156. ABY 0028 - Heretyk Mocy 3 - Spotkanie po latach

1

Sean Williams, Shane Dix

Spotkanie Po Latach

2

HERETYK MOCY III

SPOTKANIE PO LATACH SEAN WILLIAMS, SHANE DIX

Przekład ANDRZEJ SYRZYCKI

Sean Williams, Shane Dix

3

Spotkanie Po Latach

4

Tytuł oryginału FORCE HERETIC III: REUNION

Redaktor serii ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta BARBARA CYWIŃSKA JOLANTA KUCHARSKA

Ilustracja na okładce JON FOSTER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu http://www.amber.sm.pl http://www.wydawnictwoamber.pl

Copyright © 2003 by Lucasfilm, Ltd. & TM. Ali rights reserved. Used under authorization. Published originally under the title Force Heretic III: Reunion by Ballantine Books

Dla Sama i Katelin

5

Sean Williams, Shane Dix

Spotkanie Po Latach

6

PROLOG

Miej się na baczności, Mistrzu Jedi, Ŝebyś przez nieostroŜność i nieuwagę nie nasłał potwora na galaktykę... Bodo Baas, Mistrz Jedi

śadna się nie poruszała, Ŝadna się nie odzywała. Obie patrzyły na siebie bez mrugnięcia. Tahiri wyczuwała, Ŝe otacza ją nieznana kraina. Sądząc po sile przyciągania, była ogromna, ale nie na tyle duŜa, Ŝeby dla obu znalazło się dość miejsca. Młoda Jedi chciałaby odwrócić głowę i omieść spojrzeniem okolicę, Ŝeby zrozumieć tę dziwaczną i niepokojącą sprzeczność, ale nie mogła sobie na to pozwolić. Nie powinna odwracać głowy nawet na sekundę, bo w ciągu tej sekundy mogła utracić chwiejną równowagę energii. Istniało prawdopodobieństwo, Ŝe gdyby choćby tylko mrugnęła, rozpłynęłaby się w mrocznej nicości. Mogłaby nigdy nie wrócić... a nie zamierzała do tego dopuścić. Ten świat naleŜał do niej i zamierzała tak trwać, dopóki się nie upewni, Ŝe na zawsze zostanie jej własnością. To była tylko kwestia czasu. Musiała jedynie uzbroić się w cierpliwość; musiała być silna. JuŜ wkrótce, powiedziała sobie. JuŜ niedługo wszystko się skończy. Jeszcze chwila... Ale ta chwila wydawała się równie długa, jak głęboka otaczała ją ciemność. Ciągnęła się w przeszłość aŜ do eksplozji, która dała początek wszechświatowi, i w przyszłość do czasu, kiedy wieczność pozbawi ciepła wszystkie gwiazdy. Nie Ŝeby miało to jakiekolwiek znaczenie. Tahiri zamierzała wytrzymać tysiąc takich chwil, aby uzyskać pewność, Ŝe otaczający ją świat nie dostanie się we władanie Riiny. Tak. Właśnie o to chodziło. Riina. Tak brzmiało imię tej drugiej dziewczyny. To ona chciała unicestwić Tahiri, chciała pozbawić ją tego świata. Młoda Jedi wyczuwała zamiary obcej dziewczyny równie wyraźnie jak swoje. Nie poddam się, pomyślała stanowczo. Nazywam się Tahiri Yeila i jestem rycerzem Jedi! A ja nazywam się Riina i naleŜę do domeny Kwaad, odparła obca dziewczyna. Ja takŜe nie zamierzam się poddawać. Po tych słowach zwierciadlane odbicie Tahiri w końcu się poruszyło... jej ręka powędrowała do boku i odpięła od pasa rękojeść świetlnego miecza. Świetlny miecz, nie amphistaff, pomyślała Tahiri. Riina nie tylko chciała przywłaszczyć sobie wszystko, co naleŜało do Tahiri, ale zamierzała takŜe walczyć tym, co stanowiło jej własność. Rzucany przez energetyczną klingę blask ujawnił niektóre szczegóły otaczającego ją krajobrazu. Po jednej stronie ciągnął się spieczony skalisty grunt, a po drugiej ziała ciemność straszliwej przepaści... pustka, która przyciągała Tahiri coraz bliŜej na skraj

Sean Williams, Shane Dix 7 urwiska. Sądząc po przeraŜonym spojrzeniu Riiny, ją takŜe wabiła ta sama pustka. Jeden nieostroŜny ruch i któraś mogła wpaść w objęcia wiekuistej nicości, pozostawiając rywalce pogrąŜony w ciemności świat, na którym obu tak bardzo zaleŜało. Na myśl o tym Tahiri poczuła, Ŝe ogarnia ją jeszcze większe zdecydowanie. Stanowczym ruchem przycisnęła guzik na obudowie świetlnego miecza. Energetyczna klinga wysunęła się z charakterystycznym skwierczeniem i pomrukiem; echo tego dźwięku poniosło się po całej okolicy. Rywalki zaczęły powoli zbliŜać się do siebie. W końcu dwie smugi światła energetycznych ostrzy zetknęły się i zlały w jedną. Tahiri i Riina stanęły twarzą w twarz naprzeciwko siebie. W tej samej chwili kaŜda uniosła klingę miecza i opuściła ją na głowę przeciwniczki. Ostrza zetknęły się w powietrzu ze złowieszczym sykiem, a w ciemności trysnęły fontanny iskier...

Spotkanie Po Latach

8

I PRZENIKNIĘCIE

9

Sean Williams, Shane Dix

Han Solo zwalczył chęć otarcia z czoła kropli potu. Wiedział, Ŝe taki gest zostałby poczytany za oznakę słabości i mógłby zdradzić pozostałym, co trzyma. - I co ty na to, Solo? Han postanowił grać na zwłoką, drugi raz w ciągu zaledwie dwóch minut. - Chcę to dobrze zrozumieć - powiedział. - Nie wystarczyło wam, chłopcy, Ŝe mieliście dość posługiwania się liczbami całkowitymi i Ŝe nie byliście zadowoleni nawet z liczb rzeczywistych. Musieliście zacząć się bawić takŜe liczbami urojonymi i transrealnymi. Ruuriański łowca nagród, który znajdował się w stadium larwalnym, wyszczerzył zęby w pogardliwym uśmiechu. - Czy to ci w czymś przeszkadza? - zapytał. - Dlaczego miałoby przeszkadzać? - odpowiedział pytaniem Solo. - Więc zdecyduj się wreszcie! Han uniósł kącik ust w pełnym wyŜszości uśmieszku. Jego przeciwnicy zaczynali tracić cierpliwość, a to mogło się obrócić na jego korzyść. - Więc chcesz powiedzieć, Ŝe moŜemy wykorzystywać dowolne operacje arytmetyczne, jakie zechcemy? - powiedział. - MoŜemy dzielić, odejmować, mnoŜyć... - Wiem, o co ci chodzi - warknął rozgniewany Givin, niecierpliwie klekocząc szkieletową szczęką o górną „wargę". ZwaŜywszy na szczególne upodobanie istot tej rasy do matematyki, Han mógłby iść o zakład, Ŝe to właśnie Givin zarządził zmianę reguł gry. - Nie zdołasz nam zamydlić oczu, Solo. - A moŜe wielki Han Solo po prostu stracił ikrę - odezwał się czwarty gracz, Talien. Istota rasy Yarkora z wieloma złotymi kółkami zwisającymi z kaŜdego ogromnego nozdrza prychnęła pogardliwie. Han spuścił głowę i spojrzał na karty-płytki w dłoni. - A moŜe po prostu moja matematyka trochę zardzewiała - powiedział. Decydując się wygrać najdziwniejszą partię sabaka, w jakiej kiedykolwiek uczestniczył, połoŜył karty na blacie stołu. Liczące w sumie pierwiastek sześcienny z dwudziestu trzech punktów karty-płytki, które dostał w ostatnim rozdaniu, skierowały

Spotkanie Po Latach

10 ku sufitowi swoje klepki, manierki i monety. Decyzja, Ŝeby odrzucić Idiotę i zdać się na los szczęścia, okazała się ze wszech miar słuszna. - Policzcie i płaczcie - powiedział, rozpierając się wygodnie na krześle. - Albo zajmijcie się czymś, czym zazwyczaj zajmują się goście w tych stronach. - Sześcienny sabak? - Ruurianin uniósł głowę i obrzucił Hana gniewnym spojrzeniem. Z jego czerwonych oczu strzeliły groźne błyski, wyraźnie widoczne mimo półmroku panującego w zadymionej sali. - To niemoŜliwe! - Wcale nie - warknął Givin. - Po prostu wyjątkowo mało prawdopodobne. - Solo, jeŜeli nas oszukujesz, przysięgam... - zaczął Yarkora. - Hej! - wykrzyknął Han, wstając i celując wskazującym palcem w ogromny nochal Taliena. - Kiedy tu wchodziłem, poddaliście mnie skanowaniu, więc zorientowalibyście się, gdybym miał ukryty skifter. Ogarnięty frustracją Givin zgrzytnął kościstymi płytkami wargowymi. - Skifter czy nie skifter, Solo, nadal twierdzę, Ŝe bezpieczniej jest wierzyć w ludzką naturę niŜ w legendarne szczęście, które rzekomo nigdy cię nie opuszcza powiedział. - Daj spokój, Ren - obruszył się Solo. - Chcesz powiedzieć, Ŝe oszukiwałem w grze, o której istnieniu nie miałem pojęcia, aŜ do chwili gdy kilka dni temu tu nie wylądowałem? - Parsknął pogardliwie. - Oceniasz mnie na więcej kredytów, niŜ na to zasługuję. - To będą wszystkie kredyty, jakie dostaniesz - mruknął Ruurianin. Wyciągnął jedną z wielu kończyn, Ŝeby zgarnąć ze stołu Ŝetony kredytowe. Han chwycił dwie górne części ciała istoty w okolicy stawu biodrowego i obrócił je w przeciwne strony... nie na tyle silnie, Ŝeby coś złamać, ale dość stanowczo, aby Ruurianin jeszcze raz przemyślał swoją decyzję. - Tylko dotknij mojej wygranej - zaproponował - a przekonasz się, ile ikry straciłem. Kiedy dwaj pozostali gracze wstali od stołu, rozległ się głośny szurgot krzeseł przesuwanych po kamiennej posadzce. W sali dały się słyszeć okrzyki w kilkunastu językach. Właściciel Kolczastego Palucha nie tolerował uzbrojonych klientów, ale to jeszcze nie oznaczało, Ŝe walka nie mogła się zakończyć czyjąś śmiercią... a bywalcy onadaksańskiego baru uwaŜali, Ŝe im bardziej gwałtowna sprzeczka, tym lepsza zabawa. - Ty napuszony zbieraczu gnoju! - stęknął Ruurianin. Pragnąc się uwolnić z uścisku napastnika, zaczął wyginać w róŜne strony segmenty długiego ciała. Han starał się mu to uniemoŜliwić, chociaŜ musiał trzymać Ruurianina na odległość wyciągniętej ręki. Z kaŜdego segmentu ciała obcej istoty wyrastało kilka kończyn, które wyciągały się ku niemu we wrogich zamiarach. - Niby kto jest napuszony? - mruknął Solo, jeszcze mocniej zaciskając palce. Ruurianin był lekki, ale potrafił wyginać ciało w miejscach, o których Han mógł tylko marzyć, co utrudniało mu zadanie. W pewnej chwili istota wsunęła tylną część ciała pod stół. Han stracił równowagę i upadł. Natychmiast w delikatne miejsca jego nóg i klatki piersiowej wbiło się kilkanaście zakończonych ostrymi palcami kończyn. Do

Sean Williams, Shane Dix 11 jego nosa zaczęły się zbliŜać ostre jak brzytwy, chociaŜ małe Ŝuchwy. Przyglądający się walce bywalcy baru wznosili okrzyki, Ŝeby zachęcić przeciwników do dalszej walki. Han z niepokojem uznał, Ŝe być moŜe rozpoczął coś, czego nie zdoła doprowadzić do pomyślnego końca. Nagle dwie szorstkie dłonie, kaŜda zakończona trzema palcami, chwyciły jego i Ruurianina, uniosły i rozdzieliły w powietrzu. - Dość tego! Han rozpoznał gardłowy głos Whiphida i od razu przestał się wyrywać z uścisku. Był zbyt mądry, Ŝeby walczyć z istotą tej rasy. Pazury i kły Whiphidów były równie wredne jak ich temperament. - To oszust! - zaskomlał Ruurianin, usiłując dosięgnąć Hana dolnymi Ŝuchwami. Whiphid potrząsnął nim tak energicznie, Ŝe Han mógłby przysiąc, iŜ usłyszał grzechot jego egzoszkieletu. - Ten bar to przyzwoity lokal - stwierdził spokojnie wykidajło. - Właśnie to starałem się im wytłumaczyć - odezwał się Solo, uśmiechając się do Whiphida niczym wcielenie uraŜonej niewinności. - Pokonałem ich, grając czysto i uczciwie. Whiphid rzucił obu bezceremonialnie na posadzką i oskarŜycielskim gestem wyciągnął jeden szpon w stronę Hana. - Szef chce z tobą pogadać - burknął. Radość, jaką Han powinien odczuwać ze zwycięstwa, ostudziło natychmiast ukłucie niepewności. - Ale najpierw zabiorę wygraną - powiedział i zerwał się na równe nogi. Zdecydowanie ruszył do stołu. - Masz na to pięć standardowych sekund - oznajmił groźnie wykidajło. Han potrzebował tylko dwóch. Skoczył do stołu, wyciągnął koszulę ze spodni i zgarnął stosy leŜących na stole Ŝetonów kredytowych. Ruurianin obrzucił go mściwym spojrzeniem i warknął cicho coś, co mogli usłyszeć tylko stojący najbliŜej niego bywalcy baru. - Wiesz, Talien, goście tacy jak ty psują opinię graczom w sabaka. Rozmieszczając wygraną po kieszeniach, Solo nie mógł się oprzeć pokusie napawania się zwycięstwem. - Za moich czasów... - Oszczędź nam triumfalnej przemowy, Solo. - Talien nie starał się mu przeszkodzić w zgarnianiu wygranej, ale z jego oczu cały czas strzelały mściwe błyski. - Zachowaj je dla dzieciaków. MoŜe na nich wywrze wraŜenie przebrzmiała sława Hana Solo. - Ach, ty... - Han poczuł niewytłumaczalny gniew, ale zanim zdąŜył zareagować, wykidajło chwycił go za kołnierz kurtki i pociągnął do tyłu. - Dość tego, powiedziałem! Uniósł Hana w powietrze tak łatwo, jakby miał do czynienia z małym dzieckiem. Przebierając bezradnie rękami i nogami, Solo mógł tylko zdusić gniew w sobie i zignorować szydercze uwagi bywalców baru. Nie okazując klientowi ani krzty szacunku, Whiphid bezceremonialnie wyniósł go z zadymionego pomieszczenia.

Spotkanie Po Latach

12 - Wy, istoty ludzkie, zawsze sprawiacie najwięcej kłopotów - mruknął, ale bez szczególnej urazy. Przeszedł na zaplecze Kolczastego Palucha i postawił Hana na posadzce. - Gdybym dostawał tylko kredyt za kaŜdym razem, ilekroć wyrzucam człowieka z baru, juŜ wiele lat temu zebrałbym dość, Ŝeby wrócić na Toolę. - Chcesz powiedzieć, Ŝe widujesz tu wielu obcych? - podchwycił Solo, wygładzając fałdy kurtki. Whiphid obrzucił go podejrzliwym spojrzeniem. - Dlaczego pytasz? - burknął. - Szukasz kogoś? - Nie, po prostu jestem ciekaw - odparł Han i umilkł. Nie chciał zwracać na siebie większej uwagi niŜ do tej pory. Obca istota zaprowadziła go po schodach na piętro i wskazała drzwi do pustego pokoju, w którym stały tylko miękka zielona kanapa i dystrybutor czystej wody. Han doszedł do wniosku, Ŝe znalazł się w poczekalni przylegającej do gabinetu właściciela Kolczastego Palucha. Usiadł na kanapie, ale podskoczył ze zdumienia, kiedy z ukrytych głośników rozległ się nieznajomy głos. - Han Solo, hm? - Zniekształcenia głosu i akcentu nie pozwoliły odgadnąć płci ani rasy mówiącej osoby, ale rozmówca Hana sprawiał wraŜenie rozbawionego. - Znalazłeś się bardzo daleko od domu. - No cóŜ, znasz mnie - zaryzykował Solo. - Nigdy nie potrafiłem usiedzieć długo w jednym miejscu. Z ukrytych głośników wydobył się dziwny dźwięk, który mógł być śmiechem. - I nie przestałeś oddawać się hazardowi - stwierdziła ta sama istota bardziej rzeczowym tonem. - Miło widzieć, Ŝe pod tym względem nic się u ciebie nie zmieniło. Han zmarszczył brwi i zaczął się zastanawiać, skąd rozmówca moŜe tyle o nim wiedzieć. Rozpaczliwie usiłował przypomnieć sobie kogoś, kogo poznał w przeszłości, a kto mógłby zostać właścicielem baru na Onadaksie, jednej z najbardziej obskurnych planet Gromady Minos. Nie miał pojęcia, czy on - albo ona - nie Ŝywi do niego zadawnionej urazy. - Staram się szukać mocnych wraŜeń, gdzie mogę - oznajmił wymijająco, kolejny raz próbując grać na zwłoką. - Chciałbym ci zadać kilka pytań, jeśli wolno - odezwała się nieznajoma osoba. Han wzruszył ramionami. Zrezygnował z dalszych prób odgadnięcia toŜsamości rozmówcy, ale postanowił udawać obojętność. - Wal - powiedział. - Kto cię tu przysłał? - Nikt mnie nie przysyłał - skłamał Solo. - To dlaczego się tu znalazłeś? - Po prostu przelatywałem w pobliŜu. Czy w tych stronach to wykroczenie? - Dokąd lecisz? - Nelfrus w Sektorze Elrooda. - Wygląda na to, Ŝe obrałeś okręŜną drogę. - W dzisiejszych czasach nigdy dość ostroŜności - odparł Han. - Vongowie...

13

Sean Williams, Shane Dix

- Są wszędzie - dokończył niewidoczny nieznajomy. - Tak, wiem, ale tu ich nie ma. - Właśnie dlatego pomyślałem, Ŝe polecę dłuŜszym szlakiem. Zapadła krótka cisza. - Sam tu jesteś? - zapytał w końcu rozmówca. - A co to za róŜnica? - obruszył się Solo. - MoŜe Ŝadna - przyznał nieznajomy. - „Sokół Millenium" spoczywa na Onadaksie od dwóch standardowych dni, czyli o dzień dłuŜej niŜ fregata Galaktycznego Sojuszu, która wylądowała tu wczoraj. Mam przypuszczać, Ŝe nie istnieje Ŝaden związek między przylotem tego okrętu a lądowaniem twojego frachtowca? - MoŜesz przypuszczać, co chcesz - odparł Han. - Ale ta fregata nie ma ze mną nic wspólnego. Mówiłeś, Ŝe jak się nazywa? - Nie mówiłem, ale nazywa się „Duma Selonii". Han udał, Ŝe się zastanawia, jakby starał się przypomnieć sobie, gdzie juŜ słyszał tę nazwę. - Brzmi znajomo - odezwał się w końcu. - Naprawdę uwaŜasz, Ŝe przyleciał nią ktoś, kto moŜe mnie szukać? - A moŜe na odwrót - odparł niewidoczny właściciel baru. - Przyleciałem tu, Ŝeby podziwiać piękno miejscowego krajobrazu - skłamał bezczelnie Solo. WłoŜył rękę do kieszeni i brzęknął Ŝetonami kredytowymi. - A takŜe skorzystać z kaŜdej nadarzającej się okazji. Jego tajemniczy rozmówca się roześmiał. Onadax był zaniedbaną i niegościnną planetą o zbyt małej gęstości, Ŝeby pod powierzchnią mogły się kryć rudy cennych metali, i kiepsko usytuowaną nawet w stosunku do pozostałych planet sektora. Był takŜe zbyt mały i zbyt stary, Ŝeby szczycić się jakimkolwiek krajobrazem. Miał tylko dwie zalety: słabe władze i niefrasobliwe podejście ich przedstawicieli do wszelkich dokumentów. MoŜliwe, Ŝe władze nie zwracały uwagi na to, kto ląduje, ale to jeszcze nie oznaczało, Ŝe tubylcy są głupcami. - Niech ci będzie - odezwał się w końcu Han, omiatając spojrzeniem gładkie ściany i sufit poczekalni. Ubolewał, Ŝe nie widzi na nich niczego, na czym mógłby skupić uwagę. - Przestańmy udawać. Masz rację. Rzeczywiście kogoś tu szukam. MoŜe mógłbyś mi w tym pomóc? - Dlaczego miałbym ci pomagać? - zainteresował się właściciel baru. - Bo cię o to uprzejmie proszą - odciął się Solo. - Czy ląduje tu ostatnio wielu Rynów? - Nie więcej niŜ zazwyczaj - odparła tajemnicza istota. - Chyba wiesz, Ŝe wystarczy podnieść byle jaki głaz w galaktyce, aby natknąć się na koczującą pod nim rodzinę Rynów. JeŜeli naprawdę ich szukasz, powinieneś staranniej dobierać sobie przyjaciół. - Nie interesuje mnie pierwszy lepszy Ryn - Ŝachnął się oburzony Solo, nie pierwszy raz zastanawiając się, jak najlepiej opisać poszukiwaną istotę. - Szukam tego,

Spotkanie Po Latach

14 który miał się tu ze mną spotkać. Nie pojawił się, więc nic dziwnego, Ŝe o niego rozpytuję. - W barze? - zapytał rozmówca. - Na Onadaksie nie ma wielu innych miejsc, w których mógłbym go szukać odparł z urazą Han. Niewidoczny właściciel Kolczastego Palucha zachichotał. - Szukasz go w niewłaściwym miejscu, Solo - powiedział. - Wygląda na to, Ŝe chcesz mnie spławić, kolego - stwierdził Han. - Przysięgam, Ŝe nie mam niczego do ukrycia. - W twoich ustach takie słowa nabierają zupełnie innego znaczenia. - Jestem gotów nawet zapłacić, jeŜeli naprawdę ci na tym zaleŜy - zaproponował Solo. - Jeśli rzeczywiście uwaŜasz, Ŝe mi na tym zaleŜy, z całą pewnością pojawiłeś się w niewłaściwym miejscu... i o niewłaściwej porze. Stojący w drzwiach Whiphid niespokojnie przestąpił z nogi na nogę. - Bardzo moŜliwe - przyznał Han. - Posłuchaj, szperam w pamięci, aby przypomnieć sobie, gdzie i kiedy się spotkaliśmy. Czy mógłbyś podsunąć mi jakieś imię, Ŝeby mi w tym pomóc? Nie usłyszał odpowiedzi. - Co masz do stracenia? - nalegał Han. - Wszystko wskazuje, Ŝe dobrze mnie znasz... - Urwał, kiedy zakończona szponami dłoń Whiphida wylądowała na jego karku i pociągnęła na korytarz. - Przynajmniej daj mi jakąś wskazówkę! Wyglądało na to, Ŝe audiencja dobiegła końca i wszelkie protesty Hana zostaną zignorowane. Wykidajło wywlókł go z poczekalni i zaciągnął z powrotem do baru. - Czy on zawsze jest taki przyjazny? - zapytał Han, zwracając się do Whiphida. A moŜe to ona? - dodał, nie słysząc odpowiedzi na poprzednie pytanie. Wykidajło chwycił go za kołnierz kurtki i jeszcze raz uniósł w powietrze. Zaczął się przeciskać się przez tłum gości. Za jego plecami rozległy się wybuchy śmiechu i dopingujące okrzyki, ale kiedy Han wbił głowę w cuchnący brzuch jednego z bywalców baru i wytrącił z jego rąk kufel piwa, usłyszał kilka gniewnych przekleństw. Posypały się takŜe groźby, ale obca istota je zignorowała. - Miałem nadzieję, Ŝe odprowadzisz mnie na poprzednie miejsce - odezwał się Solo, wskazując stół do gry w sabaka. Whiphid zignorował takŜe jego słowa i postawił go - niezbyt delikatnie - przed drzwiami wyjściowymi. Niewątpliwie nakazywał mu w ten sposób, Ŝeby się wyniósł z lokalu. Han uśmiechnął się do niego, wyjął z kieszeni stukredytowy Ŝeton i wsunął w rękę whiphidzkiego wykidajły. - To za twoje kłopoty - powiedział. - A to za twoje - usłyszał w odpowiedzi. Poczuł silne pchnięcie i wyleciał na ulicę. Wstał i otrzepał ubranie z kurzu. - Co za speluna! - wykrzyknął w stronę zamkniętych drzwi. Czuł pulsujący ból w ramieniu, które pierwsze zetknęło się z twardą nawierzchnią, a kiedy odwrócił głowę,

Sean Williams, Shane Dix 15 przekonał się, Ŝe szpony wykidajły rozdarły w kilku miejscach jego kurtkę. Ale i tak miał wielkie szczęście. Jego wizyta w barze mogła się zakończyć o wiele gorzej. Najbardziej się cieszył, Ŝe zabrał wygraną. Kiedy kuśtykał obskurną boczną uliczką, przy której mieścił się Kolczasty Paluch, usłyszał cichy pisk osobistego komunikatora. Wyciągnął go z kieszeni i włączył. Jeszcze zanim cokolwiek usłyszał, domyślił się, Ŝe to Leia. - JuŜ wyszedłeś? - zapytała. W jej cichym głosie brzmiał lekki niepokój. - W jednym kawałku - uspokoił ją Han. - Personel lokalu nie jest tak groźny, jak mogłyby sugerować jego zakłócające pola. - Dowiedziałeś się czegoś? - Niczego, co mogłoby się nam przydać - przyznał Solo. - Ale domyślam się, Ŝe za tym wszystkim kryje się coś więcej niŜ to, co widać na pierwszy rzut oka. - Zawsze tak jest... - zaczęła Leia, ale urwała, jakby się zawahała. - CzyŜbym słyszała odgłosy bijatyki? Han odwrócił się w stronę baru. Napływające stamtąd odgłosy bójki z kaŜdą sekundą się nasilały. - Ja takŜe nie wyszedłem z baru z własnej woli - powiedział i ruszył w dalszą drogę. - Więc wracaj do nas jak najszybciej - poprosiła księŜniczka. - Wszystko wskazuje, Ŝe to niebezpieczne miejsce. - Zaraz będę - obiecał Han. - Nie radzę ci zatrzymywać się po drodze - dodała Leia. - Nawet po to, Ŝeby rozproszyć czyjeś podejrzenia. Han uśmiechnął się do siebie. MoŜe kiedyś zmagałby się z pokusą, ale obecnie wybór między Ŝoną a wizytą w kolejnej parszywej spelunce stawał się z kaŜdym dniem coraz łatwiejszy. - Jasna sprawa - powiedział. Usłyszał cichy trzask i łączność w bezpiecznym kanale się urwała. Chwilę później obejrzał się i stwierdził, Ŝe bijatyka przeniosła się z baru na ulicę. Przestał się uśmiechać. Pospiesznie wmieszał się między bywalców innych barów, ale wciąŜ zgadywał, co mogło oznaczać przesłuchiwanie go w Kolczastym Paluchu. Nie martwił się, Ŝe właściciel lokalu tyle o nim wie. Nazwisko Solo było dobrze znane w całej galaktyce, a zwłaszcza w niezupełnie legalnych kręgach, w jakich się niegdyś obracał. Niepokoił go jednak brak jakiejkolwiek odpowiedzi na pytania o poszukiwanego Ryna. Inne osoby, które zagadywał o niego, takŜe niczego nie wiedziały, ale przynajmniej nie robiły z tego tajemnicy. Ich niewiedza była czymś innym niŜ zupełny brak odpowiedzi. Han potarł obolałe ramię i przyspieszył, Ŝeby jak najszybciej dotrzeć na pokład „Sokoła". Liczył na to, Ŝe Jaina, zasięgająca języka na drugim krańcu miasta, miała więcej szczęścia.

Kiedy „Cień Jadę" raptownie wyskoczył z nadprzestrzeni, Luke Skywalker chwycił podłokietniki fotela drugiego pilota. Zmagając się z napręŜeniami, grodzie jachtu zatrzeszczały, a złoŜone w przedziale pasaŜerskim pojemniki z Ŝywnością z

Spotkanie Po Latach

16 trzaskiem potoczyły się po płytach pokładu. Z głębi statku doleciały serie pisków i gwizdów zaniepokojonego R2-D2. Luke zaczekał, aŜ zakłócenie ustąpi, i odwrócił się do Ŝony siedzącej obok niego na fotelu pilota. - Co to było? - zapytał. Mara przestawiała właśnie dźwignie przełączników i obserwowała wskazania na monitorach, Ŝeby się upewnić, czy uszkodzeniu nie uległy jakieś systemy albo podzespoły. - Nic wielkiego - odparła. - Po prostu rozwarła się przed nami dziura wielkości gwiezdnego niszczyciela. KaŜdy skok przez nadprzestrzeń, jakiego dokonywali w ciągu ostatnich kilku tygodni, obfitował w niebezpieczeństwa. Nikt nie potrafił przewidzieć, jak i kiedy się zakończy. Wszystkich nadprzestrzennych anomalii nie zaznaczono nawet na przekazanych przez personel Chissańskiej Ekspansyjnej Floty Obronnej szczegółowych mapach, ale Luke wiedział, Ŝe drogi między fałdami i rafami, jakimi najeŜona była druga strona znanych przestworzy, nie potrafi znaleźć nikt oprócz Mary. Był absolutnie przekonany, Ŝe tylko ona zdoła doprowadzić ich do celu podróŜy. Omiótł spojrzeniem pulpity z kontrolnymi wskaźnikami. - Miejmy nadzieję, Ŝe „MęŜobójcy" nie stało się nic złego - powiedział. Jeszcze zanim skończył, na kontrolnych pulpitach zapaliły się światełka, a na ekranie monitora pojawił się świetlisty punkcik. Chwilę migotał, ale w końcu zapłonął jasnym blaskiem. - Oto i oni - stwierdziła Mara. Sekundę później z głośnika pokładowego komunikatora wydobył się znajomy głos pani komandor Arien Yage. - Co wy na to, Ŝeby nas uprzedzić następnym razem? - zapytała kobieta. Słysząc jej uwagę, Luke uśmiechnął się do siebie. - Bardzo nam przykro, Arien - powiedział. - Gdybyśmy o tym wiedzieli, na pewno byśmy cię uprzedzili. - Nie ma sprawy - odezwała się Yage. - Wyskoczyliśmy w jednym kawałku, a to najwaŜniejsze. Fregata została sprzęŜona z nawigacyjnym komputerem „Cienia Jadę" i wiernie powtarzała wszystkie manewry Mary, która starała się omijać rafy i mielizny Nieznanych Rejonów galaktyki. Kłopot w tym, Ŝe Mistrzyni Jedi nie miała sposobu porozumiewania się w nadprzestrzeni i nie mogła uprzedzać pani komandor o ewentualnych niespodziankach. - To zaczyna być irytujące - mruknęła Mara, kiedy sprawdziła wskazania sensorów. - Nie mam pojęcia, w którym miejscu popełniam błąd. Luke wyglądał na równie zdezorientowanego jak Ŝona. Trzykrotnie próbowali przeskoczyć ostatni parsek dzielący ich od miejsca, w którym znajdował się opustoszały system Klasse Ephemora, i trzykrotnie ich starania kończyły się niepowodzeniem. Jacen zorientował się jeszcze na Csilli, Ŝe to właśnie tam powinni znaleźć Ŝyjącą planetę o nazwie Zonama Sekot, i na razie wszystko wskazywało, Ŝe się

Sean Williams, Shane Dix 17 nie pomylił. Luke miał jednak wraŜenie, Ŝe coś stara się ich powstrzymać. Mara zapewniła go, Ŝe tak nie jest. Nadprzestrzenne anomalie były zjawiskiem naturalnym i nie mogły niczego robić świadomie. Bardzo niezwykły był jednak fakt, Ŝe tyle anomalii zgromadziło się w niezbyt wielkim rejonie przestworzy. - MoŜe Zonama Sekot przybyła tu właśnie z powodu tych anomalii? - zasugerował Luke. - Mimo wszystko jest tu bezpiecznie. JeŜeli się tu dostała, moŜe być prawie pewna, Ŝe nikt inny nie będzie się starał dokonać tej samej sztuki. - No cóŜ, dostały się tu takŜe próbniki Chissów - przypomniała Mara. - A jeŜeli im się to udało, to i mnie się uda. Luke wysłał jej myślowe wsparcie. Zorientował się, Ŝe Ŝonie jest to bardzo potrzebne. Mara starała się okazywać zdecydowanie, ale chyba zaczynała z wolna tracić wiarę we własne siły. W porównaniu z astromechanicznym robotem była o wiele lepszą nawigatorką i chociaŜ trudno ocenić umiejętności i moŜliwości inteligentnego bytu o rozmiarach Zonamy Sekot, Mistrz Jedi był pewien, Ŝe pod tym względem Ŝona jej dorównuje, a moŜe nawet ją przewyŜsza. - To moŜe być ciemna materia - wtrąciła się Soron Hegerty. Niemłoda pani profesor religii porównawczych i specjalistka z dziedziny egzotycznych form Ŝycia przyszła z przedziału pasaŜerskiego i stała teraz za ich plecami, opierając się szczupłą ręką o przezroczystą owiewkę sterowni. Luke odwrócił się i spojrzał na nią. - Naprawdę tak uwaŜasz? - zapytał. - Myślę, Ŝe to całkiem moŜliwe - odparła Hegerty. Urwała na kilka sekund, starając się zawrzeć w kilku zdaniach to, czego dowiedziała się podczas wieloletnich badań problemu. - Ciemna materia oddziałuje z resztą wszechświata jedynie za pośrednictwem grawitacji. Podobnie jak zwyczajna materia, zbiera się w skupiska. Tworzy gromady i galaktyki takie jak ta, w której mieszkamy. Niektórzy naukowcy uwaŜają nawet, Ŝe naszą galaktykę otacza aureola takich ciemnych galaktyk... zupełnie niewidocznych, ale rzeczywistych. Przerwała, aby zaczerpnąć powietrza. - Wczoraj rozmawiała ze mną na ten temat Danni Quee - podjęła po chwili. Zastanawia się, czy faktu istnienia zakłóceń nadprzestrzeni w Nieznanych Rejonach nie dałoby się wyjaśnić istnieniem takiej niewidocznej galaktyki. Kto wie, moŜe właśnie w tej chwili przez naszą galaktykę przenika skupisko ciemnej materii, a nasi naukowcy mogliby to wykryć jedynie metodą badania jego grawitacji. NaleŜy takŜe pamiętać, Ŝe takie skupiska nie są tworami o jednolitej gęstości materii. Mają warkocze pyłu i puste bąble... i, naturalnie, ciemne gwiazdy. To właśnie nierównomierny rozkład ciemnej materii moŜe odpowiadać za kłopoty, jakie mieliśmy, wlatując do tego rejonu z „rzeczywistego” wszechświata. Wszystko sprowadza się do kolizji z inną galaktyką, której nawet nie widzimy... a ta kolizja mogła się rozpocząć wiele miliardów lat temu. Hegerty uniosła głowę, i spojrzała przez dziobowy iluminator. Jej oczy rozbłysły, jakby podziwiała wymyślone przez siebie niewidzialne planety. Mara odgarnęła z twarzy kosmyk rudych włosów.

Spotkanie Po Latach

18 - To bardzo ciekawe, pani doktor - zaczęła - ale czy istnieje sposób naniesienia na mapy tych skupisk ciemnej materii i zorientowania się, w jaki sposób nadprzestrzeń jest tu pofałdowana? Hegerty otrząsnęła się z zadumy i wzruszyła ramionami. - Teoretycznie to moŜliwe - przyznała. - Trzeba byłoby dysponować czymś w rodzaju ogromnego i bardzo czułego detektora grawitacji i metodą określania sposobu, w jaki ciemna materia oddziałuje na nadprzestrzeń. - Więc sądzi pani, Ŝe w tej chwili ciemna materia nam nie pomaga? Hegerty pokręciła głową. - Chciałam tylko, abyście wiedzieli, Ŝe macie do czynienia ze zjawiskiem, które ulega nieustannym zmianom - zaczęła. - JeŜeli Zonama Sekot potrafi wykrywać fluktuacje grawitacji, spowodowane przenikaniem ciemnej materii przez naszą galaktykę, mogła znaleźć bąbel, który był bliski zasklepienia. Gdyby przeniknęła do takiego bąbla i zaczekała, aŜ wokół niej zamkną się ściany z ciemnej materii, mogłaby się tam czuć bezpieczna. Nic nie zdołałoby przeniknąć do bąbla, przynajmniej do chwili kolejnego przemieszczenia ciemnej materii, co mogłoby spowodować powstanie szczeliny. Patrząc na wyraz twarzy Ŝony, Luke zorientował się, Ŝe Mara nie jest tym zachwycona. - JeŜeli ma pani rację, bąbel musi być na tyle duŜy, Ŝeby zmieścił się w nim cały gwiezdny system - powiedziała. - Nie wierzę, Ŝeby coś tak ogromnego nie miało Ŝadnej szczeliny. Musi istnieć sposób dostania się do środka... i opuszczenia bąbla. Gdybym była uciekającą Ŝywą planetą, w Ŝadnym wypadku nie dopuściłabym, Ŝeby cokolwiek mnie uwięziło. Musi istnieć jakiś sposób. Luke połoŜył łagodnie dłoń na ramieniu Ŝony. - Proponuję, kochanie, Ŝebyś najpierw odpoczęła - powiedział. - Nie znajdziesz tego bąbla, jeśli nadal będziesz taka sfrustrowana. Mara juŜ zamierzała się sprzeciwić, ale w końcu zrezygnowała. Rozsiadła się wygodniej w fotelu pilota. - Naturalnie, masz rację - przyznała. - Chyba za bardzo się spieszę. Chcę jak najszybciej rozwiązać nasz problem. Im wcześniej znajdziemy Zonamę Sekot, tym szybciej będziemy mogli wrócić do domu. Luke aŜ za dobrze ją rozumiał. Ben, ich syn, przebywał bardzo daleko, ukryty razem z innymi dziećmi Jedi w Otchłani, gdzie nie zagraŜało im Ŝadne niebezpieczeństwo ze strony Yuuzhan Vongów. Ostatnio przesłane hologramy oŜywiły jednak na nowo tęsknotę, która właściwie nigdy ich nie opuszczała. Podobnie jak kiedyś Luke, chłopczyk dorastał z daleka od rodziców. Rozwiązanie takie było konieczne, ale dalekie od ideału. Za zgodą Mary Luke zarządził odpoczynek. Głęboko w usianych punkcikami gwiazd przestworzach Nieznanych Rejonów galaktyki nastąpiła krótka przerwa w wyprawie.

19

Sean Williams, Shane Dix

Jag Fel, siedząc przy łóŜku Tahiri, przyjrzał się jej badawczo chyba dziesiąty raz w ciągu dwóch godzin. Wycierał krople potu, raz po raz pojawiające się na jej czole. Nieprzytomna dziewczyna ściskała z całej siły okrywające ją prześcieradło i od czasu do czasu wydawała dziwaczne kwilące dźwięki. Jag Fel uwaŜał, Ŝe brzmi to jak tłumiony krzyk. Na wypadek, gdyby jej przyjaciółka miała się obudzić, Jaina chciała być pewna, Ŝe cały czas ktoś będzie czuwał u jej boku. W końcu nadeszła kolej Jaga. Młody pilot miał nadzieję, Ŝe to nie on będzie pełnił dyŜur, kiedy Tahiri otworzy w końcu oczy... bo gdyby górę nad jej osobowością wzięła Riina, musiałby zrobić wszystko, co konieczne, Ŝeby zapewnić bezpieczeństwo pozostałym uczestnikom wyprawy. Z zamyślenia wyrwał go pisk komunikatora. Pani kapitan Mayn z pokładu „Dumy Selonii" zainstalowała w sali Tahiri przenośny zestaw do utrzymywania łączności, Ŝeby kaŜda osoba czuwająca obok łóŜka nieprzytomnej dziewczyny była informowana o wszystkim, co dzieje się gdzie indziej. Jag włączył urządzenie, zanim kolejny pisk zdołał zakłócić spokój młodej Jedi, i usłyszał głos Jainy. - Wygląda na to, Ŝe dzieje się coś podejrzanego - poinformowała młoda Solo. - W Kolczastym Paluchu? - domyślił się Han, który przebywał w sterowni „Sokoła". Sprawiał wraŜenie lekko zdyszanego. - Tak przypuszczałem. Kimkolwiek był ten gość, z którym rozmawiałem, Ŝywił niecne zamiary. - Nie to miałam na myśli - odparta Jaina. - Chodziło mi o tego sześciennego sabaka. To wszystko było po prostu zbyt mało prawdopodobne. Jestem prawie pewna, Ŝe ktoś pozwolił ci wygrać. - A co, jeŜeli naprawdę, nie opuściło mnie legendarne szczęście rodziny Solo? zapytał Han. - Nikt nie moŜe mieć aŜ tyle szczęścia, tato - sprzeciwiła się Jaina. - Pogódź się z rzeczywistością. Ktoś nie chciał, abyś węszył. Spreparowanie tamtego rozdania, Ŝeby wyglądało na to, Ŝe oszukujesz, było o wiele łatwiejsze niŜ próba wyrzucenia cię siłą z Kolczastego Palucha bez powodu. To jedyne moŜliwe wyjaśnienie. Jej ojciec, chociaŜ z oporami, musiał się zgodzić z rozumowaniem córki. - Chyba masz rację - przyznał ponuro. - CóŜ, nadal nie wiemy, kto za tym stoi - odezwała się Leia. Ton jej głosu sugerował, Ŝe to wyjaśnienie nie uśmierzyło jej niepokoju. - Musi mieć z tym coś wspólnego właściciel baru. Zamierzał nas albo ostrzec, albo odstraszyć, albo wyciągnąć z tego korzyść dla siebie. Tak czy owak, chyba powinniśmy tam wrócić. - A co u ciebie, Jaino? - wtrącił się Jag. - Dowiedziałaś się czegoś ciekawego? W odpowiedzi usłyszał zdegustowane prychnięcie. - Gdyby tylko starano się przede mną coś zataić, mogłabym uwaŜać się za szczęściarę - odparła młoda Solo. - Nigdzie nie natrafiłam na ślad Ryna, a w tej chwili szanse na znalezienie go zmalały chyba do zera. - Zwłaszcza teraz, kiedy wiedzą o naszej obecności - mruknął Han. - Jest jeszcze gorzej, tato - stwierdziła córka. - W okolicy wybuchły zamieszki. Rozruchy ogarniają coraz większą część miasta. - Dopiero w tej chwili Jag zwrócił

Spotkanie Po Latach

20 uwagę na napływające z oddali odgłosy. Słyszał gniewne okrzyki i brzęk rozbijanej transpastali. - Nie mają tu policji ani organów słuŜby bezpieczeństwa, więc nic dziwnego, Ŝe sytuacja szybko wymyka się spod kontroli. - Jak daleko masz jeszcze do „Sokoła"? - zaniepokoiła się Leia. - Kilkanaście przecznic, ale moje połoŜenie z kaŜdą minutą staje się coraz powaŜniejsze - odparła Jaina. - Zaczekaj chwilę. Na jakąś minutę zapadła cisza. Podobnie jak pozostali, Jag uzbroił się w cierpliwość, ale do rozmowy przyłączyła się pani kapitan Mayn. - Nasza sytuacja takŜe staje się coraz mniej pewna - powiedziała. - StraŜnicy strzegący lądowiska ostrzegają nas, Ŝe w mieście wybuchły zamieszki. Wygląda na to, Ŝe w naszą stronę kieruje się jakiś tłum. To zgadzałoby się z odgłosami, jakie słyszał Jag. - Czy wiadomo, co mogło je spowodować? - zainteresowała się Leia. - Nikt nie wie niczego pewnego - odparła Mayn - ale z krąŜących pogłosek wynika, Ŝe gdzieś w mieście doszło do skandalicznego incydentu. Mieszkańcy twierdzą, Ŝe jakiś agent Galaktycznego Sojuszu wdarł się do tajnego kompleksu budynków i wykradł z niego prawdziwą fortunę. - Nie mamy na pokładzie Ŝadnych agentów, o których bym wiedziała - Ŝachnęła się księŜniczka. - JeŜeli nie liczyć nas - przypomniał Han. - Bardzo przepraszam za tę przerwę - odezwała się w końcu Jaina. - Wpadłam w okropny korek. Dotarcie do „Sokoła" jest w tej chwili niemoŜliwe, więc postaram się przedrzeć na pokład „Selonii". Z głośnika komunikatora wydobył się tupot jej szybkich kroków. - Spiesz się, ale uwaŜaj - doradziła Leia. Jag wyczuwał w jej głosie coraz większy niepokój. - MoŜliwe, Ŝe ktoś usiłuje podburzyć ten tłum przeciwko nam. - Ale kto? - Będziemy zastanawiali się nad tym później - wtrącił Han. - Wracaj jak najszybciej na pokład. Kiedy Jaina przerwała połączenie, młody pilot pomyślał, Ŝe to bardzo dobra rada. - Wygląda na to, Ŝe ktoś stara się zatrzeć ślady - zwrócił się do pozostałych osób. - Ja teŜ tak uwaŜam, Jagu - odezwał się Solo. - Zresztą gdyby Jainie nie zagraŜało niebezpieczeństwo, nie miałbym nic przeciwko temu. - Prawdopodobnie to dla nas najlepsze wyjście - dodała Leia. - Rozglądaliśmy się za Rynami, lecz Ŝadnego nie znaleźliśmy. Mieli mnóstwo okazji, Ŝeby spotkać się z nami, ale nie wykorzystali ani jednej. Zaczynam się obawiać, Ŝe tylko tracimy czas. Han mruknął coś, co mogło oznaczać zgodę. - Przygotuję okręt do startu, ale odlecę dopiero, kiedy Jaina znajdzie się na pokładzie - oznajmiła jak zawsze pragmatyczna Mayn. - JeŜeli właśnie taką podejmiecie decyzję. - Czy mam postawić w stan gotowości takŜe Eskadrę Bliźniaczych Słońc? zapytał młody pilot.

21

Sean Williams, Shane Dix

- To nie jest konieczne, Jagu - odparła księŜniczka. - Gdyby przyszło co do czego, poradzimy sobie z odpieraniem ataków obrońców Onadaksa na tyle długo, Ŝeby bezpiecznie stąd odlecieć. - Więc zaczekam. - Jag kiwnął sztywno głową. - Dzięki, Ŝe informujecie mnie na bieŜąco o wszystkim, co się dzieje. - Pozostanę w pogotowiu - zapewniła pani kapitan „Dumy Selonii". Na krótko rozległ się szum zakłóceń i połączenie zostało przerwane. Jag zwalczył chęć pospacerowania po szpitalnej sali. Nie znosił przebywania w ośrodku medycznym, zwłaszcza kiedy Jaina ryzykowała Ŝycie w mieście, ale nie mógł nic na to poradzić. Rozkazy były rozkazami, a szkolenie, jakiemu poddali go Chissowie, nie pozostawiało mu innego wyjścia. Mógł tylko czekać, aŜ Mayn albo ktoś inny połączy się z nim, Ŝeby przekazać najświeŜsze wiadomości. LeŜąca na łóŜku obok niego Tahiri znów się poruszyła i wydała jeszcze jeden pełen udręki skowyt. Pospiesz się, Jaino, pomyślał pilot, kolejny raz ocierając pot z czoła młodej dziewczyny. Pospiesz się i wróć do mnie... Jacen zmarszczył brwi i spróbował jeszcze raz. - Wzywam Ośrodek Łączności Kalamara - powiedział. - Tu „Wieśniak Jeden". Odezwijcie się, Kalamar! Powtarzam, tu „Wieśniak Jeden". Czekam na odpowiedź. Odpowiedziały mu jednak tylko trzaski i szum zakłóceń. Jacen westchnął i rozsiadł się wygodniej w fotelu. Zaczynało go ogarniać zmęczenie. Podczas odpoczynku Luke'a i Mary pilotował „Cień Jadę", ale kiedy wyczuł u wuja i ciotki znajomą tęsknotę, postanowił wysłać raport do nowej stolicy i zapytać, czy nie nadeszły jakieś wieści o jego kuzynie, małym Benie. Brak kontaktu z Kalamarem wzbudzał w nim niepokój, chociaŜ mogło istnieć logiczne wyjaśnienie. Łączność z Nieznanymi Rejonami galaktyki była daleka od ideału, bo wszystkie sygnały musiały przechodzić przez wąskie gardło usytuowanej na skraju Odległych RubieŜy bazy przekaźnikowej. Wprawdzie nigdy przedtem się nie korkowała, ale nie oznaczało to jeszcze, Ŝe to niemoŜliwe. Nie chcąc wyciągać pochopnych wniosków, Jacen postanowił najpierw sprawdzić słuszność innych hipotez. Wiedział, Ŝe systemy łączności „Cienia Jadę" działają bez zarzutu na niewielkie odległości, bo przeprowadził kilka rozmów z osobami podróŜującymi na pokładzie „MęŜobójcy". Kiedy zmienił kanał i wywołał operatora Chissańskiej Ekspansyjnej Floty Obronnej, w sterowni jachtu od razu rozległ się głośno i wyraźnie rzeczowy głos chissańskiego oficera łącznościowca, co dowodziło, Ŝe prawidłowo funkcjonują takŜe przekaźniki łączności podprzestrzennej. - Kalamar, mówi „Wieśniak Jeden" - powtórzył. - Sytuacja jest wyjątkowa. Proszą o natychmiastową odpowiedź. Kiedy po kilku następnych minutach nie nadeszła, doszedł do wniosku, Ŝe uszkodzeniu uległa jedna z przekaźnikowych baz pośredniczących w przesyłaniu sygnałów między Nieznanymi Rejonami a resztą galaktyki. Nie wyobraŜał sobie, Ŝeby mogło istnieć inne wyjaśnienie.

Spotkanie Po Latach

22 - Jaka sytuacja wyjątkowa? Odwrócił się i zobaczył w drzwiach sylwetkę Danni. - Skończyło się nam błękitne mleko - skłamał. Nie chciał niepokoić nikogo, zanim nie będzie miał okazji porozmawiania z wujem. - Sama wiesz, jak nieznośna potrafi być ciocia Mara, ilekroć nie moŜe go wypić na śniadanie. Młoda badaczka weszła do sterowni i usiadła obok niego na fotelu drugiego pilota. - Nikt nie przeczy, Ŝe jesteś znakomitym rycerzem Jedi, Jacenie Solo, ale zarazem kiepskim kłamczuchem - powiedziała. Jacen się uśmiechnął. Mimo nowego zrozumienia Mocy, jakie uzyskał dzięki naukom Vergere, i mimo umiejętności rycerza Jedi, nabytych w ciągu wielu lat walki przeciwko Yuuzhan Vongom, Danni umiała go przejrzeć tak łatwo, jakby był małym dzieckiem. - Nie mogę nawiązać łączności z Kalamarem - oznajmił, powaŜniejąc. - Wygląda na to, Ŝe między nami a nimi doszło do przerwy w przesyłaniu sygnałów. - Jakiej przerwy? - Trudno stąd twierdzić coś na pewno - przyznał młody Solo. - Wiem tylko, Ŝe jeśli nie nawiąŜemy łączności z nową stolicą, nie poinformujemy ich, co tu znajdziemy. - JeŜeli cokolwiek znajdziemy - poprawiła go Danni. - Nie mamy Ŝadnej gwarancji, Ŝe nasze poszukiwania zakończą się sukcesem. - Widziałaś dane... - zaczął Jacen. - Widziałam i zgadzam się z tobą - przerwała badaczka. - Staram się tylko pobudzić twój umysł do dyskusji. - Lśniące w blasku światełek przyrządów, kręcone jasne włosy Danni okalały jej głowę niczym aureola, a zielone oczy przenikały Jacena na wylot. - Czuję twoje napięcie, Jacenie. Pomrukujesz jak przeciąŜone pole ochronne. A jeŜeli niczego nie znajdziemy albo odkryjemy coś innego, niŜ sobie wyobraŜasz? O tym ciągle myślisz, prawda? Właśnie to nie daje ci spokoju? Młody Solo kiwnął głową. Ta obawa nie opuszczała go ani na chwilę. Niczym natrętny rytm draŜniła go, sprawiała, Ŝe reagował w przesadny sposób. - Przypuszczam, Ŝe nie jesteśmy zupełnie odcięci od reszty galaktyki - odezwał się w końcu. - MoŜemy nawiązać łączność z Csillą. Chyba powinienem się połączyć z Chissami i przekonać, czy zdołają się skontaktować z Kalamarem. JeŜeli nie, moŜemy nadal próbować i w tym czasie kontynuować wyprawę. Danni uśmiechnęła się szerzej. - Czasami musimy tylko wypowiedzieć na głos myśli, które przyprawiają nas o niepokój, Ŝeby sobie lepiej uświadomić, w czym problem, a moŜe nawet znaleźć rozwiązanie - powiedziała. Wyciągnęła rękę, ale zanim opuściła ją na jego ramię, Ŝeby go uspokajająco poklepać, Jacen poczuł, Ŝe przetacza się przezeń coś dziwnego i potęŜnego. Sądząc w pierwszej chwili, Ŝe młoda badaczka moŜe mieć z tym coś wspólnego, odsunął się od niej, ale wraŜenie pozostało, a wyraz twarzy Danni dowodził, Ŝe i ją ogarnia podobny niepokój.

23

Sean Williams, Shane Dix

- Czujesz to? - zapytał. Czymkolwiek było, z kaŜdą chwilą stawało się coraz potęŜniejsze... i dochodziło do nich za pośrednictwem Mocy. Danni kiwnęła głową i zakryła uszy dłońmi. - Co to jest? - zapytała. - Nie mam pojęcia - przyznał młody Solo. Miał wraŜenie, Ŝe jego głowa wibruje niczym dzwon. Spodziewając się, Ŝe zobaczy odpowiedź na kontrolnych pulpitach, odwrócił się w ich stronę. - Ale zamierzam się tego dowiedzieć. Saba drgnęła i obudziła się z drzemki z uczuciem, jakby ktoś usiłował rozłupać jej czaszkę. Zanim uświadomiła sobie, gdzie się znajduje, krzyknęła z przeraŜenia i zaczęła wymachiwać kończynami. Kiedy Mara oznajmiła, Ŝe ich wyprawa utknęła w martwym punkcie, udała się do jednego z pomieszczeń dla załogi „Cienia Jadę", usiadła pod ścianą i postanowiła odpocząć. Zamknęła oczy i pogrąŜyła się w transie Jedi, Ŝeby oddawać się medytacjom, ale widocznie się zdrzemnęła. Nie słyszała wycia alarmowych syren ani nie wyczuwała w powietrzu woni feromonów, które mogłyby świadczyć o panice. Wszystko wyglądało zupełnie normalnie... z wyjątkiem tego, Ŝe szczelina w jej czaszce z kaŜdą chwilą jakby się rozszerzała. Warknęła, usiadła prosto i zacisnęła ostre zęby, aŜ utworzyły zygzakowatą linię. Zwróciła ocienione krzaczastymi brwiami oczy na łóŜko. Rozpaczliwie starała się odgadnąć, co albo kto wywołało u niej tak silny niepokój. Znajdź źródło bólu, powiedziała sobie. Idź w jego stronę, aŜ znajdziesz przeciwnika. Zaczęła głęboko oddychać, Ŝeby odszukać wewnętrzny spokój, ośrodek równowagi własnej jaźni. PrzezwycięŜenie naturalnych instynktów istot jej rasy zajęło wiele lat, ale mimo to, kiedy kaŜda komórka jej ciała pragnęła rozdzierać na strzępy i szarpać zamiast kontemplować i powściągliwie reagować, stłumienie ich przychodziło jej z wielkim trudem. Była jednak silna i zdecydowana. Moc przybyła na jej wezwanie z dobrze znaną łatwością. Jej energia wypełniła ją i usunęła w cień dezorientację i zmęczenie, a wraz z Mocą pojawiło się zrozumienie. Saba uświadomiła sobie, Ŝe to, co odczuwała, napłynęło z samą Mocą, zupełnie jakby w pobliŜu zakłóceniu uległo coś ogromnego i potęŜnego. Trochę niespokojna z powodu przypływu tak intensywnych uczuć poczuła takŜe pierwsze przebłyski zrozumienia i podniecenia. To mogło oznaczać tylko jedno! Zerwała się na równe nogi i pobiegła do sterowni. Wyczuwała, Ŝe zgromadzone tam osoby podzielają jej podniecenie. Mistrz Skywalker, Mara, Jacen, Tekli, Danni... wszyscy czuli to samo, co ona. Ukrycie równie potęŜnego uczucia na pokładzie jachtu pełnego istot wraŜliwych na oddziaływanie Mocy było po prostu niemoŜliwe. Odporna na jej działanie była tylko smacznie śpiąca w jednej z kabin Soron Hegerty. Kiedy Saba przebiegała obok astromechanicznego robota, R2-D2 coś zaszczebiotał. Barabelka poklepała go po błyszczącej kopułce, ale nie przystanęła. Wyczuwała, Ŝe od dziobu „Cienia Jadę" promieniuje fala ludzkiej niepewności, i zaczęła oddychać przez usta, Ŝeby zachować skupienie i czystość myśli.

Spotkanie Po Latach

24 - ...nie jestem pewna z tak duŜej odległości - mówiła Mara do pozostałych stojących w sterowni. - To moŜe być cokolwiek. PotęŜne psychiczne zakłócenia mogą się pojawiać z wielu róŜnych powodów. Mistrz Skywalker kiwnął głową. - Ma rację, Jacenie - powiedział. - Kiedy planetę Alderaan zniszczył strzał z superlasera Gwiazdy Śmierci, Obi-Wan wyczuł to z bardzo duŜej odległości. - Wiem, ale to coś znajduje się bardzo blisko - obstawał przy swoim młody Solo. Jego chrapliwy głos drŜał z podniecenia. - Czuję to. Co innego mogłoby to spowodować? Saba wyczuwała, Ŝe pozostali chcą mu wierzyć, ale obawiają się zaufać przeczuciu młodego Jedi. - Jacen ma rację - oznajmiła. Słowa basica z trudem przedostawały się przez jej zaciśnięte z emocji gardło. - Zonama Sekot woła do nas przez mroczną pustkę. Mistrz Skywalker odwrócił się do niej. - Ale dlaczego? - zapytał. - Czuje się... zaniepokojona, zagroŜona - wyjaśniła Barabelka. Ból malujący się na twarzach stojących przed nią osób uświadomił jej, Ŝe i one to teŜ wyczuwają. Nikt nie mógł się zmusić do zachowania obojętności. - Jest... przeraŜona - dodała Danni, obejmując się rękami. - PrzeraŜona, ale i rozgniewana. - No dobrze, przypuśćmy, Ŝe to naprawdę Zonama Sekot - odezwała się w końcu Mara. - Co teraz? Postaramy się z nią skontaktować? - To zaleŜy od tego, czy potrafisz odnaleźć źródło tego sygnału - odparł Luke. Jego Ŝona zmarszczyła brwi. - MoŜe i potrafię, ale nie jestem pewna, czy powinniśmy się tam pojawiać bez wyraźnego zaproszenia - powiedziała. - Coś, co wysyła ten sygnał, jest i tak bardzo zestresowane. Wpadnięcie tam znienacka mogłoby tylko sprawić, Ŝe potraktuje nas jak wrogów. - To całkiem prawdopodobne - odparł Mistrz Skywalker. - Sądzę jednak, Ŝe lepiej się tam pokazać i ujawnić swoje intencje, niŜ starać się je wyjaśniać z duŜej odległości. - Odwrócił się do Barabelki. - Jacenie, Sabo... jesteście wraŜliwi na oznaki Ŝycia. Co sądzicie o tej propozycji? Młody Solo wyglądał na zdezorientowanego. - Staram się odczytać ten umysł, ale to tak, jakbym usiłowała się zapoznać z zawartością całej biblioteki Chissów - odezwała się Saba, nerwowo chlastając końcem ogona kostkę prawej nogi. - Tylko czy pojawienie się tam nie pogorszy sytuacji? - zaniepokoiła się Danni. Mistrz Skywalker takŜe wyglądał na niezdecydowanego. - Jestem pewien tylko jednego: to nasza najlepsza szansa dotarcia do celu powiedział. - JeŜeli z niej nie skorzystamy, moŜemy nie mieć następnej. Mara głęboko odetchnęła. - No dobrze, lećmy tam, póki jeszcze moŜemy - zaproponowała.

25

Sean Williams, Shane Dix

Luke pstryknął włącznikiem mikrofonu pokładowego komunikatora i połączył się z panią komandor z „MęŜobójcy". - Arien, chciałbym, Ŝebyś przywróciła sprzęŜenie z naszym nawigacyjnym komputerem i przygotowała się do natychmiastowego odlotu - polecił. - Odebraliśmy wyraźny sygnał i jeśli przeczucie nas nie myli, juŜ niedługo znajdziemy się dokładnie tam, gdzie chcemy. Nie wiemy jednak, co nas tam czeka, więc bądź przygotowana na róŜne niespodzianki. - Jestem gotowa do skoku w kaŜdej chwili - odparła pani komandor. - Yage przerywa połączenie. Luke powiódł spojrzeniem po zdenerwowanych twarzach wszystkich obecnych w sterowni „Cienia Jadę". - MoŜe powinniśmy stopić umysły? - zasugerował. - Połączenie naszego skupienia moŜe ułatwić Marze odnalezienie źródła tego sygnału. Danni miała dość ograniczone doświadczenie z praktykowanym przez rycerzy Jedi łączeniem umysłów, ale kiwnęła głową równie zdecydowanie jak pozostali. Saba rozpoczęła znajome ćwiczenia od serii głębokich oddechów. Iskierki Ŝycia stojących przed nią osób płonęły niczym węgle w rozpalonym do białości piecu. Napływający sygnał miał takie natęŜenie, Ŝe wszystkich oszałamiał. Mimo to skupiła się i zaczęła ogniskować myśli. Pozostali powoli przyłączali do niej swoje umysły. W głowie Mary tańczyły współrzędne nadprzestrzennych szlaków, pulpity z przyrządami i inne szczegóły lotów w przestworzach. Saba dodała swoje postrzeganie odległego świata-umysłu do mieszaniny myśli i wraŜeń zgromadzonych wokół Mary osób. Danni zaproponowała najczystszą wiedzę z astronomii. Saba wyobraziła sobie, Ŝe czai się w czerwonawym półmroku na powierzchni Baraba Jeden i wytęŜając zmysły, poluje na miaŜdŜygnata shenbita. Wprawdzie Zonama Sekotto nie to samo co mięsoŜerny ogromny jaszczur, ale zasada polowania była taka sama. Starali się odnaleźć łup jak podczas polowania, a Saba była przecieŜ znakomitym myśliwym. Mara przyjęła wszystko, co proponowali jej pozostali Jedi, i w końcu określiła współrzędne kursu. Jednostka napędu nadświetlnego „Cienia Jadę" obudziła się do Ŝycia z głośnym rykiem. Kiedy otoczyła ich dziwaczna topologia nadprzestrzeni, Barabelka odniosła znajome wraŜenie, Ŝe smugi światła przemykają obok burt jachtu. Mistrzyni Jedi czuła się w swoim Ŝywiole. Wprawdzie prowadziła ich Moc, ale szlak był zawiły i najeŜony wieloma niebezpieczeństwami. „Cień Jade" starał się lecieć wyznaczonym kursem, a „MęŜobójca" podąŜał za nim jak na holu. Mimo to niemal natychmiast Mara natknęła się na tę samą barierą co poprzednio. Z przyprawiającym o mdłości szarpnięciem gwiezdny jacht wskoczył z powrotem do normalnych przestworzy, tylko odrobiną bliŜej Klasse Ephemory niŜ ostatnio. Mara się nie poddawała. Napływający od odległego umysłu sygnał nie stracił nic z siły. Saba skupiła na nim całą uwagę, Ŝeby się zorientować, czy z jego źródłem nie łączą ich przypadkiem niewidoczne ścieŜki. Powiedziała sobie, Ŝe nie rozdziela ich nic oprócz idealnej próŜni, a pokonanie jej powinno być równie łatwe jak przeskoczenie z pokoju do pokoju. Kiedy wyobraŜała sobie szczegóły tego skoku przez nadprzestrzeń, jej długi ogon zadrŜał.

Spotkanie Po Latach

26 „Cień Jade" dokonał kolejnego skoku. Gdy Mara kierowała gwiezdny jacht ku otaczającym cel dziwnym przestworzom, wyczuła lekkie dygotanie kadłuba. Saba miała wraŜenie, Ŝe obok statku przelatują niepojęte cienie, dziwaczne n-wymiarowe membrany, bardzo niechętnie się rozwijające, by umoŜliwić przelot. Nie wiedziała, czym są ani skąd pochodzą, ale wyglądało, Ŝe Mara czyni postępy. Znajdowali się coraz bliŜej... musieli być blisko celu. Potem jednak jacht znów zadrŜał jak wysłuŜony frachtowiec i jeszcze raz wśliznął się do normalnych przestworzy. Mistrzyni Jedi zaczekała tylko tak długo, Ŝeby upewnić się, czy taki sam los spotka „MęŜobójcę". Okręt wyskoczył z nadprzestrzeni kilka sekund później niŜ „Cień Jade". Włączyła mikrofon pokładowego komunikatora. - Jak spisuje się fregata? - zapytała. - Bywała w gorszych opałach - zapewniła imperialna pani komandor. Przypuszczam, Ŝe wytrzyma o wiele dłuŜej niŜ my, gdybyśmy musieli w końcu zrezygnować. Zadowolony z odpowiedzi Luke zgromadził wokół siebie myśli rycerzy Jedi i przystąpił do kolejnej próby. - Tym razem powinno się nam udać - zachęcił wszystkich. - Mara miała rację, kiedy mówiła, Ŝe musi istnieć jakiś sposób. Trzeba go tylko odnaleźć. Zdecydowani osiągnąć cel Jedi zacieśnili myślową więź i zaczęli się koncentrować. Kiedy nadprzestrzeń zwinęła się wokół nich, Saba poczuła, Ŝe roztapia się w przepływających przez nią i wokół niej zagmatwanych sensacjach. Przyciąganie Zonamy Sekot z kaŜdą sekundą stawało się coraz silniejsze. Barabelka miała wraŜenie, Ŝe zanurza się w wartkim nurcie potęŜnych emocji. Niezdolna do decydowania o kierunku lotu czuła się niczym niesione potęŜnym huraganem ziarnko piasku w piaskowej burzy. Na trwającą wieczność chwilę straciła poczucie rzeczywistości. Była pochłaniana, wciągana, unicestwiana. Jej uwagę zaprzątało tylko polowanie. Skupiała myśli na ofierze; na śledzeniu jej, znalezieniu, schwytaniu... Nagle wyczuta jakąś zmianę. Z początku nie bardzo wiedziała, co się dzieje, ale natęŜenie jej myśli wyraźnie osłabło. Wydawało się, Ŝe znalazła się w oku cyklonu. Wokół niej nadal wirowała energia, ale środek wyglądał jak oaza spokojnej równowagi. Jej myśli powróciły do normalnego stanu i zaczęły biec utartym torem. „Cień Jade" jeszcze raz wyskoczył z nadprzestrzeni, ale tym razem na ekranach pojawiło się mnóstwo informacji. Na jednym płonęło oślepiająco jaskrawe słońce, a drugi wypełniała tarcza gazowego giganta. Pośrodku trzeciego unosiła się niewielka błękitnozielona kula i to właśnie ku niej kierowały się jej wszystkie myśli. Zieleń oznaczała chlorofil, a błękit wodę. JeŜeli jakakolwiek planeta Ŝyła, musiała obfitować w jedno i drugie. Zonama Sekot! Kiedy obraz na ekranie się powiększył, Saba zobaczyła w chmurach Ŝółte i czerwone błyski. Domyśliła się, Ŝe atmosferę rozjaśniają strzały z systemów broni.

Sean Williams, Shane Dix 27 PotęŜne siły rozrywały cienkie pancerze kadłubów gwiezdnych okrętów, a w idealnej próŜni ginęły tysiące Ŝywych istot. To jednak nie było wszystko. Saba zobaczyła coś, czego nigdy nie widziała. Z biegunów planety strzelały wystrzępione jaskrawe wstęgi, podobne do uwalnianych słonecznych koron. W górnych warstwach atmosfery tańczyły ulotne cienie, z których raz po raz tryskały w niebo błyski potęŜnych wyładowań. Przelatujące wokół równika oślepiające błyskawice nabierały prędkości i łączyły się w gładki krąg, a potem z donośnym trzaskiem strzelały w górę niczym bicze czystej energii. Pokładowe czujniki „Cienia Jade" rejestrowały przepływy pola magnetycznego towarzyszącego potęŜnym promieniom ściągającym o takim natęŜeniu, jakiego Saba nawet sobie nie wyobraŜała. Zonamę Sekot atakowali Yuuzhan Vongowie. Nad planetą było widać dwa średniej wielkości odpowiedniki krąŜowników i niezliczone mrowie koralowych skoczków. W powietrzu między nimi przelatywały takŜe inne jednostki. Śmigały i tańczyły wokół niczym iskry światła i były niepodobne do wszystkich, jakie Saba kiedykolwiek widziała. KaŜdy był inny, piękny i śmiercionośnie skuteczny. Zonama Sekot nie tylko się broniła, ale nawet odpierała atak napastników! Wszędzie wyczuwało się eksplozje gniewu... brzydkie w swojej zapalczywości, ale niszczycielskie w skuteczności, a wraz z gniewem powróciła zawierucha. Saba zaledwie miała czas pomyśleć, co się stanie, kiedy poszukiwany przez nich umysł w końcu ich zauwaŜy, kiedy grzmotnęła w nich ściana psychicznej energii i wszystkich pozbawiła przytomności.

- Oszczędź mnie, Mistrzu! Oszczędź mnie! NajwyŜszy Lord Shimrra spojrzał Ŝ zimną pogardą w dół, na istotę wijącą się u jego stóp. Nic nie wskazywało, Ŝeby tortury i razy miały złamać wolę tej Zhańbionej. Nawet jeŜeli podobny do boga władca Yuuzhan Vongów uwaŜał to za niezwykłe, nie dał po sobie nic poznać. - Oszczędzić cię? - zapytał, powoli okrąŜając postać rozciągniętą na posadzce. Dlaczego? śebyś mogła nadal bezcześcić moje komnaty fałszywymi twierdzeniami o swojej niewinności? - Nie fałszywymi, lordzie! - jęknęła Yuuzhanka. - Musisz mi uwierzyć! - Masz czelność mówić mi, co muszę zrobić? - warknął Shimira. Dręczona istota wzdrygnęła się Ŝałośnie. - Wybacz moją ignorancję! - wykrzyknęła. - Gdybym znała odpowiedzi na twoje pytania, na pewno bym ci ich udzieliła. - Znasz je - burknął NajwyŜszy Władca. - Jesteś tylko pionkiem w rękach nikczemnej sekty, która ośmiela się wyznawać doktryny głoszone przez Jeedai. - Mistrzu, przysięgam na... - Oszczędź mi przysiąg na swoich fałszywych bogów! - uciął Shimrra. - Nie zamierzam wysłuchiwać twoich parszywych kłamstw ani chwili dłuŜej. Wykonał rozkazujący gest i podwładni odciągnęli Zhańbioną na bok. Grzebalne jamy, do których wrzucano heretyków, Ŝeby wykonać na nich wyrok hańbiącej śmierci, funkcjonowały obecnie dniem i nocą. Stado zgłodniałych yargh'unów - ostrozębych

Spotkanie Po Latach

28 gryzoni prawie metrowej długości - poŜerało ofiary niemal w mgnieniu oka. Zanim nieszczęśników skazano na męczeńską śmierć, łamano im kończyny. Osoby uznawane za winne herezji nie zasługiwały na łaskę ani honorowy koniec. - Zabić yargh'uny - polecił Shimrra straŜnikom, którzy podeszli, Ŝeby wykonać jego rozkaz. Podwładni znieruchomieli, zdezorientowani poleceniem NajwyŜszego Lorda. - Słucham, Mistrzu? - zapytał zaskoczony dowódca. - Zwierzęta zostały splugawione przez heretycką krew - wyjaśnił Shimrra. Wyciągnijcie je z jamy i wrzućcie do ognia. - A co z nią, Mistrzu? - Dowódca straŜników wskazał kwilącą Zhańbioną. - Postąpicie z nią tak samo, jak ze wszystkimi innymi - rozkazał władca. Połamiecie ręce i nogi i wrzucicie ją do pustej jamy. - Odwrócił się i zaczął powoli wchodzić po tronowych schodach na podwyŜszenie z pulsujących czerwonych polipów hau. - Zginie powoli jak zwierzę, z pragnienia i głodu. Jej ciało zostanie w jamie jako nauczka dla wszystkich, którzy ośmielą się nadal szerzyć tę herezję. Ktoś, kto się odwraca plecami do bogów, nie zasługuje na zaszczytną śmierć. Ignorując błagania skazanej Yuuzhanki, straŜnicy wykonali rozkaz władcy z ponurą determinacją. Kiedy nieszczęsna istota straciła nadzieję, jej okrzyki przerodziły się w łkania. Shimrra zaczekał, aŜ ucichnie ich echo, i dopiero wtedy zwrócił się do stojącej przed nim kapłanki. - Spisałaś się dobrze, Ngaaluh - powiedział. - Twoje śledztwo pozwoliło na ujawnienie jeszcze jednego wewnętrznego wroga. Szczupła Yuuzhanka nisko się skłoniła. - Jestem zaszczycona twoją pochwałą, o NajwyŜszy - powiedziała. - Osiągasz sukcesy tam, gdzie starania wielu innych kończą się niepowodzeniem. - Shimrra powiódł groźnym spojrzeniem po twarzach kapłanów, mistrzów przemian, intendentów i wojowników, których wezwał na świadków przesłuchania. - Musimy zachowywać czujność, Ŝeby korzenie herezji nie rozprzestrzeniły się jeszcze bardziej. Więcej nawet, powinniśmy przyspieszyć poszukiwania gniazd perfidii, aby jak najszybciej odnaleźć jej źródło. Wszyscy głośno przytaknęli. - Bądź pewien, o Wspaniały - odezwał się arcyprefekt Drathul, starszy intendent Yuuzhan'tara - Ŝe dołoŜymy wszelkich starań, by wytrzebić tę straszliwą zarazą. - Niech się dzieje twoja wola, a raczej wola bogów - zawtórował mu wojenny mistrz Nas Choka, przecinając powietrze ceremonialną tsaisi. - Nie spoczniemy, dopóki nie zmiaŜdŜymy pod podeszwami naszych butów ostatniego heretyka! - Nie oczekują od was niczego innego - oznajmił NajwyŜszy Władca. - Od tej pory wszystko, co nie będzie entuzjastycznym pragnieniem wykorzenienia herezji, uznam za kolaborację... a kolaborację będą karał w taki sam sposób jak zdradę. Czy to jasne? Echa decyzji NajwyŜszego Lorda potoczyły się po sali tronowej, a słuchacze uroczyście się skłonili.

29

Sean Williams, Shane Dix

- MoŜesz kontynuować swoją pracą, Ngaaluh - podjął Shimrra, zwracając się do kapłanki. - Nie mogę osobiście uczestniczyć w kaŜdym przesłuchaniu i kaŜdej egzekucji, ale niestety to ja odpowiadam za przestrzeganie praw, które bogowie nam powierzyli. Cieszę się, Ŝe mam kogoś zaufanego. Nie ustawaj w staraniach i znajdź mi więcej heretyków, których mógłbym wrzucić do jamy yargh'unów. Kiedy się wypełni, rozkaŜę wykopać następną, a później jeszcze następną, dopóki zaraza tej nikczemnej herezji nie zostanie raz na zawsze wykorzeniona z galaktyki. Dopiero wtedy bogowie ponownie obdarzą nas łaskami. - Tak jest, o Wspaniały. - Ngaaluh skłoniła się jeszcze niŜej niŜ poprzednio. NajwyŜszy Lord poruszył się na tronie i obojętnie utkwił spojrzenie w przestrzeni nad głowami podwładnych. - Zostawcie mnie teraz w spokoju - rozkazał. - Muszę oddać się kontemplacji. Jeden po drugim członkowie jego dworu opuścili salę tronową. Jedna z ostatnich wyszła kapłanka Ngaaluh. Przed wyjściem odwróciła się i spojrzała na Shimrrę, Ŝeby ukryty villip mógł przekazać ostatni obraz siedzącego na tronie NajwyŜszego Władcy. Nomowi Anorowi, który odbierał obrazy głęboko pod powierzchnią Yuuzhan'tara dzięki chórowi villipów, Shimrra wydał się samotny, ale nie pokonany. Sądząc z tego, jak siedział dumnie wyprostowany na tronie i z jaką obojętnością odprawił podwładnych, wyglądał na potęŜnego i pewnego siebie. Władca galaktyki stawiał czoło wielu przeciwnościom losu i sądząc po dumnym spojrzeniu, był gotów przeciwstawić się wielu następnym. Nom Anor uświadomił to sobie w jednej chwili i od razu przestał się uśmiechać. Zacisnął w pięści pokryte naroślami dłonie i zaczął spacerować tam i z powrotem po niewielkiej komnacie audiencyjnej... szóstej, jaką zajmował w ciągu tyluŜ tygodni. Kiedy Ngaaluh wyszła z sali tronowej lorda Shimrry, przekazywane przez jej villipa sygnały się urwały. - Jeszcze jeden sukces - mruknął Kunra. Zniesławiony wojownik i doradca Noma Anora we wszystkim, co nie dotyczyło religii, stał przygarbiony obok drzwi. Na pierwszy rzut oka wyglądał na odpręŜonego. Nom Anor znał jednak go na tyle dobrze, Ŝeby nie dać się zwieść pozorom. Kunra zwracał uwagę na wszystko, co się działo po obu stronach drzwi komnaty. - Odkąd przyłączyła się do nas Ngaaluh, zdobyliśmy mnóstwo bezcennych informacji - podjął po chwili. - To dzięki niej nasze wpływy wciąŜ rosną. Były egzekutor pokiwał machinalnie głową. Zapewne Kunra uznał milczenie Noma Anora za wyzwanie, bo w jego głosie dał się słyszeć jeszcze większy entuzjazm. - Shimrra odkrył zdrajczynię w pobliŜu tronu i w dodatku nie zdołał wyciągnąć z niej ani słowa. Widziałeś wyraz jego twarzy? Na myśl o nas ogarnia go przeraŜenie. - Z trudem mogłem na to patrzeć - odezwał się Shoon-mi. Wyłonił się z ciemności za okazałym krzesłem Proroka z misą wody, której zaŜądał Nom Anor. Zhańbiony był ubrany w wypłowiały kapłański płaszcz i demonstrował brak blizn na twarzy z pewną dumą. Miał jednak ponurą minę i chyba z kaŜdym dniem wpadał w coraz większe przygnębienie.

Spotkanie Po Latach

30 Nom Anor doskonale rozumiał rozterki duchowe i niepokój swojego doradcy do spraw religijnych. - Wszyscy zachowaliśmy resztki lojalności względem starego stylu Ŝycia, Shoonmi - powiedział. - Czasami nawet światło prawdy nie moŜe usunąć w cień nawyków, jakie wpajano nam od urodzenia. - Nie to miałem na myśli, Mistrzu. - Shoon-mi sprawiał wraŜenie przybitego. Chodziło mi o Ecklę z domeny Shoolb. Nom Anor wpatrywał się w niego obojętnie kilka sekund, zanim zrozumiał, o kim mowa. Tak nazywała się Zhańbiona, którą Shimrra właśnie skazał na haniebną śmierć. - Tak, naturalnie - odezwał się w końcu. - Jej poświęcenie było szlachetne i moŜesz być pewien, Ŝe nie przejdzie bez echa. - Wypowiedział te słowa automatycznie, bez wahania, ale postarał się, aby zabrzmiały szczerze. Nie mógł wywołać wraŜenia, Ŝe przestał się interesować losem Eckli z domeny Shoolb dokładnie w chwili, kiedy sobie uświadomił, iŜ nie musi się obawiać zdrady z jej strony. - Zostanie na zawsze męczennicą naszej sprawy. - Jedną z wielu - stwierdził z naciskiem Zhańbiony. W pierwszej chwili były egzekutor chciał usłuchać instynktu, który nakazywał mu skarcić zuchwałego doradcę za to, Ŝe ośmiela się zwracać mu uwagę, ale postanowił zdobyć się na spokojną odpowiedź: - Droga do wyzwolenia jest długa i trudna, Shoon-mi. Wszyscy o tym wiedzieli, kiedy się do nas przyłączali, i kiedy nadejdzie ich pora, wszyscy postąpią tak samo jak Eckla. - Bez wahania, mistrzu. - Shoon-mi starał się zachowywać poprawnie, ale w jego głosie przebijała nutka buntu. - Przypominam kaŜdemu nowicjuszowi, Ŝe często jedyną nagrodą za wierność jest ból. Tylko niewielu to odstrasza. - Dobrze chociaŜ, Ŝe istnieje coś oprócz bólu - przypomniał Nom Anor, podsuwając doradcy duchową karmę, której tamten tak bardzo łaknął. - Jeedai obiecują nam nowe Ŝycie, podczas gdy w starym nie czekało nas nic oprócz zniewolenia i śmierci. Warto zaryzykować ból dla wolności, nie uwaŜasz? - Tak, Mistrzu. Nie mając nic więcej do powiedzenia, Shoon-mi skłonił się i wyszedł z audiencyjnej komnaty. Nom Anor miał wprawdzie ochotę wysłuchać jego rady co do wyboru odpowiednich kandydatów spośród zgłaszających się nowicjuszy, ale pozwolił, Ŝeby Zhańbiony go opuścił. Gdyby choć w najmniejszym stopniu przejmował się losem Eckli z domeny Shoolb, takŜe mógłby potrzebować czasu na samotne rozmyślania. Gestem nakazał, Ŝeby Kunra zamknął drzwi. Był rozdraŜniony i zaniepokojony. JeŜeli wyprawa Ngaaluh na dwór Shimrry zakończyła się powodzeniem, dlaczego nie odczuwał satysfakcji? Dlaczego nie mógł się zachowywać jak Kunra? Dlaczego nie czuł radości na myśl, Ŝe NajwyŜszy Lord odczuwa boleśnie skutki podkopującej jego władzę herezji? Mimo ogarniającego go zmęczenia uniósł głowę i spojrzał na Kunrę. - Opowiedz mi o tych, których wyszkoliłeś w najbliŜszej okolicy - zaŜądał, kiedy nabrał pewności, Ŝe nikt inny go nie usłyszy. - Pochwal się postępami w swojej pracy.

31

Sean Williams, Shane Dix

- Nie wtajemniczając w to Shoon-miego, wybrałem trzech najbardziej obiecujących kandydatów - zaczął zniesławiony wojownik, opuszczając stanowisko obok drzwi i podchodząc do Noma Anora. Uczynił to bez wahania, co dowodziło, Ŝe przyzwyczaił się juŜ do awansu ze słuŜącego na szefa poruczników Proroka. - KaŜdy odznacza się poŜądaną mieszanką fanatyzmu i głupoty, konieczną do wykonania tego zadania. Powinniśmy pozwolić im walczyć ze sobą, Ŝeby przekonać się, który zwycięŜy. - Masz na myśli prawdziwą walkę? - zdziwił się Nom Anor. Krwawe sporty stały w sprzeczności z herezją Jeedai, ale były egzekutor wiedział, Ŝe mroczna cząstka duszy Kunry moŜe mu podsunąć taki pomysł. Były wojownik pokręcił jednak głową. - Najlepsi kandydaci muszą patrzeć w oczy pachołków Shimrry bez mrugnięcia okiem, ale i bez uciekania się do przemocy - powiedział. - Zaczną kroczyć tą ścieŜką, kiedy jeden drugiego oskarŜy o fałsz i zdradę. Pierwszy, który zada cios, zostanie odrzucony. - A mówiąc o odrzuceniu, masz na myśli... - zaczął Nom Anor. - Fizyczną eliminację - dokończył rzeczowo Kunra. Zadowolony Nom Anor pokiwał głową. Kierowanie organizacją taką jak ta stawiało przed nim sprzeczne wymagania. Z jednej strony musiał wymyślić metody szerzenia herezji kanałami, które nigdy nie miały być niezawodne ani skuteczne. Zhańbieni zawsze plotkowali, nie przejmując się, czy przekazywane z ust do ust informacje mają coś wspólnego z prawdą. Mogli się czuć bezpieczni, bo najczęściej ich opowieści nie docierały do uszu zwierzchników. Z drugiej strony jednak, jeŜeli herezja miała być skuteczna, były egzekutor musiał się zatroszczyć o wierność przekazywania głoszonych „prawd wiary". Kłopot w tym, Ŝe obecnie, kiedy zwierzchnicy nadstawiali uszu, powinien takŜe przedsięwziąć konieczne środki ostroŜności, Ŝeby nie trafili na źródło informacji. Oba cele często się wykluczały i jeśli Nom Anor chciał je osiągnąć, musiał korzystać z pomocy doradców. Czasami zasięgał opinii obu, ale najczęściej tylko jednego albo drugiego. JeŜeli więc Shoon-mi odpowiadał za szerzenie przesłania, obowiązkiem Kunry było likwidowanie przecieków. Były wojownik miał niewielką grupę osobiście wybranych podwładnych, których Nom Anor uwaŜał za coś w rodzaju duchowej policji. Dbając dyskretnie o szczegóły i wzajemne kontakty, jej członkowie dokładali starań, Ŝeby tkanina herezji się nie rozdarła. Nom Anor miał ułatwione zadanie, bo za znikanie niektórych osób obwiniano przełoŜonych poszukujących źródeł herezji. Eliminowanie pojedynczych heretyków wzbudzało strach i niepokój, dzięki czemu rola Noma Anora stawała się z kaŜdym dniem coraz mniej istotna. W miarę jednak jak jego organizacja się rozrastała, a liczba osób głoszących herezję Jeedai rosła w wykładniczym tempie, zwiększało się teŜ zagroŜenie. Czasami Nom Anor budził się w środku nocy, zlany zimnym potem na myśl, Ŝe mimo podjętych środków ostroŜności Shimrra wpada na trop jego organizacji. Oczami wyobraźni widział czających się w ciemności siepaczy NajwyŜszego Władcy.

Spotkanie Po Latach

32 - Dobra robota - powiedział machinalnie, chwaląc Kunrę jak tresowane zwierzą. Nie musiał zaskarbiać sobie jego lojalności, bo zasłuŜył na nią, darując Ŝycie byłemu wojownikowi. - Ale nie zanudzaj mnie teraz szczegółami. Po prostu się upewnij, Ŝe za trzy dni odpowiedni kandydat będzie gotów. Chciałbym przejść do następnego etapu działalności. Nie zamierzam się czaić w ciemności do końca Ŝycia. Kunra lekko się skłonił, podobnie jak Shoon-mi, nie na tyle nisko, Ŝeby dać dowód bezgranicznego oddania, ale w przypadku Kunry Nom Anor mógł tolerować pewną dozę buntowniczości. Zniesławiony wojownik potrzebował tego, Ŝeby skutecznie wykonywać pracę, podczas gdy Shoon-mi musiał być tylko posłuszny. - Zostaw mnie teraz. Chcę pomyśleć - burknął były egzekutor. Kunra wyszedł z komnaty i zamknął drzwi za sobą. Nom Anor pochylił się nad misą z wodą i wyciągnął ręce, Ŝeby obmyć twarz. Sprawy toczyły się po jego myśli. Herezja się szerzyła, a dzięki ciągłym zmianom miejsca pobytu nie dopuścił, Ŝeby Shimrra wpadł na jego trop. Nom Anor pomyślał jednak, Ŝe to nie wystarczy... ani obecnie, ani w przyszłości. Od początku uwaŜał herezję za środek do odzyskania władzy. KaŜdy krok powinien przybliŜać go do tego celu, bo w przeciwnym razie oznaczałby krok wstecz. Nie dawało mu jednak spokoju pytanie, nad kim właściwie miałby sprawować tę władzę. Czy wystarczy mu, Ŝe jest przywódcą niechlujnej bandy wyrzutków i Zhańbionych? Zamarł i zaczął się wpatrywać w odbicie swojej twarzy w tafli wody. ZauwaŜył, Ŝe jest wymizerowana i usmolona, a w oczach kryje się pełno wątpliwości. Był pewien, Ŝe to skutek Ŝycia w cuchnących podziemiach Yuuzhan'tara. Wyglądał... obco. Dając upust frustracji, gniewnie warknął i strącił misę z wodą na podłogę. Kunra się mylił. Shimrra wcale nie był przeraŜony. Ani razu nie okazał trwogi. Gniew, tak... ale nie trwogę. Herezja mu przeszkadzała, lecz nie stanowiła dla niego zagroŜenia. A Prorok? Władca ciemnicy moŜe i był władcą, ale cały czas Ŝył w mrocznych lochach. Nom Anor uświadomił sobie, Ŝe dawno minął czas, kiedy powinien zacząć sprawować prawdziwą władzę. Na myśl o tym od razu poczuł się trochę lepiej. W sterowni „Sokoła" trwała ostra wymiana poglądów. - Nie powinniśmy jeszcze odlatywać - upierał się Han. - Nie moŜemy, dopóki się nie upewnimy, Ŝe Jainie nic nie grozi. - Jest bezpieczna, Hanie - twierdziła Leia. - Wiesz o tym. Prawdopodobnie właśnie w tej chwili wchodzi na pokład „Selonii". - KsięŜniczka czuła się w niewielkim pomieszczeniu jak uwięziona i tylko z trudem się powstrzymywała, Ŝeby z niego nie wybiec. Stojący w wąskim przejściu C-3PO spoglądał to na nią, to znów na Hana i starał się nadąŜać za tokiem ich rozmowy. - Zostając tu, naraŜasz nas na niebezpieczeństwo. Dzięki sensorom zainstalowanym na kadłubie frachtowca słyszała gniewne okrzyki tłumu, który usiłował wedrzeć się na lądowisko. Na razie uniemoŜliwiali mu to funkcjonariusze słuŜby bezpieczeństwa, ale było widać, Ŝe nie wkładają serca w swoją pracę.

33

Sean Williams, Shane Dix

- I co z tego? - odciął się Han. - To tylko cywile. Obronimy się przed nimi. - Nie pomoŜemy naszej sprawie, jeŜeli wpadniemy w tarapaty, Hanie przypomniała Leia. - Przybyliśmy tu w pokojowych zamiarach. Nie chcemy wzbudzać nienawiści. Han potarł skronie, jakby nagle rozbolała go głowa. Na ekranach zainstalowanych w sterowni monitorów widział otaczający lądowisko „Sokoła" kordon straŜników, a za nimi tłum rozgniewanych tubylców. - A co z Rynem? - zapytał trochę spokojniej. Leia nie miała gotowej odpowiedzi na to pytanie. Nie zastanawiała się nad tym, bo całą uwagę poświęcała Jainie. Miała nadzieję, Ŝe ich córce nie stanie się Ŝadna krzywda. Na Onadax wysłał ich Goure, kiedy jeszcze przebywali na Bakurze. Twierdził, Ŝe spotka się tam z nimi inny Ryn. Na razie się nie spotkał. - Nie wiem - przyznała. - MoŜe Goure się pomylił, a moŜe między chwilą, kiedy otrzymał tę wiadomość, a naszym przylotem na Onadax zaszła jakaś zmiana. Nie zapominaj, Ŝe organizacja Rynów działa powoli. MoŜe... - Zaczekaj - przerwał jej Han i machnął ręką, Ŝeby ją uciszyć. - Słyszałaś to? Leia umilkła i nadstawiła uszu, ale niczego nie usłyszała. PołoŜyła dłoń na ramieniu męŜa i zaczęła lekko masować napięte mięśnie. Pomyślała, Ŝe jeŜeli Han pragnie znaleźć pretekst do zwłoki, powinien wymyślić coś lepszego. - Chyba najwyŜszy czas, Hanie, Ŝebyśmy znaleźli sobie bezpieczniejsze miejsce odezwała się w końcu. - Pani kapitan Mayn potrafi zatroszczyć się o siebie, a Jaina zapewne juŜ wkrótce wejdzie na pokład jej fregaty. Wyczuwam, Ŝe jest coraz bliŜej. Han spojrzał na nią, westchnął i zrezygnował. - Niech ci będzie - powiedział i zaczął przestawiać dźwignie przełączników. - Ale dopóki nie otrzymamy wiadomości od Todry, zostaniemy na niskiej orbicie. JeŜeli ktoś z tego tłumu choćby tylko pomyśli, Ŝeby Jainie zrobić coś złego, chcę być na tyle blisko, Ŝeby... - Jaina da sobie radę - przerwała księŜniczka, powstrzymując triumfujący uśmiech. Kres ich rozmowie połoŜyło wściekłe walenie w spód kadłuba frachtowca. - Nie pomyliłem się, myśląc, Ŝe coś słyszę! - wykrzyknął Solo. Leia zajęła miejsce obok męŜa na fotelu drugiego pilota, a Han pstryknął dźwigniami kilku innych włączników. Uzbroił wysuwany samopowtarzalny blaster i zaczął obserwować statek dzięki kamerom rozmieszczonym pod róŜnymi kątami na powierzchni kadłuba. Jedna ukazywała chudą jak szczapa istotę, która waliła cięŜkim metalowym prętem w dolny właz frachtowca. Przybysz miał twarz przesłoniętą zaparowaną maską, ale nie wyglądał podejrzanie ani niebezpiecznie. Był ubrany w tandetny szczelny kombinezon, zbyt wiotki, Ŝeby mógł ukryć pod nim jakąś broń. - StraŜnicy chyba nie wysłaliby kogoś takiego, Ŝeby odwalił za nich brudną robotę - odezwała się księŜniczka. - Jak ci się wydaje? Han pokręcił głową z powątpiewaniem. - Poślij mu strzał ostrzegawczy - zaproponował. - To powinno go odstraszyć.

Spotkanie Po Latach

34 - To chyba nie jest dobry pomysł, kochanie - sprzeciwiła się Leia. - MoŜe uznać to za oznakę agresji. - Powinien to uznać za oznakę agresji - odciął się Han. - A jeŜeli nadal będzie obtłukiwał spód „Sokoła", stanę się o wiele bardziej agresywny. - Wygląda na to, Ŝe stara się tylko zwrócić naszą uwagę, Hanie. - Tak, i popatrz, co przy okazji robi z lakierem. - Nie strzelę do niego, Hanie. - Leia rozsiadła się w fotelu i zaplotła ręce na piersi na znak protestu. Han popatrzył na nią i przewrócił oczami. Burknął z irytacją i ześliznął się z fotela pilota. Kiedy szedł korytarzem, mruczał coś o buncie na pokładzie. Leia kontynuowała rozpoczęte przez męŜa procedury przedstartowe, ale cały czas obserwowała kątem oka obraz z kamery skierowanej na rampę ładowniczą. Usłyszała szczęk i pomruk hydraulicznych siłowników i rampa odchyliła się na tyle, Ŝeby Han mógł odstraszyć natarczywego intruza groźnym okrzykiem. Leia zauwaŜyła, Ŝe rozmawiają z oŜywieniem. Nie umiała czytać z ruchu warg na tyle dobrze, Ŝeby odgadnąć, o czym mówią, ale kiedy obca istota uniosła na chwilę maskę, na twarzy Hana odmalowało się osłupienie. Leia nie dostrzegła twarzy natręta, więc kiedy Han opuścił rampę na płytę lądowiska i gestem zachęcił obcą istotę do wejścia na pokład, zareagowała bezgranicznym zdumieniem. Zanim nieznajomy usłuchał, odrzucił metalowy pręt, którym walił przedtem w klapę, dolnego włazu „Sokoła". Obserwując, jak istota wchodzi po rampie, księŜniczka uświadomiła sobie, Ŝe ogarnia ją niepokój. - Wzywam „Cień Jade"! „Cieniu Jade", zgłoś się, proszę! Głos pani kapitan Mayn w końcu wyrwał Luke'a z czegoś w rodzaju głębokiej, ciemnej jamy. Świat wokół niego dygotał, a jego uszy draŜnił głośny ryk. Poprzez mgiełkę intensywnego ataku myślowego wyczuwał w pobliŜu Sabę, Danni i Tekli. Wszystkie sprawiały wraŜenie nieprzytomnych. W przeciwieństwie do nich Jacen był nie tylko przytomny, ale i oŜywiony. Starał się nawiązać myślowy kontakt z pozostałymi. Trochę dalej, ale wciąŜ jeszcze na pokładzie „Cienia Jade", Luke wyczuwał takŜe smacznie śpiącą Soron Hegerty. Odwrócił głowę i zobaczył obok siebie Ŝonę, która zmagała się z dźwigniami urządzeń kontrolnych. - Chwilowo jesteśmy bardzo zajęci, pani kapitan - odezwała się Mistrzyni Jedi. Głos miała spokojny, ale Luke znał jej myśli i wiedział, Ŝe Ŝona takŜe odczuwa skutki niespodziewanego ataku myślowego. - Skontaktujemy się z tobą przy pierwszej okazji. Zanim z pokładu „MęŜobójcy" napłynęła odpowiedź, Mara wyłączyła komunikator, Ŝeby nikt więcej jej nie przeszkadzał. Zazwyczaj proste zadanie wylądowania na powierzchni planety wymagało widocznie o wiele więcej uwagi. - Gdzie... - zaczął Luke, ale zaschło mu nagle w gardle i nie dokończył pytania. Usiadł prosto, przełknął ślinę, chrząknął i spróbował jeszcze raz. - Gdzie jesteśmy? - Przygotowujemy się do lądowania - odparła Mara, nie odrywając oczu od urządzeń kontrolnych.

35

Sean Williams, Shane Dix

Przez owiewkę sterowni Luke widział w dole porośniętą bujną roślinnością powierzchnię planety. Daleko na południe ciągnęły się jednak połacie jałowego gruntu. Zapewne były to pozostałości po poprzednim ataku Yuuzhan Vongów, o którym wspominała Vergere, a moŜe trwałe skutki zbyt wielu skoków planety przez nadprzestrzeń, dokonanych podczas przelotu przez Nieznane Rejony galaktyki. Z tej odległości trudno było stwierdzić to na pewno. Spojrzał na Ŝonę. Miała podkrąŜone oczy. - Dobrze się czujesz? - zapytał. - Chyba tak - odparła z roztargnieniem. - Co się stało? - Nie jestem pewna. Poczułam jakby cios Mocy, ale setki razy potęŜniejszy. Czymkolwiek to było, pozbawiło przytomności wszystkich Jedi na pokładzie tego jachtu... Do tej pory są w takim stanie. - A ty nie? - zdziwił się Luke. Mara wzruszyła ramionami. - Ja takŜe straciłam przytomność, lecz na krótko - wyjaśniła. - Kiedy ją odzyskałam, Jacen wydawał rozkazy przez komunikator. - Jacen? - Ocknął się najwcześniej. Przypuszczam, Ŝe to sprawka Zonamy Sekot... Ŝe to planeta zwaliła nas z nóg i potem obudziła Jacena pierwszego, ale zestaw współrzędnych korytarza podejścia przekazał mu na pewno ktoś z powierzchni. Kiedy przyszłam do siebie, twój siostrzeniec kończył wyjaśniać, Ŝe nie jest najbardziej odpowiednią osobą do pilotowania gwiezdnego jachtu. Przypuszczam, Ŝe jego wybór to teŜ sprawka planety. Powiedziałam im, Ŝe muszę się z tobą porozumieć, ale jakaś osoba oświadczyła, Ŝe to niemoŜliwe. Oglądałam zarejestrowane przez kamery „Cienia" obrazy i doszłam do przekonania, Ŝe sprzeczanie się z tubylcami nie ma sensu. - Co masz na myśli? - zainteresował się Mistrz Jedi. Mara spojrzała na niego, a w jej oczach kryło się coś więcej niŜ tylko wyczerpanie. Luke dostrzegł takŜe niepokój. - Sam zobacz - powiedziała. Pstryknęła włącznikiem i zaczęła odtwarzać nagrane obrazy. - To zostało zarejestrowane, zanim się obudziłam, ale juŜ po naszym wskoczeniu do systemu. Luke odwrócił się w stronę monitora, Ŝeby zobaczyć, co zarejestrowały kamery „Cienia Jade", kiedy członkowie jego załogi byli nieprzytomni. Hologramy przedstawiały okręty Yuuzhan Vongów, które zauwaŜyli po wskoczeniu do systemu. Oprócz nieprzyjacielskich jednostek było widać takŜe generowane przez Zonamę Sekot widowiskowe efekty pirotechniczne. Po odzyskaniu przytomności Luke był do tego stopnia oszołomiony, Ŝe zupełnie zapomniał o bitwie toczącej się w przestworzach, pamiętał jednak osłupienie, jakie go ogarnęło na widok yuuzhańskich okrętów wysoko na orbicie nad Ŝyjącą planetą. Przyglądał się z rosnącym zdumieniem, jak okręty wrogów wycofują się pod naporem systemów obronnych Zonamy Sekot. Bitwa wyglądała na zaciętą i chociaŜ flota Yuuzhan Vongów była nieliczna, z początku załogi ich okrętów radziły sobie

Spotkanie Po Latach

36 całkiem nieźle... ale tylko z początku. Później atak nieprzyjaciół zaczął się załamywać, flota poszła w rozsypkę i w końcu Yuuzhanie rzucili się do ucieczki. Obrońcy planety polowali na ich okręty, aŜ zniszczyli wszystkie, jeden po drugim. Kiedy zarejestrowane nagranie dobiegło końca, Luke odwrócił się do Mary. Jego Ŝona przygotowywała się do lądowania. - Ocalały jakieś? - zapytał. Nie musiał dodawać, co ma na myśli. - O ile mogłam się zorientować, wszystkie zostały zniszczone - odparła Mistrzyni Jedi. - W przestworzach wciąŜ jeszcze panują zakłócenia. Znajdowaliśmy się na skraju pola bitwy, a mimo to oddziałują na nasze systemy łączności i sensory. - Dlaczego i nas nie spotkał podobny los jak ich? - zdziwił się Skywalker. Mara spojrzała na niego z ukosa, wzruszyła ramionami i włączyła repulsory. - Nie mam pojęcia - przyznała. - MoŜe planeta zapoznała się z naszymi myślami i doszła do wniosku, Ŝe nie zamierzamy wyrządzić jej krzywdy - odezwał się Luke do siebie, jakby tylko myślał na głos. - Obudziła najpierw Jacena prawdopodobnie z powodu jego wrodzonej zdolności do kontaktów z niezwykłymi umysłami. - Jest tylko jeden sposób, Ŝeby to wiedzieć na pewno - stwierdziła Mara. - Musimy porozmawiać z tubylcami. - Przypuszczam, Ŝe właśnie od tego powinniśmy zacząć - zgodził się z nią Luke. Spoglądając na główny ekran, widział gęsty las, powiększający się w oczach niczym nadmuchiwany balon. - MoŜe powiedzą nam, co właściwie robili tu Vongowie. - Wiemy, Ŝe wysyłali zwiadowców do Nieznanych Rejonów galaktyki - odparła Mara. - Zanim odlecieliśmy z Csilli, powiedzieli to nam Chissowie. To chyba jedna z yuuzhańskich ekspedycji zwiadowczych. - To moŜliwe, ale nie uwierzę, Ŝe natknęli się na Zonamę Sekot przez przypadek oznajmił Luke. - Szukaliśmy jej, a sama wiesz, ile trudu kosztowało nas jej znalezienie. - Yuuzhan mogło być więcej i moŜe kręcili się w tych stronach dłuŜej niŜ my zasugerowała rudowłosa kobieta. Mistrz Jedi kiwnął głową, chociaŜ Ŝona właściwie nie rozproszyła jego wątpliwości. - To juŜ drugi raz, o którym wiemy, Ŝe ją znaleźli - powiedział. - Wygląda, jakby i oni jej szukali... „Cień Jade" osiadł idealnie pośrodku duŜej trawiastej polany otoczonej gęstym i wysokim lasem. Mara wyłączyła repulsory i rozsiadła się w fotelu pilota. - Witajcie na powierzchni Zonamy Sekot - odezwał się stojący za ich plecami Jacen. Luke odwrócił się z fotelem i popatrzył na siostrzeńca. Młody Solo kierował spojrzenie na widok, jaki rozciągał się za masywnymi transpastalowymi iluminatorami gwiezdnego jachtu. Między gałęziami drzew widać było mnóstwo róŜnobarwnych form miejscowego Ŝycia. - Gdzie właściwie wylądowaliśmy? - zainteresował się Skywalker. - JeŜeli pytasz o nazwę tego miejsca, nie potrafię ci pomóc - odparł Jacen. Osoba, z którą rozmawiałem, podała mi szczegółowe współrzędne tej polany, ale

Sean Williams, Shane Dix 37 później zostawiła nas w spokoju. Wiem tylko, Ŝe osiedliśmy gdzieś na półkuli południowej. Mara wskazała ekran monitora z mapą, na której widniała ich dokładna pozycja. - JeŜeli Vergere powiedziała ci prawdę, sześćdziesiąt lat temu całą tę okolicę spustoszyli Yuuzhan Vongowie - przypomniała. - Zdarzyło się to, kiedy tu zawitali ostatnim razem. Młody Solo kiwnął głową. Luke doskonale rozumiał zdumienie Ŝony. JeŜeli nie liczyć dziwnej, ogołoconej z roślinności przestrzeni, którą widzieli z orbity, po tamtym ataku nie pozostał Ŝaden ślad zniszczeń. Wyglądało na to, Ŝe Zonama Sekot dawno zaleczyła swoje rany. - Czy powiedzieli coś więcej? - zapytał. - Cokolwiek? Jacen pokręcił głową. - Tylko kazali nam wylądować - powiedział. - Polecili takŜe, aby „MęŜobójca" został na orbicie, gdzie nie zagraŜa mu Ŝadne niebezpieczeństwo. - Przypuszczam, Ŝe Arien doświadczyła tego samego co my - stwierdził Luke. - Nic podobnego - oznajmiła Mara. - Nie przydarzyło się im nic szczególnego. Niektórzy członkowie załogi odczuli wprawdzie mdłości i ból głowy, jakie towarzyszą zazwyczaj lotowi w próŜni, ale nic więcej. Wygląda na to, Ŝe cios Mocy został wymierzony tylko w nas. - Dlatego Ŝe „Cień Jade" wskoczył pierwszy do systemu czy dlatego Ŝe jesteśmy Jedi? - zainteresował się Skywalker. Mara chciała powiedzieć, Ŝe wie równie niewiele co on, ale nagle coś przyciągnęło ich uwagę. Spomiędzy drzew wyłoniło się dwoje tubylców. Byli wysocy i szczupli, a od istot rasy ludzkiej odróŜniały ich tylko jasnobłękitna skóra i szeroko otwarte złocistoczarne oczy. MęŜczyzna miał włosy czarne, a kobieta śnieŜnobiałe zaczesane do tyłu. W ich wyglądzie rzucały się w oczy wydatne szczęki i malująca się na twarzach surowość. Oboje byli ubrani w podobne do tog, fałdziste płaszcze z zachodzących na siebie szerokich pasów zielonoszarej tkaniny, które spływały z ich ramion. Stanęli w bezpiecznej odległości od „Cienia Jade", złączyli przed sobą dłonie i zaczęli wpatrywać się w jacht, jakby czekali, aŜ pokład opuszczą Luke, Mara i Jacen. - No cóŜ - odezwał się Mistrz Skywalker, spoglądając na Ŝonę. - Oto i tubylcy. - Nie wyglądają na zbyt przyjaźnie nastawionych ani szczególnie zachwyconych naszym lądowaniem - stwierdziła Mara, wstając z fotela. Jacen odwrócił się, Ŝeby wyjść ze sterowni, ale Luke chwycił go za rękę. - Wolałbym, Ŝebyś zaczekał tu z Artoo i miał oko na pozostałych - powiedział. Siostrzeniec początkowo chciał się sprzeciwić, ale pękaty robot zachęcająco zaświergotał i młody Solo szybko zmienił zdanie. - Myślę, Ŝe tak będzie najlepiej - przyznał. - Tylko dajcie znać, gdybyście potrzebowali pomocy. - Nie martw się - obiecała Mara. Przechodząc obok, ścisnęła jego rękę. Skywalkerowie ominęli pozostałych - Tekli, Saba i Danni leŜały wciąŜ jeszcze nieprzytomne na podłodze pasaŜerskiego przedziału - i dotarli na rufę jachtu, gdzie

Spotkanie Po Latach

38 znajdowała się śluza. Mara otworzyła klapę włazu i przepuściła męŜa. Mistrz Jedi zszedł po opuszczonej rampie. Kiedy stanął w sięgającej do kolan trawie, zaczerpnął głęboki haust oŜywczego powietrza Zonamy Sekot. Zamknął oczy i zaczął się napawać muskającym jego skórę chłodnym wiatrem. W końcu przylecieliśmy, pomyślał. Potrzeba czegoś więcej niŜ niezbyt przyjazne powitanie, Ŝebym przestał się cieszyć z osiągnięcia celu. Otworzył oczy, kiedy Mara stanęła obok niego. Na jej twarzy malowało się podobne zdumienie. Niebo miało ciemnobłękitną barwę, a kapryśny wiatr kołysał szerokimi źdźbłami trawy. Płynące po niebie niewielkie obłoki częściowo przesłaniały ogromną czerwonawą tarczę Mobusa, gigantycznej planety, wokół której krąŜyła Zonama Sekot. Gwiazda systemu znajdowała się mniej więcej w połowie drogi między wschodem a zachodem i jakieś dwadzieścia stopni w bok od tarczy gazowego giganta. Kolejny głęboki oddech pomógł im się pozbyć resztek wątpliwości. Nie mogli dłuŜej wątpić, Ŝe dotarli do celu podróŜy. W powietrzu unosiły się wonie dowodzące, Ŝe wokół nich tętni bujne Ŝycie. Czuli potęŜną siłę Mocy, tak intensywną, jakby miała się zaraz rozpętać psychiczna burza. Luke zastanawiał się, czy to umysł Zonamy Sekot. Czy tak samo czuła się Vergere przed wieloma laty, kiedy Ŝyjąca planeta uświadomiła sobie swoje istnienie? Nawet kiedy przebywał na Ithorze, nie wyczuwał, Ŝeby fauna i flora zespalały się tak spontanicznie we wspaniałą całość. Kiedy tubylcy ruszyli ku nim, ocknął się z zadumy. - Kim jesteście? - zapytała białowłosa kobieta. - Nazywam się Luke Skywalker - odparł Mistrz Jedi. - A to moja Ŝona Mara. Chcieliśmy wam podziękować, Ŝe nas zaprosiliście... - Wcale was nie zapraszaliśmy - uciął ostro męŜczyzna. Mara zmarszczyła brwi. - To nie wy podaliście nam współrzędne tego... - zaczęła. - Podaliśmy je wam, bo tak nam polecono - oznajmiła kobieta. - Wasz statek jest pierwszym od pięćdziesięciu kilku lat, jaki wylądował na powierzchni Zonamy - dodał męŜczyzna. - Sekot wyraziła taką wolę, więc musieliśmy wykonać jej polecenie. Z najwyŜszą niechęcią, pomyślał Mistrz Jedi. - Operujecie nazwami „Zonama" i „Sekot", jakby to były odrębne byty powiedział. - Dlaczego? - Sekot jest umysłem - wyjaśnił męŜczyzna. - A Zonama to nazwa planety - dodała kobieta. - Więc jesteście Zonamanami - domyślił się Skywalker. - Jesteśmy Ferroanami - odezwała się osoba stojąca za ich plecami. Luke odwrócił się i zobaczył błękitnoskórą kobietę ubraną podobnie jak para tubylców, tyle tylko Ŝe jej płaszcz został uszyty z czarnego materiału. Zaskoczona Mara takŜe się odwróciła i instynktownie przyjęła pozycję obronną. Nieznajoma kobieta lekko się uśmiechnęła.

39

Sean Williams, Shane Dix

- Wybaczcie, Ŝe was zaskoczyłam - powiedziała, wyciągając do nich ręce w powszechnie zrozumiałym pokojowym geście. - Nie zamierzam wyrządzić wam Ŝadnej krzywdy. Jestem panią Magister. Stoję między Zonama a Sekot. Mistrzyni Jedi trochę się odpręŜyła. Luke przyglądał się kobiecie w czarnym płaszczu z rezerwą, ale i fascynacją. Nie potrafiłby określić jej wieku. Jej jasnobłękitna skóra była pomarszczona, ale związane w koński ogon czarne, bujne włosy spływały po plecach i kończyły się poniŜej pasa. Promieniowała od niej niewiarygodna Ŝywotność, którą mogłaby się poszczycić o wiele młodsza osoba. Zadziwiający był takŜe ślad, jaki odciskała w Mocy. Luke odnosił wraŜenie, jakby oglądał go przez zalewany strugami deszczu iluminator. Nikt nie mógłby jednak zaprzeczyć, Ŝe ma do czynienia z osobą obdarzoną wielką władzą. Pozostali Ferroanie cofnęli się z szacunkiem i skłonili. - Rozumiem, Ŝe to z tobą musimy porozmawiać - odezwał się Luke. - Tak, jeŜeli naprawdę macie coś do powiedzenia - odparła pani Magister. Powinniście skierować swoje słowa do mnie. Luke kiwnął głową i podszedł krok bliŜej. - Musimy porozmawiać o obcych istotach, z którymi niedawno stoczyliście zaciętą walkę - zaczął, wymownym ruchem głowy wskazując niebo. - Znamy ich jako Yuuzhan Vongów, ale wy w przeszłości nazywaliście ich chyba Przybyszami z Dali. Pani Magister przekrzywiła głowę, a na jej pomarszczonej twarzy odmalowała się fascynacja. - Skąd to wiecie? - zapytała. - Mój siostrzeniec dowiedział się o tym od rycerza Jedi... istoty płci Ŝeńskiej, która wylądowała kiedyś na powierzchni waszej planety - odparł Skywalker. Kobieta pokiwała głową. - Macie na myśli Vergere - powiedziała. - Bardzo miło ją wspominamy. Miło i z czułością. Na wzmiankę o Vergere Mara poczuła, Ŝe część jej niepewności ustępuje. - Naprawdę? - zapytała. - Świetnie znamy jej historię - ciągnęła pani Magister. - Odciągnęła od nas Przybyszów z Dali na pewien czas... na tyle, Ŝebyśmy mogli się przygotować na drugi atak. Jak widzieliście, potrafimy się teraz bronić. Luke skinął głową. - Byliśmy świadkami naprawdę zdumiewającego pokazu - przyznał. - Słowo „pokaz" sugeruje, Ŝe to było widowisko na waszą cześć -odezwał się Ferroanin, ton jego głosu dowodził jednak czegoś wręcz przeciwnego. - No, no, Rowel - skarciła go łagodnie pani Magister. - Zwracasz się do naszych gości. - Nie, proszę pani - odezwała się druga Ferroanka. - Nie są naszymi gośćmi, ale intruzami. Nie naleŜą do naszego świata. Powinniśmy natychmiast ich odprawić i jak najszybciej o nich zapomnieć. - Zamykanie oczu na rzeczywistość nie rozwiąŜe Ŝadnego problemu, Darak. - W głosie pani Magister nie dało się słyszeć goryczy ani wymówki. - Próbowaliśmy

Spotkanie Po Latach

40 zapomnieć o otaczającym nas wszechświecie, ale nasze starania zakończyły się niepowodzeniem. W ciągu zaledwie doby natknęliśmy się na istoty dwóch ras, które nas szukały. Wmawialiśmy sobie, Ŝe nie istnieją, ale mimo to nie zdołaliśmy ich odstraszyć. - Proszę pani, oni są zwiastunami gwałtownych zmian - upierała się przy swoim Ferroanka. - Wiele dziesięcioleci Ŝyliśmy w pokoju, a teraz nasze nieba wypełniły się ogniami wojny. - To prawda - przyznał Luke. - I obawiam się, Ŝe wypełnią się jeszcze nieraz w przyszłości. - Więc jesteście zwiastunami niepomyślnych wieści - odezwał się Rowel, obrzucając Mistrza Jedi gniewnym spojrzeniem. - Tak zawsze bywa w przypadku rycerzy Jedi - stwierdziła Darak. - Zaczekaj. - Luke zwrócił się do Ŝony, Ŝeby uprzedzić jej sprzeciw. Powiedziałaś „rycerzy"? CzyŜby odwiedzali was inni Jedi oprócz Vergere? - Tak, w ciągu okresu, jaki upłynął od jej wizyty, gościliśmy więcej niŜ jednego stwierdziła pani Magister, spoglądając z wyrzutem na pozostałych Ferroan. - W przeszłości rycerze Jedi byli naszymi sprzymierzeńcami i przyjaciółmi. Dlaczego nie mieliby zostać nimi takŜe teraz? - Powinniśmy zachować ostroŜność - upierała się Darak. - Jesteśmy samotną planetą, jedną pośród wielu milionów. - Nikt nie moŜe się czuć bezpiecznie - stwierdził Mistrz Skywalker. - Nie zdołacie się ukryć przed tym, co nadciąga z przestworzy. Dzisiejsze wydarzenia są najlepszym dowodem tego, Ŝe mówię prawdę. To przykre, ale nie przylecieliśmy tutaj, Ŝeby was okłamywać. Władczyni spoglądała jakiś czas na stojących przed nią ludzi, jakby zamierzała ich przejrzeć na wylot. - Bardzo chciałabym porozmawiać z waszym siostrzeńcem, Ŝeby podzielić się z nim naszymi wspomnieniami o Vergere - odezwała się w końcu. - Odpraw ich! - syknęła Darak. - Nie słuchaj tego, co mówią! Pani Magister głośno się roześmiała. - Doprawdy, moi drodzy, posuwacie się za daleko - oznajmiła, poczym znów odwróciła się do obojga Skywalkerów. - Błagam, zechciejcie im wybaczyć, Ŝe nie okazują wam szacunku, ale mają prawo Ŝywić obawy. PrzeŜywaliśmy trudne chwile, zwłaszcza podczas Przelotów, kiedy trwały poszukiwania nowego domu. Ten okres był trudny dla wszystkich, bo cierpieliśmy straszliwie od śmierci, głodu i zarazy. - Na pomarszczonej twarzy pani Magister na krótko zagościł smutek. - Od wielu lat na powierzchni Zonamy nie mieliśmy Ŝadnych gości. śyliśmy w pokoju, a teraz powróciła do nas wojenna zawierucha. To chyba zrozumiałe, Ŝe się niepokoimy. Luke kiwnął głową. - My takŜe - przyznał. - Nie spodziewaliśmy się, Ŝe zastaniemy tu Przybyszów z Dali, i nasz niepokój graniczy z przeraŜeniem. To jedna z rzeczy, o których musimy porozmawiać... i to jak najszybciej.

41

Sean Williams, Shane Dix

- Tak się stanie - postanowiła władczyni. Obrzuciła Darak i Rowela surowym spojrzeniem dowodzącym, Ŝe nie ścierpi sprzeciwu z ich strony. - Pozostali mogą takŜe się do was przyłączyć - dodała. - Właśnie teraz, kiedy rozmawiamy, zaczynają się budzić. - Więc będziecie musieli pójść z nami - odezwał się Ferroanin. - Dokąd? - zapytała Mara, mruŜąc oczy. - Do naszej osady - odparła Darak. - To tam znajduje się miejsce spotkań. - W porządku - zgodziła się Mistrzyni Jedi. - Powiedz nam, gdzie to jest. Polecimy tam naszym jachtem. - To wykluczone - odezwał się Rowel. - Wasz statek nie moŜe tam dotrzeć. - A jak zamierzasz powstrzymać nas przed... - Nie zamierzam. - Ferroanin wskazał „Cień Jade". - Zatroszczyła się juŜ o to sama Sekot. Kiedy Mara spojrzała na swój jacht, słowa protestu zamarły na jej ustach. Do wnętrza dostała się trawa, na której statek wylądował, a oprócz niej pędy winorośli, które niepostrzeŜenie wpełzły z otaczających go krzewów. Owinęły się wokół ładowniczych łap i wystawały ze wszystkich otworów wentylacyjnych i szczelin w spodzie kadłuba, co mogło dowodzić, Ŝe opanowały całe wnętrze. Mara zareagowała odruchowo. Podbiegła do jachtu, odpięła rękojeść świetlnego miecza i wysunęła energetyczną klingę. Słup jaskrawego światła, jaki pojawił się w kryształowo przejrzystym powietrzu, sprawiał wraŜenie gotowego do błyskawicznego i bezlitosnego odchwaszczania. Zanim jednak Mistrzyni Jedi wzięła zamach, Luke podszedł do Ŝony i chwycił ją za rękę. - Uspokój się, Maro - odezwał się łagodnie. Delikatnie skłonił ją, Ŝeby opuściła broń, i zbliŜył usta do rudych włosów zakrywających jej ucho. - JeŜeli Sekot potrafiła coś takiego zrobić jachtowi, z pewnością zrobi to i nam. Nie moŜesz się spodziewać, kochanie, Ŝe uda ci się wygrać walkę z całą planetą. Wysłał myśli do przebywającego na pokładzie jachtu Jacena, a kiedy upewnił się, Ŝe siostrzeńcowi nie stało się nic złego, posłał Ŝonie uspokajające myśli. Mara rozluźniła palce, przestała przyciskać kciukiem aktywujący guzik i świetlista klinga ukryła się w rękojeści. Mistrzyni Jedi nie wyglądała jednak na uspokojoną. Luke nie mógł mieć o to do niej Ŝalu. Sekot zaatakowała i uwięziła na powierzchni jej statek. Mistrz Jedi takŜe nie był tym zachwycony, ale potrafił się z tym pogodzić. - Pani Magister... - zaczął i urwał, bo uświadomił sobie, Ŝe Ferroanka zniknęła. Nie zauwaŜył, jak odchodziła, ale nigdzie jej nie widział. Mimo to wyczuwał ślad jej niezwykłej obecności w Mocy, jakby wciąŜ jeszcze w pobliŜu kryła sięjakaś jej cząstka. Dopiero po jakimś czasie, kiedy starał się ją schwytać albo za nią podąŜyć, zniknęła i ona. Wyglądało, jakby kobieta rozpłynęła się w powietrzu. - JeŜeli chcecie z nami iść, ruszamy w drogę - odezwał się Rowel. - Dziękuję. - Luke, wyrwany z zamyślenia, odpowiedział najuprzejmiej, jak umiał. JeŜeli Ferroanie starali się ich sprowokować, musieli się poczuć rozczarowani. - Skoro jednak nie moŜemy polecieć „Cieniem Jade", jak się tam dostaniemy?

