2 2 Tylko My na zawsze Jasinda Wilder

Wilder Jasinda Tylko MY na zawsze tom 2

Becca i Jason zaczęli się spotykać przez przypadek. Na tym przypadku zbudowali miłość, która dała im oparcie i siłę. Razem patrzyli na przyjaciół, którzy zadają sobie ból i odrzucają wszelką pomoc, na najbliższych, których przerasta życie. Miłość pomogła podnieść się z rozpaczy, gdy zginął ich przyjaciel Kyle. Czekają ich jednak wyzwania, które stawia przed nimi samodzielne życie. Czy zdołają przeciwstawić się chorym ambicjom i brutalnym nakazom rodziców? Czy odważą się pójść własną drogą? I czy potrafią zmierzyć się z kolejną tragedią… i z niszczącym poczuciem winy?

BECCA Pocięte ręce i zamknięte drzwi

Listopad Nell siedziała naprzeciwko mnie. Ręce chowała w rękawach płaszcza. Nie patrzyła mi w oczy, tak jak przy kilku poprzednich spotkaniach. Uciekła w połowie swojego przemówienia w domu pogrzebowym, a potem, kiedy znów ją zobaczyłam, na cmentarzu, była ze starszym bratem Kyle'a. W każdym razie podejrzewałam, że to on. Nie widziałam go, odkąd miałam dziesięć czy jedenaście lat. Był od nas o jakieś pięć lat starszy i tak też wyglądał. Był ogorzały i onieśmielający, zwłaszcza w garniturze, choć musiałam przyznać, że był też zjawiskowy. Miał ciemne włosy, długie i trochę rozczochrane, i przenikliwe niebieskie oczy przesycone dojrzałością i czymś znacznie głębszym. Tylko kilka razy słyszałam, żeby Kyle o nim mówił. Pamiętam, że był samotnikiem. Większość czasu spędzał w swoim pokoju albo w starej szopie, która służyła mu za warsztat. W liceum miał kłopoty. Tyle pamiętałam, a raczej tyle słyszałam. Wyjechał z Michigan w dniu ukończenia szkoły. Zostawił wszystko. Pamiętam, jak Kyle o tym

opowiadał. Nic nie rozumiał i czuł się dotknięty, chociaż miał dopiero jedenaście lat. Colton wyjechał i już. A potem pojawił się na pogrzebie, a Nell wysiadła z jego wielkiego pick-upa. Co z nim robiła? Trzymałam Jasona za rękę, staliśmy przy grobie, pod zadaszeniem i nie wiedziałam, co się dzieje. Czemu przyjechał? Przecież zostawił rodzinę, młodszego brata i z tego, co wiedziałam, rzadko się odzywał. A teraz Nell trzyma się z nim w dniu pogrzebu jej chłopaka? Starałam się nie czuć zdradzona. Nie patrzyła na mnie. Na nikogo. Stała przed trumną z drewna czereśniowego z mosiężnymi okuciami. Mokra trawa wokół grobu przykryta była sztucznym trawnikiem. Nell wyglądała, jakby chciała wskoczyć do tej głębokiej, ciemnej dziury i zostać tam z Kyle'em. Kiedy się zachwiała, Colton ją złapał. Nie chciałam, żeby jej dotykał. Ona należy do Kyle'a. Odbierałam emanujący z Jasona gniew i wiedziałam, że czuje mniej więcej to co ja. Kiedy urzędnik wygłaszał nic nieznaczące słowa, usiadła na krześle i pustym wzrokiem wpatrywała się w przestrzeń. Płakałam cicho, tak jak matka Kyle'a i pani Hawthorne. Jak bardzo wielu ludzi, z wyjątkiem Nell. Ona nie płakała, przynajmniej ja nie widziałam. Kiedy wszystkie słowa zostały już powiedziane, wrzuciła do grobu kwiat, a potem odwróciła się i odbiegła. Chwiała się na szpilkach, więc zrzuciła je z nóg, a gips obijał się o jej bok. Kto za nią pobiegł? Colton. Słyszałam szepty. Ludzie zadawali na głos te same pytania, które ja stawiałam sobie w głowie. Teraz siedziała naprzeciwko mnie z kubkiem kawy i nieuważnie mieszała ją wyszczerbioną łyżeczką. Po-

szłyśmy na obiad u mnie, w Ann Arbor. Przyjechała tu, bo ja byłam uziemiona zajęciami i pracami domowymi. Zgodziła się, kiedy zadzwoniłam rano i spytałam, czy znajdzie kilka godzin na spotkanie, ale głos miała apatyczny i zrezygnowany. Łyknęłam kawy i patrzyłam, jak wprawia w niekończący się wirowy ruch karmelowe odmęty. - Nell? Widziałaś się z kimś? - Z kim? - Spojrzała na mnie przelotnie, ale zaraz wróciła do mieszania. Z rękawów szarej polarowej bluzy North Face wystawały tylko koniuszki jej palców. Wzruszyłam ramionami. - Z kimś. Z terapeutą. W sprawie tego, co się stało. Pokręciła głową, a koniuszek luźnego warkocza podskoczył jej na ramieniu. - Nie. Nic mi nie jest. - Nie wydaje mi się W końcu popatrzyła mi w oczy i widziałam, że jest zła. - A uważasz, że powinno mi nic nie być? On umarł trzy miesiące temu. Kochałam go. Co mi na to pomoże terapeuta? Powie, że to nie moja wina? Będzie truł o zaakceptowaniu wszystkich etapów żałoby? Nie potrzebuję słuchać tych bzdur. - Odwróciła wzrok. Przez okno patrzyła na chłodne, pochmurne październikowe popołudnie. - Chcę go mieć z powrotem. - Wiem. - Nic nie wiesz. - Ostatnie słowa wypowiedziała syczącym szeptem, a w jej oczach widziałam wwiercający się we mnie ból. - Nell... - Chciałam jej pomóc, zmusić do mówienia.

Ale nie dała się. Od tamtego pierwszego dnia w jej pokoju nie powiedziała ani słowa na temat wypadku. Nie poszła na żadną z uczelni, na które została przyjęta. Mieszkała z rodzicami, chodziła do szkoły pomaturalnej w Oakland i pracowała w biurze u ojca. Wydawało się, że podejmuje jakieś działania, ale ja czułam, że przestała żyć. - Muszę iść - powiedziała. Dopiła kawę i wstała. - Dopiero przyszłaś. - Przepraszam. Muszę iść. Położyłam na stole pieniądze za kawę. Burczało mi w brzuchu, bo w intencji lunchu z nią nie jadłam śniadania. - W porządku. Chyba usłyszała w moim głosie irytację. - Przepraszam, Beck. Po prostu... Nie umiem być teraz dobrą przyjaciółką. - Nie o to chodzi. - Wyszłam za nią na chłodne jesiennie powietrze i po drodze zapięłam płaszcz. - Martwię się o ciebie. Zatrzymała się, odwróciła i popatrzyła na mnie. - Wiem. Wszyscy się martwią. Nie wiem, co powiedzieć. Muszę przez to przejść, ale nie wiem jak i nikt nie może mi pomóc. Idę do domu. Chcę być sama. - Drapała się przez polar po prawej ręce, jakby w nerwowym odruchu. Przyjrzałam się jej. - Nell, nic sobie nie wstrzykujesz, prawda? Wzdrygnęła się i opuściła rękę. - Nie! Oczywiście, że nie. - Pokaż mi rękę. Tę, w którą się drapałaś. Splotła ramiona pod biustem. - Nie. Nie martw się o mnie. Przysięgam ci na grób Kyle'a, że nie ćpam.

LG

Słyszałam, że mówi szczerze i nie miałam innego wyjścia, jak tylko uwierzyć. Nachyliłam się, żeby ją objąć i wyczułam w jej oddechu alkohol. - Ale pijesz. - Objęłam ją mocno, nie chciałam puścić. Popatrzyła na mnie. - Trochę, od czasu do czasu. To mi pomaga i tyle. Lepiej daję sobie radę, ale panuję nad tym. - Wątpliwości musiałam mieć wypisane na twarzy. - Jestem dorosła. Mogę pić, jeśli mam ochotę. - Nie masz jeszcze prawa do picia. - Zmrużyłam oczy. Parsknęła. - Nie bądź takim sztywniakiem. Gdyby to się nie stało i tak piłabym w college'u. Teraz po prostu okoliczności są inne. Sięgnęła do torebki po kluczyki. - Zobaczymy się kiedy indziej, dobrze? - Możesz prowadzić? - spytałam. - Jezu! Tak! Nic mi nie jest. Jesteś gorsza niż moi rodzice. Oni przynajmniej dają mi święty spokój. - Może nie powinni - odgryzłam się. - Może powinni się o ciebie martwić. Ja się martwię. Przerażasz mnie. - Jesteś moją przyjaciółką. Powinnaś mnie rozumieć i wspierać. - Rozumiem. I wspieram. Ale to nie znaczy, że będę siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak nikniesz w o-oczach. -Zacisnęłam zęby, kiedy zająknęłam się na ostatnim słowie. Zamknęłam oczy i skupiłam się. Już się nie jąkałam, a na pewno nie publicznie. - Wiem, że minęło dopiero kilka miesięcy, ale tobie się nie poprawia, jest coraz gorzej. Wzruszyła ramionami. - Nie wiem, czego ode mnie chcesz. On był nie tylko moim chłopakiem, ale też najlepszym przyjacielem. Znałam

go całe życie. Widywałam go codziennie przez osiemnaście lat. - Ręka jej zadrżała, więc zacisnęła ją w pięść, a niepomalowane paznokcie zatopiła w skórze. - Był wszystkim. A teraz go nie ma. Jakim cudem miałoby mi być lepiej? - Nie wiem, Nell. Nie wiem. Wiem, że nie potrafię zrozumieć, przez co przechodzisz. - Więc przestań próbować. - Ale... Nachyliła się i pocałowała mnie w policzek. - Jadę. Dzięki za kawę. Odezwę się. - Nie odwracając się za siebie, wsiadła za kierownicę lexusa swojej matki. Patrzyłam, jak odjeżdża, a serce pękało mi z żalu. Nie była pijana, ale niepokoiłam się, że okazałam się złą przyjaciółką, pozwalając jej prowadzić, mimo że wyczułam od niej alkohol. A to drapanie się po ręce? Ben tak robił i wiem na pewno, że wtedy ćpał. Ale nie okłamałaby mnie, nie przysięgałaby na grób Kyle'a. Znałam ją wystarczająco dobrze, żeby być tego pewna. Prawda? Jasona znalazłam w siłowni zarezerwowanej dla drużyny futbolowej. Siedział na ławeczce i ćwiczył nogi, podnosząc ciężar, który wydawał mi się niewiarygodny. Nie miał koszulki, a jego ciało lśniło od potu. Mięśnie nabrzmiały mu od ćwiczeń. Chociaż byłam przybita, nie mogłam powstrzymać pomruku pożądania, który się przeze mnie przetoczył. Obserwowałam, jak podkula nogi, aż kolana przylegają do piersi, potem powoli wypuszcza powietrze i prostuje. Kosztowało go to sporo wysiłku. Był sam w sali, więc zaszłam go od tyłu. Nie słyszał mnie, bo maszyna trochę zgrzytała, a on głośno oddy-

chał. Zaczekałam, aż zrobi przerwę, a potem położyłam mu ręce na piersi. - Cześć, skarbie. Wykrzywił głowę i popatrzył na mnie do góry nogami. - Cześć, śliczna. Co tu robisz? Myślałem, że umówiłaś się z Nell. - Nachyliłam się, żeby go pocałować. Na wargach poczułam pot, a na języku napój Gatorade. - Jestem cały mokry, czy to nie obrzydliwe? - A narzekałam kiedyś, że jesteś spocony? - Musnęłam palcami jego szczękę. - To seksowne. Kręci mnie patrzenie, jak ćwiczysz. - Chociaż byliśmy sami, mówiłam szeptem. Uśmiechnął się, ale musiał zobaczyć w moich oczach troskę. - Co jest, Beck? Gdzie Nell? - Zszedł z ławki i wstał. Nie pozwoliłam mu się objąć. To, że lubiłam, kiedy był cały mokry i nie przeszkadzało mi to w całowaniu go, nie znaczyło jeszcze, że chcę mieć jego pot na ubraniu. Wiedział o tym, bo wziął mnie tylko za ręce. - Poszła. - Tak szybko? - Rozpinał mi płaszcz, guzik za guzikiem. Pokiwałam głową. - Tak. Martwię się o nią. Spóźniła się pół godziny, wypiła filiżankę kawy i pojechała. - Zsunął mi płaszcz i zawiesił na jednym z urządzeń. - Pokłóciłyśmy się. A my się nigdy nie kłócimy. Jest zamknięta w sobie, broni się. - Przechodzi przez piekło, przecież wiesz. - Wyjął z torby ręcznik, otarł twarz, szyję, pierś i dopiero wtedy pozwoliłam mu się wziąć w ramiona. Westchnęłam w jego skórę. - Wiem. Ale... zachowywała się dziwnie. Cały czas drapała się po ręce i śmierdziało od niej alkoholem.

To go zdziwiło. - Piła? O trzynastej w sobotę? - No właśnie. Zaniepokoiło mnie to drapanie. Ben się tak drapał, kiedy ćpał. Zmrużył oczy. - Bierze jakieś prochy? Pokręciłam głową. - Już nie. W zeszłym roku był na odwyku i od tamtej pory jest czysty. Zrobił to dobrowolnie. Ale Nell? Myślałam, że w ogóle nie wie, co to narkotyki, nie mówiąc już o braniu ich. - Pytałaś ją? - Muskał ustami moje włosy, skroń, ucho. - Oczywiście. Przysięgła na grób Kyle'a, że to nie to. Przez chwilę się zastanawiał. - Sam nie wiem. Może to po prostu wysypka. Pokręciłam głową. - Przez cały czas chowała ręce w rękawach. Nie chciała mi pokazać. - Ale co możemy zrobić? Powiedzieć jej rodzicom? Ma osiemnaście lat, nie mogą jej do niczego zmusić. - Wiem. Po prostu się martwię. Nie jest sobą. Zmieniła się. Wiem, że wiele przeszła, że straciła Kyle'a, ale wszyscy go straciliśmy. I jakoś sobie radzimy. - Myślisz, że poszłaby na terapię? - Masował mi ramiona, a potem zjechał w dół pleców. - Ja poszedłem i to mi pomogło. A znasz moje zdanie na ten temat. Musiałam go zaszantażować, że przestanę z nim uprawiać seks, jeśli nie pójdzie do uniwersyteckiego terapeuty. Wciąż tam chodził raz w miesiącu i teraz terapia polegała na rozpracowywaniu związku z ojcem. - Wiem. O to też ją spytałam. Powiedziała, że to jej nic nie da i że chce tylko dostać Kyle'a z powrotem.

Jason westchnął. - Nie wiem, co powiedzieć. Nie brzmi to dobrze, ale... Możemy chyba tylko starać się jej pomóc i być, kiedy będzie nas potrzebowała. - Skinęłam głową i podniosłam usta do pocałunku. - Umyję się szybko i może pójdziemy coś zjeść? Słyszę, że ci burczy w brzuchu. - Teraz, kiedy się o ciebie powycierałam, też muszę wziąć prysznic, Panie Spocony i Napakowany. Oczy mu zapłonęły i wbił mi palce w skórę nad pupą. - Mój współlokator wyjechał na weekend. - Moja współlokatorka też. - Włożyłam płaszcz. - Mój pokój jest bliżej - zaznaczył i wygrał. Włożył bluzę z kapturem na gołe ciało, w jedną rękę złapał torbę, drugą przycisnął mnie do siebie i ruszyliśmy. Normalnie droga zajmowała dziesięć minut, ale dotarliśmy w pięć. Jason obejmował mnie w pasie, a ja przyciskałam twarz do jego ramienia, żeby zamaskować chichot. Spieszył się i ja też się spieszyłam. Objęłam go w tym samym miejscu co on mnie i czułam mięśnie, przesuwające się w czasie ruchu. Wyobraziłam sobie, jak będzie wyglądał, gdy tylko zamkniemy za sobą drzwi do jego pokoju. Bez koszulki, z potężnymi, nabrzmiałymi mięśniami, które mnie hipnotyzowały, z nastroszonymi jasnymi włosami i w mokrych od potu spodenkach, opuszczonych nisko na biodra i odsłaniających mięsień w kształcie litery V. Wepchnęłam go do środka, kiedy tylko otworzył, a potem oparłam się o drzwi plecami. Przekręciłam zasuwkę i stałam tak, ze złączonymi nogami, przyciskając ręce do drzwi za mną, lekko odchylając głowę w tył. Czekałam.

Jason rozpoczął grę. Odstawił torbę na podłogę obok łóżka. Potem wyjął z kieszeni telefon, portfel i klucze i położył na biurku. Nie patrzył na mnie, nawet się nie odwrócił. Poruszał się najwolniej, jak się dało, wystawiał mnie na próbę, ile wytrzymam, zanim się na niego rzucę. W ciągu ostatnich dwóch lat odkryliśmy, że w naszej seksualnej relacji często to ja przejmowałam rolę dominantki. Jemu to pasowało i mnie też. Otworzył laptop, zalogował się, sprawdził pocztę i szybko coś odpisał koledze. Potem, z paraliżującą powolnością zdjął koszulkę, a ja patrzyłam na jego obłędnie muskularne plecy, na mięśnie naramienne i czworogłowe, rozkosznie przesuwające się pod skórą, kiedy składał koszulkę i wrzucał ją do kosza na brudną bieliznę. Potem, żeby się ze mną podroczyć, przeciągnął się i napiął ramiona. Wiedział, jak na mnie działają jego plecy. Powoli się odwrócił i wiedziałam, że napina mięśnie brzucha, które też uwielbiałam. Miałam szczęście. Uniósł brew, a ja odpowiedziałam tym samym. Rozpięłam płaszcz, zsunęłam go z ramion i pozwoliłam, żeby spadł na podłogę. Potem zagryzłam wargę i potrząsnęłam włosami jak w reklamie szamponu. Zawsze nas to bawiło. Jason starał się nie roześmiać, ale wyszło mu tylko częściowo, bo kąciki ust drżały mu w napięciu. Oboje zdjęliśmy buty i skarpetki, stanęliśmy w odległości metra od siebie i wpatrywaliśmy się w siebie, czekając, kto pierwszy zrobi ruch. Ja się złamałam pierwsza. Wsunęłam palce pod rąbek koszulki i powoli ją ściągnęłam. Jason natychmiast popatrzył na moje piersi, uniesione w miseczkach prostego, zapinanego z przodu czerwonego

stanika. Ja też go dręczyłam, zsuwając najpierw jedno ramiączko, a potem drugie. Zawahałam się przy zapięciu. Trzymałam miseczki złączone rękami. Nie puszczając ich, wysunęłam z ramiączka najpierw jedno ramię, potem drugie, następnie szybki ruch i już zakrywałam piersi tylko dłońmi. Jason głośno jęknął. - Wykończysz mnie. - Zrobił krok w moją stronę i wpatrywał się wygłodniałym wzrokiem w ciało widoczne między moimi dłońmi. Nie ruszałam się, tylko odchylałam głowę, kiedy się zbliżał. - Zabiorę ręce, jak zdejmiesz spodenki. - Ale wtedy ja będę nagi, a ty ciągle będziesz miała na sobie spodnie. Niedbale wzruszyłam ramionami. - Więc mi pomóż. Zdjął spodenki i stanął przede mną tylko w obcisłych bokserkach, niebiesko-zielonych, pociemniałych od potu. Poszłam na kompromis i zasłaniałam palcami wskazującymi już tylko brodawki. Wciągnął ostro powietrze, zlikwidował dystans między nami i ukląkł przede mną, kładąc mi dłonie na biodrach, tuż nad paskiem obcisłych dżinsów. Patrzył mi w oczy, odpinając guzik i ciągnąc suwak w dół. Zaczął mi zdejmować spodnie, które utknęły w okolicy ud. Zmarszczył czoło, popatrzył na nie, a potem na mnie. - Jezu, jakie ciasne. Jak ty je w ogóle wkładasz? - Wstaję godzinę wcześniej i zużywam dużo masła. Roześmiał się głośno i schował twarz w moim brzuchu. - Ale pytam serio. Jak się to zdejmuje? - Pociągnij za nogawki.

Podniósł mi do góry jedną stopę i zdjął jedną nogawkę, a potem to samo zrobił z drugą nogą i stałam przed nim naga, tylko w stringach. - Skąd masz taką bieliznę?! - Złapał mnie za biodra i odwrócił twarzą do drzwi. - Cholera, Beck, to kawałek szmatki i nić dentystyczna! - Dotykał moich pośladków, a potem złapał je i zaczął łapczywie masować. Roześmiałam się, choć brakowało mi tchu. - Kupiłam wczoraj. W Victoria's Secret była wyprzedaż, więc wzięłam kilka par. - Wygięłam się tak, że wypchnęłam do przodu pierś, a pośladki do tyłu, jedną nogę odstawiłam w bok, a drugą napięłam. Mnie się ta pozycja wydawała głupia, ale Jasona doprowadzała do szaleństwa, sądząc po warkocie wydobywającym się z jego gardła i sposobie, w jaki jego dłonie dotykały moich ud i pupy. - Nie zakrywają zbyt wiele, co? - Niezbyt wiele? Nic nie zakrywają! Masz całkiem goły tyłek! - Czyli dobrze się składa, że tylko ty będziesz mnie w nich widywał. No, z wyjątkiem mojej współlokatorki. - Chyba nie jest lesbijką? Pytająco uniosłam brwi. - A miałbyś coś przeciwko temu, gdyby była? - Ogólnie rzecz biorąc, oczywiście nie. Ale jeśli chodzi o ciebie, to tak. Jesteś moja. Kobieta czy facet, nie ma znaczenia. Nikt inny nie ma do ciebie prawa. Westchnęłam. - Nie, nie jest lesbijką. Prawdę mówiąc, wiem to aż za dobrze. Prawie co noc przyprowadza do naszego pokoju jakiegoś kolesia i uprawiają seks bez względu na to, czy jestem w pokoju, czy mnie nie ma. Czasem nawet nie

okrywają się kocem. To obrzydliwe. - Coś mi przyszło do głowy i spojrzałam na niego badawczo. - Myślałam, że facetów kręci myśl o dwóch kobietach. Jason zaczepił palec o gumkę moich majtek i powoli je zdjął, potem podniósł i ku mojemu przerażeniu powąchał. - Wydaje mi się, że to raczej kwestia wizualna - powiedział, a potem wstał i jego wyprężony członek wylądował między moimi pośladkami. Dłonie przesunął mi na biodra. - Jestem prawie pewien, że większości facetów nie chodzi o seks, który uprawiają dwie kobiety. Nie kręci ich homoseksualny aspekt całej sprawy, liczy się widok dwóch nagich kobiet, ich krągłości, ruch, ciało. Mnie patrzenie na ciebie z inną kobietą by nie kręciło. Wściekłbym się i byłbym zazdrosny i zaborczy tak samo, jakbyś była z facetem. - Dobrze wiedzieć - wydyszałam. Jego palce błądziły w okolicy złączenia moich ud, a ja z trudem powstrzymywałam się przed rozłożeniem nóg i błaganiem, żeby mnie dotykał. Wygięłam tylko pupę i ocierałam się o jego twardy jak kamień członek. Chciałam tego, ale postanowiłam wytrzymać. Albo on się złamie pierwszy, albo nic z tego nie będzie. Wciąż zakrywałam dłońmi brodawki, a Jason próbował oderwać od nich moje ręce. - O nie! Znasz zasady. Najpierw bielizna, potem dotykanie. - Od kiedy mamy takie zasady? - Od teraz. Pocałował mnie w ramię i zjechał w dół po kręgosłupie, a każdy pocałunek przyprawiał mnie o dreszcze. Całował mnie i zdejmował majtki. Potem położył mi je na głowie. Pisnęłam i zrzuciłam je szybko.

- Fuj! Nie chcę mieć na głowie twoich przepoconych gaci! Roześmiał się i wykorzystał moje rozproszenie, żeby objąć dłońmi moje piersi, które puściłam, by oprzeć ręce na biodrach w wyrazie oburzenia. - Wygrałem - powiedział. Starałam się nie wzdychać, kiedy przesuwał kciukami po brodawkach. - Nie... Nie wygrałeś - jęknęłam. - Pozwoliłam ci. - Na co? - Trzymał w palcach twarde, sztywne koniuszki moich piersi i pieścił je, aż straciłam zdolność myślenia. - Pozwoliłam ci... wygrać. - Musiałam jakoś odzyskać kontrolę. Wiedziałam, że muszę, ale jego ręce aż za dobrze wiedziały, co zrobić, żebym nie mogła się skupić. Pochylił się i poczułam na piersiach jego usta, pokrywające mnie gorącymi pocałunkami. Już było po mnie. Nie umiałam się powstrzymać od wygięcia w łuk pod jego dotykiem. - O Boże, nie przestawaj. - Podobało ci się? - przestał na chwilę, żeby uśmiechnąć się do mnie z triumfem, bo wiedział, że wygrał. - Wiesz, że tak. - Chcesz więcej? - Zdołałam tylko pokiwać głową, bo resztę uwagi skupiałam na tym, żeby nie przestać oddychać. Mieliśmy tyle nauki, że kochaliśmy się pierwszy raz od tygodnia i oboje byliśmy wygłodzeni. Ja potrzebowałam więcej i on to wiedział, ale chciał, żebym powiedziała to na głos. - Tak, chcę więcej - szepnęłam, trzymając jego głowę. Palce wplotłam mu we włosy. - Czego chcesz? Wciągnęłam gwałtownie powietrze, kiedy objął moją brodawkę ustami, odciągnął ją od mojej piersi, a potem

wypuścił. Musiałam odzyskać kontrolę. Sprężyłam umysł, a potem się uśmiechnęłam, bo wpadłam na pomysł. - Weź mnie - wymruczałam. Wyprostował się i poczułam jego erekcję na udzie, a potem na brzuchu, gorącą i twardą. Przycisnął mnie do siebie, pocałował, a potem schylił się, żeby mnie wziąć w ramiona i zanieść do łóżka. Odepchnęłam go. - Nie, nie tam. Zdziwił się. - To gdzie? Odwróciłam się od niego, stanęłam twarzą do drzwi, oparłam o nie dłonie, stopy rozstawiłam szeroko, lekko wygięłam się w pasie i zerknęłam na niego przez ramię, patrząc przez zasłonę czarnych loków. - Tutaj. - Żartujesz? - Złapał mnie za biodra i znieruchomiał, ale zaraz dopasował się do mojej sylwetki. - Teraz i tutaj. Sięgnął mi między nogi, przesunął palcem między wilgotnymi wargami, zanurzył we mnie środkowy palec, a potem podjechał nim w górę, żeby zataczać kręgi wokół łechtaczki. - Skłamałem - szepnął, biorąc wyprężony członek w dłoń i nakierowując go do mojego wejścia. - Ty wygrałaś. - Zapamiętaj sobie! - zdołałam jeszcze powiedzieć, zanim straciłam zdolność mówienia, bo powoli zagłębiał się we mnie, wchodząc coraz dalej, aż napierał biodrami na moją pupę. Jedną rękę oparł mi na biodrze, drugą przesuwał po moich plecach, powoli się wysunął, a potem znów we mnie

wszedł. Jęknął. Zrobił to dwa razy, potem trzeci, a ja ledwie wytrzymywałam, żeby nie opaść w dół, gnana przyjemnością, jaką dawała mi jego obecność we mnie. Opanowałam się jednak. Chciałam skończyć z nim, zacisnąć się wokół niego, kiedy będzie tracił nad sobą panowanie. Zaczął poruszać się szybciej i chociaż tego właśnie potrzebowałam, spowolniłam go, szepcząc: - Nie tak szybko. Zwolnij. Poruszaj się najwolniej, jak potrafisz. Zatrzymał się w pół pchnięcia i resztę drogi pokonał nienaturalnie powolnym ślizgiem. - Tak? - Wycofał się w tym samym tempie, które niemal nie zasługiwało na miano ruchu. - Tak - wydyszałam. - Właśnie tak. Powoli. - Czemu? Jedną ręką ucisnęłam swoją brodawkę i przez moje ciało przeleciał jakby piorun, równocześnie z jego powrotem we mnie. - Żebym czuła każdy centymetr ciebie tak długo, jak to możliwe. Objął dłonią moją pierś, pieścił, uciskał, momentami nawet za mocno, kiedy w tym samym momencie wchodził we mnie. Westchnęłam i schyliłam głowę, bo spełnienie już mnie zalewało, budowało się napięcie. Czułam też, że zbliża się i jego orgazm. Świadczyło o tym drżenie, lekko spazmatyczny ruch, kiedy wchodził we mnie. Zaczął tracić kontrolę, trzymał mnie teraz za biodra obiema rękami, wchodził i wysuwał się, a potem znów we mnie znikał. Uwielbiałam, kiedy tracił nad sobą panowanie. Zachwycało mnie, że mogę mu to zrobić, sprawić, że będzie się czuł tak dobrze, aż nie zapanuje nad sobą.

