14. Adler E. 2000 - W Rytmie Serca

Adler Elizabeth W Rytmie Serca

Ed Vincent, znany biznesmen i miliarder, zostaje postrzelony. Walczy o życie w szpitalu. Jego przyjaciółka Melba Merrydew jest w szoku. Dlaczego ktoś chciał go zabić? Ed nie ma wrogów. Przecież go dobrze zna. Śledztwo w sprawie zamachu ujawnia jednak, jak bardzo się myli. A Melba staje twarzą w twarz z prawdą. I z

płatnym zabójcą, który nie spocznie, dopóki nie dokończy

Rozdział 1

To był piękny lot. Nad Manhattanem zapadł już szarobłękitny zmierzch. Światła lśniły jak gwiazdy, rysując sieć ulic, które z góry wyglądały jak wylane złotem. Z fotela pilota wydawały się wspaniałe, choć dla ludzi na dole ruch samochodowy musiał być koszmarem. Mała,

jednosilnikowa cessna skylane 182 tak płynnie reagowała na dotknięcia, że prowadzącemu ją wydawało się, że to jemu wyrosły skrzydła. Lepsza niż odrzutowiec, pomyślał, schodząc nad lśniącymi wieżowcami Manhattanu na lotnisko La Guardia. To jest właśnie radość latania. Wolność, kilka godzin ucieczki od przyziemnego świata, żeby jak dziecko udawać, że naprawdę można fruwać.

Nie zamierzał tego wieczoru lecieć do Nowego Jorku, ale telefoniczne wezwanie brzmiało nagląco. Prowadził negocjacje w sprawie zakupu dużej nieruchomości na Manhattanie i ktoś chciał go przebić. Kto, miał się właśnie dowiedzieć. Dziś wieczorem. Uśmiechnął się szeroko, kiedy mały samolocik dotknął ziemi, podskoczył lekko raz i drugi, po czym potoczył się gładko w stronę hangaru. Traktował swoją

niewielką, srebrną maszynę zbudowaną na specjalne zamówienie, tak jak inni traktująkonia wyścigowego. Po skończonym locie niemal miał ochotę wytrzeć ją, przykryć derką, nakarmić świeżym sianem i marchewką... Roześmiał się z samego siebie, kiedy stanął, rozpiął pasy i wyskoczył z samolotu. Czule poklepał kadłub i natychmiast uświadomił sobie, że zostawił wewnątrz

teczkę. Miał właśnie z powrotem wskoczyć do środka, gdy usłyszał, że ktoś go woła. Pewnie Jeny, mechanik, który na niego czekał. Jeny zajmie się teraz samolotem, zajrzy w jego wnętrze i sprawdzi, czy wszystko jest w porządku przed jutrzejszym powrotem do Charlestonu, kiedy sprawy będą już załatwione. - Pan Vincent? - Tak? - Odwrócił się z uśmiechem.

Patrzył wprost w lufę automatycznej sigmy. A potem cały świat stał się czerwony. Rozdział 2 Nie wyjdzie z tego. Ed Vincent słyszał te słowa. Huczały mu w głowie, ale dopiero po kilku sekundach zorientował się, że mówią o nim. Składane nosze straszliwie trzęsły i podskakiwały, kiedy wytaczali go z sanitarnego śmigłowca. Słyszał szum automatycznie

otwieranych drzwi, gdy wieziono go na oddział ratunkowy, donośny głos pielęgniarki mówiącej o okolicznościach wypadku, o ranach i stanie pacjenta, wykrzykiwane głośno polecenia. - Tętno na tętnicy udowej? Akcja serca spada do trzydziestu sześciu, to koniec... Czuł, jak rozcinają na nim ubranie. Leżał nagi jak ryba wyrzucona na piasek, pod gorącym, oślepiającym blaskiem lamp, jakby skierowane były na niego oczy całego

świata. Mały, ale własny, pomyślał, uśmiechając się jedynie w duchu, bo mięśnie twarzy miał unieruchomione pod maską tlenową. Ręce i nogi zdrętwiały, ciało jakby przestało istnieć. Do chwili, gdy ktoś wbił mu sztylet w bok. Chciał krzyczeć z bólu, ale wydał z siebie tylko skowyt -gardło też odmówiło posłuszeństwa. - Intubujemy. Musimy szybko usunąć krew z płuc - usłyszał tuż koło ucha spokojny

kobiecy głos. Gdzie do cholery jest anestezjolog? chciał wrzasnąć. Nie mógł, oczywiście, wydusić ani słowa. - Jak się pan nazywa? - wołał do niego ktoś inny. - Proszę otworzyć oczy i popatrzeć na mnie... A ma zamknięte oczy? Widział twarze w aureoli światła patrzące na niego z góry, czuł na sobie ręce, słyszał głosy. Tylko nie mógł odpowiedzieć.

- Ciśnienie spadło. To chyba koniec... Żel, którym posmarowano mu pierś, był zimny. Ktoś powinien im o tym powiedzieć, kazać go odrobinę podgrzać, żeby oszczędzić organizmowi szoku. Nagle poczuł się tak, jakby serce miało wyskoczyć mu z klatki piersiowej. Wstrząs elektryczny wygiął jego ciało w łuk. Jeszcze raz. I znowu. - Odczyt? - domagał się ktoś. Po co to wszystko? - pomyślał znużony.

Czekam już tylko na światełko witające zmarłych na końcu tunelu. Był taki zmęczony. Wiedział, że odchodzi. Był już w drodze. Jeszcze raz poczuł szarpnięcie, ale głosy zacierały się. W duchu wzruszył ramionami, miał chyba udane życie. Takie jak trzeba. Przynajmniej w ostatnich latach. Nie może narzekać. Nie ma żony, dzieci, rodziny. Tak naprawdę nie bardzo miałby po co żyć. No, może poza

jeszcze jedną kolacją w ulubionej włoskiej knajpce. Albo jeszcze jednym, ostatnim weekendem w starym domku nad wodą, na cyplu, sam na sam z żywiołem, gdy wyciąga się na brzeg starą łódź, remontowaną starannie przez całe lata. Kochał to miejsce przy każdej pogodzie - gdy spowijały je ciche, wiosenne mgły iw sierpniowym skwarze; podczas ciężkich nocy schyłku lata i szarych, chłoszczących deszczem zimowych sztormów. Zawsze uważał, że

odnalazł raj. Aż do tej chwili, bo teraz miał zobaczyć prawdziwy... - Próbujcie jeszcze raz! - rozkazał surowy głos, a elektryczny wstrząs znów rzucił ciałem Eda. Dajcie już sobie spokój - chciał powiedzieć. Nie chce mi się już wysilać, żeby żyć... Łatwiej ześliznąć się do tego tunelu i czekać, aż zobaczę światełko na końcu... a może nawet oblicze Boga, tak jak nam zawsze obiecywał pastor, gdy byliśmy

dziećmi i siedzieliśmy w małej cedrowej kapliczce baptystów u podnóża gór we wschodnim Tennessee... - Brak tętna - krzyknął ktoś. Pewnie, że brak, przecież umieram. Ta myśl przyniosła mu ulgę. Nie miał po co żyć. Ani dla kogo. Poczuł przeszywający ból, kiedy wstrzykiwano mu środek pobudzający wprost w serce. Chciało mu się krzyczeć.

- Jeszcze raz - padło polecenie i ciało Eda znów podskoczyło. Zelda. Imię przemknęło przez mózg w momencie wstrząsu. Co się stało z Zeldą? Gdzie jest? Jego znaleźli. Teraz będą szukać jej. - Jest tętno. - W głosie pielęgniarki brzmiała nuta triumfu. Wszyscy patrzyli na monitor, na którym małe, zielone szczyty i dolinki dowodziły, że serce znów bije. Z nieprawdopodobnym wysiłkiem Ed otworzył oczy.

- Muszę stąd wyjść - powiedział ochrypłym szeptem. Rozdział 3 Marco Camelia, detektyw wydziału zabójstw, stał pod ścianą sali intensywnej terapii, przyglądając się walce życia ze śmiercią. Wyglądało na to, że górę brała śmierć. A to by oznaczało, że znalezienie sprawców zbrodni będzie piekielnie trudne. Chyba że Ed Vincent wyjdzie z tego, obudzi się i powie, kto do niego strzelał... Wtedy wszystko stanie się

jasne. Camélia miał czterdzieści sześć lat. Był szczupłym, silnym Sycylijczykiem o gęstych, ciemnych włosach i piwnych oczach, które stawały się niemal czarne, gdy był wściekły, co zdarzało mu się nie tak znowu rzadko. Na swój sposób był atrakcyjny - gładko ogolony, ale z błękitnym cieniem zarostu na podbródku, zawsze nienagannie ubrany: ciemny garnitur, biała koszula i szarosrebrzysty krawat.

Camélia rozpoczął służbę, mając dwadzieścia lat. Rzucił Queens College i ożenił się ze swoją szkolną miłością, Claudią Romanos, portory-kańską pięknością. W jej zaślepionych uczuciem oczach był kimś w rodzaju Schwarzeneggera. Uwielbiała go, podobnie zresztąjak czwórka ich dzieci, dwie dziewczynki i dwóch chłopców. Wszyscy mówili po hiszpańsku równie dobrze jak po włosku, a także najczystszą

angielszczyzną w amerykańskim wydaniu. Własne, małe, domowe ONZ, mówił o nich. Mimo to, że był człowiekiem bardzo rodzinnym, Marco Camélia cieszył się wśród kolegów szacunkiem i dobrze o tym wiedział. Uważany był za twardego gliniarza. Dwa razy go zawieszano, kiedy pełniąc służbę zastrzelił przestępcę. W obu wypadkach dochodzenie wykazało, że nie miał innego wyjścia. Był po prostu

upartym gliną i tyle. Wszystko sprawdzał, nie pomijał żadnego szczegółu, nie wymknął mu się żaden zabójca. Przynajmniej na razie. Było mu żal Vmcenta. Żałował go i podziwiał. Świetny facet, bogacz, który robi dobry użytek ze swoich pieniędzy. Wspomagał organizacje dobroczynne, między innymi także i te, które zajmowały się dziećmi chorymi na AIDS. Płacił na specjalne

szkoły z internatem dla dzieci z najbiedniejszych środowisk i na obozy resocjalizacyjne dla młodocianych przestępców. Sporo tych dzieciaków brało już prochy, pracowało dla gangów i nie obchodziła ich żadna resocjalizacja. Jeśli jednak któryś z nich z tego wyszedł, na zawsze zachowa wdzięczność dla Eda Vincenta. Wspierał też finansowo policję i wszyscy w Nowym Jorku go doceniali. Czterdziestoczteroletni Vincent był jednak człowiekiem nieprzeniknionym.

Odniósł sukces, ale jego prywatne życie otaczała tajemnica.

Wiedziano tylko, że pochodzi z Południa, z Charlestonu i jak twierdziły media,

odziedziczył fortunę. Pomnożył ją, inwestując w nieruchomości i zbudował dwa wspaniałe wieżowce Vincent Tower na Manhattanie. Miał głowę na karku i smykałkę do interesów. Potrafił wyjść na swoje, a mimo to nie stracił reputacji dżentelmena. A to w świecie biznesu nie zdarzało się zbyt często. 0 jego życiu zawodowym wiedziano wszystko, lecz życie prywatne pozostawało jego tajemnicą. Nie udzielał na ten temat wywiadów, nie mówił o swojej

przeszłości, żaden przedstawiciel mediów nigdy nie uzyskał zaproszenia do apartamentu Vincenta na ostatnim piętrze Vincent Tower na Piątej Alei. Podobno też nikogo, nawet swych przyjaciół, nie zaprosił nigdy do swego prywatnego azylu w nadmorskim domu na północ od Charlestonu w Karolinie Południowej. Stamtąd właśnie przyleciał własną cessną na lotnisko La Guardia, gdzie go postrzelono.

- Cztery rany postrzałowe klatki piersiowej - stwierdził dyżurny lekarz, odwracając Eda na bok, by znaleźć rany wylotowe. Wygląda na to, że pocisk naruszył tętnicę płucną, mamy wewnętrzny krwotok i odmę opłucnową. Kule ominęły wątrobę, ale jest rana tuż nad sercem. Natychmiast na salę operacyjną. Otworzyć i sprawdzić, co się dzieje. Camélia pomyślał ponuro, że nie brzmi to zbyt dobrze. Szczęście w nieszczęściu

to fakt, że natychmiast przyleciał śmigłowiec sanitarny, który błyskawicznie przewiózł Vincenta do najlepszego szpitala na Manhattanie. Jeśli ma przeżyć, to czas i lekarze są po jego stronie. Camélia miał jednak wątpliwości. Wyglądało na to, że facet się kończy. Wciskali mu do środka rurkę. Nie było czasu na znieczulenie, po prostu rozcięli go i

wetknęli ją do wewnątrz. Camelii serce podeszło do gardła, czuł mdłości. Vincent wyglądał jak trup, a Camélia dobrze się na tym znał - jeden Bóg wie ilu widział w życiu nieboszczyków. 1 wtedy, cholera, ten skurczybyk podniósł głowę i powiedział: - Muszę stąd wyjść. - Właśnie tak. Camélia zrobił krok do przodu, chciał o coś zapytać, ale pielęgniarka natychmiast go

odsunęła. - Proszę nie przeszkadzać - krzyknęła. Co to ma znaczyć, nie może pan zaczekać? - Przepraszam, bardzo przepraszam. Podniósł ręce, usuwając się, by przepuścić łóżko na kółkach, na którym wieziono Vincenta do sali operacyjnej. Patrząc na niego, przez chwilę miał wrażenie, że stracił ostatnią szansę. Niemożliwe, żeby Ed Vincent z tego wyszedł. Nigdy nie zdoła mu powiedzieć, kto do niego strzelał,

gdy wyskakiwał ze swej cessny koło hangaru na lotnisku La Guardia. Nie powie mu też, dlaczego strzelano. Tego Camelia będzie musiał dowiedzieć się sam.

Rozdział 4

Doktor Art Jacobs, znakomity kardiolog, wbiegł do sali reanimacyjnej, wywołany z premierowego przyjęcia na Broadwayu. Lekarz dyżurny, jego dawny współpracownik, wiedział, że Art od dawna przyjaźni się z Vincentem. W chaosie, jaki panował w izbie przyjęć wypełnionej zakrwawionymi, okaleczonymi ciałami i tłumem płaczących, przerażonych krewnych Art Jacobs w nienagannie skrojonym smokingu wyglądał jak storczyk na pastwisku.

Miał pięćdziesiąt sześć lat, był wysoki i elegancki; mocno łysiał - resztki srebrnych włosów sięgające kołnierzyka miały mu zapewne przypominać, że nie wszystko jeszcze stracone. Patrzył na swego przyjaciela, słuchając dyżurnego lekarza, który szczegółowo informował go o ciężkim stanie pacjenta. Poprawił okulary. Pomyślał, że to straszne, gdy ktoś tak twardy jak Ed

Vincent staje się nagle bladym cieniem na szpitalnym łóżku. - Czy od przyjazdu choć na chwilę odzyskał przytomność? - Na parę sekund. Powiedział, że musi stąd wyjść - lekarz uśmiechnął się drwiąco. - Wcale się nie dziwię. Kto operuje? - Mamy szczęście. Jest Frank Orenbach. Jacobs kiwnął głową. Znał Orenbacha, wiedział, że to dobry, zdolny chirurg.

- Będę asystował - powiedział, idąc w stronę umywalni. - Tylko tyle mogę dla ciebie zrobić, Ed. Poza modlitwą - dodał ponuro. Art Jacobs znał Eda od piętnastu lat i uważał się za jego przyjaciela. Ed przysyłał jego żonie kwiaty na urodziny. Raz w miesiącu jadali razem kolację w ulubionej przez Eda małej, staroświeckiej włoskiej restauracji w Greenwich Village. Art

poznawał dziewczyny Eda i jego licznych biznesowych znajomych. Nigdy jednak nie został zaproszony do mieszkania na szczycie Vincent Tower na Piątej Alei. Było to trochę śmieszne, ale Art akceptował taką sytuację. Ed strzegł swego prywatnego życia jak świętości. W dzisiejszych czasach, kiedy prasa brukowa goniła za sensacją, Art nie mógł mieć o to do niego pre-

tensji. O ile wiedział, nikt, nawet żadna kobieta nigdy nie oglądała prywatnego raju Eda, czyli jego domu nad morzem. Inni ludzie z elity finansowej prowadzili życie towarzyskie w swych letnich domach w Hamptons, Ed Vincent odlatywał jednak na

długie, samotne weekendy. Wypływał na ryby starą dwunastometrową łodzią, malował pokład albo po prostu spędzał czas w towarzystwie mew i fok. Lubił to, a Art podziwiał go za to, że jest wolny i niezależny. Żałował tylko, że teraz niczego więcej nie może dla niego zrobić.

Rozdział 5

Detektyw Camelia tkwił w punkcie wyjścia. Nie było świadków strzelaniny. Tylko mechanik, który miał zająć się cessną, przybiegł z hangaru, gdy usłyszał strzały. Zdawało mu się, że widział odjeżdżającą furgonetkę, ale z przerażenia nie zdołał zapamiętać koloru ani marki, nie mówiąc o numerach. - O co wam chodzi, co miałem zrobić krzyczał. - Vincent na podłodze, wszędzie pełno krwi, a ja mam zapisywać

numery? Dzwoniłem po pogotowie, palancie. Camelia podniósł brwi i mechanik się zmitygował. Mruknął przepraszająco: - Wie pan, jak to jest. - Nieznacznie wzruszył ramionami. - Zdenerwowałem się. Pracowałem dla tego faceta. Lubiłem go. To kurewstwo, że coś takiego musiało mu się przytrafić. - Ma pan rację. Zrobił pan, co należało. - Camelia starał się uspokoić mechanika, w

nadziei, że później przypomni sobie jeszcze jakiś szczegół. Świadkowie często pamiętają więcej, niż im się początkowo wydaje. Może coś zapadło mu w pamięć? Na przykład, że był to biały chevrolet albo dodge, że za kierownicą siedział facet o kaukaskich rysach lub latynos albo czarny? Wszystko jest możliwe. Nie wolno tracić nadziei. Hangar i betonowy podjazd zaplamiony

krwią Eda Vincenta ogrodzono żółtą taśmą. Camelia nie rozumiał, jak człowiek, który stracił tyle krwi może jeszcze żyć. To sprawa przewagi ducha nad materiądoszedł do wniosku. Triumf woli nad ciałem. Nikt by nie podejrzewał, że facet może jeszcze być przy życiu. Detektywi wciąż przeczesywali teren, a ludzie z laboratorium szukali włosów, strzępków, pyłków, śladów opon albo kropli paliwa z silnika

furgonetki. Odrobinek niczego, które mogą zyskać na znaczeniu, kiedy zacznie się w końcu układać te naukowe puzzle. Patrząc na nich, Camélia żałował czasem, że nie wybrał takiej pracy. Skończył akademię policyjną. Mógł pójść dalej, ale miał już wtedy żonę i dwójkę dzieci, a poza tym lubił jak coś się działo i odpowiadała mu atmosfera komisariatu. Polubił nawet żarty ze swego nazwiska „Cześć,

Kamila" wołali do niego ze śmiechem, a pociemniałe oczy małego, upartego Sycylijczyka rzucały im gniewne spojrzenia. To było jego życie. Lubił je. Czuł się częścią policyjnej machiny. Takiego uczucia nie mógł znać żaden samotnie pracujący ekspert. Piął się w górę, ale najpierw latami patrolował ulice Bronksu. To były naprawdę ciężkie czasy. Nic nigdy potem nie było już równie niebezpieczne. Przeżegnał się

z uczuciem wdzięczności. Miał szczęście, że przeżył, tak samo jak Ed Vincent. Z patrolu przeszedł do sekcji pirotechnicznej, potem do kryminalnej, narkotyków, a w końcu do wydziału zabójstw. Wszędzie był i wszystko zdążył poznać. Ale to, co działo się w pracy, nigdy nie wracało w jego snach. Co to, to nie. Zawsze starannie oddzielał życie zawodowe od prywatnego. Kiedy wracał późno do

domu, Claudia już spała. Wtulała się w niego czule i wtedy myślał już tylko o jej dotyku i cudownym zapachu. Jest szczęśliwym człowiekiem. Na pewno szczęśliwszym od tego bogatego faceta, który leży teraz na stole operacyjnym. Detektyw Jonas Machado zakreślił na cemencie kredowy krąg wokół łusek, a fotograf zrobił zdjęcia dokumentujące ich rozmiary i położenie. Machado podniósł

je pincetą i wrzucił do torebki. - Trzecia - powiedział do Camelii. Brakuje jeszcze jednej. - Jeden pocisk przebił kadłub. - Camélia zaglądał do srebrnej cessny, podziwiając przez chwilę szarobrązowe skórzane fotele. Wnętrze małego samolociku przypominało luksusowy sportowy samochód. - Raz pewnie chybili powiedział. W środku powinna więc być jedna kula, a poza tym gdzieś będzie jeszcze druga.

Szukaj dalej, Machado. To się nam przyda. Westchnął, obserwując dalszy ciąg poszukiwań. Na razie udało im się znaleźć trzy łuski. Otrzymali też informację, że widziano furgonetkę odjeżdżającą z miejsca zbrodni. W policyjnej karierze Camelii zdarzały się lepsze noce. Dziś będzie ciężko. A kiedy dziennikarze odkryją, że chodzi o Vincenta, rozpęta się piekło. Dopóki nie uda się odnaleźć i

poinformować najbliższych, będzie spokój. Problem jednak w tym, że policja nie zdołała dotrzeć do nikogo z bliskich. W końcu i tak trzeba będzie poinformować prasę. Oczywiście, jeżeli te wścibskie sukinsyny same czegoś wcześniej nie wywęszą.

Rozdział 6 Vincent Tower to imponująca budowla obłożona jasnym chropowatym trawertynem, wznosząca się na wysokość pięćdziesięciu pięter ponad Piątą Aleją, z fantastycznym widokiem na park. Elegancko ubranego portiera zaniepokoił widok podjeżdżających samochodów policyjnych. Wizyty policji najwyraźniej nie były

składnikiem codziennego życia Vincent Tower. Podbiegł, gotów stawić czoło wszystkiemu, co mogłoby zakłócić spokój w jego nieskazitelnym holu. Kiedy Camélia wyjął nakaz rewizji, mówiąc, że pan Vincent został postrzelony i jest w szpitalu, stanął jak wryty. Wnętrze windy wyłożone było jasnym drewnem, a kryształowe lustro odbijało twarze mężczyzn, którzy w milczeniu jechali na górę. Potem drzwi cicho

rozsunęły się i pasażerowie znaleźli się w foyer apartamentu na najwyższym piętrze. Portier kręcił się w pobliżu, obserwując każdy ruch Camelii, który oglądał skromny wystrój pokoi, prostą sypialnię i ascetyczną łazienkę. Wyglądało to rzeczywiście na dom kawalera, choć „dom" nie był tu najlepszym określeniem. Miejsce było stosowne raczej dla mnicha. Portier wciąż deptał im po piętach, więc

Camélia powiedział z westchnieniem: - Dobra, może pan już wyjść. Nie wyniosę sreber. - Jeśli tu w ogóle są jakieś srebra, pomyślał, wciąż zdumiony spartańskim mieszkaniem Vincenta. Taki bogaty facet. Może rzeczywiście pieniądze to nie wszystko. Winda znów brzęknęła. Przyjechała ekipa Camelii. Pojawili się też ludzie z laboratorium i, oczywiście, fotograf. - Niczego nie ruszano - powiedział detektyw. - Zróbcie swoje zdjęcia zanim

zaczniemy przewracać wszystko do góry nogami. Chcę mieć wszystkie odciski. Jasne? Popatrzył jak policyjny fotograf robi zdjęcie i zabrał się do swojej roboty, zaczynając od sypialni. Pościel na łóżku była świeżo zmieniona - Camélia sprawdził dla pewności. W pokoju nie ma ani odrobiny kurzu, ale też ani odrobiny komfortu, pomyślał, wspominając swoją domową, przytulną sypialnię. Claudia zrobiła z niej słodkie

gniazdko w głębokich, ciemnych czerwieniach, z przyćmionym światłem i miękkim dywanem. Tutaj było inaczej. Ed Vincent najwyraźniej nie lubił ozdóbek. Łazienkę wyłożono prostymi, białymi kafelkami, a drzwi do kabiny prysznicowej zrobiono z przezroczystych tafii grubego szkła, bez jakichkolwiek złoceń. Ascetyczny luksus. Nie w stylu Camelii, ale z bogaczami nigdy nie wiadomo. Ktoś kiedyś

powiedział, że są inni niż my, chyba miał rację. Żadnych śladów wody na drzwiach prysznica, żadnej otwartej pasty do zębów czy bałaganu na umywalce. Na gospodarza czekał stos zwykłych, białych ręczników, jedna szczoteczka do zębów i biała, nowa kostka nieperfumowanego mydła w równie białej mydelniczce. Szukanie tu klucza do próby zabójstwa nie miało sensu.

Camélia wystukał numer portiera. - Kto sprząta apartament pana Vincenta? - zapytał. - Firma obsługująca cały budynek. Są codziennie. - To znaczy, że byli dziś rano? - Nie, proszę pana, jeszcze nie. Byli wczoraj. - Dziękuję. Zaraz ktoś z moich ludzi będzie na dole. Proszę mu podać nazwę firmy. - Będzie chciał rozmawiać z osobą zajmującą się mieszkaniem pana

Vincenta. - Tak jest, proszę pana. - Ton portiera był teraz niezwykle służbisty. Camélia przypuszczał, że boi się tych umundurowanych ludzi robiących bałagan w jego eleganckim holu. Trudno. Śledztwo jest ważniejsze niż kilku bogatych facetów, którzy mogą się zdenerwować. Ed Vincent omal nie został zabity. Otworzył szuflady i przerzucił kilka osobistych rzeczy, które każdy mężczyzna

trzyma w łazience - maszynkę do golenia, zapasowe szczoteczki do zębów, prezerwatywy... Camélia był ciekaw, czy nieużywane szczoteczki były przeznaczone dla kobiet, które spędzały tu noc - i ucieszył się, że Ed uprawiał bezpieczny seks. Przejrzał szuflady ogromnej garderoby, która z łatwością pomieściłaby sypialnię jego dzieci. Nie znosił szperania w cudzych rzeczach, nienawidził wsadzania nosa w

czyjeś życie, ale taką miał pracę. I robił to niezwykle skrupulatnie. Tym razem jednak niczego nie udało mu się znaleźć. Człowiek od odcisków palców powiedział Camelii, że znalazł bardzo mało śladów, bo mieszkanie zostało starannie sprzątnięte. Pozostali też nie odkryli niczego znaczącego, choć sprawdzili każdą kieszeń, szafkę i szufladę. Camélia był zdumiony, że można żyć tak sterylnie. Lodówka była pusta, nie znaleźli nawet

butelki szampana, nieodzownej w domu bogatego, samotnego mężczyzny. Nic. Gdyby nie ubrania wiszące w garderobie, Camélia przysiągłby, że nikt tu nie mieszka. Westchnął, uznając, że wszystko to jest bardzo zagadkowe. - Dziękuję, chłopcy - powiedział, kiedy zjeżdżali bezszelestną windą. Wszedł jeszcze przedtem do garderoby, by obejrzeć mały sejf wmu-

rowany w ścianę. Potrzebował ślusarza i nakazu, wyjął więc komórkę, żeby załatwić obie sprawy. Myślał o swym małym, nieskazitelnie czystym domku w Queens. Pełen życia, może odrobinę zabałaganiony przez czwórkę dzieci. Ale to prawdziwy dom. Ten tutaj jest tylko schronieniem przed burzą. To

jaskinia. Zadzwonił do Claudii, żeby powiedzieć cześć i spytać, co porabia. Nie żeby ją sprawdzał czy coś w tym rodzaju, po prostu lubił wiedzieć, co się dzieje w domu. Zdaniem Claudii było to skrzywienie zawodowe. Śmiała się z tego i nazywała go wiecznym detektywem. Znienawidziłaby to miejsce, myślał, czekając na windę. Przyprawiłoby jąo dreszcze.

Nawet pierwszy lepszy pokój hotelowy bardziej przypomina dom. Camelia znów zamyślił się nad Edem Vincentem. Kim właściwie jest ten człowiek?

Rozdział 7 Ed wiedział już, że istnieje pewien punkt między życiem i śmiercią, w pół drogi między ziemią i niebem. Miejsce podobne do piekła, bo nie ma w nim

spokoju i odprężenia, jakie daje śmierć, są za to wszystkie kłopoty i problemy, jakie niesie życie. Jak mogli mi to zrobić? Gwałtownie poruszył się na wąskim szpitalnym łóżku i natychmiast podbiegła czujna siostra. Pacjent zaledwie trzy godziny temu przeszedł operację. Jego stan był krytyczny. Sprawdziła respirator, dreny w klatce piersiowej i przewody kroplówki.

Przez chwilę obserwowała monitor, potem znów spojrzała na pacjenta. Leżał teraz spokojnie, choć oddychał chrapliwie i z wysiłkiem. Był barczysty, wysoki na ponad metr dziewięćdziesiąt i miał surowe rysy, ale w tej chwili wyglądał całkiem inaczej niż potężny, przystojny mężczyzna, którego widziała w telewizji podczas otwarcia budynku Vincent Tower na Manhattanie. Spojrzała na zegarek. Północ, niedługo będzie obchód. Na pewno pojawi się też

Art Jacobs, osobisty lekarz pana Vincenta. Zajrzała do drugiej pacjentki oddziału intensywnej opieki, której przed chwilą wszczepiano poczwórne bypassy po ataku serca, jaki przeszła tego wieczoru. Każda pielęgniarka na tym oddziale miała pod opieką dwóch pacjentów. Kobiecie po zawale dopisało szczęście. Będzie żyła. Z Vincentem może być gorzej. W tej chwili nic więcej nie mogła zrobić ani dla niej, ani dla niego.

Wróciła do dyżurki pielęgniarek, gdzie monitory zapełniające całą ścianę informowały o stanie każdego pacjenta, wyjęła z lodówki colę i z ulgą opadła na fotel. To będzie długa noc. Ed Vincent był tego samego zdania. To może być najdłuższa noc w jego życiu. Czy nie powinien teraz, jak tonący, zobaczyć w mgnieniu oka całej swojej przeszłości?

Przecież tak chyba jest, gdy się umiera. Boże, cóż za ironia, że przychodzą mu do głowy wszystkie stare powiedzonka i przesądy, a prawda jest taka, że nikt przecież nie wie, jak to jest, bo nikt z umarłych nie wrócił, żeby o tym opowiedzieć. Zelda, pomyślał z udręką. Ach, Zelda, szalona, złota dziewczyno z buzią elfa. Nigdy wcześniej nie spotkał nikogo takiego jak ona. Miała fantastyczny dar zamieniania najzwyczajniejszych chwil w wielkie wydarzenia. Kiedy

wchodziła, wszystkie oczy zwrócone były na nią. Do jedzenia zawsze zabierała się jakby to była wielka uczta, a każde spotkanie z nią pełne było niespodzianek. Wypbrażał sobie, że nawet do mycia zębów podchodzi, jak do odegrania hollywoodzkiej sceny. Do tego wszystkiego była niezwykle otwarta i szczera. - Jaka jesteś naprawdę? - zapytał kiedyś oszołomiony i roześmiany.

- Sama chciałabym wiedzieć odpowiedziała pogodnie. - Jakaś tam jestem. Wpadła w jego życie jak grom z jasnego nieba. Na początku myślał, że jest stuknięta. Nadal zresztą coś z tego wrażenia zostało, ale właśnie to w niej kochał. Kochał Riley, jej siedmioletnią córeczkę. Polubił nawet jej znerwicowanego teriera, który przy każdym spotkaniu gryzł go w kostki. Zelda była niepowtarzalna. Oczywiście

nie nazywała się Zelda. To on tak ją nazwał, ponieważ miała wdzięk dziewczyny z Południa i akcent rodem z Georgii. - Wyszłaś wprost z powieści Fitzgeralda - powiedział kiedyś ze śmiechem. Powinnaś nazywać się Zelda. Śmiała się razem z nim i od tej pory została Zeldą. Tylko on używał tego imienia, bo tylko on wiedział, skąd się wzięło. Do Eda mówiła „kochanie". Zdumiał się, kiedy

usłyszał to „kochanie" przy pierwszym spotkaniu. Zmitygowała się wtedy, poprosiła, żeby nie zwracał na to uwagi, bo mówi tak do wszystkich. Pochodzi z Południa i po prostu taki ma zwyczaj. Och, ile by dał, żeby jeszcze raz usłyszeć jej „kochanie". Mieszkała w Santa Monica w Kalifornii, na ulicy Ascot 139, w starym, stylowym, wiktoriańskim domku stojącym po zadrzewionej stronie ulicy i tak maleńkim, że kiedy zobaczył go po raz pierwszy,

przypo-

mniała mu się jego rodzinna chata o dwóch izbach u podnóża Great Smokie Mountains. - Hej, Zel - powiedziałby, gdyby zadzwonił z Nowego Jorku. - Jak tam dzisiaj moja

dziewczynka? - Bardzo zajęta - rzuciłaby w słuchawkę. - U nas jest pora kolacji i właśnie robię Riley owsiankę. Śmiał się, wyobrażając sobie, jak z telefonem przyciśniętym do ramienia przestawia garnki na kuchni. Oczywiście, że nie gotowała owsianki. I w ogóle żadna z niej kucharka. Ale upierała się, że Riley powinna jadać co dzień domowe kolacje,

łącznie z surówką. Niedziele też były zarezerwowane tylko dla Riley. Nawet Ed był z nich wykluczony. To był dzień Riley i tylko jej. Robiły wtedy wszystko, o czym mała sobie zamarzyła. Zazwyczaj oznaczało to domowe naleśniki na śniadanie, które jadło się w piżamach, potem jazdę na rolkach po promenadzie Venice, wspólny lunch i ewentualnie jakiś film. Na koniec jadły gdzieś kolację, na

którą Ed kilka razy otrzymał zaszczytne zaproszenie od samej Riley. Cóż to za dzieciak. Gdyby miał kiedyś szczęście doczekać się własnej córki, chciałby, żeby była podobna do Riley, z burzą miedzianoczerwo-nych loków, wielkimi brązowymi oczami, takimi samymi jak u mamy i uwodzicielskim szczerbatym uśmiechem. Wspomniał jej nawet kiedyś, że nie musi właściwie mieć nowych zębów, bo tak, jak jest, wygląda ślicznie.

- Serdeczne dzięki - odpowiedziała, z lekka świszcząc przez szczerbę. - Ale zdaje się, że bez zębów z przodu miałabym pewne kłopoty z całowaniem. - Całowaniem? Jakim całowaniem? Zelda była tak oburzona tym pomysłem, że Ed i Riley parsknęli śmiechem. Piękne czasy, pomyślał. To były naprawdę piękne czasy. Jaka szkoda, że ich nie opisał. Słuchaj, stary, wykorzystaj do maksimum dzisiejszy dzień. Być może

tylko tyle ci zostało, przemknęło mu przez myśl. Poruszył się niespokojnie na wąskim łóżku, usłyszał cichy odgłos gumowych butów, poczuł chłodne palce siostry ujmującej jego nadgarstek, żeby zbadać tętno. Usłyszał jak mówi: - Dobry wieczór, doktorze Jacobs. I głos przyjaciela: - Jak tam nasz pacjent, siostro?

- Bez zmian, panie doktorze. Trochę niespokojny. - Jak się masz, Ed? Art pochylił się i Ed poczuł zapach jego wody kolońskiej. Domyślał się, że był gdzieś na kolacji i miał na sobie jak zwykle elegancki włoski garnitur. W lekarskim światku Art był uosobieniem elegancji, szalały za nim wszystkie pielęgniarki. Tak zresztą poznał swoją żonę. Porządny facet. Oddany lekarz, jeden z najlepszych.

Rozpaczliwie chciał go zobaczyć, powiedzieć mu cześć, ostatni raz... Nie. To nie może być ostatni raz. Musi stąd wyjść. Zelda jest w niebezpieczeństwie, ją także będą chcieli zabić. I Riley. Musi znaleźć Zel-dę. Ochronić ją... Doktor Jacobs wyprostował się. Poklepał starego przyjaciela po ramieniu. - Dobrze jest, stary - powiedział. - Przy takich ranach jak twoje tak musi być. -

Cofnął się, zdumiony, gdy Ed otworzył oczy. Wbił wzrok w jego twarz. Dr Jacobs znów się schylił. - O co chodzi, Ed? Zdaje się, że chcesz coś powiedzieć. Posłuchaj, kiedy nacisnę tutaj, tę rurkę w gardle, możesz mówić. Spróbuj, stary. Powiedz, kto to zrobił. - Zelda. - Z gardła Eda wydobył się bulgot. - Zelda? Kto to jest Zelda? - Art przytrzymywał palcem rurkę, ale Ed nic już nie

powiedział. Ed jęknął zawiedziony i zrozpaczony, czując, że znów się zapada. O Boże, tylko nie ten tunel. Nie teraz. To było właściwie śmieszne -kiedy chciał odejść z tego świata, nie mógł. Gdy nie chciał, wyglądało na to, że na niego czekają. Do diabła, nie wejdzie teraz do tego tunelu, choć już prawie widział błysk światła... - Dobutamina, szybko. - Doktorr Jacobs w skupieniu wstrzykiwał środek

pobudzający wprost w serce Eda. - Jezu, Ed - mamrotał - nie mogę cię teraz stracić, nie po tym wszystkim. Ale katastrofa wisiała na włosku. Wiedział o tym.

Rozdział 8 Co z nim, doktorze? - Dyżurny policjant Brotski czuwający przy wejściu na

intensywną terapię nie pasował ze swoim mundurem, bronią i wielkimi butami do tego cichego korytarza przesączonego wonią środków antyseptycznych. Tkwił tu w nadziei, że Ed Vincent przed śmiercią obudzi się ze śpiączki i powie, kto do niego strzelał.

- Jest jakaś szansa, że odzyska przytomność? Jacobs zapinał marynarkę, poprawiał krawat, zastanawiając się, co powiedzieć Brotskiemu. W końcu Ed przebywał w jakimś innym świecie, a imię, które

wymienił, może nie mieć żadnego znaczenia. Art musi jednak spełnić swój obowiązek. - Pan Vincent na chwilę otworzył oczy, jakby chciał coś powiedzieć. Przerwał, przypomniawszy sobie oszalały, błagalny wzrok Eda. - Spytałem go, kto to zrobił. - Jezu! Co powiedział? - „Zelda". Tylko tyle. „Zelda". Art miał nadzieję, że postępuje właściwie, bo przecież właśnie to Ed

chciał mu powiedzieć. Tak czy inaczej stało się. Jeśli ta kobieta, Zelda, strzelała do niego, gliny ją znajdą i przynajmniej można będzie oczyścić reputację Eda. Wychodził, powoli uświadamiając sobie, że być może po raz ostatni widział swego przyjaciela przy życiu. W tym samym czasie policjant dzwonił do detektywa Marca Camelii z wydziału zabójstw. Koła machiny sprawiedliwości zostały

wprawione w ruch. Kilka minut później Camélia dotarł do szpitala. Tkwili tu już reporterzy, którzy jak prawdziwe hieny zwęszyli obecność Eda i byli dosłownie wszędzie. Ci z brukowców usadowili się na zewnątrz, usiłując wśliznąć się do środka, a ekipa telewizyjna filmowała pustą elewację szpitala, jakby zaraz miało się coś wydarzyć. Postrzelenie Eda było teraz

wiadomością numer jeden. Brotski czekał, dumny z informacji, jaką miał do przekazania. - Pan Vincent nie obudził się od chwili, kiedy powiedział to imię, proszę pana. Zelda. Camélia chrząknął rozczarowany. - Doktor Jacobs specjalnie spytał go, kto to zrobił. Odpowiedział, że... - Wiem, wiem. Zelda. - Camélia pomyślał ze znużeniem, że młodość i entuzjazm

czasem wystawiają ludzką cierpliwość na próbę. Zelda. To Zelda. Strzelała do niego. To powiedział Vincent swemu przyjacielowi, doktorowi Jacobsowi. Jednak kiedy Camélia zadzwonił do doktora, okazało się, że Jacobs nie słyszał o żadnej Zeldzie. Poza tym, dodał, Vincent mógł majaczyć, nie powinno się brać tego zbyt poważnie. Jest w stanie śpiączki, jego mózg nie pracuje

jak należy, krąży w jakiejś krainie snu, Bóg wie gdzie. Póki co, Zelda była jednak jedynym imieniem, jakie padło z ust Eda. Jedyną informacją, jaką Camélia dysponował. Następnego ranka udał się do centrum, do biura Eda, na spotkanie z Rickiem Estevezem, zastępcą Vincenta i zapewne jego prawą ręką. Budynek Vincent Tower Madison wzbijał się w niebo taflą szkła i chropowatym wapieniem. Przypominał muzeum Paula

Getty'ego w Los Angeles, tyle że bez tamtejszego leśnego otoczenia. Gąszcz bambusów i cieplarnianych roślin zmiękczał rytm linii trzypiętrowego atrium, którego zwarty, geometryczny wystrój przypadł Camelii do gustu, choć nie uważał się za zwolennika nowoczesności. Zadziwiająco zrelaksowani ludzie, siedzący wygodnie pod zielonymi parasolami przy małych metalowych stoliczkach, popijali cafe latte jakby byli w parku, a w eleganckich butikach roiło się od

kupujących. Niezależnie od wszystkiego, Vincent ma dobry gust, pomyślał Camélia, jadąc na pięćdziesiąte piętro, gdzie z ledwie wyczuwalnym drgnięciem winda wyrzuciła go wprost do recepcji imponującego biura. Siedziała tam oszałamiająca elegancka blondynka o ciemnoniebieskich, zapłakanych oczach. Czyżby z powodu Eda? - zastanowił się Camélia zdziwiony takim przywiązaniem. A może tylko

pokłóciła się z chłopakiem? Witała Camelię, połykając łzy. - Czekają na pana - powiedziała, proponując filiżankę kawy, za którą podziękował. - Martwi się pani - stwierdził Camélia to, co widać było gołym okiem. - Tak, proszę pana. Wszyscy jesteśmy zmartwieni. - Pospiesznie wytarła łzy. Pan Vincent jest nie tylko dobrym szefem, to dobry człowiek. Założę się, że nie ma w tym biurze osoby, której by nie znał, a

większości z nas w jakiś sposób pomógł. Tego się nie spotyka tak często, przynajmniej nie w Nowym Jorku dodała, prowadząc go korytarzem i otwierając wielkie dwuskrzydłowe drzwi na końcu. Rick Estevez był Latynosem, zapewne Kubańczykiem, jak osądził Camélia. Średniego wzrostu, krępy, w eleganckim szarym garniturze, z burzą gęstych siwych włosów, wieczną opalenizną i poważnymi, ciemnymi oczami, w

których, Camélia był pewien, czaiło się oszustwo. Nic dziwnego, że był prawą ręką Vincenta wyglądał na człowieka bystrego i pozbawionego skrupułów. Siedział w skórzanym, zielonym obrotowym fotelu, który bez wątpienia był fotelem Eda Vincenta, za stylowym biurkiem także należącym do niego. Ciekawe, pomyślał Camelia, ściskając mu dłoń i zajmując miejsce naprzeciw, podczas gdy Estevez sadowił się z

powrotem w skórzanym fotelu. Wyglądało na to, że zajmując fotel szefa, czuje się w nim niezwykle pewnie. Ale szef przecież jeszcze nie umarł. Hm, pomyślał Camelia, interesujące... - Lauren, bądź tak miła, podaj kawę powiedział Estevez, a recepcjonistka kiwnęła głową: - Tak, proszę pana. - Sprawna dziewczyna - skupił całą

swoją uwagę na Camelii. - No, ale gdyby było inaczej, nie pracowałaby dla Eda Vincenta. - Ceni sobie sprawność, prawda? Camelia sięgnął do kieszeni po winstony, ale przypomniał sobie, gdzie jest. Złożył ręce przed sobą, przyglądając się Estevezowi, który także pilnie go obserwował. - Można powiedzieć, że ma bzika na tym punkcie - Estevez uśmiechnął się,

pokazując idealnie białe zęby -1 chyba dlatego zaszedł tak wysoko. - Westchnął. -1 gdzie, daj Boże, będzie także jutro i zawsze, amen.To był straszny szok dla nas wszystkich - dodał z przejęciem, wychylony do przodu, zaciskając ręce na kancie biurka i wbijając wzrok w Camelię. - Mogę to sobie wyobrazić. Lauren wróciła z tacą, na której stał metalowy dzbanek z kawą i dwa spore kubki.

Odczekali aż je napełni, po czym Camelia wziął trzy kostki cukru, ale podziękował za mleko. Estevez też pił czarną. Lauren wyszła i Camelia zaczął od silnego lewego sierpowego. - Pan zapewne wie, kto to zrobił, panie Estevez. Jest pan w końcu najbliżej pana Vincenta. Jeśli cios dosięgnął czułego miejsca, Estevez tego nie okazał i Camelia pomyślał, że ma do czynienia albo ze świetnym

graczem, albo z człowiekiem niewinnym. Na razie był podejrzany, podobnie jak tajemnicza Zelda. Biznes to biznes, a chciwość i zazdrość są bardzo silnymi motywami morderstwa. Zwłaszcza kiedy stawka jest tak wysoka. - Przyznaję, że znam Eda chyba lepiej niż ktokolwiek inny tutaj. -Estevez łyknął gorącej czarnej kawy i lekko się skrzywił. - Kiedyż wreszcie nauczą się

tu robić porządną kawę - westchnął. Znów popatrzył w oczy Camelii. - Ale myli się pan, sądząc, że kiedykolwiek byłem jego powiernikiem. Nigdy nie utrzymywaliśmy kontaktów towarzyskich. Nigdy nie zjadłem z nim kolacji, chyba że przy okazji interesów. Nigdy nie byłem u niego w domu. - W domach - poprawił Camelia. Rozumiem, że jest jeszcze dom nad

morzem, koło Charlestonu. - On też pociągnął łyk kawy. Wydała mu się całkiem dobra, ale z taką ilością cukru wszystko może być smaczne. - W domach - przytaknął Estevez. - Tak jest, ale w żadnym z nich nie byłem. - Za to jeśli chodzi o interesy, wie pan wszystko, co należy wiedzieć. Estevez kiwnął głową. - W rozsądnych granicach. To znaczy, wiem tyle, ile szef zwykł mówić

swojemu zastępcy. Camélia też pokiwał głową, rozumiał to. Człowiek pokroju Eda Vin-centa nigdy nie opowie nikomu całej prawdy o swojej przeszłości, pracy i interesach. Zawsze zachowa coś w tajemnicy, zanim nie zrealizuje do końca swoich zamiarów. - Dla Eda szczęście oznaczało udany interes - powiedział Estevez. - Nowy budynek Vincent Tower był dosłownie szczytem

jego marzeń. A następny miał być superbudowlą. Projekt jest już gotowy. Ed wiedział, czego chce... Jego sen miał stać się rzeczywistością. Niestety, ktoś podstawił mu nogę w interesach. - W jakich interesach? - Camélia podniósł głos. - To sprawa poufna. - Estevez rozejrzał się po zalanym słońcem gabinecie, jakby szukał ukrytych szpiegów. - Ed prowadził poważne rozmowy w sprawie dużego

obiektu na Piątej Alei; ale ostatnio zaczęły się jakieś kłopoty. Złożył ofertę kupna i miał zapewnienie, że zostanie przyjęta. Wyglądało na to, że warto w to wejść. Ale parę dni temu zgłosił się jakiś anonimowy oferent twierdząc, że wystąpił wcześniej i zaoferował wyższą cenę. Transakcja stanęła pod znakiem zapytania i, jak może pan sobie wyobrazić, Eda to zdenerwowało. Zwłaszcza że nie wiedział, kto za tym stoi. - Nie wiedział, kto złożył konkurencyjną

ofertę? - Sądził, że to może być ktoś zza oceanu - Hongkong albo Saudyjczycy. Tak czy owak - wzruszył ramionami - adwokaci tamtej strony twierdzą, że nie wiedzą, kto naprawdę jest kupcem. Faktem jest, że ktoś złożył konkretną ofertę wcześniej niż my. Przynajmniej tak nam to przedstawiono. - Czy to znaczy, że pana zdaniem prawnicy kłamią? Estevez zastanowił się.

- Co do anonimowego kupca, nie sądzę. Mogą nie wiedzieć, kto to jest. Myślę jednak, że tamci nie byli przed nami. Ktoś tu kłamie. Camélia napełnił swoją filiżankę. - A więc według pana bandyta mógł działać na polecenie konkurencji? - Mógł. - Estevez wrócił do swej zwykłej pozycji, z rękami złożonymi na biurku i wzrokiem nieruchomo wbitym w Camelię. Przez se-

kundę detektyw poczuł się nieswojo i zadał sobie pytanie, kto tu właściwie prowadzi przesłuchanie. Otrząsnął się i ni stąd ni zowąd spytał:

- W takim razie kto to jest Zelda? Gęste, czarne brwi Esteveza uniosły się w zdumieniu. - Zelda? Nie mam pojęcia. - Nie wie pan, czy jest przyjaciółką pana Vincenta? - Nigdy w życiu nie słyszałem tego imienia. Chwileczkę - podniósł rękę sprawdźmy w notesie Eda. Ze środkowej szuflady biurka wyciągnął notes oprawiony w zieloną skórę i otworzył na literze Z.

- Zelda, Zelda, Zelda... hmmm, nic tu nie ma. Może być oczywiście wpisana pod nazwiskiem. Ale trzeba byłoby przejrzeć całość. Camélia wyciągnął rękę. - Zajmę się tym. - Ale... - Estevez zawahał się. - Próbujemy ustalić, kto usiłował zabić pana Vincenta - powiedział ostro Camélia. Popatrzył na zegarek. - Kto zresztą być może już go zabił. Nie wyglądał zbyt dobrze,

kiedy go ostatnio widziałem. - Jezu. - Estevez gwałtownie pchnął notes na drugą stronę biurka. -Jezu, człowieku, niech pan tak nie mówi. - Przez chwilę wyglądało na to, że w jego gładkiej twarzy coś pęknie i Camélia zauważył cień najwyraźniej szczerego bólu w ciemnych oczach. - Ed Vincent to porządny facet powiedział Estevez i tym razem głos mu wyraźnie

drżał. - Mnie, uciekiniera z Kuby, imigranta, zabrał z ulicy w Miami. Nie miałem grosza w kieszeni, ale przypadkiem usiedliśmy obok siebie na ławce, gapiąc się na ocean. Postawił mi filiżankę kawy i opowiedziałem mu swoją historię - jak mój ojciec produkował cygara, jak skończyłem szkołę i poszedłem do college'u uczyć się biznesu. Jak biedo wałem długie lata, ponieważ moja rodzina nie chciała wyjechać z

Kuby. Nawet kiedy zabrali ojcu firmę, czekał i uparcie twierdził, że któregoś dnia muszą mu ją oddać. Wierzył w Boga i w honor i nie przyjmował do wiadomości, że wśród złodziei nie ma mowy o honorze. Przyszedł dzień, kiedy uświadomiłem sobie, że muszę wyjechać. Miałem już żonę i dwoje dzieci. Musiałem zarobić na życie, zapewnić im coś lepszego.

Ciemne oczy patrzyły wprost na Camelię. - Wie pan, co to znaczy zostawić starych rodziców, wiedząc, że nigdy się już ich nie zobaczy? - Zmarszczył brwi i potrząsnął głową. - To jest ból nie do opisania, przygniatające poczucie winy. Ale patrzyłem w oczy moich synów, a mój ojciec to widział. Życie należy do młodych, Ricardo, powiedział mi. Jedź z Bogiem. Wypłynęliśmy na jednej z tych

strasznych łodzi, nie wiedząc, czy dopłyniemy. Udało nam się i Ameryka, niech Bóg ją błogosławi, przyjęła nas. Tylko że dla imigranta z Kuby zabrakło pracy i byłem w skrajnej rozpaczy, kiedy na tamtej ławce spotkałem Eda. Długo siedzieliśmy w kafejce, a ja opowiadałem mu swoje dzieje. I wie pan co? Ed nigdy nie opowiedział mi o swoim życiu. Ani słowa na temat przeszłości. Tylko o

tym, co robi, do czego dąży. Zaproponował mi pracę, znalazł mieszkanie w Nowym Jorku, zapłacił za ubranie i bilety na samolot. A na koniec wysłał moich chłopaków do college'u. Widzi pan więc, inspektorze Camélia, że wybrał pan fałszywy trop. Sądził pan, że to ja mogłem strzelać, wiem o tym. Kocham Eda Vincenta. Chciałbym, żeby to do mnie strzelano, nie do niego.

Estevez rozłożył szeroko ramiona. - Wszystko czym jestem, wszystko co mam ja i moja rodzina, zawdzięczamy temu człowiekowi. Camélia niepewnie poruszył się w fotelu. Zupełnie nie spodziewał się takiej szczerości, ale myśl, że Estevez jest poza podejrzeniami, sprawiła mu przyj emność. Było j asne, że każde j ego słowo j est prawdą i Camélia czuł do niego szacunek za

otwartość. - W takim razie, czy może pan mi powiedzieć, czy ostatnio zaszło coś niezwykłego oprócz kłopotów z transakcją i z niezidentyfikowaną konkurencją? Rzucił to pytanie, nie wiedząc, czego się spodziewać i cierpliwie czekał, aż Estevez się zastanowi. - Jest coś, co zauważyłem niedawno, przeglądając dokumenty. Mniej więcej miesiąc

temu Ed przekazał sporą ilość akcji spółki Melbie Eloise Merrydew. To był dla mnie szok, zwłaszcza że nigdy o tej kobiecie nie słyszałem. - Wzruszył ramionami. Ale właściwie bardzo mało wiem o prywatnym życiu Eda. - Ile tego było? - Jak pan wie, Vincent Property Developers to spółka prywatna. Siedemdziesiąt procent akcji należy do Eda. Dwadzieścia procent do mnie. Pozostałe

dziesięć procent rozdzielono między pracowników. Ed uważał, że to nie jest wyłącznie kupowanie lojalności, ale że każdy otrzymuje uczciwą część. - Uśmiechnął się. - Ed taki po prostu był, detektywie Camélia. - Mam nadzieję, że nadal jest -powiedział policjant. - A ile dokładnie przekazał Melbie Merrydew? - Trzydzieści procent.

Camélia spojrzał na niego z osłupieniem. Wstał, podziękował, zapowiedział, że może jeszcze wróci do tej rozmowy i pożegnał się.

Zdobył gruby, zielony notes, którego przejrzenie na pewno zajmie mu całą noc. Zdobył też garść do niczego nie prowadzących informacji. Bezużytecznych zarówno dla niego, jak i dla biednego Eda Vincenta.

Rozdział 9 Następnego dnia o siódmej wieczorem Ed Vincent wciąż jeszcze żył. Leżał w separatce podłączony do zespołu monitorów. Przybyła jeszcze jedna rurka. Cewnik wprowadzony do głowy odprowadzał nadmiar płynu gromadzącego się w mózgu.

Monitor pokazywał wolne bicie sztucznie podtrzymywanego serca; tętno drgało słabiutko jak u wróbelka. Detektyw Camélia spacerował długim, pustym i lśniącym korytarzem pod pokojem Eda. Dwadzieścia kroków w jedną stronę, dwadzieścia z powrotem, ręce splecione z tyłu, głowa pochylona, jak członek rodziny królewskiej na pogrzebie. Nie było nadziei, że Ed przeżyje tę noc, ale Camélia chciał być na miejscu,

gdyby jeszcze raz odzyskał przytomność. Czekał na szansę, by dowiedzieć się, kim jest Zelda. Wyglądało to na zbrodnię w afekcie, jakąś wersję scenariusza pod tytułem Porzucona kobieta. Ostatniej nocy przebrnął przez wszystkie nazwiska w cholernym zielonym notesie i nie znalazł nic. Nic też nie było o Melbie Eloise Merrydew. Dziwne, że Ed nie

zanotował numeru telefonu tej Zeldy. Ani Melby. Przecież mężczyzna zwykle gdzieś zapisuje nazwiska swoich przyjaciółek. Camélia patrzył na gęstniejący za oknem mrok i gładził zarost na podbródku. Czy tajemniczy rywal zza oceanu chciał rzeczywiście wyeliminować konkurencję? Wielka międzynarodowa transakcja, miliardy dolarów... Nie wiadomo. Na razie jednak nie da się zidentyfikować nieuchwytnego rywala, bo między

Stanami Zjednoczonymi a niektórymi państwami Dalekiego i Bliskiego Wschodu, a także Ameryki Łacińskiej istnieje nieprzenikniona, mroczna kurtyna. Camélia znów westchnął. Życie nie jest łatwe. Nie jest łatwe dla detektywa. I na pewno nie dla tego nieszczęsnego faceta, który leży na szpitalnym łóżku. Ed słyszał pracę własnego serca. Biło tak wolno, że złapał się na czujnym wyczekiwaniu kolejnego uderzenia. Nafaszerowany morfiną,

która miała łagodzić ból, odczuwał pozorny spokój i pomijając powolne bicie serca, w słabym stopniu zdawał sobie sprawę ze swego fizycznego istnienia. Unosił się między chwilami świadomości i ciemnością, w której czuł tylko ciepło, niczym krew pompowaną do ciała przez maszynę. Jeszcze głębiej leżało coś, co ukrywał od bardzo dawna i co nigdy, od lat chłopięcych, nie wynurzało się na powierzchnię. Głęboko pogrzebał te wspomnienia...

Myślał teraz, choć niechętnie, o przeszłości, zastanawiając się, czy tak właśnie w ostatnich sekundach przed śmiercią wraca przed oczami obraz całego życia. Boże, nie chcę tego pamiętać, wszystko już pogrzebałem w przeszłości... Chcę znów lecieć cessną, moim dzielnym, małym skrzydlatym konikiem, chcę znów wrócić do Zeldy... Boże, Zelda, dlaczego... dlaczego? Camélia pociągnął jeszcze jeden łyk

kawy z papierowego kubka. Poczuł znajome kwaśne ukłucie w żołądku i wyrzucił kubek do kosza. Zastanawiał się, ile tego wypił przez dwadzieścia sześć lat pracy. Gdyby kiedykolwiek miał pecha znaleźć się na stole w prosektorium, lekarz sądowy, który otworzy jego brzuch, zobaczy starą, zardzewiałą miskę, brązową, przeżartą i pokiereszowaną przez kwas. Jezu, powinien to natychmiast rzucić. Gdyby

tylko nie lubił tego tak bardzo... Mundurowy siedzący pod salą pooperacyjną rozpaczliwie starał się nie zasnąć. Miał może dwadzieścia lat, głowa co chwilę opadała mu na piersi. Camélia uśmiechnął się. Nie obwiniał go, służba w szpitalu jest nużąca. Wyjął wykałaczkę i dotknął dziąsła. Bolało. Do licha, musi pójść do dentysty. Drzwi otworzyły się i stanęła w nich siostra. Policjant zerwał się na równe nogi,

całkowicie przytomny. Camélia znalazł właśnie bolesne miejsce w dziąśle. - Co z nim, siostro? - wymamrotał. Spiorunowała go wzrokiem, więc szybko wyjął z ust wykałaczkę. - Pan Vincent nadal jest w stanie śpiączki. Nie ma z nim kontaktu. W tej chwili jest sztucznie utrzymywany przy życiu. Możemy tylko liczyć na to, że stan się poprawi. Camélia kiwnął głową.

- Dziękuję, siostro. - Właściwie mógłby iść do domu. - Hej, Brotski - zawołał do policjanta. Zrób sobie przerwę. Wypij kawę i zjedz pączka. Oprzytomniej trochę. Zaczekam tu, aż wrócisz. Twarz młodego funkcjonariusza rozjaśniła się.

- Dziękuję panu. Bardzo jestem wdzięczny. Beznadziejnie tu nudno i człowiek zasypia. Camélia popatrzył za nim. Był chudy, miał zbyt obszerny mundur i niesforny kosmyk w jasnorudej czuprynie. Wyglądał bardzo młodzieńczo. Camélia westchnął. Inaczej dobierało się ludzi do policji, kiedy zaczynał. Każdy musiał mieć

ponad metr osiemdziesiąt i odpowiednią krzepę. Prócz niego, oczywiście. Zajął miejsce Brotskiego przy drzwiach do sali pooperacyjnej. Z założonymi rękami i głową odchyloną do tyłu patrzył w sufit, myśląc o Edzie Vincencie. Ciekaw był, dlaczego prowadził życie samotnika i odludka. I dlaczego nigdy nie mówił o swojej przeszłości. Czy miał coś do ukrycia?

W holu brzęknęła winda i rozsunęły się drzwi. Camélia odwrócił się w tamtą stronę. Długim, lśniącym korytarzem na wpół szła, na wpół biegła jakaś kobieta. Była wysoka, szczupła, na wysokich obcasach poruszała się niezręcznie jak nastolatka. Krótko ostrzyżone złotoblond włosy, ogromne brązowe oczy pełne niepokoju, długie, opalone nogi i bardzo krótka spódniczka. Zdecydowanie nie z Nowego Jorku. Wstał, gdy zbliżyła się do niego.

- Gdzie jest Ed Vincent? Czy leży tutaj? - Poprawiła na ramieniu pasek od torby i obciągnęła spódniczkę. Oddychała ciężko, była zmęczona i potargana. - Czemu pani o to pyta? - Jest pan lekarzem? - Zacisnęła mu rękę na ramieniu, patrząc błagalnie w oczy. Dzięki Bogu, muszę z panem pomówić. Niech pan mi powie, że on z tego wyjdzie. Niech pan powie, że będzie żył, doktorze, proszę.

Camélia popatrzył na jej lewą rękę. Nie było na niej obrączki. Zresztą w ogóle nie miała na sobie żadnej biżuterii, a ubrana była zwyczajnie i tanio. - Nie jestem lekarzem. Kolana się jej ugięły, omal nie upadła. Podprowadził ją do krzesła, osunęła się ze zwieszoną głową. Camélia obawiał się, że dziewczyna za chwilę zemdleje. Pobiegł po wodę. Pewnie

krewna, pomyślał, podając jej papierowy kubek. Albo jakaś wierna pracownica. Była naprawdę przejęta. - A kim dokładnie pani jest, panno...? Uniosła długie, złote rzęsy i spojrzała na niego łagodnymi, wielkimi bursztynowymi oczami. - Jestem Zelda - powiedziała. Rozdział 10 Camelia lekko zakaszlał, by ukryć

zdumienie. Przedstawił się. - Detektyw Marco Camelia z wydziału zabójstw. Popatrzyła na niego. - Zabójstw? Ed nie zginął, prawda? Och, proszę. - Zerwała się, przebiegła obok niego i pchnęła drzwi do sali. Pielęgniarka odwróciła głowę, gdy dziewczyna przebiegła tuż koło niej i też zerwała się na równe nogi. - Hej, proszę zaczekać... - zaczęła ostro.

Zelda już była przy łóżku. Twarz Eda wyglądała obco, był śmiertelnie blady, zgolono mu brodę. Miał zamknięte oczy i wyglądał tak krucho... Koniec, przemknęło jej przez głowę. Osunęła się na kolana, ostrożnie wzięła w dłonie rękę Eda. Jej serce stało się bryłą ołowiu. Biło wolniej, oddychała z trudem. Równie dobrze mogło to być jej biip biip na monitorze - coraz niższe i niższe.

Umierała razem z nim. - Proszę pani, musi pani stąd wyjść szeptała rozwścieczona siostra, ciągnąc ją za rękę. Zdawało się, że kobieta nie słyszy, nieprzytomnie wpatrywała się w pacjenta. - A tak cię prosiłam, ty głupolu - mówiła Zelda, połykając łzy. - Do diabła, Ed, może następnym razem mnie posłuchasz. Marco Camelia pokazał siostrze na migi, by zostawiła ją w spokoju.

- Jestem na dyżurze, proszę pana szepnęła poirytowana pielęgniarka. Przeszkadzacie mojemu pacjentowi. Jest w krytycznym stanie, potrzebny mu spokój. - Zaniepokojona popatrzyła na monitory, na których maleńkie kreseczki zamieniły się nagle w nieregularne zygzaki. - Proszę tylko popatrzyć, co ona z nim robi. - Pobiegła po lekarza. Camelia patrzył. Wzruszenie było widoczne gołym okiem. Ed Vincent reagował na

obecność zabójcy. Domniemanego zabójcy, poprawił się. Nie ma ciała. Na razie. - Zelda. - Dłoń Camelii spoczęła zdecydowanie na jej ramieniu i dziewczyna odwróciła ku niemu twarz. Była blada, miała podbite oczy i ogromne, rozszerzone źrenice jak człowiek w szoku. - Musimy pozwolić mu odpocząć powiedział. Jej oczy powędrowały za spojrzeniem Camelii na zygzakowatą linię na

monitorze. Ciężko, z trudem się podniosła i stała przez chwilę, patrząc na mężczyznę leżącego bez ruchu na łóżku. Potem schyliła się i delikatnie pocałowała go w policzek.

Leciutko jak piórko, pomyślał Camelia i w tej samej chwili wezwany przez pielęgniarkę lekarz dyżurny pojawił się w drzwiach. - Co tu się do diabła dzieje? - Mówił cicho, ale z wyraźną irytacją. - Kim pani jest? Proszę nic nie mówić, proszę stąd wyjść. Camelia szybko wyprowadził Zeldę z pokoju, ponaglając ją, gdy odwróciła się, by

ostatni raz popatrzyć na Eda Vincenta. Przyszło mu do głowy, że jeżeli Zelda rzeczywiście jest „porzuconą kobietą", na pewno zależy jej na Edzie. Wystarczająco, żeby raczej go zabić niż stracić. Taki już jest świat. Powinni przeprowadzić kampanię reklamową, taką samą jak w sprawie narkotyków. Domowa przemoc zabija. Bardzo by się przydała, myślał ze znużeniem.

Zelda padła na krzesło na korytarzu, jakby nogi odmówiły jej posłuszeństwa. - Dlaczego? - spytała, patrząc tępo w pusty korytarz. - Dlaczego chcieli go zabić? Camelia zwrócił uwagę na słowa „chcieli go zabić". - Właśnie to chcielibyśmy wiedzieć. Dlatego zabieram panią na przesłuchanie. Podniosła wzrok, nie rozumiejąc. Na ich piętrze zatrzymała się winda. Wysiadł z niej umundurowany policjant.

- Brotski, proszę poinformować pannę Zeldę ojej prawach. - Słucham? - Brotski zdębiał. Wyszedł zaledwie na kwadrans, a Kamila pod drzwiami sali pooperacyjnej już chciał odczytywać prawa jakiejś kobiecie. A jego to wszystko ominęło. - Poinformuj ją. - W tonie Camelii brzmiała przygana. - Tak jest. - Kobieta patrzyła z osłupieniem na Brotskiego, który jej mówił, że jest

zatrzymana, że ma prawo odmówić zeznań i może wezwać adwokata. - Co się dzieje? O co mu chodzi? Odwróciła się zdziwiona do Camelii. - Zabieramy panią na przesłuchanie w sprawie usiłowania zabójstwa pana Edwarda Vincenta. - Camelia był niesłychanie oficjalny. Miał już przestępcę, był tego pewien. Vincent wymienił jej imię, a on trzymał ją za rękę. - Czy pan oszalał? Podniosła się, a z jej wielkich,

brązowych oczu posypały się iskry. Camelia z przykrością uświadomił sobie, że na tych obcasach musi być od niego o dobre kilkanaście centymetrów wyższa. Miał tylko metr siedemdziesiąt. - Przed chwilą przyleciałam z Los Angeles - krzyknęła. - Nawet nie wiedziałam, że ktoś do Eda strzelał, zobaczyłam w telewizji... Jezu. - Głos jej się załamał, kiedy zdała sobie sprawę z sytuacji. - Pan

chyba nie myśli, że ja to zrobiłam. - Chcemy po prostu przesłuchać panią, panno Zeldo - Camelia był spokojny i rzeczowy. - Może na początek poda nam pani pełne imię i nazwisko. Wzrok kobiety przesuwał się z drzwi sali na długi korytarz. W obawie, że może spróbować ucieczki, Brotski zastawił drogę do windy. - Melba Eloise Merrydew - powiedziała wreszcie ledwo dosłyszalnie i Brotski mógł

niemal zobaczyć, jak Kamili serce ucieka do pięt. Przemknęła mu przez głowę myśl, że być może zatrzymał niewłaściwą osobę. Ale Camelia nie zapominał o ogromnym transferze akcji. - Wydawało mi się, że przedstawiła się pani jako Zelda - rzucił sucho. Jej oczy znów napełniły się łzami, nie wycierała ich, pozwoliła im spływać po twarzy.

- Ed tak do mnie mówił. To on wymyślił to imię. - To takie zdrobnienie - pośpieszył z pomocą Brotski, ale zamilkł pod wpływem spojrzenia Camelii. Camelia wiedział, był pewien, że ma właściwą osobę. Motyw tkwił gdzieś tutaj trzeba tylko go uchwycić. Ten transfer akcji... Za tym wszystkim muszą kryć się pieniądze. Pieniądze i seks - zwykle na to wychodzi, a w tym wypadku na pewno

jest tak samo. - Panno Merrydew, dlaczego po prostu nie pójdzie pani ze mną, żeby o tym porozmawiać? O nic pani przecież nie oskarżam. Chcemy, by dostarczyła nam pani tylko informacji o paru szczegółach dotyczących prywatnego życia pana Vincenta. - Będę potrzebować adwokata? Nie była tak głupia, jak ją po dziwnym wyglądzie osądził Brotski. - Oczywiście, jeżeli pani sobie życzy.

- Ale ja chcę wam pomóc. Zrobię wszystko, co tylko mogę. Nie mam nic do ukrycia... - Rzuciła błagalne spojrzenie na zamknięte drzwi sali, w której leżał Ed. Proszę mi pozwolić jeszcze popatrzyć na niego, tylko się pożegnam... Jej głos się załamał i przez ułamek sekundy w zaciętości Camelii coś się zachwiało. Robiła wrażenie tak oszołomionej i zrozpaczonej, że zastanawiał się, czy można

podejrzewać ją o tak ohydną zbrodnię. Ale z doświadczenia wiedział, że winowajcy bywają równie czarujący i sugestywni, za to znacznie bardziej przebiegli niż ludzie niewinni.

- Obawiam się, że lekarz na to nie pozwoli, panno Merrydew. Może później... Ujął ją pod rękę, poprowadził do windy, ale nagle obróciła się gwałtownie. - Do widzenia, Ed - krzyknęła głosem, który mógłby obudzić umarłego. - Do widzenia, kochanie. Wrócę. Czekaj na mnie. W sali pooperacyjnej lekarz i pielęgniarka zobaczyli, jak w chwili, gdy rozbrzmiewały ostatnie słowa Zeldy, kąciki ust Eda Vincenta lekko się

uniosły. Zygzaki na ekranie monitora były wielkie jak piramidy. - Można by pomyśleć, że to uśmiech powiedział osłupiały lekarz. Sprawdził oznaki życia pacjenta, podniósł powieki, poświecił maleńką latarką w źrenice. Nic się nie zmieniło. Ed Vincent wciąż był w stanie śpiączki. Drgnięcie twarzy było tylko nerwowym tikiem. Znalazłaś mnie, Zeldo. W samą porę.

