18.Justiss Julia - Odzyskany honor

Julia Justiss

Odzyskany honor

Rozdział pierwszy Greville Anders z sykiem wciągnął powietrze, kiedy ze snu wyrwało go potrząsanie chorym ramieniem. Przez przeszywający ból, który promieniował z ramienia na całą rękę, ledwo docierały do niego słowa stangreta. - Jesteśmy na miejscu, sir. Dotarliśmy do Ashton Grove. Greville z trudem powstrzymywał mdłości wywołane piekielnym bólem, próbując równocześnie otrząsnąć się z otumanienia, w jakim pogrążył się dobrowolnie, zażywając laudanum, by wytrzymać długą podróż po wyboistych drogach. Przez otwarte drzwi do powozu wdarło się chłodne, zimowe powietrze i pomogło Greville'owi oprzytomnieć. Anglia. Był znowu w Anglii. Nigdzie na świecie w powietrzu nie wisiała tak przejmująco zimna mgła przesycona specyficznym zapachem wilgotnej ziemi. I jak zwisający podczas flauty żagiel, który wypełnia się, gdy tylko pochwyci

R

pierwszy podmuch wiatru, tak jego pusty umysł nagle ożył. Tak, znajdował się w Anglii,

L T

w Ashton Grove, rezydencji lorda Bronninga. Dzięki interwencji kuzyna, wielmożnego markiza Englemere, został przeniesiony z koi na pokładzie „Illustrious" do Brygady Ochrony Wybrzeża. Tutaj miał dojść do siebie, czekając aż admiralicja rozpatrzy sprawę jego - niezgodnego z prawem - przymusowego zaciągu. Dotarł do miejsca przeznaczenia, należało więc podjąć próbę zmuszenia dziwnie niepewnych kończyn, by wyniosły go z powozu i zaprowadziły do dworu. Miał nadzieję, że zdoła powstrzymać mdłości, by zbuntowany żołądek nie okrył go hańbą natychmiast po przyjeździe. Wziął głęboki oddech i we wcześnie zapadającym zimowym zmroku ruszył chwiejnie, utykając w stronę otwartych przez kamerdynera drzwi. Pogratulował sobie w duchu, gdy wreszcie przekroczył próg domu, choć kosztowało go to tyle wysiłku, że na czoło wystąpiły mu krople potu. - Witam, panie Anders - powiedział z wymuszonym uśmiechem starszy, łysiejący mężczyzna, który wyszedł mu na powitanie. - To prawdziwa radość gościć pana w Ashton Grove. Wyraz twarzy dżentelmena był tak daleki od radości, że Greville z trudem powstrzymał uśmiech.

Do jego uszu dobiegł charakterystyczny szelest jedwabnej sukni na wypolerowanej posadzce. Ostrożnie odwrócił głowę w lewo. Ten wysiłek został nagrodzony widokiem tak pięknym, że mógłby ożywić nawet martwego marynarza. Przez mózg Greville'a przemknęła myśl, że mało brakowało, a po potyczce „Illustrious" z algierskim okrętem pirackim u wybrzeży Tunisu rzeczywiście zaliczałby się do grona nieboszczyków. Szybko jednak zapomniał o wszystkim i skupił się całkowicie na przyjemności oglądania pięknej kobiety. Po raz pierwszy od bardzo dawna poczuł miłe mrowienie w ciele na widok złotowłosego anioła w powiewnej sukni o kuszącym, wręcz prowokującym dekolcie, kryjącym krągłą pierś. Greville z wysiłkiem oderwał spojrzenie od tego rozkosznego widoku i przesunął wzrok wyżej, na idealny owal twarzy, z której spoglądały na niego ogromne, błękitne oczy. Zauważył mały, zuchwały nosek i zaciśnięte różowe usteczka. Skrzywione z niesmakiem.

R

Stłumił westchnienie. Anioły zazwyczaj krzywiły się na jego widok.

L T

Wpojone przed laty zasady dobrego wychowania kazały mu skłonić się na powitanie damy, choć spowijające jego klatkę piersiową grube bandaże nie ułatwiały bynajmniej zadania. Podobnie jak problemy z utrzymaniem równowagi. Podłoga pod stopami Greville'a była dziwnie niestabilna, za nic nie chciała zachować poziomu. - Lord Bronning? - zapytał. - Oraz...?

- Moja córka, panna Neville. Witamy w naszych progach. Przypuszczam, że lord Englemere zapewnił panu na tyle wygodną podróż, na ile było to możliwe w istniejących okolicznościach. - Bronning obrzucił gościa zatroskanym spojrzeniem. Śliczna córka skinęła mu nieznacznie głową i ściągnęła brwi. Greville od miesięcy nie przeglądał się w lustrze, ale domyślał się, że w złachmanionym marynarskim przyodziewku, zarośnięty i blady jak śmierć po długotrwałej, wyniszczającej gorączce bez wątpienia odbiegał wyglądem od dżentelmenów, których młoda dama zwykła witać w paradnym holu rezydencji swego ojca. - Panno Neville, milordzie. - Greville skłonił głowę, przyjmując prezentację. - Tak, lord Englemere zadbał o... wszystko. - Świadom swego niechlujnego wyglądu wolał nie wspominać, że całą podróż ze Spithead do Portsmouth, a potem powozem do Ashton

Grove odbył w oparach laudanum i prawie jej nie pamiętał. - Dziękuję, lordzie Bronning, że zgodził się pan przyjąć pod swój dach zupełnie obcego człowieka. - Ależ nie ma za co! - zawołał pośpiesznie lord Bronning. - Jestem szczęśliwy, że mogę wyświadczyć przysługę lordowi Englemere'owi oraz pana siostrze, lady Greaves. Bardzo sobie cenię znajomość z jej mężem, sir Edwardem. Ale nie stójmy w holu, przez otwarte drzwi wpada zimne powietrze! Z pewnością jest pan zmęczony po podróży. Sands wezwie lokaja, który zaprowadzi pana do pokoju. Do pokoju! Do prawdziwego pokoju z łóżkiem, które nie kołysze się wraz ze statkiem. Do osobnego, zapewniającego prywatność pokoju, którego nie będzie musiał dzielić z gromadą hałaśliwych, usmolonych marynarzy w przepoconych ubraniach. Prawdziwe niebo! - Bardzo chętnie. Dziękuję. - Greville spojrzał na przerażająco wysokie schody i zaczął zbierać siły, by je pokonać.

R

- Panie Anders - zawołał za nim Bronning. - Proszę nie czuć się zobowiązanym do

L T

zejścia na obiad. Kucharz przyśle panu posiłek na tacy, jeśli będzie pan wolał zostać w sypialni, żeby odpocząć i dojść do siebie po męczącej podróży. Odpocząć i dojść do siebie! Greville uczepił się tych słów jak tonący marynarz strzaskanej po katastrofie okrętu rei. Odpocząć i wyleczyć rany, a potem dojść do siebie i zmusić otumaniony długotrwałą gorączką umysł do rozważenia zmiany sytuacji życiowej - z prostego marynarza na pokładzie okrętu wojennego zmienił się nagle w gościa eleganckiej wiejskiej rezydencji w Anglii. - Dziękuję, milordzie. Skorzystam z pańskiej propozycji. - Mozolnie wspinając się po schodach, zastanawiał się nad ironią losu: oto on, Greville Anders, który jeszcze nie tak dawno zrobiłby niemal wszystko, by uniknąć nudy przebywania we własnym towarzystwie, teraz ogromnie się cieszył na myśl o samotności. Zaciskał zęby, z determinacją pokonując kolejne stopnie schodów, ale ciągle czuł w nozdrzach delikatny, kwiatowy zapach nowo poznanej panny.

Amanda Neville odprowadzała wzrokiem oddalającego się gościa z rozczarowaniem i całkowicie irracjonalnym poczuciem, że została oszukana. Odkąd ojciec poinfor-

mował ją, że będą gościć u siebie kuzyna markiza Englemere, żyła w stanie podniecenia. Miała nadzieję, że pozna dżentelmena, którego będzie potem spotykała w Londynie podczas swego długo odkładanego sezonu, kiedy zostanie wreszcie wprowadzona do towarzystwa. Kto wie, myślała, może pan Anders okaże się przystojnym młodym człowiekiem, odpowiednim kandydatem do jej ręki? Kazała pani Pepys przygotować dla niego najlepszy pokój gościnny, a kucharce przyrządzić na obiad najbardziej wyszukane potrawy. Kompletnie osłupiała na widok mężczyzny, który przywlókł się do ich holu, zaniemówiła z wrażenia i zmusiła się tylko do tego, by skinąć mu głową na powitanie. Czy ten ponury, utykający, sponiewierany mężczyzna w obszarpanym stroju zwykłego marynarza miał być ich gościem? - powtarzała w duchu pytanie, jakby nie mogła pogodzić się z prawdą. Jak tata mógł wyrazić zgodę na przyjęcie kogoś takiego pod swój dach? Zanim zdołała odzyskać głos, ojciec wziął ją za rękę i niemal siłą wciągnął do swego gabinetu.

L T

R

- Nie patrz tak na mnie, kotku. Posłuchaj najpierw, co mam ci do powiedzenia mruknął pośpiesznie, po czym zwrócił się do podążającego tuż za nimi kamerdynera, w którego oczach płonęła ciekawość. - To tylko chwilowe rozwiązanie, Sands. - Chyba nie sądzisz, że mogłabym powiedzieć coś w obecności służby, tato! - wystąpiła z pretensją, gdy tylko ojciec zamknął drzwi gabinetu. - Ale zapowiadałeś, że będziemy gościć u siebie kogoś z rodu Stanhope'ów, jednego najszacowniejszych w Anglii, kuzyna lorda Englemere'a! Jesteś pewien, że ten... marynarz to naprawdę jego krewny? - Cóż, zgodnie z zapowiedzią podał nazwisko „Anders" i przyjechał karetą. Ale muszę przyznać, że ja również byłem zaszokowany jego wyglądem. Posadził córkę na sofie i zaczął nerwowo krążyć po pokoju. - Teraz, po zastanowieniu, muszę przyznać, że w liscie sekretarza jego lordowskiej mości nie było wzmianki, iż pan Anders jest oficerem. - Wygląda raczej na bandziora! - zawołała z oburzeniem Amanda. - W dodatku pijanego! Jak mamy go traktować? Zamierzasz siadać z nim do stołu, przedstawiać go naszym znajomym? Wyraz troski na twarzy lorda Bronninga pogłębił się.

- Mam nadzieję, że zgoda na przyjęcie go w naszym domu nie okaże się straszliwą pomyłką... - odparł słabnącym głosem i zamilkł nagle. - Nie wolno ci się denerwować, tato! - zawołała natychmiast Amanda. Troska o ojca, który nie czuł się ostatnio najlepiej, kazała jej zapomnieć o własnym rozdrażnieniu i rozczarowaniu. - Usiądź przy mnie, naleję ci wina. Podprowadziła ojca do fotela i podała mu kieliszek porto. - Co właściwie było w liście jego lordowskiej mości? - Tylko tyle, że pan Anders służył na okręcie wojennym, został ranny w walce z piratami i przyjeżdża na urlop do Anglii - odparł ojciec, opierając się wygodnie o poduszki. - Wygląda na to, że marynarzy, którzy na skutek obrażeń nie są zdolni do dalszej służby, odkomenderowuje się na czas rekonwalescencji do Brygady Ochrony Wybrzeża. Ponieważ jedna z siedzib Brygady znajduje się w pobliżu Ashton Grove, markiz poprosił, bym udzielił jego krewnemu gościny. A trudno odmówić markizowi, szczególnie gdy zwraca się do nas w tak uprzejmy sposób. Amanda przygryzła wargę.

L T

R

- Rzeczywiście. Trudno również przenieść kogoś z najlepszego pokoju do gorszego. Na razie pan Anders nie będzie chyba w stanie schodzić na posiłki ani do gości. A potem zobaczymy.

- Tak, trzeba poczekać. Ten człowiek jest nie tylko kuzynem markiza Englemere, ale również bratem żony sir Edwarda Greavesa. A jak się zapewne domyślasz, po niefortunnych wydarzeniach ostatniej wiosny wolałbym nie obrażać sir Edwarda. Amanda zaczerwieniła się po uszy. - Przykro mi, tato. Ojciec pogłaskał ją z uśmiechem po ramieniu. - Nie przejmuj się, kochanie. To nie twoja wina, że natura obdarzyła cię taką urodą i wdziękiem, którym żaden normalny mężczyzna nie jest w stanie się oprzeć. Amanda nie wyprowadziła ojca z błędu, choć nie mogła uwolnić się od wyrzutów sumienia. Prawda była taka, że zrobiła wszystko, by oczarować dżentelmena, którego ojciec przywiózł do domu po jednym z ubiegłorocznych spotkań ziemiaństwa w Holkham Hall. Znała sir Greavesa z opowiadań ojca, który uważał go za wyjątkowo postępowego

właściciela ziemskiego. Amandzie chodziło wyłącznie o flirt bez zobowiązań, chciała wykorzystać rzadką sposobność wypróbowania swych wdzięków na dżentelmenie z wyższych sfer. Kto mógł przypuszczać, że ten spokojny, nudnawy sir Edward, który rozmawiał z nią niemal wyłącznie o plonach i uprawach, będzie miał w sobie dość ognia, by dać się uwieść? Była zaskoczona - i trochę zawstydzona - kiedy po nagłym wyjeździe sir Edwarda ojciec poinformował ją, że baronet poprosił o jej rękę. Na szczęście lord Bronning dobrze znał swoją córkę i wiedział doskonale, że ostatnią rzeczą, której pragnęła, było małżeństwo z dżentelmenem zafascynowanym pracą na roli i spędzenie całego życia w wiejskim zaciszu. Dlatego oszczędził jej żenującej konieczności odrzucenia oświadczyn. Amanda pocieszała się myślą, że najwyraźniej nie zraniła uczuć sir Edwarda zbyt boleśnie, skoro ożenił się już w sześć miesięcy po opuszczeniu Ashton Grove.

R

Żałowała tylko, że jej upodobanie do flirtu rozbiło przyjaźń ojca z tym człowie-

L T

kiem.

- Oczywiście, tato. Ja równie mocno jak ty pragnę położyć kres nieporozumieniom z sir Edwardem. Czy orientujesz się, jak długo pan Anders ma u nas pozostać? I... chyba nie oczekujesz, że będę go pielęgnować?

- Oczywiście, że nie! - zapewnił ojciec. - Nawet gdyby nie było to w najwyższym stopniu niestosowne, to i tak nie prosiłbym cię o coś, co musiałoby nieuchronnie ożywić... niepożądane wspomnienia. Oboje zamilkli. Choć ojciec pragnął tego uniknąć, myśli Amandy pobiegły ku okropnym przeżyciom z wiosny i lata. Przed jej oczami przesuwały się wizje jak z sennego koszmaru: rozpalona gorączką twarz matki; nieprzytomne majaczenia cioci Felicji i jej wymierzane na oślep ciosy; wreszcie obie twarze zastygłe w zimnym spokoju śmierci. Potrząsnęła głową, żeby odpędzić te obrazy, i spojrzała na ojca. Jego napięcie świadczyło o tym, że i on wspominał tamte chwile. Natychmiast zapomniała o własnym smutku. Tata podupadł na zdrowiu po jednoczesnej utracie żony i siostry, Amanda obawiała się, że był jeszcze daleki od powrotu do równowagi. Zastanawiała się nad tematem,

który odciągnie jego uwagę od bolesnych wspomnień, ale to lord Bronning odezwał się pierwszy. - Pan Anders może tu zostać tak długo, jak długo będzie wymagała tego jego kondycja. W razie potrzeby poproszę doktora Wendella o znalezienie w wiosce osoby, która zapewni mu fachową pielęgnację. Nie martw się, kotku. - Poklepał córkę po ręce. - Niezależnie od tego, jak długo pozostanie tutaj nasz gość, ty wyjedziesz do Londynu zgodnie z planem. Obiecałem twojej drogiej matce, że już nic nie opóźni sezonu, na który tak długo i z taką cierpliwością czekałaś. Amanda uśmiechnęła się z wdzięcznością i pobiegła myślami ku swemu przyszłemu szczęściu. Wiosna w Londynie! Czy wreszcie jej marzenia się spełnią? Sezon, na który obie z mamą oczekiwały z taką niecierpliwością i który tak starannie planowały, był ciągle odkładany, jakby sam los sprzysiągł się przeciwko Amandzie i wszelkimi sposobami próbował pozbawić ją szansy realizacji pragnień.

R

Ostatnim tchem mama wymogła na Amandzie obietnicę, że tej wiosny weźmie

L T

udział w londyńskim sezonie. Musi dotrzymać słowa!

Och, znaleźć się wreszcie w Londynie, dowiadywać się o wszystkich wydarzeniach od razu, a nie po kilku dniach czy tygodniach z gazet docierających na prowincję ze znacznym opóźnieniem! Zamieszkać w największym z angielskich miast u boku przyszłego męża, człowieka potężnego i wpływowego, zasiadającego w Izbie Lordów i decydującego o sprawach całego kraju! Oczywiście przy wsparciu pięknej żony, na której balach, przyjęciach i podwieczorkach będą się gromadzili wszyscy znaczący ludzie, by przy kieliszku brandy dyskutować o polityce, podczas gdy damy będą pod osłoną wachlarzy szeptem wymieniały uwagi. Jeżeli żadne niespodziewane wydarzenie nie zakłóci znowu jej planów, to Amanda znajdzie się w Londynie za kilka tygodni. Nie mogła się już doczekać! Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie i wraz z podmuchem chłodnego powietrza do gabinetu wpadła młodziutka kuzynka Amandy, Althea. - Czy on już jest? Przeoczyłam jego przybycie? - wydyszała. Amanda zdławiła cisnącą się na usta reprymendę z powodu sposobu, w jaki młoda dama wkroczyła do pokoju.

Aż nazbyt szybko przekonała się, że Alinea, która dawniej biegała za nią jak pełen uwielbienia szczeniak, odkąd zamieszkała na stałe w Ashton po śmierci swojej matki, czyli ciotki Amandy, Felicji, teraz jeżyła się na każde słowo kuzynki. Tata, jak zwykle, zignorował brak manier Althei. - Co przeoczyłaś, kochanie? - zapytał spokojnie. Amanda pomyślała z niechęcią, że jego pobłażliwość nie wyjdzie dziewczynie na dobre. Nigdy nie karcił Althei, niezależnie od tego, jak skandaliczne były jej słowa bądź uczynki, choć być może on jeden na świecie mógł mieć wpływ na tę niesforną dziewczynę. - Pana Andersa, oczywiście! Tego marynarza! - krzyknęła Althea. - Przyjechał, prawda? Widziałam przy stajni nieznaną mi karetę, wspaniałą, ale okropnie wyświntuszoną! Amanda doszła do wniosku, że Althea stanowczo za dużo czasu spędzała w stajni,

R

skoro podchwyciła takie wyrażenia. Zatrzymała jednak tę uwagę dla siebie.

L T

- Tak, przeoczyłaś jego przybycie - powiedziała tylko. - Pan Anders od razu po przyjeździe udał się do swojego pokoju.

- A niech to dunder świśnie! Będę musiała czekać aż do obiadu, żeby go zobaczyć! Nagle niedobre przeczucie usunęło w cień troskę Amandy o to, jak obecność pana Andersa zostanie przyjęta przez ich szlachetnie urodzonych znajomych. A jeśli Althea, która zdawała się celowo robić to, czego nie aprobowała starsza kuzynka, postanowi zaprzyjaźnić się z tym żeglarzem? Jej zachowanie czyniło to przypuszczenie nader prawdopodobnym! Amanda nie należała do ludzi, którzy życzą innym choroby, tego wieczoru jednak dziękowała losowi, że pan Anders nie był w stanie zejść na dół na obiad. - Nie sądzę, by usiadł z nami do stołu. Robił wrażenie wyczerpanego podróżą. - Zmęczony jazdą powozem? - roześmiała się Althea z lekceważeniem. - Marynarz?! Bzdury opowiadasz. Założę się, że pan Anders godzinami sterował okrętem w szalejącym sztormie i przetrwał wiele miesięcy na morzu na samych sucharach! Pewnie będzie tak wygłodniały, że sprzątnie wszystko ze stołu, nie zostawiając nic dla nas.

Amanda zacisnęła usta, żeby nie wyrwał jej się jakiś komentarz na temat słownictwa kuzynki, natomiast lord Bronning nie dał się wyprowadzić z równowagi. - Możliwe, ale był ranny i jeszcze nie wrócił do pełni zdrowia. - Ranny w bitwie? - Oczy Althei rozpromieniły się jeszcze bardziej. - Cudownie! Gdzie? Kiedy? - Chyba gdzieś u barbarzyńskich wybrzeży, kilka tygodni temu - odpowiedział jej wuj. - To naprawdę ekscytujące! Prawdziwy bohater! Nie mogę się doczekać, żeby nam o tym opowiedział. Rozmowa z naprawdę interesującym człowiekiem, który zaznał wielu przygód, będzie dla mnie prawdziwą przyjemnością po wysłuchiwaniu bezsensownej paplaniny o sukniach, sklepach i Londynie! - Tu Althea obrzuciła Amandę wymownym spojrzeniem, na wypadek gdyby kuzynka nie zrozumiała przytyku. Amanda zrozumiała, ale powstrzymała się od komentarza, choć tym razem kosztowało ją to więcej wysiłku.

R

Dziewczyna zwróciła się więc do jej ojca. - Wujku Jamesie, czy masz w bibliotece jakieś

L T

książki na temat Królewskiej Marynarki Wojennej? Nie, lepiej sama pójdę poszukać. I wypadła z pokoju w równie bezceremonialny sposób, jak do niego wkroczyła. Po jej wyjściu Amanda rzuciła ojcu błagalne spojrzenie. - Musisz ją ostrzec przed panem Andersem, tato. Jeśli jej nie powstrzymamy, zrobi z niego drugiego lorda Nelsona!

- I bez wątpienia zmusi go, by drobiazgowo opisał życie na okręcie, zapewne w słowach nieodpowiednich dla uszu młodej damy - przyznał ojciec ponuro. - Wiem, jakim ją darzysz uczuciem... Wiem, że jej współczujesz z powodu straty matki, która nastąpiła tak niedługo po śmierci ojca, ale w tej sprawie naprawdę nie możesz jej ulegać. Ja nie ośmielę się zwrócić jej uwagi, bo przez przekorę zaczęłaby paradować z nim po okolicy. Ojciec kiwnął głową. - Rzeczywiście, każde twoje słowo traktuje jak obelgę. To dziwne, bo pamiętam, że dawniej, kiedy byłyście młodsze, słuchała cię jak wyroczni i naśladowała we wszystkim.

Amanda westchnęła. Niezrozumiała wrogość kuzynki była dodatkową przykrością, jaką musiała znosić od ostatniego lata. - Próbowałam ją zrozumieć, tato. Naprawdę. Ale nie mam pojęcia, dlaczego ona tak mnie nienawidzi. Może za ostro skrytykowałam jej zachowanie, kiedy tu przyjechała? Ale kompletnie tego nie pamiętam... Ciocia Felicja była taka chora, a kiedy zachorowała również mama... - Nie powinnaś się obwiniać. - Ojciec pogłaskał ją po ramieniu. - W tamtym czasie, w okresie ciężkiej próby, zachowałaś się cudownie, wzięłaś na siebie cały ciężar prowadzenia domu, żeby mama mogła bez reszty poświęcić się opiece nad Felicją... - Z sykiem wciągnął powietrze i jego oczy zwilgotniały. Po chwili podjął przerwany wątek: Byłaś taka silna, taka sprawna, taka energiczna. Jestem z ciebie dumny, Amando. Althea jest młodsza i pewnie czuła się urażona, że ma uznać autorytet kogoś, kogo uważała za koleżankę. Była skołowana, osierocona i zbolała, a to nie najszczęśliwsza kombinacja.

R

Amanda zamrugała powiekami, żeby powstrzymać łzy.

L T

- To prawda, tato. - Ojciec mógł uważać ją za silną, ale ona ledwo dawała sobie radę z gospodarstwem i dotąd nie zdołała odzyskać równowagi psychicznej. Marzyła, żeby wyrwać się z Ashton Grove, uciec od problemów i bolesnych wspomnień, zatracić się w londyńskich rozrywkach!

Althea była jednym z problemów, od których Amanda chciała uciec, a ostatnio niepokoju przysparzał jej również młodszy brat. Pogrążona w smutku i zbolała po śmierci mamy Amanda w głębi duszy pragnęła pozbyć się sprawiającej wieczne kłopoty kuzynki, co Althea zapewne wyczuła, a to nie sprzyjało rozładowaniu panującego między nimi napięcia. Z ukłuciem żalu Amanda uświadomiła sobie, że przez całe życie była otulona kokonem utkanym z miłości mamy i babci, chroniona przed wszelkim złem i utrzymywana w błogim poczuciu szczęścia i bezpieczeństwa. Uważała to za coś naturalnego aż do katastrofy, a właściwie serii katastrof, jakie miały miejsce w ciągu ostatnich dwóch lat. Najpierw utraciła babcię, a potem ciocię Felicję i mamę. Jej tęsknotę za kobiecym wsparciem potęgowały jeszcze napięte stosunki z kuzynką, jedyną krewną płci żeńskiej, jaka jej jeszcze została.

Nic dziwnego, że tak marzyła o Londynie, skoro miała zamieszkać u znanej sobie od urodzenia lady Parnell, najserdeczniejszej przyjaciółki mamy. Może w towarzystwie kobiety, którą mama poznała podczas własnego debiutu w Londynie, ból po stratach poniesionych w czasie dwóch ostatnich, okropnych lat trochę zelżeje? - Więc porozmawiasz z Altheą? - poprosiła, łudząc się wbrew nadziei, że ojciec zdoła uporać się z tą nową komplikacją. - Dla jej własnego dobra. Co powiedziałaby ciocia Felicja, gdybyś pozwolił jej córce na wysoce niestosowną zażyłość z prostym marynarzem? - Tak, wiem, że powinienem udzielić jej reprymendy. I zrobię to, w możliwie oględny sposób. Amanda nie mogła się nie uśmiechnąć, choć równocześnie jej serca o mało nie rozsadziła miłość do tego delikatnego człowieka. - Proszę tylko, żebyś spróbował nią pokierować, tato. Wiesz równie dobrze jak ja,

R

że nie nadajesz się do udzielania komukolwiek reprymendy, choćby nie wiadomo jak tego potrzebował!

L T

- Pewnie jestem zbyt pobłażliwy. Ale masz rację, moim obowiązkiem względem zmarłej siostry jest czuwanie nad jej córką.

- Może nie powinieneś z nią rozmawiać przy mnie? Wydaje mi się, że z dala od moich oczu będzie bardziej skłonna przyjąć twoje uwagi. Pomyśl o tym. Teraz pójdę wydać kucharce dyspozycje w sprawie zmiany planów obiadowych. - Odprowadzę cię. - Bronning wstał i wziął córkę za rękę. - Jedna z moich najcenniejszych klaczy wkrótce się oźrebi. Zajrzę do stajni, żeby sprawdzić, co z nią. Amanda wzięła ojca pod rękę i ruszyła wraz z nim przez przestronny hol do marmurowego wejścia. Troska o Altheę nagle zaczęła ją opuszczać. Kuzynka okazywała jej pogardę i niechęć, więc najlepszą rzeczą, którą mogła w tej sytuacji zrobić, było zostawienie sprawy w rękach ojca. Gdy zbliżyli się do frontowych drzwi, zostały one otwarte z takim impetem, że uderzyły o ścianę. George, młodszy brat Amandy, potknął się o próg, wpadł do holu i machnięciem ręki odpędził lokaja, który chciał wziąć od niego płaszcz. Ojciec zatrzymał się gwałtownie i podejrzliwie spojrzał na swego jedynego syna.

- Co się stało, George? Miałeś jakiś wypadek? George rzeczywiście wyglądał niepokojąco - miał zaczerwienioną twarz, błędne spojrzenie, włosy w nieładzie, rozwiązany krawat i niedopiętą kamizelkę. Amanda autentycznie zaniepokoiła się stanem brata, dopóki nie dotarł do niej ostry zapach alkoholu. Początkowa troska ustąpiła natychmiast miejsca irytacji. Uświadomiła sobie, że brat nie zjawił się wczoraj na obiedzie. Pewnie w ogóle nie wrócił do domu, tylko spędził wczorajsze popołudnie, wieczór, noc oraz cały dzisiejszy dzień w jakiejś taniej tawernie na hazardzie albo rozpuście. Jedno spojrzenie na ojca upewniło ją, że lord Bronning żywił podobne podejrzenia. Na jego twarzy pojawił się wyraz bolesnego smutku, nieświadomie położył rękę na sercu. Amandę ogarnęła taka wściekłość, że miała ochotę kopnąć brata. Jak George mógł być tak głupi i bezmyślny? Nie dość, że wrócił do domu w żałosnym stanie, to jeszcze

R

uczynił to w możliwie najbardziej spektakularny sposób! Zupełnie jakby celowo dążył do

L T

nastraszenia i rozczarowania już i tak ciężko doświadczonego przez los ojca! - Idź do stajni, tato, zajrzyj do klaczy. Ja zaprowadzę George'a do jego pokoju. No, chodź już - zwróciła się do brata. Była z siebie dumna, że nie podniosła głosu, choć miała ochotę wykrzyczeć mu swoją wściekłość prosto w twarz. Ograniczyła się tylko do mocnego uszczypnięcia George'a, kiedy wzięła go za rękę i pociągnęła w stronę schodów. Lord Bronning wahał się przez chwilę, ale wziął płaszcz od lokaja i zostawił córce użeranie się z pijanym bratem. - Mam nadzieję, że nie złapię od ciebie jakiejś paskudnej choroby - wysapała Amanda, kiedy wreszcie udało się jej doholować brata do jego sypialni. - Jak to możliwe, że nie wytrzeźwiałeś aż do popołudnia? - Nie jestem pijany - wybełkotał i zatoczył się w stronę łóżka. - Tylko trochę... sponiewierany. - Mało ci było przykrości, na jakie naraziłeś tatę, dając się wyrzucić z Cambridge za jakieś wygłupy? - Amanda straciła wreszcie panowanie nad sobą i dała upust złości. Musisz jeszcze zawstydzać go w obecności służby w jego własnym domu? Czy ty nie potrafisz myśleć o niczym poza własnymi przyjemnościami?

George zakrył uszy rękami i skrzywił się, jakby ostry ton siostry ranił jego obolałą głowę. Miała nadzieję, że ranił! - Na litość boską, Manda! Allie ma rację. Rzeczywiście zmieniłaś się w jędzę. Postaraj się o trochę więcej słodyczy, bo żaden dżentelmen nie zechce się związać z dziewczyną, która wiecznie się na niego wydziera. Amanda poczuła nagłe ukłucie niepokoju. Czy naprawdę Althea postrzegała ją w taki sposób - jako rozwrzeszczaną harpię, która wiecznie wydaje rozkazy? Przecież starała się tak nie zachowywać! Zanim zdążyła wymyślić jakąś odpowiedź, George jęknął i złapał się za brzuch. W ostatniej chwili zdążyła wyciągnąć spod łóżka nocnik i podsunęła go bratu, zanim wstrząsnęły nim głośne wymioty. Zmarszczyła nos z odrazą i odeszła w najdalszy kąt pokoju. Po chwili George wyprostował się, usiadł na łóżku i wytarł usta.

R

- No, już lepiej. Zadzwoń po Richardsa, dobrze? Mam ochotę na befsztyk i piwo.

L T

Amanda mimowolnie skrzywiła się. - Jesteś wstrętny, George!

- Jędza - odparł z miłym uśmiechem, który, co musiała przyznać pomimo gniewu i irytacji, był wyjątkowo uroczy, nawet w tak mizernej kondycji, w jakiej brat się chwilowo znajdował. Doszła do wniosku, że ten jej braciszek złamie kiedyś serce jakiejś damy. - Skoro już musisz doprowadzać się do tak żałosnego stanu, to miej choć odrobinę przyzwoitości i wracaj do domu tylnymi drzwiami, żeby tata cię nie widział. Nie zauważyłeś, że nie otrząsnął się jeszcze po śmierci mamy? - A kto z nas się otrząsnął? - odpalił George. Jego twarz stała się na moment dziwnie pusta, ale zaraz powrócił na nią uśmiech. - Czego się spodziewałaś, Mando? Przecież na tym wiejskim zadu... pustkowiu nie ma żadnych zajęć poza piciem i hazardem w jednej z dwóch tawern w promieniu dziesięciu mil. Bardzo chętnie wyniósłbym się stąd i przestał razić wasze oczy swoim widokiem, ale tata nie zgadza się, choć wolałbym w Londynie czekać na rozpoczęcie następnego semestru. - I tracić jeszcze więcej pieniędzy na alkohol i hazard? Nie ma mowy! Powinieneś poświęcić trochę więcej czasu nauce, żeby po powrocie na uczelnię nie mieć zaległości.

George prychnął pogardliwie, jakby uwaga siostry nie zasługiwała na odpowiedź, ale po chwili wybuchnął: - Boże, nie pojmuję, jak mogłem tyle lat znosić życie w tej dziurze? Nic tylko poła i krowy, całe mile pól i krów, w którą stronę spojrzeć! W porównaniu z tym nawet głupie podręczniki wydają się niemal interesujące! - Bardzo zadbane pola i krowy. Dzięki staraniom taty są w znakomitej kondycji i mogą sfinansować twój kosztowny pobyt w Cambridge. Gdybyś poświęcał więcej uwagi „głupim podręcznikom", a mniej hulankom z kolegami, to nie tkwiłbyś teraz w „tej dziurze". George zerknął na siostrę przekrwionymi oczami. - Kiedy ty stałaś się taką nudziarą? - A kiedy ty staniesz się godny noszenia nazwiska Neville? - odpaliła bez namysłu. Serce jej się ściskało na myśl o zmartwieniach, jakich przysparzała bezmyślność Geor-

R

ge'a już i tak uginającemu się pod ciężarem bolesnych doświadczeń ojcu. - Zamiast tra-

L T

wić całe noce na nie wiadomo jakich bezeceństwach, postaraj się okazać choć odrobinę zainteresowania posiadłości, o którą ojciec tak dba, by przekazać ci ją w jak najlepszym stanie.

George zaczerwienił się, otworzył usta, by odpowiedzieć, po czym zamknął je pośpiesznie i sięgnął po nocnik.

- Chyba jednak zrezygnuję na razie z tego steku. Amanda potrząsnęła głową ze wstrętem. Doszła do wniosku, że chwilowo próba przemówienia bratu do rozsądku mijała się z celem. - Przyślę Richardsa - powiedziała, tłumiąc gniew, i wyszła z pokoju. Na lokaja natknęła się w holu. Najwyraźniej czekał na wezwanie, poinformowany przez kamerdynera o powrocie pana. I o jego stanie. - Niestety, znowu pohulał i źle się czuje. Zanieś na górę gorącą wodę i rozbierz go. Amanda ruszyła w stronę schodów, ze współczuciem myśląc o lokaju, który od dawna już musiał znosić wybryki George'a. Na podeście zatrzymała się i ucisnęła pulsujące bólem skronie.

Czy można się dziwić, że tak pragnęła uciec z Ashton - od nieodpowiedzialności brata, wrogości kuzynki i pozbawionego energii i witalności ojca, który snuł się po domu i polach, bez powodzenia udając siebie samego z dawnych czasów? Czy można się dziwić, że marzyła o Londynie z jego błahymi rozrywkami? O Londynie, w którym czekały ją tylko takie problemy jak wybór odpowiedniej sukni czy ułożenie w harmonogramie wszystkich imprez, na które została zaproszona. Jej czas będzie tak wypełniony, że wieczorem zapadnie w sen, gdy tylko przyłoży głowę do poduszki. Nie będzie leżała bezsennie godzinami, zbolała i samotna, tęskniąc za utraconą miłością i poczuciem bezpieczeństwa. Nie miała wątpliwości, że jej debiut okaże się olśniewającym sukcesem, że spotka w Londynie dżentelmena, który będzie ją kochał, nosił na rękach i u boku którego będzie wiodła wspaniałe życie żony polityka. Bez wątpienia nieczęsto będzie przyjeżdżała na wieś.

R

Ruszyła do kuchni, żeby poinformować kucharkę o zmianach w organizacji obia-

L T

du. Miała nadzieję, że niepożądany gość nie utrudni jej ostatnich tygodni przed wyjazdem do miasta.

Rozdział drugi Marynarz ze zwierzęcym rykiem zarzucił sieć abordażową na burtę pirackiego okrętu. Czując w gardle kwaśny smak przerażenia, Greville przeskoczył na dziób nieprzyjacielskiej jednostki, w sam środek tnących kordelasów, strzelających pistoletów i dźgających pik. Pokład był już zalany krwią, gęstą i śliską. Spostrzegł pirata, który z uniesioną szablą i wyszczerzonymi zębami atakował kapitana... Greville raptownie zerwał się ze snu, jego serce biło jak oszalałe. Wystrzały muszkietów i krzyki walczących powoli odpływały, słyszał już tylko ciche tykanie zegara. Pokój zalany był ciepłym blaskiem porannego słońca, sądząc po barwie światła. Greville starał się zebrać myśli. Wyjątkowo dużo światła wpada przez bulaj... Dopiero w tym momencie dotarło do niego, że znajdował się w sypialni - przestronnej i bardzo eleganckiej sypialni - w Ashton Grove, wiejskiej posiadłości lorda

R

Bronninga w hrabstwie Devon. Usłyszał dyskretne kaszlnięcie. Odwrócił głowę w kie-

L T

runku źródła dźwięku. W progu stał młody mężczyzna w liberii z wyładowaną tacą w rękach.

- Dzień dobry, sir. Sands mnie przysyła, bo po tylu godzinach snu z pewnością jest pan głodny jak wilk.

- Długo spałem? - zapytał Greville, jeszcze nie do końca przytomny. - Tak - potwierdził lokaj. - Przespał pan całą noc po przyjeździe, potem następny dzień i kolejną noc. A teraz dobiega południe. Część służby zaczęła się już obawiać, że wyzionie pan ducha. Ale pani Pepys, nasza gospodyni, sir, która zna się na pielęgnowaniu chorych, zapewnia, że jeśli oddycha pan głęboko i regularnie, to nie ma niebezpieczeństwa śmierci, a po przebudzeniu poczuje się pan znacznie lepiej. Greville musiał przyznać, że rzeczywiście czuł się lepiej. Co więcej, uświadomił sobie, że po raz pierwszy od ponad miesiąca obudził się bez gorączki, która odbierała mu resztkę sił. I że umiera z głodu. Na myśl o tym, co kryło się pod pokrywą tacy, ślinka napłynęła mu do ust. - Rzeczywiście, jestem głodny - powiedział do lokaja. - Mogę postawić tacę na łóżku, sir?

- Tak, dziękuję... - Zawiesił głos. - Mam na imię Luke, sir. Sands powiedział, że mam też pomóc panu w ubieraniu i toalecie. Oczywiście, jeśli będzie pan sobie tego życzył. - Po jedzeniu chętnie wziąłbym kąpiel. Potem zobaczymy, jakiej będę potrzebował pomocy. Och, jeszcze jedno. Poproś, z łaski swojej, gospodynię o bandaże. Muszę zmienić opatrunek. - Dobrze, sir. - Lokaj postawił przed nim tacę. - Zajmę się przygotowaniem kąpieli. Kufer z pana rzeczami stoi obok kominka. Na wierzchu położyłem list od pańskiej siostry, lady Greaves. Greaves? Greville nie wiedział nawet, która z jego sióstr wyszła za człowieka o takim nazwisku. Tyle czasu spędził na morzu, wykonując ciężką pracę, do której nie miał ani przygotowania, ani zaprawy, że niemal zapomniał, iż poza drewnianymi burtami „Illustrious"

R

miał w dalekiej Anglii rodzinę. Zresztą jeszcze zanim został wbrew własnej woli wyrwa-

L T

ny z brytyjskiej ziemi, również nie poświęcał najbliższym zbyt wiele uwagi. Ogarnęły go wyrzuty sumienia. Prawdę mówiąc, rzadko myślał o rodzinie, która przez pierwszych szesnaście lat jego życia otaczała go opieką i czułością. Potem ojciec z siostrami wyjechał do Indii, a Greville został w Cambridge. Skontaktował się z ojcem dopiero wtedy, gdy potrzebował jego kontaktów w armii, by dostać przydział do kwatermistrzostwa podczas kampanii pod Waterloo. A potem, gdy szukał pracy, zwrócił się do swego kuzyna markiza. Greville poruszył się niespokojnie. Niełatwo będzie naprawić to, co nastąpiło później. - Podaj mi ten list, zanim wyjdziesz - zwrócił się do lokaja. - Kufrem zajmę się później. Lokaj wręczył mu złożoną kartkę i z ukłonem opuścił pokój. Żołądek głośnym burczeniem upomniał się o jedzenie. Greville zachował mgliste wspomnienie posiłku przysłanego mu na górę w dniu przyjazdu. Pochłonął go w mgnieniu oka, ale to było wiele godzin temu. Odłożył list na bok. Postanowił zaczekać z wyjaśnieniem tajemnicy, która z jego sióstr była ową „lady Greaves", do czasu zaspokojenia pierwszego głodu.

Uniósł pokrywę i po całym pokoju rozszedł się niebiański aromat jajek, bekonu, wołowiny, ziemniaków, szynki oraz piklingów wraz z równie czarownym zapachem kawy i piwa. Wciągnął w nozdrza te upojne wonie, po czym oddał się bez reszty rozkoszy pierwszego prawdziwego gorącego posiłku od ośmiu miesięcy, czyli od dnia, w którym opuścił Anglię. Chyba jeszcze nigdy śniadanie nie smakowało mu tak bardzo. Gwoli sprawiedliwości musiał jednak przyznać, że na morzu jego dieta składała się przeważnie z rozgotowanej suszonej wołowiny i podawanych od święta nadpsutych śliwek. Napełniwszy żołądek, Greville złamał pieczęć i nadal rozkoszując się wyśmienitą jak ambrozja, gorącą kawą, szybko przebiegł wzrokiem list. Podpis „Joanna" dowodził, że dobroczyńcą Greville'a była starsza z jego sióstr. Najwyraźniej powtórnie wyszła za mąż, bo przypominał sobie niejasno, że powiadomiła go listownie o śmierci pierwszego męża wkrótce po objęciu przez niego posady zarządcy

R

Blenhem Hill. Greville na próżno szukał w pamięci dżentelmena nazwiskiem „Greaves".

L T

Tytuł „lady" wskazywał jednak, że drugi mąż siostry był lepszą partią niż pierwszy, który wywodził się, co prawda, z prominentnego rodu Merrillów, ale był tylko młodszym synem.

Możliwe, że Joanna miała obecnie wyższą pozycję społeczną niż ci z krewnych poprzedniego męża, którzy dawniej patrzyli na nią z góry. Greville miał nadzieję, że tak było. Jeżeli ojciec wraz z resztą rodziny nadal przebywał w Indii - a Greville nie miał powodu sądzić, że wrócili - w takim razie to Joanna musiała połączyć razem wszystkie elementy układanki i rozwikłać tajemnicę jego zniknięcia. Potem skłoniła ich władnego krewniaka, lorda Englemere'a, by wszczął poszukiwania. Sam Englemere, po usunięciu Greville'a ze stanowiska zarządcy Blenhem Hill za niekompetencję i defraudację (pierwszy z zarzutów był prawdziwy, drugi nie), bez wątpienia nie przejął się jego nagłym zniknięciem. Może nawet nie zauważył, że kuzyn wyjechał z Anglii. Nie ulegało jednak wątpliwości, że to Englemere interweniował w jego sprawie. Tylko człowiek posiadający wpływy i prestiż markiza oraz kontakty w admiralicji, mógł

doprowadzić do jego transferu na ląd, ponieważ oficer dowodzący „Illustrious" kategorycznie odrzucił taką prośbę. Greville był ciekaw, w jaki sposób Joanna - jeśli to rzeczywiście była ona - odkryła, że został porwany. W liście nie znalazł żadnych wyjaśnień, tylko zapewnienia o ogromnej uldze, że brat wrócił bezpiecznie do Anglii, oraz wyrazy nadziei, że przysłany przez nią kufer z ubraniami okaże się przydatny. Znowu ogarnęły go wyrzuty sumienia, bo uświadomił sobie, że on nigdy nie wykorzystał swoich znajomości, by pomóc siostrze lepiej ułożyć stosunki z rodziną pierwszego męża. Ze skruchą i wzruszeniem pomyślał, że choć on okazał obojętność na jej los, ona zadała sobie trud i zatroszczyła się o niego. Postanowił odwiedzić Joannę i ogarnęła go jakaś dziwna niecierpliwość. Może nowy Greville nauczy się cenić rodzinę równie wysoko, jak ceniła ją jego siostra. Nawet taką czarną owcę jak on.

R

Z zamyślenia wyrwało go skrzypnięcie drzwi. Zaraz potem w progu stanął Luke

L T

oraz dwaj inni służący dźwigający ogromną, miedzianą wannę. Ustawili ją przed kominkiem, a inni zaczęli wlewać do niej wiadra gorącej wody.

Greville wpatrywał się w unoszącą się nad wanną parę z takim natężeniem, jakby spodziewał się zobaczyć w niej nagą syrenę.

- Pomóc panu wejść do wanny? - zapytał Luke. - Dam sobie radę. Czy potem ktoś mógłby mnie ostrzyc i ogolić? - Jestem całkiem zręcznym cyrulikiem, sir - zapewnił Luke. - Z pewnością będę mógł panu pomóc. Greville uśmiechnął się do siebie. Lord Bronning bez wątpienia posiadał garderobianego, ale osobisty służący jego wysokości był zbyt wyniosły, by zaoferować swe usługi komuś tak niechlujnemu jak gość, który przywlókł się na próg Ashton Grove, ledwo powłócząc nogami. Przez chwilę Greville zastanawiał się, co się działo z jego własnym garderobianym, którego zostawił parę miesięcy temu w londyńskim mieszkaniu, wynajętym po opuszczeniu Blenhem Hill.

Po odprawieniu lokaja Greville ostrożnie opuścił nogi na podłogę. Zdjął nocną koszulę, w którą przebrano go po przyjeździe, odwinął opasujący piersi bandaż i zanurzył się w gorącej wodzie. Oparł głowę o brzeg wanny i westchnął z rozkoszy. Przez długie, cudowne minuty pozwalał myślom błądzić swobodnie, w końcu jednak wrócił do rzeczywistości. Postanowił stanowczo, że już nigdy nie będzie lekceważył takich drobnych, codziennych przyjemności jak gorąca kąpiel czy pożywny posiłek. Po miesiącach obywania się niemal bez wszystkiego zamierzał rozkoszować się każdą odrobiną luksusu. I korzystać ze wszystkich przyjemności życia, dodał w myślach, gdy przed jego oczami przesunął się obraz ślicznej, choć pełnej dezaprobaty, twarzy córki gospodarza. Podczas przymusowej wędrówki po morzach świata chyba najbardziej doskwierał mu brak kobiecego towarzystwa. Przepadał za kobietami - wszystkimi, bez wyjątku. Mogły być wysokie albo niskie, smukłe albo puszyste, nieśmiałe i słodkie albo wyzywa-

R

jące i złośliwe. Naturalnie najwyżej sobie cenił euforię najintymniejszych chwil, ale lubił

L T

także po prostu przebywać w towarzystwie kobiet.

Potrafił znaleźć zalety nawet w rozświergotanej pensjonarce, której usta nie zamykały się ani nia chwilę - cieszył się jej miękkim głosem i widokiem piersi, unoszących się i opadających w rytm szybkiego oddechu. Pieścił wzrokiem gładką skórę, błyszczące oczy i miękkie wargi stworzone do pocałunków. Przesuwał oczami po rozkosznych krągłościach piersi i bioder. Wdychał niepowtarzalną woń kobiecości. Czy panna Neville była gadatliwa? - zastanowił się. Jakoś w to nie wierzył. Powitała go w holu, musiała więc pełnić honory pani domu w rezydencji ojca. To wyjaśniałoby otaczającą ją aurę stanowczości, którą dostrzegł, choć tylko raz odważył się rzucić na nią okiem. Pomyślał z grymasem, że w ciągu minionych ośmiu miesięcy bardzo się zmienił. Z człowieka obsługiwanego przez służbę stał się usługującym podkomendnym, bardzo dotkliwie karanym za wszelkie niedociągnięcia. Ta brutalnie gwałtowna zmiana sytuacji życiowej z zadziwiającą szybkością wykształciła w nim pokorę i spostrzegawczość.

Znacznie przyjemniejsze było jednak wykorzystywanie tych świeżo zdobytych umiejętności do oceny urody owej damy! Wyjątkowo ślicznej damy, pomyślał Greville i jeszcze raz wywołał z pamięci jej obraz. Była smukła i niewysoka, sięgała mu zaledwie pod brodę. Wyobraził sobie, że przyciąga ją do siebie i wdycha jej ciepły zapach kobiecości i lekkich, kwiatowych perfum... Że jedną ręką obejmuje cudownie krągły pośladek, a w drugiej czuje ciężar miękkiej piersi. Natychmiast poczuł szybsze bicie serca, co uświadomiło Greville'owi, że już od dawna nie miał kobiety. Ucieszył się, że jego ciało po długiej przerwie zaczęło wreszcie wracać do życia, choć równocześnie zdawał sobie sprawę, że nie powinien pozwalać myślom dryfować w tym kierunku. To było niebezpieczne. W przeszłości zdarzało mu się uwodzić, ale ta panna była szlachetnie urodzoną damą, w dodatku córką jego gospodarza. A Greville nigdy nie demoralizował cnotliwych dziewcząt.

R

A przynajmniej niezbyt często. Zresztą ten etap jego życia należał już do przeszło-

L T

ści. Ślubował Bogu, że jeśli dane mu będzie przetrwać miesiące na morzu, to wyrzeknie się rozpusty.

W końcu, gdy woda w wannie zaczęła stygnąć, Greville wstał, wreszcie czysty i świeży, owinął biodra ręcznikiem i na próbę przeszedł się kilka razy po pokoju. Przy każdym kroku rana na piersi ciągnęła tak, jakby jego tors miał bezpośrednie połączenie z nogami. Nie odczuwał już jednak dotkliwego bólu, jak przy wcześniejszych próbach chodzenia. Podszedł do okna i w dobrym świetle przyjrzał się biegnącej w poprzek żeber głębokiej bliźnie po cięciu kordelasem. Lekarz okrętowy ściągnął ranę i zszył jej brzegi. Rozcięcie na ramieniu, również zadane pirackim kordelasem, było płytsze. Greville uświadomił sobie nagle, że zanurzając się w wodzie, nie czuł piekącego bólu. Dzięki Bogu, rana wreszcie się zagoiła. Blizna nadal miała intensywnie różową barwę, ale nie była już zaogniona i przede wszystkim nie pulsowała piekielnym bólem. Postanowił posmarować ją jeszcze maścią, którą dostał od lekarza pokładowego, i z pomocą Luke'a zabandażować. Odszedł od okna i dwukrotnie przemierzył pokój. Czuł słabość i zawroty głowy, ale nic w tym dziwnego po długim okresie leżenia w hamaku lub na koi z wysoką go-

rączką. Natomiast kolano, skręcone podczas upadku na pokład, już prawie przestało mu dokuczać. Kulał niemal niedostrzegalnie. Po raz pierwszy od opuszczenia brzegów Anglii czuł przypływ sił witalnych. Podszedł do krzesła, na którym Luke ustawił przysłany przez Joannę kufer, i obejrzał jego zawartość. Ubrania były nowe i uszyte z wysokiej jakości materiałów, ale niezbyt modne. Z uśmiechem wyjmował je, sztuka po sztuce. Dawniej, od czasów Cambridge, Greville Anders słynął z elegancji. Miał znakomity gust, chlubił się najbardziej wyszukaną bielizną i koszulami z najcieńszego płótna. Potrafił wiązać najwymyślniejsze węzły krawata, a jego ubrania wychodziły zawsze spod igły najlepszego krawca i leżały na nim jak ulał. Jeszcze przed rokiem odrzuciłby garderobę z kufra z pogardliwym prychnięciem, ale po miesiącach noszenia starych, brudnych łachów po zaginionych na morzu marynarzach stał się zdecydowanie mniej wybredny. I nauczył się doceniać pomoc. Z wdzięcznością pomyślał o nieobecnej siostrze.

R

Gdyby nie Joanna, musiałby po kąpieli włożyć na siebie odrażające, zakrwawione szma-

L T

ty ze statku. Na myśl o tym skrzywił się z niesmakiem.

Nagle spostrzegł na dnie kufra niewielką sakiewkę. Wyjął ją, rozwiązał sznurek i wysypał na dłoń monety: pensy, szylingi, funty, a nawet kilka złotych gwinei. Ze ściśniętym gardłem wpatrywał się w ten hojny dar i przysięgał sobie w duchu, że wyśle siostrze podziękowania, jak tylko znajdzie pióro i papier. Przybył do Ashton Grove bez grosza, nie miał nawet drobniaków na zwyczajowe prezenty dla służby. Przyjmowanie przez gościa usług bez drobnej rekompensaty byłoby przykre, już nie mówiąc o tym, że straciłby szacunek w oczach domowników. Ponownie poczuł ogromny respekt dla siostry. Włożył pantalony i koszulę, po czym zadzwonił po Luke'a, który zjawił się już po chwili. Greville, mimo że początkowo wątpił w jego doświadczenie i umiejętności, musiał przyznać, że sprawnie posługiwał się nożyczkami i brzytwą. W odpowiedzi na pochwałę służący wyznał, że marzy o tym, by pewnego dnia zostać garderobianym, po czym wymownie spojrzał na Greville'a, jakby oczekiwał od niego współpracy w realizacji swych pragnień.

Greville nie wiedział, czy będzie w stanie mu pomóc. Na razie zbierał siły do pokonania schodów i zastanawiał się, czy zdoła przejść dystans większy niż trzykrotny spacer wokół pokoju. Luke podsunął mu lustro, by mógł ocenić nową fryzurę. Greville przed kąpielą rzucił przelotne spojrzenie na swe odbicie i przeżył szok. Zastanawiał się, dlaczego lord Bronning nie kazał stangretowi wsadzić go z powrotem do powozu i jak najszybciej wywieźć na koniec świata. Na jego miejscu pogoniłby jeszcze konie. Teraz spojrzał na siebie z zadowoleniem. Nadal był cieniem dawnego, przystojnego Greville'a, ale bez zarostu, z czystymi, ostrzyżonymi włosami i w przysłanym przez Joannę przyzwoitym ubraniu. Przynajmniej przypominał już dżentelmena, który mógł gościć w wiejskiej rezydencji. Dawniej niechętnie przyjmował zaproszenia z prowincji, nawet od tak zamożnych baronów jak lord Bronning. Wygórowane mniemanie Greville'a o sobie zniknęło, jeszcze zanim piracki statek

R

starł się z „Illustrious". Podczas długich, samotnych miesięcy na morzu, kiedy leżał bez-

L T

czynnie w ciasnym wnętrzu okrętu i nie miał nic do roboty poza myśleniem, kiedy z zaciśniętymi zębami szorował na kolanach pokład lub gdy była jego kolej stawiania żagli albo kręcenia korbą pompy zęzowej.

Te osiem miesięcy odmieniło Greville'a Andersa, rozpieszczonego syna niezbyt znaczącego szlachcica, ale spokrewnionego z potężnym parem Anglii. Morski wiatr i mordercza harówka pozbawiły go nie tylko statusu dżentelmena, ale również dawnych przekonań i systemu wartości. Przeszedł długą drogę od wściekłości na niesprawiedliwość losu do rezygnacji. Potem, dzięki ciężkiej pracy i uporowi, zaczął budować w sobie nowe poczucie dumy, w miarę jak udowadniał swoją wartość sceptycznej załodze okrętu i... samemu sobie. Teraz, gdy lord Englemere załatwił zwolnienie go ze służby w Królewskiej Marynarce Wojennej, Greville nie wiedział, co dalej. Jednego tylko był pewien: nie chciał już wieść próżniaczego życia. Nie byłby w stanie przenosić się z rezydencji jednego przyjaciela z uniwersytetu do drugiego, jak to czynił po opuszczeniu Cambridge. Był ceniony w towarzystwie, bo swą inteligencją i dowcipem ożywiał każde przyjęcie, przy stole hazardowym był mistrzem i jak nikt potrafił czarować damy.

Postanowił zasięgnąć rady Englemere'a w kwestii nowej posady, poza tym kapitan Harrington, jego dawny dowódca, obiecał wykorzystać swoje wpływy w admiralicji, aby znaleźć dla niego jakieś stanowisko. W ten pogodny poranek Greville poczuł dziwną pewność, że znajdzie zatrudnienie odpowiednie dla syna dżentelmena. Jakie mianowicie, tego nie musiał rozstrzygać w tym momencie, pomyślał Greville i w tym rozpoznał cień dawnej beztroski, z którą podchodził do wszystkich problemów. Teraz musiał przede wszystkim ocenić, w jakim stopniu zdołał odzyskać zdrowie. Postanowił na próbę opuścić swój pokój i zbadać dom będący tymczasowo jego siedzibą. - Jaki rozkład zajęć obowiązuje w tym domu? - zapytał Luke'a, który nadal kręcił się po pokoju. - Chciałbym zobaczyć się z lordem Bronningiem i przeprosić go za to, że przez dwa dni nie opuszczałem swego pokoju. Mógł to uznać za brak wychowania. - Nie sądzę. Jego lordowska mość był szczęśliwy, że pozostawał pan na górze. Chciałem powiedzieć: że cieszył się, iż nabiera pan sił w łóżku - dodał lokaj pośpiesznie, czerwieniejąc.

L T

R

Greville stłumił uśmiech. Służba z wielkich domów bywała zazwyczaj równie dumna z posiadłości swych panów jak ich właściciele. Przyjęcie obszarpańca zatem, który wyglądał jak zwyczajny rzezimieszek, wywołało jednakową dezaprobatę wśród wszystkich domowników.

- Widzę, że minęła już pora śniadania - zauważył, wskazując głową zegar na kominku. - Czy lord Bronning i jego rodzina jadają drugie śniadania? - Lord wyjeżdża na inspekcję posiadłości, ale panna Neville i panna Althea czasami jadają w południe. Być może wkrótce zejdą do pokoju śniadaniowego. Jeśli pan sobie życzy, poproszę kucharkę, by przysłała posiłek niezależnie od tego, czy panienki będą chciały jeść, czy nie. - Tak, bardzo proszę. I powiedz kucharce, że bardzo mi smakowało to, co przyniosłeś wcześniej. Lokaj uśmiechnął się. - Nie muszę nic mówić. Kucharka widziała pusty talerz i była szczęśliwa, że dopisuje panu apetyt! Po tych wszystkich chorobach w domu, po śmierci siostry naszego pana, a potem naszej pani, lord ledwie tyka jedzenie, a panna Neville nie lepsza! Kucharka

powiedziała, że przyjemnie będzie wreszcie gotować dla kogoś, kto ma zdrowy apetyt. Pokój śniadaniowy jest na dole, na lewo od schodów. Greville podziękował i lokaj wyszedł z ukłonem, obiecując dopilnować, by na gościa czekało na dole coś smakowitego. Greville jeszcze raz przejrzał się w lustrze, by poprawić zawiązany przez Luke'a węzeł krawata, wyprostował się i ostrożnie ruszył na dół. Rodzina Andersów, choć spokrewniona ze sławnymi Stanhope'ami, nie należała do zamożnych. Ojciec Greville'a był tylko młodszym synem w rodzinie mogącej się poszczycić imponującym drzewem genealogicznym. Jak wielu młodszych synów został przeznaczony do kariery duchownej i obecnie pełnił funkcję kapelana urzędników i żołnierzy Kompanii Wschodnioindyjskiej. Greville kształcił się jednak w Cambridge, gdzie zaprzyjaźnił się z wieloma potomkami najbogatszych rodzin. Odwiedził wystarczająco wiele eleganckich miejskich rezydencji i wielkich wiejskich posiadłości, by zorientować się, że Bronningowie byli rodem nie tylko bogatym, ale również jednym z najstarszych.

