1.To ty mnie pokochasz - Jasinda Wilder

Wilder Jasinda

To ty mnie pokochasz TOM 1

Córka Coltona i Nell z bestsellera "Tylko ty", przeżywa pierwszą wielką miłość, pełną czułości i bólu. Nazywam się Colton Calloway. Znacie już część mojej historii, ale jest ciąg dalszy. Moja mała córeczka, Kylie, ma już siedemnaście lat, jest piękna i utalentowana, tak jak jej matka. I tak jak Nell ma słabość do niegrzecznych chłopców, mrocznych i pełnych tajemnic. Wiem, że nie mogę jej chronić przed życiem. Pewnego dnia ktoś ją zrani. Mogę ją tylko kochać i być przy niej, kiedy to się stanie... Nazywam się Oz Hyde. Zawsze pakowałem się w kłopoty. I zawsze byłem sam, dopóki nie spotkałem Kylie. Lecz czy taka dziewczyna jak ona zobaczy w takim chłopaku jak ja coś więcej niż widzą wszyscy: szybki motor, skórzaną kurtkę i blizny na rękach? I czy sprawi, że blizny, których nie widzi nikt, przestaną wreszcie boleć?

Ta książka jest dla Ciebie, czytelniczko. Dla Was wszystkich, które przeszłyście ze mną tę intensywną, bolesną, ale niezwykle wzruszającą drogę, jaką była ta seria. Przyjęłyście Neli i Colta oraz Beccę i Jasona do Waszych serc i pokochałyście ich tak samo jak ja. Dzięki Wam stali się prawdziwi. To książka dla Was, które identyfikowałyście się z tymi postaciami, z ich problemami i wyzwaniami, którym musieli stawić czoło. Dziękuję. Kocham Was.

OZ Błękit nad błękitami

Wrzesień Nie znoszę być nowy. Masakra. Wiadomo, niby powinienem się już przyzwyczaić, ale się nie przyzwyczaiłem. Mama nigdzie nie może zagrzać miejsca, co roku nowe miasto i nowa szkoła. Chciałbym wiedzieć, czego szuka albo przed czym ucieka, przed czym się chowa. Obstawiam, że przed sobą. Tak jakby w każdym miejscu ścigał ją jakiś duch. Od siódmej klasy co roku ląduję w innej szkole. Siódma klasa w St. Louis, ósma w Denver, dziewiąta w Biloxi, dziesiąta w Atlantic City, jedenasta w Rochester, a teraz, w maturalnej, Atlanta. Czyli tak, wiem już sporo o byciu nowym. Na szczęście w college'u, a szczególnie w szkole pomaturalnej wszyscy są nowi. Tylko kilka osób się zna, więc nie ma zżytych paczek, kumplujących się od przedszkola. Mogę się wtopić w tło, co jest superprzyjemne. Miła odmiana, polecam. Do szkoły pomaturalnej poszedłem w Atlancie i zaliczyłem nawet dwa semestry, zanim mama nie postanowiła, że musimy się znów przeprowadzić. Krążyliśmy trochę, aż osiedliśmy w Nashville. Nie miałem

wyboru, musiałem się przenieść. Co oznacza, że muszę powtarzać pewne zajęcia, a inne rzeczy nadrabiać. Już jestem z tyłu. Mam dwadzieścia jeden lat, powinienem już prawie kończyć licencjat, a ja nie jestem nawet w połowie prelicencjatu. Masakra. Powiedziałem mamie, że więcej się nie ruszam, dopóki chociaż tego nie zaliczę. Żeby dała mi przynajmniej tyle czasu. Pewnie ktoś mógłby spytać, czemu nie zostałem w Atlancie i nie dokończyłem szkoły tam. Przecież mama mogła sobie jechać, gdzie jej się podoba. Myślałem o tym, pewnie że tak. Przemyślałem to na wszystkie strony, ale w końcu stwierdziłem, że pojadę z nią. Mamy tylko siebie. Ona walczy, żeby związać koniec z końcem, i to nawet mimo tego, że pomagam i dorabiam, jak mogę. Potrzebuje mnie. No więc... siema, Nashville. Idę na pierwsze zajęcia i siadam na końcu sali. Algebra. Megapowtórka jak dla mnie, ale muszę zaliczyć, to warunek, żeby iść na bardziej zaawansowane zajęcia. Szkoda, że to nic ponad materiał z liceum. Sam się tego nauczyłem w dziewiątej klasie. Matematyka mnie uspokaja. Tak, wiem, jak to brzmi, ale rozwiązanie kilku równań pozwala mi uspokoić chaos w głowie i uporać się z permanentną huśtawką nastrojów. Wszyscy na tych zajęciach są dokładnie tacy, jak można się spodziewać: schludnie zapięci pod szyję, wyprostowani, jakby kij połknęli, pilnie notujący w zeszycikach. Jeszcze im brakuje długopisów w kieszonkach koszul. No nie, może jestem niesprawiedliwy. Większość jest taka sama jak ja, musi to zaliczyć, żeby pójść

wyżej. Ale jest jeszcze ona. Jezu! Siedzi w pierwszym rzędzie, po prawej, trochę odwrócona, tak że widzę jej profil. Ma lekko rudawe włosy i najbardziej elektryzująco niebieskie oczy, jakie w życiu widziałem. Chryste. Tętno mi dudni, chociaż nawet na mnie nie spojrzała. Wygląda na tak samo znudzoną jak ja. Rozparła się na krześle i kręci na palcu pasmo włosów długich do tyłka, żuje gumę, łokieć opiera na ławce i coś nieuważnie bazgrze w notatniku, nawet niespecjalnie zwracając uwagę. Tak jakby wiedziała wszystko, o czym mówi doktor Sztywniak. Nie mogę oderwać od niej wzroku. Jestem jak zaczarowany. Zsuwam się niżej na krześle, zawstydzony swoją reakcją na jakąś dziewczynę, której nawet nie znam. Wszyscy wiedzą, że laski lubią niegrzecznych chłopaków, a ja byłem niegrzeczny i nigdy nie narzekałem na niedobór dziewczyn. Ale nigdy wcześniej puls nie dudnił mi w uszach, a ręce się nie pociły. Nigdy jeszcze nie miałem ochoty wstać, przejść przez salę i błagać, żeby powiedziała, jak ma na imię i spędziła ze mną chociaż pięć minut na osobności. Wyjmuję z kieszeni słuchawki, jedną wsadzam do ucha i odwracam się, żeby nie było jej widać. Włączam odtwarzacz i pogłaśniam. Ucho wypełnia mi Monolith Stone Sour, a dźwięki zagłuszają gadanie nauczyciela. Otwieram zniszczony podręcznik teorii strun z biblioteki w Nashville. Zajęcia wloką się i co jakiś czas zerkam na tablicę, żeby sprawdzić, na jakim jesteśmy etapie. Jak dotąd nic, czego bym nie mógł zrobić z palcem w tyłku. Wreszcie

zajęcia się kończą, ludzie wysypują się z sali, gadając, śmiejąc się i zerkając na mnie. Dziewczyna z rudawymi włosami staje przy mojej ławce. - Nieuprzejmie się tak gapić. - Przerzuca przez ramię błyszczącą grzywę. - Jak masz na imię? Wzruszam ramionami. - Bo ja nie jestem uprzejmy. Nazywam się Oz. Marszczy brwi. - Oz? Tak masz wpisane w akcie urodzenia? - A co za różnica? - Żadna, ale... Przerywa jej nauczyciel. - Zbierajcie się, wchodzi następna grupa. Chociaż zajęcia zaczynają się dopiero za dziesięć minut, oni faktycznie już wchodzą i zajmują miejsca. Wychodzimy, a ja znikam, zanim zacznie mnie dalej męczyć w sprawie imienia. To tylko jakaś laska, w ogóle nie ma o czym mówić. Idę na następne zajęcia, historię świata. Bez tragedii, ale nudno. Już mam wchodzić, kiedy znów widzę tę dziewczynę, gadającą z koleżankami. Skręcam gwałtownie i podchodzę do niej. Tylko po to, żeby sobie udowodnić, że moja wcześniejsza reakcja była wypadkiem przy pracy. - Nie powiedziałaś mi, jak ty masz na imię. - Nie zwracam nawet uwagi na jej koleżanki, chociaż obydwie są ładne. No dobra, zauważam je, ale po prostu tyle. Niezłe, ale nie z tej samej ligi, co ta dziewczyna. Widzę, że na mnie patrzą, ale dla mnie istnieje tylko ruda z tymi hipnotycznymi niebieskimi oczami.

- Ty też mi nie powiedziałeś. Wywracam oczami. - Mówiłem ci, Oz. Tak mnie nazywają od trzeciej klasy. Nawet mama do mnie nie mówi imieniem z aktu urodzenia. - Które brzmi...? Kręcę głową z irytacją i niedowierzaniem. - Czemu tak dopytujesz? Wzrusza ramionami. - Jestem po prostu ciekawa. - No więc jak ty masz na imię? Kręci głową. - Powiem ci, jak ty mi powiesz. - Jej oczy się rozświetlają, a coś w jej uśmiechu sprawia, że serce w mojej piersi tłucze się za mocno. Wchodzę do klasy, rzucając jej uśmiech przez ramię. - Niech będzie po twojemu. Potem mam jeszcze jedne zajęcia, początki literatury amerykańskiej. Rzygać mi się chce. Dajcie mi Hemingwaya albo Faulknera, jednego z tych gości i nie ma sprawy, ale to nadęte, purytańskie gówno? Nie, dzięki. Wychodzę ze szkoły i znów ją widzę. Obejmuje potężnego, umięśnionego kolesia w czapce Vanderbilt Commodores. Ma ciemną, opaloną skórę i włosy zgolone tuż przy głowie, a cała jego sylwetka krzyczy: gram w futbol! Cholera. Przytula go tak, jakby go znała od zawsze, a ja czuję kretyńską falę zazdrości. Przecież dopiero co ją poznałem, nawet nie wiem, jak ma na imię, jak mogę być zazdrosny?! Przyjechał po nią, sądząc po tym, że ona otwiera drzwiczki lśniącego,

czarnego, wysokiego Silverado i wrzuca plecak do tyłu, jakby to był jej samochód. Powinienem w ogóle zapomnieć o jej istnieniu, spadać stąd i zająć się swoimi sprawami. Tylko że ciężarówka tego byczka stoi tuż obok mojego motoru. Udaję, że ich nie widzę. Zapinam skórzaną kurtkę i plecak, zdejmuję z głowy czapeczkę Broncos i wpycham ją do sakwy, a na jej miejsce wkładam kask i zapinam sprzączkę pod brodą. Wiem, że mnie widzi, czuję jej spojrzenie. Opiera się o ciężarówkę i rozmawia ze swoim chłopakiem albo przyjacielem, czy kim on tam jest. Przerzucam nogę nad motorem, składam stójkę i przekręcam kluczyk, a silnik ożywa. To Indian Spirit Roadmaster Cruiser z 2003 roku. Moje cacko. Kupiłem go w ostatniej klasie liceum. Od dwunastego roku życia kosiłem trawniki, zgarniałem śnieg, roznosiłem gazety, myłem naczynia i wykonywałem każdą pracę, jaka mi wpadła w ręce, byle go kupić. Zbierałem prawie sześć lat. To jedyna rzecz, o jakiej w życiu marzyłem: własny motor. Mama była załamana, ale kiedy zobaczyła, że podchodzę do tego poważnie i odkładam każdy grosz, nie mogła odmówić. Po drodze nawet sama dorzuciła mi kilka stówek. A potem zobaczyłem przy drodze motor z tabliczką „Na sprzedaż". Mijałem go codziennie po drodze do pracy w meksykańskiej knajpie. Kusił mnie. Właściciel chciał za niego osiem i pół kawałka, a ja miałem tylko osiem sto. Mama, moja zajebista mama, powiedziała, że się dołoży, jeśli jej obiecam, że zawsze będę jeździł w kasku bez względu na to, czy prawo stanowe w miejscu, gdzie akurat będziemy miesz-

kac, będzie tego wymagać. To nie była wygórowana cena. Ryk silnika jest seksowny jak jasna cholera. Pierwszy właściciel, prawdziwy koleś z gangu motocyklowego, podkręcił go, tak że był głośny i szybki. Zamontował sakwy i sprzedał mi swój kask, wzorowany na niemieckim hełmach z I wojny światowej, z kolcem na czubku. Ostra rzecz, jakby mnie ktoś pytał. Do tego w lombardzie w Louisville dorwałem skórzaną kurtkę z mnóstwem naszywek, która jeszcze dodała sznytu. Dołożyłem trochę własnych naszywek i nazw grup metalowych. Silnik ryczy i zaczynam wycofywać motor. Prowadzę go tak, że jestem tyłem do wyjazdu z parkingu, a potem dodaję gazu, co wywołuje ogłuszający ryk. Czuję, że ona na mnie patrzy i wiem, że się zastanawia, czy coś powiem. Znowu myślę, żeby olać sprawę i zakończyć ten mikroflirt, jaki z nią rozpocząłem. Ale potem myślę, że pieprzę to i łobuzersko się uśmiecham do Błękitnookiej. - Jedziesz? - Sięgam za siebie i wyjmuję drugi kask, który trzymam za siedzeniem. Patrzy na mnie i widzę, że ma ochotę. Jest ciekawa. Uśmiecham się swobodnie i nonszalancko, ale serce mi wali jak młotem. - Nie! - mówi chłopak. Ona nie zwraca uwagi i rusza w moją stronę. - Kylie, powiedziałem: nie! Stawiam motor na stopce. - Nie do ciebie mówię. Pytam ją, odczep się. Robi krok w moją stronę, nadyma się i mówi:

- Bo co? Nie chcę z nim zadzierać. Jest duży i wygląda na szybkiego. Będzie bolało, a poza tym już całkiem stracę szansę na cokolwiek z tą dziewczyną. Ale w sumie, czemu nie! Tylko że ja wcale nie chcę się bić. Chcę się z nią przejechać. Nie zwracam uwagi na zaczepki Byczka i patrzę na nią. - Kylie... Pasuje. - Mrugam do niej. - To jak, jedziesz, Cukiereczku? Zerka na tego gościa, a potem na mnie. Kiwa głową. - Pod warunkiem że nie będziesz tak do mnie mówił. - Niech będzie. - Oszalałaś, nawet go nie znasz. Zostań tu! - Byczek wyciąga rękę, ale ona się uchyla i przerzuca nogę nad siedzeniem. Łypie na niego wrogo. - Ben, wyluzuj. - Wkłada kask, w ogóle się nie przejmując, że sobie popsuje fryzurę. To mi się podoba. - Przyjechałem po ciebie taki kawał, a ty mnie tak po prostu olejesz? - Jest wkurzony i prawdę mówiąc, nie mogę mu odmówić racji. Chociaż mam to gdzieś. Nie czekam. Jak tylko czuję, że się usadowiła za moimi plecami, jadę z rykiem silnika. Ruszam naprzód zrywem, a pełny zachwytu pisk zza moich pleców sprawia, że się uśmiecham. Przesuwa mi ręce na brzuch i obejmuje mocniej. Cholera. Czuję ją na sobie. Każdym centymetrem. Jej cycki rozpłaszczają się na moich plecach, mocno obejmuje mnie w pasie, a udami napie-

ra na moje biodra. Wypadamy z parkingu i jak tylko znajdujemy się na asfaltowej drodze głównej, wciskam gaz i prujemy naprzód. Ona jest już cicho, ale emanuje ekscytacją. Udziela mi się. Jazda na motorze nigdy mi się nie znudzi, nigdy! Wiatr na twarzy, wolność, szosa tak blisko pode mną, prędkość. To uzależniające! A teraz jeszcze ta dziewczyna, przytulona do mnie, i wszystko nabiera nowego znaczenia. To znaczy, pewnie, jeździłem już z dziewczynami, ale nigdy wcześniej się tak nie czułem. Rozmawiałem z nią dosłownie trzy razy, każda rozmowa poniżej minuty, ale coś w niej jest. Jadę do miejsca, które odkryłem wczoraj, do małej kawiarni niedaleko kampusu Vanderbilt. Mają tam dobrą kawę i zabójcze frytki z serem i chilli. Wjeżdżam na parking, wyłączam motor i wyciągam rękę. Kylie ją chwyta i czuję dreszcz. Uśmiecha się zaskoczona, kiedy pomagam jej zsiąść z motoru. Tak jakby taki koleś jak ja nie mógł mieć pojęcia o dobrych manierach. Ale mnie wychowała samotna matka i oczekiwała, że będę się tak zachowywał, wobec niej i wobec innych. Nigdy nie miałem ojca, więc starała się nauczyć mnie wszystkiego, co jej zdaniem powinien wiedzieć mężczyzna. Na przykład jak się zachowuje dżentelmen. Kylie wiesza swój kask na kierownicy, a ja robię to samo ze swoim i z kurtką. Nawet nie próbuję udawać, że nie patrzę, kiedy wygina się w tył, żeby przeczesać włosy i spiąć je w kucyk gumką ściągniętą z nadgarstka. Boże, jest zjawiskowa. Smukła, ale z kobiecą figurą. Jezu, i te włosy! Rudawe, do tego biała skóra i kilka piegów na nosie. Patrzy mi w oczy, przyłapuje mnie na gapieniu się, a ja nie odwracam

wzroku i wiem, że nie pojawia się w nim choćby cień skruchy. Obserwuję ją całą, nie tylko newralgiczne punkty. Nie będę przepraszał za to, że patrzę na piękną kobietę, szczególnie jeśli nie gapiłem się na jej cycki. Chociaż oczywiście na nie też spojrzałem, bo są doskonałe. Jest ubrana trochę w stylu country, ma kowbojki, obcisłe, wyblakłe dżinsy, jasnoróżową koszulę w kratkę z podwiniętymi rękawami i nabijany ćwiekami pasek z szeroką klamrą. Koszula jest zapięta tak, żeby widać było ledwie zapowiedź dekoltu, ale i tak wiem, że ma zajebisty biust. Duży, krągły, jędrny i sprężysty. Nie ogromny, ale na pewno miękki i doskonale pasujący do dłoni. Przenoszę wzrok z powrotem na jej twarz i patrzę w zapierające dech błękitne oczy. Ona też mnie obserwuje. Jestem wysoki, mam ponad metr dziewięćdziesiąt, prawie metr dziewięćdziesiąt pięć. Nie uprawiam sportu ani nie pakuję na siłowni, ale jestem szczupły i trzymam formę. Kasztanowe włosy do ramiom spinam nisko na karku. Skórę mam śniadą, opaloną, długi, orli nos i brązowoszare oczy. Mam też kilka tatuaży. Na lewym przedramieniu drogę, dwa pasy, przerywaną linią pośrodku i linie pobocza. W odcieniach szarości, biegnie od nadgarstka do ramienia. Na lewym bicepsie jakieś tribale, a na prawym przedramieniu fragment z piosenki Wherever I May Roam Metalliki. Słowa wytatuowane są poziomo i wyglądają, jakby ktoś dosłownie przed chwilą wypisał je ręcznie. Tusz jest czarny i lśniący, jakby był jeszcze mokry. Do tego stare sprane i podarte dżinsy, znoszone glany - w każdym calu motocyklista.

Kiedy kończymy tę orgię wzajemnego oglądania się, otwieram przed nią drzwi, a ona znów uśmiecha się niepewnie i z zaskoczeniem dziękuje. Siadamy w rogu. Zamawia colę, a ja kawę i frytki. - Chcesz coś do jedzenia? - pytam. Wyjąłem z sakwy czapeczkę z daszkiem i wkładam ją tyłem do przodu, żeby zakryć zmierzwione pod kaskiem włosy. - To, co zamówiłeś, brzmi bardzo dobrze - mówi. - Więc się podzielimy. - Kiwa głową, a ja postanawiam zbadać grunt. - Ten Ben to twój chłopak? - Nie! - protestuje trochę za szybko jak na mój gust. Ona chyba też to zauważa i natychmiast się wycisza. - Nie. Wychowaliśmy się razem. Nasi rodzice są najlepszymi przyjaciółmi. Od przedszkola mieszkamy przy tej samej ulicy. - Wyglądał na strasznie zaborczego. Trochę za bardzo jak na zwykłą przyjaźń. Zatyka rurkę językiem. To cholernie seksowne i nie mogę się skupić. Patrzę raczej na jej język niż na twarz i zastanawiam się, co jeszcze umie nim zrobić. Prawie tracę wątek w rozmowie. - .. .zawsze o mnie dbał. Troszczy się o mnie, to tyle. Sączę kawę, głównie po to, żeby oderwać się od patrzenia na jej usta i język. - No nie wiem, czy tylko tyle. Chciał mnie zabić, jak wsiadłaś na motor. Czuł, że cię ukradłem. Oczy jej ciemnieją i marszczy brwi. - Tak, później się nasłucham. - Mam nadzieję, że nie będziesz miała przeze mnie wielkich kłopotów.

Wzrusza ramionami. - Co ty. Powścieka się tylko. A czemu w zasadzie gadamy o Benie? Nie masz jakiejś zajebistej gadki, żeby mnie oszołomić? Uśmiecham się. - Już ją wykorzystałem, Cukiereczku. Mruży oczy. - Nie mów tak do mnie. - Dlaczego? - Bo mi się nie podoba. - Podoba ci się. Otwiera usta, żeby znów zaprotestować, ale kelnerka przynosi moje frytki, które po chwili stają się naszymi frytkami, bo Kylie wyciąga rękę i bierze jedną. Potem odchyla głowę i wkłada ją do ust, a ser z chilli spływa jej po brodzie. Ona nawet je seksownie. To aż nierzeczywiste. Chilli pewnie ją piecze, ale nie może śliskimi palcami otworzyć paczki chusteczek. Nawet się nie zastanawiam, tylko wyciągam rękę i kciukiem ścieram jej ten sos. Jak debil! Ale... cholera, jej skóra jest taka gładka. A potem odruchowo oblizuję palec. To też jest głupie, bezsensowne i szkodliwe dla wszystkich zaangażowanych. Wpatruje się we mnie, jakby nie mogła uwierzyć w to, co się stało. W sumie ja też nie mogę. Nie wiem, co mnie napadło. Przecież nie jestem jakimś pieprzonym romantykiem. Jak dziewczyna się ze mną zadaje, to wie, czym to się skończy. Ja i mama jesteśmy nomadami. Nigdzie nie zostajemy długo, więc wszystkie związki, w jakich byłem, siłą rzeczy okazywały się dość

krótkotrwałe. Nie tracę czasu na żadne smętne bajery, jak wmawianie dziewczynie, że ją kocham. Więc po co jej dotknąłem? Jest seksowna, pewnie, ale przecież nie zostanę w Nashville na długo. Kilka semestrów, żeby zakończyć jakiś poziom i tyle. Więc, o co ci chodzi, Oz? Nie miałem nic na swoje usprawiedliwienie. - Skąd jesteś, Oz? - pyta, żeby przełamać niezręczną ciszę. Nienawidzę tego pytania. - Zewsząd. - Twój tata jest wojskowym albo co? - Pyta tak niewinnie, nie ma pojęcia, jaki gorzki jest dla mnie temat ojców. Wzruszam ramionami i staram się odpowiedzieć bez furii, jaką wywołują takie pytania, bo to przecież nie jej wina. - Nie. Jestem sam z mamą. Często się przeprowadzamy. Z różnych powodów. - Prawda jest taka, że nie znam żadnego powodu, ale niby dlaczego miałbym jej to mówić? - Nie znałeś swojego taty? - Patrzy na mnie i ociera policzek serwetką. Jej oczy są stanowcze, dociekliwe, przeszywające. Kręcę głową. Więcej ze mnie nie wydobędzie. - A ty masz oboje rodziców? Kiwa głową. - Co robią? - Nie pytam tylko po to, żeby skończyć temat ojców, jestem szczerze ciekawy. Kolejny zły znak. Oczy jej się rozświetlają i zazdroszczę jej tej radości.

- Są muzykami. To Neli i Colt. Przez jakiś czas nagrywali dla Columbii, ale teraz są niezależni. Mają własną wytwórnię i właśnie podpisali kontrakt z pierwszym artystą. Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Znam Neli i Colta. Jestem metalowcem i umrę jako metalowiec, ale mam słabość do wykonawców piszących dla siebie muzykę. Głównie dzięki mamie. Szukaliśmy czegoś, czego moglibyśmy słuchać wspólnie. Ona lubi hip-hop, pop i country, jakaś masakra, ja nie mogę tego znieść. Musiałem znaleźć jakiś kompromis na czas, gdy jedziemy samochodem na drugi koniec kraju, po raz kolejny się przeprowadzając. Neli i Colt to nie byle kto. Nazywam taką muzykę kawiarnianą, bo coś w tym stylu można usłyszeć w małych, hipster-skich kawiarenkach, w których robią cuda z pianką od latte. - Słyszałem o nich - mówię. - Nawet lubię. Kylie mruga zaskoczona. - Naprawdę? - Patrzy na mój podkoszulek z czaszką, z której wyrasta róża i na której siedzi kruk. Mrugam do niej. - Jestem pełen niespodzianek, Cukiereczku. Wzdycha. - Przestań do mnie mrugać. I nie mów do mnie „Cukiereczku". - Wiesz chyba, że będę tak mówił znacznie częściej? - Znów mrugam, znacznie bardziej ostentacyjnie i dodaję: Cukiereczku. Kręci głową i się śmieje.

- Co to w ogóle za akcja z tym mruganiem? Kto jeszcze mruga? Oprócz obleśnych wujaszków? Teraz ja się śmieję. - Nie jestem obleśnym wujaszkiem. Ale może masz rację. - Pewnie, że mam rację. Dlatego to mówię. - Wrzuca do ust kolejną serową frytkę i sos chilli znów osiada w kąciku jej ust. Nic na to nie poradzę. Moja ręka sama do niej wędruje. Dotykam kciukiem jej policzka, ale ona chwyta mnie za nadgarstek. Nasze oczy się spotykają, moje szarobrązowe i jej elektrycznie, płomiennie niebieskie. - Nie - szepcze. - Czemu? - odpowiadam też szeptem, choć sam nie wiem dlaczego. - Nie podoba mi się to. - Kłamiesz, Cukiereczku. I czemu szepczesz? -Mówię to wszystko sotto voce i choć wiem, że takie teksty są idiotyczne, po prostu same spływają mi z ust. Nie powinienem tego robić, zachowywać się, jakby ta laska mogła cokolwiek dla mnie znaczyć. Albo ja dla niej. Ma bogatych, sławnych rodziców. No, może nie są do końca sławni, ale jeśli się słucha konkretnej muzyki, na pewno się o nich słyszało. W jakiejś stacji country mieli nawet prezentację płyty. A ja jestem znikąd i moja mama też jest znikąd. A Kylie? Jej korzenie są tutaj, w Nashville. Ma tu przyjaciół, rodzinę, szkołę. Odsuwa się i ociera twarz serwetką. Schodzi z wysokiego krzesła. - Idę siku.

Płacę rachunek i kończę frytki. Zjadła całkiem sporo. Jestem zaskoczony, bo laski, które znam, w życiu nie zjadłyby czegoś takiego jak serowe frytki, więc z przyjemnością i zainteresowaniem patrzyłem, jak się nimi opychała. Jadła seksownie. Tak, wiem: wszystko, co robi, jest seksowne. Nawet to, jak się zsunęła z wysokiego krzesła. Zrobiła to wdzięcznym, płynnym, eleganckim ruchem. Nie zeskakiwała, nie zjeżdżała, po prostu zeszła, a potem kołysząc tyłkiem, ruszyła przez kawiarnię. Kiedy wróciła, wstałem. - Idziemy? Zerka na stolik i na stosik drobnych, które zostawiłem w ramach napiwku. - Już zapłaciłeś? - Jasne. Zaskoczony uśmiech po raz trzeci. - Nie spodziewałabym się tego po tobie. - A czego byś się spodziewała? Wzrusza ramionami i rumieni się. - Nie wiem. Masz tatuaże, długie włosy i motor. Myślałam, że będziesz... No nie wiem. Jesteś miły. Niesłusznie cię oceniłam. Przepraszam... Wychodzimy na zewnątrz i stajemy przy moim motorze. Muskam jej brodę knykciem palca wskazującego. - Umiem się zachować, Cukiereczku, ale nie jestem miły. - Nie? Kręcę głową.

- Nie. Sama zobaczysz. Wsiadam na motor i przesuwam się do przodu, żeby zrobić jej miejsce. Rany. Mało mi nie rozsadzi rozporka, kiedy siada za mną i obejmuje mnie rękami, przyciskając piersi do moich pleców... trochę za mocno. Niedobrze. Fatalnie. Sygnały ostrzegawcze! To dobra dziewczyna z przyszłością. Ja jestem złym kolesiem bez perspektyw. Szkoda, że przy okazji jestem też idiotą, który nie zwraca uwagi na ostrzeżenia. Kylie kieruje mnie, wskazując drogę rękami, i wkrótce wjeżdżamy na zamknięte osiedle na obrzeżach Nashville. Wielkie, ogromne domy. Cegła, dużo szkła. Szerokie podjazdy i garaże mieszczące po trzy samochody. Lincolny, beemery, mercedesy, kilka pickupów, rovery i hummery. Przystrzyżone trawniki, wszystko na swoim miejscu. Onieśmiela mnie to. Ja znam tylko dwupokojowe mieszkanka. Jak się mieszka w takim miejscu? Jak by to było? Czy można się w ogóle przyzwyczaić do takiego dostatku? Jak się mieszka całe życie w jednym miejscu? Nie umiem sobie wyobrazić. Wskazuje na dom po lewej stronie drogi. Nie jest największy w okolicy, ale ładny. Piękny. Z przodu ma dużą werandę, a z tyłu wielki taras. W otwartym garażu stoi wielki pickup z przerośniętymi oponami, małe, zgrabne czarne bmw i motor, klasyczny Triumph. Ktoś poświęca mu sporo pracy, o czym świadczą rozłożone wkoło narzędzia i umazana smarem szmata przewieszona przez fotel.

A pracuje nad nim cholernie wielki facet, który stoi teraz na podjeździe. Ma grube, wytatuowane ramiona, splecione na potężnej, umięśnionej piersi. Słyszałem, jak śpiewa, widziałem nawet na YouTube filmiki z jego występów z Neli, ale we własnej osobie jest ostro przerażający. Niełatwo mnie wystraszyć, ale on akurat mógłby. Przełykam ślinę i staram się uspokoić. Wjeżdżam na podjazd, zatrzymuję motor obok ojca Kylie i wyłączam silnik. Stawiam stopkę i zsiadam. On patrzy na mnie złowrogo. Na moją skórzaną kurtkę, kask z kolcem, długie włosy... Obserwuje mnie. Skłamałbym, mówiąc, że się nie denerwuję. Nie jestem przerażony, ale się stresuję. Kylie zeskakuje z motoru, zostawia kask z tyłu i biegnie do ojca przytulić się. Obejmuje ją jedną ręką, drugiej nie wyjmuje z kieszeni. Ona wspina się na palce i całuje go w policzek. - Wróciłeś! Kiwa głową. - Po południu. - Mówiąc to, nie odrywa ode mnie wzroku. Kto to? Robię krok w jego stronę. - Oz Hyde. - Colt. - Miażdży mi rękę w uścisku, ale nie robi tego specjalnie, po prostu ma tak silne ręce. - Oz? Co to za imię? - Moje. - Patrzę mu w oczy. Już wiem, skąd Kylie ma to szafirowe spojrzenie. Jego mina coś wyraża. Podejrzenie? Przeczucie? Nie jestem pewien. Patrzy na swoją córkę.

- Ben mówił, że odjechałaś z jakimś chłopakiem. - Ben mówił? - pyta ze złością. - Boże, naprawdę? Ben jest moim przyjacielem, tato, nie chłopakiem ani rodzicem. Nie muszę przy nim siedzieć dlatego, że on tak mówi. Colt nic na to nie odpowiada. Spogląda na mnie. - Jesteś tu nowy? Kiwam głową. - Tak, proszę pana. - Nic nie poradzę, muszę okazywać szacunek Coltowi. Jest niebezpieczny. Czuję to. Mój wewnętrzny zabijaka, ten rozbitek we mnie rozpoznaje jego twardość. Widział wiele i może teraz wiedzie wygodne życie, ale nie zawsze tak było. Pięści pamiętają wszystko. - Skąd się przeprowadziłeś? - Z Atlanty. Patrzy na mój motor i z podziwem kiwa głową. - Fajny. Uśmiecham się szeroko i patrzę na jego triumpha. - Dzięki. Mnie się podoba ten. Który rocznik? - Czterdziesty ósmy. - Nieźle. Cacko. - O tak. - Przygląda się mi, zastanawia, analizuje. -Posłuchaj. Moja córka jest na tyle duża, żeby wybierać sobie... przyjaciół, ale zapamiętaj jedno. Jak jedziesz z nią, jedziesz ostrożnie. Dotarło? Jak coś jej się stanie, będziesz miał ze mną do czynienia. Kylie się rumieni, zawstydzona i staje między mną a Coltem. - Jezu, tato! Co teraz, wyciągniesz spluwę?

Nawet nie mruga. - A komu potrzebna spluwa? Na pewno nie jemu, to już wiem. Patrzę na niego spokojnie. - Zrozumiałem. Nic jej nie będzie. Widzę, że patrzy mi przez ramię, więc się odwracam. Idzie Ben, przyjaciel Kylie, z mężczyzną, który wygląda na jego ojca. Jego też skądś znam, ale nie mogę skojarzyć. Jest niski, umięśniony i w genialnej formie, biorąc pod uwagę, że ma dorosłego syna. Nie rozstaliśmy się z Benem w najlepszych stosunkach, a nie mam ochoty na walkę terytorialną na oczach jego ojca, Colta i Kylie. Delikatnie mówiąc, szanse nie byłyby wyrównane. Cholera. Czas się zmywać. Zanim jednak zdołam się zebrać, są już za mną. Ben patrzy z nieskrywaną wrogością, a jego ojciec to widzi i spogląda to na mnie, to na Kylie. Potem wyciąga rękę do Colta i obejmuje go po męsku. - Jak dobrze, że jesteś. Dawno wróciłeś? - Cześć, Jase. Parę godzin temu. Nagle dociera do mnie kto to: Jason Dorsey, skrzydłowy drużyny Tennessee Titans. Przez kilka lat grał u Saintsów, tam zaczął karierę i wygrał z nimi trzy Super Bowl z rzędu. Prawda jest taka, że gdyby nie on, nie szłoby im tak dobrze. Rozgrywający nie był nadzwyczajny, ale potrafił dorzucić do Dorseya z dowolnego miejsca na boisku, a jak już dorzucił, nie było siły, żeby Dorsey nie zdobył przyłożenia. Dwanaście lat temu przeszedł do Tytanów i od tamtej pory roz-

grywa mecze, które zapewnią mu miejsce w panteonie sławy. A Ben to jego syn. Przełykam ślinę. - Miło pana poznać. - Ściskam jego dłoń. Zmuszam się do bycia neutralnie uprzejmym dla jego syna. - Cześć, Ben. - Mów mi po imieniu. - Dorsey znów patrzy na swojego syna, ale nic nie mówi. Przynajmniej nie przy mnie. Ben ściska moją dłoń, ale nienawiść w jego oczach wywierca mi dziury w czaszce. - Cześć. - Wywarkuje słowa spomiędzy zaciśniętych szczęk. Muszę stąd spadać. Colt niby tylko stoi, ale to wystarczająco przerażające. Jason Dorsey stara się dociec przyczyny wrogości między mną a Benem, a Kylie wyraźnie chciałaby już wejść do środka. Uśmiecham się do niej. - Do zobaczenia, Calloway. - Potem niepewnie macham i kiwam głową. - Colt, Jason, miło było was poznać. Żegnaniem się z Benem nie zawracam sobie głowy. I tak w którymś momencie dojdzie do starcia i nie będzie to miłe. Kylie do mnie macha, kiedy wsiadam na motor i zjeżdżam z podjazdu. Odmachuję, zapalam silnik i otwieram przepustnicę, więc mój indian wyrywa do przodu. Jak tylko opuszczam przedmieścia i wjeżdżam

na autostradę prowadzącą do domu, dodaję gazu i silnik mruczy. Całą drogę do domu myślę o wysokiej dziewczynie z rudawymi włosami, dużymi, okrągłymi cyckami i uśmiechem, za który mógłbym zginąć. Kurwa. Kto wie, czy tym razem to nie ja będę nalegał na przeprowadzkę.

COLT Nocne życzenia

Kylie siedzi przy kuchennej wyspie i wysyła kolejny SMS, diabli wiedzą do kogo. Opieram się o lodówkę i zjadam prosto z noża plastry żółtego sera. Cały wieczór jest milcząca i chyba wiem dlaczego. - Lubisz go? - pytam i zawijam ser. Odkłada telefon, bardzo ostrożnie. - Kogo? - Tego nowego. Oza. Z motorem. Rumieni się i odwraca wzrok. - Jest... zaskakujący. Nietypowa odpowiedź. Jestem coraz bardziej ciekaw. - Zaskakujący? Co to znaczy? Wzrusza ramionami. - Po prostu... Spodziewałam się po nim czegoś innego. Oceniłam go po wyglądzie, taka jest prawda. Ma motor, kurtkę z naszywkami, tatuaże, więc myślałam, że będzie... Sama nie wiem. Nie taki. - Czyli jaki? - W sumie nie wiem, czemu tak naciskam. Poza tym, że coś w tym dzieciaku zobaczyłem, coś znajomego. I przeraziło mnie, że jej się to podoba.

- Mądry. Uprzejmy. Swobodny. - Zdrapuje paznokciem jakąś plamkę z wyświetlacza telefonu. - Otworzył przede mną drzwi w kawiarni, zapłacił rachunek sam z siebie. - Chwileczkę. W kawiarni? Zagryza wargę i wzrusza ramionami. - Poszliśmy na frytki, nic więcej. Poza tym nie o to chodzi! - A co z umową, że mówisz nam, jak gdzieś idziesz? - Przepraszam, to było spontaniczne. - Zerka na mnie. - Poza tym jestem już w college'u, chyba nie muszę się stale meldować? Unoszę brwi. - Nie jesteś jeszcze w college'u. Jesteś w liceum, tylko masz zajęcia w college'u, to różnica. - Nie mogę z tobą! Zachowujesz się, jakbym była dzieckiem. Mam prawie osiemnaście lat, zaufaj mi trochę. Wzdycham. - W porządku. Ale następnym razem daj po prostu znać SMS-em mamie albo mnie, żebyśmy wiedzieli, gdzie jesteś. To nie meldunek, tylko okazanie szacunku. - Dobrze, obiecuję. Ale i tak zmieniłeś temat! Odpuszczam. To porządna dziewczyna, ma głowę na karku. - No więc jest mądry i ma dobre maniery. A o co chodzi Benowi? Gdyby wzrok mógł zabijać, nasz mały Ozzy leżałby trupem na podjeździe. Ona znów wzrusza ramionami. Mogłaby się nauczyć jakiegoś nowego gestu.