Nie odchodź, maleńka, chciał krzyczeć za nią. Mogę nie doczekać twojego powrotu... Zostań, Zeldo. Proszę, zostań. Powiedz mi, co robiłaś, co z Riley i z psem, co z twoją firmą... opowiedz mi jeszcze raz, jak się spotkaliśmy...

Rozdział 11

Doktor Art Jacobs był na dobroczynnej kolacji na rzecz fundacji kardiologicznej w hotelu Waldorf. Z Albertem Riccim wymieniali dotychczas ukłony; znali się z imprez charytatywnych. Ich żony działały w tych samych komitetach. Ale tego wieczoru Ricci zaskoczył go swoim: - Jak się masz, Art? - Dziękuję. U ciebie wszystko w porządku? - Zwykle, kiedy ktoś zagadywał go na

przyjęciu, chodziło o drobną, darmową poradę medyczną. - Pierwszorzędnie, dzięki, Art. Podobno masz ważnego pacjenta. Ed Vincent, prawda? - Taa... Biedny Ed. To mój dobry przyjaciel. - Trzyma się? Jacobs wzruszył ramionami. - Trzyma się. Na razie. - Jest szansa, że z tego wyjdzie?

- Zawsze jest szansa. Ale wątpię, bo stan jest bardzo ciężki. Z drugiej strony znów wzruszył ramionami - mija już druga doba, a facet wciąż żyje. Nic nie wiadomo. - Więc nie traćmy nadziei - Ricci skinął głową i pożegnał się. O co tu właściwie chodzi, zastanawiał się Art. Dlaczego Alberto Ricci pyta, co z Edem. O ile wie, nigdy się nie spotkali. Znów wzruszył ramionami. Pewnie zwykła,

próżna ciekawość. Strzelanina znalazła się na pierwszych stronach gazet. Teraz Ricci będzie mógł opowiadać swoim przyjaciołom, że ma wiadomości z pierwszej ręki. Ed Vincent ma szansę. Niestety, niewielką.

Rozdział 12 Opowiem panu, jak się to wszystko

zaczęło. Melba siedziała wyprostowana na niewygodnym drewnianym krześle w małym pomieszczeniu bez okna. Byli w komisariacie, w samym środku Manhattanu. Założyła nogę na nogę, prezentując całą ich długość i wyglądała już przytomniej, choć nadal była wstrząśnięta. Camélia dostrzegł, że jest wyjątkowo piękna coś było w spojrzeniu jej miedzianych oczu, wdzięku długiej szyi, w słodyczy

pełnych warg. Przynajmniej nie płacze, pomyślał, podając jej kubek kawy. Wyjął z marynarki paczkę winstonów, wytrząsnął jednego i podsunął Melbie. Pokręciła głową. Nie, dziękuję. Patrzył w milczeniu, jak popija kawę małymi łykami. Nie wierzył jej za grosz. Trzydzieści procent to bardzo duże udziały. Był ciekaw, co właściwie Ed Vincent

zapisał jej w testamencie. Czeka, myślała Melba. Czeka, żebym powiedziała, że to ja strzelałam. Sądzi, że ma mnie w ręku. Przez sekundę żałowała, że nie pali, miałaby przynajmniej jakieś zajęcie dla rąk. Przestań przejmować się tym facetem, powiedziała sobie. Swoją drogą wygląda jak Al Pacino w roli gliny. Popatrzyła na niego, po raz pierwszy po prostu mu się przyjrzała. Na swój sposób

był przystojny: lśniące, czarne włosy, szerokie czoło, ciemne oczy pod gęstymi czarnymi brwiami, mocny podbródek z cieniem zarostu. Widać było, że jego silne, muskularne ciało jest w dobrej formie. Twardy gliniarz. Przez chwilę sytuacja wydała jej się nierealna, jak z filmu. Powrót do rzeczywistości przypominał cios w żołądek. Popatrzyła Camelii w oczy, uświadomiła sobie, że jest tu, by pomóc Edowi. Potrzebował jej.

- Mówiłam Edowi, że ktoś chce go zabić. - Niepewnie postawiła styropianowy kubek na porysowanym, drewnianym biurku. - Przecież mówiłam.

- Tak? A kiedy dokładnie mu to pani powiedziała, panno Zeldo? Rzuciła mu ostre spojrzenie i Camélia zorientował się, że popełnił błąd. „Zelda" to imię, którym nazywał ją wyłącznie Ed Vincent. - Trzy miesiące temu - odpowiedziała chłodno. - Kiedy spotkałam go po raz pierwszy. Camélia rozluźnił srebrny krawat, którego jeden koniec zatonął w kawie. Tylko trzy

miesiące - i trzydzieści procent udziałów... Naprawdę musi coś w sobie mieć. Zaciągnął się papierosem zabronionym przez żonę, po czym zgasił go w popielniczce, gdy Zelda czyli Melba wachlowaniem ręki odpędzała od siebie dym. - Przepraszam. Nie sądziłem, że dym będzie pani przeszkadzał. - Pan powinien wiedzieć o tym lepiej, detektywie Camélia - odpowiedziała z naganą w głosie. - Palenie zabija.

Podobnie jak kule z półautomatycznej broni, pomyślał, ale się nie odezwał. W milczeniu popijali kawę. - Może najlepiej zacznie pani od początku - podsunął jej usłużnie. Kiwnęła głową. - Dobrze, ale początek był wcześniej, jeszcze zanim go spotkałam. -Oparła łokcie na biurku i pochyliła się ku Camelii. Patrzył w jej pod-puchnięte oczy. - Czuję się winna - szepnęła z bólem. Wydaje mi się, że mogłam temu zapobiec,

gdybym tylko bardziej się starała, gdybym była bardziej stanowcza... ale Ed i tak by nie posłuchał. Camélia poprawił się w fotelu. Pozwoli jej mówić. Ciekawe, co ma do powiedzenia. - Wszystko zaczęło się pod koniec października. Mniej więcej rok wcześniej uruchomiłyśmy z Harriet Simons, moją przyjaciółką, firmę przeprowadzkową. Nazwałyśmy ją Do Przodu uśmiechnęła się skromnie. - Jest to

raptem czternastometrowa ciężarówka i małe biuro w starym magazynie w Venice Beach w Kalifornii. Ciężarówka była zupełnie nowa - dodała z żalem. - Dostałam niewielki spadek po ciotce Hester i przeznaczyłam go na zadatek. Zadłużyłam się po uszy. To było nasze pierwsze duże zlecenie, przeprowadzka wysokiego urzędnika z całą rodziną z Beverly Hills do Karoliny Północnej. Przejechałyśmy cały kraj,

wszystko poszło zgodnie z planem, więc postanowiłyśmy uczcić to kolacją. No i Harriet się zatruła. Przypuszczam, że ostrygami. Wylądowała w szpitalu. Powiedzieli, że musi zostać kilka dni, więc postanowiłam wracać sama. Ciężarówka potrzebna nam była w Los Angeles, bo kilka dni później miałyśmy następne zlecenie.

Cały dzień lało. W telewizji mówili o cyklonie. Żaden deszcz nie mógł mnie zatrzymać, bo po prostu musiałam wracać. No więc ruszyłam... Boże, pamiętam to tak wyraźnie, jakby to było wczoraj...

Rozdział 13 Mel ostrożnie prowadziła szesnastokołową, czternastometrową ciężarówkę po

wąskiej drodze. Było czarno jak w grobie, a wyjący wicher straszliwie kołysał wysokim samochodem. Na odludnej drodze pełno było połamanych konarów i przewróconych drzew; deszcz zacinał z boku, fale wody zalewały przednią szybę i pracujące bez przerwy wycieraczki. Prowadzenie samochodu w takiph warunkach było wyłącznie kwestią instynktu i wyczucia. Melba zdawała sobie sprawę,

że jej decyzja o wyruszeniu w drogę była szaleństwem, skoro prognozy zapowiadały murowany cyklon. Ale biznes to biznes. Musiała wracać do Los Angeles. Drżała z zimna w przemoczonym podkoszulku, marzyła o swetrze. Nerwowo przejechała ręką po wystrzępionych, jasnych włosach. Wydawało jej się, że jedzie już wieczność. Mogłaby przysiąc, że pół godziny temu powinna była dotrzeć do

skrzyżowania autostrad, ale orientacja w przestrzeni nie była jej najmocniejszą stroną. Znana była z tego, że gubi się dwie przecznice od własnego domu. W ciągu ostatniej pół godziny nie widziała ani jednego budynku, żadnych zabudowań. Przerażała ją perspektywa zgubienia się na tym pustkowiu. Należało już dawno zawrócić, ale droga była zbyt wąska dla ogromnej ciężarówki. Melba postanowiła zatrzymać się na noc w jakimś motelu. Los Angeles może poczekać.

Szczytem marzeń była teraz kawa, kanapka i ciepłe łóżko. Droga nagle się skończyła. W ostatniej chwili Melba nacisnęła hamulec, wielka ciężarówka zakolebała się i stanęła. Przed nią był wąski most. Przez wycie wiatru usłyszała charakterystyczny, niski ryk fal i ze zdumieniem stwierdziła, że znalazła się blisko oceanu. Zbyt blisko. Nie dojrzała drugiego końca mostu, ale widziała ogromne, białe grzbiety przewalających się pod nim fal. Były coraz wyższe.

Nie miała jak zawrócić. Mogła zostać na miejscu i utonąć w podnoszącej się wodzie albo zaryzykować i przejechać.

Bardzo ostrożnie wjechała na most, zaciskając ręce na kierownicy, kiedy wicher

wściekle uderzał w samochód. Dobry Boże, co ona tu robi, chyba oszalała. Tylko idiota może zabłądzić i pchać się przez taki most w czasie huraganu. Wielka ciężarówka pokonała ostatnie metry zanurzona w wodzie powyżej kół, ale trafiła na zalaną deszczem drogę. Mel rozluźniła spocone dłonie na kierownicy. Była przynajmniej na stałym gruncie, choćby nawet pokrytym wodą na pół metra. Otworzyła okno i wyjrzała do

tyłu. Fale przewalały się przez na wpół zatopiony most. Nie było już powrotu. Droga wznosiła się łagodnie pod górę i po kilku minutach Mel znalazła się na suchszym lądzie. Jechała teraz przez lasy, słysząc ryk wichru w wierzchołkach drzew. I wtedy zobaczyła dom. - Dzięki ci, Boże - wymamrotała. Cywilizacja. Nareszcie. Samotny dom miał mnóstwo wykuszy i ganków, był ciemny i przywodził myśli

o duchach. W oknach nie jaśniało zapraszające światło, z komina nie unosiły się kłęby dymu, nie było słychać szczekania psa. Mel poczuła ciarki na plecach. Widok kojarzył jej się z thrillerem. Instynkt podpowiadał, że powinna natychmiast pędzić do ciężarówki i wracać tam, skąd przyjechała. W tym momencie zauważyła samochód stojący między drzewami. Zwykły, porządny ford taunus.

Tłumacząc sobie, że faceci z thrillerów nie jeżdżą pospolitymi fordami, niepewnym krokiem weszła po schodach. Jeszcze raz się zawahała. Jest sama, dom stoi na kompletnym odludziu i nie wiadomo, kto w nim mieszka. Drżąc, starła dłonią deszcz z twarzy. Jeśli teraz zawróci, utonie, przekraczając most. Albo na jej ciężarówkę zwali się drzewo. Albo przerwana linia wysokiego napięcia. A wicher może przewrócić samochód... To

właśnie oznacza znaleźć się między młotem a kowadłem... Zmarzniętym palcem nacisnęła dzwonek.

Rozdział 14 Zadzwoniła jeszcze raz. Dygotała. Zaczęła walić w drzwi. Żadnej odpowiedzi. Nacisnęła klamkę. Ku jej zdumieniu, drzwi się otworzyły. Dom tonął w

całkowitych ciemnościach. - Halo? - Głos niósł się niesamowitym echem. - Jest tam kto? -Odczekała chwilę i znów krzyknęła. W gębokiej ciszy jej głos brzmiał słabo i niepewnie. Udało jej się wymacać na ścianie kontakt, nacisnęła go i musiała zmrużyć oczy w świetle, które nagle zalało wnętrze. Stała przed schodami prowadzącymi na

galerię nad holem. Na dole był tylko duży pokój, skąpo umeblowany podniszczonymi starymi sprzętami. Nikt tu chyba nie mieszkał, wyglądało na to, że trafiła do jakiegoś letniskowego domu nad morzem. Na prostym, drewnianym stoliku stała piękna, ale złowrogo wyglądająca rzeźba z brązu - kot, który właśnie złapał przerażonego ptaka. Obok stała kamienna waza

pełna słodkich galaretek. Mel nagle poczuła głód, zanurzyła rękę w wazie i wzięła garść cukierków. Zastanawiała się, co ma zrobić. Na podłogę z gołych desek cały czas kapała z niej woda. Jeśli zastanie ją tu właściciel, może ją wysłać do więzienia za włamanie i najście. Właściwie się nie włamała, bo drzwi były otwarte. Wzruszyła ramionami z rezygnacją. W końcu, u diabła, wszystkiemu winien jest sztorm - na

pewno jej wybaczą. Druga myśl mignęła jej w głowie, gdy zobaczyła się w lustrze. Wyglądała okropnie. Rozpłynęło się logo firmy Do Przodu namalowane tandetną czerwoną farbą na białym podkoszulku. Zapewne będzie je długo nosić na piersi. Miała czerwony nos, podkoszulek przyklejony do ciała niczym druga skóra i przemoczone robocze buty,

w których chlupała woda, gdy podchodziła do przeszklonej ściany wychodzącej na ocean. Gruba warstwa deszczu zacierała widok, ale Mel słyszała ryk fal przelewających się gdzieś niżej pod skałami. Zadrżała. Szaleństwo żywiołów za oknem sprawiało, że cisza panująca wewnątrz domu zdawała się jeszcze bardziej niesamowita. Nagły, niespodziewany dźwięk przeszył ciszę. Zamarła, przestała oddychać.

Czyżby trzasnęły gdzieś drzwi? Dom trząsł się od uderzeń wiatru, Mel słyszała, jak trzeszczy drewniana konstrukcja. Bardzo chciała mieć teraz obok siebie Harriet i razem z nią śmiać się z tego wszystkiego. Ostrożnie cofnęła się do holu i jeszcze raz zawołała, choć zapewne umarłaby na serce, gdyby ktokolwiek odpowiedział. Boże, ależ jest mokra. Musi się gdzieś umyć. Po drugiej stronie holu zobaczyła drzwi. Otworzyła je i zapaliła światło.

Patrzyły na nią szkliste, ciemne oczy martwego mężczyzny. Jego zmasakrowana głowa tonęła we krwi, która rozlała się na podłodze w wielką kałużę. Krew i wnętrzności obryzgały wszystko dookoła... Wiedziała, że krzyczy, ale z jej gardła wydobyło się jedynie wycie. Chciała uciec, ale przerażenie przykuło ją do miejsca. I wtedy zgasło światło. Panika rozlała się w żyłach Mel jak

gorąca lawa, popychając ją do ucieczki. Prosto w ramiona mężczyzny.

Poczuła broń wbitą w żebra. Bez chwili namysłu trzasnęła go pięścią w brzuch i usłyszała, jak padł do tyłu. W tej samej sekundzie pędziła, ślizgając siępo podłodze. Uciekała, uciekała przed śmiercią... w ciemność nocy. Wicher uderzył nią o ścianę, przez grubą zasłonę deszczu nie mogła nawet

zobaczyć ciężarówki. Boże, zaraz ją dogoni... Kurczowo trzymała się barierki ganku i skulona, z trudem posuwała się w dół. Poryw wiatru zwalił ją z nóg, zatamował oddech, runął deszcz ciężki jak grad. Mel zdyszana upadła na ziemię i na brzuchu przeczołga-ła się po spływającej wodą nawierzchni drogi. Musisz to zrobić, po prostu musisz... pomyśl o Riley... Boże, to musi się udać.

Była już pod ciężarówką, mokra jak foka, wciąż z trudem łapiąc oddech. Szlochając ze strachu, wyczołgała się po drugiej stronie, podciągnęła się do góry i gorączkowo szarpnęła drzwi kabiny. Na pewno są zamknięte... ale nie pamiętała, czyje zamknęła. Otworzyły się gwałtownie, niemal zwalając ją z nóg. - Dzięki ci, Boże, dzięki - mamrotała, podciągając się do kabiny. -Dzięki...

I wtedy jakaś dłoń uderzeniem zamknęła jej usta. Znów poczuła lufę pod żebrem. - Zamknij się kurwo. Jedno pieprzone słowo i koniec z tobą. Zrozumiałaś? Jego ręka śmierdziała starymi papierosami. Mel poczuła mdłości i strach. Zakrztusiła się, zbierało jej się na wymioty. Odruchowo puścił ją i wtedy w ułamku sekundy rzuciła się i przejechała paznokciami po jego twarzy, wbijając

mu kciuki w oczy... - Cholera. - Pięść mężczyzny dosięgła jej kości; Mel usłyszała przyprawiający o mdłości trzask i powoli osunęła się na ziemię. Patrzył na nią wściekły. Z bólu miał oczy pełne łez. Dotknął ręką twarzy i poczuł krew tam, gdzie Mel głęboko wbiła paznokcie w jego ciało. Chciał ją zabić natychmiast, ale była mu potrzebna. Wyjął z kieszeni komórkę, drogi model

Ericcsona i wystukał numer Maria de Soto. Jakimś cudem uzyskał połączenie. Wytłumaczył, że Vincent się nie pojawił, że jest teraz w samym centrum wściekłego huraganu i żeby de Soto się nie martwił, bo dopadnie go następnym razem. Właściwie to Vincent już jest trupem. Nie wspomniał o kobiecie ani o martwym Kubańczyku. - Wstawaj. - Podniósł Mel na nogi i

wepchnął ją na siedzenie kierowcy. Teraz nas stąd wywieziesz. - Lufa sigmy była tuż przy jej uchu. Mel patrzyła przed siebie. Kręciło jej się w głowie, miała wrażenie, że jej kość policzkowa się rozpadła. Nie było szansy na ucieczkę, musiała robić to, co kazał. Trzęsąc się, wsunęła kluczyk w stacyjkę. O dziwo, silnik zapalił natychmiast. Czuła na skroni lodowaty dotyk lufy.

- Dobrze - powiedziała - jedziemy. Ruszyła z podjazdu na drogę prowadzącą w stronę mostu. Most! Boże, przecież na pewno jest już pod wodą. Nie da rady go przejechać, a on ją wtedy zabije, to jasne... O, Riley... kochana córeczko. Zaskoczyło ją tarcie wycieraczek po suchej przedniej szybie. Deszcz ustał gwałtownie, jakby ktoś nagle zakręcił kurek. Wiatr osłabł. Nie było fal. Tylko ponury bezmiar czarnych wód, z których

wynurzały się bariery mostu, znacząc jego miejsce. Niebo było teraz czyste, rozjaśniało się. Dobiegły ją głosy ptaków... Chyba ma halucynacje. Z głębin pamięci przypłynęło zasłyszane kiedyś zdanie o tym, co się dzieje w oku cyklonu. Wszędzie wokół szaleje burza, a w oku panuje spokój; ptaki porwane przez wicher i niesione setki, czasem tysiące kilometrów od swych gniazd nagle

trafiają na dziwne, nowe terytorium. Oczywiście tylko na chwilę, póki wir burzy znów ich nie pochwyci i nie zabierze dalej. Albo zabije. Tak jak ją. Spojrzała na posępny, czarny ocean. Nie wiedziała, czy most w ogóle jeszcze istnieje i jaka jest głębokość wody. To samobójstwo. Mężczyzna przycisnął mocniej broń do jej skroni. - Jedź - rozkazał.

Rozdział 15 Przejechała pani, jak się domyślam powiedział z sarkazmem Camelia, obracając w palcach niezapalonego papierosa i niecierpliwie stukając nogą. Jest stuknięta czy robi z niego idiotę? Tak czy inaczej świetnie zmyśla. Mel zauważyła jego

sceptyczne spojrzenie. Zirytowało ją. Tak, na szczęście - odpowiedziała sztywno. Nagle wybuchła. -Do cholery, wypruwam tu sobie flaki. Chce pan słuchać, czy nie?

Uśmiechnął się na widok jej twarzy zaróżowionej od gniewu. - Właściwie mogę. - Och! - Była na skraju rozpaczy. Zapadła się, a w każdym razie osunęła się na ile mogła na drewniane krzesło z prostym oparciem. Patrzyła na niego ze złością. Ten facet trzymał pistolet przy mojej głowie - mówiła wolno i wyraźnie, rozdzielając poszczególne słowa, jakby zwracała się do dziecka. - Nie chciałam zginąć.

Chciałam wrócić do domu, do mojej córki. Chciałam jeszcze pracować z Harriet i przeprowadzać ludzi. Chciałam żyć. Patrzyła mu w oczy. Odpowiedział jej zimnym spojrzeniem. - Dlatego powiedziałam „przepraszam" ciotce Hester, która sfinansowała moją śliczną ciężarówkę i wpakowałam ją czołowo w drzewo. Camelia wydał cichy gwizd podziwu. - Dobrze pomyślane - stwierdził. Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że

kobieta może coś takiego wymyślić - dodał jakby do siebie. -Zanadto się przejmujecie rysą na nowej karoserii. Mel oparła łokcie na biurku i ukryła twarz w dłoniach. Bolała ją głowa, czuła się zbyt wyczerpana, by się spierać. - Otworzyłam oczy dwa dni później. Leżałam w szpitalu. Przy łóżku siedziała Harriet, która przyglądała mi się nieufnie i podejrzliwie...

Twarz Harriet zamajaczyła niewyraźnie przed oczami Mel. Obraz był mglisty i zamazany, jak oglądany pod wodą, ale Mel mrugnęła dwa razy i Harriet ostatecznie pojawiła się przed nią. Harriet Simons, najlepsza przyajciółka Mel i jej partnerka w interesach była nieco po trzydziestce. Uważała się za „eksaktorkę", ale w rzeczywistości nie była „eks" pod żadnym względem. Drobna, szczupła jak chart, miała wyjątkowo

głęboki, ostry głos i wiecznie wydzwaniała do swojego agenta w nadziei, że tym razem uśmiechnie się do niej szczęście. To Harriet wymyśliła nazwę ich firmy Do Przodu. Stwierdziła, że pasuje ona nie tylko do sytuacji klientów, którzy przenoszą się z miejsca na miejsce, ale i do ich własnego położenia, ponieważ obie porzucają dawną, nieciekawą przeszłość i

ruszają naprzód w nowe życie. Prawda była jednak taka, że Harriet jeszcze niczego nie porzuciła. Biegała na wszystkie przesłuchania i castingi, a magazyny o aktorach studiowała jak Biblię. Dziwny tylko był pełen niepokoju wyraz twarzy Harriet. Dziwny, bo Harriet niełatwo było przestraszyć. - Czy ze mną wszystko w porządku? Mel z trudem rozpoznała własny ochrypły

głos. - Jasne. - Twarz Harriet rozjaśniła się z ulgą, kiedy zgryźliwie dodała: - Jak na idiotkę, która wbija w drzewo naszą jedyną nowiutką ciężarówkę. - Przecież był huragan - potulnie tłumaczyła Mel. - Jesteś tu od dwóch dni - odpaliła Harriet. - Masz szczelinowe pęknięcie czaszki, wstrząs mózgu i złamaną kość policzkową... Mel dotknęła ręką twarzy, wymacała

opatrunek i nagle wszystko stanęło jej przed oczami. - Harriet - gwałtownie ścisnęła dłoń przyjaciółki. - On usiłował mnie zabić... ten facet naprawdę chciał mnie zabić... Zabił już jakiegoś człowieka, tego w bibliotece... Boże, muszę stąd wyjść, trzeba pójść na policję... Usiłowała wstać, była już w połowie drogi z łóżka, ale Harriet przytrzymała ją i

zaciągnęła z powrotem. - Siedź na miejscu, mała - powiedziała stanowczo. - Nigdzie nie pójdziesz. W każdym razie nie teraz. Mel patrzyła na nią, nic nie rozumiejąc. - Nie słyszałaś, co powiedziałam? Ten człowiek miał broń i trzymał ją przy mojej głowie... Właśnie dlatego wjechałam w drzewo... Na twarzy Harriet odmalowało się kolejno zainteresowanie, potem wrażenie, że być

może, ale tylko być może, nie są to halucynacje kobiety, która niedawno oberwała w głowę i że jednak nie da się wykluczyć wersji przedstawionej przez Mel. - Zacznij od początku - poradziła, praktyczna, jak zawsze. Mel posłusznie opowiedziała jej całą historię od A do Z, a potem powtórzyła, dodając szczegóły, które wcześniej przeoczyła, łącznie ze szkarłatną kałużą krwi pod ciałem zabitego, żółtymi strzępami ciała, światłem, które zgasło, ciosem

zadanym jej przez mężczyznę, który zmusił ją potem do jazdy przez zatopiony most, kiedy w ogóle nie wiadomo było, czy z tego wyjdą... - Prawie bym ci uwierzyła skomentowała Harriet, kiedy Mel skończyła swoją opowieść - gdyby nie to, że w rozbitej ciężarówce nie znaleziono nikogo poza tobą. Nie było żadnego mężczyzny. I żadnej broni. Byłaś sama. Ekipa ratunkowa musiała

wycinać cię z kabiny specjalnym urządzeniem. Popatrz na to od tej strony, Mel dodała przytomnie -masz szczęście, że żyjesz, więc zapomnij o tych wszystkich koszmarach. Nie pozbierałaś się jeszcze po wstrząsie mózgu. - Przecież mi się to, do cholery, nie śniło. - Mel już zdołała zerwać się z łóżka i szperała w szafce, gdzie upchnięto jej worek marynarski, razem z nią uratowany z samochodu. Zrzuciła szpitalny szlafrok,

nacią-

gnęła bluzę, spodnie i wcisnęła stopy w tenisówki. Odwróciła się do Harriet, która gapiła się na nią z otwartymi ustami. Dobra, idziemy -powiedziała. - Dokąd? Jesteś chora, ranna i na lekach. Dopiero co obudziłaś się po wstrząsie

mózgu. Lekarz mnie zabije, jeżeli pozwolę ci ruszyć się z tego pokoju. A w ogóle to idę po niego... - Dobra, idź. - Mel była już za drzwiami, biegła chwiejnym krokiem po lśniącym, wypolerowanym linoleum, którym wyłożono korytarz. - Wypisuję się stąd. Harriet złapała worek i sapiąc, popędziła za nią. - Ale dokąd idziemy? Mel na wpół obrócona, rzuciła jej

miażdżące spojrzenie. - Do gliniarzy, to chyba jasne stwierdziła tak, jakby żadna inna możliwość nie wchodziła w grę. Wbrew protestom lekarzy Mel wypisała się ze szpitala i z Harriet za kierownicą wynajętego samochodu pojechała na komendę policji. - Zapewne nie muszę panu mówić, co było dalej. - Powiedzieli, że pani zwariowała?

Pochyliła się nad stołem, patrząc mu prosto w oczy. - Czy pana zdaniem jestem stuknięta? Wzruszył ramionami. - Umie pani opowiadać, panno Zeldo. Jej spojrzenie stwardniało. - Dla pana „Melba". - Och, przepraszam, panno Melbo. A więc? Co powiedzieli ci gliniarze, jeśli nie to, że pani zwariowała? Opuściła ramiona, patrzyła na stół, w skupieniu marszcząc brwi.

- Powiedzieli mi, że nikt nie zginął w czasie burzy. Nie znaleziono żadnych ciał. Okolica wyszła z cyklonu obronną ręką, poza paroma wypadkami drogowymi, w tym moim. Wytłumaczyłam im, gdzie mniej więcej jest ten dom na plaży i że na pewno było tam ciało. Znali to miejsce, wiedzieli, że dom należy do Eda Vincenta, potentata w branży nieruchomości. Potem wyświadczyli mi wielką łaskę i zadzwonili do niego.

Telefon przyjęła gospodyni. Powiedziała, że wszystko jest w porządku, panuje spokój, nie ma żadnego ciała ani żadnej krwi. Wprawdzie pan Vincent zawsze przylatuje na weekend, tym razem nie przybył jednak z powodu burzy. Nie było go tam, jej też nie. Nie było nikogo. Rozdział 16 Wychodząc z komendy policji w Charlestonie, Mel zastanawiała się, czy rzeczywiście jej się to przyśniło, czy

naprawdę wymyśliła to wszystko w gorączce po wstrząsie mózgu. W końcu uderzyła czołowo w drzewo... W drodze powrotnej opadła znużona na siedzenie w samochodzie, zamknęła oczy - i nagle znów przypłynął do niej zapach zleżałego tytoniu, zapach rąk zabójcy. Poczuła zimną, twardą stal broni przytkniętej do głowy i usłyszała jego „Jedź..." wypowiedziane lekko gardłowym głosem.

Otworzyła szeroko oczy i wyprostowała się. - Nie można zapamiętać zapachów ani dotknięć ze snu. To nie mógł być sen. Wygramoliła się z maleńkiego samochodziku, co przy jej pokaźnym wzroście nie było łatwe i popędziła na miejsce kierowcy. - Ja prowadzę - zakomenderowała, a nuta strachu i pośpiechu w jej głosie kazała Harriet przesiąść się na miejsce pasażera, zanim w ogóle przeszła jej

przez głowę jakakolwiek myśl o bezpieczeństwie samochodu oddanego w ręce kobiety, która niedawno została ranna, ma wstrząs mózgu i bierze leki. - Powiedz, że to przedstawienie, w którym ja gram, a ty śnisz i jedźmy po prostu do domu - błagała, gdy Mel śmignęła przez rondo, kierując się na północ od Charlestonu. - A w ogóle dokąd jedziemy?

- A jak sądzisz? - Mel wcisnęła gaz i wjechała na nadmorską drogę. Spieszyła się, musiała udowodnić, że to wszystko zdarzyło się naprawdę. Na widok mostu ostro zahamowała. Woda już opadła. Nawierzchnia była zniszczona, pokruszona po bokach, brakowało wielu słupków bariery. Na wielkiej tablicy widniał napis: „Uwaga, most zamknięty do odwołania". - No to koniec - powiedziała Harriet z ulgą. Sytuacja nieco wymykała jej się

spod kontroli i w ogóle Harriet nie była pewna, czy chce oglądać trupa. - Jeszcze nie - Mel znów przycisnęła gaz i samochód potoczył się podmytym mostem. - Jechałam wtedy w gorszych warunkach, a teraz przynajmniej nie ma huraganu, nie siedzę w szesnastokołowej ciężarówce i widzę, co robię. Harriet wstrzymała oddech. Jedną rękę trzymała na klamce, w każdej chwili gotowa się ratować, drugą zakryła oczy, gdy Mel

ostrożnie manewrowała maleńkim samochodzikiem między dziurami i wybojami.

- Tylko mi nie mów, że będziemy tędy wracać. - Silny zwykle głos Harriet brzmiał słabo. - Nie sądzę, żebym to wytrzymała. - Pozostaje ci tylko droga wpław. To jest jedyna trasa tam i z powrotem. Patrz, Harr, jest. Widzisz, miałam rację. Dom stał cichy i nietknięty. Świeciło słońce, spokojny ocean z łagodnym pluskiem uderzał o skały. Nic w najmniejszym stopniu nie przypominało sceny z

thrillera. - To tutaj? To jest ten dom koszmarów? Harriet roześmiała się z ulgą. - Boże, myślałam, że zobaczę co najmniej Drakulę. Mel już wyskoczyła z auta, wbiegła na schody i stała na werandzie, trzymając palec na dzwonku. Harriet wysiadła, oparła się o samochód. Czekała. Nic się nie działo, dom był pusty. Tym razem drzwi były zamknięte. - Cholera - stęknęła Mel, próbując

jeszcze raz. - Cholera, cholera, do jasnej, ciężkiej cholery! Harriet zachichotała. - Naprawdę, śliczna panienko, nie wiem, czy mamusi panienki z takiego dobrego domu z Południa spodobałyby się te przekleństwa. Mel już obiegała werandę, przyciskając nos do okien i osłaniając oczy dłonią, by przeniknąć wzrokiem odbicia w szybach. - Tutaj - szybkim ruchem ręki

przywoływała Harriet. - Tu jest ten pokój, biblioteka. Tu widziałam zwłoki, dokładnie pamiętam... Harriet wpatrywała się w szybę. Wnętrze wyglądało całkiem normalnie, wszystko było na swoim miejscu, nigdzie nie widziała kałuży krwi. - No i gdzie to ciało, Mel? - spytała w końcu. Gdzie jest ten niby--zabójca? Kim jest? - Nie wiem. - Mel potrząsnęła głową, całkowicie zdezorientowana. - Po prostu

nie wiem. Wiem tylko, że nie zwariowałam, ale na pewno zwariuję, jeśli nie dowiem się, o co tu chodzi. Usiadła ciężko na schodach werandy. Trzymając łokcie na kolanach, oparła głowę na dłoniach i patrzyła na czarną nawierzchnię drogi. Tędy się czołgała, stąd ją porwano. Pamiętała, jak morderca wciągał ją do kabiny, jak z nim walczyła, jak

rozorała mu twarz i wbiła palce w oczy... Pamiętała brutalne uderzenie w policzek, które powaliło ją na podłogę kabiny, nieprzytomną z bólu. A jednak nie była aż tak nieprzytomna, by nie słyszeć, co mówił. - Dzwonił gdzieś - przypomniała sobie. - Po tym, jak mnie walnął, do kogoś zadzwonił. Powiedział im, że Eda Vincenta nie było, ale dostanie go następnym razem. - Niebieskie oczy Melby zrobiły się okrągłe z przerażenia, złapała

Harriet za ramiona. - Słuchaj, Harriet. Uwierz mi. Ed Vincent jest na liście tego mordercy. Jeżeli go nie ostrzegę, następnym razem to jego zwłoki znajdą w bibliotece. - Czy mam zapamiętać twoje słowa? Harriet uśmiechała się, bo z jakiegoś powodu teraz prawie wierzyła Melbie. - Musowo, kochanie - Mel siedziała już w samochodzie. - Dobrze zrobisz. Ed

Vincent też powinien to zrobić. - Dokąd teraz? - Harriet zamknęła oczy, kiedy zbliżały się do pogruchotanego mostu. Tym razem Mel prawie nie zwolniła i auto właściwie przefrunęło nad nim. - Zadzwonimy do Eda Vincenta do Nowego Jorku - oznajmiła z triumfem Mel. Musi mi uwierzyć.

Rozdział 17 I co? - spytał Camelia. - Czy mi uwierzył? - Mel niespokojnie bębniła palcami po stole. Rozejrzała się po swoim „więzieniu" - nieduży, pusty pokój, ślepe okno, stół, dwa krzesła i warstwa kurzu. Była tak pochłonięta swoją opowieścią, że niemal zapomniała, gdzie się znajduje. - Czy skazaniec może dostać colę? Proszę dodała machinalnie. - Oczywiście. - Camelia wstał.

Poprawił swój srebrzystoszary krawat i przygładził włosy. Trochę jak Al Pacino, pomyślała Mel, kiedy przechodził przez pokój i prosił stojącego na zewnątrz policjanta, by przyniósł colę. - Niech będą dwie - dodał, zamykając drzwi. Mel przyjrzała mu się uważniej jak mężczyźnie, a nie tylko gliniarzowi i to takiemu, który na dodatek podejrzewa, że usiłowała zamordować swojego

kochanka. Facet prezentował się całkiem nieźle. Gdyby nie fakt, że jest gliną, można by go wziąć za człowieka mafii. - Oczywiście ma pan żonę powiedziała, wciąż bębniąc po stole. - Czemu pani tak sądzi? Odchylił się do tyłu na swoim nieco wygodniejszym krześle i leniwie założył nogę na nogę.

- Żaden samotny gliniarz nie wyglądałby tak szykownie - koszula leciutko wykrochmalona, świeżo wyprasowana, spodnie też, buty wypucowane. Uśmiechnął się. - Sam sobie czyszczę buty.

- Akurat! Roześmiał się. Przechylając się nad stołem, ujął jej rękę. - Proszę nie bębnić - powiedział. - Ktoś mógłby pomyśleć, że się pani denerwuje. - Kto, ja? - Zaczepnie zadarła głowę. Nie jestem zdenerwowana, po prostu chcę poznać prawdę. - Tak jak ja.

- Jak pan. - Ich spojrzenia spotkały się i w tym momencie Mel nie wytrzymała, coś w niej pękło. Łzy spływały jej po twarzy. Wielkie łzy, które toczyły się po policzkach, kapały z podbródka i wpływały do uszu. Ryczy, cholera jasna, jak dziecko, a wszystko dlatego, że pęka jej serce. Ed leży w szpitalu, jest ciężko ranny, umiera... - Nie zniosę tego - łkała, wciąż siedząc sztywno na krześle. - Nie zniosę jego śmierci.

Camelia wstał. Wyjął z kieszeni chusteczkę. Spojrzała na nią, a potem w górę na niego. Coś w rodzaju chichotu, a może to była czkawka, przerwało jej szloch. - To miałam na myśli, kiedy mówiłam o żonie - powiedziała. - Czysta chusteczka. Każdy inny zaoferowałby paczkę jednorazówek. Policjant Brotski zapukał do drzwi, otworzył i wniósł dwie puszki coli. - Z kofeiną - podkreślił, zwracając się do Camelii, który posłał mu miażdżące

spojrzenie. Brotski objął wzrokiem szlochającą blondynkę i czystą, białą chusteczkę, wyczuł napięcie wiszące w powietrzu i mamrocząc: „Przepraszam, proszę wybaczyć", szybko wyszedł. - Naprawdę tak bardzo go pani kocha? Pstryknęła otwierana puszka, Camelia podsunął ją Melbie. - Nie znacie się zbyt długo. - Wystarczająco długo - czknęła. - A z

drugiej strony - dodała szeptem - za krótko. Camelia odchylił się do tyłu razem z krzesłem. Obserwował ją w milczeniu. Wydawała się w tej chwili tak zrozpaczona i dzielna, że niemal uległ pokusie, by uwierzyć jej słowom. W tej samej chwili uświadomił sobie jednak, że Mel siedzi tu, ponieważ Ed Vincent powiedział, że usiłowała go zabić. Objął wzrokiem postrzępioną burzę blond włosów, poważne piwne oczy, szerokie, drżące

usta. A także długie nogi i wyjątkowo krótką spódniczkę, która nagle, z jakiegoś powodu, skojarzyła mu się z Sharon Stone w Nagim instynkcie. Przypomniał też sobie z przykrością, że postać, którą Sharon grała, była wyjątkowo odrażająca. Zakaszlał, odrobinę skrępowany, wyprostował krzesło i wrócił do swojej roli. - No, więc zrobiła pani to? - zapytał oschle. - To znaczy, zadzwoniła pani?

- Próbowałam, mój Boże, próbowałam bez końca. Ale biuro Eda to forteca broniona przez sekretarki i asystentów. Mówili, że pan Vincent nie przyjmuje telefonów i czy mogę im powiedzieć, w jakiej sprawie dzwonię. - Mel podniosła ramiona i potrząsnęła głową. - Jak mogłam im powiedzieć? Pomyśleliby, że jakaś wariatka. Wielka szycha, myślałam sobie. Strasznie ważny. Nie może nawet porozmawiać ze

zwykłym człowiekiem. Omal nie machnęłam na to ręką - dodała poważnym tonem ale przecież Ed Vincent był naprawdę w niebezpieczeństwie. Camélia patrzył na nią uważnie, czekał, aż powie, co było dalej. Odrzuciła do tyłu głowę, zamknęła oczy, jakby w głąb siebie i na nowo przeżywała swoją opowieść. - Wobec tego wsiadłam w samolot do Nowego Jorku - powiedziała wreszcie.

Rozdział 18 Hol recepcyjny na pięćdziesiątym piętrze Vincent Tower Madison był ogromny, z eleganckim umiarem zaaranżowany w szarościach i beżach. W recepcji siedziała wytworna blondynka w szarym kostiumie i z beżowym makijażem, dobrze komponującym się z otoczeniem. Mel

pomyślała, że należało na tę okazję ubrać się staranniej, a nie wrzucać na siebie w pośpiechu stare ciuchy, które były pod ręką. Chciała jednak zdążyć do Nowego Jorku, żeby w porę ostrzec Eda Vincenta. - Przykro mi, ale pan Vincent nie przyjmuje nikogo bez wcześniejszego umówienia. Recepcjonistka była uprzejma. Odprawiła Mel i odwróciła się, by przyjąć telefon.

Cholera, a właśnie, że przyjmuje. Mel zarzuciła torbę na ramię i trzema susami pokonała przestrzeń dzielącą ją od drzwi do sanktuarium. Kroczyła korytarzem odprowadzana przerażonymi spojrzeniami zza przeszklonych ścian pokoi biurowych. Hol kończył się wysokimi, dwuskrzydłowymi drzwiami. Słyszała recepcjonistkę, która biegła za nią korytarzem, krzycząc, by natychmiast stąd wyszła. Mocno pchnęła drzwi i

wkroczyła do środka.

Ed Vincent był sam, stał przy oknie, spoglądając z góry na ruch uliczny na Madison Avenue, a niesłyszalny z tej wysokości. Obrócił się ze zdziwieniem i zobaczył młodą kobietę z burzą krótkich, jasnych włosów i bardzo długimi nogami, w bardzo krótkiej spódniczce, butach do kostek, ale za to na bardzo wysokich obcasach i w podniszczonej, czarnej skórzanej kurtce.

Głos Melby zabrzmiał cienko i piskliwie. Szybko, zanim zdążył jej przerwać, wyrzuciła z siebie: - Panie Vincent, przyjechałam tu aż z Los Angeles, żeby panu to powiedzieć. Ktoś, kochany, usiłuje pana zabić. - Patrzył na nią osłupiały. - Moim zdaniem powinien pan o tym wiedzieć - dodała, zdając sobie sprawę, jak niedorzecznie musiały brzmieć jej słowa. Wpadła recepcjonistka w towarzystwie ochroniarzy.

- Przepraszam, panie Vincent, ale ta pani się wdarła, to jakaś wariatka... Podniósł rękę. - W porządku. Proszę nas zostawić. Mel głęboko odetchnęła, nagle onieśmielona. Ed Vincent był młodszy i przystojniejszy, niż to sobie wyobrażała. I większy. Wysoki, surowy, miał głęboko osadzone jasnoniebieskie oczy, czarne brwi, gęste, ciemne włosy, wyrazistą twarz i krótko przystrzyżoną brodę. Jak przystało na biznesmena, nosił prosty,

ciemny garnitur i niebieską koszulę. Wyglądał stosownie do tego, kim był człowiekiem sukcesu, bogatym i pewnym siebie. Gruba ryba, pan na wielkiej posiadłości we własnej, niewiarygodnej budowli na Manhattanie.

Edodczekał,ażzamknąsiędrzwizarecepcjon ochroną. W oczach miał błysk rozbawienia. - Nie wykluczam, że ma pani rację.

Podejrzewam, że sporo osób wolałoby, żeby mnie tu nie było. Melba nerwowo potarła palcami jednej stopy o piętę drugiej, balansując przy tym na wysokim obcasie jak niezgrabna czapla. Stropiła się nagle. Co właściwie tu robi? Lustrował ją z góry na dół, od czubków nieporządnej fryzury po noski czarnych, zamszowych butów. Widziała, że jej nie wierzył.

- To prawda - powtarzała uparcie. Byłam w pana domu nad morzem w Karolinie Południowej. Zastałam tam mordercę. Słyszałam, jak mówił o panu. Mnie też chciał zabić... Ed Vincent wziął ją za rękę. - Miło mi panią poznać, panno...? - Merrydew. Nie jestem wariatką, niech mi pan uwierzy. Naprawdę go widziałam, widziałam trupa w pana bibliotece...

- Tak jest, w porządku - kiwnął głową. No cóż, skoro przejechała pani taki kawał drogi z Los Angeles, żeby mi to powiedzieć, nie pozostaje mi nic innego, jak przynajmniej zaprosić panią na lunch. Porozmawiamy. Nie mogła uwierzyć, ten idiota ją podrywa, zaprasza na lunch... - Czy pan nie słyszał, co powiedziałam? - Dla podkreślenia swoich słów walnęła pięścią w biurko. - Byłam tam. W tym psychodelicznym pałacu, który pan

nazywa letnim domem... Eda rozśmieszył ten opis. - Dobra. Wierzę, że pani tam była. - No, dzięki Bogu i za to. - Mel klapnęła na wielki zielony fotel obity skórą, stojący za stylowym biurkiem. Wyciągnęła przed siebie długie, gołe opalone nogi. Kochany - powiedziała z ulgą myślałam, że nigdy do pana nie dotrę. Uchwyciła jego zdziwiony wzrok i szybko dodała: -

Proszę nie zwracać uwagi, że mówię do pana „kochany". Na Południu do każdego mówi się „kochanie". Taki mamy zwyczaj. Głośno zaburczało jej w brzuchu. Nie jadła nic od posiłku w samolocie poprzedniego wieczoru. - Jeśli o to chodzi, nie miałam czasu rano na śniadanie... Ed podał jej rękę i delikatnie uniósł z fotela. Dorównywała mu wzrostem i przez

sekundę patrzyli sobie w oczy. Mel wzięła głęboki oddech. Uaa, powiedziała sobie, ten facet to rzeczywiście ktoś. Lepiej uważaj na swój każdy krok, kochana... Asystenci i sekretarki stali rzędem za drzwiami, ale Mel nie zaszczyciła ich spojrzeniem. - Pa, kochanie - zawołała beztrosko do wymuskanej recepcjonistki, dostojnie opuszczając biuro, wsparta na ramieniu Eda Vincenta. Czasem nawet drobna

zemsta może być słodka. - Nie zrobi to pani różnicy, jeżeli pójdziemy piechotą? Taki ładny dzień. Ed trzymał ją pod rękę, prowadząc przez tłum pieszych. Szli Madison Avenue na południe. Chwała Bogu, że nie zaproponował limuzyny, pomyślała. To dopiero zniechęciłoby ją do tej grubej ryby. To jednak jest ładny dzień, jasny, słoneczny i rześki.

- Ogląda pani Nowy Jork w najlepszym momencie - powiedział Ed, myśląc z zachwytem, że wśród eleganckich kobiet zakutanych w jesienne płaszcze i szaliki Mel wygląda jak wyniosła Walkiria. Kroczyła obok niego, złocista cudzoziemka z Kalifornii, z gołymi nogami, podniesioną głową, nieświadoma swojego wyglądu. Inna, intrygująca, nawet jeśli trochę dziwaczna. Poza tym na pewno widziała jego dom nad morzem - „psychodeliczny

pałac"... Tylko kobieta mogłaby powiedzieć coś takiego. Znów się roześmiał.

W restauracji Four Seasons podniszczona skórzana czarna kurtka Mel i jej gołe nogi ściągnęły jednak parę ukradkowych spojrzeń. Kobiety w strojach od najlepszych krawców wprawiły ją w pewne skrępowanie. - Nie czuję się tu na miejscu.

- Nie musi pani - powiedział swobodnie. - Poza tym jest pani pewnie dwa razy od nich młodsza. - Chciałabym - powiedziała z zuchowatym uśmiechem. - Ma pan przed sobą trzydziestodwuletnią kobietę, samotną matkę siedmioletniej dziewczynki, która jest miłością jej życia. - To cudowne być kimś takim. Pamiętam, jak byłem światłem życia mojej własnej

matki, to było wspaniałe. - Czy pana matka nadal jest wśród nas? Uśmiechnął się, słysząc ten eufemizm, był bardzo w stylu Los Angeles. - Niestety, nie, kochanie. - Przykro mi. - Spuściła oczy, gniotąc i obracając w palcach kawałeczek chleba. -1 przepraszam za to pytanie. Nie chciałam być wścibska. -Uśmiechnęła się do niego. To „kochanie" jest bardzo zaraźliwe, prawda?

Był zupełnie inny, niż się spodziewała. Miał w spojrzeniu jakąś ostrożność, a na wyrazistej twarzy cień jakichś dawnych smutków. Mimo całego bogactwa i powodzenia to nie był gruby buc. Ciekawe, jak wyglądała jego przeszłość. Przy lunchu i butelce wina Mel opowiedziała Edowi całą historię. Zakończyła podsłuchaną rozmową telefoniczną, w której morderca wymienił jego nazwisko jako człowieka, który miał zginąć. - Powiedział, że następnym razem się

nie pomyli - zakończyła bez tchu. - Musi mi pan uwierzyć. - Gwałtownie ścisnęła jego dłoń ponad stołem. - Byłam tam. To się naprawdę zdarzyło. - Dlaczego nie poszła pani na policję? - Poszłam. Oni też mi nie uwierzyli. Nawet Harriet, moja przyjaciółka mi nie wierzyła, więc nie mogłam oczekiwać, że uwierzą gliniarze. Tak samo lekarz. Powiedział, że mam wstrząs mózgu, wszystko mi się pomieszało i przyśniło.

Wzruszyła ramionami. - No więc pojechałam z Harriet z powrotem nad morze. Musiałam to sama zobaczyć. Drzwi były zamknięte, więc nie mogłyśmy wejść, ale zaglądałyśmy przez okna. W bibliotece nie było żadnego ciała. „Widzisz, powiedziała Harriet, mówiłam, że ci się śniło". Ale to prawda, panie Vincent. Przysięgam. Widziałam to na własne oczy. Morderca

przystawił mi pistolet do skroni i chciał zmusić, żebym przejechała przez zatopiony most. Wiem, jak ten człowiek wygląda, pamiętam jego głos, jego akcent... To wszystko nie mogło mi się przyśnić. Głęboko odetchnęła i spojrzała na zegarek. - No więc - podsumowała energicznie powiedziałam panu. A teraz muszę złapać samolot o szóstej do Los Angeles. Chwyciła torbę tak niezręcznie, że

wysypała się z niej cała zawartość. Ed na czworakach zbierał razem z nią niezliczone szminki, notesy, zdjęcia, długopisy, kluczyki samochodowe, stare listy zakupów, rachunki i okulary przeciwsłoneczne. - Czy pani naprawdę przejechała taki kawał świata tylko po to, żeby mnie ostrzec? zapytał. - Naprawdę. Ale jest pan dużym chłopcem. Teraz sam pan musi się sobą

zająć. Ja pana ostrzegłam. Roześmiał się tak serdecznie, że kilka osób odwróciło się w ich stronę. Mel odruchowo znów wzięła go za rękę. - Wiem, że to brzmi okropnie ponuro, ale musisz, kochanie, na siebie uważać. Czuł na swej dłoni dotyk jej ciepłych, gładkich palców. Była jak świetlista błyskawica i miała nieprawdopodobny, szalony urok. - Jeżeli obiecam, to czy pomoże mi pani

odnaleźć mordercę? Zaśmiała się. - Wiedziałam, że ten elegancki lunch to jakaś pułapka. Zrobiłam swoje, wracam do domu... - Tylko pani wie, jak wygląda zabójca przypomniał Ed. Zastanowiła się. - Dobrze, w takim razie pomogę. Proszę jednak pamiętać, że pracuję, mam dziecko i mieszkam w Los Angeles. Nie mogę w każdej chwili zwalniać się i zabawiać w detektywa.

- Wynajmiemy prywatnego. Gdy wychodzili z restauracji, trzymał ją pod rękę. Wysoka, trochę niezdarna Mel czuła na swoim ramieniu silną dłoń i wydało się jej nagle, że jest mała i ktoś się o nią troszczy. Przy krawężniku zatrzymała się limuzyna. - Dokąd jedziemy? - Mel nagle ogarnęły podejrzenia. - Bill zawiezie panią na lotnisko. Żałuję, ale muszę wracać do biura. Wynająć detektywa. Śmiał się, ale Mel zachowała powagę.

- Proszę nie zapomnieć, to poważna sprawa. - Nie zapomnę. Proszę mi dać swój adres i telefon. Będę panią informował o postępach. Z przepastnej torby wyciągnęła zwykły, tani notes spięty spiralą. Zapisała w nim coś, wyrwała kartkę i podała Edowi. - Proszę. To moje namiary.

- Melba Eloise Merrydew - odczytał. Popatrzył na nią z uśmiechem. Kochanie powiedział - wyszłaś prosto z powieści Fitzgeralda. Powinni byli nazwać cię Zelda. - Ooch, Zelda, rzeczywiście - parsknęła. - Odezwę się, Zeldo - Ed zamykał drzwi samochodu. Kiedy samochód ruszył, odwróciła się. Wciąż się śmiał. Zelda. Prychnęła, wtulając się w miękkie skórzane siedzenie, z uczuciem

błogości dając się wieźć w stronę lotniska Kennedyego. Uśmiechała się, było jej miło. Przynajmniej nie nazwał jej Scarlett.

Rozdział 19 Ed wynajął prywatnego detektywa ciągnęła swą opowieść Mel. - Ten człowiek

skontaktował się z policją i ze szpitalem w Charlestonie. Z raportu policji wynikało, że zarzuciło mnie na drzewo, które wskutek tego runęło na ciężarówkę i całkowicie ją zniszczyło. W szpitalu potwierdzono, że miałam szczelinowe pęknięcie kości czaszki i poważny wstrząs mózgu, który spowodował zaburzenia pamięci i zawroty głowy. Plus złamanie kości policzkowej. I że wypisałam się ze szpitala. Potem jednak ten facet pojechał do domu

nad morzem. Miał specjalny laser do wykrywania niewidocznych śladów, które zostają po zmyciu krwi i pod wpływem promienia laserowego stają się białymi, fosforyzującymi plamami. Znalazł takie ślady na dywanie w bibliotece i między domem i garażem. Ed wiedział już, że to, co mówiłam o zamordowanym człowieku, było prawdą. Poza tym stwierdził, że z sejfu w ścianie zniknęły pieniądze.

Detektyw doszedł do wniosku, że nie było żadnego spisku na życie Eda. Doszło do zwykłego włamania, podczas którego jeden złodziej zastrzelił drugiego i uciekł z pieniędzmi. Ed nie powiedział o tym glinom, ponieważ nie chciał mnie w to wciągać. Mówił mi, że bał się, bo mogłam zidentyfikować zabójcę. I to ja mogłam znaleźć się w niebezpieczeństwie, nie on. Camelia miał swoje zdanie, ale sądził,

że dziewczyna nie kłamie. - Czy teraz pozwoli mi pan zobaczyć Eda? - spytała błagalnie. Rozdział 20 Mel przysiadła na brzeżku krzesła obok łóżka. Camelia dał jej dziesięć minut i ani chwili więcej. Dziesięć minut, być może ich ostatnie wspólne minuty... Przypomniała sobie, co się wydarzyło, kiedy prywatny detektyw zakończył swoje śledztwo. Nie mówiła Camelii o

osobistych sprawach, o Edzie i o sobie. Ani o następnym spotkaniu. Teraz, w szpitalu, kiedy Ed umiera na jej oczach, kiedy koniec jest coraz bliższy, wydaje się, że od tamtych chwil dzielą ją lata świetlne. Ale wtedy wyglądało na to, że coś się zaczyna... Siedziały z Harriet na frontowej werandzie małego domku Mel w Santa Monica. Popijały zimne piwo i rozkoszowały się relaksem po kilku dniach wytężonej pracy.

Dopiero co wróciły do domu, jeszcze nawet nie przebrały się z roboczych czarnych szortów, białych przepoconych podkoszulków i czarnych skarpet. Po drugiej stronie ulicy stała nowiutka, czternastometrowa, srebrzysta ciężarówka, następczyni pogruchotanej w wypadku. Na obu bokach miała napis Do Przodu w kolorze jaskrawej czerwieni. Mel kochała ten samochód jak własne

dziecko - no, może nie dokładnie tak samo, ale wiedziała, co przez to rozumie. To był produkt jej mózgu, ciała i ciężkiej pracy. Oraz towarzystwa ubezpieczeniowego, które niechętnie wybuliło pieniądze, gdy rozbiła poprzednie auto. - Harriet, kochanie, czyż nie jest to najwspanialszy wóz świata? - Mel przyglądała się ciężarówce z wyraźnym zadowoleniem.

Dziś właśnie dzięki niej przeprowadziły jakąś ekscentryczną wiekową damę z jednego luksusowego mieszkania do innego w tej samej dzielnicy. Dama przez cały czas narzekała, że drogo, że samochód niepotrzebnie taki duży, a ekipa zbyt liczna i była pewna, że gdzie indziej załatwiłaby wszystko taniej. Kiedy wreszcie łóżko było posłane, lodówka pełna, kawa zaparzona, w łazience wisiały świeże ręczniki, w

mydel-niczce leżało nowe mydło, a na stole w holu stały kwiaty, dama wciąż zrzędziła, a Harriet i Mel miały nerwy w strzępach. Jeszcze podpis. - Ta stara suka nawet nie powie „dziękuję". - Harriet syknęła ostrzegawczo. - Och, wybacz, Riley, zapomniałam, że tu jesteś. Riley, siedmioletnia córka Mel, parsknęła serdecznym, szalonym śmiechem, który udzielił się całej reszcie. Leżała w hamaku rozciągniętym pomiędzy dwiema belkami. Lola, mała ruchliwa terrierka

leżała na jej piersi, błogo przymykając oczy, ukołysana łagodnym ruchem hamaka.

- Nie ma sprawy. Słyszałam gorsze rzeczy - odpowiedziała cicho.

- Otóż nie słyszałaś. - Mel była oburzona! - W tym domu się nie przeklina. - Jasne, ale tylko wtedy, gdy mogę usłyszeć. - Riley uśmiechnęła się, demonstrując szeroką dziurę w miejscu, gdzie powinny być dwa zęby. - Goście - dodała na widok czarnego bmw, które właśnie zaparkowało przed domem. - Nikogo się nie spodziewam. - Mel oparła stopy na barierce werandy, wachlując się

jedną ręką. Pociągnęła łyk piwa. Od pustyni wiał gorący wiatr, był upał, mimo że dochodziła ósma wieczorem. - To pewnie ta stara suka chce jeszcze ponarzekać - zachichotała Riley. Lola zeskoczyła z jej piersi i popędziła na schody wejściowe. Stała spięta, obserwując mężczyznę wyłaniającego się z samochodu. - To pies obronny? - Na chodniku, z rękami w kieszeniach stał Ed Vincent. Jak się

masz, Zeldo? - Zeldo? - Harriet spojrzała pytająco w oczy Melby. - O kim on mówi? - O rany. - Mel błyskawicznym ruchem wepchnęła za fotel butelkę z piwem i zerwała się na nogi. Obciągała czarne szorty i bezskutecznie próbowała wygładzić przepocony podkoszulek. Eda rozbawiło jej zaskoczenie. Wiedział, że uczucia Mel odbiją się w jej oczach, a wszystko, co zechce powiedzieć, powie

wprost, bez owijania w bawełnę. Nie było w niej ani cienia przebiegłości. Nawet kiedy chowała za fotelem butelkę z piwem. - Świetna jest ta nowa ciężarówka powiedział z uśmiechem, wyobrażając sobie Mel za kierownicą. - Co pan tu robi? - zapytała. - Akurat byłem w pobliżu. Pomyślałem, że zatrzymam się i zaproszę moją wspólniczkę od zbrodni na kolację,

jeżeli oczywiście pozwoli. - Uau. - Riley wygramoliła się z hamaka, bacznie lustrując gościa. - Randka, mamuś. - Mel rzuciła jej piorunujące spojrzenie i Riley zachichotała. - Co to znaczy „wspólniczkę od zbrodni"? - spytała głośnym szeptem Harriet. - Melba pomaga mi w śledztwie - Ed schylił się, żeby pogłaskać psa, ale Lola znienacka chwyciła go za rękę. Błyskawicznie ją cofnął.

- Proszę nie zwracać uwagi na Lolę, ona tak się wita. - Riley obdarzyła Eda swoim szczerbatym uśmiechem. - Nigdy nie gryzie do krwi. Chyba że kogoś naprawdę nienawidzi. - Ten cholerny pies jest po prostu niewychowany - powiedziała Harriet. Poza tym, Mel, twoja mama spaliłaby się za ciebie ze wstydu. Gdzie twoje dobre maniery? Nie zamierzasz zaprosić gościa do środka?

- Och... oczywiście. - Mel nagle wyglądała na zdenerwowaną. -Riley, zabierz psa. Proszę wejść, panie Vincent. To jest Harriet Simons, moja przyjaciółka i wspólniczka. I moja córka, Riley. - Pójdziesz z nim na tę kolację, mamo? Zapytał cię. Zawsze mi mówisz, że trzeba odpowiadać na pytanie, więc ty też powinnaś. - Och... - Mel uśmiechnęła się do Eda z zażenowaniem. - Dobrze. Tak. Sądzę, że tak.

Dziękuję. To znaczy... tak, chyba muszę się przebrać... To dobry pomysł, mamuś - powiedziała sucho Riley. - A więc -przystąpiła do swoich obowiązków - czy napije się pan czegoś zimnego, panie Vincent? Cola czy lemoniada? Mel popędziła pod prysznic, zostawiając Eda z Riley i Harriet. Rozglądał się z przyjemnością. Dom Mel był mieszaniną pięknych antyków, przypuszczalnie jeszcze ze starej wiejskiej posiadłości

rodziny Merry-dew i byle jakich wyściełanych mebli. W kącie stał stary fortepian, a morska bryza rozwiewała lekkie kremowe firanki w otwartych oknach. W ceramicznych garnkach schły jaskrawe bukiety żółtych i pomarańczowych kwiatów, na talerzyku przy oknie leżała niedojedzona kanapka, a podręczniki Riley zaścielały stary sosnowy stół w wesołej, białoniebieskiej kuchni. Drewniana

podłoga była porysowana, w promieniach słońca unosiły się pyłki kurzu. Wygodny, przytulny, żywy dom. Dokładnie taki, jaki powinien być, pomyślał Ed z zachwytem. Dokładnie taki, jak Zelda. Kichnął, bo kurz podrażnił mu nos. Przyjął lemoniadę od Riley, która wypytała go, gdzie mieszka i co robi w Los Angeles. - Żadna troskliwa mama nie przesłuchałaby pana lepiej powiedziała mu później

rozbawiona Harriet. Ed podniósł się z wielkiej kanapy, gdy pojawiła się Mel, ubrana w coś, co wydało mu się sukienką z pozszywanych czarnych bandaży elastycznych. Opinała ją ciaśniej niż rękawiczka. Krótka, obcisła, z dużym dekoltem. Szokująca. - Najnowszy model - wyjaśniła Mel, widząc jego spojrzenie. Podciągnęła górę, obciągnęła dół. - Obcisła jak gorset, ale ukrywa i eksponuje co trzeba. Chyba

mogę trochę pocierpieć, jeśli to cokolwiek pomoże mojej urodzie, w końcu przemijającej. - To znaczy, że jak to wszystko zdejmiesz, wyglądasz jak rozlazła parówka? Śmiał się, a Mel odpowiadała mu uśmiechem.

- Bywają dni, kiedy ten opis bardzo do mnie pasuje. Tak czy inaczej z pana punktu widzenia ta sukienka ma pewne dobre strony, bo kolacja nie będzie kosztowna. Najprawdopodobniej będę w stanie powąchać zupę i tknąć sałatkę... - Bo inaczej sukienka pęknie i zostanie tylko parówka - dokończyła za nią Riley, zanosząc się swoim cudownym, szalonym śmiechem. - Nie wydaje ci się, że mama wygląda jak laska? - dodała półgłosem, zwracając się do Harriet, ale

wystarczająco głośno, żeby usłyszeli ją wszyscy. - Dzięki, córciu, za wotum zaufania. Mel musnęła miedziane loki małej pocałunkiem i wyszła.

Rozdział 21 Dokąd jedziemy? - zapytała, sadowiąc się na szerokim przednim siedzeniu

bmw. Ed wzruszył ramionami. - Los Angeles to pani miasto, nie moje. Dokąd chciałaby się pani wybrać? Spojrzała na niego z ukosa, zastanawiając się nad miejscem, jakie mogłoby mu odpowiadać. Strasznie odpicowany, pomyślała, na eleganckim luzie, w szarym kaszmirowym swetrze, płóciennych spodniach i miękkich mokasynach. Nagle, pod

wpływem impulsu, postanowiła zabrać go do Serenaty, odjazdowej, małej meksykańskiej knajpki, której była stałym bywalcem i gdzie schodzili się młodzi, nikomu nieznani aktorzy, pisarze i okoliczni mieszkańcy. Była bezpretensjonalna, zatłoczona, ale podawali tam niesamowitą margaritę, którą uwielbiała. Zamówiła dwie margarity i uśmiechnęła się do Eda ponad stołem. - Polubi pan to - zapewniła go, kiedy

uniósł brwi. - Poza tym, nic mocnego tu się nie podaje. Roześmiał się. - To chyba lepiej, żebym to polubił. A ponieważ nie znam się na meksykańskiej kuchni, może zamówi pani też coś do jedzenia. - Szeroki uśmiech Mel, z jednym kącikiem ust nieco podniesionym, natychmiast przypomniał mu Riley. Wypisz wymaluj córeczka, pomyślał.

- Miło siedzieć tu razem - powiedział. - Tym razem w moim świecie odpowiedziała. Mignęła jej w pamięci restauracja w Nowym Jorku, kobiety, limuzyna z szoferem, więc dodała: - Przykro mi to powiedzieć, kochanie, ale rzeczywistość jest właśnie taka. Kiwnął głową. -Wiem, znam ją. - Naprawdę? - Była zdumiona. Sądziłam, że odziedziczył pan fortunę, a

jak przystało na bogatego chłopca, który spełnia pokładane w nim nadzieje, wykazał pan genialne wyczucie rynku i obrócił stare rodowe miliony w miliardy. Uśmiechnął się skromnie. - To nie było dokładnie tak. - Nie? To proszę mi powiedzieć, jak to było. - Najpierw pani. Opowiedziała mu więc o sobie - Melbie

Eloise Merrydew z Merrydew Oaks, starego domu na plantacji w Georgii, o matce, która uważała się za współczesne wydanie Scarlett i o pijącym ojcu, który zdecydowanie nie był Rhettem. - Trwało to raptem pięć lat stwierdziła. - Przez ten czas tata przepuścił wszystkie rodzinne pieniądze, więc mama wzięła sprawy w swoje ręce. Zastawiła plantację, tatę wysłała na leczenie, a mnie zabrała

ze sobą do Atlanty i posłała do prywatnej szkoły, na którą nie było jej stać. No więc, wciąż grając damę z Południa, poszła do pracy jako sprzedawczyni w eleganckim magazynie. Zresztą całkiem dobrze tam sobie radziła. W przeciwieństwie do mnie, zawsze miała klasę. Na koniec została kierowniczką działu projektowania. Była z tego dumna. Tak czy inaczej jakoś przebrnęłam przez szkołę, pracowałam jako kelnerka, żeby

opłacić college. Tata nigdy nie wrócił do domu - po prostu wyszedł z lecznicy i przepadł. Nigdy nie dał żadnego znaku życia, dopiero kiedyś policja zawiadomiła nas, że zginął w wypadku samochodowym gdzieś w Montanie. Mama nie mogła zrozumieć, co ten stary dżentelmen z Południa robił na pustkowiach Montany, ale nie zdziwił jej fakt, że wypadek nastąpił z dwóch przyczyn. Pierwszą był poziom alkoholu we krwi, drugą -łoś, którego potrącił.

Pociągnęła łyk margarity i lekko się skrzywiła. - Nie bardzo rozumiem, czemu to lubię wyznała. - Ja też nie - przyznał jej rację, popijając. - Co się stało z matką? - Och, żyje wygodnie, nawet wspaniale w osiedlu dla osób na emeryturze, w Chapel Hill w Karolinie Północnej. Gra w brydża - robi to fantastycznie - i prowadzi szalone życie towarzyskie. Choć nigdy w życiu nie gotowała, to przysyła mi e-mailem

stare przepisy z Południa. A ja

żywię się batonikami i dietetyczną colą! Wciąż gra piękność z Południa, choć podejrzewam, że odrobinę trudniej być nią w Chapel Hill w Karolinie Północnej niż

to było w Merrydew Oaks. Zaśmiała się, wciąż myśląc o matce. - Ma charakter - powiedział Ed. - Tak, ma i kocham ją. A teraz kolej na pana, panie Vincent. - Hmm. - Zaj ął się zawartością talerza, sięgnął po sos. - Może później. Na razie chciałbym, żeby spojrzała pani na to. Podał jej list, który Meł szybko przebiegła wzrokiem. Był to raport prywatnego detektywa donoszący, że laser wykrył ślady zmytych plam krwi.

- Więc teraz mi pan wierzy powiedziała z triumfem, zadowolona, że jednak wszystko jej się nie przyśniło. Choć jeśli się zastanowić, to dla Eda pewnie byłoby lepiej, gdyby to był tylko sen. - Wierzyłem pani już wcześniej. To jest dowód, choć ciągle nie wiemy, co się stało z ciałem. - Co robimy? Patrzyła na niego wyczekująco, jakby na

wszystko miał gotowe odpowiedzi. Z niechęcią myślał, że musi ją rozczarować. - Pani potrafi zidentyfikować zabójcę. Obawiam się, że może pani grozić niebezpieczeństwo. Mel przełknęła swoją margaritę. - Mnie? A co z panem? Raz mu się nie udało, ale przecież będzie próbował znowu. A właściwie kto to jest? - Patrzyła podejrzliwie na Eda. Nie opowiedział jej jeszcze

o swojej przeszłości i to ją zastanawiało. - Proszę mi powiedzieć, dlaczego ktoś chce

pana zabić. - Nikt nie chce. Detektyw uważa, że to było zwykłe włamanie. Jeden złodziej zabił drugiego i uciekł z pieniędzmi. Z sejfu zniknęło sto tysięcy. - Sto tysięcy! - Mel wybałuszyła oczy, rozśmieszając Eda. - Jak ktoś był tak biedny jak ja, lubi mieć zawsze pod ręką trochę drobnych. Na wszelki wypadek.