Spotkanie Po Latach

42 Tubylcy wskazali na wylot ścieŜki, która zaczynała się na skraju trawiastego lądowiska. - Naturalnie piechotą - oznajmiła Darak, uśmiechając się z przymusem.

Jaina dotarła na lądowisko, na którym spoczywała „Duma Selonii", zaledwie kilka sekund przed czołem tłumu. Przemykanie uliczkami Onadaksa było uciąŜliwe i najeŜone wieloma niebezpieczeństwami. Młoda Jedi musiała kilka razy zawracać, Ŝeby ominąć miejsca poŜarów albo uniknąć bójki z tubylcami. Ktokolwiek podburzył mieszkańców miasta, był prawdziwym mistrzem w swoim fachu. Przed wejściem na lądowisko drogę zagrodziło jej dwóch straŜników. - Mamy rozkaz aresztować kaŜdego, kto będzie się usiłował dostać na pokład tego okrętu - odezwał się smagły Selonianin. - Kto wydał taki rozkaz? - zapytała Jaina, niemal czując na plecach oddechy ścigających ją ludzi. - Z jakiego powodu? - To nie twój interes - burknął straŜnik. - Proszę odejść na bok... Badanie jego myśli ujawniło, Ŝe „na bok" oznacza parę ogłuszających kajdanków i cios w głowę. Młoda Solo postanowiła przejąć kontrolę nad jego umysłem. - Nie musisz mnie aresztować - powiedziała, naginając go do swojej woli. - Nie dotyczą mnie rozkazy, jakie otrzymałeś. - Nie musimy jej aresztować - powtórzył Selonianin, zwracając się do drugiego straŜnika. - Jej to nie dotyczy. Jaina pozwoliła sobie na triumfujący uśmiech. - MoŜe powinnam teraz przejść - zasugerowała. - Jestem pewna, Ŝe macie co innego do roboty, niŜ stać tu i plotkować. - Bardzo proszę, moŜesz przejść - zgodził się śniadoskóry straŜnik. - Nie moŜemy tu stać cały dzień i plotkować. Wartownicy się rozstąpili i umoŜliwili jej wejście na lądowisko. Jaina wbiegła po rampie do śluzy i zaczęła wpisywać odpowiedni kod bezpieczeństwa. Zanim skończyła, klapa otworzyła się z sykiem. - Czekaliśmy na ciebie - odezwał się zastępca pani kapitan Mayn, Selwin Markota. Zamaszystym gestem zaprosił ją do środka. - Jesteśmy gotowi do startu. Tłum dotarł właśnie na skraj lądowiska, a wrzawa się nasiliła. - Doskonały pomysł - mruknęła do siebie młoda Solo. Poczuła ogarniające ją wyczerpanie. Markota odwrócił się i pobiegł korytarzem okrętu. Był zwalistym, łysiejącym męŜczyzną i znakomitym administratorem, na którym zawsze moŜna było polegać w trudnych chwilach. Bardzo się spieszył, co najlepiej dowodziło, Ŝe sytuacja zaczyna być powaŜna. Kiedy fregata wystartowała z Onadaksa, Jaina poczuła lekką zmianę siły ciąŜenia. Ruszyła za nim. - Co z moimi rodzicami? - zapytała. - Udało im się odlecieć? - KrąŜą w tej chwili po orbicie i czekają na wiadomość od ciebie - odezwał się zastępca. - Ktoś nas ściga?

43

Sean Williams, Shane Dix

- Na razie nie - odparł Markota. - Przeczucie podpowiada mi, Ŝe to miało być tylko ostrzeŜenie. Ktoś chciał usunąć nas z drogi, ale niekoniecznie zabić. Jaina kiwnęła głową, jakby zgadzała się z jego diagnozą. - Zamieszki wyglądały na autentyczne - powiedziała. - Jestem pewien, Ŝe takie były - stwierdził zastępca. - Onadax, podobnie jak większość społeczności Ŝyjących na granicy prawa, przypomina prawdziwą beczkę prochu, gotową do eksplozji przy lada okazji. - Obejrzał się przez ramię, a w jego oczach zapłonęły gniewne błyski. - Niedawno słuchaliśmy najświeŜszych miejscowych wiadomości - podjął po chwili. - Ktoś informował słuchaczy o incydencie z udziałem agenta, którego podobno wysłaliśmy. Naoczni świadkowie opisali wygląd osoby opuszczającej rzekome miejsce incydentu godzinę czy dwie temu. Opis zgadza się z wyglądem Hana Solo. Jaina pamiętała, Ŝe ojciec opowiadał o zajściu w Kolczastym Paluchu. W Ŝadnym wypadku nie było ono na tyle powaŜne, Ŝeby stać się powodem do wybuchu zamieszek. Przypomniała sobie jednak, Ŝe zdolność Hana do niedopowiedzeń jest równie legendarna jak jego szczęście. Markota stanął przed drzwiami izby chorych, w której leŜała Tahiri. - Czekają juŜ tu na ciebie - powiedział. Kiedy Jaina weszła do pokoju, od razu zobaczyła Jaga Fela. Na jej widok młody pilot zerwał się z krzesła z wyrazem ogromnej ulgi. W ułamku sekundy podbiegł do niej, wyciągnął ręce i najpierw musnął jej włosy, a potem połoŜył wielkie dłonie na jej ramionach. Uścisnął je mocno, lecz z czułością. - Kiedy wystartowaliśmy, a ja nie usłyszałem... - zaczął i urwał, jakby ogarnęło go zakłopotanie. - Cieszą się, Ŝe nie stała ci się krzywda. Jaina uśmiechnęła się i pogładziła jego policzek grzbietem dłoni. - Ja teŜ się cieszę - przyznała. Młody pilot usunął się na bok, Ŝeby Jaina mogła wejść dalej. Spojrzała na bladą i nieprzytomną Tahiri, która leŜała na łóŜku dokładnie w tej samej pozycji, w jakiej spoczywała od czasu odlotu z Bakury. Pod okrywającym ją prześcieradłem biegły liczne przewody czujników śledzących parametry jej organizmu i rurki urządzeń zaspokajających wszystkie potrzeby ciała. Dziewczyna miała czerwone powieki, a wargi suche i spękane. Chwilę później do Ŝycia obudził się stojący w kącie komunikator. Jaina usłyszała głos ojca. - Przepraszam, Ŝe wam przeszkadzam - odezwał się Han. - Tato? - zapytała, nie kryjąc zdumienia. - Nie wiedziałam, Ŝe mamy łączność z tobą. Mama teŜ tam jest? - Jestem, Jaino - powiedziała Leia. - Cieszę się, Ŝe was słyszę - odparła córka. - My takŜe się cieszymy, kochanie - przyznał jej ojciec. Jaina usiadła na krawędzi łóŜka Tahiri i ujęła bezwładną dłoń dziewczyny. - Przykro mi, Ŝe sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem - stwierdziła. - To zaleŜy - powiedziała Leia.

Spotkanie Po Latach

44 - Od czego? Dowiedzieliście się czegoś o tym Rynie? Jej ojciec długo się wahał, zanim odpowiedział. - Niezupełnie - odezwał się w końcu. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zaniepokoiła się Jaina. - No cóŜ, skontaktował się z nami ktoś, ale chyba nie ta osoba, której się spodziewaliśmy. Jaina westchnęła. Czuła się zbyt zmęczona, Ŝeby bawić się w zgadywanki. - Czy ktoś moŜe mi powiedzieć, o co chodzi? - zapytała z irytacją. - Kiedy odlatywaliśmy z Onadaksa, wzięliśmy na pokład pasaŜera - wyjaśnił Han. - Kogoś, kto twierdził, Ŝe stara się uniknąć zamieszek. Odkąd jest z nami, nie było zbyt wielu okazji do rozmowy, ale to chyba nie z nim mieliśmy się spotkać. - Rasa się zgadza - dodała Leia - ale ten osobnik nie bardzo wie, co się dzieje. - Kim właściwie jest? - zniecierpliwiła się córka. - Nazywa się Droma - rozległ się z głośnika komunikatora charakterystyczny głos Ryna. - Miło znów z tobą rozmawiać, Jaino. Młoda Solo otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Cieszę się, Ŝe... słyszę twój głos - bąknęła. - Powiedziałem ci, Ŝebyś zaczekał w świetlicy - odezwał się Han. - A co, naprawdę przypuszczasz, Ŝe odkryję twoje tajemnice i sprzedam je Vongom czy jak? Ryn wypuścił powietrze przez chitynowy, podobny do fletu nos, którym chlubiły się istoty jego rasy. Melodyjny dźwięk rozległ się wyraźnie i czysto z głośnika komunikatora. - Nie zachowuj się, jakbyś cierpiał na paranoję. - To nie ma nic wspólnego z paranoją - Ŝachnął się Solo. - Chodzi o prywatność. Ich głosy stopniowo cichły, za to z głośnika wydobyło się pełne udręki westchnienie Leii. Jej córka odniosła wraŜenie, Ŝe obecność obu rozmówców na pokładzie „Sokoła" wystawia cierpliwość matki na powaŜną próbę. - Kiedy znajdziemy się na orbicie, przylecę do was, mamo - obiecała. - UwaŜam, Ŝe dla własnego dobra powinnaś zostać na pokładzie „Selonii" odparła Leia. - Ale jeśli naprawdę zamierzasz przylecieć, chyba powinnam powiedzieć o tym ojcu. Jacen pomógł Danni wstać z pokładu pasaŜerskiego przedziału i zaczekał, aŜ młoda badaczka przetrze oczy. Jego wuj klęczał u boku Saby i Tekli i starał się je obudzić, delikatnie potrząsając raz jedną, raz drugą. - Dobrze, Ŝe oprzytomniałaś - odezwał się młody Solo. - Jak... - Danni wyglądała na zdezorientowaną. - Jak długo byłam nieprzytomna? - Kilka godzin - odparł Jacen. - Przylecieliśmy? - Tak, jesteśmy na miejscu. - Jacen szeroko się uśmiechnął. - Chodź, sama się przekonaj. Kiedy zobaczył, Ŝe młoda badaczka jest wciąŜ oszołomiona, pomógł jej przejść na rufę jachtu, gdzie znajdował się właz z zapraszająco opuszczoną rampą. Widok okolicy zaparł mu dech w piersi.

45

Sean Williams, Shane Dix

W podmuchach łagodnego wiatru kołysały się szerokie źdźbła sięgającej kolan trawy, a w powietrzu unosiła się ledwo widoczna mgiełka, która mogła być pyłkiem z wielu kwitnących na polanie roślin. Głęboko oddychając, Jacen napawał się tysiącem egzotycznych woni, które oszałamiały go i upajały. Udało się, pomyślał, schodząc po rampie. OstroŜnie postawił stopę na trawiastym kobiercu. Naprawdę wylądowaliśmy na powierzchni Zonamy Sekot! Przeszedł kilkanaście kroków, ale przystanął, Ŝeby spojrzeć na wielobarwną tarczę Mobusa na niebie. Wyglądała jak obserwujące ich z góry, ogromne gniewne oko. Odwrócił się do Danni. - Niesamowite, co? - zapytał cicho. - Naprawdę nie wiem, co wywiera na mnie większe wraŜenie - odparła badaczka. - Widok czy fakt, Ŝe stoimy na powierzchni inteligentnej planety. - Nie musisz się tym przejmować - powiedział Jacen. - Na pewno tubylcy obleją cię kubłem zimnej wody. - Tubylcy? - Dopiero w tej chwili Danni zauwaŜyła stojące w oddali dwie szczupłe osoby pogrąŜone w oŜywionej rozmowie. - Dlaczego tak uwaŜasz? Nie są do nas przyjaźnie nastawieni? - Powiedzmy, Ŝe nieszczególnie ich cieszy nasz widok - odezwała się jakaś osoba. Jacen i Danni odwrócili się i zobaczyli, Ŝe w ich stronę idzie Mara. - Co właściwie się stało? - zaniepokoiła się badaczka. - Czy to oni pozbawili nas przytomności? Mistrzyni Jedi i Jacen wyjaśnili jej sytuację, najlepiej jak umieli. Opowiedzieli o bitwie w przestworzach i wyprawie zwiadowczej Yuuzhan Vongów, o lądowaniu „Cienia Jade" na powierzchni Zonamy Sekot, spotkaniu Skywalkerów z Ferroanami i panią Magister, a takŜe o uwięzieniu jachtu. Kiedy Danni to usłyszała, podeszła do statku i zaczęła badać zielone pnącza, które owinęły się wokół jego łap lądowniczych. Potwierdziła opinię Mary, Ŝe w najbliŜszym czasie jacht donikąd nie poleci. Wyrastające z pędów drŜące liście zdradzały niezwykłą Ŝywotność. Gdyby jakiś oderwać, z tego samego miejsca prawdopodobnie wyrosłyby trzy następne. - A co z „MęŜobójcą"? - zaniepokoiła się Danni. - Nic mu się nie stanie, jeŜeli pozostanie na orbicie - napłynął zza ich pleców głos Ferroanina. Jacen odwrócił się i zobaczył, Ŝe oboje tubylcy idą ku nim, brodząc w wysokiej trawie. Zorientował się, Ŝe Danni postanowiła skorzystać z rosnącego postrzegania Mocy. Skupiła się i zaczęła badać otaczającą ich przyrodę. Zamiast myśli wyczuła jednak to samo co on: nieustanny napór, podobny do tego, jaki odczuwa ciało zanurzone w głębinach oceanu, tyle Ŝe raczej umysłowy niŜ fizyczny. - Jak to zrobiliście? - zapytała. - Dzięki Mocy? - Sekot dysponuje wieloma systemami obrony - odpowiedział wymijająco Rowel. Jęk dobiegający z pokładu „Cienia Jade" oznajmił wszystkim pojawienie się Soron Hegerty, której towarzyszyli Luke i Tekli. Kilka kroków za nimi szła Saba. Po odzyskaniu przytomności Barabelka przeŜyła wstrząs, ale z kaŜdą chwilą na jej twarzy malowała się coraz większa groza. Zacisnęła palce na rękojeści świetlnego miecza u

Spotkanie Po Latach

46 pasa i raz po raz omiatała spojrzeniem linię drzew na skraju polany. Nie zamierzała dopuścić, Ŝeby piękno i majestat otaczającej przyrody przytępiły jej instynkt łowiecki. - JuŜ czas - odezwała się Ferroanka. - Mamy przed sobą bardzo długą drogę. - Dlaczego? - zapytała Danni. - Dokąd mamy iść? - Wyjaśnimy to wam po drodze - oznajmił Luke. - Czy drzewa w waszym lesie są bezpieczne? - zaniepokoiła się Saba. - To nie są drzewa - wyjaśniła Darak. - Nazywają się bora i tworzą tampasi. Wyrządzą wam krzywdę tylko wtedy, jeŜeli i wy będziecie Ŝywili względem nich wrogie zamiary. Nie mówiąc ani słowa więcej, Ferroanie ruszyli w kierunku ściany tampasi. Ich długie kroki sugerowały, Ŝe albo ich goście się pospieszą, albo zostaną sami. Luke odwrócił się do Chadra-Fanki. - Tekli, czy mogłabyś zostać na pokładzie i mieć oko na „Cień Jade"? - zapytał. Drobna Jedi kiwnęła głową. - Naturalnie, Mistrzu Skywalkerze - powiedziała. - Będziemy mieli cały czas włączone komunikatory - zapewnił Luke. Tekli jeszcze raz skinęła głową i weszła po rampie na pokład jachtu. Luke odwrócił się do pozostałych. - Wszyscy gotowi? - zapytał. - Chyba nie mamy wielkiego wyboru - odezwał się Jacen, pokazując na oddalających się szybko Ferroan. - JeŜeli się nie pospieszymy, znikną w lesie. - Tego się właśnie obawiałam - mruknęła Mara, ruszając śladami tubylców. - Są naprawdę przyjaźnie nastawieni. Jaina słuchała z zapartym tchem historii Dromy. Han i Leia juŜ ją znali, ale mimo to i oni słuchali z niesłabnącym zainteresowaniem. Jaina odnosiła jednak wraŜenie, Ŝe matka miałaby ochotę przyłapać Ryna na jakiejkolwiek nieścisłości. Po ocaleniu siostry na Fondorze Droma i jego rodzina, jak było w ich zwyczaju, przenosili się z miejsca w miejsce. Wdzierający się w głąb galaktyki front Yuuzhan Vongów zmusił ich najpierw do podąŜania w kierunku Jądra, a potem w stronę obrzeŜy galaktyki, gdzie nie zagraŜało im juŜ tak duŜe niebezpieczeństwo. Po drodze byli świadkami wojny domowej, skrajnej ksenofobii, niechęci do rycerzy Jedi i innych oznak rozkładu społecznego. Mogli robić tylko to, co konieczne, Ŝeby nie zginąć. -A potem ktoś opowiedział nam o siatce Rynów - wyznał Droma. Kiedy chodził po świetlicy, jego ogon zwijał się i rozwijał, jakby istota podkreślała wagę niektórych wątków swojej historii. - Wiedzieliśmy o Wielkiej Rzece, ale nikt nie chciał w nas widzieć idealistów ani bojowników ruchu oporu. Wykazywaliśmy niezwykłe umiejętności, ale nadal traktowano nas jak podróŜników. Nie dziwię się, Ŝe w końcu jakiś przedstawiciel naszej rasy wpadł na oczywisty pomysł, Ŝe skoro tak wiele podróŜujemy, moglibyśmy to wykorzystać do gromadzenia i rozpowszechniania informacji. Wspaniałe galaktyczne przedsięwzięcie, w którym wreszcie mogliby wziąć udział Rynowie! Z początku wyglądało to zbyt pięknie, Ŝeby mogło być prawdziwe.

47

Sean Williams, Shane Dix

- Dotychczas spotkaliśmy tylko dwóch przedstawicieli twojej organizacji odezwała się Jaina. - Jeden pomógł nam na Galantosie wydostać się z pułapki Brygady Pokoju, a drugi, Goure, którego spotkaliśmy na Bakurze, przysłał nas tutaj. Powiedział, Ŝe... - ...ktoś będzie tu na was czekał - dokończył Droma, kiwając głową. - To do nich bardzo podobne. Jaina spojrzała pytająco na ojca, który tylko wzruszył ramionami. - Często to robi - wyjaśnił przepraszającym tonem. - To trochę potrwa, ale moŜna się do tego przyzwyczaić. Młoda Solo znów przeniosła spojrzenie na Dromę. - Czy moŜesz w jakiś sposób pomóc nam odnaleźć Ryna, z którym mieliśmy się spotkać na Onadaksie? - zapytała. Droma rozłoŜył bezradnie ręce. - Nie potrafię powiedzieć wiele więcej niŜ to, co juŜ wyjawiłem - oznajmił ze smutkiem. - Przyleciałem na Onadax na prośbę członków swojej rodziny. Chcieliśmy takŜe przyłączyć się do tej siatki, Ŝeby się odwdzięczyć ludziom, którzy pomogli nam na Duro, bez naraŜania na szwank toŜsamości naszej rasy. Nie przejmuję się opiniami ludzi o nas, bo nie zamierzam zostać bohaterem. Staram się tylko zapewnić bezpieczeństwo swojemu klanowi, rozumiecie? Doszedłem do wniosku, Ŝe będziemy tym bezpieczniejsi, im więcej osób zostanie naszymi przyjaciółmi. Gdyby na nasze głowy miał się zawalić jakiś sufit, bardzo chciałbym się znaleźć w jak najliczniejszym towarzystwie. - I jak zakończyły się twoje starania? - zainteresowała się Jaina. Droma pozwolił sobie na pomruk rozczarowania. - Wysłuchali mnie, ale oznajmili, Ŝe obecnie nie mają wolnych miejsc w swojej organizacji... a przynajmniej nie tam, gdzie przebywamy - odparł ponuro. Powiedziałem, Ŝe jesteśmy gotowi przenieść się w miejsce, gdzie będziemy potrzebni, ale nie wyglądali na zainteresowanych moją propozycją. - Czy znasz... - zaczęła Leia. - ...toŜsamość szefa organizacji Rynów? - dokończył Droma. Powątpiewająco pokręcił głową porośniętą grzywą sztywnych włosów. - Jest równie nieśmiały jak wszystkie istoty naszej rasy. Domyślam się, Ŝe nie bez powodu. Słyszałem, Ŝe on i jego podwładni ostatnio pomogli i wam, i innym ludziom, a Yuuzhan Vongowie nie byliby zachwyceni, gdyby się o tym dowiedzieli. Jaina zmarszczyła brwi. - Więc nie moŜesz powiedzieć nam o nich niczego więcej? - zapytała. - Powiedziałbym, gdybym mógł, uwierz mi - odparł Droma. - Pomogliście mi odlecieć z Onadaksa. Doceniam to, tym bardziej Ŝe sytuacja w mieście zaczynała wyglądać naprawdę niewesoło. - Domyślam się, Ŝe nie masz pojęcia, o co tam chodziło? - zagadnęła Leia. Chyba w końcu uwierzyła w jego historię, chciała usłyszeć jak najwięcej szczegółów. Wyglądało to, jakby ktoś bardzo starał się zatrzeć ślady i usunąć dowody. - Dowody czego?

Spotkanie Po Latach

48 - Podejrzewam, Ŝe istnienia siatki Rynów. Droma wzruszył ramionami. - Przykro mi, ale to nie mój interes - stwierdził obojętnym tonem. - Przyłączyłem się do was tylko dlatego, Ŝe dysponujecie środkiem transportu. Byłbym niezmiernie wdzięczny, gdybyście mogli podrzucić mnie do sektora Juveksa. Przypuszczam, Ŝe stamtąd uda mi się dołączyć do pozostałych członków rodziny. - Jasne, gdybyśmy lecieli w tamtą stronę - odparł Han. - Co to znaczy, gdybyśmy? - zaniepokoił się Droma. - Prawdę mówiąc, nie mamy pojęcia, dokąd się udajemy - wyjaśnił Solo. Ryn spojrzał na nich, jakby miał do czynienia z Gamorreanami. - A co z Esfandią? - zapytał. - Lecicie tam, prawda? A przecieŜ sektor Juveksa to po drodze. - Esfandią? - powtórzył Han, marszcząc czoło. - Esfandia jest jednym z dwóch ośrodków komunikacyjnych usytuowanych po przeciwnej stronie galaktyki - wyjaśniła Leia. - UmoŜliwia łączność z Odległymi RubieŜami. Kiedyś istniała tylko jedna taka stacja przekaźnikowa, na planecie o nazwie Generis, ale na początku wojny udało się uruchomić drugą, właśnie na Esfandii. - Dlaczego mielibyśmy tam lecieć? - zainteresowała się Jaina. - Naprawdę nie wiecie, co się stało? - Droma wyglądał na wstrząśniętego. - Nie - odparła młoda Solo. - Co takiego? - Udało mi się coś podsłuchać, gdy przeprowadzali ze mną wywiad - wyjaśnił Ryn, niespokojnie kręcąc się w fotelu. - Kiedy tam przebywałem, odebrali jakąś wiadomość. Wspominali, Ŝe szef Rynów nie zamierza was o tym informować, bo i tak dowiecie się o tym oficjalnymi kanałami. Nie odrywali od niego spojrzenia, z zapartym tchem czekając na dalsze wyjaśnienia. - Naprawdę nie wiecie, o czym mówię? Jaina podeszła do niego. - Nie wiemy - zapewniła. - A jeŜeli naprawdę tak dobrze się orientujesz, co ludzie zamierzają powiedzieć, zaraz wyjaśnię, co ci zrobię... - Jaino - odezwała się ostrzegawczo jej matka. Droma zachichotał i przeniósł spojrzenie na Hana. - Widzę, Ŝe odziedziczyła po tobie temperament - powiedział. - Nawet nie moŜesz sobie wyobrazić, do jakiego stopnia - przyznał Solo. Ryn spojrzał na jego córkę. - Generis została zniszczona przez Yuuzhan Vongów, którzy zaatakowali takŜe Esfandię - powiedział. - Kiedy? - Przypuszczam, Ŝe wczoraj. - A co to ma z nami wspólnego? - zapytał Han. - Wiem, jak wyglądają takie stacje. JeŜeli znajduje się na Odległych RubieŜach, prawdopodobnie jest zautomatyzowana. MoŜliwe Ŝe zostawiono tam szczątkową załogę, która zajmuje się

Sean Williams, Shane Dix 49 naprawami i konserwacją jej urządzeń. JeŜeli Vongowie ją zaatakowali, placówka i tak jest stracona. Leia pokręciła głową. - Przed naszym odlotem Cal Omas wzmocnił jej systemy obronne - przypomniała. - MoŜe wciąŜ jeszcze się trzymają. - A jeŜeli nie? - zapytał Han. - Czy to naprawdę ma znaczenie, jeŜeli stracimy łączność z częścią Odległych RubieŜy? - Stacja nie obsługuje tylko części Odległych RubieŜy - wyjaśniła księŜniczka. Generis i Esfandia są jedynymi ośrodkami przekaźnikowymi, które pośredniczą w przesyłaniu sygnałów między nami a Nieznanymi Rejonami galaktyki. To właśnie przez nie przechodzą wszystkie informacje, przesyłane przez Chissów i do Chissów. JeŜeli stacje ulegną zniszczeniu, ustanie wszelka łączność z całymi Nieznanymi Rejonami. Kiedy do wszystkich dotarło znaczenie jej słów, zapadła krótka cisza.

Maszerowali w absolutnym milczeniu ponad dwie standardowe godziny. Ich ferroańscy przewodnicy, Darak i Rowel, szli przed Jacenem i pozostałymi. Tylko czasami odwracali głowę, Ŝeby sprawdzić, czy ich goście wytrzymują szybkie tempo marszu. Dla Jedi nie to stanowiło jednak główny problem. Mieli aŜ zbyt wiele do oglądania. Tampasi tętnił Ŝyciem, bo pień kaŜdego bora był miniaturowym ekosystemem. Utrzymywał przy Ŝyciu dziesiątki gatunków roślin i grzybów, które dawały schronienie i zapewniały poŜywienie jaskrawo ubarwionym owadom. Owady padały łupem jaszczurek i pajęczaków, a nimi z kolei Ŝywiły się ptaki i większe zwierzęta. Dokądkolwiek Jacen kierował wzrok, odnosił wraŜenie, Ŝe miniaturowe wszechświaty zamierają w tym ułamku sekundy, kiedy na nie patrzy. Podejrzewał, Ŝe kiedy odwracał głowę w inną stronę, oŜywają na nowo. Danni narzekała, Ŝe ich wyprawa nie ma sensu. Twierdziła, Ŝe nie powinni byli wylądować tak daleko od osady Ferroan, ale Darak wyjaśniła, Ŝe ich jacht nie moŜe się pojawić w powietrzu nad jakimkolwiek terenem zamieszkanym, bo mógłby zakłócić delikatną równowagę ekosystemów planety. Jacen dobrze to rozumiał, chociaŜ w tak krótkim czasie jego umysł nie potrafił ogarnąć tylu cudów przyrody. Nie mogąc zapanować nad ciekawością, którą pobudziła pewna uwaga wuja, przyspieszył i zrównał się z Ferroanką. Darak nie odwróciła jednak głowy, Ŝeby spojrzeć na niego, ani nawet nie zwolniła. - Mój wuj powiedział, Ŝe pamiętasz Vergere - odezwał się młody Solo. - Twój wuj się myli - odparła oschle kobieta, nie odrywając spojrzenia od wąskiej ścieŜki. - Byłam dzieckiem, kiedy na powierzchni Zonamy wylądowali Vergere i pozostali Jedi, a moja osada znajduje się po drugiej stronie planety. Pozostali Jedi... Jacen poczuł, Ŝe ta wiadomość oddziałuje na niego niczym fizyczna siła. - Więc na pewno pamiętają ją twoi ziomkowie - nie dawał za wygraną. - MoŜe i ty coś wiesz na jej temat, nawet jeŜeli jej nie widziałaś.

Spotkanie Po Latach

50 - To prawda, słyszałam róŜne historie - przyznała Ferroanką. - Bajeczki dla grzecznych dzieci. Jacen nie dał się zbić z tropu lodowatym tonem jej głosu. - Nie jestem pewien, czy wiesz to, czy nie, ale jakieś pięćdziesiąt lat temu prawie wszyscy Jedi wyginęli - powiedział. - Ci, którzy przybyli tu, kiedy byłaś dziewczynką, zostali wyszkoleni starymi metodami. Gdybyśmy mogli się dowiedzieć o nich czegoś więcej... - Nie wszyscy byli wyszkoleni - przerwał Rowel. - Jeden był tylko uczniem. Silnym na swój sposób, ale nie do końca wykształconym. - Co im się przydarzyło, kiedy tu byli? - Jesteśmy przewodnikami, nie historykami - burknęła cierpko Darak. - Wiem, ale z pewnością... Przystanął, kiedy nad ich głowami pojawił się jakiś cień. Spojrzał w górę, na najwyŜsze gałęzie bora, w samą porę, Ŝeby zobaczyć, Ŝe przelatuje nad nimi coś wielkiego i ciemnego. Zniknęło jednak zbyt szybko, Ŝeby Jacen się zorientował, co właściwie zobaczył. Pozostali takŜe stanęli i zadarli głowy. Darak i Rowel szli jednak dalej, jakby nic ich to nie obeszło. - Co to było? - zapytał głośno młody Solo. - Kybo! - odkrzyknął Rowel. - Ich pola znajdują się niedaleko. - Czy są niebezpieczne? - zaniepokoiła się Mara. - AleŜ skąd! - obruszyła się Ferroanka. - To powietrzne statki. Kilka minut później wyłonili się z gęstego tampasi i stanęli na skraju polany o rozmiarach dwukrotnie większych niŜ ta, na której wylądował „Cień Jade". Na niewielkiej wysokości nad powierzchnią gruntu unosiło się sześć sterowców podobnych do ogromnych płaszczek. Miały podobne proporcje jak „Sokół Millenium", ale były przynajmniej trzykrotnie większe i rzucały na trawiastą łąkę mroczne cienie. Z kadłuba kaŜdego zwisało pięć cienkich lin, kotwiczących je do poskręcanych korzeni, które wyrastały spod powierzchni gruntu. Mimo to kybo kołysały się lekko w podmuchach łagodnego wiatru spływającego znad wierzchołków bora na trawiaste lądowisko. Pod kaŜdym sterowcem wisiała pojedyncza gondola w kształcie pocisku, a z jej rufy wystawały dwa Ŝółtawe śmigła. Nad wierzchołkami ogromnych bora Jacen zobaczył przelatujące trzy inne powietrzne statki, a jeszcze jeden lądował po przeciwnej stronie polany. Pomalowane w podłuŜne purpurowe i pomarańczowe pasy białe kadłuby wyraźnie odcinały się od bujnej zieleni tła tampasi. Na polanie uwijało się trzydziestu czy czterdziestu Ferroan. Niektórzy nosili plecione kosze, inni pracowali w gondolach, jeszcze inni zabezpieczali liny przed rozwiązaniem. Wszyscy wyglądali na ogromnie zapracowanych. - Dlaczego nie moglibyśmy polecieć do waszej wioski jednym z tych sterowców? - zapytała Danni. Stanęła, Ŝeby podziwiać niezwykły widok, a przewodnicy oddalili się co najmniej kilkanaście metrów. W końcu Darak przystanęła, by jej odpowiedzieć.

51

Sean Williams, Shane Dix

- Te powietrzne statki nie słuŜą do transportu - wyjaśniła. - To kombajny do zbierania owoców z wierzchołków bora. Luke, Mara, Saba i Soron stanęli na skraju ogromnej polany i z zachwytem spoglądali na niecodzienny obraz. W końcu podeszli do męŜczyzny naprawiającego gondolę, która leŜała na boku w bujnej trawie. Towarzyszący jej ogromny, podobny do balonu sterowiec unosił się prosto nad nimi, a kiedy kołysał się na wietrze, przytrzymujące go liny cicho skrzypiały. Jacen bez obaw wszedł pod ogromny statek. Spojrzał w górę i przekonał się, Ŝe jego kadłub składa się z dziesiątków niewielkich pęcherzy wypełnionych gazem i oddzielonych od siebie cienkimi błonkami. Powietrzny statek mógłby się roztrzaskać tylko wówczas, gdyby większość została przebita równocześnie. Było to zbyt mało prawdopodobne, Ŝeby się miał tym martwić. Wnętrze gondoli było ciemne i wilgotne. Z zewnątrz wpadało tylko tyle światła, Ŝeby dało się zobaczyć zarysy ławek do siedzenia i kilku ogromnych koszy splecionych z pędów winorośli, a słuŜących niewątpliwie do zbierania owoców. Wewnętrzna powierzchnia gondoli była Ŝebrowana i lekko mokra. Jacen pomyślał, Ŝe gdyby miał w niej podróŜować, czułby się jak w brzuchu gigantycznego whaladona. - Czy jesteś pilotem? - zapytał Luke, zwracając się do Ferroanina. - Nazywam się Krój'b - odezwał się męŜczyzna. - Jestem jego towarzyszem, nie pilotem. - Towarzyszem? - zdziwiła się Mara. Kroj'b uśmiechnął się, ukazując zdrowe, białe, duŜe zęby. - Łączy nas związek podobny do symbiozy - wyjaśnił. - Troszczę się o niego, a on troszczy się o mnie. Jacen dopiero wówczas uświadomił sobie, Ŝe sterowiec nie jest zwykłym balonem, ale Ŝywym organizmem. - Jak go nazywasz? - zapytał. MęŜczyzna znów się uśmiechnął. - Nazywa się „Ucieleśnienie Elegancji" - oznajmił, wyraźnie zadowolony z tego pytania. Jacen z namysłem pokiwał głową. - To dobra nazwa. Podoba mi się - powiedział. - Nikt cię nie prosił o opinię. Nikt jej tu nie potrzebuje - odezwał się stojący niedaleko Rowel. - Musimy ruszać w dalszą drogę. Mamy do przejścia jeszcze spory kawałek, a Darak nie będzie na was czekała. Niknąca w oddali Ferroanka zbliŜała się juŜ do skraju tampasi porastającego przeciwległy skraj wielkiej polany. Nie sprawdzając, czy goście podąŜają za nim, czy nie, Rowel odwrócił się i ruszył jej śladem w wysokiej trawie. Jacen miał wielką ochotę zostać, Ŝeby trochę dłuŜej porozmawiać z towarzyszem „Ucieleśnienia Elegancji", ale jeŜeli chciał dotrzeć do celu, musiał słuchać poleceń przewodników. Kiedy podjęli wędrówkę, Danni się z nim zrównała. - To zdumiewające, prawda? - powiedziała. - Wszystko, co nas otacza, tętni Ŝyciem. Wszystko, na co patrzymy!

Spotkanie Po Latach

52 Obserwując, jak jakieś kybo przelatuje nisko nad wierzchołkami odległych bora, Jacen kiwnął głową. - Patrząc na nie, czuję się bardzo mały - szepnął, przechodząc obok masywnych pni kilku bora. O dziwo, ta myśl wcale nie wzbudzała w nim niepokoju. Podczas długiego przeskoku „Dumy Selonii" na drugą stroną galaktyki Jaina siedziała obok Tahiri. Podczas gdy Jag latał w przestworzach na czele Eskadry Bliźniaczych Słońc, młoda Solo śledziła pogarszający się stan zdrowia przyjaciółki. Podobno z medycznego punktu widzenia nic jej nie dolegało, ale Jaina nie była o tym przekonana. Gdyby nie śpiączka, dziewczyna mogłaby zostać uznana za zdrową, Jaina wyczuwała jednak pod pozorami spokoju straszliwe psychiczne zaburzenia, które w miarę upływu czasu stawały się coraz głębsze. - Wyczuwasz je? - zapytała Dantosa Vigosa, naczelnego lekarza „Selonii", Durosjanina o pociągłej i zawsze powaŜnej twarzy. Tahiri miała woskowatą, bladą skórę, a wyraźnie widoczne blizny na jej czole sprawiały wraŜenie zaognionych. W przeciwieństwie do nich szramy na rękach po ranach, które sama sobie zadała, prawie zniknęły. - Wygląda, jakby płonął w niej ogień. Vigos pokręcił głową i jakiś czas obserwował wskazania monitorów. - Wszystko wskazuje na to, Ŝe nie ma gorączki - odezwał się w końcu. - Nie mówię o jej ciele - wyjaśniła Jaina. - Mam na myśli umysł. Durosjanin popatrzył na nią, niepewny, co o tym sądzić. Był doświadczonym lekarzem i przesłuŜył w wojsku co najmniej dwadzieścia lat. Nie naleŜał do osób lekcewaŜących istotne informacje, które mogłyby pomóc jego pacjentom. Mimo to najwyraźniej nie miał pojęcia, co Jaina stara mu się wytłumaczyć. - Obawiam się, Ŝe niedługo zabraknie jej paliwa - ciągnęła młoda Solo, a ton jej głosu wskazywał, Ŝe myśli na głos. - I co wtedy? śałowała, Ŝe nie ma obok niej wujka Luke'a ani Mistrzyni Cilghal. Z pewnością wiedzieliby, co robić w takiej sytuacji. Jaina była świadoma, Ŝe walka z dolegliwością Tahiri nie wchodzi w zakres jej umiejętności... to nie był wróg, którego mogłaby zaatakować i pokonać. Do jakiej taktyki powinna się uciec w walce przeciwko nieprzyjacielowi, który starał się pochłonąć umysł przyjaciółki? Wrogowi, który pojawił się z głębi jej umysłu i rościł sobie do niego takie same prawa jak Tahiri? - Jaino? Młoda Solo uniosła głowę i uświadomiła sobie, Ŝe lekarz coś do niej mówi. - Pytałem, czy mogę coś dla ciebie zrobić - powtórzył Vigos. Jaina pokręciła głową. Durosjanin poklepał ją współczująco po ramieniu i wyszedł ze szpitalnej sali, Ŝeby zająć się swoimi obowiązkami. Zostawił ją samą w pokoju z Tahiri. Jaina bardzo chciałaby, Ŝeby został i w jakiś sposób pomógł jej przyjaciółce, wiedziała jednak, Ŝe w rzeczywistości nikt nie moŜe zrobić nic oprócz obserwowania, jak z dziewczyny uchodzi Ŝycie. Nie, pomyślała stanowczo Jaina. Nie zamierzała do tego dopuścić. Nie mogła siedzieć obok Tahiri i tylko trzymać ją za ręką, kiedy dziewczyna toczyła daremną walkę z wewnętrznymi demonami. To równałoby się rezygnacji i pozwoleniu na

Sean Williams, Shane Dix 53 zwycięstwo Riiny. Jaina nigdy jeszcze nie opuściła przyjaciela w potrzebie i nie zamierzała robić tego teraz. Pytanie tylko, jak moŜe pomóc. MoŜliwe, Ŝe Tahiri przegrywała bitwę, którą toczyła od wielu lat z niewidoczną przeciwniczką. Kto wie, moŜe w tajemnicy przed wszystkimi cały czas stawiała opór yuuzhańskiej osobowości, którą wymazała z umysłu na Yavinie Cztery? MoŜe dopiero znacznie później w jej ochronnym pancerzu zaczęły się pojawiać pierwsze szczeliny? Po interwencji Jainy pancerz przyjaciółki mógłby rozsypać się w kawałki i sprawić, Ŝe Tahiri stałaby się bezbronna. Takie postępowanie mogłoby okazać się równie niebezpieczne jak siedzenie z załoŜonymi rękami. Jaina nie mogła nawet nawiązać łączności z „Sokołem" ani z Eskadrą Bliźniaczych Słońc, Ŝeby poprosić kogoś o radę. Dopóki lecieli w nadprzestrzeni, dopóty była zdana wyłącznie na własne siły. Cały czas trzymając Tahiri za rękę, siedziała obok jej łóŜka ponad godzinę. Zastanawiała się nad moŜliwymi sposobami wyjścia z sytuacji, ale dochodziła do wniosku, Ŝe jest ich bardzo mało. Wyczuwała, Ŝe Moc, choć bardzo powoli, opuszcza jednak ciało przyjaciółki. Nie obchodzi mnie, co pokazują ekrany monitorów funkcji Ŝyciowych, pomyślała w pewnej chwili. Tahiri powoli gaśnie. Czuję to. Włączyła stojący w kącie komunikator i połączyła się z panią kapitan Mayn. - Jaki jest przybliŜony czas do wyskoczenia z nadprzestrzeni? - zapytała. - Powinniśmy się znaleźć w zasięgu sensorów Esfandii za mniej więcej dwie godziny - usłyszała w odpowiedzi. - Lecimy zgodnie z harmonogramem, jeŜeli o to chciałaś zapytać. Dwie godziny, pomyślała młoda Solo. To moŜe wystarczyć, Ŝeby doszło do tragedii. Zamknęła oczy i skupiła się na utworzeniu myślowięzi, którą młodzi Jedi wykorzystywali, Ŝeby dzielić się siłą podczas walki. JeŜeli Tahiri przegrywa tę bitwę, moŜe po prostu potrzebuje wsparcia...

Tahiri poczuła, Ŝe coś ją omywa, jakby przepłynęła nad nią oceaniczna fala. Nie ośmieliła się jednak odwrócić w obawie, ze walcząca z nią Riina uzyska przewagę. Jej świat ograniczał się do zielonych oczu przeciwniczki i głośnego pomruku raz po raz zwierających się ze sobą świetlnych mieczy. Ze zmęczenia bolały ją wszystkie mięśnie, ale ani myślała się poddawać. Nie zamierzała pozwolić, Ŝeby uzurpatorka zajęła jej miejsce w tym wszechświecie. Parada. Pierwotne instynkty podszeptywały jej, Ŝe zaszła subtelna zmiana. Ostrzegały ją teŜ o niebezpieczeństwie, jakie mogła przynieść ta zmiana. Młoda Jedi nie mogła pozwolić sobie na chwilę nieuwagi. Obojętne, co przypłynęło z oceaniczną falą, musiała traktować to jak zagroŜenie. Pchnięcie, parada. Poczułaś to?

Spotkanie Po Latach

54 Pytanie wyrwało się wprawdzie z ust jej przeciwniczki, ale w uszach Tahiri zabrzmiało, jakby sama je zadała. Poczułam, odparła i uskoczyła w bok, zanim świetlista klinga broni Riiny musnęła jej ciało. Wiesz, co to? Wyczuwając niepewność Riiny, Tahiri zacisnęła mocniej palce na rękojeści swojego miecza. Nie, odparła. Chwyciła rękojeść oburącz i opuściła klingę na głowę przeciwniczki. Riina zablokowała cios bez trudu, jakby się go spodziewała. Obie klingi się złączyły i zaskwierczały groźnie w zupełnej ciszy. Młoda Yuuzhanka, choć zdenerwowana, uśmiechnęła się z przymusem. Podeszła pół kroku do Tahiri i wbiła w nią zimne zielone oczy. Coś nadciąga, szepnęła. Tahiri rozpaczliwie chciała się odwrócić, Ŝeby zobaczyć, co się dzieje za jej plecami. Odnosiła wraŜenie, Ŝe jej kark stoi w ogniu... Ŝe czyjeś spojrzenie wypala tam dziurę. Ale jak mogłaby nadal toczyć walkę, gdyby oderwała spojrzenie od Riiny? Odskok, blokada, zamach. Riina uskoczyła i uniosła obronnym ruchem klingę. Mogłybyśmy walczyć z tym razem, powiedziała. Tahiri poczuła, Ŝe jej ciało ogarnia chłód. W jej umyśle zrodziło się podejrzenie. Dlaczego miałabym tego chcieć? - zapytała. Bo w przeciwnym razie to coś pokona nas obie, usłyszała w odpowiedzi. Najpierw jedną, a potem drugą. To będzie równie łatwe jak polowanie na scher-kil hla. W umyśle młodej Jedi pojawił się wizerunek pozbawionego skrzydeł, tłustego ptaka, hodowanego na pokładach yuuzhańskich świato-statków jako źródło białka. Tahiri uczyniła wysiłek i usunęła go ze swoich myśli. Takie wizerunki nie powinny się tam pojawiać, pomyślała. Pchnięcie, odbicie na bok. Walczyła zaciekle, zmagając się nie tylko z klingą świetlnego miecza przeciwniczki, ale takŜe ze swoimi podejrzeniami. Miałaby się sprzymierzyć z Riiną? To byłoby równoznaczne z kapitulacją. Swego czasu zostałaby pochłonięta przez jej osobowość, gdyby nie ocaliła jej interwencja Anakina. Nie mogła jednak liczyć drugi raz na jego pomoc, bo Anakin... Jej umysł wzdragał się przed słowami, które brzmiały niczym dzwon pogrzebowy. ...nie Ŝyje. Anakin nie mógł jej pomóc ani w obecnej chwili, ani nigdy w przyszłości. Nie mogła uciec przed tą prostą prawdą. Była zdana wyłącznie na własne siły. Cięcie, unik, obrót. Usłyszała czyjś głos. Wzywał ją, niesiony mrocznym wiatrem, który napływał z otaczającej je cienistej krainy. Wołał ją po imieniu, a to imię rozciągało się na wiele pełnych udręki i agonii sekund, jakby głos napływał z bardzo, bardzo daleka... Słyszałaś to? - zapytała przeciwniczkę z przeraŜeniem.

55

Sean Williams, Shane Dix

Słyszałam. W głosie Riiny zabrzmiała ulga. Ten głos wzywa ciebie. Nie zaleŜy mu na mnie. Dlaczego mnie? - Tahiri uświadomiła sobie, Ŝe zaczyna ją ogarniać gniew. W krótkich odstępach czasu wymierzyła przeciwniczce trzy bardzo groźne ciosy. Dlaczego nie ciebie? Nie mam pojęcia. Do rozbawienia w głosie młodej Yuuzhanki przyłączyła się niepewność. Riina odskoczyła pięć metrów do tyłu. Ale wiesz, Ŝe później zacznie szukać ciebie? Kopnięcie, atak. Ale kiedy przyjdzie po mnie, przynajmniej nie będę się musiała martwić tobą. Kolejny raz z półmroku napłynęło przeciągłe wołanie. Brzmiało niczym pierwszy pomruk rozbijającej się o brzeg oceanu potęŜnej fali. To nieszlachetnie odwracać się tyłem do przeciwnika podczas walki, zakpiła Riina. Nieszlachetnie i niepraktycznie. Potrafię stawić czoło tylko jednemu wrogowi naraz, odcięła się Tahiri i serią agresywnych ciosów zmusiła przeciwniczkę do obrony. Poruszała się szybko i zwinnie jak nigdy do tej pory zachwycona wdziękiem i siłą swoich ciosów. Zachowywała się jak Anakin Solo płonący oślepiająco jasnym blaskiem i przepełniony Mocą. Do jej umysłu napłynęła fala wspomnień, a wraz z nimi emocje, o których wolałaby nie pamiętać. Rzuciła się do jeszcze bardziej zawziętego ataku, ale udało jej się osiągnąć tylko tyle, Ŝe obie znów się zwarły. Stojąc nieruchomo oko w oko zaledwie kilka centymetrów od siebie, jakby ktoś wykuł je z bryły lodu, krzyŜowały klingi świetlnych mieczy i wpatrywały się jedna w drugą jak urzeczone. Chwilą później tajemniczy głos jeszcze raz zawołał ją po imieniu. Tym razem napłynął z bardzo bliska... z tak bliska, Ŝe młoda Jedi niemal poczuła na karku oddech wołającej ją osoby. Nie zastanawiając się dłuŜej, odwróciła głowę. Ciemność osłaniała otaczający ją świat i Riinę niczym gęsta mgła, ale z jednej strony widać było wąską szczelinę, przez którą wpadało trochę słonecznego blasku. Nie! Nie pozwolę, Ŝeby to nas zabiło! Riina odepchnęła od siebie przeciwniczkę, odbiegła i zniknęła w gęstej mgle. Zaskoczona Tahiri potknęła się i upadła, ale ułamek sekundy później zerwała się na równe nogi. Kierując się odgłosem szybkich kroków Riiny, puściła się za nią w pościg. Cokolwiek poszukiwało jej w ciemności, nie chciała się z tym mierzyć, nie wiedząc, gdzie ukrywa się jej dotychczasowa przeciwniczka. I czego się tak bardzo obawia. Nie pozwolę, Ŝeby to nas zabiło... Biegnąc w ciemności za Riiną, nie potrafiła zapomnieć jej ostatnich słów. Chwilę potem zza pleców napłynęło jeszcze raz przeciągłe echo jej imienia. Podczas lotu na Esfandię Leia dosłownie i w przenośni usunęła się na drugi plan. Nawet nie usiłowała wtrącać się do rozmowy męŜa z Dromą, bo byłoby to zbyt wyczerpujące i po prostu bezcelowe. Nie zawsze obaj zachowywali się jak dobrzy

Spotkanie Po Latach

56 przyjaciele, ale Leia nie widziała w tym niczego dziwnego. Odkąd Ryn wszedł na pokład „Sokoła", praktycznie cały czas rozmawiał z Hanem. Opowiedzieli sobie, co wydarzyło się od ich rozstania się na Fondorze, poruszyli wszystko, zaczynając od podstępnych taktyk, a skończywszy na śmierci Anakina. Kiedy Droma się o tym dowiedział, na jakiś czas opuścił sterownię, Ŝeby odśpiewać Ŝałobną balladę w języku, którego Leia nie znała. Potem wrócił, by opowiedzieć o jednym ze swoich wyczynów w sektorze Seneksa. Historia była tyleŜ barwna, co niewiarygodna, ale pomogła rozproszyć mgiełkę melancholii, która zaczęła ogarniać pasaŜerów „Sokoła". - ...więc zaczęli rozbierać na części moduł tankowca - opowiadał Han Dramie jedną z własnych przygód. Jego nastrój w niczym nie przypominał smutku, który ogarnął go wcześniej. - Powiedziałeś, Ŝe był wypełniony płynnym wodorem - przypomniał Droma. - Ta-a, ale zniszczenie tankowca nie powstrzymało tego wodoru - ciągnął Solo. Wręcz przeciwnie. Jeszcze bardziej zwiększyło jego objętość, dokładnie jak planowano. - Dlaczego? - zapytał Droma, marszcząc brwi. - Wodór nie pali się bez tlenu. - Tak właśnie uwaŜał Threepio - podjął Han. - W tym cały kłopot z androidami. Nie mają ani krztyny wyobraźni. Kiedy nasze ochronne pola osłabły, powiedziałem Leii i Jacenowi, Ŝeby zrobili uŜytek z poczwórnych działek i przedziurawili kadłub tego krąŜownika. Zanim miałem czas powiedzieć bliznogłowym, Ŝeby poŜywili się jonami, w sąsiedztwie wodoru pojawiło się dość tlenu, Ŝeby doszło do reakcji. KrąŜownik eksplodował tak szybko, Ŝe tylko z trudem uniknęliśmy trafienia przez odłamki. A później musieliśmy juŜ tylko pomyśleć, jak się stamtąd wydostać. Za rufą pozostawiliśmy wprawdzie kilka skoczków, ale ich piloci nie stanowili dla nas praktycznie Ŝadnego zagroŜenia. - To zrozumiałe - przyznał Ryn. - Słyszałem, Ŝe skoczki Vongów są bezuŜyteczne, kiedy odciąć łączność z ich yammoskami. - No cóŜ, nie są zupełnie bezuŜyteczne - odparł Solo. - Pozbawienie ich łączności z yammoskami zapewnia jednak pilotom wyraźną przewagę podczas walki. Droma wzruszył ramionami. - Skoro juŜ mowa o yammoskach, słyszałem o nich kilka historii, przy których ogon staje na baczność - powiedział. Leia przysłuchiwała się ich rozmowie, ale nie brała w niej udziału. Wolała skupić się na informacjach, jakie przekazał im Droma. Okazało się, Ŝe rzeczywiście łączność z Nieznanymi Rejonami galaktyk, została przerwana. Wszystko wskazywało, Ŝe to z powodu zniszczenia bazy przekaźnikowej na Generis i napaści na Esfandie. Ta ostatnia była protoplanetą bardzo dawno odciętą od kontaktu z macierzystą gwiazdą i obecnie unosiła się swobodnie w przestworzach. Mimo to jej rdzeń wykazywał wystarczająco duŜą radioaktywność, Ŝeby podtrzymywać istnienie niezbyt zimnej atmosfery. Planeta nie była najbardziej gościnnym ze wszystkich miejsc w galaktyce, ale na dobrą sprawę nie musiała. Na początku wojny z Yuuzhan Vongami mieściła się tam placówka naukowa, którą później przekształcono w obsługiwaną przez kilkunastu techników stację przekaźnikową. Odkąd w głąb Nieznanych Rejonów wleciała wyprawa

Sean Williams, Shane Dix 57 dowodzona przez Luke'a, Galaktyczny Sojusz wzmocnił obronę okolic Esfandii do dwóch eskadr myśliwców typu X-wing i fregaty o nazwie „Koreliańska Droga". Nikt nie miał pojęcia, co się dzieje z tą niewielką flotą. Personel stacji zdąŜył tylko ostrzec przełoŜonych z Kalamara, Ŝe placówka została zaatakowana przez Yuuzhan Vongów. Wkrótce potem wszelka łączność ustała. To jeszcze nie oznaczało katastrofy. Stację przekaźnikową zaprojektowano w taki sposób, Ŝeby mogła oprzeć się podobnym atakom. Do pracy w podobnym do zimnej zupy środowisku Esfandii wykorzystano starą technologię imperialnych robotów kroczących typu AT-AT. Powstała dzięki temu podobna do kraba, gigantyczna konstrukcja mechaniczna, która mogła powoli, ale skutecznie przemieszczać się z miejsca na miejsce. Taka mobilność stanowiła niewątpliwą zaletę, bo w wielu punktach powierzchni planety zainstalowano nadawczo-odbiorcze sensory, na tyle czułe, Ŝeby wykrywać sygnały napływające z głębi Nieznanych Rejonów galaktyki. Obsługą sensorów zajmowali się bezpiecznie ukryci i chronieni przez pancerz stacji technicy. OkrąŜali planetę po orbicie, ale w przypadku ataku z przestworzy nie musieli się obawiać o własne bezpieczeństwo. Zaatakowana stacja mogła wylądować i wcisnąć się w szczelinę gruntu albo ukryć pod grubą powłoką gęstej jak szlam atmosfery. Gdyby jakikolwiek przedstawiciel Galaktycznego Sojuszu zdołał placówkę odnaleźć, mógłby ją uruchomić... zakładając naturalnie, Ŝe wcześniej nie odnaleźliby jej i nie zniszczyli Yuuzhan Vongowie. Leia uwolniła myśli i wysłała je bardzo daleko, poza Esfandie i wszystko, co mogło ich tam spotkać, Ŝeby połączyć się z bratem, Lukiem. Ostatnia wiadomość, jaką otrzymał od niego Cal Omas, zawierała sugestię, Ŝe Mistrz Jedi natrafił na obiecujący ślad i postanowił go zbadać. Nie uściślił, co to za ślad ani dokąd leci, a nie moŜna go było o to zapytać, dopóki łączność nie zostanie przywrócona. KsięŜniczka była pewna, Ŝe bratu nie stała się Ŝadna krzywda. Wiedziałaby, gdyby przydarzyło mu się coś złego. Wyczułaby to, podobnie jak w przeszłości. Mimo to była trochę zaniepokojona. Od jego wyprawy tak wiele zaleŜało, w wymiarach zarówno osobistym, jak i galaktycznym, Ŝe gdyby coś potoczyło się nie po jego myśli, oznaczałoby to katastrofę o niewyobraŜalnych rozmiarach. Kiedy z konsolety „Sokoła" zaczęły się wydobywać piski, a na pulpicie zamrugały lampki na znak, Ŝe zbliŜają się do celu podróŜy, jej mąŜ i jego dobry przyjaciel zmienili temat rozmowy. - Jak po sznurku - odezwał się Solo z dumą. Przygotowując się do powrotu do normalnych przestworzy, zaczął przestawiać dźwignie przełączników. - I nawet nie musieliśmy wysiadać, by go popchnąć - oznajmił cierpko Droma. - Ta-a, bardzo zabawne - przyznał Han, ale się nie uśmiechnął. - A teraz zechciej zabrać swój kosmaty tyłek z tego fotela, Ŝeby moja Ŝona mogła na nim usiąść i mi pomóc. - Nie trzeba, Hanie - odparta księŜniczka, kiedy Ryn zaczął wstawać z fotela drugiego pilota. - Jestem pewna, Ŝe Droma da sobie równie dobrze radę. Niezbyt chętnie pozwalała, aby rutynowymi czynnościami zajął się ktoś inny, ale z zainteresowaniem obserwowała, jak mąŜ zachowuje się w obecności Ryna.

Spotkanie Po Latach

58 Wspomnienia okropnych czasów, kiedy Han ją opuścił, rozpaczając po śmierci Chewiego, wciąŜ bolały, ale tylko Droma był świadkiem, jak bardzo wówczas Han zamknął się w sobie. JeŜeli jednak obecność Ryna przypomniała mu bolesne chwile, nie dał po sobie nic poznać. - Pamiętasz jeszcze, jak obsługiwać pulpit drugiego pilota? - zapytał sceptycznie Solo, nie odrywając spojrzenia od ekranów monitorów. - Trzeba wykonywać rozkazy i kląć, kiedy coś nie będzie chciało działać - odparł Droma z przekornym uśmiechem. - Co niewątpliwie wcześniej czy później się wydarzy. Han był najwyraźniej oburzony, Ŝe ktoś śmie podawać w wątpliwość moŜliwości ukochanego frachtowca. - Hej, moŜe i jest stary... - zaczął. - ...ale zawsze moŜna na nim polegać w potrzebie, co? - dokończył Droma. - Mówiłem ci juŜ kiedyś, Ŝebyś tego nigdy nie robił! - wybuchnął zirytowany Solo. Ryn się roześmiał. - Tak czy owak, to nie wiekiem frachtowca się przejmuję - powiedział, przestawiając dźwignie kilku przełączników. - Bardziej martwi mnie wiek jego właściciela. Han miał na końcu języka ciętą odpowiedź, ale przeszkodziła mu seria pisków z nawigacyjnego komputera. Obaj unieśli głowy i obserwowali przez dziobowy iluminator, jak długie smugi światła nadprzestrzeni roztapiają się i przemieniają w punkciki odległych gwiazd. Nigdzie nie było widać głównego słońca, które mogłoby przyćmiewać ich blask, bo najbliŜszy zamieszkany system w tym sektorze Środkowych RubieŜy znajdował się w odległości większej niŜ dziesięć lat świetlnych, a najbliŜsza gwiazda o połowę bliŜej. Biliony kilometrów przed nimi ciągnęły się tylko zaśmiecone kosmicznym pyłem przestworza. Gdzieś pośrodku unosiła się mikroskopijna kula samotnej Esfandii. A przynajmniej powinna być samotna. Kiedy „Duma Selonii" i Eskadra Bliźniaczych Słońc wyłoniły się z nadprzestrzeni w niewielkiej odległości od „Sokoła", Droma spojrzał na ekran monitora sensorów i zaczął wypatrywać osieroconej planety. Pokładowe detektory frachtowca były o wiele czulsze niŜ instalowane na pokładach innych statków standardowe urządzenia tego typu i wkrótce Ryn zobaczył to, czego poszukiwał. Planetę otaczała gruba warstwa gęstych chmur, które płonęły sztucznym pomarańczowym blaskiem. Z początku Leia uznała to za dziwne, ale potem uświadomiła sobie, o co chodzi. Esfandia nie krąŜyła wokół Ŝadnego słońca i jedynym źródłem jej ciepła było planetarne jądro. Brak orbity powodował, Ŝe na powierzchni nie zmieniały się pory roku... a to z kolei oznaczało brak lodowcowych czap na biegunach i praŜonego słońcem równika. Temperatura na powierzchni była we wszystkich miejscach mniej więcej taka sama. Dokładniejsze badanie ujawniło jednak, Ŝe tak nie jest. Na półkuli zwróconej w ich stronę widniało co najmniej sześć gorących punktów. Obserwując je, pasaŜerowie „Sokoła" zauwaŜyli, Ŝe w pewnej chwili pojawił się następny.

59

Sean Williams, Shane Dix

Droma zaczął powiększać obraz, Ŝeby przyjrzeć się z bliska źródłom ciepła. - Bombardowanie - odezwał siew końcu. - Ktoś rzuca miny z orbity. - Niszczy stanowiska sensorów - domyśliła się Leia. - To Yuuzhan Vongowie. Jeszcze stamtąd nie odlecieli! Han zaryzykował i zerknął na ekran zainstalowanego przed nim monitora. - Na niskiej orbicie wprost roi się od nieprzyjaciół - zameldował. - Naliczyłem siedem okrętów liniowych i dziewięć krąŜowników, nie widzę jednak zbyt wielu koralowych skoczków. Nie zauwaŜyłem takŜe ani śladu miejscowych obrońców czy posiłków z Kalamara. - Chyba się domyślam, dlaczego - stwierdził Droma. Leia dobrze wiedziała, co Ryn ma na myśli. Flota Yuuzhan Vongów na orbicie wokół Esfandii była niewspółmiernie potęŜna. Eufemizmem byłoby stwierdzenie, Ŝe pod względem siły ognia przewyŜsza chroniące planetę dwie eskadry gwiezdnych myśliwców i jedną fregatę, a takŜe dwie inne, wysłane z Kalamara eskadry, których piloci mieli zbadać sytuację. - Sądziłem, Ŝe siły Vongów są rozproszone - odezwał się Droma. Han tylko mruknął coś pod nosem. Włączył komunikator i jakiś czas wsłuchiwał się w trzaski zakłócające przesyłane informacje. W końcu się zorientował, Ŝe to pani kapitan Mayn i Jag proszą o rozkazy. - Powiedz im, Ŝeby chwilę zaczekali - poleciła Leia. - Nie moŜemy tam lecieć, jakby nic się nie działo. To równałoby się samobójstwu. Han odwrócił się do niej. - Nie moŜemy takŜe zarządzić odwrotu, Leio - zauwaŜył. Jego Ŝona pokiwała głową. - Yuuzhan Vongowie jeszcze nie odnaleźli bazy, w przeciwnym razie nie traciliby czasu na niszczenie stanowisk planetarnych sensorów - stwierdziła. - Pozbawione łączności z bazą i tak by nie funkcjonowały. - Więc co robimy? - zniecierpliwił się Solo. - W kaŜdej chwili mogą nas zauwaŜyć. KsięŜniczka wstała, pochyliła się nad ramieniem męŜa i połoŜyła dłoń na jego karku. Flota Yuuzhan Vongów była tak potęŜna, Ŝe w pełni zasługiwała na miano armady. - Gdybyśmy prześliznęli się obok ich okrętów liniowych, moglibyśmy się ukryć w gęstej atmosferze - zaproponowała. - MoŜe zdołalibyśmy dotrzeć do bazy wcześniej niŜ oni. - I co potem? - zainteresował się Droma. - Znaleźlibyśmy się dokładnie w takiej samej sytuacji jak personel placówki. Wcześniej czy później Yuuzhanie by nas tam odkryli. Leia szukała rozpaczliwie rozwiązania problemu, ale Ŝadne nie przychodziło jej do głowy. Stopniowo zaczynała ją ogarniać frustracja. Pomyślała, Ŝe gdyby zostali zmuszeni do odlotu z przestworzy Esfandii, spróbowaliby zainstalować gdzieś naprędce podobną stację przekaźnikową, która pozwoliłaby na przywrócenie łączności z Kalamarem.

Spotkanie Po Latach

60 Pokręciła głową. Taka decyzja oznaczałaby skazanie niewinnych techników z Esfandii na pewną śmierć, a na myśl o tym zbierało się jej na mdłości. Czuła się podobnie jak kiedyś na Gyndinie, gdzie na okrutny los zostało skazanych tyle osób. Musi istnieć inny sposób, pomyślała. Pytanie tylko, jaki. Jakby w odpowiedzi na jej myśli z konsolety sensorów rozległa się seria krótkich pisków. Oznaczała, Ŝe z nadprzestrzeni po przeciwnej stronie planety wyskakują jakieś jednostki. - Mamy towarzystwo - odezwał się Droma. Jego owinięty wokół podstawy fotela ogon lekko zadrŜał. - Tylko tego było nam potrzeba - burknął Han. - MoŜe najwyŜszy czas zarządzić pospieszny odwrót? - Zaczekaj chwilę. - Leia zmieniła punkt obserwacyjny i stanęła za plecami Ryna. - To chyba nie Yuuzhan Vongowie. Wyślij sygnał o pomoc w kanale wykorzystywanym przez Imperium. - Imperium? - powtórzył zdumiony Han, ale posłusznie przeniósł spojrzenie na ekran monitora sensorów. Wysyłając zakodowany sygnał, uniósł kąciki ust w szelmowskim uśmiechu. - No cóŜ, nigdy bym nie pomyślał, Ŝe taką radość sprawi mi widok gwiezdnego niszczyciela! Leia zauwaŜyła, Ŝe nie tylko jednego. Z otaczającej Esfandię nadprzestrzeni wyskoczyły dwa ogromne okręty i towarzyszące im jednostki pomocnicze. Z ich hangarów wylatywały roje myśliwców typu TIE. Obserwując, jak imperialni piloci zataczają łuki i zaczynają atakować yuuzhańską armadę, Leia odzyskała optymizm i poczuła chęć przyłączenia się do walki. Nie od razu rozpoznała oznaczenia na burtach imperialnych niszczycieli, ale niewielkie uszkodzenia i wypalone ciemne smugi na kadłubach sugerowały, Ŝe nieco wcześniej ich załogi brały udział w innej walce. W pewnej chwili rozległ się pisk pokładowego komunikatora „Sokoła". Han pospiesznie pstryknął włącznikiem mikrofonu i usłyszał głos Gilada Pellaeona. - Powinienem był się domyślić, Ŝe zobaczę tu „Sokoła Millenium" - odezwał się wielki admirał. - Zawsze jesteście tam, gdzie zanosi się na kłopoty. Leia się uśmiechnęła. - Miło cię znów słyszeć, Giladzie - powiedziała. - I ciebie, księŜniczko - odparł Pellaeon. - Nie dowodzisz tym razem „Chimerą" - zauwaŜy! Han. - Twój okręt wygląda na bardzo stary. - To „Praworządność" - wyjaśnił wielki admirał. - Rzeczywiście, jest jednym ze starszych niszczycieli w naszej flocie. Starając się ograniczyć zasięg wyrządzanych zniszczeń, ścigamy tę Ŝałosną zbieraninę koralowych brył przez pól galaktyki, ale zgubiliśmy ich podczas ostatniego skoku i dlatego tak późno się tu zjawiliśmy. Dane naszego wywiadu na temat waszych zdalnie sterowanych stacji są okropnie przestarzałe. - Z pewnością nie są tak dobre jak wrogów - przyznała księŜniczka.

61

Sean Williams, Shane Dix

- Przylecieliśmy tu w nadziei, Ŝe w końcu nasz pech się odwróci - stwierdził Pellaeon. - Miło mi to słyszeć. - Przyłączycie się do nas? - Czekamy na twoje rozkazy, Giladzie - oznajmiła Leia. - Wkrótce podam wam cele - powiedział wielki admirał. - PrzekaŜe je wam pani komandor Ansween. - Urwał, ale po chwili dodał jakby od niechcenia: - Cieszę się, Ŝe w końcu mogę walczyć u twojego boku, kapitanie Solo. Kiedy przerwał połączenie, Han spojrzał na Ŝonę. - Czy to ma znaczyć, Ŝe od tej pory będziemy słuchali rozkazów Imperialca? zapytał. - No cóŜ, czasy się zmieniły, kochanie - odparła Leia. Serce podpowiadało jej, Ŝe moŜe ufać Pellaeonowi, a Moc utwierdzała ją w tym przekonaniu. - On takŜe się zmaga z podobnym dylematem. Staje w obronie placówki Galaktycznego Sojuszu. Pomyśl tylko, jak się musi dziwnie czuć. Han zachichotał ponuro. - WyobraŜam sobie - mruknął. - Tyle Ŝe nigdy nie słuchałem niczyich rozkazów. Mam nadzieję, iŜ to niecodzienne koleŜeństwo nie skłoni go do przypuszczania, Ŝe zmieniłem swoje przyzwyczajenia. Leia uśmiechnęła się do męŜa i zaczęła delikatnie masować mięśnie jego pleców. - Jestem pewna, Ŝe Pellaeon doskonale o tym wie, Hanie - stwierdziła. Rozległ się trzask i do Ŝycia ponownie obudził się głośnik pokładowego komunikatora. Tym razem połączyła się z nimi kobieta... z pewnością pani komandor, o której wspomniał wielki admirał. - Waszym głównym celem będzie yuuzhański niszczyciel „Kur-hashan" powiedziała. Na ekranach monitorów „Sokoła" zaczęły się pojawiać gwiezdne mapy i inne informacje niezbędne do wykonania tego rozkazu. - To na jego pokładzie znajduje się yammosk. Wtórne cele to jednostki pomocnicze. MoŜecie przystąpić do walki, kiedy chcecie. Bez odbioru. „Praworządność" przerywa połączenie. Han wpisał współrzędne kursu do pamięci nawigacyjnego komputera. - Słyszeliście to, „Selonio"? - zapytał. - Głośno i wyraźnie - odezwała się pani kapitan Mayn. - Jagu? - Bliźniacze Słońca czekają na rozkazy, panie kapitanie - odparł młody pilot. Sprawiał wraŜenie spokojnego i opanowanego, ale Leia wyczuwała, Ŝe Jag i jego podwładni są gotowi do walki. - Naprawdę macie zamiar zrobić to, co sądzę, Ŝe chcecie zrobić? - zapytał trochę zdenerwowany Droma. - To ty zawsze zgadujesz myśli innych - powiedział Han. - Ty nam to powiedz. - Nie trzeba być jasnowidzem, aby wiedzieć, Ŝe nadal przewyŜszają nas pod kaŜdym względem - ciągnął Ryn. - Miło nam, Ŝe mamy towarzystwo i tak dalej, ale to wciąŜ tylko dwa gwiezdne niszczyciele przeciwko szesnastu ogromnym brzydactwom.

Spotkanie Po Latach

62 - Wiem, wiem - mruknął Solo, szczerząc zęby w zwykłym szerokim uśmiechu. Szanse są wprawdzie bardzo nierówne, ale moŜe właśnie dlatego walka tak się ciekawie zapowiada, nie uwaŜasz?

Sean Williams, Shane Dix

63

Spotkanie Po Latach

64

II KONFRONTACJA

Krew. To było pierwsze, na co Nom Anor zwrócił uwagę, kiedy wyłonił się z podziemi Yuuzhan'tara. W zdumienie nie wprawiło go ani oślepiające światło, ani wiatr, ani nawet wznoszące się ku niebu szczątki budowli poprzednich władców planety. Zaskoczyła go tylko wszechobecna, dusząca woń krwi. Głęboko oddychając, uśmiechnął się do siebie. Prorok i jego doradcy znowu przenosili się w inne miejsce. Nom Anor, Shoon-mi i Kunra towarzyszyli w tej podróŜy Ngaaluh. Kapłanka stała oficjalnie na czele ekipy prowadzącej dochodzenie w sprawie religijnego skaŜenia w sektorze Yuuzhan'tara, który otrzymał wcześniej nazwę Vishtu. PodróŜowanie ułatwiali Ngaaluh funkcjonariusze słuŜby bezpieczeństwa wszystkich szczebli, bo poprzedzały ją niespodziewany rozgłos i jeszcze bardziej nieoczekiwana sława. Kto lepiej się nadawał, Ŝeby odkryć skaŜenie pośród przedstawicieli wyŜszych kast społeczności Yuuzhan Vongów niŜ kapłanka sekty zwodzicielek? Ngaaluh podróŜowała otoczona własnym, nie mniej licznym orszakiem, ale jego członkowie nie mogli wiedzieć, kim jest ich przywódczyni. Nie mieli pojęcia, Ŝe towarzyszą w podróŜy zagorzałej heretyczce. Takie rozwiązanie stanowiło idealny kamuflaŜ. Nom Anor, niemal niemoŜliwy do rozpoznania pod wymyślnym okrywaczem, tym razem udawał jednego z prostych robotników, którzy stali w hierarchii Yuuzhan Vongów tylko szczebel wyŜej niŜ Zhańbieni. Były egzekutor poganiał vrripy, zwaliste sześcionogie roślinoŜerne zwierzęta pociągowe, które Yuuzhanie hodowali wyłącznie z myślą o przenoszeniu cięŜkich ładunków. W przypadku orszaku Ngaaluh były to akta i pięcioro więźniów transportowanych na miejsce przesłuchania. Nom Anor osobiście dopilnował wyboru całej piątki. Wszyscy naleŜeli do nielicznej komórki niedoszłych heretyków, ale okazali się zbyt mało gorliwi albo rozgarnięci, Ŝeby przysłuŜyć się sprawie. Nieco wcześniej były egzekutor, który przemienił się w Proroka Yu'shaa, wbił im do głowy całą masę nieprawdopodobnych kłamstw. Oznajmił, Ŝe ich zaakceptował, a potem wysłał, Ŝeby głosili wypaczoną wersję ideologii Proroka. Wszystkich schwytali we właściwym czasie lojalni wobec Shimrry szpiegowie Ngaaluh, święcie przekonani, Ŝe wypełniają wolę NajwyŜszego Lorda. Przesłuchanie powinno ujawnić straszliwą prawdę: wyznawcami szerzącej się

Sean Williams, Shane Dix 65 niczym poŜar herezji zostali nawet sprawujący władzę w sektorze Vishfu urzędnicy najróŜniejszych szczebli. Nieświadomie rozgłaszając fałszywe informacje, niedoszli heretycy odgrywali waŜną rolę w planie Noma Anora. - Stać! Kiedy karawana Ngaaluh zbliŜyła się do bramy wjazdowej enklawy dowodzenia sektora Vishtu, były egzekutor biczem zmusił vrripy, Ŝeby stanęły. W powietrze wzbiła się chmura pyłu, ale zwierzęta niechętnie usłuchały. Wokół ich łbów roiły się podniecone wonią krwi owady, które wciskały się pod kaptury i między fałdy ubrań. Bramy strzegli dwaj wojownicy, zakuci w groteskowe pancerze i z wymyślnymi bliznami na twarzach. Jeden gniewnie warknął coś, co zabrzmiało jak Ŝądanie okazania dokumentów. Główny podwładny Ngaaluh wręczył mu je bez wahania. Wszystko wskazywało, Ŝe środki bezpieczeństwa zostały jeszcze zaostrzone. Siedząc w ozdobnym siodle na grzbiecie największego vrripa, Ngaaluh obserwowała obojętnie, jak straŜnik kilkakrotnie się upewnia, czy rzeczywiście ma do czynienia z osobą wymienioną w dokumencie. Na twarzy kapłanki malowało się zmęczenie... Nom Anor pomyślał, Ŝe bardzo odpowiednie w obecnej chwili i prawdopodobnie całkiem autentyczne. Wędrówka była bardzo długa i męcząca nawet dla podróŜującej w wygodnym siodle Ngaaluh. Kiedy jednak pierwszy straŜnik wyraził powątpiewanie co do autentyczności zezwolenia, Noma Anora ogarnęło zdumienie. To był przecieŜ jedyny niewątpliwie autentyczny dokument, jakim dysponowali uczestnicy wyprawy. StraŜnik i podwładny kapłanki wdali się w oŜywioną rozmowę, a były egzekutor pochylił się w siodle, Ŝeby podsłuchać, o czym mówią. CzyŜby wartownicy zdwoili czujność, bo jakimś cudem dowiedzieli się o spodziewanym przybyciu Proroka? Kątem oka zauwaŜył Kunrę, przebranego za młodszego poganiacza vrripów. Z trudem go rozpoznawał pod maską zwęglonej tkanki, w wielu miejscach upstrzonej rozległymi, nierytualnymi oparzeniami. Były wojownik pochwycił jego spojrzenie, ledwo zauwaŜalnie kiwnął głową i mocniej ścisnął rękojeść długiego sztywnego bicza, jakimi się posługiwali wszyscy poganiacze. Zanim jednak Nom Anor cokolwiek usłyszał, czyjaś zakuta w pancerz, sękata dłoń smagnęła go na odlew po twarzy. - To nie powinno cię interesować, robotniku! - warknął drugi wartownik. Były egzekutor nie zauwaŜył, Ŝe jego prześladowca okrąŜył karawanę. - Nie wtrącaj się do spraw, które dotyczą tylko twoich zwierzchników! Nom Anor zgarbił się w siodle jeszcze bardziej i spuścił głowę. Pragnął w ten sposób dać dowód posłuszeństwa, ale takŜe ukryć ewentualne szkody, jakie cios mógł wyrządzić maskującemu jego twarz okrywaczowi. Nie chciał takŜe, Ŝeby straŜnik zobaczył na jego twarzy grymas gniewu... gniewu i obrzydzenia. Taki widok na pewno by mu zdradził, Ŝe nie ma do czynienia z prostym poganiaczem z kasty robotników. Nom Anor musiał zapanować nad emocjami dla własnego dobra i dla dobra swoich planów. Starał się jak najlepiej odgrywać rolę poganiacza. Musiał się spodziewać, Ŝe będzie bity i kopany, ilekroć osobom stojącym wyŜej w hierarchii

Spotkanie Po Latach

66 Yuuzhan Vongów przyjdzie taka ochota. Zgrzytnął zębami i wymruczał coś odpowiednio słuŜalczego. Wojownik burknął gniewnie i odszedł. - Nic ci nie zrobił, Mistrzu? - zapytał szeptem Kunra, kiedy wartownik oddalił się na tyle, Ŝe nie mógł go usłyszeć. Nom Anor wyprostował się, uniósł głowę i dotknął twarzy, by się upewnić, Ŝe okrywaczowi nie stała się Ŝadna krzywda. - Znosiłem gorsze zniewagi - szepnął cicho, posyłając w ślad za straŜnikiem gniewne spojrzenie. Mówił prawdę. Wspinaczka po szczeblach hierarchii egzekutorów była długim i bolesnym procesem, w którego ciągu na jego głowę spadło mniej więcej tyle samo razów, ile sam wymierzył. Ściśle współpracując z lubującym się w zadawaniu bólu Shimrrą i koterią jego sadomasochistycznych sługusów, musiał zachowywać jak najdalej posuniętą ostroŜność. Czuł się, jakby stąpał nad bezdenną przepaścią po cienkiej linie. Starał się zasługiwać na pochwały i zyskiwać wpływy, ale unikał kar i związanego z nimi bólu. Jeden nieostroŜny krok, jedno potknięcie... i mógł na zawsze pogrąŜyć się w niebycie. Cały czas zagrzewała go myśl, Ŝe któregoś dnia odpłaci prześladowcom za wszystkie zniewagi. Nie zamierzał oszczędzać ani jednego. Jego determinację podsycała kaŜda, nawet najdrobniejsza obelga. Poprzysiągł zemstę wszystkim, począwszy od najskromniejszego straŜnika, a skończywszy na samym arcyprefekcie... W końcu usatysfakcjonowani krótką demonstracją władzy wartownicy kazali otworzyć wrota. PotęŜne mięśnie napięły się i dalsza droga przed orszakiem Ngaaluh stanęła otworem. Kiedyś w tym miejscu znajdowała się sztuczna brama, ale dawno zastąpił ją swarbrik, krzepki organizm, który w przypadku próby sforsowania zamkniętych wrót wydzielał toksyczny gaz i uśmiercał intruzów. Swarbrik potrafił takŜe regenerować swoje tkanki w przyspieszonym tempie. Kiedy wartownicy zaczęli go poszturchiwać, Ŝeby pobudzić do działania, głośno stęknął, usłuchał rozkazu i powoli otworzył wrota. Nom Anor strzelił z długiego bicza i vrripy, pomrukując, ruszyły w dalszą drogę. Ich ogromne zady kołysały się z boku na bok i były egzekutor musiał się zająć poganianiem potęŜnych zwierząt. Nie miał czasu napawać się sukcesem, bo po chwili przejechał pod gigantycznym łukiem sklepienia bramy, ale zauwaŜył subtelną zmianę. Zapach kurzu i pyłu drogi zastąpiła mieszanina bardziej egzotycznych woni. Jakąś minutę skupiał uwagę tylko na vrripach. Nie powinien wzbudzać Ŝadnych podejrzeń. Wszystkim, którzy chcieliby go obserwować, musiał się wydawać prostym robotnikiem. Nikt nie mógł nawet sekundę podejrzewać, Ŝe jest kimś innym niŜ przymuszonym do posłuszeństwa poganiaczem vrripów. Ngaaluh ani na chwilę nie zmieniła wyrazu twarzy. Nie zareagowała nawet wówczas, kiedy karawana mijała ogromną kałuŜę ciemnej mazi, w której wykrwawiał się na śmierć inny swarbrik. Stworzenie było chore, a krew sączyła się z kilkunastu ran i rozcięć w grubej skórze. Nom Anor nie wiedział, czym to było spowodowane. Prawdopodobnie miał przed oczami kolejny dowód, Ŝe Mózg Świata Yuuzhan'tara wciąŜ jeszcze nie spisuje się, jak powinien.

67

Sean Williams, Shane Dix

Uśmiechnął się pod maskującym twarz okrywaczem. Pomyślał, ze moŜe jednak jest jakaś korzyść z mieszkania pod powierzchnią Yuuzhan'tara. Jag nie tracił czasu na podawanie w wątpliwość otrzymanych rozkazów. Po prostu się cieszył, Ŝe wyskoczył z nadprzestrzeni. ZauwaŜył, Ŝe Pellaeon wbija klin między Esfandię a Yuuzhan Vongów, Ŝeby uniemoŜliwić im dalsze bombardowanie z orbity, i skierował pilotów eskadry, którą dowodził na zmianę z Jainą, niczym strzałę w kierunku „Kur-hashana". - „Bliźniacza Dwójko", weź „Szóstkę" i „Ósemkę” i zaatakuj lewą flankę rozkazał. - „Trójko", zaatakuj prawą z „Piątką" i „Siódemką" Pozostali zostają ze mną. „Bliźniacza Czwórka" i „Dziewiątka", wykonując manewry idealnie synchronicznie, zatoczyli zgrabne łuki i utworzyły klin w kształcie litery V z myśliwcem Jaga na czele szyku. Młody pilot zaczynał zapominać, którzy członkowie eskadry są Chissami, a którzy pilotami Galaktycznego Sojuszu. Walczyli razem od tak dawna, Ŝe zespolili się w jeden organizm. Zapewne przypadkowy obserwator zwróciłby uwagę, Ŝe szponostatki i myśliwce typu X-wing róŜnią się od siebie, ale nieprzyjacielskie jednostki w krzyŜach celowniczych ich pilotów wyglądały zawsze tak samo. Dopiero po jakimś czasie Yuuzhan Vongowie zorientowali się, Ŝe zostali zaatakowani z dwóch stron równocześnie. Koralowe ramiona „Kur-hashana" wyglądały, jakby eksplodowały. Odłączały się od nich setki skoczków podobnych do nasion unoszonych przez galaktyczne wiatry. Zza groteskowego organicznego odpowiednika okrętu liniowego wyleciały szybkie i zwrotne, ale dysponujące niewielką siłą ognia szturmowe krąŜowniki yorik-vec w kształcie spłaszczonych jaj, Ŝeby stawić czoło napastnikom. Pani kapitan „Dumy Selonii" rozkazała przesłać energię do systemów uzbrojenia i powitała nieprzyjaciół zmasowanym ogniem laserowych działek. Wkrótce mroczne zazwyczaj okolice Esfandii rozjarzyły się stroboskopowymi błyskami strzałów, a z ryczących silników trysnęły strugi energii, które wyglądały niczym komety na tle usianych iskierkami gwiazd przestworzy. Powierzchnię planety w dole skąpało światło jak podczas fałszywego świtu. Między szykującymi się do walki sztucznymi i organicznymi kolosami pojawiły się setki i tysiące szybszych i jakby rozwścieczonych ogników. Jag nastawił sensory na maksymalną czułość, Ŝeby widzieć planetę, ale dzięki temu błyski światła wkrótce go oślepiły. Miał wraŜenie, Ŝe ogląda wszechświat w zupełnie innej skali. Większe okręty wyglądały jak kwazary, a wirujące wokół nich mniejsze - jak galaktyczne gromady... obracające się tak szybko, jakby biliony lat nieustannego ruchu skurczyły się do sekund. W pewnej chwili po stronie sterburty jego szponostatku pojawił się silny błysk i Jag otrząsnął się z zamyślenia. Zganił się w duchu. Oddawanie się bezsensownym rozmyślaniom podczas bitwy zawsze było bardzo niebezpieczne. - Musisz bardziej uwaŜać na siebie, szefie. Powiedziała to siedząca za sterami myśliwca typu Y-wing pilotka, którą Eskadra Bliźniaczych Słońc zwerbowała na Bakurze. Wykazała się aŜ nadto wystarczającym

Spotkanie Po Latach

68 doświadczeniem podczas walk przeciwko Ssi-ruukom i zgłosiła się na ochotnika, Ŝeby uzupełnić poniesione podczas wcześniejszych akcji ubytki w stanie osobowym eskadry. Jego podwładna skorzystała z okazji zestrzelenia jeszcze jednego nieprzyjaciela, a Jag bardzo się ucieszył, Ŝe przy okazji ocaliła mu Ŝycie. Koralowy skoczek, którego pilot zamierzał go zaatakować, zostawał coraz dalej za nimi. Wyglądał jak rozŜarzona do czerwoności bryła lawy. - Dzięki, „Dziewiątko" - powiedział, przesuwając siatkę współrzędnych na ekranie monitora celowniczego komputera i biorąc na cel kolejnego skoczka. - Nie mam pojęcia, jak to się stało, ale chyba go przeoczyłem. - Masz jeszcze jednego na ogonie, „Jedynko" - ostrzegła go „Czwórka". Zawróciła i przeleciała pod yuuzhańskim myśliwcem, którego pilot zamierzał zaatakować dowódcę od tyłu. Jag śmignął świecą w górę i wykręcił ciasną spiralę. Kiedy wyrównał pułap lotu, Ŝeby zaatakować z innej strony, zobaczył ciemne plamy. Uświadomił sobie, Ŝe to skutek nagłego przyspieszenia, i zwiększył o stopień skuteczność inercyjnego kompensatora. Wystrzelił do skoczka, który alarmująco szybko przelatywał obok niego, ale yuuzhański dovin basal jakby od niechcenia pochłonął energię jego strzału. Pilot ścigającego go skoczka nie miał jednak tyle szczęścia. Jego myśliwiec zetknął się z rufowym polem ochronnym szponostatku Jaga i zniknął w oślepiającej kuli ognia. Chissańska maszyna zakołysała się pod wpływem fali udarowej pobliskiej eksplozji. - Serdeczne dzięki, „Czwórko" - odezwał się Jag. - Zrobiłbyś to samo dla mnie - odparła Chissanka. - MoŜesz na to liczyć - obiecał młody pilot. Zazwyczaj nie pozwalał, Ŝeby jego podwładni wymieniali Ŝartobliwe uwagi podczas walki w przestworzach. Chissowie przyswajali dyscyplinę, zanim nauczyli się raczkować. Jag pamiętał jednak, Ŝe dowodzi eskadrą złoŜoną takŜe z pilotów Galaktycznego Sojuszu, nie tylko z Chissów. Jego zgoda na nieregulaminowe rozmowy pozwalała wszystkim na lepsze zgranie i sprawniejsze działanie. Liczyło się to szczególnie w najtrudniejszych sytuacjach... podobnych do tej w przestworzach Esfandii, kiedy liczba pilotów zmalała do trzech czwartych stanu, a eskadra toczyła walkę z przeciwnikiem przewyŜszającym ją pod kaŜdym względem. Przełączył komunikator na kanał wspólny. - Nie ryzykujcie niepotrzebnie - ostrzegł podwładnych. - Przede wszystkim mamy osłaniać „Selonię". JeŜeli nie liczyć „Sokoła”, tylko my stoimy między nią a „Kurhashanem". - Zrozumiałam, „Jedynko" - odezwał się „Trzeci", nadal ostrzeliwując yuuzhański odpowiednik kanonierki, wielokrotnie większy niŜ jego myśliwiec. - A przy okazji, gdzie się podział „Sokół"? Jag przeniósł spojrzenie na ekran monitora sensorów i zaczął szukać charakterystycznego dysku koreliańskiego frachtowca. Nigdzie go nie zobaczył, ale nie miał czasu długo się rozglądać, bo niespodziewanie Yuuzhanie wzmocnili obronę. W pewnej chwili uświadomił sobie, Ŝe toczy trzy pojedynki równocześnie. Usunął z głowy myśli o eskadrze, skrzywił się i skoncentrował na przetrwaniu. Chyba nic nie

Sean Williams, Shane Dix 69 cieszyło go do tego stopnia jak walka z godnym przeciwnikiem. Do tej pory yuuzhańska flota sprawiała wraŜenie zdezorganizowanej, jakby nieprzyjaciele nie wierzyli we własne siły. Jego podwładni stosunkowo łatwo zestrzeliwali jednego wroga po drugim, wyglądało jednak, Ŝe Yuuzhanie otrząsnęli się i zorientowali w sytuacji. Prawdopodobnie przewaga, jaką dawało zaskoczenie, została bezpowrotnie stracona. Wykonując uniki i strzelając, ilekroć przed dziobem jego szponostatku pojawiał się jakiś cel, Jag zwracał instynktownie uwagę na słabe strony nieprzyjaciół. JeŜeli Pellaeon rzeczywiście ścigał jakąś yuuzhańska flotę, mogły to być pozostałości tej samej, która zaatakowała Bastion i Borosk w przestworzach Szczątków Imperium. Jednocześnie strony, nie miało znaczenia, czy przyszło im się zmierzyć ze starym, czy nowym wrogiem, czy toczą walkę z kompletną, czy teŜ przetrzebioną flotą. Liczyło się tylko to, Ŝe Yuuzhan Vongowie ponoszą cięŜkie straty. JeŜeli Jag dowiedział się czegoś, obserwując poprzednie walki pilotów Galaktycznego Sojuszu, wkrótce liczba nieprzyjacielskich skoczków przypadających na kaŜdego yammoska powinna ulec istotnemu zmniejszeniu. Ilekroć piloci Sojuszu mogli, zawsze niemal instynktownie atakowali najwaŜniejsze cele. Wiedzieli, Ŝe jeśli zniszczą ośrodek wydający rozkazy, wkrótce potem mogą się spodziewać zwycięstwa. Gdziekolwiek jednak znajdował się ośrodek podczas tej bitwy, postanowił odpłacić przeciwnikom pięknym za nadobne. Piloci koralowych skoczków spadali na okręty przeciwników niczym strugi ulewnego deszczu. Wcześniej czy później powinni osiągnąć dzięki przewadze liczebnej to, czego nie potrafili dzięki taktyce. Piloci Galaktycznego Sojuszu, którzy byli bardziej wszechstronnie wyszkoleni i odnosili zwycięstwa podczas większości poprzednich pojedynków z Yuuzhan Vongami, z początku radzili sobie równie dobrze takŜe w przestworzach Esfandii. Im częściej jednak kaŜdy musiał toczyć walkę z dziesięcioma przeciwnikami naraz, tym bardziej Jag tracił wiarę w ostateczne zwycięstwo. Zwiększenie nacisku na rolę odgrywaną podczas tej bitwy przez yammoski zaowocowało jednak przynajmniej jedną korzyścią uboczną. Skupiając całą uwagę na walce w przestworzach Esfandii, Yuuzhan Vongowie przestali się interesować tym, co się dzieje w dole. W pewnej chwili Jag spojrzał na planetę i zauwaŜył, Ŝe nieprzyjaciele juŜ nie bombardują jej z orbity. Dopiero wtedy dostrzegł „Sokoła Millenium". Zapomniany przez wszystkich koreliański frachtowiec właśnie znikał w kłębach gęstej atmosfery. Jag miał niewiele czasu, Ŝeby się zastanowić, co zamierzają Han i Leia, bo kilka sekund później widok planety przesłoniła mu sylwetka „Kur-hashana", a w stronę jego szponostatku poleciały oślepiające kule energii. Młody pilot, by uniknąć trafienia, zmienił wektor lotu i wprawił myśliwiec w ruch wirowy. Nie wiem, co oni zamierzają, pomyślał, ale wcześniej czy później się tego dowiem.

Kiedy Ngaaluh zadomowiła się w nowych pomieszczeniach, Nom Anor, Shoonmi i Kunra wymknęli się cichaczem. śeby nikt nie zauwaŜył zniknięcia byłego

Spotkanie Po Latach

70 egzekutora i dwójki jego najbardziej zaufanych doradców, ich miejsca w świcie kapłanki zajęli trzej słuŜący Prorokowi Zhańbieni. Wyglądali wprawdzie inaczej, ale nie miało to Ŝadnego znaczenia. Mało kto zwracał uwagę na wygląd Zhańbionego. Głęboko pod kwaterą kapłanki znajdowały się piwnice, do których moŜna się było dostać tylko tajnym przejściem i po podaniu kilku haseł. Mroczne lochy przekształcono w taki sposób, Ŝeby przestały wyglądać jak zamieszkiwane przez niewiernych pudełka, a zaczęły przypominać twory organiczne. Nawet filozofia Jeedai nie zdołała nakłonić Yuuzhan Vongów do mieszkania w pozbawionych Ŝycia trumnach. Nom Anor zapoznał się z nowymi pomieszczeniami audiencyjnymi i uznał, Ŝe spełniają wszystkie wymagania. Wyglądały skromnie i bezpiecznie, a jedynym rzucającymi się w oczy elementami były podwyŜszenie i proste krzesło. Nom Anor nalegał na ich ustawienie, bo chciał, Ŝeby wszyscy wierni mogli go widzieć podczas kazań. Rola Proroka jako głosiciela herezji była kluczowa i musiał ją odgrywać jak najbardziej przekonująco. Tak przynajmniej powiedział Shoon-miemu. Starannie ukrywał przed wszystkimi, jak bardzo go cieszy sprawowanie jakiejkolwiek władzy. Zjadł posiłek, przyrządzony naprędce z surowego mięsa jastrzębio-nietoperza, i udał się do osobistej komnaty. Musiał się zastanowić nad metodami jeszcze skuteczniejszego głoszenia przesłania. Szerząca się pośród jego wyznawców herezja Jeedai ulegała ciągłym ewolucjom, co zmuszało go do nieustannego dokonywania poprawek... zwłaszcza Ŝe rycerze Jedi nadal się opierali wysiłkom Shimrry, który dąŜył do wyeliminowania ich z galaktyki. NajwaŜniejsze jednak było powstrzymywanie gorliwych wiernych przed zbyt pospiesznym działaniem, kiedy sytuacja toczyła się po ich myśli, a takŜe zachęcanie ich i wspieranie po ewentualnych niepowodzeniach. Nom Anor musiał takŜe zadbać o zachowywanie równowagi między wpływami róŜnych frakcji, które miewały sprzeczne interesy albo programy, a takŜe o dostosowanie potrzeb do moŜliwości. Pozostawiał za sobą wiernych, którzy odgrywali kluczową rolę we wcielaniu jego woli w Ŝycie. Niektórych wybierał Shoon-mi ze względu na fanatyczne oddanie Prorokowi, a innych Kunra z powodu ich prawości albo trzeźwości sądów. Jeszcze innych wyznaczał sam Nom Anor, ilekroć widział w nich gorącą chęć zrozumienia filozofii Jeedai. Traktował ich jak pomniejszych Proroków i bezpośrednich zastępców Yu'shaa, bo po prostu nie mógł przebywać we wszystkich miejscach naraz. Nie zdołałby załatwiać osobiście wszystkich spraw ani odpowiadać na setki pytań wiernych heretyków, których interesowało wszystko, co moŜe mieć jakikolwiek związek z nowym stylem Ŝycia. Chcieli wiedzieć, jakie są cele herezji oprócz wolności dla Zhańbionych? Czy jeŜeli Shimrra nie zgodzi się spełnić ich Ŝądań, celem herezji ma być takŜe obalenie go i pozbawienie stanowiska NajwyŜszego Lorda? Czy herezja Jeedai ma zastąpić Wielką Doktrynę jako zbiór prawd wskazujących przeznaczenie Yuuzhan Vongów? Jakie miejsce w nowej doktrynie zajmują starzy bogowie i system yuuzhańskich wierzeń? Nom Anor był znuŜony tyloma pytaniami, ale właśnie w nich kryła się jedyna szansa jego przetrwania, a moŜe takŜe wzmocnienia pozycji. Pogardliwie odtrącony przez Shimrrę, nie miał innego sposobu odzyskania władzy oprócz wykorzystania

Sean Williams, Shane Dix 71 dogmatów herezji Jeedai. Nie wierzył w nie, ale nie miało to absolutnie Ŝadnego znaczenia. Liczyło się tylko, Ŝe ślepo wierzyli w nie wyznawcy, których wiarę podsycali zastępcy Proroka. Były egzekutor nie miał pojęcia, czy starania Proroka przyniosą Zhańbionym upragnioną wolność... czy taki będzie skutek uboczny jego działalności. Wykorzystywał herezję jako okazję do wywarcia zemsty na wszystkich, których uwaŜał za nieprzyjaciół. Nie obchodziło go, czy będzie musiał się uciec do terroryzmu, politycznych mordów, kradzieŜy czy innych tego typu metod. Wyszkolono go do działalności dywersyjnej wymierzonej w niewiernych z tej galaktyki, ale równie łatwo mógł ją prowadzić przeciwko istotom własnej rasy. Czasami budził się w środku nocy i zastanawiał, co przyniesie przyszłość. Co czeka podstępnego, ale obdarzonego przenikliwym umysłem Noma Anora? Czy herezja Jeedai zdoła mu przywrócić honorowe miejsce w społeczności Yuuzhan Vongów, a przy okazji takŜe przyniesie wolność Zhańbionym? A moŜe do końca Ŝycia będzie się ukrywał za maską Proroka Yu'shaa, uwięziony pod szatami, które włoŜył, kiedy przeŜywał trudne chwile? Ngaaluh towarzyszyła mu, ilekroć mogła, i informowała go o wszystkim, co się dzieje na powierzchni Yuuzhan'tara. Kapłanka utrzymywała ciało w czystości i roztaczała woń kadzidła, ale była wyraźnie zmęczona zachowywaniem pozorów. - Do moich uszu doszły wieści z dworu Shimrry - powiedziała, z głębokim westchnieniem siadając na krześle naprzeciwko Noma Anora. - Arcykapłan Jakan zapewnił Jego Okrutną Dostojność, Ŝe upadek herezji jest juŜ bliski. - Więc albo jest przesadnie pewny siebie, albo po prostu głupi - odparł były egzekutor. Nie miał na twarzy okrywacza. Ngaaluh wiedziała, kim naprawdę jest rzekomy Prorok Yu'shaa, ale to w niczym nie umniejszało wiary, jaką w nim pokładała. Była święcie przekonana, Ŝe herezja mogła przekonać nawet takiego starego łajdaka jak Nom Anor. Kiwnęła głową. - To głupiec - podsumowała rzeczowo. - Herezja sięga zbyt głęboko, Ŝeby ją wykorzenić wyłącznie dzięki przechwałkom albo dobrym chęciom. Mimo to Jakan knuje przewrotne plany. Nom Anor uśmiechnął się, słysząc jej słowa. Bawiąc się coufee, odcinał cienkie plasterki z gałązki woskodrzewa i wkładał je do ust, jeden po drugim. - Jak tym razem planuje się mnie pozbyć? - zapytał. - Zaproponował, Ŝeby Shimrra wydał całkowity zakaz zapuszczania się na najniŜsze poziomy Yuuzhan'tara - odparła kapłanka. - Kiedy ewakuuje się stamtąd autoryzowany personel, chce wpuścić do tuneli stada dzikich spinerayów. Mistrzowie przemian mają zwiększyć ich ruchliwość, płodność i apetyt, Ŝeby rozmnaŜały się i zabijały. Jakan przewiduje, Ŝe w ciągu zaledwie kilku tygodni rozprawią się ze wszystkimi, którzy pozostaną w podziemiach. Rozbawiony naiwnością planu Nom Anor roześmiał się na całe gardło.

Spotkanie Po Latach

72 - A jak myśli, kto pozabija spineraye, kiedy juŜ wszystkich poŜrą? - zapytał. - Kto powstrzyma je przed przedostaniem się na wyŜsze poziomy? Gdyby Shimrra mu na to pozwolił, ten cymbał wylałby dziecko razem z kąpielą. - Inny plan przewiduje wpompowanie Ŝrącego gazu do tuneli i podziemi Yuuzhan'tara - podjęła Ngaaluh. - Shimrra odrzucił ten plan ze względu na to, Ŝe gaz mógłby nadwątlić fundamenty i cała konstrukcja zwaliłaby się nam na głowę. Były egzekutor znów się roześmiał. - Śmiem twierdzić, Ŝe mimo to znalazłyby się osoby, które uznałyby takie ryzyko za dopuszczalne - powiedział. Wsunął do ust następny plasterek woskodrzewa i pokiwał głową. - To dobrze, Ŝe są zdesperowani. Wynika stąd, Ŝe sprawiamy im spory kłopot. - Ja teŜ tak uwaŜam, Mistrzu - przyznała Yuuzhanka. - Potęga i słuszność naszych przekonań podkopują ich siły i zniechęcają do podejmowania działań przeciwko nam. Nasi nieprzyjaciele nie zdołają nas pokonać. - Ale to jeszcze nie oznacza, Ŝe nie będą próbowali - przypomniał Nom Anor. - To prawda, Mistrzu - zgodziła się Ngaaluh. - A ja nadal będę się starała przeszkadzać im, najlepiej jak umiem. Były egzekutor postanowił zmienić temat rozmowy na taki, który go najbardziej interesował. - Jak postępuje realizacja naszego planu? - zapytał. - Czy udało ci się pozyskać zaufanie i przeniknąć do najbliŜszego otoczenia intendenta Ash'etta? - Udało mi się, Mistrzu. - Kiedy kapłanka pokiwała głową, na jej kanciastej twarzy zatańczyły cienie. - Jest dokładnie taki, jakiego mi go opisywałeś, zachłanny i samolubny. Wypowiada frazesy ku czci starych bogów i przeklina Jeedai, ale jeŜeli mu się to na nic nie przydaje, nie wierzy ani w jednych, ani w drugich. Interesuje go tylko to, co przynosi jakąś korzyść. Interesuje go tylko to, co przynosi jakąś korzyść, powtórzył w myśli Nom Anor. Słowa były świetnie dobrane. Gdyby tylko kapłanka znała prawdę, mogłaby w ten sam sposób opisać charakter jego, Noma Anora. - Więc zgadzasz się, Ŝe musi zostać usunięty z drogi? - zapytał. Ngaaluh popatrzyła na niego. - JeŜeli zdołamy tego dokonać, jego miejsce powinien zająć ktoś wykazujący większe zrozumienie dla naszej sprawy - powiedziała. - Postaram się, Ŝeby do jego najbliŜszego otoczenia przeniknęli ci, których przygotowaliśmy do odegrania tej roli. Powinno to zagwarantować jego upadek. - Doskonale - pochwalił Nom Anor. Pokiwał aprobująco głową, ale w głębi serca poczuł uniesienie. Prefekt Ash'ett był jego dawnym rywalem. Ilekroć w grę wchodziła moŜliwość zdobycia większej władzy, bez skrupułów miaŜdŜył wokół siebie wszystkich, a wśród nich Noma Anora. Podobnie jak wielu rywali byłego egzekutora, Ash'ett sprawował na Yuuzhan'tarze bardzo duŜą władzę, którą zdobył po upadku imperium niewiernych. Stopniowo opanowywał kolejne obszary zniszczonej planety i cieszył się coraz większą sławą. Nom Anor uwaŜał, Ŝe to jemu powinna była przypaść władza znienawidzonego prefekta. JuŜ

Sean Williams, Shane Dix 73 dawno zamierzał się z nim rozprawić. Usunięcie Ash'etta niewątpliwie sprawi mu wielką radość. - Wyszukałem następnego niegodnego - powiedział. - Kiedy skończymy tutaj, przeniesiemy się do Gileng, gdzie niejaki Drosh Khalii juŜ zbyt długo tuczy się zyskami, jakie ciągnie z tej wojny. Ngaaluh znów pochyliła głowę. Kiedy ją uniosła, w jej oczach błysnęły Ŝółte ogniki pochodni ze świecących porostów. Nawet jeŜeli zniechęcała ją perspektywa określenia następnego celu przed wyeliminowaniem poprzedniego, nie powiedziała ani słowa. - Trudne dzieło rewolucji wymaga poświęceń - dodał były egzekutor. - Robimy duŜe postępy, Mistrzu - odezwała się nieobowiązująco Yuuzhanka. - Rzeczywiście - przyznał Nom Anor, ale zwalczył chęć zapytania, dokąd to ich zaprowadzi. - Chcesz oznajmić mi coś jeszcze? - Tak jest, Mistrzu. - Więc słucham - powiedział były egzekutor, podając kapłance plasterek woskodrzewa. Ngaaluh przyjęła dar, ale na razie nie włoŜyła go do ust. - Kiedy przebywałam na dworze Shimrry, udało mi się usłyszeć róŜne plotki, Mistrzu - wyjawiła. - To nic niezwykłego - odparł Nom Anor. - W kaŜdej sekundzie w galaktyce szerzą się miliardy plotek. - Ale w tych, które słyszałam, powtarza się nazwa Nieznanych Rejonów, jak nazywają Jeedai tę część galaktyki - oznajmiła kapłanka. - Podobno w tamte okolice wyruszyły wyprawy, które chyba nie mają związku z Chissami. Ich celem ma być coś zupełnie innego. - A mianowicie? - Nie jestem pewna, Mistrzu - przyznała Ngaaluh. - Oprócz tego, co juŜ ci powiedziałam, znam tylko kilka szczegółów. - Ach, te plotki - mruknął były egzekutor, zbywając wiadomość lekcewaŜącym gestem. - Czcza paplanina członków rządzących kast, którzy winą za swoją nieudolność usiłują obarczyć wszystkich oprócz siebie. Byłem tego świadkiem setki razy w przeszłości. - Ja takŜe, Mistrzu - przyznała Yuuzhanka. - Ale tym razem plotki się nasilają. Coś się święci. Nieprzyjaciele Shimrry zaczynają się niecierpliwić. - No cóŜ, jeŜeli tak, moŜe obrócimy ich zniecierpliwienie na swoją korzyść stwierdził Nom Anor. Wszystko, co odwracało uwagę Shimrry od heretyków, mogło się okazać dobrodziejstwem. W końcu Ngaaluh wsunęła plasterek woskodrzewa między wytatuowane wargi i kawałek odgryzła. - Dowiedziałam się z bardzo niezawodnego źródła, Ŝe niedawno wróciła z Nieznanych Rejonów pewna wyprawa - oznajmiła. - Ciągnęła się niezwykle długo, a po powrocie jej dowódca stwierdził ze zdumieniem, Ŝe wielu jego oficerów zostało zastąpionych.

Spotkanie Po Latach

74 Nic w tym dziwnego, pomyślał były egzekutor. Średnia długość Ŝycia wojowników malała tym szybciej, im wyŜej się wspinali po szczeblach hierarchii władzy. - Mów dalej - zachęcił, Ŝywiąc nadzieję, Ŝe jej opowiadanie stanie się wkrótce ciekawsze. - Dowódca, niejaki komandor Ekh'm Val, poprosił o audiencję samego NajwyŜszego Lorda - podjęła kapłanka. - Chełpił się, Ŝe odnalazł zagubioną planetę o nazwie Zonama Sekot. - Zonama Sekot? - zdziwił się Nom Anor. Zmarszczył brwi. - PrzecieŜ Ŝyjąca planeta to tylko legenda. - Nie tylko, jeŜeli ten Ekh'm Val mówił prawdę. - I co się stało po rozmowie z Shimrrą? - Nie wiem - przyznała Ngaaluh. Przysunęła krzesło bliŜej byłego egzekutora, a w jej oczach ponownie zalśniły Ŝółte błyski. - Nie udało mi się tego dowiedzieć, ale komandor Val chyba zniknął. - Doprawdy? - Nom Anor zaczął okazywać większe zainteresowanie. Nie wiedział, dlaczego Ngaaluh mu to mówi, ale jej opowieść pozwalała mu zapomnieć o innych sprawach. - MoŜe kłamał i poniósł zasłuŜoną karę? - MoŜe - zgodziła się z nim Yuuzhanka. - Plotki jednak nadal się szerzą. MoŜliwe, Ŝe kryje się w nich ziarno prawdy. - UwaŜasz, Ŝe to coś waŜnego? - Moje instynkty nakazują mi słuchać. Jeedai uczą, Ŝe powinniśmy ufać swoim instynktom. Nom Anor o mało nie przewrócił jedynym okiem. - Więc słuchaj, uwaŜnie słuchaj - rozkazał. - I zamelduj mi, jeŜeli się dowiesz czegoś istotnego. - Naturalnie, Mistrzu. Jestem twoją posłuszną wyznawczynią - wyrecytowała kapłanka. Wygładziła fałdy szaty i czekała, aŜ Nom Anor się odezwie. Byłemu egzekutorowi zrobiło się Ŝal kapłanki i postanowił jej podziękować. Rzucił jej komplement, jak Shimrra mógłby rzucić heretyka yargh'unowi do zjedzenia na śniadanie. - Spisujesz się doskonale, Ngaaluh - powiedział. - Twój talent do spiskowania jest godzien najwyŜszej pochwały. Kapłanka parsknęła. - Tylko tyle mogę zrobić, Ŝeby nie płakać z bezsilnej wściekłości z powodu gwałtów, jakie Shimrra zadaje prawdzie - powiedziała. - Wszyscy jesteśmy dumni z twojej gorliwości i wytrwałości. Yuuzhanka zaczęła obracać w sękatych palcach resztę plasterka woskodrzewa. - Czasami to naprawdę trudne i męczące - przyznała. - Powinnaś odpocząć - zaproponował Nom Anor. Ngaaluh rzeczywiście wyglądała na wyczerpaną, zarówno pod względem fizycznym, jak i duchowym. On takŜe czuł potrzebę odpoczynku. W podziemiach Yuuzhan'tara nie odróŜniało się dnia

Sean Williams, Shane Dix 75 od nocy, mimo to musiał być posłuszny biologicznym rytmom swojego organizmu. Wróć do swojej komnaty i prześpij się, zanim zauwaŜą twoje zniknięcie. Ngaaluh skinęła głową. Odsunęła krzesło i wstała z wysiłkiem. - Nasza sprawa posuwa się do przodu, Mistrzu - stwierdziła. - Mam nadzieję, Ŝe juŜ niedługo osiągniemy załoŜone cele. Nom Anor zachęcająco pokiwał głową. Starał się pokrywać zmęczenie pełnym troski uśmiechem. - Idź teraz, moja wierna przyjaciółko - powiedział. Kapłanka skłoniła się i wyszła z jego komnaty. Zaledwie rozpłynęła się w ciemności korytarza, Nom Anor usłyszał ciche pukanie do drzwi. CięŜko westchnął. - Tak? - mruknął nieobowiązująco. Spodziewał się, Ŝe to Kunra, który zamierza mu doradzić, jak najskuteczniej znaleźć zatrudnienie dla fałszywych heretyków. Stojący za drzwiami straŜnik otworzył drzwi i wpuścił Shoon-miego. Zhańbiony omiótł pomieszczenie podejrzliwym spojrzeniem. - Wybacz, Mistrzu, Ŝe odwiedzam cię o tak późnej porze - zaczął. Zirytowany Nom Anor niecierpliwie machnął ręką, jakby chciał uśmierzyć obawy doradcy. - O co chodzi? - zapytał. - Zastanawiałem się, czy nie potrzebujesz czegoś ode mnie, Mistrzu - usłyszał w odpowiedzi. - Nie sądzisz, Ŝe wezwałbym cię, gdybym sobie czegoś Ŝyczył? - burknął oschle były egzekutor. Shoon-mi skłonił się i przeszedł przez próg, ale stanął po przejściu zaledwie kroku. - Chodzi mi tylko o to, Ŝe nie zaŜądałeś, abym ci przyniósł popołudniowy posiłek - powiedział. - Sądziłem, Ŝe... - Nie byłem głodny, Shoon-mi. Po prostu nie chciało mi się jeść - uciął były egzekutor. - Miałem mnóstwo pracy. Zhańbiony jeszcze raz zgiął ciało w słuŜalczym ukłonie. - Wybacz mi, Mistrzu - odparł cicho. - Miałem na względzie tylko twoje samopoczucie. - Doceniam to - burknął Nom Anor. - Teraz jednak naprawdę muszę odpocząć. - Jak sobie Ŝyczysz, Mistrzu. - Shoon-mi skłonił się trzeci raz i ruszył do wyjścia, ale zanim przekroczył próg, odwrócił się, jakby o czymś sobie przypomniał. Pozwoliłem sobie zabrać twój okrywacz - powiedział. - Kazałem go odświeŜyć. - Mój okrywacz? - Nom Anor spojrzał na wyrastające obok łóŜka łodygi, na których go zwykle wieszał obok innych okrywaczy. Rzeczywiście, skóra i rysy twarzy Proroka zniknęły. - Bardzo dobrze - mruknął. - Zaczynał wyglądać nieszczególnie. Dziękuję, Ŝe o tym pomyślałeś. - Polecę, Ŝeby zwrócono ci go rano, Mistrzu - obiecał Zhańbiony. - Zanim nadejdzie pora pierwszej audiencji. Na myśl, Ŝe juŜ niedługo musi podjąć rutynowe działania, Nom Anor poczuł ogarniające go zmęczenie. KaŜda wyprawa na powierzchnię przypominała mu, jak

Spotkanie Po Latach

76 nisko upadł. To prawda, unosił się na grzbiecie spiętrzonej fali herezji, ale miał jeszcze do pokonania długą drogę, zanim będzie mógł się swobodnie poruszać w normalnym świecie. - Bardzo przepraszam, Mistrzu - odezwał się znów Shoon-mi. - Stoję tu i gadam, a ty powinieneś odpocząć. Jesteś pewien, Ŝe nie mogę ci w niczym pomóc, zanim udasz się na spoczynek? Były egzekutor pokręcił głową i niecierpliwym gestem odprawił doradcę do spraw religijnych. - Obiecuję, Ŝe wezwę cię, gdybym czegokolwiek potrzebował - powiedział. Zhańbiony skłonił się jeszcze raz i wyszedł, a drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem za jego plecami. Pragnąc uchronić się przed kolejnymi wizytami, Nom Anor podszedł do drzwi i zablokował je cięŜką sztabą. Wydało mu się, Ŝe z korytarza napływa szept rozmowy dwóch osób. Brzmiało to, jakby Shoon-mi i Kunra sprzeczali się albo tylko o czymś dyskutowali, ale były egzekutor nie miał dość energii, Ŝeby ich podsłuchiwać. Niech kłócą się ze sobą, pomyślał. Przynajmniej mają jakieś zajęcie. Układając się na łóŜku, mógłby przysiąc, Ŝe słyszy chór trzeszczących ścięgien. Wyczerpany szybko zasnął. Przyśnił mu się Yuuzhanin o twarzy tak okropnie zniekształconej i pokrytej bliznami, jakiej Nom Anor jeszcze nigdy nie widział. Nieznajomy został obdarty ze skóry, posypany solą i porzucony, Ŝeby rany się jątrzyły. Nos wyglądał jak otwarta rana, a usta przypominały rozszarpaną i pozbawioną warg krwawą miazgę. Z takim wyglądem nie licowały dwa czerwone implanty mqaaq'it, spoglądające na niego z miejsc, w których powinny się znajdować oczy. Nadawały krwawej masce wygląd osoby obdarzonej wielką władzą. Nie odrywając spojrzenia od Noma Anora, obdarty ze skóry Yuuzhanin nagle prychnął... i były egzekutor się obudził. Miał świadomość, Ŝe oglądana we śnie twarz jest wierną kopią jego twarzy, ale oczy naleŜały do Shimrry. Wzdrygnął się na wąskim łóŜku i otulił szczelniej prześcieradłem. LeŜał jakiś czas, ale nie mógł zasnąć. Kręcił się i obracał z boku na bok, aŜ na powierzchni Yuuzhan'tara nastał świt. Nadszedł czas powrotu do obowiązków. - Prawie na miejscu - odezwał się Han, jeszcze głębiej nurkując „Sokołem" w pełną turbulencji, gęstą jak zupa atmosferę Esfandii. Pokonując dodatkowy opór, frachtowiec zadygotał. Przelatywał przez gęste, lodowate gazy z wdziękiem ronta. Leia chwyciła za drgające podłokietniki, Ŝeby nie spaść na pokład. Cały czas zaciskała kciuki... w myśli. Siedząc w fotelu drugiego pilota, robiła, co mogła, Ŝeby pomagać męŜowi w „rozchlapywaniu atmosfery", jak Han nazywał lądowanie. JeŜeli nie liczyć gazowego giganta, jeszcze nigdy się nie spotkała z tak gęstą mieszaniną lodowatych gazów. Oprócz gorących miejsc po eksplozjach yuuzhanskich min, sytuację pasaŜerów frachtowca utrudniało wypromieniowywane przez „Sokoła" ciepło. Kiedy opadali jak kamień ku powierzchni, lodowato zimne powietrze eksplodowało wokół nich na dziesiątki mniej lub bardziej widowiskowych sposobów. KsięŜniczka wątpiła, zęby w ciągu ostatnich tysiącleci Esfandia otrzymała podobny zastrzyk energii.

77

Sean Williams, Shane Dix

- Prawie na miejscu - powtórzył Han, który nie przestawał mamrotać litanii uspokajających zachęt. Leia podejrzewała, Ŝe prowadzi rozmowę ze statkiem, a nie z jego pasaŜerami. Prześliznęli się obok armady Yuuzhan Vongów dosyć łatwo. Jak Han się spodziewał, w zamęcie bitwy nikt nie zwrócił uwagi na samotny, podobny do zestrzelonego wraku, pokiereszowany stary frachtowiec. Później zaś chodziło juŜ tylko o to, Ŝeby bez dokonywania zbyt wielu zmian kursu po prostu się rozpłynąć w najwyŜszych warstwach gęstej atmosfery. - To stanowczo jeden z twoich najbardziej zwariowanych pomysłów - odezwał się siedzący za nimi Droma, który na wszelki wypadek kurczowo trzymał się oparć obu ich foteli. - JeŜeli to w ogóle moŜliwe, od czasu naszego rozstania stałeś się jeszcze bardziej lekkomyślny. - Wyciągam nas z tego, no nie? - burknął Han, nie odrywając spojrzenia od pulpitu kontrolnej konsolety. - Na razie tak - przyznał Droma, wskazując dziobowy iluminator. - Ale w tej mętnej zupie nietrudno się zgubić. - Cały czas odbieramy sygnały radaru, odbite od powierzchni planety przypomniał rzeczowo Solo. - Nie ma ryzyka, Ŝebyśmy zderzyli się z górą czy z jakąkolwiek inną przeszkodą. - Więc musimy tylko znaleźć tę stację, tak? Dobrze cię rozumiem? Han z pewnością wyczuł sarkazm w głosie Ryna, bo odwrócił głowę i spojrzał na niego. - Ta-a, coś w tym rodzaju - przyznał ponuro. - Zanim ktoś zobaczy „Sokoła" na ekranach skanerów i zrzuci na nas bombę dokończył Droma. - I zanim sami doprowadzimy ich do tej stacji - dodała Leia, podąŜając za tokiem myśli niecodziennego pasaŜera. Wiedziała, Ŝe w lodowatej atmosferze planety gorące gazy wylotowe z dysz silników „Sokoła" będą płonęły wyraźnie niczym eksplozja supernowej. Han parsknął krótko, jakby nie uznawał zasadności ich zastrzeŜeń. - Posłuchajcie, po drodze musimy tylko wystrzelić kilka rakiet udarowych powiedział. - Ich eksplozje wprowadzą w błąd wszystkich, którzy mogliby obserwować nas z orbity na ekranach monitorów swoich skanerów. Nie zapominajcie takŜe, Ŝe miny Vongów narobiły tu, w dole, niezłego zamieszania. Gorące powietrze się unosi, co jeszcze bardziej miesza atmosferę. JeŜeli uda się nam dotrzeć wystarczająco blisko powierzchni, górne warstwy atmosfery z powodzeniem nas ukryją. - Jesteś tego pewien? - zapytał sceptycznym tonem Droma. - Zaryzykowałbym swoje Ŝycie. - A przy okazji i moje. - Ryn Ŝałośnie zakwilił. - I właśnie w tym cały problem. - Hej, zaufajcie mi, dobrze? - zniecierpliwił się Solo. Umilkł na kilka sekund i obserwował, jak frachtowiec pogrąŜa się w gęstej zupie. - Wiem, co robię - zapewnił w końcu.