- Nie wiem. Chyba nie chciał, żebym jechała z Ozem. Zastanawiam się, czy ona wie, że Ben jest w niej zakochany po uszy chyba od czwartej klasy. Chyba nie. A jeśli wie, to wypiera. - On jest... To twój najdawniejszy przyjaciel. Nie daj się skusić komuś nowemu i nieznanemu. - To nie moja sprawa uświadamiać ją w sprawie uczuć Bena. Sama do tego dojdzie albo nie dojdzie, ale ja nie zamierzam się w to mieszać. Dopóki nikt nie robi jej krzywdy, jej życie uczuciowe to nie moja sprawa. Neli może się z tym nie zgadzać, ale co ja mogę wiedzieć o nastolatkach i ich życiu towarzyskim? Nic. A propos Neli: już jest. Wychodzi z naszego studia w piwnicy. Jesteśmy razem od osiemnastu lat i przysięgam na Boga, że jest jeszcze cudowniejsza niż tamtego dnia, kiedy spotkaliśmy się w Nowym Jorku. Podbiega do mnie i się przytula. - Skarbie - szepcze i przytula twarz do mojej. - Cześć. - Zanim ją pocałuję, przesuwam kciukiem po jej ustach. - Nagrałaś, co trzeba? Wywraca oczami. - Tak, w końcu... Za piętnastym razem udało mi się zaśpiewać tę nutę, wszystkie poprzednie były fałszywe. - Ty? Fałszywe? - śmieję się. - W życiu! Plaska mnie w pierś. - Nie śmiej się! Wiesz, że mam problem z wysokimi dźwiękami. - Więc po co napisałaś piosenkę z taką wysoką nutą na koniec?

- Bo najlepiej pasowała. - Neli odchodzi ode mnie, staje za Kylie i obejmuje ją. - A co u mojej córeczki? -pyta i całuje Kylie w czubek głowy. Kylie parska i wyrywa się. - Jezu, mamo! Musisz się tak kleić? - Ale śmieje się, jak to mówi. - Wszystko w porządku, pierdzenie w stołek w szkole. - Co to za język, Kylie 01ivio Calloway? - Przepraszam, mamo. Gazy w stołek. - Z krótką przerwą na pierdzenie w fotel motoru jakiegoś nieznajomego kolesia - mówię, żeby podgrzać atmosferę. Kylie patrzy na mnie przerażona! - Tato, ty zdrajco! Śmieję się. Neli jest wyraźnie rozdarta, jakby nie wiedziała, czym się najpierw zająć. - Coltonie, właśnie udzieliłam naszej córce reprymendy z powodu słownictwa. Musisz jej dawać przykład. - Potem zwraca się do Kylie. - A co do ciebie, młoda damo. Co za koleś? Na motorze? - Neli nie zwraca na mnie uwagi. - Mów. Kylie łypie na mnie złowieszczo i bezgłośnie mówi: „Zabiję cię!" Ja się tylko śmieję. - To nic takiego. Ma na imię Oz. Nie wiem o nim dużo, poza tym że jeździ na motorze, jest słodki i miły. Parskam. - Może jest miły dla ciebie, ale wątpię, żeby był miły w ogóle. Kylie marszczy brwi.

- Powiedział coś w tym stylu. - Bystry, dobrze wychowany i zdolny do poprowadzenia rozmowy, to jeszcze nie znaczy „miły" - mówię. - Weźmy mnie. Można o mnie wiele powiedzieć, ale na pewno nie to, że jestem miły. Kylie marszczy brwi jeszcze bardziej. - Jesteś! Wybucham śmiechem. - Jako twój ojciec jestem zobowiązany do bycia miłym dla ciebie. Kylie zerka na Neli. - Jest miły? Neli prycha. - Nie. Dla mnie, zazwyczaj. Dla ciebie, zawsze. Ale dla całego świata? Zależy, na ile kogoś lubi. - Nie byłeś bardzo miły dla Oza, kiedy mnie przywiózł wytyka mi Kylie. Zaciskam palce. - Moja córka, moje jedyne dziecko, pojawia się na motorze, przyklejona do pleców jakiegoś wytatuowanego, długowłosego gostka. Muszę mu napędzić trochę stracha, żeby okazywał szacunek. - Ile lat ma ten Oz? - Neli ma spokojny głos, ale i ja, i Kylie wiemy, że na pewno nie jest spokojna. Kylie unosi brew. - Mamo, serio...? Patrzę, jak Neli zbiera się w sobie, zamyka oczy i bierze głęboki wdech. Kiedy otwiera oczy, jest wyraźnie spokojniejsza. - Ile on ma lat?

Kylie wzrusza ramionami. - Nie wiem. Jest ode mnie trochę starszy. - Nie wiesz, tak? - Neli wzdycha. - Bądź rozsądna, dziewczynko. Nie zrób nic głupiego. Nie pakuj się w złe towarzystwo, dobrze? Widzę, że Kylie już skończyła tę rozmowę. Wywraca oczami i wychodzi. - Dobrze, mamo. - Słyszę, jak pod nosem mamrocze: - Chyba wszystkim przydałoby się trochę wy-luzować rurę. Śmieję się, bo wiem, że Neli dałaby jej za to szlaban. Ja odpuszczam. Kiedy wychodzi, werbalizuję myśl, która mnie dręczy. - Coś w tym chłopaku... Wygląda jakby znajomo. Sam nie wiem. Nie mogę skojarzyć, kogo mi przypomina. Neli na mnie nie patrzy. Wyciąga jedzenie z lodówki i zabiera się do kolacji. - Nie widziałam go, więc nie pomogę. - Kładzie na blacie rozmrożoną mieloną wołowinę i patrzy na mnie pytająco. Naprawdę wyglądał w porządku? Trudno ci przychodzi odmawianie jej czegokolwiek. Nie chcę z góry oceniać, ale stereotyp niegrzecznego chłopca nie wziął się znikąd. Unoszę brew. - Czyżby? Macha upaćkaną ręką. - Ty się nie liczysz, jesteś wyjątkiem. I może ten, jak mu tam, Oz, też jest. Ale nie chcę, żeby ktoś ją skrzywdził. No i co z Benem?

Wzruszam ramionami. - Nie wiem, skarbie. Ona musi sama do tego dojść. Może to nie będzie przyjemne, ale nie można się nauczyć miłości, nie cierpiąc. Też się zastanawiam nad Benem. Ona chyba nie widzi lasu, bo zasłaniają jej drzewa. Neli kiwa głową. - Tak, masz rację. - Kończy doprawiać mięso i wrzuca je na patelnię. Myję blat, a ona podsmaża wołowinę. - Chciałabym ją chronić. Żeby nie musiała przechodzić przez takie rzeczy jak ty i ja. - Obawiam się, że nic na to nie poradzimy. Neli wzdycha. - Wiem, wiem. Ale i tak nie mogę tego znieść. - Ja też. Później tego samego wieczoru leżymy w łóżku oszołomieni po niespiesznym i uważnym seksie. Neli jest zatopiona w myślach. W głębokich, osobistych myślach, które muszę z niej wyciągać siłą. Odwracam się do niej, wyciągam rękę spod jej głowy i dotykam jej policzka. - Co się dręczy, dziewczynko Nelly? Nie odpowiada od razu. - Czasem chciałabym... Boże, to głupie. - Czego byś chciała? - Żebyśmy mieli jeszcze jedno dziecko. Krzywię się i opadam na poduszki. - Boże, Neli. Próbowaliśmy przez dziesięć lat! Wzrusza ramionami i widzę łzy. - Ale czemu? Przecież przy Kylie nie było żadnych problemów. Lekarze nic nie znaleźli. Nie miałam

poronień. No, z wyjątkiem tamtego pierwszego. Ale minęło dziesięć lat i nic! Dlaczego? Chcę wstać i wyjść, uciec od tej rozmowy, która co jakiś czas powraca przez cały okres trwania naszego małżeństwa. - Chciałbym znać odpowiedź. Może po prostu tak miało być. Wiem, że to wyjaśnienie do dupy. Żadne rozwiązanie. Ale nie wiem. Odpowiedziałbym inaczej, gdybym znał przyczynę. - Mogliśmy adoptować. Jęczę. - Neli, do diabła, już to przerabialiśmy. - Wiem, przecież wiem. - Ociera twarz. - Ale... chciałabym. - Ja też bym chciał. Chciałem mieć syna albo drugą córkę, tak samo jak ty. I wiesz, dlaczego nie adoptowaliśmy. Najpierw nie mieliśmy pieniędzy, potem czasu. Jeździliśmy w trasy z Kylie w wózku, twoja mama jeździła z nami od miasta do miasta. Wynajmowaliśmy nianie. A jak już tutaj osiedliśmy, coś się nie zgrywało. Nie wiem. - A teraz już za późno. Wypuszczam powietrze i wiem, że dłużej tu nie wytrzymam. - Nie wiem, Neli. Kylie w tym roku kończy szkołę. Naprawdę teraz jest moment na rozmowę o wprowadzeniu w nasze życie dziecka? - Wkładam spodenki. - Kocham cię, ale chyba nie mogę dłużej rozmawiać na ten temat. - Jasne. - Słyszę w jej głosie gorycz, ale nie wiem, co poradzić.

Schodzę do garażu i przez chyba dwie godziny grzebię przy motorze, bo to akurat umiem. Stanowczo za dużo czasu spędziłem w garażu, uciekając od rozmowy, która do niczego nie prowadzi. Przez większość czasu Neli ma się świetnie. Ale bywa, że bez żadnego wyraźnego powodu, w każdym razie takiego, który potrafiłbym zauważyć, zapada się i nic nie mogę zrobić. Próbowaliśmy. Ja próbowałem. Oboje przeszliśmy badania i wszystko było w porządku. A jednak nie zaszła w ciążę. Rozmawialiśmy o adopcji, o in vitro, o surogat-ce. Ale było to albo nieosiągalne, albo nieodpowiednie dla nas. Nie tego chcieliśmy. Więc co jakiś czas, bez ostrzeżenia, Neli zaczyna się żalić, płacze i pyta dlaczego. A ja nie znam odpowiedzi. Nigdy nie znałem. Wrzucam klucz do skrzynki z narzędziami trochę gwałtowniej, niż trzeba. Siadam na tarasie, piję piwo i patrzę na światła Nashville. Słucham szumu samochodów w oddali i myślę, że chciałbym umieć jej odpowiedzieć, przybliżyć jakoś problem. Ale, jak zwykle, nic mi nie przychodzi do głowy.

OZ Blizny od ognia i darcie gitary

Jestem sam w mieszkaniu. Mama jest w pracy. Jak zawsze. W palcach trzymam skręta, w drugiej ręce zapalniczkę. Jestem w swoim pokoju, okno jest otwarte, żeby wywietrzyć dym. Pogłaśniam iPod aż We Stitch These Wounds Black Veil Brides zagłusza moje myśli i zatapia je w dźwiękach gitary, bębnów i cudzego lęku, cudzego gniewu. Kogoś, kto rozumie. Mocno opieram się tyłem głowy o ścianę i się rozglądam. Łóżko nie ma ramy ani wezgłowia. Tylko duży materac na stelażu ze sprężyn. Nie mam nawet pościeli, tylko cienki koc jako prześcieradło i na wierzchu drugi, gdyby było mi zimno. Nie mam szafy, tylko wielki srebrny kosz na pranie z poskładanymi czystymi ubraniami i dwa wielkie czarne wory na brudne rzeczy. Na regale są książki, głównie SF i fantasy, a poza tym kilka tomów dotyczących matematyki. Podręczniki kupione za grosze na Amazonie, do liceum i college'u, algebra, fizyka i arytmetyka. Są też bardziej abstrakcyjne, dotyczące fizyki kwantowej, teorii strun, historii liczb, kabały, sudoku, logiki,

statystyki, związków między matematyką a szachami i matematyką a muzyką. Oprócz nich mam na własność jeszcze tylko zdezelowaną gitarę Fender Stratocaster, kupioną z trzeciej ręki, dwudziestoletni wzmacniacz i niefirmowe słuchawki. To dobytek nomady. Wszystkie te rzeczy mieszczą się w bagażniku zardzewiałego dodge'a ram mamy i w małej przyczepie, którą kupiła w Biloxi. Jej pokój wygląda mniej więcej tak samo, tyle że ona ma jednak ramę do łóżka i małą szafkę nocną, kupioną w second-handzie w Colorado Springs. Zapalam zapalniczkę i patrzę, jak pomarańczowo--żółty płomień styka się z białym ryżowym papierem. Wdycham głęboko i zatrzymuję powietrze w płucach. Nie walnie od razu. To gówniane zioło, ale nie wy-czaiłem jeszcze porządnego towaru. Ten obleci. Dupy nie urywa, ale jest poprawnie. Po kolejnym głębokim wdechu czuję. Lekka głowa, powolne unoszenie się. Zmartwienia znikają. Patrzę, jak moja ręka podnosi zapalniczkę. Gapię się na nią. To moja ulubiona. Czerwona, wąska i przezroczysta. Płyn faluje na dnie. Zapala się lekko i ma dobry, długi płomień. Można też dostosować jego wysokość. Jak zechcę, mogę przesunąć dźwigienkę. Robię to teraz, odpycham wajchę aż do końca. Przeciągam kciukiem po zębatym kółku i próbuję sobie przypomnieć, dlaczego nie powinienem. Zresztą, i tak to zrobię. Zapalam zapalniczkę i płomień ma teraz prawie trzy centymetry wysokości. Trzymam dłoń wnętrzem do dołu i podnoszę zapalniczkę. Czuję ciepło. Najpierw

jest łagodne i przyjemne. Ale kiedy przysuwam płomień bliżej ciała, zaczyna palić. Ból. Tak. Wciągam kolejnego bucha, czuję, jak dym wibruje we mnie, podnosi mnie i unosi gdzieś daleko, w chmurze mglistej beztroski. Ból mnie porządkuje. Sprowadza na ziemię, zakotwicza, żebym nie odleciał. Na początku dłoń, ciepło przypieka mi skórę. Przesuwam płomień po liniach papilarnych. Nie wystarczy. Idę więc do poduszeczki palca wskazującego. Teraz ból staje się prawdziwy. Czuję ogień. Gwałtowny, wściekły, głęboki i dotkliwy. Przyjmuję doznanie oparzenia. Opuszek palca robi się czerwony. Kiedy płomień robi się tak dotkliwy, że nie mogę go dłużej ignorować, gaszę zapalniczkę. Przyglądam się palcowi. Będzie pęcherz. Piosenka się kończy i po niej wchodzi Home Sweet Hole Bring Me the Horizon. Kiwam głową z uznaniem. Lubię tę piosenkę. Może trochę za bardzo wywrzeszczana jak na mój gust, ale dobrze grają. Kolejny wdech i wydmuchuję dym przez okno, patrzę, jak osiada na siatce, a potem odlatuje, porwany przez wiatr. Unoszę się w eterze. Skręt prawie się skończył, został tylko pet. Zgniatam w palcach żar, ale nawet nie czuję ciepła. Otwieram metalowe pudełko po plastrach i wkładam tam pet i zapalniczkę. Kładę ją na woreczku z ziołem. Pudełko chowam w plecaku, na dnie przedniej kieszeni, pod piórkami do gitary i pokruszonymi batonikami z granolą. Kładę się na łóżku, zamykam oczy i słucham muzyki. Czuję ból oparzonego palca. Zaczyna się Life of

Uncertainty It Dies Today i wciągam muzykę, zapadam się w niej, odpływam, odlatuję. Chwilowa ulga. Kiedy oczekiwana z niechęcią rzeczywistość zaczyna się przedzierać przez mgłę, wstaję z łóżka, biorę gitarę i podłączam. Lekko podstrajam, pogłaśniam trochę i najpierw rozćwiczam palce. Wskazujący boli i trochę trudno przeskakiwać ze struny na strunę, ale daję radę. Przyzwyczaiłem się. Te oparzenia to moja tajemnica, moje uwolnienie. Palę zioło, bo mnie luzuje i neutralizuje gniew i gorycz wywołane wędrownym życiem bez ojca. Oparzenia są... Sam nie wiem. Gniew jest męczący, gorycz jest męcząca. Oparzenia umożliwiają mi poczucie czegoś innego, przynoszą ulgę. Dzięki nim czuję coś innego. Zaczyna się Breaking Out, Breaking Up Bullet for My Valentine. Nauczyłem się tej piosenki i gram z zespołem. Kiedy utwór się kończy, biorę z podłogi mały pilot i wyłączam iPod. Zagram parę swoich piosenek. Instrumentalnych, bo nie śpiewam ani tym bardziej nie piszę żadnych pieprzonych wierszy. To szybka i techniczna gra. Ułatwia ją moja umiejętność ogarniania liczb. Nie chcę budować żadnych naukowych teorii, ale do gry na gitarze wykorzystuję liczby. Każdy akord to równanie. Każda struna to liczba. Do tego mam szybkie palce, więc większość prawdziwej gry odbywa się w mojej głowie. Widzę riffy jako strumienie równań, jedno za drugim aż wszystkie sześć strun oplata niekończące się kłębowisko liczb.

Zatracam się w grze, mocno przyciskam do strun zraniony palec, żeby ból był świeży. Nawet nie zauważam, że weszła mama, dopiero jak się schyla i wyłącza wzmacniacz. Ściągam słuchawki i patrzę na nią wściekle. - Rany, mamo, co jest?! - Paliłeś. Wzruszam ramionami i nawet na nią nie patrzę. Sięgam do przełącznika „On" na wzmacniaczu. - Ico? Wie, że palę. Czasem pali ze mną. Ale tylko kiedy jest naprawdę źle. Kiedy to, co ją gna, robi się nie do zniesienia. Jak pali, robi się nieznośnie łzawa, jakby wszystko sobie przypominała. Łapie mnie za nadgarstki i przyciąga moje ręce do siebie. Szlag. Opieram się, kiedy chce mnie zmusić. Wyrywam rękę z jej uścisku. - Pokaż ręce. - Puszcza, ale klęka przede mną. W jej szarych oczach widzę niepokój. Nie mogę za długo na nią patrzeć. Trzymam dłonie płasko na kolanach. - Nic się nie stało. To nic. - Pokaż - cedzi przez zęby. Wywracam oczami i odwracam dłonie wnętrzem do góry. Od razu widzi świeże oparzenie na lewej ręce, zaczerwienioną skórę i bąbel na palcu. - Nic mi nie jest, nie przejmuj się. - Znów to robisz. Podobno przestałeś. - Siada przede mną po turecku. Wciąż ma na sobie fartuszek, a w kieszeni portfel kelnerski pełen gotówki. Nigdy nie była wobec mnie wstydliwa i teraz nie jest inaczej.

Pracuje w nocnym klubie jako kelnerka podająca drinki. To oznacza, że nosi krótką spódniczkę i głęboko wycięte koszulki. Odwracam wzrok i patrzę na ścianę albo przez okno. Wzruszam ramionami. - Stało się. Jest w porządku. - Kaleczenie się nie jest w porządku. - Wyjmuje z kieszeni fartucha portfel i zaczyna liczyć pieniądze, segregując je na kupki dolarówek, piątek, dziesiątek i dwudziestek. Patrzę, jak powoli liczy. - Mamo, Jezu, nic się nie stało! Naprawdę! To tylko małe oparzenie. Nie będę się znów parzył tak jak kiedyś, przysięgam. Patrzy na mnie badawczo, a ręka z banknotami zamiera. - Czemu to robisz? Nie mogę zrozumieć. Znów wzruszam ramionami. - Mamo, litości. Nie wiem. Ciągle mnie pytasz, a ja ciągle nie umiem odpowiedzieć. Odpowiedziałbym, gdybym umiał. Ale nie umiem. To po prostu pomaga. Odrzuca głowę w tył i wzdycha. Wyciąga z kieszeni paczkę pall maili i szuka zapalniczki. Jej jest pusta, więc wyciągam z plecaka puszkę, wyjmuję swoją, zapalam jej papierosa i biorę sobie jednego od niej z paczki. Zapalam i wkładam zapalniczkę z powrotem do puszki. Palimy w milczeniu. Mama myśli, ja się staram tego nie robić. W końcu przełamuje ciszę. - Czy ty mnie nienawidzisz? Jestem w szoku. Nie wierzę.

- Nienawidzić cię? Mamo, co ty pierdolisz? Dlaczego mnie o to pytasz? Kocham cię. Jesteś moją mamą. Rozgląda się po pokoju w poszukiwaniu jakiejś popielniczki. Sięgam po czarną plastikową i podaję jej. Otrząsa papierosa i wpatruje się w rozżarzoną końcówkę. - Ale nie jestem dobrą matką. - Zrobiłaś wszystko, co w twojej mocy. - Bezsensowna odpowiedź i obydwoje o tym wiemy. Marszczy brwi. - To znaczy, że nie jestem. Kręcę głową. - Jezu, jak mam ci odpowiedzieć na takie gówniane pytanie? Co? „Tak, mamo, jesteś beznadziejną matką". To chcesz usłyszeć? A może: „Mamo, spoko, było super. Jesteś cudotwórczynią, że wyprowadziłaś na ludzi takiego niewdzięcznego pojeba jak ja". Podnosi głowę i widzę, że ją zabolało. Jest zła. - Musiałeś? Cholera! Wypuszczam powietrze. - Przepraszam. Ale nie wiem, co mam ci mówić. Nie wiem. Jesteś jedyną matką, jaką w życiu miałem. Jedynym rodzicem. Nasze życie nie jest zwyczajne. Nie jesteśmy typową rodziną. Ale jesteśmy i to jest chyba najważniejsze. Kiwa głową i wydycha cienkie smużki dymu. - Chyba tak. Po prostu przykro mi, że nie byłam dla ciebie lepsza. - O co ci chodzi? Wyciąga rękę i gasi papierosa.

- Znowu się parzysz. Nie powinieneś. Tak nie powinno być. A jednak jest to i moja wina. Nie wiem, co jej powiedzieć. Chciałbym móc ją zapewnić, że jej nie obwiniam, ale nie mogę. Niestety, ale taka jest prawda. Z wielkim trudem tłumię chęć zgaszenia sobie papierosa na dłoni. Mama mnie obserwuje, jakby wiedziała, co myślę. Opowiedz mi o moim ojcu. Już prawie wypowiadam te słowa, ale się powstrzymuję. Pytałem milion razy, ale ona nie chce powiedzieć. Raz, jak była trochę pijana, spytałem, bo myślałem, że może alkohol rozwiąże jej język, ale rozwiązał tylko pięści. Uderzyła mnie w twarz, mocno. Zaraz poczuła się strasznie, zaczęła płakać i błagać mnie o przebaczenie, ale i tak nic nie powiedziała. Nigdy wcześniej ani nigdy potem mnie nie uderzyła, ale o ojcu też nie opowiedziała. Podejrzewam, że te moje samookaleczenia to niezaleczony temat „tatusia". Psycholog miałby ze mną używanie, gdybym tylko miał dość hajsu, żeby się zapisać. Potem mama wychodzi, a ja jej nie zatrzymuję. Na pewno dotknął ją brak zapewnień, że jest dobrą matką. Ale nie jest. Taka jest prawda. Jest za to moją matką i wszystkim, co mam. Następne kilka miesięcy toczy się w stałym rytmie. Znajduję pracę w Jiffy Lube, gdzie zmieniam olej. Nic specjalnego, ale zawsze jakaś robota. Kasa trafia do kieszeni i pomagam mamie płacić rachunki. Kylie i ja spotykamy się w małej knajpce w kampusie. To taka luźna znajomość. To znaczy, jasne, podoba mi

się, ale nie zamierzam naciskać. Mam poczucie winy, że się wokół niej kręcę. Ona jest dobra, niewinna. Czysta. Nietknięta. Jestem pewien, że jest dziewicą. Wiem, że jest ode mnie młodsza o kilka lat, ale nie spytałem, o ile dokładnie. Nie pije, nie pali, nawet rzadko przeklina. Jest po prostu... dobra. Jeśli będzie się ze mną spotykać, zbruka się. Zobaczy blizny na moich przedramionach, błyszczące placki wypalonej skóry na rękach. Dowody przejebanego życia. Tłumię wyrzuty sumienia, wmawiając sobie, że ona ma prawo sama decydować, z kim się chce spotykać. Nie ukrywam, że jestem kolesiem ze złej strony ulicy. Czasem czuję się trochę winny, bo przecież myślę o tym, żeby ją pocałować, pójść z nią do łóżka, zabrać jej dziewictwo... Ona jest dobra, a ja nie, i tak naprawdę to Ben jest odpowiednim chłopakiem dla niej. Bogaty, wysportowany, z dobrej rodziny. Miły. Naprawdę jest kurewsko miłym gościem. Któregoś dnia, jakoś w połowie listopada, na korkowej tablicy przy barze, gdzie odbiera się napoje, wisi ulotka z ogłoszeniem o otwartym wieczorku muzycznym dziesiątego lutego. Kylie widzi ją, staje jak wryta, a potem łapie mnie za rękę i potrząsa: - Otwarty wieczorek muzyczny! - Odwraca się na pięcie, żeby stanąć do mnie przodem i znów potrząsa moim ramieniem. Muszę się zgłosić! To dla mnie szansa! Nie rozumiem. - Szansa na co? - Na występ! Piszę piosenki i ćwiczę w swoim pokoju, ale zawsze się bałam zgłosić na wieczorki w mieście. To szansa na występ przed niewielką publicznością.

Teraz jeszcze mniej rozumiem. - Jesteś córką jednych z najpopularniejszych wykonawców na świecie. Kiwa głową. - Oj wiem, wiem! Ale to są oni. A ja chcę to zrobić sama, bez nich. Wzruszam ramionami. - No to się zgłoś. Waha się. - Nieźle gram na pianinie, ale jeśli mam zaśpiewać te piosenki, które chcę, potrzebuję gitarzysty. - Jesteśmy w Nashville. Pewnie co drugi gość gra na gitarze. Wywraca oczami. - Tak, tak, to też wiem. Są kolesie, którzy grają na gitarze i są muzycy. Potrzebuję kogoś na serio. Jak ten występ się uda, chciałabym spróbować załapać się do jakiegoś baru na Broadwayu. Ale w tym celu muszę mieć kogoś dobrego. Znów ruszamy, ale ona mnie zatrzymuje i patrzy z nadzieją. Ty nie grasz? Powiedz, że grasz! Parskam. - Gram na gitarze, ale nie umiałbym zagrać nic z tego, czego oczekujesz. - Wskazuję na podkoszulek ze Spineshank. - Gram coś takiego. A ty potrzebujesz chłopaka z gitarą. To nie ja, mój Cukiereczku. Niełatwo ją zrazić. - Jesteś dobry? Wzruszam ramionami.

- Chyba niezły. Nie wiem. Nie gram dla ludzi. Gram, bo to przyjemne. Przynosi ulgę. Sam się nauczyłem. Nie umiem czytać nut ani nic z tych rzeczy. Po prostu gram. To jest jak matematyka. Po prostu to robię. - Chcę posłuchać. Kręcę głową. - Nie ma mowy! Nie gram dla ludzi. Poza tym czy ty w ogóle lubisz metal? Robi minę pod tytułem „Czy ja wiem?" - Nigdy nie słuchałam. - Pójdzie ci krew z nosa, skarbie. - Chcę posłuchać, jak grasz. Zaśpiewam dla ciebie, jak ty dla mnie zagrasz. Handel muzyką! Chciałem jej odmówić, ale tego nie zrobiłem. Była pełna nadziei. Zagram coś ostrego i wykręconego. Zemdli ją i będzie po sprawie. Myśl o mnie, siedzącym na wysokim stołku w jakiejś knajpce przy Little Broadway i grającym jakiś cover Rona Pope'a jest totalnie... absurdalna. Kylie by chyba zemdlała, gdyby się dowiedziała, że znam taką muzykę. - W porządku, ale nie spodoba ci się to. - Pozwól, że sama się przekonam. - Uśmiecha się i kolejny raz potrząsa moją ręką. To jakiś tik. Nie znoszę go, ale podoba mi się. - Dobrze, więc chodźmy do mnie. Moi rodzicie mają studio w piwnicy. Jesteśmy już na parkingu i idziemy w kierunku mojego motoru, a po drodze zamierzamy wziąć kawę, ale nagle ona się zatrzymuje, patrzy gdzieś daleko przed siebie i przeklina pod nosem.

- To Ben. Mówiłam mu, że dzisiaj nie musi mnie odwozić. Zaczekaj tu, zaraz wrócę. - Biegnie do ciężarówki, wsadza głowę przez otwarte okno po stronie pasażera, potem patrzy znów na mnie, pokazuje jeden palec, żeby przekazać, że to potrwa tylko minutę, i wsiada. Wzruszam ramionami i zmierzam do motoru. Mijają minuty, a ona nie wraca. Czekam, obserwuję ciężarówkę. W końcu Kylie wysiada i idzie do mnie, wyraźnie rozwścieczona. Ben ją zatrzymuje, łapie za rękę i obraca do siebie. Nie podoba mi się to. Odchodzę od motoru i podbiegam do nich. Nic nie poradzę, że słyszę ich kłótnię. - Nawet go nie znasz! - krzyczy Kylie. Szlag, kłócą się o mnie. - Nie muszę! I tak mu nie ufam! - Ben mówi spokojnie, nie krzyczy, ale każde słowo akcentuje stuknięciem w nią palcem. - Więc powiedz mi dlaczego. Podaj choć jeden powód. Dobry! - Mam złe przeczucia. Chcę cię chronić. Z tym dzieciakiem jest coś... nie tak. Poza tym jest od ciebie starszy. Wiem to. - Co ty powiesz? Ty też jesteś ode mnie starszy! I co za różnica? Przecież nie jestem małą dziewczynką. Umiem sama o siebie zadbać - warczy Kylie, a potem odwraca się na pięcie i odchodzi. - Mam dość tej rozmowy. Mogę się przyjaźnić z kim chcę, Benji. Łapie ją za rękę i znów do siebie przyciąga. - On jest niebezpieczny. I nie mów do mnie Benji.

- Puść mnie! On jest zupełnie bezpieczny. Nie musisz go lubić. Nie musisz się z nim przyjaźnić. Ale to nie znaczy, że ja nie mogę. Nie puszcza jej i wtedy ja wkraczam do akcji. - Powiedziała, żebyś ją puścił, dupku. - Rzucam plecak na ziemię i robię krok w ich stronę. - Oz! - Kylie wyrywa Benowi rękę i odskakuje. -Przepraszam, że to tak długo trwało, chciałam tylko... - Obronić mnie, słyszałem. - Chcę ją od niego odciągnąć, ale tego nie robię. - Nic ci nie jest? Marszczy ze zdziwienia brwi. - Nie, nic. - Nie musisz o mnie walczyć. Jeśli Ben ma ze mną jakiś problem, sam może mi o tym powiedzieć. - Przechodzę obok niej. - Kluczowe słowo to „powiedzieć". -Zadzieram brodę i patrzę na niego z góry. - Mam ci powiedzieć? - Z wściekłością zbliża się do mnie o krok. - Niech będzie. Nie lubię cię, Oz. Nie ufam ci. I nie chcę, żebyś się do niej zbliżał. - A nie wydaje ci się, że to nie twoja sprawa? - pytam, chociaż gdzieś w głębi duszy się z nim zgadzam. Jestem niebezpieczny. Nie jestem dla niej dobry. Ale nigdy się do tego nie przyznam. Mówię do Kylie: - Słuchaj, ja jadę. Nie mam czasu ani cierpliwości na kłótnie z twoim gorylem. Jedziesz? Świadomie odwracam się do Bena plecami. To wyzwanie, wyraz pogardy. Nagle czuję, że się odwracam i lecę na plecy. Chwieję się, ale utrzymuję na nogach. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego faceci zaczynają walkę od popychania się. To głupie, lamerskie i niebezpieczne. Ben zaraz się o tym

dowie. Jak tylko udaje mi się złapać równowagę, rzucam się naprzód. Nie walczę ładnie ani uczciwie. Moja pięść ląduje w jego żołądku, a on zgina się wpół, ale rzuca się na mnie. Cofam się o krok, zaciskam pięść i zamierzam wystrzelić ją prosto w jego nos i zmiażdżyć go jak pieprzone jajko. Ale przecież ona tu jest i patrzy. Płacze. Odpycha mnie. Opuszczam rękę i odchodzę. - Przepraszam, Kylie. On ma rację. - Odchodzę jeszcze dalej, podnoszę plecak z ziemi i zakładam na ramiona. - Co do mnie. Jestem niebezpieczny. Dobrze zauważył. - Wskazuję na Bena, który ma czerwoną twarz i dyszy, zgięty wpół. Ona patrzy i widzę w jej oczach, że nie wie, co robić. - Jadę z nim. Zrozum to, proszę. To mój przyjaciel, tak jak ty. - Pochyla się i przytula go. - Nic ci nie jest? On się prostuje i odchodzi. - Nie. - Wpatruje się we mnie. - Chcesz z nim jechać? Dobrze, jedź. Mam to gdzieś. Wsiadamy na motor. Kylie obejmuje mnie mocnymi, ciepłymi ramionami i nic na to nie poradzę, że lubię czuć jej uda na biodrach. Odwracam się do niej. - Włóż kask. Sięga po niego, wkłada na głowę i zapina. - Słuchaj, co do Bena... - On się o ciebie troszczy. - Ryk silnika w naturalny sposób zamyka tę rozmowę. Nie gadamy, aż znajdujemy się na jej zastawionym samochodami podjeździe.

- Cholera - mówi Kylie. - Chyba studio jest zajęte. To mogą być The Harris Mountain Boys, nowy projekt rodziców. Zaczekaj. - Zsiada z motoru, podaje mi kask i biegnie do domu. Po kilku minutach wychodzi. - To oni i będą dziś nagrywać do późna. Powiedziałam mamie, że jestem z tobą, więc możemy jechać. - Dokąd jedziemy? - pytam, kiedy usadawia się za mną. - Do ciebie? Mrugam kilka razy. - Do mnie? Nie powinnaś tam jechać. - Dlaczego nie? - Bo to melina. - Nieważne. Będziemy grać. Nie wiem, co odpowiedzieć. Brak w tym logiki. To, że będziemy grać, nijak się ma do tego, że mieszkamy z mamą w nie najpiękniejszej dzielnicy. Wątpię, żeby Kylie kiedykolwiek była w takim miejscu. Jednak nie umiem jej odmówić. Kieruję motor na drugą stronę miasta, przedzieram się przez korki, mijam żółte światła, umykam w bok i rozkoszuję się tym, że ona coraz ciaśniej mnie obejmuje i mocniej zaciska uda. Budynki są tu starsze i zaniedbane, na ulicach też jest brudniej. Samochody są bardziej zdezelowane. Mijamy sklepy monopolowe, z filmami dla dorosłych, puste witryny, budynki fabryczne wypuszczające kłęby dymu, warsztaty samochodowe i bloki mieszkalne. Wiem, że Kylie czuje się niepewnie, odczuwam jej dyskomfort i strach. Zajeżdżamy pod mój blok, mijamy porzucone

huśtawki, częściowo zdemolowane, zardzewiałą żółtą karuzelę i posprejowaną drabinkę. Samochody mają tu po dwadzieścia albo nawet trzydzieści lat. Przez parking frunie plastikowa torba, a ja zatrzymuję się przed wejściem do mojego budynku. Nie wyłączam silnika. - Zawiozę cię do domu. To nie twoje klimaty. Chodnikiem obok przechodzi powoli trzech czarnoskórych chłopaków w wiszących spodniach, za dużych białych podkoszulkach i w wielkich bluzach z kapturem. Patrzą mi w oczy, a ja nie odwracam wzroku. Zastanawiają się, bo ja jestem ich, a laska, która siedzi za mną, nie. Potem odchodzą. Kylie oddycha z ulgą. - Znasz ich? Wzruszam ramionami. - Niee. - Więc czemu się na nas gapili? Nie wiem, jak to wyjaśnić, żeby przy okazji jej nie wystraszyć. - Jesteśmy biali - mówię i milknę. Potem brnę dalej: - To chyba nie była prowokacja, tylko ciekawość. Nie wiem. - Nie zamierzam jej tłumaczyć, że nie ośmieliłem się odwrócić wzroku ani okazać strachu. Chyba wie, że nie mówię wszystkiego. - Czy tu jest bezpiecznie? Znów wzruszam ramionami. - Dopóki jesteś ze mną, tak. - Odwracam się, żeby na nią spojrzeć. - Jedźmy stąd. Zawiozę cię do domu. Pogramy następnym razem, u ciebie. Spina się, prostuje.

- Nie. Jest w porządku. Wejdźmy. Chcę zobaczyć, gdzie mieszkasz. Wzdycham - No dobrze. Ale pamiętaj, że cię ostrzegałem. To melina. Popycham ją lekko przed sobą i wprowadzam do środka drzwiami, przez które każdy może wejść. Niby jest domofon i klawiatura, ale nie działa już pewnie od stu lat. Drzwi się zacinają, więc muszę je mocno pchnąć, żeby się otworzyły. W środku jest mały przedsionek, wyłożony wydeptaną przemysłową wykładziną w kolorze niebieskim. Cuchnie starym piwem i świeżymi szczynami. Prowadzę Kylie cztery schodki w górę na półpiętro. Korytarz mamy po lewej. Ściany są odrapane i dziurawe, wzdłuż ciągną się bladoniebieskie drzwi oznaczone poplamionymi czarnymi tabliczkami z numerami. Schody biegną do góry. Pięć pięter i zepsuta winda. Ażurowe schody pozwalają widzieć, co jest na dole. Wyłożone są tą samą cienką niebieską wykładziną, co na parterze. - Trzecie piętro. - Wskazuję w górę, a ona idzie przede mną. Patrzę na jej okrągły tyłek, który kołysze się, gdy wchodzi i nawet nie udaję, że się nie gapię, kiedy ona niespodziewanie odwraca się i na mnie patrzy. Tylko się uśmiecham i wzruszam ramionami. Rumieni się i idzie dalej. Może nawet kołysze się bardziej ostentacyjnie. To miłe. Docieramy na trzecie piętro, a ja klnę pod nosem, bo akurat wychodzi od siebie Dion, mój sprzedawca

trawki. Mieszka naprzeciwko nas, co jest bardzo wygodne. Widzi mnie i w geście powitalnym unosi brodę. - Co tam, Oz? - Dion jest niski, chudy, czarnoskóry, porusza się powoli i leniwie, czym dobrze maskuje swoją niebezpieczną stronę. Jest wyluzowany, ale wolałbym nigdy nie wisieć mu kasy. Uderzamy się dłońmi, ściskamy je i odbijamy się od siebie przeciwległymi ramionami. - Hej, D. - Telepatycznie proszę go, żeby nic nie mówił, ale chyba nie odbiera wiadomości. Wskazuje kciukiem na drzwi. - Właśnie odebrałem ładną paczuszkę. Dobry towar, nie to co tamto, stary. Chcesz działkę? Dam ci za sześć dyszek. Oblizuję usta. Pewnie, że bym chciał. W pokoju mam kasę, a towar już prawie mi się skończył. Ale nie mogę kupić, kiedy jest tu Kylie. - Nie, dzięki, jeszcze mam. Przetrzymaj dla mnie. Dion kiwa głową. - Spoko. Ale nie obiecuję, że na długo, to wymiatacz. - Dzięki. - Otwieram drzwi i wprowadzam Kylie do środka. Rozważa to, co się właśnie stało. Zamykam za nami drzwi i opieram się o nie, czekając na pytania. - Oz? - Wchodzi o dużego pokoju, rozgląda się, a potem się odwraca i patrzy na mnie. - Czy ja chcę wiedzieć, o co chodziło? Unoszę brew.