- Drobnych. Phi! Każdy by chciał mieć takie szczęście. - To było nie tylko szczęście przypomniał. - Wiem, wiem, ciężka praca i tak dalej. Ja panu wierzę, ale tysiące ludzi nie. Nie wtedy, kiedy ktoś na początek dostaje w spadku miliony. - Co do tych milionów... - Tak? - Później o tym porozmawiamy. Ochoczo nabierał ryż i fasolę z sosem

guacamole, kurczaka i zielony sos, który niemal spalił mu podniebienie. Rozpaczliwie łapał powietrze. - Po co komu pistolet, wystarczy ten sos. Mel nie tknęła jedzenia. - Przecież ktoś chce pana zamordować. Słyszałam, jak to mówił przez telefon. - Przyśniło ci się, kochanie. Uśmiechnął się. - Wiemy tylko, że złodziej był fachowcem. A w każdym razie na pewno

fachowcem' od usuwania ciał i śladów. Zamknął nawet sejf i frontowe drzwi. Woda zmyła wszelkie ślady stóp i opon. Więc, jak to się mówi, kochanie, to byłoby na tyle. Dlaczego nie próbujesz tych zabójczych dań? - Nie ma nic głupszego - powiedziała Melba, sięgając do talerza -od mężczyzny. Zwłaszcza bogatego mężczyzny. Poza tym wciąż jeszcze nie opowiedział mi pan

swojej historii. - Zrobię to - obiecał. - Później. - Ja poprowadzę - oznajmiła, kiedy wyszli z restauracji. - Nigdy nie prowadziłam bmw, a poza tym chcę zawieźć pana w szczęśliwe miejsce. Ed wskoczył na miejsce pasażera i Mel pomknęła na zachód przez Pico do Santa Monica i stamtąd na północ, na autostradę nad Pacyfikiem. Jechali wzdłuż wybrzeża, przez Malibu, wreszcie

zawrócili i zatrzymali się na wyboistym poboczu od strony oceanu. Mel wcisnęła przycisk i otworzyła okna. Księżyc był tak cienki, że nie rozjaśniał ciemnych wód, za to do samochodu dopływał łagodny szum fal rozbijających się na plaży i chłodne nocne powietrze. - Spokój - westchnęła Mel, opierając głowę o chłodną, czarną skórę fotela. Lekko odwróciła się w stronę Eda i napotkała jego wzrok.

- A teraz proszę mi opowiedzieć o swoim dzieciństwie - powiedziała cicho.

Rozdział 22 dowi trudno przychodziło opowiadać o swojej rodzinie. Prawdę mówiąc, zrobił to dotychczas tylko jeden raz. Wobec innej kobiety.

Był najmłodszy z sześciorga rodzeństwa. Urodził się u podnóża gór w Tennessee, w chacie o dwu izbach, blaszanym dachu i ścianach z desek obitych z zewnątrz papą, a od środka wytapetowanych gazetami. W ciągu pierwszych czternastu lat życia Ed nie podróżował dalej niż trzydzieści kilometrów od domu. Stary ojcowski dodge wyładowany

warzywami z trudem odbywał podróż na sobotni targ w Hainsville. W okolicy mówiło się, że tata mógłby na swoich zaledwie dwóch hektarach żyznej ziemi uprawiać właściwie wszystko, on jednak z trudem zapewniał dach nad głową i jadło swojej głodnej gromadce, która

wolałaby raczej mięso niż ziemniaki. Pstrągi i okonie łowione w potokach nie wystarczały, by zaspokoić wieczny głód sześciu rosnących dzieciaków, które z braku czego innego zadowalały się kabaczkami i fasolą i wędrowały po lasach, szukając grzybów, jagód i orzechów dla wzbogacenia domowej spiżarni. Tak jak trzej bracia i dwie siostry, Ed był chudy, wiecznie głodny i zawsze w pogotowiu ze strzelbą pod ręką, gotów wyśledzić przepiórkę, wiewiórkę,

bekasa, cokolwiek, co urozmaiciłoby zawartość rondla, który matka bez przerwy trzymała na kuchennym piecu. Ellin, niegdyś przystojna kobieta, wychudła tak, że przez jej przezroczystą skórę widać było każdą kosteczkę i wszystkie ścięgna, związane jak postronki w spracowanym ciele. Jej niewielkie piersi wykarmiły jedno po drugim sześcioro

dzieci, stwardniałe ręce łagodziły rozpalone gorączką czoła w czasie choroby. Utulała ich do snu strudzonym sopranem, uśmiechała się, całując na dobranoc, obiecywała, że pewnego dnia, być może już niedługo, będzie im lepiej. - Kupię ci wtedy nową sukienkę, mamo obiecywał mały Ed. - Gdybym wiedział wtedy o istnieniu brylantów - powiedział Ed -na pewno obiecałbym jej pierścionek z brylantem. Nie zrobiłem tego, ponieważ byłem tylko

wiejskim prostakiem. Cała szóstka podobna była do mamy: wąskie, kościste twarze, głęboko osadzone niebieskie oczy pod gęstymi, czarnymi brwiami, uszy płasko przylegające do głowy i mocne, białe zęby, które świetnie się miały bez pomocy dentysty. Zawdzięczały to, zdaniem ojca, warzywnej diecie, małej mlecznej krówce i paru kościstym kurom, które dostarczały malutkich jajek.

Steków nie znano, gotowana kura była rarytasem, którym należało się delektować i na długo zapamiętać, a świniobicie cudowną doroczną ucztą. Wszystkie dzieci odziedziczyły po matce bujne czarne włosy, proste i gęste jak siano z letniej łąki i wszystkie mówiły z akcentem z gór Tennessee, tak silnym, że brzmiało to jak obcy język. Biegali boso od wiosny do jesieni. Ich stopy stawały się twarde jak u Indian,

skóra brązowiała od słońca, a we włosach pojawiały się jaśniejsze kosmyki. We wrześniu z niechęcią znów maszerowali gęsiego do szkoły w połatanych butach, które obcierały pięty. Niechęci tej nie czuł tylko Ed i jego najstarszy brat Mitchell, który zresztą z całkiem innych powodów nie mógł doczekać się rozpoczęcia lekcji. - Moi intelektualiści - mówiła o nich mama, uśmiechając się, gdy zagłębiali się w

podręczniki geografii, historii i matematyki. Ani Ed, ani Mitch nie mieli pojęcia, kto to jest intelektualista, ale każdy z nich miał swój własny bodziec do nauki. Obaj chcieli czegoś więcej niż ich dotychczasowa, prymitywna i uboga egzystencja. - Co nie znaczy, że zdawałem sobie z niej sprawę - powiedział Ed. - Dziecko tego nie potrafi. Tak to już jest. Skoro nie wiesz, że istnieje jakieś inne życie, nie może ci go brakować. Ajednak, choć nie wiem skąd i jak, czułem, że można żyć lepiej. To

nie było marzenie o schludnym, małym domku w Hainsville, z ogródkiem, trzema sypialniami i łazienką zamiast wychodka na dworze. Marzyłem o czymś wielkim. Fascynowały mnie podróże i przygoda. Jeszcze nie wiedziałem jak, ale byłem pewien, że któregoś dnia wyfrunę z tych lesistych, zielonych wzgórz jak ptak z klatki i oblecę świat odrzutowcem. Będę jadł obiad w Paryżu, spacerował po londyńskich parkach, może nawet uścisnę dłoń jakiejś koronowanej głowie. - Ed

uśmiechnął się. - Gdy się ma dwanaście lat, nie ma rzeczy niemożliwych. Mitch był inny. Wąskie oczy na pół schowane za wydatnymi kośćmi policzkowymi nadawały jego twarzy niemal indiańskie rysy. Oczy miał niebieskie, po rodzinie matki, ale resztę odziedziczył raczej po ojcu. Był krzepki, o muskularnych ramionach, wąskich biodrach, mocnym karku i wysuniętej szczęce. W tej rodzinie młodych drzewek wyraźnie się odróżniał; stał się dużym, dorosłym

drzewem zanim jeszcze skończył piętnaście lat. Nosił, oczywiście, to samo piętno poniewierki, stygmat nędzy i głodu, nieufność we wzroku i dar błyskawicznego sięgania po broń. Ale coś go od nich różniło. W głębi ducha mama była przekonana, że to odmieniec. Tłumaczyła sobie wprawdzie, że kocha Mitcha tak samo jak pozostałych, nie potrafiła go jednak zrozumieć. Był w nim jakiś rys okrucieństwa. Z zachwytem zabijał

zwierzęta, nawet takie, których nie jadali. Lubił dręczyć braci, był od nich większy i silniejszy, co chętnie wykorzystywał w walce; krzyczeli, gdy przewracał ich na ziemię. Siostry doprowadzał do łez. Bił dzieci w szkole i w kościele, a po nabożeństwie tłukł się w lasku, przynosząc wstyd rodzinie. Zastępca szeryfa przyłapał go nawet kiedyś w lesie na nielegalnym pędzeniu alkoholu.

Mitch zataczał się i był pijany jak bela.

- Mitcha nie obchodziło, co ludzie o nim myślą - opowiadał dalej Ed. - Szedł przez życie, rozpychając się łokciami. Jeśli gdzieś pojawiało się jakieś zło, tam nieomylnie trafiał. Nasza biedna matka twierdziła nawet, że sam go szuka. Tata go prał, ale żadne lanie nie robiło na nim wrażenia. Kiedy miał siedemnaście lat, przerósł tatę. Mógł go bez trudu zabić jednym ciosem

silnej ręki, jednym wariackim strzałem. Strzelał fantastycznie. Życie z Mitchem to było życie na wulkanie. Nigdy nie było wiadomo, kiedy wybuchnie. A tata był niezwykle dumny, że miał własne dwa hektary i nic nikomu nie zawdzięcza. Czterysta dolarów na wykupienie swojego skrawka ziemi zbierał przez dwadzieścia długich lat. - Mitch za dużo chce - któregoś dnia powiedział Edowi tata, gdy starą, zardzewiałą

furgonetką wieźli swoje produkty na targ do Hainsville. - Mało mu, że jesteśmy na swoim, że mamy własny kawałek ziemi, a nie cudzy w dzierżawie. - Ciężka praca to jedyna droga, synu mówił Edowi, gdy zjeżdżali w dół w oparach porannej mgły, między lśniącymi skałami, rozbryzgując wody roziskrzonych potoków. Na łąkach porośniętych kwiatami i wysoką trawą motyle

rozpościerały skrzydła w pierwszych promieniach słońca. Porytą koleinami drogą docierali do wąskiej szosy, która prowadziła do najbliższego miasta, położonego trzydzieści kilometrów dalej. - Zapamiętaj moje słowa, Mitch to nie jest facet do ciężkiej pracy. Chce mieć wszystko i to już. Nieważne, za jaką cenę. - I tak się tam rosło. - Mel wyczuła cień

rozpaczy pod nieco sztuczną swobodą Eda. - Przykro mi - powiedziała zdławionym głosem. Wzruszył ramionami. - Nie ma powodu. Nie byłem jedynym dzieckiem, które wyrastało w biedzie. - Jednak wywalczył pan sobie drogę do lepszego świata. - Dopiero dużo później. - Przerwał. Dużo, dużo później - powtórzył cicho, a w jego głosie brzmiał taki smutek, że Mel nie odważyła się zapytać o nic więcej. Odwróciła

się tylko i pocałowała go. Pocałunek był lekki jak piórko, jak tchnienie. Nie otrząsnął się jeszcze z oszołomienia, kiedy zapaliła samochód i ruszyła wolno z powrotem do domu, do Santa Monica. - Jutro o świcie wracam do Nowego Jorku. - Powiedział Ed z niechęcią. Patrzyli sobie w oczy. Kiwnęła głową. - A ja muszę przeprowadzić państwa Barton Forks z Encino do Sherman

Oaks. Boże, jakie ciekawe jest życie. Musnęła pocałunkiem jego policzek. Kochanie powiedziała z szelmowskim uśmiechem - to naprawdę cudowne prowadzić z tobą śledztwo. - Stała już na ulicy, po czym trzasnęła drzwiami i machnęła na pożegnanie. Ed patrzył, jak jednym wielkim susem pokonuje schody do domu, odwraca się i jeszcze raz do niego macha. Śmiał się

przez całą drogę powrotną. Spotkali się jeszcze wiele razy - Ed po prostu nie mógł wytrzymać z dala od Santa Monica. Wynajmował mały odrzutowiec i zjawiał się w każdy piątek wieczorem. Szli na kolację, zabierali Riley na mecze Lakersów, zamarzali na hokejowych meczach Kingsów i zaśmiewając się, jedli hot dogi. Chyba zawsze się śmiali. A Riley trzymała jego rękę, jakby już nigdy nie chciała go puścić. Nikt nie chciał go

puścić... nawet Lola zmieniła zdanie i więcej go nie ugryzła. - Mogę to udowodnić, bo jeszcze mam blizny - śmiał się Ed. Mel pokazała mu wszystkie swoje ulubione lokale, poznał jej przyjaciół, choć nigdy nie przedstawił jej nikogo ze swoich znajomych. - Nie masz żadnych przyjaciół? spytała. - Niewielu. Jestem ostrożny. - Zastanawiam się, dlaczego powiedziała, a Ed popatrzył na nią z tym

dziwnym wyrazem niebieskich oczu, nieprzytomnym, jakby zamyślonym wspomnieniem dawnego bólu... Nie miała pojęcia, o czym myślał. - Może pewnego dnia ci powiem - tylko tyle usłyszała. Ed zmienił temat i natychmiast zabrał Mel, Harriet i Riley do hotelu Bel Air na wspaniałe niedzielne śniadanie w pięknym ogrodzie. I już nigdy ani słowem nie wspomniał o swojej

przeszłości.

Rozdział 23 Mel siedziała przy Edzie w szpitalu. Czuwała. Ed wiedział, że jest obok, czuł jej słodki, świeży zapach - dzięki Bogu, ten zmysł go nie zawodzi... Chciał dotknąć, trzymać ją... Nadludzkim wysiłkiem poszukał jej ręki.

Mel patrzyła, jak dłoń Eda powoli, rozpaczliwie powoli przesuwa się po prześcieradle w jej kierunku. Wzięła jąw swoje ręce, schyliła głowę i pocałowała. Wie, że jest przy nim... Wie. Art Jacobs stał w drzwiach i zdawał sobie sprawę, że patrzy na cud. - Może zostać -

powiedział do pielęgniarki. - Niech zostanie tak długo, jak zechce. Jesteś tu, myślał Ed, nareszcie mnie znalazłaś. Nie zabieraj swojej dłoni, proszę, już nigdy. Dopóki trzymasz mnie za rękę, wiem, że jestem wciąż wśród żywych. Czuję, jak pulsuje twoja krew, może pobudzi i moją, by znów poruszyła stare serce... które zawsze biło dwa razy szybciej, kiedy przy mnie byłaś. Od chwili, kiedy cię zobaczyłem pierwszy raz... Wiem, że jestem sentymentalny. Ale chyba na łożu

śmierci człowiek ma do tego prawo. Chciałbym, żebyś mnie jeszcze raz pocałowała. Chcę tylko poczuć twoje słodkie wargi na swoich ustach, chcę cię objąć, chcę się z tobą kochać, Zeldo... Pamiętam pierwszy raz. Zaprosiłem cię na weekend do Nowego Jorku. Pojechałem po ciebie na lotnisko. Czekałem przy wyjściu. Wyszłaś z korytarza, rozglądałaś się, szukałaś mnie. Widziałem po twoich

oczach, że doszłaś do wniosku, że nie przyjechałem... że wystawiłem cię do wiatru. Kiedy mnie zauważyłaś, jakby ktoś zapalił świeczki w twoich oczach. Rozbłysłaś. Wyglądałaś cudownie... złocista dziewczyno. Tylko nos miałaś czerwony. - Nie całuj mnie, bo mam katar ostrzegałaś i odwracałaś twarz. Jakbym nie ściągnął cię do Nowego Jorku, żeby cię całować. Rany, możesz się okazać nieprzystępna...

No więc w samochodzie przez całą drogę na Manhattan trzymałem cię tylko za rękę. Vincent Tower zrobiło na tobie takie wrażenie, że wszystko chciałaś obejrzeć. Zlustrowałaś każdy kąt holu. - Uau, to musiało kosztować majątek powiedziałaś. -1 sam to zbudowałeś? Byłem skromny. - No, niezupełnie - odpowiedziałem. Wpadłaś w jeszcze większy zachwyt, kiedy wsiedliśmy do windy i wcisnąłem

guzik na ostatnie piętro. Oczy wychodziły ci na wierzch z ciekawości... Czasami wyglądasz zupełnie jak Riley. Nie wiem, która z was jest dzieckiem, ty czy ona... Na górze podbiegłaś do przeszklonej ściany i patrzyłaś na cały Manhattan, który rozpościerał się u twoich stóp... - Central Park - powiedziałaś oszołomiona i tak strasznie pragnąłem wtedy objąć cię i przytulić. Ale nie chciałem, żebyś

myślała, że ciągnąłem cię taki kawał drogi tylko po to, żeby cię uwieść... choć oczywiście tak było. Tylko że chodziło jeszcze o coś więcej. Wiedziałem o tym już-wtedy... Poczuł, że Mel się odsuwa. Nie zabieraj swojej ręki, maleńka... Nie odchodź, proszę... Och, Zel, potrzebuję cie teraz bardziej niż kiedykolwiek... Boję się, że odejdziesz, Zel, nie chcę umierać... Czuł jej zapach, kiedy pochylała się nad nim, czuł miękkie wargi na swoich

ustach, chłodną wilgoć łez. - Jestem tu, kochanie - usłyszał szept. Nigdy cię nie opuszczę. Detektyw Camelia będzie musiał odciągać mnie siłą. Ale jestem od niego większa. Zaśmiała się przez łzy swoim zaraźliwym śmieszkiem, którym wybuchała w najważniejszych chwilach. Zawsze go to rozbawiało... Gdyby mógł, odetchnąłby głęboko ze szczęścia, ale oddychało za

niego jakieś urządzenie... Przeklęte maszyny... musi się stąd wydostać... Mel coś mówiła. Wytężył się, by uchwycić jej słowa, ciche, jakby mówiła do siebie, wspominała... - Weszłam do tego apartamentu na ostatnim piętrze, oczekując, nie wiem czego, Tadż Mahalu czy pałacu sułtana. A tam była ogromna przestrzeń i kilka starych mebli. Stół, parę krzeseł, stary dywan i kanapa jakby prosto ze sklepu ze

starzyzną. Szczęka mi pewnie opadła, bo się roześmiałeś. Powiedziałam: - Nie wiedziałam, że dopiero się wprowadziłeś. - Tak naprawdę mieszkam tu już pięć lat - odpowiedziałeś. - Dokładnie. - Mrnm, w każdym razie na pewno nie jest to gniazdko. - Śmiałam się razem z tobą, kiedy oglądałam sypialnię. Wyglądała dokładnie tak, jak mogłam sobie

wyobrazić. Łóżko, krzesło, lampa. No, ale ty byłeś tu najważniejszy. Poza sprzętem hi-fi. Nigdy nie widziałam czegoś takiego. - Najnowszy i najlepszy - powiedziałeś z dumą i nastawiłeś Cheta Ba-kera Dawno temu daleko stąd. Nigdy tego nie zapomnę... nasza piosenka... Podeszłam do okna. Padał śnieg, na dole migały światła Piątej Alei. Stałeś obok mnie... czułam cię, choć to nie był dotyk,

tylko iskry przebiegały między nami jak sygnały Morse'a. Przysięgłabym, że moje włosy stanęły dęba. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie przeżywałam... nigdy... Mel popatrzyła smutno na Eda. Leżał cicho, spokojnie na białym, szpitalnym łóżku. Żył dzięki maszynom. - Mam nadzieję, że ty też pamiętasz, kochany - powiedziała tęsknie. - Och, mam

nadzieję... Pamiętam. Patrzyłem na ciebie, chciałem cię zachować w pamięci na taki czas jak ten, kiedy nie będę mógł cię widzieć. Najbardziej pasowało do ciebie słowo „chłopczyca", ale chłopczyca to ktoś mniejszy, a ty byłaś jak Walkiria. Pamiętam jak myślałem, że nigdy nie będę mógł zanurzyć dłoni w twoich włosach, miały zaledwie parę centymetrów, tylko wystrzępiona złota grzywka spadała ci na oczy.

Pamiętam natarczywe spojrzenie ogromnych, miedzianobrązowych oczu, w których tonąłem, gdy spotykały mój wzrok. Kochałem te długie, zakręcone, złociste rzęsy, które nadawały ci wygląd niewinnej sarenki. Podobał mi się twój nos. Prosty, dość długi - trochę bezczelny, prawdę mówiąc, ale pasujący do całości. A usta, o rany, usta miałaś wyjątkowe, naprawdę mnie wzięły, nawet kiedy miałaś spierzchnięte

wargi. Były pełne i jakby lekko odęte. Wrażliwe - to dobre słowo. - Chodźmy - powiedziałaś dokładnie wtedy, kiedy chciałem wziąć cię w ramiona... Mam ochotę na spacer w śniegu po Piątej Alei. - Musiałem więc zabrać moją kalifornijską sojuszniczkę na przechadzkę w śnieżycy... - Bosko - wspominała Mel. - Było po prostu bosko. Śnieg obsypał nam włosy i przykleił się do twojej brody. Konie pod hotelem Plaża miały na sobie maleńkie

kaptury i derki, a w powietrzu czuło się zapach pieczonych kasztanów. - To bajka - powiedziałam, a ty się roześmiałeś. - To tylko tobie tak się zdaje, popatrz na ten ruch. - Samochody sunęły zderzak w zderzak. Widzieliśmy rozwścieczonych kierowców, wyobrażaliśmy sobie, co czują, ale byliśmy poza tym wszystkim. - Wysiadajcie i idźcie na spacer w śniegu, tak jak my - wołałam do nich ze śmiechem.

Byliśmy w jakimś własnym, zaczarowanym świecie. Nawet skromna restauracyjka gdzieś na Czterdziestej Dziewiątej Wschodniej, z zaparowanymi oknami, z zapachem bekonu, hamburgerów i gorącą kawą była wspaniała. Śnieg topniał nam na włosach, kiedy dzieliliśmy się tostami z szynką i kanapkami z żytniego chleba z serem, a wrząca kawa paliła gardła. Miałem zamiar zabrać cię na kolację do jakiegoś wytwornego lokalu, oczarować

cię wykwintym daniem, szampanem, różami. Oszołomić elegancją, tym, że zna mnie maître d'hôtel. Ha, nie miałem najmniejszej szansy... Ciebie to wszystko nie obchodziło, rozkoszowałaś się spacerem w śniegu, właściwie tańczyłaś cały czas na tych zupełnie idiotycznych wysokich obcasach. I uparłaś się, żeby pójść do tej knajpki...

- Przez całą drogę powrotną oglądaliśmy wystawy na Piątej Alei śmiała się Mel. Saks, Gucci, Bergdorf, a ja planowałam, co kupię, kiedy moja firma wreszcie zacznie przynosić pieniądze. Mówiłeś mi, że możesz kupić mi wszystko, co zechcę... musiałam ci przypomnieć', że mojej mamie z Południa zdecydowanie by się to nie spodobało. Cóż, z pewnością nie spodobałoby się jej i to, co było potem... Odtajaliśmy w windzie, ale tym razem

już w swoich ramionach. Nawet nie czekaliśmy, aż winda wjedzie na górę. Kiedy na sekundę przestałem cię całować, powiedziałaś: - Co będzie, jak ktoś tu wejdzie? - A niech tam-odpowiedziałem. Chrzanię to, tak samo jakRhett... I wtedy tak strasznie się rozchichotałaś, że nie mogłem już odnaleźć ustami twoich warg...

- Wciąż się całowaliśmy, kiedy drzwi windy się otworzyły. Jakoś zdołaliśmy wyjść, nie przestając się całować. Boże, byliśmy tak rozpaleni, ze mogliśmy roztopić całą tę śnieżycę... Rozpiąłeś mój płaszcz, wysunęłam ręce z rękawów; upadł gdzieś i został na podłodze. Rozpinałam guziki twojego płaszcza. - Już - powiedziałam z triumfem i rzuciłam go na ziemię ze śmiechem. - Jeszcze nie - odpowiedziałeś. Znów

włączyłeś Cheta Bakera... Tworzyłeś nastrój słodką muzyką, przyćmionym światłem... Powiedziałeś: - Powinienem zaproponować ci szampana i wręczyć róże. - Daj spokój - wymruczałam. Nagle wytrzeszczyłam oczy. - Jakie róże? spytałam zdziwiona. Wziąłeś mnie za rękę i zaprowadziłeś do sypialni. Róże były wszędzie. Białe,

kremowe, jasnoróżowe, brzoskwiniowe, morelowe... Przez kilka godzin naszej nieobecności sypialnia zamieniła się w buduar. - Pomyślałem, że trochę tu za surowo powiedziałeś przepraszającym tonem. Wiedziałam już, że cię kocham. Wiedziałem, że cię kocham, kiedy pochwyciłem twoje spojrzenie. Patrzyłaś na róże. Byłaś jednocześnie oszołomiona, zaciekawiona, zaskoczona... - Jak to zrobiłeś? - spytałaś, kręcąc

głową ze zdumieniem. Wzruszyłem ramionami. - Jesteś teraz w Nowym Jorku, maleńka - powiedziałem, uśmiechając się niewinnie. - A ty jesteś jego królem - zawołałaś, zarzucając mi ręce na szyję. Co przy twoim wzroście, na dodatek na tych obcasach, przyszło ci bez trudu. Naprawdę nie wiem, czy to ty zwaliłaś mnie z nóg, czy było jakoś inaczej... Byliśmy tak napaleni, że wręcz zdzieraliśmy z siebie ubranie.

Stanęliśmy, patrząc na siebie. Byłaś dokładnie taka, jak przewidywałem: wąska talia, zaokrąglone uda, gładka linia pośladków, miękki, złocisty wzgórek, długie, szczupłe nogi. I wysokie, krągłe piersi, które będą jak atłas pod dotknięciem mojej ręki... Mel uśmiechała się. - Oglądałam cię z góry na dół. I z dołu do góry. Byłeś silny, muskularny i czekałeś

na mnie... Och, jak czekałeś! Nie mogłam oderwać oczu. Nie mogłam powstrzymać śmiechu. Dlaczego muszę zawsze śmiać się w nieodpowiednich momentach, właśnie wtedy, kiedy powinno być tak... tak specjalnie... tak sexy... - A mówią, że wielkość nie ma znaczenia - powiedziałam zdumiona. Ed też pamiętał. Pamiętał, jak głośno się śmiał, gdy przyciągnął ją i przewrócił na łóżko, bezbronną i roześmianą. Czuł teraz smak jej ust, słodkich i soczystych jak

dżem truskawkowy. Oplotłaś rękami moją szyję, przytulałaś moją twarz do swojej. - Jeszcze, proszę - mruczałaś, gdy podniosłem się zaczerpnąć tchu. - Czułam, jak mocno wchodzisz między moje uda, gorący i twardy. Pragnęłam cię, Ed. Och, pragnęłam cię, jak jeszcze nigdy nikogo przedtem. Chciałam, byś mnie brał, tulił, wchodził we mnie, mówił, że jestem twoja.

Chciałam wszystkiego. Czułam, jak wypełnia mnie gorąco, jak wstrząsa moim ciałem, bez końca... Twoje pocałunki były słodkie, pełne miłości, delikatne jak skrzydła motyla. Byłam w niebie. Ed pamiętał. Byliśmy jednością, Zeldo. I o dziwo, jego ciało też pamiętało jej zapach, jej dotyk i namiętność... Wreszcie szarpnęłaś głowę w tył. „O Boże" krzyknęłaś i w tej chwili twój krzyk złączył się z moim.

Mel pamiętała, że otworzyła oczy, musiała go widzieć... - Patrzyłam na twoją twarz, jeszcze wykrzywioną z namiętności -szepnęła - i nie mogłam uwierzyć, że wszystko to było dla mnie... dla nas. Czułam na sobie ciężar twojego ciała, ale nie chciałam się ruszyć. Błyszczeliśmy od potu jak zawodnicy sumo. Jeszcze teraz pamiętam zapach róż i seksu, cudowny zapach naszej miłości. Nigdy tego nie zapomnę, Ed, nigdy...

Jej łzy kapały na twarz Eda, gdy całowała go, wracając do szpitalnej rzeczywistości. Przez chwilę cofnęła się w czasie, tamten świat wydawał się tak realny... Nie to, pomyślała z udręką. Nie to, że Ed leży tu podłączony do maszyny, która za niego oddycha... - Nie umrzesz -powiedziała, gwałtownie ściskając jego dłoń. -Nie pozwolę ci. Słyszysz mnie, Ed, ty głuptasie? Słyszę cię, Ed uśmiechał się do siebie. I

jeżeli ktokolwiek może w ogóle utrzymać mnie przy życiu, to ty, maleńka. Tylko ty. Chociaż ja tez cholernie się staram. Teraz się okaże - wóz albo przewóz... - Chciałam ci wtedy powiedzieć, że cię kocham. Ale nie miałam odwagi. Nie można tego tak po prostu powiedzieć mężczyźnie, nawet takiemu, z którym właśnie odbyło się podróż do nieba i z powrotem. Może pomyśleć, że chcesz go złapać.

Patrzyłem na ciebie. Zamknęłaś oczy i zastanawiałem się, o czym myślisz... czekałem, że powiesz kocham cię, boja nie miałem odwagi, bałem się, że cię spłoszę... Nie wiedziałem, co czujesz. Czy dla ciebie

miała to być tylko jedna noc, czy coś więcej. I wtedy otworzyłaś oczy i powiedziałaś: - Musisz być z tym ostrożny. Możesz mieć masę kłopotów...

- Nie powinnam była żartować powiedziała Mel. -Teraz o tym wiem, ale to był strach i nadmiar emocji. I wtedy twój wybuch śmiechu prawie zgniótł mi piersi, więc śmiałam się bezradnie razem z tobą. I poczułam, że ty znów... Ed pamiętał, jak powiedział jej wtedy: - Nigdy przedtem nie śmiałem się, kochając się z kimś. Miałem ochotę cię zjeść. - Tylko nie zaczynaj mi opowiadać o innych - odpowiedziałaś twardo i

rzeczowo. Wolę wierzyć, że jestem tą jedyną. - Jesteś jedyna. -1 tak było, Zeldo. Tak było. Zawsze będziesz moją jedyną. - Świetnie - powiedziałaś. - Ty też. Mój jedyny. Wyrwał ci się z gardła chichot, ale scałowałem go z twoich ust. - No to jesteśmy kwita - powiedziałem. - Życie zaczyna się dzisiaj. W tej chwili. Uniosłem się na rękach. Nasze oczy spotkały się. Byłem znów w tobie, a

twoje ciało ożyło. Przysięgałaś, że to nie ma nic wspólnego z tobą, z twoim umysłem. To twoje ciało pragnęło mnie i nie zamierzało się opierać. - Wiedziałam, że nigdy nie odmawiasz damie - wymruczałaś, wędrując dłońmi po moim ciele i znów się śmiałem, nawet wtedy, gdy wchodziłem w ciebie coraz głębiej. Och, Zeldo, Zeldo, ta noc powinna była

trwać wiecznie. - Tak się zaczęło - powiedziała smutno Mel. - Kto mógł przypuszczać, że coś takiego się wydarzy. Ale nie zabiorą mi ciebie. Znajdę tych sukinsynów i zabiję ich. Przysięgam, Ed, jeśli umrzesz, zabiję ich gołymi rękami. Jeszcze jeden powód, żeby nie umierać, westchnął Ed. Nie może pozwolić, by przez niego popełniła morderstwo. Nie bądź szalona, chciał krzyknąć, ale powiedzieć

Zeldzie coś takiego, to tak jakby zabronić kanarkowi śpiewać. Detektyw Camelia stał w drzwiach szpitalnego pokoju. Słyszał ostatnie słowa Mel i wiedział już z całą pewnością, że swoje podejrzenia kierował pod niewłaściwym adresem. Mel nie miała przecież pojęcia o jego obecności; to, co mówiła, było prawdą. Odwróciła się i spojrzała na niego. Wyglądała mizernie, padała ze zmęczenia, była

niewyspana i wykończona walką, jaką Ed toczył ze śmiercią. Policjantowi ścisnęło się serce. - Ma pani ochotę na kawę? - zapytał.

Rozdział 24 Camelia siedział naprzeciw Mel Merrydew - alias Zeldy - w małym barku za rogiem, w pobliżu szpitala. Kolejna

bezsenna noc nie przysporzyła jej urody. Cera Mel straciła brzoskwiniową kalifornijską świetlistość, na którą zwrócił uwagę, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. Była szara i matowa, a cienie pod oczami wyglądały jak sińce. Przykro było na nią patrzeć. - Wygląda pani okropnie - powiedział bez ogródek. - Tak dalej być nie może. Rozumie pani - bez snu i jedzenia. Zresztą proszę pomyśleć, czy Edowi to w ogóle

pomaga. Mel podniosła głowę znad filiżanki kawy. Patrzyła na niego nieprzytomnie. Podszedł kelner. - Co można podać? - Był energiczny, sprawny, nie tracił czasu. Tak jak wszyscy w Nowym Jorku. Spojrzał pytająco na Mel, która tylko pokręciła głową i odwróciła się. - Dla pani proszę jajecznicę na bekonie i grzankę. Dla mnie łosoś wędzony i ser

na grzance. I proszę porządnie opiec grzanki, dobrze? - Nie jestem głodna - znużonym głosem zaprotestowała Mel. Otóżjestpani.Zapomniałapaniojedzeniui tyle. Chybaporawrócić do normalnego życia. - Camelia uśmiechnął się, ale Mel nie zareagowała. - Proszę posłuchać powiedział łagodnie - wiem, co pani myśli. Że to nie moja sprawa. Otóż Ed Vincent

to jest moja sprawa. I w tej chwili jest pani bardziej potrzebna mnie niż jemu. Mel wpadła nagle w panikę. Gwałtownie odsunęła krzesło i chwyciła torbę. Chciała wybiec.

- Nie powinnam była go zostawiać. - Nie umrze tylko dlatego, że nie ma pani w pobliżu. Prawdę mówiąc, być może wcale nie umrze. Czy w ogóle bierze to pani pod uwagę, panno Melbo? - Mel - poprawiła go odruchowo. Z powrotem opadła w fotel, po czym dodała, tak jakby powinien o tym wiedzieć: - Nigdy nie cierpiałam swojego imienia. Melba

Eloise Merrydew. Jak deser lodowy. Z bitą śmietaną na wierzchu. A ja byłam wielkim, chudym, rozbrykanym dzieciakiem. Bardzo daleko mi było do wyśnionej przez mamę, dystyngowanej i ślicznej piękności z Południa. - Uśmiechnęła się niespodziewanie. - Zawsze jej tłumaczyłam: kochana, nie można mieć wszystkiego. Utkwiła w nim twarde spojrzenie, ale dolna warga jej drżała. - A co miało znaczyć to pytanie, czy biorę pod uwagę, że Ed być może nie

umrze? A o co ja, do cholery, pana zdaniem walczę, minuta po minucie, kiedy siedzę przy jego łóżku, trzymam go za rękę, mówię do niego, każę mu wytrzymać, nie poddawać się, obudzić i popatrzeć na mnie? - Jedno, co mogę pani powiedzieć, to to, że kiedy się obudzi i otworzy oczy, czeka go cholerny szok. Będzie się zastanawiał, kim u diabła jest ta stara baba siedząca

przy jego łóżku... I gdzie się podział jego kwiatuszek z Południa. Mel wybuchnęła śmiechem, co Camelia przyjął z ulgą. - Naprawdę tak fatalnie wyglądam? Pokiwał głową. - Naprawdę. Westchnęła, gdy kelner postawił przed nią jajecznicę na bekonie. - Tak to się kończy, gdy ktoś nie jest prawdziwą pięknością. Dziewczyna może wtedy tylko podfałszować coś szminką i

różem. - Popatrzyła na talerz, uświadomiła sobie, że jest głodna i nabrała na widelec sporą porcję. - No więc, jak długo jest pan żonaty? Camelia wbił zęby w grzankę, na której piętrzył się stos łososia i sera. - Dwadzieścia sześć lat. Założę się, że prawie tyle, ile pani żyje. - Mam trzydzieści dwa. - A ja czterdzieści sześć. - Z przyjemnością zauważył, że smakuje jej jajecznica.

Współczuł Mel, choć nie bardzo rozumiał, dlaczego. Była inna niż kobiety, które zwykle spotykał. Przede wszystkim do gruntu uczciwa, co w jego pracy prawie się nie zdarzało. Poza tym sama wystawiała się na ciosy, tak jak teraz z tym Vincentem. Bóg wie, w co facet się wplątał, że ktoś tak bardzo chce go zlikwidować, ale było jasne, że chodzi o przekręty i wielki szmal. U źródła zawsze były pieniądze i seks.

Dwadzieścia sześć lat pracy w policji pomogło Camelii odkryć ten drobny fakt. - Ma pan dzieci? - Meł skubała trzymany w palcach pasek chrupkiego bekonu. To było najlepsze ze wszystkiego, co jadła w ostatnim czasie, który w jej świadomości wydłużył się do tygodni. - Czworo. - Camelia z ojcowską dumą wyliczał: - Gianni, Daria, Julio i Mana. Drużyna włosko-portorykańska - dodał. - Założę się, że nosi pan przy sobie ich zdjęcia. - Uśmiechnęła się, kiedy szybko

sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki. - To najstarszy, Gianni. Kończy Massachusetts Instirute of Technology. Daria pracuje jako pomocnik kierownika produkcji w telewizji. Julio, czyli Jules, zaczął naukę w Rutgers. A to moje maleństwo, Maria. Ma szesnaście lat i jeszcze nie bardzo wie, co ma robić w życiu. Mel oglądała fotografie dokładnie, nie tak, jak większość ludzi, którzy dostają do

ręki zdjęcia dzieci swoich znajomych i załatwiają to jednym rzutem oka. - Przystojna rodzinka. Ma pan z czego być dumny, detektywie Camelia. - Marco-poprawił ją. Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy. Mel pomyślała, że go nie rozumie, ale instynktownie poczuła do niego sympatię. Camelia wiedział, że dziewczyna wymyka się wszelkiej klasyfikacji, nigdy wcześniej me spotkał takiej kobiety.

Wzruszała go głęboko i to w lekko niepokojący sposób. - Mam córkę, Riley. - Wyciągnęła z torebki portfel i pokazała mu zdjęcie. Zrobione w zeszłym roku. Teraz nie ma dwóch zębów z przodu. - Stanął jej przed oczami bezczelny, szczerbaty uśmiech małej. Boże, nawet do niej nie zadzwoniła... Harriet na pewno umiera ze strachu... - Podobna do ciebie. Ładna dziewczyna. Mel lekko się skrzywiła.

- Dzięki, bardzo jesteś miły, ale nie sądzę, żeby słowo „ładna" istniało w moim słowniku. Myślał przez chwilę. - W takim razie może powinna pani włączyć do niego słowo „piekna", panno Melbo. Na moment zapadło milczenie. Potem Mel uśmiechnęła się. - Detektywie Camelia, coś mi się zdaje, że pan ze mną flirtuje. Odpowiedział jej uśmiechem, zdziwiony, że dobrze się

bawi. - Mam zasadę, że nie flirtuję z mężatkami. Potrząsnęła głową. - Nie jestem mężatką. Nigdy nie byłam. Kiedy zorientowałam się, że jestem w ciąży, doszłam do wniosku, że facet nie zasługuje na to,

żeby być ojcem mojego dziecka. Zresztą i tak by odszedł. - Wzruszyła ramionami. No więc powiedziałam „żegnaj". Postanowiłam sama wychować dziecko. Wziąć na siebie całą odpowiedzialność. Mnóstwo kobiet teraz tak robi - tłumaczyła, widząc zaszokowane spojrzenie Marca. Lepsze to, niż gonić za ojcem próżniakiem. Kiwnął głową.

- Sądzę, że masz rację. Jestem po prostu staroświecki. - Jaka jest twoja żona? - Sięgnęła przez stół i odgryzła kawałek jego grzanki. Mmm, dobre. - Proszę, weź połowę. - Pchnął ku niej talerz, gestem ręki zamawiając jednocześnie u kelnera następną kawę. - Claudia? Jest wspaniała. Śliczna, świetna kobieta. Patrzyła na niego odrobinę kpiąco znad brzegu filiżanki. - Mów dalej. Szalejesz za nią, prawda?

Założę się, że jest cudowna. Uśmiechnął się skromnie, wzruszając ramionami. - A skąd twoim zdaniem wzięłyby się takie dzieci? Na pewno nie jest to zasługa genów Camelii. - Ale umysł i zdrowy rozsądek odziedziczyły po tobie. No i uprzejmość. - Skończyła swoją grzankę. - Założę się, że seks też jest fantastyczny. Zakrztusił się kawą i Mel się

roześmiała. - W porządku, Marco. Jestem dużą dziewczynką, możesz mi powiedzieć. - Dobrze, więc jest fantastyczny. I przysięgam, że jeszcze nigdy w życiu nikomu o tym nie mówiłem. - No, mam jednak nadzieję, że mówiłeś to Claudii. Jest niemożliwa, pomyślał, śmiejąc się. Mel przyglądała się okruchom grzanki na talerzu.

- Z Edem też było fantastycznie powiedziała cicho. - Nie wiedziałam, że może być aż tak... wiesz... z miłością. Ja naprawdę go kocham, Marco. - Wiem. Uwierz mi, wiem. Żadna ślubna żona tak by nie czuwała. Wybacz, że podejrzewałem wcześniej, że możesz mieć z tym jakiś związek. Nie powiedział jej, że słyszał ostatnie słowa, jakie szeptała swemu śmiertelnie ranionemu kochankowi. Czuł się winny nawet gdy o tym myślał. Ale dzięki temu

poznał ją lepiej, niż byłoby to kiedykolwiek możliwe. Wiedział, kim jest Mel. A to diametralnie zmieniało sytuację. - Mówiłem ci, że potrzebuję twojej pomocy. - Wiesz, że zrobię wszystko. - Wyjęła rudobrązową szminkę i użyła jej, nie patrząc w lustro. - To prawdziwa sztuka. - Lata praktyki. I tak nie robi to większej różnicy, biorąc pod uwagę, że wyglądam

okropnie. - Przepraszam za te słowa. Wzruszyła ramionami. - Pewnie tak jest. Nie patrzyłam w lustro od czasu, jak tu przyjechałam W każdym razie masz rację. Kiedy Ed się obudzi, powinnam wyglądać pięknie. A przynajmniej zrobić co się da. - Wystarczy, że będziesz wyglądała tak jak zwykle, a uczynisz go szczęśliwym człowiekiem.

- Więc twoim zdaniem Ed się obudzi, Marco? Serio? Jej ogromne, brązowe oczy znów patrzyły natarczywie, Camelia widział czający się w nich lęk. - Nie jestem lekarzem, Mel i tyle tylko mogę ci powiedzieć - każdy inny facet już by nie żył. Cztery kule z półautomatycznej sigmy, z takiej odległości, powaliłyby wołu. Ale to twardziel. Wierzę, że ma szansę.

Przytaknęła ruchem głowy, zaciskając przy tym wargi, by powstrzymać łzy. J - Dziękuję ci - powiedziała cicho. Naprawdę polubiła tego człowieka. To prawda, był szorstki, ale tego wymagała jego praca. Współczucie me wchodziło w zakres jego obowiązków, więc brało się chyba z głębi jego włoskiej duszy. Sięgnęła poprzez stolik, aby znów dotknąć jego dłoni. - Będziemy przyjaciółmi? - spytała.

- Będziemy - powiedział, patrząc jej w oczy.

Rozdział 25 Camelia dopił kawę. Odchrząknął nerwowo i nagle przeszedł na ton służbowy. - Prywatny detektyw Eda przefaksował mi raport, z którego wynika, ze jego zdaniem w domu nad morzem niewątpliwie miał miejsce jakiś wypadek.

Potwierdził to, co Ed mówił ci o pieniądzach, które zniknęły z sejfu. Sto tysięcy to w końcu nie są drobne, ktoś tam więc musi sobie od tej pory nieźle żyć. Mel popatrzyła na niego bezradnie. - Ale kto?

- Miałem odrobinę nadziei, że ty mi powiesz. Jęknęła. - Zaczynamy wszystko od początku? Ze mną w roli głównej podejrzanej? -.Nie. Ty tego nie zrobiłaś, ale chcę, żebyś pomogła mi ustalić, kto to był. Zacznijmy od ciała w bibliotece. - Jak w powieści Agaty Christie. - Tym razem Camelia miał zmieszaną minę, więc

dodała: - Tej autorki kryminałów. Zdaje mi się, że tam zawsze jest jakieś ciało w bibliotece. - Zwykle okazuje się, że winny jest kamerdyner. Roześmiali się oboje i przez chwilę Mel zrobiło się lżej na sercu. Jeżeli może się śmiać, to jest jakaś nadzieja... dla Eda. Och, Ed, Ed, zrobię wszystko, żeby ci pomóc... wszystko... - Ten, kto cię napadł... - Raczej próbował zabić - sprostowała.

- A więc chciał zabić i ciebie... Dobrze, wiem, że było ciemno, lało jak z cebra, wiatr wył i nie mogłaś mu się dokładnie przyjrzeć. Coś jednak musisz pamiętać. Cokolwiek. Pomyśl, Mel. Odchyliła się na oparcie krzesła i zamknęła oczy, a Marco dał znak kelnerowi, by dolał im kawy. Mel w skupieniu usiłowała przypomnieć sobie, co czuła, kiedy jej dotykał, jego zapach, głos... Marco myślał o tym, że wygląda tak

niewinnie, jak dziewczynka, choć na pewno nie było to właściwe określenie. A może? Z takimi nogami, ustami... Raptownie otworzyła oczy... Boże, te oczy, głębokie i okrągłe, jak dwie szkockie... Do diabła, przecież nie jest poetą. - Myślę, że to cudzoziemiec powiedziała Mel. - Miał obcy akcent i gardłowy głos. Wiesz, taki jaki zawsze ma szpieg w filmach z Bondem. Musiał zdrowo palić,

czułam to po jego rękach. Omal nie zwymiotowałam i wtedy mnie puścił. Wbiłam mu palce w oczy, czułam jak paznokciami rozrywam mu ciało. Tłusta twarz - nie, właściwie nie tłusta, ale duża. I potężny kark. Jestem wysoka, ale on był ode mnie wyższy, miał może z metr dziewięćdziesiąt, naprawdę wielki chłop. Dłonią przykrył mi całą twarz, od ucha do ucha. Westchnęła i znów oparła się o krzesło.

- Rzecz w tym - powiedziała z powagą, łyknąwszy świeżej, gorącej kawy - że naprawdę nie przyjrzałam mu się dobrze. W domu było ciemno, na dworze i w kabinie też, choć... chwileczkę. Znów zamknęła oczy, wzdrygając się na wspomnienie tamtych chwil. Sądziła wtedy, że to koniec. Uderzyła ogromną ciężarówką w drzewo i w tym momencie reflektory wygięły się; Mel zapamiętała błysk światła. Do skroni

wciąż przytkniętą miała lufę, jeszcze dziś pamiętała jej lodowaty dotyk. Chłód śmierci. Marco widział, jak po twarzy Mel spływająłzy. Wciąż miała zamknięte oczy i musiał siłą powstrzymać się, by nie przytulić jej mocno i nie zacząć tłumaczyć, że wszystko będzie dobrze, żeby się nie martwiła, bo jest pod jego opieką. Boże, co mu przychodzi do głowy! Jest gliną,

zawodowcem. Łyknął gorącej kawy, parząc sobie usta. Chwała Bogu, przywróciło mu to zdrowy rozum. Mel pamiętała, że w momencie, gdy wciskała gaz, odwróciła wzrok i przez chwilę mignęła jej twarz napastnika... - Wyglądał jak buldog - powiedziała cicho, niemal szeptem. - Niskie czoło, jakby trochę bulwiaste. Wąskie oczy, zaciśnięte usta, gładko ogolony, bujne ciemne

włosy. Był w garniturze i krawacie... Pamiętam, że pomyślałam: nie wiedziałam, że zabójcy chodzą w krawatach... Westchnęła i znów napiła się kawy. - To wszystko. Camélia pokiwał głową. - Na początek wystarczy. Porozmawiasz z plastykiem od portretów pamięciowych, pomożesz mu w komputerowym odtworzeniu twarzy. Załatwimy eksperta językowego, przedstawi ci taśmy, z których zidentyfikujesz akcent.

- Dobrze. - Kiwnęła głową, chętna do pomocy. - W takim razie, Mel, powiedz mi, co naprawdę wiesz o Edzie Vincencie? Popatrzyła na niego nieprzytomnie szeroko otwartymi oczami. - Och, zastanawiam się właśnie, co ty o nim wiesz. Wydaje mi się, że wszyscy wiedzą, kim jest Ed Vincent uśmiechnęła się. - Poza mną, jak sądzę. Zdaje się, że tylko ja nie wiedziałam, że Ed to guru na rynku nieruchomości w Nowym Jorku,

bogaty, przystojny i... och, dobry. To dobry człowiek, Marco, jeśli o to ci chodzi. Nie mogę uwierzyć, żeby ktoś miał powód, by go zabić. - A jednak ktoś chciał to zrobić. Właściwie nadal chce. W głowie Mel odezwał się alarm, była już na nogach. - Muszę wracać. - Spokojnie, spokojnie, nikt go nie dopadnie w szpitalu. Jeden policjant stoi przez

dwadzieścia cztery godziny na dobę pod jego drzwiami, a drugi przy windach. Do tego mamy punkt obserwacyjny na zewnątrz. Z ciężkim westchnieniem opadła z powrotem na krzesło. - W takim razie o co chodzi? Co ja mam wiedzieć na temat Eda? - Na początek - kto to taki?

Potrząsnęła głową, zbita z tropu. - Nie rozumiem. - Skąd pochodzi, rodzina, co robił, zanim stał się słynnym Edem Vincentem? Byłem pewien, że to wszystko wiesz. - Wiem, że był biedny. Naprawdę biedny. To dziennikarze wymyślili, że

odziedziczył fortunę. Opowiadał mi, że wychował się w chacie w górach Tennessee. Hainstown, tak to się chyba nazywało albo jakoś podobnie. Był dumny, że jego ojciec miał własny kawałek ziemi. Byli farmerami. Miał jeszcze braci i siostry. - Braci i siostry? - Camelia zamyślił się. - Hm, Ed nie wygląda mi na człowieka, który zapomina o swoim rodzeństwie, kiedy się dorobi. Nie sądzisz? Mel pomyślała ze zdumieniem, że Marco ma rację.

- Nigdy o nich nie mówił, nie padły żadne imiona, poza jednym. Najstarszy brat, Mitch. Nie mam pojęcia, gdzie mieszkają i czy w ogóle widuje się z nimi. - Rodzina się pokłóciła - powiedział drwiąco Camelia. - To zdarza się najporządniejszym. - Zdarza się, ale Ed jest inny. To nie jest człowiek, który nosi w sobie urazę. To ktoś, kto daje. Pomaga obcym, płaci na cele charytatywne. Nie mogę uwierzyć, że

mógłby po prostu machnąć ręką na swoją rodzinę, zwłaszcza gdyby wiedział, że klepią biedę. - W takim razie - powiedział wolno Camelia - rozwiązanie tej zagadki należy do mnie. Hainstown w Tennessee. No, to jesteśmy w domu. Tylko najpierw trzeba to znaleźć na mapie. - To mogło być Hainsville - poprawiła się Mel. - Zresztą łatwo zgadnąć, że to jakaś

maleńka kropeczka na mapie - dodała. Uświadomiła sobie w tym momencie, że Camelia zamierza poznać życie Eda, to życie, które ona chciała z nim dzielić, a które nawet przed nią było starannie ukryte. Chciałabym z tobą pojechać powiedziała z tęsknotą w głosie. - Sądzisz, że się na coś przydasz? Camelia rzucił to celowo obojętnym tonem, podnosząc do ust filiżankę. Dobry Boże, pomyślał, oto siedzi przed nim jedyna na

całym bożym świecie kobieta, której pewnie wystarczyłoby tylko zatrzepotać złocistymi rzęsami albo uśmiechnąć się pełnymi wargami, by go uwieść i proponuje mu wspólny wyjazd. Oczami wyobraźni zobaczył motel gdzieś w głuszy, wśród sosen w wysokich górach, czarne noce z gwiazdami odległymi o miliardy kilometrów, mgliste, wilgotne poranki, ciepłe, wygniecione łóżko. Wziął głęboki oddech, dopił

kawę i poprosił o następną. Mel wyglądała na niezdecydowaną. - Nie mogę zostawiać Eda. Może... - Nie przeszły jej przez gardło słowa „może umrzeć", choć doskonale zdawała sobie sprawę z sytuacji. Poza tym nie zamierzała pozwolić, by umarł w samotności, bez niej. -Jestem mu potrzebna powiedziała zdecydowanie.

Camelia oprzytomniał, zrezygnował z zamówionej kawy i poprosił o rachunek. - Lepiej skontaktuję cię z facetami od języka i od portretów pamięciowych, zobaczymy, czy coś z tego wyjdzie oznajmił szorstko. - Pojadę do Hainsville szukać przeszłości Eda, a ty w tym czasie zrób, co możesz, żeby pomóc w identyfikacji. - Odsunął krzesło, wstał i wyciągnął rękę. - Umowa stoi? - Stoi - odpowiedziała, z uśmiechem przybijając piątkę.

Rozdział 2 6 Brotski znów czuwał na posterunku w szarym korytarzu pod pokojem Eda. Mel zdawało się, że jak na policjanta wygląda zbyt młodo z tym swoim rudym kosmykiem i zarostem jak puszek brzoskwini. Był śmiertelnie znudzony; podejrzewała, że zapewne nie tego oczekiwał od pracy w policji. A jednak

jego obecność uspokajała. Oznaczała przynajmniej, że gdy Mel siedziała w barku, nie doszło do najgorszego. Skoro Brotski jest na miejscu, to znaczy, że ma kogo strzec. Ed wciąż żyje. - Wygląda pan jak człowiek, któremu przydałoby się nieco świeżego powietrza i filiżanka kawy - powiedziała z uśmiechem. - Coś panu powiem, zrobi pan sobie

przerwę, a ja tu popilnuję tej fortecy. Dziecinne oczy Brotskiego zwęziły się, a szczęka zesztywniała. - Przepraszam, madame, ale jestem na służbie - powiedział chłodno. - Och... w porządku. Przepraszam. Nagle Mel poczuła, że znów jest podejrzaną. Szybko przeszła obok. Położyła dłoń na klamce, gdy uświadomiła sobie, że Brotski stoi za nią, a za chwilę jego ręka przykryła jej dłoń. Przytrzymał drzwi. Odwróciła

się i popatrzyła na niego ze zdziwieniem. - Przepraszam, madame, ale pan Vincent ma właśnie gościa. Ten pan prosił, by mu nie przeszkadzano. Mel zmarszczyła brwi, wstrząsnął nią dreszcz przeczucia. - To znaczy, że pozwolił pan komuś tam wejść? Zostawił ich pan sam na sam? Jej głos przeszedł w pełen przerażenia pisk. To może być zabójca. Ktoś, kto chce Eda

skrzywdzić.

- To wspólnik pana Vincenta, madame Brotski mówił spokojnie, ale nadal trzymał rękę na jej dłoni opartej na klamce i Mel wiedziała, że nie zabierze jej, dopóki ona sama się nie cofnie. - Pan Estevez jest na liście gości zatwierdzonej przez detektywa

Camelię. Mel odskoczyła z irytacją. - Mam nadzieję, że pan Estevez nosi identyfikator ze zdjęciem -powiedziała, wciąż zaniepokojona. - Tak, madame, nosi. - Gorliwość i przejęta mina Brotskiego rozśmieszyły ją, choć sytuacja była poważna. Tęsknie spojrzała ku drzwiom. - Dlaczego musi być tam z Edem sam?

Przecież raczej nie prowadzą poufnej rozmowy. - To sprawa pana Esteveza, madame. - Och, na miłość boską, proszę mówić do mnie Mel - wzięła głęboki oddech. - Czy mogę skorzystać z pana krzesła na dwie minuty? - Mimo dawki kofeiny ogarniało ją zmęczenie, mogłaby zasnąć w sekundę, nawet na tym twardym krześle, gdyby nie Estevez, który był w środku. Tylko Ed i on. A ona, Mel, tkwi na zewnątrz,

jak strażnik przy bramie i modli się, by Estevez nie okazał się mordercą. Camelia uznał go jednak za persona grata, więc facet zapewne jest w porządku. Nikły cień uśmiechu pojawił się na jej wargach, gdy pomyślała o detektywie Camelii. Zupełnie jak postać z filmu, ciemnowłosy, spokojny, twardy zawodowiec ze złotym sercem. Z drugiej strony wrażliwy mężczyzna, który kocha własną żonę i ubóstwia swoje dzieci. I którego

pociąga ona, Mel. Drzwi otworzyły się i do holu wyszedł wysoki, elegancki mężczyzna o srebrnych włosach. Mel zerwała się i wtedy mężczyzna odwrócił się zaskoczony. Na długą chwilę ich oczy spotkały się, po czym powiedział: - Panna Merrydew, jak sądzę - i wyciągnął rękę. - Pan Estevez - Mel podała mu dłoń. Poczuła chłód, jakby przed chwilą minął się ze

śmiercią; znów przeszedł j ej po plecach dreszcz przerażenia. Musiała powstrzymać się, by nie wbiec do zaciemnionego pokoju, gdzie mruczały i migotały maszyny, tylko po to, by sprawdzić, czy ten człowiek nie zabił Eda. - Co z nim? - Bez zmian. Brak reakcji. Opowiadałem mu o firmie, o jego ulubionej restauracj i, o wspólnych znajomych - potrząsnął głową - bez skutku. Spojrzał bystro. Może pani

uda się lepiej, panno Merrydew. - Mam nadzieję. W niezręcznej ciszy, jaka zapanowała po tych słowach, oboje mierzyli się wzrokiem. Estevez zastanawiał się, co Ed w niej widział. A Mel dokładnie wiedziała, że tak właśnie myśli. - Czy wolno spytać, gdzie się pani zatrzymała, panno Merrydew? -spytał w końcu. - Zatrzymała? - Mel popatrzyła na niego niezbyt przytomnie. - Och tutaj.

Podniósł brwi. - To znaczy, że dostała pani pokój w szpitalu? - Nie. To znaczy, że jestem właśnie tu. Przy Edzie. To dlatego ma takie sińce pod oczami, fioletowe jak irysy u van Gogha, pomyślał Estevez ze zdumieniem. Poczuł niespodziewane wzruszenie. - Czyli w ogóle pani nie spała. To niedobrze, panno Merrydew. Potrzebuje pani

odpoczynku. Mogę zamówić pokój w hotelu. Szpital wezwie panią, jeśli będzie pani potrzebną. Pokręciła głową. - Wiem, że Ed nie umrze dopóty, dopóki będę przy nim - w jej głosie brzmiał upór. Nie pozwolę mu - dodała twardo. Estevez westchnął. Rozumiał ją doskonale. - Chciałbym, żeby tak było - powiedział cicho. - Niestety, moja droga, wszystko

jest w rękach specjalistów. Lekarze, pielęgniarki' urządzenia, leki - to go trzyma przy życiu. - Pan mówi o jego ciele. Ja jestem tu dla jego duszy. Mel czuła, jak jej oczy napełniają się łzami. Znów ogarnęła ją fala wielkiego wyczerpania. Poczuła, że nogi jej się uginają i ciężko opadła na krzesło. Brotski rzucił na nią okiem i popędził po wodę.

- Panno Merrydew. - Estevez kucnął obok niej, podsunął papierowy kubek do jej pobladłych ust. - Chcę, żeby pani wiedziała, że ja i moja rodzina też jesteśmy bardzo zmartwieni. Byłoby nam przyjemnie, gdyby przyjęła pani nasze zaproszenie i zatrzymała się u nas na czas pobytu w Nowym Jorku. Czy robi to dla niej? Czy dla Eda? zastanawiała się Mel. Nic nie widziała o tym człowieku ani o jego rodzinie. Tylko

tyle, że jest wspólnikiem Eda i że Camelia ma o nim dobre zdanie. Niemal dała się skusić: tak dobrze byłoby zapaść się w miękkie łóżko, pozwolić, by ktoś się nią zajął, dostać gorącą herbatę, wziąć chłodny prysznic, być z ludźmi, którzy też kochają Eda... I wtedy przypomniała sobie. - Dziękuję, panie Estevez, to bardzo uprzejmie z pana strony, ale wszystko jest w porządku. A jeśli naprawdę nie

wytrzymam tu, pójdę po prostu do Eda i położę się tam na trochę. W jego domu będę się czuła bliżej niego.

Brwi Esteveza uniosły się. - W jego domu? Ma pani klucz? - Ed dał mi kiedyś. - Uśmiechnęła się do

własnych wspomnień. -A ja dałam mu klucz do mojego domu w Santa Monica. Coś w rodzaju wymiany, tyle że on chyba zrobił na tym gorszy interes. Estevez pamiętał o hojnym transferze akcji. Teraz z kolei klucz do mieszkania. Ta dziwna młoda kobieta albo jest mistrzem intrygi, albo znaczy dla Eda dużo więcej, niż przypuszczał. - Jak pani sobie życzy. - Z powagą

skinął głową i nadzwyczaj uprzejmie się pożegnał. Dżentelmen, pomyślała Mel, patrząc, jak odchodzi szybkim krokiem. Na dodatek przystojny dżentelmen. Jej piękna mama z Południa na pewno by go zaakceptowała. Tymczasem ona sama czuła się jak śmierć na urlopie - ale to Ed wciąż tam leżał, podłączony do maszyn i cewników. Otworzyła drzwi i zajrzała do środka. Wyglądał ciągle tak samo: blady,

wymizerowany, oparty na poduszkach, oczy miał mocno zamknięte. Nadal oddychał za niego respirator, a w miejscach, gdzie podłączone były elektrody, ktoś wygolił włosy na klatce piersiowej. Na ogolonej szczęce już pojawił się lekki zarost. Dziwne, pomyślała, jak drobne sprawy życiowe toczą się dalej, kiedy samo życie zdaje się uchodzić. Cicho usiadła przy łóżku i ujęła jego zimną dłoń. Pocierała ją delikatnie, żeby ożywić krążenie. Ed rzucił się niespokojnie i Mel

odsunęła się, gdy wpadła pielęgniarka, by sprawdzić urządzenia i rurki, które utrzymywały go przy życiu. Marzyła, by to ona sama mogła go doglądać. Rozpaczliwie chciała zrobić dla niego wszystko. Myć go, karmić, trzymać. Opiekowałaby się nim jak niemowlęciem. - Jest niespokojny - pielęgniarka oznajmiła to, co było widać gołym okiem. Mel zauważyła jej karcące spojrzenie i

odwróciła wzrok. Nie miała zamiaru pozwolić się stąd wyrzucić. W żadnym wypadku. Zostanie tu na długo, będzie trzymać go za rękę i chuchać na jego życie. Jeśli puści jego dłoń na dłużej niż parę minut, Ed może umrzeć. - On naprawdę powinien mieć spokój powiedziała znacząco pielęgniarka, ale doktor Jacobs pozwolił tej kobiecie zostać i nic nie można było na razie zrobić. Jest przy mnie, myślał Ed. Niech ją Bóg

błogosławi. Ale co z Riley? Na pewno tęskni za matką. Nie mam prawa trzymać jej tutaj... Prześcieradło na jego nogach ważyło chyba tonę i Ed poruszył się niecierpliwie. Riley, pomyślał. Mogłabyś być mojąmaleńką dziewczynką, moim własnym dzieckiem. Może nawet miałabyś małą siostrzyczkę albo braciszka do towarzystwa. Gdybym tylko poprosił twoją mamę, żeby za mnie wyszła... Dlaczego tego nie zrobiłem? Kocham w niej wszystko, jej spojrzenie śmiech, jej

dziecko i jej psa...Oświadczyłbym się jej w tej chwili, gdybym nie miał tej rury w gardle i mógł otworzyć tę swoją cholerną gębę. Powiedziałbym: Zeldo Merrydew, kocham cię i chcę, żebyś została moją żoną. Ale najpierw musiałby wyjaśnić coś, co dotyczy jego samego. Żeby dokładnie wiedziała, kim jest. Co dostaje. Co się kryje za obliczem przedsiębiorcy z Manhattanu.

Wcześniej dwa razy otarł się o śmierć. Pierwszy raz wtedy, gdy ktoś chciał go zabić. Za drugim razem wydawała się nieuchronna. Udało mu się dwukrotnie, ale nie wiadomo, czy tak będzie i teraz

Rozdział 2 7 Minęło sporo czasu, nim Ed się uspokoił, a każda sekunda wydłużała się w

godziny... dni... tygodnie. - Muszę prosić, żeby pani na chwilę wyszła - pielęgniarka zwróciła się do Mel lodowatym tonem. - Mamy do zrobienia parę rzeczy, poza tym spodziewamy się wizyty lekarza. Mel wiedziała, że siostra ma rację. Nie powinna patrzeć na upokarzające czynności przy Edzie, na zmianę cewników, badania, obmywanie ciała... ciała, które dawało

jej tyle rozkoszy. Przygnębiona wysunęła się na korytarz, ledwo zauważając, że na służbie pojawił się nowy, młody policjant, który jednak zdążył dokładnie ją sobie obejrzeć. Otrząsnęła się, podeszła do automatu telefonicznego i wystukała swój domowy numer. - Halo? - Głos Riley był zdyszany, czuła w nim niewypowiedziane pytanie. Cokolwiek się działo, jakby się źle czuła, głos córki zawsze napełniał ją

szczególnym szczęściem, któremu nic nie mogło dorównać. To wspaniała rzecz mieć dziecko, pomyślała z wdzięcznością. Przecież zawsze jest Riley. - Cześć, mała, tu mama. - Och, mamuś, czekamy na twój telefon. - Przepraszam, kochanie, byłam tak zagoniona, zapomniałam . to znaczy, nie o tobie, tylko...

- Wiem, mamuś, wszystko w porządku, naprawdę. Co z Edem? Tyle było w jej głosie zrozumienia, tyle dorosłości, że Mel omal się nie rozpłakała. Nie chciała, żeby to, co spotkało Eda, kazało Riley zbyt wcześnie dorosnąć i postawiło ją wobec spraw, którym nie powinna jeszcze stawiać czoła.

Jeszcze nie teraz. Ma dopiero siedem lat. - Ed się trzyma, kochanie, jakoś sobie radzi. To duży i silny facet. - Wiem, mamuś, ale w wiadomościach telewizyjnych mówili, że jeszcze nie odzyskał przytomności. To znaczy, że nie możesz z nim rozmawiać? Mel westchnęła rozpaczliwie. - Niestety, nie mogę. - Mamuś, ale czy nie myślisz, że Ed słyszy to, co mówisz? Bo chciałabym, żebyś mu

coś powiedziała ode mnie. Że go kocham. Ijak wyzdrowieje, może przyjeżdżać do nas na nasze niedziele, kiedy tylko będzie chciał. Zawsze, mamuś. Powiesz mu na pewno? Mel widziała swoją córkę tak jakby była w domu: słuchawka nerwowo przyciśnięta do ucha, kosmyk miedzianych włosów zakręcony na palcu, poważne, szeroko otwarte, piwne oczy. Riley powiedziała, że kocha Eda i chce razem z nim spędzać

swoje bezcenne, rodzinne niedziele. To ważna chwila, coś, co Mel zachowa na całe życie i co na pewno powie Edowi; może nawet wywoła uśmiech na jego twarzy... Może to, co jej się nie udało, uda się Riley. Coś dławiło ją w gardle, kiedy obiecywała Riley, że na pewno wszystko powtórzy Edowi, kiedy za parę minut wróci do jego pokoju. - Jestem właśnie tu, w szpitalu, kochanie i chciałam ci powiedzieć, że strasznie za

tobą tęsknię. Okropnie nie lubię być daleko od ciebie, maleńka. - Ja też. - Głos Riley był słabiutki i Mel zdawało się, że wyczuła ciche łkanie. O Boże, pomyślała z rozpaczą, nie mam prawa tego robić, powinnam być w domu z dzieckiem. Ale jak zostawić Eda? Nie mogę, nie mogę. I nie mogę przywieźć tu Riley, żeby czuwała przy łóżku umierającego. - W szkole wszystko w porządku, kochanie? - spytała, usiłując sprowadzić rozmowę

z powrotem na proste tory. - W porządku. Poza tym, że Jason Mason doprowadza mnie do szału, ciągle za mną łazi i przysyła mi głupie listy. Próbował nawet usiąść koło mnie podczas lunchu dodała z oburzeniem, rozśmieszając Mel. - To na pewno miłość, kochanie. Po prostu nie może się oprzeć tym błyszczącym piwnym oczom i wspaniałym rudym lokom.

- Nienawidzę moich wspaniałych rudych loków. Wyprostuję je żelazkiem i pofarbuję na blond. Będę wtedy wyglądać jak prawdziwa dziewczyna z Kalifornii. - Jasne. Jak w Słonecznym patrolu. Każda matka o tym marzy. Dzięki, stara. Riley zachichotała i Mel znów ciężko westchnęła, tym razem z ulgą. - Uważaj, córeczko, posłuchaj mnie powiedziała z uśmiechem. -Tęsknię za tobą, kocham cię i niedługo się zobaczymy. Czy jest tam gdzieś Harriet?

- Dzięki, mamuś, ja też cię kocham. Harriet tu jest, słyszy każde słowo. Riley znów zachichotała, po czym nagle dodała poważnie: -Nie zapomnisz powiedzieć Edowi? - Nie zapomnę, kochanie. A kiedy powtórzę Edowi, on też będzie pamiętał. - Kocham cię, mamuś - krzyknęła Riley i zaraz odezwała się Harriet: - No więc? - spytała lakonicznie. - Oszczędna w słowach, jak zawsze odparowała Mel.

- Chcesz, żebym pytała całym zdaniem? Kiedy doskonale wiesz, co mam na myśli? Mówimy domowymi skrótami, więc przestań się mądrzyć i odpowiadaj. I radzę ci, żeby to była dobra odpowiedź. - Ciągle żyje. I tyle. - Zapadła cisza, którą Mel postanowiła wypełnić najnowszymi wiadomościami. - Niedobrze - brzmiał werdykt Harriet i w głębi serca Mel musiała się z nią zgodzić.

- Chcesz, żebym przyjechała wesprzeć cię moralnie? - Dzięki, jeden kobiecy wrak to chyba wszystko, co Ed może teraz wytrzymać. A jestem wrakiem, możesz mi wierzyć: Właściwie nie spałam od przyjazdu. - Więc natychmiast idź do łóżka. - Głos Harriet brzmiał ostro i gniewnie. - Nie przysłużysz się ani Edowi, ani sobie, jeśli się wykończysz. Ogarnęło ją nagłe znużenie. Wiedziała, że i Harriet, i Estevez, i Camelia mają rację.

Nie wytrzyma dłużej. Osunęła się na podłogę, oparła o ścianę. W drżącej dłoni wciąż ściskała słuchawkę. - Uważaj na Riley, Harr. - Wiesz, że zawsze to robię. Siedź tam tak długo jak będzie trzeba. Kochamy cię, Mel. Mel odłożyła słuchawkę. Była zbyt zmęczona, by się rozpłakać. Jakoś stanęła na nogi i powlokła się z powrotem szarym

korytarzem, długim, pustym i cichym. Nie zauważyła nawet policjanta pod drzwiami ani niezdecydowanej miny pielęgniarki. Podeszła wprost do łóżka Eda, ujęła jego zimną dłoń i nisko się nachyliła. - Ed, mam dla ciebie wiadomość od Riley. Kazała mi powiedzieć, że cię kocha. I chce, żebyś wiedział, że możesz spędzać z nami niedziele, kiedy tylko zechcesz. Czy to nie wspaniałe, kochanie? Riley cię kocha. Ja też.