Spotkanie Po Latach

78 Leia słyszała te słowa z ust męŜa zbyt często, więc na wszelki wypadek jeszcze mocniej chwyciła podłokietniki fotela. Na ogół Han rzeczywiście wiedział, co robi, ale tym razem lot na oślep był wyjątkowo niebezpieczny. - No dobrze - mruknął wreszcie Han. - Jak wam się wydaje, od jakiego miejsca powinniśmy rozpocząć poszukiwania? Leia spojrzała przez dziobowy iluminator, ale zobaczyła tylko skłębione ciemne chmury. Zerknęła na monitor skanera wyposaŜonego we wzmacniacz niewielkich światłości, ale na ekranie kłębiła się tylko pomarańczowa mgła. Przeniosła spojrzenie na radarową mapę, którą Han sporządził podczas pospiesznego okrąŜenia planety, zanim zanurkował w warstwy atmosfery. Sugerowała, Ŝe miejsce, nad którym przelatują, to coś w rodzaju ogromnego wyschniętego zbiornika wody, ale na powierzchni Esfandii woda nie istniała. Jedyna woda, jaka mogła się tam znajdować, płynęła z kranów przekaźnikowej bazy. Pokryta warstwą lodu powierzchnia była zabójcza dla wszelkiego Ŝycia i gdyby w kadłubie „Sokoła" pojawiła się dziura albo szczelina, zginęliby wszyscy, gdy ty1ko... Leia podskoczyła, kiedy z ciemności coś się wyłoniło. Na ekranie czułego skanera wyglądało to jak jaskrawopomarańczowy kłąb albo ogromny, półprzezroczysty wiotki kwiat. Zanim jednak zorientowała się, przez co przelecieli, dziwne zjawisko się rozpłynęło. - Co to było? - zapytał Droma. Sprawiał wraŜenie nie mniej zdumionego niŜ Leia. - Nie mam pojęcia i nie zamierzam zawracać, Ŝeby się tego dowiedzieć - burknął Solo. Arbitralnie naniósł siatkę współrzędnych na pozbawioną śladów Ŝycia powierzchnię planety i wprowadził współrzędne do pamięci nawigacyjnego komputera. - Na wschód od nas znajduje się kilka głębokich kanałów - podjął po chwili. Zmniejszam prędkość i wysokość, Ŝeby się im przyjrzeć z bliska. Leio, kiedy się znajdziemy nad krawędzią pierwszego, wystrzel rakietę udarową, Ŝeby zatrzeć ślady naszego przelotu, dobrze? - Ile takich rakiet jeszcze nam zostało? - zaniepokoił się Droma. - Odnalezienie tej stacji moŜe nam zająć całą wieczność. Han wzruszył ramionami. - To mała planeta - odparł wymijająco. - Wcale nie taka mała - sprzeciwił się Ryn. - Nie zapominaj, Ŝe wszystko, co umoŜliwi nam znalezienie tej stacji, ułatwi takŜe Yuuzhan Vongom wypatrzenie „Sokoła". - Więc lepiej się pospieszmy, co ty na to? - zaproponował Solo. Zadarł dziób frachtowca, Ŝeby „Sokół" przeleciał nad najbliŜszym wzgórzem, ale potem wyrównał pułap lotu i spojrzał na Ŝonę. - Czy jesteś gotowa z tą rakietą, kochanie? - zapytał. Leia była gotowa. Spojrzała na radarową mapę i zauwaŜyła, Ŝe zbliŜają się do stromego urwiska. Wzięła na cel pomarańczową pustkę za rufą statku, nastawiła zapalnik na kilkunastosekundową zwłokę i wystrzeliła, kiedy „Sokół" zanurkował, Ŝeby pogrąŜyć się jeszcze głębiej w lodowatej atmosferze. Pocisk natychmiast zniknął za rufą, ale zostawił biegnący łagodnym łukiem donikąd ślad w postaci kłębu ciepłych gazów.

79

Sean Williams, Shane Dix

Han zanurkował w głąb kanionu tak blisko urwiska, jak to było moŜliwe. KsięŜniczka zauwaŜyła, Ŝe przelecieli obok następnych dwóch dziwnych pomarańczowych kłębów gęstej mgły w kształcie ogromnych kwiatów. Zastanawiała się jakiś czas, czy to bąble rozgrzanych gazów, skupiska kryształów, czy teŜ moŜe cielska miejscowych odpowiedników ameb. Czymkolwiek były, sprawiały wraŜenie niezmiernie wiotkich, ale kiedy „Sokół" przeleciał obok nich, księŜniczka nie zobaczyła za rufą niczego oprócz kłębów mgły, a i one szybko zniknęły, rozproszone przez gorące gazy wylotowe z dysz silników frachtowca. Dno kanionu pojawiło się zaskakująco szybko. W jednym ułamku sekundy „Sokół" nurkował prawie pionowo, a w następnym, chociaŜ widok przed dziobowym iluminatorem nie uległ zmianie, Han ponownie wyrównał pułap lotu. - Wyłączam główny napęd - oznajmił niepotrzebnie głośno, bo w sterowni panowała niemal idealna cisza. - Zostawiam tylko repulsory. „Sokół" leciał dalej nad dnem kanionu. Leia nie odrywała spojrzenia od ekranu monitora sensorów, ale nie zauwaŜyła niczego ciekawego. Dno wydawało się jej jeszcze ciemniejsze i pozbawione wszelkich śladów Ŝycia. Temperatura na zewnątrz trochę wzrosła, ale cały czas pozostawała bardzo niska. Powierzchnia Esfandii była dziwnym, niegościnnym miejscem, do którego nie docierało nigdy światło gwiazd. Twardy grunt mógł być zamarzniętym dwutlenkiem węgla. Wyrastały z niego dziwne twory, które sprawiały wraŜenie tak łamliwych, jakby miały się rozsypać na kawałki, gdyby padł na nie choćby jeden promień słońca. - Czy któryś z was coś widzi? - zapytała księŜniczka. Han demonstracyjnie osłonił dłonią oczy i udał, Ŝe spogląda przez dziobowy iluminator. Zamrugał, jakby to mogło mu pomóc przeniknąć ciemności na zewnątrz frachtowca. - Nic a nic - odparł cicho Ryn. - A przy okazji, jak duŜa jest ta baza? - Ma jakieś pięćdziesiąt metrów średnicy, jeŜeli nie liczyć łap - odparła Leia. - Więc gdyby tu była, na pewno odróŜniałaby się od otoczenia - stwierdził Droma. - MoŜe byśmy jej nie zauwaŜyli, ale z pewnością usłyszelibyśmy odbijający się od jej kadłuba sygnał radaru. Leia kiwnęła głową. - Nawet gdyby się ukryła pod powierzchnią, zauwaŜylibyśmy ją z tak bliska. - Więc chyba jej tu nie ma. - Han polecił, Ŝeby na ekranie monitora skanerów pojawił się sąsiedni fragment radarowej mapy. - A przynajmniej nie w tym kanionie. Wskazał o wiele większy wąwóz na południe od ich bieŜącej pozycji. - Proponuję, Ŝebyśmy wylecieli nad powierzchnię i rozpoczęli poszukiwania w tamtym kanionie... chyba Ŝe ktoś ma lepszy pomysł. Leia poczuła, Ŝe ogarnia ją zniechęcenie. Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić liczby moŜliwych kryjówek na powierzchni Esfandii, w których mogłaby się schować konstrukcja w rodzaju bazy przekaźnikowej. Prawdopodobnie powierzchnię planety przecinały setki kanionów i setki tysięcy mniejszych pęknięć albo szczelin, do których mogłaby się wśliznąć. Bezskuteczne poszukiwania mogły się ciągnąć miesiącami.

Spotkanie Po Latach

80 - MoŜe będziemy mieli szczęście - powiedziała, jakby chciała przekonać bardziej siebie niŜ kogokolwiek innego. - Zaczekajcie - odezwał się nagle Droma. Leia odwróciła się, spojrzała na niego. Ryn przekrzywił głowę, jakby się wsłuchiwał w napływające z daleka słabe dźwięki. Wydaje mi się, Ŝe coś słyszę... - Co takiego? - zniecierpliwiła się księŜniczka. - Czy prowadzimy nasłuch na częstotliwościach komunikatora? - W pełnym zakresie - odparł Han. - Dlaczego pytasz? - Zwiększ wzmocnienie i posłuchaj - polecił Ryn. Kiedy Han spełnił jego Ŝyczenie, w sterowni rozległ się cichy świst. Z początku Leia pomyślała, Ŝe to szum zakłóceń, ale po jakimś czasie wyraźnie usłyszała, Ŝe dźwięki są oddzielone odcinkami ciszy, jakby... - To brzmi jak cyfrowa transmisja - odezwał się Han, zupełnie jakby czytał w myślach Ŝony. - Czy moŜliwe, Ŝe to baza? - zapytała zafascynowana Leia. - Nie jestem pewien - odparł Han. - Nie mogę namierzyć źródła tych sygnałów. Brzmią, jakby napływały z wielu miejsc równocześnie. Musimy odbierać echo odbite od ścian kanionów. - Więc uwaŜasz, Ŝe to naprawdę sygnał? - zapytał Droma. KsięŜniczka przysłuchiwała się jeszcze kilka sekund, a w końcu wzruszyła ramionami. - Nie rozpoznaję protokołu transmisji - oznajmiła. - A ty, Hanie? Jej mąŜ pokręcił głową. - Dla mnie to brzmi jak kubaski - powiedział. - Gdzie się podziewa Złota Sztaba? MoŜe umiałby to przetłumaczyć? - Wyłączył się na czas tej podróŜy - przypomniał Droma. Przeniósł spojrzenie na Leię. - Siedzi w głównej świetlicy z twoimi ochroniarzami rasy Noghri. Nie są wielkimi gadułami, nie uwaŜasz? - No cóŜ, rusz tyłek i przestań paplać - burknął Solo. - Zrób coś poŜytecznego i go obudź. I pamiętaj, nie musisz robić tego bardzo delikatnie. Threepio powinien wiedzieć, Ŝe nie moŜe drzemać w takich chwilach. Wręcz przeciwnie, pomyślała Leia. Android wiedział aŜ za dobrze, jakie kłopoty mogą ich czekać po wyskoczeniu w okolicy Esfandii. Zawsze dotąd tak się działo, więc księŜniczka nie mogła go winić, Ŝe od czasu do czasu się wyłącza. Odwróciła się do męŜa. - Naprawdę uwaŜasz, Ŝe gra jest warta świeczki? - zapytała. - Nie zaszkodzi spróbować - odparł Solo. - Ci na górze mają na głowie inne sprawy, i to moŜe być nasza jedyna szansa. MoŜe choć ten jeden raz dopisze nam szczęście, a jeśli sygnały pochodzą ze stacji... Urwał, kiedy ktoś poklepał go po ramieniu. Droma pochylił się w wolnej przestrzeni między nim a Leią, Ŝeby wskazać na ekran monitora sensorów. - Sądzę, Ŝe powinieneś to zobaczyć - powiedział i cicho zagwizdał.

81

Sean Williams, Shane Dix

Na ekranie mrugały iskierki jednostek toczących bitwą w przestworzach Esfandii, a raczej w ich fragmencie, na który były skierowane sensory „Sokoła". Od rojowiska okrętów oddalały się dwie eskadry koralowych skoczków. Obie miały kształt klina i kierowały się w róŜne strony. Piloci myśliwców Imperium starali się przechwycić jedną eskadrę, ale nie przeszkodzili jej w osiągnięciu górnych warstw atmosfery. Po chwili śladem pierwszej podąŜyła druga eskadra. Kilka minut później obie grupy koralowych skoczków rozpłynęły się we mgle i zniknęły z ekranu monitora sensorów. - Wygląda na to, Ŝe mamy towarzystwo - mruknął Solo. Leia nie wyglądała na zaskoczoną. - Wcześniej czy później Yuuzhanie musieli się uciec do tego samego sposobu co my - powiedziała. - Dlaczego nasze zadanie nie moŜe być nigdy proste, Leio? - zapytał Han tonem udręki. - Byłoby miło, gdyby chociaŜ raz sprawy potoczyły się po naszej myśli. KsięŜniczka się uśmiechnęła. - Nawet gdyby się potoczyły, na pewno stałbyś się jeszcze bardziej podejrzliwy, kochanie - powiedziała. Wszystko, co Sabę otaczało, tętniło niewiarygodnie bujnym Ŝyciem. Napełniając płuca powietrzem, Barabelka czuła za kaŜdym razem, Ŝe siły witalne planety wnikają do jej krwi i oŜywiają kaŜdą komórkę ciała. W otaczającym ją tampasi nieustannie kończyło się jedno Ŝycie, a zaczynało inne. Nad jej głową przelatywały mieniące się wszystkimi barwami tęczy owady, które zbierały pyłek z ogromnych kwiatów. Od czasu do czasu z kryjówek pod grubymi liśćmi wyłaniały się smukłe sześcionogie stworzenia. Wyciągały nienaturalnie długie lepkie języki i chwytały owady. Stworzeniami z kolei Ŝywiły się półprzezroczyste długopióre ptaki, które pojawiały się i znikały między bora niczym róŜnobarwne błyski. Ilekroć pomyślnie kończyły polowanie, zawsze po całym tampasi niosły się ich triumfalne trele. Oddychając pełną piersią, Saba nie mogła wyjść z podziwu. Chciałaby pochłonąć cały ten świat i zespolić się z nim w całość. Idąca obok niej Soron Hegerty opowiadała o istotach podobnych do jaszczurów zwanych Ssitherami, które badała przed wieloma laty, ale Barabelka nie zwracała uwagi na jej słowa. Ocknęła się z pełnego czci uwielbienia dopiero, kiedy wszystkich ogarnęła niezwykła ciemność. Spodziewając się, Ŝe zobaczy przelatujący nad głową kolejny powiewny statek spojrzała w górę, ale wyjaśnienia niezwykłego zjawiska musiała szukać gdzie indziej. Ciemność była zbyt głęboka... jakby nagle nastał zmierzch. - Co to? - zapytała. Pozostali, nie mniej zaniepokojeni niŜ ona, równieŜ zadarli głowy i skierowali spojrzenia w niebo. - To Mobus - wyjaśniła Hegerty. - Znaleźliśmy się w jego cieniu. Saba zrozumiała. Nie musiała widzieć gazowego giganta na niebie, aby wiedzieć, Ŝe kiedy Zonama Sekot krąŜyła po orbicie wokół Mobusa, od czasu do czasu słońce kryło się za jego tarczą. śyjące na powierzchni planety zwierzęta i owady nie potrafiły jednak odróŜnić zachodów słońca od zaćmienia.

Spotkanie Po Latach

82 - Nazywamy go Sanktuarium - odezwał się Rowel i skierował na Luke'a Skywalkera złocisto-czarne oczy. Wyglądały, jakby świeciły w nienaturalnym półmroku. Saba kiwnęła głową. Dobrze rozumiała obawy Ferroan. Mieszkańcy Zonamy Sekot długo i usilnie starali się znaleźć miejsce, w którym wszyscy czuliby się bezpieczni. W końcu znaleźli, ale mimo to znów zostali zaatakowani. Wiedziała, co czują. Trochę przygnębieni nienaturalną ciemnością i świadomi, Ŝe wokół nich zapadła cisza, szli dalej przez tampasi. Mimo posępnego półmroku ich wędrówki nic jednak nie zakłóciło. Na dolnych gałęziach olbrzymich bora pojawiły się miliony mrugających punkcików światła wypromieniowywanego przez gnieŜdŜące się tam owady. Zielonkawa bioluminescencja oświetliła powierzchnię gruntu słabym rozproszonym blaskiem, który jednak pozwalał widzieć, dokąd idą. Na czas zaćmienia aktywne w ciągu dnia insekty pochowały się do kryjówek, a zamiast nich obudziły się inne, nawykłe do Ŝycia w nocy. Kiedy wokół niej oŜywił się zupełnie inny ekosystem, Saba wstrzymała oddech. Słońce ponownie ukazało się na niebie dopiero jakąś godzinę później, kiedy uczestnicy wędrówki docierali do osady Ferroan. Zewsząd rozległy się znajome odgłosy Ŝycia dziennych zwierząt i ptaków. Saba uświadomiła sobie z niejakim smutkiem, Ŝe dotarli do kresu podróŜy przez tampasi. Kiedy wchodzili do wioski, Jacen zagadnął ferroańskiego przewodnika. - Trudno to sobie wyobrazić, Ŝeby bora mogły osiągnąć taką wysokość w ciągu krótkiego czasu - powiedział. - Tam, skąd pochodzę, podobne drzewa musiałyby rosnąć tysiąclecia, Ŝeby stać się tak ogromne. Rowel spojrzał na niego i zmarszczył brwi, jakby nie miał pojęcia, o co chodzi. - Dlaczego twój ekosystem miałby potrzebować tyle lat na ujawnienie swoich skarbów? - zapytał. - Jaki sens miałoby ukrywanie tego przed mieszkańcami planety, jeŜeli to oznacza, Ŝe większość nigdy nie będzie miała okazji podziwiania jego piękna? Młody Solo uśmiechnął się, a Saba cicho syknęła. Rowel najwyraźniej uwaŜał, Ŝe wszystkie planety są myślącymi, Ŝywymi tworami, nie tylko miejscami do zamieszkania. To, co większość istot uwaŜała za normalne, mogło mu się wydawać dziwne i niezwykłe. Darak poprowadziła ich do kręgu brązowych chat, skupionych wokół bora rosnących pośrodku ogromnej polany. KaŜda chata, wyglądająca jak wielki grzyb, miała wyrastającą na wysokość pierwszego piętra centralną kolumnę i dach, który opadał do samej powierzchni gruntu niczym czasza spadochronu. Ściany sprawiały wraŜenie szorstkich i elastycznych jak guma, a otwory drzwiowe i okna były zaokrąglone, jakby nie zostały wycięte, ale wyhodowane. Wyhodowane? - pomyślała Barabelka z obawą. Od tak dawna miała do czynienia z organiczną technologią Yuuzhan Vongów, Ŝe jej podejrzenia wzbudzało prawie wszystko, co opierało się na podobnej zasadzie. Darak powiodła ich do największej chaty i gestem zachęciła, Ŝeby weszli do środka.

83

Sean Williams, Shane Dix

- Spotkamy się za godzinę - oznajmiła. - O zachodzie słońca. Nie mówiąc nic więcej, Ferroanie odwrócili się i odeszli. Zostawili przybyszów, Ŝeby się rozgościli. Na parterze znaleźli maty do siedzenia, rozłoŜone pozornie bezładnie, ale z dbałością o harmonię, a takŜe kilka stolików z pucharami i misami pełnymi smakołyków. Z centralnego pnia wyrastało pierwsze piętro, na które moŜna było się dostać po spiralnie kręconych schodach. - Fascynujące - odezwała się Hegerty, wyraźnie zachwycona architekturą wnętrza. Saba usłyszała burczenie w Ŝołądku. Podeszła do jednego ze stolików i zagłębiła szponiastą dłoń w misie pełnej białawego ciasta. Zanim skosztowała, przezornie powąchała rękę. - No i co? - zapytała Danni, stając u jej boku. - Co wyczuwasz? - Z pewnością nie jest zatrute - odparła Barabelka. - Gdyby chcieli wyrządzić nam krzywdę, mieli po temu juz wcześniej wiele okazji - zauwaŜyła Mistrzyni Jedi. - Mara ma rację - stwierdził Luke. - Gdyby zamierzali nas zabić, mogli to zrobić, kiedy spaliśmy na pokładzie „Cienia Jade”. Danni sięgnęła do innej misy, wypełnionej po brzegi zielonymi kulkami podobnymi do orzechów. Spróbowała jednej i zdumiona niezwykłym smakiem uśmiechnęła się, spojrzała na innych i pokiwała głową. - Dobre - powiedziała i zaczęła kosztować innych potraw. Podeszli do stolika wszyscy oprócz Luke'a, który wyglądał przez okno. - Wszystko wskazuje, Ŝe wiele się zmieniło, odkąd ostatnio była tu Vergere odezwał się w pewnej chwili. - Musimy zachować daleko idącą ostroŜność. Proponuję, Ŝebyśmy wykorzystali czas i przygotowali się na spotkanie z Ferroanami. Saba zgadzała się z nim, ale trudno jej było zachowywać podobny spokój, jaki okazywał Mistrz Jedi. Znajdowali się na powierzchni Zonamy Sekot! Jak mogłaby o tym zapomnieć? Jak mogłaby to ignorować? Czuła, Ŝe otacza ją Ŝyjący świat. Niepojęte myśli omywały ją niczym prądy oceanu. W końcu dotarli do celu, który kazała im odnaleźć Vergere. Planeta mogła odegrać kluczową rolę i pomóc im zakończyć wojnę z Yuuzhanami. Niepokoiło ją jednak, Ŝe Ŝyjącą planetę odnaleźli takŜe wrogowie. To nie wróŜyło najlepiej powodzeniu wyprawy. Wysłannicy Galaktycznego Sojuszu osiągnęli cel, ale zamiast odczuć ulgę, natknęli się na nowy problem. Dobrze chociaŜ, Ŝe nie zostali uwięzieni. Drzwi chaty stały otworem, a wejścia nie pilnowali straŜnicy. To nie zgadzało się z nieufnością okazywaną przez Ferroan od czasu lądowania nieproszonych gości. Ale moŜe tubylcy nie musieli się obawiać o swoje bezpieczeństwo na powierzchni planety, która sama troszczyła się o wszystko i wszystkich... Jacen miał właśnie skosztować jakiejś potrawy, kiedy zauwaŜył w drzwiach chaty zaglądające ciekawie do środka ferroańskie dzieci. Gdy się zorientowały, Ŝe je widzi, zachichotały i zniknęły. - Miło wiedzieć, Ŝe nie wszyscy tubylcy są do nas wrogo nastawieni - odezwała się stojąca za jego plecami Mara.

Spotkanie Po Latach

84 Młody Solo zamierzał przyznać jej rację, ale z gardła Saby wydarło się pełne zakłopotania, głuche warknięcie. Barabelka stała przy ścianie i wyglądała przez jedno z okien. - Co się stało, Sabo? - zaniepokoiła się Mara. Obca istota pokręciła niepewnie głową. - Ona wyczuwa Sekot nie tylko na powierzchni planety, lecz takŜe pod powierzchnią. - Ja takŜe się nad tym zastanawiałem - przyznał Jacen. - Wyczuwam, Ŝe Ŝycie tętni nie tylko wokół nas, ale równieŜ nad nami i pod nami. - Chcesz powiedzieć, Ŝe w podziemnych pieczarach? - zainteresowała się Mara. Młody Solo pokręcił głową. - W samych skałach - powiedział. - To nie jest takie zwariowane, jak mogłoby się wydawać - odezwała się Danni z ustami pełnymi nieznanych jagód. - Niektóre gatunki bakterii mogą Ŝyć głęboko, nawet wiele kilometrów pod powierzchnią gruntu. JeŜeli Sekot powstała z pokrywającej planetę biologicznej matrycy, wydaje się rozsądne, Ŝe pewien wkład wnosi takŜe Ŝycie w głębi. - To mogłoby wyjaśniać działanie planetarnych systemów obronnych, które widzieliśmy w akcji - stwierdził Jacen. - W jaki sposób? - zapytała Hegerty. - No cóŜ, Vergere wspominała o biologicznych fabrykach, w których powstają gwiezdne statki i nie tylko - przypomniał młody Solo. - Wszystko wskazuje, Ŝe jeszcze zanim Sekot stała się świadomym bytem, znalazła sposoby wykorzystania technologii, którą Ferroanie sprowadzili ze sobą, kiedy ją skolonizowali. Od tamtej pory posunęła się jeszcze dalej. JeŜeli Ŝycie objęło zasięgiem skorupę, a nawet sięgnęło jeszcze głębiej, Sekot mogła się nauczyć manipulowania nim na niewyobraŜalną skalę. - Chcesz powiedzieć, Ŝe mogła skonstruować kilka gigantycznych jednostek napędu nadświetlnego? - zdziwiła się Hegerty. - To teŜ - przyznał Jacen - ale takŜe mogła się nauczyć, jak zapobiegać pękaniu skorupy podczas długich skoków, a nawet jak zaginać linie sił planetarnego pola magnetycznego. Wskakiwanie do róŜnych gwiezdnych systemów i wyskakiwanie z nich musiało być dla mej bardzo stresujące. Gdyby nie miała czegoś, co chroniłoby ją przed wpływem silnego promieniowania i raptownych skoków siły przyciągania, jej powierzchnia mogłaby się stać całkowicie jałowa. - Najbardziej interesuje mnie, skąd właściwie Sekot przyleciała - odezwała się Mara. - JeŜeli Ŝycie na taką skalę mogło się rozwinąć w naturalny sposób, dlaczego nie kaŜda planeta moŜe prowadzić z nami inteligentne rozmowy? Okazało się, Ŝe nikt nie zna prostej odpowiedzi na to pytanie. - MoŜe to w samych Ferroanach jest coś szczególnego - zasugerowała Hegerty. - Nie wyczuwam w nich niczego specjalnie odmiennego - stwierdził Luke. Otworzył szerzej oczy i na chwile, zatrzymał spojrzenie na twarzy kaŜdej pozostałej osoby. - Są w naturalny sposób dostrojeni do otaczających ich form Ŝycia, ale nie Ŝyją z

Sean Williams, Shane Dix 85 nimi w symbiozie, a coś takiego mogłoby się przydarzyć kaŜdemu, kto urodziłby się i wychowywał w środowisku równie silnym Mocą, jak środowisko Zonamy Sekot. - MoŜe w grę wchodzi coś w rodzaju przypadkowej mutacji - oznajmiła Danni. JeŜeli szanse jej zaistnienia są niewyobraŜalnie nikłe, moŜe właśnie dlatego podobne zjawisko wystąpiło tylko raz w całej galaktyce. Luke pokiwał z namysłem głową. - To moŜliwe - przyznał, ale nie wyglądał na całkiem przekonanego. - Jestem pewien, Ŝe pani Magister mogłaby powiedzieć nam o tym coś więcej. Jacen teŜ miał taką nadzieję. W przypadku Zonamy Sekot było zbyt wiele nieznanych czynników i pytań bez odpowiedzi, Ŝeby mu się to podobało. - Wygląda na to, Ŝe zaskarbiłeś sobie czyjąś przyjaźń - szepnęła Mara, zbliŜywszy usta do jego ucha. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zdziwił się młody Solo. Mistrzyni Jedi wskazała ruchem głowy drzwi chaty. Jacen odwrócił się w tamtą stronę i zauwaŜył, Ŝe jedna z dziewczynek, które przedtem zaglądały niepewnie do środka, wróciła i znów się w niego wpatruje. Kiedy się zorientowała, Ŝe ją zauwaŜył, pomachała wstydliwie rączką, zachichotała i uciekła. Jacen podszedł do drzwi, stanął na progu i z uśmiechem zaczął rozglądać się po polanie. Dziewczynka stała obok pnia bora, gotowa do ucieczki, gdyby okazało się to konieczne. - Co się stało z twoimi przyjaciółkami i przyjaciółmi? - zawołał Jacen. - Wystraszyli się - odparła mała Ferroanka. - Nie musicie się nas bać - powiedział. Wyciągnął przed siebie ręce i rozcapierzył palce na znak, Ŝe nie ma Ŝadnej broni. - Widzisz? Nie jestem uzbrojony. Dziewczynka podeszła bliŜej i wskazała jego pas. - A twój świetlny miecz? - zapytała. Jacen zdumiał się, skąd dziecko wie, Ŝe to broń, ale nie dał po sobie niczego poznać. - Wiesz coś o świetlnych mieczach? - zapytał. Dziewczynka kiwnęła głową. - A czy wiesz takŜe, Ŝe jestem rycerzem Jedi? Kolejne kiwnięcie głową. - Nasi sędziwi opowiadają historie o rycerzach Jedi - powiedziała. - I co mówią o nas w tych historiach? Mała Ferroanka zawahała się i rozejrzała dookoła, jakby w obawie, Ŝe ktoś moŜe ją przyłapać na rozmowie z nieznajomym. - Jaki kolor ma twój? - spytała. - Kolor? - Młody Solo dopiero po kilku sekundach uświadomił sobie, o co chodzi. - Masz na myśli kolor klingi mojego miecza? Chciałabyś zobaczyć? Dziewczynka energicznie pokręciła głową. - Są niebezpieczne - powiedziała. - Nie są, jeŜeli znajdują się we właściwych rękach - zapewnił Jacen. - Nigdy nie skrzywdziłbym ani ciebie, ani nikogo z tej osady.

Spotkanie Po Latach

86 Dziewczynka nie wyglądała na uspokojoną. - Rycerze Jedi mają inne sposoby, Ŝeby krzywdzić ludzi - stwierdziła. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zdziwił się Jacen. - Anakin zabił Krwawego Rzeźbiarza, nie uŜywając świetlnego miecza. Zaskoczony Jacen umilkł. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć. Anakin zabił Krwawego Rzeźbiarza, nie uŜywając świetlnego miecza, powtórzył w myśli. Obracał te słowa w głowie, ale nadal brzmiały bardzo dziwnie. Jakim cudem jego młodszy brat mógł wylądować na powierzchni Zonamy Sekot, tak Ŝeby Jacen nic o tym nie wiedział? Istniało tylko jedno moŜliwe wyjaśnienie. Kilka radosnych sekund młody Solo Ŝywił nadzieją, Ŝe w jakiś sposób Anakin ukazywał się tubylcom w postaci duchowej, podobnie jak robili to uczniowie jego wuja, mistrz Kenobi i... Nadzieja jednak szybko zgasła i młody Jedi poczuł w Ŝołądku bryłę lodu. Anakin zabił Krwawego Rzeźbiarza... - Opowiedz mi o tym - powiedział, starając się, Ŝeby w jego głosie nie zabrzmiało ani naleganie, ani obawa przed usłyszeniem prawdy. - Jak nazywał się drugi Jedi, który wylądował tu w towarzystwie Anakina? - Obi-Wan - odparła bez wahania dziewczynka. - Nazywał się Obi-Wan Kenobi. Spojrzała na niego, jakby uwaŜała go za idiotę, a Jacen zaczął się zastanawiać, czy i on nie powinien Ŝywić podobnych obaw. - Teścia! Kiedy mała Ferroanka usłyszała gniewny okrzyk jakiejś kobiety, podskoczyła i zrobiła skruszoną minę. - Teścia, co ty wyprawiasz? Powiedziałam ci, Ŝebyś trzymała się z daleka od tej chaty! Wystraszona dziewczynka odwróciła się i uciekła. Jacen pozostał na progu chaty. Obserwował, jak przynaglana gestami matki, jego rozmówczyni znika w innej chacie. Czując przygnębienie i przeczuwając, Ŝe to niepomyślna wróŜba, wrócił do środka, Ŝeby opowiedzieć pozostałym, czego się dowiedział. Gilad Pellaeon obserwował z mostka „Praworządności" przebieg bitwy. Toczyła się na tyle pomyślnie, na ile moŜna się było spodziewać. Wszystko wskazywało, Ŝe przepędzony z Przestworzy Imperium dowódca szczątków floty Yuuzhan Vongów natknął się przypadkiem na planetę Generis i postanowił wyładować na niej całą wściekłość. Z początku wielki admirał nie orientował się w jego zamiarach, potem jednak przypomniał sobie treść starych raportów wywiadu. Wynikało z nich, Ŝe na Generis mieści się baza przekaźnikowa umoŜliwiająca łączność między Nieznanymi Rejonami a Jądrem galaktyki. ZwaŜywszy na izolacjonistyczne skłonności Chissów, Imperium nigdy nie zamierzało wysyłać sabotaŜystów do ich przestworzy. Kompletnie zaskoczony atakiem Yuuzhan Vongów Pellaeon nie mógł zrobić nic, Ŝeby pospieszyć personelowi bazy na ratunek. Generis została zbombardowana z orbity, a flota Yuuzhan Vongów przeskoczyła od razu do przestworzy Esfandii, Ŝeby i na jej powierzchni siać zniszczenie.

87

Sean Williams, Shane Dix

Pellaeon nie sądził, Ŝeby chodziło o coś więcej. Dowódca przepędzonej floty, B'shith Vorrik, nie był strategiem doświadczonym ani błyskotliwym. Nie naleŜało przypuszczać, Ŝe pragnie zastawić pułapkę albo Ŝe za jego poczynaniami kryje się coś więcej. Wprawdzie kilka tygodni wcześniej w Nieznanych Rejonach zniknął Luke Skywalker, który poleciał tam z tajną misją, ale to w Ŝadnym razie nie mogło mieć związku z niespodziewanym atakiem Yuuzhan Vongów. Skąd zresztą Vorrik mógłby wiedzieć o wyprawie Mistrza Jedi? A nawet gdyby się o niej dowiedział, dlaczego jego zwierzchników miałoby to zaniepokoić? Widząc, Ŝe szale bitwy przechylają się to na jedną, to znów na drugą stronę, wielki admirał uśmiechnął się do siebie. Odpowiedź na ostatnie pytanie była prawdopodobnie kluczem do rozwiązania tej zagadki... jeŜeli rzeczywiście to była zagadka. Cokolwiek zamierzał osiągnąć Skywalker, mogło nie mieć absolutnie Ŝadnego znaczenia, ale mogło teŜ mieć znaczenie decydujące dla wszystkiego, co miało związek z dalszym przebiegiem wojny. Pellaeon był pewien, Ŝe nie istnieje inne wyjaśnienie. Tymczasem miał okazję odpłacić za wyrządzone zniszczenia... - Obserwujcie północną flankę. - polecił jednemu ze starszych oficerów, wskazując sektor pola bitwy, gdzie Yuuzhan Vongowie zaczynali przegrupowywać siły. - Natychmiast skierować w tamto miejsce okręt z urządzeniem do zagłuszania sygnałów yammosków. Chcę, Ŝeby zapanował tam jak największy chaos. Nie mógł się łudzić, Ŝe odniesie zwycięstwo. Pragnął tylko, Ŝeby Vorrik poniósł jak największe straty, i zaczął się zastanawiać nad sensem dalszej walki. Zamierzał w tym czasie ocalić personel stacji przekaźnikowej, a moŜe takŜe najcenniejsze urządzenia. JeŜeli technicy jeszcze Ŝyli, musiał spróbować ich znaleźć. Nie zamierzał się wycofywać dopóty, dopóki się nie upewni, czy zginęli, czy przeŜyli. Zmarszczył brwi. Sytuacja na północnej flance pola bitwy wyglądała nadal niewesoło. Wysłał w tamto miejsce wielu pilotów myśliwców typu TIE, a artylerzyści obu niszczycieli właśnie tam skupiali ogień cięŜkich dział, a mimo to Vongowie wciąŜ przegrupowywali okręty swojej floty. Wielki admirał nie znał ich planów, ale zamierzał je pokrzyŜować. - Proszę połączyć mnie z Leią Organa Solo - rozkazał. - Obawiam się, Ŝe „Sokół Millenium" zniknął z ekranów naszych sensorów, panie admirale - usłyszał w odpowiedzi. - Został zestrzelony? - zapytał Pellaeon. Nie wiedział, co byłoby bardziej nieprawdopodobne: moŜliwość takiego nieszczęścia czy fakt, Ŝe tego nie zauwaŜył. - Zniknął w warstwach atmosfery Esfandii, panie admirale. Przynajmniej wszystko za tym przemawia - odparł pełniący słuŜbę na mostku oficer łącznościowiec. Kiedy ostatnio go widzieliśmy, opadał w kierunku południowego bieguna planety. To oznaczało, Ŝe frachtowiec znajduje się po przeciwnej stronie Esfandii niŜ ta, nad którą toczyła się najbardziej zacięta bitwa. Nic dziwnego, Ŝe nikt nie zwrócił uwagi na jego zniknięcie. Zadowalając się przypuszczeniem, Ŝe księŜniczka i jej odwaŜny do szaleństwa mąŜ mają własne plany, Pellaeon kiwnął głową. - W takim razie proszę mnie połączyć z dowódcą fregaty Galaktycznego Sojuszu rozkazał.

Spotkanie Po Latach

88 Kilka sekund później pojawił się przed nim migoczący, trochę rozmyty i bezbarwny hologram pani kapitan Todry Mayn. - Pańskie rozkazy, admirale? - zapytała kobieta. Słysząc oficjalną formułkę, wielki admirał domyślił się, Ŝe jego rozmówczyni nie zapomniała jeszcze o dawnej wrogości panującej między Nową Republiką a Imperium. NajwaŜniejsze jednak, Ŝe nie utrudniała mu dowodzenia. - Mam zadanie dla waszej grupy szturmowej - powiedział. - Czy moŜe pani oddać pod moje rozkazy trzech pilotów gwiezdnych myśliwców? Mayn z wahaniem przeniosła spojrzenie w bok, gdzie zapewne znajdował się ekran monitora. - Zrobimy to, jeŜeli tak pan sobie Ŝyczy, panie admirale - odezwała się w końcu. - Ale bardzo niechętnie? - domyślił się Pellaeon. Przez twarz pani kapitan przemknęła chmurka niepewności. - Szczerze mówiąc, panie admirale, atakujemy ten koralowy odpowiednik niszczyciela i staramy się go zniszczyć. Połowa eskadry osłania nas przed moŜliwym atakiem z drugiej strony, więc nie jestem pewna, czy będziemy mogli prowadzić dalej atak z równą skutecznością. - Proszę się o to nie martwić - odparł Pellaeon. - Dopilnuję, Ŝebyście otrzymali wsparcie. Przywołał gestem doradczynię i polecił, Ŝeby wysłała pełną eskadrę myśliwców typu TIE w celu udzielenia pomocy „Dumie Selonii". Potem odwrócił się znów do hologramu Todry Mayn. - I co, pani kapitan? - zapytał. - Nadal pani nie wierzy, Ŝe Galaktyczny Sojusz i Imperium mogą współpracować podczas bitwy? - MoŜe wkrótce się o tym przekonam, panie admirale - odparła Mayn. - Poleciłam, Ŝeby pułkownik Fel zgłosił się do pana po rozkazy. - Bardzo dobrze - odparł zadowolony Pellaeon. - Proszę nadal spisywać się równie dobrze jak dotychczas, pani kapitan. Kobieta kiwnęła głową trochę mniej formalnie niŜ poprzednio i przerwała połączenie. Wielki admirał przeniósł spojrzenie na ekran taktycznego monitora i jakiś czas w milczeniu obserwował pole bitwy. Dopiero po prawie minucie odwrócił się do oficera łącznościowca. - Proszę połączyć mnie z pułkownikiem Felem - rozkazał. - Tu „Bliźniacza Jedynka" - usłyszał niemal natychmiast. - Panie pułkowniku, mam zadanie dla pana i dwójki pańskich najlepszych pilotów - zaczął wielki admirał. - Północna flanka nie poddaje się mimo naszych usilnych starań. Chciałbym, Ŝeby wzmocnił pan przesłanie, jakie staramy się im przekazać. - Rozkaz, panie admirale. - Mają gdzieś tam yammoska - ciągnął Pellaeon. - Nie zdołaliśmy się zbliŜyć na tyle, Ŝeby go odnaleźć, ale cały czas bardzo się staramy. Kiedy go zlokalizujemy, proszę odwrócić jego uwagę. Zamierzam wyeliminować go z dalszej walki.

89

Sean Williams, Shane Dix

- Zrozumiałem, panie admirale - potwierdził młody pilot. - A dalsze rozkazy? zapytał po chwili ciszy. - W rodzaju? - zdziwił się Pellaeon. - Wektorów podejścia, współrzędnych punktu nawiązania kontaktu bojowego, kierunku ataku... Wielki admirał się uśmiechnął. - Dlaczego nie miałby pan mnie zaskoczyć, panie pułkowniku? - zapytał. - Proszę sprawić mi niespodziankę. Nie wypuszczając drąŜka sterowniczego, Jag Fel zmarszczył brwi. - Zaskoczyć, panie admirale? - powtórzył, jakby nie wierzył własnym uszom. W pierwszej chwili mógłby przysiąc, Ŝe Pellaeon zachichotał, ale doszedł do przekonania, Ŝe to niemoŜliwe. Wielki admirał, który słuŜył pod rozkazami Thrawna i nie dopuścił, Ŝeby Szczątki Imperium rozpadły się na tysiąc kawałków, nigdy dotąd nie słynął z poczucia humoru. - Ma pan coś przeciwko temu, panie pułkowniku? - Nie, panie admirale - odparł Jag. - Ja tylko... - Więc proszę wykonać te rozkazy - uciął Pellaeon. - Nie mamy czasu na dyskusje. Rozległ się trzask i połączenie zostało przerwane. Jag rozsiadł się wygodniej w fotelu pilota i pokręcił głową. „Proszę sprawić mi niespodziankę". Te cztery słowa przeczyły wszystkiemu, czego nauczono go w Chissańskiej Akademii i czym - chociaŜ w mniejszym stopniu - kierowali się wojskowi Imperium. Nie tylko utrudniały identyfikowanie się z własną rolą w bitwie, ale praktycznie uniemoŜliwiały przeprowadzenie zdyscyplinowanego i skoordynowanego ataku. A przecieŜ taki atak był jedynym sposobem uwieńczenia powodzeniem całej operacji. Gdyby kaŜdy pilot robił, co chce, i kierował się instynktem, bitwa szybko przerodziłaby się w zamęt. Tyle Ŝe tym razem nie chodzi o pierwszego lepszego pilota, pomyślał Jag. „Proszę sprawić mi niespodziankę". To było wyzwanie. Od tego, jak zareaguje Jag, zaleŜała nie tylko jego przydatność jako pilota, ale takŜe przydatność sił zbrojnych Sojuszu i Chissów. Sławny wielki admirał Pellaeon poprosił, Ŝeby Jag go czymś zaskoczył. Młody pilot zastanawiał się, od czego zacząć. Jak postąpiłaby Jaina, gdyby znalazła się na moim miejscu? Usiłując odpowiedzieć sobie na to pytanie, postanowił załatwić najpierw sprawy oczywiste, Ŝeby nie przeszkadzały mu w podejmowaniu decyzji. Poinformował panią kapitan Mayn o swojej decyzji zostawienia Eskadry Bliźniaczych Słońc w kompetentnych rękach „Bliźniaczej Siódemki". Pilotka zareagowała na rozkaz rzeczowym potwierdzeniem. Później Jag polecił, Ŝeby „Bliźniacza Czwórka" i „Ósemka" lecieli za nim. Zmienił wektor lotu i zaczął się oddalać od pola bitwy, która toczyła się w pobliŜu „Selonii".

Spotkanie Po Latach

90 Z pokładu imperialnego niszczyciela otrzymał dane telemetryczne. Załogi imperialnych okrętów walczyły na wielu frontach równocześnie. Starały się jak mogły odwracać uwagę Yuuzhan Vongów od bazy przekaźnikowej na powierzchni Esfandii. W przestworzach i otaczającej planetę atmosferze gromadziło się coraz więcej okruchów i szczątków, począwszy od mikroskopijnych drobin popiołu i pyłu, na wypalonych kadłubach kończąc. CięŜko ranne biologiczne organizmy yuuzhańskich wraków broczyły płynami ustrojowymi, a wydające ostatnie tchnienie dovin basale zakłócały otaczające je przestworza dziwacznymi grawitacyjnymi anomaliami. PogrąŜając się w atmosferze, niektóre szczątki przecinały jaskrawymi smugami mroczną lodowatą zupę. Jag miał nadzieję, Ŝe kapitan „Sokoła" miał dość rozsądku, aby się gdzieś ukryć. „Proszę sprawić mi niespodziankę". Północnej flanki nieprzyjacielskiej floty strzegły zazdrośnie załogi odpowiednika korwety i krąŜownika. UniemoŜliwiając dostęp do planety, yuuzhańskie okręty unosiły się na niskiej orbicie nad górnymi warstwami atmosfery. Istniało duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe yammosk znajduje się na pokładzie jednej z tych jednostek. Na ich ramionach lądowały roje koralowych skoczków, niczym muchy nanja obsiadające rozmarznięte zwłoki. PrzewyŜszani liczebnie w stosunku cztery do jednego piloci myśliwców typu TIE dwoili się i troili, Ŝeby uniemoŜliwić nieprzyjaciołom zdobycie taktycznej przewagi. Gdyby ich starania zakończyły się niepowodzeniem, załodze drugiego gwiezdnego niszczyciela Pellaeona, „Nieugiętego", groziłoby powaŜne niebezpieczeństwo ze strony Yuuzhan Vongów. W trudnej sytuacji znalazłaby się sama planeta, a takŜe personel ukrytej na jej powierzchni bazy. I tak wielki admirał tylko z trudem dawał sobie radę, nie dopuszczając, Ŝeby nieprzyjaciele pozbawili go zdolności manewrowania. Gdyby na to pozwolił, oznaczałoby to nieuchronny koniec bitwy, a gdyby zniszczeniu uległa takŜe sama baza, dalsza walka straciłaby sens. Jag wiedział, jak wielkie znaczenie ma utrzymanie sytuacji w tej części pola bitwy, ale wysyłanie trójki pilotów gwiezdnych myśliwców przeciwko krąŜownikowi, korwecie i rojom koralowych skoczków było prawdziwym szaleństwem. Co miał robić? Staranować krąŜownik? Mógłby uwaŜać się za szczęściarza, gdyby udało mu się przelecieć obok wytwarzanych przez dovin basale grawitacyjnych anomalii! A nawet gdyby się prześliznął, co zdziałałby impet jednego małego myśliwca w zderzeniu z tak ogromnym okrętem? Ponownie zaczął się zastanawiać, jak postąpiłaby Jaina, gdyby znalazła się na jego miejscu. Skupił się i zmusił do logicznego myślenia. Nieoczekiwanie uświadomił sobie, Ŝe ogarnia go poczucie nierzeczywistości. W jego głowie zaczął się kształtować pewien plan... szaleńczo ryzykowny, który jednak chyba idealnie pasował do niemal beznadziejnej sytuacji. W normalnych okolicznościach nigdy nie uciekłby się do takiej taktyki walki. Z kaŜdego punktu widzenia była zaskakująca, zdumiewająca, niespodziewana. Włączył mikrofon komunikatora i nawiązał łączność z „Bliźniaczą Czwórką". - Jocello - zaczął, celowo rezygnując z zachowywania formalności, skoro słuchało go tylko dwoje podwładnych. - Masz ochotę poszukać guza?

91

Sean Williams, Shane Dix

- Nie jestem pewna, co pan ma na myśli, panie pułkowniku, ale zawsze jestem gotowa do walki - odparła zdziwiona Chissanka. - Nie chodzi mi o pierwszą lepszą walkę - wyjaśnił Jag, omiatając spojrzeniem przestworza wokół północnej flanki pola bitwy. Wkrótce zobaczył to, czego wypatrywał: uśmierconą yuuzhańską kanonierkę, dryfującą w przestworzach niczym zabłąkana asteroida. Zorientował się, Ŝe biologiczne systemy okrętu powoli umierają. Połowa kadłuba była czarna jak po szalejącym poŜarze, a z drugiej wyciekały w pozbawioną słońca próŜnię terawaty ciepła, dzięki czemu wrak szybko się ochładzał. NajwaŜniejsze jednak, Ŝe poruszał się po eliptycznej orbicie, która miała go doprowadzić w poŜądane miejsce. Jag trącił drąŜek sterowniczy szponostatku i skierował myśliwiec w stronę szczątków yuuzhańskiego okrętu. Jego skrzydłowi posłusznie powtórzyli manewr. - Teraz brakuje nam tylko koralowych skoczków - powiedział. - Rozumiem, Ŝe obmyślił pan jakiś plan, panie pułkowniku - odezwał się pilot „Bliźniaczej Ósemki", Enton Adelmaa'j. - Obmyśliłem - przyznał młody pilot. Sam nie do końca w to wierzył i na razie nie widział sensu wyjaśniania czegokolwiek swoim podwładnym. - Zachowujcie się, jakby nigdy nic, ale nie zdziwcie się, jeŜeli bez powodu wpadnę w korkociąg. Aha, i nie przestawajcie mnie osłaniać, dobrze? Upewnijcie się, czy nikt nie zechce mnie zestrzelić, kiedy będę udawał trupa. - A jeŜeli będzie pan naprawdę trupem? - zaniepokoiła się Jocella. - Skąd będziemy wiedzieli, Ŝe nie stało się panu coś złego? - Myślę, Ŝe na dłuŜszą metę się zorientujecie - odparł Jag. Pospiesznie sprawdził jeszcze raz wszystkie obliczenia. Tak, to mogło się udać. Nie przywykł pokładać nadziei w nikłych szansach powodzenia, ale w obecnej sytuacji był gotów zrobić wyjątek... tym bardziej Ŝe na myśl o ryzykownej akcji zaczynał odczuwać niewytłumaczalny dreszcz podniecenia. Cieszył się nie tylko z tego, Ŝe sprawi niespodziankę Pellaeonowi... ale przede wszystkim dlatego, Ŝe zaskakiwał sam siebie. Zmienił wektor lotu jeszcze bardziej w kierunku gromady koralowych skoczków, których piloci nękali eskadrę myśliwców typu TIE, i pomyślał o Jainie Solo. Nie wykazywał wraŜliwości na Moc i wątpił, czy młoda Jedi go usłyszy, ale z pewnością by go zrozumiała, gdyby odebrała jego myśli. śycz mi szczęścia, Jaino, pomyślał. W następnej chwili przesłał pełną energię do silników szponostatku i rzucił się do ataku. Jaina przedzierała się przez ciemność. Nigdy dotąd nie doświadczała tak silnego zespolenia myśli. Czuła się, jakby usiłowała płynąć w błotnistej mazi. Zazwyczaj jaskrawy ośrodek umysłu Tahiri był odległy i stłumiony, jakby Ŝywcem pogrzebany. - Tahiri? - zapytała. Wypowiadając na głos imię przyjaciółki, nie przestawała wypatrywać źródła jej myśli. Od czasu do czasu w przeraŜenie wprawiały ją przebłyski pamięci i emocje

Spotkanie Po Latach

92 młodej Jedi, które wyskakiwały z ciemności niczym upiorne zjawy. Nagle zauwaŜyła sylwetki dwóch osób, ale widziała je jak przez zaparowany iluminator. Toczyły pojedynek w miejscu, które wyglądało niepokojąco znajomo. W pewnej chwili sylwetki poderwały się do biegu. Wymachując klingami świetlnych mieczy, przecinały nimi cuchnące powietrze, jakby polowały. Blask energetycznych kling potwierdził jej przypuszczenia. Nawet mimo panującego półmroku Jaina rozpoznała miejsce walki. Znajdowała się na pokładzie krąŜącego wokół Myrkra yuuzhańskiego światostatku. To właśnie tam stracił Ŝycie jej młodszy brat, Anakin. Piętrzące się nad nimi gigantyczne posągi wysuwały ostre jak brzytwy macki w zamian za modlitwy. W mrocznych norach czaiły się potwory podobne do voxynów, a w powietrzu unosił się odór krwi i rozpaczy. Kiedy Jaina zespoliła się z umysłem Tahiri i zaczęła uczestniczyć w osobistej udręce młodej Jedi, nawiedziły ją wspomnienia bólu, jaki poczuła w chwili zgonu Anakina, i przygnębienia, jakie ją ogarnęło po jego śmierci. Ponury krajobraz i posępne cienie przypominały jej wszystkie mroczne emocje, jakie wówczas przeŜywała: smutek, rozpacz, gniew, trwogę, samotność, zawód... Nie mogła jednak dopuścić, Ŝeby takie uczucia odwracały jej uwagę. JeŜeli chciała pomóc przyjaciółce, musiała zachować skupienie. Młoda Jedi walczyła z Riiną albo ją ścigała, ale cały czas obie wyglądały jak Tahiri. MoŜna było je odróŜnić tylko dzięki temu, Ŝe w rzeczywistym Ŝyciu Tahiri była leworęczna, podczas gdy jej yuuzhańska przeciwniczka trzymała miecz świetlny w prawej dłoni. - Tahiri, słyszysz mnie? - zapytała młoda Solo. Chciała, aby przyjaciółka wiedziała, Ŝe nie jest sama; Ŝe gdyby potrzebowała pomocy, Jaina jest gotowa jej udzielić. Grishma br'rok ukul-hai, warknął nagle jakiś głos w jej głowie. Hrrl osam'ga akren hu - akri vushta. - Nie rozumiem - odezwała się Jaina w mroczną nicość. W następnej sekundzie z ciemności przed nią wyłonił się wizerunek twarzy Tahiri. W oczach młodej dziewczyny płonęła wściekłość. Jaina się cofnęła. Nie pierwszy raz pomyślała, Ŝe moŜe przeceniła swoje umiejętności. Psychiczne uzdrawianie nie było domeną jej, ale Mistrzyni Cilghal. Chciała dobrze, ale same dobre intencje mogły nie wystarczyć. Chyba pora się stąd wynosić, pomyślała. Usiłowała przerwać myślowięź, ale stwierdziła, Ŝe nie moŜe. WraŜenie, Ŝe znajduje się na pokładzie yuuzhańskiego światostatku, otaczało ją niczym pręty klatki. Jaina uświadomiła sobie z przeraŜeniem, Ŝe jest uwięziona. Ash'nagh vruckuul urukh, zadrwił z ciemność, głos Runy. Esh tiiri ahnakh! Jaina zobaczyła, Ŝe wizerunek przyjaciółki toczy pojedynek z cieniem, który raz po raz wyskakuje z mrocznej nicości i znika. Pokonała ogarniające ją przeraŜenie. Musiało istnieć coś, co mogła zrobić! Miała nadzieję, Ŝe zdoła w porę się domyślić, co to takiego...

93

Sean Williams, Shane Dix

Kiedy nadeszła pora spotkania z panią Magister, Luke uświadomił sobie, Ŝe w jego myślach panuje zamęt. Odkąd Jacen opowiedział mu o rozmowie z małą Ferroanką, nie potrafił myśleć o niczym innym. Anakin zabił Krwawego Rzeźbiarza, nie uŜywając świetlnego miecza... Mistrz Jedi rozumiał, dlaczego w pierwszej chwili Jacen był zdezorientowany. Z początku i on pomyślał, Ŝe Teścia miała na myśli Anakina Solo, później jednak doszedł do wniosku, Ŝe to niemoŜliwe. Najmłodszy siostrzeniec Luke'a nigdy nie wyprawił się do Nieznanych Rejonów, a nawet gdyby tam poleciał, nie zachowałby spotkania z Ŝyjącą planetą w tajemnicy. Nie, dziewczynka musiała mieć na myśli ojca Luke'a. Zanim Zonama Sekot zniknęła w głębi Nieznanych Rejonów galaktyki, na jej powierzchni musieli wylądować Anakin Skywalker i Obi-Wan Kenobi. Luke zachodził w głowę, dlaczego. MoŜe chcieli odnaleźć Vergere? A moŜe szukali tego samego, co oni: planetarnej biotechnologii? I co się im przydarzyło, kiedy tu przebywali? Co miało znaczyć stwierdzenie dziewczynki, Ŝe Anakin zabił Krwawego Rzeźbiarza, nie uŜywając świetlnego miecza? CzyŜby posłuŜył się potęgą Ciemnej Strony? Nie dysponując innymi informacjami, Mistrz Jedi mógł tylko zgadywać. Mimo to nie potrafił myśleć o niczym innym. Kiedy w końcu Darak i Rowel wrócili i oznajmili, Ŝe juŜ czas, Skywalker wciąŜ jeszcze się zastanawiał nad rozwiązaniem tej zagadki. W końcu głęboko westchnął, uspokoił się i pozwolił, Ŝeby Ferroanie wyprowadzili ich z wioski. Zapadła noc i tampasi stało się pozbawionym blasku gwiazd, mrocznym miejscem. Zewsząd napływały szmery i odgłosy Ŝycia niewidocznych zwierząt. Ciemność rozjaśniały tylko bioluminescencyjne kule, kołyszące się łagodnie na wysmukłych szypułkach. Były wyŜsze o metr od Mistrza Jedi i oświetlały powierzchnię gruntu dosyć silnym zielonkawym blaskiem. Dwa rzędy takich światłoszypułek rosły po obu stronach krętej ścieŜki niknącej za grubym pniem najbliŜszego bora. Nie odzywając się i nie okazując Ŝadnych uczuć, Darak i Rowel powiedli gości w głąb tampasi. Wysoko nad koronami drzew majaczyły ciemne kształty zakotwiczonych na noc kybo. które niespokojnie poruszały się we śnie. Wysadzana szpalerem świecących kul ścieŜka wita się kilkaset metrów między potęŜnymi bora i kończyła na skraju nieckowatego zagłębienia gruntu. Na jego obwodzie czekał krąg dwanaściorga Ferroan: czterech męŜczyzn i osiem kobiet. Pośrodku polany stała odziana w czarną szatę pani Magister. Kiedy goście pojawili się na skraju naturalnego amfiteatru, z szacunkiem kiwnęła głową porośniętą długimi czarnymi włosami. Pozostali Ferroanie nie powitali jednak gości Ŝadnym gestem. Stali w milczeniu, jawnie okazując podejrzliwość, a moŜe nawet wrogość. Darak i Rowel zaprowadzili przybyszów na środek niecki, po czym wrócili na skraj polany i zajęli miejsca po obu stronach wylotu ścieŜki, którą przyszli. Gdyby przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu chcieli opuścić miejsce spotkania, musieliby przerwać krąg otaczających ich Ferroan. Pani Magister zaczekała, aŜ zapadnie zupełna cisza. - Kolejny raz przylecieli do nas Jedi - powiedziała. Jej głos brzmiał cicho, niczym szmer chłodnej bryzy, niewiele głośniej niŜ szelest chłodnego wiatru w gorącą noc, ale

Spotkanie Po Latach

94 wszyscy wyraźnie słyszeli słowa. - Jak zawsze, przynosicie więcej pytań niŜ odpowiedzi. - Przylecieliśmy, Ŝeby udzielić odpowiedzi na wasze pytania - odezwał się Luke. Zastanawiał się, dlaczego pani Magister wygląda inaczej niŜ poprzednio. Nadal wyczuwał jej silną obecność w Mocy, ale o wiele bardziej stonowaną niŜ wówczas, kiedy witała ich na lądowisku. WraŜenie nie dawało mu spokoju, ale pragnąc skupić uwagę na rozmowie, musiał usunąć je z myśli. - Mamy takŜe wiele innych pytań, które chcielibyśmy wam zadać. Ferroanka nieznacznie kiwnęła głową, wyprostowała się i powiodła spojrzeniem po twarzach gości. - Niektórzy członkowie rady chcieli, abym poprosiła Sekot, Ŝeby od razu was odprawiła - ciągnęła cicho. - Sami powiedzieliście, Ŝe przybywacie do nas jako zwiastuni zagłady. Mówiono mi takŜe, Ŝe jesteście kimś więcej; Ŝe stanowicie bezpośrednie i świadome zagroŜenie nie tylko dla nas, ale takŜe naszego stylu Ŝycia. - Co pani ma na myśli? - zapytał Jacen. - Nikomu nie groziliśmy. Nie zamierzamy wyrządzać wam krzywdy. - JuŜ trzykrotnie zostaliśmy zmuszeni do obrony - odparła pani Magister. - A przy okazji kaŜdej napaści gościli u nas rycerze Jedi. Nie moŜecie nas winić, Ŝe zastanawiamy się, czy to okoliczności was przyciągają, czy teŜ moŜe są bezpośrednim wynikiem waszych wizyt. - Pani Magister, nawet jeŜeli wymierzone przeciwko wam ataki są w jakikolwiek sposób związane z naszą obecnością na powierzchni tej planety, zapewniam, Ŝe nie mamy z tym nic wspólnego - odparł Mistrz Jedi - Przybysze z Dali pojawili się tu wcześniej niŜ my. Dopóki nie przylecieliśmy, dopóty nie mieliśmy pojęcia, Ŝe was atakują. Ich obecność jest dla nas zagadką. Gdybyś zechciała wyrazić zgodę, moglibyśmy wspólnie zastanowić się nad jej rozwiązaniem. - Jak sobie to wyobraŜasz? - zapytała Ferroanka. - Jak powinniśmy to zrobić? - Zacznijmy od rozmowy - zaproponował Mistrz Jedi. - Jak powiedziałem, przybyliśmy tu, Ŝeby porozmawiać o wspólnych wrogach, których nazywamy Yuuzhan Vongami. To długa historia, ale jeŜeli pozwolisz, Ŝebym ją wam opowiedział, moŜe przekonasz się, Ŝe mówimy prawdę... i Ŝe nie Ŝywimy względem was wrogich zamiarów. Pani Magister zastanawiała się długo nad jego propozycją, a Luke ponownie wyczuł zasadniczą róŜnicę między obecnym spotkaniem a poprzednim. Ferroanka, która poprzednio powitała ich otwarcie i ciepło, obecnie sprawiała wraŜenie nieufnej i ostroŜnej. Ciekaw był, dlaczego zmieniła nastawienie. W końcu pani Magister omiotła spojrzeniem stojących przed nią przedstawicieli Galaktycznego Sojuszu. Nieznacznie kiwnęła głową i chyba podjęła jakąś decyzję. Usiadła z godnością na miękkiej murawie, skrzyŜowała nogi i okryła je fałdzistą szatą. - Nazywam się Jabitha - oznajmiła. - Wysłuchamy twojej historii. - Gestem zachęciła Luke'a i jego towarzyszy, Ŝeby takŜe usiedli. Pozostali Ferroanie jednak nadal stali na obrzeŜach polany. - Sekot zachęca, Ŝebyście mówili szczerze.

95

Sean Williams, Shane Dix

Luke głęboko odetchnął i postanowił opowiedzieć wszystko od początku. Zaczął od tego, Ŝe Yuuzhan Vongowie zwrócili na siebie uwagę Nowej Republiki, napadając na Belkadan, gdzie Danni Quee była świadkiem początku ich inwazji. Jej kolejne etapy płonęły w umyśle Mistrza Jedi niczym rozŜarzone węgle: począwszy od Sernpidala, na którym zginął Chewbacca, przez Helskę Cztery, Dubrillion, Destrillion, Dantooine, Bimmiel, Garqi, Ithor, Obroa-skai, Ord Mantell, Gyndinę, Tynnę, Fondor i jego gwiezdne stocznie, Kalarbę, Nal Huttę, Nar Shaddaa, Sriluur, Druckenwell, Rodię, Falleen, Kubindi, Duro, Yavin Cztery i mieszczącą się tam Akademię Jedi, Ando i Myrkr, w którego przestworzach stracił Ŝycie Anakin Solo, a skończywszy na Coruscant, stolicy Nowej Republiki, po której upadku na jakiś czas zgasła wszelka nadzieja. Opowiadał o setkach miliardów inteligentnych istot, zabitych albo zadręczonych na powierzchniach wielu planet galaktyki. Usiłował wyrazić słowami ból i rozpacz, jakie czuł, obserwując, jak wszystko, co kochał, pogrąŜa się w niebycie... nie tylko rząd, który pomógł utworzyć z popiołów Imperium, ale takŜe zasady, na jakich się opierała nowa władza. Kiedy Senat stał się zbiurokratyzowanym organem, a ostatnim dniom Coruscant towarzyszyła korupcja, obserwował, jak wcześniejsi sojusznicy, kierując się strachem i niewłaściwie pojętym instynktem samozachowawczym, skaczą sobie do gardeł i zwracają się jedni przeciwko drugim, co tylko przyspieszało tempo inwazji Yuuzhan Vongów. Wspomniał o biotechnologii nieprzyjaciół i wyznawanej przez nich filozofii zasadzającej się na bólu, cierpieniu i ofiarach. Opisał planety, których powierzchnie zostały opanowane przez obce, zdradliwe formy Ŝycia; mówił o inteligentnych istotach wyciąganych z domów i przemienianych w blasterowe mięso; o szpiegach wysyłanych w celu wzniecania zamieszek i szerzenia kłamstw na temat tych, którzy zachęcali mieszkańców planet, aby łączyli się w grupy i walczyli z najeźdźcami. Opowiedział o rozpaczy, ludobójstwie i planach odparcia nieprzyjaciół za pomocą podobnych sposobów, do jakich się sami uciekali, podbijając kolejne planety galaktyki. Nie zapomniał takŜe o roli rycerzy Jedi i o ich staraniach znalezienia takiego rozwiązania, które nie obciąŜałoby obywateli Galaktycznego Sojuszu masowymi mordami. Wspomniał o swojej miłości do Bena i przeświadczeniu, Ŝe jego synek będzie dorastał w galaktyce, w której zapanuje pokój, nie wojna. - Co to ma wspólnego z Zonamą Sekot? - zdziwiła się pani Magister, kiedy skończył. - Co sprowadziło was w to miejsce? Dlaczego wyprawiliście się tak daleko od domów i od toczącej się tam wojny? Pragnąc odpowiedzieć na jej pytania, Jacen podjął wątek opowiadania wuja. - Przylecieliśmy tu, bo moja nauczycielka, Vergere, zasugerowała, Ŝe rozwiązanie naszych problemów moŜe się kryć na powierzchni Zonamy Sekot - powiedział. Streścił przebieg poszukiwań Ŝyjącej planety w Nieznanych Rejonach galaktyki. Nie pominął ani obrony przestworzy Szczątków Imperium, ani napiętego konfliktu wewnętrznego w obrębie terytorium Chissów. Opowiedział o prowadzonych w bibliotece Chissów poszukiwaniach legend i ludowych podań na temat wędrującej planety. Opisał rozpacz, jaka ich ogarnęła, kiedy doszli do wniosku, Ŝe mimo usilnych

Spotkanie Po Latach

96 starań Ŝyjąca planeta się im wymyka. Kluczem do rozwiązania zagadki stało się dopiero odkrycie, Ŝe Zonama Sekot moŜe udawać księŜyc a nie niezaleŜną planetę. Kiedy wysłannicy Galaktycznego Sojuszu określili prawdopodobne miejsce, natychmiast wyruszyli z Csilli, Ŝeby ją odnaleźć. Pod koniec jego opowiadania Jabitha zmarszczyła brwi i zdezorientowana, zaczęła kręcić głową. - To wszystko nie wyjaśnia, dlaczego tu przylecieliście - powiedziała. - Jak Vergere wyobraŜała sobie naszą pomoc? - Przybyliśmy tu właśnie po to, Ŝeby się tego dowiedzieć - odezwała się Mara. Luke wyczuwał, Ŝe Ŝona dzielnie ukrywa zniecierpliwienie. Od początku irytowało ją nastawienie Ferroan, ale Mistrz Jedi był pewien, Ŝe Ŝona nie powie niczego nierozwaŜnego. - Jesteśmy tylko samotną planetą, zamieszkiwaną przez niewiele istot przypomniała Jabitha. - Co moŜemy zdziałać przeciwko opisywanym przez was hordom? Nasza siła zasadza się na obronie, nie na ataku. - To moŜliwe - przyznała Danni. - Ale gdybyśmy od początku dysponowali waszymi systemami obrony, moŜe mielibyśmy większą szansę powstrzymania ataku Yuuzhan Vongów na obrzeŜach galaktyki. Pani Magister zmarszczyła brwi. - Z waszych wypowiedzi wynika, Ŝe uwaŜacie Zonamę Sekot za wszechmocną powiedziała. - Prawda wygląda jednak inaczej. Wprawdzie odparła kiedyś atak Przybyszów z Dali, ale okupiła to powaŜnymi zniszczeniami i cierpieniem. Atak najeźdźców spoza galaktyki był dla niej bardzo silnym wstrząsem. Nasze systemy obronne nie są niepokonane. - Spojrzała na swoje stopy, ale zaraz przeniosła spojrzenie na twarz Mistrza Jedi. - Powinieneś wiedzieć, Ŝe opisywany przez ciebie konflikt głęboko zranił Zonamę Sekot, zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Pojawienie się Przybyszów z Dali było dla niej straszliwym przeŜyciem. Sekot nie spodziewała się ich ani nawet nie miała powodu podejrzewać, Ŝe kryją się w pobliŜu. Starali się nas badać w taki sposób, Ŝebyśmy ich nie zauwaŜyli, ale dysponujemy bardzo czułymi sensorami. Sekot aktywowała systemy obrony, ale Przybysze z Dali uznali to za wrogie posunięcie i przystąpili do walki. Nie jest jasne, kto wymierzył pierwszy cios. Tamtemu konfliktowi, podobnie jak wielu innym, dały początek niepewność i strach. Nie chcemy brać udziału w następnym takim konflikcie. - Dobrze cię rozumiem - odparł Luke, chociaŜ nadal nie znał odpowiedzi na wiele pytań. Postanowił załoŜyć, Ŝe podobnie jak kiedyś, Yuuzhan Vongowie pierwsi otworzyli ogień do Ŝyjącej planety. - Nie chcemy naraŜać Sekot na większe niebezpieczeństwa niŜ te, jakie groŜą jej w tej chwili. Yuuzhan Vongowie natknęli się na Zonamę Sekot juŜ dwukrotnie i to na przeciwległych stronach galaktyki. Nie ma ich tak wielu, by uznać, Ŝe odnaleźli was przez przypadek. - Nie dysponował niezbitymi dowodami na poparcie swojego przypuszczenia, ale postanowił wyciągnąć z niego logiczne wnioski. - A to oznacza, Ŝe musieli was poszukiwać i Ŝe będą szukali tak długo, aŜ znów odnajdą. JeŜeli ocalał chociaŜ jeden okręt z floty, która tym razem was

Sean Williams, Shane Dix 97 znalazła, juŜ niedługo Yuuzhan Vongowie pojawią się tu w wielkiej sile, a wówczas nie zdołacie się przed nimi obronić. PrzeraŜeni perspektywą zagłady Ferroanie niespokojnie się poruszyli, ale Jabitha nawet nie mrugnęła okiem. - Co chcesz, Ŝebyśmy zrobili? - zapytała. - Mówiłeś o konflikcie sumienia, o prawie i bezprawiu, a takŜe o straszliwych krzywdach wyrządzonych wam i mieszkańcom wielu innych planet galaktyki przez Przybyszów z Dali. Wspomniałeś, Ŝe uciekają się do ludobójstwa, ale czy i wy nie pragniecie, Ŝeby spotkał ich podobny koniec? Czy nie chcecie wyeliminować ich z galaktyki, podobnie jak oni chcą was z niej usunąć? - Nic podobnego! - obruszył się Mistrz Jedi. - Prawdę mówiąc, robiliśmy wszystko, Ŝeby nie dopuścić do takiego rozwiązania - ciągnął, mając świeŜo w pamięci straszliwego wirusa, którego wojskowi ochrzcili mianem Alphy Red. - Nie wszyscy Yuuzhan Vongowie są wojownikami - dodał Jacen. - Wielu spośród nich to kobiety i dzieci. Jest teŜ sporo niewolników, wyrzutków, naukowców i robotników. Mają takie samo prawo do Ŝycia jak my. Nie ma co do tego cienia wątpliwości. - Więc dlaczego tu przylecieliście? - zapytała kolejny raz Jabitha. - Jak moŜemy wam pomóc? - Musimy się wspólnie zastanowić, Ŝeby znaleźć odpowiedź na to pytanie stwierdził Luke. - Musimy? - powtórzyła jak echo Ferroanka. - To prawda, Ŝe wszyscy mamy takie samo prawo do Ŝycia. Prawdą jest takŜe, Ŝe kaŜdy musi zadecydować, jaki uŜytek zrobić z tego prawa. Kiedy nasze starania utrzymywania pokojowych kontaktów spotkały się z podejrzeniami i agresją, Sekot postanowiła odizolować się od reszty galaktyki. Wiele wycierpieliśmy, Ŝeby osiągnąć pokój. Dlaczego mielibyśmy ponownie cierpieć w imieniu tych, którzy nie mają dość hartu ducha, Ŝeby się uwolnić? - Bo wymaga tego Ŝyjąca Moc - wtrącił Jacen. Jabitha spojrzała na niego, a w jej oczach zalśniły gniewne błyski. - Co takiego? - zapytała. - Śmiesz twierdzić, Ŝe wypowiadasz się w imieniu Mocy? W amfiteatrze zapadła głucha cisza, a w powietrzu wyraźnie dało się wyczuć napięcie. Luke uświadomił sobie, Ŝe sytuacja zaczyna się wymykać spod kontroli. Licząc na odzyskanie przychylności, którą pani Magister okazała im podczas pierwszego spotkania, postanowił zmienić temat rozmowy. - Powiedziałaś, Ŝe zaatakowano was juŜ trzy razy - zaczął. - Wiemy tylko o dwóch napaściach, których dopuścili się Yuuzhan Vongowie. CzyŜby napadli na was trzeci raz, tylko nam o tym nic nie wiadomo? - Nie - odparła Ferroanka. - Trzeciego ataku dopuściły się siły zbrojne Republiki pod dowództwem komandora Tarkina. Luke uniósł lekko brwi. Znał to nazwisko z przeszłości, znał aŜ za dobrze. - To właśnie wtedy uciekłaś? - zapytał. - Postanowiłaś poszukać kryjówki? - Tak.

Spotkanie Po Latach

98 - I to wtedy ostatni raz przybyli tu rycerze Jedi? - ciągnął Luke. - Po tym, jak odwiedziła cię Vergere? - Tak. Luke wyczuł, Ŝe głos Jabithy trochę złagodniał. To była zachęta, na którą czekał. - Opowiedz mi o nich - poprosił. - Wyjaśnij, co się wydarzyło, kiedy cię odwiedzili Anakin Skywalker i Obi-Wan Kenobi. Zapadła cisza, która ciągnęła się bez końca. Mistrz Jedi odnosił wraŜenie, Ŝe wszyscy wstrzymali oddech. Ucichł nawet łagodny wiatr, który dotąd szeleścił liśćmi rosnących wokół polany ogromnych bora. - Przylecieli, Ŝeby szukać Vergere - odezwała się w końcu pani Magister. Przygnała ich tu takŜe ciekawość. Byli zachwyceni Ŝyjącymi statkami, które sprzedaliśmy kiedyś kilkorgu wybrańcom. Udając klientów, pomyślnie przeszli rytualną próbę, której poddajemy wszystkich potencjalnych nabywców, Ŝeby się przekonać, czy staną się odpowiednimi partnerami dla naszych statków. Młodszy Jedi, Anakin, od początku stanowił dla nas zagadkę. Na ogół podczas rytualnej próby wiąŜą się z klientem trzy nasiona-partnerzy, które tworzą zaląŜek nowego okrętu, ale Anakin przyciągnął do siebie dwanaście. Jego okręt był ucieleśnieniem piękna. - Jabitha urwała i zamyśliła się, jakby przypominała sobie dawne dzieje. - Moc płonęła w duszy Anakina Ŝywym blaskiem. Młodzieniec został na krótko moim przyjacielem. Luke poczuł w Ŝołądku dziwne mrowienie. - Spotkałaś się z nim? - zapytał. - Ocalił mi Ŝycie - odparła Jabitha. - Objawił mi prawdę o moim ojcu. Mistrz Jedi przypomniał sobie, co Jacen powiedział mu kiedyś o Krwawym Rzeźbiarzu. - Był w to zamieszany jakiś Krwawy Rzeźbiarz - podsunął łagodnym tonem. Ferroanka pokiwała głową. - To był nasłany morderca, który zamierzał uśmiercić Anakina - wyjaśniła. Wykorzystał mnie, Ŝebym wywarła na niego wpływ, ale Anakin bardzo się rozgniewał. Zabił go siłą umysłu. Do tamtej pory nie wiedzieliśmy, Ŝe coś takiego jest w ogóle moŜliwe. - Jest moŜliwe - przyznał Luke, ignorując emocje, jakie zaczynały po ogarniać po zapoznaniu się ze szczegółami z Ŝycia ojca. - Ale zabijanie w gniewie to duŜy błąd. Potęga Ciemnej Strony jest niebezpieczna i kusząca. Rycerze Jedi nigdy nie zalecali jej stosowania. - A mimo to Anakin się nią posłuŜył. Luke gorączkowo szukał słów, które najprościej opisałyby późniejsze losy jego ojca. - Zapłacił za to wysoką cenę - odezwał się w końcu. Jabitha wbiła w niego oczy, przenikliwe i ostre niczym para tuskeńskich gaderffii. - Jesteś jego synem, prawda? - zapytała. - Nie chodzi mi tylko o to, Ŝe tak samo się nazywasz. Wyczuwam, Ŝe Anakin Ŝyje w tobie. - Przeniosła spojrzenie na Jacena. W tobie takŜe - dodała. - Był moim dziadkiem - przyznał młody Solo; Luke tylko kiwnął głową.

99

Sean Williams, Shane Dix

- Kiedy tu przybyliście, Sekot rozpoznała w was echa swojego przyjaciela stwierdziła pani Magister. - To jeden z powodów, dla których pozwoliła wam wylądować. Nie podoba się nam jednak, Ŝe krytykujecie poczynania Anakina, jakby były wynaturzone albo błędne. Nie zapamiętaliśmy ich w taki sposób. Anakin kochał naszą planetę. Nie pozwolimy wam mówić niczego, co mogłoby skazić jego pamięć. - Ciemna Strona to Ciemna Strona - burknęła Mara. - Gdybyś spotkała ojca Luke'a, kiedy był starszy, moŜe nie stawałabyś tak pochopnie w jego obronie. - To, co Anakin zrobił z dobroci serca, jest dla nas waŜniejsze niŜ środki, jakimi się posłuŜył - odparła Jabitha. - Był właściwie jeszcze dzieckiem i nie zgodzimy się, Ŝebyście go krytykowali za to, czego tu dokonał. Nie zapominajcie, Ŝe ocalił mi Ŝycie. Luke rozproszył jej obawy uspokajającym gestem. - To prawda, kiedyś czułem wstręt do wszystkiego, czego był zwolennikiem, ale dawno porzuciłem takie myśli - powiedział. - Widzisz, on takŜe mnie ocalił Ŝycie, kiedy chciał mnie zabić jego Mistrz Sithów, Imperator Palpatine. Nie Ŝyczę juŜ jego duchowi niczego złego, a jego nazwisko nadal noszą członkowie mojej rodziny, którzy takŜe się go nie wstydzą. Gdybym mógł, uwaŜałbym przyjaciela Anakina Skywalkera za swojego przyjaciela. - Nie odrywał spojrzenia od twarzy Jabithy. - Jednak nadal przytłacza nas cień Dartha Vadera, którym się stał, kiedy został wyznawcą Ciemnej Strony. Stoczyliśmy długą i cięŜką walkę, Ŝeby uwolnić się od tego ucisku... i nie pozwolimy sobie na popełnianie jego błędów tylko dlatego, Ŝeby pokonać Yuuzhan Vongów. To urągałoby wszystkim poglądom mojego ojca na początku i pod koniec Ŝycia. Kiedy skończył, Jabitha pochyliła głowę, ale Mistrz Jedi nie potrafił odgadnąć, czy ją przekonał. - JuŜ późno - odezwała się w końcu. - Odbyliście długą podróŜ i na pewno jesteście wyczerpani. JeŜeli nam pozwolicie, zapewnię wam schronienie na noc. Luke poczuł, Ŝe ogarnia go zniechęcenie. - Czy to znaczy, Ŝe nasza rozmowa dobiegła końca? - spytał. - Muszę mieć trochę czasu na rozmowę z członkami rady. - Jabitha wskazała otaczający ich krąg Ferroan, którzy przyglądali się im w milczeniu i z obojętnym wyrazem twarzy. - Weźmiemy pod uwagę wszystko, co zostało powiedziane tej nocy, i zdecydujemy, czy jest jeszcze coś do omówienia. - Więc pozwól, Ŝe na zakończenie dam ci pewną radę - odezwała się Mara. Zastanówcie się nad tym bardzo gruntownie. Yuuzhan Vongowie nie dotrzymują Ŝadnych obietnic ani nie honorują traktatów, a w walce nie biorą jeńców ani zakładników. JeŜeli opanują tę galaktykę, zniszczą was, podobnie jak przedtem spustoszyli wiele innych planet. Bez względu na to, za jak potęŜną uwaŜa się Sekot i jak daleko moŜe odlecieć, nie zdoła się przed nimi ukryć ani obronić. Osiągnie tylko tyle, Ŝe stanie się za późno na szukanie sojuszników, bo Ŝaden nie pozostanie przy Ŝyciu. - Słowa mojej Ŝony są ostre, ale prawdziwe - odezwał się Luke. - JeŜeli masz jakieś wątpliwości co do motywów Yuuzhan Vongów, moŜemy ci opowiedzieć historię tej wojny z wieloma dodatkowymi szczegółami.

Spotkanie Po Latach

100 - To nie będzie konieczne - odparła Jabitha. - Chyba rozumiemy całkiem nieźle naturę waszych nieprzyjaciół. - Na twarzy pani Magister malowało się coraz większe znuŜenie i Mistrz Jedi kolejny raz się zdziwił, jak bardzo Ferroanka róŜni się od osoby, którą poznali podczas pierwszego spotkania. Była wówczas pełna Ŝycia i energii, a teraz wyglądała na zmęczoną i osowiałą. - Porozmawiamy o tym rano - oznajmiła. Wstała i gestem zachęciła gości do pójścia w jej ślady. Darak i Rowel rozstąpili się i umoŜliwili im opuszczenie polany. Luke bardzo chciałby jeszcze coś dodać, ale przeciąganie struny mogłoby zniszczyć ewentualną sympatię, jaką Ŝywiła dla nich pani Magister. Kiwnął lekko głową i ruszył do wyjścia z naturalnego amfiteatru. Pozostali podąŜyli za nim. Kiedy opuścili polanę, Ferroanie w milczeniu utworzyli krąg na nowo. Luke obejrzał się i zobaczył, Ŝe Jabitha wciąŜ stoi na środku polany. Odnosił wraŜenie, Ŝe Ferroanka widzi coś, czego on nigdy nie zdoła pojąć. Tahiri zakołysała się w przód i w tył, kiedy jej zwierciadlane odbicie odwróciło się niespodziewanie twarzą do niej. Jest tu! - usłyszała. Co? Ten cień! Tahiri rozejrzała się, ale niczego nie zauwaŜyła. Obie zjednoczyło na krótko przeraŜenie przed czymś, co je ścigało. Na myśl, Ŝe mogłaby stanąć z tym oko w oko, młoda Jedi poczuła, Ŝe traci siły. Miała dość walki, odczuwała coraz większe zmęczenie. Gdyby zrezygnowała, moŜe w końcu połączyłaby się z Anakinem w innym Ŝyciu, w innym świecie. A moŜe Anakin znalazłby tam sposób, Ŝeby jej przebaczyć... Mogłabyś pomóc mi z tym walczyć, szepnęła Riina jej do ucha. Przyjmij postawę i pomóŜ mi to zabić. Jak... - zaczęła Tahiri, ale nie potrafiła dokończyć pytania. Walczyłaś juŜ przedtem, przypomniała Riina. Stawiłaś mi czoło i prawie mnie pokonałaś. Jesteś silna. Tahiri pokręciła głową. W głębi duszy wiedziała, Ŝe nie jest wojowniczką. Starała się nią kiedyś być, ale zapłaciła za to Ŝyciem jedynej osoby, którą naprawdę kochała. Straciła Anakina, straciła rodzinę. Nigdy nie byłam na tyle silna, Ŝeby cię pokonać, powiedziała. Mogłabym tylko puścić cię w niepamięć. Nie starałaś się zabić mnie, stwierdziła Runa. Chciałaś zabić siebie. Tahiri pragnęła zarzucić jej kłamstwo, ale spojrzała na płonące blizny na ręce i uświadomiła sobie, Ŝe Riina mówi prawdę. Wiesz, Ŝe nigdy bym ci na to nie pozwoliła, ciągnęła Yuuzhanka. Dlaczego? - zapytała młoda Jedi, rumieniąc się ze wstydu. Bo nie chcę umrzeć razem z tobą. PrzecieŜ juŜ nie Ŝyjesz! Jesteś zimną, okrutną śmiercią, która nieustannie tkwi w głębi mojej duszy!

101

Sean Williams, Shane Dix

A ty jesteś zimną śmiercią, która mnie otacza, wychrypiała Riina. Jej słowa zaszeleściły w uchu Tahiri, jakby wpadły do niego drobiny piasku. Jesteśmy związane ze sobą, ty i ja, i musimy pogodzić się z naszym losem. Nie zamierzam się z niczym godzić! Riina podeszła do niej jeszcze bliŜej, a odgłos jej kroków zabrzmiał donośnie w otaczającej je ciszy. Czy nie sądzisz, Ŝe gdybym mogła, dałabym ci śmierć, której tak poŜądasz? zapytała Yuuzhanka. Pamiętaj, Ŝe jesteśmy zespolone. Nie wolno ci o tym zapominać! Nie mogłabym dłuŜej Ŝyć bez ciebie w tym ciele ani chwili dłuŜej, niŜ ty mogłabyś w nim Ŝyć beze mnie. Nie mogę pozwolić ci umrzeć, bo inaczej sama straciłabym Ŝycie... a jeszcze nie jestem na to gotowa. Tahiri poczuła, Ŝe otaczający ją świat uległ zmianie. Gorączkowo szukała słów, Ŝeby zadać kłam twierdzeniom Riiny, ale nie znalazła. To nie moŜe być prawda, bąknęła, jakby jeszcze nie mogła w to uwierzyć. Ale to jest prawda, odparła Riina. A ty musisz się z tym pogodzić. Młoda Jedi pokręciła głową. Nie mogę, powiedziała. Więc nie zostawiasz mi wyboru. Riina cofnęła się dwa kroki i wyciągnęła poziomo przed siebie klingę świetlnego miecza. Tahiri napięła mięśnie w oczekiwaniu na cios, który jednak nie spadł na jej głowę. Zamiast tego Riina podrzuciła broń wysoko w powietrze. Wirując w ciemności, energetyczne ostrze oświetliło pobliskie ruiny błękitnym blaskiem i sprawiło, Ŝe wokół zatańczyły cienie. Tahiri otworzyła usta ze zdumienia i w pełnym przeraŜenia milczeniu obserwowała, jak świetlny miecz osiąga apogeum i zaczyna opadać. W pewnej chwili Riina wyciągnęła rękę, Ŝeby go złapać. Tahiri od początku wiedziała, Ŝe Yuuzhanka źle ocenia tempo opadania broni Jedi, ale nie była zdolna wykrzyknąć Ŝadnego ostrzeŜenia. Oniemiała ze zdumienia przyglądała się, jak jaskrawoniebieskie ostrze muska rękę Riiny, a metalowa rękojeść toczy się z grzechotem po kamienistym gruncie. Dopiero po jakimś czasie usłyszała swój krzyk, ale dźwięk napłynął z bardzo daleka, jakby zduszony przez straszliwy, oślepiający ból. C-3PO przekrzywił złocistą głowę. - Słyszysz to? - zapytał Han. - Naturalnie, proszę pana - odparł protokolarny android. - Sygnał jest całkiem wyraźny. - Nie odnaleźliśmy jeszcze źródła, bo sygnał pokonuje prawdopodobnie bardzo duŜą odległość, a przy okazji rozprasza się w tej atmosferze - ciągnął Solo. NajwaŜniejsze jednak, czy potrafisz go przetłumaczyć. I nie mów mi tysięczny raz, iloma językami umiesz się posługiwać. Jedyną osobą w sterowni, która jeszcze tego nie słyszała, jest Droma, a jego niełatwo zadziwić. - Jak pan sobie Ŝyczy, proszę pana.

Spotkanie Po Latach

102 Kiedy C-3PO sztywno kiwnął głową, Leia z trudem powstrzymała uśmiech. Wydobywające się z głośnika w sterowni „Sokoła" świergotliwe odgłosy brzmiały zadziwiająco czysto i wyraźnie. Pokładowe systemy filtracji dźwięków wyeliminowały większość trzasków i elektromagnetycznych zakłóceń, jakie napływały z rejonu toczącej się w górze bitwy, i gdyby Threepio nie poradził sobie z tłumaczeniem, nikt inny nie zdołałby dokonać tej sztuki. Kiedy android przystąpił do pracy, Han przeleciał nad jakimś grzbietem i zanurkował w głąb następnego wąwozu. Siedzący na fotelu drugiego pilota Droma wystrzelił rakietę udarową w zbocze odległej góry w nadziei, Ŝe eksplozja zatrze ślady przelotu frachtowca. Na razie nikt im nie przeszkadzał w prowadzeniu poszukiwań na powierzchni Esfandii, więc mogli przypuszczać, Ŝe ich taktyka przynosi poŜądane efekty. Nigdzie jednak nie zauwaŜyli ani śladu bazy przekaźnikowej. Bez względu na to, gdzie się znajdowała, jej personel starannie ją ukrył i na razie nie decydował się na szukanie lepszej kryjówki. - Wygląda na to, Ŝe te sygnały to bardzo dziwna odmiana trójkowego języka maszynowego - odezwał się w końcu C-3PO, kierując świecące fotoreceptory w stronę odległego źródła dźwięków. - Gramatyka jest niespójna, a słownictwo niezwykłe, ale jestem zupełnie pewien, Ŝe to język źródłowy. Han obejrzał się przez ramię. - Czy jego źródłem moŜe być baza przekaźnikowa? - zapytał. - Nie przypuszczam, Ŝeby to było bardzo prawdopodobne, proszę pana - odparł złocisty android. - Chyba Ŝe rozmawia sama z sobą. - Odbierasz więcej niŜ jeden sygnał? - zapytała zdumiona Leia. - Do tej pory zidentyfikowałem co najmniej siedemnaście źródeł - odparł C-3PO. - Siedemnaście? - powtórzył Solo. - To niemoŜliwe. - To mogą być wabiki, rozmieszczone na powierzchni planety, Ŝeby wprowadzić w błąd ekipy szukające stacji - zasugerował Droma. - W jakim celu, skoro i tak nie moŜemy znaleźć ani jednego wabika? - odparł Han. - Atmosfera rozprasza sygnały i zmienia ich częstotliwość do tego stopnia, Ŝe musielibyśmy mieć wielkie szczęście, aby się zderzyć przypadkowo chociaŜ z jednym. Ryn wzruszył ramionami. - MoŜe właśnie o to chodzi, Ŝebyśmy mieli zajęcie - powiedział. - A przy okazji i Yuuzhan Vongowie. Leia przypomniała sobie podobne do kwiatów, dziwaczne twory, przez które „Sokół" wcześniej przelatywał, i nagle w jej głowie zrodziła się niepokojąca myśl. - JeŜeli chodzi o źródła tych sygnałów... - zaczęła. - Czy wszystkie wykorzystują tę samą odmianę trójkowego kodu? - Nie, proszę pani - odparł android. - KaŜde źródło ma swoją charakterystyczną odmianę. - Jakie to moŜe mieć znaczenie? - zapytał Han. Leia uciszyła go machnięciem ręki. - Czy wiesz, o czym mówią? - spytała.

103

Sean Williams, Shane Dix

- Trudno to dokładnie określić - stwierdził Threepio. - Niektóre rzeczowniki są dla mnie zupełnie nieznane, a przymiotniki uległy tak daleko posuniętym mutacjom, Ŝe stoją w sprzeczności... - Wystarczy, jeŜeli podasz nam najbardziej prawdopodobne tłumaczenie przerwał Solo. C-3PO umilkł i kilka sekund wsłuchiwał się w napływające dźwięki. - Wygląda na to, Ŝe rozmawiają głównie na temat toczącej się w górze bitwy oznajmił w końcu. - W niektórych rejonach występują bardzo silne zakłócenia atmosferyczne i chyba miejscowa flora powaŜnie ucierpiała. - Powiedziałeś: flora? - zdumiał się Solo. - W rzeczy samej, proszę pana - przyznał Threepio. - Ekosystem tej planety to inny temat tej dyskusji. Toczą ją zwłaszcza osobnicy, których źródła poŜywienia są zagroŜone. - Źródła poŜywienia... - Han spojrzał przez dziobowy iluminator, ale zobaczył tylko pozbawioną Ŝycia, czarną pustkę. Powierzchnia planety, oglądana nawet za pomocą bardzo czułych skanerów, nie wykazywała Ŝadnych śladów aktywności biologicznej. - Chcesz powiedzieć, Ŝe źródła tych sygnałów są... Ŝywe? - AleŜ tak, proszę pana - potwierdził C-3PO. - Byłem pewien, Ŝe juŜ dawno doszedł pan do takiego wniosku. - Ale jak to moŜliwe w środowisku podobnym do tego? - W atmosferach o analogicznym składzie znajdowano juŜ wcześniej ślady Ŝycia, proszę pana - wyjaśnił android takim tonem, jakby wygłaszał wykład. - śycie mogło powstać we wczesnym okresie istnienia planety, kiedy jej jądro wypromieniowywało o wiele więcej ciepła. Ewolucji mogły bez trudu ulegać nie tylko jednokomórkowe formy Ŝycia, ale takŜe większe i bardziej skomplikowane organizmy. - Ale tu chodzi o mówiące formy inteligentnego Ŝycia - przypomniał Han. - Źródła tych sygnałów potrafią rozmawiać. - W rzeczy samej, proszę pana - zgodził się z nim protokolarny android. - Istnieje takŜe prawdopodobieństwo, Ŝe te formy Ŝycia nie rozwinęły się na powierzchni Esfandii. - Mogły zostać tu sprowadzone? - zainteresowała się Leia. - Skąd? - Z miejsca, w którym się rozwinęły, księŜniczko - odrzekł C-3PO. Dając upust frustracji, Han uniósł ręce i spojrzał na Dromę, jakby szukał u niego poparcia. - Myślę, Ŝe to ma sens - odezwał się Ryn. - JeŜeli istnieją tu jakieś formy Ŝycia, ich przedstawiciele powinni Ŝyć z daleka od siebie, bo nie wystarczyłoby energii dla wszystkich osobników. Te, które przeŜyły, muszą się posługiwać jakąś formą komunikacji, która potrafi pokonywać duŜe odległości. Właśnie dlatego wykorzystują częstotliwości sygnałów komunikatorów. - Ale dlaczego kod trójkowy? - nie dawał za wygraną Solo. - Przypuszczam, Ŝe ktoś nauczył je porozumiewać się w taki sposób - doszła do wniosku Leia. Han zmruŜył oczy i zaczął się zastanawiać nad tą moŜliwością.

Spotkanie Po Latach

104 - Jeden z techników przekaźnikowej bazy? - domyślił się w końcu. - Prawdopodobnie dawno temu - stwierdziła księŜniczka. - Mimo wszystko język musiał mieć sporo czasu, Ŝeby ulec tak wielkim zmianom. - Odwróciła się do SeeThreepia. - Czy uwaŜasz, Ŝe zdołalibyśmy nawiązać łączność z tymi stworzeniami? - Nie widzę Ŝadnych przeszkód, księŜniczko - odparł android. - Znamy częstotliwości, na których się porozumiewają, a ja potrafię płynnie się posługiwać przybliŜoną wersją ich języka. Pochylił się i zbliŜył głowę do mikrofonu komunikatora. - Niewielka moc wyjściowa - ostrzegł Han, przepuszczając androida. - A jeŜeli nie dowiemy się niczego na temat kryjówki bazy przekaźnikowej, nie wolno nam tu siedzieć bez końca i plotkować. Nie tylko my odbieramy ich sygnały. Android wydał odgłos podobny do chrząknięcia i zaczął wysyłać w gęstą atmosferę Esfandii serie dziwacznych, świergotliwych dźwięków. Leia starała się wykryć w nich jakąś prawidłowość, ale stwierdziła, Ŝe to daremne. W jej opinii dźwięki brzmiały, jakby kaŜdy z trzech fałszujących flecistów usiłował przekonać pozostałych, Ŝeby grali tę samą co on melodię. Kiedy android skończył, wyprostował się, wyraźnie zadowolony. - Przekazałem prośbę o poinformowanie nas o miejscu przebywania vrgrlmrl powiedział. - Verger... czego? - zapytał Solo. - Vrgrlmrl, bazy przekaźnikowej - wyjaśnił od niechcenia Threepio, bez wysiłku powtarzając świergotliwe dźwięki. - JeŜeli odpowiedzą, dowiemy się... Urwał, kiedy z głośnika komunikatora sterowni „Sokoła" rozległ się silniejszy sygnał. - O rety! - zawołał, spoglądając z lekką obawą na pozostałych. - Przypuszczam, Ŝe podczas tłumaczenia coś musiało zostać przekręcone. Zrozumieli moją prośbę o udzielenie informacji jako zaproszenie. - Zaproszenie do czego? - zapytał Solo. - Nie jestem pewien, ale gdybym mógł spróbować jeszcze raz, proszę pana, moŜe... - Oszczędź nam szczegółów - burknął Han. - Po prostu wyciśnij z nich tę informację. C-3PO wydał kilka następnych serii bezsensownie brzmiących dźwięków. Odpowiedź na nie usłyszał natychmiast, ale tym razem do rozmowy przyłączyło się kilka innych głosów. JeŜeli przedtem brzmiało to jak kłótnia trzech fałszujących flecistów, obecnie Leia miała wraŜenie, Ŝe w sprzeczce biorą udział wszyscy członkowie symfonicznej orkiestry. Droma zakrył rękami kosmate uszy, nadaremnie starając się odgrodzić od kakofonii dźwięków. - Nie słyszałem niczego podobnego od czasu, kiedy brałem udział w koncercie wydanym na cześć Palo'wicka z przytępionym słuchem - powiedział. - Nie uwierzycie, jak ci goście potrafią kwilić! Han przeniósł spojrzenie na protokolarnego androida.

105

Sean Williams, Shane Dix

- Czy usłyszałeś coś, co mogłoby się nam przydać? - zapytał, poklepując jego złocisty korpus. C-3P0 przerwał oŜywioną rozmowę. - W rzeczy samej, proszę pana - powiedział. - Znakomita większość Brrbrlpp, jak sami siebie nazywają, to istoty przyjacielskie, towarzyskie i bardzo skłonne do rozmowy. Znają przekaźnikową bazę, ale nie zdradzą nam jej kryjówki, dopóki się nie upewnią, czy nie chcemy wyrządzić jej Ŝadnej krzywdy. - No to na co czekasz? - zniecierpliwił się Han. - JuŜ dawno powinieneś ich o tym zapewnić. - Zapewniłem ich, proszę pana, ale obawiam się, Ŝe trzeba będzie czegoś więcej, Ŝeby rozproszyć ich wątpliwości - zaczął C-3PO, ale zawahał się i spojrzał po kolei na wszystkich w sterowni. - O co chodzi, Threepio? - zaniepokoiła się Leia. - No cóŜ, księŜniczko, wygląda na to, Ŝe w oczach Brrbrlpp jesteśmy mordercami, a zatem istotami niegodnymi ich zaufania. - Mordercami? - wychrypiał osłupiały Solo. - PrzecieŜ to nie my bombardujemy ich planetę! Wręcz przeciwnie, staramy się powstrzymać sprawców! - To nie bombardowaniem są zaniepokojeni, proszę pana - odparł protokolarny android. - Twierdzą, Ŝe odkąd się tu pojawiliśmy, zabiliśmy juŜ piętnaścioro ich ziomków. - Co takiego? - wybuchnął Han. - Niby kiedy mielibyśmy ich zamordować? - Twierdzą, Ŝe głosy ich przyjaciół ucichły, kiedy przecinaliśmy szlaki ich wędrówek - wyjaśnił Threepio. Czując, Ŝe zbiera się jej na mdłości, Leia pomyślała ponownie o ocierających się o kadłub „Sokoła" i rozpuszczających w kłębach rozgrzanych gazów dziwacznych kwiatach. Odwróciła się do męŜa. - Wyłącz silniki! - rozkazała. - Słucham? Leio, chyba nie mówisz... - Zrób to, Hanie! - ucięła księŜniczka. - Wyłącz takŜe repulsory. Wszystko! Natychmiast, zanim zabijemy jeszcze kogoś! Han usłuchał, chociaŜ wyraz jego twarzy wyraźnie wskazywał, Ŝe nie ma pojęcia, o co chodzi Ŝonie. Leia zaczekała, aŜ „Sokół" osiądzie łagodnie na dnie wąwozu, a kiedy w sterowni zapadła głucha cisza, podzieliła się swoimi przypuszczeniami na temat wyglądu obcych istot. - Nie wiedzieliśmy o tym - odparł Solo. Na myśl, Ŝe nieświadomie zamordował tyle inteligentnych istot, zbladł jak ściana. - Wytłumacz im to, Threepio! Wyjaśnij, Ŝe w Ŝadnym razie nie mogliśmy się tego domyślić! - Postaram się, proszę pana, ale to chyba nie wystarczy, Ŝeby zaczęli darzyć nas większą sympatią - odparł android. Kiedy z ciemności przed dziobem frachtowca wyłonił się kolejny wiotki kwiat, Leia połoŜyła dłoń na ramieniu męŜa. Dopiero teraz wyraźnie zobaczyła tubylca. Zorientowała się, Ŝe na poruszanie się w gęstej atmosferze pozwalają mu falujące

Spotkanie Po Latach

106 krawędzie „płatków", których wewnętrzną powierzchnię zdobiły pierścienie fotosensorów i promieniście biegnące linie kołyszących się rzęsek. Dzięki półprzezroczystemu ciału Leia widziała nadający sztywność „płatkom" skomplikowany szkielet i łagodnie pulsujące ciemniejsze plamy, które mogły być organami wewnętrznymi. W ciemności za istotą niknął podobny do bicza długi ogon. KsięŜniczka nie potrafiłaby powiedzieć, gdzie istota ma „głowę", a gdzie „nogi". Nie miała teŜ pojęcia, gdzie znajduje się jej twarz, ale wyczuwała wyraźnie, Ŝe tubylec ich obserwuje. - Czy mogą nam zrobić jakąś krzywdę? - zapytał szeptem Droma, jakby w obawie, Ŝe istota moŜe go usłyszeć. - Bardzo wątpię - odrzekł Han, ale nie sprawiał wraŜenia przekonanego. Kiedy do pierwszego tubylca przyłączył się drugi, Leia poczuła delikatne zafalowanie Mocy. Wkrótce potem ujrzała trzeciego osobnika. Nie miała wątpliwości, Ŝe są Ŝywe. Z kaŜdą chwilą, pokonując opór gęstej atmosfery, przed dziobem „Sokoła" pojawiało się coraz więcej wiotkich kwiatów. W końcu wokół frachtowca zgromadził się pierścień tajemniczych istot. Zabiliśmy ich przyjaciół, pomyślała z goryczą księŜniczka. Zabiliśmy ich bliskich krewnych. Nie sądziła, Ŝeby taką tragedię mogło im wynagrodzić zwykłe „przepraszam". Saba wyczuła nadciągającą burzę na długo, zanim usłyszała pierwsze grzmoty. Reagując na wzrost wilgotności powietrza, przefiltrowanego przez tampasi i przesyconego oszałamiającą wonią zarodników i soków roślin, jej wraŜliwe nozdrza zadrŜały. Dopiero po kilkunastu minutach usłyszała szum deszczu, pędzonego porywistym wichrem i smagającego ukośnie korony bora. Wkrótce potem do jej uszu napłynął szmer wody ściekającej z wyŜszych poziomów na niŜsze, a z nich kaskadami spływającej na powierzchnię gruntu. Ferroanie pozostawili gościom zwijane maty do spania i grube koce z szorstkiego materiału. Po lekkiej kolacji Jacen, Danni oraz Mara postanowili wykorzystać nadarzającą się okazję i odpocząć Mistrz Skywalker i doktor Hegerty usiedli blisko okna i zaczęli cicho rozmawiać. Saba postanowiła, Ŝe nie zaśnie, chociaŜ była wyczerpana. Nadal nie do końca ufała gospodarzom i chciała czuwać, Ŝeby zapewnić bezpieczeństwo pozostałym. LeŜąc na macie z zamkniętymi oczami i nadstawionymi uszami, wsłuchiwała się we wszystkie napływające dźwięki... nie wyłączając rozmowy Mistrza Skywalkera z Soron Hegerty. - ...w dyskusji z Jacenem wspomniała o Potencjum -mówił Luke - Nie powiedziała jednak dokładnie, o co chodzi, a ja nigdy o niczym takim nie słyszałem. A ty? - Ja teŜ nie - odparła siwowłosa uczona. - Ale nie zapominaj o tym, Ŝe nie specjalizuję się w badaniach Mocy. - W takim razie powiedz, co sądzisz o Ferroanach - poprosił Mistrz Jedi. - Czy słyszałaś o nich coś, co i ja powinienem wiedzieć?

107

Sean Williams, Shane Dix

- No cóŜ, na pewno zauwaŜyłeś, Ŝe nas nie znoszą - zaczęła Hegerty. - Ale nie moŜna ich winić, Ŝe traktują nas podejrzliwie. Wiemy, Ŝe przynajmniej sześć razy na powierzchni ich planety lądowali obcy: trzykrotnie rycerze Jedi, włączając w to nas, dwukrotnie Yuuzhan Vongowie, a raz Tarkin i dowodzone przez niego siły zbrojne Starej Republiki. Trzy razy zostali zaatakowani i za kaŜdym razem działo się to, kiedy odwiedzali ich Jedi. Pierwszy raz mogliby zapomnieć, drugi przebaczyć, ale trzeci? - Wiem, o co ci chodzi - odparł Luke. - Ja takŜe nie mogę ich winić za to, Ŝe odnoszą się do nas nieufnie. Mimo to musimy zrobić wszystko, Ŝeby zmienić ich nastawienie. W przeciwnym razie nasza wyprawa będzie zwyczajną stratą czasu. Krople deszczu bębniły monotonnie o dach podobnej do wielkiego grzyba chaty, ale w środku było ciepło, sucho i przytulnie. Saba wyczuwała delikatne wici Ŝycia, przepływającego przez naczynia włoskowate Ŝyjącego domu, który jakby się cieszył z padającego deszczu. Saba odnosiła wraŜenie, jakby wytworzone ciepło było dowodem odczuwanego zadowolenia. Mistrz Skywalker i doktor Hegerty rozmawiali jeszcze jakiś czas, ale Barabelka z kaŜdą chwilą coraz bardziej poddawała się ogarniającej ją senności. Z sąsiednich mat napływały kojące posapywania śpiących tam osób. Monotonne odgłosy kołysały ją do snu równie skutecznie jak szmer kropli rozbijających się o dach chaty. Saba walczyła ze snem jeszcze kilka minut. Niejasno czuła, Ŝe powinna czuwać nad bezpieczeństwem pozostałych, ale w końcu uświadomiła sobie, Ŝe nie śpi takŜe Mistrz Skywalker. Był aŜ nadto kompetentną osobą, Ŝeby zadbać o bezpieczeństwo uczestników wyprawy. Naprawdę nie było powodu, Ŝeby zachowywała czujność... Jag przyjął energię strzału na bakburtowe pola ochronne. Pragnąc stworzyć wraŜenie, Ŝe jego maszyna jest powaŜnie uszkodzona, kilka razy przerywał i włączał dopływ energii do silników szponostatku. Jego myśliwiec, szaleńczo wirując, przeciął pod niebezpiecznym kątem pole bitwy. Gwiazdy wokół niego wirowały jak w szaleńczym tańcu i młody pilot musiał polegać na instynkcie jak nigdy dotąd, Ŝeby upewnić się, czy nadal leci we właściwym kierunku. Postanowił zrezygnować z udawania, dopiero kiedy na mgnienie oka zobaczył złowieszczo wypalony kadłub yuuzhańskiej kanonierki... a uczynił to w ostatniej moŜliwej chwili. Wszystko zaleŜało od tego, czy przekona pilotów ścigających go skoczków, Ŝe jego „korkociąg śmierci" jest prawdziwy. Równocześnie musiał na tyle panować nad sterami, Ŝeby naprawdę nie zginąć. Ułamek sekundy przed zderzeniem z wrakiem kanonierki dał ognia z laserowych działek. Ze sczerniałego kadłuba trysnął gejzer rozŜarzonego korala yorik i dymu, który ogarnął jego szponostatek, ale czoło fali udarowej eksplozji spowolniło tempo opadania. Z początku Jag się niepokoił, czy energetyczne tarcze poradzą sobie z ochroną maszyny, ale później sprawdził natęŜenie pola i stwierdził, Ŝe niepotrzebnie się obawiał. Inercyjne kompensatory pochłonęły resztę pędu i jego szponostatek spoczął z piskiem i zgrzytem w głębi kadłuba wypalonego okrętu. Przedzieranie się przez poszycie i pokłady nie obyło się bez szarpnięć i wstrząsów. Młody pilot dopiero po jakiejś minucie przyszedł do siebie i upewnił się, Ŝe

Spotkanie Po Latach

108 maszyna jest nadal w jednym kawałku. Zasobniki siłowych pól się ładowały, kadłub szponostatku zachował sztywność, a systemy uzbrojenia funkcjonowały prawidłowo, więc mógł uznać, Ŝe pierwszy etap zakończył się sukcesem. Przez dziobową część owiewki widział obraz, jakiego mógłby się spodziewać w jądrze słońca. W głębi umierającej kanonierki wyzwoliło się podczas zderzenia mnóstwo energii, na której pochłonięcie yuuzhański okręt nie był przygotowany. W zetknięciu z ochronnymi polami jego myśliwca stopione pokłady i grodzie płonęły z bulgotem w resztkach atmosfery, jaka wciąŜ jeszcze pozostała w nieszczelnym wraku. Organiczne szczątki kadłuba, kurcząc się i deformując w nieznośnym Ŝarze, wydzielały kłęby toksycznego dymu. Jag wyobraził sobie, Ŝe z otworu, jaki zostawił w kadłubie kanonierki, wylatują w przestworza rozgrzane do czerwoności szczątki konstrukcji. Miał zresztą taką nadzieję, bo stanowiło to waŜny element jego planu. Pstryknął włącznikiem mikrofonu pokładowego komunikatora. Nie chciał ujawniać nikomu, Ŝe przeŜył, dopóty, dopóki nie nadejdzie odpowiednia pora. Kiedy przedstawiał swój plan Jocelli i Adelmaa'jowi, poinstruował ich, jak powinni zareagować, gdyby pierwszy etap zakończył się powodzeniem. Pojedynczy trzask w głośnikach ich komunikatorów miał oznaczać, Ŝe dowódca ocalał. Gdyby sytuacja w przestworzach rozwijała się zgodnie z planem, Jocella powinna dwukrotnie włączyć i wyłączyć mikrofon swojego komunikatora. Niemal od razu Jag usłyszał dwa trzaski. Oznaczały, Ŝe Yuuzhan Vongowie ulegli złudzeniu, iŜ roztrzaskał się o kadłub wraku kanonierki. Westchnął z ulgą, jakby z serca spadł mu pierwszy cięŜki kamień. Musiał obecnie zająć się usuwaniem pozostałych. Przeszukał wnętrze wraku za pomocą sygnałów radarowych i promieni skanerów. O ile mógł się zorientować, Ŝaden Yuuzhanin nie przeŜył zagłady okrętu, ale w samym wraku tliły się iskierki Ŝycia. Kręgosłup wciąŜ jeszcze przekazywał rozmaite dane, ale „mózg" organicznego okrętu był juŜ martwy i łączność z ramionami, których ruchy kiedyś koordynował, została przerwana. Tworzące kadłub koralowe bryły miały przed sobą pewien okres Ŝycia, ale ich ostateczny los był przesądzony. Korzystając z resztek oŜywczych płynów i źródeł energii, jakie pozostały w głębi wraku, w specjalnych miejscach dogorywało pięć gromad dovin basali, miniaturowych generatorów czarnych dziur, które słuŜyły Yuuzhan Vongom do napędu, obrony i ataku. Zadowolony z sytuacji Jag kiwnął głową. Ponownie przesłał energię do jednostek napędowych. Jego myśliwiec przemieścił się w głębi wraku, a chwilę później, kiedy ochronne pola zmieniły konfigurację na korzystniejszą, znów się zatrzymał. Młody pilot stopniowo zwiększał moc i obserwował wskazania przyrządów pokładowych. Podejrzewał, Ŝe mogły ulec awarii podczas lądowania, ale musiał się orientować, dokąd leci. Nie usłyszał następnych trzasków włączanych mikrofonów komunikatorów swoich skrzydłowych, więc domyślił się, Ŝe sytuacja w przestworzach rozwija się zgodnie z planem. W końcu przesłał do silników szponostatku pełną moc. Wypalony wrak yuuzhańskiego okrętu, trzeszcząc i skrzypiąc, zmienił kurs i powoli zaczął przyspieszać. Dopiero wówczas z głośnika pokładowego komunikatora rozległy się dwa trzaski. Jag zrozumiał, Ŝe nikt nie zauwaŜył zmiany trajektorii lotu wraku, najprawdopodobniej

Sean Williams, Shane Dix 109 z powodu otaczającej go chmury dymu i ognistych szczątków. KaŜdy, kto by obserwował szczątki yuuzhańskiej kanonierki, musiałby dojść do wniosku, Ŝe w głębi szaleje straszliwy poŜar. Wszystko wskazywało, Ŝe los wraku jest przesądzony. Na szczęście, nieprzyjacielscy piloci mieli zbyt wiele powodów do zmartwienia. Musieli odpierać ataki imperialnych gwiezdnych niszczycieli i pilotów eskadr myśliwców typu TIE, nie zwracali więc uwagi na dwójkę wścibskich pilotów Galaktycznego Sojuszu, starających się zniechęcić wszystkich, którzy mogli się nimi interesować. Korzystając z tego, Ŝe jego podwładni wywiązywali się ze swojego zadania, Jag postanowił przystąpić do realizacji następnego etapu planu. Posługując się laserowymi działkami niczym chirurg wibroskalpelem, zaczął rzeźbić wnętrze wraku kanonierki. Starał się nie uszkodzić utrzymujących cięŜar szponostatku wsporników pokładów, ale wycinał z otaczających go grodzi ogromne bryły, które wylatywały w przestworza wraz z kłębami dymu. Podejrzewał, Ŝe nawet działające pełną mocą silniki myśliwca nie nadadzą duŜego przyspieszenia wrakowi kanonierki, bo okręt miał o wiele większą masę niŜ ta, którą zazwyczaj rozpędzały. Jag nie był w stanie jeszcze bardziej zwiększyć siły ciągu, ale mógł zmniejszyć masę, usuwając z wnętrza elementy pokładów i grodzi. Wysyłając je w przestworza, stopniowo zwiększał prędkość, jaką nadawały wrakowi silniki jego szponostatku. To, Ŝe unoszący się w przestworzach nad Esfandią, pozbawiony napędu kadłub niespodziewanie przyspieszył, niekoniecznie musiało wzbudzić podejrzenia Yuuzhan Vongów. Wiele pozornie nieszkodliwych szczątków stwarzało zagroŜenie podczas bitew w przestworzach. Kolejne dwa trzaski z głośnika komunikatora upewniły go, Ŝe nadal leci prawidłowym kursem, niezauwaŜony przez nikogo. Jednostki napędowe jego szponostatku zaczynały się przegrzewać, ale Jag miał nadzieję, Ŝe wytrzymają jeszcze jakieś dziesięć minut, podczas których musiały spełniać swoje zadanie. Nie zwracając uwagi na toczącą się w przestworzach bitwę, kierował wrak powoli, ale pewnie w stronę północnej flanki. Metr po metrze przenosił ogień laserów w górę, w stronę kadłuba. Wokół niego płonęły i gotowały się rozgrzane do czerwoności szczątki. Od czasu do czasu pojawiały się między nimi zwłoki yuuzhańskiego członka załogi, ale Jag ignorował je i kierował ogień laserów coraz wyŜej. Mimo to widok kaŜdego zabitego Yuuzhanina uświadamiał mu wciąŜ na nowo, jak szaleńczego podjął się zadania. Wmawiał sobie, Ŝe jego trud się opłaci, jeŜeli chociaŜ na sekundę zaskoczy nieprzyjaciół.

- Panie admirale, wygląda na to, Ŝe „Bliźniacza Jedynka" zamierza staranować tamten wrak kanonierki! Pellaeon nie odwrócił nawet głowy, by spojrzeć na stojącego za nim oficera. - Widzę, co robi, panie komandorze - odparł rzeczowo. - Proszę pana, Yuuzhan Vongowie dysponują antykolizyjnymi systemami równie dobrymi jak nasze - nie dawał za wygraną oficer. - Nie dopuszczą, Ŝeby jakiś wrak zderzył się z ich okrętem. JeŜeli zaczną podejrzewać, Ŝe ktoś chce wykorzystać szczątki

Spotkanie Po Latach

110 kanonierki jako taran, po prostu rozpylą je na atomy. Co „Jedynka" chce osiągnąć, uciekając się do takiej taktyki? - CóŜ, zamierza mi sprawić niespodziankę, panie komandorze - odparł spokojnie wielki admirał. - A przy okazji zaskoczyć Yuuzhan Vongów. Miał zaufanie do umiejętności młodego Jaggeda Fela, ale zaczynał odczuwać lekki niepokój. Oczywiście, bardzo pragnął, Ŝeby wyszkolony przez Chissów pilot zrobił coś, co wprowadziłoby zamęt w szyki nieprzyjaciół, ale nie spodziewał się niczego równie widowiskowego ani dramatycznego. Na razie sytuacja na polu bitwy nie uległa Ŝadnej zmianie. Yuuzhan Vongowie nadal przewyŜszali siły zbrojne Imperium i Galaktycznego Sojuszu i cały czas ściągali jednostki na północną flankę pola bitwy. Załogi dwóch największych okrętów, korwety i krąŜownika, oparły się wszelkim staraniom umieszczenia między nimi urządzenia zagłuszającego sygnały yammosków. Temperatura w tamtym rejonie walki była bliska punktu zapłonu. Gdyby go przekroczyła, Esfandia mogłaby paść łupem Yuuzhan Vongów. Wielki admirał nie zamierzał dopuścić, Ŝeby coś takiego wydarzyło się podczas jego wachty, nawet gdyby musiał staranować jeden z yuuzhańskich okrętów. Odwrócił się do doradczyni. - Nadeszły jakieś wieści z pokładu „Sokoła"? - zapytał. - Nie, panie admirale - usłyszał w odpowiedzi. - WciąŜ jeszcze kryje się głęboko w warstwach atmosfery. Zaczął się zastanawiać, czy nie powinien posłać posiłków na powierzchnię Esfandii. Na razie nie zrobili tego wojskowi Galaktycznego Sojuszu, ale pewnie po prostu nie mieli dość okrętów. Jego ostatnia rozmowa z panią kapitan Mayn zakończyła się dosyć chłodno, więc moŜe gdyby zaproponował jej pomoc, przezwycięŜyłby jej obawy. Kiedy jego doradczyni nawiązała łączność, przedstawił swoją propozycję na tyle jasno, na ile mógł bez wdawania się w szczegóły. Nigdy nie powierzał poufnych informacji środkom łączności, bez względu na to, jak bezpieczne były ich kanały. - JeŜeli więc potrzebuje pani jakiejkolwiek pomocy, jestem gotów jej udzielić podsumował. Jeszcze zanim skończył, Mayn pokręciła głową. - Dziękujemy, panie admirale, ale to nie będzie konieczne - oznajmiła. Niedawno otrzymaliśmy z pokładu „Sokoła" zaszyfrowany sygnał o niewielkiej mocy z kategorycznym zakazem wlatywania w warstwy atmosfery. Zanim nawiązał pan łączność z nami, zamierzałam pana o tym powiadomić. Pellaeon zaczął się zastanawiać nad tym, co usłyszał. Z otrzymanej wiadomości nie wynikało, Ŝe sytuacja jest opanowana i Ŝadna pomoc nie jest potrzebna. Zazwyczaj nikt nie wydawał bez powodu rozkazów z Ŝądaniem powstrzymania się od wszelkich działań. - Czy wiedzą, Ŝe powierzchnię planety przeszukują załogi patrolowców Yuuzhan Vongów? - zapytał. - Sama ich o tym poinformowałam - oznajmiła Mayn.