- Jeśli nie chcesz wiedzieć, to znaczy, że nie, nie chcesz. Marszczy brwi. - Czy to był... sprzedawca narkotyków? Wybucham śmiechem. Wypowiedziała to w taki sposób, jakby chodziło o jakąś baśniową istotę jak jednorożce czy centaury. Śmieszne. - Na to wygląda. On sprzedaje tylko zioło, małe działki. Nic poważnego. Nadal jest zagubiona. - Zioło? Działki? Kręcę głową i dalej się śmieję. - Myślałem, że wolisz nie wiedzieć? Kylie mruga. - Nie. Nie chcę. - Odwraca się ode mnie, rozgląda po pokoju i kuchni. Pod jedną ścianą stoi kanapa, kupiona w Armii Zbawienia, od razu jak tu przyjechaliśmy. Mama nigdy nie zabiera ze sobą kanap. Łatwiej kupić nową za grosze na miejscu. Jest telewizor, pięćdziesięciocalowy, który mama wynajęła dzięki programowi Rent-A--Center. Stary, ale daje radę. Przed nim niski dębowy stolik do kawy z porysowanym szklanym blatem, do połowy pełna popielniczka, numer magazynu „OK!" i pusta puszka po piwie Coors. Kuchnia jest mała, to jasne. Odrapane blaty z laminatu, brudne białe szafki, stara lodówka, niepasująca do niczego mikrofalówka i płyta kuchenna. W zlewie pełno brudnych naczyń, garnek z resztkami kupnego makaronu z serem, pozostałości po spaghetti. Żenujące. Wiem, jak ona mieszka.

Co prawda nie byłem w środku, ale wyobrażam sobie, jak tam jest. Czysta kuchnia, naczynia zawsze zmyte, marmurowe podłogi, granitowe blaty, dużo miejsca i wykończenie na najwyższym poziomie. Moje mieszkanie to całkowite przeciwieństwo. Wskazuję na coś w rodzaju dwumetrowego korytarza z drzwiami do sypialni po obu stronach i łazienką pomiędzy. Kibel jest zasyfiony, brodzik żółty od wody, a na umywalce leżą kosmetyki mamy, wałki, szczotki, gumki do włosów i paczka tamponów. - Mój pokój jest po prawej. - Prowadzę ją do środka i zostawiam otwarte drzwi, głównie dla jej dobra. Mama wróci koło trzeciej nad ranem, a zresztą, nawet gdyby wróciła wcześniej, miałaby gdzieś, co robię. U mnie oczywiście jest bałagan. Ubrania walają się po podłodze, całe góry brudnych rzeczy do prania. Czyste ciuchy są w koszu. Na parapecie stoi popielniczka, a w niej kilka petów i resztek skrętów. W pokoju cuchnie brudnymi ciuchami i dymem. Nie wiem, jak mogłem ją tu przyprowadzić! Jezu, co ja sobie myślałem? Wycofuję się. - To było głupie. Niepotrzebnie cię tu przywiozłem. Tu jest obrzydliwie, chodźmy. - Lekko łapię ją za rękę i ciągnę. Oddala się ode mnie i opada na łóżko, bo to jedyne miejsce, gdzie można usiąść. - To nic takiego. To tylko pokój. Mój wygląda identycznie. - Jasne - prycham. Śmieje się.

- No naprawdę! Wygląda dokładnie tak jak twój. -Patrzy na popielniczkę. - To znaczy, jest trochę większy i ładniej pachnie, ale poza tym wszystko tak samo. Sięgam po popielniczkę, wynoszę ją do kuchni i opróżniam, a w drodze powrotnej wpadam do łazienki po odświeżacz powietrza i rozpylam, aż obydwoje zaczynamy się krztusić. - Chyba wystarczy. - Kylie się śmieje i wachluje ręką przed twarzą, a potem patrzy na mnie z ciekawością. - Nie wiedziałam, że palisz. - Wzruszam ramionami, a ona marszczy czoło. - W popielniczce były nie tylko papierosy, prawda? - Nie chcesz wiedzieć, pamiętasz? - A może chcę. Może jestem ciekawa. Jęczę i siadam obok niej. Ale nie za blisko, nie dotykam jej. - Nie ma mowy. Nie będziemy o tym rozmawiać. Bądź ciekawa kogoś innego. Ben już i tak mnie nienawidzi. - Ben nie jest moją niańką. Nie odpowiadam, ale myślę: Może powinien. Powinienem się trzymać z daleka od kogoś tak dobrego i niewinnego jak Kylie, ale jestem dupkiem i wiem, że tego nie zrobię. Co oczywiście nie znaczy, że przestanę się pilnować, żeby nie zbrukać jej jasności moim mrokiem. Nie odpowiadam, tylko pochylam się, sięgam po gitarę, odłączam słuchawki i ściszam wzmacniacz. Opieram się o ścianę, a nogi zwisają mi z drugiej strony łóżka. Zerkam na Kylie i się uśmiecham.

- Gotowa? Kiwa głową. - Pokaż, co masz. Uderzam w strunę, żeby sprawdzić głośność. Podkręcam trochę i znów brzdękam. Tym razem jest na tyle głośno, że pewnie ktoś przyjdzie na skargę, ale na tyle cicho, żeby nie było afery. Zszokuję ją. Kładę palce na strunach, uderzam piórkiem, a potem przesuwam dłoń po gryfie aż do mostka. Wznoszące się, dysonansowe dźwięki wypełniają przestrzeń, a kiedy jestem w połowie drogi, palce zaczynają tańczyć po gryfie. Przebieram nimi najszybciej jak umiem, generuję zgrzytliwe riffy, które uderzają mocno, i lecę dalej. Zmieniam je w dudniące, niskie tony, zamykam oczy i zbliżam się do mostka, gram, łapię chwyty, a zawodzące, jęczące nuty są coraz wyższe i szybsze z każdym progiem gitary. Nad tą solówką pracowałem już od jakiegoś czasu, dodawałem nuty i akordy to tu, to tam, a przez ostatnie tygodnie ćwiczyłem palce. Mam zamknięte oczy i niemal widzę liczby po wewnętrznej stronie powiek. Są jak srebrzyste światło, mnożą się z każdą nutą, dzielą się z każdym porwanym, wykręconym pasmem akordów. Zatracam się w tej chwili. Muzyka przejmuje nade mną władzę, przeszywa mnie, odsuwa na dalszy plan nieuchronną walkę z Benem, moją gorycz, smutek i samotność, a nawet coraz silniejsze, choć przeklęte, zainteresowanie Kylie. Dopóki mam zamknięte oczy, a palce przebierają po strunach, nic innego się nie liczy. Kiedy gram, nawet nie chce mi się palić. To czas tylko dla mnie.

Odpuszczam solówkę i zaczynam improwizować, uderzam w półnuty, gram akordy staccato, przechodzę z power metalu do metalcore'u, miażdżącego i mielącego. W końcu przypominam sobie o obecności Kylie, zawieszam drżącą nutę w powietrzu, otwieram oczy i widzę na sobie jej wzrok. Nie jestem pewien, co wyraża jej mina. Przerażenie? Zachwyt? Chyba i jedno, i drugie. Nie jestem pewien. Tylko siedzę i czekam, bawię się piórkiem. - Jezu, Oz! - szepcze Kylie. - To było niesamowite. Nie wiedziałam, że masz taki talent! Wywracam oczami. - Nie mam żadnego talentu, to tylko hobby. - Hobby?! - Kręci głową i nachyla się do mnie. -To było totalnie genialne. W życiu czegoś takiego nie słyszałam. Z takim talentem mógłbyś być profesjonalnym muzykiem. Jest mi niezręcznie. Odkładam gitarę na podłogę obok łóżka i wyłączam wzmacniacz. Mój plan nie wypalił. Przekopuję się przez przednią kieszeń plecaka w poszukiwaniu papierosów. Omijam puszkę z ziołem, choć miałbym ochotę zajarać, nie powiem. Zapalam za to papierosa, otwieram okno i staję obok. Może to, że palę, zbrzydzi ją tak bardzo, że da mi spokój. Oczywiście nie chcę, żeby dała mi spokój tak całkiem, tylko żeby wybiła sobie z głowy, że będę z nią grał jakieś piosenki country. - Nie ma mowy, Cukiereczku. Robię to tylko dla zabawy. Dla siebie. Jesteś jedyną osobą, która kiedykolwiek

słyszała, jak gram. Nawet moja mama nie słyszała. Nie wiem, czemu zagrałem dla ciebie, tak szczerze mówiąc. Ale chodzi mi o to, że gram co innego. Nie jakiś pitu--pitu country szajs. Nie jestem odpowiednim gościem dla ciebie, sorry. Wydmuchuję przez nos długie smugi dymu, a Kylie wycofuje się z tej chmury, machając ręką. Wstaje z łóżka, ale cały czas na mnie patrzy. - Czemu palisz? Wzruszam ramionami. - Nie wiem. Po prostu palę. Lubię. - To dobrze smakuje? Jesteś od tego na jakimś haju? Nigdy nie rozumiałam, dlaczego ludzie palą. Śmieję się. - No tak. Nie znasz nikogo, kto pali, co? - Mój tata palił, ale rzucił dawno temu. Chociaż wydaje mi się, że od czasu do czasu popala w garażu, ale nigdy przy mnie. - Wciąga powietrze i widzę, że walczy z ciekawością. - Daj spróbować. Odsuwam rękę. - Nie ma mowy. Zapomnij. - Dlaczego? - Bo papierosy są złe, a ty jesteś dobra. - A dla ciebie nie są złe? Kręcę głową, nie żeby zaprzeczyć, tylko okazać niedowierzanie. - Dla mnie też. Ale to nie ma znaczenia. Jest zdumiona moją odpowiedzią. - Co to ma niby znaczyć? Oczywiście, że ma znaczenie! A jak dostaniesz raka płuc?

- To będę miał raka płuc. Jedyną osobą na świecie, która się tym w miarę przejmie, będzie moja mama. Widzę w jej oczach cierpienie. - A ja? Ignoruję krzywdę w błękitnych oczach i brnę w to. - Przeżyjesz. Prawie mnie nie znasz. Na razie działa syndrom nowej, nieznanej zabawki - mówię i macham ręką pomiędzy nami. Nachylam się i dmucham jej dymem w twarz. - Gdybyś mnie naprawdę znała, nie byłoby cię tutaj. Nie cofa się. Nie słucha. Po prostu wyciąga rękę i łapie w dwa palce papierosa, którego trzymam w ręce. Zabiera mi go, a ja jej pozwalam. Powoli przysuwa przygryziony filtr do ust, ale waha się. Jest zdenerwowana. Nie jest pewna, czy tego chce, a wie, że nie powinna. Ale robi to. Zaciąga się, bierze wielkiego bucha. Super. Będzie tak kaszlała, że się porzyga. Taaa. Zaczyna się dławić, oddaje mi papierosa, zgina się wpół i kaszle tak bardzo, że prawie wymiotuje. Łapię w garść jej włosy i zabieram z jej twarzy. - Wciągnij powietrze, Cukiereczku. Za moment minie. Spróbuj oddychać. Nic ci nie będzie. - Kurde, jej włosy są takie miękkie, jakbym trzymał między palcami jakiś pieprzony jedwab. Z trudem łapie powietrze, jest blada, spanikowane oczy jej łzawią. - Wciągnij powietrze. Zmuś się, żeby złapać oddech. Otwiera usta i bierze głęboki wdech. Potem kaszle jeszcze kilka razy, ale zaczynają jej wracać kolory. - Jak możesz to robić?! Wzruszam ramionami.

- Zawsze musi być ten pierwszy raz. Ja się za pierwszym razem porzygałem. Zrobiłem to co ty, wciągnąłem za dużo i od razu połknąłem. Zarzygałem całą karuzelę. Autentycznie myślałem, że się przekręcę. No ale miałem wtedy dziesięć lat. - Dziesięć? Palisz od dziesiątego roku życia?! Śmieję się. - Nie! Ale wtedy pierwszy raz spróbowałem. Moja mama pali i zabrałem jej fajki. A wtedy paliła redsy, mocne jak skurwysyn. Ja zacząłem palić, jak miałem jakieś piętnaście lat. Może szesnaście? Parę lat temu. - Redsy? - Marlboro reds. Prawie bez filtra. Dym jest znacznie mocniejszy niż w tych. - Podnoszę końcówkę papierosa, a potem gaszę. - To są parliament lights, jedne z najsłabszych na rynku. - To było słabe? - Tak, skarbie. W porównaniu z redsami to jak oddychanie świeżym powietrzem. - Obrzydlistwo. - Wzdryga się. - No dobra, ale koniec o papierosach, wracając do muzyki... - Kylie... - Nie, posłuchaj mnie. Czy kiedyś naprawdę słuchałeś muzyki country? Spróbowałeś zapomnieć, że jej nienawidzisz i naprawdę słuchałeś? Wzruszam ramionami. - Nie, ale... - Więc spróbuj. - Wyciąga z tylnej kieszeni dżinsów komórkę, wpisuje kod odblokowujący i zaczyna

szukać piosenki. Chyba znajduje, bo się rozgląda, widzi moją stację dokującą i wkłada do niej telefon. - Nie chcę, żebyś grał akurat coś takiego, chcę cię tylko do czegoś przekonać. Wciska Play i słyszę muzyczkę jakby z pozytywki, cichutkie dzwonienie, a potem gitarę akustyczną. - Co to? Macha ręką. - Fm Still a Guy Brada Paisleya. Śmieszna piosenka, słuchaj. Słucham. Dla niej próbuję pozbyć się niesmaku i naprawdę się wsłuchuję. Faktycznie, śmieszna i wbrew swojej woli zauważam, że kiwam głową do rytmu. Jest łagodna, nie ma w sobie tego pazura co metal, chyba jasne, ale nie przeszkadza mi. A kiedy słowa mówią, że nakremowaną ręką nie da się podnieść skrzynki z narzędziami, wybucham śmiechem. - No dobra, nie było źle. Co jeszcze masz? Znów przesuwa palcem po liście piosenek i wybiera kolejną. - To będzie Goodbye Town Lady Antebellum. Ja bym chciała zagrać coś bardziej w tym stylu. Słucham. Dobre współbrzmienie, melodia wpada w ucho. Też nieźle. Nie słuchałbym tego z własnej woli, ale treść żołądkowa nie podchodzi mi do gardła, jak się spodziewałem. Zanim zdołam coś powiedzieć, Kylie włącza następną piosenkę. - To może ci się spodobać. Four on the Floor Lee Brice'a.

Mocniejsza w brzmieniu, trochę zniekształcona, z rockową naleciałością. Biorę. - Mógłbym w to wejść. Nie brzmi jak country. Kylie kiwa głową i widzę, że ten temat to jej konik. - Chyba wiele osób, które twierdzą, że nienawidzą country, myśli o Vinsie Gillu albo Randym Travisie. Oldskulowe, tradycyjne country. Gitara hawajska i skoczne brzdąkanie. Nowoczesne country takie nie jest. W ogóle. Oczywiście są tacy wykonawcy jak Easton Corbin czy Joe Nichols, którzy trzymają się bliżej korzeni, ale jak posłuchasz Jasona Aldeana albo Luke'a Bryana czy Lee Bricea, zauważysz różnicę. To bardziej mainstreamowe brzmienie, podszyte rockiem. Oczywiście słychać, że to country, ale nie takie jak zakładasz, że jest. - Pasjonuje cię to, no nie? - Tak. Lubię każdą muzykę. Podobało mi się to, co grałeś. Naprawdę. To co innego niż muzyka, której zwykle słucham, ale jeśli nie zauważyłeś - pociera palcami nos i uśmiecha się do mnie złośliwie - nie poszła mi krew. Śmieję się. - No dobrze. Źle cię oceniłem. Przepraszam. Marszczy brwi i kręci głową. - Oboje się źle oceniamy. - Piosenka dobiega końca, więc włącza nową. - Tego faceta lubię. To Brantley Gilbert. Myślę, że ty też polubisz. Piosenka nazywa się Heli on Wheels. No, ta piosenka ma pazur, i słyszę porządną robotę gitarzysty. Rocknrollowe riffy, na które jest wyczulo-

ne moje spragnione mocniejszej muzyki ucho. Kiedy piosenka się kończy, mówię: - No dobra, to mi się naprawdę podobało. Kylie piszczy i klaszcze. Widzę, że się cieszy. - Super! Wiedziałam, że cię przekabacę. - Wyciąga telefon ze stacji i wskazuje na mnie. - Twoja kolej. Zagraj mi coś, czego słuchasz. Zastanawiam się, czy nie włączyć czegoś naprawdę ostrego, jak Spineshank, ale nie robię tego. Wybieram The Sadness Will Never End Bring Me the Horizon. Zaczyna się powolne, melodyjne intro i podaję jej tytuł piosenki i nazwę wykonawcy, a potem patrzę na wyraz zaskoczenia na jej twarzy, kiedy w jednej chwili uderzają gitary i bębny. Koncentruje się, słucha. Piosenka się kończy. Pięć minut napędzanego rozpaczą ryku. Uwielbiam tę piosenkę. Włączam następną, trochę mocniejszą: In Place of Hope Still Remains. Skupia się, słucha, analizuje. Kiedy piosenka dobiega końca, przez kilka minut nic nie mówi. Pozwalam jej siedzieć i przetwarzać. - Mnóstwo w tym gniewu. I goryczy. - Tak. O to chodzi. - Dlaczego? Wzruszam ramionami. - Bo... Nie wiem, nigdy nie próbowałem tego wyjaśniać. Chodzi o zrozumienie. Ktoś rozumie, jak się czujesz. Wie, że gniew może płynąć we krwi. Być częścią ciebie. Czuje, jak destrukcyjna jest gorycz, wściekłość i rozpacz. Oni to wiedzą. Wyrażają to. Współczują. Kiwa głową.

- Tak, widzę to. - Ale to nie jest tak głębokie i tak ostre, jak może być. Tu jest więcej melodii, różnych emocji, dźwięków i stylu. Jak dojdziesz do death metalu czy black metalu, tam jest tylko gniew. Czysta nienawiść przerobiona na dźwięk. Marszczy brwi. - Pokaż mi. - Naprawdę? Czemu? To... Odpowiada niemal gniewnie. - Przestań myśleć, że możesz mi mówić, co mi się będzie podobało albo co będzie dla mnie dobre. To prawie to samo, co Ben mówiący mi, z kim mogę się spotykać. - Ma dobre intencje. Patrzy na mnie zdziwiona. - Czemu go bronisz?! Sam chciałabym wiedzieć. - Nie bronię - stwierdzam. - Ale po prostu ma rację. No dobrze, jeśli chcesz usłyszeć coś naprawdę mocnego i mrocznego, proszę bardzo. - Przesuwam listę piosenek. - To Amon Amarth. Piosenka nazywa się A Beast Am I. Powiem ci tylko, że są zdecydowanie bardziej melodyjni niż inne deathmetalowe kapele. Słucha z szeroko otwartymi oczami. Widzę napięcie w kącikach jej ust. Nie podoba jej się. Inne piosenki nie są tak jednoznaczne i pełne furii. W tej muzyce nie ma lekkości, nie ma odkupienia. Tylko niekończąca się czerń, kolce i krew. Czuje ulgę, kiedy piosenka się kończy.

- Jezus, to było... Wow. Śmieję się. - Mówiłem. Przekrzywia głowę z boku na bok. - Ale widzę, że mają talent. Grać tak ostro i tak szybko przez tak długi czas? Każdą piosenkę. Ilość energii, jakiej potrzeba, jest po prostu... zniewalająca. Jestem pod wrażeniem, że udało jej się przebić przez odruchową, emocjonalną reakcję. - Powinnaś pójść na koncert. Ludzie wychodzą zakrwawieni. Serio. Połamane kości i te sprawy. To brutalna gra. Ale masz rację, potrzeba niewiarygodnego tempa i precyzji, żeby tak grać. Wzdryga się, a jej mina wyraża obrzydzenie. - Odpuszczę koncert, wyobrażam sobie. Śmieję się. - Nie, nie sądzę, żebyś potrafiła to sobie wyobrazić. Podciągam rękaw koszulki, żeby pokazać jej grubą bliznę na lewym bicepsie. - Pamiątka z deathmetalowego koncertu. Grał wtedy... nawet nie pamiętam. Byłem chyba trochę nawalony. W każdym razie to było w jakimś małym barze na obrzeżach Denver. Nie powinno mnie tam być, bo nie miałem jeszcze siedemnastu lat, ale ochrona była trochę... wyluzowana. W każdym razie jeden gość na widowni miał bransoletki z kolcami. Kolce były ostre, zakrzywione i miały po pięć centymetrów, a on miotał się w kółko, tańczył. Myślę, że kilkanaście osób pociął na strzępy, a kapela go tylko nakręcała. Im agresywniej on się miotał, tym oni agresywniej grali. W końcu bramkarze musieli go wyrzucić, bo zachowywał

się zbyt psychotycznie, nawet jak na koncert deathmetalowy. Ta podlazłem za blisko i zahaczył mnie w ramię. Kolec utkwił i musiałem go kopnąć, żeby się uwolnić. Masakra. Mama była wściekła. Musieli mi założyć trzynaście szwów, a nie mieliśmy pieniędzy. Przez to spóźniła się z opłatą czynszu. Kylie jest przerażona. - To... straszne. - Kręci głową. - Te wcześniejsze piosenki były w porządku, ale to... Zupełnie nie moja bajka. - Nie spodziewałem się, że będzie. Nie miałem zamiaru mówić ci, co masz robić ani nic takiego. Po prostu nie sądziłem, że ci się spodoba. - Milknę, żeby sformułować myśl. - Ale z drugiej strony to nie jest muzyka do lubienia, tylko do przeżywania. To doświadczenie. Kiwa głową. - Tak, widzę to. Ale wracając do wieczoru muzycznego... Wzdycham. - Naprawdę musimy? Wciąż chcesz, żebym to zrobił? Marszczę brwi. - Nawet nie wiem, czy umiałbym tak grać. W życiu nie miałem w rękach gitary akustycznej. Nie umiem czytać nut ani nic z tych rzeczy. Gram ze słuchu. - Spróbuj chociaż. Proszę cię. Nie chcę. Naprawdę bardzo nie chcę. Nie chodzi o to, że się przejmuję, co inni o mnie pomyślą. Chociaż z drugiej strony... wszyscy się tym przejmują. Jeśli się nie przejmujesz, naprawdę, naprawdę nie, nawet tak bardzo w głębi, gdzie nie ośmielasz się zajrzeć, to zna-

czy, że coś z tobą nie tak. Zwykle człowiek albo stara się zyskać akceptację, wpasować się i być wyluzowanym albo po prostu jest jednym z tłumu, albo trzyma się z dala i udaje zdystansowanego twardziela jak ja, a w rzeczywistości chciałby wiedzieć, jak się stać jednym z nich. Nie wpasuje się i nigdy nie będzie pasował. Czy mogę wystąpić na tym wieczorku? Tak, pewnie tak. Jeśli nauczyłem się młócić na gitarze elektrycznej, oglądając filmiki z YouTube, czytając książki z biblioteki i ćwicząc całymi godzinami, pewnie nauczyłbym się też akordów na gitarze akustycznej. Jęczę. - Niech ci będzie. Spróbuję. Ale nic nie obiecuję. Kylie piszczy i klaszcze w ręce, a potem biegnie przez pokój, żeby mnie objąć. Stoję sztywno, jak sparaliżowany. Mnie nikt nie przytula. Mama mnie nie przytula. Laski na jedną noc mnie nie przytulają. Nie wiem, jak się zachować. Ona obejmuje mnie za szyję i przyciska się do mnie. Twarz ma na wysokości mojej piersi i wspina się na palce, żeby sięgnąć wyżej. Ja jestem wysoki, a ona ma może metr sześćdziesiąt siedem. Nie odpuszcza, ale opada na stopy i odsuwa się trochę, żeby na mnie spojrzeć. Dłonie trzyma mi na ramionach i patrzy oskarżycielsko. - Nie umiesz się przytulać. Śmieję się. - Nie mam doświadczenia. - No to masz szansę zdobyć. Teraz powinieneś mnie przytulić. Spróbujmy jeszcze raz. - Znów się podnosi, obejmuje za szyję i przyciąga mnie do siebie.

Próbuję, bo ona tego chce. Zsuwam ręce po jej plecach i zatrzymuję się dość wysoko, mniej więcej tuż pod zapięciem stanika. Platoniczna i niegroźna wysokość. To nie laska na numerek i nie będzie, więc nic nie próbuję. Obejmuję ją. Przynajmniej tak mi się wydaje, że to robię. Przywieram do niej, czuję, jak jej ciało wzbiera z każdym oddechem, staram się zwracać uwagę na jej delikatność i na to, że zwyczajnie tak dobrze do mnie pasuje, że jej kształty mnie kuszą. To tylko przytulenie. Biorę wdech i cały czas trzymam ręce między jej łopatkami. Po niemożliwie długim czasie jak na zwykłe przytulenie Kylie odsuwa się o krok i poważnie kiwa głową. - Teraz lepiej. Za jakiś czas będziesz wymiatał. - Wymiatał? - Tak. Zamierzam popracować nad twoim przytuleniowym upośledzeniem. - Popracować... - milknę. - Nad przytuleniowym upośledzeniem, tak jest -kończy za mnie. Kiwam głową. - Skoro tak twierdzisz. Kiwa głową. - No dobrze. Pogadam z rodzicami o terminach dostępu do studia, żebyśmy mogli ćwiczyć. Zrobię listę piosenek, które moglibyśmy zaśpiewać razem i jakąś wybierzemy. Mamy ponad miesiąc, to spokojnie powinno wystarczyć. Jestem otumaniony. - No dobrze. Tylko nic głupiego.

Wybucha śmiechem. - Zaufaj mi. Taa, to akurat nie moje bajka. Ludzie wciąż to mówią: zaufaj mi. Jakby to było takie proste. Jedyną osobą na świecie, której ufam, jest mama. Ale nawet jej nie ufam bezgranicznie, bo mnie okłamuje i ukrywa przede mną prawdę o moim ojcu. Ale poza tym zawsze była przy mnie. Nigdy nie byłem głodny i zawsze miałem gdzie mieszkać. No, nie licząc tych dwóch tygodni po wyprowadzce z jednego mieszkania, a przed wprowadzeniem się do drugiego. Mieszkaliśmy w aucie, ale to było fajne, bo było lato, w Missisipi. Mama to moja jedyna rodzina, moja jedyna przyjaciółka, jedyna stałość w moim życiu. A Kylie mówi „ufać" tak, jakby to nie była wielka rzecz. Prawie wybucham śmiechem. Może widzi coś w mojej minie. - Miałam na myśli piosenkę. Zaufaj mi w kwestii piosenki. Unoszę brew. - Zobaczymy.

COLT Sygnały ostrzegawcze

The Harris Mountain Boys są naprawdę dobrzy. To folkowo-bluegrassowe trio: kontrabas, banjo i skrzypce. Gareth Fink, który gra na banjo, jest niebywały. Siedzę za konsolą i patrzę na jego palce, które przebierają po strunach z nieludzką szybkością. Buddy Helms, kontrabasista, ma osobowość. Kiwa głową do przodu, kiedy wygrywa rytm, dudni w struny i wędruje po nich. No i Amy Irons na skrzypcach. To jest szaleństwo, wir wariackiej energii. Śmiesznie się nazywają. To taka kpina z powszechnej opinii na temat tercetów folkowych, bo jeden z „chłopaków" z The Harris Mountain Boys jest dziewczyną, i to zjawiskową, ale to się sprawdza. Mają zabawne teksty, puszczają oko, często maskując ogromny talent. Spotkałem ich na Broadwayu, jak grali na ulicy i spytałem, czy chcieliby nagrać demo w moim studiu. Pamiętam, jak sam tak spędzałem czas, siedziałem z gitarą na ulicach i grałem tylko dlatego, że to kochałem. Albo siedziałem na wysokim stołku w jakiejś spelunce, gdzie nikt nie zwracał na mnie uwagi. Gdybym miał nagrane demo, może wcześniej bym coś osiągnął.

Ale to taka ścierna, bo wcale nie żałuję. W takim razie pewnie nigdy nie spotkałbym w Nowym Jorku Neli. Ale mogę pomóc utalentowanym dzieciakom nagrać demo za friko, bo od czasu do czasu każdy potrzebuje pomocnej dłoni. Jak już mają demo, za zaoszczędzoną kasę mogą nagrać sto pięćdziesiąt płyt, które wyprzedadzą po zaledwie kilku koncertach. Neli i ja opracowaliśmy dość luźną umowę, która opiera się właściwie tylko na tym, że gdyby zamierzali podpisać z kimś kontrakt, mają wcześniej dać nam znać. No i proszę, oto Calloway Music LLC ma pod skrzydłami pierwszą kapelę. Użyliśmy naszych kontaktów w Nashville i dalej, żeby ugadać dla nich trasę po Wschodnim Wybrzeżu i wybranych południowych miastach, w barach i kawiarniach, w których Neli i ja zaczynaliśmy i w których wciąż regularnie gramy, prawie dwadzieścia lat po debiucie. The Harris Mountain Boys wyjeżdżają w trasę w styczniu, zaraz po Nowym Roku, więc mamy jeszcze kilka miesięcy na nagranie całego albumu, z którym będą mogli wyruszyć. Słyszę, że drzwi do piwnicy, w której mamy studio, się otwierają, a kiedy się odwracam, widzę Kylie. Opada na fotel obok mnie z leniwą gracją nastolatki. Przez kilka minut patrzy na kapelę, a potem odwraca się do mnie. - Mogę skorzystać z waszego studia? - Jasne, jak tylko skończymy. Jeszcze ten ostatni numer i jest do twojej dyspozycji. - Odwracam się do

trojga muzyków za szybą. - Dobrze! Spróbujmy jeszcze raz, tylko proszę Amy i Garetha, żeby odrobinę zwolnili. - Znów skupiam się na córce. - Jakie masz plany? Bawi się jednym z suwaków na konsolecie. - Chcę poćwiczyć. - Co? - Zagram na wieczorku muzycznym w kawiarni w college'u. Kiwam głową. - Super. Jasne, ćwicz. Będziemy tu prawie codziennie do mniej więcej szóstej, więc jak skończymy, będziesz mogła korzystać ze studia. - Patrzę ostrzegawczo. - Tylko pamiętaj, żeby wszystko pozamykać. Czuję jednak, że to jeszcze nie wszystko. - Zastanawiałam się... Oz będzie mi akompaniował na gitarze. Bo ja nie umiem. Więc będzie ćwiczył ze mną. - Patrzy na mnie nerwowo. - Nie masz nic przeciwko? Nie miej, proszę. Jestem trochę zaskoczony. - Oz gra na gitarze? Kiwa głową. - Tak. I jest naprawdę, naprawdę dobry. - No proszę, nie powiedziałbym. Sądząc po koszulce, obstawiałbym, że to raczej hardrockowy typ. Kylie wzrusza ramionami. - Bo taki jest. Ale spróbuje ze mną zagrać kilka piosenek. Znów patrzy z wahaniem. - Masz jakąś gitarę akustyczną, którą mógłby pożyczyć? Wzdycham.

- Znajdzie się. Ale... Nie chodzi o to, że mu nie ufam, ale miej na wszystko oko, dobrze? Mamy tu drogi sprzęt. Kylie patrzy na mnie wściekle. - Jezu, serio? Co ty myślisz, że wyniesie w majtkach konsoletę? Boże! - Wstaje. - Myślałam, że akurat ty nie będziesz miał uprzedzeń. - Nie mam uprzedzeń, uczulam cię tylko. Ludzi nigdy się nie zna do końca. - Zastanawiam się, czy powinienem coś powiedzieć na temat ich dwojga, przebywających tu sam na sam. Postanawiam iść za ciosem, w końcu jestem ojcem i moje zadanie to podejrzliwość wobec każdego gościa, który zaczyna węszyć koło mojej córki. - Jeszcze jedno. Macie tu grać. I tylko grać, jasne? Rumieni się. - Tato, Boże, to żenujące. Tak, jasne. Jesteśmy tylko przyjaciółmi, rozumiesz? Rumieni się, mówiąc to, więc wiem, że myśli co innego, ale trzymam ją za słowo. Klepię ją po plecach. - Robię swoją ojcowską robotę. - Wiem, wiem. - Zamyka za sobą drzwi, zanim zdołam powiedzieć coś jeszcze. Po jeszcze dwóch podejściach jestem zadowolony z wykonania, więc zespół się pakuje i wychodzimy na górę. Neli, Kylie i Oz siedzą w kuchni i zajadają się pitą z humusem. To dzieło Becki. Znalazła gdzieś przepis na ten czosnkowy humus. Można się od niego uzależnić, więc przynosi nam gigantyczne porcje, bo pożeramy haniebne ilości tej papki. Ozowi chyba też smakuje i zaśmiewa się z czegoś, co powiedziała Neli. Patrzę na

nich z wejścia na piwniczne schody. To wysoki chłopak, ma ponad metr dziewięćdziesiąt, jest smukły i żylasty. Długie kasztanowe włosy ma spięte w kucyk i ukryte pod odwróconą daszkiem do tyłu czapką Broncos. Ma na sobie jakiś pstrokaty podkoszulek z logo kapeli metalowej, stare niebieskie dżinsy i glany. Na oparciu krzesła wisi motorowa kurtka ciężka od plakietek. Zerkam na jego przedramiona i ściska mi się żołądek. Blizny. Nie od cięcia, ale blizny. Nie wyglądają na przypadkowe. Są to okrągłe placki w pobliżu łokcia, może od przypalania papierosem. Nie widzę z tej odległości. Ma też inne ślady, nieregularne wysepki lśniącej gładkiej skóry z nierównymi, pomarszczonymi brzegami. Zauważa mnie, widzi, na co patrzę i natychmiast obciąga aż do nadgarstków długie rękawy białego podkoszulka, a ręce chowa do kieszeni. Nie zmienia wyrazu twarzy, nie odwraca wzroku, nie zachowuje się, jakby czuł się winny, ale i tak zakrywa ręce. Moje doświadczenia, a przede wszystkim doświadczenia Neli, sprawiają, że robę się podejrzliwy. I martwię się. Dzieciaki z zespołu wychodzą i w kuchni jest tylko nasza czwórka. Powinienem mu coś powiedzieć? Postanawiam, że jeszcze nie czas. Dam mu szansę. Może te blizny to nie samookaleczanie. Mam nadzieję, że nie, dla dobra Kylie. Z tym nie ma żartów, a ja nie chcę, żeby moja córka się w to wpakowała. Tak, daję jej prawo do podejmowania decyzji, ale nie musi mi się podobać, że zbliża się do kogoś, kto robi coś tak dramatycznego, jak cięcie się czy przypalanie ciała. Już to przerabiałem. Neli też. To straszne sytuacje, a na moją

niespełna osiemnastoletnią córkę jeszcze bardzo łatwo wpłynąć. Nie chcę tego. Wiem jednak, że nie mogę reagować przesadnie. Wiem to. Nie jestem takim ojcem. Dobra z niej dziewczyna i ufam jej rozsądkowi, ale wiem też, jak to jest być w jej wieku. W końcu pozwalam, żeby zeszli razem na dół i zachowuję wątpliwości dla siebie. Wcześniej czy później pogadam z tym dzieciakiem. Wiem, że Kylie się wścieknie, ale czasem rodzic musi rozwścieczyć swoje dziecko, żeby o nie zadbać. Tak już jest. Kiedy znikają, zauważam, że Neli patrzy na drzwi do piwnicy, a minę ma zmartwioną. - Widziałeś jego ręce? - pyta, nie patrząc na mnie. Opieram się o blat obok niej. - Widziałem. - To naprawdę miły chłopak - mówi Neli. - „Tak proszę pani", „Nie, proszę pani", ale te blizny... Przeraziłam się. Wzdycham. - Sam nie wiem. Rzecz w tym, że ty i ja jesteśmy bardziej podobni do niego niż do Kylie. Obydwoje mamy blizny. Neli przesuwa dłonią po przedramieniu, gładzi cienkie, białe linie widoczne na tle kremowej skóry. - Tak. I dlatego właśnie się boję. Oboje wiemy, w jakim trzeba być piekle, żeby się na to zdecydować. - Patrzy na mnie błagalnie. - Chciałabym jej powiedzieć, żeby trzymała się od niego z daleka. Tak bardzo bym chciała. Zmroziło mnie, jak zobaczyłam te blizny. Dosłownie spanikowałam. Ale nie mogę jej

tego powiedzieć, prawda? A ona i tak nie zechce posłuchać. - Nie, nie możesz. I nie, nie zechce. - Obejmuję ją i przytulam do siebie. - Ona jest mądra. Musimy spróbować jej zaufać. - Ale nie możemy udawać, że nie widzimy sygnałów ostrzegawczych. Niemal histerycznie pociera blizny. Prawie już tego nie robi, a na pewno nie w towarzystwie Kylie. - Nie możemy, masz rację. Ale posłuchaj mnie. To, że Oz ma blizny, nie znaczy, że to wciąż aktualne. A ona na pewno nic takiego nie robi. - Łapię Neli za nadgarstki i przytrzymuję. - Wiem. Ale ja nawet nie chcę, żeby wiedziała, co takie blizny znaczą. Chcę ją ochronić przed wszystkim, przez co myśmy przeszli. - Odwraca się do mnie i chowa twarz w mojej piersi. - Nie możemy jej chronić przed życiem, wiesz o tym. Pewnego dnia ktoś ją zrani. Możemy ją tylko kochać i być przy niej, kiedy to się stanie. - Takie gładkie słowa. Tak łatwo powiedzieć. A tak trudno zrobić.

OZ Muzyka akustyczna i stary ból

Wydaje mi się, że zwariuję. Dosłownie mi odwaliło. Dom Kylie jest megawypasiony. Ogromny. Nie ostentacyjny, tandetny czy nowobogacki, tylko smacznie, gustownie bogaty. Widać, że dobrze im się żyje, naprawdę dobrze. I wszystko to zdobyli jako muzycy niezależni. To imponujące. A studio? Jezu. Totalnie niesamowite. Najlepszy sprzęt, cały stojak gitar, w rogu pianino i mikrofony najwyższej klasy. Jestem pewien, że Neli i Colt widzieli moje blizny po oparzeniach i dokładnie wiedzą, skąd się tam wzięły. Nie wiem, jak do tego podejść. Stoję pośrodku studia nagraniowego, gębę mam otwartą jak ryba i nie mogę się ruszyć z miejsca. Kylie staje za mną i podskakuje, czuję na plecach jej oddech. - Oz? - Obchodzi mnie i staje przede mną. - W porządku? Otrząsam się. - Tak. Dom jest niesamowity. W życiu nie byłem w tak dużym domu. Kylie marszczy brwi.

- Wcale nie jest duży. Mam koleżankę, która jest córką prezesa wielkiej firmy. No, jej dom jest faktycznie gigantyczny. Raz się tam zgubiłam. Krążyłam dosłownie przez dwadzieścia minut, aż w końcu zadzwoniłam do Lin na komórkę. Musiałam jej podać kilka punktów orientacyjnych, żeby się kapnęła, gdzie jestem. To było kuriozalne. Nie umiem sobie tego wyobrazić. - Nie rozumiem, po co komu taki wielki dom. Kylie wzrusza ramionami. - Po nic. To totalnie niepotrzebne. Lin go nie znosi. Mówi, że jest zmęczona, zanim dotrze ze swojego pokoju do kuchni. Wskazuje na górę. - Nasz ma trzysta siedemdziesiąt metrów kwadratowych. W porównaniu z domami moich przyjaciółek jest maleńki. Parskam. - Moje i mamy mieszkanie ma siedemdziesiąt pięć metrów. Zmieściłoby się w twojej kuchni. Jest rozgoryczona. - Słuchaj, Oz... Dla żartu lekko trącam ją w ramię. - Spoko! Tak już jest. Pochodzimy z różnych światów. - Wcale nie tak różnych. - Bardzo różnych. Totalnie różnych. Nie ma punktów stycznych. - Oglądam kolekcję gitar, podziwiam je. - No właśnie, cały czas się zastanawiam. Czemu chodzisz do zwykłej szkoły pomaturalnej a nie do Vanderbilta czy jakiejś lepszej, jak Ben i twoi przyjaciele? Kylie się rumieni.