Wpatrywała się w niego. Nie drgnął żaden mięsień. Nie było cienia sygnału, że Ed cokolwiek usłyszał. Zupełnie opadła z sił, kiedy znużona wlokła się do windy i jechała taksówką do Vincent Tower przy Piątej Alei. Mieszkanie Eda wyglądało żałośnie. Jak opuszczony dom. Nie było róż ani muzyki, nie czekał jej czarowny wieczór. Padła na łóżko. Ogarnęło ją coś, co trudno nawet

nazwać snem. Zapadała się, osuwała w dół, w zapomnienie. Tak samo chyba czuje się Ed gdzieś tam, gdzie przebywa, pomyślała. I zapadła w niebyt. Rozdział 28 Do podświadomości Mel dotarło delikatne dzwonienie telefonu. Nie otwierając oczu, sięgnęła po słuchawkę, ale zaskoczyło ją, że telefonu nie było tam, gdzie zawsze stał. Próbowała otworzyć oczy, osłaniając je dłonią przed przyćmionym

światłem nocnej lampki, które wydawało się jej nieznośnie oślepiającym blaskiem. To nie była jej nocna lampka. Ani jej łóżko. I nie jej telefon. Nagle wpadła w panikę: O Boże, dzwonią ze szpitala... O Boże, Ed, zaczekaj, zaczekaj na mnie... Przypływ adrenaliny wyrzucił ją z łóżka. Rozglądała się rozpaczliwie za telefonem, ale nigdzie go nie było, choć wciąż słyszała jego dzwonienie. O Boże, Boże, Ed, kochany, najdroższy...

Przypomniała sobie. Ed nie znosił telefonów w sypialni. Nie zgodził się na jego zainstalowanie, bo nie chciał, żeby ktoś dzwonił do niego w środku nocy. Interesy mogą poczekać, mówił. Ale nie szpital. Wbiegła do salonu i sięgnęła po słuchawkę. Brzęczenie urwało się. O Jezu! Usiadła na kanapie. Czuła, że dygoczą jej ręce i musiała przygryźć dolną wargę, by powstrzymać jej drżenie. Nie

mogła pozwolić sobie na załamanie, nie teraz. To sprawa życia i śmierci... Trzeba wziąć się w garść, zadzwonić do szpitala. Natychmiast. Telefon znów się odezwał. Nie przestał jeszcze brzęczeć, gdy złapała słuchawkę. - Mel? To ty? Nie mogła złapać tchu. - O Boże, Camelia, to ty? Czy coś się stało?... Czy?...

Odpowiedział na pytanie, którego nie zadała. - U Eda bez zmian. Zaniepokoiłem się o ciebie. Nikt cię nie widział od dwudziestu czterech godzin. Dwadzieścia cztery godziny! Tak długo nie było jej przy Edzie Wszystko mogło się w tym czasie zdarzyć. Wszystko. Ale nic się nie stało. Położyła rękę na piersiach, próbując uspokoić łomot serca.

- Od trzech godzin próbuję się do ciebie dodzwonić. Właśnie chciałem przyjść i wyważyć drzwi. - Wyczuła w jego głosie ciepło - Ale mnie przestraszyłaś powiedział. Mel przyciskała słuchawkę do ucha. - Wszystko w porządku. To znaczy u mnie w porządku. Po prostu padłam. Całkiem mnie zmogło. - Poczujesz się teraz jak nowo narodzona.

W jego głosie było coś, co zmuszało do uśmiechu. - Bardzo bym chciala – powiedziala – moze po kapieli i filiżance kawy... - A może wypiłabyś tę kawę ze mną? Jest parę spraw, o których chciałbym z tobą porozmawiać. - Chętnie. Bardzo proszę. - Spojrzała w lustro, skrzywiła się i dodała: - Ale muszę mieć pół godziny, żeby się pozbierać. - Znam mały bar na Czterdziestej

Dziewiątej, pomiędzy Piątą i Madisona. Będę tam na ciebie czekał. Mel stanęła w drzwiach małego, zaparowanego baru. To był ten sam bar w którym jedli z Edem kolację tamtej magicznej, śnieżnej nocy, kiedy kochali się po raz pierwszy. Kochali się dziko, szaleńczo, zapamiętale, zabawnie, namiętnie. Wspomnienie tej miłości wywołało uśmiech na jej twarzy. Będzie ją zawsze czuła

całym ciałem, zawsze będą jej stawały przed oczyma tamte zmysłowe obrazy. Camelia nie był jedynym mężczyzną, który odwrócił się i patrzył na mą, gdy stała w drzwiach. Było w niej coś - może te krótkie, wzburzone przez wiatr blond włosy, coś w jej sylwetce - wysokiej, wyprostowanej tyczkowatej, a przecież pełnej wdzięku. Coś tak seksownego, że Camelia az wstrzymał oddech i zawahał się, jak ma jej

powiedzieć to, co zamierzał - O, tu jesteś. - Obdarzyła go szerokim uśmiechem, który przyprawił go o dreszcz. Powrócił złocisty blask i znów była słoneczną dziewczyną z Georgii. Potrzebowała tylko snu, pomyślał. Zupełnie jak dziecko. Wstał, podsunął jej krzesło, potem usiadł i skinął na kelnera. Siedzieli tuż obok siebie przy malutkim stoliku. Mel, wciąż się uśmiechając,

opierała się na łokciach. Jej twarz była tak blisko, że Camelia mógłby ją pocałować, ale teraz nie wolno mu było o tym myśleć. - Wyglądasz lepiej - powiedział ostrożnie. Jej świeżo umyta grzywka zafalowała, gdy kiwnęła potakująco głową. - Sen i kąpiel zawsze dobrze robią. Może nie wspaniale, ale lepiej. Camelia wprawdzie pomyślał, że wygląda wspaniale, ale wolał o tym

nie dyskutować. A poza tym czuł delikatny zapach róż, a może jaśminu. Z pewnością nie był to znajomy zapach Claudii, która pachniała Arpege, pomyślał, czując ukłucie winy, ale cokolwiek to było, zapach był przyjemny. Westchnął w myślach. Może należałoby poprosić o przydział jakiegoś innego zadania, żeby ktoś zamiast niego zajął się sprawą Eda Vincenta. Przygładził czarne włosy, poprawił

srebrzystoszary krawat, wsypał cukier do kawy i zamówił grzankę z szynką i serem dla siebie, a dla niej sandwicza z jajkiem. Śmiejąc się, powiedziała, że troszczy się o nią jak tato. Odwzajemnił ten uśmiech. - Pewnie, Marco Camelia dla wszystkich jest jak tata. - Co innego napisali w dzisiejszym „Post" - powiedziała, nagle poważniejąc. - Po drodze w taksówce przeczytałam, że jesteś jednym z najlepszych, a także

najtwardszych gliniarzy w Nowym Jorku. Pisali, że jeśli ktokolwiek jest w stanie złapać człowieka, który strzelał do Eda Vincenta, to właśnie ty. Wpatrywał się w swoją kawę, mieszając powoli łyżeczką w grubym, białym kubku. - Miejmy nadzieję, że mają rację - rzekł w końcu. Na razie nie było żadnych śladów, niczego, co mogłoby naprowadzić na trop sprawcy. Nie było też motywów. W

sejfie w nadmorskim domu Eda były tylko pieniądze - ściśle rzecz biorąc, kilkaset tysięcy dolarów. Domyślał się, że Ed trzymał je tam na wszelki wypadek. Ktoś, kto raz posmakował prawdziwej biedy, potrzebuje zabezpieczenia w postaci gotówki. Mel poczuła drgnienie serca. Nabrała już tyle zaufania do Camelii, a teraz siedział obok niej i sprawiał wrażenie, jakby coś było nie w porządku. Wyciągnęła rękę

ponad stolikiem i trzymając go za ramię, z niepokojem wpatrywała mu się w oczy. - Co masz na myśli? Czy chcesz powiedzieć, że nie potrafisz wykryć, kto strzelał? Dlaczego? Przecież ktoś musi go znać, ktoś wie, kto to zrobił. - Chodzi o to, dlaczego to zrobił - rzekł cicho. - Stawiamy wóz przed koniem, Mel. Myślę, że jeśli chcemy odkryć prawdę, musimy zacząć od drugiego końca. Żeby wykryć

mordercę, musimy najpierw poznać przeszłość Eda. Słowo „morderca" zmroziło ją. - Ed wcale nie umarł - zaprotestowała ze złością. - Nie. Doktor powiedział mi dziś rano, że jego stan jest odrobinę stabilniejszy. Jeszcze nie wyszedł ze śpiączki, najgorsze jeszcze nie minęło, ale wciąż się trzyma. Pół godziny wcześniej Mel usłyszała to samo przez telefon.

- Czy to naprawdę dobre wiadomości? pytała z powątpiewaniem, spodziewając się czegoś więcej. Chciała usłyszeć, że już się przebudził i pytał o nią. - To są lepsze wiadomości - tyle zdołał wymyślić Camelia, żeby coś odpowiedzieć. -1 zyskaliśmy czas. - I chwilę wytchnienia - dopowiedziała. Kelner położył na stole dwa rachunki, zapytał, czy czegoś nie potrzebują, dolał im

kawy i odszedł. - Dwadzieścia cztery godziny snu to bardzo dużo. Chyba umierasz z głodu powiedział Camelia. Sam nie był głodny, ale z zachwytem patrzył jak pożera sandwicza i jak z każdym kolejnym kęsem wraca do życia. W niczym nie przypominała teraz tamtej szarej, zgnębionej kobiety, z którą wybrał się ze szpitala do baru za rogiem. - Zaprowadzę cię do najlepszych lokali

- powiedział i odkroił kawałek grzanki. - Naprawdę? - powiedziała z figlarnym uśmiechem. - Nie wydaje mi się, żebym należała do tych kobiet, które faceci zapraszają do Le Cirque 2000. Chyba to kwestia ubioru, obuwia i w ogóle. Wysunęła ku niemu nogi, pokazując zamszowe wysokie buty na chwiejnych obcasach, które dodawały przynajmniej dziesięć centymetrów do jej i tak już wysokiego wzrostu. Gołe nogi wciąż nosiły ślad delikatnej opalenizny z

Kalifornii. Miała na sobie krótką kalifornijską spódniczkę i czarną skórzaną kurtkę, spod której widać było obcisłą, białą elastyczną bluzkę. - Podoba mi się - Z wysiłkiem odwrócił wzrok i zjadł następny kęs grzanki. - Smaczne? - Posłała mu uśmiech szeroki od ucha do ucha, zmuszający, by śmiał się razem z nią. - Harriet twierdzi, że przy moim południowym pochodzeniu powinnam

mieć lepsze maniery. - Skoro mowa o południowym pochodzeniu - znalazłem Hainsvil-le. To rzeczywiście Hainsville, druga wersja była dobra. Poza tym miałaś rację, to kropeczka na mapie, choć, jak słyszałem, ta kropeczka

nieźle dziś prosperuje. Pola golfowe, niewielkie luksusowe osiedla. Mały kurort. Brwi Mel uniosły się. - Sądzisz, że Ed ma z tym coś wspólnego? Camelia wzruszył ramionami i odgryzł kolejny kęs. - Jest w tej samej branży, więc sądziłem, że tak. Ale skontaktowałem się z tamtejszą policją i powiedzieli mi, że facet, który

tam inwestował nazywał się Hains. . . - Ha. To było do przewidzenia. - Mel skończyła swojego sandwicza i poczęstowała się grzanką Camelii. Jakby znali się od małego, pomyślał Camelia, obserwując ją. - Policja nic nie wie o Edzie Vincencie, nigdy tam o nim nie słyszano. - To też było do przewidzenia w takiej dziurze - stwierdziła. - Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju.

Uśmiechnął się, myśląc nad tym przez chwilę. - Dobra, ale Ed mówił ci, że pochodzi z Hainsville, że wychował się tam w małej chacie. Musiał chodzić do szkoły. Zastanawiam się, dlaczego w takim razie nie ma po nim żadnego śladu? Mel popatrzyła na niego niepewnie. Czyżby to, co opowiedział jej Ed, było kłamstwem? Serce jej zamarło. Nie, była pewna, że nigdy by jej me okłamał. Tylko

jego życie nagle okazało się niezwykle skomplikowane. - Może jednak odziedziczył majątek po jakimś bogaczu - powiedział łagodnie Camelia. Pchnął swój talerz ku Mel, która nagle straciła apetyt. -1 po prostu nie chciał się do tego przed tobą przyznać. Mel potrząsnęła głową. Miała zaciśnięte usta i zmarszczone brwi. - Niemożliwe. Wierzę mu. - W takim razie kłamie ktoś w Hainsville. - Ponad wąskim stołem

ciemne oczy Camelii patrzyły prosto w oczy Mel. Jej wzrok nagle stwardniał. Trzasnęła pięścią w stół, aż podskoczyły kubki, a kawa chlusnęła na nieskazitelne, szare spodnie Camelii. - To, do cholery, jedźmy tam sprawdzić wrzasnęła.

Rozdział 29

Mel znów siedziała w szpitalu, trzymając Eda za rękę. Przyglądała mu się intensywnie, zmuszała, by otworzył oczy, ale cud me następował i serce Mel było równie ciężkie jak jej westchnienia. - Spałam wczoraj w twoim łóżku, kochanie - powiedziała, rozcierając palcami jego ramię i modląc się, by zareagował na jej gest. - Spałam, ale ciebie tam nie było. Nie było tamtego czaru. Nie było naszej

miłości, która by mnie rozgrzała. Zapadłam się w dziurę bez dna i spałam. Myślałam o tym, że ty czujesz się tak samo, że jesteś w jakimś podobnym miejscu i może spotkamy się w naszym wspólnym śnie. -Smutno potrząsnęła głową. - Ale nie było żadnych snów, tylko... niebyt. Czy tak samo jest z tobą, Ed? Po prostu... nic? Nie, chciał krzyczeć. Nie, nie, nie... Wiem, że tu jesteś. Chcę ci powiedzieć,

że cię kocham, ale nie jestem w stanie... Tylko nie odchodź, maleńka, nie przestawaj wierzyć we mnie. Nie pozwól im mnie pokonać. Wciąż tu jestem, wciąż żyję... - Pokazali mi dziś rano twój tomogram komputerowy mózgu - szepnęła. - Krew wciąż dopływa, mózg pracuje, to znaczy, że jednak jesteś tu ze mną. Nigdy nie przestanę w ciebie wierzyć. Jestem twoja na zawsze. Riley też za tobą tęskni. Czy mówiłam ci, że powiedziała, że cię

kocha i chce spędzać z tobą niedziele? O Boże zaśmiała się cicho, ale śmiech uwiązł jej w gardle - chyba tracę rozum. Już ci to przecież mówiłam. Może powinnam przyjmować coś na uruchomienie starych komórek. Tylko pamiętaj o mnie, kochanie... pamiętaj o nas, to wszystko, o co proszę... - Ed - spoważniała. - Detektyw, który szuka tego, kto do ciebie strzelał, nazywa się

Marco Camelia. Jedzie do twojego rodzinnego miasta - opowiadałeś mi o Hainsville, pamiętasz? - Przygryzła wargę, oczywiście, że nie pamięta, przecież to niemożliwe. Pamiętam Hainsville... och, dobrze pamiętam. Ogarnęła go panika, serce znów zaczęło kołatać... - Ed, policja w Hainsville twierdzi, że nie znają żadnego Eda Vin-centa. Mówią, że

nigdy tam nie mieszkałeś. Ktoś kłamie, Ed, a ja wiem, że nie ty. Detektyw Camelia podejrzewa, że to ktoś związany z zamachem. Musimy jechać do Tennessee, w twoje rodzinne strony. Chcę odnaleźć twoje korzenie, kochanie, i wtedy poznamy prawdę. Nie jedź! - chciał krzyczeć. Nie jedź tam. Och, Mel, proszę, nie jedź. Rozległo się brzęczenie aparatury. Mel spojrzała

zaniepokojona i w tym samym momencie do pokoju wbiegła pielęgniarka. Była z innej zmiany, sympatyczniejsza od tamtej i miała miękkie serce. - Wszystko w porządku - uspokoiła Mel. - Jest tylko trochę podniecony. Przynajmniej jakoś reaguje. - To dobrze? - Mel była przerażona. - Dobrze. Wszystko będzie w porządku, proszę się nie martwić.

- To posiedzę tu cichutko, aż się uspokoi. - Znów ujęła jego rękę i delikatnie głaskała po ramieniu, ale tym razem Ed leżał nieruchomo, jak martwy. Nie mógł wyrzucić z pamięci wspomnień - przeszłość przesłaniała teraźniejszość i odbierała mu przyszłość. Życie wydawało się kiedyś takie proste. Gdy był małym, wiejskim chłopcem z wielkimi marzeniami. Nie jedź, Żeldo, błagał w milczeniu,

proszę... nie jedź tam... To w dniu swoich czternastych urodzin pierwszy raz otarł się o śmierć. W ciągu jednego roku z chłopca stał się mężczyzną. Miał już prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, szeroką klatkę piersiową i mimo szczupłej sylwetki przybyło mu na wadze. Ciężka praca w polu i ścinanie drzew na zimowy opał rozwinęły mu mięśnie ramion, a piesze wędrówki po górach wyrobiły szybki i lekki krok boksera.

Ellin, matka Eda, wiedziała, że nie jest mu pisana praca na roli. Siedział zawsze z nosem w książkach, myślami bujał daleko od niej i od ich małej farmy. U Hainsa, w sklepie tekstylnym w Hainsville, kupiła mu w prezencie urodzinowym nową, flanelową koszulę, ciemnoniebieską jak jego oczy, a do niej dżinsy, jeszcze trochę za długie, ale za dwa miesiące już z nich wyrośnie. Wiedziała też, że za rok, kiedy będzie miał piętnaście lat i skończy

szkołę, odejdzie. Wyruszy w wielki świat, za którym zawsze tęsknił. - Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, synku - Farrar, tata Eda, lekko klepnął go po ramieniu. Demonstracyjne okazywanie uczuć, objęcia i całusy nie leżały w zwyczaju tych ludzi gór. Byli powściągliwi z natury, więc ojcowskie klepnięcie po ramieniu i nieśmiały uścisk matki, jej uśmiech,

kiedy szorstką ręką zwichrzyła mu gęstą, ciemną czuprynę wystarczały, by Ed poczuł się szczęśliwy. Był najmłodszy, więc zawsze donaszał odzież po starszych chłopcach. Nawet najmocniejsze dżinsy, nie mówiąc o innych ubraniach, zanim przeszły z Mitcha, najstarszego z braci, przez Jareda i Jessego, były już znoszone i powycierane na kolanach i siedzeniu i wielokrotnie łatane przez matkę. Nie znaczyło to wcale, że Ed

był najgorzej ubranym chłopakiem w szkole. Byli tacy, którym wiodło się jeszcze marniej. Ich matka przynajmniej skrupulatnie dbała o czystość, choć w domu nie było bieżącej wody. Prała na metalowej tarce przytwierdzonej do cynkowej wanny, która stała na werandzie z tyłu domu. Pomagały jej dwie córki, Grace i Honor. Jedna wkładała pranie do ciężkiej, żelaznej wyżymaczki, druga kręciła

korbą. Potem wieszały wszystko na sznurze, a kiedy wyschło na wietrze, składały starannie, gotowe do prasowania. Dzisiejszy poniedziałek, jak co tydzień, przeznaczony był na pranie ale plany Ellin pokrzyżował deszcz lejący potokami z niskiego, ołowianego nieba. Na dodatek zerwał się wiatr, który dmuchał wśród wysokich sosen, jarzębin i topoli, łomocząc gałęziami i strząsając na górzystą ziemię

kaskady liści. Dlatego też ze zdumieniem słuchała odgłosu samochodu, który wspinał się na zbocze wzgórza. Zastanawiała się, kto wybierał się do nich w taki wieczór, kiedy szalejący wicher zwala drzewa, a deszcz leje tak, że strumienie występują z brzegów, zamieniając strome ścieżki w gęste, lepkie błoto, w którym grzęzną koła pojazdów. Mama, tata i Ed odwrócili się jednocześnie, kiedy samochód wspiął się na wzgórze i

podskakiwał na wyboistym podwórku. Ellin natychmiast rozpoznała zielonego dżipa. Rzuciła mężowi niespokojne spojrzenie. - Czego znów chce tu Michael Hains? - Zgadnij - odpowiedział krótko Farrar. - Przecież raz już mu powiedziałeś: nie. W jej głosie dała się wyczuć nuta niepokoju i niepewności. Hains chciał kupić ich ziemię. Jej mąż już dwukrotnie mu odmówił, ale Hains nie należał do ludzi, którzy

łatwo dają się zbyć. Kierował się zasadą, że to, na co ma ochotę, musi być jego. Udawało mu się przez całe życie, nie widział więc powodu, dlaczego teraz miałoby być inaczej. Michael Hains był właścicielem miasta Hainsville, któremu sam zresztą nadał nazwę. Należała do niego stacja benzynowa, sklep z narzędziami, skład pasz i nasion, podobnie jak sklep tekstylny, w którym Ellin kupiła Edowi na urodziny

koszulę i dżinsy. A do tego jeszcze sklep spożywczy, apteka, zakład fryzjerski, blacharski warsztat samochodowy i bar dla kierowców. Był nawet właścicielem zbudowanego z czerwonej cegły budynku ratusza, za który miasto płaciło mu czynsz. Wpływy Hainsa sięgały jednak poza granice miasta. Jego własnością były ziemie otaczające Hainsville, z których prawie tysiąc hektarów oddał w dzierżawę ludziom zmuszonym do ciężkiej harówki

na spłatę rocznego czynszu W całym Hainsville był tylko jeden człowiek, który mógł o sobie mówić, ze mu się powiodło, a był nim Michael Hains. A teraz zachciało mu się ich ziemi. Nie bardzo wiedzieli, do czego była mu potrzebna, dopóki Farrar nie usłyszał plotki wyszeptanej mu do ucha przez kowala Mule'a Champlina, który był także szefem sklepu z narzędziami. Farrar nie był jego

klientem; ludzie z okolicy przeważnie sami podkuwali swoje konie, bo usługi Champlina były dla nich za dro-

gie. A jednak Mule powiedział mu, że Hains, z jakąś firmą zajmującą się nieruchomościami, planuje budowę nowego osiedla. Oprócz tanich mieszkań przewidziano w nim centrum handlowe i tereny do gry w golfa. Mule zdradził mu, dlaczego chcieli jego ziemi. Znalazła się w samym środku planowanego pola

golfowego. - Dobry wieczór, panie Hains powiedział Farrar. Wbił ręce w kieszenie kombinezonu, kołysząc się na piętach w przód i w tył. Ed wiedział, że tata robił tak zawsze, kiedy był zdenerwowany. - Przyjechałem z ostatnią propozycją Hains stał na rozpadającej się werandzie, osłonięty przed deszczem, z rękami skrzyżowanymi na potężnej klatce piersiowej.

Był ogromnym mężczyzną, większym nawet od osiemnastoletniego Mitcha, który kręcił się w pobliżu, starając się podsłuchać rozmowę. - Bardzo jestem ciekaw, dlaczego aż tak panu zależy na mojej ziemi. - Farrar jeszcze głębiej wbił dłonie w kieszenie kombinezonu. - To całkiem proste. - Hains przeniósł spojrzenie na Mitcha. -Chciałbym powiększyć moje ziemie uprawne. Wykupiłem

wszystkie tereny w okolicy i brakuje mi tylko twoich gruntów. I jestem gotów dać ci za nie przyzwoitą cenę. Ellin założyła ręce na piersiach, nieświadomie naśladując Hainsa. U niej był to jednak gest obronny. Ten człowiek niepokoił ją i budził nieufność. - Powiedzmy, że mógłbym się zastanowić nad pańską propozycją powiedział Farrar. - Nie mówię, że się zgodzę, chciałbym jednak wiedzieć, ile gotów

jest pan zapłacić. Hains spojrzał na niego nieprzeniknionym wzrokiem. - Zyskasz na swojej ziemi więcej niż sto procent. Dużo więcej niż sto procent. Daję dwa tysiące dolarów. Ellin wciągnęła powietrze. To były naprawdę duże pieniądze. Farrar dokonywał jednak szybkich obliczeń. Zapłacił za ziemię czterysta dolarów. Żeby zarobić

dwa tysiące, musiałby pracować wiele lat, a i tak większość z tego, co zarobi, wydałby na życie. Z drugiej jednak strony to jest jego własna ziemia, z której żyje cała rodzina. Dzięki niej mają tu dach nad głową i pełne żołądki. Gdyby pozbył się tego gospodarstwa, musiałby zostać dzierżawcą, harować wraz z synami i oddawać Hainsowi ostatni grosz. Byłby chyba stuknięty, gdyby ciężko pracując od

dziecka, po tylu latach pracy zgodził się wrócić znowu do punktu wyjścia. A poza tym, jeśli te plotki są prawdziwe, ziemia jest warta dużo więcej niż dwa tysiące dolarów. - Dziękuję za tę propozycję, panie Hains - powiedział Farrar - ale chyba nie sprzedam mojej farmy. Nalana twarz Hainsa poczerwieniała z gniewu, zdołał jednak zapanować nad głosem.

- Dam ci coś na dokładkę. Przyjmę twojego chłopca, Mitcha, do mojej firmy. Na naukę. Będzie się uczył, jak prowadzić interesy i jak zarządzać moimi dobrami. Dostanie niezłą pensję i będziesz miał go z głowy. Ubędzie ci jedna gęba do żywienia. - Aha, i jeden syn mniej do pracy na mojej ziemi - Farrar potrząsnął głową. Był nieugięty. Ed usłyszał gniewne sapnięcie Mitcha i

spojrzał na niego. Z wąskich oczu brata biła wściekłość, widział zaciśnięte szczęki i opuszczone kąciki ust. Wiedziałeś o tym, Mitch, pomyślał ze zdziwieniem. Wszystko to omówiłeś z Hainsem, razem ułożyliście plan, jak zabrać tacie ziemię. Poczuł w sercu ból. Zdrajca, pomyślał. Sprzedałbyś rodzinę i ojcowiznę za parę tysięcy dolarów i nadzieję na pracę u tego łajdaka. Hains opuścił ręce. Stał na szeroko rozstawionych nogach, trzymał się pod

boki. Arogancki i potężny. - To twoje ostatnie słowo? - To moje ostatnie słowo, panie Hains. Farrar był uprzejmy jak zawsze. Hains odwrócił się na piętach. Sztywnym krokiem zszedł po chwiejnych schodach werandy i z furią ruszył przez błoto i ulewny deszcz. Farrar gwałtownie zwrócił się do Mitcha.

- Co ty sobie myślisz? Idziesz za moimi plecami do Hainsa i spiskujesz z nim, jak mi odebrać ziemię? Naszą ziemię. Naszą rodzinną ziemię. Wszystko, dla czego pracowałem. Wszystko, co ci zostawię. Co z ciebie za syn? Mitch z gniewem postąpił ku ojcu. Był od niego wyższy, wielkie dłonie zacisnął w pięści. Przez sekundę Ed bał się, że Mitch uderzy ojca i błyskawicznie stanął między nimi.

Mitch eksplodował: - Właśnie pozbawiłeś mnie najlepszej pracy, jaką można sobie wyobrazić. Mojej jedynej szansy na lepsze życie! I po co? - Mitch rozłożył ręce i powiódł wściekłym spojrzeniem po ociekających wodą drzewach, pełnym dziur podwórku i rozmokłej ziemi. - Żebym był taki jak ty? Żył na tym zadupiu do końca życia? Tyrać, żeby zarobić? Na co? Żeby włożyć coś do garnka? Ledwie nas ubrać? Posłać do

szkoły? Tfu! - Splunął z pogardą pod nogi ojca. To właśnie myślę o tobie i twojej bezcennej ziemi. Nie miała żadnej wartości, dopóki Hains nie zaproponował ci pieniędzy. Teraz nie jest warta nic. Zero. Wbij to sobie do głowy, ojcze!

Długo patrzył na Farrara. W oczach miał nienawiść. Potem odwrócił się na pięcie i jak Michael Hains sztywnym krokiem odszedł w deszcz. Tylko że w przeciwieństwie do Hainsa, Mitch nie miał zielonego dżipa, którym mógłby pojechać do miasta i Ellin zastanawiała się, dokąd poszedł w taką noc. Popatrzyła na męża. Stał przygarbiony, j akby zwalił się na niego nowy, ogromny ciężar. Było jej go żal. Bolało ją okrucieństwo syna.

- W porządku, tato. - Ed tak bardzo chciał objąć ojca, ale zabraniało mu tego ich niepisane prawo. - Mitch nie miał nic złego na myśli. Rozczarował się, że nie będzie miał tej pracy i tyle. - Rozczarował się? - W oczach ojca Ed widział znużenie. - Jakoś mi się wydaje, że to nie to. Myślę, że duszę by zaprzedał, żeby się uczepić Hainsa. Kiedy kładli się spać tego wieczoru, Mitcha wciąż nie było.

- Na pewno pije w Hainsville Saloon smutno stwierdziła Ellin. - Jego interesuje Mary Hannah James, a nie picie - powiedział Ed, usiłując odwieść myśli matki od baru. Grace prychnęła z pogardą. - Jedno i drugie. Picie i dziewczyny. - Siedzi raczej z Hainsem i obmyślają następny ruch. - Farrar miał dość rozmyślania o zdradzie syna. - Nie wróci dziś w nocy, nie będzie w stanie spojrzeć mi w

oczy. Kiedy dziewczęta odeszły do jedynej w tym domu sypialni, Ed z zaniepokojeniem popatrzył na sufit. Deszcz bębnił w blaszany dach, a wicher zawodził w oknach i drzwiach, dmuchając chłodem przez niezliczone szpary. Ellin otworzyła stary, żelazny piecyk i poszturchując, rozżarzyła węgle przed dorzuceniem kolejnej porcji drewna. - No, przynajmniej będzie nam ciepło tej

nocy - powiedziała z zadowoleniem, gdy szczęknęły zamykane drzwiczki. Wszystkim poza Mitchem, myślał Ed. Leżał wygodnie w ciepłym łóżku, wbudowanym w coś w rodzaju szafy obok pieca. Ellin spała z córkami w sypialni, a ojciec i chłopcy - w dużym pokoju. Wkrótce zasnęli już wszyscy prócz Eda, zaniepokojonego nieobecnością Mitcha. Dlaczego to zrobił? Mitch nie musiał sprzedawać swojej ojcowizny jak Ezaw, żeby

dostać pracę. Był bystry, wiele nauczył się sam, był świetny z matematyki. Na pewno znalazłby pracę. Nie tylko tu, w Hainsville. Ed przewracał się na łóżku z boku na bok. Wciąż myślał o tym, jak Mitch postąpił wobec ojca. Nie mógł tego wytrzymać, wstał, naciągnął starą dżinsową koszulę, wysokie buty i narzucił czarny ojcowski płaszcz nieprzemakalny. Wahał się przez chwilę, wyobrażając sobie, jak ubłoci się i

zmoknie, zanim dotrze do celu. Będzie wyglądał jak półtora nieszczęścia. Sięgnął po plecak i szybko wrzucił do niego nową koszulę i dżinsy. Przebierze się, kiedy już będzie na miejscu. Przekradł się obok śpiących braci. Drzwi skrzypnęły, kiedy je otwierał, ale wszyscy spali gębokim snem, a ryk wiatru zagłuszał wszystkie inne dźwięki. Zjeżdżając i ślizgając się po błocie, Ed biegł ścieżką w dół. Chciał dotrzeć do

Hainsville. Musi znaleźć Mitcha, stanąć z nim twarzą w twarz, spróbować przemówić mu do rozsądku. Chciałby mu pomóc ze wszystkich sił, ale nie może pozwolić, by Mitch zniszczył ojca, bez względu na to, jak wszechmocny jest Michael Hains.

Rozdział 30 Mel tylko raz była w komisariacie,

kiedy Camelia zabrał ją tam na przesłuchanie. To, co zobaczyła teraz, nie napawało jej chęcią powrotu w to miejsce kiedykolwiek w przyszłości. Szare ściany, metalowe szafki z aktami, podniszczone krzesła, tandetne stoły służące jako biurka, plastikowe kubki z kawą, dziwne pudełko z pączkami, stosy grubych teczek, druciane kosze po brzegi wypełnione papierami. Natarczywie dzwoniły telefony, zatrzymani krzyczeli, ich krewni

zawodzili, panowało napięcie i kręcił się tłum umundurowanych, niezbyt sympatycznie wyglądających facetów z bronią, których Mel diabelnie się bała. Wiedziała, że świat jest nieco bezpieczniejszym miejscem właśnie dzięki nim, ale od tej jego strony wolała trzymać się, jeśli można, w pewnej odległości. Camelia wziął jąpod rękę i przeprowadził do małego pokoju, zajętego przez

przystojnego Latynosa o budowie ciężarowca i ciemnych, wilgotnych oczach Casanowy, tyle że niezwykle oficjalnego. Uścisnął jej dłoń, zasiadł przed swoim komputerem i przeszedł wprost do zadawania pytań, odtwarzając na ekranie rysunek części twarzy w miarę, jak Mel przypominała sobie to, co widziała. - Przykro mi, że nie mogę zbyt wiele pomóc - tłumaczyła się zdenerwowana. Po

prostu nie jestem pewna, co naprawdę widziałam, a co tylko wydaje mi się, że zobaczyłam. - Proszę tylko maksymalnie się skoncentrować, madame odpowiedział. - Ja postaram się o resztę.

Mel dokładnie oglądała poszczególne rysunki. Tak, tak właśnie wyglądało jego czoło, zupełnie jak u buldoga, do połowy zakrywało oczy i było w nim coś zwierzęcego. Oczy wąskie, pomyślała, ale mógł je zmrużyć od blasku. Nie, nie wie, jakiego koloru. I tak dalej. Zachłysnęła się ze zdumienia, kiedy na koniec zobaczyła gotowy wizerunek. To był

zabójca. Powstrzymywała mdłości, nerwowo wykręcała spocone dłonie, przygryzła wargę, by pohamować łzy - nie wiadomo, strachu czy radości, bo przecież nareszcie mieli coś, co pozwalało na poszukiwania. - Nie jest może identyczny - powiedziała wciąż przestraszona, że coś zrobiła źle. To znaczy, to chyba jest ten człowiek, którego widziałam. - Wystarczy, madame. Wrzucimy to teraz

w system i zobaczymy, co z tego wyniknie. - Dziękuję - powiedziała szczęśliwa, opuszczając pokój. - Bardzo dziękuję. Tak strasznie chciała stąd wyjść, że niemal biegła, ale Camelia jeszcze z nią nie skończył. Musiała znów usiąść w kolejnym szarym pokoju bez okien i słuchać, jak puszczano jej taśmy z nagraniem głosów ludzi mówiących z obcym akcentem. Kawa z papierowej filiżanki smakowała

jakby od tygodnia czekała w automacie, Mel nie skusiła się też na pączka zaoferowanego przez Camelię. Słuchała już chyba trzydziestej taśmy, kręciło się jej w głowie, wiedziała, że się pogubiła, kiedy nagle jakiś głos coś jej przypomniał. Spokojny, ale o niskim, gardłowym brzmieniu, ochrypły. - To ten. - Była podniecona, zerwała się z krzesła. - Dokładnie tak brzmiał. Och, dzięki Bogu, w końcu coś mi się udało.

- Ukrainiec - powiedział ekspert od fonetyki. - Z rejonu Kaukazu, w pobliżu Morza Czarnego. Mnóstwo naprawdę okropnych facetów przyjechało stamtąd do Stanów przez Bosfor i Turcję. Mieli lewe papiery i trafiali tu jako uchodźcy polityczni, razem z porządnymi ludźmi. - Fantastycznie - stwierdził Camelia. Dołączymy to do akt i zobaczymy, co z tego wyniknie.

Nareszcie wyszli. Wdychali spaliny, które w Nowym Jorku uchodzą za świeże powietrze i szli spacerem do mieszkania Eda po worek Mel. Stamtąd mieli pojechać na lotnisko. Camelia znał już mieszkanie Eda, osobiście dokładnie je przeczesał i niczego nie znalazł. Przynajmniej nic osobistego, co mogłoby go doprowadzić do zabójcy lub choćby do motywu zamachu. Czekał na Mel na dole w holu, rozmyślając, że na

razie jedynym strzępkiem motywu jest walka o zakup cennej przestrzeni na Piątej Alei. Jego zespół pracował nad tą sprawą, ale dotychczas nie był w stanie przedrzeć się przez niezliczone warstwy kolejnych wcieleń spółek, pod którymi ukrywał się prawdziwy nabywca. Do śledztwa włączono już policję stanową i FBI. Camelia wiedział, że

jeżeli tylko da im się czas, znajdą odpowiedź. Brzęknęła winda i ukazała się Mel z zaróżowionymi policzkami, z których właśnie zmyła dym i zapach obcego świata. Nie uśmiechała się, bo miała opuścić Eda. W jej bursztynowych oczach czaił się niepokój, który wyzwalał w Camelii opiekuńcze instynkty. Podeszła do niego, wyższa na swoich śmiesznych obcasach, wsunęła mu rękę

pod ramię. - Chodźmy - powiedziała zdecydowanie. Jechali na lotnisko policyjnym samochodem Camelii, przepychając się przez tłum aut, by zdążyć na popołudniowy lot do Nashville.

Rozdział 31

Mel spała najpierw w samolocie, a potem przez całą długą drogę do Hainsville, w wynajętym fordzie explorerze, zwinięta na tylnym siedzeniu, z rękami pod głową, przykryta marynarką Camelii. - Nie przyszło ci do głowy, żeby zabrać skarpetki albo sweter? W ogóle coś ciepłego? - spytał Camelia, zdziwiony, że wybrała się z gołymi nogami, w wyciętej bluzeczce bez rękawów i w czarnym, skórzanym żakiecie. - To nie Kalifornia,

jeśli wiesz, co mam na myśli. Wiedziała - teraz. Było zimno i padał deszcz. - Coś mi się zdaje, że będzie śnieżyca wymamrotała, na wpół śpiąc i westchnęła. Prawdziwa dziewczyna z Kalifornii, mimo południowego pochodzenia. Zresztą, jeśli o to chodzi, jej pochodzenie miało swoje dobre strony. Porządny południowy

akcent może być tu na miejscu dużo lepiej przyjmowany niż jego własny, nosowy, rodem z Bronksu. To oczywiście nie była jedyna dobra strona obecności Mel i Camelia o tym wiedział. Było już późno, ale w ramach pokuty za grzeszne myśli, zamiast jechać prosto do gospody, gdzie miał nadzieję na spokojną kolację w towarzystwie Mel, skierował się pod siedzibę miejscowego szeryfa.

Niski budynek z czerwonej cegły, z ciemnym, łupkowym dachem stał na rogu Main Street, dokładnie naprzeciw pretensjonalnego ratusza, którego biały kolumnowy portyk ozdobiony białymi, czerwonymi i niebieskimi chorągiewkami wieńczył medalion z profilem męskiej głowy.

Nad wysokimi, podwójnymi drzwiami wejściowymi rozciągał się czerwony

napis: MICHAEL HAINS. - Nie ma wątpliwości, do kogo należy to miasto - powiedział sucho Camelia do Mel, która już siedziała wyprostowana i obserwowała okolicę. Było to małe miasteczko z drewnianymi płotami pomalowanymi na biało i skrzynkami kwiatów w oknach, takie, gdzie surowo zabrania się śmiecić albo parkować w niedozwolonym miejscu, należy natomiast sprzątać po swoim

psie, a za naruszenie tych przepisów grożą wysokie mandaty. Uliczne latarnie naśladowały misterne żeliwne lampy z przełomu wieków, czyli z czasów, kiedy, jak podejrzewała Mel, miasto składało się z jednej ulicy o drewnianych chodnikach. Na aksamitnych trawnikach wokół ratusza, w idealnych kołach, rosły kwiaty. Sklepy miały białe fasady i pełne wdzięku drzwi poziomo podzielone na dwoje,

zaś w oknach schludnych ceglanych domów wisiały perkalowe zasłonki zawieszone na lśniących mosiężnych karniszach. I chociaż dopiero dochodziła dziewiąta wieczorem, nigdzie nie było żywego ducha. - O Boże, jak dekoracja do serialu wyszeptała z respektem Mel. - Albo Disneyland. - Camelia wysiadł już z auta i szedł w stronę biura szeryfa. Pobiegła za nim.

Załogę posterunku stanowiło dwóch krzepkich facetów w mundurach piaskowego koloru. Obaj siedzieli w jednakowych kremowych kapeluszach, popijając kawę z kubków, na których widniała sylwetka Michaela Hainsa. Gdy Camelia stanął w drzwiach, spojrzeli ze zdziwieniem. Odnotowali jego elegancki szary garnitur, srebrzysty krawat i wielkomiejski fason. Na ich twarzach odbił się niesmak, natychmiast przykryty fałszywymi

uśmiechami. Wyższy, nie wstając, zapytał: - W czym mogę pomóc? - i zaraz dodał z porozumiewawczym uśmieszkiem: Panu. Camelia odniósł wrażenie, że każdy, kto nie pochodzi z Hainsville, zupełnie się dla nich nie liczy. I wtedy do pokoju weszła Mel. Camelia usłyszał skrzyp nóg od krzeseł, gdy oba mięśniaki o byczych karkach podrywały się z miejsca. Była nietutejsza, to prawda, ale jej kobiecość

musiały uznać nawet te burki. Pokazał odznakę nowojorskiej policji i zauważył, że zrobiło to na nich wrażenie. - Detektyw Marco Camelia przedstawił się uprzejmie, zdając sobie sprawę, że powala ich na deski, bo tych prowincjonalnych gliniarzy z Hainsville dzielą lata świetlne od nowojorskiej policji. - A to jest pani Melba Merrydew, moja... hmm, moja asystentka.

Mel rzuciła mu zdumione spojrzenie, które świadomie zignorował. Wetknęła więc dłonie głęboko w kieszenie swej skórzanej kurtki, aby wydać się bardziej męska i bardziej podobna do policjanta. Z trudem powstrzymała chichot, gdy przypomniała sobie różowe policzki i rude włosy biednego Brotskiego, który wyglądał jakby wciąż chodził do szkoły średniej. - No więc, w czym możemy panu

pomóc? - Przywitali się, ostrożnie podając ręce ponad barierką. - Spokojnie tu u was w nocy, co? Camelia rozejrzał się po nieskazitelnym pomieszczeniu. Wszystko było na swoim miejscu, żadnych stosów papierów ani odrapanych biurek, żadnych okruchów i plastikowych kubków po kawie. I nic poza jego własnym głosem nie zakłócało ciszy. - Hainsville to spokojne miejsce.

- Przestrzega się tu prawa, co? - Tak, proszę pana. I jesteśmy z tego dumni. Ich stalowoniebieskie spojrzenie twardo zderzyło się z brązowymi sycylijskimi oczyma Camelii. - Może kawy, proszę pani? - Policjant sięgnął po połyskujący chromem ekspress. - Nie, dziękuję. Mel posłała mu swój promienny uśmiech i Camelia mógłby przysiąc, że widzi jak

pod facetem uginają się nogi. Opadł jak podcięty na wyściełany biurowy fotel. Camelia uśmiechnął się. - Z przyjemnością wypiłbym filiżankę kawy. To była naprawdę długa podróż. Żaden się nie ruszył, a Camelia, opierając się obydwoma rękami o barierkę, powtórzył uprzejmie, ale bez uśmiechu: - Powiedziałem, że byłbym wdzięczny za kawę. - Było coś w jego głosie, co sprawiło, że obaj się poderwali.

- Tak jest, sir. Może będzie pan uprzejmy wejść do biura i usiąść. Jeb, zobacz, czy nie uda się skombinować jakichś ciastek. Albo babeczek od Ma Jewel. Zdaje mi się, że są tam jeszcze jakieś w pudełku na lodówce. Klapa na kontuarze podniosła się, otworzyły się drzwi z matowego szkła prowadzące do biura, odsunięto krzesła, po czym przed Mel i Ca-melią błyskawicznie pojawiła się kawa oraz cukier w miseczce z wizerunkiem

Michaela Hainsa, a obok niej - prawdziwa śmietanka w identycznym dzbanuszku. - Elegancko - stwierdził Camelia. - W Nowym Jorku nie doszliśmy jeszcze do serwisów do herbaty. - Hainsville jest miejscowością turystyczną, detektywie Camelia. Staramy się, by było tu naprawdę ładnie wszędzie, łącznie z siedzibą policji.

- Do najdrobniejszego szczegółu stwierdziła Mel, ignorując podaną jej kawę, której zresztą i tak by nie wypiła; była zbyt zmęczona - nie te lata. Niepokoiła się o Eda, marzyła o tym, by wydostać się stąd i zadzwonić do szpitala. Uprzytomniła sobie jednak, że jest teraz asystentką Camelii i że znaleźli się tu z powodu Eda. Usiadła i zamieniła się w słuch. - Jestem szeryf Duxbury, a to mój

zastępca Higgies. A więc, w jaki sposób policja w Hainsville może pomóc nowojorczykom? Siedzieli po przeciwnej stronie stołu i zdaniem Camelii wyglądali jak bliźniaki. Obaj wciąż mieli na głowach kapelusze, pod którymi widniały dwie szerokie, czerwone twarze, jasnoniebieskie oczy i jasne wąsy. Gdyby nałożyć im czarne stetsony zamiast jasnych, mogliby odegrać role czarnych charakterów w każdym

starym westernie. - Słyszeliście kiedykolwiek o facecie nazwiskiem Ed Vincent? - Vincent? - Duxbury odpowiadał za obu. - Nie, sir, nie mogę powiedzieć, żebyśmy słyszeli. I nikt o takim nazwisku nie mieszka w okolicy, chociaż, oczywiście, jest tu sporo turystów, którzy przyjeżdżają na golfa i tak dalej. Mamy jeden z najlepszych terenów golfowych w całym Tennessee dodał z dumą.

Camelia pokiwał głową. - Niestety, osobiście nie gram w golfa. Ed Vincent twierdzi, że wychował się tutaj, w chacie o dwóch izbach u podnóża gór. Miał dużą rodzinę, braci i siostry. Ma czterdzieści parę lat. Mieszkał tu, zanim pan Hains rozbudował miasto. - Nie przypominam sobie takiego nazwiska - odrzekł zdumiony Higgies. - Tu jest jego zdjęcie. Może to ułatwi wam zadanie. Mel obserowała, jak mężczyźni kolejno

oglądali zdjęcie. Serce podeszło jej do gardła. Muszą go znać. Jak mogliby nie zauważyć go, kiedy dorastał? Był wysoki, tak jak oni, Boże, wszystkich ich tu chyba hodują takich wysokich. Duxbury wręczył z powrotem zdjęcie Camelii, kręcąc głową. - Jakaś gruba ryba z Nowego Jorku? - Coś w tym rodzaju. - Camelia schował zdjęcie do portfela. - Nie słyszeliście o nim nigdy, co, chłopcy?

- Nie ma tu w okolicy żadnych grubych ryb. Michael Hains był chyba największy. Nie żyje już z dziesięć albo i jedenaście lat. Ale ciągle na wszystkim są jego portrety. Coś jakby symbol. Jak herb. Coś takiego jak na starych drzewach genealogicznych w Anglii. Tak jest, sir, Michael Hains nie miał żadnego tytułu, ale był w naszej okolicy prawdziwym właścicielem ziemskim. Bez niego nie byłoby Hainsville.

- Miałam wielką ochotę powiedzieć: „I nikt by się tym nie przejął" - oznajmiła Mel, gdy biegli w deszczu z powrotem do forda. - To miejsce przyprawia mnie o dreszcze. Nie mogę nawet sobie wyobrazić, że Ed tu mieszkał. - Nie mieszkał. Mieszkał w starym Hainsville, zanim zamieniło się w ten Disneyland. Camelia miał ponurą minę. Tkwił nadal w punkcie wyjścia. Musi to przemyśleć, zmienić taktykę. Do licha, sądził, że wszystko pójdzie gładko. Popatrzył na

Mel, która ciężko klapnęła obok niego na fotel pasażera. Najwyraźniej upadła na duchu. - Należy nam się drink - powiedział. - A potem coś do jedzenia. - Taaa - odpowiedziała słabym, ledwo słyszalnym głosem. - Może być. Hainsville Club & Country Club wyglądał tak samo jak reszta miasta. Nieskazitelne czerwone mury, białe belki, zielone trawniki i równe rzędy kwiatów, tak

przestraszonych, zdaniem Mel, że bały się nawet zwiesić główki w ulewnym deszczu, by ktoś ich za karę nie usunął. Camelia zamówił pokoje i weszli do przytulnego baru, całego w czerwonych pluszach, z fałszywym kominkiem płonącym tak wesoło, jak tylko może buchać fałszywy ogień w potężnym kominku z kamienia rzecznego. Zamówili coś do picia u stojącego za barem młodzieńca o nijakiej twarzy; Mel

wzięła cosmopolitana, Camelia piwo. Przysiedli na barowych stołkach, oboje pogrążeni we własnych myślach. Mel łyknęła drinka. Młody barman przyrządził go dobrze, dokładnie tak, jak lubiła: z lekką nutą soku żurawinowego, jeszcze lżejszą - limo-ny i z wódką Belvedere. Była to pierwsza dobra rzecz tego dnia i Mel uśmiechnęła się do chłopaka. Potem poszła zadzwonić do szpitala. Camelia w tym samym czasie telefonował na swój

komisariat. Nigdzie nic nowego: Ed bez zmian, ani lepiej ani gorzej. I żadnego postępu w sprawie zabójcy. Camelia dopił piwo i zamówił małą whisky. Popatrzył markotnie w kieliszek. Przypomniał mu się kolor oczu Mel i spojrzał na nią ukradkiem. Znów miała fioletowe cienie i ziewała. Wyglądała na przegraną. Camelia znów ciężko westchnął. - Ze zmęczenia nie czuję głodu-

powiedziała, skubiąc garść orzeszków. Marzę tylko o tym, żeby paść na łóżko i spać. Kiwnął głową. - Może jutro będzie lepiej. Nie odpowiedziała, ale wiedział, że też nie traci nadziei. Dopiła swego drinka, zsunęła się ze stołka, leciutko pocałowała go w policzek, po-

wiedziała dobranoc i zanim zdał sobie z tego sprawę, była już w połowie drogi do drzwi. - To o której cię obudzić? - zawołał za nią. - O której? Och, kiedy tylko wstaniesz. Ty tutaj rządzisz, Camelia. Ja jestem tylko twoją asystentką. Nie zapominaj! Uśmiechał się, patrząc, jak sadzi płynnymi susami do windy. Chciałby, żeby została

i wypiła jeszcze jednego drinka. Westchnął, zamówił następną małą whisky, tylko po to, żeby znów przypomnieć sobie kolor jej oczu. Po czym, przytomniejąc, szybko wystukał swój domowy numer telefonu.

Rozdział 32 Następnego dnia wczesnym rankiem Camelia jadł samotnie śniadanie w wesoło

udekorowanej jadalni. Dookoła stały doniczki z kwiatami, a z głośników płynęła muzyka. Młoda jasnowłosa kelnerka w szerokiej szeleszczącej czerwonej spódnicy i białym fartuszku z organdyny miała ten sam nijaki wyraz twarzy i idealny, biały uśmiech, który - zdawało się - należy do standardu w Hainsville. Camelia zastanawiał się, skąd oni ich biorą. - Pochodzi pani z tej okolicy? - spytał, gdy przyjmowała zamówienie.

- Oczywiście, sir. Moja rodzina mieszka tu od trzech pokoleń. Pokiwał głową. - Może więc słyszała pani o facecie nazwiskiem Ed Vincent? - Vincent? Nie, chyba nie, sir. To nie jest nazwisko z tych stron, znam je wszystkie, może mi pan wierzyć. - Zaśmiała się, pokazując śliczne, śnieżnobiałe zęby, co Camelii znów skojarzyło się z jakimś serialem telewizyjnym. Poczuł się nieswojo. - Tak, wszyscy tu są bardzo sympatyczni - powiedział, biorąc do ręki lokalną

gazetę, którą podała mu dziewczyna. „Hainsville Gazette". Jakżeby inaczej mogła się nazywać, pomyślał, uśmiechając się drwiąco. Przeglądał ją, jedząc doskonałe usmażone i idealnie mdłe jajka na bekonie i takąż bułkę, która w najmniejszym stopniu nie przypominała twardej, gumiastej buły z Nowego Jorku, bez której nie mógł żyć. Popił ją słodką kawą, żałośnie pozbawioną

kofeiny i odrobinę za chłodną, jak na jego gust. Wrócił myślami do gazety. Spojrzał na pierwszą stronę. OD PIĘĆDZIESIĘCIU LAT DOSTARCZAMY WIADOMOŚCI MIESZKAŃCOM HAINSVILLE, chełpił się wielki tytuł. Był też adres redakcji na Trzeciej ulicy. Camelia wstał, kiedy pojawiła się Mel, odświeżona, pełna energii i całkowicie nie na miejscu wśród tych palm w doniczkach, ubrana w czarną skórę, krótką sukienkę i

sięgające kostek botki na wysokich obcasach. - Przynajmniej wiem, od czego dziś zaczniemy - powiedział na powitanie. - Naprawdę? - uśmiechnęła się Mel. Świetnie, kochanie, to chodźmy. Wzięła go pod rękę i wyszli na ulicę. „Hainsville Gazette" zajmowała chyba najstarszą siedzibę w mieście i rzeczywiście wyglądała tak, jakby żadnej drobinki kurzu nie ruszono tu przez całe pięćdziesiąt lat jej istnienia.

Camelia przedstawił cel swoich poszukiwań siwowłosej kobiecie za kontuarem. Niewątpliwie nie wchodziła w skład disneyowskiego zespołu, który obsługiwał turystów. Była bystra, ale cierpka. - Nigdy nie słyszałam o kimś takim powiedziała z ożywieniem, przekładając papiery na kontuarze. Jak małą rzeczą jest sława, pomyślała ze smutkiem Mel. Nikt tu nigdy nie słyszał o

Edzie. Nikt nie wie, co osiągnął, nikt nie wie, jakim dobrym jest człowiekiem. I nikogo to nie obchodzi. I chociaż Camelia uparł się, żeby przejrzeć stare roczniki, nawet sprzed czterdziestu lat, okazało się, że kobieta miała rację. Nie było żadnej wzmianki o rodzinie Vincentów. - A mówiłam? - rzuciła na koniec, gdy zmęczeni jej jadowitymi komentarzami wychodzili, kichając od kurzu.

- Coś mi się zdaje, że jeżeli Ed rzeczywiście tu mieszkał, najlepszą rzeczą, jaką zrobił, był wyjazd z tego miejsca skomentował całą rzecz Camelia, gdy przechodzili przez ulicę do samochodu. Z irytacją wyrwał zatknięty za wycieraczką różowy mandat za parkowanie w niedozwolonym miejscu. - Tyle jeśli chodzi o miłość i życzliwość dla turystów. Mel zachichotała.

- Jesteś gliną, możesz to załatwić. - Jestem gliną przestrzegającym przepisów - powiedział głosem zimnym jak stal. Płacę swoje mandaty. Mel uniosła brwi i zacisnęła wargi, powstrzymując śmiech. - Dokąd teraz jedziemy? - Chodź ze mną - odpowiedział, wskakując do auta.

Pod ratuszem był parking, ominęło ich więc przynajmniej ryzyko otrzymania następnego mandatu. Wnętrze budynku prezentowało się równie kunsztowne jak elewacja: jasna, dębowa boazeria, podłoga w szachownicę z czarnego i białego marmuru, doryckie kolumny, wszystko obsypane złotymi liśćmi. Recepcjonistka poinformowała ich, gdzie mieści się archiwum i długo kroczyli niekończącymi się korytarzami przybytku władzy małego miasteczka, zanim je znaleźli.

Tak jak przewidywał Camelia, już pobieżny rzut oka wystarczył, by stwierdzić, że w aktach nie figuruje nazwisko „Vincent". Camelia zabrał się jednak bardzo serio do roboty. Przejrzał nazwiska wszystkich wcześniejszych właścicieli ziemi w okolicy i sprawdził, kiedy sprzedali swoje działki Michaelowi Hainsowi. - Wygląda na to, że wszyscy w tym mieście wyprzedali się Hainsowi. - Mel była już zmęczona.

- Prócz jednego. Nazywał się Farrar Rogan. Jego kawałek pola -dwa hektary - został przejęty za kwotę jednego dolara. Nie sądzisz, że to troszkę dziwne, skoro wszyscy inni dostali po parę tysięcy? - To co, twoim zdaniem, przytrafiło się Farrarowi Roganowi? - zapytała, nie czekając na konkretną odpowiedź. - Popytamy i dowiemy się. Siwowłosa kobieta w redakcji gazety nie była zachwycona ich ponowną

wizytą. Żadnego uprzejmego, ciepłego uśmiechu i śnieżnobiałych zębów, pomyślała Mel, patrząc na zegarek. Bardzo chciała zadzwonić do szpitala, choć już raz zrobiła to rano. I tak strasznie tęskniła za głosem Riley. AHarriet... Boże, przecież marnuje jej życie. Co właściwie tu robi? Szuka nie wiadomo czego, kiedy powinna być z tymi, których kocha, nawet gdyby miała latać od oceanu do oceanu. Kobieta wzdrygnęła się, kiedy Camelia

mignął jej przed nosem swoją odznaką. - Nie wiedziałam, że jesteście z policji jęknęła. - Oczywiście, że pamiętam nazwisko Rogan. Był jakiś wypadek, dokładnie nie pamiętam. Tak jest, sir dodała z niezwykłym szacunkiem - pokażę panu, gdzie szukać w archiwum. Znalezienie właściwego numeru pisma nie zajęło jej wiele czasu. Nareszcie. Wielki, krzykliwy tytuł. Farrar Rogan i jego rodzina znaleźli się

na pierwszej stronie gazety. Rozdział 33 Na niewyraźnym zdjęciu w „Hainsville Gazette" widniał stos tlących się ruin. Podpis głosił: Rodzina Roganów zginęła w tragicznym pożarze. Pod spodem był tekst: Pożar strawił drewniany dom Farrara Rogana, powodując śmierć jego i całej jego rodziny - żony Ellin, córek Honor i Grace oraz synów: Jareda, Jessego i Theo.

Ocalał tylko jeden syn, Mitchell, który w tym czasie przebywał w barze w Hainsville. Przyczyna pożaru pozostaje tajemnicą, choć zdaniem szeryfa mogła mieć związek ze starym piecem, gdyż z relacji Mitcha wynika, że w zimne noce jego matka zwykle ładowała go do pełna. Ogień był tak intensywny, że nawet ulewny deszcz nie zdołał ugasić płomieni. Nabożeństwo za rodzinę Roganów

zostanie odprawione w Memoriał Chapel w sobotę o godzinie 10. Mitch zaprasza wszystkich, którzy znali jego rodzinę, do oddania im ostatniego hołdu. Michael Hains postanowił zaoferować pracę w swojej spółce Mit-chowi, jedynemu żyjącemu synowi Roganów. W sobotnim wydaniu gazety znalazło się inne zdjęcie. Widniała na mm grupa ludzi bez nakryć głowy, stojących z

szacunkiem przed rzędem siedmiu prostych, sosnowych trumien. Na każdej leżał ogromny bukiet kalii, zaś podpis informował, że kwiaty ofiarował Michael Hains. - Dokąd teraz? - zapytała Mel, gdy znaleźli się w samochodzie. Znów zaczęło padać i wielkie krople deszczu jak twardy śrut waliły w przednią szybę. Przeszedł ją dreszcz, gdy przypomniała sobie nocny huragan.

- Na cmentarz - powiedział Camelia. Choćby po to, żeby sprawdzić, czy wciąż tam leżą i czy Hains nie wykopał ich, żeby jeszcze raz sprzedać ich miejsca na cmentarzu. - Myślisz, że byłby do tego zdolny? - Był zepsuty do szpiku kości, ręczę za to własną głową. - A co stało się z Mitchem? Sądzisz, że miał coś wspólnego z tą rodzinną tragedią? Otworzyła szeroko oczy, jakby nagle coś

odkryła. - O Boże, czyżbyś myślał, że Ed to w rzeczywistości Mitch, który zmienił imię, bo... - Bo ich zamordował? - Camelia wzruszył ramionami, gdy samochód mijał ozdobną, kutą bramę cmentarza, czy też „Miejsca Spoczynku w Hainsville", jak eufemistycznie wypisano złoconymi literami na kamiennych kolumnach po obu stronach bramy. - Cóż ja ci mogę powie-

dzieć, moje dziecko? Co właściwie chciałabyś usłyszeć? To, co mnie wydaje się prawdą? Mel tępo wpatrywała się w przestrzeń. Ed? Jej Ed miałby być mordercą? Opadła na siedzenie. Na samą myśl o tym, czuła skurcz żołądka. Wyrzucała ją ze świadomości, cały jej organizm buntował się przeciw

takim pomysłom. - Nie - krzyknęła - w życiu nie wmówisz mi czegoś takiego. Pokiwał głową. - W porządku. Po prostu poczekamy i popatrzymy, jakie dostaniemy karty w następnym rozdaniu. W milczeniu stała obok niego w ulewie, wpatrzona w nagrobek z czarnego marmuru. Imiona były wyryte w kamieniu, ale pozłota dawno zeszła i litery ledwie dały się odczytać. Wyraźny był tylko napis u samej góry: ROGAN.

- Siedem imion - powiedziała Mel, wycierając nos. - Ale nie ma wśród nich Eda. Czuła się okropnie: przemarznięta, mokra, pozbawiona nadziei. Chciałaby być teraz gdziekolwiek indziej, byle nie tutaj. I byle nie z Came-lią, który mówił jej coś, czego nie chciała przyjąć do wiadomości. To prawda, mówił jej wewnętrzny głos. Nie, nie, nigdy. Mój Ed nie jest mordercą. Duxbury nie był zaskoczony, gdy zjawili się znów w biurze szeryfa. Pokiwał głową,

gdy wypytywali go o tragedię rodziny Roganów i o ich ocalałego syna, Mitcha. - Wszyscy tu znali Roganów. To była sympatyczna rodzina - powiedział z namysłem. - Z wyjątkiem ich syna, Mitcha. To wyjątkowy egzemplarz. Mówiło się w mieście, że miał z tym coś wspólnego. - Ma pan na myśli śmierć jego rodziny? - Camelia zamienił się w słuch. - Wie pan, to były tylko plotki, ale niektórzy twierdzili, że popełniono morderstwo.

Nic z tego nie wynikło i Mitch poszedł pracować do Hainsa. Zresztą niezły był numer z tego Mitcha. Oskubał Hainsa. Kradł wszystko, co mu wpadło w ręce. Zniknął stąd i zostawił Hainsa z długami. Odsiedział jakiś czas, kiedy go w końcu złapali, chociaż słyszałem, że szybko wrócił do interesów. Z dużymi pieniędzmi. Taa, niezły numer ten Mitch Rogan powtórzył z nutką podziwu w głosie. W drodze powrotnej do Hainsville Inn oboje milczeli, każde pogrążone we

własnych myślach. - Przykro mi - powiedział Camelia, kiedy z mroku wyłoniły się światła zajazdu. Nie miałem zamiaru oczerniać Eda. Tak się składa, że w tej chwili fakty zdają się na to wskazywać. To jednak tylko poszlaki, być może fałszywe. - Rozłożył szeroko ręce i znów wzruszył ramionami. - Wtedy będzie to mój błąd i znów będę za wszystko przepraszał.

- W porządku - powiedziała sztywno Mel. Ale Camelia wiedział, że nic nie jest w porządku i westchnął. - Wypij ze mną drinka - powiedział oschle. - Musimy porozmawiać. Weszli do baru, zmarznięci, przemoczeni i w ponurym nastroju. Zamówili te same drinki, co poprzednio, piwo i cosmopolitana. I znów młody barman, z nieodłącznym uśmiechem na twarzy, przyrządził drinka jak należy. Znów Mel dzwoniła do

szpitala. Bez zmian. I znów Camelia zadzwonił do biura dowiedzieć się, jak posuwają się sprawy. Tym razem wyglądało na to, że coś zaczyna się dziać. Słuchał uważnie, podczas gdy Mel popijała cosmopolitana i przegryzała orzeszkami. Gdzieś po drodze całkiem zapomnieli o lunchu i była głodna. Słyszała, jak Camelia przekazywał informację o Mitchu Roganie i prosił, by wrzucono ją do komputera. Obserwowała go, próbując odgadnąć słowa jego

rozmówcy, ale twarz Camelii była beznamiętna, a jego odpowiedzi wymijające. Wreszcie skończył. Odwrócił się do baru, pociągnął potężny łyk piwa i zamówił małą whisky. - Słyszałaś kiedykolwiek o George'u Artenskim? - Pokręciła głową. - W krajowym systemie znaleźli faceta, który pasuje do twojego portretu pamięciowego. Przypuszczamy, że to on.

Twarz Mel zalał rumieniec, kurczowo przycisnęła rękę do serca. - Macie go? - Jeszcze nie. Ale sporo o nim wiemy. Teraz, oczywiście, na pewno działa pod innym nazwiskiem, mieszka gdzie indziej i przypuszczalnie dorobił sobie nowy życiorys. Tylko że Artenski jest płatnym mordercą, a to miało być zabójstwo na zlecenie. Teraz już mogę się założyć. - Ale dlaczego? Dlaczego ktoś chce zabić Eda?

Wciąż nie pojmowała, nie chciała nawet dopuścić do siebie myśli, że być może Ed nie jest tym miłym, dobrym, kochającym facetem, którym się wydawał. Tym razem Camelia potraktował ją łagodniej. - Tego właśnie musimy się dowiedzieć. Tymczasem nie chcemy przepłoszyć naszego mordercy. Ma być przekonany, że nic mu nie grozi. - Bo nie grozi - stwierdziła gorzko. - Tak. Na razie - przyznał Camelia. - Ale

nie na długo. Jeszcze nie pokażemy jego portretu w telewizji, ale jest już w każdym policyjnym komputerze w całym kraju i ktoś gdzieś na pewno go rozpozna. To nie będzie trwało długo, możesz być pewna.

- Naprawdę mogę, Marco? Sięgnęła po jego rękę. Poczuł dreszcz,

jakby w jego pachwinę uderzyła strzała gorąca. Odwrócił wzrok i napił się whisky. - Naprawdę mogę być pewna? - dodała błagalnie, myśląc o tym, jak bardzo bezpieczna czułaby się, gdyby płatny morderca znalazł się za kratkami. I o ile bardziej bezpieczny byłby Ed, mimo ochrony, jaką ma przez okrągłą dobę. - Możesz - uścisnął jej dłoń, po czym zręcznie usunął swoją, żeby nie wyglądało to zbyt manifestacyjnie. - Chcemy go mieć

całego i zdrowego. -Nie dodał, bo nie musiał: i wtedy dowiemy się, co naprawdę się zdarzyło. Była niesłychanie bystra i tak cholernie piękna, z tą pochyloną, długą szyją, spuszczoną głową, blada i zmarznięta. Rozpaczliwie chciał dotknąć jej karku, na który lekko opadały miękkie, złote włosy, czuć jej zapach... Jezu, przecież jest gliniarzem na służbie, co u diabła przychodzi mu do głowy? No to po co w takim

razie przywoził ją tutaj? Odepchnął te myśli. Tak jak i Mel, nie chciał znać prawdy. - Słyszałaś kiedykolwiek o pannie Dorothei Jefferson Duval? - zapytał. Znów pokręciła głową. - Ja też nie. Okazuje się, że dzwoniła z domu opieki koło Charlestonu. Powiedziała, że to pilne i że chce rozmawiać ze mną w sprawie Eda Vincenta. Nie będzie rozmawiać z nikim innym. - Skąd o tobie wie?

- Pewnie zobaczyła mnie w telewizji. Albo przeczytała o sprawie w gazecie. Tak czy inaczej, warto sprawdzić. Jutro pojedziemy do Charlestonu, obejrzymy dom nad morzem i pogadamy z tamtejszym szeryfem. I złożymy wizytę pannie Dorothei. Zobaczymy, co ma do powiedzenia. - Dobra. - Robiło się późno. Mel czuła pulsowanie w skroniach, miała nos czerwony od wiatru i złapała katar. Marzyła tylko

o tym, żeby natychmiast pójść do łóżka albo wrócić do Nowego Jorku i do Eda. Och, Ed, kochanie, dowiem się, kto to zrobił, wierz mi. Wiem tylko, że to nie ty... - Przepraszam, Marco, ale nie zdołam zjeść kolacji - powiedziała. - Zamówię coś do pokoju. Rosół z kurczaka i kaszę z serem. To właśnie dawała mi zwykle mama, kiedy chorowałam, jak byłam mała. - W porządku. Dobranoc, mała, śpij

dobrze. - Znów musnęła pocałunkiem jego policzek, ale tego wieczoru nie uśmiechała się. Camelia westchnął. Zrujnował jej marzenia. Bieg wydarzeń rozminął się też z jego własnymi marzeniami o rozgwieżdżonych nocach i ciepłej, zmiętej pościeli. Siedział w tej nędznej, pseudoturystycznej mieścinie, czarno tu było jak w piekle, lało jak z cebra, a kobieta, w której się

właśnie zakochał, poszła sobie, pociągając nosem, z paczką jednorazówek w garści, zamówić kolację do pokoju. Dla jednej osoby. Zupa z kurczaka i kasza. Caraelia miał nadzieję, że to wszystko przynajmniej poprawi mu nastrój.

Rozdział 34 Lecieli do Charlestonu. Miejsca na nogi

właściwie nie było i Mel siedziała z kolanami pod brodą. Miała zaciśnięte oczy i twarz zaróżowioną od gorączki. Odezwała się zaledwie parę razy, gdy Camélia pytał ją, jak się czuje. Mówiła ochrypłym szeptem. Tyle jeśli idzie o romans, powiedział sobie Camélia, uśmiechając się krzywo do siebie. Można powiedzieć, że to kara boska dla męża schodzącego na złą drogę. Wydawało mu się tylko, że osobą, która

cierpi, jest Mel. Poprosił kogoś z obsługi o gorącą herbatę i nalegał, żeby Mel ją wypiła i połknęła tabletki przeciwgrypowe, które kupił na lotnisku. - Dzięki - wychrypiała. - Czarodziejski dźwięk - oznajmił sucho. - Co? - Twój głos. Coś jak pocieranie papierem ściernym o zardzewiałe żelastwo.

Zachichotała i łyknęła herbaty. Była prawie gorąca, jak w każdym samolocie. - Wiesz, już zaczynałam cię nienawidzić. Podchwycił spojrzenie jej lśniących, piwnych oczu. - Za co? - spytał niewinnie. - Za to, że zabrałem cię do Disneylandu, fundując ci wszystko, co najlepszego mieli do zaoferowania? Że kupowałem ci tyle cosmo, ile tylko chciałaś? Że traktowałem jak damę?

- Dziękuję za to - ochrypły głos sprawiał, że stawała się jeszcze bardziej seksowna, na swój dziwaczny sposób, przemawiający do mężczyzn takich jak on i jak Ed Vincent.

