom był​by bar​dzo dum​ny – uzna​ła. Brig​stoc​ke roz​ło​żył kar​ty przed sobą na bla​cie biur​ka, prze​ło​żył i po​now​nie po​ta​so​wał. – I jak uwa​żasz? My​ślisz, że uda​ło mu się coś od​kryć? Bo wi​dzisz, wiem, że to, co się tam dzie​je, jest bar​dzo waż​ne, i cie​szę się, że ty i Dave mo​że​cie po​ma​gać mu w te​re​nie, ale są jesz​cze inne spra​wy, któ​ry​mi trze​ba się za​jąć. – Trud​no po​wie​dzieć – od​par​ła Kit​son. – Wy​da​je się pe​łen eu​fo​rii, rów​nie do​brze jed​nak to może być zwy​kła pa​ni​ka. Brig​stoc​ke po​zbie​rał kar​ty i wrzu​cił do szu​fla​dy. – Nie​czę​sto jest mi go żal – po​wie​dział. – Ale w tym kon​kret​nym przy​pad​ku Thor​ne do​sta​je po gło​wie, bo to Akh​tar roz​da​je kar​ty. Je​że​li coś się sta​nie tej ko​bie​cie, za​kład​nicz​ce… – To nie bę​dzie w tym winy Toma Thor​ne’a. – Ży​czę po​wo​dze​nia, gdy​byś pró​bo​wa​ła mu to uświa​do​mić. Obo​je od​wró​ci​li się, gdy Hol​land za​pu​kał do otwar​tych już drzwi i wszedł do środ​ka. – Mamy coś na Ra​hi​ma Jaf​fe​ra – oznaj​mił. – Ale to tro​chę dziw​ne. Brig​stoc​ke po​pa​trzył na Kit​son. – Dzwoń do Thor​ne’a – po​le​cił.

33 Na ostat​nią od​pra​wę przed te​le​fo​nem o go​dzi​nie czwar​tej ze​bra​li się w nie​du​żym po​ko​ju za ścia​ną w sali wy​stę​pów ar​ty​stycz​nych. Na pa​ra​pe​cie le​żał rząd głów z pa​pier-mâché, a na wie​sza​kach wi​sia​ły barw​ne ko​stiu​my. Thor​ne wie​dział, że więk​szość dzie​cia​ków uwiel​bia​ła spę​dzać czas poza szko​łą, ale kil​ko​ro mo​gło​by się po​czuć za​wie​dzio​nych, gdy​by po​mi​nię​to je w ob​sa​dzie szkol​ne​go przed​sta​wie​nia. Je​den dra​mat od​wo​ła​ny z po​wo​du in​ne​go. Don​nel​ly po​pro​sił Sue Pa​scoe o opi​nię na te​mat sta​nu psy​chicz​ne​go Akh​ta​ra i okre​śle​nie po​zio​mu za​gro​że​nia dla dwój​ki za​kład​ni​ków. – Z całą pew​no​ścią jest roz​chwia​ny emo​cjo​nal​nie – po​wie​dzia​ła, za​glą​da​jąc do swo​ich no​ta​tek. – Bywa, że ogar​nia go gniew… mie​wa na​pa​dy wście​kło​ści, ale tego ro​dza​ju skraj​ne emo​cje są krót​ko​trwa​łe, bo wraz z nimi szyb​ko przy​cho​dzi zmę​cze​nie. Po​mi​ja​jąc pierw​szy kon​takt, nie było żad​nych gróźb pod ad​re​sem za​kład​ni​ków, nie po​dał żad​nych li​mi​tów cza​so​wych. Ja​ved nie mó​wił wprost o sa​mo​bój​stwie ani w prze​szło​ści nie prze​ja​wiał skłon​no​ści do prze​mo​cy. – Z tego, co pani mówi, mo​gło​by wy​ni​kać, że Ja​ved to ar​cy​bi​skup Can​ter​bu​ry – skwi​to​wał Chi​vers. Uśmie​chał się, ale to do nie​go nie pa​so​wa​ło. – Z całą pew​no​ścią mar​twi​my się na próż​no. Broń mil​czy za​rów​no tu, jak tam, a We​eks i ten dru​gi nie​szczę​śnik mają w skle​pi​ku ubaw po pa​chy. – Ja​sne – mruk​nął Don​nel​ly i po​wró​cił wzro​kiem do Pa​scoe. – Nie do​strze​gam oznak eska​la​cji żą​dań czy prze​mo​cy – stwier​dzi​ła. – I do​pó​ki to się nie zmie​ni, z całą sta​now​czo​ścią od​ra​dzam po​dej​mo​wa​nie dra​stycz​nych kro​ków. Cho​dzi o to, żeby go zmę​czyć. Don​nel​ly od​wró​cił się do Chi​ver​sa. – Bob? Po raz pierw​szy Thor​ne usły​szał imię Chi​ver​sa i uznał, że ide​al​nie do nie​go pa​so​wa​ło. Tyl​ko jed​na sy​la​ba „Bob”, nie „Ro​bert”. Krót​kie, chwy​tli​we, moż​na je było wy​ta​tu​ować w ja​kimś do​god​nym miej​scu, na wy​pa​dek gdy​by wy​le​cia​ło mu z pa​mię​ci. Thor​ne po​pa​trzył na Pa​scoe, lecz ona nie spoj​rza​ła na nie​go. Uznał, że bała się, iż mo​gła​by wy​buch​nąć śmie​chem. – Cóż, zna​cie moje zda​nie – po​wie​dział Chi​vers. Ski​nął gło​wą w stro​nę Pa​scoe. – Z ca​łym sza​cun​kiem, ale mia​łem do czy​nie​nia z więk​szą licz​bą tego ro​dza​ju in​cy​den​tów niż pani i w osta​tecz​nym roz​ra​chun​ku je​dy​ną róż​ni​cą po​mię​dzy grą na prze​cze​ka​nie a in​ter​wen​cją jest ogrom zmar​no​wa​ne​go cza​su i środ​ków. Re​zul​tat jest zwy​kle taki sam. – Zwy​kle? – po​wtó​rzy​ła Pa​scoe. Chi​vers po​trak​to​wał to jako wy​zwa​nie – i fak​tycz​nie tak było. W ten spo​sób Pa​scoe pró​bo​wa​ła osza​co​wać jego kom​pe​ten​cje. – W cią​gu pię​ciu lat pro​wa​dze​nia tego ro​dza​ju ope​ra​cji moja bry​ga​da tyl​ko trzy​krot​nie była zmu​szo​na do uży​cia bro​ni – wy​ja​śnił. – Jed​na ofia​ra śmier​tel​na, dwie oso​by ran​ne, a za​kład​ni​cy co naj​wy​żej lek​ko dra​śnię​ci. Wy​star​czy? Pa​scoe za​sta​no​wi​ła się nad tym. Tym ra​zem już nie było jej do śmie​chu. – Za​kła​dam, że nie uzna​je pan ofia​ry śmier​tel​nej za po​raż​kę. – Je​że​li uwa​ża pani, że wy​słał​bym tam moją eki​pę, nie prze​ko​naw​szy ich uprzed​nio, że mo​gli​by roz​wią​zać tę sy​tu​ację bez uży​cia bro​ni, to się pani myli. Ale czło​wiek, któ​ry wziął tych za​kład​ni​ków, wy​ma​chu​je na​bi​tym re​wol​we​rem i pro​szę o tym nie za​po​mi​nać. Dla​te​go też nie za​mie​rzam tu sie​dzieć i uda​-

wać, że jego bez​pie​czeń​stwo jest dla mnie rów​nie waż​ne jak zdro​wie i ży​cie za​kład​ni​ków. Ja​sne? – Chcia​ła​bym wy​pro​wa​dzić stam​tąd wszyst​kich ca​łych i zdro​wych – oznaj​mi​ła Pa​scoe. Za​mie​rza​ła po​wie​dzieć coś wię​cej, ale Don​nel​ly wszedł jej w sło​wo: – Chy​ba tro​chę się po​spie​szy​li​śmy. Chi​vers spoj​rzał na Thor​ne’a. – A pan ? – Nie prze​pa​dam za bro​nią pal​ną – od​rzekł Thor​ne. Chi​vers po​ki​wał gło​wą, ale naj​wy​raź​niej uznał te sło​wa za rów​ne przy​zna​niu się do wy​myśl​nych per​wer​sji sek​su​al​nych. – Cho​dzi​ło mi ra​czej o to, jak się przed​sta​wia​ją wy​ni​ki pań​skie​go do​cho​dze​nia – wy​ja​śnił. – Ta spra​wa z jego sy​nem. – Ob​cho​dzi to pana? – O ile tyl​ko jest pan w sta​nie dać oso​bie, któ​ra wzię​ła za​kład​ni​ków, to, cze​go żąda, gdyż w związ​ku z tym mnie tu we​zwa​no, jest oczy​wi​ste, że mnie to ob​cho​dzi. – My​ślę, że ktoś za​mor​do​wał jego syna – po​wie​dział Thor​ne. – I ro​bię, co mogę, aby od​kryć, kto za tym stoi. – Ile to może po​trwać? Wy​raz twa​rzy Thor​ne’a nie po​zo​sta​wiał złu​dzeń, że uwa​żał to py​ta​nie za rów​nie głu​pie jak wte​dy, gdy usły​szał je po raz pierw​szy. – Dzie​sięć mi​nut? Ty​dzień? Wiecz​ność? Nie spo​sób tego okre​ślić, Bob. Don​nel​ly wstał. – Na ra​zie rób​my to, co do​tych​czas, ale we​zmę pod uwa​gę wszyst​ko, co tu usły​sza​łem, i bę​dzie​my ko​ry​go​wać sy​tu​ację na bie​żą​co. Ja​sne? Ski​nie​nia gło​wą, jed​ne bar​dziej en​tu​zja​stycz​ne, inne mniej. – Do​bra, to dzwo​ni​my. Wró​ci​li do sali i kie​dy za​ję​li miej​sca, Don​nel​ly po​pro​sił o ci​szę, a Pa​scoe wy​bra​ła nu​mer. Ode​brał Akh​tar, a ne​go​cja​tor​ka za​py​ta​ła go, jak się czu​je. Po​dzię​ko​wał za tro​skę i od​po​wie​dział, że do​brze, za​py​ta​ła więc, czy mógł​by dać jej ja​kiś do​wód, że z za​kład​ni​ka​mi też wszyst​ko w po​rząd​ku. Akh​tar prze​ka​zał na chwi​lę te​le​fon He​len We​eks. Za​pew​ni​ła Pa​scoe, że ona i Ste​phen są bar​dzo zmę​cze​ni, nie​mniej trzy​ma​ją się nie​źle i ni​cze​go im nie bra​ku​je, po czym od​da​ła ko​mór​kę Akh​ta​ro​wi. Pa​scoe po​dzię​ko​wa​ła mu, a on za​py​tał, czy ma ja​kieś wia​do​mo​ści od Toma Thor​ne’a. In​spek​tor na​chy​lił się w stro​nę Pa​scoe. – Je​stem tu​taj – po​wie​dział. Akh​tar mil​czał. – Wła​śnie wró​ci​łem po roz​mo​wie z ko​lej​ny​mi oso​ba​mi w spra​wie Ami​na i chcę, żeby pan wie​dział, że zro​bi​łem spo​re po​stę​py. Thor​ne się​gnął po słu​chaw​ki Pa​scoe, ale ona nie bar​dzo chcia​ła mu je od​dać. Obo​je prze​nie​śli wzrok na Don​nel​ly’ego, ocze​ku​jąc na przy​zwo​le​nie. Kie​dy się zgo​dził, Pa​scoe od​da​ła słu​chaw​ki Thor​ne’owi, któ​ry za​siadł na jej miej​scu. – W po​rząd​ku, Ja​ve​dzie? – O ja​kich po​stę​pach mowa? – Mu​szę z pa​nem po​roz​ma​wiać. – Niech pan mówi śmia​ło. – Tyl​ko pan i ja – oznaj​mił Thor​ne. W mgnie​niu oka wy​czuł re​ak​cję ota​cza​ją​cych go lu​dzi, szok prze​ra​dza​ją​cy się we wście​kłość i ener​-

gicz​ne, prze​czą​ce ru​chy gło​wą. Don​nel​ly za​sy​czał: „Nic z tego”, a Pa​scoe unio​sła rękę w ostrze​gaw​czym ge​ście. – Nie wy​obra​żam so​bie, jak mia​ło​by to wy​glą​dać – rzekł Akh​tar. – Ni​ko​go nie wpusz​czę do środ​ka i nie spo​dzie​wam się, aby ze​zwo​lo​no mi tak po pro​stu wyjść na ze​wnątrz na krót​ką po​ga​węd​kę. – Mo​że​my po​mó​wić przez ża​lu​zje an​tyw​ła​ma​nio​we – za​pro​po​no​wał Thor​ne. Cze​kał, pró​bu​jąc zi​gno​ro​wać gniew ota​cza​ją​cych go funk​cjo​na​riu​szy i na​pór dło​ni nad​ko​mi​sa​rza na swo​im ra​mie​niu. Wpa​try​wał się w ob​raz fron​tu skle​pu na ekra​nie mo​ni​to​ra i wsłu​chi​wał w ochry​pły szept od​de​chu Akh​ta​ra. – Po pro​stu po​dej​dzie pan do drzwi, przy ża​lu​zjach, a ja sta​nę na uli​cy tuż przy wej​ściu do skle​pu. Akh​tar prze​łknął śli​nę i ode​tchnął. – Do​brze. – Będę za pięć mi​nut – po​wie​dział Thor​ne.

34 Don​nel​ly wrzesz​czał, gdyż chciał, aby Thor​ne miał świa​do​mość, że nie​za​leż​nie od tego, co się wy​da​rzy i jak roz​wi​nie się sy​tu​acja, po​ury​wa in​spek​to​ro​wi jaja i zje na śnia​da​nie. Thor​ne przy​jął ten opieprz ze sto​ic​kim spo​ko​jem, choć nie mógł się oprzeć po​ku​sie, by do​rzu​cić, że Don​nel​ly po tej prze​ką​sce wciąż był​by głod​ny. Na​stęp​nie wy​szedł z gma​chu szko​ły w to​wa​rzy​stwie Pa​scoe i Chi​ver​sa. – To głu​pie – rzekł, kle​piąc się dło​nią w ka​mi​zel​kę z ke​vla​ru, do któ​rej wło​że​nia zmu​sił go Chi​vers. – Bez tego nie po​zwo​lę panu nic zro​bić – uciął Chi​vers. – Tak po pro​stu. Prze​szli przez uli​cę w stro​nę skle​pi​ku. – Jak miał​by do mnie strze​lić przez ża​lu​zje? – To nie pod​le​ga dys​ku​sji. – My​śli pan, że co on ma tam w środ​ku? Ba​zo​okę? Thor​ne czuł na so​bie spoj​rze​nia wie​lu oczu. Wzrok Don​nel​ly’ego i wie​lu in​nych, któ​rzy ob​ser​wo​wa​li go na mo​ni​to​rach, a tak​że funk​cjo​na​riu​szy mun​du​ro​wych, któ​rzy utrzy​my​wa​li kor​don po obu stro​nach uli​cy, sto me​trów na pra​wo i lewo od nie​go, i nie bar​dzo wie​dzie​li, co się dzie​je. Thor​ne’a naj​bar​dziej nie​po​ko​iła obec​ność człon​ków bry​ga​dy ude​rze​nio​wej, któ​rym po krót​kiej od​pra​wie na​ka​za​no za​jąć po​zy​cje strze​lec​kie za stra​te​gicz​nie roz​sta​wio​ny​mi po​jaz​da​mi. Wie​dział, że w jego stro​nę skie​ro​wa​ne były nie tyl​ko oczy. – To ich się boję – po​wie​dział, wska​zu​jąc w stro​nę heł​mów wi​docz​nych tuż nad ma​ską vo​lvo. – Nie jego. – Cóż, wo​bec tego miej​my na​dzie​ję, że ża​lu​zje nie za​czną się pod​no​sić – skwi​to​wał Chi​vers. Spra​wiał wra​że​nie, że świet​nie się bawi. – I pro​szę pa​mię​tać, czyj był ten bły​sko​tli​wy po​mysł. Thor​ne’owi za​bra​kło cię​tej ri​po​sty. Po​pa​trzył na Pa​scoe, ale szła ze spusz​czo​ną gło​wą. Nie ode​zwa​ła się do nie​go od mo​men​tu za​koń​cze​nia roz​mo​wy. Za​trzy​ma​li się parę me​trów od fron​tu skle​pu. – Po pro​stu pro​szę mó​wić – rzekł Chi​vers. – To wszyst​ko. I w żad​nym wy​pad​ku niech pan nie pro​po​nu​je, że wej​dzie do środ​ka albo żeby on wy​szedł na ze​wnątrz, bo je​że​li ża​lu​zje za​czną się uno​sić, a on bę​dzie miał w ręku broń, znaj​dzie się pan po uszy w kło​po​tach. Ja​sne? – Ja​sne – od​parł Thor​ne. Do​pie​ro te​raz ode​zwa​ła się Pa​scoe: – A je​że​li roz​mo​wa za​cznie przyj​mo​wać nie​po​myśl​ny ob​rót, pro​szę się na​tych​miast wy​co​fać. Cięż​ko pra​co​wa​łam, aby po​zy​skać jego za​ufa​nie, i nie chcę tego za​prze​pa​ścić. – Nie pró​bu​ję ni​we​czyć pani osią​gnięć – od​rzekł Thor​ne. – Wca​le tego nie su​ge​ru​ję. – Chcę tyl​ko, aby wie​dział, że ro​bię to, cze​go on chce, i moż​li​we, że wpa​dłem na pe​wien trop. Chcę, żeby mnie rów​nież za​ufał. – Czy mo​że​my już za​czy​nać? – rzu​cił Chi​vers. Thor​ne pod​szedł i za​pu​kał w ża​lu​zje. Od stro​ny głów​nej uli​cy do​cho​dzi​ły stłu​mio​ne od​gło​sy prze​jeż​dża​ją​cych opo​dal sa​mo​cho​dów, ale na​gle za​pa​dła nie​mal kom​plet​na ci​sza. – Je​stem tu – ode​zwał się Akh​tar. To było dziw​ne usły​szeć z tak bli​ska głos tego męż​czy​zny. Był stłu​mio​ny przez szy​bę w drzwiach fron​to​wych skle​pu i Thor​ne mu​siał się na​chy​lić jesz​cze moc​niej w stro​nę po​fał​do​wa​ne​go ar​ku​sza po​ma​lo​wa​nej

spray​em wzmoc​nio​nej bla​chy, któ​ra ich roz​dzie​la​ła. – Dzię​ku​ję, że się pan na to zde​cy​do​wał. – Jest pan sam? Thor​ne uznał, że nie po​wi​nien kła​mać. – Nie. Są ze mną Sue Pa​scoe, a tak​że do​wód​ca jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej. Oba​wiam się, że in​a​czej nie da się tego prze​pro​wa​dzić. – Ro​zu​miem. – Ale roz​ma​wia​my tyl​ko pan i ja, Ja​ve​dzie, więc… – Co chciał mi pan po​wie​dzieć? – Chcia​łem oso​bi​ście po​wie​dzieć, że moim zda​niem ma pan ra​cję – za​czął Thor​ne. – Nie wie​rzę, że Amin sam ode​brał so​bie ży​cie. Oczy​wi​ście mógł​bym to po​wie​dzieć ot tak, wca​le w to nie wie​rząc, tyl​ko dla​te​go, że chce pan to usły​szeć, ale tak nie jest. Musi pan uwie​rzyć, że mó​wię szcze​rze, z peł​nym prze​ko​na​niem i że ro​bię wszyst​ko, co w mo​jej mocy, aby od​na​leźć tego, kto go za​bił. Aby do​ciec praw​dy. Za​pa​dła dłu​ga ci​sza, po czym Thor​ne usły​szał, jak Akh​tar po​wie​dział: – Dzię​ku​ję. – Roz​ma​wia​łem już z kie​row​nic​twem Barn​da​le i z przy​ja​ciół​mi Ami​na. Roz​ma​wia​łem z chło​pa​ka​mi i ro​dzi​na​mi chłop​ców, któ​rzy za​ata​ko​wa​li go rok temu, a tak​że z Ra​hi​mem Jaf​fe​rem. – Cze​mu roz​ma​wiał pan z Jaf​fe​rem? – za​py​tał Akh​tar. – Sta​ram się po​roz​ma​wiać ze wszyst​ki​mi zwią​za​ny​mi z tą spra​wą. – My​śli pan, że Ra​him coś wie? – My​ślę, że… wie​dział o rze​czach z ży​cia pań​skie​go syna, o któ​rych pan nie miał po​ję​cia, to wszyst​ko. – Thor​ne sta​ran​nie do​bie​rał sło​wa. – Nie​kie​dy roz​ma​wia​my z przy​ja​ciół​mi o rze​czach, o któ​rych z ro​dzi​ca​mi nie je​ste​śmy w sta​nie mó​wić. – On mó​wił nam o wszyst​kim – rzekł Akh​tar. – Z pew​no​ścią. – Nie było te​ma​tów, któ​rych Amin nie mógł​by z nami po​ru​szyć. Thor​ne od​wró​cił się, by zo​ba​czyć, że Pa​scoe i Chi​vers bacz​nie go ob​ser​wo​wa​li. Wciąż czuł na so​bie ich wzrok i miał świa​do​mość wy​ce​lo​wa​nych w jego kie​run​ku luf za​opa​trzo​nych w lu​ne​ty ka​ra​bi​nów snaj​per​skich. – Ja​ve​dzie, mu​szę wie​dzieć, że jest pan go​to​wy usły​szeć to, co uda​ło mi się od​kryć. – Nie ro​zu​miem, o czym pan mówi. – Wiem, że nie chce pan ni​ko​go skrzyw​dzić ani zro​bić krzyw​dy sa​me​mu so​bie, pro​szę więc tyl​ko, aby nie tra​cił pan zim​nej krwi. Aby za​cho​wał pan cier​pli​wość i był przy​go​to​wa​ny na naj​gor​sze, na wy​pa​dek gdy​by praw​da o tym, co spo​tka​ło Ami​na, oka​za​ła się bo​le​sna i trud​na do przy​ję​cia. – Mój syn zo​stał za​mor​do​wa​ny – rzekł Akh​tar. – Jak co​kol​wiek, co się z tym wią​że, mo​gło​by być ła​twe do przy​ję​cia? – Po pro​stu może być nie​przy​jem​ne i bul​wer​su​ją​ce, to wszyst​ko. Za​pa​dła ko​lej​na dłu​ga chwi​la ci​szy. Pa​scoe dała Thor​ne’owi znak, żeby od​su​nął się od drzwi. – Wy​star​czy – wy​szep​ta​ła. I wte​dy Akh​tar znów się ode​zwał, do​no​śniej, jak​by przy​su​nął się bli​żej do ża​lu​zji: – Kłam​stwa na te​mat Ami​na, któ​ry​mi nas fa​sze​ro​wa​no, kłam​stwa o tym, co się z nim sta​ło w wię​zie​niu, roz​dzie​ra​ją nam ser​ca, pa​nie Thor​ne. Moje i Na​diry. Po​zba​wi​ły mnie resz​tek przy​zwo​ito​ści i zmie​ni​ły w czło​wie​ka, któ​rym po​gar​dzam. W ko​goś, kto utra​cił ja​kie​kol​wiek po​sza​no​wa​nie dla pra​wa i był w sta​nie po​su​nąć się do tak dra​stycz​nych, nie​wy​sło​wio​nych po​czy​nań. To wszyst​ko jest po​kło​siem tych

kłamstw, ro​zu​mie pan? Jak za​tem mógł​bym oba​wiać się praw​dy?

35 Kil​ka se​kund po po​wro​cie Akh​ta​ra na za​ple​cze roz​dzwo​nił się te​le​fon. Obo​je spoj​rze​li na ko​mór​kę He​len, wciąż le​żą​cą na biur​ku, za​raz jed​nak zo​rien​to​wa​li się, że dźwięk do​cho​dził ze skle​pu. To był sy​gnał ko​mór​ki Mit​chel​la, któ​rą miał w kie​sze​ni. Sie​dzie​li i wsłu​chi​wa​li się w ten dźwięk, a kie​dy ucichł, ode​zwał się Akh​tar: – Za​mie​rza​łem po​wie​dzieć to już wcze​śniej, ale owi​ną​łem cia​ło pana Mit​chel​la naj​le​piej, jak umia​łem. Było tu parę czar​nych wor​ków, więc… – W po​rząd​ku – za​pew​ni​ła He​len. – Nie przy​cho​dzi mi do gło​wy, co moż​na by zro​bić in​ne​go. Za​sta​na​wia​ła się, kie​dy zwło​ki za​czną cuch​nąć. W tym upa​le ra​czej nie​dłu​go. Akh​tar usiadł. – Tak mi wstyd, że on tam leży… bar​dzo mi wstyd, ale obie​cu​ję, pani We​eks, że kie​dy to wszyst​ko się skoń​czy, uczy​nię, co na​le​ży, aby miał od​po​wied​ni po​grzeb. Nie zwa​ża​jąc na kosz​ty, zaj​mę się tym, obie​cu​ję. He​len tyl​ko na nie​go pa​trzy​ła. Ki​wa​nie gło​wą, gor​li​wość. Czy na​praw​dę wie​rzył, że kie​dy to się skoń​czy, tak po pro​stu stąd wyj​dzie i po​wró​ci do daw​ne​go ży​cia? Wró​ci do domu, do żony, do​mo​wych obia​dów i po​ran​ne​go wsta​wa​nia, by otwo​rzyć sklep o wpół do pią​tej? Czy na​praw​dę są​dził, że ist​nia​ła inna per​spek​ty​wa prócz śmier​ci i wię​zie​nia? A ja​kie ona mia​ła per​spek​ty​wy? Znów po​my​śla​ła o ce​nie, jaką bę​dzie mu​sia​ła za​pła​cić za za​ta​je​nie praw​dy o śmier​ci Ste​phe​na Mit​chel​la. O tym, że po​sta​wi​ła na sza​li cięż​ko wy​pra​co​wa​ną ka​rie​rę, i ogar​nę​ła ją złość na czło​wie​ka, któ​ry, już mar​twy, spo​czy​wał w są​sied​nim po​miesz​cze​niu. Dla​cze​go jej nie po​słu​chał, dla​cze​go był taki głu​pi? To on ją w to wpa​ko​wał! Przez nie​go mu​sia​ła kła​mać, kom​bi​no​wać i ma​ta​czyć… Kie​dy gniew w koń​cu osłabł, ogar​nę​ło ją za​wsty​dze​nie, tak jak Akh​ta​ra. Spójrz​my praw​dzie w oczy. Była go​to​wa po​świę​cić wszyst​ko, łącz​nie z wła​sną kre​tyń​ską ka​rie​rą, i wy​czoł​ga​ła​by się stąd, choć​by na​wet krwa​wią​ca i po​zba​wio​na koń​czyn, aby tyl​ko znów zo​ba​czyć swo​je​go syn​ka. I wie​dzia​ła, że gdy to się sta​nie, je​że​li to się sta​nie, Ste​phen Mit​chell zo​sta​nie wy​nie​sio​ny ze skle​pu jak cuch​ną​cy ze​włok owi​nię​ty w tor​by na śmie​ci. – Wszyst​ko w po​rząd​ku, pani We​eks? He​len po​pa​trzy​ła na nie​go i spró​bo​wa​ła się uśmiech​nąć. – Nie uwa​ża pan, że „pani We​eks” brzmi zbyt for​mal​nie? Zwa​żyw​szy na oko​licz​no​ści. – Tak, oczy​wi​ście – przy​znał Akh​tar. – To głu​pie. – Mówi mi He​len. Po​ki​wał gło​wą i przy​su​nął krze​sło nie​co bli​żej niej. – My​ślę, że to już nie​dłu​go się skoń​czy, He​len. – To do​brze – po​wie​dzia​ła. Na jej ustach po​ja​wił się szcze​ry, pro​mien​ny uśmiech i po raz pierw​szy od wie​lu go​dzin za​po​mnia​ła o obo​la​łym, zdrę​twia​łym cie​le i ob​rę​czy kaj​da​nek wrzy​na​ją​cej się w jej nad​gar​stek. – To na​praw​dę świet​nie, Ja​ve​dzie. Nie chcia​ła na​ci​skać, py​tać, o czym on i Thor​ne roz​ma​wia​li przez ża​lu​zje. Sły​sza​ła głos Akh​ta​ra, ale nie była w sta​nie zro​zu​mieć słów Thor​ne’a. Za​mie​rza​ła za​cze​kać, aż Akh​tar sam jej to po​wie. Za​miast tego za​py​tał:

– Skąd znasz pana Thor​ne’a? – To dłu​ga hi​sto​ria – od​par​ła. Akh​tar wzru​szył ra​mio​na​mi. – Wy​da​je mi się, że zo​sta​nie​my tu jesz​cze przez ja​kiś czas. – Po​nad rok temu zgi​nął mój part​ner. To było tuż przed tym, jak uro​dził się Al​fie. – Ach – po​wie​dział Akh​tar i po​ki​wał gło​wą. – Za​sta​na​wia​łem się, dla​cze​go nig​dy nie wi​dzia​łem ojca dziec​ka. Oczy​wi​ście nig​dy nie ośmie​lił​bym się za​py​tać. He​len prze​łknę​ła śli​nę i od​cze​ka​ła kil​ka se​kund. – Paul… zo​stał za​bi​ty i za​da​niem Thor​ne’a było do​wie​dzieć się, co się sta​ło. – Tak jak te​raz? – Mniej wię​cej. – I uda​ło mu się? – Cóż, zdo​ła​łam sama dojść praw​dy. He​len po​krę​ci​ła gło​wą, wciąż nie mo​gąc uwie​rzyć, na​wet po roku, że pod​ję​ła ta​kie ry​zy​ko. Że tak się na​ra​ża​ła. We​szła w śro​do​wi​sko gang​ste​rów i za​bój​ców jak dziec​ko, któ​re trą​ca pa​ty​kiem gniaz​do os, i mio​ta​ła się jak sza​lo​na, choć była wte​dy prze​cież w ósmym mie​sią​cu cią​ży z Al​fiem. Mimo to osta​tecz​nie była z sie​bie dum​na i usa​tys​fak​cjo​no​wa​na, bo wie​dzia​ła, że Paul z pew​no​ścią do​ce​nił​by jej trud. To po​mo​gło jej upo​rać się z bó​lem i po​czu​ciem winy. – Może więc to cie​bie po​wi​nie​nem był po​pro​sić, abyś się do​wie​dzia​ła, co się sta​ło z Ami​nem – rzekł z uśmie​chem Akh​tar. – A Thor​ne po​wi​nien sie​dzieć na two​im miej​scu. – To na​wet mi się po​do​ba – stwier​dzi​ła. Akh​tar pod​niósł się i wsta​wił wodę. Jego ru​chy na​gle na​bra​ły lek​ko​ści, kie​dy się​gał po kub​ki i ły​żecz​ki. Ra​mio​na wy​pro​sto​wa​ły się. – Wczo​raj za​pro​po​no​wał, że za​mie​ni się z tobą miej​sca​mi. To po​wie​dzia​ło mi coś waż​ne​go na jego te​mat. Ja​kim jest czło​wie​kiem. Uświa​do​mi​ło mi, że to wła​ści​wy czło​wiek… He​len przy​po​mnia​ła so​bie roz​mo​wę z Thor​ne’em sprzed roku, po po​grze​bie Pau​la. Spra​wiał wra​że​nie, że było mu nie​wy​god​nie w gar​ni​tu​rze i w kra​wa​cie. Po​wie​dział jej wte​dy, że zo​sta​nie oj​cem. „Dziec​ko jest już w dro​dze. Sy​tu​acja nie jest tak za​awan​so​wa​na jak w pani przy​pad​ku, ale… jest w dro​dze”. A za​tem od paru mie​się​cy Thor​ne po​wi​nien być już oj​cem. A mimo to za​pro​po​no​wał, że zaj​mie jej miej​sce. Kie​dy Akh​tar przy​niósł her​ba​tę, He​len na​pi​ła się i zja​dła kil​ka bisz​kop​tów. Była dum​na z Thor​ne’a. Wie​dzia​ła, że nie po​tra​fi​ła​by się za​cho​wać tak jak on.

36 Ba​zu​jąc na wie​dzy po​zy​ska​nej z se​ria​lu The Young Ones, Thor​ne wciąż wy​obra​żał so​bie, że więk​szość stu​den​tów z dumą miesz​ka w peł​nej cha​osu cia​sno​cie, pla​my wil​go​ci na ścia​nach za​kry​wa pla​ka​ta​mi z Che Gu​eva​rą, po​zo​sta​wio​ne w zle​wie brud​ne na​czy​nia z wol​na po​kry​wa​ją się ple​śnią, a na lo​dów​ce wi​szą przy​le​pio​ne kar​tecz​ki z na​pi​sem: „Precz z rę​ka​mi od mo​je​go jo​gur​tu!”. To prze​sta​rza​łe ste​reo​ty​py z ga​tun​ku tych, któ​re przy​no​szą po​cie​sze​nie. Po​zwa​la​ły prze​łknąć za​zdrość, jaką Thor​ne od​czu​wał wo​bec o po​nad po​ło​wę młod​szych od nie​go, któ​rzy jesz​cze przez trzy lata mo​gli cie​szyć się sek​sem i bra​kiem ja​kiej​kol​wiek od​po​wie​dzial​no​ści, i ła​go​dzi​ły żal, że nig​dy nie za​li​czał się do tego gro​na. Miesz​ka​nie Ra​hi​ma Jaf​fe​ra mo​gło​by przy​pra​wić o za​wiść więk​szość lu​dzi. Chło​pak miesz​kał o rzut ka​mie​niem od te​atru Old Vic, na par​te​rze prze​ro​bio​ne​go daw​ne​go ma​ga​zy​nu, tuż obok The Cut w Wa​ter​loo. Po krót​kiej wy​mia​nie zdań przez do​mo​fon i jesz​cze krót​szej ry​wa​li​za​cji na spoj​rze​nia w pro​gu Jaf​fer za​pro​sił Thor​ne’a do sa​lo​nu, któ​re​go nie po​wsty​dzi​ło​by się żad​ne z mar​ko​wych cza​so​pism o mod​nym i no​wo​cze​snym wy​stro​ju wnętrz. – Ład​nie tu – za​uwa​żył Thor​ne. Jaf​fer nie od​po​wie​dział. Biel ścian prze​ła​my​wa​ły rzę​dy opra​wio​nych w ram​ki czar​no-bia​łych fo​to​gra​fii, por​tre​tów lu​dzi, któ​rych Thor​ne, z wy​jąt​kiem Mar​lo​na Bran​do i Im​ran Kha​na, nie znał. Lam​pa na koń​cu dłu​gie​go, cien​kie​go, me​ta​lo​we​go ra​mie​nia się​ga​ła pięć me​trów w głąb po​ko​ju z mar​mu​ro​we​go blo​ku w sa​mym rogu i za​wi​sa​ła nad sto​li​kiem do kawy, ufor​mo​wa​na na kształt łań​cu​cha DNA. Pro​jekt ja​kie​goś Ja​poń​czy​ka, po​my​ślał Thor​ne, choć nie po​tra​fił przy​po​mnieć so​bie na​zwi​ska. Nie miał wąt​pli​wo​ści, że nic w tym po​ko​ju nie było prze​zna​czo​ne do sa​mo​dziel​ne​go mon​ta​żu, a kie​dy zo​rien​to​wał się, że cała apa​ra​tu​ra na​gło​śnie​nio​wa jest mar​ki Bang&Olu​fsen – te​le​wi​zor, wie​ża ste​reo, a na​wet te​le​fon o ab​sur​dal​nym kształ​cie – przy​po​mniał so​bie, co Hol​land po​wie​dział mu o miesz​ka​niu Pe​te​ra Al​le​na, choć nie wy​obra​żał so​bie, aby aku​rat tam​to zo​sta​ło urzą​dzo​ne w rów​nie do​brym gu​ście. Usiadł na krze​śle ze skó​ry i chro​mo​wa​nej sta​li, któ​re z całą pew​no​ścią zo​sta​ło za​pro​jek​to​wa​ne ra​czej z uwa​gi na wa​lo​ry es​te​tycz​ne niż wy​go​dę, i zo​ba​czył, jak Ra​him mo​ści się na iden​tycz​nej so​fie. Chło​pak miał na so​bie te same ciu​chy, w któ​rych Thor​ne wi​dział go wcze​śniej, choć skar​pet​ki i tramp​ki za​mie​nił te​raz na mięk​kie czer​wo​ne mo​ka​sy​ny. – Le​piej się już czu​jesz, Ra​hi​mie? – Słu​cham? – Roz​ma​wia​łem z two​ją wy​kła​dow​czy​nią, opie​kun​ką ze stu​diów. – Ale po co? – Choć​by dla​te​go, że nie od​bie​ra​łeś ko​mór​ki – od​parł Thor​ne. – Dla​te​go wpa​dłem na uczel​nię. Two​ja opie​kun​ka bar​dzo mi po​mo​gła. Po​wie​dzia​ła, że źle się po​czu​łeś. I że po​sze​dłeś wcze​śniej do domu. – Tja… – To mu​sia​ło się stać na​gle. – Thor​ne zmie​nił po​zy​cję, aby było mu wy​god​niej, ale w koń​cu dał za wy​gra​ną. – Nie​dłu​go po na​szej roz​mo​wie, zga​dza się? – Ja​kiś wi​rus – mruk​nął Ra​him. Thor​ne ski​nął gło​wą i od​wró​cił się w stro​nę ze​sta​wu ste​reo. – Cze​go wcze​śniej słu​cha​łeś? – za​py​tał. Ra​him wy​łą​czył mu​zy​kę, kie​dy tyl​ko wpro​wa​dził Thor​ne’a do środ​ka.

– I tak ra​czej pan nie zna. – Za​pew​ne – przy​znał Thor​ne. – Chy​ba nie było to nic w moim gu​ście. Ra​him tyl​ko na nie​go pa​trzył. Thor​ne za​uwa​żył, że chło​pak jest zde​ner​wo​wa​ny, ale mimo to sta​ra się pod​trzy​mać luź​ną roz​mo​wę. Był na tyle by​stry, że wie​dział, iż nie po to Thor​ne go od​wie​dził. – Lu​bisz mu​zy​kę? By​wasz w klu​bach? Mo​ment za​wa​ha​nia. – Nie bar​dzo. – Czyż​by? Ra​him wy​chy​lił się do przo​du i za​py​tał: – O co wła​ści​wie cho​dzi? Ale po wy​ra​zie jego twa​rzy wi​dać było, że do​sko​na​le zna od​po​wiedź na to py​ta​nie. – Zo​sta​łeś aresz​to​wa​ny pod​czas na​lo​tu na Cry​stal Rose przy Bre​wer Stre​et pięć mie​się​cy temu – po​wie​dział Thor​ne. – I by​łeś za​trzy​ma​ny za po​sia​da​nie ko​ka​iny. Chło​pak za​pew​ne chciał spra​wiać wra​że​nie nie​wzru​szo​ne​go, ale nie był w sta​nie za​pa​no​wać nad ner​wo​wy​mi od​ru​cha​mi. Mięk​ki czer​wo​ny mo​ka​syn za​czął po​stu​ki​wać szyb​ko o pod​ło​gę. – No i co z tego? – By​łeś tam z po​wo​du mu​zy​ki? – To miły klub – od​rzekł Ra​him. – Po​sze​dłem tam z ko​le​ga​mi. Thor​ne wy​chy​lił się do przo​du i z za​do​wo​le​niem stwier​dził, że w tej sa​mej chwi​li Ra​him od​su​nął się jesz​cze bar​dziej do tyłu. – Nie ob​cho​dzą mnie pro​chy – stwier​dził. To już nie była luź​na po​ga​węd​ka ani nie​zo​bo​wią​zu​ją​ca roz​mo​wa. – Naj​cie​kaw​sze jest to, że na​lo​tu wca​le nie do​ko​na​li an​ty​nar​ko​ty​ko​wi. To była ro​bo​ta oby​cza​jów​ki. Do​sta​li cynk, że pew​ni osob​ni​cy za​glą​da​ją do Cry​stal Rose i wy​ko​rzy​stu​ją to miej​sce, aby pod​ry​wać nie​let​nich chłop​ców. Cze​kał, ale Ra​him tyl​ko wpa​try​wał się w pod​ło​gę i te​raz już obie jego sto​py wy​bi​ja​ły rytm na wy​ło​żo​nej par​kie​tem, la​kie​ro​wa​nej pod​ło​dze. – Mó​wię tu o czter​na​sto-, pięt​na​sto​lat​kach – cią​gnął Thor​ne. – Ro​zu​miesz? Nie jest to aż tak od​ra​ża​ją​ce, żeby po​bu​dzić do szcze​gól​nie za​żar​te​go dzia​ła​nia bry​ga​dę an​ty​pe​do​fil​ską, ale na tyle za​bro​nio​ne przez pra​wo, żeby móc za to po​sa​dzić, a męż​czyź​ni, któ​rych to do​ty​czy, nie mogą so​bie po​zwo​lić na spo​koj​ną prze​chadz​kę w oko​li​cach Pic​ca​dil​ly Cir​cus z sa​me​go rana. Wiesz, o czym mó​wię, Ra​hi​mie? Cho​dzi o oso​by po​wszech​nie sza​no​wa​ne. No bo kto przy zdro​wych zmy​słach chciał​by ry​zy​ko​wać okra​dze​nie albo po​bi​cie przez ja​kie​goś ćpu​na, kie​dy chce je​dy​nie szyb​kie​go nu​mer​ku w wy​ko​na​niu ko​goś, kto ma de​li​kat​ne, gład​kie dło​nie? Dla​te​go klub taki jak ten, w któ​rym by​łeś, to ist​ny dar nie​bios, nie uwa​żasz? Ide​al​ne miej​sce, by zna​leźć to, cze​go się szu​ka, bez zbęd​ne​go ry​zy​ka. Parę drin​ków, wol​ny ta​niec i nie trze​ba się mar​twić o nic wię​cej, a for​sa przej​dzie z rąk do rąk już w bez​piecz​nej gar​so​nie​rze albo w wy​god​nym za​ci​szu ho​te​lo​we​go po​ko​ju. Po​tem te na​praw​dę ża​ło​sne typy mogą oszu​ki​wać sa​mych sie​bie, że ci, któ​rych przy​pro​wa​dzi​li ze sobą do domu, na​praw​dę chcą tam być. Mogą ro​bić to, na co mają ocho​tę, i nie mu​szą się spie​szyć. Mogą się wy​lu​zo​wać i zrzu​cić przy​cia​sne gar​ni​tur​ki… a po​tem pie​przyć na​sto​let​nich chłop​ców, jak im się żyw​nie po​do​ba. Ra​him w koń​cu uniósł wzrok. Te​raz na​praw​dę wy​glą​dał na scho​ro​wa​ne​go. – Pa​mię​tasz, o czym roz​ma​wia​li​śmy wcze​śniej – kon​ty​nu​ował Thor​ne. – Dla​te​go bio​rąc pod uwa​gę, że tro​chę mi się spie​szy i że tak na​praw​dę in​te​re​su​je mnie Amin… za​sta​na​wia​łem się, co mógł​byś mi na ten te​mat po​wie​dzieć. – Nic – od​parł Ra​him. – Nie​do​brze.

– Nie je​stem nie​let​ni. – Ale by​łeś – rzekł Thor​ne. – Po​dob​nie jak Amin. Ra​him wstał. – Chcę, żeby pan już stąd wy​szedł. – Po​nie​waż nie po​wie​dzia​łeś ro​dzi​com, do​my​ślam się, że nie wie​dzą o two​im aresz​to​wa​niu. – Thor​ne tak​że wstał i pod​szedł do Ra​hi​ma. – Ani o nar​ko​ty​kach. – A więc niech im pan po​wie – rzu​cił Ra​him. – Zro​bię to, je​że​li będę mu​siał. – Nie dbam o to. – Wręcz prze​ciw​nie. Thor​ne pa​trzył na Ra​hi​ma, aż ma​ska zu​chwa​ło​ści i bra​wu​ry za​czę​ła pę​kać, a chło​pak spu​ścił gło​wę i wy​glą​dał, jak​by miał z po​wro​tem osu​nąć się na sofę. Wie​dział, że za​stra​szał na​sto​lat​ka. W prze​szło​ści le​piej zda​rza​ło mu się trak​to​wać za​bój​ców i gwał​ci​cie​li, ale wte​dy miał nie​ogra​ni​czo​ny czas i wspar​cie eki​py, któ​ra po​ma​ga​ła mu w zbie​ra​niu ma​te​ria​łów do​wo​do​wych. Spoj​rzał na twarz chło​pa​ka i znie​na​wi​dził sa​me​go sie​bie, ale nie mógł so​bie po​zwo​lić na sza​no​wa​nie czy​ich​kol​wiek uczuć, a kie​dy po​my​ślał o tym, przez co prze​cho​dzi​ła He​len We​eks i co wy​cier​piał Amin Akh​tar, po​czuł nie​od​par​tą ocho​tę, by schwy​cić Ra​hi​ma za gar​dło, pchnąć go na jed​ną z tych gu​stow​nie zdo​bio​nych ścian i wpi​jać mu przed​ra​mię w krtań tak dłu​go, aż gno​jek po​wie mu wszyst​ko. – By​wa​li​śmy na im​pre​zach – rzekł Ra​him. – Ja i Amin. – Na ja​kie​go ro​dza​ju im​pre​zach? – Na im​pre​zach z męż​czy​zna​mi, ja​sne? – Nie​omal wy​pluł z sie​bie te sło​wa. – Ta​ki​mi jak ci, o któ​rych pan mó​wił. Po​wszech​nie sza​no​wa​ny​mi męż​czy​zna​mi. – I ci męż​czyź​ni pła​ci​li to​bie i Ami​no​wi za seks? Ra​him po​wo​li po​ki​wał gło​wą. – Nie​któ​rzy chłop​cy ro​bi​li to, bo po​trze​bo​wa​li nar​ko​ty​ków, ale my ro​bi​li​śmy to po pro​stu dla pie​nię​dzy. Nasi ro​dzi​ce nie byli bo​ga​ci, ro​zu​mie pan? A ci męż​czyź​ni byli za​zwy​czaj… schlud​ni i tro​skli​wi. Za​zwy​czaj. Thor​ne cze​kał. – To było… pod​nie​ca​ją​ce – cią​gnął Ra​him. – Po​do​ba​ło nam się też to, że nie by​li​śmy jak inne azja​tyc​kie dzie​cia​ki, któ​re non stop za​ku​wa​ły, żeby zo​stać praw​ni​ka​mi czy le​ka​rza​mi. Któ​re ro​bi​ły wszyst​ko, aby ich ro​dzi​ce byli z nich za​do​wo​le​ni. To my de​cy​do​wa​li​śmy o so​bie, ro​zu​mie pan? – Na​praw​dę tak uwa​żasz? – Tak wła​śnie się czu​łem. – Gdzie od​by​wa​ły się te im​pre​zy? – za​py​tał Thor​ne. Ra​him się za​wa​hał. – W róż​nych miej​scach. W City. W pen​tho​usie nad rze​ką. Cza​sa​mi w Hi​gh​ga​te. – Po​trzeb​ne mi ad​re​sy. – Nie pa​mię​tam. – Opo​wiedz mi o tych męż​czy​znach, Ra​hi​mie. – Już mó​wi​łem… – Mu​sisz po​dać mi przy​najm​niej kil​ka na​zwisk. – Nie. – Na mi​łość bo​ską – za​wo​łał Thor​ne – je​den z tych męż​czyzn mógł za​bić Ami​na. Chło​pak po​trzą​snął gło​wą i wciąż krę​cił nią prze​czą​co. Thor​ne z każ​dą se​kun​dą od​dy​chał co​raz szyb​ciej; wie​dział, że nie ma sen​su za​cią​gać chło​pa​ka do po​ko​ju prze​słu​chań, brak pod​staw do za​trzy​ma​nia go

i jesz​cze mniej​sze były szan​se na uzy​ska​nie od nie​go od​po​wie​dzi, któ​rych po​szu​ki​wał. Si​nia​ki zni​ka​ły o wie​le szyb​ciej niż smu​tek i żal, a Thor​ne mu​siał​by po​tem żyć z ewen​tu​al​ny​mi kon​se​kwen​cja​mi swo​ich czy​nów. Na szczę​ście pra​gnie​nie po​su​nię​cia się do prze​mo​cy pry​snę​ło rów​nie szyb​ko, jak się po​ja​wi​ło, kie​dy Thor​ne spoj​rzał Ra​hi​mo​wi Jaf​fe​ro​wi w oczy i zro​zu​miał, że chło​pak jest go​to​wy przy​jąć od nie​go tę gorz​ką lek​cję. Pra​gnął tego. Osta​tecz​nie Thor​ne za​mach​nął się gwał​tow​nie i mu​snął chro​mo​wa​ny aba​żur lam​py wi​szą​cej ni​sko, tuż obok nie​go. Lam​pa za​ko​ły​sa​ła się z boku na bok na cien​kim ra​mie​niu me​ta​lo​we​go wy​się​gni​ka, krąg świa​tła na prze​mian to obej​mo​wał swo​im za​się​giem chło​pa​ka, to od​da​lał się od nie​go, gdy Thor​ne ru​szył w stro​nę drzwi i bez sło​wa wy​szedł z miesz​ka​nia Ra​hi​ma.

37 W ostat​nich dniach Pe​ter Al​len spę​dzał wię​cej cza​su w pu​bach. Za​wsze lu​bił wy​pić, ale te​raz ro​bił to nie tyle dla przy​jem​no​ści, ile po to, aby się na​wa​lić. Za​tra​cić się w pi​wie albo cy​drze. Co za iro​nia, uznał, zwa​żyw​szy na to, w jaki spo​sób za​ro​bił na to pie​nią​dze. Vic​to​ria przy Qu​eens​brid​ge Road to nie był jego lo​kal​ny pub. Za​szczyt ten przy​padł cuch​ną​cej mo​czem knaj​pie jego sta​rusz​ka, więc wo​lał przejść dzie​sięć mi​nut pie​cho​tą, by po​pi​jać w to​wa​rzy​stwie lu​dzi zbli​żo​nych do nie​go wie​kiem. Poza tym znaj​do​wał się tam wiel​ki te​le​wi​zor i moż​na było obej​rzeć mecz na żywo, do je​dze​nia ofe​ro​wa​no też coś wię​cej niż orzesz​ki ziem​ne. Ten pub nie był tak ba​je​ranc​ki jak We​ther​spo​ons czy inne tego ro​dza​ju knaj​py, a Al​len po​dej​rze​wał, że ist​niał jesz​cze przed jego na​ro​dzi​na​mi, bo w oknach miał szy​by z mlecz​ne​go szkła, a w sali pod ścia​na​mi sta​ły sta​ro​świec​kie sto​li​ki od​dzie​lo​ne od sie​bie czymś w ro​dza​ju prze​pie​rze​nia. Przy​cho​dzi​ło tu kil​ku za​wa​diac​kich sta​łych klien​tów, któ​rzy pró​bo​wa​li zmie​rzyć się z nowo przy​by​ły​mi na spoj​rze​nia, ale moż​na też było za​grać w bi​lard, a w piąt​ki wy​stę​po​wa​ły ze​spo​ły na żywo, chęt​nym zaś za​pew​nio​no atrak​cje w ro​dza​ju kil​ku jed​no​rę​kich ban​dy​tów, gdzie mo​gli uto​pić cięż​ko za​ro​bio​ne pie​nią​dze. Co naj​istot​niej​sze, nie był to ir​landz​ki pub z ko​ni​czyn​ka​mi i in​ny​mi tego typu kre​tyń​ski​mi mo​ty​wa​mi. Za​czął wcze​śnie i ostro, bo jesz​cze przed wyj​ściem z domu opróż​nił parę pu​szek. Jed​nak na​wet po czte​rech szklan​kach ja​sne​go peł​ne​go w Vic​to​rii wciąż po​zo​sta​wał na tyle trzeź​wy, że przed ósmą po​sta​no​wił ro​ze​grać par​tyj​kę bi​lar​da i orżnąć ja​kie​goś tę​pe​go ły​so​la. Gość ga​pił się na nie​go, od​kąd tu przy​szedł, zer​ka​jąc i uśmie​cha​jąc się, ale te​raz Al​len spra​wi, że fa​ce​to​wi na​praw​dę zrzed​nie mina. Prze​rżnął pierw​szą ram​kę, kie​dy przy​pad​kiem wbił czar​ną bilę do łuzy, i mu​siał pa​trzeć, jak tępy buc mru​gnął po​ro​zu​mie​waw​czo do dziew​czy​ny sie​dzą​cej pod ścia​ną i po​wie​dział: „Pech, ko​le​go”. Po​tem za​sta​na​wiał się, czy zła​mać kij na gę​bie tego typa, czy ra​czej pod​bić staw​kę, i po na​my​śle wy​brał dru​gą moż​li​wość, bo nie chciał ry​zy​ko​wać zła​ma​nia wa​run​ków zwol​nie​nia. Poza tym wie​dział, że za​wsze może do​ło​żyć fra​je​ro​wi póź​niej, gdy​by prze​grał lub gdy​by wy​gra​na go nie usa​tys​fak​cjo​no​wa​ła. Po​wo​li, z na​masz​cze​niem wbił ostat​nią czar​ną bilę, pa​trząc na brzyd​ką jak noc dziew​czy​nę tę​pe​go buca, za​nim jesz​cze bila wpa​dła do łuzy. Uśmiech​nął się do niej sze​ro​ko. Mru​gnął i po​wie​dział: „Pech”, a kie​dy szedł w stro​nę baru, przy​szło mu na myśl, że mógł mó​wić o grze albo o tym, że dziew​czy​na mia​ła pe​cha, za​da​jąc się z ta​kim pa​lan​tem. Za​brzmia​ło to dwu​znacz​nie. Uznał, że to było bar​dzo cel​ne. Choć wy​ma​chi​wał dwu​dziest​ką przez pół mi​nu​ty, za​ro​zu​mia​ła kro​wa za ba​rem bez​czel​nie go igno​ro​wa​ła i ga​da​ła w naj​lep​sze z ja​kimś tan​de​cia​rzem w gar​ni​tu​rze. Prze​szedł więc na dru​gi ko​niec kon​tu​aru i wci​snął się w pierw​szą lukę. Znów za​czął wy​ma​chi​wać bank​no​tem, po czym od​wró​cił się, kie​dy usły​szał brzęk mo​net wy​sy​pu​ją​cych się z au​to​ma​tu dla ja​kie​goś szczę​śliw​ca, i zo​ba​czył zna​jo​mą twarz. – Ej, la​cho​cią​gu! Chło​pak przy au​to​ma​cie od​wró​cił się, oczy miał zim​ne i mar​twe, uśmiech​nął się jed​nak, kie​dy roz​po​znał Al​le​na, któ​ry uniósł rękę i za​czął nią wy​ko​ny​wać ob​sce​nicz​ne ge​sty. Po​zbie​rał wy​gra​ną i pod​szedł do baru, nie zwa​ża​jąc na gniew​ne spoj​rze​nia osób, mię​dzy któ​ry​mi się prze​py​chał, aby sta​nąć obok Al​le​na. Wy​cią​gnął w jego stro​nę za​ci​śnię​tą pięść. – Co tu ro​bisz? – za​py​tał. Al​len przy​bił z nim żół​wi​ka. – Przy​sze​dłem się na​wa​lić – po​wie​dział.

– Mio​dzio… – Co pi​jesz? W Barn​da​le nie był szcze​gól​nie bli​sko z John​no Brid​ge​sem. Ten dzie​ciak miał sła​bość do pro​chów, a Al​len nig​dy nie prze​pa​dał za ćpu​na​mi. Poza tym Brid​ges za​da​wał się tyl​ko z bia​ły​mi i choć sam Al​len nie był wiel​kim mi​ło​śni​kiem czar​nych czy Ara​bów, wo​lał omi​jać gan​gi sze​ro​kim łu​kiem i trzy​mać się sa​mot​nie na ubo​czu. Na dłuż​szą metę tak było bez​piecz​niej, a przy​najm​niej tak uwa​żał. Nie​mniej Brid​ges nig​dy nie za​cho​wy​wał się jak pa​lant, kie​dy ich ścież​ki się prze​ci​na​ły. To waż​na ce​cha, bio​rąc pod uwa​gę nie​któ​rych de​bi​li, z ja​ki​mi Al​len miał wąt​pli​wą przy​jem​ność się ze​tknąć, i istot​ny po​wód, aby te​raz po​sta​wić mu drin​ka. – Kie​dy wy​sze​dłeś? Brid​ges za​my​ślił się. – Nie​dłu​go po to​bie. Bę​dzie ze dwa mie​sią​ce. Się​gnął do kie​sze​ni i wy​jął pla​sti​ko​wy nie​bie​ski ró​ża​niec. Za​mach​nął nim przed Al​le​nem i uśmiech​nął się, uka​zu​jąc moc​no uszczu​plo​ny gar​ni​tur po​krzy​wio​nych zę​bów. – Taj​ny sy​gnał – po​wie​dział. – No da​lej, niech zo​ba​czą. Al​len po​ki​wał gło​wą i wy​jął swój ró​ża​niec z kie​sze​ni kurt​ki. Wszy​scy chłop​cy w Barn​da​le otrzy​my​wa​li ta​kie ró​żań​ce i zgod​nie z nie​pi​sa​ną umo​wą po opusz​cze​niu za​kła​du za​wsze mie​li je no​sić przy so​bie. W ten spo​sób przy​zna​wa​li się do pew​nych wy​da​rzeń, któ​re ich po​łą​czy​ły, dzie​li​li wspól​ną prze​szłość, zy​ski​wa​li wza​jem​ne za​ufa​nie, kie​dy się spo​ty​ka​li na wol​no​ści. Zda​niem Al​le​na ni​czym nie róż​ni​ło się to od se​kret​nych uści​sków dło​ni, ja​kie wy​mie​nia​li mię​dzy sobą gli​nia​rze czy sę​dzio​wie. Wsu​nął ró​ża​niec z po​wro​tem do kie​sze​ni i pa​trzył, jak Brid​ges są​czy piwo. Miał bar​dzo krót​kie ru​da​we wło​sy i no​sił brud​ną dre​li​cho​wą kurt​kę oraz dżin​sy. Po roz​sze​rzo​nych źre​ni​cach Al​len zo​rien​to​wał się, że tam​ten mu​siał nie​daw​no strze​lić so​bie dział​kę. – Wciąż bie​rzesz? Brid​ges po​wo​li po​ki​wał gło​wą i uniósł szklan​kę w szar​manc​kim sa​lu​cie. – Ale już nie to świń​stwo roz​cień​czo​ne środ​ka​mi na prze​czysz​cze​nie. – Skąd masz na to kasę? Brid​ges ski​nął gło​wą w stro​nę au​to​ma​tów. – Stam​tąd. – Pier​do​lisz. Tę samą ba​jecz​kę Al​len pró​bo​wał wci​snąć wcze​śniej dwoj​gu gli​nia​rzom. – Przy​się​gam – po​wie​dział Brid​ges. – Krą​żę po pu​bach i opróż​niam au​to​ma​ty z for​sy, któ​rą na​pa​ko​wa​li do nich ko​lej​ni fra​je​rzy. Mam kum​pla, któ​ry robi w tym biz​ne​sie, i zdra​dził mi, jak moż​na na nich wy​gry​wać. – Se​rio? – Mó​wię ci, to pi​kuś. – No to mi po​wiedz. Brid​ges uniósł pa​lec do ust i za​chi​cho​tał. Pod​czas gdy Al​len do​pi​jał drin​ka, Brid​ges się​gnął do kie​sze​ni i rzu​cił na kon​tu​ar garść drob​nia​ków, igno​ru​jąc mo​ne​ty, któ​re sto​czy​ły się na pod​ło​gę, po czym od​wró​cił się do Al​le​na, jak​by przy​szedł mu do gło​wy ge​nial​ny po​mysł. – Urządź​my so​bie im​pre​zo​wy wie​czór. – To zna​czy? – Za​baw​my się i na​wal​my – wy​ja​śnił Brid​ges. – Prze​ko​naj​my się, czy znaj​dzie​my parę pa​nie​nek, któ​re

mia​ły​by ocho​tę się za​ba​wić. – Znów się​gnął po ró​ża​niec i po​ma​chał nim Al​le​no​wi przed no​sem jak hip​no​ty​zer uży​wa​ją​cy ze​gar​ka z de​wiz​ką. – No da​lej… po​każ​my Barn​da​le, że mamy je w du​pie. Al​len po​pa​trzył na nie​go. Czuł, że wy​pi​ty al​ko​hol już za​czy​na dzia​łać, ale Brid​ge​so​wi wciąż jesz​cze spo​ro bra​ko​wa​ło. Bio​rąc pod uwa​gę mi​ja​ją​cy dzień i na​strój, jaki go ogar​nął po wi​zy​cie dwój​ki cwa​nych gli​nia​rzy, miał ocho​tę urżnąć się do nie​przy​tom​no​ści. – Brzmi ku​szą​co – stwier​dził. Pa​scoe i Don​nel​ly sie​dzie​li, pi​jąc kawę w nie​wiel​kim po​ko​iku za ścia​ną. Do przy​by​cia noc​nej zmia​ny zo​sta​ło tyl​ko parę go​dzin. Jesz​cze je​den te​le​fon do He​len We​eks, od​pra​wa dla no​wej eki​py i będą mo​gli roz​je​chać się do do​mów. – Na​wia​sem mó​wiąc, świet​nie pani idzie – po​wie​dział Don​nel​ly. Po​pa​trzy​ła na nie​go, prze​ły​ka​jąc kawę. – Dzię​ki. – Chcia​łem, żeby pani to wie​dzia​ła. Pa​scoe od​wró​ci​ła się, nie chcąc, aby nad​ko​mi​sarz zo​ba​czył, że się za​czer​wie​ni​ła, i zo​rien​to​wał się, ile zna​czy dla niej ta po​chwa​ła. Nie​mal na​tych​miast za​czę​ła się za​sta​na​wiać, dla​cze​go to po​wie​dział. Może tro​chę ją lu​bił i pró​bo​wał zy​skać jej wzglę​dy? A może my​ślał, że jest oso​bą, któ​ra po​trze​bu​je odro​bi​ny wspar​cia? Żad​ne z wy​ja​śnień nie przy​pa​dło jej zbyt​nio do gu​stu. – Cie​szę się, że tak pan uwa​ża – po​wie​dzia​ła. – Na​praw​dę… ale za​sta​na​wiam się, dla​cze​go pan o tym wspo​mniał. Czy wąt​pi pan w moją pew​ność sie​bie? – Nie uwa​żam, że jest pani… – Ale je​stem. Don​nel​ly uniósł ręce w ge​ście re​zy​gna​cji. – Wiem, wiem. Kie​dy pani się zja​wi​ła, wy​da​ła mi się pani tro​chę zde​ner​wo​wa​na, to wszyst​ko, ale świet​nie so​bie pani ra​dzi i chcia​łem po​wie​dzieć, że je​stem pod wra​że​niem. To wszyst​ko. Żad​nych pod​tek​stów. – Prze​pra​szam. Nie o to mi cho​dzi​ło. – My​ślę, że do mo​ich obo​wiąz​ków na​le​ży dba​nie o to, aby wszy​scy w ze​spo​le byli po​zy​tyw​nie na​sta​wie​ni – rzekł Don​nel​ly. – Po​dob​nie w kwe​stii dzia​łań ope​ra​cyj​nych. Po pro​stu wte​dy lu​dzie le​piej pra​cu​ją. – To ma sens. – I jak, czu​je się pani po​zy​tyw​nie na​sta​wio​na? Wo​bec tego, co się dzie​je? – Owszem, tak – po​twier​dzi​ła Pa​scoe. – Nie ma symp​to​mów wska​zu​ją​cych na wzrost ten​den​cji do prze​mo​cy ani na​ci​sku na ne​go​cja​cje w czte​ry oczy. Oso​ba, któ​ra wzię​ła za​kład​ni​ków, prze​ja​wia za​nie​po​ko​je​nie wa​ha​ją​ce się od lek​kie​go do umiar​ko​wa​ne​go, a za​kład​nicz​ka ma przy​najm​niej pod​sta​wo​we prze​szko​le​nie i jest w sta​nie po​ra​dzić so​bie z tą sy​tu​acją. – Ra​cja… Don​nel​ly chrząk​nął i po​ki​wał gło​wą trzy lub czte​ry razy, gdy Pa​scoe mó​wi​ła, ale ona czu​ła, że cho​dzi mu o coś wię​cej niż wy​re​cy​to​wa​nie frag​men​tu z pod​ręcz​ni​ka dzia​łań ne​go​cja​cyj​nych. – My​ślę, że spra​wy przed​sta​wia​ją się po​myśl​nie – po​wie​dzia​ła. – Nadal uwa​ża pani, że po​win​ni​śmy go zmę​czyć? – Tak. – Je​że​li tyl​ko sy​tu​acja się nie zmie​ni. – Oczy​wi​ście. Don​nel​ly znów po​ki​wał gło​wą i nie po raz pierw​szy Pa​scoe do​strze​gła nie​pew​ność, któ​ra ją za​nie​po​-

ko​iła. Nie ucie​szy​ła​by się, gdy​by ofi​cer do​wo​dzą​cy ope​ra​cją oka​zał się twar​do​gło​wym fa​ce​tem nie​słu​cha​ją​cym ni​ko​go ze swo​je​go oto​cze​nia, ale i tak była moc​no po​de​ner​wo​wa​na. Don​nel​ly co​raz bar​dziej spra​wiał wra​że​nie czło​wie​ka cze​ka​ją​ce​go, aż inni za​czną po​dej​mo​wać za nie​go de​cy​zje. Ko​goś, kto przyj​mu​je rady tyl​ko dla​te​go, że dzię​ki temu w ra​zie nie​po​wo​dze​nia może zrzu​cić z sie​bie od​po​wie​dzial​ność. – To było im​po​nu​ją​ce – po​wie​dział. – To, jak się pani po​sta​wi​ła Chi​ver​so​wi. – Po pro​stu bro​ni​łam swe​go. – Świet​nie się pani spi​sa​ła – rzekł Don​nel​ly z uśmie​chem. – Na​praw​dę? – Chy​ba nie przy​wykł do tego, że lu​dzie mu się od​szcze​ku​ją. To było przy​jem​ne i Pa​scoe uśmiech​nę​ła się na wspo​mnie​nie wy​ra​zu twa​rzy Chi​ver​sa. Na Thor​nie tak​że zro​bi​ło to wra​że​nie, a ona z ko​lei rów​nież mia​ła nie​zły ubaw, przy​słu​chu​jąc się wy​mia​nie zdań po​mię​dzy męż​czy​zna​mi. Nie spo​sób tego okre​ślić, Bob… Don​nel​ly po​wie​dział Pa​scoe, że za​mie​rza wy​pić jesz​cze jed​ną kawę, i za​py​tał, czy też mia​ła​by ocho​tę. Po​da​ła mu ku​bek. Na​peł​nił go kawą z jed​ne​go z dzban​ków i po​dał jej. – Jest pani mę​żat​ką, Sue? – Słu​cham? – Tak tyl​ko za​py​ta​łem. – Don​nel​ly siorb​nął łyk kawy. – No bo nie za​uwa​ży​łem ob​rącz​ki i tak się za​sta​na​wia​łem… – To chy​ba nie na​le​ży do pań​skich obo​wiąz​ków?