Musiałam zacząć się ruszać. Podnosiłam się na palcach i opadałam, żeby zgrać się z jego pchnięciami. Pochylałam się niżej i odpychałam rękami od drzwi, żeby mógł nacierać coraz gwałtowniej. Wkrótce w pokoju słychać było odgłosy zderzających się ciał, nasze westchnienia i jęki. Potem poczułam, że moje ciało zaciska się i drży, a w moim wnętrzu otworzyła się tama, zwalniająca całe napięcie. Spełnienie wybuchło jak bomba. Zagryzłam skórę na swoim ramieniu i krzyknęłam, a potem poczułam, jak on napina się za mną i wbija mi palce w biodra. - Boże, jak genialnie - wymruczał. Nie mogłam odpowiedzieć, tylko jęknęłam i oparłam się o niego, kiedy we mnie uderzał, teraz rozszalały i gwałtowniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Usłyszałam pomruk, po którym się wysunął, znieruchomiał i naparł raz jeszcze, najmocniej, a ja nie mogłam powstrzymać krzyku, kiedy się zanurzał, niemal sprawiając mi ból, a jednak nie. Nigdy nie trzeba było wiele, żebym odleciała, ale kiedy poczułam, jak traci nad sobą kontrolę, uderza we mnie raz za razem, za każdym razem jęcząc i zagarnia mnie całą dla siebie... doszłam po raz drugi. Zderzające się ze sobą ciała, on zanurzony głęboko we mnie, ocierający się tak doskonale, jego palce na moich biodrach, przyciągające mnie do siebie... Doszłam raz jeszcze, ale tym razem nie zdołałam stłumić krzyku. - Boże, Jezu... - jęczałam. Czułam się jak sparaliżowana, jakby nie moje kości, tylko jego ręce i ciało utrzymywały mnie w pozycji pionowej. Cały czas napierałam na niego pośladkami, kiedy kontynuował swój najazd, zatracony w swoim zbliżającym się spełnieniu. - Dojdziesz teraz? - Boże, tak. Zaraz - jęknął.

Pchnął po raz ostatni i poczułam w sobie gorącą powódź. Krzyknęłam, kiedy zanurzał się głębiej i głębiej, miażdżąc mnie, kiedy dochodził. Powtarzał moje imię. Kiedy znieruchomiał, odsunęłam się od niego i chwiejnie podeszłam do łóżka, a potem padłam na nie, ciągnąc go ze sobą. Upadł przy mnie, ukrył twarz w moich piersiach i głęboko oddychał. Objęłam go, poczułam na miękkiej skórze drapiący zarost i nasze tętna, które dudniły w tym samym rytmie. - Podobało ci się, co? - spytałam po kilku minutach ciszy. Pokiwał głową. - Boże... Na koniec trochę się zatraciłem, nie? Zachichotałam. - No jakby... Podniósł się i spojrzał na mnie z troską. - Nic ci nie zrobiłem? Pokręciłam głową. - Nie, skarbie, Możesz mnie tak pieprzyć, kiedy tylko będziesz chciał. Roześmiał się i wturlał się na mnie. - Mogę? Naprawdę? Wiedziałem, że może jestem za ostry, ale nie mogłem się powstrzymać. Przep... - Nie przepraszaj. Powiedziałam ci, że mnie nie bolało. Lubię tak. Naprawdę. - Podrapałam go po plecach, a potem stopą pomasowałam jego pośladki, żeby przysunąć go bliżej. - Następnym razem chcę cię na czworakach - powiedział. Uniosłam brew. - Co ty powiesz? Na pieska?

Opuścił głowę. - Nie znoszę tego określenia. Jest takie uwłaczające. Wzruszyłam ramionami. - Mnie wszystko jedno, jak to się nazywa. Dobrze, następnym razem tak zrobimy. Wyszczerzył zęby i przylgnął do mnie. Czułam, że znów robi się twardy i sięgnęłam pomiędzy nas, biorąc go do ręki i doprowadzając do pełnej erekcji. Chciał we mnie wejść, ale pokręciłam głową i uśmiechnęłam się. Przysunęłam jego główkę do swojej łechtaczki i użyłam jego naprężonego, ciepłego ciała, żeby się pieścić, najpierw powoli, a potem coraz szybciej, aż musiałam wygiąć plecy i zaczęłam jęczeć. Przez przymknięte powieki widziałam, że się spina i stara się powstrzymać, bo ruch mojej ręki, kiedy się zaspokajałam jego fiutem, doprowadzał go do szaleństwa. Doszłam gwałtownie i żeby uciszyć pozbawiony tchu okrzyk, ugryzłam go w ramię. Kiedy pierwsza fala już się przeze mnie przetoczyła, przysunęłam jego rozognione ciało do mojego wejścia i objęłam go udami w pasie, tak że nie mógł się ruszyć. Poruszałam biodrami, nacierając na niego i zaciskając mięśnie pochwy najmocniej, jak mogłam. Ślizgałam się pod nim, mój pot mieszał się z jego potem. Odnalazłam jego usta i wyszeptałam „kocham cię" prosto w jego jęk, kiedy doznawałam kolejnego orgazmu. Gdy już przestałam się trząść, zwolniłam, rozluźniłam uścisk i pozwoliłam mu wysunąć się ze mnie trochę, ale potem zatrzymałam go w miejscu, uśmiechając się w czasie pocałunku. On też był blisko, ale nie byłam jeszcze gotowa, żeby pozwolić mu dojść. Chciałam mieć jeszcze jeden orgazm i byłam zdeterminowana do zdobycia go, zanim

pozwolę mu na zaspokojenie. Wiedział już, czego chcę i zamiast po prostu wedrzeć się głębiej, napierał płytko. Uniósł biodra, żeby wejść pod innym kątem i teraz jego członek z każdym ruchem napierał na moją łechtaczkę. Jęknęłam w jego usta, bo czułam, że wzbiera we mnie kolejne spełnienie. - Mówiłaś, że następnym razem spróbujemy inaczej? -wymruczał z uśmiechem. Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się zadziornie: - Skłamałam. Będziesz musiał zaczekać. - Nieładnie. - Zachowuję się ładnie przez całą resztę czasu - powiedziałam. - W łóżku już nie muszę. Teraz chcę być niegrzeczna. Naparł mocniej, ale odsunęłam się, żeby powstrzymać go od zanurzenia się głębiej. - Co robisz? - Pilnuję, żebyś wchodził płytko. - Dlaczego? Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. Robię to, co mi sprawia przyjemność. I zmuszam cię do czekania. Wsunął mi ręce pod głowę i oparł się na łokciach. - Czyli muszę czekać? - łobuzerski uśmieszek spoważniał. Chcę robić wszystko, co ci sprawi przyjemność. Czegokolwiek zapragniesz. Złapałam go za twardy tyłek i zmusiłam do ruchu. - I za to cię kocham. No, między innymi. - Znaleźliśmy wspólny rytm. Spotykaliśmy się w połowie każdego płytkiego pchnięcia, które doprowadzały nas do szaleństwa. - A jakie są inne powody?

- Mam ci pokadzić? Uśmiechnął się, ale potem twarz mu spoważniała. Widziałam, że się koncentruje. - Bezwstydnie dopominam się pochwał. - Kocham cię za to, jak się ze mną kochasz. Kocham cię za twoje ciało. Za to, że jesteś wobec mnie taki zaborczy i że o mnie dbasz. - Zamilkłam i przymknęłam oczy, kiedy poprawiał pozycję i niechcący trafił koniuszkiem wyprężonego członka w mój najczulszy punkt. - Boże, tak, tak jak teraz, w tym miejscu! Nie przestawaj. Boże, jak cudownie! Poruszył się kilka razy szybko i płytko, zmusił mnie do desperackiego przylgnięcia do niego. Wbijałam palce w jego mięśnie pleców. - Jeszcze jakieś powody? Zaśmiałam się, choć brakowało mi tchu. - Hm. Kocham cię za talent fotograficzny. A szczególnie za to, co umiesz zrobić językiem. I na pewno za to, że kochasz mnie mimo zaburzenia mowy. - Które już prawie nie istnieje. Pokiwałam głową, bo nie mogłam już mówić. Przez moje ciało przetaczało się trzęsienie ziemi. Nie zmienił tempa ani głębokości i za to też go kochałam, ale nie byłam w stanie znaleźć słów, żeby mu o tym powiedzieć. Wciąż wchodził we mnie szybko i płytko, a fale rozkoszy układały się na wzór ostro zakończonych szczytów ekstazy. Nie doszły jeszcze do punktu szczytowego i napięcie wciąż się we mnie budowało z każdym dotknięciem tego cudownego punktu, który znalazł. Czułam, że moja klatka piersiowa się napina, serce mi wzbiera, a kiedy spojrzałam mu w oczy, w odmętach jaskrawej, jadeitowej

zieleni zobaczyłam głębię miłości, która przeniosła mnie z poziomu fizycznego orgazmu w odmęty desperackiej, wzruszającej i wszechogarniającej miłości. Minęło kilka chwil, napięcie się nawarstwiało, a ja nie mogłam się już doczekać orgazmicznego spełnienia. Wzdychałam w jego ramię i jęczałam, kiedy pochylił głowę, żeby possać moją pierś. Tego mi było trzeba. Dotyku gorących ust na wezbranej brodawce. Krzyczałam głośno, nie obchodziło mnie, czy ktoś usłyszy. - Teraz, p-p-p-potrzebuję t-t-t-ego - wyjąkałam, dysząc mu do ucha. Jęknął z ulgą i zanurzył się głęboko, mocno. Całym ciężarem ciała oparł się na mnie i wdarł do środka. - Boże, Becco, to będzie masakra. - D-d-dobrze, daj mi s-s-siebie. - Jąkałam się już tylko w takich sytuacjach, kiedy przeżywałam rozkosz z Jasonem i wydawało mi się, że on stawia sobie za punkt honoru doprowadzenie mnie do takiego stanu, żebym straciła płynność mówienia. Trzymał usta na mojej piersi, lekko skubał zębami brodawkę i wchodził głębiej, choć łagodnie, z uczuciem, wsuwając się długimi, doskonałymi pchnięciami. Doszłam i zapadłam się w tym. Łza popłynęła mi po policzku, a ciało wyzwoliło się spod mojej kontroli, wijąc się pod ciężarem Jasona, który spełniał się we mnie, szepcząc moje imię w niekończącej się mantrze rozkoszy. Przytulaliśmy się, zapadaliśmy w sen i opuściły nas myśli o szkole, meczach i wszystkim innym. Moją ostatnią myślą, zanim zasnęłam, słysząc bicie jego serca, była Nell i to, jak jej pomóc.

JASON Cisza przed burzą

Kwiecień Napisałem ostatnie zdania egzaminacyjnego wypracowania, schowałem je do teczki, zamknąłem ją, sprawdziłem, czy na pewno się podpisałem, a potem przewiesiłem plecak przez ramię. Położyłem arkusz egzaminacyjny na biurku profesora i odwzajemniłem jego skinienie głowy. To był mój ostatni egzamin w wiosennej sesji i wiedziałem, że będzie dobrze. Oczywiście bez Becki bym się tak dobrze nie przygotował. Bez niej w ogóle nie mógłbym żyć. Wiedziałem, że ona wciąż jest w sali, bo wyznawała filozofię powtórnego sprawdzania każdej odpowiedzi, zanim oddała test. Ja nigdy nie miałem do tego cierpliwości. Odpowiadałem na ostatnie pytanie i koniec, oddawałem test, a Becca zwykle opuszczała salę egzaminacyjną jako ostatnia. Wstąpiłem do pokoju, żeby zostawić plecak i wziąć torbę, którą zapakowałem już wcześniej, a potem wskoczyłem do ciężarówki. Zaparkowałam najbliżej, jak się dało budynku, w którym była Becca. Podłączyłem iPhone do kupionego z odzysku stereo, które podarowała mi na gwiazdkę. Rozległo się Ten Cent Pistol The Black Keys

i wyluzowałem się przy jej dźwiękach. Potem poleciała jedna z piosenek Becki, The Blower Daughter Damiena Rice'a. Nie lubiłem większości z jej folkowych, akustycznych, pseudoartystycznych piosenek, ale kilka mi się podobało, w tym zwłaszcza Damiena Rice'a. Szczególnie ta, a już na pewno, kiedy śpiewała ją Becca. Zatracała się w niej, zamykała oczy, a słowa wyśpiewywane jej uroczym głosem brzmiały tak słodko. Zarzekała się, że nie umie śpiewać i nigdy dla mnie nie śpiewała, kiedy prosiłem, ale było kilka piosenek, które włączałem, wiedząc, że zacznie je nucić. Nagle ją zobaczyłem. Szła w mojej starej bluzie z kapturem, wycięty w trójkąt dekolt odsłaniał fragment jej ciemnej skóry, włosy miała luźno związane na karku, a obcisłe czarne legginsy sprawiały, że miałem na nią ochotę od samego patrzenia. Szczególnie że między udami miała małe okienko. Jeszcze na mnie nie patrzyła. Skupiała się na telefonie, który trzymała w rękach, pewnie planując coś z Nell. Wyjąłem z torby aparat, włączyłem i skierowałem obiektyw na nią. Uchwyciłem doskonały moment, pełen wyrazu. Zaparło mi dech, kiedy na wyświetlaczu zobaczyłem zrobione przed chwilą zdjęcie. Twarz miała okoloną czarnymi włosami, a na ustach błąkał się jej uśmieszek, bo śmiała się do jakiejś tylko sobie znanej myśli. Słońce było za nią, oświetlało ją z lewej strony, a promienie oblewały ją złotym popołudniowym blaskiem. Moja bluza była na nią za luźna, ale piersi napierały na szary materiał, a kiedy szła, wyraźnie zaznaczały się biodra. Światło sprawiało, że fotografia wyglądała na trochę wyblakłą i już wiedziałem, jakich filtrów w Photoshopie użyję, żeby nadać jej wygląd jeszcze bardziej vintage.

Schowałem aparat, zanim podeszła, bo wiedziałem, że z jakiegoś głupiego powodu nie znosi swoich zdjęć. W większości wypadków szanowałem tę niechęć, ale od czasu do czasu robiłem jej je z ukrycia, kiedy już nie mogłem się powstrzymać. Miałem cały album takich potajemnych fotek. Nikt poza mną nigdy ich nie widział i zamierzałem dopilnować, żeby tak pozostało. A już na pewno nikt nie miał oglądać zdjęcia, na którym wychodziła spod prysznica. To było chyba moje ulubione. Przyciskała do piersi biały ręcznik, który ledwie zasłaniał przód jej ciała. Pochylała się i widać było duży fragment pośladków, pierś wypchnęła do przodu, a drugą ręką odgarniała włosy. Stała na jednej nodze, drugą odstawiając na bok. Szyję miała obnażoną, plecy wygięte w łuk, oczy przymknięte i chyba nigdy w życiu nie była tak piękna jak w tamtej chwili. Wskoczyła do ciężarówki i zanim powiedziała „cześć", pocałowała mnie. - Jak egzamin, kocie? - spytałem. Wzruszyła ramionami. - Chyba dobrze. To anatomia, już to zaliczałam, tyle że zdobytych punktów nie dało się przenieść. Cieszę się, że mam już z głowy. A jak u ciebie? - Wymiotłem. Dzięki tobie. Rzuciła plecak na podłogę i zapięła pas. - Tylko ci pomogłam to poukładać, materiał miałeś już opanowany. Wycofałem się z parkingu i pojechałem do Ann Arbor, żeby mogła wpaść do pokoju po bagaż i rzucić go na pakę obok mojego.

- Dlaczego zawsze jeździmy moim starym rzęchem, skoro twoje auto jest znacznie wygodniejsze i ładniejsze? - spytałem nagle. Wzruszyła ramionami. - Pewnie z przyzwyczajenia. Uwielbiam twoją ciężarówkę. Mam tyle wspomnień z nią związanych, że chyba się zapłaczę, kiedy postanowisz ją wymienić na nową. - Ja chyba też. Tutaj pierwszy raz zobaczyłem kawałek twojego nagiego ciała. Parsknęła. - Tylko to ci w głowie? - A tobie może nie? Nawet nie próbuj się wypierać. -Splotłem nasze palce i uścisnąłem jej dłoń. - A o jakich wspomnieniach ty mówiłaś? Nie odpowiedziała od razu. - Masz rację. Cholera - prychnęła. - Myślałam o tych wszystkich macankach pod drzewem. O wszystkich rozmowach, które tu odbyliśmy. W tej ciężarówce podejmowaliśmy wszystkie najważniejsze decyzje. Odwróciła się ode mnie i wiedziałem, że dalej będzie coś pieprznego. - Co jeszcze? - kusiłem. Spojrzała na mój rozporek, a potem podniosła wzrok. - Przypomniałam sobie Bal Zimowy, pamiętasz? Jak tu dokazywaliśmy i w końcu spuściłeś się w swój podkoszulek? Odchyliłem się na siedzeniu i zacząłem się śmiać. - Wyglądałaś tak seksownie w tej sukience. Cały wieczór mi stał, autentycznie. - A co zrobiłeś z koszulką? Uśmiechnąłem się wstydliwie.

- Zatrzymałem się przy Macu i wyrzuciłem. Zaśmiała się. - Od tamtej pory się nad tym zastanawiałam, bo już nigdy jej nie widziałam. Gadaliśmy dalej, aż wyjechaliśmy na autostradę do naszego rodzinnego miasta. - Mamy jakieś plany? - spytałem. Wzruszyła ramionami. - Znów są problemy z Nell. Chcę się z nią jakoś dogadać, ale ona nie współpracuje. A jutro umówiłam nas na lunch z Benem i Kate. - Kate? - To jego dziewczyna. Pokiwałem głową. - A co z Nell? Becca odpowiedziała spokojnie, ale patrzyła przy tym w okno, mówiła powoli, starannie wypowiadając każde słowo, co wskazywało, że była naprawdę przybita. - Nie chce się ze mną spotkać. Za każdym razem, kiedy do niej piszę, jest „zajęta". - Zrobiła palcami znak cudzysłowu. Kiedy ostatnio się z nią widziałam, była totalnie pijana. - Kiedy to było? - W czasie ferii? Ty byłeś na siłowni, a ona przyjechała do domu moich rodziców. Była pijana, tak od niej cuchnęło whisky, że mnie zemdliło. I cały czas drapała się po nadgarstkach. - Sama prowadziła? Becca pokręciła głową. - Nie, mama ją podwiozła. - I nic nie zauważyła?

Becca podniosła dłoń do ust. - Chyba n-nie. - Jąkanie się było zapowiedzią łez, byłem pewien, więc zatrzymałem się na parkingu przed jakimś podrzędnym barem otwartym dopiero od piętnastej. - Chociaż nie mam pojęcia, jak mogła nie zauważyć. Poczułam, jak tylko weszła do pokoju. Nie wiem, co r-robią jej rodzice. Za każdym razem, jak ją widzę, jest w coraz gorszym stanie. Tak jakby znikała. Zatapia się coraz głębiej w sobie, a jej rodzice nawet nie kiwają p-palcem, żeby jej pomóc. Uwielbiam państwa Hawthorne'ów, wiesz, że tak. Zawsze mi pomagali, kiedy miałam kłopoty z moimi rodzicami, ale teraz, kiedy Nell ich potrzebuje, chowają głowy w piasek. A ja n-n-nie wiem, co robić. Rozpiąłem pas i przesunąłem się w jej stronę, żeby ją objąć. - Też nie wiem. To ich córka i myślisz, że powinni działać, ale ona ma osiemnaście lat. Co mogą zrobić? Dać jej szlaban? Zabrać auto? Z tego co mówisz to i tak rzadko wychodzi z domu. Jeśli nie chce iść na terapię, kto ją zmusi? Becca chlipnęła i pokiwała głową. - Wiem, przecież wiem. Jeśli nie zrobi czegoś drastycznego, na przykład nie będzie chciała się zabić, nie mogą wysłać jej do szpitala, a zresztą nie wiem, czy to by cokolwiek pomogło. Becca starała się to jakoś ogarnąć i jej ból sprawił, że ja też cierpiałem. - Ale to moja przyjaciółka od zawsze. Kocham ją i się martwię. To drapanie się po rękach mnie przeraża. - Jak myślisz, o co w tym chodzi? Przytulałem ją, a ona cicho płakała. W końcu wyprostowała się, pociągnęła nosem i palcem otarła łzy.

- Nie wiem. Wydaje się, że to narkotyki, ale nie ma ani tików, ani huśtawek nastrojów. Widziałam, jak to było u Bena, więc wiem, na co zwracać uwagę. Nie schudła też tak dramatycznie jak on, więc to chyba nie prochy. Ale tym bardziej nie wiem, co się dzieje i jeszcze bardziej się boję. - Może latem uda nam się czegoś dowiedzieć - zasugerowałem. - Może. Mam nadzieję. - Becca wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze z płuc. - No dobra, już się ogarnęłam. Gdzie będziesz mieszkał w lecie? W czasie świąt bożonarodzeniowych mieszkałem u niej i spałem w piwnicy na najbardziej niewygodnym rozkładanym łóżku na świecie. Niechętnie powtórzyłbym to doświadczenie. - Nie wiem - powiedziałem. - Może znajdę jakąś robotę na lato i wynajmę mieszkanie. Spojrzała na mnie. - Nie wiem, co ty na to, ale Ben i Kate wynajmują mieszkanie. Mają dwa pokoje, ale używają jednego. W drugim mieszkała jakaś przyjaciółka Kate, ale się wyprowadziła. Gdybyś znalazł pracę i dokładał się do czynszu, na pewno zgodziliby się, żebyś zamieszkał z nimi. To na pewno lepsze niż piwnica moich rodziców. Jej rodzice pogodzili się z moim istnieniem, szczególnie że zdołałem już udowodnić, że jestem odpowiedzialny i kocham ich córkę. Nie zaszkodziło też to, że jej ojciec był fanem drużyny naszego uniwerku, a ja załatwiałem mu bilety po niższej cenie. Wciąż nie zaakceptowali w pełni mnie ani faktu, że ich córka ma chłopaka, ale byli na tyle rozsądni, żeby rozumieć, że jeśli spróbują stanąć nam na

drodze, stracą Beccę. Ilekroć przyjeżdżaliśmy na weekendy czy na wakacje, pozwalali mi zatrzymywać się u nich w domu, ale musiałem spać w piwnicy, dwa poziomy pod Beccą. Chyba domyślali się, że u mnie w domu nie jest najlepiej. W każdym razie wiedzieli już po ostatniej Gwiazdce, kiedy powiedziałem, że nie jadę do rodziców z powodu różnicy zdań z moim tatą. Nie dodawałem nic więcej, ale jestem pewien, że pan de Rosa zrozumiał, co miałem na myśli. Zacząłem rozważać zamieszkanie na lato z Benem i Kate i zaczynało mi się to podobać. Becca mogłaby przychodzić i w zasadzie moglibyśmy robić, co nam się podoba. To nie byłoby możliwe u niej w domu. Nie znałem za dobrze Bena, ale wydawał się fajnym gościem. Wiedziałem, że ma poważne zaburzenia afektywne dwubiegunowe i że w przeszłości brał narkotyki, ale od roku był czysty, a od prawie dwóch lat miał tę samą pracę, więc wydawało się, że dobrze sobie radzi. - Jeśli Ben i Kate się zgodzą, zamieszkam u nich. Zaoszczędzę moim plecom bólu. Becca wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Po prostu chcesz sypiać ze mną bez ograniczeń, nie przejmując się moimi rodzicami. Poważnie pokiwałem głową. - Zdecydowanie, to jest mój priorytet. Jestem od ciebie uzależniony poważnie. Jeśli nie będę dostawał twojego ciała w regularnych odstępach czasu, może się wywiązać poważny syndrom odstawienia. Nawet nie mrugnęła. - To bardzo poważna sprawa. Może powinniśmy spróbować wyleczyć cię z tego nałogu?

Pokręciłem głową. - Nie, nie! Ten nałóg daje mi szczęście. Nie mam przecież wielu wad. Prawie nie piję, nie palę, nie impre-zuję, nic z tych rzeczy. Ale ty? Ty jesteś mi niezbędna. Nie oddałbym cię za nic. Becca pokiwała głową i w zamyśleniu podparła brodę. - W tej sytuacji musimy panu zapewniać kolejne dawki, panie Dorsey. Nie chciałabym, żeby miał pan przeze mnie kłopoty. Przesunąłem palcem po jej udzie, a jędrne ciało chętnie się poddawało mojemu dotykowi. - Zdecydowanie byłoby to niewskazane. Sytuacja byłaby fatalna. Zmieniła pozycję. - Jakie byłyby objawy? Żebym wiedziała, na co zwracać uwagę. Przesuwałem teraz otwartą dłonią po jej pachwinie. Legginsy były tak obcisłe, że przez cienki materiał czułem kształt jej warg. Westchnęła lekko, kiedy natrafiłem na punkt, którego szukałem i zacząłem masować przez spodnie. - No więc - powiedziałem - najpierw stałbym się marudny. Potem byłbym już tak napalony, że trudno by mi się było na czymkolwiek skupić. Rozsunęła uda, przymknęła oczy i oparła się plecami o drzwi. - Rozumiem. A jak można ci pomóc? - Nie mam szczególnych wymagań. - Więc gdybyś mnie dotknął tutaj, na parkingu, to by pomogło?

