11. Ostatni bastion Nowojorskiego Instytutu

Kroniki Bane'a

,,Ostatni bastion Nowojorskiego Instytutu” Cassandra Clare Sarah Rees Brennan Maureen Johnson

Tłumaczenie i korekta: Drużyna Dobra Drużyna Dobra http://chomikuj.pl/Druzyna_Dobra Kielich, Stela, Miecz Anioła – zabijemy dziś demona https://www.facebook.com/ShadowhuntersPoland

Nowy Jork, 1989 rok Mężczyzna był za blisko. Opierał się o skrzynkę jakieś sześć stóp od Magnusa i jadł byle jakiego hot doga z Gray's Papaya1 polanego chilli. Gdy skończył, zgniótł opakowanie poplamione sosem i rzucił je na ziemię, w kierunku Magnusa, po czym włożył dłonie w kieszenie swojego dżinsowego płaszcza i nie obejrzał się za siebie. Wyglądało to tak, jakby jakieś zwierzę porzucało swoją ofiarę. Magnus miał zwyczaj zwracać na siebie uwagę. Jego ubrania wręcz się o to prosiły. Miał na sobie srebrne martensy, artystycznie podarte i ogromne dżinsy, tak ogromne, że przed zsunięciem chronił je tylko wąski srebrny pasek, a do tego bardzo duży różowy t-shirt odsłaniający obojczyki i kawałek klatki piersiowej - był to rodzaj ubrań tworzonych przez ludzi, którzy myśleli tylko o nagości. Całe ucho zdobiły małe kolczyki, kończąc się jednym większym, w kształcie dużego srebrnego kota w koronie i z uśmiechem na pyszczku. Na wysokości serca znajdował się srebrny wisiorek Ankh2. Na ramiona zarzucił dopasowaną skórzaną kurtkę obszytą koralikami, bardziej chcąc eksponować ozdoby niż chronić się przed nocnym powietrzem. Strój dumnie uzupełniał irokez zakończony ciemnoróżowym paskiem. Czarownik opierał się o zewnętrzną ścianę kliniki West Village długo po zmroku. To wystarczyło, by wywabić na zewnątrz to, co najgorsze w niektórych ludziach. Była to klinika dla chorych na AIDS. Nowoczesny dom zarazy. Zamiast ukazywać współczucie, czy rozsądek bądź troskę, wielu ludzi patrzyło na klinikę z nienawiścią i wstrętem. Każdy wiek, nie ważne jak oświecony, pełen był tej samej ciemności, ignorancji i strachu. - Świr - powiedział w końcu mężczyzna. Magnus zignorował to i kontynuował czytanie książki Gildy Radner "To zawsze jest coś" w słabym fluorescencyjnym świetle padającym od wejścia do kliniki. Teraz zirytowany brakiem odpowiedzi człowiek zaczął mamrotać coś pod nosem. Magnus nie słyszał, co tamten mówił, ale mógł zgadywać. Obelgi na temat seksualności Magnusa, nie miał co do tego wątpliwości. - Dlaczego sobie stąd nie pójdziesz? - zapytał Magnus, przerzucając stronę. Wiem, całonocny salon. Mogą się pozbyć twojej monobrwi w jednej chwili. Nie była to odpowiednia do powiedzenia rzecz, ale czasami po prostu takie coś padało z ust. Jedynie będąc ślepym bądź głupio ignoranckim mógłbyś nie zauważyć, przynajmniej w części, pęknięć na krawędzi. - Co powiedziałeś? 1

Taka budka z żarciem |K.

2 http://pl.wikipedia.org/wiki/Anch |K.

Akurat w tym momencie obok przeszło dwóch gliniarzy. Rzucili spojrzenia ku Magnusowi i nieznajomemu. Spojrzenia te emanowały ostrzeżeniem, gdy były skierowane ku tamtemu mężczyźnie, a słabo skrywanym wstrętem, gdy patrzyli na Magnusa. Trochę bolało, ale Magnus przywykł do tego. Dawno temu przysiągł, że nikt go nie zmieni - ani Przyziemni nienawidzący go za jedno, ani Nocni Łowcy polujący na niego z jeszcze innego powodu. Mężczyzna odszedł, ale rzucał mu spojrzenia przez ramię. Magnus wsunął książkę do kieszeni. Dochodziła dwudziesta i było już naprawdę zbyt ciemno, żeby czytać, poza tym został rozproszony. Rozejrzał się. Zaledwie kilka lat temu było to jedno z najbardziej tętniących życiem miejsc, pełnym kawiarni i pięknych zakątków. Teraz kawiarnie wydawały się niemal puste. Ludzie chodzili szybko. Tak wielu wspaniałych ludzi umarło. Z miejsca, w którym stał, Magnus widział apartamenty dawniej zajmowane przez przyjaciół i kochanków. Gdyby skręcił za róg i szedł przed siebie pięć minut, w większości mijanych okien zobaczyłby ciemność. Przyziemni umierali tak łatwo. Bez względu na to, ile razy to widział, nigdy nie było łatwiej. Teraz żył już wieki i nadal czekał, by lepiej znosić śmierć. Zwykle z tego powodu unikał tej ulicy, lecz dzisiejszego wieczoru czekał, aż Catarina skończy swoją zmianę w klinice. Przestąpił z nogi na nogę i mocniej owinął się kurtką, przez chwilę żałując, że podjął decyzję bazując na modzie, zamiast na cieple i komforcie. Lato trwało krótko, a teraz drzewa szybko gubiły liście. Liście szybko opadały, przez co ulice pozostawały odsłonięte. Jedynym jasnym akcentem był mural3 Keith Haringa4 na ścianie kliniki - jasne postacie z kreskówek namalowane podstawowymi kolorami tańczyły razem, a nad nimi wszystkimi unosiły się serca. Rozmyślania Magnusa przerwał nagły powrót mężczyzny, który najwyraźniej obszedł budynek dookoła, nie dając sobie spokoju z powodu komentarza Czarownika. Tym razem podszedł do Magnusa i stanął naprzeciwko niego tak, że, niemal stykali się twarzami. - Serio? - powiedział Magnus. - Odejdź. Nie jestem w nastroju. W odpowiedzi mężczyzna wyciągnął scyzoryk i otworzył go. Mała odległość między nimi oznaczała, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby to zobaczyć. - Zdajesz sobie sprawę - powiedział Magnus, nie patrząc na czubek noża tuż przed jego twarzą - że stojąc tak blisko siebie wyglądamy, jakbyśmy się całowali. A to jest dla mnie strasznie krępujące. Mam o wiele lepszy gust co do mężczyzn. - Myślisz, że tego nie zrobię, świrze? Ty... Czarownik uniósł rękę. Spomiędzy jego palców buchnął gorący, niebieski błysk, a w następnej chwili jego napastnik poszybował w poprzek chodnika, po czym upadł i uderzył głową o hydrant. Przez chwilę, gdy mężczyzna w ogóle się nie ruszał, 3 http://pl.wikipedia.org/wiki/Mural |K. 4 http://pl.wikipedia.org/wiki/Keith_Haring |K.

Magnus zmartwił się, że zabił go przez przypadek, ale wtedy zobaczył, że zaczyna się poruszać. Spojrzał w górę na czarownika zmrużonymi oczami, a na jego twarzy malowały się wściekłość i strach. Był wyraźnie oszołomiony tym, co się właśnie stało. Po czole spływała mu strużka krwi. W tej chwili pojawiła się Catarina. Szybko oceniając sytuację podeszła prosto do poszkodowanego człowieka i przyłożyła mu rękę do głowy, tym samym tamując krwawienie. - Zostaw mnie! - krzyknął. - Przyszłaś stamtąd! Zostaw mnie! Masz na sobie to wszystko! - Ty idioto - powiedziała Catarina. - W ten sposób nie zarazisz się HIV. Jestem pielęgniarką. Pozwól mi... Nieznajomy odepchnął Catarinę i podniósł się na nogi. Stojący po drugiej strony ulicy przechodnie przyglądali się z lekkim zaciekawieniem incydentowi, ale gdy mężczyzna się podniósł, stracili zainteresowanie. - Proszę bardzo - powiedziała do wycofującego się człowieka. - Osioł. Odwróciła się do Magnusa. - Wszystko w porządku? - Nic mi nie jest - odpowiedział. - To nie ja krwawiłem. - Czasami chciałabym po prostu pozwolić komuś się tak wykrwawić stwierdziła Catarina, wyjmując chusteczkę i wycierając ręce. - Co tu robisz, tak poza tym? - Przyszedłem, żeby cię odprowadzić do domu. - Nie musiałeś tego robić - powiedziała z westchnieniem. - Nic mi nie jest. - Tu nie jest bezpiecznie. A ty jesteś zmęczona. Catarina przechyliła się lekko na bok. Magnus złapał ją za rękę. Była tak zmęczona, że czarownik widział jak jej czar znika na moment. Spoglądał na rękę, za którą ją trzymał, na jej przebłysk błękitu. - Nic mi nie jest - powiedziała ponownie, ale już bez zapału. - Tak - zripostował Magnus. - Oczywiście. Wiesz, że jeśli nie zaczniesz o siebie dbać, to zmusisz mnie, żebym zabrał cię do siebie i zaczął wciskać w ciebie moją okropną magiczną zupę z tuńczyka, dopóki nie poczujesz się lepiej. Catarina zaśmiała się. - Wszystko, tylko nie zupa z tuńczyka. - Więc zjedzmy coś. Chodź. Zabiorę cię do Veselki. Potrzeba ci trochę gulaszu i dużego kawałka ciasta. Szli na wschód w ciszy, stąpając po śliskich i mokrych stosach liści. Veselka była cicha, a oni dostali stolik przy oknie. Ludzie wokół nich rozmawiali po rosyjsku, palili i jedli gołąbki. Magnus zamówił kawę i rugelach5. 5

Żydowskie kruche rogaliki |K.

Catarina poprosiła o dużą miskę barszczu, talerz smażonych pierogów z cebulą i mus jabłkowy, trochę ukraińskich klopsików oraz kilka wiśniowo-limonkowych drinków. Po zjedzeniu tego wszystkiego zamówiła na deser talerz naleśników z serem i dopiero wtedy znalazła siłę, by mówić. - Źle się tam dzieje - stwierdziła. - To trudne. Mało było tego, co mógł powiedzieć Magnus, dlatego po prostu słuchał. - Pacjenci mnie potrzebują - powiedziała, poruszając słomką kostkę lodu w pustej szklance. - Niektórzy lekarze... ludzie, którzy powinni wiedzieć lepiej - nawet tych pacjentów nie dotykają. I to jest straszne, ta choroba. Sposób, w jaki słabną. Nikt nie powinien umierać w ten sposób. - Nie - powiedział Magnus. Catarina jeszcze przez chwilę bawiła się słomką i lodem, a potem odchyliła się na oparcie i westchnęła głęboko. - Nie mogę uwierzyć, że akurat teraz Nephillim sprawiają kłopoty, po tych wszystkich latach - powiedziała, pocierając ręką twarz. - Niemniej, dzieci Nephillim. Jak to się w ogóle stało? To właśnie z tego powodu Magnus czekał przed kliniką, żeby odprowadzić Catarinę do domu. Nie dlatego, że dzielnica była zła - nie była taka. Czekał na Catarinę, ponieważ niebezpiecznie było teraz Podziemnym poruszać się samotnie. Nie mógł uwierzyć, że Podziemny Świat był teraz pełen chaosu i strachu przez działania gangu głupich młodych Nocnych Łowców. Kiedy kilka miesięcy temu usłyszał plotki, po prostu przewrócił oczami. Banda Nocnych Łowców, zaledwie dwudziestolatków, niemal dzieci, zbuntowała się przeciwko prawom swych rodziców. Wielka sprawa. Clave, Przymierze i starsi, a także stare, szanowane zasady zawsze były dla Magnusa idealnym przepisem na bunt młodzieży. Grupa ta nazywała siebie Kręgiem, powiedział jeden z Podziemnych, a dowodził nimi charyzmatyczny chłopak o imieniu Valentine. Grupa ta składała się z najzdolniejszych wojowników ich pokolenia. Członkowie Kręgu mówili, że Clave nie powinno tak zawzięcie pertraktować z Podziemnymi. Tak właśnie obracało się koło, przypuszczał Magnus, generacja za generacją - od Aloysiusa Starkweathera, który pragnął wilkołaczych głów na ścianie, do Willa Herondale'a, który próbował, choć nigdy mu się to nie udało, ukryć swe otwarte serce. Dzisiejsza młodzież najwyraźniej twierdziła, że polityka Clave polegająca na chłodnej tolerancji jest zbyt szczodra. Dzisiejsza młodzież chciała walczyć z potworami i niby przypadkiem doszła do wniosku, że osoby pokroju Magnusa są potworami, co do jednego. Wyglądało to tak, jakby przyszedł sezon na nienawiść do całego świata. Krąg Valentine'a nie uczynił jeszcze zbyt wiele. Być może nigdy nie zrobią wiele. Ale zrobili wystarczająco. Opuszczali z Idris, przechodzili przez Portale i podróżowali do Instytutów w innych miastach, a tam gdzie byli, ginęli Podziemni. Zawsze byli Podziemni łamiący Porozumienia i Nocni Łowcy odpłacający im