R

Sypialnię Greville'a zdobiły kremowe sztukaterie, klasyczne pilastry i stylowe

L T

frontony, natomiast na korytarzu, którym teraz szedł, rzucały się w oczy piękne rzeźby pochodzące jeszcze z epoki renesansu. Dębowa podłoga była wypolerowana do połysku. Ponad boazerią wisiały portrety mężczyzn i kobiet z okresu rządów Cromwella. Zatrzymał się na podeście, z którego mógł się przyjrzeć wielkiemu, ciosanemu w kamieniu portalowi przy głównym wejściu. Po obu stronach masywnych drzwi stały zbroje. Najwyraźniej pierwotnie to pomieszczenie było wieżą obronną. Greville ostrożnie zszedł z ostatnich stopni dębowych i zatrzymał się na chwilę odpoczynku. Odczuwał wciąż pewien dyskomfort, ale zacisnął zęby i ruszył dalej, przyciągany jasnym światłem padającym spod łuku pod schodami. Przeszedł pod dobudówką i odkrył francuskie okna wychodzące na szeroki, kamienny taras, z którego po pokonaniu kilku stopni schodziło się na kolejny, pokryty krótko przystrzyżonym trawnikiem. Po obu stronach tarasów wznosiły się dwa osiemnastowieczne skrzydła z okresu panowania króla Jerzego, które z wdziękiem zwężały się przy końcach. Z trawiastego tarasu schodziło się po kilku schodkach na rozciągającą się niżej łąkę, za którą w oddali majaczyły gęste lasy pokrywające wznoszące się naprzeciw domu wzgórze.

Greville parsknął śmiechem i natychmiast syknął z bólu. Po obejrzeniu holu i terenu przed domem jeszcze bardziej zdumiewał się, że lord Bronning nie kazał go załadować z powrotem do karety natychmiast po przyjeździe. Nic dziwnego, że panna Neville krzywiła się na jego widok! Czy dzisiaj będzie patrzyła na niego z taką samą niechęcią? Jego poglądy na świat i wartość człowieka zmieniły się, ale panna Neville bez wątpienia podzielała przekonania swojej klasy. Oznaczało to, że jego zasługi dla kraju podczas służby na pokładzie „Illustrious" miały bez porównania mniejsze znaczenie niż podrzędna pozycja, jaką zajmował wśród załogi. Dawny Greville potrafił oczarować każdą kobietę, żadna mu się nie oparła. Ciekawe, czy teraz, kiedy z wyglądu przypominał dawnego siebie, panna Neville okaże się odporna na jego urok? Na tym zakończył te rozważania i skoncentrował się na odnalezieniu drzwi do po-

R

koju śniadaniowego. Satysfakcję ze znalezienia drogi powiększyła radość na widok

L T

dwóch młodych kobiet znajdujących się w pokoju. Prześliczna panna Neville, która w jasnożółtej sukni pasującej do koloru jej włosów wyglądała jak promyk słońca, siedziała naprzeciwko młodszej dziewczyny, zapewne panny Althei, o której wspomniał Luke. Greville skłonił się i z zadowoleniem stwierdził, że obecnie znacznie łatwiej mu wykonać ten ruch niż jeszcze parę dni temu.

- Witam panie. Czy mogę się przyłączyć?

Rozdział trzeci W pierwszej chwili Amanda pomyślała z ulgą, że przybycie ojca przerwie panującą między nią a młodszą kuzynką pełną napięcia ciszę, zaraz jednak zorientowała się, że ten niski, męski głos nie należał do taty. Szybko podniosła wzrok. W progu stał młody mężczyzna z lekkim uśmiechem na ustach. Pomimo swobodnej pozy jego wysoka, smukła sylwetka tak emanowała męskością, że pobudziła drzemiącą kobiecość Amandy. Z dreszczykiem podniecenia przyjrzała się nieregularnym, trochę znajomym rysom przystojnej twarzy, gdy nagle zrozumiała, kim był przybysz. To szokujące odkrycie stłumiło instynktowną reakcję jej ciała. Zanim zdążyła zebrać rozproszone myśli, Althea zerwała się z krzesła i wyskoczyła jak spławik wrzucony do wody. - Pan Anders, prawda? - zawołała. - Jak cudownie wreszcie pana poznać! Żałuję,

R

że przeoczyłam pański przyjazd. Słyszałam, że pan chorował, ale widzę, że już się pan

L T

lepiej czuje. Proszę wziąć sobie z kredensu coś do jedzenia i usiąść koło mnie. Nie mogę się już doczekać, żeby z panem porozmawiać.

- Bardzo pani uprzejma, panno... - Urwał i pytająco uniósł brew. - Holton, Althea Holton. Osoba niewarta zainteresowania, o czym może pana poinformować Amanda. - Althea wskazała ruchem głowy kuzynkę. - Lord Bronning jest moim wujem. - Jego lordowska mość jest zatem szczęściarzem, bo ma zarówno piękną córkę, jak i śliczną siostrzenicę. - Ładnie powiedziane, panie Anders - odezwała się Amanda, która wreszcie zdołała zebrać rozbiegane myśli. Ja również pragnę wyrazić radość, że poczuł się pan na tyle dobrze, by dołączyć do nas. - Czyżby, panno Neville? - zapytał dość suchym tonem i sceptycznie uniósł brew, dając do zrozumienia, że wątpi w szczerość jej uprzejmych słów. - Ja jestem naprawdę rad, że mogłem przyłączyć się do pań. Mam nadzieję, że przez resztę pobytu w tym domu nie będę już takim ciężarem jak przez ostatnie dwa dni, niezależnie od tego, jak długo przyjdzie mi tu pozostać.

- Mam nadzieję, że bardzo długo! - wtrąciła się Althea. - Wujek James mówi, że ma pan przydział do Brygady Ochrony Wybrzeża. Co będzie pan tam robił? - Mam na ten temat mniej informacji niż pani, panno Holton. Dopiero kiedy się zamelduję, poznam zakres swoich obowiązków. Wybieram się do Brygady, jak tylko będę w stanie znieść podróż. - Jeśli czuje się pan na siłach, to mogę zaoferować panu powóz już dzisiaj - zaproponowała Amanda. Brew Greville'a ponownie powędrowała w górę, jakby dawał do zrozumienia, że jej uwagę odebrał jako pragnienie jak najszybszego pozbycia się go z domu. Amanda nie chciała stwarzać takiego wrażenia, a przynajmniej nie świadomie, musiała jednak przyznać, że w głębi duszy nie mogła się doczekać jego wyjazdu. Zawstydziła się i krew napłynęła jej do policzków. Myślała, że w chwili przyjazdu Anders był zbyt chory lub zbyt pijany, by cokolwiek zauważyć.

R

Poczucie żalu pogłębiło jeszcze jej rumieniec. Ubranie pana Andersa, choć dość

L T

skromne, było jednak strojem dżentelmena, a nosił je ze swobodą znamionującą obycie. Jego pochodzenie i stosunki były więc zapewne przyzwoite pomimo niskiej pozycji, jaką ostatnio zajmował.

- Dziękuję za uprzejmą propozycję, panno Neville, nie sądzę jednak, żebym już dzisiaj podołał podróży - powiedział pan Anders, a w głowie Amandy kłębiły się w nieładzie słowa ubolewania. - Dopiero podniosłem się z łóżka po chorobie. Rozsądek dyktuje, że na razie lepiej pozostać w Ashton Grove i ograniczyć się do zwiedzania domu i otoczenia. Z tego, co miałem okazję zobaczyć w przelocie, i jedno i drugie jest imponująco piękne. - Rzeczywiście - wtrąciła Althea. - Ma pan ochotę obejrzeć całą posiadłość? Z przyjemnością będę panu towarzyszyła w przejażdżce, jeśli da pan radę. Wiem, że był pan ranny, nie orientuję się jednak, czy poważnie. Co się panu stało? Ojej, mam nadzieję, że moje pytanie nie było niegrzeczne? Ale jestem tak zafascynowana wszystkim, co wiąże się z żeglugą! - Pozwól panu Andersowi coś zjeść, zanim zmusimy go do opowieści - zaproponowała Amanda, zakłopotana wścibskimi pytaniami Althei.

Dziewczyna rzuciła Amandzie jedynie przelotne, złowrogie spojrzenie i ponownie skoncentrowała uwagę na Andersie. - Niech pan spróbuje szynki i sera, są całkiem dobre - zwróciła się do niego słodko. - Mogę pana obsłużyć? Proszę pozwolić, że wezmę pański talerz. Boże, pomyślała Amanda, Althea zachowuje się tak, jakby ich gość był inwalidą albo niemowlęciem! Doświadczenie Amandy z dżentelmenami ograniczało się jednak do kontaktów z bratem, którego takie zachowanie z pewnością doprowadziłoby do szału. - Pan Anders zapewne wolałby sam sobie nałożyć, Altheo - odezwała się łagodnym tonem. Dziewczyna rzuciła jej pełne nienawiści spojrzenie. - Wiem, że może sobie poradzić. Ale jeśli nie ma nic przeciw temu, to chętnie go wyręczę. - To bardzo uprzejmie z pani strony, panno Holton, ale chyba dam sobie radę -

R

odezwał się Anders, taktownie zapobiegając dalszej wymianie zdań. - Przyznaję, że mam

L T

ochotę spróbować kolejnych smakołyków tutejszej kucharki. Sądząc po wyśmienitym śniadaniu, jakie mi dzisiaj podano, prowadzi pani znakomitą kuchnię, panno Neville. Bo zakładam, że pani osobiście kieruje gospodarstwem domowym? Robi to pani naprawdę po mistrzowsku, co może dziwić ze względu na pani młody wiek. - Tak, Amanda to chodzący wzór organizacji, każdy w Ashton Grove to panu powie. Przykładna gospodyni i w dodatku piękna! Bez wątpienia adoratorzy ustawią się w kolejce na ulicy, kiedy na wiosnę pojedzie do Londynu. - Choć słowa Althei były w zasadzie stwierdzeniem faktu, to ton dziewczyny sugerował, że gardziła tymi umiejętnościami. Anders postanowił zignorować niechęć w głosie Althei. - A więc wybiera się pani do Londynu? - zapytał tylko. - Tak, mam nadzieję, że wyjazd się uda - odparła Amanda. I pomyślała z gniewem, że przynajmniej jedna z obecnych w pokoju pań potrafi być uprzejma choć przez chwilę. - Amanda nie może się już doczekać, kiedy będzie mogła uciec ze wsi! - zakrzyknęła Althea. - A ja uważam, że Ashton Grove to cudowna, historyczna posiadłość. Najstarsza część dworu pochodzi z końca czternastego wieku. Chętnie pana oprowadzę, kie-

dy już pan dojdzie do siebie, panie Anders - dodała, rzucając kolejne znaczące spojrzenie na Amandę. - Skosztuję tej szynki i sera, a potem chętnie skorzystam z pani uprzejmej propozycji, panno Holton - powiedział Anders. Althea uparła się, by podejść z nim do kredensu. Wskazywała mu kolejne półmiski, proponowała, że potrzyma jego talerz lub przyniesie mu filiżankę kawy. Amanda musiała przyznać, że gość przyjmował te zabiegi z podziwu godną cierpliwością, ale i z rozbawieniem, o czym świadczyło mrugnięcie okiem ponad głową dziewczyny. Wrócił do stołu i zgodnie z prośbą Althei usiadł obok niej. Jadł wolno i od czasu do czasu przymykał oczy, jakby naprawdę rozkoszował się smakiem potraw. Poświęcał też swojej sąsiadce odpowiednio dużo uwagi, by nie czuła się zlekceważona. Amanda ani w jego manierach, ani w wypowiadanych opiniach nie mogła doszukać się niczego niewłaściwego. Wystarczyło kilka odpowiednio dobranych zdań pana

R

Andersa, by Althea wdała się w szczegółowy opis Ashton Grove, przyjemnych tras do

L T

konnych przejażdżek i spacerów, najlepszych miejsc do wędkowania i polowań oraz umiejętnie zachwalała uroki pięknego dewońskiego wybrzeża z czerwonymi klifami w Salcombe, w pobliżu siedziby Brygady Ochrony Wybrzeża w Salters Bay. Amanda doszła do wniosku, że ich gość prawdopodobnie był kuzynem Stanhope'a. Miała ochotę zapytać o ich pokrewieństwo, ale czekała na sprzyjający moment, żeby nie wystąpić z równie bezceremonialnymi pytaniami jak Althea. Nie mogła wyjść ze zdumienia, jak bardzo zmienił się ten zarośnięty, niechlujny człowiek, który stanął w progu przed zaledwie dwoma dniami. Już nie kulał, ale chodził nieco usztywniony. W jego ruchach była jednak jakaś kocia zwinność. Podejrzewała, że pan Anders jest groźniejszy od dzikich kotów, z którymi jej się kojarzył. Zauważyła sztywność lewego ramienia i domyśliła się, że rana musiała znajdować się po tej stronie. Wyobraziła sobie, jak wygląda tors Andersa bez ubrania. Jej serce zabiło szybciej. Odetchnęła głęboko dla uspokojenia i skoncentrowała się na studiowaniu profilu gościa. Miał prosty, klasyczny nos i usta greckiej rzeźby. Stwardniała skóra we wnętrzu dłoni wskazywała na to, że wykonywał ciężką pracę w palącym słońcu. Z czoła i skroni

przeniosła spojrzenie na gęste, falujące, kasztanowate włosy, teraz modnie ostrzyżone i starannie uczesane. Przyłapała się na dziwacznym pragnieniu, by przeczesać je palcami. A gdyby to on wsunął opalone palce w jej rozpuszczone włosy... po plecach Amandy przebiegł dreszcz. Pomimo ciężkiej, wyniszczającej, fizycznej pracy na morzu oraz ran odniesionych w walce pan Anders pozostał pięknym mężczyzną. Niestety! Choć Amanda była trochę bardziej obyta z przystojnymi dżentelmenami, starsza i mniej podatna na męską urodę niż Althea, to musiała przyznać, że gdy pan Anders stanął przed chwilą w progu, to i jej zaparło dech. A jeśli właściwie odczytała wyraz twarzy młodziutkiej kuzynki, która nie odrywała zafascynowanego spojrzenia od gościa, to Althea zdążyła się już zadurzyć. - Poplamiłem surdut jajkiem, panno Neville?

R

Wyrwana z zamyślenia Amanda skonstatowała, że utkwione w niej spojrzenie

L T

ciemnozielonych oczu pana Andersa zdradzało rozbawienie, najwyraźniej przyłapał ją na gapieniu się na niego. Szybko odwróciła wzrok, ale na jej policzki wypłynął krwisty rumieniec, co jeszcze pogłębiło jej zmieszanie.

- Nie sądzę - ubiegła ją w odpowiedzi Althea. - Gdyby pan się pobrudził, nie omieszkałaby panu tego wytknąć. Amanda ma bzika na punkcie nieskazitelnego wyglądu i zachowania. „Nieskazitelny" w ustach dziewczyny oznaczał „nudny", na co wskazywał ton jej głosu. Amanda powstrzymała westchnienie. Miała nadzieję, że wyraz jej twarzy nie zdradzał rozdrażnienia. Althea ewidentnie starała się zdyskredytować ją w oczach mężczyzny. Te wysiłki mogłyby nawet bawić Amandę, gdyby nie były tak irytujące. - Nieskazitelność jest niezbędną cechą każdej młodej damy, która ma zostać wprowadzona do towarzystwa. Przynajmniej tak mi mówiono - padła zaskakująca wypowiedź pana Andersa. - To niesprawiedliwe, że mężczyźni mogą sobie pozwolić na znaczną swobodę w zachowaniu, podczas gdy damy, szczególnie te niezamężne, podlegają bardzo surowym ocenom.

Amanda zaryzykowała ukradkowe spojrzenie na jego twarz i dostrzegła w niej powagę. Ciekawe, czy to uprzejmość kazała mu tak zręcznie odeprzeć ostrze krytyki Althei, czy też naprawdę tak myślał? Może miał po prostu doświadczenie w sprowadzaniu młodych panien na złą drogę? Nie znała przecież tego człowieka. Nawet teraz, gdy nie wrócił jeszcze do zdrowia po poważnych obrażeniach, był niezwykle pociągający, więc w pełni sił musiał roztaczać nieodparty urok. Ten wilk w owczej skórze, skrywający niecne intencje pod gładkimi słówkami, mógł stanowić dla niedoświadczonego serca Althei takie samo zagrożenie, jak wypuszczone na wolność dzikie koty dla zwierząt domowych. Na myśl o rozgrywce intelektualnej z mężczyzną dla ratowania serca i reputacji młodziutkiej kuzyneczki Amanda poczuła niepokojący dreszcz oczekiwania. Starała się go stłumić, przypominając sobie z naciskiem, że nawet gdyby pan Anders był naprawdę takim dżentelmenem, jakim się teraz wydawał, to i tak ze względu na swą obecną pozy-

R

cję nie stanowił odpowiedniego towarzystwa ani dla niej, ani dla Althei.

L T

Althea jednak żarliwie zareagowała na jego słowa.

- Święta prawda! - zawołała namiętnie. - W dzieciństwie jeździłam konno po męsku, w spodniach. Tak jest znacznie wygodniej niż siedzieć bokiem w damskim siodle i plątać się w spódnicach. A potem... Wszystko się zmieniło ostatniego lata. Wujek James zabronił mi udziału w polowaniach. Pozwala mi tylko na okropnie nudne człapanie stępa, choć teraz bardziej niż kiedykolwiek potrzebuję ostrego galopu. Nie może pan sobie nawet wyobrazić przygnębiającej monotonii akademii dla młodych dam, do której kazali mi uczęszczać. Wykład za wykładem na temat tego, co prawdziwa dama powinna, a czego w żadnym razie nie wolno jej robić; głupawe koleżanki, które paplają tylko w kółko o swoich najdroższych; o sukniach i robótkach ręcznych... Czasami chciało mi się wyć! Ależ byłam szczęśliwa, kiedy stamtąd wyjechałam! I za nic tam nie wrócę! - dodała, spoglądając buntowniczo na Amandę, na której twarzy odmalował się szok. - Kiedy Amanda wyjedzie do Londynu, zostanę w Ashton Grove i zaopiekuję się wujkiem Jamesem.

Amanda po raz pierwszy dowiedziała się o zaskakującej decyzji kuzynki, ale nie chciała o tym dyskutować w obecności pana Andersa. Zanim znalazła odpowiedź, która nie rozdrażniłaby jeszcze bardziej dziewczyny, z ulgą usłyszała spokojny głos gościa. - A gdyby miała pani wybór, to czego chciałaby się pani uczyć i czym zajmować, panno Holton? To była naprawdę błyskotliwa odpowiedź, świadcząca o nienagannych manierach! Co jeszcze dziwniejsze, pan Anders wydawał się autentycznie zainteresowany odpowiedzią źle wychowanej młodej panny. - Chciałabym znów jeździć konno po męsku. I nauczyć się fechtunku i strzelania. Chciałabym brać udział w polowaniach. I chodzić na ryby w starych ciuchach, tak jak dawniej, zanim Amanda wyrosła z takich „dziecinnych" zajęć. Zgłębiać politykę, filozofię i... i grekę zamiast malować na porcelanie i ćwiczyć wdzięczne poruszanie się. Grać w bilard, pić porto i palić cygara! - zakończyła Althea buntowniczo.

R

Jeśli próbowała zaszokować pana Andersa, to raczej bez powodzenia. Gość potrząsnął tylko głową i uśmiechnął się.

L T

- Obawiam się, że jeśli będzie pani wygłaszała takie opinie, to rzeczywiście narazi się pani bliskim. I jakkolwiek wolałbym, żeby taka śliczna dziewczyna nie zmieniła się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w chłopca, to autentycznie żałuję, że nie może pani wyjechać na uniwersytet i zrealizować swych pragnień. - Jak ja bym chciała studiować na uniwersytecie! - westchnęła tęsknie Althea, a Amanda pomyślała ze smutkiem, że po raz pierwszy tego dnia mogła podpisać się pod słowami kuzynki. Wykształcona kobieta, znająca tajniki dyplomacji i polityki, byłaby bez porównania bardziej użyteczną żoną dla członka rządu! - A w jaki sposób można zrobić karierę na morzu? - zapytała Althea. - Zawsze kiedy spaceruję po plaży i widzę statki na morzu, zastanawiam się, jak czułabym się na pokładzie. - Nie planowałem kariery w marynarce, panno Holton, ale przez krótki okres swej służby na okręcie nauczyłem się szacunku dla ludzi morza. Człowiek, który pragnie awansować na stanowisko dowódcze, powinien zacząć w bardzo młodym wieku. Mój kapitan, syn komodora, postawił stopę na pokładzie statku jako jedenastoletni chłopiec.

- Tyle czasu to trwa? - zapytała Amanda zainteresowana tematem. - Tak, a szkolenie jest wyjątkowo rygorystyczne. „Uczeń" musi przesłużyć co najmniej trzy lata, by zostać midszypmenem, a potem co najmniej sześć lat, zanim midszypmen może zdawać egzamin na porucznika. Dowódców zawsze brakuje, a wojna, którą szczęśliwie mamy już za sobą, bardzo przetrzebiła ich szeregi. Tymczasem przed flotą nadal stoją poważne zadania. Francuzi nie utrudniają już Brytyjczykom handlu, ale wbrew porozumieniu podpisanemu z bejem Algieru o przeciwdziałaniu... porwaniom Europejczyków piractwo pozostaje poważnym zagrożeniem. Króciuteńkie wahanie i cień rumieńca na twarzy pana Andersa były zrozumiałe, ponieważ odnosił się do porozumienia, mającego położyć kres handlowi białymi niewolnikami, o którym Amanda czytała przed rokiem w londyńskich gazetach. Nic dziwnego, że był zakłopotany, wspominając o tak skandalicznym procederze w obecności niewinnych, subtelnych panien. Na myśl o młodych niewolnicach w serajach przeszył ją dreszcz podniecenia.

L T

R

Na szczęście Althea nie zwróciła uwagi na krótkie wahania gościa, zafascynowana słowem „piractwo".

- Czy pana okręt brał udział w zwalczaniu piractwa? - zapytała skwapliwie. - Czy to wtedy został pan ranny?

W jednej chwili z twarzy Andersa zniknął ciepły uśmiech, a jego oczy nabrały twardego wyrazu. - Tak, ale wolałbym nie opowiadać o tym krwawym spotkaniu. - Ale ja marzę, żeby poznać wszystkie szczegóły! - zawołała Althea. - Niech pan opowie o każdym wystrzale z armaty, o każdym cięciu szablą! To musiało być przerażające! Na twarzy Andersa odmalował się jeszcze silniejszy opór, ale dziewczyna nie zamierzała rezygnować z nacisków. Już otworzyła usta, ale Amanda odezwała się karcąco: - Altheo! Dziewczyna zarumieniła się, dopiero w tym momencie wyczuła opór pana Andersa.

- Przepraszam - wyjąkała. - Nie chcę pana zmuszać do opowiadania o czymś, o czym nie chce pan mówić. - Może dolać panu jeszcze kawy, panie Anders? - zaproponowała Amanda, żeby przerwać przykre milczenie. - Nie, dziękuję, panno Neville. Poproszę tylko o nóż do podłubania w zębach. W pokoju zapadła cisza. Amanda dosłownie oniemiała, na jej twarzy musiał odmalować się szok i pogarda, bo pan Anders parsknął śmiechem. - Zapomnijmy o tej ostatniej prośbie - zaproponował z rozbawieniem. - Mam ochotę się przejść. Idąc tutaj, dostrzegłem przez okno piękne ogrody na tyłach rezydencji, spodziewam się więc, że spacer będzie przyjemny. Drań! - zżymała się zakłopotana, zaczerwieniona po uszy Amanda. Nie dość, że pan Anders wyczuł jej niechęć do zaniedbanego, utykającego marynarza, który dwa dni temu stanął w progu jej domu, to jeszcze miał czelność szydzić z niej z tego powodu!

R

Musiała jednak przyznać, że jako gospodyni nie popisała się i winna mu była przeprosiny

L T

za swe niewybaczalne zachowanie... ale później, kiedy Althei nie będzie w pobliżu. - Mogę pana oprowadzić? - zaproponowała natychmiast kuzynka. - Francuskie ogrody cioci Lydii są bardzo przemyślnie zaprojektowane, to labirynt z przycinanych roślin. Proszę tylko zaczekać chwilę, pobiegnę po pelisę. - Będzie mi bardzo miło, panno Holton - odparł Anders. Do licha! - pomyślała z niepokojem, wyrwana z zamyślenia Amanda. Wyglądało na to, że Althea naprawdę postanowiła nie odstępować gościa na krok. Jeśli nie liczyć uwagi o dłubaniu w zębach, pan Anders zachowywał się nienagannie, jak na dżentelmena przystało. Gdyby jednak pod zewnętrznym polorem krył się łajdak, to Amanda miałaby poważne problemy, ponieważ otwarcie adorująca gościa kuzynka z pewnością nie przyjęłaby od niej żadnych uwag ani ostrzeżeń przed pozostawaniem z nim sam na sam. Nagle przyszła jej do głowy myśl jeszcze bardziej przerażająca. Althea, jako panna ze znacznym posagiem, stanowiła łakomy kąsek dla mężczyzny, który najwyraźniej nie miał ani pieniędzy, ani posiadłości ziemskich.

Wystarczyło jedno spojrzenie na twarz kuzynki, by Amanda zrozumiała, że jakiekolwiek próby nakłonienia jej do rezygnacji z przechadzki w towarzystwie pana Andersa były skazane na klęskę. Amanda z całego serca żałowała, że ojca nie było w domu, więc nie mógł zdjąć z jej barków obowiązku opieki nad młodszą kuzynką. W tej sytuacji nie pozostało jej jednak nic innego, jak wystąpić w roli przyzwoitki. - Ja również mam ochotę zaczerpnąć świeżego powietrza - powiedziała z przymusem zesztywniałymi wargami. - Czy mogę przyłączyć się do pana i Althei podczas spaceru? - Oczywiście, panno Neville - odparł pan Anders. - Towarzystwo pięknej damy to dla mnie prawdziwa przyjemność, a towarzystwo dwóch dam to przyjemność podwójna. Czy możemy spotkać się wszyscy przy drzwiach, powiedzmy, za dziesięć minut? Cała trójka wstała od stołu. Amanda pozostała jednak jeszcze przez chwilę w ja-

R

dalni po odejściu pozostałych dwojga. Kipiała ze złości. Powinna zrobić listę zakupów,

L T

przejrzeć z panem Pepysem księgi rachunkowe, odwiedzić kilkoro chorych dzierżawców i wykonać jeszcze z pół tuzina niecierpiących zwłoki spraw, zamiast grać rolę przyzwoitki wobec samowolnej kuzynki. Opanowała gwałtowną potrzebę ciśnięcia niewinną filiżanką do kominka, choć trzask tłuczonej porcelany sprawiłby jej ulgę. Cóż, nie miała wyjścia. Musiała interweniować. Później zrzuci na barki ojca obowiązek odseparowania Althei od obiektu jej fascynacji.

Rozdział czwarty W dziesięć minut później Greville spotkał się z obu pannami przy francuskich drzwiach prowadzących na taras. Blade lutowe słońce dawało jedynie iluzję ciepła, ale opromieniało łagodnym blaskiem omszałe kamienne ozdoby, balustrady, stopnie schodów i boczne skrzydła wzniesione w modnej za czasów króla Jerzego łososiowej cegły. Ponad trawnikami nadal unosiła się lekka mgiełka, z której wyłaniały się widmowe sylwetki bezlistnych drzew, a rozpoczynające się zaraz za skrajem parku mroczne lasy pięły się w górę po stoku niewyraźnie majaczącego w oddali wzgórza. Tereny te oraz sam dwór były zamieszkane od wieków, a ponieważ wszelkie zmiany i dobudowy czyniono z troską i wyraźną dbałością, więc średniowieczna wieża obronna w harmonijny sposób przechodziła w elżbietańskie galerie, a te z kolei w georgiańskie skrzydła.

R

- Jaki wspaniały widok! - mruknął z zachwytem Greville. - Piękne budowle, szero-

L T

kie tarasy, trawniki schodzące aż do stóp wzgórza, wszystko to razem daje efekt spokoju. Panna Neville spojrzała na niego podejrzliwie, jej błękitne oczy zwęziły się. Doszła jednak do wniosku, że po raz pierwszy mówił całkiem szczerze, bo jej twarz rozjaśniła się.

- Dziękuję, panie Anders - powiedziała miękko. - Dokończenie bocznych skrzydeł oraz stworzenie tarasu i ogrodów, które spoiły w jedną elegancką całość style wielu pokoleń, to dzieło życia mojej mamy. - Udało jej się to znakomicie - zapewnił Greville i z radością zobaczył, że twarz panny Neville znowu się rozpromieniła. - Ja uważam, że ta średniowieczna baszta jest bez porównania bardziej interesująca od wszystkich późniejszych dodatków - wtrąciła panna Holton. - Prawie tak fascynująca jak ruiny pierwotnego zamku wzniesionego na stromym brzegu rzeki. Pokażę go panu, jak tylko będzie pan mógł znieść jazdę powozem. A na razie musi pan zadowolić się strzyżonymi ogrodami cioci Lydii, zaczynają się już tam, przy końcu tarasu. Płyty chodnika mogą być śliskie. Pomogę panu. - Wyciągnęła do Greville'a rękę.

Greville stłumił uśmiech i posłusznie podał ramię dziewczynie. Bawiło go, że panna Holton z uporem traktowała go jak inwalidę. Spodziewał się, że panna Neville będzie podzielała jego rozbawienie, a tymczasem miły wyraz jej twarzy zniknął, gdy dłoń kuzynki dotknęła jego rękawa. Zachodził w głowę, co mogło spowodować niezadowolenie Amandy. Może jako najpiękniejsza panna w tym domu nie akceptowała faktu, że jej młodziutka kuzynka zaanektowała jedynego mężczyznę w ich gronie? Chyba nie podejrzewała, że miał jakieś zakusy na dziewczynę, która niedawno opuściła szkolną ławę? - Czy odwiedził pan Holkham, panie Anders? - zapytała panna Neville. - Niestety nie. - A powinien, skoro powierzono mu zarządzanie majątkiem ziemskim, choć o rolnictwie wiedział tyle co nic. - Żałuję, ale nie znam się na pracy na roli. Ale słyszałem, oczywiście, o corocznej strzyży odbywającej się w Norfolku. Orientuję się, że pani ojciec uchodzi za wyjątkowo dobrego zarządcę i nie mogę się doczekać, by obejrzeć jego majątek.

L T

R

Wolniutko, w tempie, jakie panna Holton uznała za właściwe dla rekonwalescenta, zbliżyli się do końca tarasu, za którym rozpoczynał się ogród, gdy nagle podbiegł do nich jeden ze stajennych.

- Będzie pani dzisiaj potrzebowała konia, panno Altheo? - zapytał, uchylając kapelusza. - Harry już go osiodłał, jest gotów do drogi. - Ojej, kompletnie zapomniałam! - Panna Holton przygryzła wargę, jej czoło przecięła zmarszczka. - Zawsze jeżdżę konno po drugim śniadaniu, jeśli tylko pogoda pozwala - wyjaśniła Greville'owi. - Mam kazać Harry'emu go przyprowadzić? - stajenny zawiesił głos. Panna Holton zawahała się, musiała dokonać wyboru jednej z dwóch przyjemności: przejażdżki konnej lub oprowadzania gościa po terenie. - Proszę nie zmieniać swoich planów ze względu na mnie, panno Holton - poprosił Greville. - Zapowiada się piękny dzień i przejażdżka będzie prawdziwą przyjemnością. Mogę obejrzeć ogrody kiedy indziej.

- Na pewno nie będzie panu przykro? Amanda mogłaby pana oprowadzić, ale ona z pewnością będzie musiała zaraz wracać do swych rozlicznych zajęć. Jeżeli ma pan ochotę kontynuować spacer, to mogę odłożyć przejażdżkę na później. Althea najwyraźniej nie życzyła sobie, by kuzynka zajęła jej miejsce u boku gościa. Greville nie miał ochoty przyczyniać się do wzrostu napięcia pomiędzy dwiema pannami, więc oświadczył: - Naprawdę wolę odłożyć zwiedzanie na później. Jestem już trochę zmęczony i chętnie wrócę do swojego pokoju. Liczę, że oprowadzi mnie pani innego dnia, panno Holton. Będzie mi bardzo miło mieć panią za przewodniczkę. Zamierzał tylko powiedzieć kilka miłych słów dziewczynce, która zdawała się zazdrościć pięknej kuzynce, ale panna Neville nawet za tak umiarkowane wyrazy zbeształa go ostrym spojrzeniem. Dlaczego? Przecież to nie młodziutką pannę Holton, ale piękną pannę Neville po-

R

rywał w marzeniach w ramiona. Dość! - nakazał sobie, skoncentrował się na rozmowie z

L T

pensjonarką oraz na słowach, których nie należało w jej obecności wypowiadać. Kto by pomyślał, że najzwyczajniejsza w świecie rozmowa może spowodować takie komplikacje?

- No, to w takim razie wybiorę się na przejażdżkę jak co dzień - zdecydowała w końcu Althea. - Spotkamy się na obiedzie, panie Anders? - Liczę na to - odparł Greville. Panna Holton poinformowała stajennego, że przyjdzie do stajni, jak tylko przebierze się w strój do konnej jazdy, i z wyraźnym ociąganiem ruszyła w stronę domu. Panna Neville, z równie wyraźną niechęcią, pozostała. - Może przed powrotem do domu obejdziemy taras dookoła? - zaproponowała. Greville był ciekaw, dlaczego ta piękna dziewczyna próbowała przedłużyć spacer, na który zdecydowała się z takimi oporami. Dawny Greville, Greville sprzed roku, który jeżył się, gdy tylko wyczuł, że ktoś bogatszy i wyżej stojący w drabinie społecznej odnosił się do niego z wyższością, zapewne próbowałby odpłacić jej pięknym za nadobne. Ale w palącym słońcu północnej Afryki wyparowały z niego pretensje do losu, że to kuzyn Nicky przyszedł na świat jako

dziedzic tytułu markiza, a on, Greville, urodził się w bocznej, mniej ważnej gałęzi rodu, pozbawionej zarówno majątku, jaki tytułu. Teraz był raczej rozbawiony i zaciekawiony niż urażony dystansem dziewczyny. Nowy Greville gotów był nawet przyznać, że z uwagi na pożałowania godny stan, w jakim stanął w progu jej domu, panna Neville miała prawo uważać czas spędzony z takim gościem za stracony. - Pani towarzystwo to dla mnie prawdziwa przyjemność, ale, jak zauważyła panna Holton, z pewnością czeka na panią wiele pilniejszych zadań niż przechadzka po tarasie z kulawym marynarzem - odezwał się po chwili milczenia. Ze zdumieniem spostrzegł, że na policzki dziewczyny znowu wypłynął rumieniec. - Nie chcę zaniedbywać gościa taty - wymamrotała. - Zapewniam, że nie będę się czuł zaniedbywany - odparł. - Panna Holton chętnie oprowadzi mnie później po majątku, z pewnością będzie doskonałą przewodniczką.

R

Chyba że... martwi panią właśnie fakt, iż kuzynka przebywa w moim towarzystwie?

L T

Spojrzenie, jakie rzuciła mu zaskoczona Amanda, potwierdziło jego podejrzenia. - Jeśli uważa pani za konieczne odgrywanie roli przyzwoitki panny Holton, to pragnę zapewnić, że nie zamierzam rzucić się na nią tuż pod domem - stwierdził sucho Greville, rozbawiony, ale i nieco urażony. - Ani w żadnym innym miejscu. Przyznaję, że okoliczności mojego przyjazdu mogły wzbudzić w pani wątpliwości, czy jestem dżentelmenem... - Chyba jestem panu winna przeprosiny. Jeżeli odniósł pan wrażenie, że niewystarczająco ufam pańskiemu honorowi, to przepraszam, ale proszę zrozumieć, że moja kuzynka jest w wyjątkowo trudnym wieku, w momencie przeistaczania się z dziecka w kobietę. Minie jeszcze co najmniej rok, a może i więcej, zanim zostanie wprowadzona do towarzystwa. Jak sam pan dziś rano zauważył, młoda dama musi zachować nieskazitelną reputację i za wszelką cenę unikać kompromitacji. Dlatego czuję się w obowiązku chronić ją, nawet wbrew jej własnej woli. Greville kiwnął głową. - Punkt dla pani. Wyznaję jednak, że trudno mi uznać pannę Holton, z jej entuzjazmem dla szermierki, strzelania i cygar, za młodą damę, która wkrótce wejdzie w świat

londyńskiej elity i jest gotowa choćby do niewinnego flirtu. Panna Neville skrzywiła się żałośnie. - Rzeczywiście! Chwilowo panna Holton nie ma raczej ochoty wejść do towarzystwa. Ale to nie jedyny powód moich przeprosin. Muszę przyznać, że ze względu na pański... wygląd w chwili przyjazdu nie przyjęłam pana z taką serdecznością i gościnnością, jaka należy się osobie zaproszonej przez tatę. Mam nadzieję, że podczas pańskiego pobytu pod naszym dachem uda mi się zatrzeć niemiłe wrażenie. Nic nie mogło bardziej zaskoczyć Greville'a niż te przeprosiny. Znane mu ślicznotki były zazwyczaj zbyt zarozumiałe i skoncentrowane na sobie, by przejmować się uczuciami istot niższych. Może niedawna utrata matki zrodziła w pannie Neville zdolność empatii? Piękna, obdarzona szlachetnym charakterem, dobrze urodzona młoda dama, potrafiąca w dodatku z powodzeniem grać rolę pani domu w wielkiej wiejskiej rezydencji, bez

R

wątpienia stanie się wiosną jedną z najbardziej pożądanych partii na matrymonialnym

L T

rynku, pomyślał Anders. Zapewne co bardziej spostrzegawczy dżentelmeni będą toczyć zacięte boje o jej rękę.

Niespodziewanie poczuł rozczarowanie, że brak majątku i tytułu pozbawiał go możliwości przystąpienia do współzawodnictwa. Przypomniał sobie jednak, że przecież nigdy nie zamierzał brać udziału w owym wyścigu, a już na pewno nie szukał bogatej, szlachetnie urodzonej damy, marzącej o wejściu do śmietanki towarzyskiej Londynu, którą on teraz gardził. - Wobec tego przeprosiny należą się także pani. Proszę o wybaczenie, że zjawiłem się w stanie, który budził wątpliwości, czy jestem godzien wstąpić w te szacowne progi. - Przeprosiny przyjęte - stwierdziła Amanda z uśmiechem. Greville'owi zaparło dech w piersiach. Panna Neville był śliczna, nawet gdy krzywiła się na jego widok; kiedy spoglądała obojętnie, wydała mu się najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu spotkał; ale z promiennym uśmiechem na ustach i uroczo zarumienionymi policzkami była po prostu cudowna. Ciepło jej spojrzenia spłynęło na jego zimne serce i napełniło je słodyczą. Greville odpowiedział uśmiechem, spojrzał jej w oczy i... przepadł. Zatonął w turkusowej głę-

binie, roziskrzonej jak białe grzywy fal pod intensywnie błękitnym niebem! Gotów był pozostać w nich na zawsze. Poczuł gwałtowny zawrót głowy, jakby podmuch armatniego wystrzału rzucił go na deski pokładu. Wiele go kosztowało, by nie zbliżyć się do Amandy. Przez parę chwil oboje stali bez ruchu. Zastanawiał się, czy ona również odczuwała pokusę? Znieruchomiała i w milczeniu, z lekko rozchylonymi wargami, wpatrywała się w jego oczy. Tak, dla niej to także był wstrząs, pomyślał Greville z nagłą radością. Pokusa, by zmniejszyć dzielący ich dystans i pocałować Amandę, była niemal nieodparta. Na szczęście zwyciężył głos rozsądku i przypomniał mu, dlaczego całowanie córki gospodarza nie było najlepszym pomysłem. Panna Neville przerwała wreszcie milczenie i wyjąkała coś o powrocie do domu, ale jej słowa z trudem docierały do otumanionego mózgu Greville'a. Weź się w garść - skarcił się w duchu i odpowiedział:

R

- Pójdę z panią. Pewnie spieszno pani wrócić do obowiązków. Domyślam się, że

L T

ma ich pani niemało. Luke, przydzielony mi garderobiany, wspomniał o dotkliwej stracie, jaką poniosła niedawno pani rodzina. Proszę przyjąć moje kondolencje, panno Neville. Znakomicie sprawdza się pani w roli gospodyni, ale domyślam się, że przejęcie obowiązków mamy musiało być dla pani trudne.

Uśmiech zniknął, a w kącikach oczu dziewczyny zalśniły łzy. - Tak... Nie mogę zaprzeczyć. - Wkrótce wyjeżdża pani do Londynu na inaugurację sezonu, prawda? - powiedział pośpiesznie, żeby oderwać jej myśli od bolesnej straty. - Tak, ale proszę nie traktować tego jako uchybienia pamięci o mamie. Wcale nie doskwiera mi przedłużająca się żałoba i chętnie bym tutaj została. Ale mama tuż przed... opuszczeniem nas wymogła na mnie obietnicę, że pojadę do Londynu zgodnie z planem. Moje wejście do towarzystwa było zbyt długo odkładane, w porównaniu z innymi debiutantkami mogę wręcz uchodzić za starą pannę. Greville parsknął śmiechem, rozbawiony ostatnią uwagą.

- Zapewniam panią, panno Neville, że każdy, kto na panią spojrzy, będzie myślał wyłącznie o tym, że jest pani jedną z najładniejszych i najbardziej czarujących panien, jakie zaszczyciły Londyn swą obecnością. Zamiast wdzięczyć się kokieteryjnie, Amanda zarumieniła się znowu i odwróciła wzrok, jakby poczuła się zażenowana tym komplementem. Fakt, że dziewczyna obdarzona tak uderzającą urodą miała w sobie tak mało próżności, podziałał na Greville'a ożywczo. Być może w okolicy Ashton Grove brakowało spostrzegawczych młodych mężczyzn i dlatego panna Neville nie zdawała sobie sprawy z własnej wartości. To niewątpliwie bardzo szybko ulegnie zmianie po jej przyjeździe do Londynu. Z żalem pomyślał, że śliczna Amanda bardzo szybko przyzwyczai się do pochlebstw. - Jest pan dla mnie zbyt uprzejmy, panie Anders - powiedziała cicho. - Ależ nie - zaprotestował szybko. - Jestem jedynie szczery. Proszę wybaczyć py-

R

tanie, ale z jakiego powodu odkładała pani swój debiut w Londynie?

L T

Panna Neville zatrzymała się, przez jej twarz przemknął cień. Greville zaczął już podejrzewać, że nie odpowie, ale przełamała się.

- To skutek szeregu niefortunnych wydarzeń - wyznała w końcu. - Trzy lata temu najlepsza przyjaciółka mojej mamy, u której miałyśmy się zatrzymać w Londynie, w ostatniej chwili odwołała nasz przyjazd. Musiała pozostać na wsi z córką, u której wystąpiły jakieś komplikacje po porodzie. Ona i mama były nierozłączne podczas ich własnego debiutu i od dawna planowały, że razem zajmą się moim. Wolałyśmy odłożyć mój wyjazd na następny rok, niż zrezygnować z jej towarzystwa. Zresztą nawet gdybyśmy zdecydowały jechać same, to praktycznie nie miałyśmy już szans na wynajęcie przyzwoitego domu w Londynie, bo, jak mówiłam, komplikacje wystąpiły w ostatniej chwili. - A potem? - zapytał Greville. - Przedostatniej zimy - podjęła cicho, z żalem w głosie - babcia, która od lat mieszkała z nami, zaniemogła. Choroba ciągnęła się w nieskończoność. Babcia prosiła, żebyśmy jechały bez niej, ale naturalnie odmówiłyśmy. Odeszła od nas w lecie. Co się wydarzyło w tym roku, to już pan słyszał. Najpierw rozchorowała się ciocia, potem służba

domowa, a wreszcie mama. - Amanda zmusiła się do uśmiechu. - Smutna historia, prawda? A więc w ciągu dwóch lat panna Neville straciła babcię, ciocię i mamę. Taka seria ciosów mogła powalić każdego - być może równie skutecznie jak przymusowe wcielenie do marynarki. - To rzeczywiście mogło złamać serce - przyznał Greville i z dojmującą przykrością zobaczył znowu smutek w przepięknych oczach dziewczyny. Zaczął szukać w głowie czegoś, co odwróciłoby jej myśli od tamtych bolesnych wydarzeń, ale panna Neville podjęła opowieść. - Ja sama również przez pewien czas chorowałam, więc mama musiała wziąć na swoje barki cały ciężar prowadzenia domu oraz opieki nade mną, ciocią i licznymi domownikami, którzy również się zarazili. Może gdybym szybciej wyzdrowiała i pomogła mamie, to jej organizm miałby dość siły, by pokonać chorobę, kiedy wreszcie i ją dotknęła.

L T

R

- Chyba nie obwinia pani siebie! - zawołał Greville. - To nie było zależne od pani. Podczas mojego pierwszego sztormu jeden z towarzyszy pełniących służbę na bocianim gnieździe wypadł za burtę. To był znakomity żeglarz, bardzo lubiany przez wszystkich, a stojący obok niego podlec, który bez przerwy sprawiał kłopoty, ocalał. Dlaczego zginął Henry, a nie tamten wredny człowiek?

- Pewnie ma pan rację, ale jakoś trudno mi pozbyć się poczucia winy. Panna Neville zamilkła, wyraźnie pogrążona w smutku, a Greville'a ogarnęła gwałtowna potrzeba pocieszenia jej, niemal tak silna jak przed chwilą pragnienie pocałunku. Chciał, by ciepło jego ciała roztopiło lodowatą samotność wyzierającą z jej oczu. Anders zapragnął ją pocałować, ale wiedział, że musi się powstrzymać. - Może powinnam zaczekać jeszcze rok - odezwała się panna Neville, nieświadoma walki, jaką toczył ze sobą jej gość. - Nic mnie nie trzyma w Ashton Grove poza smutnymi wspomnieniami. Zresztą obiecałam mamie. - Spełnienie obietnicy danej matce to ważna rzecz. - Wiem, ma pan rację. - Roześmiała się z przymusem. - To śmieszne, że jestem ciągle taka rozdarta. Z jednej strony z niecierpliwością czekam na rozpoczęcie nowego

życia, a z drugiej nie mam ochoty wyjeżdżać. Kiedy znajdę się w Londynie, nie będę już mogła uciec przed świadomością, że mama, babcia i ciocia odeszły na zawsze... - Jest pani tak silnie związana z przeszłością, że nie może pani zrobić kroku naprzód? - mruknął Greville ze zrozumieniem, bo jego sytuacja była w pewien sposób podobna. Panna Greville szeroko otworzyła oczy. - Tak, rzeczywiście tak się czuję! Jaki pan spostrzegawczy, panie Anders! - W zeszłym roku mnie również przytrafiło się coś, co... zmieniło moje spojrzenie na świat. Kiwnęła głową zaintrygowana. - I trudno panu ruszyć naprzód? - Nie mam jeszcze sprecyzowanych planów na przyszłość - przyznał. - Natomiast pani przyszłość jest oczywista: zostanie pani jedną z najjaśniejszych gwiazd tego sezonu,

R

zaintryguje pani wielu utytułowanych dżentelmenów i największemu szczęściarzowi z nich odda pani swą rękę. Panna Neville roześmiała się.

L T

- Właśnie tak zaplanowały to sobie mama i babcia! W dzieciństwie byłam karmiona bajkami o oszałamiającej księżniczce z Devonshire, najjaśniejszej gwieździe salonów z czasów londyńskiego debiutu mojej babci. Obie z mamą z całego serca pragnęły, żebym poślubiła bogatego, utytułowanego dżentelmena o wysokiej pozycji towarzyskiej i ogromnych wpływach politycznych. - Uśmiechnęła się do swoich wspomnień. - W ich opowieściach życie w Londynie było takie podniecające! Kiedy miałam szesnaście lat, byłam już całkiem pewna, że chcę być taka sama jak lady Georgiana. Może tylko bez jej skłonności do hazardu, a przynajmniej do przegrywania majątku przy zielonym stoliku dokończyła ze śmiechem. Ten cichy, pogodny śmiech rozpędził chmurę smutku, rzucającą cień na jej śliczną twarz. Greville nie mógł się zdecydować, czy bardziej pociągał go jej uśmiech, czy bezbronność. - Tylko proszę nie myśleć, że mam wygórowane mniemanie o sobie! - dodała, poważniejąc. - Przecież wiem, że nie jestem księżniczką ani córką wpływowego polityka,

ale babcia twierdziła, że mój posag zrekompensuje dżentelmenowi o ambicjach politycznych bądź dyplomatycznych brak książęcego tytułu i powiązań politycznych ojca. A tytuł barona Bronning należy do najstarszych w Anglii. Mama i babcia były przekonane, że z takim rodowodem i posagiem mogę zrobić naprawdę dobrą partię. Mam nadzieję, że nie uzna mnie pan za próżną z powodu takich aspiracji - zakończyła i spojrzała na niego z przejęciem. - Absolutnie nie. Moim zdaniem oczekiwania pani rodziny są zupełnie racjonalne. Bo były racjonalne. Młoda dama, mogąca się poszczycić urodą panny Neville, szlachetnym urodzeniem i majątkiem, miała prawo szukać męża w najwyższych sferach. Już to powinno zniechęcić Greville'a. Musiał przyznać, że świat wielkiej polityki, do którego aspirowała panna Neville, odgrywał ważną rolę w państwie, ale śmietankę towarzyską Londynu, o której mówiła z takim zapałem, on uważał za płytką i jałową. Dlatego obiecał sobie trzymać swą namiętną naturę w ryzach, bo ich przyszłość rysowała się diametralnie różnie.

L T

R

Zastanawiał się, czy naprawdę była gotowa na spotkanie z Londynem, za którym tak tęskniła. Pomimo swej urody i bogactwa - a może właśnie z ich powodu - mało prawdopodobne, by uznała Londyn za fascynujące miasto, tętniące życiem, pełne czarujących, inteligentnych ludzi, przerastających tych, których znała. Przyjdzie jej obracać się wśród ludzi płytkich i pełnych zawiści, bezwartościowych, zadufanych w sobie arbitrów, pilnujących przestrzegania rygorystycznych zasad i czyhających na każde potknięcie nowo przybyłych. Wielkie nieba! - pomyślał nagle Greville - kiedy moje spojrzenie na londyńskie elity stało się tak krytyczne? Miał jedynie nadzieję, że dama, która weźmie na siebie rolę promotorki panny Neville, zdoła osłonić ją przed atakami kobiet zazdrosnych o jej urodę, fortunę i wdzięk. Wiedział, że ewentualne animozje, jakie panna Neville mogła zrodzić w Londynie, to nie jego sprawa. Uśmiechnął się z politowaniem na myśl o Greville'u Andersie, wywodzącym się z bocznej linii rodu awanturniku bez żadnych perspektyw życiowych, który stara się uchronić kogoś tak doskonale zrównoważonego jak panna Neville przed wejściem do najwyższych kręgów społecznych.

- Czy zna pan Londyn, panie Anders? - wyrwało go z zamyślenia pytanie panny Neville. - Tak. W czasie studiów w Cambridge często odwiedzałem Londyn, a po opuszczeniu uniwersytetu spędziłem tam kilka sezonów. - Czy mógłby pan mi o nim opowiedzieć? Proszę! Wiele słyszałam od babci, ale ona nie była w Londynie od dziesięciu lat. Jak miasto teraz wygląda? Jakie miejsca i rozrywki mógłby mi pan zarekomendować? Kiedy tak niewinnie i błagalnie na niego patrzyła, Greville gotów był powiedzieć jej wszystko, co chciała usłyszeć. Oczywiście nie zamierzał przyznawać się, że jego wyprawy do stolicy kończyły się z reguły w miejscach, o których nie należy wspominać w obecności dam. Gwałtownie szukał w pamięci rozrywek stosownych dla panienki z dobrego domu. - Na przykład teatr Covent Garden, w którym można obejrzeć sławnego pana Ke-

R

ana w wielkich rolach szekspirowskich, oraz Teatr Royal na Haymarket, w którego lo-

L T

żach i krzesłach na parterze kwitnie ożywione życie towarzyskie, niekiedy bardziej interesujące od tego, co się dzieje na scenie.

- Tak, babcia szczególnie lubiła ten teatr! Moja promotorka ma lożę w Covent Garden, nie mogę się doczekać, by się tam wybrać. Co jeszcze? - Amfiteatr Astley, w którym odbywają się pokazy jeździeckie. No i Tower! Strażnicy za niewielki napiwek pokażą pani nawet miejsca, w których ukazują się duchy nieszczęsnych, pozbawionych głów żon Henryka VIII, Katarzyny i Anny. Jeśli ma pani zainteresowania literackie, to warto zajrzeć do księgarni Hatcharda. I skosztować lodów u Guntera. I, oczywiście, odwiedzić londyńskie sklepy, w których znajdzie pani wszystko, co tylko można sobie wymarzyć. - Tak, mama zamierzała pojechać do Londynu jeszcze przed rozpoczęciem sezonu i skompletować nową garderobę, bo, jak twierdziła, nic z prowincji nie będzie się nadawało. Wiele wieczorów spędziłyśmy nad żurnalami. Mama i babcia opowiadały cuda o wspaniałościach, jakie można znaleźć na Bond Street i Piccadilly! Modystki, krawcowe, kapelusznicy i szewcy, oferujący pantofelki miękkie jak rękawiczki, a rękawiczki we

wszystkich kolorach tęczy! - Potrząsnęła głową i dodała: - Teraz pewnie uważa mnie pan za istotę wyjątkowo frywolną! - Elegancja frywolnością? - odparł z uśmiechem. - Nie, panno Neville. W Londynie elegancja stanowi prawdziwy sens życia. To prawdziwa sztuka sprawić, by ubiór jednocześnie zwracał uwagę na piękno materiału i podkreślał urodę osoby, która go nosi. Podobno Beau Brummell zużywał tuziny krawatów, zanim uznał w końcu, że któryś został zawiązany perfekcyjnie. Stale też zamawiał szampana, który stanowił niezbędny składnik tajnej receptury jego lokaja na mazidło do czernienia butów. - Och, nie mogę się już tego wszystkiego doczekać! Nie mogę się również doczekać odświeżenia znajomości z lady Parnell, najlepszą przyjaciółką mojej mamy, która będzie moją patronką. To u niej miałyśmy zatrzymać się wraz z mamą, teraz przyjadę do niej sama... Rozbawienie w jednej chwili opuściło Greville'a, ustępując miejsca zdumieniu i

R

konsternacji. Lady Parnell, jedna z seniorek londyńskiej elity towarzyskiej, posiadała, jak

L T

powiadano, większe wpływy niż wszystkie pozostałe patronki Almacku razem wzięte. Nie było więc powodu do obaw, że panna Neville stanie się obiektem drobnych złośliwości zazdrośnic. Nikt przy zdrowych zmysłach nie ośmieli się otwarcie krytykować podopiecznej najpotężniejszej osobistości stołecznej elity. - Jeśli to lady Parnell wprowadzi panią do towarzystwa, to ma pani zagwarantowany sukces. - Pan ją zna? To nie tylko przyjaciółka mojej mamy, ale również moja matka chrzestna. - Nie miałem przyjemności jej poznać. - Greville nie uznał za stosowne wyjaśnić, że nic w tym dziwnego, ponieważ kobiety, w towarzystwie których zwykł się obracać, stanowiły przeciwieństwo niewinnych debiutantek i godnych patronek. - W Cambridge przyjaźniłem się z jej siostrzeńcem. Że też ze wszystkich londyńskich dam to musiała być akurat ta! - pomyślał ze smutkiem i rozczarowaniem. Gdyby żywił jeszcze jakiekolwiek nadzieje na przyjaźń z panną Neville, to osoba jej patronki położy im kres raz na zawsze. i Lady Parnell była nie tylko damą bogatą, wpływową i bystrą, która dopuści do swej podopiecznej wyłącznie

najzamożniejszych i najbardziej szacownych dżentelmenów. Miała też równie znakomitą orientację we wszystkim, co się działo w Londynie. Greville nie mógł nawet wykluczyć, że wiedziała o dość wstydliwych przedsięwzięciach, w których uczestniczył wraz z jej siostrzeńcem. Doszedł do wniosku, że lepiej ograniczyć kontakty z panną Neville, zanim ją zanadto polubi. Najskuteczniejszym środkiem do tego celu będzie przypomnienie sobie i jej o jego obecnej pozycji społecznej. Gdy stanęli więc przed francuskimi drzwiami prowadzącymi do wnętrza domu, Greville powiedział: - Dziękuję za cudowny spacer, panno Neville, ale nie powinienem odrywać pani od obowiązków. A tak na marginesie, czy ktoś mógłby rozwiesić hamak w mojej sypialni? Brakuje mi niektórych elementów życia na morzu. I znowu ten błysk niepokoju w oczach, a potem irytacja, gdy zrozumiała, że z niej zakpił.

R

- Oczywiście, sir - odparła lodowato. - Dziękuję za towarzystwo. I trzymam pana

L T

za słowo, że w kontaktach z moją kuzynką będzie pan postępował jak dżentelmen. Życzę miłego dnia.

Odwróciła się i odeszła pospiesznie, sztywno wyprostowana, jak statek płynący pod pełnymi żaglami.

- Cała przyjemność po mojej stronie, panno Neville - zawołał za nią. Odprowadził wzrokiem jej drobną postać i nagle przed oczami stanął mu obraz ich dwojga w jego pokoju w namiętnym zbliżeniu. Z westchnieniem odepchnął od siebie tę wizję. Zdawał sobie sprawę, że zachodzące w nim zmiany uczynią zeń znacznie lepszego człowieka, ale z pewnymi aspektami osobowości dawnego Greville'a wyjątkowo trudno było mu się rozstać. Przemiana w godnego szacunku dżentelmena, pomyślał, wchodząc do domu i kierując się w stronę schodów, będzie znacznie trudniejsza, niż mu się zdawało.

Rozdział piąty Wieczorem Amanda wyszła z kuchni i tylnymi schodami ruszyła na pierwsze piętro. Co prawda już dawniej ustaliła z panią Pepys menu na cały tydzień, ale jakiś niezrozumiały impuls kazał jej jeszcze raz sprawdzić przygotowania do dzisiejszego obiadu. To dziwne, jak ciepło jej się zrobiło na sercu pod wpływem komplementów pana Andersa na temat prowadzenia Ashton Grove. Dlaczego jego uznanie miało dla niej takie znaczenie? Westchnęła. Niewątpliwie był również dżentelmenem - z urodzenia, mowy i zachowania. Oczywiście poza chwilami, kiedy z niej kpił. Co miała z nim zrobić... i z tą piekielną pokusą, by go pocałować! Co wprowadziło taki bałagan w jej myśli? Zupełnie jakby psotny brzdąc wpadł w odwiedziny do pobłażliwej babci! Niespotykana u niej gadatliwość najdobitniej świad-

R

czyła, jak bardzo była spragniona bratniej duszy, której mogłaby się zwierzyć ze wszyst-

L T

kich problemów, od najbłahszych do najpoważniejszych. Problemów, którymi dotychczas dzieliła się z mamą.

A pan Anders przecież nie był bratnią duszą! Choć potrafił słuchać uważnie i ze współczuciem. Wzajemne zrozumienie zrodziło się między nimi w jednej chwili, w sposób tak łatwy i naturalny, że rozmawiała z nim bez najmniejszych oporów jak z bliskim, znanym od lat przyjacielem. Była pewna, że on również odczuwał tę dziwną więź, a także przypływ tego... pragnienia. Ale dlaczego tak oschle potraktował ją na koniec rozmowy? - zastanowiła się i postanowiła do tego czasu unikać pana Andersa, żeby nie narażać się na jego kpiny. Podjąwszy tę jakże rozsądną decyzję, Amanda skręciła w korytarz prowadzący do salonu. Zgodnie z zaleceniem lekarza ojciec wypijał tam codziennie kieliszek sherry przed obiadem, a potem podawał ramię córce i przechodzili razem do jadalni. Jeśli jednak pan Anders do nich dołączy, to obowiązkiem Amandy jako gospodyni będzie poprowadzenie go do stołu. I tyle zostało z dopiero co podjętego postanowienia unikania tego mężczyzny. Wyobraziła sobie, że nakrył dłonią jej rękę spoczywającą na jego rękawie, i znowu przeszył

ją lekki dreszcz, którego nie potrafiła powstrzymać ani ukryć. Doszła do wniosku, że najlepszym lekarstwem na tak niedorzeczne uczucia będzie rozmyślanie o problemach z Altheą. Po rozstaniu z panem Andersem, stropiona zbytnią intymnością rozmowy na tarasie, Amanda skoncentrowała się całkowicie na obowiązkach. Czyżby Althea po powrocie z przejażdżki oprowadziła gościa po Ashton Grove? Amanda miała dziwną pewność, że pan Anders nie zrobi Althei żadnej krzywdy. Uważała jednak za swój obowiązek kontrolowanie tych dwojga, ponieważ gość nie był w żaden sposób z nimi spokrewniony i kompletnie nieznany w sąsiedztwie. Żeby zapobiec plotkom, choćby wśród służby, postanowiła dopilnować, by zawsze mieli przyzwoitkę, zarówno podczas spacerów, jak i konnych przejażdżek. Westchnęła głęboko. Pod koniec przechadzki, zanim pan Anders rzucił tę absurdalną uwagę o hamaku, aby wprowadzić między nich dystans, Amanda była już nim niemal tak samo zauroczona jak kuzynka. Miał po prostu piekielnie uwodzicielski sposób

R

bycia. Na dodatek był niezwykle przystojny - przed oczami stanęła jej wysoka, smukła

L T

sylwetka, twarz o szlachetnych rysach i zielone oczy, od których nie mogła oderwać wzroku.