38 He​len wie​dzia​ła, któ​ra jest go​dzi​na i że na ze​wnątrz zro​bi​ło się już ciem​no, ale oświe​tle​nie na za​ple​czu ani tro​chę się nie zmie​ni​ło. Po​nie​waż nie było tu okien, a od fron​tu opusz​czo​no ża​lu​zje an​tyw​ła​ma​nio​we, mi​go​czą​cy bia​ły blask świe​tló​wek nie osłabł. Choć He​len czu​ła się wy​czer​pa​na, wie​dzia​ła, że ra​czej znów cze​ka ją nie​prze​spa​na noc. Akh​tar le​żał na po​lów​ce. Za​krył oczy jed​ną ręką, ale nie​wąt​pli​wie czu​wał. Ostat​ni te​le​fon od Sue Pa​scoe był krót​ki i w su​mie ni​ja​ki, co He​len uzna​ła za po​zy​tyw​ny ob​jaw. To sta​wa​ło się już ru​ty​ną. Ta ko​bie​ta była do​bra w tym, co ro​bi​ła, rze​czo​wa, kon​kret​na i mimo za​wo​do​wej re​zer​wy rów​nież przy​ja​zna, co też jest waż​ne. He​len uzna​ła, że ne​go​cja​tor​ka w ra​zie po​trze​by umia​ła być sta​now​cza, te​raz jed​nak ro​bi​ła wszyst​ko, co ko​niecz​ne, aby Akh​tar po​zo​stał spo​koj​ny i w mia​rę zre​lak​so​wa​ny. He​len po​now​nie upew​ni​ła Pa​scoe, że ona i Mit​chell czu​ją się do​brze, są w nie​złej for​mie, a kie​dy po​łą​cze​nie do​bie​gło koń​ca, Ak​thar po​dzię​ko​wał jej za to, że w dal​szym cią​gu kła​ma​ła. Zro​bił jej ko​lej​ną her​ba​tę i za​py​tał, czy chcia​ła​by coś obej​rzeć w te​le​wi​zji, po czym się po​ło​żył. Te​raz, póki jesz​cze nie za​snął i miał do niej do​bre na​sta​wie​nie, po​sta​no​wi​ła po​pro​sić go o przy​słu​gę. – Ja​ve​dzie… Usiadł i po​pa​trzył na nią. – Czy mo​gła​bym za​dzwo​nić do Thor​ne’a? – Po co? – Ro​zu​miem, dla​cze​go nie chcesz, abym za​te​le​fo​no​wa​ła do sio​stry. Ale gdy​bym mo​gła za​dzwo​nić do Thor​ne’a, może on by się z nią skon​tak​to​wał. Mu​szę wie​dzieć, czy z moim syn​kiem wszyst​ko w po​rząd​ku. Kie​dy Akh​tar po​pa​trzył na ko​mór​kę le​żą​cą na biur​ku, He​len wie​dzia​ła, że się zgo​dzi. Zdzi​wi​ła się jesz​cze bar​dziej, kie​dy, za​miast wy​ce​lo​wać do niej z re​wol​we​ru i prze​su​nąć ko​mór​kę po pod​ło​dze, zo​sta​wił broń i po​dał jej te​le​fon. Nie zbli​żył się do niej w ten spo​sób, od​kąd schy​lił się, by roz​piąć ob​ręcz kaj​da​nek, a na​stęp​nie wy​nieść z za​ple​cza zwło​ki Ste​phe​na Mit​chel​la. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła. Akh​tar po​ki​wał gło​wą i po​now​nie usiadł na po​lów​ce. – Abyś mo​gła im po​wie​dzieć, że do​brze cię trak​to​wa​łem. He​len wy​bra​ła nu​mer, a te​le​fon zo​stał ode​bra​ny tak szyb​ko, jak się tego spo​dzie​wa​ła. Naj​wy​raź​niej Thor​ne roz​po​znał nu​mer. – Ja​ved? – To ja, He​len. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – Może być. Za​sta​na​wia​łam się, czy mógł​byś za​dzwo​nić do mo​jej sio​stry? Chcę wie​dzieć, co z Al​fiem, i to tyle. – Nie ma spra​wy – od​parł Thor​ne. – Jaki jest do niej nu​mer? Po​da​ła mu go. – I po​wiedz jej, że u mnie wszyst​ko okej i żeby się nie mar​twi​ła. – Od​dzwo​nię, kie​dy z nią po​roz​ma​wiam – za​pew​nił Thor​ne. – A z nim w po​rząd​ku? He​len unio​sła gło​wę i po​wtó​rzy​ła py​ta​nie Akh​ta​ro​wi. Za​my​ślił się przez chwi​lę, po czym ski​nął gło​wą.

– Tak – od​po​wie​dzia​ła. Sie​dzie​li w mil​cze​niu, cze​ka​jąc na te​le​fon od Thor​ne’a, od cza​su do cza​su wy​chwy​ty​wa​li na​wza​jem swo​je spoj​rze​nia i uśmie​cha​li się nie​pew​nie jak pa​cjen​ci w po​cze​kal​ni. He​len za​czę​ło gło​śno bur​czeć w żo​łąd​ku, Akh​tar udał jed​nak, że tego nie sły​szy. Wci​snę​ła przy​cisk od​bio​ru, kie​dy tyl​ko te​le​fon za​czął dzwo​nić. – Tom? – Z Al​fiem wszyst​ko w po​rząd​ku – po​wie​dział na​tych​miast Thor​ne. – Oczy​wi​ście te​raz śpi, ale Jen​ny mówi, że ma​lec jest w świet​nej for​mie. Z tego, co zro​zu​mia​łem, dał jej nie​źle po​pa​lić. He​len za​par​ło dech w pier​siach, kie​dy spró​bo​wa​ła coś po​wie​dzieć. Na mo​ment głos uwiązł jej w gar​dle, lecz w koń​cu wy​krztu​si​ła: – Dzię​ki – i po chwi​li do​da​ła: – Ale je nor​mal​nie? Mó​wi​ła coś o tym? Bo on bywa wy​bred​ny. – Wszyst​ko jest w po​rząd​ku. Sło​wo daję. – To świet​nie. – Pew​nie na​wet nie za​uwa​żył two​jej nie​obec​no​ści – po​wie​dział Thor​ne. – Wiesz, ja​kie są dzie​ci, praw​da? He​len za​śmia​ła się, choć po​czu​ła nie​przy​jem​ny ucisk w pier​siach. – Tak, pew​nie strasz​nie go roz​piesz​cza. – To oczy​wi​ste. – A u niej wszyst​ko w po​rząd​ku? – Bar​dzo się mar​twi – od​rzekł Thor​ne. – To two​ja sio​stra. Po​wie​dzia​łem jej, że świet​nie so​bie ra​dzisz i nie​dłu​go się z nią zo​ba​czysz. – Czy mó​wi​ła coś o ojcu? – Tak, ja​koś się trzy​ma. On też bar​dzo się mar​twi, ale sio​stra wspo​mnia​ła, że prze​ka​za​ła mu od cie​bie po​zdro​wie​nia, i za​pew​ni​ła, że wszyst​ko bę​dzie do​brze. He​len? – Prze​pra​szam, tak… No wiesz, dzię​ku​ję. – Po​pa​trzy​ła na Akh​ta​ra. – Mu​szę koń​czyć – po​wie​dzia​ła. – Na​praw​dę, bar​dzo dzię​ku​ję. Na pew​no masz te​raz praw​dzi​we urwa​nie gło​wy. Mu​sisz mieć mnó​stwo in​nych, waż​niej​szych spraw. – Ja​koś mi się nie wy​da​je – od​parł Thor​ne. He​len za​śmia​ła się i tym ra​zem po​czu​ła się tro​chę swo​bod​niej. – I na​praw​dę bę​dzie do​brze, ro​zu​miesz, He​len? Więc się tam trzy​maj. Kie​dy za​koń​czy​ła po​łą​cze​nie, po​da​ła te​le​fon Akh​ta​ro​wi. Skle​pi​karz stał przez chwi​lę, wpa​tru​jąc się w świe​tlów​kę, i po​krę​cił gło​wą, po czym pod​szedł do tej sa​mej szaf​ki, z któ​rej wy​jął po​lów​kę, i się​gnął do środ​ka. – Za​ba​czy​my, co da się zro​bić – po​wie​dział. Z ci​chym okrzy​kiem za​do​wo​le​nia wy​jął drew​nia​ną lam​pę z na​de​rwa​nym zie​lo​nym aba​żu​rem. Pod​szedł z nią do biur​ka i włą​czył wtycz​kę do kon​tak​tu. Kie​dy tyl​ko za​pa​lił lam​pę, zga​sił świe​tlów​kę pod su​fi​tem, a po​tem oce​nił uzy​ska​ny efekt. – Wciąż za ja​sno – stwier​dził. – Po​cze​kaj. Pod​niósł po​dusz​kę, któ​rą He​len od​rzu​ci​ła, po tym jak Mit​chell zo​stał za​strze​lo​ny. Zdjął po​szew​kę i uniósł trium​fal​nie, jak​by ocze​ki​wał apro​ba​ty He​len. Tyl​ko na nie​go pa​trzy​ła, kie​dy nie​udol​nie pró​bo​wał ro​ze​rwać ma​te​riał, a w koń​cu wy​jął no​życz​ki z szu​fla​dy biur​ka. Kie​dy roz​ciął po​szew​kę na pół, odło​żył no​życz​ki do szu​fla​dy, a na​stęp​nie sta​ran​nie ob​wią​zał zbrą​zo​wia​łym ma​te​ria​łem aba​żur lam​py. – No i pro​szę – po​wie​dział, do​ko​nu​jąc ostat​nich po​pra​wek. – Tak le​piej. Może nie ide​al​nie, ale przy​najm​niej bę​dziesz mo​gła prze​spać się parę go​dzin. Wiem, że wcze​śniej było to nie​moż​li​we. – Dzię​ki.

Akh​tar wró​cił na po​lów​kę i po​ło​żył się. He​len wciąż wąt​pi​ła, czy zdo​ła za​snąć choć​by na kil​ka mi​nut, lecz te​raz świa​tło było lep​sze i mu​sia​ła przy​znać, że de​li​kat​niej​sze. Jak​by roz​rze​dzo​ne war​stwą brud​nej ba​weł​ny i za​schnię​tej krwi.

39 Thor​ne przez cały dzień pra​wie nic nie jadł, więc po po​wro​cie do domu przy​rzą​dził so​bie trzy to​sty z se​rem. Te​raz, po za​koń​cze​niu roz​mo​wy z He​len We​eks, wró​cił do kuch​ni, aby zro​bić jesz​cze kil​ka. Miał na​dzie​ję, że to tyl​ko mit – prze​ko​na​nie, iż je​dze​nie sera przed snem wy​wo​łu​je kosz​ma​ry. Czuł się nie​kom​for​to​wo, okła​mu​jąc He​len, ale nie miał wy​bo​ru. Te​le​fon sta​cjo​nar​ny jej sio​stry był cały czas za​ję​ty, a ko​mór​ki nie od​bie​ra​ła. Za​ja​da​jąc po​si​łek przy wia​do​mo​ściach o dzie​sią​tej, Thor​ne do​my​ślał się po​wo​dów ta​kie​go sta​nu rze​czy. Choć jak do​tąd uda​ło się za​cho​wać względ​ny spo​kój w spra​wie wzię​cia za​kład​ni​ków w Tul​se Hill, pra​sa była upar​ta i umia​ła ku​pić in​for​ma​cje. Prze​cie​ki były nie​uchron​ne. Pod​czas ostat​nie​go ra​por​tu z „miej​sca ob​lę​że​nia” He​len zo​sta​ła w koń​cu wy​mie​nio​na z na​zwi​ska, dla​te​go Thor​ne po​dej​rze​wał, że aby unik​nąć kon​tak​tu z me​dia​mi, jej sio​stra odło​ży​ła słu​chaw​kę. Po​szedł spraw​dzić, czy to​sty już go​to​we. Był prze​ko​na​ny, że przed do​mem tej nie​szczę​snej ko​bie​ty ko​czu​ją te​raz tłu​my re​por​te​rów. Dla​te​go ko​niec koń​ców po​wie​dział He​len to, co z pew​no​ścią by jej prze​ka​zał, gdy​by roz​ma​wiał z jej sio​strą. To, co roz​pacz​li​wie pra​gnę​ła usły​szeć. Nie​ła​two było przy​słu​chi​wać się emo​cjom w jej gło​sie i sam nie bez tru​du po​ha​mo​wy​wał wła​sne uczu​cia, po pro​stu stwier​dził, że wszy​scy, któ​rych ona ko​cha i któ​rzy ją ko​cha​ją, będą cze​kać po dru​giej stro​nie opusz​czo​nych an​tyw​ła​ma​nio​wych ża​lu​zji. Będą cze​kać wraz z tymi, któ​rzy ko​cha​ją Ste​phe​na Mit​chel​la i Ja​ve​da Akh​ta​ra. Kie​dy je​dze​nie było go​to​we, Thor​ne wró​cił z ko​la​cją do sa​lo​nu. Otwo​rzył pusz​kę piwa z su​per​mar​ke​tu i po​si​lał się, prze​rzu​ca​jąc ka​na​ły w te​le​wi​zji. Chu​dziel​ce i gru​ba​sy, Bez cen​zu​ry, golf… Mu​sisz mieć mnó​stwo in​nych, waż​niej​szych spraw… Za​dzwo​nił do Lo​uise. Przez trzy​dzie​ści se​kund mó​wił nie​pew​nie, na​gry​wa​jąc wia​do​mość na au​to​ma​tycz​nej se​kre​tar​ce, za​nim ode​bra​ła. – Tom? – Prze​pra​szam, ja tyl​ko… po​my​śla​łem, że się wcze​śniej po​ło​ży​łaś. – Cze​kał, aby po​wie​dzia​ła coś wię​cej. – Wszyst​ko w po​rząd​ku u cie​bie? – Jest póź​no. – Wiem – przy​znał. – Prze​pra​szam. Pra​cu​ję te​raz w dziw​nych po​rach. Opo​wie​dział jej o wy​da​rze​niach na Tul​se Hill. Śle​dzi​ła roz​wój wy​pad​ków w te​le​wi​zji, ale i tak zdzi​wi​ła się, że jest w to za​an​ga​żo​wa​ny. Całe szczę​ście, że na ra​zie w wia​do​mo​ściach nie po​da​no jego na​zwi​ska. – Mo​głam się do​my​ślić, że ta spra​wa jest w sam raz dla cie​bie – skwi​to​wa​ła. – Jak to? – Ktoś do schwy​ta​nia i ktoś do ura​to​wa​nia. – Taa, ja​sne, to się oka​że. – I do tego ten mar​twy dzie​ciak – cią​gnę​ła. – My​ślę, że dzię​ki temu mamy już od​faj​ko​wa​ne wszyst​kie ru​brycz​ki. Ciał pew​nie jak na ra​zie jest za mało, lecz nad​ra​biasz ten man​ka​ment mnó​stwem ob​cych osób, o któ​re trze​ba dbać. – Daj spo​kój, Lou. – No co?

– Nie wra​caj​my do tego. Za​pa​dła dłu​ga ci​sza, ale w koń​cu Lo​uise prze​pro​si​ła. Po​wie​dzia​ła Thor​ne’owi, że wciąż my​śli o odej​ściu z re​sor​tu i wy​jeź​dzie z Lon​dy​nu. Po​tem, jak​by gwo​li wy​ja​śnie​nia, opo​wie​dzia​ła mu o spra​wie, nad któ​rą pra​cu​je. Upro​wa​dze​nie czter​na​sto​let​niej ru​muń​skiej dziew​czyn​ki prze​ro​dzi​ło się w sze​ro​ko za​kro​jo​ne śledz​two do​ty​czą​ce han​dlu ży​wym to​wa​rem i sek​su​al​ne​go wy​ko​rzy​sty​wa​nia na​sto​lat​ków. – Nie mogę my​śleć o ni​czym in​nym prócz twa​rzy tych dziew​czy​nek – wy​zna​ła. – Po​kry​tych śla​da​mi opa​rzeń po pa​pie​ro​sach, któ​re ga​si​li na ich cia​łach. Thor​ne od​cze​kał kil​ka se​kund. – To mnie wła​śnie wku​rza​ło – po​wie​dział. – Co ta​kie​go? – To, że mia​łaś mi za złe, że za bar​dzo się an​ga​żu​ję, choć nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że ty ro​bisz do​kład​nie to samo. – Tak. Ale ja jed​nak my​ślę tak​że o so​bie. – Po​słu​chaj, za​dzwo​ni​łem do cie​bie, bo… – za​czął – mamy tu, w Tul​se Hill, ne​go​cja​tor​kę… – Jak się na​zy​wa? – Sue Pa​scoe. Lo​uise o niej nie sły​sza​ła i za​py​ta​ła, czy jest do​bra. – Świet​na – od​parł Thor​ne. – Ale ty by​ła​byś lep​sza. Może gdy​bym po​mó​wił z nad​ko​mi​sa​rzem… – Uwa​żasz, że mógł​byś wpro​wa​dzić mnie na jej miej​sce? – Może war​to by​ło​by się nad tym za​sta​no​wić. – Ja​sne, ko​men​dant ucie​szy się, że chcesz ścią​gnąć tam swo​ją byłą, na​to​miast ko​bie​ta, któ​ra od po​cząt​ku zaj​mu​je się tą spra​wą, nie bę​dzie mieć nic prze​ciw​ko temu, żeby od​dać dal​sze ne​go​cja​cje w moje ręce, a ja aku​rat nie mam nic lep​sze​go do ro​bo​ty. – Mó​wi​ła z uda​wa​ną zło​ścią, a ton jej gło​su ocie​kał iro​nią. – Za​sta​no​wi​łeś się nad tym? – Cóż… – Nie dla​te​go za​dzwo​ni​łeś, praw​da? – No w su​mie nie – przy​znał Thor​ne. – Poza tym i tak je​stem tro​chę wy​pa​lo​na, je​że​li cho​dzi o tego typu ro​bo​tę. – Lo​uise za​śmia​ła się. – Po dwóch la​tach prób ne​go​cja​cji z tobą… Ra​him wziął z kuch​ni nóż z dro​gie​go ze​sta​wu, ufor​mo​wał nim dwie gru​be ścież​ki ko​ka​iny, po czym usiadł i po​pa​trzył na nie. Uniósł nóż i zli​zał kil​ka dro​bi​nek z ostrza. Po​zwo​lił, aby me​tal przy​lgnął do ję​zy​ka. Oczy​wi​ście za​wsze wie​dział, że Amin był od​waż​ny, sam miał oka​zję to wi​dzieć, ale kie​dy usły​szał, co Amin zro​bił so​bie w Barn​da​le, to wła​śnie była pierw​sza myśl, jaka mu przy​szła do gło​wy. A po​tem: ja nig​dy nie zna​la​zł​bym w so​bie dość od​wa​gi na coś ta​kie​go. Na​wet je​śli miał​by uwie​rzyć w to, co usły​szał od Thor​ne’a, drob​ny szcze​gół, że Amin sam nie ode​brał so​bie ży​cia, ni​cze​go nie zmie​niał. Fak​ty mó​wi​ły za so​bie. Jego naj​lep​szy przy​ja​ciel był znacz​nie od​waż​niej​szy od nie​go. Amin za​wsze po​dej​mo​wał więk​sze ry​zy​ko. Nie mia​ło zna​cze​nia, co mógł uj​rzeć w oczach nie​któ​rych z męż​czyzn na tam​tych im​pre​zach, co nie​któ​rzy z nich chcie​li, aby dla nich zro​bił. Ja​kaś cząst​ka Ami​na uwiel​bia​ła nie​bez​pie​czeń​stwo. Zu​chwa​le sta​wiał czo​ło ko​lej​nym wy​zwa​niom i kwi​to​wał śmie​chem rady Ra​hi​ma, że po​wi​nien tro​chę spa​so​wać i uwa​żać na sie​bie. „To wła​śnie po​win​ni ro​bić mili hin​du​scy chłop​cy, tacy jak my” – ma​wiał. Tak, no ja​sne, po​my​ślał Ra​him, bo na​gle wez​brał w nim gniew. Któ​ry z nas wciąż jest tu​taj? Któ​ry z nas ma to wszyst​ko? Po​wiódł wzro​kiem do​ko​ła, lu​stru​jąc ele​ganc​kie me​ble i wsłu​chu​jąc się w ci​che

dźwię​ki mu​zy​ki jaz​zo​wej są​czą​ce się z dro​gich gło​śni​ków. Miał to wszyst​ko, bo był ostroż​ny. Nar​ko​ty​ki. Nóż w dło​ni. Ale to Amin był tym ostroż​nym tam​tej nocy, kie​dy to się sta​ło, i opo​wie​dział mu o im​prez​ce. Ra​him wpadł w hi​ste​rię, chciał pójść z tym na po​li​cję, ale Amin po​wie​dział mu, że nic im nie bę​dzie, mu​sie​li tyl​ko trzy​mać się swo​jej wer​sji wy​da​rzeń. Mu​sie​li trzy​mać się ra​zem. Ra​him nig​dy nie od​wie​dził Ami​na w Barn​da​le, nig​dy nie na​pi​sał do nie​go li​stu. Na po​grze​bie sie​dział w ką​cie z pa​ro​ma chło​pa​ka​mi, któ​rych po​zna​li na im​pre​zach, i śmiał się, słu​cha​jąc ich na wpół za​po​mnia​nych opo​wia​stek. Jadł sa​mo​sy i pił king​fi​she​ra jak do​ro​sły, ale nie był w sta​nie spoj​rzeć w oczy Na​dirze i Ja​ve​do​wi Akh​ta​rom. Je​den z tych męż​czyzn mógł za​bić Ami​na. Mu​zy​ka się skoń​czy​ła i w cią​gu kil​ku se​kund ci​szy, za​nim za​czął się na​stęp​ny utwór, po​wró​ci​ły do nie​go ko​lej​ne sło​wa Thor​ne’a. Ra​him ob​ró​cił nóż w dło​ni; drew​nia​ny trzo​nek wy​da​wał się śli​zgać w jego ręce. Przy​ło​żył czu​bek ostrza do prze​gu​bu i za​czął do​ci​skać. Kie​dy tyl​ko ostrze prze​bi​ło skó​rę, krzyk​nął i od​rzu​cił nóż jak opa​rzo​ny. Zbli​żył zra​nio​ny prze​gub do ust i za​czął ssać. Jak mógł choć​by przez mo​ment uwie​rzyć, że zdo​bę​dzie się na od​wa​gę! Spoj​rzał na swój nad​gar​stek, na któ​rym znów po​ja​wi​ła się szkar​łat​na nit​ka krwi wy​pły​wa​ją​ca spod roz​cię​tej skó​ry. Się​gnął po le​żą​cy na sto​le bank​not, zro​lo​wał go, a kie​dy po​chy​lił gło​wę w stro​nę pierw​szej kre​ski koki, zo​ba​czył, jak kro​pla krwi ska​pu​je na bia​ły pro​szek. Zgiął rękę w prze​gu​bie, aby po​wstrzy​mać krwa​wie​nie. Ra​him przy​po​mniał so​bie, jak jego przy​ja​ciel po​śli​zgnął się, kie​dy schy​lił się, żeby pod​nieść nóż upusz​czo​ny przez Lee Sla​te​ra, i jak krzyk​nął, rzu​ca​jąc się na​przód. Przy​po​mniał so​bie, jak on sam sie​dział na zie​mi i ob​ser​wo​wał te wszyst​kie wy​da​rze​nia, i choć ty​łek miał mo​kry i zzięb​nię​ty, czuł się bez​piecz​ny. Spo​glą​da​jąc raz jesz​cze na blat sto​łu, przy​po​mniał so​bie krew na śnie​gu.

40 Nie było żad​nych pa​nie​nek chęt​nych, żeby się za​ba​wić, a Al​len i Brid​ges opu​ści​li czwar​ty już tego wie​czo​ru pub. W każ​dym lo​ka​lu upo​rczy​wie pró​bo​wa​li szczę​ścia i Brid​ges na​zwał ostat​nią ko​bie​tę, któ​ra od​rzu​ci​ła ich awan​se, „tłu​stą les​bą”, za​nim wraz z ko​le​gą wy​to​czył się na Lo​wer Clap​ton Road. Al​len po​wie​dział: „Nie była tłu​sta”, co po​ha​mo​wa​ło dal​szy wy​buch zło​ści Brid​ge​sa i obaj za​śmie​wa​li się do roz​pu​ku jesz​cze kwa​drans póź​niej, gdy sta​nę​li przed fron​to​wy​mi drzwia​mi miesz​ka​nia Al​le​na. – Nie​źle się urzą​dzi​łeś, bra​chu – rzekł Brid​ges, kie​dy we​szli do środ​ka. Zbli​żył się do ze​sta​wu ste​reo i aż za​gwiz​dał. – Skąd wzią​łeś ten cały sprzęt? To wy​glą​da jak wy​po​sa​że​nie skle​pu przy Tot​ten​ham Co​urt Road. – Wpa​dło mi tro​chę kasy. – Ale skąd? Choć Al​len był moc​no pod​pi​ty i chciał po​pi​sać się przed ko​le​gą, wie​dział, że le​piej bę​dzie mil​czeć. Wzru​szył więc ra​mio​na​mi. Brid​ges nie​spe​cjal​nie się tym prze​jął. – Mo​gli​by​śmy nie​źle się tu za​ba​wić, gdy​by nie to, że twój pa​skud​ny pies wszyst​ko ze​żarł! – My​śla​łem, że to two​ja ro​bo​ta! – Pier​do​lisz! Obaj znów wy​buch​nę​li śmie​chem. Z dal​sze​go po​ko​ju przy​wę​dro​wał pies Al​le​na i chłop​cy przez chwi​lę na​bi​ja​li się z ca​łej sy​tu​acji. – Bro​war​ka? – Jest w lo​dów​ce. – To da​waj – po​wie​dział Brid​ges. Al​len przy​niósł z kuch​ni czte​ry pusz​ki i za​nim wró​cił Brid​ges, wy​brał pły​tę i włą​czył, pod​krę​ca​jąc dźwięk. Otwo​rzy​li pusz​ki i sta​nę​li, uśmie​cha​jąc się do sie​bie na​wza​jem, ki​wa​jąc gło​wa​mi do tak​tu i prze​su​wa​jąc pal​ca​mi po ścian​kach pu​szek, jak​by to były gry​fy gi​tar Fen​der Stra​to​ca​ster. – Slay​er – za​wo​łał Brid​ges, prze​krzy​ku​jąc jęki gi​ta​ry. – Za​je​bi​sta ka​pe​la! Al​len po​ki​wał gło​wą. – Naj​lep​sza. – Pod​szedł, aby tro​chę ści​szyć mu​zy​kę. – Są​sie​dzi by​wa​ją upier​dli​wi. – Zo​staw. – Brid​ges usiadł na pod​ło​dze i oparł się o sofę. Pies pod​ska​ki​wał przez chwi​lę, a po​tem po​ło​żył się za nim. – Chuj z nimi. Al​len nie​znacz​nie ści​szył mu​zy​kę, po czym usiadł obok Brid​ge​sa na pod​ło​dze i tak po​sie​dzie​li przez dłuż​szą chwi​lę, pa​ląc i po​pi​ja​jąc piwo. Roz​ma​wia​li o od​siad​ce w Barn​da​le i w in​nych za​kła​dach. O kla​wi​szach, któ​rych nie zno​si​li, o do​brych i złych chwi​lach. Wy​mie​nia​li się opo​wie​ścia​mi. – To jak obóz zi​mo​wy – po​wie​dział Brid​ges. – Barn​da​le. W po​ró​wa​niu z nie​któ​ry​mi pu​dła​mi, no wiesz? – Na pew​no nie jest to obóz zi​mo​wy, do któ​re​go miał​bym ocho​tę wró​cić – od​rzekł Al​len. – Po pew​nym cza​sie jest już ła​twiej. – Nie wró​cę tam, sta​ry. – Ja​sne. – Wy​sze​dłem na pro​stą – oznaj​mił Al​len. – Uda​ło mi się za​ro​bić tro​chę kasy i upo​rząd​ko​wać swo​je spra​wy. – Po​zbie​rał pu​ste pusz​ki i wy​niósł je do kuch​ni.

– Nie za​cho​wuj się jak sta​ra baba – rzu​cił Brid​ges. Al​len od​wró​cił się w drzwiach, przy​ci​ska​jąc pu​ste pusz​ki do pier​si. – Spę​dzi​łem zbyt wie​le cza​su w chle​wie – po​wie​dział. – Moja cha​ta ma być czy​sta. Wszedł do kuch​ni, wrzu​cił pusz​ki do ko​sza i przy​tknął cia​ło do chłod​nej szy​by w tyl​nych drzwiach. Po​pa​trzył na sto​ją​ce na ciem​nym pa​tiu na ty​łach bu​dyn​ku pla​sti​ko​we krze​seł​ka i miał na​dzie​ję, że Brid​ges nie za​mie​rza u nie​go się za​sie​dzieć. Po​trze​bo​wał jesz​cze tyl​ko jed​ne​go piwa, żeby się urżnąć do nie​przy​tom​no​ści, i trud​no mu było po​zbie​rać my​śli. Miał ocho​tę się po​ło​żyć obok swo​je​go psa i tro​chę się prze​spać. Kie​dy wró​cił do sa​lo​nu, Brid​ges wyj​mo​wał wła​śnie swój sprzęt z po​obi​ja​ne​go me​ta​lo​we​go pu​deł​ka na ty​toń. Strzy​kaw​kę, igłę, po​wy​gi​na​ną po​czer​nia​łą ły​żecz​kę i świ​stek pa​pie​ru. – Przy​nieś tro​chę wody, do​bra? Al​len od​wró​cił się i po​ma​sze​ro​wał z po​wro​tem do kuch​ni. – Masz sok z cy​try​ny? – Za kogo ty mnie uwa​żasz, za pie​przo​ne​go Ja​mie​go Oli​ve​ra? – Ocet? – Tak, jest tu gdzieś. – To wy​star​czy. Wró​cił ze szklan​ką wody i bu​tel​ką octu, usiadł i pa​trzył, jak kum​pel ostroż​nie wy​sy​pu​je por​cję nar​ko​ty​ku na ły​żecz​kę i skra​pia kil​ko​ma kro​pla​mi octu. Brid​ges na​peł​nił strzy​kaw​kę wodą, do​dał jej na ły​żecz​kę, po czym pod​grzał to wszyst​ko nad pło​mie​niem za​pal​nicz​ki. Ode​rwał filtr z pa​pie​ro​sa, wło​żył do bul​go​czą​cej brą​zo​wej brei i wcią​gnął płyn do strzy​kaw​ki. Na​stęp​nie za​ło​żył igłę na strzy​kaw​kę. Ru​chy miał pew​ne i zde​cy​do​wa​ne. Po​wie​dział Al​le​no​wi, żeby zdjął pa​sek, i kie​dy Al​len po​dał mu go, ob​wią​zał nim so​bie przed​ra​mię, po​stu​kał w nie, aby żyła się uwy​dat​ni​ła, i wstrzyk​nął so​bie dział​kę. Po​ki​wał gło​wą kil​ka razy, a kie​dy w koń​cu uniósł wzrok i po​pa​trzył na Al​le​na, wy​glą​dał, jak​by wła​śnie spu​ścił się w spodnie. – Pięk​nie – po​wie​dział. – Jak wró​cisz do domu? – za​py​tał Al​len. Brid​ges uniósł w dło​ni strzy​kaw​kę, po​trzą​sa​jąc reszt​ką pły​nu, jaka się w niej znaj​do​wa​ła. – No chodź, strzel​my so​bie dział​kę na pół. Znaj moją szczo​drość. – Chy​ba jed​nak po​dzię​ku​ję – rzekł Al​len. – Strzel so​bie całą. – Pę​kasz? – Brid​ges wy​szcze​rzył do nie​go to, co po​zo​sta​ło z jego zę​bów. – Nig​dy wcze​śniej nie da​wa​łeś w żyłę? – Ja​sne, że da​wa​łem. Ale je​stem za bar​dzo na​wa​lo​ny, żeby mieć z tego ubaw, to wszyst​ko. – No prze​stań – rzu​cił Brid​ges. – Mie​li​śmy po​ka​zać, że mamy w du​pie Barn​da​le, i co? Trze​ba to od​po​wied​nio uczcić. Po​win​ni​śmy to zro​bić, jak na​le​ży! Z kla​są i z hu​kiem! – Od​wią​zał pa​sek z przed​ra​mie​nia, na​chy​lił się i za​czął prze​wią​zy​wać rękę Al​le​na. – Po po​ło​wie, tak? Al​len spoj​rzał na strzy​kaw​kę. Wy​glą​da​ło, że zo​sta​ło w niej wię​cej niż pół dział​ki, ale co tam. Za​wsze chciał to zro​bić, kil​ka razy był tego bli​ski i rzecz ja​sna nie za​mie​rzał spę​kać przed ta​kim pa​lan​tem jak Brid​ges. Po​ki​wał gło​wą. – Za​bio​rę cię na księ​życ, sta​ry – wy​szep​tał Brid​ges. – Tak da​le​ko, że cał​kiem za​po​mnisz o Barn​da​le… Al​len wziął głę​bo​ki od​dech, gdy igła za​głę​bi​ła się w jego cie​le, i pa​trzył, jak Brid​ges od​cią​ga tło​czek. W zbior​nicz​ku strzy​kaw​ki po​ja​wi​ła się wi​ją​ca się jak wąż, roz​le​wa​ją​ca się, cien​ka, czer​wo​na nit​ka. – Słod​ko, co nie? – Brid​ges po​pa​trzył na nie​go i uśmiech​nął się. – Stąd wia​do​mo, że wkłu​łeś się w żyłę, a nie pod skó​rę, co na​wia​sem mó​wiąc, boli jak skur​wy​syn, a efekt ża​den. – Jak lam​pa lava – za​uwa​żył Al​len. – No to le​ci​my…

Al​len po​czuł na​gle, jak​by w jego klat​kę pier​sio​wą ude​rzył nie​wi​dzial​ny au​to​bus. Spró​bo​wał za​czerp​nąć tchu i roz​pacz​li​wie miał ocho​tę zwy​mio​to​wać, ale za​nim zdą​żył zro​bić jed​no albo dru​gie, usły​szał gło​śny huk. Wciąż za​sta​na​wiał się, co się sta​ło, kie​dy ogar​nę​ła go ciem​ność. Brid​ges skrzy​wił się, gdy gło​wa Al​le​na z trza​skiem ude​rzy​ła o pod​ło​gę, a po​tem pa​trzył z fa​scy​na​cją, jak po​wie​ki chło​pa​ka za​trze​po​ta​ły, a gał​ki oczne wy​wró​ci​ły się w oczo​do​łach. Za​cze​kał, aż pierś Al​le​na prze​sta​nie się uno​sić, po czym wstał z pod​ło​gi. Przy​niósł z kuch​ni ścier​kę i śro​dek do czysz​cze​nia w sprayu i prze​szedł się po ca​łym miesz​ka​niu, sta​ran​nie wy​cie​ra​jąc każ​de miej​sce, któ​re​go mógł do​tknąć. Z gło​śni​ków wciąż dud​ni​ła mu​zy​ka he​avy​me​ta​lo​wa i Brid​ges pod​krę​cił dźwięk jesz​cze bar​dziej, ki​wa​jąc gło​wą do ryt​mu i przez cały czas szo​ru​jąc i wy​cie​ra​jąc ścier​ką. – Ja już ci tu zro​bię po​rzą​dek, ty sta​ra babo. Wy​tarł apa​ra​tu​rę ste​reo i okład​kę pły​ty kom​pak​to​wej, wszedł do kuch​ni, się​gnął do ko​sza i prze​tarł sta​ran​nie każ​dą pu​stą pusz​kę po pi​wie. Po​dob​nie zro​bił ze strzy​kaw​ką, któ​ra tkwi​ła w zgię​ciu łok​cia Al​le​na, a na ko​niec pry​snął parę kro​pel pły​nu do swo​jej pusz​ki na ty​toń. Bę​dzie mu jej bra​ko​wa​ło, bo prze​trwa​ła z nim nie​jed​ną trud​ną chwi​lę, je​śli jed​nak wszyst​ko mia​ło wy​glą​dać wia​ry​god​nie, mu​siał ją tu zo​sta​wić, bo wie​dział, że tego ro​dza​ju rze​czy na​le​ży ro​bić wła​ści​wie. Pio​sen​ka pra​wie się skoń​czy​ła, za​nim odło​żył płyn do czysz​cze​nia i ścier​kę tam, skąd ją przy​niósł, po​cze​kał więc, aż wy​brzmi zu​peł​nie. Ostat​ni akord z ogłu​sza​ją​cym brzmie​niem per​ku​sji pod​kre​ślił, dum​nie wy​rzu​ca​jąc rękę w górę i pod​ska​ku​jąc z taką we​rwą, że pra​wie stra​cił rów​no​wa​gę. Nie prze​wró​cił się jed​nak i sta​nął, przy​trzy​mu​jąc się krze​sła i chi​cho​cząc. To był na​praw​dę przy​zwo​ity sprzęt i szko​da, że się zmar​nu​je. Spoj​rzał na cia​ło Al​le​na. Szko​da ta​kie​go sprzę​tu na ta​kie cio​ty jak ta tu​taj. Pies przy​pa​try​wał mu się, sie​dząc na so​fie, mer​da​jąc ogo​nem jak osza​la​ły i wy​wa​la​jąc ję​zor. Po​my​ślał, że może też po​sta​ra się o psa, przez chwi​lę za​sta​na​wiał się, czy nie za​brać tego, uznał jed​nak, by​ło​by to nie​roz​sąd​ne. Jesz​cze przez kil​ka mi​nut ba​wił się z psem, dra​pał go po brzusz​ku, ła​sko​tał go za usza​mi, a po​tem wy​szedł.

Leży w łóż​ku, oglą​da​jąc wia​do​mo​ści, kie​dy od​bie​ra te​le​fon. To jed​na z jego naj​więk​szych przy​jem​no​ści – wy​cią​gnąć się w czy​stej po​ście​li, z przy​zwo​itą sło​do​wą whi​sky pod ręką – więk​sza na​wet niż ta, któ​rą dają mu nie​któ​re cia​ła, z ja​ki​mi od cza​su do cza​su dzie​li to łóż​ko. Jed​nak za​wsze jest to tyl​ko krót​ki, tym​cza​so​wy układ trwa​ją​cy nie dłu​żej niż go​dzi​nę, aby mógł do​stać to, cze​go chciał, póź​niej zaś nie pra​gnie już to​wa​rzy​stwa, chce zo​stać sam. Z całą pew​no​ścią nig​dy nie po​my​ślał​by na​wet, że któ​ryś z nich mógł​by zo​stać na noc. Taka myśl ani razu na​wet nie za​świ​ta​ła mu w gło​wie. Nie cho​dzi o to, że nie zniósł​by prze​bu​dze​nia na​stęp​ne​go ran​ka obok jed​ne​go z nich, ale nie brał nig​dy pod uwa​gę tego, że mógł​by za​snąć, ma​jąc któ​re​go​kol​wiek obok sie​bie. Ręka prze​rzu​co​na przez jego ra​mię, sto​pa do​ty​ka​ją​ca jego nogi, czyjś go​rą​cy od​dech omia​ta​ją​cy jego kark. Wzdry​ga się na samą myśl o tym. Nie żeby nie był… czu​ły. Szczy​ci się tym, że jest roz​waż​nym ko​chan​kiem, ale woli wła​sne to​wa​rzy​stwo, kie​dy seks się koń​czy, i za​wsze od​sy​ła ich do domu, tak​sów​ką, z nie​wiel​ką pre​mią w kie​sze​ni, aby mo​gli wy​dać ją na ten ro​dzaj nar​ko​ty​ków, któ​ry pre​fe​ro​wa​li. Nie​któ​rzy sami do nie​go przy​cho​dzi​li, szu​ka​li go, bo wie​dzie​li, że do​brze się za​ba​wią, za​rów​no w sy​pial​ni, jak i poza nią. Jest za​do​wo​lo​ny, że zy​skał taką re​pu​ta​cję. Oglą​da wia​do​mo​ści na Sky, któ​re są praw​dzi​wym da​rem nie​bios, kie​dy do​cho​dzi do tego ro​dza​ju wy​da​rzeń. Oczy​wi​ście po pew​nym cza​sie wszyst​ko tra​ci urok, sta​je się nud​ne, gdy te same new​sy są wał​ko​wa​ne na wie​le róż​nych spo​so​bów w tym sa​mym pro​gra​mie, ale mimo wszyst​ko jest w tym coś urze​ka​ją​ce​go, ja​kaś hip​no​tycz​na moc. To po​mo​że mu za​snąć, w naj​lep​szym ra​zie, rzecz ja​sna. Je​den re​por​ter stoi o nie​ca​ły metr od po​li​cyj​ne​go kor​do​nu przy koń​cu uli​cy, za nim wi​dać mun​du​ro​we​go funk​cjo​na​riu​sza z po​sęp​ną twa​rzą, pod​czas gdy mło​da czar​no​skó​ra dzien​ni​kar​ka – naj​wy​raź​niej młod​sza spo​śród tej dwój​ki – re​la​cjo​nu​je sy​tu​ację pa​nu​ją​cą na sta​cji me​tra, któ​ra na​tu​ral​nie jest w dal​szym cią​gu za​mknię​ta. Od cza​su do cza​su zwra​ca się do ja​kie​goś mru​kli​we​go, nie​do​uczo​ne​go prze​chod​nia, ale jej mo​no​lo​go​wi brak dra​ma​ty​zmu, jaki wpro​wa​dza w swo​ich ko​men​ta​rzach jej ko​le​ga. On ma twarz, któ​ra zmu​sza, by trak​to​wać go po​waż​nie. W ka​drze za nim wi​dać po​li​cję i od cza​su do cza​su tak​że ra​dio​wóz, co z oczy​wi​stych wzglę​dów wzma​ga na​pię​cie. A on leży i chi​cho​cze do sie​bie. Jest tyle spo​so​bów na po​wie​dze​nie, że nic się nie dzie​je. Są​czy whi​sky na jęcz​mien​nym sło​dzie i po​now​nie pyta sa​me​go sie​bie, po jaką cho​le​rę ten mały czło​wie​czek w swo​im ma​łym, za​faj​da​nym skle​pi​ku robi to wszyst​ko. Owszem, żeby za​dać kil​ka py​tań, ale do cze​go mia​ło​by to pro​wa​dzić? Czy dzię​ki temu od​zy​ska syna? Się​ga po ko​lej​ne​go drin​ka. Nic ta​kie​go się nie zda​rzy. Te​raz czar​no​skó​ra ko​bie​ta ple​cie o „na​pię​ciach w spo​łe​czeń​stwie” i kie​dy dzwo​ni te​le​fon, on uzna​je, że ona wciąż jesz​cze pra​cu​je w te​le​wi​zji tyl​ko z po​wo​du pa​ry​te​tu, by nie po​są​dzo​no sta​cji o dys​kry​mi​na​cję, i le​piej by się spi​sa​ła, gdy​by zo​sta​ła pre​zen​ter​ką w pro​gra​mach dla dzie​ci. – Wła​śnie oglą​dam naj​now​sze no​win​ki ze świa​ta Pra​sy i Fa​jek. – Co? – Z tego skle​pi​ku. Te hin​du​skie sa​lo​ni​ki pra​so​we zwy​kle mają tego typu kre​tyń​skie na​zwy. Tak samo jak na​zwa​nie sa​lo​nu fry​zjer​skie​go I z Gło​wy! Pie​przo​ny ab​surd!

– Co się dzie​je? – Ten głu​pi su​kin​syn wciąż wy​ma​chu​je bro​nią przed no​sem ja​kiejś pe​cho​wej po​li​cjant​ki. Nie ma się czym eks​cy​to​wać. – Tak, ale w związ​ku z tą spra​wą… – Och, prze​stań wresz​cie ga​dać bzdu​ry, do​bra? – Sia​da na łóż​ku lek​ko po​iry​to​wa​ny. Wy​łą​cza dźwięk w te​le​wi​zo​rze. – Mam tego dość każ​de​go dnia w pra​cy. Męż​czy​zna na dru​gim koń​cu łą​cza po​cią​ga no​sem i mówi: – Świet​nie. Za​dzwo​ni​łem tyl​ko, by po​wie​dzieć, że spra​wa zo​sta​ła za​ła​twio​na. Po​my​śla​łem, że chciał​byś to wie​dzieć. – A nasz szkoc​ki przy​ja​ciel za​słu​żył na za​pła​tę? – Cóż, po​wta​rzam tyl​ko to, co od nie​go usły​sza​łem, ale on jest za cwa​ny, żeby pró​bo​wać ja​kichś sztu​czek. Wie, co za to gro​zi. – Był ostroż​ny? – Za​dał so​bie wie​le tru​du, aby upew​nić mnie, że był wy​jąt​ko​wo ostroż​ny. – Świet​nie. Grunt, żeby był na tyle ostroż​ny i się nie wy​chy​lał, zwłasz​cza te​raz, kie​dy zro​bił to, o co go po​pro​szo​no. – Ma dość szma​lu, żeby znik​nąć, więc to nie po​win​no sta​no​wić pro​ble​mu. – Chciał​bym, żeby to już się skoń​czy​ło. – A my​ślisz, że ja tego nie chcę? – Gdzie je​steś? Dru​gi męż​czy​zna zni​ża głos do szep​tu. – Je​stem w domu. Na dole. – Na mi​łość bo​ską, wal​nij się do łóż​ka, czło​wie​ku. Po​marszcz fre​da albo jesz​cze le​piej, do​gódź swo​jej żon​ce. Wy​glą​da, że do​brze by ci zro​bi​ła odro​bi​na od​prę​że​nia. – Po​roz​ma​wia​my ju​tro? – Za​kła​dam, że wi​dzi​my się na im​pre​zie? – My​ślisz, że to do​bry po​mysł? – Jak sam po​wie​dzia​łeś, spra​wa za​ła​twio​na. Po​win​ni​śmy się tro​chę za​ba​wić. Na ekra​nie re​por​ter od​dał wła​śnie głos do stu​dia. Za dwój​ką opa​lo​nych pre​zen​te​rów wi​dać było więk​sze zdję​cie uśmiech​nię​te​go Ja​ve​da Akh​ta​ra. – Je​że​li do​pi​sze nam szczę​ście, nasz przy​ja​ciel skle​pi​karz oszczę​dzi tru​du nam wszyst​kim i do tego cza​su wło​ży so​bie lufę re​wol​we​ru do ust i po​cią​gnie za cyn​giel. Mie​li​by​śmy co opi​jać, otwo​rzy​li​by​śmy bu​tel​kę cze​goś do​bre​go.

DZIEŃ TRZECI

CZŁOWIEK, KTÓRY STANOWIŁ PRAWO

41 Thor​ne bu​dził się tej nocy kil​ka​krot​nie i po paru mi​nu​tach le​że​nia w ciem​no​ściach ja​kimś cu​dem znów od​pły​wał w sen, te​raz jed​nak czuł sil​ny ucisk w klat​ce pier​sio​wej i od​no​sił wra​że​nie, jak​by jego ser​ce moc​no i szyb​ko obi​ja​ło się o ko​ści. Wie​dział, że tym ra​zem już nie za​śnie, bo wła​śnie za​dzwo​ni​ła jego ko​mór​ka. – Mamy cia​ło, któ​re może pana za​in​te​re​so​wać – ode​zwał się Hol​land. – Za​wsze mnie to in​te​re​su​je. – Za​zna​czy​łem to w ba​zie da​nych. Wszyst​kie oso​by, z któ​ry​mi roz​ma​wia​li​śmy w cią​gu ostat​nich dwóch dni. Tak na wszel​ki wy​pa​dek. Dzie​sięć mi​nut temu za​dzwo​nił do mnie de​tek​tyw in​spek​tor z Hack​ney. Thor​ne pró​bo​wał zmu​sić się do my​śle​nia. Kto był w Hack​ney? Uśmiech​nął się, kie​dy so​bie przy​po​mniał. – Pe​ter Al​len? – Zim​ny trup. – To już ra​czej nie jest zbieg oko​licz​no​ści. – Praw​da? – Będę za ja​kieś czter​dzie​ści mi​nut – rzekł Thor​ne. – Upew​nij się, że do mo​je​go przy​jaz​du cia​ło po​zo​sta​nie na miej​scu. Kie​dy się ubie​rał, z in​for​ma​cji lo​kal​nych na BBC Lon​don o wpół do dzie​wią​tej do​wie​dział się, że przy wjeź​dzie do mia​sta na A40 utwo​rzył się ko​rek, że kosz​ty olim​pia​dy prze​kro​czy​ły bu​dżet o sie​dem mi​liar​dów fun​tów i że przez noc nie do​szło do prze​ło​mu w spra​wie wzię​cia za​kład​ni​ków w Tul​se Hill. Po​sta​no​wił to spraw​dzić. Do​my​ślał się, że gdy​by coś się wy​da​rzy​ło, nie był​by pierw​szą oso​bą, do któ​rej za​dzwo​nił​by Don​nel​ly. Wpa​tru​jąc się w swo​je od​bi​cie, umył zęby i zdał so​bie spra​wę, że już od paru dni się nie go​lił. Nie wziął też prysz​ni​ca, ale ob​fi​cie użył dez​odo​ran​tu Ri​ght Gu​ard i miał na​dzie​ję, że to wy​star​czy. Gdy​by się oka​za​ło, że nie, Hen​dricks pierw​szy po​wie​dział​by mu o tym. Splu​nął do umy​wal​ki i znów przyj​rzał się so​bie. Wy​glą​dał na mniej sfa​ty​go​wa​ne​go, niż się czuł, ale tyl​ko tro​chę. Jego wło​sy jesz​cze gę​ściej przy​pró​szy​ła si​wi​zna, jak za​wsze z jed​nej stro​ny sil​niej niż z dru​giej, li​nia żu​chwy lek​ko się za​okrą​gli​ła, a pod ocza​mi wi​dać było ciem​ne siń​ce. Oczy​wi​ście Hen​dricks już mu o tym wszyst​kim wspo​mi​nał, a na do​da​tek dał mu w pre​zen​cie na Gwiazd​kę opa​ko​wa​nie mę​skich ko​sme​ty​ków. Wciąż sta​ły nie​po​otwie​ra​ne w szaf​ce w ła​zien​ce. Nie żeby Thor​ne uzna​wał uży​wa​nie ko​sme​ty​ków za prze​jaw znie​wie​ście​nia, po pro​stu nie był prze​ko​na​ny, że w ogó​le dzia​ła​ją. Uwa​żał za spryt​ne po​su​nię​cie kon​cer​nów ko​sme​tycz​nych wpro​wa​dze​nie pro​duk​tów, któ​re mia​ły dre​no​wać mę​skie kie​sze​nie, tak jak od lat te same kon​cer​ny że​ro​wa​ły na ko​bie​tach. Męż​czyź​ni byli bądź co bądź rów​nie próż​ni i praw​do​po​dob​nie o wie​le bar​dziej na​iw​ni. Tu​pe​cik, Bru​ce? Uwierz mi, jest ab​so​lut​nie nie​wi​docz​ny. Na​chy​lił się jesz​cze bar​dziej w stro​nę lu​stra, a z jego gar​dła przy każ​dym od​de​chu do​by​wał się ci​chy char​kot. Uniósł rękę, żeby ze​trzeć z lu​stra mgieł​kę pary. Czy męż​czy​zna w jego wie​ku nie po​wi​nien wy​glą​dać dys​tyn​go​wa​nie? Ale może cho​dzi​ło tyl​ko o ar​chi​tek​tów i re​ży​se​rów fil​mo​wych, lu​dzi zna​ją​cych się na wi​nie i czy​ta​ją​cych książ​ki, o któ​rych nikt inny nie sły​szał. Więk​szość zna​nych mu gli​nia​rzy do​bie​ga​ją​cych pięć​dzie​siąt​ki wy​glą​da​ła po pro​stu na… zu​ży​tych. I tacy wła​śnie byli. Zu​ży​ci.

Thor​ne wró​cił do sy​pial​ni i zdjął skó​rza​ną kurt​kę z krze​sła sto​ją​ce​go w ką​cie. Przyj​rzał się ciem​nej pla​mie z przo​du i za​sta​no​wił się, czy kup​no no​wej, do​kład​nie w tym sa​mym sty​lu i ko​lo​rze, li​czy​ło​by się jako do​dat​ko​wy punk​cik na jego li​ście zmian sty​lu ży​cia. Wrzu​cił plik pa​pie​rów do​ty​czą​cych Ami​na Akh​ta​ra do ak​tów​ki, po czym wszedł z nią do ła​zien​ki. Ci​snął do ak​tów​ki pusz​kę dez​odo​ran​tu Ri​ght Gu​ard i po​ma​sze​ro​wał w stro​nę fron​to​wych drzwi. * Hol​land cze​kał na chod​ni​ku i uniósł rękę na po​wi​ta​nie, kie​dy Thor​ne pod​je​chał. Wej​ście do bu​dyn​ku zo​sta​ło za​mknię​te spe​cjal​nym na​mio​tem i było strze​żo​ne przez mun​du​ro​wych funk​cjo​na​riu​szy sto​ją​cych nie​ru​cho​mo jak po​są​gi za trze​po​czą​cy​mi ta​śma​mi za​bez​pie​cza​ją​cy​mi, roz​pię​ty​mi wzdłuż kra​wę​dzi ogro​du przed do​mem. Hol​land miał na so​bie nie​bie​ski pa​pie​ro​wy kom​bi​ne​zon, a kie​dy tyl​ko Thor​ne wy​siadł z auta, po​dał mu jed​no​ra​zo​wy strój. Thor​ne wrzu​cił kurt​kę na tyl​ne sie​dze​nie BMW i wło​żył kom​bi​ne​zon, opie​ra​jąc się dla rów​no​wa​gi jed​ną ręką o ra​mię Hol​lan​da i od​wra​ca​jąc twarz od tłu​mu ga​piów, któ​rzy ze​bra​li się po dru​giej stro​nie uli​cy. Ki​wa​li gło​wa​mi w stro​nę nowo przy​by​łe​go i mam​ro​ta​li coś mię​dzy sobą. Uno​si​li ko​mór​ki, żeby ro​bić zdję​cia. Thor​ne wie​dział, że nie​któ​rzy cze​ka​li na mo​ment wy​nie​sie​nia cia​ła – albo jesz​cze le​piej, ciał – pod​czas gdy inni roz​glą​da​li się za ka​me​ra​mi i zna​jo​my​mi twa​rza​mi, za​sta​na​wia​jąc się, kto jest gwiaz​dą tego wie​czo​ru. Więk​szość pra​wie na pew​no sta​ła tam tyl​ko dla​te​go, że to samo ro​bi​li inni. Pe​ter Da​vid Al​len chy​ba jesz​cze nig​dy nie cie​szył się rów​nie wiel​ką po​pu​lar​no​ścią. – Kto zna​lazł cia​ło? – za​py​tał Thor​ne. Hol​land od​wró​cił się w stro​nę blo​ku. – Całą noc gra​ła mu​zy​ka. Ta sama pły​ta pusz​cza​na na cały re​gu​la​tor raz po raz, bo tak za​pro​gra​mo​wał od​twa​rzacz, aż w koń​cu są​sie​dzi nie wy​trzy​ma​li i za​dzwo​ni​li do ad​mi​ni​stra​cji. – On, czy​li Al​len? – Cóż… za​pew​ne tak. Ad​mi​ni​stra​cja zgło​si​ła za​kłó​ce​nie po​rząd​ku na po​li​cję i tak w koń​cu spra​wa tra​fi​ła do nas. Ktoś spraw​dził dane i ad​res w ba​zie da​nych, a kie​dy oka​za​ło się, że na​zwi​sko jest na na​szej li​ście osób, któ​ry​mi szcze​gól​nie się in​te​re​su​je​my, miej​sco​wi chłop​cy wy​wa​ży​li drzwi i we​szli do środ​ka. – Żad​nych oznak wła​ma​nia i wtar​gnię​cia? – Poza na​szy​mi nie. – Co le​cia​ło? – Słu​cham? – Jaka pły​ta? – Slay​er, Pie​kło cze​ka, je​że​li cho​dzi o ści​słość. – To bez wąt​pie​nia bar​dzo po​dej​rza​na śmierć – za​uwa​żył Thor​ne. – Nikt przy zdro​wych zmy​słach nie po​zo​sta​wia ta​kiej pły​ty do wie​lo​krot​ne​go od​twa​rza​nia. – A więc nie uwa​ża pan, że mo​gło dojść do przy​pad​ko​we​go przedaw​ko​wa​nia? – Daj spo​kój, wi​dzia​łeś jego kar​to​te​kę. – Thor​ne schy​lił się, by na​ło​żyć pa​pie​ro​we kap​cie, któ​rych nie cier​piał. – Żad​nych śla​dów, żeby da​wał w żyłę. Nie ma na​wet na kon​cie aresz​to​wa​nia za wy​kro​cze​nie zwią​za​ne z nar​ko​ty​ka​mi. Szcze​rze mó​wiąc, na​wet je​śli był ćpu​nem, i tak wy​da​ło​by się po​dej​rza​ne, że ko​leś wy​cią​gnął ko​py​ta po tym, jak z nim roz​ma​wia​łeś. Hol​land po​ki​wał gło​wą. – Nie​trud​no spra​wić, żeby ktoś przedaw​ko​wał, je​że​li nie ma to​le​ran​cji na twar​de nar​ko​ty​ki. – Otóż to.

Thor​ne wstał i ra​zem z Hol​lan​dem ru​szył w stro​nę miesz​ka​nia. Po dru​giej stro​nie uli​cy uno​si​ło się ko​lej​nych kil​ka ko​mó​rek, żeby zro​bić zdję​cia i na​krę​cić parę fil​mi​ków. – No i jesz​cze ten… Slay​er? – To już jest mo​tyw sam w so​bie – rzu​cił Hol​land. – Rów​nie do​brze to mo​gło być za​bój​stwo z li​to​ści. W za​tło​czo​nym sa​lo​nie, gdzie od​na​le​zio​no cia​ło Al​le​na, ro​bio​no ko​lej​ne zdję​cia, choć apa​ra​ty i ka​me​ry były nie​co bar​dziej za​awan​so​wa​ne tech​no​lo​gicz​nie, ale po​mi​ja​jąc przy​się​głych, na ewen​tu​al​nym pro​ce​sie są​do​wym za​rów​no fil​my, jak i zdję​cia nie zo​sta​ną przed​sta​wio​ne opi​nii pu​blicz​nej. Po​li​cyj​ni ka​me​rzy​ści i fo​to​gra​fo​wie z ła​two​ścią omi​ja​li tech​ni​ków i eks​per​tów kry​mi​na​li​sty​ki oraz spe​cja​li​stów od dak​ty​lo​sko​pii, płyn​nie la​wi​ru​jąc po​mię​dzy nimi, gdyż po​szcze​gól​ne gru​py do​sko​na​le zna​ły pro​ce​du​ry po​stę​po​wa​nia i spo​koj​nie wy​ko​ny​wa​ły swo​je obo​wiąz​ki. Zbie​ra​ły ma​te​ria​ły do​wo​do​we, ozna​cza​ły je i pa​ko​wa​ły do za​my​ka​nych szczel​nie, od​po​wied​nio opi​sa​nych to​re​bek. Gdy Thor​ne oglą​dał ich przy pra​cy, nig​dy nie mógł się na​dzi​wić, jak to​por​ne w po​rów​na​niu z ich pra​cą wy​da​wa​ły się jego wy​sił​ki. Ci lu​dzie na​praw​dę zaj​mo​wa​li się wy​kry​wa​niem zbrod​ni, pod​czas gdy on błą​dził po omac​ku w na​dziei na łut szczę​ścia i raz po raz ude​rzał gło​wą w ko​lej​ny ce​gla​ny mur. W tym, co ro​bi​li, prze​ja​wia​ła się pew​na… gra​cja, choć nie moż​na po​wie​dzieć, że ich za​cho​wa​nie za​wsze było de​li​kat​ne i nie​ko​niecz​nie od​no​si​li się z sza​cun​kiem do zwłok, wo​kół któ​rych klę​cze​li i przy​ku​ca​li. – My​ślisz, że kto​kol​wiek by za​uwa​żył, że to hi-fi się ulot​ni​ło? – Cóż, nie pi​snę sło​wa, je​że​li tyl​ko będę mógł za​trzy​mać te​le​wi​zor. – Ale tak po​waż​nie, wi​dzie​li​ście nie​któ​re z jego DVD? – Tak, mu​siał lu​bić sa​do​ma​so, bez dwóch zdań. – Gwał​ty zbio​ro​we, bru​tal​na prze​moc i cały ten szajs. – Wie​dzie​li​ście, że dzie​więć na dzie​sięć osób raj​cu​je gwałt zbio​ro​wy? Al​len le​żał na boku, przed sofą. Po​wie​ki były pół​przy​mknię​te, oczy wy​cho​dzi​ły mu z or​bit. War​gi miał sine. Bok twa​rzy, któ​rym opie​rał się o pod​ło​gę, był na​brzmia​ły i fio​le​to​wy, a wo​kół ust za​bra​ła się war​stew​ka pia​ny. – Tam​te​go ran​ka – rzekł Hol​land – kie​dy po​wie​dzia​łem, że to mi wy​glą​da na in​ne​go ro​dza​ju spra​wę – ski​nął w stro​nę cia​ła – nie spo​dzie​wa​łem się, że znów bę​dzie​my mieć do czy​nie​nia z czymś ta​kim. Thor​ne spoj​rzał na bla​de pal​ce Pe​te​ra Al​le​na, za​krzy​wio​ne w szpo​ny i za​ci​śnię​te na wy​świech​ta​nym dy​wa​nie, a po​tem przy​po​mniał so​bie roz​mo​wę te​le​fo​nicz​ną z ubie​głe​go wie​czo​ru. Od​faj​ko​wa​ne wszyst​kie ru​brycz​ki. Nie po raz pierw​szy po​my​ślał tego ran​ka o Lo​uise. To wy​da​wa​ło się ciut nie​sto​sow​ne, kie​dy prze​dzie​rał się przez kor​ki w go​dzi​nach szczy​tu, zmie​rza​jąc do Hack​ney, i słu​chał Gra​ma Par​son​sa oraz Em​my​lou Har​ris. Ko​rzy​stał z pa​sów dla au​to​bu​sów i użył nie​bie​skie​go ob​ro​to​we​go ko​gu​ta, nie zwa​żał na świa​tła i raz po raz na​ci​skał na klak​son, pod​czas gdy te gło​sy – je​den de​li​kat​ny, dru​gi czy​sty – owi​ja​ły się ide​al​nie jak węże je​den wo​kół dru​gie​go. Em​my​lou za​wsze upie​ra​ła się, że ona i Par​sons nig​dy nie byli ko​chan​ka​mi, ale Thor​ne z trud​nem w to wie​rzył. Wy​star​czy​ło po​sły​chać, jak śpie​wa​li do sie​bie i dla sie​bie na​wza​jem. Słu​chał i nie​ja​ko przy oka​zji py​tał sam sie​bie, po co tak na​praw​dę za​dzwo​nił do Lo​uise. Czy łu​dził się, że Lo​uise po​wie mu, jak bar​dzo jest sa​mot​ny i nie​szczę​śli​wy i jak wiel​ki błąd po​peł​ni​li? Jak by się po​czuł, gdy​by rze​czy​wi​ście to od niej usły​szał? Chciał po​roz​ma​wiać z kimś, kto go znał, do tego był w sta​nie się przy​znać, choć nie czuł się z tym kom​for​to​wo. Chciał usły​szeć jej głos. Tak, i może jesz​cze chciał tro​chę roz​ją​trzyć tę ranę. Otwo​rzyć ją. Wszyst​kie zmia​ny, na któ​re się zde​cy​do​wał po ich ze​rwa​niu, były… teo​re​tycz​nie eks​cy​tu​ją​ce… nowe wy​zwa​nia, zmia​na sty​lu i cała resz​ta. Czy jed​nak nie po​wi​nien tro​chę z tym za​cze​kać, nie zmie​niać zbyt wie​le za szyb​ko?