za to. Ale Magnus nie urodził się wczoraj, czy nawet w tym wieku. Nie sądził, by przypadkiem była tam, gdzie akurat przebywał Valentine ze swoimi przyjaciółmi, śmierć. Szukali pretekstu, by zniszczyć świat Podziemnych. - Czego w ogóle chce ten dzieciak, Valentine? - zapytała Catarina. - Jaki jest jego plan? - Chce śmierci i destrukcji dla całego Podziemnego Świata - powiedział Magnus. - Jego plan najprawdopodobniej będzie wielkim niewypałem. - A co, jeśli przyjdą tutaj? - zapytała Catarina. - Co zrobią Whitelawowie? Magnus mieszkał w Nowym Jorku od dziesięcioleci i znał Nocnych Łowców z nowojorskiego Instytutu od zawsze. W ciągu ostatnich dziesięcioleci Instytut prowadzili Whitelawowie. Zawsze byli posłuszni i zdystansowani. Magnus nigdy nie lubił żadnego z nich, a oni nie lubili jego. Czarownik nie miał dowodów, że zdradzili niewinnego Podziemnego, ale Nocni Łowcy wiedzieli tak wiele o swoim gatunku i ich własnej krwi, że Magnus nie miał pojęcia, co zrobią Whitelawowie. Czarownik poszedł na spotkanie z Marian Whitelaw, głową Instytutu i przekazał jej sprawozdanie z Podziemnego Świata na temat tego, że Valentine i jego pomocnicy zabijają Podziemnych, którzy nie łamią Porozumień, a następnie okłamują Clave. - Idź do Clave - poradził jej. - Powiedz im, żeby pilnowali swoich niesfornych dzieciaków. - Kontroluj swój niesforny język - powiedziała chłodno Marian Whitelaw - gdy mówisz do lepszych od ciebie, czarodzieju. Valentine Morgenstern jest uważany za najbardziej obiecującego Nocnego Łowcę, tak samo jak jego młodzi przyjaciele. Znałam jego żonę, Jocelyn, gdy była dzieckiem; jest słodką i piękną dziewczyną. Nie zamierzam wątpić w ich dobro. A na pewno nie bez powodu lub opierając się na złośliwych plotkach Podziemnych. - Zabijają moich ludzi! - Zabijają podziemnych kryminalistów, w pełnej zgodności z Porozumieniami. Pokazują zapał w zwalczaniu zła. Z tego nie może wyjść nic złego. Nie oczekuję, że zrozumiesz. Oczywiście Nocni łowcy nie wierzą, że ich najlepsi i najzdolniejsi stali się po prostu zbyt krwiożerczy. Akceptują oczywiście wymówki Valentine'a i jego przyjaciół, no i oczywiście wierzą, że Magnus oraz inni Podziemny skarżą się tyko dlatego, że chcą, aby kryminalistów ominęła sprawiedliwość. Wiedząc, że nie mogą odwrócić się od Nocnych Łowców, Podziemni próbowali zabezpieczać się samodzielnie. W Chinatown stworzono bezpieczny dom, między nieustannie zwaśnionymi wampirami i wilkołakami doszło do rozejmu i wszyscy byli ciągle w pogotowiu. Podziemni działali na własną rękę. Ale czy nie zawsze tak było? Magnus westchnął i popatrzył na Catarinę znad talerzy.

- Jedz - powiedział. - Nic się w tej chwili nie stanie. Możliwe, że w ogóle nic się nie stanie. - Zabili "niebezpiecznego wampira" w Chicago w zeszłym tygodniu powiedziała, krojąc jedne z naleśników. - Wiesz, że chcą się tu pojawić. Jedli w milczeniu, ze względu na zamyślenie Magnusa i wyczerpanie Catariny. Poprosili o rachunek, a czarownik zapłacił. Catarina nie myślała zbyt wiele o takich rzeczach jak pieniądze. Była pielęgniarką w klinice i miała trochę zasobów, za to on miał wiele gotówki. - Muszę wracać - stwierdziła. Przesunęła ręką po zmęczonej twarzy, a Magnus zobaczył błękitne linie na jej dłoniach, a jej czar blakł, gdy mówiła. - Idziesz do domu i kładziesz się spać - odpowiedział czarownik. - Jestem twoim przyjacielem. Znam cię. Zasługujesz na wolną noc. Powinnaś spędzić ją oddając się takiemu luksusowi jak sen. - A co jeśli coś się stanie? - zapytała. - Co, jeśli przyjdą? - Poproszę Ragnora, żeby mi pomógł. - Ragnor jest w Peru - powiedziała Catarina. - Powiedział, że odnalazł tam spokój bez twojej przeklętej obecności, a jest to cytat. Może Tessa przyjedzie? Magnus potrząsnął głową. - Tessa jest w Los Angeles. Backthornowie, potomkowie córki Tessy, prowadzą tam Instytut. Chce mieć na nich oko. Magnus martwił się także o Tessę, samą w pobliżu Instytutu w Los Angeles, w tym domu na wysokich wzgórzach nad morzem. Była najmłodszą czarownicą, jaką znał na tyle blisko, by nazywać ją przyjaciółką, a żyła przez lata z Nocnymi Łowami, gdzie nie mogła praktykować magii do tego stopnia, co Magnus, Ragnor czy Catarina. Magnus widział okropne wizje Tessy rzucającej się w wir walki między Nocnych Łowców. Nigdy nie pozwoliłaby, żeby komuś z jej bliskich stało się coś złego, jeśli tylko mogłaby poświęcić siebie. Ale Magnus znał i lubił Wysokiego Czarownika Los Angeles. Nie pozwoliłby skrzywdzić Tessy. A Ragnor był na tyle przebiegły, że Magnus nie musiał się o niego martwić. Nigdy nie pozwalał sobie tracić czujności, bo nigdy też nie czuł się w pełni bezpiecznie.. - Więc pozostaliśmy tylko my - powiedziała Catarina. Magnus wiedział, że serce Catariny należy do śmiertelników i że angażowała się bardziej przez wzgląd na przyjaźń niż dlatego, że chciała walczyć z Nocnymi Łowcami. Catarina prowadziła swoje własne bitwy, walczyła na własnym terenie. Była bardziej bohaterska niż jakikolwiek Nocny Łowca, którego Magnus kiedykolwiek poznał. Nocni Łowcy zostali wybrani przez anioła. Catarina sama stanęła do walki. - Zapowiada się na spokojną noc - powiedział. - Chodź.. Zakończ to i pozwól mi zabrać cię do domu.

- Czy to rycerskość? - spytała Catarina z uśmiechem. - Myślałam, że zginęła. - U takich jak my nigdy nie ginie. Wrócili drogą, którą przyszli. Zapadła już całkowita ciemność, a noc okazywała się chłodna. W powietrzu czuło się zapowiedź deszczu. Catarina mieszkała w prostym, nieco zaniedbanym mieszkaniu na piętrze przy Zachodniej dwudziestej pierwszej Ulicy, niezbyt daleko od kliniki. Kuchenka nigdy nie działała, a kosze na śmieci były wiecznie przepełnione, ale nikogo to nie obchodziło. Miała łóżko i miejsce, gdzie chowała ubrania. To było wszystko, czego potrzebowała. Prowadziła prostsze życie niż Magnus. Czarownik udał się do domu, do swojego apartamentu w dalszej części miasta, przy Christopher Street. Jego apartament także znajdował się na piętrze, a on brał po dwa schody na raz. W przeciwieństwie do mieszkania Catariny, jego ekstremalnie nadawało się do mieszkania. Ściany pomalowane zostały pogodnymi odcieniami różu i stokrotkowego żółtego, a mieszkanie zostało umeblowane niektórymi przedmiotami, które kolekcjonował na przestrzeni lat - cudownym małym francuskim stolikiem, kilkoma wiktoriańskimi kanapami, a cała sypialnia została urządzona w stylu art deco6, natomiast ściany pokrywały lustra. Normalnie o tak wczesnej porze nocnej Magnus nalałby sobie kieliszek wina, włożyłby płytę z albumem "Cure" do odtwarzacza CD, podkręciłby głośność i zająłby się biznesem. Noc była czasem jego pracy; miał wielu klientów i zawsze trzeba było znaleźć jakieś informacje, czy też dużo przeczytać. Tej nocy zrobił sobie wielki kubek mocnej kawy, usiadł w fotelu przy oknie i wyglądał na ulicę. Tej nocy, jak każdej innej, odkąd zaczęły się rozchodzić plotki o krwiożerczych młodych Nocnych Łowcach, siedział przy oknie, patrzył i myślał. Jeśli Krąg pojawi się tutaj, jak się wydawało, że zrobią, to co się stanie? Valentine żywił szczególną nienawiść do wilkołaków, mówili, ale zabił też czarownika w Berlinie za zabijanie demonów. Magnus również był znany z tego, że czasami je wzywał. Bardzo prawdopodobne było, że jeśli się tu pojawią, to przyjdą do Magnusa. Prawdopodobnie sensowne byłoby odejść, zniknąć. Miał mały dom w Florida Keys oddalony o mile od brutalnej zimy w Nowym Jorku. Dom znajdował się na jednej z mniejszych, mniej zamieszkanych wysp, miał tam także dobrą łódkę. Gdyby coś się stało, mógłby na nią wsiąść i popędzić przez morze w kierunku Karaibów czy Południowej Ameryki. Kilkakrotnie pakował już bagaż, ale zaraz potem go rozpakowywał. Nie było sensu uciekać. Jeśli Krąg będzie kontynuował swoją kampanię w imię sprawiedliwości, to będą ją prowadzić ją dotąd, aż cały świat stanie się dla Podziemnych zagrożeniem. Poza tym nie było mowy, by Magnus potrafił spojrzeć sobie w twarz, gdyby uciekł i zostawił przyjaciół, jak na przykład Catarinę, by mieli się bronić sami. Nie podobała mu się myśl o śmierci Raphaela Satiago czy innego z jego wampirów, albo któregokolwiek z faerie pracujących na Broadwayu, których 6 http://pl.wikipedia.org/wiki/Art_d%C3%A9co |K.