- Bo technicznie rzecz biorąc, jeszcze jestem w liceum mamrocze. - Co?! - Odwracam się na pięcie i aż się krztuszę z zaskoczenia. - Ile ty masz lat, Kylie? - Siedemnaście. Prawie osiemnaście - mówi. - A ty? Cholera. Myślałem, że ma co najmniej osiemnaście. Niedobrze. Niedobrze! - Dwadzieścia jeden - mówię. - Więc skoro jesteś w liceum, co robisz w college'u? Bawi się pokrywą klawiatury. - Zaliczyłam już prawie wszystkie przedmioty na poziomie zaawansowanym, więc jestem w programie łączonym. Chodzę do szkoły pomaturalnej i zbieram punkty potrzebne na studia. Jak skończę liceum, będę miała ponad dwadzieścia. - Nieźle! - mówię. - Bystrzak z ciebie, co? Wzrusza ramionami. - Może i tak. - Kiedy kończysz osiemnaście lat? - Za dwa miesiące - burczy. - A co? Znajomość dwudziestojednolatka z osiemnastolatką jest od biedy do zaakceptowania, ale z siedemnastolatką? Już nie. Ja nie wyglądam na swój wiek i pewnie wyłącznie dlatego jej rodzice pozwalają mi się wokół niej kręcić. Bo przecież nie umawiamy się. Chyba. Tylko się spotykamy. Jako przyjaciele. Tylko przyjaciele. Nie wiem, co powiedzieć. - Nic, po prostu myślałem, że jesteś starsza. Patrzy na mnie czujnie.

- Chyba mnie teraz nie zostawisz, co? Niedługo skończę osiemnaście lat, nie przejmuj się tym. - Nie przejmuję się - kłamię. Bardzo się przejmuję. Lubię ją. Chcę z nią robić brzydkie rzeczy. A ona jeszcze nie ma osiemnastu lat. Nawet nie skończyła liceum. Dupek ze mnie. - No to gramy - mówi, żeby zamknąć temat. - Dobra - potakuję i zdejmuję gitarę ze stojaka. Nie tę najładniejszą, nie starego martina. Tamta jest pewnie warta więcej niż całe moje życie. Biorę jakąś starszą, klasycznego, akustycznego taylora. Jest stara, ale piękna. Kylie gwałtownie przestaje grać i trafia w niewłaściwą nutę. - Nie! Nie tę! To ulubiona mamy. Wybierz inną. Widzę średniej klasy yamahę, czarną, zwykłą. - Może być ta? Kiwa głową, ale jest nieobecna, zatopiona w muzycznym transie. - Może być. - A potem uśmiecha się do mnie szeroko. Powinieneś zagrać na martinie. Wykrzywiam twarz w wyrazie udawanego szoku. - Chyba żartujesz. Wiesz, ile to kosztuje? Kylie marszczy czoło. - Wiem. Ale przecież jej nie połamiesz, nie? Wzdycham. - Nie będę grał na martinie twojego ojca. Taka gitara jest warta tysiące dolarów, używana! A ta jest z kategorii vintage, w świetnym stanie. Jest warta więcej niż dobry używany samochód.

- Myślałam, że nie grasz na gitarach akustycznych? Więc skąd znasz cenę martinów? Wyrzucam z siebie. - To, że nie gram, nie znaczy, że nie oglądałem. Że o nich nie myślę. Po prostu nie stać mnie na drogą gitarę. - Widzę wysoki stolik, więc się na nim sadowię i biorę yamahę na kolana. - Ta wystarczy. W sam raz dla mnie. Łapię podstawowy akord C-dur, poznaję rozkład strun na gryfie, gram kilka testowych nut. Brzdąkam raczej bezmyślnie, nie zastanawiając się nad dźwiękiem, chcę się po prostu przyzwyczaić do nowego czucia strun, do innego dźwięku. Przypominam sobie jedną ze starszych piosenek Neli i Colta i podgrywam melodię. Sprawdzam dźwięk, szukam właściwych chwytów. W końcu mam to, słucham piosenki w głowie i staram się przekazać ją przez struny. Zamykam oczy, żeby się skupić i kiedy wreszcie wchodzę w rytm, rozgaszczam się w nim. Czuję się dziwnie, ale dobrze mi się gra. Powoli, łagodnie. Jakbym odkrywał nową, jeszcze dziewiczą część mojej muzycznej duszy. Kiedy kończę piosenkę i otwieram oczy, z zawstydzeniem patrzę na Kylie, znieruchomiałą przy pianinie, oraz na Neli i Colta na zewnątrz, za konsoletą, zasłuchanych. - Przepraszam, tylko się wygłupiałem.... - Czuję się, jakbym się pod coś podszywał albo wkraczał na zakazane terytorium, próbując zagrać, a pewnie przy okazji masakrując, muzykę Neli i Colta w ich własnym domu. Odkładam gitarę, ale słyszę przez interkom głos Neli:

- Za co przepraszasz?! To było niesamowite! Kręcę głową. - Niee, to tylko tak. Nigdy wcześniej nie grałem na gitarze akustycznej. Ja... - Naprawdę, Oz, to było dobre. - Kylie odzywa się zza pianina. - Słyszałam, jak rodzice grali to na żywo, a tobie się udało za pierwszym razem. Masz wielki talent. Wzruszam ramionami i skrobię piórkiem struny. - Dzięki. - Czuję się strasznie niezręcznie, jestem zawstydzony, a instynkt każe mi uciekać. Mam ochotę rzucić gitarę i wybiec, pofrunąć na motorze do domu. Ale tego nie robię. Zmuszam się do pozostania w miejscu. Patrzę na Kylie. Teraz ty coś zagraj. Zamyśla się i przesuwa palcami po klawiszach. Patrzy na rodziców za szybą i widzę, że jest zdenerwowana, ale bierze głęboki wdech i kiwa głową. - Dobra. Może... Może to. Ćwiczę to od jakiegoś czasu. Freedom Hangs Like Heaven Iron & Wine. Kilka taktów na intro, a potem zaczyna śpiewać, a ja jestem porażony. Po prostu brak mi tchu. Słyszałem Neli i Colta, więc nie powinienem się dziwić, że córka odziedziczyła po nich talent, ale zderzenie z tym, jak doskonały ma głos, wbija mnie w ziemię. Ma leciutką chrypkę, coś w stylu Adele i oczywiście jest absolutnie doskonała. Zerkam na jej rodziców i widzę, że oni też są zaskoczeni, bo tylko siedzą i patrzą, z lekko rozchylonymi ustami. Pianino lekko mruczy, kiedy nuty rozmywają się w powietrzu, a Kylie patrzy na mnie i czeka na reakcję.

- Jezus, Kylie, to było... Boże. Śmieje się. - Czyli chyba nieźle? Colt odzywa się z reżyserki. - Nieźle?! Nie miałem pojęcia, że jesteś taka dobra! Kylie wzrusza ramionami. - Ćwiczę, jak was nie ma. - Pozwól mi się nagrać. - Nie, jeszcze nie. - Kręci głową. - Może jak już będę miała za sobą jakieś występy. Do studia wchodzi Neli. - Chcesz występować? Kylie przesuwa palcami po klawiszach. - Tak. Ale bez waszej pomocy. Wiem, że moglibyście mi załatwić kontrakt i koncerty, ale chcę to zrobić sama. Nie dlatego, że jestem waszą córką. Neli patrzy na mnie. - Będziesz z nią występował? Ściska mnie w gardle. - Hm. Myślałem, że mówimy tylko o tym wieczorku muzycznym. Nie wiem. Kylie marszczy brwi. - Mówiłam ci, że chcę zacząć od tego wieczorku, żeby zobaczyć, jak mi pójdzie. Teraz, jak już słyszałam, jak grasz, jestem pewna, że możemy sobie załatwić koncert na czwartkowy albo piątkowy wieczór gdzieś na Broadwayu. - Mówisz serio? Sam nie wiem. - Trącam struny gitary. Zawsze się widziałem w kapeli metalowej, jeśli już, nie w indie folku.

- Możesz robić i jedno, i drugie. Zagraj ze mną. Zdejmuję czapkę, odgarniam z twarzy kilka kosmyków i wkładam ją znowu. - Dobrze. Powiedziałem ci, że zagram, więc to zrobię. Ale nie wiem, jak z dalszymi występami. Nigdy nie grałem przed publicznością. Ty, a teraz twoi rodzice, to jedyni ludzie, którzy mnie kiedykolwiek słyszeli. A i tak ciężko to znoszę. Neli klepie mnie po ramieniu. - Dasz radę. Nie zwracaj uwagi na ludzi. Ja tak robiłam, jak zaczynałam występować. Byłam przerażona, spytaj Colta. Był na moich pierwszych koncertach. Myślałam, że zemdleję, taka byłam zdenerwowana. Ale można się przyzwyczaić. W końcu zaczynasz się dobrze bawić. Z wyjątkiem tego momentu, kiedy wychodzisz na scenę. To się nigdy nie staje mniej emocjonujące ani stresujące. - Nie jestem pewien, czy teraz mi lepiej, ale dziękuję pani. - Mów do mnie Neli. - Znów klepie mnie po ramieniu. -1 zagraj na wieczorku. Sprawdzisz, czy ci się będzie podobało. Kiwam lekko głową, a zaraz potem ona i Colt idą na górę. Wtedy werbalizuję panikę, która we mnie narosła. - Kylie H! Jak mogłaś mi nie powiedzieć, że oni tu są?! Zarzynałem ich muzykę w ich własnym domu! Wybucha śmiechem. - Niczego nie zarzynałeś. Byłeś świetny. Zaskoczyło mnie, że aż tak dobry. - Gra kilka nut, a potem

znów na mnie zerka. - Na pewno nie umiesz śpiewać? Próbowałeś kiedyś? - Nie. Nie ma mowy. Zagram dla ciebie, ale nie ma mowy, żebym śpiewał. Wstaje od pianina i okrąża je, żeby stanąć przede mną. - Oj proszę! Chociaż spróbuj! - Kładzie mi ręce na ramionach. Będzie mnie znów przytulać. Twierdzi, że jestem w tym coraz lepszy. Szepcze mi do ucha. Gorące powietrze łaskocze i to już za wiele. Otrząsam się i mruczę coś pod nosem. - Tylko raz. Dla mnie. - Nachyla się i to już nie jest tylko przytulenie. Robi się zbyt intymnie. Pozwalam jej na sobie zawisnąć, bo żeby ją odsunąć, musiałbym złapać ją w talii, a to wejście na zbyt niebezpieczne wody. Dla niej, oczywiście. - Co mam zaśpiewać? - mówię zrezygnowany, wygląda na to, że tej dziewczynie nie umiem odmówić, nawet jeśli w efekcie zrobię z siebie idiotę. - Cokolwiek. Coś co znasz. Zaśpiewam z tobą. Może jakiś hicior? - Odsuwa się, ale nie odchodzi. Ręce wciąż trzyma na moich ramionach, ale teraz są wyprostowane. Wypycha w bok jedno biodro i myśli. - Może... Kurczę, sama nie wiem. Jakie piosenki możemy znać wspólnie? Nie, ona przesadza. Nie chcę śpiewać. W ogóle nie chcę występować. Nie chodzi o to, że się boję, ale... Dobra, boję się! Jestem jak każdy, boję się upokorzenia i odrzucenia. Gdyby mnie zmuszała, żebym wyszedł na scenę sam i zagrał parę metalowych riffów, udawał, że

jestem jak Joe Satriani, wtedy może. Ale coś takiego? Śpiewanie i granie na akustycznej gitarze jak jakiś kawiarniany hipsterski ćwok? Nie ma mowy. Ale niech mnie szlag, bo patrzę na nią, na te błagalne szafirowe oczy, na dłonie na moich ramionach, trzymane tak swobodne, czuję jej dotyk, od którego przyspiesza mi puls i wiem, że prędzej w piekle przetrwa kula śniegu, niż jej odmówię. Problem w tym, że nie znam żadnej piosenki na tyle dobrze, żeby ją zaśpiewać. A w każdym razie żadnej, którą ona mogłaby znać. Z wyjątkiem jednej, ale jej nie chcę śpiewać. To piosenka mojej mamy. Jej ulubiona. Śpiewa ją, jak jest pijana i dochodzi do głosu ta tragedia, która nie daje jej żyć. To jedyna piosenka, którą mógłbym zaśpiewać. Wzdycham. - Jest taka jedna. Come On Get Higher. Pisk i klaskanie, rozradowane, jasne oczy. - Matt Nathanson! - Boże, jest zjawiskowa. - Uwielbiam tę piosenkę! Wyciąga telefon, przesuwa palcem po ekranie, znajduje piosenkę i włącza. Słyszę przez słuchawki odległe, ciche dźwięki. Wchodzi gitara, a ja się przysłuchuję i staram się wysłuchać akordy i wejść w rytm. Chyba nie będzie trudno. Mógłbym to zagrać. Zamykam oczy, zapadam się, zagłębiam. Słyszę głos mamy. Śpiewa nieźle. Nie wybitnie, ale i nie fałszuje. Myślę o niej, bo tylko w ten sposób zmuszę się do zaśpiewania na głos. Czasem śpiewam, ale kiedy jestem sam w moim pokoju, a muzyka jest na tyle głośna, że

by mnie zagłuszyć. Staram się nie słuchać siebie, tylko po prostu śpiewać. Ale Kylie słyszę, jak mógłbym nie. Śpiewa jak jakiś pieprzony anioł. Nie, nie mogę udawać, że nas nie słyszę i że nie brzmimy razem zajebiście dobrze. Co oznacza, że będę musiał to zrobić przed całą szkołą. Nie jestem świetny, ale nie brzmię też jak krztuszący się mors, więc nie jest źle. Piosnka się kończy i oto ona patrzy na mnie, jakbym był krasnoludkiem. - Co? - pytam. - Nawet nie wiesz, jaki masz talent. Wywracam oczami. - Nie mam żadnego talentu, Cukiereczku. Po prostu nie jestem totalnie do dupy. Marszczy brwi. - W ogóle nie jesteś do dupy. W niczym. Czemu się tak źle oceniasz? Jęczę. - Bo takie jest życie. Dajmy spokój, dobra? Wzdycha. - Ale ja też cię nie doceniam. Na każdym kroku mnie zaskakujesz. Śpiewasz dobrze, naprawdę. Znam muzykę i umiem rozpoznać talent, rozumiesz? Umiesz grać na gitarze jak geniusz i masz dobry głos. A ty i ja razem? Brzmimy totalnie dobrze. A przecież tylko się wygłupialiśmy! Nie kłócę się z nią, bo to nie ma sensu. - Po co ja ci właściwie jestem? Świetnie grasz na pianinie. Dasz sobie radę sama. Otrząsa się.

- Nie, nieprawda. Gram przeciętnie. Tę piosenkę ćwiczyłam od dawna, ale wciąż robię błędy. Źle zagrałam co najmniej trzy dźwięki. Zawsze chciałam być jak rodzice. Uwielbiam patrzeć, jak występują razem. Tak dobrze się bawią. Zawsze chciałam grać w duecie, ale wszyscy kolesie, jakich znam, chcą ode mnie tylko jednego. Ćwiczą ze mną i grają, ale jak nie zdejmuję majtek, rezygnują. Próbowałam, naprawdę. W zeszłym roku prosiłam Billy'ego Nicholsa, żeby ze mną zagrał i był strasznie podniecony. Jest naprawdę utalentowany. Ale jak tylko znaleźliśmy się sami w sali prób, próbował mnie pocałować. A mnie aż zemdliło, bo Billy Nichols przeleciał połowę dziewczyn w liceum. Ja taka nie jestem i powiedziałam mu to. Oraz że chcę z nim tylko grać, a wtedy on po prostu wyszedł. Ot tak. - Trąca strunę gitary, którą wciąż trzymam w ręce i patrzy w dół. - Więc próbowałam z Treyem Ulrichem. Ćwiczyliśmy może tydzień, a później on też próbował mnie pocałować i skończyło się tak samo. Jak tylko do niego dotarło, że nie będzie nic więcej, tylko muzyka, powiedział, że pieprzy to. - Widzę, że znasz wielu napalonych złamasów? Śmieje się. - Można tak powiedzieć. - Zerka na mnie szybko, ale zaraz odwraca wzrok. - Po tym już odpuściłam. Aż spotkałam ciebie. Spotykamy się już od jakiegoś czasu i czuję, że mogę ci zaufać. To masz pecha, Cukiereczku. Nie mówię tego, ale przechodzi mi taka myśl przez głowę. Przez cały czas jesteśmy w takiej odległości od siebie, że mógłbym ją

pocałować, więc ze wszystkich sił starałem się nie patrzeć na jej usta i nie zastanawiać się, jaki smak ma jej błyszczyk oraz czy jej wargi są tak miękkie, na jakie wyglądają. - Nie powinnaś mi ufać - mówię w końcu. - Nie powinnaś ufać żadnemu mężczyźnie, chyba że jest gejem. Marszczy brwi, bo nie rozumie. - Dlaczego? - Bo jesteś cholernie piękna i każdy facet, który spędzi z tobą więcej niż pięć minut, będzie cię pragnął. Daję słowo. Nie odsuwa się, słysząc to. - Każdy? Kiwam głową. - Każdy. - Nawet ty? Wybucham śmiechem. - Szczególnie ja. - Patrzymy sobie w oczy, a ja z przerażeniem, bo wiem, co to może dla niej znaczyć, zauważam w nich iskierkę zainteresowania. - Ale niczego nie próbowałeś. Kręcę głową. - Nie. Jesteś moją przyjaciółką. Pewnie zauważyłaś, że nie mam zbyt wielu przyjaciół, więc nie ma mowy, żebym spaprał przyjaźń z jedyną osobą, jaką znam w Nashville. A poza wszystkim innym, nie masz jeszcze osiemnastu lat. Zastanawia się nad tym. Kiedy znów się odzywa, mówi powoli i z wahaniem.

- A gdybym chciała... Kładę dwa palce na jej ustach, co okazuje się pokusą jak żadna inna. - Nie, nie chciałabyś. Nie masz pojęcia, dlaczego jestem taki, jaki jestem. - Chciałabym się dowiedzieć. - Nie. Są powody, dla których trzymam to całe bagno dla siebie. Nie chodzi o robienie tajemnic czy wstyd. Chodzi o to, że ktoś taki jak ty nie powinien nic wiedzieć o gównie, którym się umazałem. Moje życie nie jest ładne, Cukiereczku. Nic dobrego by z tego nie przyszło, gdybym cię w to wciągnął. Ubrudziłabyś się, a jesteś taka czysta, taka cudowna, taka niewinna. Nie mogę ci tego zrobić. No więc nie. Dla twojego dobra, nie. Jesteśmy przyjaciółmi i to się nigdy nie zmieni. Odwraca się na pięcie i odchodzi. Ramiona ma skulone, głowę spuszczoną. Nie wiem, czy skrzywdziłem ją bezceremonialnym odrzuceniem, czy jest po prostu zła. Może i to, i to. Ale to dla jej dobra. Wstaję i odkładam gitarę na stojak. - Weź ją - mówi. - Co? - To moja gitara. Zatrzymaj ją. Mamy inne, których mogę używać. - Znika za drzwiami prowadzącymi dalej w głąb piwnicy i wraca z prostym, sztywnym futerałem, który stawia pionowo u moich stóp. - Masz. Odsuwam się. - Nie wezmę twojej gitary.

Podnosi głowę, oczy jej płoną. - Weź ją, do cholery. To tania gitara. Tak robią przyjaciele. - Po co? Wzrusza ramionami nieśmiałym gestem osoby pokonanej. - Powiedziałam ci, przyjaciele dają sobie prezenty. To prezent, nie łaska, bo wiem, że taka będzie twoja następna wymówka. - Patrzy mi w oczy i widzę w nich ból, zagubienie, smutek. - Grasz ze mną na wieczorku muzycznym, już nas zgłosiłam. Musisz mieć gitarę, żeby ćwiczyć. - Co zagramy? Kładę futerał na podłodze, chowam do niego yama-hę, a potem zatrzaskuję. - Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym spróbować zagrać kilka piosenek, które sama napisałam. -Znów się odwraca, kładzie rękę na pianinie i niepewnie gładzi wypolerowane drewno. - Jasne, wchodzę w to. - Super. Pokażę ci je jutro. - Czemu nie teraz? - Bo zaraz się rozpłaczę i chcę, żebyś wyszedł. Chciałem szczerości, to mam. Staję za nią, ale jej nie dotykam. - Nie chciałem ci sprawić przykrości. - Ale sprawiłeś. Wzdycham. - Nie wiesz, o co się prosisz, zadając się z kimś takim, jak ja.

- Czy przypadkiem nie ja powinnam to ocenić? - Może i tak. Ale ja też mam wybór. - I wybrałeś odepchnięcie mnie. Zamykam oczy i czuję, jak wzbiera we mnie poczucie winy i żal. Nie mogę znieść, że naraziłem tę dziewczynę na ból. Nie widzę jednak innego sposobu. Jej rodzice widzieli moje blizny i dobrze wiedzą, skąd się wzięły. Nie ma mowy, żeby pozwolili swojemu jedynemu dziecku spotykać się z takim niczyim, slumsowym szczurem jak ja. I będą mieli rację. - Nie odpycham cię, tylko chronię. Odwraca się na pięcie i nagle jest znacznie bliżej, prawie mnie dotyka, jej okrągłe piersi są o milimetr od mojej klatki. Patrzy na mnie. - Wydaje mi się, że po prostu się boisz. Kiwam głową. - Tak. O ciebie. - Ja się nie boję. - A powinnaś. - Dlaczego? - Bo możesz mieć kogoś znacznie lepszego niż ja. Na początek rozejrzyj się po drugiej stronie ulicy. -Wskazuję na dom Bena. - Ten gość za tobą szaleje. Robi krok w moją stronę i popycha mnie. - To mój najlepszy przyjaciel. Jest dla mnie jak brat i tak mnie traktuje. Miał całe życie na powiedzenie mi, jeśli czuł inaczej, a nigdy tego nie zrobił. Wzruszam ramionami. - Może miał swoje powody. - Pocieram twarz rękami. Cholera, posłuchaj mnie. Przepraszam, że cię

zabolało. Przykro mi, że nie rozumiesz moich motywacji, ale nic więcej nie mogę ci zaoferować. Wchodzę po schodach, żeby nie powiedziała nic więcej. Staram się być spokojny i nonszalancko macham na pożegnanie do Colta i Neli, rzucając uprzejme „na razie". Cholera, muszę stąd spadać. Z Nashville znaczy. Uwolnić się od pokusy, jaką jest Kylie Calloway. W uszach dudni mi ryk silnika. Ostro wpadam w zakręty, pruję między samochodami, przejeżdżam na czerwonym i ogólnie jadę jak ćwok, ale muszę się od niej oddalić. Wywleka ze mnie brudy i chce mnie naprawiać. Mówi, że jej to nie przeszkadza. Ale przeszkadzałoby i powinno. Nie jestem przypadkiem do wyleczenia i nie zamierzam narażać niewinności kogoś tak czystego, jak Kylie. Jest dziewicą, na stówę. Kiedy staliśmy tak blisko, patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, trochę z przestrachem, jakby chciała zbliżyć się jeszcze bardziej i mnie pocałować, ale strach okazał się za duży. Nozdrza jej drgały, a pierś unosiła się od nerwowo łapanego powietrza... Boże, była tak kusząco niewinna. Nie pamiętam, jak się znalazłem w mieszkaniu. Zamykam drzwi do pokoju, uchylam okno i wyciągam z dna plecaka puszkę. Drżącymi palcami skręcam jointa, zioło wszędzie się rozsypuje. Zgarniam je, wpycham z powrotem do woreczka i zapalam skręta. Wkładam telefon do stacji i włączam najmocniejszy, najmroczniejszy metal, jaki mam. Nawet nie wiem co to ani kto, wiem tylko, że jest masakrujący i brutalny, a tego mi trzeba. Cios za ciosem i powolne wdechy.

Postąpiłem słusznie, tak? Wątpliwości mogą zabić. Są jak nóż, stanowczo wbijający się w podstawy mojego zdecydowania. Jak woda podmywająca brzegi rzeki. Kładę się na plecach, unoszę na fali haju i walczę ze zwątpieniem. Słyszę cichy głos. - Proszę, nie...! Podrywam się, bo brzmi znajomo. Jest wieczór, koło dziewiętnastej, a ponieważ to początek grudnia, na dworze jest ciemno. Wyłączam muzykę i nasłuchuję. - Nie! Zostaw mnie! Puść! Proszę! Ja pieprzę, to Kylie. Zrywam się, trzaskam drzwiami, aż pęka kartonowa ściana, wypadam przez drzwi wejściowe i zbiegam ze schodów. Widzę ją w mroku, przyciśniętą do drzwi bmw. Boże, przyjechała za mną. To ci trzej kolesie, których widzieliśmy tu poprzednio. Jeden z nich trzyma ją za rękę, nachyla się nad nią i napiera, śmiejąc się. Teraz zaczyna ją ciągnąć w stronę najbliższych drzwi. Pozostali dwaj stoją i patrzą, śmiechem zachęcają kolegę. Nie zatrzymuję się nawet na moment, żeby cokolwiek zaplanować. Mknę przez chodnik, obracam się na lewej pięcie i uderzam pięścią prosto w jego nerkę. Wkładam w to cały rozpęd i siłę. Nawet nie zdążył mnie zobaczyć. Chwieje się, a ja znów atakuję, walę w to samo miejsce, trzy ostre ciosy. Po czymś takim w najlepszym razie będzie szczał krwią. Ale jeszcze nie skończyłem. Walę go w szczękę, kopię kolanem w brzuch, a potem łapię za kark i przyciągam jego

twarz do mojego wznoszącego się kolana. Upada na plecy, krztusi się krwią i zębami. Czuję uderzenie w bok, stękam, obracam się i walę na ślepo, ale trafiam w kość i ciało. Cofam się chwiejnie, wypatruję napastnika, częściowo blokuję jego uderzenie, ale mimo to obrywam w policzek. Skóra pęka, czuję na ustach słony smak gorącej krwi. Kolejny cios, w czaszkę, tuż nad uchem. Dzwoni mi w głowie i widzę gwiazdy. Potrząsam łbem i obracam się, żeby namierzyć cel. Jest. Już dawno po haju, teraz czuję ból i wystrzał adrenaliny. Kopię go w kolano. Kuli się, a ja rzucam się naprzód i walę go z byka w twarz. Słyszę, że zmiażdżyłem mu nos i czuję na czole krew. Dźwięk odbezpieczanej broni. - Lepiej się wycofaj, skurwielu. - Zimny metal na czole. - Ky, jedź. - Nie patrzę na nią, ale słyszę, jak histerycznie wciąga powietrze. - Jedź! Jedzie. Dzielna dziewczynka. Słyszę, że zamyka za sobą drzwi, potem rozlega się pisk opon i aksamitny pomruk dobrego niemieckiego silnika. Nie ma jej. Odwracam się i patrzę twardo w lodowate brązowe oczy. - No, strzelaj. - To blef. Jestem przerażony, kolana mi się trzęsą i chyba zaraz się zsikam. Mruży oczy i przekręca nadgarstek, żeby trzymać lufę pod kątem. - Chcesz umrzeć, co, białasku? Znudziło ci się życie? - Nie, ale jeśli mnie teraz nie zastrzelisz, pożałujesz. - Jestem napięty i gotowy.

On oblizuje wargi, myśli. Waha się. Wahanie może kosztować życie. Czuję, że lufa zsuwa mi się po skórze i wtedy ruszam. Wyciągam rękę, odtrącam pistolet i prowadzę lufę w dół. Pięścią docieram do jego gardła. Słyszę wystrzał i po nodze rozlewa mi się płonący ból. Rejestruję napięcie, gorąco i rwanie, ale to nie wystarczy, żeby mnie powstrzymać. Łapię go za rękę, wykręcam, wsadzam sobie pod pachę i obracam się tak, że musi się schylić, bo połamię mu kości. Jęczy i z trudem łapie oddech. Nie licz na litość, szmato. Pochylam się szybko i gwałtownie. Słyszę, jak pęka mu łokieć. Pistolet wypada mu z ręki, a ja na nim staję. Kopię go gdzieś naprzód. On pada twarzą na ziemię. Krew leci mi po twarzy, po nodze. Pięści bolą i palą, skórę na knykciach mam popękaną. Nie słyszę dźwięku nadjeżdżającego auta ani otwieranych drzwi. Kuśtykam, żeby stanąć nad właścicielem pistoletu. - Ona jest moja, dotarło? Jeszcze raz się do niej odezwiesz i zabiję cię. W odpowiedzi tylko jęknął. Pochylam się i podnoszę pistolet. Wysuwam magazynek i naboje. Wlokę się do kosza na śmieci po drugiej stronie parkingu i wyrzucam. A kiedy się odwracam, widzę ją. Stoi w otwartych drzwiach samochodu i patrzy na mnie. - Nic ci nie jest? - pytam z odległości dziesięciu metrów. Idzie szybko w moją stronę.

- Czy mnie nic nie jest?! Krew ci leci... Słyszałam... Słyszałam wystrzał i myślałam... Myślałam, że nie żyjesz. Słyszę jęk i popycham ją w stronę budynku. - Wejdźmy do środka. Nic mi nie jest. Łapie mnie za rękę i ciągnie do samochodu. - Musisz iść do lekarza. Wyrywam się. - Powiedziałem, że nic mi nie jest. - Zostałeś postrzelony. W nogę. Noga boli, więc na nią patrzę. Kula nie weszła w ciało, wygląda to na zadraśnięcie. Kuśtykam do drzwi, nie czekam na nią. - Nie jest tak źle. Ja idę na górę. Ty powinnaś wracać do domu. Ale idzie za mną. Zamyka samochód, ale to będzie cud, jeśli po powrocie zastanie go w nienaruszonym stanie. Nie mam siły się tym przejmować. Zalewa mnie adrenalina, a ból wykańcza. Teraz zaczynam się trząść ze strachu. Zatrzaskuję drzwi do mieszkania, zamykam zamek i niepewnie zmierzam do kuchni. Odwijam z rolki kłąb papierowego ręcznika i przyciskam do rany w nodze. Syczę z bólu. Kręci mi się w głowie. Boli mnie głowa, policzek. Ten cios był gorszy, niż myślałem. Widzę się w drzwiach mikrofalówki, moja twarz wygląda jak krwawa maska. Kylie przytula się do ściany przy lodówce, trzęsie się, patrzy na mnie przerażona i boję się, że upadnie. Wskazuję na ręcznik do rąk, zwisający z rączki piekarnika.

- Daj mi. - Robi to, a ja wymieniam przesiąkniętą ligninę na bawełnę. Zakrwawiony papier wyrzucam do zlewu. - Kylie, spokojnie. Nic mi nie jest. Bywało gorzej, to naprawdę nic takiego. Kręci głową. - Ich... Ich było trzech. Strzelili do ciebie. Mogli cię zabić. Przeze mnie. - Trzęsie się i obejmuje ramionami. Zmasakrowali cię. Jesteś ranny. - Chodź tu. - Wyciągam rękę, a ona podbiega. Sądząc po skurczu bólu w boku, kiedy na mnie wpada, mam potłuczone żebra. Nie zwracam na to uwagi, oddycham i przyciągam ją do siebie. - Jeśli nic ci nie jest, było warto. Nic ci nie zrobili, prawda? Kręci głową. - Nie, tylko mnie wystraszyli. Mówili... Co mi zrobią. To było obrzydliwe. I chcieli to zrobić. Nie mogłam uciec. Wiedziałam, że on... - Ale nic się nie stało. - Głaszczę ją po plecach. -Oddychaj, Cukiereczku. Po prostu oddychaj. Wszystko już jest dobrze. Odsuwa się. - Nie. Jesteś ranny. Przesuwam ręką po policzku i ścieram krew, żeby nie kapała. - Z ran na głowie i na twarzy zawsze leci dużo krwi, ale to tylko rozcięcie. Serio, nic mi nie jest. Mówiłem ci, bywało gorzej. Ciągnie mnie za rękę, a ja z ociąganiem idę za nią, kuśtykając. Prowadzi mnie do kanapy i pomaga mi usiąść. Przynosi kilka wilgotnych kawałków papiero-

wego ręcznika i starannie obmywa mi twarz. Składa skrawek ligniny raz za razem, aż zostaje z niego tylko różowoczerwona papka. Trwa to przez kilka minut, aż krwawienie w końcu ustaje. Dotyka policzka, a potem czoła, które - co zauważam z opóźnieniem - także szczypie. - Masz dwie rany. - Dotyka każdej z nich. - Tu i tu. Ale nie wyglądają na głębokie. - No bo mówię ci, że nic mi nie jest. - A jednak kręci mi się w głowie. Boli i to bardzo. Cholera, jak boli. Kylie nachyla się nade mną i bardzo delikatnie ogląda brzegi rany na udzie. - Ale to wygląda kiepsko. Trzeba założyć szwy. - Nie ma mowy. Patrzy na mnie zdumiona. - Dlaczego? - Nie mam pieniędzy i nie chcę zwracać na siebie uwagi. Zagoi się. - Wskazuję na łazienkę. - W szafce z lekami jest bandaż i neosporin. Przyniesiesz? - Kiwa głową i wstaje, ale dopiero kiedy wraca, dociera do mnie, że nie mogę założyć sobie opatrunku przez dżinsy. Z trudem wstaję. - Muszę włożyć krótkie spodenki. Zaraz wrócę. - Oz, powinieneś jechać do szpitala. Ja zapłacę. - Nie wątpię! - Nie powinienem być tak agresywny, ale cholernie mnie boli, jestem wściekły i skołowany. Czemu tu przyjechała? To wszystko komplikuje. Teraz będzie się czuła, jakby była mi coś winna. - Więc daj sobie pomóc. Proszę cię. Ledwie chodzisz. - Jest za mną i powoli idziemy do mojego pokoju.

Ból promieniujący z kości udowej jest tak dogłębny, że z trudem przestawiam nogę. Udaje mi się dotrzeć do łóżka i padam na nie. - Co, teraz zdejmiesz mi spodnie? Rumieni się, ale wchodzi za mną i klęka przy moich stopach. - Tak. - Rozwiązuje sznurówki i ściąga mi buty. „Opór jest daremny". Dobra, od czasu do czasu cytat ze Star Treka nie zawadzi... Ale serio, nie wiem, jak miałbym ją teraz powstrzymać, bo wszystko mnie boli, a poza tym nikt nigdy się tak mną nie zajmował. Mama nie jest bardzo czułym, przytulającym i opiekuńczym typem. To raczej przyjaciółka. Nie wiem, jak się zachować, zwłaszcza że wcześniej odepchnąłem Kylie i było to cholernie trudne i całkowicie sprzeczne z tym, czego naprawdę chciałem. Pozwalam jej zdjąć sobie buty i skarpetki. Skarpetka ze zranionej nogi jest przesiąknięta krwią, a Kylie się krzywi i patrzy na mnie pytająco. Rozgląda się za miejscem, gdzie mogłaby ją odłożyć. - Wyrzuć do śmieci w kuchni - mówię. Wychodzi, a ja szamoczę się z zapięciem spodni i chcę je szybko zdjąć, ale to tak kurewsko boli, a materiał przykleił się do otwartej rany i nie wiem, jak go oderwać. Ona wraca, a ja mam spodnie ściągnięte tylko do połowy. - Boże, Oz, jaki z ciebie uparty dupek! - W końcu się zorientowałaś! - mówię, ale przełykam dumę i pozwalam jej zdjąć mi spodnie.

Mam na sobie bokserki, dzięki Bogu, bo jeśli za dużo czasu minęło od ostatniego prania, czasem nie noszę bielizny. Boli mnie bok, pulsuje. Żebro jest obite, jeśli nie pęknięte. Nieźle oberwałem. A głowa, Boże, głowa pęka mi od uderzenia nią i od dwóch ciosów, które przyjąłem. Uwaga, dzieciaki, zanim strzelicie kogoś z byka, poradźcie się lekarza lub farmaceuty. W filmach kłamią, można zrobić krzywdę i sobie. - Matko, Oz, to wygląda fatalnie. Proszę cię, proszę, pozwól mi się zawieźć do szpitala. - Wygląda, jakby się miała zaraz rozpłakać i jest blada, nie wiem, czy nie zwymiotuje. Siadam i oglądam nogę. Rana jest dość głęboka. Nie do kości, ale po zewnętrznej stronie uda mam niezłą masakrę. Ale się zagoi. Wiem z doświadczenia. Co prawda nie mam go w sprawie ran postrzałowych, ale miałem podobne obrażenia. Kręcę głową. - To wygląda gorzej, niż jest naprawdę. Podaj mi gazę. Przełyka ślinę, mruga, zaciska usta i podaje mi rolkę gazy, neosporin, wodę utlenioną, plaster i nożyczki. Dochodzę do wniosku, że neosporin się nie przyda, więc odkładam go na bok. Biorę ręcznik, którym tamowałem krew i podkładam go pod nogę. - Polej mi to wodą utlenioną - mówię do Kylie. -Dużo. Blednie. - Nie będzie bolało?

- Jak skurwysyn. Ale lepsze to niż zakażenie. Zrób to szybko. - Zaciskam zęby i patrzę. Odkręca biały ko-reczek z brązowej butelki i zerka na mnie. Kiwam głową, a ona wylewa płyn na ranę. Nie mogę powstrzymać jęku. - Kurrrrrrwa, jak boli. Boże! - Głęboko wciągam powietrze, żeby dodać sobie odwagi. - Dobrze. Jeszcze raz. Jest bliska łez, ale robi, o co proszę. Tym razem rozrywający ból jest niemal nie do zniesienia. Rana bombluje jak wściekła, a ja pacam w nią kawałkiem ręcznika. - Jeszcze raz. Teraz nie mogę już patrzeć. Patrzę więc na Kylie, na falę jej rudawych włosów, spływających falami przez ramię, na smutne, błękitne oczy wpatrzone w moje nogi. Ma obcisłą, szarą koszulkę, a jej piersi wznoszą się jak pagórki, które chcę poznawać dłońmi, ustami i wzrokiem. To nie są dobre myśli, bo jestem tylko w bokserkach i jak się nakręcę, ona zaraz to zauważy. Wracam do myślenia o jej włosach. Są gęste, błyszczące, w kolorze miedzi. Fala za falą, lekko skręcone na końcach. - Gapisz się na mnie. - Zakręca buteleczkę i sama na mnie patrzy. - No. - Wzruszam ramionami. - Myślałam, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. Odcinam długi pas gazy, składam kilkakrotnie i układam na ranie. - Teraz owiń. - Patrzę, jak bandażuje mi nogę, przekładając rolkę z ręki do ręki. - Jesteśmy.