Pokiwałem głową w geście mającym wyrażać „i tak, i nie". - Na jakiś czas na pewno. Ile dni minęło, odkąd miałem cię ostatnio? Trzy, tak? Mieliśmy tyle nauki, że później nie było okazji. Ale teraz mogę cię mieć, kiedy zapragnę, więc zapotrzebowanie może wzrosnąć. - Ale na dobry początek obleci? - Wzięła mnie za rękę i przesunęła się tak, że opierała się plecami o mój bok. Moją dłoń przesunęła w dół swojego brzucha, pod gumkę legginsów. - Szczególnie, jeśli ci obiecam, że się odwzajemnię, jak tylko będziesz chciał? - Jak będę chciał? Zsunęła moją dłoń niżej, a ja posłuchałem i wsunąłem w nią palec. - Tak, co zechcesz, tylko powiesz. Wciągnąłem ostro powietrze, kiedy poczułem, że jest już całkiem mokra. - Boże, ty już jesteś gotowa! Oblizała usta i wygięła plecy, kiedy włożyłem w nią dwa najdłuższe palce i znalazłem jej najwrażliwszy punkt, a jednocześnie kciukiem masowałem łechtaczkę. Pozycja była dziwna, ale skuteczna. - Tak. Myślę o tobie od rana. Nie mogłam się skupić na egzaminie, bo przypominałam sobie, co robiłeś w środę językiem. - Podobało ci się, co? - W ciągu dwóch lat niewiele tak naprawdę eksperymentowaliśmy z seksem oralnym, dopiero niedawno. Kiedy pierwszy raz pieściłem ją językiem, było trochę niezręcznie, ale udało się i doprowadziłem ją do takiego stanu, że krzyczała tak głośno, aż

sąsiedzi z góry walili w podłogę. Przeraziła się swoimi reakcjami, ale ja byłem z siebie bardzo dumny, że wywołałem u niej taki stan. Tak, moja dziewczyna lubiła pohałasować. Uwielbiałem to. Do niej to tak nie pasowało! Zwykle była cicha, spokojna i zdystansowana, ale kiedy tylko zdejmowała ubranie i zaczynały płynąć życiodajne soki, traciła wszelkie zahamowania. Nie miała żadnych problemów z osiąganiem orgazmu ani ograniczeń liczbowych, jeśli tylko byłem na tyle opanowany i cierpliwy, żeby zapewniać jej kolejne spełnienia. Nikomu pewnie to nie przychodziło do głowy, ale moja cicha, ponadprzeciętnie inteligentna, nadambitna i przestrzegająca wszystkich zasad dziewczyna była niewyżytą i nieokiełznaną kochanką. Czasem z trudem dotrzymywałem jej kroku. Dobrze mieć takie problemy. Teraz, na publicznym parkingu, o godzinie siedemnastej w piątkowe popołudnie aż drżała z niecierpliwości, kiedy prowadziłem ją na szczyt. W ciągu kilku minut całe palce miałam w jej śliskich, ciepłych sokach, a ona nie mogła złapać tchu, chwytała się mojego ramienia i manewrowała biodrami, żeby być jeszcze bliżej mojego dotyku. Zagryzała wargę, żeby być cicho, ale wiedziałem, że długo nie wytrzyma. Loki wysmyknęły się z luźnego kucyka, a jej czoło zrosiły kropelki potu. Przesunąłem drugą dłoń w dół jej szyi, po obojczyku i za dekolt mojej bluzy. Włożyłem palce do stanika i wyswobodziłem pierś z jedwabnej miseczki. Pieściłem brodawkę, aż stała się twarda jak diament. Becca wrzasnęła, a ja nachyliłem się tak, żeby zagarnąć jej okrzyki rozkoszy.

Moja erekcja napierała na jej plecy i wiedziałem, że ją czuje, ale nie ruszyła się, dopóki nie odzyskała panowania nad oddechem. - Boże. To było mocne. - Wyprostowała się i spięła włosy. - Tak. Nigdy mi się nie znudzi patrzenie na ciebie, kiedy dochodzisz. Wiesz o tym? Schyliła głowę, rozejrzała się po pustym parkingu, już po fakcie sprawdzając, czy ktoś nas nie widział. - Wiem. Ale wydawałoby się, że zdarza się to tak często, że mógłbyś mieć dość. Pokręciłem głową. - Nie. Nigdy. To mi się nigdy nie znudzi. Za każdym razem jest tak samo podniecające i tak samo mnie kręci. Obróciła się na fotelu i zadziornie spojrzała w oczy. - Czyżby? Czyli jesteś teraz napalony? - Żebyś wiedziała. - Poprawiłem naprężone spodnie. -Marzę o tobie. - No to może ty jedź, a ja się zrewanżuję za przysługę. Nie byłem do końca pewien, co ma na myśli, ale miałem podejrzenia. Zapaliłem silnik i wyjechałem na szosę, ale zaraz zjechałem z autostrady i skierowałem się na polną drogę, zaczynającą się szerokim zakrętem. Becca odpięła mój pas, rozpięła mi spodnie i zsunęła mi je z ud razem z bokserkami. Podniosłem się na siedzeniu, żeby mogła ściągnąć je do końca, a potem nagle jej dłonie mnie objęły i musiałem obiema rękami złapać za kierownicę, żeby jechać prosto. A i tak jechałem ledwie pięćdziesiątką. Przesuwała dłonie powoli i obserwowała, jak z każdą chwilą twardnieję pod jej dotykiem. Zmieniła ręce, ustabilizowała rytm, a potem zsunęła dłoń w dół i masowała

nasadę. Potem zacisnęła w dłoni główkę. Wkrótce nie mogłem zapanować nad szarpnięciami bioder i zastanawiałem się, czy pozwoli, żebym zafajdał całą kabinę, czy zrobi to, o co nie śmiałem jej poprosić. - Boże... Cholera. Becco, jestem blisko. Uśmiechnęła się, przesunęła dłoń w dół, a potem przesunęła się na fotelu i schyliła się do mnie. - Więc chyba powinnam coś z tym zrobić, prawda? - Tak... Może... Może powinnaś. - Dotknąłem jej policzka, żeby ją zatrzymać. - Ale tylko, jeśli tego chcesz. Spojrzała na mnie z miłością i wtuliła się w moją dłoń. - Chcę. Daję słowo. Nie zrobiłabym tego, gdybym nie chciała. - Potem objęła mnie słodkimi ustami i jęknąłem. - Jezu. Genialnie - wymamrotałem. Jedną dłoń zatrzymała przy nasadzie, a językiem przesuwała wokół mojej główki, a potem wzięła mnie głębiej do ust, wycofała się i znów zagarnęła. Wplątałem dłoń w jej włosy, ale pilnowałem, żeby nie zaciskać palców i żeby Becca nie czuła żadnej presji. Chciałem dać jej pewność, że robi tylko to, co sama chce. Schylała głowę i z każdym ruchem brała mnie coraz głębiej do ust, a jedyne, co mogłem zrobić, to powstrzymać się od ruchów biodrami. Rozparłem się w fotelu i desperacko trzymałem kierownicy, a ona zwolniła, w ustach trzymała już tylko główkę i mocno ssała, masując jednocześnie dłonią. - O Boże - wymruczałem. - Już prawie. Nie przestawaj. Zaraz kończę. Jezu... - Musiałem zatrzymać auto. Kiedy jej powiedziałem, że dochodzę, zsunęła usta niżej i wzięła mnie głębiej niż wcześniej, tak że czułem

zaciskające się wokół mnie mięśnie gardła. W zasadzie nie wiedziałem, jakim cudem się nie krztusi, ale potem poczułem, że zatracam się w strumieniu ciepła i cudownym pulsowaniu. Przyjęła wszystko i czułem, że przełyka, co dodało mocy targającym mną skurczom. Doszedłem z siłą eksplozji atomowej, a ona zrobiła dla mnie wszystko, ssała i poruszała się tak długo, aż ustały wstrząsy i uspokoiło się rozszalałe tętno. Wyprostowała się i otarła usta dłonią, a potem nieśmiało się uśmiechnęła. Nachyliłem się do niej i pocałowałem tak mocno, że kiedy rozdzieliliśmy się kilka minut później, obojgu nam brakowało tchu. - To znaczy, że ci się podobało? Nawet nie wiedziałem, jak jej odpowiedzieć. - Podobało się? Boże, to było niesamowite! Nawet więcej. Nie wierzę, że to zrobiłaś. - Nie wiedziałam, co robię, więc tylko miałam nadzieję, że jest ci dobrze. Roześmiałem się na myśl, że mogła w siebie wątpić. - To była najbardziej zajebista rzecz na świecie. Serio. Dziękuję ci. - Najbardziej zajebista? - Zmarszczyła brwi i wydęła usta w rozkoszną podkówkę. - Bardziej zajebista niż seks ze mną? - Nie, no co ty. To było zupełnie co innego. - Dotknąłem kciukiem jej policzka. - Wszystko, co robisz, jest najlepsze na świecie. Wszystko, co ja robię z tobą. A nie męczyłaś się? Nie miałaś odruchu wymiotnego? Zawstydzona schyliła głowę. - Trochę tak. Ale nie na tyle, żebym miała się przejmować. Byłam zachwycona, że tak ci się to podoba. - Zapięła

pas, a ja ruszyłem. - Może zrobimy to następnym razem, jak będę miała okres i nie będziemy mogli uprawiać seksu. - Byłoby genialnie, ale to zależy od ciebie. - Jak to? Wzruszyłem ramionami. - Czułbym się dziwnie, prosząc cię o to. Przekrzywiła głowę i się uśmiechnęła. - Czemu? Przecież nie mam nic przeciwko, lubię sprawiać ci przyjemność, jak możesz się czuć niezręcznie, prosząc mnie o coś? Jeśli nie będę chciała, po prostu ci powiem. Ja nie mam obciachu, żeby cię prosić o to samo, uwierz mi. Jeśli tylko będziesz chciał, po prostu powiedz. Podobało mi się. Naprawdę. Gapiłem się na nią. - Jak to możliwe, że jesteś taka fantastyczna? Pytam serio. Żaden facet na świecie nie ma takiego szczęścia jak ja. - To ja mam szczęście - odpowiedziała cicho. Pokręciłem tylko głową, bo wiedziałem, że nie ma sensu się z nią kłócić. Z jakiegoś powodu przyszedł mi do głowy wers z piosenki Beyonce: if you liked it, you should've put a ring on it. Wiedziałem, że jeszcze nie jestem gotowy na ślub, ale ziarno zostało zasiane. Byłem przekonany, że jestem największym szczęściarzem na świecie i że nie ma drugiej takiej kobiety jak Rebecca de Rosa. Na pewno nie mogłem pozwolić, żeby ktokolwiek mnie ubiegł. Nie chodziło tylko o to, jaka chętna i odważna była w seksie. Kochała mnie, wspierała, dodawała mi odwagi. Zrobiła mi dobrze ustami, kiedy potrzebowałem rozluźnienia, nie zostawiła mnie. Moją życiową ambicją było być godnym jej mężczyzną, wartym jej doskonałości.

BECCA Jason wprowadził się do mojego brata, co było dziwne, ale wygodne. Moi rodzice doskonale wiedzieli, dlaczego nie chciał zatrzymać się w ich piwnicy, ale niewiele mogli zrobić. Pilnowałam, żeby zachować ostrożność, bo wciąż zapewniali mi pieniądze na życie i utrzymanie samochodu. Gdybym musiała, poradziłabym sobie bez tego, ale przyjemnie było nie musieć o tym myśleć. Nie chciałam zrujnować kruchej relacji z nimi, więc wiedziałam, że nie mogę się za bardzo obnosić z moim związkiem. Ostatnio sytuacja znacznie się poprawiła, między innymi dlatego, że Ben był w bardzo dobrej formie. Lubili Jasona na tyle, na ile mogli. Nie wydaje mi się, żeby potrafili po prostu cieszyć się moim szczęściem, ale przynajmniej nie wyrażali niezadowolenia ani nie próbowali nas rozdzielić. Wciąż uważali, że powinnam się skupić na nauce, zamiast „tracić czas na chłopaka", jak to kiedyś ujął mój ojciec, na co ja zareagowałam prychnięciem, a Jason złowrogim spojrzeniem. Wiedziałam, że chcą dla mnie jak najlepiej, ale nie mogli pojąć, że to, co oni uważali za dobre dla mnie, różni się od tego, czego ja chcę. Jason był właśnie w naszej siłowni, Powerhouse Gym. Poszedł tam od razu, jak tylko się rozpakował. Prawie natychmiast dostał pracę jako trener, więc większość lata mógł spędzić, trenując i przy okazji dostając za to pieniądze. Ponieważ siłownia mieściła się zaledwie kilka kilometrów od domu Bena, postanowił chodzić tam, biegać albo jeździć na rowerze, dzięki czemu ja mogłam jeździć jego ciężarówką. Wiedziałam, że to dla niego wielka rzecz,

pozwolić mi ją prowadzić. Nie dlatego, że ten stary grat był coś wart, ale ponieważ był jedną z niewielu rzeczy, które posiadał na własność, oprócz aparatu. Wjechałam na podjazd domu państwa Hawthorne'ów i siedziałam przez chwilę w samochodzie. Miałam nadzieję, że tym razem Nell się ze mną spotka. W czasie świąt była milcząca i wycofana, a kiedy tylko próbowałam poruszyć temat śmierci Kylea albo tego, jak sobie z tym radziła, zaczynała się bronić. Nie jestem pewna, czy w ogóle słuchała, co mówię, czy reagowała tylko na ton głosu, który uruchamiał automatyczną reakcję odepchnięcia mnie. Zadziałało i to był ostatni raz, kiedy ją widziałam. W wiosennym semestrze zaliczałam sześć przedmiotów i ledwie znajdowałam czas na spotkania z Jasonem, nie mówiąc już o jeździe do domu, by zobaczyć się z Nell. Gnębiły mnie wyrzuty sumienia, że nie dość się starałam, ale czułam też, że i tak niewiele mogłam poradzić. Zapukałam w solidne brązowe drzwi, które po chwili otworzyła pani Hawthorne. Miała na sobie czarno-biały wzorzysty fartuch obsypany mąką, a z kuchni dolatywał zapach owsianych ciasteczek z rodzynkami. - Cześć, Becco! Przyjechałaś na lato? - Objęła mnie jedną ręką, ale nie przytuliła, bo była ubrudzona ciastem. Uścisnęłam ją i wciągnęłam powietrze. - Tak. Właśnie przyjechaliśmy z Jasonem. Cudownie tu pachnie! Uśmiechnęła się ciepło. - Dzięki. Robię ciasteczka. Pierwsza partia już gotowa, masz ochotę? - Pytanie! - Wzięłam z gazety rozłożonej na marmurowym blacie ciepłe, miękkie, perfekcyjne ciasteczko

i wgryzłam się w nie. - O mój Boże, robi pani najlepsze ciastka na świecie! Machnęła ręką. - Ciasteczka owsiane z rodzynkami to moja słabość. -Sama zjadła jedno, a potem wskazała na mnie kolejnym. -Wiesz co, Becco? Jesteś już dorosła, więc może mogłabyś mówić mi po imieniu? Uśmiechnęłam się i z pełnymi ustami powiedziałam: - Postaram się, ale nie wiem, czy zdołam się odzwyczaić. - Na pewno. Jak się ma Jason? - Świetnie. Od przyszłego sezonu zaczyna grać jako skrzydłowy. - Potem postanowiłam trochę zamącić. -Oboje chodzimy do uniwersyteckiego terapeuty. Pomaga nam otrząsnąć się po tym, co się przydarzyło Kyle'owi. Jej uśmiech zbladł, a w oczach pojawił się wyraz udręki. - Cieszę się. Martwiliśmy się o was. - Trochę to trwało, zanim przekonałam Jasona - przyznałam ale chodzi na terapię raz w miesiącu. Mówi, że pomaga. - Na pewno na innych frontach także. Pokiwałam głową. - Pomaga mu się uporać z tym, jak... został wychowany. Krążyłam, bo wiedziałam, że Rachel - dziwnie było myśleć o niej jako o drugiej dorosłej osobie a nie jak o matce koleżanki wie co nieco o historii Jasona, ale nie orientowałam się, co dokładnie. On bardzo rzadko chciał o tym rozmawiać, więc nie byłam pewna, co mogę mówić. - Wiem, że miał w domu trudną sytuację - powiedziała. Nigdy z nami o tym nie rozmawiał, a w każdym razie nie ze mną, ale to małe miasto i różne rzeczy się słyszy.

Zresztą sama mam oczy. Cieszę się, że zwrócił się o pomoc. - Ja też. - Jeśli Jason nie rozmawiał z nią wprost, ja na pewno nie zamierzałam. - A co z Nell? Jak się... trzyma? Rachel odwróciła się ode mnie, skubała ciastko i patrzyła przez drzwi na taras. - Nie mogę do niej dotrzeć. Próbowaliśmy. Jej ojciec próbował. Ale ona z nami nie rozmawia. Zamyka się i odchodzi. Jest już i tak dość przygnębiona, nie chcemy jej dodatkowo zmuszać do konfrontacji, ale... chyba nie jest dobrze. Nie wiem, co robić, jak jej pomóc. Nie dopuszcza do siebie nikogo. - Spojrzała na mnie z nadzieją. - Rozmawiała z tobą? Pokręciłam głową. - Mnie też odpycha. - Pije. - Rachel niemal wyrzuciła z siebie te słowa. -Wiem to, czuję od niej alkohol, ale nigdy jej na tym nie złapałam ani nie znalazłam nic w jej pokoju. Nie wiem, skąd to bierze, kiedy go pije ani gdzie. Ale co mogę zrobić? Wypiera się i wścieka, kiedy o to pytam. Do pracy do biura ojca przychodzi na czas, wywiązuje się z obowiązków... - Czułam od niej alkohol, kiedy zjechałam na święta. - Zawsze mówiłam, że zjeżdżam do domu, chociaż nawet z geograficznego punktu widzenia Ann Arbor nie znajdowało się nad naszym miastem. - Zastanawiałam się, czy wiesz. - Wiem. - Jej twarz przybrała dziwny wyraz, desperacki i niemal błagalny. - Nie myśl, że wypieramy fakty. Tak nie jest. Wiemy, że nie jest... dobrze. Ale nie wiem, co moglibyśmy zrobić. Jak zmusić dorosłe w świetle prawa dziecko do pójścia na terapię? Przecież w każdej chwili

może uciec do college'u. Wciąż ma kilka aktualnych ofert z uniwersytetów. Jeśli ją do czegoś zmusimy, ucieknie i wtedy nie będzie nas obok, żeby pomóc, kiedy wydarzy się coś złego. W każdym razie na tyle, na ile możemy pomóc. Gdyby coś się stało, jesteśmy obok. Jeśli pojedzie do Kalifornii albo Nowego Jorku, będą nas dzieliły tysiące kilometrów. - Rachel wstała i lekko mnie objęła. - Jeśli kogokolwiek do siebie dopuści, to ciebie. Ale pamiętaj, ty jesteś najważniejsza. Pokiwałam głową. - Postaram się. Śmierć Kyle'a była ciężkim przeżyciem także dla nas. Przede wszystkim dla Jasona. Przez kilka tygodni był w depresji. Jedyne, co trzymało go w pionie, to futbol i... ja. Zarumieniłam się, mówiąc o seksie mamie Nell. - Ale kiedy zabrałam go ze sobą na spotkanie do doktor Malmstein, zaczęło mu się poprawiać. Uporał się z tym i ja też. Najgorsze w śmierci Kyle'a, oczywiście poza tym, że go straciliśmy, jest to, co się stało z Nell. Nie jest sobą. Nie jest już moją najlepszą przyjaciółką. Tak jakby... odeszła. Rachel pociągnęła nosem i szybko zamrugała, a potem się odwróciła, żeby wyjąć z piekarnika kolejną partię ciastek. - Wiem, uwierz mi, wiem. Wszyscy tęsknimy za Kyle'em. Miał takie możliwości! Był taki młody, za młody, żeby zginąć tak tragicznie. Ale dla Nell on był po prostu wszystkim. Teraz nie wie, jak żyć. Wstałam ze stołka przy blacie. - Jest w domu? Chciałabym z nią porozmawiać. Rachel pokiwała głową. - Siedzi w swoim pokoju.

Weszłam po schodach. Drzwi były zamknięte, ale słyszałam zza nich muzykę. Przekręciłam klamkę. Otwarte. Więc weszłam. To, co zobaczyłam, sparaliżowało mnie. Nell siedziała po turecku na łóżku. Miała na sobie koszulkę z długimi rękawami, z czego jeden był podwinięty nad łokieć. W jednej ręce trzymała żyletkę i właśnie przesuwała nią po nadgarstku. Stałam w śmiertelnym osłupieniu i patrzyłam na cienką białą linię, która po chwili wezbrała czerwoną krwią.

BECCA Cienka czerwona linia

Po policzku spłynęła mi łza. Nie mogłam się ruszyć, nie mogłam oddychać. - Nell? Co ty robisz? Poderwała się i przyłożyła do rany kawałek papierowego ręcznika. Przeleciała obok mnie jak burza i zamknęła drzwi na zamek, a potem wróciła na łóżko. Nie patrzyła na mnie, tylko przyciskała ręcznik do nadgarstka. Usiadłam obok niej. Była przygotowana. W pustym pudełku po tamponach trzymała opakowanie żyletek, antyseptyczne waciki i plastry. Wzięła ode mnie pudełko, oderwała jeden wacik, przetarła nim żyletkę, złożyła go na pół i przetarła nacięcie. Potem nakleiła plaster. Wacik, puste opakowanie i papierki odklejone od plastra schowała do plastikowej torby, którą wyjęła spod łóżka. Było w niej pełno takich samych śmieci. Zawiązała siatkę i wcisnęła do swojej torebki. Widocznie zamierzała je wyrzucić w miejscu, w którym nie będą zwracały uwagi. - Nell?

Westchnęła. - Co? - Co... Co to jest? Co ty robisz? - Przecież jesteś taka mądra. Powiedz mi, co robię? -Wzięła z biurka iPhone i podłączyła do głośnika. Rozległo się Longing to Belong Eddiego Veddera. Jego głos wspaniale zabrzmiał z dźwiękami ukulele. Przez chwilę w milczeniu słuchałam piosenki i walczyłam ze łzami i wściekłością. - Wygląda na to, że się tniesz. - No brawo! - Nell usiadła przy biurku i przerzucała strony czegoś, co wyglądało na podręcznik do gry na gitarze. - Czemu? Spojrzała na mnie z niedowierzaniem. - Czemu? Serio? A jak myślisz? - Nie wiem! - Musiałam walczyć, żeby nie podnosić głosu. Nie mam pojęcia, czemu miałabyś ciąć się żyletką do krwi. Westchnęła i pokręciła głową. - I tak nie zrozumiesz. - Więc mi wytłumacz. - To pomaga, dobra? - Rzuciła książkę na biurko i przeskoczyła do następnej piosenki. Do City Sarah Bareilles. Nie oczekuję, że zrozumiesz. Ale to pomaga. Nie chcę już cierpieć. Mam dość bólu. A to... - Wskazała na lewą rękę, ze ściągniętym rękawem. - To pozwala mi czuć cokolwiek poza tęsknotą. Pociągnęłam nosem, bo wiedziałam, że jeśli się rozpłaczę, tylko ją rozwścieczę. - Ale... czy nie ma... lepszego sposobu? To nie jest zdrowe. Wiesz o tym. Musisz przestać. Proszę cię.

LG

Pokręciła głową. - Posłuchaj. To jest moje życie. Tak sobie radzę. Nie widziałaś tego co ja. Nie straciłaś... Ja wiem, że on był też twoim przyjacielem. Ale dla mnie był mężczyzną, którego kochałam. A teraz go nie ma. To tak bardzo boli. Codziennie. Ty po prostu nie możesz tego zrozumieć. Nikt nie może. Ja nie chcę się zabić, przysięgam. I któregoś dnia przestanę to robić. - Jak mogę siedzieć i ci na to pozwalać? Wyskubała nitkę z dziury w dżinsach. - Nie masz wyboru. - Spojrzała na mnie wyzywająco. - Bo co zrobisz? Powiesz moim rodzicom? - Jeśli będę musiała. Nie możesz tego robić. To jest... złe. - Wtedy będę czuła się jeszcze lepiej, dzięki - rzuciła się na mnie, wściekła. - Jeśli powiesz rodzicom, już nigdy się do ciebie nie odezwę, przysięgam. Mówię śmiertelnie poważnie. Oni nie rozumieją z tego nic więcej niż ty. Nikt nie może mi pomóc. Nie mam skłonności samobójczych, nie chcę się zabić. Nie o to chodzi. Jeśli jesteś moją przyjaciółką, zachowaj to dla siebie. Nie mogłam się powstrzymać od płaczu. - To nieuczciwe. Wiesz, że jestem twoją przyjaciółką, wiesz, że cię kocham i że się boję i nie wiem, co robić. - Rozumiem cię. Naprawdę rozumiem. - Przesunęła się i usiadła obok. Objęła mnie, jakby chciała mi dodać otuchy. Przepraszam. Nie chcę ci wmawiać, że się nie przejmujesz. Ale to mój sposób na przetrwanie. To strasznie boli, nawet nie wiesz. I mam nadzieję, że się nie dowiesz. A cięcie się... odrywa moje myśli, chociaż na chwilę.

Głos jej drżał, kiedy zabierała rękę. Patrzyłam, jak obejmuje dłonią lewy nadgarstek, przyciskając palec do miejsca, w którym się zraniła. Zbladła z bólu, ale jakimś cudem od razu się uspokoiła. - Obiecuję ci, że przestanę. Naprawdę. Tylko nie mów nikomu, dobrze? Przynajmniej na razie. Poradzę sobie. Pokiwałam głową i zatrzymałam pod powiekami łzy. - Obiecuję, ale tylko na razie. - Cała się trzęsłam. -Nienawidzę się za to. Uważam, że źle robię. Potrzebujesz pomocy, profesjonalnej pomocy. Nell mnie objęła. - Nie. Profesjonalna pomoc nie przywróci mu życia i nie sprawi, że będzie mniej bolało. - Jason i ja chodzimy na terapię. I to pomaga. - Ale ja nie pójdę, więc daj spokój. Siedziałyśmy tak, aż cisza zrobiła się niezręczna. - Pójdę już - powiedziałam. - Spotkajmy się w weekend. Pasuje ci sobota? Pokiwałam głową. - Fajnie. Może mani-pedi jak za dawnych czasów? -Zerknęłam na nią, ale nie widziałam nic poza tym rozciętym nadgarstkiem. - Czuję się winna, że obiecałam nic nie mówić. - Niepotrzebnie. Nic mi nie będzie. - Obiecaj mi jedno, dobrze? Spojrzała niechętnie. - Jeśli będę mogła. - Zadzwoń do mnie albo napisz, jeśli będziesz miała ochotę się pociąć. Jestem twoją przyjaciółką i nie powiem nikomu, jeśli przysięgniesz mi, że nie masz myśli samobójczych.