znał, czy też którejś z syren pływających w East River. Magnus zawsze myślał o sobie jak o toczącym się kamieniu, ale w Nowym Jorku mieszkał już długo. Stwierdził, że chce bronić nie tylko swoich przyjaciół, lecz także swoje miasto. Dlatego też został, czekał i próbował być gotowy na przybycie Kręgu. Oczekiwanie było najtrudniejsze. Może dlatego zajął się mężczyzną przed kliniką. Coś w Magnusie pragnęło, by zaczęła się walka. Poruszył i rozprostował palce, a spomiędzy nich buchnęły niebieskie iskry. Otworzył okno i zaczął wdychać nocne powietrze pachnące jak mieszanka deszczu, liści i pizzy z lokalu na rogu. - Po prostu to zrób - powiedział do nikogo. *** Dzieciak pojawił się pod jego oknem około pierwszej w nocy, akurat wtedy, gdy Magnus gotów był zająć się tłumaczeniem starego greckiego tekstu, który leżał na jego biurku od tygodni. Magnus spojrzał w dół i dostrzegł dzieciaka kręcącego się po chodniku. Miał dziewięć, może dziesięć lat - mały punk z East Village w koszulce Sex Pistols należącej prawdopodobnie do starszego rodzeństwa oraz workowatych dresowych spodniach. Miał niedbałą fryzurę, zapewne robioną w domu. Na ramiona zarzucił płaszcz. Wszystkie te rzeczy wskazywały na to, że dzieciak jest w tarapatach, a jego uliczny wygląd oraz płynność ruchów kwalifikowały go do bycia wilkołakiem. Magnus otworzył okno. - Szukasz kogoś? - zawołał. - Ty jesteś Wspaniałym Banem? - Oczywiście - powiedział Magnus. - Niech będzie. Poczekaj. Otwórz drzwi, gdy usłyszysz brzęczenie. Odszedł od fotela przy oknie i podszedł do panelu z guzikiem przy drzwiach. Usłyszał szybkie kroki na schodach. Dzieciak się spieszył. Magnus otworzył drzwi dopiero wtedy, gdy gość znalazł się w budynku. Gdy chłopak stanął w świetle, na jego twarzy widać było prawdziwe cierpienie. Policzki miał zaczerwienione, widać też było smugi od łez. Mimo zimna był spocony, a jego głos był drżący i ponaglający. - Musisz przyjść - powiedział, jąkając się. - Mają moją rodzinę. Są tutaj. - Kto tu jest? - Ci zwariowani Nocni Łowcy, których wszyscy się obawiają. Są tu. Mają moją rodzinę. Musisz teraz iść. - Krąg?

Dzieciak potrząsnął głową, ale nie w przeczeniu, lecz zmieszaniu. Magnus zauważył, że chłopiec nie wie, czym jest Krąg, ale opis pasował. Dzieciak mówił o Kręgu. - Gdzie są? - zapytał Magnus. - W Chinatown. W bezpiecznym domu. - Dzieciak niemal trząsł się ze zniecierpliwienia. - Moja mama usłyszała, że te dziwolągi tu są. Zabili już tej nocy wszystkie wampiry buncha w hiszpańskim Harlemie, powiedzieli, że za zabijanie Przyziemnych, a faerie powiedziały, że przyjdą po nas do Chinatown. Więc mama zabrała nas wszystkich do bezpiecznego domu, ale wtedy się włamali. Wydostałem się przez okno. Mama powiedziała, żeby przyszedł do ciebie. Cała historia została powiedziana w tak pogmatwany sposób i tak pośpiesznie, że Magnus nie miał czasu, by ją uporządkować. - Jak wielu was jest? - zapytał. - Moja mama, brat, siostra i sześciu innych z mojej paczki. A więc dziewięć wilkołaków w niebezpieczeństwie. Nadeszła chwila testu i przyszła tak szybko, że Magnus nie miał czasu, by naprawdę zastanowić się nad swoimi uczuciami, czy przemyśleć plan. - Słyszałeś cokolwiek, co mówił Krąg? - zapytał Magnus. - O co Krąg oskarża twoją rodzinę? - Powiedzieli, że nasza stara paczka coś zrobiła, ale my nic o tym nie wiemy. To nie ma znaczenia, prawda? I tak ich zabiją, wszyscy tak mówią! Musisz iść. Chwycił Magnusa za rękę i chciał go pociągnąć. Czarownik odsunął chłopca i sięgnął po podkładkę i papier. - Ty - powiedział, zapisując adres Catariny - pójdziesz tutaj. Nigdzie indziej. Zostaniesz tam. Będzie tam miła, niebieska pani. Ja pójdę do bezpiecznego domu. - Idę z tobą. - Albo zrobisz tak, jak mówię, albo nie pójdę - warknął Magnus. - Nie ma czasu na kłótnie. Decyduj. Chłopak miał łzy w oczach. Otarł je wierzchem dłoni. - Wydostaniesz ich? - zapytał. - Obiecujesz? - Obiecuję - powiedział Magnus. Jak to zrobi, nie miał pojęcia. Ale walka nadeszła. W końcu nadszedł czas na walkę. Ostatnią rzeczą, jaką przed wyjściem zrobił Magnus było spisanie detali: gdzie jest położona kryjówka - magazyn - jakie miał obawy co do planów Kręgu wobec wilkołaków w nim przebywających. Złożył kawałek papieru w kształt ptaka i wysłał go ruchem palców oraz serią niebieskich iskier. Wątły papierowy ptak był szarpany przez wiatr niczym liść, ale poleciał ku wieżom Manhattanu, przecinające powietrze

niczym ostre noże. Nie wiedział, dlaczego zadawał sobie trud, by wysłać wiadomość do Whitelaw'ów. Nie sądził, by przyszli. *** Magnus biegł przez Chinatown, pod neonami, które migotały i skwierczały, poprzez żółty smog miasta i koło żebraków kręcących się niczym duchy. Przebiegł przez tłum ludzi zażywających na rogu ulicy narkotyki, a potem dotarł na ulicę, gdzie znajdował się magazyn, którego blaszany dach trzaskał na nocnym wietrze. Przyziemni widzieli ten budynek mniejszym niż był naprawdę, brudny i ciemny, zabity deskami. Czarownik widział światła: widział wybite okno. W głowie Magnusa rozległ się cichy głos przypominający o ostrożności, ale w większości słyszał tylko jak coś głośno mu mówi o tym, co Krąg Valentine'a zrobił bezbronnym Podziemnym, gdy po nich przyszli. Czarownik podbiegł do bezpiecznego domu, niemal potykając się w swoich martensach na popękanej powierzchni. Dotarł do dwuskrzydłowych drzwi, pomalowanych sprejem, w korony i ciernie, po czym otworzył je szeroko. W głównej sali bezpiecznego domu, plecami do ściany, stały rządkiem wilkołaki, większość z nich jeszcze w ludzkiej postaci, choć niektórzy mieli pazury i zęby, ci skuleni w pozycjach obronnych. Wokół nich stały tłumy młodych Nocnych Łowców. Wszyscy się obrócili i spojrzeli na Magnusa. Nawet jeśli Nocny Łowcy spodziewali się, że ktoś im przerwie, a wilkołaki miały nadzieję na ocalenie, najwyraźniej nikt nie spodziewał się całego tego różu. Raporty o Kręgu były prawdziwe. Tak wielu z nich było rozczulająco młodych, nowe pokolenie Nocnych Łowców, którzy dopiero osiągnęli pełnoletność. Magnus nie był zaskoczony, ale okazało się to smutne i irytujące, że odrzucili światło, które powinno zaczynać ich życie na rzecz nienawiści. Na czele tłumu Nocnych Łowców stała mała gromada ludzi od których, choć byli młodzi, emanowała władza - krąg w Kręgu Valentine'a. Magnus nie rozpoznał nikogo, do kogo pasowałby opis, jaki słyszał o przywódcy. Magnus nie miał całkowitej pewności, ale myślał, że liderem obecnej tu grupy był albo chłopiec o złotych włosach i oczach o głębokiej niebieskiej barwie bądź stojący tuż obok mężczyzna z ciemnymi włosami i wąską, inteligentną twarzą. Magnus żył już długo i umiał powiedzieć, którzy członkowie tej grupy są przywódcami. Żaden z nich nie wyglądał imponująco, ale mowa ciała pozostałych wskazywała na tę dwójkę. Obok nich stali młody mężczyzna i kobieta, oboje o czarnych włosach i z zaciętymi minami na twarzach, a zaraz nimi stał przystojny chłopak z kędzierzawymi włosami. Za tą grupką było kolejnych sześciu Nocnych

Łowców. Na drugim końcu pokoju znajdowały się drzwi, pojedyncze, nie takie jak te, przez które wszedł Magnus, a prowadziły one do innego pokoju. Pilnował ich młody, krępy Nephillim. Było ich zbyt wielu, by walczyć, a wszyscy byli tak młodzi i świeży, prosto ze szkolenia w Idrisie, że Magnus nie poznawał nikogo. Czarownik nie uczył się w akademii Nocnych Łowców od dziesięcioleci, ale pamiętał pokoje, pamiętał lekcje o Aniele, a także zacięte młode twarze spijające każde słowo na temat ich świętego obowiązku. I wszyscy ci nowi Nephillim przybyli tu ze szkolenia po to, by zrobić coś takiego. - Krąg Valentine'a, jak mniemam? - spytał i zobaczył wstrząs na te słowa, jakby myśleli, że Podziemni nie mają własnych sposobów na przekazywanie informacji, gdy są ścigani. - Ale nie widzę tu Valentine'a Morgensterna. Słyszałem, iż jest na tyle charyzmatyczny, że potrafi wyciąć ptaki z drzewa i przekonać je do życia w morzu, jest wysoki, zabójczo przystojny i ma biało-blond włosy. Nikt z was nie pasuje do tego opisu. - Magnus zamilkł na chwilę. - I nikt z was nie ma biało-blond włosów. - Wszyscy byli zaskoczeni, że ktokolwiek może się do nich odezwać w ten sposób. Byli z Idrisu i nie miał wątpliwości, że jeśli znali czarnoksiężników, to takich jak Ragnor, który starał się być jak najbardziej profesjonalny i cywilizowany we wszystkich swych kontaktach z Nephillim. Marian Whitelaw mogła powiedzieć Magnusowi, żeby kontrolował swój język, ale nie była wstrząśnięta tym, że mówi. Te głupie dzieciaki nienawidziły z daleka, walczyły i nigdy nie rozmawiały z Podziemnymi, nigdy nie ryzykowali choćby chwili na to, by zobaczyć w swoich wyznaczonych wrogach coś na kształt człowieczeństwa. Myśleli, że wiedzą wszystko, a wiedzieli bardzo mało. - Jestem Lucian Graymark - powiedział młody mężczyzna ze szczupłą, inteligentną twarzą stojący na czele grupy. Magnus słyszał to imię wcześniej parabatai Valentine'a, jego zastępca, droższy niż brat. Czarownik zaczął go nie lubić tak szybko, jak się odezwał. - Za kogo się uważasz, że przychodzisz tu i zakłócasz nam dążenie do spełnienia naszego zaprzysięgłego celu? Graymark trzymał głowę wysoko uniesioną, a mówił głosem jasnym i autorytatywnym, który przeczył jego wiekowi. W każdym calu wyglądał jak idealne dziecko anioła, nieugięty i bezlitosny. Magnus spojrzał przez ramię na wilkołaki skulone na samym końcu pomieszczenia. Uniósł rękę i narysował linię magii, lśniącą niebiesko-złotą barierę. Sprawił, że światło rozbłysło tak ostro, jak nie potrafiło żadne ostrze anioła, a tym samym oddzielił od siebie Nocnych Łowców. - Jestem Magnus Bane, a wy wtargnęliście do mojego miasta. Jego rozmówca zaśmiał się. - Twojego miasta? - spytał Lucian.