- To znaczy za co? - Za tę damę. Znów popatrzyła w jego oczy. Camélia poczuł się niezręcznie. Odwrócił wzrok. - Proszę bardzo - powiedział, ale podejrzewał, że Mel wie, co czuje. Skrzyżował palce dla zażegnania złego i pomyślał o Claudii, miłości jego życia, matce jego dzieci, kobiecie, która była dla niego całym świa-

tem. Co on właściwie tu robi, dziesięć tysięcy metrów nad ziemią, w samolocie z inną kobietą? Co mu przychodzi do głowy? Nigdy nie pojmował, jak można kogoś zdradzić tylko dlatego, że trafia się

okazja. Nigdy nie wierzył, by chwila fizycznej przyjemności mogła równać się ze straszliwym bólem zadawanym komuś, kto się kocha i ufa. Nadal tego nie rozumiał. Wiedział tylko, co czuje. Słońce świeciło, kiedy lądowali w Charlestonie. Powietrze pachniało morzem, z nieba lał się błękit, a wiatr był tak miękki, że podniosło to ich oboje na duchu, a Camelia kompletnie oszalał i wynajął

kabriolet -chrysler sebring. Opuścili dach i jak para nastolatków, smagani wiatrem, ruszyli na peryferie miasta. Dom opieki Fairland był rezydencją dla osób starszych i chorych. Kosztowną i reprezentacyjną. Tkwił majestatycznie na szczycie wzgórza. Był to ładny budynek licowany kamieniem, ze wspaniałym widokiem na okolicę i żwirowanym podjazdem, który zataczał krąg pod imponującym portykiem. Wysokie,

dwuskrzydłowe drzwi, otwarte do słońca, ukazywały lśniący hol, zalany światłem z przeciwległych okien. Camelia usiadł na chwilę, rozglądając się wokół. - Za coś takiego nie płaci się z ubezpieczenia - stwierdził. - To kosztuje. Nasza panna Dorothea śpi na pieniądzach. Weszli do środka, przeszli na koniec holu i zapukali do błyszczących, błękitnych

drzwi z napisem BIURO. - Proszę wejść - zawołał ktoś głośno, z sympatycznym, południowym akcentem. Głos należał do miło wyglądającej kobiety w średnim wieku z chmurą siwych włosów przytrzymanych opaską z niebieskiego aksamitu. Była niewysoka, lekko, ale w przyjemny dla oka sposób korpulentna, bez makijażu. Miała zaróżowione policzki i uśmiechnięte, zielonkawe oczy za maleńkimi drucianymi okularami.

- Zdecydowanie nie jest to postać z Disneylandu - szepnęła Mel. - Bo jesteś w normalnym świecie, nie w Hainsville - odszepnął. -Witam panią. Detektyw Marco Camelia z policji w Nowym Jorku. -Mignął odznaką, co przyjęła ze spokojem i widocznym uznaniem. - Och, oczywiście. Jesteście wspaniali, tacy odważni, i cóż to za ekscytująca praca. Tak narażać swoje życie dla innych. Camelia usłyszał stłumiony śmiech Mel i

kaszlnął z zażenowaniem. - To tylko w telewizji, madame. W istocie prowadzimy dość spokojne życie. - Nie była to do końca prawda, ale nie miał zwyczaju przypisywać sobie zasług, które mu się nie należały. Usłyszał ponowny chichot Mel i powiedział: - To moja asystentka, panna Melba Merrydew.

Wczuwając się w nową rolę, Mel

przyjęła pozę właściwą, jej zdaniem, dla asystentki detektywa: proste plecy, zadarta do góry broda, stalowy wzrok i surowa mina. Teraz to Camelia parsknął śmiechem. W swojej krótkiej spódniczce i z długimi nogami wyglądała raczej na jakąś piosenkarkę czy tancerkę niż na zacną funkcjonariuszkę sił porządku. - Merrydew? - zamyśliła się kobieta. Pamiętam z dzieciństwa Merrydew Oaks w Georgii. To był piękny dom. Pani

zapewne nie pochodzi z Południa, moja droga? Mel otworzyła szeroko oczy. - Oczywiście, że pochodzę powiedziała zdumiona, że świat jest taki mały. Merrydew Oaks było naszą starą rodzinną siedzibą. Dopóki nie przyszły na nas ciężkie czasy. Jakbym słyszał Scarlett, pomyślał Camelia i uśmiechnął się szeroko. Mel spojrzała

zdumiona w jego stronę. - Ach, kochanie, jak miło panią spotkać. Przykro mi, że przechodziliście ciężkie czasy. Ale czyż nie spotkało to nas wszystkich? Stare, dobre rodziny konfederackie? No, ale pora się przedstawić. - Żwawo wychynęła spoza eleganckiego, starego biurka. - Rhianna Fairland. -Serdecznie uścisnęła ich dłonie i poprosiła, by usiedli. A na cóż to starsza pani może przydać się policji z Nowego Jorku?

Uśmiechała się do nich wyczekująco, zaś Mel automatycznie odwzajemniła ten uśmiech. Znała tę kobietę. Była dokładnie taka jak jej matka, kobieta z Południa w każdym calu, ukrywająca bystrość i energię pod cukierkowym uśmiechem. - Ma pani przepiękny zakład powiedział Camelia. Wolał poprzedzić właściwy temat rozmowy komplementami, które miały ją zmiękczyć i uczynić rozmowniejszą. -1 jaki stąd widok! Ale też rodziny muszą pewnie sporo

zapłacić, żeby umieścić tu swoich bliskich. - Jasne, że to kosztuje - odpowiedziała z uśmiechem, układając chmurkę swych siwych włosów i poprawiając okrągłe, druciane okulary w stylu Johna Lennona. Nie wszystkie rodziny zbiedniały. A jeszcze więcej jest takich, którzy dorobili się dopiero niedawno. - Jej słodki śmiech rozbrzmiewał wesoło w pełnym słońca, wyłożonym perskimi dywanami

gabinecie. - Ale oczywiście serdecznie witamy i jednych, i drugich, zarówno stare, jak i nowe pieniądze. Nie mogę sobie pozwolić na snobizm. W końcu chodzi o biznes. Zamyśliła się, zapatrzona w przeszłość: - Kiedyś wszystko wyglądało inaczej. Kto by pomyślał, że ja, Rhianna Fairland, z dobrej południowej rodziny, należąca w latach sześćdzie-

siątych do dzieci-kwiatów, będę na starość prowadziła zakład dla starców. Byłam kiedyś w Woodstock - dodała z dumą. Tatuaże, wolna miłość i w ogóle. Ojej, może nie powinnam przyznawać się przed policją, ale to było tak dawno. Wszyscy wtedy to robili... No więc - promienny uśmiech

znów wrócił na jej twarz - w czym mogę panu pomóc? - Czy wśród pani gości jest panna Dorothea Jefferson Duval? - Mamzelle Di? Oczywiście. - Na jej twarzy pojawiło się rozbawienie. - A cóż takiego mogła zrobić, że aż zainteresowało to nowojorską policję? Mel tłumiła chichot, a Camelia udał, że niczego nie zauważył. - Zadzwoniła do mojego wydziału, proszę parti. Do wydziału zabójstw -

dodał cicho i usłyszał jak pani Fairland zaczerpnęła powietrza. - Zabójstwo? Och, nie... To niemożliwe. Chciałam powiedzieć, że Dorothea nikogo nie zabiła. Nie ruszała się stąd od wielu lat. - Nikt jej o nic nie oskarża, proszę pani uspokoił ją szybko. - Ale mamzelle Dorothea zadzwoniła do mojego wydziału. - Jak to - zadzwoniła? Żaden z naszych

gości - nazywamy ich wszystkich gośćmi, choć, ściśle mówiąc, wielu z nich to pacjenci i osoby pod pod opieką lekarzy - otóż nikt z nich nie ma dostępu do telefonu bez naszego nadzoru. - Popatrzyła znacząco i postukała się w czoło. - Niektórzy są trochę niezrównoważeni. Trudno przewidzieć, do kogo mogliby zatelefonować. Domyślam się, że Dorothea za długo oglądała

telewizję, nie potrafię jednak sobie wyobrazić, jak dobrała się do telefonu. Należy do naszych najstarszych gości przebywa tutaj już prawie dwadzieścia pięć lat. Przysłaniając usta dłonią, wyszeptała: - Biedaczka, przyszła do nas z poważnym problemem alkoholowym, ale jakoś zdołaliśmy sobie z tym poradzić. Jest bardzo, bardzo sędziwa. Ma już dziewięćdziesiąt trzy lata. Zaskoczyła wszystkich lekarzy - nikt nie spodziewał

się, że pożyje tak długo. Przerwała, by zaczerpnąć tchu, a Camelia wykorzystał okazję. - Czy mamzelle Dorothea jest... zawahał się, nie chcąc użyć określenia „przy zdrowych zmysłach". - Czy jest z nią kontakt? - Z całą pewnością tak. Cóż, jest, wie pan, odrobinę zniedołężniała. Jej uwaga raz krąży tu, raz buja gdzieś daleko.

Obawiam się, że nie można dawać wiary wszystkiemu, co mówi. Stąd mój sceptycyzm co do tej tajemniczej rozmowy telefonicznej. - Twierdzi, że zna człowieka nazwiskiem Ed Vincent. - Oczywiście, że zna. To on za nią płaci i częstóją odwiedza. - Spoważniała i dodała: - Oczywiście do niedawna. Mel popatrzyła na nią oszołomiona. Ed

opiekował się tą starą damą? Nigdy jej o tym nie wspominał. Ale w końcu pomagał wielu ludziom, taką miał naturę. Mel nic o nich nie wiedziała. Zresztą, co tak naprawdę wiedziała o Edzie, zastanawiała się zdezorientowana. Twarz Camelii była nieprzenikniona jak na gliniarza przystało. Czekał, aż Rhianna Fairland podejmie swoją opowieść.

Do świadomości Rhianny dotarła wreszcie istota sprawy. - Dorothea dzwoniła, bo chciała rozmawiać z policją o Edzie? Przypuszczam, że chciała dowiedzieć się, kto to zrobił. Biedna Dorothea. Brakowało jej go w ostatni weekend. Zawsze tak czekała na jego wizyty, a on nigdy ich nie opuszczał. Och nie, zawsze tu przyjeżdżał, w każdą niedzielę, oprócz tego weekendu, kiedy był huragan.

I teraz, oczywiście. Popatrzyła na Mel, ich oczy się spotkały. - Tak mi przykro - powiedziała cicho. Pan Vincent był bardzo dobrym, bardzo szczodrym człowiekiem. Wszystkim nam będzie go brakować. - Jeszcze nie umarł - wypaliła Mel, w jej głowie zapaliło się światło alarmowe. Za długo jej tam nie ma, wszystko się mogło zdarzyć, ludzie mówią już tak, jakby odszedł...

- Oczywiście, nie mówiłam o tym Dorothei. To zbyt przygnębiające. I nie mam pojęcia, jak dowiedziała się o tym, co zaszło. Oglądanie telewizji odbywa się pod ścisłym nadzorem, a sądzę, że nie widzi wystarczająco dobrze, by czytać gazety. Tak czy owak jej rachunki opłaca prywatna spółka powiernicza. Kokieteryjnym gestem poprawiła siwe włosy. Jak nastolatka z lat sześćdziesiątych, pomyślał Camélia. Przyszło mu do

głowy, że są lu' dzie, którzy ciągle żyją przeszłością, bo chcą ciągle żyć w czasach, gdy byli najszczęśliwsi. - Proszę pani, muszę zadać mamzelle Dorothei kilka pytań. Sądzę, że ma pewne informacje na temat Eda Vincenta, które mogą pomóc nam w poszukiwaniach zamachowca. - Dorothea? No niech mnie diabli! Klapnęła z powrotem na krzesło, jakby uszło z niej powietrze, bezwładna i

zszokowana. - Ale skąd Dorothea może wiedzieć, kto próbował zabić pana Vincenta? - Zostawiła wiadomość, że ma informację, która nas zainteresuje. Camélia wzruszył ramionami. - Obawiam się, że będę nalegał na to spotkanie, proszę pani. - No cóż, nie wiem... - zawahała się. - To oficjalny wniosek policji - ostrzegł Camélia. - Och. Oficjalny wniosek. Cóż, tak,

sądzę, że wszystko jest w porządku. Ale to bardzo krucha staruszeczka, proszę, by był pan ostrożny.

Rozdział 35 Pokój mamzelle Dorothei był

przestronny. Podwójne oszklone drzwi prowadziły na ukwiecony taras. Lekki wiatr niósł zapach gardenii i szmer fontanny, przypominając Mel setki podobnych leniwych, słonecznych dni na Południu, gdy była małą dziewczynką. Wiele czasu upłynęło jednak od dzieciństwa mamzelle Dorothei, a każdy dzień życia zdawał się wyryty na jej zniszczonej twarzy. Ostre, wystające

kości policzkowe podtrzymywały zwiędłą skórę, a oczy koloru bladego zimowego nieba, promieniujące inteligencją, spoglądały dociekliwie, gdy Camelia i Mel wchodzili do pokoju. Rzadkie włosy mamzelle ściągnięte były do tyłu tak mocno, że mogły, zdaniem Mel, służyć jako coś w rodzaju liftingu, choć w wieku dziewięćdziesięciu trzech lat starsza pani nie przejawiała

już chyba nadmiernej próżności. Dowodził tego fakt, że miała na sobie wytarte futro z trudnego do określenia zwierzęcia, które z powodzeniem mogło być nawet dinozaurem. Pomachała do nich kościstą dłonią, zachęcając do wejścia. - Zapraszam do legowiska - zawołała głosem cieniutkim jak pęknięte szkło, po czym wydała gardłowy rechot, od którego Mel się wzdrygnęła.

Rzeczywiście było to legowisko: miękkie kanapy pokryte kwiecistym perkalem, koronkowe narzutki na oparciach foteli, ozdobne wazony, jaskrawo pomalowane porcelanowe papugi i tukany, kryształowe ozdóbki, haftowane podnóżki i rzeźbione drobiazgi. Mamzelle Dorothea przywiozła do Fairland całą swoją przeszłość. W pokoju była tylko jedna fotografia. Na nocnym stoliku, w dużej, prostej ramie ze

srebra stało zdjęcie Eda. Był tak przystojny, tak pełen życia, że Mel, zaszokowana, krzyknęła. Wprowadziła ich pani Fairland. Mamzelle Dorothea siedziała oparta o wielkie futrzane poduszki, które utrzymywały jej kruchą postać w nieco zbyt dużym fotelu. Zatrzymała dłużej wzrok na Mel. - To w tobie Ed jest zakochany powiedziała w końcu. Mel przykucnęła koło niej. Z przejęciem

ujęła jej dłoń o kosteczkach jak u ptaszka. - Pani o tym wie? - Ed mówi mi o wszystkim. O wszystkim - dodała z szelmowskim błyskiem w oku. Zawsze tak robił. Zawsze, od naszego pierwszego spotkania. Spojrzała ponad Mel na Rhiannę Fairland, która stała za nią w wyczekującej pozie. - Może pani teraz wyjść - powiedziała wyniośle. - Moja rozmowa z panną Merrydew

i z detektywem Camelią będzie miała charakter prywatny. Pani Fairland zawahała się i rzuciła okiem na Camelię. Kiwnął głową, więc z westchnieniem ubolewania wyszła, bezszelestnie zamykając za sobą drzwi. Pokój przecinały długie cienie, w półmroku mamzelle Dorothea wyglądała jak woskowa figura, zastygła w czasie. - Dość długo tutaj jechaliście - zwróciła się ostro do Camelii.

- Bardzo przepraszam, ale dopiero wczoraj wieczorem dotarła do mnie wiadomość od pani. Byliśmy w Hainsville. - Ha, w Hainsville. - Jej mina wyrażała niesmak. - Była tam pani? - Nigdy. Dzięki Bogu. Ale z tego, co słyszałam od Eda, nie wyglądało to na miejsce, gdzie w ogóle ktokolwiek powinien mieszkać. - A co dokładnie mówił pani Ed,

mamzelle Dorotheo? - Mel przysiadła na małym, okrągłym haftowanym stołeczku tuż obok starszej pani. Znów wzięła ją za rękę, spragniona kontaktu z tą kobietą, która najwyraźniej bardzo przejmowała się losem Eda. I którą też, najwyraźniej, Ed bardzo kochał. - Nie przypuszczałam, że Ed zakocha się w dziewczynie w twoim typie. Mamzelle Dorothea lustrowała Mel bystrym spojrzeniem. Patrząc w jej

wodnistoniebieskie oczy, wolne od katarakty, Mel wiedziała, że starsza pani nie marnuje okazji. - Już raczej, że będzie to jakaś piękność z Południa. Właściciele ziemscy, zupełnie inny świat, niż ten, z którego sam pochodzi. Tak przecież zwykle bywa, kiedy mężczyzna pnie się w górę. - O Edzie nie można chyba powiedzieć, że idzie do góry, mamzelle Dorotheo -

powiedziała Mel. - Przecież on już tam jest. - Aha. Więc nie potrzebuje żony na pokaz. - Spojrzała przebiegle na Camelię. - Żony na pokaz występują we wszystkich formach i konfiguracjach, proszę pana. Blond seksbomba, nastolatka na wydaniu, gwiazda. Typowa dziewczyna z Południa. Camélia przytaknął niewyraźnie. Odnosił wrażenie, że ta stara kobieta potrafi czytać

w myślach. - Powinnam chyba powiedzieć coś o sobie. Jestem Dorothea Jefferson Duval. Po matce spokrewniona z tym słynnym prezydentem. A po ojcu z kre-olskimi Duvalami. A poza tym mieszkam w Charlestonie przez całe życie. - Całkiem niezłe miejsce - mruknął Camélia, zastanawiając się, po co tu przyjechał. Czy ta kobieta chce po prostu się wygadać, opowiedzieć im całe swoje życie i

oznajmić, że Ed Vincent to jej dobroczyńca, ponieważ płaci za jej pobyt w zakładzie?

- Mamzelle, proszę mi opowiedzieć o Edzie - poprosiła Mel. Tak bardzo chciała poznać prawdę, że byłaby gotowa siedzieć u stóp tej starej kobiety przez całą noc. Obsypałaby ją pocałunkami, oddałaby

jej duszę, żeby tylko dowiedzieć się, co ma do powiedzenia. Mamzelle Dorothea sięgnęła za futrzaną poduszkę i wydobyła stamtąd butelkę bourbona. Patrzyli w osłupieniu, jak bierze szklankę stojącą na na okrągłym, antycznym stoliczku i nalewa sobie porządną porcję. Odrzuciła głowę do tyłu, przełknęła i westchnęła z zadowoleniem. - Od lat próbują odzwyczaić mnie od

tego. Ed też. Powiedziałam mu, że z równym powodzeniem mógłby tłumaczyć matkom, żeby przestały karmić swoje dzieci własnym mlekiem. - Jej szelmowski śmiech nie przypominał teraz rechotu, lecz kojarzył się z dobrze znanym Mel wytwornym, srebrzystym śmiechem bogatych panien z Południa. - Już od pięćdziesięciu lat mówią, że picie mnie zabije. Ha! Aleja

wciąż żyję i przeżyłam wszystkich lekarzy. I zawsze znajdzie się ktoś, komu można dać w łapę, żeby przyniósł, co trzeba. Ale o tym to już chyba pan wie najlepiej zwróciła się do Camelii. - Oczywiście, proszę pani. - Miał nadzieję, że mimo wieku bourbon jej nie zaszkodzi. Na zdrowie, pomyślał. - Wezwałam was tutaj - powiedziała, patrząc na nich uważnie, - bo pomyślałam, że

powinniście dowiedzieć się, kim jest naprawdę Ed Vincent. Jego prawdziwe nazwisko to Theo Rogan. Mel wydała westchnienie ulgi, które dało się słyszeć w całym zacienionym pokoju panny Dorothei. Bogu dzięki, pomyślała. A więc nie jest Mitchem. Nie jest mordercą... - Przecież Theo Rogan zginął podczas pożaru - powiedział Camelia. Panna Dorothea władczo wyciągnęła do niego rękę.

- Powoli, niech pan nie będzie taki niecierpliwy. Znam Eda od trzydziestu lat i opowiem panu całą tę historię, ale muszę zacząć od samego początku. Znów pociągnęła ze szklaneczki, zastanawiając się nad tym, co zamierzała im opowiedzieć. Rozdział 36 Tęsknił za nią - och, jak bardzo tęsknił. Za jej zapachem, lekkim i podniecającym, który mógłby rozpoznać nawet w

oparach największego sklepu z perfumami, za tą uwodzicielską mieszaniną woni jej delikatnego ciała, lilii, jaśminu i lata. Cudowny zapach. Uśmiechnął się do swoich myśli. Dokąd pojechałaś? Och, Zeldo, gdzie jesteś? Mam nadzieję, że nie tam, nie w Hainsville. Nie mogę znieść nawet takiej myśli, wyobrazić sobie ciebie tam... w tym miejscu, gdzie moje życie stanęło w miejscu, z którym zawsze będzie

związana moja wina i wstyd... Znów powrócił do tej straszliwej nocy. Nocy po jego urodzinach, kiedy to Michael Hains chciał kupić ziemię jego taty, a Mitch przeklął ojca, gdy ten odmówił sprzedaży. Ed bał się wtedy, że Mitch uderzy tatę, był taki wściekły... ale stało się coś gorszego... och, dużo gorszego. Theo wyśliznął się z chaty i pobiegł drogą; plecak obijał mu ramiona.

Dokoła szalała wichura. Wiatr zapierał mu dech, chłopiec z trudem łapał powietrze, zataczał się i chwytał pni drzew, żeby nie upaść. Las trząsł się i drżał, wypełniało go wycie wichru, który wyrywał drzewa z korzeniami i łamał potężne konary. Odetchnął z ulgą, kiedy znalazł się na otwartej przestrzeni, zbiegając przez łąki na wyboistą, asfaltową szosę, która prowadziła do Hainsville. Biegł teraz szybciej,

miarowo, z pochyloną głową, w deszczu i wietrze, który popychał go z tyłu, jakby świadom jego pośpiechu. Przebiegł już kilka kilometrów, kiedy ciemność przeciął błysk świateł samochodu. Czyżby Hains odwoził Mitcha do domu? Theo nie chciał, by go zauważyli, uskoczył w gąszcz topoli okalających drogę. Ich wysmukłe pnie drżały na wietrze, a delikatne, złociste listki obsypały go jak w bajce o dzieciach zagubionych w lesie.

Wstrzymał oddech, kiedy pojazd był już blisko. Wpatrywał się weń ze swojej kryjówki, oślepiony reflektorami. Kiedy auto przemknęło obok, spostrzegł, że była to furgonetka, a w niej dwóch mężczyzn. Nie znał ani samochodu, ani ludzi, sądził, że to sezonowi robotnicy. Był ciekaw, dokąd jechali. Droga kończyła się przy farmie Sorrygate, też należącej do Hainsa, ale chyba nie tam pędzili w środku nocy. Poza

tym jedynym miejscem, do którego prowadziła, był ich dom, farma Rogana. Jakiś głos wewnętrzny kazał chłopcu zawrócić. W chwilę później, nie zważając na deszcz, gnał z powrotem, pod wiatr, środkiem tej samej wąskiej drogi, którą przybiegł. Był już niedaleko domu. I wtedy na posępnym niebie zobaczył jaskrawoczerwoną łunę. - Nie! - krzyknął przeraźliwie. - Boże,

nie, błagam... - Znów pędził. Zataczał się, ślizgał, padał. W szaleńczej rozpaczy.

Dobiegł do brzegu lasu. Zobaczył mężczyzn dolewających benzyny do ognia i

pokryty papą dom, który wybucha i zamienia się w kulę płomieni. Krzyczał. Na tle ognia widział sylwetki, które odwracały się w jego stronę. Słyszał ochrypły krzyk zaalarmowanych ludzi. Zobaczył, jak któryś z nich podnosi strzelbę. Tkwił w miejscu jak sparaliżowany. Wydał z siebie mrożący krew w żyłach krzyk strachu i bólu i w tej sekundzie instynkt nakazał mu zawrócić głęboko w las. Znał go jak własną kieszeń, każdy

kawałek, wszystkie kryjówki i tajemnice. Odnalazł małą grotę, w której razem z siostrami bawił się w chowanego. Wcisnął w nią swoje duże, kościste ciało, wtulając twarz w dłonie, jak ścigane zwierzę, które szuka schronienia. Miał metr osiemdziesiąt wzrostu, ale wciąż był tylko czternastoletnim dzieckiem, samotnym i przerażonym. Trząsł się ze strachu. Nie mógł złapać tchu. Ogarnęło go uczucie

straszliwego osamotnienia; czekał, aż znajdą go mordercy jego rodziny. W głowie jak iskra elektryczna błysnęło mu jedno imię: Mitch. Jego brata nie było wśród ludzi, którzy podpalili dom i wymordowali jego rodzinę. Ale Theo był pewny, że Mitch ma z tym coś wspólnego. Słyszał teraz mężczyzn przetrząsających las, ich stłumione przekleństwa, kiedy potykali się o zwalone gałęzie. Chcieli z

tym skończyć. - Pieprzę to - narzekał któryś z nich. - Kto by to był i tak słowa nie powie ze strachu - odkrzyknął drugi, tak blisko, że Theo się wzdrygnął. - Cała rodzina nie żyje. Odwaliliśmy swoją robotę - zgodził się ten pierwszy. Skończmy z tym i wynośmy się stąd. Głosy cichły, mężczyźni wracali do samochodu. Theo usłyszał nikły dźwięk odjeżdżającej w noc furgonetki.

Zdrętwiały, zszokowany, wygramolił się ze swej kryjówki. Pobiegł z powrotem na polanę. Stał na skraju lasu, patrząc na dopalające się resztki domu. Resztki, które kryły szczątki całej jego rodziny. Poza Mitchem. Po twarzy spłynęły mu łzy, wielkie jak krople nocnego deszczu. Dławiły go. Opanowało go przejmujące uczucie głębokiego wstydu. Uciekł stąd, ukrył się w lesie, kiedy tu płonęła jego rodzina.

Choć widział straszną eksplozję i zdawał sobie sprawę, że nikt w domu już nie żył i nic już nie można było zrobić, nie zmniejszyło to jego bólu. Powinien był próbować. Rzucić się na tych ludzi, udusić ich, skręcić im karki, przebić widłami. Zabić ich. A teraz zabije Mitcha. Długo siedział na pniu wielkiej jarzębiny, którą przed rokiem ściął . tata, gdy wyrosła zbyt wysoko, pogrążony w

najbardziej rozpaczliwych myślach. Potężny ból ściskał mu pierś, kiedy planował, jak pójdzie do miasta, znajdzie Mitcha i na dziesiątki sposobów wyobrażał sobie, jak go zabije. Był już świt, gdy znużony wstał ze swego miejsca i podszedł do wciąż dymiących ruin. - Niech Bóg was ma w swej opiece, mamo i tato - wyszeptał. -1 was, Jesse, Jared,

Honor i Grace. Jesteście teraz w niebie, bezpieczni. Pan zajmie się wami. A ja zajmę się Mitchem. W tym momencie przysiągłby, że słyszy głos matki: spokojny, rozsądny, głos, który mówi, że nie wolno mu zabijać Mitcha. Jeśli to zrobi, sam stanie się mordercą, a ona nie chce krwi na jego rękach. Podniósł głowę, rozejrzał się zdumiony. Nie było jej, oczywiście. To jego własne

sumienie mówiło mu, że nie jest mordercą. Teraz pozostało mu tylko jedno. Podniósł plecak, w którym były nowe dżinsy i flanelowa koszula - urodzinowy prezent od matki - i poszedł pod górę przez las. Nie widział szczytu, bo osnuwała go mgła, ale deszcz ustał i przez chmury przedzierały się słabe promienie słońca. Po drugiej stronie góry leżała Karolina Południowa, a Theo chciał znaleźć się

jak najdalej od Tennessee, od bratamordercy i od Michaela Hainsa. Sądził, że zabójcy mieli rację. Wszyscy będą myśleć, że cała rodzina zginęła w ogniu. Nigdy już nie zobaczy swojego brata.

Rozdział 37 Nie uroniłam ani jednej łzy, kiedy

opowiadał mi, co się zdarzyło tamtej nocy, gdy zamordowano jego rodzinę powiedziała mam-zelle Dorothea. - Nie płakałam też, kiedy mówił, co się stało potem. Byłam egoistką. Moi rodzice spełniali wszystkie moje zachcianki, można powiedzieć, że zepsuli mnie do głębi. Nigdy nie obchodziło mnie, co myślą inni, żyłam sobie dokładnie tak, jak miałam ochotę. Ale ten obcy

młodzieniec poruszył moje serce. A przynajmniej to, co z niego zostało. Zapatrzyła się w szklaneczkę, zaglądając w głąb bursztynowego bour-bona, jakby tam szukała odpowiedzi na pytanie, dlaczego historia Theo Rogana wydała jej się tak wzruszająca. - Był taki młody - powiedziała wreszcie. - Tak żałośnie młody. Chudy i wygłodzony. No, nie tak samo jak ja, boja robiłam to z własnej woli. To znaczy,

wolałam raczej pić niż jeść. I jeszcze był przy tym tak

cholernie elegancki. Młody dżentelmen. - Milczała przez chwilę, a potem dodała miękko: - Powiedziałam sobie, taki mógłby być twój syn, którego nigdy nie miałaś. Chłopak, który sprawiłby, że miałabyś

po co żyć. A potem znów długo na niego patrzyłam. I pomyślałam, wiesz, Dorotea, przecież wszystko jeszcze może się zdarzyć. - I w ten sposób, moi drodzy - dodała cicho - zaczęło się nasze wspólne życie. Ciało Eda ciążyło jak martwe. Martwe, pomyślał. Co za ironia. Moje ciało jest martwe, ale mózg odrabia nadgodziny. Tyle wspomnień. Byłem włóczęgą. Wskakiwałem do towarowych pociągów, umykałem przed

prawem, wyżebrywałem jedzenie od takich samych jak ja, skulonych wokół ognisk. Chudy, wygłodzony chłopak, który wyglądał na starszego niż był naprawdę. Miałem czternaście lat, ale oczywiście zawsze kłamałem, że mam szesnaście i nikt nic nie podejrzewał. Łapałem pracę, gdzie się dało: zbierałem tytoń i bawełnę, pracowałem w polu. Żyłem gorzej niż ojciec. Jemu w końcu udało się zdobyć własny kawałek ziemi, ja stoczyłem się

niżej niż drobny dzierżawca. Byłem wędrownym robotnikiem, nikomu niepotrzebnym, chyba że jako jeszcze jeden kark zgięty przy pracy w polu. Nienawidziłem tego, ale nie miałem wyjścia. Dopóki nie pojawiła się Dorothea Jefferson Duval. To ona mnie uratowała. Niemal rok po tym, jak przeszedł górami do Karoliny Południowej, Theo znalazł się w Charlestonie. Była noc, padał marznący deszcz, a temperatura spadła

prawie do zera. Miał na sobie tylko dżinsy, które zgodnie z przewidywaniami jego matki sięgały mu zaledwie do kostek, znoszoną flanelową koszulę w niebieską kratę, stare połatane buty i nieprzemakalny płaszcz ojca. Był styczeń. Opustoszałe czarne pola spały zimowym snem, przykryte warstwą szronu. Nie było żadnej pracy. Wtedy właśnie głodny i zmarznięty Theo, z pięcioma

centami w kieszeni, trafił do pięknego Charlestonu. Nigdy nie widział takiego miasta. Światła z wysokich okien we wspaniałych domach padały na chodniki i zadrzewione place. Na wystawach sklepów lśniły przedmioty, jakie do tej pory widywał tylko przy okazji rzadkich wizyt w kinie w Hainsville. Pięknie ubrani ludzie zapełniali chodniki, wchodzili do restauracji,

których zapachy przyprawiały głodnego Thea niemal o szaleństwo, a błyszczące samochody krążyły po nocnych ulicach, w drodze, jak tęsknie myślał, do własnych domów. To miasto przerastało jego najśmielsze marzenia. Piękne, bogate, zasobne i zmysłowe. Był pewien, że nie może mu dorównać ani Paryż, ani Londyn, może jedynie Rzym ze swymi wspaniałymi zabytkami. Oczywiście, tak naprawdę nie

miał żadnego porównania, ponieważ Charleston był pierwszym prawdziwym miastem, jakie kiedykolwiek widział, ale gdyby był bogatym człowiekiem, na pewno nie chciałby mieszkać nigdzie indziej, tylko tu, w którymś z tych wspaniałych domów. Wszystkie te rezydencje o pastelowych barwach ukryte były za wysokimi murami. Tylko przez żelazne bramy można było rzucić okiem na ogrody ocienione magnoliami i starymi dębami, na

tajemnicze dziedzińce, gdzie zamilkłe na zimę fontanny obiecywały szmer i kropelki wody rozpryskujące się w powietrzu w letnie dni. Theo zaczekał, aż restauracje zostaną zamknięte i będzie mógł poszukać jedzenia w pojemnikach na odpadki. Przepędził zdziczałe koty, tak jak on poszukujące pożywienias w pośpiechu połykał resztki z cudzych talerzy, obgryzał kości z

kotletów, by znaleźć ostatnie, smakowite skrawki mięsa, ze zrzuconych na stos puszek wyskrobywał ryż i fasolę. Gdy odchodził, by dalej błąkać się po cichych już ulicach, jak smukły, szary cień niezauważony przez nielicznych już przechodniów, wciąż był głodny. Musiało być koło północy, kiedy znalazł się w rejonie nazywanym Battery, z rozległymi trawnikami schodzącymi do morza. Rosły na nich pojedyncze,

olbrzymie dęby, między którymi stały stare pomniki i zabytkowe działa. Wiatr siekł lodem i Theo dygotał w swoim czarnym deszczowcu. Mignęło mu w pamięci wspomnienie rodzeństwa skupionego wokół pieca, w którym paliło się drewno. Grzali sobie nogi, piekli kasztany, kłócili się i popychali, hałaśliwi jak sfora szczeniaków zamkniętych w małej chatce o ścianach wyklejonych gazetami. Theo tak straszliwie zatęsknił za domem

i rodziną, że zrobiło mu się słabo. Opadł na oszronioną trawę, zwiesił głowę pogrążony w żalu i rozpaczy. Nie miał po co żyć. Skostniał. Wreszcie ruszył się, żeby odejść od wody i poszukać schronienia przed wiatrem. Powędrował na północ od Battery, do dzielnicy wielkich rezydencji. Domy stały ciche i ciemne; wewnątrz, w cieple i luksusie spały szczęśliwe rodziny. Theo

poczuł w ustach gorzki smak zazdrości, ale oddałby każdy z tych wspaniałych domów, żeby tylko cofnąć czas i odzyskać swój mały dom, rodzinę, wszystkich razem, bezpiecznych pod osłoną gór.

Zatrzymał się przed wyblakłą, różową fasadą domu w stylu północnych stanów, widoczną przez bezlistne drzewa. W

oknach nie było świateł, ale Theo dostrzegł, że mała boczna bramka prowadząca na dziedziniec była uchylona. Szybko wszedł do środka. Wysoki mur osłonił go przed wiatrem, chłopiec stał przez chwilę, łapiąc oddech i przyzwyczajając wzrok do nowego miejsca. Pochodził ze wsi, nawykł do nocnych marszów po pagórkach i w ciemności orientował się łatwiej niż większość

ludzi w świetle dziennym. Ostrożnie minął zamarzniętą fontannę i przez niskie, drewniane drzwi w ceglanym murze wszedł do zapuszczonego ogrodu. Mimo zimy łatwo było zauważyć, że ręka ludzka nie tknęła tego miejsca od wielu lat. Pędy winorośli zagłuszyły kamelie, ogołocone krzewy róż zagradzały dróżkę kolczastymi pędami, a żywopłoty z bukszpanu, które kiedyś okalały klomby, zarosły je całkowicie. Bluszcz piął się po

ścianach domu i wił po całym ogrodzie, przesłaniał liczne posągi aniołów i nimf. W końcu ogrodu, po przeciwległej stronie, stał drugi budynek. Z zewnątrz był tak zalepiony brudem, że dopiero w środku można było się zorientować, że cały jest ze szkła. Kiedy oczy Thea przyzwyczaiły się do jeszcze głębszego mroku, rozróżnił półki z dawno uschniętymi roślinami. Stały tam zwiędłe drzewka cytrynowe i

pomarańczowe, obumarłe figi i rozpięte na kracie brzoskwinie. Zorientował się, że jest w cieplarni, tyle tylko, że nie było w niej ciepło. Był za to długi stół z drewnianych desek, w którym Theo rozpoznał miejsce do przesadzania roślin i przechowywania ich zimą. Cenne rozsady pomidorów jego taty kwitły w podobnym, choć prowizorycznym pomieszczeniu. Na stole leżało kilka starych worków po mące. Theo nie wahał się ani przez

chwilę. Wskoczył na stół, nakrył się workami aż po czubek głowy i zwinął się dla ochrony przed chłodem. Znalazł dom na tę noc. Kiedy temperatura spadła, a szron pokrył tafle szkła jego schronienia, poczuł, że być może czeka go drugie spotkanie ze śmiercią. Zabije go zima, nie Mitch ani Michael Hains. Tej nocy to śmierć będzie jego towarzyszką, ale Theo gotów był powitać ją z

radością. Obudził się dopiero, gdy na nogach poczuł ciepło wątłych promieni zimowego słońca. Nie wychodząc spod swojego workowego okrycia, przeciągnął się z rękami nad głową, zdumiony, że wciąż jeszcze żyje. Pierwszą rzeczą, jaką sobie uświadomił, był głód. - Ja cię kręcę, nie wiem, kto ty jesteś, ale duży z ciebie chłop. -W ciszy kobiecy głos zabrzmiał jak wystrzał.

Theo odrzucił nakrycie. Patrzył na starą kobietę, która siedziała naprzeciw niego na zielonym, płóciennym leżaku. Przyglądała mu się spokojnie wyblakłymi oczami okolonymi mocnym cieniem. Srebrne włosy, mocno ściągnięte do tyłu, odsłaniały kościstą, pomarszczoną twarz. Była chuda, miała szponiaste dłonie i małe stopy wciśnięte w stare wysokie buty. Staroświeckie futro, które zapewne należało kiedyś

do dużo większej osoby, owijało jej żylastą postać niczym wyliniały całun. Właściwie była tak samo obdarta jak on. Koło jej stóp, na podłodze, stała pusta butelka po bourbonie. Odetchnął z ulgą. Była włóczęgą, tak jak on szukała na chwilę schronienia i ciepła. Jej widok obudził w nim litość. Trudno było odgadnąć, ile ma lat, ale na pewno była zbyt stara, by żyć w takich warunkach. Chciałby jej pomóc, ale nie mógł pomóc

nawet samemu sobie. - Przepraszam, madame, jeżeli panią przestraszyłem - powiedział, pamiętając o uprzejmości względem starszych i stojących wyżej od niego. Z gardła kobiety wydobył się rechot. Theo poczuł, jak włosy stają mu dęba, zanim zorientował się, że nieznajoma się śmieje. - Wydaje mi się, że wprost przeciwnie, młody człowieku. Ale, ale, czyżbym słyszała

mowę z gór? Theo poczuł, że się czerwieni. Jego prawie niezrozumiała wymowa przysparzała mu mnóstwa kłopotów od chwili opuszczenia domu. Nie pojmował, dlaczego ludzie nie mogą go zrozumieć, póki nie uświadomił sobie, że mówią inaczej niż on. Wtedy zaczął ich naśladować. Pospiesznie zsunął się ze stołu, wpychając do spodni dół koszuli. Przeczesał palcami

swoje gęste, czarne włosy, ustawiając je na głowie niby koguci grzebień. - Nie widziałem pani, kiedy wszedłem tu nocą. Przepraszam. Gdybym wiedział, nie wszedłbym. Bałbym się, że panią obudzę. Ponownie zachichotała. - W moim wieku sen nie jest już taki ważny. I jeśli jest jeszcze coś, na co się niecierpliwie czeka, to tylko na sen wieczny. Przyglądali się sobie w milczeniu, ale

żadne z nich nie pojmowało tego, co widzi. Kobieta wydawała się równie uboga jak Theo, była jednak wykształcona, co słychać było w sposobie wyrażania się. Chłopak robił na niej wrażenie zabłąkanego młodego zwierzęcia, chudego i dzikiego. - Jesteśmy do siebie podobni powiedziała w końcu, gdy dostrzegła w jego oczach ból i strach. - Z różnych przyczyn. Gramoliła się powoli z leżaka i Theo pospieszył

jej z pomocą. Wzdrygnął się, gdy go dotknęła. Jej ręka była czerwona, bezkrwista i lodowato zimna, oddech śmierdział bourbonem. - Dokąd chce pani pójść? Mogę pomóc?

- Czy mógłbyś coś zaproponować? patrzyła na niego, drobniutka jak jego siostra Grace. Znów poczerwieniał z zakłopotania.

- Nie. Nie mogę niczego zaproponować, proszę pani. Mogę tylko panią odprowadzić. Pokiwała głową, zamyślona. - To bardzo miło z twojej strony. Dziękuję, ale sama dam sobie radę. Szurając nogami, ciężko opierając się na okutej w srebro lasce, szła powoli w kierunku wyjścia. - Na pewno jesteś głodny -powiedziała, odwracając sięw drzwiach.

- Chyba tak. Tak, proszę pani - pod wpływem jej słów głośno za-burczało mu w brzuchu. - Ale wcześniej czy później coś sobie znajdę. - Lepiej wcześniej, tak mi się wydaje powiedziała, kiwając głową. - Poczekaj tu chwilę, dobrze? Zamknęła za sobą szklane drzwi z powybijanymi szybkami tak ostrożnie, jakby były z weneckiego kryształu. Theo stał tam, gdzie go zostawiła, kręcąc głową ze

zdziwienia. Odzyskał kontakt z rzeczywistością, gdy natura upomniała się o swoje prawa. Poszukał dyskretnego zakątka w ogrodzie i opróżnił pęcherz. Gdy zapinał swoje stare, brudne dżinsy, zauważył metalowe wiadro z wodą. Rozbił skorupę lodu i umył twarz. Nie wzdrygnął się z zimna. Przez całe życie mył się w zimnej wodzie, zimą czasem nawet w lodowatej. Przygładził włosy najlepiej jak

umiał i poprawił ubranie. Wyglądał teraz tak schludnie, jak tylko może wyglądać młody człowiek, który od paru miesięcy sypia w tym, co ma na grzbiecie. Starsza pani wróciła po kilku minutach, popychając staroświecki, noszący jeszcze ślady dawnej świetności wózek dla dzieci. Lśniące pudło i obite kremową skórą wnętrze zapewne służyło kiedyś dziecku z bardzo zamożnej rodziny. Teraz leżała w

nim świeża bagietka, pojemnik z masłem i garnek gorącej kawy, której zapach omal nie powalił Theo na kolana. - Skąd pani to ma?-przeraził się, że ukradła jedzenie. - Ach, ludzie mnie tu znają uśmiechnęła się do niego. - Czasami litują się nade mną. Wydaje im się, że trzeba mnie dożywiać. Ale to nie ja powinnam się dobrze odżywiać tylko tacy młodzi jak ty popchnęła w jego stronę załadowany

wózek. Poczęstuj się. Usiadła z powrotem na swoim leżaku, przyglądając się jak Theo nalewa kawę do dwóch chińskich filiżanek. - Ze śmietanką i z cukrem, proszę pani? spojrzał na nią pytająco. - Jesteś dobrze wychowany. - Nędzne futro ułożyła na ramionach elegancko, jak luksusowe sobole. - Dziękuję, całe życie piłam czarną kawę

i nie mam zamiaru zmieniać swoich nawyków. Choć oczywiście doktorzy twierdzą, że powinnam. Phi, co oni tam wiedzą, starzy durnie. Zawsze im mówię, ze skoro tyle wiedzą, jak to się dzieje, że też umierają? Pociągnęła łyczek, jakby nie zauważając, że pije wrzątek. Theo przed chwilą poparzył sobie usta. - Podaj mi, młodzieńcze, kawałek tej bagietki, z masłem.

Nigdy dotąd nie widział prawdziwego srebrnego noża, a ten miał na trzonku kunsztowny ornament. - Za ładny jest, by go używać powiedział, obracając go w rękach. - Zapamiętaj, młody człowieku. Patrzyła wprost na niego Miała przezroczyste, jasnoniebieskie oczy, bledsze niż zimowe niebo. Przez sekundę zdawało mu się, że jeśli mocno wytęży wzrok, zajrzy wprost do jej duszy. Zadrżał, zastanawiał się, czy

to nie wiedźma. - Zapamiętaj powtórzyła - rzecz piękna staje się jeszcze piękniejsza, jeśli się jej używa Theo myślał nad tym przez chwilę. Być może kobieta miała rację. - Czy nie pora, byś się przedstawił? Siedziała wyprostowana, popijając kawę, żwawa jak wróbelek Ciepło delikatnie zaróżowiło jej policzki. Theo odłożył kawałek bagietki posmarowanej masłem. Była to

najlepsza rzecz, jaką jadł od blisko roku i niechętnie rozstawał się z nią nawet na sekundę. Pamiętał jednak o dobrych manierach i o tym że mówiła do mego pani, której zawdzięczał śniadanie i chwilową odmianę losu. - Nazywam się Theodore Rogan, madame. Najmłodszy syn nieżyjącego Farrara Rogana z okręgu Hainsville we wschodnim Tennessee.

- Nie słyszałam. I myślę, że nie ja jedna. Hainsville raczej nie brzmi jak nazwa metropolii. - Bo nią nie jest - zgodził się Theo. - No dobrze, jestem Dorothea Jefferson Duval. Po matce spokrewniona z tym słynnym prezydentem. A po ojcu z kreolskimi Duvalami - W rzeczy samej, madame. Pani Duval. Theo był uprzejmy, ale miał ogromną ochotę wrócić do śniadania. - Panna - poprawiła go ostro. - Panna

Jefferson Duval. Zapamiętaj TheoRoganie. J' - Och, zapamiętam, madame. Panna Jefferson Duval - przystał pośpiesznie. - Skończ śniadanie - poleciła mu, popijając łyk kawy. - Potem porozmawiamy.

Odtąd spałem w tej szklarni co noc. A każdego ranka pojawiała się panna Jefferson Duval ze starym wózkiem, w którym był chleb, masło i gorąca kawa. Przestałem jąpytać, skąd to ma, gdzie spędza czas i gdzie sypia. Nigdy nie mówiła o sobie, kiedy razem jedliśmy śniadanie, ale zadawała mnóstwo pytań. Byłem chyba bardziej od niej zdumiony, kiedy stwierdziłem, że opowiadam jej o Mitchu i o zamordowaniu mojej rodziny. O tym, jak mi wstyd, że nie próbowałem ich

ratować. I jak bardzo chcę zabić Mitcha. Mamzelle Dorothea trzymała w drobnych, pokrytych błękitnymi żyłkami dłoniach świeżo napełnioną szklaneczkę bourbona i pociągnęła z niej kolejny łyk. Jej blade, przenikliwe oczy napotkały wzrok Camelii. - Zapytałam więc: dlaczego go nie zabiłeś? Wiecie, co odpowiedział? „Miałbym

wtedy też krew na rękach. Moja mama nie chciałaby tego". Powiedziałam mu, że to rozsądna odpowiedź, a potem spytałam, co konkretnie zamierza zrobić z życiem, które zostało mu darowane? Jej dłoń trzymająca pustą szklankę drżała, gdy ostrożnie stawiała ją na poplamionym, zabytkowym stole. - Chciałbym zostać kimś - powiedział. Prawdziwym człowiekiem. A ja pomyślałam sobie, to ja jestem tą osobą,

która może mu w tym pomóc. Oparła się na poduszkach. Jej drobna, koścista twarz kryła się w cieniu jakby wcale jej tam nie było. Duch z przeszłości Eda, pomyślała Mel. - Jestem zmęczona - wymamrotała mamzelle Dorothea. - Jutro też jest dzień. Przyjdźcie do mnie jutro... Spała już, kiedy cicho wysunęli się z pokoju, pozostawiając ją w zapachu gardenii,

szmerze fontanny i snach wspaniałej przeszłości. Camelia bezszelestnie zamknął za sobą ciężkie drzwi. W takim miejscu jak tu człowiek szybko się uczy, pomyślał. Kiedy powoli szli po schodach do auta, Camelia ukradkiem spojrzał na Mel. Nie pisnęła ani słowa w czasie opowiadania panny Dorothei, ani razu nie przerwała, nie uroniła ani jednej łzy. Tylko sztywny kark, mocno zaciśnięte pięści i surowa linia

ust świadczyły o napięciu. Objął ją ramieniem. - Masz zamiar płakać czy co? Odwróciła się do niego i potrząsnęła głową. Na jej ustach pojawił się znużony uśmiech. - Biedny Ed - szepnęła. - Biedny chłopiec. Jak on w ogóle przeżył? - Nie przeżyłby. Gdyby nie mamzelle Dorothea. - Dzięki Bogu. I jej - powiedziała

miękko Mel. Ale jej serce, tak samo jak serce starej panny, bolało nad losem chłopca, który po latach stał się jej ukochanym mężczyzną.

Rozdział 38 Wdrodze powrotnej za kierownicą kabrioletu siedziała Mel. Camelia oparł się na fotelu i zamknął oczy.

- Pamiętaj, że jestem gliną - powiedział, spoglądając na nią po chwili. - Mogę cię oskarżyć o jazdę z prędkością dwa razy większą od dozwolonej. Mel gwałtownie wcisnęła hamulec. Zwalniając do przyzwoitej osiemdziesiątki, rzuciła mu swój szeroki uśmiech. - Przepraszam, detektywie Camelia. Jakoś mi się zdawało, że jestem z przyjacielem. Ich oczy się spotkały.

- Wiesz, że tak. Kiwnęła głową i szybko odwróciła wzrok, ale nie przestawała się uśmiechać. Camelia patrzył prosto przed siebie. Był o krok od wyznania jej, że ją kocha. Wiedział, że to śmieszne. Zresztą na pewno zabawnie wyglądają razem - ona wysoka blondynka, on niższy i ciemny. Twardy gliniarz z Sycylii i stuknięta ślicznotka w kalifornijskim stylu. Westchnął. Na dodatek taka ufna; bierze go pod

rękę, gdy razem idą ulicą, trzyma jego dłoń przy kolacji, zmęczona opiera głowę na jego ramieniu, kiedy wracają do domu. A on zazdrości umierającemu, bo ona go kocha. - Dzięki za tabletki - powiedziała Mel. Pomogły mi. - Tabletki czy opowieść mamzelle Dorothei? - Zerknęła na niego z uśmiechem, więc dodał: - Dobrze już, dobrze. Mam teraz przepraszać? Bo podejrzewałem Eda, że jest

Mitchem? - Przepraszaj. Chyba, że wolisz poczekać i popatrzeć, jakie karty dostaniesz w następnym rozdaniu - zacytowała z przekąsem jego słowa. - A więc proszę o wybaczenie. Pozwól sobie jednak przypomnieć, że wciąż nie mamy pełnego obrazu Eda Vincenta alias Theo Rogana. - Nie mamy. Ale, jak mówi mamzelle Dorothea, jutro też jest dzień. Jechali teraz na

północ, przez wiejską okolicę, wąską drogą, którą Mel znała aż za dobrze. Dziwne, pomyślała, jak krótka wydaje się ta

jazda w porównaniu z tamtą długą, brzemienną w skutki nocą, kiedy wicher ciskał drzewa jak zapałki, a ocean z rykiem

atakował ziemię. Zahamowała przed mostem, silnik pracował teraz na niskich obrotach, a Mel znów patrzyła na miejsce, w którym tamtej nocy otarła się 0 śmierć. Most był już naprawiony, w dole skrzyło się spokojne, srebrzystobłękitne morze. Poczuła na ramieniu dłoń Camelii, odwróciła się i spojrzała mu w oczy. - To już minęło, Mel - powiedział

łagodnie. - Nie musisz znów bać się tego miejsca. Mimo to była wewnętrznie roztrzęsiona. Dopiero kiedy przejechała na drugą stronę i głośno odetchnęła, zdała sobie sprawę, że wstrzymywała oddech. Jechała dalej nierówną drogą między drzewami, aż do samego domu. Zaparkowała, wyłączyła silnik i przez chwilę siedzieli oboje w milczeniu, patrząc na zalany słońcem azyl Eda.

- Niebrzydki - powiedział w końcu Camelia. Wysiadł i wszedł po schodach na werandę. - Taa, niebrzydki - powtórzył z aprobatą. W duchu zweryfikował nieco swą opinię o Edzie Vincencie - grubej rybie, bogaczu i potentacie na rynku nieruchomości. Dom był bezpretensjonalny, wygodny, wyglądał raczej na chatę rybacką niż pałac w kurorcie, czego by raczej należało się spodziewać. Mel paroma susami pokonała schody. Stała obok Camelii, zaglądając przez

okna do wnętrza. Chwyciła go za rękę. - To tutaj. W tym pokoju było ciało. Sejf jest tam, za obrazem z drewnianym domkiem w środku lasu. - Dom Eda - wysnuł przypuszczenie Camelia i Mel przyznała mu rację. - Wejdźmy - powiedziała Mel. Camelia podejrzewał, że Mel chce przezwyciężyć strach, stawiając mu czoło. - Jestem gliniarzem - powiedział. - Nie

włamuję się do cudzych domów. W każdym razie bez nakazu. - A ja jestem kochanką właściciela. I mogę włamywać się do jego domu, kiedy tylko zechcę. - Pokazała zęby w uśmiechu. Poza tym to nie będzie pierwszy raz. - Masz klucz? Pokręciła głową, a Camelia westchnął, wracając, by obejrzeć drzwi. Zamek był stary, nawet dziecko mogło go sforsować. Przy pomocy karty

kedytowej zajęło mu to pięć sekund. - Ooch, kochany - Mel obserwowała go z podziwem - można by pomyśleć, że z tego żyjesz. Otworzył szeroko drzwi i oboje stanęli w progu, zerkając do środka jak para drobnych złodziejaszków w obawie przed schwytaniem. - To nieładnie wdzierać się w ten sposób do czyjegoś domu - Ca-melii nie dawało to

spokoju. Ale Mel już go minęła, już wkraczała do wysokiego pokoju, którego okna wychodziły na ocean. Widział, jak zatrzymuje się przed drzwiami po prawej stronie, prostuje ramiona i bierze głęboki oddech, a potem gwałtownie je otwiera. Słońce zalewało pokój, który widziała wtedy tylko przez straszliwe kilka sekund, zanim zgasło światło. Rozpoznała miejsce, w którym leżał zabity człowiek, rozciągnięty na dywanie w jaskrawej

kałuży krwi, wśród ohydnych, żółtych szczątków mózgu, ciała i zakrwawionych banknotów. Teraz był tu tylko nieskazitelnie czysty, stary orientalny dywan w niewyraźny czerwononiebieski wzór. Półki z książkami stojące wzdłuż ścian były odkurzone, a jedyną oznaką zaniedbania mogła być więdnąca na parapecie czerwona begonia. Serce Mel nieco się uspokoiło. Ostrożnie postąpiła krok do wnętrza biblioteki.

Potem następny. I jeszcze jeden. Wszystko w porządku, powtarzała sobie, w porządku, nie ma żadnego powodu, by jeszcze się bać. To jest pokój Eda, jego książki, jego biurko i pióra złożone w małym, wysadzanym muszelkami pudełeczku. Jak miło, przemknęło jej przez głowę, że Ed ma takie małe pudełko z muszelkami, choć mógłby mieć najwspanialszy komplet na biurko od Dunhilla albo Marka Crossa. To właśnie cały Ed.

Usłyszała za sobą Camelię, pokazała mu sejf i miejsce, gdzie leżał zabity mężczyzna. Camelia przyjmował to wszystko do wiadomości, ale nie miał tu czego szukać. Dom został starannie sprzątnięty, a także sprawdzony przez lokalną policję i przez prywatnego detektywa, którego zatrudnił Ed. Zainteresowanie Camelii miało charakter czysto akademicki. Wziął Mel za rękę i wyszli z biblioteki,

dobrze zamykając za sobą drzwi. - Popatrz tylko na ten widok. - Podszedł do wysokich okien, otworzył jedno z nich i wyprowadził Mel na zewnątrz. Zdjęli kurtki, a Camelia rozluźnił krawat i podwinął rękawy koszuli. Przez kilka minut stali, wdychając świeżą bryzę znad oceanu i wystawiając twarze do słońca. - Jak wycieczka na plażę - powiedział. Łódź Grand Banks 38 Europa stała przycumowana na prawo od domu, w

prywatnej przystani, do której szło się po drewnianych schodach. Camelia był żeglarzem; wprawdzie nigdy nie miał własnej łodzi, uważał jednak, że to wspaniała zabawka dla mężczyzny. Już drugi raz tego dnia pozazdrościł Edowi Vincentowi.

Po schodkach prowadzących do

przystani zszedł na nieskazitelny pokład z tekowego drewna. Jacht był stary, ale pięknie odnowiony. Żadnych włókien szklanych i tworzyw, solidna, tradycyjna robota. Wyglądał jak świeżo pomalowany, choć strzępy na brezentowym pokryciu na mostku zdradzały ślady ostatniego huraganu. Zerknął jeszcze na nowy silnik z tłumikiem. Sądząc po potężnych rozmiarach, z pewnością pozwalał wyciągać czternaście węzłów.

Mel zeszła za Camelią. Chodziła powoli po pokładzie, wodząc dłonią po drewnianej poręczy, którą kiedyś polerował sam Ed. W przedniej części jachtu była kabina z wąskim, obudowanym tapczanem i sporą szafką. W ciasnym, wąskim kambuzie stał elektryczny piecyk, kuchenka mikrofalowa i obudowana drewnem tekowym lodówka. Widać było, że łódź należy do mężczyzny; jej ascetyczne wnętrze kojarzyło się z salą operacyjną -

żadnych ozdób, żadnych drobiazgów. Mel stała na dziobie, oparta rękami o poręcz i wpatrywała się w zieloną głębię. Myślami znów była w Nowym Jorku, przy umierającym mężczyźnie w szpitalnej sali, której strzeże umundurowany policjant. Oparła głowę o poręcz. Nie mogła powstrzymać łez. Spływały jej po twarzy i wpadały do wody. Tam chwilę później znalazł ją Camelia. Stanął za nią w milczeniu. Widział, jak

jej szczupłym ciałem wstrząsa szloch, ale nie potrafił znaleźć żadnych odpowiednich słów, by ją pocieszyć. - Wszystko zostało już powiedziane, Mel, niczego więcej nie wymyślimy odezwał się w końcu. -1 zrobiono wszystko, co dało się zrobić. - Wiem - powiedziała stłumionym głosem. Stanął obok niej przy poręczy. Miał

ochotę objąć ją, tak samo jak tamtego pierwszego dnia, gdy się poznali. Ale teraz już ją znał, a jego uczucia były bardziej skomplikowane. W tym momencie coś przykuło jego uwagę, coś przyczepionego do łańcucha kotwicy. Wychylił się przez poręcz, wpatrując się w przedmiot ledwo widoczny w falującej wodzie. Poszedł po bosak - znalazł go w schowku w kabinie - i szybko wrócił na dziób.

Wychylił się przez burtę i z wysiłkiem zdołał to coś zahaczyć. Spocił się, bo ważyło chyba tonę i nie mógł sobie poradzić. W rezultacie ciężar z powrotem zaczepił się o łańcuch. Zrezygnował. - Mel, kochanie - powiedział, a ona podniosła wreszcie, dzięki Bogu, głowę i posłała mu blady uśmiech. - Mówiłam ci, że to „kochanie" jest

zaraźliwe -powiedziała, usiłując stłumić czkawkę. - Maleńka - poprawił się - czy mogłabyś wrócić na górę i zrobić sobie miłą, małą sjestę na jednej z tych wspaniałych kanap? Otworzyła szeroko oczy. - Dlaczego? Westchnął i pomyślał, że kiedyś i tak będzie musiał jej to powiedzieć. - Wydaje mi się, że znaleźliśmy coś interesującego. Będę musiał zadzwonić

do miejscowego szeryfa i ściągnąć go tutaj. Wychyliła się przez poręcz. - Niczego tu nie widzę. - Coś przyczepiło się do łańcucha kotwicy. Potrzebna mi pomoc, żeby to wyciągnąć. W jej oczach pojawiła się panika. - Czy myślisz... - Na razie nic nie myślę. A w międzyczasie idź i wypij filiżankę herbaty albo

cokolwiek innego, co piją panienki z Południa, kiedy muszą zniknąć na jakiś czas. - Herbatkę z rumianku - powiedziała, wycierając oczy zmiętą i mokrą papierową chusteczką. Podał jej własną chustkę. - Znów to déjŕ vu. - Wciąż pociągała nosem, ale uśmiechnęła się, gdy przypomniała sobie, jak odgadła, że Camélia jest żonaty, bo zawsze ma przy sobie czystą chusteczkę. - Tylko nie myśl sobie, że tak łatwo się mnie pozbędziesz. Zostanę

tutaj, dopóki nie zobaczymy, co znaleźliśmy w wodzie. - To może być nieprzyjemne. - Zaryzykuję. Mel przeszła na tył jachtu i usiadła w cieniu. Camélia poszedł do telefonu, żeby wezwać policję. Wrócił i usiadł obok niej. - Będą tu za dziesięć minut - powiedział. Siedzieli w milczeniu, patrząc na ocean.

Czekali. Rozdział 39 Biuro szeryfa stanęło na wysokości zadania. Przywieźli ze sobą nurka, ogromne haki, nożyce do cięcia stali i paru krzepkich ludzi. Wymienili uściski dłoni z Mel i Camelią, powiedzieli, że miło ich poznać i wzięli się do roboty. Mel, odesłana na taras, patrzyła stamtąd na nurka, który zsunął się z burty i zniknął

pod wodą. W mgnieniu oka wynurzył się z powrotem. - To jakaś lodówka - usłyszała. - Tylko że ktoś zadał sobie sporo trudu, żeby owinąć to ciężkim łańcuchem. To świństwo waży z tonę. Szeryf podał mu nożyce do cięcia stali i nurek znów zniknął pod wodą. Mel czekała w napięciu, aż się wynurzy, ale tym razem trwało to długo. Widziała, jak Camełia spaceruje po pokładzie z rękami

założonymi do tyłu; zupełnie nie pasował do tej nadmorskiej scenerii i wyglądał jak polny kwiatek w środku Nowego Jorku. Wiatr zmierzwił jego lśniące, czarne włosy i Mel uśmiechnęła się. Camelia to atrakcyjny facet, choć pewnie sam o tym nie wie. Ale założyłaby się, że Claudia wie. A Claudia, pomyślała Mel, to wielka szczęściara. Wreszcie pojawił się nurek, który z

wysiłkiem taszczył kawałki ciężkiego, zardzewiałego łańcucha. Postawni funkcjonariusze schylili się, odebrali je od niego, a potem bosakami wyciągnęli skrzynię na powierzchnię. Camelia klęczał, narażając swoje nieskazitelne szare spodnie na zamoczenie. Morska woda mogła je nawet zupełnie zniszczyć, ale pomagał przenieść ogromny ciężar ponad dziobem na pokład.

Leżała przed nimi niebieska lodówka, tu i ówdzie pokryta śladami rdzy i oklejona żółtą taśmą izolacyjną. Zdarli taśmę i unieśli pokrywę. - Boże - Mel usłyszała, jak Camelia z trudem łapie powietrze. Wszyscy gwałtownie odskoczyli, zakrywając nosy. - Na litość boską, zamknijcie pokrywę wykrztusił szeryf, sięgając po telefon, żeby wezwać koronera.

- Tak jest, mamy ciało - Mel słyszała jego słowa. - Ale kto to jest, albo wręcz co to jest, trudno powiedzieć. W tym stanie może to być równie dobrze martwy pies. Camelia wszedł po drewnianych schodach do Mel. Wyciągnęła do niego rękę. - To nieprawda - wyszeptała. - To nie zdarza się takim miłym kobietom jak ja. To jakiś koszmar, który robi się coraz gorszy. Camelia otoczył ją ramionami. Czuł

miękki dotyk jej ciała, dreszcz, który nią wstrząsał, delikatny kwiatowy zapach jej perfum. - Będzie sekcja zwłok - powiedział. - W tej chwili nie da się ustalić, kto to jest, ale założę się, że to trup z biblioteki. - Niech żyje Agata Christie wymruczała mu w ucho. - Teraz trzeba już tylko znaleźć tego cholernego rzeźnika. Niechętnie odsunął się od niej. - Chodźmy stąd - powiedział, podając jej skórzaną kurtkę. - Potrzebny mi

mocny drink i trochę świeżego powietrza. Kiedy szybko wracali do samochodu, wsunęła mu rękę pod ramię. Tym razem prowadził Camelia. Na wąskim moście, na którym zmieścić się mógł tylko jeden pojazd, spotkali wóz coronera i samochód policyjny wiozący fotografa. Poczekali, aż tamci przejadą. - Będą chcieli potem z tobą porozmawiać - powiedział Camelia i Mel kiwnęła

głową. - Byle tylko nie zaczęli podejrzewać, że to moje dzieło - odparła znużona. Charleston w odróżnieniu od Hainsville sprawiał jak najbardziej realne wrażenie. Był arystokratyczny, elegancki i pełen wdzięku. Panujący nad starym śródmieściem hotel Omni przy Charleston Place był wspaniałą budowlą z marmurowymi posadzkami i skrzącymi się kandelabrami. Miał także niezły bar, w którym Mel i

Camelia spędzali razem w tych dniach mnóstwo czasu. - Chcesz skończyć jak mamzelle Dorothea? - zapytał z uśmiechem, gdy Mel okupowała stołek barowy, zamawiając cosmopolitanaz francuską wódką Grey Goose, pytając, czy mająjąw tym lokalu. Oczywiście mieli. - Wątpię czy mamzelle kiedykolwiek spędziła takie popołudnie jak my. - Mel zanurzyła plasterek cytryny w niskiej szklance. - To dama w każdym calu. Żyła w

jednym z tych wspaniałych pałaców, dopóki nie wydała ostatnich groszy na gorzałkę. - Każdemu może się to zdarzyć Camelia popijał małą whisky, dokładnie w kolorze oczu Mel. Dlaczego, u licha, ciągle o tym myśli? Łyknął i poprosił o następną, obiecując sobie, że od jutra przestawi się na czystą, bezbarwną wódkę. Dzisiaj jednak widział rzeczy, które największego twardziela mogą przyprawić o

mdłości, a whisky rozgrzewała go od środka w bardzo miły sposób. Kątem oka zerknął na Mel. - Czy ma pani jakieś specjalne plany na wieczór? Odwróciła się ku niemu, myśląc nad odpowiedzią. Wstrzymał oddech. Spoglądanie w jej oczy przypominało obserwację automatu do gry w Vegas, kiedy się czeka na upragnione trzy jednakowe obrazki.

- Noo - powiedziała wolno - myślałam, że pomoczę się trochę w wannie, potem może miseczka owsianki... Camelii zrzedła mina i Mel wybuchnęła śmiechem. - Żartuję. Nie, dziś wieczorem jestem wolna. Co planujesz? - Może kolacja? Oczywiście, nie w barze ani w knajpie. Gdzieś w ładnym miejscu, odpowiednim dla damy z Południa. Znów roześmiała się tym miłym, dźwięcznym śmiechem, który zaczynał

mu się kojarzyć z kobietami z Południa.

- Chyba mnie pomyliłeś z mamzelle Dorotheą - powiedziała. - To ona jest damą z Południa. - Taa, i nie pozwala o tym zapomnieć. Widziałaś, jak potraktowała Rhiannę

Fairland? Jak hrabina służącą. - Podejrzewam, że nasza mamzelle Dorotheą to herod baba o złotym sercu powiedziała Mel, po czym dodała: Musiała być dla Eda kimś szczególnym, skoro ją tak pokochał. - On wybiera same najlepsze kobiety powiedział miękko Camelia i dla ukrycia zakłopotania zamówił kolejnego drinka. - Jeszcze coś dla ciebie? Pokręciła głową i zsunęła się z

barowego stołka. - Może jednak wezmę tę długą kąpiel. Żeby móc ci się jakoś pokazać na oczy. Pożerał ją wzrokiem: biała, obcisła bluzka, krótka czarna spódniczka, stary, skórzany żakiet zarzucony na ramiona. Jeśli chodzi o niego, nie było ważne, co nosiła. - Tak też mi się podobasz - powiedział tęsknym głosem i usłyszał jej śmiech, kiedy spokojnym krokiem, zadzierając podbródek i potrząsając jasną grzywką,

wychodziła z baru. O rezerwację w restauracji przy Queen 82 nie było łatwo, ale Camelia, który słyszał, że to najwytworniejsze miejsce w mieście, odrobinę podniósł swoją rangę i przebił się przez recepcję. Siedział teraz od pół godziny w hotelowym holu, lękając się spóźnienia i niecierpliwie czekając na każdą chwilę tego wieczoru. Nie miał pojęcia, czego może się spodziewać i oczywiście niczego nie planował. Pozwoli, aby

wszystko toczyło się samo. Mel wybiegła z windy, jak zawsze spóźniona. Kiedy kroczyła ku niemu przez wykładany marmurami hol, Camelia przysiągłby, że odprowadzały ją spojrzenia wszystkich mężczyzn. Poruszała się płynnie, pewna siebie i zupełnie nieświadoma wrażenia, jakie wywiera jej czarna obcisła sukienka i wysokie obcasy. Wydała mu się nieziemskim zjawiskiem; nie znał

nikogo podobnego do niej, nawet nikogo takiego nie widział. Zerwał się, kręcąc głową. - Wyglądasz oszałamiająco - ujął jej rękę i podniósł do ust. - Ooch, coś podobnego, bardzo dziękuję - roześmiała się. - To przez tę sukienkę powiedziała, przesuwając rękoma po biodrach. Pospiesznie odwrócił wzrok od jej długich, gołych, skąpanych w słońcu nóg. Jezu, na starość staje się chyba romantykiem,

jeśli na widok nóg przychodzą do głowy takie określenia. „Skąpane w słońcu". On, czterdziestosześcioletni, żonaty mężczyzna z czwórką dzieci. Na dodatek jest policjantem, a ona... Całkiem zapomniał, kim w tej sprawie jest Melba, wiedział tylko, że jest tu, by pomóc mu dotrzeć do przeszłości Eda Vincenta. I jedno, co było całkiem pewne, to że jest po uszy zakochana w Vincencie.

Poprawił krawat, przygładził włosy swym charakterystycznym gestem, który Mel wydawał się bardzo filmowy i trochę ją śmieszył, po czym podał jej ramię. Pożeglowali razem na ulicę, do taksówki. Camelia mógłby przysiąc, że unosi się nad ziemią. Restaurację oblegał tłum, ludzie kręcili się wokół wejścia, popijali drinki i czekali na wolne stoliki, słychać było gwar rozmów i śmiechy. Mel i Camelii

natychmiast wskazano miejsce na uroczym patio z czerwonej cegły, pod glicynią i różami. Na stoliku paliły się świece. - Ed byłby zachwycony - powiedziała Mel, na wpół do siebie, rozejrzawszy się dokoła. - Zapewne dobrze zna to miejsce. Camelia przyjął podaną przez kelnera kartę. - W końcu to jego rodzinne miasto.