111

Sean Williams, Shane Dix

- I nadal nie chcą, Ŝeby ktoś ich osłaniał, kiedy będą prowadzili poszukiwania tej bazy? - Nie pozostawili co do tego cienia wątpliwości. - Czy podali jakiekolwiek uzasadnienie? - zapytał Pellaeon. - Nie, panie admirale - odparła Mayn. - Wiadomość była bardzo krótka. Powiedzieli tylko, Ŝe wyjaśnią to później, kiedy znajdą się w bezpieczniejszym miejscu. - A w jakim się znajdują teraz? - zainteresował się Pellaeon. - Tego nie wiemy, panie admirale - stwierdziła Mayn z obojętnym wyrazem twarzy. - Sygnał był zbyt rozproszony i krótki, Ŝebyśmy zdołali namierzyć jego źródło. Przypuszczamy, Ŝe właśnie o to im chodziło. Pellaeon zmarszczył brwi. CzyŜby pani kapitan Mayn naprawdę tego nie wiedziała? A moŜe nie chciała mu udzielić tej informacji, bo takie rozkazy otrzymała od zwierzchników? Wszystko wskazywało, Ŝe załoga „Sokoła" prowadzi poszukiwania przekaźnikowej bazy. Wielki admirał nie miał nic przeciwko temu, ale nie znosił, kiedy cokolwiek przed nim zatajano. - Dziękuję, pani kapitan - powiedział oschle, nie starając się bawić w uprzejmości, które pomogłyby zachować dobre stosunki między Galaktycznym Sojuszem a Imperium. - W przyszłości proszę mnie jak najszybciej informować o kaŜdej zmianie na polu walki. - Naturalnie, panie admirale - odparła Mayn. Przerwała połączenie, a wielki admirał odwrócił się plecami do ekranu i zaczął analizować to, co usłyszał i czego nie usłyszał. Prawdopodobnie naiwnością było zakładanie, Ŝe moŜe zaufać tej grupie sił zbrojnych Galaktycznego Sojuszu równie mocno, jak zaufał Skywalkerowi i jego towarzyszom. Leia Organa Solo była wprawdzie bliźniaczą siostrą Luke'a, ale cieszyła się takŜe opinią wytrawnego polityka... a politycy mieli zbyt wiele własnych interesów, Ŝeby moŜna im było ufać bez zastrzeŜeń. - Panie admirale! Słysząc głos doradczyni, ocknął się z zamyślenia i odwrócił do niej. - O co chodzi? - zapytał. - Otrzymaliśmy wiadomość tekstową od pułkownika Fela, panie admirale zameldowała kobieta. - Przekazał ją nam pilot „Bliźniaczej Dziewiątki". - Co to za wiadomość? - Tylko dwa słowa, panie admirale: „Bądźcie gotowi". Pellaeon rzucił okiem na ekran monitora przedstawiający sytuację w rejonie północnej flanki pola bitwy. Widoczna na ekranie w postaci przerywanej linii przypuszczalna trajektoria lotu przebiegała mniej więcej pośrodku między dwoma głównymi celami. Wszystko wskazywało, Ŝe wyszkolony przez Chissów pilot przeleci obok obu nieprzyjacielskich okrętów w duŜej odległości. Pellaeon odwrócił się, Ŝeby wysłać odpowiedź, ale zanim zdąŜył otworzyć usta, widoczny na ekranie wypatroszony wrak nagle eksplodował.

Spotkanie Po Latach

112 - To było bardzo ryzykowne, Leio - odezwał się Han, kiedy skończył wysyłać wiadomość do pani kapitan „Dumy Selonii". - Źródło sygnału mogło zostać namierzone. Leia zaplotła ręce na piersi i wzdrygnęła się, niezdolna oderwać spojrzenia od widocznej na ekranie monitora gromady istot, które C-3PO nazwał Brrbrlpp. - Wiem, ale nie wolno nam spowodować, Ŝeby jeszcze któryś tubylec stracił Ŝycie - powiedziała. - To niedopuszczalne. - Nie zapominaj, Ŝe powierzchnię przeczesują załogi patrolowców Yuuzhan Vongów - wtrącił Droma. Jego ogon, zwieszający się z fotela drugiego pilota, cały czas drŜał nerwowo. - Nie zapominam - odparła księŜniczka przez zaciśnięte zęby. - Po prostu jeszcze nie wymyśliłam, jak wybrnąć z tej sytuacji. Nagle z głośnika komunikatora wydobyła się następna seria dziwnych świergotów. - Brrbrlpp informują, Ŝe na powierzchni Esfandii znajduje się teraz wiele ciepłych ciał - przetłumaczył C-3PO. - Starają się ze wszystkich sił chronić ziomków, ale skoro nie wiedzą, które miejsce będzie następnym celem ataku z atmosfery, nie potrafią zapewnić im bezpieczeństwa. Leia podzielała ich niepokój. Istniało tylko jedno moŜliwe rozwiązanie ale nie bardzo się jej podobało. Wszystko sprowadzało się do odpowiedzi na pytanie, co jest waŜniejsze: czy przekaźnikowa baza i utrzymanie łączności z Nieznanymi Rejonami galaktyki, czy Ŝycie obcych istot z powierzchni Esfandii, które przypadkiem znalazły się na linii ognia. - Nie moŜemy tkwić tu w nieskończoność - przypomniał Han. - Nie moŜemy takŜe nigdzie odlecieć - zauwaŜył Droma. - Przynajmniej dopóki frachtowiec jest otoczony wianuszkiem tych istot. Wskazał unoszący się wokół „Sokoła" pierścień podobnych do kwiatów tubylców. Wiedzieli, Ŝe z chwilą włączenia jednostek napędowych istoty zostaną zdmuchnięte niczym Geonosjanie podczas szalejącego huraganu. - Dobrze o tym wiem - odparła zirytowana Leia. Starała się nie wyładowywać frustracji na męŜu ani na Rynie, ale wszystkie jej rozwaŜania prowadziły do tego samego wniosku, więc przychodziło jej to z coraz większym trudem. - Mamy sygnał - odezwał się nagle Solo. Na ekranie usytuowanego przed fotelem pilota monitora pojawiły się dane z pokładu „Selonii". - W naszym rejonie obserwuje się wzmoŜony ruch. Widocznie bliznogłowi przechwycili fragmenty naszych sygnałów. - Ale jeŜeli będziemy siedzieli cicho, to nas nie wykryją? - zapytał Droma, spoglądając z nadzieją to na Hana, to na Leię. - To prawda, ale nie zamierzamy siedzieć cicho - odparła księŜniczka. - Musimy wysłać jeszcze jedną wiadomość. Han nie wyglądał na uszczęśliwionego jej propozycją. - To chyba nie jest dobry pomysł, kochanie - powiedział. - JeŜeli to zrobimy, na pewno nas wykryją - dodał Droma. - Po części właśnie o to chodzi - stwierdziła Leia.

113

Sean Williams, Shane Dix

Han zaczął się zastanawiać nad jej słowami, aŜ w końcu w jego oczach pojawiło się zrozumienie. - No dobrze, ale co z nimi? - zapytał w końcu, wskazując otaczających ich tubylców. - Jaki zasięg mają ochronne pola naszego frachtowca? - zainteresowała się księŜniczka. - Dosyć duŜy - odparł Han. - Dlaczego o to pytasz? - Czy potrafiłbyś utworzyć oddzielny bąbel? - Musiałbym najpierw dokonać kilku powaŜnych modyfikacji - odparł Solo. Leia poczuła, Ŝe do frustracji przyłącza się rozczarowanie. - Ale dasz radę to zrobić, prawda? - zapytała. - Chyba tak - mruknął Han, ale bez wielkiego przekonania. - To dobrze - powiedziała Leia, choć sprawiała wraŜenie tylko częściowo uspokojonej. Jej plan mógł ocalić Ŝycie Brrbrlpp na krótką metę, ale na dłuŜszą mógł się przyczynić do ich śmierci. - Chyba nie mamy wyboru - dodała. Han pokiwał głową i odwrócił się, Ŝeby przestawić dźwignie kilku przełączników. - Więc bierzmy się do dzieła - zaproponował. Coraz bardziej zdezorientowany Droma przeniósł spojrzenie z Hana na Leię. - Czy Ŝadne z was nie zamierza powiedzieć mi, o co chodzi? - zapytał niepewnie. - To proste - odparła księŜniczka. - Wysyłając kolejny sygnał, zamierzamy ściągnąć w to miejsce Yuuzhan Vongów. Ryn uniósł wysoko krzaczaste szare brwi. - Ale przedtem, jak mniemam, zostawicie mnie przed wejściem do najbliŜszego baru, prawda? - zapytał. Leia zignorowała złośliwą uwagę. - To jedyne, co moŜemy zrobić - wyjaśniła. - JeŜeli odebrali fragmenty naszej poprzedniej wiadomości, zapewne wiedzą, Ŝe ukrywamy się gdzieś w tym miejscu. Z pewnością są jednak przekonani, Ŝe sygnał nadano z pokładu przekaźnikowej bazy, bo przypuszczają, iŜ nikt inny się nie kryje w jednym z tych wąwozów. Nie mają pojęcia o naszej obecności, więc powinni się tu zlecieć ze wszystkich stron, Ŝeby tę bazę stąd wykurzyć. - A dlaczego to ma oznaczać pomyślną sytuację, co? - zaniepokoił się jeszcze bardziej Droma. Spojrzał na Hana, jakby szukał u niego poparcia, ale go nie znalazł. - Posłuchaj - zaczął Solo. - Powiemy tym z pokładu „Selonii", Ŝeby postarali się wykryć skupisko ciepła w rejonie naszego lądowania. Rozumiesz? Kiedy wszyscy Yuuzhan Vongowie zlecą się w to miejsce, staną się idealnym celem, a wówczas baterie turbolaserów któregoś gwiezdnego niszczyciela powinny się rozprawić z mmi raz na zawsze. - A przy okazji, naturalnie i z nami - mruknął Ryn. - JeŜeli dokładnie wymierzą, nie stanie się nam nic złego - zapewnił Han. Staniemy się na tyle chłodni, Ŝeby być moŜliwie jak najmniejszym celem. - A co z tubylcami? - nie dawał za wygraną Ryn.

Spotkanie Po Latach

114 - Spodziewam się, Ŝe będą bezpieczni, kiedy ukryją się pod osłoną siłowych pól naszego frachtowca - odparł Solo. - Uspokój się i przestań skomleć. Leia dobrze wie, co robi. - A jednak cię poślubiła? - mruknął Ryn, powątpiewająco kręcąc głową. - Nie uwaŜam tego za najlepszy dowód na poparcie twojej opinii. Nie interesując się odpowiedzią męŜa, księŜniczka odwróciła się od nich i spojrzała na protokolarnego androida. - Threepio, poproś, Ŝeby... - zaczęła i urwała, jakby nie mogła zmusić języka do wypowiedzenia nazwy rasy obcych istot. - Po prostu powiedz im, Ŝeby się zbliŜyli jak najbardziej do kadłuba frachtowca. Mają zostać pod nim, dopóki im nie powiemy, Ŝe mogą się rozproszyć. - Jak pani sobie Ŝyczy, księŜniczko - odparł C-3PO. - Powiedz im takŜe, Ŝeby jak najszybciej ściągnęli tu innych ziomków, którzy mogą znajdować się w pobliŜu - ciągnęła Leia. - Wkrótce zrobi się tu bardzo niebezpiecznie, a ja nie chcę, Ŝeby jeszcze któremuś stała się krzywda. C-3PO przekazał jej prośbę w kilku seriach świergotliwych dźwięków. Odpowiedź nadchodziła takŜe w kawałkach, bo android musiał tłumaczyć obcym istotom szczegóły planu, których nie rozumieli. - Postąpią, jak pani im poleciła - odezwał się w końcu. - Uprzedzam jednak, Ŝe niektórzy się niepokoją, iŜ mogą zostać wzięci za zakładników. Bardzo nas proszą, Ŝebyśmy zachowali szczególną ostroŜność i nie wyrządzili szkody ich wylęgarniom, które znajdują się na pobliskiej równinie. - Wylęgarniom na równinie? - Han przewrócił oczami. - Po prostu wspaniale. Jakbyśmy nie mieli innych zmartwień. - Jak wyglądają te wylęgarnie? - zainteresowała się Leia. - To rzędy pieczar i łączących je pod powierzchnią gruntu tuneli. Istoty płci Ŝeńskiej rasy Brrbrlpp składają tam jaja, Ŝeby istoty płci męskiej mogły je zapłodnić wyjaśnił android. - To sekretne miejsca, ogrzewane dzięki ciepłu promieniującemu z jądra planety. - Jeśli jedno takie miejsce jest w pobliŜu, to by wyjaśniało, dlaczego zgromadziło się tu tylu tubylców - domyśliła się Leia. - Właśnie, księŜniczko - przyznał Threepio. - Istnieje prawdopodobieństwo, Ŝe gdybyśmy wylądowali na płaskowyŜu, nie natknęlibyśmy się na Ŝadnego. - No cóŜ, nie moŜemy teraz stąd odlecieć - mruknął Han. - Powiedz im, Ŝe dołoŜymy wszelkich starań, aby nikomu i niczemu nie stało się nic złego - rzekła Leia. - To najlepsze, co moŜemy zrobić. Kiedy C-3PO przekazywał jej zapewnienia, Leia usiłowała ogarnąć skalę piętrzących się przed nimi trudności. „Sokół" spoczywał zupełnie nieruchomo i poszukujący bazy Yuuzhan Vongowie mogli do niego strzelać jak do tarczy. Załoga frachtowca nie mogła odlecieć ani odpowiedzieć ogniem, bo jedno i drugie wyrządziłoby krzywdę wiotkim tubylcom. W pobliŜu znajdowały się wylęgarnie, a pasaŜerowie „Sokoła" nie mieli pojęcia, gdzie się ukrywa baza przekaźnikowa.

Sean Williams, Shane Dix 115 Wyglądało na to, Ŝe przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu podjęli się zadania przerastającego ich siły. - Wiadomość wysłana - odezwał się w pewnej chwili Han. - Zmieniłem konfigurację pola ochronnego. Leia spojrzała na ekran monitora i stwierdziła, Ŝe pierścień otaczających ich tubylców skurczył się i skupił wokół starego frachtowca. - Przypuszczam, Ŝe teraz moŜemy juŜ tylko uzbroić się w cierpliwość i czekać powiedziała. - I Ŝywić nadzieję, Ŝe tamci w górze nie będą zbytnio zaprzątnięci walką, aby nas uratować - dodał Droma, kierując nerwowe spojrzenie na sufit sterowni.

Za jej ojczyznę... Saba drgnęła i otworzyła oczy. Usiadła na macie i czując przyspieszone bicie serca, najeŜyła łuski, jakby w oczekiwaniu na coś strasznego. Kilka chwil głęboko oddychała, Ŝeby się uspokoić, ale w jej mózgu wciąŜ jeszcze kołatały się ostatnie wspomnienia sennego koszmaru. Płonąca planeta, bezsilny gniew, yuuzhański transportowiec niewolników, torpedy... Zbyt wiele razy w ciągu ostatnich kilku miesięcy przeŜywała wciąŜ na nowo nie tylko straszliwe obrazy, jakie pozostały w jej pamięci po zniszczeniu Baraba Jeden, ale takŜe towarzyszące wspomnieniom poczucie winy. Za jej ziomków... Pokręciła głową, Ŝeby pozbyć się resztek snu i związanych z nim emocji. Nie sądziła wprawdzie, Ŝeby kiedykolwiek go zapomniała. Wydarzenia tamtego dnia miały prześladować ją chyba do końca Ŝycia. CięŜko westchnęła i rozejrzała się po ciemnym pomieszczeniu. Do świtu pozostawało wciąŜ jeszcze sporo czasu i wszyscy wokół spali. Saba słyszała tylko szmer oddechów i monotonny plusk kropli deszczu o wypukły dach chaty. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie, a jednak... Ponownie nastroszyła łuski, tym razem z niepokoju. Odbierała coś nieokreślonego, coś innego, coś niewłaściwego. Uwolniła myśli i posługując się Mocą, wysłała je we wszystkie strony, Ŝeby odnaleźć źródło niepokoju. Wyczuwała pozostałych Jedi, zmieszane sygnały Ŝycia drzemiących powietrznych statków i kręcących się w pobliŜu Ferroan. Czuła takŜe... Zamarła, bo uświadomiła sobie, co wzbudza jej niepokój. Coś tak subtelnego, Ŝe istota ludzka mogłaby to przeoczyć. Nie chodziło o to, co odczuwa, ale czego nie wyczuwa. W powietrzu nie unosiły się delikatne wici sił Ŝyciowych samej chaty, jakby umarła. Czując świerzbienie zmysłów, Barabelka odrzuciła koc, Ŝeby wstać, zanim jednak to zrobiła, na jej głowę spadło coś cięŜkiego i duszącego, co powaliło ją znów na matę. Zaryczała, Ŝeby obudzić pozostałych Jedi. Zmagając się z tym, co na nią spadło, wysunęła klingę świetlnego miecza. Cięła w prawo i w lewo, aŜ poczuła, Ŝe przygniatający ją cięŜar opada na bok. Przecisnęła ręce i głowę przez przeciętą dziurę,

Spotkanie Po Latach

116 ale w następnej sekundzie wyrŜnęło ją w skroń coś twardego i cięŜkiego. Stęknęła i upadła, a ból po ciosie poraził jej twarz niczym Ŝagiew. Gorączkowo starając się uwolnić, zaczęła się szarpać i miotać. Domyśliła się, Ŝe nieznani napastnicy uśmiercili chatę i zwalili mieszkańcom dach na głowę. Czekali w ciemności, aŜ rozespani goście się wydostaną, Ŝeby powalić kaŜdego ciosem pałki. Ich plan wydawał się prosty i skuteczny, ale napastnicy nie wiedzieli, z kim mają do czynienia. Rycerzy Jedi niełatwo było pokonać, a czworo Jedi stanowiło potęgę, z którą powinni się liczyć wszyscy... - Sabo! Rozpaczliwy okrzyk wyrwał się z gardła Soron Hegerty, a sądząc po brzmiącym w głosie przeraŜeniu, pani doktor miała kłopoty. Barabelka starała się oswobodzić, Ŝeby jej pomóc, ale ktoś zadał jej kolejny cios w głowę. Tym razem Saba była jednak na to przygotowana. Zdołała się zasłonić i pałka trafiła tylko w ramię. Kiedy zerwała się na nogi i uniosła świetlny miecz jak do zadania ciosu, jej napastnik wrzasnął z przeraŜenia. Zobaczyła go w blasku klingi i łagodnej poświacie gazowego giganta, Mobusa. Był średniego wzrostu i przeciętnej budowy ciała Ferroaninem, a na jego twarzy malowała się mieszanina zdecydowania i paniki... paniki, którą mogła obrócić na swoją korzyść. Zwróciła się do niego, jeszcze wyŜej uniosła klingę nad głowę, jakby miała się zamachnąć, i ryknęła z całej siły. Napastnik tylko spojrzał na jej ostre zęby i pazury, rzucił pałkę i uciekł. Barabelka odwróciła się w kierunku, gdzie Hegerty zmagała się z trzema innymi ubranymi na czarno Ferroanami. Wokół szczątków zawalonej chaty kręciło się kilku następnych, ale Saba ich zignorowała. Wiedziała, Ŝe w obecnej chwili to doktor Hegerty najbardziej potrzebuje pomocy, a Mistrz Skywalker i inni Jedi umieją sami zatroszczyć się o siebie. ZauwaŜyła, Ŝe przemoczony do suchej nitki Luke, wymachując klingą świetlnego miecza, odpiera ataki innych napastników i zarazem stara się uwolnić pozostałych. W tym czasie trzej Ferroanie zakneblowali Hegerty, Ŝeby nie krzyczała, i ciągnęli ją na skraj polany. Barabelka puściła się biegiem, równowaŜąc wyciągniętym do tyłu ogonem ruchy uniesionej ręki ze świetlnym mieczem. Kiedy doganiała napastników, z sykiem przecinając świetlistą klingą strugi deszczu, jeden z porywaczy pośliznął się na rozmiękłym gruncie i upadł. Zaczął się wycofywać tyłem na czworakach, a pozostali dwaj odwrócili się do Barabelki. W ich oczach płonął strach, ale nie rezygnowali z walki. Unieśli cięŜkie maczugi podobne do tej, która omal nie pozbawiła jej przytomności. Trzeci porywacz wymierzył w nią broń, która wyglądała jak zakończony spiczastym kryształem, cienki i poskręcany korzeń drzewa. Zanim Saba miała czas zastanowić się nad jej przeznaczeniem, z czubka kryształu wystrzeliła w jej stronę miniaturowa błyskawica. Wyładowanie wylądowało bezpiecznie na klindze świetlnego miecza, którą nadstawiła płynnym ruchem, Ŝeby odbić energetyczny pocisk na bok. - Ona wam nie pozwoli skrzywdzić jej przyjaciółki - wysyczała, obnaŜając zęby i złowieszczo warcząc.

117

Sean Williams, Shane Dix

Właściciel broni ze skręconego korzenia wymierzył w jej nogi, ale juŜ nie wyglądał na równie pewnego siebie jak poprzednio. Drugi porywacz pośliznął się, a trzeci, który dotychczas ciągnął panią doktor, bezceremonialnie rzucił ją w błoto. Hegerty upadła z bolesnym i pełnym oburzenia stęknięciem. Chwilę później wszyscy trzej Ferroanie rozbiegli się w róŜne strony i zniknęli w ciemności. Saba zwalczyła chęć rzucenia się za nimi w pościg. Wyciągnęła zakończoną pazurami rękę i pomogła pani doktor wstać. - Dzięki - jęknęła badaczka, ocierając z twarzy wodę i błoto. Jej siwe, posklejane mułem włosy przylepiły się do głowy. - Zanim dach chaty zawalił się na nas, czekali, Ŝeby go przeciąć i mnie porwać. Z początku sądziłam, Ŝe przybyli mnie uwolnić... dopóki nie dostałam pałką w głowę. - Uniosła rękę i potarła bolącą skroń. - Dlaczego chcieli porwać właśnie mnie? Saba wiedziała. Zaczynaj zawsze polowanie od ataku na najsłabszą sztukę w stadzie, pomyślała. Tak brzmiała pierwsza, podstawowa zasada kaŜdego drapieŜnika, a w tym przypadku za najsłabszą uchodziła osoba, która nie była wojownikiem. A to oznaczało... - Musimy wracać do pozostałych - powiedziała. Odwróciła się i ruszyła przodem. Kiedy przybyła na polanę, Luke i Mara sprzeczali się z grupą Ferroan, którzy przybyli, zwabieni okrzykami i panującym zamieszaniem. Wyglądali na autentycznie zdumionych, ale i uraŜonych przypuszczeniem Mistrzyni Jedi, Ŝe nie zatroszczyli się w wystarczającym stopniu o bezpieczeństwo gości. - Sugerujecie, Ŝe aprobowalibyśmy takie zachowanie? - Ŝachnął się Rowel. - Wiem tylko, Ŝe nas napadnięto - odparła Mara. - A wy zapewnialiście, Ŝe będziemy tu bezpieczni. - Sądziłam, Ŝe rycerze Jedi umieją się troszczyć o siebie - zadrwiła Darak. - Nadal stoimy przed wami, co najlepiej świadczy, Ŝe umiemy o siebie zadbać odcięła się Mistrzyni Jedi. - I to mimo podstępnej napaści waszych ziomków. Zanim cokolwiek zrobili, zaczekali, aŜ dach chaty zawali się nam na głowę. - Nasze domy nie zawalają się same z siebie - odcięła się Ferroanka. - Ktokolwiek planował ten atak - dorzucił Luke - najpierw uśmiercił naszą chatę. Rowel wyglądał na wstrząśniętego. - Nie pojmuję, kto mógłby to zrobić! - wykrzyknął. - Nie obchodzi mnie, kto - burknęła Mara. - Chcę, Ŝebyście ich wytropili i znaleźli. - W tym deszczu? - Ŝachnął się Rowel. - Mogli rozbiec się we wszystkie strony! Nie ma mowy, Ŝeby teraz ich znaleźć. - Musimy spróbować - odezwał się Jacen z ponurym wyrazem twarzy. Spojrzał na Mistrza Skywalkera i Marę. - Porwali ją! - Kogo? - zapytała Darak. Staraj się schwytać najsłabszą sztukę w stadzie, pomyślała Barabelka. - Danni Quee - powiedziała. - Porwali Danni. Jacen spojrzał na nią i kiwnął głową. - A ja zamierzam ją odnaleźć, zanim uciekną zbyt daleko.

Spotkanie Po Latach

118 - Zaczekaj, Jacenie. - Widząc, Ŝe siostrzeniec odwraca się, Ŝeby zniknąć w ciemności, Mara starała się chwycić go za rękę, ale młody Solo uchylił się i bez słowa pobiegł na skraj polany. Saba odwróciła się do Mistrzyni Jedi. - Ona zatroszczy się o jego bezpieczeństwo - obiecała. Sadząc wielkimi susami, dogoniła Jacena. Czuła się, jakby polowała na obecną chwilę... Kiedy porwana kanonierka z Jagiem Felem w środku eksplodowała, doradczyni Pellaeona aŜ się zachłysnęła. Admirał zauwaŜył, Ŝe takŜe wielu pozostałych członków załogi, pełniących słuŜbę na przestronnym mostku „Praworządności", zdradza oznaki zdumienia i przeraŜenia. Eskapada syna barona Soontira zwróciła większą uwagę, niŜ się spodziewał. Nawet on na widok eksplozji wraku yuuzhańskiego okrętu przeŜył silny wstrząs. Odwrócił się do doradczyni i otworzył usta, Ŝeby wydać rozkaz wezwania do powrotu wszystkich pilotów myśliwców typu TIE, toczących walkę na północnej flance, ale zanim wypowiedział pierwsze słowo, wydarzyło się coś niezwykłego. Wrak kanonierki rozłamał się na kilka wielkich brył i wiele mniejszych odłamków, które płonęły wokół nich w próŜni. Dwie wielkie bryły poleciały w stronę odpowiednika krąŜownika, a inna, największa, koziołkowała prosto w kierunku yuuzhańskiej korwety. Wszystkie były na tyle masywne i miały tak duŜą względną prędkość, Ŝe gdyby dotarły do celów, mogły wyrządzić wiele zniszczeń. W następnej chwili Pellaeon zauwaŜył jednak, Ŝe do Ŝycia obudziły się nieprzyjacielskie odpowiedniki systemów zapobiegania takim kolizjom. Z pokładu krąŜownika wystrzeliła w kierunku pierwszej bryły kula plazmy. Zamiast rozbić bryłę na mniejsze kawałki, ognisty pocisk po prostu zniknął, jakby został pochłonięty. - Co, u... - mruknął Pellaeon, z niedowierzaniem wpatrując się w ekran monitora. Nie rozumiał, co się dzieje, nawet kiedy kolejna struga plazmy nie zdołała zniszczyć szybko zbliŜającego się kawałka wraku. Zorientował się dopiero wtedy, kiedy artylerzyści odpowiednika korwety otworzyli ogień do koziołkującej ku nim największej bryły... Kule plazmy były niewątpliwie pochłaniane przez dovin basale, wciąŜ jeszcze wegetujące we fragmentach kadłuba wraku kanonierki. Dopiero teraz zrozumiał, na czym polega plan Jaggeda Fela. Odwrócił się do doradczyni. - Wysłać na północną flankę pilotów wszystkich myśliwców - rozkazał. - Mają skupić uwagę tylko na tych dwóch okrętach i kierować ogień wyłącznie w słabe punkty na ich kadłubach. Doradczyni zmarszczyła brwi. - Jakie słabe punkty, panie admirale? - zapytała, wyraźnie zdezorientowana. - Takie słabe punkty! - wykrzyknął wielki admirał, wskazując wielki kwiat ognistej eksplozji, który wykwitł, kiedy pierwszy fragment wraku kanonierki trafił w kadłub nieprzyjacielskiego krąŜownika.

119

Sean Williams, Shane Dix

Kiedy doradczyni przekazała jego rozkazy, piloci gwiezdnych maszyn zlecieli się ze wszystkich stron i skupili ogień na uszkodzonym okręcie. Atakowali zawzięcie, jakby chcieli jak najszybciej go zniszczyć. Obserwując skutki ich ataku, zadowolony Pellaeon rozsiadł się wygodniej na fotelu dowodzenia. Ukryty w środku szaleńczo wirującego trzeciego odłamka Jag kierował się w stronę yuuzhańskiej korwety, która unosiła się w przestworzach nieopodal uszkodzonego krąŜownika. Na widok koziołkującej ku nim wielkiej bryły nieprzyjaciele zareagowali błyskawicznie. Od razu skupili ogień na trzecim odłamku w nadziei, Ŝe przeciąŜą jego dogorywające dovin basale i rozpylą zagroŜenie na miliony okruchów. Kiedy ich strzały wniknęły na tyle głęboko, Ŝe zaczęły się rozbryzgiwać o ochronne pola szponostatku, młody pilot postanowił odpłacić wrogom pięknym za nadobne. Spodziewał się, Ŝe jego odpowiedź ich zaskoczy. Śmiercionośna bryła korala była sama w sobie wystarczająco duŜym zagroŜeniem; a juŜ w Ŝadnym wypadku Yuuzhan Vongowie nie mogli się spodziewać, Ŝe będzie odpowiadała ogniem. Jego strzały wywarły zamierzony skutek. Odwróciły uwagę artylerzystów yuuzhańskiego okrętu na tyle długo, Ŝeby odłamek kanonierki roztrzaskał się o kadłub korwety. Kilka sekund przed zderzeniem Jag upewnił się, czy koralowa bryła znajdzie się między nim a yuuzhańskim okrętem, ale i tak eksplozja omal nie przeciąŜyła ochronnych pól jego myśliwca. Jaskrawy błysk na chwilę go oślepił. Kiedy wyszkolony przez Chissów pilot odzyskał wzrok, koziołkował w środku płonącej niczym supernowa kuli szczątków i gazu. Powtarzając taktykę, jaką zastosował poprzednio, Ŝeby się dostać do wnętrza kanonierki, jakiś czas ostrzeliwał miejsce eksplozji, a potem zanurkował w głąb korwety. Nie miał pojęcia, jak głęboko wniknie, zanim ochronne pola szponostatku ulegną przeciąŜeniu, ale do tego czasu zamierzał wyrządzić tyle zniszczeń, ile zdoła. Wojownicy Yuuzhan Vongów zazwyczaj walczyli do upadłego i rzadko nadarzała się okazja oglądania wnętrz ich okrętów, więc nie wiedział, gdzie mogą się znajdować odpowiedniki ich jednostek napędowych czy generatorów mocy. Kiedy dalszy lot w głąb kadłuba stał się niemoŜliwy, otworzył ogień z laserowych działek i skierował myśliwiec w stronę rufy. Przypuszczał, Ŝe właśnie tam mogą się mieścić najwraŜliwsze elementy korwety. Nie liczył na to, Ŝe wywoła eksplozję podobną do tej, która rozerwała kadłub kanonierki, ale doszedł do przekonania, Ŝe nie zaszkodzi spróbować. Widząc wokół szponostatku wirujące roje płonących szczątków, miał wraŜenie, Ŝe znalazł się w rosnącym ognistym bąblu. RozŜarzona do czerwoności plazma praktycznie odcięła go od reszty przestworzy tak skutecznie, Ŝe przestały do niego docierać trzaski włączanego mikrofonu komunikatora myśliwca Jocelli. Nie miał pojęcia, czy jego manewr pomoŜe Pellaeonowi przechylić szalę bitwy na swoją korzyść, i nie mógł się tego dowiedzieć, dopóki nie wyleci z trzewi korwety. Miał tylko nadzieję, Ŝe kiedy dokona dzieła zniszczenia, nie będzie musiał stawiać czoło rojom koralowych skoczków, bo to na pewno spowodowałoby niechlubny koniec jego szaleńczego planu. Czy właśnie tak byś postąpiła, gdybyś była na moim miejscu, Jaino? - zastanawiał się w duchu. Czy posunęłabyś się równie daleko?

Spotkanie Po Latach

120 Strzelał i strzelał, aŜ lufy laserowych działek szponostatku rozgrzały się prawie do czerwoności, a ochronne pola zaczęły grozić przeciąŜeniem. Przypuszczał, Ŝe będzie potrzebował jednych i drugich, wylatując z wnętrza yuuzhańskiego okrętu, więc przerwał ogień i obrócił myśliwiec w poziomie, Ŝeby być gotowym do odwrotu. Widok za owiewką kabiny nie uległ jednak zmianie. Młody pilot widział wszędzie tylko rozŜarzone szczątki. Tu i ówdzie wyłaniały się z Ŝaru rozpalone do czerwoności zarysy zwiotczałych i odkształconych wsporników albo grodzi. W pewnej chwili Ŝyjący okręt zadygotał, ale Jag nie miał pewności, czy to był wynik jego akcji. Nie wiedział, czy zanosi się na straszliwą eksplozję, czy moŜe tylko pilot okrętu dokonuje poprawki kursu. Przesłał pełną energię do jednostek napędowych szponostatku i obserwując uwaŜnie wskazania przyrządów, rozpoczął odwrót z wnętrza płonącej jednostki. Od czasu do czasu, kiedy widok przesłaniały mu ogromne bryły gaśniczej galarety, musiał je niszczyć ogniem z laserowych działek, co wywoływało nowe poŜary. Kiedy się zbliŜał do miejsca, przez które wleciał, jeszcze bardziej przyspieszył. Ogromny krater po eksplozji, jaka powstała w wyniku zderzenia z fragmentem kanonierki, zapewniał mu większą swobodę manewru, ale zarazem zwiększał zagroŜenie. Wewnątrz korwety czuł się względnie bezpieczny, ale poza nią powinien się mieć na baczności. Mógł się znaleźć w zasięgu systemów celowniczych stanowisk artylerii rozmieszczonych na powierzchni kadłuba yuuzhańskiego okrętu... a takŜe pośrodku krzyŜów celowniczych koralowych skoczków, których piloci zbliŜyliby się na odległość strzału. Pomyślał, Ŝe im szybciej stawi czoło niebezpieczeństwom, tym lepiej dla niego. ZauwaŜył, Ŝe otaczający go biały Ŝar zmienił barwę najpierw na błękitną, potem na Ŝółtą, pomarańczową i w końcu na czerwoną. W pewnej chwili przed dziobem szponostatku ukazała się usiana punkcikami gwiazd czerń przestworzy. Jag przesłał pełną energię do generatora rufowego pola siłowego i pchnął do oporu dźwignię przepustnicy. Osmalony od dziobu do ogona myśliwiec wystrzelił z płonącego okrętu niczym cząstka z wylotu lufy charrica. Starając się panować nad uszkodzonymi stabilizatorami, pilot zignorował kakofonię dźwięków, jakie wydobyły się z głośnika pokładowego komunikatora. Dopóki się nie upewnił, Ŝe panuje nad sterami, dopóty nie ośmielił się nawet rozejrzeć. Kiedy w końcu znalazł na to trochę czasu, z bezgranicznym zdumieniem stwierdził, Ŝe jego akcja chyba zakończyła się powodzeniem. Korweta sprawiała wraŜenie powaŜnie uszkodzonej. Płonęła w zbyt wielu miejscach, Ŝeby mógł je zliczyć, i wyglądała, jakby lada chwila miała się rozłamać. Bezlitośnie ostrzeliwały ją dziesiątki pilotów imperialnych myśliwców. Inni atakowali równie zaciekle unoszący się w pobliŜu yuuzhański krąŜownik. Starając się skupiać ogień na miejscach, w które trafiły fragmenty kadłuba kanonierki, coraz bardziej powiększali zasięg zniszczeń i osłabiali systemy obronne. Ze szczelin i pęknięć w kadłubie uciekała atmosfera, a z otworów wylatywały chmury szczątków i ciała zabitych wojowników, co utrudniało nawigację nie tylko imperialnym pilotom, ale takŜe Yuuzhan Vongom. Prawdopodobieństwo, Ŝe północna flanka stanie się ośrodkiem silnego oporu, zmalało niemal do zera. - Jagu! Udało ci się!

121

Sean Williams, Shane Dix

Okrzyk wydobył się z głośnika komunikatora niczym miniaturowa eksplozja, a chwilę później z prawej strony pojawił się nurkujący myśliwiec typu X-wing. - Miło słyszeć twój głos, Entonie - odparł Jag. - Jak sytuacja na polu bitwy? - O wiele korzystniejsza, panie pułkowniku - odezwała się pilotka „Bliźniaczej Czwórki", zajmując pozycję po stronie jego bakburty. - Pokazał pan imperialnym wojskowym, na co nas stać. Mam taką nadzieję, pomyślał Jag, kierując pokiereszowany szponostatek poza pole bitwy. Z zamyślenia wyrwał go głos wielkiego admirała. - Doskonała robota i najserdeczniejsze gratulacje, panie pułkowniku Fel - odezwał się Pellaeon. - MoŜe pan uwaŜać, Ŝe sprawił mi pan bardzo miłą niespodziankę. - Mam nadzieję, Ŝe się na coś przydałem, panie admirale - odparł skromnie Jag. - Och, naturalnie - przyznał wielki admirał. - Jest juŜ oczywiste, Ŝe teraz kontroli nad Esfandią nie zdobędziemy ani my, ani Yuuzhan Vongowie. Spodziewam się, Ŝe niebawem na polu bitwy wytworzy się sytuacja patowa; my po jednej stronie, a oni po drugiej. Wątpię, Ŝeby ktokolwiek się zbliŜył do powierzchni planety bardziej niŜ do granicy atmosfery. Taka sytuacja powinna dać tym w dole dość czasu na zlokalizowanie kryjówki bazy. - Czy mamy od nich jakieś wiadomości, panie admirale? - zapytał Jag. - Nic mi o tym nie wiadomo - odparł Pellaeon. - Ale moŜe powinieneś zapytać o to panią kapitan Mayn. Przypomnij jej, Ŝe jeŜeli chce mi coś powiedzieć, dobrze wie, gdzie mnie znaleźć. Jag zmarszczył brwi, bo w tonie głosu wielkiego admirała coś usłyszał, ale nie bardzo wiedział, co... był jednak absolutnie pewien, Ŝe to nie jego sprawa. - Natychmiast się z nią porozumiem, panie admirale - powiedział. - Radziłbym teŜ zająć się czymś jeszcze - ciągnął Pellaeon. - Twój myśliwiec wymaga nie tylko drucianej szczotki do usunięcia spalenizny. Młody pilot uśmiechnął się do siebie i skierował szponostatek w stronę „Dumy Selonii". Nie miał pojęcia, do jakiego stopnia ucierpiała powierzchnia kadłuba, kiedy siał zniszczenia w głębi kanonierki i korwety, ale jeŜeli admirał uznał, Ŝe musi zwrócić mu na to uwagę, sytuacja musiała wyglądać naprawdę niewesoło. Nawiązał łączność z panią kapitan Mayn, która rozkazała mu kategorycznie, Ŝeby wracał. Jag wyczuł w jej głosie napięcie, jakby bardzo się czymś niepokoiła. - Nie mieliśmy Ŝadnych wiadomości z pokładu „Sokoła" - wyjaśniła, kiedy o to zapytał. - Niedawno otrzymaliśmy wprawdzie zniekształcony meldunek, ale nie udało się nam go zrozumieć. Podejrzewamy, Ŝe Yuuzhan Vongowie zakłócają wszystkie sygnały, jakie napływają od strony Esfandii. - To rzeczywiście niepomyślna wiadomość - przyznał Jag. - MoŜliwe, Ŝe kapitan „Sokoła" potrzebuje pomocy. Czy moŜemy pospieszyć im na ratunek? - Nie - odparła stanowczo Mayn. - I proszę nawet o tym nie myśleć, panie pułkowniku. Nie poleci pan nigdzie, dopóki dokładnie nie sprawdzimy pańskiego szponostatku. - Proszę się nie martwić, pani kapitan - obiecał Jag. - Jedna szalona sztuczka dziennie zupełnie mi wystarczy.

Spotkanie Po Latach

122 Zatoczył obszerny łuk w stronę „Selonii", ale zanim rozpoczął przygotowania do lądowania, postanowił zapytać o coś, co nie dawało mu spokoju, odkąd wyłonił się z wnętrza yuuzhańskiej korwety. - Pani kapitan, jest tam Jaina? Mayn długo milczała, a kiedy odpowiedziała, w jej głosie brzmiał jeszcze większy niepokój. Jag od razu się domyślił, jaki jest powód jej zmartwienia. - MoŜe łatwiej byłoby nam o tym porozmawiać, kiedy pan wyląduje - odparła w końcu. Młody pilot poczuł w Ŝołądku bryłę lodu. - Czy coś jej się stało? - zapytał. - Szczerze mówiąc, panie pułkowniku, nie wiemy - usłyszał w odpowiedzi. - Nikt spośród nas nie jest Jedi, więc nie mamy pojęcia, czy jej stan jest normalny, czy nie. - Jaki stan? Nawet mimo trzasków i zakłóceń usłyszał, Ŝe pani kapitan głęboko odetchnęła. - Jest nieprzytomna - oznajmiła. - Dantos obawia się, Ŝe mogła zapaść w śpiączkę. Nie wiemy dokładnie, kiedy to się stało, podobnie jak nie wiemy, kiedy moŜe się obudzić... o ile w ogóle odzyska przytomność. Przykro mi, panie pułkowniku. Bardzo chciałabym móc panu przekazać pomyślniejszą wiadomość. Kłopot w tym, Ŝe straciliśmy z nią wszelki kontakt. „Straciliśmy z nią wszelki kontakt", powtórzył w myśli młody pilot, a słowa pani kapitan Mayn kołatały się bez końca w jego głowie. Skierował szponostatek w stronę wrót hangaru. - Gdzie ją znaleziono? - zapytał. - W sali, gdzie leŜy Tahiri - odparła Mayn. - Jaina jest w takim stanie cały czas, odkąd ją tam zauwaŜono. Jag kiwnął głową i zacisnął zęby. Jeszcze zanim zadał pytanie, domyślał się odpowiedzi, ale wcale nie poczuł ulgi, kiedy ją usłyszał. Trzymając z całej siły rękojeść drąŜka sterowniczego, wleciał do hangaru. OstroŜnie posadził szponostatek na płycie lądowiska, chociaŜ instynkt przynaglał go do pośpiechu. - Jest pan tam jeszcze, panie pułkowniku? - usłyszał kilka sekund później pytanie Mayn. Nie miał czasu odpowiedzieć, bo w pośpiechu gramolił się z kabiny. Kiedy zeskoczył na pokład, wybiegł z hangaru i puścił się biegiem korytarzami w stronę sali, gdzie leŜała Tahiri. Od czasu wydalenia Noma Anora teren otaczający pałac Shimrry uległ powaŜnym zmianom. Ze ścian, podłóg i sufitów budowli wyrastały formy Ŝycia stworzone dzięki inŜynierii biologicznej. Powoli przegryzały się przez martwe konstrukcje poprzednich mieszkańców Yuuzhan'tara, Ŝeby stworzyć z nich przestronne nowe pomieszczenia dla niezliczonej rzeszy podwładnych egzekutorów i personelu pomocniczego NajwyŜszego Władcy.

123

Sean Williams, Shane Dix

Nikt nie mógł jednak pomylić tych budowli z samym pałacem. Ustawiony pionowo światostatek wznosił się z ruin starego świata niczym majestatyczna góra. Wszyscy mogli widzieć zakończone tęczowymi pasami potęŜne skrzydła, które rozciągały się na boki, jakby chciały osłonić jak największy fragment powierzchni planety. Były zdumiewająco piękne i oszałamiająco okazałe. Zewnętrzne ściany najświętszego przybytku, jakim były osobiste komnaty Lorda Shimrry, ozdobiono szczodrze zakrzywionymi szpikulcami, które wznosiły się ku niebu, jakby chciały schwytać chmury. Liczbę wejść do wspaniałego gmachu ograniczono do minimum, Ŝeby uniemoŜliwić heretykom dostanie się do środka, a obok kaŜdego wejścia stały obecnie podwojone straŜe. Mimo to kapłanka Ngaaluh bez trudu przemycała do środka villipa, który słuŜył do szpiegowania podczas zebrań i narad. Sprytnie ukryty między fałdami i ozdobami jej ceremonialnej szaty, przekazywał niezwykle wyraźnie wszystko, co się dzieje w sali tronowej. Widział to takŜe Nom Anor, obserwujący przebieg zebrań na drugim końcu połączenia. Tego dnia kapłanka miała złoŜyć raport o sytuacji w sektorze Vishtu i Shimrra rozkazał, Ŝeby świadkami jej wystąpienia byli wszyscy dworzanie. Nom Anor rozpoznawał twarze wielu zgromadzonych przed obliczem NajwyŜszego Lorda dostojników. Z niektórymi sam słuŜył, ale wielu innych nigdy dotąd nie widział. Domyślał się, Ŝe zastąpili tych, którzy zginęli podczas akcji albo stracili Ŝycie, bo zawiedli zaufanie swego władcy. Wszyscy obserwowali sytuację czujnie i w napięciu. Wiedzieli, Ŝe w takich chwilach mogą liczyć na okazję awansu, ale towarzyszące temu ryzyko było niewspółmiernie wysokie. Naturalnie, villip przekazywał takŜe obrazy samego Shimrry. W chwili, kiedy jego oczy spoczęły na twarzy NajwyŜszego Władcy, Nom Anor poczuł przypływ adrenaliny. Pławiąc się w retoryce herezji, czasami zapominał, jak majestatycznie wygląda Shimrra... i jaki jest groźny, gdy się gniewa. KaŜde włókno jego ciała krzyczało z udręki, jakby torturowane przez okrywającą je szatę. Od władcy Yuuzhan Vongów promieniowały psychiczny niepokój, ale takŜe zimna, nieubłagana pewność siebie. NajwyŜszy Lord przypominał Ŝywioł, którego nie wolno lekcewaŜyć. Nom Anor musiał uŜyć całej siły woli, Ŝeby nie paść na twarz, ale tylko spuścić głowę. - ...środki, jakie zapewnił prefekt Ash'ett, Ŝeby umoŜliwić mi prowadzenie śledztwa, okazały się ledwo wystarczające - ciągnęła monotonnym tonem Ngaaluh. Przedstawiała mnóstwo szczegółów, ale niewiele konkretnych informacji. - Zostałam zmuszona do skorzystania z własnych sposobów, dzięki którym odkryłam rzecz w najwyŜszym stopniu niepokojącą. Stwierdziłam, Ŝe na wszystkich szczeblach personelu konsula utworzyło się wiele komórek heretyków. Wynika stąd w sposób oczywisty, Wielki Lordzie, Ŝe sytuacja wymaga szczegółowego zbadania. Po sali tronowej Shimrry przetoczył się szmer zdumienia. Na szczególnie zaniepokojonego wyglądał arcyprefekt Drathul, przywódca kasty intendentów Yuuzhan'tara. Prefekt Ash’ett był jednym z jego podwładnych i najmniejsza plama na honorze władcy sektora Vishtu stanowiła niewątpliwie ujmę dla jego reputacji.

Spotkanie Po Latach

124 - To bardzo niepokojące - zahuczał z wysoka Lord Shimrra. Jego groteskowo okazały tron wznosił się wysoko nad głowami zgromadzonych, ale nie umniejszał splendoru siedzącego na nim władcy, od którego promieniowały fale ciemnej potęgi. Informując mnie o takich sprawach, Ngaaluh, kolejny raz dajesz dowód niezachwianej odwagi. Po sali znów przetoczył się szmer. NajwyŜszy Lord skazywał na śmierć wielu podwładnych, którzy przekazywali mu bardziej pomyślne wieści. Nieporuszona kapłanka nisko się skłoniła. - To mój obowiązek, o Wielki - powiedziała. - Nie wzdragam się przed spełnianiem swojej powinności. - Przypuszczam, Ŝe dysponujesz dowodami - odezwał się Shimrra. Ngaaluh pstryknęła palcami i straŜnicy wnieśli pięć związanych ścięgnami koralowych klatek. Miały kształt muszli z wieloma szczelinami, przez które więźniowie mogli oddychać. Wywierając lekki nacisk na zewnętrzny mięsień kręgowy, straŜnicy otworzyli klatki i ze środka wypadło pięciu zdrętwiałych nieszczęśników, którzy niezdarnie padli na kolana. Wszyscy kwilili i płakali, ale Ŝaden nie błagał o litość. - Przyłapano ich na głoszeniu słów Proroka - wyjaśniła kapłanka zgodnie z prawdą. - Wszyscy są podwładnymi prefekta Ash'etta. Śniadolicy straŜnicy Shimrry, ugniatając stopami karki więźniów, zmusili ich, Ŝeby rozpłaszczyli się na posadzce. Heretycy wywijali się, jak umieli, ale nie mogli marzyć o ucieczce. Z przegubami i kostkami nóg unieruchomionymi przez kule Ŝelu blorash wyglądali równie odraŜająco, jak Shimrra władczo i okazale. Brakowało im wszystkiego, czym mógł się poszczycić NajwyŜszy Władca. W bólu i brzydocie kryło się niewysłowione piękno; Nom Anor zdąŜył juŜ zapomnieć, jakie są wspaniałe. - Ty - odezwał się Shimrra, wyciągając zakończony długim szponem palec w stronę wybranego na chybił trafił heretyka. - Jesteś sługą Jeedai? - Do ostatniego tchu - przyznał więzień. Dobrze wiedział, Ŝe podpisuje na siebie wyrok śmierci. W jego oczach płonęły nienawiść i bunt, ale drŜące ręce zdradzały przeraŜenie. - Nie boisz się gniewu bogów? - Ani trochę. - I nie obawiasz się mnie? - Nic a nic. - Na czym najbardziej ci zaleŜy? - Na wolności i honorze! Słysząc tak bezczelną herezję w samym sercu imperium Yuuzhan Vongów, zgromadzeni dworzanie zasyczeli. Wszyscy, nie wyłączając Noma Anora, spodziewali się, Ŝe Shimrra od razu wywrze gniew na głosicielu tak odraŜającej doktryny, ale NajwyŜszy Lord, jak często miewał w zwyczaju, i tym razem sprawił wszystkim niespodziankę. Przeniósł spojrzenie na kapłankę. - To ciekawe - odezwał się spokojnie, prawie beznamiętnie, jakby komentował ruchy floty w odległym sektorze galaktyki. - Prawda wygląda dokładnie tak, jak mi ją

Sean Williams, Shane Dix 125 przedstawiłaś, Ngaaluh. Powiedz mi, czy Jeedai osobiście udzielają wskazówek waszym heretykom, czy teŜ moŜe nauczają ich za pośrednictwem innych osób? Zanim kapłanka zdąŜyła odpowiedzieć, uprzedził ją przesłuchiwany więzień. - Jestem posłuszny swojemu sumieniu! - wykrzyknął. - Dochowuję wierności Prorokowi! Nom Anor zaklął. Co za głupiec! - pomyślał. Nie powinien był tego mówić. - W moim przekonaniu jest w to zamieszany sam Ash'ett - odparła kapłanka, błyskawicznie ratując sytuację i udzielając poprawnej odpowiedzi. - Ale nie masz na to bezpośredniego dowodu? - zapytał Shimrra. - Kiedy przyjdzie pora, na pewno go przedstawię - obiecała Ngaaluh. - To nie będzie konieczne. - NajwyŜszy Lord znów popatrzył na więźniów. Wrzucić ich do jamy yargh'unów - rozkazał. - Ich wrzaski i jęki będą stanowiły przyjemne tło dla mojej rozmowy z bogami. A skoro juŜ mowa o dowodach, sprowadźcie mi prefekta Ash'etta. - Dobrze byłoby wysłuchać jego wersji tej historii, Lordzie - odezwał się arcyprefekt Drathul, kiedy wywleczono heretyków z sali tronowej. - Z pewnością potrafi przekonująco udowodnić swoją niewinność. Jest lojalnym i wiernym sługą... Shimrra uciszył go władczym gestem. - NiewaŜne, czy prefekt Ash'ett uległ korupcji, czy nie - powiedział. - Pozwolił jednak, Ŝeby herezja przeniknęła do jego otoczenia. To niedopuszczalne. Trzeba mu przypomnieć, jakie są konsekwencje niedbalstwa, bo musi o nich pamiętać kaŜdy, komu powierzam odpowiedzialne stanowisko. Chcę, Ŝeby w jamie yargh'unów ponieśli śmierć takŜe wszyscy najbliŜsi członkowie jego rodziny. JeŜeli będą się opierali, wykonać wyrok śmierci na całej domenie i władzę w sektorze Vishru przekazać w ręce innej. Nie muszą przyznawać się do winy, wystarczy samo podejrzenie. Odtąd za niedbalstwo wszystkich będzie spotykała taka sama kara. JeŜeli nie wykorzenią herezji, zostaną straceni. Słysząc rozkazy NajwyŜszego Lorda, dworzanie zachłysnęli się z przeraŜenia. Kara była wyjątkowa surowa, nawet jak na Shimrrę. Na myśl o losie, jaki spotka znienawidzonych intendentów, wojenny mistrz Nas Choka wyszczerzył zęby w drapieŜnym uśmiechu. Twarz arcyprefekta Drathula przybrała chorobliwy odcień szarości, a siedzący bardzo daleko Nom Anor zatarł ręce i radośnie zachichotał. - Jestem zmęczony tym skandalicznym podkopywaniem autorytetu bogów ciągnął Shimrra. Wszystkie jego słowa i ruchy miały tylko jeden cel: antagonizować i brutalną siłą zmuszać podwładnych do uległości. Zastraszeniu słuŜyły nie tylko akty bezprecedensowego okrucieństwa, ale takŜe złowieszczo czerwone oczy i połyskujące zęby, a nawet leniwy krok drapieŜnika zajmującego miejsce na samym końcu łańcucha pokarmowego. - Gdyby istniał cień szansy, Ŝe te bezwartościowe zwierzęta osiągną swój cel, mógłbym podziwiać ich determinację i oddanie sprawie. Ich herezja jest wprawdzie beznadziejnie groteskowa, ale to nie umniejsza szacunku, na jaki zasługują, chociaŜ usiłują przekroczyć narzucone im granice. - Wpatrując się w pełne przeraŜenia twarze stojących przed nim osób, Shimrra parsknął głośno i triumfująco. - Ale ich wysiłki są skazane na niepowodzenie, ich wierzenia są absurdalne, a śmierć nie

Spotkanie Po Latach

126 przyniesie im honoru. Bogowie gardzą nimi, bo heretycy są bluźniercami. Nie ścierpię, Ŝeby oni i wszyscy splugawieni przez nich cieszyli się nadal Ŝyciem. Nom Anor był zachwycony. Zdradziecki podstęp, do jakiego się uciekł, Ŝeby pognębić Ash'etta, przyniósł nieoczekiwane owoce. Było jasne, Ŝe Shimrra zamierza wysłać czytelny sygnał ostrzegawczy wszystkim członkom kasty, a zarazem wyeliminować podejrzane domeny. Od tej pory miało wystarczyć samo oskarŜenie, Ŝeby winy za bezczynność w obliczu herezji nie dało się złoŜyć na barki podwładnych. Dla samych heretyków nie oznaczało to katastrofy, dzięki czemu Nom Anor dostawał do ręki jeszcze potęŜniejszą broń. Odtąd Shimrra miał skazywać na śmierć rzesze lojalnych sojuszników, polegając wyłącznie na oskarŜeniu kapłanki. To było coś wspaniałego! Ngaaluh, genialna oszustka, pierwsza przyszła do siebie po oświadczeniu Shimrry. - Twoja wola, o NajwyŜszy, jest wolą bogów - powiedziała, nisko się kłaniając. Jesteśmy ci bezgranicznie posłuszni. Pozostali dworzanie Shimrry nie mieli wyjścia i musieli przyznać jej rację. Ukłonami i pomrukiem wyrazili aprobatę. W pierwszej chwili wyglądało, jakby arcyprefekt Drathul chciał się sprzeciwić, ale ostrzeŜenie Shimrry nie pozostawiało Ŝadnych złudzeń. Ktokolwiek wypowie się przeciwko tak surowej karze za herezję, ryzykuje, Ŝe sam zostanie uznany za heretyka. Gdy Drathul skłonił się na dowód lojalności dla NajwyŜszego Władcy, czarne worki pod jego oczami nabiegły krwią. Kiedy się wyprostował i spojrzał na Ngaaluh, na jego twarzy próŜno byłoby szukać nienawiści. Oglądający go z daleka Nom Anor nie widział nawet oburzenia, Ŝe Ash’ett - a wraz z nim wszyscy intendenci - zostali oskarŜeni o herezję. Nie zauwaŜył niczego oprócz rezygnacji. Trochę go to zaskoczyło. To niepodobne do Drathula, Ŝeby bez sprzeciwu godzić się ze swoim losem. W następnej chwili kapłanka usunęła się na bok. Ŝeby dać moŜliwość do przedstawienia swoich spraw NajwyŜszemu Władcy takŜe innym pokutnikom. Mówiono teraz o innych kłopotach, jakich nie brakowało na powierzchni Yuuzhan'tara. Hodowane na drugiej półkuli planety lambenty przegrzały się i stanęły w ogniu, co powaŜnie uszczupliło ich zbiory. Płucorobaki z okręgu Bluudon zaczęły przejawiać paskudny zwyczaj wydzielania siarkowodoru zamiast Ŝyciodajnego tlenu, a dwa stada potęŜnych zwierząt pociągowych wpadły w szał i dopóki ich nie poskromiono, szerzyły panikę pośród okolicznych mieszkańców. Wszystkiemu był podobno winien wciąŜ jeszcze niewłaściwie działający dhuryam, odpowiedzialny za przekształcanie Yuuzhan'tara na modłę Yuuzhan Vongów. Wiele wskazywało, Ŝe nowy mistrz przemian, Yal Phaath, nie uporał się dotąd z rozwiązaniem tego problemu. Tymczasem dwa tysiące kilometrów dalej komórka heretyków pomyślnie przeniknęła do brygady hodującej koralowe skoczki i wprowadziła pasoŜyty do podajników poŜywienia. W wielu miejscach stoczni eksplodowały prawie dojrzałe kapsuły, powodując wybuch pozostałych i wywołując reakcję łańcuchową, która zniweczyła roczną pracę. Zasięgu szkód nie dało się ukryć, bo było je widać nawet z orbity. W ciągu tygodnia to był juŜ trzeci powaŜny cios, jaki zadali zwolennicy Jeedai. Nom Anor jeszcze raz zatarł ręce. Nie odpowiadał wprawdzie za uszkodzenie Mózgu

Sean Williams, Shane Dix 127 Świata, ale to nie powstrzymywało go przed przypisywaniem sobie całej zasługi. Szerząca się szybko plotka głosiła, Ŝe następny akt sabotaŜu moŜe się wydarzyć dosłownie w kaŜdym miejscu. Potęga byłego egzekutora rosła z dnia na dzień. JuŜ nic nie mogłoby go powstrzymać...

Spotkanie Po Latach

128

III PORWANIE

129

Sean Williams, Shane Dix

Jacen przedzierał się przez tampasi, nie zwracając uwagi na mokre liście, które raz po raz chlastały go po twarzy. Były duŜe i cięŜkie, ale młody Solo nie pozwalał, Ŝeby go powstrzymały. Kierując się podszeptami Mocy, zapuszczał się coraz dalej, Ŝeby uwolnić Danni z rąk napastników. Wyczuwał, Ŝe młoda badaczka znajduje się gdzieś przed nim, ale jej iskierka była rozmyta i zniekształcona, zupełnie jakby coś starało się przeciwstawić Mocy. Kiedy się skupiał, wyczuwał jednak oznaki Ŝycia Danni, więc orientował się mniej więcej, w jakim kierunku zabierają ją porywacze. Przeskakując nad powalonymi pniami i nurkując pod grubszymi gałęziami, przedzierał się coraz szybciej przez gęste poszycie. Miejscami nie widział powierzchni gruntu i kilkakrotnie się potknął, kiedy jego stopa lądowała w niewidocznym zagłębieniu. Padający deszcz przypominał gęsty, drobny kapuśniaczek. Przyklejał mu włosy do głowy i ubranie do ciała, a takŜe zacierał wszystkie szczegóły okolicy. Nie miało to dla niego znaczenia. Liczyło się tylko ocalenie Danni. Musiał się upewnić, czy nie stało się jej coś złego. Skupiając uwagę na iskierce jej Ŝycia w Mocy, Jacen zmusił się do większego wysiłku i przyspieszył. W pewnej chwili przecisnął się przez gąszcz paproci i wyskoczył na wąską ścieŜkę. Skręcił i pobiegł nią, bo zrozumiał, dlaczego Ferroanie tak szybko pokonują odległość w tampasi. Uwolnił myśli i posługując się Mocą, zaczął przeszukiwać okolicę. Odnalazł iskierkę Ŝycia Danni, słabą wprawdzie i migoczącą, ale jaśniejszą niŜ dotychczas. Od jakiegoś czasu jednak nie wyczuwał obecności Saby ani nie słyszał odgłosów jej przedzierania się przez chaszcze. Nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Musiał skupić uwagę na czymś waŜniejszym... Jeszcze przyspieszył. Jego stopy lądowały raz po raz z głośnym pluskiem na rozmiękłym gruncie. Wiedział, Ŝe się szybko zbliŜa, i świadomość ta go uskrzydlała. Wyczuwał juŜ takŜe iskry Ŝycia wszystkich pięciorga ferroańskich porywaczy, którzy sprawiali wraŜenie spokojnych i pewnych siebie. Na pewno uwierzyli, Ŝe porwanie uszło im płazem... liczyli na to, Ŝe lada chwila przyłączy się do nich druga grupa. Tak, pomyślał młody Solo, wysyłając jeszcze dalej myśli przed siebie. Wyczuł, Ŝe obie grupy spiskowców właśnie spotkały się na polanie. Ich członkowie witali się

Spotkanie Po Latach

130 radosnymi okrzykami i gratulowali sobie nawzajem. Nikt nie przejawiał strachu czy choćby niepokoju. Jacen odpiął od pasa rękojeść świetlnego miecza i puścił się biegiem, tak szybko jak potrafił. Po kilku sekundach usłyszał napływające z oddali głosy porywaczy. W prześwitach między pniami potęŜnych bora widział poruszające się cienie. JeŜeli wyrządzili Danni jakąś krzywdę... Wykorzystując pień zwalonego bora jako trampolinę, odbił się i wywijając salto w powietrzu, wysunął klingę broni. Wylądował pewnie na polanie i od razu przyjął postawę obronną. Bez trudu odbił i skierował w grunt trzy błyskawice energii z czubków podobnej do korzeni broni Ferroan. Cały czas trzymając oburącz rękojeść miecza, uniósł go nad głowę, gotów wymierzyć cios kaŜdemu, kto podszedłby zbyt blisko. Na jego widok porywacze zamarli, a na polanie zapadła pełna napięcia cisza. Młody Jedi zerknął kątem oka na Danni. LeŜała na prowizorycznych noszach, które wyglądały jak dwie grube gałęzie, połączone plecionką z pędów winorośli. Nie potrafiłby powiedzieć, czy nie stało się jej nic złego, ale leŜała nieruchomo, co nie wróŜyło najlepiej. - Jesteśmy gotowi do walki - odezwał się jeden z porywaczy. Ruszył w jego stronę, ale Jacen zauwaŜył, Ŝe broń w jego rękach lekko drŜy. Patrząc na pozostałych Ferroan, zorientował się, Ŝe nie są doświadczonymi wojownikami. Z pewnością pokonałby wszystkich bez trudu, ale nie zamierzał toczyć z nimi walki. Nie po to tu przyleciał i nie dlatego zostawał rycerzem Jedi. Musiał istnieć sposób pokojowego zakończenia tego konfliktu, a przy tym ocalenia Danni. - Nie wygrasz z nami - stwierdził inny Ferroanin nieco bardziej pewnym siebie tonem. - Jest nas piętnaścioro przeciwko jednemu. Młody Solo zamierzał właśnie opuścić klingą broni i przemówić, gdy panującą ciszę rozdarł ogłuszający ryk. Z tampasi wyskoczył ciemny kształt i, podobnie jak Jacen, wylądował na skraju polany. Barabelka wysunęła klingę świetlnego miecza, która przecięła ze złowieszczym sykiem przesycone wilgocią powietrze. - Piętnaścioro przeciwko dwojgu - warknęła. Na widok groźnej Barabelki ośmioro porywaczy pierzchło w panice, nawet nie myśląc o walce. Pozostała siódemka skupiła się wokół noszy, jakby chciała osłonić ciałami zakładniczkę przed Jacenem i Sabą. Pięcioro uniosło pałki i maczugi, a pozostali dwaj wymierzyli w nich poskręcane miotacze błyskawic. - Zaczekajcie! - zawołał nagle młody Solo. Wiedział, Ŝe jeśli zamierza inaczej rozstrzygnąć ten konflikt, musi zrobić to natychmiast. - Opuśćcie broń! Porywacze z osłupieniem obserwowali, jak wyłącza energetyczne ostrze i przypina rękojeść do pasa. Kiedy skończył, uniósł ręce i wyciągnął je przed siebie obronnym gestem. - Naprawdę chcecie dzisiaj zginąć? - zapytał. - To my przewyŜszamy was liczebnie, Jedi! - odciął się jeden ze spiskowców.

131

Sean Williams, Shane Dix

Posługując się Mocą, Jacen skierował myśli w stronę broni w rękach Ferroanina, wykonał ledwo zauwaŜalny gest i przyciągnął poskręcany miotacz do siebie. Osłupiały porywacz spojrzał najpierw na puste ręce, a potem na przeciwnika. Walcząc z ogarniającą go paniką, szybko się wycofał. - Pozory mogą mylić - oznajmił spokojnie młody Solo. Przerwał myślową więź i broń Ferroanina spadła na rozmiękłą glebę. Zerkając to na groźną Barabelkę, to znów na opanowanego Jacena, pozostali członkowie grupy zacisnęli palce na rękojeściach broni i jeszcze ciaśniejszym kręgiem otoczyli nosze z leŜącą na nich Danni. Jacen podszedł kilka kroków i uniósł prawą rękę, jakby zamierzał powstrzymać moŜliwe akty przemocy. - Musi istnieć inny sposób - powiedział stanowczo. - Na przykład jaki? - zapytał właściciel skonfiskowanej broni. - Moglibyśmy porozmawiać - zaproponował młody Jedi. - Gdybyście nam powiedzieli, dlaczego ją porwaliście, moŜe rozstrzygnęlibyśmy spór bez uciekania się do przemocy. - Nie ufam im - odezwała się nagle czarnowłosa i dosyć pulchna Ferroanka. - Nie ufam Ŝadnym przybyszom z innych planet! - Nie musicie się nas obawiać - zapewnił Jacen. Mówił prawdę, ale mimo to posłuŜył się Mocą, Ŝeby wcisnąć te słowa do bardziej podatnych części ich umysłów. - Nie obawiamy się was - parsknęła pogardliwie porywaczka. - Po prostu was tu nie chcemy. - Ale juŜ tu jesteśmy - stwierdził młody Solo. - W dodatku przylecieliśmy na zaproszenie samej Sekot. - Więc Sekot się pomyliła - burknął pierwszy Ferroanin. - Jak mówi Senshi, to... - Zamknij się! - warknął stojący z tyłu grupy, łysiejący i skośnooki porywacz. Nie zdradzaj im naszych tajemnic! Porywacze umilkli, a Jacen zaczął intensywnie myśleć. Wspomniana osoba o imieniu Senshi musiała być w ich grupie kimś waŜnym, moŜe nawet przywódcą. To właśnie z nim powinien porozmawiać, zamiast tracić czas na sprzeczki podczas dokuczliwej mŜawki. Łatwo mógłby uwolnić Danni i powrócić z nią do osady Ferroan, ale na dłuŜszą metę nie rozwiązałoby to Ŝadnego problemu. Wysłannicy Galaktycznego Sojuszu musieliby się liczyć z moŜliwością kolejnych prób porwania, a moŜe nawet pozbawienia Ŝycia. Młody Jedi musiał dać sobie z tym radę natychmiast. - Przybyliście, Ŝeby kogoś porwać, i udało się wam schwytać jedną osobę - zaczął z namysłem. - Czy nie uwaŜacie jednak, Ŝe byłoby lepiej, gdybyście mieli troje? - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała Ferroanka, marszcząc brwi i spoglądając na niego. - Chcę powiedzieć, Ŝe nie musimy się uciekać do przelewu krwi - odparł Jacen. Wskazał Barabelkę, która nadal stała z uniesionym świetlnym mieczem, gotowa do walki. - Saba i ja pójdziemy z wami dobrowolnie jako zakładnicy, Ŝebyśmy mogli porozmawiać z Senshim.

Spotkanie Po Latach

132 - Nadal im nie dowierzam - upierała się pulchna porywaczka. Skierowała te słowa do innych Ferroan, ale nie przestawała zerkać to na Sabę, to na Jacena. - JeŜeli rozpoczniemy walkę, wszyscy przegramy, a moŜe nawet zginiemy odezwał się rzeczowo młody Solo. - Jeśli jednak przyjmiecie moją propozycję, nikomu nie stanie się krzywda. Co więcej, wrócicie do Senshiego z dwojgiem dodatkowych więźniów, o których schwytaniu nie moglibyście nawet marzyć. - Posługując się Mocą, przydał większej wagi swoim słowom. Starał się przedrzeć przez barierę umysłów Ferroan i zorientował się, Ŝe jego pomysł trafia im do przekonania... zwłaszcza stojącemu z tyłu grupy łysiejącemu męŜczyźnie, po którego poprzedniej uwadze wszyscy umilkli. - Orientujecie się chyba, Ŝe moje słowa mają sens. Porywacz powoli pokiwał głową. - To prawda - przyznał. Stojąca na czele grupy czarnowłosa porywaczka odwróciła się do niego, a na jej twarzy odmalowała się mieszanina zdumienia i gniewu. - Czyś ty oszalał, Tourou? - wykrzyknęła. - Nie moŜemy ich zabrać do Senshiego! Na pewno chcą go zabić! - Nikt nikogo nie zabije - zapewnił ją Jacen. - Popatrz tylko. - Odpiął od pasa rękojeść świetlnego miecza i rzucił w taki sposób, Ŝeby ją schwytała. - JeŜeli nie wystarczą ci moje słowa, moŜesz zaopiekować się moją bronią. Ferroanka złapała rękojeść w locie i spojrzała na nią z odrazą i zdumieniem. Była wstrząśnięta, stając się tymczasową właścicielką groźnej broni, ale i przeraŜona tym, czego mogłaby nią dokonać. Jacen spojrzał na Sabę i kiwnął głową. Barabelka jakiś czas się wahała, ale w końcu wyłączyła energetyczną klingę i rzuciła miecz Ferroaninowi rozbrojonemu przez Jacena. Nawet jeŜeli była zaniepokojona decyzją młodego Solo, nie dała po sobie niczego poznać. Czekając na dalszy rozwój sytuacji, wyglądała jak ucieleśnienie spokoju. - Bardzo dobrze - odezwał się Tourou. Gestem dał znak i grupa się rozdzieliła. Dwie osoby podeszły niepewnie do Jacena, Ŝeby uniemoŜliwić mu ucieczkę, a dwie inne stanęły po obu stronach Barabelki. - Bierzcie nosze - rozkazał Ferroanin dwojgu nowym jeńcom. - Poniesiecie swoją przyjaciółkę. Dzięki temu będziemy mieli was na oku i upewnimy się, Ŝe niczego nie knujecie. Jacen usłuchał i chwycił tylne końce drąŜków, a Saba schyliła się i chwyciła przednie. Kołysząc niespokojnie ogonem, rozchlapywała kałuŜe mulistej wody. Opuścili polanę i zagłębili się w tampasi. Pochód otwierało troje Ferroan, a czworo go zamykało. Jacen nie odrywał spojrzenia od leŜącej na noszach nieprzytomnej Danni. Jej ubranie było przesiąknięte wodą i ubłocone, a na skroni pojawił się paskudny siniak. Młody Jedi miał nadzieję, Ŝe badaczka szybko odzyska przytomność. Uśmierzyłoby to jego obawy i pomogło się zastanowić, jak zaspokoić Ŝądania zbuntowanych Ferroan. Na razie mógł się tylko skupiać na dalszym marszu. Starał się wysyłać wujowi uspokajające myśli, Ŝeby wiedział, Ŝe nikomu nie stało się nic złego, ale nie bardzo mógł się z nim połączyć za pośrednictwem Mocy. Im dalej zapuszczali się w głąb

Sean Williams, Shane Dix 133 tampasi, tym słabiej świeciły iskierki Ŝycia uczestników wyprawy, którzy zostali w ferroańskiej wiosce. Nie pierwszy raz, odkąd wybiegł z osady, Ŝałował, Ŝe nie zabrał komunikatora, aby przynajmniej dać im znać, co się dzieje. Domyślał się, Ŝe takŜe Saba zostawiła swój razem z pozostałymi rzeczami osobistymi w ruinach uśmierconej chaty. Nie mieli niczego oprócz ubrań i byli zupełnie nieprzygotowani do udziału w wyprawie, podczas której oddalali się od przyjaciół. JeŜeli rozwiąŜę to prawidłowo, pomyślał Jacen, moŜe rozstanie z nimi nie będzie trwało długo. W pewnej chwili Saba odwróciła głowę i spojrzała na niego. - Ona ma nadzieję, Ŝe wiesz, co robisz - powiedziała. Młody Solo pokręcił głową. - Prawdę mówiąc, nie bardzo - przyznał - ale to właśnie dzięki niepewności nasze Ŝycie jest takie ciekawe, nie uwaŜasz? Saba nie uśmiechnęła się jednak, słysząc tę Ŝartobliwą uwagę. Skierowała spojrzenie na plecy idącego przed nią Ferroanina i poczłapała dalej wąską ścieŜką.

Jaina zareagowała na krzyk Tahiri, jakby ktoś dźgnął ją w serce zimnym noŜem. Czuła, jak zaciska się ciemność wokół niej. Ze wszystkich stron zaatakowały ją emocje: przeraŜenie, ból, zaskoczenie, uraza... W Ŝaden sposób nie mogła ich rozdzielić, w Ŝaden sposób nie umiała pomóc Tahiri. W pewnej chwili ujrzała wizerunek Riiny przykucniętej przed Tahiri. Z rany na ręce młodej Yuuzhanki płynęła krew. Tahiri takŜe kucnęła, trzymając się za rękę. Miecz świetlny wypadł z jej palców, a błękitnobiała klinga wypaliła szeroki czarny ślad w miejscu, gdzie zetknęła się z powierzchnią gruntu. Jaina długo nie mogła zrozumieć, co się wydarzyło. W poprzedniej wizji zauwaŜyła, Ŝe obie młode kobiety toczą pojedynek na świetlne miecze. Coś jednak się wydarzyło i Riina została zraniona. Wszystko wskazywało, Ŝe Tahiri takŜe jest ranna. CzyŜby ich umysłowy pojedynek doprowadził w końcu do rozlewu krwi? Tahiri, nic ci się nie stało? - zapytała. Sithowe nasienie! Dlaczego mnie nie słyszysz? Starając się uwolnić, młoda Solo zaczęła szarpać pręty myślowego więzienia. Jak poprzednio, umysł Tahiri nie chciał jej uwolnić, a Jaina bała się wytęŜać wszystkie siły, Ŝeby czegoś nie zniszczyć. Na zewnątrz nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc, a ona nie miała pewność, czy jej obecność w umyśle Tahiri odgrywa jakąś rolę. Skoro me mogła się wydostać widocznie coś chciało, Ŝeby nadal tkwiła w umysłowej niewoli... nawet jeŜeli Tahiri i Riina zachowywały się na razie, jakby ją ignorowały. Jaina widziała wystarczająco długi fragment pojedynku, Ŝeby się zorientować, Ŝe podczas walki Riina wykorzystuje nie tylko wszystkie umiejętności yuuzhańskiej wojowniczki, ale takŜe zdolność władania Mocą. Zapalczywość młodej Yuuzhanki w połączeniu z wyszkoleniem Tahiri - gdyby Riina kiedykolwiek przejęła władzę nad jej umysłem i ciałem - sprawiłyby, Ŝe stałaby się straszliwą przeciwniczką. Jaina rozumiała lepiej niŜ kiedykolwiek, Ŝe nie moŜe dopuścić, aby w tym pojedynku zwycięŜyła yuuzhańska wojowniczka. Przynagliła w myśli przyjaciółkę, Ŝeby wstała.

Spotkanie Po Latach

134 W przebłysku myśli zobaczyła, Ŝe obie się ruszają. Ściekająca z ich ran krew połyskiwała ciemno w błękitnym blasku rzucanym przez klingi świetlnych mieczy. Dopiero w tej chwili Jaina zauwaŜyła, Ŝe Tahiri w niewytłumaczalny sposób odniosła dokładnie taką samą ranę jak Riina, ale na drugiej ręce. Uświadomienie prawdy rozjaśniło jej umysł niczym błyskawica. Tahiri i Riina były zwierciadlanymi odbiciami, które toczyły pojedynek na śmierć i Ŝycie! Podczas zawziętej walki obie odniosły takie same rany. Gdyby Tahiri pokonała Riinę, uśmierciłaby takŜe siebie. śadna nie mogła zwycięŜyć w tej walce! Młoda Solo stwierdziła, Ŝe przez krótką, pełną napięcia chwilę Tahiri i Riina rozmawiają o czymś, ale nie usłyszała słów... jakby porozumiewały się za pośrednictwem myśli, w które Jaina nie została wtajemniczona. Później zaś, dokładnie w tej samej chwili, spojrzały na nią z ciemności dwie pary zielonych oczu. Pamięciowy wizerunek zbladł i zniknął, ale w straszliwym ułamku sekundy Jaina uświadomiła sobie, Ŝe rozmawiają o niej. Zrozumiała, Ŝe czworo zielonych oczu stanowi dla niej śmiertelne zagroŜenie. Kolejny obraz. Obie młode kobiety wstały, przestały uciskać zranione miejsca i wyciągnęły zakrwawione ręce w tę stronę, gdzie potoczyły się ich świetlne miecze. Rękojeści wskoczyły do ich dłoni, a energetyczne klingi zatoczyły w ciemności identyczne, świetliste łuki. Anakin nie Ŝyje. Jaina słyszała wyraźnie napływający z ciemności głos przyjaciółki. Kiedy Tahiri wypowiadała ostatnie słowo, jej głos załamał się z bólu. Nie zdołam przywrócić mu Ŝycia. Młoda Solo poczuła, Ŝe wzbiera w niej straszliwy, niemoŜliwy do zapomniana smutek, tym głębszy, Ŝe potęgowany przez koszmarne otoczenie. Posłała go na dno świadomości i skupiła się, Ŝeby wysłać Tahiri myśli pełne miłości i wsparcia. JuŜ zbyt długo uciekałam, pomyślała młoda Jedi. Uniosła świetlny miecz i zaczęła się zbliŜać do Jainy. Riina szła cały czas u jej boku. NajwyŜszy czas, Ŝebym stawiła czoło swoim lękom. Jaina napięła mięśnie. Nie była pewna, co powinna zrobić. W następnej chwili wydało się jej, Ŝe słyszy głos Jaga. Wzywał ją, ale z bardzo daleka. Kocham cię, Jaino, usłyszała w ciemności szept wyszkolonego przez Chissów pilota. Proszę, wróć do mnie. Młoda Solo wiedziała, Ŝe to złudzenie... wytwór jej bujnej wyobraźni. MoŜliwe, Ŝe Jag Ŝywił do niej głębokie uczucie, ale nigdy by tych słów nie wypowiedział. WyobraŜając sobie jednak, Ŝe je usłyszała, poczuła przypływ tak potrzebnej siły. MoŜesz stawić czoło swoim lękom, Tahiri, powiedziała do otaczającego ją mrocznego świata. Krajobraz w jej wizji zadrŜał, jakby miał się rozpłynąć. Krel os'a. Hmi va ta! Na dźwięk chrapliwych słów obcej mowy ciemność stęŜała, a otaczający ją sen znów się zacisnął.

135

Sean Williams, Shane Dix

Leia wczepiła palce w podłokietniki fotela i zaczekała, aŜ grodzie „Sokoła" przestaną drŜeć po fali udarowej kolejnej bliskiej eksplozji. PrzeraŜony C-3PO zapiszczał i uniósł metalowe ręce wysoko nad złocistą głowę. - O rety! - wykrzyknął. - Jestem pewien, Ŝe to była najbliŜsza eksplozja do tej pory. To tylko kwestia czasu, kiedy zostaniemy trafieni. Obawiam się, Ŝe wcześniej czy później wszyscy zginiemy. - Zamknij się, Złota Sztabo! - ryknął Han z przedziału naprawczego w głębi frachtowca. - Nie wiesz, Ŝe Rynowie są przesądni? - Tylko na pokładach frachtowców w rodzaju tego - odciął się Drama. On i Han pospiesznie regulowali złącza mocy generatorów ochronnego pola w nadziei, Ŝe wycisną z nich choćby odrobinę więcej energii. - Co takiego nie podoba ci się w „Sokole"? - obruszył się Han, wystawiając głowę nad płyty pokładu. - Podaj mi ten hydrozacisk, dobrze? Wręczając Hanowi narzędzie, Droma pokręcił głową. - To chyba najgłupszy plan, o jakim kiedykolwiek słyszałem - mruknął do siebie. - O którą część ci chodzi? - zapytała gniewnie Leia. - O całość - burknął Ryn - ale zwłaszcza o to, co teraz wyprawia Han. Przy Ŝyciu utrzymują nas tylko ochronne pola. JeŜeli, majstrując przy nich, przypadkiem je wyłączy... - Nie zamierzam tego robić - Ŝachnął się Solo. - Skąd ta pewność? Ile razy robiłeś to przedtem? - zapytał Droma. Po tej złośliwej uwadze Han wysunął głowę i rękę i wycelował hydrozacisk w Ryna. - Hej, wprawdzie nie robiłem tego nigdy dotąd, ale to jeszcze nie oznacza, Ŝebym nie mógł - powiedział. - Więc dlaczego nie robiłeś? - odciął się Droma. - Bo nie musiałem! - Han spojrzał na Ŝonę, która opierała się o framugę drzwi. Zabierz go z powrotem do sterowni, dobrze? - poprosił. Chwilę później zanurkował w głąb włazu. Doprowadzony do ostateczności C-3PO takŜe spojrzał na Leię. - Jesteśmy zgubieni! - jęknął. - I zabierz stąd Złotą Sztabę! - krzyknął Han, tym razem nie wysuwając głowy. - Gdzie oni się podziewają, księŜniczko? - zapytał android, nie zwracając uwagi na irytację w głosie Hana. - Do tej pory powinni juŜ przylecieć. Leia pokręciła głową, bo nie wiedziała, co odpowiedzieć. Właśnie na tym polegał cały problem. Wysłali wiadomość do pani kapitan Mayn z prośbą o pomoc, ale na razie nie otrzymali odpowiedzi... ani pomocy, o którą się zwracali. KsięŜniczka uświadomiła sobie, Ŝe zaczynają ogarniać jedno ze „złych przeczuć", z których słynął jej mąŜ, ale nic nie powiedziała. Nie chciała denerwować See-Threepia, bo była pewna, Ŝe zirytowałoby to jeszcze bardziej jej męŜa. - Spróbuj teraz, Leio! - zawołał Han. KsięŜniczka pobiegła do sterowni, Ŝeby zwiększyć natęŜenie ochronnego pola. Udało się jej, ale tylko w niewielkim stopniu.

Spotkanie Po Latach

136 - Trochę lepiej! - odkrzyknęła. Kilka sekund później jej mąŜ wygramolił się z naprawczego włazu, wszedł do sterowni i cięŜko opadł na fotel pilota. Zaczął przestawiać dźwignie kontrolnych przełączników w nadziei, Ŝe wyciśnie z generatorów ochronnego pola ostatnie megadŜule. - No dalej, złotko - mruknął do siebie. - PokaŜ nam, co... W tej samej sekundzie kadłubem frachtowca zakołysała fala udarowa jeszcze jednej eksplozji, tak silnej, Ŝe pasaŜerowie o mało nie pospadali z foteli. Z korytarza napłynął kolejny Ŝałosny jęk, a zaraz po nim grzechot przewracającego się androida. Trzymając się jedną ręką pulpitu konsolety, Han gorączkowo wciskał drugą róŜne przełączniki. - A nie mówiłem, Ŝe jesteśmy zgubieni? - odezwał się Threepio. Na progu sterowni stanął Droma. - JeŜeli o to chodzi, zgadzam się z androidem - przyznał cierpko. - Na naszą korzyść przemawia tylko to, Ŝe Vongowie nie wiedzą dokładnie, gdzie się kryjemy. JeŜeli jednak będą nadal ostrzeliwali tę okolicę tak metodycznie... - Zarejestrowałem twoje zaniepokojenie - przerwał mu Solo. - A skoro juŜ o tym mowa, dlaczego nie miałbyś pójść do świetlicy i pograć z Cakhmaimem i Meewalhą w dejarika albo w coś w tym rodzaju? - Chrząknął i dodał głośniej: - Threepio, jak się miewają nasi podopieczni? Są o wiele bardziej wraŜliwi niŜ my. Protokolarny android wrócił do sterowni. Wydając serie świergotliwych dźwięków, zaczął rozmawiać z Brrbrlpp, kulącymi się pod osłoną siłowych pól „Sokoła". Han spojrzał na monitor kamery rejestrującej wszystko, co się dzieje za rufą frachtowca. Obce istoty zbiły się w gromadę, zetknęły się krawędziami ciał i utworzyły ogromną, falującą masę. - Brrbrlpp zapewniają, Ŝe miewają się całkiem nieźle - oznajmił C-3PO, kiedy tubylcy udzielili mu odpowiedzi. - Obawiają się jednak, podobnie jak ja i pan Droma, Ŝe to tylko kwestia czasu, kiedy zostaniemy trafieni. Chcieliby wiedzieć, czy mamy inne plany. - Czy naprawdę przypuszczają, Ŝe pozostawalibyśmy w tym samym miejscu, gdybyśmy je mieli? - zapytał zirytowany Solo. - Powiedz im po prostu, Ŝe pracujemy nad tym, Threepio - odezwała się pojednawczo Leia. Kiedy android przekazywał tę wiadomość, księŜniczka rozsiadła się na fotelu drugiego pilota i zaczęła się zastanawiać, co mogłoby pomóc im wybrnąć z kłopotliwej sytuacji. - Wydaje mi się, Ŝe nadszedł czas, aby stąd odlecieć - oznajmił prosto z mostu Droma. - Nie moŜemy - przypomniał mu Han. - Zabilibyśmy naszych gospodarzy. - Zginą i tak, kiedy zawiodą ochronne pola - odciął się Ryn. - Ale wtedy zginiemy wszyscy. Han kiwnął głową.

137

Sean Williams, Shane Dix

- Ściągnięcie na siebie ognia Yuuzhan Vongów wydawało się niedawno świetnym pomysłem, ale opierało się na załoŜeniu, Ŝe tamci w górze otrzymają naszą wiadomość - powiedział. - MoŜe otrzymali, ale po prostu w tej chwili nie mogą nam pomoc - odezwała się Leia. - Kto wie, jak wygląda sytuacja na polu bitwy. - Czy moglibyśmy chociaŜ włączyć repulsory? - zapytał Ryn. - Zdołalibyśmy przelecieć najwyŜej kilometr czy dwa - sprzeciwił się Han. - Na pewno nie na tyle daleko, Ŝeby opuścić rejon ostrzału... a nawet wtedy moglibyśmy zostać trafieni równie pewnie, jakbyśmy się stąd w ogóle nie ruszali. - A moŜe by uwolnić naszych gospodarzy, a kiedy się juŜ upewnimy, Ŝe nic im nie zagraŜa, po prostu śmignąć w przestworza - nie dawał za wygraną Droma. Pozostaniemy naraŜeni na ogień Yuuzhan Vongów, ale przynajmniej będziemy mogli odpowiadać im ogniem działek „Sokoła". - To prawda, ale ilu Brrbrlpp straci przy tej okazji Ŝycie? - zapytała księŜniczka. I ilu Yuuzhan Vongów będzie czekało na nas w górze? - No dobrze, więc moŜe zagrzebiemy się pod powierzchnią gruntu? zaproponował Ryn. - W tym miejscu wygląda jak zimne błoto. Prawdopodobnie kilka porządnych, gorących strzałów wytopiłoby wystarczająco duŜą dziurę, Ŝebyśmy... - Ta-a, ale stalibyśmy się wyraźnym, ogromnym celem dla wszystkich przelatujących nad nami bliznogłowych. - Han pokręcił głową. - Przykro mi, kolego. Ten sam argument przemawia przeciwko wysyłaniu następnego sygnału z prośbą o pomoc. Gdyby wykryli go Vongowie, zlecieliby się w to miejsce ze wszystkich stron. Nie, na razie pozostajemy dla nich niewidoczni, zupełnie jakbyśmy się ukryli... Urwał. Leia podejrzewała, Ŝe chciał powiedzieć „w grobie", ale doszedł do wniosku, Ŝe to byłoby zbyt bliskie prawdy. Zimny, mroczny grób na krańcu znanej części galaktyki i Ŝadnej szansy jego opuszczenia... Dając upust frustracji, pokręciła głową. Musiało istnieć inne rozwiązanie, które nie spowodowałoby śmierci następnych niewinnych tubylców i nie pogorszyło obecnego połoŜenia pasaŜerów frachtowca. - Chyba nie moŜemy udać, Ŝe się poddajemy? - zapytał z nadzieją Droma. - Vongowie nie dadzą się juŜ na to nabrać - oznajmił Solo. - Są na to zbyt cwani. Umieją się uczyć na wcześniejszych błędach. Ryn kiwnął głową, wbił spojrzenie w płyty pokładu i zwiesił bezwładnie długi ogon. Od czasu do czasu z zewnątrz napływały to cichsze, to znów donośniejsze odgłosy bombardowania powierzchni Esfandii. Leia napinała mięśnie, ilekroć płyty pokładu drŜały pod jej stopami. Za kaŜdym razem się obawiała, Ŝe otaczające ich ochronne pola osłabną albo nawet zanikną. Jedynym innym dźwiękiem były wydobywające się z głośników świergoty miejscowych form inteligentnego Ŝycia. - No cóŜ - odezwał się w końcu Droma. - Skoro nie mamy wyjścia, chyba powinienem wam coś wyjawić... - Bardzo pana przepraszam - przerwał mu nagle Threepio, kierując na nich świecące fotoreceptory. - Brrbrlpp chyba wiedzą, jak rozwiązać nasz problem. Han odwrócił się do niego na fotelu pilota.

Spotkanie Po Latach

138 - Wiedzą? - powtórzył. - Tak jest, proszę pana - zapewnił C-3PO. - Brrbrlpp sugerują, Ŝebyśmy się schronili w ich najbliŜszej wylęgarni. Jest usytuowana dosyć głęboko pod powierzchnią gruntu i na tyle duŜa, Ŝe bez trudu zmieści się w niej nasz frachtowiec. Przynajmniej tak uwaŜają... - Ale dlaczego dopiero teraz? - przerwał mu Solo z irytacją. - Słucham pana? - zapytał protokolarny android. - Dlaczego proponują nam to właśnie teraz? Dlaczego nie przyszło im to wcześniej do czegoś, co pełni u nich rolę głowy? Tak bardzo się lubują w dramatycznych sytuacjach? - Nie wydaje mi się to prawdopodobne, proszę pana - odrzekł C-3PO, nie zwracając uwagi na sarkazm w głosie Hana. - Wygląda na to, Ŝe w końcu zdobyliśmy ich zaufanie. To, Ŝe chronimy Ŝycie garstki istot, naraŜając własne, ostatecznie utwierdziło ich w przekonaniu, Ŝe poprzednie przestępstwa popełniliśmy z niewiedzy, a nie ze złośliwości. Han odwrócił się do Ŝony. - Co o tym sądzisz? - zapytał. Leia spojrzała na złocistego androida. - Zapytaj ich, czy dolecimy tam na samych repulsorach - poleciła. - Brrbrlpp zapewniają, Ŝe najbliŜsza wylęgarnia znajduje się całkiem blisko. - Więc... Przerwał jej grzmot następnej eksplozji. Energetyczny ładunek wybuchł wyjątkowo blisko i księŜniczka poczuła się, jakby otaczający ich świat rozłamywał się na dwoje. Na kilka sekund światła w sterowni zgasły, chwilę migotały i w końcu zapłonęły na nowo. KsięŜniczka usłyszała dzwonienie w uszach, a Han zajął się sprawdzaniem wskazań przyrządów. - Jeszcze jeden taki i juŜ po nas - powiedział. - Nie wiem, jak wam, moi drodzy - odezwał się Droma, wstając z pokładu - ale mnie propozycja tubylców wydaje się wspaniała. Leia kiwnęła głową w stronę See-Threepia. - Powiedz im, Ŝe z niej skorzystamy - poleciła. Protokolarny android odbył krótką rozmowę z miejscowymi formami Ŝycia. - Przemieszczą się przed dziób frachtowca i pokaŜą nam drogę - doniósł w końcu. - Mamy lecieć we wskazanym przez nich kierunku. Widząc, Ŝe wiotcy tubylcy zajmują miejsce przed wylotami wyrzutni udarowych rakiet „Sokoła", Solo pokiwał głową. Chwilą później Brrbrlpp utworzyli linię biegnącą łagodnym łukiem na sterburtę. Han włączył repulsory i oderwał frachtowiec od powierzchni Esfandii. Otaczająca ich gęsta atmosfera zawirowała, ale obce istoty nie wyglądały na zaniepokojone. Osłaniane przez ochronne pola statku, mogły się czuć równie bezpieczne, jakby znajdowały się na pokładzie. Nie zmieniły połoŜenia względem kadłuba, nawet kiedy Han trącił dźwignię drąŜka sterowniczego i zaczął lecieć we wskazanym kierunku.

139

Sean Williams, Shane Dix

Kiedy frachtowiec skręcił na sterburtę, linia Brrbrlpp się wyprostowała. Przecinając kłęby gęstej, mrocznej atmosfery, Han ominął podobną do wielkiego guza wyniosłość terenu, której wierzchołek niknął wysoko nad ich głowami. W pewnej chwili statek zanurkował w głąb krateru pozostawionego przez jeden z pocisków Yuuzhan Vongów, a kiedy się stamtąd wyłonił, zaczął lecieć nad lekko pofalowaną równiną. Unosząc się na niewielkiej wysokości nad powierzchnią gruntu, pasaŜerowie widzieli w oddali jaskrawe rozbłyski dowodzące, Ŝe nieprzyjaciele nie rezygnują z ostrzału powierzchni planety. Wszystko wskazywało, Ŝe prowadzą go niepokojąco metodycznie. Naprawdę kwestią czasu pozostawało, kiedy „Sokoła" trafi jeden z ich pocisków. - Daleko jeszcze? - zapytał w pewnej chwili Solo, podzielając niepokój Ŝony. Prawdopodobnie czuł się bardziej wystawiony na ogień nieprzyjaciół, kiedy jego statek leciał, niŜ kiedy tkwił nieruchomo w tym samym miejscu. - Lada chwila powinniśmy się tam znaleźć - uspokoił go See-Threepio. - Czy ktoś jeszcze się czuje, jakbyśmy zamieniali jeden grób na inny? - odezwał się nagle Droma. - A co, jeśli nasi dobrzy chłopcy w górze przegrają bitwę, a my zostaniemy tu na zawsze? Vongowie będą musieli tylko zaczekać, aŜ podejmiemy pierwszą próbę startu. - Nie podoba mi się to - mruknął Han, omiatając niespokojnym spojrzeniem pulpit kontrolnej konsolety. Na ekranie monitora dalekosięŜnych skanerów pojawiło się kilka świetlistych punktów, które omijały szerokim łukiem strefę bombardowania. Z początku leciały w zwartym szyku, ale po jakimś czasie rozdzieliły się i zaczęły latać zygzakami. - Przeczesują obszar na niewielkiej wysokości - dodał ponuro. - Wygląda na to, Ŝe zaprzestali prób wykurzenia nas stąd wyłącznie za pomocą bombardowania i postanowili się sami zająć brudną robotą - stwierdził Droma. Han kiwnął głową. - JeŜeli będziemy nadal lecieli tak powoli, nie zdąŜymy się ukryć - zapowiedział. - Przepraszam pana, ale Brrbrlpp zmieniają kierunek - oznajmił C-3PO. Wskazał linię unoszących się nisko obcych istot, które zamiast prosto, jak dotychczas, kierowały ich obecnie w dół, ku powierzchni. - Nie rozumiem - odparł Solo, zwracając obiektyw dziobowej kamery na kamienistą powierzchnię. - Niczego tam nie widzę. śadnych jaskiń, Ŝadnych wylotów tuneli, Ŝadnych... Nagle na ekranie monitora skanerów zaczęła pulsować czerwona lampka. - Bez względu na to, co powinniśmy tam zobaczyć, Hanie - zaczęła księŜniczka pospieszyłabym się, gdybym była na twoim miejscu. W naszą stronę kieruje się koralowy skoczek. - Zapytaj ich, Threepio, co mamy robić - polecił Han, kierując dziób „Sokoła" w dół, na ile było to moŜliwe. Chwilę później otoczyła ich chmura szarego pyłu. C-3PO zaczął wymieniać z obcymi istotami serie świergotów. Starał się im uświadomić, Ŝe sytuacja pasaŜerów statku staje się naprawdę dramatyczna.

Spotkanie Po Latach

140 - Pospiesz się, Threepio! - mruknął zaniepokojony Solo. - Nie mamy całego dnia na pogaduszki. - Nie mamy nawet minuty - poprawiła go Leia. - Tamten koralowy skoczek szybko się zbliŜa. - Racja - przyznał Han przez zaciśnięte zęby i zaczął przestawiać dźwignie przełączników. - Podgrzewam silniki i systemy uzbrojenia. Zamierzam stąd wystartować bez względu na to, ilu wrogów czeka na nas w górze. - Hanie, zaczekaj... - zaczęła Leia. Urwała w połowie zdania, bo powierzchnia planety przed dziobem „Sokoła" nagle się rozwarła. Z początku wyglądało to, jakby trafił w nią jeden z pocisków Yuuzhan Vongów, ale nikt nie usłyszał huku eksplozji. Grunt przed frachtowcem otworzył się niczym gigantyczna zębata paszcza, która połknęła statek jak wielkiego owada. Kiedy Leia zobaczyła w ciemności światełka, wyglądające jak tysiące wpatrzonych w nią Ŝółtych oczu, zachłysnęła się z przeraŜenia. Kilka sekund później paszcza się zamknęła i otoczyła ich nieprzenikniona ciemność. Przedzierając się przez łzy jak przez mgłę, Tahiri starała się trzeźwo myśleć. Ilekroć słyszała napływający z ciemności głos, który ją wzywał, tylekroć jej umysł drŜał z trwogi. Młoda Jedi nie wiedziała, kto to jest ani czego od niej chce. Głos był nieprzejednany, niemoŜliwy do powstrzymania. A Riina chciała, Ŝeby to zaatakowała... Co ja najlepszego robię? - zapytała siebie w myśli. Otaczała ją tylko ciemność... gnębiąca, dławiąca ciemność, która ciągle groziła, Ŝe zamknie się wokół niej i pochłonie ją w całości. Na twoim miejscu doszłabym do wniosku, zaczęła Riina, Ŝe czymkolwiek to jest, musi być lepsze niŜ walka z sobą. Nie jesteś mną! - odcięła się młoda Jedi. Ty takŜe nie jesteś mną, ale jeŜeli się rozdzielimy, będziemy po prostu nikim, usłyszała w odpowiedzi. To nieprawda! W okrzyku Tahiri kryły się gniew i udręka. Odczuwała je jako reakcję na słowa Yuuzhanki, ale okrzyk skierowała do kryjącego się w mroku stworzenia. Chciałaby je uśmiercić, unicestwić... a wraz z nim reprezentowaną przez nie niechcianą prawdę. Nie chcę...- zaczęła i urwała, obawiając się wypowiedzieć w myśli słowa, które oznaczałyby przyznanie się do poraŜki. Kryjące się w mroku stworzenie cofnęło się kilka kroków i przyczaiło, jakby czekało na okazję do następnego ataku. Nie chcę stracić tego, kim jestem. Na twarzy Riiny odmalował się gniew, a Tahiri poczuła się, jakby ten gniew przenikał całe jej ciało. Ja teŜ nie! - krzyknęła młoda Yuuzhanka. Skoczyła ku kryjącemu się w mroku stworzeniu, które chyba uskoczyło, ale Tahiri nie była tego pewna. CzyŜby naprawdę coś czaiło się w ciemności? A moŜe to tylko wytwór jej wyobraźni?

141

Sean Williams, Shane Dix

Anakin by to wiedział, pomyślała. Wspomnienie ukochanego przyjaciela przyniosło nową dawkę smutku, ale tym razem smutek napłynął z otaczającej ją ciemności. Tahiri spuściła głowę, Ŝeby przeciwniczka nie zobaczyła gromadzących się w jej oczach łez. Chyba nic nie mogło uśmierzyć bólu, jaki wciąŜ jeszcze odczuwała po jego śmierci. śadne łzy nie mogły zatrzeć świadomości, Ŝe mogła była zrobić coś, Ŝeby go ocalić. Cała determinacja wszechświata nie potrafiła powstrzymać jej pragnienia, Ŝeby nadal Ŝył, Ŝeby mogli wykorzystać szansę wspólnego Ŝycia. I chociaŜ jej przyznanie się do winy uśmierciło bóstwo pod postacią gada, nigdy nie opuszczał jej smutek. Wrócił do niej, podobnie jak kryjące się w mroku stworzenie. Tahiri zrozumiała, Ŝe smutek nie da jej spokoju. Chyba Ŝe... Poczuła napływający z ciemności podmuch zimnego powietrza, które musnęło wilgoć na jej policzkach. Boję się, przyznała cicho. Ten świat wprawia mnie w przeraŜenie. Ten świat jest wszystkim, co znam od czasu odlotu z Yavina Cztery, odpowiedziała Riina. Tahiri spojrzała na nią i pierwszy raz zrozumiała oczywistą prawdę. To nie jest sen, prawda? - zapytała. Jestem równie rzeczywista jak stworzenie-cień, z którym obie się zmagamy, usłyszała w odpowiedzi. Ale przecieŜ Anakin cię zabił! - wykrzyknęła młoda Jedi. Ty nie Ŝyjesz! Anakin sądził, Ŝe mnie zabił, odparła Yuuzhanka, ale tego nie zrobił. Tylko zepchnął mnie w głąb twojej świadomości. Przypuszczam, Ŝe pod wieloma względami byłam naprawdę nieŜywa. Nie miałam ciała, zmysłów ani niczego, co mogłabym uwaŜać za swoją własność. śyłam, uwięziona w absolutnej ciemności. Czułam się, jakbym przeŜywała koszmar, od którego nie było ucieczki. Czasami sądziłam, Ŝe oszaleję, w końcu jednak zaczęłam się wynurzać na powierzchnię. Wraz ze mną wynurzały się moje cierpienia i moja udręka, którą cały czas przeŜywałam. Na wspomnienie tamtych chwil Tahiri zadrŜała. Wiedziała, Ŝe to prawda, zawsze to podejrzewała. Po prostu nie chciała się z tym pogodzić. Zrozumienie wszystkiego zajęło mi wiele miesięcy, ciągnęła Riina. A w miarę jak odzyskiwałam świadomość, ty słabłaś. Wkrótce stało się dla mnie jasne, Ŝe nie muszę Ŝyć w tym koszmarnym świecie. Zaczęłam walczyć, od czasu do czasu nawet wygrywałam. Czasami traciłaś przytomność i w takich chwilach mogłam wynurzać się na powierzchnię. Nie potrafiłam jednak mocno trzymać się rzeczywistości, a ty spychałaś mnie z powrotem w podświadomość. Wielokrotnie sądziłam, Ŝe zostanę tam na zawsze... albo jeszcze gorzej, Ŝe zupełnie zniknę. śałuję, Ŝe nie zniknęłaś, powiedziała Tahiri. Nie mogła nic poradzić, Ŝe w jej głosie brzmi tyle goryczy. Nawet wówczas wiedziałam, Ŝe nie mogę zniknąć, odrzekła Riina. Postanowiłam walczyć jeszcze zacieklej. Zaatakowałam w nadziei, ze zepchnę cię w ciemność swojego świata. Pragnęłam, Ŝebyś Ŝyła w nim ty, nie ja. Chciałam, Ŝebyś na sobie doświadczyła, co to znaczy Ŝyć i zarazem nie Ŝyć. Starałam się, Ŝebyś to ty zniknęła, potem jednak

Spotkanie Po Latach

142 wydarzyło się coś dziwnego. Zaczęły mnie prześladować twoje wyrzuty sumienia. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, Ŝe jesteśmy nierozłączne. Moja udręka była twoją udręką, a twoje wyrzuty sumienia moimi. Pewnie wydaje ci się to niemoŜliwe, Tahiri, ale jesteśmy skazane na siebie. Albo będziemy razem Ŝyły, albo wspólnie umrzemy. Nie istnieje pośrednie wyjście. Nie! - wykrzyknęła młoda Jedi. Musi istnieć jakieś inne! Nie istnieje, powtórzyła stanowczo i głośno Riina. Najlepszym dowodem jest twoja ręka. JeŜeli mnie zranisz, krew popłynie takŜe z twojej rany, a jeśli mnie zabijesz, sama zginiesz. Tahiri spojrzała na ranę, którą Riina sama sobie zadała, a która, jak za dotknięciem czarodziejskiej róŜdŜki, pojawiła się takŜe na jej ręce. Z przypalonego przecięcia wciąŜ jeszcze sączyły się krople krwi, a wraz z nimi wyciekała oczywista prawda. ChociaŜ słowa Riiny spoczęły na barkach młodej Jedi niczym kamień nagrobkowy, Tahiri wiedziała, Ŝe Yuuzhanka mówi prawdę. Nie miała powodu dłuŜej temu przeczyć. Od czasu odlotu z Yavina Cztery jej umysł był nierozwiązalnie połączony z umysłem Riiny... splątany z nim niczym korzenie ogromnego drzewa. Nie istniał sposób odcięcia jednego bez zadania rany drugiemu. Obie były związane ze sobą jak bliźnięta miejscami, których nie mógłby dosięgnąć skalpel Ŝadnego chirurga: umysłami. Więc kim jesteśmy? - zapytała Tahiri. Yuuzhankami? Jedi? Jesteśmy jednym i drugim, odparła Riina. A zarazem ani tym, ani tamtym. Musimy się pogodzić z tym i uznać, Ŝe jesteśmy i będziemy hybrydą, jaką stałyśmy się na Yavinie Cztery. Musimy się połączyć, Tahiri, i stać jedną osobą. Kim wówczas będę? - zaniepokoiła się młoda Jedi. Zostaniesz kimś nowym, oznajmiła Yuuzhanka. Kimś naprawdę silnym. Tahiri uświadomiła sobie, Ŝe nie moŜe dłuŜej prowadzić tej rozmowy. Łzy dławiły jej myśli i odbierały ostrość spojrzeniu. Wpatrzyła się w otaczającą je ciemność. Chciała zobaczyć ukrywające się w niej stworzenie, które uosabiało jej wyrzuty sumienia. Czy powinna je zabić i w ten sposób pogodzić się z Riiną? Czy mogłoby to im pomóc obudzić się ze straszliwego koszmaru? Z jednej strony wydawało się to sprawiedliwe, ale z drugiej kryło w sobie coś... mrocznego. Było czymś złym, a jednak chyba nie istniał inny sposób! Nagle z ciemności napłynął krzyk. Kryjące się w mroku stworzenie, uosabiające jej wyrzuty sumienia, znowu ją wzywało. Tahiri nie rozumiała słów, ale z tonu głosu emanowało ciepło. Wzywają mnie wyrzuty sumienia, powiedziała do bliźniaczki. Nie masz powodu, Ŝeby je odczuwać! - stwierdziła Riina. Mój ukochany zginął, a ja nadal Ŝyję, wyjaśniła młoda Jedi. I noszę w sobie pocałunek, którym chciał się ze mną podzielić. Powiedziałam mu, Ŝeby zrobił to później, ale nie było Ŝadnego później. Było? A moŜe było? Czy sądzisz, Ŝe właśnie o to jesteś oskarŜana? - zapytała Yuuzhanka. To nie są słowa twoich wyrzutów sumienia. To twoje słowa, Tahiri. Skąd moŜesz wiedzieć, co czuję?

143

Sean Williams, Shane Dix

Skąd? - Ŝachnęła się Riina. Czy naprawdę nie słuchałaś, co ci mówiłam? Mamy jeden i ten sam umysł. Młoda Jedi wzdrygnęła się z odrazy, chociaŜ wiedziała, Ŝe to prawda. Nie mogła się pogodzić z tym, Ŝe jej bliźniaczka zawsze miała dostęp do jej umysłu. Obwiniając siebie, cały czas obwiniasz takŜe mnie, ciągnęła Riina. To nie ma nic wspólnego ani ze śmiercią Anakina, ani z przyrzeczonym pocałunkiem. Więc czym jest to, co odczuwam? Dręczą cię wyrzuty sumienia za to, Ŝe nie zginęłaś razem z nim, odparła Yuuzhanka. Nie chodzi ci tylko o to, Ŝe Ŝyjesz, ale Ŝe nauczyłaś się Ŝyć bez Anakina. Pogodziłaś się z tym, bo czas zaleczył straszliwą ranę, a ty uwaŜasz, Ŝe to coś nagannego. Tahiri chciała się sprzeciwić, ale nie umiała. Prawda paliła jej umysł w sposób, którego nie mogła zignorować. Musisz się z tym pogodzić, Tahiri, nalegała Riina. Nie ma w tym niczego nagannego. Nadszedł czas, Ŝebyś przestała rozpaczać. W rzeczywistości juŜ przestałaś, ale jeszcze o tym nie wiesz. To wszystko. Tahiri poczuła rozgoryczenie. Nienawidziła Riiny za słowa, które ujawniały prawdę o jej uczuciach. Gniewnie cisnęła świetlny miecz w otaczającą je ciemność. Wirując w powietrzu, świetlista klinga oświetliła skały i granie światostatku, w którym obie przebywały. Kiedy przecinała ciemność, Tahiri stwierdziła, Ŝe jej ból rozmywa się i oddziela od niej. Poczuła się, jakby się budziła. Teraz wiem, co robić, odezwała się do Riiny, ale kiedy wypowiadała te słowa, zatrwoŜyła się na myśl o wszystkim, czego chyba się wyrzekała: rodziny Solo, swoich obowiązków jako Jedi, wspomnień... W następnej chwili zadała sobie jednak pytanie, co z tego stanowi naprawdę cząstkę jej osobowości. Nie naleŜała do rodziny Anakina Solo, rycerze Jedi mogli doskonale dać sobie radę bez niej, a wspomnienia przyprawiały ją tylko o cierpienie. Dopóki nie uległa podszeptom Ciemnej Strony, dopóty mogła z czystym sumieniem odwrócić się do tego wszystkiego plecami... Skończył się czas zastanawiania. Powoli, czując się, jakby padała, wyciągnęła rękę i świetlny miecz wskoczył do jej dłoni. W tej samej chwili cienie się rozproszyły. Młoda Jedi ujrzała zdumiewająco jasno stworzenie, które przybyło po nią i po Riinę. Nie było to bóstwo z głębin umysłu obcej istoty, nie była to takŜe Ciemna Strona. Nie były to wyrzuty sumienia, ból ani rozpacz. Stworzeniem była Jaina. Tahiri odwróciła się ostatni raz do swojego lustrzanego odbicia. Wiem, co myślisz, odezwała się Riina. Nie wolno ci słuchać tego, co ona powie. Oznajmi ci nieprawdę, a nieprawda tylko pogorszy twoją sytuacją. Jaina nie pojawiła się tu, by ci pomóc. Chce tylko, Ŝebyś nadal tkwiła razem ze mną w umysłowej klatce. Riina podeszła bliŜej i wyciągnęła zranioną rękę. Przyłącz się do mnie, zaŜądała, bo tylko razem zrobimy to, co musimy, Ŝeby się uwolnić. Tak, odparła z namysłem młoda Jedi. Chyba teraz rozumiem.

Spotkanie Po Latach

144 Więc przestań się wahać! - usłyszała w odpowiedzi. Po prostu to zrób! Tahiri wyciągnęła drŜącą rękę i chwyciła dłoń młodej Yuuzhanki, Ŝeby wspólnie stawić czoło ciemności. - JeŜeli szybko nie usłyszymy kilku odpowiedzi - zagroziła porywczo Mara zacznę wam dawać powody, dla których powinniście obawiać się rycerzy Jedi. Starając się uspokoić Ŝonę, Luke połoŜył dłonie na jej ramionach pod długimi rudymi włosami. Mistrzyni Jedi była jednak zbyt zdenerwowana, Ŝeby trzeźwo myśleć, i zignorowała jego starania. - Mówię prawdę - odezwała się Darak. - Nie wiemy, kto odpowiada za tę napaść. - Ktoś musi to jednak wiedzieć! - nie dawała za wygraną Mara. - Grupy buntowników nie wyrastają w ciągu nocy jak grzyby po deszczu. Zazwyczaj mija jakiś czas, zanim utworzą się i okrzepną. - To absurd - obruszył się Rowel. - Na naszej planecie nie istnieją buntownicy. Od wielu dziesięcioleci na Zonamie nie doszło do Ŝadnych aktów przemocy. - No cóŜ, właśnie do jednego doszło! - odcięła się Mistrzyni Jedi. - Usiłuję ci wytłumaczyć, Ŝe ten akt został starannie zaplanowany i doskonale zorganizowany. Nie zamierzam krytykować ani was, ani waszego stylu Ŝycia. Chcę tylko wiedzieć, co się staŁo z naszymi przyjaciółmi. Irytuje mnie, Ŝe chyba nie przejmujecie się ich losem. - Przejmujemy się - zapewnił ją Rowel. - Niepokoimy się, Ŝe obcy przybysze, błąkając się bez dozoru po powierzchni naszej planety, mogą wyrządzić niewyobraŜalne szkody. Martwimy się... Luke nie pozwolił mu dokończyć, bo wyczuwał, Ŝe jego słowa wprawiają Ŝonę w coraz większe rozdraŜnienie. - MoŜe pomogłaby nam Sekot - powiedział. - Zapytajcie ją, czy wie, co się stało. Ferroanie wymienili spojrzenia. - Sekot nabiera sił po ostatnim ataku Przybyszów z Dali - odezwała się w końcu Darak. - Kierowała uwagę gdzie indziej, więc najprawdopodobniej nie wie, gdzie przebywają wasi przyjaciele. - Moglibyśmy przynajmniej zapytać - nalegała Mara. - A co się stało z panią Magister? Ona powinna zapytać. - Pani Magister takŜe odpoczywa. - No cóŜ, moglibyśmy zakłócić jej spokój, prawda? - zapytała cierpko Mara. - Proszę, obudźcie ją - odezwał się Luke, starając się łagodnym tonem zatrzeć niekorzystne wraŜenie, jakie na Ferroanach mogła pozostawić wzbierająca irytacja Ŝony. - Na pewno chce być informowana o wszystkich waŜnych wydarzeniach na powierzchni planety. Nie sądzicie? Ferroanie ponownie wymienili spojrzenia i widocznie uznali słuszność jego argumentów, bo Darak się odwróciła i pospiesznie odeszła, Ŝeby spełnić jego prośbę. Luke poczuł odrobinę satysfakcji, Ŝe pokonał pierwszą z wielu przeszkód. Deszcz wciąŜ padał, a z gałęzi bora kapały nieustannie cięŜkie, wielkie krople. Gdzieś w głębi tampasi przebywali Jacen, Saba i Danni, ukryci przed jego zmysłami Jedi. Gdyby nie

Sean Williams, Shane Dix 145 powrócili z własnej woli, musiałby się sporo natrudzić, Ŝeby odnaleźć ich bez pomocy Sekot czy pani Magister. - Mylicie się, jeŜeli sądzicie, Ŝe Sekot wie o wszystkim, co dzieje się na jej powierzchni - odezwał się Rowel. - Nie wie tego, podobnie jak wy nie macie pojęcia, co dzieje się w kaŜdej komórce waszego ciała. - Wygląda na to, Ŝe kiedy wylądowaliśmy, trafiła do nas bez większego trudu odcięła się Mara. - W przestworzach to co innego - stwierdził Ferroanin. - JeŜeli do oka wpadnie ci ziarnko piasku, zauwaŜysz je natychmiast, ale musiałabyś się natrudzić, gdybyś chciała odszukać to samo ziarnko na szerokiej plaŜy. - Rowel wyglądał na zakłopotanego. Powiadomiliśmy mieszkańców sąsiednich osad, Ŝeby wypatrywali wszystkich, którzy wędrują przez tampasi. Darak postara się takŜe uprosić powietrzne statki Ŝeby wyruszyły w drogę mimo złej pogody. MoŜe z wysoka zobaczą coś, czego nie uda się zauwaŜyć z powierzchni gruntu. - To dobry pomysł - przyznał Luke. - Dziękujemy. - Mam nadzieję, Ŝe nie uwaŜacie takiego zachowania za normalne dla moich ziomków - ciągnął Ferroanin. - Miłujemy pokój. Takie rzeczy nigdy się u nas nie zdarzają. - Obawa przed czymś, co nowe albo inne, moŜe popchnąć do irracjonalnych czynów - przyznała pojednawczym tonem Mistrzyni Jedi. - W tej chwili najbardziej interesuje nas jednak odnalezienie naszych przyjaciół. - Zapewniam cię, Ŝe ich odszukamy - obiecał Rowel. - DołoŜymy wszelkich starań. Nagle w Mocy pojawiło się czyjeś uczucie. Luke zamknął oczy i zaczął się koncentrować. Uczucie napływało z daleka, ale intensywność energii form Ŝycia w tampasi uniemoŜliwiała określenie dokładnego kierunku. Mara dotknęła ramienia męŜa. - TeŜ to poczułeś? - zapytała. Luke otworzył oczy i pokiwał głową. - To Jacen - powiedział. - Wydaje mi się, Ŝe na razie jest bezpieczny. Nie wyczułem bezpośredniego zagroŜenia. - Wracają? - zainteresowała się Hegerty. - Nie jestem pewien - przyznał Mistrz Skywalker - ale chyba nic na to nie wskazuje. - A co z Sabą i Danni? - zaniepokoiła się badaczka. - Czy są całe i zdrowe? - Nie potrafię powiedzieć - oznajmił Luke. Posługując się Mocą, uwolnił myśli i postarał się zrozumieć wiadomość od Jacena. - Przypuszczam jednak, Ŝe na razie nie grozi im Ŝadne niebezpieczeństwo. - Mimo to powinniśmy ich odnaleźć - odezwała się Mara. - Tak. - Luke kiwnął głową. Rowel otworzył usta, Ŝeby coś powiedzieć, ale przeszkodził mu nagły powrót Darak. Na jej twarzy malowało się przeraŜenie. - Zniknęła! - wykrzyknęła Ferroanka.

Spotkanie Po Latach

146 - Kto? - zapytała Mara. - Kto zniknął? - Pani Magister! - Niepokój w głosie Darak ustąpił miejsca panice, o jaką Mistrz Jedi nigdy by jej nie podejrzewał. - Zabrano ją z kwatery! - Co to znaczy, zabrano? - zapytał osłupiały Rowel. - Dlaczego ktoś miałby ją zabierać? - Chyba wiem, o co chodzi - oznajmił Luke. - Porwanie Danni miało tylko odwrócić naszą i waszą uwagę. Porywaczom wcale na niej nie zaleŜało. Od samego początku chodziło im o Jabithę. Kiedy się zastanawialiśmy, jakimi się kierują motywami, porywacze podkradli się i porwali waszą przywódczynię. Po jego słowach niepokój w oczach Ferroan wzmógł się jeszcze bardziej. - Najpierw Danni, potem Jacen i Saba, a teraz pani Magister - podsumowała Mara. - Ciekawe, kto jeszcze zniknie, zanim ta noc się skończy? Jag dotarł rekordowo szybko do sali Tahiri. Zastał tam głównego lekarza „Dumy Selonii", Dantosa Vigosa, i zastępcę pani kapitan Mayn, Selwina Markotę. Kiedy przebiegł przez próg i z poślizgiem znieruchomiał, obaj unieśli głowy i obrzucili go zdumionymi spojrzeniami. Na łóŜku stojącym obok łóŜka Tahiri leŜała Jaina, ubrana w strój, który zazwyczaj nosiła na pokładzie okrętu. Miała zamknięte oczy i obojętny wyraz twarzy, ale oddychała szybko i płytko jak wyrzucona na brzeg morza ryba. - Co się stało? - zapytał młody pilot, zdejmując hełm z głowy. Nie potrafił oderwać spojrzenia od twarzy Jainy. - OdpręŜ się, Jagu - odparł Markota. PołoŜył dłoń na jego ramieniu, ale młody pilot bezceremonialnie ją strącił. - OdpręŜę się, kiedy się dowiem, co się stało - burknął oschle. - Właśnie w tym cały problem - stwierdził Vigos. - My teŜ tego nie wiemy. Znaleźliśmy ją nieprzytomną wkrótce po tym, jak przyleciała z przestworzy Esfandii. Nikt jej nie zauwaŜył wcześniej z powodu zamętu i toczącej się bitwy. Kiedy ją znaleźliśmy, leŜała wyciągnięta obok Tahiri, jakby straciła przytomność i runęła na sąsiednie łóŜko. ZauwaŜyliśmy tylko, Ŝe obie mają splecione dłonie. Poddaliśmy skanowaniu ich ciała i nie wykryliśmy Ŝadnego śladu fizycznych anomalii, ale w ich umysłach wrze jak w garnkach z gotującą się wodą. Jag zmarszczył brwi i spojrzał na lekarza. - Jak moŜe pan to wytłumaczyć? - zapytał. Vigos wzruszył ramionami. - W tym sęk, Ŝe nie mogę - oznajmił ponuro. - Ale chyba ma pan jakąś teorię? - nie dawał za wygraną Jag. Lekarz cięŜko westchnął. - No dobrze, ale to tylko teoria, oparta na tym, co powiedziano mi na temat przeszłości i niedawnego zachowania Tahiri - zaczął. - W mojej opinii zamknęła się w sobie. Ma rozszczepioną osobowość, która walczy o dominację nad jej ciałem. Podejrzewam, Ŝe Tahin świadomie ukrywa ten konflikt... stara się utrzymać go w swojej głowie, Ŝeby Ŝadna osobowość nie uzyskała dostępu do zewnętrznego świata.