- Musicie wypuścić tych ludzi. - Te kreatury - zaczął Lucian - są częścią sfory, która zabiła rodziców mojego parabatai. Wyśledziliśmy ich. Teraz możemy wymierzyć sprawiedliwość Nocnych Łowców, jak stanowi nasze prawo. - Nie zabiliśmy żadnych Nocnych Łowców! - powiedziała jedyna z kobiet wśród wilkołaków. - A moje dzieci są niewinne. Zabicie moich dzieci będzie morderstwie. Bane, musisz ich przekonać, żeby puścili moje dzieci. - Nie chcę słyszeć więcej twoich psich jęków - powiedział młody mężczyzna o twarzy przywodzącej na myśl sokoła, stojący obok czarnowłosej kobiety. Wyglądali jak dopasowana jedność, a ich twarze wyrażały identyczną okrutność. Valentine nie był znany ze swego miłosierdzia, a Magnus wątpił w to, że Krąg oszczędzi dzieci. Wilkołaki może i przemieniły się częściowo w wilczą formę, ale nie wyglądały na gotowe do walki, a Magnus nie wiedział dlaczego. Było tu zbyt wielu Nocnych Łowców, by czarownik miał pewność, że samotnie ich pokona. Najlepsze co mógł zrobić, to ich zagadać i mieć nadzieję, że zasieje wątpliwości u niektórych członków Kręgu, albo że przyjdzie Catarina czy Whitelawowie i że staną po stronie Podziemnych, a nie po stronie swoich pobratymców. Była to bardzo mała nadzieja, ale tylko ona mu pozostała. Magnus nie mógł na to nic poradził, ale jeszcze raz spojrzał w stronę złotowłosego chłopaka na przedzie grupy. Było w nic coś tak strasznie znajomego, jakaś miękkość w jego ustach i wyrządzona krzywda w głębokich niebieskich oczach. Było w nim coś takiego, co sprawiło, że Magnus patrzył na niego jak na jedną z szans na odwiedzenie Kręgu od osiągnięcia zamierzonego celu. - Jak się nazywasz? - zapytał Magnus. Jego niebieskie oczy zwęziły się. - Stephen Herondale. - Znałem kiedyś Herondale'ów bardzo dobrze - powiedział Magnus i wiedział, że popełnił błąd, gdy Stephen Herondale drgnął. Nocny Łowca wiedział coś, słyszał jakieś mroczne szepty o swoim drzewie genealogicznym i był zdesperowany, by udowodnić, że to nieprawda. Magnus nie wiedział jak bardzo chłopak był zdesperowany i nie chciał się dowiedzieć. Magnus ciągnął wesoło, zwracając się do nich wszystkich: - Zawsze byłem przyjacielem Nocnych Łowców. Znałem wiele z waszych rodzin na przestrzeni setek lat. - Nie możemy zrobić nic, by poprawić wątpliwe osądy naszych przodków powiedział Lucian. Magnus nienawidził tego gościa. - Ponadto - kontynuował czarownik, ostentacyjnie ignorując Luciana

Graymarka - uważam waszą historię za nieco podejrzaną. Valentine gotów jest polować na każdego Podziemnego pod byle jakim, niejasnym pretekstem. Co zrobiły mu wampiry w Harlemie, że je pozabijał? Stephen Herondale zmarszczył brwi i spojrzał na Luciana, który z kolei wyglądał na zakłopotanego, ale powiedział: - Valentine powiedział mi, że zabił wampiry, które złamały Porozumienia. - Och, Podziemni są tacy winni. I jest to dla was bardzo wygodne, prawda? A co z ich dziećmi? Chłopiec, który przyszedł do mnie miał może dziewięć lat. Czy stołował się na mięsie Nocnego Łowcy? - Szczeniaki obgryzają kości, które podrzucają im starsi - mruknęła czarnowłosa kobieta, a stojący obok niej mężczyzna skinął głową. - Maryse, Robercie, proszę. Valentine jest szlachetnym człowiekiem! powiedział Lucian, podnosząc głos, gdy odwrócił się, by powiedzieć do Magnusa: Nie skrzywdziłby dziecka. Valentine jest moim parabatai, moim najukochańszym bratem miecza. Jego walka jest moją walką. Jego rodzina została zniszczona, Porozumienia złamano, a on zasługuje na swoją zemstę i ją dostanie. Odsuń się, czarowniku. Lucian Graymark nie trzymał broni w ręku, ale Magnus widział, że czarnowłosa kobieta, Maryse, stojąca za nim, trzyma między palcami lśniące ostrze. Magnus spojrzał jeszcze raz na Stephena i zrozumiał dokładnie, dlaczego jego twarz wydawała mu się tak znajoma. Złote włosy i niebieskie oczy - był najbardziej eteryczną i smukłą wersją młodego Edmunda Herondale'a, jakby Edmund wrócił z nieba, jeszcze bardziej anielski. Magnus nie znał Edmunda długo, ale był on ojcem Willa Herondale'a, jednego z nielicznych Nocnych Łowców, których czarownik uważał za przyjaciół. Stephen uchwycił spojrzenie Magnusa. Jego oczy zwęziły się do tego stopnia, że zniknął z nich cały błękit, ustępując czerni. - Dość tych gierek z demonicznymi pomiotami! - powiedział Stephen. Brzmiał tak, jakby kogoś cytował, a Magnus mógł się założyć, że widział kogo. - Stephen, nie... - ostrzegł go Lucian, ale złotowłosy Stephen już rzucił nożem w kierunku jednego wilkołaka. Magnus machnął ręką i posłał ostrze na ziemię. Spojrzał na wilkołaki. Kobieta, która wcześniej mówiła, patrzyła na niego intensywnie, jakby próbowała przekazać wiadomość samym spojrzeniem. - To jest to, czym stali się nowocześni Nocni Łowcy, prawda? - zapytał Magnus. - Powiedzcie mi, jaką historyjkę usłyszy wasza pociecha przed snem? O tym, jak to wszyscy jesteście odjechani w kosmos?... Ach, tak. Przez wieki waszym priorytetem było chronienie ludzkości, walka z siłami zła, dopóki nie zostaną pokonane i świat będzie mógł żyć w pokoju. A za co wy teraz walczycie, tak dokładnie?

- Walczę o lepszy świat dla siebie i mojego syna - powiedziała kobieta o imieniu Maryse. - Nie obchodzi mnie świat, którego chcesz - powiedział jej Magnus. - Ani twój niewątpliwie odstraszający bachor7, pozwolę sobie dodać. Robert wyciągnął sztylet z rękawa. Magnus nie był przygotowany do odpychania magią wszystkich sztyletów. Uniósł rękę, po czym w pomieszczeniu zgasły wszystkie światła. Tylko hałas i poświata neonów i miasta wlewała się do środa, nie zapewniając jednak dobrego oświetlenia, ale Robert i tak rzucił sztylet. Stało się to w chwili, gdy eksplodowało szkło w oknach, a do środka wpadła powódź ciemnych form: młoda Rachel Whitelaw wylądowała na podłodze tuż obok Magnusa i przyjęła na siebie nóż rzucony w Magnusa. Zagłębił się w jej ramię. Magnus widział w ciemności lepiej niż większość ludzi. Zauważył, że Whitelawowie przyszli, mimo wszelkich wątpliwości. Marian Whitelaw, głowa Instytutu; jej mąż, Adam; brat Adama; oraz młodzi kuzyni Whitelaw'ów, których Marian z Adamem adoptowali po śmierci ich rodziców. Whitelawowie już dzisiaj walczyli. Mieli pokrwawione i podarte stroje bojowe, a Rachel Whitelaw była wyraźnie ranna. Siwe, krótkie włosy Marian były miejscami czerwone od krwi, ale Magnus wątpił, by była to jej krew. Magnus wiedział, że Marian i Adam Whitelawowie nie mogli mieć własnych dzieci. Jak mówiła plotka, uwielbiali swoich młodych kuzynów tak bardzo, że zawsze robili awanturę, kiedy jakikolwiek młody Nocny Łowca wszedł do ich Instytutu. Członkowie Kręgu musieli być w wieku kuzynów Whitelaw'ów, wychowanymi razem w Idrisie. Krąg stworzony został z myślą o zdobyciu sympatii Whitelaw'ów. Jednakże Krąg ogarniała panika. Nie widzieli tyle co Magnus. Nie wiedzieli, kto ich atakował – tylko tyle, że ktoś przyszedł Magnusowi z pomocą. Zauważył ruch i usłyszał zderzenie ostrzy, tak głośne, że niemożliwym było usłyszenie Marian Whitelaw, która rozkazywała Kręgowi by przestał i opuścił broń. Zastanawiał się, czy którykolwiek z członków Kręgu w ogóle zdawał sobie sprawę z kim walczył. Wyczarował w dłoni małą kulę światła i zaczął szukać kobiety-wilkołaka. Musiał wiedzieć, dlaczego wilkołaki nie atakują. Ktoś na niego wpadł. Magnus patrzył prosto w oczy samego Stephena Herondale'a. - Nigdy nie masz wątpliwości co do tego wszystkiego? - wyrzucił z siebie Magnus. - Nie - wydyszał Stephen. - Zbyt wiele straciłem. Zbyt wiele poświęciłem dla tej wielkiej sprawy, żeby teraz się wycofać. Kiedy mówił, uniósł nóż w kierunku gardła Magnusa. Czarownik rozgrzewał rękojeść w dłoni młodego człowieka, dopóki go nie upuścił. Nagle Magnusa już nie obchodziło, co poświęcił Stephen, ani nie przejmował się bólem, który widział w jego oczach. Chciał, by Stephen odszedł z tego świata. 7

Ekhem... Mówisz o Alecu, Magnus xD |K.

Chciał zapomnieć, że kiedykolwiek widział jego twarz, pełną nienawiści i tak bardzo przypominającą twarze, które Magnus kochał. Czarownik przywołał nowe zaklęcie i już miał je rzucić na Stephena, kiedy powstrzymała go jedna myśl. Nie wiedział, jak mógłby spojrzeć w oczy Tessie po tym, jak zabiłby jednego z jej potomków. Nagle Marian stanęła w świetle połyskującego w dłoni Magnusa zaklęcia, a twarz Stephena zastygła w wyrazie zaskoczenia. - Pani, to ty! Nie powinniśmy... - Jesteśmy Nocnymi Łowcami. Nie powinniśmy walczyć przeciwko nim. - To Podziemni - syknął Stephen. - Zwrócą się przeciwko tobie jak podstępne psy, którymi są. Taka ich natura. Nie warto za nich walczyć. Co masz do powiedzenia? - Nie ma żadnych dowodów, że te wilkołaki złamały Porozumienia. - Valentine powiedział - zaczął Stephen, ale Magnus usłyszał niepewność w jego głosie. Lucian Graymark mógł wierzyć, że Nocni Łowcy polowali tylko na tych Podziemnych, którzy złamali Porozumienia, ale Stephen przynajmniej wiedział, że działali oni raczej jako strażnicy niż praworządni Nocni Łowcy. Stephen robił dokładnie to samo. - Nie obchodzi mnie, co mówi Valentine Morgenstern. Ja mówię, że Prawo jest twarde - odpowiedziała Marian. Wyciągnęła sztylet, zamachnęła się i jego ostrze zderzyło się z ostrzem Stephena. Ich spojrzenia się spotkały. Marian łagodnie kontynuowała. - Ale takie jest Prawo. Nie tkniesz tych Podziemnych, póki żyję ja, lub ktokolwiek z mojej krwi. Wybuchł chaos, lecz najgorsze wyobrażenia Magnusa okazały się błędne. Kiedy zaczęła się walka, Nocni Łowcy stanęli po jego stronie, walcząc przeciwko innym Nocnym Łowcom, za Podziemnych, Porozumienia i pokój, który chcieli zawrzeć. Pierwszą ofiarą była najmłodsza z Whitelaw’ów. Rachel Whitelaw rzuciła się w stronę kobiety o imieniu Maryse, zaskoczoną samą wściekłością jej ataku tak bardzo, że prawie jej się udało. Maryse potknęła się i skoncentrowała, szukając nowego sztyletu. Wtedy czarnowłosy mężczyzna, który - jak podejrzewał Magnus był jej mężem, zaatakował Rachel i przebił ją na wylot. Rachel opadła w jego stronę, a ostrze przeszywało ją niczym szpilka przygważdżająca motyla do tablicy. - Robert! - powiedziała delikatnie Maryse, jakby nie mogła uwierzyć w to, co się właśnie wydarzyło. Robert wyjął miecz z piersi Rachel, która runęła na ziemię. - Rachel Whitelaw właśnie zginęła z ręki Nocnego Łowcy - krzyknął Magnus i