- Adoptowane rodzinne miasto. I dzięki Bogu za to - dodała. Nie pytał, co ma ochotę wypić, tylko zamówił butelkę szampana. Zapytał jednak, jaki lubi. Wybrała Perrier Jouet Fleur de Champagne Rosé, ponieważ kochała jego różowy kolor na równi ze smakiem. - Szampan jest taki... uroczysty, to chyba właściwe słowo - powiedziała, wpadając znów w przyjacielski ton. - Riley lubi najbardziej właśnie ten.

- Riley pije szampana? W wieku siedmiu lat? Roześmiała się. - Oczywiście. Zawsze daję jej spróbować. Może dzięki temu ciekawość nie zaszkodzi jej później, w wieku dojrzewania, kiedy ulega się naciskom. Poznaje tylko smak, nic ponadto. Poza tym przepada za kawiorem. Najchętniej z bieługi, ale może być i siewruga. - Mel znów się zaśmiała. - To przez Eda. Nigdy nie mogłam

sobie pozwolić na kawior. Tak czy owak - dodała, uświadamiając sobie, ile kosztuje szampan -płacimy dziś po połowie, Marco Camelia. Nie możesz pozwolić sobie na szampana z policyjnej pensji. - A ty ze swoich przeprowadzek. Śmiali się oboje i znów Mel wyciągnęła do niego rękę. - Wiesz, co? Naprawdę cię lubię powiedziała. - Rzeczywiście na początku cię

nienawidziłam, myślałam, że zgrywasz się na Ala Pacino w roli policjanta, a ja jestem blondynką, co do której masz pewność, że zrobiła coś paskudnego. - Tak? - Uśmiechnął się. - A co myślisz teraz?

- Myślę... - Przyglądała mu się, przebiegając wzrokiem wystające kości policzkowe,

mocną szczękę, surową linię ust i oczy. Głębokie, ciemne, brązowe oczy o ciepłym odcieniu, które patrzyły wprost na nią. Myślę, że jesteś moim bohaterem szepnęła. - Jesteś człowiekiem, który znajdzie tego, kto strzelał do Eda. Mam wobec ciebie dług wdzięczności, Marco Camelia. Pokręcił głową. - Jeszcze nie. Za wcześnie, Zeldo-Melbo Merrydew. Jeszcze go nie znalazłem. Poza

tym - wzruszył ramionami - jestem tylko gliniarzem, który robi, co do niego należy. Żaden ze mnie bohater. - Właśnie że tak - powiedziała. Wstała, obeszła stół i pocałowała go prosto w usta. Mocniejsza od szampana, uznał wstrząśnięty Camelia. - Jezu, czemu musiałaś przyjść i to zrobić? - oszołomiony, podniósł rękę do ust. Zupełnie mnie omotałaś.

Ze śmiechem opadła z powrotem na krzesło naprzeciw niego. - Ponieważ, mój drogi Marco, kocham cię. Kocham cię za to, że jesteś uczciwy, oddany i masz miękkie serce. I że jesteś moim przyjacielem. Kelner nalał im szampana i Camelia podniósł kieliszek. - A więc za to - powiedział. Był wstrząśnięty. Nie miał jednak żadnej szansy, by powiedzieć, co do niej czuje. - Za przyjaźń. - Mel uniosła kieliszek,

trącili się i wypili. Odetchnęła z zadowoleniem. Wcześniej dowiedziała się, że Ed, choć nadal w śpiączce, nie poddaje się. „Ani lepiej, ani gorzej" powiedział jej lekarz. - A teraz za Eda - zaproponował Camelia i jeszcze raz brzęknęły kieliszki. - Żeby szybko wyzdrowiał. I za spełnienie wszystkich twoich marzeń - dodał. Mel usiłowała powstrzymać łzy, które przesłoniły jej oczy. - Dziękuję - powiedziała po prostu. Po

czym, nie namyślając się, zamówiła zupę z krabów z dodatkiem cherry, krewetki z grilla, kaszę posypaną cheddarem i szalotki. Namówiła Camelię na ostrygi nadziewane krabami i jagnięcy kotlet z rusztu a la Georgia, ze złocistym, gęstym sosem z gruszek. - Żebym też mogła popróbować. - Była głodna. - A niech to - przypomniała sobie nie mogę jeść w tej sukience.

- Myślałem, że się rozciąga. - Patrzył na jej kształty, ale w jego wzroku czaiło się zwątpienie. - No, może i tak. - Znów posłała mu promienne spojrzenie. - Niech to szlag trafi, chyba ją wypróbuję. Nie miał pojęcia, że miała taki apetyt. Jedyne, co do tej pory jadła w jego obecności, to jajka na bekonie i grzanki. Ale gdy przyszło do prawdziwego jedzenia, ta dziewczyna potrafiła wsuwać jak chłop. Śmiał się z jej

zachwytów, z ochów i achów nad zupą, kiedy podkradała mu z talerza ostrygi, tylko dla spróbowania, i wznosiła oczy do nieba. - Myślałem, że żyjesz batonikami i colą. - Śmiał się z niej, ale nie wyglądała na urażoną. - Owszem. Ale nie wtedy, gdy ktoś inny gotuje. A to, mój panie Camelio, jest ugotowane znakomicie. - Podniosła na niego oczy. - No więc, powiedz mi coś więcej o sobie.

- Niestety, moja historia w niczym nie przypomina romantycznych dziejów Eda. Wzruszyła ramionami. - Dla mnie to brzmiało jak opowieść z piekła. - Bo tak było, ale z takich historii powstają powieści. Biedny chłopak, który wbrew wszystkiemu odnosi sukces. Nigdy nie przypuszczałem, że coś takiego może się naprawdę zdarzyć w życiu. Mój dziadek nie miał tyle szczęścia. Przyjechał do Stanów z Sycylii, dostał pracę w

fabryce kapeluszy, bo w tamtych czasach wszyscy nosili kapelusze, mieszkał w jednym pokoju z innym Sycylijczykiem i oszczędzał, jak mógł. Kiedyś jego współlokator powiedział, że ma poważne kłopoty rodzinne. Dziadek pożyczył mu wszystko, co miał. Co do centa. I nigdy więcej go nie zobaczył. Nigdy potem nie wierzył już żadnemu Sycylijczykowi. Biedował kilka lat, ale w końcu mógł sprowadzić moją babcię. Mieszkali w

jednym pokoju w czynszówce na Lower East Side. Babcia też pracowała, pomagała w sklepie, sprzątała domy, doglądała cudzych dzieci. Robiła, co mogła. A potem miała własne dziecko. Chłopca. Mojego ojca, Ottavia Camelię. - Przerwał, bo Mel nabiła na widelec krewetkę i podała mu. - Spróbuj - namawiała, trzymając widelec, z którego kapał sos -nigdy nie będziesz

jadł czegoś równie pysznego. Wziął od niej widelec, popróbował. Delikatny zapach jej szminki zdominował smak krewetki i Camelia starał się zatrzymać go w pamięci. - Jeszcze - nalegała Mel. - Opowiedz mi jeszcze. O ojcu. Wzruszył ramionami. - Niewiele jest do opowiadania. Był pilnym uczniem, skończył szkołę średnią, ale, jak to najczęściej bywa, nie miał szans na naukę w college’u, musiał rzucić szkołę i

pójść do pracy. Przez parę lat imał się różnych zajęć, w końcu został gliniarzem. Ożenił się z piękną Włoszką, Carmelą. Uśmiechnął się. - Która w związku z tym musiała na całe życie pogodzić się z niezbyt fortunnym połączeniem imienia i nazwiska: Carmela Camelia. Mieli troje dzieci, mnie i dwie córki. Kupili mały domek na Bronksie, udało im się nas wychować, posłać do szkół

i wydać pieniądze na parę hucznych włoskich wesel. - Znów wzruszył ramionami. A ja poszedłem do policji. - Jaki ojciec, taki syn - dodała Mel. W jej oczach błysnęło zainteresowanie. Kiwnął głową. - Potem spotkałem Claudię... - Portorykańską piękność. Znów przytaknął i uśmiechnął się. - Zgadzam się z tym opisem. A resztę

znasz. - Nie znam. - Popatrzył na nią zdziwiony. - Wciąż nie wiem, o czym marzysz dodała cicho. Camelia wyjął butelkę z wiaderka z lodem i ponownie napełnił kieliszki. - Nie jestem pewien, o czym marzę. Ale podejrzewam, że tak jak u większości ludzi, moje marzenia giną gdzieś po drodze, przytłoczone rzeczywistością. - Tak jak moje. - Popatrzył na nią

pytająco. - Zawsze chciałam być balerinąwyjaśniła. - Byłam małym, niezdarnym dzieciakiem występującym w grupie baletowej, tyczkowatą wróżką w różowej tiulowej spódniczce i opadających rajstopach, z różdżką z gwiazdką na czubku. Zawsze myliłam krok i byłam za wysoka w stosunku do reszty dzieciaków. - Westchnęła. - Czułam się jak olbrzym i ciągle rosłam, aż w końcu nie było w balecie chłopca, który zdołałby mnie

podnieść. - Posłała mu uśmiech i pociągnęła łyk. Uwielbiam tego szampana - powiedziała rozmarzona. - A może wzięlibyśmy butelkę w prezencie dla mamzelle Dorothei? - Myślisz, że smakowałby jej bardziej od bourbona? - Może i nie, ale byłoby to coś w rodzaju podziękowania. Moglibyśmy też zawieźć jej trochę tych małych francuskich ciasteczek, do popołudniowej herbatki.

- Której nie pije... Roześmiała się. - Rzeczywiście, jakoś nie umiem sobie wyobrazić mamzelle przy herbacie. Zebrała z talerza resztki ostrego sosu z gruszek i aż sapnęła z zadowolenia - Pycha! Właśnie chciał przytaknąć, gdy nagle zadzwoniła jego komórka. Mel spochmurniała. - Rzeczywistość skrzeczy - powiedziała, patrząc na niego z niepokojem. Mówił tylko „tak" i „nie", a potem powiedział „spotkamy się o wpół do dwunastej" i

zakończył rozmowę. Spojrzała na niego pytająco. - Dzwonił szeryf. Sekcja zwłok odbędzie się dziś w nocy. Pytał, czy chcę przy tym być. Łyknęła ogromny haust szampana, usiłując nie myśleć o zawartości niebieskiej lodówki wyciągniętej z oceanu. - Chyba nie przełknę już deseru powiedziała nagle posmutniałym głosem.

- Tak mi przykro. To nie był dobry temat do rozmowy przy stole. I kiepskie zakończenie tak pięknego wieczoru. - Było pięknie, prawda Marco? - Znów wyciągnęła do niego rękę, a on uścisnął ją tym razem mocno. To chyba przez szampana, zdziwił się, gdy usłyszał własne słowa: - Wspaniale. Nie przypominam sobie piękniejszego wieczoru w całym moim życiu. Mel głęboko zaczerpnęła powietrza.

Wiedziała, że wkracza na niebezpieczny teren. - Masz chyba wyjątkowo krótką pamięć - powiedziała. - Może powinieneś częściej bywać z Claudią w restauracjach i stawiać jej szampana. - Może - zgodził się. Z żalem, pomyślała Mel. - Tylko że Claudia woli dobre czerwone wino od szampana. Na urodziny i inne podobne okazje zawsze przynoszę jej mocne chianti riserva z Antinori.

- Cieszę się - uścisnęła jego dłoń i cofnęła rękę. - Chciałam mieć pewność, że ją doceniasz. Ich spojrzenia spotkały się. - Oczywiście. Możesz mi wierzyć, że doceniam, Melbo. Ucieszyło ją, że tym razem nie pomylił się i znów nie nazwał jej Zeldą. Marco Camelia był sympatycznym i atrakcyjnym mężczyzną. Dobrym człowiekiem. Ale jego serce powinno

należeć do innej. To samo dotyczy zresztą jej serca. - Pozostaniemy przyjaciółmi? - spytała ponownie, gdy Camelia skinieniem wezwał kelnera. - Na zawsze - odpowiedział po prostu. Czuła, że powiedział to serio. Lojalność była jeszcze jedną ważną cechąjego charakteru. Ukrywał ją, wraz z czułością, pod maską twardego sycylijskiego gliny.

Rozdział 40 Sekcja zwłok nie była tym, o czym marzył Camelia na zakończenie uroczego wieczoru, ale nie było rady, praca to praca.

Podwiózł Mel do hotelu. W holu, na oczach zazdrosnych^gości i personelu pocałowała go na dobranoc, a potem paroma susami dobiegła do windy i pożegnała lekkim ruchem ręki, uśmiechając się przyjaźnie do wszystkich mijanych osób. Camelia patrzył za nią i potrząsał głową. Na zawsze zachowa w pamięci jej obraz.

W pomieszczeniach oddziału patologii dominowały białe płytki i stal; zapach formaldehydu przytłumiał nieco odór rozkładu. Rząd stalowych, chłodzonych szuflad krył szczątki ludzi, czekające na sekcję albo na identyfikację przez najbliższych. Obok Camelii przewieziono ciało owinięte w prześcieradło, z kartką przywiązaną do palców stopy. Czekało je ostatnie, pośmiertne upokorzenie oględziny wnętrzności w celu ustalenia przyczyny śmierci.

Wiedział z doświadczenia, że patologom daleko do szlachetnego rzemiosła i artyzmu chirurgów. Tutaj brutalnie otwierano ciała, usuwano i ważono narządy, które wrzucało się potem do stalowych misek, sprawdzano i analizowano zawartość żołądków. Tu grzebało się w otwartych ranach, a po skończeniu pracy z powrotem zaszywało się ciała dużymi szwami, całkiem inaczej niż na salach operacyjnych. Po

takim zabiegu zwłoki przypominały już tylko potwora z filmu o Frankensteinie, gotowego wstać i robić karierę na szklanym ekranie. Tyle że w tym wypadku właściwie nie było zwłok. Stali nad przyprawiającym o mdłości stosem zgniłego, śmierdzącego ciała i kupką kości. Gdzieś w tym wszystkim patolog odnalazł zęby, które można było odesłać do identyfikacji w archiwach stomatologicznych. I włosy, które miały

przejść badania DNA. A także dowód na to, że był to przedstawiciel męskiej części rodzaju ludzkiego. Plus pięć kul wystrzelonych przypuszczalnie z broni półautomatycznej kalibru 0.4. Camelia pożałował, że jadł ostrygi nadziewane krabami. Czuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła, ale zmuszał się do pozostania na miejscu. Jako funkcjonariusz jankeskiej policji z Nowego Jorku nie mógł pogrążyć swojej

ekipy w oczach konfederatów. - Nie rozumiem, jak u diabła to robicie zdumiewał się, kiedy robota była skończona, a budzące obrzydzenie szczątki spoczęły starannie zaplombowane w stalowym kontenerze. - Prawdę mówiąc, czasem ja sam też nie wiem - odpowiedział siwowłosy lekarz. Przypuszczam, że to lata doświadczeń. Ale nie przyznam się, ile razy jechałem

do Rygi, kiedy zaczynałem tę pracę. - Lekko się skrzywił, szorując ręce. - Chodźmy na dobrą, gorącą kawę. Powiem panu, co znaleźliśmy. Było wpół do trzeciej w nocy. Camelia czuł zbawienne działanie gorącej kawy w ściśniętym żołądku. Patolog wyjaśnił mu, że to co znaleźli, było zwłokami mężczyzny, który już nie żył, gdy ciało umieszczono w lodówce. Przyczyną

śmierci było pięć strzałów oddanych z małej odległości, które, jego zdaniem, oderwały górną część głowy. Strzelano przypuszczalnie z broni o kalibrze 0.4. Tak samo jak kule, które trafiły w Eda Vincenta, odnotował skrzętnie Camelia. Na podstawie badań struktury włosów i skóry można przypuszczać, że człowiek ten był Latynosem. Strzelano do niego z tyłu. - W jaki sposób, do cholery, może pan to

wszystko stwierdzić z tego... - Camelia nie chciał nawet szukać określenia oślizgłej, gnijącej zawartości lodówki. - Na tym polega moja praca odpowiedział spokojnie lekarz. - A teraz, jeśli pan pozwoli, muszę zabrać się za jeszcze jednego, zanim pójdę spać. Ściskając zimną dłoń lekarza, Camelia poczuł lekką woń formaldehydu i środków dezynfekcyjnych, która wciąż unosiła się wokół niego. Przestała go interesować

niedopita kawa. W mgnieniu oka był z powrotem w hotelu. Zadzwonił do swojego wydziału. Po sekcji zwłok zawsze wychodził wstrząśnięty i dziękował Bogu, że żyje. Przekazał informacje współpracownikom. Powiedział, że tajemnicą pozostaje zarówno tożsamość ofiary, jak i to, w jaki sposób znalazła się w lodówce; mówił też, że w ciągu sześciu tygodni powinny być

wyniki badań DNA. W odpowiedzi usłyszał zwykłe zrzędzenie, dodał więc, że jego zdaniem nie jest wykluczone, że to Latynos, którego ciało Melba Merrydew widziała w nadmorskim domu Eda Vincenta. Potem usiadł, żeby napisać dokładny raport z wypadków minionego dnia, pomijając jednak rozmowę z mamzelle Dorotheą, którą na razie postanowił zachować dla siebie. Ta historia jeszcze się nie

skończyła i Camelia nie zamierzał wyjawiać żadnych tajemnic, dopóki nie miał pewności, w jakim kierunku zmierza. Hotelowe łóżko było twarde, koce ciepłe, zasnął więc od razu, gdy przyłożył głowę do poduszki. Co, zważywszy, że była już piąta rano, nie oznaczało zbyt długiego snu, ponieważ musiał być znów na nogach o wpół do ósmej, gotów na spotkanie wydarzeń następnego dnia. I na towarzystwo panny Melby do samego

wieczoru.

Rozdział 41 Następnego dnia o jedenastej zastali

pannę Dorotheę w fotelu, opartą o wielką futrzaną poduszkę. Jej blade oczy pałały zainteresowaniem. Czekała na nich. Schylając się, by jąpocałować, Mel poczuła słodki zapach pudru; wzruszyła jąmyśl, że stara dama wystroiła się dla nich, jak piękność z Południa, którą zapewne kiedyś była. Ale mamzelle uchyliła się przed uściskiem. - Ach, całowanie tak spowszedniało w dzisiejszych czasach. - Odsunęła Mel

ruchem kościstej, pokrytej żyłkami dłoni. - Gest bez znaczenia, który wymieniają między sobą ludzie prawie się nie znający, nie mówiąc o tym, że nic się nawzajem nie obchodzą. - Och, ale mnie pani obchodzi, panno Dorotheo. - Mel, niespeszona, zajęła miejsce na podnóżku. Uśmiechnęła się do starej damy. Sądząc po leciutkim rumieńcu na szczupłych policzkach, domyślała się, że mamzelle była wzruszona pocałunkiem,

ale nie chciała tego okazać. - Zakładam, że skoro kochasz Eda, wiesz, jak się miewa w tej chwili? - Oczywiście. Rozmawiam z lekarzami kilka razy dziennie. I w nocy - dodała, przypomniawszy sobie, jak odchodziła od zmysłów o trzeciej rano, sama w pokoju hotelowym, kiedy była pewna, że dzieje się coś strasznego i dzwoniła, spocona i półprzytomna z szaleństwa, przerażona tym, co może usłyszeć. Ed jest

niespokojny, dowiedziała się, ale jego stan nie uległ zmianie. Mel wydawało się, że jego organizm pracuje jak silnik na jałowym biegu. Czeka. Na co? - Chciałabym mieć dla pani lepsze wiadomości - powiedziała cicho - ale Ed wciąż nie odzyskał przytomności, nadal oddycha dzięki respiratorowi. Jednak mózg funkcjonuje i na tym lekarze budują nadzieję.

- Jego mózg zawsze dobrze pracował przyznała Dorotheą. - Mogę powiedzieć, że nawet wtedy, kiedy był chłopakiem i to bez wykształcenia, miał w sobie jakąś iskrę. Psychiatra pewnie powiedziałby, że przeniosłam na niego swoje ambicje i tęsknoty, ale nie miałby racji. To ja brałam coś od niego. Znajdowałam przyjemność w pokazywaniu mu innego świata, w uczeniu go, co to jest życie i jak je przeżyć. -

Zaśmiała się rechotem wiedźmy, na dźwięk którego Mel znów się wzdrygnęła. - A ten chłopak chłonął wszystko jak gąbka dodała pogrążona we wspomnieniach. - Prawda jednak była taka - ciągnęła - że nie wiedział, co ma zrobić ze swoim życiem. Tego lata żył z dnia na dzień, zimą głodował. Wszystko wskazywało na to, że może nawet nie doczekać wiosny. Tamtej nocy wrócił do szklarni. Poszperałam w szafach, znalazłam mu coś na grzbiet i

ciepłe koce na to twarde łóżko. Otworzyłam puszkę gulaszu wołowego, dodałam trochę ryżu i chleba i podgrzałam. - Jej wzrok błądził gdzieś daleko, uśmiechnęła się na wspomnienie miny Eda, kiedy spróbował jedzenia. Jakby już umarł i trafił do nieba. - W ciągu tych ponurych zimowych dni trochę się poznaliśmy. Pamiętam, jak się śmiałam, kiedy zapytał mnie, jakie mam widoki na przyszłość. - Nie ma dla mnie

przyszłości, Theo - powiedziałam mu. Jest tylko dzień dzisiejszy. Spojrzał na mnie i wiedział, że mam rację. Byłam tym, kim byłam. Kobietą pod siedemdziesiątkę, która trochę za bardzo lubiła sobie popić. Któregoś dnia spytałam, czy chciałby obejrzeć dom, ale zauważyłam, że się boi. Wszystko w porządku - powiedziałam mu - znają mnie tutaj. Obiecuję ci, że nie będą cię podejrzewali, że chcesz im

ukraść rodowe srebra. - Ach, mój dom. - Westchnienie Dorothei było lekkie jak wiosenny wietrzyk. Powinniście wiedzieć, że kiedyś, dawno temu dom Jeffersonów był sławny. Oczywiście mój tata chciał zmienić nazwę na dom Duvalów, ale mama powiedziała mu, że Duvale to nuworysze, a Jeffersonowie byli tam od zawsze i naturalnie wszystko zostało po staremu. Ale w tamtym czasie dom wyglądał podobnie

jak ogród - jak wrak. Widzicie, niewiele pieniędzy zostało na utrzymanie domu, a tę odrobinę, która była, przepiłam. Byłam prawdziwą rebeliantką z Południa dodała z figlarnym uśmiechem. - Zawsze wszystko robiłam po swojemu, nawet wtedy, kiedy wiedziałam, że robię źle. Do diabła, i tak nie wystarczyłoby pieniędzy na to, by postawić ten dom na nogi. A poza tym

wszystko to zostało już tylko na mojej głowie, a ja byłam sama. Zaczęła szukała czegoś za sobą, pod poduszką. Wyciągnęła stamtąd butelkę bourbona i zaczęła rozglądać się za szklaneczką. - Pozwoli pani - Camelia zerwał się z miejsca. Nalał jej do pełna. - Dobrze wychowany Jankes stwierdziła. - Nie wiedziałam, że to możliwe. Posłała im rozbawione spojrzenie.

- Jankes z Sycylii, madame - poprawił ją Camelia. - Mój dziadek wyznawał staroświeckie zasady. Uczciwość, grzeczność i szacunek dla starszych. - Rzeczywiście. - Zamyśliła się i pociągnęła potężny łyk alkoholu. -Cóż, żałuję, że moi rodzice z południowymi manierami nie nauczyli mnie tego samego - dodała ze swoim szelmowskim uśmieszkiem. - Tak czy inaczej dom wyglądał podobnie jak ogród i jak ja sama. Zupełny wrak. Szliśmy razem z Theo przez piękne

niegdyś pokoje, pełne starych, ciemnych mebli,

które już toczyły robaki, postrzępionych wschodnich dywanów, zmętniałych luster i jedwabnych zasłon, tak zetlałych, że rozpadały się pod dotknięciem ręki.

Zatrzymaliśmy się w bibliotece i Theo patrzył na te wszystkie książki. Było ich tysiące, wszystkie, tak jak i reszta domu, pokryte kilkudziesięcioletnią warstwą kurzu. Tyle wiedzy, powiedział z przejęciem. Panna Dorothea westchnęła i znów łyknęła bourbona. - Zobaczyłam wtedy na jego twarzy tęsknotę i zrozumiałam, że był tak spragniony nauki jak ja czegoś mocniejszego. Ale był też dżentelmenem. Nigdy nie wspomniał

o pustych butelkach po bourbonie, porozrzucanych po całym domu. - Picie powiedziałam mu. - To właśnie robią kobiety, kiedy są stare i samotne. Zaprowadziłam go do kuchni. Widzę go jeszcze teraz, jak ciągnie do ognia w palenisku jak koń do stajni, wyciąga ręce do ciepła i łapie nosem zapach świeżej kawy parzącej się na piecu. Wtedy do niego dotarło. - To pani dom, prawda? spytał. Powiedziałam mu, że ten dom od lat był

w posiadaniu rodziny Jeffersonów. Duvalowie byli tylko świeżo wzbogaconymi Kreolami. Z Luizjany dodała, jakby robiło to dużą różnicę, z której pochodząca z Południa Mel powinna zdawać sobie sprawę. - Duvalowie wzbogacili się na handlu z Francją, ale nigdy nie nabrali klasy. Panna Dorothea prychnęła lekceważąco. - A jednak mama uległa ich ciemnym, dobrym

oczom i sfrancuziałej nowoorleańskiej wymowie. Upierała się, że wyjdzie za monsieur Paula Duvala nawet wbrew ojcu, który groził, że ją wydziedziczy. Była to jednak groźba bez pokrycia, bo Duvalowie mieli wtedy więcej pieniędzy niż Jeffersono-wie. W końcu go poślubiła, a skutkiem tego małżeństwa jestem ja. Nie miałam rodzeństwa, które mogłoby uratować mnie przed upadkiem. Stałam się małą królewną. Rodzice nie widzieli

nikogo, kto byłby godny mojej ręki. Chcieli mnie tylko dla siebie, a ja też czułam się przy nich szczęśliwa. W końcu jednak umarli, a stara panna Jefferson została w swojej rezydencji sama. Miała tylko bourbona, który rozgrzewał jej serce i zastępował mężczyznę. Camelia patrzył na Mel, która schyliła się, żeby pocałować rękę Dorothei. Wzruszyła ją samotność starej kobiety. Zauważył, że na policzku Mel błysnęła łza.

- Z pewnością jest pani zmęczona. - Mel otarła łzę i zdobyła się na uśmiech. Mamzelle Dorotheo, przywieźliśmy pani ciasteczka z francuskiej cukierni. I butelkę szampana, żeby uczcić nasze spotkanie. - Szampana? - zdziwiła się. Mel nagle zaniepokoiła się, że Camelia mógł mieć rację i że należało raczej przywieźć bourbona. Niepotrzebnie się zmartwiła, bo twarz Doro-thei rozpogodziła się. Śmiała się dźwięcznym śmiechem

damy z Południa. - Szampan i francuskie ciasteczka. Jakie to pyszne! - znów stała się damą z pałacu Jeffersonów. - Nie będziemy, rzecz jasna, pili szampana z kubków do kawy. Muszę zadzwonić po odpowiednie kieliszki. No i po talerzyki. - Otworzyła pudełko z ciasteczkami wyglądającymi jak malutkie klejnoty. - Pamiętam tę cukiernię. Mama zawsze tam kupowała-mówiła z widocznym zadowoleniem. Mel

uśmiechnęła się do Camelii. Najwyraźniej udało im się sprawić przyjemność mamzelle Dorothei. - Piliśmy szampana na moim debiutanckim balu - wspominała Dorothea. - Był pyszny. Przypominam sobie, że od razu zakręciło mi się w głowie. Oczywiście, nie pozwalano mi wtedy pić alkoholu dodała. -Najwyżej francuskim zwyczajem szklaneczkę wina do obiadu. O rany, jak

by to smakowało Theo - powiedziała, kosztując ciasteczko z kremem i owocami. - Przepadał za słodyczami. Dla Mel była to nowina, pomyślała jednak, że dorastając, musiał zmienić przyzwyczajenia. - Dałam mu, oczywiście, pokój w moim domu - kontynuowała. -Zaczęłam go uczyć poprawnej wymowy, żeby pozbył się tej góralskiej gwary. A Theo pomagał przy domu. Pozamiatał, wyrzucił puste butelki, wycierał kurze, szorował

podłogi, mył okna i pucował meble. Był moim

giermkiemilokajem,niebyłtojednakstosune Oboje byliśmy wyrzutkami społecznymi - powiedziała z melancholijnym uśmiechem. - Ja nie miałam celu w życiu i zapijałam się na śmierć. A on też nie miał dla kogo żyć i przymierał głodem. Można powiedzieć, że ratowaliśmy się wzajemnie. Pilnowaliśmy siebie i było nam dobrze razem.

Chodziliśmy na spacery. Robiliśmy zakupy, czasem nawet wybieraliśmy się do kawiarni. Nie krępowałam się towarzystwem tego młodego, obdartego wieśniaka, a on nie wstydził się swojej ekscentrycznej, zapijaczonej nauczycielki. To był układ partnerski. Wynikał z samotności i poczucia odrzucenia. - Widzicie więc - ciągnęła Dorothea - że musieliśmy zaopiekować się sobą. To było

nieuniknione. A kiedy dowiedziałam się, ile ma lat, zapisałam go szkoły. I wtedy powiedziała ze znużonym westchnieniem - życie Theo Rogana zaczęło się zmieniać. Nie było mu łatwo, bo w szkole śmiali się z niego. Wyśmiewali jego gwarę i wyśmiewali mnie, jego cudaczną „babcię". Bo Theo mówił wszystkim, że jestem jego babką. A co miał mówić? Że jest włóczęgą, a ja alkoholiczką? Wiedział, że powinien dbać, aby mnie szanowano.

Znów westchnęła, wspominając jak było mu ciężko. - Z trudem sobie radził w szkole, ale ukończył ją z dyplomem i ze stypendium na Uniwersytet Duke. Był to - dodała z uśmiechem - jego pierwszy życiowy sukces. Po

raz pierwszy mógł być dumny z tego, co osiągnął. - Theo Rogan to nie jest odpowiednie nazwisko dla zwycięzcy -powiedziałam mu. To nazwisko nieudacznika, ślad przeszłości. Czas zostawić je za sobą. Postanowiłam, że będzie miał na imię Edward. To dobre, solidne imię. Nosili je książęta. A na drugie, oczywiście, Jefferson. Powiedziałam, że nie da się wymyśleć nic lepszego od imienia wielkiego

prezydenta, no a poza tym to imię było podarunkiem ode mnie. Teraz potrzebne było jeszcze jakieś dobre nazwisko, takie, które nie kojarzy się z marginesem społecznym i pasuje do zwycięzcy. Pomyślałam: „Vincent" będzie w sam raz. Załatwiłam wszystkie formalności i Theo Rogan stał się Edwardem Jeffersonem Vincentem. Ed Vincent, student Uniwersytetu Duke.

Rozdział 42 Zeldo, Zeldo, opuściłaś mnie. Zawsze zastanawiałem się, czy nie odejdziesz tak samo jak się zjawiłaś, jak w smudze dymu. Czy nie zostawisz mnie samotnego, już na zawsze z pytaniem - dlaczego? Moja dziewczyno, złocista, jak brzoskwinia z Georgii, kochanie, gdzie jesteś? Boże, jak mi jesteś potrzebna. Może już

umarłem i dlatego nie możesz do mnie dotrzeć. Ale znam cię, wiem, że jesteś wytrwała. Odnalazłabyś mnie nawet za grobem. O Boże, nigdy nie myślałem, że powiem coś takiego -zwłaszcza, że chodzi o mój własny grób... Tak tu ciemno, cały czas tak ciemno. Może już mnie pogrzebali. Poczuł na skórze zimny pot. Dyżurna pielęgniarka podniosła jego rękę, z zaniepokojeniem sprawdziła

puls, pracę serca, ciśnienie krwi. Spojrzała na wskaźniki aparatury kontrolującej przepływ płynów do organizmu. - W porządku, mózg z pewnością pracuje powiedziała głośno. A więc nie umarłem, pomyślał z ulgą. Jeszcze nie. Jeszcze mam czas. Żeby jej powiedzieć, że ją kocham, że jej pragnę, że nie mogę bez niej żyć. Nie mogę teraz uklęknąć, ale proszę cię o rękę, Zeldo... Tak pragnę, usłyszeć twój głos,

najdroższa... twój głos... tak... Gdzieś zadzwonił telefon. Usłyszał cichy skrzyp gumowych podeszew pielęgniarki, szelest jej bawełnianego fartucha, niewyraźny dźwięk głosu. Po chwili wróciła. - Chyba nie powinnam tego robić powiedziała, a w jej głosie słychać było wątpliwości - ale ta kobieta tak bardzo nalegała... A w końcu to i tak panu na pewno nie zaszkodzi.

Przytknęła mu coś chłodnego do ucha... słuchawka.... usłyszał głos Zeldy. - Ed, kochanie, jestem tutaj, w Charlestonie. Nie martw się, nie zostawiłam cię. I wiesz co? Wiem już wszystko o tobie, więcej niż wiedziałam kiedykolwiek przedtem. Całym sercem jestem przy tobie. Mam-zelle Dorothea jest cudowna. Przesyła ci ucałowania. Opowiedziała nam całą tę historię, jak ci pomagała. I jeszcze... - Jej głos załamał się i musiała na chwilę przerwać, aby się uspokoić. -

Chcę ci tylko powiedzieć, że jestem z ciebie dumna. I że cię bardzo kocham. Kochanie czy mnie słyszysz? Wciąż wierzę, że słuchasz. Nie jestem w stanie pomyśleć, że ciebie tam nie ma. Ed, zaczekaj na mnie. Wrócę do ciebie... już jutro... i pamiętaj, że cię kocham. Bardzo cię kocham... Pielęgniarka zabrała słuchawkę - wątłą nić łączącą go z Zeldą - a po zapadłym policzku Eda spłynęła łza. - O Boże - cicho powiedziała zdumiona

siostra - O mój Boże. On ją słyszał. Poznał ją. Ed znów usłyszał cichy skrzyp jej butów; tym razem biegła. Rozpoznał podniecenie w jej głosie, kiedy wołała lekarza. Dzięki Bogu, powiedział do siebie, a jeszcze jedna łza spłynęła spod zamkniętych powiek. I tobie dzięki, Zeldo. Wciąż jestem żywy. I przyrzekam, że będę na ciebie

czekał. Przynajmniej do jutra... Śniło mu się, że znów był w Charlestonie, ale z Zeldą i z mamzelle Dorotheą. Byli znów młodzi, a mamzelle nawet jeszcze młodsza. Oczywiście Zelda nie pasowała do tego scenariusza z przeszłości, ale teraz była z nim, nie opuszczała go nawet we śnie. Jak anioł stróż. Widział znów swojego brata. Był studentem na Uniwersytecie Duke,

dzięki ciężko wywalczonemu stypendium, które wystarczało tylko na czesne. Jeśli chciał jeść i mieć dach nad głową, musiał pracować. „W życiu nie ma niczego za darmo" powiedział z niecierpliwym podnieceniem, kiedy otrzymał zawiadomienie o przyjęciu na uczelnię. Jak na chłopaka z górskiej wioski, gdzie ambicje ograniczały się do

posiadania własnego kawałka ziemi i wyżywienia swojej rodziny, osiągnął sukces. A w każdym razie był już na drodze do sukcesu. Było ciężko, to prawda. Wiedział jednak, że nie było mu pisane lekkie życie.

Przez całe lato tamtego roku pracował w polu. Zarobił tyle, że wystarczyło na nowe dżinsy, kilka koszul, sweter, ciepłą kurtkę i parę nowych, mocnych butów na pierwszą zimę w college'u. Zostało mu dwadzieścia pięć dolarów, żeby przetrwać, zanim znajdzie sobie jakąś pracę w Durham, gdzie, jak liczył, zarobi na wynajęcie pokoju i jedzenie. Był w siódmym niebie, dopóki nie nadeszła pora pożegnania.

Mamzelle Dorothea wręczyła mu zaklejoną kopertę. Nagle odechciało mu się wyjeżdżać. - Weź to i jedź już, głuptasie powiedziała, całując go pospiesznie w policzek, czego nigdy nie robiła. Nigdy nie okazywali sobie uczuć, takie było niepisane prawo. Byli przyjaciółmi, razem spiskowali w grze o życie i razem walczyli z przeciwnościami. Balansowali na krawędzi katastrofy. Jego zmusiła do tego sytuacja, ona takie życie

sama wybrała. I nie wiedzieli, czy w końcu uda im się wygrać. Otworzył kopertę w autobusie do Durham. Znalazł w niej czterysta dolarów. Nigdy dotychczas nie widział tylu pieniędzy naraz. Domyślił się, że musiała sprzedać coś cennego i nagle zaniepokoił się o nią. Nie wiedział, jak poradzi sobie teraz, gdy znów została sama, bez niego, pilnującego, żeby po piciu trafiła do łóżka. Dbał

przecież, żeby się nie przeziębiła, a także by regularnie jadła... Miał ochotę zatrzymać autobus, wysiąść i wrócić do niej. Wiedział jednak, że zaraz odesłałaby go z powrotem. Był na pierwszym roku, kiedy dostał wiadomość, że pannę Dorotheę znaleziono nieprzytomną w jej pięknym, starym domu. Musiała tam leżeć od paru dni i nie wiadomo, czym by się to skończyło, gdyby nie

elektryk, który przyszedł, żeby odłączyć prąd i, nie mogąc wejść do budynku, wezwał policję. Leżała teraz w szpitalu, a lekarze nie spodziewali się, że przeżyje. Rodzinny prawnik radził mu, żeby jechał natychmiast, jeśli chce ją zobaczyć żywą. Zrozpaczony Ed powlókł się przez campus do wspaniałej Duke Chapel. Kościelna dzwonnica wznosiła się na wysokość dwudziestu jeden pięter, a gotycki przepych

kamiennej świątyni i witraże w ostrołukowych oknach napełniały go spokojem, gdy klęcząc, modlił się o życie panny Dorothei Jefferson Duval. Poza matką była jedyną kobietą, którą kochał. Nie mógł wyobrazić sobie bez niej życia. Wracał przez Chapel Drive, kiedy zobaczył swego brata. Stał skamieniały przez długą chwilę. Mitch był w towarzystwie innych mężczyzn, ubranych, jak i on, w

garnitury i krawaty, z teczkami w rękach. Robił wrażenie człowieka dobrze ustawionego, może nawet urzędnika, chełpliwego jak zwykle. Mimo uśmiechu na twarzy miał jak zawsze w oczach coś złośliwego. Poklepywał po plecach swoich towarzyszy, przyjazny i dobroduszny, ale instynkt mówił Edowi, że brat coś knuje. Mitch zawsze był miły, gdy czegoś potrzebował. Poza tą jedną nocą, kiedy zamordował swoją rodzinę.

Ed poczuł nagle strach i skierował się w cień kaplicy. Teraz przyszła pora, mówił mu wewnętrzny głos. Możesz pójść za nim, zabić go... pomścić matkę i ojca, braci i siostry. Nie mógł tego zrobić. Nie złapał Mitcha na gorącym uczynku, wciąż nie miał pewności. Znów ogarnął go wstyd. Uciekł, kryjąc się w cieniu, by nikt nie widział jego bólu. Następnego dnia Ed wrócił do

Charlestonu. Kwitły magnolie, biel i róż otulały wszystko. Słodki zapach lilii przepełniających ogrody mieszał się ze słonym powietrzem znad oceanu. Nigdy tego nie zapomni. Wszystkie wspomnienia o Mitchu zepchnął do głębokiego, najciemniejszego kąta pamięci i poszedł odwiedzić pannę Dorotheę. Mamzelle, byłaś tak mała i krucha, kiedy zobaczyłem cię na tym wąskim, białym

szpitalnym łóżku. Zastanawiałem się, czy w ogóle przeżyjesz. Tak niewiele było ciała na twych drobnych kosteczkach, leżałaś chłodna i samotna. Rozcierałem twoje dłonie, mówiłem do ciebie, mówiłem o tym, jak bardzo cię kocham, tak samo jak Zelda mówi teraz do mnie. Powiedziałem: Nie zostawiaj mnie, mamzelle. Jestem egoistą. Potrzebuję twojej opieki. Chcę wracać do ciebie do domu. Chcę, żebyś była

ze mnie dumna, dlatego wiem, że muszę zostać kimś. Odnieść sukces. Dla ciebie. Dla mojej babci. Siedział przy niej jakiś czas. Potem, wezwany telefonicznie, poszedł spotkać się z Bernardem Hawthornem, adwokatem rodziny. Hawthorne wyglądał na jeszcze starszego i bardziej zniedołężniałego niż Dorothea. Był kiedyś adwokatem ojca mamzelle, ale Ed nie zdziwiłby się, gdyby się okazało,

że pracował też dla jej dziadka. Jego firma na pewno to robiła. W niezliczonych szafkach pełno było zakurzonych, czerwonych teczek z napisami „Jefferson" i „Jefferson/Duval", a stary

Bernard Hawthorne powiedział Edowi, że prowadzą te sprawy jedynie przez

lojalność wobec rodziny, a nie dla pieniędzy, jako że mamzelle ich po prostu nie ma. - Wszystko, co zostawia - oznajmił - to ten wspaniały, stary dom. I to, czego nie zdążyła sprzedać. Ach, ma jeszcze działkę z domem nad morzem, w opłakanym stanie, gdzieś daleko na wybrzeżu. Zresztą też bez żadnej wartości, przynajmniej tak mi mówiono. Zajrzał do leżących przed nim notatek i Ed rozpoznał duże, zamaszyste pismo

Dorothei. Znał je z listów, które pisała do niego każdego tygodnia. - Poza tym, mamzelle przepisała już ten dom nad morzem na pana. - Hawthorne popatrzył na Eda nad połówkami okularów. - Moim obowiązkiem jest poinformowanie pana, że jeżeli postanowi pan go zatrzymać, jako nowy właściciel będzie pan od tej pory odpowiedzialny za płacenie podatku od nieruchomości i ponosi pan koszty utrzymania. Choć jak mówiłem, wątpię, czy poza samą działką

nieruchomość ma jakąkolwiek wartość. A ponieważ leży na uboczu i to nie w stronach odwiedzanych przez weekendowych turystów, jest mało prawdopodobne, żeby to się dało sprzedać. - Wzruszył ramionami i zamknął teczkę. - Mamzelle uczyniła pana także pełnomocnikiem w sprawach swego majątku. Do pana należy więc decyzja, co zrobić z domem Jeffersonów, a także opieka nad starszą panią.

Ed milczał. - Wiem, że to trudne - powiedział Hawthorne. - Jest pan jeszcze na studiach i nie ma pan dochodów. Przykro mi, panie Vincent, ale taka jest wola mamzelle. Choć nie mam wątpliwości, że spodziewała się umrzeć od razu i nie chciała skazywać pana na trudy opieki nad nią. Skazywać? - myślał Ed. Skazywać? Przecież cieszył się, że będzie miał okazję

opiekować się swoją mentorką. Tylko jak? - Proponuję, byśmy wystawili zawartość domu na licytację, a sam dom na sprzedaż, choć akurat w tej chwili nie ma wielkiego popytu na te stare, historyczne budowle. Trzeba wkładać w nie pieniądze, a młodzi ludzie nie mają ochoty zawracać sobie głowy robakami w drewnie, próchnem i starymi rurami. Chcą mieć wszystkie nowoczesne wygody. - Hawthorne znów

westchnął żałośnie. - Mam nadzieję, że kiedyś to się zmieni, ale... - Jego głos cichł. Stary człowiek siedział odchylony do tyłu, najwyraźniej zatopiony w myślach. Ed podziękował, obiecał, że oczywiście zaopiekuje się mamzelle i poprosił o wystawienie domu i jego zawartości na sprzedaż, z wyjątkiem kilku ulubionych przez mamzelle rzeczy, z którymi, jego zdaniem nie chciałaby się rozstać. Wrócił do szpitala i przez kilka godzin siedział przy mamzelle, trzymając ją za

ręką. Przemawiał do niej, obiecał butelkę bourbona Southern Comfort, kiedy tylko się obudzi i wspólny spacer w słońcu po Bartery. Opowiadał o kwitnących magnoliach i zapachu lilii. Potem podjechał autostopem do Hazard Points obejrzeć swoją posiadłość. Wiktoriański dom nad morzem, ozdobiony wieżyczkami, był równie stary i

podupadły jak rezydencja w mieście, choć dużo mniejszy. Wszystko tu się rozsypywało: belki, pomost, dach. W oknach tkwiły resztki potrzaskanych szyb, a na podjeździe kamienie poprzerastane były wysokimi chwastami. Za to z wysokiego brzegu roztaczał się zdumiewający widok: bezmiar spokojnego, błękitnego oceanu aż po jeszcze intensywniej błękitny horyzont. Małe prymitywne schodki prowadziły

na zniszczony, drewniany pomost z miejscem do cumowania, gdzie, dawno, dawno temu ojciec mamzelle trzymał zgrabny jacht żaglowy. Ed spacerował po swej posiadłości i czuł się jak król. Dzięki przyjaciółce znalazł dom. Dorothea nie zapomniała o nim, a teraz on będzie pamiętał o niej. Przyszła kolej na to, by to on został jej opiekunem.

Rozdział 43 Mamzelle sięgnęła po butelkę i Camelia pospieszył jej z pomocą. Nie mógł zrozumieć, jak ktoś tak maleńki może wlać w siebie tyle alkoholu i zaczynał podejrzewać, że żołądek starszej pani wyłożony jest blachą cynkową. - Ku memu żalowi nie umarłam wtedy, kiedy tego pragnęłam. -Mamzelle w zamyśleniu pociągnęła bourbona. - Nie miałam zamiaru być ciężarem dla mojego

młodego przyjaciela. Chciałam, by odziedziczył to wszystko, a przynajmniej wszystko, co zostało. A zamiast tego odziedziczył mnie. - Westchnęła, ale w jej bladych oczach czaił się uśmiech. - Przeze mnie i z powodów finansowych Ed musiał wziąć urlop dziekański. Zanim ostatecznie wyszłam ze szpitala, doprowadził do porządku stary dom nad morzem. Osobiście przewiózł tam wszystkie moje ulubione, stare meble. - Przejechała

dłonią po małym, starym stoliczku. W miejscach, gdzie przez wiele lat stała na nim jej szklaneczka, widniały okrągłe, białe ślady. - Stworzył mi nowy dom. Nie mogłam mu oczywiście powiedzieć, że jestem człowiekiem miasta i nienawidzę plaży, że

bez znajomych, starych ulic Charlestonu, bez moich sekretnych kątów i zakamarków, bez ukochanych sklepów z alkoholem jestem zgubiona. Do licha, powiedziałam sobie, trzymaj swój ostry język za zębami, kobieto, i to natychmiast. Dla ciebie poświęcił college, urabia sobie ręce po łokcie, opiekuje się

tobą. Który mężczyzna w twoim nędznym życiu zrobił coś takiego? Nawet nie twój kreolski tatuś, który cię kochał do szaleństwa. Ale nie aż tak. Och, nie, nigdy tak nie kochał. Podsunęła do napełnienia szklaneczkę i Camelia jeszcze raz ją obsłużył. - Powinnaś wiedzieć - powiedziała, patrząc surowo na Mel - że kiedy Ed Vincent oddaje komuś serce, to do końca. I na zawsze. Mel kiwnęła głową. Wiedziała o tym

bardzo dobrze. Dorothea popijała bourbona. - Ed jeszcze raz widział swojego brata powiedziała. - Zupełnie przypadkiem, na uniwersytecie, tego samego dnia, kiedy dowiedział się, że jestem w szpitalu, bliska śmierci. Nie wiem, które z tych zdarzeń było dla niego większym szokiem. Opowiedział mi o tym później. Mówił, że na ile mógł się zorientować, Mitch Rogan nie zmienił się ani na jotę, wyglądał tylko na człowieka, któremu się

powiodło. Od tamtego dnia nigdy więcej o nim nie wspomniał. Mel i Camelia popatrzyli sobie w oczy. Oboje myśleli o tym samym. To Mitch Rogan był niedoszłym zabójcą Eda. - Mówili mi, że wielki stary dom Jeffersonów nie ma żadnej wartości, a jednak w końcu ktoś go kupił - zbyt tanio, ale co mogłam poradzić? Przez wiele lat trwał w takim samym stanie, zrujnowany i w

rozsypce. Słyszałam niedawno, że znów go sprzedano. Ktoś go wyremontował i wygląda tak samo, jak w dawnych czasach, ale wcale nie marzę o tym, by go zobaczyć. Należy do przeszłości, a kiedy Ed mnie uratował, dokładnie tak samo, jak ja jego, postanowiłam przejąć jego filozofię. Stałam się kobietą żyjącą dniem dzisiejszym. Przeszłość w odróżnieniu ode mnie była martwa i daleka.

- Ale jest pani wciąż wśród nas. - Mel wiedziona impulsem zerwała się i uścisnęła ją, ale Dorothea odsunęła ją z lekkim zniecierpliwieniem. - Do licha, dziewczyno, nie rób więcej takich rzeczy. Omal nie wylałam drinka. Popatrzyła na nią groźnie, zanim podjęła swą opowieść. - Ed wziął ten roczny urlop. Szukał pracy gdzie tylko mógł, czasem pracował w trzech miejscach naraz. Był majstrem od wszystkiego, robotnikiem budowlanym,

rolnym, ogrodnikiem. Łapał każdą pracę. Smuciło mnie to, tym bardziej, iż widziałam, że wraca do punktu wyjścia. Obiecał mi, że wróci do college'u za rok... a potem znów za rok... i znów. - I wtedy powiedziano nam, że będzie musiał oddać dom za niezapłacone podatki od nieruchomości. Znałam pewnego antykwariusza i wysłałam Eda do miasta z resztką starych książek. Dostaliśmy za nie tyle, że wystarczyło na podatek i na starą

ciężarówkę. Ed objeżdżał Charleston i proponował wywożenie śmieci z posesji, za dość niską cenę. To była okazja. Sam nosił pojemniki i wysypywał ich zawartość do pudła samochodu. Potem jechał na wysypisko i tam wyrzucał to paskudztwo. Dorothea popatrzyła w oczy Mel. - Serce mi pękało - powiedziała po prostu. - Chciałam przecież, by miał lepsze życie. A skończyło się na czymś takim. Ale

fałszywa duma nie leżała w naturze Eda. Robił wszystko, co trzeba, by utrzymać nasz mały dom. Nie było to zbyt dobre życie, ale był panem samego siebie. Rok później mógł już kupić drugą ciężarówkę i zatrudnił młodego chłopaka do pomocy. Po pięciu latach z dwóch samochodów zrobiło się pięćdziesiąt i bardzo szybko Ed miał monopol na obsługę wszystkich nowych dzielnic, w starej

części miasta i w całej Karolinie Północnej. Ale dobrze się zakonspirował. W pracy używał nazwiska Theo Rogan. Myślę, że nie chciał splamić swego nowego, wielkiego nazwiska - zwłaszcza Jefferson związkami z wywożeniem śmieci. Bałam się o niego, bo myślał tylko o pracy. Z nikim się nie spotykał, chyba że od czasu do czasu z jakąś dziewczyną poznaną w barze albo na spacerze. Ale

kobietom się podobał. Zawsze. Był przystojnym młodym człowiekiem. On też lubił kobiety. Ale nigdy nie przyprowadził żadnej z nich do domu i nigdy się nie zakochał. Był zbyt zajęty. Kiedy miał dwadzieścia osiem lat, zaproponowano mu, by sprzedał swoją firmę, wówczas już największą w południowych stanach. Pieniądze były spore, choć nie

przesadnie, ale Ed podejrzewał, że oferta wyszła od konsorcjum związanego z mafią, więc gdyby odmówił, mogliby i tak przejąć firmę. Siłą, gdyby to okazało się konieczne. Przyjął więc propozycję. Mając pierwsze prawdziwe, duże pieniądze w kieszeni przeprowadził mnie razem ze wszystkimi moimi ulubionymi drobiazgami w te wspaniałości w Fairlands. Zamknął dom

nad morzem, zostawił tam tylko parę starych mebli, obrazek drewnianego domku i podobne rzeczy. A potem pojechał na północ. Szukać szczęścia. Mój Boże, jakże się mu to udało - dodała z nikłym uśmiechem. - Powiedział mi, że w chwili, kiedy z Triborough Bridge zobaczył rysujące się na horyzoncie wieżowce Manhattanu, poczuł, że jest w domu. Tam było jego miejsce.

Rozdział 44 Camelia wymeldował ich z hotelu Omni w Charlestonie; zdążyli na późny, popołudniowy lot do Nowego Jorku przez Atlantę. Mel na wpół leżała w fotelu.

Milczała i wyglądała na wyczerpaną. Camelia popatrzył na nią. Mel była pogrążona w myślach, najwyraźniej przetrawiała w sobie historię życia swojego ukochanego. Czyżby Ed był innym człowiekiem niż ten, którego znała? Możliwe, ale Camelia wiedział, że w niczym nie zmieni to jej miłości. Na lotnisku w Atlancie panował wyjątkowy ruch, a lot do Nowego Jorku był

opóźniony. Usiedli w barze i zamówili dwa piwa. - Oczywiście zrobił to Mitch powiedziała Mel dokładnie w chwili, gdy zadzwonił telefon Camelii. Przeprosił ją i podniósł komórkę do ucha. Mel rozglądała się po lotnisku. Była tu jako małe dziecko, ale wtedy nie było jeszcze tego ogromnego, pretensjonalnego budynku. Południe, świat jej dzieciństwa, na każdym kroku rozrastało się do

potwornych kształtów i rozmiarów. Westchnęła i zwróciła głowę ku Camelii. Skończył rozmowę. Na surowych zazwyczaj ustach pojawił się drwiący uśmiech. - Mamy dossier Mitcha Rogana. Jak powiedział nasz stary dobry szeryf Duxbury, niezły był z niego numer. Okradł Michaela Hainsa. Odsiedział, kiedy go w końcu złapali. Ale szybko wrócił do interesu. Z pieniędzmi w kieszeni. A potem Hains

umarł podczas wakacyjnej wycieczki na Kajmany. I to w podejrzanych okolicznościach. Ale znów niczego nie udowodniono. Chodziły plotki, że Mitch Rogan maczał w tym palce. Miał jeszcze sporo konfliktów z prawem: oszustwo, afery z nieruchomościami, handel narkotykami, podejrzenie o popełnienie morderstwa. Na liście jego przestępstw jest wszystko, o czym mógłby zamarzyć kryminalista. Cokolwiek wymyślisz, Mitch Rogan na

pewno to zrobił. - Mówiłam ci - Mel posłała mu triumfalny uśmiech. - Mitch chciał zabić Eda, bo Ed wiedział, że Mitch zamordował ich rodzinę. Camelia popatrzył na nią ze współczuciem. - Mitch Rogan zginął dziesięć lat temu powiedział - w wypadku na morzu, na Bahamach. Wybrał się na ryby. Nikt nawet nie zatroszczył się o tego sukinsyna na

tyle, żeby przywieźć go do domu. Został pochowany tam, na miejscu. Mel wpadła w depresję. Wydawało jej się, że lot do Nowego Jorku nigdy się nie skończy, a jazda z lotniska Kennedy'ego do szpitala zdawała sięjeszcze dłuższa. Sądziła, że znaleźli zabójcę. Okazało się, że nie mają nic. Wyprawa do Hainsville i do Charlestonu była bezowocna. Wrócili do punktu wyjścia. Jednak nie całkiem. Znała teraz przynajmniej historię życia Eda i

zachowa ją jak najdroższy skarb do końca życia. Być może pozostanie ci tylko tyle, mówił jej gdzieś w środku cichy, złowieszczy głos. Nerwowo zaklinała w duchu kierowcę, by jechał szybciej, szybciej... Spanikowana i przerażona wyskoczyła z samochodu, zanim na dobre się zatrzymał i popędziła po schodach, przez automatyczne, rozsuwane drzwi, które ledwie zdążyły

zarejestrować, że ktoś czeka na wejście. Camelia patrzył za nią. Zapomniała o jego istnieniu. Westchnął, ale rozumiał, że tak być powinno. Wyjął telefon i zadzwonił do domu. - Będę za parę godzin, kochanie powiedział Claudii i usłyszał, jak wybucha śmiechem wobec tych niespodziewanych czułości. - Za długo byłeś na Południu - odparła. Od kiedy to mówisz do mnie „kochanie"?

Zawsze mówiliśmy do siebie tesoro „skarbie". - I nadal tak jest. Skarbie - dodał miękko. Ma rację, pomyślał. Za długo był na Południu. Mel Merry dew całkiem go omotała. Myślał ojej pocałunku, kiedy zmęczony wracał na komisariat, do miejsca, które Claudia nazywała drugim domem wiecznego detektywa. Z sercem w gardle Mel gnała nie kończącym się, lśniącym korytarzem. Nigdy nie

powinna była go zostawiać, może już jest za późno... Brotski spacerował po holu ze spuszczoną głową i rękami założonymi do tyłu, zupełnie jak Camelia. Na dźwięk kroków Mel nagle stał się czujny. - Ach, to pani - powiedział coś w rodzaju powitania. - Wróciła pani. - Dzień dobry, panie Brotski - zawołała, uprzejma jak zawsze, biegnąc do drzwi. - Proszę pani, tam jest lekarz. Nie może pani wejść... Było jednak za późno. Mel

zdążyła wbiec do środka. Przy łóżku Eda stał Art Jacobs. Patrzył ze smutkiem na starego przyjaciela. Podniósł wzrok, kiedy Melba wpadła do pokoju. Objął spojrzeniem jej jasną czuprynę, wielkie oczy, w których malowało się cierpienie, długie nogi, krótką spódniczkę i specyficzną, jej tylko właściwą aurę. - Jak się masz, Zeldo - przywitał ją, wyciągając rękę. Chwyciła ją, jakby ratował jej

własne życie, a nie Eda. - Co z nim? Dobrze? Och, proszę powiedzieć, że się nie pogorszyło. - Nadal jest bez zmian, jeśli o to pani chodzi. Opadła na brzeg łóżka i patrzyła na Eda, nieruchomego, wciąż podłączonego do respiratora. - Och, dzięki Bogu, że nie umarłeś, kiedy mnie nie było - szepnęła. Piknął monitor, bo serce Eda zaczęło pracować odrobinę szybciej.

Doktor Jacobs ze zdumieniem popatrzył na ekran. Nie było żadnych wątpliwości. Ed wiedział, że ta kobieta tutaj jest. Wróciłaś, znów jesteś przy mnie, maleńka. Po co tam jeździłaś? Dlaczego do Hainsville? Zamknąłem tę część mego życia i wyrzuciłem klucz. To boli, nawet teraz... I ciągle noszę w sercu tę skazę, wciąż chcę zabić Mitcha. Wiem, że to złe, mama nie musi mi mówić, że to grzech, ale ta nienawiść może we mnie pozostać na

zawsze... Nigdy więcej go nie widziałem, wiesz o tym. Nigdy, od tamtego dnia w Duke. I dzięki Bogu za to, bo w przeciwnym razie on by zginął, a ja na pewno siedziałbym w więzieniu... Mel nachyliła się jak najbliżej Eda i szeptała mu do ucha. Rozpoznałby ją wszędzie, jak ślepiec, tylko po zapachu, na zawsze już wpisanym w jego zmysły. - Mamzelle Dorothea prosiła, żeby cię uściskać. Ona bardzo cię kocha, Ed.

Opowiadała mi o tobie i o tym, jak ciężko pracowałeś. Jak zajęła się tobą, a potem jak ty opiekowałeś się nią. Jestem z ciebie taka dumna, kochanie. Bardzo dumna. Poczuł na policzku jej łzy. Nie wytarłby ich nawet gdyby mógł. Był szczęśliwy, że płakała, bo jej łzy świadczyły o trosce. Mówiły, że go kocha. Zelda, Zelda... - Znów będę musiała cię opuścić, Ed powiedziała, a sama myśl o tym przyprawiła

go o wewnętrzny dreszcz. - Chodzi o Riley. Muszę do niej pojechać. Minęło już osiem dni od czasu, kiedy do ciebie... - Nie mogła się przemóc, żeby powiedzieć „strzelali". Być może nie zdawał sobie sprawy, że ktoś do niego strzelał i mogłoby go to przestraszyć. Riley. Córka Zeldy, ciało z jej cudownego ciała. Tak bardzo chciałem drugiej, do pary. Tym razem także mojej, choć Riley pozostanie na zawsze moją pierwszą

córką. Zachciało mu się śmiać z samego siebie. No proszę, planuję nowe dziecko, choć nie mogę nawet otworzyć oczu, nie mówiąc już o innych ojcowskich obowiązkach! - Nie będzie mnie tylko przez jedną noc, kochanie - powiedziała, ściskając mocniej jego rękę. - Tylko jedną noc. Ale Riley bardzo mnie potrzebuje. Chciałaby, żebym jej opowiedziała o tobie osobiście, a nie przez telefon. Kto wie, może przywiozę

ją tutaj - przyszło jej nagle do głowy. Oczywiście, musisz pojechać. Nagle poczuł zmęczenie, straszliwe zmęczenie... Odpływał, pogrążał się w czarnej dziurze, na której końcu nie było żadnego światełka. Mel poczuła na swym ramieniu rękę Arta Jacoba. - Daj mu teraz odpocząć, Zeldo powiedział, pomagając jej wstać.

Spojrzała z ukosa, gdy usłyszała „Zeldo", ale Art był przecież przyjacielem Eda. Nic się nie stało, w porządku. - Przykro mi, ale niechcący słyszałem waszą rozmowę - powiedział Art z uśmiechem. - Nie martw się, zajmę się nim, kiedy cię nie będzie. - Obiecaj mi, że go zastanę, gdy wrócę patrzyła na niego natarczywym wzrokiem. Skinął głową.

- Przyrzekam, że zrobię wszystko, co w mojej mocy - powiedział. Mel wiedziała, rzecz jasna, że Art nie może obiecać niczego więcej.

Rozdział 45 Riley i Harriet czekały na Mel na lotnisku. Były równie promienne i radosne jak cały ten rozsłoneczniony, kalifornijski dzień. Riley wpadła w objęcia mamy i

wierciła się w uścisku jak wiewiórka, pokrywając pocałunkami szyję, twarz i wszystko, do czego tylko mogła się dobrać. O Boże, jak dobrze jest poczuć bliskość swojego dziecka, te szpara-gowate nogi mocno obejmujące jej ciało. I zapach: świeżo umyte włosy, czysta bawełniana koszulka, która wysychała po praniu w słońcu przed domem. A także smak. - Jesteś słodka jak lody - powiedziała Mel, gwałtownie odwzajemniając pocałunki.

- Śmierdzisz samolotem i starą kawą skarżyła się uszczęśliwiona Riley, a Mel śmiejąc się, postawiła ją z powrotem na ziemi. Przytulając Riley, drugą ręką objęła Harriet, która też nie wysilała się na komplementy, choć widać było, że ucieszyła się na jej widok. - Wszawo wyglądasz - powiedziała prosto z mostu. - Dzięki - odpowiedziała Mel z uśmiechem. - Ale to i tak nic w porównaniu z tym,

jak się czuję. - Co z Edem, mamo? Czy obiecał, że znów będzie do nas przyjeżdżał w niedziele?

- Ed ma się lepiej, kochanie. Rozmawiałam z doktorem, który obiecał mi, że z Edem będzie wszystko w porządku podczas mojej nieobecności. Jestem pewna, że dotarła do niego twoja wiadomość i gdy tylko poczuje się lepiej, znowu będzie do nas przyjeżdżał w każdą niedzielę. - A co ze mną? - żaliła się Harriet, taszcząc stary worek podróżny Mel w kierunku parkingu. - Co mam robić w niedziele? Siedzieć sama?

- Och, Harriet - wielkie brązowe oczy Riley, takie same jakjej mamy, nagle posmutniały. Nie chciała urazić jej uczuć. - Ty też możesz do nas przychodzić, jeśli tylko masz ochotę. - W porządku, nie przejmuj się. Po tygodniu spędzonym z tobą mam ochotę na wychodne w niedzielę. Wolę być sama śmiała się. - Żartowałam, Riley dodała, żeby nie było nieporozumień.

Harriet usiadła za kierownicą starego volvo, a Mel z przytuloną do niej Riley z tyłu. Objęły się ramionami i wymieniały pocałunki. Obiecywała jej przysmaki, nawet lody przed kolacją, jeśli tylko zechce. Czy zechce? Riley poinstruowała Harriet jak dojechać do najbliższego sklepu z lodami, znała tę drogę na pamięć. A potem, liżąc lody - Mel pistacjowe, Harriet kawowe, a Riley mieszane, waniliowoczekoladowe

z różnymi dodatkami - pojechały do domu. Mel rozglądała się po swoim ciasnym, zapuszczonym domu, jakby oglądała go pierwszy raz. Nic się nie zmieniło. Te same porysowane drewniane podłogi, zbieranina mebli, stare pianino, w którym w dwóch klawiszach brakuje okładziny, a prawy pedał zacina się w najważniejszych momentach. Ogromna kanapa kupiona na wyprzedaży, pasująca raczej do pałacu niż do małego domku - jej brązowy

aksamit przykrywały kremowe, szydełkowe narzutki. Kuchnia w wesołych śródziemnomorskich żółciach i błękitach, w oknach na górze firanki, które wydyma nadmorska bryza, weranda zagracona rzeczami Riley i hamak ze stosem zgniecionych poduszek. Lola tańczyła przed nimi na tylnych łapach. - Jak pies z cyrku - powiedziała z dumą Riley, gdy suczka skamlała, łapała je za

kostki i coraz bardziej potęgowała chaos. W mgnieniu oka pojawiło się jedzenie i otwarta butelka wina. Wszystkie trzy mówiły jednocześnie. Mel opowiadała o najnowszych postępach śledztwa, Harriet o najświeższych sprawach ich firmy, a Riley przeszkadzała przy każdej możliwej okazji, wtrącając własne, niezwykle ważne opowieści o szkole, a zwłaszcza o Jasonie Masonie, który, jak stwierdziła z

pogardą, wciąż łazi za nią, jak jakiś dupowaty prywatny detektyw". Harriet i Mel popatrzyły na siebie zdumione, a potem na Riley. - Gdzieś ty się nauczyła takich wyrażeń? - zapytała Mel. - W Internecie. Nie uwierzyłabyś, co tam można znaleźć. - Wyobrażam sobie - powiedziała ponuro Mel. - Dobra, w takim razie przechodzimy na nadzór, moja mała.

- Nie jestem mała. Jestem najwyższa w klasie. Mel westchnęła: - Wiem, kochanie. To się nazywa kompleks drągala. Riley chichotała, zajmując miejsce przy starym, sosnowym stole. Lola wskoczyła jej na kolana i ten jeden raz Mel nie kazała jej zejść. Ten wieczór był wyjątkowy i dotyczyło to także Loli. Szczęście, pomyślała Mel, rozglądając się po swoim domu i małej rodzince, jest

tam, gdzie jest serce. Nie licząc oczywiście tej części jej serca, która pozostała na Manhattanie. Przy Edzie.

Rozdział 46 Dwieście kilometrów na południe od Los Angeles Gus Aramanov siedział w swoim biurze koło basenu jachtowego w San Diego. Handlował jachtami. Jego żona Lila

sądziła, że musi być dobry w tym, co robi, ponieważ rodzinie niczego nie brakowało. Ale też nie wiedziała, ile dokładnie Gus zarabia, bo nigdy nie mówił z nią o sprawach finansowych. Kazał jej kupować wszystko, czego potrzebuje dla siebie i dwójki dzieci i o nic się nie martwić. Byli małżeństwem od siedmiu lat. Mieli ładny dom z czterema sypialniami i trzema łazienkami, stojący przy miłej ulicy na przedmieściu San Diego, biały dywan na

cały pokój, specjalną salkę telewizyjną z ogromnym ekranem, lincolna navigatora dla Liii i mercedesa E350 dla Gusa. Samochody stały w dużym, trzymiejscowym garażu, razem z rowerami dzieci. W szafie Liii wisiały najlepsze rzeczy z najelegantszych sklepów, w domu była służąca, a dzieci chodziły do drogich przedszkoli. Lila nie zadawała więc żadnych pytań. Gus Aramanov był o ponad dwadzieścia lat starszy od swojej pulchnej żony. Kiedy

byli sami w łóżku - to znaczy kiedy nie przytulało się do nich żadne z dzieci szeptał jej do ucha, że jest jego „małą laleczką". A Lila nazywała go „wielkim misiem". Gus miał metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu, ciemne włosy, nalaną twarz i posturę robotnika budowlanego - gruby kark, muskularne ramiona i długie ręce. Nosił zwykle ciemne okulary ukrywające fakt, że jego oczy miały dobrotliwy wyraz. „Miś" rzeczywiście był dla niego najlepszym określeniem.

Gus włączył pocztę głosową i odebrał tylko jedną wiadomość. Była krótka i treściwa. Aż za dobrze wiedział, od kogo pochodziła. - Spieprzyłeś dwa razy - mówił Mario

de Soto. - Albo go załatwisz w przyszłym tygodniu albo załatwią ciebie. Gus poczuł nagłe ukłucie w piersi. Oczy wyszły mu na wierzch. Zerwał się na równe nogi, ściskając oparcie krzesła i uderzał pięścią w pierś. Ogarnął go straszliwy, gwałtowny ból. Kilka miesięcy wcześniej późnym wieczorem Gus Aramanov alias George Artenski odebrał pierwszą telefoniczną

wiadomość dotyczącą Eda Vincenta. Świetnie by się bez niej obszedł. Zbliżał się weekend, a on obiecał dzieciom, że zabierze je do aąuaparku. Ale biznes to biznes. Kazał Liii spakować go do wyjazdu, ponieważ musi zdążyć na pierwszy samolot następnego ranka. - Przecież obiecałeś - miała na końcu języka, ale zacisnęła usta. Wiedziała, że lepiej nie narzekać. Wczesnym rankiem następnego dnia Gus pocałował ją na do widzenia, pojechał na

lotnisko i złapał pierwszy lot do Nowego Jorku. Stamtąd, pod innym nazwiskiem i z innymi dokumentami odleciał do Charlestonu. Miał przy sobie tylko teczkę i mały neseser spakowany przez Lilę. W Charlestonie wynajął forda taurusa i zameldował się w hotelu pod nazwiskiem Edgar Forrest z Key Biscayne na Florydzie. - Czekam na przesyłkę - powiedział w recepcji. - Powinna już tu być.

Recepcjonista wręczył mu paczkę, którą Gus pokwitował i zabrał do pokoju. Włączył telewizor i trafił na lokalną prognozę pogody. Deszcz, który lał w okolicy przez cały dzień, przeszedł w tropikalną burzę, istniała możliwość, że jeszcze się nasili i połączy z huraganem Julio. Gus z niepokojem popatrzył na zegarek. Powinien już jechać.