Był​by głup​cem, gdy​by nie od​czu​wał stra​chu. Dzię​ki Bogu nie miał te​raz cza​su, by się nad tym za​sta​na​wiać. Ko​lej​na ru​brycz​ka do od​faj​ko​wa​nia… Thor​ne do​dał gazu, prze​je​chał przez ron​do przy Old Stre​et, za​tra​ca​jąc się w cu​dow​nym ha​ła​sie Gra​ma i Em​my​lou, i po​czuł, że nie​przy​jem​ny ucisk w pier​si ze​lżał, za​nim jesz​cze zo​ba​czył Hol​lan​da uno​szą​ce​go rękę i cze​ka​ją​ce​go na nie​go przed miej​scem zbrod​ni. Hem​mings, pa​to​log, któ​ry przy​je​chał na we​zwa​nie, oka​zał się opry​ski​wym mru​kiem; Thor​ne ze​tknął się z nim wcze​śniej ze dwa razy. Gdy pod​szedł do Thor​ne’a i Hol​lan​da, wy​raz jego na​la​nej twa​rzy uświa​do​mił im, że eks​pert prze​pro​wa​dził już wstęp​ne oglę​dzi​ny zwłok i nie ucie​szył się, że ka​za​no mu za​cze​kać do przy​by​cia Thor​ne’a. – Nie żyje od co naj​mniej ośmiu go​dzin. Nie dłu​żej niż od dwu​na​stu. – Nie ma cza​su, żeby się przy​wi​tać? – Po​wie​dzia​no mi, że panu się spie​szy. Thor​ne uznał, że za​pew​ne mógł​by po​świę​ci parę se​kund, czy​li do​kład​nie tyle, ile po​trze​bo​wał, aby po​wie​dzieć Hem​ming​so​wi, do​kąd ma pójść i co zro​bić, kie​dy już do​trze na miej​sce. Po​ha​mo​wał się jed​nak. – To na pew​no przedaw​ko​wa​nie? – Cóż, nie mogę z ab​so​lut​ną pew​no​ścią stwier​dzić, czy nie po​prze​dzi​ły tego żad​ne inne czyn​ni​ki, ale na pierw​szy rzut oka… wszyst​ko na to wska​zu​je. Nie ma śla​dów, któ​re świad​czy​ły​by, że ro​bił to już wcze​śniej. – A więc nie zro​bił tego sam? – Nie mnie o tym de​cy​do​wać, lecz za​kła​da​jąc, że był pra​wo​ręcz​ny, wy​da​je się tro​chę dziw​ne, że wstrzyk​nął so​bie dział​kę w zgię​cie pra​we​go łok​cia. Ale, ma się ro​zu​mieć, to pan tu jest de​tek​ty​wem. Spo​sób, w jaki Hem​mings wy​mó​wił ostat​nie sło​wo, i uśmiech, jaki wy​kwitł na jego ustach, za​nim się od​wró​cił, świad​czy​ły wy​raź​nie o tym, że pa​to​log ma iden​tycz​ne zda​nie o lu​dziach po​kro​ju Thor​ne’a jak in​spek​tor o nim. Błą​dzą​cy po omac​ku, nie​po​rad​ni… – Du​pek – wy​mam​ro​tał Hol​land. – Dla cie​bie dok​tor Du​pek – uciął Thor​ne. – Oni chcą, że​byś za​wsze o tym pa​mię​tał. Po​de​szli do spe​cja​li​sty od dak​ty​lo​sko​pii, któ​ry pra​co​wał przy ze​sta​wie hi-fi. Prze​su​wał po po​wierzch​ni sprzę​tu ma​gne​sem, a na​stęp​nie de​li​kat​nie na​kła​dał pę​dzel​kiem z włók​na szkla​ne​go pro​szek dak​ty​lo​sko​pij​ny, jak​by zaj​mo​wał się re​no​wa​cją płót​na jed​ne​go ze sta​rych mi​strzów. – Masz coś? – za​py​tał Thor​ne. – Spo​ro – od​rzekł eks​pert. – Ale do​my​ślam się, że wszyst​kie na​le​żą do ofia​ry. – Dla​cze​go? – Bo na nie​któ​rych po​wierzch​niach w ogó​le nie ma od​ci​sków, wie​le rze​czy zo​sta​ło sta​ran​nie po​wy​cie​ra​nych. Na​wet pu​ste pusz​ki w ko​szu na śmie​ci. – Ski​nął gło​wą w stro​nę cia​ła. – Strzy​kaw​ka rów​nież, a z tego co wiem, nie​wie​lu po​tra​fi​ło​by dać so​bie w żyłę, nie do​ty​ka​jąc skrzy​kaw​ki. – Uśmiech​nął się. – Ale nie chcia​łem wcho​dzić w pań​skie kom​pe​ten​cje… – Chciał​bym, aby wię​cej lu​dzi tak wła​śnie po​stę​po​wa​ło – po​wie​dział Thor​ne. – Kto​kol​wiek to zro​bił, nie był jed​nak aż tak spryt​ny, jak mu się wy​da​wa​ło. – Eks​pert odło​żył pę​dze​lek i pod​szedł do pla​sti​ko​we​go pu​deł​ka za​wie​ra​ją​ce​go do​wo​dy, któ​re zo​sta​ły ozna​czo​ne do dal​sze​go zba​da​nia. Się​gnął do środ​ka i wy​jął pla​sti​ko​wą to​reb​kę z bu​tel​ką sprayu z pły​nem do czysz​cze​nia. – Nie po​my​ślał, żeby ją wy​trzeć, kie​dy już zro​bił z niej uży​tek. – D’oh! – rzu​cił Hol​land, na​śla​du​jąc okrzyk zdzi​wie​nia z ani​mo​wa​ne​go se​ria​lu o ro​dzi​nie Simp​so​nów. – Co wię​cej – po​wie​dzia​ła za​bez​pie​cza​ją​ca miej​sce zbrod​ni eks​pert​ka są​do​wa, któ​ra naj​wy​raź​niej

przy​słu​chi​wa​ła się roz​mo​wie, po czym po​de​szła i wy​ję​ła dru​gą to​reb​kę z jed​ną z pu​szek po pi​wie w środ​ku – nie ma od​ci​sków pal​ców, ale za​ło​żę się, że uda się nam po​brać z tego prób​kę DNA. Thor​ne spoj​rzał na obo​je tech​ni​ków, któ​ry z dumą trzy​ma​li w dło​niach to​reb​ki z ma​te​ria​ła​mi do​wo​do​wy​mi jak dzie​ci ocze​ku​ją​ce na po​chwa​łę. – Co bę​dzie szyb​sze? – za​py​tał. Po​pa​trzy​li na sie​bie na​wza​jem. Thor​ne wie​dział, że w nor​mal​nych oko​licz​no​ściach ana​li​za od​ci​sków pal​ców przy​szła​by z la​bo​ra​to​rium kry​mi​na​li​sty​ki znacz​nie szyb​ciej niż wy​ni​ki ba​dań prób​ki DNA, ale był świa​dom, że w grę wcho​dzi​ło wie​le roz​ma​itych czyn​ni​ków i je​śli spra​wa była na​praw​dę pil​na, ter​mi​ny re​ali​za​cji obu ana​liz mo​gły zo​stać przy​spie​szo​ne. Gdy​by prób​ki zo​sta​ły do​star​czo​ne bez​po​śred​nio do la​bo​ra​to​rium kry​mi​na​li​sty​ki i ana​liz są​do​wych w Lam​beth i uzy​ska​ły sto​sow​ny prio​ry​tet, wów​czas trwa​ło​by to parę go​dzin, a nie dni. Eks​pert za​bez​pie​cza​ją​cy miej​sce zbrod​ni wzru​szył ra​mio​na​mi. – Pew​nie to pierw​sze. – A co z pro​gra​mem AD​APT? – za​cie​ka​wił się Hol​land. Po​czer​wie​niał nie​znacz​nie, kie​dy wszy​scy prze​nie​śli na nie​go wzrok. – Tech​no​lo​gia przy​spie​szo​ne​go pro​fi​lo​wa​nia DNA. Mówi się, że obec​nie moż​na wy​ko​nać ana​li​zy DNA w nie​ca​łą go​dzi​nę. – Skąd to wiesz? – zdzi​wił się Thor​ne. – Pa​mię​ta pan te okól​ni​ki i ulot​ki we​wnątrz​re​sor​to​we, któ​re wy​rzu​ca się każ​de​go dnia? Nie​któ​rzy jed​nak je czy​ta​ją. – Hol​land spoj​rzał na eks​per​ta. – DNA w pu​deł​ku, tak? Eks​pert​ka są​do​wa po​ki​wa​ła gło​wą, po czym od​wró​ci​ła się do Thor​ne’a, uno​sząc jed​ną rękę. – Czas po​ni​żej go​dzi​ny jest oczy​wi​ście prze​sa​dą, a poza tym to cał​kiem nowa me​to​da. Wy​star​czy, żeby na pod​sta​wie uzy​ska​nych ana​liz do​ko​nać aresz​to​wa​nia, ale po​ziom iden​ty​fi​ka​cji nie jest do koń​ca roz​strzy​ga​ją​cy. Dla​te​go na​wet je​że​li otrzy​mam ze​zwo​le​nie na prze​pro​wa​dze​nie ba​da​nia, nic, co uda mi się na tej pod​sta​wie uzy​skać, nie zo​sta​nie do​pusz​czo​ne jako ma​te​riał ob​cią​ża​ją​cy w pro​ce​sie są​do​wym. – Tym będę się mar​twił póź​niej – po​wie​dział Thor​ne. – Ni​cze​go nie mogę obie​cać. – Zo​ba​czy​my, co uda się w ten spo​sób osią​gnąć. Spec od dak​ty​lo​sko​pii po​stą​pił krok na​przód. – My​ślę, że je​że​li cho​dzi o od​ci​ski, wy​ni​ki po​win​ni​śmy mieć w cią​gu paru go​dzin. O ile to na​praw​dę waż​ne. Thor​ne wie​dział, że nor​mal​nie eks​pert są​do​wy jest od​po​wie​dzial​ny za​rów​no za od​ci​ski pal​ców, jak i zna​le​zio​ne na miej​scu zbrod​ni prób​ki DNA. To on od​po​wia​dał za prze​wie​zie​nie pró​bek do la​bo​ra​to​rium, a na​stęp​nie prze​pusz​cze​nie in​for​ma​cji uzy​ska​nych w wy​ni​ku tej ana​li​zy przez sto​sow​ne bazy da​nych Sco​tland Yar​du w celu spraw​dze​nia, czy za​cho​dzi zgod​ność z od​ci​ska​mi prób​ny​mi któ​re​go​kol​wiek z no​to​wa​nych prze​stęp​ców. Tym ra​zem jed​nak do​my​ślił się, że po​zwa​la​jąc dzia​łać osob​no spe​cja​li​stom i aran​żu​jąc pew​ne​go ro​dza​ju ry​wa​li​za​cję, po​wi​nien szyb​ciej uzy​skać re​zul​ta​ty. – Ma​cie u mnie bu​tel​kę po​rząd​nej szkoc​kiej, do​bra? Thor​ne spoj​rzał na spe​ca od dak​ty​lo​sko​pii, któ​ry po​ki​wał gło​wą. Po​pa​trzył na eks​pert​kę są​do​wą. – Po​wiedz​my, że mam u pana skrzyn​kę mer​lo​ta, i spra​wa za​ła​twio​na – skwi​to​wa​ła. – Je​że​li uwi​niesz się z tym szyb​ciej niż on, przy​go​tu​ję wy​kwint​ną ko​la​cję tyl​ko dla cie​bie i wy​pi​ję je z tobą. – Thor​ne prze​niósł wzrok na spe​ca od dak​ty​lo​sko​pii. – Cie​bie to rzecz ja​sna nie do​ty​czy. Idąc w stro​nę drzwi fon​to​wych, Thor​ne wy​rzu​cał z sie​bie ko​lej​ne po​le​ce​nia pod ad​re​sem Hol​lan​da, któ​ry po​dą​żał krok za nim. – Chcę, żeby wszyst​ko było zro​bio​ne moż​li​wie jak naj​szyb​ciej. Mam na my​śli wi​zy​ty funk​cjo​na​riu​szy w oko​licz​nych do​mach i w ogó​le wszyst​ko.

– Zaj​mę się tym. – I po​ga​daj z ko​ro​ne​rem. Chcę, żeby au​top​sja zo​sta​ła prze​pro​wa​dzo​na od razu, w za​sa​dzie na​tych​miast, więc trze​ba go bę​dzie tro​chę przy​ci​snąć. Po​wiedz mu, że w grę wcho​dzi ży​cie funk​cjo​na​riusz​ki po​li​cji. – Za​czął zry​wać z sie​bie pa​pie​ro​wy kom​bi​ne​zon. – I chcę, żeby za​jął się tym Hen​dricks. Hol​land przy​glą​dał się Thor​ne’owi. – I co pan o tym my​śli? Czy Al​len był od​po​wie​dzial​ny za to, że Amin zna​lazł się w szpi​tal​nym skrzy​dle? – Tak. Ktoś za​pła​cił Al​le​no​wi, żeby to zro​bił, a te​raz ktoś za​pła​cił ko​muś in​ne​mu, aby mieć pew​ność, że nig​dy nie zdra​dzi na​zwi​ska tej oso​by. – Thor​ne oparł się o fron​to​we drzwi i za​czął ścią​gać kap​cie na​ło​żo​ne na buty. – Kto​kol​wiek za​bił Ami​na, chciał po​słać go do tego szpi​ta​la, bo tyl​ko tam moż​na było upo​zo​ro​wać jego śmierć tak, aby wy​glą​da​ła jak sa​mo​bój​stwo. Kto​kol​wiek to zro​bił, zna wię​zie​nie. Wie, że nie​ła​two jest wejść w środ​ku nocy do czy​jejś celi, aby za​aran​żo​wać to wszyst​ko, a te​raz, kie​dy za​czę​li​śmy wę​szyć, po​sta​no​wił po so​bie po​sprzą​tać. – Je​że​li uda się nam go zna​leźć, to ten, kto za​bił Al​le​na, może być wła​śnie oso​bą, któ​rej szu​ka​my. – Jed​ną z nich – skwi​to​wał Thor​ne. Zrzu​cił z sie​bie kom​bi​ne​zon, wy​jął ko​mór​kę i zmie​rza​jąc w stro​nę BMW, wy​brał nu​mer. Od razu włą​czy​ła się au​to​ma​tycz​na se​kre​tar​ka. – Ra​hi​mie, tu Tom Thor​ne. Po​słu​chaj, wiem, że bar​dzo się bo​isz, my​ślę jed​nak, że po​wi​nie​neś wie​dzieć, że ten, kto jest od​po​wie​dzial​ny za śmierć Ami​na, ka​zał wła​śnie za​mor​do​wać ko​goś jesz​cze. Je​że​li to prze​ra​zi cię bar​dziej, tym le​piej. Przy​kro mi, ale nie mam cza​su na zbęd​ne sen​ty​men​ty. A te​raz spy​tam raz jesz​cze: czy chciał​byś mi o czymś po​wie​dzieć?

42 Na wa​ka​cjach Paul za​wsze opa​lał się ła​twiej niż ona. Co praw​da nie wy​jeż​dża​li wspól​nie zbyt czę​sto, rap​tem na parę ty​go​dni w Gre​cji i jesz​cze na dwa w za​pusz​czo​nej wil​li na Ma​jor​ce, ale wte​dy on bar​dzo szyb​ko ła​pał orze​cho​wy brąz, ona zaś wy​glą​da​ła tak, jak​by prze​by​wa​ła na Is​lan​dii czy w in​nym po​dob​nym miej​scu. Na​to​miast jej ra​mio​na i uda przy​po​mi​na​ły po​ślad​ki po so​lid​nym la​niu, chy​ba że co pół go​dzi​ny ob​fi​cie sma​ro​wa​ła się kre​mem z fil​trem trzy​dzie​ści. Paul na​bi​jał się z niej, a ona się zło​ści​ła. „To nie w po​rząd​ku – stwier​dza​ła ostat​nie​go dnia. – Ty wy​glą​dasz, jak​byś tu miesz​kał, a ja, jak​bym wła​śnie wy​sia​dła z cho​ler​ne​go sa​mo​lo​tu”. Zwy​kle mó​wił wte​dy coś o zmarszcz​kach albo o tym, że ona nie musi się mar​twić o raka skó​ry, ale to nie po​ma​ga​ło. A kie​dy pa​trzy​ła na nie​go, le​żą​ce​go na łóż​ku, uśmie​cha​ją​ce​go się do niej, nie​ogo​lo​ne​go, pół​na​gie​go i obłęd​nie opa​lo​ne​go, nie była w sta​nie dłu​go się gnie​wać. „Czu​ję się jak jed​na z tych zde​spe​ro​wa​nych ko​biet, któ​re same wy​jeż​dża​ją na urlop i szu​ka​ją miej​sco​we​go ry​ba​ka, żeby się z nim bzy​kać”. Na szczę​ście Al​fie odzie​dzi​czył po ojcu dar szyb​kie​go opa​la​nia się i te​raz, kie​dy we tro​je szli po pla​ży, He​len spoj​rza​ła z uko​sa na ojca i syna, o ta​kich sa​mych dłu​gich no​gach i szczu​płych, zbrą​zo​wia​łych, na​praw​dę pięk​nych tor​sach, ubra​nych w ko​lo​ro​we szor​ty, po raz pierw​szy była szczę​śli​wa, czu​jąc na twa​rzy pro​mie​nie słoń​ca. Mo​rze mia​ło bar​wy, któ​re wi​dy​wa​ło się wy​łącz​nie w fol​de​rach re​kla​mo​wych. Ktoś pich​cił na pla​ży, tuż przed nimi, świe​ża ryba dla niej i ste​ki dla Al​fie​go i Pau​la. Wszy​scy się śmia​li… He​len otwo​rzy​ła oczy. Akh​tar od​wró​cił się od umy​wal​ki, gdzie opłu​ki​wał kub​ki po her​ba​cie. – Nie chcia​łem cię obu​dzić. – Nie spa​łam – od​par​ła. Akh​tar po​ki​wał gło​wą i wy​tarł dło​nie w wy​świech​ta​ny ręcz​nik. – Tak, oczy​wi​ście. Wziął z biur​ka pu​deł​ko z chu​s​tecz​ka​mi hi​gie​nicz​ny​mi, pod​szedł i pod​su​nął w jej stro​nę. He​len nie zda​wa​ła so​bie spra​wy z tego, że pła​ka​ła. Wy​ję​ła kil​ka chu​s​te​czek i po​dzię​ko​wa​ła. Pal​ca​mi mu​snę​ła prze​gub Akh​ta​ra; jego twarz znaj​do​wa​ła się o nie​ca​łe pół me​tra od jej twa​rzy. Od ja​kie​goś cza​su nie brał już do ręki re​wol​we​ru. Od​stę​pu​jąc od niej, po​ki​wał gło​wą i otak​so​wał wzro​kiem za​ple​cze. – Zde​cy​do​wa​nie le​piej jest prze​by​wać w swo​ich my​ślach niż w tym po​miesz​cze​niu – po​wie​dział. – Zro​bi​łem to samo. – O czym my​śla​łeś? – za​py​ta​ła szyb​ko, nie chcąc, by ją ubiegł. – Po pro​stu wspo​mi​na​łem. O tym, jak do​ra​sta​łem. – Z któ​re​go re​gio​nu In​dii po​cho​dzisz? Usiadł na biur​ku. – Wła​ści​wie wy​cho​wy​wa​łem się w Ade​nie. W po​łu​dnio​wym Je​me​nie. – Ach tak… – Moja ro​dzi​na prze​nio​sła się tam z Bom​ba​ju w la​tach dwu​dzie​stych i miesz​ka​li​śmy w Je​me​nie, do​pó​ki nie opu​ści​li go Bry​tyj​czy​cy w ty​siąc dzie​więć​set sześć​dzie​sią​tym siód​mym. Spra​wy się skom​pli​ko​wa​-

ły. Wraz z nie​pod​le​gło​ścią na​sta​ły trud​ne cza​sy, ro​zu​miesz? He​len nie mia​ła o tym po​ję​cia, mimo to przy​tak​nę​ła. – Mniej wię​cej wte​dy zmarł mój oj​ciec, tak więc cała ro​dzi​na wró​ci​ła do Bom​ba​ju. Pro​wa​dził wła​sny biz​nes. Im​por​to​wał ryż i cu​kier z Au​stra​lii. – Akh​tar ki​wał gło​wą, przy​po​mi​na​jąc so​bie to wszyst​ko. – Padł tru​pem w wie​ku czter​dzie​stu dwóch lat. – Pstryk​nął pal​ca​mi. – Po pro​stu wstał z krze​sła i upadł na twarz. Tak więc wró​ci​li​śmy do domu… wszy​scy w ro​dzi​nie uwa​ża​li​śmy, że na​szym do​mem jest Bom​baj… a dwa lata póź​niej przy​je​cha​łem do Wiel​kiej Bry​ta​nii. Mia​łem wte​dy dzie​więt​na​ście lat. – Dla​cze​go tu przy​je​cha​łeś? – Żeby za​ro​bić. – Dla nie​go to było oczy​wi​ste. – Kie​dy oj​ciec zmarł, sta​łem się od​po​wie​dzial​ny za ro​dzi​nę, a nie utrzy​mał​bym jej, pra​cu​jąc w Bom​ba​ju. Sprze​da​li​śmy tro​chę me​bli z domu mat​ki, żeby ku​pić bi​let, i już. – Uśmiech​nął się. – Po​je​cha​łem do Fin​chley! Po​cią​giem wprost z lot​ni​ska He​ath​row, bo wszy​scy ra​dzi​li mi, że tam wła​śnie po​wi​nie​nem się udać. Jedź do Fin​chley, bo tam jest wie​lu Hin​du​sów i ktoś ci na pew​no po​mo​że. Wiem, to brzmi za​baw​nie, ale mie​li ra​cję. Już pierw​sze​go dnia zna​la​złem po​kój w pen​sjo​na​cie, a po​tem przy​szły pierw​sze drob​ne pra​ce, my​cie sa​mo​cho​dów, sprzą​ta​nie w re​stau​ra​cji i co tyl​ko się dało. Pa​mię​tam, że by​łem wstrzą​śnię​ty… na​praw​dę wstrzą​śnię​ty, wi​dząc, że Bry​tyj​czy​cy na​praw​dę pra​cu​ją, wy​ko​nu​jąc te same czyn​no​ści co ja. Po​nie​waż tam u nas to my wy​ko​ny​wa​li​śmy wszyst​kie pra​ce. Nie​ła​two było zna​leźć coś lep​sze​go, bo wte​dy, na po​cząt​ku lat sie​dem​dzie​sią​tych, Hin​du​si nie cie​szy​li się zbyt​nią sym​pa​tią. Nie by​li​śmy ak​cep​to​wa​ni. Po​ja​wi​ły się… spię​cia. Rze​ki krwi i tego ro​dza​ju dra​ma​ty. Ko​niec koń​ców po​szczę​ści​ło mi się i do​sta​łem do​brą pra​cę w ban​ku przy Eu​ston Road. Osiem fun​tów ty​go​dnio​wo, tyle pła​ci​li. Osiem fun​tów na ty​dzień, a ja nadal wy​sy​ła​łem pie​nią​dze do domu, bo w Bom​ba​ju mia​łem pod opie​ką pięt​na​ście czy szes​na​ście osób. Moja mat​ka i wszy​scy inni cze​ka​li na pie​nią​dze, któ​re przy​sy​ła​łem każ​de​go mie​sią​ca. – Mach​nął ręką. – Ale to było w po​rząd​ku, no wiesz. Prze​cież po to tu przy​je​cha​łem. Prze​rwał na chwi​lę. Po​krę​cił gło​wą. – Pra​co​wa​łem w tym ban​ku przez osiem​na​ście lat, choć po​wi​nie​nem po​wie​dzieć, że moje za​rob​ki nie​znacz​nie wzro​sły, a ja​kiś czas póź​niej ro​dzi​na za​czę​ła do mnie stop​nio​wo do​łą​czać. Mat​ka, sio​stry, wu​jo​wie. Roz​lo​ko​wa​łem ich tu​taj i wzią​łem nie​du​żą po​życz​kę na miesz​ka​nie. Bar​dzo małą po​życz​kę na bar​dzo małe miesz​ka​nie. Po​tem po​zna​łem Na​dirę. He​len zo​ba​czy​ła, że jego ob​li​cze się zmie​ni​ło, po​ja​wi​ła się na nim ra​dość. – Jak się po​zna​li​ście? – Przez ko​goś z ban​ku. To był ktoś star​szy i waż​niej​szy ode mnie. Po​cho​dzi​ła z do​brze sy​tu​owa​nej, sza​no​wa​nej ro​dzi​ny, więc z oczy​wi​stych wzglę​dów jej oj​ciec chciał mieć ab​so​lut​ną pew​ność, że sta​no​wię od​po​wied​nią par​tię. Przy​szedł, żeby zo​ba​czyć moje miesz​ka​nie, i roz​ma​wiał z pra​cow​ni​ka​mi ban​ku. To nie był za​aran​żo​wa​ny zwią​zek, lecz zo​stał za​apro​bo​wa​ny. – Bogu dzię​ki… – Pra​co​wa​łem w ban​ku jesz​cze przez po​nad rok, ale mój ku​zyn miał skle​pik w Bri​sto​lu i po tym jak przez pe​wien czas pra​co​wa​łem u nie​go, Na​dira i ja po​sta​no​wi​li​śmy, że spró​bu​je​my zro​bić to samo. Za​ło​że​nie skle​pu kosz​to​wa​ło osiem​dzie​siąt ty​się​cy fun​tów plus wy​po​sa​że​nie. Nie mo​gli​śmy li​czyć na po​życz​kę, więc zde​cy​do​wa​li​śmy się na prze​kre​dy​to​wa​nie. To było wiel​kie ry​zy​ko, ale mu​sie​li​śmy to zro​bić. – Przy​ło​żył dłoń do pier​si. – Szcze​rze mó​wiąc, ja mu​sia​łem to zro​bić. Chcia​łem mieć wła​sny biz​nes, jak mój oj​ciec. Mie​li​śmy już syna i cór​kę, a Na​dira była w cią​ży z Ami​nem. – Prze​łknął śli​nę i spró​bo​wał po​now​nie. – Z Ami​nem… – Za​pew​ne nie było ła​two – po​wie​dzia​ła He​len. – Nie było ła​two, nie.

– Mie​li​ście dzie​ci… – Na​dira za​bie​ra​ła je ze sobą i pa​mię​tam do​sko​na​le, że pra​co​wa​ła w skle​pie aż do ostat​nie​go dnia cią​ży. Sie​dzia​ła za ladą i była wiel​ka jak dom! Te​raz po​ma​ga mi, kie​dy mu​szę po​je​chać do hur​tow​ni, ale za​zwy​czaj pra​cu​ję tu sam i to mi od​po​wia​da. Mam spo​ro cza​su na czy​ta​nie i słu​cha​nie ra​dia albo po pro​stu na roz​my​śla​nia. Może ostat​nio mia​łem na to tro​chę za dużo cza​su. – Nig​dy nie mia​łeś wa​ka​cji? Nie pa​mię​tam, aby twój sklep był kie​dy​kol​wiek za​mknię​ty. Akh​tar po​krę​cił gło​wą. – Wsta​ję za kwa​drans czwar​ta i przy​jeż​dżam tu go​dzi​nę póź​niej. Sor​tu​ję ga​ze​ty, wy​kła​dam je i otwie​ram sklep tuż przed po​ran​nym szczy​tem. Sklep jest czyn​ny do wpół do siód​mej od po​nie​dział​ku do piąt​ku, do pią​tej w so​bo​ty i do dru​giej w nie​dzie​lę. Nie mie​wam urlo​pów ani wa​ka​cji. – Cho​le​ra – mruk​nę​ła He​len. – My​ślę, że cięż​ko pra​co​wa​łem. – Wy​raz twa​rzy Akh​ta​ra znów się zmie​nił. Skle​pi​karz wy​chy​lił się do przo​du na krze​śle i na​gle wpadł w gniew. – Są​dzi​łem, że choć​by z tego wzglę​du za​słu​gu​ję na to, aby trak​to​wa​no mnie po​waż​nie. Że po​wi​nie​nem się cie​szyć sza​cun​kiem. Uwa​ża​łem się za czło​wie​ka, uwa​ża​li​śmy się za ro​dzi​nę, któ​rej pra​wo po​win​no bro​nić. – Przy​kro mi – wtrą​ci​ła He​len. – Ale te​raz za​czną mnie trak​to​wać po​waż​nie. – Się​gnął po re​wol​wer i wy​ce​lo​wał w nią. – Ta rzecz spra​wia, że czło​wiek zy​sku​je od​po​wied​ni sza​cu​nek. Pa​trzył na nią przez kil​ka chwil, po czym zer​k​nął na ze​ga​rek. – Nie​dłu​go po​win​ni za​dzwo​nić – po​wie​dział. He​len za​mknę​ła oczy. Opar​ła gło​wę o ka​lo​ry​fer i pró​bo​wa​ła za​po​mnieć o ob​rę​czy kaj​da​nek wrzy​na​ją​cej się w jej prze​gub, o sztyw​nym kar​ku, obo​la​łych pal​cach i zdrę​twia​łych, tar​ga​nych skur​cza​mi no​gach. Pró​bo​wa​ła oczy​ścić umysł. I wró​cić na pla​żę do swo​ich dwóch pięk​nych chło​pa​ków.

43 W dro​dze po​wrot​nej z Hack​ney Thor​ne za​dzwo​nił, a tym​cza​sem cze​ka​ją​cy na jego przy​by​cie Don​nel​ly, Chi​vers i Pa​scoe ze​bra​li się na przed​po​łą​cze​nio​wą od​pra​wę w nie​du​żym po​ko​iku za sce​ną. Pa​scoe słu​cha​ła, a Chi​vers wciąż na​ci​skał na spro​wa​dze​nie wspar​cia tech​nicz​ne​go, uty​ski​wał, że ope​ra​cja nie po​su​wa się na​przód i że in​for​ma​cje otrzy​my​wa​ne w trak​cie roz​mo​wy te​le​fo​nicz​nej są zbyt ską​pe. Don​nel​ly chrzą​kał i ki​wał gło​wą, od cza​su do cza​su zer​ka​jąc na Pa​scoe. Nie był w naj​lep​szym na​stro​ju, od​kąd parę go​dzin temu zwol​ni​li do domu eki​pę z noc​nej zmia​ny. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​ła ne​go​cja​tor​ka. Chi​vers po​pa​trzył na nią z roz​draż​nie​niem, jak​by w ogó​le za​po​mniał o jej obec​no​ści. Pa​scoe zi​gno​ro​wa​ła jego re​ak​cję. Pró​bo​wa​ła zi​gno​ro​wać rów​nież jego sa​me​go. – To, co za​wsze, na​ci​ski, żeby dzia​łać – od​parł Don​nel​ly. Pa​scoe cze​ka​ła, a Don​nel​ly kon​ty​nu​ował: – Mój szef jest na​ci​ska​ny przez ko​men​dan​ta, na któ​re​go z ko​lei na​ci​ska biu​ro bur​mi​strza, bo trans​port lon​dyń​ski za​czy​na się skar​żyć na utrud​nie​nia. – A pań​ski prze​ło​żo​ny su​szy panu gło​wę. – Lu​dzie mu​szą się prze​miesz​czać. – Chi​vers upił łyk kawy. – Chcą wró​cić do nor​mal​ne​go ży​cia. – Po​dob​nie jak He​len We​eks. – To nie pani pro​blem – uciął Don​nel​ly. Od​wró​cił się do Chi​ver​sa i po​pro​sił go o re​la​cję. – Spro​wa​dzi​my jed​nost​kę wspar​cia tech​nicz​ne​go, niech zro​bi, co do niej na​le​ży, i zo​rien​tu​je​my się w sy​tu​acji – rzekł Chi​vers. – Nie mamy nic do stra​ce​nia. A przy​najm​niej z od​po​wied​nio roz​lo​ko​wa​nym sprzę​tem bę​dzie​my w lep​szej sy​tu​acji, na wy​pa​dek gdy​by coś się wy​da​rzy​ło i mu​sie​li​by​śmy szyb​ko wkro​czyć. – Ale rzecz ja​sna wszy​scy mamy na​dzie​ję, że do tego nie doj​dzie. – Po​wie​dzia​łem „gdy​by”. – O czym wła​ści​wie mó​wi​my? – spy​ta​ła Pa​scoe. – O mi​kro​fo​nach w ścia​nach. A tak​że, być może, o kil​ku ka​me​rach w ścia​nach, je​że​li do​pi​sze nam szczę​ście. Wszyst​ko za​le​ży od ukła​du wnę​trza. – Wi​dząc, że Pa​scoe jak zwy​kle za​mie​rza za​opo​no​wać, Chi​vers rzu​cił po​spiesz​nie: – Pro​szę po​słu​chać, Akh​tar nie ma po​ję​cia, co ro​bi​my, ja​sne? Nie musi się pani ni​czym przej​mo​wać. Ci lu​dzie dys​po​nu​ją sprzę​tem tak wy​spe​cja​li​zo​wa​nym, że mo​gli​by we​tknąć pani mi​kro​fon do maj​tek, a na​wet by się pani nie zo​rien​to​wa​ła. – Na​praw​dę? Chi​vers uśmiech​nął się. – Są jak wo​jow​ni​cy nin​ja. Mil​cze​li przez dłuż​szą chwi​lę. Sły​chać było tyl​ko dźwię​ki ra​dia z ko​ry​ta​rza i sze​lest, gdy Chi​vers po​pra​wił pas z bro​nią opi​na​ją​cy jego ta​lię. Pa​scoe za​uwa​ży​ła, że Chi​vers do​rzu​cił do do​tych​cza​so​we​go uzbro​je​nia i wy​po​sa​że​nia pa​ra​li​za​tor M26. – Do​brze, zo​ba​czy​my, jaki prze​bieg bę​dzie mia​ła ko​lej​na roz​mo​wa te​le​fo​nicz​na – po​wie​dział Don​nel​ly. – Je​że​li nie bę​dzie żad​nych zna​czą​cych zmian, ścią​gam JWT. Chi​vers z za​do​wo​le​niem po​ki​wał gło​wą. – To dla​te​go, że są na​ci​ski na jak naj​szyb​sze otwar​cie tej cho​ler​nej sta​cji me​tra? – spy​ta​ła Pa​scoe.

– Niech się pani nie wy​głu​pia – uciął Don​nel​ly. Ne​go​cja​tor​ka zro​zu​mia​ła, że po​su​nę​ła się za da​le​ko, i od​wró​ci​ła wzrok. A ci​chy po​dejrz​li​wy gło​sik w jej gło​wie pod​po​wie​dział: „A może dla​te​go, że wczo​raj da​łam ci ko​sza?”. Don​nel​ly wstał. – Jak mó​wi​łem, zo​ba​czy​my, co się wy​da​rzy, kie​dy Thor​ne tu do​trze, i wy​ko​na​my te​le​fon o pierw​szej. To może zmie​nić ob​raz wy​da​rzeń. – Po​zbie​rał no​tat​ki. – Z tego, co Thor​ne po​wie​dział mi przez te​le​fon, wy​ni​ka​ło, że za​mie​rza tro​chę wstrzą​snąć Akh​ta​rem. – Świet​nie – ucie​szył się Chi​vers. Pa​scoe nie ode​zwa​ła się ani sło​wem. Nie była pew​na, czy spodo​ba​ło jej się to, co pla​no​wał Thor​ne.

44 Hen​dricks za​dzwo​nił, kie​dy Thor​ne był w dro​dze do sali szkol​nej. – Znów prze​ska​ku​je​my ko​lej​kę? – za​py​tał. – Słu​cham? – Pe​ter Al​len. – To waż​ne, Phil, a wąt​pię, żeby twoi klien​ci mie​li ocho​tę się po​skar​żyć. – Ja się skar​żę. – I dla two​jej wia​do​mo​ści: wciąż po​trze​bu​ję po​mo​cy w związ​ku z pi​gu​ła​mi. Mam na my​śli przedaw​ko​wa​nie Ami​na Akh​ta​ra. Naj​szyb​ciej jak tyl​ko mo​żesz, sta​ry. – Za​czy​nam ro​zu​mieć, dla​cze​go Lo​uise cię rzu​ci​ła. – To było obu​stron​ne – po​wie​dział Thor​ne. Hen​dricks za​śmiał się. – Chcesz po​wie​dzieć, że obo​je to sta​ran​nie omó​wi​li​ście i wspól​nie, czy​li obu​stron​nie, stwier​dzi​li​ście, że je​steś kom​plet​nym, bez​na​dziej​nym pa​lan​tem? – Coś w tym gu​ście. – Thor​ne ski​nął gło​wą do Don​nel​ly’ego, któ​ry cze​kał wraz z in​ny​mi przy mo​ni​to​rach. – Za​dzwoń do mnie, jak skoń​czysz, do​bra? Roz​łą​czył się, za​nim przy​ja​ciel na​praw​dę za​czął go ob​ra​żać, i pod​szedł do resz​ty ze​spo​łu. Za​jął miej​sce Pa​scoe i na​ło​żył słu​chaw​ki, pod​czas gdy ne​go​cja​tor​ka udzie​li​ła mu ko​lej​nych wska​zó​wek. Po​now​nie upo​mnia​ła go, by mó​wił ła​god​nym, spo​koj​nym to​nem, je​że​li bę​dzie roz​ma​wiał z Akh​ta​rem, aby słu​chał uważ​nie i sta​rał się go uspo​ka​jać. Thor​ne jed​nak wy​czuł jej nie​pew​ność. Po​wie​dział jej, że jest go​to​wy. – Na​praw​dę my​śli pan, że to do​bry po​mysł? – spy​ta​ła. – To je​dy​ne, co mam – od​parł. – Nie spo​sób stwier​dzić, jak może na to za​re​ago​wać, i to mnie mar​twi naj​bar​dziej. – Pa​scoe po​pa​trzy​ła na Don​nel​ly’ego. – Eks​cy​ta​cja, gniew, po​czu​cie winy. To nie naj​lep​sze re​ak​cje. – On pra​gnie od​po​wie​dzi – rzekł Thor​ne. – Wła​śnie dla​te​go to robi. Dla​te​go my je​ste​śmy te​raz tu​taj, a He​len tam. Osią​gnie​my wła​ści​wy re​zul​tat, je​śli za​cznę udzie​lać Akh​ta​ro​wi przy​najm​niej nie​któ​rych od​po​wie​dzi. – Nie​któ​rych – mruk​nął pod no​sem Chi​vers. – Nie​ste​ty na ra​zie nie mogę dać mu tej jed​nej je​dy​nej, o któ​rą na​praw​dę mu cho​dzi, ale waż​ne jest, by wie​dział, że je​stem bli​sko od​kry​cia praw​dy. – A jest pan? – spy​tał Don​nel​ly. Thor​ne od​parł, że tak, i po​wie​dział to szcze​rze, ale stra​cił już ra​chu​bę, ile razy był o włos od roz​wią​za​nia spra​wy, a mimo to nig​dy nie zdo​łał jej roz​wi​kłać, kie​dy za​bój​ca był za​le​d​wie i aż o krok przed nim, a spra​wę za​my​ka​no i po​zo​sta​wa​ła po niej gru​ba tecz​ka akt i nie​wy​god​ne wspo​mnie​nia. Don​nel​ly po​ki​wał gło​wą, lecz Thor​ne uświa​do​mił so​bie, że nad​ko​mi​sarz też wie​dział, jak to wszyst​ko funk​cjo​nu​je. – Chcę, by wie​dział, że za​czą​łem drą​żyć tę spra​wę. Don​nel​ly ka​zał Thor​ne’owi za​dzwo​nić. Kie​dy tyl​ko He​len ode​bra​ła te​le​fon, ja​kość dźwię​ku uświa​do​mi​ła tym, któ​rzy słu​cha​li, że jej ko​mór​kę prze​łą​czo​no na gło​śnik. Thor​ne za​py​tał, jak so​bie ra​dzi, i choć jej głos brzmiał tro​chę sła​biej i ci​szej niż ostat​nio, za​pew​ni​ła, że czu​je się świet​nie. Jest do​brze. Stwier​dzi​ła, że ma do​brą opie​kę, ale do koń​ca ży​cia nie bę​dzie mo​gła

znieść wi​do​ku cze​ko​la​do​we​go ba​to​ni​ka, że roz​pacz​li​wie pra​gnie wziąć go​rą​cy prysz​nic i na​pić się cze​goś moc​niej​sze​go niż 7-up. Don​nel​ly dał znak Thor​ne’owi, by za​py​tał ją, jak się czu​je Ste​phen Mit​chell, jed​nak za​nim He​len zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, Akh​tar wszedł jej w sło​wo. – Ma pan ja​kieś no​wi​ny, pa​nie Thor​ne? – Wy​da​wał się rów​nie zmę​czo​ny jak He​len We​eks. – A może za​dzwo​nił pan, żeby po​wie​dzieć mi, jaki jest pan za​ję​ty? Aby raz jesz​cze przy​po​mnieć mi, że tego ro​dza​ju spra​wy są cza​so​chłon​ne? Thor​ne przy​po​mniał so​bie sło​wa Pa​scoe sprzed kil​ku mi​nut, jej nie​po​kój o to, jak może za​re​ago​wać skle​pi​karz. Jed​nak nie było sen​su owi​jać w ba​weł​nę, a poza tym Thor​ne chciał, żeby ta bar​dzo waż​na wia​do​mość za​brzmia​ła na​praw​dę wstrzą​sa​ją​co. – On za​bił ko​goś jesz​cze. – Kto taki? – Czło​wiek, któ​ry za​mor​do​wał pań​skie​go syna. Za​pa​dła pra​wie pół​mi​nu​to​wa chwi​la ci​szy. Thor​ne spoj​rzał na Pa​scoe, ale ona wle​pi​ła wzrok w pod​ło​gę. Drzwi na ko​ry​tarz za​mknę​ły się z trza​skiem, kie​dy ktoś wszedł do sali. Nowo przy​by​li za​czę​li po​spiesz​nie prze​pra​szać, lecz na​tych​miast ich uci​szo​no. – Kto to jest? Thor​ne’owi nie​ła​two było to po​wie​dzieć. – Nie wiem. Ale jest prze​ra​żo​ny, bo dep​cze​my mu po pię​tach. Boi się, Ja​ve​dzie. Choć Pa​scoe nie była pew​na, jak za​re​agu​je Akh​tar, Thor​ne spo​dzie​wał się, że ta wia​do​mość ra​czej przy​pad​nie mu do gu​stu. Kie​dy jed​nak Akh​tar znów się ode​zwał, głos miał szorst​ki, oschły, su​ro​wy. – Kogo za​bi​to? – In​ne​go chło​pa​ka z Barn​da​le – wy​ja​śnił Thor​ne. – Przy​ja​cie​la Ami​na? – Nie, nie jego przy​ja​cie​la. My​ślę, że to wła​śnie ten chło​pak za​ata​ko​wał Ami​na. – Nie ro​zu​miem. – Ktoś mu za​pła​cił, żeby za​ata​ko​wał Ami​na, po​nie​waż chciał mieć pew​ność, że pana syn tra​fi na wię​zien​ny od​dział szpi​tal​ny. Wła​śnie tam mia​no go za​bić tak, żeby to wy​glą​da​ło na sa​mo​bój​stwo. Wszyst​ko zo​sta​ło sta​ran​nie za​pla​no​wa​ne. – Do​kład​nie tak, jak mó​wi​łem. – W gło​sie Akh​ta​ra po​ja​wi​ła się nuta gnie​wu. – Sta​le to po​wta​rza​łem po​li​cji, bez koń​ca mó​wi​łem o tym pod​czas tego cho​ler​ne​go prze​słu​cha​nia. Wciąż mó​wi​łem, że mój syn nig​dy sam nie ode​brał​by so​bie ży​cia. – Owszem, tak pan po​wie​dział. – I wi​dzi pan, co się dzie​je? Wi​dzi pan? – Tak. – Ko​lej​ny chło​pak nie żyje, bo nikt nie chce słu​chać. – Ten chło​pak zgi​nął, bo czło​wiek, któ​ry za to od​po​wia​da, prze​stra​szył się, że mógł​by zo​stać przez nie​go zi​den​ty​fi​ko​wa​ny. Ko​lej​na dłu​ga chwi​la ci​szy. – Sko​ro więc ten chło​pak nie żyje, jak za​mie​rza pan zi​den​ty​fi​ko​wać spraw​cę? – Cze​kam na dal​sze in​for​ma​cje – od​parł Thor​ne. – Cze​ka pan. – Akh​tar par​sk​nął drwią​co. – Za dużo już tego cze​ka​nia. – Wiem, że to brzmi dość mgli​ście, ale je​stem pe​łen opty​mi​zmu. – Mó​wiąc te sło​wa, Thor​ne zdał so​bie spra​wę, że czę​sto zda​rza mu się my​lić opty​mizm z de​spe​ra​cją. – Ro​zu​mie pan, Ja​ve​dzie. Zbli​ża​my się do ostat​niej pro​stej. Akh​tar nie od​po​wie​dział. Thor​ne wy​mie​nił spoj​rze​nia z Don​nel​lym, wsłu​chu​jąc się w trza​ski i syki

z gło​śni​ków. Do​cho​dzi​ły ich ja​kieś gło​sy, ale nie spo​sób było zro​zu​mieć słów. He​len za​ka​sła​ła. – He​len? – Je​stem. – Sły​sza​łaś to wszyst​ko? – Tak, sły​sza​łam. Mam na​dzie​ję, że uzy​skasz te in​for​ma​cje. – Nie​dłu​go bę​dzie po wszyst​kim, bądź pew​na. – Dzię​ku​ję. – To co zwy​kle pi​jasz? – spy​tał Thor​ne. – Skom​bi​nu​ję bu​tel​kę, bę​dzie cze​ka​ła na cie​bie, kie​dy stam​tąd wyj​dziesz. – W obec​nej chwi​li na​pi​ła​bym się na​wet roz​cień​czal​ni​ka do farb. Roz​legł się głos Akh​ta​ra. Do​no​śniej​szy, jak​by męż​czy​zna na​gle zbli​żył się do te​le​fo​nu. – Niech pan jesz​cze nie pla​nu​je żad​ne​go świę​to​wa​nia, pa​nie Thor​ne. Naj​pierw niech pan znaj​dzie tego czło​wie​ka. A po​tem jesz​cze musi go pan schwy​tać. Po​łą​cze​nie zo​sta​ło prze​rwa​ne. Thor​ne zdjął słu​chaw​ki i spoj​rzał na Pa​scoe. – W po​rząd​ku? – Miej​my na​dzie​ję – od​par​ła. Chi​vers wska​zał ru​chem gło​wy w stro​nę mo​ni​to​rów. – Fak​tycz​nie jest tak do​bra, jak pan mó​wił. Ta We​eks. – Prze​niósł wzrok na Thor​ne’a. – My​ślę, że ona na​praw​dę mo​gła​by nam po​móc. – Ale w jaki spo​sób? – Po​da​jąc in​for​ma​cje – wy​ja​śnił Chi​vers. – Kie​dy tyl​ko tech​ni​cy za​mon​tu​ją swój sprzęt i ja​koś damy jej znać, że pro​wa​dzi​my na​słuch, bę​dzie mo​gła prze​ka​zy​wać nam wia​do​mo​ści. – Po​pa​trzył na Don​nel​ly’ego. – Mo​że​my wpleść tę in​for​ma​cję w roz​mo​wę. JWT jest go​to​wa czy coś w tym ro​dza​ju. Na pew​no zo​rien​tu​je się, co to ozna​cza, i może znaj​dzie spo​sób, aby po​wie​dzieć nam, gdzie jest Akh​tar, kie​dy na​dej​dzie pora. I co może cze​kać na nas za drzwia​mi, gdy​by​śmy mu​sie​li in​ter​we​nio​wać. Don​nel​ly po​ki​wał gło​wą. – To brzmi sen​sow​nie. Thor​ne od​wró​cił się do Pa​scoe. Ne​go​cja​tor​ka znów wpa​try​wa​ła się w pod​ło​gę.

45 Choć He​len nie mo​gła o tym wie​dzieć, była rów​nie moc​no jak Thor​ne zdzi​wio​na tym, że Ja​ved nie za​re​ago​wał po​zy​tyw​niej, kie​dy do​wie​dział się o po​stę​pach w śledz​twie. Szyb​ko wpadł w złość, gdy uzy​skał po​twier​dze​nie, że miał ra​cję i że już wkrót​ce mógł po​znać na​zwi​sko czło​wie​ka, któ​ry za​mor​do​wał jego syna. Po za​koń​cze​niu roz​mo​wy przez kil​ka mi​nut krą​żył po​mię​dzy fron​tem a za​ple​czem skle​pu, mam​ro​cząc gniew​nie do sie​bie. Wy​ma​chi​wał rę​ka​mi i po​kle​py​wał się dło​nią w bok gło​wy. I na​gle za​milkł, po​grą​ża​jąc się w po​sęp​nej za​du​mie. Nie​po​cie​szo​ny. Zu​peł​nie jak​by przy​po​mnia​ło mu się coś strasz​ne​go. He​len po​wie​dzia​ła: „To do​bra wia​do​mość” i „Wy​glą​da na to, że do​sta​niesz to, cze​go chcesz”, ale ją zi​gno​ro​wał. Po​pro​si​ła o wodę, a on rzu​cił oschle, że nie jest jej pie​przo​nym słu​żą​cym. Nie​mniej za​raz bez sło​wa przy​niósł jej wodę. Przez ostat​nie dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny He​len za​czę​ła od​no​sić wra​że​nie, że ro​zu​mie czło​wie​ka, któ​re​go sta​ła się za​kład​nicz​ką. Że jest w sta​nie okre​ślić jego re​ak​cje, kon​tro​lo​wać sy​tu​ację. Nie uwa​ża​ła za ko​niecz​ne od​wo​ły​wać się do żalu czy współ​czu​cia ani przy​po​mi​nać mu, że ma małe dziec​ko, i kie​dy roz​ma​wia​li, tak jak pół go​dzi​ny temu, by​wa​ły mo​men​ty, kie​dy nie​omal po​tra​fi​ła za​po​mnieć, gdzie się znaj​du​ją. Te​raz, gdy pa​trzy​ła, jak sie​dzi sku​lo​ny na krze​śle, z za​mknię​ty​mi ocza​mi i pul​su​ją​cą żyłą na skro​ni, stwier​dzi​ła, że musi wziąć się w garść i nie może za​po​mnieć, kim jest. Kim są obo​je. Za​kład​nicz​ką i czło​wie​kiem, któ​ry wziął za​kład​ni​ków. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że jej emo​cje też są roz​chwia​ne, ale upo​mnia​ła się, że prze​cież nie gro​zi​ła ni​ko​mu śmier​cią. Owszem, Akh​tar był szcze​rze prze​ra​żo​ny śmier​cią Mit​chel​la, lecz pa​mię​ta​ła też od​gło​sy do​cho​dzą​ce zza ścia​ny, kie​dy de​mo​lo​wał swój skle​pik, i nie mo​gła za​po​mnieć wy​ra​zu jego twa​rzy i ma​lu​ją​cej się na niej nie​na​wi​ści, gdy dwa dni temu od​wró​cił się i wy​ce​lo​wał do niej i do Mit​chel​la z re​wol​we​ru. Przy​po​mnia​ła so​bie te chwi​le mrocz​nej wście​kło​ści i do​bie​ga​ją​cy z są​sied​nie​go po​miesz​cze​nia szloch, czu​łość, a na​stęp​nie pa​ra​no​ję. Jak​by ktoś za​pa​lał i ga​sił świa​tło. A tak​że strach, któ​ry znów za​czął po​wo​li roz​wi​jać skrzy​dła, by za​gnieź​dzić się w mrocz​nym za​ka​mar​ku jej żo​łąd​ka, kie​dy za​da​ła sama so​bie py​ta​nie, czy lu​dzie pro​wa​dzą​cy dzia​ła​nia ope​ra​cyj​ne na ze​wnątrz byli rów​nie zde​ner​wo​wa​ni jak ona.

46 Cze​kam na dal​sze in​for​ma​cje. Thor​ne cze​kał, a czas pły​nął i cze​ka​nie za​czę​ło wy​sy​sać z nie​go ener​gię rów​nie sku​tecz​nie jak spo​ry wy​si​łek fi​zycz​ny. Osła​bia​ło go. Sie​dział przy sto​li​ku w szkol​nej sali wi​do​wi​sko​wej i wpa​try​wał się tępo w mo​ni​to​ry, czu​jąc się z każ​dą mi​nu​tą co​raz bar​dziej ocię​ża​ły i bez​u​ży​tecz​ny. Opty​mizm wy​pie​ra​ła de​spe​ra​cja. Don​nel​ly prze​by​wał na ze​wnątrz, w po​jeź​dzie jed​nost​ki wspar​cia tech​nicz​ne​go, któ​ry wła​śnie przy​je​chał, i po​chy​lał się nad pla​na​mi bu​dyn​ku, dys​ku​tu​jąc o gru​bo​ści ścian, roz​miesz​cze​niu prze​wo​dów ga​zo​wych, elek​trycz​nych oraz rur do​pro​wa​dza​ją​cych wodę. Chi​vers był na bo​isku i oma​wiał roz​ma​ite sce​na​riu​sze dzia​łań z człon​ka​mi swo​jej jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej. Thor​ne nie wie​dział, do​kąd po​szła Sue Pa​scoe. Kie​dy funk​cjo​na​riu​sze jed​nost​ki wspar​cia tech​nicz​ne​go we​zmą się do ro​bo​ty, przez ja​kiś czas wi​dok się zmie​ni i bę​dzie na co po​pa​trzeć, ale te​raz Thor​ne nie miał więk​sze​go wy​bo​ru i ga​pił się tyl​ko w ekran, na któ​rym wi​dać było za​blo​ko​wa​ne przez opusz​czo​ne ża​lu​zje an​tyw​ła​ma​nio​we drzwi wej​ścio​we do skle​pi​ku Akh​ta​ra. Pa​trzył i po​wo​li za​czy​nał od​pły​wać. Przez kil​ka przy​pra​wia​ją​cych o za​wrót gło​wy chwil – po​mi​mo po​śpie​chu i na​pię​cia, któ​re​go aura wciąż ota​cza​ła tak jego, jak i wszyst​kich in​nych bio​rą​cych udział w dzia​ła​niach ope​ra​cyj​nych – Thor​ne stwier​dził, że za​czy​na błą​dzić gdzieś my​śla​mi. Ga​pie​nie się w mo​ni​tor było za​ję​ciem tak mo​no​ton​nym, że aż usy​pia​ją​cym, od cza​su do cza​su ekran kom​pu​te​ra za​mi​go​tał albo ciem​ne graf​fi​ti wi​docz​ne na ża​lu​zjach za​czy​na​ło się roz​my​wać. „Ara​bus” – tyle tyl​ko Thor​ne po​tra​fił od​czy​tać. A w uszach sło​wa Akh​ta​ra: Amin mógł po​roz​ma​wiać z nami o wszyst​kim. W mgli​sty i po​cie​sza​ją​cy spo​kój, w jaki zwy​kle wspo​mi​na​my prze​szłość, Thor​ne uznał, że jego re​la​cje z ro​dzi​ca​mi były roz​sąd​nie bez​po​śred​nie i szcze​re, ale już po kil​ku se​kun​dach po​waż​ne​go na​my​słu uświa​do​mił so​bie, iż jed​nak nie do koń​ca; nie​wie​le cza​su po​trze​bo​wał, aby ze​rwać za​sło​nę, za któ​rą skry​wa​ła się praw​da. Nie​po​chleb​na i po​nu​ra. Thor​ne nie po​wie​dział ro​dzi​com, że chce wstą​pić do po​li​cji, a przy​najm​niej do​pó​ki już nie było za póź​no, kie​dy tyl​ko kil​ka dni dzie​li​ło go od wy​jaz​du do Hen​don. Nie po​wie​dział im, że nie za​mie​rza iść na stu​dia. Że nie chce zda​wać żad​nych eg​za​mi​nów, któ​re były ko​niecz​ne, aby mógł zo​stać praw​ni​kiem albo księ​go​wym, i że nie po​cią​ga​ły go żad​ne z tych za​wo​dów, w ja​kich Jim i Mau​re​en Thor​ne’owie wi​dzie​li​by go naj​chęt​niej. Aby mo​gli być z nie​go dum​ni. Nie po​wie​dział im, że za bar​dzo oba​wiał się po​raż​ki. Nie oba​wiał​by się tak bar​dzo ich roz​cza​ro​wa​nia, gdy​by po​in​for​mo​wał ich, że za​mie​rza za​cią​gnąć się do woj​ska. Star​szy brat ojca był żoł​nie​rzem; o ile Thor​ne do​brze pa​mię​tał, słu​żył w lot​nic​twie. Tak, to z całą pew​no​ścią był​by lep​szy wy​bór. Ła​twiej by to znie​śli. Mat​ka na pew​no za​la​ła​by się łza​mi, ale może oj​ciec póź​niej mru​gnął​by do nie​go po​ro​zu​mie​waw​czo. A może by​ło​by na od​wrót? Ale po​li​cja? Wte​dy pra​ca w re​sor​cie nie cie​szy​ła się tak du​żym sza​cun​kiem jak w la​tach pięć​dzie​sią​tych czy sześć​dzie​sią​tych. Gli​nia​rza​mi ra​czej się gar​dzi​ło. Thor​ne po​sta​no​wił wstą​pić do po​li​cji w trud​nym okre​sie,

kie​dy sy​tu​acja po​wo​li, bar​dzo po​wo​li za​czę​ła się zmie​niać. Zbyt wie​lu gli​nia​rzy było sko​rum​po​wa​nych, a ofia​ry gwał​tów trak​to​wa​no jak dziw​ki. Nie naj​lep​szy czas na roz​po​czę​cie ka​rie​ry. Thor​ne jed​nak po​sta​wił na swo​im, bo zda​wał so​bie spra​wę, że ro​dzi​ce nie mo​gli go po​wstrzy​mać. Od​po​wie​dział krót​ko i zde​cy​do​wa​nie – jego osiem​na​sto​let​ni po​nu​ry na​strój w peł​ni od​po​wia​dał ich gniew​ne​mu na​sta​wie​niu – nie za​wa​hał się pod​nieść gło​su i stłu​mił w so​bie lęk, jaki prze​peł​nił go pierw​szej nocy, już jako ka​de​ta. Kie​dy le​żał, nie mo​gąc za​snąć, w cuch​ną​cym mę​skim po​tem do​rmi​to​rium, w któ​rym oso​bli​wym zrzą​dze​niem losu obec​nie mie​ścił się jego ga​bi​net. Nig​dy tak na​praw​dę nie roz​ma​wiał z ro​dzi​ca​mi o swo​jej pra​cy, uni​kał tego te​ma​tu jak ognia. Plot​ki i za​baw​ne aneg​dot​ki owszem, ale nie mó​wił nic, co na​praw​dę mia​ło​by zna​cze​nie. Ani sło​wa o Ca​lver​cie. Trzy mar​twe dziew​czyn​ki udu​szo​ne w swo​ich łóż​kach przez ojca. Iden​tycz​ne bia​łe ko​szul​ki noc​ne roz​ło​żo​ne jak aniel​skie skrzy​dła i sześć ma​leń​kich bla​dych stó​pek. Czy wła​śnie dla​te​go on i Jan nie mie​li dzie​ci? Dla​te​go za​cho​wy​wał am​bi​wa​lent​ną po​sta​wę w spra​wie po​sia​da​nia dziec​ka z Lo​uise? Kil​ka lat temu pew​na pani psy​cho​log po​ku​si​ła się o taką wła​śnie teo​rię, a Thor​ne po​wie​dział jej, gdzie może so​bie ją wsa​dzić. Nie był jed​nak w sta​nie za​po​mnieć jej dwu​znacz​ne​go uśmie​chu, któ​ry po​sła​ła mu tuż przed tym, jak po​now​nie wle​pi​ła wzrok w swo​je no​tat​ki. No​tat​ki o nim. Jak przez mgłę usły​szał kro​ki za sobą. Stu​kot ob​ca​sów… Jan mia​ła te​raz dziec​ko z kimś in​nym i Lo​uise pew​nie za​dba o to samo, kie​dy tyl​ko znaj​dzie ko​goś, kto nie​co szyb​ciej niż Thor​ne stwier​dzi, że to cał​kiem miła per​spek​ty​wa. Ży​cie się to​czy​ło. – Tom… Od​wró​cił się, gdy zja​wi​ła się Sue Pa​scoe z dwo​ma kub​ka​mi kawy. Po​czuł woń pa​pie​ro​sów, gdy wy​chy​lił się do przo​du, i skwa​pli​wie przy​jął po​da​ny mu pla​sti​ko​wy ku​bek. – Mu​szę się obu​dzić – uznał. Usie​dli i przez chwi​lę po​pi​ja​li kawę w mil​cze​niu, po czym od​wró​ci​li się, gdy usły​sze​li głos Chi​ver​sa do​cho​dzą​cy z dru​gie​go koń​ca sali. Roz​ma​wiał z dwo​ma mun​du​ro​wy​mi funk​cjo​na​riu​sza​mi. Sły​chać było śmiech i od​gło​sy po​kle​py​wa​nia po ple​cach. – Wiem, że jemu cho​dzi o to samo co nam – po​wie​dział Thor​ne. Pa​scoe po​pa​trzy​ła na nie​go. – Miej​my na​dzie​ję. – Tyl​ko pre​fe​ru​je inny spo​sób roz​wią​zy​wa​nia ta​kich sy​tu​acji. Po​dmu​cha​ła na kawę, aby ją ostu​dzić, ale przez cały czas wpa​try​wa​ła się w Chi​ver​sa. – Na pew​no jest do​bry w tym, co robi – kon​ty​nu​ował Thor​ne. – Jest – od​par​ła. – Po​py​ta​łam tu i tam. – No to nie ma się czym przej​mo​wać. Po​krę​ci​ła gło​wą. – Pan też jest do​bry w tym, co robi. – Po​py​ta​ła pani tu i tam? – Nie mu​sia​łam. Thor​ne po​ki​wał gło​wą, pró​bu​jąc stłu​mić uśmiech ci​sną​cy mu się na usta. – Ale i tak dał pan cia​ła – od​par​ła, nie pa​trząc na nie​go. – Słu​cham? – Tak samo jak wszy​scy. Mam ra​cję? Ca​lvert to była grub​sza spra​wa, bez dwóch zdań. Za​wsze jest taka spra​wa, któ​ra cię kształ​tu​je, po​wie​-

dział wte​dy Thor​ne’owi jego prze​ło​żo​ny. W tej kwe​stii nie​wie​le za​le​ży od cie​bie. Szczę​ście czy pech, suk​ces czy po​raż​ka, to wszyst​ko. Dla​cze​go nie mo​gło to być ścią​gnię​cie po​ten​cjal​ne​go sa​mo​bój​cy, któ​ry chciał sko​czyć z mo​stu? Albo ura​to​wa​nie dzie​cia​ków, któ​rych na bo​isku za​ata​ko​wał ja​kiś szaj​bus z mie​czem sa​mu​raj​skim? Ktoś do schwy​ta​nia i ktoś do ura​to​wa​nia. Ta spra​wa jest w sam raz dla cie​bie. Lo​uise do​brze go zna​ła. Wie​dzia​ła, co by wy​brał, gdy​by tyl​ko mu na to po​zwo​lo​no. – Mam ra​cję? – po​wtó​rzy​ła Pa​scoe. Po​pa​trzył na nią. Nie był w sta​nie od​po​wie​dzieć, a może nie chciał. – Pro​blem w tym – cią​gnę​ła, wska​zu​jąc ru​chem gło​wy dru​gi ko​niec sali – że je​że​li on po​kpi spra​wę, to ja rów​nież. Ja rów​nież. – Od​wró​ci​ła się do Thor​ne’a. – Chi​vers mógł​by strze​lić za​kład​ni​ko​wi pro​sto w twarz, lecz wina za to spa​dła​by na mnie. To ja tra​cę za​kład​ni​ka, ro​zu​mie pan? Thor​ne na​pił się kawy. Wy​raź​nie wi​dział na​pię​cie w oczach ne​go​cja​tor​ki, ale nie był pe​wien, czy jej tro​ska nie wy​ni​ka​ła z za​wo​do​wej dumy. Czy Pa​scoe nie my​śla​ła je​dy​nie o wła​ści​wym wy​ko​ny​wa​niu swo​jej pra​cy, o swo​im do​rob​ku za​wo​do​wym. A może szcze​rze trosz​czy​ła się o zdro​wie i ży​cie Ste​phe​na Mit​chel​la i He​len We​eks? Ja​ve​da Akh​ta​ra? Po​dej​rze​wał, że to nie ma więk​sze​go zna​cze​nia, ale wciąż nie wie​dział, jak jej to po​wie​dzieć. Kie​dy za​dzwo​ni​ła jego ko​mór​ka le​żą​ca na sto​le, na​tych​miast po nią się​gnął. – De​tek​tyw in​spek​tor Thor​ne? – Przy te​le​fo​nie. – Mówi Wen​dy Mar​kham. Thor​ne nie mógł sko​ja​rzyć tego na​zwi​ska z kon​kret​ną oso​bą. – Prze​pro​wa​dzi​łam ba​da​nie prób​ki DNA. Z tej pusz​ki piwa z Hack​ney. – Boże, prze​pra​szam. Dzię​ku​ję, że od​dzwo​ni​łaś. Po​czuł ogar​nia​ją​ce go pod​nie​ce​nie. Wy​pro​sto​wał się na krze​śle. Po​pa​trzył na Pa​scoe, któ​ra unio​sła brwi. – Je​stem pierw​sza? – Tak – od​parł Thor​ne. – Je​steś pierw​sza. – To świet​nie, bo mam dla pana do​bre wie​ści. Jo​na​than Brid​ges, lat osiem​na​ście, ma re​jestr dłu​gi na dwa ki​lo​me​try. Wła​śnie od​sie​dział sześć mie​się​cy za ob​ra​bo​wa​nie ćpu​na, gro​żąc mu no​żem. – Brid​ges? – Thor​ne wi​dział już to na​zwi​sko. Pró​bo​wał so​bie przy​po​mnieć. – Gdzie od​sie​dział wy​rok? Po krót​kiej chwi​li ci​szy, kie​dy zaj​rza​ła do swo​ich no​ta​tek, Mar​kham od​par​ła: – W za​kła​dzie dla nie​let​nich Barn​da​le. Ale Thor​ne, za​nim za​dał py​ta​nie, już znał od​po​wiedź. Na​zwi​sko chło​pa​ka wid​nia​ło na li​ście wraz z dzie​się​cio​ma in​ny​mi. Był jed​nym z pa​cjen​tów od​dzia​łu szpi​tal​ne​go tam​tej nocy, kie​dy zmarł Amin Akh​tar, jed​nym z chło​pa​ków, któ​rych Da​wes prze​słu​chi​wał osiem ty​go​dni temu. Thor​ne prze​łknął śli​nę, przy​po​mi​na​jąc so​bie, co po​wie​dział Hen​dricks; pa​to​log za​su​ge​ro​wał, że to je​den z pa​cjen​tów był od​po​wie​dzial​ny za śmierć Ami​na. Miał po​ło​wicz​ną ra​cję… Thor​ne dał znak Pa​scoe, któ​ra na​tych​miast po​da​ła mu pió​ro i świ​stek pa​pie​ru. Za​pi​sał na​zwi​sko. – Czy to panu po​mo​że? – za​py​ta​ła Mar​kham. – I to bar​dzo, dzię​ku​ję. – To co z wi​nem? Ko​la​cją… – Pod​trzy​mu​ję – za​pew​nił. – Jesz​cze się skon​tak​tu​je​my. Mer​lot, tak? – Tak…

– Od​dzwo​nię. Thor​ne roz​łą​czył się i na​tych​miast za​czął wy​bie​rać inny nu​mer. – Mer​lot? – za​py​ta​ła Pa​scoe. Po​krę​cił gło​wą. To dłu​ga hi​sto​ria. Kie​dy Hol​land ode​brał, Thor​ne po​dał mu na​zwi​sko głów​ne​go po​dej​rza​ne​go i po​wie​dział, żeby skon​tak​to​wał się z Ko​mi​sją Zwol​nień Wa​run​ko​wych, De​par​ta​men​tem Wię​zien​nic​twa czy czym tam jesz​cze, aby uzy​skać ak​tu​al​ny ad​res Jo​na​tha​na Brid​ge​sa. Po​le​cił Hol​lan​do​wi, aby od​dzwo​nił do nie​go, kie​dy tyl​ko zdo​bę​dzie ja​kie​kol​wiek in​for​ma​cje, i po​pro​sił Brig​stoc​ke’a o jak naj​szyb​sze zor​ga​ni​zo​wa​nie ze​spo​łu po​moc​ni​cze​go. Do​dał, że spo​tka​ją się w po​bli​żu miej​sca, gdzie miesz​ka Brid​ges, gdy tyl​ko Hol​land poda mu jego ad​res. – Ma pan to, o co mu cho​dzi​ło? – za​py​ta​ła Pa​scoe, kie​dy Thor​ne się roz​łą​czył. – Chy​ba nie tyl​ko ja – od​parł. Sie​dzie​li obo​je, wpa​tru​jąc się w mil​czą​cą ko​mór​kę i cze​ka​jąc, kie​dy wresz​cie za​dzwo​ni.

47 – Prze​pra​szam za to, co się sta​ło – po​wie​dział Akh​tar. – Za to, że tak się unio​słem. Wiem, że się zde​ner​wo​wa​łaś. – Nic się nie sta​ło, ro​zu​miem – stwier​dzi​ła He​len. – Ależ sta​ło się. – Wciąż sie​dział przy biur​ku, ale na​pię​cie znik​nę​ło z jego twa​rzy. Przy​su​nął się z krze​słem do niej. – Od​nio​słem wra​że​nie, że stra​ci​łem pa​no​wa​nie nad re​ak​cja​mi na róż​ne zda​rze​nia. Czy to brzmi sen​sow​nie? He​len upew​ni​ła go, że tak. – Za​wsze naj​pierw spo​koj​nie się nad wszyst​kim za​sta​na​wia​łem. Co​kol​wiek się sta​ło, do​bre​go czy złe​go, po​trze​bo​wa​łem cza​su, żeby to w peł​ni do mnie do​tar​ło, ale w ostat​nich dniach wszyst​ko na​gle za​czę​ło przy​spie​szać. Wszyst​ko sta​ło się in​ten​syw​niej​sze, znacz​nie ja​śniej​sze albo znacz​nie mrocz​niej​sze. Je​stem nie​praw​do​po​dob​nie szczę​śli​wy albo kom​plet​nie zroz​pa​czo​ny. I bar​dzo roz​złosz​czo​ny… – Twój syn tra​fił do wię​zie​nia – po​wie​dzia​ła He​len. – A po​tem umarł, zo​stał za​bi​ty, więc nic dziw​ne​go, że ni​cze​go już nie od​bie​rasz nor​mal​nie. – Może i tak. – Ja​sne, że tak. Wciąż była ostroż​na, świa​do​ma tego, że na​stro​je Akh​ta​ra zmie​nia​ły się jak w ka​lej​do​sko​pie, ale mu​sia​ła uczy​nić wszyst​ko, co w jej mocy, aby utrzy​mać jego obec​ny stan du​cha. Za​cho​wać spo​kój. – To ra​czej nie jest nor​mal​ne, praw​da? Akh​tar po​krę​cił gło​wą i po​wo​li prze​su​nął po niej dło​nią. – Je​den czło​wiek już zgi​nął, Ja​ve​dzie. Po​ki​wał gło​wą z po​wa​gą. – Gdy​bym prze​czy​tał o tym w jed​nej z ga​zet, któ​re sprze​da​ję – po​wie​dział – ca​łym ser​cem gar​dził​bym czło​wie​kiem, któ​ry to zro​bił. Roz​ma​wiał​bym o tym z Na​dirą i w skle​pie z klien​ta​mi, wszy​scy krę​ci​li​by gło​wa​mi, krzy​wi​li​by​śmy się, psio​czy​li​by​śmy na to, co się dzie​je, do​kąd zmie​rza ten świat i w ogó​le. My​ślał​bym o lu​dziach prze​trzy​my​wa​nych wbrew ich woli, o ich ro​dzi​nach, o ni​czym in​nym. Przy​się​gam na Boga, ani tro​chę by mnie nie ob​cho​dzi​ło, czy czło​wiek, któ​ry do​pu​ścił się cze​goś ta​kie​go, stra​ci ży​cie. Chciał​bym, żeby po​li​cja zro​bi​ła, co do niej na​le​ży, i ucie​szył​bym się, gdy​by mu​sia​ła uczy​nić wszyst​ko, co ko​niecz​ne. He​len wska​za​ła na Akh​ta​ra, a po​tem na sie​bie. – To… nie ty – rze​kła. Za​py​tał, czy mia​ła​by ocho​tę po​oglą​dać przez chwi​lę te​le​wi​zję, ale od​par​ła, że nie. Chcia​ła na mo​ment za​tra​cić się w czymś przy​jem​nym i nie​wy​ma​ga​ją​cym my​śle​nia, uwa​ża​ła jed​nak, że te​raz waż​niej​sze było to, aby roz​ma​wia​li. A przy​najm​niej do​pó​ki nie upew​ni się, że sy​tu​acja zo​sta​ła opa​no​wa​na. Choć wie​dzia​ła, że nie jest to do koń​ca moż​li​we. – Wiesz, na​wet tam​tej nocy, kie​dy Amin wró​cił do domu, nie od razu się zde​ner​wo​wa​łem – po​wie​dział Akh​tar. – Na​dira zu​peł​nie się roz​kle​iła, cze​go ską​di​nąd moż​na się było spo​dzie​wać, na wi​dok krwi i w ogó​le, ale ja przez ja​kiś czas tłu​mi​łem to wszyst​ko w so​bie, jak za​wsze zresz​tą. Na​wet kie​dy się do​wie​dzia​łem, co się sta​ło, kie​dy od​kry​łem, że ten dru​gi chło​pak nie żyje, tyl​ko o tym my​śla​łem. Pró​bo​wa​łem zro​zu​mieć, usta​lić to, co na​le​ża​ło zro​bić, i mia​łem wra​że​nie, że wszyst​kie emo​cje, któ​re po​wi​nie​nem był od​czu​wać, zo​sta​ły ze​pchnię​te na dal​szy plan, jak​by odło​żo​ne na póź​niej.