pomyślał wtedy, że Robert wrzaśnie, iż stanął w obronie żony. Przyszło mu do głowy, że Whitelawowie mogą odłożyć miecze, zamiast przelewać jeszcze więcej krwi Nephillim. Lecz Rachel była członkiem rodziny, ukochaną osobą. Whitelawowie jak jeden mąż ryknęli i ze zdwojoną zaciekłością rzucili się w wir walki. Adam Whitelaw, powściągliwy, siwowłosy starszy człowiek, który zawsze wydawał się iść w ślady swojej żony, natarł na Krąg Valentine'a, unosząc nad głową lśniący topór i zabijając wszystkich, którzy stawali na jego drodze. Magnus ruszył się w stronę wilkołaków, do kobiety, która jako jedyna przypominała człowieka, mimo że jej zęby i pazury rosły w szybkim tempie. - Dlaczego nie walczysz? - domagał się odpowiedzi. Kobieta-wilkołak spojrzała na niego jakby był niewiarygodnie głupi. - Ponieważ jest tu Valentine - warknęła. - Ponieważ ma moją córkę. Zabrał ją tam, a oni powiedzieli, że jeśli za nią ruszymy, to ją zabiją. Magnus nie miał czasu, by zastanawiać się, co Valentine może zrobić bezradnemu Podziemnemu dziecku. Uniósł rękę i rzucił krępego Nocnego Łowce na pojedyncze drzwi po drugiej stronie pomieszczenia, a następnie pobiegł w ich stronę. Usłyszał za sobą krzyk Whitelaw'ów. - Bane, gdzie ty... - I wrzask, najprawdopodobniej Stephena. - Idzie po Valentine'a! Zabijcie go! Zza drzwi dobiegł Magnusa okropny dźwięk. Otworzył je. Po drugiej stronie znajdował się zwykły pokój, wielkości sypialni, chociaż nie było tam łóżka, tylko dwie osoby i jedno krzesło. Był to wysoki mężczyzna z burzą jasnoblond włosów, mający na sobie czerń Nocnych Łowców. Pochylał się nad dziewczyną, która wyglądała na dwanaście lat. Była przymocowana do krzesła srebrnym sznurem i wydawała z siebie straszny, niski dźwięk, coś pomiędzy skowytem a jękiem. Jej oczy błyszczały, a Magnus pomyślał przez moment, że światło księżyca zmieniło je w zwierciadła. Jednak kiedy Valentine lekko się przesunął, dotarło do niego, że jest w błędzie. To nie jej oczy błyszczały. Światło księżyca odbijało się od srebrnych monet przyciśniętych do oczu dziewczyny, a spod jasnych dysków uciekały cienkie smugi dymu, kiedy ta wydawała z siebie ciche dźwięki. Starała się stłumić odgłosy bólu, ponieważ bała się tego, co jeszcze może jej zrobić Valentine. - Gdzie jest twój brat? - dopytywał się Valentine. Dziewczyna nie przestawała szlochać, ale nie odpowiedziała. Przez chwilę Magnus czuł się jak sztorm; zbierające się czarne chmury, grzmot burzy, błysk piorunu; cały ten sztorm chciał wtoczyć do gardła Valentine'a. Magia Magnusa wystrzeliła z obu jego dłoni niemal z własnej woli. Wyglądała jak

błyskawice, płonące tak niebieskim płomieniem, że w pomieszczeniu było niemal biało. Zwaliła Valentine'a z nóg i rzuciła na ścianę. Valentine uderzył w nią tak mocno, że rozległ się trzask, a on sam osunął się na podłogę. Ten jeden akt zużył zbyt dużo mocy Magnusa, lecz nie potrafił teraz o tym myśleć. Podbiegł do krzesła dziewczyny i ściągnął z niej łańcuch, a następnie z bolesną łagodnością dotknął jej twarzy. Płakała, drżąc i łkając, kiedy jego ręce dotykały jej skóry. - Cśś. Twój brat mnie przysłał. Jestem czarownikiem; jesteś bezpieczna wyszeptał i objął jej szyję. Monety sprawiały jej ból. Musiał je zdjąć. Ale czy usunięcie ich nie sprawi, że będzie jeszcze gorzej? Magnus potrafił leczyć, ale nigdy nie było to jego specjalnością, jak w przypadku Catariny, i nieczęsto zdarzało się, że musiał uzdrawiać wilkołaki. Były bardzo wytrzymałe. Mógł mieć tylko nadzieję, że teraz dziewczyna będzie tak samo wytrzymała. Zabrał monety tak delikatnie, jak tylko mógł, i rzucił nimi o ścianę. Już było za późno. Było za późno zanim w ogóle wszedł do pokoju. Była ślepa. Rozchyliła wargi i powiedziała: - Czy mój brat jest bezpieczny? - Cały i zdrów, kochanie - powiedział Magnus. - Zabiorę cię do niego. Ledwie powiedział słowo "niego", kiedy poczuł, jak w jego plecach zatapia się zimne ostrze miecza, a usta wypełniają gorącą krwią. - Och, doprawdy? - zapytał Valentine z ustami przy jego uchu. Wysunął ostrze, raniąc go tak bardzo, jak kiedy je wsuwał. Magnus zacisnął zęby i mocniej złapał się oparcia krzesła, wyginając się w łuk i chroniąc dziecko, a następnie odwrócił głowę w stronę Valentine'a. Białowłosy mężczyzna wyglądał na starszego niż inni przywódcy, ale Magnus nie był pewien, czy rzeczywiście był w takim wieku, czy to jego mroczne działania sprawiły, że jego twarz wydawała się wyrzeźbiona z marmuru. A Magnus chciał ją rozbić. Valentine poruszył ręką, a Magnus zdążył tylko zauważyć nadgarstek Valentine'a, nim ostrze znalazło się w jego sercu. Magnus skoncentrował się i zacisnął dłoń, wokół której krążyła niebieska energia elektryczna. Dotknął nią Valentine'a, parząc mu skórę tak samo jak srebro oparzyło dziewczynę i uśmiechnął się, kiedy usłyszał jak syknął z bólu. Valentine nie pytał go o imię ani nie traktował jak człowieka. Po prostu wbijał w niego zimny wzrok jak w jakieś odrażające zwierzę, które stanęło mu na drodze, niszcząc jego plan.

- Wtrącasz się w nieswoje sprawy, czarowniku. Magnus splunął mu w twarz krwią. - A ty torturujesz dziecko w moim mieście. Nocny Łowco. Valentine użył wolnej ręki, by zatrzymać cios, który posłał mu Magnus, zataczając się do tyłu. Valentine odwrócił się gwałtownie i podążył za nim. Dobrze, pomyślał Magnus. Odsuwa się od dziewczyny. Nie widziała, ale nadal była wilkołakiem, zapach i słuch były dla niej ta samo ważne, co wzrok. Mogła uciec i wrócić do swojej rodziny. - Myślałem, że gramy w grę, w której mówimy o tym, czym jest druga osoba i o tym, co robimy - powiedział Magnus. - Źle zrozumiałem? Mogę zgadywać jeszcze raz? Łamiesz swoje własne święte Prawo, dupku? Spojrzał na dziewczynę, mając nadzieję, że uciekła, ale wydawała się zastygnąć w bezruchu, a na jej twarzy malowało się przerażenie. Magnus nie miał odwagi, żeby do niej krzyknąć w obawie, że przyciągnie to uwagę Valentine'a. Magnus uniósł rękę, kreśląc w powietrzu zaklęcie, lecz Valentine zdążył zrobić unik. Skoczył, odbił się od ściany i z szybkością Nepfillima rzucił się na Magnusa. Ściął go z nóg, a kiedy czarownik upadł, Valentine zaczął go kopać z niesamowitą brutalnością. Wyciągnął miecz i opuścił go. Magnus przetoczył się tak, że zauważył błysk ostrza, przecinającego mu koszulę i skórę, lecz nie uszkadzającego najważniejszych organów. Nie tym razem. Magnus miał szczerą nadzieję, że nie zginie w tamtej chwili, w tym zimnym magazynie, z daleka od ukochanych osób. Próbował się podnieść, lecz podłoga była śliska od jego własnej krwi, a ostatki magii, które mu zostały, nie były wystarczające, by mógł się uzdrowić lub walczyć, nie mówiąc już o obu tych rzeczach jednocześnie. Marian Whitelaw stanęła przed nim, z ostrzami w rękach i nowymi połyskującymi runami na skórze. Widział ją jak przez mgłę. Jej włosy lśniły srebrzystym blaskiem. Valentine zamachnął się mieczem i przeciął ją niemal na pół. Magnus sapnął, a poczucie zbawienia zniknęło tak szybko jak się pojawiło. Odwrócił głowę w kierunku odgłosu kroków na kamieniu. Był głupi myśląc, że znowu ktoś przyszedł mu na ratunek. W drzwiach zobaczył jednego z członków Kręgu, którego wzrok utkwiony był w dziewczyniewilkołaku. *** - Valentine! - krzyknął Lucian Graymark. Podbiegł do dziewczyny, a Magnus napiął mięśnie, przygotowując się do skoku, lecz zamarł, kiedy zobaczył jak Lucian podnosi dziewczynę i odwraca się gwałtownie do swojego przywódcy.

- Jak mogłeś to zrobić? To tylko dziecko! - Nie, Lucian. To potwór, który tylko wygląda jak dziecko. Lucian trzymał dziewczynę, głaszcząc ją delikatnie kojącym gestem. Magnus zaczynał myśleć, że naprawdę źle go oceniał. Twarz Valentine była biała jak papier, co jeszcze bardziej upodabniało go do posągu. - Czy nie obiecywałeś mi bezwarunkowego posłuszeństwa? Powiedz mi, na co mi zastępca, który osłabia mnie w taki sposób? - powiedział wolno. - Valentine, kocham cię i podzielam twój żal - odrzekł Lucian. - Wiem, że jesteś dobrym człowiekiem. Wiem, że jeśli przestaniesz i się nad tym zastanowisz, zobaczysz, że to szaleństwo. Kiedy Valentine zbliżył się do niego o krok, Lucian zrobił krok w tył. Uniósł rękę nad głowę dziewczyny w obronnym geście, kiedy ta przylgnęła do niego, oplatając nogami w pasie, a jego druga ręka zawahała się, jakby chciał sięgnąć po broń. - Dobrze więc - powiedział łagodnie Valentine. - Rób co chcesz. Stanął obok, pozwalając Lucianowi Graymarkowi wyjść z pomieszczenia do korytarza i wrócić do pokoju, w którym wilkołaki sądziły że będą bezpieczne. Pozwolił Lucianowi zwrócić wilkołakom ich córkę, a po chwili poszedł za nim, utrzymując znaczną odległość. Magnus ani przez chwilę nie ufał Valentine'owi. Nie uwierzyłby, że dziewczyna jest bezpieczna, dopóki nie znalazłaby się w ramionach matki. Lucian Graymark dał Magnusowi dość czasu, by ten mógł zebrać magię. Czarownik skoncentrował się i poczuł, że jego skóra zrasta się, choć jest pozbawiony sił. Podniósł się i pobiegł za Valentinem. *** Odgłosy walki w pokoju, który opuścili, były cichsze, ponieważ wielu poległo. Komuś udało się włączyć światła. Na podłodze leżał martwy wilkołak, cal po calu zmieniający się w bladego mężczyznę. Obok niego znajdował się inny martwy młody człowiek, jeden z członków Kręgu. Po śmierci zbytnio się od siebie nie różnili. Wielu Nocnych Łowców z Kręgu Valentine'a było wciąż na nogach, w przeciwieństwie do Whitelaw'ów. Maryse Lightwood trzymała twarz w dłoniach. Niektórzy byli wyraźnie wstrząśnięci. - Valentine - powiedziała Maryse błagalnym tonem, kiedy zauważyła swojego przywódcę. - Valentine, co my zrobiliśmy? Whitelawowie nie żyją... Valentine... Wszyscy spojrzeli na Valentine'a, gromadząc się wokół niego i przypominając