Jeśli wziąć pod uwagę, jak bardzo ją samą kusiło zacieśnienie znajomości z panem Andersem, tym trudniej będzie odseparować od niego Altheę. Może po obiedzie nadarzy się sposobność podzielenia się obawami z tatą? Wzdragała się przed obarczaniem go dodatkowymi troskami, ale Althea ewidentnie uznała jej towarzystwo podczas spaceru z panem Andersem za niepożądaną ingerencję. Tata nie tylko ponosił odpowiedzialność za Altheę, ale był również jedynym człowiekiem na świecie, od którego mogła w posłuszeństwie przyjąć uwagę co do swojego zachowania. Niezależnie od zaangażowania ojca Amanda postanowiła czuwać nad reputacją kuzynki, a to oznaczało, że musi odejść od swojego wcześniejszego postanowienia. Ku jej zdziwieniu obowiązki przyzwoitki nie zmartwiły jej. Wiedziała natomiast, że powinna mieć się na baczności. Spotkania z tym dżentelmenem stanowiły dla jej reputacji takie samo zagrożenie jak dla reputacji Althei, a na tarasie przekonała się, jak łatwo ulec urokowi Greville'a. Niezależnie od tego, jak intrygującym mężczyzną był pan Anders, Amanda zbyt długo czekała na realizację swych marzeń o roli błyskotliwej gospo-

dyni londyńskiego salonu politycznego, by teraz pozwolić się skompromitować komuś, kto nie miał innego majątku, poza pięknym drzewem genealogicznym, zgrabną sylwetką i zniewalającym uśmiechem. Po prostu musiała mu się oprzeć i z tym twardym postanowieniem weszła do salonu, w którym jej ojciec dopijał właśnie swój kieliszek sherry. Obok niego stał pan Anders. Amandę przeszył dreszcz znajomy i niepokojący zarazem. Pan Anders miał na sobie wieczorowy strój, białą kamizelkę i doskonale zawiązany krawat. Uśmiechnęła się w duchu na wspomnienie rozmowy o Beau Brummellu. Choć ubranie pana Andersa było proste, to doskonały krój i najwyższej jakości materiał sprawiały, że wyglądał wyjątkowo elegancko. Uświadomiła sobie nagle, że gapiła się na niego nieprzyzwoicie długo, więc pośpiesznie odwróciła wzrok. W tym momencie drzwi głośno otworzyły się i do salonu

R

wpadła Althea, od progu przepraszając za spóźnienie.

L T

- Jak widzisz, nasz gość poczuł się wreszcie na siłach, by usiąść z nami do stołu powiedział lord Bronning, kiedy siostrzenica pochyliła się, by cmoknąć go w policzek. Amando, mam nadzieję, że kazałaś kucharce przygotować z tej okazji coś specjalnego. Panie Anders, miał pan już okazję poznać moją córkę, pannę Neville. Pozwoli pan, że przedstawię teraz moją siostrzenicę, pannę Holton, która zawsze siada z nami do stołu, choć nie została jeszcze oficjalnie przedstawiona towarzystwu. W rodzinnym gronie nie przejmujemy się zbytnio formalnymi zasadami. - Jego uśmiech przybladł nieco. - Po bolesnych stratach, jakie ponieśliśmy w lecie, jeszcze wyżej cenimy sobie najbliższych, którzy nam pozostali. - Jestem zaszczycony, milordzie, że zostałem włączony do tego grona - odparł pan Anders. Po wymianie ukłonów i uprzejmości Amanda już szykowała się, by poprowadzić pana Andersa do stołu, gdy niespodziewanie do salonu wpadł jej brat, George. Z ukłuciem niechęci zobaczyła, jak twarz ojca rozjaśniła się na widok syna, który raczył zejść na dół i usiąść z nimi do obiadu.

Na szczęście, jak zauważyła z ulgą, George nie tylko uczynił im ten zaszczyt, ale nawet zadał sobie trud przebrania się w czystą bieliznę i wieczorowy strój. Tym razem to Althea zachowała się niestosownie. Podbiegła do pana Andersa i wzięła go pod rękę, uzurpując sobie należne Amandzie prawo. Amanda zacisnęła usta, żeby powstrzymać się od reprymendy i nie ryzykować kłótni z kuzynką, ale zauważyła, że nie umknęło to uwagi Greville'a. Irytacja wywołana nietaktownym postępkiem Althei, została nieco złagodzona nadspodziewanie dobrym zachowaniem brata. George zdobył się nawet na uprzejme pytania, jak minął ojcu dzień. Zainteresował się też stanem pól i zwierząt hodowlanych. Amanda ze ściśniętym sercem obserwowała, jak ojciec skwapliwie zareagował na odmienione zachowanie jedynego spadkobiercy. Biedny tata! Pracował niezmordowanie, by uzyskać przyzwoity dochód ze słabej, trudnej do uprawy ziemi i naprawdę zasługiwał na dziedzica, kochającego te akry równie

R

gorąco jak on, myślała Amanda z bolesnym uciskiem w piersi.

L T

Czyżby reprymenda, jakiej mu udzieliła poprzedniego dnia, odniosła jakiś skutek? Niezależnie od przyczyny, George ewidentnie starał się być miły. Po rozmowie z tatą przez kilka minut droczył się z Altheą - która nie mogła się zdecydować, czy powinna potraktować jego zainteresowanie jako wyróżnienie, czy powód do irytacji - by wreszcie zwrócić się do pana Andersa z uprzejmym pytaniem o zdrowie. Dodał nawet jakiś komplement na temat jego służby w marynarce! - Otrzymał pan przydział do Brygady Ochrony Wybrzeża? - zainteresował się George. - Będzie pan pływał na kutrach celnych? - Nie znam jeszcze zakresu swoich obowiązków. Na razie nie mam siły, żeby poradzić sobie z rumplem czy wciągnąć żagiel, ale kiedy odzyskam zdrowie na tyle, by był ze mnie jakiś pożytek, poproszę o przydział zadań. Chyba że do tego czasu lord Englemere zdoła uzyskać dla mnie zwolnienie ze służby i nie zdążę wspomóc marynarki w blokowaniu nielegalnego handlu na tym odcinku wybrzeża. - Nasi Dżentelmeni bez wątpienia przyjęliby tę informację z zadowoleniem - odparł George. - Choć miejscowi przemytnicy znają tu każdą skałę i każdy przesmyk, więc bardzo rzadko się zdarza, by przemycany ładunek został zatrzymany przez służbę celną.

Amanda zauważyła ze zdumieniem, że pobłażliwy zazwyczaj ojciec spojrzał na syna ze zmarszczonym czołem. - A skąd ty wiesz o miejscowym przemycie? George wzruszył ramionami. - Chyba wszyscy w tych stronach wiedzą o tzw. Dżentelmenach. Wybrzeże Devon jest prawdziwym centrum szmuglu już od czasów embarga na handel wełną z Flandrią. - Wełna jest produkowana również tutaj - odezwała się Amanda, żeby zwekslować rozmowę na mniej denerwujące ojca tematy. - Pobliska wytwórnia Axminster Carpet tka wyjątkowej piękności dywany, a część surowca pochodzi od naszych owiec z Ashton Grove. Ojciec uśmiechnął się do niej. - Mamy całkiem pokaźne stado. Ziemia w Devon nie jest zbyt urodzajna i uprawa zbóż nie zapewnia naszym dzierżawcom wystarczających dochodów, szczególnie po spadku cen płodów rolnych po rozpoczęciu wojny.

L T

R

- Chociaż tata przekonuje farmerów do stosowania najnowszych metod poprawy urodzajności gleby, odłogowania ziemi i uprawy nowych odmian - podjęła Amanda i próbowała dać George'owi znak, by włączył się do rozmowy. Nie udało jej się jednak pochwycić spojrzenia brata. Zamiast niego konwersację podtrzymał pan Anders.

- Nie miałem jeszcze okazji obejrzeć pól i zwierząt hodowlanych, ale przespacerowałem się dzisiaj po tarasie. Dom i ogród są wyjątkowo piękne, lordzie Bronning. Wiem od panny Neville, że to zasługa pańskiej żony, która zaangażowała się w renowację. Anders nie mógł niczym tak uradować Bronninga jak pochwałą kobiety, którą on tak bardzo kochał. Amanda znowu poczuła ochotę na pocałunek. Niemal zapomniała, że służył na okręcie jako prosty marynarz. - Dziękuję, panie Anders. - Twarz lorda Bronninga rozjaśniła się w pełnym zachwytu uśmiechu. - Projekt renowacji był prawdziwą pasją mojej drogiej żony. Ten wspaniały dwór i ogród to spuścizna, jaką pozostawiła wszystkim następnym pokoleniom Neville'ów. Bliższe mojemu sercu są tylko dzieci, które mi urodziła.

- Tą spuścizną musi się zachwycać każdy obserwator - skomentował pan Anders i utkwił w Amandzie tak gorące spojrzenie, że stanęła w ogniu jak pochodnia. Czyżby chciał przez to powiedzieć, że się nią zachwycił? - Na jakiego typu jednostce pan służył? - zainteresował się jej brat. - „Illustrious". To okręt średniej wielkości, dwupokładowy wyposażonym w siedemdziesiąt cztery działa. - Dużo szybszy od kutrów Brygady Ochrony Wybrzeża? - Nie potrafię powiedzieć, bo nie widziałem jeszcze jednostek Brygady. Siedemdziesięcioczteroarmatnie okręty są dzielne w boju, zwrotne i odporne na kaprysy pogody. Jednomasztowe kutry z kwadratowymi żaglami są podobno całkiem szybkie. I pewnie śmigają po tych wodach bez przerwy, jeśli to prawda, że tutejsze wybrzeże to raj dla przemytników. - Śmigają bez przerwy - potwierdził George ze śmiechem. - Ale bez większego

R

powodzenia, jeśli wierzyć żeglarzom z tawerny Pod Korwetą i Mewą.

L T

Amanda spostrzegła, że ojciec zmarszczył czoło.

- Nie ma się co chwalić, że przesiadujesz Pod Korwetą i Mewą, George. Powszechnie wiadomo, że bywają tam przemytnicy, a to niebezpieczni ludzie. - Nie jestem dzieckiem, tato! Żeglarze wpadają tam, żeby się napić i zabawić. A jeśli chodzi o zagrożenie z ich strony... nie słyszałem, żeby Rob Roy i jego ludzie kogokolwiek skrzywdzili. Takie fantastyczne historie o jego wyczynach są opowiadane w pubach w Beer. Poza tym na twoim miejscu nie byłbym taki skłonny do potępienia nielegalnego handlu. Ciekaw jestem, czy za brandy w naszych piwnicach zostało opłacone cło Amanda spostrzegła z irytacją, że ojciec się zaczerwienił. - To prawda, w tych stronach zawsze kwitł przemyt, a Rob Roy to uczciwy handlarz. Ostatnio pojawili się jednak inni przemytnicy, znacznie brutalniejsi. Podobno kwestionują jego kontrolę nad tym odcinkiem wybrzeża. Słyszałem o okropnych rozgrywkach pomiędzy bandami szmuglerów. George wzruszył ramionami.

- Ludzie uwielbiają plotkować, szczególnie w takich zapadłych dziurach, gdzie nie ma nic lepszego do roboty. Skoro ktoś chce kupić brandy albo chiński jedwab za parę pensów, a rząd nakłada wysokie cła na te towary, to obrotni żeglarze dostarczają je z Francji znacznie taniej. Moim zdaniem przemytnicy działają na korzyść nas wszystkich. - Dużo pan żeglował, panie Neville? - wtrącił pytanie pan Anders. - Ja przed wstąpieniem do marynarki, nie byłem nawet na wybrzeżu. Jakież morze jest majestatyczne! Ta potęga wiatru wykorzystywana przez coś tak delikatnego jak żagle! Wycie wichury w takielunku, wibracja kadłuba, kiedy statek rozcina dziobem fale, a potem opada w dół jak maleńka zabawka wydana na pastwę nieskończonej, bezdennej kipieli. - Jak pięknie pan o tym mówi! - jęknęła zachwycona Althea. - W jaki sposób żagle wykorzystują wiatr? Amanda z uznaniem słuchała przystępnych wyjaśnień, jakich pan Anders udzielał jej kuzynce, ale znacznie bardziej podziwiała zręczność, z jaką skierował rozmowę na

R

bezpieczne tory. Dzięki niemu nie doszło do sprzeczki między jej ojcem i bratem w kwe-

L T

stii przemytu. Zupełnie tak samo zachował się rano, kiedy ona sama pokłóciła się z Altheą, uświadomiła sobie dopiero w tym momencie. Niemożliwe, by jego interwencja w obu wypadkach była jedynie zbiegiem okoliczności. Był ewidentnie bystry i spostrzegawczy. Musiała również przyznać, że potrafił ciekawie opowiadać o żeglowaniu po niezliczonych wodach, od lodowatych wód Irlandii po turkusowe, ciepłe Morze Śródziemne u brzegów Afryki. Jego zachowaniu nie można było niczego zarzucić. W odróżnieniu od niektórych trudniących się handlem parweniuszy, których ojciec Amandy zapraszał niekiedy do domu, Anders poświęcał serwującym posiłek lokajom tyle uwagi, ile należało, nie próbował nimi dyrygować, ale też nie ignorował ich obecności. Jeszcze jeden dowód na to, że był dżentelmenem. Jak to się stało, że trafił na pokład okrętu jako zwyczajny marynarz? Z ciekawością przyjrzała się jego wyrazistej twarzy, skupiając szczególną uwagę na oświetlonych ciepłym blaskiem świec ustach, z których płynęły ciekawe, morskie opowieści. Ciekawe, co by czuła, gdyby te wargi dotknęły jej warg?

Wielkie nieba, znowu myślała o pocałunkach! Byłoby znacznie lepiej, gdyby okazał się prostakiem! Gdyby siorbał zupę, plamił tłuszczem krawat i żłopał wino bez umiaru, by pod koniec posiłku siedzieć z czerwoną twarzą i głupią miną. Tymczasem wyglądał imponująco z tym ujmującym uśmiechem i mądrymi zielonymi oczami, w których błyszczały iskierki rozbawienia. Nie powinna jednak ulegać tej pokusie. Pan Anders bez wątpienia nie pasował do wielkiego planu mamy i babci. Od czasu do czasu sam jej o tym przypominał. Z trudem oderwała wzrok od jego uśmiechniętej twarzy i wstała od stołu, dając znak, by panie opuściły jadalnię. Zgodnie z oczekiwaniem brat nie przyszedł do salonu na herbatę. Pan Anders pojawił się, co prawda, wraz z gospodarzem, ale wypił szybko filiżankę herbaty i poprosił o wybaczenie, bo po pierwszym dniu spędzonym na nogach potrzebował odpoczynku. Zanim Anders wyszedł, Althea zdążyła wymusić na nim obietnicę, że następnego

R

dnia wybiorą się na przejażdżkę po posiadłości. Amanda czuła się w obowiązku im towa-

L T

rzyszyć, ku wyraźnemu niezadowoleniu kuzynki. Althea zamierzała nawet zgłosić zastrzeżenia, ale wuj pokrzyżował jej plany. Natychmiast wyraził zgodę i zapewnił Andersa, że jego córka będzie znakomitą przewodniczką, ponieważ orientuje się we wszystkich sprawach majątku, od budynków i pól, aż po manufaktury. W tej sytuacji młodsza z panien nie mogła już protestować.

Amanda pytała się w duchu, czy ojciec zorientował się, że kuzynka potrzebuje przyzwoitki? Jeśli nie, należało mu to uświadomić. Po odejściu Andersa Althea również szybko opuściła salon i wreszcie zostali sami. Amanda uśmiechnęła się do ojca. - Jeszcze filiżankę herbaty, tato? A może odrobinę tej szmuglowanej brandy? - Może kropelkę - zgodził się. - Przepadam za tym trunkiem, choć niepokoi mnie trochę źródło jego pochodzenia. - Czyli szmugiel. Mówiłeś o jakichś potyczkach. - Choć ostatnio byłem skoncentrowany prawie wyłącznie na... problemach rodzinnych, to docierały do mnie strzępy informacji o tym, co się działo w Beer i Branscombe. Podobno wiosną tego roku banda przemytników z Sennlach w Kornwalii pod komendą

znanego z okrucieństwa i pazerności „Czarnego" Johna Kessela zakwestionowała władzę Rob Roya nad tym odcinkiem wybrzeża. Podejrzewam, że niektórzy z naszych dzierżawców zostali zmuszeni nie tylko do pomocy w rozładunku kontrabandy, ale również do magazynowania jej na strychach swoich domów i w stodołach. Mówi się nawet, że w lecie spłonęła szopa farmera, który odrzucił prośbę tego nikczemnika. Lord Bronning westchnął. - Martwi mnie ich rosnąca aktywność... szczególnie ze względu na George'a. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnie taki energiczny młodzieniec jak on, jest wegetacja na prowincji. Smutek w głosie ojca sprawił, że Amanda miała ochotę dać bratu porządnego kuksańca. - W rzeczywistości on wysoko ceni Ashton Grove - zapewniła i pogładziła ojca po ramieniu. - Jest tylko... bardzo młody. - I bezmyślny, dopowiedziała w myślach. Ojciec uścisnął jej dłoń.

L T

R

- Wiem. Miłość do ziemi jeszcze się w nim rozwinie. Nie może się nie rozwinąć, prawda? Tylko chwilowo George nudzi się na wsi, a udział w przemycie mógłby mu się wydać doskonałą rozrywką. Nie przejmowałbym się tak bardzo, gdyby chodziło tylko o Rob Roya... Ta nowa banda to zupełnie co innego. Jest znacznie bardziej niebezpieczna, niż się George'owi wydaje.

Amanda, mimo że w głębi duszy przerażona, zdobyła się jednak na uspokajający ton. - Pan Anders zamelduje się wkrótce w Brygadzie Ochrony Wybrzeża. Może poprosisz go, żeby skontaktował się z miejscowym dowódcą? Jeśli w okolicy szykuje się coś niebezpiecznego, powinien o tym wiedzieć. Ojciec rozpromienił się. - Świetny pomysł! - Po chwili położył rękę na piersi i skrzywił się. - Chyba jestem trochę zmęczony, kochanie. Czy będziesz bardzo zła, jeśli już cię opuszczę? Amanda szykowała się właśnie do poruszenia kwestii Althei, ale tata naprawdę nie wyglądał dobrze, więc uznała, że jeszcze przez jakiś czas może zmagać się z tym problemem sama.

- Oczywiście, że nie będę zła. Ja także zamierzałam udać się do siebie. Ojciec pocałował ją na dobranoc i poszedł do swojej sypialni, a Amanda została jeszcze przez chwilę w salonie, żeby pogasić świece. Musiała położyć się wcześniej, bo następnego dnia czekała ją, poza normalnymi obowiązkami, również przejażdżka wokół całej posiadłości z Altheą oraz panem Andersem. - Naprawdę będzie pan zachwycony, panie Anders - zapewniała panna Holton, podczas gdy powożony przez Greville'a gig skręcił w Salters Bay Road. - To ruiny fortyfikacji z epoki żelaza. Na tym terenie znajduje się wiele pozostałości po celtyckim plemieniu Dumnonów, które zamieszkiwało tutaj przed podbojem rzymskim. Okoliczne wzgórza są dosłownie podziurawione licznymi jaskiniami, to kolejna ciekawostka i jeden z powodów, dla których przemytnicy tak chętnie lądują z towarami właśnie na tym odcinku wybrzeża. Czy mógłby się pan tutaj zatrzymać? - Jak pani sobie życzy, panno Holton. - Greville ściągnął lejce.

R

Już trzeci dzień objeżdżał ziemie należące do Ashton Grove z panną Neville i jej

L T

kuzynką. Pierwszego dnia, kiedy nie był jeszcze pewien, jak zniesie podskoki powozu na nierównościach terenu, ograniczyli zwiedzanie do bezpośredniego sąsiedztwa dworu. Zapewne ze względu na jego kondycję panna Neville poruszała się w ślimaczym tempie i często zatrzymywała powozik, by wstąpić do mijanych farm. W każdej witała się z dzierżawcami po imieniu, wypytywała o rodziny i zadawała wnikliwe pytania o stan pól i upraw. Wczoraj wybrali się na północ, minęli aksamitne pastwiska, na których wylegiwały się gromadki mlecznych krów, i podjechali w górę ku bardziej stromym, skalistym łąkom, na których pasły się owce. I tu również panna Neville zatrzymywała się przy każdym napotkanym pasterzu, interesowała się nim samym i jego zwierzętami. Jeszcze dalej na północ znajdowały się, jak go poinformowała, kopalnie cyny, w których jej ojciec miał większość udziałów. Tego dnia skierowali się nad morze, ku Salters Bay, gdzie stacjonowała Brygada Ochrony Wybrzeża, w której miał się zameldować Greville. Zeskoczył z gigu na ziemię i obszedł powozik dookoła. Od dawna nie mógł oprzeć się przyjemności zsadzenia panny Neville na ziemię.

Szeroko otwarte oczy Amandy i głośne westchnienie, gdy obejmował jej talię, dowodziły niezbicie, że dla niej ten kontakt był równie podniecający jak dla niego. Amanda odsunęła się szybko. Greville odwrócił się i spostrzegł, że panna Holton obserwowała ich z zaciekawieniem. - Co pani wie o przemytnikach, panno Holton? - zapytał. Z ulgą stwierdził, że to pytanie spełniło swoje zadanie, czyli skutecznie odwróciło uwagę kuzynki. Z wymownym rumieńcem, który bez wątpienia postawiłby w stan alarmu lorda Bronninga, już i tak zaniepokojonego domniemanym udziałem swego syna w szmuglu, zawołała szybko: - Tylko to, co wszyscy w okolicy. Panna Neville rzuciła kuzynce karcące spojrzenie, Greville domyślił się więc, że podzielała dezaprobatę i podejrzenia ojca. Popatrzył na nią ze współczuciem ponad głową panny Holton i roześmiał się cicho, kiedy w odpowiedzi podniosła oczy do nieba.

R

Dzięki Bogu, to nie na nim spoczywał obowiązek okiełznania młodziutkiej panny Holton!

L T

- Pozostałości wałów obronnych grodziska są tam. - Althea odwróciła się tyłem do niego i wyciągnęła rękę. Greville posłusznie wsunął ją sobie pod ramię i pozwolił dziewczynie prowadzić się po całym terenie, oglądając potulnie odłamki skał i kopczyki ziemi, które wzbudzały taki entuzjazm w jego przewodniczce. Panna Neville podążała za nimi jak cierpiętnicza przyzwoitka. Na samą myśl o olśniewającej pannie Neville w roli czyjejkolwiek przyzwoitki wargi Greville'a zadrżały od tłumionego śmiechu. Po zakończeniu zwiedzania wrócili do gigu. - Co jeszcze możemy zobaczyć w drodze do Salters Bay? - Anders zwrócił się do panny Neville. - Najpierw będziemy przejeżdżać obok farm Trimmera, Smitha i Mercera - wyjaśniła. - Wszyscy uprawiają zboże. Potem będą pastwiska, a dalej chaty pani Enders oraz rodziny Hillów. To rzemieślnicy, którzy zajmują się produkcją koronek. Tata wspomaga wytwórców z Ashton i przyjmuje od nich koronki jako opłatę za dzierżawę. - Więc te tereny również należą do Ashton? - zapytał zaskoczony Greville.

- Tak. Nasze ziemie ciągną się niemal do samego Salters Bay. - Muszę przyznać, że majątek jest znacznie większy, niż się spodziewałem. - To największe posiadłości w tej części Devonu - oświadczyła z dumą panna Holton. - Neville'owie władają tym terenem od podboju Wilhelma Zdobywcy. Ruiny pierwotnej siedziby rodu, Neville Tour, są usytuowane na klifie dokładnie nad miejscem, w którym droga skręca do Salters Bay. Zamek, z którego rozciąga się wspaniały widok na ujście rzeki Exe, został wzniesiony przez pierwszego barona Bronning, który był odpowiedzialny za utrzymanie królewskiego pokoju od Exmouth do Exeter i od Honiton do Lyme Regis. - Ogromny obszar z pastwiskami dla bydła i owiec, uprawami zbóż, kopalniami cyny na północy i wytwórniami koronki na południu... Ashton Grove to naprawdę imponująca posiadłość! - To prawda. - Panna Neville obdarzyła go ciepłym uśmiechem. - Ogromny obszar

R

do zagospodarowania i niełatwo wyciągnąć z niego dochód. Szczególnie w ostatnim cza-

L T

sie, bo od wybuchu wojny bardzo spadły ceny zboża. Tata jest jednak wyjątkowo dobrym zarządcą.

- Pani również wiele wie na temat gospodarstwa - zauważył z podziwem. Panna Neville zarumieniła się. Greville z trudem powstrzymał uśmiech. Ewidentnie nie przywykła do komplementów, zarówno jeśli chodzi o urodę, jak i zdolności. Ta niespotykana skromność była wyjątkowo urocza. - Nauczyłam się tego i owego przy tacie, bo jeździłam z nim, od kiedy mogłam utrzymać się na łęku jego siodła. - Znacznie więcej niż „tego czy owego". Po dwudniowej obserwacji Greville z przykrością doszedł do wniosku, że córka lorda Bronninga znacznie więcej wiedziała o kierowaniu majątkiem ziemskim niż on po prawie dwóch latach pełnienia tytularnej roli zarządcy Blenhem Hill. Ze zdumieniem przekonał się, że naprawdę interesowały go jej informacje o ziemi, hodowli i uprawie. Zwiedzanie posiadłości lorda Bronninga otworzyło mu oczy na smutną prawdę, że zmarnował czas, kiedy pełnił obowiązki zarządcy Blenhem Hill. Obserwując kontakty

panny Neville z farmerami, doszedł do wniosku, że człowiek szlachetnie urodzony, jak lord Bronning, nie osłabia, lecz wzmacnia swą pozycję społeczną, gdy angażuje się w życie swoich dzierżawców i prowadzenie gospodarstwa. Nie po raz pierwszy zapragnął cofnąć czas o trzy lata. Jednak jedyne, co mógł teraz zrobić, to postarać się o pojednanie z dzierżawcami, którym przez swą ignorancję wyrządził krzywdę, oraz z kuzynem, którego zaufanie zawiódł. Nie wiedział jeszcze, kiedy i jak tego dokona, ale dokona tego z pewnością, gdy zostanie zwolniony ze służby w marynarce i rozpocznie nowe życie. - Czy ramię pana rozbolało, panie Anders? Pytanie panny Holton wyrwało Greville'a z zamyślenia. Zrozumiał, że musiał mimowolnie się skrzywić. - Absolutnie nie, panno Holton - odparł szybko. - Po prostu skoncentrowałem się na drodze. Proszę o wybaczenie.

R

- Za następnym zakrętem będzie farma Trimmerów - odezwała się panna Neville. -

L T

Mają tam wspaniały sad. Zatrzymamy się u nich na chwilę, damy wypocząć koniom i poprosimy o dzbanek doskonałego cydru.

- Dzbanek cydru będzie bardzo mile widziany - zapewnił Greville, który otrząsnął się już ze smutnych rozmyślań.

Rozdział szósty W parę godzin później, po wypiciu cydru na farmie Trimmerów pod nagimi jeszcze gałęziami jabłoni, po przystankach w kilku innych farmach oraz odwiedzinach u koronczarki pani Ender, opuścili tereny należące do Ashton Grove i rozpoczęli stromy zjazd krętą, wąską drogą do położonego na brzegu morza Salters Bay. Rozmowa zaczęła kuleć, bo Greville musiał skoncentrować całą uwagę na powożeniu. Jechał dość wolno, bo wcale mu się nie śpieszyło do miejsca przeznaczenia, gdzie towarzystwo uroczej panny Neville miała mu zastąpić gromada marynarzy. Był coraz bliższy zaprzyjaźnienia się z nią, choć równocześnie jej bliskość budziła w nim dręczące pragnienie, którego wzbraniał mu jego honor i zdrowy rozsądek. Próbował sobie wmówić, że działała na niego tak silnie dlatego, że od dawna był pozbawiony kobiecego towarzystwa. Każdego z minionych trzech dni zmagał się z go-

R

rączkowym oczekiwaniem i z coraz większym wysiłkiem panował nad rosnącą fascyna-

L T

cją.

Rozmyślania przerwał powóz, który niespodziewanie wypadł zza zakrętu. Greville mocno ściągnął lejce, żeby opanować spłoszone konie i zatrzymać swój zaprzęg. Świeżo zagojone ramię zaprotestowało bólem.

W drugim pojeździe starano się zrobić to samo i po chwili niepewności udało się opanować spłoszone zwierzęta. Chłopak stajenny podbiegł do koni i przytrzymał je za uzdy. - Panno Neville, panno Holton, nic się paniom nie stało? Zbyt szybko wszedłem w zakręt, demonstrując gościowi zalety nowego powozu - krzyknął jeden z pasażerów powozu. - Althea i ja jesteśmy bezpieczne, panie Williams - uspokoiła go Amanda. - Tylko dzięki dżentelmenowi, który powoził pani gigiem udało się uniknąć zderzenia! Gdyby nie jego błyskawiczna reakcja... - Głos zawiódł pana Williamsa, więc tylko wzdrygnął się na tę myśl. - Na szczęście zachował się wspaniale, za co wszyscy jesteśmy mu głęboko wdzięczni - stwierdziła panna Neville. - Pozwoli pan, że przedstawię naszego gościa. Pan

Anders z Królewskiej Marynarki Wojennej. Został ranny w walkach u algierskich wybrzeży i gości u nas na czas rekonwalescencji. Pan Williams, nasz najbliższy sąsiad. Jego majętności graniczą z posiadłością taty od południowego wschodu. Po wymianie ukłonów Anders odezwał się: - Pan również zrobił wszystko, by uniknąć wypadku, panie Williams. Cieszę się, że ani konie, ani osoby towarzyszące nie odniosły obrażeń. - Ja również, panie Anders. Drogie panie - ciągnął pan Williams - czy mógłbym teraz ja z kolei przedstawić swojego gościa? To jemu właśnie próbowałem, jak ostatni głupiec, zaimponować szybkością swego powozu! Lord Trowbridge, syn hrabiego Ravensfella, przyjechał na inspekcję młynów w Honiton, w które zamierza zainwestować jego ojciec. Mam honor gościć go pod swoim dachem. Lordzie Trowbridge, ma pan niewątpliwą przyjemność poznać pannę Neville, najpiękniejszą damę w Devon, córkę mego serdecznego przyjaciela i sąsiada, lorda Bronninga! Oraz jego siostrzenicę, pannę Holton.

R

Wszystkie dawne pretensje do losu, których, jak Greville sądził, pozbył się osta-

L T

tecznie podczas miesięcy spędzonych na morzu, odżyły teraz, gdy w jego obecności młody arystokrata witał się z panną Neville. Panna Holton została potraktowana jak nieważny dodatek do imponującej kuzynki. Greville spojrzał ze współczuciem na zlekceważoną dziewczynę, ale natychmiast skoncentrował uwagę na lordzie Trowbridge'u, który skłonił się, mrucząc stosowne grzeczności, uprzednio zbadawszy spojrzeniem całą sylwetkę Amandy. Błysk uznania w oczach młodego lorda świadczył niezbicie, że uznał pannę Neville za smakowity kąsek. Greville walczył z gwałtownym przypływem zazdrości. Dlaczego właściwie tak się wściekał na Trowbridge'a? Przecież żaden normalny mężczyzna nie mógł spoglądać na Amandę Neville inaczej. Sam również tak na nią patrzył, więc nie powinien mieć tego za złe innemu mężczyźnie! Ale miał! I to bardzo. Tymczasem pan Williams kontynuował: - Panna Neville wkrótce wybiera się do Londynu. Prawda, panienko? - Rzeczywiście, panie Williams. Miło mi, że pan o tym pamięta.

- Jak mógłbym zapomnieć, skoro z pani wyjazdem Devon straci swą największą ozdobę? - odparł sąsiad z galanterią. - I jedną z najbardziej pracowitych mieszkanek. Od tragicznej śmierci swojej matki panna Neville przejęła jej obowiązki jako kasztelanki dworu ojca oraz anioła miłosierdzia jego dzierżawców. Wystarczy zapytać wielebnego Bricknella z miejscowej parafii albo któregokolwiek z okolicznych farmerów. - Jest pan dla mnie zbyt łaskawy, panie Williams - zaprotestowała zaczerwieniona panna Neville. - Strata Ashton będzie zarazem zyskiem dla Londynu - skomentował Trowbridge. - Czy będzie pan w Londynie w trakcie sezonu, lordzie Trowbridge? - zapytała Amanda. - Zawsze jestem w Londynie w czasie sesji parlamentu, ale jako asystent ojca w Izbie Lordów mam tyle zajęć, że zwykle nie starcza mi czasu na życie towarzyskie. Widzę jednak, że to będzie musiało się zmienić.

R

Na te słowa policzki panny Neville znowu pokryły się uroczym rumieńcem.

L T

- Panna Neville żywo interesuje się polityką - odezwał się znowu pan Williams. Czyta londyńskie gazety i zawsze gdy wracam ze stolicy, wypytuje mnie o aktualne wydarzenia. Panno Neville, ojciec lorda Trowbridge posiada znaczące wpływy w obecnym rządzie, książę i premier często zasięgają jego opinii. Z pewnością podczas pobytu w Londynie będzie chciała pani poznać całą tę rodzinę. Na widok nieśmiałego uśmiechu, z jakim dziewczyna spojrzała na Trowbridge'a, Greville mocniej zacisnął zęby. - Często czytałam w gazetach o lordzie Ravensfellu, szczególnie w okresie, gdy pełnił funkcję doradcy lorda Wellingtona i lorda Castlereagh na kongresie wiedeńskim powiedziała. - Byłabym zaszczycona, mogąc poznać pańską rodzinę, milordzie. Trowbridge skłonił się ponownie. - Poproszę mamę, by złożyła pani wizytę zaraz po przyjeździe. Czy lord Bronning wynajmie dom w Londynie? - Nie, tata nie lubi miasta. Poza tym ciągle planuje nowe usprawnienia w gospodarstwie, które wymagają jego nadzoru, więc nie chce opuszczać domu na zbyt długo. Zamieszkam w rezydencji lady Parnell na Upper Brook Street.

- Znakomicie! - stwierdził Trowbridge. - Lady Parnell to jedna z najserdeczniejszych przyjaciółek mamy. Z pewnością złożymy jej wizytę zaraz po pani przyjeździe... ale mam nadzieję, że spotkamy się wcześniej. - I spojrzał znacząco na pana Williamsa, który puścił do niego oko. Panna Neville natychmiast wystąpiła z oczekiwanym zaproszeniem. - Jeśli tylko czas na to pozwoli, lordzie Trowbridge, proszę koniecznie jeszcze przed wyjazdem z Devon przyjść do Ashton na obiad. Tata będzie zachwycony, mogąc pana poznać. On również ma inwestycje w Honiton i zapewne będzie mógł panu udzielić pożytecznych informacji. Zaproszenie obejmuje oczywiście również pana, panie Williams, już od dawna nie mieliśmy przyjemności gościć pana i pańskiej małżonki. Lord Trowbridge uśmiechnął się z satysfakcją i Greville pomyślał zgryźliwie, że wyglądał jak lśniący, zadowolony z siebie kocur, który właśnie pożarł tłustą mysz. - Z największą przyjemnością.

R

- Pani Williams również będzie zachwycona - zapewnił sąsiad. - Odrobina rozryw-

L T

ki dobrze zrobi pani biednemu tacie po smutnych wydarzeniach ostatniego lata, prawda? Kiwnęła głową.

- Prześlę listowne zaproszenie do Grange.

- Będę czekał z niecierpliwością - zapewnił lord Trowbridge. - Długo jeszcze te nieszczęsne konie mają stać na drodze? - zapytała kwaśnym tonem panna Holton. - Jeszcze się przeziębią. Greville podzielał w pełni jej irytację. Dziewczyna musiała się czuć okropnie, bo mężczyźni interesowali się wyłącznie jej piękną kuzynką, całkowicie ignorując ją samą. Nie miał pretensji do panny Neville, która nie ponosiła przecież winy za swą uderzającą urodę. Musiał też przyznać, pomimo rozdrażnienia zaproszeniem, jakie wystosowała pod adresem sąsiada i jego arystokratycznego gościa, że właściwie nie mogła wymigać się od tego gestu, nie uchybiając grzeczności. Niestety, z uwagi na to, że lord Bronning uparcie traktował go jak gościa, Greville najprawdopodobniej będzie musiał wziąć udział w tym obiedzie, choć Trowbridge wydawał się należeć do tego typu wyniosłych arystokratów, którego najbardziej nie znosił.

Po wymianie pożegnalnych grzeczności pan Williams i Trowbridge wrócili do swojego powozu i oba pojazdy rozjechały się w przeciwne strony. - To było naprawdę miłe spotkanie - zauważyła kąśliwie panna Holton. - Uwielbiam być traktowana jak piąte koło u wozu. Greville nie mógł się nie uśmiechnąć na widok nadąsanej miny dziewczyny. - Koła u wozu z reguły nie robią tyle hałasu co pani, panno Holton. I nie stwarzają tylu problemów - zażartował, żeby poprawić jej nastrój. Najwyraźniej skutecznie, bo rozpogodziła się i spojrzała na Greville'a zuchwale. - Myślałam, że pan również tak się czuł! Pana potraktowano przecież podobnie, bo rozmowa nie zeszła na pańskie pokrewieństwo z markizem! - Mogliśmy więc oboje się stamtąd odtoczyć. Panna Holton parsknęła śmiechem. - Mogliśmy! Nie sądzi pan, że ten lord Trowbridge to wyjątkowy bufon? Ciekawe,

R

czy ośmieliłby się podróżować odkrytym powozem? Podmuch wiatru mógłby zburzyć

L T

jego kunsztowną fryzurę albo zepsuć elegancki węzeł krawata! - Nie powinna pani mieć pretensji do arystokraty z Londynu, że nawet na wsi dba o wygląd - stwierdził spokojnie Greville. Doskonale pamiętał czasy, kiedy sam należał do czołowych elegantów stolicy. Ukłucie zazdrości kazało mu jednak dodać: - Jest bardzo przystojny, nie sądzi pani, panno Neville?

- Rzeczywiście, wygląda doskonale - przyznała. - Właśnie kogoś takiego szukasz, Amando! - zauważyła panna Holton. - Jest utytułowany, pochodzi z wpływowej rodziny i ustosunkowany. Dzięki temu, że poznałaś go już tutaj, możesz mieć pewność, że będziesz go spotykała w trakcie sezonu. Powinnaś być podekscytowana! - Zanim zacznę wpadać w entuzjazm na widok jego lordowskiej mości, muszę lepiej poznać jego charakter - odparła cierpko panna Neville. - Rzeczywiście, nie należy wiązać szlachetności lub jej braku wyłącznie z nazwiskiem czy rodzinnymi koneksjami - oświadczył i zastanowił się, czy on sam nie był tego najlepszym dowodem.

- Chciał pan powiedzieć, że wielu lekkoduchów i utracjuszy ma tytuł szlachecki? zainteresowała się Althea. - Kiedy słuchałam rozmów koleżanek ze szkoły, odnosiłam wrażenie, że większość dnia upływa tym wielkim panom na nieróbstwie i rozpuście. - Wśród utytułowanych dżentelmenów, podobnie jak w każdej innej grupie społecznej, są ludzie dobrzy i źli - powiedział Greville. - Niektórzy z moich kolegów z Cambridge to dzisiaj oszczędni, pracowici strażnicy rodowych dóbr i spolegliwi opiekunowie rodzin. Inni... są mniej sumienni - dodał z przykrością, bo sumienie podpowiadało mu, do której z tych kategorii sam do niedawna należał. Greville po raz pierwszy doświadczał uczucia zazdrości i niezbyt mu się ono podobało. - Ma pan absolutną rację, panie Anders - stwierdziła panna Neville. - Nie powinno się nikogo osądzać na podstawie pierwszego wrażenia. Charakter człowieka prędzej czy później się ujawni, a wówczas będzie można podjąć odpowiednią decyzję.

R

Za kolejnym zakrętem droga biegła prosto w dół do niewielkiego portu w Salters

L T

Bay. Miasteczko składało się z ładnych domków zbudowanych wzdłuż kilku uliczek, które spotykały się w centralnym punkcie wyznaczonym przez wieżę kościelną. W dali, za falochronem, rozciągał się bezkres morza.

- Śliczny widok, prawda? - odezwała się panna Holton. - Rzeczywiście piękny - przyznał Greville, spoglądając z zachwytem na białogrzywe fale, które były świadkiem jego najgłębszej rozpaczy i początku wewnętrznej przemiany. - Brygada Ochrony Wybrzeża mieści się tam, przy końcu kei - wskazała panna Neville. - Nie widzę zacumowanych przy falochronie kutrów, więc na razie nie przydzielą panu chyba żadnych zadań. - Tak czy owak, muszę się zameldować u dowódcy. Nie wiem, ile to czasu zajmie, więc może zostawią mnie panie tutaj i spotkamy się później, na przykład w miejscowej tawernie? Zapraszam na małą przekąskę w podziękowaniu za przejażdżkę. Greville podziękował w duchu siostrze za pieniądze, które umożliwiły mu ten drobny gest. Czułby się głęboko upokorzony, gdyby nie mógł sobie na to pozwolić. Ta

świadomość jeszcze bardziej wzmocniła jego postanowienie znalezienia nowego zajęcia przynoszącego dochód. - Pod Rycerzem i Smokiem mają całkiem dobrą kuchnię. Wstępujemy tam z tatą, kiedy załatwiamy sprawy w Salters Bay. - Doskonale! - przyklasnęła jej panna Holton. - Pani Merriweather robi doskonałą pieczeń i tartę z jabłkami! - A więc Pod Rycerzem i Smokiem - powiedział Greville. Oddał lejce pannie Neville i zeskoczył na nabrzeże. Odprowadzał wzrokiem oddalający się gig, dopóki nie skręcił on w jedną z uliczek i nie zniknął mu z oczu. Dopiero wtedy odwrócił się i wszedł po schodkach do niewielkiego budyneczku urzędu morskiego, w którym zmienne koleje jego przeszłości miały się spotkać z niepewną przyszłością.

L T

R

Rozdział siódmy W przedsionku budynku Greville spostrzegł siedzącego przy biurku niewysokiego śniadego człowieka w marynarskim mundurze. Połowa twarzy mężczyzny była ukryta pod obwiązaną wokół głowy bandaną, a jedyne widoczne oko było wpatrzone w skomplikowany węzeł, jaki wiązał na sznurze. U jednej dłoni brakowało mu dwóch palców. Gdy Greville wszedł, mężczyzna zerwał się z miejsca i z szacunkiem zasalutował. - Czym mogie służyć, sir? Stary marynarz zachwiał się lekko i wówczas Greville spostrzegł, że jedna z jego nóg była poniżej kolana zastąpiona drewnianą protezą. Stało się jasne, dlaczego ten wilk morski został uziemiony w porcie. - Pan...? - Artylerzysta Andrew Porter, sir. Ostatnio na „Indie".

R

- A, „Indefatigable", wspaniały statek! Jestem Greville Anders, ostatnio na „Illustrious".

L T

W jedynym oku Portera zabłysło zainteresowanie.

- Był pan może na pokładzie podczas akcji przeciwko Algierczykom, mniej więcej miesiąc temu? - Tak, byłem.

- Słyszałem, że to była fantastyczna walka! Natknęliśmy się na „Illustrious", kiedy goniliśmy handlarzy niewolników u wybrzeży Afryki i pogadaliśmy sobie trochie z waszym kapitanem. Mówił, że tym razem ci szubrawcy wieźli sporo złota za te bidne kobitki sprzedane do haremów. - Podobno. Oberwałem kordelasem po żebrach, zanim zdążyliśmy wejść do ładowni. Nie poharatali mnie tak mocno jak pana, ale wystarczająco, żebym został odesłany na ląd. - No, tak. Miałeś pan trochie szczęścia. - Pokiwał głową ze zrozumieniem. - Nawet nie widać, żeś był pan ranny, a dla starego Andrew to koniec marzeń o głębokiej wodzie. A żal! Ale dlaczego nie masz pan munduru? Greville zrozumiał, że stary marynarz wziął go za oficera.

- Zostałem przywieziony na ląd w tych samych łachach, w których walczyłem. Nie miałem marynarskiego kufra ani zapasowych mundurów. Zostałem siłą zaokrętowany, jako szczur lądowy do szorowania pokładu. Stary marynarz wytrzeszczył swe jedyne oko, gdy dotarł do niego sens słów dżentelmena. - Ale przecież od zakończenia wojny z Napoleonem nie werbujemy na siłę! A i dawniej nie mieliśmy prawa łapać dżentelmenów. - Okoliczności mojego wstąpienia do marynarki były dość... niezwykłe. Tak czy owak, już zostały podjęte starania, by zwolnić mnie ze służby. Na razie jednak muszę się zameldować u tutejszego oficera dowodzącego. - To będzie porucznik Belcher - stwierdził marynarz. - Powiem mu, że pan przyszedł. Greville został poprowadzony w głąb posterunku, do pokoju, którego okna wycho-

R

dziły na port. Przy biurku siedział starszy mężczyzna w mundurze oficera marynarki.

L T

Greville nie zasalutował, ponieważ miał na sobie cywilne ubranie - i w takim już zapewne zostanie, jeśli kuzyn Nicky wygra z marynarką.

- Czym mogę służyć, panie Anders? - zapytał Belcher po dokonaniu prezentacji przez artylerzystę.

- Teoretycznie nadal jestem marynarzem z „Illustrious", panie poruczniku, choć w najbliższym czasie spodziewam się pisma z admiralicji o zwolnieniu mnie ze służby. Belcher zmarszczył brwi. - Jest pan dżentelmenem, sir. Jak to się stało, że służył pan jako prosty marynarz? - Okręt cierpiał na gwałtowny brak rąk do pracy wskutek złośliwej gorączki, która zdziesiątkowała załogę. Kapitanowi zależało na możliwie szybkim wyjściu w morze, więc kazał bandzie werbowników dostarczyć na pokład każdego odpowiednio zbudowanego mężczyznę, jaki im wpadnie w łapy. A po wypłynięciu z portu nie miał ani ochoty, ani możliwości odesłania mnie na ląd. - Jeżeli został pan siłą wcielony do załogi, to nie dziwię się, że szuka pan sposobu, by uzyskać zwolnienie! Większość marynarzy to prymitywne łajdaki, pracujące wyłącznie dla butelki rumu albo ze strachu przed chłostą.

Początkowe pozytywne wrażenie, jakie Greville odniósł na widok oficera, natychmiast się ulotniło. Jak oficer mógł liczyć na szacunek i lojalność załogi, skoro miał dla niej tak niewiele respektu? W mesie oficerskiej „Illustrious" znajdowało się również dwóch takich oficerów i byli oni znienawidzeni przez marynarzy. - To prawda, że wśród załogi zdarzają się malkontenci i nieroby, ale w większości to porządni ludzie - odparł. - Nasz okręt chlubi się godną podziwu skutecznością, a to nie byłoby możliwe bez zgranej załogi, rzetelnie wypełniającej swe obowiązki. Belcher prychnął lekceważąco. - Jeśli okręt „chlubi się skutecznością", to dzięki temu, że kapitan wie, jak zmusić załogę do roboty. Nie pojmuję, jak pan, mieniący się dżentelmenem, może po wielomiesięcznej służbie na okręcie nie rozumieć tej podstawowej prawdy! A może towarzystwo pospolitych matrosów zaćmiło pański umysł? - Zarechotał z własnego dowcipu. Greville nie czuł śladu rozbawienia. Towarzystwo ciężko pracujących marynarzy

R

uczyniło go znacznie lepszym człowiekiem. Bez współczucia i wsparcia tych „prymityw-

L T

nych łajdaków" zapewne nie przeżyłby na morzu, zdany na łaskę i niełaskę dowódców, zmuszony do ciężkiej pracy, do której nie nawykł.

- Mam zupełnie inną opinię o załodze „Illustrious", ale pan może pozostać przy własnym zdaniu.

- Mogę, czyżby? - wrzasnął Belcher i wyprostował się sztywno. - Prosty marynarz nie ma prawa zwracać się w ten sposób do oficera! Radzę panu o tym nie zapominać, dopóki pozostaje pan w marynarce. Powinienem pana ostro zdyscyplinować, ale nie otrzymałem jeszcze pisma z admiralicji o pańskim przydziale, więc na razie muszę ćwiczyć wyrozumiałość. Pochylił się nad biurkiem jak kogut stroszący pióra. - Ale proszę nie liczyć, że to się powtórzy, paniczyku. Tak czy owak, nie mogę powierzyć panu żadnych obowiązków marynarskich z uwagi na niewielkie doświadczenie. Pozostanie pan w Salters Bay, dopóki nie otrzymam w pana sprawie instrukcji z admiralicji. - Mogę odmaszerować, panie poruczniku? Belcher zignorował to pytanie.

- Mam na głowie Czarnego Johna Kessela, zastraszonych wieśniaków, a nawet napady na urzędników skarbowych - mruknął, na poły do siebie. - Potrzebuję zaprawionych w walce weteranów marynarki do prowadzenia kutrów, a oni mi przysyłają szczura lądowego z łapanki, który prezentuje idiotyczne opinie! - Potrząsnął głową z niesmakiem. Tak, może pan odejść, Anders. - Poruczniku. - Greville skłonił głowę na pożegnanie, równie wściekły jak Belcher. Postanowił nie dodawać nawet grzecznościowego „sir". - Chyba powinienem zapytać, czy nie potrzebuje pan kwatery - burknął porucznik, gdy Greville odwrócił się i ruszył do drzwi. - Mogę zlecić Porterowi znalezienie panu jakiegoś lokum w miasteczku, skoro na razie marynarka ponosi za pana odpowiedzialność. - Proszę się nie trudzić - odparł Greville. - Lord Bronning zaoferował mi gościnę. - Lord Bronning? - Porucznik szeroko otworzył oczy. - Ma pan na myśli... ojca panny Neville?

L T

R

Greville stłumił uśmiech. Najwyraźniej piękna Amanda podbiła serce porucznika. - Tego samego. Jest pan znajomym jego lordowskiej mości i panny Neville? - Zostałem im przedstawiony, ale nigdy nie otrzymałem zaproszenia do Ashton Gr... - Belcher zamilkł gwałtownie, a jego z natury czerwona twarz pociemniała jeszcze bardziej, gdy uświadomił sobie, że człowiek, którego potraktował tak pogardliwie, był w bliskich stosunkach z najważniejszą rodziną w okolicy, a on nie. - To naprawdę wspaniała posiadłość - stwierdził Greville. To mało szlachetne z jego strony, ale cieszył się z przykrości Belchera. - Powinien pan odwiedzić ją przy pierwszej sposobności. - I ruszył do drzwi, zostawiając porucznika siedzącego z otwartymi ustami, jak wyciągnięty na brzeg halibut. Artylerzysta Porter zerwał się, kiedy Greville stanął w progu. - Wpisać pana Andersa na listę dyżurów, poruczniku? - Nie! - warknął Belcher. - Jeszcze nie wiem, co z nim zrobić. - Po czym rzucił z gniewem w stronę Greville'a: - Zwrócę się do admiralicji z pismem w pańskiej sprawie. Proszę zameldować się ponownie za tydzień, Anders. - Panie Anders - poprawił Greville spokojnie.

Wiedział, że jeśli interwencja Englemere'a nic nie da i trafi pod rozkazy tego człowieka, to przyjdzie mu za to dużo zapłacić, ale pokładał niezachwianą wiarę we wpływy kuzyna Nicky'ego. Porucznik pierwszy odwrócił wzrok. - Może pan odejść. Greville zamknął za sobą drzwi biura i spostrzegł szeroki uśmiech na twarzy Portera. - Nie należy olewać starego Belchera, sir. Lubi czuć się ważny, jakby nadal dyrygował załogą na pokładzie okrętu. Gryzie się, bo został pominięty przy awansach. Wojna się skończyła, w marynarce redukcje, więc pewnie nie ma już co liczyć na dowództwo. Chyba że znajdzie bogatą żonę, która mu kupi promocję na kapitana. Taką jak panna Neville, o której rozmawialiście. - Podsłuchuje pan pod drzwiami, artylerzysto?

R

- Trudno nie słyszeć, jak podnosicie głos - odparł marynarz.

L T

- Pan ucieszyłby się pewnie z jego przeniesienia - mruknął Greville, który pamiętał ciągle pogardliwe uwagi porucznika o prostych marynarzach. - Ale ja muszę przyznać, że nie chciałbym, aby otrzymał dowództwo.

- Najgorsze w tym wszystkim jest to, że to piekielnie dobry żeglarz. Ale jako kapitan na pewno chętnie stosowałby karę chłosty, a trudno o coś gorszego na statku. - Porter pokręcił siwą głową. - A więc pan, dżentelmen, pracował jako prosty marynarz? W głowie się nie mieści! Rzeczywiście, nie mieściło się w głowie, by dżentelmen szorował pokład. Greville przypomniał sobie głęboką rozpacz, gdy wreszcie dotarło do niego, że na nic się nie zdadzą jego tłumaczenia i że nie zejdzie na ląd. Nie miał doświadczenia żeglarskiego ani podstawowych umiejętności. Nie nawykł do ciężkiej pracy fizycznej i marnego wyżywienia, więc cierpiał katusze, przez pewien czas obawiał się nawet, że jeśli w ogóle kiedyś opuści ten okręt, to przez burtę, z ciężarkami u nóg, owinięty flagą. - Nie przetrwałbym, gdyby nie doktor, który się mną opiekował, i pewien stary marynarz, który poszedł na morze jako pięcioletni szkrab. To on nie pozwalał znęcać się nade mną co bardziej brutalnym członkom załogi i uczył mnie, jak wypełniać obowiązki.

- Mam przyjaciela na „Illustrious". Nazywają go Stary Tom, bo, jak sam twierdzi, pływa pod żaglami, odkąd wynaleziono żagle. Pewnie go pan zna. - Oczywiście, że go znam! To właśnie Stary Tom mi pomagał. Wspaniały żeglarz i wyjątkowo dobry człowiek - stwierdził Greville serdecznie. - Razem pływaliśmy u brzegów Chin. Nie miał sobie równych w czasie sztormu i w walce. Teraz, kiedy dzieją się takie rzeczy, przydałoby się tutaj paru takich jak on! Greville przypomniał sobie ostrzeżenia przed przemytnikami, kierowane przez lorda Bronninga do syna, i obawy wyrażone przed chwilą przez porucznika. - A co się właściwie dzieje? - Przemyt kwitł tutaj zawsze. Zresztą, jak mogłoby go nie być, skoro tak blisko do francuskiego wybrzeża, a cła na brandy i błyskotki są takie wysokie... Od lat szmuglem kierował John Rattenbury z Beer, Dżentelmen nazywany przez miejscowych Rob Royem. Ale ostatnio jego terytorium próbuje przejąć banda z Sennlach koło Lands End dowo-

R

dzona przez wyjątkowo paskudnego bandziora, nadającego się na kapitana piratów. Porter pokręcił głową.

L T

- Ostatnio Czarny John ostrzelał kuter z urzędnikami celnymi, który podpłynął do jego statku. Zranił trzech marynarzy, a jednego zabił, po czym rozpłynął się we mgle. Podobno zmusza miejscową ludność, żeby dźwigała jego towary. - To dlatego teraz przy falochronie nie ma żadnych kutrów? - Tak, wszystkie wypłynęły na poszukiwanie tego drania, ale nie dałbym głowy, że następna kontrabanda nie wyląduje bezpiecznie na brzegu. W zeszłym miesiącu doszło do walk pomiędzy ludźmi Czarnego Johna i Rob Roya. Podobno poszło o zmuszanie miejscowej ludności do magazynowania przemycanych towarów. W ubiegłym tygodniu znaleziono zwłoki farmera Johnsona. Zamordowali go, bo odmówił przechowywania kontrabandy Czarnego Johna. W Salters Bay powiadają, że lepiej mu się nie sprzeciwiać. - Wygląda na to, że ten typ zasłużył na stryczek. Chętnie bym pomógł go załatwić, ale na razie nie mam sił, żeby utrzymać w ręku nóż. - Wylecz się pan najpierw porządnie, zanim włączysz się do walki - poradził Porter. - Porucznik na pewno pana zawiadomi, jak admiralicja podejmie decyzję. - Poklepał Greville'a po ramieniu. - Ale to marynarka, sir. Nie spodziewaj się pan szybkiej reakcji.

- Im dłużej to potrwa, tym lepiej dla mnie - mruknął Greville, myśląc o ponętnej pannie Neville. Stary marynarz zachichotał. - Nie Spodziewałem się innej odpowiedzi od gościa, który rozwiesił swój hamak w domu takiej ślicznotki jak panna Neville! Która czekała już zapewne na niego w tawernie. Rozweselony tą myślą oraz wspomnieniem aroganckiego porucznika Belchera, który zgrzytał zębami z oburzenia, że jego podwładny był w bliskich stosunkach z piękną i bogatą damą, Greville pożegnał się z marynarzem i ruszył na poszukiwanie gospody Pod Rycerzem i Smokiem.

L T

R

Rozdział ósmy Po przyjemnym lunchu w gospodzie, w czasie którego pan Anders bawił damy morskimi opowieściami, Amanda przyjęła jego pomoc przy wsiadaniu do gigu. Znowu poczuła to przyjemne mrowienie w talii, którą obejmowały jego palce. Tak przyjemne, że na chwilę zapomniała o wszystkich zmartwieniach. Wycieczka dobiegła już niemal końca, a ona nie znalazła jeszcze sposobności, by zamienić z panem Andersem parę słów na osobności i zapytać, czy dowiedział się czegoś o zagrożeniu ze strony przemytników. Wolała nie poruszać tego tematu w obecności Althei; miała dość kłopotów i bez opętanej morzem i ludźmi morza kuzynki, która zapragnęłaby pewnie wszcząć w tej sprawie własne dochodzenie. Albo, co gorsza, pomóc przemytnikom w rozprowadzaniu towaru, w co, jak podejrzewała Amanda, zaangażował się jej rodzony brat, George.

R

Nie podzieliła się z ojcem swymi podejrzeniami, ale ustawiczne znikanie brata z

L T

domu na całe noce nabierało coraz bardziej niepokojącego wymiaru. Jeżeli w sąsiedztwie działo się coś tak ekscytującego jak wojna dwóch gangów szmuglerów, to George prawdopodobnie chciał się w nią zaangażować.

Przed opuszczeniem gospody Amanda próbowała wyprawić Altheę z jakimś zleceniem, ale dziewczyna wykazała całkowity brak zainteresowania wizytą w pasmanterii czy u miejscowej modystki, a księgarni w miasteczku nie było. Teraz, kiedy siedzieli wszyscy troje w gigu, nie było już najmniejszej szansy na prywatną rozmowę. Rozstrojona nieustanną paplaniną dziewczyny, Amanda starała się wymyślić jakiś sposób, by po przyjeździe do Ashton Grove zostać z panem Andersem sam na sam. - ...świeże powietrze dodaje energii, więc zaraz po powrocie do domu wybiorę się na konną przejażdżkę - przedarły się do jej świadomości słowa Althei. Amanda natychmiast oprzytomniała. Pochwyciła pełne nadziei spojrzenie, jakie kuzynka rzuciła panu Andersowi. - Może pan się do mnie przyłączy? - Innym razem, panno Holton - odpowiedział pan Anders i Amanda odetchnęła z ulgą. - To bardzo kusząca propozycja, ale muszę wyznać, że po dzisiejszej wycieczce czuję się nieco zmęczony.

Z pewnością nie kłamał. Amanda zauważyła, że gdy gwałtownie ściągnął lejce, by zatrzymać gig i uniknąć kolizji z rozpędzonym powozem pana Williamsa, skrzywił się i odruchowo osłonił ręką zraniony bok. Mimo to okiełznał spłoszone konie i zapanował nad zaprzęgiem po mistrzowsku. Członkowie Towarzystwa Koryntian mogliby mu pozazdrościć umiejętności powożenia i stalowych nerwów. Ciekawe, czy pan Anders także do nich należał? Nie wyjaśnił dotychczas, jak to się stało, że służył jako szeregowy marynarz. Po raz pierwszy w życiu Amanda pożałowała, że nie potrafiła zlekceważyć zasad dobrego wychowania z taką łatwością jak Althea i nie śmiała otwarcie go o to zapytać. O to i o tuzin innych spraw osobistych. Wiedziała, że studiował w Cambridge. Co potem robił? Wyglądał na trzydziestolatka, więc od studiów musiało minąć parę ładnych lat. Amandę dręczyła ciekawość zupełnie niegodna damy. Otrząsnęła się z tych rozważań, gdy pan Anders zaczął namawiać Altheę, by nie

R

rezygnowała z jego powodu ze swoich planów i wybrała się na przejażdżkę bez niego.