- Przysięgam. Już ci powiedziałam. Nie chcę umrzeć. Chcę tylko choć przez sekundę tak bardzo za nim nie tęsknić. - Dobrze. Wierzę ci. Ale rozmawiajmy o tym, dobrze? Nieważne, kiedy dasz znać, o jakiej porze albo gdzie wtedy będę. W ciągu sekundy wyjdę z zajęć. Nell pokiwała głową. - Dobrze. Nie wierzyłam jej, ale nie miałam innego wyjścia niż na to przystać. Potem poszłam, wzruszając wymijająco ramionami, kiedy Rachel spytała, jak poszło. Prawda aż cisnęła mi się na usta, Nell się tnie. Ktoś powinien o tym wiedzieć. Jeśli przypadkiem zatnie się za głęboko i coś jej się stanie? Przecież to będzie moja wina, że postanowiłam dochować tajemnicy. Czy nie byłabym lepszą przyjaciółką, zapewniając jej pomoc, kiedy jej potrzebowała? Ale przecież Nell sama powiedziała, że nie przyjmie pomocy. Jeśli powiem, stracę ją na zawsze, wierzyłam, kiedy się zaklinała, że nie ma myśli samobójczych. Widziałam na własne oczy, jak się uspokoiła, kiedy ucisnęła palcem nadgarstek. Tak jakby ból ją stabilizował, spychał na dalszy plan rozpacz. Nie rozumiałam tego, ale widziałam, że to działa. Nienawidziłam tajemnic. Nie znosiłam być strażniczką mrocznych prawd. Przez dwa lata dochowywałam sekretu Jasona, choć codziennie patrzyłam na jego cierpienie. Budziłam się w nocy, targana poczuciem winy. Zastanawiałam się, czy moje milczenie nie przyczynia się do jego bólu. Teraz doszedł kolejny ciężar. Czułam się, jakbym miała na rękach krew Nell, i to dosłownie.

Siedziałam w ciężarówce Jasona, słuchałam Dream Priscilli Ahn i zastanawiałam się, czy tak myśli Nell, czy chciałaby odejść z tego świata, kiedy będzie się czuła stara i poszarzała. Pojechałam do mieszkania brata, weszłam do posłanego łóżka Jasona i zaczęłam cicho płakać. Kiedy tak drzemałam w popołudniowym świetle, widziałam, jak czerwona linia na nadgarstku Nell nabiera odcienia szkarłatu. Obudziłam się, a słowa pulsowały mi w głowie. Był wczesny wieczór, a dziesięć minut wcześniej przyszedł SMS od Jasona, że niedługo wraca. Wyjęłam z torby notatnik i dałam myślom wolną rękę. CIENKA CZERWONA LINIA Czułaś się winna Kiedy weszłam Miałaś znękane oczy Ręce ci się trzęsły A ja patrzyłam, jak cienka czerwona linia rozkwita na twoim nadgarstku Szkarłatny kwiat zła Po ręce ciekły ci strużki bólu Tak łatwo można je zatrzeć Zasłonić Schować Plastrami, kłamstwami i rękawami Zatuszować pustymi zapewnieniami Że to pomaga Jakoś Tak jakby nacięcia w skórze mogły Zabrać żałobę

Czułaś się winna Kiedy weszłam Podskoczyłaś, oderwana od zadawania sobie ran A ja się zastanawiam Czy moje wyżebrane milczenie Oznacza twoją śmierć? Myślę też Czy skrytka w mojej duszy Pomieści jeszcze jakieś sekrety Więcej grzechów A wszystko to spłynie po twojej skórze Wycieknie z krwawej czerwonej linii Wyciętej na twoim nadgarstku Jason wszedł w chwili, kiedy zamykałam zeszyt. Spojrzał tylko, rzucił torbę przy drzwiach, wśliznął się do łóżka obok mnie i przytulił do piersi. Nie musiał pytać, co się stało, bo wiedział, że miałam iść do Nell. - Jest źle. - Tak? - Ona się tnie. Jason się odsunął i szeroko otworzył oczy. - Co robi?! - Zaskoczyłam ją w jej pokoju. Cięła się po ręce żyletką. Twierdzi, że nie chce się zabić, tylko w jakiś sposób pomaga jej to zapanować nad bólem. - Schowałam twarz w jego koszulce i wchłonęłam zapach wyschniętego potu, zmieszanego z old spice'em. - Zmusiła mnie do obietnicy, że nikomu nie powiem. Zarzekała się, że sama sobie z tym poradzi. - Boże. Biedna Nell. Nie mogę uwierzyć, że to robi.

- Jej mama wie, że ona pije, ale ponieważ nigdy jej na tym nie przyłapała ani nie znalazła alkoholu w pokoju, mówi, że nie bardzo ma pole manewru. Co ja mam zrobić? Jak mogę nikomu o tym nie powiedzieć? - Nie wiem. - Powiedziała, że jeśli komuś powiem, już nigdy się do mnie nie odezwie. Ale gdybym podejrzewała, że ma myśli samobójcze, podjęłabym to ryzyko, byle jej pomóc. - Ale nie podejrzewasz? - Nie, tak naprawdę to nie. Kiedy przyszłam, zachowywała się raczej, jakbym przyłapała ją na paleniu trawy czy coś w tym stylu. Jestem taka wykończona. A co, jeśli podejmuję złą decyzję? Jeśli nie znam jej tak dobrze, jak mi się zdaje, a ona coś sobie zrobi? Albo nawet gorzej. Nawet przez przypadek? Zadygotałam w jego objęciach. Przytulił mnie mocniej, a potem podniósł, żebym mu usiadła na kolanach. - Nie usprawiedliwiam tego, co robi, ale wydaje mi się, że w pewnym sensie ją rozumiem. - Wypuścił powietrze, przeczesał włosy, a potem mówił dalej: - Kiedy tata mnie zbił, cały dzień mnie bolało. Sikałem krwią czy coś, ale nie poddawałem się. Potem musiałem grać w futbol, z takimi obitymi żebrami czy czym tam. Po jakimś czasie ból staje się oddzielnym bytem. Tak jakby był... żywą bestią, coś w tym stylu. Nie chodzi o to, że zbił cię ojciec, tylko że jest ten ból i możesz liczyć na jego obecność. Jest i nigdzie nie pójdzie. Kiedy boli wystarczająco długo, staje się oswojony. Po jakimś czasie zaczynasz go potrzebować, bo to coś, co znasz. Ja mogę grać w futbol i trenować. Mogę napinać mięśnie, aż zaczną drżeć i wtedy czuję się dobrze.

W moim przypadku nie chodzi o sam ból, przynajmniej już nie. Jestem raczej uzależniony od treningu, od endorfm, jak zwał, tak zwał. Chodzi mi o to, że rozumiem, czemu Nell używa fizycznego bólu do ucieczki przed bólem duszy. Ale to nie znaczy, że jest w porządku. - Ale c-c-co mam zrobić? - Niewiele możesz zrobić, skarbie. Nie wiem. Jeśli ona nie chce pomocy, nie możemy nic zrobić. Bo komu mogłabyś powiedzieć? Jej rodzice wiedzą, że coś jest nie tak, ale dopóki nie zrobi czegoś drastycznego, nie mogą jej do niczego zmusić. Policja? Nie łamie żadnego prawa. Jeśli myślisz, że chce się zabić, musisz zrobić coś radykalnego, bez względu na konsekwencje dla waszej przyjaźni, bo to może uratować jej życie. Ale jeśli jesteś przekonana, że się nie zabije? To nie wiem. Po prostu przy niej bądź, jak będzie tego potrzebowała. Następnego dnia była sobota. Wyszłam od rodziców zaraz po wzięciu prysznica, nikt jeszcze nie był na nogach. Do drzwi Bena zapukałam o siódmej. Otworzył Jason, w bokserkach, z rozczochranymi włosami i przymkniętymi oczami. - Chryste, skarbie, jest świt, sobota, pierwszy dzień wakacji. Nie mogłabyś raz w życiu pospać dłużej niż do pieprzonej szóstej? - Wpuścił mnie, zamknął za mną drzwi, a potem, szurając nogami, ruszył do swojego pokoju. Roześmiałam się, położyłam torbę na podłodze i wlazłam za nim do łóżka. Nakryłam nas kołdrą. - Nie, nie mogę. Budzę się o szóstej od pierwszej klasy liceum i nie mam na to żadnego wpływu. Stwierdziłam, że skoro już wstałam, mogę do ciebie zajrzeć.

- Mogę spać dalej? - wymamrotał już prawie przez sen. - Oczywiście, kochanie. Tylko że ja miałam trochę inny pomysł. - Przesuwałam dłoń po jego brzuchu, coraz niżej i niżej. Przez dłuższą chwilę nie reagował i myślałam, że naprawdę zasnął, ale potem odwrócił się na drugi bok, prosto w moje ramiona i wylądował kilka milimetrów od mojej twarzy. Oczy miał zaspane, ale błyskały w nich już iskierki podniecenia i rozbawienia. - Teraz już wiem, czemu przyszłaś tak wcześnie. - Nie tylko ty jesteś nałogowcem. - To była szczera prawda. Byłam totalnie uzależniona od jego ciała, miłości i żaru, jaki wytwarzaliśmy. Chodziło też o coś więcej, choć nie przyznałabym się do tego na głos. Potrzebowałam go z tego samego powodu, z jakiego on dźwigał ciężary, a Nell się cięła. Chodziło o rozproszenie. Potrzebowałam czegoś poza martwieniem się o Nell, dźwiganiem cudzych sekretów i zmaganiem się z niezadowoleniem rodziców. Kiedy poprzedniego wieczoru wróciłam do domu, było dobrze przed północą, ale oni zachowywali się, jakbym przegapiła godzinę policyjną, chociaż byłam już na studiach! Chcieli wiedzieć, co robiłam i czy mam zamiar już zawsze wracać tak późno. Kiedy im powiedziałam, żeby przestali traktować mnie jak dziecko, zrobiła się awantura. Nie liczyła się najwyższa średnia w liceum ani to, że przez pierwsze trzy semestry studiów zebrałam czterdzieści sześć punktów i miałam średnią cztery na jednym z najlepszych uniwersytetów w kraju. Wiedziałam, że w porównaniu z innymi życiowymi problemami nadopiekuńczy rodzice wypadają blado, ale

kwestie prywatne ocenia się inaczej. Nie znosiłam ich braku zaufania. Nienawidziłam dezaprobaty, którą widziałam wczoraj w ich oczach, kiedy mówiłam, że wieczór spędziłam z Jasonem. Wytrącił mnie z zamyślania, bo wsunął palce pod moją koszulkę i pogłaskał mnie po plecach. Zadrżałam i nachyliłam się, żeby ugryźć go w dolną wargę. - Wyrzuć to - powiedział i zwinnym ruchem zdjął mi koszulkę. - Co? - Udawałam, że nie wiem, o co chodzi, bo nie chciałam zaczynać poważnej rozmowy. - To, co cię dręczy. Wyswobodziłam się ze spódnicy i zarzuciłam nogę na Jasona. Westchnęłam z rozkoszy, kiedy głaskał mnie od uda do kolana. - Chodzi o rodziców. Wciąż chcą, żebym była w domu wcześnie i meldowała im, gdzie jestem i co robię. - I wciąż nie podoba im się, że spędzasz cały czas ze mną. - W ciągu kilku sekund pozbawił mnie stanika i zaczął mi ściągać majtki, dokonując tego za pomocą palców u nóg. Pokręciłam głową. - Nie. I zastanawiam się, czy kiedykolwiek to zaakceptują. - Pewnie nie. - Czy w takim razie powinnam zawracać sobie głowę przestrzeganiem ich zasad? Jason znieruchomiał, całując mnie między piersiami. - Musisz sama zdecydować. Ostatnie, czego bym chciał, to stawać między tobą a rodzicami. Nie mogę ci mówić, co powinnaś zrobić. Chciałbym, żeby zaakceptowali, że

jesteśmy dorośli. Jeszcze młodzi, fakt, ale już dorośli. Ty musisz zadecydować, gdzie postawić granicę. - Nie oczekuję, że będą zachwyceni tym, że jesteśmy razem, tak po prostu. I nie zamierzam się przed nimi z tym obnosić, ale nie pozwolę im decydować o moim życiu. Jeśli mam ochotę zostać tu z tobą do czwartej rano, to zostanę. - A może byś została na dobre? - Nie mieszkać u nich przez lato? Pokiwał głową. - Tak. A czemu nie? Kiedyś będą musieli się do tego przyzwyczaić. - Wtedy zabiorą mi samochód i pieniądze na utrzymanie. Jason nie odpowiedział od razu i już wiedziałem, że powie coś, co może mi się nie spodobać, bo zaczął mnie głaskać po plecach, a kiedy spojrzał mi w oczy, już nie było w nich zadziorności. - Nie zrozum mnie źle, ale może już czas, żebyś się na to zdecydowała. Zmarszczyłam brwi. - Co to ma znaczyć? Westchnął. - Może powinnaś wziąć to na siebie. - Bo nie wiem, czym jest praca i zawsze wszystko miałam podsunięte pod nos? - W pewnym sensie tak. Wiem, że się na mnie wkurzysz, ale nie zamierzam ci słodzić. - Położył mi dłoń na karku i odsunął mi z oczu kosmyk włosów. - Powinnaś iść do pracy. Nigdy nie pracowałaś. Jeśli pozwolisz im za siebie płacić, zawsze będą mieli na ciebie haka. A jeśli

zaczniesz sama zarabiać na życie, nie będą mieli wyjścia, zobaczą, że możesz sama podejmować decyzje. - A w ilu miejscach ty pracowałeś? Zmarszczył brwi. - Nie chcę z tobą rywalizować ani udowadniać, że jestem lepszy. Ale przestałem przyjmować pieniądze od taty, kiedy... - Kiedy było ci wygodnie. Po tym, jak miałeś samochód, drogi aparat i oszczędności. - Stuknęłam go palcem w pierś. - Ty też nie masz pracy, bo twoje stypendium obejmuje zakwaterowanie i wyżywienie, podręczniki, czesne i pokrywa wydatki na życie. Skrzywił się. Eufemizmem byłoby stwierdzenie, że jego stypendium było hojne. - Słuchaj, ja nie chcę... Mówię tylko, że może już czas trochę naciąć pępowinę. Nie ma nic złego w tym, jak jest teraz, ale... przecież rodzice nadal będą cię kochać, prawda? Jeśli tu ze mną zamieszkasz, nie wydziedziczą cię ani nie przestaną z tobą rozmawiać. Pokręciłam głową, bo już widziałam, o co mu chodzi. - Nie. Nie spodoba im się to ani trochę, ale nie zrobią nic z tych rzeczy. Długo będą wściekli, ale w końcu im przejdzie. W końcu. Mam nadzieję. - Nie potrzebujesz ich pieniędzy ani samochodu, jeśli to się wiąże z jakimiś warunkami. Możesz brać moją ciężarówkę, kiedy tylko będziesz jej potrzebowała i wiesz o tym. Twoje stypendium pokrywa czesne, pokój i wyżywienie, więc potrzebujesz kasy tylko na podręczniki i jakieś drobiazgi, tak? Więc chodźmy do pracy, oboje. W przyszłym semestrze możesz wziąć tylko pięć przedmiotów i pracować na pół etatu. Ja też znajdę pracę i będziemy się

składać. A jeśli okaże się, że potrzebujesz własnego samochodu, skombinujemy ci auto. - Pocałował mnie w policzek, potem pod okiem, a potem w kącik ust. - Nie złość się, proszę. Po prostu nie chcę, żebyś za każdym razem, jak tu przyjedziemy, musiała się awanturować z rodzicami. Westchnęłam, zakryłam oczy jedną ręką i zaczęłam się zastanawiać. - Masz rację. Nie złoszczę się. Tylko nienawidzę kłótni i konfrontacji. Wczoraj się pokłóciliśmy i oni mieli czelność popatrzeć na mnie z takim rozczarowaniem, jakbym ich zawiodła, wracając do domu o wpół do dwunastej bez uprzedzenia. Co oni sobie myślą, że co się dzieje w szkole? Że codziennie wracam do swojego pokoju o dziewiątej? Że jestem niewinną dziewicą? - Chyba chcą, żebyś na zawsze została ich małą dziewczynką. Ciesz się, że aż tak im zależy. - Jego smutny ton przywrócił wszystkiemu odpowiedni wymiar. Popchnęłam go na plecy i usiadłam na nim okrakiem. - Masz rację. Oczywiście, że masz rację. Jestem głupią egoistką. Pogłaskał moje biodra i z miłością pokręcił głową. - Nie, skarbie, nie znam drugiej tak nieegoistycznej osoby. - Ale martwię się swoimi idiotycznymi problemikami, podczas gdy ty i Nell... Dotknął palcem moich ust, żeby mnie uciszyć. - To nie jest licytacja. - Masował mnie kciukami w okolicy bioder, a ja się uniosłam, żeby ułatwić mu dostęp do miejsca, gdzie najbardziej chciałam poczuć jego dotyk. - Będę cię wspierał, cokolwiek postanowisz. Pomogę ci, jak tylko będę mógł. Co moje, to twoje. Jeśli

będziesz czegoś potrzebowała, załatwię ci to, cokolwiek trzeba będzie zrobić. Roztopiłam się. - Nie jesteś za mnie odpowiedzialny. Jesteśmy w tym razem. Roześmiał się. - Jesteś moją kobietą. Oczywiście, że jestem za ciebie odpowiedzialny. Dbanie o ciebie i chronienie cię to mój najważniejszy życiowy obowiązek. - Trochę to staroświeckie, nie sądzisz? Umiem sama o siebie zadbać. Westchnął dramatycznie. - Jezu, wiem! Nie o to chodzi. Nie każę ci siedzieć w domu i robić przetworów. Mówię tylko, że nie jesteś sama. Zaśmiałam się, pochyliłam i zamknęłam mu usta pocałunkiem. - Wiem. Zamknij się i odwróć moją uwagę. Potrzebuję się wyluzować. Uśmiechnął się szeroko, dotknął dłońmi moich piersi, a ja poczułam, jak ogień buzujący mi w brzuchu przesuwa się między uda i spływa wilgocią. Wsunął między nas rękę i włożył we mnie palec. Nachyliłam się, żeby pocałować go głębiej, a ciężar ciała utrzymywałam na kolanach i goleniach. Pociągnął mnie naprzód i wziął do ust moją brodawkę, aż głośno westchnęłam i wygięłam plecy, żeby być bliżej jego ust. Czułam, jak zalewa mnie pierwsza fala. Krążył palcem po łechtaczce, kiedy dochodziłam, i sterował moim orgazmem, aż moim ciałem wstrząsały spazmy. Czułam między nogami jego erekcję, ale wciąż

miał na sobie bokserki. Podniosłam się, i zaczęłam je desperacko ściągać i szamotać się aż pomógł mi je zdjąć. Rzuciłam je przez cały pokój, a uda mi się trzęsły, kiedy nad nim siadałam. Włosy spadły mi na twarz. Manewrowałam biodrami, żeby poczuć jego główkę w odpowiednim miejscu i nakierowałam go do wejścia. Zawahałam się, opierając się na kolanach i nadwerężając rozedrgane mięśnie, przeciągałam moment, zanim wezmę go głęboko w siebie. Trzymał mnie za biodra i z zapartym tchem patrzył mi w oczy. Wzięłam go za ręce, splotłam nasze palce, a potem runęłam naprzód i położyłam jego ręce nad głową. Z uśmiechem pozwolił mi je tam przytrzymać. Wiedziałam, że uwielbia, kiedy przejmuję dowodzenie. Odsuwałam tę chwilę i lekko uniosłam biodra, tak że prawie się ze mnie wysunął. Żadne z nas nie oddychało, w milczeniu przekazywaliśmy sobie wzrokiem treść naszych serc. Opadłam w dół z jękiem, oparłam o niego czoło i szeroko otworzyłam usta w niemym krzyku. Zacisnęłam dłonie w pięść wokół jego palców tak mocno, jak mogłam i jednocześnie weszłam w desperacki rytm. Odpowiadał na moje ruchy, nie spuszczał mnie z oczu, oddychał ze mną i dawał mi dokładnie to, czego chciałam. Kiedy przyszła druga fala, opadłam na niego, objęłam obiema rękami za szyję, przysunęłam usta do jego ucha, a nasze biodra uderzały o siebie, kiedy jednocześnie przeżywaliśmy spełnienie. - Boże... Kocham cię. B-bardzo. - Prawie się rozpłakałam, tak silna miłość przepływała między nami. W tej chwili czułam, jakby nasze dusze zderzyły się i zlały w jedną, a każdy element naszych umysłów, serc i ciał wspólnie krwawił. Wiedziałam, że nigdy nikogo

nie pokocham tak jak Jasona i że nigdy nie będę chciała choćby spróbować. - Ja też cię kocham. Wzięłam jego twarz w dłonie. - Obiecaj mi, że będziesz mnie kochał zawsze. Bez względu na wszystko. Widział desperację w moich oczach, słyszał ją w moim głosie i nie kwestionował jej, nie zawahał się ani na chwilę. - Nie mogę ci tego obiecać. - W jednej chwili łzy napłynęły mi do oczu, ale jego pocałunek się z nimi uporał, uciszył mój protest. - Nie mogę ci obiecać, bo zawsze to za krótko. Roześmiałam się w jego usta, chichotałam i parskałam, wtulałam się w jego szyję, całym ciężarem spoczywając na jego silnym, mocnym ciele. - To dobrze. Dłużej niż na wieki może wystarczy. Roześmiał się i mocno mnie przytulił, objął moje plecy i pupę. Okrył nas kołdrą, a ja oparłam się na jego piersi jak na poduszce. Zasnęłam i wiedziałam, że już nigdy nie chcę zasypiać w innym sposób.

BECCA Strefa mroku

Luty, dwa lata później Czas mijał w niesamowitym tempie. Tego pierwszego lata na studiach przeprowadziłam się w końcu do mojego brata, żeby zamieszkać z Jasonem w dość obskurnym dwu-pokojowym mieszkaniu. Tak jak przewidywałam, rodzice wpadli w szał, ale kiedy okazało się, że ciągle przychodzę do domu robić pranie i spędzać z nimi czas, zawsze dbając, żeby Jason uczestniczył w spotkaniach, w końcu się z tym pogodzili. Przyjęli taktykę niezadawania pytań, na które nie chcieli znać odpowiedzi i to się sprawdzało. Po powrocie na uniwerek przez pierwszy semestr mieszkaliśmy w oddzielnych akademikach. Jason znalazł pracę na pół etatu jako dozorca w miejscowej szkole średniej, a ja się zatrudniłam w centrum korepetycyjnym. Pojechaliśmy do domu na święta i zatrzymaliśmy się u Bena i Kate, którym udało się opłacać czynsz we dwójkę, więc mieliśmy bezstresowa metę. Mój brat nigdy przedtem nie radził sobie tak dobrze. Był teraz zastępcą dyrektora w Belle Tire, nie ćpał i panował nad huśtawkami nastroju, tylko od czasu do czasu wspomagając się

lekami, w szczególnych okolicznościach. Obecność Kate działała cuda, a ja pokochałam ją jak siostrę. Chyba nigdy nie widziałam tak wysokiej dziewczyny. Miała ponad sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, była wiotka, szczupła, miała długie, kasztanowe włosy, ładne szare oczy i szerokie, ale zawsze uśmiechnięte usta. Nigdy nie zachowała się wobec nikogo nieuprzejmie i była absolutnie oddana mojemu bratu. Nie kupowała rzeczy, które nie były w stu procentach organiczne, była wegetarianką i łykała mnóstwo witamin i odżywek. Joga była dla niej jak religia i trochę mnie tym zaraziła. Umiała kilkoma wyszeptanymi słowami ukoić najgorsze maniakalne stany Bena i wyciągnąć go z najgłębszych dołów. Nigdy nie traciła do niego cierpliwości i nie brała sobie do serca jego warknięć, kiedy miał huśtawkę nastrojów. Raz widziałam, jak straciła nad sobą panowanie: znalazła wtedy jointa w paczce papierosów. Zrobiła piekło, spakowała torbę i nie oglądając się za siebie, wyszła z mieszkania. Ale tak naprawdę nigdzie nie poszła. Wsiadła do samochodu, objechała kilka razy osiedle, a potem zaparkowała pod domem i czekała, aż Ben przeprosi. Co w końcu zrobił. Błagał, żeby wróciła i już nigdy go nie zostawiała. Byłam czarnowidzem, więc trochę niepokoił mnie element uzależnienia w ich związku. Obawiałam się, że gdyby Kate zabrakło, Ben nie wytrwałby w trzeźwości. Ale ona zawsze była przy nim i to działało. Martwiłam się tylko, że jeśli kiedyś będzie miała dość jego bagna, on szybko wróci do czasów, kiedy był ćpunem. A Nell? Wydawało się, że z czasem dochodzi do siebie. Skończyła humanistyczną szkołę pomaturalną. Pracowała w firmie ojca, na własną rękę wspinając się po drabince

awansów do pozycji menedżera i wydawało się, że nieźle sobie radzi. Nigdy nie zwróciła się do mnie w sprawie cięcia, a ja już jej na tym nie przyłapałam, nawet kiedy co jakiś czas składałam jej niezapowiedzianą wizytę. Niekiedy widziałam na jej nadgarstkach blizny, a co pewien czas miała na ręce plaster, ale zaklinała się, że to zwykła rana i że w zasadzie już się nie tnie. Na początku drugiego roku Jason i ja zdecydowaliśmy o wyprowadzce z akademika. Znaleźliśmy kawalerkę kilka kilometrów od kampusu, niedaleko szkoły, w której pracował Jason. Ja pracowałam na uniwerku, a ponieważ przeważnie nasze grafiki dobrze się uzupełniały, radziliśmy sobie z ciężarówką Jasona, która miała już na liczniku ponad trzysta tysięcy kilometrów. Pierwsze miesiące we wspólnym mieszkaniu to najszczęśliwszy czas w moim życiu. Zasypiałam w jego ramionach i w nich się budziłam. Byłam rannym ptaszkiem, a Jason nienawidził poranków i nie dało się z nim choćby porozmawiać, dopóki nie wypił przynajmniej dwóch kaw. Zawsze uważałam się za porządną, ale wyszło na to, że to Jason częściej sprzątał. Twierdził, że gdyby jako dziecko nie sprzątał w domu, nikt by tego nie zrobił, bo jego mama miała to gdzieś, a tata był wciąż pijany. Na początku semestru wiosennego miałam średnią cztery i złożyłam papiery do kilku najlepszych uniwersytetów, na których chciałam kontynuować naukę w kierunku terapii mowy. Jason wciąż bił rekordy w futbolu i miał startować w sześciu kwalifikacjach do drużyn NFL, które przyglądały mu się na każdym meczu. Gdybym miała określić nasze życie jednym słowem, to do lutego trzeciego roku studiów byłoby to słowo sielanka.