raczej przerażone dzieci niż dorosłych. Valentine musiał ich zgromadzić wiele lat temu, pomyślał Magnus, ale dotarło do niego, że nie dba o to, czy zrobiono im pranie mózgu, czy ich oszukano, nie po tym, co zrobili. Jakby nie zostało w nim już ani trochę współczucia. - Działaliście w imię Prawa - powiedział Valentine. - Wiecie, że wszyscy zdrajcy naszego gatunku muszą kiedyś za to zapłacić. Jeśli wybraliby naszą stronę, jeśliby zaufali nam, dzieciom Anioła, nic by się im nie stało. - A co z Clave? - powiedział kędzierzawy mężczyzna, a w jego głosie słychać było wyzywającą nutę. - Michael - szepnął mąż Maryse. - Z Clave, Wayland? - zapytał Valentine ostrym tonem. - Whitelawowie nie żyją przez bandę wilkołaków. Taka jest prawda i tak powiemy Clave. Lucian Graymark jako jedyny go nie słuchał. Podszedł do kobiety wilkołaka i przekazał jej dziewczynkę. Magnus usłyszał, jak kobieta wstrzymała oddech, kiedy zobaczyła oczy córki. Zaczęła cicho płakać. Lucian stał przy nich, wyglądając na głęboko zmartwionego, a następnie przeszedł przez pokój zdeterminowanym krokiem. - Chodźmy, Valentine - powiedział. - Whitelawowie... to był straszny wypadek. Krąg nie może za to ucierpieć. Powinniśmy iść. Te istoty nie są warte twojego czasu, żadne z nich, a te wilkołaki to tylko przybłędy, które zerwały się ze swojego stada. Obaj pójdziemy dziś w nocy do obozowiska wilkołaków, gdzie znajduje się prawdziwe zagrożenie. Razem pokonamy ich przywódcę. - Razem. Ale jutro. Wrócisz dzisiaj do domu? Jocelyn chce z tobą porozmawiać. Lucian z ulgą uścisnął ramię Valentine'a. - Oczywiście. Zrobię dla Jocelyn wszystko. Zrobię wszystko dla was obojga. Wiesz o tym. - Przyjacielu - odrzekł Valentine. - Wiem. Valentine również uścisnął jego ramię, lecz Magnus widział spojrzenie, jakie posłał Lucianowi. Była w nim miłość, ale również nienawiść, i to właśnie ona dominowała. Czysta niczym srebrzysta płetwa rekina w ciemnych wodach czarnych oczu Valentine'a, w których Magnus widział śmierć. Nie zdziwiło go to. Widział w życiu wiele potworów, którzy potrafili kochać, lecz niewielu z nich pozwalało, by to uczucie ich zmieniało i potrafili zmieniać miłość do jednej osoby w życzliwość dla wielu. Pamiętał twarz Valentine'a, kiedy przywódca Kręgu przecinał na pół ciało Marian Whitelaw, a Magnus zastanawiał się jak to jest żyć z kimś takim jak Valentine, zastanawiał się jak znosi to jego żona, którą Marian określiła jako czarującą. Dzielenie łóżka z potworem, spanie na jednej poduszce, obok człowieka, którego głowa wypełniona była chęcią mordu i szaleństwem. Magnus już to przeżył.

Lecz ta ślepa miłość nie trwała długo. Pewnego dnia podniosłeś głowę znad poduszki i zobaczyłeś, że twoje życie to koszmar. Lucian Graymark mógł być jednym z wielu, o których warto było się martwić, lecz Magnus mógł się założyć, że ten człowiek był już prawie martwy. Magnus pozwolił, by przeszłość go oszukała; mylił się myśląc, że Stephen Herondale był tym, który posiadał w sobie nieograniczoną ilość dobroci. Magnus spojrzał na Stephena, na jego piękną twarz i cienkie usta. Poczuł nagle chęć, by powiedzieć Nocnemu Łowcy, że zna i kocha jego przodka, że Tessa byłaby nim rozczarowana. Lecz nie chciał, by Krąg zaczął jej szukać. Magnus nic nie powiedział. Stephen Herondale wybrał po której stanie stronie, tak samo jak Magnus. Krąg wycofał się z magazynu, maszerując niczym mała armia. Magnus pobiegł do miejsca, gdzie w kałuży krwi leżał Adam Whitelaw, blady i spokojny, z błyszczącym toporem obok. - Marian? - zapytał Adam. Magnus opadł przy nim na kolana, szukając na jego skórze najgorszych ran i zalepiając je. Było ich wiele - zbyt wiele. Magnus spojrzał w oczy Adama, z których uciekało już światło, i wiedział, że Adam wyczyta odpowiedź z jego twarzy, zanim nawet zdąży wymyślić jakieś kłamstwo. - Mój brat? - zapytał Adam. - Dzie... Dzieci? Magnus rozejrzał się po pomieszczeniu i spojrzał na tych, którzy polegli. Kiedy ponownie odwrócił się do Adama, ten obrócił głowę i zacisnął usta tak, by nie zdradzać swojego cierpienia. Magnus użył całej magii, jaka mu została, by złagodzić ból mężczyzny, który w końcu uniósł rękę i, ściskając dłoń czarownika, oparł głowę na jego ramieniu. - Wystarczy, czarowniku - powiedział zachrypniętym głosem. - Nie mógłbym... nie mógłbym żyć, gdybym ocalał. - Kaszlnął, z jego ust wyrwał się okropny, mokry dźwięk, i zamknął oczy. - Ave atque vale, Nocny Łowco - wyszeptał Magnus. - Twój Anioł byłby z ciebie dumny. Adam Whitelaw wydawał się tego nie słyszeć. To był tylko bardzo krótki moment po tym jak ostatni z Whitelaw'ów umarł w ramionach Magnusa. *** Clave uwierzyło, że Whitelaw'ów zabiła wataha wilkołaków i nic z tego, co powiedział Magnus, nie wpłynęło na ich zdanie. Nie oczekiwał, że mu uwierzą. Nie wiedział dokładnie, dlaczego o tym mówił, zwłaszcza że Nephillim wyraźnie woleli, by siedział cicho.

Magnus czekał na powrót Kręgu. Krąg nie wrócił do Nowego Yorku, lecz Magnus widział ich jeszcze raz. Podczas Powstania. Niedługo po nocy w magazynie, Lucian Graymark zniknął, a Magnus zakładał, że nie żyje. Rok później znów o nim usłyszał. Ragnor Fell powiedział Magnusowi, że istnieje wilkołak, który kiedyś był Nocnym Łowcą, i powstają plotki, że nadszedł czas, by Podziemny Świat przygotował się do walki z Kręgiem. Valentine ujawnił swoje plany i uzbroił Krąg na czas, kiedy Porozumienia pomiędzy Nephillim i Podziemnymi miały być znowu zawarte. Jego Krąg zredukował liczbę Nocnych Łowców i Podziemnych w Wielkiej Sali Anioła. Dzięki ostrzeżeniu Luciana Graymarka, Podziemni mogli wtargnąć do sali i zaskoczyć Krąg. Zostali zarówno uprzedzeni jak i dobrze uzbrojeni. Nocni Łowcy zaskoczyli wtedy Magnusa, tak samo jak wcześniej zaskoczyli go Whitelawowie. Clave nie zostawiło Podziemnych i zwróciło się przeciwko Kręgowi. Zdecydowana większość Clave i przywódców Instytutów podjęła decyzję, którą podjęli wcześniej Whitelawowie. Walcząc w imię zaprzysiężonych sojuszników i pokoju, pokonali Krąg Valentine'a. Lecz kiedy walka dobiegła końca, Nocni Łowcy obwiniali Podziemnych za śmierć tak wielu z nich, jakby bitwa była pomysłem Świata Podziemnego. Nocni Łowcy szczycili się wymierzoną przez nich sprawiedliwością, lecz ich poczucie sprawiedliwości dla istot pokroju Magnusa zawsze miała gorzki smak. Relacje między Nephillim i Światem Podziemnym nie poprawiły się, a Magnus stracił nadzieję, że kiedykolwiek te dwa gatunki dojdą do porozumienia. Zwłaszcza kiedy Clave wysłało do miasta Magnusa ostatnich członków Kręgu, Lightwoodów i człowieka zwanego Hodge Starkweather, by odpokutowali za swoje czyny poprzez prowadzenie nowojorskiego Instytutu, będącego własnością wygnańców Szklanego Miasta. Po tej masakrze Kielich Anioła zaginął wraz z Valentinem, co odbierało Nocnym Łowcom możliwość uzupełniania ich szeregów. Lightwoodowie wiedzieli, że łagodne traktowanie zawdzięczają dobrym znajomościom w Clave i jeśli choć raz podwinie im się noga, Clave ich zniszczy. Raphael Santiago, który był winny Magnusowi przysługę - lub dwadzieścia – doniósł mu, że Lightwoodowie są chłodni, lecz skrupulatnie uczciwi w kontaktach z Podziemnymi. Magnus wiedział, że prędzej czy później - wolał później - przyjdzie mu z nimi współpracować i będzie musiał być dla nich uprzejmy. Krwawa historia Kręgu dobiegła końca, a Magnus wolałby zapomnieć o skąpanej w ciemności przeszłości i patrzeć przed siebie, mając nadzieję na światło. Przez ponad dwa lata po Powstaniu Magnus nie widział żadnego z członków kręgu Valentine'a. Do czasu.

Nowy York, 1993 Życie czarownika zapewniało nieśmiertelność, magię, prestiż oraz nieustanne emocje. Jednakże czasami Magnus chciał po prostu zostać w domu i usiąść na kanapie, oglądając telewizję, jak wszyscy inni. Teraz zwinął się na sofie i w towarzystwie Tessy oglądał na video "Dumę i Uprzedzenie". Tessa dość obszernie skarżyła się, że książka była lepsza. - To nie jest to, czego chciałaby Jane Austen - powiedziała do niego. - Jestem pewna, że gdyby mogła to zobaczyć, byłaby przerażona. Magnus wyprostował się i podszedł do okna. Spodziewał się dostawy chińskiego jedzenia, a umierał z głodu po długim dniu polegającym na lenistwie i rozpuście. Jednak nie zauważył dostawcy. Jedyną osobą na ulicy była młoda kobieta niosąca dziecko szczelnie opatulone przed zimnem. Szła szybko i bez wątpienia była w drodze do domu. - Gdyby Jane Austen mogła to zobaczyć - stwierdził Magnus. - Zakładam, że wrzeszczałaby: "W tym pudełku jest mały demon! Przyprowadźcie księdza!" i zaczęłaby uderzać w telewizor parasolką. Rozległ się dźwięk dzwonka i Magnus odwrócił się od okna. - W końcu - rzucił, chwytając dziesięciodolarowy banknot ze stolika stojącego obok drzwi i nacisnął przycisk, aby wpuścić dostawcę. - Potrzebuję wołowiny i brokułów zanim ponownie zmierzę się z panem Darcy. Prawdą jest powiedzenie, że oglądanie zbyt długo telewizji z pustym brzuchem powoduje, że tracisz głowę. - Gdybyś stracił głowę - powiedziała Tessa - cała branża fryzjerska pogrążyłaby się w kryzysie. Magnus skinął głową i dotknął swoich włosów, które teraz sięgały podbródka. Otworzył drzwi, nie zmieniając swojej pozy i ujrzał wpatrującą się w niego kobietę z burzą rudych włosów. Trzymała dziecko. To była ta sama kobieta, którą przed chwilą widział na ulicy. Magnus był zaskoczony widząc pod swoimi drzwiami kogoś, kto wyglądał tak... przyziemnie. Miała na sobie byle jakie dżinsy i nierównomiernie ufarbowany t-shirt8. Opuściła dłoń, którą miała uniesioną, jakby zamierzała zapukać do drzwi, a Magnus zauważył wyblakłe, srebrzyste blizny na jej ramieniu. Widział już ich zbyt wiele, aby je pomylić z czymkolwiek innym. Nosiła Znaki Przymierza, a to były ich pozostałości, niczym pamiątki. Jednak 8