L T

Świetnie się składa, pomyślała Amanda. Kiedy Althea wysiądzie przed głównym wejściem i pobiegnie do domu przebrać się w strój do konnej jazdy, ona znajdzie sposobność do rozmowy w cztery oczy.

Po plecach Amandy przebiegł dreszcz oczekiwania. Fala gorąca zalała jej ciało... Amanda wiedziała, że pan Anders odczuwał to równie silnie jak ona. Ubiegłej jesieni, zanim ponownie musiały odłożyć wyjazd do Londynu, mama zaczęła ją zabierać na lokalne imprezy do Exeter, żeby Amanda oswoiła się i nabrała nieco ogłady przed prezentacją na znacznie bardziej wymagającej scenie. Kilku atrakcyjnych młodych dżentelmenów ubiegało się o względy Amandy. Pamiętała gorączkowe podniecenie, gdy jeden z nich, rozpustnik o doświadczonym spojrzeniu i uroczym uśmiechu, nieco dłużej, niż należało obejmował jej talię i nadgarstek przy wsiadaniu i wysiadaniu z powozu. Mama byłaby przerażona, gdyby się o tym dowiedziała, ale Amanda pozwoliła nawet lordowi J. na pocałunek w różanym ogrodzie jego kuzynki. Pocałunek zaczął się słodko i delikatnie jak zapach jesiennych kwiatów, które skrywały ich schadzkę. Potem, gdy jego język rozsunął jej wargi i silna dłoń objęła pierś, nastąpił szok.

Przerażona Amanda wyrwała się i uciekła z ogrodu. Nie wiedziała, czy bardziej przestraszyła się występnego lorda J., czy własnej reakcji. Następnego dnia wróciły do Ashton Grove. Uczciwość kazała jej jednak przyznać, że chętnie powtórzyłaby tamto doświadczenie, ale z panem Andersem. Gdyby to jego palce objęły jej pierś i jego język rozsunął jej wargi... Opanowała reakcję swojego ciała. Jeśli miała spełnić marzenia mamy i zawrzeć świetne małżeństwo, to nie powinna wdawać się w żadne awantury w Ashton Grove i całować mężczyzn, ilekroć przychodziła jej na to ochota. Tym bardziej że pan Anders nie należał do elity politycznej, wśród której zamierzała szukać męża - zresztą nie dał jej najmniejszych podstaw do podejrzeń, że w ogóle nosił się z zamiarem małżeństwa. Powinna więc pomyśleć o kimś w rodzaju lorda Trowbridge'a.

R

Jeśli wszystko, co mówił o nim sąsiad, było prawdą, to spotkała dzisiaj dżentelme-

L T

na, który spełniał wszystkie wymagania i idealnie nadawał się do realizacji jej planów. Nie miała powodu wątpić w prawdomówność pana Williamsa, ale on, podobnie jak jej własny ojciec, wolał zajmować się swoją ziemią i mieszkać na wsi. Nie mógł więc wiedzieć, czy pod atrakcyjną powierzchownością lorda Trowbridge'a krył się równie piękny charakter, odpowiadający pozycji towarzyskiej jego rodziny i wpływom jego ojca w kręgach rządowych. Lady Parnell będzie wiedziała i z pewnością pomoże jej dokonać właściwego wyboru. Po rozmowie z panem Andersem postanowiła pomówić z tatą o wydaniu proszonego obiadu. Zanim gig wjechał w bramę Ashton Grove, silny wiatr rozpędził już deszczowe chmury. Althea więc wyskoczyła z gigu, jak tylko pan Anders zatrzymał powozik przed głównym wejściem i od razu pobiegła do domu. Wówczas Amanda obojętnym tonem oznajmiła, że chciałaby podjechać do stajni, by zamienić kilka słów z głównym stajennym. Wyraziła nadzieję, że pan Anders odprowadzi ją później do domu. Bardzo szybko wymyśliła temat rozmowy z Jenkinsem. Główny stajenny obrzucił ją zdziwionym spojrzeniem, gdy zapytała o zamówioną paszę, ale na szczęście nie zada-

wał krępujących pytań w obecności pana Andersa, który stał obok i grzecznie na nią czekał. Wreszcie nadszedł ten moment. Z mocno bijącym sercem zwróciła się do pana Andersa, który podał jej ramię. Po chwili udało jej się zebrać myśli. - Muszę pana przeprosić za to porwanie, ale zależało mi na rozmowie z panem pod nieobecność Althei - Pani mi pochlebia - odparł z przekornym błyskiem w oczach i dodał: - Może pani robić ze mną, co zechce. Przemknęło jej przez myśl, by pocałować go za altaną, poczuć jego wargi na ustach, jego język... Odepchnęła od siebie tę wizję. - Zapewne pamięta pan słowa taty o brutalnej bandzie, która rzuciła wyzwanie miejscowym przemytnikom. Mój brat George, po wyrzuceniu z Cambridge, chciał zaczekać na rozpoczęcie następnego semestru w Londynie, ale tata odmówił. Obawiam się, że mógł wpaść z nudów w tarapaty...

L T

R

Zanim jeszcze skończyła, z oczu mężczyzny zniknął przekorny błysk. - Dlaczego pani podejrzewa, że mógł się w to wplątać? W krótkich słowach opowiedziała mu o nocach, które chłopak spędzał poza domem, i o porankach, gdy wracał ukradkiem, nie zawsze trzeźwy. Spodziewała się, że pan Anders rozwieje jej obawy jakąś żartobliwą uwagą o nadopiekuńczych kobietach, więc poważny wyraz jego twarzy przeraził ją. - Rzeczywiście, znikał z domu w takich porach, kiedy przemytnicy mogli rozładowywać kontrabandę. Zarówno porucznik Belcher, jak i podoficer Porter z Brygady Ochrony Wybrzeża wspominali o rosnącej walce między przemytnikami o kontrolę nad tym odcinkiem wybrzeża. Grupa z Kornwalii nie gardzi przemocą. Jego słowa potwierdziły obawy Amandy. - Czy usłyszał pan coś więcej o sytuacji? - Nic szczególnego. Porter spodziewa się, że w najbliższym czasie dojdzie do decydującego starcia. - Anders potrząsnął głową. - Szkoda, że nie wiedziałem o pani obawach przed wizytą w Brygadzie. Mam zameldować się znów za tydzień, ale mogę wybrać się tam wcześniej, by dowiedzieć się więcej.

- Byłabym bardzo wdzięczna! Ale proszę nie wspominać o tym mojej kuzynce. Mogłaby wpaść na pomysł, żeby samej powęszyć, a jest równie skora do podejmowania ryzyka jak mój niemądry brat. - Biedna panna Neville! - powiedział Anders ze współczującym uśmiechem. - Tyle ma pani problemów. Nic dziwnego, że chce pani uciec od nich do Londynu. Zaczerwieniła się, zawstydzona, ale i trochę urażona. Czy to naprawdę takie dziwne, że pragnęła uciec od tylu zmartwień? - To zabrzmiało, jakbym była samolubna i frywolna. - Nie to miałem na myśli! - zapewnił. - Jest pani o wiele za młoda, by dźwigać na swych barkach tak wielką odpowiedzialność. I to dźwigać z powodzeniem! Uraza Amandy rozwiała się natychmiast, ułagodzona komplementem. - Ależ ja, jak ostatnia egoistka, rozmawiam z panem wyłącznie o własnych problemach. A co z panem? Czy porucznik Belcher otrzymał już jakieś instrukcje w pańskiej sprawie? Pan Anders skrzywił się.

L T

R

- Żadnych. Nie wiedział nawet, że mam się u niego zameldować. Zamierza wysłać pismo do admiralicji. - Uśmiechnął się. - Obawiam się, że nie ma najlepszego zdania o byłym dżentelmenie, który został zmieniony w szczura lądowego. Dał mi jasno do zrozumienia, że nie życzy sobie mojego udziału w patrolach. - Jeśli naprawdę spodziewają się konfrontacji, to powinien być zadowolony z każdego dobrze zbudowanego mężczyzny zdolnego do noszenia broni. Za późno zorientowała się, jak pan Anders mógł to zrozumieć i nie zdążyła ugryźć się w język. Mężczyzna z uśmiechem rozbawienia obserwował jej zarumienioną twarz. - Cieszę się, że w pani oczach jestem... dobrze zbudowany - powiedział niskim, zmysłowym głosem. Był wcieloną pokusą, pomyślała, gdy pochylił ku niej głowę i utkwił w jej twarzy hipnotyzujące zielone oczy, a jego wargi wygięły się w figlarnym uśmiechu. Odwróciła wzrok, jej serce zabiło szybciej. Wstrzymała oddech. Greville zauważył nerwowość Amandy i odezwał się normalnym tonem:

- Belcher prawdopodobnie ma rację. Czuję się już zdecydowanie lepiej, ale nie na tyle, by przyłożyć strzelbę do ramienia czy wymachiwać szablą. W walce nie byłoby raczej ze mnie pożytku. Być może bliskość pana Andersa sparaliżowała jej poczucie przyzwoitości, bo przestrzegająca zwykle nienagannych manier Amanda niespodziewanie dla samej siebie zapytała: - Czy miał pan w ręku szablę, kiedy zajęliście statek piracki? - Tak. - Zacisnął usta i utkwił spojrzenie w dalekim horyzoncie. - Podczas kampanii pod Waterloo służyłem w kwatermistrzostwie, zajmowaliśmy się głównie zaopatrzeniem Brukseli i jej okolic. Samej bitwy nawet nie widzieliśmy. Mam nadzieję, że podczas ataku na statek piracki spisałem się dobrze, choć walka na śmierć i życie w bitewnym zamęcie to coś zupełnie innego niż ćwiczenie szermierki u Angela. Amanda zastanawiała się, czy pan Anders kogoś zabił.

R

Musiał przynajmniej zranić kogoś, choćby w obronie własnej. Widząc jego ponurą twarz, nie śmiała jednak zapytać.

L T

Dotarli do dworu. Gdy stanęli u stóp schodów, drzwi wejściowe otworzyły się i Althea wypadła z trenem amazonki przerzuconym przez rękę. Stanęła jak wryta i szeroko otworzyła oczy na widok Amandy, idącej pod rękę z panem Andersem.

- Dziękuję za bardzo pouczającą rozmowę, panie Anders - powiedziała, żeby zwalczyć to idiotyczne poczucie winy i powstrzymać zalewający już jej policzki rumieniec. Do zobaczenia przy obiedzie. - Skinęła głową Althei, której plastyczna twarz wyrażała najpierw szok, potem poczucie zdrady, a wreszcie oskarżenie, i weszła po schodach do domu.

Rozdział dziewiąty W dwa dni później Greville wszedł rano do pokoju śniadaniowego i nie zastał w nim nikogo. - Panna Amanda wyjechała z samego rana odwiedzić dzierżawców - odpowiedział Sands na jego niezadane pytanie. - Panna Althea zapewne wkrótce zejdzie. Greville skinął głową i podszedł do bufetu. Walczył z rozczarowaniem, którego nie powinien odczuwać. Poprzedniego dnia w ogóle nie widział oszałamiającej Amandy. Kiedy obudził się rano, cała lewa strona ciała paliła go żywym ogniem, a rana po cięciu kordelasem zaczęła krwawić, przeklął więc własny upór, który kazał mu powozić gigiem, i został przez cały dzień w łóżku. Zresztą, tak czy owak, powinien jej unikać. Już po raz drugi o mało jej nie pocałował, a tym razem pokusa była jeszcze silniejsza niż poprzednio, na tarasie. Tylko że teraz

R

to ona niemal go sprowokowała. Na szczęście w porę odzyskała rozsądek i odsunęła się.

L T

Powinien to uszanować i trzymać się z dala od niej. Ale... po prostu nie. A jakiś wewnętrzny głos pytał go nieśmiałe, co złego może wyniknąć z maleńkiego flirtu? Nie był przecież żółtodziobem, który po jednym pocałunku traci kontrolę nad sobą, a ona szukała męża o znacznie wyższej pozycji niż on. Niewinne pieszczoty sprawią im obojgu przyjemność. Potem ona wyjedzie do Londynu, a on zajmie się własną przyszłością. Jeszcze nie zdążył uporać się z tą pokusą, gdy do pokoju weszła panna Holton. - Czy czuje się pan dzisiaj lepiej? - zapytała, przyjmując filiżankę kawy z rąk Sandsa. - Znacznie lepiej, dziękuję. - Cieszę się. Miałyśmy nadzieję, że pańska rana nie otworzyła się, gdy unikał pan kolizji z powozem pana Williamsa. - To tylko chwilowe pogorszenie, nic poważnego. - Świetnie. Zapowiada się piękny dzień. Ma pan ochotę na przejażdżkę? Mogłabym panu pokazać ruiny Neville Tour. Po całym dniu przymusowej bezczynności perspektywa wyjścia na świeże powietrze była tak pociągająca, że nie wahał się ani chwili.

- Z największą przyjemnością. - Cudownie! - Panna Holton wypiła kawę do dna i odstawiła filiżankę. - Przebiorę się tylko w amazonkę, spotkamy się przy stajniach. Dopiero po wyjściu dziewczyny Greville przypomniał sobie, że nie powinien przyjmować zaproszenia panny Holton pod nieobecność panny Neville, która wzięła na siebie rolę przyzwoitki. Z drugiej jednak strony, już niejednokrotnie miał okazję zaobserwować napięcie między dziewczętami. Podejrzewał, że Althea, która przyłapała go dwa dni temu pod rękę z Amandą, postanowiła skorzystać z okazji wspólnej przejażdżki. Dzień był naprawdę zbyt piękny, by go zmarnować, więc Greville ruszył do stajni. Po drodze podjął decyzję, że dla przyzwoitości zabiorą ze sobą jednego ze stajennych. Panna Holton zjawiła się w parę chwil później. Spojrzała z ukosa na służącego, który pomógł jej wsiąść na konia, a zaraz potem wskoczył na innego wierzchowca. - Nie musisz z nami jechać, Billy - rzuciła buntowniczo.

R

Zarumieniła się przy tym tak, że Greville nabrał pewności, iż jego ostrożność była potrzebna i uzasadniona.

L T

- Ja go o to prosiłem, panno Holton. Nie jestem jeszcze całkiem zdrów, a nie chciałbym zepsuć pani przejażdżki. Gdybym poczuł zmęczenie i musiał wcześniej wrócić, Billy zostanie, by pani towarzyszyć.

- Jeżdżę po tych górach i dolinach od dziecka - zaprotestowała. - Trafię do domu bez pomocy, - Możliwe, ale obecnie jest pani młodą damą. Dżentelmen nie może zostawić damy bez eskorty. Z trudem powstrzymał uśmiech na widok emocji malujących się na jej wyrazistej twarzy. Radość, że została uznana za damę, walczyła z pragnieniem pozbycia się przyzwoitki. - Chyba muszę ustąpić wobec życzenia gościa - zdecydowała w końcu. Ruszyli. Przez pewien czas Greville sondował ostrożnie, jak jego ciało będzie reagowało na różne kroki konia. Prosząc o asystę stajennego, nie kierował się wyłącznie względami przyzwoitości; po raz pierwszy siedział na koniu, od kiedy został zraniony,

więc nie mógł przewidzieć, jak długo wytrzyma. Szczególnie, że minęły zaledwie dwa dni od wysiłku, jakim było zatrzymanie powozu. Po przebyciu mili spokojnym kłusem czuł się nadspodziewanie dobrze, znajomy rytmiczny ruch nie powodował bólu ramienia ani boku. Ogarnęła go radość. Po raz pierwszy od roku siedział w siodle i znów spoglądał na świat jak zdrowy, niezależny człowiek. Postanowił jak najszybciej znaleźć pracę, która pozwoli mu zachować ten stan. Kiedy zniknął niepokój o własną wytrzymałość, zainteresował się, na ile jego podejrzenia co do intencji panny Holton były słuszne. - Czy panna Neville dołączy do nas? - zapytał lekko, zrównując się z nią. Althea osadziła konia w miejscu i buntowniczo uniosła głowę. - Nie wystarcza panu moje towarzystwo? Jeśli tak, to proszę powiedzieć... - Oczywiście, że ogromnie sobie cenię pani towarzystwo - zapewnił odrobinę po-

R

irytowany jej drażliwością, ale zaraz przypomniał sobie, jak niedawno została całkowicie

L T

zignorowana przez sąsiada. - Przecież umówiliśmy się na zwiedzanie posiadłości, prawda? Poza tym uważam panią za interesującą i niezwykłą młodą damę - dodał zgodnie z prawdą.

Althea nagrodziła ten oszczędny komplement uśmiechem. - Nie widzę powodu, dla którego nie mielibyśmy jeździć bez Amandy - odparła. Przecież dwa dni temu ona sama spacerowała z panem pod rękę bez przyzwoitki. Jeżeli to nie zagraża jej reputacji, to dlaczego miałoby zaszkodzić mojej? Wydaje mi się, że ona po prostu lubi narzucać innym swoją wolę. Od choroby cioci Lydii objęła rządy w Ashton i wszystkimi dyryguje. Pomimo zadziornego tonu głosu, w oczach dziewczyny malowała się bezbronność, która ujęła Greville'a za serce. Althea była sierotą i cały czas żyła w cieniu pięknej kuzynki. - Chyba nie miała wyboru, musiała przejąć obowiązki matki - odparł łagodnie. Myślę, że to były ciężkie chwile dla was wszystkich. - Nawet pan nie wie, jak bardzo! - wybuchła dziewczyna. Greville z przerażeniem spostrzegł w jej oczach łzy.

- Nawet mnie nie zawiadomili, że choroba mamy była tak poważna! Kiedy przyjechałam w końcu do Ashton Grove, mama... - Głos zawiódł pannę Holton i musiała przełknąć, by pozbyć się dławienia w gardle i móc kontynuować. - Była nieprzytomna i nie pozwolili mi nawet jej zobaczyć. - Słyszałem, że zmarła na zakaźną chorobę. Rodzina zapewne chciała uchronić panią przed zarażeniem. - Ale Amanda przy niej siedziała! - Czy panna Neville nie pokonała wcześniej tej infekcji? Zapewne uznano, że nie grozi jej ponowne zarażenie. - Greville żałował, że sprowokował ten temat, najchętniej zwekslowałby rozmowę na inne tory. Skąd miał wiedzieć, jak łagodzić nieporozumienia między dziewczętami? Coś w tej dziewczynie przypominało mu jego samego, gdy był w jej wieku. Pamiętał doskonale tamtego zbuntowanego chłopca, pełnego pretensji do świata, w którym ma-

R

jątek i urodzenie decydowały o wszystkim. Od ukończenia studiów walczył przeciwko

L T

spychaniu go na niższą pozycję, dopóki dziwnym zrządzeniem losu jego życie nie zostało zredukowane do poziomu elementarnej egzystencji. Dopiero wtedy, na morzu, pojął, że tym, co najbardziej się liczy, jest charakter, a nie jego tytuł czy pozycja. - Możliwe - mruknęła panna Holton, najwyraźniej niezbyt przekonana. - Zresztą... odwróciła wzrok i dodała ledwie słyszalnym głosem: - Mama pewnie nawet o mnie nie zapytała. Zawsze wolała Amandę. Od dziecka słyszałam ciągle, jaka ta moja kuzynka ładna, jak doskonale gra na pianoforte i jak ślicznie maluje. Mama zawsze dawała mi ją za wzór. Greville nie miał pomysłu, jak zatrzymać potok słów dziewczyny i czy w ogóle powinien go zatrzymać, więc jechał dalej w milczeniu. - Za życia taty nie było jeszcze tak źle. Jeździliśmy razem konno, pozwalał mi skakać przez płoty i obiecał nawet, że nauczy mnie strzelać! Ale mama stanowczo zabroniła. Powiedziała, że i bez tego jestem „nienormalną" dziewczynką. Niespodziewanie Althea wróciła do poprzedniego tematu. - Pozwolili mi zobaczyć mamę dopiero tego wieczoru, kiedy umarła. A i to na krótko. Nie poznawała już nikogo. Wypchnęli mnie z pokoju, zanim zdążyłam się z nią...

pojednać! To Amanda i ciocia Lydia zostały przy niej do końca - podsumowała z goryczą. Nawet dawny Greville, nim doświadczenia życiowe wykształciły w nim większą wrażliwość na cierpienie innych, byłby poruszony żalem i smutkiem dziewczyny. - Tak mi przykro - mruknął i zacisnął pięści, żeby nie ulec pokusie pogłaskania jej po plecach lub, co gorsza, wzięcia w ramiona. Althea szybko przywołała na twarz wymuszony uśmiech, spłoszona tą chwilą własnej słabości. - Nie rozumiem, dlaczego zanudzam pana sprawami, które z pewnością nic pana nie obchodzą. Zresztą należą już do przeszłości. Amanda wkrótce wyjedzie, a ja zostanę tutaj z wujkiem Jamesem, który z pewnością nie każe mi wracać do szkoły i nie będzie próbował zmienić mnie w kogoś, kim nie jestem. Ruiny zamku pojawią się już za następnym zakrętem.

R

Greville podziwiał, jak błyskawicznie wzięła się w garść. I to bez żadnej pomocy z

L T

jego strony. Wrócił pamięcią do tamtych okropnych dni, gdy uwięziony pod pokładem starego statku czekał wraz z innymi przymusowo zwerbowanymi mężczyznami na przeniesienie na „Illustrious". Poznał wtedy to okropne poczucie bezsilności i całkowitego osamotnienia. Sytuacja panny Holton nie była, oczywiście, aż tak okropna, ale doskonale rozumiał jej uczucia: brak oparcia w najbliższych i znalezienie się w sytuacji, w której nie chciała się znaleźć. Jeśli jej zachowanie pozostawiało niekiedy wiele do życzenia, to nie bez powodu. Zostawili konie pod opieką Billy'ego pod murem oporowym dawnej twierdzy i panna Holton poprowadziła Greville'a na teren zamku. - Tu znajdował się zewnętrzny mur obronny - powiedziała, wskazując owalne umocnienia okalające ogromny teren. - Tam widać pozostałości stajni i magazynów, a ta budowla dalej to spichlerz. - Machnęła ręką w stronę kwadratowej kamiennej wieży wznoszącej się na końcu dziedzińca, nad samym klifem. - Ta wieża przez wiele następnych stuleci była wykorzystywana jako punkt obserwacyjny, więc prowadzono w niej prace remontowe i dlatego jest w tak dobrym stanie. Wejdziemy do środka?

Greville kiwnął głową i ruszył za młodziutką przewodniczką przez szeroką, otwartą przestrzeń, aż do łukowato sklepionej bramy. - Książę William nadał pierwszemu lordowi de Bronnaut ziemie wzdłuż całego wybrzeża, ale obarczył go obowiązkiem budowy twierdzy i obrony jej przed atakami dzikich Kornwalijczyków oraz odzyskujących siły Anglów i Saksonów - opowiadała Althea, wchodząc w bramę prowadzącą do wieży. - Na dole były przechowywane zapasy żywności, więc obrońcy twierdzy mogli utrzymać się tutaj całkiem długo, nawet gdyby zewnętrzne mury zostały... Zatrzymała się raptownie i zmarszczyła brwi. Na kamiennej posadzce widniały wyraźne ślady po wygaszonym ognisku. - Wieża nie bywa zamykana, ale wujek James na pewno sobie nie życzy, żeby ktoś tu bezprawnie przebywał - stwierdziła panna Holton. - Myśli pan, że to jakiś kłusownik? - Raczej nie, na szczycie klifu trudno o zwierzynę i niełatwo zamaskować sidła.

R

Prawdopodobnie jacyś chłopcy ze wsi albo pasterze schronili się tutaj przed burzą. - Gre-

L T

ville sam w to nie wierzył, ale nie zamierzał dzielić się z dziewczyną swoimi podejrzeniami.

Neville Tour, ze względu na znakomity punkt obserwacyjny z widokiem na całe wybrzeże i obszerne spichrze w piwnicach, stanowił idealne miejsce do sygnalizowania statkom przemytniczym miejsca do wyładunku i przechowania kontrabandy w bezpiecznych, suchych magazynach. Odkąd przekroczyli linię murów obronnych, Greville miał jakieś nieprzyjemne poczucie, które sprawiało, że włosy zjeżyły mu się na karku. Czyżby byli obserwowani? Na widok ogniska w bramie wieży jego instynkt opiekuńczy został postawiony w stan alarmu. - Jestem już trochę zmęczony, panno Holton. Możemy wracać? - Nie obejrzy pan piwnic? - Może innym razem. - Na wypadek gdyby jego podejrzenia, że przemytnicy wykorzystywali to miejsce, były słuszne, nie zamierzał dopuścić, by panna Holton zeszła do lochów i odkryła ich towary. Jakiś szmugler w obronie swego majątku mógłby ich zaatakować, a Greville nie miał przy sobie nawet noża, by bronić dziewczyny.

Podstęp się udał. Panna Holton natychmiast ujęła go pod ramię i troskliwie poprowadziła go z powrotem przez otwartą przestrzeń dawnych fortyfikacji. Dopiero gdy opuścili teren dawnej twierdzy i znaleźli się przy stajennym trzymającym ich konie, Greville przestał czuć to niepokojące mrowienie między łopatkami. Billy pomógł pannie Holton wsiąść na wierzchowca i ruszyli w drogę powrotną do Ashton Grove. Greville postanowił podzielić się z lordem Bronningiem swymi spostrzeżeniami i poradzić mu wysłanie do twierdzy grupy ludzi - licznej i uzbrojonej - żeby zbadała teren. Słońce i lekki wiatr od morza sprawiły, że droga powrotna była również bardzo przyjemna. Podjechali do stajni, oddali konie pod opiekę masztalerzy i Greville ruszył wraz z Altheą do dworu. - Bardzo dziękuję za tę wycieczkę, panno Holton. Przejażdżka podziałała na mnie ożywczo, a Neville Tour to rzeczywiście fascynujące miejsce. - Prawda? Kiedy pan już w pełni wyzdrowieje, wybierzemy się tam jeszcze raz. Ze

R

ścieżki biegnącej szczytem klifu rozciąga się widok, który zapiera dech w piersiach.

L T

Chcę prosić, by zwracał się pan do mnie po imieniu. Jesteśmy przecież przyjaciółmi. - Jesteśmy - zapewnił. - W takim razie pani również powinna mi mówić Greville. Byle nie w obecności wuja i kuzynki. Althea prychnęła z niechęcią.

- Tak, Amanda z pewnością uznałaby to za niestosowne. Greville zdawał sobie sprawę, że nie powinien się mieszać w sprawy rodzinne, ale odnosił wrażenie, że kuzynki nie potrafiły się porozumieć. - Altheo, czy kiedykolwiek rozmawiała pani z panną Neville o okolicznościach śmierci swojej mamy? Podejrzewam, że ona nie zdaje sobie nawet sprawy, że czuła się pani odsunięta i ignorowana. Althea wzruszyła ramionami. - Zbyłaby mnie tylko albo uraczyła wykładem na temat dziewcząt, które nie znają swojego miejsca. - Może i tak. Ale niewykluczone, że przeprosiłaby panią i zapewniła, że nie chciała pani lekceważyć. Rodzina jest bardzo ważna, sam dopiero niedawno to odkryłem. Czło-

wiek nie powinien się od niej odsuwać, nie podejmując próby poprawy stosunków. Proszę to przemyśleć. Tym razem przynajmniej nie ucięła rozmowy. Zastanowiła się i po chwili kiwnęła głową. - Może tak zrobię. Greville musiał zagryźć wargi, żeby powstrzymać uśmiech, gdy uświadomił sobie nagle, jak ogromną przeszedł zmianę. Dawniej gospodarze domów, w których gościł, starali się trzymać go z dala od czternastoletnich panienek, by ich nie uwiódł. Obecnie z bezwzględnego uwodziciela zmienił się w przyjaciela i powiernika. Gdyby zobaczył go teraz któryś z dawnych kompanów od hulanek i hazardu, umarłby ze śmiechu. Gdy dotarli do schodów, z domu wyszła panna Neville - jakby odwrócenie sceny sprzed dwóch dni. Zobaczyła Altheę w stroju do konnej jazdy oraz szpicruty i rękawiczki w rękach ich obojga. W jej oczach pojawił się błysk irytacji.

R

- Nie wiedziałam, że wybierasz się na przejażdżkę - zwróciła się do kuzynki.

L T

- A dlaczego nie miałabym się wybrać? - zjeżyła się natychmiast Althea. - Nie zamierzałam cię krytykować - odparła łagodząco panna Neville. - Tylko nie wiedziałam, gdzie jesteś, i minęło trochę czasu, zanim zorientowałam się, że wyjechałaś konno z panem Andersem. - Rzuciła mu pełne wyrzutu spojrzenie. - A dlaczego pan Anders nie miałby ze mną pojechać? Nie jest ci już potrzebny do flirtu, skoro pojawił się w okolicy ten wyelegantowany fircyk z Londynu, lord Trowbridge! Możesz przed debiutem wypróbować swój urok na nim. Choć przyznaję, że ten bufon wydaje się tak oczarowany samym sobą, że nie potrzeba mu niczyich innych wdzięków. Panna Neville zaczerwieniła się, z największym trudem powstrzymując się od ostrej reprymendy. - Nie powinnaś tak ostro osądzać człowieka, którego prawie nie znamy. Althea uniosła głowę. - Mnie wystarczyło jedno krótkie spotkanie, by zdobyć pewność, że nie jestem zainteresowana znajomością z tym panem. A może złości cię to, że pan Anders, w przeciwieństwie do ciebie, lubi moje towarzystwo?

Greville zaczął szukać wymówki, by zniknąć z pola walki. Nie chciał się znaleźć w samym sercu nadciągającej burzy; czuł się też trochę winny, bo niewykluczone, że Althea zareagowała tak defensywnie z powodu ich wcześniejszej rozmowy, ale w tym momencie panna Neville powiedziała: - To nieprawda! Pan Anders ceni twoją energię i entuzjazm, tak samo jak kiedyś my ceniłyśmy się nawzajem. Ale nasz gość nie wrócił jeszcze w pełni do zdrowia. Nie powinnaś go namawiać na dłuższe wycieczki, które mogą go zmęczyć. A teraz wygląda na bardzo utrudzonego. Proszę mi wybaczyć te słowa, panie Anders. - A kto inny mógłby mi towarzyszyć? - zakrzyknęła gorąco Althea. - Kiedy zadaję się ze służbą, zaczynasz krytykować moje maniery i mowę. Nie mam na świecie nikogo poza wujkiem Jamesem, a on mnie prawie nie słucha, tylko patrzy w przestrzeń. Wiem, Amando, że mnie tutaj nie chcesz, ale nie możesz mi zabronić przyjaźnić się z kimkolwiek! To nie w porządku!

R

- Wcale nie próbuję... - zaczęła panna Neville, z jeszcze głębszym rumieńcem na

L T

twarzy. Urwała jednak w pół zdania, wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się z wyraźnym wysiłkiem. - Myślę, że pan Anders nie ma ochoty wysłuchiwać naszych kłótni. Może zawrzemy rozejm? Nie chcę cię drażnić. Wiem, że czasami mówię niewłaściwe rzeczy, ale staram się kierować tobą zgodnie z wolą cioci Felicji. - Nie jesteś moją mamą. Jeśli naprawdę chcesz poprawić nasze stosunki, to zostaw mnie w spokoju! - Po tym ostatecznym strzale Althea wbiegła po schodach i zniknęła w głębi domu. Panna Neville patrzyła przez chwilę w ślad za kuzynką, po czym odwróciła się w stronę gościa z policzkami czerwonymi z upokorzenia. - Przykro mi, że był pan świadkiem tej sceny. - Już dawniej zauważyłem pewne... napięcie między paniami. - No, tak. - Parsknęła niewesołym śmiechem. - Althea jest bardzo młoda... i z niezrozumiałych dla mnie powodów okropnie mnie nienawidzi. - Na jej twarzy odmalował się wyraz przykrości i prawdziwego bólu.

Greville'a kusiło, by pokryć tę niezręczną sytuację jakąś lekką uwagą, ale, podobnie jak poprzednio, jego serce ścisnęło się na widok smutku dziewczyny. Nie mógł tak zostawić tej sprawy. - Podczas wycieczki odbyłem z panną Altheą dłuższą rozmowę. Notabene, zabraliśmy ze sobą stajennego, więc nie musi się pani martwić brakiem przyzwoitki. - Dziękuję, że zatroszczył się pan o jej opinię, panie Anders. - Roześmiała się smutno. - Mnie z pewnością nie udałoby się jej na to namówić. - Nie mam prawa mieszać się w wasze sprawy, ale panna Althea podzieliła się ze mną pewnymi refleksjami, które chyba powinna pani poznać. Wyraz zatroskania na twarzy Amandy pogłębił się. - Proszę kontynuować. - To w niczym nie zagraża jej bezpieczeństwu czy reputacji - zapewnił Greville pospiesznie. - Ale rzuca pewne światło na jej stosunek do pani. - I w skrócie zrelacjonował,

R

jak Althea odbierała to, co się działo w czasie choroby i śmierci jej matki.

L T

Panna Neville wyglądała na autentycznie wstrząśniętą tymi informacjami. - Ależ my ani przez chwilę nie zamierzaliśmy... jak ona mogła tak pomyśleć? Wzruszył ramionami.

- A jak ludzie postrzegają własne działania? W stanie najwyższego napięcia emocjonalnego łatwo o niewłaściwą ocenę. Proszę z nią o tym porozmawiać. Byłbym jednak wdzięczny, gdyby zachowała pani dla siebie to, czego się pani ode mnie dowiedziała. Co prawda panna Holton nie zobowiązała mnie do zachowania dyskrecji, ale jestem pewien, że czułaby się zdradzona, gdyby dowiedziała się, że powtórzyłem pani jej słowa. Amanda kiwnęła głową. - Zastanowię się, w jaki sposób poruszyć tę sprawę. Bardzo mi zależy na poprawie relacji. Nie dlatego, że chcę, by Althea była znowu tamtą dziewczynką, która nie odstępowała mnie ani na krok i wpatrywała się we mnie z zachwytem, to zresztą niemożliwe. Ale w ciągu ostatniego roku nasza, już i tak niezbyt liczna, rodzina jeszcze bardziej zmalała. Zawsze byłyśmy sobie bliskie i bardzo mi teraz tego brakuje. Impulsywnie uścisnęła rękę Greville'a, co sprawiło, że dreszcz przebiegł mu wzdłuż całego ramienia.

- Jak ja się panu odwdzięczę? Jest pan prawdziwym przyjacielem! Nas obu. - Cała przyjemność po mojej stronie, panno Neville. Życzę powodzenia w rozmowie z kuzynką. Ruszył za nią do domu, a spowodowane jej dotykiem mrowienie nadal trwało. Cieszył się teraz, że przezwyciężył swą naturalną niechęć do roztrząsania cudzych uczuć i powtórzył pannie Neville słowa kuzynki. Ostatnio zaczął doceniać, jak ważne było posiadanie kochającej rodziny; gdyby nie siostra, zapewne nadal marniałby na pokładzie „Illustrious" albo wylądowałby bez grosza przy duszy w jakimś obcym porcie i wracał do zdrowia pod opieką obcych ludzi. Ciekawe, czy panna Neville naprawdę wyzwoliła się już z uprzedzeń i uznała go za przyjaciela? To oznaczałoby zasadniczą zmianę na lepsze w porównaniu z początkową wzgardą, pomyślał z nadzieją Greville.

L T

R

Rozdział dziesiąty W dwa dni później Amanda wróciła do swojego pokoju po sprawdzeniu, czy w kuchni wszystko gotowe do przyjęcia na cześć ich najbliższych sąsiadów oraz lorda Trowbridge'a. Szarpnęła za sznurek dzwonka, by wezwać pokojówkę, i wróciła myślami do Althei, która od ostatniego wybuchu odnosiła się do niej z wystudiowaną uprzejmością, ale ignorowała wszelkie delikatne próby nawiązania rozmowy. Tymczasem w ciągu ostatnich trzech dni George dwa razy wrócił do domu o świcie, trzeźwy, ale w przybrudzonym ubraniu. Poruszał się dziwnie ukradkowo i również unikał rozmowy z Amandą. Była już pewna, że brat wplątał się w jakieś interesy z przemytnikami, i zamierzała porozmawiać o tym z ojcem, ale nie miała sumienia dołożyć mu kolejnego zmartwienia. Czekała więc z niecierpliwością, aż pan Anders wyrazi chęć wyprawy do miasteczka, by ponownie zasięgnąć informacji.

L T

R

Gdzie, u licha, podziewa się pokojówka? - zastanawiała się Amanda, daremnie próbując sama rozsznurować na plecach popołudniową suknię. Już miała zadzwonić powtórnie, gdy do pokoju wbiegła Betsy z mocno zaczerwienionymi policzkami. - Przepraszam, panienko - wysapała i od razu zabrała się za oporne sznurówki. - Wychodziłaś z domu? - domyśliła się Amanda. - Nie za zimno na spacery? Ku jej zdumieniu pokojówka zalała się łzami. Z jej urywanych słów Amanda zdołała zrozumieć tylko: „przepraszam", „nie powinnam wychodzić" i „tak się martwię". - No już, już! - starała się uspokoić roztrzęsioną dziewczynę. - Co cię tak strasznie zdenerwowało? - Och, panienko, to takie zagmatwane! Mój tatko, tak samo jak większość chłopów w okolicy - dodała pośpiesznie, spoglądając przepraszająco na Amandę - pomaga od czasu do czasu Dżentelmenom i chętnie przyjmuje w zamian parę pensów albo butelczynę brandy. Kiedy Rob Roy wszystkim rządził, to nigdy nie było żadnych problemów, ale sześć miesięcy temu pojawili się nowi. Tatko słyszał, że oni podobno nie tolerują najmniejszego sprzeciwu, ale nie przywiązywał wagi do ludzkiego gadania. Dziś rano Jenkins przyszedł do mnie i powiedział, że mój brat Billy, ten co tu jest za stajennego, nie

wrócił do pracy po wczorajszej wizycie w domu. Przepraszam, panienko Amando, wiem, że nie mam dziś wolnego dnia, ale po prostu musiałam polecieć do domu i sprawdzić, co z nim jest. - To naturalne, że musiałaś pobiec do domu - zapewniła ją spokojnie Amanda, choć dławiło ją w gardle okropne przeczucie. - I co tam zastałaś? Dziewczyna potrząsnęła głową, po jej policzkach płynęły łzy. - Billy był w domu, owszem, ale zbity na kwaśne jabłko. Powiedział tatkowi, że dopadł go Czarny John i przykazał, żeby pomagał tylko jemu i nikomu innemu. Zagroził, że jeśli jeszcze raz przyłapie go na rozprowadzaniu towaru Rob Roya, to Billy nie dożyje, by komuś o tym powiedzieć. Tatko zamierza skrzyknąć farmerów z doliny i paru chłopów z miasteczka. Mówi, że czas najwyższy pozbyć się Czarnego Johna raz na zawsze. Pokojówka wyłamywała nerwowo palce.

R

- Ale co oni mogą zrobić, panienko? Ludzie Czarnego Johna mają strzelby i pisto-

L T

lety, i to dobre. Tatko i jego kompani pewnie zginą i kto wtedy zaopiekuje się mamą i dzieciakami? Nie mogą iść po pomoc do władz, bo przecież wszyscy trudnili się przemytem. Zostawiłam mamę we łzach, tatka ze starym wojskowym muszkietem w rękach i półprzytomnego Billy'ego w łóżku.

Sytuacja była więc gorsza, niż przypuszczała Amanda! - Rzeczywiście, coś trzeba zrobić - odezwała się uspokajającym głosem. - Ale twój tatko przecież wie, że otwarta konfrontacja musi doprowadzić do rozlewu krwi. - Tatko mówi, że krew już się polała. Billy został pobity i paru innych też, a farmera Johnsona nie tak dawno zastrzelili na śmierć. - Ktoś powinien ich przekonać, że otwarta bitwa musi zakończyć się ich porażką. Może mój ojciec... - Tylko proszę nic nie mówić lordowi, panienko! Proszę! Taki honorowy dżentelmen na pewno uzna za swój obowiązek zawiadomić władze i Billy, tatko oraz pozostali wylądują w więzieniu za kontrabandę, albo i co gorszego! - Przecież wiesz, że mój ojciec nigdy nie wezwałby władz, gdyby to miało przynieść szkodę ludziom, których znał przez całe życie - zaprotestowała Amanda.

- Może by nie chciał, ale tak to by się skończyło. Proszę, niech mi panienka obieca, że nic nie powie swojemu ojcu. - No, dobrze. Nie powiem. Postaram się wymyślić coś innego. - I starannie ukrywając rosnące przerażenie, zapytała od niechcenia: - Czy pan George jest w to wplątany? Betsy szeroko otworzyła oczy. - Mam nadzieję, że nie, panienko! Tatko zawsze powtarza, że lepiej nie zadawać zbędnych pytań i nie rozglądać się zbyt uważnie. Nic nie wiem i nie chcę wiedzieć. Pokojówka wciągnęła urywany oddech. - Dziękuję, że mnie panienka wysłuchała. Już mi lepiej. Tatko jest mądry, na pewno nic głupiego nie zrobi. Musimy szybko przebrać panienkę do obiadu, lada chwila rozlegnie się gong. Może Betsy poczuła się lepiej, ale Amanda zdecydowanie nie. Biernie poddawała się zabiegom pokojówki, pozwalała włożyć sobie suknię wieczorową i uczesać włosy, ule jej mózg przez cały czas gorączkowo pracował.

R

Najwyraźniej pomiędzy dwiema bandami przemytników doszło do wojny, a Geor-

L T

ge, była tego niemal pewna, związał się z którąś z nich. Jak zareaguje tata, jeśli jego jedyny syn i spadkobierca zostanie aresztowany przez władze? A gdyby konfrontacja zaostrzyła się, brat mógł nawet zginąć.

Amanda miała ochotę skarcić brata za to, że przysparzał jej tylu zmartwień! Kusiło ją, by pobiec prosto do pokoju George'a i zażądać wyjaśnień. Mało prawdopodobne jednak, by brat przyznał się do kontaktów z przemytnikami, nawet jeśli rzeczywiście był z nimi w jakiś sposób związany. Zapewne miałby tylko, jak Althea, pretensję do niej za wtrącenie się w jego prywatne sprawy. Rozważała nawet, czy nie pójść od razu do ojca. Co prawda nie chciała przysparzać mu zmartwień, ale miał chyba prawo wiedzieć, że podejrzewała George'a o udział w niebezpiecznym przedsięwzięciu? Nie, postanowiła w końcu. Lepiej na razie nie mówić mu o niczym. Zamiast niepokoić go oskarżeniami, powinna najpierw dowiedzieć się czegoś więcej o walce między rywalizującymi bandami i ewentualnym udziale brata w jednej z nich. Obawa ścisnęła jej serce. Jaka szkoda, że wydawali dzisiaj to przeklęte przyjęcie!

- Już, panienko - oznajmiła Betsy z satysfakcją i narzuciła tiulowy szal na ramiona Amandy. - Wygląda panienka jak czarodziejska królewna. Słyszałam, że dzisiaj na obiedzie będzie książę - dodała, puszczając oko do swej pani. Amanda stłumiła jęk. Oczywiście służba sobie tylko wiadomymi drogami zdołała już dowiedzieć się, że do Ashton Grove został zaproszony na obiad dżentelmen, który stanowił dobrą partię. Amanda jeszcze nigdy nie miała tak mało ochoty na przyjmowanie gości. Odprawiła Betsy i zeszła do salonu, starając się przygotować wewnętrznie do czekającego ją zadania pełnienia honorów pani domu. Postanowiła znaleźć tego wieczoru chwilę, by porozmawiać z panem Andersem na osobności i poprosić go, by wybrał się do Salters Bay już następnego dnia i poprzez swoje związki z marynarką zdobył więcej informacji. Decyzja, by złożyć swe kłopoty na barki pana Andersa przyniosła jej zadziwiającą

R

ulgę. W sprawie Althei udowodnił, że jest człowiekiem inteligentnym, spostrzegawczym

L T

i dyskretnym. Instynktownie czuła, że może mu zaufać.

Pomimo strapienia, na samą myśl o sam na sam z tym mężczyzną, poczuła przypływ znanego jej już podniecenia. Powtarzała sobie, że to będzie tylko krótka rozmowa, ale mózg z uporem podsuwał jej obrazy zupełnie innych rzeczy, które dżentelmen i dziewczyna mogli robić w ciemnym pokoju, jak pocałunki... objęcia... pieszczoty... Ze zniecierpliwieniem odepchnęła od siebie tę wizję. Powinna skoncentrować się na ochronie George'a i znalezieniu sposobu zapobieżenia groźnej konfrontacji. Gdy stanęła w progu salonu z uśmiechem uprzejmej pani domu na ustach, nie zdołała powstrzymać głębokiego westchnienia. Akurat teraz, gdy powinna poświęcić się bez reszty przygotowaniom do londyńskiego debiutu, w Ashton wszystko się tak strasznie skomplikowało. Greville od dwóch dni starannie unikał obu panien: Althei dlatego, że nie chciał być kością niezgody między kuzynkami, a panny Neville dlatego, że tak straszliwie go do niej ciągnęło. Nie był pewien, czy zdoła pokonać wieloletnie przyzwyczajenia uwodziciela.

Ociągał się z opuszczeniem swojego pokoju, bo najchętniej wymigałby się od udziału w dzisiejszym przyjęciu. Nie miał najmniejszej ochoty siedzieć tam i obserwować, jak lord Trowbridge ślini się do panny Neville i pręży przed nią swe szlachetnie urodzone, wyjątkowo przystojne, doskonale skoligacone ciało. Mógł, oczywiście, poprosić o przysłanie mu posiłku do pokoju, ale Althea przydybała go w bibliotece i z przestrachem wyznała, że wuj James w dowód szczególnej łaski pozwolił jej wziąć udział w dzisiejszym przyjęciu. Wuj był tak zadowolony ze swej wspaniałomyślnej propozycji, że nie miała serca mu odmówić. Błagała Greville'a, by przyszedł i usiadł przy niej, bo inaczej nie będzie miała do kogo ust otworzyć. „Książę z bajki" oraz sąsiad z żoną bez wątpienia będą zwracali się wyłącznie do lorda Bronninga i jego pięknej córki. Zresztą Greville nie miał ochoty stracić okazji zobaczenia cudownej panny Neville w sukni wieczorowej.

R

Niemniej jednak konieczność obserwowania, jak Trowbridge się do niej przymila i

L T

prawi jej komplementy, bez wątpienia okaże się torturą tak straszną jak chłosta na okręcie. A Trowbridge - jak zauważyła Althea - był dokładnie „takim typem mężczyzny", jakiego szukała Amanda. Greville zacisnął zęby i wyszedł z pokoju. Kiedy w parę minut później wszedł do salonu, zastał już tam lorda Trowbridge'a i państwa Williamsów. Młody arystokrata, zgodnie z przewidywaniem Greville'a, wyglądał nieskazitelnie: znakomicie skrojone, czarne ubranie wieczorowe i bezbłędnie zawiązany krawat wzbudziłyby jego autentyczny podziw w dawnych czasach. Na szczęście pogawędka przed obiadem nie trwała zbyt długo. Pannę Neville prowadził do stołu najwyższy rangą gość, a lord Bronning podał ramię pani Williams, gadatliwej kobiecie, która zaszczyciła Greville'a zaledwie przelotnym spojrzeniem. Althea wzięła go pod rękę i szepnęła „dziękuję". Podczas obiadu krew go zalewała na widok Trowbridge'a, który dosłownie zmonopolizował pannę Neville. Na szczęście Greville nie musiał brać udziału w konwersacji, co mu bardzo odpowiadało. Pan Williams zaanektował gospodarza. Pani Williams zapytała, czy Althea już bywa w towarzystwie, a gdy dowiedziała się, że nie, powiedziała

„och" tonem pełnym dezaprobaty i przestała interesować się dziewczyną. Greville'owi również nie poświęcała uwagi. Dowiedziała się zapewne, że nie był nikim ważnym. Nudę i monotonię przyjęcia rozpraszała jedynie przekorna Althea, która małpowała sąsiadów, gdy nie patrzyli. Greville o mało nie parsknął zupą na stół, kiedy w afektowany sposób podniosła do ust serwetkę, wielce udatnie parodiując lorda Trowbridge'a. Po kolejnych występach dziewczyny nie zdołał jednak powstrzymać się od śmiechu, co zwróciło uwagę młodego lorda. - Pan Anders... prawda? - zwrócił się Trowbridge do Greville'a ku jego ogromnemu zaskoczeniu. - O ile się nie mylę, jest pan spokrewniony ze Stanhope'ami. - Tak, obecny markiz jest moim kuzynem. - I ostatnio służył pan w marynarce? - Miałem ten zaszczyt - odparł niechętnie Greville. Trowbridge miał szczerą twarz, być może chciał po prostu włączyć gościa

R

Neville'ów do ogólnej rozmowy. A jednak coś - może ton głosu hrabiowskiego synalka,

L T

a może błysk w jego oczach - ostrzegało Greville'a, że w niewinnych z pozoru pytaniach kryła się zasadzka.

- Czy mogę zwracać się do pana „poruczniku"? - Nie - odparł Greville. Nie wstydził się swojej służby na okręcie, wręcz przeciwnie, był z niej dumny, ale nie zamierzał pozwolić, by Trowbridge wykorzystał ją przeciw niemu. - Jestem obecnie urlopowany. - Pan Anders został ranny podczas bitwy z piratami - włączył się lord Bronning, wyraźnie zażenowany tą nietaktowną indagacją. - Przyjęło się, że na czas rekonwalescencji marynarze są kierowani do Brygady Ochrony Wybrzeża. Więc gdy lord Englemere dowiedział się, że Ashton Grove znajduje się w pobliżu Salters Bay, zapytał, czy jego kuzyn mógłby w tym okresie mieszkać u nas. Goszczenie go pod tym dachem to dla nas prawdziwa przyjemność - dodał i skłonił głowę przed Greville'em. - To dlatego nie nosi pan munduru - nie rezygnował Trowbridge. - Wcale nie widać po panu, że był pan ranny. - Pan Anders wydobrzał już na tyle, by zatrzymać spłoszone konie przed dwoma dniami - włączyła się panna Neville i obdarzyła Greville'a uśmiechem.

Greville'owi zrobiło się ciepło na sercu. - Czuję się już znacznie lepiej, dziękuję. - Więc zapewne wkrótce wróci pan do służby w marynarce? - nie ustępował Trowbridge. - Kiedy całkowicie odzyskam siły - odparł lakonicznie. - Oczywiście. Wczoraj usłyszałem w miasteczku wyjątkowo szokujące pogłoski rzucił Trowbridge wystudiowanie swobodnym tonem. - Podobno pan Anders służył na pokładzie jako prosty marynarz! Oczywiście oświadczyłem, że to z pewnością pomyłka. Kuzyn Stanhope'a zwyczajnym majtkiem?! - Trowbridge wybuchnął śmiechem. - Nie mam pojęcia, skąd mogła się wziąć taka plotka! Może Trowbridge naprawdę o niczym nie wiedział i z uwagi na rodowód Andersa zakładał, że jego informator musiał popełnić błąd? Niewykluczone, ale Greville'owi jakoś trudno było w to uwierzyć. Najlepszą metodą obrony był atak, więc utkwił w twarzy Trowbridge'a surowe spojrzenie.

L T

R

- Chyba zdaje pan sobie sprawę, że bez ofiarnej służby tych „zwyczajnych majtków", Bonaparte zdołałby dokonać inwazji na Anglię? Powinien pan o tym wiedzieć, w końcu jest pan synem i asystentem znanego członka Izby Lordów. Althea podjęła temat tak gładko, jakby zapinała zameczek naszyjnika. - Wybacz, wujku Jamesie, że podejmuję dyskusję z naszym gościem - zawołała ale jestem naprawdę wstrząśnięta i oburzona, że lord Trowbridge wyraża się z lekceważeniem o naszych wiernych marynarzach. Jak sobie przypomnę opowieści pana Andersa o ich odwadze i harcie ducha w najtrudniejszych warunkach! Trowbridge nie mógł być bardziej zdumiony. Jego spojrzenie skierowane na lorda Bronninga mówiło wyraźnie, że miejscem małych dziewczynek jest sala lekcyjna, a nie jadalnia czy salon pełne gości. Odezwał się jednak uprzejmie: - Nie zamierzałem umniejszać zasług naszych dzielnych marynarzy, panno Holton. Nie zmienia to jednak faktu, że większość z nich to osobnicy dość ordynarni i prostaccy. Jeżeli w walce sprawiają się dobrze, to dowód na to, że nawet najmniej obiecujący materiał ludzki może być przekształcony w efektywną siłę bojową pod kierownictwem wyższych oficerów.

Greville pomyślał z niesmakiem, że Trowbridge najwyraźniej uciął sobie pogawędkę z porucznikiem Belcherem. - Czy zna pan osobiście wielu marynarzy, milordzie? - zapytał sucho. Trowbridge poruszył się niespokojnie. - No... nie, ale powszechnie wiadomo... - Tak myślałem. Pan wybaczy, ale wygląda na to, że został pan wprowadzony w błąd. Rzeczywiście wielu marynarzy to wywodzący się z nizin społecznych analfabeci, ale bez wątpienia w marynarce znajdzie pan dokładnie taki sam odsetek gburów i łajdaków jak w każdej innej grupie społecznej. Nie wyłączając twojej, ty uprzywilejowany, zadufany w sobie, pompatyczny sukinsynu, dodał w myślach Greville i podjął na głos: - Trudne warunki życiowe sprawiają, że wśród ludzi z dołów społecznych przeżywają tylko jednostki najsilniejsze i najzdolniejsze. I tylko tacy mogą znieść długie mie-

R

siące na morzu, przy skąpych racjach żywnościowych i ciężkiej pracy. Jak panna Holton

L T

raczyła wspomnieć, przez ten krótki czas, jaki było mi dane spędzić pośród nich, byłem naocznym świadkiem ponad tuzina sytuacji, w których wykazali się niezwykłym męstwem i poświęceniem.

- Nie zamierzałem kwestionować odwagi większości z nich - zaprotestował Trowbridge, wycofując się pośpiesznie z własnych stwierdzeń. - Jestem przekonany, że pan nie zamierzał - zapewnił Greville. - Zakończmy już tę rozmowę, która z pewnością nie jest zbyt interesująca dla dam. Pani Williams, wydaje mi się, że chciała pani podzielić się z nami wrażeniami z bardzo inteligentnej komedii, którą obejrzała pani w Exeter? Nie trzeba było większej zachęty, by zagadnięta dama wdała się w długi i wyczerpujący opis sztuki, teatru oraz wszystkich notabli obecnych na przedstawieniu. Usatysfakcjonowany Greville rozparł się wygodnie na krześle, a naburmuszony Trowbridge z przylepionym do twarzy sztucznym uśmiechem udawał, że słucha relacji pani Williams z ogromnym zainteresowaniem. I po raz pierwszy od rozpoczęcia przyjęcia, co Greville odnotował z zachwytem, synalek hrabiego nie próbował przyciągnąć uwagi panny Neville.

Sama panna Neville przyglądała się Greville'owi w zamyśleniu. Ledwie powstrzymał uśmiech. Bez wątpienia spostrzegła, że jego namiętna przemowa w obronie marynarzy miała zamaskować fakt, iż nie odpowiedział na pytanie Trowbridge'a o jego służbę w marynarce. Greville był teraz pewien, że jego wielka i zadufana w sobie lordowska mość dwa razy się zastanowi, zanim znowu spróbuje zastawić pułapkę na zwyczajnego pana Andersa. Z zamyślenia wyrwał go tłumiony chichot Althei. Spojrzał na nią i pytająco uniósł brew, a wówczas bezgłośnie powiedziała „dobra robota". Dopiero kiedy pani Williams zakończyła swą przydługą opowieść, spokorniały syn hrabiego odważył się zwrócić z jakąś uwagą do panny Neville. Odpowiedziała mu lakonicznie i wstała od stołu. - Pora zostawić dżentelmenów samych, żeby mogli uraczyć się spirytualiami. Pani Williams, Altheo, proszę ze mną.

L T

R

Mężczyźni wstali uprzejmie, gdy panie opuszczały jadalnię. Greville odprowadzał wzrokiem pannę Neville z mieszaniną triumfu i smutku. Powstrzymała się od komentarzy w czasie jego krótkiego starcia z Trowbridge'em. Czyżby jego werbalne zwycięstwo nad gościem, którego uważała za pierwszego potencjalnego kandydata do swej ręki, rozgniewało ją?

To mu uświadomiło, jak krucha i przelotna była zapewne ich „przyjaźń". Althea zdecydowanie opowiedziała się po jego stronie, natomiast panna Neville prawie na pewno pożegluje za lordem Trowbridge'em i wraz z nim będzie ubolewała nad poniżającym charakterem jego służby w marynarce. Ich serdeczne stosunki nie miały szansy przetrwać rozdzielenia, kiedy ona wyjedzie do Londynu, a on rozpocznie nową karierę. Zrobiło mu się ciężko na sercu, znacznie ciężej, niż powinno. Trowbridge starannie omijał go wzrokiem, więc Greville mógł spokojnie sączyć swoją brandy. Zastanawiał się, czy nie przeprosić i nie pójść od razu do siebie - ale wówczas nie zobaczyłby panny Neville przy herbacie.

Przynajmniej przez pewien czas zamierzał stać się znowu „dawnym Greville'em" i cieszyć się chwilą, zamiast martwić się przyszłością. Tym bardziej, że ta przyszłość rysowała się dość bezbarwnie. Greville czekał na uboczu, aż uspokoi się zamieszanie przy stole z herbatą, i obserwował pannę Neville, która z naturalnym wdziękiem nalewała napój, prowadząc równocześnie rozmowę z gośćmi. Kiedy wreszcie rozluźniło się, Greville podszedł, gotów zejść aż do zęz, by naprawić przeciekający stateczek ich wzajemnych stosunków. Ku jego zaskoczeniu, dziewczyna pochyliła się ku niemu. - Czy możemy później zamienić parę słów? - zapytała szeptem. - To bardzo ważne. - Oczywiście - zapewnił. - Kiedy i gdzie? - W bibliotece. Kiedy goście wyjadą, a tata i Althea pójdą spać. Kiwnął głową. - Będę.

R

- Dziękuję - szepnęła i odwróciła się. - Jeszcze herbaty, pani Williams?

L T

Czy naprawdę przed chwilą umówił się na schadzkę z córką gospodarza? Greville ciągle jeszcze nie mógł uwierzyć własnym uszom. Raz po raz analizował jej słowa i żadne inne wyjaśnienie nie przychodziło mu do głowy. W ciele Greville'a zaczęło narastać zmysłowe oczekiwanie.

Powinien natychmiast położyć kres tym szalonym marzeniom. To nie czas na snucie lubieżnych fantazji. Amanda robiła wrażenie zmartwionej, a nie uwodzicielskiej. Z pewnością potrzebowała pomocy, a nie pocałunków. Herbata ciągnęła się w nieskończoność. Greville musiał patrzeć, jak Trowbridge wpatruje się w pannę Neville wzrokiem głodomora spodziewającego się królewskiej uczty. Słuchać, jak tamten prawił Amandzie komplementy i obiecywał, że jego matka złoży jej wizytę, gdy tylko panna Neville przyjedzie do Londynu. Wreszcie przyjęcie dobiegło końca. Trowbridge i Williamsowie ruszyli do wyjścia. Greville spojrzał na pannę Neville i pytająco uniósł brew. Odpowiedziała leciutkim skinieniem głowy, więc po opuszczeniu salonu ruszył do biblioteki.

Rozdział jedenasty Greville wszedł do ciemnego pokoju z mocno bijącym sercem. Ciekawe, co było tak pilne, że panna Neville postanowiła wykraść się potajemnie ze swojego pokoju, by jeszcze tego wieczoru to z nim przedyskutować. Przed jego oczami przesuwały się tak plastyczne wizje gorących pocałunków i kradzionych pieszczot, że gotów był nawet Wyjść z biblioteki w obawie, iż nie zdoła zapanować nad własną żądzą. Ale w tym momencie drzwi otworzyły się cicho i panna Neville wślizgnęła się do środka, niosąc w ręku lichtarz z jedną świecą. Podskoczyła, gdy z mroku wyłoniła się jego sylwetka. - Podaj hasło - zażartował, żeby uspokoić dziewczynę i zapanować nad własnym pożądaniem, które dudniło mu w uszach i pulsowało w całym ciele wraz z krwią pompowaną przez szybko bijące serce.