147

Sean Williams, Shane Dix

- Chyba rozumiem - odparł niepewnie młody pilot. - Ale co to ma wspólnego z Jainą? - Przypuszczam, Ŝe połączyły swoje umysły - ciągnął Vigos. - Nie jestem Jedi, ale wydaje mi się, Ŝe Jaina pragnęła w taki sposób pomóc przyjaciółce. Wszystko wskazuje, Ŝe tylko pomaga jej przeŜyć. Jag popatrzył na twarz Jainy. Młoda Solo wyglądała, jakby spała, ale sprawiała wraŜenie wyczerpanej. - Więc dlaczego nie reaguje? - zapytał. - JeŜeli przyszła tu z własnej woli, dlaczego się nie obudzi i nie powie, co się dzieje? - Nie potrafię udzielić ci jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie - odparł Vigos. Bardzo mi przykro. W następnej sekundzie Jag ujrzał dziwną wizję, której nie potrafił sobie wytłumaczyć. Wyobraził sobie, Ŝe umysł Tahiri jest czymś w rodzaju pułapki, chwytającej wszystkich, którzy zapuszczą się do środka. Gdyby wchodzili tam kolejni rycerze Jedi, byliby na zawsze zgubieni. Zastanawiał się tylko, w czym mogłoby to pomóc Riinie. Kilka pełnych frustracji minut trzej męŜczyźni spoglądali w milczeniu na obie nieprzytomne kobiety. Jag nie mógł się pogodzić z tym, co widzi, ale nie miał pojęcia, jak je obudzić. Gdyby wykazywał wraŜliwość na oddziaływanie Mocy, bez wahania przyłączyłby się do myślowięzi Jedi. Kobiecie, którą... Zawahał się, jakby jego umysł wzdragał się przed tym wyznaniem, ale zaraz pogodził się z nim i podjął przerwaną myśl. Kobiecie, którą kochał, groziło niebezpieczeństwo. Musiało istnieć coś, co mógłby dla niej zrobić. - Chyba macie rację - odezwał się w końcu. - Wygląda na to, Ŝe naprawdę próbowaliście wszystkiego, co moŜecie, by jej pomóc. Teraz moja kolej. Ja teŜ chciałbym spróbować. Vigos spojrzał niepewnie na Markotę, a potem przeniósł spojrzenie na młodego pilota. - Co konkretnie masz na myśli? - zapytał. - Porozmawiam z nią - odparł Jag. - JeŜeli nie postradała zmysłów, na pewno mnie usłyszy. - Panie pułkowniku, staraliśmy się... - zaczął Markota. - Po prostu mnie z nią zostawcie - uciął Jag. Zastępca dowódcy „Dumy Selonii" wahał się jakiś czas, ale w końcu spojrzał na głównego lekarza i kiwnął głową. - No cóŜ, nie mamy nic do stracenia - powiedział. - Zgadzam się - dodał Vigos - ale wezwij nas, jeŜeli w stanie jej zdrowia zajdzie jakakolwiek zmiana. - Na pewno - obiecał Jag. Kiedy drzwi sali zamknęły się za ich plecami, połoŜył hełm pilota w nogach łóŜka i usiadł obok Jainy. Ujął jej wolną rękę w obie dłonie i przekonał się, Ŝe jest bezwładna i zimna. Bardzo chciałby pomóc Jainie, ale po wyjściu Vigosa i Markoty dotarło do niego, Ŝe nie ma pojęcia, jak się do tego zabrać. Nie walczył z wrogiem, którego

Spotkanie Po Latach

148 mógłby chwycić w krzyŜ celowniczy i jednym strzałem rozpylić na atomy. Miał przed sobą Jainę, uwięzioną w umyśle cięŜko chorej młodej kobiety, która takŜe potrzebowała pomocy. Pochylił się i zbliŜył usta do ucha młodej Solo. - Jestem przy tobie i nigdzie stąd nie odejdę, Jaino, dopóki się nie obudzisz szepnął. - Wiesz pewnie, co to oznacza? Eskadra Bliźniaczych Słońc została bez dowódcy, a przecieŜ nie moŜemy na to pozwolić, prawda? Umilkł, usiadł prosto i zaczął się wpatrywać w jej twarz. Nie oczekiwał, Ŝeby jego słowa wywarły natychmiastowy wpływ na stan zdrowia dziewczyny, ale miał nadzieję, Ŝe kiedy Jaina usłyszy jego głos, oprzytomnieje. Spoglądał na nią w nadziei, Ŝe go rozpozna, ale nie zobaczył, Ŝadnej zmiany. LeŜała nieruchomo, obojętna na wszystko, jakby uśpiona... Ścisnął lekko jej dłoń. Wiedział, Ŝe szpitalna sala jest monitorowana, ale się nie przejmował, czy ktoś go zobaczy, usłyszy albo weźmie mu za złe okazywanie uczuć. W obecnej chwili obchodził go tylko stan zdrowia Jainy. Poczuł ukłucie w sercu i uświadomił sobie, Ŝe naprawdę tylko to ma jakiekolwiek znaczenie. - Kocham cię, Jaino - powiedział. Tym razem słowa popłynęły z jego ust bez wahania. - Proszę cię, wróć do mnie. Dostosowując długość kroków do tempa marszu ferroańskich porywaczy, Saba starała się wytęŜać wszystkie zmysły. Pół godziny wcześniej skończyła się ścieŜka, którą szli, i wszyscy musieli się przedzierać przez dziewicze poszycie tampasi. Nigdzie nie było widać ani siadu szlaku, ale wszystko wskazywało, Ŝe Ferroame znają drogę. Przedzierali się przez gęstwinę z ponurym zdecydowaniem. Od czasu do czasu któryś pokazywał jej albo Jacenowi, którędy iść ale Ŝaden nie ośmielił się wdać z nimi w rozmowę. Nie pozwalał, takŜe, Ŝeby odległość między nimi a Jedi zmalała poniŜej metra. Saba podejrzewała, ze Ferroanie odpręŜą się dopiero po dotarciu do obozowiska Senshiego. MoŜe, kiedy się znajdą w towarzystwie innych spiskowców, poczują się bezpieczniejsi i przestaną się obawiać dwojga Jedi. Im dalej jednak szli, tym większy ogarniał ją niepokój... głównie z powodu stanu zdrowia Danni. Saba wiedziała, Ŝe młody Solo za nic nie naraziłby świadomie Ŝycia przyjaciółki. Bardzo martwiło go, Ŝe młoda badaczka jest tak długo nieprzytomna. Barabelka zastanawiała się, czy nie porwać jej w objęcia i nie wrócić z nią do pozostałych Jedi w nadziei, Ŝe dopiero tam będzie moŜna zapewnić jej naleŜytą opiekę medyczną. Powstrzymywało ją przekonanie, Ŝe Jacen dobrze wie, co robi. Była gotowa podporządkować się jego woli tylko dlatego, Ŝe patrzył na problemy z innej niŜ ona, szerszej perspektywy. W pewnej chwili stanęli przed mostem z masywnego pnia powalonego bora, łączącego zarośnięte brzegi wezbranej rzeki. Kiedy na drugą stronę przeszło pierwszych troje porywaczy, jeden z Ferroan gestami dał znak, Ŝeby Saba i Jacen poszli w ich ślady. Dopiero kiedy oboje Jedi stanęli na drugim brzegu, po moście przeszła czwórka zamykających pochód buntowników. Wszyscy podjęli wędrówkę przez gąszcz

Sean Williams, Shane Dix 149 splątanych czerwonolistnych zarośli. O grubą, zieloną skórę Saby raz po raz zahaczały ostre ciernie. Barabelka starała się ich unikać i posługując się Mocą, rozsuwała gałęzie przed sobą, Ŝeby kolce nie wyrządziły krzywdy nieprzytomnej Danni. W końcu dotarli do pionowej skalnej ściany, prawie niewidocznej za kępą ogromnych bora. U stóp urwiska widniał nawis o wysokości pięciu i głębokości kilkunastu metrów. Porywacze nakazali gestami, Ŝeby Saba i Jacen schronili się w tej naturalnej pieczarze, gdzie czekała juŜ na nich duŜa grupa innych Ferroan. Kiedy oboje Jedi stanęli pośrodku piaszczystej niecki, tubylcy otoczyli ich i rozdzielili się tylko po to, Ŝeby przepuścić bardzo starego Ferroanina. Starzec miał tak samo pooraną zmarszczkami twarz jak Jabitha i bardzo krótko przystrzyŜone czarne włosy. Bladoniebieska skóra nadawała mu wygląd lodowego posągu, a złocisto-czarne oczy spoglądały na przybyszów ze źle skrywaną pogardą. Starzec omiótł spojrzeniem Sabę, Jacena i nieprzytomną Danni. - Prosiłem, Ŝebyście porwali jednego przybysza jako zakładnika, a wy sprowadziliście mi całą grupę - odezwał się z wyrzutem. - Co to ma znaczyć? Po twarzy Tourou przemknęła chmurka niepokoju. - Troje to chyba lepiej niŜ jeden, Senshi... - odparł niepewnie porywacz, ale urwał, kiedy z jego umysłu zniknęła resztka sugestii implantowanej przez Jacena. Wyglądał na zmieszanego. - Głupcy! - wybuchnął starzec. - Przybysze znają róŜne sposoby sprawiania, Ŝeby ich słowa wydawały się rozsądne. - To prawda, wpłynąłem na ich decyzję przyprowadzenia nas do ciebie - odezwał się Jacen. - Postąpiłem tak tylko dlatego, bo chciałem z tobą porozmawiać. Pragnąłem przemówić ci do rozsądku. Nie przylecieliśmy na waszą planetę, Ŝeby przysparzać wam kłopotów. Przybyliśmy tu, bo... Senshi przerwał mu, wybuchając głośnym śmiechem. - Nie próbuj mnie przekonywać swoimi słowami, Jedi! - zaczął. - Na mnie robią wraŜenie tylko czyny, a nie puste słowa czy obietnice! Nie zapominaj, Ŝe ostatnie zbrodnie przeciwko naszej planecie przemawiają głośniej niŜ jakiekolwiek słowa! - Zaatakowały was obce istoty, które nazywacie Przybyszami z Dali - wyjaśnił spokojnie młody Solo. - Nie mamy z nimi nic wspólnego. - W naszych oczach wszyscy jesteście obcymi przybyszami - sprzeciwił się Senshi. - Postępki jednych odzwierciedlają zamiary drugich. - A co odzwierciedlają twoje postępki? - odcięła się Saba. - Jakie świadectwo wystawia ci porywanie istot, które nie wyrządziły ci Ŝadnej krzywdy? Zanim Senshi miał czas odpowiedzieć, przez tampasi przetoczył się trzask grzmotu, a po skalnej ścianie zaczęły z nową siłą spływać strugi deszczu. Kiedy huk umilkł w oddali, Senshi popatrzył triumfująco na zakładników i zignorował pytanie Barabelki tak niefrasobliwie, jakby w ogóle go nie usłyszał. Kilka chwil później z tampasi wyłoniła się, ledwo widoczna w strugach deszczu, inna grupa zbuntowanych Ferroan. Dwaj nieśli na noszach jakąś osobę, okrytą od stóp do głów nieprzemakalną tkaniną. W pierwszej chwili Saba pomyślała, Ŝe porywacze wrócili do osady, Ŝeby porwać Soron Hegerty, i jakimś cudem wykradli siwowłosą

Spotkanie Po Latach

150 kobietę spod opieki Mistrza Skywalkera i jego Ŝony. Kiedy jednak przybysze połoŜyli nosze na piasku i ściągnęli brezent, niepokój Barabelki przerodził się w zdumienie. Na noszach nie leŜała Hegerty, ale pani Magister. Senshi popatrzył na nieprzytomną kobietę i lekko się uśmiechnął. - Teraz nie będą mogli nas lekcewaŜyć - stwierdził. Otaczający go Ferroanie przyznali mu rację chórem pomruków. Jacen podszedł krok bliŜej. - Dlaczego to zrobiliście? - zapytał. - Dlaczego ośmieliliście się porwać swoją przywódczynię? - Bo zdąŜyła zapomnieć. - Starzec wyszczerzył zęby w pogardliwym uśmiechu. Nie pamiętała o bólu i cierpieniach, jakich doznaliśmy ostatnio, kiedy po wielu latach poszukiwań przybyły tu obce istoty. Zapomniała o poŜarach i trzęsieniach gruntu, a takŜe o straszliwych stratach, jakie ponieśliśmy, kiedy zniszczeniu uległy całe wioski. Huragany wyrywały z korzeniami kępy bora, a niebo przesłoniły kłęby gryzącego dymu. Wszyscy straciliśmy wówczas najbliŜszych i stracimy wielu następnych, jeŜeli pozwolimy jej zignorować wszystko, o co tak zabiegaliśmy. Nie przylecieliśmy tu, Ŝeby odpoczywać i budować, a potem, dla kaprysu, ze wszystkiego rezygnować! Przybyliśmy tu, bo szukaliśmy sanktuarium. - Pamiętasz jeszcze czasy poprzedzające Przeloty? - zainteresował się młody Solo. - Tak dobrze, jakby wszystko wydarzyło się wczoraj - oznajmił Ferroanin, ale skrzywił się na wspomnienie tamtych chwil. - Straciłem wówczas dzieci, partnerkę i rodziców, zginęli takŜe mój brat i siostra. Śmierć poniosło zbyt wielu moich przyjaciół, Ŝebym zdołał wszystkich zliczyć. Zostałem sam, Ŝałując, Ŝe i ja nie zginąłem. Los jednak mnie oszczędził i Ŝyłem dalej. Przetrwałem razem z Sekot, Ŝeby wspólnie szukać sanktuarium, i cieszyłem się razem z nią, kiedy w końcu znaleźliśmy tak bardzo upragniony spokój. Teraz jednak, kiedy wrócili Przybysze z Dali, a wraz z nimi Jedi, jestem pełen jak najgorszych przeczuć. - Wskazał szalejącą za nawisem burzę. Widzieliśmy juŜ kiedyś takie kaprysy pogody i wiemy, co oznaczają. Nie pozwolę, Ŝeby pani Magister popchnęła nas na drogę wiodącą ku kolejnemu cyklowi zniszczeń i śmierci. - Przylecieliśmy tu na zaproszenie Sekot - przypomniał Jacen. - Doprawdy? - zadrwił Senshi. - Mam na to tylko słowo pani Magister. - Dlaczego miałaby mijać się z prawdą? - Bo kiedy zapomniała, straciła orientację, a dezorientacja ją osłabia i naraŜa nas wszystkich na niebezpieczeństwa. JeŜeli chodzi o mnie, nie zamierzam brać udziału w niczyjej wojnie. Saba współczuła staremu Ferroaninowi. Odczuwała jego ból jak własny. Gdyby musiała się znów liczyć z moŜliwością śmierci bliskich i ojczyzny, prawdopodobnie takŜe zrobiłaby wszystko, Ŝeby do tego nie dopuścić. Nie potrafiła jednak sobie wyobrazić, Ŝeby pani Magister ignorowała wolę swoich poddanych, jeŜeli naprawdę większość podzielała poglądy Senshiego, czy teŜ wolę Sekot. To stałoby w sprzeczności ze wszystkim, o co zabiegała. Było mało prawdopodobne, Ŝeby planeta

Sean Williams, Shane Dix 151 chciała tolerować takie zachowanie u osoby, którą wybrała na mediatorkę między sobą a swoimi poddanymi. - I co teraz? - zapytał Jacen. - Co chcecie przez to osiągnąć? - Osiągnęliśmy wszystko, na czym nam zaleŜało - odparł starzec. Udowodniliśmy, Ŝe nie wolno nas lekcewaŜyć. Kiedy pani Magister się przebudzi, będzie musiała nas wysłuchać. A jeŜeli nie uzna słuszności naszych racji i odwróci się do nas plecami, wykorzystamy was jako kartę przetargową. Tak czy owak, nie dopuścimy do następnej katastrofy. - Ale sami, odwracając się plecami do nas - zauwaŜył młody Solo - ryzykujecie, Ŝe ta katastrofa będzie miała o wiele większe rozmiary. - Niby dlaczego? - Bo galaktykę opanuje potęga o wiele bardziej niszczycielska, niŜ moglibyście sobie wyobrazić - odparł Jacen. - MoŜecie być pewni, Ŝe kiedy porośnie w siłę na ruinach naszych planet, zwróci się przeciwko wam. MoŜliwe, Ŝe raz czy dwa udało się wam przepędzić stąd Przybyszów z Dali, ale nie pójdzie wam tak łatwo następnym razem. Nie pozbędziecie się ich, kiedy do tego systemu przylecą tysiące okrętów. Przybysze z Dali zainstalują na powierzchni kaŜdej planety biologiczne stocznie, Ŝeby zastąpić okręty, jakie utracą podczas walki z wami. Zostawią przed kaŜdym wejściem do tego nadprzestrzennego bąbla interdyktory, Ŝeby uniemoŜliwić wam ucieczkę. I co wtedy, Senshi? Do kogo zwrócicie się z prośbą o ratunek, kiedy Ŝycie stracą wszyscy inni mieszkańcy tej galaktyki? Młody męŜczyzna mówił z niezachwianą pewnością kogoś głęboko przeświadczonego o prawdziwości swoich słów. Widząc gniewne spojrzenie Senshiego, Saba uświadomiła sobie, Ŝe słowa jej przyjaciela wywierają zamierzony skutek... rozumiała jednak takŜe, Ŝe Ferroanin za nic w świecie się do tego nie przyzna. - Nie przekonacie mnie, Ŝe potrzebujemy waszej pomocy - burknął cierpko. - Na szczęście to nie tobie musimy przemówić do rozsądku - oznajmił Jacen. Najbardziej zaleŜy nam na przekonaniu samej Sekot. JeŜeli naprawdę leŜy ci na sercu dobro planety, powinieneś pogodzić się z tym, co postanowi. NiewaŜne, czy wysłucha mnie dzięki tobie, czy teŜ pani Magister. Liczy się tylko, Ŝe usłyszy moje słowa... a wtedy sama podejmie najlepszą decyzję. Kiedy skończył mówić, przez tampasi przetoczył się gruchy pomruk kolejnego grzmotu. Saba poczuła, Ŝe podświadomie napina mięsnie grzbietu. Ferroanie umilkli, jakby sparaliŜowani słownym pojedynkiem Senhiego i Jacena. Na twarzach tubylców malowała się mieszanina strachu i niepewności. - To był długi dzień - odezwał się w końcu starzec. - Wszyscy jesteśmy zmęczeni. Odpoczniemy do świtu, o ile wcześniej nie obudzi się pani Magister. MoŜe w świetle dnia wszystko stanie się jaśniejsze. - Więc zaczekamy - powiedział cicho Jacen, ale z jego głosu przebijała uraza. - Zostaniecie, dopóki nie pozwolę wam odejść - burknął Senshi. - Ona jest gotowa zakwestionować jego punkt widzenia - stwierdziła równie lodowatym tonem Barabelka.

Spotkanie Po Latach

152 Przywódca Ferroan obrzucił ją gniewnym spojrzeniem, ale nie odpowiedział na jej wyzwanie. Odwrócił się plecami do obojga Jedi i zaczął wydawać polecenia pozostałym porywaczom. Ich gromada rozdzieliła się na kilka mniejszych grup, które zajęły się rozwijaniem śpiworów i przygotowywaniem posiłku. Tourou zaprowadził Sabę i Jacena do niszy na tyłach pieczary. Jedi połoŜyli na piasku nosze z nieprzytomną Danni i okryli ją kocami. Otoczeni przez zaniepokojonych Ferroan przygotowali się do spędzenia kilku ostatnich godzin nocy. Ani Saba, ani Jacen, nie zamierzali jednak zasypiać. Młody Solo usiadł pod skalną ścianą w taki sposób, Ŝeby ferroański straŜnik nie zasłaniał mu widoku Senshiego rozmawiającego z grupą ziomków i pogrąŜył się w zadumie. - I co teraz? - zapytała Barabelka, przerywając tok jego myśli. Jacen odwrócił się do niej w ciemności. - Teraz zaczekamy - powiedział. - Masz jakiś plan? - Na razie Ŝadnego, poza przekonywaniem Senshiego, Ŝe nie chcemy wyrządzić im Ŝadnej krzywdy... bez względu na to, jak bardzo staraliby się nas prowokować. - Nie musimy wyrządzać im krzywdy - zapewniła Saba. - Ona mogłaby ponieść Danni, a ty uwolnić panią Magister. Razem... - To za trudne - przerwał młody Solo. - Jest ich po prostu zbyt wielu. Idę o zakład, Ŝe w zamieszaniu ktoś zostałby ranny albo nawet zabity. MoŜemy sobie pozwolić na trochę więcej cierpliwości. Barabelka nie była tego taka pewna. - Danni jest od dawna nieprzytomna, Jacenie - przypomniała. - Wymaga szybkiej opieki medycznej. Jacen spojrzał na leŜącą bez ruchu badaczkę. Wyciągnął rękę i odgarnął kosmyk mokrych włosów z jej twarzy. - Nic jej nie będzie - stwierdził. Jego dotyk poruszył Moc, która powinna pobudzić jej siły Ŝyciowe. - Jestem pewien, Ŝe wyzdrowieje. Wypowiadając te słowa, nie patrzył jednak na Sabę, a z jego głosu nie przebijała pewność siebie. Tahiri zadrŜała, kiedy poczuła cień uwięzionej w swoim umyśle Jainy. Zabijmy ją, odezwała się skwapliwie Riina. Jest bezbronna, a my ją zaskoczymy. Nie, odparła spokojnie młoda Jedi. Nie moŜemy tego zrobić. Nie mogę się na to zgodzić. Gdybym cię usłuchała, mój smutek nie tylko by nie zniknął, ale jeszcze bardziej by się spotęgował. Zabicie jej rzuciłoby mnie w objęcia Ciemnej Strony. To właśnie tego byś najbardziej chciała, prawda? Czy to dlatego zakłócałaś ostrość mojego spojrzenia? Nie chciałaś, Ŝebym ją zobaczyła? Młoda Yuuzhanka sprawiała wraŜenie o wiele niŜszej i mniejszej niŜ jeszcze kilka chwil wcześniej. Mówiłaś prawdę, kiedy twierdziłaś, Ŝe nie zdołamy się rozdzielić, ciągnęła Tahiri. Miałaś jednak nadzieję, Ŝe jeŜeli ulegnę podszeptom Ciemnej Strony, stanę się

Sean Williams, Shane Dix 153 więźniarką w tej mrocznej krainie, a ty będziesz mogła bez trudu zdominować mój umysł. Prawda? Riina nie odpowiedziała. Młoda Jedi pokręciła głową. Wolałabym, Ŝebyśmy obie zostały w tym ponurym miejscu, niŜ gdybyś ty miała uzyskać panowanie nad moim światem! Riina parsknęła i starała się cofnąć, ale Tahiri nie puściła jej dłoni. Obie miały palce zakrwawione i śliskie, lecz młoda Jedi juŜ się zdecydowała. JuŜ czas, oznajmiła. Mam dość błąkania się w ciemności. Poszarpane krawędzie ran na ich rękach złączyły się i zabliźniły, jakby nigdy nie krwawiły. Tahiri ogarnęło niezwykłe uczucie, aŜ się zachłysnęła. W tej samej chwili podobny odgłos wyrwał się z gardła Riiny. Z narastającym przeraŜeniem młoda Jedi przyglądała się, jak ich splecione palce stapiają się ze sobą, jakby jedne i drugie pokrywała ta sama skóra. Uniosła głowę, spojrzała w oczy Riiny i zobaczyła w nich podobne przeraŜenie. Obserwowały, jak łączą się ich przeguby. Młoda Jedi widziała pod skórą poruszające się kości, które usiłowały się odnaleźć w nowym środowisku. Potem zaczęły się łączyć przedramiona i obie musiały podejść jeszcze bliŜej jedna do drugiej. Riina starała się opierać, ale Tahiri się nie poddawała, chociaŜ dzieliła przeraŜenie młodej Yuuzhanki i obrzydzenie na myśl, co się z mmi dzieje. WciąŜ jeszcze moŜesz zmienić zdanie! - krzyknęła w pewnej chwili Riina starając się uwolnić. Nie musimy się na to decydować! Mylisz się, odparła spokojnie Tahiri. Musimy to zrobić. To jedyny sposób. Zdecydowała się, ale wciąŜ jeszcze czuła przeraŜenie. Była przekonana, Ŝe właśnie tak musi postąpić, ale nie bardzo wiedziała, jaki będzie ostateczny skutek. Potem zaczęły się łączyć ich łokcie. W pewnej chwili Tahiri poczuła, Ŝe jej dłoń wślizguje się pod skórę i dotyka ramienia Riiny. Czuła, Ŝe pod wpływem zewnętrznej siły obejmują się coraz mocniej obie połówki zwierciadlanego odbicia. Znów spojrzała w rozszerzone z przeraŜenia oczy Riiny. Musimy się zespolić, powiedziała yuuzhańskiej partnerce. Muszą to zrobić nasze cywilizacje, nasze religie, nasza wiedza. Dopiero wówczas ze spojrzenia Riiny zniknęło trochę przeraŜenia. Musimy się zespolić, powtórzyła jak echo młoda Yuuzhanka. Nasze emocje, nasze Ŝycia, nasze jaźnie. Tahiri głęboko odetchnęła, a wówczas połączenie objęło głowy. W końcu zetknęły się czubki ich nosów. To, co dobre i złe, ciągnęła Riina. W pewnej chwili jej wargi musnęły usta Tahiri. To, co jasne i ciemne, dokończyła Tahiri. Musimy się zespolić...

- To pułapka! - krzyknął wystraszony Droma. Zawtórował mu nie mniej przeraŜony C-3PO. Kiedy pokład prawie usunął się spod jego metalowych nóg, a „Sokół Millenium" został wessany w głąb ogromnej paszczy, złocisty android zatoczył się do tyłu jak pijany.

Spotkanie Po Latach

154 Leia chwyciła podłokietniki fotela drugiego pilota, a Han rozpaczliwie starał się dosięgnąć przełączników na pulpicie kontrolnej konsolety. Patrząc na wykrzywioną z irytacji twarz męŜa, księŜniczka zrozumiała, Ŝe Han zamierza włączyć silniki i śmignąć w przestworza... nie uprzedzając o tym miejscowych form Ŝycia. W widoku za dziobowym iluminatorem dostrzegła jednak coś, co przyciągnęło jej uwagę. Nie puszczając podłokietników, pochyliła się do przodu w nadziei, Ŝe będzie miała lepszy widok. - Chyba wiem, co to jest! - krzyknęła. - Nic mnie to nie obchodzi! - odciął się Solo. - JeŜeli zamierza nas poŜreć, nie moŜe być niczym dobrym! - To wcale nie chce nas poŜreć - sprzeciwiła się księŜniczka. - Spójrz tylko! Oczy wszystkich w sterowni zwróciły się na ekran głównego monitora, a w tym czasie ogromna paszcza zamknęła się za rufą frachtowca. Pragnąc się dostosować do nowego środowiska, algorytmy wspomagające oświetlenie obrazu zaczęły przeszukiwać wszystkie zakresy częstotliwości, Ŝeby przekazać pasaŜerom jak najdokładniejsze informacje. Wyglądało na to, Ŝe „Sokoła" otacza wiele pionowych kolumn podobnych do zębów w ogromnej paszczy. Paszcza nie zamierzała jednak ich przeŜuć czy połknąć. Zęby się nie przemieszczały ani nie zgrzytały. Zupełnie nic nie wskazywało, Ŝe wędrują do Ŝołądka gigantycznej podziemnej bestii. - Widzisz te kolumny? - zapytała Leia, wskazując ekran monitora. - To łapy lądownicze. A jeŜeli chodzi o oczy... Urwała i przeniosła spojrzenie na wyświetlacze sensorów omiatających sklepienie pomieszczenia. Zanim skończyła, Han się odpręŜył i zachichotał. - To iluminatory, mam rację? - zapytał. - Baza przekaźnikowa? - Wyglądało na to, Ŝe Droma tylko z trudem moŜe uwierzyć własnym oczom... i własnemu szczęściu. - Była tu cały czas - mruknął Han. Odciął dopływ energii do repulsorów i pozwolił, Ŝeby „Sokół" osiadł łagodnie na dnie pomieszczenia. - To mało prawdopodobne - sprzeciwiła się Leia. ZauwaŜyła, Ŝe z ponurej ciemności wyłania się cienki drut, którego koniec dotyka kadłuba pokiereszowanego frachtowca. - Na razie jeszcze nie przypominaj o legendarnym szczęściu rodu Solo. Nagle z głośnika komunikatora wydobył się cichy trzask. - Tu komandor Ashpidar z pokładu DalekosięŜnej Bazy Przekaźnikowej Esfandia - rozległ się wyprany z emocji głos istoty płci Ŝeńskiej. Leia domyśliła się, Ŝe ich rozmówczyni jest Gotalką. Nie widziała w tym niczego niewłaściwego. DwuroŜne i wraŜliwe na energię obce istoty doskonale radziły sobie w ponurych środowiskach w rodzaju Esfandii. - Przykro mi, Ŝe dotarcie na to miejsce zajęło nam tyle czasu. Wiadomości rozchodzą się pośród Zimnych bardzo powoli. - Wiecie moŜe, gdzie jesteśmy? - zapytała Leia, korzystając z tego samego środka łączności przewodowej, co Ashpidar. Przeszukujący okolicę Yuuzhan Vongowie znajdowali się zbyt blisko, Ŝeby ryzykować posłuŜenie się komunikatorem.

155

Sean Williams, Shane Dix

- Wiemy, Ŝe chcecie nam pomóc, i tylko to się liczy w tej chwil. - odparła Gotalka. - Kiedy otrzymaliśmy wiadomość, kryliśmy się w wylęgami odległej o kilkadziesiąt kilometrów od tego miejsca. Łączące je podziemne tunele są zatłoczone, ale na tyle przestronne, Ŝeby moŜna było przelecieć. Przybyliśmy najszybciej, jak się dało. - Ile osób słuŜy w tej chwili pod pani rozkazami? - zapytała księŜniczka. - Piętnaścioro - odparła Ashpidar. - Na samym początku bombardowania straciliśmy dwóch członków personelu, którzy naprawiali jeden z uszkodzonych detektorów. Pozostali przebywają na pokładzie bazy i na razie mogą się czuć bezpieczni. Leia miała nadzieję, Ŝe ich sytuacja się nie pogorszy. Nisko nad powierzchnią Esfandii latali Yuuzhan Vongowie, więc zgoda na udzielenie schronienia „Sokołowi" wiązała się ze sporym ryzykiem. Leia nie mogłaby sobie darować, gdyby z winy przedstawicieli Galaktycznego Sojuszu poniosło śmierć jeszcze więcej inteligentnych form miejscowego Ŝycia. Przedstawiła Ashpidar siebie, Hana i Dromę, a później wymieniła nazwę ich statku. Wyjaśniła, po co przylecieli i kogo poprosili o udzielenie pomocy członkom personelu bazy. - Imperialców? - zapytała zdumiona Gotalka. - To ostatni goście, jakich spodziewałabym się zobaczyć u waszego boku! - Czasy się zmieniły - odparł wymijająco Solo. - W tej chwili musimy jednak zastanowić się, co dalej. - Wypuszczę cumowniczą pępowinę, Ŝebyśmy się mogli spotkać i porozmawiać o tym w cztery oczy - zaproponowała pani komandor bazy. - To dobry pomysł - ucieszyła się Leia. - Musimy znaleźć sposób, Ŝeby zapewnić wam bezpieczeństwo, dopóki przestworzy Esfandii nie opuszczą Vongowie. - Na razie jesteśmy tu całkiem bezpieczni - odparła spokojnie Ashpidar. MoŜemy się ukrywać tak długo, dopóki nie przerwiemy ciszy w eterze albo nie wylecimy z tej kryjówki. - Naturalnie zakładając, Ŝe Yuuzhanie nie zmienią taktyki - przypomniał Solo. - A jeŜeli juŜ o tym mowa, posłuchajcie - podchwycił Droma, uciszając ich rozpaczliwymi gestami. Leia i Han umilkli, ale usłyszeli tylko cichy pomruk pracującego w sterowni urządzenia do uzdatniania powietrza. - Niczego nie słyszę - odezwał się w końcu Han. Ryn kiwnął głową i zaczął omiatać ogonem płyty pokładu za plecami. - Wstrzymali ostrzał powierzchni planety - powiedział. - A to moŜe oznaczać tylko jedno. - Zrezygnowali? - domyślił się Solo. Droma zmarszczył krzaczaste brwi. - Bardziej prawdopodobne, Ŝe obniŜą pułap lotu i zechcą się z bliska przyjrzeć powierzchni - mruknął ponuro.

Spotkanie Po Latach

156 KsięŜniczka poczuła mrowienie w Ŝołądku. Bardziej podobała się jej sugestia męŜa, ale chyba rację miał Droma. - Pani komandor, proszę się pospieszyć z tą pępowiną - powiedziała. - Obawiam się, Ŝe wkrótce będziemy tu mieli liczne towarzystwo. Luke i Mara zostali w osadzie Ferroan usiłujących znaleźć kryjówkę porywaczy. Wielokrotnie w ciągu nocy przylatywały i odlatywały powietrzne statki, które wyglądały na tle burzowego nieba jak upiorne chmury. Mistrz Skywalker dowiedział się, Ŝe całą powierzchnię planety obejmuje system korzeniowy, łączący niczym organiczna sieć łączności bora z bora i tampasi z tampasi. To dzięki tej sieci docierały do najdalszych osad informacje o bezprecedensowym porwaniu. W odpowiedzi niektóre społeczności przekazywały sugestie, a inne wyraŜały obawy, Ŝe pani Magister mogło się stać coś złego. Darak i Rowel zapewniali, Ŝe wszystko się dobrze skończy. Starali się wyglądać na odpręŜonych, ale Luke wyczuwał, Ŝe w rzeczywistości są bardziej zaniepokojeni, niŜ byliby gotowi przyznać. Ich niepokój wzrastał w miarę, jak sieć korzeni bora przekazywała meldunki o brakujących mieszkańcach i pierwsze sugestie na temat moŜliwych motywów nieznanych porywaczy. Stopniowo zaczynała się z nich wyłaniać ponura prawda. Stało się jasne, Ŝe konspiratorzy postanowili skorzystać z okazji pojawienia się rycerzy Jedi i zdecydowali się działać bez zwłoki. Zbyt szybko, Ŝeby mogło mi się to podobać, pomyślał Mistrz Jedi... - Czy juŜ wiecie, o co chodzi temu Senshiemu? - zapytała w pewnej chwili Mara. Rowel pokręcił głową. - Obawiam się, Ŝe nie - przyznał ponuro. - Znam Senshiego - wtrąciła Darak. - Pochodź, z osady połoŜonej na północ od nas. Ma plantację, na której uprawia rogir-bolny... białe owoce, których miazgą poczęstowaliśmy was trochę wcześniej. Wsławił się opowiadaniami o Przelotach i o Ŝyciu w tamtych czasach. Nie kryje poglądów na temat doskonałej i nieskalanej Zonamy... wolnej od wpływów i wizyt jakichkolwiek obcych istot. - Czy słynie takŜe z tego, Ŝe się buntował albo podŜegał do buntu? - zainteresował się Mistrz Jedi. - Nic mi o tym nie wiadomo - odparła Ferroanka. - Ma jednak wielu zwolenników. Na pewno dysponuje znajomościami i środkami, Ŝeby wcielić taki plan w Ŝycie. - Czy moŜliwe, Ŝe zamierzał zabrać zakładników na swoją plantację? - zapytała Mara. - Nie - odparła stanowczo Darak. - Plantacja znajduje się w przeciwnym kierunku niŜ ten, w którym udali się porywacze. Na wypadek gdyby zawrócili, posłaliśmy na plantację swoich ludzi, ale nie spodziewam się, Ŝeby coś tam znaleźli. Luke cięŜko westchnął. Od czasu do czasu odbierał fale uspokajających myśli Jacena, ale obecność jego siostrzeńca w Mocy była nadal słaba i rozmyta. Mimo to był wdzięczny, Ŝe ma z nim jakikolwiek kontakt.

157

Sean Williams, Shane Dix

Noc ciągnęła się bez końca. Wreszcie przez gałęzie bora zaczął się przedzierać zielonkawy blask przedświtu. Ulewa osłabła i z kryjówek wychynęły okazy miejscowej fauny. Między długimi gałęziami przelatywały mieniące się wszystkimi barwami tęczy ptaki, a z nor i szczelin w pniach wypełzały gibkie długonogie gady, Ŝeby się poŜywić kwiatami i liśćmi. U stóp potęŜnych bora wiły się węŜowe macki stworzeń polujących na wędrowne grzyby, które przemieszczały się wokół pni w poszukiwaniu słonecznego blasku. Wszędzie, gdzie Luke spojrzał, widział oznaki Ŝycia. Stworzenia na wyŜszych ogniwach łańcucha pokarmowego poŜerały te z niŜszych ogniw, a kiedy ginęły i ulegały rozkładowi, stawały się pokarmem organizmów stojących na samym dole. Radosna dynamika oglądanych scen zmusiła Mistrza Jedi do popatrzenia na swój niepokój z innej perspektywy. Bez względu na to, co mogło się przydarzyć Jacenowi, Sabie, Danni czy nawet pani Magister, nie miało to Ŝadnego znaczenia dla cyklu Ŝycia na powierzchni planety. W pewnej chwili, kiedy zwiastujący nadejście świtu terminator Zonamy przemieścił się na zachód, łączność z nimi nawiązała pani komandor Yage z pokładu „MęŜobójcy". - W górze cisza i spokój - oznajmiła. - Pozostaję na wskazanej orbicie i staram się jej nie zmieniać nawet o centymetr. Wysłałam w róŜne punkty systemu kilka sond, ale nie wykryły nigdzie ani śladu Yuuzhan Yongów. - Jakieś wieści z Kalamara? - zapytał Mistrz Skywalker. - Ani słowa. Albo ignorują nasze sygnały, albo ktoś zakłóca łączność między nami a nimi. - ZałoŜę się, Ŝe wiem, kto - mruknęła Mara. - Czy Chissowie meldują o ruchach zorganizowanych grup sił zbrojnych Yuuzhan Vongów na granicy Nieznanych Rejonów galaktyki? - zapytał Luke. - W ich okolicach panuje cisza - oznajmiła pani komandor. - Gdyby jednak ktoś chciał zniszczyć przekaźnikowe bazy między nami a Kalamarem, nie musiałby zapuszczać się tak daleko. - No cóŜ, miejmy nadzieję, Ŝe ktoś z tym coś zrobi - mruknęła Mara. - Nie zniosłabym, gdybym chciała przekazać pomyślną wiadomość i nie miała komu. Luke przełączył komunikator na inny kanał i połączył się z Tekli. Uzdrowicielka Jedi nie spała, ale nie dowiedział się od niej niczego nowego. Roślinność planety nadal więziła „Cień Jade", ale na szczęście nikt nie próbował się wedrzeć na pokład jachtu. Luke był zadowolony, kiedy to usłyszał. Wszystko wskazywało, Ŝe ich polityka powstrzymywania się od przemocy przynosi skutek, który on i Jacen starali się osiągnąć. Było jasne, Ŝe Sekot nie zamierza zrobić niczego, dopóki jej nie zaatakują... Po upływie następnych kilku godzin stało się takŜe oczywiste, Ŝe nie uda się szybko odnaleźć porywaczy. Burza wprawdzie mijała, ale nadal nikt nie znał kryjówki Jabithy, Jacena, Saby i Danni. Pani doktor Hegerty zjadła kilka kawałków owoców, które przynieśli im Ferroanie, i wstała, Ŝeby rozprostować mięśnie. Po długiej i pełnej przygód nocy była wymizerowana i zmęczona. Luke kilkakrotnie sugerował, Ŝeby połoŜyła się i

Spotkanie Po Latach

158 odpoczęła, ale usłyszał w odpowiedzi, Ŝe nie mogłaby zasnąć, skoro porywacze nadal są na wolności i nikt nie zna losu pozostałych uczestników wyprawy. Hegerty nie była wojowniczką i wyglądała na powaŜnie wstrząśniętą nocną próbą porwania. - Dobrze się czujesz, Soron? - zapytał w pewnej chwili Mistrz Jedi. Pani doktor pokiwała głową. - Po prostu rozmyślam - odparła. - O czym? Siwowłosa kobieta podeszła do ogniska, wokół którego zgromadzili się pozostali członkowie grupy. - No cóŜ, musiał istnieć jakiś powód, dla którego Senshi porwał panią Magister, prawda? - zapytała. - Prawda - przyznał Luke. - Wydaje mi się, Ŝe jeŜeli nie chce wyrządzić jej Ŝadnej krzywdy ani uzyskać za nią okupu, mógł ją uprowadzić tylko z jednego powodu. - A mianowicie? - Chce z nią porozmawiać. - Hegerty urwała i w zamyśleniu pokiwała głową. MoŜe pani Magister nie chciała poprzeć jego planów? MoŜe go wysłuchała, ale zignorowała? Teraz jednak, skoro nie odnaleźliśmy kryjówki porywaczy, Jabitha moŜe nie mieć innego wyjścia. - Mówisz, jakbyś uwaŜała to za coś złego - stwierdził Luke. - Przypuszczam, Ŝe to zaleŜy wyłącznie od tego, co Senshi zechce jej powiedzieć. - Hegerty potarła nieznaczną wypukłość na lewej skroni, pozostałą po nocnym ciosie pałki niedoszłego porywacza. - I jak bardzo przekonujące mogą się okazać jego słowa... Czuwający na mostku „Praworządności" Pellaeon, zadowolony z krótkiej przerwy w walce, nie potrafił się odpręŜyć. Cieszył się, Ŝe część floty Yuuzhan Vongów wycofała się na geosynchroniczną orbitę wysoko nad północną półkulą Esfandii, bo pozwalało to wyczerpanym pilotom Imperium wrócić do baz na pokładach macierzystych okrętów, Ŝeby uzupełnić braki energii i odpocząć. Wiedział jednak, Ŝe to tylko chwilowa przerwa, którą zawdzięczają brawurowej akcji Jaga Fela na północnej flance pola bitwy. Komandor Vorrik nadal dysponował przewaŜającymi siłami i mógł je rzucić do walki w kaŜdym innym miejscu. Pellaeon nie wątpił, Ŝe yuuzhański dowódca zrobi to, kiedy tylko skończy przegrupowywać swoje siły. Na razie jednak utrzymywała się pełna napięcia, chociaŜ dosyć stabilna sytuacja patowa. Na szczęście nieprzyjaciele nie mogli nadal ostrzeliwać Esfandii. Obecnie, kiedy obie strony miały za sobą chaos zaciętej bitwy, łatwiej mogły wykrywać i przechwytywać wszystkich, którzy chcieliby wylądować na powierzchni planety. Oznaczało to, Ŝe na razie nie moŜe się tam dostać Ŝadna z walczących stron, a jeśli juŜ ktoś się tam znalazł, mógł się czuć bezpieczny... chociaŜ uwięziony. - Przepraszam, panie admirale - odezwała się nagle doradczyni, stojąca dotąd na baczność za jego plecami. - Mam wiadomość, o którą pan prosił. Wielki admirał nie wiedział, ile czasu cierpliwie czekała, zanim zwrócił na nią uwagę. Mogło to trwać wiele minut, bo długo był pogrąŜony w zadumie.

159

Sean Williams, Shane Dix

- Proszę mówić - rozkazał, nie odwracając głowy. - Z dokładnej analizy danych telemetrycznych wynika, Ŝe na powierzchni Esfandii wylądowały podczas bitwy co najmniej dwie jednostki - zaczęła doradczyni. - Jedna to prawie na pewno „Sokół Millenium". - Powinienem był się domyślić, Ŝe na to wpadną - mruknął do siebie wielki admirał. - Jak zwykle tam, gdzie są najbardziej potrzebni. - Pokiwał głową z widoczną ulgą. - A druga? - zapytał. - To yuuzhański lądownik yorik-trema - odparła doradczyni. - Siedemdziesiątka Ósemka zniszczyła dwa inne lądowniki, których załogi starały się wylądować na powierzchni planety, ale piloci przeoczyli trzeci w zamęcie bitwy. Z początku przypuszczano, Ŝe spłonął podczas przedzierania się przez warstwy atmosfery. W tej chwili uwaŜamy, Ŝe stało się inaczej. Wielki admirał odwrócił się w końcu do doradczyni. - Czy wiadomo, gdzie wylądowali? - zapytał. - Znamy przybliŜony rejon o średnicy mniej więcej stu kilometrów, panie admirale - odparła kobieta. - MoŜliwe jednak, Ŝe oddalili się stamtąd pod osłoną gęstej atmosfery. - Więc nie mamy pojęcia, gdzie dokładnie się znajdują? - Nie mamy, panie admirale - przyznała doradczyni. - A „Sokół Millenium"? - To samo, panie admirale. Prawdę mówiąc, nie prowadziliśmy poszukiwań zakrojonych na szeroką skalę. Gdybyśmy się na nie zdecydowali... - Proponuję, Ŝeby natychmiast je rozpocząć - przerwał Pellaeon. - Rozkaz, panie admirale. - A co z intensywnym bombardowaniem z orbity, którego byliśmy niedawno świadkami? - zainteresował się wielki admirał. - Czy mogło mieć jakiś związek z lądowaniem „Sokoła"? - To moŜliwe, panie admirale - stwierdziła doradczyni. - Podobnie jak to, Ŝe Yuuzhan Vongowie wykryli ślady bazy przekaźnikowej w tamtym rejonie. Pellaeon pokiwał z namysłem głową. - NajwaŜniejsze, Ŝe uniemoŜliwiliśmy im dalsze bombardowanie - powiedział. - To prawda, panie admirale. - Dobra robota. - Pellaeon rzucił okiem na doradczynię. Głębokie bruzdy na jej twarzy i sińce pod oczami świadczyły o skrajnym wyczerpaniu. - A teraz proszę zdać słuŜbę na mostku i odpocząć. - Słucham, panie admirale? - Wezwę panią, kiedy sytuacja stanie się znów gorąca - obiecał Pellaeon. - MoŜe być pani tego pewna. - Ale... - To rozkaz - uciął wielki admirał. - Najbardziej zaleŜy mi, Ŝeby personel mojego okrętu był czujny i gotowy do walki, To dotyczy kaŜdego bez wyjątku. Proszę dopilnować, Ŝeby wszyscy członkowie załogi zmieniali się na swoich stanowiskach, tak

Spotkanie Po Latach

160 aby mogli odpocząć i zregenerować siły. MoŜliwe, Ŝe nieprędko nadarzy się następna taka okazja, więc niech wykorzystają ją jak najlepiej. Funkcjonariuszka słuŜbiście zasalutowała, ale wielki admirał zobaczył w jej oczach wdzięczność. Kiedy odeszła, odwrócił się do stojącego w pobliŜu oficera łącznościowca. - Proszę połączyć mnie z panią kapitan Mayn z pokładu „Dumy Selonii" rozkazał. - Tak jest, panie admirale. Kilka sekund później pojawił się przed nim jej hologram. - Panie admirale, czym mogę słuŜyć? - zapytała Mayn. - Wykryliśmy obecność „Sokoła Millenium" na powierzchni Esfandii - oznajmił bez wstępów Pellaeon. - Jakie zadanie mają tam do wykonania? Pani oficer się zawahała, jakby nie była pewna, czy moŜe odpowiedzieć na jego pytanie. Wielki admirał cięŜko westchnął. Nie miał czasu zdobywać jej zaufania. - Pani kapitan, czy mogę przypomnieć, Ŝe walczymy po tej samej stronie? zapytał. Wojskowe szkolenie wzięło górę i Mayn wypręŜyła się na baczność po jego słowach. - Starają się pomóc załodze przekaźnikowej bazy, panie admirale - zameldowała. Postanowili skorzystać z okazji przedarcia się przez blokadę. - Czy od tamtej pory miała pani od nich jakąś wiadomość? - zapytał Pellaeon. - Otrzymaliśmy niezwykle słaby sygnał z rejonu, który niedawno przestali ostrzeliwać Yuuzhan Vongowie - przyznała pani kapitan. - Był zniekształcony, jakby celowo starano się go zagłuszyć. Podejrzewamy, Ŝe wysłano go z pokładu „Sokoła Millenium". Prawdopodobnie Han albo Leia zamierzali nas poinformować o swoich zamiarach, ale nie znamy treści ani miejsca nadania sygnału. Wielki admirał pokiwał głową. Kolejny raz zastanowił się, do jakiego stopnia moŜe zaufać słuŜącym w Galaktycznym Sojuszu oficerom, z którymi przyszło mu się sprzymierzyć. Był ciekaw, czy pani kapitan Mayn powiedziałaby mu coś, co Leia Organa Solo pragnęłaby zachować przed nim w tajemnicy... choćby zatajenie tego miało narazić na niebezpieczeństwo oficerów i załogi ich okrętów. Do takiego wniosku skłoniła go początkowa niechęć Mayn do udzielenia odpowiedzi na jego pytanie. - Komandor Vorrik wysłał za nimi ładownik z załogą - powiedział. - Sądzimy, Ŝe i jedni, i drudzy szukają tego samego, prawdopodobnie w rejonie niedawnego bombardowania z orbity. Czy ma pani jakiś plan wyciągnięcia ich stamtąd? - W tej chwili Ŝadnego - przyznała Mayn. - Na pewno jednak coś zorganizujemy, kiedy tylko... - Zawahała się i urwała na chwilę. -Kiedy sytuacja w przestworzach ustabilizuje się na tyle, Ŝe będziemy mogli bezpiecznie ich stamtąd wyciągnąć dokończyła. - Czy mogłaby pani mnie uprzedzić, jeŜeli taka operacja dojdzie do skutku? zapytał cierpko wielki admirał. - Poinformujemy pana o naszych zamiarach - obiecała beznamiętnie pani kapitan.

161

Sean Williams, Shane Dix

Pellaeon był ciekaw, czy Mayn traktuje go podejrzliwie. Mogła mieć wątpliwości, czy powinna obdarzyć go zaufaniem; mogła się takŜe obawiać, Ŝe zechce ją powstrzymać przed pospieszeniem na ratunek obojgu Solo. - Doskonale - powiedział. - JeŜeli będziemy mieli okazję, moŜe nawet zaproponujemy naszą pomoc w tym przedsięwzięciu. Mayn kiwnęła głową i jej hologram się rozpłynął. Wielki admirał bardzo chciałby usiąść i odpocząć, Ŝeby uśmierzyć ból w nieco wcześniej zabliźnionych tkankach, ale przedtem musiał odbyć jeszcze jedną rozmowę. - Proszę nawiązać łączność z komandorem Vorrikiem - rozkazał. Usłyszał pomruk zdumienia pełniących słuŜbę na mostku członków załogi, ale oficer łącznościowiec pochylił się nad konsoletą komunikatora, Ŝeby wykonać jego polecenie. Wielki admirał nie rozmawiał osobiście z nieprzyjaciółmi, odkąd przepędził ich z przestworzy imperium, a ilekroć nawiązywał bezpośrednią łączność z ich dowódcą, ich rozmowa była zawsze niepowtarzalnym widowiskiem. Pellaeon postarał się odpręŜyć i nadać rysom twarzy wyraz rozbawienia. Nie miał pojęcia, do jakiego stopnia yuuzhański dowódca orientuje się w układzie rysów istot ludzkich, ale nie zamierzał przegapić okazji zirytowania przeciwnika. W końcu na ekranie głównego monitora mostka gwiezdnego niszczyciela pojawiła się szczerząca zęby, pokryta bliznami twarz Yorrika. Z powodu zasadniczych róŜnic w technologiach stosowanych przez kaŜdą rasę łączność wizualna z Yuuzhan Vongami była bardzo prymitywna, ale Pellaeon nigdy w Ŝyciu nie zapomniałby widoku tej twarzy. Vorrik kazał zedrzeć skórę z policzków, Ŝeby wszyscy mogli widzieć jego prąŜkowane mięśnie i pulsujące Ŝyły. Podobnie obdarto jego czaszkę na której pozostały tylko zygzakowate, wąskie pasma włosów. Resztki skóry oszpecono rytualnym czarnym tatuaŜem, który nadawał twarzy yuuzhańskiego dowódcy naprawdę przeraŜający wygląd. - Plugawię swoje zmysły w kaŜdej sekundzie, kiedy muszę znosić widok twojej podobizny, niewierny - rozległ się chrapliwy, przepełniony nienawiścią głos. - Mów szybko, Ŝebym nie musiał długo obraŜać swoich oczu. - To tylko towarzyska pogawędka - odparł beztrosko Pellaeon, uśmiechając się w odpowiedzi na zniewagi yuuzhańskiego komandora. - Zastanawiałem się, jak radzi sobie załoga „Kur-hashana". - Śmiesz drwić ze mnie, ty obrzydliwy... - Drwić z wielkiego dowódcy? - przerwał wielki admirał. - Nigdy bym sobie na to nie pozwolił. - Roześmiał się, jakby nie potrafił ukryć rozbawienia. - Zostawię to twoim przełoŜonym, którzy kazali ci tu marnować czas, a sami zapewne pławią się w sławie w jakimś zakątku Jądra galaktyki. W nagrodę usłyszał ryk wściekłości. Vorrik wyglądał na rozjuszonego. Niewątpliwie zamierzał wygłosić kolejną litanię wyzwisk, ale wielki admirał nie dał mu dojść do słowa. - Sądzę, Ŝe czas pogadać o sytuacji na polu bitwy - powiedział na tyle głośno, Ŝeby przeciwnik go usłyszał. - W tej chwili mamy tu coś w rodzaju pata, Vorrik. Mam

Spotkanie Po Latach

162 nadzieję, Ŝe w twojej oszpeconej bliznami płaskiej łepetynie zrodził się jakiś pomysł, jak go zakończyć. Yuuzhański komandor wyglądał, jakby jego płaska łepetyna miała za chwilę eksplodować. - Zakończę go, kiedy zmiaŜdŜę twoją mizerną flotę! - ryknął. - Zgnieciemy was jak robaki pod stopami! Potem osobiście rozerwę cię na strzępy... kość po kości, nerw po nerwie, aŜ zostanie z ciebie tylko krwawa miazga! - Czy dobrze rozumiem, Ŝe rozmowy o twoim wycofaniu z pola walki nie wchodzą w rachubę? - zakpił Pellaeon. - Yuuzhan Vongowie nie mają zwyczaju wycofywać się z pola walki! - warknął gniewnie Yorrik. - To dziwne, bo coś mi się zdaje, Ŝe wycofaliście się z przestworzy Boroska zaczął Pellaeon i urwał tylko na tyle, Ŝeby jego rozmówca mógł obmyślić odpowiedź, ale nie na tyle, Ŝeby jej udzielił. - Przypuszczałem, Ŝe w końcu zdołaliśmy wlać trochę oleju do głów przedstawicieli waszej barbarzyńskiej rasy, ale widzę, Ŝe jeszcze trochę musimy nad tym popracować. Z wykrzywionej z wściekłości twarzy Vorrika odpłynęła czarna krew, co wyglądało, jakby nagle poszarzał. Yuuzhanin parsknął gniewnie i uderzył współpracującego z villipem oggzila, za pomocą którego utrzymywał łączność z Pellaeonem. Wielki admirał zobaczył błękitny błysk i usłyszał mlaśnięcie. Połączenie zostało przerwane. Odwrócił się plecami do projektora i uśmiechnął z satysfakcją. Z pewnością jakiś czas Vorrik będzie zbyt rozwścieczony, Ŝeby trzeźwo myśleć. Powinno to wpłynąć na jego taktykę w większym stopniu, niŜ gdyby nie odbył tej rozmowy, a jego wściekłość mogła tylko pogorszyć sytuację nieprzyjacielskiej floty na polu walki. Pellaeon musiał utrzymać się na nim, dopóki yuuzhańscy przełoŜeni nie przypomną Vorrikowi, Ŝe wydane mu rozkazy raczej nie przewidują marnowania czasu na ostrzał zapomnianej planetki na krańcu galaktyki. Yuuzhański komandor prawdopodobnie był bardziej potrzebny w miejscach, w których toczyły się waŜniejsze bitwy. Kiedy wielki admirał w końcu pozwolił sobie na krótki odpoczynek i usiadł na fotelu dowodzenia, uśmiech na jego twarzy przerodził się w grymas wyczerpania. Wiedział, Ŝe na dłuŜszą metę sytuacja połączonych sił zbrojnych Imperium i Galaktycznego Sojuszu jest niemoŜliwa do utrzymania, ale liczył na to, Ŝe przełoŜeni Vorrika nie będą zwlekali z odwołaniem swojego podwładnego. Jacen wyrwał się z ozdrowieńczego transu Jedi w tej samej chwili, kiedy poruszyła się leŜąca obok niego Saba. Młody Solo uŜyczał siły Danni, która cały czas leŜała na noszach, nieruchoma, zimna i nieprzytomna. W tym czasie Saba badała Ŝyciowe pola planety, Ŝeby ustalić, gdzie właściwie się znajdują. WciąŜ jeszcze bez odpowiedzi pozostawało pytanie, czy Sekot istnieje w tym samym stopniu we wszystkich punktach biosfery, czy raczej się koncentruje w ściśle określonych miejscach. JeŜeli umysł Sekot naprawdę skupiał się gdzieś w pobliŜu, istniała szansa,

Sean Williams, Shane Dix 163 Ŝe oboje Jedi skontaktują się z nim i dzięki niemu nawiąŜą łączność z pozostałymi członkami grupy. Z rozmyślania i medytacji wyrwał ich dobiegający spod skalnego nawisu głos pani Magister. - Powiedzcie Senshiemu, Ŝe chce z nim porozmawiać - odezwała się Jabitha. Była skrępowana i miała zawiązane oczy, ale mówiła jak ktoś nawykły do wydawania rozkazów. Jeden z Ferroan, któremu powierzono obowiązek pilnowania więźniów pobiegł Ŝeby odnaleźć przywódcę buntowników. Pozostał, czterej wartownicy cofnęli się od noszy z leŜącą Jabithą, jakby nawet związana pani Magister mogła wyrządzić im jakąś krzywdę. Wkrótce obok jej noszy kucnął Senshi. - Domyślam się, Ŝe nas podsłuchiwałaś - powiedział z nieukrywanym rozbawieniem. - Musiałeś wiedzieć, Ŝe to zrobię - odparła pani Magister. - Prawdę mówiąc, pewnie miałeś taką nadzieję. W przeciwnym razie nie tylko zawiązałbyś mi oczy, ale takŜe zatkał uszy. Sędziwy Ferroanin zdjął jej przepaskę. Jacen siedział wprawdzie dosyć daleko, ale zobaczył zielonkawy błysk w czarnych oczach kobiety, która zamrugała, jakby poraŜona silnym światłem. - Posadźcie ją - rozkazał Senshi. Dwaj porywacze dźwignęli kobietę i pomogli oprzeć się plecami o skalną ścianę. - Przypuszczam, Ŝe nie odwaŜysz się mnie rozwiązać - powiedziała pani Magister. Senshi zignorował jej słowa. - Sprowadziłaś tu obcych przybyszów - zaczął bez Ŝadnego wstępu, wymownym ruchem głowy wskazując oboje Jedi. - To był błąd. - Robię tylko to, co najlepsze dla naszej planety - oznajmiła Jabitha. Przywódca zbuntowanych Ferroan pokręcił głową. - Naraziłaś nas wszystkich na niebezpieczeństwo, Jabitho - powiedział oskarŜycielskim tonem. - JeŜeli tak, uczyniłam to na rozkaz Sekot - odparła pani Magister. - Rozpoznała Jedi i Ŝywo interesuje się ich umiejętnościami. - My takŜe się nimi interesujemy - stwierdził Senshi. - Ale to jeszcze nie oznacza, Ŝe automatycznie uwaŜamy ich za przyjaciół. Rozpoznajesz Przybyszów z Dali, prawda? Czy ich takŜe byś tu zaprosiła? - Wiesz równie dobrze jak ja, Ŝe Przybysze z Dali nie byliby u nas mile widzianymi gośćmi - odcięła się Jabitha. - W przeciwieństwie do Jedi nie uczestniczą w nieustannym cyklu Ŝycia. - Ryby płyną strumieniem w tę samą stronę, ale to nie oznacza, Ŝe wszystkie naleŜą do tego samego gatunku - sprzeciwił się Ferroanin. - Nie oznacza takŜe, Ŝe umieją współŜyć jedne z drugimi.

Spotkanie Po Latach

164 - Jedi nie wyrządzili nam Ŝadnej krzywdy, Senshi - przypomniała pani Magister. Nie rozumiem, dlaczego zadałeś sobie tyle trudu, Ŝeby sprzeciwić się poczynaniom, które znalazły aprobatę... - Proszę, nie upieraj się przy twierdzeniu, Ŝe tego Ŝyczy sobie Sekot - przerwał ostro starzec. - Sekot nie jest szczęśliwa, Jabitho. - Skąd moŜesz to wiedzieć? - Ŝachnęła się Ferroanka. - To ja jestem panią Magister. Ja jestem pośredniczką i jedyną osobą, która ma prawo twierdzić, Ŝe zna jej myśli. - JeŜeli naprawdę je znasz, nie informujesz nas o wszystkich. - Senshi wstał i wyciągnął ręce na boki, jakby chciał objąć wszystkich Ferroan nie tylko w pieczarze, ale takŜe poza nią. - Umysł Ŝyjącej planety jest trudniejszy do ogarnięcia, niŜ się wydaje. Moglibyśmy Ŝyć setki razy i nie objąć rozumem więcej niŜ cząstki jej myśli na dowolny temat. - Objawia mi swoją wolę - przypomniała buntowniczo Jabitha. - A ja przekazuję ją wam. Od wielu dziesięcioleci taka metoda dobrze nam słuŜy, więc dlaczego podajesz ją teraz w wątpliwość? W czym się zmieniłam, Ŝe tak niespodziewanie straciłam twoje zaufanie? - Nie zmieniłaś się, Jabitho - przyznał Senshi. - Zmieniły się czasy, a my musimy się do nich dostosować. - To prawda - wtrącił łagodnie Jacen, włączając się do ich rozmowy. Kiedy Jabitha i Senshi spojrzeli na niego, wzruszył ramionami. - Właśnie dlatego tu przylecieliśmy. Chcemy, Ŝeby Sekot opuściła sanktuarium i dobrowolnie zrezygnowała z bezpieczeństwa, jakie znalazła w systemie Klasse Ephemory. Pragnęlibyśmy, Ŝeby się przyłączyła do reszty galaktyki... galaktyki, która toczy walkę na śmierć i Ŝycie z Przybyszami z Dali. Istnieje duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe sami nie wygramy tej walki. Przyłączając się do nas, moŜecie narazić na niebezpieczeństwo swoje Ŝycie, ale jeŜeli będziecie siedzieli z załoŜonymi rękami i pozwolicie, Ŝebyśmy przegrali, juŜ nic więcej nie będzie was dzielić od Przybyszów z Dali. To niepomyślna wiadomość, ale przylecieliśmy tu, Ŝeby przekazać ją zarówno Sekot, jak i waszym ziomkom. Jeśli pragniecie nadal Ŝyć w tej galaktyce, musicie raz na zawsze rozwiązać problem Przybyszów z Dali. Jak najszybciej. - A co na tym zyskacie? - zapytał przywódca zbuntowanych Ferroan. - Dlaczego tak bardzo potrzebujecie naszej pomocy? Jaką rolę moŜe odegrać jeszcze jedna planeta w waszej walce? - Nie jesteście pierwszą lepszą planetą - syknęła Saba. - Nigdzie w poznanej części galaktyki nie istnieje świat równie wspaniały jak Zonama Sekot. Senshi nie wyglądał na przekonanego. Emanował od niego niemal namacalny sceptycyzm. Starzec odwrócił się i spojrzał na Jabithę. - Zgodziłaś się spełnić ich prośbę, prawda? - zapytał. - Skierowałaś nas na drogę wiodącą ku zagładzie? - Niczego takiego nie zrobiłam! - wybuchła pani Magister. - Ja takŜe się spotkałam z okropnościami wojny. Dobrze wiem, ile kosztowały nas Przeloty. Podobnie jak ty, Senshi, nie chcę więcej mieć z tym nic wspólnego. Nie odeślę jednak z

Sean Williams, Shane Dix 165 kwitkiem tych ludzi ani nie potraktuję ich jak złoczyńców tylko dlatego, Ŝe przylecieli do nas po pomoc! Zasługują na coś więcej. - Dlaczego? Bo są Jedi? - zadrwił Ferroanin. - Bo nie zamierzają wyrządzić nam Ŝadnej krzywdy. - Czy to opinia twoja, czy Sekot? - Sekot - odparła pani Magister, ale zająknęła się i zacisnęła zęby. - Podobnie jak ty, zaleciłam rozwagę. Z jednej strony nie moŜemy bez zastanowienia uwierzyć na słowo nieznanym gościom, ale z drugiej nie powinniśmy ich zraŜać do siebie. JeŜeli rycerze Jedi mówią prawdę, moŜemy ich potrzebować nie mniej niŜ oni nas. - Czy to opinia Sekot, czy twoja? - zainteresował się starzec. - Moja - przyznała Jabitha. Senshi spojrzał na nią z nieukrywaną pogardą. - Opierając się na własnych uczuciach, ryzykujesz nie tylko nasze Ŝycie, ale takŜe Ŝycie samej Sekot. - Pokręcił zdecydowanie głową. - Nie pozwolę ci na to, Jabitho. Pani Magister wbiła w niego sztylety czarnych oczu. - A co zrobisz, jeŜeli ci się sprzeciwię? - zapytała. - Zabijesz mnie? Zabijesz Jedi? - Nic z tego - syknęła Barabelka, wstając z miejsca pod skalną ścianą. Senshi zerknął na nią, ale zaraz, wyraźnie zdenerwowany, przeniósł spojrzenie znów na Jabithę. - Zwracam się do ciebie, bo wiem, Ŝe twoje oczy i uszy są oczami i uszami Sekot zaczął. - Usłyszy mnie i podejmie własną decyzję. Dowiem się, jak wygląda prawda. - Nie powiedziałeś jej niczego, Senshi, czego juŜ przedtem nie słyszała oznajmiła Jabitha. - Mylisz się - burknął sędziwy Ferroanin. - Powiedziałem jej, Ŝe jesteśmy gotowi zrobić wszystko, co konieczne, Ŝeby bronić naszego spokoju. Nigdy dotąd nie miała do czynienia z naszym buntem, wkrótce jednak przekona się, jak daleko jesteśmy gotowi się posunąć. - Odwrócił się do pozostałych buntowników i zaczął wydawać im rozkazy. - Za piąć minut opuszczamy to miejsce. Zawiązać oczy pani Magister. Nie chcę, Ŝeby widziała, dokąd idziemy. - A co z Jedi? - zapytała Jabitha. Senshi odwrócił się i napotkał spojrzenie Jacena. Ferroanin wyglądał na zdenerwowanego i zaniepokojonego, ale starał się udawać, Ŝe panuje nad sytuacją. Prawdopodobnie do tej pory zdąŜył się zorientować, Ŝe gdyby goście chcieli odejść, nie zdołałby ich zmusić do kontynuowania wędrówki. - JeŜeli chcą z nami iść, niech idą - powiedział. - Im więcej świadków, tym lepiej. JeŜeli jednak tak sobie Ŝyczą, mogą odejść. Nawet gdyby wrócili prosto do osady, nie zdąŜą na czas sprowadzić pomocy, a my nie potrzebujemy dodatkowych więźniów. - Zaufaj mi - odezwała się Saba. Wyciągnęła ręce przed siebie i posługując się Mocą, oderwała rękojeści obu świetlnych mieczy od pasów porywaczy, tymczasowo opiekujących się bronią Jedi. Chwyciła je w locie, podała Jacenowi jego broń i odwróciła się do Senshiego. - Jak widzisz, nigdy nie byliśmy waszymi więźniami.

Spotkanie Po Latach

166 Obserwując pokaz potęgi Jedi, najbliŜszy ferroański straŜnik zaczął zdradzać oznaki zdenerwowania, ale przywódca buntowników wyglądał, jakby nie wywarło to na nim większego wraŜenia. - JeŜeli spróbujecie nam przeszkodzić, będziemy się bronili - powiedział. MoŜliwe, Ŝe nie pokonamy wojowników równie potęŜnych jak wy, ale stawimy wam czoło. - Spiorunował spojrzeniem straŜników strzegących Jabithy. - Zawiązać jej oczy rozkazał. - Natychmiast! Nie okazując zainteresowania obojgu Jedi, odwrócił się i odszedł. Jacen i Saba spojrzeli po sobie, a potem, nie kryjąc niepokoju, przenieśli spojrzenia na Jabithę, która takŜe wyglądała na zaniepokojoną. - Proszę się nie martwić, pani Magister- odezwał się młody Solo. - Nie opuścimy pani w potrzebie. - Pod jej opieką nie stanie się pani absolutnie Ŝadna krzywda - obiecała Barabelka. Jacen pokiwał głową tak uspokajająco jak mógł, ale w jego umyśle zaczęły się rodzić wątpliwości. Patrząc na nieprzytomną Danni, nie mógł się nie zastanawiać, w co właściwie dali się wplątać.

W pewnej chwili Jag poczuł, Ŝe ręka Jainy poruszyła się w jego dłoni. Ocknął się z niespokojnego snu i pochylił nad jej łóŜkiem. Młoda Solo miała półprzymknięte oczy. Kiedy się zorientowała, Ŝe na nią patrzy, lekko ścisnęła jego palce. - Jaino, słyszysz mnie? - odezwał się młody pilot. - Jag? - zapytała. Jej głos miał chrapliwe brzmienie. Chciała powiedzieć coś więcej, ale przeszkodził jej cichy jęk osoby leŜącej na sąsiednim łóŜku. Na myśl, Ŝe Tahiri takŜe się budzi, młody pilot poczuł ulgę, ale takŜe niepokój. Włączył komunikator, Ŝeby się połączyć z głównym lekarzem „Selonii". - Vigos, chyba powinien pan tu szybko przyjść! - zawołał. Lekarz nie domagał się wyjaśnień ani nie tracił czasu na odpowiedź. Pstryknął włącznikiem mikrofonu na znak, Ŝe zrozumiał, i od razu przerwał połączenie. - Nie... - zaczęła Jaina i przełknęła ślinę. Miała wyschnięte i spękane wargi. Jag podał jej kubek z wodą i przytrzymał blisko ust, Ŝeby mogła się napić przez słomkę. Cały czas kątem oka niespokojnie obserwował budzącą się jasnowłosą kobietę. W pewnej chwili spod jej nerwowo drŜących powiek ukazały się zielone źrenice. Jag był ciekaw, kto się budzi, Tahiri czy Riina. Jaina zwróciła uwagę na niepokój malujący się na jego twarzy. - Nie martw się, wszystko będzie dobrze - wychrypiała. - Tak sądzę. Zanim zdąŜył zapytać, co ma na myśli, do sali wpadli Dantos, Vigos i pozostali członkowie zespołu medycznego. Tahiri znów jęknęła. Niespodziewanie usiadła na łóŜku i zaczęła wymachiwać rękami. Cokolwiek zamierzała zrobić, nie panowała nad mięśniami. Vigos i jego współpracownicy od razu ją otoczyli i łagodnie przytrzymując, rozpoczęli badania. Dwaj inni lekarze podeszli do urządzeń monitorujących stan organizmu Jainy. Młoda Solo zapewniła ich, Ŝe czuje się doskonale, ale lekarze postanowili sprawdzić stan jej zdrowia.

167

Sean Williams, Shane Dix

Uwierzył jej tylko Jag, chociaŜ Jaina miała bladą skórę i zaczerwienione oczy. Wyglądała jak przepuszczona przez maszynkę do mielenia mięsa. - Słyszałam cię - szepnęła. Jag zmarszczył brwi. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał. - Słyszałam twój głos we śnie - wyjaśniła. - Pamiętam, co powiedziałeś. Jej uśmiech przepełnił jego serce niezwykłym ciepłem. Młody pilot uświadomił sobie, Ŝe Jaina odwzajemnia jego uczucie. Nie musiała nic mówić, bo jej uśmiech zdradzał, Ŝe go takŜe kocha. Vigos pochylił się nad Tahiri i delikatnie otworzył szerzej jej oczy, Ŝeby sprawdzić reakcję źrenic na światło. - Tahiri, słyszysz mnie? - zapytał. Młoda Jedi otworzyła spierzchnięte wargi i jęknęła. - Nazywam się... - zaczęła i urwała. Przełknęła ślinę i spróbowała od nowa. - Jak się nazywam? Jag poczuł nagły chłód. - Ish'ka! Zerwał się, obszedł łóŜko Jainy i na wszelki wypadek stanął między nią a Tahiri... a raczej kimś, kto zawładnął jej ciałem. Spojrzał na Vigosa. - Proszę wezwać panią kapitan Mayn - polecił. - Powinna wiedzieć... Nagle poczuł na przedramieniu uścisk czyichś palców. Ze zdumieniem przekonał się, Ŝe to Jaina. - Zaczekaj - powiedziała młoda Solo. - Dajmy jej dokończyć. - JeŜeli nie ma pojęcia, kim jest, skąd moŜe wiedzieć, Ŝe nazywa się Tahiri? sprzeciwił się młody pilot. - Nie zamierzam dopuścić, Ŝeby władzę nad jej ciałem przejęła Riina. Nie pozwolę, Ŝeby dźgnęła nas w plecy klingą jej świetlnego miecza! - Jestem... - zaczęła znów Tahiri, ale nagły atak kaszlu przeszkodził w dokończeniu zdania osobie, która owładnęła jej ciałem. - Nie jestem... - Widziałam je, Jagu. - Głos Jainy brzmiał coraz mocniej, i to ona go powstrzymała, chociaŜ w jego umyśle odzywało cię coraz więcej dzwonków alarmowych. - Nie zamierzam udawać, Ŝe wszystko zobaczyłam czy zrozumiałam, ale widziałam je razem w umyśle Tahiri. Była tam Riina; walczyła z nią. To wyglądało jak sen. Najpierw obie toczyły pojedynek, a potem zaczęły kogoś ścigać. Podejrzewam, Ŝe chodziło im o mnie. Wyglądało to, jakby Riina starała się przekonać Tahiri, Ŝeby zwróciła się przeciwko mnie... - Urwała, jakby się zawahała. - MoŜliwe, Ŝe chciała mnie zabić, ale do tego nie doszło - podjęła po chwili. - Tahiri znalazła inny sposób. Ona... Urwała i znów się zawahała, jakby szukała odpowiednich słów. - Opowiedz mi o wszystkim, Jaino - poprosił Jag. - Chcę wiedzieć, dlaczego nie powinienem wszczynać alarmu i ograniczać jej swobody ruchów. - Nie jestem tylko Tahiri - wychrypiała siedząca obok nich młoda kobieta. Jej głos nabierał stopniowo coraz większej siły. - Nie jestem takŜe Riiną. Jestem kimś zupełnie

Spotkanie Po Latach

168 nowym. - Skierowała na Jaga zaskakująco przytomne oczy. - Zmieniłam się, chociaŜ moja twarz została taka sama. - Zmieniłaś się? - zapytał Vigos. Jag usłyszał jego głos, jakby napływał z duŜej odległości. - Nie jest juŜ ani jedną, ani drugą, a zarazem jest i jedną, i drugą - odezwała się Jaina. - Tahiri nie mogła się pozbyć Runy, ale, Yuuzhanka nie potrafiła się pozbyć młodej Jedi. Musiały się zespolić, bo w przeciwnym razie by oszalały. Jag był coraz bardziej zaintrygowany. Nie potrafił zrozumieć, jak mogły się połączyć umysły dwóch zupełnie róŜnych osób. Zastanawiał się, czy Tahiri jest nadal taka, jaką znał do tej pory. A jeŜeli jej yuuzhańska połowa przekona ją o słuszności swoich racji? W jego umyśle kłębiły się setki pytań, ale na Ŝadne nie umiał znaleźć prostej odpowiedzi. - Pierwszy raz od wielu lat czuję się... kompletna - ciągnęła młoda kobieta. - To chyba dobrze, prawda? - Przeniosła spojrzenie na Jainę. - Pamiętam, Ŝe tam byłaś... Ŝe starałaś się mi pomóc. Nic nie robiłaś, po prostu czuwałaś. Nie zdecydowałaś się na uŜycie siły, nawet kiedy jakaś cząstka mnie chciała cię zaatakować. Dopiero to przekonało mnie, Ŝe walka byłaby czymś niewłaściwym. Twój przykład pomógł mi uleczyć zraniony umysł. Gdyby nie twoja obecność w nim, pozabijałybyśmy się nawzajem. Młoda Jedi wykonała dziwny gest przed swoją twarzą. Potem opuściła rękę i chwyciła dłoń Jainy. - Mówią na to us-hrok - powiedziała. - To oznacza dług wdzięczności i lojalności wobec ciebie za to, Ŝe mi pomogłaś. Ofiaruję ci to nie jako Yuuzhanka ani jako istota ludzka, która przypadkiem zna róŜne obce tradycje. Ofiaruję ci to jako ja. - Tahiri straciła pewność siebie, ale szybko ją odzyskała. - Będę ci za to wdzięczna do końca Ŝycia, Jaino Solo, siostro mojego ukochanego. Zawsze będę cię uwaŜała za członka swojej rodziny i chroniła cię z naraŜeniem własnego Ŝycia. Przysięgam ci to na honor, z całego serca. Wstrząśnięta Jaina zerknęła na Jaga. - Dziękuję ci - powiedziała. Młody pilot takŜe nie bardzo wiedział, co myśleć o odzyskanej pewności siebie młodej kobiety. Tam, gdzie przedtem widział lęk i zwątpienie, teraz dostrzegał zdecydowanie i siłę. - Będę musiał się do tego przyzwyczaić - odezwał się w końcu. Tahiri kiwnęła lekko głową. - Jak wszyscy pozostali - stwierdziła. - No cóŜ, wygląda na to, Ŝe wyzdrowiejesz - oznajmił Vigos, który stanął między nimi. - Masz regularny oddech i silny puls. Nie pozostawałaś nieprzytomna na tyle długo, Ŝeby zwiotczały ci mięśnie. Niedługo powinnaś zacząć chodzić. Tahiri starała się coś odpowiedzieć, ale słowa nie chciały przejść przez jej wyschnięte gardło. PrzedłuŜającą się ciszę postanowiła przerwać Jaina.

169

Sean Williams, Shane Dix

- Mama będzie zachwycona, kiedy się o tym dowie – powiedziała. - A przy okazji, co się z nią dzieje? Vigos spojrzał na Jaga. - Odleciała na pokładzie „Sokoła" - odparł wymijająco młody pilot, ale to nie zaspokoiło ciekawości Jainy. - Co się dzieje, Jagu? - zaniepokoiła się. - Prawdę mówiąc, bardzo duŜo. Nie wiem, od czego zacząć. Coraz bardziej zaniepokojona Jaina usiadła na łóŜku. - Po prostu powiedz, o co chodzi - poprosiła. - KrąŜymy po orbicie wokół Esfandii - zaczął Jag. - Są tu takŜe Yuuzhan Vongowie i Pellaeon. - Zastanawiał się, czy opowiedzieć jej o drobnej niespodziance, jaką sprawił ostatnio wielkiemu admirałowi, ale postanowił zostawić to na później. Personel przekaźnikowej bazy ukrył się gdzieś na powierzchni planety, a twoi rodzice polecieli tam, Ŝeby ich odnaleźć. Jedni i drudzy są teraz uwięzieni. My nie moŜemy się do nich dostać, a oni nie mogą stamtąd odlecieć. Oszołomiona Jaina uniosła brwi i pokręciła głową. - Musiałam być strasznie długo nieprzytomna - mruknęła. - Nie przejmuj się- wychrypiała Tahiri, spoglądając na nią. - Prawdziwa wojowniczka nigdy nie opuszcza w potrzebie członków swojej rodziny. Obiecuję, Ŝe ich znajdziemy i tu sprowadzimy. - Najpierw odpoczynek, potem walka. - Jaina uśmiechnęła się do młodej Jedi. - Na pewno znajdziemy tu jakąś łazienkę. W tej chwili czuję się istotą tylko na poły ludzką i boję się pomyśleć, jak ty się czujesz. - Jak w norze vua'sa - przyznała Tahiri. Roześmiała się, a Jag poczuł, Ŝe opuszcza go część napięcia. Nie musiał znać wszystkich słów, aby zrozumieć, Ŝe to miał być dowcip. Młoda Solo uniosła głowę i skierowała na niego oczy. Widząc ich lśnienie, zrozumiał wreszcie, Ŝe obie młode kobiety wkrótce wrócą do zdrowia. Jaina bez zastrzeŜeń pogodziła się z „nową" osobowością Tahiri i nie wątpiła, Ŝe jej przyjaciółka przyjdzie do siebie. Wyglądała na przekonaną, Ŝe to, co się jej przydarzyło, przyniesie korzyść młodej Jedi. Pewność w oczach Jainy przemawiała do niego silniej niŜ słowa. Wiedząc, Ŝe Tahiri będzie nadal walczyła po właściwej stronie, z radością mógł ją uznać za przyjaciółkę i sojuszniczkę. Nom Anor wzdrygnął się, otworzył oczy i stwierdził, Ŝe w pomieszczeniu panuje nieprzenikniona ciemność. Był tak zdezorientowany, Ŝe nie wiedział, dlaczego się obudził. CzyŜby śnił mu się jakiś koszmar? Niczego takiego nie pamiętał. A moŜe zapomniał coś zrobić? Dopiero po jakichś dziesięciu sekundach uświadomił sobie, Ŝe odpowiedzi powinien szukać wokół siebie. Pamiętał, Ŝe kiedy się zdrzemnął na pryczy, aby dać trochę wytchnienia zmęczonym oczom, zostawił nad biurkiem świecący Ŝółty porost, a obecnie jego komnata była pogrąŜona w zupełnym mroku. LeŜał cicho i nasłuchiwał. W pewnej chwili usłyszał cichy szmer, jakby coś poruszyło się mniej więcej pośrodku pomieszczenia. Napiął mięśnie i zaczął się

Spotkanie Po Latach

170 zastanawiać, co robić. Mógłby krzykiem zaalarmować stojących przed drzwiami straŜników, ale skoro napastnicy dostali się do jego komnaty, prawdopodobnie dawno się z nimi rozprawili. Mógłby teŜ sięgnąć po leŜące obok pryczy coufee, ale gdyby wygiął ciało, ułatwiłby kryjącemu się w mroku wrogowi zadanie śmiertelnego ciosu w szyję. Mógłby się zerwać z pryczy i skoczyć w miejsce, skąd napłynął podejrzany szmer w nadziei, Ŝe zaskoczy skrytobójcę, ale w ciemności mógłby się z nim łatwo minąć albo nadziać się na ostrze gotowej do zadania ciosu broni. Przez jego umysł przelatywało wiele moŜliwości, ale z kaŜdej szybko rezygnował. Jego plaeyrin boi spręŜył się automatycznie, reagując na wzrost poziomu hormonów stresu w krwiobiegu. Gdyby zdołał choć raz trafić niewidocznego napastnika... - Teraz! Słowo wystrzeliło z ciemności niczym pocisk i w tym samym ułamku sekundy dwaj napastnicy zaatakowali go z dwóch stron równocześnie. Nom Anor poczuł, Ŝe czyjeś ręce chwytają go i starają się uniemoŜliwić mu swobodę ruchów. Walczył z wrogami, najdzielniej jak potrafił, ale utrudniały mu to ciemność i liczba napastników. Były egzekutor zwrócił się ku temu, który stał po lewej w nadziei, Ŝe zobaczy jego twarz. Jego trud okazał się daremny. W ciemności majaczyły mroczne cienie, zdołał tylko dostrzec zarysy postaci i na razie musiał się tym zadowolić. OdpręŜył się i udał, Ŝe pogodził się z poraŜką. Skupił uwagę na napastniku i strzelił prosto w jego twarz strugą śmiercionośnej cieczy z plaeyrin bola. Usłyszał krzyk skrytobójcy i chwilę później łoskot padającego ciała. Zacisnął uwolnioną dłoń w pięść i wyrŜnął w twarz osobnika wykręcającego mu drugą rękę. Rozległo się stłumione stęknięcie, ale złoczyńca jej nie puścił. - Trzymajcie go! - krzyknął ktoś i z ciemności wyłoniły się cienie kolejnych napastników. Czyjeś ręce chwyciły jego głowę i ktoś przycisnął szmatę do oczodołu z plaeyrin bolem. Śmiercionośna broń szarpnęła się, ale nie strzeliła. Ilu ich jest? - pomyślał Nom Anor. Rozpaczliwie się wyrywając, starał się kopać napastników, którzy usiłowali unieruchomić jego ręce i nogi, ale wynik tej nierównej walki był z góry przesądzony. Wkrótce dwóch napastników wykręciło mu ręce, a nogi przygniótł cięŜki tors trzeciego. W końcu Nom Anor zrezygnował z obrony i odpręŜył się na pryczy. Napastników było zbyt wielu, Ŝeby mógł marzyć o wygraniu. Powinien oszczędzać energię, zamiast marnować ją na bezsensowną walkę. Starał się głęboko, równomiernie oddychać, Ŝeby odpręŜyć się i zebrać myśli. Przypomniał sobie, Ŝe tylko niewiele walk wygrywa się wyłącznie dzięki ślepej wściekłości. Musiał się dowiedzieć, kim są napastnicy, zanim będzie mógł zacząć marzyć o ich pokonaniu, a w panującym mroku nie mógł ich nawet policzyć. Nagle obok drzwi rozbłysnął lambent, który rzucił słaby blask na twarze wszystkich obecnych. Nom Anor nie znał dwóch, którzy wykręcali jego ręce, lecz wcale nie był tym zaskoczony. Zapewne naleŜeli do jego grupy, ale były egzekutor zapamiętywał twarze tylko tych, którzy odgrywali waŜne role w jego planach.

Sean Williams, Shane Dix 171 Skądkolwiek się jednak wzięli, byli niewątpliwie sługusami osoby, która zaplanowała tę napaść... podstępnego zdrajcy. Znał jednak, i to dobrze, twarz osoby stojącej z lambentem przy drzwiach komnaty. Kiedy Shoon-mi podszedł bliŜej, Nom Anor zauwaŜył coufee w jego drugiej dłoni. Odbijające się od ostrza światło było podobne do blasku bijącego z jego oczu... zimne, bezlitosne i śmiertelnie niebezpieczne. Zmarszczył brwi. Był zdezorientowany, ale - co mogło się wydawać dziwne podziwiał zuchwalstwo religijnego doradcy. Zupełnie się tego po nim nie spodziewał. - Shoon-mi? - zapytał, udając bezgraniczne zdumienie. Zhańbiony spojrzał na niego z pogardą, a niebieskie worki pod jego oczami zafalowały z tłumionej pasji. Jakby z dezaprobatą dla swojego Mistrza powoli pokręcił głową. - Widzicie? - zapytał swoich pachołków. - Nie jest bogiem! - Nigdy nie udawałem, Ŝe nim jestem, głupcze! - warknął były egzekutor. Naprawdę nie słuchałeś, czego cię uczyłem... - Ale mogłeś nim być - przerwał Zhańbiony. Unieruchomiony na pryczy Nom Anor zdecydował, Ŝe sytuacja staje się absurdalna. Nie mógł się powstrzymać i zarechotał. - Jesteś albo o wiele inteligentniejszy, niŜ sądziłem, Shoon-mi, albo o wiele głupszy, niŜ mogłem sobie wyobrazić - powiedział. Zhańbiony gniewnie syknął i dłonią, w której trzymał coufee, chlasnął Noma Anora na odlew w twarz. W następnym ułamku sekundy obrócił broń i przyłoŜył ostrze do grdyki byłego egzekutora. - Śmiesz nazywać mnie głupcem, chociaŜ mam w ręku twoje Ŝycie? - zadrwił. - Władza nad czyimś Ŝyciem i śmiercią nie powoduje, Ŝe ktoś staje się automatycznie inteligentny, Shoon-mi - odciął się Nom Anor. - Wykorzystałeś po prostu chwilę mojej słabości, nic więcej. - Chwilę? - Shoon-mi głośno się roześmiał. - Naprawdę uwaŜasz, Ŝe unikniesz śmierci... Mistrzu? Były egzekutor był świadom, Ŝe arterie w jego gardle dzieli od ostrza coufee tylko cienka warstwa skóry. Wiedział, Ŝe wystarczy lekki nacisk, aby zginął, ale nie pozwolił sobie na okazanie przeraŜenia. - Nie chodzi o to, czy ja uniknę śmierci - odparł z namysłem - ale o to, czy ty zdołasz jej uniknąć. Shoon-mi spiorunowat go spojrzeniem. - Grozisz mi, kiedy powinieneś Ŝegnać się z Ŝyciem? - zapytał. Spoglądając w jego oczy, Nom Anor dostrzegł rozpaczliwą potrzebę odegrania się na kimś, kto tak długo nim pomiatał. - Nie znajduję się w odpowiednim połoŜeniu, Ŝeby ci grozić, Shoon-mi - zaczął. Zastanawiam się tylko, jak mogłeś się spodziewać, Ŝe ujdzie ci to na sucho. Kiedy dowiedzą się o tym wierni, powstaną przeciwko tobie. Wiesz chyba o tym, prawda?

Spotkanie Po Latach

172 JeŜeli mnie zabijesz, pomszczą moją śmierć, ale później wpadną w panikę i się rozproszą. - Mogliby tak zareagować, gdyby się dowiedzieli o twojej śmierci - przyznał Zhańbiony. - Ach, więc o to ci chodzi! - Nom Anor kiwnąłby głową, gdyby nie miał przyciśniętego do gardła ostrza coufee. - MoŜliwe, Ŝe zginę, ale Prorok będzie nadal Ŝył. Zamierzasz się stać mną, mam rację? Wykorzystując mój okrywacz, schronisz się pod moim publicznym wizerunkiem. Wydaje ci się, Ŝe dzięki temu przejmiesz władzę nad herezją? Shoon-mi pozwolił sobie na lekki uśmiech. - Nie mylisz się - przyznał. - A swoje zniknięcie wyjaśnisz, pokazując wszystkim moje zmasakrowane nie do poznania zwłoki - ciągnął były egzekutor. - Oświadczysz, Ŝe tylko cudem uniknąłeś śmierci, zabijając tego, którego uwaŜałeś za najbardziej oddanego współpracownika i wyznawcę herezji. - To chyba praktyczny plan, co? - pochwalił się Shoon-mi. - Ukryję prawdę pod inną prawdą, bo właśnie tego nauczyłem się od ciebie... Mistrzu. Nom Anor uśmiechnął się pobłaŜliwie. AŜ do tej pory jego religijny doradca nie znał całej prawdy o toŜsamości Noma Anora. - A co z tymi, których podburzyłeś przeciwko mnie? - zapytał. - Co im obiecałeś, Shoon-mi? Zhańbiony zawahał się i przeniósł spojrzenie na pachołków trzymających byłego egzekutora. Ta krótka chwila wahania wystarczyła, Ŝeby Nom Anor domyślił się ich losu. Przy pierwszej nadarzającej się okazji mieli zostać zabici, bo zbyt wiele wiedzieli o Shoon-mim i zbyt dobrze znali jego plany. - Kiedy odzyskamy wolność, staną u mojego boku - odezwał się w końcu Zhańbiony. - Zostaną osobistymi ochroniarzami Proroka. - Ach, tak? - zadrwił Nom Anor. - A nie sądzisz, Ŝe dochowają ci takiej samej wierności, jaką ty okazałeś mi tej nocy? - Okazywałbym ci lojalność do końca Ŝycia - zapewnił szczerze Shoon-mi. - Jakiś czas nawet ci wierzyłem, teraz jednak... - Urwał i pokręcił głową. - Ten ruch potrzebuje nie tylko świeŜego powietrza, ale takŜe nowego przywódcy. - Zapomniałeś o jednym - wtrącił Nom Anor. - O niczym nie zapomniałem - syknął gniewnie Zhańbiony. - A jednak - stwierdził były egzekutor. Wiedział, Ŝe jeśli chce grać na zwłokę, powinien nakłonić przeciwnika do kontynuowania tej rozmowy. KaŜda następna sekunda Ŝycia mogła dać okazję zmiany niefortunnego połoŜenia, a najlepszym sposobem było wykorzystywanie wątpliwości i niezdecydowania Zhańbionego. Prawdę mówiąc, nie mogę uwierzyć, Ŝe byłeś tak naiwny, aby to przeoczyć. - JeŜeli choć przez chwilę przypuszczasz, Ŝe cię nie zabiję... - ostrzegł Shoon-mi i przycisnął mocniej ostrze coufee do gardła Noma Anora. - Nie wątpię, Ŝe mnie... zabijesz. - Nom Anor posłusznie okazał lęk, chociaŜ wyraz twarzy Zhańbionego kazał mu się zastanowić, czy Shoon-mi naprawdę go

Sean Williams, Shane Dix 173 uśmierci. JeŜeli tak, to z pewnością się nie spieszył. - Jestem pewien, Ŝe masz moje Ŝycie w swoich rękach, i nie zamierzam temu przeczyć. Zastanawiam się jednak, dlaczego mnie zdradzasz. Dlatego Ŝe wydawałem ci rozkazy? śe nie informowałem cię o niektórych sprawach? Shoon-mi zmniejszył nacisk ostrza coufee na grdyką byłego egzekutora. Nom Anor skorzystał skwapliwie z okazji, Ŝeby głębiej odetchnąć. - Zdradź mi to, proszę, Ŝebym przynajmniej zrozumiał, dlaczego mam zginąć z twojej ręki. - Dlatego Ŝe proponowałeś swoim wyznawcom wszystko to, czego juŜ zaznali pod rządami Shimrry! - W głosie Zhańbionego brzmiał taki Ŝal, Ŝe wprawiło to w osłupienie nawet sługusów trzymających Noma Anora. - Przychodzą do nas wierni, a ty wykorzystujesz ich, jakby nic dla ciebie nie znaczyli. Składasz ich w ofierze, ale nawet nie zadajesz sobie trudu, Ŝeby poznać ich imiona, podczas gdy oni cały czas mają twoje na języku. Wierzyli w ciebie. Wierzyli w doktrynę Jeedai! - Shoon-mi pokręcił głową. Jeedai nigdy by nie zrobili tego, co ty, Amorrnie. Troszczyłeś się wyłącznie o własną sławę. Nie głosiłeś słów Jeedai ku chwale Zhańbionych! Dbałeś tylko o swoją chwałę! - Podobnie jak ty teraz dbasz o swoją, Shoon-mi? - odciął się były egzekutor. Zhańbiony ponownie przycisnął mocniej ostrze coufee do jego gardła... tym razem na tyle mocno, Ŝe rozcięło skórę. Nom Anor poczuł, Ŝe po jego szyi spływają krople krwi. - Powinienem... - zaczął jego religijny doradca. - Tak, powinieneś - przerwał bezceremonialnie były egzekutor. - Powinieneś mnie w końcu zabić! No, dalej, Shoon-mi! Jestem pewien, Ŝe masz na głowie pilniejsze sprawy, niŜ stać obok mnie i gawędzić ze mną. Nie zapominaj, Ŝe musisz zacząć planować, jak odzyskać wolność. - Kpisz ze mnie, chociaŜ otacza cię chmura śmierci? Nom Anor pozwolił sobie na szeroki uśmiech. ZauwaŜył, jak bardzo jego rzekoma odwaga wstrząsnęła Zhańbionym. - Wiesz co, moŜe myliłem się co do ciebie - odparł. - Chyba nie miałem racji, kiedy sądziłem, Ŝe o czymś zapomniałeś... bo prawdopodobnie w ogóle o tym nie pomyślałeś. - O czym nie pomyślałem? Były egzekutor zrozumiał, Ŝe chociaŜ Shoon-mi ma nad nim oczywistą przewagę, w rzeczywistości nie jest tak pewny siebie, za jakiego chciałby uchodzić w jego oczach. Uśmiechnął się do swoich myśli. - To ci się nie uda - powiedział. - Nonsens - burknął Zhańbiony. - MoŜesz uwaŜać się za martwego... - Nie o mnie chodzi, idioto! - przerwał Nom Anor. - Miałem na myśli Shimrrę! Nigdy go nie przekonasz, Ŝeby zwrócił ci wolność i honor. Dlaczego miałby cię wysłuchać? Dlaczego miałyby go obchodzić twoje Ŝądania? Nie dostrzegasz, co się dzieje pod twoim paskudnie krzywym nosem, a co dopiero na dworze NajwyŜszego Władcy Yuuzhan Vongów. A przecieŜ Shimrra jest miliony razy potęŜniejszy, niŜ kiedykolwiek mógłby zostać Prorok... bez względu na to, kto będzie nosił jego maskę.

Spotkanie Po Latach

174 Nawet jeŜeli dzisiaj zdobędziesz jakąś władzę, stracisz ją w chwili swojej śmierci, a zarazem śmierci wszystkich wiernych splugawionych przez twój cuchnący oddech. MoŜe jeszcze tego nie wiesz, Shoon-mi, ale stałeś się trupem w chwili, gdy przekroczyłeś dzisiaj próg tej komnaty. śałuję tylko tego, Ŝe nie będę świadkiem twojej Ŝałosnej i haniebnej śmierci. Zhańbiony nie okazał jednak ani odrobiny lęku. Zamiast tego szeroko się uśmiechnął. - Niech ci się nie wydaje, Ŝe mnie zwiedziesz, Amormie - powiedział. - Dobrze wiem, Ŝe tylko starasz się... W następnej chwili coś pchnęło go w plecy z taką siłą, Ŝe się zatoczył i przestał przyciskać coufee do gardła ofiary. Nom Anor odwrócił głowę, Ŝeby ostra jak brzytwa klinga nie przecięła tętnicy, a Shoon-mi zwalił się na jego pryczę i wypuścił lambent. Komnata pogrąŜyła się w ciemności. Słysząc odgłosy walki w mrocznym pomieszczeniu, były egzekutor rozpaczliwie zapragnął przeŜyć. Zaczął się szarpać i wykręcać, ale nie zdołał zrzucić z siebie cięŜkiego ciała Shoon-miego. W otaczającej go ciemności słyszał istną kakofonię ponurych dźwięków... okrzyki, jęki bólu, zgrzyt ścierających się kling, trzask rozdzieranych tkanin i głuche odgłosy zadawanych ciosów. Nagle napastnicy, wykręcający jego ręce i przyciskający łachman do oczodołu z plaeyrin bólem, zwolnili uchwyt. Były egzekutor wyprostował się, ale wciąŜ jeszcze nie mógł się poruszyć. LeŜący na nim Shoon-mi cięŜko oddychał i cicho postękiwał. W pewnej chwili rozległ się agonalny jęk i czyjeś ciało zwaliło się z łoskotem na posadzkę komnaty. W końcu Nom Anor wyśliznął się spod nieruchomego ciała religijnego doradcy i wyłuskał coufee z jego bezwładnych palców. Shoon-mi spadł z pryczy na posadzkę z pomrukiem, który przerodził się w jęk bólu, ale nie próbował wstać ani się bronić. Nom Anor podniósł lambent i skierował światło w stronę miejsca, skąd napływały odgłosy najzaciętszej walki. Jeden z dwóch walczących wojowników, zaskoczony niespodziewanym blaskiem, odwrócił głowę i spojrzał w stroną źródła światła. Kunra nie potrzebował niczego więcej, Ŝeby zyskać nad nim przewagę. Przykucnął, machnął długim ostrzem i zatopił je w boku przeciwnika. W oczach Zhańbionego zgasły iskierki światła, a jego prawie przecięte na pół ciało zwaliło się obok kilku innych na posadzkę. Kunra wyprostował się i połą szaty otarł krew z płaskiej klingi broni. - Dobrze się czujesz? - zapytał, spoglądając na Noma Anora. Wodząc spojrzeniem po ciałach zabitych Zhańbionych, były egzekutor pokiwał głową. - Zaraz przyjdę do siebie - powiedział. - Przepraszam, Ŝe zajęło mi to tyle czasu - ciągnął były wojownik. - Trzej inni zaskoczyli mnie w mojej komnacie, ale nie zabili od razu, więc się domyśliłem, Ŝe chodzi im o kogoś innego. Chcieli mnie tylko obezwładnić, Ŝebym im nie przeszkadzał, kiedy Shoon-mi będzie się rozprawiał z tobą. Prawdopodobnie liczyli na to, Ŝe przyłączę się do nich, kiedy twój religijny doradca zostanie nowym przywódcą heretyków. Nom Anor połoŜył dłoń na ramieniu Kunry.

175

Sean Williams, Shane Dix

- Tak czy owak, zjawiłeś się w zaskakująco odpowiedniej chwili - zauwaŜył. - Niezupełnie - mruknął Kunra. - Jakiś czas stałem pod drzwiami i podsłuchiwałem. - Odwrócił głowę i skierował w kąt komnaty pozbawione wyrazu szare oczy. Były egzekutor spojrzał na niego uwaŜniej. - Wcale mnie to nie dziwi - oznajmił w końcu. - Zastanawiałeś się, czy przypadkiem nie pozwolić, Ŝeby Shoon-mi mnie zabił. Potem mógłbyś się z nim rozprawić i samemu ogłosić Prorokiem, prawda? - MoŜe - przyznał Kunra i schował broń pod połę szaty. Nie wyglądał na skruszonego, ale teŜ Nom Anor wcale się tego po nim nie spodziewał. Nie miał nic przeciwko zdradzieckim myślom, pod warunkiem Ŝe ich ostatecznym rezultatem jest lojalność. - Zostałbyś lepszym Prorokiem, niŜ Shoon-mi mógłby kiedykolwiek marzyć powiedział. Przeniósł spojrzenie na leŜącego na posadzce Zhańbionego. Shoon-mi Ŝałośnie jęczał, a z jego pleców wystawała rękojeść coufee. Nom Anor domyślił się, Ŝe klinga przerwała rdzeń kręgowy i pozbawiła zdrajcę władzy w kończynach. - Chcę zapytać cię o to, co mu powiedziałeś... - zaczął Kunra, ale urwał. Widocznie nie miał dość śmiałości albo nie potrafił dokończyć pytania. Nom Anor odwrócił się do niego. - O co? - zapytał. - Zapewniłeś go, Ŝe to się nie uda - przypomniał były wojownik. - śe NajwyŜszy Lord nie zgodzi się spełnić naszego Ŝądania. - Starałem się grać na zwłokę - odparł wymijająco były egzekutor. Kunra pokręcił głową. - Nie, z tonu twojego głosu wynikało, Ŝe myślisz tak naprawdę - powiedział. Nom Anor pokiwał głową, bo rozumiał rozterkę byłego wojownika. CzyŜby ich sprawa była naprawdę beznadziejna? Nawet on nie potrafił się pozbyć wielu wątpliwości... zwłaszcza kiedy ponownie zobaczył majestat i potęgę Shimrry w jego sali tronowej. - Kto to moŜe wiedzieć, Kunro? - zapytał. - Shimrra jest potęŜny, nie ma co do tego wątpliwości. MoŜe jednak uda się nam go przekonać. Gdybym miał u boku jeszcze tysiąc wojowników równie lojalnych i dzielnych jak ty, nie wahałbym się ani chwili. Przeniósł spojrzenie w dół, na kwilącego Shoon-miego. Przetoczył go stopą, pochylił się i wepchnął coufee jeszcze głębiej w jego plecy. Zhańbiony krzyknął i z wyrzutem spojrzał na niego. - Wybacz mi, Mistrzu - jęknął. - Byłem nierozwaŜnym głupcem! Jesteś naprawdę jednym z bogów! - Nie, Shoon-mi, nie jestem - odezwał się Nom Anor. - Miałeś rację, kiedy mi to powiedziałeś. Gardzę bogami równie głęboko jak teraz tobą. Nade wszystko przedkładam towarzystwo Ŝywych. Pochylił się jeszcze raz, schwycił Zhańbionego oburącz za gardło, ścisnął i pozbawił go resztki Ŝycia. PrzeraŜenie w oczach Shoon-miego tliło się jeszcze chwilę, zanim zastąpiła je niemal pogodna obojętność.

Spotkanie Po Latach

176 Były egzekutor wyprostował się i odwrócił do Kunry. - Pozbądź się zwłok - rozkazał beznamiętnie. - Nie chcę, Ŝeby ktokolwiek usłyszał, co tu się stało. Nikt nie moŜe się dowiedzieć, Ŝe ich Prorok jest zwykłym śmiertelnikiem, równie łatwym do zabicia jak kaŜdy inny. - Rozumiem - odparł Kunra. Pochylił się i bez słowa zaczął ciągnąć zwłoki w stronę drzwi. Nom Anor dotknął czubkami palców wciąŜ jeszcze krwawiącej rany na szyi w miejscu, w którym ostrze coufee Shoon-miego przecięło skórę. - Muszę to opatrzyć - oznajmił, ale zanim wyszedł z komnaty, jeszcze raz spojrzał na byłego wojownika. - Spisałeś się tej nocy doskonale - powiedział. - Nigdy ci tego nie zapomnę. Kunra pokiwał głową i powrócił do ponurego zajęcia. Pełen jak najgorszych przeczuć Luke wsłuchiwał się w informacje, przekazywane przez sieć bora. - Senshi stara się z nikim nie rozmawiać - oznajmił, kiedy ostatni raport dobiegł końca. - Chyba jednak coś knuje. - Zgadzam się - stwierdziła Mara. - Zorientowałeś się moŜe, o co mu chodzi? - O coś dramatycznego, decydującego i zwracającego uwagę - odparł Mistrz Skywalker. Zaplótł palce pod brodą i pogrąŜył się w zadumie. Pozostali w osadzie wysłannicy Galaktycznego Sojuszu siedzieli na wyŜszym poziomie innej chaty w kształcie ogromnego grzyba. Przez duŜe pory w sklepieniu i ścianach wpadało sporo światła i świeŜego powietrza. Na blacie stołu, wokół którego usiedli, Ŝeby zastanowić się nad następnym ruchem, stały czarki z aromatyczną herbatą. - Dobrze byłoby przynajmniej wiedzieć, dokąd się udają - odezwała się w pewnej chwili Mara, obrzucając niechętnym spojrzeniem swoją czarkę. Z początku oboje Skywalkerowie starali się wyczuwać Jacena dzięki Mocy, ale mniej więcej po godzinie zrezygnowali, bo zawirowania Ŝyciowych pól planety okazały się zbyt trudne do przeniknięcia. ZbliŜał się wieczór, a Luke jeszcze się nie zorientował, czy takie zakłócenia są czymś normalnym, czy wyjątkowym. - Staramy się ograniczyć ewentualne cele - oznajmiła stojąca obok okna Darak. Nerwowo spacerując po obwodzie pokoju, od czasu do czasu spoglądała na dłonie, jakby starała się wyczytać z nich los pani Magister. - To wprawdzie dosyć trudne, bo tampasi w tamtym rejonie jest bardzo gęste, a szlak nie został wytyczony, ale chyba wiem, dokąd ją zabierają. Mara spojrzała na nią z nową nadzieją. - Dokąd? - zapytała. - Na północny wschód, gdzie rośnie kępa dzikich bora - odparła Ferroanka. - W trosce o genetyczną róŜnorodność Sekot zezwala na ich istnienie. Mistrzyni Jedi zmarszczyła brwi. - Jak to moŜliwe?

177

Sean Williams, Shane Dix

- Kiedy pozwala się im dziko rosnąć, bora mogą być bardzo niebezpieczne, a zarazem przywiązane do swojego terytorium - wyjaśniła Darak. - Na ogół jednak są dość spokojne. Hegerty spojrzała na nią ze zdumieniem. - Dzikie drzewa? - spytała. - Bora to coś więcej niŜ tylko drzewa - Ŝachnął się uraŜony Rowel. - Nasiona bora potrafią się przemieszczać z miejsca na miejsce. KaŜdego lata wędrują do wylęgarni, w której przywoływane przez bora błyskawice umoŜliwiają rozpoczęcie następnego etapu Ŝyciowego cyklu. Istnieje wiele gatunków bora, a w związku z tym wiele mutacji, które mogą być niebezpieczne. - Zwłaszcza podczas burzy z piorunami - dodała Darak. - Więc dlaczego Senshi zabiera ich właśnie w takie miejsce? - zdziwiła się Mara. - MoŜe nie wie, Ŝe na szlaku jego wędrówki rośnie kępa zmutowanych bora? zasugerowała Hegerty. - NiewaŜne, dlaczego - stwierdził Luke, spoglądając powaŜnie na Ferroankę. Wiedział, Ŝe to najlepsza wskazówka, jaką uzyskali od wielu godzin. - Czy moglibyśmy im przeciąć drogę, zanim tam dotrą? - zapytał. Darak pokręciła głową. - Nie zdołaliby tam dotrzeć w porę nawet nasi najszybsi biegacze - oznajmiła. Senshi znajdzie się tam mniej więcej za dwie godziny. - A powietrzne statki? - nie dawał za wygraną Mistrz Jedi. - Dzikie bora nie pozwolą im wylądować. - Więc moŜe udałoby się to „Cieniowi Jade"? - zasugerowała Mara. - Mogłabym go tu wezwać, bo ma zainstalowany w sterowni obwód podporządkowania. Gdybyście uwolnili jacht z lądowiska, dotarlibyśmy tam w ciągu niespełna godziny. - MoŜemy poprosić o to Sekot - odparł Rowel - ale bez pani Magister to będzie dosyć trudne. - Mimo to spróbujcie - zwrócił się do nich Luke. Ferroanin skłonił się i opuścił chatę. W następnej rozległ się pisk komunikatora i Mistrz Jedi wyciągnął urządzenie. Chciała z nim rozmawiać pani komandor Yage. - Z danych telemetrycznych wynika, Ŝe na trzecim księŜycu Mobusa wykryto pulsacje siły ciąŜenia - zameldowała. - Powód? - zapytał Luke. - Nieznany, ale M-Trzy to tylko spora skała - odparła Yage. - Nie mogło na niej wylądować nic na tyle duŜego, Ŝeby generowało fale grawitacji. - To moŜe być uszkodzony koralowy skoczek - podsunął Mistrz Jedi. - Albo w pełni sprawny - dodała Mara. - Ja teŜ tak przypuszczam - przyznała Yage. - Chcemy tam wysłać kilka myśliwców typu TIE, Ŝeby ich piloci to zbadali. Rzut oka na Darak powiedział Luke'owi, Ŝe ich gospodarze nie byliby zachwyceni, gdyby nad niewielkim księŜycem zaroiło się od imperialnych myśliwców.

Spotkanie Po Latach

178 - Jeszcze się odezwę, Arien - obiecał Mistrz Jedi i przerwał połączenie. Zanim zdąŜył powiedzieć coś więcej, Darak pokręciła głową. - Nie wyrazimy zgody na to, o co zamierzasz nas poprosić - stwierdziła. Luke cięŜko westchnął. - Zrozum wreszcie, Ŝe nie zamierzamy wyrządzić wam Ŝadnej krzywdy - zaczął cicho, nadając głosowi spokojne, przekonujące brzmienie. - Do tej pory nie zrobiliśmy niczego, co mogłoby skrzywdzić was albo waszą planetę. Prawdopodobnie jednak wykryliśmy niebezpieczeństwo, które uszło waszej uwagi. Wystarczyłoby, gdyby wymknął się tylko jeden pilot nieprzyjacielskiego myśliwca, Ŝeby wasze sanktuarium obróciło się w perzynę. Zamiast się nas obawiać, powinniście raczej pozwolić sobie pomóc. - MoŜliwe. - Darak nie wyglądała na przekonaną, ale przynajmniej przestała protestować. - Przeprowadzimy własne obserwacje. JeŜeli z powierzchni tamtego księŜyca naprawdę promieniują fale grawitacji, wykryjemy je i sami podejmiemy odpowiednie kroki. Luke pokiwał głową. - To brzmi rozsądnie - przyznał pojednawczym tonem. - Ale nie marudźcie z tym - przestrzegła Mara, kiedy Ferroanka opuszczała pomieszczenie. - Nie chcę siedzieć tu bezczynnie, kiedy moŜe właśnie w tej chwili jakiś nieprzyjaciel podgrzewa silniki nad moją głową. - Ochroni was przed nim Sekot - zapewnił Rowel, który wrócił i zajął miejsce Darak. - A kto ochroni przed nim Sekot? - zapytała Mistrzyni Jedi. Nie kryła frustracji i zdenerwowania, ale Luke wyczuwał, Ŝe Ŝona współczuje obojgu Ferroanom. - Tkwicie w tym miejscu na tyle długo, Ŝe zdąŜyliście zapomnieć, jak ogromna jest galaktyka. MoŜe zapomniała o tym takŜe Sekot. Podziwiam waszą wiarę w moŜliwości planety, na której Ŝyjecie, ale byłoby mi przykro, gdyby dopiero zimny prysznic wam uświadomił, jak w rzeczywistości wygląda wasza sytuacja. - JakŜe niewiele wiecie na temat Sekot - westchnął Rowel. - Wasze informacje pochodzą sprzed kilku dziesięcioleci, a w dodatku zostały wyszperane spomiędzy legend i plotek. Nie macie pojęcia, do czego jest zdolna. - Właśnie dlatego tu przylecieliśmy - podchwycił Luke. - Chcemy się tego dowiedzieć, bo Sekot jest kluczem do rozwiązania naszego problemu. Dysponując tą wiedzą, moŜemy osiągnąć pokój, który zapobiegnie zagładzie miliardów istot. - Błądzimy po omacku - podjęła Hegerty. - I dopóki Sekot nie zdecyduje się nam zaufać, nadal będziemy dreptali w kółko. - Sekot nie ma powodu wam ufać - zauwaŜył bez ogródek Ferroanin. - Więc będziemy musieli go jej dostarczyć - odcięła się Mara. Luke pokiwał głową, ale zaczął się zastanawiać, co to będzie za powód. Co zrobiłby Obi-Wan, gdyby się znalazł na jego miejscu? Nie zapomniał, Ŝe Obi-Wan i jego ojciec byli tu juŜ kiedyś, bardzo dawno. Gdyby istniał jakikolwiek sposób na wezwanie ducha zabitego nauczyciela, Luke uczyniłby to bez chwili wahania.

179

Sean Williams, Shane Dix

Co właściwie się wydarzyło, kiedy tu byliście, Benie? - zapytał siebie w myśli. Czy to ma jakieś znaczenie dla naszego pobytu na powierzchni tej planety? A mój ojciec? Czy los, jaki go w końcu spotkał, moŜe mieć jakiś związek z tym, co przydarzyło mu się podczas tamtej wizyty? Naturalnie, nie usłyszał odpowiedzi na dręczące go wątpliwości i pytania, więc tylko westchnął i usunął je z głowy. Przyłączył się do rozmowy, ale w zupełności podzielał narastającą frustrację Ŝony... Korytarze DalekosięŜnej Bazy Przekaźnikowej Esfandia były wąskie, ale zaskakująco wysokie. Leia pomyślała, Ŝe wyglądają, jakby zaprojektowano je specjalnie z myślą o dowodzącej bazą Gotalce, której wraŜliwe na energię, stoŜkowate rogi sterczały prawie metr wyŜej niŜ głowa księŜniczki. Gdyby Ashpidar znalazła się na pokładzie „Sokola Millenium", musiałaby prawie cały czas chodzić przygarbiona, ale oprowadzając przedstawicieli Galaktycznego Sojuszu po pomieszczeniach bazy, tylko od czasu do czasu pochylała głowę. Dla odmiany pozostali członkowie załogi byli zdecydowanie mniej niŜ przeciętnego wzrostu. Troje niskich Sullustan zajmowało się obsługą stosu i większości pozostałych urządzeń bazy, a pięciu krępych Ugnaughtów zapewniało stacji ochronę. Na pokładzie bazy słuŜył jeszcze osobisty ochroniarz Ashpidar, Noghri Eniknar, który dorastał Leii zaledwie do ramienia. W zapewnieniu bezpieczeństwa na terenie bazy pomagało mu dwóch krępych Klatooinian, a średnią wzrostu podnosili dwaj specjalizujący się w systemach łączności wysocy męŜczyźni i jeszcze wyŜszy twi’lekański naukowiec. Oprowadzanie gości, którego podjęła się pani komandor i jej osobisty ochroniarz, nie powinno było zająć tyle czasu, ale Ashpidar bardzo chciała przedstawić Leię i Dromę kaŜdemu członkowi personelu swojej stacji. KsięŜniczce towarzyszyło dwoje ochroniarzy rasy Noghri. Milczeli i starali się nie rzucać w oczy, ale Leia cały czas wyczuwała ich obecność za plecami. Droma oznajmił, Ŝe musi na pewien czas opuścić pokład „Sokoła". Podobno po ostatnich przejściach odczuwał lekką klaustrofobię, więc postanowił dotrzymywać Leii towarzystwa podczas obchodu bazy. Han został na pokładzie frachtowca, bo uwaŜał, Ŝe ktoś powinien mieć na niego oko. Stwierdził, Ŝe to świetna okazja dokonania diagnostycznego przeglądu jednostki napędowej i generatorów ochronnego pola. - A to nasze lądowisko dla pojazdów, które mogą wylatywać na zewnątrz. Ashpidar otworzyła wewnętrzną klapę śluzy i z wyraźną dumą pokazała gościom pięć rakietowych skuterów. Pod ścianą hangaru lądowiska stała szafka ze skafandrami umoŜliwiającymi przebywanie w gęstej, lodowatej atmosferze na zewnątrz stacji. Baza moŜe wprawdzie przemieszczać się z miejsca w miejsce, ale czasami musimy ją opuszczać, Ŝeby dokonywać drobnych napraw stanowisk sensorów. To kapryśne urządzenia, wymagające częstych przeglądów. Leia kiwnęła głową. W jej głowie zaczynała kiełkować pierwsza część planu. Gdyby dopracowała resztę, skutery rakietowe mogły odgrywać w realizacji planu bardzo waŜną rolę.

Spotkanie Po Latach

180 Na zewnątrz bazy panowała nadal głucha cisza, Yuuzhan Vongowie przestali bombardować powierzchnią planety i Brrbrlpp mogli na razie czuć się bezpieczni. Leia z radością powitała taki rozwój sytuacji, bo mogła poświęcić trochę czasu na rozmyślania. - Z pewnością odbieranie sygnałów napływających z Nieznanych Rejonów to tylko połowa waszego zadania - odezwał się w pewnej chwili Droma. - Musicie takŜe przekazywać je dalej, w kierunku pozostałej części galaktyki. Kto albo co się tym zajmuje? - Zadanie to spełniają takŜe nasze sensory - wymruczała beznamiętnym tonem Ashpidar. Słysząc jej wyprany z wszelkich emocji, monotonny głos, trudno było udawać zainteresowanie. - KaŜdy sygnał zarejestrowany przez dwa lub więcej sensorów jest sprawdzany, czy nie zawiera przekłamań, a później przekazywany w stronę Jądra galaktyki przez co najmniej połowę pozostałych urządzeń nadawczoodbiorczych. Przełączanie obciąŜenia między odbieraniem a wysyłaniem sygnałów jest jednym z powodów, dla którego cały system jest taki wraŜliwy. Właśnie dlatego staramy się zachowywać jak największy margines bezpieczeństwa. Usiłujemy wykorzystywać najwyŜej pięćdziesiąt procent moŜliwości. - A ile sensorów straciliście podczas tego bombardowania? - zainteresowała się księŜniczka. - Trzydzieści z czterdziestu - odparta pani komandor. - I nadal moŜecie normalnie funkcjonować? - Tak, jeszcze jakiś czas będziemy, pod warunkiem Ŝe Yuuzhan Vongowie nie wznowią ostrzału - stwierdziła Ashpidar. - Potrzebne nam jednak będą dodatkowe środki, Ŝeby margines bezpieczeństwa osiągnął poprzedni poziom. - Zrobię wszystko, co w mojej mocy, Ŝebyście je dostali - obiecała Leia. I to jak najszybciej, pomyślała. Kto mógł wiedzieć, jakie informacje stara się im przekazać przebywający w Nieznanych Rejonach Luke? Kiedy obchód pomieszczeń stacji dobiegł końca, Ashpidar zabrała gości do swojej kabiny, która pełniła takŜe funkcję gabinetu. Usiadła za ogromnym biurkiem i wskazała Leii, Dromie i swojemu ochroniarzowi krzesła stojące po drugiej stronie. Chroniący Leię Cakhmaim i Meewalha zostali tuŜ za drzwiami. - To bezpieczne pomieszczenie - zapewnił wszystkich Eniknar, ze świstem wypowiadając słowa. Istota rasy Noghri była chuda jak szczapa i miała mięśnie jak powrozy, a na jej gadziej twarzy malowało się niezwykłe napięcie. - Za chwilę zobaczycie coś, o czym nie mają pojęcia pozostali członkowie personelu stacji. Ashpidar otworzyła drzwiczki sejfu w ścianie za plecami i pokazała skórzaną piłkę o pomarszczonej miękkiej powierzchni. W dolnej części pulsowała jakaś Ŝyłka na dowód, Ŝe to Ŝywe stworzenie. Okrywała je twarda skorupa, zakończona zwęŜającym się długim ogonem. - To villip! - odezwała się zdumiona Leia. - Czy to dzięki niemu Yuuzhan Vongowie wiedzą o waszej obecności na powierzchni Esfandii? Ashpidar pokiwała głową.