- Więc czemu patrzysz, jakbyś chciał mnie zjeść? -Odcina bandaż i przykleja, a potem znów siada po turecku. - Bo to, co jest słuszne i to, czego bym chciał, to nie zawsze to samo. - Wskazuję na obcięte bojówki. -Podasz? - Rzuca mi postrzępione szorty, a ja je wciągam, wijąc się na łóżku. Kylie marszczy brwi. - A co z tym, czego ja chcę? Zapinam guzik i rozporek, a potem podciągam się trochę w górę i sięgam do plecaka po papierosy i zapalniczkę. - To samo. - Zapalam i zaciągam się, zamykam oczy, a nikotynowy rausz rozlewa się po mnie. - To, czego chcesz i to, czego powinnaś chcieć, to nie to samo. Już chyba widziałaś dlaczego. Moje życie jest groźne. Ja jestem groźny. Gramoli się na łóżko i siada obok mnie. Patrzy, jak palę. Czuję jej palce na dłoni, wyjmuje mi papierosa, przykłada do ust, wciąga odrobinę, przytrzymuje w ustach, a potem wdycha. Troszkę kaszle, ale nie aż tak jak za pierwszym razem. Rozszerzają jej się źrenice, opiera się o ścianę, bo zaczyna jej się kręcić w głowie. - O cholera. Wow. Teraz już rozumiem. - Mruga i oddaje mi papierosa. Parskam śmiechem. - Taa. Ale więcej nie dostaniesz. - Zawsze tak jest? - Wyciąga znów rękę, ale się odsuwam. No daj, chcę jeszcze! Proszę!

Boże, pozwolę jej zacząć palić. Jak kompletny dupek daję jej papierosa. - Nie zawsze. Jak się przyzwyczaisz, to takie uczucie będzie się pojawiać tylko po co najmniej dwunastu godzinach od ostatniego papierosa. - Zabieram jej fajkę i sam się zaciągam. Jak się uzależnisz, będzie kolejka chętnych do skopania mi dupy. - Nie, jeśli się uzależnię, będzie to moja wina, nie twoja. Widzi otwartą puszkę, stojącą na podłodze, podnosi ją i zagląda do środka. Wyciąga woreczek, otwiera i wącha. - To jest zioło? Kiwam głową. - Zioło. - Będziesz je palił? - Nie przy tobie. Wkłada woreczek z powrotem do puszki i stawia ją między nami. - Czemu nie? - Bo to kolejny powód, dla którego nie możemy być więcej niż przyjaciółmi. W twoim życiu nie może być narkotyków. - A w twoim mogą? Wzdycham. - Mogą. Jeśli cokolwiek mi się w życiu uda, będę grał w kapeli i tyle. W jakichś spelunkach i nędznych klubach, a potem będę jarał w ciemnych zaułkach i wciągał kreski w kiblach. A na koniec przedawkuję i będzie po zabawie. - Patrzę na nią. - Takiego życia chcesz? Przeczesuje włosy.

- Nie. Możesz osiągnąć znacznie więcej. Mógłbyś, gdybyś chciał. Masz wielki talent do matematyki. Możesz z nim coś zrobić. I jesteś na tyle dobrym muzykiem, żeby wylądować w lepszym miejscu niż jako cuchnący ćpun, wciągający prochy w kiblach klubów muzycznych. Chciej dla siebie więcej. Ja chcę więcej dla ciebie. Wzruszam ramionami. - No widzisz, a ja nie chcę. - Kłamstwo. Wstrętne, śmierdzące kłamstwo. Chcę więcej. Może niekoniecznie domku z białym płotkiem, psa z kłapciatymi uszami i dwójki dzieci wycierających smarki w moje spodnie, ale na pewno czegoś lepszego. Odwraca się do mnie, widzę ją blisko, czuję jej oddech na policzku, dłoń na piersi. - Sam w to nie wierzysz. Słyszę kłamstwo w twoim głosie i widzę je w twoich oczach. Opuszczam powieki. - Może i tak. Co nie zmienia faktu! - Zmienia. Nie ma faktów tyczących się przyszłości. Przyszłość jest w twoich rękach. Masz talent. Jesteś przystojny. Możesz zrobić bardzo dużo, jeśli w siebie uwierzysz. Parskam. - To tekst z jakiegoś gównianego filmu z Sandrą Bullock? - Tak, a wiesz, że Sandra Bullock nigdy nie kłamie. Nie mogę się nie roześmiać. - Jesteś znacznie seksowniejsza niż Sandra Bullock. -Milknę dla większego efektu i żeby się zastanowić,

czy nie pożałuję tych słów. - A Sandra Bullock jest seksowna. - Jest starsza od naszych rodziców! - No więc jest seksowna w kategorii starszych babek. Poza tym w moim przypadku rodzice występują w liczbie pojedynczej. - Mówię to bez zastanowienia, po prostu mi się wymyka. Rozmowa natychmiast staje się poważna. - Nie znasz swojego taty? Zamaszyście kręcę głową. - Nie. Nawet nie widziałem zdjęcia. Nie wiem ani jednej rzeczy o tym gościu. Kylie aż kipi od pytań, widzę to. - Mama nic ci nie powiedziała? - Nie. To dla niej bolesny temat. Wścieka się, jak o tym mówię. On odszedł i nie przysługuje mi nic więcej. Wzdycham. - Wydaje mi się, że mam po nim imię, ale nie jestem pewien na sto procent. - Masz po nim imię... Czyli jakie? Wybucham śmiechem. - Niezła próba, Cukiereczku! I tak nie powiem ci, jak się naprawdę nazywam. - Cholera, myślałam, że się uda. - Kładzie się na boku, głowę opiera na ręce. Patrzy na mnie stanowczo ze zbyt bliskiej odległości. - Dlaczego? - Bo to imię należy do niego. A ja nic o nim nie wiem. Więc w trzeciej klasie postanowiłem, że chcę być sobą, bez jego udziału i wymyślę sobie własne imię. Wybrałem Oza. - Dlaczego akurat to?

Wzruszam ramionami. - To skrót. Pasuje mi. Poza tym wtedy pierwszy raz obejrzałem Czarnoksiężnika z Krainy Oz i strasznie mi się spodobał ten czarnoksiężnik. Wiem, że nie miał być fajny, ale chodzi o to, że stwarzał imponujące pozory, a tak naprawdę, w środku, był kimś zupełnie innym. I ja tak się czułem. Tak jakbym musiał być na zewnątrz inny niż w środku, żeby przetrwać. Nie mogłem być taki, jak chciałem. Miałem bolesne dorastanie. Naprawdę. To co się przed chwilą stało, to nic takiego. Jestem wojownikiem. Byłem w poprawczaku. Tam musiałem walczyć codziennie. I w szkole, na boisku, na osiedlu. Jak dzieciaki chcą komuś coś udowodnić, robi się ostro. A w takich dzielnicach każdy ma coś do udowodnienia. Nienawidziłem się bić. Chciałem, żeby wszyscy dali mi spokój. Chciałem wiedzieć, kim był mój tata, skąd się wziąłem. Dlaczego mama jest sama. Dlaczego byliśmy sami. Dlaczego tak często się przeprowadzaliśmy. - A często? Kiwam głową. - Delikatnie mówiąc. Co roku albo i częściej, przez większość mojego życia. Najdłużej w jednym miejscu mieszkaliśmy w Dallas, odkąd skończyłem jedenaście lat do siódmej klasy. Potem mama przeprowadziła nas do St. Louis. Tak było co roku. Półtora roku przed Dallas, tak samo po St. Louis. Nowa szkoła, nowe mieszkanie, nowe miasto, nowi znajomi. W końcu przestałem sobie zawracać głowę przyjaźniami, skoro i tak wszystkich przyjaciół musiałem zostawić po kilku miesiącach. Teraz po prostu odliczam czas do następnej przeprowadzki.

Z nikim się nie trzymam, robię swoje... Cholera, nawet nie wiem, czemu ci to mówię. Zawsze byłem zagubiony. Pałętaliśmy się z mamą po świecie, a ja nie znam tej tragicznej historii. Mama nic nie mówi. Jestem nikim. Ty wiesz, kim jesteś. Wiesz, skąd się wzięłaś. Jesteś córką Neli i Colta, jesteś muzykiem. Znasz swoich rodziców, obydwoje. Jasne, mają pewnie jakieś tajemnice i historie, o których ci nie mówili, ale masz ich oboje. Nawet nie wiesz, jaka to wielka rzecz. Moja mama jest... wycofana. Nie wiem, jak to wyjaśnić. Uczestniczy w moim życiu, wychowała mnie najlepiej jak mogła, a ja jestem wdzięczny, że ją mam. Ale jakaś jej część jest... nieobecna. W każdym razie dla mnie. Pytałem ją o to, ale tylko się wścieka. - Muszę na chwilę przestać mówić, zacisnąć zęby i przeczekać nową falę pulsującego bólu w nodze i w boku. Kylie kładzie się na plecach i patrzy w sufit. - Boże, Oz. Tyle jeszcze chciałabym wiedzieć i tyle mam do powiedzenia. Nie wiem, od czego zacząć. - Nie ma nic do powiedzenia. Jest jak jest. - Z bólu zaciskam zęby, bo uderza z gwałtowną siłą. - Byłeś w poprawczaku, tak? - pyta niepewnie, nie patrząc na mnie. Wzruszam ramionami. - Tak. W dziesiątej klasie. W New Jersey. - Za co? Co się takiego stało, że tam wylądowałeś? Wzdycham. - Nic ciekawego. Któregoś dnia po szkole napadli mnie jacyś debile. Zlali mnie. Więc postanowiłem się zemścić. Tylko że może trochę przesadziłem. Wynaj-

dowałem ich, jednego po drugim, i wszystkich wpakowałem do szpitala. Wygląda na to, że zemsta nie jest usprawiedliwieniem dla agresji i przemocy. - Wylądowali w szpitalu...? - Tak, Cukiereczku. Jak walniesz gnojka cegłówką w tył głowy, potrzebuje więcej niż kilka szwów. - Boże, Oz. Śmieję się, ale to gorzki śmiech. - Tak. Może wreszcie zobaczysz, dlaczego nie jestem dla ciebie dobry. Oni sobie na to zasłużyli, nie mam wątpliwości. Polowali na mnie od tygodni. Popychali mnie, gnoili na korytarzach, a jak próbowałem oddać, zawsze wpadałem w kłopoty. Bo widzisz, to były „dobre" dzieciaki. Takie, które miały oboje rodziców. Mamusie działały w komitecie szkolnym, tatusiowie zasiadali w zarządzie szkół, ta bajka. A ja byłem nowy i z gównianej dzielnicy. - Gnoili cię, ale to ty poszedłeś do poprawczaka? Co się z nimi stało po tym, jak na ciebie napadli? Znów się śmieję. - Nic, Cukiereczku. Nic a nic. Zawlokłem swoją żałosną, obitą dupę do domu i następnego dnia nie poszedłem do szkoły. - Nikomu nie powiedziałeś? - Pewnie, że nie. Nic dobrego by z tego nie wynikło. Nawet gdyby ktoś mi uwierzył, najwyżej by ich zawiesili na kilka dni. Nie warto. - Powiedziałeś, że obrywałeś bardziej. Kiedy? - Boże, tyle pytań. Mam na myśli kilka obitych żeber, podbite oko, rozcięcia i siniaki. Nic nowego. -

Nie mogę znieść, że jej o tym mówię. Nie mogę znieść litości, którą widzę w jej twarzy. - Raz byłem naprawdę ranny. Nie to, że oberwałem, tylko gorzej. To było w pierwszym tygodniu jedenastej klasy. Był taki dzieciak, Greg Makowski. Wielki. Ogromny, naprawdę. Głupi jak łopata, ale potężny. Oczywiście lubił dręczyć innych. Musisz wiedzieć, że w poprawczaku każdy nowy jest jak świeże mięso. Rzucają się na ciebie, jak tylko zamkną się za tobą drzwi. Szczególnie w tym poprawczaku, w którym ja byłem. Szybko się zorientowałem, że muszę jakoś się zasłużyć, żeby uniknąć bicia. Postawić się. Udowodnić, że ze mną się nie zadziera. Więc wybrałem największego, najwredniejszego dzieciaka na oddziale i wybiłem mu zęby. Po tym nikt ze mną nie zadzierał, chyba że ktoś nowy, kto chciał udowodnić to samo co ja. No i potem ten dzieciak, w ostatniej klasie. Zacząłem się z nim bić. Zresztą wygrałem. Tyle że on miał kumpli. Wielu kumpli. Dużych. Dopadli mnie w jakimś zaułku. Z jednej strony był mur przy drodze szybkiego ruchu, z drugiej pusty parking. Nie miałem dokąd uciekać. Musiało ich być z ośmiu. Złamali mi cztery żebra. Nadgarstek. Kość policzkową i nos. Poluzowali parę zębów. Prawie się udławiłem krwią. W szpitalu byłem ponad tydzień, a przez następne dwa tygodnie nie mogłem się ruszyć. Mama musiała sprzedać samochód i zastawić biżuterię, żeby zapłacić chociaż część rachunku. Wciąż mamy jakieś pięć patyków długu. Mama pracowała całe dnie na dwóch etatach prawie przez miesiąc, żeby zebrać kasę na kupno wozu, ina-

czej musiała chodzić do pracy pięć kilometrów w jedną stronę. Prawie nas wyrzucili z mieszkania. Ale przetrwaliśmy i po wypisaniu ze szpitala znów się przeprowadziliśmy, a ja zmieniłem szkołę. - Przekładam się, żeby złagodzić ból żebra, ale to tylko wywołuje więcej bólu. - No, to taką mam historię. Teraz żałujesz, że zapytałaś, co? Kylie milczy, więc patrzę. Płacze! Odwracam się w jej stronę i z trudem siadam. - Hej! Co się stało? Siąka nosem, wyciera oczy. - Co się stało?! Boże, Oz... Boże! Tyle przeszedłeś, a mówisz o tym, jakby to było nic. - No dobrze, ale czemu ty płaczesz? - Naprawdę tego nie rozumiem. - Nie chcę twojej litości. Siada. Oczy jej płoną. - To nie jest litość! To się nazywa współczucie! Są na świecie ludzie, którym na tobie zależy. Nie każdy zamierza cię zbić, porzucić i zdradzić. - Doświadczenie wskazuje inaczej. Wybacz, jeśli jestem trochę zgorzkniały. - Nie mogę już dłużej. Otwieram puszkę i pakuję zioło do szklanej lufki. Zwykle nie jaram w ten sposób, ale nie mam cierpliwości, żeby teraz skręcać blanta. Zapalam zapalniczkę, zioło trzeszczy, pali się na pomarańczowo, a dym wypełnia mi płuca. Nienawidzę się za to, że palę przy niej. Trzymam dym w płucach tak długo, aż zaprotestują, a potem kładę się i wypuszczam go do sufitu. Kylie patrzy na mnie prosząco.

- Nie. Nawet nie ma mowy. - Biorę kolejnego dużego bucha, a potem kładę lufkę i zapalniczkę na piersi. - Nie zamierzałam prosić. Dziwnie pachnie. - Zerka na otwarte drzwi do mojego pokoju. - Twoja mama nie wyczuje? - Ona wie. - Jestem na haju, powieki mam ciężkie, a ból jest daleko. - Jak mnie za pierwszym razem przyłapała, to szlag ją trafił. Totalna masakra. Histeria, te sprawy. Kłóciliśmy się przez kilka tygodni. Nie przestawałem, ciągle dawała mi szlaban, ale miałem to gdzieś. Wychodziłem, jak miałem ochotę. Wiedziałem, że nie ma wyjścia, bo co, zabije mi drzwi deskami? Wepchnie mnie siłą do pokoju? Znów mnie uziemi? W końcu się poddała. Powiedziała, że jak chcę się wykończyć, to proszę bardzo. Czasem, jak jest naprawdę zdołowana, pali ze mną. Ale wydaje mi się, że wtedy przypomina sobie... jego. Trzymam zapalniczkę w ręce. Budzę płomień do życia. Klik, płonie Bic. Klik, płonie Bic. Ogień jest krótki i żółty, faluje i mieni się, gorący i zachęcający. Nawet o tym nie myślę, po prostu na niego patrzę, ciągnie mnie do płomienia jak ćmę. Wyciągam rękę i zawieszam ją trzy centymetry nad płomieniem. Na początku ciepło. Ciepło na skórze. Przyjemnie. Miło i łagodnie. Potem robi się coraz goręcej. Czuję to. To lepsze niż myślenie o tym, że mama nie mówi mi prawdy, że nie mogę tego znieść. Ma tajemnicę, zna odpowiedzi, ale się ze mną nie dzieli. Wściekam się, jestem zraniony, przepełniony gniewem. Czy on nas porzucił? Był przestępcą? Został zabity? A może był po prostu złamasem, który zniknął,

kiedy się dowiedział, że mama zaciążyła? Czy jednak był dobrym człowiekiem, który chciał być ojcem i to mama od niego uciekła? Czy dlatego tak często się przeprowadzamy? Czy ona przed nim ucieka? Czy go szuka? Ściga go? Nie wiem i nigdy się nie dowiem. Czasem myślę, że moje parzenie się to realizacja potrzeby ucieczki od siebie. Chcę wypalić z siebie te pytania. Ale przecież to głupie. Wiem tylko, że ogień do mnie przemawia. Potrzebuję go, a kiedy łapie mnie w sidła, nie mogę uciec. Robi się coraz goręcej, a ciepło zamienia się w ból, kiedy unoszę zapalniczkę i przysuwam ją do ręki. Patrzę, jak jęzor ognia dotyka mojej skóry, a ból staje się agonalny. - Oz! - Kylie wytrąca mi zapalniczkę z ręki i krzyczy: - Co ty kurwa robisz?! Wracam do rzeczywistości i zaciskam dłoń w pięść. Czuję, że ten nowy ból wygrywa z żebrami i nogą. Jest lepiej. Po staremu. Kylie łapie mnie za rękę, odwraca wnętrzem dłoni do góry i przygląda się jej. - Oparzyłeś sobie rękę. Dlaczego?! Chcę się wyrwać, ale ona nie puszcza. - To nic takiego, Kylie, naprawdę. I wtedy dopiero dostrzega. Dłoń. Przedramię. Palce. - Oz...? - pyta cicho, z wahaniem, z bólem. Tak jakby każdy placek lśniącej, wypalonej skóry sprawiał jej ból. Wyciąga palce i dotyka każdej blizny na moim przedramieniu. Zamykam oczy i pozwalam jej na ten dotyk. Dotarło do niej, że te blizny to nie przypadek. - Dlaczego?!

Wyrywam jej rękę, sięgam po zapalniczkę i biorę kolejnego bucha. - Pytasz dokładnie takim samym tonem jak mama, więc powiem ci to samo, co mówię jej: nie wiem. To po prostu pomaga. Nie umiem jej tego wyjaśnić, tobie też nie umiem. Sam tego nie rozumiem. - To nie jest nic takiego. - Okrąża palcem kontur każdej blizny, na przedramionach, na dłoniach. Na palcach. Boże, ten jej łagodny dotyk jest... nieznośny. -Nie wiem, co z tym zrobić. Zmuszam się do podniesienia na nią wzroku. - Kylie. Patrz na mnie, skarbie. - Czuję na sobie jej błękitne, błękitne spojrzenie. - Teraz już wiesz? Czemu ty i ja nie mamy racji bytu? Nie zrozumiesz tego. Nie zrozumiesz mnie. Mogłaś zostać zgwałcona, przychodząc do mnie z wizytą. Patrzyłaś, jak masakruję twoich napastników. Ja cię... - Z trudem przełykam ślinę i zmuszam się do wypowiedzenia tych słów. Ja cię zbrukam. Ubrudzisz się, przebywając w moim towarzystwie. Nie chodzi o to, że nie jesteś dość dobra. Mój świat i moje życie nie pasują do ciebie, do tego, kim jesteś. Kim możesz być. Pasować, to nie jest dobre słowo. Ja jestem zjebany. Mam masakrycznie dużo problemów. To co teraz widziałaś. To nie minie w najbliższym czasie. Staram się nie parzyć. Głównie dla mamy, bo ją to wyprowadza z równowagi, a ma i tak dość problemów. Ale dzisiaj? Teraz? Nawet o tym nie myślałem. Po prostu się stało. A nie powinno się było stać przy tobie. Już wylałem na ciebie tyle brudu i mroku. Nienawidzę się za to.

Kylie bardzo długo nic nie mówi, więc nie przerywam ciszy, daję jej czas na przeanalizowanie, zastanowienie się. Patrzy na mnie, na moje ręce i ramiona, na twarz, łóżko, lufkę i zapalniczkę leżące na mojej piersi. Wkładam jedno i drugie do puszki i siadam. Kylie siedzi na łydkach, dłonie ma złożone na udach, głowę spuszczoną, mruga, żeby zatrzymać łzy. Nie wiem, czemu płacze. Nie mam pojęcia. Bo moje życie jest do dupy? Z powodu tego, co się stało wcześniej? Była zastraszona, grożono jej gwałtem i była świadkiem porządnej bójki. Ma święte prawo do przerażenia i szoku. Ale myślę, że to nie dlatego. Chodzi jej o mnie. A ja nie chcę, żeby płakała z mojego powodu. Podnoszę jej brodę palcami, ale ona zamyka oczy i odwraca głowę. Po policzku spływa jej łza. Ścieram ją. Nie mogę się powstrzymać. Wydaje mi się, że mój dotyk jest szorstki, staram się być delikatniejszy. - Nie płacz, Cukiereczku. Proszę. - Nic nie poradzę. Chciałabym tak zrobić, żeby było ci lepiej. Wiem, że nie mogę cię naprawić, nie o to mi chodzi. Po prostu chciałabym... pomóc. Nie wiem sama. Nie zabierać ci tego bólu, ale nauczyć cię sobie z nim radzić. Nie wiem. Jestem skołowana. Ty ciągle powtarzasz, że nie chcesz mnie ubrudzić, a ja wcale nie widzę takiego zagrożenia. Chcę być... częścią twojego życia. Nawet jeśli jest pokręcone, mroczne i brudne. I pełne przemocy. - Patrzy na mnie. - Tak się bałam, ale kiedy się pojawiłeś znikąd, wiedziałam, że już jestem bezpieczna. Ale potem zaczęłam się bać o ciebie.

Wygrałeś. I to też było przerażające, ale wiem... Wiem, że nie muszę się bać ciebie. Nie wiem, jak zareagować. Czy mam jej powiedzieć, że nie powinna chcieć mi pomagać? Że nie może? Ale przyjemnie jest wiedzieć, że jej na mnie zależy. Wiem, że mamie też zależy, ale jej musi zależeć, a Kylie nie. W głowie mi się kręci od pokręconych myśli, a serce mi wali od emocji, których nie rozumiem i z którymi nie wiem, co zrobić. Wszystko mnie boli, jestem na haju, a Kylie jest piękna, delikatna, miła i dobra. Za dobra dla mnie. Powinienem ją odepchnąć, ale do cholery, przecież wcale nie chcę. I wcale nie jestem pewien, czybym umiał. Kiedy wyciąga rękę, zamieram. Zdejmuje mi czapkę. Bez niej czuję się nagi. Zawsze noszę czapkę. A gdyby tego było mało, robi coś jeszcze gorszego: ściąga mi z włosów gumkę. Nawet mama nie widuje mnie z rozpuszczonymi włosami. A w każdym razie rzadko. Ale z jakichś powodów, których nie mogę pojąć, pozwalam jej na to. Muszę siedzieć zupełnie bez ruchu, bo źle się to skończy. Włosy rozsypują mi się na ramiona, gęste i kasztanowe, takie jak mamy. Kylie przeczesuje je palcami, ostrożnie i z wahaniem. Muska moje uszy i szyję. - Ja się ciebie nie boję, Oz. Nie boję się twojego życia. Nie boję się pobrudzić. Więc przestań mnie chronić i pozwól mi podejmować decyzje. Pozwól mi... Całuję ją. Milknie, bo moje usta przesuwają się po jej wargach i połykają dalsze słowa. Dłonią obejmuję jej policzek. Przysuwa się bliżej na kolanach, bliżej mnie. Nachyla się nade mną. Robię to świadomie. Pa-

nuję nad swoimi działaniami. Całuję ją, bo tego chcę. Bo chciałem ją pocałować od pierwszej chwili, kiedy ją zobaczyłem. Więc całuję i staram się, żeby było jej przyjemnie. Przesuwa ręce po moich włosach i zatrzymuje się na ramionach, a potem obejmuje mnie jedną ręką za szyję, podczas gdy druga spoczywa mi na policzku. Siedzi mi już prawie na kolanach, jest tak blisko, wciska się we mnie. Boże. Boże, jak pysznie smakuje. Odrobinę dymem papierosowym i czymś cytrusowym. Może sprite'em? I wiśniowym balsamem do ust. Usta ma takie ciepłe, miękkie, wilgotne i wygłodniałe. Muskam językiem złączenie jej warg i rozsuwa je dla mnie. Czuję jej język w moich ustach, władczy, poszukujący, agresywny. Jest złakniona. Chce tego. Ten pocałunek jest dobry, tak jakby coś znaczył. Nie jest pusty, nie stanowi tylko wprowadzenia do seksu. Jest wymianą, wyznaniem. Dla mnie to coś zupełnie nowego, czuć taką więź z nową osobą. Z mamą nie czuję się związany, a poza nią nigdy nie było nikogo innego. Tylko dziewczyny wkraczające do mojego brudnego świata na kilka godzin. A Kylie? Całuje mnie, jakby mogła to robić zawsze, jakby na całym świecie, w całym jej życiu nie wydarzyło się nic równie doskonałego jak ten pocałunek. Nasze usta się rozłączają, a ona patrzy mi w oczy z odległości dwóch centymetrów. Sprawdza coś. Wciąż dotykam rękami jej twarzy i włosów. Wplatam jedną dłoń w jej długie, rudawe włosy, a drugą obejmuję jej policzek z łagodnością i czułością, której nigdy w życiu nie okazałem drugiej żywej istocie.

- Oz. - Wypowiada moje imię, być może tylko po to, żeby je usłyszeć. Nie wiem. Ale potem przesuwa kciukiem w kąciku moich ust, a moje serce kurczy się i staje. - Nie mów mi, że nie czułeś tego samego co ja. Tak jakby to... - Coś znaczyło? - Jestem jej przynajmniej winien prawdę. - Tak! - wykrzykuje na miękkim, pełnym emocji wydechu. Przesuwa się nade mną, patrzy mi w twarz, siada na mnie okrakiem. - Tak, jakby to coś znaczyło. Dokładnie tak się czułam. - To był twój pierwszy pocałunek? Kręci głową. - Nie. Całowałam się z kilkoma chłopakami. To znaczy: pozwalałam im. Nie mówię o tych dwóch, o których ci opowiadałam, o tych, którzy mnie całowali. Byli też tacy, z którymi się całowałam, bo chciałam. Ale nigdy nie było tak. Było w porządku, ale nie tak... intensywnie. Pozwalam palcom zjechać na jej plecy, potem niżej, na biodra, i z powrotem na górę. Drży pod moim dotykiem. - Jeśli to ma jakieś znaczenie, ja też nigdy nie przeżyłem takiego pocałunku. Tak jak powiedziałaś, to było mocne. - Dlaczego wątpisz, że to ma znaczenie? Wywracam oczami i wzruszam ramionami. - Nie wiem. - Masz dla mnie znaczenie. Wszystko, co ciebie dotyczy, ma. To dla mnie ważne.

- Dlaczego? - Bawię się pasmem jej włosów, zakręcam końcówkę w palcach. - Nie rozumiem. - Jesteś inny. - Siada mi na nogach, kładzie mi dłonie na piersi, głaszcze i dotyka. - Zupełnie inny. Podoba mi się to. Jest w tobie coś prawdziwego. Wszyscy inni są jakby... na pokaz. Mrugam. - Jestem tylko sobą. Uśmiecha się do mnie. - No właśnie! I to jest wyjątkowe. W każdym razie dla mnie. Koszulka podjeżdża jej na plecach, więc kiedy zsuwam dłoń z jej ramion w dół pleców, natrafiam na ciepłą, miękką skórę. Odruchowo, nie mogąc się powstrzymać, wkładam palce pod materiał i znajduję więcej ciała. Plecy, wypustki kręgosłupa, dolna krawędź zapięcia stanika. Nigdzie dalej, ani w dół, ani w górę. Jestem ostrożny, czujny. Pożądanie to potężny przeciwnik, ale muszę z nim walczyć, dla jej dobra. Odsuwam ręce, zaciskam dłonie w pięści i powstrzymuję się od odkrywania jej ciała ustami, dłońmi i opuszkami palców. Nigdy wcześniej nie czułem aż takiego pragnienia, nie musiałem tak mocno ze sobą walczyć, nie odmawiałem sobie luksusu dotykania, kiedy laska sama się prosiła. Ale ta dziewczyna? Ona jest inna, zasługuje na coś lepszego. Ale Kylie ma inne zdanie. - Podobało mi się to. Było przyjemnie. - Wygina plecy w łuk. - Zrób to jeszcze raz. - Nie powinienem.

- Dlaczego nie? Wzdycham i zamykam oczy, żeby jej wygłodniałe spojrzenie nie wwiercało się we mnie. - Nie powinienem, bo nie satysfakcjonuje mnie tylko dotykanie pleców. Nie będę chciał przestać, nie będę umiał. - Więc nie przestawiaj. - Nie gadaj. Zaciska palce na moich włosach i nachyla się. - Jestem dziewicą. Wybucham śmiechem. - Tak, Cukiereczku, wiem, o tym właśnie mówię. - Miałam okazje. Mogłam się zdecydować. Ale nie chciałam. Postanowiłam zaczekać. - Zmienia pozycję i mocniej napiera na mnie biodrami. - Ale to, że czekałam, nie znaczy, że nie chciałam. Chciałam. Chcę. Już od dawna. Ale chciałam to zrobić z właściwym chłopakiem. Żeby to coś znaczyło. Wiem, że nie zawsze pierwszy raz oznacza wielką miłość, nie jestem naiwna. I wiem, że... Że będzie bolało. Pewnie będzie inaczej niż w mojej wyobraźni. Ale chcę tego. I wiesz co? - Nachyla się i całuje mnie seksownie, ostro i drapieżnie, przyciska mnie do siebie i miażdży nasze ciała; całuje z takim opętaniem i desperacją, że czuję, jak robię się twardy i wiem, że ona też to czuje. - Chcę to zrobić z tobą.

COLT Występy, gesty i duchy

Ten muzyczny wieczorek jest idiotyczny. Większość z tych dzieciaków nie ma talentu. Brzmi to wszystko jak marne karaoke, tylko że nikt nie jest pijany. Kilka osób, oprócz Kylie i Oza, jest minimalnie uzdolnionych. Jeden chłopak zrobił całkiem zacny cover Jacka Johnsona, ale reszta to bełt. Gówniane covery marnych piosenek. Kiedy więc przychodzi kolej Oza i Kylie, już pod sam koniec, jestem rozdrażniony, poirytowany i nie mogę się doczekać, aż pójdę do domu. Kawiarnia jest pełna, a stoliki i krzesła odstawiono do tyłu, żeby z jednej strony baru pozostała wolna przestrzeń, gdzie bariści cały czas robią drinki, parzą espresso, podgrzewają mleko i wirują blenderem. Przedostatni wykonawca kończy masakrować U2 i na środku otwartej przestrzeni pojawiają się Kylie i Oz. Oz niesie za gryf czarną yamahę Kylie, a na plecach zawieszonego ma poobijanego czarno-złotego stratocastera. W rogu ktoś wcisnął czarne pianinko, za którym siada Kylie.

W ostatnich tygodniach słyszałem kilka razy, jak próbowali w piwnicy i mam przeczucie, że rozwalą ten wieczór. Kylie przysuwa mikrofon do pianina, ustawia tak, żeby mogła jednocześnie śpiewać i grać. W tym czasie Oz przysuwa stołek i swój mikrofon, siada niedaleko, twarzą trochę do niej, a trochę do widowni. Elektryczną gitarę zostawia na plecach, akustyczną układa na kolanie, brzdąka niezobowiązująco i dostraja. Kylie zerka na niego, uśmiecha się niepewnie. Oz się podłącza, ale patrzy na nią i mikroskopijnie unosi kącik ust. Ta marna zapowiedź uśmiechu widocznie wystarcza mojej zdenerwowanej córce. - Cześć wszystkim - mówi Kylie. - Nazywam się Kylie Calloway, a to jest Oz Hyde. Mam nadzieję, że spodoba wam się to, co dla was mamy. Chcielibyśmy zagrać dwie piosenki. Oczywiście, jeśli po pierwszej nas nie wygwiżdżecie. Kiwa do Oza, który bierze głęboki wdech i zaczyna grać. To powolna, melodyjna muzyka, przewalająca się jak fale oceanu. Po kilku taktach Kylie dołącza na pianinie. Gra tę samą melodię, tylko że dźwięki pianina oplatają się wokół jego basowej linii. Na widowni zapada cisza. Zdają sobie sprawę, że teraz usłyszą coś dobrego. Nawet pracownik kawiarni zatrzymuje się i słucha. Czuć to, w powietrzu, w zapachu. Widać w sposobie, w jaki Oz gra na gitarze akustycznej: gładko, bez wysiłku. Słychać to w pięknym pianinie Kylie. Nagle ona zaczyna śpiewać.

Przy tobie jestem przybyszem do nowego świata. Nie wiem, dokąd iść, ale nie chcę wracać. Sięgam ręką, twój horyzont znika. Sięgam myślą, mówisz: „Nie dotykaj". Pokaż mi swój tajemniczy ogród, klomby bólu, sad sekretów, powrót do przeszłości pora zacząć. Przyszłość to garść nasion co rozkwitną w róże, więc szykuj się do jazdy. Ty nie jesteś „każdy", poprzez blizny w twojej skórze widać gwiazdy. Pianino cichnie i milknie, ale rozbrzmiewa ścieżka Oza, mroczna, głęboka i powolna. A kiedy zaczyna śpiewać, ścina mnie z nóg. Nie ma dobrego głosu, jest zdarty, hipnotyzujący, surowy i porywa. Ty chcesz wiedzieć wszystko, chcesz być blisko, ale nic nie powiem. Rozpacz nie jest słowem. Świat stoi na głowie, a ja płynę. W ciemność, w ból, w głębinę. Nie ma czasu do stracenia, ludzi się nie zmienia. Nic nie zdziałasz, skarbie. Nie przeskoczysz mostu tak po prostu. Życie to czas postu,

a ty jesteś syta więc nie pytaj. Między nami wisi przepaść więc nie czekaj. Nic nie zdziałasz, skarbie. Oz wy grywa melodię raz jeszcze, a potem trzy razy mocno uderza w struny, wycisza je, odczekuje, odliczając pewnie do trzech i wchodzi z nagłym crescendo, które wygrywają razem, na cały głos, a ich linie melodyczne krzyżują się, falują i dopełniają się. A potem śpiewają razem, każde oddzielnie, uzupełniając się, ale i prześcigając we współbrzmieniu: Chcę cię znać... Nie możesz, skarbie... Mrok nie jest zbyt ciemny, blizny niezbyt głębokie... Nie ocalisz mnie, nie możesz... Nie boję się ciebie, daj mi szansę... Nie mogę... Pozwól się kochać, pozwól się kochać, pozwól się kochać... Nie mogę, skarbie... Pozwól... Nie mogę... Pozwól... Nie mogę... Ta wyśpiewana kłótnia trwa, śpiewana raz po raz, tam i z powrotem; śpiewają coraz głośniej i coraz agresywniej, aż oboje krzyczą, błagają, śpiewają jednym

głosem, ale innymi słowami. To niezwykły występ. W piosence jest nuta folkowej prostoty, nuty i akordy nie są skomplikowane, a jednak poruszające i niepokojące. Kończą niespodziewanie, w pół słowa, jego gitara zawisa w ciszy. Przez chwilę panuje przerażająca cisza, a potem publiczność wychodzi z siebie: wyją i krzyczą, zszokowani i zachwyceni. Oni nie czekają, aż krzyki i owacje ucichną, Kylie daje znać Ozowi, a on wyłącza wzmacnianie yamahy, kładzie ją przy swoich stopach i przekręca na brzuch fendera, którego podłącza. Wstaje z krzesła, układa gitarę tak, żeby było wygodnie, włącza wzmacniacz, a potem trąca struny. Nie słyszałem, jak gra na gitarze elektrycznej, więc jestem ciekawy. To, jak dotyka strun na gryfie i nachyla się nad gitarą, podpowiada mi, że może być niezły. Uderza w struny, bierze niski, dudniący akord, a potem kiwa głową i podnosi kciuk. To znak dla chłopaka za konsoletą, który widzi sygnał, podkręca głośność i dudnienie zmienia się w ryk. Kylie siedzi przy pianinie i patrzy. Oz ponawia tę nutę, która wypełnia salę, a on kiwa głową do rytmu, którego nikt inny nie słyszy. W następnej chwili wszyscy zostajemy zaatakowani, porażeni i zniewoleni rozszalałymi nutami, granymi tuż przy mostku. Brzmi to jak kontrolowane gradobicie, chaotyczne i bezładne, ale rytmiczne. Dźwięki wylewają się z tej muzyki, tempo staje się coraz wolniejsze, tonacja niższa i nagle przechodzi

w melodię. Wygląda to tak, jakby siłą wydobywał melodię z chaosu. Wtedy do tej histerycznej masy dźwięków dołącza pianino Kylie i chaos zyskuje dźwięk, staje się melodią, czymś nieoczekiwanie uroczym. Ona gra szybko, wysokimi nutami, jej palce dorównują jego błyskawicznym palcom. Nie wiem, czy ktokolwiek na widowni wierzy w to, co słyszymy. Oz jest magikiem, artystą. Jest zatracony w muzyce, pochłonięty nią. A Kylie? Też, ale w równym stopniu w nim jak w graniu. Później ona zaczyna śpiewać i jest to doskonałe. A ja znów nie mogę uwierzyć, jak utalentowaną mam córkę, jak piękne są pisane przez nią słowa i jak czysty ma głos. Gdybym wiedziała, choć nie wiem, zdołała pochwycić sens, chciałabym być dla ciebie czymś więcej niż tylko snem. Ja nie śpię, wciąż pytam od nowa, kim jesteś, co myślisz; no wiesz? A ty odwracasz się tyłem, choć czuję, że też tego chcesz. Może to miłość, a może nie miłość, czymkolwiek jest pół. Patrzę na ciebie i wołam: Wracaj i bądź tylko mój. Twój strach jest jak szare wilczysko,

przez blizny przemawia ból. Jestem zachłanna na wszystko. A „wszystko" to ty i ja, tu. Ona śpiewa, a Oz gra z desperacją i zapamiętaniem, które sugerują, że czuje te słowa, słyszy każde z nich i gra tak, jakby chciał nie dopuścić do siebie ich sensu. Patrzę i widzę, jak je wypiera. To chwila intymności i jestem oszołomiony ich odwagą, żeby zagrać coś tak osobistego, zaśpiewać tak otwarcie. Podziwiam też Oza, że gra, wiedząc, że słowa mówią o nim, są skierowane do niego. Głos Kylie cichnie, gitara Oza też, zostaje tylko pianino, powtarzające tę samą melodię, krótką i opartą na wysokich dźwiękach, mówiącą o zadumie i tęsknocie. Owacje są ogłuszające. Każdy wolny kawałek przestrzeni jest zajęty, zeszli się ludzie przypadkiem przechodzący korytarzem. Kiedy hałas nie ustaje, Kylie uśmiecha się szeroko i pyta do mikrofonu: - Chcecie usłyszeć solówkę Oza? Widownia reaguje entuzjastycznie, a Kylie uśmiecha się szerzej. - Ja też bym chciała. Co ty na to, Oz? Może to, co grałeś dla mnie któregoś dnia wieczorem? Tym sposobem wieczorek muzyczny w college'u zmienia się w koncert. Oz jest przerażony, oszołomiony, zawstydzony. Gapi się na Kylie, która tylko kiwa głową i uśmiecha się do niego. Nerwowo wciąga powietrze, a potem siada na stołku, zamyka oczy i zaczyna uderzać w struny

niemal leniwie. Zastanawia się przy tym, zatapia się i wchodzi w rytm. Jeśli wcześniej byłem zszokowany, to teraz jestem zszokowany podwójnie. Jego solówka nie potrzebuje akompaniamentu, sam sobie wygrywa bazowy rytm. Muzyka narasta, narasta i w końcu aż nie można oddychać, tak jest intensywna. Oz lawiruje między niskimi i wysokimi rejestrami, gitara zawodzi i krzyczy, nisko i powoli oraz wściekle i z pasją. Zatopił się w muzyce, ma zamknięte oczy, jego twarz przypomina maskę, nie robi min, które często widać u gitarzystów. Nie ma żadnej mimiki z wyjątkiem lekko unoszących się brwi i zaciśniętej szczęki, tak jakby wszystkie emocje przelał w gitarę. W końcu przesuwa palce od szczytu gryfu do samego końca, a kiedy dociera do najwyższych nut, zatrzymuje się, pozwala im buczeć, jęczeć i zawodzić. Pozwala dźwiękom falować, odbijać się echem, uderzać w żałobne tony. Wreszcie, powoli daje dźwiękom wybrzmieć i zapada cisza. Najpierw rozlegają się pojedyncze oklaski, ktoś dołącza, a potem nagle zrywa się burza. A ja jestem jednym z klaszczących i oszołomionych. Kylie i Oz występowali jako ostatni, więc prowadzący spotkanie młody mężczyzna w okularach w grubych oprawkach i kozią bródką wychodzi na scenę, dziękuje wszystkim za przybycie i to już koniec. Ci, którzy przyszli tylko na występy, wychodzą pojedynczo i w parach, a reszta wraca do nauki i sączenia kawy.