R

Cofnął się o krok, choć jego ręce aż drżały z pragnienia.

L T

- Proszę mi powiedzieć, co może być aż tak pilne, że wykradła się pani w środku nocy, by to omówić?

Bez żadnych wstępów przekazała mu niepokojące informacje uzyskane od pokojówki.

- Obawiam się, że naprawdę zbliża się ostateczne starcie, bo George nie pojawił się dzisiaj na obiedzie, choć wiedział, że spodziewamy się gości, a jego nieobecność sprawi tacie przykrość. Czy mógłby pan pojechać jutro do miasta i się czegoś więcej dowiedzieć? Wiem, że powinnam zwierzyć się ojcu... ale ostatnio bardzo źle wygląda. Greville bardzo chciał ją uspokoić - a jeszcze lepiej: scałować zmarszczkę troski z jej czoła - ale opisana przez nią sytuacja rzeczywiście była niepokojąca. - Pojadę do Salters Bay z samego rana. Odetchnęła z ulgą. - Dziękuję! Przepraszam, że angażuję pana w sprawy, które pana nie dotyczą, ale nie mam komu zaufać. A wiem, że na pana mogę liczyć. Jego racjonalny umysł próbował wziąć w karby ekstatyczne bicie serca spowodowane tym oświadczeniem. Powtarzał sobie, że panna Neville liczyła na niego tak, jak li-

czyła na pokojówkę, że ją ubierze, i na kucharkę, że przygotuje smaczny posiłek. Nie powinien wyciągać zbyt daleko idących wniosków. Powinien natychmiast przerwać te spekulacje, jeśli chciał wykorzystać rzadką okazję, jaką stwarzało to spotkanie. Każda cząstka jego ciała krzyczała, by ją pocałował, ale wtedy zapewne uciekłaby z krzykiem do swojego pokoju. Spokojnie, powtarzał sobie. Bezpośrednie nawiązanie do incydentu przy obiedzie z pewnością pomoże mu zapanować nad zmysłami i przypomni im obojgu o jego pozycji. - Myślałem, że będzie pani chciała mnie ukarać. Jeśli tak, to proszę wyciągnąć broń. Przynajmniej częściowo udało mu się osiągnąć sukces. - Bardzo ostro pan potraktował biednego lorda Trowbridge'a. Biednego!? To obiecujący znak! - Z pewnością zauważyła pani, że celowo mnie sprowokował.

R

- Rzeczywiście, tak usilnie starał się wydobyć z pana informacje, że to graniczyło z brakiem taktu.

L T

Miał na końcu języka pytanie, czy spostrzegła, że celem Trowbridge'a było poniżenie w jej oczach potencjalnego rywala, ale nie zdążył go zadać. - A czy ja mogę wystąpić z wyjątkowo nietaktownym pytaniem? Zrobiło mu się niedobrze.

- Oczywiście - odparł, choć z góry wiedział, o co chciała zapytać. - Jak pan trafił do marynarki? Po spojrzeniu, jakim go obrzuciła w jadalni, nie mógł się dziwić, że o to zapytała. Był gościem w jej domu, korzystał z uprzejmości jej rodziny. Miała prawo być tak samo zaciekawiona jak Trowbridge... i w odróżnieniu od niego zasługiwała na prawdę, choć odłożył ujawnienie arogancji i głupoty, które przywiodły go na pokład „Illustrious". - To długa historia. - Chętnie jej wysłucham - odparła i gestem wskazała mu sofę. Greville ruszył za nią, myśląc ze smutkiem, że kiedy zakończy swą historię, to nie będzie musiał się martwić o to, że skusi ją pocałunkami.

- Jak zapewne pani wie, wywodzę się z bocznej linii rodu Stanhope'ów, moja rodzina nie ma ziemi ani majątku. Po powrocie spod Waterloo wystąpiłem z armii i zwróciłem się o pomoc do kuzyna, lorda Englemere'a, a on powierzył mi zarządzanie posiadłością w okolicy Nottingham. Nie miałem pojęcia o prowadzeniu gospodarstwa, więc zamierzałem odmówić, ale sierżant Barksdale, mój podwładny z Korpusu Kwatermistrzostwa, który wrócił do Anglii wraz ze mną, namówił mnie do przyjęcia tej propozycji. Twierdził, że wychował się na wsi i zapewniał, że jeśli zatrudnię go jako swego pomocnika, to nauczy mnie, jak zarządzać majątkiem. Zaufałem mu, niemądrze, jak się później okazało. Zamiast prowadzić mnie za rękę, nakłonił mnie do powierzenia mu wszystkich spraw... Zrobiłem to. Greville z goryczą wspominał, jak dał się wyprowadzić Barksdale'owi w pole. Wystarczał mu splendor „pana na włościach". Rzadko objeżdżał „swój" majątek, bardzo chętnie uwierzył w zapewnienia sierżanta, że nadzorowanie prac wyrobników i drobnych

R

gryzipiórków to zajęcie uwłaczające godności syna dżentelmena. Barksdale z łatwością,

L T

przy użyciu wina i przy pomocy łatwych kobiet, omotał go. - Ze wstydem wyznaję, że nawet służba w wojsku nie wyleczyła mnie z lenistwa, arogancji i nazbyt wysokiego mniemania o sobie. Dopiero po ponad roku zorientowałem się, jak źle się rzeczy miały w Blenhem Hill. Jeden z farmerów przyszedł do mnie z żądaniem sprawiedliwości. Powiedział, że Barksdale ciągle podnosił już i tak wygórowane renty dzierżawne, dostarczał zbyt mało ziarna siewnego, narzędzi i sprzętu, odmawiał wykonywania remontów, nawet najbardziej podstawowych. Na skutek jego nalegań dokonałem pobieżnego przeglądu farm, nawet wtedy nie pofatygowałem się, by przeprowadzić porządną kontrolę. Greville potrząsnął głową. Do dziś czuł wstrząs i pogardę dla siebie na wspomnienie tego, co wówczas odkrył. - Nawet przy moim całkowitym braku doświadczenia wszystko wyglądało ponuro. Wróciłem do dworu i przeprowadziłem inspekcje ksiąg. Okazało się, że wpisywano nieprawdziwe dochody. Tego samego dnia przyszedł list od mojego kuzyna. Poprzedni zarządca majątku, przebywający już na emeryturze, opisał mu stan spraw w Blenhem Hill. Englemere zwalniał mnie listownie z posady.

Greville dokładnie pamiętał poczucie upokorzenia, z jakim czytał dymisję. - Kuzyn miał rację. Zawiodłem go. Zawiodłem ludzi, którzy na mnie polegali. Największą winę ponosił Barksdale, ale to nie zdejmowało ze mnie odpowiedzialności. Dlatego zanim poinformowałem Englemere'a o jego przestępstwach, postanowiłem dać dawnemu towarzyszowi broni szansę zadośćuczynienia. Greville parsknął gorzkim śmiechem. - Nawet wtedy nie potrafiłem go właściwie ocenić! Gdy zorientował się, że dłużej nie dam się oszukiwać, poprosił o czas do namysłu, jak mógłby zwrócić to, co ukradł. Kiedy ocknąłem się w jakimś zakazanym zaułku Portsmouth z pulsującą bólem głową, ostatnią rzeczą, jaką pamiętałem, było to, że odwróciłem się tyłem, gdy Barksdale nalewał mi kieliszek wina. - Uderzył pana? - zapytała wstrząśnięta panna Neville. - Pogrzebaczem, jak sądzę. Ponieważ nie pamiętałem kompletnie nic z kilkudnio-

R

wej podróży, musiał również odurzyć mnie jakimś narkotykiem. Groził mu stryczek,

L T

więc pewnie dobrze zapłacił, by wyekspediować mnie na morze, skąd zapewne miałem nigdy nie wrócić. Tak trafiłem w ręce bandy werbowników dostarczających ludzi do służby na statkach. Obdarty z porządnych ubrań i wszelkich wartościowych przedmiotów nie wyglądałem na dżentelmena. Byłem odurzony narkotykiem, co zapewne dożyli na karb zwyczajnego pijaństwa, ale uznali, że jestem silny i zdrowy. Odzyskałem świadomość pod pokładem więziennej barki w Portsmouth, gdzie oczekiwałem na „Illustrious". - Z pewnością pan protestował! - Oczywiście. Ale ofiary łapaczy często próbują się wyłgać od służby, a ja nie mogłem przedstawić żadnego dowodu na to, że jestem dżentelmenem. Dowodzący porucznik, któremu pewnie nie chciało się robić kolejnego wypadu na ląd, żeby zastąpić mnie innym delikwentem, powiedział po prostu, żebym złożył skargę kapitanowi. Ale wtedy okręt był już na pełnym morzu i nic się nie dało zrobić - domyśliła się dziewczyna. Greville skrzywił się na wspomnienia tamtych pierwszych, okropnych dni. - Na pierwszym oficerze moje protesty nie zrobiły większego wrażenia niż na strażniku z wybrzeża. Otrzymałem zezwolenie na widzenie z kapitanem, kiedy „Illu-

strious" już dawno opuścił brytyjskie wody przybrzeżne. Wtedy rzeczywiście już nic nie dało się zrobić. Z czasem zacząłem podejrzewać, że to boska interwencja rzuciła mnie na pokład tego okrętu, bym zmienił dotychczasowe życie. Co nie zmienia faktu, że zostałem pobity, odurzony narkotykami i sprzedany gangowi werbowników. Odwrócił wzrok, żeby nie widzieć pełnej potępienia i niesmaku miny panny Neville, w której oczach jeszcze nie tak dawno dostrzegał nieśmiałą aprobatę. - Pani ojciec może uznać prośbę Englemere'a o udzielenie mi gościny za oburzającą. Ciągle nie mogę zrozumieć, dlaczego nie kazał mi się pakować od razu pierwszego dnia. - To pan został potraktowany w sposób oburzający, panie Anders. Na początku, tuż po przyjeździe - odparła. W jej głosie wyczuł rozbawienie. Czy to możliwe? Ostrożnie podniósł oczy. Nie dostrzegł w jej twarzy potępienia ani urazy, wydawała się jedynie zamyślona.

R

- Przyznaję, oczywiście, że postępował pan haniebnie, ale w końcu próbował pan to naprawić.

L T

- Tak, ale zanim to do mnie dotarło, wiele osób zostało wpędzonych w nędzę. A nawet wtedy - dodał zdegustowany własną arogancką naiwnością - dałem się podejść Barksdale'owi jak pijany wiejski osiłek, któremu podwędzono sakiewkę podczas pierwszej wyprawy do Londynu.

- Uczciwy człowiek nie jest w stanie przewidzieć, ile niegodziwości może się kryć w duszy nikczemnika - odparła. - Jestem przekonana, że na pokładzie „Illustrious" zachowywał się pan bez zarzutu. Greville kiwnął głową. - Kiedy już zrozumiałem, że nie zdołam uciec od losu, to chyba tak. - Roześmiał się ponuro. - Ta niespodziewana wyprawa na morze dała mi szansę zastanowienia się nad własnym życiem. Niejednokrotnie przysięgałem Wszechmogącemu, że jeśli pozwoli mi dożyć jutra, to zmienię się na lepsze. Podczas przymusowego pobytu na okręcie miałem okazję obserwować pracę marynarzy, od najniższego majtka pokładowego, po wyższych oficerów. Większość z nich to byli uczciwi i ciężko pracujący, choć czasem niepiśmienni

i nieokrzesani ludzie. Dobrze mieć ich przy sobie w walce, a ich przyjaźń to powód do dumy. - Z przekorą pomyślał w tym momencie o Althei i dodał: - Podziwiałem ich. Amanda kiwnęła głową ze zrozumieniem. - Ja podziwiam tutejszych farmerów. Wielu z nich ma bardzo niewiele. To... uczy pokory. Greville poczuł się tak, jakby ziemia usunęła mu się spod nóg. Nie mogło być najmniejszych wątpliwości: panna Neville naprawdę zrozumiała. Z podziwem i zachwytem patrzył na piękną dziewczynę z klasy uprzywilejowanej o tak niekonwencjonalnych poglądach. Miał rację, kiedy zobaczywszy ją po raz pierwszy w holu, uznał ją za anioła. Musiało upłynąć ładnych parę chwil, zanim zdołał zebrać myśli. - Tak, to rzeczywiście uczy pokory - przyznał, po czym dodał gorzko: - Na statku zrozumiałem, że jeśli nie liczyć tej służby, to niewiele dobrego zrobiłem w życiu.

R

- Odrobina pokory przyda się nam wszystkim. Jakie mam prawo wynosić się ponad

L T

dżentelmena, który ma za sobą doświadczenia, jakich nie zaznała większość ludzi z jego sfery, zdołał je przetrwać i wyszedł z tej próby jako lepszy i mądrzejszy człowiek? I znów go zaskoczyła. Jej osąd był znacznie łagodniejszy niż wyrok, który on sam wydał na siebie.

- Nie zasługuję na taką łagodność, panno Neville. Nie jestem tak dobrym człowiekiem, jak bym tego pragnął. - Kiedy piękna Amanda spoglądała na niego ze współczuciem i szacunkiem, on chciał ją tylko całować. Marzył, by móc rozkoszować się jej niewinnością, nauczyć, jak dawać i przyjmować rozkosz. Greville był tak bez reszty zaprzątnięty tymi zmysłowymi wizjami, że przeżył wstrząs, gdy po chwili zobaczył jej twarz tak blisko swojej, że ich usta dzieliło od siebie zaledwie tchnienie. Czy to on przysunął się do niej, czy też ona z własnej i nieprzymuszonej woli zbliżyła się do niego? Tak czy owak, pokonał tę minimalną odległość i musnął wargami jej usta. Całował ją powoli i delikatnie, czekając, aż ona położy temu kres. Kiedy to wreszcie zrobiła, wiele go kosztowało, by pozwolić jej się odsunąć. - Lepiej... już pójdę - szepnęła, równie roztrzęsiona jak on.

- Z pewnością powinna pani odejść - przyznał, z trudem wydobywając z siebie głos. - Powie mi pan, czego się jutro dowie? - Tak, ale nie w nocy. Naprawdę staram się być lepszym człowiekiem, ale ciało i krew stawiają opór. - To dobrze - odparła Amanda z przekornym uśmiechem. I wyszła. Nie wiedział, co myśleć o pocałunku. Czy chciała zwyczajnie zasmakować zakazanego owocu? Czy droczyła się z nim? Nie wiedział, co tak niespodziewanie popychało ich ku sobie, pomimo wszystkich dzielących ich różnic. Musi pamiętać, że przeznaczeniem panny Neville z Ashton Grove było małżeństwo z bogatym i wpływowym parem Anglii. Jego czekała służba rządowa lub zarządzanie majątkiem ziemskim. Praca ważna i pożyteczna, ale mógł zostać naj-

R

wyżej plenipotentem lub sekretarzem człowieka, za którego ona mogia wyjść za mąż.

L T

Człowieka, który będzie w stanie zapewnić jej pozycję społeczną i materialną, jakiej Greville nigdy nie osiągnie.

Ze zniecierpliwieniem odepchnął od siebie tę przykrą prawdę. Postanowił, dopóki to jeszcze możliwe, czerpać z życia wszystko, co miało mu do zaoferowania. Na początek powinien jednak spełnić jej prośbę i zdobyć w kwaterze Brygady jak najwięcej informacji. Oby mogły ukoić jej niepokój, choć za bardzo na to nie liczył. Niezależnie od tego, czego się dowie, postanowił odnaleźć George'a Neville'a i odbyć z nim małą pogawędkę, aby zorientować się, czy dziedzic Bronning był zaangażowany w nielegalne działania, które mogły doprowadzić do jego śmierci lub więzienia. Znowu zalała go fala czułości i zachwytu, gdy przypomniał sobie, że dzierżawcy pracujący w majątku jej ojca nie byli dla Amandy narzędziami czy wołami roboczymi, tylko istotami ludzkimi, wartościowymi i godnymi szacunku. Wyglądało na to, że od początku droczył się z nią z powodu poczucia wyższości, którego w niej wcale nie było! Bo skąd miał wiedzieć, że dziewczyna, która od dziecka korzystała z przywilejów wyższych sfer, podzielała jego przekonania?

Powinien wiedzieć. Na własne oczy widział, jak rozmawiała z rolnikami i pasterzami, koronczarkami i żonami farmerów. Ci ludzie dobrze ją znali i w ich wzajemnych stosunkach można było dostrzec szczerą troskę i wzajemny szacunek. Przecież panna Neville nie miała powodu, by starać się zrobić na nich dobre wrażenie. Jak można się oprzeć cieplejszym uczuciom do kobiety tak pięknej, wartościowej i pełnej współczucia? To niebezpieczna konkluzja, pomyślał Greville i ruszył do swej sypialni.

L T

R

Rozdział dwunasty Amanda z największym wysiłkiem zmuszała się do wykonywania codziennych obowiązków. Od rana była spięta i rozkojarzona, tak że z trudem przebrnęła przez rozmowy z kucharką i agentem i skontrolowała pracę pokojówek, lokajów i praczek. Od wczorajszego popołudnia nie widziała George'a. Sprawdziła jego łóżko - nikt w nim nie spał. Pana Andersa również nie spotkała przy śniadaniu, od Sandsa dowiedziała się, że z samego rana pojechał do miasteczka. Oby zdobył informacje, które położą kres jej bolesnej niepewności. Chciała wreszcie wiedzieć, z jakim niebezpieczeństwem musiała się zmierzyć! Ruszyła do holu, gdzie miała się spotkać z panem Pepysem. Po drodze mijała drzwi biblioteki i mimowolnie zwolniła kroku, a potem na jej ustach pojawił się lekki uśmiech.

R

Pan Anders okazał się znacznie bardziej skomplikowanym człowiekiem, niż po-

L T

czątkowo sądziła. Najpierw droczył się z nią, wodził ją na pokuszenie, potem jednak zaskoczył ją niezwykłą spostrzegawczością. Była stropiona, zakłopotana, niepewna, ale z czasem zaczęła polegać na jego zrównoważeniu i dyskrecji. Wydawało jej się, że już go dobrze poznała - aż tu minionej nocy przyznał się do błędów, które powinny ją zaszokować i rozczarować.

Takiej reakcji się po niej nie spodziewał - świadczył o tym sposób, w jaki na nią patrzył, relacjonując swą niechlubną przeszłość. Sądził, że straci u niej dobrą opinię. Rzeczywiście postępował źle i zapewne powinna być dla niego surowsza. Przebaczyła mu jednak choćby dlatego, że zdobył się na to wyznanie, mimo że zdawał sobie sprawę, ile go to może kosztować. Nie próbował się tłumaczyć ani zrzucać winy na innych, wziął na siebie pełną odpowiedzialność. To prawda, zaniedbywał obowiązki, ale kto z nas nigdy tego nie robił? - pytała się w duchu Amanda, myśląc o George'u i o złych relacjach z Altheą. Pan Anders odkrył własne zaniedbania i próbował je naprawić, choć było już za późno. Kiedy znalazł się w naprawdę dramatycznej sytuacji, wykazał się odwagą i har-

tem ducha. Sam fakt, że otwarcie wyznał swoje winy, stanowił najlepszy dowód na to, że zasługiwał na szacunek. Musiał ją wysoko cenić, skoro powiedział jej prawdę. To pochlebiało Amandzie i wzruszało ją. Doświadczenia życiowe pana Andersa były zupełnie inne niż dżentelmenów, których znała lub dopiero miała poznać w Londynie. Może dlatego fascynował ją znacznie bardziej niż stanowiący doskonałą partię lord Trowbridge, z którym zresztą Anders doskonale sobie poradził podczas przyjęcia. Był wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju, bo łączył w sobie dwie diametralnie różne grupy społeczne - klasę ludzi uprzywilejowanych i klasę nędzarzy. Ostatniej nocy, pomimo troski i niepokoju, czuła lekki dreszcz podniecenia na myśl o spotkaniu z panem Andersem i uporczywe, skrywane pragnienie, by przekonać, się, czy działała na niego równie mocno jak on na nią. Marzyła, by poznać smak jego po-

R

całunków. Była ciekawa, czy dotyk jego ust zdoła zaspokoić dręczącą ją nieustannie po-

L T

trzebę dotykania go. W głębi serca jednak wiedziała, że nie. Wystarczyło, że jego wargi musnęły jej usta, a popadła w jakieś zmysłowe zamroczenie, które zablokowało w niej zarówno lęk przed ryzykiem, jak i poczucie przyzwoitości. Na szczęście pan Anders zachował zdrowy rozsądek. Kiedy odsunął się od niej, Amanda z ociąganiem opuściła bibliotekę i wróciła do swojej sypialni nadal w stanie najwyższego podniecenia. Czuła mrowienie w całym ciele i palące pożądanie. Dopiero po dłuższej chwili zasnęła snem niespokojnym, pełnym bulwersujących obrazów, pocałunków i pieszczot. Wrażenia były tak rzeczywiste, że nawet teraz, gdy o nich myślała, czuła mrowienie w piersiach oraz dziwne gorąco w podbrzuszu. Zdrowy rozsądek i opanowanie wróciły dopiero o świcie, gdy pokój zalało zimne światło poranka. Do Andersa skłaniały ją zmysły i uczucia, musiała więc uważać, aby nie zrujnować wszystkich snutych latami planów. Po pierwsze i najważniejsze: nie powinna już nigdy zostawać z nim sam na sam. Ignorując cichy wewnętrzny głos protestu, Amanda zdecydowanym krokiem ruszyła do kuchni. Nagle na drugim końcu korytarza spostrzegła Betsy.

Pokojówka na widok swojej pani zaczęła gwałtownie wymachiwać rękami, co miało zapewne oznaczać prośbę, by Amanda na nią zaczekała. Amanda, pełna niepokoju i złych przeczuć, ruszyła na spotkanie dziewczyny, która biegła ku niej ile sił w nogach. - Co się stało, Betsy? Czego się dowiedziałaś? - Wymknęłam się, żeby zobaczyć, co z bratem, ale nie zastałam go w domu. Nie było zresztą żadnego mężczyzny. Mama mówi, że wszyscy wyszli o świcie. O zmroku ma przybić do brzegu statek z kolejnym transportem. Mama się boi, że postanowili rozprawić się z Czarnym Johnem. Raz na zawsze. Pytałam Billy'ego o panicza George'a. Nie chciał mi nic powiedzieć, ale był wystraszony, więc wydaje mi się, że panicz może być z nimi. Znaczy z przemytnikami. Tylko nie wiem, czy po stronie Rob Roya, czy Czarnego Johna. Niech panienka spróbuje zatrzymać go dzisiaj w domu, bo jeśli coś ma się wydarzyć, to zaraz po zachodzie słońca. - Dziękuję, Betsy. Zrobię co w mojej mocy, żeby zatrzymać dzisiaj brata.

R

- Tak będzie bezpieczniej. Oby tylko wszystko się dobrze skończyło! - I pokojów-

L T

ka odeszła, wyłamując palce ze zdenerwowania.

Amanda stała bez ruchu, miotana gniewem, troską i strachem. Żeby zatrzymać George'a w domu, trzeba go najpierw znaleźć. Powinien wrócić do domu przed akcją, choćby po to, żeby się przespać i zmienić ubranie. Poczuła nagłą ulgę, która jednak nie trwała długo.

W tej chwili nie miała już niemal wątpliwości, że w taki czy inny sposób George był zamieszany w szmugiel. Jak mógł być do tego stopnia bezmyślny, żeby wplątać się w tak niebezpieczny proceder?! - myślała z gniewem, a w dodatku nic nie mogła z tym zrobić. Zmusiła się więc do pójścia do kuchni, wysłuchała pani Pepys, a potem zajęła się długą listą swych codziennych obowiązków domowych. W miarę upływu czasu stawała się coraz bardziej niespokojna. Niezmordowanie krążyła po całym domu, zaglądała do pokoju śniadaniowego, bilardowego, biblioteki, zbrojowni i sypialni brata, ale nigdzie nie było po nim śladu. Gdy minęło południe, Amanda doszła do wniosku, że nie zniesie już dłużej oczekiwania. Szybko przebrała się w strój do konnej jazdy i ruszyła do stajni. Zrobi wszystko, aby zapobiec rozlewowi krwi na Saltem Hills.

Rozdział trzynasty Zarówno sama Amanda, jak i jej energiczna klacz, Vixen, najlepiej czuły się w ostrym galopie, ale na szczyt wzniesienia dotarły stępa. W tym miejscu droga do wioski omijała szerokim łukiem zjazd do ruin Neville Tour. Z uczuciem niepokojąco zbliżonym do zazdrości uświadomiła sobie, że Althea już zdążyła pokazać panu Andersowi jedno z jej ulubionych miejsc. Mury otaczające kamienną wieżę, z której jej odległy przodek, porucznik w armii Wilhelma Zdobywcy, sprawował kontrolę nad morzem i płynącą poniżej rzeką, nadal robiły wrażenie. Na szczycie wzgórza zatrzymała klacz, żeby zaczekać na towarzyszącego jej stajennego, który nie był równie skory do galopu. Przypomniała sobie urządzane kiedyś w tych ruinach pikniki, gdy śmiały się razem z Altheą lub słuchały opowieści o żyjących tu niegdyś dzielnych rycerzach i czcigodnych damach, i poczuła przypływ melancholii.

R

Czy uda jej się przełamać niechęć kuzynki i przywrócić między nimi dawną harmonię?

L T

Jenkins dotarł już prawie do szczytu wzniesienia, więc Amanda ruszyła naprzód i za kolejnym zakrętem zaczęła zjeżdżać ostro biegnącą w dół drogą między polami. Nagle z zarośli wyjechała na trakt niewielka grupka mężczyzn. Amanda zatrzymała Vixen. Zaskoczenie zmieniło się w niepewność, gdy przyjrzała się nadjeżdżającym. Ich przywódca, wysoki ciemnowłosy mężczyzna o czarnych, błyszczących oczach, miał na sobie strój marynarski i dwa pistolety zatknięte za pas. Nigdy dotąd nie widziała ani jego, ani żadnego z towarzyszących mu, podobnie ubranych i uzbrojonych ludzi. Niektórzy zakrywali twarze chustami. To jeszcze bardziej ją zaniepokoiło. Bez wątpienia miała przed sobą przemytników - niewielu farmerów mogło sobie pozwolić na tak kosztowną broń i żaden nie miał powodu ukrywać swej tożsamości. Ale co robili tutaj, na szczycie klifu wznoszącego się wysoko ponad brzegiem morza, w dodatku w biały dzień? - No i co my tutaj mamy? - Głos przywódcy grupy wdarł się w rozbiegane myśli Amandy. - Co za smakowity kąsek trafił nam się w ten chłodny, zimowy dzień? Amanda zastanawiała się, jak daleko był Jenkins.

- Proszę mnie przepuścić, sir - odezwała się z udawanym spokojem. - Mój człowiek i ja mamy pilną sprawę w miasteczku. Czarnowłosy bandyta teatralnie rozejrzał się na wszystkie strony. - Człowiek? Nie widzę tu żadnego człowieka. Ale domyślam się, że taka ślicznotka potrzebuje mężczyzny, co, chłopaki? - zwrócił się do swoich ludzi i został nagrodzony ich pełnym uznania rechotem. - Stajenny jedzie tuż za mną - odparła Amanda, siląc się na spokój, choć narastało w niej przerażenie. - Lada chwila się pojawi. Herszt zeskoczył z siodła i z szerokim uśmiechem złapał Vixen za uzdę. - Pomogę pani zsiąść. Czuję dziwne swędzenie i muszę się podrapać. - Teraz, Czarny Johnie? - odezwał się jeden z jego ludzi ze zniecierpliwieniem. Mamy sprawy do załatwienia. - Jak będę potrzebował rady, to o nią poproszę, Kip rzucił przywódca przez ramię,

R

po czym odwrócił się do Amandy z okrutnym uśmiechem. - Ta dama i ja mamy coś pilniejszego do zrobienia.

L T

Dopiero w tym momencie do otumanionego strachem umysłu Amandy dotarło imię oprawcy i ledwo powstrzymała okrzyk zgrozy. To musiał być ten człowiek, o którym mówiła Betsy - ten, który terroryzował całą okolicę i pobił do nieprzytomności jej brata.

Gorączkowo zastanawiała się, co robić. Nagle do herszta przemytników podszedł mężczyzna w stroju farmera, z zamaskowaną twarzą. - W gospodzie będą chętne dziewki. Kip ma rację, trzeba sprawdzić towar i znikać. - Zbliżył się jeszcze bardziej i dodał z naciskiem: - To córka lorda Bronninga. Na moment błysnęła jej iskierka nadziei, ale zgasła natychmiast, bo Czarny John odpowiedział: - Tak? Tym lepiej. Stary lord B. na pewno wysupła kilka złotych guldenów, żeby odzyskać córeczkę... tyle że trochę używaną. W tym momencie do uszu Amandy dotarł od dawna oczekiwany stukot końskich kopyt. To musiał być Jenkins!

Przywódca bandytów również to usłyszał, bo przechylił głowę na bok, by wyjrzeć zza jej pleców. Amanda wykorzystała moment jego nieuwagi i smagnęła pejczem jego rękę zaciśniętą na uździe Vixen. Czarny John zaklął, ale nie puścił klaczy, tylko z przerażającą siłą szarpnął w dół wodze, by koń nie ruszył. Obejrzał uważnie krwawą pręgę na przegubie ręki, a potem podniósł wzrok na Amandę. - Zapłacisz mi za to - powiedział z zimnym uśmiechem i przerażającym błyskiem w oku. A gdy zza wzniesienia wyłonił się wreszcie Jenkins, dodał: - Ściągnijcie go z siodła. Jenkins dzielnie stawiał opór, choć nie miał żadnych szans z uwagi na przeważającą liczbę przeciwników. Został ściągnięty na ziemię, związany i zakneblowany. Zgasła ostatnia nadzieja Amandy na ratunek.

R

- Chodźmy, damulko - powiedział Czarny John z zimnym uśmiechem na ustach. Przekonajmy się, ile jesteś warta.

L T

W tym czasie Greville siedział w gospodzie Pod Rycerzem i Smokiem w Salters Bay i wraz z artylerzystą Porterem raczył się piwem. Porucznik poprzedniej nocy wyszedł w morze na pokładzie jednego z kutrów i zostawił całe biuro Brygady Ochrony Wybrzeża na głowie starego marynarza. Porter wyjaśnił, że dotarły do nich pogłoski o szykujących się tego dnia kłopotach. Urzędnicy celni zauważyli sygnały świetlne na klifie od Exe do Dawlish Warren, a przewoźnik obsługujący prom zawiadomił, że do gospody Mount Pleasant, najchętniej nawiedzanej przez przemytników, zjechało się znacznie więcej klientów niż zwykle. Belcher wysłał więc w morze wszystkie kutry patrolowe, spodziewając się wyładunku wyjątkowo dużego transportu. - Taaa, coś się szykuje - mruknął stary marynarz. - Prawie nie ma stałych bywalców, choć zazwyczaj schodzą się właśnie o tej porze. I gdzie się podziała barmanka? A skoro już o tym mowa, to nie widziałem również żony piekarza. Żona rzeźnika zresztą też się nie pokazała, jak wszedłem do jatki. To naprawdę dziwne. Ale sklepikarze nic mi nie powiedzą, bo nie pochodzę z tych stron.

Greville uśmiechnął się smutno. - Mnie również nie udało się zdobyć żadnych informacji od właściciela gospody Pod Korwetą i Mewą. Porter pokiwał głową. - Po ostatnim wyładunku jeden z marynarzy powiedział mi o rozdźwiękach między ludźmi Rob Roya a załogą Czarnego Johna. Stary Jeb, kapitan „Lively Lass", twierdzi, że mieszczanie i farmerzy wkrótce wydadzą Czarnemu Johnowi otwartą wojnę. Ledwo przebrzmiały słowa Portera, huknęły strzały z muszkietu. Greville i stary artylerzysta zerwali się od stołu. W tym samym momencie z kuchni wypadł karczmarz, ściągając po drodze fartuch. - Wychodźcie, wy dwaj! - zawołał, mijając ich. - Zaczyna się! - Co się zaczyna? - zapytał Greville. Właściciel tawerny dopadł baru i zaczął grzebać między beczułkami. Po chwili wyciągnął ze skrytki pistolet i wyprostował się.

L T

R

- Czarny John zapowiedział, że przed dzisiejszym lądowaniem przyśle do miasteczka swoich ludzi po konie i wozy do transportu kontrabandy - poinformował gości. Uprzedził, że wszystkie schowki i magazyny mają być przygotowane do przyjęcia jego towaru, bo jak nie, to nafaszeruje brzuchy ich właścicieli ołowiem. To nie żarty, bo farmer Johnson został zastrzelony za odmowę współpracy, a chłopak Wilsonów, Billy, skatowany do nieprzytomności. Więc tutejsi mężczyźni zmówili się, odesłali wszystkie kobiety z miasteczka, a sami postanowili stanąć do walki z ludźmi Czarnego Johna. - Złapał rożek z prochem, flintę oraz skórzany mieszek z kulami i wybiegł na ulicę. Porter popatrzył na Greville'a. - To nie będzie taka frajda jak wdzieranie się na pokład nieprzyjacielskiego okrętu, ale skoro szykuje się tu walka, to chyba trzeba się włączyć. Masz pan jakąś broń? - Nie przy sobie. - Greville pomyślał tęsknie o pozostawionej w jego londyńskim mieszkaniu parze znakomitych pistoletów i przywiezionym spod Waterloo karabinie Bakera. - W takim razie za mną - ponaglił Porter. - Odgłosy wystrzałów dobiegają spod kościoła. Mamy trochę broni w biurze Brygady, wstąpimy tam po drodze.

Porter ruszył przodem, zadziwiająco szybko jak na człowieka z drewnianą nogą. W siedzibie Brygady otworzył szafę przy drzwiach, rzucił Greville'owi dwa pistolety, sobie wybrał dwa inne i poprowadził w stronę kościoła, skąd dobiegała coraz gwałtowniejsza kanonada. Rozstawieni wokół kamiennego muru przykościelnego cmentarza farmerzy i mieszczanie ściskali w rękach najrozmaitszą broń, od strzelb i pistoletów poczynając, na łopatach i kosach kończąc. Grupka przemytników próbowała się kryć za posadzonymi wzdłuż cmentarnej alei drzewami. - Dopadliśmy ich podczas ucieczki - wrzasnął właściciel gospody Pod Korwetą i Mewą, kiedy Greville i Porter zbliżyli się do zajmowanej przez niego pozycji. - Jeśli macie broń palną, to weźcie ich na cel. Niektórym z nas zabrakło już prochu i kul. - No to postrzelajmy sobie trochę, zanim zabawa się skończy - zaproponował Porter.

R

Zabawa? Greville wstrząsnął się na wspomnienie abordażu pirackiego okrętu, ale

L T

ukląkł, oparł lufę na kamiennym murku i wypalił w kierunku przemytnika z czerwoną chustą na głowie. Przeciwnik cofnął się gwałtownie, żeby zejść z linii strzału. Greville szybko zmienił pistolety i wypalił znowu, równie celnie. Odwrócił się, żeby naładować pierwszy pistolet, ale natychmiast podano mu już naładowany i gotów do strzału.

- Strzelasz lepiej ode mnie, chłopie - odezwał się obcy mężczyzna. - Będę ładował, a ty prowadź ogień. Więc Greville wystrzelił znowu, tym razem do innego szmuglera, bo poprzedni dał już drapaka. Drugi przeciwnik równie szybko stracił zapał do walki i wziął nogi za pas. Greville rozglądał się za trzecim, gdy obrońcy zaczęli głośno wiwatować. - Zwiewają, tchórze! - krzyknął ktoś. - Przestali być tacy butni, jak napotkali zbrojny opór! - dodał inny. - Szybko, chodźcie tu, ludzie! - zawołał karczmarz z tawerny Pod Korwetą i Mewą. Ze wszystkich stron zaczęli ściągać ku nim mężczyźni, a wśród nich brat panny Neville, George. - Jake, ty poprowadzisz grupę na zakotwiczonego w zatoce „Black Prince'a". Wejdziecie na pokład i przejmiecie cały ładunek. Reszta uzbrojonych ludzi pójdzie ze

mną do Neville Tour. Tam została prawdopodobnie ukryta kontrabanda, która już wcześniej trafiła na brzeg. Odbierzemy, co do nas należy! Karczmarz nie skończył jeszcze wydawać rozkazów, gdy Greville złapał za ramię Neville'a. - Co to za głupoty? Chyba nie wplątałeś się w przemyt? - Nie po stronie Czarnego Johna - zapewnił chłopak. - Ale nie widzę nic złego w udzielaniu pomocy Rob Royowi! Połowa okolicznych mężczyzn jest tutaj. - Połowa okolicznych mężczyzn podejmuje ryzyko, ponieważ potrzebuje pieniędzy. Ty nie możesz się tym tłumaczyć. A w dodatku twój ojciec jest tutaj sędzią! Kiedy porucznik Belcher zauważy dymy nad kościelnym dziedzińcem i usłyszy dochodzącą stąd kanonadę, to natychmiast zawróci kutry patrolowe i przyśle tu swoich ludzi. Nie powinni cię tu zastać. - Tak, pewnie zaraz wylądują - potwierdził Porter. - Wszystkie dźwięki, a szcze-

R

gólnie odgłosy wystrzałów, doskonale się niosą po wodzie.

L T

- Myślisz, że twoja siostra, która opiekuje się chorym ojcem i prowadzi dom, ma za mało zmartwień? Musisz dokładać jej następne, ryzykując, że zostaniesz powieszony na rozstajach dróg? - zapytał Greville. - Zastanów się, jak zareaguje lord Bronning na wiadomość, że jego syn został aresztowany albo zastrzelony przez ludzi Czarnego Johna? Chcesz dla rozrywki zostać zmuszonym do opuszczenia Anglii na zawsze i pożegnania się z pięknymi widokami na przyszłość? - Nie jestem głupi! - warknął zaczerwieniony ze złości Neville. - Zależy mi na ojcu i siostrze. Nie chciałem głupio ryzykować, ale kiedy zaczęła się strzelanina, to przecież nie mogłem uciec jak tchórz. - Zachowałeś się przyzwoicie, chłopcze - włączył się właściciel Pod Korwetą i Mewą. - Ale ten dżentelmen ma rację, gdybyśmy musieli zetrzeć się z królewską policją, to lepiej, żeby nie było z nami syna lorda Bronninga. Któregoś dnia zostaniesz panem tych ziem, a mężczyźni z wybrzeży Devonu z pewnością nie zapomną, że kiedyś stanąłeś z nimi ramię w ramię do walki z Czarnym Johnem. Twarz Neville'a zaczerwieniła się znowu. Tym razem z zadowolenia. - Dziękuję panu.

Karczmarz zarzucił strzelbę na ramię i wyładował kieszenie prochem i kulami. - Trzeba się pośpieszyć, jeśli mamy złapać tych drani, zanim zdążą ostrzec swojego szefa i uciec. - Obiecaj mi, że pójdziesz prosto do domu - zwrócił się Greville do Neville'a. Chłopak niechętnie kiwnął głową. - Nienawidzę przerywać walki... ale tak, obiecuję, że wrócę do Ashton Grove. - Dobrze. - Greville poklepał chłopca po ramieniu. - Istnieją znacznie lepsze sposoby spędzania wolnego czasu niż narażanie najbliższych na niepokój. Uwierz komuś, kto na własnej skórze przerobił tę gorzką lekcję. - Pójdziesz pan z innymi do Neville Tour? - zapytał Porter. - Tak. - Greville nie zapomniał tego niepokojącego poczucia, że ktoś obserwował go z ukrycia, gdy wybrał się do Neville Tour z panną Holton. Czy byli tam przemytnicy i śledzili każdy ich krok? Althea mówiła, że w dzieciństwie było to jedno z ulubionych

R

miejsc zabaw jej i Amandy. Zrobiło mu się niedobrze na myśl o tym, że któraś z panien z

L T

Ashton Grove mogła tam zajrzeć i natknąć się na ludzi Czarnego Johna. - Tak, pojadę z nimi. A pan?

- Ja wybiorę się nad zatokę. Już od dawna nie wdzierałem się na pokład z kordelasem w garści! - odparł Porter, którego twarz płonęła niekłamanym entuzjazmem. Zasalutował Greville'owi radośnie i oddalił się, kuśtykając. Greville wziął swoją broń i pełen najgorszych przeczyć ruszył za karczmarzem. Amanda stała pod ścianą pozbawionego dachu budynku, w którym niegdyś mieściła się kuchnia. Przy wejściu zostawiono na straży jednego z miejscowych farmerów, którego twarz skrywała maska. Nie odrywając wzroku od Czarnego Johna i mężczyzn zgromadzonych na otwartym terenie otoczonym murami obronnymi, zamaskowany farmer szepnął: - Przykro mi, że Czarny John złapał panienkę. Nie miał prawa! Proszę się trzymać. Nie dopuszczę, żeby panienkę spotkało coś złego. Powstrzymam drania, choćbym go musiał zastrzelić. - Dziękuję. Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie.

- Ja też, panienko - odparł z lekkim rozbawieniem w głosie. - Postaram się odwrócić ich uwagę, żeby dać panience szansę ucieczki. Pani klacz stoi przywiązana zaraz za bramą. - Dziękuję - powiedziała. Miała świadomość, że podejmował ogromne ryzyko, aby jej pomóc. - Nie zapomnę twojej dobroci. Farmer przytknął palce do czapki. - Nie przyłożę ręki do skrzywdzenia kobiety, szczególnie córki lorda Bronninga. Był zawsze dobry dla mnie i mojej rodziny, jego żona, a matka panienki także. Uwaga, skończyli naradę. Zobaczę, co da się zrobić. I odszedł. Amanda obrzuciła ciasną celę uważnym spojrzeniem. W dzieciństwie dokładnie zbadała cały teren, więc doskonale wiedziała, że nie było stąd innego wyjścia, jak tylko na dziedziniec, gdzie Czarny John i jego ludzie popijali teraz brandy wprost z odbitej baryłki.

R

A jeśli farmerowi nie uda się odciągnąć ich uwagi na dość długo, by zdążyła prze-

L T

biec przez otwartą przestrzeń? W rozpaczy uświadomiła sobie nagle, że przemytnicy mogli zrobić drugie wejście do swej kryjówki, rozebrać część muru, a nawet zrobić pod nim podkop. Z mocno bijącym sercem zaczęła obchodzić dookoła niewielkie pomieszczenie. Było załadowane poustawianymi jeden na drugim walcowatymi pojemnikami, które mogły zawierać wszystko, od tytoniu po francuskie koronki i chiński jedwab. Pociągnęła jeden z walców, ale nawet nie drgnął. Nie zraziła się pierwszym niepowodzeniem i podejmowała kolejne próby. Szarpała się właśnie z ciężką baryłką, gdy jej uszu dobiegł przerażający głos: - Chcesz się napić, kochanie? Odwróciła się natychmiast i spostrzegła Czarnego Johna, który stał w drzwiach z dzikim wyrazem oczu. Starała się dostrzec, czy za jego plecami nie krył się sympatyczny strażnik. - Czekam, aż odzyska pan rozum i wypuści mnie stąd - powiedziała. - Porwanie to zbrodnia, za którą grozi kara śmierci. Parsknął śmiechem.

- A za przemyt nie? Gdyby przerażała mnie perspektywa stryczka, to nadal stałbym za barem oberży ojca w Sennlach. Ale ja lubię wyzwania. Myślę, że będziesz jednym z nich. Gdzie się podziewał farmer? - zastanawiała się z rozpaczą Amanda. Może próbował jej pomóc i został pokonany? Tak czy inaczej, w tej chwili była zdana wyłącznie na siebie. Mogła kulić się ze strachu albo... stawić czoło porywaczowi. Rezultat będzie zapewne identyczny, ale nie zamierzała poddać się bez walki, poprzysięgła sobie, że nie będzie potulną ofiarą. - Jeśli spróbuje pan mnie tknąć, to z pewnością stawię opór. - Lubię dziewczyny z charakterem - odparł Czarny John z szerokim uśmiechem i podszedł do niej. - No, mała, przekonajmy się, na co cię stać. Amanda odepchnęła go z taką siłą, że zaskoczony mężczyzna na moment stracił równowagę i zatoczył się do tyłu. Strach dodał jej sił. Minęła go i wybiegła na otwartą

R

przestrzeń, jakby jej skrzydła wyrosły u nóg. Zaplątała się jednak w spódnice i już po pa-

L T

ru krokach silne palce zacisnęły się na jej ramieniu i gwałtownym szarpnięciem odwróciły ją twarzą do prześladowcy.

- Dopóki dama ma pięć palców, nigdy nie jest bezbronna - mruknął Czarny John z pewnym respektem w głosie. Ale nikła nadzieja, że respekt każe mu ją wypuścić, zgasła, gdy przyciągnął ją do siebie. - Taka brawura zasługuje na nagrodę. Zaczęła bębnić pięściami w jego tors z siłą zwielokrotnioną przez strach. Z gardłowym pomrukiem przycisnął Amandę do siebie, niemal miażdżąc jej ciało, unieruchomił jej ręce i próbował wepchnąć język pomiędzy zaciśnięte wargi. Poczuła zapach brandy i rozgrzanego męskiego ciała. Wolną ręką zaczął podciągać spódnicę jej amazonki. Nie zważał na otaczających ich ludzi, dopóki jeden z nich nie chwycił go za ramię. Czarny John odwrócił się z groźnym warknięciem. - Nasi zostali zaatakowani w Salters Bay! - krzyknął tamten. - Zbiegli się wszyscy cholerni mieszczanie i połowa okolicznych farmerów z flintami, strzelbami i pistoletami. Idą tutaj!

Na dziedziniec Neville Tour weszła akurat grupka mężczyzn, jeden z nich zaciskał rękę na krwawiącym ramieniu. - Zostaw dziewkę, do licha! Trzeba zmykać, Johnie! Wysłali osobną grupę, która ma przejąć „Black Prince'a". - Jeśli dotrą na pokład przed nami, to spalą nam łajbę do zęz! - wrzasnął inny. - W ładowniach jest tyle brandy, że stanie w ogniu jak pochodnia. Bandyta kiwnął głową. - Dobrze, najpierw zabezpieczymy statek, a potem wrócimy tu po resztę towaru. Teraz niech każdy weźmie tyle, ile zdoła unieść. Jack, Harry, bierzcie koronki. Tilden, ty łap tytoń. Żywo, chłopaki! Członkowie bandy rozbiegli się, a Czarny John spojrzał z góry na Amandę, której nie wypuszczał z żelaznego uścisku. - Nie martw się, kochanie. Wrócę tu po ciebie. - Jeszcze raz mocno pocałował jej

R

zaciśnięte usta, a potem odepchnął ją od siebie i szybkim krokiem ruszył w stronę drogi schodzącej nad morze.

L T

Biegający po zamkowym dziedzińcu przemytnicy nie zwracali na Amandę najmniejszej uwagi, myśleli tylko o tym, żeby zabrać ze sobą jak najwięcej towaru z kamiennej komnatki i jak najszybciej podążyć za swym przywódcą. Amanda przylgnęła plecami do muru obronnego i z mocno bijącym sercem czekała, aż umilkną w oddali głosy ludzi i stukot końskich kopyt. Gdy wszystko ucichło, rzuciła się pędem ku bramie i nagle stanęła jak wryta. Przy samym wejściu leżał twarzą do ziemi sympatyczny strażnik, a obok siedział Jenkins, próbując uwolnić się z więzów. Najpierw podbiegła do stajennego, wyjęła mu z ust knebel i zaczęła szarpać sznur, którym były związane jego ręce. - Nic pani nie jest, panno Amando? - zapytał przerażony Jenkins. - Pani ojciec zamorduje mnie za to, że dopuściłem do porwania. I będzie miał rację! - Nic mi się nie stało. A tata z pewnością cię nie zamorduje. Ani nie wyrzuci z pracy. Skąd mogłeś wiedzieć, że w biały dzień na uczęszczanej drodze natkniemy się na przemytników? Mnie również to nie przyszło do głowy. Nie miałeś szans. Ale ten strażnik! - zawołała. - Czy oni...?

- Pobili go tylko - odparł Jenkins. - Nie zdążyli z nim skończyć, bo nadbiegła grupa z miasteczka. Amanda zostawiła Jenkinsa, który zrzucał ostatnie więzy, i przyłożyła palce do skroni nieprzytomnego mężczyzny. Na szczęście wyczuła puls. - Odwieź go na swoim koniu do wioski, dobrze? - zwróciła się do Jenkinsa. - A potem poszukaj pana George'a. Obawiam się, że może być w to wplątany. - Nie ma mowy, nie zostawię panienki! Nie zabrałem ze sobą żadnej broni, a szkoda! Ale jeśli dobrze się schowamy w wieży Neville Tour, to nikt panienki nie znajdzie. Amanda potrząsnęła głową. - Nie ma sensu się chować. Słyszałeś, co mówili ludzie Czarnego Johna. Wrócili na statek, żeby go bronić. Pojadę prosto do Ashton Grove, wybierając znane tylko miejscowym polne drogi. Nic mi nie grozi. Proszę, Jenkins. Przecież wiesz, jak bardzo mój ojciec podupadł na zdrowiu po śmierci mamy i cioci. Jeśli jego jedyny syn zostanie ranny... Musisz natychmiast jechać po George'a!

L T

R

Nieprzytomny farmer poruszył się. Amanda pomogła mu usiąść. - Mój stajenny odwiezie cię do miasta. Nie mam czym opatrzyć twoich obrażeń. - Sam trafię do domu, panienko. - Ostrożnie dotknął swej zakrwawionej głowy i skrzywił się. - Nie wierzyłem w to, ale okazuje się, że karczmarz miał rację. Ludzie powstali przeciwko Czarnemu Johnowi.

Amanda przez chwilę próbowała go namówić, ale farmer był nieugięty. Zapewne chciał jak najszybciej znaleźć się w domu. Zanim pojawią się tam urzędnicy celni. - Podaj mi przynajmniej nazwisko, żeby tata wiedział, komu podziękować. Ranny mężczyzna uśmiechnął się z wysiłkiem. - Lepiej nie wiedzieć za dużo, panienko, na wypadek gdyby policja chciała nas potem przesłuchać. Amanda musiała przyznać mu rację. Nie bardzo potrafiła dochować tajemnicy. Pożegnała więc farmera, przestrzegając, by zachował ostrożność, po czym zwróciła się do stajennego. - Odnajdziesz mojego brata? Proszę!

- Dobrze, panienko. Ale niech panienka zmyka do domu, zanim wrócą przemytnicy. Jeśli usłyszy panienka za sobą coś niepokojącego, to proszę puścić Vixen galopem. W całej okolicy nie ma konia, który mógłby ją doścignąć. Po chwili stajenny ruszył w drogę, farmer już dawno zniknął z pola widzenia. Amanda również chciała odjechać, ale nagle opuściły ją siły. Przypomniała sobie usta Czarnego Johna na swoich wargach i jego dłoń pod spódnicą. Poczuła mdłości i zawroty głowy, przez chwilę obawiała się, że zwymiotuje. Usiadła na rozpadającym się murze i zmusiła się do głębokich, uspokajających oddechów. Wstała po chwili, żeby odwiązać klacz, i w tym momencie usłyszała tętent kopyt zbliżającego się galopem konia. W panice zaczęła się rozglądać za jakąś kryjówką w ruinach, za kamieniem czy choćby patykiem, który mógłby jej posłużyć za broń. Och, dlaczego nie wzięła ze sobą choćby małego pistoletu? Przecież wiedziała o zbliżającej się rozprawie.

L T

R

W końcu zdecydowała się na spory, okrągły kamień. Była to marna broń, ale lepsza taka niż żadna. Zdążyła przykucnąć za rozwalającą się ścianą jednego z budynków, gdy usłyszała wołanie:

- Panno Neville! Amando! Jest pani tutaj?

Rozpoznała głos Greville'a Andersa. Nie miała pojęcia, dlaczego tu przyjechał i dlaczego ją wołał, ale jeszcze nigdy nie czuła takiego szczęścia, słysząc swoje imię. Z ulgi oparła się plecami o kamienną ścianę. - Tutaj - odezwała się słabym, drżącym głosem. - Jestem tutaj.

Rozdział czternasty Chwała Bogu, panna Neville była w fortecy! Ściągnął wodze wierzchowca, zeskoczył na ziemię i z bronią w ręku ruszył w kierunku, z którego dobiegał jej głos. Nieszczęsny koń ledwo dyszał, bo Greville zmusił go do pokonania galopem stromego wzniesienia. Od napotkanego na drodze do Salters Bay Jenkinsa dowiedział się, że panna Neville została pojmana przez Czarnego Johna i jego ludzi. Co prawda stajenny zapewniał, że nic jej się nie stało, ale Greville poprzysiągł sobie, że dopadnie go i rozedrze na strzępy. Nigdy w życiu nie widział nic równie cudownego, jak dziewczyna siedząca pod rozwalającym się murem średniowiecznej fortecy. Przyspieszył kroku i podbiegł do niej. - Dzięki Bogu, nic pani nie jest! - zawołał. - Spotkałem po drodze Jenkinsa. Powiedziałem mu, że pojadę po panią, a on ma wracać do Ashton i uspokoić wszystkich, że jest pani bezpieczna. Czy jest pani... nietknięta?

L T

R

Kiwnęła głową, starając się zapanować nad drżeniem warg. - Tak. Ale co z moim bratem? Wysłałam Jenkinsa, żeby znalazł George'a i odesłał go do Ashton Grove.

- Już to zrobiłem. Myślę, że dzisiejsze walki przekonały go wreszcie, że przemyt to nie zabawa, ale ryzykowna gra. Naprawdę nic pani nie jest? Ten bandzior pani nie tknął? Pokręciła głową, ale mimowolnie podniosła rękę do ust. - Zbrodniarz! - wybuchnął Greville. - Skrzywdził panią? Zamorduję drania, kiedy go tylko dopadnę! - Zdążył tylko skraść mi pocałunek, bo zaraz nadeszły wieści o zasadzce w Salters Bay. Zebrał ludzi i w największym pośpiechu wrócili na swój statek, żeby dotrzeć tam przed ludźmi z miasteczka. Gdyby nie to, walczyłabym z nim ze wszystkich sił, żeby nie zdołał wziąć nic... więcej. Głos Amandy załamał się, prysło jej dotychczasowe opanowanie. Wyszeptała jeszcze drżącymi wargami „przykro mi", objęła się ramionami i po jej pokrytych kurzem policzkach zaczęły spływać łzy. - Biedactwo - mruknął Greville i wziął ją w objęcia.

Gdy tylko poczuła się bezpieczna w jego ramionach, łzy popłynęły jeszcze obficiej, a z ust wyrwał się rozdzierający serce szloch. Wczepiła się kurczowo w jego ramiona i płakała, a Greville tulił ją do siebie, upojony jej zapachem i miękkością jej ciała. W końcu Amanda uspokoiła się. Niechętnie wypuścił ją z ramion. - Bardzo pana przepraszam, panie Anders. Najpierw pakuję się w tarapaty, a potem zalewam panu łzami cały surdut. Zapewniam pana, że zazwyczaj nie jestem taka płaczliwa. Greville odsunął z jej twarzy kosmyk złotych włosów i otarł łzę spod oka. - To dla mnie zaszczyt, że mogłem zaoferować pani pocieszenie. Cieszę się, że nic więcej się nie stało. Musiałbym wypłynąć w morze w pogoni za Czarnym Johnem, a nie jestem jeszcze dość silny, by utrzymać rumpel. Te słowa zostały nagrodzone łzawym uśmiechem. - Ścigałby go pan z mojego powodu?

R

- Aż do bram piekieł! Jego i każdego, kto próbowałby panią skrzywdzić - odparł

L T

głosem, w którym zadźwięczała stalowa nuta.

Amanda nie mogła wątpić w jego szczerość. Ujęła jego dłoń, ucałowała ją i przytuliła do swego policzka. - Dziękuję - wyszeptała.

Zamglone łzami oczy Amandy wydawały się jeszcze bardziej niebieskie niż zwykle. Greville nie zdołał się oprzeć i przesunął kciukiem po jej zaczerwienionych wargach. - To zbrodnia, że ten bandzior ich dotykał - mruknął. Pieszczota sprawiła, że Amanda znieruchomiała jak zahipnotyzowana, a potem z nieartykułowanym pomrukiem pochyliła się ku niemu. Zamarli oboje, wstrzymując oddech. Znaleźli się we władaniu przemożnej siły, która od dawna popychała ich ku sobie. Długie rzęsy Amandy opadły, rzucając cień na policzki, a śliczna twarz uniosła się, podsuwając wargi do pocałunku. Rozum Greville'a krzyczał ostrzegawczo „nie", ale jego usta już całowały jej wargi. Właściwie spodziewał się, że po ostatnich doświadczeniach dziewczyna odepchnie go gwałtownie i wymierzy mu policzek. Przygotował już nawet przeprosiny.

Tymczasem Amanda westchnęła cichutko, zarzuciła mu ręce na szyję i oddała pocałunek. Zalała go potężna fala słodyczy i żądzy, rozkoszy i oczekiwania. Już od dawna nie zaznał przyjemności kobiecych objęć. W dodatku to nie była byle jaka, przypadkowa kobieta. To była Amanda, która nie tylko budziła w nim pożądanie, ale ujmowała go swą dobrocią i wspaniałomyślnością, imponowała inteligencją i kompetencją, fascynowała niezależnością. Rozchylił wargi, a jego dłonie same wślizgnęły się pod jej pelerynę i zaczęły przesuwać się w górę, ku piersiom Amandy. Nawet teraz go nie odepchnęła. Zachłysnęła się powietrzem, gdy jego dłonie spoczęły na brodawkach, wyraźnie wyczuwalnych przez warstwy ubrań. Och, gdyby mógł uwolnić je spod odzieży, poczuć pod palcami jedwabistą skórę, pieścić!

R

Z pewnością zaznałaby rozkoszy, bo już teraz wzdychała i odważniej badała języ-

L T

kiem wnętrze jego ust, napierając piersiami na jego dłonie. Wydała pomruk protestu, gdy przerwał pocałunek, ale Greville odchylił jej głowę do tyłu i zaczął całować jej szyję. Rozpalony żywiołową reakcją Amandy zapragnął dać jej pełną rozkosz, poczuć, jak w jego ramionach wstrząsa nią spazm spełnienia. Oparł ją plecami o mur.

Na moment zamarła, ale potem sama poprowadziła jego dłoń niżej. Rozkoszował się aksamitną miękkością łydki, pieścił wrażliwe zagłębienie pod kolanem, aż wreszcie dotknął ud... Amanda instynktownie zareagowała. Mocno zacisnęła palce na jego ramionach i z zapamiętaniem przyjęła jego pieszczoty. W chwilę później z okrzykiem narastającej rozkoszy przylgnęła piersiami do jego dłoni. Przez długie chwile w poczuciu radosnego triumfu trzymał w ramionach ciężko dyszącą dziewczynę, przez którą przetaczały się kolejne fale spełnienia. Była tak cudownie namiętna! Tylko możliwość zatopienia się w niej mogłaby uczynić tę chwilę jeszcze cudowniejszą. Greville pomyślał, że Amanda zapewne skarci go za ten karygodny libertynizm, ale z beztroską dawnego Greville'a wcale nie przejmował się konsekwencjami.

Ogarnęła go euforia. Chciał wziąć ją w ramiona i odwieźć do Ashton, krzycząc z radości na cały świat. Chciał... już nigdy się z nią nie rozstawać. Oto on, Greville Anders, dawny bawidamek, zakochał się bez pamięci w dziewczynie aspirującej do statusu i roli, jakich on nie był w stanie jej zapewnić, która marzyła od dziecka, by poznać ten niepociągający go już świat... Ta świadomość sprawiła mu ból dotkliwy jak łamanie w kościach. Jeśli to wszystko, na co mógł liczyć, postanowił zapamiętać każdy szczegół. Leciutko przesunął palcem po ślicznej twarzy Amandy. Mruknęła, nie otwierając oczu, i wygodniej umościła się w jego ramionach. Zatopił twarz w złocistych włosach i starał się utrwalić w opuszkach palców pamięć jej dotyku. Chciał dłońmi, ramionami, całym ciałem okazać jej uczucie, którego nie mógł wyrazić słowami. Nie zamierzał wykorzystywać jej pożądania. Takie postępowanie stało w sprzeczności z honorem. Nie miał prawa oczekiwać, że Amanda odrzuci otwierające się przed nią olśniewające perspektywy i marzenia.

L T

R

Długo trzymał w ramionach śpiącą dziewczynę. Cienie zaczęły się już wydłużać, a ostra sylwetka Neville Tour czarno odcinała się na tle zachodniego nieba, zanim wreszcie otworzyła oczy.