181

Sean Williams, Shane Dix

- Zostali tu wezwani, ale nie mamy pojęcia, kiedy ani dlaczego - przyznała. MoŜemy się tylko domyślać, Ŝe podobny villip znajdował się takŜe na powierzchni Generis. - Znaleźliśmy go dwa dni temu w naprawczym szybie głęboko na spodzie bazy oznajmił Eniknar. - Mógł go tam umieścić kaŜdy członek personelu. Do tej pory jego właściciel musiał się zorientować, Ŝe go znaleźliśmy, ale na razie się nie ujawnił. Oznacza to, niestety, Ŝe zdrajca nadal przebywa pośród nas. - Zanim pojawili się tu Yuuzhan Vongowie, podejmowaliśmy pewne próby załatania przecieku w naszym systemie bezpieczeństwa, ale wszystko wskazuje, Ŝe na razie zdrajca troszczy się bardziej o siebie - podjęła Ashpidar. - Dopóki nie poznamy jego toŜsamości, postanowiłam trzymać villipa w tym sejfie, do którego nikt oprócz mnie nie ma dostępu. - Pani komandor zamknęła drzwiczki i przekręciła rygiel zamka. Wszystkie inne środki łączności są starannie zabezpieczone. Bez mojego zezwolenia nikt ani nic nie wydostanie się z pokładu tej stacji. Leia pokiwała głową na znak aprobaty. - PokaŜemy ci, jak wykrywać przebranych yuuzhańskich szpiegów bez wzbudzania ich podejrzeń czy zwracania czyjejkolwiek uwagi - obiecała. Dysponujemy zaprojektowanymi specjalnie w tym celu robotami-myszami. Nie musisz być rycerzem Jedi, Ŝeby się nimi posługiwać. Gotalka oŜywiła się nieco i pochyliła rogatą głowę. - Bardzo dziękuję - powiedziała. - Musimy tylko przeczekać ten kryzys - ciągnęła księŜniczka. - Kiedy przepędzimy Yuuzhan Vongów z orbity, będziesz mogła wynurzyć się na powierzchnię i zacząć szczegółowe dochodzenie. - Taką mam nadzieję - przyznała Ashpidar. - Obawiam się jednak, Ŝe... - Urwała, kiedy rozległ się pisk stojącego na biurku stacjonarnego komunikatora. - Słucham? zapytała. - To wiadomość z pokładu „Sokoła Millenium" - zameldował jeden z oficerów łącznościowców. - Właśnie otrzymaliśmy z orbity zaszyfrowane dane telemetryczne. - Prześlij je tu, Ridil - rozkazała pani komandor. Chwilę później nad blatem jej biurka pojawił się hologram. Ukazywał Esfandię i floty Imperium oraz Yuuzhan Vongów, które unosiły się nad przeciwległymi półkulami i nawzajem szachowały. Raz po raz w przestworzach między nimi pojawiały się nikłe błyski. Zapewne artylerzyści którejś ze stron chcieli zbadać siłę obrony przeciwnika albo wysadzić desant na powierzchni Esfandii, ale długo nikomu się to nie udawało. Dopiero po jakimś czasie, kiedy obraz się powiększył, Leia zobaczyła, Ŝe w zamęcie bitwy na powierzchni planety wylądowała niewielka jednostka Yuuzhan Vongów. - Mamy towarzystwo - stwierdził Droma. - Na to wygląda - przyznał ochroniarz pani komandor Ashpidar. - JeŜeli przeszukują ten obszar, odnalezienie nas pozostaje tylko kwestią czasu oznajmiła Leia. Nagle w jej umyśle pojawił się delikatny nacisk. Kiedy Leia uświadomiła sobie, Ŝe to myśli Jainy, poczuła falę ulgi. Nie odebrała tego jako atak psychiczny, ale jak

Spotkanie Po Latach

182 napływającą z bardzo daleka wersję myślowięzi Jedi. Połączenie było jednak drŜące i stłumione. Na pewno wymagało od Jainy wielkiego wysiłku, bo wkrótce jeszcze bardziej osłabło i zanikło. - KsięŜniczko, dobrze się pani czuje? - zapytała Ashpidar. Leia ocknęła się z zadumy i stwierdziła, Ŝe pani komandor wpatruje się w nią z wyraźnym niepokojem. Spojrzała na nią i wstała. - Bardzo przepraszam - powiedziała. - MoŜemy się czuć bezpieczni, dopóki ze stacji nie wydostaną się przypadkowe sygnały, które zdradziłyby naszą kryjówkę Yuuzhan Vongom. Przede wszystkim powinniśmy skupić uwagę na wykryciu zdrajcy na terenie bazy. JeŜeli uda się pani z nami na pokład „Sokoła", dam pani kilka robotówmyszy do wykrywania szpiegów Yuuzhan Vongów. Dopiero kiedy się uporamy z tym problemem, będziemy mogli się zająć rozwiązaniem następnego. Ashpidar wstała i pochyliła rogatą głowę. - Jestem wdzięczna za pomoc - powiedziała. Eniknar odprowadził ich na pokład „Sokoła". Podczas krótkiej drogi powrotnej nikt się nie odzywał. Dopiero kiedy przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu znaleźli się na pokładzie frachtowca, a osobisty ochroniarz pani komandor zawrócił, Droma spojrzał na Leię i pokręcił głową. - Nie podoba mi się ten gość - oznajmił. - Kto? - zapytała księŜniczka. - Eniknar? - Ta-a, Eniknar - mruknął Ryn. - Czy widziałaś wyraz jego twarzy, kiedy nadeszły tamte telemetryczne sygnały? Leia kiwnęła głową. - Rzeczywiście, zachowywał się dosyć dziwnie. - Odwróciła się do swoich ochroniarzy rasy Noghri. - Czy rozpoznaliście woń klanu Eniknara? - zapytała. - Nie znamy go - odparła Meewalha. - Odseparował się od Honoghra - zgodził się z nią Cakhmaim. - A moŜe nigdy tam nie mieszkał - podsunął Droma. - Wypuśćmy na niego te roboty-myszy i przekonajmy się, co się stanie. - Zdemaskują ukrywającego się pod ooglithem Yuuzhanina - stwierdziła księŜniczka. - A ja powinnam była to zauwaŜyć o wiele wcześniej. JeŜeli naprawdę jest zdrajcą, powinniśmy go zmusić do ujawnienia prawdziwego oblicza. Ryn spojrzał na nią z nadzieją. - Masz jakiś plan? - zapytał. - MoŜe... - odparła z namysłem Leia. - Przedtem jednak muszę z kimś porozmawiać. Pani kapitan Mayn połączyła się z Pellaeonem przez komunikator i poinformowała go o rozwoju sytuacji. Jaina, Jag i Tahiri przebywali wciąŜ jeszcze w szpitalnej sali „Dumy Selonii", w której głos czuwającego na mostku „Praworządności" wielkiego admirała słychać było głośno i wyraźnie. KsięŜniczka Leia nawiązała łączność z pozostałymi na orbicie przedstawicielami Galaktycznego Sojuszu dzięki temu, Ŝe jej słowa przekazywał zmodyfikowany android badawczy, składający się

Sean Williams, Shane Dix 183 właściwie tylko z repulsora i przymocowanego do niego podprzestrzennego nadajnika. Automat został pospiesznie przerobiony, Ŝeby odbierał sygnały na tych samych częstotliwościach, z których korzystały miejscowe formy inteligentnego Ŝycia Esfandii. Pragnąc jeszcze bardziej utrudnić Yuuzhan Vongom wykrycie kryjówki przekaźnikowej bazy, załoga „Sokoła" porozumiewała się z krąŜącymi po orbicie osobami jedynie za pośrednictwem krótkich impulsów laserowych. Mimo to zmodyfikowany android badawczy działał tylko tak długo, Ŝeby wszyscy się dowiedzieli, jak radzą sobie pozostali. Kilka chwil później dramatyczny kres rozmowie połoŜył celny strzał jakiegoś artylerzysty Yuuzhan Vongów. - To znaczy, Ŝe „Sokół" i baza przekaźnikowa są uwięzione - odezwał się Pellaeon, kiedy pani kapitan Mayn skończyła składać raport. - Zgadza się, panie admirale. - I na razie Ŝadnych śladów wojowników Yuuzhan Vongów na powierzchni Esfandii? - śadnych, panie admirale. - Taka sytuacja nie będzie trwała w nieskończoność - mruknął Pellaeon. Komandor Vorrik jest dowódcą niecierpliwym. Nie dopuści, Ŝeby jego wojownicy siedzieli z załoŜonymi rękami. ZaŜąda od nich wyników i będzie się ich domagał jak najszybciej. - Ich pierwszym zadaniem będzie przeszukanie okolicy punktów bombardowania na powierzchni gruntu i upewnienie się, czy nie zobaczą tam jakiegoś wraku - odezwała się Tahiri niskim, zdradzającym pewność siebie tonem. - Kiedy się z tym uporają i Ŝadnego nie znajdą, przystąpią do przeszukiwania obszarów między tymi punktami. Rozpoczną od środka kaŜdego rejonu i będą się posuwali ku obrzeŜom. Wcześniej czy później zorientują się, Ŝe to pomyłka, ale nadal będą przekonani, Ŝe ich informacje były dokładne i Ŝe baza przekaźnikowa znajduje się blisko środka zbombardowanego rejonu. - A gdzie właściwie się znajduje? - zainteresował się Pellaeon. - W pobliŜu obrzeŜa tego rejonu - odparła pani kapitan Mayn. - Punkty trafień skupiają się wokół przybliŜonego miejsca, skąd miała miejsce ostatnia transmisja z pokładu „Sokoła". Yuuzhan Vongowie nie wiedzą, Ŝe od tamtego czasu frachtowiec zmienił połoŜenie. - Więc mamy nad nimi niewielką przewagę - podsumował wielki admirał. - Potrzebujemy tylko okazji, Ŝeby zacząć działać - powiedziała Jaina. - Naszym pierwszym zadaniem powinno być wysłanie kogoś na powierzchnię Esfandii, Ŝeby im pomógł. W tej chwili Vorrik pozostaje na orbicie, bo jest przekonany, Ŝe uda mu się szybko znaleźć bazę. JeŜeli jednak waŜniejsze obowiązki wzywają go w inne miejsce, nie ma wiele czasu. Jeśli mu utrudnimy znalezienie bazy, moŜe dojść do wniosku, Ŝe gra nie jest warta świeczki. - Z najwyŜszą rozkoszą zmuszę tego zaślepionego walką głupca do wycofania się z pola walki - oznajmił Pellaeon z nutką rozbawienia. - A co ze zdrajcą na powierzchni planety? - zapytał Jag. - Jak skoordynujemy akcję, skoro w kaŜdej chwili moŜe pokrzyŜować nasze plany?

Spotkanie Po Latach

184 - Moja mama jest gotowa podjąć to ryzyko - oznajmiła Jaina. - Wydaje się jej, Ŝe zidentyfikowała zdrajcę. - Z pomocą robotów-myszy? - domyślił się Jag. Młoda Solo pokręciła głową. - Nikogo nie wykryły - stwierdziła. - Mimo to mama ma na niego oko, na wypadek gdyby chciał się dopuścić aktu sabotaŜu. - Niewiele moŜemy zrobić w sprawie zdrajcy w bazie - powiedział Pellaeon. Musimy się skupić na tym, jak wysłać ekipę ratunkową na powierzchnię planety. Vorrik praktycznie uniemoŜliwia dostęp do Esfandii. śadna ze stron nie wyśle tam posiłków. - Chyba potrafię wam pomóc - zaproponowała Tahiri. - Muszę mieć tylko dostęp do wraku yuuzhańskiego okrętu. Na pewno co najmniej jeden unosi się w przestworzach od czasu końca bitwy. - Prawdę mówiąc, zarejestrowaliśmy orbity sześciu takich wraków - odezwał się Pellaeon. - Wątpię jednak, Ŝebyśmy zdołali sprowadzić któryś na powierzchnię Esfandii. Po tym, czego dokonał pułkownik Fel, Vongowie nie dadzą się więcej nabrać na tę samą sztuczkę. - Nie to miałam na myśli - odparła Tahiri. - Istnieje duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe na pokładzie któregoś wraku pozostał chór Ŝywych villipów. JeŜeli uzyskam do nich dostęp, stworzę wam okazję, której tak szukacie. Na twarzy jasnowłosej dziewczyny malowało się ponure zdecydowanie. Tahiri w niczym nie przypominała załamanej i zdezorientowanej osoby, która przyleciała na Kalamar po pomoc przed wyruszeniem na tę wyprawę. - Jak właściwie chcesz tego dokonać? - zainteresował się wielki admirał. - Powiem Vorrikowi, Ŝe zamierzam skierować „Sokoła" i przekaźnikową bazę prosto w zasadzkę - wyjaśniła Tahiri. - Oznajmię takŜe, Ŝe pragnę zdradzić księŜniczkę Leię i kapitana Solo. Pellaeon nie wyglądał na przekonanego. - Będzie podejrzewał, Ŝe chcesz go wywieść w pole - powiedział. - To moŜliwe - przyznała beztrosko młoda Jedi. - Jestem jednak pewna, Ŝe nie oprze się pokusie skorzystania z tak atrakcyjnej propozycji. Szybkie i łatwe zwycięstwo pozwoliłoby mu odlecieć stąd bez obaw, Ŝe narazi się na gniew lub niełaskę zwierzchników. Wielki admirał wciąŜ jeszcze miał wątpliwości, co nie dziwiło Jainy. A jeŜeli Tahiri zdradzi Hana i Leię zamiast komandora Vorrika? A jeśli wywiedzie w pole nie yuuzhańskiego dowódcę, ale w ostatecznym rozrachunku jego, Pellaeona? - Ufam jej - odezwała się stanowczo. Doszła do wniosku, Ŝe wcześniej czy później przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu będą musieli pozwolić Tahiri udowodnić, co jest warta, a obecna okazja była równie dobra jak kaŜda inna... zwłaszcza Ŝe tylko zespolone w jedną osobę Tahiri i Riina mogły pozwolić im wybrnąć z sytuacji, w której się znaleźli. A poza tym przeczucie podpowiadało jej, Ŝe młoda Jedi jest silna i pewna siebie. - Powierzyłabym jej swoje Ŝycie. Jej śmiałe oświadczenie wywarło zamierzony skutek.

185

Sean Williams, Shane Dix

- To dobrze - odezwał się po chwili namysłu Pellaeon. Tym razem wyglądał na zadowolonego. Jaina zauwaŜyła, Ŝe stojący obok niej Jag takŜe się odpręŜył. Zorientowała się, Ŝe nawet Tahiri poczuła lekką ulgę. - Zostawię was, Ŝeby omówić szczegóły z załogą „Sokoła" i personelem przekaźnikowej bazy, kiedy łączność zostanie przywrócona - ciągnął wielki admirał. Proszę tylko, Ŝebyście informowali mnie o wyniku waszej akcji. Postaram się utrzymać taką sytuację w przestworzach tak długo, jak będzie to moŜliwe. JeŜeli potrzebujecie pomocy, wystarczy tylko poprosić. Pellaeon wygłosił to krótkie przemówienie oschłym, prawie formalnym tonem. Jaina domyśliła się powodu i poczuła zdumienie. - Naturalnie, Ŝe potrzebujemy pańskiej pomocy, panie admirale - powiedziała. Nie przedostaniemy się przez blokadę o własnych siłach. Niedawno, we wstępnej fazie bitwy, przydzielił pan eskadrę myśliwców typu TIE pani kapitan Mayn. Chciałabym, Ŝeby na początek oddelegował pan drugą taką eskadrę do pomocy Bliźniaczym Słońcom. Czy byłoby to moŜliwe? - Jaino Solo, jesteś równie wytrawnym politykiem jak twoja matka - odparł wielki admirał z lekkim rozbawieniem. - Czy pozwoli pan, Ŝe uznam to za komplement? - Oczywiście, bo takie miałem intencje. Kiedy łączność z „Praworządnością" została przerwana, Jag zmarszczył brwi i spojrzał na Jainę. - O co w tym wszystkim chodziło? - zapytał. - O zaufanie - odparła Tahiri. - JeŜeli nie skorzystamy z pomocy Imperialców, uznają, Ŝe im nie dowierzamy, i zaczną się zastanawiać, dlaczego. JeŜeli naprawdę nie zamierzamy utrzymywać przed nimi niczego w tajemnicy, powinniśmy pozwolić im uczestniczyć we wszystkim, co robimy. Domyślam się, Ŝe właśnie dlatego w przeszłości zawodziły zawierane z Imperium traktaty pokojowe. Brak działań zbrojnych nie oznacza jeszcze pokoju, najwyŜej chwilową przerwę w wojnie. Jaina kiwnęła głową. - JeŜeli mamy z nimi współpracować, Imperium i Galaktyczny Sojusz muszą nauczyć się nie tylko porozumiewać, ale takŜe wykorzystywać. Same rozmowy nie wystarczą. JeŜeli nie będziemy walczyli ramię w ramię i ryzykowali Ŝycia jedni za drugich, nigdy nie zostaniemy prawdziwymi przyjaciółmi. - Zajmę czymś pilotów eskadr, dopóki nie będziesz gotowa wydawać im rozkazów, Jaino - oznajmiła pani kapitan Mayn, która przyłączyła się do ich rozmowy. - Jesteś tu najwyŜszym stopniem rycerzem Jedi, więc będę czekała, aŜ mi powiesz, co ma zrobić „Selonia", Ŝeby ułatwić ci zadanie. Dopiero wówczas Jaina uświadomiła sobie, Ŝe to ona objęła dowodzenie. To prawda, nadal wykonywała rozkazy, ale miała decydować o szczegółach. Nawet wielki admirał Floty Imperium był gotów podporządkować się jej decyzjom. MoŜe to dziwne, ale nie była zakłopotana z powodu cięŜaru, jaki tak niespodziewanie spoczął na jej barkach.

Spotkanie Po Latach

186 - Muszę naradzić się z Tahiri - oznajmiła. - Wydam rozkazy mniej więcej za godzinę. Na razie proszę utrzymywać wszystkich w stanie najwyŜszej gotowości. JeŜeli nasza sytuacja ulegnie jakiejkolwiek zmianie, będziemy musieli zacząć działać natychmiast. - Naturalnie - odparła Mayn i przerwała połączenie. - No, no, musimy się mieć na baczności - odezwał się Jag. Pokręcił z podziwem głową. - Spójrzcie tylko, szefowa Jaina! - To ty powinieneś się mieć na baczności - odcięła się młoda Solo. - Po czymś takim mogłabym cię ukarać za niesubordynację. - Naprawdę? - zapytał pilot. - Dopóki tu jesteśmy, moŜesz udawać waŜniaka, pani pułkownik Solo, ale kiedy następnym razem spotkamy się na ćwiczebnej macie, pokaŜę ci, kto z nas dwojga będzie górą! - To zabawne, ale jeśli dobrze pamiętam, to ja sprawiłam ci lanie na Kalamarze, kiedy ostatnio toczyliśmy ćwiczebny pojedynek - przypomniała Jaina. Tahiri roześmiała się tak głośno, Ŝe oboje, nie kryjąc zdumienia, odwrócili się w jej stronę. - Co cię tak rozśmieszyło? - zainteresowała się Jaina. - Wy - odparła młoda Jedi. Na jej twarzy malował się tak szeroki uśmiech, jakiego Jaina od bardzo dawna nie widziała. Uśmiechała się i przedtem, ale nie tak... beztrosko. - Jestem pewna, Ŝe gdyby był tu Anakin, powiedziałby wam, Ŝebyście przestali działać sobie na nerwy czy coś w tym rodzaju. Jaina odwzajemniła jej uśmiech, przekonana, Ŝe oprócz ukłucia smutku obie poczuły to samo radosne wspomnienie... Była pewna, Ŝe od tej pory moŜe uwaŜać Tahiri za uleczoną. Saba czuła się, jakby tonęła w gęstych zapachach. Porywacze, którzy przewaŜnie jechali na grzbietach ogromnych zwierząt, zwanych karapodami, podąŜali za Senshim kratą ścieŜką, wiodącą stromo w dół do głębokiej doliny. Jej zbocza porastał gąszcz długich pędów winorośli, spływających niczym nieruchome zielone wodospady. W miarę schodzenia przesycone wilgocią i pyłkami tysięcy roślin powietrze stawało się coraz gorętsze i duszniejsze. Barabelce kręciło się w głowie. Puls przyspieszył, a skóra świerzbiła, jakby ciało nie mogło się uporać z usuwaniem nadmiaru ciepła. Jej samopoczucia nie poprawiała takŜe siąpiąca nieustannie mŜawka. W wilgotnym powietrzu parowanie było prawie niemoŜliwe. Saba poruszała się jak we wrzącej mgle. Patrząc na nią w podczerwieni, widziała wirującą poświatę, która nadawała zielonym liściom i mchom szkarłatne zabarwienie. - Daleko jeszcze? - zapytał w pewnej chwili Jacen idącą przed nim silnie umięśnioną kobietę z włosami upiętymi w gruby kok na głowie. - Niedaleko - odparła Ferroanka, nie oglądając się na niego. Saba wyczuwała irytację młodego Solo. Jacen martwił się stanem zdrowia Danni, którą przywiązano do grzbietu kroczącego za nim karapoda równie bezceremonialnie jak Jabithę przytroczono do grzbietu zwierzęcia idącego przed nimi. Pani Magister wciąŜ jeszcze nie przyszła do siebie po ciosie w głowę, który pozbawił ją przytomności.

Sean Williams, Shane Dix 187 Barabelka martwiła się stanem jej zdrowia. Ani ona, ani Jacen nie byli uzdrowicielami i chociaŜ wykorzystali wszystkie umiejętności, szybko się przekonali, Ŝe nie potrafią pomóc obu chorym. Stan zdrowia Danni wprawdzie się nie pogarszał, ale i nie ulegał Ŝadnej poprawie. Gdyby miała być nieprzytomna jeszcze długo, najwaŜniejszym zadaniem powinno być zapewnienie jej opieki Tekli. Saba skupiła się i zaczęła rozmyślać o celu podróŜy. Wyczuwała przed sobą leŜący głęboko w dolinie węzeł ciemności. Jawił się jej jak przerwa w omywającym Zonamę strumieniu Ŝycia. Kiedy wysłała w tamtą stronę wici myśli, Ŝeby go sobie wyobrazić, ujrzała potęŜny mroczny wir, podobny do cyklonu w atmosferze gazowego giganta. śyciowe prądy planety opływały go z daleka, wygięte albo odkształcone, ale jeŜeli cokolwiek zapuszczało się zbyt blisko, bywało wsysane i pochłaniane. Wszystko wskazywało, Ŝe Senshi prowadzi ich właśnie ku temu jądru ciemności. Saba wyczuwała jak przez mgłę, Ŝe coś ją woła, jakby szeptało bezpośrednio do jej umysłu, wiedziała jednak, Ŝe to nie ciemność ją przyzywa... ciemność jedynie pobudzała mrok kryjący się w jej sercu i głowie, wzmacniała wątpliwości, obniŜała samoocenę, starała się podkreślić poczucie winy, jakie wciąŜ jeszcze odczuwała z powodu utraty ojczyzny... Nie! - powiedziała sobie stanowczo, usuwając z umysłu wszystkie mroczne emocje. Nie zamierzała dopuścić, Ŝeby tamta ciemność zagnieździła się w jej głowie. Ciemność nie była prawdziwa, a ona musiała pozostać skupiona! Na szczęście, w odpowiedzi na jej zdecydowanie mroczna pokusa trochę osłabła i Barabelka mogła śmiało podąŜyć za Senshim w głąb doliny.

Wszystko było gotowe. Załoga dostarczonego przez wojskowych Imperium wahadłowca przyjęła na pokład wypatroszony wrak yorika-stronhy, odpowiednika okrętu wartowniczego o nazwie „Hrosha-Gul", co oznaczało „Cena Bólu". Kiedy Jaina przejęła nad nim kontrolę, natychmiast przemianowała go na „Kolaboranta". Tahiri stała pośrodku szczątków czegoś, co musiało być kiedyś mostkiem, i zastanawiała się, co wróŜy nowa nazwa dla jej przyszłości. W jej umyśle nie działo się nic złego, ale młoda Jedi obserwowała czujnie, czy nie pojawią się jakiekolwiek oznaki zakłóceń jej osobowości. Wprawdzie część, która była kiedyś Riiną, miała sporo zastrzeŜeń do planu zaatakowania Yuuzhan Vongów, ale bez oporów pogdziła się z zaproponowanym przez Jainę planem. Część, która była kiedyś... Słowa brzmiały dziwacznie w jej głowie, jakby nie miały znaczenia. Tahiri miała obecnie jeden umysł, nie dwa. Rodziły się w nim jej myśli, a okres, kiedy w jej ciele zmagały się Yuuzhanka i młoda Jedi, naleŜał do przeszłości, jak zły sen... jak coraz bardziej odległy koszmar. Wiedza, jaką obie dzieliły, nie napływała w słowach niczym z odrębnych umysłów. Tahiri czuła się, jakby rozmawiała z własnym sumieniem, z częścią siebie. Czuła się... jak powinna. Wyrządzili mi to Yuuzhan Vongowie, powiedziała sobie. Bez względu na to, czy byłam Tahiri, czy Riiną, pogwałcili mój umysł i zostawili mnie, Ŝebym cierpiała. A potem zabrali mi Anakina. JuŜ choćby za to powinnam z nimi walczyć. I zrobię to.

Spotkanie Po Latach

188 Wcześniej odnalazła dogorywające szczątki chóru yillipów, przyrządziła prymitywny pokarm i przywróciła im przynajmniej część ochoty do Ŝycia. Nie wiedziała, czy dobrze się spiszą, ale powinny przekazać wizerunek jej twarzy, a moŜe nawet jakiś odebrać. Zdolność przekazywania obrazów zaleŜała od tego, jak powaŜnym uszkodzeniom uległ koralowy kadłub okrętu straŜniczego, bo odpowiednik anteny dostrojonej do subtelnych wibracji systemu łączności Yuuzhan Vongów miał postać grubych włókien wijących się spiralnie po powierzchni kadłuba. W pewnej chwili Tahiri głęboko odetchnęła i pobudziła chór yillipów. Czuła na sobie spojrzenia swoich towarzyszy, którzy zachowywali milczenie i pozostawali poza zasięgiem spojrzeń yuuzhańskich zwierząt. Uświadamiała sobie, Ŝe w obecnej chwili wszystko zaleŜy od jej talentu aktorskiego. Villipy wywróciły się na drugą stronę, a dwa pozostałe przy Ŝyciu nadajniki zadrŜały i zaczęły zdradzać ochotę do współpracy. - Ja, Riina z domeny Kwaad, pragnę ukorzyć się przed obliczem komandora B'shitha Vorrika - odezwała się głośno i wyraźnie młoda Jedi w języku Yuuzhan Vongów. Stworzenia zafalowały jak morskie wodorosty. Przez pole widzenia chóru villipów przemknęły dziwaczne wzory. Były zwodnicze, nie przyjmowały określonego kształtu. Tahiri domyśliła się, Ŝe ktoś nawykły do rozkazywania usiłuje jej coś powiedzieć, ale oprócz zakłóceń słyszała tylko chrapliwie wypowiadane samogłoski. Spróbowała od nowa. - Tu Riina z domeny Kwaad - powtórzyła. - Przebywam na pokładzie dzielnych szczątków „Hrosha-Gula". Korzę swoją bezwartościową osobowość w nadziei uzyskania posłuchania. Moja słuŜba ku chwale Yun-Yuuzhana nie dobiegła jeszcze końca. W odpowiedzi usłyszała kilka innych chrapliwie wymawianych dźwięków, ale w końcu przez zakłócenia przedarł się surowy, gardłowy głos: - Komandor nie zamierza tracić czasu na rozmowę z przedstawicielami domen, które go zawiodły. - Domena Kwaad nikogo nie zawiodła - odparła pokornie Tahiri. - Nazywam się Riina i jestem ukształtowaną do okazywania posłuszeństwa wojowniczką. Wysłuchajcie mnie, jeŜeli chcecie, Ŝebym wydała w wasze ręce wrogów. - Twoje słowa to kłamstwa i czcze przechwałki. - Moje jedyne kłamstwa to te, jakie opowiadam wspólnym wrogom - odparła młoda Jedi. - To właśnie ich pragnę skazać na śmierć. Zapadła krótka cisza, trwała jednak na tyle długo, Ŝeby Tahiri mogła potraktować ją jako zniewagę. Dopiero po jakimś czasie usłyszała burkliwy głos innego Yuuzhanina: - Mów, słabeuszko! - Czy mam zaszczyt rozmawiać z komandorem Vorrikiem? - Nie jesteś godna, Ŝeby mieszkać w tym samym wszechświecie, co on.

189

Sean Williams, Shane Dix

- Przynoszę wiadomości o ruchach nieprzyjaciół - mówiła dalej Tahiri. - Udało mi się wkraść w ich łaski i pozyskać zaufanie. Zamierzam ich zdradzić ku większej chwale komandora Vorrika. - A kimŜe jesteś, Ŝeby obiecywać coś takiego? - Nazywam się Riina i pochodzę z domeny Kwaad - powiedziała jeszcze raz Tahiri. - Jestem tą, która została ukształtowana. Zapadła kolejna cisza. - Słyszałem juŜ tę herezję - oznajmił w końcu ten sam Yuuzhanin, co poprzednio. - Jesteś bluźnierstwem Jeedai. - Jestem dumą Yun-Harli - sprzeciwiła się Tahiri. - Mistrzowie przemian stworzyli mnie, Ŝebym była posłuszna. Korzę się teraz w nadziei, Ŝe pozwolisz mi wypełniać uświęcone obowiązki, abym mogła powrócić na łono potęŜnych Yuuzhan Vongów. Zapadła kolejna cisza, tym razem na dłuŜej. Tahiri podejrzewała, Ŝe treść rozmowy z nią jest przekazywana komuś innemu, stojącemu na wyŜszym szczeblu w hierarchii dowodzenia Yuuzhan Vongów. Miała rację. W końcu przemówił jeszcze inny Yuuzhanin. - Twoje twierdzenia to obelga dla moich uszu - powiedział. - Masz tyle czasu, ile potrzeba na wykrwawienie heretyka, aby przekonać mnie, Ŝe nie powinienem odbierać twojego bezwartościowego Ŝycia! I tak to się ciągnęło. Procedura była Ŝmudna, ale nieunikniona. KaŜdy dowódca Yuuzhan Vongów korzystał z usług wielu podwładnych, Ŝeby się upewnić, czy to, co ktoś mówi, zasługuje na jego uwagę. Podwładni wiedzieli, Ŝe błąd w ocenie przydatności przekazywanej informacji oznacza surową karę. Z kaŜdym kolejnym przekonanym wojskowym Tahiri nabierała coraz większej pewności, Ŝe juŜ niedługo porozmawia z samym Vorrikiem. Była pewna, Ŝe przekona go równie łatwo jak pozostałych. W końcu z dogorywającego chóru villipów wydobył się najbardziej chrapliwy, gardłowy i paskudnie brzmiący głos ze wszystkich, jakie dotąd słyszała. To musiał być dowódca yuuzhańskiej floty. Jego zniewagi dorównywały tym, które juŜ słyszała, ale ton był nieskończenie bardziej pogardliwy. - Twój wizerunek to obraza dla moich oczu - powiedział Vorrik, powoli i precyzyjnie wypowiadając sylaby, z których kaŜda ociekała jadem nienawiści. - Samo twoje istnienie to hańba dla właściwego porządku rzeczy we wszechświecie. Przy pierwszej nadarzającej się okazji złoŜysz siebie w ofierze Yun-Yammce, Ŝebyśmy mogli się upewnić, czy nikt inny nie będzie usiłował zrobić tego, na co pozwolili sobie heretycy z domeny Kwaad. Tahiri spuściła skromnie głowę. Spodziewała się podobnej reakcji. - Lordzie komandorze, jestem ci posłuszna - zaczęła. - JeŜeli sobie Ŝyczysz, Uśmierciciel moŜe mnie zabrać z twoich rąk. Kiedy zapewnię ci zwycięstwo nad niewiernymi, nie będę miała innego powodu do pozostawania przy Ŝyciu. Jej słowa chyba go zadowoliły i uśmierzyły przynajmniej część jego gniewu. - Więc mów, jak moŜna osiągnąć to... zwycięstwo - zadrwił Vorrik.

Spotkanie Po Latach

190 - Przekonałam Jeedai, Ŝe mogą mi zaufać, i zapewniłam ich, Ŝe pomogę im wydostać się na powierzchnię Esfandii - wyznała Tahiri. - W zamian za ich zaufanie i twoją pomoc w zapewnieniu niewiernym bezpiecznego odlotu nie tylko zdradzę ich przy pierwszej okazji, ale takŜe ujawnię ci kryjówkę stacji przekaźnikowej, której poszukujesz. - Skąd mam wiedzieć, czy mogę ci zaufać? - zapytał Vorrik. - Mówisz wprawdzie jak Yuuzhanka, ale wyglądasz jak niewierna! - Więc widzisz mnie tak wyraźnie, o wielki komandorze? - Wizerunek jest kiepskiej jakości, ale wystarczająco wyraźny, Ŝeby na twój widok ogarniało mnie obrzydzenie - burknął Yuuzhanin. - Powinno tak być, wielki dowódco - zgodziła się z nim Tahiri. - Gdybym nie miała zostać złoŜona w ofierze, błagałabym mistrzów przemian, Ŝeby dali mi ciało bardziej odpowiednie do słuŜby dla Yun-Yammki. - Skupiła się i głęboko odetchnęła. Ale skoro nie mogę na to nic poradzić, chciałabym ci udowodnić, Ŝe jestem bezgranicznie oddana naszym bogom. Pozostaję wierną sługą Yun-Harli. Dopóki przebywam pośród niewiernych, dopóty Zawoalowana Bogini chroni mnie i kryje przed nimi moją prawdziwą twarz. Ale ta twarz istnieje, chociaŜ jest ukryta pod plugawym obliczem, na jakie spoglądasz w tej chwili. Zamierzam poprosić ją o znak mojej lojalności wobec ciebie. Błagam Zwodzicielkę, aby dała mi ostatnią szansę zmycia z siebie hańby splugawienia. Tahiri odchyliła głowę do tyłu. Skupiła w sobie energię Mocy i wystała ją poprzez czoło, które wciąŜ jeszcze szpeciły stare blizny. Zadała je mistrzyni przemian, Mezhan Kwaad, kiedy implantowała jej osobowość Riiny, a Tahiri postanowiła zachować te blizny na pamiątkę straszliwych męczarni, jakie wówczas przeŜywała. Od tamtej pory stały się dla niej symbolem wszystkiego, co wycierpiała, począwszy od utraty osobowości na Yavinie Cztery, a skończywszy na śmierci Anakina. W obecnej chwili miały odegrać o wiele waŜniejszą rolę. Blizny zapłonęły, a rozerwane siłą jej woli głębokie rany się otworzyły. Skóra na czole rozdzieliła się i cofnęła, a po skroniach i twarzy zaczęły ściekać struŜki krwi. Tahiri dokładała starań, Ŝeby na jej twarzy malowała się tylko radość, a nie ból, który eliminowała dzięki Mocy. Wiedziała, Ŝe chór villipów pokaŜe Vorrikowi grę wszystkich mięśni na jej twarzy. Gdyby komandor zobaczył choćby cień ludzkiego uczucia, od razu by się domyślił, Ŝe usiłuje go okłamać. W końcu Vorrik zdecydował się przerwać panującą ciszę. - Dość! - warknął. - Dostaniesz szansę, o którą prosiłaś. Tahiri uniosła głowę. Krople krwi wciąŜ jeszcze spływały z jej brody na piersi, ale młoda Jedi nie zwracała na to uwagi. - Nie jestem tego godna, o wielki komandorze - powiedziała. - ChociaŜ wyglądasz jak plugastwo, Yun-Harla darzy cię dzisiaj łaskami - odparł Vorrik. - To mi wystarczy. Opanowany przez ciebie yorik-stronha będzie mógł przelecieć przez warstwy atmosfery i wylądować na powierzchni Esfandii. JeŜeli jednak będzie mu towarzyszył jakikolwiek inny okręt, zostanie zniszczony.

191

Sean Williams, Shane Dix

- Tak jest, o wielki - odparła Tahiri. - Dopilnuję, Ŝeby wszystko wyglądało jak niekontrolowany lot, który zakończy się spłonięciem wraku w warstwach atmosfery. Imperialni niewierni nie zwrócą na niego uwagi, podobnie jak ignorują kaŜdy inny wrak czy skalną bryłę. Proszę tylko, Ŝebyś i ty zechciał go zignorować. - Tak się stanie - oznajmił Vorrik. - Zaczekamy na twój sygnał. Nie zawiedź mnie, Riino z domeny Kwaad, bo to oznaczałoby początek twojej męki. Tahiri się skłoniła. - Nie zawiodę cię, o wielki komandorze - obiecała. Wyprostowała się i pogłaskała kontrolny guzek chóru yillipów. Stworzenia w kształcie piłki przenicowały się z cichym westchnieniem, jakby wiedziały, Ŝe okres ich uŜyteczności dobiegi końca i mogą spokojnie zginąć. Kiedy Tahiri upewniła się, Ŝe chór villipów przestał przekazywać jej wizerunek, takŜe się odpręŜyła. - Hu-carjen tok! - krzyknęła, czując ból w nieco wcześniej rozszarpanych ranach. Jaina wybiegła z kryjówki, Ŝeby ją pocieszyć. - Nie musiałaś tego robić - powiedziała. - Dobrze się czujesz? Tahiri kiwnęła głową, ale nie zamierzała dyskutować, czy jej poświęcenie było konieczne, czy nie. Nie miała wielkiego wyboru. Nie była juŜ małą Tahiri, ale kimś zupełnie innym... a ta inna osoba zawsze robi to, co powinna. Jag patrzył na nią z takim wyrazem twarzy, jakby widział ją pierwszy raz w Ŝyciu... prawie jakby zamierzał zmienić swoją opinię o niej. - Zaczniemy wchodzić w górne warstwy atmosfery za pięć minut - poinformowała Jaina, przykładając opatrunek z synciała do ran na czole przyjaciółki. - Masz godzinę, którą moŜesz spędzić w leczniczym transie. Nie proszę, Ŝebyś to zrobiła, ale ci to rozkazuję, rozumiesz? Muszą mieć do pomocy tyle osób, ile to moŜliwe. Tahiri pokiwała głową. Była yuuzhańską wojowniczką i rycerzem Jedi, a obie połowy jej nowej osobowości wiedziały, Ŝe powinna wykonywać sensowne rozkazy. Pozwoliła, Ŝeby Jaina spryskała jej czoło uśmierzającą ból pianką, a potem zaniosła rozkładaną pryczę do wnęki na rufie wraku, połoŜyła się i zamknęła oczy. Kiedy Droma i Han opuścili pokład „Sokoła Millenium", pokiereszowany frachtowiec opustoszał. Leia nie miała nic do roboty oprócz czekania, aŜ jej plan zostanie wcielony w Ŝycie. Od chwili wyruszenia wyprawy do przekaźnika systemu łączności upłynęły dwie godziny. KsięŜniczka przyglądała się wówczas, jak jej mąŜ wkłada skafander i sprawdza urządzenia kontrolne rakietowego skutera. - Na pewno nie chcesz lecieć z nami? - zapytał, spoglądając na nią przez przezroczystą szybę hełmu elastycznego skafandra. Później uśmiechnął się z przymusem i dodał: - To moŜe być bardzo romantyczne, kiedy tylko we dwoje odłączymy się od pozostałych, Ŝeby porozglądać się po okolicy... Leia się roześmiała. - Po okolicy zasnutej oparami metanu i wodoru? - zapytała. - Raczej pozwolę, Ŝeby taka okazja przeszła mi koło nosa, ale dzięki za propozycję. Skafandry zaprojektowano w taki sposób, Ŝeby chroniły ciało przed dojmującym chłodem atmosfery Esfandii, jak równieŜ zapewniały odpowiednią mieszaninę gazów

Spotkanie Po Latach

192 umoŜliwiających istotom róŜnych ras oddychanie. Były elastyczne i łatwo przystosowywały się do kształtów ciała, dzięki czemu w wyprawie mogły brać udział takŜe istoty niebędące ludźmi. Oprócz Hana uczestniczyli w niej jeszcze jeden męŜczyzna, technik łącznościowiec, a takŜe osobisty ochroniarz pani komandor Ashpidar, Noghri Eniknar... po to, Ŝeby - jak twierdził Han - moŜna go było mieć cały czas na oku. Do grupy przyłączyli się takŜe krzepki klatooiniański funkcjonariusz słuŜby bezpieczeństwa i Droma, który wepchnął ogon do nogawki skafandra. - A poza tym - ciągnęła księŜniczka, obserwując przygotowania do wyprawy ktoś musi zostać na pokładzie „Sokoła", Ŝeby nie dopuścić do sabotaŜu. Han nie potrafił znaleźć błędu w jej rozumowaniu. Bardzo chciałby, aby Ŝona mu towarzyszyła, ale rozsądek podpowiadał mu, Ŝe ktoś powinien czuwać na pokładzie frachtowca. Leia pocałowała przezroczystą szybę jego hełmu i Ŝyczyła mu powodzenia. Kiedy przygotowania dobiegły końca, z tunelu wylęgarni wyleciało pięcioro pilotów rakietowych skuterów. Wszyscy mieli zachowywać absolutną ciszę w eterze. Najsłabszy sygnał mógł zdradzić kryjówkę bazy przeszukującym powierzchnię Yuuzhan Vongom. Uczestnicy wyprawy liczyli na to, Ŝe nikt ich nie zauwaŜy, jeŜeli będą zachowywali ciszę i lecieli jak najniŜej nad powierzchnią gruntu... o ile nie będą mieli pecha i nie natkną się na jedną z yuuzhańskich ekip, której udało się wylądować na powierzchni. Po ich odlocie pani komandor Ashpidar zaprosiła Leię do swojego gabinetu. Zaproponowała coś do jedzenia i picia, a księŜniczka zgodziła się z wdzięcznością. Rozmawiały mniej więcej pół godziny o wszystkim oprócz aktualnej sytuacji w przestworzach i Leia nabrała podejrzeń, Ŝe wraŜliwa na wyczuwanie nastrojów Gotalka usiłuje rozproszyć jej obawy. Ashpidar opowiadała jej o Ŝyciu na Antarze Cztery, gdzie poznała wędrownego tłumacza. Zamierzała się z nim związać na resztę Ŝycia, ale jej partner zginął w katastrofie górniczej. PogrąŜona w smutku Ashpidar opuściła dom rodzinny, Ŝeby zająć się badaniami galaktyki. Od tamtej pory upłynęło dwadzieścia standardowych lat, ale podobno nigdy nie Ŝałowała swojej decyzji. - Proszę mi opowiedzieć coś więcej o Zimnych - poprosiła Leia, uŜywając wymienionego przez panią komandor określenia miejscowych form inteligentnego Ŝycia, o wiele łatwiejszego do wymówienia niŜ Brrbrlpp. - Kiedy i dzięki komu nauczyli się mówić w języku trójkowym? - To zasługa poprzedniego komendanta bazy - odparta Ashpidar. - Dokonał tej sztuki, jeszcze zanim zastąpiłam go na tym stanowisku. Nie przesyłano wówczas aŜ tylu informacji, dzięki czemu baza mogła liczyć odpowiednio mniej członków personelu. Komandor Si był wygnanym Granem i czuł się bardzo samotny. W czasie wolnym od słuŜby zajmował się badaniami Zimnych i w końcu zdołał rozszyfrować ich rozmowy. ZauwaŜył coś, na co nikt przedtem nie zwrócił uwagi: Ŝe mimo braku fizycznych dowodów w rodzaju narzędzi istoty są inteligentne i cywilizowane. Na dowód swojej tezy nauczył je mówić w języku trójkowym, który jest o wiele łatwiejszy do zrozumienia niŜ ich poprzednia mowa. Zimni porozumiewają się teraz z nami

Sean Williams, Shane Dix 193 wyłącznie w tym języku. Informują nas o swoich ruchach, Ŝebyśmy zawsze wiedzieli, gdzie przebywają. Leia pokiwała z namysłem głową. - Dzięki temu unikacie wypadków w rodzaju takich, jakie my spowodowaliśmy stwierdziła. - Właśnie. - Często porozumiewają się z wami? Ashpidar ułoŜyła rysy twarzy w wyraz najbardziej jak dotąd podobny do uśmiechu, ale ton jej głosu pozostał beznamiętny. - Zimni uwielbiają rozmawiać - zaczęła. - Ich głosy pokonują ogromne odległości. Czasami na całej powierzchni planety słychać gwar ich rozmów. - AŜ tylu ich jest? - zdziwiła się księŜniczka. - Nie są liczni i nigdy nie byli - odparła Gotalka. - Oceniamy ich liczbę na kilka tysięcy. - To rzeczywiście niewiele. - Nie, ale Esfandia nie zalicza się do planet, które mogą podtrzymywać Ŝycie licznych i urozmaiconych ekosystemów - oznajmiła Ashpidar. - W miarę spadku temperatury jądra kurczą się dostępne ekologiczne nisze, w których moŜe przetrwać jakiekolwiek Ŝycie. Brak pływów i pór roku oznacza, Ŝe praktycznie całą powierzchnię planety zamieszkują takie same istoty. Esfandia znajduje się teraz w stanie równowagi. Gdybym miała z czymkolwiek ich porównać, Zimni są podobni do rankorów. Stojąc na samym końcu łańcucha pokarmowego, Ŝywią się wszystkim, co wpadnie im do ust. Uprawiają ciągnące się wiele kilometrów ogromne ogrody i hodują stada latających owadów, które wymieniają na śladowe ilości minerałów, jakie udaje się innym odzyskać z atmosfery. Ich ekosystem jest skomplikowany i ulega powolnym zmianom, ale w tej chwili dobrze im słuŜy. - A teraz Yuuzhan Vongowie wkroczyli i brutalnie go zakłócili - stwierdziła księŜniczka. Ashpidar kiwnęła wielką rogatą głową. - Eksplozje, grawitacyjne zakłócenia i turbulencje gazów za rufami gwiezdnych statków wywierają ogromny wpływ na ich biosferę - przyznała. - Właśnie dlatego projekt bazy oparto na konstrukcji opancerzonego transportowca typu AT-AT. MoŜliwe, Ŝe w miarę upływu czasu wzrost dostarczonej systemowi energii pobudzi rozwój w pewnych miejscach, ale na krótką metę spowoduje zniszczenia na niewyobraŜalną skalę. Zaproponowałam, Ŝeby do czasu zakończenia działań zbrojnych Zimni schronili się w wylęgarniach, ale to istoty bardzo ciekawskie. Wielu młodszych osobników bez wahania zaryzykuje Ŝycie w zamian za jakąkolwiek podnietę. Znacznie później, kiedy Leia wróciła na pokład „Sokoła", zaczęła się zastanawiać właśnie nad tymi słowami. Doszła do wniosku, Ŝe niektóre prawdy zachowują słuszność chyba w całym wszechświecie. Jej dzieci takŜe nie róŜniły się od potomków Zimnych... ani od niej, kiedy była w ich wieku. Zadawała sobie pytanie, co takiego kryje się w młodości, co kaŜe młodym osobnikom zdobywać Ŝyciowe doświadczenie i

Spotkanie Po Latach

194 kształtować osobowość w tak ryzykowny sposób. Jaki sens miało określanie własnej toŜsamości, jeŜeli przy tej okazji moŜna było stracić Ŝycie? - Chyba się starzeję, Threepio - odezwała się w końcu do protokolarnego androida. - Jak wszyscy, księŜniczko - odparł ze smutkiem C-3PO. Dotarli na dno doliny w ponurej i napiętej atmosferze. Jacen rozglądał się niespokojnie. Wyczuwał wrogość, ale nie potrafił określić jej źródła. Ze szczelin w skałach wyrastały podobne do węŜy pędy winorośli i powrozy korzeni, które niemal całkowicie kryły widoczną przed nimi rozpadlinę o stromych zboczach. Wysoko nad ich głowami gęstwina liści tworzyła zielone sklepienie, z którego nieustannie sączyły się krople deszczu. Młody Solo czuł się jak w ogromnej podziemnej komnacie. Cel podróŜy znajdował się niedaleko. Środkiem dna doliny płynęła spieniona i rwąca, chociaŜ wąska rzeka. W pewnym miejscu, gdzie jej bieg przegradzał niczym naturalna tama wielki głaz, utworzyła się niewielka sadzawka, na której brzegach rósł gąszcz bora. Ich korzenie przedarły się przez kamienne dno i zbocza doliny, a pnie, owinięte jedne wokół drugich, tworzyły gęstą i złowieszczą plątaninę. W wyglądzie drzew Jacen wyczuwał element zaciętej walki, jakby bora zakrzepły podczas próby pochłonięcia się nawzajem. Poruszające się dziwacznie gałęzie i konary ocierały się o pnie i kołysały niczym macki poszukującego łupu Sarlacca. - To właśnie tam zdąŜamy? - zapytał idącej przed nim Ferroanki. - Tak - odparła kobieta równie zwięźle jak na kaŜde poprzednie pytanie. - MoŜesz powiedzieć mi, dlaczego? - Wkrótce się tego dowiesz - ucięła Ferroanka. Za nimi kroczył karapod niosący Danni. Jacen wyczuwał, Ŝe w umyśle zwierzęcia fermentuje dziwne podniecenie, jakby znało to miejsce. Nie potrafił wyciągnąć z tego Ŝadnych wniosków. Karapod miał skórę równie grubą jak banth, ale bogatą w minerały, które od czasu do czasu lśniły nawet w kiepskim świetle. Kiedy dotarli do pierwszych bora, Senshi dał znak, Ŝe ich wędrówka dobiegła końca. Dosiadający karapodów Ferroanie szybko ześliznęli się z grzbietów zwierząt i zdjęli nosze z Danni i Jabithą. - Dalej pójdziemy pieszo - oznajmił sędziwy Ferroanin. - Chwileczkę. - Jacen przecisnął się między porywaczami i stanął przed przywódcą. - Nie podoba mi się to miejsce. Senshi wzruszył ramionami. - Nic mnie to nie obchodzi - burknął oschle. - Sami chcieliście z nami iść, a właśnie tu jest kres naszej wędrówki. MoŜesz iść dalej albo zostać. Wybór naleŜy do ciebie. - Istnieje jeszcze trzecie wyjście - syknęła złowieszczo Saba. Jacen połoŜył dłoń na jej ramieniu, Ŝeby nie dopuścić do jakiegoś aktu przemocy. Wyczuwał, Ŝe mięśnie pod łuskami Barabelki drŜą niczym struny napięte do ostateczności.

195

Sean Williams, Shane Dix

- Pójdziemy z wami - powiedział. - JeŜeli jednak zrobicie coś, co mogłoby narazić... - To co? - uciął ostro Ferroanin. - Co wtedy zrobicie, Jedi? Cały czas słyszę od was tylko czcze pogróŜki. Spełnijcie je albo zejdźcie mi z drogi! Nie mówiąc więcej ani słowa, porywacze zapuścili się w gąszcz splątanych bora. Posłuszeństwo podwładnych Senshiego denerwowało Jacena w równym stopniu, jak cel podróŜy. Zachowywali się, jakby starzec ich zahipnotyzował. Idąc brzegiem błotnistej sadzawki, dotarli w końcu do naturalnej tamy. Wznosiła się na wysokość dziesięciu metrów niczym pionowa ściana i blokowała główny nurt spienionej rzeki. Po drugiej stronie tamy tryskało kilka wodospadów. Rozbryzgując się na dnie doliny, dawały początek rwącym strumykom, które niŜej łączyły się znów w rzekę. To właśnie tam rósł największy gąszcz bora. Ich pnie, stapiając się i splatając, tworzyły w pewnym miejscu mroczną jamę o kamiennym dnie. Z jej obrzeŜy wyrastały poskręcane zwęglone macki, podobne do zakrzepłych kłębów dymu. Schodząc coraz niŜej, Jacen rozglądał się nerwowo na boki. Oboje Jedi, stąpając ostroŜnie z korzenia na korzeń, zapuszczali się coraz dalej w głąb doliny, ale starali się trzymać z tyłu grupy. W otaczającym ich powietrzu unosiła się woń wilgotnego węgla drzewnego, jakby od wielu lat rozpalano w tym miejscu i gaszono ogniska. Porywacze stanęli dopiero na samym skraju mrocznej jamy. Senshi rozkazał podwładnym, Ŝeby połoŜyli nosze z panią Magister i Danni obok siebie na nierównym, kamienistym gruncie. - Ona jest coraz bardziej zaniepokojona - mruknęła Saba do Jacena, omiatając spojrzeniem posępne miejsce. - śyciowe energie są tu... poplątane. Grozi nam niebezpieczeństwo. Młody Solo nie zamierzał się z nią sprzeczać. On takŜe to wyczuwał. Postanowił podzielić się swoim niepokojem z przywódcą zbuntowanych Ferroan. - Co to za miejsce, Senshi? - zapytał. - Dlaczego nas tu przyprowadziłeś? - Bora mają skomplikowany cykl Ŝycia - odparł starzec. - Pod wszystkimi względami to wspaniałe stworzenia. Ich nasiona są podobne bardziej do zwierząt niŜ roślin. Bora ściągają błyskawice, Ŝeby podsycić zachodzące głęboko w ich pniach skomplikowane procesy organiczne. Ich korzenie, łącząc się i splatając, tworzą komunikacyjną sieć, która obejmuje całą powierzchnię planety. Bora i my mieszkamy na niej obok siebie i szanujemy nawzajem swoje róŜnice. Nagle grunt lekko zadrŜał pod ich stopami. - Jak w przypadku wszystkich systemów organicznych, mogą się pojawiać rany, choroby, a nawet zrakowacenia - ciągnął Senshi. - To właśnie jedno z takich miejsc, gdzie naturalny ciąg Ŝycia Sekot uległ upośledzeniu i wypaczeniu. To złośliwe bora, podobnie jak mogą istnieć złośliwi ludzie. Na ogół bora są bezpieczne i nieszkodliwe... chyba Ŝe ktoś zakłóci spokój ich terenów nasiennych. Naturalnie, takiemu śmiałkowi grozi powaŜne niebezpieczeństwo. Jacen czuł się zmuszony zapytać, chociaŜ jakaś cząstka jego umysłu znała odpowiedź: - Gdzie znajdują się te tereny nasienne?

Spotkanie Po Latach

196 Nagle otoczyła go promieniująca od pni bora atmosfera wrogości. Senshi się uśmiechnął. - Stoimy na nich - powiedział. W końcu Saba nie wytrzymała. Szarpnięciem oderwała od pasa rękojeść świetlnego miecza i kciukiem zapaliła energetyczną klingę. Wszyscy stojący na obrzeŜach jamy Ferroanie odwrócili się w jej stronę. Na ich twarzach malowała się jaskrawoczerwona poświata ostrza jej broni. Postępek Saby wprawił złośliwe bora w jeszcze większe podniecenie. Barabelka poczuła, Ŝe przez pazury jej stóp i poduszeczki palców przenika ledwo wyczuwalne drŜenie. Macki bora, kołysząc się nad ich głowami, zaczęły trzeszczeć niczym płonące bierwiona. - Sabo, zaczekaj! - wykrzyknął Jacen. - Nie moŜemy tu zostać - odparła Barabelka, nie odrywając spojrzenia od Senshiego. - To niebezpieczne, a Danni wymaga jak najszybszej opieki medycznej! Ona mówi ci, Ŝebyś nas stąd zabrał. Natychmiast! Napięła mięśnie, Ŝeby przydać słowom większej wagi. - Nie - odparł Senshi. Nie wyglądał na zaniepokojonego jej postawą ani słowami. - Uspokój się, Sabo - odezwał się Jacen. Podszedł do niej i gestem dał znak, Ŝeby opuściła klingę broni. W końcu Saba spojrzała na niego, ale na jej twarzy malowała się dezorientacja. CzyŜby naprawdę nie dostrzegał groŜącego im niebezpieczeństwa? Czy nie wyczuwał dzięki Mocy, Ŝe w tym miejscu kryje się coś złego? - Proszę - nie dawał za wygraną młody Solo. - Zaufaj mi. Mimo zastrzeŜeń Saba postanowiła usłuchać jego prośby. Wyłączyła klingę i opuściła broń. Młody Solo pokiwał głową z aprobatą i odwrócił się do Senshiego. - Zanim komuś stanie się krzywda, zechciej wyjaśnić nam, o co chodzi powiedział. - Co masz nadzieję uzyskać, sprowadzając nas w to miejsce? - To zaleŜy od tego, jak zareagujecie - odparł Ferroanin. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Ŝachnął się coraz bardziej sfrustrowany Jacen. - Nie rozumiem. - Wkrótce zrozumiesz. - Wielkie jest Potencjum - zaczęli nagle mruczeć otaczający ich porywacze. Wielkie jest Ŝycie Sekot. Saba poczuła, Ŝe otacza ich połączona energia wszystkich bora. Pnie dygotały i napręŜały się, jakby chciały dosięgnąć nieba. Barabelka wyczuwała, Ŝe w powietrzu gromadzi się z kaŜdą chwilą coraz większy potencjał. Domyślała się, Ŝe niedługo wydarzy się coś zaskakującego. - Wszyscy słuŜą i zgadzają się, Ŝeby im słuŜono - mamrotali zbuntowani Ferroanie. - Wszyscy przyłączają się do Potencjum! W pewnej chwili Jabitha jęknęła. Zanim Saba zdąŜyła zareagować, Senshi uklęknął obok Ferroanki, jedną dłonią chwycił ją za gardło, a drugą przycisnął do skroni wylot organicznego miotacza błyskawic. - Jeden ruch i ją zabiję - ostrzegł zaskoczonych Jedi.

197

Sean Williams, Shane Dix

Saba zamarła i nie zdecydowała się przycisnąć kciukiem włącznika klingi miecza. - Nie spodziewałam się tego - odezwała się pani Magister. Zamrugała i powiodła spojrzeniem po twarzach otaczających ją osób. - Właśnie o to chodziło - syknął Senshi. Wstał, chwycił końce noszy i pociągnął je bliŜej krawędzi jamy. - I co teraz, Jedi? - zadrwił, spoglądając na Jacena. - Co teraz uczynicie? - Za chwilę się przekonamy - szepnęła Mara, kiedy Darak wróciła do osady. Luke miał nadzieję, Ŝe Ferroanka przynosi wyniki analizy grawitacyjnej anomalii, którą wykryto na trzecim księŜycu Mobusa. Kobieta szeptała jakiś czas do swojego partnera w języku, którego Mistrz Jedi nie rozumiał. Potem oboje odwrócili się do niego. - Nasze sensory nie wykrywają anomalii - oznajmił Ferroanin. - Co takiego? - Ŝachnęła się Mistrzyni Jedi. - Chcecie powiedzieć, Ŝe nie wykryliście absolutnie niczego? Rowel kiwnął głową. - Wasi towarzysze musieli się pomylić w odczytywaniu wskazań sensorów stwierdził stanowczo. - A moŜe staraliście się nas zwieść - dodała Darak. - A moŜe to wy się mylicie? - odcięła się gniewnie Mara. - Badamy ten system od wielu dziesięcioleci - oznajmił Ferroanin, cofając się dwa kroki. - Znamy na wylot wszystkie jego księŜyce. Nie mogliśmy się pomylić. - A moŜe was okłamano? - odezwał się pojednawczo Luke, starając się załagodzić narastające napięcie. - Powiedzcie mi, skąd macie swoje informacje? - Naturalnie od Sekot... dzięki sieci informacyjnej bora - odparł Rowel tonem sugerującym, Ŝe Luke musi być głupcem, skoro o to pyta. - Wszystko na powierzchni Zonamy zaczyna się i kończy na Sekot. Mistrz Jedi pokiwał ze zrozumieniem głową i uniósł do ust ręczny komunikator. - Pani komandor Yage, proszę wysłać eskadrę myśliwców typu TIE, Ŝeby piloci zbadali tę anomalię - rozkazał. - Eskadra czeka w pogotowiu, proszę pana - odparła natychmiast Yage, która niewątpliwie zwróciła uwagę na bardziej oficjalną nutę w głosie Mistrza Jedi. - Złamią szyk za dziesięć sekund. - Co takiego? - zapytała wyraźnie wstrząśnięta Darak, podchodząc do Mistrza Skywalkera. Luke zignorował ją i ponownie zbliŜył usta do mikrofonu komunikatora. - Dobra robota, pani komandor - powiedział. - MoŜe pani wyrazić zgodę na uŜycie niszczycielskiej siły, gdyby miało się to okazać konieczne. - Nie moŜecie tego zrobić! - zaprotestowała gorączkowo Ferroanka. - Nie macie naszej zgody na wykonywanie manewrów w naszym systemie... a co dopiero na podejmowanie agresywnych kroków! - JeŜeli nie jesteście gotowi zrobić tego, co konieczne - odparł spokojnie Luke zrobimy to za was.

Spotkanie Po Latach

198 - To niedopuszczalne! - wykrzyknął Rowel. - Odwołajcie natychmiast te myśliwce, bo w przeciwnym razie... Mara wstała od stołu i ujęła się pod boki. - Bo co? - zapytała. - Nie zastraszycie mnie - oznajmił Ferroanin, chociaŜ lekkie drŜenie głosu zadawało kłam jego słowom. - Nie uda się wam takŜe zastraszyć Sekot! Nie zapominajcie, Ŝe jesteście tu wyłącznie dzięki jej dobrej woli. JeŜeli zawiedziecie jej zaufanie, spotka was taki sam los jak Przybyszów z Dali. - Chcielibyście tego, co? - burknęła Mara. - MoŜe właśnie dlatego nas okłamaliście... Ŝeby nas sprowokować do rzucenia wyzwania Ciemnej Stronie waszej drogocennej planety! - To absurdalne! - wybuchnął Rowel. - Dlaczego mielibyśmy zadawać sobie tyle trudu... - Ty mi to powiedz - ucięła Mistrzyni Jedi. Obeszła stół i stanęła przed Ferroaninem. MęŜczyzna otworzył szerzej oczy i cofnął się jeszcze dalej. - Wielkie jest Potencjum - szepnął pospiesznie, jakby wypowiadał słowa czarodziejskiego zaklęcia. - Wielkie jest Ŝycie Sekot! Luke szturchnął Ŝonę myślowym palcem Mocy. Mara odpręŜyła się i usiadła. - Nie przybyliśmy tu, Ŝeby wam grozić - wytłumaczyła Ferroaninowi. - Chcemy tylko wam pomóc, nic więcej. Rowel parsknął. - Nie potrzebujemy innej pomocy oprócz tej, jaką moŜe zapewnić nam Sekot powiedział. - Doprawdy? - zadrwił Luke. - A jeŜeli pilot jednego z koralowych skoczków Przybyszów z Dali przeŜył walkę, którą oglądaliśmy w przestworzach? Jak sądzisz, co się stanie, jeŜeli się wymknie z waszego bezpiecznego bąbla i złoŜy zwierzchnikom raport o wszystkim, co tu widział? Ani się obejrzycie, a będziecie mieli na karku flotę dziesięciokrotnie liczniejszą i potęŜniejszą niŜ ta, z którą udało się wam uporać. Czy Sekot obroni was takŜe przed nią? - Bez problemu - odparła Darak. - A z następną, jeszcze liczniejszą, która pojawi się tu po niej? - Naturalnie! - A z jeszcze potęŜniejszą, która przyleci po dwóch poprzednich? - nie dawał za wygraną Mistrz Jedi. Tym razem Ferroanka się zawahała. Stało się jasne, Ŝe nie brała pod uwagę moŜliwości powtarzających się ataków. Zanim ktokolwiek zdołał się odezwać, ponownie rozległ się pisk komunikatora Mistrza Skywalkera. Luke wyciągnął urządzenie. - Słucham? - zapytał. - Piloci myśliwców zbliŜają się do księŜyca - zameldowała Yage. - Przesyłam rejestrowane na bieŜąco obrazy bezpośrednio na pokład „Cienia Jade". Tekli będzie wam przekazywała, co widzi.

199

Sean Williams, Shane Dix

Zapadła dwusekundowa cisza, zanim z komunikatora wydobył się głos ChadraFanki. - Postaram się jak najlepiej opisywać wszystko, co się dzieje - oznajmiła Tekli. Widzę, Ŝe do źródła grawitacyjnych fal zbliŜają się trzy myśliwce typu TIE. - Nalegam, Ŝebyście wydali pilotom rozkaz powrotu - odezwał się Rowel. Mara spojrzała na niego tak groźnie, Ŝe Ferroanin umilkł i wyraźnie wzburzony wybiegł z chaty. - Źródło się nie przemieszcza - ciągnęła Chadra-Fanka. - Impulsy są regularne i napływają chyba z drugiej strony M-Trójki. - Czy juŜ wcześniej obserwowaliśmy taką prawidłowość? - zapytał Luke. - Czy to mogą być sygnały wytwarzane przez dovin basale? - Nie, to coś, czego jeszcze nigdy nie obserwowaliśmy - odparła uzdrowicielka Jedi. - To moŜe być sygnał namiarowy albo jakiegoś rodzaju dalekosięŜna fala nośna. Urwała i kilka sekund milczała. - Piloci myśliwców typu TIE dokonują teraz wstępnych oględzin księŜyca. Jest bardzo stary, a na powierzchni wprost roi się od kraterów. Są głębokie i zimne... doskonale nadają się na kryjówki. Chyba widzę ślady kilku niedawnych przelotów nisko nad powierzchnią. - Od czasu do czasu wydobywamy stamtąd rudę selenium - odezwała się Darak, kiedy Mara skierowała na nią pytające spojrzenie. - Kiedy ostatnio? - zainteresowała się Mistrzyni Jedi. - Dosyć dawno, ale... - Znaleźli źródło - przerwała Tekli. - To głęboka rozpadlina po przeciwnej stronie tarczy księŜyca. Prawdę mówiąc, bardzo głęboka. Jeden pilot zapuszcza się w głąb, by ją zbadać. - Powiedz im, Ŝeby uwaŜali - polecił Luke. - Podejmują wszelkie niezbędne środki ostroŜności - uspokoiła go pani komandor Yage. - Postępują zgodnie ze standardowymi imperialnymi procedurami, stosowanymi na wypadek takich poszukiwań. Jeden pilot bada podejrzane miejsce, a dwaj pozostali go ubezpieczają. JeŜeli cokolwiek wykryją, natychmiast przerwą poszukiwania i złoŜą raport. W zaleŜności od rodzaju uzyskanych danych... Yage nagle umilkła. Luke napiął mięśnie, bo dzięki Mocy ogarnęło go przeczucie czegoś złego. - Pani komandor Yage? - zapytał. - Tekli? Meldujcie, co się dzieje! - NatęŜenie sygnałów raptownie wzrosło - odezwała się po kilkusekundowej ciszy Chadra-Fanka. - W tamtej rozpadlinie ukrywa się coś dziwnego. To zareagowało, kiedy pilot myśliwca typu TIE zapuścił się w głąb jamy, by ją zbadać. W tej chwili wszyscy trzej zataczają łuk i przygotowują się do kolejnego podejścia. Grawitacyjne fale objęły cały obszar i pojawiły się sejsmiczne drgania... Umilkła w pół zdania. Tym razem cisza trwała tylko dwie sekundy, ale dla Mistrza Jedi ciągnęła się o wiele dłuŜej. - Coś stamtąd wyleciało! - krzyknęła w końcu Tekli. - Wykurzyli to z rozpadliny! Wygląda jak koralowy skoczek! Jego pilot usiłuje śmignąć w przestworza! Luke zbliŜył usta do mikrofonu komunikatora.

Spotkanie Po Latach

200 - Pilot tego myśliwca nie moŜe opuścić systemu! - rozkazał. - Pani komandor Yage, musi pani uŜyć wszystkich dostępnych sił i środków, Ŝeby go przechwycić. Za wszelką cenę naleŜy uniemoŜliwić mu ucieczkę. - Tam nie ma Ŝadnego koralowego skoczka - burknęła gniewnie Darak, zanim pospiesznie wybiegła z chaty. - To tylko podstęp, Ŝebyście mogli zmobilizować siły do walki z nami! - JeŜeli nadal nam nie wierzysz, sprawdź swoje sensory! - zawołała w ślad za nią Mara. - Na pewno teŜ to zarejestrowały. - Z hangarów „MęŜobójcy" wystartowali piloci wszystkich pozostałych myśliwców typu TIE, a sam okręt opuścił orbitę - zameldowała Tekli. - Pilot koralowego skoczka nadal stara się wymknąć z systemu. Wykorzystuje grawitację Mobusa, Ŝeby zyskać większą prędkość i zmylić pościg. Piloci trzech pierwszych myśliwców typu TIE starają się jak najwierniej powtarzać kaŜdy jego manewr. - Sądzi pani, Ŝe im umknie? - zaniepokoił się Mistrz Jedi. Zapadła krótka cisza. - Na to wygląda - przyznała w końcu Chadra-Fanka. Luke usłyszał, Ŝe zdenerwowana Mara zgrzytnęła zębami. - Gdybyśmy dysponowali „Cieniem Jade", dogonilibyśmy go bez trudu mruknęła. Darak wróciła z Rowelem i niewielką grupą ferroańskich straŜników. - Nasze sensory niczego nie rejestrują - oznajmił Ferroanin. - System jest pusty. Oszukaliście nas i zawiedliście nasze zaufanie... Wiedzieliśmy, Ŝe tak się stanie! - Schwytać ich! - Darak wskazała gości i straŜnicy ruszyli w stronę Luke'a, Mary i pani doktor Hegerty. Mistrzyni Jedi w mgnieniu oka zerwała się na nogi i zapaliła klingę świetlnego miecza. Luke przyłączył się do niej, a jego jaskrawozielone ostrze osłaniało takŜe panią doktor, która stanęła za jego plecami. StraŜnicy się zawahali i zapadła krótka cisza. Zdezorientowany Luke zaczął się zastanawiać, jak mogło do tego dojść, Ŝe poszukiwania Zonamy Sekot kończą się konfrontacją z jej mieszkańcami. Wyglądało na to, Ŝe cokolwiek zamierzała osiągnąć Vergere, wysyłając ich tu, miało spalić na panewce. - W taki sposób niczego nie zyskamy - odezwała się w końcu Hegerty. - Musi istnieć logiczne wyjaśnienie tego, co się dzieje. - Wymień chociaŜ jedno, które nie jest rezultatem waszej dwulicowości prychnęła Darak. - Bioekrany - zaproponowała siwowłosa badaczka. - Jakiś wynalazek Yuuzhan Vongów, który moŜe zakłócać działanie waszych sensorów ale nie naszych. MoŜliwe, Ŝe bez waszej wiedzy szpiegowali was od wielu dziesięcioleci... dopóki tu nie przylecieliśmy i nie wykurzyliśmy ich z tamtej rozpadliny. - JeŜeli w naszym systemie zagnieździli się jacyś intruzi, Sekot potrafi się z nimi rozprawić - stwierdziła Darak. - Nie potrzebujemy waszej pomocy. - JeŜeli my nie potrafimy schwytać pilota tego skoczka, jak moŜesz przypuszczać, Ŝe wam się to uda? - zapytała Mara.

201

Sean Williams, Shane Dix

- Pod względem potęgi Sekot wielokrotnie was przewyŜsza - odcięła się Ferroanka. - Dysponuje mocą, o jakiej się wam nie śniło. Gdyby zechciała, mogłaby zdusić Ŝycie pojedynczej komórki na przeciwległym krańcu tego systemu. - Urwała i spochmurniała. - Mogłaby nawet unicestwić waszego „MęŜobójcę", nie mając do dyspozycji niczego oprócz myśli. Luke wyczuł, Ŝe po usłyszeniu tej groźby stojąca obok niego Ŝona napięła mięśnie. Nawet jeŜeli Darak przesadzała, sama myśl o śmierci pani komandor Yage i członków jej załogi przyprawiała go o mdłości. - JeŜeli naprawdę twierdzicie, Ŝe coś w tym systemie umyka naszym zmysłom ciągnęła Ferroanka - na wszelki wypadek Sekot moŜe zniszczyć wszystko i wszystkich w tamtym sektorze. Mara spojrzała na męŜa. - To załatwiłoby problem raz na zawsze - powiedziała. - Powinniśmy powiedzieć Yage, Ŝeby wezwała do powrotu pilotów tamtych myśliwców typu TIE, i pozwolić, Ŝeby Sekot rozprawiła się z pilotem tamtego koralowego skoczka. - Nie powiedziałam, Ŝe to zrobi - zastrzegła się Darak. - Sekot kieruje się własnym rozumem. Podejmowanie takich decyzji to nie wasza ani moja sprawa. Czekając na decyzję męŜa, Mara nie odrywała spojrzenia od jego twarzy, ale Mistrz Jedi pogrąŜył się w zadumie. Musiał się zastanowić, jakim cudem Sekot moŜe działać na tak wielkie odległości i to na tyle szybko, Ŝeby zdąŜyć powstrzymać pilota uciekającego skoczka. Konwencjonalne systemy uzbrojenia nie miały tak ogromnego zasięgu, a Moc była bezuŜyteczna w walce przeciwko Yuuzhan Vongom. A nawet gdyby się na coś przydawała... Przypomniał sobie, co usłyszał nieco wcześniej od Rowela: „Wielkie jest Potencjum, wielkie jest Ŝycie Sekot". Potencjum było niezwykłym punktem widzenia Mocy, z którym Luke niezupełnie się utoŜsamiał. Wyznawcy tej doktryny nie uznawali istnienia Ciemnej Strony. Jabitha dawała do zrozumienia, Ŝe pobudki są waŜniejsze niŜ sposoby osiągania celów. Innymi słowy, uciekała się do tego samego argumentu, jakim niektórzy szermowali we wczesnym okresie wojny przeciwko Yuuzhan Vongom. Cele uświęcają środki. Ciemna Strona jednak zawsze deprawowała i wcześniej czy później obróciłaby władające nią osoby przeciwko tym, których starały się bronić. Anakin zabił siłą umysłu, przypomniał sobie. Do tamtej pory nie mieliśmy pojęcia, Ŝe coś takiego jest w ogóle moŜliwe... - Nie moŜemy pozwolić, Ŝeby to Sekot zajęła się rozwiązaniem tego problemu odezwał się w końcu. - Co takiego? - zapytały równocześnie Mara i Darak. - Powstrzymaj ją - nalegał Mistrz Jedi, patrząc na Ferroankę. - Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz, ale Sekot nie moŜe zniszczyć tamtego myśliwca! W oczach Darak na nowo pojawiło się podejrzenie. - Mówisz tak, bo pewnie kłamałeś od samego początku - stwierdziła. - Czy przyznajesz teraz, Ŝe nie ma i nigdy nic było Ŝadnego koralowego skoczka?

Spotkanie Po Latach

202 Luke nie miał czasu, Ŝeby wszystko wyjaśniać upartym Ferroanom. Zamknął oczy i zaczął szukać natchnienia i siły, Ŝeby postąpić tak, jak nakazywał mu instynkt. Wyciągnął komunikator i pospiesznie nawiązał łączność z „MęŜobójcą". - Pani komandor, proszę natychmiast wezwać do powrotu wszystkich pilotów myśliwców typu TIE - rozkazał. - Proszę takŜe powrócić na poprzednią orbitę. Pod Ŝadnym pozorem nie wolno nam prowokować Sekot. Zapadła krótka cisza. - Zrozumiałam - odezwała się w końcu Yage, ale w jej głosie brzmiało niezdecydowanie. - Myśliwce typu TIE zawracają - potwierdziła kilka sekund później Tekli. - Pilot koralowego skoczka ma wolną drogę na skraj systemu. Mara wpatrywała się w męŜa, jakby postradał zmysły. - Luke'u, jeŜeli ten Yuuzhanin nam umknie... - zaczęła. - Wiem, Maro - przerwał jej Mistrz Jedi. - Zaufaj mi. Lepiej, Ŝeby pilot koralowego skoczka uciekł i zdradził Yuuzhan Vongom kryjówkę Sekot, pomyślał, niŜ gdyby planeta miała przejść na Ciemną Stronę. Nie mógł dopuścić, Ŝeby Ŝyjąca planeta, symbol oporu przeciwko yuuzhańskiej okupacji galaktyki, zaczęła szerzyć terror i zniszczenie. Wystarczyłby jeden krok w niewłaściwym kierunku, Ŝeby Zonama Sekot wkroczyła na ścieŜkę prowadzącą w sposób nieunikniony w objęcia Ciemnej Strony, a tym krokiem mogło być coś równie błahego jak zniszczenie myśliwca Yuuzhan Vongów... - Koralowy skoczek! - wykrzyknęła Tekli, niespodziewanie przerywając tok jego myśli. - Dzieje się z nim coś dziwnego!

Sean Williams, Shane Dix

203

Spotkanie Po Latach

204

IV OBJAWIENIE

Ngaaluh odnalazła Noma Amora i Kunrę wiele poziomów pod swoją ostatnią kwaterą. Zanim dotarła do nowej osobistej komnaty Proroka, była dwukrotnie zatrzymywana przez straŜników, którzy pozwalali jej przejść dopiero po uzyskaniu zgody swojego władcy. Czując coraz większy niepokój, kapłanka postanowiła mieć się na baczności. - Bądź pozdrowiony, Mistrzu. - Głęboko się skłoniła i zdawkowym kiwnięciem głowy powitała Kunrę. - Przybyłam, najszybciej jak mogłam. Co to za zagroŜenie, o którym wspominałeś? - ZagroŜenie na razie minęło - uspokoił ją Nom Anor. - Wezwałem cię tylko po to, Ŝeby cię poinformować. - Niespiesznie, rzeczowym tonem wyjaśnił najbliŜszej współpracowniczce i najlepszemu szpiegowi, jakiego miał na dworze Shimrry, co wydarzyło się poprzedniej nocy. Kiedy Ngaaluh dowiedziała się o zdradzie Shoonmiego, otworzyła szeroko oczy. Mimo wielu lat doskonalenia umiejętności maskowania uczuć nie potrafiła zupełnie ukryć wstrząsu, jaki przeŜyła po słowach Proroka. - To niemoŜliwe - odezwała się, kiedy trochę przyszła do siebie. Pokręciła głową, jakby nie chciała się z tym pogodzić. - Nie do wiary, Ŝe Shoon-mi powaŜył się na coś takiego! Nom Anor opuścił podniesiony kołnierz i pokazał na szyi ledwo zabliźnioną ranę, którą zdrajca zadał mu w nocy. - A jednak to prawda - powiedział spokojnie, jakby z trudem ukrywał trawiącą go wściekłość i kiełkujące mroczne podejrzenia. - Ten głupiec ośmielił się podnieść ręką na mnie i przypłacił to Ŝyciem. Jestem tylko ciekaw, czy to koniec tej historii. - Pytałem tu i tam - odezwał się Kunra z ponurą miną. - Nie tylko Shoon-mi okazywał niezadowolenie. Pośród wiernych narasta przekonanie, Ŝe nie działamy wystarczająco zdecydowanie ani szybko. - Zastanawia mnie takŜe zuchwałość Shoon-miego - ciągnął Nom Anor. Mógłbym przysiąc, Ŝe nie miał dość rozumu, aby osobiście zaplanować i zorganizować taki atak. Muszą się za tym kryć inne osoby.

205

Sean Williams, Shane Dix

Ngaaluh spojrzała na Kunrę, ale zaraz przeniosła spojrzenie znów na Proroka. Na jej twarzy malowały się dezorientacja i niedowierzanie. - Kogo masz na myśli, Mistrzu? - zapytała. - W tej chwili moŜemy tylko snuć domysły, a twoje są równie dobre jak moje odparł były egzekutor. - Bądź jednak pewna, Ŝe znajdziemy ich i wyeliminujemy. - Są tacy, którzy ci zazdroszczą - przyznał Kunra. - Obiły mi się o uszy nazwiska co najmniej dwóch nowicjuszy, Idrisha i V'ela, którzy sięgnęliby po władzę, gdyby doszli do przekonania, Ŝe ewentualne niepowodzenie ujdzie im na sucho. - To... - zaczęła Ngaaluh i urwała, jakby nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów. - To niepojęte i karygodne, Ŝe przeciwko tobie obrócił się ktoś, kogo obdarzyłeś tak wielkim zaufaniem - dokończyła. - Udało mu się właśnie dlatego, Ŝe miałem do niego tak duŜe zaufanie - odparł Nom Anor. UwaŜnie obserwował, jak kapłanka zareaguje na te słowa, i doszedł do przekonania, Ŝe jej przeraŜenie jest szczere, chociaŜ zagadkowe. - Dlaczego cię to dziwi? Jesteś mistrzynią sztuki zwodzenia i wiesz, Ŝe kaŜdy ma w swojej naturze skłonność do zdrady... jeŜeli nie Shimrry, to mnie, a moŜe nawet nas obu. - Ale... - zaczęła kapłanka i przełknęła ślinę. - Zabicie ciebie przekreśliłoby wszystko, co staramy się osiągnąć. Jeedai by tego nie pochwalili. Jej słowa zabrzmiały jak wyznanie prawdziwej fanatyczki, dla której sprawa powinna być równie czysta i waŜna jak jej ideały. W przeciwieństwie do Ngaaluh Nom Anor, trzeźwo myślący realista, traktował herezję zupełnie inaczej... jako środek do zdobycia władzy. Wiedział, Ŝe nic nie mogłoby powstrzymać niektórych heretyków przed próbą wykorzystania jej dokładnie w tym samym celu. - Nie wszyscy są równie oddani sprawie jak ty, droga Ngaaluh - powiedział. - Nie wszyscy potrafią tak jasno myśleć. - MoŜe tej napaści dopuścił się ktoś spoza naszego ruchu - zastanowiła się kapłanka. Zacisnęła wargi w wąską gniewną linię. - MoŜe to sprawka Shimrry. - Rzeczywiście, kiedyś NajwyŜszy Lord próbował przeniknąć do naszej organizacji - stwierdził Kunra - ale nie dotarł na tyle głęboko, Ŝeby bez naszej wiedzy przeciągnąć Shoon-miego na swoją stronę. - A poza tym, nie ma dość cierpliwości, Ŝeby zrealizować podobny plan - dodał Nom Anor. - Namówiłby raczej Shoon-miego, Ŝeby zdradził wojownikom naszą kryjówkę, a potem zmiaŜdŜyłby nas za jednym zamachem. - Pokręcił stanowczo głową. - Gdyby krył się za tym Shimrra, w tej chwili gnilibyśmy w jamie yargh'unów w towarzystwie wielu innych heretyków. - Mimo to, jeŜeli inni dowiedzą się o tej napaści, moŜemy oświadczyć, Ŝe to jego sprawka - zaproponowała kapłanka i wyraźnie się oŜywiła. - To zabrzmi bardziej wiarygodnie niŜ wersja, Ŝe przeciwko tobie obrócił się jeden z najbliŜszych współpracowników. - Nikt o niczym się nie dowie - burknął ponuro Kunra. - Zrobiłem wszystko, Ŝeby wiadomość się nie rozeszła. - A poza tym, taka historia nie przyniosłaby nam wielkiej korzyści - stwierdził Nom Anor. - Nasi zwolennicy wpadliby w gniew i zapałali chęcią zemsty. ZaŜądaliby,

Spotkanie Po Latach

206 byśmy zaatakowali Shimrrę i udowodnili mu, Ŝe nas nie zastraszy. Nie moŜemy sobie na to pozwolić. Gdybyśmy rzucili wyzwanie NajwyŜszemu Lordowi, zanim będziemy gotowi, oznaczałoby to dla nas wyrok śmierci. - Gdybyśmy jednak przyspieszyli przygotowania... - zaczęła kapłanka. - Nie damy rady, Ngaaluh - uciął oschle Nom Anor. - Nasza sprawa jest skomplikowana, a ryzyko bardzo duŜe. Drobne akty terroru to coś innego niŜ otwarta walka. W przypadku wykrycia sprawców moŜemy pozwolić sobie na utratę członków jednej czy nawet kilku komórek heretyków, ale rzucać wszystko na szalę kiepsko przygotowanej konfrontacji z Shimrrą? - Pokręcił głową. - Nie osiągnęlibyśmy niczego, a przy okazji stracilibyśmy Ŝycie. Kapłanka pokiwała z namysłem głową, ale wyglądała na rozczarowaną. Co takiego mają w sobie fanatycy? - zastanawiał się Nom Anor. Dlaczego zawsze chcą ryzykować Ŝycie w sprawach skazanych z góry na niepowodzenie? To był jedyny przypadek, w którym Jeedai dawali zły przykład. Po bezsensownej śmierci Gannera i Anakina z kaŜdym dniem takie postępowanie cieszyło się pośród heretyków większym uznaniem. Nom Anor mógłby jednak przysiąc, Ŝe nie jego. Nie zamierzał ginąć w jakimś niechlujnym tłumie, dąŜąc do celu, który nie miał nawet cienia szansy powodzenia. Ngaaluh chyba uznała, Ŝe jest w błędzie, bo spuściła głowę. - Naturalnie, masz rację, Mistrzu - powiedziała. - Oczywiście, Ŝe mam - zapewnił ją Nom Anor, starając się nadać głosowi bardziej władcze brzmienie. - Toczymy walkę na wielu frontach. KaŜdego dnia przyłącza się do nas coraz więcej zwolenników. Shimrra wie o nas i o naszych zamiarach i wcześniej czy później musi się pogodzić z tym, co nieuniknione. To tylko kwestia czasu, nic więcej. - Tak, Mistrzu. - Ngaaluh uniosła głowę i były egzekutor zobaczył w jej oczach, Ŝe uznała słuszność jego rozumowania. - Nie moŜe nas lekcewaŜyć w nieskończoność. - Więc musimy postępować zgodnie z naszymi planami - ciągnął Nom Anor. Będziemy głosili nasze przesłanie jeszcze śmielej i przyspieszymy jego szerzenie, eliminując przeciwników. Mam nadzieję, Ŝe kampania przeciwko Zarebowi takŜe postępuje zgodnie z planem? - Ci, którzy mają świadczyć przeciwko niemu, pomyślnie przeniknęli do jego otoczenia - odparła kapłanka. - Kiedy nadejdzie odpowiednia chwila, zostaną schwytani i poddani przesłuchaniu. - Właśnie teraz nadeszła odpowiednia chwila - stwierdził były egzekutor. Zawsze była dobra pora, Ŝeby doprowadzić do upadku kolejnego rywala. - Jutro podejmiesz odpowiednie kroki. - Martwi mnie to - odezwał się Kunra. - Skazując tylu nowicjuszy na śmierć, marnujemy cenne środki. Nom Anor kiwnął głową. To był najpowaŜniejszy argument przemawiający przeciwko jego planowi zemsty, ale zawczasu obmyślił przekonującą odpowiedź. - Znajdziemy wielu następnych - powiedział. - Jedyne, na czym nam w tej chwili nie zbywa, Kunro, to gorliwi kandydaci.

207

Sean Williams, Shane Dix

- Mogą przestać być tacy gorliwi, jeŜeli naszym celem pozostaną skromni intendenci i egzekutorzy, a nie Shimrra. - Nie tacy znów skromni - sprzeciwił się Nom Anor, piorunując go spojrzeniem. Po wielu miesiącach wyrzeczeń i krycia się pod maską Proroka z rozrzewnieniem wspominał dni, kiedy sam piastował godność egzekutora. - Niektórym wiernym trudno jednak dostrzec znaczenie takich aktów dla ogólnego planu - nie dawał za wygraną były wojownik. - Dzięki nim mają wprawdzie okazję wykazania się odwagą, ale ile czasu muszą jeszcze czekać, zanim odzyskają wolność? ZmruŜył oczy, jakby raziło go zbyt jaskrawe światło. - Powtarzam tylko to, co słyszą z ust malkontentów - zastrzegł pospiesznie. - To nie moja opinia. - Naturalnie, bo tak jak ja, nie zamierzasz popełniać samobójstwa. - Nom Anor wypuścił powietrze z płuc z cichym świstem. - Rozprawimy się z malkontentami, kiedy zdecydują się wystąpić przeciwko nam, Kunro. JeŜeli zechcą, pozwolimy im zaatakować Shimrrę, ale nie będą mogli liczyć ani na moje poparcie, ani na środki. - A jeŜeli któremuś to się uda? - zaniepokoiła się Ngaaluh z błyskiem w oku. Nom Anor doszedł do wniosku, Ŝe najwyŜszy czas przerwać tę rozmowę. Wiedział, Ŝe przedwczesne wyeliminowanie Shimrry miałoby dla heretyków katastrofalne konsekwencje. Zapanowałby chaos, który by trwał, dopóki po władzę NajwyŜszego Lorda nie sięgnąłby ktoś inny... a nie wiadomo, czy nie trudniej byłoby znaleźć łaskę w oczach wojennego mistrza Nasa Choki czy arcyprefekta Drathula, bo obaj byli zagadkowymi postaciami? Nom Anor wolał, Ŝeby Shimrra utrzymał się jak najdłuŜej na tronie. Gdyby stracił władzę, wojna w niewiernymi mogłaby zakończyć się poraŜką, a były egzekutor wątpił, Ŝeby Mara Jade Skywalker albo Galaktyczny Sojusz okazali mu łaskę, gdyby się dowiedzieli, kto naprawdę stoi za herezją Jeedai... Odwrócił się do kapłanki. - Widziałaś się dziś z posłańcem - zaczął. - Domyślam się, Ŝe przekazał ci najświeŜsze wiadomości z dworu Shimrry. - To prawda - przyznała Ngaaluh, w pierwszej chwili zaskoczona nieoczekiwaną zmianą tematu rozmowy. - Moi słudzy regularnie informują mnie o wszystkim, co się tam dzieje. Muszę co jakiś czas otrzymywać najświeŜsze wieści. KaŜdy błąd mógłby mieć fatalne skutki. Nom Anor dobrze o tym wiedział. - Czy wydarzyło się coś, co moŜe mieć dla nas jakieś znaczenie? - zapytał. - Czy wymyślony przez arcykapłana Jakana plan wykorzystania spinerayów uzyskał aprobatę? - Jak się spodziewałam, został odrzucony - odparła Ngaaluh. Po krótkiej przerwie dodała: - Mój sługa poinformował mnie jednak o czymś, co nie daje mi spokoju, chociaŜ niekoniecznie musi mieć związek z nami. Zapewne przypominasz sobie, Ŝe wspominałam ci o wyprawie do Nieznanych Rejonów galaktyki? - I o tym dowódcy, któremu się wydawało, Ŝe odnalazł Zonamę Sekot? - domyślił się były egzekutor. - O ile dobrze pamiętam, po złoŜeniu raportu zniknął.

Spotkanie Po Latach

208 - Tak - oznajmiła Ngaaluh. - Poznałam dalszy ciąg tej historii. Wygląda na to, Ŝe komandor Ekh'm Val nie tylko odnalazł Ŝyjącą planetę. Podobno wrócił z kawałkiem jej gruntu. - Naprawdę? - zapytał były egzekutor, starając się udawać zainteresowanie. - Czy juŜ odnaleziono tego komandora? - Nie, Mistrzu. - A co się stało z tym kawałkiem Zonamy Sekot? - TakŜe zniknął. Nom Anor parsknął. - No, no, kto by pomyślał? - mruknął. Przeniósł spojrzenie na Kunrę. - Co o tym sądzisz? - zapytał. - Jeszcze jeden chełpliwy dowódca, który nie ma niczego na poparcie swojego oświadczenia? - Istnieją dowody potwierdzające tę historię - odezwała się pospiesznie Ngaaluh, zanim były wojownik zdąŜył odpowiedzieć. - Mniej więcej w tym samym okresie, kiedy komandor Val miał wygłosić to oświadczenie, został skonfiskowany jakiś yoriktrema. Nieco wcześniej na orbicie wokół Yuuzhan'tara pojawił się okręt o nazwie „Szlachetne Poświęcenie". Zniszczono go pod zarzutem transportowania szpiegów niewiernych na pokładzie. Dane z lądowiska dowodzą jednak, Ŝe skonfiskowany yoriktrema odłączył się właśnie od „Szlachetnego Poświęcenia". - Nie rozumiem, co to za tajemnica - odezwał się sceptycznym tonem Nom Anor. - Dlaczego dowódca tego okrętu nie mógł być rzeczywiście w tym miejscu, o którym mówił? - Wojenny mistrz Nas Choka nie ma zwyczaju ukrywania podobnych rewelacji wyjaśniła Ngaaluh. - Zameldowałby o tym i wykorzystał fakt, Ŝe jego wojownicy go przechwycili, aby zasłuŜyć na pochwałę w oczach Shimrry. Na pewno nie utrzymywałby tego w tajemnicy. - Jesteś pewna, Ŝe to ukrywa? - nie dawał za wygraną były egzekutor. - A moŜe po prostu twoi informatorzy zataili przed tobą, Ŝe tej sprawie nadano właściwy bieg, bo pragnęli, aby się wydawała bardziej sensacyjna? Ngaaluh pokręciła głową. - Sprawdziłam to - stwierdziła. - Nigdzie nie wykryłam Ŝadnej wzmianki o komandorze Valu... w Ŝadnym oficjalnym dokumencie. - Więc wygląda na to, Ŝe w ogóle nie istnieje - odparł z ulgą Nom Anor. - Znalazłam jednak samego komandora. Były egzekutor nie ukrywał zaskoczenia. - O ile dobrze pamiętam, wspominałaś, Ŝe zniknął - powiedział. - Nie dla tych, którzy umieją szukać - odparta kapłanka. Nom Anor uświadomił sobie, Ŝe jest coraz bardziej zaintrygowany. - Więc gdzie jest? - zapytał. - Czy udało ci się z nim porozmawiać? - Niestety, nie - przyznała Yuuzhanka. - Komandor Val nie mógłby mi nic powiedzieć, bo nie Ŝyje. Mój sługa znalazł jego ciało w jamie yargh'unów. Pozbawiono je wszystkich cech szczególnych mogących ułatwić identyfikacją i wrzucono do jamy z

Sean Williams, Shane Dix 209 ciałami innych nieszczęśników, których Shimrra postanowił upokorzyć hańbiącą śmiercią. W pierwszej chwili Nom Anor pomyślał, Ŝe to go przekonuje. Coś się wydarzyło, po czym ktoś postanowił, Ŝe z jakiegoś złowieszczego powodu, prawdopodobnie związanego z samym Shimrrą, komandor Val musi na zawsze umilknąć... Chwile, później powrócił mu jednak dawny sceptycyzm. - Skąd moŜesz mieć pewność, Ŝe to był on? - zapytał. - Sama powiedziałaś, Ŝe ciało pozbawiono wszelkich znaków szczególnych! - Chwila jego śmierci zbiegła się w czasie z rzekomym zniknięciem komandora Vala - odparła kapłanka. - A poza tym, ilu sprawnych fizycznie wojowników wrzuca się do jam yargh'unów? Ten wątpliwy zaszczyt jest zastrzeŜony tylko dla osób z najniŜszych kast, wyrzuconych poza nawias yuuzhańskiego społeczeństwa Zhańbionych, skazywanych za najohydniejsze zbrodnie w rodzaju herezji. - Zdrada nie stoi o wiele wyŜej w ich hierarchii - nie dawał za wygraną były egzekutor. - Gdyby Val współpracował z niewiernymi albo pozwolił się skorumpować, mógłby go czekać podobny los jak heretyków. Twój sługa mógł się pomylić... albo dodać swoją interpretację do tej historii. - To moŜliwe - zgodziła się kapłanka. - Obawiam się, Ŝe dałaś się nabrać, Ngaaluh - stwierdził Nom Anor. - Powinnaś być mądrzejsza i sprytniejsza. - Nie będę się z tobą sprzeczała, Mistrzu. - Kapłanka się skłoniła. - Mówię tylko to, co mi przekazano. - Jestem ci za to wdzięczny. To ciekawa historia - odparł cierpko były egzekutor. Spojrzał na Kunrę, który wyglądał na niestosownie zafascynowanego tą rozmową. Krytycyzm zhańbionego wojownika zniknął albo Kunra nie potrafił odróŜnić prawdopodobnego kłamstwa od niewiarygodnej prawdy. W końcu były egzekutor znów przeniósł spojrzenie na kapłankę. - Przyjrzyj się temu dokładniej, kiedy wrócisz na dwór Shimrry - polecił. - Zawsze jestem zadowolony, kiedy się okazuje, Ŝe mam rację. A jeŜeli jej nie mam... no cóŜ, moŜe coś z twojej historii wykorzystamy do naszych celów. - Tak, Mistrzu - odpowiedziała Ngaaluh. - Wrócę za dwa dni, Ŝeby przedstawić dowody przeciwko prefektowi Zarebowi. - Doskonale. - Nom Anor poczuł uniesienie na myśl o pognębieniu kolejnego, juŜ trzeciego z rzędu, dawnego rywala. - Ten plan działa po prostu doskonale. JeŜeli chodzi o mnie, podąŜamy idealnym kursem, a jeśli ktoś się ze mną nie zgadza, moŜe dołączyć do komandora Vala w jamie yargh'unów. - Z pomocą Ngaaluh da się to szybko załatwić - przyznał Kunra. - PomoŜe to uśmierzyć narzekania w szeregach heretyków. - Jak mój pan sobie Ŝyczy. - Kapłanka skłoniła się znowu i poprosiła o pozwolenie wyjścia z komnaty. Była zmęczona i musiała mieć czas na przygotowanie się do wydarzeń kilku następnych dni.

Spotkanie Po Latach

210 Nom Anor udzielił zgody i wyjaśnił, Ŝe jego niepokój z powodu zdrady Shoonmiego naleŜy do przeszłości. Czego miałby się obawiać, skoro wszystko toczyło się po jego myśli? Uspokojona Ngaaluh Ŝyczyła mu dobrego wypoczynku i opuściła jego komnatę. Kiedy wyszła, Nom Anor odwrócił się do Kunry. - Co o tym sądzisz? - zapytał. - Wierzę jej - odparł były wojownik. - To nie jej zaleŜy na twoim tronie. Nom Anor poczuł, Ŝe spada mu z serca cięŜki kamień, ale się nie odpręŜył. - Ngaaluh jest mistrzynią kłamców, zdrajców i oszustów - przypomniał. - Nie zorientujesz się, Ŝe coś knuje, jeśli tylko będziesz na nią patrzył. Jej opowieść o tajemniczym komandorze Valu mogła być tylko próbą odwrócenia mojej uwagi. Kunra wzruszył ramionami. - To moŜliwe - przyznał. - Nie jestem równie zręczny jak ty w odróŜnianiu kłamstwa od prawdy. Nom Anor zmruŜył oczy. CzyŜby usłyszał sarkazm w głosie Kunry? Pomyślał, Ŝe moŜe w intrygę wplątani są oboje najbliŜsi współpracownicy Proroka, którzy starają się go pozbawić władzy. A kiedy pierwsza próba obalenia go spaliła na panewce, umówili się, Ŝe będą udawali niewiniątka. Wszystko wskazywało jednak, Ŝe Ngaaluh naprawdę pragnie rzucić wyzwanie NajwyŜszemu Lordowi... i rzeczywiście rozmawiała dzień wcześniej z tajemniczym posłańcem. - Oddaje nam nieocenione usługi - powiedział, dochodząc do takiego samego wniosku w przypadku Kunry. - I dopóki będzie nam wiernie słuŜyła, mogę Ŝyć ze swoimi wątpliwościami, ale muszę powziąć konieczne środki ostroŜności. Odtąd będzie potrzeba czegoś więcej niŜ tylko coufee w ciemności, Ŝeby mnie zabić. - To oczywiste - mruknął Kunra. Nom Anor zlekcewaŜył samozadowolenie w jego głosie, podobnie jak przedtem zignorował sarkazm. - A nasze przesłanie będzie się szerzyło - powiedział. - Kiedy mam udzielić audiencji pierwszemu zborowi? - Kiedy będziesz miał na to ochotę - odparł były wojownik. - Dlaczego nie od razu? - zapytał Nom Anor. - Powiedz... - Zawahał się, ale szybko zdecydował, kogo wyznaczyć na następcę Shoon-miego. - Powiedz Chreevowi, Ŝe od tej pory zostaje przełoŜonym nowicjuszy. Z samego rana ma się zająć organizowaniem takich audiencji. Nie widzę sensu, Ŝeby je przerywać i dawać wiernym powody do niepokoju. Kunra się uśmiechnął. - Zgadzam się z tobą - powiedział. - To nie jest odpowiednia pora, Ŝeby tracić zapał. Dość tego, pomyślał były egzekutor. Ocaliłeś mi Ŝycie, ale to jeszcze automatycznie nie czyni z ciebie osoby zaufanej.

211

Sean Williams, Shane Dix

Wskazał drzwi, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język i powstrzymał z wypowiedzeniem surowej nagany. Pomyślał, Ŝe jeszcze nadejdzie pora dania nauczki swojemu niedawnemu obrońcy. - MoŜesz odjeść - powiedział. - Zrobiłeś dość jak na jeden dzień. Kunra skłonił się z niezbyt zadowalającym szacunkiem i bez słowa opuścił komnatę. Lot w dół nie przebiegał tak spokojnie, jak moŜna by sobie Ŝyczyć. Jag czuł świerzbienie w palcach, Ŝeby zasiąść za sterami yuuzhańskiego wraku i łagodzić chociaŜ najsilniejsze szarpnięcia i wstrząsy, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Obie walczące strony wiedziały wprawdzie, Ŝe misja „Kolaboranta" to pułapka, lecz członkowie jego załogi nie mogli zapominać o zachowywaniu pozorów. Wrak przemianowanego okrętu straŜniczego powinien, wirując w locie, pogrąŜyć się w górne warstwy atmosfery Esfandii, a jego załoga liczyła na to, Ŝe tempo opadania zmniejszy opór gęstych gazów. Tahiri miała wyrównać pułap lotu i niezgrabnie wylądować, dopiero kiedy pozbawiony sterowności wrak zniknie wszystkim z oczu. Jag na pewno by nie dopuścił do tak nierównego lotu, ale nie mógł nawet kiwnąć palcem, Ŝeby temu zaradzić. Nie zdziwił się jednak, kiedy stwierdził, Ŝe lot przebiega bez zakłóceń. W interesie obu walczących stron leŜało powodzenie niezwykłej wyprawy i od chwili wyruszenia „Kolaboranta" w drogę wszyscy powstrzymywali się od działań zbrojnych. Ciemność przestworzy nad Esfandią rozjaśniały tylko od czasu do czasu serie przypadkowych strzałów. W pewnej chwili Jag usłyszał dobiegający zza pleców donośny grzechot. - Jest pan pewien, Ŝe wszystko zostało porządnie zamocowane? - zawołał do Artha Gxina, imperialnego sierŜanta, który zgłosił się na ochotnika do udziału w wyprawie. - Potwierdzam - odparł uprzejmy czarnowłosy męŜczyzna. Wyglądał raczej jak arystokrata niŜ wojskowy, ale wielki admirał Pellaeon zapewnił wszystkich, Ŝe to najlepszy pilot atmosferyczny, jakim dysponuje. - Prawdopodobnie coś tylko obluzowało się w rufowej części wraku. Jag kiwnął głową, zadowolony z wyjaśnienia. I tak zresztą nikt nie mógł tego sprawdzić ani nic na to poradzić. Wszyscy siedzieli bezpiecznie przypięci i mieli tak pozostawać, dopóki koralowa skorupa nie wyrówna pułapu lotu. Członkowie wyprawy stanowili przypadkową zbieraninę i reprezentowali chyba wszystkich zainteresowanych ostatecznym wynikiem bitwy. Jag i Jocella byli przedstawicielami Chissów, a Imperium było reprezentowane przez Gxina i sześć wojskowych skuterów rakietowych, które miały odegrać waŜną rolę podczas wyprawy. Jaina i Enton Adelmaa'j zostali wysłani przez Galaktyczny Sojusz, a Tahiri miała obecnie w sobie coś z Yuuzhanki. Tworzyli wprawdzie urozmaiconą grupę, ale Jag nie wątpił, Ŝe nauczą przebywających na powierzchni planety Vongów czegoś na temat walki w atmosferze.

Spotkanie Po Latach

212 Jego rozmyślania przerwał silny wstrząs, zupełnie jakby coś w nich trafiło, i ich wrak zaczął koziołkować. Młody pilot spojrzał na Tahiri, która wpatrywała się w gorączkowym napięciu w kilka ostatnich sprawnych pokładowych organizmów sterowniczych. - Jesteśmy prawie na miejscu - szepnęła w pewnej chwili. Chwyciła podłokietniki odpornego na wstrząsy fotela z taką siłą, Ŝe zbielały kostki jej palców. - Teraz! Wyciągnęła ręce do urządzeń kontrolnych i Jag uznał to za sygnał, Ŝe moŜe jej pomóc. Po cięŜkich zmaganiach udało im się w końcu odzyskać panowanie nad dalekim od opływowego kształtem „Kolaboranta". Mimo to nadal opadali niepokojąco szybko w warstwach gęstej atmosfery i Jag niemal czuł, jak podnosi się temperatura gazów otaczających wrak. Podane Jainie przez matkę współrzędne kryjówki przekaźnikowej bazy schowały się za krzywizną planety, a sekundę później zniknęło takŜe miejsce spotkania. Oznaczało to, Ŝe przed lądowaniem muszą jeszcze raz okrąŜyć Esfandię. Naturalnie, słowo „lądowanie" było eufemizmem. Plan przewidywał, Ŝe wrak roztrzaska się o skutą lodem powierzchnię, Ŝeby wywieść w pole Yuuzhan Vongów. Trajektoria lotu „Kolaboranta" przez warstwy lodowatej atmosfery miała być widoczna niczym jęzor ognia na tle tafli lodu i młody pilot nie miał wątpliwości, Ŝe przebywający na powierzchni planety Vongowie od razu skierują się w stronę miejsca domniemanej katastrofy. Najlepiej byłoby, gdyby znaleźli tylko płonące szczątki. Zadowolona, Ŝe ostrzeŜono tubylców, aby trzymali się jak najdalej od planowanej trasy lotu, Tahiri dokonała kilku ostatnich poprawek połoŜenia „Kolaboranta" w atmosferze i w końcu uznała trajektorię za prawidłową. Jaina odpięła pasy ochronnej uprzęŜy i ostroŜnie wstała. Mimo to musiała ugiąć nogi, Ŝeby zamortyzować nieustanne podskoki koralowego pokładu pod stopami. - No dobrze, moŜemy grzać silniki rakietowych skuterów - oznajmiła. Wszyscy sześcioro skierowali się na rufę, gdzie pojazdy spoczywały w prowizorycznych sieciach. Jag załoŜył opancerzony hełm chroniącego przed zimnem skafandra i włączył system łączności maserowej. Na niewielką odległość mógł się porozumiewać ze wszystkimi dzięki zainstalowanym w hełmie głośnikom i mikrofonom. JeŜeli chciał utrzymywać łączność na duŜą odległość z osobami, które znajdowały się w zasięgu wzroku, musiał korzystać z mikrofalowej sieci laserowej ze względu na konieczność zachowywania ciszy w eterze. - Jeden, dwa, trzy, próba mikrofonu... jak mnie słyszycie? - zapytał. - Słyszę pana głośno i wyraźnie, pułkowniku Fel - odparł sierŜant Gxin, który siedział na siodełku i pstrykał dźwigienkami przełączników. Był ubrany w ochronny skafander, równie lśniący i czarny jak jego włosy. - Wszystkie systemy zielone. - Zielone i gotowe do startu - zawtórowała mu siedząca dwa skutery dalej Jocella. Jag wskoczył na siodełko maszyny stojącej między nią a Gxinem i wcisnął guzik uruchamiający silnik repulsorowy. Rozległ się narastający skowyt maszyn, które pragnęły wyrwać się na wolność. Wszyscy potwierdzili gotowość do startu. - Ładunki uzbrojone - oznajmiła Jaina. - Startujemy za trzy, dwie, jedną...

213

Sean Williams, Shane Dix

Jag poczuł wstrząs eksplozji przez materiał ochronnego skafandra. Sekundę później oszołomiło go silne szarpnięcie i wrak rozleciał się na kawałki, jak planowano. Wyssani na zewnątrz piloci znaleźli się w szaleńczo wirujących kłębach gęstych gazów. Jag zmagał się ze sterami, bo czuł, Ŝe w miarę zbliŜania się do zamarzniętego gruntu jego skuter szarpie się coraz bardziej na boki. Nie miał czasu zwracać uwagi na pozostałych, ale nie musiał się tym przejmować. System łączności maserowej rejestrował połoŜenie kaŜdego uczestnika wyprawy w postaci czerwonej plamki na ekranach miniaturowych monitorów wszystkich hełmów. Donośny huk oznajmił niechlubne roztrzaskanie się wraku „Kolaboranta" o powierzchnię Esfandii. Jag zorientował się, Ŝe od miejsca katastrofy dzieli ich bezpieczna odległość. - Nikomu nie stało się nic złego? - zapytała głośno Jaina przez interkom masera. Świetliste kropki skupiły się wokół niej i wszyscy potwierdzili, Ŝe wydostali się z wraku yuuzhańskiego okrętu cali i zdrowi. - Trochę zboczyliśmy z kursu - dodała młoda Solo, zajmując środkową pozycję szyku w kształcie klina. Lecący z tyłu i po stronie sterburty Jag zobaczył, Ŝe Jaina sprawdza dane na mapie i kieruje się nawigacyjnymi sygnałami, które przesyłali oficerowie łącznościowcy z pokładów unoszących się w górze imperialnych okrętów. - Nasz cel znajduje się trzydzieści stopni na południe w odległości pięciu kilometrów od nas. SierŜancie Gxin, proszę lecieć przodem. Imperialny podoficer przyspieszył i skierował rakietowy skuter we wskazaną stronę. Szybko osiągnął maksymalną prędkość. Pozostali trzymali się blisko za nim. Sprawdzając systemy swojego uzbrojenia, Jag jedną ręką kierował skuter nad pofałdowaną i zaśmieconą odłamkami skał powierzchnią gruntu. Oprócz nieruchomych działek maszyny miał takŜe w kaburze u boku cięŜki pistolet blasterowy, pas z termicznymi detonatorami i przewieszony przez plecy charric. W ochronnej sieci po kaŜdej stronie siodełka tkwiły bezpiecznie cztery miny lądowe typu 4HX4. Dopiero kiedy się upewnił, Ŝe jego miniaturowego arsenału nie uszkodził awaryjny start z ładowni wraku yuuzhańskiego okrętu, poświęcił trochę czasu, Ŝeby się rozejrzeć. Dzięki wbudowanym w hełm wzmacniaczom światła niebo wyglądało na brązowopomarańczowe i zamglone. Jag zmagał się z silnymi podmuchami wiatru, ale nie było to niczym niezwykłym na planetach o podobnych rozmiarach. Atmosfery składające się, jak w przypadku Esfandii, głównie z wodoru i metanu stanowiły zazwyczaj nieodłączną cechę gazowych gigantów. Wprawdzie Jag nie czuł dojmującego zimna, ale uświadamiał sobie jego obecność zaledwie kilka milimetrów od skóry. Gdyby w ochronnym skafandrze powstała spora dziura, krew w Ŝyłach właściciela zakrzepłaby na lód w ciągu paru sekund. Krótko mówiąc, nie było to najbardziej gościnne środowisko, w jakim się kiedykolwiek znajdował. Raz po raz zmieniając kurs i pułap lotu, Gxin leciał przez las smukłych kolumn, podobnych do pni skamieniałych drzew. Jag nie miał pojęcia, z czego są zrobione... nie miał zresztą ochoty ani czasu, Ŝeby przerywać lot i to badać. Pomyślał, Ŝe im szybciej opuści tę planetę, tym lepiej.

Spotkanie Po Latach

214 W pewnej chwili z ponurej ciemności przed nimi wyłoniła się cienka iglica. Wznosiła się na wysokość dwudziestu metrów, a od poprzednio mijanych „pni drzew" odróŜniał ją charakterystyczny kształt smukłego stoŜka. Jag wiedział, Ŝe to wieŜa przekaźnika, obok którego znajdował się umówiony punkt spotkania. Gxin zbliŜył się do niej ostroŜnie i zwolnił, kiedy zaczął okrąŜać wzmocnioną siatką z metalowych prętów, szeroką podstawę. Jag takŜe wytęŜał wzrok, świadom, Ŝe wokół i w samej iglicy mieści się wiele kryjówek. Jaina wspomniała coś o zdrajcy pośród członków personelu przekaźnikowej bazy. Gdyby ta osoba obezwładniła Hana i pozostałych, mogła czekać na nich i wystrzelać wszystkich jeszcze podczas lotu. Usłyszał głośniejszy warkot silników skutera lecącego po prawej stronie i zaczął zataczać ciasny łuk. Uczestnicy wyprawy złamali szyk w kształcie klina i rozproszyli się, Ŝeby stanowić jak najtrudniejszy cel do trafienia. Jag zanurkował z palcem na przycisku spustowym, gotów strzelać do wszystkiego, co mogło się wyłonić z ponurej ciemności przed nimi. Kiedy system łączności odnalazł i namierzył źródło sygnału, z głośników jego hełmu wydobył się najpierw szum zakłóceń, a po nim słowa czyjejś rozmowy: - ...kto inny moŜe korzystać z tych częstotliwości? Martwisz się na zapas, Dromo. - To dzięki temu tak długo Ŝyję. - A ja myślałem, Ŝe to z powodu twojego uroku osobistego i miłej powierzchowności. - Tato? - odezwała się Jaina, przerywając ich rozmowę. - Odbieramy wasze sygnały głośno i wyraźnie. - Bo tak powinno być - odparł Han. - Jesteśmy dokładnie nad wami. - Z posępnej ciemności nad nimi wyłoniło się pięć innych skuterów rakietowych, ale dosiadający ich jeźdźcy róŜnili się pod względem wzrostu i wyglądu. - Witajcie na powierzchni Esfandii - ciągnął Solo. Zatoczył krąg i unieruchomił swój pojazd obok skutera córki. Cieszę się, Ŝe się wam udało, kochanie. - Ja takŜe - odparła Jaina z wyraźną ulgą, Ŝe odnalazła ojca. - Co sądzisz o Esfandii? - zainteresował się Han. - Nie przyleciałabym tu na wakacje - odparła młoda Solo. - Na twoim miejscu nie mówiłbym tego zbyt głośno - wtrącił Drama. - MoŜesz urazić uczucia tubylców. Kiedy kłęby atmosfery za rufą się uspokoiły, z ciemności zaczęły się wyłaniać okrągłe kształty. W pierwszej chwili Jag przyglądał im się ze zdumieniem, ale w końcu uświadomił sobie, Ŝe to właśnie te kształty Droma nazwał tubylcami. Miejscowe formy Ŝycia Esfandii unosiły się w gęstej atmosferze niczym latawce. Od czasu do czasu któryś gwałtownie pęczniał niczym nadmuchiwany balon, po czym kurczył się jak zaciskana pięść i śmigał do przodu. Młody pilot domyślił się, Ŝe istoty wsysają gęste gazy, a kiedy pragną się przemieścić w inne miejsce, po prostu raptownie wypychają je przez otwór „z tyłu" ciała. Nie był to najwdzięczniejszy sposób pokonywania odległości, ale sprawiał wraŜenie skutecznego. - Czy nie wiedzą, Ŝe trzymanie się blisko nas jest niebezpieczne? - zaniepokoiła się Jaina.

215

Sean Williams, Shane Dix

- Staraliśmy się im to wytłumaczyć, ale oni i tak cały czas podąŜają za nami odezwał się Droma. - Kiedy chcą, umieją nadawać ciałom całkiem duŜą prędkość. - Zimni moŜe i są ciekawscy, ale niegłupi - dodał Han. - Zapamiętajcie moje słowa... wyniosą się stąd, kiedy sytuacja stanie się naprawdę napięta. - Ile czasu jeszcze, zanim będziemy gotowi? - zapytała Jaina. Han przedstawił jej technika łącznościowca, który brał udział w wyprawie, Ŝeby przeprogramować potęŜny przekaźnik. MęŜczyzna wyjaśnił, Ŝe obejście zautomatyzowanego systemu i wydanie urządzeniu nowych rozkazów nie powinno mu zająć więcej niŜ pół godziny. Jaina kiwnęła głową. - Więc proszę się zabierać do pracy - rozkazała. - Zajmiemy się przygotowaniami perymetru. Wylądowała i zeskoczyła z siodełka skutera, Ŝeby rozmieścić oszczędnie kilka ładunków wybuchowych. Pomagali jej w tym Adelmaa'j, jej ojciec i Droma, a takŜe klatooiniański funkcjonariusz słuŜby bezpieczeństwa z pokładu bazy. Jag wyłuskał miny z uprzęŜy siodełka, a później przeszukał okolicę w towarzystwie Jocelli, Ŝeby upewnić się, czy jest bezpiecznie. Jego zadanie okazało się trudniejsze, niŜ z początku się wydawało. Z powodu kiepskiego oświetlenia, gęstej atmosfery i nierównego grantu mógł tysiące razy przeoczyć kogoś, kto by się do nich podkradał. Na szczęście, dźwięki niosły się bardzo daleko, co zapewniało im przewagę, gdyby ktoś chciał niepostrzeŜenie zaatakować ich z powietrza. Okazało się jednak, Ŝe nawet to moŜe się obrócić na niekorzyść uczestników wyprawy, bo na duŜą odległość niosły się takŜe odgłosy silników ich rakietowych skuterów. Zwiększało to prawdopodobieństwo, Ŝe zanim zdąŜą wszystko przygotować, natknie się na nich któryś z przeszukujących powierzchnię Esfandii oddziałów Yuuzhan Vongów. Tylko raz czujniki skafandra Jaga wykryły coś, co mógł uznać za zagroŜenie. Młody pilot usłyszał podobny do odległej eksplozji białego szumu syczący pomruk, który przebił się przez towarzyszące mu zakłócenia. Nie brzmiało to jak odgłos wydawany przez lecący tsik vai, yuuzhański odpowiednik powietrznego śmigacza, ale na wszelki wypadek Jag ogłosił alarm. Kiedy zmniejszył dopływ energii do repulsorów rakietowego skutera, na tle zawodzenia wiatru dźwięk zabrzmiał jak ogłuszający huk. Dopiero kiedy jego natęŜenie osiągnęło dwukrotnie większy poziom, zaczął stopniowo cichnąć. - To yorik-trema - oznajmiła Tahiri. - Jeden z ich ładowników. To nieprzyjazne środowisko, więc w ładowni powinno być pełno tsik sera zamiast zazwyczaj zabieranych w takich sytuacjach pieszych wojowników. - Co to takiego? - zapytał młody pilot. - To bardzo zwinne i szybkie tsik vai, wyposaŜone w wyrzutnie plazmy i zaprojektowane, Ŝeby uprzykrzać wrogom Ŝycie. - A inne systemy uzbrojenia? - zainteresował się Jag. - SiecioŜuki, ogłuszające chrząszcze, brzytwoźuki, igłokolce... - zaczęła wyliczać młoda Jedi. - Wszystko, co moŜe zabrać na pokład dowódca. - Wspaniale - mruknął Jag. - Dzięki za informacje.