– Tak cza​sa​mi bywa – przy​zna​ła He​len. – Kie​dy go za​bi​to, na​wet nie za​pła​ka​łem, tak jak oj​ciec po​wi​nien opła​ki​wać śmierć syna. – Po​krę​cił gło​wą. Zni​żył głos. – Uwie​rzy​ła​byś? Wsty​dzi​łem się, że nie je​stem taki jak moja żona, jak cała resz​ta ro​dzi​ny. Na​dira szlo​cha​ła za nas wszyst​kich, wy​le​wa​ła rze​ki łez, ale mimo to… czu​łem się, jak​bym za​wiódł Ami​na. Jak​bym nie ko​chał go tak bar​dzo, jak są​dzi​łem. – Ktoś musi być sil​ny. – Nie czu​łem się sil​ny. Czu​łem się… jak​bym nie był czło​wie​kiem. – Spoj​rzał na re​wol​wer i wes​tchnął; na​gle za​czął wy​glą​dać na wy​czer​pa​ne​go. – To, co się te​raz dzie​je, wszyst​kie te emo​cje są jak wy​ła​do​wa​nia bły​ska​wic, ta czerń… My​ślę, że pła​cę za to, jaki by​łem wte​dy. Ty też pła​cisz sło​ną cenę, i pan Mit​chell. Wstał, po​szedł do to​a​le​ty i przez kil​ka mi​nut He​len mu​sia​ła słu​chać, jak się wy​próż​niał; le​cia​ło z nie​go jak z dziu​ra​we​go wor​ka. Kie​dy wy​szedł, He​len, tłu​miąc obrzy​dze​nie, po​wie​dzia​ła, że też musi sko​rzy​stać. Wziął klucz od kaj​da​nek le​żą​cy na biur​ku i pod​szedł do niej. – A jak było z tobą? – za​py​tał. – Kie​dy zgi​nął Paul. He​len ża​ło​wa​ła, że nie wy​bra​ła te​le​wi​zji. – Za​cho​wy​wa​łam się tak samo jak ty – od​par​ła w koń​cu. – Nie za​pła​ka​łam ani razu. Chcia​łam, czu​łam, że po​win​nam była szlo​chać jak bóbr, ale… tak się nie sta​ło. Rzu​ci​łam się w wir pra​cy. Bie​ga​łam w tę i z po​wro​tem jak idiot​ka. Pró​bo​wa​łam się do​wie​dzieć, dla​cze​go Paul zgi​nął. – Tak, wspo​mi​na​łaś o tym. Wła​śnie wte​dy po​zna​łaś pana Thor​ne’a. Przy​tak​nę​ła. – No i jesz​cze mu​sia​łam mar​twić się o dziec​ko. Al​fie nie​źle da​wał mi po​pa​lić i ca​ły​mi ty​go​dnia​mi wy​pła​ki​wa​łam oczy bez żad​ne​go kon​kret​ne​go po​wo​du, bo moje hor​mo​ny zu​peł​nie osza​la​ły. – Ale w koń​cu za​pła​ka​łaś? – W koń​cu tak. – I jak było? – Ale co? – Czy do​brze się po tym po​czu​łaś? He​len za​my​śli​ła się nad tym, pró​bu​jąc so​bie przy​po​mnieć. – Jak​bym umie​ra​ła z gło​du i w koń​cu coś zja​dła. Ale nie było to smacz​ne. Mia​ło kwa​śny po​smak. – Bo ja wciąż nie opła​ka​łem Ami​na – przy​znał się Akh​tar. – A przy​najm​niej nie z wła​ści​wych po​wo​dów. Nie dla​te​go, że stra​ci​łem syna. – Na​chy​lił się do niej i po​dał klu​czyk. – Ale bę​dzie jesz​cze na to mnó​stwo cza​su. W wię​zie​niu, je​że​li tak to się skoń​czy. – Tak – po​wie​dzia​ła i wzię​ła od nie​go klu​czyk, choć w jej gło​wie po​brzmie​wa​ło „je​że​li”. – Tak czy in​a​czej wszyst​ko się skoń​czy – cią​gnął Akh​tar. – Po tym, co zro​bi​łem z pa​nem Mit​chel​lem. – Po​wiem im, co się sta​ło. Wzru​szył ra​mio​na​mi, jak​by to nie mia​ło zna​cze​nia. Jak​by już po​go​dził się z my​ślą o spę​dze​niu resz​ty ży​cia w wię​zie​niu albo czymś znacz​nie gor​szym. – Za​nim to się skoń​czy, opła​czę śmierć Ami​na tak, jak po​wi​nie​nem – stwier​dził. – Ale za​cznę go opła​ki​wać do​pie​ro wte​dy, kie​dy się do​wiem, cze​mu go za​mor​do​wa​no.

48 – Mó​wię to dla​te​go, że ktoś musi – rzekł Hol​land. – To wszyst​ko. – Świę​ta ra​cja – przy​znał Thor​ne. – Je​że​li wej​dzie​my tam, nie ma​jąc sil​nych do​wo​dów ob​cią​ża​ją​cych, wszyst​ko weź​mie w łeb, a ad​wo​ka​ci Brid​ge​sa będą mie​li uży​wa​nie. Thor​ne za​bęb​nił pal​ca​mi w kie​row​ni​cę. – To nic w po​rów​na​niu z uży​wa​niem, ja​kie bę​dzie mia​ła pro​ku​ra​tu​ra. Wciąż wy​glą​dał przez szy​bę w stro​nę cią​gu do​mów na​prze​ciw​ko i że​la​znych fron​to​wych drzwi prze​ro​bio​nej edwar​diań​skiej ka​mie​ni​cy z wy​ku​szo​wym oknem w miesz​ka​niu na par​te​rze. – Te wszyst​kie ma​te​ria​ły, któ​re ze​bra​li tech​ni​cy… Eks​pert, któ​ry zdej​mo​wał od​ci​ski pal​ców na miej​scu zbrod​ni, za​dzwo​nił do Thor​ne’a, gdy ten je​chał do Ho​un​slow; ad​res Jo​na​tha​na Brid​ge​sa uzy​skał w De​par​ta​men​cie Wię​zien​nic​twa, bo mie​li go w swo​ich ak​tach. Tech​nik był roz​cza​ro​wa​ny, że ubie​gła go ko​le​żan​ka po fa​chu, i ża​ło​wał, że prze​pa​dła mu obie​ca​na bu​tel​ka whi​sky, ale Thor​ne nie omiesz​kał wy​ra​zić wdzięcz​no​ści za uzy​ska​ne od nie​go in​for​ma​cje. Je​że​li na​wet ana​li​za pró​bek DNA na po​sta​wie sys​te​mu AD​APT nie mia​ła szans na uzna​nie jej w są​dzie, to do​wo​dy w po​sta​ci od​ci​sków pal​ców z pew​no​ścią zo​sta​ną przy​ję​te. Jed​nak tym Thor​ne bę​dzie się mar​twił póź​niej. Te​raz był bar​dziej skon​cen​tro​wa​ny na zdo​by​ciu in​for​ma​cji, któ​re mo​gły do​pro​wa​dzić do uwol​nie​nia He​len We​eks i Ste​phe​na Mit​chel​la niż do wpa​ko​wa​nia za krat​ki oso​by od​po​wie​dzial​nej za za​mor​do​wa​nie Pe​te​ra Al​le​na. – To nic, że nie mamy do​wo​dów – rzu​ci​ła z tyl​ne​go sie​dze​nia Kit​son. – On może być uzbro​jo​ny. Thor​ne spoj​rzał w lu​ster​ko wstecz​ne. Kit​son sie​dzia​ła obok de​tek​ty​wa sier​żan​ta Sama Ka​ri​ma. – W jego ak​tach nie ma ani sło​wa o bro​ni pal​nej – po​wie​dział. Po​my​ślał o prze​wi​nie​niu, za któ​re Brid​ges ostat​nio zo​stał ska​za​ny. – Wszy​scy mają na so​bie ka​mi​zel​ki ostrzo​od​por​ne, tak? – Po pro​stu miło by​ło​by wie​dzieć, co nas cze​ka, to wszyst​ko. – Je​że​li on w ogó​le tam bę​dzie – mruk​nął Thor​ne. Był pra​wie pe​wien, że głów​ne​go po​dej​rza​ne​go nie za​sta​ną w domu, ale ro​zu​miał nie​po​ko​je Yvon​ne Kit​son. Mó​wi​ła nie tyl​ko za sie​bie, Hol​lan​da i Ka​ri​ma, lecz tak​że w imie​niu po​zy​ska​nych w tak krót​kim cza​sie funk​cjo​na​riu​szy wspar​cia. Czte​rech in​nych de​tek​ty​wów sie​dzą​cych za nimi w nie​ozna​ko​wa​nym for​dzie ga​la​xy i jesz​cze dwóch cza​ją​cych się na ty​łach domu nie mia​ło po​ję​cia, co łą​czy Jo​na​tha​na Brid​ge​sa z sy​tu​acją kry​zy​so​wą w Tul​se Hill, nie ro​zu​mia​ło, co jest po​wo​dem po​śpie​chu i dla​cze​go nie prze​strze​ga​no stan​dar​do​wych pro​ce​dur. – To też do​brze by​ło​by wie​dzieć – wtrą​ci​ła Kit​son. – Cze​go ode mnie ocze​ku​jesz, Yvon​ne? – Myśl, po pro​stu myśl. Nor​mal​nie prze​pro​wa​dzo​no by szcze​gó​ło​wą ana​li​zę oto​cze​nia od fron​tu i z tyłu. In​for​ma​cje zo​sta​ły​by prze​ka​za​ne funk​cjo​na​riu​szom w te​re​nie dzię​ki wspar​ciu tech​nicz​ne​mu, któ​re w chwi​li obec​nej było wy​ko​rzy​sty​wa​ne w Tul​se Hill. Utrzy​my​wa​no by sta​łe łą​cze ko​mu​ni​ka​cyj​ne z do​wódz​twem w ko​men​dzie głów​nej, prze​pro​wa​dzo​no rze​tel​ną od​pra​wę i usta​no​wio​no kor​don po​li​cji na obu koń​cach uli​cy, za​miast sta​wiać tam jed​ne​go nie​ozna​ko​wa​ne​go fia​ta pan​dę. Stra​te​gia dzia​ła​nia nie by​ła​by opra​co​wy​wa​na z mar​szu. Thor​ne jed​nak nie miał chwi​li do stra​ce​nia, a zor​ga​ni​zo​wa​nie tego ro​dza​ju ope​ra​cji za​ję​ło​by wie​le go​-

dzin. – My​ślę, że po pro​stu pój​dę tam i za​dzwo​nię do drzwi – po​wie​dział. Hol​land po​ru​szył się na fo​te​lu pa​sa​że​ra. – W ten spo​sób miał​by czas, aby po​zbyć się cze​goś, co bar​dzo by chciał przed nami ukryć – za​uwa​żył. – Nikt nie wy​my​ślił lep​sze​go pla​nu dzia​ła​nia. – Je​że​li na​wet tam jest, pew​nie jest na​ćpa​ny – do​da​ła Kit​son. Thor​ne się​gnął po krót​ko​fa​lów​kę le​żą​cą na ta​bli​cy roz​dziel​czej, po czym otwo​rzył drzwicz​ki. – Przy odro​bi​nie szczę​ścia w ogó​le nie będę was po​trze​bo​wał. Za​piął skó​rza​ną kurt​kę, prze​cho​dząc przez uli​cę. Każ​dy, kto mógł​by ob​ser​wo​wać go przez wy​ku​szo​we okno, za​uwa​żył​by, że chciał ukryć logo po​li​cji lon​dyń​skiej wid​nie​ją​ce na ka​mi​zel​ce ostrzo​od​por​nej. Thor​ne szedł po​wo​li, zda​jąc so​bie spra​wę, że mo​gły go śle​dzić nie tyl​ko oczy ko​le​gów po fa​chu, zwłasz​cza że nie przy​po​mi​nał ku​rie​ra ani tym bar​dziej świad​ka Je​ho​wy. Na pa​sku pa​pie​ru po​ni​żej dzwon​ka prze​czy​tał na​zwi​sko „Daw​son”. Pod dzwon​kiem na sa​mym dole nie było kar​tecz​ki. Thor​ne na​ci​snął przy​cisk. Cze​kał. Gdy​by po​dej​rze​wał, że w miesz​ka​niu prócz Brid​ge​sa mógł prze​by​wać ktoś jesz​cze, za​dał​by so​bie odro​bi​nę tru​du, by zdo​być nu​mer te​le​fo​nu. Po​wszech​nie sto​so​wa​ną tak​ty​ką było za​te​le​fo​no​wa​nie do po​dej​rza​ne​go prze​by​wa​ją​ce​go w miesz​ka​niu i za​su​ge​ro​wa​nie, żeby wy​szedł stam​tąd z wła​snej woli, aby unik​nąć sy​tu​acji, w któ​rej mo​gli ucier​pieć inni człon​ko​wie ro​dzi​ny. Nic nie zdra​dza​ło tego, że Brid​ges miał choć​by dziew​czy​nę. A Thor​ne nie przej​mo​wał się tym, że Brid​ges mógł w ja​ki​kol​wiek spo​sób ucier​pieć. Od​cze​kał jesz​cze kil​ka se​kund, po czym wy​jął krót​ko​fa​lów​kę. – Kom​plet​na ci​sza, Yvon​ne – po​wie​dział. – Jak mó​wi​łam, może jest na​ćpa​ny. – To tyl​ko uła​twi​ło​by nam za​da​nie, praw​da? – W dal​szym cią​gu nie po​do​ba mi się to wszyst​ko, Tom. – Moja w tym gło​wa – stwier​dził Thor​ne. – Wcho​dzi​my… Kil​ka se​kund póź​niej drzwicz​ki BMW i ga​la​xy otwo​rzy​ły się jed​no​cze​śnie i sze​ścio​ro funk​cjo​na​riu​szy po​bie​gło pę​dem przez uli​cę. Dwóch in​nych po​de​szło po​spiesz​nie do ba​gaż​ni​ka ga​la​xy i po chwi​li po​dą​ży​ło za ko​le​ga​mi, dźwi​ga​jąc me​ta​lo​wy ta​ran. Byli tro​chę mniej uprzej​mi niż świad​ko​wie Je​ho​wy. Thor​ne usu​nął się na bok, gdy funk​cjo​na​riu​sze wy​ła​my​wa​li drzwi fron​to​we, a na​stęp​nie drzwi do miesz​ka​nia na par​te​rze. Po​dą​żał kil​ka kro​ków za nimi, ale miesz​ka​nie było nie​du​że i za​nim usły​szał, jak pierw​szy funk​cjo​na​riusz za​wo​łał: „Po​kój czy​sty”, sta​ło się oczy​wi​ste, że oso​by, któ​rej szu​ka​li, nie ma w domu. Za​czął zdej​mo​wać ka​mi​zel​kę. – Sy​pial​nia czy​sta – krzyk​nął Hol​land. Oczy​wi​ście by​ło​by miło, gdy​by oka​za​ło się in​a​czej, ale Thor​ne nie spo​dzie​wał się, że Brid​ges ze​chce sie​dzieć w domu i cze​kać na ich przy​by​cie. Cał​kiem przy​zwo​icie po​sprzą​tał po so​bie, kie​dy za​bił Pe​te​ra Al​le​na, i kto​kol​wiek go do tego za​trud​nił, na pew​no ze​chce zro​bić to samo. Aby Brid​ges nie zo​sta​wił żad​nych śla​dów. Thor​ne’owi prze​szło przez myśl, że ten ktoś mógł​by chcieć po​zbyć się Brid​ge​sa raz na za​wsze. Sie​dząc w sa​mo​cho​dzie przed do​mem, roz​wa​żał ewen​tu​al​ność, że w miesz​ka​niu będą na nich cze​ka​ły ko​lej​ne zwło​ki. Zno​wu od​bi​ją się od ścia​ny. I znów cze​ka​nie… Sto​jąc po​środ​ku sa​lo​nu, zo​rien​to​wał się, że do nie​daw​na ktoś jed​nak tu​taj prze​by​wał. Obok sofy le​ża​ło

kil​ka pu​stych pu​de​łek po piz​zy i pro​gram te​le​wi​zyj​ny z ubie​głe​go ty​go​dnia. Z du​żej po​piel​nicz​ki wy​sy​py​wa​ły się nie​do​pał​ki. Gdy ko​lej​ni człon​ko​wie eki​py we​szli po ko​lei do po​ko​ju, tak​że ci, któ​rzy byli roz​sta​wie​ni na ty​łach domu, Thor​ne spoj​rzał na rząd pu​szek po pi​wie na ob​ra​mo​wa​niu ko​min​ka – wszyst​kie sta​ły zwró​co​ne na​pi​sa​mi na ze​wnątrz. Przy​po​mniał so​bie schlud​ność, ob​se​syj​ny wręcz po​rzą​dek w celi An​to​ine’a Da​niel​sa w Barn​da​le. – Co te​raz? – za​py​tał Hol​land. – Prze​trzą​śnij​cie całe miesz​ka​nie, wy​wróć​cie je do góry no​ga​mi. Szu​ka​my wy​cią​gów ban​ko​wych, ra​chun​ków, fak​tur za ko​mór​kę, cze​go​kol​wiek. Hol​land nie po​ru​szył się. – Po​trze​bu​je​my na​ka​zu, pa​nie in​spek​to​rze. – Praw​dzi​wy z cie​bie służ​bi​sta, Dave. – Weź się w garść, Tom – po​wie​dzia​ła Kit​son. – Wiesz, że on ma ra​cję. Bez na​ka​zu wszyst​ko, co mo​gli​by​śmy tu zna​leźć, zo​sta​nie za​kwe​stio​no​wa​ne w są​dzie, a ty nie osią​gniesz nic poza tym, że po​grą​żysz się po uszy w szam​bie. Chcesz tego? Uwa​żasz, że war​to? Thor​ne za​klął i kop​nął jed​no z pu​stych pu​de​łek po piz​zy. Za​żą​dał na​ka​zu, kie​dy tyl​ko po​da​no mu ad​res Brid​ge​sa, i choć nie po​trze​bo​wał go, aby wejść do miesz​ka​nia po​dej​rza​ne​go, prze​szu​ka​nie w celu ze​bra​nia ma​te​ria​łów do​wo​do​wych było za​ka​za​ne do cza​su otrzy​ma​nia pod​pi​sa​ne​go przez sąd do​ku​men​tu. Pa​trzył, jak dwóch de​tek​ty​wów w naj​lep​sze roz​sia​dło się na so​fie. Te​raz bę​dzie czas, by za​pa​lić i prze​czy​tać ga​ze​tę. Może na​wet uda im się wy​sko​czyć na chwi​lę, żeby zjeść lunch. – My​śli​my o to​bie – po​wie​dzia​ła Kit​son. Thor​ne spoj​rzał na ze​ga​rek. – Już pra​wie trze​cia. Po​dej​rze​wam, że na​kaz może na​dejść lada mo​ment, naj​póź​niej o wpół do czwar​tej, co nie? Po​le​cił Sa​mo​wi Ka​ri​mo​wi, aby za​jął się tą spra​wą, a kie​dy Ka​rim wy​szedł, Thor​ne zwró​cił się do po​zo​sta​łych: – Po​mi​ja​jąc oso​by znaj​du​ją​ce się w tym po​ko​ju, kto mógł​by po​wie​dzieć, o któ​rej go​dzi​nie roz​po​czę​li​śmy prze​szu​ka​nie? Za​bie​rze​my się do tego już te​raz, ale gdy​by ktoś za​py​tał, po​wie​my, że za​cze​ka​li​śmy do otrzy​ma​nia na​ka​zu. Może być? Zlu​stro​wał twa​rze funk​cjo​na​riu​szy, kil​ku od​wró​ci​ło wzrok, ktoś ner​wo​wo prze​stę​po​wał z nogi na nogę. Hol​land opu​ścił gło​wę. – Po​słu​chaj​cie, wszy​scy wie​cie, co się dzie​je w Tul​se Hill – kon​ty​nu​ował Thor​ne. – Wie​cie, że jed​nym z za​kład​ni​ków jest funk​cjo​na​riusz​ka po​li​cji. – Bez​gło​śne po​tak​nię​cia. – To, co tu ro​bi​my, może po​móc w jej uwol​nie​niu, ja​sne? Pro​szę was tyl​ko, że​by​ście mi za​ufa​li, bo nie mamy cza​su na bez​czyn​ne sie​dzie​nie i cze​ka​nie na cho​ler​ny na​kaz. – Prze​rwał. – Ona nie ma tyle cza​su. – Po​now​nie się ro​zej​rzał. – Czy to się ko​muś nie po​do​ba? Na​wet je​że​li tak było, za​cho​wa​li to dla sie​bie. – A więc do ro​bo​ty. Wraz z Kit​son Thor​ne za​jął się sy​pial​nią, a kie​dy prze​szu​ki​wał szu​fla​dy i się​gnął ostroż​nie do roz​la​tu​ją​cej się sza​fy, po​my​ślał o tym, co po​wie​dział Hol​lan​do​wi. Miał wy​rzu​ty su​mie​nia, że tak na nie​go na​sko​czył. My​śli​my o to​bie. Obej​rzał się przez ra​mię na Kit​son, któ​ra prze​trzą​sa​ła nie​du​żą szaf​kę przy łóż​ku. Po​krę​ci​ła gło​wą. Nic. Thor​ne już od daw​na nie po​dej​mo​wał rów​nie ry​zy​kow​nych dzia​łań, ale miał na​dzie​ję, że je​śli dzię​ki nim He​len We​eks zo​sta​nie uwol​nio​na, góra przy​mknie oko na jego nie​sub​or​dy​na​cję i sa​mo​wo​lę. Wie​-

dział, że oszu​ku​je sa​me​go sie​bie, bo i tak był już na czar​nej li​ście swo​ich prze​ło​żo​nych. In​spek​to​rat ze​brał na nie​go tecz​kę gru​bo​ści ce​gły i Wy​dział Spraw We​wnętrz​nych nie po​trze​bo​wał pre​tek​stu, aby przyjść po nie​go. Czy jed​nak miał ja​kiś wy​bór? Na pew​no miał wię​cej moż​li​wo​ści wy​bo​ru niż He​len We​eks. Wy​jął z sza​fy stos cza​so​pism. „Sexy Ma​tu​res”, „Fit & Fi​fty”. Pod nimi po​mię​te ulot​ki Szkoc​kiej Ligi Obro​ny, ul​tra​pra​wi​co​we​go ru​chu pro​te​stu​ją​ce​go przy każ​dej oka​zji prze​ciw​ko roz​prze​strze​nia​niu się is​la​mi​zmu i nig​dy nie​prze​pusz​cza​ją​ce​go oka​zji do roz​ró​by. Thor​ne do​strzegł w tre​ści ulot​ki kil​ka ra​żą​cych błę​dów or​to​gra​ficz​nych i za​sta​na​wiał się, czy pie​nią​dze były je​dy​nym mo​ty​wem udzia​łu Brid​ge​sa w za​bój​stwie Ami​na Akh​ta​ra. To mu nie da​wa​ło spo​ko​ju. Oczy​wi​ście Amin nie na​le​żał do bry​ga​dy ima​ma Sha​ki​ra ani, z tego co zdo​łał usta​lić Thor​ne, nie był szcze​gól​nie re​li​gij​ny, ale osob​ni​cy po​kro​ju Brid​ge​sa i jego kom​pa​ni z SLO tego ro​dza​ju dro​bia​zgi naj​zwy​czaj​niej w świe​cie po​mi​ja​li. „Ara​bus” zna​czy​ło „bru​das”, a to z ko​lei rów​na​ło się „ter​ro​ry​sta”. Po​mi​ja​jąc por​no​gra​fię – po​li​tycz​ną i każ​dą inną – Thor​ne nie zna​lazł tu nic god​ne​go uwa​gi; nic, co moż​na by uznać za sa​tys​fak​cjo​nu​ją​cy do​wód tyl​ko wte​dy, gdy​by szu​ka​li brud​nej bie​li​zny i uży​wa​nych strzy​ka​wek. Thor​ne po​pro​sił funk​cjo​na​riu​szy wspar​cia oso​bo​we​go, by wstrzy​ma​li się z do​star​cze​niem na​ka​zu, kie​dy ten w koń​cu zo​sta​nie przy​wie​zio​ny. Nie po​wie​dział nic wię​cej. – Nie wy​glą​da na to, żeby John​no lu​bił prze​trzy​my​wać w domu sto​sy ra​chun​ków – stwier​dzi​ła Kit​son. Thor​ne wy​pro​wa​dził ją i Hol​lan​da do kuch​ni. Woń, jaką się tu wy​czu​wa​ło, po​zwa​la​ła przy​pusz​czać, że nie​daw​no coś się przy​pa​li​ło, a na dnie po​obi​ja​ne​go ron​del​ka wi​dać było gru​bą na parę cen​ty​me​trów war​stew​kę zjeł​cza​łe​go tłusz​czu. Thor​ne oparł się o ku​chen​kę. – I co mam te​raz zro​bić? – za​py​tał. – Po​wia​do​mi​my wszyst​kie po​ste​run​ki – po​wie​dzia​ła Kit​son. – Prze​ka​że​my in​for​ma​cję do wszyst​kich por​tów. Thor​ne wie​dział, że to ma sens, ale do​my​ślał się, że są spóź​nie​ni o co naj​mniej dwa​na​ście go​dzin. Brid​ges nie​mal na pew​no zdą​żył już wró​cić do Szko​cji, wy​je​chał do Fran​cji, Fin​lan​dii czy cho​le​ra wie gdzie. Hol​land po​ki​wał gło​wą. – A je​śli nie zdo​ła​my go za​trzy​mać, zdo​bę​dzie​my in​for​ma​cję z in​nych źró​deł. Od ope​ra​to​ra sie​ci ko​mór​ko​wej albo z ban​ku, je​że​li miał kon​to oso​bi​ste. – Mały chu​jek taki jak Brid​ges… – za​czę​ła się za​sta​na​wiać Kit​son – … je​że​li wpad​nie mu w ręce więk​sza suma pie​nię​dzy, na​tych​miast za​cznie je wy​da​wać. Mam ra​cję? Thor​ne po​dzię​ko​wał im za po​moc. Po​wie​dział, że mogą już wró​cić do biu​ra i roz​po​cząć po​ścig za po​dej​rza​nym, ale nie po​tra​fił wy​krze​sać z sie​bie ani odro​bi​ny en​tu​zja​zmu. Do​sko​na​le zda​wał so​bie spra​wę, że nic z tego, co mu su​ge​ro​wa​li, nie po​zwo​li uzy​skać szyb​kich re​zul​ta​tów, na ja​kie li​czył, i kie​dy wy​szedł za Hol​lan​dem i Kit​son z miesz​ka​nia, po​czuł, że pod​nie​ce​nie, któ​re ogar​nę​ło go przed go​dzi​ną, z każ​dym kro​kiem wy​są​cza​ło się wą​ską struż​ką z jego cia​ła. Emo​cje sła​bły. Za​dzwo​ni​ła ko​mór​ka, któ​rą miał w kie​sze​ni. Ode​brał, kie​dy tyl​ko wy​szedł na uli​cę. – Nie ro​zu​miem, cze​mu, u dia​bła, to mia​ło​by być tak cho​ler​nie waż​ne – po​wie​dział Hen​dricks. – Pe​ter Al​len to pod​ręcz​ni​ko​wy przy​kład przedaw​ko​wa​nia dia​mor​fi​ny, ko​niec, krop​ka. Ko​goś, kto nig​dy nie brał, taka daw​ka he​ro​iny mo​gła za​bić ze dwa razy. Mu​siał być mar​twy mi​nu​tę lub dwie po tym, jak wstrzyk​nię​to mu herę. – A więc to pew​ne, że nie zro​bił tego sam? – Mowy nie ma, sta​ry. Żad​nych oznak, żeby da​wał w żyłę, a poza tym igłę wkłu​to w zgię​cie pra​we​go

łok​cia, a on był nie​mal na pew​no pra​wo​ręcz​ny, więc je​że​li nie mó​wi​my tu o ja​kimś cyr​ko​wym dzi​wo​lą​gu… – Skąd to wiesz? – za​py​tał Thor​ne. – Wło​sy. – Słu​cham? – U dzie​więć​dzie​się​ciu pięć pro​cent pra​wo​ręcz​nych wło​sy ro​sną w kie​run​ku zgod​nym z ru​chem wska​zó​wek ze​ga​ra, od czub​ka gło​wy. Ko​lej​ne po​ucza​ją​ce se​mi​na​rium, na któ​rym by​łem. Thor​ne pa​trzył, jak Hol​land i Kit​son pod​cho​dzą do ra​dio​wo​zu sto​ją​ce​go przy koń​cu uli​cy. Roz​ma​wia​li o czymś z prze​ję​ciem i mógł się do​my​ślać o czym. Albo ra​czej o kim. – Nie moż​na też wy​klu​czyć wy​pad​ku – cią​gnął Hen​dricks. – Kie​dy ktoś robi to po raz pierw​szy, czę​sto pro​si o po​moc, czy​li w tym przy​pad​ku o wstrzyk​nię​cie nar​ko​ty​ku. Je​że​li taka oso​ba była już na​ćpa​na, mo​gło się zda​rzyć, że wstrzyk​nę​ła mu za dużą daw​kę. Thor​ne wie​dział, że to, co mó​wił pa​to​log, jest praw​dą, ale wy​ja​śnił, że kum​pel, któ​ry rze​ko​mo przy​pad​kiem po​dał Al​le​no​wi zbyt dużą daw​kę he​ro​iny, ra​czej nie wy​cie​rał​by póź​niej po so​bie po​wierzch​ni, któ​rych mógł do​ty​kać. – A więc nie je​steś za​sko​czo​ny? Wie​dzia​łeś, że to było mor​der​stwo, za​nim jesz​cze cia​ło prze​wie​zio​no do kost​ni​cy. – Po​trze​bo​wa​łem ofi​cjal​ne​go po​twier​dze​nia, żeby móc do​brać się do oso​by, któ​ra była za to od​po​wie​dzial​na. Hen​dricks się za​śmiał. – Je​steś kom​plet​nie po​pie​przo​ny, wiesz o tym? – Cóż, aku​rat je​śli cho​dzi o tę spra​wę, czas gra na moją nie​ko​rzyść. – I jak ci idzie? – My​ślę, że to ten chło​pak był od​po​wie​dzial​ny za przedaw​ko​wa​nie Ami​na. Za​pa​dła chwi​la ci​szy. – A nie mó​wi​łem? Pa​mię​tasz? Po​wie​dzia​łem, że to mu​siał być je​den z po​zo​sta​łych więź​niów. – On był tyl​ko uży​tecz​nym na​rzę​dziem – od​parł Thor​ne. – Ktoś inny za​pla​no​wał to wszyst​ko, po​ka​zał mu, co ma ro​bić. – Za​kła​dam, że jesz​cze go nie zła​pa​łeś? – Ko​leś się zwi​nął. Spró​bu​je​my go do​paść, lecz nie za​mie​rzam cze​kać na to, wstrzy​mu​jąc od​dech, więc te​raz tak na​praw​dę mu​szę się do​wie​dzieć, w jaki spo​sób za​aran​żo​wa​no przedaw​ko​wa​nie Ami​na. Ale żad​nych na​ci​sków ani nic. – Tak, tak, wciąż mu​szę spraw​dzić parę rze​czy… – Ro​bię się co​raz bar​dziej zde​spe​ro​wa​ny, Phil. Thor​ne pa​trzył, jak zza za​krę​tu wy​ła​nia się sa​mo​chód i mija ra​dio​wóz w chwi​li, gdy wła​śnie do​tar​li do nie​go Hol​land i Kit​son. Zo​ba​czył, jak obo​je od​wró​ci​li się, by po​pa​trzeć na auto, któ​ry za​trzy​ma​ło się nie​ca​ły metr od nie​go. Ze środ​ka wy​sia​dła po​li​cjant​ka – Azjat​ka – i po​de​szła do Thor​ne’a. Po​wie​dział Hen​drick​so​wi, że do nie​go od​dzwo​ni, i roz​łą​czył się. – Szu​kam de​tek​ty​wa in​spek​to​ra Thor​ne’a – ode​zwa​ła się ko​bie​ta. – To ja. Ski​nę​ła gło​wą w stro​nę sa​mo​cho​du. – Ktoś chce z pa​nem mó​wić – po​wie​dzia​ła. – Za​dzwo​nił, a kie​dy po​dał pań​skie na​zwi​sko, po​łą​czy​li go z tym​cza​so​wym punk​tem do​wo​dze​nia ope​ra​cyj​ne​go w Tul​se Hill. Wie pan, tam, gdzie w skle​pie pe​wien męż​czy​zna prze​trzy​mu​je za​kład​ni​ków. Thor​ne po​ki​wał gło​wą.

– Tro​chę trwa​ło, za​nim zdo​ła​li​śmy pana na​mie​rzyć. Thor​ne pod​szedł do sa​mo​cho​du i zaj​rzał przez tyl​ną szy​bę do środ​ka. Otwo​rzył drzwicz​ki i po​czuł, że znów za​czy​na go ogar​niać eks​cy​ta​cja, kie​dy z auta ner​wo​wo wy​gra​mo​lił się Ra​him Jaf​fer.

49 Sue Pa​scoe z każ​dą mi​ja​ją​cą go​dzi​ną od​no​si​ła wra​że​nie, że co​raz mniej pa​nu​je nad sy​tu​acją. Po po​łu​dniu trze​cie​go dnia zwy​kle mia​ła już pew​ne prze​czu​cia co do dal​sze​go roz​wo​ju wy​da​rzeń. A przy​najm​niej czu​ła się z nimi bar​dziej… zwią​za​na, jak​by jej rola w roz​gry​wa​ją​cych się wy​pad​kach sta​no​wi​ła ele​ment uzgod​nio​nej, do​brze zsyn​chro​ni​zo​wa​nej stra​te​gii. Zwy​kle tak było… Kogo pró​bo​wa​ła oszu​ki​wać? Sie​dząc w nie​du​żym po​ko​iku za sce​ną, z kawą i ka​nap​ka​mi, upo​mnia​ła samą sie​bie, że gdy​by chcia​ła nor​mal​nych sy​tu​acji, mo​gła​by w każ​dej chwi​li wró​cić za biur​ko. To wła​śnie nie​prze​wi​dy​wal​ność spra​wi​ła, że w ogó​le za​in​te​re​so​wa​ła się pro​ce​du​ra​mi ne​go​cja​cyj​ny​mi. Istot​ną rolę od​gry​wa​ło do​bre wy​szko​le​nie, ale już po wyj​ściu z sali, kie​dy trze​ba było sta​wić czo​ło rze​czy​wi​sto​ści, a w czy​jąś gło​wę wy​ce​lo​wa​no re​wol​wer, na​le​ża​ło od​po​wied​nio za​re​ago​wać. Oko​licz​no​ści zmie​nia​ły się wraz z na​stro​ja​mi, dla​te​go waż​na była ela​stycz​ność i szyb​kie po​dej​mo​wa​nie de​cy​zji. Wła​śnie te umie​jęt​no​ści po​zwa​la​ły utrzy​mać lu​dzi przy ży​ciu i spra​wia​ły, że jej ser​ce biło szyb​ciej. Po​pa​trzy​ła na sie​dzą​ce​go po dru​giej stro​nie sto​łu Chi​ver​sa. Wci​snął do ust po​ło​wę ka​nap​ki i po​pił ły​kiem czar​nej kawy, gło​śno przy tym sior​biąc. Się​gnął po na​stęp​ną ka​nap​kę i ugryzł, na​wet na nią nie spoj​rzaw​szy. W tym, co ro​bił, cho​dzi​ło tyl​ko o do​star​cze​nie cia​łu pa​li​wa do dzia​ła​nia. Za​cho​wa​nie sił. Utrzy​my​wa​nie się w go​to​wo​ści na wy​pa​dek in​ter​wen​cji. „Oczy​wi​ście wszy​scy mamy na​dzie​ję, że do tego nie doj​dzie”, „je​że​li” i „to naj​gor​szy z moż​li​wych sce​na​riu​szy”, po​wta​rzał Chi​vers. Pa​scoe na​to​miast na​bie​ra​ła co​raz więk​szej pew​no​ści, że do​wód​ca jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej CO19 wró​cił​by do domu roz​cza​ro​wa​ny, gdy​by nie dano mu oka​zji się​gnię​cia po broń. Po któ​rą​kol​wiek z licz​nych ro​dza​jów bro​ni, ja​ki​mi dys​po​no​wał. Wciąż prze​żu​wa​jąc, Chi​vers uniósł wzrok i po​ki​wał gło​wą. Pa​scoe po​spiesz​nie wle​pi​ła wzrok w kawę, pa​trząc na kre​mo​we brył​ki mle​ka w prosz​ku uno​szą​ce się na po​wierzch​ni. Po​my​śla​ła o To​mie Thor​nie. Za​zwy​czaj brak prze​wi​dy​wal​no​ści ope​ra​cyj​nej wy​ni​kał z tego, że nie wia​do​mo było, co się dzie​je we​wnątrz. Ja​kie są re​la​cje po​mię​dzy za​kład​ni​ka​mi a oso​bą, któ​ra ich prze​trzy​mu​je, czy do​cho​dzi do wy​bu​chów wście​kło​ści i na​głych na​pa​dów de​pre​sji. Prze​ra​ża​ją​cych i moż​li​wych do przy​ję​cia re​zul​ta​tów było mnó​stwo. Tym ra​zem jed​nak to, co się dzia​ło na ze​wnątrz, wy​da​wa​ło się rów​nie nie​pew​ne i nie​moż​li​we do prze​wi​dze​nia, jak to, co się dzia​ło za opusz​czo​ny​mi me​ta​lo​wy​mi ża​lu​zja​mi. Po pro​stu nie spo​sób było wy​eg​ze​kwo​wać pa​no​wa​nia nad sy​tu​acją czy za​pro​wa​dzić po​rzą​dek, kie​dy naj​wy​raź​niej tak wie​le za​le​ża​ło od jed​ne​go gli​nia​rza, któ​ry mio​tał się jak sza​lo​ny w na​dziei, że do​pi​sze mu szczę​ście. Bar​dzo szyb​ko sta​ło się ja​sne, że nie​za​leż​nie od tego, jak po​to​czą się wy​da​rze​nia, będą one w rów​nym stop​niu za​leż​ne od Toma Thor​ne’a co od Ja​ve​da Akh​ta​ra. Obaj byli w sta​nie za​koń​czyć to wszyst​ko. Każ​dy z nich miał iden​tycz​ny po​ten​cjał, aby siać cha​os. – Nie​zła ro​bo​ta – ode​zwał się na​gle Chi​vers. Pa​scoe unio​sła wzrok. Chi​vers wy​cie​rał usta pa​pie​ro​wą ser​wet​ką. – Słu​cham? – Po pro​stu chcia​łem to po​wie​dzieć. Robi pani świet​ną ro​bo​tę, je​że​li cho​dzi o Akh​ta​ra. I o We​eks też.

Pa​scoe po​ki​wa​ła gło​wą. Cho​le​ra, czy to na​stęp​ny, któ​ry uwa​ża, że po​wi​nien do​dać jej otu​chy? Czy on na​praw​dę my​śli, że mo​gła​by go po​lu​bić, gdy​by rzu​cił pod jej ad​re​sem kil​ka bez​sen​sow​nych kom​ple​men​tów? A może, tak jak Don​nel​ly, li​czy na coś wię​cej? Kie​dy roz​wa​ża​ła ostat​nią, okrop​ną ewen​tu​al​ność, uzna​ła swo​je przy​pusz​cze​nia za zu​peł​nie bez​pod​staw​ne i ab​sur​dal​ne. Chi​vers wy​glą​dał na typa, któ​ry miesz​ka sa​mot​nie, po po​wro​cie do domu bie​rze zim​ny prysz​nic i z nie​kła​ma​ną ra​do​ścią ocie​ra się o zdję​cia lśnią​cych ka​ra​bi​nów i bro​ni au​to​ma​tycz​nej w mie​sięcz​ni​ku „Mas​si​ve We​apons”. Pa​trzy​ła, jak rzu​cił zmię​tą ser​wet​kę na stół, i za​wa​ha​ła się. Gdy​by nic nie po​wie​dzia​ła, mógł​by to po​trak​to​wać jako prze​jaw nie​uza​sad​nio​nej wro​go​ści, a „dzię​ku​ję” za​brzmia​ło​by na​zbyt przy​chyl​nie. Zde​cy​do​wa​ła się na „dzię​ki” i od​wró​ci​ła się, bo do po​ko​ju wszedł Don​nel​ly. – No i na czym sto​imy? – za​py​tał go Chi​vers. – Pra​wie go​to​we – od​parł Don​nel​ly. Srebr​ny Ko​mi​sarz spę​dził ostat​nie pół go​dzi​ny w ru​cho​mym punk​cie ope​ra​cyj​nym jed​nost​ki wspar​cia tech​nicz​ne​go, za​par​ko​wa​nym obok au​to​bu​su z her​ba​tą. Brał udział w od​pra​wie funk​cjo​na​riu​szy i tech​ni​ków cy​wil​nych re​la​cjo​nu​ją​cych do​tych​cza​so​we osią​gnię​cia. Mógł więc po​in​for​mo​wać Chi​ver​sa i Pa​scoe, że ze wstęp​nej in​wi​gi​la​cji wy​ni​ka, iż za​kład​ni​cy są prze​trzy​my​wa​ni na za​ple​czu skle​pu, w nie​wiel​kim po​miesz​cze​niu słu​żą​cym jako skła​dzik i ma​ga​zyn. Uda​ło się uzy​skać do​stęp do są​sied​nie​go pa​wi​lo​nu – gdzie mie​ści się pral​nia che​micz​na i roz​kład po​miesz​czeń jest prak​tycz​nie jed​na​ko​wy – skąd obec​nie pro​wa​dzo​no przez ścia​nę na​słuch tego, co dzie​je się w skle​pie. – Mamy tam je​den mi​kro​fon – po​wie​dział Don​nel​ly. – I być może dru​gi, w tyl​nej ścia​nie przy dru​gich drzwiach. – Ka​me​ry by​ły​by lep​sze – za​uwa​żył Chi​vers. – Po​wie​dzia​no mi, że to nie by​ło​by wska​za​ne. Don​nel​ly wy​ja​śnił, że mon​taż ka​mer wy​ma​gał​by znacz​nie bar​dziej skom​pli​ko​wa​nej in​sta​la​cji. I na​wet przy wy​ko​rzy​sta​niu mi​kro​urzą​dzeń i prze​wo​dów z włó​kien optycz​nych trze​ba by​ło​by wier​cić głę​biej, co nie​ste​ty mo​gło​by zo​stać za​uwa​żo​ne lub usły​sza​ne z wnę​trza skle​pu. – Tech​ni​cy uwa​ża​ją, że może uda​ło​by się za​ło​żyć jed​ną w skle​pie od fron​tu, ale co by to dało? Mo​gli​by​śmy po​ga​pić się na zde​mo​lo​wa​ny sklep i co poza tym? Po​wie​dzia​łem im, żeby wzię​li się do ro​bo​ty i za​mon​to​wa​li jesz​cze dwa do​dat​ko​we mi​kro​fo​ny. – Jak dłu​go to po​trwa? – spy​ta​ła Pa​scoe. – Je​że​li bę​dzie​my się za​cho​wy​wać ostroż​nie, mi​ni​mum parę go​dzin. – Don​nel​ly spoj​rzał na Pa​scoe. – Czy po​win​ni​śmy upo​rać się z tym szyb​ciej? Są po​wo​dy do nie​po​ko​ju o los za​kład​ni​ków? O stan psy​chicz​ny Akh​ta​ra? Chi​vers po​cią​gnął no​sem. – Poza tym, co już wie​my, ma się ro​zu​mieć – do​dał. – De​tek​ty​wie sier​żan​cie Pa​scoe? – do​py​ty​wał Don​nel​ly. Od​po​wie​dzia​ła, że nie ma bez​po​śred​nie​go po​wo​du do obaw. – W tym cza​sie bę​dzie​my kon​ty​nu​ować roz​mo​wy te​le​fo​nicz​ne tak jak do tej pory, zgod​nie z har​mo​no​gra​mem. – Don​nel​ly spoj​rzał na ze​ga​rek. – O dru​giej? Pa​scoe po​ki​wa​ła gło​wą. – Za trzy​dzie​ści mi​nut. Są ja​kieś wie​ści od Thor​ne’a? – Nie – od​parł krót​ko Don​nel​ly. – Wcze​śniej wy​da​wał się czymś moc​no po​ru​szo​ny. Chy​ba zna​lazł oso​bę od​po​wie​dzial​ną za przedaw​ko​wa​nie w Hack​ney. – Po​wie​dzia​łem, żeby za​dzwo​nił, je​że​li bę​dzie miał coś war​te​go prze​ka​za​nia, więc… – Le​piej nie licz​my na Thor​ne’a – wtrą​cił Chi​vers. – Bo ko​niec koń​ców wszy​scy wyj​dzie​my na idio​-

tów. Pa​scoe otwo​rzy​ła usta, ale za​miast coś po​wie​dzieć, tyl​ko od​gry​zła ko​lej​ny kęs ka​nap​ki.

50 Thor​ne od​pro​wa​dził Ra​hi​ma w stro​nę głów​nej uli​cy, do tu​rec​kiej ka​fej​ki za ro​giem, któ​rą mi​jał pół go​dzi​ny temu, kie​dy je​chał do domu Brid​ge​sa. Przez całą dro​gę chło​pak się nie od​zy​wał, a Thor​ne nie pró​bo​wał za​ga​ić roz​mo​wy. Mógł jesz​cze tro​chę po​cze​kać. To my​śle​nie osta​tecz​nie po​pchnę​ło Ra​hi​ma Jaf​fe​ra do się​gnię​cia po te​le​fon i kil​ka do​dat​ko​wych mi​nut głów​ko​wa​nia nie mo​gło mu za​szko​dzić. Ra​czej mo​gło jesz​cze bar​dziej za​ostrzyć sy​tu​ację. Dla​te​go obaj mil​cze​li, idąc z wzro​kiem utkwio​nym w chod​nik, ale Thor​ne przez całą dro​gę sły​szał obok sie​bie cięż​ki od​dech Ra​hi​ma. Ci​chy świst to​wa​rzy​szą​cy każ​de​mu wde​cho​wi. Jak​by miał za sobą dłu​gi bieg i roz​pacz​li​wie pró​bo​wał zre​ge​ne​ro​wać siły. W ka​fej​ce było tłocz​no i gwar​no, z kuch​ni do​biegł brzęk na​czyń, a Thor​ne po​pro​wa​dził Ra​hi​ma do sto​li​ka w rogu. Tuż za nimi szedł kel​ner. Ra​him po​wie​dział, że nie jest głod​ny, ale Thor​ne i tak za​mó​wił dla nich obu po ka​nap​ce z tuń​czy​kiem w ma​jo​ne​zie i po pusz​ce coli. Spoj​rzał na Ra​hi​ma, któ​ry po​ki​wał gło​wą i wy​mam​ro​tał: – Dzię​ki. – Mu​sisz coś zjeść – rzekł Thor​ne. – Ja umie​ram z gło​du. Nie zja​dłem śnia​da​nia i mam wra​że​nie, jak​bym od wczo​raj nie miał nic w ustach. Ra​him wpa​try​wał się w blat sto​li​ka. Po​mię​dzy nimi, po​środ​ku sto​li​ka na drew​nia​nym sto​ja​ku, znaj​do​wa​ło się la​mi​no​wa​ne menu. Thor​ne od​su​nął je na bok, po czym to samo zro​bił z bu​tel​ką ke​czu​pu, sol​nicz​ką i po​piel​nicz​ką. Te​raz miał już lep​szy wi​dok, ale po​nie​waż da​szek cza​pecz​ki bejs​bo​lo​wej prze​sła​niał opusz​czo​ną twarz chło​pa​ka, nie mógł na​wią​zać kon​tak​tu wzro​ko​we​go. – Bla​dym świ​tem mu​sia​łem się ze​rwać z łóż​ka i po​je​chać na miej​sce zbrod​ni. – Skrzy​wił się. – Cóż, wi​dok tru​pa nie po​ra​wia czło​wie​ko​wi ape​ty​tu. – Dość – rzekł nie​mal szep​tem Ra​him. Uniósł gło​wę. – Co? – Niech pan da spo​kój. Ro​zu​miem, o co panu cho​dzi. – Przy​kro mi. – Prze​cież tu je​stem, praw​da? – Bar​dzo się cie​szę, że tu je​steś. – A więc… pan wie. Nie musi pan… Thor​ne usiadł i za​plótł ra​mio​na. Kel​ner przy​niósł im colę, otwo​rzył obie pusz​ki, po czym od​szedł do są​sied​nie​go sto​li​ka. Thor​ne pa​trzył, jak Ra​him się​ga po colę. – Co so​bie zro​bi​łeś? – Słu​cham? O co panu cho​dzi? – O to. Thor​ne wska​zał ręką, a Ra​him szyb​ko przy​su​nął do sie​bie pusz​kę, za​sła​nia​jąc przed Thor​ne’em pla​ster, któ​ry miał na prze​gu​bie. Upił łyk, wzru​szył ra​mio​na​mi i po​now​nie opu​ścił gło​wę. – Wy​pa​dek – od​parł. Thor​ne się​gnął po ser​wet​kę i wy​tarł kil​ka kro​pel coli, któ​rą roz​lał Ra​him. Roz​glą​da​jąc się do​ko​ła, zo​rien​to​wał się, że w ka​fej​ce było tłocz​no z po​wo​du róż​no​rod​no​ści po​traw, ja​kie tu ser​wo​wa​no. Obok nich z jed​nej stro​ny po​staw​ny męż​czy​zna w błysz​czą​cym gar​ni​tu​rze koń​czył ty​po​we bry​tyj​skie śnia​da​nie, pod​-

czas gdy przy sto​li​ku nie​opo​dal dwie dziew​czy​ny, być może stu​dent​ki, po​ja​da​ły sa​łat​kę z kur​cza​kiem. Była tu tak​że ta​bli​ca z da​nia​mi dnia, któ​rej Thor​ne wcze​śniej nie za​uwa​żył. Spodo​ba​ło mu się brzmie​nie na​zwy omle​tu śród​ziem​no​mor​skie​go z fetą i pa​prycz​ka​mi albo plac​ka pa​ster​skie​go z ja​gnię​ci​ny na ostro, ale po​mi​mo tego, co po​wie​dział Ra​hi​mo​wi, nie czuł się szcze​gól​nie głod​ny. Po pro​stu uwa​żał, że le​piej bę​dzie, je​śli uda​dzą się w ja​kieś nie​for​mal​ne miej​sce, ot i wszyst​ko. Aby nie​co zła​go​dzić na​pię​cie. To lep​sze niż roz​mo​wa na uli​cy albo na tyl​nym sie​dze​niu ra​dio​wo​zu. – Dla​cze​go za​dzwo​ni​łeś na po​li​cję? – za​py​tał Thor​ne. – Chcia​łem się z pa​nem skon​tak​to​wać. – Da​łem ci nu​mer mo​jej ko​mór​ki. – Wy​rzu​ci​łem go. – Więc cze​mu tu je​steś? – Bo się boję, do​kład​nie jak pan po​wie​dział. – Ra​him uniósł wzrok i wska​zał pal​cem na Thor​ne’a. – I niech pan nie mówi, że jest panu przy​kro, bo do​sko​na​le wiem, że wła​śnie o to cho​dzi​ło. – To był je​dy​ny spo​sób, aby skło​nić cię do tego, co na​le​ża​ło – od​parł Thor​ne. – Uwa​ża pan, że w prze​ciw​nym ra​zie nie zde​cy​do​wał​bym się na to? – Cóż, aż do tej pory nie by​łeś skłon​ny tego zro​bić. – Thor​ne zni​żył głos i na​chy​lił się w jego stro​nę. – Daj spo​kój, Ra​hi​mie. Mu​sia​łeś po​dej​rze​wać, że ze śmier​cią Ami​na było coś nie tak. Na​wet je​śli uwa​ża​łeś, że to było sa​mo​bój​stwo, mam ra​cję? Thor​ne wi​dział, jak uno​si​ła się i opa​da​ła drżą​ca, wą​ska, szczu​pła klat​ka pier​sio​wa chło​pa​ka, dało się to za​uwa​żyć po​mi​mo pu​cho​wej kurt​ki, jaką Ra​him miał na so​bie, po​dob​nie jak łzy zbie​ra​ją​ce się w ką​ci​kach jego oczu. Ża​den z nich nie uniósł wzro​ku, kie​dy przy​nie​sio​no za​mó​wio​ne ka​nap​ki, i ża​den z nich nie się​gnął po nie, kie​dy kel​ner od​da​lił się od sto​li​ka. Na uli​cy przed wej​ściem do ka​fej​ki pew​na ko​bie​ta schy​li​ła się, aby dać klap​sa ma​łe​mu dziec​ku. Parę sto​li​ków da​lej dziew​czę​ta je​dzą​ce sa​łat​kę śmia​ły się. – Co​kol​wiek masz mi do po​wie​dze​nia, po​wi​nie​neś to z sie​bie wy​rzu​cić – po​wie​dział Thor​ne. Ra​him po​ki​wał gło​wą i za​mru​gał po​wo​li. Się​gnął do kie​sze​ni kurt​ki i wy​jął iPho​ne’a. Za​czął prze​glą​dać menu. – Co jest? – rzu​cił Thor​ne. Ra​him po​krę​cił gło​wą i wci​snął kil​ka kla​wi​szy na ekra​nie, a kie​dy wresz​cie zna​lazł to, cze​go szu​kał, po​ło​żył te​le​fon na sto​li​ku i prze​su​nął w stro​nę Thor​ne’a. In​spek​tor wziął do ręki ko​mór​kę i na​tych​miast spoj​rzał na fo​to​gra​fię. Przy​zwo​ita ja​kość, ko​lor. Trzej męż​czyź​ni. Sta​li bli​sko sie​bie, ze szklan​ka​mi w dło​niach, ob​ję​ci ra​mio​na​mi. Im​pre​za. W tle wi​dać in​nych męż​czyzn, uśmiech​nię​tych, po​pi​ja​ją​cych drin​ki, kil​ku tań​czy​ło. Opo​dal szwedz​ki stół z je​dze​niem. Thor​ne uniósł wzrok. Ra​him od​wró​cił gło​wę i ner​wo​wo szar​pał za​wlecz​kę pusz​ki. Thor​ne przy​tknął pa​lec wska​zu​ją​cy i kciuk do ekra​nu, po czym roz​su​nął je de​li​kat​nie, aby po​więk​szyć ob​raz gru​py w cen​tral​nej czę​ści zdję​cia. Trzej męż​czyź​ni… Byli ubra​ni po​dob​nie, w roz​pię​te pod szy​ją ko​szu​le, choć ten po le​wej był kil​ka lat star​szy od dwóch po​zo​sta​łych. Ten po​środ​ku i ten z pra​wej śmia​li się, za​pew​ne z cze​goś, co po​wie​dział ten z le​wej. Po​nie​waż wi​dział go cał​kiem nie​daw​no, Thor​ne od razu roz​po​znał tego z pra​wej. Z oczy​wi​stych po​wo​dów po​trze​bo​wał tyl​ko chwi​li, aby zi​den​ty​fi​ko​wać męż​czy​znę po le​wej. – Chry​ste Pa​nie… – No – mruk​nął Ra​him. – Ro​zu​mie pan?

Thor​ne wpa​try​wał się w zdję​cie i pró​bo​wał po​ukła​dać te ele​men​ty w roz​sąd​ną, zwar​tą ca​łość. Za​dał so​bie ko​lej​ne py​ta​nia i usi​ło​wał na nie od​po​wie​dzieć. Do​dał dwa do dwóch i wy​cią​gnął sto​sow​ne wnio​ski. Te​raz już wie​dział dla​cze​go. Po​zo​sta​wa​ło jesz​cze py​ta​nie kto. – To te​le​fon Ami​na? – Mój. – Ty zro​bi​łeś to zdję​cie? – Tak, ale Amin był na tej im​pre​zie. On… po​szedł z jed​nym z tych męż​czyzn. Nie je​stem pe​wien z któ​rym. Thor​ne znów spoj​rzał na ekran ko​mór​ki. – Czy wie​dzie​li o zdję​ciu? – Nie są​dzę – od​parł Ra​him. – Je​steś pe​wien? Bo to wszyst​ko mo​gło się wy​da​rzyć wła​śnie z po​wo​du tego zdję​cia. – Thor​ne od​wró​cił ko​mór​kę w jego stro​nę i uniósł na wy​so​kość twa​rzy Ra​hi​ma. – Je​że​li my​śle​li, że to Amin je zro​bił. – Na pew​no nie. – Czy Amin o nim wie​dział? Ra​him po​krę​cił gło​wą. – Mógł pró​bo​wać ko​goś szan​ta​żo​wać… – Wy​klu​czo​ne… Pro​szę po​słu​chać, oni na​wet nie wie​dzie​li, że je zro​bi​łem, ja​sne? Ra​him wska​zał na fo​to​gra​fię i kie​dy Thor​ne przyj​rzał się jej po​now​nie, zro​zu​miał, że ci trzej męż​czyź​ni nie wie​dzie​li, iż zro​bio​no im zdję​cie. Pa​trzy​li w inną stro​nę. Na coś in​ne​go. Thor​ne od​wró​cił apa​rat i po​stu​kał pal​cem w gło​wę star​sze​go męż​czy​zny po le​wej. Tego, któ​re​go zi​den​ty​fi​ko​wał do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li. – Czy Amin go roz​po​znał? – Nie wiem – od​parł Ra​him. – Nie mia​łem oka​zji go za​py​tać. – Ale ty go roz​po​zna​łeś. – Tak. – Wte​dy, na im​pre​zie, nie wie​dzia​łeś, kto to jest? – Nig​dy nie zna się na​zwisk ani nie wie się, jaki za​wód ktoś wy​ko​nu​je – od​parł Ra​him. – To nor​mal​ne. To byli tyl​ko klien​ci, no wie pan. A my by​li​śmy tyl​ko… tym, kim by​li​śmy. – To mu​siał być dla cie​bie spo​ry wstrząs, kie​dy znów go zo​ba​czy​łeś. Ra​him po​ki​wał gło​wą, prze​łknął śli​nę. – My​śla​łem, że zwy​mio​tu​ję. Nie wie​dzia​łem, co ro​bić, chcia​łem tyl​ko po​wie​dzieć to, co mia​łem po​wie​dzieć, i spie​przać stam​tąd naj​szyb​ciej, jak się da. Pró​bo​wa​łem o tym wszyst​kim za​po​mnieć. I kie​dy do​wie​dzia​łem się, co spo​tka​ło Ami​na, do​my​śli​łem się, że mu​sia​ło to mieć z tym ja​kiś zwią​zek. – Do​brze to ują​łeś – przy​znał Thor​ne. Po​pa​trzył na trzech męż​czyzn, uśmie​cha​ją​cych się, roz​luź​nio​nych i obej​mu​ją​cych się ra​mio​na​mi. – To wszyst​ko jest ze sobą po​wią​za​ne. – Wska​zał na śmie​ją​ce​go się męż​czy​znę po​środ​ku zdję​cia. – Wiesz może, kto to jest? Ra​him od​parł, że nie. Po​ka​zał na męż​czy​znę po pra​wej, ko​lej​ne​go, któ​re​go nie wi​dział od cza​su, kie​dy to zdję​cie zo​sta​ło zro​bio​ne, i za​dał Thor​ne’owi to samo py​ta​nie. – Och, nie martw się – po​wie​dział Thor​ne. – Wiem do​sko​na​le, kim jest ten dżen​tel​men. – Wo​bec tego któ​ry z nich za​bił Ami​na? – spy​tał Ra​him. Mi​ja​jąc sto​lik, kel​ner za​uwa​żył, że nie tknę​li ka​na​pek, przy​sta​nął więc, aby za​py​tać, czy wszyst​ko w po​rząd​ku. Thor​ne wy​ja​śnił, że bar​dzo im się spie​szy. Wło​żył ko​mór​kę do kie​sze​ni i wy​jął z port​fe​la pięt​na​ście fun​tów, aby uiścić ra​chu​nek.

– Zor​ga​ni​zu​ję sa​mo​chód, któ​ry od​wie​zie cię do domu – po​wie​dział Thor​ne. – Czy chciał​byś, żeby ktoś z tobą zo​stał? – Dam so​bie radę – za​pew​nił Ra​him. Thor​ne od​su​nął krze​sło od sto​li​ka i raz jesz​cze spoj​rzał na pla​ster na prze​gu​bie chło​pa​ka. – Po​zwól, że jed​nak coś zor​ga​ni​zu​ję. Dla mo​je​go świę​te​go spo​ko​ju, do​brze?