Ang. tie-dye - specjalna metoda farbowania ubrań, polegająca na związaniu kawałka odzieży w węzeł i maczaniu go w farbie.

nie była Przyziemną. Była Nocną Łowczynią, ale bez świeżych runów i typowego dla nich stroju. Nie była tutaj służbowo. To oznaczało kłopoty. - Kim jesteś? - zapytał. Przełknęła i odpowiedziała: - Jestem… Jestem Jocelyn Morgenstern. To imię przywołało wspomnienia sprzed wielu lat. Magnus pamiętał ostrze zatapiające się w jego plecach i smak krwi. To sprawiło, że miał ochotę splunąć. Oblubienica potwora u jego drzwi. Magnus nie mógł przestać się na nią gapić. Ona również się w niego wpatrywała. Zdawała się być sparaliżowana widokiem jego piżamy. Magnus poczuł się szczerze urażony. Nie zapraszał żadnych żon przywódców ogarniętych szaleńczym kultem nienawiści, aby wpadały do niego z wizytą i krytykowały jego garderobę. Gdyby chciał zrezygnować z koszulki i nosić szkarłatne spodnie od piżamy zdobione wzorem w czarne niedźwiedzie polarne oraz czarną jedwabną lizeskę9, to mógłby to zrobić. Poza tym żadna z osób, które miały szczęście widzieć Magnusa w jego sypialnianym stroju, nigdy nie narzekała. - Nie przypominam sobie, żebym zamawiał żonę złego szaleńca - rzucił. - To na pewno była wołowina i brokuły. A ty, Tessa? Zamawiałaś żonę złego szaleńca? Otworzył szerzej drzwi, aby Tessa mogła zobaczyć, kto stoi za nimi. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Potem Magnus zobaczył, że coś przykrytego kocykiem w ramionach Jocelyn poruszyło się. Właśnie wtedy przypomniał sobie, że to było dziecko. - Przyszłam tutaj, Magnusie Bane - odezwała się - Aby błagać cię o pomoc. Magnus chwytał krawędź drzwi do czasu, gdy jego knykcie nie pobladły. - Pozwól mi się zastanowić - mruknął. - Nie. Jednak delikatny głos Tessy go zatrzymał. - Pozwól jej wejść, Magnusie - powiedziała. Obrócił się na pięcie w jej kierunku. - Poważnie? - Chcę z nią porozmawiać. W głosie Tessy zabrzmiała dziwna nuta. Ponadto, dostawca pojawił się na korytarzu niosąc torbę z jedzeniem. Magnus zaprosił Jocelyn do środka, wręczył dziesięć dolarów i zatrzasnął drzwi przed nosem zdezorientowanego mężczyzny, zanim tamten miał szansę przekazać mu jedzenie. Teraz Jocelyn stała niepewnie przy drzwiach. Mały człowiek w jej ramionach 9

Ang. bed jacket; rodzaj szlafroka (kaftanika) wkładanego na nocną bieliznę.

wymachiwał nogami. - Masz dziecko - Magnus stwierdził coś, co było oczywiste. Kobieta poruszyła się niespokojnie i przycisnęła niemowlę do piersi. Tessa podeszła do nich po cichu i stanęła obok Jocelyn. Mimo, że miała na sobie czarne legginsy i szeroki szary t-shirt z napisem WILLIAM CHCE LALKĘ, to wciąż emanowała uprzejmością i autorytetem. Koszulka, jak się okazało, wyrażała feministyczne stwierdzenie, że chłopcy lubią bawić się lalkami, a dziewczynki ciężarówkami, ale Magnus przypuszczał, że częściowo wybrała ją ze względu na imię. Mąż Tessy nie żył od tak wielu lat, że jego imię przywoływało szczęśliwe, wyblakłe wspomnienia, zamiast dotkliwego bólu, który czuła niedługo po jego śmierci. Inni czarownicy także kochali i tracili bliskich, ale niewielu było tak beznadziejnie wiernych jak Tessa. Dekady później nie pozwoliła nikomu innemu nawet zbliżyć się do siebie. - Jocelyn Fairchild. - powiedziała Tessa. - Potomkini Henry'ego Branwella i Charlotte Fairchild. Jocelyn zamrugała, jakby nie spodziewała się wykładu na temat jej pochodzenia. - To prawda - odpowiedziała ostrożnie. - Wiesz, znałam ich - wyjaśniła Tessa. - Jesteś bardzo podobna do Henry'ego. - Znałaś ich? Więc ty musisz być... Henry nie żył już od więcej niż połowy wieku, a Tessa nie wyglądała na więcej niż dwadzieścia pięć lat. - Ty też jesteś czarownikiem, tak? - zapytała podejrzliwie Jocelyn. Magnus zauważył jak obrzuciła Tessę spojrzeniem od stóp do głów, szukając znaku demona, który wskazywał Nocnemu Łowcy to, co było nieczyste, nieludzkie i godne pogardy. Niektórzy czarownicy mogli ukryć ich znaki pod ubraniem, ale Jocelyn mogła do woli patrzeć na Tessę i nigdy by go nie znalazła. Niby Tessa nie wyprostowała się natrętnie, ale nagle stało się jasne, że jest wyższa od Jocelyn, a jej szare oczy potrafią być bardzo zimne. - Jestem - odezwała się Tessa. - Jestem Theresa Gray, córka Wielkiego Demona i Elizabeth Gray, która urodziła się pod nazwiskiem Adele Starkweather i należała do twojego rodzaju. Byłam żoną Williama Herondale’a, głowy londyńskiego Instytutu, a także matką Jamesa Herondale’a i Lucie Blackthorn. Will i ja wychowaliśmy nasze dzieci na Nocnych Łowców, którzy chronią Przyziemnych, żyją zgodnie z Kodeksem Clave i Przymierzem oraz dochowują Porozumień. Mówiła w dobrze znany sobie sposób, jak Nephillim. - Kiedyś żyłam wśród Nocnych Łowców - powiedziała miękko. - Kiedyś może wydałabym ci się prawie człowiekiem. Jocelyn wyglądała na zagubioną, zupełnie jak ludzie, którzy dowiadywali się

czegoś bardzo dziwnego, jakby cały świat nagle wydał się jej obcy. - Rozumiem jeśli uważasz moje czyny przeciwko Podziemnym za niewybaczalne - odparła Jocelyn. - Ale ja…ja nie mam dokąd się udać. I potrzebuję pomocy. Moja córka potrzebuje waszej pomocy. Jest Nocnym Łowcą i córką Valentine'a. Ona nie może żyć tak jak jej własny rodzaj. Już nigdy nie będziemy mogły wrócić. Potrzebuję zaklęcia, które uczyni ją ślepą na wszystko poza przyziemnym światem. Może dorastać w nim bezpieczna i szczęśliwa. I nie musi się nigdy dowiedzieć kim był jej ojciec. - Jocelyn mówiła zdławionym głosem, jednak uniosła podbródek i dodała - Ani matka. - Tak więc przyszłaś błagać nas - rzekł Magnus - potwory. - Nie mam nic do Podziemnych - powiedziała w końcu Jocelyn. - Ja... mój najlepszy przyjaciel jest Podziemnym i nigdy nie wierzyłam, że przez to jest inny od osoby, którą zawszę kochałam. Popełniłam błąd. Już zawsze będę musiała żyć z tym, co zrobiłam. Ale proszę, moja córka jest niewinna. Jej najlepszy przyjaciel, Podziemny. Magnus przypuszczał, że Lucian Graymark wciąż żyje, mimo że nikt nie widział go od czasu Powstania. Czarownik uznał, że to stawia ją w trochę lepszym świetle, skoro wciąż uważa go za swojego najlepszego przyjaciela. Ludzie mówili, że ona i Lucian planowali razem pokonać Valentina, choć Jocelyn nie było tam i nie potwierdziła tej plotki po bitwie. Magnus nie widział jej podczas Powstania. Nie wiedział wtedy czy wierzyć tym zapewnieniom czy też nie. Bane często uważał, że sprawiedliwość Nocnych Łowców jest niczym więcej niż okrucieństwem, a on nie chciał być okrutny. Spojrzał na tę kobietę, na jej niezwykle zmęczoną i zdesperowaną twarz, na zawiniątko w jej ramionach i nie potrafił być okrutny. Wierzył w odkupienie, w tą nieokreśloną łaskę w każdej osobie, którą spotykał. To była jedna z tych niewielu rzeczy, w które musiał wierzyć, jakieś piękno stojące w obliczu tak brzydkiej rzeczywistości. - Powiedziałaś, że byłaś żoną Herondale'a. - Jocelyn zwróciła się do Tessy, a jej głos był zdławiony, jakby właśnie zdała sobie sprawę ze słabości tego argumentu, ale nie miała nic do stracenia. - Stephen Herondale był moim przyjacielem… - Stephen Herondale zabiłby mnie, gdyby kiedykolwiek mnie spotkał - odparła Tessa. - Nie mogłabym być bezpieczna żyjąc wśród ludzi takich jak ty i on. Jestem żoną i matką tych, którzy walczyli i umierali i nigdy nie zhańbili się tak jak wy. Nosiłam strój Nocnego Łowcy, dzierżyłam ostrza i zabijałam demony, a jedyne czego chciałam to zgładzić zło, abym mogła żyć i być szczęśliwa z tymi, których kochałam. Miałam nadzieję, że tworzę lepszy, bezpieczniejszy świat dla moich dzieci. Ale Krąg Valentine’a, linia Herondale’ów, linia, do której należał syn dzieci moich dzieci, sprawił, że w to zwątpiłam. To wszystko przez ciebie, twój Krąg i twojego męża, Stephen Herondale umarł z nienawiścią w sercu, a ja mam krew swoich pobratymców na rękach. Nie potrafię wyobrazić sobie gorszego sposobu, w jaki mogła się skończyć linia, którą stworzyłam ja i Will. Przez całe życie będę musiała nieść to brzmienie nałożone na mnie przez Krąg Valentina, a będę żyła wiecznie.

Tessa przerwała i spojrzałam na bladą, zdesperowaną twarz Jocelyn, a potem znów zaczęła, tym razem delikatniej. - Ale Stephen Herondale sam dokonał tych wyborów, tak samo jak ty, z powodu nienawiści. No może oprócz jednej. Wiem, że Valentine nie zostałby pokonany bez twojej pomocy. A wasze dziecko nie zawiniło nikomu. - To wcale nie oznacza, że powinniśmy jej pomóc - przerwał Magnus. Nie chciał odmawiać Jocelyn, ale dokuczliwy głosik wciąż podpowiadał mu, że była wrogiem. - Poza tym nie jestem organizacją dobroczynną dla Nocnych Łowców, a wątpię, żeby miała pieniądze by mi zapłacić. Uciekinierzy rzadko są hojnie wynagradzani. - Znajdę pieniądze - powiedziała Jocelyn. - Nie wyciągam ręki po jałmużnę i nie jestem już Nocnym Łowcą. I nie mam czego wśród nich szukać. Teraz chcę być kimś innym. Chcę wychować moją córkę na inną osobę, tak żeby Clave nie miało na nią wpływu i nikt jej nie oszukał. Chcę, żeby była odważniejsza oraz silniejsza niż ja i żeby sama mogła decydować o swoim losie. - Nikt nie mógłby prosić o więcej dla swojego dziecka - odezwała się Tessa i podeszła bliżej. - Czy mogę ją potrzymać? Jocelyn wahała się przez chwilę, mocniej przyciskając zawiniątko do piersi. Potem wolno, niechętnie, prawie nerwowo, wyprostowała się i bardzo starannie ułożyła niemowlę w ramionach kobiety, którą dopiero co poznała. - Jest piękna - wyszeptała Tessa. Magnus nie widział jej trzymającej dziecko od paru dekad, ale trzymała je na wysokości bioder, zataczając koła ramionami, z tą instynktowną miłością i z łatwością, jaką mają tylko rodzice. Widział ją taką raz, gdy nosiła na rękach jedno ze swoich wnucząt. - Jak ma na imię? - Clarissa - odpowiedziała Jocelyn, patrząc na Tessę z uwagą, a potem, tonem jakbym zawierzała komuś sekret, powiedziała - Ja nazywam ją Clary. Magnus spojrzał znad ramion Tessy na twarz dziecka. Dziewczynka była starsza niż sądził, mała jak na swój wiek, ale jej twarz straciła niemowlęce krągłości: musiała mieć około dwóch lat i wyglądała prawie jak jej matka. Wyglądała jak Fairchild. Rude loki, o identycznym odcieniu jak Henry'ego, okalały jej małą główkę, a czyste jak szkło i błyszczące niczym diament zielone oczy z ciekawością przyglądały się otoczeniu. Nie wydawała się mieć cokolwiek przeciwko przekazywaniu jej obcym. Tessa szczelniej owinęła ją kocykiem, a mała pulchna piąstka Clary zacisnęła się wokół palca Tessy. Dziecko machało palcem w tę i z powrotem, jakby chciało pochwalić się swoją nową własnością. Tessa uśmiechnęła się do dziecka, tym delikatnym, jasnym uśmiechem i powiedziała: - Cześć Clary. To było jasne, że Tessa do końca straciła dla niej głowę. Magnus pochylił się, a