Spotkanie Po Latach

216 - Przeleciał obok nas i tylko to liczy się w tej chwili - odezwała się Jaina, jakby chciała ich uspokoić, ale w jej głosie nadal brzmiało napięcie. - Powinniśmy być teraz bezpieczni. Dziesięć minut później technik łącznościowiec zameldował, Ŝe przekaźnik jest gotowy. Tahiri przekazała mu wiadomość, ostatni element łamigłówki. Była krótsza, niŜ Jag się spodziewał, i całkowicie niezrozumiała. Zupełnie umykały mu subtelności języka Yuuzhan Vongów, który brzmiał w jego uszach niczym serie gardłowych pomruków i ostrych chrząknięć. Musiał przyjąć na wiarę, Ŝe słowa dziwnej mowy rzeczywiście wyraŜają zamiary Jainy. - Mam do umieszczenia jeszcze tylko jedną minę - odezwał się Solo. Oprócz jego słów z głośnika komunikatora dochodziły odgłosy kopania. Chwilę później wydobył się pomruk, a po nim dalsze słowa: - Dobra robota, Dromo. Właśnie zapracowałeś na przelot na pokładzie „Sokoła". - Przelot to nic - burknął Ryn. - Daj mi dobrego adwokata, a pozwę cię za odciski, otarcia i inne obraŜenia. - Wskakujcie na siodełka skuterów, moi drodzy - rozkazała Jaina. - Ładunki eksplodują za dziesięć standardowych minut, licząc od chwili, kiedy wydam im takie polecenie. Wiecie, co macie robić? Jag okrąŜył podstawę przekaźnika, Ŝeby jeszcze raz wszystko sprawdzić, a potem upewnił się, czy nawigacyjne systemy wszystkich obecnych zawierają współrzędne miejsc, w których zainstalowano miny. Nie chciał, Ŝeby ktoś natknął się na taki ładunek przez pomyłkę albo przypadek. - Powinniśmy się pospieszyć, bo Vorrik zacznie się niecierpliwić - odezwała się Tahiri. - Im dłuŜej będzie musiał czekać na moją wiadomość, tym bardziej będzie sfrustrowany. - Więc nie kaŜmy mu czekać - zdecydowała młoda Solo. - Włączam czasomierze detonatorów... teraz! Jedenaście rakietowych skuterów zaczęło się oddalać od iglicy przekaźnika, a turbulencje gazów wylotowych ich jednostek napędowych rozproszyły Zimnych we wszystkie strony. Jag nie odczuwał z tego powodu wyrzutów sumienia. ZwaŜywszy na okoliczności, wystraszenie tubylców było najlepszą rzeczą, jaką mogli zrobić. Wkrótce sąsiedztwo przekaźnika miało się stać bardzo groźne. SierŜant Gxin skierował wszystkich w bezpieczne miejsce. Podczas przygotowań zbadał okolicę i znalazł dwa idealne punkty, w których moŜna było ukryć rakietowe skutery. Jednym był wydrąŜona w skałach przez wichry mała pieczara. Jaina pozostawiła w niej Jaga, swojego ojca, Dromę, Jocellę i technika łącznościowca, a sama schroniła się w drugim miejscu, odległym mniej więcej kilometr od poprzedniego. Kiedy ucichł warkot wszystkich silników, do emisji sygnału pozostało niespełna trzydzieści sekund. Jag wykorzystał ten czas na naładowanie charrica. Przycisnąl go prawym udem do siodełka, Ŝeby szybko wyciągnąć, gdyby zaszła potrzeba.

217

Sean Williams, Shane Dix

Kiedy skończył, z gigantycznego przekaźnika wydobył się szum, a po nim wiadomość od Tahiri do wszystkich czekających w przestworzach nad Esfandią Yuuzhan Vongów. Na mostku „Praworządności" rozległ się sygnał alarmowy. Pellaeon uniósł głowę znad map leŜących przed nim na blacie stołu. - Meldować - rozkazał. - Sygnał dźwiękowy z powierzchni planety, panie admirale. - Proszę go przekazać. Na mostku rozległ się głos Tahiri, wypluwającej jakieś słowa w języku Yuuzhan Vongów. Źródło elektromagnetycznej fali, która przekazywała jej wiadomość w przestworza, znajdowało się gdzieś na powierzchni Esfandii. Słowa młodej Jedi musiał usłyszeć kaŜdy, kto miał uszy i znajdował się w odległości mniejszej niŜ miliony kilometrów od planety... i właśnie na tym polegał cały pomysł. Pellaeon nie miał jednak pojęcia, co zawiera przekazywana informacja. Musiał zaufać Jainie Solo, Ŝe Tahiri mówi to, co obiecywała. Gdyby się nie mylił, efekt powinien być natychmiastowy. Minęło dziesięć sekund. Dwadzieścia. Na źródło sygnałów były skierowane wszystkie pokładowe sensory „Praworządności", ale przez gęstą zupę planetarnej atmosfery trudno było coś zobaczyć. Starając się zorientować w plątaninie przypadkowych wzrostów temperatury i radarowych wizerunków, wielki admirał szukał czegokolwiek, co opisałoby mu sytuację na powierzchni Esfandii. CzyŜby to był ślad po przelocie rakietowego skutera? A moŜe właśnie taki cień rzucał yuuzhański lądownik? Kiedy się w końcu doczekał, nie mógł mieć najmniejszych wątpliwości. Na ekranie wraŜliwego na podczerwień skanera rozkwitł nagle jaskrawopomarańczowy kwiat eksplozji. Chwilę później zapłonął oślepiająco białym blaskiem, ale potem zmienił barwę na czerwoną. - Mamy eksplozję! - wykrzyknęła jego doradczyni. - Rejestruję błyski - zameldował oficer obsługujący stanowisko telemetrii. - Ogień z broni o duŜej energii. - Gdzie? - zapytał Pellaeon. - Z wielu źródeł. Wszystkie skupione wokół celu. Doradczyni spojrzała na przywódcę Imperium. - Zaczęło się, panie admirale - oznajmiła. - To niesprawiedliwe - odezwała się pani Magister. - Milcz! - Senshi przycisnął jeszcze mocniej wylot miotacza błyskawic do jej skroni, a Jabitha skrzywiła się z bólu. - Chciałbym wysłuchać, co ma do powiedzenia ten Jedi. Jacen głęboko odetchnął. Wyczuwał, Ŝe skupia się na nim uwaga wszystkiego i wszystkich: otaczających ich Ferroan, bora wymachujących gniewnie mackami nad jego głową, obserwującej go w napięciu zdezorientowanej Saby, Senshiego, pani

Spotkanie Po Latach

218 Magister... a moŜe nawet samej Sekot. Zrozumiał, Ŝe to, co postanowi zrobić, będzie miało decydujące znaczenie. Nie miał wielkiego wyboru. Oboje Jedi mogliby się posłuŜyć Mocą, Ŝeby obezwładnić ferroańskich porywaczy, ale to oznaczałoby skazanie Jabithy i Danni na łaskę przywódcy buntowników. Mógłby odrzucić na bok broń Senshiego i usunąć bezpośrednie zagroŜenie Ŝycia pani Magister, ale czy dałby radę zrobić to na tyle szybko, Ŝeby powstrzymać pozostałych porywaczy przed uŜyciem swojej broni? Mógłby posłuŜyć się świetlnym mieczem, ale co by przez to osiągnął? Jak miałoby to pomóc Danni? Nie, na pewno istniało rozwiązanie, w którym nie musiałby się uciekać do agresji ani przemocy... Nagle w rozmiękły grunt obok niego wbił się z głuchym hukiem spiczasty koniec macki jakiegoś bora. Chwilę później macka z trzaskiem uniosła się w powietrze, jakby szykując się do następnego ciosu. Jacen nie potrzebował innej wskazówki. Kiedy Saba cofnęła się i zasłoniła przed inną macką, która zamierzała przebić ją na wylot, młody Solo wyprostował się i zamknął oczy. Zignorował krople deszczu na twarzy i zamknął uszy na huk gromu. ZlekcewaŜył dziwaczne okrzyki pobliskich bora, rozpłynął się w cieple Mocy i wyruszył na poszukiwania... W górę... Obok Ferroan. Trochę wyŜej... Między trzeszczące macki i konary, na których kuliły się ociekające wodą ptaki i inne stworzenia w poszukiwaniu schronienia. Jeszcze wyŜej... Ku wierzchołkom drzew, między którymi przelatywały z głośnym sykiem elektrostatyczne wyładowania i gdzie wicher smagał liście z taką siłą, Ŝe kołysały się niczym fale wzburzonego oceanu. Nie znalazł tam jednak tego, czego szukał. Za bardzo starał się myśleć jak istota ludzka. Zganił się za to, Ŝe uznawał cokolwiek na tej planecie za coś oczywistego, i posłał myśli w dół, wzdłuŜ najgrubszych konarów... wzdłuŜ pnia najbliŜszego bora do miejsca, w którym wyrastał spod powierzchni gruntu. Potem zapuścił się jeszcze głębiej, w ciemność, w której dziwne małe umysły Ŝyły pośród splątanych korzeni i Ŝywiły się odpadkami wszystkiego, co mieszkało na powierzchni. Właśnie tam znalazł to, czego szukał... węzeł intensywnego gniewu, który decydował o istnieniu kępy złośliwych bora. Splot chciał zabić wszystkich, którzy pogwałcili to najświętsze miejsce. Zamierzał zmiaŜdŜyć ich na nawóz, zmielić ich kości na proszek i obrzucić ich groby padlinoŜernymi owadami, Ŝeby zmazać kaŜde wspomnienie ich obecności. Kiedy macki zaczęły się wbijać w teren nasienny, umysł Jacena wśliznął się w przestrzenie między poskręcanymi korzeniami rozwścieczonej rośliny. Pogwałcone! - zaskrzeczał prymitywny umysł. Chronić! Nie zamierzamy cię skrzywdzić, pomyślał Jacen. Wkrótce stąd odejdziemy.

219

Sean Williams, Shane Dix

Zanim skończył, wyczuł, Ŝe tamten umysł jest zbyt prosty, Ŝeby zrozumieć skomplikowane pojęcia w rodzaju przyszłych korzyści. Dzięki kościom staniemy się silne! Jesteście wystarczająco silne, pomyślał młody Solo, starając się uśmierzyć przynajmniej część gniewu umysłu rośliny. Staniemy się silniejsze! Jacen zapuścił się jeszcze dalej w głąb umysłu bora i w końcu natrafił na niewiarygodnie poplątany węzeł. Wokół niego narastało napięcie, które potęgowało prymitywną frustrację i gniew rośliny. Wywierając myślowy nacisk, delikatnie pociągnął i zaczął go rozplątywać. Odosobnienie wiedzie do stagnacji, szepnął w myśli. Pogłaskał zaognione sploty i pociągnął je w innym kierunku. Stagnacja wiedzie do rozkładu. Pod jego umysłowym dotykiem węzeł zaczął się rozplątywać, a strumień uwięzionej energii rozproszył się we wszystkie strony. Rozkład wiedzie do śmierci. Umysł bora eksplodował niczym fontanna jaskrawych iskier. Skądś, chyba z daleka, dobiegł go ryk Saby Sebatyne. Ocknął się i otworzył oczy. Stojąc nad nim i nad Danni, Barabelka osłaniała ich klingą świetlnego miecza. Nad nimi i wokół nich trzęsło się mnóstwo splecionych macek rozgniewanych bora, gotowych w kaŜdej chwili do zadania śmiertelnego ciosu. Chwilę później rozległ się cichy, kojący syk i macki zaczęły się wycofywać. Wśliznęły się gładko w gąszcz liści, a ich spiczaste końce ukryty się i przestały stwarzać zagroŜenie. Umysł bora zajął się lizaniem ran i doświadczaniem niespodziewanej ulgi. Saba nie zamierzała jednak opuścić broni, bo nie pozwalał jej na to instynkt łowiecki. Spojrzenie jej przeciętych szczelinami oczu sugerowało, Ŝe ani myśli dać się zwieść pozornemu spokojowi. - JuŜ w porządku, Sabo - odezwał się Jacen. PołoŜył dłoń na jej ramieniu i poczuł, Ŝe podobne do postronków gadzie mięśnie odpręŜają się pod grubą skórą. - JuŜ po wszystkim. - A jednak - odezwała się nagle stojąca za nim osoba - w bardzo realnym sensie wszystko dopiero się zaczyna. Jacen odwrócił się, nie wierząc własnym uszom. Na widok stojącej przed nim osoby poczuł, Ŝe serce zaczyna mu bić przyspieszonym rytmem, a myśli w głowie wirują jak szalone. - PrzecieŜ ty... - wyjąkał- ...ty nie Ŝyjesz! Vergere nie odpowiedziała. Stała w milczeniu przed nim i tylko się lekko uśmiechała, jakby czekała, aŜ Jacen wreszcie wszystko zrozumie. Kiedy w najbliŜszym sąsiedztwie wzniósł się yorik-trema, yuuzhański odpowiednik lądownika, Jaina napięła mięśnie. W jej uszach wciąŜ jeszcze brzmiały

Spotkanie Po Latach

220 wysyłane przez przekaźnik słowa wiadomości Tahiti dla komandora floty Yuuzhan Vongów. Była krótka, zwięzła i brutalna. - Tchórzliwi niewierni czekają na twoją zemstę, wielki komandorze. Oddaję ich w twoje ręce jako daninę. Zgnieć ich pod piętą jak zaraŜonego dweebita. Yorik-trema unosił się bardzo blisko i Jaina była zaskoczona, Ŝe nie moŜe go dojrzeć przez przezroczystą płytę hełmu. Od basowego pomruku drŜały jej zęby. Potem ujrzała jaskrawy błysk i usłyszała dźwięk podobny do trzasku gromu. PotęŜna fala udarowa przemknęła nad nią i pozostałymi, ukrytymi w głębi niewielkiej pieczary. Yorik-trema, a moŜe któryś z pilotów jego tsik sera, musiał wpaść na minę chroniącą perymetr przekaźnika. Huk eksplozji podziałał na pilotów rakietowych skuterów jak sygnał do ataku. Wszyscy przesłali energię do silników, wylecieli z kryjówek, rozdzielili się na dwuosobowe grupy i uzbroili systemy broni. Jaina leciała w parze z Eniknarem, chudym jak szczapa Noghrim, w którym jej matka upatrywała zdrajcę z bazy. Nisko skulony na siodełku skutera ochroniarz leciał pewnie i spokojnie po jej prawej stronie. Klatooiniański funkcjonariusz słuŜby bezpieczeństwa i Enton Adelmaa'j zatoczyli łuki, Ŝeby zaatakować Yuuzhan Yongów z przeciwnej strony. Gxin i Tahiri odłączyli się od pozostałych i skręcili w lewo. Młoda Solo podejrzewała, Ŝe wcześniej czy później się rozdzielą, ale nie miała nic przeciwko temu. Razem czy osobno, oboje potrafili zadać nieprzyjaciołom powaŜne straty. Chwilę później ujrzała przed sobą błysk w podczerwieni. Skupiła się i odbezpieczyła blasterowe działko, ale nagle z gęstej zupy wyłoniło się coś wielkiego i ciemnego. Przeorała to ogniem z działek, przeleciała górą i zawróciła, Ŝeby się lepiej przyjrzeć. Yorik-trema wpadł na minę spodem kadłuba i wyglądał na unieruchomiony. Jaina zauwaŜyła, Ŝe z szerokiej szczeliny w burcie wysypały się ciała. Z rufowego włazu wyskakiwali gadopodobni piechurzy, którzy sprawiali wraŜenie zbyt zdezorientowanych, Ŝeby odpowiedzieć ogniem. Jaina posłała kilkanaście serii w szczelinę w burcie i usłyszała donośny huk, kiedy coś eksplodowało w głębi kadłuba. - Nadlatują jeźdźcy! - usłyszała nagle przedzierający sięprzez trzaski zakłóceń okrzyk Eniknara z głośnika maserowego komunikatora. Poświęciła sekundę, Ŝeby rzucić okiem na miniaturowy ekran taktycznego monitora. Nie zobaczyła na mim świetlistych plamek, więc nadlatujący piloci to musieli być wrogowie. Zatoczyła jeszcze jeden krąg wokół unieruchomionego yoriktremy i dołączyła do noghriańskiego ochroniarza, Ŝeby stawić czoło nadlatującym wrogom. Kiedy blasterowe błyskawice zaczęły wycinać między nimi gorące linie, piloci siedmiu tsik sera złamali szyk i poszli w rozsypkę. Jaina wytraciła prędkość, zatoczyła ciasny łuk i zawróciła, Ŝeby ostrzelać rafowe dysze wylotowe ich systemów napędowych. Straciła nadzieję, Ŝe walka nie przerodzi się w chaotyczne pojedynki. Widoczność była kiepska, a sensory jej rakietowego skutera reagowały tylko na część promieniowania. Wokół niej pojawiały się i znikały dziesiątki celów i musiała bardzo uwaŜać, Ŝeby nie dać się trafić. Raz po raz słyszała huk blasterowego działka, które wydzierało bryły korala z kadłuba nieprzyjacielskiego okrętu i szerzyło śmierć pośród

Sean Williams, Shane Dix 221 gadopodobnych piechurów. Nigdzie nie widziała Eniknara, ale nie miała czasu go szukać. - UwaŜaj na swoje plecy, Jaino! - usłyszała nagle głos Jaga, dobiegający zdumiewająco wyraźnie z głośnika komunikatora. Obejrzała się i stwierdziła, Ŝe piloci dwóch tsik sera starają się zająć dogodną pozycję do strzału, Ŝeby zaatakować ją od tyłu. Skuliła się jeszcze niŜej na siodełku skutera, Ŝeby stanowić jak najmniejszy cel, i zmusiła obu nieprzyjacielskich pilotów do szaleńczego pościgu. Unikając strug plazmy i gradu siecioŜuków, zaczęła szaleńczo przemykać między podobnymi do pni drzew kolumnami. Z ponurym uśmiechem zatoczyła ciasny łuk obok stromej skalnej półki i skręciła raptownie na bakburtę... zbyt szybko, Ŝeby ścigający ją piloci zdąŜyli to zobaczyć czy powtórzyć jej manewr. Kiedy skręcili obok tego samego skalnego występu, nadała rakietowemu skuterowi maksymalne przyspieszenie, Ŝeby jak najszybciej oddalić się od tego miejsca. Kiedy obaj nieprzyjacielscy piloci nadziali się na minę, podmuch gorących gazów pchnął ją do przodu i w górę. Jej rakietowy skuter zahaczył statecznikiem o skalny występ i świat wokół niej eksplodował niczym dziesiątki supernowych. Jaina spadła z siodełka i zaczęła szybować w gęstej atmosferze.

Przelatując przez kłęby ciemnych gazów w kierunku wojowników Yuuzhan Vongów, Tahiri czuła pod sobą pomrukującą potęgę silnika skutera. Wprawdzie yuuzhańska cząstka jej osobowości instynktownie nie dowierzała wszystkiemu, co martwe, ale to, co w niej było z Jedi, doskonale to rozumiało. Przepływająca przez wszystkie twory biologiczne Ŝyjąca Moc była potęŜniejsza i bardziej przekonująca niŜ jakakolwiek maszyna. SierŜant Gxin podąŜał za nią do miejsca, gdzie na skutą lodem powierzchnię Esfandii wysypała się zawartość pękniętego kadłuba yorik-tremy, ale później zatoczył łuk i odłączył się, Ŝeby poszukać mniej oczywistego celu. Młoda Jedi stwierdziła, Ŝe Jaina juŜ ją uprzedziła i ostrzeliwuje kadłub konającego okrętu seriami blasterowych błyskawic. Nie zamierzała jej naśladować, więc takŜe zatoczyła łuk i poleciała śladem Gxina, Ŝeby znaleźć bardziej wartościowy cel. Wiedziała, Ŝe w pobliŜu unosi się przynajmniej jeszcze jeden yorik-trema i nieznana liczba tsik seru. Ich piloci kierowali się na źródło sygnału, który wysłała do komandora Vorrika... Zaledwie o tym pomyślała, kiedy z ciemnej mgły przed nią wyłoniły się trzy tsik seru. Ocknęła się z zamyślenia. Jej nowa, połączona osobowość zareagowała instynktownie i nieomylnie. W ruchach nie było widać najmniejszej nieporadności, najlŜejszego wahania. Obie cząstki jej osobowości, yuuzhańska i Jedi, stopiły się w jeden śmiercionośny automat do zabijania, jakiego Ŝadna połowa przedtem nie znała... a Tahiri wykorzystała tę przewagę do granic moŜliwości. Nie mogła odbić strugi plazmy klingą świetlnego miecza, ale mogła, posługując się Mocą, zamknąć otwory wypluwających pociski wyrzutni plazmy... głębokich jam, usytuowanych nieco wyŜej i przed wlotami powietrza. Uwolniła myśli i uszczypnęła mięśnie zwieraczy nieprzyjacielskich wyrzutni ułamek sekundy wcześniej, zanim zdąŜyły się zewrzeć i dać ognia. Plazmowe działko zareagowało, jakby ktoś je

Spotkanie Po Latach

222 zagwoździł. Siła wewnętrznej eksplozji wyrwała ogromną dziurę w trójkątnej burcie tsik seru i posłała yuuzhański odpowiednik powietrznego śmigacza w kierunku skalnego urwiska. Nieprzyjacielski pilot wypadł z kabiny i z przyprawiającym o mdłości chrzęstem łamanych kości roztrzaskał się o skały. Zadowolona z uzyskanego rezultatu Tahiri zastosowała tę samą sztuczkę do unicestwienia dwóch pozostałych tsik seru, starając się równocześnie uniknąć trafienia przez strugi plazmy. Kiedy trzeci śmigacz roztrzaskał się o zmarznięty grunt niczym ptak z połamanymi skrzydłami, nad jej głową przeleciał z warkotem rakietowy skuter. Tahiri zauwaŜyła, Ŝe jego pilot raz po raz zmienia wektor lotu, jakby był pijany. Rzuciła okiem na płytę czołową hełmu i rozpoznała Dromę. - Masz kłopoty? - zapytała. - Trafili moją maszynę w statecznik - odparł Ryn. - Dasz sobie radę? - Pod warunkiem Ŝe nikt nie wejdzie mi w drogę. W następnej sekundzie młoda Jedi poczuła dzięki Mocy dojmujący ból i przestała się interesować losem Dromy. Uwolniła myśli i wysłała je, Ŝeby odnaleźć źródło bólu. Odszukała je po sekundzie. - Jaina została trafiona! - wykrzyknęła. - Co takiego? Gdzie? - zapytał Ryn. Naparł na kontrolne dźwignie stawiającego opór skutera, Ŝeby zawrócić. Tahiri nie czekała, by odpowiedzieć. Skręciła i poleciała w kierunku, z którego napływał ból przyjaciółki. - Koralowy skoczek się zmienia! - powtórzyła Tekli. - Nie rozumiem - zdziwiła się Mara. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Zmienia kształt, a wartości parametrów wysyłanych przez niego impulsów grawitacji wyraźnie wzrosły. - Chadra-Fanka nie potrafiła ukryć zdenerwowania na widok tego, co się dzieje. - Leci teraz o wiele szybciej niŜ poprzednio... i zawraca! - Zawraca w naszym kierunku - odezwała się przez komunikator o wiele spokojniej pani komandor Yage. - Cokolwiek to oznacza, jesteśmy gotowi na jego spotkanie. - Mówisz, Ŝe jesteście gotowi? To zabawne - odezwał się ktoś stojący po prawej stronie Mistrza Skywalkera. Luke odwrócił się w kierunku źródła nowego głosu i zobaczył młodego chłopca stojącego przy drzwiach górnego piętra chaty. Chłopiec miał nie więcej niŜ dwanaście lat, jasnoniebieskie oczy i krótkie blond włosy, a na jego owalnej twarzy malowało się rozbawienie. - Co to ma znaczyć? - Ŝachnął się Rowel, mierząc chłopca gniewnym spojrzeniem. - Kim jesteś? Później przeniósł oskarŜycielskie spojrzenie na Luke'a, jakby to jego obwiniał o pojawienie się przybysza. Mistrz Jedi pomyślał, Ŝe to jeszcze jeden dowód, jak niewiele Ferroanie wiedzą o planecie, na której Ŝyją.

223

Sean Williams, Shane Dix

Odwrócił się do chłopca i niepewnie przeszedł kilka dzielących ich kroków. W zwróconych na niego niewiarygodnie błękitnych oczach ujrzał siłę i pewność siebie. Na ich widok poczuł, Ŝe opuszcza go niepokój. Czuł się, jakby miał za chwilę upaść. Umysł chłopca jarzył się i iskrzył Mocą, jaskrawą i równie potęŜną jak umysł Jabithy, kiedy pierwszego dnia powitała ich na trawiastym lądowisku. Tylko jedna osoba mogła się kryć za tymi oczami... tyle Ŝe nie była Ŝadną osobą. - Czy to... - zaczęła Mara, ale urwała, niepewna, jak dokończyć pytanie. Luke kucnął przed chłopcem i z zachwytem zaczął się wpatrywać w nierzeczywisty wizerunek Anakina Skywalkera. - ...mój ojciec? - dokończył pytanie Ŝony. Pokręcił głową. - Nie, to nie on. To Sekot. Chłopiec uśmiechnął się szeroko, a w jego oczach zalśniły iskierki zadowolenia. - Jesteś mądry, Luke'u Skywalkerze - powiedział. - Twój ojciec byłby dumny z męŜczyzny, na którego wyrosłeś. - Sekot? - zapytał stojący za Mistrzem Jedi Rowel. Zakrztusił się, wyraźnie zakłopotany swoją początkową reakcją na widok chłopca. - Wybacz mi, proszę. Ani Luke, ani wizerunek jego ojca nie odwrócili głowy, Ŝeby zaszczycić go spojrzeniem. Zakłopotanie starca wydawało się nieistotne. Wszystko wydawało się nieistotne. - Dlaczego przybrałaś taką postać? - zapytał w końcu Luke. Chłopiec wzruszył ramionami, a rozbawienie na jego twarzy zmieniło się w smutek. - KaŜdy obdarzony jakąkolwiek władzą staje wcześniej czy później przed koniecznością dokonania wyboru - powiedział. - Czasami taki wybór bywa trudny, a zawsze jest inny dla kaŜdej osoby. Jedynie czas moŜe wyjawić, który wybór okaŜe się prawidłowy. Wizerunek Anakina pogłaskał Luke'a drobną dłonią po policzku, a w jego oczach pojawiło się głębokie współczucie. - Wiele lat temu twój ojciec pojawił się przede mną właśnie w tej postaci ciągnęła Sekot. - On i ja stanęliśmy przed koniecznością dokonania takiego samego wyboru. WciąŜ jeszcze czekam, Ŝeby się przekonać, czy wybraliśmy prawidłowo. Luke wyczuł, Ŝe z umysłu stojącej za jego plecami Ŝony promieniują miłość i współczucie. Wpatrywał się jak urzeczony w błękitne oczy chłopca. Mają taki sam kolor jak moje, pomyślał. Nie, nie tylko mają taki sam kolor, są takie same... - To właśnie tak wyglądał Darth Vader? - zapytała trochę chrapliwie bezgranicznie zdumiona Hegerty. - Kiedyś takŜe był chłopcem - odparła łagodnie Mara. - Mistrzu Skywalkerze! - Z głośnika komunikatora rozległ się nagle głos pani komandor Yage, przerywając nierzeczywiste spotkanie. - Niezidentyfikowana jednostka cały czas zmniejsza odległość do Zonamy Sekot, a jej pilot nie reaguje na nasze sygnały. Pozostajemy w stanie najwyŜszej gotowości bojowej. Jesteśmy gotowi go przechwycić, musi pan tylko wydać rozkaz.

Spotkanie Po Latach

224 Luke wyprostował się i cofnął kilka kroków, Ŝeby odpowiedzieć na prośbę pani kapitan „MęŜobójcy". - Proszę się wycofać, Arien - rozkazał. Był w pełni świadom wszystkiego, co go otacza... wilgotnego powietrza, woni przesiąkniętego wodą poszycia tampasi i kręgu Ferroan, czekających z zapartym tchem na rozwój wydarzeń. - Pilot tego skoczka nie zamierza nas zaatakować. Wizerunek jego ojca przeszedł na środek pokoju. Świadom, Ŝe planeta poświęca mu całą uwagę, Luke odwrócił się w jego stronę. Powoli pokręcił głową. Zastanawiał się, dlaczego wcześniej się nie domyślił, co się dzieje. - Więc zechciej mi powiedzieć - zaczął. - Czy jesteś zadowolona z naszego postępowania? Sekot skierowała na niego niewinne, błękitne oczy i posłała mu spojrzenie pełne odwiecznej mądrości. - A co byś zrobił, gdybym powiedziała, Ŝe nie? - zapytała. Luke wzruszył ramionami. - To zaleŜałoby od wyborów, jakich mógłbym dokonać. - Nie masz Ŝadnego. - Na dziecinnej twarzy pojawił się promienny uśmiech. - I właśnie to jest takie niesamowite. - Więc twoje pytanie nie ma sensu - stwierdził Mistrz Jedi. - MoŜliwe - przyznała beztrosko Sekot. - Sens miało jednak doświadczenie. Odkąd przylecieliście, dowiedziałam się więcej o tym, dlaczego tu jesteście, niŜ prawdopodobnie zamierzaliście mi wyjawić. MoŜe nawet więcej, niŜ sami wiecie. - A zatem wiesz, Ŝe przybyliśmy tu w poszukiwaniu odpowiedzi. - Wiem - przyznała Sekot. - Ale nie mam dla was Ŝadnej prostej odpowiedzi. - Na tym etapie docenimy jakąkolwiek odpowiedź - wtrąciła Mara. Wizerunek ojca Luke'a nie od razu odpowiedział. Powiódł spojrzeniem po twarzach wszystkich patrzących na niego z nadzieją i w końcu kiwnął głową. - Bardzo dobrze - powiedział, dając gestem znak, Ŝeby usiedli. Luke z wdzięcznością usłuchał. Od pierwszej chwili, kiedy spojrzał na chłopca, targały nim emocje, których nie odczuwał od bardzo, bardzo dawna... a od których uginały się pod nim kolana, chociaŜ wiedział, Ŝe to nie jest naprawdę jego ojciec. Kiedy wszyscy usiedli, głos zabrała Sekot. Jag skulił się odruchowo, kiedy jakiś tsik seru przeleciał tuŜ nad jego głową. Poczuł, Ŝe siła przyciągania dovin basala usiłuje go oderwać od siodełka skutera. Kiedy z mrocznej mgły przed nim wyłoniła się masywna skalna formacja, zmniejszył dopływ energii do jednostki napędowej pojazdu i zawrócił, Ŝeby rzucić się w pościg za Yuuzhaninem, który próbował go zabić. ZauwaŜył, Ŝe w tym czasie pilot tsik seru takŜe zawrócił i rozpoczął przygotowania do następnej próby. Na jego częściowo osłoniętej mięsistym gnullithem twarzy było widać gniewny grymas i blizny. Jag doszedł do wniosku, Ŝe i tak widzi wystarczająco duŜy fragment. Puścił przed dziób yuuzhańskiego pojazdu długą serię, ale zanim nieprzyjacielski pilot raptownie skręcił, w odwecie wypuścił chmurę siecioŜuków. Na chwilę zrównał

Sean Williams, Shane Dix 225 prędkość i pułap lotu z rakietowym skuterem pułkownika, ale sekundę później chyba coś odwróciło jego uwagę, bo raptownie skręcił i zniknął w kłębach gęstej atmosfery. Zmagając się z turbulencjami gazów atmosferycznych, Jag zaczął się zastanawiać, co skłoniło yuuzhańskiego pilota do rezygnacji z ataku. W pobliŜu musiało się dziać coś waŜnego. Zatoczył łuk i puścił się w pościg za nieprzyjacielskim pilotem. Jego rakietowy skuter moŜe nie był tak silnie opancerzony jak tsik seru, ale przewyŜszał go pod wzglądem prędkości. Młody pilot doścignął Yuuzhanina, kiedy wojownik przelatywał nad stromą granią i nurkował po przeciwnej stronie. Zobaczył, Ŝe wyrzutnie plazmy pręŜą się do strzału, ale ułamek sekundy później nieprzyjacielski pojazd eksplodował i przemienił się w kulę zielonego ognia. śyjący pojazd wydał skrzek bólu, raptownie zmienił kurs, wyrŜnął w jeden z wyrastających w tym miejscu z powierzchni planety kamiennych „stalagmitów" i z donośnym hukiem rozpadł się na miliony rozŜarzonych do czerwoności okruchów. Dopiero wówczas Jag uświadomił sobie, co się dzieje w dole. Obok sporego głazu kuliły się trzy małe, człekokształtne figurki. Dwie, zwrócone plecami do głazu, strzelały z samopowtarzalnych blasterów i osłaniając się świetlnymi mieczami, odpierały ataki pilotów dwóch innych tsik seru i roju gadopodobnych wojowników. Trzecia, wsparta o głaz, chyba tylko z trudem trzymała się na nogach. Jag przeorał długą serią zwarty szereg nacierających nieprzyjacielskich piechurów. Co najmniej kilkunastu zwaliło się z okrzykami bólu. - Jagu, tutaj! Przesłane przez komunikator zawołanie pochodziło od Tahiri. Młoda Jedi zmagała się z czwórką jaszczuropodobnych nieprzyjaciół, z których dwaj byli uzbrojeni w coufee. Ilekroć nadarzała się okazja, dwaj inni posyłali ku niej ogłuszające chrząszcze. Jag obniŜył pułap lotu nad polem walki i rzucił między napastników termiczną minę. Zawracając, dał ognia do dwóch trzymających coufee gadów, a kiedy mina wybuchła, we wszystkie strony poszybowały strzępy ciał nieprzyjaciół. W pewnej chwili coś z głuchym hukiem plasnęło o bok jego hełmu i Jag skulił się na wypadek, gdyby w jego stronę leciały następne szczątki. Zatoczył łuk stawiającym opór skuterem i zawrócił, Ŝeby zobaczyć, jak sobie radzi Tahiri i pozostali. - Co się stało? - zapytał. - Jaina miała wypadek - wyjaśniła młoda Jedi. Zerwała się z miejsca, w którym leŜała, i pomogła przyjaciółce wstać. Jag unieruchomił rakietowy skuter w powietrzu i zeskoczył z siodełka, Ŝeby takŜe pomóc. Wyglądało na to, Ŝe Jaina jest oszołomiona i półprzytomna. Mrugała raz za razem, jakby starała się odzyskać ostrość spojrzenia. - Mam zimne... stopy - wyjąkała. - Ma przedziurawiony skafander - wyjaśniła Tahiri. - Musimy ją stąd jak najszybciej zabrać. Młody pilot stanął przed nią. - Jaino? - zapytał. - Słyszysz mnie? - Jag? - Spojrzała na niego, ale dopiero po kilka sekundach kiwnęła głową.

Spotkanie Po Latach

226 - Nic mi nie będzie - powiedziała. - Dajcie mi tylko trochę czasu. - Nie znoszę być zwiastunem niepomyślnych wieści - odezwał się Droma, pokazując coś nad ramieniem Fela - ale... Jag odwrócił się i zobaczył, Ŝe gadopodobne istoty zdąŜyły się przegrupować i właśnie przygotowują się do następnego ataku. Wrócił do rakietowego skutera i wyjął blaster charric. - Nie mamy wiele czasu - powiedział. - Gdzie leŜy skuter Jainy? - Tam - odparła Tahiri. Jag spojrzał we wskazanym kierunku i zobaczył pogięty wrak. - Niech weźmie mój i wróci nim na pokład przekaźnikowej bazy - zdecydował. To jedyne bezpieczne miejsce, jakie mamy. Ja poproszę Dromę, Ŝeby podrzucił mnie swoim. - Ja z nią polecę - sprzeciwił się Ryn. - Nie powinna podróŜować sama. A poza tym znam dobrze drogę. Jag niechętnie pozbywał się jeszcze jednego wojownika, ale kiwnął głową. Doszedł do wniosku, Ŝe rzeczywiście lepiej byłoby, gdyby ktoś towarzyszył Jainie i mógł jej pomóc, gdyby straciła przytomność albo zabłądziła. Odwrócił się do Dromy. - Startujcie - powiedział. - Będziemy was osłaniali. Ryn pomógł Jainie wsiąść na siodełko skutera Jaga. Z początku młoda Solo protestowała, ale bez większego przekonania. Kiedy gibki Ryn się upewnił, Ŝe jego pasaŜerka siedzi pewnie, wspiął się na siodełko przed nią i włączył napęd. - Miejcie oko na Eniknara - przypomniał. - MoŜesz się nie obawiać - obiecała Tahiri. Droma pomachał im ręką i zniknął w mrocznych kłębach gazów. - A gdzie nasze skutery? - zapytał Jag, kierując ogień blastera w zwartą gromadę gadopodobnych wojowników, którzy właśnie ruszali do kolejnego ataku. Tahiri pokazała krater za szeregiem wojowniczych gadów. - Zniszczył je strzał z tsik seru, zanim zdąŜyłam trafić jego - wyjaśniła. Staraliśmy się wezwać kogoś na pomoc, ale nikogo nie widzieliśmy w zasięgu spojrzenia. Mieliśmy wielkie szczęście, Ŝe akurat tędy leciałeś. Jag miał ochotę się roześmiać, ale wątpił, czy zbliŜające się istoty mają poczucie humoru. - Jesteście dokładnie w miejscu, w którym znajdowaliście się przed moim przylotem - powiedział. - Wcale nie. - Tahiri beztrosko się uśmiechnęła. - Teraz, kiedy Jaina jest bezpieczna, nie muszę się nią opiekować. - Napięła mięśnie. - Postaraj się nie tracić ducha, pułkowniku. Wcześniej czy później ich pokonamy. Podskoczyła i pomagając sobie Mocą, wykonała salto i wylądowała na wierzchołku głazu, skąd zaczęła ostrzeliwać szereg nacierających gadów. Przechadzając się niespokojnie po pasaŜerskiej świetlicy „Sokoła", Leia Ŝałowała, Ŝe nie moŜe nic zrobić. PrzeŜyła wstrząs, kiedy Jaina niespodziewanie straciła

Sean Williams, Shane Dix 227 przytomność, a później nerwowe dziesięć minut, zanim poczuła, Ŝe córka przytomnieje. Odczuła niewiarygodną ulgę, ale nic nie potrafiło uśmierzyć jej frustracji. Na zewnątrz toczyła się rozpaczliwa walka, a on znajdowała się zbyt daleko, Ŝeby wziąć w niej udział. Na szczęście, tok jej myśli przerwał powtarzający się pisk ze sterowni. KsięŜniczka pobiegła tam, Ŝeby zapoznać się ze wskazaniami przyrządów, i zobaczyła przesuwające się z dołu do góry po ekranie nowe dane telemetryczne, które otrzymywali dzięki uprzejmości Pellaeona. Tymczasem wokół przekaźnikowej wieŜy wrzała zacięta bitwa. Eksplodowało tam przynajmniej pięć min, dzięki którym zazwyczaj lodowate chmury przeistoczyły się w niemal gorące huragany. Leia miała tylko nadzieję, Ŝe Zimni, jak obiecali, trzymają się z daleka od pola bitwy. Zmianom ulegała takŜe sytuacja na orbicie. Widząc brak szybkich postępów na powierzchni Esfandii, Vorrik przemieszczał okręty swojej floty. Wszystko wskazywało, Ŝe przygotowuje się do wznowienia bombardowania powierzchni planety. Pellaeon nie mógł siedzieć z załoŜonymi rękami i zwiększył liczbę swoich okrętów na tej orbicie. Swego czasu Leia była świadkiem wielu podobnych przygotowań i rozumiała, Ŝe sytuacja staje się coraz bardziej napięta. Gdyby przebywający na powierzchni planety wojownicy Yuuzhan Vongów nie odnieśli szybkiego zwycięstwa - a przynajmniej gdyby nic na to nie wskazywało - istniało duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe walka w przestworzach rozgorzeje na nowo ze zdwojoną siłą. Dobrze chociaŜ, Ŝe baza przekaźnikowa była bezpieczna, ale świadomość tego przynosiła jej niewielką ulgę. KsięŜniczka wiedziała, Ŝe nie powinna za bardzo narzekać. Ukrywała się zaledwie od kilku godzin, podczas gdy Ashpidar i członkowie personelu jej bazy kryli się przed Yuuzhan Vongami od kilku dni. Na myśl o pani komendant bazy włączyła mikrofon interkomu i wybrała kanał umoŜliwiający łączność bezpośrednio z jej gabinetem. - Pani komandor Ashpidar? - zapytała. - JeŜeli panią to interesuje, właśnie otrzymałam od Pellaeona nowe dane telemetryczne. Nie usłyszała odpowiedzi.

- Sekot! Słysząc pełen zdumienia okrzyk Jabithy, Jacen oprzytomniał. Wpatrywał się w wizerunek stojącej naprzeciwko Senshiego Vergere, na którą zwracały się oczy wszystkich w mrocznej jamie. Istota była ubrana w brązowy płaszcz i kierowała na niego ogromne, niemal hipnotyzujące oczy. Mimo siąpiącego deszczu miała zupełnie suche końce piórek i bokobrodów. - W rzeczywistości nie jesteś Vergere, prawda? - zapytał w końcu. Od jej śmierci zdąŜyło upłynąć tyle czasu, Ŝe jego była nauczycielka nie mogła oŜyć, a odbierając obecność jej wizerunku w Mocy, czuł, Ŝe ma przed sobą coś więcej niŜ tylko projekcję albo echo Ŝyjącej niegdyś istoty. - Przybyłam do ciebie pod postacią osoby, którą oboje znaliśmy - odezwał się w końcu znajomy wizerunek. - Kogoś, kto był ci bliski... i kogo darzyłeś zaufaniem.

Spotkanie Po Latach

228 - Sekot czasami właśnie tak postępuje - wyjaśniła Jabitha. - Czasami ukazuje się pod postacią mojego ojca, a kiedy indziej twojego dziadka. Bywa teŜ, Ŝe pojawia się pod moją postacią i właśnie to mnie najbardziej irytuje. Młody Solo przypomniał sobie coś, co powiedziała mu kiedyś prawdziwa Vergere. Była obecna w chwili narodzin świadomości Ŝyjącej planety, kiedy Sekot przybrała postać zmarłego Magistra, Ŝeby porozumiewać się z nią i z Yuuzhan Vongami. Wiedział o tym cały czas, ale nie uświadamiał sobie... - Ale dlaczego teraz? - burknęła zdezorientowana Saba. - Dlaczego nie wcześniej? - Pojawiła się juŜ wtedy, kiedy wylądowaliśmy - powiedział Jacen. - Wujek Luke i ciocia Mara nie rozmawiali wówczas z panią Magister. To była takŜe Sekot w jej postaci. - To nadal nam nie wyjaśnia, dlaczego - nie dawała za wygraną Barabelka. Jacen rozejrzał się po mrocznej jamie. Saba wpatrywała się w niego niepewnie, Danni leŜała nieprzytomna na noszach, a Senshi nadal przyciskał wylot miotacza błyskawic do skroni Jabithy... Wizerunek Vergere uwaŜnie obserwował Jacena, jakby czekał, aŜ młody Solo sam odpowie na swoje pytanie. - Wystawiasz nas na próbę, prawda? - domyślił się w końcu. Sekot pokręciła upierzoną głową i ciepło się uśmiechnęła. - Wystawiam na próbę ciebie, Jacenie Solo - oznajmiła. - I jak wypadłem? Zdałem ten egzamin? Zamiast odpowiedzieć na jego pytanie, Sekot zwróciła się do Senshiego. Sędziwy Ferroanin natychmiast opuścił miotacz i zerwał się na równe nogi. Pani Magister usiadła i potarła szyję w miejscu, w którym ścisnął ją przywódca porywaczy. Sekot spojrzała na drugie nosze z nieprzytomną Danni i młoda badaczka poruszyła się i cicho jęknęła. Jacen podbiegł do niej i uklęknął na rozmiękłym gruncie. - Danni! - zawołał, nie posiadając się z radości. Młoda kobieta powoli otworzyła oczy i zamrugała, kiedy poczuła na twarzy drobne krople deszczu. Wsparła się na łokciach i obrzuciła Jacena zdezorientowanym spojrzeniem. - Gdzie... jestem? - zapytała. Spojrzała w prawo i lewo i otworzyła szerzej oczy. Pamiętam tylko, Ŝe dach chaty zwalił się nam na głowę... - JuŜ wszystko w porządku - zapewnił ją młody Solo. - Jesteś bezpieczna. Danni zauwaŜyła otaczających ich Ferroan. Zwróciła uwagę, Ŝe niektórzy są uzbrojeni, ale trzymają broń jakby od niechcenia. - To pewnie jest definicja bezpieczeństwa rodziny Solo, tak? - zapytała. - Nie zrobią ci Ŝadnej krzywdy - obiecała Sekot, stając obok Jacena. Na widok Vergere osłupiała Danni otworzyła jeszcze szerzej oczy. - Ale... - zaczęła. - Sądziłam... - To nie jest Vergere - uspokoił ją młody Solo. - To Sekot - dodała Saba, wyłączając kciukiem klingę świetlnego miecza. Jacen nie wiedział, czy Barabelka doszła do wniosku, Ŝe Sekot nie zamierza wyrządzić im Ŝadnej krzywdy, czy moŜe przekonała ją świadomość własnej bezradności w sytuacji, gdyby jednak Sekot postanowiła zmienić zdanie.

229

Sean Williams, Shane Dix

Danni odwróciła się do Jacena i pokręciła głową, jakby nie mogła znieść cięŜaru pytań, które cisnęły się jej na usta. - Nic nie rozumiem - wyznała. - A ja chyba zaczynam - odparł młody Solo. - Cała historia została ukartowana, Ŝeby zobaczyć, jak zareaguję na zagroŜenie... czy będę walczył, czy ucieknę; czy zdecyduję się stanąć w obronie tych, których kocham, czy moŜe wykorzystam ich jako Ŝywe tarcze. - A moŜe zdecydujesz się na coś pośredniego - odezwała się Vergere. Wybierzesz kompromis i pozwolisz wygrać obu stronom. - Bardzo mi przykro - powiedziała Jabitha. - Wiedziałam, Ŝe Sekot zamierza cię poddać próbie, ale nie miałam pojęcia, w jaki sposób. Przekonałam ją, Ŝe powinna to zrobić, zamiast wierzyć ci na słowo. Nie mogłam tylko przewidzieć, Ŝe narazi na niebezpieczeństwo wasze Ŝycie. - Nie musisz nas za nic przepraszać - stwierdził młody Solo i odwrócił się znów do Vergere. - To z woli Sekot Danni pozostawała cały czas nieprzytomna, a Senshi ośmielił się nas porwać, prawda? - zapytał. - To ona takŜe namówiła bora, Ŝeby się do nas wrogo odnosiły? - Prawdę mówiąc, bora potraktowały was wrogo z własnej woli - wyjaśniła Sekot. - Nie moŜna wydawać im rozkazów... moŜna je tylko sprowokować albo uspokoić. Musiałeś rozwiązać ten problem sam, ale reszta to prawda. Czy to cię złości? Jacen pomyślał, Ŝe Sekot nie mogłaby lepiej wybrać. Wcielając się w postać Vergere, dokonała doskonałego wyboru. To była jedna z wielu rozwijających umysł sztuczek, którymi Vergere dręczyła go w ciągu krótkiego okresu, kiedy był jej uczniem. - Nie - odparł młody Solo. - Chcę tylko wiedzieć, dlaczego to zrobiłaś. - Musiałam się dowiedzieć, z jakimi wojownikami mam do czynienia, zanim odpowiem na twoją prośbę - odparła Ŝyjąca planeta. - Nie bardzo podoba mi się określanie mnie mianem wojownika - odparł Jacen. Jedi starają się dąŜyć do pokoju, nie wojny. - Więc nie wierzysz w walkę o pokój albo o wolność? - zapytała Sekot takim tonem, Ŝe Jacen się speszył. CzyŜby z niego szydziła? - Wierzę, Ŝe powinien istnieć sposób osiągnięcia pokoju inny niŜ walka powiedział. - Znalazłeś go, Jacenie Solo? Młody męŜczyzna wbił spojrzenie w rozmiękły grunt. Nie chciał przyznawać się byłej nauczycielce do poraŜki... nawet chociaŜ wiedział, Ŝe to nie ona. - Nie - odparł cicho. - Nie znalazłem. - Ale to nie powstrzymuje cię od prowadzenia dalszych poszukiwań, prawda? zapytała istota. Jacen uniósł głowę i spojrzał w oczy Sekot. - Jak powiedziała mi kiedyś prawdziwa Vergere, wybrałem swoje przeznaczenie zaczął. - Teraz muszę tylko radzić sobie z konsekwencjami tamtego wyboru. - Podobnie jak wszyscy - stwierdziła Sekot. - Jak ci, którzy Ŝyli przed nami. Zamieszkujemy galaktykę, którą odziedziczyliśmy w wyniku ich decyzji, podobnie jak

Spotkanie Po Latach

230 nasi potomkowie odziedziczą galaktykę, która narodzi się w wyniku naszych decyzji. KaŜde pokolenie nosi na swoich barkach cięŜar odpowiedzialności związanej z koniecznością dokonywania prawidłowych wyborów. - A jaka jest twoja decyzja, Sekot? - zapytał młody Solo. - Jaką galaktykę pozostawisz przyszłym pokoleniom? Sekot się uśmiechnęła. - Pozwól, Ŝe powiem ci coś więcej o sobie, Jacenie Solo - zaczęła. - Na razie Ŝadnej wiadomości z powierzchni Esfandii, panie admirale zameldowała doradczyni. - A co z okrętami, których załogi przygotowują się do jej bombardowania? zapytał Pellaeon. - Potwierdzam, Ŝe artylerzyści nieprzyjacielskich okrętów są gotowi, panie admirale. Pellaeon skwitował jej raport kiwnięciem głowy. - Dajcie im zdrowo popalić - rozkazał. Jego doradczyni odwróciła się, Ŝeby wydać niezbędne rozkazy. Załoga „Nieugiętego" od razu przesłała energię do głównych jednostek napędowych i ogromny okręt zajął stanowisko na niŜszej orbicie. Z hangarów zaczęły wylatywać setki myśliwców typu TIE. Artylerzyści wszystkich turbolaserów i cięŜkich dział laserowych wzięli na cel nieprzyjacielskie okręty, których załogi przygotowywały się do ostrzału wieŜy przekaźnika na powierzchni Esfandii. Pellaeon nie wątpił, Ŝe Vorrik zareaguje natychmiast na nowe zagroŜenie, co spowoduje eskalację bitwy, ale nie mógł nic na to poradzić. Obrona przynęty była wprawdzie bezsensowna, ale musiał zrobić wszystko, aby podtrzymać złudzenie, Ŝe wieŜa jest naprawdę zasługującym na obronę, waŜnym celem. Liczył na to, Ŝe Vorrik poświęci zbyt wiele sił i środków na ostrzeliwanie powierzchni planety, dzięki czemu wielki admirał będzie mógł zaatakować flotę Vongów z góry. Kiedy imperialni piloci nawiązali kontakt bojowy z nieprzyjacielem, na ekranach wszystkich monitorów pojawiły się oślepiające błyski. Niczym iskra, która rozpala ognisko, w ciągu zaledwie kilku minut bitwa w przestworzach rozgorzała takŜe w kilkunastu innych miejscach. Niebawem do walki przyłączył się ogromny yuuzhański okręt „Kur-hashan", którego przybyciu towarzyszyły fale grawitacyjnych zakłóceń. KaŜdy dovin basal w głębi kadłuba i w sektorze jednostek napadowych zuŜywał niewiarygodne ilości energii, Ŝeby okręt osiągnął jak najszybciej pole bitwy. - Artylerzyści wszystkich jednostek - rozkazał Pellaeon - strzelać bez rozkazu! Pierwszą w pełni świadomą myślą w głowie Jainy było niepokojące odkrycie, Ŝe straciła czucie w lewej stopie. Odrętwienie wędrowało powoli w górę nóg. Po chwili młoda Solo uświadomiła sobie, Ŝe się porusza... i to szybko! Otworzyła oczy i ze zdumieniem stwierdziła, Ŝe leci. - Co się... - zaczęła, chwytając oburącz krawędzie wyściełanego siodełka pojazdu.

231

Sean Williams, Shane Dix

- Trzymaj się, Jaino! - odezwała się osoba siedząca przed nią na tym samym siodełku. - Nie kołysz skuterem! - Droma? - Jak się czujesz? - zapytał Ryn. Jaina rozejrzała się, Ŝeby sprawdzić, czy w pobliŜu nie ma jakiegoś tsik seru. śadnego nie wypatrzyła. - Jak idiotka - powiedziała. - Na samym początku bitwy zderzyłam się ze skalnym zboczem. - Nie rób sobie wyrzutów - odparł Droma. - Takie wypadki przydarzają się nawet najlepszym. - W jego piskliwym głosie brzmiało współczucie i zrozumienie. - Zabieram cię na pokład „Sokoła". Masz dziurę w skafandrze. - Wiem. Czuję to - przyznała Jaina. Droma przechylił skuter, Ŝeby ominąć las wysokich formacji skalnych, i młoda Solo przechyliła się w tę samą stronę. Starała się poskładać w całość strzępki wspomnień wydarzeń, dzięki którym znalazła się na siodełku rakietowego skutera. Jak przez mgłę przypominała sobie, Ŝe byli z nią Jag i Tahiri, ale ich wizerunki przelatywały przez jej głowę niczym rozmazane plamy. - Wszystko przebiega zgodnie z planem - odezwał się Ryn, kiedy powrócił na poprzedni kurs i wyprostował się na siodełku. - Nie musisz się o nic martwić. Jaina obejrzała się przez ramię, w samą porę, Ŝeby zauwaŜyć, Ŝe z mrocznej mgły za jej plecami wyłonił się spiczasty, ciemny kształt, który skierował w ich stronę. - Padnij! - wrzasnęła. Chwyciła chudego Ryna za ramiona i rozpłaszczyła go na ramie skutera. Modląc się, Ŝeby na kursie nie pojawiła się inna przeszkoda, pochyliła się obok niego. Zza ich pleców zaczął napływać coraz głośniejszy, chrapliwy pomruk, który na jakiś czas ich ogłuszył. W pewnej chwili Jaina poczuła, Ŝe coś otarło się o jej plecy. Kiedy nad ich głowami przeleciał usiany koralowymi guzami spód yorik-tremy, Droma spróbował odzyskać panowanie nad maszyną. Rakietowy skuter zakołysał się niepewnie z boku na bok, ale w końcu się ustatkował. - Myślisz, Ŝe nas zauwaŜyli? - zapytała Jaina, prostując się i spoglądając na nieprzyjacielski lądownik, który rozpłynął się w kłębach mrocznych gazów. - Nie mam pojęcia - odparł Ryn. - Tak czy owak, nie moŜemy ryzykować, Ŝe podąŜą za nami do kryjówki bazy stwierdziła młoda Solo. - Zastopuj. Droma usłuchał. - Sądzisz, Ŝe powinniśmy zatoczyć krąg, aby ich wywieść w pole, prawda? zapytał. - A moŜe ostrzec pozostałych, mam rację? - A uwaŜasz, Ŝe nie powinniśmy? Ryn pokręcił ukrytą w hełmie głową. - Nie o to chodzi... obawiam się, Ŝe odmrozisz sobie nogi - powiedział. - Mnie takŜe nie uśmiecha się perspektywa stracenia kilku palców - przyznała Jaina - ale musimy podjąć to ryzyko.

Spotkanie Po Latach

232 - Jest zbyt duŜe - stwierdził Droma. - A poza tym, bardzo wątpię, Ŝeby ci Vongowie interesowali się nami. Mimo wszystko oddalamy się od pola bitwy. Jaina znów obejrzała się przez ramię. - JeŜeli chcesz, moŜesz im to powiedzieć - zaproponowała. Droma odwrócił głowę i zaklął tak szpetnie, Ŝe nawet ojciec Jainy zarumieniłby się ze wstydu. Spojrzał przed siebie i raptownie przyspieszył, Ŝeby jak najszybciej osiągnąć maksymalną prędkość. Miał nadzieję, Ŝe umknie pilotom dwóch tsik seru, którzy zamierzali zaatakować ich od tyłu. Jaina poczuła silne szarpnięcie i omal nie spadła z siodełka skutera. Poklepała kieszenie ochronnego skafandra. Na szczęście, odrętwienie nie objęło palców rąk, ale i tak z trudem cokolwiek wyczuwała przez wiele warstw termicznej izolacji. Była uzbrojona w świetlny miecz, samopowtarzalny blaster i dwa termiczne detonatory. Pospiesznie wyciągnęła jeden i włączyła. - Kiedy ci powiem, gwałtownie skręć! - rozkazała, uzbrajając ładunek wybuchowy. - W którą stronę? - odkrzyknął Droma. - W którą chcesz! - zawołała Jaina, rzucając detonator za siebie. - Teraz! Eksplozja wywołała fale, Ŝaru i błysk, po którym Jaina na jakiś czas oślepła z powodu zainstalowanych w hełmie wzmacniaczy światłości. Nie potrafiła określić, jaki kierunek obrał Droma, ale po odzyskaniu wzroku stwierdziła, Ŝe zanurkował w głąb wąskiej rozpadliny. - Załatwiłaś ich? - zapytał piskliwym tonem, zdradzającym napięcie, z jakim pokonywał zakręty szczeliny. Jaina zauwaŜyła, Ŝe padł na nią jakiś cień, i domyśliła się, Ŝe jeden z nieprzyjaciół przeŜył eksplozję detonatora. - Chyba tylko jednego - odparła. Uniosła głowę i stwierdziła, Ŝe pilot drugiego tsik seru, lecąc nad nimi, stara się utrzymywać cały czas na tej samej wysokości. W pewnej chwili otworzył luk w spodzie śmigacza i wypuścił chmurę kilkucentymetrowej długości siecioŜuków. Droma zwolnił tak raptownie, Ŝe Ŝaden owad ich nie trafił, ale nie uniknęli lepkich nitek, które stworzenia snuły za sobą. Dwie przykleiły się do pleców Dromy, a jedna przylgnęła do szyby hełmu Jainy. Zwisające na końcach nici siecioŜuki zareagowały na szarpnięcie i od razu zaczęły się wspinać. Jaina usiłowała odkleić nici z pleców pokonującego kolejne zakręty Ryna, ale były wytrzymałe i nie chciały się przerwać. Wyciągnęła z kieszeni świetlny miecz i kciukiem włączyła klingę. Gdyby ich nie przecięła, siecioŜuki szybko by ich oplotły, unieruchomiły i ułatwiły schwytanie. Świetliste ostrze bez trudu przecięło napięte nici i dwa siecioŜuki odpadły z pleców Dromy. Jaina skierowała klingę ku nici, która przykleiła się do szyby jej hełmu, i zauwaŜyła, Ŝe snujący ją owad unosi się zaledwie metr obok jej głowy. Jednym ruchem przecięła coraz krótszą nitkę. Pozbyła się trzech niebezpiecznych owadów, ale nie mogła sobie jeszcze gratulować. Nie miała pojęcia, ile innych nitek mogło przykleić się do jej pleców albo do ramy skutera. Nie widziała ich wyraźnie przez szybę hełmu, a jej rękawice były zbyt

Sean Williams, Shane Dix 233 grube, Ŝeby wyczuć cokolwiek pod palcami. Byliby zgubieni, gdyby chociaŜ jedna nić przyczepiła się do statecznika maszyny albo w niewłaściwej chwili skleiła palce Dromy. - Musimy wylądować - powiedziała. - To jedyny sposób upewnienia się, czy juŜ nie zagraŜa nam niebezpieczeństwo. - Ale yuuzhański pilot... - zaczął Droma, wskazując unoszący się nad nimi i trochę z przodu tsik seru. Urwał, kiedy zauwaŜył następnego siecioŜuka, zwisającego z rękawicy Jainy i powoli podciągającego się do skafandra. Pospiesznie wylądował na dnie rozpadliny, pokrytym grubą warstwą płatków zamroŜonego dwutlenku węgla. Jaina starała się nie zastanawiać, jaki wpływ wywrze zamroŜone podłoŜe na palce jej stopy. Miała na głowie waŜniejsze sprawy. Zeskoczyła z siodełka rakietowego skutera, a Droma szybko poszedł w jej ślady. Zaczął gładzić skafander w złudnej nadziei, Ŝe zerwie albo odklei nici siecioŜuków, ale kiedy młoda Solo uniosła świetlny miecz i podeszła do niego, cofnął się dwa kroki. - Hej, zaczekaj chwilę! - wykrzyknął. - JeŜeli przypadkiem przedziurawisz mój skafander... Umilkł, kiedy zaczęła wymachiwać świetlistą klingą tak zręcznie, Ŝe w ciągu kilku sekund przecięła wszystkie nici. Zwróciła ostrze ku sobie. - Masz jedną na udzie, a drugą na ramieniu! - poinformował ją Ryn. Jaina machnęła na oślep energetyczną klingą za głową i w nagrodę usłyszała głośne skwierczenie. - W porządku, jesteś czysta - oznajmił z ulgą Droma. - A teraz... Zanim skończył zdanie, wokół nich spadły następne nici. Cień tsik seru, który na krótko zniknął im z oczu, wrócił, a jego pilot wypuścił na nich z ładowni następne siecioŜuki. Jaina zareagowała instynktownie, bo wiedziała, co musi robić. Zataczając świetlistą klingą miecza precyzyjne, oszczędne ruchy, nie dopuściła, Ŝeby choć jeden owad musnął ją albo Dramę. - Doskonała robota! - westchnął z ulgą Droma. - Obawiam się jednak, Ŝe to tylko tymczasowe wytchnienie. Jaina zauwaŜyła, Ŝe pilot tsik seru zadziera rufę i kieruje dziób w ich stronę. - Zamierza strzelić - powiedziała, gotowa rzucić się do ucieczki. - Zrób to! - krzyknął Droma, rozpaczliwie wymachując rękami. - To, co przedtem Tahiri! - Co zrobiła? - Zacisnęła gardziele wyrzutni plazmy! - Co takiego? - Widziałem, jak to robi, kiedy straciłaś przytomność - wyjaśnił Ryn. - Uwierz mi, to działa! Zanim młoda Solo zrozumiała znaczenie jego słów, czas jakby stanął w miejscu. Wyrzutnie plazmy... Tahiri... zacisnąć gardziele... Jej ciało zareagowało szybciej niŜ umysł. Kiedy w końcu uświadomiła sobie znaczenie słów Dromy - a raczej tak się jej wydawało - jej ręka juŜ się unosiła i

Spotkanie Po Latach

234 kierowała w stronę skrzydeł tsik sera. Ułamek sekundy wcześniej, zanim wyrzutnia wypluła kulę ognistej plazmy, Jaina zacisnęła dłoń w pięść i skupiła myśli. Plazma trafiła w przewęŜenie gardzieli i rozdarła na strzępy jedną burtę yuuzhańskiego śmigacza. Sekundę później eksplodowała druga burta i na ich głowy posypał się grad płonących okruchów. Kiedy wylądowały w lodowatym śniegu pod ich stopami, rozległ się głośny syk i w gęstą atmosferę wzbiły się kłęby pary. Jaina i Droma odruchowo osłonili głowy rękami i zanurkowali pod skalną ścianę. Spoglądając przez palce, młoda Solo zauwaŜyła, Ŝe w głąb rozpadliny opadają płonące szczątki tsik seru. Wirując w locie niczym rozŜarzona piłka, leciały prosto na ich głowy. Chwyciła Dromę za rękę i w ostatniej chwili odciągnęła go w bezpieczne miejsce. Kiedy płonący wrak runął na zaścielone śniegiem dno, z miejsca katastrofy wzbiły się słupy pary i ciemnego dymu. Osłupiały z wraŜenia Droma wyprostował się i spojrzał na dogasające szczątki. - Tym razem naprawdę niewiele brakowało - szepnął. - Ciesz się, Ŝe nie spadły na skuter - odparła młoda Solo. Chwyciła za kierownicę i zaczęła wyciągać pojazd z zasięgu płomieni. Z powodu narastającego odrętwienia w lewej stopie stąpała coraz mniej pewnie. - Uwierz mi, cieszę się z tego - odparł Droma, pomagając jej ciągnąć maszynę. Bardziej się cieszę niŜ... Przerwał mu głośny ryk, przekazany przez wszyte w skafander czułe mikrofony. Spomiędzy płomieni i kłębów pary wyłoniło się coś człekokształtnego, osmalonego i gniewnie warczącego. Jaina chwyciła rękojeść miecza i zamierzała przyjąć postawę obronną, ale odrętwiała noga nie zdołała utrzymać cięŜaru jej ciała. Młoda Solo pośliznęła się i upadła. Droma starał się stanąć między nią a przeraŜającym potworem, ale odrzucony na bok chlaśnięciem dymiącej ręki, osunął się na skalną ścianę. Napastnik pochylił się nad nim, a ze szczeliny w poczerniałej twarzy, gdzie powinny się znajdować usta, wyrwało się tylko jedno słowo: - Jeedai! Oddech wydobywał się z jego ust z kłębami pary. Jaina uświadomiła sobie, Ŝe yuuzhański pilot przeŜył w lodowatej atmosferze Esfandii tylko dzięki Ŝarowi płonącego wraku. Wiedziała, Ŝe nie będzie Ŝył długo... ale moŜe na tyle długo, Ŝeby wykorzystać jeszcze jedną okazję do zadania ciosu. Nieprzyjacielski pilot stanął nad nią, uniósł spiczasto zakończony odłamek korala yorik i zamachnął się, Ŝeby wbić go w jej ciało. Jaina zaczęła szukać świetlnego miecza, ale chyba go wypuściła, kiedy pośliznęła się na śniegu. Zanim jednak Yuuzhanin zdąŜył zadać cios, coś poruszyło się za jej plecami, z daleka od miejsca, w którym leŜał nieprzytomny Droma. Widocznie ruch zaniepokoił yuuzhańskiego pilota, który na chwilę uniósł głowę i spojrzał w tamtą stronę. Jaina niczego więcej nie potrzebowała. Kopnęła go obiema nogami w pachwinę i wojownik zatoczył się do tyłu. Pragnąc zachować równowagę, zaczął wymachiwać rękami i wypuścił spiczasty kawałek yorika. Jaina zerwała się i wysłała myśli do miejsca, w którym upuściła rękojeść miecza. Broń Jedi wyskoczyła spod śniegu i wsunęła się do

Sean Williams, Shane Dix 235 jej dłoni. Ułamek sekundy później energetyczne ostrze obudziło się do Ŝycia ze złowieszczym sykiem i pomrukiem. Pilot odzyskał równowagę, wstał i spręŜył się do skoku. Płomienie wciąŜ jeszcze lizały jego nogi i plecy, co nadawało mu niezwykły wygląd. Jaina napięła mięśnie, gotowa przeciąć go na dwoje. Okazało się jednak, Ŝe nie musi. Oczy Yuuzhanina przemieniły się nagle w bryłki lodu, a na twarzy zastygł wyraz przeraŜenia. Nawet waleczni Yuuzhan Vongowie nie mogli bez końca stawiać czoło chłodowi i bólowi. Nieprzyjacielski pilot rozpaczliwie zarzęził, zgiął się w pół i wyzionął ducha, zanim jeszcze zwalił się na pokryte śniegiem dno rozpadliny. Młoda Solo cofnęła się i opuściła klingę świetlnego miecza. Z wysiłkiem oddychając, pomyślała, Ŝe powinna była szybciej zareagować. Co prawda, dopiero przychodziła do siebie po zderzeniu ze skalną ścianą, a odrętwienie obejmowało jej kolana, ale to nie stanowiło wystarczającej wymówki. Gdyby nie... Urwała w pół myśli, bo przypomniała sobie, Ŝe ktoś ocalił jej Ŝycie, odwracając uwagę yuuzhańskiego pilota, który przygotowywał się do zadania śmiertelnego ciosu... a tym kimś nie mógł być Droma, który dopiero gramolił się ze śniegu. Odwróciła się i spojrzała w przeciwną stronę. W gęstej atmosferze przed nią unosił się jeden z tubylców. Krawędzie jego obłego ciała lekko falowały, jakby pod wpływem niewidocznego prądu. Istota znajdowała się tak blisko, Ŝe Jaina mogła jej dotknąć, ale oparła się pokusie. Prawdę mówiąc, tubylec miał groźny wygląd. Z obrzeŜy „ust" wyrastało wiele giętkich macek, przez półprzezroczystą skórę było widać dziwaczne pulsujące organy wewnętrzne, a setki okalających otwór gębowy podobnych do guzków, niewielkich „oczu" wpatrywały się w nią równie intensywnie jak ona w nie. Młoda Solo zastanawiała się, co istota zamierza zrobić. W końcu wzniosła się jeszcze wyŜej w kłęby gęstej atmosfery. Kiedy osiągnęła wysokość kilku metrów, wypręŜyła długi ogon i zdumiewająco szybko śmignęła w ciemność nad jej głową. Słysząc jęk Dromy, Jaina odwróciła się do niego. Ryn opierał się o rakietowy skuter i trzymał za hełm. - Chyba powinniśmy się stąd wynosić - powiedział cicho. Młoda Solo kiwnęła głową. - Teraz moja kolej. Będę prowadzić - oznajmiła. Zobaczyła przez szybę jego hełmu, Ŝe Ryn z przymusem się uśmiechnął. - Miejmy nadzieję, Ŝe dalsza część podróŜy upłynie bez problemów - powiedział. - Chyba mieliśmy ich dość jak na jeden dzień - przyznała Jaina. Wspięła się nieporadnie na siodełko i pomogła Rynowi zająć miejsce za plecami. - Czy wszystkich w rodzinie Solo spotyka zawsze więcej kłopotów, niŜ na nich przypada? - spytał cierpko Droma. - MoŜe mają to zakodowane w genach? - Hej, to nie nasz problem, ale wszechświata - odcięła się pogodnie Jaina. - Solo starają się tylko rozwiązywać jego problemy. Droma roześmiał się, a Jaina włączyła repulsor skutera i pokonując kolejne zakręty, zaczęła wypatrywać miejsca, w którym mogliby wylecieć z rozpadliny.

Spotkanie Po Latach

236 Tahiri kucnęła i coufee świsnęło nad jej głową. Mruknęła pod nosem, podskoczyła i chwyciwszy oburącz rękojeść świetlnego miecza, zagłębiła błękitną klingę w torsie atakującego ją jaszczura. Zanim cofnęła się i wyciągnęła świetliste ostrze, jego koniec wystawał chwilę z pleców napastnika. Obca istota zachwiała się z wyrazem bolesnego zdumienia na gadziej twarzy, zwaliła w śnieg i znieruchomiała. - Jagu, tędy! - krzyknęła młoda Jedi i zaczęła się wspinać po stromym zboczu. PodąŜając tuŜ za nią, wyszkolony przez Chissów pilot obrzucał pociskami i energetycznymi błyskawicami wszystkich na tyle szalonych, Ŝeby rzucić się za nimi w pościg. Przystanął dopiero na szczycie wzgórza, Ŝeby się zorientować w sytuacji, ale obawiając się, Ŝe jego sylwetka moŜe stanowić wyraźny cel dla wszystkich nieprzyjaciół po obu stronach grzbietu, zaczął pospiesznie zbiegać po przeciwległym zboczu. W oddali zobaczył imperialny skuter, którego pilot zataczał łuk za iglicą przekaźnika. Na ekranie swojego hełmu widział go w postaci czerwonej plamki. Zaczął wymachiwać rękami, Ŝeby zwrócić jego uwagę. - Hej, tutaj, tutaj! - krzyknął. - Tahiri, czy to ty? - Pytanie Hana zabrzmiało w głośniku jego hełmu głośno i wyraźnie. Obecnie, kiedy się widzieli, utrzymywanie łączności nie stwarzało Ŝadnych problemów. - Ja i Jag - odparła młoda Jedi. - Nasze skutery zostały zniszczone. - JuŜ do was lecę. - Han zmienił kurs i na krótko zniknął za podstawą przekaźnika. - Chodźmy! - Tahiri chwyciła Jaga za rękę i zaczęli zbiegać po zboczu. Kiedy Solo pojawił się w towarzystwie pilota drugiego skutera, na tle zamglonego horyzontu prześliznął się ciemniejszy cień. Drugi pilot, Enton Adelmaa'j, który dotąd ostrzeliwał zbiegające za nimi po zboczu gadopodobne istoty, unieruchomił pojazd mniej więcej metr przed Jagiem. - Miło was widzieć - powiedział. - Zaczynaliśmy się juŜ trochę martwić. - Walka jeszcze się nie zakończyła - stwierdziła Tahiri, pokazując coś wyciągniętą ręką. - Nadlatuje następny yorik-trema! Poczynając sobie ostroŜniej niŜ jego poprzednik, pilot drugiego yuuzhańskiego lądownika kierował kule plazmy w powierzchnię gruntu przed dziobem pojazdu. Jaina zauwaŜyła, Ŝe w pewnej chwili trafił w jedną z min. Siła eksplozji posłała w górę kłęby pary i czarnego dymu. Pod wpływem fali udarowej yorik-trema się zakołysał, ale nie został nawet uszkodzony. Han mruknął. - No cóŜ, chyba pora przejść do planu B - powiedział, szarmanckim gestem zachęcając Tahiri do zajęcia miejsca za jego plecami na siodełku skutera. Jag wskoczył na siodełko maszyny Adelmaa'ja i oba pojazdy zaczęły się oddalać od gromady wyjących jaszczurów. Solo i Adelmaa'j rozdzielili się na krótko, Ŝeby odszukać pilotów pozostałych skuterów, a potem wszyscy przegrupowali się po bezpiecznej stronie pola bitwy. Nie doliczyli się tylko jednego skutera, który naleŜał do noghriańskiego ochroniarza z pokładu bazy... Na wieść o tym Han wykrzywił twarz w groźnym grymasie.

237

Sean Williams, Shane Dix

- Nie ma wątpliwości, Ŝe baza nie moŜe się ukrywać w nieskończoność w tamtym miejscu - powiedział. - Zwłaszcza teraz, po zniknięciu Eniknara. Im szybciej wrócimy na pole bitwy i ją zakończymy, tym lepiej. Nikt się nie sprzeciwił. Technik łącznościowiec wyciągnął z kieszeni zdalnie sterowany chronometr i wystukał na miniaturowej klawiaturze kod dostępu. Odczekał sekundę, potrząsnął urządzeniem i spróbował od nowa. - Coś się stało - powiedział. - Próbuję uzbroić ładunki wybuchowe, ale coś uniemoŜliwia odebranie sygnału. Prawdopodobnie uszkodzeniu uległa antena. - Bardziej prawdopodobne, Ŝe została celowo uszkodzona - mruknął Han i cięŜko westchnął. - Z tego wynika, Ŝe ktoś będzie musiał tam polecieć i osobiście uzbroić detonatory. - Ja to zrobię - zaproponowała bez wahania Tahiri. - Polecę z nią - dodał Jag. Młoda Jedi odwróciła się do niego. - Dam sobie sama radę - powiedziała. - Wiem - odparł rzeczowo młody pilot. - Ale mimo to chcę lecieć. Tahiri kiwnęła głową. Rozumiała jego niewypowiedziane obawy. Jej nowa osobowość była wciąŜ jeszcze niewypróbowana i ktoś musiał mieć ją na oku, dopóki wszyscy się nie upewnią, czy nie zamierza ich zdradzić. JeŜeli deptanie jej po piętach miało uspokoić obawy Jaga, nie miała nic przeciwko takiemu nadzorowi. Kiedy pozostali ustawiali skutery w innym szyku, technik łącznościowiec wyjaśniał, co trzeba zrobić. Panel dostępu detonatorów ukryto w podstawie przekaźnika. Zakładając, Ŝe nie jest uszkodzony, naleŜało tylko wystukać kod na klawiaturze na jego obudowie. Siła eksplozji powinna unicestwić nie tylko sam przekaźnik, ale takŜe wszystko i wszystkich w promieniu co najmniej stu metrów. Po wykonaniu zadania Tahiri i Jag mieli tylko minutę, Ŝeby oddalić się z tamtego miejsca. - Zrozumiałem - powiedział młody pilot, wskakując na siodełko skutera. Spotkamy się w bazie... przylecę tym skuterem albo przyniesie mnie czoło fali udarowej eksplozji. Han uśmiechnął się z przymusem i poŜegnał go Ŝartobliwym salutem. - Miłej podróŜy - powiedział. - Zawsze mi się miło podróŜuje. - Wyszkolony przez Chissów pilot włączył silnik i szybko odleciał w kierunku przekaźnika. - Kiedy zyskałam świadomość - powiedziała Sekot - musiałam porozmawiać z pierwszym Magistrem. Ojciec Jabithy, drugi Magister, uświadomił sobie, kim jestem, i sprawił, Ŝe uzmysłowiłam sobie swoje moŜliwości. To on pomógł mi przetrwać atak Przybyszów z Dali, którzy spustoszyli moją południową półkulę. To on zachęcił mnie do zmodernizowania gwiezdnych stoczni, Ŝeby wytwarzano w nich uzbrojenie i inne środki, za pomocą których mogłabym obronić siebie i swoich poddanych. Kiedy drugi raz musiałam się uporać z podobnym zagroŜeniem, nie byłam wprawdzie zupełnie gotowa, ale przetrwałam. Po długiej i uciąŜliwej podróŜy znalazłam bezpieczne miejsce dla siebie i swoich poddanych, a po drodze objawiłam im swoją osobowość. Dopiero

Spotkanie Po Latach

238 tam, po śmierci Magistra, dezorientacji z powodu narodzin i rozpaczliwej ucieczce, znalazłam trochę czasu, Ŝeby się nad tym zastanowić. Ukryta za wizerunkiem Anakina Skywalkera istota miała do dyspozycji wszystkie środki Ŝyjącej planety, a mimo to nie potrafiła się pozbyć niepewności. Łatwo było uwierzyć, Ŝe patrzy się na dziecko, którym był kiedyś ojciec Mistrza Jedi... kuszone przez Ciemną Stronę i niewiarygodnie potęŜne, ale wciąŜ jeszcze zbyt młode, Ŝeby umieć rozróŜniać dobro od zła. - Przede wszystkim zadałam sobie pytanie, skąd pochodzę. - Sekot połoŜyła dłoń na laminowanym blacie stołu. - Ojciec Jabithy przypuszczał, Ŝe narodziłam się bezpośrednio z Potencjum... Ŝe jestem fizycznym wcieleniem energii Ŝycia, o której sądził, Ŝe wypełnia cały wszechświat. UwaŜał to za jedyne sensowne wyjaśnienie, ale juŜ wtedy wiedziałam, Ŝe czegoś w nim brakuje. To była bardzo ludzka reakcja w świetle dwóch niepojętych zjawisk, ale nie udzielała odpowiedzi na pytanie, dlaczego takie planety nie zrodziły się do Ŝycia w innych miejscach galaktyki. JeŜeli inteligencja na taką skalę mogła powstać spontanicznie z biosfery, dlaczego byłam jedyna w galaktyce liczącej setki milionów gwiezdnych systemów? Co sprawiło, Ŝe stałam się odmienna? Błękitne oczy Sekot wpatrywały się bez mrugania w twarz Luke'a. - Spędziłam kilkadziesiąt lat, badając siebie, w nadziei, Ŝe rozwikłam zagadkę swojej osobowości - podjęła po chwili. - Anakin Skywalker określił mnie kiedyś jako „ogrom", a zarazem „jedność". Wszystkie inteligentne istoty moŜna opisać w taki sposób... bo kaŜda ma stworzenia, które ją zamieszkują. W waszych przewodach pokarmowych gnieŜdŜą się miliardy bakterii. Z ich punktu widzenia jesteście niewątpliwie ogromami. Równocześnie jesteście jednak jednością. Prawda o waszym istnieniu kryje się na poziomie komórkowym, bo została zapisana w waszych genach. Zaczęłam podejrzewać, Ŝe prawda o mnie kryje się takŜe na podobnie mikroskopijnym poziomie. Zamieszkujący moją powierzchnię ludzie są równie waŜni dla mojej pomyślności jak bora, atmosfera albo słońce. Gdybym została ich pozbawiona, stałabym się naga i jałowa. - A więc są częścią twojego umysłu? - zapytała Hegerty słuchająca w napięciu słów Ŝyjącej planety. - Czy powiedziałabyś, Ŝe bakterie w twoim Ŝołądku są częścią twojego umysłu? Wizerunek Anakina pokręcił głową. - Moja inteligencja przewyŜsza inteligencję Ferroan, podobnie jak wasza przewyŜsza inteligencję tych bakterii. I one, i Ferroanie zaspokajają inne potrzeby... których nie zdołacie pojąć. Niech wam wystarczy, Ŝe ja potrzebuję ich, tak samo jak oni mnie. Gdybym ich nie miała, moŜe nigdy bym nie zaistniała? Kto wie, moŜe czekałby mnie jeszcze gorszy los... moŜe dorastałabym upośledzona i słaba jak dzikie bora, z którymi niedawno miał do czynienia Jacen Solo? Wzmianka o siostrzeńcu natychmiast skierowała myśli Mistrza Jedi na inne tory. - Wiesz moŜe, co się z nim dzieje? - zapytał Luke. Sekot kiwnęła głową. - Właśnie w tej chwili z nim rozmawiam - oznajmiła.

239

Sean Williams, Shane Dix

Jag i Tahiri starali się, Ŝeby od drugiego yorik-tremy oddzielała ich iglica przekaźnika. Unosili się na niewielkiej wysokości, licząc na to, Ŝe osłoni ich chmura pyłu, wznoszonego przez eksplozje min i gazy wylotowe silników rakietowych skuterów. Tylko raz natknęli się na opór, ale szybko rozprawili się z pilotem samotnego tsik seru. Wkrótce potem przelecieli między poziomymi wspornikami i zanurkowali w głąb podstawy przekaźnika. Zewnętrzne rusztowanie pełniło funkcję zarówno osłony, jak i fundamentu ogromnej, skomplikowanej anteny. Urządzenie kontrolne detonatorów ukryto w jej podstawie, w tunelu remontowym, wydrąŜonym jednak zbyt nisko, Ŝeby dało się tam wlecieć rakietowym skuterem. Jag wyłączył repulsorowy silnik i zeskoczył z siodełka. Tahiri go osłaniała, gdy wciągał skuter pod osłonę. Kiedy skończył, weszli do tunelu i znaleźli się w kompleksie sterowni. Podstawa anteny przypominała labirynt wsporników i przewodzących prąd grubych kabli, których końce mknęły pod powierzchnią gruntu. W sterowni było tak ciemno, Ŝe kłopoty z przekazywaniem obrazów miały nawet wzmacniacze światłości ich hełmów. Jag i Tahiri zapuszczali się coraz dalej dzięki poświacie rzucanej przez energetyczną klingę jej świetlnego miecza. Znaleźli urządzenie kontrolne detonatora dokładnie we wskazanym miejscu. Jag kucnął obok niego i uzyskał dostęp do wnętrza dzięki pierwszemu z trzech podanych kodów. Z głębi urządzenia wynurzyła się rozjarzona płyta kontrolna z niewielkim dwuwymiarowym ekranem wizualnym i miniaturową klawiaturą. Trudno było cokolwiek na niej wystukać w grubych rękawicach, ale młody pilot wpisał drugi kod, wymagany do zainicjowania procedury autodestrukcji przekaźnika. Kiedy skończył, uzyskał dostęp do katalogu programatora chronometru, po czym wpisał jednominutowe opóźnienie. - Teraz musimy juŜ tylko wprowadzić ostateczny kod - odezwał się do Tahiri. Pamiętaj, nie będziemy mieli drugiej szansy. JeŜeli wpiszemy błędnie choćby jedną cyfrę, urządzenie automatycznie pozmienia kody i wyłączy się na dobre. Młoda Jedi kiwnęła głową i zaczęła podawać partnerowi cyfry kodu: - Zero-osiem, osiem-dwa, trzy-cztery, jeden-zero, trzy-zero. - Mam taki sam - potwierdził Jag. Wpisywał starannie kaŜdą cyfrę, a Tahiri obserwowała go, Ŝeby się upewnić, czy nie popełni błędu. Kiedy wystukiwał przedostatnią, coś ciemnego przeleciało przed płytą jego hełmu i z podświetlonej płyty kontrolnej trysnął snop iskier. Jag odruchowo odskoczył i sięgnął po blaster charric, okazało się jednak, Ŝe Tahiri go uprzedziła. Widząc lecące w ich kierunku dwa następne ogłuszające chrząszcze, przecięła je szybkimi jak myśl cięciami klingi miecza. Chwilę później rzucił się na nich yuuzhański wojownik, wymachując uniesionym amphistaffem. Tahiri wydała gardłowy okrzyk i skoczyła na spotkanie Yuuzhanina. Jag został na swoim miejscu, Ŝeby przypadkowy strzał nie trafił jego towarzyszki w ciasnym pomieszczeniu, ale w razie potrzeby był gotów przyjść jej z pomocą. Ledwo się orientował, co się dzieje, bo szybkie jak myśl ruchy energetycznej klingi kreśliły w

Spotkanie Po Latach

240 powietrzu oślepiająco jasne smugi. W pewnej chwili wydało mu się, Ŝe Tahiri cofa się pod ciosami amphistaffa, ale kiedy juŜ się przeraził, Ŝe została pokonana, zanurkowała pod yuuzhańską bronią i jakby od niechcenia zadała cios, który rozplatał wojownika od szyi po pachwinę. Jag zobaczył kłęby pary, usłyszał charkot i przecięty na dwoje Yuuzhanin runął na plecy. Tahiri odwróciła się i spojrzała na partnera. Nie była nawet zdyszana. - Jak powaŜne są uszkodzenia? - zapytała. Młody pilot popatrzył na płytę kontrolną panelu detonatora. Była osmalona i stopiona, a bijąca ze środka poświata bezpowrotnie zgasła. Kiedy Jag dotknął płyty, urządzenie nie obudziło się do Ŝycia. - To nie moŜe być dobry znak - powiedział. - Musimy coś zrobić, Ŝeby znów zaczęło działać - stwierdziła Tahiri. Wyszkolony przez Chissów pilot pochylił się nad urządzeniem, Ŝeby się mu lepiej przyjrzeć. - Wydaje mi się, Ŝe zostały uszkodzone tylko obwody sterujące - odezwał się po chwili. - Sam moduł wygląda na sprawny. Musi istnieć inny sposób, Ŝeby go aktywować. Z ciemności za ich plecami doleciał jakiś szmer. W ułamku sekundy Tahiri odwróciła się plecami do partnera i gotowa do odparcia kolejnego ataku uniosła klingę miecza nad głowę. Równie szybko jednak się odpręŜyła. Nie zobaczyła następnego wojownika, ale oszroniony ochronny skafander, jakie wydawano przedstawicielom Galaktycznego Sojuszu. Z jednego boku spływała struŜka parującej krwi. Spoglądając przez częściowo zaparowaną szybę hełmu, Jag rozpoznał wykrzywione bólem rysy twarzy Noghriego. - Eniknar? - Zanim Tahiri podbiegła do ochroniarza z pokładu przekaźnikowej bazy, Ŝeby go podtrzymać, obca istota osunęła się obok niej na powierzchnię grantu. Poruszała ustami, ale Jag niczego nie usłyszał. - Ma uszkodzony komunikator - domyśliła się młoda Jedi. - Usłyszysz, co mówi, jeŜeli zetkniecie się hełmami. Jag pochylił się nad rannym Noghrim. - Sterowanie ręczne. - Cichy głos Eniknara brzmiał jeszcze bardziej niewyraźnie niŜ zazwyczaj, ale trudno było nie zwrócić uwagi na przebijające z tonu cierpienie. MoŜna skorzystać ze... sterowania ręcznego. Przebierając nieporadnie palcami, Eniknar chwycił panel kontrolny detonatorów. Z wysiłkiem odchylił tylną ściankę i pokazał kilka róŜnobarwnych guzików. - Sterowanie ręczne - wycharczał, ponownie osuwając się na Tahiri, jakby właśnie zuŜył resztkę siły. - Zakodowane. - Czy to wywoła eksplozję ładunków wybuchowych? Noghri potwierdził. - Da się nastawić jakiekolwiek opóźnienie? Eniknar pokręcił głową. - Więc jeśli ktoś wpisze kod, od razu zginie?

241

Sean Williams, Shane Dix

Kolejne kiwnięcie głową. Jag i Tahiri cofnęli się od urządzenia. Spojrzeli po sobie ponad rannym ochroniarzem, ale zanim którekolwiek zdąŜyło się odezwać, Eniknar chwycił przód skafandra pilota i przyciągnął go do siebie. - Ja - wycharczał. - Ja to zrobią. Znam nowy kod. - Nie ma mowy - sprzeciwił się Jag, uwalniając się z uścisku jego palców. - Podaj nam kod, a Tahiri posłuŜy się Mocą, Ŝeby przyciskać guziki z bezpiecznej odległości. - Chyba nie mamy na to czasu - odezwała się rzeczowo młoda Jedi. - A poza tym, nawet gdybyśmy to mogli zrobić, nie zmieścimy się we troje na siodełku rakietowego skutera. Któreś z nas i tak musiałoby tu zostać. Jag oddalił się od rannego ochroniarza, Ŝeby tamten go nie usłyszał. - Skąd wiesz, Ŝe moŜemy mu zaufać? - zapytał. - Droma ostrzegał nas, Ŝebyśmy się mieli przed nim na baczności, pamiętasz? Leia uwaŜa, Ŝe to zdrajca. A jeśli to podstęp? JeŜeli go zostawimy, Ŝeby... - To nie jest podstęp - ucięła Tahiri. - Skąd moŜesz być tego pewna? Młoda Jedi spojrzała na Eniknara, który wpatrywał się w Jaga. Dopiero po kilku sekundach przeniosła spojrzenie na partnera. - Po prostu jestem - powiedziała. - No cóŜ, to wcale jeszcze nie oznacza, Ŝe to on musi poświęcić... - Jagu - przerwała mu surowo Tahiri. - Nie mamy na to czasu. Sądząc z jego wyglądu i tak długo nie poŜyje. Młody pilot cięŜko westchnął. Tahiri miała rację, naprawdę kończył się ich czas. Podszedł do Eniknara i pochylił się nad nim. - Na pewno chcesz to zrobić? - zapytał, jakby zamierzał dać mu ostatnią szansę zmiany decyzji. - Moglibyśmy spróbować... Zanim skończył, ochroniarz z pokładu bazy pokręcił głową. - W ten sposób... przynajmniej... zginę... z honorem - wyszeptał. Jag zrozumiał, Ŝe nie ma sensu się mu sprzeciwiać. Noghri tracił siły i gdyby zbyt długo zwlekali z podjęciem decyzji, Jag mógłby stanąć przed perspektywą wyboru między poświęceniem Ŝycia Tahiri a swojego. Ustawił panel kontrolny w taki sposób, Ŝeby się znalazł na wysokości piersi Eniknara, a Tahiri obróciła urządzenie, Ŝeby Noghri dobrze widział róŜnobarwne guziki. Przytknęła hełm do hełmu ochroniarza. - Dwadzieścia sekund - powiedziała. - odczekaj dwadzieścia sekund, a potem wprowadź kod, dobrze? To nam wystarczy, Ŝeby się stąd wynieść. Eniknar zamknął oczy i kiwnął głową. - Tyle mogę... zaczekać - szepnął. Oparli go plecami o wzmocniony wspornik i zostawili przed urządzeniem. Jag włączył silnik skutera i odleciał w ciemność. Roztrącając na boki gromadę gadopodobnych wojowników, usłyszał głos Tahiri. - Rrush'hok ichnar vinim'hok - mruknęła cicho młoda Jedi. - Co to znaczy? - zapytał.

Spotkanie Po Latach

242 - To błogosławieństwo Yuuzhan Vongów - odparła młoda Jedi. - Oznacza: „Umieraj dobrze, męŜny wojowniku". Jag kiwnął głową, jakby się z nią zgadzał, ale nadal czuł się nieswojo, Ŝe tak łatwo przyswoiła sobie zwyczaje Yuuzhan Vongów. - Wydaje mi się, Ŝe pozostali są mu winni przynajmniej przeprosiny - powiedział. - Dopilnuję, Ŝeby tak się stało, kiedy wszystko się uspokoi. - Nie sądzisz, Ŝe to trochę za późno? - Nie dla tych spośród nas, którzy zachowają go w pamięci - odparła Tahiri. Poświęcenie Eniknara nie spodobało się Jagowi ze zbyt wielu względów, Ŝeby mógł wszystkie sobie uświadomić. Chissowie czuli wstręt do samobójstwa, bo uwaŜali je za coś w rodzaju nieuzasadnionego marnotrawstwa. Decyzja Noghriego miała wprawdzie ocalić Ŝycie wielu istot, ale to nie oznaczało, Ŝe Jag mógł się z nią pogodzić. Istniało jednak jeszcze coś, co nie dawało mu spokoju. Kto właściwie był zdrajcą, jeŜeli nie Eniknar, którego podejrzewali chyba wszyscy? Niebo za ich plecami rozbłysło jaskrawym, białym blaskiem, jakby na skutej lodem i pozbawionej słońca planecie wstawał niewiarygodny świt. - Twój wuj pyta o ciebie - odezwała się postać z twarzą Vergere, patrząc na Jacena. Saba przysłuchiwała się ich rozmowie, jakby z kaŜdą chwilą bardziej uwaŜała ją za coś naturalnego. To, Ŝe Sekot mogła być w dwóch miejscach równocześnie, nie wydawało się jej obecnie równie niewiarygodne jak jeszcze poprzedniego dnia. Powiedziałam mu, Ŝe wszyscy macie się dobrze i Ŝe teraz, kiedy próba dobiegła końca, nie stanie się wam Ŝadna krzywda. - Czy poddałaś jej takŜe Ferroan? - zapytała Saba. WciąŜ jeszcze nie mogła się pogodzić z tym, Ŝe ona i Jacen dali się wywieść w pole. Rzekomy przywódca porywaczy, Senshi, uśmiechał się do niej pogodnie ze skraju nasiennego gruntu, gdzie odpoczywał obok pani Magister. Sekot odwróciła się do Barabelki. - Kiedy uzyskałam świadomość, juŜ przebywali na mojej powierzchni - zaczęła. Prawdopodobnie to ich przybycie spowodowało moje przebudzenie... a przynajmniej je przyspieszyło. MoŜe proces dochodzenia do pełni świadomości wymagał tylko obecności Ferroan, Ŝeby dobiec końca? - To jeszcze nie wyjaśnia, skąd się wzięłaś - odezwała się Danni. Młoda badaczka całkowicie przyszła do siebie po utracie przytomności z woli Sekot. Siedząc ze skrzyŜowanymi nogami na noszach, przysłuchiwała się w napięciu historii planety. Czym byłaś, jeŜeli nie przypadkową kombinacją pierwiastków, czekających tylko na pojawienie się inteligentnej i pokojowo nastawionej cywilizacji, Ŝeby twoja ewolucja mogła zostać uwieńczona świadomością? Jak doszło do tego, Ŝe zaistniałaś? - Wielokrotnie sama zadawałam sobie to pytanie, ale nigdy nie znalazłam zadowalającej odpowiedzi - przyznała Sekot. - Ojciec Jabithy rozumiał Moc w niewłaściwy sposób. Dopiero teraz to zrozumiałam. Przypuszczał, Ŝe wszyscy stanowią jedność w Potencjum, a pogląd ten wyznaje nawet teraz wielu Ferroan. Jedi udowodnili mi jednak, Ŝe zło jest czymś realnym, a ja wiem, Ŝe Przybysze z Dali istnieją poza

Sean Williams, Shane Dix 243 Mocą. Nie mam tylko pojęcia, co to moŜe oznaczać dla mnie. Czy zrodziłam się z Mocy, czy moŜe z czegoś innego? - Dyskutowaliśmy o tym - stwierdziła Danni. - Istnieje wiele moŜliwości. - Z przyjemnością porozmawiam z wami o nich, ale kiedy indziej. - Vergere odwróciła głowę i spojrzała na Jacena, aŜ zafalowały piórka jej bokobrodów. Pozostaje jednak fakt, Ŝe jedna próbka nie wystarczy, aby któreś z nas doszło do sensownego wniosku. Po prostu nie wiem, skąd się wzięłam. Nie natknęłam się na inne istoty swojego rodzaju w Ŝadnym innym zakątku galaktyki, więc zaczęłam się zastanawiać. MoŜe uzyskałam świadomość raz, a moŜe wcześniej wiele razy? MoŜe bez Ferroan na swojej powierzchni traciłam tę świadomość i zapominałam o mrocznych okresach swojego rozwoju? MoŜe wkroczyłam na ścieŜkę światłości dopiero, kiedy na mojej powierzchni pojawił się ktoś, kto mógłby się ucieszyć z moich narodzin... kto by mnie poznał? Gdyby nie to, czy kiedykolwiek moŜna byłoby mnie uwaŜać za Ŝyjącą istotę? Sabę przeraziła perspektywa istnienia inteligentnych planet, rozproszonych po całej galaktyce niczym osierocone pisklęta. Jak by się czuły, gdyby naprawdę dorastały same i nie wiedziały, kto je zrodził ani kim mogą być ich bracia i siostry? Nie umiała sobie tego wyobrazić. Nie potrafiła takŜe zdecydować, czy byłoby dla nich gorzej, czy lepiej, gdyby poznały członków swojej rodziny, ale później ich straciły. Czekając na odpowiedź Jacena, Vergere kierowała na niego chłodne spojrzenie. Młody Solo zastanawiał się jakiś czas i w końcu kiwnął głową. - Masz rację - powiedział. - Liczy się to, jak traktujemy innych, a nie skąd się wzięliśmy. - Właśnie, rycerzu Jedi - odparła Sekot. - UwaŜam za słuszne wszystko, co zrobiłam, odkąd oŜyłam. Ufam i jestem posłuszna swoim celom. - Ona chciałaby usłyszeć, jakie to są cele - odezwała się Barabelka. - Takie same, jak kaŜdej inteligentnej istoty... Ŝyć w pokoju, wzrastać w mądrości i poznaniu, kochać i być kochaną. - Vergere uśmiechnęła się szeroko i beztrosko, jakby chciała złagodzić surowość następnych słów. - Ale jeŜeli ktoś zechce pozbawić mnie prawa do kierowania się w Ŝyciu tymi przesłankami, stanę przed koniecznością takiego samego wyboru, jakiego muszą dokonać wszyscy inni: uciekać albo walczyć. Wybierałam juŜ jedno i drugie.

Coraz bardziej zaniepokojona Leia usiłowała czwarty raz nawiązać łączność z Ashpidar. - Pani komandor, słyszy mnie pani? - zapytała. - MoŜe pani komandor Ashpidar jest zajęta waŜnymi sprawami gdzieś indziej zasugerował C-3PO. - Nie byłabym tego pewna - odparła księŜniczka. - To wszystko trwa zbyt długo. Dobry komendant nie zostawiłby swojego posterunku bez dozoru podczas takiego kryzysu. - Chwilę się wahała, ale w końcu wstała. - Idę zobaczyć, czy nie stało się jej coś złego.

Spotkanie Po Latach

244 - O rety... - Złocisty android zaczął wymachiwać rękami jak ptak-nielot. - Czy to naprawdę dobry pomysł, księŜniczko? - zapytał. - MoŜe powinna pani nawiązać przedtem łączność z dowódcą słuŜby bezpieczeństwa bazy... - Wolę to sprawdzić sama. - Leia udała się do pasaŜerskiej świetlicy, Ŝeby wyjąć z szafki świetlny miecz i blaster. - To jedyny sposób, Ŝeby się upewnić. - Jak pani sobie Ŝyczy, księŜniczko - odparł zrezygnowany Threepio. Meewalha i Cakhmaim, jej noghriańscy ochroniarze, pierwsi weszli do pępowiny łączącej „Sokoła" ze śluzą bazy. - Zostań tu - rozkazała Leia protokolarnemu androidowi. - JeŜeli coś usłyszysz, połącz się ze mną przez interkom. Gdybym nie wróciła za pół godziny ani nie skontaktowała się z tobą, zatrzaśnij klapę włazu śluzy i zaczekaj do powrotu Hana. Pod Ŝadnym pozorem nie wpuszczaj na pokład „Sokoła" nikogo innego. Zostawiła Threepia roztrzęsionego i wzburzonego, ale zapewniającego gorliwie, Ŝe będzie postępował zgodnie z jej instrukcjami. Przecisnęła się między obojgiem Noghrich, pokonała cumowniczy rękaw i weszła na pokład przekaźnikowej bazy. Kiedy podąŜała do kwatery Ashpidar, na korytarzach panowała głucha cisza. W bazie obowiązywał najwyŜszy stopień gotowości, więc większość członków personelu pełniła słuŜbę na stanowiskach, gotowa stawić czoło niespodziewanym zagroŜeniom. Po drodze Leia minęła dwóch Ugnaughtów i nadzorującą ich pracę sullustańską panią inŜynier, która dokonywała przeglądu przekaźnika energii, ale jeŜeli nie liczyć tych trojga, baza wyglądała na wymarłą. Leia zwolniła i mając się na baczności, skręciła w łukowato biegnący korytarz wiodący do gabinetu Ashpidar. Nie miała pojęcia, dlaczego jest zdenerwowana, ale nie potrafiła się pozbyć wraŜenia, Ŝe wydarzyło się coś złego. Nie zdziwiła się, kiedy zastała drzwi gabinetu Ashpidar zamknięte. Odwróciła się do Meewalhy. - Wróć i sprowadź tamtą panią inŜynier - rozkazała. - MoŜe ona pomoŜe nam dostać się do środka. Czekając na powrót Meewalhy z Sullustanką, wytęŜała słuch w nadziei, Ŝe usłyszy dobiegające z drugiej strony dźwięki. Gabinet był albo pusty, albo... Zreflektowała się i nie dokończyła myśli. Nie powinna wyciągać pesymistycznych wniosków, dopóki nie miała po temu wystarczających przesłanek. Istniało tysiąc powodów, które mogłyby wyjaśniać milczenie pani komendant bazy. Wprawdzie ani jeden rozsądny nie przychodził jej do głowy, ale to jeszcze nie oznaczało, Ŝe nie istnieje. - W czym mogę pomóc? - zapytała Sullustanka, podchodząc pewnie do Leii. - Przepraszam, Ŝe przeszkadzam ci w pracy... - Leia spojrzała na naszywkę na kieszeni bluzy munduru pani inŜynier - ...Gantree, ale muszę się dostać do tego gabinetu. Sullustanka od razu nabrała podejrzeń. - Dlaczego? - zapytała. - Pani komandor Ashpidar nie odpowiada na moje próby nawiązania łączności odparła księŜniczka.

245

Sean Williams, Shane Dix

- MoŜe tylko odpoczywa? - W takiej chwili? - Leia pokręciła głową. - Więc moŜe jest zajęta gdzieś indziej na terenie bazy. - Czy widziałaś ją w ciągu ostatnich kilku godzin? Gantree westchnęła i zamrugała ogromnymi oczami. - Musi pani zrozumieć, Ŝe w bazie takiej jak ta szanuje się czyjąś prywatność zaczęła. - Nie mogę... - Doskonale rozumiem, ale to bardzo waŜne - przerwała księŜniczka. - Mam okropne przeczucie, Ŝe pani komendant przydarzyło się coś złego. Proszę otworzyć te drzwi. Wezmę na siebie pełną odpowiedzialność, jeŜeli się okaŜe, Ŝe moje podejrzenia były nieuzasadnione. Sullustanka powoli pokiwała głową. - Niech będzie - mruknęła. Podeszła do drzwi i przyjrzała się klawiaturze kontrolnego modułu. - Ale jeŜeli zapyta... - Zmarszczyła brwi i spojrzała na zamek. To dziwne. - Co takiego? - zapytała księŜniczka. - Drzwi - odparła pani inŜynier. - Zamknięto je z zewnątrz. Leia poczuła nieprzyjemne łaskotanie w Ŝołądku, a Sullustanka wystukała długą serię cyfr kodu. W końcu rozległ się cichy pisk, zamek szczęknął i drzwi się otworzyły. Pierwsza przestąpiła próg Meewalha. Leia wyciągnęła świetlny miecz i weszła za nią, ale nie wysunęła klingi broni. Od pierwszej chwili zwróciła uwagę na unoszącą się w gabinecie Ashpidar woń ozonu. Chwilę później zauwaŜyła wystające spod biurka wielkie stopy nieruchomej osoby. Podbiegła do leŜącej na brzuchu Ashpidar i zauwaŜyła, Ŝe ktoś owinął jej rogi siatką z cienkich drutów. Pani inŜynier przecisnęła się obok niej i zaczęła badać ciało zwierzchniczki. - Torturowali ją! - wykrzyknęła, zrywając druty z jej głowy. - Gotalowie nie znoszą sąsiedztwa silnych pól elektromagnetycznych. KsięŜniczka kucnęła obok Sullustanki. Nie bardzo się orientowała w fizjologii Gotalów. - Przyjdzie do siebie? - zapytała. - Straciła przytomność. - Gantree zwróciła na Leię ogromne oczy, w których kryło się współczucie. - Komu mogło na tym zaleŜeć. - Lady Vader - szepnął Cakhmaim. - Chyba powinnaś to zobaczyć. Leia spojrzała we wskazaną stronę. Noghri oglądał sejf w ścianie gabinetu Ashpidar. Powinien być starannie zamknięty, ale drzwiczki były uchylone. Gdy Cakhmaim otworzył je na ościeŜ, oczom wszystkich ukazało się puste wnętrze. Kiedy księŜniczka uświadomiła sobie, co się stało, zamarła ze zgrozy. - Ktoś ukradł villipa - powiedziała. Sullustańska pani inŜynier wyglądała na zdezorientowaną. - Villipa? - powtórzyła. - Eniknar i Ashpidar znaleźli go kilka dni temu, ukrytego w naprawczym szybie wyjaśniła księŜniczka. - Jeszcze zanim rozpoczął się atak Yuuzhan Vongów, starali się

Spotkanie Po Latach

246 zorientować, do kogo naleŜy. Ktoś musiał się nim posłuŜyć, Ŝeby wskazać wrogom kryjówkę bazy. - Zdrajca? - zapytała oszołomiona Sullustanka. - Tu, w naszej bazie? Leia uświadomiła sobie, Ŝe ogarnia ją rezygnacja. - Sądziliśmy, Ŝe był nim Eniknar, bo roztaczał niewłaściwy zapach - wyjaśniła. Gantree zmarszczyła brwi. - A co zapach ma z tym wspólnego? - zapytała. - Dla Noghrich wszystko - oznajmiła księŜniczka. - Zazwyczaj. - Spojrzała na ochroniarzy, ale Noghri nie potrafili nadawać twarzom wyrazu zakłopotania. Tymczasem prawdziwy zdrajca nie opuścił terenu bazy - podjęła. - A teraz ma do dyspozycji villipa. Na pełnej wyrazu twarzy pani inŜynier odmalowało się przeraŜenie. - MoŜe sprowadzić nam na kark Yuuzhan Vongów! - wykrzyknęła Sullustanka. Leia pokiwała głową. - Musimy znaleźć sposób, Ŝeby go albo ją powstrzymać - powiedziała. - A moŜe juŜ jest za późno? - zaniepokoiła się Gantree. - To mało prawdopodobne - odparła księŜniczka. - Zdrajca będzie chciał wcześniej opuścić pokład bazy. Na pewno nie zdecyduje się zginąć z pozostałymi członkami personelu. - Musi opuścić bazę pieszo, bo w ładowni nie pozostał ani jeden skuter rakietowy - przypomniała sobie pani inŜynier. - I musi poświęcić trochę czasu, Ŝeby włoŜyć ochronny skafander - dodała Leia. Zrozumiała, Ŝe nie ma czasu do stracenia. Przybyli wprawdzie za późno, Ŝeby zapobiec torturowaniu Ashpidar w celu zmuszenia jej do wyjawienia kodu zamka sejfu, ale mogli jeszcze powstrzymać zdrajcę przed nawiązaniem łączności z Yuuzhan Vongami. - Chodźmy! - powiedziała. Gantree wybiegła z gabinetu pani komendant bazy tuŜ za Leią. - Sprawdzenie listy obecności ujawni nam, kogo brakuje - wysapała, wzburzona nieoczekiwanym pośpiechem rozmówczyni. - To by go tylko uprzedziło, Ŝe coś podejrzewamy - sprzeciwiła się księŜniczka. Nie, musimy go odnaleźć, zanim ucieknie. Z których śluz moŜe skorzystać? - Istnieje tylko jedna, przez którą moŜna wyjść na zewnątrz w ochronnym skafandrze - odparła Sullustanka. - Zaprowadź mnie do niej! Przebierając pospiesznie krótkimi nogami, pani inŜynier ruszyła szybko głównym korytarzem. Do pośpiechu przynagliły ją słowa Leii, Ŝe to jedyny sposób powstrzymania zdrajcy. Nie było czasu, by przelecieć bazą w bezpieczniejsze miejsce... ani „Sokołem", jeŜeli juŜ o tym mowa. Gdyby poszukiwania tego łajdaka zakończyły się niepowodzeniem, wszyscy na pokładzie bazy i frachtowca mogli się poŜegnać z Ŝyciem. Kiedy dotarli do śluzy, zastali zamkniętą klapę wewnętrznego włazu. Przez grube transpastalowe okno zauwaŜyli w śluzie niewysokiego osobnika, pospiesznie uszczelniającego ostatnie zatrzaski ochronnego skafandra. Zdrajca stał tyłem i Leia nie

Sean Williams, Shane Dix 247 mogła go rozpoznać, ale stojąca obok niej Sullustanka odgadła natychmiast. Wcisnęła guzik interkomu. - Tegg! - zawołała. - Co ty wyprawiasz? Stojący w śluzie Ugnaught nie odpowiedział, ale zaczął się spieszyć jeszcze bardziej. Na płycie pokładu obok niego stała próŜnioszczelna skrzynka, na tyle duŜa, Ŝeby pomieścić villipa. - Dlaczego to robisz? - ciągnęła pani inŜynier. - Nie rozumiesz, Ŝe skazujesz wszystkich na pewną śmierć? Ugnaught odwrócił głowę, ale nie odpowiedział. Błyski nienawiści w jego małych oczach ujawniły jednak Leii całą prawdę: Brygada Pokoju. Jej przedstawiciele byli dosłownie wszędzie, a ich Ŝalom nadali ostateczny kierunek dopiero Yuuzhan Vongowie. - Czy moŜemy otworzyć tę klapę? - zapytała księŜniczka. Sullustanka wpisała na klawiaturze jakiś kod, ale rozłoŜyła ręce w geście bezradności. - Zablokował urządzenia kontrolne! - wykrzyknęła. - Więc musimy go powstrzymać, zanim stamtąd wyjdzie - zdecydowała Leia. Na myśl o nadciągającej katastrofie poczuła, Ŝe świerzbią ją końce palców. - Czy ta śluza spełnia standardowe wymogi bezpieczeństwa? Sullustanka wyglądała na uraŜoną podejrzeniem, Ŝe moŜe nie spełniać. - Naturalnie - powiedziała. - Dlaczego pani pyta? - Bo to oznacza, Ŝe klapa zewnętrznego włazu się nie otworzy, jeŜeli w wewnętrznym powstanie szczelina - wyjaśniła księŜniczka, wysuwając klingę świetlnego miecza. - Proszę się cofnąć. Jej ochroniarze i pani inŜynier wycofali się pod przeciwległą ścianę lądowiska. Leia uniosła świetlny miecz, skupiła się i przesłała do niego maksymalną energię. Musiała wykorzystać całą siłę, jeŜeli chciała wywiercić otwór w półmetrowej tafli transpastali. Kiedy zetknęła koniec energetycznej klingi z oknem, we wszystkie strony trysnęły jaskrawoŜółte iskry, a po powierzchni klapy włazu spłynęła struŜka stopionej transpastali. Leia czuła, Ŝe klinga zaczyna się zagłębiać... w tempie mniej więcej centymetra na sekundę. Ugnaught spojrzał na okno i zdwoił tempo przygotowań do ucieczki, ale księŜniczka nie pozwoliła, Ŝeby ten widok rozproszył jej uwagę. Nie mogła mu przeszkodzić, więc musiała się skupiać na swoim zadaniu. Ograniczyła świadomość do samej klingi i zaczęła posyłać fale woli wzdłuŜ ostrza, które powoli przedzierało się przez taflę transpastali. Koncentrując się na przerywaniu wiązań chemicznych i uwalnianiu cząsteczek pierwiastków, z kaŜdą sekundą pogrąŜała klingę coraz głębiej. Jej świadomość roztapiała się w ogniu do tego stopnia, Ŝe niemal przestawała istnieć. Wszystko zaleŜało od jednego niewiarygodnie prostego zadania, a Leia utoŜsamiła się z tym zadaniem. Czuła się, jakby nie pozostało jej nic innego. Dopiero na dźwięk alarmu niechętnie zwróciła uwagę na to, co ją otacza. W pierwszej chwili pomyślała, Ŝe przebiła grube okno i aktywowała system bezpieczeństwa śluzy, ale nadal wyczuwała opór klingi miecza. Oderwała spojrzenie od

Spotkanie Po Latach

248 rozjarzonej smugi i zauwaŜyła pulsującą czerwoną lampkę ostrzegawczą. Uświadomiła sobie jednak, Ŝe to nie ona pobudziła system alarmowy. Klapa zewnętrznego włazu została otwarta, a śluza świeciła pustkami. Leia nie mogła uwierzyć własnym oczom. To przecieŜ niemoŜliwe! A jednak wzrok jej nie mylił. Ugnaught uciekł i zostawił otwartą klapę, Ŝeby nikt nie mógł wybiec za nim. Te same systemy bezpieczeństwa, które powinny go powstrzymać, uniemoŜliwiały obecnie jego ściganie. KsięŜniczka nie mogła otworzyć klapy wewnętrznego włazu, dopóki klapa zewnętrznego była uchylona. Wszystkie jej starania poszły na mamę... Wyłączyła klingę świetlnego miecza i odwróciła się do Sullustanki. - Czy moŜesz przelecieć bazą w inne miejsce bez wiedzy i zgody Ashpidar? zapytała. - Tak, ale... - zaczęła pani inŜynier. - Więc zrób to - ucięła Leia. - Zabierz ją stąd! NiewaŜne, dokąd. Ja wystartuję „Sokołem" i moŜe odwrócę od was uwagę Yuuzhan Vongów. Jakakolwiek szansa jest lepsza niŜ Ŝadna! Gantree zamrugała szeroko otwartymi, przeraŜonymi oczami. KsięŜniczka wyczuwała jej strach, ale nie miała czasu jej uspokajać. JeŜeli zamierzali ocalić przekaźnikową bazę od zagłady, musieli... Jej uwagę przyciągnął nagle dziwny grzechot, wydobywający się ze śluzy. Odwróciła się i zobaczyła w niej... Ugnaughta. W komorze unosiły się kłęby gęstej, ciemnej atmosfery, więc księŜniczka nie bardzo mogła się zorientować, co się dzieje, ale wyglądało, jakby Tegg się cofał. W pewnej chwili potknął się i rozciągnął na wznak jak długi. Leia obserwowała, jak z trudem wstaje, ale nadal się cofa, odwrócony plecami do transpastalowego okna. Dopiero po kilku sekundach zauwaŜyła powód jego przeraŜenia. Do śluzy wskoczyła ubrana w ochronny skafander istota ludzka. Uniosła płonącą fioletowym blaskiem klingę świetlnego miecza, jakby przygotowywała się do zadania ciosu. Leia poczuła, Ŝe ulga ściska jej gardło. - Jaina! - wykrzyknęła. - Przybiegłam tak szybko, jak mogłam - usłyszała głos córki z głośnika interkomu. - Wyczułaś mnie? - zapytała. - Zorientowałam się, Ŝe dzieje się coś złego - odparła młoda Solo. - Pojawiłam się w samą porę, Ŝeby przyłapać tego gościa, jak próbuje pobudzić villipa. W tej samej chwili Ugnaught wykonał zwód i puścił się biegiem do włazu śluzy. Jaina machnęła wolną ręką i Tegg pofrunął na boczną ścianę komory z szeroko rozłoŜonymi nogami i rękami. Krótko potem we włazie pojawiła się następna osoba. Leia zorientowała się, Ŝe rozmawia z Jainą, ale nie była ubrana w ochronny skafander, więc nie usłyszała ani słowa. - Droma twierdzi, Ŝe coś dzieje się w górze - odezwała się Jaina, kiedy z pomocą Ryna usunęła blokadę klapy zewnętrznego włazu. - Wygląda na to, Ŝe walka rozgorzała

Sean Williams, Shane Dix 249 na nowo. Zostaniemy jakiś czas w bazie, a ty wróć na pokład „Sokoła" i upewnij się, czy Pellaeon nie przysłał nowych danych telemetrycznych. Leia kiwnęła głową, ale jej ulga po uniemoŜliwieniu zdrajcy ucieczki przerodziła się znów w niepokój. Cokolwiek było powodem przełamania pata na polu walki, nie wróŜyło najlepiej siłom zbrojnym Imperium. Yuuzhan Vongowie nadal przewyŜszali je pod kaŜdym względem. A poza tym plan walki nie przewidywał takiego obrotu sytuacji. Gdyby Jainie i pozostałym udało się wysadzić w powietrze iglicą przekaźnika, aby stworzyć wraŜenie, Ŝe zniszczeniu uległa baza przekaźnikowa, komandor Vorrik nie miałby powodu zostawać dłuŜej w przestworzach Esfandii. Mógłby odlecieć w przeświadczeniu, Ŝe wykonał zadanie i ocalił honor, i pozwolić, aby Galaktyczny Sojusz zajął się przesiewaniem szczątków. Dlaczego więc nie dawał za wygraną? Po szczęśliwym zaŜegnaniu kryzysu z yillipem księŜniczka skierowała myśli na resztę planety, otaczające ją przestworza i całą galaktykę. Bitwa na powierzchni Esfandii moŜe i była wygrana, ale ostateczny wynik walki w przestworzach wciąŜ jeszcze nie został przesądzony. Nie dawało jej jednak spokoju denerwujące i nieokreślone uczucie, które nieprzyjemnie łaskotało jej Ŝołądek. Co potoczyło się niezgodnie z planem?

Jacen poczuł zimny dreszcz wzdłuŜ kręgosłupa. - Postanowiłaś walczyć - odgadł, odnosząc się do słów byłej nauczycielki z takim samym szacunkiem, jakby wypowiadała je prawdziwa Vergere. - Czy właśnie to starasz się mi powiedzieć? Sekot odwróciła się i zmierzyła go przenikliwym spojrzeniem. - Tego nie powiedziałam - oznajmiła. - Stwierdziłam tylko, Ŝe miałam wybór i wypróbowałam wcześniej obie moŜliwości. Walczyłam z Przybyszami z Dali i ich pokonałam. Potem uciekłam przed ogniami wewnętrznej części galaktyki do ciemności części zewnętrznej, gdzie mogłam być sama... i gdzie czułam się bezpieczna. Wiele lat taki stan nie ulegał zmianie. Później przylecieliście i zakłóciliście mój spokój. - Pierwsi zjawili się tu Yuuzhan Vongowie - przypomniał Jacen. - I oni, i wy przedostaliście się do mojego Sanktuarium. - Ale w odmiennych zamiarach. Zdumiony wizerunek Vergere uniósł upierzone brwi. - To tylko domysły, młody Jedi - odezwała się Sekot. - Nie wiesz, czego chcieli ode mnie Przybysze z Dali, czego ode mnie Ŝądali ani co starali mi się zabrać, a jednak bardzo pewnie wypowiadasz się na temat ich intencji. Jacen uśmiechnął się przepraszająco i kiwnął głową. - Naturalnie, masz rację - przyznał ze skruchą i spojrzał na Vergere. - Musiałaś jednak dostrzec w nas jakąś róŜnicę. Mimo wszystko pozwoliłaś nam wylądować, podczas gdy Yuuzhan Vongów po prostu unicestwiłaś. - Rycerze Jedi nigdy nie zamierzali wyrządzić mi krzywdy, a ja wiele nauczyłam się od nich w przeszłości - odparła Sekot. - Wiele jeszcze muszę się nauczyć i moŜecie mi w tym pomóc, jeŜeli zajdą sprzyjające okoliczności. Wielu moich podwładnych

Spotkanie Po Latach

250 pamięta waszych poprzedników i, gdyby nie wojna, z radością gościliby was na mojej powierzchni. - Przybyliśmy tu w poszukiwaniu pokoju, nie wojny - oznajmił Jacen, starając się nasycić kaŜde słowo tak duŜą dawką szczerości, na jaką mógł się zdobyć. - Jak mogę zapewnić wam ten pokój? - zapytała Sekot. Młody Solo pokręcił głową. Właśnie to pytanie prześladowało go od chwili śmierci jego nauczycielki. - Nie mam pojęcia - przyznał ponuro. - Musi jednak istnieć jakiś sposób, w przeciwnym razie Vergere nie przysłałaby nas w to miejsce. - Mogę dać wam broń, Ŝeby pomóc toczyć walkę - ciągnęła planeta. - Przybysze z Dali są niewidoczni w strumieniu Ŝycia, który pierwszy Magister nazwał Potencjum, a wy, Jedi, zwiecie Mocą, ale to jeszcze nie czyni z nich skończonych łajdaków. Od czasu pierwszego ataku Przybyszów z Dali badam fragmenty wraków ich okrętów, Ŝeby zrozumieć, jak funkcjonują. - Pragniesz dotrzeć do źródeł ich technologii, prawda? - domyśliła się Danni. - Właśnie - przyznała Sekot. - Wiele z tego, co znalazłam, było niezrozumiałe i niepokojące, ale wzięłam, co mogłam, i uznałam to za swoją własność. Moje Ŝyjące okręty i systemy uzbrojenia wykazują wiele podobieństw do okrętów Przybyszów z Dali, ale mają takŜe kilka ich słabości. Jacen poczuł, Ŝe oddech więźnie mu w gardle. CzyŜby dlatego Vergere wysłała ich na Sekot? Cząstka jego świadomości zachwyciła się myślą, Ŝe pokona Yuuzhan Vongów ich własną bronią, ale reszta uświadamiała sobie, Ŝe takie rozstrzygnięcie kłóciłoby się ze wszystkim, co pamiętał o swojej nauczycielce. Wątpił, Ŝeby Vergere wysłała ich na poszukiwania superbroni, które pomogłyby unicestwić Yuuzhan Vongów. Mogło jej chodzić o głębsze zrozumienie wrogów, a moŜe poznanie ich słabości, ale z pewnością nie o kolejny sposób sprawienia im krwawej łaźni. - Co się stało, Jacenie? - zapytała Sekot. - Nie wyglądasz na zachwyconego. - Bo chyba nie jestem - mruknął młody Solo. - Chyba przylecieliśmy tu z innego powodu. - Nie po pomoc w toczeniu wojny? - zainteresowała się Jabitha. - Chodziło nam o pomoc, ale nie o taką - przyznał Jacen. - Więc jaką? - zapytała Sekot. - Co jeszcze powinniśmy ci zaproponować? - Nie mam pojęcia. Wizerunek jego nauczycielki zmruŜył jedno oko w typowo ptasi sposób. - Jestem siłą niepodobną do Ŝadnej, z jaką miałeś dotąd do czynienia - zaczęła planeta. - CzyŜbyś chciał mi powiedzieć, Ŝe gdybym zaproponowała siebie jako broń w walce przeciwko Przybyszom z Dali, odrzuciłbyś moją propozycję? Jacen czuł na sobie spojrzenia Saby i Danni, a w jego głowie toczyły walkę dwie moŜliwe odpowiedzi. Tak, bo miał dość śmierci, zniszczeń i bezlitosnego kręgu przemocy. Militarne zwycięstwo Galaktycznego Sojuszu wiązało się z koniecznością wymordowania istot rasy Yuuzhan Vong. Jak mógłby Ŝyć ze świadomością, Ŝe do pewnego stopnia odpowiada za to ludobójstwo?