51 Sue Pa​scoe wy​cho​dzi​ła wła​śnie z to​a​le​ty dla dziew​cząt, kie​dy wpa​dła na wcho​dzą​cą tam Na​dirę Akh​tar. Przy​wi​ta​ły się, a ne​go​cja​tor​ka od​su​nę​ła się na bok, by prze​pu​ścić star​szą ko​bie​tę. Za​raz po​tem za​mie​ni​ła parę słów z po​li​cjant​ką, któ​ra cze​ka​ła w ko​ry​ta​rzu. Po​wie​dzia​ła jej, żeby po​szła i na​pi​ła się her​ba​ty i że sama zaj​mie się przez naj​bliż​szych dzie​sięć, pięt​na​ście mi​nut pa​nią Akh​tar. Gdy Na​dira wy​szła z to​a​le​ty, Pa​scoe uśmiech​nę​ła się i rze​kła: – Za​kła​dam, że mia​ła​by pani ocho​tę ode​tchnąć przez chwi​lę świe​żym po​wie​trzem. Strasz​nie tu dusz​no… – By​ło​by miło… – przy​zna​ła Na​dira. Prze​szły przez całą dłu​gość sze​ro​kie​go ko​ry​ta​rza cią​gną​ce​go się obok sali wi​do​wi​sko​wej i przez nie​wiel​ką szat​nię. W dru​cia​nych ko​szach le​ża​ło obu​wie spor​to​we, a rzę​dy ni​sko umiesz​czo​nych me​ta​lo​wych ha​czy​ków wciąż były ozdo​bio​ne ko​lo​ro​wy​mi wor​ka​mi i płasz​cza​mi po​zo​sta​wio​ny​mi tu​taj dwa dni temu. Tyl​ne drzwi były otwar​te. Ko​bie​ty wy​szły na ze​wnątrz. Te​ren szkol​ny ogro​dzo​no i po​dzie​lo​no na sek​to​ry do upra​wia​nia przez dzie​ci i mło​dzież róż​nych dys​cy​plin spor​to​wych. Znaj​do​wa​ło się tu bo​isko do pił​ki noż​nej, mniej​sze do ko​szy​ków​ki i bież​nia z to​ra​mi wy​ma​lo​wa​ny​mi bia​łą far​bą, a opo​dal plac z roz​sta​wio​ny​mi na nim czer​wo​no-żół​ty​mi stoż​ka​mi, po​mię​dzy któ​ry​mi bie​ga​ło się zyg​za​kiem, ćwi​cząc szyb​kość i zwin​ność. – Na​praw​dę dzi​wię się, że wciąż pani tu jest – przy​zna​ła Pa​scoe. – Mu​szę być bli​sko – od​par​ła Na​dira. – Mimo wszyst​ko. Pa​scoe wie​dzia​ła, że w ta​kich sy​tu​acjach zgod​nie z pro​ce​du​rą na​le​ża​ło wy​wieźć człon​ków ro​dzi​ny z dala od miej​sca wy​da​rzeń, je​śli to było moż​li​we. Oczy​wi​ście nie moż​na tego zro​bić wbrew ich woli. Przy​ja​cie​le i ro​dzi​na byli za​zwy​czaj za​pew​nia​ni, że będą na bie​żą​co in​for​mo​wa​ni o roz​wo​ju wy​pad​ków, i za​chę​ca​ni do prze​nie​sie​nia się do miejsc po​zo​sta​ją​cych pod nad​zo​rem po​li​cji. Naj​czę​ściej prze​wo​żo​no ich do ho​te​lu znaj​du​ją​ce​go się do​sta​tecz​nie bli​sko, by w ra​zie ko​niecz​no​ści moż​na ich było stam​tąd szyb​ko spro​wa​dzić, ale na tyle da​le​ko, by nie utrud​nia​li prze​bie​gu dzia​łań. Na tyle da​le​ko, by moż​na prze​pro​wa​dzić in​ter​wen​cję, nie mar​twiąc się, jaki może to mieć wpływ na ro​dzi​ny za​kład​ni​ków czy bli​skich oso​by, któ​ra wzię​ła za​kład​ni​ków. Na tyle da​le​ko, by nie było tam sły​chać strza​łów. Choć Pa​scoe wie​dzia​ła, że Na​dirze już wcze​śniej wszyst​ko wy​ja​śnio​no, jesz​cze raz to po​wtó​rzy​ła. Zmie​ni​ła tyl​ko wy​mo​wę, kon​cen​tru​jąc się na wy​go​dzie, do​god​no​ściach i uni​ka​jąc su​ge​stii, że po​li​cja mo​gła​by chcieć usu​nąć z tej oko​li​cy wszyst​kie oso​by po​stron​ne. – Wczo​raj wie​czo​rem pa​nią Mit​chell prze​wie​zio​no do mi​łe​go ho​te​lu – za​uwa​ży​ła. – Cóż, z całą pew​no​ścią nie mo​gły​by​śmy prze​by​wać ra​zem w jed​nym ho​te​lu – od​par​ła Na​dira. – Tro​chę się po​sprze​cza​ły​śmy. Pa​scoe się​gnę​ła po pa​pie​ro​sy i już mia​ła za​pa​lić, ale po​pa​trzy​ła na Na​dirę i za​py​ta​ła, czy może to zro​bić w jej obec​no​ści. – Czy ja też mogę do​stać jed​ne​go? – Ależ… bar​dzo pro​szę. – Pa​scoe pod​su​nę​ła pacz​kę w jej stro​nę. – Nie po​my​śla​łam, prze​pra​szam. Na​dira po​dzię​ko​wa​ła. Wy​ję​ła pa​pie​ro​sa i tro​chę nie​zdar​nie na​chy​li​ła się, gdy ne​go​cja​tor​ka po​da​ła jej ogień. Pa​scoe też za​pa​li​ła, a po​tem pa​trzy​ła, jak ko​bie​ta, któ​ra naj​wy​raź​niej nie była na​ło​go​wą pa​lacz​ką,

wy​dmuch​nę​ła usta​mi kłąb dymu, nie za​cią​ga​jąc się jed​nak. – Ja​ved by mnie za​bił – po​wie​dzia​ła pół​gło​sem Na​dira. Znów wy​dmuch​nę​ła dym i uśmiech​nę​ła się, prze​krzy​wia​jąc gło​wę to w jed​ną, to w dru​gą stro​nę, naj​wy​raź​niej uświa​da​mia​jąc so​bie za​war​tą w jej sło​wach iro​nię. – Jak pani zda​niem ra​dzi so​bie Ja​ved? – spy​ta​ła Pa​scoe. – Jak się za​cho​wu​je… bę​dąc pod pre​sją? Na​dira po​pa​trzy​ła na nią przez wstę​gę si​we​go dymu. – Pod pre​sją? Trud​no to po​rów​nać z czym​kol​wiek, co się zda​rza na co dzień – po​wie​dzia​ła. – To nie jest spóź​nia​ją​ca się cię​ża​rów​ka roz​wo​żą​ca pra​sę. Ani przy​pa​dek, kie​dy w hur​tow​ni nie chcą przy​jąć płat​no​ści kar​tą. – Wiem. – Pa​scoe ba​wi​ła się swo​im iden​ty​fi​ka​to​rem. – Mia​łam na my​śli tak ogól​nie. Czy kie​dy coś się dzie​je, zwy​kle za​cho​wu​je spo​kój? Czy może wpa​da w pa​ni​kę? – Był spo​koj​ny tam​tej nocy, kie​dy Amin wró​cił do domu – od​par​ła Na​dira. Jej głos na​gle przy​cichł. – Nie od razu, ale kie​dy do​wie​dział się, co się sta​ło. Był taki… zrów​no​wa​żo​ny, no wie pani? Mnie aż roz​no​si​ło, nie by​łam w sta​nie opa​no​wać hi​ste​rii, jak pew​nie pani so​bie wy​obra​ża. – Pro​szę mi o tym opo​wie​dzieć – po​wie​dzia​ła Pa​scoe. Na​dira znów wy​dmuch​nę​ła dym. – My​ślę, że to dla​te​go, że on był na​szym naj​młod​szym dziec​kiem. Naj​bar​dziej na​iw​nym. To dla​te​go krę​ci​łam się w tę i z po​wro​tem o wpół do dru​giej nad ra​nem i ga​da​łam do sie​bie jak wa​riat​ka. Wciąż wy​dzwa​nia​łam do nie​go na ko​mór​kę, pro​sząc, by od​dzwo​nił, mó​wi​łam, że za​cho​wu​je się jak ego​ista, i sta​ra​łam się ukryć pa​ni​kę w swo​im gło​sie. Wiem, to głu​pie, bo prze​cież był już w za​sa​dzie do​ro​słym męż​czy​zną, ale zdro​wy roz​są​dek nie ma nic do ga​da​nia, kie​dy wi​dzisz je​dy​nie twarz swo​je​go dziec​ka i wy​obra​żasz so​bie naj​gor​sze kosz​ma​ry. – Po​pa​trzy​ła na Pa​scoe. – Już za​czę​łam ob​wi​niać samą sie​bie za rze​czy, któ​re, jak so​bie wy​obra​ża​łam, mu​sia​ły się wy​da​rzyć. By​li​śmy prze​ko​na​ni, że szes​na​ście lat to zbyt mło​dy wiek, aby móc cho​dzić do pu​bów, ale on i jego przy​ja​ciel po​szli tam tyl​ko dla​te​go, że w pu​bie urzą​dza​no quiz z na​gro​da​mi, więc im na to po​zwo​li​li​śmy. Po​wie​dział, że nie będą pić al​ko​ho​lu, że mu​szą mieć trzeź​we umy​sły, i to brzmia​ło cał​kiem lo​gicz​nie, że wła​śnie on, któ​re​go Bóg ob​da​rzył by​strym umy​słem, miał wy​ko​rzy​stać ten umysł, aby zdo​być tro​chę pie​nię​dzy. Po​ka​zy​wał mi go​tów​kę, jaką wy​grał ostat​nim ra​zem, wy​dał ją, żeby ku​pić książ​ki, któ​rych po​trze​bo​wał w col​le​ge’u, więc po​my​śle​li​śmy, cze​mu nie? Dla​cze​go mie​li​by​śmy mu tego za​bro​nić? Po​now​nie wy​dmuch​nę​ła dym, a po​tem po​ki​wa​ła gło​wą, jak​by to so​bie przy​po​mi​na​ła. – Ja​ved wte​dy już od do​brych paru go​dzin spał, bo wsta​wał bar​dzo wcze​śnie. Po​my​śla​łam, że Amin spóź​nił się na au​to​bus czy coś ta​kie​go. Po​sta​no​wi​łam, że jak wró​ci, po​rząd​nie się po nim prze​ja​dę, zru​gam go za to spóź​nie​nie, a po​tem, już kła​dąc się do łóż​ka, będę się za​sta​na​wiać, co przy​rzą​dzę mu na śnia​da​nie. Uśmiech​nę​ła się, po​pra​wia​jąc cien​ką chu​s​tę na gło​wie. – Kie​dy usły​sza​łam szczęk klu​cza w drzwiach, za​czę​łam się śmiać, że by​łam taka głu​pia, za​mar​twia​jąc się o nie​go… Boże, kie​dy uj​rza​łam jego twarz… Jed​no oko miał pra​wie cał​kiem za​mknię​te, spuch​nię​te tak, że wi​dać było tyl​ko wą​ską szpar​kę, a usta po​roz​bi​ja​ne, jak​by po​gryzł go pies. Zo​ba​czy​łam ciem​ną pla​mę na jego kurt​ce, któ​rą za​piął pod samą szy​ję, i pa​mię​tam, że to mnie za​nie​po​ko​iło, bo po​wie​dzia​łam mu, że jest zim​no i że po​wi​nien wło​żyć blu​zę czy coś cie​płe​go. Kie​dy za​py​ta​łam, co się sta​ło, wy​mi​nął mnie i wbiegł po scho​dach na górę. Za​mknął się w ła​zien​ce, a ja po​szłam za nim i wła​śnie wte​dy za​czę​łam na​wo​ły​wać męża. Ja​ved wy​szedł, w sa​mych tyl​ko gat​kach, klnąc i zie​wa​jąc sze​ro​ko. Po​wie​dzia​łam mu, że Ami​no​wi coś się sta​ło i że nie chce wyjść z ła​zien​ki. Ależ wyj​dzie stam​tąd, nic się nie martw, Ja​ved na to i za​czy​na krzy​czeć, tłuc pię​ścia​mi w drzwi i po​wta​rzać: „Otwie​raj te cho​ler​ne drzwi, za​nim je wy​ła​mię”.

Wciąż pa​li​ła pa​pie​ro​sa, wy​pusz​cza​jąc dym usta​mi i no​sem rów​no​cze​śnie. – Po​mię​dzy ko​lej​ny​mi ude​rze​nia​mi w drzwi sły​sza​łam szloch do​bie​ga​ją​cy z ła​zien​ki i schwy​ci​łam męża za rękę. Sta​li​śmy na po​de​ście i po mi​nu​cie lub dwóch Amin w koń​cu otwo​rzył drzwi. – Unio​sła dłoń do ust, mi​mo​wol​nie od​twa​rza​jąc gest z tam​tej nocy. – Wła​śnie wte​dy zo​ba​czy​li​śmy krew. Tyle jej było. Na ko​szu​li, któ​rą sama pra​so​wa​łam, ta​kiej czy​stej… bie​luś​kiej… to była jego ulu​bio​na ko​szu​la. A te​raz przy​le​pi​ła się do jego cia​ła. Była cała prze​siąk​nię​ta krwią. Za​czę​łam krzy​czeć i py​tać, co mu się sta​ło, Ja​ved za​da​wał to samo py​ta​nie i obo​je wy​cią​gnę​li​śmy do nie​go ręce. On pła​kał i za​szlo​chał jesz​cze bar​dziej, kie​dy zo​ba​czył, jaka by​łam prze​ra​żo​na. Za​pew​niał, że nic mu nie jest… że nic mu się nie sta​ło i do​dał jesz​cze, że​bym nie przej​mo​wa​ła się krwią. „Nie martw się, mamo – tak po​wie​dział. – Nic się nie martw. To nie moja krew”. Pa​scoe ro​zej​rza​ła się wo​ko​ło, za​sta​na​wia​jąc się, gdzie może zga​sić pa​pie​ro​sa. Gdy​by była sama, po pro​stu wy​rzu​ci​ła​by go gdzieś jed​nym pstryk​nię​ciem pal​ców, ale w obec​no​ści tej ko​bie​ty czu​ła, że po​win​na to zro​bić jak na​le​ży. I tak, żeby Na​dira to zo​ba​czy​ła. Schy​li​ła się i wci​snę​ła nie​do​pa​łek do wy​peł​nio​nej na pra​wie trzy cen​ty​me​try wodą mi​secz​ki, w któ​rej sta​ła do​nicz​ka z ro​śli​ną. – Mo​gła​by pani? Pa​scoe od​wró​ci​ła się, a Na​dira Akh​tar po​da​ła jej nie​do​pa​łek swo​je​go pa​pie​ro​sa, któ​ry też wrzu​ci​ła do mi​ski pod do​nicz​kę. – Ma pani dzie​ci? – za​py​ta​ła Na​dira. Pa​scoe po​krę​ci​ła gło​wą. – Przy​pusz​czam, że ma pani jak na to zbyt stre​su​ją​cą pra​cę. Przez cały czas wszy​scy na pa​nią li​czą. Taka wiel​ka od​po​wie​dzial​ność. – Coś w tym ro​dza​ju – od​par​ła Pa​scoe. – Czy roz​ma​wia pani tak​że z ludź​mi, któ​rzy chcą się za​bić? – Na​dira ski​nę​ła ręką w stro​nę dru​gie​go koń​ca bo​iska. – W ze​szłym ty​go​dniu na tam​tym mo​ście pe​wien męż​czy​zna… – Zaj​mo​wa​łam się tym – rze​kła Pa​scoe. – Choć szcze​rze mó​wiąc, ta​kie za​da​nie zle​ca​ne jest zwy​kle ko​muś, kto ma mniej​sze do​świad​cze​nie niż ja. Chcia​ła po​wie​dzieć coś wię​cej, ale po​ha​mo​wa​ła się, za​sta​na​wia​jąc się, skąd wzię​ła się w niej po​trze​ba po​chwa​le​nia się przed tą ko​bie​tą swo​imi umie​jęt​no​ścia​mi. Swo​imi kom​pe​ten​cja​mi. Za​su​ge​ro​wa​ła, że po​win​ny już wra​cać. Na​dira po​ki​wa​ła gło​wą, wpa​tru​jąc się w bo​isko. – A co z pa​nią? – za​py​ta​ła. – Jak pani się trzy​ma?

52 Bądź sil​na… Tak po​wie​dzia​ła Pa​scoe, a ra​czej wy​szep​ta​ła na sam ko​niec ich ostat​niej roz​mo​wy. He​len oznaj​mi​ła jej, że musi koń​czyć – wo​la​ła skoń​czyć roz​mo​wę, za​nim kto​kol​wiek za​cznie wy​py​ty​wać o Ste​phe​na Mit​chel​la – a Pa​scoe obie​ca​ła jej, że za​dzwo​ni po​now​nie za go​dzi​nę. I jesz​cze na ko​niec po​spiesz​nie do​da​ła te dwa krót​kie sło​wa. Bądź sil​na. Skąd, u li​cha, przy​szło jej to do gło​wy? To brzmia​ło dziw​nie, nie​wia​ry​god​nie po​ufa​le, wręcz in​tym​nie. To nie było coś, cze​go He​len mo​gła się spo​dzie​wać, do cze​go przy​wy​kła… nie brzmia​ło pro​fe​sjo​nal​nie. Choć może z dru​giej stro​ny za​da​niem Pa​scoe było spra​wiać wra​że​nie, że jest naj​bliż​szą przy​ja​ciół​ką He​len. Może ne​go​cja​tor​ka re​ago​wa​ła in​a​czej, kie​dy za​kład​nik był po​li​cjan​tem. A może nie było nic dziw​ne​go w tym, co po​wie​dzia​ła Pa​scoe, może to po pro​stu ko​lej​na z my​śli, ja​kie za​czę​ły się kłę​bić w gło​wie He​len. Mia​ła oka​zję oglą​dać twa​rze wie​lu po​li​cjan​tów i na​ćpa​nych nar​ko​ma​nów w ce​lach aresz​tu, spo​tka​ła się z wie​lo​ma ludź​mi, któ​rych umy​sły tym​cza​so​wo lub na sta​łe nie funk​cjo​no​wa​ły wła​ści​wie. Sły​sza​ła, co mam​ro​ta​li do sie​bie. Roz​po​zna​wa​ła wzor​ce. Było jej go​rą​co, cała się le​pi​ła i nie po​tra​fi​ła po​wie​dzieć, jaki jest dzień, chy​ba że dłu​żej się nad tym za​sta​no​wi​ła. Kie​dy za​mknę​ła oczy, świa​teł​ka, któ​re pła​wi​ły się w ich wnę​trzu, eks​plo​do​wa​ły jed​no​cze​śnie i ufor​mo​wa​ły się z nich twa​rze: Jen​ny, Pau​la, jej ojca. Męż​czy​zny, któ​re​go wi​dzia​ła w po​cią​gu parę ty​go​dni temu – uśmiech​nął się do niej i fan​ta​zjo​wa​ła o nim jesz​cze przez kil​ka ko​lej​nych dni. Chwi​lę póź​niej świa​teł​ka po​ga​sły jak do​pa​la​ją​ce się fa​jer​wer​ki i twa​rze za​czę​ły zni​kać. Pró​bo​wa​ła wy​obra​zić so​bie Toma Thor​ne’a, lecz to jej się nie uda​ło. Pa​mię​ta​ła tyl​ko ogól​ny szkic, syl​wet​kę, coś po​mię​dzy smut​kiem a gro​zą. Po​my​śla​ła o taj​skim je​dze​niu, wi​nie i go​rą​cej ką​pie​li. Po​my​śla​ła o strza​ska​nej czasz​ce Pau​la i ka​łu​ży krwi. Po​my​śla​ła o Al​fiem. Upły​nę​ło już dzie​więć mie​się​cy, a na​wet wię​cej, kie​dy ostat​ni raz kar​mi​ła go pier​sią; nig​dy nie była w tym szcze​gól​nie do​bra, nig​dy nie czu​ła się roz​luź​nio​na i nie przy​cho​dzi​ło jej to tak na​tu​ral​nie jak jej sio​strze. Te​raz jed​nak, kie​dy po​my​śla​ła o śli​nie swo​je​go syn​ka wy​sy​cha​ją​cej na jej szyi i o jego ma​łych gru​bych nóż​kach, po​czu​ła ból w pier​siach, jak​by na​gle mia​ła do​stać lak​ta​cji. Na​ra​sta​ją​ca pre​sja, bu​dy​nek szko​ły. Po​my​śla​ła o re​wol​we​rze na biur​ku i no​życz​kach w szu​fla​dzie. Akh​tar wró​cił na za​ple​cze. Po​zbie​rał reszt​ki nie​daw​ne​go po​sił​ku, opa​ko​wa​nia po chip​sach i lo​dach oraz pu​ste pusz​ki. Usiadł po​sęp​ny, za​my​ślo​ny i przez dłuż​szą chwi​lę żad​ne z nich się nie od​zy​wa​ło. – Wy​glą​da na to, że w koń​cu za​bra​kło nam te​ma​tów do roz​mo​wy – ode​zwał się wresz​cie. – Może po​win​ni​śmy po​oglą​dać te​le​wi​zję. He​len od​par​ła, że bar​dzo chęt​nie, ale Akh​tar nie ru​szył się z miej​sca. Pa​trzył na nią, a kie​dy po​tarł dłoń​mi twarz, usły​sza​ła skro​ba​nie, bo ręce skle​pi​ka​rza prze​su​wa​ły się po po​kry​tych szorst​kim za​ro​stem po​licz​kach. Przy​gła​dził wło​sy po bo​kach gło​wy i zo​ba​czy​ła pod jego pa​cha​mi ciem​ne pla​my potu. – O tej po​rze są pro​gra​my, któ​re mogą cię za​in​te​re​so​wać – rzekł. – Prze​cież po​wie​dzia​łam, że mo​żesz włą​czyć. – Po​my​śla​łem tyl​ko, że to ci się spodo​ba…

– Jak chcesz – wes​tchnę​ła He​len, sta​ra​jąc się po​ha​mo​wać na​ra​sta​ją​ce roz​draż​nie​nie. Akh​tar włą​czył te​le​wi​zor, po czym usiadł na krze​śle z pi​lo​tem w dło​ni. Za​czął prze​rzu​cać ka​na​ły. Na jed​nych ob​raz był lep​szy, na in​nych gor​szy. – Na​dira opo​wia​da mi o tych pro​gra​mach – cią​gnął. – Oglą​da je po po​łu​dniu, w domu, po​pi​ja​jąc kawę i za​ja​da​jąc cze​ko​lad​ki jak ja​kaś księż​nicz​ka. Pro​gra​my o an​ty​kach, wy​jaz​dach urlo​po​wych i o lu​dziach, któ​rzy prze​no​szą się na wieś. He​len po​ki​wa​ła gło​wą. – Tyl​ko to ostat​nio na​da​ją, praw​da? Róż​ne re​ali​ty show i kry​mi​na​ły. Rze​czy​wi​stość i zbrod​nia. He​len znów po​ki​wa​ła gło​wą. – Wiem, wiem – mó​wił Akh​tar. – Sie​dzisz so​bie i my​ślisz, po​pa​trz​cie tyl​ko, na co nam przy​szło, na mi​łość bo​ską! He​len nie od​ry​wa​ła wzro​ku od ekra​nu, na któ​rym ja​kąś parę opro​wa​dza​no wła​śnie po ogro​dzie, i usil​nie pró​bo​wa​ła sku​pić się na mo​no​ton​nym ko​men​ta​rzu. Aby zdy​stan​so​wać się od tego wszyst​kie​go. Aby za​jąć się czymś in​nym. My​śla​ła: Al​fie, re​wol​wer, no​życz​ki. Al​fie, re​wol​wer… – Moż​na by się za​sta​na​wiać, po co nam w ogó​le ten cho​ler​ny te​le​wi​zor. My​śla​ła: bądź sil​na.

53 Thor​ne za​dzwo​nił do Don​nel​ly’ego, bę​dąc w dro​dze do Barn​da​le. Po​wie​dział mu o pu​stym miesz​ka​niu w Ho​un​slow i o ze​bra​nych do​wo​dach łą​czą​cych Jo​na​tha​na Brid​ge​sa z za​bój​stwem Pe​te​ra Al​le​na. Po​wie​dział, że to pra​wie na pew​no Brid​ges był od​po​wie​dzial​ny za po​da​nie Ami​no​wi Akh​ta​ro​wi le​ków, któ​re go za​bi​ły, i że Brid​ges zro​bił to, kie​dy prze​by​wał na wię​zien​nym od​dzia​le szpi​tal​nym. Po​wie​dział też o fo​to​gra​fii w ko​mór​ce Jaf​fe​ra. Don​nel​ly do​py​ty​wał, dla​cze​go Thor​ne nie wra​ca do tym​cza​so​we​go punk​tu do​wo​dze​nia. Czy nie tej in​for​ma​cji żą​dał Ja​ved Akh​tar? Thor​ne wy​ja​śnił, że to mija się z ce​lem, do​pó​ki nie uzy​ska wszyst​kich od​po​wie​dzi, do​pó​ki nie bę​dzie mógł po​dać kon​kret​nych na​zwisk. Nie mógł wró​cić do Akh​ta​ra i po​wie​dzieć, że choć ma już pew​ne po​ję​cie co do po​wo​dów za​mor​do​wa​nia jego syna i wie, kto był za to od​po​wie​dzial​ny, bra​ku​je mu jesz​cze cał​ko​wi​tej pew​no​ści, kto za tym wszyst​kim stał. Wy​ja​śnił Don​nel​ly’emu, że do​pó​ki nie bę​dzie w sta​nie prze​ka​zać Akh​ta​ro​wi ca​łej hi​sto​rii, uwa​ża, że nie ma sen​su mó​wić mu co​kol​wiek. Ten czło​wiek nie za​re​ago​wał zbyt przy​chyl​nie na wcze​śniej​sze do​nie​sie​nie o po​stę​pach Thor​ne’a i dla do​bra He​len We​eks dal​sze wy​trą​ca​nie go z rów​no​wa​gi nie jest wska​za​ne. – Jak pan woli – od​parł Don​nel​ly. – Ale im szyb​ciej od​kry​je pan całą resz​tę, tym le​piej. – Wszyst​ko albo nic – mruk​nął Thor​ne. Hol​land za​py​tał go, czy pla​nu​je do​ko​nać aresz​to​wa​nia, na co in​spek​tor od​parł, że bę​dzie po​dej​mo​wał de​cy​zje na bie​żą​co, w za​leż​no​ści od roz​wo​ju sy​tu​acji. Przede wszyst​kim Thor​ne chciał unik​nąć for​mal​no​ści, cza​so​chłon​nej pa​pier​ko​wej ro​bo​ty. No i rzecz ja​sna nie mógł za​po​mi​nać o do​wo​dach, ja​ki​mi dys​po​no​wał, któ​re były po​szla​ko​we, choć wy​da​wa​ły się za​bój​czo ob​cią​ża​ją​ce. Hol​land prze​pro​sił za nad​mier​ny pe​sy​mizm, a po​tem za​py​tał Thor​ne’a, co za​mie​rza zro​bić, je​śli się oka​że, że czło​wiek, z któ​rym chciał po​roz​ma​wiać, nie ze​chce od razu przy​znać się do winy. Thor​ne od​parł, że siłą to z nie​go wy​du​si. Hol​land mil​czał przez parę se​kund, a Thor​ne za​śmiał się i za​pew​nił, że tyl​ko żar​to​wał. – Chce pan, że​bym panu to​wa​rzy​szył? – za​pro​po​no​wał Hol​land. – Mogę tam być za czter​dzie​ści mi​nut. – Żar​to​wa​łem, Dave. No może mó​wi​łem pół żar​tem, pół se​rio… Thor​ne za​dzwo​nił do He​len We​eks. Roz​ma​wia​li nie​ca​łe pół mi​nu​ty, ale w jej gło​sie wy​raź​nie wy​czu​wa​ło się na​pię​cie. Na​gle za​czę​ła się wa​hać, mó​wi​ła mo​no​sy​la​ba​mi. Wy​da​wa​ła się dziw​nie zdy​stan​so​wa​na od wszel​kich wy​da​rzeń, jak​by ten te​le​fon ją obu​dził i wciąż nie mia​ła pew​no​ści, czy to wszyst​ko nie było tyl​ko sen​nym kosz​ma​rem. Thor​ne usły​szał gło​sy w tle, a He​len wy​ja​śni​ła, że ona i Akh​tar oglą​da​ją te​le​wi​zję. Ona, Akh​tar i Mit​chell. Thor​ne stwier​dził, że to do​brze, bo może choć​by w ten spo​sób za​jąć czymś my​śli. Dzię​ki temu czas pły​nie szyb​ciej. Od​par​ła, że jest zmę​czo​na, ale nie może za​snąć. Ja​koś się jesz​cze trzy​ma, lecz co​raz bar​dziej ją to nie​po​koi, gdyż musi za​cho​wać przy​tom​ność umy​słu. – Nie chcę ba​lan​so​wać na gra​ni​cy jawy i snu – po​wie​dzia​ła. – Mu​szę za​cho​wać czuj​ność. – Myśl o Al​fiem – rzekł Thor​ne.

54 Do​tarł do za​kła​du kar​ne​go tuż przed pią​tą, a czło​wiek, z któ​rym za​mie​rzał się spo​tkać, choć w pierw​szej chwi​li za​sko​czo​ny, wy​glą​dał na ucie​szo​ne​go, że zno​wu go wi​dzi. Thor​ne po​now​nie zo​stał za​pro​wa​dzo​ny do biu​ra męż​czy​zny, a jego kurt​kę za​wie​szo​no ostroż​nie na me​ta​lo​wym ha​czy​ku za drzwia​mi. Za​pro​po​no​wa​no mu kawę. Męż​czy​zna usiadł za biur​kiem i przez dłuż​szą chwi​lę na​rze​kał na na​tłok obo​wiąz​ków i pie​kiel​ny dzień, jaki miał za sobą. Za​py​tał: „W czym mogę po​móc?”, i za​pew​nił, że uczy​ni, co w jego mocy, choć był tro​chę za​ję​ty i gło​śno za​sta​na​wiał się, o co Thor​ne za​po​mniał za​py​tać pod​czas po​przed​niej wi​zy​ty. Thor​ne uśmiech​nął się i po​now​nie pod​szedł do drzwi. Zdjął kurt​kę z me​ta​lo​we​go ha​czy​ka i się​gnął do kie​sze​ni po ko​mór​kę. Sta​rał się nie roz​ko​szo​wać tą chwi​lą. Przy​najm​niej nie za bar​dzo. – Rzad​ko by​wam na im​pre​zach – rzekł. – Oczy​wi​ście za każ​dym ra​zem, kie​dy po​wie​dzie się nam w są​dzie, urzą​dza​na jest po​pi​ja​wa w pu​bie za ro​giem, a od cza​su do cza​su góra fun​du​je bia​łe wino i saj​gon​ki, je​że​li chce ko​goś do​ce​nić, ale nie pa​mię​tam, kie​dy ostat​ni raz by​łem na po​rząd​nej im​prez​ce. Ta​kiej, gdzie moż​na się na​praw​dę wy​sza​leć, wy​lu​zo​wać i pójść w tan​go. No wie pan. Na ta​kiej jak ta. Uniósł ko​mór​kę i lek​ko nią po​ma​chał. – To od razu wi​dać na twa​rzach lu​dzi, nie uwa​ża pan? Od razu wi​dać, że świet​nie się ba​wią, po​nie​waż ich twa​rze są ta​kie… ra​do​sne. Ni​czym się nie przej​mu​ją, a naj​le​piej moż​na to do​strzec, kie​dy nie zda​ją so​bie spra​wy, że są ob​ser​wo​wa​ni. Albo jesz​cze le​piej, kie​dy nie zda​ją so​bie spra​wy, że są fo​to​gra​fo​wa​ni. Wła​śnie wte​dy moż​na do​strzec lu​dzi ta​ki​mi, ja​ki​mi są na​praw​dę, czyż nie? Kie​dy nikt nie uda​je ko​goś, kim nie jest, kie​dy moż​na się swo​bod​nie otwo​rzyć i nie ma ab​so​lut​nie żad​nych za​ha​mo​wań. Je​śli się nad tym za​sta​no​wić, to wła​śnie wi​zy​tów​ka na​praw​dę świet​nej im​prez​ki, praw​da? Kie​dy lu​dzie mogą po pro​stu być sobą. Thor​ne po​pa​trzył na męż​czy​znę sie​dzą​ce​go za biur​kiem, na wy​raz jego twa​rzy, któ​ra wy​da​wa​ła się o wie​le bled​sza niż jesz​cze przed chwi​lą. – Och, pan wy​ba​czy, bar​dzo pro​szę Thor​ne pod​szedł i prze​su​nął ko​mór​kę po bla​cie biur​ka. Pa​trzył, jak męż​czy​zna ją pod​niósł i spoj​rzał na zdję​cie. – Wy​glą​da, że miał pan cho​ler​nie uda​ny wie​czór, dok​to​rze McCar​thy. Le​karz ode​zwał się, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od zdję​cia: – Skąd pan to ma? – Cho​dzi mi o to, że nie je​stem pe​wien, czy zro​bio​no je przed, czy po tym, jak upra​wiał pan seks z nie​let​nim chłop​cem, ale tak czy in​a​czej naj​wy​raź​niej pan i pań​scy ko​le​dzy świet​nie się ba​wi​cie. McCar​thy mil​czał. Thor​ne oparł się o biur​ko. Przez pra​wie pół mi​nu​ty sły​chać było tyl​ko od​dech McCar​thy’ego i to, jak stu​kał pal​cem o kra​wędź te​le​fo​nu. Z jed​ne​go z od​dzia​łów do​cho​dzi​ły nie​zro​zu​mia​łe okrzy​ki. – Owszem, by​łem na im​pre​zie. – McCar​thy prze​su​nął te​le​fon z po​wro​tem w stro​nę Thor​ne’a. – Nie je​stem eks​per​tem w tych spra​wach, ale nie wy​da​je mi się, aby to było nie​zgod​ne z pra​wem. – To za​le​ży od im​prez​ki.

– Nie wiem, co pana zda​niem wi​dać na tym zdję​ciu. – Wi​dać choć​by to, że nie ma tam ko​biet. – To tak​że nie jest nie​le​gal​ne. – Sami męż​czyź​ni i chłop​cy. – Pa​mięć mi szwan​ku​je, in​spek​to​rze, więc może ze​chce mi pan przy​po​mnieć, gdzie się od​by​ła ta im​pre​za. – McCar​thy cze​kał. – Albo kie​dy? – Na ustach dok​to​ra po​ja​wił się lo​do​wa​ty, za​cię​ty uśmiech. – Nie wie pan tego, praw​da? – Oso​ba, któ​ra zro​bi​ła to zdję​cie, wie. – Nic pan nie wie, nic pan nie ma, więc… – Wiem o Jo​na​tha​nie Brid​ge​sie. – Je​śli więc to wszyst​ko, czym pan dys​po​nu​je, po​zwo​li pan, ale chciał​bym już wró​cić do mo​jej pra​cy. Thor​ne na​chy​lił się jesz​cze bar​dziej w jego stro​nę. Po​wtó​rzył na​zwi​sko. Wy​sy​czał je jak groź​bę. McCar​thy usiadł sztyw​no i uniósł ręce. – Był tu​taj pa​cjen​tem. – Wiem, że był. I wiem tak​że kie​dy. – To do​brze, bo oszczę​dzi mi to tru​du spraw​dza​nia tych in​for​ma​cji. – Tra​fił tu z po​wo​du po​waż​nej do​le​gli​wo​ści? – Słu​cham? – Wra​sta​ją​cy pa​zno​kieć? Skrę​co​na kost​ka? – Akta pa​cjen​tów są ob​ję​te klau​zu​lą po​uf​no​ści. – Sta​wiam na me​ta​don, ale to bez zna​cze​nia – cią​gnął Thor​ne. – Li​czy się sam fakt, że pan go tu przy​jął. I że znaj​do​wał się tu w tym sa​mym cza​sie co Amin Akh​tar. – By​łem w domu, kie​dy zmarł Amin, i do​sko​na​le pan o tym wie. – Ale Jo​na​than Brid​ges był tu​taj i zro​bił do​kład​nie to, co mu pan zle​cił. – Czy​li co? – Na ustach McCar​thy’ego znów wy​kwitł zu​chwa​ły uśmie​szek, lecz już słab​szy. – Jak pana zda​niem zo​stał za​bi​ty Amin Akh​tar? – Może pan mi to po​wie? – Nie mam zie​lo​ne​go po​ję​cia. – Jest pan kłam​cą – wy​ce​dził Thor​ne. – Co chciał​by pan, abym po​wie​dział? – Czy upra​wiał pan seks z Ami​nem Akh​ta​rem? – Thor​ne się​gnął po te​le​fon i jesz​cze raz po​ka​zał dok​to​ro​wi zdję​cie. – Czy upra​wiał pan z nim seks tam​te​go wie​czo​ru? – Oczy​wi​ście, że nie. – A kie​dy in​dziej? McCar​thy wstał. – My​ślę, że już wy​star​czy. Thor​ne bły​ska​wicz​nie zna​lazł się tuż przy nim. – Siedź, kur​wa, na miej​scu! Fo​tel za​skrzy​piał, kie​dy McCar​thy znów na nie​go opadł, i prze​je​chał kil​ka​na​ście cen​ty​me​trów po po​le​ro​wa​nym wi​ny​lu na po​pi​sku​ją​cych kół​kach. – Sia​daj… Thor​ne głę​bo​ko na​brał po​wie​trza prze​sy​co​ne​go wo​nią me​ta​lu i bran​dy. Za​mru​gał, by po​zbyć się wi​zji, w któ​rej wci​skał ko​mór​kę do ust McCar​thy’ego i przy​trzy​mu​jąc ją jed​ną ręką, ude​rze​niem dru​giej wy​bi​jał mu zęby. Tyl​ko żar​to​wa​łem, Dave.

Za​miast tego uniósł te​le​fon w le​wej dło​ni, a roz​ca​pie​rzo​ny​mi pal​ca​mi pra​wej, do​ty​ka​jąc po​ty​li​cy dok​to​ra, po​wo​li od​wró​cił jego gło​wę w stro​nę ekra​ni​ku. – Znam męż​czy​znę po le​wej – po​wie​dział. – Na​dą​żasz za mną? McCar​thy po​ki​wał gło​wą. Jego twarz zbli​ży​ła się na kil​ka cen​ty​me​trów do te​le​fo​nu. – Wo​bec tego kim jest ten pa​skud​ny brzy​dal po​środ​ku? McCar​thy nie od​po​wie​dział. – Nie przy​po​mi​nasz so​bie na​zwi​ska? – Nie… Kil​ka mi​nut póź​niej nos dok​to​ra roz​płasz​czył się o ekran ko​mór​ki. – No bo wi​dzisz, wy​glą​da​cie mi na do​brze za​kum​plo​wa​nych – cią​gnął Thor​ne. – Dla​te​go przy​pusz​cza​łem, że się zna​cie. – McCar​thy na​pie​rał na dłoń Thor​ne’a, ale in​spek​tor ani tro​chę nie od​pusz​czał. – Sęk w tym, że o ile zdo​ła​łem się zo​rien​to​wać, w tym ukła​dzie ra​czej nie je​steś sam​cem alfa. Za​pew​niam, Ian, że znam się na tego typu spra​wach, i szcze​rze mó​wiąc, nie wie​rzę, że to ty roz​da​wa​łeś tu kar​ty. Nie twier​dzę, że brak ci ole​ju w mó​zgow​ni​cy, bo prze​cież je​steś nie lada by​strza​kiem i w su​mie to ty mo​głeś wszyst​ko za​pla​no​wać. Thor​ne po​czuł pod pal​ca​mi nie​znacz​ne po​ru​sze​nie, prze​czą​cy ruch gło​wy. – Mó​wię tyl​ko, że​byś się za​sta​no​wił, czy nie po​wi​nie​neś być tym, któ​ry poda wła​ści​we na​zwi​ska. I to te​raz, za​raz, bo w ten spo​sób mógł​byś li​czyć na przy​chyl​ność sądu, kie​dy bę​dzie fe​ro​wał wy​ro​ki. A wy​ro​ki za​pad​ną, Ian, obie​cu​ję ci to. Ko​lej​ny, tym ra​zem bar​dziej zde​cy​do​wa​ny prze​czą​cy ruch gło​wy. – Nie znasz jego na​zwi​ska? – za​py​tał Thor​ne. – Czy nie po​dasz mi go? – A jak uwa​żasz? McCar​thy uniósł rękę i schwy​cił Thor​ne’a za prze​gub. Mo​co​wa​li się przez se​kun​dę czy dwie, za​nim in​spek​tor z wa​ha​niem roz​luź​nił uścisk, a dok​tor czym prę​dzej od​su​nął się na bez​piecz​ną od​le​głość. Nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od Thor​ne’a, McCar​thy za​czął się wy​co​fy​wać, krę​cąc gło​wą z boku na bok, aby roz​luź​nić szy​ję, a po​tem przy​gła​dził zmierz​wio​ne wło​sy na po​ty​li​cy. Od​wró​cił się, by zo​ba​czyć straż​nicz​kę wię​zien​ną pa​trzą​cą na nich przez szy​bę. Uniósł rękę i po​ki​wał gło​wą. Pod​nie​sio​nym kciu​kiem po​ka​zał jej, że wszyst​ko okej. Ko​bie​ta otak​so​wa​ła Thor​ne’a wzro​kiem, po czym się od​da​li​ła. – Po​słu​chaj, ni​cze​go nie mu​szę ci mó​wić – wy​ce​dził McCar​thy. – W ogó​le nie mu​szę z tobą roz​ma​wiać, bo tak na​praw​dę nie masz nic poza jed​ną, nic nie​zna​czą​cą fo​to​gra​fią i wła​snym, moc​no spa​czo​nym umy​słem. – Za​czął sku​bać ko​niu​szek swo​jej ko​ziej bród​ki. – Praw​dę mó​wiąc, uwa​żam, że masz te​raz ogra​ni​czo​ne moż​li​wo​ści ru​chu. Pew​ne jest to, że mnie nie aresz​tu​jesz, bo nie masz na​wet cie​nia do​wo​dów, na pod​sta​wie któ​rych mógł​byś oskar​żyć mnie o co​kol​wiek, i ko​niec koń​ców tyl​ko wy​szedł​byś na dur​nia. Thor​ne po​wo​li ob​szedł biur​ko. Pa​trzył i cze​kał. – Po​rwa​łeś się z mo​ty​ką na słoń​ce i do​sko​na​le zda​jesz so​bie z tego spra​wę – do​dał McCar​thy. To nie był naj​gor​szy po​kaz pew​no​ści sie​bie, jaki Thor​ne miał oka​zję oglą​dać, ale uśmiech dok​to​ra wy​raź​nie stra​cił na ani​mu​szu. Sło​wa spra​wia​ły wra​że​nie wy​uczo​nych na pa​mięć, lecz były wy​po​wie​dzia​ne tro​chę za szyb​ko, a Thor​ne, sły​sząc jego głos, zo​rien​to​wał się, że McCar​thy’emu mu​sia​ło się zro​bić su​cho w ustach. – Ta afe​ra w skle​pi​ku – kon​ty​nu​ował McCar​thy. – Kie​dy ostat​nio spraw​dzi​łem, sy​tu​acja wciąż jesz​cze nie zo​sta​ła roz​wią​za​na. Na​gle to Thor​ne po​czuł su​chość w ustach.

– Je​że​li chcesz, mo​że​my po​je​chać na po​ste​ru​nek i obie​cu​ję, że nie będę sta​wiał opo​ru. To może być na​praw​dę nie​zła przy​go​da. Mo​gli​by​śmy spę​dzić tro​chę cza​su ra​zem i po​ga​wę​dzić o tym i owym, kie​dy będę cze​kał na mo​je​go praw​ni​ka, a po​tem mógł​byś przez na​stęp​nych parę go​dzin po​słu​chać, jak mó​wię „bez ko​men​ta​rza”, pod​czas gdy tam​tych dwo​je nie​szczę​śni​ków trzy​ma​nych na musz​ce może w tym cza​sie zgi​nąć. I jak są​dzisz, czy​ja to bę​dzie wina? Przy oknie po​ja​wi​ła się straż​nicz​ka i kil​ka se​kund pa​trzy​ła przez szy​bę, za​nim ge​stem dała McCar​thy’emu znak, że musi z nim po​roz​ma​wiać. Uniósł je​den pa​lec, aby dać jej do zro​zu​mie​nia, że za mi​nu​tę bę​dzie wol​ny, po czym od​wró​cił się do Thor​ne’a. – A… co się ty​czy two​ich moż​li​wo​ści. Tak na​praw​dę są tyl​ko dwie. Mo​żesz zmar​no​wać jesz​cze tro​chę cza​su, za​da​jąc mi ko​lej​ne py​ta​nia, na któ​re nie ze​chcę udzie​lić od​po​wie​dzi. Albo mo​żesz wy​pier​da​lać z mo​je​go od​dzia​łu, i to już.

55 Do po​jaz​du jed​nost​ki wspar​cia tech​nicz​ne​go nie wol​no było wcho​dzić z na​po​ja​mi czy je​dze​niem, dla​te​go Pa​scoe, ma​jąc jesz​cze kil​ka mi​nut do ko​lej​ne​go wy​zna​czo​ne​go te​le​fo​nu, do​pi​ła kawę, spa​ce​ru​jąc po bo​isku. Za​no​si​ło się na deszcz i zro​bi​ło się tro​chę chłod​niej, więc wszy​scy, któ​rzy nie mu​sie​li prze​by​wać na ze​wnątrz, schro​ni​li się w szko​le, ale i tak lu​dzi na uli​cy było spo​ro. Spe​cja​li​ści od upro​wa​dzeń, funk​cjo​na​riu​sze utrzy​mu​ją​cy kor​don, bry​ga​da in​ter​wen​cyj​na. W mun​du​rach i po cy​wil​ne​mu. Spra​wa taka jak ta była jed​ną z nie​wie​lu łą​czą​cych pod​czas jed​nej ope​ra​cji przed​sta​wi​cie​li róż​nych for​ma​cji po​li​cyj​nych. „Gar​ni​tu​ry” i „plat​fu​sy” współ​pra​cu​ją​cy ze sobą w nie​mal ide​al​nej har​mo​nii. Bra​ko​wa​ło tyl​ko oby​cza​jów​ki, an​ty​ter​ro​ry​stów i jed​nost​ki ochro​ny człon​ków ro​dzi​ny kró​lew​skiej, a tak​że może jed​ne​go czy dwóch po​li​cjan​tów kon​nych i ze​bra​ła​by się tu cała re​pre​zen​ta​cja lon​dyń​skich stró​żów pra​wa. Pa​scoe za​pa​li​ła pa​pie​ro​sa, po czym po​de​szła do wy​ry​so​wa​nej kre​dą na as​fal​cie gry w kla​sy i za​czę​ła po​wo​li prze​cho​dzić od jed​ne​go kwa​dra​tu do dru​gie​go, sta​ra​jąc się nie na​dep​nąć na żad​ną li​nię. Nie za​po​mi​na​ła o pew​nym nie​szczę​śni​ku z wy​dzia​łu za​bójstw, któ​ry, je​że​li mu się uda, ra​czej nie zo​sta​nie do​ce​nio​ny za swój wkład w roz​wią​za​nie tej sy​tu​acji i któ​ry, o czym była prze​ko​na​na, ob​wi​niał​by sie​bie, gdy​by spra​wy nie uło​ży​ły się po​myśl​nie. Po​my​śla​ła o To​mie Thor​nie, z po​sęp​ną twa​rzą i za​ja​dłym jak uciąż​li​wa mu​cha, po​szu​ku​ją​cym od​po​wie​dzi, choć wca​le nie było pew​no​ści, że ja​kie​kol​wiek ist​nie​ją. Cóż, to Thor​ne wy​cią​gnął naj​krót​szą za​pał​kę. Schy​li​ła się, by pod​nieść pła​ski gład​ki ka​myk, i zwa​ży​ła go w dło​ni. Po​de​szła do pierw​sze​go pola gry w kla​sy i po​wie​dzia​ła so​bie, że je​śli uda się jej czy​sto wrzu​cić ka​myk do pół​okrę​gu na koń​cu, jesz​cze dziś przed wie​czo​rem bę​dzie pić her​ba​tę z He​len We​eks. Przy​kuc​nę​ła i przy​go​to​wa​ła się, aby wy​ko​nać rzut, za​sta​na​wia​jąc się, ilu lu​dzi oprócz tego, że mia​ło ob​se​sję na punk​cie kon​tro​li, było tak​że prze​sąd​nych. – De​tek​ty​wie sier​żan​cie Pa​scoe… Od​wró​ci​ła się, by uj​rzeć Don​nel​ly’ego, któ​ry na​wo​ły​wał ją od tyl​nych drzwi​czek fur​go​net​ki JWT. Wy​rzu​ci​ła nie​do​pa​łek pa​pie​ro​sa i wło​ży​ła ka​myk do kie​sze​ni ża​kie​tu. Prze​szła przez bo​isko, by do​łą​czyć do Don​nel​ly’ego. Kie​dy wcho​dzi​ła po nie​wiel​kich me​ta​lo​wych schod​kach do fur​go​net​ki, za​py​tał, czy za​sta​na​wia​ła się nad tym, co po​wie, jak prze​ka​że wia​do​mość o pod​słu​chu. Wy​ja​śni​ła, jak za​mie​rza to ro​ze​grać, a on stwier​dził, że to zna​ko​mi​ty po​mysł. Dość wy​raź​nie, a mimo to sub​tel​nie. – Ona jest by​stra – po​wie​dzia​ła Pa​scoe. – On tak​że – za​uwa​żył Don​nel​ly. Pa​scoe za​ję​ła miej​sce na ni​skim stoł​ku po le​wej i się​gnę​ła po słu​chaw​ki. Don​nel​ly usiadł obok niej i zro​bił to samo. Nad mo​ni​to​ra​mi usy​tu​owa​ny​mi przy tyl​nej ścia​nie wi​sia​ły duże gło​śni​ki, pod​czas gdy po pra​wej stro​nie dwo​je tech​ni​ków, dwu​dzie​sto​pa​ro​let​nia ko​bie​ta i czter​dzie​sto​pa​ro​let​ni męż​czy​zna, sie​dzia​ło przed kon​so​lą, przy któ​rej urzą​dze​nia w kok​pi​cie bo​ein​ga 747 wy​glą​da​ły​by pry​mi​tyw​nie. – Czy mo​gli​by​śmy włą​czyć ra​dio? Je​dyn​kę? – za​py​ta​ła Pa​scoe. Ko​bie​ta obej​rza​ła się przez ra​mię. – Słu​cham? – Scott Mills pro​wa​dzi pro​gram. Don​nel​ly uśmiech​nął się, ale ko​bie​ta tyl​ko wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, jak​by Pa​scoe mó​wi​ła w ob​cym ję​zy​ku, i po​wo​li od​wró​ci​ła się do swo​ich ga​łek i su​wa​ków. – Go​to​we? – za​py​tał Don​nel​ly.

Męż​czy​zna od​wró​cił się i po​wie​dział: – Tak. Miał moc​no prze​rze​dzo​ne blond wło​sy, a ob​fi​ty kał​dun opi​na​ła ob​ci​sła ko​szul​ka polo, któ​rą wy​ło​żył na sta​ran​nie od​pra​so​wa​ne dżin​sy. Na le​wej pier​si na ko​szul​ce miał wy​szy​te dane: JWT Kim Yates. Don​nel​ly spoj​rzał na ze​ga​rek. – Jesz​cze oko​ło mi​nu​ty. Pa​scoe po​ki​wa​ła gło​wą. Wie​dzia​ła, że na​wet naj​mniej​sze od​stęp​stwo od ru​ty​ny mo​gło ze​psuć wie​le dni de​li​kat​nych ne​go​cja​cji i po​pchnąć oso​bę, któ​ra wzię​ła za​kład​ni​ków, do osta​tecz​no​ści. Zmia​na gło​su w koń​co​wej czę​ści roz​mo​wy czy te​le​fon mi​nu​tę po usta​lo​nej go​dzi​nie. – Za​czy​naj, Sue. Yates zo​ba​czył, jak Pa​scoe wyj​mu​je ko​mór​kę, i mach​nął ręką. – To już nie bę​dzie pani po​trzeb​ne – po​wie​dział. – Za​pro​gra​mo​wa​li​śmy nasz sys​tem na szyb​kie wy​bie​ra​nie. To po​trwa tyl​ko mo​men​cik i tak to urzą​dzi​my, żeby na ko​mór​ce sier​żant We​eks nadal wy​świe​tlał się nu​mer pani te​le​fo​nu. – Od​wró​cił się nie​znacz​nie i znie​ru​cho​miał. – Je​że​li pani ma ja​kieś py​ta​nia, to pro​szę je za​dać. – Chy​ba za​ła​pa​łam. Yates po​now​nie od​wró​cił się do swo​jej kon​so​li i wraz z ko​le​żan​ką obo​je na​ło​ży​li słu​chaw​ki. Na​ci​snął przy​cisk. – Za​czy​na​my. W fur​go​net​ce na​tych​miast roz​legł się dźwięk te​le​fo​nu He​len We​eks. Ode​bra​no po trzech sy​gna​łach, a He​len po​wie​dzia​ła: – Chwi​lecz​kę. – Po paru se​kun​dach brzmie​nie ci​szy zmie​ni​ło się, gdy prze​łą​czy​ła te​le​fon na gło​śnik. – Te​raz Ja​ved może sły​szeć – wy​ja​śni​ła. – Oczy​wi​ście – zgo​dzi​ła się Pa​scoe. Yates i jego ko​le​żan​ka za​czę​li ko​ry​go​wać usta​wie​nia sprzę​tu. Gło​sy He​len We​eks i Ja​ve​da Akh​ta​ra do​cie​ra​ły do wnę​trza po​jaz​du za po​śred​nic​twem mi​kro​fo​nów, któ​re umiesz​czo​no stra​te​gicz​nie w dwóch ścia​nach skle​pu. Waż​ne było jed​nak, aby te dźwię​ki nie wy​wo​ła​ły sprzę​że​nia w ko​mór​ce He​len. Aby ona i tym bar​dziej Akh​tar nie usły​sze​li wła​snych gło​sów pły​ną​cych z gło​śni​ków JWT. Yates po​ka​zał Don​nel​ly’emu i Pa​scoe unie​sio​ne kciu​ki. – Strasz​ny ruch tam na ze​wnątrz – za​czął Akh​tar. – Jak na Pic​ca​dil​ly Cir​cus. – To zna​czy? – spy​ta​ła Pa​scoe. – Mamy włą​czo​ny te​le​wi​zor, z wy​ci​szo​nym dźwię​kiem – od​parł Akh​tar. – Wi​dzie​li​śmy to w wia​do​mo​ściach o szó​stej. Tylu re​por​te​rów, mi​ga​ją​ce świa​tła i w ogó​le. I masa po​li​cjan​tów. – To duża ope​ra​cja, Ja​ve​dzie. – W rogu ekra​nu po​ka​zu​ją moje zdję​cie. – Chrząk​nął z dez​apro​ba​tą. – Skąd je wzię​li? Do​sta​li od Na​diry? – Przy​pusz​czal​nie z urzę​du pasz​por​to​we​go – wy​ja​śni​ła He​len. – Albo z wy​dzia​łu ewi​den​cji i po​jaz​dów. – Jest pan w te​le​wi​zji, Ja​ve​dzie – po​wie​dzia​ła Pa​scoe. – To, co pan robi, sta​ło się sen​sa​cją dnia. – Nie dbam o to. – Wiem, że pan o to nie dba, Ja​ve​dzie. Wiem, że nie cho​dzi panu o tra​fie​nie na pierw​sze stro​ny ga​zet. – Przy​najm​niej do​pó​ki za​bój​ca mo​je​go syna nie zo​sta​nie schwy​ta​ny i po​sła​ny do wię​zie​nia. Wte​dy z przy​jem​no​ścią po​pa​trzę na pierw​sze stro​ny ga​zet. – Oczy​wi​ście. – Mam na​dzie​ję, że te ty​tu​ły będą do​słow​nie biły po oczach.

– Oczy​wi​ście – rze​kła Pa​scoe. – Ale do tego cza​su może pan przy​najm​niej prze​ko​nać się, jak po​waż​nie to trak​tu​je​my. – Wszy​scy wy​glą​da​ją bar​dzo po​waż​nie, to pew​ne – po​wie​dział Akh​tar. – Wszy​scy wy​da​ją się bar​dzo za​ję​ci, ale naj​wy​raź​niej nadal nic się nie dzie​je. Nie sły​sza​łem żad​nych no​win od in​spek​to​ra Thor​ne’a. – Chciał, abym po​wie​dzia​ła panu, że wciąż idzie da​lej uzy​ska​nym tro​pem. – Pa​scoe po​pa​trzy​ła na Don​nel​ly’ego. – To na​praw​dę moc​ny trop, Ja​ve​dzie. – Mar​twy chło​pak, tak, wiem. – Ma te​raz wię​cej in​for​ma​cji… – Co​raz bar​dziej się nie​cier​pli​wię. Pa​scoe znów spoj​rza​ła na Don​nel​ly’ego. Nie po​trze​bo​wa​li naj​no​wo​cze​śniej​szych gło​śni​ków ani su​per​czu​łych urzą​dzeń, by wy​chwy​cić gniew w gło​sie Akh​ta​ra. – To zro​zu​mia​łe, Ja​ve​dzie. – Nie dam się wo​dzić za nos, ja​sne? Don​nel​ly ge​stem dło​ni zwró​cił uwa​gę Pa​scoe, wska​zał na słu​chaw​ki i po​ki​wał gło​wą. – Nic ta​kie​go nie ro​bi​my, Ja​ve​dzie – po​wie​dzia​ła Pa​scoe. – Musi pan w to uwie​rzyć. Musi pan wie​dzieć, że ma pan tu spo​re wspar​cie. Wszy​scy ma​cie tu ogrom​ne wspar​cie. Sły​szysz mnie, He​len? – Tak – od​par​ła He​len. – Co​kol​wiek się wy​da​rzy, mu​si​cie wie​dzieć, że tu je​ste​śmy, że jest tu wspar​cie i że słu​cha​my. Ja​sne? – Tak – od​po​wie​dzia​ła He​len. – Nie dam się na​bi​jać w bu​tel​kę – oznaj​mił Akh​tar. – Nie po​zwo​lę się okpić. Mam dość gry na zwło​kę. – Wzbie​rał w nim gniew, głos miał ochry​pły, ner​wo​wy. – Za dłu​go to już trwa. – Nie pró​bu​ję pana okpić – za​pew​ni​ła Pa​scoe. – Daje pani sło​wo? – Ależ oczy​wi​ście. – Do​brze. W po​rząd​ku. To tyle. Po se​kun​dzie czy dwóch po​łą​cze​nie zo​sta​ło prze​rwa​ne. – Do​sko​na​le – uznał Don​nel​ly. Zdjął słu​chaw​ki. – My​śli pani, że zro​zu​mia​ła wia​do​mość? – Jak po​wie​dzia​łam, jest by​stra. Kie​dy Yates i jego ko​le​żan​ka za​czę​li de​ba​to​wać nad po​zio​mem ba​sów i wy​tłu​mie​niem szu​mów, Pa​scoe prze​pro​si​ła i wy​szła z fur​go​net​ki, by wró​cić na bo​isko. Co​raz bar​dziej się nie​cier​pli​wię… Po​my​śla​ła o pod​ręcz​ni​ko​wej re​ak​cji na gniew oso​by, któ​ra wzię​ła za​kład​ni​ków. O stra​te​giach, któ​rych ją na​uczo​no, by mo​gła ra​dzić so​bie z na​ra​sta​ją​cym za​gro​że​niem w po​sta​ci huś​taw​ki na​stro​jów uzbro​jo​ne​go, nie​bez​piecz​ne​go męż​czy​zny. Roz​wa​ża​ła po​szcze​gól​ne moż​li​wo​ści, idąc wol​nym kro​kiem w stro​nę na​ry​so​wa​ne​go na as​fal​cie pola do gry w kla​sy, i się​gnę​ła do kie​sze​ni po ka​myk.

56 Za​czę​ło się już ściem​niać, gdy srebr​ny opel astra McCar​thy’ego wy​je​chał z par​kin​gu przy Barn​da​le; świa​tła sa​mo​cho​du za​pa​li​ły się przed pod​jaz​dem do szla​ba​nu i punk​tu kon​tro​l​ne​go. Auto skrę​ci​ło w wiej​ską dro​gę pro​wa​dzą​cą do M25, a Thor​ne za​cze​kał, aż mi​nie go ko​lej​ny po​jazd, za​nim wy​je​chał z po​lnej ścież​ki przy dro​dze, za​pa​lił świa​tła i ru​szył w ślad za dok​to​rem. Ła​twiej mu bę​dzie po​zo​stać nie​zau​wa​żo​nym, gdy do​trą do au​to​stra​dy, a wów​czas trze​ba bę​dzie za​cho​wać od​po​wied​ni dy​stans. Thor​ne nie spo​dzie​wał się żad​nych pro​ble​mów. Uwa​żał, że Iana McCar​thy’ego zaj​mu​ją w tym mo​men​cie po​waż​niej​sze zmar​twie​nia i nie bę​dzie się za​sta​na​wiać, czy jest śle​dzo​ny. Przy​najm​niej miał taką na​dzie​ję. Choć nie spo​sób było jesz​cze okre​ślić go mia​nem „zbla​zo​wa​ne​go”, dok​tor spra​wiał wra​że​nie aro​ganc​kie​go, wręcz zu​chwa​łe​go i pierw​sze, co Thor​ne miał ocho​tę zro​bić, kie​dy opu​ścił wię​zie​nie nie​mal go​dzi​nę temu, to wró​cić do Lon​dy​nu i sta​wić czo​ło oso​bie, któ​ra, jak po​dej​rze​wał, od​po​wied​nio prze​szko​li​ła McCar​thy’ego. Bar​dzo szyb​ko uznał jed​nak, że w kon​fron​ta​cji z nią miał​by zni​ko​me szan​se. Dla​te​go nie wie​dząc, kim jest trze​ci męż​czy​zna, po​sta​no​wił trzy​mać się dok​to​ra jak cień i ob​ser​wo​wać, co się wy​da​rzy. Spraw​dzić, do cze​go do​pro​wa​dzi go naj​słab​sze ogni​wo. Albo do kogo. Thor​ne był już te​raz pe​wien, że Amin Akh​tar padł ofia​rą spi​sku. Wie​dział przy tym, że swo​je po​dej​rze​nia opie​rał wy​łącz​nie na jed​nym zdję​ciu w te​le​fo​nie Ra​hi​ma Jaf​fe​ra, co ni​cze​go nie do​wo​dzi​ło. Oczy​wi​ście te​raz li​czy​ły się je​dy​nie na​zwi​ska i mo​ty​wy, bo tyl​ko one mo​gły do​pro​wa​dzić do uwol​nie​nia He​len We​eks. Je​śli jed​nak ci, któ​rzy byli za to od​po​wie​dzial​ni, mie​li za​pła​cić za swój czyn, Thor​ne po​trze​bo​wał po​twier​dze​nia spi​sku. Mu​siał udo​wod​nić, że męż​czyź​ni z tego zdję​cia po​zo​sta​wa​li ze sobą w kon​tak​cie. Za​czę​ło pa​dać, kie​dy mi​nę​li Char​ley​wo​od Com​mon. Na od​cin​ku po​nad pół​to​ra ki​lo​me​tra dro​ga bie​gła pro​sto, roz​sze​rzy​ła się i w po​bli​żu wjaz​du na M25 była le​piej oświe​tlo​na. Thor​ne trzy​mał się trzy sa​mo​cho​dy za astrą, ja​dąc z pręd​ko​ścią osiem​dzie​się​ciu ki​lo​me​trów na go​dzi​nę po we​wnętrz​nym pa​sie, kie​dy za​dzwo​ni​ła jego ko​mór​ka. – Dziw​nie cię sły​chać. – Jadę sa​mo​cho​dem. – Mam na​dzie​ję, że masz wol​ne ręce. – O co cho​dzi, Phil? – Wiem, jak to zro​bi​li – oznaj​mił Hen​dricks. Thor​ne od​ru​cho​wo za​ci​snął dło​nie na kie​row​ni​cy, ale trwa​ło to tyl​ko przez mo​ment, gdy wjeż​dżał za sa​mo​cho​dem McCar​thy’ego po śli​ma​ku na zmie​rza​ją​cą na po​łu​dnie M25. – Usta​li​li​śmy już, że za​bój​ca nie mógł​by wci​snąć tylu pi​guł do żo​łąd​ka Ami​na – mó​wił Hen​dricks. – Zga​dza się? Parę ta​ble​tek w jego ustach i na po​ście​li było tyl​ko dla picu. Na po​kaz. Mia​ły być do​wo​dem na to, że chło​pak po​peł​nił sa​mo​bój​stwo. – Ale prze​cież w jego krwio​bie​gu wy​kry​to za​bój​cze stę​że​nie tra​ma​do​lu! – Owszem, a ten śro​dek mógł tam tra​fić tyl​ko w je​den spo​sób. To był tra​ma​dol w pły​nie i zo​stał mu po​da​ny do​żyl​nie. – Ale to zro​bił Brid​ges!

– Tom, mó​wi​my o zwy​kłym za​strzy​ku, a nie o fi​zy​ce kwan​to​wej. Ko​leś zdjął na​sad​kę ka​niu​li na grzbie​cie dło​ni Ami​na i wkłuł się w nią. Każ​dy mógł po​ka​zać dzie​cia​ko​wi, jak na​le​ży to zro​bić. Thor​ne po​wie​dział Hen​drick​so​wi, kto kon​kret​nie mu to za​de​mon​stro​wał. – Wła​śnie – stwier​dził Hen​dricks. – A za​tem McCar​thy urzą​dza Brid​ge​so​wi przy​spie​szo​ny kurs po​słu​gi​wa​nia się ka​niu​lą i strzy​kaw​ką, da​jąc mu pi​guł​ki i strzy​kaw​kę. – Mimo to wciąż mamy pro​blem z tymi pi​guł​ka​mi – wtrą​cił Thor​ne. – W jaki spo​sób uda​ło mu się we​pchnąć ich aż tyle do ust Ami​na? Ja​kim cu​dem zro​bił to tak szyb​ko? Tak po ci​chu? – Po​nie​waż w strzy​kaw​ce był nie tyl​ko tra​ma​dol – od​parł Hen​dricks. – Wła​śnie to pró​bo​wa​łem przez cały czas usta​lić. Czym był dru​gi śro​dek, jaki mu za​apli​ko​wa​no. – I co, uda​ło ci się to od​kryć? – Pa​mię​tasz tego agen​ta Ha​ma​su? Tego, któ​re​go Izra​el​czy​cy za​bi​li parę lat temu w ho​te​lu w Du​ba​ju? Za​ła​twi​li go tym sa​mym spe​cy​fi​kiem. Spra​wia on, że ofia​ra nie sta​wia opo​ru, nie wal​czy, nie robi ha​ła​su. – No mów wresz​cie. – Może po​wi​nie​neś za​pi​sać tę na​zwę. – To nie bę​dzie pro​ste – mruk​nął Thor​ne. – Chlo​rek suk​sa​me​to​nium. – Na​wet nie po​tra​fię tego wy​mó​wić. – Chlo​rek mo​żesz so​bie od​pu​ścić. – Hen​dricks jesz​cze raz po​wtó​rzył na​zwę. – To de​po​la​ry​zu​ją​cy śro​dek zwiot​cza​ją​cy, ro​zu​miesz? W grun​cie rze​czy roz​luź​nia tyl​ko mię​śnie, ale jest nie​sa​mo​wi​cie sil​ny i dzia​ła bły​ska​wicz​nie. Jest uży​wa​ny przy nar​ko​zie i na OIOM-ie w celu uła​twie​nia in​tu​ba​cji pa​cjen​tów. W Sta​nach Zjed​no​czo​nych był wy​ko​rzy​sty​wa​ny do unie​ru​cho​mia​nia więź​niów ska​za​nych na karę śmier​ci przed po​da​niem im za​bój​cze​go za​strzy​ku. – Jezu. – Zre​zy​gno​wa​no z nie​go z uwa​gi na efek​ty ubocz​ne. – Słu​cham… – Po za​apli​ko​wa​niu go wszyst​kie ner​wy za​czy​na​ją gwał​tow​nie re​ago​wać, a mię​śnie ca​łe​go cia​ła prze​szy​wa​ją sza​lo​ne skur​cze. Pa​cjent za​cho​wu​je się tak, jak​by miał atak pa​dacz​ki, ale mi​nu​tę, dwie póź​niej jest już cał​ko​wi​cie spa​ra​li​żo​wa​ny i nie​ba​wem lek spra​wia, że nie może od​dy​chać. Jed​nak po​zo​sta​je cały czas przy​tom​ny, świa​do​my tego, co się dzie​je, dla​te​go obec​nie nie po​da​je się go pa​cjen​tom, któ​rzy są przy​tom​ni, chy​ba że nie ma in​ne​go wy​bo​ru. To zbyt nie​bez​piecz​ne. – Za​pa​dła chwi​la ci​szy. – Zbyt dra​stycz​ne. – Chcesz po​wie​dzieć, że Amin mógł wie​dzieć, co się z nim dzie​je? – Przy​kro mi, Tom. – W po​rząd​ku. – To był ide​al​ny spe​cy​fik – po​wie​dział Hen​dricks. – Pie​kiel​nie do​sko​na​ły. Kon​wul​sje dało się wy​tłu​ma​czyć przedaw​ko​wa​niem tra​ma​do​lu, przy​gry​zie​nie ję​zy​ka rów​nież. A kie​dy pa​cjent był spa​ra​li​żo​wa​ny, Brid​ges mógł wpa​ko​wać Ami​no​wi do ust garść pi​gu​łek ma​ją​cych po​twier​dzić wer​sję o przedaw​ko​wa​niu, a naj​lep​sze w tym wszyst​kim jest to, że cała ope​ra​cja, łącz​nie z wej​ściem i wyj​ściem z po​ko​ju, mo​gła za​jąć za​le​d​wie parę mi​nut. Trzask, prask i ro​bo​ta wy​ko​na​na. – Dla​cze​go nie wy​kry​to tego pod​czas au​top​sji? – za​py​tał Thor​ne. – Wła​śnie dla​te​go ten spe​cy​fik jest tak do​sko​na​ły. Je​że​li nie po​bie​rzesz prób​ki krwi w cią​gu pół go​dzi​ny, en​zy​my w cie​le za​czy​na​ją roz​kła​dać tę sub​stan​cję i roz​bi​ja​ją ją, aż sta​je się pra​wie nie do wy​kry​cia. Srebr​ny opel astra włą​czył kie​run​kow​skaz, sy​gna​li​zu​jąc zjazd na we​wnętrz​ny pas. – Jak, u li​cha, miał​bym to udo​wod​nić, Phil? – Po​wie​dzia​łem, że jest pra​wie nie do wy​kry​cia – od​parł Hen​dricks. – I tyl​ko wte​dy, kie​dy go nie szu​-

kasz. Cia​ło Ami​na nie zo​sta​ło skre​mo​wa​ne, praw​da? – Po​cho​wa​no je. – Wo​bec tego nie ma spra​wy. Je​że​li do​pro​wa​dzi​my do eks​hu​ma​cji zwłok Ami​na, znaj​dę w nich tę sub​stan​cję. Thor​ne pa​trzył, jak astra znów włą​cza kie​run​kow​skaz, sy​gna​li​zu​jąc za​miar sko​rzy​sta​nia z naj​bliż​sze​go zjaz​du. Po​dą​żył za nią, zje​chał z au​to​stra​dy, a na​stęp​nie skrę​cił w pra​wo, w kie​run​ku Ma​ple Cross, jak wska​zy​wa​ła ta​bli​ca in​for​ma​cyj​na. Hol​land prze​słał już in​spek​to​ro​wi SMS-em ad​res McCar​thy’ego i Thor​ne roz​po​znał tę na​zwę. Wy​glą​da​ło na to, że dok​tor je​chał do domu. Thor​ne przy​spie​szył, by wy​prze​dzić cię​ża​rów​kę, i włą​czył wy​cie​racz​ki, bo znów za​czę​ło pa​dać. Do​dał gazu. Te​raz mógł śmia​ło po​dą​żać za McCar​thym aż do jego domu i nie dbał już o to, czy dok​to​rek zo​rien​tu​je się, że jest śle​dzo​ny.