Czekamy z Neli na Oza i Kylie, aż się spakują, więc zamawiam dla nas latte. W końcu przychodzą do naszego stolika, a ja wstaję, żeby uściskać Kylie. - Jestem z ciebie taki dumny! - mówię. - To było niesamowite! Rumieni się. - Dzięki, tato. Tak się denerwowałam, że myślałam, że zwymiotuję. - Nie było nic widać. Neli dołącza się do moich objęć. - Naprawdę, skarbie, byłaś cudowna. Jeden z najlepszych występów, jakie widziałam w życiu. I nie mówię tego dlatego, że jestem twoją matką. Patrzę na Oza. - Masz talent, dzieciaku. Znam może trzydziestu gości, którzy umieją grać na twoim poziomie, bez ścierny. On kiwa głową i uśmiecha się nieśmiało. - Dzięki, Colt. - Potem wskazuje na Kylie, która ściska się z przyjaciółkami i bez opamiętania trajkocze. -Ale prawdziwy talent ma ona. Napisała całą muzykę. No, z wyjątkiem mojej elektrycznej solówki. Napisała całą muzykę akustyczną. Słowa, aranże, wszystko. Wszystko ona zrobiła. I tylko dla niej tu przyszedłem. - Zażądali twojego bisu. Twojego! - Nie mogę się powstrzymać, chcę go jakoś wzmocnić, dodać mu otuchy, Widzę w nim coś, co jednocześnie mnie przeraża i skłania do udzielenia pomocy. Mnie nikt nigdy nie pomógł. - Wiem. Może dam się jednak namówić na kilka występów. Było fajnie. Przerażająco jak skurwysyn,

ale fajnie. - Krzywi się. - Przepraszam, chyba nie powinienem tak mówić. Śmieję się. - Spoko, ja nie odgryzam głów za bluzgi, to działka Neli. Rozmawiamy jeszcze kilka minut, a potem Kylie i Oz wychodzą, trzymając się za ręce. Tyle rzeczy chciałbym wiedzieć. O nich. Czy moja córka jest bezpieczna, czy jej sercu nic przy nim nie grozi. Czy ze sobą sypiają? I czy na pewno chciałbym to wiedzieć? Co zrobić, jeśli tak? Czy powinienem ich powstrzymać? Kiedy wychodzą, Oz odwraca się i kiwa głową. To podziękowanie. Odpowiadam tym samym i nie uchodzi mojej uwagi, że drapie się po lewym przedramieniu. Taki sam ruch jak u Neli, kiedy pociera blizny. Kiedy się jeszcze cięła, drapała się po przedramionach maniakalnie, histerycznie. Nawet teraz, prawie dwadzieścia lat później, pociera przedramiona, kiedy jest bardzo smutna albo kiedy coś przypomni jej o tamtych dniach, tamtych uczuciach. Ten sam gest widzę u Oza, chłopaka, którym interesuje się moja córka. Przeraża mnie to, bez ścierny. A najbardziej fakt, że nie mam pojęcia, co z tym zrobić.

OZ Niebiosa się rozstępują

O mój Boże, Oz! - piszczy Kylie, kiedy już jesteśmy na zewnątrz. - To było niesamowite! Kładę nasze rzeczy przy bagażniku, a potem łapię ją w pasie i okręcam. - Rozwaliliśmy to, nie? - Tak! Naprawdę nam się udało! - Kylie ociera się 0 mnie, kiedy stawiam ją na nogi. - Wiedziałam, że tak będzie. Jezu, było tak cudownie! Uwielbiam występować! Chcę to robić do końca życia. Musimy jeszcze gdzieś wystąpić! - Na pewno wystąpimy, Cukiereczku. Nie mam wątpliwości. - Ja miałam, ale też już nie mam. - Jest szczęśliwa i głośno oddycha z ulgą. Otwieram bagażnik auta Kylie. A właściwie jej mamy, ale pozwalają Kylie jeździć nim prawie cały czas, jeśli tylko Colt i Neli nie muszą gdzieś jechać oddzielnie. Pakujemy nasze gitary, a raczej moje, bo Kylie upiera się, żebym zostawił sobie tę akustyczną, a ja zadaję pytanie, które dręczyło mnie, odkąd ją poznałem.

- Czemu nie masz swojego auta? Siada za kierownicą i włącza silnik, którzy ożywa z miękkim pomrukiem. - Tak się umówiłam z rodzicami, kiedy skończyłam szesnaście lat. Powiedzieli, że mam dwie opcje. Albo kupią mi coś od razu, ale to będzie jakiś grat. Stary, używany i tani. A większość mojej tygodniówki będzie szła na ubezpieczenie i paliwo. Albo mogę zaczekać, aż skończę szkołę. Dzięki temu będę mogła wydawać całe kieszonkowe na siebie, jeździć samochodem mamy, co jest zajebiste, muszę przyznać, a oni dołożą mi się do dobrego auta po maturze. Im bliżej moja średnia będzie cztery, tym więcej zainwestują w samochód, szczególnie jeśli nie będę miała żadnych mandatów ani wypadków. Oczywiście wybrałam tę drugą opcję. Jedną trzecią kieszonkowego odkładam co miesiąc na konto oszczędnościowe, żebym miała z czego dołożyć do auta, które w końcu kupię. To dobra umowa. Rzadko się zdarza, żebym nie mogła wziąć samochodu, a nawet jeśli, to albo tata odwozi mnie, gdzie potrzebuję, albo ktoś po mnie przyjeżdża. Zaimponowała mi. - Nie wiem, czy wiele osób poszłoby na tak odłożoną w czasie korzyść. Wzrusza ramionami. - Pewnie nie, ale rodzice powiedzieli, że będą chcieli wydać na moje auto nawet pięć tysięcy. Sprawdziłam w Internecie, co można dostać za taką kasę i stwierdziłam, że opłaca się czekać.

Jedziemy do centrum Nashville, nie wiem, dokąd, ale postanawiam potraktować to jako niespodziankę. - Za pięć patyków można kupić niezłą bryczkę. -Brzmi to, jakbym ją osądzał. Ona to oczywiście zauważa. - Może i tak. Ale... Słuchaj, wiem, że jestem uprzywilejowana. Wszyscy moi znajomi mają fajne auta. Ich rodzice kupują im, co chcą, bez żadnych warunków. Pamiętasz, mówiłam ci o tej mojej przyjaciółce, u której w domu się zgubiłam? Ona jeździ mercedesem benzem. klasy G. Był droższy niż domy wielu osób. Chodzi mi o to, że tak, jestem przyzwyczajona do jakiegoś tam luksusu. Znam takie życie. Ale moi rodzice chcieli, żebym umiała to zauważać i doceniać. Jasne, czasem się wkurzam, że na przykład mogliby mi kupić własne bmw, gdyby tylko chcieli, ale to byłby ich samochód, nie mój. Nie ja bym na niego zarobiła. Oni zapracowali na to, co mają. Chyba już sam fakt, że rozumiem, dlaczego rodzice nie kupią mi fajnego autka, to sporo jak na nastolatkę. - Myślę, że to świetne - mówię jej. - Serio. Większość ludzi nie umie nic docenić. Domu, w którym mieszkają, samochodu, którym jeżdżą... Nie rozumieją, jak wiele mają. Ty umiesz i to jest... niebywałe. Zerka na mnie. - Tak naprawdę to nie do końca to doceniałam, dopóki nie poznałam ciebie. Śmieję się, bez cienia goryczy. - Dopóki nie zobaczyłaś, w jakich warunkach mieszkam, co? Nie odpowiada, więc wiem, że trafiłem. -

Spoko, w moim przypadku jest tak samo jak w twoim: nie znam innego życia. Nie straciłem nigdy majątku, nie wiem, czego nie doświadczam, nie żyjąc tak, jak ty czy Ben. Zawsze byłem biedny jak pieprzona mysz. - Masz żal? Muszę chwilę pomyśleć. - Nie wiem. Żal? Nie. Mama wypruwa żyły, żebyśmy mieli to, co mamy. Zawsze tak pracowała, żebyśmy mogli związać koniec z końcem. Ja od czternastego roku życia pracuję, żeby mieć swoją kasę. Teraz też mieszkam z nią, żeby jej pomóc opłacić czynsz i resztę szajsu. Ona się zaharowuje na śmierć. Utkwiła w błędnym kole: z tego, co wiem, nigdy nie poszła do college'u, bo miała mnie, więc nie mogła. Musiała pracować, żeby mnie wychowywać. Ciągle pracowała i nie miała albo czasu, albo pieniędzy, żeby pójść na jakieś studia. Całe życie pracuje jako barmanka. Dla mnie. Więc czy mam żal? Nie. Cieszę się, że mieliśmy chociaż tyle. Ale czy chciałbym więcej? Pewnie. Chciałbym lepszego życia dla mamy i dla siebie. To chyba jasne. Widziałem, jak ciężko pracowała, żebyśmy mieli przynajmniej co jeść i gdzie mieszkać. Chciałbym więcej niż tylko to, co niezbędne, więcej niż życie od wypłaty do wypłaty. Potem zmieniamy temat, bo Kylie wjeżdża na parking przy głównym deptaku Nashville. Płacę za parkowanie, a potem ona bierze mnie za rękę, Prowadzi mnie na Broadway, tam gdzie są bary, światła i sklepy. To najpopularniejsza miejscówka w Nashville. Jest gwarno i tłoczno, mimo że zimowy chłód daje się we znaki. Pary spacerują, trzymając się za ręce, są też

rodziny i gromadki dziewczyn, a wszyscy się śmieją i chodzą od baru do baru albo od sklepu do sklepu. Kylie jednak prowadzi mnie chyba w jakieś konkretne miejsce, więc idę za nią. Znajduje wejście, którego szukała i popycha drzwi. - Kylie, nie. Nie ma mowy. Uśmiecha się do mnie. - No chodź! Proszę! Tylko obejrzymy. - Nawet nie czeka na moją odpowiedź, tylko wciąga mnie do sklepu z butami i kapeluszami. Drzwi są rozklekotane, a staroświecki dzwonek rozbrzmiewa, kiedy wchodzimy. Podłoga jest wyłożona starymi deskami, które skrzypią, gdy po nich idziemy i mam wrażenie, że w każdej chwili może się zarwać. Pachnie skórą, a całe ściany zastawione są wywołującymi zawrót głowy kowbojkami. Pośrodku sklepu jest rząd ławek, a między nimi piętrzą się pudełka ze stojącymi na wierzchu pojedynczymi egzemplarzami butów. Są też kowbojskie kapelusze, fedory, wielkie klamry do pasków oraz szklane gabloty z ostrogami, krawatami z rzemyków i drogimi, srebrnymi i złotymi egzemplarzami klamer. W życiu nie czułem się bardziej nie na miejscu. Mam na sobie znoszone glany, workowate czarne dżinsy, czarną koszulkę ze zdjęciem November's Doom, a pod spodem szary podkoszulek z długimi rękawami. Włosy mam spięte na karku i tylko na stanowczą prośbę Kylie nie włożyłem czapki. Nie ma wątpliwości, że jestem metalowcem i facet za ladą patrzy na mnie ze zdziwieniem. To starszy gość z wąsami jak z Dzikiego Zachodu. Ma wielki kowbojski

kapelusz, obcisłe dżinsy i flanelową koszulę wetkniętą pod gruby skórzany pas z lśniącą, owalną klamrą. - Co my tu robimy, Kylie? - pytam i przesuwam się z powrotem w stronę drzwi. Ona się tylko śmieje. - Nie panikuj, kupujemy ci kowbojskie buty. Parskam. - Chyba w twoich snach. Po pierwsze: nie mam hajsu na buty. Po drugie: nie włożę kowbojek. Który element mojego stroju sugeruje ci, że miałbym jakąkolwiek ochotę na coś takiego? Wskazuję na jedną z par, czarnych w pomarańczowe i czerwone płomienie, krzykliwych i potwornie jaskrawych. Albo takiego? - Te kowbojki są srebrne, z prawdziwej wężowej skóry, z metalowymi zdobieniami na palcach i pięcie. Kylie macha ręką. - Oczywiście, że czegoś takiego byś nie włożył. Znajdziemy coś, co będzie pasować. - Wiadomość dnia, Cukiereczku: nie znajdziemy tego w tym sklepie. - Wtykam ręce do kieszeni i zatrzymuję się w miejscu. Nie pójdę z nią dalej, w głąb. Ona jednak idzie i ogląda. Na samym końcu sklepu coś znajduje i wraca do mnie z pudełkiem w objęciach. - Siadaj. - Popycha mnie do tyłu, aż kolanami natykam się na ławkę i siadam z rozpędu. - Zdejmuj buty. Splatam ramiona na piersi. - Nie. Kylie unosi brew. - Dobrze, udawaj, że jesteś uparty, ale świetnie wiesz, że nie umiesz mi odmówić.

- Nie, nie, nie! - Udaję, że jestem zły. - Widzisz, umiem! - Ale to nie znaczy, że naprawdę się nie zgodzisz. No dobra, ściągaj buty albo sama ci je zdejmę. - Czy ja wyglądam na trzylatka? Podnosi ramiona. - Prawdę mówiąc, zachowujesz się jak trzyletnie dziecko. - Ja nadal po prostu na nią patrzę, więc wzdycha z poirytowaniem. Tylko na nie popatrz, dobrze? -Otwiera pudełko i podaje mi but. Zajebisty. Wygląda raczej jak model motorowy, z kwadratowym noskiem, czarny, a dookoła kostki biegnie skórzany pasek, zwieńczony z obu stron dużym srebrnym zapięciem. - Niech cię szlag. - Zerkam na małą białą naklejkę z ceną, na której wypisana jest kwota: trzysta dolarów. - Nie ma o czym mówić. Nie stać mnie na nie. Chociaż są niezłe, ale nie. Kylie klęka przede mną, sięga po moją stopę i rozwiązuje sznurówki. - A kto powiedział, że ma cię być stać? - Ściąga mi jeden but, a ja z jakiegoś powodu pozwalam jej na to. - No proszę cię. Tylko przymierz. Wzdycham. - Dobrze. Ale nie kupisz mi ich. - Kupię. Byliśmy genialni i jestem z ciebie dumna. Zamieram z nogą w połowie drogi do buta. - Jesteś ze mnie dumna? - Sam nie wiem, czy taka protekcjonalność powinna mnie wkurzyć, czy sprawić przyjemność. Czuję chyba i to, i to.

Kylie patrzy na mnie i chyba widzi te mieszane uczucia, bo mówi: - Nie w tym sensie, że... To zabrzmiało strasznie protekcjonalnie, prawda? Chodzi o to, że jestem szczęśliwa, że to zrobiłeś. Świetnie się bawiłam. Wiem, że byłeś tak samo zdenerwowany jak ja, a jednak to zrobiłeś. Wkładam obydwa buty i z niechęcią stwierdzam, że w życiu nie miałem wygodniejszych. - Rozumiem. Dzięki. - I jak? Unoszę brew. - Drogie. Cholernie drogie. - Ale fajne, nie? Wzdycham. - Fajne. Wygodne jak diabli, ale nie możesz... -Milknę, bo Kylie bierze pudełko, niesie do kasy i wyciąga kartę, nim zdążam się poderwać. Bezradnie patrzę, jak wydaje trzysta dolarów, a potem wraca do mnie, wkłada moje stare buty do pudełka i szczerzy się radośnie. - Mogę - oznajmia i mało nie pęknie ze szczęścia. Bierze mnie za rękę, a ja pozwalam jej wyprowadzić się ze sklepu. Buty są naprawdę, naprawdę megawygodne i wyglądają genialnie. Kiedy jesteśmy już na ulicy, pcha mnie na ścianę między sklepem a barem i przylega do mnie. - Chciałam ci tylko podziękować. To prezent dziękczynny. Rewanżuję ci się za najlepszy wieczór w moim życiu. Występ z tobą? To było magiczne. Nie lituję się dlatego, że ciebie nie stać. Po prostu chciałam zobaczyć

cię w ostrych, motorowych butach. Chciałam to zrobić. I mogłam. To podziękowanie. I łapówka, która krzyczy: „Zagraj ze mną jeszcze kiedyś, proszę, proszę, proszę!" Nie mogę się powstrzymać przed położeniem dłoni tuż nad jej pupą. Opieram czoło na jej czole. - Jesteś nieznośna. Uśmiecha się, a jej usta zbliżają się do mnie. - Wiem. Mam taki dar. - Jeden z wielu. - Całuję ją i nawet na tej zatłoczonej ulicy czuję, jak moja asertywność topnieje. Do tej pory odmawiałem jej seksu. Chcę tego, ona tego chce, ale... Nie zrobię tego. Ona czekała. Osiemnaste urodziny ma za dwa tygodnie i jest dziewicą. Ale ja nie... Zdecydowanie nie. Absolutnie nie. Ona uważa, że chce przeżyć swój pierwszy raz ze mną, ale zasługuje na coś więcej. Na romans. Na miłość. A ja nie wiem, czy potrafiłbym jej to dać. Podziwiam jej osobowość. Talent. Urodę. Niewinność. I z tych wszystkich powodów wciąż ją odpycham, odmawiam jej, odrywam się, chociaż marzę tylko o zatopieniu się w niej, o całowaniu jej do końca świata, o rozebraniu do naga i odebraniu jej oddechu i zdolności myślenia o kimkolwiek poza mną. Ale nie mogę. Nie jestem tym gościem. Nie dla niej. Tylko że ona się nie zraża, nie przyjmuje odmowy, uważa, że w końcu się złamię. Że mnie uwiedzie. I, cholera, może mieć rację. Pocałunek się kończy, a ona patrzy na mnie, zarumieniona, lekko zdyszana, bez tchu. Każdy z głębokich oddechów sprawia, że unoszą się jej niewiarygodne,

wielkie cycki w sweterku w kolorze jasnej purpury. To dość wyzywający ciuch: obcisły i głęboko wycięty z przodu, a od tego, co tam widzę, do ust napływa mi ślina. - Pojedźmy do ciebie. Proszę - szepcze błagalnie. - Nie. Wydyma usta. - Dlaczego nie? Co jest ze mną nie tak? Jęczę. - Jezu, Kylie, rozmawialiśmy o tym tysiąc razy. Obejmuje mnie za szyję i czuję w uchu jej oddech. Nie mogę tego znieść, nie wytrzymam. Ciepło tego oddechu i zapach jej skóry oszałamiają mnie. Zapominam, że powinna się trzymać z daleka. - Mówisz, że jestem niemożliwa, ale to ty jesteś idiotą, który odrzuca propozycję. Nie bierze tego, co do niego należy. - Nie należy... Ty nie należysz do mnie. To nie powinno się dziać. Dlaczego ciągle wracamy do tej rozmowy? - Bo cię pragnę. - Skubie zębami płatek mojego ucha. - A ty mnie wkurzasz. Robię się przez ciebie wściekła. - No i dobrze. Wścieknij się. Zostaw mnie, uciekaj. Robię tylko to, co dla ciebie najlepsze. Odpycha mnie, teraz jest naprawdę zła. Idę za nią, ale nie zwraca na mnie uwagi. Przechodzimy obok bocznej uliczki, przy której gwałtownie się zatrzymuje i w którą mnie wpycha, prawie agresywnie. Chwieję się, ale łapię równowagę, a potem nagle mam ją na so-

bie. Rzuca się na mnie, jej ramiona oplatają moją szyję jak miękkie węże, odrywa nogi od ziemi i oplata mnie nimi, a ja robię się twardy i łapię ją za tyłek. Czuję w dłoniach jędrne ciało okryte tylko obcisłymi dżinsami, czuję jej usta na swoich i jestem nią pijany. Nie mogę z tym walczyć. Nie jestem święty. Nie jestem dobrym człowiekiem. Taka jest prawda. Nie jestem miły, nie jestem dobry, a ona mnie atakuje i nie mogę się oprzeć jej szturmowi na moje opanowanie. Obejmuję ją, przyciskam do ściany i całuję, napieram na nią biodrami, przesuwam dłońmi po jej tyłku, udach i biodrach, wciągam ją w siebie z powietrzem, czuję jej wydech w swoich płucach, pożeram jej język i kosztuję dzikiej niewinności, głodu dziewicy, która zaznała grzechu. Jestem trucizną, a ona myśli, że mnie pragnie, więc szukam w sobie dobra, które pozwoliłoby mi uchronić ją przede mną, przed sobą. Odsuwam się i pozwalam jej zsunąć się na ziemię. Cała się trzęsie, nie może ustać, ja zresztą też mam miękkie kolana, ale wycofuję się. - Jak śmiesz mówić mi, co jest dla mnie najlepsze? - Jest wściekła, to był pocałunek furii. Przykłada palec do ust, tak jakby chciała poczuć na nich odcisk moich warg. - Ty podejmujesz życiowe decyzje. Jesteś samodzielny. Nikt ci nie mówi, co robić. Może ja też chcę takiej wolności? Zawsze robiłam to, czego chcieli rodzice. To co dobre, bezpieczne i właściwe. Byłam grzeczną dziewczynką, bo ich kocham i chcę, żeby byli ze mnie dumni, to się nie zmieniło. Ale wiesz co? Nie jestem dziewicą dla nich. Nie podjęłam tej decyzji,

żeby ich zadowolić. Czekałam dlatego, że mam swoje powody. Czekałam na właściwego chłopaka. Słyszałam różne historie, widziałam moje koleżanki wchodzące w przelotne związki i dające się przelecieć. Niektóre żałowały, niektóre nie, jedne zrobiły to pod presją, inne z własnej woli. A ja chciałam zdecydować sama i zrobić to z kimś, na kim mi zależy. I komu będzie zależało na mnie. Nie chodzi mi zaraz o miłość. Jestem młoda. Za dwa tygodnie skończę osiemnaście lat. Mam całe życie na znalezienie takiej miłości jak moich rodziców albo ich przyjaciół, Jasona i Becki. Nie wymagam tego od ciebie. Ale gdybyś to jednak do mnie czuł, byłabym szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa, bo uważam, że jesteś niesamowity i myślę, że mogłoby nam się udać. Naprawdę to widzę. Ale nie musi tak być. Nie teraz ani nie nigdy. Wiem, że masz swoje plany. W końcu stąd wyjedziesz, a ja nigdy nie będę próbowała cię zatrzymać, bez względu na wszystko. Ale i tak chcę, żeby mój pierwszy raz wydarzył się z tobą. Tego chcę ja. I wiesz co? Obejmuje się w pasie i patrzy na mnie z odległości metra. Ludzie przechodzą chodnikiem tuż za naszymi plecami, samochody jeżdżą i trąbią, zewsząd dochodzi muzyka, kakofonia konkurujących ze sobą płyt. -Myślę, że ty się boisz. Mnie. Że mówisz, że chronisz mnie przed sobą, ale tak naprawdę zwyczajnie pękasz, bo czujesz przy mnie rzeczy, których nie rozumiesz. - Posłuchaj... - Nie! Jeszcze nie skończyłam. - Robi krok w moją stronę, oczy ma gorejące i tak pełne ognia, że nie mogę odwrócić wzroku. Jej wściekłość jest hipnotyzująca. - Ty

i ja. To się może źle skończyć. Możliwe, że będę cierpieć. Ale powiedzieć ci coś? Mam to gdzieś! Nigdy nie miałam złamanego serca. Jestem gotowa zaryzykować, bo to lepsze niż wieczny strach i nudne życie. Mam przyjaciół. Bena. Rodziców. Ale żadne z nich nigdy nie sprowokowało mnie do odczuwania czegoś nowego. Nigdy nie musiałam ryzykować. Nie ryzykowałam, by nie zostać zranioną. Wchodzę w tę historię z tobą, chociaż wiem, że jesteś dla mnie nieodpowiedni, jak mówisz. Rozumiem, naprawdę, jesteś złym chłopcem. Włóczęgą, wojownikiem, umiesz się bić i jeździsz na motorze. Pasujesz do wszystkich stereotypów. Dotarło to do mnie, naprawdę. Ale ja nie chcę cię zmieniać. Chcę dostać kawałek ciebie. Opieram się o ścianę i zastanawiam się, co do cholery mam na to powiedzieć. Jestem stereotypowy? To trochę ukłuło. Ale fakt faktem, że nie chcę jej skrzywdzić. Ona nie wie nic o złamanym sercu, bo nie mówiłaby o tym tak swobodnie. - Dobra, wiesz co? - Podchodzę do niej. - Nie chcę o tym rozmawiać tutaj. Chcesz gadać? Więc chodźmy. Pojedźmy do mnie. Nie odzywa się, tylko odwraca się na pięcie i pędzi wściekle do auta. Idę za nią, patrzę na jej tyłek w opiętych dżinsach, ramiona i zastanawiam się, co do jasnej cholery jej powiem, jak dojedziemy na miejsce, bo chwilowo nie mam bladego pojęcia. Ona ma rację. Cholerną rację. To powinna być jej decyzja. A ja się faktycznie boję.

Jedziemy do mieszkania w ciszy. Radio nie gra, Kylie przygryza wnętrze policzka, jest zła, spięta, sam nie wiem, co jeszcze. Ja jestem skołowany, zdenerwowany i desperacko usiłuję stwierdzić, co powinienem myśleć, czego naprawdę chcę i czego się boję oraz dlaczego ona sprawia, że czuję rzeczy, których nie czułem nigdy wcześniej i co mam z tym faktem zrobić. Idę blisko niej, kiedy wchodzimy do mieszkania. Zamykam za nami drzwi mojego pokoju i siadam. Wyjmuję papierosa, zapalam i czekam aż Kylie uprzątnie moje łóżko, zgarniając z niego brudne dżinsy i podkoszulki. Mam tu straszny bałagan, ale ona nie zwraca uwagi. Wydycham kółko z papierosa, a potem rozpraszam je ręką. - Słuchaj. Masz rację w wielu sprawach. Co do mnie. Boję się tego, co czuję z twojego powodu. Tak jest. Może po prostu się mazgaję, ale chyba chodzi o coś więcej. Boję się tego, co do ciebie czuję i z jaką mocą. Nigdy nie byłem tak blisko z nikim. Ale jest coś więcej. Chcesz znać prawdę? Powiem ci. - To może być brutalne. - Ja nie jestem prawiczkiem, rozumiesz? Myślę, że o tym wiesz. Pierwszy raz przeżyłem to w dziewiątej klasie. W Biloxi, w Missisipi. Z Kubanką, Niną. Była dwa lata starsza ode mnie i... doświadczona. Pragnęła mnie, dlatego zadbała, żebym też jej pragnął. To nie było trudne. Najaraliśmy się, ona mnie pocałowała i zaczęła mnie dotykać i już. Była moją pierwszą, ale nie ostatnią. Od tamtej pory seks to dla mnie tylko dziewczyna, która wie, o co chodzi. Jaramy skręta czy dwa, pieprzymy się i rozchodzimy każde w swoją stronę. Koniec.

Kylie blednie. - Dziewczyna, która wie, o co chodzi, co? - pyta gorzko. Zraniłem ją. - Co to znaczy? - Że nie będzie nic więcej. Że nie będę się wokół niej kręcił i gadał o uczuciach. Żadnych komplikacji, tylko szybkie rżnięcie. Wzdryga się, kiedy to mówię i spuszcza wzrok - Więc seks nigdy nic dla ciebie nie znaczył? - Nie. - A byłeś kiedyś... zakochany? Śmieję się. - Tak, raz. W ostatniej klasie liceum w Atlancie. W Amy Peretti, białej lasce z wyższej klasy średniej. Nie była ani popularna, ani samotna. Ładna, ale nie zjawiskowa. Miła. Naprawdę miła. Byliśmy w parze na zajęciach z chemii i potem się czasem widywaliśmy. Nigdy nie siedziałem obok niej w stołówce ani nie kumplowałem się z jej znajomymi, ale rozmawiała ze mną na korytarzu. Raz spotkaliśmy się w centrum handlowym. Łaziliśmy i gadaliśmy. Była pierwszą osobą, która mnie rozumiała. Nie przejmowała się tym, że jestem nowy, że zawsze mam jakąś karę, że zawieszają mnie za bójki. Lubiłem ją. Pod koniec roku byłem już przekonany, że się w niej zakochałem. Zacząłem szukać pretekstów, żeby się z nią zobaczyć. W końcu zebrałem się na odwagę, żeby zaprosić ją na randkę. Miałem róże i w ogóle. - Z trudem przełykam ślinę. Staram się to po prostu opowiedzieć, bez przeżywania od nowa. - Po lekcjach złapałem ją na pustym korytarzu, przy mojej szafce. Dałem jej róże

i spytałem, czy gdzieś ze mną pójdzie. A ona się tylko gapiła. Zaskoczona, a może nawet spanikowana. Słyszę ją nawet dzisiaj, pamiętam każde słowo: „O Boże, Oz, przepraszam cię. Jesteś milszy niż myślą ludzie, ale... nie. Nie mogłabym iść z tobą na randkę. Przepraszam". Odeszła i tyle. Dwa tygodnie przed końcem roku. Nie wróciłem już do szkoły. Musiałem potem nadrabiać w wakacje, ale nie było siły, żebym tam poszedł i znów ją widział. To bolało. Wyraz jej oczu. Zaskoczenie, litość. Jak ktoś taki jak ja mógł w ogóle pomyśleć, że będzie wystarczająco dobry dla kogoś takiego jak ona? A najgorsze, że nie była okrutna. Nie śmiała się, nie kpiła ze mnie i myślę, że nawet nikomu nie powiedziała, że ją zaprosiłem. Tyle tylko, że była taka zaskoczona, że przyszło mi to do głowy. Tak jakby było absolutnie oczywiste, że zawsze będziemy tylko przyjaciółmi. Oddała mi róże. - Znów się śmieję, z goryczą, gniewem. - Trzydzieści dolców w dupę. Dałem te kwiaty sekretarce. Kylie zabiera mi papierosa. Przez cały czas nie pociągnąłem ani razu, więc popiół narósł i ledwie się trzyma. Przenosi go nad popielniczkę, lekko pyka palcem w filtr i oboje patrzymy, jak prawie dwucentymetrowy pręcik traci kształt i opada. - Strasznie nieprzyjemne. I smutne. - Wkłada papierosa do ust i się zaciąga, a ja z przerażeniem widzę, że już nie kaszle. Wciąga dym do płuc, zatrzymuje na chwilę i wydycha z powrotem przez nos. Nie pali beze mnie i nigdy jeszcze nie wypaliła całego papierosa, tylko jeden czy dwa buchy, ale to wystarczy. Od

tamtego pierwszego razu nie dotknąłem przy niej zioła i zamierzam tego dotrzymać. - Ale ja nie jestem taka jak ona. Nie jestem nią. Kręcę głową i zabieram jej papierosa. - Wiem, Cukiereczku. Nie o to chodzi. - No to o co? - Obraca się na tyłku, krzyżuje nogi i siada przede mną po turecku. - Nie rozumiem. Naprawdę myślisz, że jesteś dla mnie nie dość dobry? Wzdycham. - Boże, jak ty to mówisz, wychodzi, że mam jakieś problemy z pewnością siebie. - Wskazuję na pokój - to jest moje życie. Pewnie więcej nie będę miał. Gówniane mieszkania w gównianych dzielnicach. Nie mógłbym nic ci dać. Nie na długo w każdym razie. Powiedzmy, że faktycznie mam talent, tak jak mówisz, i że udałoby mi się związać z jakąś wytwórnią. Ale miną całe lata ciężkiej pracy, zanim ktoś mnie zauważy. W międzyczasie będę się żywił ryżem z fasolą, makaronem Ramen i mieszkał w cuchnących kawalerkach w miejscach, które wyglądają jak okupowane dzielnice. Może i do czegoś dojdę. Chciałbym. Naprawdę. Ale nie mogę ci dać nic więcej. Nie jestem głupi. Wiem, że pożądanie czy nawet miłość nie wystarczą, żeby o kogoś zadbać. Miłość nie popłaci rachunków, nie zapełni lodówki, nie zapłaci czynszu. Nie mówiąc już o życiu, do jakiego jesteś przyzwyczajona, na jakie zasługujesz. - Zamykam oczy i czuję zbliżający się do palców żar papierosa. Rozkoszuję się narastającym ciepłem. - Czyli odpowiedź brzmi „nie". To nie ja nie jestem dość dobry. Chodzi o ciebie. Ty jesteś warta więcej.

Dotykam żaru i dzieje się. To się nie liczy jako oparzenie, bo zrobiłem to odruchowo. To skutek uboczny faktu, że nie boję się oparzeń. - Opamiętaj się, Oz! - Wyrywa mi papierosa. Nie otwieram oczu, ale czuję, że na mnie patrzy. Tymi niebieskimi, płomiennymi oczami, skołowanymi, wściekłymi, ale i spragnionymi. - Ty nie jesteś od oceniania mojej wartości. Nie ty będziesz decydował, co zrobię w życiu. Nie przeszkadza mi to, co mówisz. Może chciałabym mieszkać w cuchnącej kawalerce? Może nauczyłabym się mieszkać w dzielnicy, która wygląda jak strefa wojenna, jeść makaron z serem z torebki czy inny szajs. Może chciałabym tak żyć, jeśli tylko oznaczałoby to, że mam ciebie? Może uważam, że to byłoby warte wysiłku? Czy ta wizja brzmi ekscytująco? Nie? Czy chcę tego? Nie, niespecjalnie. Ale chcę ciebie. Czuję jej dłoń na udzie i lekko się krzywię, bo rana wciąż się goi. Potem materac się ugina, kiedy ona nachyla się do przodu i przekłada nade mną jedną nogę. Dosiada mnie. Ból uda nie wystarczy, żebym powiedział: „zejdź". Bierze moje policzki w ręce, a ja nie mogę znieść, że to takie przyjemne, takie dobre. Teraz jeszcze trudniej mi udawać, że nie pragnę jej desperacko. Że nie potrzebuję jej, nie tęsknię za nią. Że nie oddałbym wszystkiego, żeby była częścią mojego życia, żeby ją mieć przy sobie codziennie. Że nie zdradziłbym jej wszystkich tajemnic, nie pokazał wszystkich blizn, nie wyznał wszystkich grzechów i nie pokazał cieni. Już i tak zna mnie lepiej niż ktokolwiek na świecie. Widziała, jak się parzę, jak palę zioło i jak łamię ko-

ści. Nie wie tylko, jak bardzo, jak potwornie chcę się dowiedzieć, kim był mój ojciec, co się z nim stało, czy jestem do niego podobny, czy był dobrym człowiekiem, czy zjebanym, czy draniem, czy frajerem, czy bogatym japiszonem, czy zwykłym gościem. Czemu mnie zostawił. Czemu nie został na tyle długo, żebym mógł go poznać. Czemu nie mógł być moim ojcem i czemu dla mamy to temat tabu. Nikt nie wie, jak głęboko ta potrzeba wżarła się w moją duszę i w moją psychikę. Kylie siedzi na mnie okrakiem i trzyma moją twarz w dłoniach. Czeka. Otwieram oczy i przeszywa mnie bezbronne spojrzenie jej przebłętkitnych tęczówek. Błaga mnie nimi, prosi, bez słowa, ale z chirurgiczną precyzją. Jej kolana są przy moich biodrach. Uda ma mocne, opięte ciasnymi dżinsami. Oddycha szybko i nieregularnie, jej dłonie na mojej skórze drżą. Włosy opadają w luźnych spiralkach i strumykach koloru zachodzącego słońca. Skórę ma bladą, porcelanową, a na nosie i na dekolcie piegi. Chciałbym pocałować każdy z nich, policzyć, ile ich ma na każdym centymetrze ciała. W jednej chwili dociera do mnie, że seks może mieć znacznie. Wcześniej to było po prostu coś przyjemnego. Dawał odskocznię od życia, bólu, biedy i pytań bez odpowiedzi. Dziewczyny były chętne i napalone, ale nasz wspólny czas zawsze był ograniczony, chwilowy. Nie było żadnej innej intymności poza nagością. Oboje wiedzieliśmy, że nigdy się już nie zobaczymy, więc mogliśmy nie zwracać uwagi na niedoskonałości i wady. Mijała godzina i ja wychodziłem albo ona. Z Kylie tak nie będzie. Nie może tak być.