Miałam już trzydzieści sześć notesów pełnych wierszy, a Jason portfolio zapierających dech w piersiach fotografii i zaczynał brać pod uwagę moje namowy, żeby spróbował je sprzedać. Futbol był jego pasją, ale byłam pewna, że prawdziwy talent ujawniał w fotografii. Potrafił tyle wyrazić jednym zdjęciem! Skupiał się na makrofotografii, robił zbliżenia zwykłych rzeczy, a przede wszystkim kwiatów i owadów. Zrobił kilka ujęć kwiatów, które przypominały mi obrazy Georgii 0'Keefe. Twierdził, że miał taki zamiar. Na kierunku fotograficznym miał zajęcia z historii sztuki i chłonął tę wiedzę jak gąbka. A potem, pewnej niedzieli, rano, w połowie lutego, zadzwoniła Kate. - Martwię się o Bena. - Mówiła cicho i łagodnie, ale słyszałam w jej głosie panikę. - Dlaczego? Co się stało? - Odłożyłam podręcznik i usiadłam wygodniej na kanapie, na której się uczyłam. - Nie odbiera telefonów. Pokłóciliśmy się, ostro. Wyszedł, ale myślałam... Myślałam, że chce się tylko uspokoić. Tylko że minęły trzy godziny i nie wrócił, nie odbiera telefonów i nie odpisuje na SMS-y. A wie, że bardzo się martwię i zwykle odpisuje od razu. - Czy kłótnia była na tyle ostra, że mógł się złamać? Wrócić do prochów? - Nie wiem. Mam nadzieję, że nie, ale się martwię. Masz jakiś pomysł, gdzie mógł pójść? Zaczęłam się zastanawiać. - Nie wiem. Przykro mi, ale nic mi nie przychodzi do głowy. Westchnęłam, zagryzłam wargę i starałam się przypomnieć sobie jakieś miejsce, o jakim Kate mogła

nie wiedzieć. - Jak coś mi się przypomni, dam ci znać. Martwisz się tak bardzo, że chcesz, żebym przyjechała i pomogła ci go szukać? Zawahała się. - Nie chcę cię niepokoić i wiem, że masz egzaminy, ale... Nie. Jeszcze nie. Jeśli wkrótce się nie odezwie, dam ci znać. - Już mu się zdarzały kilkudniowe zniknięcia - powiedziałam. - Ale nigdy nie wiedziałam, gdzie jest. Chyba po prostu zakładałam, że jest jakaś tajna miejscówka ćpunów. Nie wiem, gdzie i nawet nie wiem, kogo zapytać. Nie uczestniczyłam w tym aspekcie jego życia. Kate jęknęła. - Chyba od półtora roku nie spotykał się z tymi, z którymi kiedyś imprezował. Pomijając tę akcję, kiedy znalazłam skręta w paczce papierosów, jedyna wielka awantura odbyła się kilka miesięcy po tym, jak zaczęliśmy się spotykać. Przez jakiś czas był czysty i rozmawialiśmy o jego problemie z narkotykami, a ja mu powiedziałam, że jeśli nie chce mieć pokus, musi zerwać kontakty z ludźmi, z którymi ćpał. Potem spotkał się ze starym kumplem, o którym wiedziałam, że ostro ćpa i wściekłam się na Bena. Powiedział, że nie palił, ale nie o to chodziło. Wystarczyło, że przebywał w towarzystwie ludzi, którzy jarają. W końcu by się złamał. - Może spróbuj się skontaktować z kimś z tego środowiska? Zawahałam się, a potem wypaliłam z pytaniem: -O co się pokłóciliście? - O papierosy. Zapytałam go, czy nie mógłby ich też rzucić i wtedy się wściekł. Powiedział, że zrezygnował dla mnie ze wszystkiego, więc czemu miałby oddać i to.

Wypadł z domu, kiedy mu przypomniałam, że rzucił narkotyki dla siebie, nie dla mnie. - I tylko tyle? Parsknęła. - To wersja ocenzurowana. Było więcej - westchnęła. - Wróci. Wiem, że wróci. - Dawaj znać, dobra? - Jasne. Pa. - Pa. Rozłączyłam się i odłożyłam komórkę na stolik do kawy, ale nie wróciłam do nauki. Martwiłam się. Im dłużej się nad tym zastanawiałam, tym większy supeł strachu czułam w żołądku. W końcu zmów zaczęłam się uczyć, ale nie mogłam się skupić. Później, kiedy jedliśmy z Jasonem obiad, Kate napisała: „Wrócił. Najarany. Mówi, że to tylko na uspokojenie. Jestem tak wściekła, że nie wiem, co robić". Westchnęłam i pokazałam SMS Jasonowi. Powiedziałam mu o telefonie, kiedy wrócił z biegania i zgodził się ze mną, że jeśli do wieczora Kate się nie odezwie, będzie trzeba pomyśleć o pojechaniu tam i szukaniu Bena. Odpisałam: „Przynajmniej wrócił i nie wziął nic mocniejszego". „Tak, ale dla niego zioło to tylko przedsmak". „Wiem. Ale wiem też, że cię kocha i nie zaryzykuje straty. Może mu o tym przypomnij, tylko nie w formie groźby?" Po chwili Kate odpisała: „Dobry pomysł. Tak zrobię. Dzięki". Minęło kilka tygodni i nic się nie działo. Kate się nie odzywała. Postanowiliśmy z Jasonem pojechać na week-

end do domu i sprawdzić, co u nich. Kiedy przyjechaliśmy, obydwoje byli w pracy, więc rozpakowaliśmy ciuchy i pojechaliśmy na przejażdżkę, która skończyła się przy starym dębie, pod którym za dawnych czasów kochaliśmy się na pace jego ciężarówki. Kiedy wróciliśmy, Ben był już w domu. Siedział na schodkach przed wejściem i palił papierosa, a dym mieszał się z parą wydychaną z ust. Kiwnęłam głową Jasonowi, żeby poszedł na górę, a sama usiadłam obok Bena. Był blady, chudszy niż kiedy go ostatnio widziałam, a w oczach miał ten sam co kiedyś tłumiony gniew. - Cześć - powiedziałam i trąciłam go ramieniem. - Siemano. - Nie spojrzał na mnie, tylko strząsnął popiół papierosa tak, że wylądował mu przy butach. - Co tam? - Teraz, kiedy już się tu znalazłam, nie byłam pewna, jak pokierować rozmową. Wyglądał masakrycznie, ale nie chciałam mu tego mówić tak od razu. - Kate cię przysłała? - Był nadęty i ponury. - Nie, nie widziałam się z nią. Chyba jest jeszcze w pracy? - Nie wiem, gdzie jest. Wyprowadziła się. Nie mogłam uwierzyć. Myślałam, że powiedziałaby mi, gdyby zostawiła Bena. - Jak to? Kiedy? Dlaczego? - Co za różnica. Ona nie rozumie, że jaranie mi pomaga. Starałem się, naprawdę. Ale nigdy nie byłem dla niej dość dobry. Nieważne, co bym robił, to i tak za mało dla Panny Perfekcyjnej. - Czyli znów palisz? Spojrzał na mnie, jakby mówił: „A jak to wygląda?" i wskazał na papierosa.

- Nigdy nie rzuciłem. Dlatego odeszła. - Nie, miałam na myśli zioło. - Aha. No tak, ale zacząłem dopiero, jak się wyniosła. Zmarszczyłam brwi. - Wyprowadziła się, bo nie rzuciłeś palenia? A poza tym byłeś czysty? - To skomplikowane, dobra? Przestań węszyć. - Nie węszę. Przepraszam. Jestem po prostu zdziwiona. - A czemu tu się dziwić? Mam pieprzoną dwubiegunowość. Miała dość tego gówna, wiedziałem, że w końcu się zmęczy. Skończył papierosa, ale od razu odpalił drugiego. - Ale... To nie ma sensu. Ona cię kocha. - Kochała. Czas przeszły. To już koniec. Nie widziałem jej od dwóch tygodni. Stracę mieszkanie, bo z mojej głupiej pracy w Belle Tire nie wystarczy na utrzymanie dwóch pokoi, a kawalerek już nie mają, więc będziecie musieli z Jasonem kimać gdzie indziej. Nie wiem, dokąd pójdę. Pewnie zamieszkam w samochodzie. Nie pierwszy raz. Czułam, że za tym wszystkim kryje się coś więcej i musiałam się dowiedzieć co. - Proszę cię, porozmawiajmy. Musi być coś jeszcze, oprócz tego, co mówisz. Skrzywił się, kiedy dotknęłam jego ramienia. - Może i tak. Ale po co o tym gadać. Jest coś, czy nie ma, już po zawodach. Ona nie wróci, a ja bez niej nie istnieję. Poderwał się i odszedł, a długie czarne włosy, od dawna niemyte, podskakiwały mu na ramionach. Miał na sobie kombinezon mechanika Belle Tire, umazany smarem. Dziwne, bo z tego co wiem, ostatnio pracował jako kierownik.

Zadzwoniłam do Kate. Odebrała po czwartym dzwonku. - Cześć. Przyjechałam na weekend. Dowiedziałam się od Bena, że się wyprowadziłaś. Roześmiała się gorzko, śmiechem pozbawionym wesołości. - Czyżby? Co jeszcze mówi nasz drogi Benjamin? Teraz byłam już bardzo zdziwiona i musiałam się dowiedzieć, o co w tym chodzi. - Że poszło o papierosy. Powiedział, że odeszłaś, a on bez ciebie nie istnieje. I że jak odchodziłaś, był czysty. Znów wydała ten sam dźwięk, trochę śmiech, trochę szloch. - Takim łgarstwem cię pasie? Dobrze ci radzę, nie wierz ćpunowi. - Ćpa? Co? - Znalazłam w jego samochodzie kokainę. Oczywiście nie jego, skąd, przechowywał dla kumpla. - Była szczerze zdruzgotana. - Błagałam, żeby mi powiedział prawdę, mówiłam, że razem przez to przejdziemy. Ale nie wystarczy, jeśli rzuci to dla mnie. Musi rzucić dla siebie, inaczej nie będzie to miało sensu, nieważne, jak bardzo go kocham. - Jest w fatalnym stanie. - Wiem! - jęknęła. - Myślisz, że nie wiem? Dziesięć lat temu patrzyłam, jak mój ojciec robi dokładnie to samo. Przedawkował kokainę. Umarł na moich oczach. Ben o tym wie. Wie, że nie będę patrzyła, jak kolejna osoba umiera z powodu prochów. Sama brałam kokę. Prawie umarłam, rozumiesz? Trzy lata po śmierci mojego ojca sama weszłam w to gówno. Też przedawkowałam, tak samo jak on, tylko że nie umarłam. Pomogli mi i już nie

wróciłam. I nie wrócę. Dla nikogo. Myślałam... Myślałam, że jeśli zrobię to samo co tata, zrozumiem, czemu mnie zostawił. Czemu nie mógł dla mnie żyć, czemu mnie porzucił. - Boże, nic nie wiedziałam. - Jasne, że nie. Myślisz, że się tym chwalę? To takie dołujące. A ja żyję. Dostałam od Boga drugą szansę i nie zmarnuję tego. Kocham Bena, ale nie chcę patrzeć, jak się zabija. Zaszlochała, ale wzięła kilka głębokich wdechów, żeby się opanować. - Przepraszam cię, ale muszę iść. Zaraz zaczynam dyżur w szpitalu. Rozłączyła się, a ja zostałam, wpatrzona w popękany cement i niedopałek papierosa. - Kocie, co jest? Gdzie jest Kate? - Jason usiadł na schodku obok mnie, a potem zobaczył łzę na moim policzku. - Co jest? Co się dzieje? - Kate się wyprowadziła. Zostawiła Bena, bo... znów zaczął ćpać. - Cholera - otarł dłonią twarz. - Fatalnie. - Wiem. - Oparłam się o niego. - Ben mówi, że straci mieszkanie. Martwię się o niego. Nigdy jeszcze nie widziałam go w tak złym stanie. Jest wściekły. Nie wiem. Mam... Mam naprawdę złe przeczucia. Jason nie oferował mi pustych słów pocieszenia, tylko siedział ze mną, dopóki wszystkiego nie przemyślałam. Zostaliśmy na weekend w mieszkaniu, ale przez te trzy dni Ben wrócił tylko raz i cały czas siedział zamknięty w pokoju, zatruwając mieszkanie kwaśnym smrodem marihuany. Zanim wyjechaliśmy, próbowałam go namówić, żeby wyszedł i ze mną porozmawiał, ale uchylił drzwi tylko na tyle, żeby mnie objąć.

Przed wyjazdem do Ann Arbor umówiłam się na lunch z Nell i to była jedyna optymistyczna chwila tego weekendu. Wydawała się spokojna, może nawet zadowolona i z własnej woli pokazała mi oba przedramiona. Miała na sobie sukienkę z krótkimi rękawami, odkryte nadgarstki, a blizny były białe i stare. - Od dawna już się nie cięłam - oświadczyła, sącząc shake'a. Nie wiem, czy to może odejść na zawsze i nie mogę obiecać, że już nigdy tego nie zrobię, ale jest znacznie lepiej. - Tak się cieszę - powiedziałam. - Nawet nie wiesz, jak mnie to uszczęśliwia. Uśmiechnęła się i zamieszała napój rurką. - Za kilka tygodni przeprowadzam się do Nowego Jorku. Zakrztusiłam się colą. - Co?! - Chcę coś w końcu zrobić ze swoim życiem. Jadę do Nowego Jorku i spróbuję się dostać na wydział muzyczny. Otarłam usta serwetką, a potem starłam z koszulki kilka kropli coli. - Wydział muzyczny? A co ty masz wspólnego z muzyką? - Gram na gitarze. Śpiewam. - Wzruszyła ramionami, jakby to nie było coś wielkiego, że nie wiem takich rzeczy o najlepszej przyjaciółce. - Na gitarze? Od kiedy? - Tak naprawdę ty mnie zainspirowałaś, żeby spróbować. Powiedziałaś, że musi być jakiś lepszy sposób, żeby przetrwać i znalazłam go. Od dwóch lat uczę się u faceta z naszego miasta. Gram i śpiewam. Dla siebie, jak na

razie, ale w Nowym Jorku chciałabym spróbować wyjść z tym na ulicę. - Co to znaczy? - Posiedzę na ulicy z otwartym futerałem. Zmarszczyłam brwi. - Aha. - Nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie spodziewałam się tego. - Więc jedziesz do Nowego Jorku. Za kilka tygodni. Pokiwała głową i widziałam w niej prawdziwe emocje. Trochę stłumione, ale obecne. - Tak. Ale na ten wydział nie można się tak po prostu zgłosić. Są przesłuchania i ostra konkurencja. Jeśli się nie dostanę, spróbuję czegoś innego. Może zarządzanie w przemyśle muzycznym? Zobaczę. Wiem tylko, że już dawno chciałam tam zamieszkać, a teraz to zrealizuję. Czuję, że wreszcie mogę zacząć żyć inaczej niż tylko z dnia na dzień. - Więc czujesz się już... dobrze? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Chyba tak. Na ile w ogóle mogę się czuć dobrze. To wciąż boli, stale. Codziennie o nim myślę. Tęsknię za nim. Bardzo. Ale... mam dość bycia tutaj. Może zmiana scenerii jakoś mi pomoże. Chodzi mi o to, że jeśli znajdę się gdzieś, gdzie nikt mnie nie zna i nie wie, przez co przeszłam, może uda mi się zacząć od nowa. Stać się kimś innym. Chciałam jej powiedzieć, że problemy nie znikają tak łatwo, bo tak naprawdę siedzą w środku, ale ugryzłam się w język. Ja się będę jąkać bez względu na to, gdzie zamieszkam i mogę tylko spróbować to zaakceptować i być zadowolona z tego, kim jestem mimo jąkania. Pomógł mi

w tym Jason, choć nigdy mu o tym nie powiedziałam. Zaakceptował mnie, pokochał mimo wszystko i nie przeszkadzało mu, jeśli się zacinałam, bo się denerwowałam albo emocjonowałam. Mówiłam teraz płynnie w dużej mierze dzięki niemu, bo wiedziałam, że kocha mnie bez względu na to. Byłam pewna tego, kim jestem i zrozumiałam, że ta wada mnie nie dyskwalifikuje. Jeśli się zająknęłam, zwalniałam, radziłam sobie i szłam dalej. Nie pozwalam sobie się wstydzić. Zdałam sobie sprawę, że o to chodzi. Kiedy się zawstydziłam zająknięciem czy zacięciem na jakimś słowie, zaczynało się błędne koło: wstydziłam się, więc się jąkałam, a jak się jąkałam, to się wstydziłam, więc jąkałam się jeszcze bardziej. - Nie wierzę, że przenosisz się do Nowego Jorku -powiedziałam. - Będę strasznie tęsknić! W jej uśmiechu było szczęście, smutek i wzruszenie, po równo. - Ja też! Zawsze byłaś przy mnie, nawet kiedy ja nie byłam dobrą przyjaciółką. Ale przecież nie wyjeżdżam na zawsze. Będę przyjeżdżać na święta jak ty. Niedługo znów się zobaczymy. Będzie prawie tak samo jak teraz, tylko nie będziesz mogła się ze mną zobaczyć w weekend. Skończyłyśmy już lunch, więc zapłaciłyśmy rachunek i wyszłyśmy, a potem stanęłyśmy przy naszych samochodach, zaparkowanych obok siebie. Puknęła w karoserię ciężarówki Jasona nad kołem. - Jason wciąż ją ma? To już chyba raczej duch samochodu, co? Roześmiałam się, a potem pogłaskałam samochód tam, gdzie go walnęła.

- Bądź dla niego miła. Uwielbiam tego grata. Jason ma ją od szesnastego roku życia i powiedziałam mu, że będę płakać, jeśli ją sprzeda. Inna sprawa, że faktycznie ledwie zipie. Dopiero co wymienił hamulce, a teraz psuje się linka nierządu czy coś takiego. Pasek rządu? Jak zwał, tak zwał, w każdym razie znów coś trzeba naprawić. W którymś momencie nie będzie się już opłacało w nią inwestować. - Pasek rozrządu. Patrzyłam... - Zbladła, zamrugała szybko, ale zmusiła się do dokończenia zdania. - Patrzyłam, jak Kyle kiedyś to wymieniał w camaro. - Wszystko jedno, w każdym razie trzeba będzie znów na to wydać kasę, a daję głowę, że potem rozwali się następna rzecz. Będziemy chyba musieli niedługo kupić nowe auto. - My - Nell westchnęła i uniosła kąciki ust, ale to nie był uśmiech. - Co? - Ty. Ty i Jason. Jak długo jesteście razem? Uśmiechnęłam się szeroko. - Ponad cztery lata. - Możesz mówić „my", o to mi chodziło. Cieszę się. Wzruszyłam ramionami. - Tak. Chyba mam szczęście. To znaczy na pewno mam. Miałam wielkie szczęście, on jest niesamowity. - Mieszkacie razem? Zakręciłam kluczykami. - Tak. Od sierpnia. Jest... super. - Jak to jest? I co na to twoi rodzice? - Są wściekli. Uważają, że się pospieszyliśmy, ale nauczyli się to akceptować, o tyle o ile. - Znów wzruszyłam

ramionami, bo wiedziałam, że przypominam jej o wszystkim, czego nie ma. - Jest świetnie. Ale pod pewnymi względami to szkoła kompromisu. Tak jakby... nagle okazuje się, że faktycznie jesteś dorosła. Mieszkanie w akademiku to zabawa. Nie musisz się martwić rachunkami, czesnym ani niczym takim, poza tym obok zawsze ktoś jest. Ludzie, których znasz, z którymi chodzisz na zajęcia albo grasz w drużynie. Za mieszkanie trzeba być odpowiedzialnym. Musimy opłacać czynsz, elektryczność, pilnować, żeby było jedzenie i takie tam. Jesteśmy poza kampusem, więc jak się spóźniamy, to bardzo. Nie można wybiec z pokoju w dresie i wśliznąć się do sali. Trzeba najpierw dojechać, potem znaleźć miejsce do zaparkowania... Poza tym z facetem się mieszka... inaczej. Te wszystkie gadki o podniesionej desce klozetowej. Okazuje się, że to prawda. Któregoś dnia dosłownie wpadłam do kibla. - Fuj! - Nell się roześmiała. - Ale masz go cały czas. Możesz z nim robić, co chcesz i kiedy chcesz. Zachichotałam. - To jest najlepsze. Samo zasypianie i budzenie się... Chyba już nigdy nie będę umiała zasnąć inaczej. Nell spuściła głowę. - Weźmiecie ślub? Z trudem przełknęłam ślinę. Sama się nad tym zastanawiałam. - Pewnie w końcu tak. Nie wiem. Nie rozmawialiśmy o tym. - A chcesz? To znaczy wyjść za niego. - Chyba tak. Chcę być z nim zawsze, więc pewnie w którymś momencie weźmiemy ślub, ale jeszcze nie było o tym mowy.

Nell parsknęła. - Ale myślałaś o tym, co? No chyba! Przecież jesteś z nim od szesnastego roku życia! Pokiwałam głową. - No tak. Pewnie, że myślałam. Ale chcę najpierw skończyć studia. Jesteśmy razem i nie ma powodu, żeby coś zmieniać. Dopiero skończyliśmy dwadzieścia jeden lat. Może jak już zrobię dyplom, to się zastanowimy. - Co Jason planuje po studiach? - Będzie grał zawodowo. Dostał zaproszenie na eliminacje do Nowego Orleanu, San Francisco, Nowego Jorku, Kansas City i Dallas. - Zmarszczyłam czoło, bo mówił mi o jeszcze jednej drużynie. - Aha, no i jeszcze Patriots. Z Nowej Anglii. Nell była w szoku. - Naprawdę będzie grał w drużynie NFL? - Pobił krajowe rekordy przyjęć dla szkół średnich i uniwersytetów! Jest jednym z najlepszych graczy w NCAA i podejrzewa, że może zostać wybrany w pierwszej kolejności. Przez te lata z Jasonem sporo się dowiedziałam o futbolu. Za to Nell nie wiedziała, o co chodzi. - To dobrze? Z tą kolejnością? Zaśmiałam się. - Pewnie, że dobrze. To znaczy, że wybiorą go do drużyny jako jednego z pierwszych graczy. Ogólnie to trochę skomplikowane, ale bycie wybranym w pierwszej kolejności to wielka rzecz. - Czyli jest niezły. - Jest zajebisty! - Byłam dumna z mojego mężczyzny. Nell się roześmiała z mojego entuzjazmu.

- No dobrze. - Westchnęła i nachyliła się, żeby mnie objąć. Chyba będę jechać. Przyciągnęłam ją do siebie i mocno objęłam. - Będę za tobą tęsknić. Ale nawet, jak będziesz występować w Nowym Jorku, możesz od czasu do czasu zadzwonić do swojej przyjaciółki, prawda? - Zakołysałam nią dla żartu. - Nie mogę uwierzyć, że grasz na gitarze, a ja nic o tym nie wiem. Też mną zakołysała. - Nikt nie wie. Niby to żadna tajemnica, ale robię to dla siebie, bo pomaga mi przetrwać. Jak gram i śpiewam, nie myślę i angażuję emocje, zamiast wywlekać je... w inny sposób. Przytuliłam ją jeszcze raz i patrzyłam, jak odjeżdża. Wiedziałam, że minie kilka miesięcy, zanim znów ją zobaczę.

BE CC A 9 kwietnia Weszłam do domu rodziców i przywitałam się głośno, ale odpowiedziała mi cisza. Odkąd mieszkaliśmy z Jasonem w swoim mieszkaniu, nie przyjeżdżaliśmy do domu na lato, tylko zaraz po egzaminach szukaliśmy pracy, żeby uzupełnić oszczędności na ostatni rok studiów. Dla Jasona miała to być druga praca, a dla mnie coś innego niż uczenie, bo tego lata centrum korepetycji mnie nie potrzebowało. Skończyło się na

odbieraniu telefonów w miejscowej kancelarii prawniczej. Nudne jak diabli, ale wystarczająco dobrze płatne, żeby warto się było poświęcić. Jason wciąż czegoś szukał i miał na oku wakat w firmie krajobrazowej. Zajrzałam do gabinetu taty, był pusty. Pokój mamy też. Nie zaskoczyło mnie to, bo oboje często pracowali do późna. Ale Ben powinien być w domu, na podjeździe stał jego samochód. Po tym, jak musiał się wyprowadzić z mieszkania, wrócił do rodziców. Od Kate wiedziałam, że starają się jakoś naprawić sytuację, ale nie szło im najlepiej. Znów się o niego martwiła, bo od kilku godzin nie dawał znaku życia. Wciąż pracował w Belle Tire, ale zrezygnował z kierowniczego stanowiska i wrócił do zmieniania oleju, bo to było znacznie mniej odpowiedzialne zajęcie. Uważałam to za słuszną decyzję. Problem w tym, że zanim przyjechałam, zadzwoniłam do Belle Tire i dowiedziałam się, że nie przyszedł na swoją zmianą o dziewiątej rano, a była już piętnasta. Kate poprosiła mnie SMS-owo, żebym zajrzała do domu rodziców i sprawdziła, czy jest. Owionęło mnie chłodne powietrze z klimatyzacji. Słyszałam słabe tykanie zegara dziadka. Miałam gęsią skórkę, ale nie wiedziałam dlaczego. Wszystko było w porządku. Kuchnia lśniła czystością, a drzwi wejściowe, na taras i garażowe były zamknięte. Zwilżyłam wargi i skupiłam się na opanowaniu oddechu. Przeszukiwałam parter. Wszystko na swoim miejscu. Ruszyłam na górę, z przyzwyczajenia unikając dziesiątego schodka, którzy trzeszczał. Drzwi do mojego dawnego pokoju były zamknięte. Stało tam wciąż moje łóżko, nakryte tą narzutą co zawsze, ale ulubioną pościel zabrałam do college'u. Na komodzie nie

było już żadnych dupereli, a na biurku stał tylko kubek ze Starbucksa pełen ołówków i długopisów. Pusta szafa, żadnych plakatów, żadnych zdjęć, nic. I Bena też ani śladu. Zajrzałam do sypialni rodziców, co było dziwne. Przez całe życie byłam tu tylko kilka razy. Obowiązywała niepisana zasada, że ich sypialnia to sanktuarium. Trzeba się było trzymać od niej z daleka. Kapcie ojca stały równiutko ustawione przy łóżku. Niebieski frotowy szlafrok mamy przewieszony był przez oparcie starego rodzinnego bujanego fotela, który kilka lat temu został przysłany z Libanu na jej czterdzieste urodziny. Ostatnim miejscem do sprawdzenia był oczywiście pokój Bena. Mój niepokój narósł już do poziomu węzła w żołądku. Serce mi waliło, ręce mi się trzęsły, a oddech rwał co chwilę. Położyłam dłoń na zimnej srebrnej klamce, przekręciłam i popchnęłam drzwi. Pokój był pusty. Wysprzątany, łóżko starannie zaścielone, nic nie leżało na wierzchu. Zupełnie niepodobne do Bena bałaganiarza. Wszędzie plakaty raperów i rozkładówki z „Playboya" i „Sports Illustrated". Całą ścianę zajmowały półki z płytami CD, wszystkie ułożone w ten sam sposób, napisem w lewą stronę. Nawet pachniało czystością, a u Bena zawsze cuchnęło, nawet zza zamkniętych drzwi i mimo olejku z paczuli, którym próbował maskować smród trawy. Jedynym znakiem życia było otwarte okno, przez które kiedyś uciekałam do Jasona. Ciepły wiatr poruszał zasłonami. Na komodzie leżała starannie złożona kartka papieru. Pokręciłam głową. Chciałam zaprzeczyć jej treści, zanim jeszcze przeczytałam.