57 Dźwięk w od​bior​ni​ku zo​stał pod​krę​co​ny i kie​dy He​len oglą​da​ła te​le​wi​zję, wy​obra​ża​ła so​bie Pa​scoe i in​nych sie​dzą​cych na ze​wnątrz w fur​go​net​ce z peł​ny​mi na​pię​cia twa​rza​mi, lek​ko przy​mknię​ty​mi ocza​mi i słu​chaw​ka​mi na uszach, śle​dzą​cych pe​ry​pe​tie bo​ha​te​rów Em​mer​da​le. Słu​cha​my. Zdzi​wi​ła się, że za​ję​ło im to aż tyle cza​su. Może jej obec​ność opóź​ni​ła pod​ję​cie de​cy​zji o spro​wa​dze​niu wspar​cia tech​nicz​ne​go. Bo prze​cież sko​ro wśród za​kład​ni​ków znaj​do​wa​ła się po​li​cjant​ka, zna​czy​ło, że mie​li we​wnątrz swo​je​go czło​wie​ka. Słu​cha​my. To było aż nad​to oczy​wi​ste. Słu​cha​my… czy chcia​ła​byś coś nam po​wie​dzieć. Co​kol​wiek, co mo​gło​by się oka​zać po​moc​ne. Coś, co mo​gło​by za​pew​nić nam prze​wa​gę, spra​wić, że zna​leź​li​by​śmy się w lep​szej sy​tu​acji w tej roz​gryw​ce. Opar​ła się o ka​lo​ry​fer, ode​rwa​ła wzrok od ekra​nu i prze​nio​sła go na Akh​ta​ra. Skle​pi​ka​rza nie in​te​re​so​wa​ło to, co dzia​ło się na ekra​nie. Sie​dział opar​ty ple​ca​mi o ścia​nę na​prze​ciw niej, ze spusz​czo​ną gło​wą, wpa​tru​jąc się w broń. Od ubie​głe​go wie​czo​ru ro​bił to znacz​nie czę​ściej. Brał re​wol​wer do ręki, przez chwi​lę ob​ra​cał w dło​niach, do​ty​kał. Nie ce​lo​wał nim ani na​wet nie wy​ma​chi​wał; He​len od​no​si​ła wra​że​nie, że po pro​stu pró​bo​wał w ten spo​sób przy​po​mnieć, że go ma i po co go ma. Da​wał do zro​zu​mie​nia, że to on dyk​tu​je wa​run​ki w tej grze. Za każ​dym ra​zem, kie​dy się​gał po re​wol​wer, He​len czu​ła nie​przy​jem​ny ucisk w pier​siach. Nie​za​leż​nie od tego, jak do​brze ro​zu​mia​ła Akh​ta​ra, nie mo​gła już mieć pew​no​ści, do cze​go tak na​praw​dę był​by zdol​ny lub nie, i nie trze​ba jej było przy​po​mi​nać, co po​tra​fi zdzia​łać na​bi​ty re​wol​wer. Po​kła​da​ła w Bogu na​dzie​ję, że tyl​ko się jej wy​da​wa​ło, iż kil​ka​krot​nie w cią​gu ostat​nich kil​ku go​dzin po​czu​ła pierw​sze ozna​ki tru​piej woni na​pły​wa​ją​cej z są​sied​nie​go po​miesz​cze​nia. Ostrej, a mimo to prze​sy​co​nej czymś słod​ka​wym i mdlą​cym. To trwa​ło je​dy​nie przez mo​ment, ale wy​star​czy​ło, by żo​łą​dek pod​szedł jej do gar​dła i łzy na​pły​nę​ły do oczu. Słu​cha​my. Po​czu​ła, że po​win​na ja​koś po​wie​dzieć Akh​ta​ro​wi, ostrzec go, za​nim po​wie coś nie​wła​ści​we​go, ale nie wie​dzia​ła, jak to zro​bić. Mo​gła mu coś na​pi​sać, daj​my na to „Ani sło​wa o Mit​chel​lu”, lecz dla osób, któ​re słu​cha​ły, sama proś​ba o kart​kę i dłu​go​pis mu​sia​ła​by za​brzmieć po​dej​rza​nie. Ko​niec koń​ców wie​dzia​ła, że to było nie​uchron​ne. Tak jak smród. Te​raz było już tyl​ko kwe​stią cza​su, kie​dy się o tym do​wie​dzą. Do​pó​ki ona tego nie od​kry​je. Było kwe​stią cza​su, kie​dy na ze​wnątrz prze​sta​ną na​słu​chi​wać i po​dej​mą bar​dziej zde​cy​do​wa​ne kro​ki. Z po​wo​du cze​goś, cze​go nie usły​sze​li.

58 Thor​ne zwol​nił i pa​trzył, jak srebr​na astra przed nim skrę​ca na pod​jazd pro​wa​dzą​cy do no​wo​cze​sne​go ele​ganc​kie​go bliź​nia​ka. Przy​glą​dał się, jak Ian McCar​thy wy​sia​da z opla i za​bie​ra z tyl​ne​go sie​dze​nia ak​tów​kę. Wi​dział, jak dok​tor szyb​kim kro​kiem ma​sze​ru​je w stru​gach desz​czu po ścież​ce wy​ło​żo​nej czer​wo​nym klin​kie​rem, mi​ja​jąc sta​ran​nie przy​strzy​żo​ne krze​wy i za​dba​ne klom​by, po czym nie oglą​da​jąc się wstecz, pod​cho​dzi do fron​to​wych drzwi. Dał mu pięć mi​nut. Dość cza​su, by zdą​żył wsta​wić wodę na her​ba​tę, otwo​rzyć bu​tel​kę cze​goś do​bre​go i usiąść wy​god​nie przy sto​le, roz​pro​sto​wu​jąc nogi. Aby za​czął czuć się swo​bod​nie. Kie​dy McCar​thy otwo​rzył drzwi, wciąż miał na so​bie płaszcz. – Och nie. – Jest jesz​cze trze​cia moż​li​wość – wy​ce​dził Thor​ne. – Prze​sta​niesz zgry​wać twar​dzie​la i po​wiesz mi wszyst​ko, co wiesz. McCar​thy chciał czym prę​dzej za​mknąć drzwi, ale oka​za​ło się, że Thor​ne za​blo​ko​wał je sku​tecz​nie, wsu​wa​jąc w szpa​rę naj​pierw sto​pę, a po​tem bark. Gdzieś w głę​bi roz​le​gło się szcze​ka​nie psa, a parę se​kund póź​niej gol​den re​trie​ver, któ​ry wy​glą​dał na do​brze uło​żo​ne​go i ła​god​ne​go, wy​su​nął łeb na ze​wnątrz przez szcze​li​nę w drzwiach. McCar​thy pró​bo​wał od​cią​gnąć psa, rów​no​cze​śnie na​pie​ra​jąc na drzwi i usi​łu​jąc je za​mknąć. – To ko​niec – stwier​dził Thor​ne. Jego twarz była za​le​d​wie o kil​ka​na​ście cen​ty​me​trów od​da​lo​na od twa​rzy McCar​thy’ego. – Prę​dzej czy póź​niej do​rwie​my Brid​ge​sa, a on cię syp​nie. Kie​dy tyl​ko za​cznie od​czu​wać pierw​sze symp​to​my gło​du nar​ko​ty​ko​we​go. Nie za​po​mi​naj​my, że mó​wi​my tu o dwóch mor​der​stwach, łącz​nie z za​bój​stwem Pe​te​ra Al​le​na… a kie​dy prze​pro​wa​dzi​my po​now​ną sek​cję zwłok Ami​na Akh​ta​ra, znaj​dzie​my w nich śla​dy suk​sa​me​to​nium. McCar​thy za​mru​gał. – To jak, mogę wejść? Pies wy​co​fał się do holu, po​szcze​ku​jąc te​raz ze znacz​nie mniej​szym en​tu​zja​zmem, a kie​dy McCar​thy otwo​rzył sze​rzej drzwi, Thor​ne zo​ba​czył z tyłu za nim ko​bie​tę, któ​ra schwy​ci​ła psa za ob​ro​żę i za​czę​ła go uci​szać. Po​pa​trzy​ła na McCar​thy’ego, gdy Thor​ne go mi​nął. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​py​ta​ła. McCar​thy za​mknął fron​to​we drzwi. – Jak naj​bar​dziej, ko​cha​nie. Pro​ble​my w wię​zie​niu, to wszyst​ko. – Co się sta​ło? – Nic po​waż​ne​go – od​parł Thor​ne. – To nie po​trwa dłu​go. McCar​thy pod​szedł do za​mknię​tych drzwi i otwo​rzył je sze​ro​ko. – Przejdź​my tam. – Obo​jęt​ne. – Kawy, her​ba​ty? – rzu​ci​ła ko​bie​ta. – Po​pro​szę o kawę – rzekł z uśmie​chem Thor​ne. – Ale tyl​ko je​że​li nie bę​dzie to zbyt duży kło​pot. McCar​thy za​pa​lił świa​tło i wszedł do po​ko​ju. Thor​ne pa​trzył, jak ko​bie​ta i pies od​da​la​ją się w stro​nę kuch​ni, a po​tem po​dą​żył za dok​to​rem. Po​kój wy​glą​dał ide​al​nie, po​dusz​ki na so​fie i fo​te​lach wy​da​wa​ły się do​sko​na​le mięk​kie i pę​ka​te, na dy​wa​nie wciąż jesz​cze wid​nia​ły śla​dy od​ku​rza​cza, a Thor​ne do​my​ślał się, że ten wła​śnie sa​lon McCar​thy

pre​fe​ro​wał jako wzor​co​wy. Wła​śnie tu mo​gli pić kawę po wy​staw​nej ko​la​cji albo od wiel​kie​go dzwo​nu grać w scrab​ble lub roz​wią​zy​wać krzy​żów​ki. Na ścia​nie wi​sia​ły opra​wio​ne w ram​ki dy​plo​my, w ko​min​ku le​ża​ły ze​schłe kwia​ty, a na re​ga​le na wy​so​ki po​łysk znaj​du​ją​cym się w rogu po​ko​ju sta​ły ro​dzin​ne fo​to​gra​fie. Mąż, żona, cór​ka, pies. Ide​al​ne. Thor​ne osu​nął się na fo​tel. – Mi​lut​kie – po​wie​dział. McCar​thy już usiadł na so​fie. – Co ta​kie​go? – To wszyst​ko – od​rzekł Thor​ne. – Two​ja żona. – Dość – wy​ce​dził McCar​thy. Thor​ne usiadł pro​sto. – Po​słu​chaj. Wcze​śniej mó​wi​łem o „spi​sku w celu po​peł​nie​nia mor​der​stwa”, ale obec​nie pra​wo sta​ło się bar​dziej… płyn​ne, przy​najm​niej w tych kwe​stiach. No bo po​wiedz​my, że je​steś człon​kiem gan​gu, któ​ry na​padł i za​bił. Na​wet je​że​li nie zro​bi​łeś nic wię​cej poza na​kła​nia​niem ko​goś in​ne​go do dzia​ła​nia, na​wet je​śli nie tkną​łeś ofia​ry pal​cem, i tak mo​żesz zo​stać oskar​żo​ny o mor​der​stwo. – Od​cze​kał kil​ka se​kund, za​nim za​czął mó​wić da​lej: – Ta​kie jest te​raz pra​wo. Na​zy​wa​ją to „współ​uczest​nic​twem”. Po​dej​rze​wam, że w Barn​da​le jest paru ta​kich, któ​rzy ga​ru​ją wła​śnie z tego pa​ra​gra​fu. Da​jesz ko​muś na​rzę​dzie zbrod​ni i nie​waż​ne, że w chwi​li po​peł​nie​nia mor​der​stwa znaj​du​jesz się wie​le ki​lo​me​trów od miej​sca prze​stęp​stwa. Z punk​tu wi​dze​nia pra​wa je​steś współ​win​ny mor​der​stwa. – Ni​ko​go nie za​bi​łem. – Nóż, pi​sto​let, strzy​kaw​ka… to bez zna​cze​nia. – Nie… – Da​łeś Brid​ge​so​wi strzy​kaw​kę i po​ka​za​łeś mu, jak jej użyć. Do​my​ślam się, że był bar​dzo gor​li​wym i pil​nym uczniem. Za​ro​bił spo​ro szma​lu, któ​ry mógł wy​dać po wyj​ściu na wol​ność, a to, że miał za​ła​twić Ara​ba, było, jak są​dzę, do​dat​ko​wym czyn​ni​kiem mo​ty​wu​ją​cym, praw​dzi​wą pre​mią dla ta​kie​go ra​si​stow​skie​go po​je​ba jak John​no Brid​ges, zga​dza się? Da​łeś mu klu​cze, aby mógł opu​ścić od​dział i do​stać się do po​ko​ju Ami​na. Po​ka​za​łeś mu, gdzie są ka​me​ry. – Pro​szę… – Nie za​po​mi​naj​my też o tym, kto za​aran​żo​wał kra​dzie​że z ma​ga​zy​nu le​ków, aby wy​glą​da​ło, że to wła​śnie te ta​blet​ki po​łknął Amin Akh​tar. Tak więc je​śli na​wet le​ża​łeś spo​koj​nie w łóż​ku, pod​czas gdy temu chło​pa​ko​wi ro​bio​ny był za​bój​czy za​strzyk, to wła​śnie ty osta​tecz​nie by​łeś od​po​wie​dzial​ny za jego śmierć. To ty masz w per​spek​ty​wie bar​dzo dłu​gą od​siad​kę i to w za​kła​dzie kar​nym o ry​go​rze znacz​nie su​row​szym niż Barn​da​le. Mogę ci to za​gwa​ran​to​wać. – To nie był mój po​mysł – po​wie​dział McCar​thy. – Nie ja to wy​my​śli​łem. Thor​ne usiadł wy​god​niej. A więc jest do​kład​nie tak, jak przy​pusz​czał. Od​na​lazł naj​słab​sze ogni​wo łań​cu​cha. Ob​li​cze McCar​thy’ego było spię​te i po​bla​dłe, dok​tor raz po raz ści​skał jed​ną ręką dru​gą, me​to​dycz​nie strze​la​jąc kłyk​cia​mi, jak​by po​przez ból chciał się ode​rwać od rze​czy​wi​sto​ści. Pierw​sze ozna​ki wy​rzu​tów su​mie​nia czy udrę​ki, że zo​stał zde​ma​sko​wa​ny, nie mia​ły więk​sze​go zna​cze​nia. Thor​ne pa​trzył na nie​go, nie czu​jąc ab​so​lut​nie nic. – To świń​stwo w strzy​kaw​ce – po​wie​dział Thor​ne. – Śro​dek zwiot​cza​ją​cy. Prze​sta​li go uży​wać przy eg​ze​ku​cjach z po​wo​du jego dzia​ła​nia. Bo był zbyt okrut​ny. Wie​dzia​łeś, o tym? McCar​thy za​czął mó​wić szyb​ko i ci​cho:

– Tam​ci męż​czyź​ni, z któ​ry​mi by​łem na im​pre​zie, ci męż​czyź​ni ze zdję​cia. Jed​ne​go oczy​wi​ście znasz, dru​gi na​zy​wa się Si​mon Po​well. To na​zwi​sko nic Thor​ne’owi nie mó​wi​ło. – Czym się zaj​mu​je? – Pra​cu​je w Ko​mi​sji do spraw Nie​let​nich. W ze​spo​le do spraw prze​nie​sień. Thor​ne za​my​ślił się nad tym i te​raz wszyst​ko wresz​cie za​czę​ło mu się ukła​dać. Dru​gie ogni​wo w trzy​ogni​wo​wym łań​cu​chu. Dru​gi w hie​rar​chii waż​no​ści. To tak​że tłu​ma​czy​ło coś, co usły​szał od na​czel​ni​ka Barn​da​le dwa dni temu. Zda​rza​ją się tacy urzęd​ni​cy zaj​mu​ją​cy się prze​nie​sie​nia​mi, któ​rzy chcą po​ka​zać, jacy są waż​ni, i niby ro​bią coś dla czy​je​goś do​bra, a w rze​czy​wi​sto​ści tyl​ko utrud​nia​ją czło​wie​ko​wi ży​cie. Co jesz​cze po​wie​dział Bra​ce​well? Je​stem pe​wien, że ze​tknął się pan z ta​ki​mi ty​pa​mi. Z ta​ki​mi ty​pa​mi. Thor​ne po​pa​trzył na McCar​thy’ego. – Na​wet nie spa​łem z Ami​nem tam​tej nocy – po​wie​dział McCar​thy. – Przy​się​gam. W ogó​le nig​dy z nim nie spa​łem. Po​well być może tak albo… Za​milkł, kie​dy otwo​rzy​ły się drzwi i we​szła jego żona, nio​sąc dwa kub​ki z kawą. Po​da​ła je​den Thor​ne’owi, a dru​gi McCar​thy’emu. – Nie mó​wi​łeś, ale po​my​śla​łam, że też chęt​nie się na​pi​jesz. – Przy​sta​nę​ła przy drzwiach. – O któ​rej wy​cho​dzisz? McCar​thy spoj​rzał na nią. Otwo​rzył i za​mknął usta. – Chcia​łam tyl​ko wie​dzieć, na któ​rą mam przy​go​to​wać ko​la​cję. – Nie fa​ty​guj się – od​rzekł McCar​thy. – Póź​niej sam so​bie coś przy​rzą​dzę. – To ża​den kło​pot. – Na​praw​dę nie mu​sisz, ko​cha​nie… Thor​ne pa​trzył, jak żona McCar​thy’ego wy​cho​dzi, i za​sta​na​wiał się, czy od​gry​wa​ła rolę do​brej żony w obec​no​ści nie​ocze​ki​wa​ne​go go​ścia i jak wy​glą​da​ły re​la​cje po​mię​dzy tą ra​do​sną parą, kie​dy w po​bli​żu nie było osób trze​cich. Czy mia​ła choć​by bla​de po​ję​cie o tym, co robi jej mał​żo​nek w wol​nym cza​sie? McCar​thy od​cze​kał dzie​sięć, pięt​na​ście se​kund, po tym jak drzwi się za​mknę​ły. – Uwa​ża​łem, że to wszyst​ko jest głu​pie – stwier​dził. – Na​wet bar​dziej niż głu​pie. – Mó​wiąc to, masz na my​śli za​bi​cie Ami​na Akh​ta​ra? Dok​tor wol​no po​ki​wał gło​wą. – To było… zu​peł​nie nie​po​trzeb​ne. Sam do​bór słów spra​wił, że Thor​ne miał ocho​tę prze​fa​so​no​wać McCar​thy’emu fa​cja​tę i wziąć go pod fle​ki, ale stłu​mił ten sil​ny im​puls i po​zwo​lił mu mó​wić da​lej. – Amin nie dał w ża​den spo​sób do zro​zu​mie​nia, że mnie roz​po​znał. Nic, zu​peł​nie. Nie ro​zu​miem więc, dla​cze​go ktoś inny mógł są​dzić, że zo​stał roz​po​zna​ny. – Mó​wiąc „ktoś inny”, masz na my​śli kon​kret​ne​go czło​wie​ka? McCar​thy po​ki​wał gło​wą. – Nie chciał ry​zy​ko​wać – stwier​dził Thor​ne. – Po​wie​dzia​łem tam​tym dwóm, co o tym my​ślę, że moim zda​niem nie ma po​trze​by po​dej​mo​wać tak wiel​kie​go, zbęd​ne​go ry​zy​ka, ale naj​wy​raź​niej moje zda​nie nie li​czy​ło się tak bar​dzo jak zda​nie… ko​goś in​ne​go. – A Si​mon Po​well chęt​nie na to przy​stał. – Nie, chęt​nie na pew​no nie – za​pro​te​sto​wał McCar​thy. – Nikt nie był za​do​wo​lo​ny z po​wo​du tego, co mia​ło się stać. Ale tak, przy​stał na to.

Thor​ne po​my​ślał o czło​wie​ku, któ​ry, jak wszyst​ko na to wska​zy​wa​ło, za​de​cy​do​wał osta​tecz​nie o dzia​ła​niach ca​łej trój​ki, za​rów​no przed za​bi​ciem Ami​na Akh​ta​ra, jak po wy​ko​na​niu wy​ro​ku. O czło​wie​ku, któ​ry za​wią​zał spi​sek w celu za​mor​do​wa​nia jed​ne​go chło​pa​ka, a po​tem jesz​cze in​ne​go na​sto​lat​ka za​an​ga​żo​wa​ne​go w za​bój​stwo. O czło​wie​ku, któ​ry naj​wy​raź​niej bar​dzo dbał o za​cie​ra​nie śla​dów. Raz jesz​cze Thor​ne za​dał so​bie py​ta​nie, ja​kie są szan​se na od​na​le​zie​nie Jo​na​tha​na Brid​ge​sa ży​we​go. Czy ten czło​wiek wie​rzył, że miał do stra​ce​nia wię​cej niż jego przy​ja​cie​le? A może ra​czej był bar​dziej nie​ludz​ki? – Kie​dy ostat​ni raz z nim roz​ma​wia​łeś? – za​py​tał Thor​ne. McCar​thy za​wa​hał się. – Wczo​raj​szej nocy. – Kie​dy znów za​mie​rzasz się z nim spo​tkać? – Do​strzegł od​po​wiedź w wy​ra​zie twa​rzy McCar​thy’ego. – Dziś wie​czo​rem? Wła​śnie dla​te​go po​krzy​żo​wa​łeś żo​nie pla​ny przy​go​to​wa​nia ko​la​cji? – Jest im​pre​za. McCar​thy wy​szep​tał te sło​wa, ale Thor​ne usły​szał je wy​raź​nie. Na​resz​cie łut szczę​ścia, na któ​ry cze​kał od tak daw​na. Nie mógł po​wstrzy​mać uśmie​chu, któ​ry ci​snął mu się na usta. – Czy Po​well też tam bę​dzie? – Nie są​dzę – od​parł McCar​thy. – Na róż​ne im​pre​zy przy​cho​dzą róż​ni lu​dzie. – Cóż, nie​waż​ne. Ja go za​stą​pię. – Co ta​kie​go? – Za​mie​rzam wy​brać się tam z tobą jako oso​ba to​wa​rzy​szą​ca. McCar​thy po​krę​cił gło​wą. – Nie. Thor​ne po​rzu​cił jo​wial​ny ton. – Może po​win​ni​śmy po​now​nie po​pro​sić tu two​ją żonę, cie​ka​we, co ona na to po​wie. Może też chcia​ła​by się wy​brać z nami. McCar​thy znów za​czął wy​ła​my​wać so​bie pal​ce, mam​ro​cząc pod no​sem: – Kur​wa, kur​wa, kur​wa… – Nie ro​zu​miem, dla​cze​go tak się bo​isz – rzekł Thor​ne. – W tym mo​men​cie to ra​czej mnie po​wi​nie​neś się oba​wiać. Czy wy​ra​zi​łem się ja​sno, Ia​nie? McCar​thy uniósł wzrok. Pra​wie nie​do​strze​gal​nie ski​nął gło​wą. – Świet​nie. Cie​szę się, że to so​bie wy​ja​śni​li​śmy. Jak już wspo​mnia​łem, mi​nę​ły wie​ki, od​kąd ostat​ni raz by​łem na po​rząd​nej im​pre​zie. – Thor​ne upił łyk kawy i się uśmiech​nął. – To może być na​praw​dę po​ry​wa​ją​ca przy​go​da.

59 Kim Yates uniósł wzrok znad eks​tra​trud​ne​go su​do​ku i po​pa​trzył na ko​bie​tę sie​dzą​cą nie​ca​łe pół​to​ra me​tra od nie​go. Była skon​cen​tro​wa​na na tej sa​mej ła​mi​głów​ce w swo​jej re​wii krzy​żó​wek. Spoj​rzał na ze​ga​rek. On i An​net​te Wil​liams już nie​mal od roku pra​co​wa​li jako tech​ni​cy, ale wy​glą​da​ło na to, że żad​ne z nich nie po​tra​fi​ło prze​pu​ścić oka​zji, by wy​grać, od​da​jąc się ulu​bio​nej roz​ryw​ce. Dziś się oka​że, kto z nich skoń​czy pierw​szy. W słu​chaw​kach z gło​śni​ków pły​nę​ły dźwię​ki se​ria​lu. Ak​cja roz​gry​wa​ła się w szpi​ta​lu. Po​mi​ja​jąc krót​ką wy​mia​nę zdań do​ty​czą​cą her​ba​ty, o któ​rą po​pro​si​ła za​kład​nicz​ka i któ​rej od​mó​wił jej prze​trzy​mu​ją​cy ją męż​czy​zna, przez ostat​nią go​dzi​nę sły​chać było tyl​ko dźwię​ki z te​le​wi​zo​ra. Z tyłu za Yate​sem ne​go​cja​tor​ka po​grą​ża​ła się w lek​tu​rze jed​ne​go z cza​so​pism. „Hel​lo!” albo cze​goś rów​nie idio​tycz​ne​go. Wie​dział, ja​kie An​net​te ma zda​nie na ten te​mat. Za​sta​na​wiał się, czy nie po​wi​nien po​zwo​lić, aby pierw​sza skoń​czy​ła su​do​ku. Po​ko​na​nie go wpra​wi​ło​by ją w do​bry na​strój i może zgo​dzi​ła​by się, gdy​by w koń​cu ze​brał się na od​wa​gę i za​pro​sił ją na ko​la​cję. Mu​siał jed​nak do​brze się za​sta​no​wić. Wziąć pod uwa​gę fakt, że wy​grał jak do​tąd sześć razy z rzę​du; An​net​te była zbyt by​stra, aby się nie do​my​ślić, że ce​lo​wo po​zwo​lił jej wy​grać, a jej re​ak​cja mo​gła​by być dwo​ja​ka. Czy uzna, że za​cho​wał się ry​cer​sko, czy pro​tek​cjo​nal​nie? Czy bę​dzie zła? A może uda obu​rze​nie, ale tak na​praw​dę w głę​bi du​szy bę​dzie za​do​wo​lo​na? Niech to szlag, dla​cze​go z tymi ko​bie​ta​mi za​wsze jest tak cięż​ko? Ist​ny kosz​mar. Nie był w sta​nie ich przej​rzeć. Wró​cił do ła​mi​głów​ki, wpi​su​jąc ko​lej​ne licz​by. Kogo on w ogó​le pró​bo​wał oszu​kać? Prze​cież i tak nig​dy nie zde​cy​du​je się za​pro​sić An​net​te na ko​la​cję. Może po​wi​nien za​py​tać inną ko​bie​tę, co o tym my​śli. Tak, to cał​kiem nie​głu​pi po​mysł, stwier​dził. Za​się​gnąć opi​nii, za​nim po​sta​no​wi, co ro​bić da​lej. Za​py​ta swo​ją mat​kę, kie​dy tyl​ko wró​ci do domu. Yates, Wil​liams i Pa​scoe rów​no​cze​śnie unie​śli wzrok, kie​dy dźwię​ki na​gle uci​chły. Cza​so​pi​sma i krzy​żów​ki zo​sta​ły odło​żo​ne na bok. – Wy​łą​czo​no te​le​wi​zor – stwier​dzi​ła Pa​scoe. Dwo​je tech​ni​ków przez chwi​lę ko​ry​go​wa​ło usta​wie​nia przy​rzą​dów. Cała trój​ka na​słu​chi​wa​ła. Pa​scoe spoj​rza​ła w stro​nę bo​iska, gdzie nie​opo​dal fur​go​net​ki Don​nel​ly roz​ma​wiał z Chi​ver​sem. – Pa​nie ko​mi​sa​rzu! – za​wo​ła​ła. Akh​tar: My​ślę, że by​łem aż do tej pory do​sta​tecz​nie cier​pli​wy, ale moja cier​pli​wość wła​śnie się wy​czer​pa​ła. Mam dość cze​ka​nia. Ko​lej​ne do​stro​je​nie przy​rzą​dów, aby do​sto​so​wać od​biór do nie​ocze​ki​wa​nie pod​nie​sio​ne​go gło​su męż​czy​zny, któ​ry prze​trzy​my​wał za​kład​ni​ków. We​eks: Odłóż re​wol​wer, Ja​ve​dzie… Akh​tar: Mam wra​że​nie, że kpią so​bie ze mnie. We​eks: Nie​praw​da. Akh​tar: In​spek​tor Thor​ne ma mnie za idio​tę, my​śli, że może po​wie​dzieć mi to czy tam​to i grać na zwło​kę, pod​czas gdy ja sie​dzę tu jak ostat​ni du​reń, pa​rząc cho​ler​ną her​ba​tę! Ale dość tego. Chwi​la ci​szy. Pół mi​nu​ty mil​cze​nia. Don​nel​ly i Chi​vers wró​ci​li do fur​go​net​ki. Akh​tar: Czy jest w tym apa​rat?

Don​nel​ly spoj​rzał na Pa​scoe, się​ga​jąc po słu​chaw​ki. Po​krę​ci​ła gło​wą, nie wie​dzia​ła, o co może cho​dzić. Wszy​scy słu​cha​li, ale przez ko​lej​nych kil​ka mi​nut, za​nim Akh​tar po​now​nie się ode​zwał, je​dy​ne od​gło​sy były wy​da​wa​ne przez He​len We​eks. Stęk​nię​cie, kie​dy zmie​nia​ła po​zy​cję, grze​chot ob​rę​czy kaj​da​nek o rurę ka​lo​ry​fe​ra. Akh​tar: Pro​szę. Te​raz zo​ba​czy​my. A po​tem: Prze​pra​szam za tę woń. We​eks za​czę​ła ka​słać. Roz​legł się dłu​gi syk, po​tem dru​gi. Don​nel​ly spoj​rzał na Pa​scoe. – Ae​ro​zol – stwier​dzi​ła. Akh​tar po​wie​dział: Te​raz le​piej. Kil​ka se​kund póź​niej te​le​wi​zor znów zo​stał włą​czo​ny, ka​na​ły były zmie​nia​ne raz po raz: mu​zy​ka, pił​ka noż​na, śmiech z ta​śmy, za​nim Akh​tar, o ile to był on, osta​tecz​nie zde​cy​do​wał się na se​rial, ten sam, któ​ry oglą​da​li przed kil​ko​ma mi​nu​ta​mi. He​len We​eks za​czę​ła po​ka​sły​wać, a po chwi​li coś – pi​lot od te​le​wi​zo​ra, a może re​wol​wer – zo​sta​ło odło​żo​ne na blat biur​ka. Po​tem ci​sza. – Co to, u li​cha, mia​ło zna​czyć? – za​py​tał Don​nel​ly.

60 McCar​thy po​wie​dział Thor​ne’owi, że im​pre​zy od​by​wa​ły się w kil​ku róż​nych punk​tach i że w ostat​nich la​tach by​wał na nich re​gu​lar​nie. Lo​ka​li​za​cję i li​stę go​ści po​twier​dza​no w ostat​niej chwi​li, wy​ja​śnił. Choć był już kie​dyś w tym miej​scu, nie miał po​ję​cia, do kogo ono na​le​ży, wie​dział tyl​ko, że do oso​by ze wszech miar pew​nej i wia​ry​god​nej. Do ko​goś, kto dzie​ląc z in​ny​mi wspól​ne za​in​te​re​so​wa​nia i en​tu​zjazm, cie​szy się, że może go​ścić u sie​bie raz na parę mie​się​cy kil​ku do​brze sy​tu​owa​nych, sta​tecz​nych męż​czyzn. Do ko​goś, kto nie przej​mu​je się zbyt​nio, je​że​li na mięk​kie obi​cia me​bli roz​le​je się tro​chę czer​wo​ne​go wina albo cze​goś in​ne​go. Thor​ne uniósł gło​wę, aby się ro​zej​rzeć. Stwier​dził, że mu​siał to być ktoś, kto ob​ra​ca mi​lio​na​mi. Miej​sce wie​czor​ne​go spo​tka​nia nie mo​gło być usy​tu​owa​ne bli​żej wody. Im​pre​za mia​ła się od​być w lśnią​cym od chro​mu i szkła, smu​kłym, sier​po​wa​tym bu​dyn​ku po po​łu​dnio​wej stro​nie rze​ki, po​mię​dzy mo​sta​mi Bat​ter​sea i Al​ber​ta. Je​de​na​sto​pię​tro​wa bu​dow​la od​chy​la​ją​ca się łu​ko​wa​to od brze​gu rze​ki, z uło​żo​ny​mi w pod​ko​wę bliź​nia​czy​mi pen​tho​use’ami, gdzie świa​tło prze​są​cza​ło się przez przy​ciem​nio​ne szy​by na za​mknię​te, za​da​szo​ne bal​ko​ny. – Miła miej​sców​ka na spo​tka​nia to​wa​rzy​skie – za​uwa​żył Thor​ne. – Pró​bu​jesz obrzy​dzić to wszyst​ko – rzekł McCar​thy. – Ja się nie wsty​dzę. – Cze​go? – Nie wsty​dzę się… sek​su. Thor​ne od​wró​cił się w fo​te​lu, po​pa​trzył na dok​to​ra. – Po​słu​chaj, mam gdzieś, z kim się pie​przysz i jak – stwier​dził. – O ile to jest le​gal​ne i ni​ko​go nie wy​ko​rzy​stu​jesz. Pro​blem w tym, Ia​nie, że wy​da​je mi się, iż to wszyst​ko za​szło tro​chę za da​le​ko, nie uwa​żasz? McCar​thy nie od​po​wie​dział, opie​ra​jąc gło​wę o szy​bę. – Bar​dziej się przej​mu​ję tym, że mor​du​jesz mło​dych chłop​ców, niż tym, że z nimi sy​piasz. Thor​ne za​par​ko​wał w wą​skiej do​jaz​do​wej ulicz​ce, na za​chód od bu​dyn​ku. O tym miej​scu agent od nie​ru​cho​mo​ści ra​czej by nie wspo​mniał w krzy​kli​wym, peł​nym kwie​ci​stych zwro​tów fol​de​rze re​kla​mo​wym. Z auta wi​dać było je​dy​nie cien​ki skra​wek Ta​mi​zy i ani ka​wał​ka roz​mi​go​ta​ne​go Chel​sea Em​bank​ment po dru​giej stro​nie, ale roz​cią​gał się stąd miły, ni​czym nie​prze​sło​nię​ty wi​dok na wjazd do ca​ło​do​bo​we​go pod​ziem​ne​go par​kin​gu. Od​kąd tu przy​je​cha​li przed kwa​dran​sem, wi​dzie​li kil​ka aut skrę​ca​ją​cych i wjeż​dża​ją​cych po​wo​li do ga​ra​żu. Tyle samo czar​nych tak​só​wek wy​sa​dzi​ło pa​sa​że​rów przy głów​nym wej​ściu. Wła​śnie pod​je​chał ko​lej​ny sa​mo​chód. McCar​thy spoj​rzał, po​krę​cił gło​wą. Thor​ne wie​dział już, ja​kie​go auta po​wi​nien wy​pa​try​wać. – Oby się zja​wił. – Cze​mu po pro​stu nie aresz​tu​jesz go, kie​dy przy​bę​dzie? – za​py​tał McCar​thy. – Po co chcesz wejść na górę? – Bo chcę przy​ła​pać go na go​rą​cym uczyn​ku – od​parł Thor​ne. – Ca​łe​go spo​co​ne​go i ob​ła​pia​ją​ce​go ja​kie​goś czter​na​sto​lat​ka. Chcę zo​ba​czyć jego twarz, kie​dy zro​zu​mie, że go do​rwa​łem, tak jak chcia​łem zo​ba​czyć two​ją. A po​tem opo​wie mi całą hi​sto​rię. Opo​wie mi wszyst​ko, że​bym mógł po​dzie​lić się tym z Ja​ve​dem Akh​ta​rem. Choć deszcz zra​szał przed​nią szy​bę, Thor​ne za​uwa​żył wy​ła​nia​ją​cą się z ciem​no​ści ko​lej​ną parę re​flek​to​rów. Zo​ba​czył, jak ciem​ny ja​gu​ar xj zwol​nił, a po​tem zje​chał na par​king. McCar​thy po​ki​wał gło​wą.

– To on. Thor​ne czuł strach bi​ją​cy fa​la​mi od męż​czy​zny na fo​te​lu pa​sa​że​ra, a może to było coś, co ema​no​wa​ło rów​nież z nie​go. W ustach czuł smak ad​re​na​li​ny, me​ta​licz​ny, mie​dzia​ny, nie​przy​jem​ny. Za​czy​na​ło mu bra​ko​wać śli​ny. Jak​by miał w ustach ka​wa​łek cyn​fo​lii. Po​wie​dział McCar​thy’emu, żeby nie ru​szał się z miej​sca, i wy​siadł z sa​mo​cho​du. – Od​cze​kaj​my kil​ka mi​nut – rzekł, za​nim za​trza​snął drzwicz​ki. – Niech się tro​chę roz​krę​ci. Nie ma sen​su przy​cho​dzić za wcze​śnie, to mało wy​twor​ne. Thor​ne pod​biegł kil​ka me​trów do sa​mo​cho​du, któ​ry przy​je​chał i za​par​ko​wał na​prze​ciw​ko jego BMW kil​ka mi​nut po nim. Usiadł na tyl​nej ka​na​pie nie​ozna​ko​wa​ne​go volks​wa​ge​na pas​sa​ta, a po​tem wy​chy​lił się do przo​du po​mię​dzy przed​ni​mi fo​te​la​mi, aby po​mó​wić z sie​dzą​cy​mi tam dwie​ma oso​ba​mi. – Bie​rze​my się do ro​bo​ty – po​wie​dział Hol​land. On tak​że roz​po​znał nu​me​ry re​je​stra​cyj​ne ja​gu​ara, zdo​był nie​zbęd​ne in​for​ma​cje z po​li​cyj​nej bazy da​nych kil​ka go​dzin temu, kie​dy Thor​ne za​dzwo​nił do nie​go w dro​dze do Barn​da​le. Prze​słał Thor​ne’owi SMS z naj​waż​niej​szy​mi da​ny​mi. Nu​me​ry re​je​stra​cyj​ne ja​gu​ara i audi Q7. Ad​re​sy miesz​ka​nia w Ma​ry​le​bo​ne i dom​ku week​en​do​we​go w Sus​sex. Yvon​ne Kit​son od​wró​ci​ła się na przed​nim fo​te​lu. – Więc jaki jest plan? – Nie ma żad​ne​go – od​parł Thor​ne. – Znów idzie​my na ży​wioł? – za​py​tał Hol​land. – My​ślę, że tak bę​dzie naj​le​piej. – Thor​ne za​po​wie​dział, że ode​śle McCar​thy’ego na ze​wnątrz, kie​dy tyl​ko bez​piecz​nie wej​dzie do środ​ka. – Zaj​mij​cie się nim w moim imie​niu, a ja za​dzwo​nię, żeby dać wam znać, co się tam dzie​je. Gdy​bym cze​goś po​trze​bo​wał. A tym​cza​sem ob​ser​wuj​cie wyj​ścia i je​śli ktoś wyj​dzie stam​tąd, za​nim skoń​czę, zwiń​cie go. – Ale za co…? – Za co​kol​wiek… wy​my​śli​cie coś. – A je​że​li się nie ode​zwiesz – spy​ta​ła Kit​son – jak dłu​go mamy cze​kać, za​nim coś zro​bi​my? – To nie po​trwa dłu​go – od​rzekł Thor​ne. – My​ślę, że za​raz jak tam wej​dę, im​prez​ka za​cznie się koń​czyć. Thor​ne wra​cał wła​śnie szyb​kim kro​kiem w stru​gach desz​czu do swo​je​go BMW, kie​dy na​gle roz​legł się sy​gnał jego ko​mór​ki ozna​cza​ją​cy przy​cho​dzą​cą wia​do​mość tek​sto​wą. Zo​ba​czył, że otrzy​mał SMS od He​len We​eks. Kie​dy go otwo​rzył, oka​za​ło się, że to MMS. Nie​zna​ny jpeg. Thor​ne na​ci​snął kla​wisz, by otwo​rzyć zdję​cie. Przy​sta​nął i pa​trzył. Prze​łknął śli​nę, wy​tarł pal​cem ekra​nik i przez kil​ka se​kund nie był pe​wien, czy to lo​do​wa​ty deszcz spra​wił, że zim​ny, nie​przy​jem​ny dreszcz prze​biegł mu po ple​cach. Re​wol​wer wy​pa​lił, ale nikt nie ucier​piał. Ob​raz był tro​chę za​ma​za​ny, Thor​ne jed​nak bez tru​du do​strzegł wo​sko​we, obrzmia​łe ob​li​cze. War​gi ścią​gnię​te i bled​sze niż resz​ta twa​rzy. Kro​pel​ki cze​goś, co wy​glą​da​ło jak za​schnię​ta krew wo​kół pod​bród​ka i szyi, parę brą​zo​wych płat​ków w oko​li​cy li​nii wło​sów. Po​trze​bo​wał dłuż​szej chwi​li, by roz​po​znać, czym były po​strzę​pio​ne frag​men​ty lśnią​cej czer​ni, któ​re zda​wa​ły się trze​po​tać wo​kół gło​wy jak skrzy​dła nie​to​pe​rza, lecz kie​dy to już mu się uda​ło, wszyst​ko za​czę​ło na​bie​rać sen​su. Pa​trzył na męż​czy​znę, któ​ry, jak przy​pusz​czał, był Ste​phe​nem Mit​chel​lem. Mar​twe ob​li​cze. Cia​ło owi​nię​te wor​ka​mi na śmie​ci. Thor​ne po​stą​pił kil​ka kro​ków w stro​nę sa​mo​cho​du, po czym od​wró​cił się i ru​szył z po​wro​tem. Miał

w gło​wie ist​ną go​ni​twę my​śli. Czy Pa​scoe i Don​nel​ly też otrzy​ma​li to zdję​cie? Je​że​li tak, to na pew​no za​raz za​dzwo​nią, by mu o tym po​wie​dzieć. Thor​ne spoj​rzał na ko​mór​kę, od​cze​kał mi​nu​tę… dwie. Wy​brał nu​mer szta​bu ope​ra​cyj​ne​go. – Gdzie pan jest? – za​py​tał Don​nel​ly. – Za​mie​rzam spo​tkać się z czło​wie​kiem, któ​ry za​aran​żo​wał za​bój​stwo syna Akh​ta​ra. Tak na​praw​dę już się kie​dyś spo​tka​li​śmy. – Cóż, im szyb​ciej, tym le​piej. – Coś się dzie​je? – Akh​tar za​czy​na świ​ro​wać – od​parł Don​nel​ly. – Wy​ma​chu​je bro​nią, po​krzy​ku​je, że tra​ci cier​pli​wość. – Co mówi Pa​scoe? – Mar​twi się. – Kie​dy bę​dzie z nim roz​ma​wia​ła, niech mu po​wie, że je​stem o krok od uzy​ska​nia wszyst​kie​go, o co mu cho​dzi. Wszyst​kich od​po​wie​dzi. – Thor​ne uniósł wzrok w stro​nę lśnią​ce​go pół​księ​ży​ca luk​su​so​wych apar​ta​men​tów po​wy​żej i przy​mru​żył oczy od desz​czu. – Pro​szę mu po​wie​dzieć, że to się za​koń​czy jesz​cze tej nocy. – Mam taką na​dzie​ję – od​rzekł Don​nel​ly. – I na​praw​dę mam na​dzie​ję, że po​słu​cha. Chi​vers robi się co​raz bar​dziej ner​wo​wy i wca​le mu się nie dzi​wię. Wkła​da​jąc ko​mór​kę z po​wro​tem do kie​sze​ni, Thor​ne wró​cił do swo​je​go auta, za​sta​na​wia​jąc się, cze​mu, u li​cha, He​len We​eks nie po​wia​do​mi​ła tych, któ​rzy byli na ze​wnątrz, o śmier​ci Ste​phe​na Mit​chel​la. Czy zo​sta​ła zmu​szo​na do mil​cze​nia pod groź​bą re​wol​we​ru przy​ło​żo​ne​go do skro​ni? A może roz​myśl​nie po​sta​no​wi​ła to za​ta​ić? Jako funk​cjo​na​riusz​ka po​li​cji aż za do​brze wie​dzia​ła, jak szyb​ko mo​gło dojść do eska​la​cji prze​mo​cy, gdy po​ja​wia​ły się ofia​ry śmier​tel​ne. Jako mat​ka mia​ła ko​goś, o kogo mu​sia​ła się mar​twić. Przy​po​mniał so​bie, co Don​nel​ly przed chwi​lą po​wie​dział o Chi​ver​sie, i po​my​ślał, że chy​ba wie, dla​cze​go de​tek​tyw sier​żant He​len We​eks po​sta​no​wi​ła, że nie po​wie ani sło​wa o tym, co się sta​ło. Nie​za​leż​nie od przy​czy​ny te​raz Thor​ne zro​bił to samo, za​ta​ja​jąc fakt śmier​ci za​kład​ni​ka przed kie​ru​ją​cy​mi ope​ra​cją. Jesz​cze jed​no prze​wi​nie​nie na jego kon​cie, jesz​cze jed​na nie​sub​or​dy​na​cja, ale to już nie mo​gło po​gor​szyć sy​tu​acji. Co in​ne​go mógł​by zro​bić? Akh​tar za​czy​na świ​ro​wać… Thor​ne aż za do​brze zro​zu​miał, że Ja​ved Akh​tar wca​le nie był bli​ski utra​ty cier​pli​wo​ści. Jego cier​pli​wość już się wy​czer​pa​ła. Zdję​cie cia​ła Ste​phe​na Mit​chel​la było do​sta​tecz​nie wy​ra​zi​stą wia​do​mo​ścią prze​zna​czo​ną tyl​ko dla nie​go. Rusz się. Dzia​łaj. Szarp​nię​ciem otwo​rzył drzwicz​ki od stro​ny pa​sa​że​ra. – Idzie​my. McCar​thy uniósł wzrok i spoj​rzał na nie​go. Twarz miał bla​dą i zie​mi​stą w sła​bym świe​tle pod​su​fi​to​wej lamp​ki. – Ale mó​wi​łeś, że to jesz​cze za wcze​śnie. Mó​wi​łeś… – To było przed​tem – uciął Thor​ne. – A poza tym nig​dy nie by​łem szcze​gól​nie wy​twor​ny.

61 Don​nel​ly ode​brał te​le​fon od Thor​ne’a na bo​isku, dy​go​cząc pod po​li​cyj​nym pa​ra​so​lem i po​ja​da​jąc ka​wa​łek zle​ża​łe​go kek​su z au​to​bu​su, w któ​rym ser​wo​wa​no her​ba​tę i któ​ry na​zy​wa​no Im​brycz​kiem Je​den. Te​raz wra​cał po​spiesz​nie do fur​go​net​ki JWT, by prze​ka​zać to, cze​go do​wie​dział się od Thor​ne’a. Je​że​li byli w sta​nie opa​no​wać sy​tu​ację w skle​pi​ku i jesz​cze przez ja​kiś czas trzy​mać rękę na pul​sie, kto wie, może cała spra​wa się roz​wią​że jesz​cze przed koń​cem tej zmia​ny. Kie​dy tyl​ko wszedł do fur​go​net​ki, zdał so​bie spra​wę, że coś go omi​nę​ło. – Co? – za​py​tał. Pa​scoe była bla​da, sie​dzia​ła na krze​śle ze spusz​czo​ną gło​wą. Dwo​je tech​ni​ków z JWT wle​pia​ło wzrok w pod​ło​gę. Chi​vers po​krę​cił gło​wą i po​wie​dział: – Jezu. – Nie po​my​śla​łam o tym – stwier​dzi​ła Pa​scoe. – W ogó​le mi to nie przy​szło na myśl. – Co ta​kie​go? – po​wtó​rzył Don​nel​ly. – Ona wciąż po​wta​rza​ła, że wszyst​ko jest w po​rząd​ku. – Pa​scoe prze​nio​sła wzrok z Don​nel​ly’ego na Chi​ver​sa. – Za każ​dym ra​zem, kie​dy py​ta​łam, mó​wi​ła mi, że wszy​scy czu​ją się do​brze. Sam pan sły​szał. Z gło​śni​ków wciąż pły​nę​ły dźwię​ki z te​le​wi​zo​ra włą​czo​ne​go w skle​pie Akh​ta​ra. Don​nel​ly po​pro​sił tech​ni​ków, aby przy​ci​szy​li tro​chę, po czym pod​szedł do Pa​scoe. – O czym kon​kret​nie pani nie po​my​śla​ła, Sue? Co nie przy​szło pani do gło​wy? Spoj​rza​ła na nie​go. Tech​nik Yates od​chrząk​nał. – To An​net​te zwró​ci​ła na to uwa​gę. – Ski​nął w stro​nę swo​jej ko​le​żan​ki sie​dzą​cej obok nie​go, chu​dej jak tyka, ze ster​czą​cy​mi, na​je​żo​ny​mi, czar​ny​mi wło​sa​mi o czer​wo​nych koń​ców​kach. De​li​kat​nie po​ło​żył dłoń na jej ra​mie​niu. – To ona na to wpa​dła, na​praw​dę. Ko​le​żan​ka po​ki​wa​ła gło​wą i wy​ja​śni​ła po​spiesz​nie: – Po​wie​dzia​łam wła​śnie, że już od do​brych czte​rech go​dzin mo​ni​to​ru​je​my ich roz​mo​wy i pra​wie przez cały czas gra tam te​le​wi​zor, a oni prak​tycz​nie nie​wie​le mó​wią. Ale ani razu nie usły​sze​li​śmy gło​su dru​gie​go za​kład​ni​ka. Pana Mit​chel​la. – Nie ode​zwał się na​wet słów​kiem – wtrą​cił Yates. Don​nel​ly wpa​try​wał się przez kil​ka se​kund w gło​śni​ki, jak​by men​tal​nie chciał spra​wić, by na​gle po​pły​nął z nich głos Ste​phe​na Mit​chel​la. – Och, Boże. – Od​wró​cił się i spoj​rzał na Chi​ver​sa. – De​tek​tyw sier​żant We​eks za​pew​nia​ła nas, że wszyst​ko jest w po​rząd​ku. – Pa​scoe spra​wia​ła wra​że​nie, jak​by mó​wi​ła do sie​bie. – Wie​lo​krot​nie. – Sama pani mó​wi​ła, że wszyst​ko w po​rząd​ku. – Bo wie​rzy​łam, że tak wła​śnie jest. – A te bzdu​ry, że jej głos brzmi nor​mal​nie i nic nie wska​zu​je na to, aby mó​wi​ła pod przy​mu​sem. Nie ma żad​ne​go pro​ble​mu – tak pani po​wie​dzia​ła. To była pro​fe​sjo​nal​na opi​nia, o ile do​brze pa​mię​tam. – Też tak to za​pa​mię​ta​łem – wtrą​cił Chi​vers. Pa​scoe spra​wia​ła wra​że​nie, jak​by z jej płuc wy​ci​śnię​to całe po​wie​trze. – Nie tyl​ko ja nie zwró​ci​łam na to uwa​gi – wy​krztu​si​ła. – Nikt nie przej​mo​wał się zbyt​nio lo​sem Mit​chel​la. – Wsta​ła i nie​zdar​nie za​czę​ła po​pra​wiać ża​kiet. – Nie tyl​ko ja…

Don​nel​ly się​gnął po słu​chaw​ki i ci​snął nimi w Pa​scoe. – Niech pani do niej dzwo​ni.

62 He​len nie była w sta​nie nic po​wie​dzieć ani zro​bić, mo​gła je​dy​nie pa​trzeć, kie​dy Akh​tar spo​koj​nym kro​kiem wy​szedł do fron​to​wej czę​ści skle​pu z jej te​le​fo​nem w ręce. Czy jest w tym apa​rat? Wal​czy​ła, by opa​no​wać od​dech, gdy po​my​śla​ła o tym, co skle​pi​karz może fo​to​gra​fo​wać, i zim​ny dreszcz prze​szedł jej po ple​cach, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, co on może zro​bić z tym zdję​ciem. Wresz​cie, po mi​nu​cie lub dwóch, zdo​ła​ła w koń​cu za​czerp​nąć po​wie​trza i od​zy​skać od​dech. Nie​mal prze​ko​na​ła samą sie​bie, że to ab​sur​dal​ne przy​pusz​cze​nie, lecz kie​dy po​czu​ła smród, zro​zu​mia​ła, że mia​ła po​wód do nie​po​ko​ju. Ro​ze​rwał wor​ki. Na coś ta​kie​go za​no​si​ło się już od paru go​dzin, symp​to​my były aż nad​to wy​raź​ne. Albo ra​czej mo​gły​by być, gdy​by po​tra​fi​ła my​śleć lo​gicz​nie i sku​pi​ła się przez pięć mi​nut, gdy​by sama nie znaj​do​wa​ła się w opła​ka​nym sta​nie. Na​gle przy​po​mnia​ła so​bie coś, co zwykł ma​wiać Paul. Zwrot, któ​ry od ko​goś za​po​ży​czył. Raz na wo​zie, raz pod wo​zem. Lu​bił to po​wta​rzać, za​zwy​czaj na​śla​du​jąc przy tym cha​rak​te​ry​stycz​ną cock​ney​ow​ską wy​mo​wę, czym czę​sto się po​pi​sy​wał, zwłasz​cza w pierw​szych mie​sią​cach jej cią​ży z Al​fiem. Kie​dy za​czę​ły bu​zo​wać hor​mo​ny i mie​wa​ła huś​taw​ki na​stro​jów. Po​czu​ła, że łzy na​pły​wa​ją jej do oczu, i po​now​nie wstrzy​ma​ła od​dech, pró​bu​jąc je po​wstrzy​mać. Mu​sia​ła się sku​pić… To było nie​unik​nio​ne. Dłoń Akh​ta​ra do​ty​ka​ją​ca re​wol​we​ru, ba​wią​ca się nim, to, jak mó​wił, że kpią z nie​go. Że jest igno​ro​wa​ny. Po​pro​si​ła go o her​ba​tę, ale tyl​ko na nią na​krzy​czał. Nie dbał już o jej wy​go​dy, to nie było coś, czym war​to się było przej​mo​wać. A przy​najm​niej on nie za​mie​rzał za​przą​tać tym so​bie gło​wy. A te​raz zro​bił coś głu​pie​go. Bar​dziej niż głu​pie​go. Kie​dy w koń​cu wró​cił, prze​pra​sza​jąc za smród i pry​ska​jąc wszę​dzie do​ko​ła od​świe​ża​czem po​wie​trza, miał dziw​ny wy​raz twa​rzy. Wy​glą​dał, jak​by coś osią​gnął. Zda​wał się trium​fo​wać. – Pro​szę – po​wie​dział. „Pro​szę”, jak​by chciał ob​wie​ścić: „No to się do​igra​li” albo „Zo​ba​czy​my, czy da​lej będą pró​bo​wa​li ze mnie po​kpi​wać”. He​len bar​dziej niż kie​dy​kol​wiek mia​ła ocho​tę za​mach​nąć się i zdzie​lić go w twarz, roz​kwa​sić ją, ro​ze​rwać pa​znok​cia​mi. Ze​trzeć z jego ust drwią​cy uśmie​szek i za​py​tać, co on, kur​wa, wy​pra​wia. W tym mo​men​cie wie​dzia​ła, że mo​gła​by zro​bić mu krzyw​dę. Po​pa​trzy​ła na nie​go. Sie​dział na krze​śle, opie​ra​jąc dłoń na re​wol​we​rze, któ​ry po​ło​żył so​bie na udach, ale z za​do​wo​le​niem wpa​try​wał się w ekran te​le​wi​zo​ra, jak​by to, co zro​bił, było je​dy​nie do​brym psi​ku​sem jak, daj​my na to, wrzu​ce​nie kota po​mię​dzy go​łę​bie. He​len wie​dzia​ła, że je​śli Akh​tar prze​słał zdję​cie Ste​phe​na Mit​chel​la ko​mu​kol​wiek na ze​wnątrz, mógł nie do​cze​kać koń​ca od​cin​ka se​ria​lu, któ​ry wła​śnie oglą​dał. Od​dy​cha​ła przez usta, żeby nie czuć mdlą​ce​go smro​du. Woń wciąż była sil​na, a tani od​świe​żacz po​wie​trza miał słod​ko-mdlą​cy za​pach nie​mal rów​nie nie​przy​jem​ny jak ten, któ​ry miał za​tu​szo​wać. Ale od​dy​cha​ła tym po​wie​trzem, bo nie mia​ła wy​bo​ru. Bo mu​sia​ła.

Po​wie​trzem prze​sy​co​nym wo​nią gni​ją​ce​go mię​sa i cy​try​ny.

63 McCar​thy wstu​kał kod nie​zbęd​ny, by uzy​skać do​stęp do pry​wat​nej win​dy. Prze​sła​no mu go SMS-em dzień wcze​śniej. Obaj z Thor​ne’em mil​cze​li, gdy ru​szy​li w górę, wzno​sząc się na po​ziom pen​tho​use’u, ale za​nim ka​bi​na sta​nę​ła, McCar​thy po​wie​dział: – Nie za​wsze cho​dzi o seks. – Spoj​rzał na Thor​ne’a. – Na tych im​pre​zach. Cza​sa​mi cho​dzi tyl​ko o po​zna​wa​nie no​wych lu​dzi i roz​mo​wę, kie​dy nie trze​ba się mar​twić o to, co my​ślą inni. Cho​dzi o to, by do​brze się ba​wić i nie mu​sieć kła​mać. Sam to po​wie​dzia​łeś tego po​po​łu​dnia w moim ga​bi​ne​cie. Cho​dzi o to, aby być sobą. Drzwi się otwo​rzy​ły. – To bar​dzo wzru​sza​ją​ce – stwier​dził Thor​ne. – Zwłasz​cza kie​dy „by​cie sobą” ro​zu​miesz jako za​głę​bie​nie się po same jaja w od​by​cie nie​let​nie​go chłop​ca. Męż​czy​zna, któ​ry otwo​rzył im drzwi, był zbu​do​wa​ny jak wy​ki​daj​ło z noc​ne​go klu​bu, ale no​sił le​piej skro​jo​ny gar​ni​tur. Thor​ne wąt​pił aby kie​dy​kol​wiek ten typ od​pra​wił ko​goś z kwit​kiem tyl​ko dla​te​go, że ten czy inny gość miał na no​gach obu​wie spor​to​we. Fa​cet ski​nął gło​wą do McCar​thy’ego, da​jąc do zro​zu​mie​nia, że go roz​po​znał, po czym otak​so​wał wzro​kiem Thor​ne’a od stóp do głów. – Gość – oznaj​mił McCar​thy. Męż​czy​zna przy drzwiach po​cią​gnął no​sem. – Nikt nic nie mó​wił. – Prze​pra​szam. – Thor​ne uśmiech​nął się. – Może po​wi​nie​nem przyjść z bu​tel​ką? – Och, daj spo​kój, Gra​ha​mie, prze​stań ro​bić pro​ble​my – rzu​cił McCar​thy. – On jest ze mną, ja​sne? A ja mam ocho​tę się na​pić. Przez pół​to​rej go​dzi​ny, od​kąd McCar​thy po​wie​dział mu o im​pre​zie, Thor​ne za​sta​na​wiał się nad naj​lep​szym spo​so​bem na do​sta​nie się do środ​ka. Aby mieć do​bre wej​ście. Oczy​wi​ście mógł wy​jąć le​gi​ty​ma​cję, wal​nąć ra​mie​niem w drzwi i wejść, gło​śno oznaj​mia​jąc swo​je przy​by​cie. Wąt​pił, aby na​po​tkał sil​niej​szy opór, gdy​by zde​cy​do​wał się na ta​kie wła​śnie roz​wią​za​nie, a już na pew​no nie spo​dzie​wał się agre​syw​nych re​ak​cji, ale mimo to po​sta​wił na sub​tel​niej​szą tak​ty​kę. Chciał wejść do środ​ka z nie​grzecz​nym dok​tor​kiem i tro​chę się ro​zej​rzeć. Chciał, żeby męż​czy​zna, któ​re​mu za​mie​rzał ze​psuć wie​czór, zo​ba​czył, że łań​cuch zo​stał ze​rwa​ny i McCar​thy jest jego. Aby zro​zu​miał na tyle, na ile Thor​ne zdo​ła to za​aran​żo​wać, że nie​za​leż​nie od tego, jak moc​no by się wił, już nie zdo​ła uwol​nić się z ha​czy​ka. – Praw​dę mó​wiąc, Gra​ha​mie, obaj mamy wiel​ką ocho​tę się na​pić – po​wie​dział Thor​ne. Gra​ham wy​wró​cił ocza​mi i usu​nął się na bok. – Mi​łej za​ba​wy… Po​ło​ży​li kurt​ki na przy​kry​tym wo​ło​wą skó​rą szez​lon​gu tuż przy drzwiach. McCar​thy wziął kie​li​szek wina, a Thor​ne szklan​kę wody z tacy, któ​rą pod​su​nął w ich stro​nę na​sto​let​ni chło​pak z czar​ny​mi, po​sta​wio​ny​mi na sztorc wło​sa​mi i źre​ni​ca​mi jak wy​si​ka​ne mo​czem otwo​ry w śnie​gu. Za​raz po​tem ze​szli trzy stop​nie ni​żej do prze​stron​ne​go apar​ta​men​tu. Thor​ne po​czuł za​pach ma​ri​hu​any, azo​ta​nu amy​lu i wody po go​le​niu. For​sy… Styl i wy​strój przy​wo​dzi​ły Thor​ne’owi na myśl miesz​ka​nie Ra​hi​ma Jaf​fe​ra i za​sta​na​wiał się, czy wie​czo​ry, któ​re na​sto​la​tek spę​dził w miej​scach ta​kich jak to, spra​wi​ły, że za​sma​ko​wał we wszyst​kim, co dro​gie i ul​tra​no​wo​cze​sne. Co za iro​nia, że z oczy​wi​stych wzglę​dów oni sami po​ma​ga​li za to za​pła​cić.

Roz​glą​da​jąc się do​ko​ła, jak​by zwy​czaj​nie po​dzi​wiał dzie​ła sztu​ki na ścia​nach albo sty​lo​we oświe​tle​nie, Thor​ne na​li​czył, że w apar​ta​men​cie prze​by​wa​ło czter​na​stu męż​czyzn. Po czter​dzie​st​ce i jesz​cze star​szych. Wszy​scy byli ubra​ni, jak​by wła​śnie wy​szli z biu​ra, i choć więk​szość trzy​ma​ła w dło​niach drin​ki, nie​któ​rzy byli tu jesz​cze na tyle krót​ko, że nie zdą​ży​li na​wet po​lu​zo​wać kra​wa​tów. Chłop​ców było co naj​mniej tyle samo. Pod​czas gdy ich po​ten​cjal​ni klien​ci za​czę​li się roz​luź​niać, od​prę​żać i jak na ra​zie ga​wę​dzi​li mię​dzy sobą, więk​szość spo​śród za​pro​szo​nych tu, aby świad​czyć płat​ne usłu​gi, ro​bi​ła to samo. Sta​li po dwóch, trzech w ką​tach sa​lo​nu. Szep​ta​li, chi​cho​ta​li, po​ru​sza​jąc się w ryt​mie de​li​kat​nej, ci​chej mu​zy​ki, albo przy​sta​wa​li obok dłu​gie​go szkla​ne​go sto​łu, na któ​rym zor​ga​ni​zo​wa​no zim​ny bu​fet. Two​rzy​li jesz​cze dwie od​ręb​ne gru​py. Ale do​cho​dzi​ło do czę​stych kon​tak​tów wzro​ko​wych. Po obu stro​nach tak​so​wa​no się na​wza​jem. Po​ja​wi​ły się zna​czą​ce spoj​rze​nia i dość śmia​łe uśmie​chy. Wśród chłop​ców byli bia​li, czar​ni oraz Azja​ci. Wy​bo​ru do​ko​na​no roz​myśl​nie, jak uznał Thor​ne, aby za​do​wo​lić gu​sty wszyst​kich. Za​sta​na​wiał się, czy kry​te​rium sta​no​wił rów​nież wiek. Do​my​ślał się, że więk​szość za​pro​szo​nych to pięt​na​sto​lat​ko​wie i star​si, ale kil​ku było młod​szych – a przy​najm​niej ta​kie pró​bo​wa​li spra​wiać wra​że​nie – pod​czas gdy dwaj chłop​cy sto​ją​cy tuż przy szwedz​kim sto​le mo​gli mieć naj​wy​żej dwa​na​ście lat. Za​pew​ne ktoś zgo​dził się za​pła​cić za nich tro​chę wię​cej. Pod​czas gdy McCar​thy trzy​mał się bli​sko nie​go, jak to usta​li​li, Thor​ne prze​szedł po par​kie​cie z roz​ja​śnio​ne​go drew​na, by sta​nąć przy ogrom​nych oknach cią​gną​cych się na po​ło​wie dłu​go​ści ca​łe​go po​miesz​cze​nia. Męż​czy​zna o si​wych, za​cze​sa​nych do tyłu wło​sach po​stu​ki​wał pal​cem w szkło i ki​wał gło​wą do tak​tu. – Szko​da, że mamy dziś tak pa​skud​ną po​go​dę – po​wie​dział. – Z tego bal​ko​nu roz​cią​ga się na​praw​dę pięk​ny wi​dok. Aż dech za​pie​ra. Thor​ne od​wró​cił się i oparł o szy​bę, prze​pa​tru​jąc sa​lon. Męż​czy​zna ski​nął w stro​nę chu​de​go chło​pa​ka w ob​ci​słej czar​nej ka​mi​zel​ce, któ​ry zda​niem Thor​ne’a jesz​cze nie​daw​no mu​sił spać w pi​ża​mie ze Spi​der​ma​nem. – Mó​wię panu, wi​dok stąd jest na​praw​dę olśnie​wa​ją​cy… W tym mo​men​cie Thor​ne za​uwa​żył tego, po któ​re​go tu przy​był. Męż​czy​zna wszedł do apar​ta​men​tu z jed​ne​go z dwóch dys​kret​nie oświe​tlo​nych ko​ry​ta​rzy od​cho​dzą​cych w obu kie​run​kach. Pew​nie był w to​a​le​cie, po​my​ślał Thor​ne, albo może w sy​pial​ni, choć na to było chy​ba jesz​cze za wcze​śnie. Pa​trzył, jak męż​czy​zna czę​stu​je się drin​kiem po​da​nym na tacy przez chło​pa​ka, a po​tem, uśmie​cha​jąc się roz​ba​wio​ny jego ko​men​ta​rzem, bie​rze coś ze szwedz​kie​go sto​łu. Wło​żył je​dze​nie do ust i w tej sa​mej chwi​li od​wró​cił się, by uj​rzeć McCar​thy’ego. Uniósł kie​li​szek i za​czął iść w ich stro​nę. Zro​bił kil​ka kro​ków, za​nim zdo​łał le​piej przyj​rzeć się Thor​ne’owi, i na​gle jego en​tu​zjazm osłabł; wy​raź​nie zwol​nił tem​po. Bądź co bądź mi​nę​ło już osiem mie​się​cy, a na​wet wte​dy wi​dzie​li się nie dłu​żej niż pół go​dzi​ny. Tyle cza​su Thor​ne po​trze​bo​wał na zło​że​nie ze​znań. – Po​wa​la​ją​ca im​prez​ka, pa​nie sę​dzio – rzekł Thor​ne. Męż​czy​zna za​trzy​mał się i spio​ru​no​wał McCar​thy’ego wzro​kiem, ale ten uni​kał jego spoj​rze​nia i przez cały czas wpa​try​wał się w kie​li​szek z wi​nem. Męż​czy​zna prze​niósł wzrok na in​spek​to​ra. – Thor​ne – po​wie​dział. Thor​ne był pod du​żym wra​że​niem, że tam​ten za​pa​mię​tał jego na​zwi​sko. Ale szyb​ko uświa​do​mił so​bie, że McCar​thy mu​siał być z ko​le​gą w sta​łym kon​tak​cie od mo​men​tu, kie​dy dwa dni temu Thor​ne po​ja​wił się w Barn​da​le, by za​dać py​ta​nia. I że męż​czy​zna sto​ją​cy przed nim do​dał po pro​stu dwa do dwóch. Im szyb​ciej wyj​dzie mu czte​ry, tym le​piej, skon​sta​to​wał Thor​ne.