Otworzył paczkę, ostrożnie rozwinął półautomatyczną sigmę 0.40 Smith & Wesson i umocował tłumik. Zapiął elastyczny pas z kieszeniami i ułożył pistolet w kieszeni na wysokości pępka. Poklepał go z zadowoleniem, zanim zapiął na wierzchu koszulę. To była ulubiona broń do takich robótek jak ta, a ułożenie w specjalnym pasie pozwalało na jej błyskawiczne użycie. Zostawił włączony telewizor i zawiesił

na zewnętrznej klamce tabliczkę z napisem „Nie przeszkadzać". Ostrożnie prowadził taurusa w ulewnym, zacinającym deszczu. Przednie wycieraczki pracowały z maksymalną szybkością. Bał się, że przyjedzie za późno i przeklinał samego siebie, że nie sprawdził wcześniej prognozy pogody. Było prawie wpół do dziesiątej, kiedy przejechał niewielki most

łączący cypel ze stałym lądem. Przez bębnienie deszczu w dach samochodu słyszał ryk fal. Zatęsknił za swoimi chłopcami i odwołaną wyprawą do aquaparku. Wyjął z teczki czarną, plastikową pelerynę, narzucił ją i wyciągnął parę czarnych rękawiczek z lateksu. Przeklinając ulewę, wygramolił się z samochodu i ciężkim, niezdarnym krokiem pobiegł w stronę domu. Zatrzymał się w cieniu frontowej werandy, żeby

zorientować się w sytuacji; nie wiedział, czy Ed Vincent już przyjechał. Gus znał tutejszy system alarmowy i podejrzewał, że go nie włączono, choć pozwalał na to awaryjny agregat. Otwarcie nieskomplikowanego zamka nie zajęło mu nawet minuty. Był przecież profesjonalistą. Wewnątrz było ciemno. Stał przez chwilę, nasłuchując. Okna dużego pokoju wychodziły na ocean. Powiedziano mu, że kuchnia jest od frontu, po lewej

stronie. To znaczy, że biblioteka znajduje się na końcu, po prawej. Bezszelestnie, w tenisówkach przeszedł po wypolerowanej, drewnianej podłodze. Miał koci wzrok, widział w nocy; jakiś osobisty radar pozwalał mu wyczuwać przedmioty, do których się zbliżał. Jeszcze raz zatrzymał się i nasłuchiwał pod drzwiami biblioteki. Ze środka dobiegały ciche szczęknięcia. Znał ten odgłos. To

dźwięk zamka. Lekko pchnął drzwi, które otworzyły się niemal bez skrzypnięcia. Przed otwartym sejfem wmurowanym w ścianę stał mężczyzna. Gus podejrzewał, że tamten nawet nie słyszał pięciu strzałów, które dostał w plecy; po prostu ugięły się pod nim nogi i jak harmonijka złożył się na podłodze. Jak marionetka, którą odcięto od sznurków, pomyślał Gus z rozbawieniem. Podszedł, żeby przyjrzeć mu się z bliska. Wierzch głowy był odstrzelony i mózg

mężczyzny krzepł na jego twarzy. Ale i tak Gus mógł spostrzec szeroko otwarte, obojętnie patrzące, brązowe oczy, oliwkową cerę, wąsy i czarne włosy. Był to Latynos, przypuszczalnie Kubańczyk. Grube krople potu spłynęły nagle po łysiejącej czaszce Gusa i zalały oczy. Zabił nie tego człowieka.

Rozdział 47 Gus analizował sytuację. Pieprzony pech sprawił, że facet musiał wybrać akurat ten wieczór na włamanie do domu. Teraz będzie musiał

zaczekać na przyjazd Eda Vincenta. Musi skończyć robotę, do której został wynajęty. Zbierał z dywanu stosy studolarowych banknotów, niektóre zaplamione krwią i wypychał nimi kieszenie kurtki. Nie należy marnować tak nadzwyczajnej okazji - w końcu czekała go jeszcze dodatkowa robota. Z żalem pomyślał, że nie ma szansy, by jutro wrócić do Liii i do dzieciaków, tak jak obiecał. I wtedy zadzwonił

dzwonek. Gus wśliznął się głębiej pod klatkę schodową. Sigma była nabita i gotowa. Miał nadzieję, że nie jest to szeryf ani ekipa ratunkowa, która sprawdza, czy w domu jest wszystko w porządku. - Halo? Kobieta. - Jest tam kto? Słyszał, jak porusza się przy drzwiach, dostrzegł zarys jej czarnej sylwetki na tle

jeszcze czarniejszej nocy. I w tym momencie oślepiło go zapalone światło. Rozpłaszczył się na ścianie i wstrzymał oddech. Głupia suka krążyła po domu jak po własnym, jadła galaretki, na litość boską... Za moment będzie w bibliotece. Robiło się gorąco. Lepiej się stąd wynieść. Trzasnęły za nim pchnięte wiatrem drzwi wejściowe. Zatrzymał się na chwilę, widząc potężną, srebrzystą ciężarówkę zaparkowaną pod domem. Przeczytał

napis na burcie. Do Przodu. Co do diabła robi ta baba, prowadzi taki wóz? Czy Ed Vincent się wyprowadza? W nocy? Wicher zaatakował go z całą mocą. Gus dotarł do swego forda przemoczony, ledwie dysząc. Jezu, co za noc. Co tu, u diabła, właściwie robi? Klnąc, włączył stacyjkę. Coś się zakrztusiło i umilkło. Spróbował jeszcze raz.

Samochód nie reagował. Nie ma szans na szybką ucieczkę. Jak, kurna, miał się stąd wydostać? Głupi Kubańczyk zepsuł mu cały wieczór. Wszystko miało pój ść gładko. A teraz trzeba było jeszcze przejmować się jakąś babą. A właściwie co stało się z Edem Vincentem? Trzymał dłoń na sigmie wciśniętej w pas. Sprawa się komplikowała. Chyba będzie

musiał zabić także tę kobietę. Później może wyrzucić oba ciała do oceanu. Przy takiej fali morze zaniesie je daleko, pewnie nigdy ich nie odnajdą. Ale to znaczy, że będzie musiał przeczekać burzę. A samochód i tak nie zapali. W tym momencie zdał sobie sprawę, że jedynym samochodem, którym w tych warunkach można przejechać przez most, jest stojąca obok wielka, srebrzysta ciężarówka.

Wrócił do domu. Wcisnął kontakt. Światło zgasło. Chwycił dziewczynę, gdy tylko zaczęła krzyczeć, ale musiał z nią walczyć. Była silna, niczym żywy przewód elektryczny, wyrywała się z rąk. Dorównywała mu wzrostem i Gus z trudem zdołał ją utrzymać. Wyrwała mu się, ale był szybszy. Pierwszy dopadł samochodu. A potem miał ją w ręku. A w każdym razie tak mu się zdawało, dopóki nie walnęła tą cholerną ciężarówką

prosto w drzewo. Gus był pewien, że to koniec, ale cała siła uderzenia poszła na kobietę. Leżała w poprzek siedzenia, zalana krwią z rozbitej głowy, jak martwa. W końcu widział śmierć wystarczająco wiele razy, by się na tym poznać.

Rozdział 48

Jakoś udało mu się wrócić do hotelu. Był obszarpany i przemoczony, ale jego wygląd nie budził komentarzy, w końcu był huragan i wszyscy prezentowali się podobnie. Później zobaczył w wiadomościach, jak specjalistycznym sprzętem rozcinają samochód, żeby dostać się do ciała kobiety. Patrzył zafascynowany na scenę rozgrywającą się na ekranie hotelowego telewizora i zastanawiał się, jak u diabła zdołał

wyjść z tego cało. Kabina była zmiażdżona, na jej dachu wciąż leżało drzewo. I wtedy powiedzieli, że kobieta żyje. W osłupieniu wpatrywał się w karetkę, która zabierała ją do szpitala, gdzie, jak usłyszał później, stwierdzono pęknięcie czaszki i wstrząs mózgu. „Na szczęście powiedział reporter. - Miała szczęście, że nie zginęła w tej strasznej chwili, kiedy ogromne, stare drzewo zmiażdżyło kabinę".

Ha. Nawet nie wiedzą jakie szczęście. Twarda suka. Gus miał nadzieję, że do trzech razy sztuka i że za trzecim razem to jemu się uda. Znów westchnął. W tej chwili okoliczności raczej mu nie sprzyjały. Był na tyle sprytny, że wolał przeczekać to wszystko w hotelu. Następnego dnia, późnym wieczorem, kiedy huragan ostatecznie ustał, wynajął samochód terenowy i pojechał z powrotem nad morze. Serce mu waliło, a dłonie miał spocone,

kiedy zbliżał się do mostu. Myśl o tym, że ma go jeszcze raz przekroczyć nie była miła, ale tym razem zniszczona jezdnia mostu była przynajmniej nad wodą.

Niełatwo było jednak doprowadzić dom

dp porządku. Gus przywiózł szczotki do szorowania, szmaty i odplamiacz. Krwi było dużo, ale szczęśliwie na starym, wschodnim dywanie nie wyglądało to tak źle. Sprzątnął bałagan i włożył ciało Kubańczyka do dużej lodówki, którą kupił specjalnie w tym celu. Wyprowadził łódź, obciążył lodówkę łańcuchami i wypchnął ją za burtę, wyrzucając w ślad za nią pistolet. Patrzył, jak cały ładunek ginie pod

falami. Morze było wzburzone, ale Gusowi to nie przeszkadzało, znał się na żeglowaniu i doprowadził łódź szczęśliwie do drewnianego pomostu. Na koniec doczepił wynajętego taurusa do terenowego samochodu, którym przyjechał i odholował go z powrotem na lotnisko. Nie zostawił żadnych śladów. Kiedy wyjeżdżał, dom nad morzem był czysty jak świeżutko wykończony mercedes. Póki co, kobieta nic nie powiedziała

glinom. Wiedział o tym z telewizyjnych wiadomości i z gazet wychodzących w Karolinie Północnej i Południowej. Kupował je na dużym stoisku z prasąw San Diego. Miał nadzieję, że wstrząs mózgu wyczyścił jej pamięć. Istniało jednak ryzyko, z którym należało się liczyć, że kobieta mogła go rozpoznać. Otworzył w swoim komputerze ogólnokrajowy spis telefonów i rozpoczął

poszukiwanie w Charlestonie, Raleigh i innych dużych miastach stanów Karoliny Północnej i Południowej nazwy, którą widział na ciężarówce. Do Przodu. Potem przeszukał jeszcze sąsiednie stany Wirginię, Georgię, Tennessee i Alabamę. Bez skutku. Gus przechylił się na krześle do tyłu i podniósł do ust opróżnioną do połowy butelkę Smirnoffa. Minęło dziesięć dni od czasu, gdy w końcu dopadł Eda Vincenta

wysiadającego ze swojej cessny na lotnisku La Guardia. Wpakował w skurwiela cztery pociski. Każdy inny byłby już trupem. Nawet lekarze nie mieli pojęcia, jakim cudem wciąż się trzyma. Gdyby Vincent nadal żył, Gus musiałby wybrać się do tego szpitala, żeby go wykończyć, a to byłoby ryzykowne. Naprawdę ryzykowne. A poza tym martwił się kobietą w ciężarówce, choć, Bogu dzięki, Mario de Soto nie wiedział ojej

istnieniu. Ani o martwym Kubańczyku. I oczywiście nie miał pojęcia o pieniądzach z sejfu. Jęczał, kryjąc twarz w dłoniach. Zwróciłby te pieniądze w okamgnieniu, gdyby tylko pozwoliło mu to wyplątać się z kłopotów. Kobieta powinna była zginąć w wypadku. Ed Vincent powinien był zginąć na lotnisku. Gdyby wszystko odbyło się, jak należy, sprawy byłyby dziś proste. Ale

nie są i on ma kłopot. Jasna cholera, musi ją odnaleźć. Rozdział 49 Na Wschodnim Wybrzeżu, w Miami, Mario de Soto nacisnął przycisk „koniec rozmowy" na swojej Nokii. Był dużym, masywnie zbudowanym mężczyzną. Miał gładko ogoloną twarz, wąskie oczy, ciemne włosy z pasemkami siwizny i przynajmniej czterdzieści kilo nadwagi. Krzywił się, patrząc na ocean z okna

swego biura wyłożonego różowymi stiukami i utrzymanego we włoskim stylu. Gdyby chciał, z miejsca, w którym stał, mógłby zobaczyć rozległe zielone trawniki okalające dom, rzędy smukłych palm wyznaczających granice jego posiadłości, a za tym wszystkim - błękitnozie-lony Atlantyk. Ale Mario nie patrzył. Miał na głowie inne sprawy. Wszedł w interes. Miał dostać swój

udział pod warunkiem, że przed upływem ustalonego terminu załatwi Eda Vincenta. Dał na to słowo. Teraz jego obietnica została złamana i Mario de Soto był wściekły. Nietrudno było wynająć płatnego zabójcę. Sztuka polegała na tym, by znaleźć najlepszego. A najlepszy był Gus Aramanov alias George Artenski. Tyle tylko, że tym razem zawiódł, a czas uciekał.

Jeżeli Ed Vincent nie umrze i to szybko, coś trzeba będzie z tym zrobić. Przed chwilą zadzwonił do Maria Alberto Ricci. Mówił cicho, jak zawsze, radząc, by lepiej zajął się tą sprawą. Nie powiedział „bo inaczej", ale Mario zrozumiał, w czym rzecz. Jeśli nawali, koniec z interesem. Działał tu łańcuszek powiązań: Ricci obiecał załatwienie sprawy inwestorom, Ricciemu obiecał to de Soto, a jemu z kolei

- wynajęty zabójca. W każdym miejscu coś mogło się zaciąć. I zacięło się. Najpierw przez ten cholerny huragan, a potem przez obsuwę Aramanova. Jeszcze raz wystukał służbowy numer Aramanova na Zachodnim Wybrzeżu. Chodził tam i z powrotem po chłodnej, marmurowej posadzce, słuchając dzwonka. Nikt nie odpowiadał. Od dwóch dni nikt nie odpowiadał. Ze złością wystukał jego numer domowy.

- Rezydencja Aramanova. - Głos Liii brzmiał dźwięcznie. Jej gosposia miała wolny dzień, ale Lila lubiła udawać przez telefon pokojówkę, żeby wiedziano, że stać ją na służbę. - Szukam Gusa. - Mario mówił obcesowo i ze zniecierpliwieniem. - Proszę spróbować w biurze. - Lila była zaskoczona. Gus nigdy nie podawał domowego numeru nikomu ze swoich służbowych znajomych.

- Próbowałem. Szukam go od dwóch dni. - Och. Czy mogę mu coś przekazać? Czy ma do pana zadzwonić? -Lila poczuła się niepewnie. W głosie rozmówcy było coś groźnego. Nie krzyczał, ale jego ton ją przestraszył.

- Niech zadzwoni do Maria.

Natychmiast, pani Aramanov. Mario skończył rozmowę i znów podszedł do okna. Tym razem dostrzegał już widok za oknem, ale był to szczególny sposób patrzenia. Nie widział ogniście czerwonych i jaskrawofioletowych bugenwilli pnących się po otynkowanej na różowo ścianie, tylko ogrodzenie pod napięciem i idące górą przewody. Nie widział słońca skrzącego się jak płynne złoto na zielono-niebieskim oceanie, a potężne

stalowe bramy, wartownię i dwóch uzbrojonych mężczyzn z pistoletami automatycznymi uzi gotowymi do użycia. Nie widział chłodnego, ciemnego błękitu rozległego basenu ani nieskazitelnej, czerwonej nawierzchni kortów. Widział kamery na podczerwień, ukryte w krzakach czujniki i tresowane bojowe dobermany pilnujące posesji. Mario de Soto patrzył na więzienie. Oczywiście, rezydencja w Miami różniła się od więzień, w których

zdarzało mu się siedzieć, tu przynajmniej miał własnego kucharza. Ale ostatnio stracił apetyt i najczęściej jadł tylko warzywa z rusztu, a od czasu do czasu kawałek ryby. Przestał pić, odkąd trzy lata temu niemal wykończył go atak serca. Pił tylko mleko, zawsze z dodatkiem paczki czekoladowych ciasteczek z kremem. Nie był w stanie sobie ich odmówić i wcale nie było to przyzwyczajenie z dzieciństwa. W

tamtych czasach nigdy ich nie jadał. Miał kierowcę i czarnego mercedesa SL900, a także czerwone ferrari i ciemnoniebieskiego bentleya. Rzadko jednak gdziekolwiek wyjeżdżał. Miał dziewczynę, atrakcyjną blondynkę. Dostawała stosy klejnotów, najlepsze perfumy, seksowną bieliznę i ubierała się u Versacego. Ale jego już to nie brało. Mario stracił apetyt najedzenie i na życie. Dopóki kilka tygodni temu nie

złożył mu wizyty Alberto Ricci. Alberto działał w branży nieruchomości, przez zarejestrowaną na Kajmanach spółkę pod nazwą Monster Development. Grał o wysoką stawkę. W wojnie na oferty kupna nieruchomości na Piątej Alei trafił na twardego przeciwnika. Na Eda Vincenta. Pierwsze pieniądze Mario też zrobił w tej branży. Oszukał inwestorów zaangażowanych w ten sam kontrakt i

odsiedział swój pierwszy wyrok, ale po paru latach wyszedł, na dodatek z dobrze zakonspirowanym za granicą kontem bankowym. Siedział też za inne sprawy, o których nawet nie chciało mu się pamiętać. Naprawdę wielu ludzi ucieszyłoby się z jego śmierci. Natomiast Alberto Ricci był całkowicie czysty i chciał, żeby tak już zostało: żadnych oszustw, żadnych przekrętów na giełdzie, żadnych morderstw - a przynajmniej takich, które dałoby się z

nim powiązać. Ricci stał się dżentelmenem należącym do dobrego towarzystwa i jego nowa młoda żona była tym zachwycona. Po to miał ludzi od brudnej roboty, żeby nie musiał sam maczać w niej palców i ponosić konsekwencji. Tak też miało być i tym razem. Dogadał się z Mariem de Soto. Był gotów sprzedać mu po obniżonej cenie dwadzieścia procent udziałów w nieruchomości przy Piątej Alei, ale w

zamian oczekiwał, że de Soto uwolni go od konkurencji. Właśnie myśl o tej „konkurencji" sprawiała Mariowi najwięcej przyjemności i powodowała, że śmiał się do łez. Ed Vincent był jedynym człowiekiem na ziemi, który umiałby załatwić go na zawsze, gdyby tylko wiedział, kim jest. Ale Vincent z całą pewnością nie znał Maria de Soto.

Wyszedł przed swój wielki dom. Ręce założył na plecy i stał tak przez chwilę. Ciemne okulary kryły jego wąskie oczy penetrujące posiadłość, której dorobił się dzięki bystremu, przestępczemu umysłowi. Strażnicy patrolujący teren z dobermanami na smyczach salutowali mu, a na wszelki wypadek asystent towarzyszył mu j ak cień. Nie zwracając na nich uwagi, zszedł po schodach, przeciął trawnik i skierował się za

dom, na lądowisko śmigłowca. Asystent zaniepokoił się. Mario od wielu tygodni nie ruszał się z domu; nie czuł się dobrze. Pobiegł za nim. - Dokąd się pan wybiera, sir? Mario zignorował go i wspiął się do helikoptera. Zapiął pasy i założył hełm ze słuchawkami. Asystent wycofał się w popłochu, gdy zaczęły wirować łopaty rotora. Po chwili de Soto brał kurs na Wyspy

Bahama. Patrząc z góry na graniczącą z oceanem posiadłość, myślał o tym, jak mało dała mu satysfakcji. Ijak wiele przyjemności może się spodziewać po kontrakcie ze spółką Monster, oczywiście, kiedy tylko upora się z tym, do czego się zobowiązał.

Rozdział 50 Lila Aramanov nie mogła zrozumieć, dlaczego jej męża nagle zainteresowały wiadomości. Doszło do tego, że jadł samotnie przed telewizorem, szorstko przeganiając dzieciaki: wynoście się, idźcie się pobawić, przecież, na litość boską, nakupiłem wam dość zabawek. Lila kręciła się przy drzwiach, obserwując, jak Gus przeskakuje z kanału na kanał. Mogłaby przysiąc, że nie opuścił

żadnego dziennika.

W końcu z westchnieniem uznała, że najwyższa pora zapytać go, co się stało i wymóc na nim, by opowiedział jej o swoich kłopotach. Gus siedział w swoim ulubionym fotelu przed sześćdziesięciocalowym odbiornikiem. Na podłodze koło jego stóp stał półmisek kanapek z szynką,

szwajcarskim serem i spiętrzonymi wysoko pomidorami z cebulą, której nie umiał sobie odmówić, mimo uwag Liii o wpływie cebuli na oddech. Zauważyła, że zjadł zaledwie parę kęsów. Za półmiskiem stał szereg pustych puszek po piwie, które zastąpiła teraz wódka Smirnoff. Gus pił wprost z butelki, a więc sprawy miały się zdecydowanie źle. Podeszła do niego od tyłu i objęła go

rękami, pieszcząc jego gruby kark. - Co się stało mojemu misiowi? szeptała. - Odszedł od swojej laleczki, zostawił ją samą, porzucił ją. Gus przeskoczył z NBC na Headline News. - Och, na litość boską, daj mi spokój zbył ją opryskliwie. Lila odskoczyła, jakby coś ją ukłuło. - Co się z tobą, do cholery, dzieje? Zanurzyła wymanikiurowane paznokcie

w wylakierowane blond loki, tym razem nie zwracając uwagi, że burzy starannie ułożoną fryzurę. - Wiesz co, Aramanov? Przestałeś być sobą. Gus nawet na nią nie spojrzał i spokojnie gapił się w ekran. - Dziękuję ci za troskę. Kochanie dodał z przekąsem. - W takim razie skąd te nerwy? I ta depresja, zły humor? Wyładowujesz się na dzieciach. - Łzy stanęły jej w oczach,

gdy przypomniała sobie, jak bywało do tej pory. - Biedne, niewinne maluchy chlipała. - Lila, daj mi wreszcie spokój - Gus wychylił się do przodu, nagle skupiony, gdy dobiegło go nazwisko Eda Vincenta. Ed Vincent jest wciąż w stanie śpiączki. Stan taki trwa już od ponad tygodnia, a lekarze nie dostrzegają poprawy. Sprawca...

- Ty w ogóle mnie nie słuchasz wrzasnęła rozwścieczona Lila. - Zamknij się - puścił głośniej telewizor. ...czy też sprawcy wciąż przebywają na wolności. Policja informuje, że czynności śledcze przebiegają normalnie. - Skurwysyn - zawyła Lila. Wypadła z pokoju i pobiegła na górę po schodach pokrytych białą wykładziną. Z różowej małżeńskiej sypialni porwała nocną koszulę i ulubioną poduszkę i poszła do gościnnego pokoju.

Ten wstrętny skurwysyn będzie tej nocy spał sam. I jeśli o nią chodzi, to może tak być już zawsze. Trzasnęła drzwiami gościnnego pokoju, aż zabrzęczały szyby, ale Gus w ogóle tego nie zauważył. Był spanikowany. De Soto nie należał do ludzi, których można udobruchać. Jego polecenie było brutalnie jasne i nie zostawiało miejsca na dyskusję.

Rozdział 51 Mel wracała do Nowego Jorku, do Eda. Harriet Simons podrzuciła ją na lotnisko, po czym wjechała na drogę numer czterysta pięć i ruszyła na północ. Myślała o tym, że niełatwo zajmować się trzema sprawami naraz, ale jakoś daje sobie radę. Na pierwszym miejscu jest Riley, choć chwilami Harriet zdawało

się, że to bystra, mała Riley zajmuje się nią. To nie jest praca, a przyjemność, ale przyjemność czasochłonna. Jak matki dają sobie radę dzień po dniu, zdumiewała się, manewrując ogromną srebrzystą ciężarówką w coraz większym porannym korku. Jechała do swojej drugiej pracy. Miała załadować meble z mieszkania w Marina del

Rey i przewieźć je następnego dnia do Santa Monica. Prosta robota, jak na ich firmę, oczywiście o ile ekipa pomocnicza się nie spóźni. A w dzisiejszych czasach nigdy nie wiadomo, bo jak powiedziałaby mama Melby: „służba też już nie jest taka jak kiedyś". Uśmiechnęła się na myśl o mamie Mel i o tym, że Mel nie zdaje sobie sprawy, że jest dokładnie taka sama jak matka.

Postrzelona, ale twarda jak skała w swoich przekonaniach i wierna w przyjaźni. Inteligentna. Przywiązana. Z Południa. Trzecią sprawą jaką miała do załatwienia Harriet tego dnia było przesłuchanie. Odbywało się w południe w West Hollywood, diabelnie daleko od Mariny i mogło jej zabrać spory kawał dnia roboczego. Nie wiedziała, czemu ją to tak obchodzi. Od dwóch lat nie załapała się na żadną rolę,

nawet w reklamie. Być może istotnie rusza właśnie w nowe życie, może musi przyjąć do wiadomości, że jej przyszłość to przeprowadzki i zapomnieć, że kiedykolwiek miała aspiracje aktorskie. Zdaniem Harriet ten, kto wymyślił słowo „aspiracje" był geniuszem - aspiracje mieli niemal wszyscy mieszkańcy Hollywood. Mogłaby się założyć.

Westchnęła, rozmyślając o przyszłości. Żadnego mężczyzny na horyzoncie, a przynajmniej żadnego, który obchodziłby ją na tyle, żeby umieścić go w kategorii „na stałe". A jednak, jeśli się zastanowić, właściwie lubiła swoje życie. Razem z Mel prowadzą niezłą firmę, choć oczywiście jeżeli Mel wyjdzie za Eda, będzie żoną bogatego faceta i przypuszczalnie

zamieszka w Nowym Jorku, a Harriet zostanie z tym biznesem sama. Niech to szlag. Nie była pewna, czy sobie poradzi. Oczywiście, że sobie poradzisz, idiotko, skarciła się z irytacją. Odrzuciła do tyłu rude włosy. A co innego robisz choćby w tej chwili, jeśli nie radzisz sobie i nie ciągniesz firmy w pojedynkę? A poza tym, co będzie, jeżeli Ed umrze? Serce w niej zamarło. Mel będzie zdruzgotana. Przybita. Osierocona. Tak samo

Riley, która zaczęła traktować Eda jak kogoś z rodziny. Riley oczywiście nic nie wie o bogactwie i interesach Eda. Wie tylko, że jest sympatycznym człowiekiem, który potrafi ją rozśmieszyć i który, co widać gołym okiem, kocha jej mamę. Harriet jęknęła. Autostrada była zakorkowana. Należało to przewidzieć, bo na tej drodze korki zdarzały się co dzień. Kurczę, teraz na pewno się spóźni. Odchyliła się

w fotelu i niecierpliwie bębniła palcami po kierownicy. Nic się nie poruszało, tylko jakiś idiota za nią trąbił, jakby czekał, że zjedzie na bok i puści go do przodu. Pirat drogowy, pomyślała ze złością. Idiota. Lewy pas drgnął i zaczął powoli posuwać się do przodu. Jęknęła, takie ma szczęście, znowu znalazła się na niewłaściwym pasie. Gus Aramanov wepchnął swojego białego merca na lewy pas. Nie zwracał uwagi na trąbienie i pisk hamulców z tyłu.

Skrzywił się, powoli sunąc do przodu. Nie wiadomo, kiedy dojedzie do Marina del Rey, ale przynajmniej na tym pasie można było jechać. Przyspieszył, żeby wyprzedzić wielką, srebrzystą ciężarówkę po prawej stronie, popatrzył na nią i zobaczył wypisany jaskrawą czerwienią napis Do Przodu. Gus niemal walnął w zderzak samochodu jadącego przed nim. Wcisnął hamulec,

ignorując wściekły ryk klaksonów i zwolnił, aż znowu zrównał się z ciężarówką. Spojrzał w górę, na kabinę, żeby sprawdzić, czy prowadzi ta sama kobieta. Zobaczył chudą, rudą dziewczynę, która popatrzyła na niego pogardliwie, kiedy spotkał jej wzrok. Opadł na fotel i puścił ją przodem. Tak jak sądził, na tylnej ścianie ciężarówki wymalowano numer telefonu. Zapamiętał go. Zaczynał się od

kierunkowego 310. Ta kobieta była tu, w Los Angeles. Była tu cały czas. Uśmiechał się, jadąc za ciężarówką w stronę Mariny. Czuł się tak, jakby ktoś nagle zdjął mu z ramion ciężar. Obserwował, jak ciężarówka wjeżdża ostrożnie na parking przed blokiem mieszkalnym. Ruda kobieta wysiadła, otworzyła tylne drzwi ciężarówki i wbiegła do budynku. Zaparkował obok, wyjął telefon komórkowy i wybrał numer firmy Do

Przodu. Głos z taśmy poinformował go, że na razie połączenie nie może być zrealizowane i poradził, żeby zostawił wiadomość; dla Mel Merrydew naciśnij 1, dla Harriet Simons naciśnij 2, a potem życzył mu miłego dnia. Fajnie, pomyślał, rozłączając się. Mel Merrydew i Harriet Simons. Był ciekaw, która z nich będzie jego ofiarą. W biurze numerów podali mu domowy telefon i adres Mel Merrydew. Wrócił na

autostradę, dojechał do Santa Monica i odszukał Ascot Street. Zatrzymał się przy parterowym domu oznaczonym numerem 139 i zaparkował samochód po przeciwnej stronie ulicy. Budynek był nieco zaniedbany, od frontu miał szeroką werandę i nadbudowane piętro. Na leżaku zauważył stertę zabawek, misiów i przytulanek, podobnych do tych, którymi bawiły się jego dzieci. Zarejestrował w pamięci te informacje i pojechał z powrotem do basenu

jachtowego Marina del Rey. Załatwił najpilniejsze sprawy, a potem ruszył na południe, w stronę San Diego i do domu. Najpierw należy zająć się kobietą. Potem pokombinuje, jak dotrzeć do Eda Vincenta. Jeszcze jeden raz. Lila ucieszyła się, gdy Gus pojawił się w domu z drobnymi prezentami dla dzieci. Dla niej miał bukiet róż i szorstkie przeprosiny.

- Kłopoty w robocie - wyjaśnił. Nocą w różowej sypialni była zdziwiona jego namiętnością. Znów było tak jak dawniej. Znów miała swojego misia.

Rozdział 52 Gdy samolot Mel lądował na lotnisku Kennedy'ego, Marco Camelia znajdował się

nad Atlantykiem, na pokładzie samolotu linii Virgin Atlantic, w drodze do Londynu. Rozsiadł się wygodnie w czerwonym fotelu, jadł lody z czekoladą i oglądał na małym ekranie wideo stary film z Sharon Stone. Znowu wydała mu się niesamowicie podobna do Mel. Skończył jeść lody i głęboko westchnął. Obie były tak samo nieosiągalne. Udało się w końcu wytropić właścicieli nieruchomości przy Piątej Alei, jakąś spółkę

arabskich inwestorów, którzy w ogóle nie chcieli

rozmawiać i zakomunikowali tylko przez rzecznika, że nie chcą być w nic wmieszani. Celowo przebywali poza krajem i unikali wszelkich kontaktów, ale właśnie tego ranka Scotland Yard

zawiadomił, że jeden z członków spółki ma dom w Londynie i akurat jest na miejscu. Camelia wykupił bilet na pierwszy samolot odlatujący na Heathrow. Poranny Londyn był szary, tonął w wilgotnej mgle i mżawce, która Ca-melii wydawała się przenikliwie zimnym deszczem. Trząsł się, czekając na taksówkę; chłód przenikał go aż do kości. Dziwił się, jak Anglicy znoszą coś takiego dzień w

dzień rok po roku. Czy w ogóle mają pojęcie, czym jest wiosna, lato i piękny, słoneczny dzień? Być może znają to tylko z filmów. Tego ranka rzeczywistość nie wprawiała go w szczególnie dobry humor. Wynajął pokój w ogromnym, pozbawionym wyrazu hotelu w pobliżu Strandu, cisnął na łóżko pospiesznie zapakowaną torbę i zadzwonił do inspektora Macphersona ze Scotland Yardu. Uzgodnili, że spotkają się natychmiast.

Utknął w korku i jechał dziesięć minut dłużej niż planował. Był wściekły, że każe Macphersonowi na siebie czekać. Kiedy wreszcie przechodził pod ceglanym portalem szacownej brytyjskiej instytucji znanej jako Scotland Yard, przyszedł mu na myśl Sherlock Holmes, ale tutejsze realia nie miały nic wspólnego z tamtą epoką. Inspektor Macpherson był wysoki, miał brodę i rumianą twarz. Powitał Camelię tubalnym głosem, który niósł

się przez cały hol. W odróżnieniu od pomieszczeń policji nowojorskiej nie walały się tu sterty starych akt, nie było brudnych kubków po kawie i zeschłych herbatników. Macpherson poczęstował Camelię gorącą kawą podaną w ładnej filiżance i biszkoptami z prywatnych zapasów. - Jestem Szkotem - mówił, śmiejąc się głośno - a żaden Szkot nie przeżyłby ani

dnia bez biszkoptów. Nie są tak dobre jak te, które robiła moja mama, ale przyznaję, że niezłe. A poza tym - dodał - jestem uzależniony od cukru. Camelia poczęstował się biszkoptem i słuchał informacji zebranych przez Macphersona. Jeden z szefów arabskiej spółki, Khalid al Sharif, dwa dni temu zjawił się w Londynie. Jego dom był strzeżony, Macpherson

uzyskał jednak nakaz i Arab będzie musiał odpowiedzieć na pytania związane z jego inwestycjami w nieruchomości. Był bogatym, trochę tajemniczym Saudyjczykiem, najstarszym synem szejka naftowego. W odróżnieniu od swych wzbogaconych ziomków, Khalid trzymał się z dala od kasyn i nocnych klubów; niczego nie wiedziano o jego upodobaniach i rozrywkach - umiał w tych sprawach być dyskretny.

- Podobno interesuje go wyłącznie biznes - mówił Macpherson. Prawdziwym hazardem są dla niego wielkie interesy, takie jak ten. Możliwe, że prowadzi podwójną grę, napuszczając jednego potencjalnego nabywcę na drugiego. - Znam takie zagrania. - Camélia przypomniał sobie, jak wyglądało kupowanie jego własnego domu w Queens. Jakiś facet raz po raz podbijał cenę o kolejny tysiąc, aż Camélia dał tyle, ile chcieli. Tak samo

było z Khalidem al Sharifem, tyle że tu w grę wchodziły dużo wyższe stawki. Cóż, tak już jest w interesach, pomyślał. Jechali nieoznakowanym, czarnym vauxhallem przez labirynt ulic w centrum Londynu. Camélia zamknął oczy. Był oszołomiony, chyba nigdy nie przyzwyczai się do lewostronnego ruchu. Poza tym miał za sobą bezsenną noc, a różnica czasu zmasakrowała mu szare komórki.

Jeszcze nigdy w swej zawodowej karierze nie czuł się tak marnie przed przesłuchaniem. Zwłaszcza że chodziło o rozmowę z człowiekiem trudnym, poryw-czym i bardzo bogatym. Dom na wytwornej Bishop Avenue w eleganckiej podmiejskiej dzielnicy Hampstead był niezwykle okazały. Dziesięć minut zajęła im przepychanka z dwoma krzepkimi ochroniarzami, którym

towarzyszyły warczące owczarki, i ze strażnikami przy intercomie. Camélia nerwowo zaciągał się papierosem, a Macpherson wpadał w coraz chłodniejszy i twardszy ton, na sposób brytyjski, a więc bardzo uprzejmie. W końcu zostali wpuszczeni do środka. Wyłożony marmurem hol wejściowy sięgał dwunastu metrów w górę. Żłobione kolumny z onyksu pięły się ku kopule pokrytej błękitną emalią i roziskrzonymi

gwiazdami. Służący w białej szacie przepasanej szarfą z błękitnymi frędzlami wprowadził ich do wielkiego salonu. Khalid al Sharif siedział przy oknie, sam, na obitej złotym jedwabiem i zarzuconej lśniącymi, barwnymi poduszkami ławie, która obiegała pokój. Przed nią, w kilku miejscach stały kryształowe stoliczki ze złotymi i srebrnymi naczyniami. Leżały w

nich świeże daktyle, różne gatunki orzechów i migdały w cukrze. I tutaj sufit i kopuła pomalowane były na niebiesko, a u szczytu widniały małe okienka. Marmurową posadzkę pokrywały bogate orientalne dywany, a na olbrzymim okrągłym stole stał wazon lilii, które rozsiewały w całym pokoju odurzający, słodki zapach. Camélia osłupiał. Jak w filmie, pomyślał. Rezydencja sułtana skrzyżowana z

pałacem Kleopatry. Nie zdawał sobie sprawy, że ludzie tak mieszkają, nawet bogaci. Ale to naprawdę było bogactwo. Niebotyczne bogactwo.

- W głowie się nie mieści - mruknął Macpherson, kiedy czekali, aż Sharif ich przywita.

Nie podniósł się. Nie zaproponował im też niczego do picia i zjedzenia. - Nie zapraszałem tu panów powiedział, wyjmując ze srebrnej misy gałązkę świeżych daktyli. - I nie bardzo mogę sobie wyobrazić, o co chcecie mnie zapytać. Zapewniam panów, że mój ambasador złoży poważną skargę do premiera. Wgryzł się w oderwany owoc. W jego dużych, brązowych oczach czaiła się złość. Przystojny facet, pomyślał Camelia. Pod

pięćdziesiątkę, o szczupłej, śniadej twarzy, z wąsami i czarnymi włosami częściowo ukrytymi pod białoczerwoną chustą. Dobrze zbudowany, co było widać nawet pod obszerną szatą. Miał gołe stopy i Camelia zauważył, że paznokcie u nóg pobłyskują warstwą lakieru. Sharif wypluł pestkę na dłoń i włożył ją do miski. Oderwał z gałązki następny owoc. Milczał.

Camelia popatrzył na Macphersona, a ten kiwnął głową, oddając mu głos. - Sir, nie ma powodu do niepokoju i przepraszam, jeżeli takie było pańskie odczucie. - Camelia pocił się od tych dyplomatycznych wywodów. Nawykł raczej do zbierania trupów z ulicy po strzelaninie; nie znał się na tych wymyślnych, światowych głupotach. - Oczekujemy odpowiedzi tylko na jedno pytanie. Sharif uniósł brwi i wypluł następną pestkę.

- Chodzi o to - Camelia wypełniał przedłużającą się chwilę ciszy -kto jeszcze uczestniczy w przetargu na nieruchomość przy Piątej Alei? Poza Edem Vincentem. Sharif nie od razu odpowiedział. - Oczywiście, było mi przykro, kiedy dowiedziałem się o nieszczęśliwym... wypadku pana Vincenta - odezwał się w końcu, nie patrząc na nich. - Jednakże trudno mi uwierzyć, że fakt ten mógłby mieć jakikolwiek związek z ewentualną

sprzedażą mojej własności. Miał nienaganny brytyjski akcent. Szkoła w Harrow, zaznaczył wcześniej Macpherson, wręczając Camelii jego krótki życiorys. - Sir - włączył się Macpherson. Obawiam się, że muszę pana prosić o udzielenie odpowiedzi na pytanie zadane przez detektywa Camelię. Sharif rzucił na niego okiem. - A jeśli nie odpowiem?

- W takim razie będę zmuszony zabrać pana na przesłuchanie -powiedział Macpherson z demonstracyjną uprzejmością i wyciągnął nakaz. - Choć oczywiście zdaję sobie sprawę, że postawiłoby to pana w bardzo niezręcznej sytuacji. Sharif włożył do ust daktyla. Żuł, myśląc, potem wypluł pestkę. - Było paru potencjalnych nabywców powiedział, uznając najwyraźniej, że nie ma w tej rozgrywce szans. - Jeden z nich złożył z początku ofertę, której nie

mogliśmy przyjąć. Ed Vincent zaoferował więcej. Przyjęliśmy jego propozycję, ale tylko wstępnie, z zastrzeżeniem, że szczegóły umowy będą jeszcze negocjowane przez moich prawników. Ale wtedy wrócił ten pierwszy klient i przebił ofertę pana Vincenta, tak jak poprzednio, zastrzegając sobie anonimowość. Camélia założył ręce za plecami i pochylił głowę. Była to postawa, którą przybierał, gdy szykował się do chodzenia.

Chodząc, łatwiej mu się myślało, jakby jego umysł potrzebował większej przestrzeni. - A pan przyjął tę anonimową ofertę? zapytał. - Czekałem na nową ofertę pana Vincenta, choć zarzekał się, że jej nie będzie. Mówił, że dobiliśmy już targu i umowa obowiązuje. Camélia stracił cierpliwość; miał ochotę powiedzieć mu, żeby przestał pieprzyć i zaczął mówić prawdę.

- A więc kim był ten drugi klient, proszę pana? - zapytał. Niski, ostrzegawczy ton w jego głosie sprawił, że Sharif spojrzał z lękiem. - Nazywa się Alberto Ricci powiedział niechętnie, zdając sobie sprawę, że nie ma wyjścia. - Ach... Ricci - zdziwił się Camélia. - Bardzo dziękujemy panu za współpracę - powiedział Macpherson. W chwilę potem byli już na zewnątrz.

Pod czujnym okiem strażników i owczarków niemieckich pospiesznie zeszli po stopniach, wsiedli do auta i odjechali cienistą Bishops Avenue. Camélia wytarł czoło białą chusteczką. - Wolałbym kopać rowy niż robić interesy z takimi facetami. To zupełnie nie w moim stylu. - Zna pan tego Ricciego? Camélia przytaknął.

- Słyszałem o nim. To filantrop, podobnie jak Ed Vincent. Mówią, że to przyzwoity facet z forsą i z klasą. I na ile się orientuję, jest czysty. - A więc to nie on jest zabójcą, którego pan szuka? Camélia potrząsnął głową. - Przeczuwam, że sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana. Pożegnał się z Macphersonem, przekazał telefonicznie sprawozdanie do Nowego Jorku i zbyt podekscytowany, żeby położyć się spać, pojechał taksówką

do Soho. Zjadł solidną pizzę margaritę w Pizza Express przy Wardour Street, potem przeniósł się do klubu Ronnie Scottsa i przez godzinkę słuchał jazzu, popijając whisky i paląc winstony. W końcu poczuł

się tak otępiały, że muzyka przestała do niego docierać. Wezwał taksówkę, zabrał z hotelu swoją wciąż nierozpakowaną

torbę i pojechał na lotnisko Heathrow. Wypił z dziesięć filiżanek kawy i zabukował miejsce na pierwszy samolot do Nowego Jorku. Przespał cały lot jak dziecko.

Rozdział 53 Ed słyszał, jak wchodzi, znał już charakterystyczny stuk obcasów na

twardej winylowej posadzce, szelest spódniczki ocierającej się o nogi. Czuł jej zapach, który docierał do głowy, do serca... Albo do tego, co mu z serca zostało. Miał wrażenie jakby znalazł się na równi pochyłej; każde kolejne uderzenie serca było słabsze od poprzedniego, każdy kolejny oddech cięższy, każda myśl przychodziła z coraz większym wysiłkiem. Prościej byłoby skończyć tę walkę, zrezygnować i

gładko ześliznąć się w nieświadomość, w krainę nicości, bez szarpiącego bólu; bez dręczących, na pół realnych snów; bez życia. I bez Zeldy. Ale życie bez niej jest nie do pomyślenia... Nie mógł znieść myśli, że już nigdy jej nie obejmie. Nie mógł sobie wyobrazić, że nigdy już nie powie do niego „kochanie". - Kochanie - powiedziałą, a jej cichy głos był jak pieszczota. - Znów jestem

przy tobie, ale tym razem nigdzie nie wyjadę. Masz mnie na zawsze, czy ci się to podoba czy nie. Och, podoba mi się, bardzo mi się podoba... Śmiałby się, gdyby tylko mógł, ale potrafił się zdobyć jedynie na kolejny wdech powietrza podanego mu przez maszynę. - Riley przesyła ci uściski i już się nie może doczekać naszych wspólnych

niedzieli. Nie mam pojęcia, czy chodzi o ciebie, czy o kawior, ale mała bardzo chciałaby wybrać się z tobą na obiad. Być może zaczyna się coś większego niż myślisz. Nie mogę się doczekać. Nie mogę się doczekać, żeby znów usłyszeć śmiech Riley, ten radosny, serdeczny śmiech, który płynie z jej wnętrzności... Dostanie całą porcję kawioru i niech ją zje sama, choćby nawet miała się potem pochorować. Po prostu

kocham to dziecko. - Masz jeszcze uściski od Harriet powiedziała Mel. - To ona zajmuje się firmą pod moją nieobecność. Wyczuł uśmiech w jej głosie i też zapragnął się uśmiechnąć. - Choć przyznaje, że to nie to samo, co ze mną. No jasne. - Strasznie ją kocham - dodała Mel z wdzięcznością. - Jest moją najlepszą

przyjaciółką. Opiekuje się Riley, a także Lolą, która uszczypnęłaby cię zaraz w łydkę, gdyby tylko mogła się do ciebie dobrać. To ten cholerny psiak. Pewnie muszę się z tym pogodzić. Lola to ważna część życia Riley. Jeśli tylko zdołam się pozbierać i będę żył... - Będę już cicho - powiedziała Mel. Musisz odpocząć i odzyskać siły. Chciałam ci tylko powiedzieć, że cię kocham i to wszystko.

Pocałowała go, och, jak delikatnie, w usta. A może tuż obok, tam gdzie nie przeszkadzały jej te rurki i przewody... Czuł się szczęśliwy, gdy zanurzając się w nieświadomość, odpływał w spokój i ciemność... I znowu Camélia czekał na człowieka, którego miał przesłuchać. Tym razem chodziło o Alberta Ricci, a miało się to odbyć w okazałej rezydencji na Manhattanie, przy Sześćdziesiątej Czwartej Wschodniej. Na pokrytych jedwabiem

ścianach wisiały obrazy Bonnarda i Picassa, przy wysokich oknach pyszniły się wzorzyste brokatowe draperie. Chodząc niecierpliwie tam i z powrotem, Camélia oglądał bezcenne antyki. Pomyślał, że musiało to kosztować więcej niż mógłby zarobić przez całe życie. Ale gdy uśmiechnięty Ricci podszedł do niego z wyciągniętą ręką, nie czuł ani odrobiny zawiści. Przesłuchanie niczego nie ujawniło.

Ricci był czysty jak łza. Żadnych obciążających faktów, żadnych podejrzeń. A jednak coś kryło się w jego oczach, jakaś pustka, która kłóciła się z ciepłem jego uśmiechu i z mocnym uściskiem dłoni, z przyjacielskim poklepywaniem po plecach i z ubolewaniem, gdy mówił o Edzie Vincencie. - Jasne, że go znałem - przyznał Ricci choć nie była to znajomość szczególnie bliska. Po prostu spotykaliśmy się przy

tych samych akcjach. Zapewne pan wie, jak bardzo Vincent angażował się w działania charytatywne. To znaczy, angażuje się poprawił się pospiesznie. - Uważa tak samo jak ja, że ludziom trzeba pomagać. Akurat, pomyślał Camélia, patrząc na luksusowe wnętrze. - W ogóle nie miałem pojęcia, że moje interesy miały cokolwiek wspólnego z tym, co spotkało Eda. Zresztą nadal nie mogę uwierzyć, żeby istniał tu jakiś związek.

Jezu, czy pan naprawdę sądzi, że nie zrezygnowałbym ze starań o tę nieruchomość, gdybym wiedział, że mogą spowodować jakieś kłopoty? Tak, sądzę, że nie zrezygnowałby pan, panie Ricci, myślał Camélia, idąc powoli Sześćdziesiątą Czwartą Wschodnią, z rękami w kieszeniach

swego ciemnego garnituru. A poza tym myślę, że pan wie coś, czego ja nie wiem. Mel podniosła oczy, gdy Camelia wszedł do szpitalnego pokoju. Przyjrzał jej się. Wyglądała na wyczerpaną. Wstała, żeby go uścisnąć, a potem odsunęła się o krok i zlustrowała go od stóp do głów.

- Wyglądasz okropnie - powiedziała. Uśmiechnął się. - I wzajemnie. Co byś powiedziała o filiżance kawy? Spojrzała na Eda. Zielone linie na monitorze pulsowały spokojnie. Oby w nieskończoność, modliła się w duchu. Przy drzwiach nie dyżurował tym razem Brotski, ale jakiś nowicjusz, chudy chłopak w za dużym mundurze z nowiutką, lśniącą odznaką. Na widok detektywa Camelii

poderwał się służbiście, a Mel pomyślała z czułością, że biedny chłopak musi się tu porządnie nudzić. Po służbie w policji spodziewał się chyba czegoś więcej, jak tylko przesiadywania godzinami pod zamkniętymi drzwiami szpitalnej separatki. Poufale ujęła Camelię pod rękę, gdy wyszli ze szpitala i skierowali się do znajomego barku. - Gdzie byłeś? - spytała, gdy już usiadła

naprzeciw niego, przy malutkim plastikowym stoliku. - Brakowało mi ciebie. - Jasne. Potrzebujesz mnie jak ospy wietrznej. - A jednak tęskniłam. - Piła kawę, uśmiechając się do niego. - A zresztą, polubiłam ospę wietrzną. Dzięki niej nie musiałam chodzić do szkoły. - Do szkoły? Strasznie późno przechodziłaś ospę. Moje dzieci przeszły ją już w

przedszkolu. - Zawsze byłam trochę opóźniona w rozwoju. - Roześmiała się i wzięła go za rękę. Ale, serio, naprawdę za tobą tęskniłam. Mam wrażenie jakby wieki minęły od Charlestonu i mamzelle Dorothei. - Rzeczywiście. Pytałaś, gdzie byłem. W Londynie - powiedział, zamawiając dwie zapiekanki z serem. - To wszystko tłumaczy.

- Co tłumaczy? - Twoją bladą cerę. To na pewno przez tamtejsze deszcze. A poza tym słyszę jeszcze cień brytyjskiego akcentu. - Trele-morele - roześmiał się. - Dobrze, no więc co robiłeś w Londynie oprócz zrzucania wagi i niedosypiania? Była bystra, trzeba jej to przyznać. Niczego nie przeoczyła, zauważyła nawet to, że już z górą dwie doby nie spał.

- Tropiłem naszego strzelca. Zrobiła wielkie oczy, ale czekała w milczeniu. Jedli zapiekanki, a Camelia opowiadał o Scotland Yardzie, Khalidzie al Sharifie i Albercie Riccim. Zapiekanki jak na jego gust były niedopieczone, czuł się jednak zbyt zmęczony, żeby wykłócać się z kelnerem. - Ricci - zastanawiała się. - Czytałam o nim. Bardzo bogaty, zawsze przy jakichś akcjach charytatywnych, z olśniewającą

żoną w sukniach z najdroższych domów mody. Absolutna elita. - Zgadza się, pytanie tylko, jak to osiągnął? Jego interesy są przejrzyste, ale przecież nie wystarczą, żeby żyć na takiej stopie. Wydaje mi się, że obrazy Picassa trochę kosztują. Tak samo Bonnarda. Mel uniosła z zaciekawieniem brwi. - Rozpoznałeś Bonnarda? Zobaczył, że zrobiło to na niej wrażenie i roześmiał się.

- Wydaje ci się, że Picassa rozpozna nawet ostatni trep, ale Bonnarda nie, prawda? Mel zaczerwieniła się i było jej z tym ładnie. - Przepraszam, wcale tak nie myślałam. - Oczywiście, że myślałaś. Ale nic nie szkodzi - wzruszył ramionami. - Jestem w końcu tylko sycylijskim policjantem, na czym więc mogę się znać? Ale tak się zdarzyło, że kocham sztukę. Kiedy tylko mogę, zabieram dzieciaki do Metropolitan

i do Muzeum Sztuki Współczesnej, choć niestety, rzadziej niż bym chciał. - Wczoraj widziałam moją córkę powiedziała tęsknym głosem. -Boże, jak mi jej brakuje. - Zabawne, jak szybko te bezradne, wrzeszczące maluchy wyrastają najpierw na dzieciaki, a potem na prawdziwych ludzi. I jak mocno oplatają nasze serca. - Zupełnie jak liana - przytaknęła w zamyśleniu. Czuła ulgę, że siedzi przy nim i

patrzy na niego, zniknął gdzieś przygniatający ją ciężar. Obecność Camelii działała jak dobry masaż; Mel po prostu czuła się dobrze. Może nawet zbyt dobrze, pomyślała z poczuciem winy. O Boże, rozmyślał Camelia, odprowadzając ją do szpitala. Dobrze, że znów tu z nią jestem. To trochę jak powrót do domu.

Rozdział 178 Gus Aramanov powoli posuwał się wzdłuż Ascot Street. Prowadził srebrnego camaro, znów wypożyczonego na fałszywe prawo jazdy. W oknach na parterze

domu numer 139 paliło się światło. Gus spojrzał na zegar na desce rozdzielczej. Dochodziła ósma. Dzieciak oczywiście jest o tej porze w łóżku. Jego dzieci w każdym razie na pewno śpią, Lila tego pilnuje. Jest dobrą matką, co do tego nie ma wątpliwości, a jego chłopcy to dobre dzieci. Był z nich dumny, tak jak wszyscy ojcowie. Niedobrze się składa, że dziecko będzie w domu, kiedy on zlikwiduje matkę.

Dręczyło go to, bo lubił dzieci. Ale nie ma wyboru, nie może zastrzelić tej kobiety w pracy, bo za dużo jest wokół ludzi. To musi stać sięw domu. Zaparkował samochód dwie ulice dalej i wrócił piechotą pod numer 139. Ulica zabudowana była domkami jednorodzinnymi i w pobliżu nie było nikogo. W Los Angeles nie zdarzało się to często, ale Gus obserwował wcześniej okolicę i zorientował sięw zwyczajach sąsiadów, wiedział, kiedy panuje spokój, bo jedni

siedzą przed telewizorami, a inni wyszli gdzieś na wieczór. Ósma była najlepszą porą. Nie dawała mu tylko spokoju myśl o dziewczynce, ale liczył na to, że o tej godzinie mała jest już w łóżku. Latarnia uliczna była daleko, a korony drzew rzucały cień, który Gusowi był bardzo na rękę. Niespiesznie, na wypadek, gdyby ktoś go widział, podszedł do domu z numerem 139. Zatrzymał się na chwilę na werandzie, włożył czarną kominiarkę z

włóczki i nacisnął klamkę. Drzwi były otwarte. No, jasne, pomyślał. Tego rodzaju kobiety zawsze zapominają zaniknąć drzwi. Wszedł wprost do salonu. Był pusty, paliły się tylko dwie lampy ocienione abażurami z frędzlami. Z góry dobiegał ryk telewizora, gdzieś z lewej strony napływał znajomy zapach gotowego chińskiego dania. Kuchnia, odgadł Gus. Trzymał w dłoni sigmę z tłumikiem; to będzie proste, załatwi to w parę sekund...

Nasłuchiwał odgłosów życia. Nic. Tylko... Chwileczkę, co to takiego? Wytężył słuch, doszło go ciche drapanie. A potem głębokie, płynące z głębi serca westchnienie. Riley siedziała przy kuchennym stole i odrabiała lekcje. Należało napisać wypracowanie o wyższości psów nad kotami lub odwrotnie. Było to trudne. Riley, zdecydowana miłośniczka psów z powodu Loli, która

była psim ideałem, chciała zachować się całkowicie lojalnie w stosunku do kotów. Koty też niezwykle lubiła, ale jej zdaniem do pięt nie dorastały psom. W sumie miała więc trudny orzech do zgryzienia. Wsunęła dłonie w złocistobrązowe loki iz rozpaczą wpatrywała się w jedyny akapit, jaki do tej pory udało się jej napisać. Psy są lepsze, ponieważ koty nie chodzą z ludźmi na spacer i nie przynoszą patyków

na plaży i nie lubią kurczaka z makaronem, a Lola lubi te wszystkie trzy rzeczy. A ja lubię Lolę, bo jest moim psem, chociaż gryzie. To są tylko lekkie ugryzienia i wiem, że nie chce zrobić krzywdy, tylko tak się po swojemu wita. Mama mówi, że Lola powinna się nauczyć lepszych manier, ale ona jakoś tego nigdy nie robi. Zastanawiała się właśnie, czy dobrze napisała „krzywdy", kiedy usłyszała kroki. Podniosła wzrok, czekając na Harriet,

która siedziała przed telewizorem w sypialni, w towarzystwie Loli śpiącej na sąsiednim łóżku. Harriet mówiła, że jest zmordowana po całym dniu ciężkiej pracy, a Riley dość późno wzięła się za lekcje, bo najpierw Harriet pozwoliła jej obejrzeć program w telewizji, a potem czekało jeszcze jej ulubione chińskie danie. Zobaczyła Gusa i wytrzeszczyła oczy. Buzia ze zdziwienia ułożyła się w duże „o".

Gus osłupiał. W tym momencie Riley oprzytomniała. - Harriet! - wrzasnęła. - Harriet, tu ktoś jest... Gus słyszał pędzącą po schodach Harriet i ujadanie psa. Błyskawicznie cofnął się za kuchenne drzwi z odbezpieczoną sigmą w dłoni. Był wściekły, że musi zrobić to na oczach dziecka, ale nie miał wyjścia. Harriet wpadła do kuchni tuż za Lolą. Riley skamieniała. Lola z miejsca wyczuła

obcego i całym pędem rzuciła się do jego uda. Gus próbował zrzucić z siebie psa. Pistolet w jego dłoni zadrżał przez moment i w tej sekundzie Harriet instynktownie złapała Riley. Wepchnęła ją za siebie i z szeroko otwartymi z przerażenia oczami powoli przesuwała się w stronę drzwi. Czuła, że serce ma w gardle. Musi się wydostać, musi pobiec do sąsiadów i zadzwonić pod

911. Lola wciąż wisiała wczepiona zębami w nogę. Gus walnął ją pistoletem w głowę i suczka ze skomleniem odpadła na ziemię. Riley wyrwała się zza Harriet i rzuciła na podłogę obok Loli. - Zabił ją pan! - wrzeszczała na Gusa. To mój pies i Bóg pana na pewno za to ukarze. Gus poczuł, jak pot spływa mu po karku. To nie była jego parafia. Nie tak to

miało się odbyć. Nigdy dotąd nie miał do czynienia z dzieckiem i psem, w każdym razie nie z takim psem. Z bojowym dobermanem poradziłby sobie łatwiej.

Skierował broń w stronę Harriet. Riley powiodła za nim przerażonym

wzrokiem. - Och, nie! - wrzasnęła. Rzuciła się na niego jak atakujący piłkarz i z zaskoczenia zdołała go przewrócić. Odrzucił ja kopnięciem. Był zlany potem. To wszystko zakrawało na farsę. Nie było nawet kobiety, którą miał zabić. Harriet skoczyła na niego. Próbowała wyszarpnąć mu broń, ale Gus powalił ją mocnym ciosem w kark. Upadła.

- Och, nie, och nie! - krzyczała Riley. Nie, Harriet... Gus zerwał się na nogi. Cofał się do drzwi z pistoletem wycelowanym w dziecko. - Jeden ruch, mała i będzie po was obu. Ze zdenerwowania mówił z akcentem wyraźniejszym niż zwykle. Wszystko poszło źle. Jest zawodowym zabójcą, jednym z najlepszych w branży. A w każdym razie był, aż do tej fuszerki z Vincentem. Co, kurna, robi tutaj, wymachując pistoletem

przed nosem dzieciaka? - Siedź tam, gdzie jesteś - ostrzegł Riley. - Będę w sąsiednim pokoju. Jak się tylko ruszysz, zabiję was obie. Jasne? Wargi jej drżały, ale kiwnęła głową. Szeroko otwartymi oczami patrzyła, jak Gus cofa się ku drzwiom. Za chwilę gnał do samochodu. Wciskał gaz, wyjeżdżając z Santa Monica i na wjeździe na drogę czterysta pięć do Marina del Rey, modląc się, żeby

dzieciak robił to, co mu kazano i dał mu czas na ucieczkę. Przez chwilę Riley tkwiła w miejscu, osłupiała z przerażenia. Bała się odetchnąć głośniej, żeby jej nie usłyszał. Patrzyła ze strachem na nieprzytomną Harriet i na Lolę, rozciągniętą obok, z rozbitym, krwawiącym łebkiem. Nie wytrzymała. Musi wezwać pomoc, choćby ten człowiek miał ją zastrzelić.

Z trudem stanęła na nogi, doszła do telefonu i wystukała 911.

Rozdział 55 Camelia siedział w swym „biurze", jeśli wydzielony dla niego kąt w komisariacie w ogóle zasługiwał na tę nazwę. Odchylił obrotowe krzesło, nogi oparł na biurku, podwinął lekko nakrochmalone rękawy białej koszuli. Z warg zwisał mu

papieros. Starał się walczyć z nałogiem, mój Boże, palenie mu szkodzi, ale wciąż na nowo ulegał tej słabości, zwłaszcza w takiej chwili jak ta, gdy sprawy zaczynały go wkurzać. Podejrzewał, że jest takim samym nałogowcem jak każdy inny i z poczuciem winy zaciągnął się po raz ostatni, po czym zgasił papierosa w podniszczonej, pomalowanej na zielono metalowej popielniczce, która na oko musiała mieć około trzydziestu lat.

Prawdziwy antyk, pomyślał z ironią. Odsunął wypełnione po brzegi pudełko z nowymi sprawami do załatwienia i po raz kolejny zagłębił się w raportach dotyczących sprawy Eda Vincenta. Śledztwo trwało już ponad dwa tygodnie i jeśli nie liczyć powiązań Ricciego z transakcją na Piątej Alei, nie posunęło się ani odrobinę. Przeszłość Eda nie wniosła nic nowego do sprawy poza wiedzą o nim samym jako o

człowieku. O sile jego charakteru, zapewne też o powodach jego działalności charytatywnej i wrażliwości na sytuację młodych ludzi, którzy potrzebowali pomocy. W roztargnieniu Camelia sięgnął po następnego papierosa. Włożył go do ust, oprzytomniał i wyrzucił. Poczuł do siebie niesmak. Pchła ma więcej siły woli niż on. Nie mógł zwalczyć własnego uzależnienia od papierosów, więc co tu mówić o walce

z przywiązaniem do Melby Merrydew? Zadzwonił telefon i Camelia sięgnął po słuchawkę. - Co u was? - przywitał detektywa z policji w Los Angeles, zastanawiając się, o co może chodzić. Poderwał się, usłyszawszy, co się stało. Spojrzał na swój komputer. - Właśnie leci informacja - powiedział lakonicznie. - Oddzwonię za pięć minut. W skupieniu patrzył na tekst na ekranie opisujący atak na córkę Mel i na jej

przyjaciółkę i wspólniczkę. Harriet Simons leżała w szpitalu ze wstrząsem mózgu. Riley była pod opieką, a suka Lola w lecznicy weterynaryjnej. Camelia czuł, jak serce ucieka mu do pięt. Ten facet szukał Mel. Riley opisała go najdokładniej, jak mogła: duży, naprawdę potężny mężczyna w czarnej wełnianej kominiarce. Miał zabawny akcent. Policja w Los Angeles podejrzewa, że

może to być George Artenski i Camelia był pewien, że mają rację. Znów poczuł ołów w sercu na myśl o tym, jak ma to wszystko, u diabła, powiedzieć Mel. Odwinął rękawy i włożył płaszcz. Takich rzeczy nie można powiedzieć kobiecie przez telefon. Musi wrócić do szpitala i porozmawiać z nią w cztery oczy. Najpierw jednak sięgnął po telefon i powiedział detektywowi w Los Angeles, że

jego zdaniem sprawcą jest Artenski. Za chwilę nadadzą jego portret pamięciowy, który ma natychmiast pokazać telewizja w całym kraju.

Polowanie się zaczęło. Rick Estevez siedział tego ranka przy łóżku Eda razem z Mel. Przyniósł ze sobą

„Wall Street Journal" i czytał na głos ostatnie notowania, w nadziei, że poruszy tym umysł chorego. Mel lekko poklepywała dłoń Eda. Nie spuszczała wzroku z jego twarzy, ale podniosła oczy na stojącego w drzwiach Camelię. Posłała mu swój szeroki uśmiech i Marco poczuł, jak odwaga opuszcza go do reszty. - Musimy porozmawiać. - Skinieniem ręki wywołał ją na korytarz. Pospiesznie wyszła za nim.

- Coś niedobrego? - Zaniepokojona patrzyła badawczo w jego twarz. - O co chodzi? Co się stało? - Był wypadek. Nadal nie rozumiała. - O czym mówisz? Co za wypadek? - Ktoś napadł na Harriet w domu. Sądzimy, że był to zabójca. Błyskawicznym ruchem zakryła ręką usta. W oczach miała przerażenie. - Żyje i Riley też. Harriet ma wstrząs mózgu, a Riley tylko parę siniaków. Nic

jej się nie stało. Mel wyglądała, jakby miała zemdleć. Camelia objął ją i posadził na krześle przy drzwiach, gdzie zwykle urzędował policjant. Zorientował się, że tym razem pod drzwiami nikogo nie ma i nerwowo rozejrzał się po korytarzu. Podejrzewał, że chłopak wyszedł może do łazienki, ale nie powinien opuszczać stanowiska, póki nie zmieni go ktoś z dołu. Trzeba pamiętać o

naganie. Z pokoju Eda wyszedł Estevez. Popatrzył na nich ze zdumieniem; musiało się zdarzyć coś złego. - Gdzie ona jest? - Mel kurczowo ściskała rękę Camelii. - Gdzie jest Riley? - Nie denerwuj się, jest bezpieczna. Jest pod opieką policji. - To znaczy, że jest na posterunku policji? - Głos Mel przeszedł w pełen paniki

dyszkant. - Harriet w szpitalu, a moja córka w więzieniu. O Boże... moja biedna mała... Estevez popatrzył w oczy Camelii. - Co się stało? Camelia opowiadał, podczas gdy Mel siedziała, patrząc tępo w przestrzeń. Naraziła na niebezpieczeństwo własne dziecko. I przyjaciółkę. Omal nie zginęły. Co to za koszmar? Co takiego strasznego zrobił Ed, że ktoś tak bardzo chce go zabić, tak

bardzo, że gotów jest strzelać do dzieci? Czuła, że jej wiara zaczyna się chwiać. Nic nie było ważniejsze od Riley. To jej własne ciało, jej krew. Riley jest jej życiem. Siedziała zszokowana i odrętwiała, aż Camelia zaczął rozglądać się za lekarzem, ale wtedy Estevez pochylił się nad nią. - Melba, musi pani być teraz przy dziecku i przy swojej przyjaciółce. Powinna pani

polecieć tam natychmiast. Samolot firmy będzie zaraz czekał na panią na lotnisku. Samochód zabierze panią tam za chwilę. Czy może pani lecieć? Popatrzyła na niego pustymi oczami. Wróciła do rzeczywistości. - Tak - wyszeptała. - Świetnie. Natychmiast to załatwię. Kiedy Estevez oddalał się lśniącym korytarzem, Mel podniosła wzrok na Camelię. - Jedź ze mną - powiedziała.

Rozdział 56 Lot do Kalifornii na pokładzie odrzutowca Gulfstream IV był jak zły sen. Sądząc po całkowitym braku zainteresowania luksusowym otoczeniem, dla Mel mógłby to równie dobrze być byle jaki, nawet najgorszy samolot linii lokalnej. Siedziała

przypięta pasem do szarego skórzanego fotela, niezbyt zdając sobie sprawę z upływu czasu, poza konstatacją, że wszystko to trwa zbyt długo. Powinna tam już być. Pięć minut temu. Nigdy nie powinna była wyjeżdżać. Poczucie winy zaćmiewało jej wzrok. Przecież to właśnie jej szukał zabójca. Gdyby była w domu, zastrzeliłby ją, a innych by zostawił. To w jakiś sposób była jej wina. Jak mogła narazić Riley na takie

niebezpieczeństwo? Camelia odgadywał myśli Mel, ale się nie odzywał. Co mógł zrobić? Powiedzieć matce, że się myli, że bez względu na wszystko morderca i tak by ją odszukał? I być może szuka jej nadal? Nie było jednak wątpliwości, że George Artenski wychodzi z wprawy. Okazał się najbardziej niekompetentnym płatnym zabójcą na świecie. Camelia zastanawiał się

właśnie, dlaczego tak się dzieje, kiedy zadzwonił telefon. Miał już odpowiedź na swoje pytanie. George Artenski został zlokalizowany. Jako Gus Aramanov mieszka z żoną Lilą w San Diego. Mają dwoje małych dzieci. A więc to dziecko powstrzymało rękę Aramanova, pomyślał Camelia. Gus złamał niepodważalną zasadę obowiązującą w jego branży. Pozwo-

lił, by emocje przeszkodziły mu w robocie. Camelia dziękował Bogu za szczątki litości, które ocalafy gdzieś w głębi czarnej duszy Aramanova. Spojrzał na Mel. Miała zamknięte oczy i wyglądała jakby spała, ale wiedział, że to

nieprawda. Jej umysł, podobnie jak i jego, pracował na najwyższych obrotach, analizując wciąż ten sam scenariusz i szukając odpowiedzi. Albo przynajmniej jakichś furtek. Uśmiechnął się, bo przypomniała mu się anegdota, której bohaterem był W. C. Fields, sławny komik i powszechnie znany ateista. Kiedy rozeszło się, że jest umierający, odwiedził go jeden z przyjaciół. Zastał Fieldsa nad Biblią. - Czego, na Boga, w niej szukasz? -

zapytał zdumiony. - Szukam furtki - odparł Fields. Anegdota zawsze śmieszyła Camelię, a teraz był ciekaw, czy pasuje do obecnej sytuacji Artenskiego alias Aramanova. Czy szuka teraz furtki, żeby wydostać się z tarapatów, w które sam się wpakował? Wcale nie życzył mu powodzenia. Kiedy wylądowali na małym lotnisku w Santa Monica, samochód już czekał. Pojechali wprost do domu, do Riley, którą zajmowała się przydzielona jej

opiekunka. Mała rzuciła się w ramiona matki, ale tym razem bez zwykłego, radosnego śmiechu. - Och, mamo - krztusiła się - on był taki straszny. Uderzył Harriet i prawie zabił Lolę, i kopnął mnie... - Wiem, kochanie, wiem. - Mel odgarnęła włosy z zapłakanej twarzy córki. - Ale teraz już wszystko jest w porządku. Już jestem przy tobie. Co może matczyna miłość, pomyślał

Camelia, wspominając Claudię i ich własne dzieci. Jak opiekowała się nimi, jak je chroniła przez długie dni i noce, kiedy musiał pracować na okrągło, spychając na jej barki cały ciężar odpowiedzialności za dom i dzieci. Czym byłby świat bez miłości matki? Zapewne pełno byłoby w nim ludzi takich jak Gus Aramanov. Riley pojechała z nimi do lecznicy. Harriet już siedziała na łóżku, całkiem

przytomna, choć z głową owiniętą bandażem. - Wyglądam czarująco, prawda? odezwała się na powitanie. -Mogłabym teraz zagrać rolę ofiary wypadku. Wieźliby mnie umierającą na wózku. Pasuję do tej roli, co? - Przestań już, Harriet. -Mel śmiała się przez łzy. -To wcale nie były żarty. Groziło ci straszne niebezpieczeństwo. A wszystko przeze mnie. - Oczywiście - zgodziła się Harriet. -

Powinnam teraz sprowadzić adwokata i wytoczyć ci proces. Uściskały się, a Riley wpakowała się na łóżko i usiadła obok Harriet. - Uratowałaś nam życie, mała powiedziała Harriet z dumą. Zablokowałaś tę beczkę smalcu jak zawodowy piłkarz. Sama bym tego lepiej nie zrobiła. Dostrzegła Camelię, który spacerował za drzwiami w stalowoszarym garniturze, pochyliwszy głowę i z rękami

założonymi z tyłu. Jego zmarszczone brwi i odrzucone do tyłu włosy wydały się jej znajome i bliskie. - Chodzi za tobą mafia - powiedziała głośno. - Chyba że to facet z agencji aktorskiej. Mel roześmiała się. Camelia spojrzał na nią. Dzięki Bogu, znów się śmieje. Zaprosiła go gestem do pokoju. - To jest detektyw Marco Camelia, a to moja przyjaciółka Harriet. Ujmując dłoń Harriet, zdziwił się, że jest tak drobna.