Becco, bo obstawiam, że to ty znajdziesz tę kartkę. Przepraszam. Byłaś jedynym powodem, dlaczego nie zrobiłem tego już dawno temu. Nie chciałem cię zawieść. Ty zawsze we mnie wierzyłaś, nawet jak nikt inny nie wierzył. Ale to już nie wystarczy. Nie mam wiele do powiedzenia rodzicom, może poza tym, że żałuję, że nie starali się bardziej. Mogliście mnie kochać takiego, jaki byłem, zamiast mnie oceniać, próbować naprawić, a na koniec machnąć ręką. Przepraszam wszystkich. A najbardziej Kate. Nie zasługuję na nią. Nigdy nie zasługiwałem i nigdy bym nie zasłużył. Zawiodłem ją, zawodziłem raz za razem, nie mogę już dłużej. Potrzebuje kogoś lepszego niż ja. Teraz może go poszukać. Kocham ją, ale to nie wystarczy. Benjamin PS. Pamiętasz drzewo? Tam będę. Dotknęłam papieru i na palcach został mi ślad tuszu. Poczułam, że budzi się we mnie nadzieja. Skoro tusz jeszcze nie wysechł, może jeszcze był czas. Drzewo. Boże, drzewo. Nasz dom stał na odległym krańcu osiedla i przylegał do otwartego terenu: trochę lasu, trochę rżyska, trochę bezkresnych trawiastych pól. Jakieś półtora kilometra od naszych tylnych drzwi rosła gigantyczna sosna z prostymi, nisko zwisającymi gałęziami. Najniższych można było się złapać. Kiedyś bawiliśmy się tam całymi godzinami. Potem, kiedy Ben dorósł i jego huśtawki nastrojów stały się bardziej dokuczliwe, chodził pod drzewo, żeby przed wszystkim uciec. Przysięgał, że tam może się czuć, jak chce, nie dopadały go zmiany nastrojów. Tam też chodził, jak chciał się naćpać, przynajmniej dopóki nie zauważył,

że rodzice albo nie zwracali na niego uwagi, albo udawali, że nie widzą. Nie zastanawiałam się. Przewiesiłam nogi przez parapet i z rekordową prędkością zjechałam po rynnie. Przedarłam się przez krzaki i wybiegłam na zarośniętą karłowatymi krzaczkami przestrzeń. Drżącymi rękami wyjęłam z torebki telefon. Zadzwoniłam do Jasona, bo byłam zbyt spanikowana, żeby myśleć o kimkolwiek innym. - Co tam, kocie? - Był zdyszany, a w tle słyszałam szczęk ciężarków. - B-ben. Ch-chyba zostawił list po-po-pożegnalny. -Nie mogłam oddychać ani mówić. - Co?! Znalazłaś go? - J-j-jeszcze nie. Za n-naszym d-d-domem jest drzewo. Chyba t-t-tam jest. - Wielka sosna, wiem. Posłuchaj, nie idź tam sama. Będę za niecałe pięć minut, dobra? Już jadę, czekaj na mnie! Za późno, już byłam na miejscu. Wystarczyło wspiąć się na wzgórze i już byłam przy drzewie. Widziałem jego szczyt, kołyszący się na wietrze. Ptaki radośnie ćwierkały, wściekle kontrastując z paniką, która mnie przepełniała. Biegłam najszybciej jak mogłam i zapomniałam o telefonie, tylko zaciskałam go w ręce. Słyszałam z oddali cichy głos Jasona, który mnie wołał. Wspięłam się na wzniesienie, zachwiałam się, upadłam, a potem zjechałam na plecach po żwirowym zboczu. Czułam, jak kamyki wbijają mi się w nagie uda. Miałam za krótkie spodenki, żeby mnie ochroniły. Stanęłam na nogi i obeszłam drzewo dookoła, tam gdzie były najniższe gałęzie. Zamknęłam oczy, tak jakbym chciała wyprzeć to, co zobaczę, kiedy je otworzę. Łzy już

mi ciekły po twarzy i słyszałam z telefonu głos Jasona. A może już nie z telefonu, tylko z oddali. Zmusiłam się do otwarcia oczu. Wrzasnęłam. Ben zwisał z najniższej gałęzi, wciąż wierzgał nogami. Pod nim leżało przewrócone pomarańczowe wiadro, które jeszcze kręciło się wkoło. Widać było tylko białka oczu, usta miał szeroko otwarte, a twarz purpurową. Poczułam smród odchodów. Runęłam naprzód, wykrzykując raz za razem jego imię. Złapałam go za nogi i całą siłę zaangażowałam w uniesienie go. Podniosłam go na tyle, że nacisk na szyję zelżał i usłyszałam rzężenie, ale potem nogi się pode mną ugięły i jego kostki wyśliznęły się z moich objęć. Upadłam na ziemię pod nim. Palce miał skierowane w dół, bezwładne, zataczające mikroskopijne kółka, już nie drżące w konwulsjach. - Ben! - Słyszałam swój rozdzierający krzyk. - Nie, Ben! Nie, nie, nie! Podniosłam się jakoś, stanęłam na nogi i chciałam znów go podnieść, chociaż wiedziałam, że już go nie ma, że jest za późno. Czułam na rękach coś lepkiego, gorącego i lepkiego, tam gdzie dotknęłam jego nóg. Wiedziałam co to, wiedziałam, co się dzieje ze zwieraczami, jak człowiek się wiesza. Popatrzyłam na niego, na jego ciało, które obejmowałam. Głowę miał przekrzywioną pod nienaturalnym kątem, oczy wywrócone w głąb czaszki, język wisiał mu z ust. - O kurwa - usłyszałam za sobą głos Jasona. Poczułam, że mnie obejmuje i odciąga. Walczyłam z nim. Musiałam pomóc Benowi. Cierpiał. Potrzebował

mnie. Zawsze mnie potrzebował, a mnie nie było. Musiałam mu pomóc. Walczyłam z obejmującymi mnie ramionami, słyszałam, że mój krzyk jest schrypnięty, struny głosowe odmawiały posłuszeństwa, w uszach tłukł mi się urywany szept, kiedy Jason mnie błagał, żebym odpuściła. - Nie patrz już. On odszedł. Odszedł. Nie! Nie odszedł! Mój brat. Mój brat, mój Ben! Szarpałam się nawet, kiedy już nie miałam siły i Jason mnie podtrzymywał. Nic nie mówiłam, nic nie rozumiałam, łkałam, wzdychałam i bełkotałam coś, ciągnęłam Benny'ego, który lekko się kręcił na wietrze, a lina skrzypiała pod jego ciężarem. Gdzieś zakrakała wrona. Zwiastowała przybycie Śmierci. Czarna jak atrament istota podskakiwała na gałęzi sąsiedniego drzewa, przekrzywiała głowę i strzelała oczami. Zatrzepotała skrzydłami, przekrzywiła głowę i znów zakrakała, wprost do mnie. - Nie! Nie dostaniesz go! - To były na bardzo długo ostatnie słowa, które wypowiedziałam bez jąkania. Wyrwałam się z ramion Jasona, złapałam jakiś kamień z ziemi i cisnęłam we wronę, która tylko lekko się uchyliła i zakrakała dwa razy, chrypliwie i szyderczo. A potem odleciała, trzepocząc piórami i machając skrzydłami, a ja bezwładnie upadłam na ziemię. Poczułam, że unoszą mnie silne ramiona i bezradnie wbiłam się w stalową pierś. W nozdrza uderzył mnie zapach potu Jasona i tylko to sprawiło, że nie umarłam. Wczepiłam się w niego, drapałam go paznokciami po piersi. Wczoraj byłam na manikiurze i miałam idealnie pomalowane i wypiłowane purpurowe paznokcie. Nie mogłam złapać tchu, widziałam przed oczami gwiazdy,

a w płucach czułam ogień. Nie mogłam złapać tchu, bo zostałam uwięziona w niekończącym się, zapętlonym krzyku, bezgłośnym i rozdzierającym. Niósł mnie gdzieś. Czułam, że wspinamy się po wzgórzu. Walczyłam, dyszałam i dalej walczyłam. - B-Ben! N-nie! Z-z-zabierz mnie tam! On m-m-mnie potrzebuje! Jason nie odpowiedział. Nie musiał. Słyszałam wokół siebie głosy, trzask krótkofalówki, syreny gdzieś w oddali. Czerwone i niebieskie światła wdzierały się pod moje powieki. Otwierane i zamykane drzwi. Trzeszczące schody. Kolejne drzwi. A potem zimna porcelana pod moimi udami. Odkręcona woda i wkrótce spowiła mnie para. Czułam ostry smród odchodów. Bolał mnie jeden palec i apatycznie na niego spojrzałam. Brakowało paznokcia, leciała krew. Jason zdjął mi koszulkę, rozpiął stanik, a potem postawił mnie na nogi i ściągnął mi majtki i spodenki. Poczułam przy sobie jego skórę, chciałam zatopić się w jego cieple i zapomnieć o wszystkim. Ale on nie pozwolił. Było mi strasznie zimno. Pomógł mi wejść do wanny i stanąć pod prysznicem. Zaciągnął zasłonę, która zazgrzytała na metalowym pręcie, a potem oblała mnie wrząca woda. Szybko przyzwyczaiłam się do tej temperatury. Miałam to gdzieś. Mogło mnie poparzyć. Różowo-pomarańczowa gąbka musnęła mnie w ramię, przejechała mi po plecach i po ręce. Mył mnie starannie i delikatnie. Pozwolił mi opierać się plecami o jego pierś. Namydlił mi włosy, spłukał, wtarł w nie odżywkę i znów spłukał. Poczułam, że przeczesuje mi mokre, splątane loki, raz za razem, rozplątując wszystkie supełki, aż były gładkie.

Potem woda zrobiła się chłodna, więc ją zakręcił. Owinął mnie ręcznikiem, wytarł do sucha, wycisnął mi włosy i wytarł. Znów rozczesał. Drżałam. Wziął mnie na ręce i zaniósł do mojego pokoju, położył na łóżku, wyjął spode mnie pościel i koc i okrył. W jednej chwili poczułam jego nieobecność i wpadłam w panikę. - Nie! W-w-wracaj! - Ostro wciągnęłam powietrze i poderwałam się. Był przy mnie w ciągu sekundy, wciąż nagi i mokry. Wśliznął się do łóżka i objął mnie. - Jestem, kochanie. Jestem, nigdzie nie idę. Jestem przy tobie. - B-Ben... - Obróciłam się w jego ramionach i przycisnęłam twarz do jego piersi. - Cz-czemu? Boże, B-Benny... - Nie wiem, kochanie. Chciałbym wiedzieć. - Pogłaskał moje włosy. Słyszałam w uchu jego oddech. - Ben-Benny... - szlochałam i nie mogłam przestać. Usłyszałam skrzypienie zawiasów, Jason się podniósł, potem wrócił. Coś mi przyszło do głowy. - K-Kate? Muszę powiedzieć Kate. - Ona wie. Została powiadomiona. - Przytulał mnie. -Tak mi przykro. Tak strasznie mi przykro. Płakałam, aż zasnęłam, a potem, kiedy się obudziłam, płakałam dalej i w końcu znów odpłynęłam. W którymś momencie okazało się, że jestem ubrana, a kiedy obudziłam się za drugim razem, Jasona nie było. Za oknem wisiała noc, przecięta tylko rożkiem księżyca. Znalazłam Jasona w kuchni, gdzie rozmawiał z moimi rodzicami. W ręce trzymał filiżankę kawy. Miał na sobie spodenki i szarą bluzę ze swoim nazwiskiem na plecach.

Pierwszy zobaczył mnie ojciec. Dwoma susami przesadził kuchnię i przycisnął mnie do piersi. - Rebecco, tak mi przykro, że to widziałaś. Boże, R-glia, tak mi przykro... - Głos mu się załamał. - Zawiodłem. Zawiodłem... Nie mogłam zdzierżyć duszącego aromatu jego wody kolońskiej i nieznanego doznania jego ramion. Odsunęłam się i poszłam do Jasona. Objął mnie, a ja znów się załamałam. Usiadł na wysokim stołku barowym i wziął mnie na kolana. Głaskał mnie po włosach i przytulał. Matka nic nie mówiła, ale czułam jej smutek. Zerknęłam na nią i zobaczyłam zalaną łzami twarz i czerwone oczy. Poczułam za plecami ojca. - Rebecco, ja... Nie winiłam go, nie byłam na niego zła, ale nie mogłam znieść jego obecności. Wzdrygnęłam się pod jego dotykiem, odwróciłam się i spojrzałam na Jasona. - N-n-n-nie mogę t-t-tu być. Z-z-z-z-z-zabierz mnie stąd. Gdzie in-in-indziej. Gdziek-k-k-kolwiek. Wstał, podniósł mnie jak strażak i wyniósł z kuchni. Usłyszałam otwierane drzwi, poczułam zapach mamy. Zimne, drobne palce dotknęły mojego czoła. Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą jej brązowe, błyszczące tęczówki. Nic nie mówiła, tylko głaskała mnie po czole, a usta miała zaciśnięte w cienką linię. - On o-o-o-odszedł, mamo. - Zacisnęłam w dłoni bluzę Jasona i spojrzałam jej w oczy. - Z-z-z-zabił się. Powiesił się na p-p-p-pieprzonym drzewie. - Wiem. Wiem - tylko tyle powiedziała. - D-d-d-dlaczego?

Wzruszyła ramionami i pokręciła głową. - Nie wiem. Jason wyniósł mnie na ciepłą letnią noc. Lekki wiatr rozwiewał mi włosy. Pachniało kwiatami, skoszoną trawą i nocą. Gdzieś zarechotała żaba, a świerszcz wygrywał piskliwą melodię. Postawił mnie na nogach, a potem usłyszałam skrzypiące drzwi jego ciężarówki. Zalało mnie dobrze znane, blade, lekko żółte światło i rozległ się dzwoneczek, informujący, że drzwi są otwarte. Wsiadłam do kabiny, wdzięczna za coś znajomego. Zapalił silnik, który zaryczał ponuro i natychmiast zaczęła grać muzyka: To Travels and Trunks Hey Marseilles. Moja muzyka, nie jego country. Poczułam, że Jason na mnie patrzy, ale znał mnie na tyle dobrze, żeby nie wyłączać. Później zaczęło się Rhythm of Love Plain White T's. Zamknęłam oczy. Ukojona tak dobrze znanym wnętrzem ciężarówki Jasona, mogłabym prawie zapomnieć. - Gdzie chcesz jechać? - Czułam, że skręcamy w prawo, żeby wyjechać z osiedla, a potem w lewo, na główną drogę. - Wszystko jedno. Jedź. Dalej Civil Wars zagrali Kingdom Come, a ja położyłam głowę na kolanach Jasona. Czułam pod kołami kamienie i żwir, a on trzymał rękę na moim boku. Jechaliśmy i jechaliśmy. Potem zasnęłam i obudziłam się w jego ramionach. Głowę trzymałam na jego piersi. Poranny chłód trochę mi dokuczał, ale złotoczerwone słońce wpadało przez przednią szybę. Widziałam gałęzie naszego dębu. Znałam każdą z nich. Wiedziałam, ile ich jest, znałam bliznę po siekierze na jednym boku, zgrubienie na złączeniu pnia i jednej z niższych gałęzi, miejsce przy czubku, gdzie ptaki chętnie wiły gniazda.

Przez chwilę czułam spokój. Tylko chłód i ramiona, ciężarówka, drzewo i słońce. A potem wszystko mi się przypomniało. Obudziłam się i zaczął się koszmar. Zadrżałam i zaczęłam połykać łzy. Jason objął mnie mocniej. Wiedziałam, że nie śpi. - Kocham cię - szepnął. - Bardzo cię kocham i będę przy tobie przez cały czas. Pokiwałam głową w jego pierś. - J-j-ja też cię k-k-kocham. - Skrzywiłam się z powodu jąkania. - P-przepraszam. - Za co?! - Bo s-s-s-się zacz-cz-cz-częłam j-j-jąkać. - Najgorsze były te słowa, w których zaczynałam się jąkać w środku. Nie zdarzyło się to od czasów liceum. Wydał taki dźwięk, jakby się miał rozpłakać. - Nigdy mnie za to nie przepraszaj! Wiesz o tym. Kocham cię. Na zawsze, bez względu na wszystko. - S-s-s-słowo? - Przylgnęłam do niego desperacko. - Przyrzekam na swoją duszę. Na moje życie. Potrzebowałam go. Nie bałam się tego przyznać, nigdy. A szczególnie wówczas. Tylko jego obecność pozwoliła mi udźwignąć ten druzgocący smutek i znieść prześladującą wizję Bena wiszącego na gałęzi i kręcącego się na wietrze nade mną. Jason mnie przytulił i nie puścił.

JASON Elegia

Dwa dni później Musiałem dosłownie podtrzymywać Beccę w pozycji pionowej, kiedy wchodziliśmy do domu pogrzebowego. Dlaczego to się nazywa „dom"? To takie ciepłe, kojące słowo. W domu spędza się razem czas, pije herbatę i żartuje, a nie opłakuje najbliższych. Próbowałem się dodzwonić do Nell, żeby jej powiedzieć, ale nie odebrała telefonu ani nie oddzwoniła. Nie zostawiłem wiadomości, bo jak można takie wieści przekazywać za pośrednictwem poczty głosowej? Becca była... po prostu załamana. Nie mogłem znieść jej cierpienia. Zawsze była taka jasna, żywa i urocza. W towarzystwie raczej cicha, ale pełna energii. A teraz? Słońce zgasło w jej uśmiechu, a radość życia wyciekła z potokami łez. Obejmowała mnie tak mocno, że miałem kłopoty z oddychaniem. Na wpół niosłem ją po tej samej wykładzinie we wzór fleur-de-lis i wzdłuż tych samych niepasujących do niczego obrazów z angielskich polowań na lisy, co kiedy szliśmy na pogrzeb Kyle'a. Na szczęście trumna Bena stała w innej sali, bo chybabym tego nie

przeżył. Ta sala była ciemnawa, ze ścianami wyłożonymi drewnem i podłogą przykrytą blado-grafitowym dywanem. Oświetlały ją mosiężne lampy, na ścianach wisiały obrazy przedstawiające równie nieadekwatne sceny, a pośrodku stały trzy rzędy krzeseł. No i trumna. Mahoniowa albo z jakiegoś innego brązowego drewna, z mosiężnymi okuciami i uchwytami. Górna połowa była otwarta i kiedy podprowadziłem Beccę bliżej, zobaczyłem Bena. Najpierw jego włosy, czarne i lśniące. Becca zaszlochała i przywarła do mnie. Stanąłem nieruchomo, gdy pokonaliśmy ostatni krok. Staliśmy na wprost trumny, a Becca chowała twarz w moim garniturze. - N-n-nie chcę patrzeć - wymamrotała. - To nie patrz - powiedziałem. - Przecież wiesz, kim był. Zadrżała i powoli odwróciła twarz. Wyprostowała się i stanęła samodzielnie. Wygładziła czarną długą sukienkę i widziałem, jak się zbroi. Plecy miała proste jak struna, odchyloną głowę, dłonie zaciśnięte w pięści, jej oddech stał się szybki i głęboki. Stanąłem przy niej, splotłem jej palce z moimi, a ona chwyciła się ich jak liny ratunkowej. Ściskała tak mocno, że bolało. Patrzyłem na nią. Otworzyła oczy i patrzyła trochę nad trumną, a potem, prawie się hiperwentylując, spuściła wzrok na ciało brata. Był ubrany w prosty, czarny garnitur, białą koszulę i czarny krawat. Włosy miał zaczesane do tyłu, a makijaż wykonany tak starannie, że prawie nie była widać ciemnego sińca wokół szyi. - Boże, b-b-byłby wściekły za ten g-g-g-garnitur. -powiedziała, potem zakryła usta dłonią. - Czemu t-t-t-to robimy? Po co się t-t-t-tak katujemy? To n-n-nie jest Ben.

Nie umiałem jej odpowiedzieć. Po prostu ją obejmowałem. Podszedł pan de Rosa i położył Becce rękę na ramieniu. Wczoraj w nocy powiedziała mi, że go nie wini, ale teraz odtrąciła jego rękę i cicho jęknęła. - Ojcze, n-n-n-nie. - Odsunęła się ode mnie, zatoczyła i prawie zrzuciła kolaż zdjęć Bena ze sztalugi ustawionej w pobliżu trumny. Ze smutkiem patrzyłem, jak odchodzi. Jej ojciec spojrzał na mnie i wydawało mi się, że widzę w jego oczach cień oskarżenia, jakbym przyczynił się do rozluźnienia ich więzi. Becca powiedziała, że nie wini Enzia de Rosy za śmierć brata, ale jej zachowanie mówiło co innego. To nie była moja sprawa, więc zrobiłem jedyną rzecz, jaką mogłem: poszedłem za nią, objąłem ją i pociągnąłem do krzesła w ostatnim rzędzie, przy drzwiach. Wiedziałem, że znów ucieknie. Przyszedł ksiądz i stanął przed nami. - Drodzy zebrani - zaczął gardłowym, lepkim głosem zgromadziliśmy się tutaj, żeby pożegnać naszego brata, Benjamina Aziza de Rosę. Jego życie skończyło się za szybko, chyba wszyscy się co do tego zgodzimy. Nigdy się pewnie nie dowiemy, czemu Benjamin postanowił odebrać sobie życie, ale i tak opłakujemy dziś jego śmierć i celebrujemy życie... Becca załkała, odchrząknęła i niepewnie wstała. Ruszyłem za nią, kiedy się wyprostowała i podeszła do księdza, który przerwał w pół słowa i patrzył na nią ze zdziwieniem i niezrozumieniem. Spojrzała mi w oczy i potrząsnęła głową, więc wiedziałem, że jest w pełni świadoma tego, co robi. Cofnąłem się pod ścianę i splotłem ręce na

piersi, tak jakbym rzucał wyzwanie każdemu, kto chciał ją powstrzymać. - M-m-mój brat by t-t-tego nie chciał. - Mówiła powoli, trochę sztucznie, dziwnie akcentując słowa. - Nie zniósłby tego g-g-głupiego garnituru. Wściekłby się za te głupie z-z-zdjęcia i głupie k-k-kwiaty. Nie słuchałby nieszczerych s-s-słów. Przepraszam. W-w-w-wolałby, żebyśmy się wszyscy upalili. Czego oczywiście n-n-nie zrobimy. I dobrze w-w-wiemy, czemu się powiesił. Miał kłopoty. Miał depresję. Był wściekły. M-m-m-myślał, że nie może nic z s-s-s-siebie dać. - Zamilkła, zamknęła oczy i zebrała się w sobie. Wtedy dopiero zauważyłem Kate. Zamiast czarnego stroju miała na sobie obcisłą szmaragdową sukienkę do kolan. Włosy spięła w skomplikowany warkocz i miała mocny makijaż. Dotarło do mnie, że ubrała się dla Bena, nie dla żałobników. Oczy miała czerwone, załzawione i wściekłe. Becca też ją zauważyła i zaczęła mówić do niej. - Oprócz mnie najlepiej znała go Kate. Kochała go i nie mogła znieść jego z-z-zmagań ze sobą. - Becca często milkła, z trudem wypowiadała słowa, zmuszała się do płynności. Wszyscy wstrzymali oddech. - Napisał w liście, że m-m-mu przykro. Że zawiódł... Kate i nas wszystkich Ale tak nie jest. N-n-nie zawiódł nas. Ani razu. To my zawiedliśmy jego. Wszyscy. - Spojrzała na ojca, a on wyraźnie się wzdrygnął. Zmrużył oczy i po policzku popłynęła mu łza. - Wszyscy go o-o-osądzaliśmy. Chcieliśmy go z-z-z--zmienić. Tylko Kate go po prostu kochała. Pozwoliła mu czuć to, co czuł i akceptowała g-g-g-go. - Zamknęła oczy, gdy zacięła się na ostatnim słowie.

Wtedy Kate gwałtownie wstała, aż zaszczękały metalowe krzesła, i wybiegła. Becca popatrzyła za nią, a potem spojrzała z powrotem na podium, na drewno. Popatrzyła na mnie i wskazała na swoją torebkę, którą zostawiła na krześle. Wziąłem ją i podałem jej. Wyjęła kartkę papieru w linię, złożoną na kilkoro, rozwinęła i wygładziła na drewnianym blacie. Westchnęła głęboko i poruszała ustami, gdy przelatywała wzrokiem słowa, przygotowując się do odczytania ich na głos. - Napisałam to dla Bena. - Wiedziałem, jakie to dla niej trudne, dzielić się swoją poezją. Ale to było jedyne, najlepsze, co mogła mu dać. Nie opłakuję cię, braciszku. Nie jestem w żałobie. Jeśli w przyszłym życiu jest żal albo miłość, a ty na nas patrzysz, to na pewno jesteś zły. Wściekły, ale już spokojny. Nie opłakuję cię, braciszku, ale tęsknię. Chciałabym, żebyś został żebyś tak gwałtownie nie odebrał się nam wszystkim. I mnie.

LG

Tęsknię za tobą, kocham cię, braciszku. I przepraszam. Przepraszam, że cię nie kochałam bardziej. Nie wiem, czy jesteś w lepszym miejscu, bo może tylko wmawiamy to sobie na pociechę. Tyle jest do powiedzenia i tak mało słów. Nie umiem wszystkiego wyrazić. Jeśli tu jesteś, jeśli słuchasz, mam nadzieję, że znajdziesz tam to, czego szukałeś tutaj. Zmięła kartkę w ręce i opadła na podium tak gwałtownie, jakby płynne odczytanie tych słów pozbawiło ją sił. Podbiegłem do niej, przytuliłem do piersi i wyprowadziłem. Zwisła bezwładnie w moich objęciach, więc wziąłem ją na ręce, pilnując, żeby sukienka nie podjechała jej do góry. Wyniosłem ją z tej sali, z domu pogrzebowego i poszedłem pod drzewo, pod które uciekła Nell w czasie pogrzebu Kyle'a. Tam poznała Coltona. No, po raz drugi, bo przecież kiedyś wszyscy go znaliśmy. Siedziała tam już Kate, w głębokim cieniu gałęzi. Becca wyrwała mi się delikatnie i podeszła do mniej, a ja usiadłem przed nimi. - Ja go nie kochałam tak jak mówiłaś - wypaliła Kate. -Ja też zawsze chciałam go naprawić. Sprawić, żeby był lepszy.