– Pań​ski przy​ja​ciel, dok​tor McCar​thy oka​zał się wy​bor​nym kom​pa​nem – po​wie​dział. – I fa​scy​nu​ją​cym ga​wę​dzia​rzem. – Po​pa​trzył na McCar​thy’ego. – Mo​żesz już odejść, Ia​nie. Mój sier​żant cze​ka na cie​bie na dole. McCar​thy za​wa​hał się, ale tyl​ko przez mo​ment, i ani Thor​ne, ani dru​gi męż​czy​zna nie po​kwa​pi​li się, by od​pro​wa​dzić go wzro​kiem. – A kto cze​ka na mnie? – za​py​tał sę​dzia. – Na pew​no nie byle sie​żant. Na​gle mu​zy​ka przy​bra​ła na sile, a na dru​gim koń​cu apar​ta​men​tu ktoś wy​dał prze​cią​gły, spon​ta​nicz​ny okrzyk ra​do​ści. Thor​ne na​wet nie mru​gnął. – Pan cały jest mój – oznaj​mił.

64 Za​dzwo​ni​ła ko​mór​ka He​len We​eks. Dzwo​ni​ła przez dzie​sięć, pięt​na​ście se​kund. Dwa​dzie​ścia… – Nie od​bie​ra​ją – po​wie​dział Chi​vers. – Oni? – Pa​scoe spoj​rza​ła na nie​go. – Co pana zda​niem dzie​je się tam w środ​ku? – Chi​vers chciał od​po​wie​dzieć, ale Pa​scoe we​szła mu w sło​wo: – Po​nie​waż dwa dni z ka​wał​kiem to tro​chę za wcze​śnie na po​ja​wie​nie się oznak syn​dro​mu sztok​holm​skie​go, wie pan, o co mi cho​dzi? Dwa​dzie​ścia pięć se​kund. – Ani za​kład​nicz​ka, ani jej po​ry​wacz nie od​bie​ra​ją te​le​fo​nu – rzekł Chi​vers. – To było stwier​dze​nie fak​tu, nic wię​cej. Nie chcia​łem… Te​le​fon zo​stał ode​bra​ny i nie​mal na​tych​miast cała piąt​ka we​wnątrz fur​go​net​ki wstrzy​ma​ła od​dech. Dło​nie za​czę​ły do​ci​skać słu​chaw​ki do uszu. Przez kil​ka se​kund sły​chać było nie​mal tyl​ko ci​szę, ale w koń​cu He​len We​eks się ode​zwa​ła: – Halo. – He​len, tu Sue Pa​scoe. Mu​szę mó​wić z pa​nem Mit​chel​lem. – Była spo​koj​na, lecz wład​cza. Ten ton mia​ła za​re​zer​wo​wa​ny dla szcze​gól​ne​go ro​dza​ju in​ter​wen​cji w sy​tu​acjach kry​zy​so​wych. – Śpi. – Przy​kro mi, ale bę​dziesz mu​sia​ła go obu​dzić. – Jest ja​kiś pro​blem? – Mu​szę z nim mó​wić, He​len. Na​tych​miast. Mu​szę wie​dzieć, że nic mu nie jest. Chwi​la ci​szy. Chi​vers spoj​rzał na Don​nel​ly’ego i uniósł dło​nie. – He​len? – Roz​łącz się – roz​legł się głos Akh​ta​ra. Opa​no​wa​ny, ale sta​now​czy. – To był wy​pa​dek. – Roz​łącz się! Roz​mo​wa zo​sta​ła za​koń​czo​na. Pa​scoe zdję​ła słu​chaw​ki i pal​ca​mi star​ła struż​kę potu zza ucha. Don​nel​ly i Chi​vers już znaj​do​wa​li się przy tyl​nych drzwiach fur​go​net​ki, a mowa ich ciał – zwar​te ra​mio​na i po​chy​lo​ne gło​wy – nie po​zo​sta​wia​ła złu​dzeń co do tre​ści roz​mo​wy, jaką za​mie​rza​li od​być. Było rów​nie oczy​wi​ste, że dal​szy udział Pa​scoe w ope​ra​cji uzna​li za zbęd​ny. – Wej​ście od fron​tu nie wcho​dzi w ra​chu​bę – rzekł Chi​vers. – Ra​cja. – Don​nel​ly po​ki​wał gło​wą. – Ża​lu​zje an​tyw​ła​ma​nio​we nie po​win​ny sta​no​wić pro​ble​mu, ale zna​leź​li​by​śmy się za da​le​ko. Miał​by zbyt dużo cza​su na re​ak​cję. W tej sy​tu​acji mu​si​my wejść od tyłu. – Jak dłu​go to po​trwa? – Przy​go​to​wa​nie wszyst​kie​go zaj​mie oko​ło go​dzi​ny. Czter​dzie​ści mi​nut, je​śli się sprę​ży​my. – Więc się spręż​cie. Chi​vers wy​sko​czył z fur​go​net​ki i na​tych​miast za​czął po​krzy​ki​wać do swo​ich lu​dzi. Don​nel​ly za​czął mó​wić do Pa​scoe. O tym, jak istot​ną ode​gra​ła rolę przez tę ostat​nią go​dzi​nę, o tym, że w peł​ni się zre​ha​bi​li​to​wa​ła, ale ona po​trze​bo​wa​ła kil​ku se​kund, aby sku​pić się na tre​ści jego słów. Przy​po​mnia​ła so​bie, co po​wie​dzia​ła To​mo​wi Thor​ne’owi.

To ja tra​cę za​kład​ni​ka. I to, że nie po​wie​dzia​ła nic żo​nie Ste​phe​na Mit​chel​la.

65 Kie​dy Thor​ne pa​trzył na tego męż​czy​znę, na​gle bez tru​du wy​obra​ził so​bie, jak sę​dzia Sądu Kar​ne​go JKM Jef​frey Pros​ser prze​bie​ra się do pro​ce​su. To było coś w ro​dza​ju prze​mia​ny, swo​iste​go ry​tu​ału. Zo​ba​czył męż​czy​znę sto​ją​ce​go przed wiel​kim lu​strem w swo​jej gar​de​ro​bie, uśmie​cha​ją​ce​go się co​raz sze​rzej i czu​ją​ce​go krew na​pły​wa​ją​cą do człon​ka, gdy wkła​dał fio​le​to​wą togę i czer​wo​ny pas. Gdy zy​ski​wał wła​dzę. Pe​ru​kę rzecz ja​sna zo​sta​wiał na sam ko​niec dla uzy​ska​nia ide​al​ne​go efek​tu. Na​gle sta​wał się sro​gi i wład​czy, gdy czuł roz​kosz​ne dra​pa​nie koń​skie​go wło​sia o de​li​kat​ną ró​żo​wą skó​rę. Naj​drob​niej​sza su​ge​stia kary. Te​raz, z gołą gło​wą i w gra​na​to​wym gar​ni​tu​rze w prąż​ki, Pros​ser przy​po​mi​nał Thor​ne’owi sta​re​go wi​ce​dy​rek​to​ra szko​ły, o któ​rym nie my​ślał od dwu​dzie​stu lat. Chu​da szy​ja i ob​wi​sły brzuch. Nie​mal zu​peł​nie łysy, po​czer​wie​nia​ły na twa​rzy, a na jego czasz​ce kil​ka, zda​wa​ło​by się, za​błą​ka​nych si​wych ko​smy​ków wy​raź​nie czy​ni​ło usil​ne sta​ra​nia, aby osło​nić tyły. Oka​zy​wa​ły się jed​nak nie​sku​tecz​ne. Męż​czy​zna, któ​re​go Thor​ne pa​mię​tał ze szko​ły, czę​sto brał za​stęp​stwa za in​nych na​uczy​cie​li i nie​po​wo​dze​nia na tym polu re​kom​pen​so​wał iście ma​nia​kal​nym za​mi​ło​wa​niem do su​ro​wej dys​cy​pli​ny, co spro​wa​dza​ło się do re​gu​lar​ne​go chło​sta​nia trzcin​ką chłop​ców w wie​ku od je​de​na​stu lat w górę. Zwy​kle bił tyl​ko po rę​kach, ale młod​szych chłop​ców lu​bił chło​stać po po​ślad​kach. Kie​dy koń​czył, był zwy​kle moc​no zdy​sza​ny i spo​co​ny. Do​bra, Thor​ne, a te​raz precz mi z oczu. Thor​ne po​pa​trzył na sę​dzie​go. Moż​li​we, że po​do​bień​stwo było więk​sze, niż przy​pusz​czał. Wciąż sta​li przy oknie, choć Pros​ser pod​szedł na mo​ment do sto​łu, by od​sta​wić kie​li​szek, któ​ry opróż​nił dwo​ma ły​ka​mi. W ostat​nich mi​nu​tach zja​wi​ło się kil​ku ko​lej​nych go​ści i dwóch chłop​ców za​czę​ło wspól​nie tań​czyć, po​pi​su​jąc się przed po​ten​cjal​ny​mi klien​ta​mi. Sę​dzia nie pró​bo​wał ukry​wać, że to wi​do​wi​sko bar​dzo mu się po​do​ba. – Wciąż nie wiem, dla​cze​go wdarł się pan bez za​pro​sze​nia na pry​wat​ne przy​ję​cie – po​wie​dział. – Jed​no zdję​cie to ra​czej mar​ny po​wód, aby któ​ry​kol​wiek z na​szych przy​ja​ciół z pro​ku​ra​tu​ry do​stał na​gle nie​kon​tro​lo​wa​ne​go wzwo​du. – Jed​no zdję​cie przed​sta​wia pana, Iana McCar​thy’ego i Si​mo​na Po​wel​la. – Któ​rych znam i wca​le się tego nie wy​pie​ram. – To do​bry po​czą​tek. – Kil​ka​krot​nie ze​tkną​łem się z Si​mo​nem na grun​cie za​wo​do​wym, a Iana po​zna​łem pry​wat​nie kil​ka lat temu. – W miej​scu ta​kim jak to. – Nie wy​pie​ram się tego, że Ian, Si​mon i ja zna​leź​li​śmy się kie​dyś na tej sa​mej im​pre​zie. – Uśmiech​nął się. – Ma pan zdję​cie, więc za​prze​cza​nie za​kra​wa​ło​by na ab​surd. – Oso​ba, któ​ra zro​bi​ła to zdję​cie, jest go​to​wa ze​znać, że Amin Akh​tar tak​że był na tej im​pre​zie. – By​wam na wie​lu im​pre​zach – od​parł Pros​ser. – Spo​ty​kam wie​lu lu​dzi. – Mam świad​ka, któ​ry ze​zna, że pan i Amin Akh​tar by​li​ście na tej sa​mej im​pre​zie na kil​ka mie​się​cy przed tym, jak Amin zo​stał ska​za​ny. Czy​li na parę mie​się​cy przed tym, jak ska​zał go pan na osiem lat w za​kła​dzie kar​nym dla mło​do​cia​nych. – Jaki ten świat mały… Thor​ne od​wró​cił się i ski​nął w stro​nę męż​czy​zny pa​lą​ce​go skrę​ta wspól​nie z chłop​cem, któ​ry mógł​by

być jego wnu​kiem. – Ten na pew​no. Po​dej​rze​wam, że prze​wi​ja​ją się tu te same twa​rze. Te same tył​ki… – Na mi​łość bo​ską… – Amin Akh​tar. – To na​praw​dę nic nie zna​czy. – Zna​czy wszyst​ko, je​śli upra​wiał pan z nim seks. – Te​raz już na​praw​dę nie poj​mu​ję, w jaki spo​sób za​mie​rza pan to udo​wod​nić. Pod​szedł do nich męż​czy​zna w kre​mo​wej ko​szu​li i brą​zo​wej ak​sa​mit​nej ka​mi​zel​ce, a jego uśmiech świad​czył wy​raź​nie, że zna się do​brze z Pros​se​rem. Otwo​rzył usta, aby coś po​wie​dzieć, ale sę​dzia po​krę​cił gło​wą, sy​gna​li​zu​jąc, że jest te​raz za​ję​ty. Męż​czy​zna uniósł brwi i ob​ró​cił się na pię​cie. – McCar​thy już nie jest taki twar​dy – rzekł Thor​ne. – Dał ja​sno do zro​zu​mie​nia, że chęt​nie wy​śpie​wa wszyst​ko jak na spo​wie​dzi w za​mian za przy​tul​ny kąt w celi, i nie mam po​wo​du przy​pusz​czać, że aku​rat Po​well ze​chce pójść w za​par​te. Przede wszyst​kim chcę to usły​szeć od pana. Bo to pan za​czął to wszyst​ko tam​te​go dnia, osiem mie​się​cy temu, kie​dy uniósł pan wzrok i zo​ba​czył Ami​na Akh​ta​ra na ła​wie oskar​żo​nych. To pan pu​ścił w ruch całą ma​chi​nę, za​stra​sza​jąc swo​ich kum​pli i do​ma​ga​jąc się od nich kil​ku przy​sług… więc to wła​śnie pan się przy​zna. – Na​chy​lił się do Pros​se​ra. – Abym mógł po​wie​dzieć to ojcu chło​pa​ka, któ​re​go pan za​bił. – Może go pan okła​mać, śmia​ło – po​sta​wił się Pros​ser. – Je​że​li na​praw​dę pan uwa​ża, że to po​mo​że. W kie​sze​ni Thor​ne’a za​dzwo​ni​ła ko​mór​ka. Wy​jął ją i zo​ba​czył, kto dzwo​ni. Z jego wy​ra​zu twa​rzy ja​sno wy​ni​ka​ło, że to te​le​fon, któ​ry musi ode​brać. Pros​ser cof​nął się o dwa kro​ki i od​wró​cił. – Bez oba​wy, nie za​mie​rzam ucie​kać. – Wziął ze sto​łu kie​li​szek i po​ma​chał nim do Thor​ne’a. – Pój​dę tyl​ko po do​lew​kę… – Po​my​śla​łam, że chciał​by pan to wie​dzieć – ode​zwa​ła się Pa​scoe. – Don​nel​ly wy​dał zgo​dę na dy​na​micz​ne wej​ście. – Co się sta​ło? Za​pa​dła chwi​la ci​szy i in​spek​tor usły​szał, jak ne​go​cja​tor​ka wzię​ła głę​bo​ki wdech. – Mamy uza​sad​nio​ny po​wód, by przy​pusz​czać, że Ste​phen Mit​chell nie żyje. Uza​sad​nio​ny po​wód. A więc te​raz Thor​ne wie​dział na pew​no, że nie prze​sła​no im zdję​cia, a eki​pa JWT do​wie​dzia​ła się o śmier​ci za​kład​ni​ka w inny spo​sób. Mimo wszyst​ko nie mógł się przy​znać, że wie​dział o tym, ale nic nie po​wie​dział. – To ten strzał pierw​sze​go wie​czo​ru. – Nie wie​my, co się wy​da​rzy​ło – po​wie​dzia​ła Pa​scoe. – Mo​że​my je​dy​nie przy​pusz​czać, że We​eks nie mia​ła wy​bo​ru, jak tyl​ko uda​wać, że wszyst​ko jest w po​rząd​ku. Po​win​nam była wy​czuć, że coś jest nie tak, ale nie wy​czu​łam. – Ob​wi​nia się pani za to? – Spie​przy​łam spra​wę. – Kie​dy za​mie​rza​ją wkro​czyć? – Za nie​speł​na go​dzi​nę. Thor​ne pa​trzył, jak Pros​ser na​peł​nia kie​li​szek. Wciąż się uśmie​chał. – Gdzie pan jest? – za​py​ta​ła Pa​scoe. Thor​ne po​wie​dział jej, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od Pros​se​ra, gdy ten prze​szedł spo​koj​nie przez apar​ta​ment, prze​ci​ska​jąc się po​mię​dzy grup​ka​mi im​pre​zo​wi​czów: tu mru​gnął i ski​nął gło​wą do ko​goś, kogo roz​po​znał, tam coś szep​nął, ów​dzie po​ło​żył rękę na czy​imś ra​mie​niu. Kie​dy tak go ob​ser​wo​wał, Thor​ne przy​po​mniał so​bie, jak Ian McCar​thy za​re​ago​wał na pierw​sze oskar​że​nia. Dok​tor uda​wał pew​ne​go sie​bie

i nie​ustra​szo​ne​go, ale lęk był aż nad​to wi​docz​ny, a Thor​ne wy​czu​wał jego sła​bo​ści, ich woń, sil​ną jak za​pach środ​ka do de​zyn​fek​cji. Pros​ser jed​nak wy​da​wał się szcze​rze nie​wzru​szo​ny, jak​by zu​peł​nie ni​cze​go się nie bał. – Tom? – Wciąż tu je​stem – od​parł Thor​ne. – No cóż, po pro​stu po​my​śla​łam, że po​wi​nien pan wie​dzieć. Je​że​li ma pan coś, co mo​gło​by na​kło​nić Akh​ta​ra, aby się pod​dał i wy​szedł stam​tąd, za​nim Chi​vers i jego kum​ple we​drą się do środ​ka, le​piej niech pan tu wra​ca, i to pio​ru​nem… Kie​dy Thor​ne się roz​łą​czył, pod​szedł do Pros​se​ra i schwy​cił go za rękę. Znów bę​dzie uda​wać, że świet​nie się ba​wią? Pros​ser pró​bo​wał się wy​ry​wać, ale Thor​ne wbił moc​no pal​ce w jego zwiot​cza​łe przed​ra​mię. Pa​mię​tał o obiet​ni​cy zło​żo​nej Ja​ve​do​wi Akh​ta​ro​wi. O za​pew​nie​niach, ja​kich udzie​lił He​len We​eks. Wy​łu​skał cięż​ki kie​li​szek z dło​ni sę​dzie​go, za​sta​na​wia​jąc się – ale tyl​ko przez chwi​lę – jak by to było stłuc kie​li​szek o kant sto​li​ka i wbić po​strzę​pio​ną szkla​ną kra​wędź w po​kry​tą licz​ny​mi pla​ma​mi szy​ję sę​dzie​go. – Do​kąd idzie​my, do cho​le​ry? – rzu​cił ostro Pro​sper, wciąż pró​bu​jąc uwol​nić rękę z uści​sku Thor​ne’a, lecz ten tyl​ko moc​niej wbił pal​ce w jego cia​ło. Już w win​dzie Thor​ne za​dzwo​nił do Hol​lan​da i po​wie​dział, że za​mie​nią się na sa​mo​cho​dy. Pas​sat miał bo​wiem ko​gu​ta i sy​re​nę, co po​win​no po​zwo​lić za​osz​czę​dzić kil​ka cen​nych mi​nut. Thor​ne po​le​cił Hol​lan​do​wi i Kit​son, żeby we​zwa​li fur​go​net​kę, a naj​le​piej dwie. Na​ka​zał im, żeby uda​li się wprost do pen​tho​use’u, gdzie od​by​wa się im​pre​za, i za​czę​li ko​lej​no zwi​jać wszyst​kich go​ści, ot tak, dla za​ba​wy. Na​stęp​nie od​wró​cił się do Pros​se​ra. – Co pan po​wie na małą kon​fron​ta​cję w imię spra​wie​dli​wo​ści?

66 – Nie mó​wi​łam ci praw​dy – po​wie​dzia​ła He​len. – To nie zna​czy, że kła​ma​łam, po pro​stu nie mó​wi​łam praw​dy, a chcę być szcze​ra. Wła​śnie tak… chcę być szcze​ra. Od​kąd za​dzwo​nio​no do nich, do​ma​ga​jąc się roz​mo​wy z Mit​chel​lem, Akh​tar krą​żył w tę i z po​wro​tem jak zwie​rzę w zoo, któ​re z wol​na ogar​nia sza​leń​stwo. Krą​żył od fron​tu skle​pu na za​ple​cze i z po​wro​tem. Jak​by cho​dzi​ło tyl​ko o to, z któ​rej stro​ny wkro​czą do jego skle​pi​ku. Te​raz przy​sta​nął o ja​kiś metr od niej z re​wol​we​rem w dło​ni. Cze​kał. – Nie mogę po​wie​dzieć z ab​so​lut​ną pew​no​ścią, że to Paul był oj​cem Al​fie​go – rze​kła He​len. – Wła​śnie tak. Po pro​stu. – Unio​sła wzrok i spoj​rza​ła na nie​go. – Taka jest praw​da. Wiem, mó​wi​łam, że to on nim był, i za​wsze to po​wta​rzam, na​wet samą sie​bie chcę o tym prze​ko​nać, ale praw​da jest taka, że nie mam co do tego pew​no​ści. Paul tak​że jej nie miał i dla​te​go sy​tu​acja mię​dzy nami była dość na​pię​ta, kie​dy go za​bi​to. Zmarł, nie wie​dząc, jak było na​praw​dę. Akh​tar wy​co​fał się po​wo​li aż do biur​ka i usiadł na krze​śle. – Cze​mu mi to mó​wisz? – Sama nie wiem. Dla​cze​go wy​zna​wa​ła to czło​wie​ko​wi, któ​ry gro​ził jej śmier​cią, a przy tym ogła​sza​ła to wszyst​kim na ze​wnątrz. Skąd wzię​ła się w niej na​gła po​trze​ba, by zrzu​cić cią​żą​ce jej brze​mię? Czy na​praw​dę są​dzi​ła, że zdo​ła się w ten spo​sób roz​grze​szyć? Wie​dzia​ła, że Akh​tar miał ra​cję, i te​raz kwe​stią było nie to, kie​dy tu wej​dą, ale jak. I choć zda​wa​ła so​bie spra​wę, że fa​ce​ci z bro​nią uczy​nią wszyst​ko, co w ich mocy, aby zro​bić swo​je bez od​da​nia strza​łu i za​pew​nić jej bez​pie​czeń​stwo, nie za​wsze wszyst​ko to​czy​ło się zgod​nie z pla​nem. Nie​któ​rzy nad​mier​nie się eks​cy​to​wa​li, zda​rza​ły się też wy​pad​ki. A nie chcia​ła umrzeć, nie po​wie​dziaw​szy tego. – Bo mu​sia​łam ko​muś to wy​znać – od​par​ła. Akh​tar po​pa​trzył na nią, nie​znacz​nie prze​krzy​wia​jąc gło​wę. – Je​stem skle​pi​ka​rzem. Nie księ​dzem. He​len mia​ła ocho​tę się uśmiech​nąć, ale jej usta były w sta​nie tyl​ko for​mu​ło​wać sło​wa. Ję​zyk mia​ła spuch​nię​ty i cięż​ki, ser​ce tłu​kło się jej w pier​si. – Na szko​le​niu po​zna​łam męż​czy​znę – cią​gnę​ła. – Eks​per​ta od bro​ni pal​nej, tak się zło​ży​ło. Te​raz cał​kiem po​waż​nie bra​ła​bym pod uwa​gę, że może być jed​nym z uzbro​jo​nych funk​cjo​na​riu​szy, któ​rzy są tam, na ze​wnątrz, gdy​by nie to, że wy​pro​wa​dził się z Lon​dy​nu wkrót​ce po tym, co sta​ło się z Pau​lem… To było za​uro​cze​nie, nic wię​cej. Głu​pi ro​mans. Kil​ka spo​tkań w tym czy in​nym ho​te​lu i nie pró​bu​ję się z tego tłu​ma​czyć. Zro​bi​łam, co zro​bi​łam, i wte​dy na​praw​dę tego chcia​łam. Miał wszyst​ko, cze​go bra​ko​wa​ło Pau​lo​wi, pod każ​dym wzglę​dem. Krę​ci​ło mnie, że ktoś może mnie tak bar​dzo pra​gnąć. Chcę tyl​ko po​wie​dzieć, że nig​dy na​praw​dę nie my​śla​łam o odej​ściu od Pau​la. To on się nad tym za​sta​na​wiał, chciał odejść, kie​dy się do​wie​dział. Przez pe​wien czas było na​praw​dę okrop​nie i już nig​dy nie było tak jak kie​dyś, ale po​sta​no​wi​li​śmy, że zo​sta​nie​my ra​zem. Dla do​bra dziec​ka. Kie​dy spra​wa wy​szła na jaw, pa​dły pew​ne sło​wa. Chy​ba nie mu​szę ci tego mó​wić. Strasz​ne sło​wa, ale wie​dzia​łam, że wy​po​wie​dział je tyl​ko dla​te​go, że po​czuł się zra​nio​ny i chciał od​pła​cić mi tą samą mo​ne​tą. Cie​szy​łam się, przyj​mu​jąc jego peł​ne go​ry​czy ty​ra​dy, bo wie​dzia​łam, że na to za​słu​ży​łam, i wie​rzy​łam,

że wszyst​ko bę​dzie do​brze z uwa​gi na dziec​ko. Wma​wia​łam so​bie, że gdy dziec​ko przyj​dzie na świat, wszyst​ko się uło​ży. Kie​dy Paul zo​stał za​bi​ty, po​czu​cie winy ka​za​ło mi, abym za wszel​ką cenę do​wie​dzia​ła się, co się sta​ło. Wła​ści​wie to był naj​waż​niej​szy po​wód. Tak jak wte​dy, gdy oszu​ki​wa​łam samą sie​bie, że dziec​ko roz​wią​że wszyst​kie na​sze pro​ble​my, po​wie​dzia​łam so​bie, że je​śli usta​lę, co się sta​ło z Pau​lem, je​że​li od​kry​ję praw​dę, po​czu​cie winy po tym, jak go po​trak​to​wa​łam, osłab​nie. Jak mó​wi​łam, oszu​ki​wa​łam samą sie​bie. He​len opie​ra​ła się po​ty​li​cą o ka​lo​ry​fer, pa​trzy​ła w prze​strzeń wy​so​ko po​nad gło​wą Akh​ta​ra, nie zo​ba​czy​ła więc, jak się skrzy​wił i od​wró​cił wzrok.

67 Choć na im​pre​zie Pros​ser nie oka​zy​wał lęku, po wy​ra​zie jego twa​rzy i ci​chym jęku, jaki do​by​wał się od cza​su do cza​su z jego ust, ła​two moż​na było się do​my​ślić, że nie był już taki twar​dy, je​że​li cho​dzi​ło o jaz​dę z pręd​ko​ścią stu dwu​dzie​stu ki​lo​me​trów na go​dzi​nę po ciem​nych, za​tło​czo​nych uli​cach mia​sta, gdy stru​gi desz​czu za​le​wa​ły przed​nią szy​bę, sy​re​na za​wo​dzi​ła, a na da​chu ob​ra​cał się bły​ska​ją​cy nie​bie​ski ko​gut. – Dziw​nie pan zbladł – za​uwa​żył Thor​ne. – I zro​bił się taki ci​chut​ki. Pros​ser od​wró​cił się do nie​go. Lewą ręką za​pie​rał się o de​skę roz​dziel​czą, a pra​wą moc​no przy​trzy​my​wał pa​sów bez​pie​czeń​stwa prze​ci​na​ją​cych na ukos jego klat​kę pier​sio​wą. – Za​sta​na​wiam się po pro​stu, któ​re​go praw​ni​ka na​jąć, żeby na​ko​pał panu do tył​ka. – Uśmiech​nął się. – Oczy​wi​ście mó​wiąc w prze​no​śni. Thor​ne od​da​lił się od rze​ki, su​nąc pas​sa​tem na po​łu​dnie przez Bat​ter​sea Brid​ge Road. Przy nor​mal​nym ru​chu ulicz​nym, je​że​li tra​fił się do​bry dzień, mo​gli do​trzeć do Tul​se Hill w dwa​dzie​ścia pięć mi​nut. Dziś jaz​da była utrud​nio​na z po​wo​du desz​czu, jed​nak świa​tło ko​gu​ta i dźwięk sy​re​ny sku​tecz​nie oczysz​cza​ły przed nimi szo​sę i Thor​ne miał na​dzie​ję, że do​trą na miej​sce w cią​gu kwa​dran​sa, a może na​wet szyb​ciej. – Roz​ma​wia​łem z praw​ni​kiem Ami​na Akh​ta​ra – po​wie​dział Thor​ne, pod​no​sząc głos, aby moż​na go było usły​szeć po​śród jęku sy​re​ny. – Gra​tu​lu​ję. – Uwa​żał, że mie​li spo​rą szan​sę na wy​gra​nie ape​la​cji. Na zmniej​sze​nie tego idio​tycz​ne​go wy​ro​ku, któ​ry pan wy​dał. To nie mo​gły być do​bre no​wi​ny. – Ani do​bre, ani złe – od​rzekł Pros​ser. – De​cy​zja o tym na​le​ża​ła​by do in​ne​go sę​dzie​go. Ja by​łem za​do​wo​lo​ny z wy​ro​ku, któ​ry wy​da​łem. – Mogę się za​ło​żyć, że tak. – Wy​da​łem ten wy​rok zgod​nie z nada​nym mi pra​wem. Pro​szę o tym nie za​po​mi​nać. – Ad​wo​kat Akh​ta​ra po​wie​dział mi, że miał pod​sta​wy, by oskar​żyć pana o nad​uży​cie pra​wa. – To ja​kiś ab​surd. – Za zi​gno​ro​wa​nie do​brej opi​nii, jaką cie​szył się Amin, oraz oko​licz​no​ści po​peł​nio​ne​go przez nie​go czy​nu. Za te bzdu​ry, któ​re wci​skał pan ław​ni​kom, że może on sta​no​wić za​gro​że​nie. – Za​dźgał chło​pa​ka no​żem. – Bzdu​ra – uciął Thor​ne. – Amin mógł sta​no​wić za​gro​że​nie tyl​ko i wy​łącz​nie dla pana. – Wy​mi​nął fur​go​net​kę, któ​ra zwol​ni​ła, by się za​trzy​mać, za​krę​cił kie​row​ni​cą w lewo i przy​spie​szył, wjeż​dża​jąc na pas dla au​to​bu​sów. – Boże, chciał​bym wró​cić do tej sali są​do​wej. Zo​ba​czyć wy​raz pań​skiej twa​rzy, kie​dy uj​rzał pan tego chło​pa​ka na ła​wie oskar​żo​nych. Za​ło​żę się, że zro​bił się pan bia​ły jak pań​ska pie​przo​na pe​ru​ka. Pros​ser wes​tchnął. – Nie roz​po​zna​łem tego chło​pa​ka, bo nig​dy go wcze​śniej nie wi​dzia​łem. I co pan na to? – Mimo że był pan z nim na im​pre​zie. Na co naj​mniej jed​nej im​pre​zie. – Sko​ro pan tak twier​dzi. – A może po pro​stu nie roz​po​znał go pan z przo​du. – Thor​ne ucie​szył się, wi​dząc gniew​ny gry​mas na twa​rzy Pros​se​ra, kie​dy sę​dzia przy​gryzł dol​ną gru​bą war​gę drob​ny​mi bia​ły​mi zę​ba​mi. – Choć z dru​giej stro​ny mógł pan roz​po​znać imię. Wcze​śniej o tym nie my​śla​łem i nie wiem, czy chłop​cy do wy​na​ję​cia

mają zwy​czaj uży​wać praw​dzi​wych imion, ale po​dej​rze​wam, że Amin mógł to ro​bić. A czy pan uży​wa swo​je​go praw​dzi​we​go imie​nia? – Po​pa​trzył na Pros​se​ra i po​krę​cił gło​wą. – Nie, ra​czej wąt​pię. Ma pan ja​kieś szcze​gól​ne imię, któ​re​go pan uży​wa, idąc w tan​go? Se​kret​ną toż​sa​mość? A może lubi pan, gdy chłop​cy mó​wią „Pa​nie Sę​dzio”, kie​dy ich pan pie​przy? Thor​ne zwol​nił do osiem​dzie​się​ciu, ob​jeż​dża​jąc uli​ce jed​no​kie​run​ko​we przy po​łu​dnio​wym koń​cu Bat​ter​sea Park, po czym przy​spie​szył na Latch​me​re Road w stro​nę Cla​pham. Deszcz przy​brał na sile. Za prze​su​wa​ją​cy​mi się wy​cie​racz​ka​mi świa​tła sto​pu i kie​run​kow​ska​zy po​jaz​dów przed nimi były zre​du​ko​wa​ne do roz​ma​za​nych po​ma​rań​czo​wych i czer​wo​nych plam. – Za​pew​ne wy​my​ślił pan to, za​nim jesz​cze pro​ces do​biegł koń​ca – kon​ty​nu​ował Thor​ne. – Opra​co​wał pan wszyst​ko. Ide​al​ne, trzy​czę​ścio​we roz​wią​za​nie ma​łe​go, nie​wy​god​ne​go pro​ble​mu i trzej ide​al​ni lu​dzie, któ​rzy mie​li ten plan zre​ali​zo​wać. Tak? Mu​siał pan to wy​kom​bi​no​wać jesz​cze przed koń​cem pierw​sze​go dnia. Ko​lej​ne szyb​kie spoj​rze​nie z uko​sa na pa​sa​że​ra nie przy​nio​sło re​zul​ta​tu. Sę​dzia wzru​szył ra​mio​na​mi. Thor​ne nig​dy nie od​był kur​su jaz​dy eks​tre​mal​nej i nie omiesz​kał po​wie​dzieć o tym Pros​se​ro​wi, a po​tem skrzy​wił się, do​da​jąc ostro gazu, i prze​je​chał przez ru​chli​we skrzy​żo​wa​nie na czer​wo​nym świe​tle. – Jezu – wy​szep​tał Pros​ser. – Kie​dy już wpa​ko​wał pan Ami​na za krat​ki na tak dłu​go, jak pan mógł zgod​nie ze swo​imi kom​pe​ten​cja​mi, po​zo​sta​ło jesz​cze do​pil​no​wać, żeby tra​fił do wła​ści​we​go miej​sca. I tu wkra​cza nasz przy​ja​ciel, pan Po​well z Ko​mi​sji do spraw Nie​let​nich. Jest je​dy​nym z trój​ki musz​kie​te​rów, któ​re​go nie mia​łem jesz​cze oka​zji po​znać, ale to już nie po​trwa dłu​go, bo wła​śnie te​raz po​wi​nien zo​stać za​trzy​ma​ny. Może na​wet sie​dzi już w po​ko​ju prze​słu​chań obok dok​to​ra McCar​thy’ego, pod​czas gdy mój sier​żant przyj​mu​je za​kła​dy, któ​ry z nich pierw​szy pęk​nie i za​cznie śpie​wać… Na kogo pan sta​wia? Pros​ser miał za​mknię​te oczy, skó​rę wo​kół ust na​pię​tą. – I tak… pań​ski przy​ja​ciel Po​well prze​no​si Ami​na do Barn​da​le, któ​ry szczę​śli​wym zrzą​dze​niem losu jest za​kła​dem kar​nym dla mło​do​cia​nych, gdzie sze​fem eki​py me​dycz​nej jest wasz wspól​ny przy​ja​ciel, dok​tor McCar​thy. Co ozna​cza, że może go pan ob​ser​wo​wać. Bo o to wła​śnie cho​dzi. Aby mieć chło​pa​ka na oku i upew​nić się, że nic nie po​wie ani nic nie zro​bi. Aby je​den z was był za​wsze na miej​scu, w ra​zie gdy​by choć​by sło​wem za​su​ge​ro​wał, że roz​po​znał pana w sali są​do​wej i do​sko​na​le wie, co we trzech wy​pra​wia​cie w wol​nym cza​sie. Plan dzia​ła bez za​rzu​tu. Ale tyl​ko do mo​men​tu, kie​dy chło​pak po​sta​na​wia za​pi​sać się na kurs, któ​re​go nie ofe​ru​ją w Barn​da​le, co zna​czy, że musi zo​stać prze​nie​sio​ny. A to z ko​lei spra​wia, że już nie bę​dzie pan mógł go dłu​żej ob​ser​wo​wać. Po​well pró​bu​je to za​blo​ko​wać, ale na​czel​nik na​le​ga, bo za​le​ży mu na do​bru Ami​na… i te​raz dzie​je się to, na co za​pew​ne i tak zde​cy​do​wał​by się pan póź​niej, kie​dy Amin miał​by zo​stać prze​nie​sio​ny do za​kła​du kar​ne​go dla do​ro​słych. Wła​śnie wte​dy wy​da​je pan McCar​thy’emu od​po​wied​nie roz​ka​zy, a on opra​co​wu​je wła​sny mały plan z po​mo​cą dwóch chło​pa​ków, któ​ry chcie​li​by za​ro​bić parę gro​szy na boku przed wyj​ściem z pu​dła. Wte​dy daje Jo​na​tha​no​wi Brid​ge​so​wi strzy​kaw​kę. Wła​śnie wte​dy to pan za​mor​do​wał Ami​na Akh​ta​ra – cią​gnął Thor​ne. – Ale on już był mar​twy w chwi​li, kie​dy wszedł do pań​skiej sali są​do​wej, zga​dza się? Pros​ser po​ru​szył się na fo​te​lu i spoj​rzał na Thor​ne’a. – Mam je. – Co ta​kie​go? – Na​zwi​sko praw​ni​ka – rzekł Pros​ser. – Jest dro​gi, ale war​to bę​dzie wy​dać pie​nią​dze, aby zo​ba​czyć jak zo​sta​je pan zde​gra​do​wa​ny do funk​cji kra​węż​ni​ka prze​pro​wa​dza​ją​ce​go sta​rusz​ki przez uli​cę. Kłyk​cie Thor​ne’a zbie​la​ły na kie​row​ni​cy i in​spek​tor przy​spie​szył do stu dwu​dzie​stu na go​dzi​nę, gna​jąc po pro​stej, dłu​giej szo​sie prze​ci​na​ją​cej Cla​pham Com​mon. Pięć​dzie​siąt me​trów da​lej przy przej​ściu stał

prze​cho​dzień z pa​ra​so​lem i wa​hał się: stać czy iść, choć sy​re​na i ko​gut wciąż były włą​czo​ne; Thor​ne dla pew​no​ści na​ci​snął na klak​son. – Wie pan, co jest w tym naj​tra​gicz​niej​sze? – za​py​tał Thor​ne. – Wąt​pię, aby Amin po​wie​dział coś kie​dy​kol​wiek, bo tak na​praw​dę o ni​czym nie wie​dział. Praw​da jest taka, że on pana wca​le nie roz​po​znał. Był pan dla nie​go tyl​ko ko​lej​nym klien​tem, o któ​rym chciał za​po​mnieć naj​szyb​ciej, jak to tyl​ko moż​li​we. Nig​dy nie wspo​mniał o tym McCar​thy’emu ani swo​je​mu bli​skie​mu przy​ja​cie​lo​wi w Barn​da​le, nig​dy ni​ko​mu o tym nie po​wie​dział. Był po pro​stu zwy​kłym sie​dem​na​sto​lat​kiem, któ​ry się nie wy​chy​lał i pró​bo​wał spo​koj​nie od​sie​dzieć za​są​dzo​ny wy​rok. Na​wet nie on zro​bił to cho​ler​ne zdję​cie! Wąt​pię, aby​śmy kie​dy​kol​wiek do​wie​dzie​li się na pew​no, czy pan i pań​scy kum​ple wie​dzie​li​ście o ist​nie​niu tego zdję​cia, ale na​wet je​że​li wie​dzie​li​ście… je​że​li to był jesz​cze je​den po​wód, dla​cze​go uznał pan, że na​le​ży po​zbyć się Ami​na Akh​ta​ra, to po​my​lił pan chłop​ców do wy​na​ję​cia. Cóż, nie​trud​no o to. Wy​brał pan nie tego Ara​bu​sa. – Och, na li​tość bo​ską… – Nie mu​siał go pan za​bi​jać. Thor​ne prze​mknął przez So​uth Cir​cu​lar i skie​ro​wał się w stro​nę Bri​xton Hill. Byli za​le​d​wie kil​ka mi​nut dro​gi od celu. – A do​kąd w ogó​le je​dzie​my? – za​py​tał Pros​ser. – Wie pan do​sko​na​le – od​rzekł Thor​ne. – Tyle że nig​dy nie wie​rzy​łem w ideę kon​fron​ta​cji po​jed​naw​czej, ale nie​któ​rzy są na​praw​dę prze​ko​na​ni, że kie​dy spraw​ca i ofia​ra… albo w tym przy​pad​ku ro​dzi​na ofia​ry… spo​tka​ją się twa​rzą w twarz, może to przy​nieść ol​brzy​mie ko​rzy​ści obu stro​nom. Poza tym sta​ty​sty​ki su​ge​ru​ją, że ob​ni​ża to szan​se, iż spraw​ca po​now​nie po​su​nie się do po​peł​nie​nia tego sa​me​go prze​stęp​stwa. Choć je​śli idzie o pana, i tak jest to już wy​klu​czo​ne. – Mar​nu​je pan czas. – Nie dbam o to. – A po​wi​nien pan – wy​ce​dził Pros​ser. – Bo nie zo​sta​ło go panu dużo. A przy​najm​niej na obec​nym po​zio​mie upo​sa​że​nia. Thor​ne od​wró​cił się, aby po​pa​trzeć zło​wro​go na sę​dzie​go dłu​żej, niż to było wska​za​ne głów​nie przez wzgląd na wy​mo​gi bez​pie​czeń​stwa. Uj​rzał, jak z twa​rzy Pros​se​ra od​pły​wa cała krew. Po​tem po​now​nie prze​niósł wzrok na dro​gę. – Usta​li​li​śmy już, że Po​well i McCar​thy ra​czej nie pój​dą w za​par​te, i nie wi​dzę po​wo​du, dla któ​re​go któ​ry​kol​wiek z nich mógł​by chcieć wy​świad​czyć panu przy​słu​gę. Pań​scy dwaj współ​o​skar​że​ni, a po​zwo​lę so​bie tak ich na​zwać, bo to już nie​ba​wem ich cze​ka, za​czną się ła​sić aż miło, jak wasi chłop​cy do rżnię​cia, kie​dy klient mach​nie im przed no​sem wy​pcha​nym port​fe​lem. Dla​te​go po​waż​nie ra​dził​bym panu za​sta​no​wić się nad obec​ną sy​tu​acją. Bo poza tym, że mogę się po​sta​rać, aby na pew​no nie tra​fił pan do od​dziel​nej celi w skrzy​dle za​kła​du kar​ne​go dla szcze​gól​nie za​gro​żo​nych więź​niów i aby każ​dy twar​dziel z pu​dła, do któ​re​go pana po​ślą, do​wie​dział się, kim pan jest i któ​re​go z ich kum​pli i krew​nych pan za​pusz​ko​wał… po​wiem, że nie ro​zu​miem, co jesz​cze mógł​by pan zy​skać dzię​ki swo​jej aro​gan​cji i bu​cie. Pa​nie sę​dzio. Pros​ser po​ki​wał gło​wą, uda​jąc, że jest pod wra​że​niem. – Wspa​nia​ła mowa, in​spek​to​rze – po​wie​dział. – Może gdy​by wło​żył pan tyle samo wy​sił​ku w swo​je wy​stą​pie​nie pod​czas skła​da​nia ze​znań, kil​ku ban​dzio​rów mniej cho​dzi​ło​by te​raz na wol​no​ści. – Te​raz wy​star​czy, żeby było tyl​ko o jed​ne​go mniej – od​rzekł Thor​ne.

68 – Kie​dy ro​dzi​łam Al​fie​go, chcie​li mi dać znie​czu​le​nie ze​wną​trzo​po​no​we, ale nie mo​gli wkłuć igły i osta​tecz​nie wy​szło na to, jak​bym wy​wrzesz​cza​ła go z sie​bie. – He​len zwi​nę​ła pię​ści, kie​dy to wspo​mi​na​ła, jej usta za​ci​snę​ły się, jak​by znów prze​ży​wa​ła te ka​tu​sze, ale wo​kół oczu rów​no​cze​śnie po​ja​wi​ła się ła​god​ność. – Pod sam ko​niec ból był cał​kiem przy​jem​ny, ro​zu​miesz? Akh​tar po​ki​wał gło​wą. – To było uczci​we i szcze​re. Jak​by to było je​dy​ne uczci​we i szcze​re do​świad​cze​nie, ja​kie dane mi było prze​żyć od dłuż​sze​go cza​su. Wy​da​wa​ło mi się za​słu​żo​ne. Wzię​ła głę​bo​ki wdech i wy​pro​sto​wa​ła pal​ce, jed​nym z nich przez mo​ment pró​bu​jąc po​wstrzy​mać łzy. – A on… był ide​al​ny. Co​kol​wiek się sta​ło, kto​kol​wiek spra​wił, że za​ist​niał, był po pro​stu ide​al​nym ma​łym chłop​cem i to ze​pchnę​ło w cień wszyst​kie okrop​ne, bo​le​sne spra​wy. Sta​ły się nie​waż​ne. Za​czę​łam żyć da​lej. Zna​la​złam nowe miesz​ka​nie i by​li​śmy tyl​ko we dwo​je przez dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny na dobę, ale cza​sa​mi by​wa​ło tak, że pa​trzy​łam mu w oczy i mó​wi​łam, że wy​glą​da ku​bek w ku​bek jak jego oj​ciec. Wma​wia​łam so​bie, że jest dziec​kiem Pau​la, bo bar​dzo tego chcia​łam. Tak by​ło​by naj​uczci​wiej. Wma​wia​łam so​bie i in​nym, że ma nos jak Paul, że ma po nim cha​rak​ter albo coś in​ne​go, ale wiem, że to były tyl​ko małe, głu​piut​kie kłam​stew​ka, bo prze​cież w nie​któ​rych sy​tu​acjach, kie​dy pa​trzy​łam na nie​go, wca​le nie przy​po​mi​nał mi Pau​la. Kie​dy nie był ide​al​ny. Się​gnę​ła, by ro​ze​trzeć prze​gub le​wej ręki, gdzie ob​ręcz kaj​da​nek otar​ła skó​rę do ży​we​go. To sta​ło się dla niej czymś w ro​dza​ju tiku. – Nie​któ​rzy wie​dzą. Moja sio​stra i oj​ciec. Wie​dzą, co się sta​ło, i wie​dzą, że to było tuż przed tym, jak za​szłam w cią​żę, a ja zda​ję so​bie spra​wę, że za​sta​na​wia​ją się, kim był oj​ciec Al​fie​go. Ale nikt nic nie mówi. Za​cho​wu​ją się tak, jak​bym mia​ła męża albo fa​ce​ta, któ​ry pra​cu​je za gra​ni​cą, albo moja sio​stra pró​bu​je mnie wy​swa​tać z ja​kimś ża​ło​snym nie​udacz​ni​kiem, któ​re​go żad​na inna nie chcia​ła. He​len wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i przez chwi​lę spra​wia​ła wra​że​nie, że ma ocho​tę się ro​ze​śmiać, a z jej krta​ni do​biegł ci​chy dźwięk. – Nikt nig​dy nie wspo​mi​na o Pau​lu. Tyl​ko od cza​su do cza​su, kie​dy któ​reś z nich się za​po​mni albo jed​no z dzie​ci mo​jej sio​stry coś pal​nie, ale na​wet wte​dy wy​da​je się, że on w ogó​le nie ist​niał, że Paul to tyl​ko pry​wat​ny żar​cik. Ktoś, kogo wy​my​śli​łam. I to po​gar​sza całą spra​wę… ten nie​na​wist​ny, ża​ło​sny lęk przed skrę​po​wa​niem, przed po​wie​dze​niem cze​goś, co by​ło​by nie na miej​scu, ale ja je​stem tak samo win​na jak oni, bo czu​ję się za bar​dzo skrę​po​wa​na, aby im po​wie​dzieć, jak okrop​nie się przez nich czu​ję, do ja​kie​go sta​nu mnie do​pro​wa​dza​ją. Aby im po​wie​dzieć, że cza​sa​mi mam wra​że​nie, że Paul nie mógł być oj​cem Al​fie​go, bo prze​cież nig​dy nie ist​niał. – Boję się – do​da​ła pół​gło​sem. – Przy​kro mi – po​wie​dział Akh​tar. – Nie, nie cho​dzi mi o to tu​taj. Boję się, co po​wiem mo​je​mu syn​ko​wi, kie​dy bę​dzie na tyle duży, że za​cznie się do​py​ty​wać, kim był jego tata. Boję się po​znać praw​dę. Akh​tar po​pa​trzył na He​len. – Jest spo​sób, żeby się tego do​wie​dzieć? – Paul był po​li​cjan​tem, tak jak ja. W ak​tach jest prób​ka jego DNA. Mo​gła​bym zle​cić prze​pro​wa​dze​nie te​stu, ale nie wiem, co bym zro​bi​ła, gdy​by wy​nik oka​zał się od​mien​ny od mo​ich ocze​ki​wań. – Czy to na​praw​dę by​ło​by ta​kie strasz​ne?

– Wiem, że są gor​sze rze​czy. – Spoj​rza​ła na nie​go. – Ale poza tym, że coś mo​gło​by się stać Al​fie​mu, to dru​ga w ko​lej​no​ści rzecz, któ​ra mnie prze​ra​ża. – Thor​ne po​wie​dział mi wczo​raj, że po​wi​nie​nem się przy​go​to​wać na praw​dę – rzekł Akh​tar. – Że może nie być zbyt przy​jem​na. Cóż, mogę po​wtó​rzyć tyl​ko to, co od​po​wie​dzia​łem jemu. Cier​pia​łaś, po​dob​nie jak ja, i mu​sisz zda​wać so​bie spra​wę, że praw​dy, jak​kol​wiek okrut​nej, nie spo​sób po​rów​nać z tego ro​dza​ju bó​lem. I że na dłuż​szą metę to może tyl​ko uczy​nić rze​czy bar​dziej zno​śny​mi. – Pod​niósł się po​wo​li. – Nie​wie​dza nie jest bło​go​ścią, He​len. Mo​żesz mi wie​rzyć. Nie​wie​dza jest udrę​ką. Po​stą​pił kil​ka kro​ków w stro​nę fron​tu skle​pu, po czym przy​sta​nął i prze​krzy​wił gło​wę, gdy na​gle w od​da​li roz​legł się przy​bie​ra​ją​cy na sile jęk sy​re​ny. Nie​ca​łe trzy me​try od miej​sca, gdzie stał Ja​ved Akh​tar – na ze​wnątrz bu​dyn​ku, na za​ro​śnię​tej, pra​wie nie​wi​docz​nej ścież​ce cią​gną​cej się od rzę​du za​nie​dba​nych ga​ra​ży aż na za​ple​cze skle​pi​ku – Chi​vers pa​trzył, jak jego czło​wiek, spe​cja​li​sta od for​so​wa​nia za​blo​ko​wa​nych wejść, me​to​dycz​nie za​kła​da ostat​nie ła​dun​ki wy​bu​cho​we u pod​sta​wy tyl​ne​go wej​ścia. Pięć mi​nut do wkro​cze​nia. Kie​dy ła​dun​ki zo​sta​ły za​in​sta​lo​wa​ne, Chi​vers raz jesz​cze przed​sta​wił człon​kom swo​jej eki​py plan ak​cji. Każ​dy miał do wy​ko​na​nia kon​kret​ne za​da​nie. Ich mi​sja przy odro​bi​nie szczę​ścia nie po​win​na po​trwać dłu​żej niż kil​ka se​kund, ale za​le​ża​ło od niej ży​cie i sze​ścio​oso​bo​we​go ze​spo​łu, i osób znaj​du​ją​cych się we​wnątrz bu​dyn​ku. Funk​cjo​na​riusz tar​czo​wy. Funk​cjo​na​riusz pał​ko​wy. Funk​cjo​na​riusz osła​nia​ją​cy. Funk​cjo​na​riusz prze​ję​cia od​po​wie​dzial​ny za zaj​mo​wa​nie się oso​bą, któ​ra wzię​ła za​kład​ni​ków, aż do cza​su umiesz​cze​nia jej w aresz​cie. Opie​kun psa. Po ostat​niej od​pra​wie przyj​dzie jesz​cze ko​lej na spraw​dze​nie bro​ni i ekwi​pun​ku. Heł​mów, go​gli, za​ty​czek do uszu i ka​mi​ze​lek ku​lo​od​por​nych. Wszyst​kich ka​ra​bin​ków sztur​mo​wych i gra​na​tów bły​sko​wo-hu​ko​wych ma​ją​cych na​ro​bić ha​ła​su i za​mie​sza​nia, aby za​sko​czyć i oszo​ło​mić oso​bę prze​trzy​mu​ją​cą za​kład​ni​ków w kil​ku pierw​szych se​kun​dach po wkro​cze​niu jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej na te​ren obiek​tu. Wa​dli​wy sprzęt za​wsze był naj​więk​szą zmo​rą funk​cjo​na​riu​sza od​po​wie​dzial​ne​go za broń i wy​po​sa​że​nie, ską​di​nąd nie bez po​wo​du. Chi​vers szcze​rze wie​rzył, że jego eki​pa jest do​sko​na​le wy​szko​lo​na, i awa​ria sprzę​tu wy​da​wa​ła mu się bar​dziej praw​do​po​dob​na niż ja​ki​kol​wiek błąd ludz​ki. To smut​ne, że tego sa​me​go nie moż​na po​wie​dzieć o in​nych po​li​cjan​tach bio​rą​cych udział w ope​ra​cji. Z całą pew​no​ścią zo​sta​nie wsz​czę​te po​stę​po​wa​nie w celu usta​le​nia, dla​cze​go wy​szko​lo​na ne​go​cja​tor​ka pra​wie przez dwa dni nie zo​rien​to​wa​ła się, że je​den z jej za​kład​ni​ków nie żyje. Chi​vers wąt​pił, aby jesz​cze kie​dy​kol​wiek miał oka​zję spo​tkać de​tek​tyw sier​żant Su​san Pa​scoe. Nie wy​chwy​cił sy​re​ny, do​pó​ki dźwięk nie przy​brał na sile i nie za​czął się przy​bli​żać. Na​tych​miast wy​co​fał się w stro​nę ga​ra​ży, aby nikt, kto znaj​do​wał się za drzwia​mi skle​pi​ku, nie mógł go usły​szeć, i skon​tak​to​wał się przez krót​ko​fa​lów​kę z Don​nel​lym. – Co się dzie​je, Mike? – To nie do wia​ry. Kro​ple desz​czu bęb​ni​ły o hełm i ka​mi​zel​kę ku​lo​od​por​ną Chi​ver​sa. – Po​wtórz. – Po pro​stu prze​bił się przez kor​don i omal nie roz​je​chał paru mun​du​ro​wych. – Kto taki?

– Thor​ne. Po​słu​chaj, Bob, wstrzy​maj się na ra​zie z in​ter​wen​cją i wra​caj tu ze swo​imi chło​pa​ka​mi. Chcę was za​raz wi​dzieć przed skle​pem…

69 Kie​dy Thor​ne wy​siadł z sa​mo​cho​du i pod​biegł do drzwi​czek od stro​ny pa​sa​że​ra, mu​siał osło​nić oczy od bla​sku sil​nych re​flek​to​rów, któ​re roz​miesz​czo​no na chod​ni​ku po dru​giej stro​nie uli​cy, na​prze​ciw​ko skle​pi​ku. Przed nimi stał rząd po​jaz​dów służ​bo​wych i ra​tow​ni​czych, fur​go​net​ki po​li​cyj​ne, ka​ret​ki oraz wozy jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej, za któ​ry​mi wcze​śniej ukry​wa​li się, przyj​mu​jąc po​zy​cje strze​lec​kie, człon​ko​wie bry​ga​dy ude​rze​nio​wej CO19. Za​czę​ła dzwo​nić ko​mór​ka Thor​ne’a, ale on wie​dział, kto pró​bu​je się z nim skon​tak​to​wać. Otwo​rzył drzwicz​ki i wy​wlókł Pros​se​ra na ze​wnątrz. Od​blask świa​tła od​bi​te​go od me​ta​lo​wych ża​lu​zji an​tyw​ła​ma​nio​wych na drzwiach skle​pi​ku Akh​ta​ra padł na twarz sę​dzie​go, spra​wia​jąc, że wy​da​ła się jesz​cze bled​sza niż do​tych​czas. Thor​ne pchnął Pros​se​ra moc​no na drzwicz​ki auta. Jed​ną ręką moc​no i zde​cy​do​wa​nie na​parł na jego klat​kę pier​sio​wą, a dru​gą ode​brał te​le​fon. – Mike? – Co pan wy​pra​wia, do cho​le​ry? – Mam to, cze​go żą​dał Akh​tar, więc może pan od​wo​łać chło​pa​ków z ude​rze​nio​wej. – Kto jest z pa​nem? Thor​ne do​my​ślał się, że Don​nel​ly i resz​ta eki​py byli w fur​go​net​ce JWT i ob​ser​wo​wa​li go na mo​ni​to​rach za po​śred​nic​twem ka​mer umiesz​czo​nych przy uli​cy. Zmru​żył oczy od desz​czu i spoj​rzał pro​sto w ka​me​rę za​mon​to​wa​ną na słu​pie la​tar​ni po dru​giej stro​nie uli​cy. – To czło​wiek, któ​ry za​bił syna Akh​ta​ra – oznaj​mił. – Któ​ry za​aran​żo​wał jego śmierć. – Od​wró​cił się do Pros​se​ra i spoj​rzał mu w oczy – To z jego po​wo​du je​ste​śmy tu​taj wszy​scy. – Nie wol​no panu zbli​żać się do skle​pu – ostrzegł Don​nel​ly. – Za​mie​rzam wpro​wa​dzić go do środ​ka. – Niech pan się nie wy​głu​pia. – To rów​nie sen​sow​ne wyj​ście jak wkro​cze​nie do skle​pu Chi​ver​sa i jego lu​dzi. – Po​roz​ma​wia​my z Akh​ta​rem – rzekł Don​nel​ly. – Po​wie​my mu, że zro​bił pan to, cze​go on żą​dał. Wy​ja​śni mu pan, że od​na​lazł oso​bę od​po​wie​dzial​ną za śmierć jego syna w za​kła​dzie, i wte​dy on stam​tąd wyj​dzie. – Nic z tego – nie zgo​dził się Thor​ne. – Aż tak nam nie ufa. Nie ufa mnie. Szarp​nię​ciem od​cią​gnął Pros​se​ra od sa​mo​cho​du i po​py​chał go w stro​nę skle​pi​ku. Za​nim jesz​cze wrzu​cił ko​mór​kę do kie​sze​ni, usły​szał, jak Don​nel​ly za​wo​łał: – Ma pan zo​stać tam, gdzie jest, do cho​le​ry! Thor​ne po​pchnął Pros​se​ra na ża​lu​zje an​tyw​ła​ma​nio​we, a po​tem za​czął w nie ło​mo​tać; ude​rzał pię​ścią w brud​ny me​tal za​le​d​wie o kil​ka​na​ście cen​ty​me​trów od twa​rzy sę​dzie​go. – Ja​ve​dzie, to ja, Tom Thor​ne – krzyk​nął. – Je​stem na ze​wnątrz z czło​wie​kiem, któ​re​go ka​zał mi pan od​na​leźć. Znów za​czął się do​bi​jać, tłu​kąc w me​ta​lo​wą kur​ty​nę, a Pros​ser ku​lił się ner​wo​wo przy każ​dym ude​rze​niu. – Ja​ve​dzie… Thor​ne od​cze​kał kil​ka se​kund. Przy​tknął ucho do ża​lu​zji. Uniósł wzrok, gdy na lewo od nie​go roz​le​gły się kro​ki. Zo​ba​czył Chi​ver​sa i pię​ciu człon​ków tak​tycz​nej jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej wy​bie​ga​ją​cych z nie​wiel​kie​go za​uł​ka trzy skle​pi​ki da​lej. Na jego wi​dok zwol​ni​-

li, a Chi​vers, ode​braw​szy tar​czę ba​li​stycz​ną od jed​ne​go ze swo​ich lu​dzi, mach​nię​ciem ręki po​le​cił ude​rze​niow​com, aby wró​ci​li na swo​je sta​no​wi​ska, co uczy​ni​li, i sta​li te​raz za rzę​dem stra​te​gicz​nie roz​lo​ko​wa​nych po​jaz​dów, uśmiech​nię​ci i po​nie​kąd roz​ba​wie​ni, cze​ka​jąc na roz​ka​zy. Chi​vers po​zo​stał tam, gdzie się za​trzy​mał, po​środ​ku uli​cy, nie​ca​łe dzie​sięć me​trów od Thor​ne’a i Pros​se​ra. Zza ża​lu​zji do​biegł głos Ja​ve​da Akh​ta​ra: – Je​stem. Chi​vers i Thor​ne od​wró​ci​li się, gdy roz​le​gły się ko​lej​ne kro​ki, i zo​ba​czy​li, że od stro​ny szko​ły nad​bie​ga​ją w ich kie​run​ku Don​nel​ly, Pa​scoe i sześć in​nych osób. Wszy​scy za​trzy​ma​li się w ob​rę​bie świa​tła re​flek​to​rów łu​ko​wych, prócz Don​nel​ly’ego, któ​ry wy​szedł nie​co da​lej na uli​cę i przy​sta​nął o metr, może dwa od Chi​ver​sa. Metr, może dwa za nim. – Pa​nie Thor​ne? – Jest tu te​raz ze mną, Ja​ve​dzie. – In​spek​tor na​chy​lił się w stro​nę ża​lu​zji. – Wpro​wa​dzę go do środ​ka, je​że​li mi pan obie​ca, że kie​dy tyl​ko się do​wie, co na​praw​dę sta​ło się z Ami​nem, pod​da się pan. Bez​wa​run​ko​wo, ja​sne? – Nie mogę po​zwo​lić, aby wpro​wa​dził pan tam cy​wi​la, Thor​ne – za​wo​łał Don​nel​ly, wciąż pró​bu​jąc od​zy​skać od​dech. – Akh​tar wciąż ma na​bi​tą broń. Co panu przy​szło do gło​wy? – To nie pod​le​ga dys​ku​sji – uciął Chi​vers. Cy​wil, o któ​rym była mowa, do tej pory za​cho​wy​wał się pa​syw​nie, ale na​gle się oży​wił i za​czął wy​krzy​ki​wać: – Je​stem sę​dzia Jef​frey Pros​ser z sądu kar​ne​go, je​że​li pan tu do​wo​dzi, to niech pan go po​wstrzy​ma, na​tych​miast. Thor​ne pchnął go na ża​lu​zje i ka​zał mu się za​mknąć. Pros​ser pró​bo​wał się wy​rwać i po​now​nie wy​krzy​czał swo​je na​zwi​sko. – Czy ten czło​wiek jest aresz​to​wa​ny? – za​py​tał Don​nel​ly. – Nie, nie je​stem – od​krzyk​nął Pros​ser. – Nie zo​sta​łem aresz​to​wa​ny, nie od​czy​ta​no mi mo​ich praw. To po​rwa​nie, zwy​kłe, bru​tal​ne po​rwa​nie. Deszcz na​gle przy​brał na sile, kro​ple z sy​kiem zra​sza​ły re​flek​to​ry. Spo​za ża​lu​zji znów do​biegł głos Akh​ta​ra: – Sę​dzia? Boże, to sę​dzia? – Niech pan odda broń He​len – rzekł Thor​ne. – Niech pan odda re​wol​wer He​len, to wpro​wa​dzę go do środ​ka. – Za​raz – po​wie​dział Akh​tar. Na da​chu pas​sa​ta wciąż ob​ra​cał się nie​bie​ski ko​gut i Thor​ne czuł, jak jego świa​tło co kil​ka se​kund omia​ta mu twarz. Pa​trzył, jak prze​su​wa się po szy​bach sto​ją​cych opo​dal po​jaz​dów i bro​ni au​to​ma​tycz​nej po​li​cjan​tów scho​wa​nych za sa​mo​cho​da​mi. Z głę​bi skle​pu Thor​ne usły​szał głos He​len We​eks: – Mam re​wol​wer. Za​pa​dła ci​sza, a po​li​cjant​ka po​wtó​rzy​ła te sło​wa raz jesz​cze. Thor​ne od​wró​cił się, by spoj​rzeć na Don​nel​ly’ego i Chi​ver​sa. – Sły​sze​li​ście? – To nic nie zmie​nia – uciął Chi​vers. – Za​cze​kaj – po​wie​dział Don​nel​ly. – Chcę Na​dirę – za​wo​łał Akh​tar. – Chcę, żeby moja żona też to usły​sza​ła. – Wy​klu​czo​ne – skwi​to​wał Chi​vers.

Thor​ne od​wró​cił się do Don​nel​ly’ego. – Mike, He​len ma broń. W czym pro​blem? Don​nel​ly za​sta​na​wiał się nad tym przez kil​ka se​kund, po czym uniósł krót​ko​fa​lów​kę do ust i wy​dał sto​sow​ne po​le​ce​nie. Po mi​nu​cie przez bra​mę szko​ły z ry​kiem sil​ni​ka wy​je​chał wóz po​li​cyj​ny, a kie​dy za​trzy​mał się obok in​nych po​jaz​dów służb in​ter​wen​cyj​nych i ra​tow​ni​czych, po​li​cjant​ka po​mo​gła wy​siąść z nie​go wy​raź​nie roz​trzę​sio​nej Na​dirze. Pani Akh​tar mia​ła na gło​wie chu​s​tę wy​szy​wa​ną czymś, co od​bi​ja​ło świa​tło, i zda​wa​ła się kru​cha, mała i drob​na w po​li​cyj​nej pi​ko​wa​nej kurt​ce. Thor​ne za​wo​łał do niej. Kie​dy na nie​go spoj​rza​ła, mach​nął ręką i przy​wo​łał ją do sie​bie, ki​wa​jąc za​chę​ca​ją​co gło​wą, gdy nie​pew​nie po​stą​pi​ła krok w jego stro​nę. – Nie ma się czym mar​twić, Na​diro… wszyst​ko bę​dzie do​brze. Wej​dzie​my ra​zem do środ​ka i wy​pro​wa​dzi​my stam​tąd Ja​ve​da. Ko​bie​ta uśmiech​nę​ła się ner​wo​wo, pod​cho​dząc do skle​pu, i na​gle Thor​ne do​strzegł na jej twa​rzy ozna​ki świad​czą​ce o tym, że roz​po​zna​ła to​wa​rzy​szą​ce​go mu męż​czy​znę. Zmie​sza​nie bły​ska​wicz​nie prze​ro​dzi​ło się w nie​po​kój, gdy zna​la​zła się bli​sko męż​czy​zny, któ​re​go Thor​ne wciąż przy​szpi​lał do me​ta​lo​wych ża​lu​zji. – Nie ro​zu​miem – wska​za​ła ręką – co tu robi ten czło​wiek. – On opo​wie Ja​ve​do​wi, jak umarł Amin – od​rzekł Thor​ne. Moc​niej schwy​cił Pros​se​ra za koł​nierz. – Opo​wie wam oboj​gu. Na​dira wol​no po​ki​wa​ła gło​wą i wciąż tyl​ko pa​trzy​ła, a spo​za ża​lu​zji Akh​tar za​wo​łał żonę po imie​niu. – Je​stem tu, Ja​vee – po​wie​dzia​ła. – Do​brze, Ja​ve​dzie… Kie​dy po​wiem, otwo​rzy pan zam​ki w drzwiach skle​pi​ku i uchy​li drzwi. A po​tem pod​nie​sie ża​lu​zje. Thor​ne zda​wał so​bie spra​wę, że Chi​vers i Don​nel​ly szep​ta​li z tyłu za nim, i mógł się tyl​ko do​my​ślać, kto i co pró​bo​wał za​su​ge​ro​wać. Sko​ro Akh​tar już nie miał bro​ni, nic ich nie po​wstrzy​my​wa​ło przed roz​wa​że​niem prze​pro​wa​dze​nia za​pla​no​wa​nej ak​cji, oczy​wi​ście z pew​ny​mi mo​dy​fi​ka​cja​mi. Nie było po​wo​du, aby nie mo​gli tro​chę po​im​pro​wi​zo​wać. Sko​ro ża​lu​zje mia​ły zo​stać pod​nie​sio​ne, Chi​vers ła​two wdarł​by się do skle​pu i w po​je​dyn​kę obez​wład​nił​by Akh​ta​ra. Je​den po​jem​nik z ga​zem łza​wią​cym albo gra​nat hu​ko​wy wrzu​co​ny do środ​ka, kie​dy tyl​ko ża​lu​zje za​czną się pod​no​sić… i po spra​wie. – Tyl​ko tro​chę, Ja​ve​dzie, nie za wy​so​ko, wy​star​czy metr! Z tyłu wy​mia​na zdań sta​ła się jesz​cze bar​dziej oży​wio​na. – Nie ma po​trze​by pod​no​sić ich wy​żej. A po​tem za​raz wy​co​fa się pan w głąb skle​pu. Zro​zu​miał pan, co po​wie​dzia​łem? Thor​ne od​wró​cił się i ode​tchnął z ulgą, kie​dy zo​ba​czył, że Don​nel​ly uno​si ręce, a Chi​vers krę​ci gło​wą w wy​ra​zie fru​stra​cji. Od​cią​gnął Pros​se​ra od ża​lu​zji, przez cały czas nie spusz​cza​jąc wzro​ku z po​li​cjan​tów sto​ją​cych na środ​ku uli​cy. – Do​bra, Ja​ve​dzie, do dzie​ła. Thor​ne usły​szał szczęk klu​cza w zam​ku, a po​tem dźwięk dzwon​ka, gdy drzwi za ża​lu​zja​mi zo​sta​ły otwar​te. – A te​raz tro​chę wy​żej ża​lu​zje. Me​ta​licz​ny war​kot za​brzmiał prze​raź​li​wie gło​śno, ale pod​nie​sie​nie ża​lu​zji tak, by po​wsta​ła do​sta​tecz​nie duża szcze​li​na, nie trwa​ło dłu​go, za​le​d​wie parę se​kund. Thor​ne ude​rzył pię​ścią w me​tal i za​wo​łał: „Wy​star​czy”, a wów​czas ża​lu​zje na​tych​miast prze​sta​ły się pod​no​sić. In​spek​tor od​wró​cił się i raz jesz​cze ski​nął gło​wą do Don​nel​ly’ego, po czym ostroż​nie po​mógł Na​dirze przejść pod ża​lu​zja​mi do wnę​trza skle​-

pu. Gdy zna​la​zła się w środ​ku, Thor​ne sil​niej​szym pchnię​ciem zmu​sił Pros​se​ra, aby się schy​lił i prze​szedł pod me​ta​lo​wą ba​rie​rą, po czym sam zro​bił to samo. Usły​szał wte​dy wo​ła​nie Don​nel​ly’ego: „Ma pan pięć mi​nut. Nie wię​cej. Je​że​li pan stam​tąd nie wyj​dzie, wró​ci​my do pier​wot​ne​go pla​nu”. Coś za​krzyk​nął Chi​vers, ale Thor​ne już stał w środ​ku, a jego wzrok za​czął się przy​zwy​cza​jać do pół​mro​ku pa​nu​ją​ce​go w skle​pi​ku Ja​ve​da Akh​ta​ra i sło​wa do​wód​cy jed​nost​ki in​ter​wen​cyj​nej za​głu​szył me​ta​licz​ny szczęk opusz​cza​nych ża​lu​zji an​tyw​ła​ma​nio​wych.