Powiedzieliśmy sobie zbyt dużo prawdy. Pokazaliśmy zbyt duże fragmenty naszych miękkich i bezbronnych wnętrz. Pokazałem jej, kim jestem pod koszulkami ze zdjęciami kapel metalowych i pod tatuażami. Pod przekleństwami i przemocą. Zobaczyła, że jestem tylko zwykłym chłopakiem, nikim wyjątkowym. A jednak jest tutaj, pragnie mnie, nie chce, żebym jej przed sobą bronił. Kim jestem, żeby decydować, co dla niej najlepsze? Jeśli mnie chce takiego, jaki jestem, czemu miałbym jej siebie odmawiać? Oblizuję usta i przygotowuję się, żeby to powiedzieć, ale mnie ubiega. - Rzuciłam się na ciebie. Pragnę cię. Zależy mi na tobie. To, co do ciebie czuję, jest potężne, zdumiewającego i straszne, ale nie powstrzymuję tego. Jestem tutaj, żeby ci powiedzieć, że chcę cię dlatego, że jesteś sobą, że jesteś taki, jaki jesteś. Ale nie mogę bez końca znosić odrzucenia. Więc mówię to po raz ostatni. - Patrzy z przestrachem, oddycha głęboko. - Nie odrzucaj mnie więcej. Nie mów mi, że nie jestem dość dorosła albo ty nie jesteś dość dobry. Jeśli mnie nie chcesz, odejdę. Jeśli za bardzo się boisz być ze mną naprawdę, bez względu na to, co kto może pomyśleć, zostawię cię w spokoju. Ale nie mogę dłużej tylko się z tobą przyjaźnić. Chcę znacznie więcej. Powiedz mi, czego chcesz. Zabiera ręce z mojej twarzy i odsuwa się, tak że siedzi teraz na moich łydkach. Odrzuca włosy. Oniemiałem, nie mogę wydobyć z siebie słowa ani się ruszyć. Nie mogę ogarnąć jej piękna. Wyraźne rysy twarzy i płomienne włosy doskonale pasują do jej osobowości,

jasnej skóry, doskonałej i delikatnej, do ciała, za które można by zabić i za które zginąć. Do talentu, którym mogłaby porwać świat, do pasji. I jest tutaj ze mną. Ze mną. Chce mnie. Boże, wszystkiego się dla mnie wyrzeka! A ja nie wiem, jak jej odmówić. Pewnego dnia ją skrzywdzę, wiem o tym. Ale nie mogę odmówić. Wyciera dłonie o uda, a potem krzyżuje je w pasie. Łapie za skraj sweterka. - Każ mi odejść. Powiedz mi, że tego nie chcesz. Powiedz mi jeszcze raz, że na to nie zasługujesz. - Podciąga sweter i odsłania skrawek białego ciała i okrągły pępek. Boże, taki kawałeczek, a mnie serce wali jak młotem. - Powstrzymaj mnie. Jeśli nie jesteś w tym ze mną do końca, zatrzymaj mnie. Nie dam ci tego, jeśli w to ze mną nie wejdziesz. Ale ja cię chcę. I wierzę, że ty też mnie chcesz. Boisz się siebie. Ty się siebie boisz, ale ja nie. To twoja ostatnia szansa. Złap mnie za ręce i mnie powstrzymaj, bo jeśli tego nie zrobisz, będziesz mój. A ja będę twoja i bez względu na to, co się stanie, połączy nas coś pięknego, doskonałego. To będzie bardzo ważne, dopóki będzie trwało. Nie jestem w stanie wypowiedzieć słowa, straciłem zdolność mówienia. A ona powoli ściąga sweter. Jest już tuż pod piersiami, a każdy głęboki wdech odsłania żebra. Nie mogę nic mówić, ale nie mogę jej też odtrącić, kazać jej przestać. Odesłać jej. Bo ja też mam uczucia. I tak, boję się siebie. Boję się, że nigdy nie wyrwę się z kręgu tych melinowatych mieszkań, że będę żył jak mama, od pensji do pensji, bez aspiracji,

przemierzając tysiące kilometrów, ale donikąd nie zmierzając. Boję się, że zrobię coś głupiego i wyląduję w więzieniu albo zginę. Jak się człowiek wychowuje w kilkunastu różnych slumsach, to uczy się, że tego trzeba się bać. Widzi się przyjeżdżające karetki, radiowozy, kolesiów, którzy znikają w labiryncie systemu albo w ogóle z powierzchni ziemi. Zastanawiasz się, kiedy twoja kolej. A ja tego nie chcę. Dla siebie, ale z całą pewnością nie dla Kylie. Czy mogę być kimś więcej? Możliwe. Mam nadzieję. Ale teraz nic z tego nie ma znaczenia. Liczy się tylko dziewczyna, która siedzi mi okrakiem na kolanach i powoli unosi sweter w tym spontanicznym striptizie, prowokując mnie, żebym znów ją odtrącił, choć świetnie wie, że nie dam rady. Mam ściśnięte, suche gardło. Serce mi wali, dłonie zaciskają się na jej udach, podjeżdżają do talii, suną po jej białej skórze. Oczy ma szeroko otwarte, nozdrza jej falują, a strach w oczach zmienia się w panikę, jednak nie zatrzymuje się. Jadę po jej nagiej skórze, przeskakuję kciukami po żebrach i widzę przebłyski czarnych fiszbin. - Oz? - Teraz się zatrzymała. Sweter utknął na piersiach, na tym progu, z którego można pójść dalej albo zawrócić. - Czego chcesz? Muszę się odezwać. Ona zasługuje, żeby to usłyszeć. - Ciebie. - Szepczę ledwo słyszalnie, ale ona słyszy. Unosi ręce, prostuje plecy i jasnopurpurowy sweterek jedzie w górę i zostaje zdjęty, a włosy sypią się kaskadą na plecy. Mrugam, z trudem łapię oddech.

Przesuwam dłonie w górę po jej bokach i badam palcami kręgosłup. Spuszcza głowę, zamyka oczy, stres bierze górę. Trzęsie się. Potrzebuje wsparcia. - Jesteś piękna. - Słowa z trudem wychodzą mi z ust, ale ona dalej garbi ramiona. - Bardzo piękna. Tak zjawiskowa, że potrzebne byłyby słowa, które nie istnieją. Zmusza się do otwarcia oczu. Widzę w nich łzy. - Boję się. Teraz, kiedy siedzę tu półnaga, zaczęłam się bać. - Więc ubierz się, Cukiereczku, nie ma pośpiechu. Ja nigdzie nie idę. Pociąga nosem, ale kręci głową i środkowymi palcami ściera łzy. - Nie. Nie boję się dlatego, że nie mam koszulki, tylko dlatego, że... A jeśli to zrobimy i okaże się, że nie jest tak, jak myślałam? A jeśli ty się tylko mną bawisz? Dostaniesz to, co chcesz i odjedziesz? A jeśli...? Tyle tych „a jeśli". I w żadne z nich tak naprawdę nie wierzę, ale one wciąż istnieją i straszą. - Gdybym miał zamiar wziąć od ciebie to, czego chcę i odejść, zrobiłbym to już dawno temu. - Wiem. Wierzę ci, tylko... Nagle mam w głowie tyle spraw, teraz, kiedy to wszystko staje się realne. - O czym jeszcze myślisz? Unosi jedno ramię w niepozornym, niepewnym geście. - O wielu rzeczach. A co, jeśli nie będę dobra? Jeśli nie będę wiedziała, co robić? Jeśli za bardzo się boję, żeby przez to przejść? A jeśli ci się nie spodobam?

Nigdy tego nie robiłam, a ty tak. Te dziewczyny, które znałeś, wiedziały, co robią. A ja nie wiem. Pewnie nie bały się tak bardzo, że się trzęsły, a ja się boję. - Jeśli aż tak się boisz, to zaczekajmy. Po prostu... zwolnijmy. - Zaczekajmy, aż skończysz osiemnaście lat, myślę, ale nie mówię tego. - Nie. Nie chcę. Po prostu boję się, że cię rozczaruję. Nie mogę się nie roześmiać. - Jezus, Kylie, nie mogłabyś mnie rozczarować! A to, co robimy? Przecież ja też nie robiłem tego w ten sposób. Zależy mi na tobie i chcę dać ci wszystko, czego ode mnie oczekujesz. Jeśli to zrobimy, chciałbym, żeby spełniły się twoje nadzieje, a nie wiem, jak to zrobić. Wychodzi na to, że jestem tak samo zdenerwowany jak ty. - Jak możesz się denerwować? Przecież wiesz, co będzie dalej. Kręcę głową. - Nie, nie wiem. To, że jesteś dla mnie ważna, że myślę o tym, co czujesz, to dla mnie nowość. Do tej pory byłem egoistą. Tak samo ta dziewczyna, z którą spałem. Wtedy chodziło tylko o branie. A teraz chcę ci coś dać. Chcę dać ci wszystko. Mrugam i ostro wciągam powietrze, a potem mówię: - Nie mam wiele do zaoferowania, ale wszystko, co mam, chcę podarować tobie. Uśmiech pojawia się na jej ustach i w oczach. - To mi wystarczy. - Wyciąga ręce i łapie za skraj mojego podkoszulka. - I jeszcze coś: chciałabym cię zobaczyć.

- Da się zrobić. - Podnoszę ręce i po sekundzie podkoszulek leci przez pokój. Patrzy na mnie łapczywie i nie może się nasycić. Znam to uczucie. Przesuwam dłońmi po jej kręgosłupie i zawisam nad zapięciem stanika. Waham się i pytam wzrokiem. Unosi brodę, a kącik jej ust wędruje w górę w uśmiechu. Potem łapie w palce guzik moich dżinsów, rozpina go, a następnie kciukiem i palcem wskazującym chwyta za suwak. Zatrzymuje się jednak. Znam zasady tej gry. Łapię zapięcie stanika i czuję, że haftki się rozluźniają, a wtedy ona ciągnie w dół zamek rozporka. Mój kutas robi się twardy i napiera na bokserki. Wpatruje się w to wyraźnie wybrzuszone miejsce. Ja z trudem przełykam ślinę i rozpinam pierwszą haftkę. Potem drugą. Patrzę jej w oczy i rozpinam trzecią, ostatnią. Ramiączka zjeżdżają jej z ramion, a rozpięty stanik wisi u jej boków, więc ściągam go jednym ruchem. Pozwala mu opaść i odkłada na bok. Widzę, że walczy z odruchem skrzyżowania ramion na piersi, ale nie robi tego. Kutas nie jest już twardy jak skała, tylko boleśnie twardy. Nie mogę przełknąć śliny, z trudem oddycham. Są takie piękne, idealne! Okrągłe, jędrne i duże. Jezu, duże, bardzo duże! Ciemnoróżowe aureole, duże brodawki, które błagają o dotyk. Nie mogę się powstrzymać, więc wyciągam rękę i ostrożnie, z namaszczeniem, biorę jedną z jej piersi w dłoń. Przesuwam kciukiem po brodawce i czuję, jak drży pod szorstkim dotykiem. Kylie mruga, zagryza wargę, a potem wygina się do tyłu. Garnie się do mojego dotyku. Chce więcej. Opieram

się o ścianę, podparty poduszką, a ona siedzi na mnie, strzelista i zdenerwowana. W życiu nie widziałem nikogo seksowniejszego. Głaszczę jej przeponę, a potem wsuwam rozłożony kciuk i palec wskazujący pod jedną pierś. Unoszę ją, trzymam w dłoni ten miękki, perfekcyjny kształt, masuję i lekko szczypię. - Boże, Oz, cudownie. - Z trudem łapie oddech, ma zamknięte oczy, zagryza wargę. - Mnie jest cudowniej, daję ci słowo - mówię. Pochylam się naprzód, bo już całkowicie tracę hamulce i przysięgam sobie, że będzie jej ze mną tak dobrze i tak doskonale, że nie zapomni tej nocy do końca życia. Jeśli ja nic z tego nie wyniosę, trudno, jeśli będzie tak wyczerpana, że pójdzie spać, zanim zdąży mnie dotknąć, nie szkodzi, ale nie zapomni, jak dobrze się przy mnie czuła. Dotykam ustami jej dekoltu, a potem pokrywam jej ciepłe, satynowe ciało serią mikroskopijnych pocałunków. Kładzie mi rękę na ramieniu i lekko wbija paznokcie w mój biceps, kiedy zjeżdżam do szczytu piersi. Teraz w ogóle nie oddycha, a ja przesuwam językiem wokół aureoli. Nie mogę się już dłużej powstrzymywać i łapię brodawkę w usta, a czując jej smak, wydaję jęk. Ona dyszy, wbija we mnie paznokcie. - Cholera, Oz! Jasna cholera! Przesuwam się do drugiej piersi i serwuję jej taki sam zestaw: gorące, wilgotne pocałunki po drodze na dół, wysunięcie języka i wsunięcie jej wyprężonej, twardej jak diament brodawki do ust, a następnie rozkoszowanie się jej doskonałością.

Nagle przypomina jej się, że ona też ma ręce, a ja jestem prawie całkiem ubrany. Przebiera mi palcami po brzuchu, szuka do połowy rozpiętego rozporka i odsuwa zamek do samego końca. Ja walczę z butami, próbuję je ściągnąć bez używania rąk, a potem ona ściąga mi spodnie, starając się przy tym nie oddalić od moich ust. Chce wszystkiego naraz. Ja zresztą też. Chcę jej zdjąć dżinsy i zobaczyć ją całą, gładzić zjawiskowy kształt jej tyłka. Ale jeszcze nie. Na razie oddaję hołd jej doskonałym piersiom; całuję je, trzymam w dłoniach, pieszczę, całuję i dotykam językiem. Jakimś cudem ściąga mi spodnie w dół bioder, a ja je skopuję z nóg do końca. Kylie cicho jęczy, zaciska uda na moich nogach i patrząc mi w oczy, przesuwa dłonią po moim brzuchu i niżej. To się dzieje za szybko, chcę to jakoś spowolnić, nacieszyć się nią. Chcę, żeby poczuła wszystko i dać jej każdy miligram przyjemności, jaki dam radę. - Jesteś taka pyszna - szepczę w przestrzeń między jej cyckami, trzymając obydwa w dłoniach. - Mógłbym spędzić tysiąc godzin na całowaniu ich. - Nie miałabym nic przeciwko. - Ale to nie wszystko. Chcę cię zobaczyć całą. Całować wszędzie. - Nachylam się nad nią, obejmuję i przewracam tak, żeby położyła się na materacu. - Chcę cię całować wszędzie i do końca świata. - Nie znam takiego siebie. Nie poznaję tego gościa, który to mówi. Ona zasługuje, żeby to słyszeć, ale w życiu bym się nie podejrzewał, że coś takiego powiem. A jednak słowa wysypują się z moich ust, a ja się zastanawiam,

kim się staję w tym pokoju dzielonym z Kylie. Podoba mi się ten facet, którego we mnie znalazła. Łagodność, którą odsłania we mnie jej słodka, naga skóra. Nigdy taki nie byłem, nigdy nie czułem tak intensywnie. Nie chcę, żeby to zniknęło. Teraz leży przede mną, włosy ma rozsypane na poduszce jak płomienna aureola, oczy lśnią jak bliźniacze ażurowe gwiazdy, które wpatrują się we mnie i spalają z niewinnym zaufaniem i nie tak niewinnym głodem oraz destrukcyjnym pożądaniem. Rozpinam guzik jej dżinsów, ale nie spuszczam z niej wzroku, wypatrując najmniejszego sygnału strachu czy wycofania. Ale nic takiego się nie dzieje. Przeciwnie, pomaga. Unosi biodra, żebym mógł ściągnąć przylegające jak druga skóra spodnie. Lądują na kupce ubrań przy moim łóżku. Oblizuje wargi i szerzej otwiera oczy. Boże, idealna to mało powiedziane. Ma czarne majtki, pasujące do stanika. Skąpy skrawek koronki i jedwabiu. - Boże, Kylie, jak mam oddychać, kiedy ty jesteś taka piękna? - Przesuwam rękami po jej bokach i biodrach, a pod palcami czuję jej cudowne, miękkie krągłości. - Nie... Nie musisz oddychać - mówi z trudem. -Ja będę oddychała za nas oboje. Łapie mnie za szyję i ciągnie w dół do pocałunku. Zderzamy się wargami, zębami, splątują się nasze języki, ona głaszcze moje naprężone ramiona i zjeżdża w dół pleców, a ja się zatracam w jej dotyku. Wsuwa palce pod gumkę moich bokserek. Prawie dławię się niepokojem i pragnieniem, żeby dotykała mnie całe

go. Nie oddychamy, nie możemy złapać tchu. Odsuwam się i widzę, że patrzy na moją klatkę piersiową, zerka na mnie przelotnie, a potem wędruje wzrokiem dalej w dół. Obserwuje swoje palce, jak przesuwają się pod gumką majtek, a potem zatrzymuje się po obu stronach pępka. Lekko wbija mi knykcie w skórę, a ja cały pulsuję, drżę. Znów na mnie patrzy, a ja kiwam głową, bo wiem, że tak samo jak ja wcześniej, pyta o pozwolenie. Zagryza dolną wargę, aż ta bieleje. Nie mogę się ruszyć, jestem jak pomnik, czekam na jej ruch. Bierze głęboki wdech i wznosi się jej klatka piersiowa. Czuję, że gumka jedzie w dół. Bokserki zjeżdżają mi z pasa i suną dalej. Serce mi wali, jestem autentycznie zdenerwowany i przerażony. Kiedy przeżywałem mój pierwszy raz, nie działo się nic podobnego. Choleracholera, jestem nagi. Twardy, gruby, pulsujący i złakniony, wystawiony na jej spojrzenie. Jej oczy stają się okrągłe, patrzy to na mnie, to z powrotem na dół. Nie poruszam się, nie oddycham. Chcę wiedzieć, co myśli, ale wiem, że nie ma mowy o słowach. Bokserki mam już na wysokości kolan, więc zdejmuję je i odrzucam. Nie mam już nic na sobie, jestem całkiem nagi. Nigdy wcześniej nagość nie łączyła się z bezbronnością. Ona widzi mnie prawdziwego, obnażonego aż po duszę, a ja czuję, że widać wszystkie moje wady. Ale ona patrzy z zachwytem, z zaskoczeniem, jest też trochę zdenerwowana. - Cholera. - Patrzy mi w oczy i widzę, że nie wie, co powiedzieć. - Jesteś piękny. - Rumieni się i spogląda z powrotem na mojego kutasa. - Naprawdę piękny.

- Mów, Kylie, mów wszystko. Wstydliwe, szalone, dziwne, wszystko jedno. - Wiem, że jest w niej więcej słów, tylko nie jest pewna, czy może je wypowiedzieć. - Jest większy, niż się spodziewałam. To znaczy jasne, widziałam zdjęcia i filmy... Ale ty, tutaj, prawdziwy. .. Jest inaczej. - Zerka na mnie. - Dotknę cię. - Dobrze. Klęczę nad nią i podpieram się rękami. Patrzę, jak przesuwa palcem po linijce włosów pod pępkiem, traktuje jak drogowskaz, a potem łapie mnie ręką, szerzej otwiera oczy i lekko rozchyla usta. Jej dłoń na mojej skórze wydaje się dobra, miękka i biała. Nie rusza się, tylko trzyma i patrzy to na mnie, to na mojego kutasa. Potem lekko przesuwa dłoń w dół i w górę i zaczynam się trząść. - Boże, Kylie, nie masz pojęcia, jakie to przyjemne. Uśmiecha się. - Przyjemnie się ciebie dotyka. Jest twardy, ale miękki. I masz taką gorącą skórę. Wszędzie. Jesteś rozgrzany. Muszę sobie przypominać o oddychaniu. - Lepiej przestań, bo wszystko się skończy za szybko. Uśmiecha się tylko. - Nie szkodzi. Wystarczy, że mogę cię dotykać. Że ty mnie dotykasz. Całujesz mnie. Przytulasz. Ale ja jeszcze nie jestem gotowy na totalne zbłaźnienie się, więc się odsuwam poza zasięg jej rąk, zaciskam zęby i powstrzymuję się, na ile mogę. Potem pochylam się do niej, całuję jej żebra i jadę w dół aż

do gumki majtek. Wsuwam pod nią palce, całuję pępek i jadę dalej w dół. Ona szybko oddycha, z jej gardła wydobywają się ciche dźwięki, a ja chciałbym je słyszeć lepiej, chcę, żeby były głośniejsze, więc ściągam jej majtki i obnażam wzgórek. Kiedy jej dotykam, wyciąga rękę, łapie mój kucyk i ściąga gumkę, żeby rozpuścić mi włosy. Z jakiegoś powodu teraz czuję się jeszcze bardziej obnażony. Przeczesuje włosy palcami, a ja znów jestem ścięty z nóg delikatnością jej dotyku. Przytulam twarz do wnętrza jej dłoni, całuję, a potem wracam do zajmowania się jej ciałem. Majtki ma już zsunięte, więc zaczynam je zdejmować, ale wtedy ona ściska nogi, zamyka oczy i w każdym zagłębieniu i kształcie jej ciała czuję napięcie. - Hej! - Przesuwam ręce po jej brzuchu, dotykam piersi, a potem jadę wyżej, na policzki. - Wszystko w porządku! Jeśli chcesz, możemy przestać. Kręci głową. - Nie, nie! Po prostu się denerwuję. - Ja też - mówię. Otwiera oczy. Patrzy na mnie i przełyka ślinę. - Zdejmij do końca. Przesuwam czarną szmatkę przez kolana, stopy i odrzucam. Ona mruga dwa razy, bierze głęboki wdech i rozluźnia nogi. - Jesteś piękna, wszędzie. Kładę dłonie na jej udach, tuż nad kolanami i przesuwam w górę, po gładkich krągłościach ud aż do złączenia, gdzie jest śliczna i doskonała, jak wszędzie indziej. Blada skóra, jędrne, zwarte, obfite wargi wilgotne od

soku pożądania, subtelny cień loczków w takim samym kolorze jak włosy na głowie. Patrzy na mnie, a dłonie ma skulone w pięści przy udach. Zaciska w nich cienki koc. Znów głaszczę jej uda, docieram do pępka, a stamtąd wracam na dół. Napina się, ale nie zaciska nóg. Ułatwia mi dostęp, mogę patrzeć i dotykać. Chce tego, widzę to w jej oczach, ale i tak jest zdenerwowana. Kiedy wsuwam środkowy palec między jej wargi, ostro wciąga powietrze. - Boże, Oz, jeszcze raz. - Trzepocze powiekami i wpatruje się we mnie. - Dotknij mnie, jeszcze. Wykonuję ten sam ruch i czuję, jak mój palec pokrywa śliska wilgoć. Kładę się obok niej, z lewej strony, więc Kylie jest pomiędzy mną a ścianą. Patrzy na mnie, przysuwa się do mojej twarzy i łączymy się w pocałunku. Nasze języki muskają się i poruszają, a ja wsuwam palec w nią i połykam odgłos zaskoczenia i przyjemności. Ocieram się fiutem o jej biodro, a ona sięga ręką pomiędzy nas, dotyka mnie, głaszcze i teraz moja kolej na westchnienie i jęk, bo jej dłoń zbliża się do samej góry. Drżę i wciskam się mocniej w jej dłoń. Nurzam palec w jej sokach, a potem przesuwam go wyżej, do łechtaczki, i zataczam kółka wokół niej. Drży, kiedy to robię, dyszy mi w usta, a jej uścisk na moim fiucie wzmaga się. Jęczę i rozluźnia dłoń. Powolne i łagodne kółka, a potem palec w niej badający jej wnętrze. Następnie powrót do okrążeń wokół łechtaczki. Tym razem ruchom mojego palca towarzyszy ruch jej bioder. Poruszam się teraz trochę szybciej, a ona odrywa ode mnie usta i jęczy, podnosi się i drży.

- Oz, Boże, jak cudownie! Tak jakbym... Tak... Jakbym miała zaraz zwariować. Wybuchnąć. Rozpaść się. - Mówi niewyraźnie, jakby do siebie, a mnie to jeszcze bardziej nakręca. - Mów, Kylie, mów, co chcesz. Powiedz, czego chcesz. Przesuwa dłonią po swoich żebrach i dociera do piersi. Wbija palce w miękkie ciało. - Pocałuj mnie tutaj. Nachylam się nad nią i muskam brodawkę językiem, a potem delikatnie przesuwam po niej zębami. Ona wzdycha i wygina się w łuk, więc biorę ją do ust. Poruszam palcem wewnątrz niej, zanurzam, obracam nim, pilnuję, żeby poruszała biodrami, zwalniam i przyspieszam, a ona dyszy, jęczy, ale nie zbliża się do granicy, a ja chcę, żeby poczuła jeszcze coś, co doprowadzi ją do szaleństwa i sprawi, że straci kontrolę. Całuję jej żebra, bok, biodro, brzuch pod pępkiem... - Oz? Co ty robisz? - Jest niemal spanikowana. - Pamiętasz, jak ci mówiłem, że chcę cię całować wszędzie? - Tak? - dyszy. - To znaczyło: wszędzie. - Całuję wnętrze jej uda, wypuszczam powietrze na jasną skórę, a potem docieram do rozgrzanego, wilgotnego ciała między jej wargami. Ona jęczy. - Boże, tam?! O Boże. - Zaciska palce na moich włosach i wiem, że jest totalnie, absolutnie stracona, gotowa na wszystko i chętna. Odgarnia mi włosy z twarzy i przytrzymuje je z boku.

Przesuwam językiem między jej wargami, kosztuję jej smak, a potem liżę dalej. Sztywny język wsuwam w nią, penetruję powoli. Kylie jęczy, niskim, przeciągłym dźwiękiem i mocniej zaciska mi palce na włosach. Liżę wejście raz za razem, a ona wzdycha i jęczy. Potem, samą końcówką języka, okrążam łechtaczkę, a ona zaczyna mocno drżeć. Już tak blisko, tak blisko. Wyciągam rękę i dotykam jej piersi. Znajduję brodawkę, lekko zgniatam palcami, a ona trzęsie się już cała, napina mięśnie brzucha, oddycha z trudem. - Nie mogę... Już nie mogę, za dużo! Czuję, że zaraz wybuchnę. Jezu, Oz, nie przestawaj! Zerkam na nią. Wplotła palce w swoje włosy i ciągnie za nie, kiedy wygina się w łuk. Drugą dłoń trzyma mi na karku, przytrzymuje mnie między nogami, jakbym miał zamiar się odsunąć. Liżę, zataczam językiem koła, skubię i wykręcam, a ona naciera na mnie, jęczy, czuję, że całe jej ciało drży i teraz, tak, tak, unosi się cała na łóżku i głośno krzyczy przez zaciśnięte zęby. Jest taka gorąca, kiedy dochodzi! Rozpala się, lśni. Boże i jak cudownie smakuje. Z każdym ruchem mojego języka drży, aż w końcu mnie odpycha. Leżę obok niej, patrzę na jej dreszcze i na skłębione włosy, które zasypały jej twarz. Odsuwam jeden kosmyk i uśmiecham się do niej. - Cześć. Mruga, rozchyla usta, wpatruje się we mnie. - Coś ty mi zrobił? I czy możesz mi to robić codziennie do końca życia?

Jestem totalnie, dogłębnie, porażająco dumny z tego, jak zarumieniona, zszokowana i bezsilna jest Kylie. Jestem zaborczy, potrzebuję zapewnień. Jestem stracony, wpadłem po uszy. - Sprawiłem, że doszłaś, Cukiereczku. I jasne, że mogę. Jestem zaskoczony swoimi słowami. Oszołomiony to może lepsze słowo. Czy naprawdę powiedziałem przed chwilą, że będę to robił do końca życia? Bo to by oznaczało, że będziemy razem do końca. W tej obietnicy jest zawarte więcej, niż się wydaje. Odrywa przymknięte oczy od mojej klatki piersiowej i patrzy na mojego boleśnie wyprężonego fiuta. - Chcę, żebyś ty też to poczuł. - Odwraca się do mnie, włosy opadają jej na twarz, a ona odpycha się od mojego ramienia. Przysięgam, że widziałam gwiazdy. To tak, jakbyś otworzył moje ciało i wlał do niego niebo. - Napisz o tym piosenkę. - Napiszę. - Całuje mnie w ramię i przywiera rozgrzanym ciałem do mojego, przesuwa dłoń po mojej piersi, brzuchu aż do skóry nad kutasem. - Ale później. Bierze go do ręki i leniwie przesuwa po nim dłoń, zaciska na główce i wraca na dół. Syczę między zębami i obserwuję jej dłoń. Obydwoje patrzymy, jak mnie pieści, a jej twarz wyraża pełne ekscytacji niedowierzanie, tak jakby nie była pewna, że naprawdę tu jest i naprawdę to ze mną robi. Dobrze wiem, co czuje. Ja też jestem pogrążony w niedowierzaniu. Ale później wszystkie myśli bledną, bo ona powoli, ostrożnie przesuwa rękę po moim kutasie, a ja jęczę, wyginam

się, zatracam. Nigdy nie doświadczyłem czegoś tak przyjemnego. Sama jej ręka, palce, dłoń, podjeżdżające w górę i opadające, przekręcające się, zsuwające, chwytające, miękka skóra na moim ciele, jej usta na moim ramieniu, wyginające się w kształt maleńkiego, tajemniczego uśmieszku, kiedy zaczynam się prężyć pod jej dotykiem. - Lepiej przestań, bo zaraz nie wytrzymam. - I co? - Boże... Twój dotyk to jakaś... Pieprzona magia. -Oblizuję wargi i staram się odepchnąć zbliżający się koniec. - To, że myślałem... Boże... - Nie mogę powiedzieć nic więcej, nie panuję nad bólem w jądrach, nad potrzebą ruchu i odpuszczenia sobie. - Mnie się nigdzie nie spieszy. Chcę tego. Chcę zobaczyć, jak dochodzisz. To dla mnie całkiem nowe terytorium i dotykanie cię bardzo mi się podoba. -Mówi pod nosem, niemal do siebie, bardziej skupiona jest na mnie, na swoich palcach obejmujących moją bolesną erekcję. Gotuję się, jądra mam ciężkie, naprężone i nabrzmiałe, nie mogę utrzymać otwartych oczu. Wyginam się na materacu, bezradnie poruszam biodrami. Dotyka mnie powoli, badawczo. Nie chce doprowadzić mnie do końca, prawie go nie dotyka, uczy się jego obecności w swojej dłoni, moich reakcji. To cudowna tortura. Zamyka główkę w palcach, lekko zaciska, a potem przesuwa całą dłoń w dół. Jestem już tak blisko. Nagle czuję ruch jej włosów na mojej piersi i jej twarz zbliża się do mojego brzucha.

- Chcę cię tam pocałować, tak jak ty mnie. Chcę spróbować, jak smakujesz. Powinienem ją powstrzymać. - Nie musisz tego robić tylko dlatego, że ja to zrobiłem. Nie odpowiada i czuję pocałunek na główce fiuta. Powstrzymuję się, napinam, każdy mięsień mam twardy jak stal, zaciskam zęby. Dotyka mnie, jej usta otaczają główkę, tuż nad trzonem, końcem języka przesuwa po maleńkim otworze, kosztuje płynu, który się tam pojawia. Nie wytrzymam już długo, a nie chcę skończyć w jej ustach. Chociaż jest... lepiej niż genialnie. Wszystko, co robi, każdy dotyk, pocałunek niesie mnie bliżej i bliżej gwiazd. Nie chcę, żeby przestała, nigdy. Trzęsę się, mięśnie mi drżą, kiedy staram się utrzymać spełnienie w ryzach. Jedną rękę trzyma u podstawy, ustami otacza główkę i całuje, kosztuje, liże, jakbym był jakimś przysmakiem, liże, ssie i przesuwa po mnie usta, jakbym był lodem. - Nie mogę już... Nie mogę dłużej - warczę, choć słowa więzną mi w gardle i w urywanej formie wydostają się spomiędzy zaciśniętych zębów. - Zaraz dojdę. Jej usta znikają, a ta egoistyczna część mnie chce ich z powrotem, chce wybuchnąć w ciepłej miękkości jej ust. Ale nie zrobię tego. Jeszcze nie. Nie, dopóki nie będzie gotowa, a wiem, że jeszcze nie jest. Przed nami jeszcze dużo odkrywania i doświadczania. Czuję, że wyginam się w łuk, dłonie zaciskam na kocu przy moich bokach, staram się powstrzymać, wytrzymać

jak najdłużej. Oplata obie małe, ciepłe dłonie wokół mnie i przesuwa je w górę i w dół, powoli i łagodnie, a ja chcę szybciej i mocniej. Nie daje mi tego, nadal jest powolna i leniwie przesuwa się od samego dołu do główki. Doprowadza mnie do szaleństwa, zaczynam wariować. Kładzie policzek na mojej kości biodrowej, czuję jej oddech, patrzy, jak drżę i walczę, aż wreszcie zaczyna poruszać się w rytmie dostosowanym do moich pchnięć, zaciska obie dłonie, rusza się szybciej. Zmuszam się do otwarcia oczu i widzę, jaka jest cholernie doskonała. Rudawe, płomienne włosy odznaczają się na tle mojej ciemnej skóry i białej pościeli, a jej dziko błękitne oczy wpatrują się w mojego fiuta, którego trzyma w dłoniach. Czeka na moją eksplozję. - Kylie! - To jedyny dźwięk, jaki mogę z siebie wydobyć, kiedy wulkan wybucha. Czuję gorąco w jądrach, kutas się wypręża, a ona zaciska palce i porusza nimi. Twarz przyciska do mojej nogi. Jej włosy, jej oczy... Już po mnie, wszystko zalewa fala piorunującej przyjemności, a jej dłonie nie zatrzymują się, gorące i delikatne. Widzę spod opadających powiek, jak obserwuje mój orgazm, potężniejszy niż jakikolwiek w życiu. Strumień ląduje mi na brzuchu, a ona wciąż mnie dotyka. Jęczę, wzdycham i przeszywa mnie kolejna fala. Wreszcie ostatnia, już mniejsza, po której nie jestem niemal w stanie przysunąć się do niej. Nie chciałem, żeby ta chwila kiedykolwiek się skończyła. Wraca na górę i kładzie się obok mnie. Wpatruje się we mnie.

- O mój Boże, Oz! - Zakrywa twarz dłońmi i z chichotem chowa się w zagłębieniu między moją szyją a ramieniem. - To było genialne! - Nie mogę się ruszać. Nie czuję palców u nóg. Jezu. Zabiłaś mnie. - Wsuwam ramię pod jej głowę i przyciągam bliżej. - Dobrze było? - Mimo wszystko nie jest pewna. - Dobrze?! - Ciągnę jej ręce w dół. - Skarbie, nie widzisz, co mi zrobiłaś? To było... niesamowite. Uśmiecha się. - To dobrze. Cieszę się. Chciałam, żeby było ci tak dobrze, jak mnie przed chwilą. Chciałam na ciebie patrzeć. Przyjemnie było wiedzieć, że to ja sprawiam ci taką przyjemność. Tak jakbym... miała władzę. - Rumieni się, jest zawstydzona. Boże, jak to głupio brzmi. Śmieję się. - Nie, Cukiereczku. Nie brzmi głupio. Ani trochę. Miałaś władzę. Przejęłaś nade mną całkowitą kontrolę. - Naprawdę? Kiwam głową. - Jasne! - Zamyśla się. - Tak, rozumiem. Tak samo się czułam, kiedy ty robiłeś mi to ustami, tam na dole. Uśmiecham się szeroko. - Ky, no dalej! Stać cię na więcej, nie wstydź się! Nie przy mnie. Nie po tym, co właśnie zrobiliśmy. - No co? - Udaje niewiniątko. - Powiedz coś pieprznego. Powiedz, co ci robiłem. Użyj najbardziej niecenzuralnych słów, jakie ci przyjdą do głowy.

Zagryza dolną wargę i co chwilę na mnie zerka. - Co chcesz usłyszeć? Coś niegrzecznego? Kiwam głową. - Tak! To mnie nakręci. Kręci głową. - Ty pierwszy, ja się wstydzę. Parskam. - Wstydzisz się? Dopiero co miałaś w rękach mojego kutasa. Miałaś go w ustach! Sprawiłaś, że się na siebie spuściłem. Nigdy wcześniej aż tak nie straciłem kontroli! Rumieni się, ale zerka na mój brzuch. - Kocham twojego fiuta. - Chichocze, ale zaraz poważnieje. Naprawdę. Kocham sposób, w jaki pasuje mi do rąk. Podoba mi się jego smak i to uczucie, kiedy mam go w ustach. Czy to dziwne? Wzruszam ramionami. - Nic nie jest dziwne. Jeśli tak jest, to znaczy, że tak jest. Każdy jest inny. Ja też lubię twój smak. Kocham smak twojej cipki. Ona rumieni się jeszcze bardziej i chowa twarz w mojej szyi. - Boże, Oz, jestem tak czerwona, że zaraz zacznę płonąć. Zerka spomiędzy palców. - Naprawdę ci smakuję? Kiwam głową. - Nawet bardzo. - A jaki to smak? Marszczę brwi.

- Nie wiem, jak go opisać. Trochę... piżmowy? Odrobinę słodki, odrobinę kwaśny. Sam nie wiem, niedobrze to brzmi. Wsuwam palec między jej wargi. Znów jest mokra. Przeciągam i nabieram na palec jej soki. Potem, pod ostrzałem jej czujnych, szeroko otwartych oczu, wsadzam sobie palec do ust. - Mmm. Tak. Pycha. Ale i tak nie umiem wyjaśnić, jaki to smak. - Boże, Oz, jesteś nienormalny! - Zerka na mnie i się śmieje. Jeszcze raz zanurzam w niej palec, ale tym razem przysuwam go do jej ust. - Sama spróbuj. Skosztuj siebie. Patrzy na mnie, ale potem, po zaledwie sekundzie wahania, otwiera usta i obejmuje nimi mój palec. Jezu, czuję, jak fiut zaczyna mi się prężyć, kiedy erotycznym, drażniącym, kuszącym ruchem przesuwa ustami po moim palcu. Szeroko otwiera oczy, kiedy czuje swój smak, a potem się uśmiecha. Dwoma palcami muska bajorko na moim brzuchu i zanim zdołam zareagować, je też wkłada do ust. - Mmm. Ty też jesteś smaczny. - Oblizuje usta, a potem patrzy na mojego kutasa. - Kiedy znów będziesz gotowy? Wzruszam ramionami. - Niedługo. A jak mnie dotkniesz, to jeszcze szybciej. Śmieje się. - W takim razie... - Zaczekaj, wytrę się. - Sięgam na podłogę po brudny podkoszulek, ale Kylie mi go zabiera.

- Ja to zrobię. Wyciera mój brzuch, składa podkoszulek i wyciera jeszcze raz. Kiedy jestem już suchy, zwija koszulkę w kłębek i rzuca na drugą stronę pokoju. A później mnie dotyka, kciukiem i dwoma palcami muska wciąż jeszcze sflaczały członek. Jednak pod jej dotykiem czuję, że coś zaczyna się dziać, w głębi siebie czuję napięcie. Patrzę, jak mnie dotyka i ja też dotykam jej skóry, przesuwam dłońmi po jej ramionach, odgarniam jej włosy i zsuwam rękę po jej ramieniu. Łapię jedną z jej piersi, dotykam brodawki i czuję, jak pod opuszkiem kciuka sztywnieje. Kylie uśmiecha się do mnie i głaszcze twardniejącego fiuta. Dotykamy się w milczeniu, bez pośpiechu. Chcę zapamiętać dotyk jej skóry, miękkiej, jasnej. Chcę dotknąć i pocałować każdy centymetr. Patrzy na mnie, a ja się nachylam i nasze wargi się spotykają. Teraz jesteśmy naprawdę straceni, pocałunek porywa nas i unosi w nieznane. Ciaśniej zaciska dłoń, a fiut jest już w pełni wyprostowany. Obejmuję dłońmi jej żebra, piersi, biodro, nachylam ją do siebie, żeby wreszcie złapać ją za tyłek. Boże, ma idealną pupę. Jędrną, pełną, sprężystą. Cudowność, której nigdy nie miałbym dość. Przerywa pocałunek i ociera się twarzą o moją pierś. - Boże, kocham twój dotyk. Powinienem się zaniepokoić, jak często używamy słowa „kochać", ale się nie niepokoję. Boję się choćby zastanawiać dlaczego. W każdym razie nie stresuje mnie to.