- Ale i tak go akceptowałaś. K-k-kochałaś go, mimo że był taki popaprany. - Nie był popaprany, był po prostu Benem. - Sama widzisz - Becca zmusiła się do małego, smutnego uśmieszku. - O t-t-tym mówię. Zapadła długa cisza. Kate siedziała po turecku i gapiła się na trawę, przesuwając w dłoniach pojedyncze źdźbła. Przesunąłem się, żeby usiąść przy Becce, bo poprzednio siedziałem tak, że widziałem, że Kate nie ma na sobie bielizny. Ta wiedza nie była mi do niczego potrzebna. - Jestem w ciąży - wyszeptała Kate. Becca gwałtownie podniosła głowę. - Co? - To dlatego Ben się zabił. Nie mógł tego znieść. Myślał, że zniszczył mi życie. Nam. Powiedział, że dziecko będzie takie, jak on. Że nie da rady być ojcem. Dowiedziałam się dzień przed... Dzień przed. Powiedziałam mu, a on... Nigdy nie widziałam go tak wściekłego. Ale był wściekły na siebie, nie na mnie. Zdemolował mieszkanie, prawie mnie uderzył. Bałam się. Nie był sobą, był po prostu... szalony. -Wciąż szeptała i prawie jej nie słyszałem. - Kiedy do niego dotarło, że zrobi mi krzywdę, opamiętał się. Następnego dnia rano wyszedł. Nie wiem, dokąd poszedł. Było mi niedobrze. Rzygałam tak, że prawie nie mogłam oddychać. Przez kilka godzin nie miałam siły wstać z podłogi w łazience. To wtedy wysłałam ci SMS z prośbą, żebyś go poszukała. Boże, Becco, nigdy bym nie pomyślała. Nie spodziewałam się, że to zrobi... - Rozszlochała się i osunęła się na bok, tak że wylądowała głową na kolanach Becki. Becca zebrała jej włosy z czoła i płakała z nią. Cicho szlochała, a łzy skapywały jej z twarzy. Poczułem, że ściska

mnie w piersi, w żołądku. Patrzenie na bezradnie płaczącą Beccę to najtrudniejsza rzecz w moim życiu. Wiedziałem, że nie mogę jej pomóc, ukoić. Ta świadomość była chyba jeszcze gorsza. Po jakimś czasie Kate ucichła, otarła oczy i nos, a łzy zostawiły ślad na jej bladej skórze. - Co mam robić? Jak... Jak mam to zrobić? - spytała. Becca patrzyła na mnie, w milczeniu błagając o jakąś podpowiedź. - Będziesz po prostu żyć. Z dnia na dzień. Tylko tyle możemy zrobić. - Nie mogłem znieść tych frazesów w swoich ustach. Jesteś członkiem rodziny. Nie będziesz sama. Pomożemy ci, jak tylko będziemy mogli. - Myślałam o skrobance. Tylko o tym mogę myśleć. Urodzić to dziecko czy nie. - Głos jej się załamał, więc odchrząknęła i mówiła dalej drżącym szeptem. - Ale muszę je urodzić. On albo ona będzie jedynym, co mi zostało po Benie. Boże, on odszedł, a ja muszę to zrobić sama. - Zacisnęła palce na źdźbłach trawy i mocno szarpnęła. Mówiła dalej przez zęby: Jestem na niego taka zła. Taka wściekła. Zostawił mnie. Nie zginął w wypadku, nie odebrano mi go. Zostawił mnie. Z premedytacją. Nienawidzę go za to. Jestem złym człowiekiem? Jestem tak wściekła, że mnie zostawił, nie mogę tego znieść. - Ja t-t-też jestem z-z-zła - szepnęła Becca. - Wiem, co tam p-p-powiedziałam, ale jestem wściekła. Stchórzył. Nienawidzę s-s-siebie za te myśli, ale t-t-t-to prawda. - Możecie myśleć wszystko - powiedziałem, znów czując się jak siewca banału. Kolejna długa chwila ciszy, po której Kate podniosła się na roztrzęsionych nogach, wygładziła sukienkę, wsu-

nęła stopy w czarne szpilki i związała kasztanowe włosy w luźny kucyk. I tak po prostu była znów sobą. Oczy miała smutne, ale suche. - Muszę iść. Dziękuję wam obojgu. Wstałem i szybko ją objąłem. - Dzwoń do nas. Jakbyś czegoś potrzebowała, o każdej porze. Pokiwała głową. - Zadzwonię. - I odeszła, sunąc przez trawę na długich nogach. Becca wyciągnęła do mnie ręce, więc pociągnąłem ją w górę. Przytuliła się do mnie i wtulona w moją pierś, wciągnęła głęboko powietrze. - Zabierz mnie do domu. Godzinę później byliśmy już w naszym mieszkaniu. Zdjąłem buty i głupie skarpetki do garnituru, w których ślizgałem się na popękanej białej wykładzinie w kuchni. Ściągnąłem płaszcz, szarpnąłem za krawat, żeby go rozluźnić, ale nagle poczułem na ramieniu rękę, odwracającą mnie do siebie. Obróciłem się na pięcie, a Becca już szarpała za mój krawat i ściągała go. Oczy miała dzikie i zdeterminowane, a usta rozchylone. Szarpała się z guzikiem, potem następnym, a potem warknęła i jednym pociągnięciem rozpięła całą koszulę. Kilka guzików się rozpięło, a reszta się posypała na podłogę. - Co ty...? - Nie dała mi szansy na zadanie pytania. Zaatakowała mnie, całowała z desperacją, której nie doświadczyłem nigdy wcześniej. Moja zniszczona wizytowa koszula wylądowała na podłodze, za nią przeleciał przez kuchnię biały podkoszulek, pasek został

wyrwany ze szlufek, a spodnie wylądowały mi przy kostkach. - Chcę coś p-p-p-poczuć - szepnęła mi do ucha zachrypniętym, zdartym głosem. - C-c-c-cokolwiek. Proszę. Nie miałem szansy odpowiedzieć. Zanim zdążyłem się zorientować, co się dzieje, zdjęła sukienkę i bieliznę. Oboje byliśmy nadzy, a ja niepewnie szedłem przez kuchnię, niosąc Beccę. Zwisała mi z szyi, nogami oplotła mnie w pasie; usta przyciskała do moich. Jęczałem, gdy mnie pożerała, gryzła mój język, skubała wargi. Pałce wbijała mi w skórę tak mocno, że wiedziałem, że zostaną mi siniaki. Potem sięgnęła między nas i nakierowała mnie w siebie, unosząc biodra, wsparte na moich. Opadła na mnie tak mocno, że kawałek ciała wbity w niewielką przestrzeń wydał dźwięk wręcz odbijający się echem. Znów się zachwiałem i obróciłem się w miejscu, żeby posadzić ją na blacie, plecami do obłażącej z farby białej szafki. - Nie, nie. Więcej. Chcę więcej. - Naparła na mnie, a ja ją podniosłem, przeszedłem przez kuchnię i przycisnąłem do ściany w przedpokoju. - Tak, o tak! Lekko na nią naparłem, przytrzymując ją przy ścianie i zacząłem delikatnie całować, żeby ją trochę spowolnić. Warknęła, zacisnęła ramiona na mojej szyi, podniosła się, a następnie opadła z pełnym satysfakcji jękiem. Oderwała usta od moich warg i jęczała mi w policzek. - Do łóżka. - Podnosiła się i opadała jak maniaczka, narzuciła tempo, którego nie mogłem dotrzymać na stojąco. Zaniosłem ją do naszego pokoju i opadliśmy na łóżko. Nie mogłem się nawet wyciągnąć, bo już przerzuciła moje ręce nad głowę, a jej biodra ślizgały się na moich.

Oparła czoło o moje w wyrazie jakiejś desperackiej ulgi, gdy wróciła do swojego piekielnego tempa. Jej piersi ocierały się o moją klatkę piersiową, a uda miękkie jak aksamit muskały moją skórę. Dyszała mi do ust, ujeżdżała mnie w dzikim, szaleńczym zatraceniu. Było to podniecające i przerażające jednocześnie, bo miała nieswoje oczy, jakby była opętana. Wydawały mi się zwierzęce, rozwścieczone, a ona wyprostowała się na mnie, unosiła się i opadała niestrudzenie, wsunęła dłonie we włosy, a jej piersi podskakiwały z każdym ruchem jej ciała. Boże, była tak zniewalająco piękna, a wygląd wściekłej bogini był czymś zupełnie nowym, nie widziałem jej takiej nigdy wcześniej. Nie dawała mi nic, tylko brała. Trzymałem ją za biodra i pozwalałem się ujeżdżać, nie śmiałem się odezwać, szepnąć czy choćby odetchnąć. Zagarnęła mnie całego, wprowadziła się w stan orgazmicznego szału, krzyczała przez zaciśnięte zęby, a potem zawodziła, z głową odrzuconą w tył, z wygiętymi plecami, podskakującymi piersiami, aż w końcu i ja się w tym pogrążyłem, dawałem jej więcej i więcej, mocniej i mocniej aż doszła drugi raz, a później trzeci, bo moja dziewczyna mogła szczytować, dopóki całkiem nie opadła z sił i nie mogła się już dalej ruszać. Napiąłem mięśnie i zamknąłem oczy, żeby nie patrzeć na jej ciało nade mną. Starałem się powstrzymywać, choć wchodziłem w nią najostrzej, jak mogłem. Opadła naprzód, położyła mi dłonie na piersi i weszła w nowy schemat: nie podnosiła się, tylko ocierała się o mnie łechtaczką i znów doprowadziła się do krawędzi. Szeroko otworzyła usta i wydawała ochrypłe westchnienia, zamknęła oczy i uniosła brwi, a ja patrzyłem, bo nie mogłem się powstrzymać. Becca, zawsze hojna, w końcu

wzięła coś dla siebie. Nie do końca to rozumiałem, ale potrzebowała tego, więc gotów byłem jej to dawać raz za razem, aż będzie zaspokojona. Sturlała się ze mnie, położyła się na plecach, a mnie trzymała za ramiona i pociągnęła mnie na siebie, złapała mnie za tyłek i popchnęła naprzód, w siebie. Oplotła silne nogi wokół mojego pasa i zacisnęła, ciągnęła mnie do siebie, angażując w to każdy mięsień. Obejmowała mnie za szyję i nie chciała puścić, więc przycisnąłem usta do jej ramienia, objąłem dłońmi jej głowę na wysokości ucha i wszedłem w ten niemal agresywny rytm, ostry, sprośny i niezmordowany, ale ona tylko błagała o więcej. Wzięła to sobie, wbiła palce w moje ramię i doszła kolejny raz, szczytując z ogłuszającym krzykiem. Powstrzymywałem się tak długo, że czułem ból i potrzebowałem już spełnienia, ale ona jeszcze ze mną nie skończyła. Odepchnęła się, odwróciła się i oparła na czworakach, wypinając do mnie pupę. Boże. Cholera. Nie wiedziałem, co takiego jest w tym widoku, ale zawsze mnie rozwalał. Doprowadzał mnie do szaleństwa jej piękny, jędrny tyłek i wilgotne wargi, mokre od miłości, od pieprzenia się. Wdarłem się w nią, a ona podłożyła sobie poduszkę pod brzuch, drugą zacisnęła w dłoniach i napierała na mnie, odpowiadając na każde moje pchnięcie, a w mieszkaniu rozlegało się echem uderzanie naszych ciał o siebie. Znów miała orgazm. Tym razem mocno zacisnęła mięśnie, a ja byłem w niej bardzo głęboko. Jęknęła w jakiś taki szczególny sposób, natarła na mnie pośladkami i wyszeptała moje imię tak, że już było po mnie. Nie mogłem się powstrzymywać ani chwili dłużej. Zatraciłem się w niej, mruknąłem, wyszedłem z niej i naparłem tak mocno, że

aż jęknęła, ale było to raczej z trudem wydyszane „tak!" niż ból. Zakołysała się naprzód, runęła z powrotem na mnie, potem jeszcze raz, a ja rozlewałem się w niej, fala za falą. Zaciskała się na mnie, drżała, krzyczała zachrypniętym głosem, przyciskała do mnie ciemną skórę i w ogóle jej nie przeszkadzało, że zaciskam palce na jej biodrach z miażdżącą siłą i zostawiam siniaki. Nacierała na mnie z każdym moim spazmatycznym skurczem. Z westchnieniem opadła na łóżko, przewróciła się na plecy, a potem wyciągnęła rękę i ostro pociągnęła mnie do łóżka. Znalazła swoje ulubione miejsce: ułożyła się w załamaniu mojego lewego ramienia, przerzuciła nade mną prawą nogę, rękę położyła mi nisko na brzuchu, a jej gorący oddech owiewał mi szyję. - Dziękuję, skarbie - szepnęła. - Potrzebowałam tego, właśnie tak. Wiem, że było ostro, ale tak chciałam. Zaśmiałem się. - To był chyba nasz najostrzejszy seks. Pokiwała głową. - Ch-chyba tak. Teraz może z-z-zasnę. Mam nadzieję. - Była wyczerpana, bezsilna. Przytulałem ją i szeptałem, jak bardzo ją kocham. W końcu rytm jej oddechu się zmienił i już spała. I śniła. Wtedy też ją przytulałem.

JASON Skutki

Miesiąc później Z Beccą nie było dobrze. Przez chwilę myślałem, że już idzie ku dobremu. Że daje radę. Ale później, jakieś dwa tygodnie po śmierci Bena, po jego samobójstwie, zaczął się regres. Nigdy nie przestała się całkiem jąkać, ale zdecydowanie była na dobrej drodze do rozwiązania tego problemu. Mniej się jąkała, mniej zacinała, chociaż zdarzało się, że brzmiała, jakby czytała z kartki. Cała jej rodzina była przybita. Rodzice wzięli urlopy, a z tego, co wiedziałem o państwu de Rosa, była to sytuacja zwiastująca niemal apokalipsę. Śmierć Bena dotknęła wszystkich. Całe nasze miasteczko było w szoku. Bena wszyscy znali. Zawsze się kręcił w pobliżu, zawsze miał jakieś niecne plany, ale zawsze był miły. Widocznie nie obnosił się ze swoimi problemami, więc jego samobójstwo było wstrząsem. Ludzie, którzy go nie znali, a nawet nie lubili, chodzili na terapię, żeby uporać się z żałobą. Rodzice zaczęli się bardziej interesować emocjami dzieci. Ale tygodnie mijały i życie wracało do normy. Rodzice Becki wrócili do pracy, Kate do szpitala; regularnie chodziła na wizyty lekarskie.

Tylko Becca została. Stopniowo mówiła coraz mniej i mniej. Zaczęło się od tego, że odpowiadała mi coraz krótszymi zdaniami. Najpierw z urywanych, pełnych zająknięć odpowiedzi zrobiły się trzy - czterowyrazowe reakcje, w końcu odpowiadała półsłówkami, aż wreszcie... Zamilkła. Zastawałem ją w łóżku o ósmej rano, z chusteczką do nosa zaciśniętą w ręce, z szeroko otwartymi oczami, wpatrzoną gdzieś w przestrzeń. Od dwóch lat mieszkaliśmy razem i nigdy nie wiedziałem jej w łóżku po godzinie szóstej rano, nieważne, czy była środa, czy niedziela, luty czy lipiec. Kiedy Ben się zabił, decydowała, na jaki uniwersytet pójdzie po zrobieniu licencjatu. A teraz? Zamarła. Na jej biurku leżały stosy nieotwartych kopert z uniwersytetów, które informowały o przyjęciu jej. Nieprzeczytane podręczniki stały na półce. Chodziła do pracy i na tym koniec. Zresztą poprosiła o zmianę zakresu obowiązków i teraz wypełniała dokumentację i robiła rzeczy, które nie wymagały kontaktów z ludźmi. Kiedyś złapałem ją w drzwiach, jak wychodziła. Koszulę miała tak krzywo zapiętą, że dwa guziki na dole w ogóle nie miały swoich dziurek. Następnego dnia wcześniej wróciłem z treningu, a ona siedziała w łóżku, pół godziny spóźniona. Nigdy, w czasie pięciu lat naszego związku, ani razu nigdzie się nie spóźniła. Na tym etapie już w ogóle się do mnie nie odzywała. Kiedy o coś ją pytałem, o coś normalnego, na przykład czy widziała gdzieś mój zegarek, odchodziła bez słowa i wracała z zegarkiem, zamiast mi powiedzieć. Na proste pytania odpowiadała kiwnięciem albo kręceniem głową. A czasem w ogóle nie odpowiadała. Gapiła się na mnie prawie bezmyślnie, jakby nie słyszała.

Ani razu nie widziałem, żeby pisała w notesie. W końcu nie mogłem już tego znieść. Zastałem ją siedzącą na łóżku z chusteczką w jednej ręce i z telefonem w drugiej. Maniakalnie przesuwała palcem po wyświetlaczu i oglądała zdjęcia, a z każdym zdjęciem na jej twarzy pojawiał się wyraz coraz większej paniki. Usiadłem obok niej, po turecku, z rękami na kolanach. - Szukasz jakiegoś zdjęcia? - Pokiwała głową, nawet na mnie nie patrząc. - Którego? Wtedy zrobiła coś, czego nigdy wcześniej nie widziałem: zamigała. Kiedyś mi mówiła, że gdy była mała i nie potrafiła się wypowiedzieć ustnie, migała, ale przestała używać tego języka w czwartej klasie. Nie znałem nawet alfabetu. Prawą rękę ułożyła w kształt litery L, przyłożyła do czoła, a potem przesunęła do lewej ręki, która wskazywała na mnie albo pokazywała cyfrę jeden. - Nie znam języka migowego. Pokręciła głową i dalej przewijała zdjęcia. Próbowałem zabrać jej telefon, ale wyrwała mi się i odwróciła plecami. Patrzyłem jej przez ramię, a zdjęcie za zdjęciem przelatywało przez ekran. Autoportrety, nasze zdjęcia, ona i Nell, jakieś przypadkowe przedmioty... Dotarła do końca, ostatni obrazek nie chciał się przewinąć. Próbowała kilkakrotnie, jakby nie mogła zrozumieć, że więcej nie ma. Pisnęła i rzuciła telefon na łóżko, ale natychmiast go podniosła i kliknęła w ikonkę Facebooka. Otworzyła swój facebookowy album i od nowa zaczęła proces panicznego przeglądania zdjęć. - Skarbie, odezwij się do mnie. Czego szukasz? - Zrobiła ten sam gest co poprzednio: prawa ręka w kształcie

litery L i ruch od czoła do wskazującej coś lewej dłoni. -Nie wiem co to znaczy. Odezwij się, proszę cię. Pokręciła głową i dalej przeglądała zdjęcia. Kiedy dotarła do ich końca, jęknęła przez zaciśnięte zęby, przyłożyła telefon do twarzy, a ramiona jej drżały. Nagle jakby przyszło jej coś do głowy. Z powrotem zalogowała się do Facebooka, weszła na profil Kate i znalazła jej zdjęcia. Wtedy do mnie dotarło. - Szukasz zdjęć Bena? - Pokiwała głową. Przeglądała album i huśtała się w rytm przesuwanych zdjęć. Kate usunęła ze swojego profilu wszystkie jego zdjęcia. Nie zostało ani jedno. Becca głośno krzyknęła i cisnęła telefonem przez cały pokój. Odbił się od ściany, robiąc w niej dziurę, aż popękał wyświetlacz. Objąłem ją i przycisnąłem do piersi. Zaczęła się miotać w tym uścisku, krzyczeć i walić mnie w pierś tak mocno, że aż bolało. - N-n-n-n-nie p-p-pamiętam, jak on w-w-w-w-wyglą-da. N-n-n-n-nie pam-m-m-miętam! - Trzęsła się jak osika. Od tygodnia nie wypowiedziała do mnie tylu słów. - Znajdziemy jego zdjęcia, obiecuję. Na pewno twoi rodzice jakieś mają. Mogę teraz po nie jechać, jeśli chcesz. - Wszyscy go z-z-z-zapomnieli - szepnęła. - Nawet K-k-kate. I ja. W-w-w-wszycy. Nie p-p-p-pamiętam. Od--d-d-dszedł, jakby go n-n-n-nnie było. - Pamiętasz go przecież! Naprawdę. Pamiętasz, jaki był. Kim był. - Objąłem ją mocno, a ona znieruchomiała. - Kiedy umarł mój dziadek, tak samo się bałem. Bardzo kochałem dziadka. Ojca mamy. Był moją ulubioną osobą na świecie. Mieszkał na północy, między Grayling a Mackinaw Bridge. Miał ze dwadzieścia akrów ziemi.

Konie, motory i mnóstwo superowych rzeczy. Jeździłem tam zawsze latem na kilka tygodni i mogłem robić, co chciałem. Chodziliśmy na polowania, łowiliśmy ryby, jeździliśmy na przejażdżki, a ja co wieczór mogłem siedzieć do północy. Któregoś dnia dziadek umarł. Nagle, po prostu odszedł. Miał zawał. Płakałem przez wiele dni. Tata mnie zlał na kwaśne jabłko za mazgajstwo, ale miałem to gdzieś. Kochałem dziadka, a on umarł. A potem, jakiś miesiąc po jego śmierci, miałem atak paniki, bo nie mogłem sobie przypomnieć, jak wyglądał. Myślałem, że to znaczy, że go nie kochałem albo że o nim zapominam. Raz w życiu tata powiedział mi coś, co mi pomogło. Że trzeba zapomnieć, jak oni wyglądali. W przeciwnym razie nie nauczymy się bez nich żyć. W ten sposób twój mózg mówi ci, że czas spróbować iść dalej. Nie zapominać, kim byli, ale żyć mimo wszystko. Ale Becca jeszcze głębiej zapadała się w sobie. - Czemu m-m-m-mnie z-z-zostawił? Czemu? Jak miałem na to odpowiedzieć? Że stchórzył? Nie najlepszy pomysł. Jego samobójstwo było niespodziewane, tragiczne i zszokowało wiele osób. Też byłem wściekły na Bena, jak Becca i Kate. Czułem się nie w porządku, myśląc tak, jakbym nie miał w sobie dość współczucia, ale tak właśnie się czułem. W takich chwilach, gdy Becca się rozpadała na kawałki, nienawidziłem Bena za to, co zrobił. - Nie wiem. Też chciałbym wiedzieć. Ucichła, a w końcu zasnęła w moich ramionach. Położyłem ją na łóżku i okryłem. Przespała cały ten dzień. Nazajutrz był poniedziałek, a kiedy do ósmej rano nie wykazała żadnych oznak, że zamierza wstać, zadzwoniłem do jej biura i powiedziałem, że się rozchorowała. Chyba

rozumieli, co mam na myśli, bo nie zadawali pytań ani nie protestowali. Zostawiłem ją w łóżku i poszedłem na trening z nadzieją, że jak wrócę, będzie na nogach i czymś się zajmie, ale tak się nie stało. Nadal leżała w łóżku, choć nie spała. Gapiła się w sufit. Stałem w drzwiach i długo na nią patrzyłem. Nie zauważyła mnie. Serce mi pękało za nią, za nas. Jakby przestała żyć. - Chyba powinnaś znów pójść do doktor Malmstein -powiedziałem. Spojrzała na mnie, zmarszczyła brwi i zdecydowanie pokręciła głową. - Kazałaś mi iść po śmierci Kyle'a. Pamiętasz, co powiedziałaś? Czy wiem, co spotkało Nell, kiedy nie pozwalała sobie pomóc. - Daj mi spokój - powiedziała wyraźnie, jakby gorycz umożliwiła jej płynność. - Nie. Nie mogę. Wiesz, że nie mogę i że tego nie zrobię. - To co, zaciągniesz mnie? - spytała. - Jeśli będę musiał. - Usiadłem naprzeciwko niej na łóżku, ale pozwoliłem jej się odsunąć. - Za bardzo cię kocham, żeby ci na to pozwolić, Rebecco. Łypnęła na mnie wściekle, nie znosiła, kiedy nazywałem ją Rebeccą. - P-przestań. - Nie. Przykro mi. - Ściągnąłem z niej kołdrę, wziąłem ją na ręce i zaniosłem do łazienki. Nie protestowała, kiedy posadziłem ją na zamkniętym sedesie, ale obserwowała bacznie. Włączyłem prysznic, puściłem gorącą wodę, a potem dostosowałem temperaturę.

- C-c-co ty... - Przerwała, kiedy zaciągnąłem zasłonę prysznicową, a potem odskoczyła, gdy podciągnąłem do góry podkoszulek, w którym spała. Uniosłem brwi, kiedy się wyrwała i skrzyżowałem ramiona na piersi. - Albo wejdziesz pod ten prysznic sama, albo zrobię to nie po dobroci. Podniosła brodę i zacisnęła wargi: - Daj spokój! Westchnąłem. - Kocham cię i nie pozwolę ci przestać żyć. Wtedy się zawahała, podbródek jej zadrżał, oczy zalśniły, ale jeszcze ciaśniej objęła się ramionami i wcisnęła się w kąt łazienki. Złapałem ją za biodra, przycisnąłem do siebie, objąłem w pasie i przysunąłem usta do jej policzka. - Ostatnia szansa, skarbie. Wejdziesz tam, czy ci się podoba, czy nie. Oparła się o mnie czołem. - Proszę cię, daj mi trochę czasu. - Dałbym, gdybym widział, że podejmujesz jakiś wysiłek. Ale ty się zapadasz. Nie mam pomysłu, co więcej zrobić. - Więc siłą w-w-w-wrzucisz mnie p-p-pod prysznic? - Zabiorę cię na wizytę do doktor Malmstein. Otwiera gabinet za godzinę, sprawdziłem. - A j-j-j-jeśli odmówię? - To cię zaniosę i będę siedział pod gabinetem, tak długo, jak będzie trzeba. Dobrze wiesz, że pomogła nam obojgu. To ty powiedziałaś, że musimy o tym rozmawiać. Teraz sama tego potrzebujesz. Musisz powiedzieć komuś,

kto będzie umiał coś poradzić. Zrób coś z tym. Dla mnie, jeśli nie dla siebie. - Zerwiesz ze mną, jeśli nie pójdę? - Wyszeptała te słowa w mój podkoszulek. - Nigdy z tobą nie zerwę, chyba że mnie zdradzisz, ale tego byś nie zrobiła. - Nigdy. Nigdy! - W końcu na mnie spojrzała. - Kocham c-c-cię. Bardziej niż c-c-c-cokolwiek. - Więc daj sobie pomóc. Proszę cię. - Boję się. Zmarszczyłem brwi, bo nie rozumiałem. - Czego? - Że ona mi powie, że to źle, że go nienawidzę. Że jestem na niego tak kurewsko wściekła. - Cedziła przez zaciśnięte zęby i wypowiadała zapisane w głowie słowa. - Boję się, że... skończę jak Nell. Że będę sobie robić krzywdę, żeby poczuć cokolwiek innego. Czasem tego chcę. Teraz już rozumiem, czemu to robiła. Serce mi się ścisnęło, a żołądek zwinął się w supeł. - Zrobiłaś to? Cięłaś się? Pokręciła głową i spojrzała mi w oczy, żebym wiedział, że mówi prawdę. - Nie. P-p-przysięgam. Ale myślałam o tym. - Kolejny powód, żeby iść do pani Malmstein. Łazienka była już pełna pary, która wirowała wokół nas, zamgliła lustro, a nasze ubrania stały się wilgotne. Becca jeszcze się wahała, ale potem odsunęła się ode mnie, zdjęła koszulkę, majtki, potem weszła pod prysznic. Odetchnąłem z ulgą, kiedy zobaczyłem, że myje włosy. Może będzie dobrze. Może.