70 Wszyst​kich naj​pierw po​ra​ził smród. Thor​ne zbli​żył się do Na​diry, któ​ra opie​ra​ła się o ścia​nę, po​ję​ku​jąc ci​chut​ko, z dło​nią moc​no przy​ci​śnię​tą do ust. Po​gła​skał ją po ple​cach, uspo​ka​ja​jąc jak dziec​ko. Po​tem pod​szedł do Pros​se​ra. Sę​dzia osu​nął się na ko​la​na, kie​dy tyl​ko prze​ci​snął się pod ża​lu​zja​mi, i już po​zo​stał w tej po​zy​cji. Za​czął ka​słać i krztu​sić się z rę​ka​mi opar​ty​mi o skle​po​wą wi​try​nę, a struż​ka śli​ny ście​kła mu z pod​bród​ka aż na tors. Thor​ne oparł się ple​ca​mi o drzwi. – Nig​dy nie za​po​mni pan tego odo​ru – po​wie​dział. – Nig​dy. A inni lu​dzie wy​czu​ją go na panu jesz​cze dłu​go po tym, jak wyj​dzie pan z tego skle​pu, dłu​go po tym, jak bę​dzie się panu wy​da​wa​ło, że go z sie​bie zmył. Bo w koń​cu za​cznie go pan wchła​niać… zwłasz​cza przez wło​sy i pa​znok​cie. W na​stęp​nych dniach bę​dzie się panu nim od​bi​ja​ło, bę​dzie nim pan pier​dział i od​dy​chał. – Na​chy​lił się do sę​dzie​go. – I wy​da​je mi się, że to jak naj​bar​dziej słusz​ne i wła​ści​we, zwa​żyw​szy na całą tę sy​tu​ację. Czyż nie? Zmu​sił Pros​se​ra, aby po​dźwi​gnął się na nogi, i pchnął go w stro​nę za​ple​cza skle​pu. Przed sobą Thor​ne spo​strzegł syl​wet​kę Ja​ve​da Akh​ta​ra cze​ka​ją​ce​go w pół​mro​ku za ladą. Na​dira po​dą​ża​ła kil​ka kro​ków z tyłu. Sklep był zde​mo​lo​wa​ny. Szli ostroż​nie, po​śród wa​la​ją​cych się na pod​ło​dze cza​so​pism, chip​sów, sło​dy​czy, pu​szek z żyw​no​ścią i po​tłu​czo​nych bu​te​lek. Prze​stą​pi​li le​żą​cą na boku chło​dziar​kę i sta​ra​li się nie po​śli​zgnąć w nie​wiel​kich ka​łu​żach roz​to​pio​nych lo​dów i roz​mię​kłych ga​zet. Cia​ło Ste​phe​na Mit​chel​la le​ża​ło przy la​dzie. Po​strzę​pio​ne czar​ne wor​ki na śmie​ci, w któ​re było owi​nię​te, to​nę​ły wśród cie​ni i tyl​ko twarz po​zo​sta​wa​ła wy​raź​nie wi​docz​na w miej​scu, gdzie cien​ki pla​stik zo​stał roz​dar​ty, aby ją od​sło​nić. – Tu​taj – po​wie​dział Akh​tar. Ski​nął w stro​nę po​miesz​cze​nia z tyłu za nim. Wy​ko​nał ręką gest, jak​by za​pra​szał ich na wy​staw​ne przy​ję​cie albo wpro​wa​dził gru​pę do​bo​ro​wych przy​ja​ciół do do​brze urzą​dzo​ne​go sa​lo​nu. Thor​ne pchnął Pros​se​ra przed sobą i po​ma​sze​ro​wał za nim. Zlu​stro​wa​nie wnę​trza nie​wiel​kie​go za​ple​cza za​bra​ło mu za​le​d​wie parę se​kund. Po le​wej stro​nie biur​ko i krze​sło, ster​ta pu​deł, umy​wal​ka i nie​du​ża lo​dów​ka, czaj​nik, te​le​wi​zor. Na wprost tyl​ne drzwi za​blo​ko​wa​ne re​ga​łem, mała to​a​le​ta. Spoj​rzał w pra​wo i ski​nął gło​wą do He​len We​eks. Głu​pia myśl: ma inną fry​zu​rę. Do​strzegł krew na pod​ło​dze i do​my​ślił się, że tu wła​śnie zmarł Ste​phen Mit​chell; po​zo​stał brą​zo​wy roz​ma​za​ny ślad na li​no​leum, gdzie cia​ło wy​wle​czo​no na front skle​pu. – Nie ro​zu​miem, co się dzie​je – ode​zwa​ła się He​len. – To po​trwa tyl​ko chwil​kę – rzekł Thor​ne. He​len trzy​ma​ła re​wol​wer w pra​wej ręce. Unio​sła lewą i za​brzę​cza​ła ob​rę​czą kaj​da​nek o rurę od ka​lo​ry​fe​ra. – Klu​czyk leży na biur​ku – po​wie​dzia​ła. Thor​ne od​wró​cił się nie​znacz​nie, aby go po​szu​kać, ale po​wstrzy​mał go gło​śny trzask od stro​ny wej​ścia tuż za nim. Ob​ró​cił się i zo​ba​czył, jak Na​dira po​now​nie wy​mie​rza mę​żo​wi siar​czy​sty po​li​czek; od​głos był jesz​cze do​no​śniej​szy. Aż krzyk​nę​ła przy tym z wy​sił​ku. W po​wie​trzu roz​pry​sły się kro​pel​ki śli​ny, gdy gło​wa Akh​ta​ra po​le​cia​ła w bok. Skle​pi​karz wy​pro​sto​wał się po​wo​li i za​mknął oczy, po czym za​czął mam​ro​tać coś w hin​di, gdy żona, szlo​cha​jąc, rzu​ci​ła mu się w ra​mio​na, a wte​dy po​wo​li wszedł za nią na

za​ple​cze. W nie​du​żym po​miesz​cze​niu na​gle zro​bi​ło się cia​sno i choć bli​skość aku​rat tu​taj była nie​unik​nio​na, po​szcze​gól​ne oso​by za​czę​ły ro​bić, co tyl​ko mo​gły, aby zna​leźć dla sie​bie do​dat​ko​wy skra​wek wol​nej prze​strze​ni. He​len pod​cią​gnę​ła ko​la​na do pier​si, pod​czas gdy Akh​tar prze​su​nął na bok po​lów​kę, aby móc wraz z żoną sta​nąć przy me​ta​lo​wym re​ga​le pod prze​ciw​le​głą ścia​ną. Pros​ser oparł się o tyl​ne drzwi, ale Thor​ne od​cią​gnął go stam​tąd i po​sta​wił na środ​ku, na​prze​ciw​ko mał​żeń​stwa Akh​ta​rów. – Sce​na jest pań​ska – po​wie​dział. – To głu​pie – rzekł Pros​ser. Wy​da​wał się roz​ba​wio​ny, ale zde​ner​wo​wa​ny za​ra​zem i ani razu nie spoj​rzał na Ja​ve​da czy Na​dirę. – Chwi​lecz​kę – rzu​cił Thor​ne. Się​gnął po le​żą​cy na biur​ku klu​czyk, ukląkł, by roz​piąć kaj​dan​ki, i po​wo​li po​mógł He​len pod​nieść się z pod​ło​gi. Roz​tar​ła obo​la​ły nad​gar​stek, ski​nie​niem gło​wy dała mu do zro​zu​mie​nia, że nic jej nie jest, i opar​ła się o ścia​nę nad ka​lo​ry​fe​rem. Thor​ne pod​szedł do Jef​freya Pros​se​ra. – Po co on tu jest? – spy​ta​ła Na​dira. Łzy już prze​sta​ły pły​nąć z jej oczu, ale głos wciąż się ła​mał. – Co on ma wspól​ne​go z tym, co się sta​ło z Ami​nem? Thor​ne łok​ciem szturch​nął Pros​se​ra w że​bra. – Ja za​cznę, do​brze, pa​nie sę​dzio? A pan bę​dzie mógł włą​czyć się, kie​dy tyl​ko uzna za sto​sow​ne. – Po​pa​trzył na Akh​ta​ra. – Ja​ve​dzie, musi pan wie​dzieć, że Amin był ge​jem. – Nie. – Akh​tar za​czął krę​cić gło​wą, za​nim jesz​cze Thor​ne skoń​czył mó​wić, jak​by do​my​ślał się tego, co za​raz usły​szy. Za​prze​czył pal​cem. – To nie​praw​da. – Owszem, tak, Ja​vee. To praw​da – po​twier​dzi​ła Na​dira. Uję​ła męża za rękę i za​czę​ła ją gła​skać. – Amin był, kim był, i to było w po​rząd​ku. A te​raz nic nie mów, do​brze, ko​cha​nie? Siedź ci​cho i wy​słu​chaj wszyst​kie​go do koń​ca. Akh​tar za​mru​gał po​wie​ka​mi i za​czął pal​ca​mi sku​bać gu​zik przy ko​szu​li. Wy​da​wał się dużo szczu​plej​szy, niż kie​dy Thor​ne wi​dział go ostat​nio, na scho​dach przed gma​chem sądu Old Ba​iley, osiem mie​się​cy temu. Miał za​czer​wie​nio​ne oczy, kil​ku​dnio​wy za​rost i twarz sza​rą jak po​piół. – Wła​śnie dla​te​go on i Ra​him zo​sta​li za​ata​ko​wa​ni – po​wie​dział Thor​ne. – Wy​cho​dzi​li z baru dla ge​jów. I cza​sem by​wa​li też na im​pre​zach, gdzie star​si męż​czyź​ni pła​ci​li im pie​nią​dze. Pła​ci​li za to, żeby być z nimi. Akh​tar wy​dał z sie​bie zdu​szo​ny jęk. Na​dira moc​niej ści​snę​ła dłoń męża. – Przy​kro mi, ale ostrze​ga​łem, że to nie bę​dzie przy​jem​ne – rzekł Thor​ne. – Nic nie szko​dzi – od​parł Akh​tar. Po​ki​wał gło​wą, wy​pro​sto​wał się. – Pro​szę mó​wić da​lej. Thor​ne ski​nął w stro​nę Pros​se​ra. – Męż​czyź​ni tacy jak on. – On znał Ami​na? – Tak, znał go. Akh​tar spoj​rzał na Pros​se​ra. – Znał pan mo​je​go syna? Wcze​śniej? Pros​ser nie od​po​wie​dział. – Roz​po​znał go pod​czas pro​ce​su – cią​gnął Thor​ne. – I uznał, jak się oka​za​ło, myl​nie, że Amin jego rów​nież roz​po​znał. Dla​te​go wspól​nie z męż​czy​zną od​po​wie​dzial​nym za de​cy​zję, gdzie Amin ma od​sie​dzieć wy​rok, i dok​to​rem z Barn​da​le uknuł spryt​ny plan, a kie​dy do​wie​dział się, że Amin za​mie​rza się prze​nieść do in​ne​go za​kła​du, zde​cy​do​wał, że bez​piecz​niej bę​dzie go zli​kwi​do​wać. Ob​my​ślił to tak, aby wy​glą​da​ło, że pań​ski syn po​peł​nił sa​mo​bój​stwo.

Akh​tar aż roz​dzia​wił usta i nie za​mknął ich, jak​by kon​tro​lu​ją​ce je mię​śnie prze​sta​ły na​gle funk​cjo​no​wać. – To tyle – po​wie​dział Thor​ne. Na​dira wes​tchnę​ła i po​ki​wa​ła gło​wą. – Dzię​ku​ję – ode​zwa​ła się. – Ten czło​wiek… – Akh​tar po​stą​pił pół kro​ku w stro​nę Pros​se​ra, a Thor​ne do​strzegł wy​raź​nie pul​su​ją​cą żyłę na jego szyi. Za​uwa​żył drże​nie, któ​re na​gle owład​nę​ło rę​ka​mi i no​ga​mi skle​pi​ka​rza, jak​by przez jego cia​ło prze​pusz​czo​no prąd. – Czło​wiek, w któ​rym po​kła​da​łem wia​rę. Czło​wiek, któ​ry sta​no​wił pra​wo. – Pod​szedł jesz​cze bli​żej do sę​dzie​go i uwol​nił dłoń z uści​sku żony. – Mój syn zo​stał za​mor​do​wa​ny w wię​zie​niu, bo ten czło​wiek był na ja​kiejś im​pre​zie… dał mu pie​nią​dze. – Dwaj po​zo​sta​li męż​czyź​ni już tra​fi​li do aresz​tu – wy​ja​śnił Thor​ne. – I wszy​scy trzej znaj​dą się za krat​ka​mi, gdzie spę​dzą dużo, na​praw​dę dużo cza​su. Dłu​go so​bie po​sie​dzą. Za​uwa​żył, że Akh​tar już go nie słu​cha, że nie od​ry​wa wzro​ku od twa​rzy Pros​se​ra. – Ja​ve​dzie… – Amin umarł, bo ten czło​wiek był na… Akh​tar za​mknął oczy, drże​nie jego dło​ni przy​bra​ło na sile, a na twa​rzy po​ja​wił się gry​mas, jak​by skle​pi​karz po​czuł w ustach pa​lą​cy smak żół​ci. – Mu​si​my już iść – oznaj​mił Thor​ne. – Do​stał pan to, cze​go chciał. – Chcę usły​szeć to od nie​go. Chcę, żeby sam to po​wie​dział. – Pro​szę, Ja​ve​dzie – ode​zwa​ła się Na​dira. – Niech mi to po​wie. Thor​ne po​ło​żył dłoń na ra​mie​niu Pros​se​ra i wbił pal​ce w jego cia​ło. – Niech pan mu po​wie… Pros​ser wbił wzrok w pod​ło​gę. – … co pan zro​bił. Pros​ser po​krę​cił gło​wą. Thor​ne zo​rien​to​wał się, że na​gle He​len od​stą​pi​ła od ścia​ny tuż za nim. Już miał znów się ode​zwać, kie​dy usły​szał tępy od​głos lufy re​wol​we​ru ude​rza​ją​cej w po​ty​li​cę sę​dzie​go. – Po​wiedz mu – wy​ce​dzi​ła He​len. Sę​dzia za​stygł w bez​ru​chu, prze​łknął śli​nę i za​czął mó​wić ła​mią​cym się gło​sem. Wzrok miał utkwio​ny w pod​ło​gę. – Upra​wia​łem seks z pań​skim sy​nem. By​łem na im​pre​zie i za​pła​ci​łem mu za seks, a kie​dy zo​ba​czy​łem go w sali są​do​wej, spa​ni​ko​wa​łem i na mi​łość bo​ską, resz​tę już pan wie. Bła​gam, co mógł​bym po​wie​dzieć wię​cej…? Nie było nic do do​da​nia. Nie​dba​łość Thor​ne’a o prze​strze​ga​nie wła​ści​wych pro​ce​dur praw​nych mo​gła wpły​nąć nie​po​myśl​nie na roz​wój po​stę​po​wa​nia prze​ciw​ko Jef​frey​owi Pros​se​ro​wi, ale przy​zna​nia się do winy nikt nie mógł kwe​stio​no​wać, zwłasz​cza że każ​de sło​wo sę​dzie​go zo​sta​ło wy​chwy​co​ne i za​re​je​stro​wa​ne przez za​mon​to​wa​ne w po​miesz​cze​niu mi​kro​fo​ny. He​len We​eks nie opu​ści​ła bro​ni. Pros​ser wy​glą​dał tak, jak​by miał za​raz wy​buch​nąć łza​mi, ale kie​dy szloch w koń​cu się roz​legł, oka​za​ło się, że ten roz​dzie​ra​ją​cy, przej​mu​ją​cy dźwięk po​pły​nął z ust Ja​ve​da Akh​ta​ra, a nie sę​dzie​go. Akh​tar cof​nął się, a po​tem za​to​czył do tyłu, i gdy​by nie dłoń, któ​ra go przy​trzy​ma​ła, ru​nął​by bez​wład​nie na me​ta​lo​wy re​gał pod ścia​ną. – Mój ko​cha​ny, naj​uko​chań​szy sy​nek – za​szlo​chał. – Tak mi przy​kro. – Prze​stań, Ja​ve​dzie – po​wie​dzia​ła He​len. – To nie two​ja wina…

– Wręcz prze​ciw​nie – od​parł Akh​tar. – To jest moja wina. – Uśmiech​nął się do niej, a Thor​ne od​niósł wra​że​nie, że wnę​trze ust skle​pi​ka​rza jest czar​ne, że w bla​sku świe​tló​wek męż​czy​zna wy​glą​da na sta​re​go i scho​ro​wa​ne​go. – Bo wi​dzisz, He​len, ja też nie by​łem z tobą do koń​ca szcze​ry. Nie kła​ma​łem, ale… – Zro​bi​łeś to, co uzna​łeś za słusz​ne – we​szła mu w sło​wo Na​dira. – To prze​ze mnie tra​fił na salę są​do​wą, ro​zu​miesz? – Akh​tar za​ko​ły​sał się lek​ko, a jego oczy były roz​sze​rzo​ne i wil​got​ne, gdy z prze​ję​ciem pa​trzył na He​len We​eks. – To ja go wy​da​łem. Do​nio​słem na wła​sne​go syna, bo ufa​łem, że pra​wo po​stą​pi tak, jak na​le​ża​ło. – Mó​wił ner​wo​wo, wy​rzu​ca​jąc z sie​bie ko​lej​ne sło​wa wraz z ury​wa​ny​mi krót​ki​mi od​de​cha​mi. – Po​wie​dzia​łem mu, że wszyst​ko bę​dzie do​brze. Mó​wi​łem, żeby się nie mar​twił. Wró​cił do domu cały we krwi. „Nic się nie martw”, tak mi po​wie​dział. „To nie moja krew. To nie jest moja krew”. – Od​wró​cił się do żony. – Pa​mię​tasz, jak to po​wie​dział? Ski​nę​ła gło​wą i przy​tu​li​ła się do nie​go. – To nie była krew mo​je​go syna – rzekł Akh​tar. – Nie jego krew. A te​raz to ja je​stem cały we jego krwi. Tonę w niej. Za​czął wol​no osu​wać się na pod​ło​gę, a żona przy​ję​ła na sie​bie cię​żar cia​ła męża i ca​łu​jąc jego gło​wę i ra​mio​na, de​li​kat​nie po​mo​gła mu uło​żyć się na po​lów​ce. Thor​ne od​wró​cił się i wziął re​wol​wer od He​len We​eks. Po​ło​żył rękę na ple​cach Pros​se​ra i po​pchnął go w kie​run​ku przej​ścia. Wie​dział, że nie musi krzy​czeć. – Wy​cho​dzi​my – po​wie​dział.

71 Blask re​flek​to​rów łu​ko​wych na ze​wnątrz za​lał wnę​trze skle​pu, gdy ża​lu​zje zo​sta​ły pod​nie​sio​ne. Thor​ne znów mu​siał ręką osło​nić oczy przed sil​nym świa​tłem. W stru​gach desz​czu i świa​tła nie wi​dział nic wy​raź​nie, ale wie​dział, że w kie​run​ku skle​pu wy​ce​lo​wa​no ka​ra​bin​ki sztur​mo​we. Mie​rzy​ły w Akh​ta​ra, a może rów​nież w nie​go. Po​nie​waż w skle​pi​ku nadal znaj​do​wa​ła się broń, choć teo​re​tycz​nie była te​raz w bez​piecz​nych rę​kach, Srebr​ny Ko​mi​sarz nie za​mie​rzał ry​zy​ko​wać, do​pó​ki wszy​scy, łącz​nie z oso​bą, któ​ra wzię​ła za​kład​ni​ków, nie zo​sta​ną wy​pro​wa​dze​ni na ze​wnątrz i nie znaj​dą się pod opie​ką służb me​dycz​nych lub w kaj​dan​kach, pod nad​zo​rem uzbro​jo​nych funk​cjo​na​riu​szy. Albo, jak w przy​pad​ku Ste​phe​na Mit​chel​la, w dro​dze do kost​ni​cy. Thor​ne stał w otwar​tych drzwiach, nie​ca​ły metr od wej​ścia, w głę​bi zde​mo​lo​wa​ne​go skle​pu. Obok sie​bie po le​wej miał He​len We​eks, a Ja​ve​da i Na​dirę Akh​ta​rów bli​sko po pra​wej. Pros​ser przy​gar​bio​ny przy​cup​nął tuż za nimi na prze​wró​co​nej chło​dziar​ce. Trzy​ma​jąc re​wol​wer dwo​ma pal​ca​mi za lufę, Thor​ne po​wo​li uniósł broń i zmru​żył oczy od świa​tła. – Opróż​niam broń – za​wo​łał. Ostroż​nie zwol​nił za​trzask uwal​nia​ją​cy bę​be​nek, po czym od​wró​cił re​wol​wer, aby nie​zu​ży​te na​bo​je wy​sy​pa​ły się na pod​ło​gę. Przez otwar​te drzwi wy​rzu​cił broń, aż z grze​cho​tem po​szo​ro​wa​ła po chod​ni​ku i za​trzy​ma​ła się na as​fal​cie nie​ca​ły metr od po​zo​sta​wio​ne​go tam pas​sa​ta. – Oto jak zro​bi​my. – Głos Don​nel​ly’ego brzmiał me​ta​licz​nie przez me​ga​fon. – Naj​pierw wyj​dą cy​wi​le. Thor​ne za​sta​na​wiał się, czy obej​mu​je to rów​nież po​zo​sta​łą przy ży​ciu za​kład​nicz​kę, kie​dy Don​nel​ly od​po​wie​dział na jego py​ta​nie: – Po​tem sier​żant We​eks, a na koń​cu in​spek​tor Thor​ne wy​pro​wa​dzi Ja​ve​da. Czy to jest ja​sne? Thor​ne od​parł, że tak. – Świet​nie. Pro​szę pu​ścić przo​dem pa​nią Akh​tar i pana Pros​se​ra. Thor​ne ski​nął do Na​diry. Od​su​nę​ła się po​wo​li od męża, wsu​wa​jąc dło​nie głę​bo​ko do kie​sze​ni kurt​ki. Thor​ne od​wró​cił się i zo​ba​czył, że Pros​ser już wstał i chciał jak naj​szyb​ciej opu​ścić to miej​sce. – Te​raz stam​tąd wyjdź​cie – za​wo​łał Don​nel​ly. – Idź​cie po​wo​li i spo​koj​nie, kie​ru​jąc się w stro​nę re​flek​to​rów. Czy to jest ja​sne? Sę​dzia i żona skle​pi​ka​rza po​ki​wa​li gło​wa​mi i ru​szy​li przed sie​bie. – Funk​cjo​na​riu​sze po​li​cji będą na was cze​kać. Pros​ser wy​mi​nął Thor​ne’a. Tak mu było spiesz​no, aby wy​do​stać się na ze​wnątrz, że po​śli​zgnął się na wa​la​ją​cych się na pod​ło​dze pa​pie​rach i fo​lii, ale od​zy​skał rów​no​wa​gę i wy​prze​dził Na​dirę, pra​gnąc za wszel​ką cenę do​trzeć pierw​szy do wyj​ścia. Ko​bie​ta przy​sta​nę​ła i go prze​pu​ści​ła. Thor​ne wąt​pił, aby kto​kol​wiek jesz​cze ce​lo​wał z ka​ra​bin​ków sztur​mo​wych w stro​nę skle​pu, ale do​sko​na​le ro​zu​miał, dla​cze​go Na​dira Akh​tar unio​sła ręce. A przy​najm​niej wy​da​wa​ło mu się, że zro​zu​miał. Bo po chwi​li do​strzegł błysk, kie​dy w ostrzu od​bi​ło się świa​tło i ręka opa​dła. Na całe gar​dło wy​krzyk​nął imię Na​diry i rzu​cił się na​przód. Pró​bo​wał ode​pchnąć ją na bok, sta​ra​jąc się do​trzeć do sę​dzie​go szyb​ciej niż ona. Po​wa​lił ją na pod​ło​gę, a na​stęp​nie, po​ty​ka​jąc się, pod​pełzł do miej​sca, gdzie Jef​frey Pros​ser le​żał na boku, prze​bie​ra​jąc dzi​ko no​ga​mi i roz​pacz​li​wie przy​ty​ka​jąc jed​ną rękę do szyi. I do no​ży​czek wbi​tych w nią aż po żół​te pla​sti​ko​we uchwy​ty.

Thor​ne usły​szał prze​kleń​stwa i tu​pot bie​gną​cych kro​ków. Ktoś krzyk​nął: – Le​ka​rza… Krew prze​le​wa​ła się z bul​go​tem po​mię​dzy pal​ca​mi Thor​ne’a, wsą​cza​jąc się w cza​so​pi​sma i wil​got​ne już ga​ze​ty. Pros​ser za​czął się krztu​sić, dła​wić i dy​go​tać. Otwo​rzył usta i wla​ła się w nie krew. Ktoś ka​zał Thor​ne’owi się od​su​nąć i od​cią​gnął go od ran​ne​go męż​czy​zny. Mi​ga​ły mun​du​ry i tor​by le​kar​skie, roz​le​gły się krzy​ki i na​wo​ły​wa​nia. A ja​kiś czas po​tem, kie​dy za​mie​sza​nie uci​chło, Thor​ne stwier​dził, że sie​dzi na pod​ło​dze skle​pu, opar​ty ple​ca​mi o ścia​nę, a obok nie​go przy​cup​nę​ła He​len We​eks i trzy​ma​ła go za rękę. Po​de​szła po​li​cjant​ka i za​rzu​ci​ła koc ter​micz​ny na ra​mio​na He​len. Po​mo​gła jej wstać. He​len pu​ści​ła dłoń Thor​ne’a do​pie​ro w ostat​niej chwi​li. Spoj​rza​ła na swo​ją rękę. – Masz na so​bie krew. – Sta​le – od​parł.

TRZY TYGODNIE PÓŹNIEJ

PRAWIE JAK WAKACJE

72 – Wi​dzę, że wszyst​ko od​zy​ska​łeś – po​wie​dział Thor​ne. An​to​ine Da​niels sie​dział na brze​gu pry​czy, wy​chy​lo​ny lek​ko do przo​du, by wpa​try​wać się w ekran te​le​wi​zo​ra w rogu i joy​stic​kiem kon​tro​lo​wać zom​bi, żoł​nie​rza, ko​smi​tę czy Bóg wie co jesz​cze, co z prze​raź​li​wym ha​ła​sem za​bi​ja​ło rów​nie nie​zi​den​ty​fi​ko​wa​ne isto​ty na jego play​sta​tion. Po​kój znaj​do​wał się w Zło​tym Skrzy​dle i choć miał ten sam układ co po​miesz​cze​nie, w któ​rym Da​niels i Thor​ne roz​ma​wia​li po​przed​nim ra​zem, był urzą​dzo​ny zde​cy​do​wa​nie mniej spar​tań​sko, być może dla​te​go, że wie​rzo​no, iż jego miesz​ka​niec nie roz​pi​rzy wszyst​kich tych sprzę​tów w drob​ny mak. Prócz te​le​wi​zo​ra i kon​so​li do gier był tu jesz​cze dy​wan oraz coś, co sta​no​wi​ło o wy​jąt​ko​wej ran​dze tego miej​sca – ka​bi​na prysz​ni​co​wa. Thor​ne na​tych​miast znie​na​wi​dził sie​bie za tę myśl, nie​mniej stwier​dził, że zda​rza​ło mu się za​trzy​my​wać w po​ko​jach ho​te​lo​wych o nie​co tyl​ko gor​szym stan​dar​dzie. Da​niels wzru​szył ra​mio​na​mi. – Zno​wu to wszyst​ko stra​cę. – Dla​cze​go? Thor​ne stał w drzwiach do ła​zien​ki Da​niel​sa. Do​strzegł małe pa​kie​ci​ki my​dła i bu​te​lecz​ki z szam​po​nem po​usta​wia​ne w rów​nych rzę​dach na pół​ce nad umy​wal​ką. – Bo prę​dzej czy póź​niej ktoś po​wie coś, co mnie wku​rzy, i nie zdo​łam się po​ha​mo​wać. – Chło​pak skrzy​wił się, wy​ko​nu​jąc na ekra​nie ja​kąś wy​jąt​ko​wo skom​pli​ko​wa​ną ope​ra​cję. – Prę​dzej czy póź​niej za​wsze ktoś coś po​wie. – O Ami​nie? – O wszyst​kim, czło​wie​ku. Ale tak, o Ami​nie rów​nież… – Wie​dzą, co się sta​ło? – Wie​ści szyb​ko się roz​cho​dzą, wie pan, jak jest. Ale dla nie​któ​rych chło​pa​ków nie​waż​ne, jak umarł, dla​cze​go zo​stał za​bi​ty i w ogó​le. Dla nich za​wsze bę​dzie tyl​ko brud​ną arab​ską cio​tą, ro​zu​mie pan? Moją brud​ną arab​ską cio​tą. – Przy​kro mi. – Niech pan so​bie da​ru​je. Thor​ne wie​dział, jak to funk​cjo​nu​je wśród osa​dzo​nych, na​to​miast re​ak​cja in​nych krę​gów na oko​licz​no​ści zwią​za​ne ze śmier​cią Ami​na Akh​ta​ra była smut​niej​sza i bar​dziej przy​gnę​bia​ją​ca. Mó​wi​ło się o ofi​cjal​nym do​cho​dze​niu, ale ra​czej po ci​chu. Dwa​dzie​ścia mi​nut póź​niej, przy her​ba​cie, w swo​im ga​bi​ne​cie Ro​ger Bra​ce​well prze​cze​sał pal​ca​mi wło​sy i po​dzię​ko​wał Thor​ne’owi za nie​wzru​szo​ną po​sta​wę i wy​si​łek wło​żo​ny w ujaw​nie​nie praw​dy. Za​dał so​bie spo​ro tru​du, by wy​ra​zić ogrom​ny smu​tek i szok spo​wo​do​wa​ny tym, co się wy​da​rzy​ło w Barn​da​le. Po​wie​dział trzy​krot​nie, że jest wstrzą​śnię​ty, i dwa razy, że za​smu​co​ny. Thor​ne to po​li​czył. Kil​ka razy na​czel​nik po pro​stu wy​po​wie​dział na​zwi​sko McCar​thy’ego i sie​dział, krę​cąc gło​wą, jak​by był za​sko​czo​ny i zszo​ko​wa​ny po​czy​na​nia​mi by​łe​go ko​le​gi. Kie​dy stał się nie​co roz​mow​niej​szy, po​in​for​mo​wał Thor​ne’a, że wy​kła​dow​ca nauk pe​ry​pa​te​tyc​kich za​ini​cjo​wał spe​cjal​ny pro​jekt w hoł​dzie dla Ami​na Akh​ta​ra. Chłop​cy, któ​rzy są jego ró​wie​śni​ka​mi, mie​li od​tąd moż​li​wość uczest​ni​cze​nia w two​rze​niu ma​lo​wi​deł lub ko​la​ży, któ​re od​zwier​cie​dla​ły ich wspo​mnie​nia o za​mor​do​wa​nym ko​le​dze i ich od​czu​cia na te​mat tego, co się sta​ło. Pra​ce mia​ły być póź​niej wy​sta​wio​ne w kil​ku wię​zien​nych ko​ry​ta​rzach, aby

sta​no​wić swo​iste me​men​to tych tra​gicz​nych, nie​wy​obra​żal​nych wy​da​rzeń. – Przy​pusz​czal​nie w Zło​tym Skrzy​dle – wy​ja​śnił Bra​ce​well. – No wie pan, je​śli chce​my, aby po​zo​sta​ły tam na sta​łe… Da​niels odło​żył joy​stick, choć Thor​ne nie był wca​le pe​wien, czy gra do​bie​gła koń​ca. – Przy​szedł pan spe​cjal​nie, żeby się ze mną zo​ba​czyć? – Za​słu​gu​jesz na to, aby się do​wie​dzieć, co się wy​da​rzy​ło – po​wie​dział Thor​ne. – A ja chciał​bym, byś wie​dział, że Amin nig​dy nie po​wie​dział ci o tych zda​rze​niach z jego prze​szło​ści, bo sta​rał się o nich za​po​mnieć. My​ślę, że wła​śnie ty po​ma​ga​łeś mu za​po​mnieć. Da​niels uśmiech​nął się i jak​by tro​chę zmie​szał. – Dok​to​rek i ten dru​gi na dłu​go tra​fią za krat​ki, zga​dza się? – To nie za​le​ży ode mnie. – Ale pój​dą sie​dzieć, to pew​ne? – Mam na​dzie​ję. Wszy​scy trzej. Pod​czas gdy Pros​ser po​wo​li wra​cał do zdro​wia w szpi​ta​lu, gdzie pod​da​no go za​bie​go​wi ra​tu​ją​ce​mu ży​cie, McCar​thy i Po​well zo​sta​li oskar​że​ni o udział w spi​sku w celu po​peł​nie​nia mor​der​stwa. Plot​ki gło​si​ły, że Po​well spo​ro wy​śpie​wał, ale te​raz spra​wa nie le​ża​ła już w kom​pe​ten​cji Thor​ne’a. Wie​dział jed​nak, że je​śli cho​dzi​ło o zmia​nę kwa​li​fi​ka​cji czy​nu w celu zła​go​dze​nia oskar​że​nia albo zmniej​sze​nia spo​dzie​wa​ne​go wy​ro​ku, obaj męż​czyź​ni mie​li na to wię​cej szans niż Na​dira Akh​tar. Prze​by​wa​ła w Hol​lo​way, ocze​ku​jąc na pro​ces pod za​rzu​tem usi​ło​wa​nia za​bój​stwa Jef​freya Pros​se​ra, pod​czas gdy jej mąż zo​stał oskar​żo​ny nie tyl​ko o po​rwa​nie, ale rów​nież o za​mor​do​wa​nie Ste​phe​na Mit​chel​la. Oboj​gu gro​zi​ło do​ży​wo​cie, ale dla Ja​ve​da Akh​ta​ra był przy​najm​niej cień na​dziei. Carl Old​man, któ​ry za​ofe​ro​wał się go bro​nić, po​wie​dział Thor​ne’owi, że otrzy​mał ze​zna​nie zło​żo​ne przez He​len We​eks, a pro​ku​ra​tu​ra roz​wa​ża​ła zmia​nę kla​sy​fi​ka​cji czy​nu na nie​umyśl​ne spo​wo​do​wa​nie śmier​ci. – Nie unik​nie od​siad​ki – wy​ja​śnił Old​man. – Ale bio​rąc pod uwa​gę to, co się sta​ło, mam na​dzie​ję, że uda nam się po​zy​skać przy​chyl​ność ławy przy​się​głych. Nie mó​wiąc już o przy​chyl​no​ści sę​dzie​go. Ja​ved Akh​tar mógł przy​najm​niej li​czyć na uczci​wy pro​ces, któ​re​go od​mó​wio​no jego sy​no​wi. – A co z dzie​cia​kiem, któ​ry tak na​praw​dę to zro​bił? – za​py​tał Da​niels. – Z tym Szko​tem. John​no Brid​ges jak na ra​zie nig​dzie nie wy​pły​nął, ale Thor​ne był prze​ko​na​ny, że prę​dzej czy póź​niej to na​stą​pi. – Znaj​dzie​my go. – Wy​szedł na ko​ry​tarz i pod​szedł do rzę​du ry​sun​ków przy​le​pio​nych ta​śmą do ścia​ny. – Może na​tra​fi​my na jego cia​ło w ja​kimś ciem​nym za​uł​ku, z igłą w żyle w za​gię​ciu łok​cia. Ale na pew​no się znaj​dzie. Da​niels wy​chy​lił się, aby po​now​nie się​gnąć po joy​stick. – To miło z pana stro​ny. – Ale co kon​kret​nie? – Że pan wró​cił. Nie mu​siał pan. Thor​ne pod​szedł do drzwi. – Zo​stał ci jesz​cze rok, tak? – Je​de​na​ście mie​się​cy. – A co po​tem? – To się zo​ba​czy. – Po​sta​raj się, że​byś tu już nig​dy nie wró​cił. – Mam na​dzie​ję, że od​naj​dzie go pan ży​we​go – po​wie​dział Da​niels. – Tego, któ​ry po​dał Ami​no​wi leki. By​ło​by miło, gdy​by tu wró​cił. – Spoj​rzał na Thor​ne’a przez mo​ment, za​nim po​now​nie za​an​ga​żo​wał się w grę. – Ale wte​dy już de​fi​ni​tyw​nie stra​cił​bym ten wy​pa​sio​ny po​kój.

Da​niels nie był je​dy​nym chło​pa​kiem, z któ​rym Thor​ne chciał się zo​ba​czyć po po​wro​cie do Barn​da​le. W roz​mo​wie z na​czel​ni​kiem za​py​tał o dwóch chłop​ców, któ​rych spo​tkał w bi​blio​te​ce, kie​dy był tu po​przed​nio. Do​wie​dział się, że Dar​ren Mur​ray zo​stał zwol​nio​ny przed dwo​ma dnia​mi. – Pu​szył się jak paw, że zo​sta​nie oj​cem – rzekł Bra​ce​well, uśmie​cha​jąc się zna​czą​co. Thor​ne do​my​ślał się, że umie​jęt​no​ści ra​cho​wa​nia Dar​re​na wciąż tro​chę szwan​ko​wa​ły, ale stwier​dził, że może tak wła​śnie było naj​le​piej dla do​bra wszyst​kich za​in​te​re​so​wa​nych. Ten dru​gi chło​pak, Aziz Ka​ma​li, wciąż jesz​cze sie​dział, lecz Thor​ne go nie wi​dział. W dro​dze do Zło​te​go Skrzy​dła zaj​rzał do bi​blio​te​ki, ale chło​pa​ka tam nie było. Te​raz, zmie​rza​jąc w stro​nę głów​ne​go wej​ścia, Thor​ne zo​ba​czył, jak zza rogu wy​ło​nił się imam Sha​kir wraz z grup​ką to​wa​rzy​szą​cych mu ośmiu czy dzie​wię​ciu po​plecz​ni​ków. Choć chło​pak miał na gło​wie myc​kę i wy​glą​dał po​waż​niej niż po​przed​nim ra​zem, Thor​ne roz​po​znał wśród nich Azi​za Ka​ma​le​go. Imam i jego świ​ta na​tych​miast skie​ro​wa​li się w stro​nę in​spek​to​ra jak zdal​nie ste​ro​wa​ny po​jazd zmie​nia​ją​cy pasy na au​to​stra​dzie. Sha​kir nie omiesz​kał po​wie​dzieć, jak bar​dzo się cie​szy z po​now​ne​go spo​tka​nia. Mó​wił o Ami​nie to​nem peł​nym po​wa​gi i do​sto​jeń​stwa, wy​da​jąc ta​kie same po​mru​ki obu​rze​nia i nie​do​wie​rza​nia jak na​czel​nik. Thor​ne od​cze​kał cier​pli​wie, aż ka​płan skoń​czy, po czym spoj​rzał nad jego gło​wą i ode​zwał się bez​po​śred​nio do Azi​za. Chło​pak nie spoj​rzał na nie​go. – I co, jed​nak od​pu​ści​łeś so​bie dal​szą edu​ka​cję? – za​py​tał Thor​ne.

73 Z za​mknię​ty​mi ocza​mi za​czął krzy​czeć jej pro​sto w twarz, tłu​kąc piąst​ka​mi w ma​te​rac, szlo​cha​jąc i moc​no szar​piąc za kra​wędź łó​żecz​ka. Oparł głów​kę o prę​ty łó​żecz​ka i po​tarł dzią​sła​mi mięk​ki wi​nyl. Nie​spo​dzie​wa​nie za​milkł na kil​ka se​kund, jak​by za​po​mniał, co go tak roz​zło​ści​ło, a po​tem po​pa​trzył na nią, jego ustecz​ka za​drża​ły i uniósł rącz​ki. – No chodź, kur​czacz​ku – po​wie​dzia​ła He​len. Wzię​ła syn​ka na ręce i przy​tu​li​ła jego roz​pa​lo​ną, spo​co​ną głów​kę do swo​jej pier​si. Wciąż tyl​ko jego płacz mógł ją obu​dzić – zry​wa​ła się nie​mal na​tych​miast – i po trzech ty​go​dniach nadal nie mo​gła się na​dzi​wić, że tak do​brze sy​pia​ła. Że w ogó​le sy​pia​ła. Już tam​tej pierw​szej nocy zdrzem​nę​ła się na tyl​nym sie​dze​niu ra​dio​wo​zu, za​nim od​wie​zio​no ją do domu sio​stry. Albo wy​cią​gnię​ta na so​fie go​dzi​nę póź​niej, pod​czas gdy Jen​ny nie​cier​pli​wie ocze​ki​wa​ła na dal​sze krwi​ste szcze​gó​ły, a Al​fie wier​cił się na jej pier​siach. Spa​ła snem spra​wie​dli​wych, tak by to po​wie​dział jej oj​ciec. Na​krę​ci​ła ob​ro​to​wą po​zy​tyw​kę za​wie​szo​ną nad łó​żecz​kiem. Szep​ta​ła przez chwi​lę do syn​ka, a po​tem boso, cich​cem obe​szła nie​wiel​ką sy​pial​nię. Po​kle​pa​ła pie​lusz​kę Al​fie​go i stwier​dzi​ła, że jest cięż​ka. – No ja​sne, kur​czacz​ku. Prze​nio​sła go na jed​no​oso​bo​we łóż​ko. Się​gnę​ła po tor​bę z rze​cza​mi syn​ka, gdzie znaj​do​wa​ły się pie​lu​chy. – Mu​si​my cię prze​brać. Uśmiech​nę​ła się, wspo​mi​na​jąc. Ubie​głej nocy spa​łem jak dziec​ko. Śni​ło jej się, że byli we dwo​je w pu​bie z pa​ro​ma zna​jo​my​mi. Paul wy​pił parę piw i świet​nie się ba​wił. Co go​dzi​nę bu​dzi​łem się z pła​czem i w do​dat​ku zmo​czy​łem majt​ki! Zmie​nia​jąc ma​łe​mu pie​lu​chę, po​sta​no​wi​ła, że na​za​jutrz z sa​me​go rana za​dzwo​ni do prze​ło​żo​ne​go. Była go​to​wa wró​cić do pra​cy wła​ści​wie już od paru dni. Czu​ła się świet​nie i nie mu​sia​ła z ni​czym się upo​rać. Nie po​trze​bo​wa​ła wię​cej cza​su i swo​bo​dy, aby dojść do sie​bie, i by​najm​niej nie za​mie​rza​ła się zaj​mo​wać in​tro​spek​cją. Już nie. Wy​obra​zi​ła so​bie po​wrót do biu​ra, wy​raz twa​rzy ko​le​gów i znów po​my​śla​ła o wszyst​kim, co po​wie​dzia​ła Ja​ve​do​wi Akh​ta​ro​wi. O pierw​szych mi​nu​tach po tym, kie​dy zo​sta​ła wy​pro​wa​dzo​na na ze​wnątrz i prze​pa​try​wa​ła twa​rze ko​lej​nych na​po​ty​ka​nych po dro​dze funk​cjo​na​riu​szy, za​sta​na​wia​jąc się, któ​ry z nich przy​słu​chi​wał się jej se​kret​ne​mu wy​zna​niu. Jak dłu​go po​trwa, za​nim plot​ki do​trą do jej wy​dzia​łu. Za​nim jesz​cze ob​my​ła dło​nie z krwi, uzna​ła, że ma to gdzieś, są waż​niej​sze spra​wy, któ​ry​mi po​win​na się za​jąć. Pod​nio​sła nóż​ki Al​fie​go. Zdję​ła brud​ną pie​lu​chę i wło​ży​ła do spe​cjal​nej to​reb​ki. Wy​tar​ła syn​ko​wi pupę, pró​bu​jąc go unie​ru​cho​mić, a po​tem wkle​pa​ła w jego skó​rę tro​chę kre​mu. Dzień, dwa po jej uwol​nie​niu sta​ło się ja​sne, że nikt nie po​wie​dział Don​nel​ly’emu ani ni​ko​mu in​ne​mu o tym, co pod sam ko​niec za​szło na za​ple​czu skle​pu. Nikt nie pi​snął słów​kiem o tym, że przy​ło​ży​ła re​wol​wer do gło​wy Pros​se​ra. Usil​nie pró​bo​wa​ła przy​po​mnieć so​bie, czy Thor​ne albo Pros​ser po​wie​dzie​li coś, kie​dy roz​gry​wa​ły się te dra​ma​tycz​ne wy​da​rze​nia, aby ci, któ​rzy słu​cha​li na ze​wnątrz, mo​gli się zo​rien​to​wać w roz​wo​ju wy​pad​ków, ale po​wo​li za​czę​ła go​dzić się z my​ślą, że to wszyst​ko chy​ba uj​dzie jej na su​cho. Tak jak spra​wa z Mit​chel​lem.

Od pierw​sze​go dnia mó​wio​no o jej od​wa​dze, wy​trwa​ło​ści i har​cie du​cha. Bo prze​cież sie​dzia​ła tam z re​wol​we​rem przy​sta​wio​nym do gło​wy, ma​jąc świa​do​mość, że ona tak​że może zgi​nąć, je​że​li zdra​dzi choć sło​wem, że dru​gi za​kład​nik zo​stał za​mor​do​wa​ny. Mó​wio​no o jej nie​złom​no​ści i sile cha​rak​te​ru. Wspo​mnia​no na​wet o me​da​lu, Boże Świę​ty… Tom Thor​ne wie​dział, że za​ta​je​nie praw​dy o śmier​ci Mit​chel​la było tyl​ko i wy​łącz​nie jej de​cy​zją. Kie​dy mie​li oka​zję pierw​szy raz na chwi​lę zo​stać sami, po​wie​dział jej, że do​my​ślał się tego nie​mal od pierw​szej chwi​li, kie​dy zo​ba​czył prze​sła​ne mu na ko​mór​kę zdję​cie zwłok. To wszyst​ko. Przy pierw​szej oka​zji po​zbył się ko​mór​ki. Miał dość wła​snych se​kre​tów, wy​ja​śnił więc, że za​ta​je​nie jesz​cze jed​ne​go nie sta​no​wi dla nie​go pro​ble​mu. Nie wy​da​wał się przy​bi​ty wy​rzu​ta​mi su​mie​nia ani po​czu​ciem winy z po​wo​du tego, jak za​koń​czy​ła się ta sy​tu​acja, ale to aku​rat do​brze, bo ona rów​nież. Prze​ra​bia​łam to, by​łam tam, przy​wio​złam stam​tąd pięk​ną pa​miąt​ko​wą wło​sien​ni​cę. Sły​sza​ła, że Na​dira Akh​tar rów​nież nie ża​ło​wa​ła swo​je​go czy​nu. Nig​dy jed​nak nie za​po​mni wy​ra​zu twa​rzy Ja​ve​da Akh​ta​ra, kie​dy w koń​cu wy​ja​wił, dla​cze​go tra​wi​ły go tak bo​le​sne i za​bój​cze wy​rzu​ty su​mie​nia; dla​cze​go ten żar​łocz​ny rak ani na chwi​lę nie prze​sta​wał go zże​rać. Uśmiech​nął się do niej, ale wy​glą​dał, jak​by był już mar​twy. „Mój, ko​cha​ny, naj​uko​chań​szy sy​nek” – po​wie​dział Akh​tar. He​len sie​dzia​ła na brze​gu łóż​ka, pod​czas gdy me​lo​dia po​zy​tyw​ki wy​brzmie​wa​ła ci​chut​ko. Trzy​ma​ła w ręku świe​żą pie​lu​chę. Cie​szy​ła się, że może po pro​stu sie​dzieć z pam​per​sem w dło​ni i pa​trzeć, jak jej sy​nek prze​bie​ra nóż​ka​mi w po​wie​trzu.

74 Sza​re, roz​my​te świa​tło prze​są​cza​ło się przez szcze​li​nę mię​dzy nie​do​kład​nie za​cią​gnię​ty​mi za​sło​na​mi. Sły​chać było pta​ki, parę nie​mu​zy​kal​nych ko​sów wy​da​ją​cych z sie​bie ra​chi​tycz​ne rzę​że​nie po​ka​słu​ją​ce​go na​ło​go​we​go pa​la​cza. Thor​ne po​dej​rze​wał, że jest gdzieś koło czwar​tej, jed​nak ze​ga​rek le​żał na to​a​let​ce, a on nie za​mie​rzał się​gać na dru​gą stro​nę łóż​ka, aby spoj​rzeć na elek​tro​nicz​ny ze​gar z bu​dzi​kiem. Nie​za​leż​nie jed​nak od go​dzi​ny, sko​ro się roz​bu​dził, to klam​ka za​pa​dła i nie spo​dzie​wał się, aby miał jesz​cze tej nocy za​snąć. Nie sy​piał naj​le​piej od cza​su za​koń​cze​nia ob​lę​że​nia. Zda​rza​ło się, że bu​dził się kil​ka razy w cią​gu nocy z wra​że​niem, jak​by mózg mu się prze​grze​wał, a we​wnętrz​ny ze​gar tra​fił szlag. Choć aku​rat te​raz stra​ta paru go​dzin snu w nocy nie mia​ła więk​sze​go zna​cze​nia. Mógł ode​spać póź​niej, w cią​gu dnia. – Po​wi​nie​neś wy​ko​rzy​stać oka​zję i wy​je​chać gdzieś – po​ra​dził mu Hen​dricks. – Po​trak​tuj to jak wa​ka​cje i zrób coś, na co za​wsze mia​łeś ocho​tę. – Mam ocho​tę zwy​czaj​nie po​le​niu​cho​wać i to wła​śnie ro​bię. – Mó​wię se​rio. Mógł​byś wy​je​chać do Na​shvil​le… – To za​wie​sze​nie bez upo​sa​że​nia – przy​po​mniał mu Thor​ne. – Le​d​wie mnie stać na pół dnia w So​uthend. – No to prze​czy​taj parę ksią​żek, wy​bierz się do ga​le​rii czy coś ta​kie​go. Thor​ne oglą​dał spo​ro te​le​wi​zji od rana do wie​czo​ra. Jesz​cze za​nim żona Ja​ve​da Akh​ta​ra po​ka​za​ła, jaki moż​na zro​bić uży​tek z no​ży​czek zna​le​zio​nych na za​ple​czu, Thor​ne wie​dział, że nie omi​nie go po​stę​po​wa​nie dys​cy​pli​nar​ne. Kie​dy Pros​ser, krwa​wiąc jak szlach​to​wa​ny wie​przek, wił się na ster​cie wil​got​nych „Da​ily Express” i „TV Qu​ick”, to, że Thor​ne’em zaj​mie się Wy​dział Spraw We​wnętrz​nych, nie ule​ga​ło już wąt​pli​wo​ści, jed​nak in​spek​tor na​py​tał so​bie bie​dy już przez sam fakt, że za​cią​gnął sę​dzie​go do skle​pu Akh​ta​ra. – Ktoś za​wsze musi bek​nąć za coś ta​kie​go – po​wie​dział mu Brig​stoc​ke. – Tak jak spo​tka​ło to cie​bie. Wiem, że to było głu​pie, że nie mia​łeś wy​bo​ru i że to, iż on jest sę​dzią, nie po​win​no mieć naj​mniej​sze​go zna​cze​nia w tej spra​wie, lecz nie​ste​ty sta​ło się in​a​czej. Cał​kiem moż​li​we, że mimo wszyst​ko jed​nak ci się upie​cze, ale jak wyj​dzie na jaw afe​ra z na​ka​zem, bę​dziesz ugo​to​wa​ny. I to na amen. – Brig​stoc​ke spra​wiał wra​że​nie szcze​rze prze​ję​te​go i zde​ner​wo​wa​ne​go, lecz bez owi​ja​nia w ba​weł​nę po​wie​dział swo​je​mu pod​wład​ne​mu, co my​śli o jego po​stę​po​wa​niu. – Czę​sto nad​sta​wia​łem za cie​bie kar​ku, Tom, wiesz o tym, ale nie tym ra​zem. Nie mogę zro​bić nic, aby ci po​móc, sta​ry. Osta​tecz​nie spra​wy nie​le​gal​ne​go prze​szu​ka​nia w miesz​ka​niu Jo​na​tha​na Brid​ge​sa nie zdo​ła​no za​mieść pod dy​wan i za​nim jesz​cze kurz opadł, co naj​mniej trzy róż​ne eki​py Wy​dzia​łu Spraw We​wnętrz​nych z god​nym po​dzi​wu za​pa​łem za​bra​ły się do dzia​ła​nia. Nie​za​leż​nie od tego, co się jesz​cze wy​da​rzy, Thor​ne za​mie​rzał za wszel​ką cenę do​wie​dzieć się, któ​ry wa​ze​li​niarz go syp​nął. Aby ja​sno i bo​le​śnie dać mu do zro​zu​mie​nia, że to mu się nie spodo​ba​ło. Wie​dział, że gdy​by sta​ło się to, za​nim jesz​cze góra zde​cy​du​je o jego lo​sie, jego sy​tu​acja by​najm​niej by się nie po​pra​wi​ła, ale nie mógł i nie chciał się po​ha​mo​wy​wać. Rów​nie do​brze mógł bek​nąć za wa​ze​li​nia​rza, jak i za sę​dzie​go. Le​żał, wsłu​chu​jąc się w co​raz gło​śniej ha​ła​su​ją​ce pta​ki, i przy​po​mniał so​bie spoj​rze​nie An​to​ine’a Da​niel​sa, któ​re chło​pak po​słał mu wcze​śniej tego dnia, ro​biąc alu​zje do pla​no​wa​nej ze​msty. Ale wte​dy de​fi​ni​tyw​nie stra​cił​bym ten wy​pa​sio​ny po​kój. Wie​lu lu​dzi stra​ci​ło znacz​nie wię​cej.

Ste​phen Mit​chell, De​ni​se Mit​chell, Pe​ter Al​len. Ja​ved Akh​tar… Akh​tar stra​cił syna, żonę i wszyst​ko, na co pra​co​wał przez całe ży​cie. Kie​dy tyl​ko zwło​ki zo​sta​ły za​bra​ne, a eks​per​ci są​do​wi po​bra​li ma​te​ria​ły do​wo​do​we, przed skle​pem po​ja​wi​ła się ta​bli​ca z na​pi​sem „Na sprze​daż” i brud​ne me​ta​lo​we ża​lu​zje zo​sta​ły opusz​czo​ne po raz ostat​ni. Te​raz pod sło​wem „Ara​bus” wid​niał nowy czy​tel​ny na​pis „Mor​der​ca”. W wol​nym cza​sie, któ​rym tak hoj​nie go ob​da​ro​wał Wy​dział Spraw We​wnętrz​nych, Thor​ne po​sta​no​wił zro​bić coś kon​struk​tyw​ne​go i prze​pro​wa​dzić re​mont miesz​ka​nia w Ken​tish Town. Agent od nie​ru​cho​mo​ści mó​wił o ko​lej​nym nie​znacz​nym spad​ku war​to​ści nie​ru​cho​mo​ści, ale Thor​ne chciał naj​pierw ją od​no​wić. Odro​bi​na far​by, aro​mat świe​żej kawy i cała resz​ta. Choć pla​no​wa​na przez nie​go zmia​na kur​su ka​rie​ry mu​sia​ła zo​stać z oczy​wi​stych wzglę​dów odło​żo​na w cza​sie, albo ra​czej to ktoś miał za​de​cy​do​wać o tym za nie​go, mógł przy​najm​niej wło​żyć odro​bi​nę wy​sił​ku w zmia​nę wy​glą​du miej​sca, w któ​rym miesz​kał dłu​go. Nie​mniej ostat​nio w jego ży​ciu za​szło tro​chę in​nych zmian. – Prze​pra​szam, obu​dził cię? Thor​ne uniósł wzrok, by uj​rzeć He​len sto​ją​cą w drzwiach i trzy​ma​ją​cą na rę​kach dziec​ko. – Sam się obu​dzi​łem. – Czy mógł​by po​ło​żyć się z nami? – Ja​sne, że tak. To prze​cież two​je łóż​ko. Ale czy ty nie masz nic prze​ciw​ko temu? No bo w su​mie… – Ależ skąd. – Od​gar​nę​ła koc i po​ło​ży​ła Al​fie​go na łóż​ko. – Za​raz się prze​ko​na​my, jaki po​tra​fi być za​zdro​sny. – Uśmiech​nę​ła się i wśli​zgnę​ła do łóż​ka. – I uwierz lub nie, ale on chra​pie. – Chy​ba je​stem w sta​nie to prze​żyć. – Ty zresz​tą też. – Bzdu​ra. – I mó​wisz przez sen. – Co ta​kie​go? – Po​wi​nie​neś był sły​szeć sie​bie, tam​tej nocy. Phil, Phil… – Ale je​steś za​baw​na – mruk​nął Thor​ne. Mu​siał jed​nak przy​znać, że fak​tycz​nie spo​ro mó​wił o Phi​lu Hen​drick​sie, od​kąd za​czął się spo​ty​kać z He​len, a ich przy​jaźń była jed​ną z nie​wie​lu rze​czy, na ja​kie mógł w dal​szym cią​gu li​czyć. W ostat​nich ty​go​dniach roz​ma​wia​li nie​mal na wszyst​kie te​ma​ty z wy​jąt​kiem pra​cy. I czę​sto się śmia​li, cze​go aku​rat nig​dy za wie​le. – Ale tak na​praw​dę nie chra​pię, co? – Cóż, to za​le​d​wie czte​ry noce. – He​len od​wró​ci​ła się na bok i po​pa​trzy​ła na nie​go. – Lo​uise nig​dy nic ci nie mó​wi​ła? Thor​ne po​krę​cił gło​wą. Czte​ry noce. Tyle samo bu​te​lek wina… Dziec​ko za​czę​ło tro​chę ma​ru​dzić i He​len przy​cią​gnę​ła je do sie​bie. Thor​ne przy​su​nął się nie​co bli​żej i stwier​dził, że po​do​ba mu się do​tyk cie​płe​go ma​łe​go ciał​ka le​żą​ce​go tuż przy nim. To było miłe uczu​cie. Klep​nię​cie w ra​mię ma​łej wy​ma​chu​ją​cej rącz​ki albo kop​nię​cie w że​bra wierz​ga​ją​cych bez prze​rwy ma​leń​kich stó​pek. – Ma nie​złe​go kopa – przy​znał Thor​ne. – Przy​dał​by się w dru​ży​nie Spurs. – Od​wró​cił się na bok i po​pa​trzył na He​len. – Czy Paul ki​bi​co​wał ja​kiejś dru​ży​nie? Spoj​rza​ła na nie​go i po​krę​ci​ła gło​wą. Przez chwi​lę le​że​li w mil​cze​niu, ale Al​fie nie chciał za​snąć i znów za​czął pła​kać. He​len stwier​dzi​ła,

że ich tro​je w jed​nym łóż​ku to jed​nak nie był do​bry po​mysł. Po​wie​dzia​ła, że po​ło​ży ma​łe​go do łó​żecz​ka w po​ko​ju obok, aby Thor​ne mógł się jesz​cze prze​spać. – Zo​stań – po​pro​sił. – Prze​cież nie mu​szę się nig​dzie zry​wać bla​dym świ​tem. – Jak są​dzisz, co po​sta​no​wią? – za​py​ta​ła. Thor​ne wie​dział, że In​spek​to​rat ma wie​le moż​li​wo​ści do wy​bo​ru. – To za​le​ży, jak bar​dzo chcą wszyst​ko upu​blicz​nić – od​parł. – No i za​wsze mógł​bym uła​twić im ro​bo​tę i sa​me​mu odejść ze służ​by. – Chy​ba nie mó​wisz po​waż​nie. – Do​brze jest cza​sa​mi po​my​śleć o za​ję​ciu się czymś in​nym – mruk​nął. – Nie uwa​żasz? O zna​le​zie​niu ja​kiejś pro​stej, mi​łej, cu​dow​nie nud​nej ro​bo​ty. – Może i tak. – No wiesz, nie​da​le​ko stąd wy​sta​wio​no na sprze​daż nie​du​ży skle​pik… He​len za​chi​cho​ta​ła, a kie​dy prze​rzu​ci​ła nogę przez jego udo, Thor​ne się​gnął ręką po​nad dziec​kiem, aby po​gła​skać ją po szyi. – Po​cze​kaj, tyl​ko po​ło​żę ma​łe​go do łó​żecz​ka – po​pro​si​ła. – Uśpię go i za dzie​sięć mi​nut będę z po​wro​tem. Thor​ne po​ki​wał gło​wą i uśmiech​nął się. – A po​tem bę​dziesz mo​gła uśpić mnie. Wła​śnie w tym mo​men​cie Al​fie znów za​czął go ko​pać ma​leń​ki​mi pulch​ny​mi nóż​ka​mi.

Podziękowania Je​stem ogrom​nie wdzięcz​ny wie​lu lu​dziom, bez któ​rych ta książ​ka by nie po​wsta​ła… Przede wszyst​kim Di​li​po​wi Ga​gla​nie​mu za życz​li​wość, cier​pli​wość i pa​mięć nie​mal rów​nie zdu​mie​wa​ją​cą co ży​cie, któ​re ze​chciał zre​la​cjo​no​wać mi w naj​drob​niej​szych szcze​gó​łach. In​ny​mi sło​wy, bez nie​go tej książ​ki by nie było. Je​że​li cho​dzi o miej​sce, w któ​rym roz​gry​wa się znacz​na część ak​cji po​wie​ści, nie był​bym w sta​nie stwo​rzyć Za​kła​du Po​praw​cze​go dla Nie​let​nich tak dys​funk​cyj​ne​go jak Barn​da​le, gdy​bym nie miał oka​zji zo​ba​czyć, jak taka pla​ców​ka po​win​na funk​cjo​no​wać. Je​stem wiel​kim dłuż​ni​kiem Emi​ly Tho​mas (na​czel​nik), Sary Pen​ning​ton (za​stęp​ca na​czel​ni​ka), cu​dow​ne​go Stie​ve’a Bu​tle​ra i ca​łe​go per​so​ne​lu ZK Co​okham Wood, któ​rych na​sta​wie​nie do chłop​ców znaj​du​ją​cych się pod ich opie​ką może sta​no​wić przy​kład i in​spi​ra​cję dla in​nych. Ko​lej​ne po​dzię​ko​wa​nia na​le​żą się Deb​bie Kir​by z Biu​ra Pra​so​we​go ZK za za​aran​żo​wa​nie mo​ich wi​zyt na te​re​nie za​kła​du oraz mo​jej do​brej przy​ja​ciół​ce Mar​tyn Wa​ites za opie​kę, prze​wod​nic​two i wspa​nia​łe opo​wie​ści. Uro​dzo​ny ga​wę​dziarz dys​po​nu​ją​cy ilo​ścią ma​te​ria​łów, któ​rych moż​na je​dy​nie po​zaz​dro​ścić, Ivor Ward, oka​zał się na tyle szczo​dry, że po​sta​no​wił po​dzie​lić się ze mną swo​im cza​sem i ra​da​mi, po​dob​nie jak Ca​ro​li​ne Hau​ghey i Carl New​man, któ​rych eks​per​ty​zy praw​ne oka​za​ły się nie​oce​nio​ne. Dzię​ku​ję Mi​cha​elo​wi Jeck​so​wi, któ​ry za​po​mniał wię​cej na te​mat bro​ni pal​nej, niż więk​szość lu​dzi zdo​ła​ła się kie​dy​kol​wiek do​wie​dzieć, i Tony’emu Ful​le​ro​wi, któ​ry ura​to​wał mi skó​rę nie​zli​cze​nie wie​le razy, jak rów​nież eks​per​to​wi są​do​we​mu świa​to​wej kla​sy, pro​fe​so​ro​wi Dave’owi Barc​lay​owi, i dok​to​ro​wi Ja​me​so​wi Grie​ve’owi. Wszy​scy ze​chcie​li od​po​wie​dzieć na wię​cej głu​pich py​tań, niż wy​da​wa​ło​by się to sto​sow​ne. Dzie​sięć lat temu nie​zrów​na​ny dok​tor Phil Cow​burn roz​nie​cił iskrę, któ​ra za​owo​co​wa​ła po​wsta​niem pierw​szej po​wie​ści o Thor​nie za​ty​tu​ło​wa​nej Ko​kon. Jego wkład w tę po​wieść był rów​nie zna​czą​cy. Je​stem two​im dłuż​ni​kiem, Phil… Jak za​wsze książ​ka by​ła​by znacz​nie uboż​sza, gdy​by nie so​ko​le oko Wen​dy Lee, en​tu​zjam i wpra​wa Da​vi​da Shel​leya, ca​łe​go ze​spo​łu z Lit​tle, Brown oraz nie​ska​zi​tel​ne wy​po​sa​że​nie u Sa​rah Lu​ty​ens. I gdy​by nie obec​ność Cla​ire, któ​ra spra​wia, że wszyst​ko sta​je się lep​sze.