jego ramię znalazło się tuż nad ramieniem Tessy i spojrzał na twarz dziecka. Pomachał, aby przyciągnąć jego uwagę, ruszając palcami, co sprawiło, że wszystkie jego pierścienie zabłysły w świetle. Clary roześmiała się, jej perłowe ząbki rozbłysły w niezmąconej radości, a mężczyzna poczuł, jak węzeł niechęci w jego piersi rozwiązał się. Clary wykręciła się, dając jasny sygnał, że nie chce już być trzymana na rękach, ale Tessa podała ją Jocelyn, aby matka zadecydowała, czy chce ją postawić, czy nie. Mogła nie chcieć, żeby jej dziecko bawiło się w domu czarownika. Jocelyn rozejrzała się niespokojnie, ale albo uznała, że to bezpieczne, albo mała, wijąca się Clary była tak uparta, iż jej matka zdała sobie sprawę, że musi jej ustąpić. Postawiła dziewczynkę na ziemi, a ona pewnie udała się na poszukiwania. Wszyscy wstali i przyglądali się jej krótko ostrzyżonej główce, gdy złapała kolejno książkę Tessy, jedną ze świeczek Magnusa (którą przez chwilę gryzła) i srebrną tacę, którą Magnus położył pod kanapą. - Ciekawski maluch, czyż nie? - zapytał Magnus. Jocelyn spojrzała na niego. Jej oczy były pełne troski o dziecko. Czarownik zorientował się, że uśmiecha się do niej. - To nic złego - zapewnił ją. - Może wyrosnąć na poszukiwaczkę przygód. - Chcę tylko, żeby wyrosła na bezpieczną i szczęśliwą osobę - powiedziała Jocelyn. - Nie chcę żeby miała przygody. One zdarzają się, gdy życie jest okrutne. Chcę dla niej zwykłego życia, cichego i spokojnego i mam nadzieję, że nigdy nie ujrzy Świata Cieni. To nie jest świat dla dzieci. Ale nigdy nie miałam szczęścia do nadziei. Widziałam wczoraj jak próbowała się bawić z faerie w żywopłocie. Dlatego potrzebuję twojej pomocy. Czy możesz uczynić ją ślepą na to wszystko? - Czyli mam odebrać temu dziecku istotną część jego natury i przekształcić ją tak, jak tobie bardziej pasuje? - zapytał jej Magnus. - Skoro chcesz doprowadzić do tego, żeby oszalała. Pożałował tych słów już w chwili, kiedy je wypowiedział. Spojrzała na niego z pobladłą twarzą, jakby ktoś właśnie ją uderzył. Ale Jocelyn Morgenstern nie była jedną z tych kobiet, które płakały i załamywały się, bo inaczej Valentine złamałby ją już dawno temu. Wyprostowała się i zapytała podniesionym głosem. - Czy jest jeszcze coś innego, co możesz zrobić? - Jest coś... coś czego mógłbym spróbować - powiedział. Ale nie powiedział, że to zrobi. Przeniósł wzrok na dziewczynkę i pomyślał o młodej wilkołaczce oślepionej przez Valentine’a, o Edmundzie Herondale'u, którego pozbawiono znaków wieki temu oraz o Jamie i Lucy, dzieciach Tessy i wszystkich ich potomkach. Nie mógł oddać dziecka Nocnym Łowcom, dla których Prawo było ważniejsze od miłosierdzia. Clary zauważyła jego biednego kota. Wielki Catsby, który miał już swoje lata, leżał na aksamitnej poduszce, otoczony swoim puszystym szarym ogonem.

Dorośli zorientowali się, że katastrofa jest nieunikniona. Wszyscy, jak jeden mąż, ruszyli w ich kierunku, ale Clary właśnie pociągnęła Wielkiego Catsby'ego za ogon, z iście królewską miną hrabiny, która właśnie sięga po dzwonek, aby zawołać swoją służącą. Wielki Catsby wydał się z siebie żałosne miauknięcie, a w proteście przeciwko takiemu poniżeniu odwrócił się i podrapał Clary, która zaczęła wrzeszczeć. Jocelyn uklęknęła obok dziewczynki, jej rude włosy były jak welon, który zasłonił dziewczynkę przed światem. - Czy ona jest w części banshee? - zapytał Magnus, przekrzykując okropne zawodzenie. Clary brzmiała jak policyjna syrena, a mężczyzna poczuł się tak, jakby miał zostać aresztowany po raz dwudziesty siódmy. Jocelyn spiorunowała go wzrokiem spod jej włosów, a Magnus uniósł ręce w udawanym geście kapitulacji. Och, wybacz mi sugestię, że krew dziecka Valentina nie jest kryształowo czysta. - Daj spokój, Magnus - powiedziała cicho Tessa. Ona kochała o wielu więcej Nocnych Łowców niż Magnus. Podeszła do Jocelyn i położyła dłoń na jej ramieniu, a kobieta jej nie zrzuciła. - Jeśli chcesz, żeby dziecko było bezpieczne - powiedział Magnus. - To nie wystarczy tylko zaklęcie aby odebrać mu Wzrok. Ona również musi być chroniona przed siłami nadprzyrodzonymi, demonami, które mogą do niej podpełznąć. - A jaka Żelazna Siostra, czy jaki Cichy Brat przeprowadzi ceremonię bez wcześniejszego doniesienia na Clary i mnie do Clave? - Jocelyn zaprotestowała. Nie. Nie mogę tego zaryzykować. Jeśli nie będzie wiedziała nic o Świecie Cieni to będzie bezpieczna. - Moja matka była Nocną Łowczynią, która nie wiedziała nic o Świecie Cieni odezwała się Tessa. - Ale nie zapewniło jej to bezpieczeństwa. Jocelyn spojrzała na nią ze zgrozą. Zakończenie tej historii było oczywiste: demon uzyskał dostęp do niechronionej Nocnej Łowczyni, a Tessa była tego rezultatem. Zapanowała cisza. Clary zerkała z ciekawością na Tessę, już od chwili gdy do nich podeszła, zapominając o krzyku. Teraz wyciągała do niej swoje pulchne rączki. Jocelyn pozwoliła Tessie wziąć ją ponownie, a tym razem Clary nie próbowała się jej wyrywać. Dziewczynka schowała swoją małą zapłakaną twarzyczkę w t-shircie Tessy. To wydawał się być gest sympatii. Magnus miał nadzieję, że nikt nie zaproponuje mu wzięcia Clary w jej obecnym, lepkim stanie. Jocelyn zamrugała i na jej twarzy powoli zaczął pojawiać się uśmiech. Magnus po raz pierwszy zauważył, że jest piękna. - Clary nigdy nie ufa obcym. Może…może ona wie, że nie jesteś obca dla Fairchildów. Tessa spojrzała na Jocelyn swoimi czystymi szarymi oczami. Magnus pomyślał, że w tym przypadku Tessa rozumie więcej niż on.

- Może. Pomogę ci w ceremonii - obiecała. - Znam Cichego Brata, który dotrzyma tajemnicy, jeśli go o to poproszę. Jocelyn skłoniła głowę. - Dziękuję ci, Tesso Gray. Do Magnusa dotarło, jak wściekły byłby Valentine, gdyby widział swoją żonę proszącą o pomoc Podziemnych, a nie mówiąc już o jego dziecku w ramionach czarownicy. Myśl Magnusa, żeby odpowiedzieć na prośbę Jocelyn okrucieństwem jeszcze bardziej się oddaliła. Był to pewien rodzaj zemsty na Valentinie, który zaczął się dopełniać po jego śmierci i pokazywał, w jak wielkim był błędzie. Podszedł do dwóch kobiet i dziecka, zerknął na Tessę i zauważył, że skinęła głową. - No cóż - powiedział. - Zdaje się, że zamierzamy ci pomóc, Jocelyn Morgenstern. Kobieta drgnęła. - Nie nazywaj mnie tak. Jestem…Jestem Jocelyn Fairchild. - Myślałem, że nie jesteś już Nocnym Łowcą - rzucił. - Jeśli nie chcesz żeby cię znaleźli, zmiana nazwiska wydaje się dość oczywistym pierwszym krokiem. Zaufaj mi. Jestem ekspertem. Oglądałem wiele oper mydlanych. Jocelyn wyglądała na nieprzekonaną. Magnus przewrócił oczami. - Ja także nie urodziłem się jako „Magnus Bane” - powiedział. - Tylko zdecydowałem, że ono będzie moje własne. - Ja naprawdę urodziłam się pod nazwiskiem Tessa Gray. Ale ty powinnaś wybrać jakiekolwiek nazwisko jakie wyda ci się właściwe. Zawsze twierdziłam, że w słowach jest wielka moc, a to tyczy się również nazwisk. Nazwisko które wybierzesz dla siebie, może powiedzieć ci jakie będzie twoje przeznaczenie i kim możesz się stać. - Nazywajcie mnie Fray. Pozwól mi połączyć nazwisko Fairchild, należące do mojej utraconej rodziny z nazwiskiem Gray, z powodu... przyjaciela rodziny powiedziała Jocelyn z nieoczekiwaną mocą. Tessa uśmiechnęła się do niej, wyglądając na zaskoczoną, ale zadowoloną, a Jocelyn uśmiechnęła się do córki. Czarownik widział determinację na jej twarzy. Valentine chciał zniszczyć świat, o czym Magnus doskonale wiedział. Ale ta kobieta, zamiast pomóc mu to zrobić, patrzyła teraz na swoją córkę, jakby zamierzała stworzyć inny, lśniący i zupełnie nowy świat, właśnie dla Clary, dzięki któremu córka nigdy nie zostałaby dotknięta przez cienie przeszłości. Magnus wiedział, jak to jest chcieć zapomnieć o tym, co złe. Znał namiętną chęć ochrony kogoś przychodzącą z miłości. Może żadne z dzieci należących do następnego pokolenia - ani nie ta mała uparta rudowłosa psotnica, ani Helen i Mark Blackthornowie z Los Angeles, w

których żyłach płynęła krew faerie, ani nawet dzieci Maryse Lightwood, dorastające w Nowym Yorku, daleko od Miasta Szkła - nie dowiedzą się nigdy całej prawdy o tej paskudnej przeszłości. Jocelyn pogładziła twarz dziewczynki i wszyscy zobaczyli, jak dziecko uśmiechnęło się, promieniując szczerą radością życia. Była to historia sama w sobie, słodka i pełna nadziei, która właśnie się zaczynała. - Jocelyn i Clary Fray - powiedział Magnus. - Miło mi was poznać.