Przeciągnęła się rozkosznie, jeszcze zaspana i mruknęła: - To było... niesamowite. - Nagle otworzyła szeroko oczy, gdy w pełni dotarło do niej to, co właściwie zrobili. - I okropnie niestosowne! - Powinienem zapewne w tym momencie powiedzieć, że żałuję tego, co się stało, ale jeśli to prawda, że Bóg karze kłamstwa gromem z jasnego nieba, to rozpętałaby się tutaj potworna burza z piorunami. Jego słowa odniosły spodziewany efekt: z jej oczu zniknął niepokój. - Proszę uważać na słowa, bo Wszechmogący może spuścić grom z nieba za to, że wzywa pan jego imię w tak nieprzyzwoitej sytuacji. - Ofiarowanie komuś rozkoszy to piękny dar - zapewnił z przekonaniem Greville. Amanda odwróciła wzrok, jej policzki pokrył rumieniec. - Nie wiem, co powiedzieć. Uniósł jej głowę i spojrzał jej w oczy.

- Nie musi pani nic mówić. Wiedział, że przyjdzie mu zapłacić za tamte upojne chwile, ale uderzył go wyraz smutku i żalu w oczach Amandy, gdy zaczęło do niej docierać, do czego dopuściła. Powinien zapewnić ją, że nic jej nie grozi. - Bez wątpienia nie było to mądre - powiedział, przeklinając w duchu dawnego Greville'a za to, że dopuścił, by sytuacja wymknęła się spod kontroli. - Ale nie pociągnie za sobą żadnych konsekwencji. Pozostawi po sobie jedynie wspomnienie przeżytej rozkoszy. Szybko kiwnęła głową i unikając patrzenia mu w oczy, odsunęła się stanowczo. - Muszę już iść. Tata będzie się niepokoił. - Tak. Trzeba jakoś wytłumaczyć nasze opóźnienie. Nie możemy twierdzić, że ponownie została pani porwana. Ale bez obaw, jestem bardzo pomysłowy i zanim dojedziemy do domu, na pewno zdążę ułożyć jakąś zgrabną historyjkę.

R

Poprawiła spódnicę i ułożyła ponownie włosy. Zrobiła krok w stronę konia, ale zawahała się.

L T

- Bardzo pana proszę, żeby w wymyślonej przez pana historyjce nie było nic, co mogłoby zaniepokoić tatę.

- Obiecuję. Nie będzie też nic, co mogłoby zaniepokoić panią. Proszę się nie obawiać, nikt poza nami nie dowie się, co tutaj zaszło. Wyraz niepokoju zniknął z twarzy panny Neville. - Wiem, że pan by mnie nie skrzywdził. A jednak ufała jego dyskrecji. - Oczywiście. Mam nadzieję, że swą nierozwagą nie zniszczyłem naszej przyjaźni? Zarumieniła się lekko. - Obawiam się, że wykroczyliśmy poza ramy przyjaźni. - To moja wina. Ale trudno się pani oprzeć. - Przynajmniej ja powinnam mieć siłę, by się oprzeć. - Nie wolno pani wstydzić się namiętności! Kiedyś w przyszłości, w innym miejscu i czasie, ta namiętność zostanie pobłogosławiona i uświęcona. Proszę zapamiętać

dzisiejsze popołudnie jako przedsmak przyszłych rozkoszy z mężczyzną, któremu odda pani swą rękę. - Ja się wcale nie wstydzę! - odparła. - A przynajmniej... nie tak bardzo. Ojej, jak to okropnie zabrzmiało! Byłam tym zachwycona, o czym pan zresztą doskonale wie. Jestem tylko rozczarowana... swoją słabością, która pozwoliła mi posunąć się znacznie dalej, niż powinnam. - Pokręciła głową ze zdumieniem. - Nie miałam pojęcia, że mam tak nieposkromioną naturę. Dziękuję, że próbuje pan poprawić moje samopoczucie po błędzie, jakiego się dopuściłam. - Zapewniam panią, że przyszły małżonek będzie bardzo wysoko cenił tę „nieposkromioną naturę". - Szkoda, że to nie będę ja, dodał w myślach. Skinęła mu krótko głową i odeszła, ale pozwoliła, by pomógł jej wsiąść na konia. - Nie oczekuję od pana bawienia mnie rozmową w drodze do domu, proszę raczej uruchomić swą inwencję w celu wyjaśnienia naszej nazbyt długiej nieobecności. Po tych słowach ruszyli do Ashton Grove.

L T

R

Greville nie był w nastroju do żartów. Spodziewał się, że nie powtórzą już wspólnego spaceru ani przejażdżki.

To ich ostatnia wspólna podróż. Z chwilą przyjazdu do domu Amanda opuści na dobre jego życie.

Rozdział piętnasty Amanda jechała do domu w milczeniu. Zaczęła się zastanawiać nad swoim zachowaniem i ogarniało ją coraz większe przerażenie. Nie śmiała spojrzeć na pana Andersa. Greville. To głupie, że po tych wszystkich bezeceństwach, na jakie mu pozwoliła, wzbraniała się nawet myśleć o nim po imieniu. Nie mogła uwierzyć we własną lekkomyślność. Oczywiście nie była wtedy sobą, jej równowaga została zachwiana, cały jej bezpieczny świat legł w gruzach, gdy o mało nie padła ofiarą przemocy. Na swoje usprawiedliwienie miała tylko obezwładniającą ulgę, gdy okazało się, że przybyłym do Neville Tour mężczyzną był ktoś, kogo znała i darzyła zaufaniem. Ale to nie dawało jej zgody na intymne pieszczoty, które powinny być zarezerwowane wyłącznie dla męża.

R

Chwała Bogu, że przynajmniej Greville nie stracił głowy! Bo ona, owładnięta bez-

L T

rozumnym pożądaniem, z pewnością nie powstrzymałaby go, gdyby zapragnął spełnienia. Co więcej, zamiast potraktować ją jak rozwiązłą dziewkę, łagodził jej stres pieszczotliwym dotykiem i mówił o czystości namiętności między mężem i żoną. Może jednak nie straciła tak bardzo w jego oczach? Na tę myśl poczuła ogromną ulgę i jej serce zalała fala ciepła.

Zaczęło jej zależeć na jego akceptacji, podobnie jak zależało jej na jego towarzystwie. Jak głębokie były jej uczucia do Greville'a Andersa? - zapytała się w duchu. I wpadła w panikę, rozmyślając nad odpowiedzią. Nieważne, jak bardzo go ceniła; dla człowieka z jego pozycją nie było miejsca w jej życiu. Mezalians sprawiłby zawód ojcu, złamałaby obietnicę złożoną mamie i wprawiła w zgrozę znajomych. Nie chciała nawet o tym myśleć! Bez wątpienia powinna również przyspieszyć swój wyjazd do Londynu, zanim jej świeżo odkryta słabość sprowadzi na nich oboje niesławę, od której nie będzie już ucieczki.

Zanim Amanda zdołała dojść do ładu ze swymi sprzecznymi uczuciami, zdążyli już wjechać na dróżkę prowadzącą do stajni. Przy kępie drzew przed ostatnim zakrętem ściągnęła wodze swojej klaczy i dała sygnał Greville'owi, by się zatrzymał. - Zanim wjedziemy na dziedziniec, chciałam panu podziękować. Potrząsnął głową. - Nie ma potrzeby. - Nie, niech mi pan pozwoli mówić. Co prawda zachowaliśmy się niewłaściwie, ale mogło być. znacznie gorzej. To, że do tego nie doszło, zawdzięczam wyłącznie panu. Pan zachował rozsądek i opanowanie, których mnie kompletnie zabrakło. Nie jestem hipokrytką i nie przeczę, że byłam zachwycona tym, co się działo. Ale... - Czuła, że jej twarz płonie. - ...mam nadzieję, że zdaje pan sobie sprawę z tego, iż ten incydent nie może się powtórzyć. - Wiem - odparł cicho z uśmiechem, który wydał jej się melancholijny. - Postaram się więcej pani nie kusić.

L T

R

- A ja będę unikała sytuacji, w których mogłabym być przez pana kuszona. Kiwnął głową. - Lepiej już wracajmy.

I odjechał, a ona została ze ściśniętym sercem. W końcu, po szokująco długiej chwili całkowitego bezruchu, dała znak klaczy, by ruszyła za nim. Znowu zachciało jej się płakać. Kiedy wjechali na dziedziniec przed stajniami, Jenkins wybiegł im na spotkanie. - Proszę podjechać pod dom, panno Amando. Pani ojciec znów zachorował. Natychmiast zapomniała o wszystkich innych zmartwieniach. - Kolejny atak? Jest bardzo źle? - Nie wiem, panienko. Panna Althea posłała po doktora. Przybył pół godziny temu i kazał nam przysłać panią od razu, jak tylko pani wróci. Amandzie przyszła do głowy straszna myśl. - Ale lord Bronning nie dowiedział się o Czarnym Johnie i...?

- Nie, panienko! - zapewnił Jenkins. - Jak wróciłem, to już leżał w łóżku. Pan George również był w domu, ale żaden z nas nie widział powodu, by opowiadać panu o tym, co się działo w miasteczku i w Tour. Amanda odetchnęła z ulgą, że jej zachowanie nie miało wpływu na pogorszenie stanu zdrowia ojca. Ale chwilowa ulga niemal natychmiast ustąpiła miejsca obawie. Atak mógł być poważny. Tata również dopiero niedawno odzyskał siły i energię po śmierci żony. Greville zeskoczył z siodła i pomógł zsiąść Amandzie. - Niech pani biegnie do ojca - powiedział. - Ja odprowadzę konie do stajni. - Dziękuję... za wszystko. Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. - Mogę z absolutną szczerością zapewnić, że to była dla mnie prawdziwa przyjemność. - Uśmiech zniknął. - Proszę już iść. Pani kuzynka czeka.

R

Śpieszyła się, by jak najszybciej zobaczyć ojca, a jednak pożałowała, że nie mogła

L T

dać mu tego ostatniego pocałunku z zapewnieniem, że wysoko ceniła sobie ich przyjaźń. - Lord Bronning jest w swoim pokoju, panno Amando - poinformował Sands, otwierając przed nią drzwi. Rzuciła mu swoją pelerynę i ruszyła ku schodom tak szybko, jak tylko pozwalały plączące się wokół nóg spódnice. Zapukała do drzwi i weszła. Lekarz podniósł na nią wzrok, położył palec na ustach i ruchem głowy wskazał pogrążonego we śnie ojca. Dał znak lokajowi, by pozostał przy panu, po czym wyprowadził Amandę na korytarz - Co z nim? Co mu jest? - pytała niecierpliwie. - Obawiam się, że to nawrót choroby, na którą cierpiał latem. Nie będę ukrywał, że tym razem atak był poważny, połączony z silnym bólem w klatce piersiowej i trudnościami z oddychaniem. Dałem mu kilka kropli digitalis i trochę laudanum. Jest osłabiony i nadal cierpi, ale teraz zasnął. - Co można dla niego zrobić? - zapytała Amanda, truchlejąc na myśl o stracie kolejnej ukochanej osoby.

- Zapewnić mu spokój i ciszę. Musi odpoczywać. Powinien pozostać w łóżku co najmniej przez tydzień. Lekkie jedzenie, żadnego alkoholu. Niech organizm zwalcza chorobę. - Nic więcej? - zapytała zmartwiona, że tylko tyle może zrobić dla ojca. - Obawiam się, że nic. Organizm musi mieć czas, by się zregenerować. Ale... - Tak? - Wiem, że wybiera się pani wkrótce do Londynu. Lord Bronning pod żadnym pozorem nie powinien pani towarzyszyć. Wstrząsy powozu podczas jazdy, duszne, zanieczyszczone powietrze w gospodach, hałas, dym i ruch w Londynie byłyby dla niego niebezpieczne. Jeśli ma wrócić do zdrowia, to musi pozostać w spokoju tutaj, w Ashton Grove. - Oczywiście. Dziękuję, doktorze. Lekarz pochylił głowę.

R

- Jeśli nie sprawię kłopotu, to chciałbym zostać na noc. Na wypadek, gdybym był potrzebny.

L T

- Powiem pani Pepys, żeby zaraz przygotowała pokój dla pana. - Panna Althea już to zrobiła. Muszę przyznać, że zachowała nadzwyczajną przytomność umysłu. To ona znalazła lorda Bronninga po ataku. Podała mu przepisany przeze mnie specyfik, a potem wezwała Sandsa i lokaja, by przenieśli go do sypialni. Gdyby wpadła w histerię, zamiast podjąć rozsądne działania, pani ojca mogłoby już z nami nie być. - Podziękuję jej z całego serca. Zje pan z nami obiad? Pokręcił głową z uśmiechem. - Bardzo wątpię, czy będą panie miały dzisiaj ochotę na zabawianie gości. Proszę się mną nie przejmować. Zjem w swoim pokoju, a pani pewnie będzie wolała pozostać przy ojcu i każe sobie przynieść posiłek do jego sypialni. - Dziękuję, doktorze Wendell. Wrócę teraz do taty. Wślizgnęła się do pokoju. Ojciec nadal spał. Szepnęła. lokajowi, żeby zszedł na kolację, i zajęła jego miejsce przy łóżku chorego.

Nakryła dłonią rękę ojca i wpatrywała się w jego twarz przez łzy, które strumieniem spływały po jej policzkach. Biedny, kochany tata. Jakże pragnęła wziąć na siebie wszystkie jego zmartwienia i zobaczyć go znów zdrowym! Kiedy tak przy nim siedziała, nagle uderzyła ją pewna myśl. Jednak nie pojedzie do Londynu. Tata co prawda nigdy nie zamierzał towarzyszyć jej do wielkiego, hałaśliwego miasta, którego szczerze nie znosił, ale nie było mowy, by zostawiła go samego, gdy tak poważnie zachorował. Musiała zostać w Ashton Grove... z Greville'em, pomyślała i nieznacznie uśmiechnęła się. Wspomniała mimowolnie o przygodzie w Neville Tour, o jego dotyku i pieszczotach. Ojciec poruszył się i Amanda wróciła do rzeczywistości. Wielkie nieba, jeśli nie potrafiła uwolnić się od marzeń o Greville'u, nawet siedząc przy łóżku poważnie chorego ojca, co będzie, kiedy wydobrzeje?

L T

R

- Witaj, kotku. Pewnie cię okropnie przeraziłem.

- To prawda - przyznała, ocierając łzy. - To było naprawdę nieładnie z twojej strony.

Poklepał ją po ręce i roześmiał się cicho. - Z całego serca przepraszam.

Drzwi otwarły się cichutko i do pokoju zajrzała Althea. - Wejdź, moja droga - zaprosił ją chory i zwrócił się do córki. - Doktor Wendell powiedział ci już zapewne, jaka zaradna okazała się dzisiaj nasza dziewczynka. Zanim ja zdążyłem się zorientować, co się dzieje, ona już wiedziała, co robić. - Jestem jej za to ogromnie wdzięczna - oświadczyła Amanda zgodnie z prawdą. Althea obrzuciła ją szybkim, badawczym spojrzeniem, jakby wątpiła w szczerość kuzynki. Zrozumiała, że Amanda mówiła poważnie, i zarumieniła się leciutko. - Cieszę się, że byłam w pobliżu. - My też się cieszymy - odparła Amanda.

- Kazałam pani Pepys przygotować pokój dla doktora - poinformowała ją Althea. Może powinnam zaczekać z tym na ciebie, ale nie wiedziałam, kiedy wrócisz. Chyba nie masz do mnie pretensji? - Oczywiście, że nie! Zdjęłaś z moich barków jeden obowiązek. Teraz będę miała znacznie więcej czasu. Zaraz napiszę do lady Parnell, że nie przyjeżdżam, i ułożymy... - Co? - przerwał jej ojciec. - Nie jedziesz do Londynu? A to dlaczego? Amanda spojrzała na niego spokojnie. - To oczywiste, że muszę zostać w Ashton, dopóki nie wyzdrowiejesz. Będę cię rozpieszczać i dopilnuję, żebyś przestrzegał wszystkich zaleceń doktora Wendella. Ponieważ twoja rekonwalescencja potrwa dość długo, nie chcę trzymać lady Parnell w niepewności. Lepiej od razu odwołać mój przyjazd. Ojciec potrząsnął głową. - Nie zgadzam się na odwołanie wyjazdu - oznajmił stanowczo. - Pojedziesz do

R

Londynu zgodnie z planem. Dość już odkładania twojego wejścia w świat. Nie dopuszczę, żebyś straciła kolejny sezon.

L T

- Rzeczywiście, jeszcze trochę, a zostanę starą panną! - zażartowała Amanda, starając się go rozbawić. - Ale mógłbyś mi o tym nie przypominać. Dawno przekroczyłam najlepszy wiek dla młodej panny i rok więcej czy mniej nie zrobi już większej różnicy. - Dla mnie zrobi - odparł lord Bronning. - Obiecałem twojej umierającej matce, że już nic nie opóźni sezonu, którego tak dla ciebie pragnęła. Nie życzyła sobie nawet, by żałoba po niej odroczyła twój wyjazd, więc tym bardziej ja nie wyrażę zgody, by spowodowała to moja niedyspozycja. - Ależ, tato... - Nie, moje dziecko - przerwał stanowczo. - Nalegam na twój wyjazd. Jeśli będziesz się upierać, że nie chcesz mnie zostawić, to każę zaraz pakować kufry i pojadę z tobą. A opuszczenie Ashton Grove bez wątpienia podkopie moje siły, więc jeśli nie chcesz mnie wykończyć... - Tato! - krzyknęła Amanda. - Nie mów takich rzeczy nawet żartem!

- Dobrze, kotku. Ale nie przerywaj przygotowań do wyjazdu. Chcę, żebyś zdobyła wszystko, czego pragniesz, wszystko, o czym obie z mamą marzyłyście. Nie ma dla mnie nic ważniejszego... nawet jeśli to oznacza twój wyjazd. - Ja tutaj zostanę - wtrąciła się Althea i spojrzała na Amandę z wyzwaniem w oczach. - Zaopiekuję się wujkiem Jamesem. Wiem, że nie masz o mnie najlepszego zdania... - To nieprawda! - zaprotestowała Amanda. - Wujek James jest dla mnie jak ojciec. Przysięgam, że będę o niego dbała lepiej niż zawodowa pielęgniarka. Zastosuję się do wszystkich wskazówek doktora Wendella. Należy ci się ten sezon - dodała burkliwie. - Będziesz olśniewająca. Amanda była głęboko poruszona. W ustach Althei te słowa oznaczały przeprosiny. - Jestem pewna, że doskonale zaopiekujesz się tatą i dołożysz wszelkich starań, by w pełni wrócił do zdrowia.

R

- Widzisz! - Ojciec uścisnął jej dłoń i sięgnął po rękę Althei. - Ona będzie pilno-

L T

wać, żebym nie siedział w przeciągu, karmić mnie gorącą zupą i w ogóle rozpieszczać. Bez jej pozwolenia nie będę pewnie nawet mógł wyjść za próg. A swoją drogą, muszę poprosić pana Andersa, żeby zastąpił mnie chwilowo w objazdach Ashton Grove. Królewska Marynarka Wojenna nie ma na razie dla niego zajęcia, a kilkakrotnie wyraził zainteresowanie nauką prowadzenia majątku ziemskiego. Kto mógłby go lepiej nauczyć niż mistrz taki jak ja? - Pan Anders z pewnością chętnie ci pomoże, wujku Jamesie - zawołała Althea. - I przy takim profesorze okaże się pojętnym uczniem! Ja też postaram się pomóc. A pani Pepys powie mi, jak prowadzić dom, więc możesz być pewna, że wszystko potoczy się gładko. Amanda przyjrzała się twarzom dwóch osób spoglądających na nią z oczekiwaniem. - Chyba wybiorę się jednak do Londynu - powiedziała.

Rozdział szesnasty Następne dwa dni upłynęły jej na gorączkowej aktywności: wysłała list do lady Parnell z zapowiedzią przyjazdu, ustaliła harmonogram opieki nad ojcem, szykowała pożegnalne prezenty dla służby i rzeczy do zabrania do Londynu. Na ostatnią wizytę u dzierżawców zabrała ze sobą Altheę, żeby przedstawić ją jako swą zastępczynię. Kiedy wróciły do powozu po ostatnim przystanku, Althea stwierdziła: - No, teraz wreszcie naprawdę uznałaś mnie za pełnoprawnego członka rodziny. Amanda uściskała ją impulsywnie. - Zawsze cię uważałam z członka rodziny! Czy... czy zdołasz kiedyś puścić w niepamięć to, co się wydarzyło ostatniego lata, tak bolesnego dla nas obu? Czy możemy przejść nad tym do porządku dziennego i żyć dalej? - Spróbuję - powiedziała Althea po chwili zastanowienia i energicznie kiwnęła głową.

L T

R

- To dobrze. - Amanda uścisnęła rękę kuzynki.

W całej tej krzątaninie jednego tylko jej brakowało. Greville Anders wyraźnie jej unikał.

Choć wstawała wcześnie, on budził się jeszcze wcześniej i kiedy schodziła na śniadanie, on już zdążył zjeść i wyjechać z domu. Nigdy nie wracał na południowy posiłek, do obiadu również nie siadał z nimi, a bez niego jadalnia wydawała się okropnie pusta. Postanowiły dlatego z Altheą jadać w niewielkim saloniku na tyłach domu albo z lordem Bronningiem w jego pokoju. Tylko raz zdarzyło jej się przypadkowo spotkać Greville'a w holu. Przeprosił ją wówczas uprzejmie za swe ciągłe nieobecności, tłumaczył się tym, że musiał jeszcze wiele się nauczyć i nie mógł tego odkładać na później. Nie patrzył jej w oczy, ale na moment położył jej rękę na ramieniu, co jej wygłodniałe zmysły przyjęły z ogromną radością. W przeddzień wyjazdu aż do wieczoru pomagała Betsy w pakowaniu tych niewielu sukni, których mogła potrzebować w podróży. Od tamtego spotkania w holu nie udało jej się zamienić z Greville'em nawet paru słów na osobności. Zastanawiała się, czy to na-

prawdę wszystko, na co mogła liczyć przed opuszczeniem Ashton Grove. Zamierzał pozwolić jej wyjechać bez pożegnania? Po odesłaniu Betsy do łóżka Amanda krążyła niezmordowanie po pokoju. A może... tak wiele czasu spędzał poza domem, że nie zdawał sobie sprawy, iż miała wyjechać już jutro? Stanęła przy oknie i wbiła spojrzenie w zalany księżycowym blaskiem park. Zmagała się ze sobą. Nieodparte pragnienie ponownego spotkania z Greville'em było całkowicie nielogiczne, nie wiedziała nawet, co właściwie chciała mu powiedzieć. W dodatku szukanie go było wyjątkowo niestosowne Nie umiała jednak wyjechać bez pożegnania. Wiedziała, że zastanie go w kantorze, bo wszystkie wieczory spędzał nad księgami rachunkowymi majątku. Podeszła pod drzwi gabinetu i stała z ręką na klamce, zbierając odwagę. Nawet teraz nie miała pojęcia, co mu powiedzieć. Gdyby Althea lub któraś z pokojówek zachowywała się w tak idiotyczny sposób, Amanda pękałaby ze śmiechu z jej głupoty.

L T

R

Wzięła głęboki oddech i zapukała. Gdy usłyszała głos Greville'a, zapraszający do wejścia, przeszył ją lekki dreszcz niepokoju i radości.

Otworzyła drzwi. Podniósł wzrok znad księgi buchalteryjnej i jego ręka z piórem zawisła nieruchomo w powietrzu, a oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Amanda przeszła przez próg i... zabrakło jej zarówno odwagi, jak i słów. Zatrzymała się. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Wreszcie ruszyła w stronę biurka i dopiero w tym momencie Greville wstał na jej powitanie. - Witam, panno Neville. - Jutro wyjeżdżam - wyrzuciła z siebie bez żadnych wstępów. - Tak, wiem - odpowiedział. Stał nadal i trzymał przed sobą rozłożoną księgę buchalteryjną jak tarczę. Prysło kruche złudzenie, że nie zdawał sobie sprawy z jej planów. Na policzki Amandy wypłynął delikatny rumieniec, a jej serce ścisnęło się boleśnie. - To znaczy... mieliśmy się rozstać bez pożegnania?

Przez długą chwilę patrzył na nią z zaciśniętymi ustami i surową twarzą. Nie potrafiła odgadnąć, czy był zagniewany, rozdrażniony, czy może było mu przykro. Już miała czmychnąć z podkulonym ogonem, gdy Greville uśmiechnął się do niej, tym znajomym, uroczym uśmiechem, który natychmiast uspokoił jej niepokój i napełnił serce radością. - Powitania wychodzą mi znacznie lepiej. - Czy to znaczy, że możemy się spotkać w Londynie? - zapytała z iskierką nadziei. - Nie wiem. Muszę omówić pewną sprawę z lordem Englemere'em, ale na razie mam ręce pełne roboty. Próbuję zastąpić pani ojca w prowadzeniu gospodarstwa, ale on potrafi żonglować rozmaitymi przedsięwzięciami ze sprawnością cyrkowego kuglarza, o czym zresztą pani wie lepiej ode mnie. Kopalnie! Owce! Gręplowanie wełny! Koronczarstwo! Bydło! Zboże! - Żałośnie pokręcił głową. - Jestem na nogach do późnej nocy, a nigdy nie chodziłem tak późno spać, nawet gdy byłem utracjuszem i trzpiotem. Próbuję się w tym wszystkim połapać. - Spoważniał nagle. - Ale przysięgam, że w końcu to rozgryzę. Pani ojciec nie musi się martwić o majątek.

L T

- Jestem pewna, że pan sobie poradzi. Jego uśmiech złagodniał.

R

- A ja jestem pewien, że pani będzie błyszczała jak gwiazda pierwszej wielkości na scenie znacznie wspanialszej niż Devon. Jeśli jakakolwiek kobieta została stworzona do roli wielkiej damy, to właśnie pani. Proszę nie zmarnować życiowej szansy z powodu niepokoju o zdrowie taty. Althea i ja będziemy nad nim czuwać i gdyby czegoś potrzebował, zareagujemy natychmiast. Może pani być spokojna. - O ile w ogóle mogę być spokojna z dala od niego. - I od ciebie, dodała w myślach. Kiwnął głową. - W Londynie czeka panią wiele rozrywek, które oderwą pani myśli od domu. Życzę pani dobrej zabawy! - Zamilkł. Amanda miała nadzieję, że Greville rozwinie ten temat, aby przedłużyć rozmowę. Ale milczał. To była odprawa! Chciał się jej pozbyć z tego pokoju i ze swego życia. Amanda nie spodziewała się, że to tak strasznie zaboli. Przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie słowa.

- Ja życzę panu tego samego - wykrztusiła w końcu z trudem. Skinął jej głową, unikając jej wzroku. - Dopilnuję, by kareta była jutro gotowa od rana. - Będzie pan przy moim wyjeździe? - zapytała, choć z góry znała odpowiedź. Potrząsnął głową. - O tej porze będę już zapewne na polach pana Achermana. Aż do tej chwili Amanda wmawiała sobie, że chodziło jej jedynie o ostatnią rozmowę z Greville'em. Ale teraz, gdy jej serce ścisnęło się w okropnym przeczuciu, że może go już więcej nie zobaczyć, poczuła gwałtowną potrzebę dotknięcia go. Jeszcze ten jeden, ostatni raz. Szybko, żeby nie stracić odwagi, podeszła do biurka, objęła jego twarz rękami i pocałowała go. Zamarł i przez moment opierał się, wyraźnie zaszokowany jej zachowaniem. A potem przyciągnął ją do siebie gwałtownie i zaczął całować tak gorąco, że dosłownie roz-

R

pływała się w jego ramionach i pragnęła już tylko tego, by ten pocałunek trwał wiecznie.

L T

W końcu jednak Greville odsunął się. Amanda z trudem łapała oddech, a jej serce waliło tak mocno, jakby chciało wyskoczyć z piersi.

- Muszę wyjść! - rzucił rozedrganym głosem - Muszę wyjść, zanim zrobię coś jeszcze głupszego niż poprzednio. Z Bogiem, Amando. I dosłownie wybiegł z pokoju.

Chciała go zawołać, ale z jej ust wydobył się tylko cichy pomruk protestu. Zatoczyła się do tyłu i przysiadła na skraju biurka, które Greville przed chwilą opuścił. Nie była przygotowana na tak dojmujące poczucie straty, które nagle ją przygniotło. Gdy następnego dnia jej powóz odjeżdżał spod domu, na pożegnanie machali jej ze schodów Sands, Althea i pani Pepys. Przed wyjazdem wpadła do ojca, pocałowała go i obiecała przysyłać z Londynu szczegółowe relacje. Zgodnie z przewidywaniem pan Anders był nieobecny nie spotkała go ani w pokoju śniadaniowym, ani na stopniach schodów, gdzie żegnała ją służba, ani na alei wyjazdowej z posiadłości. Wbrew rozsądkowi nie przestawała szukać go wzrokiem aż do chwili, gdy kareta opuściła granice posiadłości Neville'ów. Dopiero wtedy rozczarowana Amanda odwróciła się od okna.

A więc to tak. Już nigdy go nie zobaczy. Z determinacją próbowała stłumić emocje, które popchnęły ją poprzedniego wieczoru do tak skandalicznego zachowania w bibliotece. Z przykrością stwierdziła, że perspektywa podróży wcale jej nie cieszyła. Oczywiście to naturalne, że czuła się nieswojo, zostawiając ciężko chorego ojca. Nie oczekiwała również, że będzie tak podekscytowana wyjazdem, jak gdyby jechała do Londynu z mamą i babcią. Ale ten dziwny smutek, którego nie potrafiła odegnać, był niezrozumiały. Teraz po bolesnych stratach, jakie poniosła w ciągu ostatnich dwóch lat, wiedziała już z całkowitą pewnością, że w życiu naprawdę liczyła się tylko miłość. I właśnie dlatego jechała teraz do Londynu - żeby spotkać tego jednego jedynego, idealnego kandydata na męża, który będzie ją kochał z całego serca i zdoła zastąpić jej wszystkich drogich zmarłych. Dla niego Amanda opuści rodzinny dom i, w myśl roty przysięgi małżeńskiej, połączy się z nim w jedno.

R

Zawsze wyobrażała sobie, że będzie to mężczyzna starszy, przystojny i dystyngo-

L T

wany. Mądry i troskliwy. Głęboko zaangażowany w rozwiązywanie problemów spowodowanych przez niszczycielski pochód Napoleona przez Europę. Pragnący, jak ona, poprawić sytuację ludzi ubogich, wyzutych z ziemi, harujących całymi dniami w fabryce za marne wynagrodzenie.

Teraz jednak tamte wyobrażenia blakły, a gdy myślała o przyszłym mężu, przed jej oczami pojawiała się twarz Greville'a Andersa. Westchnęła. Być może powinna być przerażona i wstrząśnięta swym bezwstydnym zachowaniem, ale ponieważ obyło się bez poważniejszych konsekwencji, to jakoś... nie żałowała. Prawdę mówiąc chętnie przeżyłaby to jeszcze raz! I to im szybciej, tym lepiej. Teraz nie wyobrażała sobie już małżeństwa bez namiętności. Musiała znaleźć polityka, który rozpali w niej taki pożar zmysłów jak Greville. Może kogoś takiego jak... lord Trowbridge? Jego rodzina i pozycja społeczna spełniały najśmielsze marzenia mamy i babci Amandy. Za mało go jeszcze znała, by móc ocenić jego charakter, ale niewątpliwie był przystojny, inteligentny i elokwentny. Greville Anders rozbił jednak w puch wszelkie jego argumenty podczas dyskusji na przyjęciu.

Westchnęła, owładnięta nagłą tęsknotą. Dość tego! Pora wykreślić z pamięci Greville'a Andersa i patrzeć w przyszłość. Powinna rozpocząć nowe życie w Londynie i dołożyć wszelkich starań, by wcielić w życie marzenia mamy. Pan Anders jednak wrył się głęboko w jej serce i za nic nie dawał się stamtąd usunąć. W dwa dni później Amanda dotarła wreszcie do Londynu i z zaciekawieniem wyglądała przez okno karety. Minęli właśnie rogatkę w Hyde Parku z ostatnim punktem poboru myta, minęli Apsley House i kierowali się ku Mayfair. Z mocno bijącym sercem wyprostowała się i obudziła drzemiącą pokojówkę. Teraz, gdy zbliżała się do celu podróży, poczuła wreszcie przypływ podniecenia. W dzieciństwie złożyła z mamą wizytę w domu lady Parnell przy Upper Brook Street i zachowała mgliste wspomnienia z tamtego pobytu. Zrobiło jej się ciepło na sercu na myśl o tym, że już zaraz znajdzie się pod opieką najbliższej przyjaciółki i powiernicy mamy.

L T

R

Pamiętała oszałamiającą elegancję miejskiej rezydencji Parnellów, królewską urodę wysokiej rudowłosej przyjaciółki mamy i swój podziw dla jej dwóch córek, które razem były wówczas wprowadzane do towarzystwa. W dziecinnych oczach Amandy panny Parnell były ucieleśnieniem kobiecego piękna i wielkomiejskiego poloru. Obecnie obie były już zamężne i zajmowały się powiększaniem rodziny w swych wiejskich rezydencjach - jedna została żoną markiza, a druga hrabiego. Czy jej uda się zawrzeć choć w połowie tak znakomite małżeństwa? Nie przypuszczała nigdy, że przyjdzie jej stanąć przed krytycznie nastawioną londyńską elitą bez mamy u boku. Ogarnęła ją ogromna tęsknota. Szybko otarła łzy, bo kareta zatrzymała się właśnie przed ładnym budynkiem z cegły. Lokaj opuścił schodki powozu, podał jej rękę i poprowadził po schodach do frontowego wejścia. W holu kamerdyner wziął od niej okrycie i zaprosił ją do eleganckiego pokoju w stylu rokoko z pastelową sztablaturą. Ledwie zdążyła usiąść, gdy zjawiła się lady Parnell, z szelestem jedwabnej sukni i w lekkim obłoku różanych perfum. Amanda natychmiast znalazła się w jej objęciach.

- Amando, kochanie, tak się cieszę, że wreszcie przyjechałaś! Mam nadzieję, że podróż nie była zbyt męcząca. - Nie, była całkiem interesująca. Dama odsunęła się nieco i zlustrowała dziewczynę uważnym spojrzeniem, od czepka na głowie, po czubki bucików. - Wyrosłaś na czarującą młodą damę! - stwierdziła w końcu. - Jesteś bardzo podobna do mamy! Czuję się tak, jakby znowu stała przede mną Lydia, przybyła do Londynu na nasz wspólny debiut! Ale nie mówmy o tym, pewnie odczuwasz jej brak po stokroć silniej niż ja. - Ze współczuciem uścisnęła obie ręce Amandy. - Nie po to do mnie przyjechałaś, żeby pogrążać się w żałobie, tylko aby się z niej otrząsnąć i zająć się swoją przyszłością. Moje dziewczęta powychodziły już za mąż i mają własne rodziny, więc z prawdziwą przyjemnością poszukam teraz męża dla ciebie. - Mam nadzieję, że nie sprawię zbyt wielu kłopotów.

R

- Z twoją urodą i posagiem będę musiała opędzać się od absztyfikantów! Jednego podboju już zdążyłaś dokonać.

L T

- Podboju? - powtórzyła zaskoczona Amanda.

- Nie bądź taka skromna. - Lady Parnell uniosła wskazujący palec. - Wiem od Jane Trowbridge, że zrobiłaś ogromne wrażenie na jej synu, Lucienie. Otrzymałyśmy już zaproszenie na obiad do Trowbridge'ów, ale najpierw trzeba zadbać o to, byś prezentowała się jak należy. Amanda odczuła kobiecą satysfakcję na wieść, że wzbudziła zainteresowanie tak doskonałego kandydata na męża jak lord Trowbridge. Niewykluczone więc, że przy pomocy lady Parnell zrobi świetną partię. Powinna tylko stosować się do światłych wskazówek swej mentorki i całkowicie zaangażować się - zarówno sercem, jak i rozumem - w realizację tego zadania. - A kiedy, pani zdaniem, będę się odpowiednio prezentowała? - Nie możesz pokazać się publicznie, dopóki nie sprawimy ci nowej garderoby. A już na pewno nie na tak ważnej imprezie jak przyjęcie w Ravensfell House! Pamiętaj, moja droga, że to ty masz dyktować modę, a nie po prostu za nią podążać. Na szczęście twojego tatę stać na takie wydatki!

- A nie zostanę uznana za zbyt... starą do małżeństwa? Lady Parnell roześmiała się serdecznie. - Jeszcze nie weszłaś w okres przekwitania, kochanie! Ale ja tu gadam i gadam, a ty przez wiele godzin trzęsłaś się w powozie i pewnie jesteś wykończona. Pokażę ci twoją sypialnię. Wydaje mi się, że wolałabyś dzisiaj zjeść posiłek w swoim pokoju i dobrze wypocząć. - Dziękuję, rzeczywiście jestem trochę zmęczona. - Zadzwoń, kiedy będziesz gotowa, a Kindle przyniesie ci obiad na tacy. Pozwoliłam już sobie zamówić dla ciebie część garderoby u swojej ulubionej modystki, madame Clotilde. Jutro rano ma przynieść suknie. Zatrzymasz te, które ci się spodobają, i zamówisz następne. Zachowałam egzemplarz „La Belle Assemblée" z modelami zakreślonymi przez twoją mamę. Przed oczami Amandy przesunęły się obrazy z przeszłości, żywe i przejmujące. Gardło jej się ścisnęło z tęsknoty.

L T

R

Lady Parnell najwyraźniej trafnie odczytała uczucia malujące się na twarzy dziewczyny, bo jej oczy zamgliły się od łez.

- Tak mi przykro - szepnęła ze współczuciem i serdecznie przytuliła Amandę. - To niesprawiedliwe, że los odebrał ci szansę przeżywania tego u boku mamy! A planowałyśmy to już wtedy, gdy byłaś w kołysce! - Odsunęła od siebie dziewczynę i dodała: - Ale najlepszym sposobem na zmartwienia są przyjemności, takie jak nowe suknie, wspaniałe przyjęcia i liczni wielbiciele. Naciesz się dzisiaj spokojnym wieczorem, bo od jutra rzadko będziesz miała taką szansę. Zamierzam od razu wrzucić cię w wir życia towarzyskiego! Znowu przed oczami Amandy stanął obraz zalanego słońcem Ashton Grove i słonecznego uśmiechu pewnego dżentelmena. Jeśli miała odnieść sukces, to powinna jak najszybciej pozbyć się takich wspomnień! - Jestem gotowa i czekam z niecierpliwością - oświadczyła stanowczo. Gospodyni zaprowadziła ją do uroczego, błękitno-kremowego pokoju, zajmowanego kiedyś przez starszą córkę lady Parnell. - Oby przyniósł ci szczęście - mruknęła gospodyni i puściła oko do Amandy.

Amanda była typową kobietą, więc perspektywa przymierzania najpiękniejszych sukni, jakie kiedykolwiek miała na sobie, wprawiała ją w radosne podniecenie. Jeśli będzie miała poczucie, że prezentuje się doskonale, to może uda jej się pokonać zdenerwowanie i ucisk w żołądku na myśl o powtórnym spotkaniu z lordem Trowbridge'em... Tym razem stawką nie był lekki flirt, ale być może cała jej przyszłość. Trowbridge to przystojny mężczyzna i bardzo dobra partia, ale przecież w Londynie mogła poznać i innych dżentelmenów. Nie zamierzała się śpieszyć z wyborem. Owszem, była zainteresowana bliższym poznaniem lorda Trowbridge'a, ale nie rezygnowała ze spotykania innych mężczyzn. Betsy pomogła jej zdjąć strój podróżny i wejść do wanny z gorącą wodą. Amanda zanurzyła się w pachnącej kąpieli i z uśmiechem oddała się marzeniom o wędrówkach po sklepach, o koncertach i przedstawieniach teatralnych z udziałem najsławniejszych artystów.

R

I marzyła o bliskim dniu, gdy spotka tego jednego jedynego, przeznaczonego jej

L T

dżentelmena, którego gorące spojrzenia obudzą w niej takie samo pożądanie i oczekiwanie, jakie czuła przy Greville'u Andersie.

Rozdział siedemnasty Następnego popołudnia Amanda stanęła przed lustrem w eleganckiej nowej sukni z żółtej krepy w kolorze żonkila. Od dawna nie było jej tak lekko na sercu. Każda dziewczyna choć trochę zainteresowana modą czułaby się uszczęśliwiona po paru godzinach przymierzania nowych sukien, które wisiały teraz w jej szafie. Betsy ciągle jeszcze układała w komodzie stosowne dodatki - rękawiczki, czepki, pantofelki, torebki, narzutki i koronkową bieliznę. Od przeglądania się w lustrze oderwało ją pukanie do drzwi. Obejrzała się, spostrzegła lady Parnell, podbiegła i impulsywnie ją uściskała. - Dziękuję! Czuję się jak księżniczka z bajki. - I tak wyglądasz! Lord Trowbridge z pewnością będzie oczarowany - stwierdziła z uśmiechem patronka. - Przyszłam zaprosić cię na herbatę. Przejrzymy razem zaproszenia i zdecydujemy, które z nich przyjąć. Razem zeszły do bawialni.

L T

R

- Przede wszystkim chcę cię zawiadomić, że dostałam właśnie list od lady Ravensfell, matki lorda Trowbridge'a, z zaproszeniem na obiad w przyszłym tygodniu - odezwała się lady Parnell, kiedy już usiadły wygodnie, a ich filiżanki zostały napełnione herbatą. - Jak zapewne wiesz, jej mąż odgrywa ważną rolę w obecnym gabinecie, więc na przyjęciu będzie wielu wysokich rangą urzędników. Nie należy się jednak spodziewać odpowiednich kandydatów do twojej ręki, bo jeśli lady Ravensfell aprobuje starania syna, to nie będzie chciała robić mu konkurencji! - Chyba nie mogła w ciemno mnie zaaprobować? - zapytała Amanda z przykrym uciskiem w piersi. - Jesteś moją protegowaną, kochanie, a ona ufa moim sądom. Przykry ucisk zniknął. To oczywiste, że przed podopieczną lady Parnell wszystkie drzwi będą stały otworem. Tymczasem patronka zaczęła wymieniać nazwiska urzędników państwowych, których można się było spodziewać na przyjęciu, i z satysfakcja skonstatowała, że Amanda potrafiła podać stanowisko i tytuł każdego z nich.

- Mam nadzieję, że rzeczywiście jestem dobrze poinformowana - wyjaśniła Amanda w odpowiedzi na wyrazy uznania lady Parnell. - Tata od lat prenumeruje londyńską prasę, więc mama, babcia i ja mogłyśmy na bieżąco śledzić wszystkie zmiany w rządzie i na dworze. - Będziesz naprawdę znakomitą żoną polityka! - stwierdziła starsza dama. - Londyn jest jeszcze pustawy, niektóre rodziny zjadą dopiero po Wielkanocy, ale najważniejsze osobistości już są. A gdyby zabrakło ciekawszych imprez towarzyskich, zawsze można wybrać się na balet lub do teatru. Myślę, że zaczniemy od jutrzejszego rautu u lady Ormsby. Amanda nie zdążyła odpowiedzieć na tę propozycję, bo w drzwiach stanął Kindle. - Przyszli goście. Nie chciałem ich odprawić bez konsultacji, choć wiem, oczywiście, że panie nie przyjmują. Kamerdyner podał lady Parnell karty wizytowe.

R

- Dziękuję, Kindle. Postąpiłeś właściwie. Proszę podać poczęstunek w Błękitnym Salonie.

L T

- Już wydałem polecenie, milady. Czy mam przekazać gościom, że panie wkrótce nadejdą?

Po uzyskaniu odpowiedzi twierdzącej kamerdyner skłonił się i wyszedł, a lady Parnell spojrzała na Amandę oczami błyszczącymi z podniecenia. - Dokonałaś prawdziwego podboju! Nasi goście to nie kto inny jak lady Ravensfell i lord Trowbridge! Najwyraźniej Jane nie mogła się już doczekać, by poznać pannę, która zrobiła takie wrażenie na jej synu... A on nie mógł się doczekać spotkania z tobą. - Skąd wiedzieli o moim przyjeździe? - Amanda przyjęła wiadomość z mieszanymi uczuciami. Oczywiście pochlebiało jej, że Trowbridge nie tracił czasu i natychmiast spełnił obietnicę złożenia jej wizyty w Londynie, ale obawiała się nieco tego spotkania i taksującego wzroku jego matki. - Najwyraźniej Trowbridge jest bardzo zdeterminowany. Niewykluczone, że postawił pod moim domem lokaja czy stajennego, by od razu otrzymać wiadomość o twoim przyjeździe. Należy podziwiać jego spryt.

Amanda pomyślała ze ściśniętym sercem, że jeśli Trowbridge rzeczywiście tak bardzo się nią zainteresował, to całkiem możliwe, że miała zaraz spotkać swą przyszłą teściową. Weszła za lady Parnell do Błękitnego Salonu, starając się opanować zdenerwowanie. Goście wstali na ich widok. Po serdecznym przywitaniu z panią domu kobieta ujęła obie dłonie Amandy. - Jestem zachwycona, że mogę wreszcie panią poznać, panno Neville! Lucien opisywał pani wygląd i charakter z takim zapałem, że nie mogłam się już doczekać tego spotkania. - Bardzo pani uprzejma, lady Ravensfell, obawiam się jednak, że lord Trowbridge odmalował moje zalety w przesadnie jasnych barwach. - Jestem pewna, że nie! Ale przede wszystkim proszę przyjąć wyrazy współczucia z powodu śmierci mamy. Wyobrażam sobie, jak musi być przykro wchodzić w świat bez oparcia w matce.

L T

R

- Dziękuję. - Amanda była ujęta szczerym współczuciem lady Ravensfell. - To rzeczywiście trudne, choć lady Parnell robi wszystko, bym czuła się u niej jak w domu. - Na mnie również może pani liczyć. Jeśli Maria będzie kiedyś zajęta, z przyjemnością wyręczę ją w roli pani patronki.

- Serdecznie dziękuję za tę wspaniałomyślną propozycję - odparła Amanda, trochę zaniepokojona możliwymi implikacjami tej uwagi. - Nie ma za co. Ale widzę, że Lucien patrzy na mnie wilkiem, bo całkowicie panią zmonopolizowałam, więc ustępuję miejsca synowi. - Przesiadła się na kanapę obok lady Parnell, by Trowbridge mógł usiąść przy Amandzie. - Jak pani widzi, moja mama jest naprawdę uroczą damą - stwierdził lord Trowbridge i podniósł do ust okrytą rękawiczką dłoń Amandy. Jej ciało nie zareagowało. - A więc, zgodnie z obietnicą, jaką dałem pani w Ashton, może pani liczyć nie tylko na lady Parnell, ale również na moją mamę. Przy ich pomocy gładko wejdzie pani do elity towarzyskiej Londynu. - Jestem bardzo wdzięczna pańskiej mamie.

- A mnie nie należą się podziękowania? Za zachęcenie mamy do zademonstrowania jej wrodzonej dobroci? Przymówił się tak prostodusznie, że Amanda nie mogła się nie uśmiechnąć. - Dobrze. Dziękuję, lordzie Trowbridge, za zainspirowanie mamy do okazania jej wrodzonej wspaniałomyślności. - Mam nadzieję, że mój fortel da spodziewane rezultaty - odparł skromnie. - Jestem tylko mężczyzną, gdzie mi do przemyślności dam! Wiem jednak, że dostęp dżentelmenów do młodej panny jest całkowicie uzależniony od jej opiekunki. Liczę, że jeśli moja mama będzie często panią zapraszać, to zwiększy moje szanse na widywanie pani. - Co za piekielna intryga, milordzie! - zawołała Amanda ze śmiechem. - Naprawdę już ma pan pewność, że chce pan mnie często widywać? - Absolutną pewność. A kiedy już czegoś pragnę, panno Neville, to nie ustaję, dopóki tego nie zdobędę.

R

- Poczułam się niemal jak wojskowy strategiczny obiekt! - zaprotestowała Aman-

L T

da. Miała przykre wrażenie osaczenia.

- Obiekt, który z całego serca pragnę zdobyć - odparł półgłosem. Dwuznaczność tego stwierdzenia sprawiła, że Amanda szeroko otworzyła oczy, ale lord Trowbridge dodał gładko: - W pewnych sytuacjach dyplomata potrafi mówić równie otwarcie jak marynarz. Ale proszę się nie obawiać, że chcę panią zmonopolizować... całkowicie. Po dotkliwej stracie, jaką poniosła pani w lecie, ten sezon powinien pozwolić pani zapomnieć o bólu i cieszyć się hołdami, jakie niewątpliwie staną się pani udziałem. Czas na podejmowanie ważnych decyzji przyjdzie później. Ja zadowolę się rolą jednego z tych, którzy dbają o dostarczenie pani przyjemności. Czy to miało oznaczać, że lord Trowbridge, który żywił wobec niej poważne zamiary, pozwoli jej nacieszyć się rozrywkami, zanim poprosi ją o decyzję? - pytała się w duchu Amanda, zaskoczona, ale i usatysfakcjonowana. Mimowolnie zwróciła jednak uwagę na to, że słowo „marynarz" wymówił cierpko, jakby z przekąsem nawiązywał do przegranej potyczki słownej z Greville'em Andersem. Uśmiechnęła się leciutko na to wspomnienie.

- Może zaczniemy od razu? - głos Trowbridge'a przywołał ją do rzeczywistości. Byłoby mi bardzo miło, gdyby zechciała pani wraz z lady Parnell przyjąć moje zaproszenie do teatru. W Theatre Royal wystawiają jutro wyjątkowo zabawną komedię. Musiała parsknąć śmiechem. - Dość szybko pan zaczyna jak na dżentelmena, który deklaruje, że nie zamierza mnie monopolizować! - Ostrzegałem panią, że jestem zdeterminowany! Lady Parnell z pewnością już pani powiedziała, że teatr to bardzo dobre miejsce, by obserwować innych i być przez nich obserwowanym. Jeśli przyjmie pani moje zaproszenie na jutro, to wskażę pani najbardziej wpływowe osobistości i opowiem o ich koligacjach i zainteresowaniach. - Prezentacja przed prezentacją? - Amanda była pod wrażeniem zarówno jego uprzejmości, jak i mądrości. - To rzeczywiście byłoby pomocne. Uśmiechnął się szeroko.

R

- Na razie zadowolę się mianem „pomocnego", ale będę się starał zasłużyć na „nie-

L T

zbędnego". - I zanim Amanda zareagowała na tę dwuznaczność, dodał: - Mama daje mi znaki, że czas się pożegnać. - Ponownie musnął wargami jej palce. - O której jutro po panie przyjechać? Amanda pokręciła głową.

- Przecież pan wie, że muszę najpierw skonsultować się z lady Parnell. Przyślę panu wiadomość. Skłonił się bez śladu skruchy. - Liczę, że szczęście mi dopisze i będę mógł jutro paniom towarzyszyć. Tak czy owak, witam w Londynie, panno Neville. Mam nadzieję, że spodoba się tu pani. Po wyjściu gości Amanda zrelacjonowała lady Parnell rozmowę z Trowbridge'em. - Najwyraźniej jego lordowska mość próbuje wyprzedzić innych dżentelmenów stwierdziła sponsorka z zadowoleniem. - Ale już potwierdziłam nasz udział w jutrzejszym raucie. Poza tym nie zawadzi, jeśli będziesz troszeczkę niedostępna. Żeby wszystko było jasne: Trowbridge to naprawdę doskonała partia, ale powinnaś poznać również innych młodych mężczyzn, zanim pozwolę jednemu z nich ubiegać się o twoją rękę.

- Chciałabym najpierw zwiedzić Londyn i nacieszyć się życiem towarzyskim, zanim przyjmę na siebie jakiekolwiek zobowiązania. - To naturalne, że tego pragniesz i należy ci się odrobina rozrywki. W ciągu ostatnich dwóch lat spadły na ciebie takie nieszczęścia, że zbytnio spoważniałaś. Zamierzam wciągnąć cię w wir płochych rozrywek, abyś zapomniała o zmartwieniach i stała się taką beztroską dziewczyną, jaką pamiętam sprzed lat. A adoratorów nie zabraknie. Sama widziałaś, jakie wrażenie zrobiłaś na lordzie. - Może raczej mój posag - odparła sucho Amanda. Lady Parnell machnęła ręką z lekceważeniem. - To oczywiste, że Trowbridge jest zainteresowany twoim posagiem, kochanie. Młody mężczyzna, który postanowił obrać karierę polityczną, musi prowadzić dom otwarty, a miną lata, zanim zacznie czerpać dochody z pracy. Pociąga go również twój rodowód, no i nie wolno ci nie doceniać własnej atrakcyjności. A co ty sądzisz o Trowbridge'u?

L T

Amanda wzruszyła ramionami.

R

- Której dziewczynie nie pochlebiałyby atencje mężczyzny dobrze urodzonego, przystojnego i elokwentnego? Chętnie poznam go bliżej. Wydaje się niemal idealnym kandydatem na męża.

Z tym jednym wyjątkiem, dodała w myślach, że nie działał na nią tak jak Greville Anders. Był jej całkowicie obojętny. - Ja również tak sądzę - oświadczyła lady Parnell. - Londyńska elita może się poszczycić wieloma atrakcyjnymi kawalerami, ale zewnętrzna atrakcyjność wielu z nich nie idzie w parze z ich perspektywami życiowymi. A Trowbridge ma, poza przystojną twarzą, również świetną przyszłość oraz wartościowy charakter, który zyskuje mu powszechną sympatię. Jeśli wyjdziesz za niego, zrealizujesz najskrytsze pragnienia swojej mamy! - Nie zamierzam oddać swojego posagu i samej siebie w ręce nieodpowiedniego dżentelmena tylko dlatego, że jego przystojna twarz wzbudziła we mnie gwałtowną namiętność. - Zignorowała zgryźliwy głos wewnętrzny, który przypominał, jak bliska była popełnienia tego błędu w Neville Tour.

- Czas przebrać się do obiadu. Jak będziesz gotowa, to przyjdź do mojej bawialni. Opowiem ci o ludziach, których spotkasz na raucie. Odprowadzając wzrokiem oddalającą się damę, Amanda wróciła myślami do bystrego, dowcipnego i ujmująco nadskakującego lorda Trowbridge'a. Była nim... zainteresowana, ale pomimo urody, wdzięku i rozlicznych zalet nie czuła do niego takiego instynktownego pociągu.

L T

R

Rozdział osiemnasty W dwa tygodnie później Greville Anders zerknął na zegar nad kominkiem w biurze posiadłości, zebrał kilka ksiąg rachunkowych i ruszył do bawialni lorda Bronninga. Było późne popołudnie, a odkąd pan Ashton Grove wrócił do zdrowia, stało się zwyczajem, że codziennie przed obiadem Greville przedstawiał mu rozmaite sprawy, którymi zajmował się w ciągu dnia. Wstawał o świcie i natychmiast po lekkim śniadaniu wyruszał na objazd farm. Do zmroku przemierzał tereny posiadłości, a potem, po spotkaniu z gospodarzem i krótkiej przerwie na obiad, zaszywał się w biurze i do północy ślęczał nad księgami. Greville przesunął ręką po twarzy i przeciągnął się, żeby rozluźnić mięśnie, obolałe po całym dniu w siodle i wielogodzinnym pochylaniu się nad papierami w biurze. Kolejny raz stwierdził z ponurym rozbawieniem, że w Ashton Grove, gdzie prze-

R

bywał przecież na prawach gościa, pracował znacznie więcej i ciężej niż w Blenhem Hill,

L T

w którym został zatrudniony w charakterze zarządcy.

Teraz nie miał czasu na odpoczynek, już nie mówiąc o raczeniu się doskonałym jedzeniem i chętnymi dziewkami.

Można by pomyśleć, że nie starczało mu również czasu, by śnić na jawie o słodkiej dziewczynie, której niewinna namiętność była bez porównania bardziej podniecająca niż wypróbowane sztuczki doświadczonych uwodzicielek. Oddalił jednak te myśli i skoncentrował się na sprawozdaniu, jakie miał złożyć lordowi Bronningowi. Stan zdrowia pana domu stale się poprawiał, ku prawdziwemu zadowoleniu Greville'a i pozostałych domowników, ale zarówno lekarz, jak i czujna Althea nie pozwalali mu jeszcze opuszczać domu. Greville zapukał i wszedł do pokoju. Z zadowoleniem stwierdził, że gospodarz siedział i pisał coś przy biurku, a nie leżał wyciągnięty na kanapie. - Dobry wieczór, sir - odezwał się Greville. - Jak dobrze widzieć pana na nogach! - Jak dobrze wreszcie wstać z łóżka! - odparł Bronning. - Wreszcie zaczynam się czuć jak dawniej. Wypije pan ze mną kieliszek porto?

- Z przyjemnością. - Greville podszedł do kredensu i nalał wina do dwóch kieliszków. - Proszę mi opowiedzieć o farmie Smitha. Jesienią przeprowadziliśmy tam drenowanie w nadziei, że wiosną będzie można wcześniej rozpocząć prace na roli. - W takim razie miło będzie panu usłyszeć, że Smith zakończył już pierwszą orkę. Przez następne pół godziny Greville odpowiadał na pytania i szczegółowo relacjonował stan pól, bydła i drobnych zakładów produkcyjnych, które składały się na mozaikę zapewniającą Ashton Grove przyzwoity dochód. Kończył już sprawozdanie, gdy rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju weszła Althea Holton. - Mam nadzieję, że nie wymęczył pan zanadto wujka Jamesa, panie Anders - powiedziała. - Już i tak siedział dzisiaj dłużej, niż doktor pozwolił. - Muszę odzyskać siły... jeśli mam jutro usiąść z wami do obiadu w jadalni - odparł

R

lord Bronning, rzucając siostrzenicy wyzywające spojrzenie. Althea pogroziła mu palcem.

L T

- Pomyślimy o tym później. A teraz pora wracać na kanapę i zjeść obiad. - Nie, panienko, nie zmusisz mnie do tego! Już zbyt długo jadałem posiłki na leżąco, jak Rzymianin. Nie upieram się - na razie! - przy zejściu do jadalni, ale zjem obiad siedząc, jak na porządnego Anglika przystało.

Przez parę sekund tych dwoje mierzyło się wzrokiem, wreszcie Althea ustąpiła z westchnieniem. - No, dobrze. Możesz dzisiaj zjeść przy biurku. Sands wkrótce przyniesie posiłek. Zje pan z nami, panie Anders? Od ataku lorda Bronninga Greville zabierał posiłki do biura... i próbował nie pogrążać się przy jedzeniu w tęsknocie za złotowłosą dziewczyną, której wyjazd sprawił mu nadspodziewanie wielki ból, który ani trochę nie zelżał. Wręcz przeciwnie, chwilami Greville odnosił wrażenie, że stawał się coraz dotkliwszy. Doszedł więc do wniosku, że zabawne, szczere opinie Althei i obecność gospodarza pozwolą mu nie wpaść znowu w melancholię.

- Z przyjemnością zjem tutaj. - W tym momencie do pokoju wszedł Sands oraz jeden ze służących. Przynieśli kolację dla wszystkich, również dla niego. Greville nalał wina i usiadł na sofie obok Althei. - Jak pan sobie radzi, panie Anders? - zapytała. - W Blenhem Hill nabrałem trochę doświadczenia w prowadzeniu ksiąg rachunkowych. Ale tam źródłem dochodu była głównie uprawa zbóż, w Ashton Grove prowadzi się wiele różnych typów działalności. Bez światłych rad i wyjaśnień pani wuja nie byłoby ze mnie większego pożytku. - Rzeczywiście, potrzebował pan podpowiedzi, panie Anders, ale jest pan wyjątkowo pojętnym uczniem - zapewnił lord Bronning. - Ma pan talent do tej pracy. - Dziękuję, milordzie - powiedział Greville, uradowany tą oceną. Z pewnym rozbawieniem skonstatował, że on, Greville Anders, dawny wielkomiejski elegant, paradujący w strojach od najdroższych krawców, teraz chodził w prostym, wiejskim odzieniu,

R

w spodniach przybrudzonych przez owce i z powalanymi ziemią rękami - i sprawiało mu

L T

to przyjemność! Przeszedł naprawdę ogromną przemianę.

- Cały czas poświęca pan pracy - mruknęła Althea. - Prawie pana nie widuję! Wyjeżdża pan o świcie, a wraca dopiero na obiad. Jest pan jeszcze gorszy od wujka Jamesa! - stwierdziła i serdecznie uścisnęła rękę wuja.