251

Sean Williams, Shane Dix

I nie, bo nie widział innego sposobu obrony wszystkich, których kocha. JeŜeli nie istniało inne rozwiązanie oprócz militarnej potęgi, nie mógł stać bezczynnie i tylko się przyglądać, jak są prowadzeni na rzeź jego przyjaciele i członkowie rodziny. Gdyby odrzucił propozycję takiej superbroni, miałby czyste sumienie, ale co znaczyłoby moralne zwycięstwo, gdyby trzeba je było okupić śmiercią miliardów inteligentnych istot? Od jego odpowiedzi mogła zaleŜeć przyszłość, ale w obecnej chwili Jacen czuł się niewiarygodnie mały. Jednym słowem mógł zmienić losy wojny, a wraz z nimi przyszłość mieszkańców galaktyki. - I jak? - przynagliła go Sekot. - Jaka będzie twoja odpowiedź? - Nie. Luke wyobraził sobie pokolenia dzieci - takich jak jego syn Ben - które mogłyby się nie narodzić, gdyby Galaktyczny Sojusz przegrał wojnę z Yuuzhan Vongami, i poczuł się, jakby wypowiedziane słowo obijało się echem w jego głowie. Oczami wyobraźni ujrzał istoty wszystkich ras galaktyki, przemienione za pomocą bioinŜynierii w niewolników NajwyŜszego Lorda Shimrry. Wszystkie komórki ich nieszczęsnych ciał protestowały, a członki mozoliły się w przeklętym kręgu bólu i rozpaczy. Czy myśląc o ich losie, naprawdę mógł odrzucić proponowane przez Sekot środki ocalenia galaktyki? - Czy to znaczy, Ŝe przyjąłbyś moją propozycję? - zapytał wizerunek Anakina Skywalkera. Uniósł głowę, jakby pragnął się upewnić, czy dobrze usłyszał. Luke pokiwał z namysłem głową. - Przyjąłbym - powtórzył. Wypowiadając to słowo, nie był do końca pewien, czy przyjmując tę propozycję, nie zbliŜyłby się zbytnio do Ciemnej Strony, a moŜe nawet zachęciłby do tego samą Sekot... - Więc moŜesz uwaŜać, Ŝe ją złoŜyłam - powiedziała planeta z szerokim uśmiechem na dziecinnej twarzy. Stojący za Lukiem Ferroanie zachłysnęli się z wraŜenia. Nie spodziewali się tego... podobnie jak nie spodziewał się Mistrz Jedi. - A jeszcze niedawno mówiłaś, Ŝe dąŜysz do pokoju i pragniesz, Ŝeby ci nikt nie przeszkadzał - odezwała się Mara. Nawet nie usiłowała udawać, Ŝe nie uwaŜa tego za podejrzane. - Nadal tego pragnę- oznajmiła Sekot. - Wiem jednak, Ŝe nie mogę tego osiągnąć, przynajmniej dopóki Przybysze z Dali niepokoją tę galaktykę. I ja, i wy w równym stopniu skorzystamy z mojej propozycji. - AleŜ, Sekot! - wybełkotał osłupiały Rowel. - A co z Sanktuarium? - Sanktuarium jest bezpowrotnie stracone - stwierdził wizerunek Anakina Skywalkera. - Musisz wiedzieć, Ŝe ucieczka pilota koralowego skoczka z księŜyca MTrzy nie była wyłącznie wytworem fantazji. Podczas ataku pilot jednego myśliwca rzeczywiście wymknął się z mojej siatki. Musimy załoŜyć, Ŝe wróci do swoich przełoŜonych, Ŝeby złoŜyć meldunek, gdzie się ukrywam.

Spotkanie Po Latach

252 Na twarzach Rowela i Darak pojawiły się mieszane uczucia: przeraŜenie z powodu decyzji udzielenia pomocy rycerzom Jedi i osłupienie, Ŝe nawet ich wszechwładna planeta nie zapobiegła ucieczce jednego Przybysza z Dali. Sekot odwróciła się do Ferroan i zauwaŜyła grę uczuć na ich twarzach. - Wygląda na to, Ŝe nie jestem tak wszechpotęŜna, za jaką mnie uwaŜaliście powiedziała. Przeniosła spojrzenie na oboje Skywalkerów. - Wy takŜe nie - dodała. CzyŜ to nie krzepiąca świadomość? Pellaeon obserwował zagładę przekaźnika z uczuciem podobnym do zadowolenia. Eksplozja wyglądała, jakby przez warstwy gęstej atmosfery przebił się rozgrzany do białości ogromny bąbel, któremu towarzyszyły silne zakłócenia elektromagnetyczne. Nikt nie mógłby pomylić tego zjawiska z niczym innym, nawet mimo rozbłysków i eksplozji towarzyszących bitwie w przestworzach. I co teraz, Vorrik? - pomyślał wielki admirał. Przekonajmy się, na czym naprawdę ci zaleŜy. Czy podwiniesz ogon i uciekniesz, czy teŜ moŜe uraziłem twoją dumę do tego stopnia, Ŝe zostaniesz, abym mógł cię ostatecznie pognębić? „Kur-hashan" unosił się niepewnie kilka minut, podczas których Vorrik uświadamiał sobie, co się stało. Pellaeon był ciekaw, co się dzieje w umyśle yuuzhańskiego komandora. Zastanawiał się, czy nie pokrzyŜował mu sekretnego planu. Nie wątpił, Ŝe jakiś istnieje. Nie miało sensu marnowanie tak wielkich ilości energii tylko po to, Ŝeby unicestwić jeden węzeł łączności. Vorrik mógł zniszczyć go juŜ wiele dni wcześniej, bombardując powierzchnię Esfandii tak długo, aŜ przemieniłaby się w stopiony ŜuŜel. Skoro się na to nie zdecydował, mogło to oznaczać tylko jedno: zaleŜało mu, Ŝeby baza istniała. Kiedy w końcu dowódca „Kur-hashana" zarządził zwrot, Ŝeby przygotować się do ostatecznej rozgrywki, Pellaeon się uśmiechnął. - Wyślij sygnał - polecił doradczyni. - Sądzę, Ŝe zwlekaliśmy z tym wystarczająco długo. Tajemnice w tajemnicach... Siły zbrojne Imperium i Yuuzhan Vongów starły się na nowo, a mroczną planetę w dole rozjaśniły tysiące jaskrawych rozbłysków. Piloci myśliwców typu TIE polowali na koralowe skoczki, artylerzyści okrętów liniowych kierowali potęŜne ilości energii przeciwko jednostkom przeciwnika, a ochronne pola płonęły tysiącami najróŜniejszych barw, Ŝeby rozproszyć we wszystkie strony energię śmiercionośnych strzałów. Gdyby ktoś obserwował niebo z powierzchni Esfandii, na pewno by zauwaŜył, Ŝe płonie jaskrawym jak nigdy przedtem blaskiem. Stojąc na mostku, Pellaeon obserwował, jak „Kur-hashan" zbliŜa się do jego okrętu. Ohydny, usiany guzami kadłub yuuzhańskiego niszczyciela szczerzył zęby niczym przeraŜająca śmiertelna maska. Wielki admirał wyobraził sobie, jak narasta wściekłość i zniecierpliwienie Vorrika. Niewierni rzucili mu wyzwanie, ale jego zwycięstwo było zapewnione. Pozostawało tylko kwestią czasu, zanim jego siły zbrojne zetrą na proch stawiających opór wrogów i rozrzucą ich szczątki po wszechświecie.

253

Sean Williams, Shane Dix

W pewnej chwili Pellaeon wyczuł, Ŝe po mostku jego okrętu przemknęła fala niepewności. Zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem Vorrik nie ma racji. Mimo wszystko on, wielki admirał, mógł przeliczyć się w rachubach albo niewłaściwie zrozumieć odebraną wiadomość. Podzielił się nią tylko z doradczynią, bo inaczej mnóstwo rzeczy mogło potoczyć się nie po jego myśli. Dopiero kiedy wyszczerzony czerep „Kur-hashana" prawie wyskakiwał na niego z ekranu głównego monitora, usłyszał głos oficera obsługującego stanowisko danych telemetrycznych: - Rejestrujemy zakłócenia nadprzestrzeni, panie admirale! Dziesiątki zakłóceń! Pellaeon wypuścił w końcu powietrze, które nieświadomie wstrzymywał w płucach, a w przestworzach wokół Esfandii zaczęły się pojawiać okręty wszystkich moŜliwych kształtów i rozmiarów. Zebrana naprędce flota była uzbrojona w przypadkowe działka i przestarzałe wyrzutnie, ale czego brakowało jej artylerzystom i członkom załóg pod względem nowoczesności uzbrojenia, równowaŜyły z nawiązką wola walki i chwila zaskoczenia przeciwnika. Przybysze rzucili się na yuuzhańskie okręty i towarzyszące im jednostki pomocnicze. Zaczęli ostrzeliwać dovin basale i wyrywać z kadłubów olbrzymie bryły korala yorik. Z początku wyglądało, jakby załoga nieprzyjacielskiego kolosa zdołała otrząsnąć się z zaskoczenia i zapanować nad zmienioną sytuacją, ale w kadłubie pojawiało się z kaŜdą chwilą więcej otworów. Z dziesiątków miejsc uchodziła atmosfera i w pustkę przestworzy wylatywały ciała martwych wojowników. Dovin basale ginęły, wysyłając ostatnie zakłócenia grawitacji, i w końcu szala bitwy zaczęła się przechylać na niekorzyść komandora Vorrika. W pewnej chwili artylerzyści kanonierki z nieznanymi symbolami na burcie wypalili linię ognistej śmierci wzdłuŜ kręgosłupa Ŝyjącego okrętu. Załogi dwóch niepozornie wyglądających korwet, działając wspólnie, rozpyliły na atomy okręt pomocniczy z yammoskiem na pokładzie. Osłaniany przez potęŜne pola ochronne i zdalnie sterowany frachtowiec, wirując w locie, wbił się w śródokręcie „Kur-hashana" i eksplodował z taką siłą, jakby był wypełniony od dziobu do rufy potęŜnym materiałem wybuchowym. - Odbieramy sygnał od nieprzyjaciół - odezwał się nagle oficer łącznościowiec. Pellaeon się uśmiechnął. Chwilę później pojawił się przed nim odraŜający wizerunek Vorrika. Koralowy pokład pod nim dygotał, a obraz był zamglony, zupełnie jakby po mostku yuuzhańskiego niszczyciela snuły się pasma dymu. Wielki admirał odprawił gestem doradczynię, Ŝeby yuuzhański komandor jej nie zobaczył. - Domyślam się, Ŝe chcesz się poddać, Vorrik? - zapytał. Wojownik prychnął pogardliwie. - Nie zdołasz nas pokonać, niewierny - powiedział. - Jeszcze pięć minut temu byłbym skłonny się z tobą zgodzić - przyznał Pellaeon ale teraz... - MoŜesz nas zabić, ale nie pokonać! Nigdy nas nie pokonasz! Komandor ryknął i przerwał połączenie. Pellaeon odgadł, co za chwilę się wydarzy.

Spotkanie Po Latach

254 - Pełna moc do generatorów ochronnych pól - rozkazał. - Natychmiast! Zamierza doprowadzić do eksplozji swoich jednostek napędowych! Wiadomość obiegła lotem błyskawicy pokłady wszystkich okrętów Imperium i innych jednostek atakujących gigantyczny niszczyciel. Zanim pozostałe przy Ŝyciu dovin basale „Kur-hashana" nadały mu większą prędkość, coś eksplodowało w głębi kadłuba. Załogi najbliŜszych okrętów przesłały całą energię z systemów uzbrojenia do generatorów ochronnych pól, dzięki czemu ostatni plan komandora Vorrika spalił na panewce. Mimo całej energii poświęconej na ostateczną eksplozję i śmierć wszystkich członków załogi siła eksplozji tylko trochę zepchnęła „Praworządność" z kursu. A kiedy gigantyczna kula ognia przemieniła się w rozŜarzone szczątki, szala zwycięstwa jeszcze wyraźniej przechyliła się na stronę floty Pellaeona. - Sygnał z pokładu „Dumy Selonii", panie admirale - zameldował oficer łącznościowiec. - Proszę przekazać - polecił Pellaeon. - Tylko na moje stanowisko. Odwrócił się i zaczekał, aŜ pojawi się przed nim wizerunek pani kapitan Mayn. - Gratulacje, panie admirale - odezwała się kobieta. - Przypuszczam, Ŝe od samego początku wiedział pan, co się stanie. - śe Vorrik raczej popełni samobójstwo, niŜ się podda? - domyślił się Pellaeon. Nie byłem pewny, ale mogłem się domyślić, Ŝe zdecyduje się na takie rozwiązanie. MoŜe nie mam równie duŜego doświadczenia w walce przeciwko Yuuzhan Vongom jak pani, ale znam ten typ wojowników i wiem, jakimi torami biegną ich myśli. Nigdy się nie poddają i wolą raczej zginąć, chociaŜ starają się nadać temu moŜliwie widowiskową oprawę. Mayn się uśmiechnęła. - Prawdę mówiąc, chodziło mi o tę niespodziewaną pomoc - powiedziała. - Skąd się wzięły te okręty? Kim są ich załogi? - Naturalnie, to nasi sprzymierzeńcy - odparł wielki admirał - Po tym, co wydarzyło się na Generis, opowiedzieli mi o Esfandii. Zaproponowali, Ŝebym przyleciał tu i nie dopuścił do następnej katastrofy. Obiecali, Ŝe gdybym potrzebował ich pomocy, niedługo przyślą posiłki. Mogłem je wezwać, wysyłając zakodowany sygnał na ściśle określonej częstotliwości. Kiedy Vorrik zdecydował się raczej zaatakować nas niŜ się poddać, doszedłem do przekonania, Ŝe nadeszła odpowiednia pora. - To było ogromne ryzyko, panie admirale - zauwaŜyła Mayn. - Ma pani coś przeciwko takiemu zakończeniu, pani kapitan? - zapytał Pellaeon. Mayn lekko się uśmiechnęła. - AleŜ skąd, panie admirale - powiedziała. - ZwaŜywszy na okoliczności, mogłam podjąć takie same ryzyko. Staram się tylko zorientować, kim są ci nasi „sprzymierzeńcy". - Miałem nadzieję, Ŝe pani mi to powie - odparł wielki admirał. - Wiem tylko, Ŝe nazywają siebie siatką Rynów. Mayn wyglądała, jakby wiedziała, o co chodzi, ale zarazem sprawiała wraŜenie zaskoczonej.

255

Sean Williams, Shane Dix

- Naprawdę? - zapytała. - No cóŜ, wiedziałam wprawdzie, Ŝe od czasu do czasu wyświadczają drobne przysługi, ale nie podejrzewałam, Ŝe mają tak duŜe wpływy. - Więc coś pani o nich wie, prawda? - domyślił się wielki admirał. Mayn kiwnęła głową. - Trochę wiem - przyznała. - Ale jeŜeli chce pan poznać całą historię, powinien pan porozmawiać z Leią i kapitanem Solo. Zasalutowała i połączenie zostało przerwane, a Pellaeon wrócił do obowiązków. Pokiwał z namysłem głową. - MoŜe pani być pewna, Ŝe tak zrobię - mruknął do siebie. - Naprawdę mam taki zamiar. - Tak - odpowiedział Jacen. W przesiąkniętej wodą jamie zapadła pełna zdumienia cisza. Młody Solo wyczuwał, Ŝe Saba i Danni patrzą na niego w niemym osłupieniu. Jak mogłeś to powiedzieć? - pytały ich oczy. Jak mogłeś skazać niezliczone miliardy na nieprawdopodobne męki i cierpienia? Nie zamierzając znosić milczących oskarŜeń badaczki i Barabelki, odwrócił się do nich plecami. W głębi serca był przekonany, Ŝe podjął słuszną decyzję, a upewniały go o tym dwa głosy, jakie odzywały się w jego głowie. Pierwszy naleŜał do Wynssy Fel, która powiedziała mu jeszcze na Csilli: „Broń u twojego boku nie pasuje do człowieka, który wyznaje, Ŝe nienawidzi przemocy". Drugi był głosem jego wuja: „Jak moŜna toczyć walkę z brutalnym i zdeprawowanym wrogiem, samemu nie stając się brutalnym i zdeprawowanym?" Usprawiedliwienie jego decyzji kryło się gdzieś między tymi dwoma stwierdzeniami. Nie mógł jej uzasadnić Sabie ani Danni w kilku słowach, bo to była najtrudniejsza decyzja, jaką kiedykolwiek musiał podjąć. Z bólem myślał, co mogą oznaczać jej konsekwencje dla reszty galaktyki, ale nie zamierzał się wycofywać z zajętego stanowiska. Twierdząca odpowiedź na pytanie Zonamy Sekot była dowodem siły, nie słabości. - Przeleciałeś taki szmat drogi, Ŝeby błagać mnie o pomoc, a jednak odrzucasz moją propozycję - odezwała się planeta. - Czy jesteś tego pewien? - Podtrzymuję swoją decyzję - odparł rzeczowo młody Solo. - Jacenie... - zaczęła Danni, ale uświadomiła sobie, Ŝe jej sprzeciw jest daremny, i tylko z rezygnacją pokręciła głową. - Nie potrzebujemy potęgi wojskowej - starał się wyjaśnić Jacen. - Nie mogę być orędownikiem zniszczeń jako metody przeciwstawiania się zniszczeniom. Na dłuŜszą metę takie zwycięstwo przyspieszyłoby tylko naszą klęskę. - Odwrócił się znów do Sekot. - Bardzo mi przykro, ale nie mogę skorzystać z twojej propozycji. Wizerunek jego byłej nauczycielki się uśmiechnął. - A jednak postanowiłam spełnić twoją prośbę - oznajmiła planeta. Spoglądając na nienaturalnie powaŜną twarz Vergere, Jacen zmarszczył brwi, bezgranicznie zdumiony. - Słucham? - zapytał.

Spotkanie Po Latach

256 - Powiedziałam, Ŝe osiągnąłeś swój cel - odparła Sekot. - Wrócę z wami i pomogę wam walczyć z Przybyszami z Dali. Naturalnie, nie mogę przewidzieć, czy moja pomoc cokolwiek zmieni. Wizerunek Vergere podszedł do Jacena, który wciąŜ jeszcze nie potrafił przyjść do siebie po przeŜytym wstrząsie. Ze zdumieniem stwierdził, Ŝe ręka byłej nauczycielki na jego biodrze wywiera lekki nacisk, nie mocniejszy od muśnięcia gęstej mgły. - Skończyliśmy z uciekaniem - odezwała się Sekot tak cicho, Ŝe tylko Jacen ją usłyszał. - Musimy znaleźć sposób zakończenia tej wojny. MoŜe wspólnie rozstrzygniemy, w którą stronę powinniśmy się zwrócić... nie tylko dla naszego dobra, ale takŜe dla dobra wszystkich Ŝyjących istot galaktyki. Młody Solo odwrócił się i zajrzał w oczy Vergere. Jej spojrzenie dowodziło bystrego umysłu, nieskończonego ładunku współczucia i wiecznej, niezgłębionej mądrości, o której zdobyciu mógłby tylko marzyć. Mimo to, chociaŜ bardzo się starał, nie znalazł w nich pewności, i to zaniepokoiło go bardziej niŜ byłby skłonny przyznać. - Z ogromną przykrością, o NajwyŜszy, melduję ci o odkryciu następnego gniazda perfidii, tym razem w sektorze Numesh, którego zarządcą jest prefekt Zareb. Nom Anor obserwował z głębokim zainteresowaniem, jak członkowie dworu NajwyŜszego Lorda reagują na najnowszą wiadomość o rzekomym zagroŜeniu istniejącego stanu rzeczy. Ukryty między fałdami szaty Ngaaluh villip przekazywał z idealną ostrością obrazy z sali tronowej lorda Shimrry. Były egzekutor słuchał z zachwytem, jak kapłanka składa raport. Odczuwał nieodpartą potrzebę wywarcia zemsty, która spłukałaby z jego gardła niesmak po zdradzie Shoon-miego. Shimrra siedział na tronie z korala yorik. Wsparł łokieć na podłokietniku i wodził spojrzeniem po zgromadzonych przed nim członkach dworu. Z jego czerwonych mściwych oczu strzelały błyskawice gniewu. W sali tronowej było słychać tylko szuranie stóp i ciche poskrzypywanie przemieszczających się skorup pancerzy wojowników, jeŜeli nie liczyć głosu Ngaaluh, zwiastującego rychłą zgubę byłego egzekutora Zareba. Ulokowani w jego otoczeniu heretycy zostali juŜ schwytani i przesłuchani, a ich zeznania nie mogły budzić wątpliwości. - Z przykrością muszę przekazać ci tę wiadomość, o NajwyŜszy, ale wniosek moŜe być tylko jeden - ciągnęła kapłanka. - Kolejny raz zostałeś zdradzony przez tych, których obdarzyłeś zaufaniem. Słysząc nieuniknioną konkluzję, Shimrra pokręcił głową. - Jak to moŜliwe? - zapytał. - Mój Lordzie, obawiam się... - zaczęła kapłanka. - Nie ty, Ngaaluh - uciął Shimrra. - Powiedziałaś wszystko, co musiałaś. - Wstał z tronu i zaczął schodzić ze starannie przemyślaną precyzją, przy kaŜdym kroku piorunując czerwonymi oczami kolejnego członka dworu. Kiedy przemówił, jego głos brzmiał jak głos samego Yun-Yuuzhana: - Herezja to nie trujący gaz, który wdziera się przez szczeliny. To nie duchy, sączące truciznę do czyjegoś ucha. To nie niesiona z wiatrem zaraza. Nie, herezję szerzą Zhańbieni, którzy są, podobnie jak my, istotami z

Sean Williams, Shane Dix 257 krwi i kości. Nie dysponują nadprzyrodzonymi mocami. Ich miłość do niewiernych Jeedai nie zapewnia im nadzwyczajnych moŜliwości. Kiedy w końcu stanął u stóp schodów, wyglądał jak ucieleśnienie hamowanej wściekłości. - Wojenny mistrzu, czy potrafisz wyjaśnić, jak heretycy z krwi i kości zdołali niepostrzeŜenie przeciągnąć na swoją stroną moich najbardziej zaufanych podwładnych? - zapytał. Obdarzony ogromną władzą Nas Choka zgrzytnął ostrymi zębami. - Nasze śledztwo przebiega wielotorowo, o Wielki - powiedział. - Największym niepokojem napawa nas jednak pochodzenie zdrajców, o których wspomniała Ngaaluh. Wszyscy naleŜą do kasty intendentów. - Rzeczywiście. - NajwyŜszy Władca odwrócił się do arcyprefekta Drathula, który posłał wojennemu mistrzowi nienawistne spojrzenie. - Powiedz mi, Drathulu, jak to się dzieje, Ŝe Zhańbieni nie tylko zdobywają środki niezbędne do Ŝycia, ale takŜe ośmielają się rzucać wyzwanie mojej władzy - zaŜądał gniewnym tonem. Arcyprefekt przestąpił niespokojnie z nogi na nogę. - Mogę cię zapewnić, o Wspaniały, Ŝe właśnie w tej chwili są sprawdzane ostatnie kanały zaopatrzeniowe - powiedział. - śywimy uzasadnione podejrzenia, Ŝe przynajmniej część wiedzy niezbędnej do zdobywania tych środków Zhańbieni uzyskali dzięki pomocy odszczepieńczego mistrza przemian. Shimrra skrzywił się tak pogardliwie, Ŝe nie wymagało to Ŝadnego komentarza. Odwrócił się do Yala Phaatha. - Mistrzu przemian, jak odpowiesz na ten zarzut? - warknął. Phaath nerwowo zaplótł na piersi groteskowo zmodyfikowane palce dłoni. - Zapewniam cię, o NajwyŜszy, Ŝe ta wiedza nie wyciekła z naszej kasty powiedział. - Pokładamy całą wiarę w tobie i w bogach. Wyraz twarzy Shimrry odzwierciedlał dokładnie, co sądzi o tym oświadczeniu. - Ach tak, wiara. - NajwyŜszy Lord odwrócił się w końcu do arcykapłana. Nom Anor Ŝałował, Ŝe nie moŜe nakazać chórowi villipów, aby w nieskończoność przekazywał minę Jakana. Napawał się juŜ przedtem tym, jak pod spojrzeniem Shimrry wiją się wojenny mistrz, arcyprefekt i mistrz przemian, ale widok twarzy Jakana sprawiał mu jeszcze większą radość. Obserwował, jak Shimrra staje tuŜ przed arcykapłanem. - Ta herezja podkopuje duchowe podwaliny naszego potęŜnego ludu, Jakanie - ciągnął złowieszczo. - Bogowie mają prawo być niezadowoleni z powodu okazywanego przez nas braku wiary, tym bardziej Ŝe twoje plany pozbycia się zdradzieckiego Proroka dowodzą poŜałowania godnego braku wyobraźni. - MoŜesz być pewien, o NajwyŜszy, Ŝe czeka go zasłuŜona kara - oznajmił stanowczo Jakan, jedynie lekkim drŜeniem rąk zdradzając przeraŜenie. - Takie niegodziwe bluźnierstwa nie mogą ujść płazem. - Rzeczywiście, nie mogą! - zagrzmiał Shimrra. - Mimo wszystko nasi nieprzyjaciele to istoty z krwi i kości. W oczach bogów są zaledwie wynaturzeniem. NajwyŜszy Lord przestał piorunować spojrzeniem arcykapłana i Jakan się odpręŜył. Shimrra odwrócił się i stanął znów przed arcyprefektem Drathulem. - Pozostaje jednak

Spotkanie Po Latach

258 pytanie, jak wyjaśnić szerzenie się herezji pośród moich najwyŜszych dostojników na Yuuzhan'tarze. Drathul się wyprostował, ale pod przenikliwym spojrzeniem NajwyŜszego Władcy nie ośmielił się odezwać. - A moŜe, arcyprefekcie, zdrada sięga głębiej, niŜ mógłbym przypuszczać? ciągnął Shimrra. - MoŜe zdrajca zagnieździł się w moim pałacu? Kto wie, moŜe nawet jest werbownikiem nikczemnej sekty bluźnierców, którzy dochowują wierności Jeedai? Shimrra nadał głosowi niskie, złowieszcze brzmienie. Jego dworzanie doskonale rozumieli, co to oznacza. Nom Anor poczuł, Ŝe świerzbią go wszystkie blizny na głowie, tak bardzo pragnął to usłyszeć. Nigdy sobie nie wyobraŜał, Ŝe mogłoby dojść aŜ do tego. Nie przypuszczał, Ŝe ofiarą jego knowań mógłby paść sam arcyprefekt! - Ten zatruty kshirrup ośmiela się podsuwać zgniliznę Proroka tym, którzy mnie otaczają - ciągnął Shimrra. - Wbrew mojej woli usiłuje przeciągać ich na swoją stronę. Zdrajca wykrada tajemnice, sprzeniewierza środki, opowiada mi kłamstwa i przykłada do mojego gardła broń, której nawet nie widzę. Jak na to odpowiesz, Drathulu? Nazwisko arcyprefekta zabrzmiało jak basowy, groźny pomruk. Dworzanie Shimrry nadstawili uszu i wyciągnęli szyje w oczekiwaniu na to, co ma nastąpić. - Wydaje mi się, Ŝe istnieje taka moŜliwość, o NajwyŜszy - odezwał się w końcu arcyprefekt, na tyle pewnie i stanowczo, na ile mógł sobie pozwolić w takich okolicznościach. - Zapewniam cię jednak... - Ani słowa więcej, Drathulu! - Shimrra pochylił się nad dostojnikiem. - Jestem spostrzegawczy. Słyszę szepty i wyczuwam, Ŝe obserwują mnie ukryte oczy. - Urwał dla nabrania powietrza. - Dobrze wiem, kiedy jestem zdradzany! - ryknął na całe gardło. Jego okrzyk poniósł się echem po sali tronowej. Słysząc w słowach władcy gorycz, Drathul się skulił. Zza podwyŜszenia z polipów hau wyłonili się straŜnicy i Nom Anor poczuł Ŝe ogarnia go uniesienie. Drathul w jamie yargh'unów? - pomyślał. Tak szybko? Wojownicy nie skierowali się jednak do arcyprefekta, lecz do Ngaaluh. Wpatrując się w osłupieniu w chór villipów, były egzekutor zobaczył zbliŜające się tępe i pokryte bliznami twarze straŜników i dopiero po kilku sekundach uświadomił sobie, na co się zanosi. Ngaaluh takŜe nie od razu to zrozumiała, bo zanim zdąŜyła zapewnić Shimrrę o swojej niewinności, straŜnicy ją otoczyli. - Mój Lordzie? - zapytała. - Co to znaczy? - To, Ŝe odkryłem źródło zdrady - oznajmił Shimrra, odwracając się do niej. Spojrzenie jego płonących gniewem czerwonych oczu docierało aŜ do zdrętwiałego z przeraŜenia serca Noma Anora. - Powinnaś to wiedzieć. - O NajwyŜszy, przysięgam... - zaczęła kapłanka. - Brać ją! - Shimrra odwrócił się plecami do Drathula i ruszył do Ngaaluh. Jego przekazywany przez villipy wizerunek kipiał wściekłością i z kaŜdym krokiem stawał się coraz większy. StraŜnicy schwycili Ngaaluh za ręce i pozbawili ją swobody ruchów. Na dobro kapłanki naleŜało zapisać, Ŝe się nie opierała, ale sądząc po drŜeniu jej villipa, Nom Anor mógłby przysiąc, Ŝe jest przeraŜona.

259

Sean Williams, Shane Dix

- Twoje dowody przeciwko prefektowi Ash'ettowi były przekonujące - podjął Shimrra. - Przeciwko Droshowi Khaliiemu i prefektowi Zarebowi niemoŜliwe do obalenia. Prawdę mówiąc, zbyt doskonałe. Zastanawiając się nad tym, skorzystałem z okazji i kazałem przesłuchać przyprowadzonych przez ciebie świadków, zanim straŜnicy wrzucili ich do jam yargh'unów. Kiedy zadałem im właściwe pytania, wyśpiewali zupełnie inną historię. - Nie... - Zostali perfidnie podstawieni, Ŝeby obwinie Ash'etta, Khaliiego i Zareba, prawda, Ngaaluh? - przerwał Shimrra. - Ty jesteś tą zaufaną osobą, która zwróciła się przeciwko mnie, a nie tamci niewinni intendenci! Stojący za jego plecami arcyprefekt Drathul piorunował kapłankę spojrzeniem, w którym krył się gniew pomieszany z ulgą. - Mój Lordzie, to niepojęte - odezwał się w końcu. - Zdrada Ngaaluh wprawdzie wiele wyjaśnia, ale nadal nie wiemy, jakim cudem Prorok uzyskał wpływy tu, na twoim dworze... Shimrra odwrócił się do niego. - Nie mówiłem niczego o Proroku, arcyprefekcie - uciął. - Ta zdrajczyni wykorzystywała herezję, Ŝeby oskarŜać swoje ofiary, ale to jeszcze nie oznacza, Ŝe jest jej orędowniczką. - NajwyŜszy Lord przeszedł przed ukrytym w szatach kapłanki villipem. - Nie - oznajmił z mocą - Wyczuwam tu konspirację w konspiracji. Upłynie duŜo czasu i będzie to nas kosztowało sporo trudu, ale w końcu wypłaczemy prawdę ze skrywającej ją sieci kłamstw. - Niczego wam... nie powiem! - zachłysnęła się Ngaaluh. Jej ciało przeszył spazm i przekazywany przez villipa obraz się zakołysał. Nom Anor obserwował i słuchał z narastającym przeraŜeniem, jak jego emisariuszka wydaje pełen bólu jęk i wiotczeje w rękach trzymających ją straŜników. Nastąpiło zamieszanie. Obraz zadrŜał i jakiś czas były egzekutor nie wiedział, co się dzieje. Kiedy w końcu villip znieruchomiał, przekazał wizerunek oglądanych z bliska kilku twarzy. Nom Anor zrozumiał, Ŝe kapłanka leŜy rozciągnięta na posadzce, a straŜnicy pochylają się nad jej ciałem. - Trucizna! - oznajmił w końcu jeden z wojowników. - Obawiam się, o NajwyŜszy, Ŝe zdrajczyni się nam wymknęła. - To nic. - W głosie Shimrry brzmiał zaskakujący spokój. - I tak nie moglibyśmy dać wiary zeznaniom kapłanki sekty zwodzicielek, nawet gdybyśmy je wyciągnęli z niej najbardziej wymyślnymi torturami. Wykrycie i śmierć zdrajczyni wystarczą, aby ostrzec jej mocodawców, Ŝe nie jesteśmy naiwnymi głupcami. Nie damy się im w nieskończoność wodzić za nos. - MoŜemy naprawić wyrządzone przez nią zło - zaproponował arcyprefekt Drathul. - Powinniśmy publicznie oświadczyć, Ŝe głoszone przez nią oskarŜenia były wierutnymi kłamstwami. Pomogłoby to przywrócić dobre imię moim intendentom. - To nie byłoby poŜądane - stwierdził Shimrra, a Nom Anor poczuł, Ŝe ogarnia go zdumienie. - Śmierć Ash'etta, Khaliiego i Zareba nie pójdzie na marne. I tak dostaję coraz więcej raportów o szerzącej się herezji. Nieuniknioną czystkę będzie poprzedzał

Spotkanie Po Latach

260 strach przed karą, a ja nie zamierzam zrobić niczego, Ŝeby go złagodzić. Dobrze, Ŝe przynajmniej jedna korzyść wyniknie z tej historii. Obraz przekazywany przez villipa Ngaaluh drgnął, kiedy jeden ze straŜników kopnął jej martwe ciało. - Co z nią zrobić? - zapytał. - To, co zwykle. - Ton głosu Shimrry dowodził, Ŝe NajwyŜszy Lord uwaŜa sprawę za zakończoną. - Bez względu na to, czy zdrajczynię wysłał Prorok, czy nie, jej śmierć ma stać się ostrzeŜeniem dla wszystkich, którzy chcieliby mnie szpiegować i siać niezgodę na moim dworze. Jej ukryty mocodawca przestanie uwaŜać mnie za głupca i domyśli się, Ŝe wytropienie go to tylko kwestia czasu. Postaramy się, Ŝeby spotkał go taki sam los. - Zbyt długo z tym zwlekamy - stwierdził arcyprefekt Drathul. - Ten czas jeszcze nadejdzie, wierny sługo - zapewnił go Shimrra. - Jeszcze nadejdzie... Głos NajwyŜszego Władcy stopniowo cichł, kiedy straŜnicy wywlekali bezceremonialnie ciało Ngaaluh z sali tronowej. Nom Anor nie mógł oderwać spojrzenia od kołyszących się na boki wizerunków. Ponurej procesji pałacowymi korytarzami towarzyszyły stłumione pomruki i głośny tupot kroków, nie było jednak słychać Ŝadnych okrzyków ani pytań. Widok zwłok w czasach takich jak te nie był niczym niezwykłym. - Mistrzu - odezwał się w pewnej chwili stojący w półmroku Kunra. Nom Anor zwrócił uwagę, Ŝe głos Zhańbionego lekko drŜy. - Bądź cicho - burknął opryskliwie. Nie miał nastroju do rozmowy. Ngaaluh zginęła, a on stracił najwierniejszą osobę, dzięki której narzucał swoją wolę na Yuuzhan'tarze. Bez pomocy kapłanki nie mógł obserwować Shimrry ani jego dworzan, stracił takŜe moŜliwość poznawania planów, które NajwyŜszy Lord knuł przeciwko niemu. Kiedy zaczynał przypuszczać, Ŝe odnosi sukcesy, szansa zemsty na wrogach wyśliznęła się między palcami. Na chwilę kołysanie villipa ustało i Nom Anor, który pogrąŜył się w zadumie, ponownie skierował spojrzenie na ponurą scenę. StraŜnicy rozhuśtali ciało Ngaaluh i zaczęli głośno odliczać. Kiedy doszli do trzech, świat zawirował i ciało kapłanki wpadło do ogromnej jamy. Spoczęło na stosie trupów, lekko przekrzywione. Były egzekutor ujrzał z idealną ostrością setki rozkładających się ciał. W jamie gniły na pewno zwłoki pseudoheretyków, których wysłał na pewną śmierć, podobnie jak doczesne szczątki prefekta Ash’etta, Drosha Khaliiego i wszystkich wiernych, którzy zginęli podczas zarządzonych przez Shimrrę czystek i prześladowań. Gdzieś głęboko spoczywały takŜe bezimienne i zapomniane zwłoki chełpliwego komandora Ekh'ma Vala, który na zawsze musiał się poŜegnać z marzeniami o sławie. Nom Anor zaczął się zastanawiać, ile czasu upłynie, zanim dołączy do nich takŜe Prorok. - Nomie Anorze... - zaczął Kunra.

261

Sean Williams, Shane Dix

- Powiedziałem ci, Ŝebyś był cicho - burknął były egzekutor. Usłyszał w swoim głosie nutę niepokoju, ale nie potrafił go ukryć. - Mówienie czegokolwiek w takiej sytuacji po prostu nie ma sensu. Obserwowali jakiś czas w milczeniu stos ciał. Z nastaniem ciemności przekazywany przez villipa Ngaaluh wizerunek ściemniał i zniknął, ale mimo to Nom Anor nie odrywał od niego spojrzenia. Jak zahipnotyzowany, mógł tylko wpatrywać się w ciemność i rozmyślać. Ile jeszcze zostało mu czasu? Cząstką świadomości uchwycił, Ŝe Kunra w końcu wyszedł z komnaty. Zapewne postanowił się zająć obowiązkami związanymi z szerzeniem herezji. Ile czasu?

Spotkanie Po Latach

262

EPILOG

Na mostku „Dumy Selonii" panowała od dawna niespotykana cisza. Na stanowiskach otaczających komunikacyjną konsoletę, przy której siedziała Leia, pełniło słuŜbę zaledwie kilkoro oficerów. W ciągu paru poprzednich dni załogi „Selonii" i „MęŜobójcy" były zajęte ściganiem i likwidacją niedobitków yuuzhańskiej flory, która atakowała Esfandię. Obecnie jednak, kiedy bitwa w przestworzach dobiegła końca, wojskowi przygotowywali się do powrotu na Kalamar, na dobrze zasłuŜony odpoczynek. To samo robili członkowie załogi „Sokoła", przycumowanego do burty fregaty w celu dokonania niezbędnych napraw i przeprowadzenia diagnostycznych testów. Pani kapitan Mayn pozwoliła Leii posłuŜyć się aparaturą komunikacyjną mostka okrętu, Ŝeby sprawdzić funkcjonowanie zestawu przekaźnikowych anten na powierzchni Esfandii. Czekając na odpowiedź pani komandor Ashpidar, księŜniczka zabijała czas, obserwując na otaczających ją monitorach planetę w dole. Z tak wysoka szara atmosfera Esfandii wyglądała jak zazwyczaj, skąpana jedynie w blasku gwiazd i rozjaśniana od czasu do czasu błyskami gazów wylotowych z silników przelatujących przez nią gwiezdnych statków. Pochłonęła nieco wcześniej zastrzyk energii cieplnej równie łatwo, jak ocean rozpuściłby łyŜkę soli, i po upływie zaledwie kilku godzin osiągnęła poprzednią temperaturę. Oglądając planetę dzięki sensorom „Dumy Selonii", Leia miała nadzieję, Ŝe istoty rasy Brrbrlpp nadal wiodą dotychczasowy tryb Ŝycia. Prawdopodobnie, unosząc się w gęstej atmosferze, polowały na jadalne ćmy albo po prostu rozmawiały. KsięŜniczka zastanawiała się, jak długo będą krąŜyły pośród nich histerie o stoczonej bitwie, która pierwszy raz w ich Ŝyciu rozjaśniła niebo niezwykłym blaskiem. Była ciekawa, czy te opowieści zachęcą istoty do wyruszenia na podbój otaczających je przestworzy. - KsięŜniczko. - Głos z komunikatora miał tyle emocji, jakby słowa wypowiadał android. Leia ocknęła się z zamyślenia. - Słucham, pani komandor - powiedziała. - Pani inŜynier Gantree skończyła wstępne testy zestawu anten i oznajmiła, Ŝe są gotowe do pierwszej próby - oznajmiła Ashpidar.

263

Sean Williams, Shane Dix

- To doskonale. - Leia nie musiała udawać ulgi. - Proszę powiedzieć Fan, Ŝe mi zaimponowała. - Tak zrobię. - Mimo beznamiętnego tonu Leia pomyślała, Ŝe słyszy w głosie pani komendant nutkę dumy. - MoŜe pani rozpocząć transmisję, kiedy pani zechce. - Domyślam się, Ŝe będzie pani jej słuchała - stwierdziła księŜniczka. - Tylko po to, Ŝeby sprawdzić jakoś sygnału i dokonać niezbędnych kalibracji odparła Gotalka. - Naturalnie - zgodziła się Leia. - Proszę dać mi dwadzieścia sekund. Przerwała połączenie, wysłała polecenie włączenia przekaźnika i wybrała kanał umoŜliwiający łączność z Kalamarem. Niemal od razu zapaliła się zielona lampka. Na razie dobrze, pomyślała księŜniczka. Uświadamiając sobie niejasno, Ŝe na oblanej przez ocean odległej planecie panuje obecnie środek nocy, wpisała numer osobistego odbiornika Cala Omasa. - Mogłam się spodziewać, Ŝe nic z tego nie wyjdzie - mruknęła do siebie. Kilka sekund później jednak holoprojektor wyświetlił wizerunek przywódcy Galaktycznej Federacji NiezaleŜnych Sojuszów. - Bez względu na to, kto chce ze mną rozmawiać - odezwał się Alderaanin, mruŜąc zaspane oczy - lepiej niech ma dobry powód, skoro wybrał mój prywatny numer... - Co się stało, Calu? - przerwała mu Leia. - CzyŜbym przerwała ci odmładzającą drzemkę? Omas zamrugał, jeszcze bardziej zmruŜył oczy i zaczął się wpatrywać w hologram, jaki pojawił się w jego apartamencie na Kalamarze. - Leio? - zapytał w końcu. - Czy to ty? - JuŜ mnie nawet nie rozpoznajesz? - KsięŜniczka zrobiła uraŜoną minę. - Czy naprawdę upłynęło tyle czasu, odkąd widzieliśmy się ostatnio? - To nie to - zapewnił przywódca Galaktycznego Sojuszu. - Twój hologram jest trochę niewyraźny, a poza tym, jestem tylko częściowo rozbudzony. - Przykro mi, Ŝe cię obudziłam, Calu - odparła Leia, powaŜniejąc. - Sądziłam jednak, Ŝe się ucieszysz, kiedy przekaŜę ci najświeŜsze informacje. Udało się nam naprawić przekaźnikową bazę na powierzchni Esfandii. Niedługo uporamy się z naprawami bazy na Generis. - Nie mogłaś z tym zaczekać do rana? - zapytał Cal Omas. Leia się uśmiechnęła. Jej rozmówca powoli się budził i z kaŜdą sekundą musiał wkładać coraz więcej serca w udawanie rozespanego. - Idę o zakład, Ŝe wielki admirał Pellaeon nie potrzebowałby tyle czasu, Ŝeby przyjść do siebie - powiedziała. - Idę o zakład, Ŝe wielki admirał śpi w mundurze - odciął się Omas. - A przy okazji, dlaczego o nim wspominasz? Czy teŜ tam jest? - Jakbyś zgadł - przyznała księŜniczka. - Podobnie jak Rynowie. - Rynowie? - powtórzył zaskoczony Alderaanin. - A co oni mają z tym wspólnego? - Westchnął i przetarł kciukami oczy. - MoŜe najlepiej będzie, jeŜeli po prostu opowiesz mi wszystko od początku.

Spotkanie Po Latach

264 - To by zajęło strasznie duŜo czasu - zaprotestowała Leia. - Za dziesięć minut zamierzam wrócić do łóŜka, więc daruj sobie wstęp - odparł Omas. - CzyŜbyś nie korzystała z bezpiecznego kanału? - Nie, a przynajmniej nie jest bezpieczny z mojej strony - przyznała księŜniczka. Ale to, o czym zamierzam ci powiedzieć, nie stanowi Ŝadnej tajemnicy. Wiedzą o tym dosłownie wszyscy. Leia streściła przebieg Bitwy o Esfandię w tylu zdaniach, do ilu mogła się ograniczyć. Od czasu do czasu Cal Omas kiwał głową, ale nie przerywał, Ŝeby zadać pytanie. Leia go za to podziwiała. Dobry przywódca musiał wierzyć zdrowemu rozsądkowi swoich podwładnych... a Cal Omas miał wszelkie zadatki, Ŝeby się stać bardzo dobrym przywódcą. - Więc złapaliście zdrajcę - powiedział, kiedy Leia skończyła swoją opowieść. - I odparliście atak Yuuzhan Vongów. Doskonała robota, Leio. Czy dowiedzieliście się, dlaczego Yuuzhanie nie zamierzali niszczyć przekaźnikowej bazy? To jedyna rzecz, której nie zrozumiałem w twoim opowiadaniu. - Kiedy sytuacja się uspokoiła, Han i ja przesłuchaliśmy Tegga - odparła księŜniczka. - Z jego odpowiedzi moŜna wywnioskować, Ŝe Vorrik polecił mu unieszkodliwić Ashpidar i wysłać z bazy sygnał z wołaniem o ratunek. Z jego treści miało wynikać, Ŝe baza jest atakowana przez pilotów chissańskich szponostatków... a wkrótce potem miała zostać rzeczywiście zniszczona. Nie mamy podstaw przypuszczać, Ŝe Vorrik zamierzał pozwolić nam nadal z niej korzystać. - Więc uwaŜacie, Ŝe cały czas starał się nastawiać do siebie wrogo sąsiadów domyślił się Alderaanin. - Chciał siać dezorientację i niezgodę - dodała Leia, kiwając głową. - Jestem tego absolutnie pewna. Domyślenie się prawdy zajęłoby nam całe wieki, i kto wie, ile krwi napsułoby wszystkim zainteresowanym. ZwaŜywszy na to, co przydarzyło się Luke'owi na Csilli, po obu stronach nie brakuje frakcji, którym nie w smak nasza współpraca. Nietrudno sobie wyobrazić, Ŝe podobna iskra mogłaby się przerodzić w poŜogę. - Ale nie tym razem - stwierdził Omas, uśmiechając się i z aprobatą kiwając głową. - Spisałaś się doskonale, Leio. KsięŜniczka uśmiechnęła się i postanowiła zmienić temat rozmowy. - Czy na Kalamarze jest na tyle bezpiecznie, Ŝe moŜemy tam wrócić? - zapytała. - Na razie tak - odparł przywódca. - Co prawda na obrzeŜach systemu zaobserwowano nieprzyjacielskie okręty zwiadowcze, ale na razie pilot Ŝadnego nie próbował się przedrzeć do nas. A jeŜeli juŜ o tym mowa, w innych miejscach galaktyki doszło zaledwie do kilku większych ataków. Sovv sądzi, Ŝe Yuuzhan Vongowie przegrupowują okręty swoich flot, jakby przygotowywali się do czegoś powaŜnego. - To zupełnie jak my. - Właśnie - przyznał Omas. - Gdybyś chciała tu wrócić, Ŝeby złoŜyć oficjalny raport, moŜe właśnie teraz byłaby dobra okazja, aby dać odpocząć twoim pilotom. - Zrozumiałam - odparła księŜniczka. Jej rozmówca spowaŜniał.

265

Sean Williams, Shane Dix

- Nie zamierzam ryzykować straty jednego z najsilniejszych atutów, Leio powiedział. - Chciałbym, Ŝebyś wróciła tu na wypadek, gdybyś była nam potrzebna. Mam wielu innych, których mogę wysłać, Ŝeby zamiast ciebie przywracali łączność z następnymi bazami przekaźnikowymi. Teraz, kiedy zidentyfikowałaś problem, nietrudno będzie go rozwiązać. - Musimy przypisać zasługę tym, którzy na nią zasłuŜyli, Calu - stwierdziła księŜniczka. - Pomogli nam Rynowie, a poza tym wyciągnęli nas z paskudnych tarapatów. Powinni być traktowani z szacunkiem, na jaki zasługują. - MoŜliwe, ale Gron się nie ucieszy, Ŝe musi mieć z nimi do czynienia - odparł Omas. - Nie wyobraŜam sobie, Ŝeby Marrab odmówił wykonania wyraźnego rozkazu zauwaŜyła Leia. - Mimo wszystko jego organizacja nie miała pojęcia, na co się zanosi. A skoro juŜ o tym mowa, nie wiedziały tego takŜe inne siatki szpiegowskie. Omas pokiwał głową. - Wierz mi, Leio, rozumiem, co chcesz powiedzieć. - Dobranoc, Calu - zakończyła księŜniczka z pogodnym uśmiechem. - Wkrótce się znów zobaczymy. Kiedy jej rozmówca przerwał połączenie, Leia rozsiadła się wygodniej w fotelu, zamknęła oczy i na kilka minut pogrąŜyła się w zadumie. Jej spokój nie trwał jednak długo, bo jej uwagę zwrócił głośny pisk, jaki wydobył się z konsolety komunikatora. Leia otworzyła oczy, pochyliła się nad pulpitem i zbliŜyła usta do mikrofonu. - Czy to pani komandor Ashpidar? - zapytała. - To ja, księŜniczko - potwierdziła Gotalka. - Chciałam tylko powiedzieć, Ŝe zestaw anten spisywał się prawidłowo, ale chcielibyśmy takŜe się upewnić, jak będzie funkcjonował podczas przesyłania sygnałów w przeciwną stronę, od Jądra w kierunku Nieznanych Rejonów galaktyki. - Mogę pani w tym pomóc - zaproponowała Leia. - Proszę dać mi jeszcze kilka sekund. Zanim ponownie włączyła nadajnik, usłyszała jednak dobiegający zza pleców głos męŜa. Odwróciła się i obserwowała, jak Han omija po drodze stanowiska kilkorga pełniących słuŜbę na mostku członków załogi. - Tu jesteś - zaczął, kiedy usiadł obok niej. - Pani kapitan Mayn powiedziała, Ŝe tu cię znajdę. - Ashpidar chce sprawdzić funkcjonowanie zestawu anten - poinformowała go Leia. - Właśnie je testujemy. Jej mąŜ pokiwał obojętnie głową, jakby wcale nie słuchał słów Ŝony. - Widziałaś moŜe Dromę? - zapytał. - Ostatnio nie. - Leia zaczęła się zastanawiać. - Czy przyleciał z nami, kiedy opuściliśmy przekaźnikową bazę? - Jestem pewien, Ŝe tak - odparł Han - ale byłem wtedy zajęty pilotowaniem „Sokoła", więc... - Wzruszył ramionami i nie dokończył zdania. Wstał z fotela i odwrócił się, jakby zamierzał opuścić mostek „Selonii". - MoŜe Jaina będzie wiedziała coś więcej.

Spotkanie Po Latach

266 - Zaczekaj chwilę - odezwała się księŜniczka. - Zamierzałam się przekonać, czy nawiąŜę łączność z Lukiem, na wypadek, gdybyś był tym zainteresowany. Han przestał zdradzać niepokój, a na jego twarzy pojawił się dobrze znany szelmowski uśmiech. - Jasne, dlaczego nie? - powiedział. - Przekonajmy się, jak poczyna sobie nasz wieśniak. Leia wpisała kody umoŜliwiające łączność z „Cieniem Jade" i czekała, aŜ sieć odnajdzie charakterystyczny adres gwiezdnego jachtu spośród wielu jednostek, jakie przebywały obecnie w Nieznanych Rejonach galaktyki. Trwało to o wiele dłuŜej, niŜ kiedy się łączyła z Kalamarem, ale w końcu pojawił się przed nimi wizerunek szwagierki. Mara szeroko się uśmiechała. - Cieszę się, Ŝe cię widzę - powiedziała z nieskrywaną ulgą. - Czy to znaczy, Ŝe w końcu zapłaciłaś zaległe rachunki? „Ucieleśnienie Elegancji" obniŜyło pułap lotu i wyłoniło się spomiędzy bora z trąbieniem, od którego zadrŜały liście i gałązki. Tysiące owadów i ptaków, porwanych przez strumień powietrza za rufą powietrznego statku, rozproszyły się we wszystkie strony, a ich skrzydła zalśniły wszystkimi kolorami tęczy. Zaniepokojone ptaki o cienkich łapach, przeskakując nerwowo z gałęzi na gałąź, zareagowały piskiem i świergotem. Saba, bezpiecznie ukryta w gondoli statku, obnaŜyła zęby w beztroskim uśmiechu. Słysząc napływające ze wszystkich stron dźwięki, czuła coraz większe podniecenie. Słońce przygrzewało, a Mobus unosił się wysoko na niebie niczym niewiarygodnie kolorowy balon. Polowanie dobiegło końca. Zonama Sekot zgodziła się wziąć udział w wojnie. Wiele wprawdzie trzeba było jeszcze uzgodnić, a zwłaszcza sposób, w jaki Ŝyjąca planeta miałaby im pomóc, ale najwaŜniejsze zostało załatwione. Osiągnięto wszystko, co postawił sobie za cel Mistrz Skywalker. Przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu mogli w końcu wrócić do domu. Dom. Na myśl o domu Saba poczuła, jak odpływa od niej gorycz, którą czuła przez kilka poprzednich tygodni. Mimo oczywistych róŜnic w klimacie i topografii między Barabem Jeden a Zonamą Sekot na powierzchni Ŝyjącej planety czuła się odpręŜona. Powietrze było ciepłe nawet podczas ulewy. DuŜa wilgotność oznaczała wprawdzie konieczność dbania o łuski i pazury, Ŝeby nie zagnieździły się między nimi grzyby ani pleśnie, ale nie stanowiło to problemu niemoŜliwego do pokonania. Podczas swoich podróŜy po galaktyce Barabelka lądowała juŜ na powierzchniach o wiele mniej gościnnych planet. Jabitha oznajmiła jej, Ŝe moŜe zostać tak długo, jak będzie miała ochotę. Saba ucieszyła się z zaproszenia, ale na razie jeszcze nie podjęła ostatecznej decyzji. Gdyby chciała być szczera wobec siebie, musiałaby przyznać, Ŝe propozycja jest kusząca. Zonama była wspaniałym miejscem na leczenie ran zadanych duszy, na co nie mogła sobie pozwolić od czasu incydentu w przestworzach Baraba Jeden, a przynajmniej nie

Sean Williams, Shane Dix 267 w skuteczny sposób, bo nie pozwalała na to drapieŜna cząstka jej osobowości. Saba rozumiała jednak potrzebę takiej terapii. Ilekroć zamykała oczy, Ŝeby pomyśleć o rodzinnej planecie, nie zamierzała oglądać poŜarów szalejących po jej powierzchni, ale surowe piękno niegdyś wspaniałych łańcuchów górskich i dolin. Ilekroć zasypiała, nie chciała, Ŝeby w snach prześladowały ją twarze ziomków wylatujących z ładowni yuuzhańskiego transportowca niewolników. Wolała patrzeć na wszystkich przyjaciół i członków rodziny, których znała na Barabie Jeden, kiedy dorastała. Doszła do przekonania, Ŝe najwyŜszy czas przestać rozpamiętywać zagładę ojczystej planety, a zamiast tego wspominać taką, jaka była za Ŝycia. Muszę polować nie tylko na chwilę obecną, pomyślała, ale takŜe na przyszłość. - Jest piękna, prawda? - zapytał Kroj'b, towarzysz powietrznego statku, który usiadł na ławce obok Barabelki i obserwował, jak „Ucieleśnienie Elegancji" podchodzi do lądowania. - Ona uwaŜa to... - zaczęła Saba i urwała, szukając w pamięci właściwego określenia - ...za rozkoszne. - Podczas Przelotów większość z tego, co oglądasz, uległo zniszczeniu - ciągnął Ferroanin. - Bora, tampasi, zwierzęta. - Zamaszystym gestem pokazał widok z okna gondoli. Kierował słowa do Saby, ale ich rozmowie przysłuchiwały się takŜe Danni, Soron Hegerty i Tekli. - To były przeraŜające czasy. Wielu spośród nas ukryło się pod powierzchnią gruntu w specjalnych schronach, które wyhodowała dla nas Sekot. Niebo pogrąŜyło się w ciemności gęstniejącej z kaŜdym kolejnym skokiem przez pustkę przestworzy. Planeta dygotała, a my się obawialiśmy, czy nie rozpadnie się na kawałki. - Kroj'b pogrąŜył się we wspomnieniach tamtych czasów. - KaŜdy wówczas kogoś stracił. - Ona współczuje ci z powodu twojej straty - odezwała się Barabelka. Dziękując jej za ciepłe słowa, Ferroanin ukazał w uśmiechu zdrowe białe, wielkie zęby. - Pamiętam dzień, kiedy schrony otworzyły się ostatni raz, a chmury wreszcie się rozstąpiły - ciągnął. - Zobaczyliśmy unoszące się na niebie Sanktuarium i zrozumieliśmy, Ŝe Sekot jest szczęśliwa. W końcu znaleźliśmy nowy dom. Wszyscy na powierzchni Zonamy zaczęli świętować... jeść wykwintne potrawy, pić i tańczyć, a przede wszystkim śmiać się i cieszyć. Świętowanie trwało tylko tydzień, ale byłem wówczas małym chłopcem i wydawało mi się, Ŝe ciągnie się bez końca. - Czy nie martwi cię myśl, Ŝe będziecie musieli wrócić do tych schronów? zapytała Saba, domyślając się zakończenia jego opowieści. Ferroanin pokręcił głową. - Wydaje mi się, Ŝe powinna, ale tak nie jest - zauwaŜył. - Nawet jeŜeli moŜe juŜ nigdy nie wrócisz do Sanktuarium? - zagadnęła siedząca na sąsiedniej ławce Danni. Towarzysz powietrznego statku wzruszył ramionami. - Chyba powinienem być zadowolony, Ŝe udało się nam unikać wrogości tyle czasu - powiedział. - A jeŜeli Sekot naprawdę udzieli wam tak wielkiej pomocy, na jaką

Spotkanie Po Latach

268 liczą wasi mistrzowie Jedi, moŜe rozłąka nie będzie trwała bardzo długo. Kiedy Sekot wygra dla was tę wojnę, wrócimy tu jak najszybciej. - Wydaje mi się, Ŝe to nie będzie takie proste - odezwała się siedząca za plecami Saby pani doktor Hegerty. Ferroanin zareagował kolejnym wzruszeniem ramionami. - Myślę, Ŝe wkrótce się tego dowiemy - odparł beztrosko. - Muszę przyznać, Ŝe przyjąłeś to o wiele spokojniej, niŜ mogłam się spodziewać stwierdziła Danni. - To prawda - przyznała jej rację Hegerty. - Pogodziłeś się z tym znacznie łatwiej niŜ Rowel albo Darak. Krzepki Ferroanin pogodnie się uśmiechnął. - Jestem pewien, Ŝe i oni się z tym pogodzą - powiedział. - Mimo wszystko nie mają wyboru. Sekot podjęła decyzję, a my musimy mieć zaufanie do słuszności jej osądów. Gdybyśmy go nie mieli, moŜe nie powinniśmy mieszkać na jej powierzchni. - Są niepewni i przeraŜeni - odezwała się Tekli. - Większość istot czułaby to samo po tak długim okresie pokoju. - Wiem o tym, ale Sekot na pewno potrafi zapewnić nam bezpieczeństwo stwierdził Kroj'b. - Zwłaszcza Ŝe tym razem będzie inaczej niŜ ostatnio. Nie siedzieliśmy bezczynnie tyle długich lat. Bezpieczeństwo podczas skoków powinny nam zapewnić ukryte w łańcuchach górskich generatory planetarnych pól ochronnych, a sami widzieliście, jak dobrze Sekot umie odpierać ataki z przestworzy. - Jeszcze raz wzruszył ramionami. - Czego więcej mielibyśmy się obawiać? Ich rozmowa dobiegła końca, kiedy „Ucieleśnienie Elegancji" zaczęło opadać na porośniętą wysoką trawą, ogromną polanę. Saba zobaczyła, Ŝe nieopodal „Cienia Jade" stoją Mistrz Skywalker i Jacen Solo w towarzystwie Jabithy i wizerunku Vergere. Przygotowania do podróŜy miały się rozpocząć, gdy tylko przybysze przeniosą się do innej osady Ferroan w rejonie, zwanym Pośrednią Odległością. Wiele jeszcze trzeba było zorganizować i postanowić, ale Barabelka była pewna, Ŝe najwaŜniejsza decyzja została podjęta. Pozostawało jedynie przystąpić do działania. „Ucieleśnienie Elegancji" opadło ostatnie dziesięć metrów z przyprawiającą o mdłości szybkością. Saba i pozostali siedzieli na ławkach, Ŝeby nie stracić równowagi, i zaczekali kilka sekund, aŜ o spód gondoli zaszeleszczą źdźbła trawy porastającej lądowisko. Kiedy w końcu powietrzny statek znieruchomiał, po jego kadłubie przebiegły dziwne, hipnotyzujące fale. Napawając się widokiem sielankowego krajobrazu, Saba zaczekała, aŜ pozostali zejdą po drabince na powierzchnię gruntu. Widziała wszędzie bujną zieleń, a w powietrzu wyczuwała oŜywczą wilgoć. Zonama Sekot była naprawdę uwodzicielską kusicielką, ale Barabelka nie chciała dać się bez reszty oczarować Ŝyjącej planecie. Była wprawdzie piękna, ale Ŝycie i śmierć miały tutaj te same proporcje, co gdzie indziej. TakŜe tu zdarzały się tragedie, choć na niewielką skalę. Planeta z pewnością nie była oazą chroniącą przed złem wszechświata. Jej inteligencja nadawała tylko sens Ŝyciu mieszkańców i chroniła ich przed atakiem z przestworzy, nic więcej. Sekot, która przekonująco dowiodła, Ŝe potrafi być okrutna, była uosobieniem sił przyrody.

269

Sean Williams, Shane Dix

Jacen powiedział jej, Ŝeby nie walczyła, ale planeta go nie usłuchała, przypomniała sobie Saba. Czy tak zachowuje się miłująca pokój inteligencja? A moŜe to był następny krok w jej ewolucji, w trakcie której bezbronny łup przeradzał się w myśliwego? Pokręciła głową. Myśl była zbyt absurdalna, a pytanie zbyt zasadnicze, Ŝeby juŜ teraz zastanawiać się nad odpowiedzią. Trzeba poczekać, aŜ udzieli jej przyszłość. Pokonała burtę gondoli i zeszła na łąkę po szczeblach splecionej z pędów winorośli, skrzypiącej drabinki. Kiedy jej stopy dotknęły powierzchni gruntu, poczuła oszałamiające wraŜenie spełnienia. Jej polowanie dobiegło wreszcie końca. Wywiązała się z zadania i uczciła pamięć ziomków. Bez względu na to, jaki los ją czeka, była gotowa stawić mu czoło. Kiedy główny lekarz pokładowy „Dumy Selonii" obmacywał długimi palcami jej głowę, Jaina nie ukrywała zniecierpliwienia. Badanie ciągnęło się w nieskończoność i z powodu nieustannych pomruków wydawanych przez lekarza z kaŜdą chwilą stawało się bardziej irytujące. Jaina znosiła je tak długo, dopóki nie uznała, Ŝe dłuŜej nie wytrzyma. - Niech pan da spokój, doktorze. Czy nie moŜe mi pan udzielić prostej odpowiedzi? - zapytała, spoglądając w jego ogromne czerwone oczy. - Pozwoli mi pan latać czy nie? Moja stopa odzyskała sprawność i czuję się doskonale. Dantos Vigos odwrócił się, Ŝeby zapisać kilka uwag w osobistym komputerowym notatniku. - Jeszcze jeden dzień - oznajmił w końcu. - A jaka to róŜnica? - Ŝachnęła się Jaina. - Jestem gotowa czy nie? - Nie jesteś - stwierdził Durosjanin, ponownie zwracając na nią czerwone oczy. Proszę posłuchać, pani pułkownik Solo. Rozumiem twoje zniecierpliwienie i chęć przyłączenia się do eskadry, ale dopóki twój zmysł równowagi nie odzyska poprzedniej sprawności, dopóty nie mogę z czystym sumieniem wyrazić zgody na powrót do słuŜby. Nieśmiało się uśmiechnął, a Jaina, chociaŜ niechętnie, musiała uznać słuszność jego argumentów. Wiedziała, Ŝe lekarz ma rację. Po urazie głowy na powierzchni Esfandii jej błędnik wciąŜ jeszcze kaprysił. Tego ranka, kiedy szła korytarzem „Selonii", w najmniej oczekiwanej chwili pokład zakołysał się pod jej stopami, w wyniku czego zupełnie straciła orientację. - No dobrze - odezwała się niechętnie. - Ale wrócę tu jutro o tej samej porze. Vigos pokiwał głową. - Do zobaczenia jutro, pani pułkownik Solo - powiedział. Jaina opuściła pokój badań i wróciła do kwater pilotów eskadry. Całą drogę narzekała w duchu na niesprawiedliwość losu. Jej nastroju nie poprawił ani trochę widok opustoszałej świetlicy. Wyglądało na to, Ŝe wszyscy pozostali pełnią słuŜbę patrolową albo pomagają pilotom Imperium uprzątać niebo nad Esfandią. W przestworzach unosiło się mnóstwo szczątków, które w kaŜdej chwili mogły spaść na powierzchnię i uszkodzić nieco wcześniej naprawiony zestaw anten... nie wspominając o zakłóceniu delikatnej równowagi środowiska. Obecnie, kiedy Galaktyczny Sojusz

Spotkanie Po Latach

270 uświadomił sobie, Ŝe samotna planeta jest zamieszkana, naleŜało przedsięwziąć szczególne środki ostroŜności, Ŝeby zapewnić spokój jej mieszkańcom. Jaina usiadła na fotelu i mniej więcej pół godziny obserwowała na monitorach przebieg wielkiego sprzątania. Od czasu do czasu podsuwała jakieś sugestie, ale starała się nie wchodzić w paradę Jagowi Felowi. Wyszkolony przez Chissów pilot nie miał Ŝadnych kłopotów z dowodzeniem eskadrą pod jej nieobecność i Jaina wiedziała, Ŝe nie powinna kwestionować wydawanych przez niego rozkazów. Obserwując, jak rosnąca powoli kula zbieranych śmieci, odpadów i szczątków zaczyna tworzyć ogromną kosmatą asteroidę, nie mogła się oprzeć pokusie. Skontaktowała się w końcu z Jagiem i zaproponowała, Ŝeby ją nazwać „Szaleństwem Vorrika" na pamiątkę yuuzhańskiego komandora, który poświęcił Ŝycie, Ŝeby powstała. Do tego stopnia była pochłonięta poczynaniami pilotów swojej eskadry, Ŝe nie zauwaŜyła, kiedy drzwi za nią się otworzyły i ktoś wszedł do świetlicy. - Czy przychodzę nie w porę? - usłyszała. Zaskoczona, ześliznęła się z fotela i odwróciła w kierunku źródła głosów. - Cześć, Tahiri - powiedziała. Młodsza Jedi podeszła do niej i niepewnie się uśmiechnęła. Miała jasnoŜółte włosy o wiele krótsze niŜ do tej pory i wszędzie, dokądkolwiek się udawała, wkładała starannie zapięty pod szyję polowy kombinezon. Nosiła nawet buty, do których widoku Jaina wciąŜ jeszcze nie mogła się przyzwyczaić. Młoda Solo nie miała pojęcia, czy jej przyjaciółka stara się ukryć blizny, czy teŜ moŜe jej nowa, połączona osobowość po prostu lubi taki strój. Tak czy owak, Tahiri zdecydowanie róŜniła się od osoby, którą Jaina dobrze znała. Nawet kiedy się uśmiechała, wyglądała na skupioną do granic moŜliwości, jakby stąpała po omacku po nieznanej drodze. MoŜe tak właśnie się czuje, pomyślała Jaina. Dawna Tahiri traktowałaby wszystko jako coś znajomego, podczas gdy Riina widziałaby to pierwszy raz w Ŝyciu. Obie osobowości się połączyły, ale nowa, która z nich powstała, zdradzała równocześnie cechy obu połówek. Prawdopodobnie czuła się, jakby przeŜywała przeciwieństwo deja vu. - Co mogę dla ciebie zrobić? - zapytała młoda Solo. - Chciałabym z tobą porozmawiać - zaczęła Tahiri. - Oczywiście, jeŜeli masz trochę wolnego czasu. Jaina usiadła znów na fotelu.- W tej chwili nie mam nic do roboty - przyznała. Tahiri obróciła fotel stojący naprzeciwko Jainy i usiadła na brzeŜku siedzenia. Była opanowana i skupiona, dzięki czemu, mimo młodego wieku, wydawała się bardzo dorosła. Jej otwarte wcześniej rany zasklepiły się, a blizny wyglądały jak białe linie. - Przyszłam cię przeprosić - powiedziała młoda Jedi. Jaina zmarszczyła brwi. - Za co? - zapytała. - Istnieje wiele powodów - ciągnęła jej rozmówczyni. - Powinnaś wiedzieć, Ŝe ubolewam z powodu udręki, jaką przeŜyłaś przeze mnie, i przepraszam, głównie za to, Ŝe obie cię wybrałyśmy. Zdezorientowana Jaina pokręciła głową.

271

Sean Williams, Shane Dix

- Wybrałyście mnie? - powtórzyła. - Kto mnie wybrał? Dlaczego? - Zwróciły się do ciebie jeszcze na Kalamarze - wyjaśniła Tahiri. - Dawna ja i Riina. Kierowały się róŜnymi pobudkami, ale obie postanowiły cię wybrać. Wiedziały, Ŝe tylko ciebie mogą prosić o pomoc. Jaina doszła do przekonania, Ŝe musi się pogodzić z zawiłościami rozumowania młodej Jedi, która traktowała poprzednie osobowości, jakby były odrębnymi istotami. Zaczęła się zastanawiać, co odpowiedzieć. - Przypominam sobie, kiedy usłyszałam wołanie dawnej Tahiri - zaczęła. Sądziła, Ŝe Anakin stara się ją zabić. Czy wołała mnie wówczas Riina? Młoda Jedi kiwnęła głową. - Częściowo, ale po części takŜe dawna ja, bo nadal dręczyły mnie wyrzuty sumienia - powiedziała. - Dawniej czułam się, jakbym zawiodła Anakina, dlatego Ŝe postanowiłam nadal Ŝyć. UwaŜałam, Ŝe powinnam była zrobić dla niego coś więcej... moŜe nawet zginąć u jego boku. - Młoda kobieta miała w oczach łzy, ale starała się panować nad emocjami. - Dzieląc jedno ciało, niektóre wspomnienia i cząstkę osobowości, znajdowałyśmy się na krawędzi załamania nerwowego. śadna nie chciała pozwolić przetrwać swojej przeciwniczce, ale chyba Riina pierwsza zorientowała się, co naleŜy zrobić. Gdyby nie nasze zespolenie, obie byśmy zginęły albo przynajmniej postradały tę cząstkę zdrowych zmysłów, która nam jeszcze pozostała. Kiedy zaczęła się załamywać nasza delikatna równowaga, zwróciłyśmy się do jedynej osoby, która mogła nas uratować. Wierzyłyśmy, Ŝe zrobisz wszystko, co konieczne, chociaŜ wówczas nie miałyśmy pojęcia, co to będzie. - Chyba zaczynam rozumieć - odparła powaŜnie młoda Solo. - Przypominałaś nam Anakina, Jaino - ciągnęła Tahiri. - Byłaś jego siostrą i pod wieloma względami jesteś dla nas jak on. Czułyśmy, Ŝe moŜemy ci zaufać. Byłyśmy pewne, Ŝe nie zawiedziesz nas w potrzebie. - śeby to zakończyć? - zapytała Jaina. - Albo Ŝeby nas uratować. Tak czy owak - dodała z powagą młoda Jedi. - Ja, nowa Tahiri, a równocześnie osoba, która odziedziczyła wszystkie cechy obu poprzednich kobiet, jestem ci wdzięczna, Ŝe one... my... wybrałyśmy właśnie ciebie. Za to, co dla nas zrobiłaś, Jaino, na zawsze pozostanę twoją dłuŜniczką. Tahiri spuściła głowę, a Jaina zwalczyła chęć zrobienia albo powiedzenia czegoś, co poprawiłoby samopoczucie i jej, i przyjaciółki. Wiedziała, jak długi wdzięczności mogą wywierać wpływ na charakter. - Posłuchaj, to naprawdę nic wielkiego - odezwała się w końcu. - KaŜdy mógłby zrobić dla ciebie to samo. Tahiri wstała i z szacunkiem kiwnęła głową. - Dziękuję za twoje słowa, Jaino Solo - powiedziała. - I za to, Ŝe zechciałaś mnie wysłuchać. Jaina obserwowała w milczeniu młodą kobietę. Zastanawiała się, kim jest i kim moŜe zostać w przyszłości stojąca przed nią nowa osoba. Chyba niewiele zostało z dziewczyny, do której naleŜało kiedyś jej ciało.

Spotkanie Po Latach

272 - Tahiri - powiedziała, kiedy jej przyjaciółka wstała, Ŝeby wyjść ze świetlicy. Młoda Jedi przystanęła i odwróciła się do niej. - Chcę tylko, abyś wiedziała, Ŝe chociaŜ się zmieniłaś, moje uczucia względem ciebie nie uległy zmianie. Nadal uwaŜam cię za przyjaciółkę. W chłodnych zielonych oczach Tahiri coś się zmieniło i w pierwszej chwili Jaina pomyślała, Ŝe młoda kobieta się uśmiechnie. Nagle od strony korytarza dobiegł odgłos kroków. Odwróciły się i zobaczyły, Ŝe do świetlicy wchodzi Han. Jaina wstała z fotela. - Tato, co tu robisz? - zapytała. - A co, ojciec juŜ nie moŜe odwiedzić chorej córki? - zapytał Solo. - Wcale nie jestem chora, tato - obruszyła się Jaina. - Więc jesteś uziemiona, co ona to samo wychodzi, prawda? - Han szeroko się uśmiechnął. Wyglądało na to, Ŝe świetnie się bawi. Jaina musiała się takŜe uśmiechnąć. - Wszystko jedno - powiedziała z rezygnacją. - Co cię tu sprowadza? - Zastanawiałem się, czy przypadkiem nie wiesz, gdzie się podziewa Droma odparł Solo. - Nie mogę go nigdzie znaleźć. - Przyleciał z nami z powierzchni Esfandii - odparła Jaina - ale nie pamiętam, co stało się z nim po tym, kiedy przybiliśmy do burty „Selonii". A ty, Tahiri? Czy... Urwała, bo zauwaŜyła, Ŝe młodej Jedi nie ma juŜ w świetlicy. Jaina doszła do wniosku, Ŝe Tahiri wyśliznęła się, zaledwie Han wypowiedział pierwsze zdanie. Solo takŜe wyglądał na zaskoczonego. - Potrafi poruszać się cicho jak duch, kiedy zechce - powiedział i urwał, jakby zakłopotany. - Czy ona... - Czuje się doskonale, tato - dokończyła Jaina. Dobrze znała powód niepokoju ojca. Han kiwnął głową, przyjmując do wiadomości jej zapewnienie. - Chyba staję się trochę nerwowy, ilekroć mam do czynienia z jakimś Yuuzhan Vongiem - powiedział. - Rozumiem cię, tato - przyznała jego córka. - Naprawdę cię rozumiem, ale Tahiri musi mieć trochę czasu, Ŝeby się z tym oswoić. - Postanowiła wrócić do poprzedniego tematu rozmowy. - MoŜe powinieneś zapytać panią kapitan „Selonii", czy nie wie, gdzie się podział Droma. Ktoś musiał go zauwaŜyć w jakimś pomieszczeniu okrętu. Jej ojciec zachichotał. - śartujesz? - zapytał. - PrzecieŜ to Ryn, zapomniałaś? Rynowie są najbardziej ignorowanymi istotami w galaktyce i właśnie dlatego bywają tak dobrymi szpiegami. Wzruszył ramionami. - Przypuszczam jednak, Ŝe nie zaszkodzi zapytać. - A gdzie mama? - zainteresowała się Jaina. - Co porabia? - Jest na mostku „Selonii" - odparł Han. - Pomaga testować zestaw anten. - Mogę wpaść tam i zobaczyć, czy nie trzeba jej w czymś pomóc - zaproponowała Jaina. Jej ojciec obdarzył ją szelmowskim uśmiechem.

Sean Williams, Shane Dix

273 - Widzę z tego, Ŝe naprawdę się nudzisz - powiedział.

- Nikt, naprawdę nikt? - Wielki admirał Pellaeon wpatrywał się z nieukrywanym zdumieniem w wizerunek pani kapitan Mayn stojącej na mostku „Dumy Selonii". Ktoś przecieŜ musi dowodzić ich flotą. - Nie moŜe pan zapominać, Ŝe to nie jest flota, do jakiej pan i ja jesteśmy przyzwyczajeni - odparła Mayn. - To właściwie tylko grupa współpracujących indywidualistów... przyznaję jednak, Ŝe całkiem spora grupa. O ile wiem, dość kiepsko zorganizowana, co widać po tym, jak opuszczają pole bitwy. Nie odlatują w zwartym szyku, ale niewielkimi grupkami, i wtedy, kiedy mają na to ochotę. - Więc kto wydaje im rozkazy? - zapytał Pellaeon. - Większość Rynów, z którymi rozmawiałam, twierdziła, Ŝe otrzymuje rozkazy w zwykły sposób - odparła pani kapitan. - śaden jednak nie wiedział o pozostałych, dopóki wszyscy nie zgromadzili się w umówionym punkcie zbornym, w którym mieli czekać na pański sygnał. Większość nigdy nawet nie słyszała o Ŝadnej siatce Rynów, dopóki nie wyjaśniliśmy im, co wiemy na ich temat. Twierdzą, Ŝe robią to z wdzięczności za przysługę, którą ktoś im wyświadczył w zeszłym roku. Wygląda na to, Ŝe wiedzą równie niewiele jak my. Wielki admirał niewiele z tego rozumiał, ale zarazem podziwiał ich sposób działania. Wyglądało na to, Ŝe organizacja Rynów ma bardzo luźną strukturę. KaŜdy czynny członek sieci utrzymywał kontakt tylko z dwoma albo trzema znajdującymi się bezpośrednio w pobliŜu, Ŝeby nikt nie mógł poznać ich hierarchii dowodzenia ani prześledzić drogi, jaką odbywają rozkazy zwierzchników. Pellaeon nie wątpił, Ŝe musi istnieć jakiś dowódca... a przynajmniej ktoś, kto panuje nad całością. Mimo wszystko rozkazy nie mogły się brać znikąd. - No cóŜ, teraz my jesteśmy ich dłuŜnikami - zauwaŜył. - Na to wygląda - przyznała Mayn. - Wydaje mi się, Ŝe właśnie o to chodziło. Pellaeon kiwnął głową. - Rynowie nie tylko rejestrują wszystko, co dzieje się w mrocznych zakątkach galaktyki, ale i pomagają łączyć ją w całość - powiedział. - Nie ma to jak walka ramię w ramię - stwierdziła pani kapitan. - Sprzyja tworzeniu więzi między dotychczasowymi nieznajomymi. - A nawet dawnymi wrogami - dodał Pellaeon z wymuszonym półuśmiechem. - Muszę przyznać, panie admirale, Ŝe z początku... traktowałam pana z pewną rezerwą - zaczęła Mayn. - Odnosiłam wraŜenie, Ŝe coś pan przed nami ukrywa... Urwała, a po zastanowieniu dodała: - Mam nadzieję, Ŝe wybaczy pan moją podejrzliwość. Czasami bardzo trudno rezygnować z przyzwyczajeń całego Ŝycia. Pellaeon uśmiechnął się o wiele szczerzej i szerzej. - Nie dbam o to, co myślą o mnie inni, pani kapitan, pod warunkiem Ŝe wykonują moje rozkazy - powiedział. - Z przyjemnością będę je wykonywała, panie admirale, dopóki będą słuszne. Wielki admirał się roześmiał.

Spotkanie Po Latach

274 - Współpraca z panią to prawdziwa przyjemność - stwierdził. - Mam nadzieję, Ŝe to nie ostatnia nasza wspólna akcja. - Jestem pewna, Ŝe jeszcze kiedyś będziemy współpracowali, panie admirale odparła pani kapitan. - WciąŜ jeszcze zostało mnóstwo bitew do wygrania. Wielki admirał znów się uśmiechnął, a jego wąsy lekko drgnęły. - W czasie swoich podróŜy odwiedzałam wiele gwiezdnych systemów i poznałam wiele zamieszkujących je inteligentnych istot - mówił wizerunek Vergere. Stwierdziłam jednak, Ŝe wszystkie, przynajmniej do pewnego stopnia, w swoich poczynaniach uciekają się do przemocy. Luke słuchał uwaŜnie opowiadania Sekot, ale nie spuszczał spojrzenia z lądującego na łące powietrznego statku. Kiedy ogromne stworzenie opadało wdzięcznie na trawiaste lądowisko, po jego skórze przemknęły drobne fale. W końcu jego ciało się odpręŜyło i kybo znieruchomiało niespełna metr nad powierzchnią gruntu. - Widziałam, jak wojenna poŜoga ogarnia miasta, a czasami całe krainy - ciągnęła Sekot. - Widziałam konflikty zbrojne, w których uczestniczyli mieszkańcy planet. Wygląda na to, Ŝe pośród form Ŝycia zamieszkujących tę galaktykę pragnienie walki rozprzestrzeniło się niczym zaraza. - Nie wszystkie inteligentne formy Ŝycia pragną wojny - zaprotestował Luke, obserwując, jak pasaŜerowie opuszczają gondolę powietrznego statku. - Celem Ŝycia Jedi jest utrzymywanie pokoju. - Z tego, co widziałam, mogę wnioskować, Ŝe pokój nie jest naturalnym stanem rzeczy we wszechświecie - zauwaŜyła planeta. Luke odwrócił się i spojrzał na wizerunek Vergere. - Zaskakuje mnie, Ŝe właśnie w ten sposób rozumuje ktoś taki jak ty, kto podobno kontaktuje się z Ŝyjącą Mocą - powiedział. - A mnie zaskakuje, Ŝe ktoś taki mały jak ty moŜe przypuszczać, iŜ ma tak duŜy wpływ na moralny aspekt Ŝyjącej Mocy - odcięła się Sekot. Luke uśmiechnął się do niej. - Pierwszego wieczoru, kiedy tu przylecieliśmy, Jabitha powiedziała mojemu siostrzeńcowi coś podobnego do tego - zaczął z namysłem. Po jego słowach pani Magister uniosła głowę, ale nie zdecydowała się przyłączyć do rozmowy. - Była oburzona, Ŝe Jacen ośmiela się przemawiać w imieniu Ŝyjącej Mocy. Sugerowała, Ŝe ktoś tak mały w porównaniu z ogromem wszechświata nie ma prawa wypowiadać się w imieniu czegoś równie potęŜnego. Prawda jednak wygląda tak, Ŝe Ŝyjąca Moc moŜe wybrać, kogo zechce. Rozmiar czy wzrost nie mają Ŝadnego znaczenia. Mistrz Yoda, chociaŜ niŜszy niŜ ktokolwiek spośród nas, był najmądrzejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem... i jednym z najpotęŜniejszych mistrzów Jedi, jaki się narodził. Dysponujesz potęgą, Sekot, której nawet nie potrafi sobie wyobrazić jakakolwiek Ŝyjąca istota, ale to nie oznacza automatycznie, Ŝe twoja więź z Mocą jest silniejsza albo potęŜniejsza. Wizerunek Vergere uśmiechnął się i z aprobatą pokiwał głową. - Jesteś mądry, Mistrzu Skywalkerze - zauwaŜyła Sekot. - Spodziewam się, Ŝe w przyszłości udzielisz mi wielu odpowiedzi na pytania dotyczące Mocy.

275

Sean Williams, Shane Dix

- To dla nas wszystkich początek bardzo długiej drogi - odparł Luke. - Sądzę, Ŝe na jej końcu i my, i ty stwierdzimy, Ŝe duŜo nauczyliśmy się od siebie. - Odwrócił się do pani Magister. - Jak postępują przygotowania, Jabitho? - zapytał. - Przygotowania do odlotu są bardzo zaawansowane - zapewniła Ferroanka. - W ciągu ostatnich trzech dni oglądaliśmy wiele zmian na powierzchni Zonamy. - A czasami ich nie oglądaliśmy - sprzeciwił się Jacen, nawiązując do intensywnych wyładowań atmosferycznych, które uniemoŜliwiły zobaczenie wielu miejsc wzdłuŜ równika planety. Jabitha się roześmiała. Wyglądało na to, Ŝe pani Magister i Sekot bardzo polubiły siostrzeńca Mistrza Skywalkera. - Gdybyś pragnął się dowiedzieć, co knujemy, wystarczyło tylko zapytać powiedziała. - Nic nie szkodzi - oznajmił beztrosko młody Solo. - Mam przeczucie, Ŝe i tak nie zrozumiałbym połowy z tego, co byś mi przekazała. Zanim ktokolwiek zdąŜył odpowiedzieć, do ich grupy przyłączyli się pozostali. PotęŜnie umięśniony ogon Saby poruszał się na boki, cicho szeleszcząc w bujnej trawie. Hegerty trzymała torbę wypełnioną ferroańskimi artefaktami, sądząc po wystających z niej drobiazgach. Sierść Tekli jeŜyła się, stroszona podmuchami łagodnego wiatru. Danni wciąŜ jeszcze czuła się niepewnie w towarzystwie Ferroan, ale podeszła i stanęła obok Jacena. Obecnie, kiedy Sekot zaakceptowała swoich gości, Darak i Rowel odnosili się do nich o wiele uprzejmiej. Nie tylko sami zaproponowali, Ŝe zabiorą na wycieczkę po okolicy cztery osoby, które nie brały bezpośredniego udziału w dyskusji na temat przyszłości, ale takŜe się upewnili, czy na niczym im nie zbywa. Traktowali ich z szacunkiem i powagą, co stanowiło niezwykły zwrot w stosunkach z tubylcami. Czasami Luke się zastanawiał, czy to Sekot nakazała im traktować gości uprzejmie, czy teŜ moŜe w grę wchodzą subtelniejsze powody. MoŜe samo przebywanie pośród Ŝyciowych energii umysłu o wielkości planety usposabiało tubylców Ŝyczliwiej, niŜ sobie uświadamiali? Tak czy owak, zniknęły wszelkie oznaki wrogości, z jakimi Darak i Rowel powitali lądujących przedstawicieli Galaktycznego Sojuszu. Nawet Senshi, uwolniony od przemoŜnego wpływu Sekot, odnosił się obecnie do gości bardzo przyjaźnie. Danni spojrzała na Jacena. - Odbyliśmy wycieczkę do ruin - oznajmiła. - To niesamowite - stwierdziła przejęta Hegerty. - Nie uwierzycie, co znaleźliśmy! Słysząc w głosie siwowłosej badaczki niekłamany entuzjazm, Luke się uśmiechnął, ale tylko jednym uchem słuchał jej opowieści o miejscowych formach nieinteligentnego Ŝycia i porównań z formami sprowadzonymi przez Ferroan. Nie mógł mieć jej za złe podniecenia. Zonama Sekot była pełna tajemnic i zagadek, a odkrywanie ich i rozwiązywanie stanowiło nie tylko wyzwanie, ale i spełnienie marzeń kaŜdego prawdziwego naukowca... - Luke'u! - wyrwał go z zadumy głos Mary. Mistrz Jedi odwrócił się i zauwaŜył, Ŝe Ŝona idzie ku niemu przez wysoką trawę.

Spotkanie Po Latach

276 - Wszystkie systemy sprawne? - zapytał. - Jeszcze lepiej - odparła Mara. - Nawiązaliśmy ponownie łączność z Kalamarem. Luke nie zwlekał ani chwili. Przeprosił pozostałych i pospieszył z Ŝoną i Jacenem na pokład „Cienia Jade". Cały czas pobytu na powierzchni Zonamy Sekot niepokoił się z powodu braku łączności z resztą galaktyki. Kto mógł wiedzieć, jak toczą się losy wojny? Jak miewają się Leia i Han i czy małemu Benowi nie stało się nic złego? Kiedy wbiegł po rampie i skierował się do sterowni, powitał go uspokajający świergot R2-D2. Holoprojektor ukazywał wizerunek długiej, arystokratycznej twarzy Kentha Hamnera. MęŜczyzna poruszał ustami, ale nie wydobywał się z nich Ŝaden dźwięk. - Nie powiedziałam, Ŝe połączenie jest idealne - odezwała się Mara. Usiadła na fotelu pilota i zaczęła przebierać palcami po kontrolnej klawiaturze. - NajwaŜniejsze, Ŝe otrzymujemy takŜe nowe dane. Wygląda na to, Ŝe podczas naszej nieobecności nie wydarzyło się nic złego. Luke omiótł spojrzeniem linijki tekstu przesuwającego się po ekranie monitora za plecami Hamnera, który widocznie uświadomił sobie, Ŝe nikt go nie słyszy, bo przestał poruszać ustami. Luke uśmiechnął się i pokiwał głową na znak, Ŝe i u nich nie wydarzyło się nic złego. Prawdę mówiąc, niewiele więcej mógł zrobić. - Zaczekaj chwilę - odezwała się Mara. - Chyba w innym kanale odbieramy następną wiadomość. - Wizerunek głowy Hamnera się rozpłynął i po chwili pojawił się inny, o wiele wyraźniejszy, na którego widok Mara szeroko się uśmiechnęła. - Cieszę się, Ŝe cię widzę - powiedziała, patrząc z ulgą na twarz Leii. - Czy to znaczy, Ŝe w końcu zapłaciłaś zaległe rachunki? Jacen pochylił się nad ramieniem Mary. - Dzień dobry, mamo! - wykrzyknął. Na widok syna Leia uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Cześć, Jacenie - powiedziała. Młody Solo zmarszczył brwi. - Od kiedy „Sokół" ma na pokładzie zestaw do przesyłania hologramów? zapytał. - Nigdy go nie miał i teraz teŜ nie ma - odparł Han, który pojawił się obok Ŝony. W tej chwili siedzimy na mostku „Selonii". A co u was? - Wszyscy cali i zdrowi, ale dawno nie mieliśmy łączności, więc zaczynałem się o was martwić - oznajmił Jacen. - Ta-a - mruknął Han. - Przykro mi z tego powodu, ale to wina Vongów, którzy uprzykrzali nam Ŝycie. - Zniszczyli bazę przekaźnikową na Generis i usiłowali zrobić to samo na Esfandii - dodała Leia. - Niedawno udało się nam uruchomić tę drugą, ale pani inŜynier Fan Gantree wciąŜ jeszcze usuwa drobne usterki. Trochę to potrwa, zanim systemy łączności odzyskają sprawność. - Dlaczego niszczą takie małe bazy? - zdziwiła się Mara. - Nie są głównymi ośrodkami łączności i chyba nie odgrywają waŜnej roli w tej wojnie.

277

Sean Williams, Shane Dix

- Wydaje mi się, Ŝe Yuuzhan Vongowie usiłują wbić klin między nas a Nieznane Rejony galaktyki - zasugerowała księŜniczka. - Mogło im zaleŜeć, Ŝebyśmy nie sprzymierzyli się z Chissami i nie zaatakowali yuuzhańskich flot z drugiej strony. - To moŜe być jeden z powodów - przyznał Luke. - Jacenie! - odezwał się Han. Jego szelmowski uśmiech wyraŜał całą radość, jaką odczuwa kaŜdy ojciec na widok syna, któremu nie stało się nic złego. - A co u ciebie, chłopcze? Zapewne nie dawałeś spokoju ciotce i wujowi? - AleŜ skąd. - Luke poczuł, Ŝe Jacen ściska go za ramię. - A co u Jainy? - Ma guza na głowie, ale poza tym czuje się doskonale. - A Jag? - Zajęty nawiązywaniem stosunków z naszymi nowymi sprzymierzeńcami odparła Leia. - Powinniście zobaczyć tych gości! - dodał Solo. - Nie mają scentralizowanego systemu dowodzenia ani dwóch identycznych okrętów... - Z niedowierzaniem pokręcił głową. - To niesamowite! - O kim właściwie mówisz? - marszcząc brwi, zapytała Mara. - O Rynach. To długa historia - odparła księŜniczka, takŜe kręcąc głową. NajwaŜniejsze jednak, Ŝe są naszymi przyjaciółmi i Ŝe pomogli nam wyplątać się z paskudnych tarapatów. To wspaniale, Ŝe się do nas przyłączyli. - A co z Danni? - zainteresował się Han. - Jak sobie radzi? - Przyjdzie do siebie - odparł Jacen. - Wszyscy mają się doskonale. Jesteśmy zachwyceni, Ŝe moŜemy tu przebywać. Naprawdę trudno będzie nam stąd odlecieć. - Stąd, to znaczy skąd? - zapytała Leia. - Z powierzchni Zonamy Sekot - oznajmił z promiennym uśmiechem młody Solo. - Znaleźliście ją? - KsięŜniczka wyglądała na uraŜoną, Ŝe dopiero w tej chwili się o tym dowiaduje. - Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wcześniej, Maro? - Uznałam, Ŝe to Luke powinien mieć ten zaszczyt - odparła Mistrzyni Jedi. Uśmiechnęła się do męŜa i wyczuła promieniującą od niego falę podniecenia... którego aŜ do tej pory nie miała okazji w pełni docenić. Luke pokiwał głową i się uśmiechnął. - Naprawdę ją odnaleźliśmy - zapewnił. - Na przekór wszelkim przeciwnościom. Han spojrzał na syna. - Czy jest dokładnie taka, jaką mieliśmy nadzieję znaleźć, Jacenie? - zapytał. - Jest fantastyczna, tato... i potęŜniejsza niŜ sobie wyobraŜaliśmy. - Jest... - Jacen zawahał się, jakby szukał odpowiedniego określenia. Luke doskonale rozumiał kłopot siostrzeńca. Jak moŜna było wyrazić w słowach wszystko, co reprezentowała sobą Ŝyjąca planeta? Jak moŜna było opisać wraŜenie, wywołane przebywaniem na jej powierzchni i pławieniem się w strumieniu jej Ŝyciowej siły? - Jest zachwycająca - odezwał się w końcu młody Solo. - Ale czy wraca z wami? - zapytała Leia, a wyraz jej twarzy sugerował, Ŝe boi się usłyszeć odpowiedź.

Spotkanie Po Latach

278 - Będzie gotowa odlecieć stąd mniej więcej za tydzień - stwierdził Luke. Pomyślałem, Ŝe moŜemy spędzić ten czas na jej powierzchni, Ŝeby wyjaśnić kilka tajemnic planety. - Cieszę się i serdecznie wam gratuluję - powiedziała księŜniczka. - To najlepsza wiadomość, jaką usłyszałam od wielu miesięcy. - Jej wizerunek zamigotał, ale po chwili się wyostrzył. - Przepraszamy za zakłócenia - dodała po chwili. - WciąŜ jeszcze dostrajamy nasze urządzenia. Chyba musimy przerwać tę rozmowę, Ŝeby personel bazy przekaźnikowej mógł ponownie skorygować ustawienie anten nadawczo-odbiorczych. Luke z Ŝalem kończył rozmowę, ale czuł się przynajmniej pod jednym względem podniesiony na duchu i uspokojony. Jego mały synek był bezpieczny. Leia wspomniałaby, gdyby Benowi stało się coś złego albo gdyby Otchłani groziło jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Pomyślał, Ŝe kiedy anteny zostaną ustawione prawidłowo, połączy się z bezpieczną kryjówką syna i dowie się, co u niego słychać. A kiedy wojna dobiegnie końca, obiecał sobie, Ŝe nadrobi stracony czas, którego nie mógł spędzić z synem. Wiedział, co to znaczy dorastać bez rodziców, i nie chciał, Ŝeby mały Ben przechodził przez to samo. - A co z Tahiri? - zainteresował się Jacen. Nuta powagi w jego głowie nie przyćmiewała jednak pogodnego nastroju. - Jak się miewa? Han i Leia wymienili spojrzenia. - To takŜe trochę trudno wyjaśnić w kilku zdaniach - odezwała się w końcu księŜniczka. - Ona... się zmieniła - dodał Han. - Na lepsze? - zapytał Jacen. Leia kiwnęła głową. - WciąŜ jeszcze nie wie do końca, kim jest, ale na pewno się tego dowie. - Jakie imię wybrała dla siebie? - zapytał Mistrz Jedi. - Nadal nazywa się Tahiri, ale... - zaczęła Leia i urwała. ZmruŜyła oczy i popatrzyła uwaŜniej na brata. - Tylko mi nie mów, Ŝe wiedziałeś, co się jej przydarzy. - Podejrzewałem to - przyznał Luke. - Sądziłem, Ŝe musi mieć trochę czasu, Ŝeby się z tym pogodzić... i okazji, aby udowodnić, ile jest warta. - No cóŜ, z pewnością to udowodniła - stwierdziła księŜniczka. Jacen poczuł, Ŝe zalewa go fala ulgi. - Wszystko dobre, co się dobrze kończy - powiedział. - Na to wygląda - przyznał Han. - Wracamy teraz na Kalamar, Ŝeby poddać frachtowiec przeglądowi i zobaczyć się z naszym czcigodnym przywódcą. Chcemy go zapytać, czy nie ma dla nas nowych rozkazów. - A Rynów trzeba będzie wcielić do naszej siatki wywiadowczej - dodała Leia. Nie mam pojęcia, jak zareagują dotychczasowi szpiedzy na wiadomość, Ŝe muszą współpracować z nowymi przyjaciółmi, ale jestem pewna, Ŝe jakoś ich do tego przekonam. - Bezpiecznej podróŜy - odezwał się Luke. - I do zobaczenia za kilka tygodni na Kalamarze.

279

Sean Williams, Shane Dix

Leia pokiwała głową. - Niech Moc będzie z tobą - powiedziała. Jej hologram zamigotał i się rozpłynął. - I z tobą, siostrzyczko - mruknął Mistrz Jedi w stroną miejsca, w którym jeszcze chwilę wcześniej widział Leię. Siedział w milczeniu kilka minut, trzymając dłoń Ŝony i rozmyślając o swojej rodzinie, rozproszonej po wielu zakątkach galaktyki. Miał nadzieją, Ŝe jeŜeli spełnią się ich nadzieje związane z Zonamą Sekot, któregoś dnia zapanuje pokój i wszyscy znów się połączą. - Po jednej rzeczy naraz - odezwała się Mara, jakby czytała w jego myślach. Luke pomyślał, Ŝe moŜe rzeczywiście w nich czyta. Czasami wydawało mu się, Ŝe spojrzenie zielonych oczy Ŝony przenika do głębi jego duszy. - Ta wyprawa nas zmieniła - powiedział. - Nie jesteśmy juŜ tymi samymi osobami, którymi byliśmy na początku. - Takie jest Ŝycie, mój drogi - odparła Mistrzyni Jedi. - Gdyby nie zmiany, mogliśmy byli dawno zginąć. Luke uśmiechnął się, przepełniony ciepłem jej uczucia. W przyszłości chciałby jeszcze doświadczyć wielu rzeczy, ale wszystkie miały związek z Ŝoną. Był pewien, Ŝe muszą tylko rozwiązać problem Yuuzhan Vongów, aby ostatnie elementy łamigłówki znalazły się na swoich miejscach. - Jacenie, czy nie chciałbyś... - zaczął. Odwrócił się, Ŝeby poprosić siostrzeńca, aby się upewnił, czy Sekot i Jabitha nie zaczynają się niepokoić ich nieobecnością, ale go nie zobaczył. Spojrzał na Ŝonę. - Sądzisz, Ŝe poczuł się zakłopotany? - zapytał. - To moŜliwe - przyznała Mara. - A moŜe po prostu jest zazdrosny z powodu tego, co nas łączy? Luke umilkł i kilka sekund się nie odzywał. - Jakoś nie bardzo mogę w to uwierzyć - powiedział w końcu. Danni rozmawiała z ferroańską dziewczynką pod gałęziami ogromnego bora. Popołudniowe słońce niemiłosiernie praŜyło, ale w cieniu było prawie chłodno. W gęstym poszyciu wyczuwało się jednak napięcie, jakby w kaŜdej chwili mogła się stamtąd wyłonić dziwaczna, nieznana forma Ŝycia. Jacen przysłuchiwał się rozmowie, oparty o wyrastający spod powierzchni gruntu potęŜny korzeń bora. - A potem - ciągnęła mała Ferroanka - chciałabym zobaczyć, skąd przylecieli Anakin i Obi-Wan. - Masz na myśli Coruscant? - zapytała zdumiona Danni. Lekko się uśmiechnęła i na chwilę przeniosła spojrzenie na Jacena. - Tak - przyznała Tescia. - To musi być najbardziej zdumiewające miejsce. Jeszcze nigdy takiego nie widziałam. - Kiedyś było - poprawiła ją młoda badaczka. - Nie mam pojęcia, jak wygląda w tej chwili.

Spotkanie Po Latach

280 - Polecimy tam - stwierdziła dziewczynka. - Polecimy, wyrzucimy stamtąd Przybyszów z Dali i odbudujemy miasto-planetę. - Mam nadzieją, Ŝe masz rację, Tescio. - Danni odgarnęła z jej czoła kosmyk niesfornych złocistych włosów. - Naprawdę mam taką nadzieję. Mała Ferroanka uśmiechnęła się do nowej przyjaciółki i obie zaczęły planować, które miejsce odwiedzą najpierw, kiedy na powierzchni Coruscant zrobi się znów bezpiecznie. Przysłuchując się ich rozmowie, młody Solo zastanawiał się, czy to planeta przemawia ustami dziewczynki, czy teŜ moŜe sama Tescia zapamiętała opowiadania o odległych miejscach, o których zobaczeniu nie mogła nawet marzyć. Bez względu na powód, był ciekaw, dokąd on poleci, jeŜeli Zonama Sekot pomoŜe Sojuszowi przywrócić pokój w galaktyce, ale nie potrafił znaleźć jednoznacznej odpowiedzi. Z ojczystą planetą kojarzyła mu się mieszanina złych i dobrych wspomnień, które obejmowały praktycznie całe jego Ŝycie. Zadawał sobie pytanie, czy nie powinien dąŜyć do zrównania z powierzchnią gruntu wszystkich budowli planety-miasta, począwszy od krąŜącej po najbardziej odległej orbicie mieszkalnej asteroidy, a na najgłębiej połoŜonej piwnicy kończąc, Ŝeby w to miejsce moŜna było zbudować coś nowego. Kto jednak miałby decydować, co powinno powstać w miejscu poprzednich budowli? Kto zasługiwał na to, Ŝeby złoŜyć cięŜar odpowiedzialności na jego barki? W pewnej chwili jego uwagę zwrócił dobiegający od strony zarośli cichy chichot. Uniósł głowę i zobaczył stojący w pobliŜu wizerunek Vergere. Jej piórka łagodnie falowały w podmuchach lekkiego wiatru. - Rzeczy materialne przychodzą i odchodzą, Jacenie Solo - odezwała się Sekot. Oboje o tym wiemy. - CzyŜbyś czytała w moich myślach? - zapytał młody Jedi. - MoŜliwe - przyznała beztrosko planeta. - Nadal czasami się zastanawiasz, dlaczego obudziłam cię pierwszego, kiedy tu przylecieliście, prawda? Z czasem zrozumiesz i to, i wiele innych rzeczy. Jacen przyglądał się chwilę swoim dłoniom. - Wolałbym, Ŝebyś nie pojawiała się przede mną w tej postaci - powiedział w końcu. - Wprawia mnie to w zakłopotanie. - Więc moŜe w takiej? - zaproponowało dziecko, które pewnego dnia miało się stać Darthem Vaderem. Jacen spojrzał w niepokojąco błękitne oczy dziadka tak spokojnie, jak potrafił. - Dlaczego musisz przybierać jakąkolwiek postać? - zapytał. - Dlaczego nie moŜesz być po prostu tym, kim jesteś? - Bo nawet nie potrafiłbyś zrozumieć, kim jestem - odparła Sekot ponownie przybierając wizerunek jego byłej nauczycielki. - Istnieją granice zdolności twojego pojmowania... podobnie jak istnieją granice mojego. Moje jest jednak o rząd wielkości większe niŜ twoje. Nie obraź się, Jacenie Solo, ale moja rozmowa z tobą to mniej więcej twoja pogawędka z malutkim pajączkiem, który przypadkiem pełznie po twojej skórze. Czy przypuszczasz, Ŝe taki pajączek by zrozumiał, gdybyś zapytał go w

Sean Williams, Shane Dix 281 normalny sposób? Czy uwaŜasz, Ŝe usłyszałbyś odpowiedź, gdybyś nadstawiał normalne ucho? - Sekot pokręciła upierzoną głową, jakby sama udzielała odpowiedzi na swoje pytanie. - Naturalnie, Ŝe nie. JeŜeli chcesz z kimś rozmawiać mimo tak ogromnej róŜnicy w skali egzystencji, któraś z rozmawiających stron musi się zmienić... jedna albo obie, a na razie tylko ja jestem gotowa do takiej zmiany. - Na razie? - zapytał Jacen. - Przekonamy się, co przyniesie nam przyszłość. Sekot sama wyglądała na zaniepokojoną, ale chyba nie zamierzała i jego wyprowadzać z równowagi. Mimo to młody Solo czuł się wyraźnie wzburzony tą rozmową. Zastanawiał się, w co właściwie się wplątali. Prowadzili pertraktacje ze stworzeniem, którego nie potrafili objąć umysłem. Kto mógł wiedzieć, jakie są jego motywy albo cele? Kto potrafiłby rozstrzygnąć, czy nie ma ukrytych zamiarów? - Wiesz, na czym najbardziej mi zaleŜy? - zapytała Ŝyjąca planeta ustami Vergere. Jacen wzruszył ramionami. - Na pokoju? - odpowiedział pytaniem. - Wiedzy? Czystym sumieniu? - Wszystkie te rzeczy są potrzebne, Ŝeby wieść dobre Ŝycie - przyznała planeta. Wszystkie mają jednak swoją cenę. - Więc czego właściwie pragniesz? - zniecierpliwił się młody Solo. - Zapłacić tę cenę i wieść dobre Ŝycie? Wizerunek Vergere się uśmiechnął. - Chyba wszyscy tego pragniemy, Jacenie Solo - stwierdziła Sekot. Wypowiedziawszy te słowa, powoli rozpłynęła się w powietrzu, jakby zostawiała Jacena, Ŝeby mógł się nad nimi zastanowić.

Tahiri ćwiczyła w jednej z pustych ładowni „Dumy Selonii". Wprawdzie się nie ukrywała, ale starała się nie rzucać w oczy, Ŝeby bez przeszkód popracować nad techniką walki. Od czasu połączenia dwóch połówek osobowości usiłowała przyswoić sobie coś więcej niŜ tylko nowe sposoby myślenia, mówienia i reagowania. Dawna Tahiri i Riina walczyły w róŜny sposób, a ona musiała udoskonalić obie techniki walki, Ŝeby skuteczniej je stosować, kiedy następnym razem znajdzie się na polu bitwy. Tocząc pojedynek z cieniami, przerzucała z ręki do ręki klingę świetlnego miecza, wymierzała potęŜne kopniaki, wykonywała wdzięczne skoki i z bezbłędną dokładnością zadawała w powietrzu śmiercionośne ciosy. KaŜdy element techniki walki komentowała nieustannie w myśli: oto wspomagany przez Moc skok rycerza Jedi, yuuzhański chwyt za gardło asth-korr, wymyślony przez Ludzi Piasku kopniak w górną część ciała, podwójny cios członków domeny Kwaad... - Dlaczego pozwoliłaś mu odlecieć? Głos napłynął zza jej pleców i poniósł się echem po pustej ładowni, ale Tahiri nawet na sekundę nie przerwała pozorowanego pojedynku. Wiedziała, Ŝe do niej przyjdzie, dwadzieścia sekund wcześniej, zanim stanął na progu. Wykonała jeszcze jeden płynny skok i wylądowała pewnie na obu stopach, zwrócona twarzą do Hana Solo. Wyłączyła klingę świetlnego miecza, przypięła rękojeść do pasa i ruszyła w stronę kapitana „Sokoła Millenium".

Spotkanie Po Latach

282 - Komu pozwoliłam? - zapytała, chociaŜ wiedziała, o kogo chodzi. - Dromie! - W głosie Hana brzmiała głęboka uraza. - Martwiłem się, bo odkąd dobiliśmy do burty „Selonii", nie miałem od niego Ŝadnej wieści, więc zacząłem wszystkich wypytywać. Pani kapitan Mayn powiedziała mi, Ŝe do drugiej burty „Selonii" przybił niedawno na krótko okręt o nazwie „Poszukiwacz Fortuny", naleŜący do Rynów, a potem Jag poinformował mnie, Ŝe piloci Bliźniaczych Słońc eskortowali ten sam okręt do punktu, skąd moŜna wskoczyć do nadprzestrzeni. Nie miał pojęcia, czy Droma jest na pokładzie, ale idę o zakład, Ŝe ty mi to powiesz, bo to ty zwróciłaś się do Jaga z prośbą o przydzielenie tej eskorty. Pytam cię więc drugi raz: dlaczego pozwoliłaś mu odlecieć? Tahiri wzruszyła lekko ramionami. - Bo mnie o to poprosił - powiedziała. Han zrobił dwa kroki i znalazł się w ładowni. Na jego nachmurzonej twarzy malowała się przykrość, choć nigdy by się do tego nie przyznał. Stwierdziłby, Ŝe jest zły, bo Droma go oszukał, chociaŜ nie mogło być o tym nawet mowy. Droma po prostu nic mu nie powiedział. - Ale dlaczego ciebie? - nie dawał za wygraną Solo. - Dlaczego nie zwrócił się z tym do mnie? Tahiri wiedziała, Ŝe właśnie na tym polega cały problem. Umysł Hana był dla niej przezroczysty jak powietrze. Rozumiała jego zastrzeŜenia z chłodnym wyrachowaniem istoty obcej rasy oraz wojowniczki i czytała w jego myślach z wraŜliwością rycerza Jedi. Na swój sposób mu współczuła. - Bo wiedział, Ŝe będziesz mu zadawał pytania - odparła. - Stanowisz zbyt wielką część systemu, który tak bardzo stara się omijać. Wasze ścieŜki mogą się krzyŜować tylko do pewnego stopnia, bo w przeciwnym razie członkowie siatki Rynów stracą to, co wyróŜnia ich spośród pozostałych istot tej galaktyki, i upodobnią się do ciebie... Na razie są na swój sposób niewidoczni, ale takŜe podatni na zagroŜenia, na które ty nie moŜesz sobie pozwolić. Tymczasem więc ty i on musicie działać oddzielnie... przynajmniej dopóki nie powróci pokój. Han pokręcił głową. - Droma nie miał nic wspólnego z tą siatką - zapewnił. - Jej przywódcy odrzucili jego propozycję. Tahiri uśmiechnęła się rozbawiona jego naiwnością. - Czy pamiętasz, co wydarzyło się na Onadaksie? - zapytała. - Na Onadaksie? - powtórzył Solo. - A co to moŜe mieć wspólnego... - Droma przekazał mi wówczas wiadomość dla ciebie - przerwała łagodnie młoda Jedi. - śywił nadzieję, Ŝe następnym razem będziesz miał lepsze wyczucie miejsca i czasu. I mówił, Ŝe nadal nie zaleŜy mu na twoich pieniądzach. - Wyczucie czasu? Pieniądze? - Dezorientacja na twarzy Hana ustąpiła miejsca nagłemu zrozumieniu. - Masz na myśli tego gościa, który przesłuchiwał mnie w barze? To był... Droma? Tahiri współczuła mu, Ŝe dał się tak łatwo wywieść w pole.

283

Sean Williams, Shane Dix

- Sprowokował zamieszki na powierzchni Onadaksa, Ŝeby odwrócić uwagę mieszkańców od twojej ucieczki... a przy okazji takŜe swojej - oznajmiła. - Powiedział, Ŝe dowodził sześć miesięcy siatką Rynów pod pozorem kierowania tamtym barem, a to mniej więcej trzy miesiące dłuŜej, niŜ mogłoby mu się podobać, ale musiał poświęcić tyle czasu, by nabrać pewności, Ŝe siatka funkcjonuje jak naleŜy. Dopiero kiedy się upewnił, mógł odlecieć. Powiedział, Ŝe kiedy się jest przywódcą tak tajnej organizacji, nie moŜna siedzieć zbyt długo w jednym miejscu. Siła Rynów polega na ich... - Chwileczkę - przerwał Han, z niedowierzaniem kręcąc głową. - Przywódca organizacji? Droma? Chcesz powiedzieć, Ŝe to on jest najwaŜniejszym Rynem w całej galaktyce? - To ma sens, jeŜeli się nad tym zastanowić - odrzekła Tahiri. - Dzięki kontaktom z tobą zaczął się cieszyć pośród ziomków niebywałym powaŜaniem. Istoty jego rasy nie miały przywódcy od bardzo dawna... chociaŜ nie potrzebowały nikogo, kogo chciałyby uwaŜać za przywódcę w tradycyjnym sensie tego słowa. Są nomadami, urodzonymi wędrowcami, i inni często to wykorzystują. Wszyscy się spodziewają, Ŝe Rynowie wędrują po całej galaktyce, więc jeŜeli nie liczyć szykan lub zaczepek, tylko niewielu straŜników zwraca na nich uwagę. Jeśli ktoś ujrzy pracującego Ryna, zazwyczaj zostawia go w spokoju. Rynowie są wszędzie, wszystko widzą i porozumiewają się nieustannie z innymi dzięki notatkom, pieśniom i plotkom przekazywanym przez załogi statków handlowych. Istoty tej rasy zostają często pasaŜerami na gapę, więc widok Rynów w miejscach, w których nie powinno się ich widywać, rzadko budzi podejrzenia. - Tahiri wzruszyła ramionami. - Droma po prostu wykorzystał to, co większość istot uwaŜa za ich słabość, i przemienił w ich siłę. - Kto by pomyślał? - mruknął Han z uśmiechem, który wygiął w górę kącik jego ust. Młoda Jedi kiwnęła głową. Han spowaŜniał. - Nadal nie rozumiem, dlaczego musiał tak szybko odlecieć - powiedział. - Ani dlaczego nie mógł mi sam tego powiedzieć. Tahiri postanowiła niczego przed nim nie ukrywać. - Im więcej osób wie o nim i o siatce Rynów, tym większe musi podejmować ryzyko - powiedziała. - Im mniej dowodów, Ŝe to on kieruje organizacją, tym bardziej moŜe się czuć bezpieczniejszy. Nie zdradzą go ani członkowie rodziny, ani ty, ale niekoniecznie powinien ufać wszystkim, którzy poznają jego tajemnicę. Rynowie przekonali się na własnej skórze, Ŝe nie warto wierzyć nieznajomym. - A co z tobą? - zapytał Solo. - Wydaje mi się, Ŝe jesteś dla niego bardziej nieznajoma niŜ ja. - Ze względu na meldunki, jakie otrzymał od Goure'a na Bakurze i od Rynów na Galantosie, Droma zaproponował mi, Ŝebym została adoptowanym członkiem jego organizacji - odparła młoda Jedi. - Skoro mi o tym mówisz, to chyba nie przyjęłaś jego propozycji - domyślił się Han. Tahiri pokręciła głową.

Spotkanie Po Latach

284 - Jakiś czas się nad nią zastanawiałam, ale w końcu ją odrzuciłam - przyznała. Przynajmniej na razie. Prawdę mówiąc, było jeszcze zbyt wcześnie na decyzję, co ze sobą zrobić. JuŜ nie próbowała kroczyć dwiema rozbieŜnymi ścieŜkami równocześnie, co rozdarłoby ją na połowy. Kroczyła jedną ścieŜką i na razie zamierzała nią podąŜać, dopóki nie rozstrzygnie, kim chce zostać... obojętne, ile miałoby to zająć czasu. Han westchnął i się odpręŜył, a jego uraza przerodziła się w rozczarowanie. - śałuję, Ŝe nie miałem okazji powiedzieć mu, jak bardzo się cieszę z naszego spotkania - oznajmił cicho. - Wiesz o tym, prawda? - Tak, wiem - przyznała Tahiri. - I on o tym wiedział. - Czuję się paskudnie, Ŝe nie poŜegnałem się z jednym ze swoich przyjaciół ciągnął Solo. - W tych czasach nie moŜna być pewnym, kogo się jeszcze w Ŝyciu zobaczy. - Chyba nie musisz się o to martwić - odparła młoda Jedi. - Zobaczysz się jeszcze z Dromą. MoŜe nawet szybciej, niŜ przypuszczasz. Han się uśmiechnął. Nie wyglądał na przekonanego zapewnieniem Tahiri, ale na pewno był jej wdzięczny. - Dzięki, Tahiri - powiedział. - Czas leczy wszystkie rany - ciągnęła jasnowłosa kobieta. Jej słowa zabrzmiały tak prawdziwie, Ŝe aŜ się wzdrygnęła. Dopiero obecnie, po tak długim czasie, mogła w końcu wypowiedzieć je z absolutnym przekonaniem o ich prawdziwości. - Wszystkie wyrzuty sumienia znikają, a przeciwności stają się jednością. - Tak uwaŜasz? - zapytał Han, uwaŜnie się jej przyglądając. - MoŜe powinnaś powiedzieć to gościom, którzy cię tak urządzili? Obserwując, jak wychodzi z ładowni, Ŝeby wrócić na pokład frachtowca, Tahiri zaczęła się zastanawiać nad jego słowami. Uśmierciciel Yun-Yammka wisiał na jej szyi w postaci znalezionego na Galantosie niewielkiego srebrzystego wisiorka. W obecnej chwili nie miał dla niej absolutnie Ŝadnego znaczenia, chyba Ŝe jako symbol. SłuŜył jej jako pamiątka... czasami ponura, ale częściej triumfalna... wszystkiego, co wycierpiała, zanim znalazła nową osobowość. MoŜe im to kiedyś powiem, pomyślała, kiedy umilkł odgłos kroków oddalającego się Hana. MoŜe im to powiem.

285

Sean Williams, Shane Dix

PODZIĘKOWANIA

Dziękujemy wszystkim członkom wspierającej nas grupy, dzięki którym nasza wyprawa była o wiele ciekawsza i przyjemniejsza, niŜ śmielibyśmy oczekiwać. Na podziękowania zasługują: Kirsty Brooks, Ginjer Buchanan, Chris Cerasi, Lełand Chee, Richard Curtis, Nydia Dix, Sam Dix, Nick Hess, Christopher McElroy, Mafia z Mount Lawley, Ryan Pope, Michael Potts, Ośrodek Pisarzy SA, Kim Selling, Sue Rostoni, Stephanie Smith i Walter Jon Williams. Chcielibyśmy szczególnie wyróŜnić Grega Keyesa, Jima Lucena i Shelly Shapiro za to, Ŝe pomagali nam z bezgraniczną cierpliwością powiązać w całość mnóstwo wątków. Z kontynentu, który znajduje się naprawdę bardzo, bardzo daleko - serdeczne dzięki.