Sądził, że kobieta z firmy zajmującej się przeprowadzkami powinna być rosła, zdolna do dźwigania ciężarów. Harriet sprawiała wrażenie osoby, która może mieć kłopot z podniesieniem filiżanki kawy. Kiedy poczuł silny uścisk jej dłoni, zorientował się, że się mylił. Harriet była dowodem przewagi ducha nad materią. - Nieźle pani wygląda, mimo,wszystko powiedział, śmiejąc się. - Pan też, zważywszy, że musiał pan

przez parę tygodni znosić Mel. Mel zrobiło się miło, że ta dwójka żartuje ze sobą; wyglądało na to, że nadają na tej samej fali. Lubiła, kiedy jej przyjaciele lubili się nawzajem. Tymczasem nie zamierzała spuścić z oka ani Harriet, ani Riley. - Kiedy cię stąd wypuszczą? Na lotnisku w Santa Monica czeka prywatny odrzutowiec, którym wszyscy mamy polecieć do Nowego Jorku. Riley wybałuszyła oczy.

- Uau, prywatny odrzutowiec. - Rzadko zdarzało się jej podróżować rejsowym samolotem, a i to tylko klasą turystyczną. I Nowy Jork! Jeszcze nigdy tam nie była. Nagle świat znów odzyskał urok. - Prywatny odrzutowiec? - powtórzyła Harriet. Mel kiwnęła głową. - Gulfstream IV. - Już mnie tu nie ma - stwierdziła Harriet, uśmiechając się szeroko. Lolę zabrali z lecznicy w drodze na lotnisko. Ona też, tak jak i Harriet, miała głowę

w bandażach, a na szyi wielki, okrągły kołnierz z plastiku, w którym wyglądała jak pies z malowidła z epoki elżbietańskiej. Nawet nie pofatygowały się do domu. Mel obiecała natomiast dziewczynom wyprawę po nowe ciuchy do Bloomingdale'a. Wszyscy razem po prostu władowali się do samolotu i ruszyli w drogę. Znów bezpieczne, pomyślała Mel. Przynajmniej na jakiś czas.

Rozdział 57 Estevez czekał na nich na lotnisku w Nowym Jorku. - Ponieważ Ed nie może tego zrobić, muszę przejąć jego obowiązki powiedział Camelii. - Przygotowałem im

mieszkanie Eda. I dwóch ochroniarzy przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Będą im wszędzie towarzyszyć. Kiedy jednak podjechali pod Vincent Tower Fifth, Estevez odmówił wejścia na górę. Ed nigdy go tam nie zapraszał i Estevez uważał, że naruszyłby prywatność tego miejsca. Pożegnał się i obiecał zadzwonić później, żeby sprawdzić, czy czegoś nie potrzebują.

- Wszystkie wydatki pokrywa firma Vincent Properties - zapowiedział Mel. Proszę zadbać o potrzebne rzeczy i o przyjemności dla panienki. Zasłużyła na to. Ochroniarze byli młodzi, wysocy, w ciemnych garniturach i krawatach. Mieli szerokie bary i czujne spojrzenia. Riley wychodziła ze skóry. - Czekajcie, jak opowiem dzieciarom w szkole - zachwycała się. Zamurowało ją, kiedy wjechały na samą górę i zobaczyła mieszkanie Eda.

Mel patrzyła, jak mała biega z pokoju do pokoju, od okna do okna i dziękowała Bogu, że jej dziecko żyje. Potem zamówiła pizzę, usadowiła wygodnie Harriet na wysiedzianej kanapie, zakotwiczyła Riley przed telewizorem i popędziła do Eda. Nie mogła wyjść z zachwytu. Do Los Angeles i z powrotem w ciągu jednego dnia. Och, co jednak znaczą wielkie pieniądze. I co ci z tego przyszło, Ed, myślała, czując

znajome ukłucie w sercu. W drodze do szpitala dla pewności trzymała Camelię za rękę.

Rozdział 58 Mario de Soto stał przed ścianą monitorów w swojej sali telewizyjnej. Każdy z nich nastawiony był na inny kanał i na wszystkich pojawiała się twarz Gusa Aramanova.

Mario zaciskał pięści, kark zesztywniał mu z wściekłości. Wynajęty zabójca zawalił sprawę. Policja zidentyfikowała Aramanova, jego portret był we wszystkich gazetach i stacjach telewizyjnych. Mario doskonale wiedział, że zgarnięcie Gusa jest tylko kwestią czasu. A jak go zgarną, będzie mówił, żeby ocalić własną skórę. Wyszedł z sali telewizyjnej przez marmurowy hol do frontowych drzwi. Oparł się

potężnym ciałem o kolumny portyku, spoglądając na swoje piękne, znienawidzone więzienie. Jego wizja własnego, wspaniałego świata właśnie waliła się w gruzy. Kiedy kupił ten nowy, wielki dom w Miami, wypełnił go najlepszymi i najcenniejszymi przedmiotami, jakie mógł wymyślić projektant wnętrz kosztownymi meblami, dziełami sztuki, srebrami i książkami. Lubił czytać i czytał dużo; chętnie przechwalał się, że

przeczytał wszystkie książki ze swojej biblioteki, co oczywiście nie było prawdą. Ale w końcu kłamał całe życie. W rzeczywistości nie przyszedł na świat jako Mario de Soto. Nie było to nawet jedyne nazwisko, jakiego używał. Były też inne, zanim szczęśliwym trafem mógł skorzystać właśnie z tego, kiedy prawdziwy Mario, którego zaprosił na ryby na wyspy Bahama, „przypadkiem" utonął. Zmiana tożsamości była niezwykle

prosta. Nikt tam nie znał żadnego z nich, a ofiarę wybrał starannie, wiedząc, że jest samotnym facetem. Kubańczyk, mniej więcej w jego wieku, podobnej postury i wyglądu. Rodzina wciąż mieszkała w Hawanie i nie miała widoków na wyjazd. Zabił Maria de Soto, podszył się pod niego, pochował na Bahamach „Mitcha Rogana" i jako nowy człowiek popłynął z powrotem do Miami.

Nikt, nawet policja nie zainteresowała się zbytnio, kiedy wprowadził się do rezydencji w jednej z najbardziej ekskluzywnych dzielnic Miami. Po prostu jeszcze jeden Kubańczyk o podejrzanej przeszłości, najprawdopodobniej handlarz narkotykami, który znalazł żyłę złota i odszedł z branży. Widziano potem, jak pławił się w pieniądzach, wyrzucał je na szpa-nerskie samochody i kosztowne kobiety; dopiero wtedy policja okazała pewne

zainteresowanie. Nikt dokładnie nie wiedział, skąd de Soto bierze pieniądze, nikt nie mógł trafić za nim ani za jego licznymi spółkami i interesami. Krążyły słuchy o jego przekrętach, o jakiejś transakcji, w której dwaj partnerzy Maria nagle zniknęli. Był jednak sprytny i z prawnego punktu widzenia nikt nigdy nie mógł postawić mu żadnych zarzutów. Mogli to jednak zrobić jego wrogowie. Jedni cieszyliby się,

gdyby zginął, inni szukaliby zemsty, a jeszcze inni chcieli odzyskać swoje pieniądze. Ich właśnie bał się Mario. Zamienił swój dom w twierdzę i opuszczał go wyłącznie w towarzystwie paru uzbrojonych ochroniarzy. I wtedy, kiedy życie straciło smak, pojawił się ze swoją propozycją Alberto Ricci. Przed Mariem pojawiła się ostatnia szansa powrotu do

w miarę legalnych interesów. Mógłby wrócić do prawdziwego świata jako potentat w branży nieruchomości. Już widział się w towarzystwie, tak samo jak Ricci, może nawet z elegancką blond żoną. Poza tym zyskiwał okazję uwolnienia się od Eda Vincenta i to była największa korzyść, coś, co rozśmieszało go do łez. Ricci oczywiście nie złożył oferty na

piśmie. Wszystko odbyło się „na gębę", z zastrzeżeniem, że najpierw Mario ma załatwić swoją część. Ricci był więc teraz wolny i czysty, a Mario czuł, że grunt zaczyna mu się palić pod nogami. Popatrzył na ochroniarzy, którzy udawali, że go nie obserwują. Miał ochotę zabić Ricciego. Ale jeszcze bardziej chciał zlikwidować Eda. Tyle że teraz został zmuszony osobiście zająć się swoim młodszym braciszkiem.

Lila Aramanov siedziała w ulubionym fotelu Gusa i oglądała telewizję. Patrzyła na zdjęcie swego męża nadane w wiadomościach o jedenastej. Niedbale odgarnęła włosy z nieumalowanej twarzy, po bladych policzkach powoli spływały łzy. Była zdruzgotana. Jej świat się rozpadł. Pod drzwiami koczowali dziennikarze. Ekipy telewizyjne z ogromnymi wozami transmisyjnymi i żwawe reporterki, krótko ostrzyżone blondynki w

czerwonych kostiumach z nieodłącznym mikrofonem, który podtykały jej pod nos za każdym razem, kiedy choćby na chwilę wystawiała głowę za drzwi. Co zresztą robiła wyłącznie wtedy, kiedy przyjeżdżał samochód z pizzą. Chłopak, który tę pizzę rozwoził, smarkacz ze średniej szkoły, uwielbiał każdą chwilę swojej „sławy". Pozował przed kamerami, dokładnie opowiadał, co zamówiła i uśmiechał się jak

serialowa gwiazda. Gus po prostu zniknął, nie powiedział jej nawet jednego słowa, ani razu nie pojawił się w domu. Dopiero z telewizyjnych wiadomości dowiedziała się, że jej mąż jest płatnym mordercą, podejrzanym o usiłowanie zabójstwa Eda Vincenta i napadł na kobietę i dziecko w Santa Monica. W pierwszej chwili nie mogła zrozumieć, że mówią o jej Gusie. Jej misiu.

Człowieku, który kocha swoje dzieci. Ajednak to była prawda. Jej piękne życie należało do przeszłości. Dom, eleganckie samochody -wszystko przepadnie. Podeszła do okna, cofnęła się za ciężką, jedwabną zasłonę. Mogła stąd zobaczyć umundurowanego policjanta stojącego przed domem. Wiedziała, że drugi stoi przy drzwiach wejściowych, a trzeci z tyłu. Otoczyli dom i czekali na powrót Gusa. Ale

Gus nigdy nie wróci, wiedziała to. Zostawił ją z tym pasztetem. Samą. Zabiłaby go osobiście, gdyby tylko dostała tego kłamliwego, cholernego skurwysyna w swoje ręce.

Rozdział 59 Port lotniczy w Santa Monica był niewielki, ale ruchliwy, dostosowany do przyjmowania wszelkiego rodzaju maszyn, od jednosilnikowej cessny

skylanes, jaką latał Ed, po odrzutowce gulfstream wożące gwiazdy rocka i szefów koncernów prasowych i telewizyjnych. Oprócz tego lądowały tu setki małych, prywatnych samolotów, których właściciele odbywali krótkie loty w obrębie granic stanu oraz maszyny towarzystw czarterowych, dysponujących własną flotą powietrzną. Być może z racji bliskiego sąsiedztwa oceanu panowała tu pogodna, wakacyjna

atmosfera. Siedzący na,górnym tarasie restauracji sączyli martini i obserwowali piękny, mały samolocik, który migając w świetle zmierzchu czerwonymi i zielonymi światłami, schodził w dół, między przytłumiony ryk potężnych maszyn. Jest coś fascynującego w locie odrzutowcem, myślał Mario de Soto, kiedy jego pilot posadził na ziemi wy czarterowanego leara i który toczył się ostatnie metry po ziemi. Rozłożyły się schodki, obsługa

otworzyła drzwi i z kabiny wynurzył się pilot, żeby pożegnać swojego jedynego pasażera. - Życzę powodzenia w golfie, panie Farrar - powiedział do Maria de Soto, który tym razem występował pod nazwiskiem zapożyczonym od imienia ojca. Elegancka walizka i worek golfowy już czekały. Mario zawiózł je osobiście do wynajętego srebrnego lincolna. Nic nie mogło ukryć jego masywnego cielska, ale w

siwej peruce, z wąsami i w okularach w srebrnej oprawce, w swetrze i mokasynach wyglądał na dobrodusznego okularnika, starszego pana, który taszczy swój worek na partyjkę lub dwie ze starymi kumplami. Zasiadł w wynajętym samochodzie i wyruszył do San Diego. Oczywiście, ostatnim miejscem, gdzie może być Gus, jest jego dom. A zważywszy, że szuka go cała policja, na pewno nie siedzi też w

swoim biurze. Poszukiwania trzeba jednak zacząć od basenu jachtowego w San Diego. Mario wynajął pokój w Marriotcie, w barku zjadł rybę z grilla i poszedł spać. Jutro też jest dzień. Miał nadzieję, że dla Gusa Aramanova ostatni.

Pod biurem Gusa na przystani stał następnego ranka policjant i paru łowców sensacji czekających na nowe wydarzenia. Policjanci kręcili się też w pobliżu miejsca, gdzie zacumowany był lśniący jacht Aramanova. Mario wiedział, że sprawa nie będzie łatwa. Zauważył kafejkę, wszedł do środka,

zamówił mrożoną kawę z mlekiem i siedział, sącząc ją przez słomkę i rozmyślając. Umysł kryminalisty pracował jak u Gusa, wczuł się więc w jego sytuację i próbował przewidzieć następny ruch. Dopił kawę, z powrotem wsiadł w lincolna i drogą czterysta pięć wrócił na północ, do Los Angeles. Było późne popołudnie, kiedy wprowadził się do hotelu Ritz Carlton w Marina del Rey.

Rozdział 60 Mel i Camelia siedzieli w barku za rogiem, w pobliżu szpitala. Jako stali klienci byli już znani kelnerom. Zawsze zajmowali ten sam stolik przy oknie, z widokiem na ruchliwą ulicę i, jeśli mieli szczęście, ze snopem słonecznego światła, którego Mel tak bardzo brakowało podczas długich

godzin czuwania w mrocznym pokoju szpitalnym. - Nasz stolik - powiedziała, uśmiechając się do Camelii. - Wolałbym w jakimś elegantszym miejscu - odparł smutno. - Jak w restauracji w Charlestonie przypomniała. Uśmiechnął się, kiedy spojrzeli sobie w oczy. - Zaczynamy mieć już wspólne wspomnienia.

- Będą plotki. Roześmiał się. - Jakie? Że kupuję ci kawę? I bułkę z serem, a jeżeli masz szczęście, to jeszcze galaretkę? - Nie zapomnij o kajzerce z jajecznicą na bekonie - dodała i roześmiali się oboje. Okropnie się do niego przyzwyczaiłam, myślała Mel, patrząc, jak Camelia wsypuje cukier do kubka. Stał się częścią jej życia. Jakoś trudno wyobrazić sobie teraz, że nie zawsze przy niej będzie.

Byli kumplami, pracowali razem, żeby pomóc Edowi. Ale czy na pewno tylko to, zastanawiała się Mel wpatrzona w swoją kawę. - Założę się, że teraz to długo nie potrwa. - Camelia mieszał kawę. -Kiedy facet jest tak namierzony, nie ma dla niego ucieczki. - Przypomniał

sobie zabójstwo Versacego w-Miami. Nawet Cunanan wiedział w końcu, że jest

tylko jedno wyjście. I wybrał je. Zastrzelił się na łodzi. Mel wzdrygnęła się. - Czy liczymy na to, że Aramanov zrobi to samo? - Nie liczymy, ale wątpię, czy znajdzie jakiekolwiek inne wyjście. Podano im tosty i Camélia posypał porcję Mel cienką warstwą sera, tak jak lubiła i podał jej. Był to gest niezwykle intymny. - Oczywiście, ma wyjście - dodał. Zawsze może oddać się w ręce policji i

zeznawać. Podać nam nazwisko człowieka, który go wynajął i tym samym ocalić własne życie. - Które spędzi w więzieniu. - Mel znów poczuła dreszcz. - Nie mogło trafić na lepszego. Camélia odgryzł kęs grzanki. - To płatny zabójca. Nie po raz pierwszy zabił człowieka. Podniósł rękę na widok jej przerażonej miny. - Przepraszam. Usiłował zabić.

Oba telefony komórkowe zadzwoniły jednocześnie. Oboje popatrzyli na siebie z poczuciem winy, a potem na innych siedzących, ale w barze panował taki hałas, że nikt nawet nie zauważył ostrego brzęczenia aparatów. - Cześć, Riley - powiedziała cicho Mel, przyciskając usta do telefonu. - U mnie w porządku, kochanie. Dokąd idziesz? Och, do radia City, Rocket-tes... z Harnishem?

-Hamish został osobistym ochroniarzem Riley i po paru dniach spędzonych razem stali się wielkimi przyjaciółmi. Hamish dokonywał cudów, żeby jąrozerwać, ale pracę i obowiązek stawiał zawsze na pierwszym miejscu, a to znaczyło, że Riley jest bezpieczna. Dla Mel była to luksusowa sytuacja, powiedziała więc: baw się dobrze i do zobaczenia. Mimo hałaśliwego tłumu, szczęku talerzy, bezładnego wywoływania

zamówień, syku pary i skwierczącego grilla nie mogła nie usłyszeć rozmowy Camelii. Rozmawiał z Claudią. - Zapomniałem? Skądże! Taa, skarbie, tyle lat razem. Ale możesz podzielić je na pół, jeśli policzysz te wszystkie tygodnie, kiedy pracowałem i nigdy nie było mnie w domu... Dobrze, więc. Tak, dobrze. Taa. Kolacja, w piątek wieczorem. U Nino. A kiedyż to nie dałem ci prezentu na

rocznicę? - Uśmiechał się, kiedy się żegnali. - Ile to lat? - spytała Mel. - Dwadzieścia sześć. Nie, skłamałem. Dwadzieścia siedem w piątek. Kiwnęła głową, zastanawiając się, jak to jest, kiedy się żyje tak długo z ukochanym mężczyzną, - Opowiedz o waszym ślubie. - Och, to coś dla kobiet. Wiesz, pełno tych dziewczynek z kwiatami i druhny, i Claudia... śliczna.

Nagle wyraźnie stanęła mu przed oczami, z burzą czarnych włosów upiętych wysoko pod wianuszkiem z kwiatów, w długim, powłóczystym welonie, który w zakrywał jej twarz, kiedy stanęli przed ołtarzem i składali przysięgę. - Przyjęcie było świetne. - Zmienił temat. - Ciotki i wujkowie przylecieli z Włoch i z Sycylii. Przyjechali wielkim autobusem i wyglądali jak włoska rodzinka z filmu. Powinien ich sfilmować Roberto

Benigni. Lało się wino, kobiety upiekły włoskie ciasteczka, a małe dzieci biegały naokoło i właziły wszystkim pod nogi. Ciotka Sophia pośliznęła się w tańcu, zadarła nogi wysoko do góry i pokazała więcej niż powinna. I wszyscy się śmiali. Uśmiechnął się do niej. - Było fantastycznie. Wiesz, jak to rodzinka. Mel śmiała się, ale nie wiedziała. Nigdy

nie miała takiej rodziny. Marzyła, że stworzy własną, że będzie takim członkiem założycielem. Teraz nie była pewna, czy to się uda. Zmartwiała, kiedy pomyślała o Edzie. Na nic nie reagował. Wciąż karmiono go przez rurkę i stracił tyle na wadze, że trudno jej było rozpoznać w nim potężnego, krzepkiego mężczyznę, którego pokochała. Tego ranka jego dłoń pod jej ręką

spoczywała zupełnie nieruchomo. Nie było cienia reakcji, tylko niekończący się szum urządzeń, które utrzymywały go przy życiu i powolne tykanie monitora. Gwałtownie odsunęła krzesło. - Muszę wracać. Camelia ze zdziwieniem podniósł na nią wzrok. Aż za dobrze znał ten jej wyraz twarzy: „Jeśli mnie tam nie będzie, on może umrzeć". Tym razem Mel zapłaciła rachunek w myśl niepisanego porozumienia, że płacą

na zmianę. Camelia odprowadził ją do szpitala i pożegnał przy wejściu. Musiał wracać, zobaczyć, co się dzieje - jeśli w ogóle cokolwiek się dzieje - w sprawie Aramanova. Brotski znów był na posterunku. Idąc w jego stronę długim korytarzem, Mel potrząsnęła głową z niedowierzaniem. - Nawet nie wolno panu czytać książki? - spytała. - Jestem tu, żeby pilnować, madame.

Mam być w pogotowiu cały czas. - Jest pan dobrym policjantem, panie Brotski - powiedziała Mel i zobaczyła, jak jego jasną, dziecinną twarz oblewa rumieniec. - Dziękuję, madame - odpowiedział z miłym uśmiechem. Mel usiadła na swoim zwykłym miejscu koło łóżka Eda. Podniosła jego rękę do ust, czekała na reakcję, na jakiś sygnał, znak istnienia. Nic.

Odszedł od niej w ciemność. Ale monitor wciąż pracował, dowodząc, że z technicznego punktu widzenia Ed wciąż był wśród żywych. Och, Ed, myślała Mel, kiedy skończy się ten koszmar? I jak?

Rozdział 61 Ogromny basen jachtowy Marina del Rey mieścił tysiące łodzi. Mario nigdy nie był

nadzwyczajnym żeglarzem, choć miał pewne doświadczenie w sportowych wypadach na ryby i w razie konieczności radził sobie na wodzie. Tak jak wtedy, gdy zepchnął z rufy człowieka, którego tożsamość później sobie przywłaszczył. Stały tu łodzie wyciągnięte na pochylnie i ogromne jachty pełnomorskie w głębokich basenach, z nazwami portów macierzystych na Bahamach albo w Panamie, łodzie stare i nowe, żaglowe, motorowe i kutry rybackie. Mario doszedł do

wniosku, że każdy mieszkaniec Kalifornii, tak jak i na Florydzie, żyje z oceanu, musi więc mieć łódź. Wędrował po nabrzeżach, rozmyślając nad tym bogactwem, które tkwi bezczynnie w mętnej wodzie i zastanawiał się, jak często wszystkie te łodzie są używane. Obliczał w głowie koszt każdego wyjścia w morze. Spora suma. Wyszło mu, że elegancka kobieta jest tańsza od łodzi: kolacja, stroje, trochę biżuterii. Bardziej

opłaci się zainwestować w kobietę, zwłaszcza że można liczyć na coś w zamian. Lepiej wynajmować łódź tylko w razie potrzeby. Kupowanie na własność to frajerstwo. Poszedł spacerkiem do biura pośrednika jachtowego, gdzie zainteresował się jachtem motorowym i odkrył, że całkiem spora grupa ludzi mieszka na swoich łodziach. Człowiek z łatwością może się tam schować. Ale nawet morderca musi jeść. A znając Gusa wiedział, że musi on

także pić. Objechał najbliższą okolicę, wypatrując miejsc, gdzie można kupić jedzenie i coś mocniejszego. Po kilku minutach marszu znalazł nieduże centrum handlowe ze sklepem spożywczym, a obok mały, zwyczajny sklepik z alkoholem, z żelaznymi sztabami na oknach. Były w pobliżu jeszcze inne, większe i bardziej efektowne sklepy. Mario wiedział jednak, że Gus będzie ich unikał.

Mario nie należał do cierpliwych, ale zaparkował samochód pod małym centrum handlowym i postanowił czekać. Nastawił się na długofalową operację.

Było już ciemno, kiedy Gus opuścił przystań i przeszedł na drugą stronę ulicy, do sklepu z alkoholem. Nie miał apetytu, ale potrzebował wódki, żeby zgłuszyć skołowany umysł. Wziął cztery butelki Smirnoffa i pół tuzina batoników. Na ulicy zawahał się przez chwilę pod sklepem spożywczym, ale wszedł do środka, zdjął z półki parę placków nadziewanych mięsem z kurczaka, niespokojnie odczekał w

kolejce do kasy, zapłacił i szybko wybiegł. Ironia losu, przemknęło przez głowę Maria, że obaj wymyśliliśmy takie samo przebranie: wąsy, okulary, tylko zamiast siwej peruki Gus ogolił głowę i jest teraz zupełnie łysy. Jakby chciał podkreślić, że wygląda jak buldog. Lincoln wysunął się z parkingu, silnik pracował na wolnych obrotach. Mario trzymał się Gusa, by nie stracić go z oczu, ale na tyle daleko, by nie zostać

zauważonym. W tej grze był ekspertem i miał ogromne doświadczenie. Zaparkował przy przystani i dalej poszedł piechotą. Gus przeskoczył już na pokład baylinera, starej, tu i ówdzie rdzewiejącej dziewięciometrowej łodzi, która rozpaczliwie wymagała malowania. Była własnością człowieka, który już nie istniał. Został starannie zlikwidowany przez Gusa, bo nie oddał pożyczonych pieniędzy. Gus zatrzymał sobie łódź i

używał jej jako pływającej garsoniery, kiedy załatwiał interesy w Los Angeles. Na przystani jest mnóstwo takich kawalerek, a w barach kwitnie ożywione życie. Znaleźć tam kobietę nie jest trudno, zwłaszcza kiedy człowiek ma mercedesa i łódź, a nocą, w słabym świetle, stary bayliner nie wygląda nawet w połowie tak marnie, jak w rzeczywistości.

Gus, potykając się, zszedł do kabiny i ciężko opadł na ławę pokrytą poplamionym niebieskim brezentem. Na stole przed sobą postawił butelki Smirnoffa. Otworzył pierwszą i pociągnął duży łyk. Wódka nie poprawiła mu nastroju, tylko trochę wyłączyła umysł. Był skończony i wiedział o tym. Przemyślał wszystkie scenariusze. Miał tylko jedną szansę, i to ryzykowną, a i ona oznaczała dożywocie. Nie bardzo było w czym wybierać.

Rozwinął snickersa i pochłonął go kilkoma kęsami, zapijając wódką. Ciekaw był, co robi Lila, ale nie był w stanie myśleć o dzieciach. Nie należały już do niego. Zdawał sobie sprawę, że stracił do nich wszelkie prawo. Wszystko to nie byłoby nawet w połowie tak złe, gdyby wyszedł z tego z jakimś zapasem pieniędzy, nowym paszportem i biletem w jedną stronę do Europy albo Ameryki Południowej. Ale na

to było za późno. Siedział, rozmyślając o swoich błędach, gdy usłyszał jakiś hałas. Podniósł głowę, jakby węszył jak pies, którego tak przypominał. Próbował wyczuć w powietrzu obecność obcego. Powiał wiatr i Gus poczuł ruch pod dnem łodzi. Jeszcze raz. Pewnie olinowanie uderza o maszty.

Myślał właśnie o tym, że jeżeli musiał zabić faceta i odziedziczył tę krypę,

powinna chyba poradzić sobie na morzu i wywieźć go stąd gdzieś na Fidżi, zanim cała sprawa nabierze rozgłosu. I wtedy znów usłyszał Odwrócił wzrok i zobaczył stopy. Ktoś schodził po schodkach. Nie zdążył nawet sięgnąć do swego pasa. Mario de Soto celował w niego z kahra K9. Przez moment patrzyli na siebie, upewniając się, że się znają. - Łyknij sobie jeszcze, Gus. Nie masz

ochoty? Gus wpatrywał się w Maria. Wiedział, że to koniec i że niczego już nie zrobi. Myślał o tym, jak wielu ludzi widział w takich sytuacjach jak ta, ale wtedy to on trzymał w ręku broń. Teraz wiedział już, co się czuje patrząc w lufę pistoletu w chwili, gdy wszystko się kończy. Kahr powtarzał ruchy Gusa, który podnosił butelkę z wódką i pociągnął następny

haust. - Może spróbujesz? Najlepsza powiedział do Maria. Mario odmówił. - Wolę Absolut. Gus kiwnął głową. Pociągnął jeszcze raz. - Przynajmniej umrzesz szczęśliwy. Mario uśmiechał się z zaciśniętymi ustami. Gus ważył w ręce ciężar na wpół opróżnionej butelki. Była jeszcze jedna szansa... ostatnia.

Mario wyczuł to. Kiedy butelka zataczała łuk w powietrzu, uchylił się tak zwinnie, na ile pozwalała mu postura. Wódka chlapnęła mu na spodnie i rozwścieczone oczy Maria zacisnęły się w wąskie szparki. - Zawsze uważałem, że płatni zabójcy to kretyni - powiedział. -Inaczej nie ryzykowaliby życiem, odwalając za innych brudną robotę. Żadne pieniądze nie wynagrodzą tego ryzyka.

Gus czuł miły ciężar sigmy w pasie pod koszulą. Koszula była z Hawajów, kupiona kiedyś, podczas beztroskich wakacji z Liłą. Noszona na wierzch dzięki temu można błyskawicznie pod nią sięgnąć. Mario jest głupi, że szydzi sobie wesoło i dręczy go przed wykonaniem egzekucji. Daje mu czas na myślenie i pozbieranie się. Być może jeszcze uda się wygrać. Mario miał jednak własny plan.

- Wstawaj. - Wskazał pistoletem, gdzie Gus ma stanąć. - Ręce nad głowę rozkazał. Gus posłuchał. Między nimi stało zwykłe metalowe krzesło. Byli mniej więcej tej samej wagi, ale Gus był sprawniejszy fizycznie. Błyskawicznym ruchem pchnął krzesło w kierunku Maria i sięgnął po sigmę Mano był szybszy. Wcisnął kahra w głowę Gusa i pchnął go na podłogę. Miał go teraz tam, gdzie chciał mieć.

Gus leżał i patrzył na niego. Mario nie marnował czasu. Zadał cios pistoletem. Głowa Gusa opadła w tył. Mario ukląkł obok nieprzytomnego mordercy. Był wściekły, że brudzi spodnie na tej paskudnej łodzi, ale nie miał wyboru. Włożył plastikowe rękawiczki chirurgiczne, wyjął sigmę z pasa na brzuchu Gusa i ułożył ją w dłoni leżącego.

Uniósł rękę Gusa do jego skroni i przycisnął palec dotykający spustu. Kula wybiła nierówny otwór w czaszce Gusa, a spalony proch został na jego dłoni. Tym razem to jego szkliste oczy patrzyły w nicość i jego mózg obrzydliwie wypływał na podłogę. Mario czekał przez chwilę, nasłuchując. Sigma miała oczywiście tłumik i wydała tylko lekki trzask, zbyt cichy, by gdzieś dotarł, nawet na wodzie. Na zewnątrz znów

wiatr stukał olinowaniem o maszty i lekko kołysał łodzią. Mario wstał i podszedł do schodków. Odwrócił się jeszcze i ostatni raz rzucił okiem na człowieka, który spieprzył mu życie. Wyszedł. Zaczął padać deszcz, dziwny tutejszy deszcz, który pojawia się nagle i wali ścianą wody. Nikt nie zauważył Maria przemykającego w ciemności i deszczu. Nikt nie widział,

jak w straszliwej ulewie gna na parking i wraca do hotelu. Chwilę później stał pod gorącym prysznicem i zmywał z siebie brud łodzi Aramanova. Trwało to długo. Potem wyszedł, owinął się ręcznikiem i zamówił jedzenie. - Martini z wódką, bez dodatków zażądał. -1 musi być Absolut. A, z oliwką. Och, do diabła, podwójną. I przyślijcie przy okazji jakiegoś pieczonego kurczaka. Taa, z

frytkami. Uśmiechał się, rzucając słuchawkę. Od lat nie czuł się tak dobrze. Jeden z głowy.

Rozdział 62 Był piątek, wpół do dziewiątej wieczorem. Camelia siedział z Claudią na rocznicowej kolacji u Nino. Przyniósł jej kwiaty, różowe róże o mocno

szkarłatnych brzegach. Miał też prezent, naszyjnik z brylantowym serduszkiem. Wiedział, że Claudia nie oczekiwała niczego poza kwiatami i trzymał pudełeczko w kieszeni, żeby później sprawić jej niespodziankę. Wieczór zapowiadał się znakomicie.

Mel miała za sobą długi dzień w szpitalu, przy łóżku Eda. Teraz musiała pójść do Riley. Pocałowała go czule, obiecała, że

wróci za parę godzin i zapowiedziała: - Czekaj na mnie, kochanie. I nigdzie nie odchodź, dobrze? - Jeszcze raz musnęła go pocałunkiem, uścisnęła rękę i przejechała palcami po włosach. Ed słyszał, jak wychodzi, ale tym razem dźwięki wydawały mu się bardziej odległe. Bez względu na to, jakby się nie starał, ciemność ogarniała go coraz częściej. Nieskończony mrok, gdzie nie podtrzymywały go już żadne marzenia, gdzie nie

było miłości ani słów pocieszenia. Był sam na morzu nocy, która nie ma końca... Wracaj, kochana, chciał krzyczeć za nią. Wiem, że Riley cię potrzebuje, a ja staję się egoistą. Pragnie cię moje ciało, mój umysł, moje serce... jak w tej starej piosence. To o tym, co jest między nami, kochana. Tylko że teraz jestem bardzo zmęczony... coraz trudniej mi walczyć... Przegrywam tę walkę i nie chcę cię opuszczać. Tylko ty trzymasz mnie tutaj, Mel... kochanie... Mario starannie zacierał za sobą ślady. Samolot z Los Angeles do Nowego

Jorku wyczarterował w innej firmie. Wylądował na La Guardii, tam gdzie Aramanov spartaczył strzał do Eda. Tym razem Mario de Soto podróżował jako Michael Miller. Tak brzmiało nazwisko panieńskie jego matki - Ellin Miller Rogan. W drodze do Los Angeles użył imienia ojca - Farrar. Nie wiedział, dlaczego w takiej chwili przychodziły mu do głowy tego

rodzaju pomysły; może tylko mając w perspektywie przyłączenie Eda do reszty wymordowanej rodziny, mógł uznać je za stosowne. Zapewnił sobie murowane alibi. Z Los Angeles zadzwonił do swojego lekarza, skarżąc się na kłopoty z sercem. Załatwił sobie przyjęcie do szpitala na Manhattanie tego samego wieczoru, żeby nazajutrz rano poddać się kompletnym badaniom, łącznie z angiografią, która miała wykryć zatory tętnicze i ewentualną angioplastyką

w celu usunięcia skrzepów. Mario znał się na tym. Oba te zabiegi przeszedł niedawno i wiedział, co powiedzieć kardiologowi, żeby natychmiast udzielono mu pomocy. Dostał separatkę, poproszono go, by się rozebrał i włożył szpitalny szlafrok. Zrobił, co należało, położył się na wąskim łóżku, pozwolił zmierzyć sobie temperaturę i pobrać krew. Zawiadomił pielęgniarkę, że pójdzie spać i poprosił, by mu nie

przeszkadzano.

- Naturalnie - zgodziła się. - Jutro będzie pan musiał wcześnie wstać, panie Miller.

Lepiej spać, póki można. Obserwował, jak wychodzi z pokoju, odczekał dziesięć minut, po czym wstał i z powrotem ubrał się w czarną koszulę, takież spodnie i cienką, lekką kurtkę kupioną w Los Angeles. Zawiązał tenisówki, poprawił ubranie, przyczesał włosy. Otworzył niewielką torbę. Był w niej tylko starannie złożony biały fartuch lekarski, parę długopisów i sztywna podkładka z

klipsem przytrzymującym jakieś urzędowo wyglądające papierki. Schował to dokładnie pod kurtką, otworzył drzwi i wyjrzał na korytarz. Była noc, życie szpitalne toczyło się na zwolnionych obrotach. Na korytarzu panował półmrok. Gdzieś na końcu widać było jaśniejsze światło w dyżurce pielęgniarek, dobiegał stamtąd szmer głosów.

Na przeciwległym końcu korytarza nad wyjściem awaryjnym paliło się zielone światło. Trzymając się jak najbliżej ściany, Mario szybko przemykał się w tamtą stronę. Drzwi pożarowe były ciężkie i musiał uważać, by nie zatrzasnęły się za nim głośno. Przytrzymał je, zamknął i rozejrzał się dokoła. Stał na betonowej klatce schodowej oświetlonej z góry mocną lampą. Wymalowany

czerwoną farbą numer informował, że jest na czwartym piętrze. Wiedział, że oddział intensywnej opieki jest wyżej, na dziesiątym. Włożył lekarski fartuch i wsunął do kieszeni długopisy. Razem z plikiem „notatek" nadawało mu to bardziej urzędowy wygląd. Tenisówki tarły, skrzypiąc o metalowe listwy na brzegu stopni, a w powietrzu unosił się mocny zapach środków

dezynfekcyjnych. Skrzywił się, nienawidził tego smrodu. A na dziesiąte piętro było daleko. Ledwo dyszał, bolały go mięśnie ud, kiedy w końcu pchnął z lekkim skrzypnięciem drzwi pożarowe na dziesiątym piętrze. Rozkład pomieszczeń był tu taki sam jak na dole, z dyżurką sióstr w połowie korytarza. Pod drzwiami nie było policjanta. Może już położyli na Edzie krzyżyk.

Uśmiechnął się. W końcu był na właściwym miejscu o właściwej porze. Z ukrytej na nodze kabury wysunął kahra K9. Kochał ten mały pistolecik, leżał mu w ręce jakby zrobiony na zamówienie, a niewielkie kształty pozwalały z łatwością go ukryć. Ośmiostrzałowe parabellum na amunicję o zwiększonej sile przebicia, z małym odrzutem. Przypominał Ma-riowi pierwszą własną broń, starego browninga, z którego pierwszy raz zabił człowieka, rywala w interesach. Świat się tak

bardzo nie zmienia. Zlany potem, wszedł na długi, lśniący, nieskazitelnie czysty korytarz. Rozdział 63 Camelia był w połowie swego ulubionego osso bucco, kiedy odezwał się pager. Odwróciły się ku niemu głowy, zobaczył zaniepokojone spojrzenia, zakaszlał więc, żeby ukryć zażenowanie. Celowo zostawił komórkę w samochodzie, żeby

im nie przeszkadzano, ale pager był pępowiną, która łączyła go z biurem. Nie mógł bez niej żyć. Przeprosił żonę, wstał i wyszedł porozmawiać do holu. Mówił lakonicznie i wymijająco, a kiedy skończył, wrócił do stolika i zajął swoje miejsce. Claudia wiedziała, co teraz będzie; przecież tak właśnie wyglądało jej życie. Camelia powiedział jej, że nastąpił

przełom w sprawie Eda Vincenta. Musi wracać, sprawy toczą się błyskawicznie. Rozumiała, ale to bolało. - Obiecuję ci, że powtórzymy ten dzień jeszcze raz - mówił, płacąc rachunek. W przyszłym tygodniu, skarbie. - Wsadził Claudię do taksówki i patrzył, jak odjeżdża; dopiero wtedy zorientował się, że zostawiła róże. Camelia zadzwonił do Mel do szpitala. Nie było jej tam, wystukał więc numer

do mieszkania Eda. - Coś złego? - Miała nagłe uczucie, że jego głos zwiastuje jakieś nieszczęście, że przyniesie jej straszne wiadomości. - Nie, nic złego. Czy możemy spotkać się w barku za piętnaście minut? Nie zastanawiała się ani przez chwilę. - Będę - odpowiedziała. Zamówili kawę i drożdżówki. Mel patrzyła na niego szeroko otwartymi

oczami, czekając, co tak pilnego miał do powiedzenia. Była w dżinsach, tenisówkach i powyciąganej bluzie z napisem LAKERS. Krótkie włosy przykrywała czapka bejsbolowa. Promień kalifornijskiego słońca w mroku nocy na Manhattanie, pomyślał Camelia. - Przepraszam, że tak nagle cię wyciągnąłem. - Odgryzł kęs drożdżówki z serem.

Była rozmiękła, pewnie jeszcze z rannego wypieku, odłożył ją więc na talerz. Zresztą nie był głodny. Tylko zestresowany. Mel nie ruszyła kawy. - Więc co się dzieje? - spytała. - Mamy zabójcę. Podniosła głowę. Patrzyła osłupiałym wzrokiem. - O mój Boże. Nie mogę uwierzyć powiedziała.

- Możesz. Policja w Los Angeles znalazła go w basenie jachtowym, w jego własnej łodzi. Martwego. Otworzyła usta. - Martwego? - Pojedynczy strzał w skroń. Wygląda na samobójstwo, ale nie mają pewności. Jeszcze sprawdzają. Po raz pierwszy widział, jak zabrakło jej słów. - Ironia losu, co? Na koniec zabójca sam

odstrzeliwuje sobie mózg. Wzdrygnęła się i zakryła oczy rękami. Sądził, że płacze. Czekał trochę skrępowany, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Mel drżąc, wciągnęła głęboko powietrze. - Dobrze. Już dobrze. To tylko szok. Ulga, że wszystko skończone. Nareszcie. Był wściekły, że za chwilę pozbawi jązłudzeń, ale musiał to powiedzieć. - To jeszcze nie jest skończone, Mel. Mamy naszego zabójcę. Ale ciągle nie

mamy człowieka, który go wynajął. - Oparł łokcie na małym stoliku i nachylił się bliżej. To on jest prawdziwym mordercą. Spojrzała na niego szerokimi oczami. Widział rozszerzone źrenice i wiedział, że wywołał szok. Jej twarz była tak blisko, że mógłby ją pocałować. - Och, Marco - jej głos drżał. - Ed wciąż jest w niebezpieczeństwie. Muszę tam iść. -

Zerwała się na nogi, łapiąc z krzesła ciśniętą tam torebkę. Wszystko co było w środku, wysypało się na podłogę. Camelia stwierdził w duchu, że zdarza się to nie po raz pierwszy i że nie jest pierwszym facetem, który na kolanach zbiera jej okulary przeciwsłoneczne, notesiki, pióra, szminki, klucze, stare paragony, rachunki do zapłacenia, parę drobiazgów z McDonalda należących do Riley, monety, stary portfel, małą skórzaną

ramkę z fotografią Eda. Kurczowo trzymała go za rękę, kiedy odprowadzał ją do szpitala. - Wrócę lepiej na komisariat powiedział, kiedy wchodzili po schodach do holu. Poradzisz sobie sama? Kiwnęła głową, ale widział, że jest zdenerwowana. Tak jakby z chwilą śmierci zabójcy zaczęła się bać, że Ed też może umrzeć. Patrzył, jak idzie ku windom, a potem

stanął na schodach, wpatrując się w noc. Chłodną, mglistą, nietypową dla tej pory roku. Poszukał w kieszeni papierosów i wymacał małe pluszowe pudełeczko. Jęknął. Prezent rocznicowy dla Claudii. Czy mu kiedykolwiek przebaczy? Miał nadzieję, że tak. Przecież zawsze przebacza. Co nie znaczy, że to jest usprawiedliwienie, powiedział sobie, zapalając zakazanego papierosa. Odwrócił głowę i przez szklane drzwi zobaczył

Mel wciąż czekającą na windę. Spuściła głowę, patrzyła w podłogę, zatopiona we własnych, smutnych myślach. Kiedy winda zjechała, Mel podniosła głowę i weszła do środka. Było w niej tego wieczora coś, co niepokoiło Camelię. Przytłaczający smutek. Nigdy nie widział jej w takim stanie, zawsze była pogodna, dzielnie znosiła to wszystko, ale dziś, kiedy Gus Aramanov już nie żył, wyglądała na

zdruzgotaną. Zastanawiał się, czy dobrze zrobił, uświadamiając jej, że prawdziwy zabójca jeszcze żyje. Wszedł po frontowych schodach, gasząc papierosa. Coś w tym wszystkim go niepokoiło.

Rozdział 64

Ed słyszał, jak ktoś zamyka drzwi. Miał nadzieję, że to Zelda, bardzo za nią tęsknił. Nasłuchiwał znajomych kroków, ale wciąż panowała cisza. I wtedy usłyszał skrzypnięcie butów na gumie. Mężczyzna, pomyślał. Pewnie lekarz. Teraz słyszał jego oddech. Ciężki, tak jakby biegł. Chciał krzyczeć: Halo, kto tu jest, ale nie mógł. Był bardzo blisko. Ed czuł jego zapach; piżmo i drzewo sandałowe. Tylko że było

coś jeszcze, coś zagadkowego. Jakiś obcy zapach. Zapach niebezpieczeństwa. Pierwotny odruch: walcz lub uciekaj gwałtownie podniósł poziom adrenaliny w jego żyłach, na monitorze widać było nagły skok akcji serca. Boże, w końcu go jednak dopadli... Poczuł ostatni przypływ energii. Życie - po raz pierwszy od tygodni. Gwałtownie otworzył oczy. Patrzył wprost na swego brata. Mitch się nie

odzywał. Nie uśmiechał. Po prostu na niego patrzył. Po czym wyszarpnął z gardła Eda respirator, potem kroplówkę i cewniki. Uśmiechnął się. W tym momencie monitor oszalał i zawył alarm. Trzeba się stąd wynosić. Mel nie wiedziała, czemu się denerwuje. Po tym, co przed chwilą usłyszała od Camelii, powinna czuć się bardziej

bezpieczna. Gdzieś jednak jest ktoś, kto chce Eda zabić. Instynkt podpowiadał jej, że zbyt długo nie było jej przy nim. Lśniący korytarz pokonała jak sprinter tuż przed metą.

Zatrzymała się zaskoczona. Pod drzwiami Eda nie było policjanta. Gdzie mógł się podziać Brotski, zastanawiała się, gwałtownym ruchem otwierając drzwi. Pierwszą rzeczą była uderzająca cisza. Nie było szumu urządzeń. Tego, co podtrzymuje Eda przy życiu. Zobaczyła nieznanego lekarza, dreny i cewniki, z których życiodajna zawartość wylewała się na białą pościel. I monitor ze

złowrogą, płaską, zieloną linią. - Boże, nie, nieee! - wrzeszczała. Lekarz odwrócił się błyskawicznie i spojrzał na nią. Zobaczyła w jego ręce pistolet, poczuła, jak drży jej serce. Wstrząsnął nią potężny dreszcz. Ed nie żyje. Ten człowiek go zabił. Z wściekłym wyciem rzuciła się na niego.

Mitch nie spodziewał się nagłego uderzenia ciała mierzącego metr osiemdziesiąt. Upadł na kolana, zerwał się i skoczył ku drzwiom. Ed miał szeroko otwarte oczy. Mel jednym susem była przy nim. Rozpaczliwie próbowała włożyć respirator w otwór po tracheotomii. - Ed, och, Ed, kochanie, zaczekaj - łkała. - Zaraz będzie dobrze, obiecuję... Jego oczy patrzyły ostrzegawczo ponad nią, za jej ramię. Wykonała gwałtowny

obrót. Zabójca wrócił. Mel odruchowo rzuciła się na Eda, żeby go ochronić. Poczuła kłujący ból, kiedy w jej ciało weszła kula. Wracając z krótkiej przerwy na kawę, Brotski zobaczył mężczyznę wybiegającego z pokoju Eda. Rzucił się za nim jak koń bojowy na polu bitwy. O to chodziło w policyjnej robocie. Facet był potężny i nie mógł biec tak szybko, a Brotski zdążył już wyciągnąć broń.

- Stój - krzyknął. - Stój, bo będę strzelał. To był błąd. Mordercy w rodzaju Mitcha Rogana - alias Maria de Soto - nie należało udzielać uczciwego ostrzeżenia. Odwrócił się i strzelił. W ułamku sekundy, zanim Brotski uświadomił sobie, że został trafiony i stracił przytomność, Mario zniknął. W tej samej chwili Camelia wyskoczył z windy, spostrzegł Brotskiego i biegł w jego stronę, mijając po drodze krzyczącą

pielęgniarkę. Przez otwarte drzwi pokoju Eda widział Mel leżącą na podłodze. Teraz biegli już inni - lekarze, pielęgniarki. Odepchnięto go, kiedy lekarze ułożyli mocno krwawiącą Mel na przenośnym łóżku. Klęczał koło Brotskiego, który wyglądał jak martwy. Camelia czuł na swych barkach ciężar odpowiedzialności. Biedny dzieciak, biedny mały gnojek. Przez chwilę patrzył, jak zabierano ich

oboje do windy i na salę operacyjną. I ta jego część, która należała do Mel, podążyła tam razem z nią.

Rozdział 65 Nigdy jeszcze Mario de Soto nie pędził tak szybko, jak teraz, gnany przerażeniem, w dół po betonowych schodach. Na czwartym piętrze zatrzymał się, łapiąc oddech. Miał zamiar wrócić do swojego pokoju,

położyć się, a rano powiedzieć lekarzowi, że zmienił zdanie, nie podda się badaniom — i wyjść. Nikt niczego by nie podejrzewał. Byłby po prostu kolejnym kapryśnym pacjentem, jakich setki przed nim leżało w tym szpitalu. Teraz jednak pomysł na takie alibi nie był najlepszy. Zbiegł niżej, na trzecie piętro, potem na drugie i pierwsze. Znalazł się na podziemnym parkingu i między rzędami samochodów przemknął się do wyjścia.

Wsunął kahra do kabury na nodze i poprawił ubranie. Jeszcze na ulicy ciężko oddychał, gdy umykał w cień na dźwięk policyjnych syren. Widział błyski niebieskich świateł i policjantów z bronią w ręku, którzy wybiegali z samochodów i pędzili do szpitala. Ogarnął go gniew. Czuł jak gwałtownie narasta w nim wściekłość na Gusa Aramanova, który tak wpuścił go w maliny. Ścigają go po Manhattanie jak marnego

zabójcę. Wściekał się na Alberta Ricciego, który obiecywał mu złote góry, a teraz oczywiście będzie twierdził, że go w ogóle nie zna. Ricci zawsze spada na cztery łapy. Ale nie tym razem. Wyszedł z cienia i machnął na taksówkę. - Sześćdziesiąta Czwarta Wschodnia powiedział taksówkarzowi. Camelia gnał w dół po schodach przeciwpożarowych, morderca mógł uciekać tylko tą drogą. Na parkingu zobaczył

porzucony biały fartuch. Wyły syreny nadjeżdżających samochodów. Schylony, na ugiętych nogach i z pistoletem w ręku Camelia przeszukiwał słabo oświetloną halę. Nigdy dotąd, przy żadnej ze spraw nie doznał takiego uczucia. Ogarnęła go żądza mordu. Jeżeli Mel umrze, nie zniesie tego. Czuł śmierć w sercu, kiedy wzywał na parking innych policjantów.

Rozdział 6 6 Julianna Ricci wydawała uroczystą kolację. Niezwykle dla niej ważną, ponieważ

rozpaczliwie chciała wejść do grona osób przewodniczących największej imprezie charytatywnej roku, organizowanej na rzecz dzieci niepełnosprawnych. To wydarzenie mogłoby wprowadzić ją na towarzyskie szczyty Manhattanu. Julianna, wysoka blondynka, wytwornie prezentowała się w długiej sukni z seledynowego jedwabnego szyfonu, do której włożyła najnowszy prezent od Alberta - naszyjnik z brylantów i szmaragdów i takież kolczyki.

Całkiem niedawno najmodniejszy projektant urządził im na nowo dom, który wyglądał jak marzenie. W każdym, najmniejszym nawet miejscu ustawiono ogromne kompozycje z kwiatów. Na stole stała zastawa od Cristofle'a, Baccarata i Bernadauda. Gości obsługiwali kamerdyner i służący, a kucharz dostawał królewskie wynagrodzenie. Do długiego stołu zasiadło dwadzieścia osób. Alberto, przystojny i

dystyngowany, prezydował u szczytu, a Julianna na długiej osi, naprzeciw niego. Byli już przy deserze, na który podano suflet z poziomkami specjalnie sprowadzonymi z południa Francji, skropiony wódką truskawkową, a do niego delikatny różowy szampan Roederer w wysokich, smukłych kieliszkach, ulubiony trunek najważniejszego gościa Julianny, kiedy kamerdyner szepnął coś dyskretnie do ucha jej

mężowi. Mario czekał w holu Riccich. Rozglądał się po wykwintnym otoczeniu. Do tej pory sądził, że jego własna rezydencja w Miami jest szczytem luksusu i elegancji, ale to było coś innego. Dzieła sztuki na ścianach wyglądały jak w muzeum, a meble miały przepiękną patynę prawdziwych, cennych zabytków. Nawet wspaniały, kilkunastometrowy dywan z wyblakłego jedwabiu musiał pochodzić z Imperium

Ottomańskiego. Zrobiło mu się niedobrze. Myślał, że ma wszystko. Okazuje się, że nie ma nic. Przez ogromny bukiet kwiatów na pozłacanej konsoli spojrzał na swoją twarz odbitą w wysokim, weneckim lustrze. Niemal się nie poznał. Przecież ten skurczony, blady mężczyzna nie może być Mitchem Roganem. Odwrócił się, kiedy Ricci poirytowany wszedł do holu.

Alberto odesłał kamerdynera gestem wypielęgnowanej dłoni. - Co tu robisz? - syknął. - Zabroniłem ci kontaktować się ze mną i przychodzić do mojego domu. - Trzymał Maria za rękę i popychał w stronę frontowych drzwi. Wynoś się i nie wracaj, głupi skurwysynu. Mario odwrócił się i popatrzył na niego. Wcisnął małego, lśniącego kahra w brzuch Ricciego. Uśmiechał się, kiedy naciskał spust.

Rozdział 6 7 Na parkingu nie znaleźli nikogo; podejrzany uciekł. Wszystkim wozom policyjnym wydano polecenie włączenia się do poszukiwań. Camelia był właśnie przed salą operacyjną, kiedy odezwała się jego komórka. W domu Ricciego doszło do

strzelaniny. Camelia od dawna miał głęboką pewność, że na szczycie tego obrotu nieruchomościami stoi Alberto Ricci. Bez względu na to, kogo wynajął do zabijania, on był prawdziwym mordercą. Na wyjącej syrenie w ciągu kilku minut dotarł pod rezydencję przy Sześćdziesiątej Czwartej Wschodniej. Mitch Rogan alias Mario de Soto stał okrakiem nad ciałem Ricciego. Krew

plamiła bezcenny turecki dywan. Broń wycelował w Juliannę Ricci. Próbowała uciec ze schodów i stała tam teraz, wrzeszcząc przeraźliwie. - Za sekundę odstrzelę ci łeb, jak nie przestaniesz się drzeć - oznajmił jej lodowatym tonem. Zamknęła usta, ale wciąż słyszał jej skowyt. Światło z ogromnego kryształowego kandelabra iskrzyło się w brylantach i szmaragdach na szyi kobiety i

odbijało w zawistnych oczach Maria. Był głupcem, cholernym, zasranym głupcem. To tacy jak Ricci, zgarniają wszystko. A tacy jak on, Mario, rzucają się na resztki i myślą, że coś znaczą. Całe to jego pieprzone życie nie miało sensu. Słyszał wycie syren i krzyk przerażonych gości, zbitych w gromadkę w jadalni. Omal się nie roześmiał. Nie spodziewali się tego, kiedy wbijali się w kreacje od

wytwornych projektantów i nielicho drogie klejnoty, żeby pójść na wieczorne przyjęcie do Riccich. Drzwi otworzyły się gwałtownie. Ta cholerna baba znowu wrzeszczała. Odwrócił się... przyszli. Wiedział, że to koniec. Włożył kahra w usta i nacisnął spust.

Rozdział 206 Camelia przyglądał się, jak koroner wykonuje swoje obowiązki. Reszta policjantów zajmowała się Julianną Ricci i gośćmi zgromadzonymi w eleganckim salonie. Ich

histeryczne szlochy przeszły w odległe brzęczenie, gdy Camelia pochylał się nad dwoma ciałami. Obaj byli złymi ludźmi. Chciwi, zachłanni, nic nie mogło ich zatrzymać w wyścigu o jeszcze więcej. Więcej pieniędzy, więcej bogactwa, więcej władzy. Teraz nie mieli nic. I najprawdopodobniej stali przed Stwórcą, który - czego im szczerze życzył Camelia - pośle ich prościutko do

piekła. Dokoła niego aż wrzało. Spece od zabezpieczania śladów, ekipy z laboratorium, policyjni fotografowie, detektywi, policjanci. Ricci z pewnością nigdy by się nie spodziewał takich gości w swoim wytwornym domu. Camelia zastanawiał się nad Julianną. Co wiedziała o działalności męża? Wkrótce dowiedzą się wszystkiego, tego Camelia był pewien. Skończyły się marzenia o

charytatywnych imprezach. Wygląda na to, że będzie musiała zamienić swoje szmaragdy, brylanty i jasnozieloną kreację od wielkiego krawca na pomarańczowy więzienny strój i tabliczkę z nazwiskiem. Ostatni raz rzucił okiem na ciała. Zapalił. Do diabła z zasadami, pomyślał znużony. Za dużo się działo tej nocy. Minęło kilka godzin. Półmrok i cisza sali pooperacyjnej działały kojąco. Mel nie

oprzytomniała jeszcze całkiem po narkozie i po wyjęciu kul z jej lewego ramienia i z lewej nogi. Zapadła w głęboki letarg i leniwie rozmyślała, czy właśnie tak czuje się Ed, krążąc spokojnie gdzieś na granicy jawy i snu. Ed! Usiadła sztywno, jakby połknęła kij. Musi się stąd wydostać... Chwiejnym krokiem, w rozwianym szpitalnym szlafroku dopadła drzwi w chwili, gdy do sali wchodził Camelia. Schwycił ją, czuł bicie jej serca, ciepło jej ciała.

- Dokąd to zamierzasz się wybrać, kochanie? - zapytał ze zdumieniem. Zachichotała. - Mówiłam ci, że „kochanie" jest zaraźliwe - odpowiedziała i tracąc przytomność, wysunęła się z jego ramion na podłogę. Camelia zaniósł ją z powrotem na łóżko, wołając jednocześnie pielęgniarki. Odczekał chwilę, kiedy zajmowały się nią, narzekając, że trzeba być szaloną, żeby wstawać z łóżka pół godziny po operacji

i że w ogóle nie wiadomo, jak ona zdołała to zrobić. Camelia stał obok łóżka śpiącej Mel i przyglądał się jej bladej twarzy. Obwiniał się za wszystko, co się wydarzyło. Powinien był kontrolować sytuację, ostrzej traktować młodych policjantów, kiedy się obcyn-dalają. Wystarczyła chwila, jeden błąd i wszystko się skończyło.

Operacja Brotskiego jeszcze się nie skończyła. Dostał kulę w pierś. Jego kariera w nowojorskiej policji może się skończyć zanim w ogóle się zacząła. W takich chwilach jak ta, Camelia zawsze wracał do swych katolickich korzeni. Modlił się za Brotskiego. I za siebie. Niedoszłego grzesznika.

Rozdział 69 Mel nie wyszła jeszcze na dobre z pooperacyjnej narkozy. Trzymała dłoń Camelii, krzywiąc się, kiedy czuła przeszywający ból. - Powiedz mi, co się stało. - Żadnych gwałtownych ruchów powiedział na tyle spokojnie, na ile pozwalało mu serce walące jak u zwycięskiego konia na mecie wyścigu. - Przed chwilą wyjęto ci

kule z lewej ręki i uda. Przypuszczam, że tak się rzucałaś, że Mitch nie mógł w ciebie trafić. Ani w Eda. W każdym razie masz cholerne szczęście, że żyjesz. W jej oczach widział niewypowiedziane pytanie. - Tak samo jak Ed - odpowiedział. Z ulgą opadła na łóżko. - Dzięki Ci, Boże - wymamrotała. Dziękuję, och, tak bardzo dziękuję. Znów usiadła zelektryzowana. - A jak... on żyje?

- Będzie jak dawny Ed. - Camelia uśmiechnął się. - Chciałem powiedzieć , jak nowy", ale myślę, że wolałabyś, żeby był taki sam jak kiedyś. Posłała mu szeroki uśmiech. - Kiedy mogę go zobaczyć? Wzruszył ramionami. - Spytaj lekarza. A przy okazji możesz zajrzeć do Brotskiego. - Do Brotskiego? Nie wiedziała, oczywiście. Opowiedział jej o nim, że ma się dobrze

i że tak samo jak u niej wszystko zagoi się bez śladu.

- Nie najlepszy strzelec z naszego Mitcha - powiedziała Mel z uczuciem ulgi. - W każdym razie zdołał zabić Alberta Ricciego. A potem siebie. Oczy Mel rozszerzyły się ze zdumienia, kiedy opowiadał jej o kolejnych wydarzeniach. - A więc nie ma się już czego bać stwierdził na koniec. - Koniec waszych zmartwień, Mel. Mel poczuła, jakby uniosła się znad niej wielka, ciężka chmura. Niepokój, stres,

strach o Eda, o Riley, o życie tych, których kocha. Przytrzymała w uścisku dłoń Camelii. - Co ja bym bez ciebie zrobiła? Z zażenowaniem wzruszył ramionami. - Ktoś inny z policji Nowego Jorku zająłby się panią, madame. Jesteśmy tu tylko po to, by służyć. - Och, jasne. Obowiązek ponad wszystko. - Znów ścisnęła jego dłoń. Riley prosiła,

żeby ci podziękować. Ma zamiar napisać do ciebie list. - Oprawię go w ramki. Nie dostajemy zbyt wiele listów z podziękowaniami. W drzwiach pojawił się lekarz. - Wygląda pani lepiej - powiedział do Mel. Ktoś żąda pani obecności na górze, w pokoju pana Vincenta. Gotowa do drogi? - Czy gotowa? - Odrzuciła pościel i spuściła nogi na podłogę, krzywiąc się z bólu i śmiejąc jednocześnie. - Nie mogę

czekać - powiedziała, kiedy przeprowadzali ją na fotel na kółkach i otulali pledem. Camelia patrzył za nimi. - Och, a propos - zawołał. Mel odwróciła głowę. - Powiedz Edo-wi, że niedługo będzie na aukcji trochę niezłych Bonnardów. Dobiegł go jej śmiech.

Rozdział 70 Ed siedział na łóżku podparty stertą poduszek. Nie było rurek, respiratora ani cewników. Tylko nieodłączny monitor znaczył równą, jednostajną pracę serca. Myślał o ironii losu, która sprawiła, że usiłując go zabić, Mitch przywrócił go do życia. Jego własny brat, przyrównywany do doktora Frankensteina. Tylko że tym razem to on sam zginął. Ed westchnął.

Wrócił z długiej, ciężkiej podróży. Chyba nawet nie zdołałby przypomnieć sobie niekończących się, mrocznych snów z pogranicza życia i śmierci. To już nie miało znaczenia. Zelda była przy nim. Pielęgniarka wtoczyła wózek i ustawiła go przy łóżku. Przez długą chwilę Mel i Ed przyglądali się sobie. Mimo złotej, brzoskwiniowej opalenizny Mel była blada. Z emocji

miała szeroko otwarte oczy i nie była w stanie wydać z siebie głosu. Potrząsnął głową zachwycony. Uruchomiła jego serce, przegoniła koszmar ostatnich tygodni. I była tak piękna, że buty spadały z nóg. Na swój osobliwy sposób jednocześnie niewinna i seksowna. Z uśmiechem wyciągnął do niej rękę. Mel utonęła w jego spojrzeniu. Była tak wdzięczna, tak szczęśliwa, że Ed żyje, że

niemal płakała. Zamiast tego tylko pocałowała jego dłoń. Leciutko jak nić babiego lata, pomyślał Ed, wspominając ich miłosne noce. - Nie wyglądasz źle jak na faceta, który był jedną nogą na tamtym świecie powiedziała drżącym głosem. - Ale cofnąłem się, bo chciałem wrócić do ciebie. Dłoń Eda mocno trzymała jej rękę. Mel uśmiechnęła się do niego, tak jak zawsze. - Pochlebca.

- Pewnie! - powiedział. - Nastaw się na to, że do końca życia będziesz słuchać takich rzeczy. - Byłam tu dla ciebie, Ed. Zastanawiała się, czy Ed cokolwiek pamięta, czy wszystko przepadło w otchłani śpiączki. - Wiem. Dziękuję ci. - Proszę bardzo. - Nagle poczuła się onieśmielona, nie wiedziała, co powiedzieć

temu człowiekowi przywróconemu życiu, przy którym wygadała się, gdy był nieprzytomny. - Chyba będę musiała poznawać cię na nowo. Roześmiał się. - Pomyśl, jakie to będzie zabawne. Ich oczy znów się spotkały. Mel podniosła się z fotela i usiadła na brzegu łóżka. Najpierw uniosła operowaną nogę, a potem stopniowo przesuwała się tak, że po chwili leżeli obok siebie.

Otoczyło ją ramię Eda, poczuła na wargach jego usta. Przylgnęli do siebie, jakby nigdy nie mieli się rozłączyć. Kiedy w końcu się opamiętali, roześmiała się. - Co powiedzą siostry, kiedy mnie tu znajdą? - spytała ze swoim zaraźliwym chichotem. Popatrzył na nią z uśmiechem.

- Szczerze mówiąc, moja droga - odparł

głosem w najlepszym stylu Rhetta Butlera mam to gdzieś.

Rozdział 71 Prawda wyjdzie na jaw - powiedział do nich Camelia dużo później. - Na pewno -W głosie Mel była ulga. - Mama zawsze mówiła, że Mitcha musieli podmienić. - Ed nadal wydawał

z siebie jedynie ochrypły szept. - Wiedziała, że jest zły. - I miała rację. Camelia patrzył na mężczyznę leżącego na szpitalnym łóżku. Stracił na wadze, ale wyglądał już lepiej. Przynajmniej żyje. Dzięki tej odważnej dziewczynie z Georgii. Spojrzał na Mel wpatrzoną w Eda. Nigdy nie odwracała od niego wzroku, jakby nie

mogła uwierzyć, że siedzi, trzyma jąza rękę i mówi do niej. A Ed patrzył na nią tak, jakby nikt poza nią nie istniał na świecie. Przebywali we własnym zaczarowanym kręgu, znanym tylko zakochanym. Camelia westchnął. Jest tak, jak powinno być. Jeśli chodzi o niego, będzie się po cichu kochał bez wzajemności w Melbie Eloise Merrydew aż po grób. Nikt nigdy nie dowie się, jak bliski był wyznania jej swojej miłości. Zwłaszcza Claudia.

Trudno byłoby kiedykolwiek oczekiwać od niej zrozumienia, że to, co Marco czuje do Mel, zdarza się tylko raz w życiu. Uczucie nie do przezwyciężenia, które ogarnęło go niespodziewanie i opanowało całkowicie. Nie zniszczyło to jego miłości do Claudii. Oddałby za nią życie, tak samo jak Mel za Eda. Wróci do domu, weźmie ją w ramiona, gdy będzie spała, słodko jak zawsze,

pachnąc Arpege. Jest szczęśliwym człowiekiem. Dzięki Bogu. Przeżegnał się pospiesznie. Schylił się i przelotnie pocałował Mel w miękki policzek. Pachniała czymś przyjemnym. To nie było Arpege, ale coś dobrego. Mel wstała, popatrzyła mu w oczy i zrozumiał, że ona wie. Zarzuciła mu ręce na ramiona i przycisnęła do piersi. Po jej twarzy płynęły łzy. Camelia był czerwony z zażenowania, z

twarzą wtulonąw piersi Mel. Gdzie zresztą, jeśli miałby być szczery, chciałby właśnie się wtulać. Wyszła z nim do holu pożegnać się. - Dokąd teraz? spytała, wciąż trzymając go za rękę. - Do domu. Tak sądzę. Popatrzyła na niego z ukosa. - Do Claudii - powiedziała. - Twojej jedynej, najukochańszej. - Mojej jedynej, najukochańszej przytaknął. Kiwnęła głową. - Dziękuję, Marco.

- Za co? - Za to, że mnie kochasz - powiedziała po prostu. Wciągnął głęboko powietrze. Serce waliło mu jak nastolatkowi. Przygładził swoje gęste ciemne włosy gestem, który wywołał uśmiech Mel. - Ach, to nic takiego - powiedział. - Właśnie że tak. Podniósł dłoń na pożegnanie i odszedł długim, lśniącym szpitalnym korytarzem.

- Hej! - zawołała. Odwrócił się do niej ostatni raz. - Czy ktoś mówił ci, że wyglądasz dokładnie jak Al Pacino? Gdy wychodził, śmiał się. Drzwi windy zasunęły się za nim. Odwalił swoją robotę. Skończone. Przez ułamek sekundy Camelia zastanawiał się, co by było, gdyby Ed umarł. Pokręcił głową. Nic. Po prostu nic by nie było.

Najgorszy głupiec to stary głupiec, przypomniał sobie z westchnieniem. Mel wróciłaby do Kalifornii, do córki i przyjaciół, do swojej firmy. W końcu spotkałaby kogoś innego, choć wiedział od niej samej, że nigdy nie byłoby już tak jak z Edem. A on wróciłby do Claudii i do dzieci, dokładnie tak jak to robi teraz. Wzruszył ramionami. Nikt nie wiedział. Nikt nie został skrzywdzony. Poza nim samym. Zresztą być może czegoś go to nauczy.

Przypomniał sobie opowieść Mel o Edzie i o różach. Wstąpił do kwiaciarni i kupił pięć tuzinów ogromnych czerwonych kwiatów. Pachniały tak słodko jak Arpege, Claudia na pewno się nimi zachwyci. A on nią. Bo ją kocha. Przyszło mu do głowy, że być może w sercu każdego mężczyzny jest miejsce nie tylko dla jednej kobiety.

Rozdział 72 Patrzyli sobie głęboko w oczy. Reszta świata przestała istnieć. Ed chciał opowiedzieć jej wszystko, o czym myślał. Wszystko, co wydarzyło się w jego życiu. Ale już wiedział, że nie musi. Zelda wie o nim wszystko. Wie, kim jest naprawdę. Jaki jest. I kocha go. To wystarczy. - Wyjdź za mnie, Zeldo - powiedział. Pociągnęła nosem. Kiedy mówiła, drżał jej

głos, - Dobrze, ty okropny głupolu. Jeżeli mi obiecasz, że nie dasz się więcej tak dziurawić. Nie sądzę, żebym to wytrzymała. - Ja też nie. Śmiał się, kiedy usta Mel dotknęły jego warg. Wygrał. Życie jest takie cudowne.