- Nie mam jego doświadczenia, więc wszystko zajmuje mi znacznie więcej czasu odparł Greville. - Po wyjeździe kuzyna George'a do Exeter, gdzie pod okiem ojca Bricknella przygotowuje się do powrotu na uniwersytet - swoją drogą szkoda, że Amanda tego nie widzi! - jestem właściwie zdana na siebie! - pożaliła się Althea z ironiczną miną. Widok brutalnych walk w miasteczku i szok spowodowany chorobą ojca wpłynęły na zmianę obyczajów chłopaka i pozwoliły mu wrócić na dobrą drogę, z czego Greville bardzo się cieszył. - Przepraszam, moja droga - powiedział lord Bronning. - Twój stary wuj to niezbyt miłe towarzystwo. Ale z każdym dniem jestem w coraz lepszej formie. Wkrótce będę mógł w twoim towarzystwie objeżdżać swoje ziemie, a nasz gość wróci wreszcie do statusu gościa.

- Rola pańskiego asystenta to dla mnie prawdziwa przyjemność - zapewnił Greville zgodnie z prawdą. - Nie potrafię nawet wyrazić swojej wdzięczności, sir - odparł Bronning. - Nie wiem, co by się stało z Ashton Grove, gdyby nie pan! A co z pańską przyszłością? Zdecydował pan już, co chce pan robić po zwolnieniu ze służby w marynarce? - Poszukam jakiegoś pożytecznego zajęcia. Odkryłem, że nie odpowiada mi próżniacze życie, choć taka postawa nie jest zbyt popularna w naszej sferze. Po miesiącach spędzonych na morzu skłaniam się do przyjęcia posady w admiralicji. Miałbym tam pole do popisu i poczucie, że pracuję dla ważniejszych celów niż tylko własna przyjemność. Z drugiej strony, dzięki pańskiej wiedzy i entuzjazmowi polubiłem zarządzanie majątkiem ziemskim. Obserwowanie, jak z zasianych w ziemi ziaren zaczynają kiełkować młodziutkie roślinki, i świadomość, że ma się swój drobny udział w tym cudzie natury, daje głęboką satysfakcję.

R

- Właśnie! - Bronning kiwnął głową. - Dlatego właśnie jestem tak silnie związany z

L T

Ashton, dlatego latami odrzucałem naciski rodziny i przyjaciół, by zatrudnić na stałe zarządcę. Ciągnie mnie do sprawdzania nowych metod, poprawiających wydajność pracy w polach i zagrodach.

- I odnosił pan w tej dziedzinie znaczące sukcesy. Panna Neville mówiła, że jest pan podawany za wzór innym właścicielom ziemskim. W ostatnich tygodniach, pracując pod pana kierownictwem, zrozumiałem dlaczego. Ale... - Zawahał się, bo nie chciał urazić gospodarza ani sugerować, że ubiega się u niego o pracę. - ... na własnej skórze przekonałem się, jaka to wyczerpująca praca. Może teraz, w okresie rekonwalescencji, zastanowi się pan jednak nad zwolnieniem tempa i ograniczeniem nieco swej aktywności. - Ma pan na myśli zatrudnienie zarządcy? - Ciągle go na to namawiam, panie Anders! - zawołała Althea. - Nie tylko, żeby ulżyć wujowi Jamesowi. Wszyscy ufamy, że miną jeszcze długie lata, zanim George przejmie po nim Ashton Grove, ale kiedyś to nastąpi i wówczas będzie potrzebował doświadczonego zarządcy. - Muszę przyznać, że byłoby to rozsądne rozwiązanie - mruknął Bronning, ku ogromnemu zaskoczeniu Greville'a. - Chyba powinienem zacząć się rozglądać za odpo-

wiednim człowiekiem, który przejąłby ode mnie część obowiązków. Za odpowiednim człowiekiem - podkreślił z naciskiem, spoglądając znacząco na Greville'a. Czyżby Bronning widział go na tym stanowisku? W pierwszej chwili Greville'a ogarnęło podniecenie. Stały nadzór nad tak wielkim i skomplikowanym przedsięwzięciem jak Ashton Grove stanowił prawdziwe wyzwanie... Po namyśle podniecenie zaczęło go jednak opuszczać. W oczach ludzi z wyższych sfer zostałby zdegradowany do roli pracownika ojca Amandy, niegodnego utrzymywania stosunków towarzyskich z córką pryncypała. Co gorsza, byłby tutaj, gdy Amanda wróci do domu, rozpromieniona sukcesem odniesionym podczas pierwszego sezonu, może nawet już zaręczona. A potem musiałby patrzeć, jak kobieta, którą świadomie wykreślił ze swego życia, wychodzi za mąż i przywozi dzieci w odwiedziny do dziadka. Poczuł tak bolesne ukłucie w sercu, że o mało nie krzyknął. Nie, nie zniósłby tego.

R

Znacznie lepiej przyjąć państwową posadę lub poprosić kuzyna Nicky'ego o znale-

L T

zienie innego majątku, w którym mógłby pełnić funkcję zarządcy. - Ashton jest tak sławną posiadłością, że na pewno nie zabraknie kandydatów na to stanowisko - odpowiedział na niezadane pytanie lorda Bronninga. - Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć panu szczęścia na drodze, którą postanowi pan obrać - westchnął lord Bronning. Światełko nadziei w jego oczach zgasło. Do końca życia będę panu wdzięczny za pomoc, dzięki której mogłem wypocząć i wrócić do zdrowia. Zawsze będzie pan w Ashton Grove mile widzianym gościem. - Jestem wielce zobowiązany, sir - odparł Greville z przykrością, że rozczarował gospodarza. Tym bardziej, że naprawdę kusiło go, by podjąć wyzwanie zarządzania Ashton Grove. Postanowił jednak wybrać się do Londynu, jak tylko zniknie niebezpieczeństwo, że stan zdrowia lorda Bronninga się pogorszy. Chciał zwrócić się do kuzyna Nicky'ego o przyspieszenie zwolnienia go ze służby, a także porozmawiać z nim o swej dalszej drodze życiowej. Poza tym tam była Amanda. Niespodziewanie zalała go fala tęsknoty. Czy powinien odwiedzić ją w mieście i przekazać jej wieści z domu, a przy okazji przekonać się, czy Londyn spełnił jej nadzieje i okazał się tak ekscytujący, jak przewidywała?

- Widzę, wujku, że udało ci się zjeść posiłek i nie zemdleć w zupę! - Cierpki ton Althei wyrwał Greville'a z zamyślenia. - Ale nie siedź zbyt długo nad brandy! Czas się położyć. - Widzi pan, co ja muszę znosić, panie Anders? Ta mała beszta mnie jak sekutnica, a uparta jest jak moja stara niania - gderał Bronning z wesołym błyskiem w oku. Ale wezwał lokaja, by pomógł mu przejść do sypialni. - Pewnie wróci pan zaraz do swoich ksiąg rachunkowych - powiedziała z niechęcią Althea, gdy razem opuszczali bawialnię jej wuja. - A pani do swoich lektur w bibliotece? - Nie, jeśli zdołam namówić pana na partyjkę kart. Pracuje pan bardzo ciężko i myślę, że należy się panu trochę odpoczynku... A mnie odrobina rozrywki - dodała z szerokim uśmiechem. Greville doszedł do wniosku, że nie stanie się nic złego, jeśli ten jeden raz daruje

R

sobie wieczorne zmagania z buchalterią i równie ciężką tęsknotą za Amandą Neville. - Dobrze.

L T

- Wspaniale! - wykrzyknęła. - Może w pikietę? - Kiwnął głową, więc dodała: Chodźmy do biblioteki. Kazałam Sandsowi zapalić świece. - Pani również należy się nagroda za ciężką pracę - powiedział Greville, kiedy siedzieli już przy stoliku, z kartami w rękach. - Wszystko w domu toczy się tak gładko, że niemal nie zauważyłem zmiany gospodyni. - Dziękuję. - Zarumieniła się z zadowolenia. - Prowadzenie domu jest znacznie bardziej skomplikowane, niż sądziłam! Tyle trzeba wiedzieć, od właściwego czyszczenia lamp poczynając, a na sposobach wywabiania plam z obrusów kończąc. Amanda pracowała jeszcze ciężej, a nigdy nie usłyszała ode mnie słowa uznania. Przykro mi teraz, że od ubiegłego lata tak jej nienawidziłam. - Jestem pewien, że uznała tę kartę za zamkniętą. - Niewątpliwie. Ma teraz tyle ekscytujących zajęć, że pewnie całkiem zapomniała o Ashton. Pewnie kiedy ją znowu zobaczę, będzie już zaręczona, a może nawet zamężna i wróci tu tylko po to, żeby przedstawić narzeczonego czy męża sąsiadom. Lady Parnell dopilnuje, żeby wyszła za kogoś wpływowego i potężnego. Pewnie osiądą w Londynie

albo Windsorze, a tutaj wpadną tylko od czasu do czasu z krótką wizytą. Amanda zawsze marzyła o takim życiu, u chyba żadna dama nie nadaje się do tego lepiej i bardziej na to nie zasługuje. Althea wypowiedziała tylko na głos to, o czym on sam myślał, ale jego tłumiony ból, który przez cały czas czaił się tuż pod powierzchnią świadomości, odżył. Amanda była w Londynie i zmierzała do realizacji swych dziewczęcych marzeń. Dlaczego miałaby poświęcić choć myśl tym, których za sobą zostawiła? Jeśli w ogóle wspominała Greville'a Andersa, to zapewne z wdzięcznością, że okazał się dżentelmenem i zataił ich nieroztropność, by nie zniweczyć jej planów. - Czy coś się stało? - przywołał go do rzeczywistości zaniepokojony głos Althei. - Nie. Skoncentrowałem się po prostu na kartach i zapomniałem o bawieniu pani rozmową. Co zamierza pani robić, kiedy wuj wyzdrowieje? - zapytał, żeby skierować rozmowę na inne tory.

R

- Przekonałam wujka Jamesa, żeby pozwolił mi tutaj zostać. Od nigdy się nie skar-

L T

ży, ale wiem, ile go kosztowało rozstanie z Amandą i jak go boli świadomość, że jego córka zrobi w Londynie świetną partię i już nie wróci do Ashton. Jest podobna jak dwie krople wody do cioci Lydii, więc wujek czuje się tak, jakby po raz drugi tracił żonę. Ja nie jestem taka ładna ani taka mądra jak ona, ale kocham wujka jak córka. Mam nadzieję, że będziemy dla siebie nawzajem oparciem.

Greville przekonał się na własnej skórze, jak boli utrata ukochanej osoby... Otrząsnął się z tych ponurych myśli. - Jakoś trudno mi sobie wyobrazić panią, siedzącą potulnie przy wuju do końca życia i dziergającą jakieś robótki na drutach. Z pewnością znajdzie się w Devon paru dżentelmenów mających dość oleju w głowie, by docenić pani bystrość i urok. Oczywiście pod warunkiem, że nie usłyszą, jak dyryguje pani biednym lordem Bronningiem! - zakpił. - Żaden mężczyzna nie chce żyć pod pantoflem! Althea rzuciła ostatnią kartę na stół i uśmiechnęła się triumfalnie. - Jest pan zły, bo wygrałam! - To prawda, czarownico. - Obejrzał ostatnią lewę. - No tak, ja słuchałem z uwagą, przejęty, że otworzyła pani przede mną duszę, a tymczasem pani podstępnie mnie ograła,

istoto bez serca. Lepiej pójdę zająć się księgami rachunkowymi, zanim wygra pani ode mnie ostatnią koszulę. - Musimy zagrać jeszcze raz, żeby miał pan szansę się odegrać. Bardzo lubię karty! Dziękuję i życzę dobrej nocy, Greville. - Dobranoc, Altheo. Z uśmiechem ruszył do biura. Był pewien, że Althea nie pozostanie do końca życia w Ashton jako opiekunka starzejącego się wuja. Kiedyś w przyszłości stanie się dla jakiegoś mężczyzny źródłem nieustającej radości. Najprawdopodobniej wyjdzie za jakiegoś młodzieńca z sąsiedztwa i zamieszka w pobliżu. Zapragnął gorąco zdrowia dla lorda Bronninga, aby mógł udać się do Londynu. Z nową determinacją wszedł do gabinetu i energicznym krokiem podszedł do biurka.

L T

R

Rozdział dziewiętnasty Kiedy w dwa tygodnie później nadeszło wreszcie zapowiadane przez lady Ravensfell zaproszenie, lady Parnell wezwała natychmiast Amandę do swego buduaru, nie dając jej nawet czasu na ubranie się. - Jestem wyjątkowo zadowolona z tego, czego udało się nam dokonać w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Zostałaś przedstawiona wszystkim liczącym się w Londynie damom i poznałaś wielu dżentelmenów ze sporządzonej przeze mnie listy odpowiednich kandydatów do twojej ręki - powiedziała, posadziwszy Amandę i zamówiwszy dzbanek świeżej czekolady. - Ale wydarzeniem, na które najbardziej czekałam, był właśnie proszony obiad w Ravensfell House. Teraz, kiedy wreszcie przyszło zaproszenie, okazuje się, że jest jeszcze lepiej, niż przypuszczałam! - Jak to możliwe? - zapytała Amanda z dreszczykiem emocji.

R

Wszyscy przedstawieni przez lady Parnell kandydaci byli atrakcyjni, doskonale

L T

wychowani i pełni atencji, ale żaden nie mógł się równać z lordem Trowbridge'em pod względem inteligencji, uroku i pozycji społecznej. Żaden jednak nie wzbudził w niej takiej reakcji zmysłów, tak silnego pożądania, jaki czuła do Greville'a Andersa. - Zostałyśmy zaproszone nie tylko na przyjęcia, ale również na bal, który się potem odbędzie. To pierwszy wielki bal w sezonie, więc można się spodziewać obecności wszystkich liczących się członków elity. Trowbridge'owie wydają kilka balów w roku, ale uważam za znamienne, że lady Ravensfell wybrała na termin pierwszego akurat ten wieczór, w którym zaprosiła nas na obiad. - A czy nie zostanie to odebrane w towarzystwie jako jej akceptacja dla mnie jako potencjalnej synowej? Rozpromieniona lady Parnell kiwnęła głową. - Tylko najbliżsi i najbardziej liczący się przyjaciele rodziny są zapraszani na obiad przed tak wielkimi imprezami towarzyskimi. Jak sprytnie ten Trowbridge wymyślił, żeby twój debiut na wielkiej imprezie nastąpił akurat na balu wydawanym przez jego matkę, a nie w salach Almacku czy gdziekolwiek indziej!

- To jakby... zgłaszał swoje roszczenia do mnie? - Amanda poczuła się tak, jakby wirując w walcu, została zapędzona w kąt, z którego nie mogła uciec. Na jej twarzy musiał się odmalować niepokój, bo lady Parnell klasnęła w dłonie. - Postaraj się za bardzo tym nie przejmować, kochanie. Jane i ja przyjaźnimy się od dawna i wszyscy o tym wiedzą. A po tak niedwuznacznej oznace aprobaty ze strony Trowbridge'a możesz być pewna sukcesu, bo każdy młody dżentelmen o odpowiedniej pozycji społecznej będzie ubiegał się o względy damy przez niego wybranej. Amanda przypomniała sobie wcześniejsze słowa lorda Trowbridge'a, że podczas tego sezonu powinna nacieszyć się rozrywkami i hołdami, zanim będzie musiała dokonać wyboru męża. I rzeczywiście dotychczas bawiła się świetnie. Popołudniami chodziła po sklepach oraz składała i przyjmowała wizyty pań z towarzystwa, a wieczorami uczestniczyła w przyjęciach i przedstawieniach teatralnych - jednym słowem, została wciągnięta w wir

R

beztroskich rozrywek, o których od dawna marzyła. Od rana do nocy była nieustannie

L T

zajęta, więc kiedy tylko przyłożyła głowę do poduszki, natychmiast zapadała w sen. Gorączkowe tempo życia nie pozostawiało jej czasu na zamartwianie się o zdrowie ojca, tęsknotę za Ashton Grove i jego przyjemnościami. - To ładnie z jego strony - powiedziała.

- Bal jest za cztery dni - stwierdziła lady Parnell, rzuciwszy jeszcze raz okiem na zaproszenie. - Jak tylko Jewell pomoże mi się ubrać, musimy przejrzeć twoją garderobę. Nie ma chwili do stracenia, bo może się okazać, że na tak ważną imprezę trzeba ci sprawić nową suknię! Po lustracji szafy Amandy lady Parnell uznała, że błękitna jak niebo suknia z krepy przyozdobionej satynowymi wstążkami i diamentowymi kryształkami była wystarczająco strojna na bal u Ravensfellów, więc ostatnie dni przed pierwszym wielkim wydarzeniem sezonu były wolne od komplikacji. Bal stanowił główny temat rozmów podczas wszystkich ich codziennych wizyt i dwóch proszonych obiadów, w których uczestniczyły, tak więc Amanda miała okazję przekonać się, że jej patronka nie pomyliła się w ocenie wagi zbliżającego się wydarzenia. Wybierali się na nie wszyscy, którzy zdążyli już zjechać do Londynu.

Wieczorem przed wyjściem na bal Amanda dosłownie drżała z podniecenia i oczekiwania. Pomimo że mogła liczyć na wsparcie lady Parnell, a lady Ravensfell również obiecała jej pomoc, czuła się bardzo niepewnie przed spotkaniem z lordem Ravensfellem, wybitnym mężem stanu, członkiem gabinetu, człowiekiem blisko związanym z rodziną królewską. Jeśli sprawdzą się powszechne oczekiwania co do jej przyszłości, to tego wieczoru pozna swego przyszłego teścia. I dom, którego może w przyszłości zostać panią. Zakładając, że zaakceptuje lorda Trowbridge'a jako swego pana. Po krótkiej podróży dotarły do miejskiej rezydencji Ravensfellów i zostały wprowadzone do ogromnego, pięknego salonu. Uśmiechnięta pani domu przedstawiła Amandę mężowi, wysokiemu, dystyngowanemu dżentelmenowi, który wyglądał dokładnie tak, jak powinien prezentować się minister. Przeszły dalej, żeby nie wstrzymywać kolejki gości czekających na powitanie.

R

- Ten dżentelmen w rogu to pan Thomas, sekretarz lorda Liverpoola - informowała

L T

Amandę szeptem lady Parnell. - Obok niego stoi sekretarz spraw wewnętrznych, lord Sidmouth. Są również przywódcy opozycji. Ten mężczyzna przy kominku to lord Holland. Rozmawia właśnie z markizem Landsdowne'em. W miarę jak lady Parnell wymieniała kolejne nazwiska i stanowiska obecnych na sali dżentelmenów, początkowa gotowość Amandy, by zostać zaprezentowana na tym forum, stopniowo przeradzała się w paniczny lęk, że popełni jakąś gafę i okaże się niegodna przebywania w tak wykwintnym towarzystwie. Prawie wszyscy panowie byli członkami rządu albo zasiadali w Izbie Lordów lub Izbie Gmin. Towarzyszące im damy były szalenie eleganckie i wyrafinowane. Wszyscy obecni, poza lordem Trowbridge'em i jeszcze jednym dżentelmenem, należeli do starszego pokolenia. Gdy lord Trowbridge znalazł się u jej boku, Amanda drżała jak liść. - Spokojnie - mruknął, podając jej ramię, by zaprowadzić ją do sali jadalnej. - Wystarczy, że będzie pani kiwać głową, uśmiechać się i pięknie wyglądać. Nie odstąpię pani ani na krok, więc nie musi pani z nikim rozmawiać. Chyba że sama będzie pani miała ochotę. - Dziękuję - szepnęła. - Czuję się onieśmielona rangą gości.

- Większość z nich zajmuje stanowiska rządowe, podobnie jak mój ojciec. To jego świat. I mój również. Zaproszeni dzisiaj goście to nasi przyjaciele i wieloletni współpracownicy. Ludzie potężni i wpływowi, ale to tylko ludzie. Niczym się nie różnią od pani ojca czy pana Williamsa, u którego gościłem w Devon. - Możliwe - szepnęła Amanda bez przekonania. - To miło z pana strony, że stara się pan podnieść mnie na duchu. Postaram się nie zalać zupą obrusa i nie wygłaszać idiotycznych uwag, żeby nie wprawić pana w zakłopotanie. Trowbridge wybuchnął śmiechem. - Jest pani zdecydowanie zbyt zręczna i zbyt inteligentna, bym miał obawiać się którejkolwiek z tych katastrof. To pani pierwsza wizyta w moim domu i mam nadzieję, że zdoła się pani rozluźnić i cieszyć się po prostu smacznym jedzeniem i konwersacją. W miarę upływu czasu napięcie zaczynało opuszczać Amandę. Siedzący po jej lewej ręce pan Thomas, sekretarz lorda Liverpoola, przekonywał jednego ze współpracow-

R

ników lorda Hollanda o konieczności zamknięcia debaty parlamentarnej na temat Habe-

L T

mus Corpus. Po prawej miała lorda Landsdowne'a, który mówił z naciskiem do siedzącego na wprost niego mężczyzny, że jak wynika z informacji uzyskanych podczas przesłuchań osób biorących udział w zamieszkach w Manchesterze, nie chodziło o konspirację, więc dla uśmierzenia niepokojów wystarczy zastosować normalne prawo angielskie, a nie specjalne rozporządzenia wydane przez rząd.

Na jednym końcu stołu pani domu komplementowała premiera, lorda Liverpoola, z powodu ustaw o delegalizacji niewolnictwa. Na drugim końcu pan domu dyskutował z liderem opozycji, lordem Hollandem, o konieczności wyasygnowania z państwowej kasy funduszy, które pozwoliłyby książętom krwi złożyć propozycje małżeńskie księżniczkom Hesji oraz Saxe-Mainengen. Ostrzegał, że sprawa zapewnienia sukcesji tronu stała się wyjątkowo pilna od czasu tragicznej śmierci w połogu Charlotte, córki księcia Regenta. Amanda wsłuchiwała się w toczące się wokół rozmowy z dreszczem emocji. Tak, to był świat, o którym zawsze marzyła, o którym marzyły mama i babcia! Prawie nie tykała jedzenia, siedziała jak urzeczona i starała się nic nie uronić z tych fascynujących dyskusji. Pod koniec obiadu ośmieliła się na tyle, by wtrącić od czasu do czasu jakiś komentarz albo zwrócić się do kogoś z pytaniem. Trowbridge przyjmował to z wyraźnym

uznaniem i z aprobatą kiwał głową, a drugi z obecnych na sali młodych mężczyzn wpatrywał się w nią tak badawczo, że Amanda poczuła ciepło napływające do policzków. Wreszcie, ku jej rozczarowaniu, nakrycia zostały sprzątnięte i pani domu wstała, dając pozostałym damom znak do odejścia. - Pozwólmy teraz panom na kieliszek brandy - powiedziała lady Ravensfell. - Bal rozpocznie się niedługo, więc oczekujemy panów wkrótce w salonie. Amanda, nadal pełna entuzjazmu, wyszła z sali w ślad za gospodynią. Panie odświeżyły się w pokojach wypoczynkowych, poprawiły toalety i przeszły do salonu, gdzie zaraz zaczęli się schodzić również panowie. Lord Trowbridge wziął matkę pod rękę i poprowadził ją do Amandy, którą wypatrzył na drugim końcu pokoju. - Mam nadzieję, że nie zanudziły pani dyskusje przy stole, panno Neville - odezwała się lady Ravensfell. - Ci panowie potrafią rozmawiać wyłącznie o polityce.

R

- Wręcz przeciwnie, milady! Uważam te dyskusje za fascynujące! - zawołała

L T

Amanda. - Prawdę mówiąc, tak zaabsorbowały mnie toczące się dookoła rozmowy, że byłam wyjątkowo marną partnerką przy stole. Obawiam się, że lord Trowbridge to potwierdzi.

- Panno Neville, jak pani mogła coś podobnego zasugerować? Ja miałbym być tak nierycerski? - zaprotestował gorąco lord Trowbridge. - Mamo, panna Neville to najbardziej czarująca partnerka, jaką można sobie wyobrazić. Lady Ravensfell przyglądała jej się tak długo, że Amandę zaczął ogarniać niepokój. - Wierzę - zapewniła w końcu. W tym momencie zbliżył się do niej kamerdyner. Mam nadzieję, że na balu będzie się pani bawiła równie dobrze, panno Neville. Proszę wybaczyć, ale muszę zająć się jeszcze pewnymi sprawami przed przybyciem kolejnych gości. Lord Trowbridge również został odwołany. Amanda nie śmiała podejść do któregoś ze świeżo poznanych dostojników i ich starszych wiekiem małżonek, więc usunęła się pod ścianę, by na uboczu zaczekać, aż lady Parnell zakończy rozmowę z lordem Melcombe'em.

Jaka szkoda, że mama i babcia nie mogły uczestniczyć w dzisiejszym przyjęciu, pomyślała Amanda. Byłyby takie szczęśliwe! - Szuka pani odrobiny ciszy po tych poważnych dyskusjach przy stole, panno Neville? - rozległ się z boku jakiś głos. Odwróciła się i stanęła oko w oko z młodym mężczyzną, którego uporczywe spojrzenie o mało nie odebrało jej pewności siebie w przy obiedzie. Lady Parnell szepnęła jej na ucho, że to kuzyn Trowbridge'a. - Ani trochę, panie Hillyard. Te dyskusje były fascynujące. - A więc zdała pani egzamin. - Jaki egzamin? - Żeby zdobyć uznanie w oczach Luciena, musi pani interesować się polityką. Podczas przyjęcia zachowywała się pani błyskotliwie. Trowbridge obserwował panią równie uważnie, jak profesor Oxfordu swojego ulubionego studenta. Muszę przyznać, że sam

R

byłem pod wrażeniem. A rzadko się zdarza, bym uznał młodą damę za taki wzór dosko-

L T

nałości, jakim przedstawia się ją w hymnach pochwalnych. Pani jednak zasługuje na podziw.

Amanda zmarszczyła brwi. Nie przywykła, by mówiono o niej z takim lekceważeniem. Gdyby pan Hillyard nie był krewnym pani domu, zapewne powiedziałaby mu parę słów do słuchu, w tej sytuacji ograniczyła się jednak do chłodnego stwierdzenia: - Wolałabym poważne dyskusje, jeśli pan pozwoli. Hillyard parsknął śmiechem. - Znakomita większość młodych dam byłaby zachwycona, że stały się obiektem zainteresowania w towarzystwie jeszcze przed pojawieniem się na pierwszym oficjalnym balu. Przewiduję, że spekulacje na pani temat nasilą się jeszcze po dzisiejszym przyjęciu. Zrównoważona i inteligentna, a w dodatku równie piękna jak posażna? Chyba sam wpiszę się na listę pani wielbicieli. - Proszę oszczędzić sobie fatygi - odpaliła niemal niegrzecznie, licząc, że mężczyzna wreszcie odejdzie. - W dodatku z ostrym jak brzytwa językiem! Jeszcze lepiej! Ale proszę się nie obawiać, nie będę pani prześladować. Lucien nie pozwoliłby matce mnie zaprosić, gdyby

obawiał się, że mogę znaleźć w pani oczach uznanie. Po pierwsze i najważniejsze: ja nie zamierzam się żenić. A nawet gdybym uległ pokusie i stanął do współzawodnictwa, to lady Parnell nie pozwoli zbliżyć się do pani mężczyźnie o zbyt skromnym majątku i... skandalicznej reputacji. Może próbował ją zaszokować tymi prowokacyjnymi słowami, tak jak podczas przyjęcia starał się wprawić ją w zakłopotanie uporczywym wpatrywaniem się w nią? - Może jestem tylko prostą dziewczyną z prowincji - odparła poirytowana, a nawet nieco rozgniewana Amanda. - Ale nawet ja wiem, że lady Ravensfell nie zaprosiłaby do domu rozpustnika o skandalicznej reputacji. - Logiczna konkluzja - stwierdził Hillyard. - Ale nie wzięła pani pod uwagę, że jestem nie tylko spokrewniony, ale i całkowicie uzależniony finansowo od Trowbridge'ów, więc musiałbym być kompletnie pozbawiony inteligencji, żeby uwodzić pod nosem Luciena wybraną przez niego dziewczynę i tym samym ryzykować utratę dochodów.

R

Amanda zaczynała powoli przyzwyczajać się do szokującej szczerości mężczyzny.

L T

- A od kiedy to rozpustnicy respektują jakiekolwiek granice? Uniósł brew.

- A od kiedy to „proste dziewczyny z prowincji" wiedzą cokolwiek o rozpustnikach?

Amanda już otworzyła usta, by wyprzeć się jakiejkolwiek wiedzy w tej dziedzinie, ale... przed jej oczami stanął obraz Greville'a Andersa w chwili, gdy dawał jej rozkosz w cieniu Neville Tour. Niestety, spostrzegawczy Hillyard natychmiast to zauważył. - A więc nie jest pani takim niewiniątkiem! - zawołał z szerokim uśmiechem. - No, skoro jest pani dziewczynką nie tylko śliczną, ale i niegrzeczną, to może jednak nie zrezygnuję z wpisania się na listę pani wielbicieli! Trowbridge nie zasługuje na kobietę z temperamentem. Jest zbyt poważny. Przez chwilę Amanda była rozdarta pomiędzy rozbawienie i gniew. Zwyciężyło jednak poczucie humoru i roześmiała się na głos. - Zawsze jest pan taki bezczelny, panie Hillyard?

- W obecności niewinnych panienek zazwyczaj nie, ponieważ albo nie mają pojęcia, o czym mówię, albo moja szczerość przyprawia je o rumieńce. Z radością stwierdzam, że pani nie należy do żadnej z tych grup. Kto wie, może nawet pasowalibyśmy do siebie? - Co nasunęło panu takie podejrzenie? Wzruszył ramionami. - Coś mi mówi, że ma pani słabość do rozpustników i bardziej panią ciągnie do nich niż do takich układnych dżentelmenów jak Lucien. Z irytacją poczuła, że na jej twarz wypłynął rumieniec. - Teraz obrzuca pan błotem również mnie! Chyba powinnam zerwać z panem wszelkie kontakty. - Za późno! - zawołał i w oburzający sposób parsknął śmiechem. - Jeśli będzie pani utrzymywała kontakty z rodziną Trowbridge'a, to nieuchronnie musi pani spotykać się ze

R

mną. Nie da się tego uniknąć jak grudek twarogu w butelce śmietanki. Poza tym ja mogę

L T

pani zaoferować coś, czego u Trowbridge'ów z pewnością pani nie znajdzie. - Tak? A cóż to takiego?

- Prawdę. O sobie samym i o wszystkich filarach towarzystwa, z moim przykładnym kuzynem włącznie. Poza tym... - Zawahał się i obrzucił ją znowu gorącym, taksującym spojrzeniem. - ...chyba nie zawsze jest pani taka rozważna, prawda, panno Neville? Zanim zdążyła znaleźć ciętą ripostę, pan Hillyard odezwał się znowu. - Lady Parnell zaraz przyjdzie pani na ratunek, bo wydaje mi się, że kończy już rozmowę z tym przygnębiającym lordem Melcombe'em. Znikam, zanim da mi burę. Mam nadzieję, że pomimo dezaprobaty pani surowej protektorki będę mógł częściej panią widywać, moja boska panno Neville. Słabość do rozpustników, też coś! - myślała Amanda z oburzeniem, obserwując opuszczającego pokój Hillyarda. Aczkolwiek teraz, gdy otrząsnęła się z początkowego szoku, musiała uczciwie przyznać, że w jego towarzystwie czuła się znacznie swobodniej niż przy akuratnym Trowbridge'u. W tym momencie zbliżyła się do niej lady Parnell.

- Kochanie, pozwól, że ci przedstawię lorda Melcombe'a, który nie mógł się już doczekać, by cię poznać. Po wymianie stosownych grzeczności lord Melcombe stwierdził: - Podczas obiadu robiła pani wrażenie całkowicie zafrapowanej rozmową, panno Neville. To rzadko spotykane u tak młodej damy. Lady Parnell twierdzi, że śledzi pan prace parlamentu. To prawda? - Tak, milordzie. Moja babcia zainteresowała się kiedyś polityką pod wpływem księżnej Devonshire, a potem przekazała tę fascynację mamie i mnie. Dlatego dyskusje przy stole były dla mnie tak porywające. Skłonił głowę z aprobatą. - Mam nadzieję, że każda z pań zarezerwuje dla mnie taniec. - Będziemy zaszczycone, milordzie - odpowiedział lady Parnell w imieniu ich obu, a po odejściu Melcombe'a objęła łokieć Amandy i zaprowadziła ją do cichego kąta - Nie

R

mogłabym być bardziej zadowolona - powiedział ściszonym głosem. - Wiem od Jane, że

L T

zrobiłaś na lordzie Ravensfellu dobre wrażenie. Postanowił poinformować Luciena, że aprobuje cię jako jego wybrankę. Jakby tego było mało, wzbudziłaś również zainteresowanie lorda Melcombe'a!

- Może z sympatii do mnie wyciąga pani zbyt daleko idące wnioski? - zapytała z niepokojem Amanda, która bynajmniej nie chciała, by potężni Ravensfellowie namawiali syna do przyśpieszenia oświadczyn. - A jeśli chodzi o Melcombe'a, to przecież zamieniliśmy zaledwie kilka słów. - Możesz mi zaufać, kochanie - odparła lady Parnell stanowczo. - Wielokrotnie uczestniczyłam w wydawanych przez Jane przyjęciach i nie zdarzyło się nigdy, by Trowbridge poświęcał jakiejkolwiek młodej damie tyle uwagi co tobie dzisiaj. A Melcombe od wielu lat, od śmierci ukochanej żony, zawsze wychodził zaraz po przyjęciu, nigdy nie został na balu. Nie, moja droga, to nie są zbyt daleko idące wnioski. Naprawdę jesteś na najlepszej drodze do odniesienia wielkiego triumfu. Jaka szkoda, że twoja mama tego nie widzi! Zaraz rozpoczną się tańce i nie mogę się już doczekać, by zobaczyć, kto następny wpadnie w twoje sidła.

Rozdział dwudziesty W dwa tygodnie po balu u Ravensfellów, który zadecydował o sukcesie Amandy o czym entuzjastycznie informowała lady Parnell w szczegółowych listach do lorda Bronninga, które Althea odczytywała także Greville'owi - Anders przyjechał do Londynu na spotkanie z kuzynem, markizem Englemere'em. Od niego zależała cała przyszłość Andersa. Dlatego dopilnował tylko wniesienia bagaży do zajazdu i od razu ruszył do domu kuzyna na Grosvenor Square. Po drodze przygotowywał się w myślach do rozmowy, jaką mieli odbyć. Spodziewał się, że Nicky każe mu dość długo czekać na siebie w przedpokoju, aby go ukarać za zmarnowanie szansy, jaką było oddanie mu w zarząd Blenhem Hill, więc był przyjemnie zaskoczony, że wprowadzono go do biblioteki, jak tylko kamerdyner zaanonsował jego przybycie. Nicky powitał go ciepłym uśmiechem, który naprawdę ujął Greville'a za serce, i serdecznym uściskiem dłoni.

L T

R

- Wyglądasz doskonale - stwierdził Englemere i wskazał mu ręką fotel. - A swoimi kanałami w admiralicji dowiedziałem się, że byłeś naprawdę ciężko ranny w bitwie u brzegów Algieru.

- Tak, ale czuję się już znacznie lepiej. Przede wszystkim pragnę ci podziękować za to, że załatwiłeś przeniesienie mnie z pokładu „Illustrious" na stały ląd, abym mógł wracać do zdrowia w znacznie bardziej komfortowych warunkach. Warunki na pokładzie okrętu wojennego nie sprzyjają rekonwalescencji. - Podziękuj za to swojej siostrze Joannie. Kiedy opuściłeś Blenhem, nawet twój lokaj nie wiedział, gdzie się podziewasz. Ze wstydem muszę przyznać, że dopóki Joanna nie przedstawiła mi dowodów, iż padłeś ofiarą oszustwa, nie zadałem sobie trudu, by cię szukać. - Trudno ci się dziwić. Tak fatalnie administrowałem Blenhem Hill, że pewnie odetchnąłeś z ulgą, kiedy ten ciężar spadł ci z głowy. - Kto z nas nie chciałby cofnąć czasu, żeby uniknąć popełnionych w przeszłości błędów? Za to twoje zachowanie na pokładzie okrętu było bezbłędne, przynajmniej tak

wynika z relacji kapitana Harringtona. Wydaje się, że praca prostego marynarza to dość drastyczna metoda leczenia nieodpowiedzialności. Zaskoczony Greville zamrugał powiekami. - Rozmawiałeś z kapitanem Harringtonem? Myślałem, że „Illustrious" jest nadal na morzu. - W zeszłym tygodniu przypłynął do Anglii, eskortując zdobyty statek nieprzyjacielski. Podczas wizyty w admiralicji wyraziłem życzenie, by umożliwiono mi osobistą rozmowę z kimś, kto mógłby udzielić mi informacji o służbie mojego kuzyna na morzu, więc lordowie wezwali kapitana do Londynu. - Nicky uśmiechnął się. - Czasami dobrze być markizem. Zapewne trudno ci w to uwierzyć, ale ja naprawdę uważam, że charakter człowieka jest ważniejszy niż tytuł. Greville spojrzał kuzynowi prosto w oczy. - Miło mi to słyszeć.

R

- Zapewne będzie ci równie miło usłyszeć, jaką decyzję podjęła admiralicja. Po

L T

zbadaniu okoliczności, w jakich zostałeś wcielony do marynarki, postanowiono zwolnić cię z wszelkich zobowiązań. Oficjalne pismo w tej sprawie zostanie wystosowane do Brygady Ochrony Wybrzeża wraz z poleceniem, by porucznik niezwłocznie przekazał ci tę informację.

Greville wyobraził sobie pełną dezaprobaty twarz Belchera i powiedział kuzynowi, że porucznik każe pewnie Porterowi zanieść ten list na piechotę, a przedtem schowa jego drewnianą nogę. Nicky wybuchnął śmiechem. - Cała ta sprawa jest dla admiralicji dość krępująca. Przymusowy nabór do marynarki jest właściwie legalny, ale po zakończeniu wojny, kiedy nie trzeba już przełamywać blokady, przestał być konieczny. Zresztą, jak ci zapewne wiadomo, nigdy nie odnosił się do dżentelmenów. - Barksdale doprowadził mnie to takiego stanu, że nie przypominałem dżentelmena. Twarz Nicky'ego pociemniała.

- Sierżant Barksdale zapłaci za to i za inne zbrodnie głową. Choć w pewnym sensie wyświadczył ci przysługę. - Mimowolnie przyczynił się do przekształcenia leniwego, aroganckiego sukinsyna w bardziej wartościowego człowieka? Nicky uśmiechnął się szeroko. - Właśnie! Jak ci zapewne wiadomo, kapitan Harrington wysłał na ląd bandę werbowników, by jak najszybciej skompletować załogę i ruszyć do walki. Z wiarygodnych źródeł otrzymał informację o wyjściu w morze barbarzyńskich jednostek wyładowanych złotem i kosztownościami. Harrington przyznał w rozmowie ze mną, że chciał je dopaść jako pierwszy, bo obawiał się, by okręt jakiegoś szlachetnie urodzonego oficera, który przypłynął w ostatniej chwili, nie zgarnął sprzed nosa „Illustrious" zarówno chwały zwycięstwa, jak i udziału w zyskach. Greville kiwnął głową.

R

- To samo mówił i mnie. Dlatego marynarze nie szemrali, gdy Harrington wyciskał

L T

z nich ostatnie poty; spodziewali się sowitej nagrody, jeśli uda się zająć statek. - Zuchwalec z tego Harringtona! - Nicky roześmiał się. - Dziwnie podobny do mojego kuzyna. Wyobraź sobie zgryzotę admirała, kiedy „Illustrious" wpłynął do portu, prowadząc zdobytą jednostkę! Kiedy zostanie dokonana ostateczna wycena zarówno ładunku, jak i samego statku, nagroda będzie należała do najwyższych w historii naszej marynarki! Kapitan i załoga zostaną sowicie wynagrodzeni. - Cieszę się - powiedział Greville z myślą o Starym Tomie, ochmistrzu, doktorze i wszystkich innych, którzy pomogli mu przetrwać na morzu. - Mam nadzieję, że marynarze dostaną przyzwoite emerytury po zejściu na ląd. A ja za swoją część nagrody będę mógł kupić sobie nową garderobę - dodał z uśmiechem. - Chyba nie tylko. Harrington twierdzi, że choć początkowo odnosił się sceptycznie do twoich wyjaśnień, to w końcu uwierzył, że jesteś dżentelmenem. Co jeszcze zwiększyło jego podziw dla twojej wytrzymałości i hartu ducha, z jakimi przyjmowałeś chłostę, zanim twoje żądanie spotkania z nim nie zostało wreszcie spełnione. A potem, gdy zrozumiałeś, że nic się nie da zrobić, dopóki okręt nie zawinie do portu w Anglii, bez

słowa skargi wykonywałeś powierzone ci zadania. Jeszcze bardziej podziwiał twoją nieustępliwość w walce z piratami, nawet kiedy już byłeś ciężko ranny. - Niewiele pamiętam z tamtej akcji - powiedział Greville, dumny z pochwał kapitana, od którego niełatwo było usłyszeć słowa uznania. - Przypominam sobie tylko, że nie chciałem dać się zabić. - Zarówno kapitan, jak i pierwszy oficer są przekonani, że zostaliby posiekani, gdybyś nie walczył jak lew w ich obronie, gdy upadli na pokład. Doszli do wniosku, że skoro bez twojej interwencji nie dożyliby przyznania nagrody, to uczciwość nakazuje przekazanie ci części ich udziału w zysku. Harrington szacuje, że przypadnie ci niezła fortunka, która pozwoli ci żyć w nieróbstwie, jak na dżentelmena przystało. Greville zaniemówił z wrażenia, gdy dotarło do niego znaczenie słów Nicky'ego. A potem jego mózg zaczął pracować na przyśpieszonych obrotach. - Czy ta suma wystarczyłaby na kupno niewielkiej posiadłości? - zapytał podnie-

R

cony. - Nie nęci mnie już nieróbstwo. Zamierzałem podjąć pracę w admiralicji, ale pod-

L T

czas pobytu u lorda Bronninga odkryłem, że naprawdę interesuje mnie zarządzanie majątkiem ziemskim. A zarządzanie własnym byłoby naprawdę cudowne. Englemere zastanawiał się przez chwilę, po czym kiwnął głową. Serce Greville'a mocniej zabiło z radości.

- Po wojnie cena ziemi zaczęła spadać, szczególnie odkąd zaczęły się niepokoje na prowincji po zwolnieniu ze służby wielu żołnierzy i marynarzy pozbawionych własnych gospodarstw i innych źródeł dochodu. Myślę, że mógłbyś kupić majątek po bardzo korzystnej cenie. Czy byłoby mu bliżej do Amandy, gdyby został właścicielem ziemskim? A gdyby kandydował do parlamentu? Mógłby kupić ziemię w rejonie, który poszukuje swego reprezentanta... Z zasłyszanych na pokładzie „Illustrious" rozmów marynarzy wiedział o częstych przypadkach grodzenia przez obszarników gruntów należących do wspólnot wiejskich. Pracujący na tych terenach ludzie tracili swoje niewielkie zagrody i musieli szukać pracy w młynach i fabrykach. Istniała pilna potrzeba wprowadzenia zmian w prawie o rekompensatach, zmniejszająca ciężary nakładane na pozbawionych ziemi ludzi. W tym punkcie podzielał pragnienie Amandy, by brać udział w rządzeniu krajem.

Mózg Greville'a pracował w szaleńczym tempie. W tę gonitwę myśli wdarł się nagle spokojny głos Nicky'ego. - Dokumenty zwalniające cię ze służby nadejdą już wkrótce. Co zamierzasz potem robić? - Mam niewielki spadek po ciotce; dodam do niego pieniądze z przypadającej na mnie części nagrody i postaram się kupić majątek ziemski. Byłbym ci wdzięczny za pomoc w znalezieniu odpowiedniej posiadłości. Wiem doskonale, jak fatalnie spisałem się w Blenhem Hill. Przez arogancję i - muszę to wreszcie powiedzieć! - niechęć do ciebie, Nicky, pozwoliłem się omotać podlecowi, ignorowałem swoje obowiązki, zawiodłem twoje zaufanie i zostawiłem bez pomocy tych, o których powinienem się troszczyć. Dopiero podczas pobytu w Ashton Grove W pełni zrozumiałem, jak bardzo moje zaniedbania utrudniły życie dzierżawcom. Postaram się im to jakoś wynagrodzić. Englemere milczał przez chwilę, postukując palcami w blat biurka.

R

- Oddałbym ci ponownie zarząd nad Blenhem Hill, żebyś mógł im to wynagrodzić,

L T

ale ten majątek już do mnie nie należy. Kupił go ode mnie ktoś, kto zawsze lubił trudne wyzwania, mój przyjaciel Ned, czyli sir Edward Greaves, mąż twojej siostry. Ale on posiada również inne wielkie majątki ziemskie, więc może zechciałby ci odstąpić Blenhem Hill.

Powrót do Blenhem Hill dałby Greville'owi szansę odzyskania zaufania ludzi, których niegdyś skrzywdził, i odpracowania swoich win. W Blenhem znalazłby dającą satysfakcję pracę i możliwość naprawienia zła, jakie niegdyś wyrządził. To wypełniłoby choć częściowo pustkę w jego duszy po odejściu Amandy. - Z radością skorzystam z tej szansy. - Pogadaj z Nedem. O ile wiem, bawi właśnie z twoją siostrą w Blenhem Hill i kończy rozpoczęty na wiosnę remont domu. Joanna wkrótce ma obdarzyć Neda pierwszym potomkiem. Na pewno ucieszy się z twojej wizyty. - Jej również bardzo wiele zawdzięczam - stwierdził Greville. - To prawda. Gdyby nie jej interwencja, do tej pory gniłbyś na pokładzie, bo kapitan Harrington przyznał w rozmowie ze mną, że nie śpieszył się bynajmniej ze zwolnieniem tak pracowitego członka załogi. Gdyby Ned nie zgodził się pójść ci na rękę,

wróć do mnie. Rozejrzę się za innym majątkiem. Blenhem Hill to nie jedyna niewielka posiadłość w Anglii. Z pewnością znajdziemy odpowiednie wyzwanie dla człowieka, którego dowódca pirackiego okrętu nazwał „Mścicielem Niewiernych". - Naprawdę? - mruknął nieco zażenowany Greville. - Tak twierdzi kapitan Harrington. Greville odchrząknął i wyciągnął rękę do kuzyna. - Dziękuję ci za wszystko. - Mimowolnie uśmiechnął się przy tych słowach. - Nawet sobie nie wyobrażasz, jak trudno byłoby mi dawniej to powiedzieć! Przykro mi, że przez tyle lat cię nienawidziłem. Nicky uścisnął jego dłoń i odpowiedział mu szczerym uśmiechem. - Moja żona twierdzi, że jak mnie lepiej poznać, to jestem całkiem miły. Ale zdaję sobie sprawę, jak trudno czuć się czyimś dłużnikiem. Jeśli Ned odrzuci twoją prośbę, to wróć do mnie, znajdę ci posiadłość wymagającą takiego nakładu pracy, że bardzo szybko pozbędziesz się poczucia wdzięczności.

L T

R

Rozległo się pukanie i do pokoju weszła żona Englemere'a, Sarah. - Greville, jak dobrze cię widzieć! Zostaniesz u nas na dłużej? Dzisiaj wieczorem moja stara przyjaciółka, lady Parnell, wydaje bal na cześć swojej protegowanej, córki twojego gospodarza z Devon. Może wybierzesz się z nami? - Bal dla... Amandy Neville? - zawołał.

Lady Englemere kiwnęła głową. Greville próbował szybko uporządkować myśli. Mógł zobaczyć ją znowu! Ale na balu byłby tylko jednym z wielu tłoczących się wokół niej mężczyzn, przeważnie londyńskich notabli, w których środowisko pragnęła wejść. Nie będzie mogła poświęcić zbyt wiele czasu na kogoś takiego jak on. Przyznawał, że politycy nie wiedli tak próżniaczego życia jak pozostali dżentelmeni z towarzystwa, niemniej jednak ten bal był dla Greville'a symbolem świata, który przestał go już pociągać. Zbyt wiele wieczorów zmarnował przy alkoholu, hazardzie i innych, jeszcze mniej szacownych rozrywkach. - Niestety, nie przywiozłem ze sobą strojów wieczorowych - odparł w końcu. - Ale dziękuję za zaproszenie.

- Słyszałem w klubie, że Trowbridge zamierza zdobyć pannę Neville... i jej ogromny posag - powiedział Englemere. - Co tylko potwierdza, że jest taki sprytny, za jakiego uchodzi - skwitowała jego słowa Sarah. - To niemal pewne, że w najbliższym czasie otrzyma prominentne stanowisko w formowanym przez Wellingtona rządzie. Trowbridge! Czy Amanda naprawdę zamierzała przyjąć oświadczyny tego hrabiowskiego synalka? Greville poczuł gniew, zazdrość i bolesną samotność. - Zdążyłeś poznać pannę Neville przed jej wyjazdem do Londynu, prawda? - Sarah utkwiła w jego twarzy przenikliwe spojrzenie. - Tak - odparł Greville spokojnie, choć obawiał się, że mogła dostrzec w jego oczach cierpienie, zanim zdążył je ukryć. - To czarująca młoda dama. Z przyjemnością... spotkałbym się z nią, ale zależy mi bardzo na odwiedzeniu Blenhem Hill przed powrotem do Ashton Grove, więc muszę wyjechać jutro z samego rana. Lord Bronning jeszcze

R

nie całkiem wydobrzał, więc zamierzam wrócić najszybciej, jak to tylko możliwe.

L T

Greville zauważył szybką wymianę spojrzeń pomiędzy mężem i żoną. Może jego obojętność była nieprzekonywująca? Może powinien jakoś obszerniej uzasadnić swą odmowę? Sarah nie dała mu szansy podjęcia decyzji. - Nie będziemy cię naciskać, a przynajmniej nie tym razem! Ale oboje liczymy, że w najbliższym czasie przyjedziesz do nas na dłużej. Twoja siostra Joanna wyszła za jednego z naszych najserdeczniejszych przyjaciół, pragniemy bliżej poznać również ciebie. Po kolejnej serii podziękowań Greville wyszedł w pośpiechu. Obawiał się, że gdyby pozostał jeszcze chwilę dłużej, to bystrooka lady Englemere wyczytałaby prawdę z jego twarzy. Zatrzymał się na chwilę przed rezydencją kuzyna. Stąd nie było już daleko na Upper Brook Street. Zbliżało się południe, więc nawet najnowsza gwiazda londyńskich salonów powinna już wstać z łóżka. Mógł więc złożyć wizytę Amandzie i osobiście zapewnić ją, że lord Bronning wracał do zdrowia, co bez wątpienia nadal ją interesowało. Na samą myśl o spotkaniu z Amandą Neville zaczął czuć rosnącą w nim tęsknotę, silniejszą i bardziej dojmującą niż pożądanie. Aż do bólu pragnął wciągnąć w nozdrza

zapach jej perfum, zatonąć w lazurowych oczach, zobaczyć promienie słońca odbijające się w jej jasnych włosach... Po krótkiej chwili namysłu udał się do rezydencji lady Parnell.

Rozdział dwudziesty pierwszy W czasie gdy Greville bił się z myślami przed Englemere House, Amanda przemierzała konno Green Park w towarzystwie pana Hillyarda. - Ma pani sporo energii jak na osobę, która tak późno wstała - zauważył Hillyard, zatrzymując swego wierzchowca obok klaczy Amandy po krótkim galopie. - Jeśli ktoś nie może utrzymać się na nogach, powinien zostać w domu i odespać odparła Amanda. - Znakomita rada... pod warunkiem, że nie śpi sam.

R

- Co panu nie zdarza się zbyt często, jak sądzę - padła natychmiast riposta.

L T

Hillyard odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Stało się już ich zwyczajem prowadzenie gry polegającej na tym, że on robił dwuznaczne uwagi, żeby wprawić ją w zakłopotanie, a ona zamiast się rumienić, odpłacała mu pięknym za nadobne. Najwyraźniej tym razem nie chciał jeszcze uznać jej wygranej, bo rzucił jej zmysłowe spojrzenie.

- Czy jest pani całkiem pewna, że nie da się pani namówić na odrobinę... nierozwagi, zanim zrezygnuje pani z roli fetowanej gwiazdy towarzystwa na rzecz małżeńskiej nudy? Na kolejną odrobinę nierozwagi... Tym razem udało mu się wywołać na twarzy Amandy rumieniec. - Nigdy nie dowiedziono, że kiedykolwiek byłam nierozważna. To tylko pańskie domysły. Hillyard popatrzył na nią tak przenikliwie, jakby próbował wedrzeć się w jej wspomnienia. Na moment wpadła niemal w panikę, że zdołał dostrzec w jej oczach tamten namiętny epizod.

- To nie domysły, panno Neville. Jestem tego prawie pewien. I radzę, by jeszcze przed ślubem z moim jakże przyzwoitym kuzynem odpowiedziała pani sobie uczciwie na pytanie, na którego mężczyznę chciałaby pani co noc czekać w swojej sypialni. Amanda nic nie mogła poradzić na to, że przed jej oczami nie pojawił się bynajmniej obraz Luciena Trowbridge'a ani żadnego z licznych dżentelmenów, którzy co dnia stawali w progu domu z bukietami kwiatów, a potem tłoczyli się w bawialni jej patronki. Zamiast nich ujrzała przed sobą kasztanowate, falujące włosy, opadające lśniącą falą na kołnierzyk. Przez chwilę Amanda gorzko żałowała, że w ogóle wyjechała z Ashton Grove. Z wysiłkiem otrząsnęła się ze wspomnień i spostrzegła, że Hillyard przyglądał jej się ze zrozumieniem. Ku jej zaskoczeniu powstrzymał się od kpin na temat jej nierozwagi. - Temperament to dar, którego nie należy trwonić dla niewłaściwego mężczyzny powiedział poważnie.

L T

R

Greville mówił jej niemal to samo: że kiedyś jakiś mężczyzna uzna jej „nieokiełznaną naturę" za bezcenny skarb. Może dlatego miała słabość do Hillyarda - jego przekorny uśmiech, skandaliczne komentarze, pozbawiony szacunku ton i szokująca szczerość przypominały jej niekonwencjonalne zachowanie Greville'a. Ale choć w towarzystwie Hillyarda czuła się znacznie swobodniej niż przy którymkolwiek z poznanych w Londynie dżentelmenów, to nie budziła się rano z nadzieją, że go zobaczy. Nigdy nie kusiło jej również, by objąć jego twarz rękami i całować do utraty tchu. - Obaj główni pretendenci do pani ręki, czyli mój niedościgniony kuzynek oraz jego lord Melcombe, nie należą raczej do sypialnianych poszukiwaczy przygód, a kobieta o pani urodzie i... temperamencie zasługuje na takiego męża. Amanda trąciła go lekko szpicrutą, starając się powstrzymać rumieniec. - Ostatnia uwaga była tak skandaliczna, że nie zasługuje na odpowiedź! Wydawało mi się, że lord Melcombe i ojciec lorda Trowbridge'a są sojusznikami.

- To prawda, ale spośród wszystkich absztyfikantów, którzy łaszą się do pani jak spragnione pieszczot szczeniaki, tylko jeden Melcombe może, zdaniem Luciena, z nim rywalizować. Amanda pokręciła głową z niedowierzaniem. - Nie wierzę, że lord Melcombe ma poważne zamiary. Rozmawiamy wyłącznie o polityce. - Nigdy nie twierdziłem, że Melcombe odznacza się wrażliwością. Pozostaje jednak faktem, że po śmierci żony przez trzy lata ani razu nie wziął udziału w żadnym balu czy raucie, a teraz zjawia się na każdym, który zaszczyci pani swą obecnością, i zawsze prowadzi panią na parkiet. W towarzystwie uznano jego atencje za tak znaczące, że zaczęły nawet wpływać na notowania u Brooksa. Dotychczas w zakładach przeważały szanse Trowbridge'a, ale to się może zmienić. Proszę więc korzystać z uroków mojego niegodnego towarzystwa, póki jeszcze czas; bo jeśli Lucien dojdzie do wniosku, że Mel-

R

combe zyskuje nad nim przewagę, to szybko wystąpi z oświadczynami, żeby wygrać ten wyścig.

L T

- Poprosi mnie o rękę, żeby „wygrać ten wyścig"? - powtórzyła Amanda. - Jakbym była jakimś... pucharem do zdobycia?

- Ależ pani jest pucharem, moja droga! Jest pani ślicznym lisem, za którym gonią myśliwi.

Amanda zmarszczyła nos z dezaprobatą. Czy naprawdę Trowbridge widział w niej trofeum do zdobycia? - Może zdołam uciec i nie dam się upolować! - Trąciła klacz nogą i ruszyła galopem, zostawiając Hillyarda w tyle. Galopem ruszyli w stronę domu. Gdy dotarli do posiadłości, zrobiło się późno. Amanda zorientowała się, że jej patronka mogła już zacząć przyjmować przedpołudniowe wizyty, więc skierowała klacz do stajni i weszła do domu od strony ogrodu, by nie natknąć się na któregoś z gości. Chciała najpierw zmienić zabłoconą amazonkę na strój bardziej reprezentacyjny. Przy służbowych schodach spotkała Kindle'a niosącego tacę z poczęstunkiem do bawialni.

- Przyszedł do pani jakiś dżentelmen - poinformował Amandę kamerdyner. - Kto? - zapytała bez specjalnego zainteresowania, ściągając rękawiczki. - To nie jest dżentelmen z Londynu. - W głosie kamerdynera zabrzmiała leciutka nutka wzgardy, z czego wniosek, że wygląd gościa nie odpowiadał wygórowanym standardom służącego lady Parnell. - Przyjechał z prowincji. Z Ashton Grove, o ile się nie mylę. Powiedział, że zostawi pani wiadomość. Greville?! - Jest tu jeszcze? - zapytała ze ściśniętym sercem. - Możliwe. Zostawiłem go w bibliotece, właśnie pi... Nie zważając na zdumione spojrzenie kamerdynera, Amanda uniosła spódnice i pędem wbiegła po schodach. Pośpiesznie przemierzyła korytarz i stanęła pod drzwiami biblioteki. Strzepnęła błoto, wzięła głęboki oddech, otworzyła drzwi i weszła. Przy biurku siedział Greville Anders. Kasztanowy lok opadł mu na czoło, gdy po-

R

chylił głowę, pieczętując świeżo napisany list. Jej serce wezbrało radością, a w głowie

L T

zakręciło się, jakby w jej żyłach płynął musujący szampan, a nie krew. Podniecenie wybuchło w niej jak setki odpalonych równocześnie fajerwerków. Greville na nią spojrzał. Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie, a potem radość.

- Panna Neville - powiedział i wstał zza biurka. - Już się bałem, że się rozminiemy. Jak miło znów panią widzieć! - Ja też ogromnie się cieszę, że pana widzę. Wyszedł zza biurka, podszedł do niej i wziął ją za rękę... Czekała na to. Ten lekki dotyk spowodował iskrzenie silniejsze niż przed rozłąką. Amanda zamknęła oczy i oddychała urywanie, napawając się tym dotykiem. Uniosła powieki i spojrzała w oczy wpatrzone w nią z niesamowitą intensywnością, jakby i on był przejęty do żywego ich spotkaniem. Poczuła nieodparte pragnienie, by ująć jego twarz w dłonie i całować do utraty tchu, jak tamtej ostatniej nocy w Ashton Grove. Ale zanim jej zdrętwiałe kończyny zdołały wykonać pierwszy krok, Greville puścił jej rękę i cofnął się. - Może pan usiądzie? - zaproponowała. - Napije się pan wina?

Ku jej rozczarowaniu potrząsnął głową. - Nie, dziękuję. Nie powinienem zbyt długo pani zatrzymywać. Przyjechałem do Londynu tylko na krótko, żeby porozumieć się z kuzynem. Wyjeżdżam jutro z samego rana, ale wiem, że chciałaby pani usłyszeć raport o stanie zdrowia ojca. - Skoro pan jest w Londynie, to tata musi być w lepszej formie - stwierdziła Amanda, przekonana, że Greville nie zostawiłby jej ojca, gdyby istniało jakiekolwiek zagrożenie. - Ma się doskonale. Jeszcze nie wolno mu jeździć konno, ale po domu porusza się bez ograniczeń, zajmuje się księgami rachunkowymi i udziela wskazówek panu Smithowi, któremu przekazałem swoje obowiązki do czasu powrotu z Londynu. Poczuła ogromną ulgę i wdzięczność, że w czasie krótkiego pobytu w mieście Greville wygospodarował trochę czasu, by osobiście przekazać jej dobre wiadomości. - Z całego serca dziękuję, że zatrzymał się pan, by przekazać mi nowiny z domu.