- Mówiłem już, jak bardzo kocham twój tyłek? -Ciągnę ją do siebie tak, żeby przewróciła się na brzuch. Całuję jej kręgosłup i długo przyglądam się temu zjawiskowemu, okrągłemu tyłkowi. Dotykam go obiema rękami, głaszczę, chwytam, pieszczę. - Boże, i to jak. Wzdycha. - Naprawdę? Nie jest za duży? Nie mogę się nie roześmiać. - No co ty! Jest taki sam jak twoje cycki: duży, okrągły, doskonały i tak kurewsko piękny, że nie mogę tego znieść. Za każdym razem, kiedy się widzieliśmy, nadludzkim wysiłkiem powstrzymywałem się od gapienia się na twój tyłek. Chowa się w zagłębieniu łokcia. - Muszę ci z przykrością powiedzieć, że nie szło ci to najlepiej. - Patrzy na mnie zza zasłony włosów. -Przyłapałam cię na gapieniu się z milion razy. Ale wiesz co? Nie przeszkadzało mi to. Podobało mi się. Fajnie było wiedzieć, że nie możesz się opanować. - A teraz, kiedy widziałem cię nago, każdy idealny skrawek ciebie, już nigdy nie będę mógł się opamiętać i powstrzymać od gapienia się. I dotykania. - Nie musisz się powstrzymywać. - Kładzie się na boku, a rozczochrane włosy opadają jej na twarz. -Możesz mnie dotykać, kiedy zechcesz. Możesz robić, na co masz ochotę. Ufam ci. Odgarniam jej włosy z oczu. - Jesteś pewna, że to rozsądne? Marszczy brwi.

- Oczywiście. Przecież nigdy byś mnie nie skrzywdził. - Specjalnie nie. Kładzie mi rękę na plecach i przyciąga mnie do siebie. - Specjalnie nie. Muszę ci coś powiedzieć. Wiem, że któregoś dnia pewnie mnie zranisz, jakoś. Ale nie boję się tego. Każdy kiedyś zostanie skrzywdzony. Ale ja jestem silna. Zniosę to. Dopóki będziesz ze mną szczery i nie będziesz udawał ani nie uciekniesz ode mnie bez słowa, nic mnie nie powstrzyma. Tylko... nigdy mnie nie okłamuj. I nie zostawiaj mnie. Jeśli będziesz musiał odejść, z jakiegoś powodu będziesz miał nas dość, dość mnie, po prostu powiedz. Obiecujesz? To jedyna obietnica, jakiej kiedykolwiek będę od ciebie oczekiwać. Nagle zrobiło się poważnie. Mogę jej to obiecać? Kurwa, pewnie. - Obiecuję. Żadnych kłamstw. I nie ucieknę. Słowo. Jej spojrzenie staje się miękkie, głębokie i łagodne. Pełne czegoś, co może przerodzić się w miłość. - To znaczy, że teraz oficjalnie jesteśmy parą? - A chcesz? Kiwa głową. - Chcę. A ty? Muszę się zastanowić. Ale w końcu potakuję. - Ja też. Ale muszę ci powiedzieć, że nigdy wcześniej nie miałem dziewczyny. Nie prawdziwej, nie na poważnie. Nieoczekiwanie dla mnie uszczęśliwia ją to. - Jestem twoją pierwszą prawdziwą dziewczyną?

- Pierwszą prawdziwą przyjaciółką. Pierwszą prawdziwą dziewczyną. Jesteś moim pierwszym prawdziwym wszystkim, Cukiereczku. - Przesuwam knykciami po jej kości policzkowej. - Jesteś jedyną prawdą w moim życiu. - Boże, Oz. - Wygląda, jakby się miała rozpłakać, ale nie. Przyciąga mnie do pocałunku i wciąga na siebie, tak że klęczę między jej nogami. - Chcę... Chcę być z tobą. Chcę uprawiać z tobą seks. Kochać się z tobą. Nie wiem, jak to powiedzieć, ale tego chcę. Teraz. Jak za uderzeniem pioruna wracam do rzeczywistości. - Cholera, nie mam prezerwatyw. Nie bierzesz pigułek, prawda? Kręci głową. Kładę dłoń między jej piersiami. - Więc musimy zaczekać. Nie mogę... Nie chcę ryzykować w takich sprawach. - I może dzięki temu nadejdzie ratunek i doczekamy do jej osiemnastych urodzin. Dotyka mojego policzka. - Dobrze. Cieszę się, że o tym pomyślałeś, bo ja nie. Myślałam tylko o tym, jak dobrze mi robisz. - Jutro po szkole. Kupię. A jeśli ty naprawdę chcesz być ze mną, może zastanów się nad pigułkami antykoncepcyjnymi. To beznadziejne, że mówię ci, co robić, i wiem, że to zabija nastrój i w ogóle, ale wolę uważać. - Padam na plecy obok niej. Przez chwilę zbiera się w sobie, a potem kładzie się na boku.

- Masz rację. Pójdziesz ze mną? Po pigułki? Kiwam głową. - Pewnie, że tak. Dotyka mojej klatki, przesuwa dłonią między mięśniami piersiowymi i zjeżdża niżej, na brzuch. - Ale możemy robić inne rzeczy, prawda? - Dotyka palcem główki sterczącego fiuta. Uśmiecham się szeroko. - Jasne, Cukiereczku. Możemy zrobić, co zechcesz. - Wszystko? - pyta. Ja kiwam głową. - Więc może... Boże, chyba umrę. Zrobisz mi to? Ustami? - Powiedz to na głos, a zrobię. Zagryza wargę. - Poliżesz mi cipkę, Oz? Proszę. Wydaję z siebie warkot, bo jej słowa nakręcają mnie do granic możliwości. - Jasna cholera, Kylie, to było ostre. Powiedz to jeszcze raz. Bierze moją twarz w dłonie i pcha mnie w dół. A potem wzdycha, gdy układam się między jej udami. - Zrób tak ustami, żebym doszła. Liż moją cipkę, aż wybuchnę. - A co wtedy? - Przesuwam językiem w okolicach jej wejścia. - Wtedy? - Gwałtownie wciąga powietrze, kiedy dotykam językiem jej łechtaczki. - Wtedy będę ssała twojego fiuta i skończysz mi w ustach. A ja przełknę każdą kropelkę. - Boże... - Muszę sobie przypominać o oddychaniu. - Dostaję świra, jak tak mówisz.

Ale potem nie ma już miejsca na słowa, nie ma oddechu, nie ma czasu. Pożeram ją, doprowadzam ją ustami do szaleństwa, wsuwam w nią palec i czuję, jak się wije. Jej cipka jest rozgrzana i wilgotna, gotowa na mnie, a kiedy prowadzę ją do orgazmu, jej ruchy stają się desperackie i gwałtowne. Wsuwam w nią dwa palce, a językiem pieszczę łechtaczkę. Dochodzi, zaciska uda na mojej głowie, a jej soki stają się gęste, śliskie i mokre. Zaledwie chwilę po tym, jak doszła, popycha mnie na plecy i bierze mojego kutasa do ust. Pracuje rękami, a ja jestem stracony, zostaję niewolnikiem jej dotyku. Poddaję się całkowicie, nie powstrzymuję się. Ona się nie spieszy, głaszcze, liże i ssie, aż jestem wpół oszalały, dziki, wyginam się w łuk i jęczę, a ona rozkoszuje się każdą sekundą, zerka na mnie od czasu do czasu, na jej twarzy maluje się radość, duma i rozemocjonowanie, kiedy patrzy na moje niekontrolowane reakcje. Warczę ostrzegawczo, gdy czuję zbliżający się koniec, a ona łapie mojego grubego, pulsującego fiuta w obie ręce, obejmuje ustami główkę i ssie z siłą odkurzacza, a ja eksploduję niepohamowanie. Jest zaskoczona, ale bierze wszystko. Pracuje rękami, a jej usta i gardło poruszają się. Potem sięga po koc, naciąga go na nas, kładzie się na moim ramieniu i mruczy coś niezrozumiałego. Lecimy, odpływamy. Śpiący, spełnieni, szczęśliwi. Ta chwila, spędzona z Kylie Calloway, to najszczęśliwszy moment w moim życiu.

COLT Stracone szanse i trudne decyzje

Jest już grubo po północy, a Kylie wciąż nie ma. Wieczorek muzyczny skończył się kilka godzin temu, a ja walczę z niepokojem i wściekłością. Nie wyznaczaliśmy jej godziny policyjnej, bo nie było takiej potrzeby. Zwykle jest bardzo odpowiedzialna. Mózg mi paruje i zadręcza możliwymi scenariuszami. Mieli wypadek. Ćpają. Uprawiają seks. Dostaję szału, nie wiedząc, co się z nią dzieje, a jeszcze większego, bo nie wiem, co powinienem zrobić, jak już wróci. Zaufać jej? Wypytać? Zażądać prawdy? Ukarać? Zabronić jej się z nim widywać? Wiem, że to wszystko bez sensu. Niedługo skończy osiemnaście lat. Zawsze dawaliśmy jej maksymalnie dużo wolności, a ona nie zawiodła naszego zaufania. Nigdy nie miała chłopaka na poważnie i była tylko na kilku randkach. A teraz znikąd pojawił się ten cały Oz i nagle spędza cały czas z nim. Przy czym Oz jest uosobieniem wszystkiego, czego boi się każdy ojciec. Pod tyloma względami jest podobny do mnie, a ja nie chciałbym być ojcem tych dziewczyn, z którymi spotykałem się jako młody człowiek. Byłem nieodpowiedzialny, dziki, niebezpieczny. Mieszkałem sam, nikomu

nie podlegałem, nie przestrzegałem żadnych zasad. Tak było do czasu, jak poznałem Neli, jak zaczęliśmy być razem, a mnie cokolwiek zaczęło obchodzić. Nie mogę jej trzymać z dala od niego. Nie dał mi żadnego powodu, żebym nie mógł mu ufać, a ze wszystkich ludzi ja wiem najlepiej, żeby nie oceniać gościa po tatuażach, kolczykach i po tym, że jeździ na motorze. Pewnie pochodzi z nieciekawego środowiska, przemoc jest mu nieobca, jego pięści zaznały krwi. Widzę w nim siebie i to mnie śmiertelnie przeraża. Ale przecież jestem tu, jako ojciec, muzyk, producent i mąż od dziewiętnastu lat. Muszę mu udzielić domniemania niewinności. Ale nie musi mi się to podobać. I nie podoba mi się. Stoję na podjeździe i pozwalam sobie na papierosa. Rzuciłem lata temu, ale od czasu do czasu jeszcze popalam. Kiedy jestem zestresowany albo po intensywnym seksie z Neli. Ona wie, że czasem palę i nie ma nic przeciwko, dopóki nie wejdzie mi to w nawyk. Zerkam na drugą stronę ulicy na dom Jasona i Becki. Widzę rozświetlony telefon komórkowy na ganku i twarz Bena. Patrzę na niego, a on podrywa się i sadzi wściekłe kroki po podjeździe. Przeczesuje ręką krótko obcięte włosy. Jest poruszony, wściekły. Przechodzę przez ulicę, a niedopałek papierosa wrzucam do ścieku. - Cześć, Ben, co tam? - Zatrzymuję się kilka metrów od niego i widzę, że wychodzi z siebie, jest rozszalały. - Wie pan, gdzie jest Kylie? - cedzi pytanie między zaciśniętymi zębami. Waham się.

- W domu jej nie ma. - Dobrze wiem, co go gnębi, ale nie jestem pewien, czy powinienem się w to mieszać. - To wiem. Ale czy wie pan, gdzie w takim razie jest. Odchrząkuję, mrugam i szukam dobrej odpowiedzi. - Jest z nim, tak? Nie mogę go okłamać. - Tak. - Cholera! Wiedziałem. - Pociera twarz rękami, odchyla głowę, obraca się na pięcie i jęczy. - Nie rozumiem. Co ona widzi w tym pieprzonym ćwoku?! - Wiesz, Ben, nie jestem pewien, czy powinienem z tobą o tym rozmawiać. - Chciałbym wiedzieć, co mu powiedzieć, jak zawrócić go z tej drogi wściekłości. Ale nie wiem. - Nie odpisuje na SMS-y. Nie odbiera telefonów. Wieczorem na występie nawet nie powiedziała mi „cześć". Nie poświęciła mi jednej, pieprzonej sekundy, odkąd pojawił się ten złamas. Kipi gniewem. - Przyjaźnimy się od osiemnastu lat. A potem nagle „pyk" i zostaje ze mnie kupka posiekanego mięsa... - Ben, posłuchaj... - zaczynam, ale on nie zwraca uwagi, buzuje, lata w kółko, niemal krzyczy. - Ona powinna być moja. Czekałem, aż skończy szkołę. Oszczędzałem kasę i robiłem plany. Mieliśmy być razem, od zawsze. Nigdy nie interesowała się nikim innym, bo jest moja. Jest moją najlepszą przyjaciółką. Moją dziewczyną. Nie jego! A teraz, teraz... Jakby jej nie było. Jest z nim. Pewnie się z nim teraz pieprzy... - Ben! - krzyczę i potrząsam jego ramieniem. W końcu do niego dociera, z kim rozmawia. - Mówisz o mojej córce.

- Szlag. - Szeroko otwiera oczy i cofa się. - Przepraszam, ja tylko... Szlag. - Odwraca się, na kark zakłada zaciśnięte pięści. - Ben! - wyszczekuję jego imię trochę ostrzej, niż zamierzałem. Przystaje w miejscu i odwraca się. - Colt... Przepraszam pana, nie chciałem... - Powiedziałeś jej to co mnie? - Naprawdę lubię tego dzieciaka. Ma wszystkie najlepsze cechy Jasona i Bekki. Wysportowany, mądry, troskliwy i, zazwyczaj, opanowany. Nigdy go nie widziałem w takim stanie. Czuję, że powinienem mu jakoś pomóc. - Jeśli ona nie wie, co myślisz, co czujesz, jak ma cokolwiek z tym zrobić? Nie twierdzę, że to coś zmieni, bo możliwe, że nie. Ale nie zaszkodziłoby najpierw ją spytać. - Racja... Boże, jak mogłem na to nie wpaść. -Znów przesuwa ręką po włosach. Ma gesty i sylwetkę zdarte z Jasona, to aż przerażające. - Przepraszam za ten wybuch. Nie miałem prawa nic takiego mówić, szczególnie panu. Naprawdę, przepraszam. Klepię go po plecach. - Nic się nie stało. Kobiety potrafią nam narąbać w głowach, wiem o tym, stary. - Ściskam w dłoni jego kark, mocniej niż to konieczne. - Po prostu nie mów tak więcej o mojej córce. Krzywi się i odsuwa. - Jasne, nigdy więcej, słowo. Puszczam go i obserwuję, jak wchodzi do domu. Sytuacja robi się poważna i nie zazdroszczę Benowi.

Widziałem, jak Kylie patrzy na Oza i nie wiem, ile Ben musiałby gadać, żeby zmieniła zadanie. Chyba że Oz zrobi coś głupiego. Sam nie wiem, co myśleć. Dopiero kiedy Ben znika, a ja wchodzę na górę, pewne wrażenie wali mnie w łeb jak kowalskim młotem. Widziałem tych chłopaków obok siebie tylko raz, ale dociera do mnie, że są do siebie podobni. Fizycznie, nie pod względem osobowości. Coś... Sam nie wiem co, ale w Ozie jest coś znajomego i jakimś cudem kojarzy mi się to z Benem. To zupełnie nie ma sensu, ale mimo to mnie dręczy. Neli siedzi na łóżku, kołdrę ma naciągniętą na piersi i czyta starą powieść, którą czytała już z dziesięć razy. - Słyszałam krzyki. To był Ben? - Patrzy na mnie, odkłada książkę na kolana i zerka na zegarek stojący na stoliku nocnym. - Jest już po północy. Gdzie jest nasza córka? - Nie wiem. Obstawiam, że z Ozem. - Zdejmuję ciuchy z wyjątkiem bokserek i kładę się obok niej. -I tak, to był Ben. Jest wściekły. - Na co? - Na Kylie. I na Oza. A konkretnie na nich oboje. - Czuje się odrzucony? - Neli wsuwa zakładkę między kartki książki i odkłada powieść na stolik, a potem odwraca się do mnie. Kręcę głową. - Nie, raczej uważa, że Oz mu ją zabrał. Tylko ujął to nieco bardziej obrazowo. - Ach... - Neli szerzej otwiera oczy. - O rany. Czyli on ją lubi?

- Chyba nawet bardziej. Zrozumiałem, że żywi do niej uczucia już od dawna, tylko nigdy jej o tym nie powiedział. A teraz wygląda na to, że ona jest z Ozem, pod każdym względem, i on jest zagubiony. - Krzywię się. - Boże, Nelly. Co ona zrobi? Powiedziałem mu, żeby z nią porozmawiał, ale sam nie wiem, czy słusznie. Neli kiwa głową. - No tak. Ona jest zapatrzona w Oza - wzdycha. -To się nie skończy dobrze, dla nikogo. - Też tak myślę. - Wyciągam do niej rękę, a ona się do mnie obraca. - Co my zrobimy? Neli odrzuca kołdrę i widzę, że jest całkiem naga. - A co możemy zrobić? Ona już nie jest dzieckiem. Za kilka miesięcy kończy szkołę, pójdzie do college'u. Chyba musimy jej pozwolić uporać się z tym samej. - Kogoś zaboli. - Tak. Ale nie możemy jej chronić przed wszystkim. - Wiem. - Ale to i tak do dupy. - Przekręcam się na plecy, a Neli siada nade mną. Sięga między nas i kieruje mnie w siebie. Syczę przez zęby, kiedy się na mnie nadziewa. Głaszczę jej żebra, piersi, biodra, uda; całuję każdy skrawek skóry, do którego sięgnę. Kładzie mi dłonie na piersiach i powoli mnie całuje. Pocałunek się kończy, ale nie rozdzielamy ust. Wymieniamy się oddechami, szeptami i westchnieniami, kiedy poruszamy się razem, a potem ona jęczy, wzdycha. Stykamy się czołami. - Colt... - Zaczyna gubić rytm i rusza się szaleńczo. - Boże, Boże, o mój Boże, Colt...

- Rany, Neli... Rozsypujemy się w tej samej chwili, upadamy razem. Prawie dwadzieścia wspólnych lat, a ona sprawia, że kończę z taka samą mocą jak za pierwszym razem, kiedy spaliśmy ze sobą w Nowym Jorku. Jeśli już, to teraz jest jeszcze intensywniej. Nauczyłem się wszystkich niuansów jej ciała, poznałem jej sekretne pragnienia, wiem już, jak doprowadzić ją do szczytowania w kilka chwil, znam każdy fragment jej skóry, umiem uzyskać westchnienia, pomruki i przekleństwa. Nigdy nam się nie nudzi. Im dłużej jesteśmy razem, tym jest nam lepiej. Zawsze myślę, że lepiej już nie będzie, a potem się okazuje, że jest. Opada na mnie, układa głowę na mojej piersi, nasze ciała są śliskie i lepkie, ale to mi nie przeszkadza. W końcu obracam się na bok razem z nią, tak że leżymy na łyżeczkę, i zasypiamy. Jest po pierwszej, a ja śpię z jednym okiem otwartym, więc kiedy słyszę otwierające się drzwi do garażu, w jednej chwili jestem na nogach, naciągam szorty i podkoszulek. Zanim docieram na dół, żeby z nią porozmawiać, słyszę głosy jej i Bena. - Ben, odczep się, jestem zmęczona, chcę wejść do domu. Pewnie mam poważne kłopoty, nie mam siły na rozmowę. Jest po drugiej stronie drzwi między garażem a domem. Trzymam rękę na klamce, ona pewnie też. Przez jakieś sześć sekund zastanawiam się, czy nie dać jej chwili prywatności, ale przypominam sobie, że jako jej ojciec muszę tu być i zrobić to, co będzie najlepsze

dla niej, bez względu na wszystko. Opieram się więc o framugę i słucham. - Po prostu mi powiedz - domaga się Ben. - Co? Co chcesz wiedzieć? - Jest zmęczona i czujna. - Byłaś z nim? - Tak. Byłam. Byłam z Ozem. - Klamka się przekręca. - To wszystko? - Nie. Nie wszystko. - Jest wściekły, a ja wiem z doświadczenia, że to najlepszy sposób, żeby Kylie zamknęła się w sobie. - Co z nim robiłaś? - Nie twoja sprawa. - Właśnie, że moja! - Słyszę go jakby bliżej. - Jesteś... Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, a on? Kim on jest? Jakimś popapranym nowym gościem. Wiem, że ćpa. Że pali. Czuję od ciebie dym. Co ty wyrabiasz? - Nie jestem ci winna żadnych wyjaśnień! - Puszcza klamkę i odsuwa się od drzwi, pewnie żeby do niego podejść. - Jesteś! - Ben wrzeszczy, jest strasznie wściekły. Nie taką rozmowę miałem na myśli, Ben... - Czemu? - pyta cicho i stanowczo, zbyt spokojnie. Targa nią taki sam cichy, śmiercionośny gniew jak mną. - Czemu miałabym ci wyjaśniać, co robię i z kim? Powiedz. Jesteś moim przyjacielem. Nie ojcem. Nie matką. Nie chłopakiem. - Ale powinienem być! - Jest pokonany, zmęczony. - Co? - Nie rozumie. - Powinienem być na jego miejscu. Z tobą. To od zawsze miałem być ja. Ale nagle znalazł się on, a ja tego po prostu nie rozumiem!

- Skąd taki pomysł? Zawsze byliśmy tylko przyjaciółmi. Nigdy nie dałeś mi nawet cienia podejrzenia, że możesz chcieć czegoś więcej. Skoro to zawsze miałeś być ty, czemu nigdy nic nie powiedziałeś? - Mówi cicho, w jej głosie słychać krzywdę i rozpacz. - Bo myślałem, że... Jezu! Bo myślałem, że mam czas. Czekałem, aż skończysz szkołę, aż będziesz miała osiemnaście lat. Nigdy nie interesowałaś się nikim innym, nigdy! A my zawsze byliśmy razem. Nie całowaliśmy się ani nic, wiem, ale zawsze byłaś moja. Myślałem, że po twojej maturze spędzimy razem wakacje. Pojedziemy na wycieczkę. Wszystko miałem zaplanowane. Mieliśmy jechać na zachód, gdzie nas oczy poniosą. Planowałem, że na początku będziemy przyjaciółmi, jak zawsze, ale z czasem miałaś zobaczyć, jak doskonale do siebie pasujemy. - Ben wzdycha rozpaczliwie i przeciągle. - A potem on się pojawił i wszystko spieprzył! - Boże, Benji... Czemu nic nie powiedziałeś? Dlaczego? Rok temu? Choćby pół roku? Nie mówię, że na pewno coś by się wtedy wydarzyło, ale może byłaby szansa. - Jęczy i zaczyna krzyczeć. - I czemu wszystkim tak cholernie zależy, żebym skończyła osiemnaście lat?! To jakaś magiczna granica?! Za dwa tygodnie nagle stanę się innym człowiekiem? Rany! - Nie mów do mnie Benji. Nie jestem dla ciebie Benjim. Mówi teraz ostrzej. - Uprawiałaś z nim seks? - To - syczy wściekle - nie twoja sprawa. - Czyli uprawiałaś. - To nie pytanie, to oskarżenie. - Mam dość tej rozmowy. - Słyszę kroki zbliżające się do drzwi i klamka się przekręca.

- Zakochałem się w tobie, jak miałem czternaście lat. Czekam na właściwy moment od sześciu. Klamka wraca na swoje miejsce. - Jezu, Ben - wzdycha Kylie. - Czekałeś za długo. - On ci zmarnuje życie. Wybierasz jego a nie mnie, ale daję ci słowo, że taki frajer jak on złamie ci tylko serce. - Ale to mój wybór. - Pociąga nosem i słyszę w jej głosie ból. - Wybacz, ale uważam, że źle robisz. - Masz jeszcze coś do dodania? Jeśli masz zamiar nazwać mnie szmatą, to odpowiedni moment. - Nie zamierzam. Po prostu... nie myślisz rozsądnie. Ale wiesz co? Zawsze będę cię kochał. - Słyszę, że przygotowuje się do ostatniej próby. - Zaczekam. Jak cię zmęczy to jego bagno, wrócisz do mnie. A ja tu będę. - Nie wiem, czy to urocze, czy przerażające. Ja do ciebie nie wrócę. Nigdy nie byłam twoja. Miałeś szansę, ale za długo zwlekałeś. Byłeś moim najlepszym, najstarszym i najprawdziwszym przyjacielem. Pewnie nie powinnam tego mówić, ale powiem: parę razy było tak, że marzyłam, żebyś przestał być przyjacielem i mnie pocałował. Kilka razy myślałam, że tak zrobisz, ale nie zrobiłeś, więc stwierdziłam, że wszystko sobie wymyśliłam. Nie chciałam psuć tego, co nas łączyło. Myślałam, że nie ma opcji, żebyś się we mnie zakochał. Nigdy tego nie okazywałeś. Poza tym umawiałeś się z tymi wszystkimi dziewczynami... Z Lindsay, Alissą, Grace... Jak się nazywała ta ruda? Breanna. No tak, i jeszcze Hattie. Tak miała na imię? Hattie? Nie mam pojęcia, co w niej widziałeś, to wariatka.

Więc skoro byłeś taki zakochany we mnie, skąd ta cała lista? - Myślałem, że jak zobaczysz mnie z tymi wszystkimi dziewczynami, zrobisz się zazdrosna. Poza tym bałem się, że czekam już tak długo i może weszło mi to już w krew, więc umawiałem się z innymi, żeby rozstrzygnąć, jak jest. I słusznie. Bo okazało się, że chcę tylko ciebie. Te dziewczyny były fajne i zabawne, ale nie były tobą. I fakt, Hattie była... dziwna. Dlatego to trwało tylko dwa tygodnie. - Uprawiałeś z nimi seks? - pyta Kylie ostro i oskarżycielsko. Cisza jest wręcz ogłuszająca. - Czyli tak! - Słyszę pisk niedowierzania. - Tak, Ben, właśnie widzę, jaki byłeś we mnie zakochany. Czekałeś na mnie, co? Powiedzieć ci coś? Nie spałam z Ozem. Ale zrobię to. Czujemy coś do siebie. Całe życie czekałam na odpowiedni moment, odpowiedniego chłopaka. To mogłeś być ty. Ale teraz...? Nie. I nie tylko dlatego, że jestem z Ozem. To wszystko, co mi powiedziałeś? Ta cała szopka: „Taki jestem w tobie zakochany", a potem nagle: „A nie, bo żartowałem! Policz sobie, ile dziewczyn zerżnąłem!" - To niesprawiedliwie! Nie spałem ze wszystkimi, tylko z... - Nie chcę tego słyszeć! - krzyczy Kylie. - Nie obchodzi mnie to. To twoja sprawa. Jesteśmy przyjaciółmi. Tym byliśmy, jesteśmy i będziemy. - Więc nie ma żadnej nadziei? - Nie. Nie ma.

- Świetnie. Ty też się pieprz. - Słyszę oddalające się kroki. - Ben! Nie o to... Rany! - Zapada długa cisza i wyobrażam sobie, że odprowadza go wzrokiem. - Cześć. Kilka sekund później drzwi się otwierają i Kylie wchodzi. Zamyka za sobą. Głowę ma spuszczoną i widzę, że płacze. Nie widzi, że opieram się o blat, dopóki na mnie nie wpada. Piszczy i upuszcza klucze. - Boże, tato! Prawie umarłam ze strachu! - Podnosi je, mruga i udaje, że wcale nie płakała. - Czemu sam tu siedzisz? O... pierwszej w nocy? Cholera, już pierwsza. Mam kłopoty, co? - Czekałem na ciebie. Dociera do niej, gdzie stoję i patrzy na drzwi. - Ile słyszałeś? - W zasadzie wszystko. - Nie wolno ci podsłuchiwać moich prywatnych rozmów. Ociera palcem oczy. - Wolno. Jestem twoim ojcem i muszę wiedzieć, co się dzieje w twoim życiu. - Łapię ją za ramiona i przyciągam do siebie. Przykro mi z powodu Bena, skarbie. - Wiedziałeś, co do mnie czuje? - Głos ma stłumiony moją koszulką. - Od niedawna. Dopiero kiedy pojawił się Oz, a Ben zaczął się dziwnie zachowywać. - Nic nie mówiłeś. - A powinienem był? Czy to by coś zmieniło? I czy naprawdę byłabyś wdzięczna, że aż tak wtrącam się w twoje sprawy? Nie sądzę.

Pociąga nosem. - Tak, chyba masz rację. - Kładzie klucze na blacie i idzie do lodówki po puszkę sprite'u. - Jeśli wszystko słyszałeś, wiesz, co powiedziałam o mnie i Ozie. - Tak, to też. Bierze łyk, czeka. Kiedy dociera do niej, że nic nie powiem, z trudem wypuszcza powietrze i marszczy brwi. - I? - I co? Cholera, co mam ci powiedzieć? Za niecały miesiąc kończysz osiemnaście lat. W którymś momencie i tak się to stanie. Cieszę się, że zaczekałaś do tej pory. Ale nie bardzo wiem, jak do tego podejść. Nie wiem, mówię szczerze. To jedna z tych chwil, do których ojcowie nie są przygotowani. Jeszcze nie jesteś dorosła, ale już jesteś blisko. Dobrze wiem, co by się stało, gdybym dał ci bezterminowy szlaban albo próbował powstrzymać od spotkań z nim. Ale nie podoba mi się to. Jesteś moją córeczką. Moim jedynym dzieckiem. Chciałbym, żebyś została niewinna na zawsze. Ale tak się nie stanie i nie ma co udawać, że jest inaczej. Więc co mam zrobić? Chciałbym wiedzieć. Czy jeśli pozwolę ci kontynuować związek z Ozem, będę złym rodzicem, bo zignorowałem to, co się dzieje? - Pocieram oczy. - Mam co do niego mieszane uczucia. Nie chcę, żeby ktoś cię skrzywdził, a niestety boję się, że Ben może mieć rację. Jasne, każdy może cię skrzywdzić i jeśli jesteś z kimś w związku, wcześniej czy później to się stanie. Ale w przypadku Oza są znaki ostrzegawcze. Nie twierdzę, że on przyniesie pecha albo jest złym człowiekiem, ale... - Wiem. Ale poza pozorami jest jeszcze dużo.

- Tak. Tak jak powiedziałaś, ze wszystkich ludzi na świecie ja powinienem to rozumieć. - Biorę głęboki wdech i powoli wypuszczam powietrze. Nie chcę poruszać tego tematu, ale muszę. - Widziałaś jego ręce? Zamyka oczy i długo nie odpowiada. Ból w jej oczach mówi więcej niż słowa. - Widziałam. - Wiesz, skąd je ma? - Tak. Ciekawe. - Czy wciąż to robi? Kręci głową. - Nie sądzę. - Ale nie wiesz na pewno? Upija łyk z puszki i odstawa ją na blat, a puszka kręci się tak, że nie da się odczytać logo. - Na sto procent? Nie. Ale rozmawialiśmy o tym. - Posłuchaj mnie. - Muszę być ostrożny, taktowny. - Ludzie, którzy robią sobie takie rzeczy... To ostrzeżenia, że w głębi dzieje się coś gorszego. I nie można nic zrobić, żeby im pomóc, jeśli nie są gotowi na przyjęcie pomocy. - Mówisz o mamie. - Mówię o Ozie. - Widziałam blizny mamy. Wiem, skąd się wzięły. - Tak, skarbie. To bardzo stara historia. Miała za sobą bardzo ciężki czas. Ale to jej historia, nie moja. Ale tak, wiem, co mówię, bo przeszła przez to twoja mama. I nie chcę patrzeć, jak ty przez to przechodzisz. Nie chcę, żebyś przekroczyła granicę. Samookaleczanie

to poważna sprawa. Jeśli on ma z tym problem, musi dostać pomoc. Ty mu nie pomożesz. Przykro mi, ale takie są fakty. Kylie patrzy badawczo, świadomie. - Ty też wiesz, o czym mówisz, prawda? Z własnego doświadczenia. Wzdycham i nieświadomie pocieram pierś, tam gdzie są moje blizny, ukryte pod tatuażami. - Tak. Byłem po obu stronach. Wpatruje się w moją rękę, więc ją opuszczam. Patrzy z powrotem na mnie. - Czyli rozumiesz, dlaczego może to sobie robić. Jęczę. - Tak, rozumiem. - Nie chcę wracać do przeszłości. A na pewno nie z moją córką. Ona nie musi wiedzieć o mroku i szkieletach, które nawiedzają moje wspomnienia. - Jeśli boli cię w środku, masz za sobą coś bardzo, bardzo bolesnego, chcesz poczuć coś innego. Cokolwiek. Nawet jeśli wiesz, że to złe, że robisz sobie krzywdę. Ludzie, którym na tobie zależy, mogą mieć problem z dotarciem do ciebie. Ale jeśli ten ból w środku jest wystarczająco duży i wystarczająco straszny, masz to gdzieś. Po prostu chcesz uciec, doznać ulgi. Nieważne, że chwilowej. Tak samo jest z narkotykami albo piciem. To mroczne, niebezpieczne i potrafi szybko wciągnąć pod wodę. Bardzo szybko. - On nie jest taki. - Nie? Kylie schyla głowę. - Nie znasz go. Nie wiesz, przez co przeszedł.

- Ja go nie osądzam. Przysięgam ci, że tego nie robię. Nie znam szczegółów, ale i tak rozumiem go lepiej, niż potrafisz sobie wyobrazić. - Zbliżam się do niej i całuję ją w czubek głowy. - Ale jesteś moją córką i dla mnie ty jesteś najważniejsza. Nie mógłbym znieść, gdyby Oz wciągnął cię do piekła, które potrafi rozpętać ktoś taki jak on. Wiem, że muszę pozwolić ci żyć własnym życiem i popełniać własne błędy, bla bla, ale są granice. - Więc co będzie? - Jesteś mądra i odpowiedzialna. Ufam ci. Ufam twojemu osądowi. Nigdy nie dałaś mi powodu, żebym stracił to zaufanie. Dam ci wolną rękę, chociaż to bardzo wbrew mnie. Tylko bądź ostrożna. Przy nim. Z nim. Nie daj się wciągnąć. Nie pozwól mu się dalej krzywdzić. A jeśli nie będzie umiał przestać, możesz się tylko odsunąć i powiedzieć, że nie możesz z nim być, dopóki będzie to sobie robił. Że za bardzo ci na nim zależy, żeby patrzeć, jak się tak niszczy. Może się wydawać, że to zdrada, ale tak nie jest. Kiwa głową. - Rozumiem. Nie powinno być problemu. Mrużę oczy. - Teraz, co do papierosów, które od ciebie czuję. Oraz zielska i picia. Nie bądź głupia. Po prostu nie. Nie warto. Myślenie, że robisz to tylko w jego towarzystwie, to oszukiwanie siebie. I będę cię miał w tej sprawie na oku. Jeśli przyłapię cię na piciu, paleniu albo jaraniu, będziesz miała kłopoty. Oczekuję od ciebie czegoś więcej. Weź sobie do serca to ostrzeżenie. Milknę na chwilę, żeby przetrawiła. - A co do seksu...

- O nie, tato, nie będę z tobą o tym rozmawiać. - Nie patrzy na mnie i bawi się zawleczką przy puszce sprite'u. - Ale i tak to powiem. Mnie też się to nie podoba i też nie czuję się swobodnie, ale powiem, co mam do powiedzenia. Instynkt podpowiada, żebym ci zabronił, jakoś zareagował. Ale niestety, rozum wie lepiej. Nie powstrzymałbym cię. Więc powiem tylko, żebyś była ostrożna. Dbaj o bezpieczeństwo. Jeśli on już z kimś był, musi się przebadać, zanim coś się wydarzy między wami. - Kylie otwiera usta, żeby zaprotestować, ale nie dopuszczam jej do głosu. - Bądź cicho i słuchaj. Ja też się dziwnie czuję. Skoro nie mogę cię powstrzymać, muszę się upewnić, że nic ci się nie stanie. Powiedziałaś Benowi, że jeszcze tego nie robiłaś. Więc przygotuj się zawczasu. Zabezpiecz się w więcej niż jeden sposób. -Biorę głęboki wdech i przygotowuję się do powiedzenia tego. - Czyli pigułki plus prezerwatywa. Boże, co za koszmarna rozmowa... Nie albo, ale jedno i drugie naraz. Żadnych wymówek, żadnych wyjątków. Nie zamierzam być dziadkiem w najbliższym czasie, jasne? Kiwa głową, ale wciąż na mnie nie patrzy. - Jasne. Dotykam jej podbródka. - Spójrz na mnie. - Podnosi wzrok, a ja pokazuję jej cały mój strach, cały niepokój. - Kocham cię. Proszę cię, błagam, dbaj o bezpieczeństwo. Bądź ostrożna. Nie tylko w sprawie swojego ciała, ale duszy i serca też. I pamiętaj, że teraz mówię serio: jeśli Oz cię skrzywdzi, będzie miał ze mną do czynienia. Kylie zadziera głowę i ma dzikie oczy.

- Nie, nie skrzywdzi mnie. Jeśli coś się stanie, to będzie moja wina. Wchodzę w to ze świadomością, że on jest inny. Jakby to powiedzieć... nieoswojony. Ale ty też taki jesteś. Prawda? A jednak wszystkiego mnie nauczyłeś. Jesteś moim wzorem. Nie jesteś oswojony i pod pewnymi względami nie jesteś też bezpieczny. I może nie jesteś nawet miły, ale jesteś dobry. On też. Kiwam głową. - Rozumiem. I szanuję. Ale moim obowiązkiem jako twojego ojca jest skuć gębę każdemu, kto cię skrzywdzi. I zrobię to, czy ci się to podoba, czy nie. Więc jeśli nasz drogi Oz chce zatrzymać buźkę w jednym kawałku, niech obchodzi się z tobą jak z klejnotem, którym jesteś. Jej rysy łagodnieją. - Tak mnie traktuje, tatusiu, naprawdę. Przytulam ją. - Dobrze. - Jeszcze jeden buziak w czubek głowy. - A następnym razem postaraj się wrócić przed pierwszą, dobra? Kiwa głową i pozwalam jej iść na górę. Na szczycie schodów stoi Neli. Patrzy w przestrzeń. Idzie za mną do naszej sypialni, a ja zamykam drzwi. - Dorosła. - Wiem. - Kiedy to się stało? Wzruszam ramionami i kręcę głową. - Nie wiem. Pewnie akurat nie patrzyliśmy. Uśmiecha się łagodnie. - Jesteś dobrym tatą. Wzdycham.

- Postępuję słusznie? Że pozwalam jej się wiązać z tym całym Ozem? Nie czuję tego. Ale wiem, że nie mam innego wyjścia. Neli zrzuca szlafrok i naga kładzie się do łóżka. - Myślę, że masz rację. Wolę wiedzieć, co ona robi, nawet jeśli miałoby się nam to nie podobać, niż zabronić jej i patrzeć, jak się wymyka. - Albo jeszcze gorzej, jak ucieka. - Myślę o sobie, siedemnastolatku w Nowym Jorku. Takim młodym. Za młodym, żeby się bronić. Kiedy Kylie była mała, przysiągłem sobie, że nie popełnię błędów, które popełnili moi rodzice. Ale może popełniam inne, równie fatalne? Martwię się, że rodzic nie ma skąd o tym wiedzieć i nie może uniknąć błędów. Zdejmuję koszulkę i kładę się obok Neli. Czuję jej ciepło i jej włosy łaskoczące mnie w policzek. Nieważne, jak udane masz dziecko, życie potrafi wpakować je w takie bagno, którego nikt nie przewidzi ani któremu nie zapobiegnie. Jeśli to się przydarzy Kylie, po prostu będę przy niej i pomogę jej przez to przejść. Ciąg dalszy nastąpi... 7 sierpnia 2014 roku Jasinda Wilder tom 2 To TY mnie ocalisz