R

- A co u pani? Z listów lady Parnell wynika, że pani debiut okazał się takim sukce-

L T

sem, jakiego wszyscy oczekiwaliśmy. Czy Londyn spełnił pani oczekiwania? - Jest ekscytujący, energetyzujący i wyczerpujący - powiedziała Amanda z radością, że ma z kim podzielić się wrażeniami. Bardzo jej brakowało takich zwyczajnych rozmów z Greville'em o codziennych sprawach. - To niesamowite, że mogę siedzieć na przyjęciu z lordem Liverpoolem, lordem Hollandem czy lordem Landsdowne'em i słuchać ich dyskusji o polityce! Właśnie kontakty z członkami rządu są dla mnie największą atrakcją, choć lubię także bale, teatr i zakupy. Czy tylko jej się wydawało, że posmutniał? Zaraz jednak na jego twarzy pojawił się serdeczny uśmiech. - Cieszę się ze względu na panią. Jeszcze raz życzę pani sukcesu. Skłonił się, najwyraźniej szykując się do wyjścia. - Niech pan jeszcze nie idzie! - zawołała gwałtownie. - To znaczy... nie zdążyłam jeszcze zapytać o pańskie plany. Czy kuzyn zdołał załatwić zwolnienie pana ze służby? - Tak, choć to jeszcze trochę potrwa, bo oficjalne dokumenty muszą zostać przesłane do Brygady Ochrony Wybrzeża. - A więc pozostanie pan w Ashton Grove jeszcze przez jakiś czas?

- Przynajmniej do czasu uzyskania zwolnienia. Ale z pewnością nie wyjadę, dopóki pani ojciec nie wróci w pełni do zdrowia... albo nie ustąpi wobec nalegań Althei i nie zatrudni na stałe zarządcy, który przejmie od niego najbardziej męczącą pracę. - A co pan potem zrobi? - zapytała Amanda, dziwnie zaniepokojona perspektywą jego wyjazdu z Ashton. Własna reakcja wydała się jej samej wręcz śmieszna, bo przecież był tylko gościem w ich domu i od początku wiedziała, że jego pobyt miał określone ramy czasowe. - Pomaganie pani ojcu w prowadzeniu gospodarstwa sprawiało mi przyjemność. Chyba rozejrzę się za jakąś posiadłością dla siebie, a gdyby nie udało mi się nic kupić, to poszukam posady zarządcy w jakimś dużym majątku. - Uśmiechnął się pogodnie. - Tak czy owak, pozostanę na wsi i będę się zajmował niemodną, ale za to dającą satysfakcję pracą. - A nie pomyślał pan o... pozostaniu z tatą? - zapytała. W Ashton, gdzie miałaby w

R

przyszłości sposobność i pretekst do rozmowy z nim.

L T

Milczał przez dłuższą chwilę.

- Mądrzej będzie... pojechać gdzie indziej - odparł w końcu. Żeby nie skusiła go znowu? A może jej obecność - lub nieobecność - pozostawała bez wpływu na jego plany? Nie śmiała zapytać. Ten niepokojący ucisk w piersi zupełnie nie przypominał poczucia ciepłej bliskości, które w bibliotece Ashton Grove ośmieliło ją do zadawania najbardziej osobistych pytań. On również zamilkł i wpatrywał się w nią bez słowa, za to z taką intensywnością, jakby chciał wryć sobie w pamięć każdy najdrobniejszy szczegół jej wyglądu. - Cieszę się, że znalazła pani to, za czym pani serce tęskniło - odezwał się w końcu. - Żegnam panią, Amando. Jego głos był ciepły, niemal pieszczotliwy, ale było w nim coś ostatecznego. Przeraziła się, że już nigdy go nie zobaczy. Zanim jednak zdążyła zawołać, by został, podszedł do drzwi z tym swoim niesamowitym, kocim wdziękiem w ruchach i cicho zamknął je za sobą. Amanda stała bez ruchu, niezdecydowana, gotowa niemal wybiec za nim i zatrzymać go. Ale co mu miała powiedzieć? Przecież przyjechał do Londynu załatwić jakieś

ważne sprawy, z nią spotkał się tylko przy okazji. Zajmował się własną przyszłością. Powinna wziąć z niego przykład i zająć się swoją. Tylko czy była na to gotowa? - Żegnaj, Greville - wyszeptała ze łzami w oczach. Czy naprawdę znalazła w Londynie to, za czym jej serce tęskniło? Czy jej serce nie tęskniło właśnie za mężczyzną, który właśnie wyszedł z biblioteki? Wieczorem Amanda witała wraz z lady Parnell napływających do domu gości. Światło świec zalewało salę złocistym blaskiem, z jadalni rozchodziły się cudowne aromaty, wywoskowana podłoga lśniła jak lustro, podobnie jak srebrne tace, kryształowe puchary i żyrandole. Ale stojąca z przyklejonym do ust uśmiechem Amanda nic z tego nie widziała. Ten wieczór miał być kulminacyjnym momentem jej debiutu. Wszyscy, którzy się liczyli w Londynie, przyjęli zaproszenie lady Parnell, by uhonorować jej podopieczną.

R

Amanda zdawała sobie sprawę z zaszczytu, jaki ją spotkał - już nie mówiąc o wydatkach

L T

i wysiłku, jaki jej opiekunka włożyła w organizację tego wielkiego balu. Starała się więc skoncentrować i uprzejmie witać każdego z gości. W miarę upływu czasu jej uśmiech jednak stawał się coraz bardziej sztuczny, koncentracja słabła, a oczy coraz częściej kierowały się ku wejściu.

Pan Anders powiedział, że opuszcza Londyn z samego rana. Mało prawdopodobne, by pojawił się na balu. A jednak, wiedząc, że był w mieście, nie mogła pozbyć się nadziei, że może jednak przyjdzie. Przy każdym nowym gościu nadzieja Amandy odżywała i zaraz gasła, gdy Kindle anonsował nazwisko, które nie było nazwiskiem Greville'a. Bez zastanowienia obiecała zarezerwować walc dla lorda Trowbridge'a i drugi dla pana Hillyarda, ale była zadowolona, że obowiązki gospodyni nie pozwoliły żadnemu z nich porwać jej do tańca czy zaprosić na poczęstunek. W połowie wieczoru Greville'a nadal nie było. Lady Parnell postanowiła wreszcie zwolnić Amandę z obowiązku witania nowych gości, ale właśnie w tym momencie w drzwiach stanął wysoki, ciemnowłosy dżentelmen w towarzystwie pięknej blondynki i Kindle zaintonował śpiewnie:

- Markiz i markiza Englemere. Amanda drgnęła gwałtownie i jej spojrzenie pobiegło natychmiast ku drzwiom. Niestety, okazało się, że Greville nie przybył z kuzynem. Wpatrywała się zachłannie w człowieka, któremu zawdzięczała pojawienie się Greville'a w Ashton Grove. I nagle ogarnęło ją podniecenie. Przecież Anders przyjechał do Londynu, by spotkać się z Englemere'em. Może markiz będzie mógł powiedzieć jej coś więcej o jego planach? Po wymianie powitalnych grzeczności markiz zwrócił się do Amandy. - Z całego serca dziękuję, panno Neville, za udzielenie gościny mojemu kuzynowi, panu Andersowi. Dzięki doskonałej opiece pani rodziny całkowicie wrócił do zdrowia, przynajmniej takie odniosłem wrażenie. - Nie ma za co dziękować, milordzie. Wiem, że pan Anders niedawno pana odwiedził - i szybko dodała, widząc zaskoczenie markiza: - Złożył mi dzisiaj krótką wizytę, aby przekazać dobre wiadomości o stanie zdrowia mojego ojca. Englemere wymienił z żoną spojrzenia.

L T

R

- Tak, Greville rzeczywiście nas dzisiaj odwiedził. Liczyliśmy, że zostanie przez kilka dni, ale nie mógł się doczekać, by zabrać się za uregulowanie własnych spraw. Amanda zauważyła uniesione brwi lady Parnell, która próbowała jej zasygnalizować w ten sposób, że nie było w zwyczaju wstrzymywanie kolejki gości oczekujących na powitanie.

- Powiedział, że prosił pana o radę. Czy w sprawie ewentualnego kupna posiadłości ziemskiej? - zapytała. - Mój drogi - zwróciła się lady Englemere do męża - następni goście czekają, by zamienić parę słów z naszą gospodynią. Lady Parnell, czy zgodzi się pani, byśmy porwali na kilka chwil pani podopieczną? - Naturalnie. Już i tak zamierzałam ją zwolnić - odparła uprzejmie i odprowadziła zdumionym spojrzeniem oddalającą się Amandę. - Czy pan Anders opowiadał pani o swej służbie na pokładzie „Illustrious"? - zapytał Englemere. - Wspominał o paru zabawnych incydentach - odparła zaskoczona Amanda, dziwiąc się w duchu, co to miało wspólnego z przyszłością Greville'a.

- Nic o sobie? - Żadnych szczegółów. Powiedział tacie, że to nie nadaje się dla kobiecych uszu. Englemere roześmiał się. - Tak myślałem. Pan Anders to prawdziwy bohater, panno Neville! Kilka tygodni temu mieliśmy okazję gościć u siebie jego byłego dowódcę, kapitana Harringtona. Kapitan dosłownie wyśpiewywał hymny pochwalne na jego cześć, szczególnie podkreślał jego odwagę w walce z piratomi. Twierdzi, że pan Anders uratował życie nie tylko jego, ale i pierwszego oficera. - Wiedziałam, że był ranny w boju, ale... dlaczego nie powiedział o tym ani słowa?! - zawołała Amanda. Englemere zachichotał. - Wygląda na to, że mój kuzyn stał się człowiekiem skromnym. A także odpowiedzialnym. Za swą postawę podczas walk ma otrzymać znaczną nagrodę pieniężną. Prosił

R

mnie o pomoc w znalezieniu majątku ziemskiego, bo dzięki pani ojcu zdobył bezcenne

L T

doświadczenie w zarządzaniu takim gospodarstwem.

- Jak pan sądzi, gdzie chciałby nabyć ziemię? - zapytała Amanda. Teraz już i lady Englemere przyglądała jej się z równym zdumieniem jak lady Parnell. Amanda zdawała sobie sprawę, że przekroczyła już granice zwyczajnej ciekawości i zaczęła być wścibska, a to świadczyło o nie najlepszych manierach. Ale nie była w stanie powstrzymać pragnienia dowiedzenia się jak najwięcej o planach Greville'a i o nim samym. - To nie jest jeszcze przesądzone. - Rozumiem - szepnęła słabym głosem, zawiedziona, że nie dowie się jednak, w jakiej części Anglii zamierzał osiąść Greville. - Może znajdzie coś w pobliżu Ashton Grove - westchnęła bez większej nadziei, bo o ile jej wiadomo, w okolicy nie było żadnych posiadłości na sprzedaż. - Tata chętnie kontynuowałby znajomość z panem Andersem. - Jestem przekonana, że zarówno pani ojciec, jak i pani będziecie często się z nim spotykać - stwierdziła spokojnie lady Englemere.

Amanda wymamrotała uprzejme potwierdzenie, choć w to nie wierzyła. Po zwolnieniu ze służby Greville wyjedzie, jak tylko lord Bronning dojdzie do siebie. Czyli na długo przed zakończeniem sezonu. Kiedy ona przyjedzie do Ashton, jego już dawno tam nie będzie. Możliwe, że już nigdy go nie zobaczy. Poczuła się nagle straszliwie samotna. W tym momencie podszedł do niej pan Hillyard, by upomnieć się o obiecany taniec. Amandzie nie pozostało więc nic innego, jak wymamrotać konwencjonalne uprzejmości i potulnie podążyć z Hillyardem na parkiet, zostawiając Englemere'a i jego żonę samym sobie. Greville opuścił Londyn o świcie, żeby jak najszybciej załatwić swoje sprawy i wrócić do Ashton. Jechał konno, więc liczył, że po dwóch dniach dotrze do Blenhem Hill, a po tygodniu będzie już z powrotem w Devon. Tak wczesny wyjazd miał go również ustrzec przed pokusą złożenia powtórnej wi-

R

zyty Amandzie Neville, co byłoby całkowicie pozbawione sensu. Gdy znalazł się sam na

L T

sam z nią, czego nie przewidywał i o czym nawet nie marzył, nie omieszkał zadać jej jedynego naprawdę istotnego pytania: czy świat, do którego pragnęła wejść, spełnił jej oczekiwania. Wyraz szczerego entuzjazmu na twarzy dziewczyny mówił sam za siebie. Amanda znajdowała się na najlepszej drodze do zdobycia pozycji, do której zawsze aspirowała, w kręgach towarzyskich, do których on nigdy nie będzie miał wstępu. Przekonał się, że była szczęśliwa, więc powstrzymał się przed wyznaniem miłości, które mogło tylko ich oboje wprawić w zakłopotanie. Nie pozostało mu nic innego, jak się pożegnać, co też uczynił. Dopiero gdy zbliżył się do miejsca swego feralnego zatrudnienia, inne uczucia wzięły w nim górę. Myślał o złych doświadczeniach, jakie stały się udziałem dzierżawców, gdy we dworze rezydował on - arogancki hedonista, ślepy na nadużycia i defraudacje odbywające się tuż pod jego nosem. Podejrzewał, że zostałby wygnany z Blenhem Hill, gdyby Barksdale nie zdzielił go w łeb i nie wywiózł pod osłoną nocy. Bardzo wątpił, czy ktokolwiek ucieszy się na jego widok. Trzeba dłuższego czasu, ogromnej determinacji i wysiłku, by mógł odzyskać szacunek ludzi, których kiedyś zawiódł.

Ale liczył na to, że praca pomoże mu oderwać myśli od Amandy Neville. Starał się nie słyszeć cichutkiego głosu, który przypominał mu, że jak dotąd ciężka praca nie przyniosła oczekiwanego rezultatu. Wierzył jednak, że przyjdzie taki dzień, gdy będzie mógł myśleć o niej bez bólu. Za miasteczkiem Hazelwick skręcił w znajomą drogę prowadzącą do Blenhem Hill. Zauważył nowe strzechy na dachach wielu chat, nowe ogrodzenia z drewna i kamieni, i porządnie zaorane pola. Minął kilka farm, na których pracowali ludzie, niektórzy nawet go pozdrawiali! Przynajmniej nie rzucali we mnie kamieniami - pomyślał! Po chwili zatrzymał konia przed dworem. Ku jego zaskoczeniu, kamerdyner powitał go serdecznie, wprowadził do salonu i obiecał natychmiast zawiadomić jego siostrę. Greville zdążył zaledwie obejść pokój, w którym jak zwykle panował idealny porządek, zanim do salonu wpadła Joanna.

R

- Greville! - krzyknęła z radością. - Jak dobrze cię znowu widzieć! Wyglądasz doskonale!

L T

- Tylko dzięki tobie, kochana siostrzyczko. Gdyby nie ty, to nadal tkwiłbym na pokładzie okrętu i wracałbym do zdrowia znacznie wolniej i bardziej boleśnie. - To również zasługa kuzyna Nicky'ego. O, idzie Ned. Nie mogę się doczekać, by przedstawić ci swojego męża!

Greville był przygotowany na surowe, a nawet niechętne powitanie; podejrzewał, że człowiek, który musiał naprawiać jego zaniedbania, bynajmniej nie palił się do poznania brata żony. Ale Joanną bez wątpienia zaopiekował się dobrze. Jo zawsze była ładną dziewczyną, ale teraz jej jasna skóra i zielone oczy dosłownie promieniały. Czułość, z jaką spojrzeli na siebie małżonkowie, gdy sir Edward stanął w drzwiach, sprawiła, że serce Greville'a ścisnęło się z tęsknoty. Jakże im zazdrościł! - Cieszymy się bardzo z pana wizyty - oświadczył sir Edward Greaves. - Tym bardziej, że oznacza to, iż wrócił pan do zdrowia. - To prawda. Ale wam, jak widzę, należą się gratulacje. - Dziękuję - szepnęła Joanna i rozpromieniła się jeszcze bardziej, gdy mąż uścisnął jej rękę. Greville znowu poczuł ukłucie zazdrości. Czy on również doczeka się kiedyś

takiej kochającej żony i syna, któremu będzie mógł przekazać majątek? Ta perspektywa wydała mu się chwilowo równie odległa jak księżyc. - Ned twierdzi, że Englemere załatwił wszystko w admiralicji. Mam nadzieję, że w tej sytuacji Brygada Ochrony Wybrzeża pozwoli ci na przedłużenie wizyty u nas. - Niestety, to niemożliwe. Lord Bronning, który uprzejmie przyjął mnie pod swój dach na czas rekonwalescencji, miał ostatnio atak serca i lekarz nakazał mu pozostać w łóżku. - Wielkie nieba! - wykrzyknął sir Edward. - Czy już mu lepiej? Mam nadzieję, że wyzdrowieje. - Jego stan poprawia się systematycznie, ale na razie służę mu pomocą w prowadzeniu gospodarstwa. Przy okazji bardzo wiele się od niego nauczyłem... Nauczyłem się tego, co powinienem był wiedzieć, będąc tutaj zarządcą. Dał sir Edwardowi sposobność rozwinięcia tematu, ale ten zauważył tylko spokojnie:

L T

- Trudno o lepszego nauczyciela.

R

Napięcie Greville'a znacznie osłabło. Sir Edward, który miał absolutne prawo udzielić mu ostrej reprymendy, najwyraźniej nie zamierzał tego robić. Greville czuł się jednak w obowiązku rozwinąć ten temat.

- Muszę jednak przeprosić pana, ale przede wszystkim dzierżawców. Co prawda szkody spowodował Barksdale, ale ja pozwoliłem, by do nich doszło. Sir Edward kiwnął głową. - Wygląda na to, że rzeczywiście na morzu nastąpiła w panu prawdziwa przemiana. Greville uśmiechnął się smutno. - Po ośmiu miesiącach na pokładzie „Illustrious" stałem się innym człowiekiem. Różnię się od dawnego Greville'a... - Co będziesz robił po zwolnieniu ze służby? - zainteresowała się Jo. - Liczę na pańską pomoc, sir Edwardzie. Za nagrodę finansową i niewielki spadek po ciotce chcę kupić majątek ziemski. Lord Englemere twierdzi, że posiada pan kilka posiadłości i być może zechce pan odstąpić mi Blenhem Hill. Sir Edward zastanawiał się przez dłuższą chwilę.

- Domyślam się, że zależy panu na zadośćuczynieniu tutejszym dzierżawcom. Polubiłem Blenhem. Jak mógłbym go nie lubić, skoro to tutaj właśnie znalazłem swoją kochaną żonę? - Jeszcze raz uścisnął serdecznie dłoń Joanny. - Ale rzeczywiście mam rozległe posiadłości dość daleko stąd i powinienem się nimi zająć. - Odstąpienie Greville'owi Blenhem to znakomite rozwiązanie! - zawołała Joanna. - Akurat dzisiaj mówiłeś, że w najbliższym czasie będziesz musiał mnie zostawić i ruszyć w objazd innych posiadłości. Zamierzałeś poszukać zarządcy dla Blenhem. - To prawda. Zastanowię się nad tym, panie Anders. Z pewnością dojdziemy do porozumienia. - Zostaniesz przez kilka dni, Greville? Moglibyście z Nedem omówić wszystkie szczegóły związane z Blenhem Hill. Greville zamierzał ruszyć w drogę już następnego dnia z rana, ale ustąpił wobec próśb siostry. - No, dobrze. Zostanę dwa dni.

L T

R

- Wyglądasz na zmęczoną, kochanie - zwrócił się Greaves do żony. - Myles zaprowadzi twojego brata do jego pokoju, a ty prześpij się trochę przed obiadem. Joanna daremnie próbowała powstrzymać ziewanie. - Wydanie na świat dziedzica to dość męczące zadanie - przyznała. - Dobrze, położę się. Do zobaczenia przy obiedzie, Greville.

Sir Edward wrócił do swoich zajęć, a kamerdyner zaprowadził Greville'a do jego pokoju. Anders z dumą i niecierpliwością spojrzał przez okno na dalekie, zaorane pola. Rozpoczęcie nowego życia właśnie tu wydało mu się najwłaściwszym rozwiązaniem. Będzie ciężko pracował, by już niedługo spojrzeć w oczy dzierżawcom z przekonaniem, że uczynił ich życie łatwiejszym. Zostanie ziemianinem jak mąż Joanny Ned i ojciec Amandy lord Bronning, szanowanym i podziwianym za swoją wiedzę i gospodarską troskę o ziemię. Być może nawet spróbuje zdobyć mandat do parlamentu i będzie reprezentował ten region w Izbie Gmin.

Rozdział dwudziesty drugi W tym samym czasie, gdy Greville dotarł do Blenhem Hill, Amanda za zgodą lady Parnell spacerowała z lordem Trowbridge'em po zalanym wiosennym słońcem ogrodzie na tyłach rezydencji swej patronki. Początkowo próbowała się opierać, by uniknąć konieczności podjęcia decyzji, którą, jak się domyślała, zamierzał na niej wymusić, ale opiekunka ostentacyjnie puściła oko do Trowbridge'a i dosłownie wypchnęła ją z pokoju. Tak więc teraz, wsparta na ramieniu Trowbridge'a, wędrowała starannie utrzymanymi żwirowymi alejkami i przyglądała się gałązkom rosnących wzdłuż ścieżek krzewów, na których pojawiły się już pękające pączki. Amanda starała się prowadzić bez przerwy zajmującą konwersację, ale pod koniec pierwszego okrążenia zaczęło już brakować jej tematów. W końcu zamilkła, spanikowana, ze ściśniętym sercem. Trowbridge ujął jej rękę.

R

- Jestem równie zdenerwowany jak pani - wyznał. - Jeszcze nigdy nie prosiłem

L T

żadnej damy, by wyszła ze mną do ogrodu. Zrobiło jej się słabo.

- A więc nie przyprowadził mnie pan tutaj, żeby porozmawiać o królewskim mariażu? Roześmiał się.

- O królewskim nie - odparł, budząc w jej sercu jeszcze większy niepokój. I zanim zdążyła powstrzymać go kolejną lekką uwagą, uścisnął jej rękę. - Proszę nie udawać, że to dla pani zaskoczenie, bo moje atencje były aż nadto widoczne. O ile się nie mylę, to u White'a przyjmują już nawet zakłady dotyczące daty naszego ślubu. Amanda poczuła się tak, jakby całe powietrze uciekło z jej płuc. - Czy nie sądzi pan, że powinniśmy się lepiej poznać, zanim rozpoczniemy rozmowę, do której, jak sądzę, pan zmierza? - A czego jeszcze nie zdążyliśmy poznać? Obserwowałem panią uważnie i mam nadzieję, że pani mnie również. Myślę, że zgodzi się pani ze mną, że oboje mamy dobre charaktery i wzniosłe ideały. Wiem, że interesuje się pani sprawami kraju, co jest rzadko spotykaną cechą u młodych panien! Poza tym posiada pani wiele innych walorów, któ-

rych każdy mężczyzna pragnie u swojej żony: urodę, inteligencję, łatwość obejścia. Ja z kolei mogę pani zaoferować nie tylko majątek i komfortowe życie, ale również sposobność odegrania istotnej roli w życiu politycznym. Żywię dla pani głęboki szacunek, czułość i oddanie. Nie znam żadnej innej damy w Londynie, którą bardziej pragnąłbym mieć u boku, przyjmując w swoim domu gości. Szacunek... czułość... oddanie. Amanda przypomniała sobie słowa pana Hillyarda o wyścigu i trofeum... oraz te o mężczyźnie, którego chciałaby co noc widzieć w swej sypialni. - A co z... cieplejszymi uczuciami? - zapytała z przymusem. Jej dłonie zaczęły się pocić. Trowbridge popatrzył na nią z nieskrywanym pożądaniem. - Zapewniam panią, że nie brak mi namiętności, choć nie prowadzę rozwiązłego życia, by to zademonstrować. A może chodzi pani o uczucie, zwane potocznie „miłoś-

R

cią"? - Potrząsnął głową. - Nie mam zbyt wysokiego mniemania o tego typu emocjach.

L T

Wielu z moich przyjaciół, którzy twierdzili, że są śmiertelnie zakochani, bardzo tego potem żałowali. Myślę, że lepiej unikać tego szaleństwa. Nie, moim zdaniem o udanym małżeństwa decydują wzajemny szacunek, wspólne zainteresowania oraz czyste, trwałe przywiązanie.

Lepiej unikać tego szaleństwa... Może Trowbridge miał rację, pomyślała Amanda, wspominając chaos, jaki spowodował w jej uczuciach Greville Anders. - To prawda, że spotkaliśmy się niezbyt dawno i stąd zapewne pani przekonanie, że powinniśmy się lepiej poznać - ciągnął Trowbridge. - Przyznaję, że powinienem wykazać się większą cierpliwością. Ale dama tak piękna i wyjątkowa jak pani przyciąga powszechną uwagę i obawiam się, że klejnot, który ja tak wysoko cenię, mógłby wpaść w ręce kogo innego. A więc tym była dla niego? Klejnotem, który trzeba złapać przed innymi?! Kolejnym wartościowym cackiem upiększającym jego dom? Milczała, nie była w stanie zmusić się do wypowiedzenia konwencjonalnej formułki, że czuje się zaszczycona i wdzięczna. Trowbridge kontynuował więc z lekkim niepokojem.

- Mam nadzieję, że nie uraziłem pani zuchwałym i otwartym wyznaniem swoich pragnień. Jeżeli uważa pani, że zanadto się pośpieszyłem, gotów jestem poczekać. Nie będę pani zmuszał do natychmiastowej odpowiedzi. Proszę naradzić się z ojcem, jeśli pragnie pani zasięgnąć jego opinii, a we właściwym czasie ja się do niego zwrócę. Uśmiechnął się ze smutkiem. - Może jest pani urażona, że zwróciłem się najpierw do pani, nie prosząc uprzednio o zgodę lorda Bronninga? Ale to chyba zrozumiałe, że nie chciałem wypuszczać się w długą podróż do Ashton Grove, nie będąc pewnym pani zgody. Nie zamierzam dłużej pani męczyć, pozwolę sobie tylko wyrazić nadzieję, że wkrótce dojdziemy do porozumienia, które uczyni mnie najszczęśliwszym człowiekiem w Anglii. Podniósł do ust bezwładne dłonie Amandy i żarliwie spojrzał jej w oczy. Chciał ją pocałować? Stała niezdecydowana, wahając się pomiędzy ciekawością a pragnieniem ucieczki. Trowbridge wziął to zapewne za przyzwolenie, bo pochylił głowę i pocałował ją w usta.

L T

R

To było zaledwie delikatne muśnięcie warg. Po plecach Amandy przebiegł lekki dreszcz. Nie potrafiła powiedzieć, czy spowodowany niepewnością, czy satysfakcją. Nagle mężczyzna mocno zacisnął palce na jej ramionach i pocałował ją ponownie. - Okażę znacznie więcej namiętności, gdy da mi pani do tego prawo - powiedział szorstko. - Chodźmy, odprowadzę panią do domu, zanim lady Parnell wyśle po nas Kindle'a. Podał jej ramię i podjął przerwaną oświadczynami dyskusję o finansowych aspektach małżeńskich planów książąt krwi. Amanda prawie go nie słuchała, miała w głowie kompletny zamęt. Jakoś zdołała przetrwać to popołudnie. Aż do końca godzin przyjęć gawędziła swobodnie z gośćmi, ale zaraz potem schroniła się w swoim pokoju, ignorując pytające spojrzenie lady Parnell. Zbyt niespokojna, by usiąść, podeszła do okna i spojrzała na londyńskie ulice i dachy domów. Nagle zalała ją fala gwałtownej tęsknoty za zielenią pól i wiatrem od morza. Jeszcze kilka miesięcy temu nie uwierzyłaby, że może tak zatęsknić za Devonem, za Ashton Grove, za wsią!

Co miała uczynić teraz, kiedy padła wreszcie propozycja, której tak się obawiała? Jeżeli przyjmie oświadczyny Trowbridge'a, to ten krajobraz za oknem będzie oglądała do końca swoich dni. Osiągnie wszystko, co dla niej wymarzyły mama i babcia: zapewni sobie życie w luksusie, silną pozycję towarzyską i poprzez męża wpływ na kształtowanie przyszłości narodu. Trowbridge jako mąż będzie ją cenił i wielbił, będzie się nią chwalił i uznawał za najpiękniejszą ozdobę swego domu. Dotknęła palcami swoich warg. Pocałunek Trowbridge'a był miły. Nie palił żywym ogniem, nie budził w niej gwałtownego pragnienia wtopienia się w ciało mężczyzny, połączenia się z nim w jedno. Prawdę mówiąc, gdy pocałował ją drugi raz, o mało się nie cofnęła. Miała takie przedziwne wrażenie, jakby sięgał po to, co należało do innego. Zwariowała? Przecież nie miała nawet pewności, czy mężczyzna, który poczynił takie spustoszenia w jej sercu i umyśle, podzielał jej uczucia. Podczas pobytu w Londy-

R

nie Greville znalazł dla niej tylko kilka chwil i prawie nic nie mówił o sobie, jak gdyby

L T

uważał, że jego przyszłość to nie jej sprawa.

Czyżby ich wspólne chwile w Ashton Grove były dla niego tylko przelotnym flirtem, a epizod w Neville Tour rycerską przysługą dla nazbyt namiętnej dziewczyny? Nawet jeśli znaczyły coś więcej, to Greville jasno dał do zrozumienia, że nie interesował go ani Londyn, ani sprawy państwowe. Przypomniała sobie, jak występując w obronie prostych marynarzy, nazwał Trowbridge'a „asystentem" ojca. Uśmiechnęła się do tego wspomnienia. Czy to możliwe, że zastanawiała się nad odrzuceniem Londynu, bogactwa i pozycji w świecie wielkiej polityki, o której marzyła od dziecka, by pobiec za mężczyzną, który być może wcale jej nie chciał?! I co z tatą? Kiedy nie było jeszcze pewne, czy wróci do zdrowia, wysłał ją wbrew samemu sobie do Londynu, by mogła spełnić swe marzenia. Czy odwróci się od niej, jeśli Amanda zmarnuje wielką szansę, ofiarowaną jej przez rodzinę i lady Parnell, i wybierze mężczyznę, który pragnął być tylko zwyczajnym posiadaczem ziemskim? Uparte serce powtarzało Amandzie, że z Greville'em łączyło ją głębokie uczucie, nie tylko przelotny flirt albo czysta namiętność. Błagało, by przekonała się, co naprawdę

czuł do niej Anders, zanim podejmie nieodwołalną decyzję i przedłoży sympatię nad miłość, zadowolenie nad namiętność. Głowa pulsowała jej bólem. W całym tym zamęcie jednego tylko była pewna. Jeszcze tego wieczoru powie lady Parnell, że chce wracać do domu. Amanda zeszła do salonu, gdzie wraz z lady Parnell miały czekać na przybycie zaproszonych na obiad gości i usiadła w milczeniu. Nie wiedziała, jak powiedzieć opiekunce, że w środku sezonu zapragnęła wrócić do domu. Za nic w świecie nie chciała okazać się niewdzięcznicą. - Jesteś strasznie zamyślona, kochanie. - Lord Trowbridge zamierza formalnie poprosić o moją rękę - wyrzuciła z siebie. - Cudownie! - zawołała lady Parnell. - Tak się cieszę, moja droga! Właśnie tego zawsze pragnęłaś, prawda? Twoja kochana mama byłaby taka szczęśliwa! - Tylko że... ja wcale nie jestem pewna, czy tego chcę - wyznała Amanda. - Bardzo

R

lubię Londyn i życie towarzyskie, uwielbiam wieczory polityczne w pani domu, u lady

L T

Ravensfell i u lady Holland. Uważam je za wyjątkowo stymulujące i ekscytujące! - Jeśli wyjdziesz za Trowbridge'a, tak będzie wyglądało całe twoje przyszłe życie. Jego charakter i rozum są bez zarzutu. Wyraźnie mu na tobie zależy. A lepszej partii niż syn hrabiego nie znajdziesz, kochanie. Dlaczego się wahasz? - Dlatego że... nie wzbudził w moim sercu cieplejszych uczuć. On chyba wierzy, że miłość przyjdzie później, w miarę pogłębiania się wzajemnego szacunku i przywiązania. Czy to prawda? Lady Parnell zmarszczyła czoło, najwyraźniej niezadowolona z niespodziewanego niezdecydowania Amandy. - Nie każdemu zdarza się zakochać. Moje małżeństwo zostało zaaranżowane przez rodzinę, ale z czasem nauczyłam się darzyć męża ogromną estymą i do tej pory za nim tęsknię. Poza tym, prawdę mówiąc, „miłość" może być ważna i dobra, ale w małżeństwie są sprawy znacznie istotniejsze. Pieniądze. Posiadłości. Koneksje. Amanda niewiele wiedziała o świecie, ale miała poważne wątpliwości, czy wzajemny szacunek i podziw przetrwają dłużej i dadzą jej więcej szczęścia niż namiętne uczucia, jakie wzbudzał w niej Greville.

- Czy jest... ktoś inny? Wyrwana z zamyślenia Amanda gwałtownie poderwała głowę i zobaczyła przenikliwe spojrzenie lady Parnell. - Fakt, że nie uległaś czarowi Luciena Trowbridge'a, nasuwa mi podejrzenia, że zostawiłaś na wsi ukochanego, którego nadal nosisz w sercu. - Tak, jest ktoś inny - przyznała Amanda po chwili wahania. I poczuła ogromną ulgę, gdy wreszcie głośno to powiedziała! - Miałam nadzieję, że spotkam w Londynie mężczyznę, który tak samo przypadnie mi do serca, ale tak się nie stało. - Roześmiała się z goryczą. - Co gorsza, nie jestem nawet pewna, czy on mnie zechce. A jeśli nawet, to czy tata zaaprobuje ten związek. Zmarszczka na czole lady Parnell pogłębiła się. - Jest aż tak nieodpowiednim kandydatem? - To syn dżentelmena, ale w odróżnieniu od lorda Trowbridge'a nie może się po-

R

szczycić ani majątkiem, ani tytułem. Nie posiada również ambicji politycznych.

L T

Lady Parnell potrząsnęła głową.

- Uważaj, kochanie. Widziałam już wiele dziewcząt, które uwierzyły, że namiętność może zrekompensować brak majątku i spokojnego jutra. Zapewniam cię, że tak nie jest.

Lady Parnell zerwała się i zaczęła niespokojnie krążyć po salonie. Amanda stała w milczeniu, zmartwiona, że rozgniewała damę, której aprobata miała dla niej duże znaczenie. Wreszcie patronka zatrzymała się i zwróciła twarzą do dziewczyny. - Amando, jeśli dasz kosza Trowbridge'owi, wszyscy będą zaskoczeni. Ravensfellowie z pewnością nie najlepiej przyjmą odrzucenie starań syna, a ich wpływy są naprawdę potężne. Nie masz żadnej gwarancji, że trafi ci się kolejna, równie świetna oferta, szczególnie dająca ci wstęp do świata polityki, który tak bardzo lubisz. Nie potraktuj moich słów jako braku szacunku dla twojego ojca, ale wydaje mi się, że twoja mama czasami żałowała, iż wyszła za takiego zaprzysięgłego ziemianina. Amanda obawiała się, że głos ją może zawieść, więc tylko kiwnęła głową. A potem wciągnęła urywany oddech i odważyła się odezwać:

- Czy będzie pani bardzo rozczarowana, jeśli pojadę do Ashton porozmawiać z tatą? - To naturalne, że chcesz zasięgnąć jego opinii w tak ważnej sprawie. Jestem przekonana, że udzieli ci mądrej rady. Dobrze, kochanie, jedź. A na razie dość o tym. Lada chwila zaczną się zjeżdżać goście. - Przykro mi, że panią zawiodłam - szepnęła Amanda ze łzami w oczach Lady Parnell westchnęła i uściskała ją serdecznie. - Wiesz przecież, że chcę dla ciebie jak najlepiej. Mam nadzieję, że twój rozsądek zapanuje nad emocjami. I pamiętaj: taki uśmiech losu zdarza się raz w życiu. Amanda nie zdążyła odpowiedzieć, bo Kindle wprowadził do salonu pierwszego gościa i od tej pory obowiązki towarzyskie nie zostawiły jej już czasu na zamartwianie się własną przyszłością. Zaraz po pożegnaniu ostatnich gości Amanda poleciła Betsy rozpocząć pakowanie.

R

Postanowiła natychmiast po przyjeździe do Ashton Grove porozmawiać z Greville'em

L T

Andersem, żeby nie narażać niepotrzebnie ojca na zdenerwowanie. Obawiała się, że jej wybór mógłby go zmartwić i rozczarować.

W trzy dni później stała w swoim własnym pokoju i przeglądała się w lustrze. Nerwowo wygładzała suknię przed rozmową z ojcem. Dotarła do Ashton Grove poprzedniego dnia późnym wieczorem i z rozczarowaniem przyjęła wiadomość o nieobecności Greville'a Andersa, który nie wrócił jeszcze od siostry. Musiała zatem pomówić z tatą przed rozstrzygającą rozmową z Greville'em. Ponownie wygładziła koronkową suknię i zaczęła krążyć po pokoju, zastanawiając się, jak ojciec zareaguje, gdy wyzna mu swe uczucia do Greville'a. Będzie rozczarowany? Zły? Zniesmaczony? Nie zdecydowała jeszcze, czy zapomni o uczuciach i zgodnie z powszechnymi oczekiwaniami przyjmie oświadczyny Trowbridge'a, czy też odrzuci bezpieczną przyszłość i odda się Greville'owi Andersowi. A jeśli tata będzie oburzony i zagrozi jej wydziedziczeniem, gdyby odrzuciła tak wspaniałe widoki na przyszłość? Nie chciała nawet

myśleć o utracie jego miłości i wsparcia. Ale co zrobić z namiętnością do Greville'a Andersa, gdyby tata nie wyraził zgody na ich związek? Perspektywa konieczności dokonania wyboru między dwoma ukochanymi mężczyznami była przerażająca. Ale równie przerażająca była perspektywa kilkudziesięciu lat życia w roli cenionej małżonki i odnoszącej sukcesy gospodyni... której serce pęka z tęsknoty za mężczyzną, którego nigdy nie przestała kochać. Jaka szkoda, że Greville'a nie było w Ashton Grove! Gdyby mogła go znowu zobaczyć i wyznać mu swoje uczucia, to bez wątpienia wyczytałaby z jego twarzy, czy jej miłość była odwzajemniona. Gdyby okazało się, że ulegała złudzeniom i budowała zamki na piasku, to wróciłaby natychmiast do Londynu i przyjęła oświadczyny Trowbridge'a. Nagle Amanda stanęła jak wryta, porażona niespodziewanym odkryciem, że małżeństwo z Trowbridge'em nie wchodziło w rachubę. Niezależnie od tego, co czuł do niej Greville Anders, ona go kochała i nikogo innego nie mogła pokochać.

R

Nie godziła się poprzestać na wzajemnym szacunku i letnim przywiązaniu, nie

L T

chciała żyć w kłamstwie ani obrażać Trowbridge'a, oddając mu swą rękę, gdy jej serce należało do innego.

Zrozumiała, że w tej sytuacji jedynym wyjściem było wyznanie ojcu prawdy. Cała jej przyszłość zawisła na włosku, więc czemu nie wziąć byka za rogi? Ruszyła do gabinetu taty z mocno bijącym sercem jak ptak, który szykuje się do lotu. Lord Bronning uśmiechnął się radośnie na widok córki i podszedł, by ją objąć. - Sands już mi powiedział, że przyjechałaś wczoraj wieczorem! Jak dobrze cię widzieć, moje dziecko! - Domyślasz się pewnie, czemu przyjechałam. - Żeby sprawdzić, czy Althea dobrze się mną opiekuje i nie pozwala mi wychodzić z domu? Albo skontrolować, czy kucharka nie popija sherry, a lokajczyk nie wykrada sreber? - zażartował. - Nawiasem mówiąc, Althea sprawdza się doskonale. - Wiedziałam, że tak będzie! Jak ja za tobą tęskniłam, tato! - zawołała i jeszcze raz go uścisnęła. - Muszę przyznać, że nie spodziewałem się tak szybko cię zobaczyć. Czy... czy w Londynie wszystko dobrze?

- Tak, tato. Dobrze, a nawet wspaniale. Przyjęcia, tance, teatry, zakupy i rozrywki były cudowne. - Jak również tłum przystojnych wielbicieli. Ale domyślam się, że przyjechałaś z powodu jednego konkretnego wielbiciela. Dobrze się domyślam, kotku? Amanda kiwnęła głową. - Lord Trowbridge zamierza wystąpić z oficjalnymi oświadczynami. Chyba że go poproszę, by tego nie robił. Ojciec uniósł brew. - A dlaczego miałabyś go o to prosić? Przecież Trowbridge jest dokładnie takim mężem, o jakim zawsze marzyłaś? - Ma dobry charakter, pozycję i w ogóle jest idealnym kandydatem. Tylko że mnie nie kocha. - Ojciec chciał protestować, ale uciszyła go, unosząc dłoń. - Sam to przyznał. Uważa, że wzajemny szacunek i przywiązanie to znacznie lepsza podstawa małżeństwa

R

niż namiętne uczucia. A... moje serce należy do innego. Nawet nie przypuszczałam, że

L T

można kochać tak głęboko. - Pokręciła głową, wyraźnie wzburzona. - Och, tato, próbowałam wyperswadować sobie to uczucie, robiłam wszystko, co w mojej mocy, ale nie mogę już dłużej się opierać. Nie chcę łamać danej mamie obietnicy, nie chcę sprawić zawodu tobie i lady Parnell... Ale wbrew sobie, sama nie wiem, jak i kiedy... zakochałam się w Greville'u Andersie.

Już! Powiedziała to! Wstrzymała oddech i spojrzała z niepokojem na ojca. - Rozumiem - powiedział dziwnie obojętnie. Przynajmniej nie zerwał się ze złością na równe nogi ani nie wezwał Sandsa, żeby wyrzucił ją z domu. Mogła właściwie przewidzieć, że jej łagodny tata nie będzie unosił się gniewem, że spróbuje ją najpierw zrozumieć, zanim zdecyduje, jak zareagować na jej wyznanie. - Podejrzewałem, że istnieje między wami jakieś... przyciąganie - stwierdził w końcu. - Czy on odwzajemnia twoje uczucia? W śmiechu Amandy pojawiła się histeryczna nutka. - Jestem taką idiotką, tato, że nawet tego nie wiem! Wydaje mi się, że odwzajemnia moje uczucia, tylko nie zdradza się z nimi, żebym miała swój wymarzony sezon i nie

czuła się skrępowana żadnymi wcześniejszymi zobowiązaniami. Niezależnie od jego zamiarów i tak nie będę w stanie wyjść za Trowbridge'a, tato. Ani za lorda Melcombe'a, ani za żadnego z dżentelmenów, których oświadczyn spodziewa się lady Parnell. Wyjdę za mężczyznę, którego kocham... albo za nikogo. - Anders również jest dżentelmenem i zapowiada się na doskonałego zarządcę majątku. Tylko czy ty będziesz szczęśliwa jako żona zwyczajnego ziemianina, kotku? Od dziecka marzyłaś, żeby zostać wielką damą z towarzystwa. Jesteś pewna, że możesz się tego wyrzec? - Nie dziwię się, że masz wątpliwości, tato. Początkowo rzeczywiście cieszyłam się sezonem, ale ostatnio coraz częściej odnosiłam wrażenie, że te niekończące się bale, zabawy, rozrywki, zakupy i ploteczki są takie... trywialne. Nie znudziły mi się tylko przyjęcia, podczas których toczono debaty polityczne. To tak jakby przez całe życie jeść tylko słodycze. - Parsknęła śmiechem pozbawionym wesołości. - Przez tyle lat nie mogłam

R

się doczekać, by wyjechać ze wsi do Londynu, a kiedy już się tam znalazłam, bardzo

L T

szybko zatęskniłam za prowincją. Za szumem wiatru w gałęziach drzew, za porykiwaniem bydła na pastwiskach, za zapachem łąk, dymu i kompostu. Brakowało mi ciężkiej pracy, ale niezbędnej i pożytecznej pracy tych wspaniałych ludzi. Chciałam znowu się o nich troszczyć i doglądać gospodarstwa domowego, po prostu zajmować się czymś ważniejszym niż dogadzanie samej sobie. Kiedy jechałam wczoraj do domu, to zdawało mi się, że nigdy w życiu nie widziałam tak pięknego widoku jak te pola i dwór Ashton Grove. Okazuje się, że w głębi serca jestem jednak prowincjuszką! - Czy jesteś absolutnie pewna, że tego chcesz? - zapytał znowu ojciec. - Jeśli w środku sezonu uciekniesz z Londynu, to najprawdopodobniej na zawsze stracisz szansę zawarcia świetnego małżeństwa. - Lady Parnell też mnie przed tym przestrzegała. - Na ustach Amandy pojawił się bojaźliwy uśmiech. - Nie przypuszczałam, że będę wolała lasy, pola i wiejskie chaty od wielkomiejskiego gwaru, a jednak wolę! - Podeszła do ojca, uklękła przy nim i z niepokojem zajrzała mu w oczy. - Przepraszam, że sprawiłam ci zawód, tato. Ale... nie wyrzucisz mnie z domu, prawda? Lord Bronning pochylił się i otoczył ramionami zaniepokojoną córkę.

- Jak możesz nawet o to pytać? Przecież wiesz, że twoje szczęście zawsze było dla mnie najważniejsze. - Roześmiał się. - I skąd ci przyszło do głowy, że mógłbym być zawiedziony, iż wolisz wieś od Londynu? Przecież dzięki temu będę miał szansę spędzać więcej czasu z przyszłymi wnuczętami bez konieczności wyjazdów do miasta! - Spoważniał i kontynuował. - Greville Anders to dobry człowiek, człowiek z zasadami. Nie ma tytułu ani bogactwa Trowbridge'a, ale jest synem dżentelmena i należy do jednego z najstarszych i najbardziej liczących się rodów w kraju. Jeśli go chcesz, a on poprosi o twoją rękę, to ja z pewnością nie odmówię. Amanda z ogromną ulgą uścisnęła rękę ojca. - Dziękuję, tato. - I co teraz? Chcesz, żebym porozmawiał z panem Andersem po jego powrocie? - Nie! Jeśli się okaże, że jednak zrobiłam z siebie idiotkę, to wolę, żeby nie wiedział, iż rozmawiałam z kimkolwiek o swoich uczuciach.

R

Ojciec popatrzył na nią z pełnym czułości uśmiechem.

L T

- Jeśli moja córka go kocha, to Anders byłby skończonym idiotą, gdyby nie odwzajemniał jej uczuć. A pan Anders, kotku, nie robi na mnie wrażenia półgłówka. - Ale jeśli mnie nie zechce, to będę mogła tutaj zostać i prowadzić dom, prawda? Ojciec wybuchnął śmiechem.

- Nie przewiduję dla ciebie takiej nudnej przyszłości, kochanie. Na samą myśl o tym, że mogłaby zostać żoną Greville'a, budzić się przy nim co rano i całować go, gdy wróci do domu po pracy - poczuła przypływ radości. - Wydaje mi się, że byłabym bardzo szczęśliwa w roli pani jakiejś niewielkiej wiejskiej posiadłości. - Ale postaraj się zostać żoną pana tej posiadłości, a nie jego kochanką - przestrzegł ojciec z wesołym błyskiem w oku. - Tato! - zaprotestowała Amanda, ale zarumieniła się po uszy na wspomnienie tego, na co pozwoliła kiedyś Greville'owi. I czego nie mogła się już doczekać. - Przyjdź do mnie, kiedy już rozmówisz się z panem Andersem. I nie martw się za bardzo jego reakcją. Może i jestem starym dziadem, ale zauważyłem, że po twoim wyjeździe chodził jak struty, wyglądał tak, jakby stracił ostatniego przyjaciela. Założę się,

że jego reakcja na wieść, że chcesz uciec z Londynu, przejdzie twoje najśmielsze oczekiwania. - Ja też na to liczę, tato! - zawołała rozradowana aprobatą ojca Amanda i zarzuciła mu ręce na szyję. Ściskała go tak mocno, że w końcu zaczął protestować. Ale była taka szczęśliwa!

Rozdział dwudziesty trzeci Greville dotarł do Ashton późnym wieczorem, zmęczony i zabłocony po długiej jeździe konnej z Blenhem Hill. Zmuszał wyczerpanego wierzchowca do biegu, bo nie chciał spędzić kolejnej nocy w podróży. Zależało mu na tym, by jutro od rana podjąć swe obowiązki. Ogromne wyczerpanie miało tę zaletę, że może przynajmniej tej nocy Greville nie

R

będzie śnił o Amandzie Neville i nie obudzi się rano szczęśliwy, by natychmiast odkryć,

L T

że ciepło jej ciała i namiętne, przyspieszone oddechy były tylko złudzeniem. Po takim przebudzeniu ogarniało go zawsze jeszcze głębsze poczucie osamotnienia. Po powrocie ze stajni spotkał w holu Sandsa. - Witamy w domu, panie Anders! - powiedział kamerdyner, zatrzymując się na jego widok. - Szkoda, że nie zawiadomił pan o swoim przyjeździe. Dopilnowałbym, żeby czekała na pana kolacja. Czy mam powiedzieć kucharce, żeby przysłała panu posiłek na tacy? - Byłbym bardzo wdzięczny. I proszę, żebyś nie niepokoił lorda Bronninga i panny Althei informacją o moim powrocie. Pewnie oboje już się położyli. Przywitam się z nimi rano. Sands zawahał się, jakby chciał jeszcze coś dodać, ale kiwnął tylko głową. - Dobrze. Przynieść panu tacę do pokoju? - Tak. Wystarczy zimna kolacja. Zanim się położę, chcę jeszcze przejrzeć rachunki, żeby omówić je jutro z lordem Bronningiem z samego rana. Sands skłonił się. - Dobrze, panie Anders.

Greville pomyślał tęsknie o gorącym posiłku, ciepłej kąpieli i miękkim łóżku. Nie mógł się doczekać, by zmyć z siebie pył po podróży, ale lord Bronning należał do rannych ptaszków, a Greville chciał zaraz po powitaniu zdać mu raport o stanie majątku. Pół godziny powinno wystarczyć na przejrzenie doskonale prowadzonej księgowości Ashton Grove i zorientowanie się w stanie majątku. Potem będzie mógł się położyć. Był tak zmęczony, że zapomniał poprosić Sandsa o zapalenie świec w biurze majątku, a tymczasem na korytarz padała stamtąd smuga złocistego światła. Zaskoczony tym Greville stanął na chwilę, ale wszedł do kantoru. Dotarł już na środek pokoju, zanim uświadomił sobie, że nie był sam. Przy biurku siedziała zwrócona twarzą do okna Amanda Neville. Greville zamrugał powiekami, potem jeszcze raz. Przez całą drogę z Blenhem myślał tylko o niej. Po ustaleniu z Greavesem wszystkich szczegółów nabycia posiadłości zastanawiał się, czy przed powrotem do Ashton Grove nie wpaść choć na chwilę do Lon-

R

dynu. Walczył z pokusą, by zapytać Amandę wprost, czy ich wzajemne uczucia były dla

L T

niej na tyle ważne, że zgodziłaby się porzucić dla nich Londyn i marzenia o wielkomiejskim życiu.

Może po tylu godzinach rozmyślań o dziewczynie, która wypełniała bez reszty jego serce i umysł, wyobraził sobie teraz tak plastycznie jej postać? Zanim zdążył podjąć decyzję, czy nie zaczął przypadkiem popadać w obłęd, Amanda odwróciła się, spostrzegła go i głośno wciągnęła powietrze. A potem płynnym ruchem wstała z krzesła, z gracją przebiegła przez pokój i rzuciła mu się w ramiona. Greville przycisnął ją do piersi i wtulił twarz w jej jedwabiste włosy. Jeśli to było złudzenie, to pragnął, by trwało wiecznie. Dopiero po minucie nabrał pewności, że to jednak nie halucynacja i że naprawdę trzyma w ramionach Amandę. Dopiero po chwili Amanda uświadomiła sobie niewłaściwość swego zachowania i odsunęła się, zarumieniona po uszy. - Co pani robi w Ashton? - zapytał Greville, ujęty tym serdecznym powitaniem. Ale nagle przypomniał sobie wahanie Sandsa i ogarnął go gwałtowny niepokój. - Chyba nic się nie stało z...

- Nie, nie! Tata ma się dobrze. Ja... musiałam po prostu przyjechać do domu. Zupełnie inny niepokój ścisnął serce Greville'a, gdy uświadomił sobie, jaki inny powód mógł ją sprowadzić do domu. - Z jakiegoś... szczególnego powodu? Cofnęła się o krok. - A jeśli tak, to co pan na to? Miał nadzieję, że nie chodziło o zaręczyny z Trowbridge'em, aczkolwiek obawiał się, że taki właśnie był powód jej przyjazdu. - Co ja na pani związek z pewnym... dżentelmenem? - Właśnie. Przez chwilę nie potrafił nawet zebrać myśli, nie mówiąc już o udzieleniu sensownej odpowiedzi. Nowy Greville, jako szlachetny dżentelmen, powinien pragnąć tylko jej szczęścia. Powinien pogratulować jej spełnienia marzeń i życzyć wszelkiej pomyślności.

R

Otworzył usta, żeby powiedzieć coś w tym rodzaju, ale w tym momencie do głosu do-

L T

szedł dawny Greville. Odrzucił zdecydowanie wszystkie szlachetne banialuki, zapomniał o opanowaniu i krzyknął ze złością:

- Naprawdę kocha pani Trowbridge'a? Chce mu się pani oddać? Chce pani co noc, aż do końca życia czuć dotyk jego dłoni i warg? Czy on wielbi panią całym sercem i ciałem, z takim żarem, z taką namiętnością... jak ja?

Oczy Amandy rozszerzyły się ze zdumienia. Z rozchylonymi wargami wpatrywała się w Greville'a, który ukląkł przed nią na jedno kolano. - Wiem, że on jest w stanie zapewnić pani wspaniałą przyszłość i pozycję towarzyską, o jakiej zawsze pani marzyła. Ale nie mogę pozwolić pani odejść do Trowbridge'a, nie wyznawszy swoich uczuć. Wydaje mi się, że pokochałem panią już w chwili, gdy skrzywiła się pani z niesmakiem na widok obszarpańca, który skaził swoją niegodną osobą wymuskany hol tego domu, a jednak przyjęła go pani pod swój dach. Starałem się skrywać swe uczucia nawet przed samym sobą, ale jeszcze przed pani wyjazdem do Londynu nie mogłem już zaprzeczać prawdzie, choć nadal ukrywałem ją przed panią. Milczałem, żeby zjawiła się pani w Londynie bez żadnych wcześniejszych zobowiązań i mogła spełnić swe marzenia. - Nie dawał sobie przerwać, desperacko śpieszył się z wyja-

śnieniami, zanim Amanda powstrzyma je chłodną odmową. - Zdaję sobie sprawę z tego, że pod względem majątku nigdy nie dorównam Trowbridge'owi. W roli pani Blenhem Hill, żony zwykłego ziemianina, byłaby pani z pewnością równie doskonała jak w roli wielkiej damy z londyńskich salonów, małżonki polityka. A w okolicy Blenhem jest wolny mandat posła do Izby Gmin, o który mógłbym się ubiegać. Gdyby zdecydowała się pani, moja najdroższa, uczynić mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, oddając mi swoją rękę, to nikt nigdy nie kochałby pani tak gorąco i nie pragnął tak namiętnie jak ja, teraz i zawsze. - Więc naprawdę mnie pan kocha? - szepnęła oszołomiona Amanda. - Słowo „kocha" nie oddaje głębi moich uczuć. Tygodniami próbowałem zapomnieć o pani, cierpiałem, usychałem z tęsknoty i wmawiałem sobie, że mogę bez pani żyć. Wiem... wiem, że pani również na mnie zależy. Czy mogę mieć nadzieję, że zgodzi się pani wyjść za mnie i zadowoli się pozycją żony ziemianina i członka Izby Gmin, i

R

zrezygnuje z życia wielkiej damy, małżonki przewodniczącego Izby Lordów?

L T

- Jeśli będę mogła zostać pańską żoną, to nic innego nie będzie miało dla mnie znaczenia. - Podniosła go z klęczek i przytuliła się, podsuwając mu usta do pocałunku. Zanim do jego skołowanego mózgu dotarły w pełni słowa Amandy, ich wargi się spotkały i wszelkie myśli uleciały mu z głowy. Zanim pogłębił pocałunek, obrysował końcem języka zarys jej ust. Przylgnęła do niego z pomrukiem i zapraszająco rozchyliła wargi. Rozpalony tym zaproszeniem, objął dłonią jej pierś, a drugą ręką przycisnął ciało Amandy do swych lędźwi. Rozsądek wziął jednak górę nad pożądaniem. Greville zorientował się, że powinien natychmiast przestać, dopóki to jeszcze możliwe. Dopóki nie zapomniał, że w pobliżu spał ojciec Amandy i jej młodziutka kuzynka. Delikatnie przerwał pocałunek i odsunął od siebie Amandę. Oboje z trudem łapali oddech. Czuł taki zachwyt, takie uniesienie, takie pożądanie, że wydawało mu się, iż wypełnia go musujące jak szampan szczęście, które może unieść go aż do księżyca, by stamtąd wykrzyczał całemu światu swoją radość.

- Mogę porozmawiać z pani ojcem? Oczywiście jutro, dziś już za późno! Na niedzielę zamówimy pierwsze zapowiedzi. Ale nie, przecież najpierw musi pani zakończyć swój sezon. Amanda przecząco pokręciła głową i z miłością przesunęła ręką po jego policzku i wargach. Z westchnieniem wtulił twarz w jej dłoń. Kiedy dotykała go w ten sposób, nie potrafił sklecić dwóch zdań. Na szczęście to Amanda zaczęła mówić i powiedziała to, co najbardziej pragnął usłyszeć. - Dowiedziałam się już wszystkiego, co chciałam wiedzieć o Londynie. Nie muszę tam wracać. - A lady Parnell? - zapytał. - Myślę, że zrozumie. A jeśli nie... Myślę, że życie z tobą, kochany, zrekompensuje mi z nawiązką jej dezaprobatę i wszystko, co miałby mi jeszcze do zaoferowania Londyn.

R

Przyciągnęła jego twarz i pocałowała go znowu. Tym razem pozwolił jej przejąć inicjatywę.

L T

- Tak mnie rozpalasz, że chciałbym cię pochłonąć. Całą. Tu i teraz. Chyba powinienem poprosić twojego ojca, żeby zamykał cię przede mną aż do ślubu! Pragnę cię już od tak dawna, że nie wiem, jak zniosę oczekiwanie na ostatnie zapowiedzi. Ale wybacz, Amando, jestem ubłocony po podróży. Dobranoc, kochanie. Do zobaczenia jutro, kiedy będę się lepiej prezentował. Chciał się skłonić i odejść, ale zatrzymała go, kładąc mu rękę na ramieniu. Spojrzała na niego z tym uśmiechem syreny, który powodował bolesne pulsowanie jego napiętego ciała. - Potrzebujesz kąpieli, prawda? Jego mózg natychmiast podsunął mu obraz ciepłej wody, nagich ciał, pełnych piersi Amandy unoszących się ponad powierzchnią... - W średniowieczu był taki zwyczaj... - kontynuowała, bo Greville nie był w stanie wykrztusić ani słowa - ...że pani domu kąpała gości. Wyobrażasz sobie te szalone noce? Może zamówimy wannę do twojego pokoju... i pokażę ci, jak to się mogło odbywać?

Greville próbował walczyć z tą kuszącą wizją, zanim bez reszty opanowała jego zmysły. - Jeśli się na to zgodzę, to nie zdołam zaczekać na ślub - odparł z nutką desperacji w głosie. - Wcale nie każę ci czekać - oświadczyła Amanda. - Och, mój kochany, ja także walczyłam ze sobą, zapierałam się i próbowałam siłą woli pokonać uczucia. Może nawet wkładałam w to więcej wysiłku niż ty! Teraz, kiedy wreszcie odnaleźliśmy się nawzajem, wbrew wszelkim zobowiązaniom i oczekiwaniom, niczego nie pragnę tak bardzo, jak poddać się wreszcie... i ujawnić swoją miłość. Chcę twoich pocałunków... twoich rąk... twoich warg. Chcę wszystkiego, co możesz mi dać. Greville pomyślał przez chwilę o wścibskich kuzynkach i gadatliwych służących, ale wątpliwości szybko ulotniły się. - Zarówno tej nocy, jak i we wszystkie następne zamierzam spełniać każde życzenie mojej pani - mruknął gardłowo.

L T

R

- Więc pocałuj mnie znowu... - Położyła jego dłonie na swoich piersiach i oddała się pieszczotom.