JASON Lipiec Postępy były powolne. Chodziła do doktor Malmstein raz w tygodniu i widocznie tam zaspokajała potrzebę mówienia, bo do mnie nadal odzywała się rzadko. Do innych również. Kiedy już mówiła, było to płynne, ale nie bardzo mnie to pocieszało. Znów pisała, to duża ulga. Przynajmniej mogła się wyrazić w jakiejś formie. Zaczęliśmy ostatni rok studiów i wydawało się, że Becca wróciła do siebie, ale robiła to raczej automatycznie, z przyzwyczajenia. Od dnia pogrzebu Bena nie uprawialiśmy seksu. Nie chciałem na nią naciskać, zmuszać jej, popędzać. Dostawałem świra z wyposzczenia, ale wiedziałem, że ona cierpi i starałem się być wyrozumiały. Nic nie mówiłem, nie zgłębiałem tematu. Przez większość czasu przebywała w swojej własnej, zamkniętej przestrzeni, a kiedy chciałem ją czymś zająć, reagowała tylko, kiedy było to konieczne. Któregoś ranka obudziłem się dobrze przed świtem. Szare światło wpadało przez rozsunięte żaluzje wychodzące na ulicę. Becca spała obok mnie. Ciemne fale włosów rozsypały się na białej poduszce, a twarz miała wyjątkowo spokojną. Leżała na plecach, z twarzą zwróconą do mnie, oddychała powoli i spokojnie, a jej pierś wznosiła się i opadała. Przewróciłem się na bok i położyłem twarzą do niej. Przez moment dotykałem jej brzucha, a potem przesunąłem palcem po linii szczęki. Zadrżała, ale się nie obudziła. Przysunąłem się bliżej i pod kołdrą dotykałem nogami jej nóg. Włożyłem dłoń pod rękaw jej podkoszulka, a potem

dotknąłem uda. Podniosłem trochę bluzkę, żeby poczuć ciepło jej skóry. Później przeniosłem się na bok, na żebra. Usłyszałem, że oddycha inaczej i spojrzałem na nią. - Nie przestawaj - wymamrotała. - Przepraszam. Nie chciałem cię obudzić. - Zastygłem z dłonią na jej kości biodrowej. - Nie szkodzi. Dotykaj mnie. P-p-podobało mi się. Proszę. Przesunęła się bliżej. - Nie chcę... zaczynać nic, na co nie jesteś gotowa. Położyła dłoń na mojej dłoni i zobaczyłem w jej oczach łzy. - Ja myślałam... Że j-j-już mnie nie chcesz. Bo jestem p-p-pokopana. Poczułem pod powiekami słone łzy. Tylko nawyki całego życia sprawiły, że nie popłynęły. - Skarbie. Nie. Nie! Myślałem, że ty nie chcesz. -Wziąłem głęboki wdech i skupiłem się. - Cierpiałaś. Myślałem, że nie masz ochoty. - Sama nie wiem. Chyba nie miałam. - Splotła palce z moimi i przesunęła nasze złączone dłonie na swój brzuch. - Ale teraz cię potrzebuję. Muszę się p-p-prze-konać, że wciąż mnie ch-ch-chcesz. Zwykle na tym etapie przejmowała kontrolę. Uwielbiałem, gdy to robiła, kiedy pokazywała mi, jak bardzo mnie kocha. W innych sytuacjach była tak skromna, cicha i uprzejma, że kiedy w sypialni traciła nad sobą panowanie, doprowadzała mnie tym do szaleństwa. Teraz zrozumiałem, że potrzebuje czegoś innego. Przysunąłem się bliżej. Nie położyłem się na niej, ale leżałem na boku i patrzyłem jej w oczy. Musnąłem ustami jej kość policzkową i przesunąłem się do kącika ust. Pocałowałem

ją. Cicho westchnęła i wstrzymała oddech. Jedną dłoń położyła na moich żebrach, a drugą wsunęła między nas. Dotykałem jej ust, jej jedwabistej skóry moimi spierzchniętymi wargami; szorstkie do miękkiego. Poczułem ciepło i wilgoć i nieśmiało złączyłem nasze usta razem, zjednoczyłem. Nie odwzajemniła pocałunku. Leżała obok mnie jak zamurowana i pozwalała się całować, delikatnie rozchylać jej usta językiem. Odsunąłem się, ująłem jej twarz w dłonie i jeszcze raz pocałowałem, tym razem głębiej i pewniej. Poruszyła palcami i nareszcie uruchomiła wargi, otworzyła się na mój pocałunek i odwzajemniła go. Lekko popchnąłem ją na plecy i położyłem się na niej. Jedną rękę położyła mi na ramieniu, drugą na karku i całowała mnie. Niecierpliwiłem się, ale panowałem nad tym, spychałem te uczucia. Szarość za oknem zmieniła się w zamglony róż, a my wciąż się całowaliśmy, jak za czasów, gdy linie na piasku nie zostały jeszcze przekroczone. W pocałunek wkładałem całą miłość i pożądanie. Całowałem ją, żeby pokazać, jak bardzo za nią tęskniłem, kiedy była obecna fizycznie, ale nie emocjonalnie. Teraz wracała do mnie i całowałem ją na przywitanie. Wsunęła mi palce we włosy i wbiła paznokcie w plecy. Potem objęła mnie nogą i dała znak, że czas znów przekroczyć granice. Podsunąłem w górę jej koszulkę i rozłączyliśmy się, żeby ją zdjąć i odrzucić na bok. Nie było między nami już nic, tylko jej jędrna, śniada skóra, sztywne brodawki, zagłębienie talii i piersi o dużych, ciemnych aureolach, które grawitacja rozsunęła na boki. Trzymała obiema rękami tył mojej głowy, a ja pocałowałem jej ramię, a potem przesunąłem się na szczyt piersi.

Zaparło jej dech, a ja szedłem dalej. Przesunąłem językiem po wzwiedzionej brodawce, która jeszcze bardziej stwardniała pod dotykiem moich ust i zesztywniała pod wpływem oddechu. Drugą doprowadzałem do tego samego stanu muśnięciem kciuka, okrążałem ją opuszkiem palca, a potem delikatnie złapałem paznokciami, podczas gdy drugą skubałem wargami i zębami. - Proszę... - westchnęła. Nie byłem pewien, o co prosi. - Powiedz, czego chcesz. - Chcę więcej. - Potarła łydkami o moje nogi. - Daj m-mi... P-p-pokaż więcej. Przesunąłem ustami po jej drugiej piersi i wziąłem brodawkę w usta. Potem ruszyłem w dół, pocałowałem ją między piersiami, pod nimi, a potem jechałem dalej, całowałem ją w brzuch, w każde biodro... I niżej. Zorientowała się co do moich zamiarów i rozsunęła nogi, zamykając mnie pomiędzy nimi. Otworzyła się dla mnie i była gotowa na wszystko, co chciałem jej dać. Chciała czuć, uciec, na chwilę oderwać się od ziemi, zatracić w falach ekstazy. I właśnie to zamierzałem jej zapewnić. Fala za falą, aż będzie mnie błagała, żebym przestał. Pocałunkami lekkimi jak piórko znaczyłem trasę od uda do kolana, potem przeskoczyłem na drugie kolano i przesunąłem językiem po wnętrzu jej nogi aż do tego zagłębienia między biodrem a wargami. Lekko wygięła plecy w łuk, żeby mnie ośmielić. Pocałowałem jej mniejsze wargi, rozchyliłem je ustami i wsunąłem w nią język. Wydała westchnienie ulgi i złapała mnie za głowę. Całowałem ją tam powoli, ssałem łechtaczkę i muskałem

językiem, w górę i w dół, i w kółko. Kiedy zaczęła drżeć, zwolniłem do łagodnych, ale zdecydowanych pociągnięć językiem, a potem stopniowo przyspieszałem, aż drżała z niecierpliwości. I znów zwolniłem. Wplotła mi palce we włosy i przyciągnęła do siebie. - Proszę cię. Proszę. Więc dałem jej, czego chciała. Dopasowałem tempo ust i języka do jej dzikiego rytmu. Uniosła biodra, a jej jęki zmieniły się w zawodzące krzyki, kiedy dochodziła. Zgniotła mi głowę udami, a ja wsunąłem między nas palce i szukałem wejścia. Natrafiłem na ciepło i wilgoć. Ciepło stawiało opór, więc lekko naparłem. - Nie te drzwi - wymamrotała zszokowana, ale prawie wybuchnęła śmiechem. - O mój Boże, przepraszam! - Nie, nie przestawaj. Podobało mi się. Nie mogłem w to uwierzyć. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, nie próbowaliśmy. - Na pewno? - Boże, tak! Nie przestawaj. Więcej. Chcę wszystko. Muskałem jej łechtaczkę językiem, a ona wiła się na łóżku i wyginała w łuk. Powoli, niepewnie, zacząłem wsuwać mój najdłuższy, środkowy palec do ciasnej dziurki. Jęknęła i naparła biodrami niżej. Zachęta. Lekko poruszyłem palcem. Nie pchałem, tylko sprawdzałem, jak silny będzie opór. Jęknęła a potem westchnęła i szeroko otworzyła usta, gdy wreszcie włożyłem palec. Pracowałem ustami nad łechtaczką, zwalniając i przyspieszając, zależnie od jej ruchów pode mną, a jednocześnie wsuwałem palec dalej. Czułem, jak zaciskają się wokół niego mięśnie, falują i drżą, a potem wydała zduszony okrzyk, który przeszedł

w krzyk na cały głos, gdy zalała ją fala orgazmu. Dochodziła, dochodziła i dochodziła. Każdy skurcz mięśni wciągał mój palec głębiej, a z każdym centymetrem ona szerzej rozkładała nogi i przesuwała biodra niżej. Atakowałem jej dolne wargi z nieustającym głodem, nie kończąc jej drugiego orgazmu przedwcześnie. Stopniowo kołysanie biodrami i zawodzące okrzyki ustawały, ale znów się nasiliły, kiedy nadeszło trzecie spełnienie. Dyszała i z trudem mogła choćby jęczeć, kiedy trzecia fala zelżała. - Potrzebuję cię. - Pociągnęła mnie do góry i rzuciła się na moje usta. - Czujesz swój smak? - Tak. - Smakujesz mi. - Do środka. - Złapała za moje majtki i szarpała, dopóki nie pomogłem jej ich zdjąć. - Chcę cię w-w-w środku. Podniosłem się na rękach i nakierowałem do jej wejścia. - Kocham cię. - Popatrzyłem w jej czarne oczy. - Na p-p-pewno? - Złapała moją dolną wargę w zęby i pociągnęła. - Na z-z-z-zawsze? - Na zawsze i jeszcze trochę dłużej. - Mówiąc to, wsunąłem się w jej ciasne, rozgrzane wejście, a ona westchnęła i otworzyła usta w bezgłośnym krzyku. Znieruchomiała, patrzyła na mnie, powietrze zatrzymała w płucach. - Jeszcze raz... Zaraz znów dojdę. - To dobrze. Poruszyła się, uniosła biodra, wbiła mi paznokcie w ramiona, podrapała mnie po plecach i po pośladkach, a potem zaczęła pchać mnie głębiej i mocniej w siebie. Opierałem się, wsuwałem się w nią powoli, wysuwałem

jeszcze wolniej, byłem delikatny, a każdy mój łagodny ruch był wyznaniem miłości. Nie spuszczaliśmy z siebie wzroku. Oplotła mnie nogami w pasie i poruszała się szaleńczo, a potem schowała twarz w moim ramieniu, gdy zaczęła drżeć. Tym razem łkała, gdy doszła. Nacierała na mnie i szlochała. Uśmiechała się przez łzy - to był jej pierwszy uśmiech od wielu dni - przyciągała mnie do siebie, obejmowała i bez zająknięcia wyśpiewywała moje imię. Opadła bezwładnie na prześcieradło, pociągała nosem i głaskała mnie po twarzy grzbietami palców. - Twoja kolej. Wtedy dałem czadu. Dopasowała się do moich ruchów, obejmowała mnie za szyję, pozwalała na zderzenia naszych bioder, obijanie się o siebie naszych ciał. Nasze usta łączyły się w dzikich, zdyszanych pocałunkach. Nie mogłem już powstrzymać opadania w przepaść, a ona poszła za mną. Wybuchłem w jej wnętrzu, fala za falą wypełniałem ją, a potem opadłem bezwładnie. Wiedziałem, że to lubi, kiedy jest już po wszystkim. Odpływaliśmy, a ona przeczesywała moje włosy. - Kocham cię - wyszeptała w ciszę i brzmiała prawie jak moja Becca sprzed wydarzeń tamtego kwietniowego dnia.

BECCA Jason cudownie mi ciążył. Sprawiał, że trwałam tu i teraz. Jego oddech zaczął się zmieniać, kiedy leżeliśmy obok

siebie, jak zwykle po wszystkim. Leżałam w zagłębieniu jego ramienia, a jego ciepłe ciało i stalowe mięśnie dawały mi absolutne poczucie bezpieczeństwa. Po raz pierwszy od wielu tygodni myślałam jasno i było prawie w porządku. I wtedy to na mnie spadło: od dziewiątego kwietnia, od dnia, kiedy znalazłam Bena, nie łykałam pigułek antykoncepcyjnych.

BECCA Tajemnice i wyznania

Wrzesień Byłam w ciąży. Wiedziałam to. Nie zrobiłam testu ani nie byłam u lekarza, ale wiedziałam. Od siedmiu tygodni nie miałam okresu, bolały mnie piersi, a rano wymiotowałam. Jason patrzył na mnie dziwnie, kiedy pędziłam do łazienki, ale sądziłam, że nie wie ani nawet nie podejrzewa. Codziennie miałam ataki paniki. Kiedy byłam sama, w toalecie na uczelni, w centrum korepetycyjnym między kolejnymi studentami... Trzęsłam się i nie mogłam złapać tchu. Ciąża? Dziecko? Mały człowiek? Nie, nie. Nie wiedziałam, jak to się robi. Czy Jason to zniesie? Moją ciążę? A jeśli mnie zostawi? Wciąż chodziłam na terapię po śmierci Bena. Po jego samobójstwie. Było lepiej, z każdym dniem byłam coraz silniejsza. Przestałam tak bardzo potrzebować ucieczki, zaczęłam więcej mówić, ale wciąż się jąkałam, co doprowadzało mnie do szaleństwa. Cofnęłam się do czasów liceum, do epoki sprzed Jasona.

On szalał na boisku. Chodziłam na każdy mecz, siadałam przy linii bocznej razem z innymi dziewczynami zawodników i kibicowałyśmy chłopakom w żółto-niebieskich strojach. Wysłannicy zawodowych drużyn go podglądali, szczególnie ci z Nowego Orleanu i Dallas. Widziałam, że facet z Nowego Orleanu jest na każdym meczu i kilka razy rozmawiał z Jasonem. Ze wszystkich rozgrywających z NFL Jason najbardziej chciał grać właśnie z Drew Breese'em. Musiałam mu powiedzieć. Musiałam. Ale najpierw chciałam się upewnić. Po ostatnich zajęciach kupiłam cztery różne testy ciążowe, zabrałam do domu, usiadłam na sedesie i gapiłam się na pierwszy z nich. W końcu wzięłam głęboki wdech, zdjęłam majtki i nasiusiałam na koniec patyczka. Potem odłożyłam go na bok i umyłam ręce. Gapiłam się na swoją bladą twarz w lustrze i czekałam. Wzięłam pudełko od testu i patrzyłam na pudełeczko. Błagamtylkonieciąża, błagamtylkonieciąża... Niebieski krzyżyk. Ciąża. Cholera. Dupa. Cholera. Poczułam, że moje płuca gwałtownie się kurczą i rozciągają, bo wciągam powietrze i wydycham je stanowczo za szybko. Hiperwentylowałam się. Opuściłam niezdarnie klapę sedesu, żebym mogła się na nią osunąć i schylić głowę między nogi. Powoli, po kilku długich minutach wymuszonych, powolnych oddechów, zdołałam się uspokoić. Wtedy zadzwonił telefon. - Halo? - wciąż brzmiałam, jakby brakowało mi tchu. - Dzień dobry, Becco, mówi Rachel Hawthorne.

- Dzień dobry pan... To znaczy, Rachel. Co słychać? -Usiłowałam nie wpadać w panikę, bo przygotowałam się złe wieści. - Dobrze. Rozmawiałaś ostatnio z Nell? Serce roztłukło mi się w piersi i znów niebezpiecznie zbliżyłam się do hiperwentylacji. - Nie. Nie rozmawiałam z nią od miesięcy. Dzwoniłam, ale zawsze włączała się poczta głosowa, a ona n-n-nigdy nie oddzwaniała. - Wzięłam głęboki wdech, ale nie mogłam nad tym zapanować. - Dlaczego? Coś się stało? - Nagle wróciła do domu. Bez uprzedzenia pojawiła się dzisiaj rano. Nie wiem sama. Martwię się o nią, ale mówi, że nic jej nie jest. Może mogłabyś przyjechać i z nią porozmawiać? Może tobie powie, co się dzieje. - Myślisz, że coś się stało? - Nie wiem - odparła Rachel. - Ale nigdy wcześniej nie przyjechała ot tak, bez powodu. - Jutro rano mam kilka ważnych testów - powiedziałam - ale mogę przyjechać później, dobrze? - Świetnie, dziękuję ci. - Daj mi znać, jeśli coś się zmieni. - Jasne. Do zobaczenia jutro. - Do jutra. - Odłożyłam telefon. Teraz martwiłam się Nell. I ciążą. Schowałam resztę pudełek, bo nie chciałam, żeby Jason je zobaczył, a zużyty test wyrzuciłam do kubła w kuchni i zakryłam śmieciami. Potem, tknięta nagłym przypływem nadziei, pomyślałam, że może pierwszy test był fałszywy. Wyjęłam je więc z powrotem, zrobiłam drugi, umyłam ręce i czekałam.

Dwie różowe kreski. Ciąża. Trzeci test. Ciąża. Czwarty test. Ciąża. Wyrzuciłam wszystkie i wyniosłam śmieci do śmietnika. Wiedziałam, że Jason mnie nie zostawi, szczególnie w ciąży. Ale... Racjonalne przekonanie nie oznaczało, że serce czuje to samo. Lęk to lęk, paraliżował mnie i nie byłam w stanie powiedzieć Jasonowi. Udało mi się bez przekonania zabrać do nauki, a potem Jason wrócił z pracy. Wszedł do mieszkania w krótkich spodenkach khaki, obciętych z długich spodni, ubłoconych i zafarbowanych trawą timberlandach i w neonowo-zielonej koszulce firmy zajmującej się zakładaniem ogrodów i usuwaniem śniegu, w której pracował. Na głowie miał niebieską czapeczkę swojej uniwersyteckiej drużyny włożoną daszkiem do tyłu. Z tyłu wyszyty był na niej żółtą nicią jego numer. Spod koszulki wystawały słuchawki, których kabel biegł do kieszeni szortów. Pachniał trawą, potem, benzyną i olejem i był brudny od stóp do głów. Brud miał nawet na czole i prawym policzku, dłonie były niemal czarne od ziemi, oleju i trawy, a koszulka mokra od potu. Był obłędnie seksowny. Euforia wywołana widokiem mojego spracowanego mężczyzny trwała tylko moment, bo zaraz znów spadł na mnie ciężar rzeczywistości. Jason musiał zobaczyć to w mojej twarzy. - Cześć, kocie, co tam? Zdecydowałam się na prostszą odpowiedź. - Nell niespodziewanie w-w-w-w-wróciła do domu. Rachel się martwi. Jason zmarszczył brwi.

- Tylko tyle powiedziała? - Położył iPhone i słuchawki na stoliku, obok portfela i czapki. - W sumie tak. - Odłożyłam podręczniki, wstałam i pocałowałam go, czując na jego górnej wardze smak potu. P-p-p-pojadę tam jutro po testach. - Czułam uciskający mi piersi ciężar tajemnicy, ale nie mogłam wyrzucić z siebie słów. - Pojadę z tobą - ogłosił Jason z łazienki, gdzie się rozbierał. Stanęłam w drzwiach i patrzyłam z podziwem na opaloną skórę opinającą jego muskuły. - Przecież masz zajęcia i pracę. - Ale to przecież ważniejsze. Wzruszyłam ramionami. - Może. Ale wiem tylko tyle, że Nell wróciła n-n-n--nagle i Rachel się martwi, że coś się stało. Nie wiadomo na pewno, czy się s-s-s-stało. Jason wszedł pod prysznic i w jednej chwili ociekająca z niego woda zrobiła się brązowa. - Fakt. W takim razie po zajęciach weź ciężarówkę, ja sobie poradzę. Poczułam nagłe pragnienie jego dłoni, ust i ciepła na sobie, ale po raz pierwszy w historii naszego związku stłumiłam je. Wiedziałam, co się stanie, jeśli się mu poddam. Jak będzie po wszystkim, pochłonie mnie emocjonalne uniesienie i powiem mu prawdę. Na razie to moja tajemnica. Potrzebowałam czasu, żeby stwierdzić, jak się z tym czuję, poza wszechogarniającą paniką. Cieszyłam się? Żałowałam? Chciałam, gdzieś w głębi duszy, być matką? Czy byłam choć trochę gotowa?

Było tylko jedno pytanie, które nigdy nawet nie przyszło mi do głowy. Nieurodzenie dziecka nie wchodziło w grę. Bez względu na moje uczucia i na reakcję Jasona, urodzę je. Jego albo ją. Nie je. Jego albo ją. Napisałam testy. Miałam na tyle opanowany materiał, że większość moich myśli mogła być pochłonięta zupełnie czym innym, a tylko część skupiała się na teście. Wyszłam z sali wykładowej i wyruszyłam w podróż do domu Haw-thorne'ów. Jechałam niemal bezmyślnie. Nie włączałam radia, ciało i mózg działały na autopilocie, a cała reszta mnie była oszołomiona myślami. Półtorej godziny później wjechałam na podjazd, który był pusty. Drzwi wejściowe zamknięte, na pukanie nikt nie odpowiadał, na dzwonek też nie. Obeszłam dom, bo wiedziałam, że Rachel często włącza głośną muzykę przy pieczeniu i może nie słyszeć. Kiedy dotarłam na tył, stanęłam jak wryta. Szklane tarasowe drzwi zabezpieczone były teraz płytą z dykty, która zastępowała szkło. Dom był ciemny i pusty. Odwróciłam się i spojrzałam w dół, na wyłożone kostką patio, a serce aż mi stanęło. Do domu prowadziły krwawe ślady, znikały w trawie poza patiem. Hawthorne'owie i Callowayowie mieszkali nad prywatnym jeziorem. Za nim była łąka, a dalej las. Przez las biegła droga i wiedziałam, że Nell biegała nią przez kilka kilometrów, a przy polu kukurydzy pana Farrella przebiegała przez las i wybiegała na łąkę za swoim domem zarośniętą trawą sięgającą kolan.

Brunatne ślady to była wyschnięta krew. Czyja? Czemu? Gdzie są wszyscy? Czy coś się stało Nell? Czy ona... Czy zrobiła sobie coś? Nie byłam pewna, czy zniosę odpowiedź. Wygrzebałam z torebki telefon i znalazłam na liście kontaktów „Rachel Hawthorne kom". Wybrałam numer i drżącą ręką przycisnęłam telefon do ucha. Ruszyłam z powrotem na podjazd. - Halo? - zamiast Rachel odezwał się pan Hawthorne. Brzmiał... jak człowiek załamany. - Dzień dobry, mówi Becca. - Becca? - Był zagubiony, skołowany. - Becca de Rosa. Przyjaciółka Nell. - Ach tak, oczywiście. Przepraszam. Jesteśmy... Nell jest w szpitalu. - Słyszałam w tle gwar. - Co się stało? - Ona... - przerwał i chyba kogoś słuchał. - Masz rację, Rachel. Becco, przyjedź do szpitala. Wyjaśnimy ci wszystko na miejscu. Oddział intensywnej terapii, pokój 141. Siedzimy teraz w poczekalni. - Zaraz tam b-b-będę. - Rozłączyłam się gwałtownie, nawet się nie pożegnałam. Po chwili siedziałam już za kierownicą ciężarówki Ja-sona i ruszałam z podjazdu. Prowadziłam nieuważnie. Łzy piekły pod powiekami i spływały po policzkach. Czułam, że się załamuję. Zadzwoniłam do Jasona. W tle słyszałam ryk kosiarek, dmuchaw i podkaszarek. - Cześć! - Jason przekrzykiwał hałas. - Rozmawiałaś z Nell? - Ona jest w sz-sz-sz-szpitalu. N-n-n-nie wiem czemu. Coś się stało. Coś zł-ł-ł-łego. - Dławiłam się histerycznym szlochem i ledwie sama siebie rozumiałam.

Jason nie miał z tym problemu. - Kurwa! Dobrze, jadę tam. Zaczekaj, w którym szpitalu? Nie spytałam. - N-n-n-nie wiem. - Jeśli to się stało w ich domu, najbliższy będzie Genesee Regional. Usłyszałam w uchu piknięcie, oznaczające, że przyszedł SMS. Odsunęłam telefon od ucha i przeczytałam wiadomość od Rachel, która potwierdzała przypuszczenia Jasona. - Rachel nap-p-p-isała. Jest w Genessss... Cholera! -syknęłam z wściekłością, bo ostatnie, czego było mi teraz trzeba, to jąkać się. - Miałeś rację. - Zmusiłam się do wypowiedzenia tych słów powoli i wyraźnie. - Jasne. Jest w porządku. Oddychaj, dobrze? - Staram się. - Wypowiedzenie tych słów płynnie wymagało ode mnie maksymalnego zaangażowania. - Kocham cię. Jestem z tobą bez względu na wszystko. Będzie dobrze. - Dobra. - Jedno słowo, a takie kłamstwo. Nie będzie dobrze. W szpitalu zastałam Rachel i Jima Hawthorne'ów, siedzących obok siebie, a naprzeciwko nich państwa Callowayów, Theresę i Roberta. Co oni tu robili? Pierwsza zobaczyła mnie Rachel. Podbiegła i mnie przytuliła. Potem się odsunęła, musiała chyba zobaczyć w moich oczach strach. - Nie, to nie to! Nie... Nie zrobiła sobie nic. Nie jak twój... Nie jak Ben. - Zaszlochałam, tak mi ulżyło. - Nic jej nie będzie. - Co się stało? Czemu macie wybitą szybę?

- Chodź, usiądź tu - powiedziała Rachel i delikatnie, ale stanowczo poprowadziła mnie do krzesła. Moje japonki klapały na kafelkach, a plastikowe krzesełko było twarde i zimne. Rachel wzięła moje ręce w swoje i wiedziałam, że cokolwiek się stało, będzie to straszne. - Powiedz mi. - Wczoraj poroniła. Nie odpowiedziałam, nie zareagowałam. Musiałam źle usłyszeć. - Co zrobiła?! Rachel pociągnęła nosem, a Jim Hawthorne wyciągnął rękę i położył jej na ramieniu. - Była w ciąży - powiedziała Rachel. - Poszła biegać i straciła dziecko. Dużo krwi, za dużo... Wyjdzie z tego, ale gdyby Colton jej nie znalazł na czas, mogłaby... Boże. Doznałam takiego szoku, że gdybym nie siedziała, przewróciłabym się. - Colton?! Colton Calloway? Czemu Colton miałby ją znaleźć? Przecież mieszka w Nowym Jorku... Wtedy wszystkie elementy układanki zaczęły do siebie pasować. - On b-b-był ojcem? - Tak. - Rachel pokiwała głową, a jej piękne jasne włosy zalśniły w ostrym świetle jarzeniówek. Theresa i Robert siedzieli naprzeciwko nas. Na ich twarzach malowało się zdziwienie, zagubienie, niepokój i strach. Spojrzałam na nich. W sumie ich nie znałam. Robert Calloway był kongresmenem i większość czasu spędzał w Waszyngtonie. Nie wiedziałam, czym zajmuje się Theresa, ale jej też często nie było. Nawet jako dzieciaki rzadko bawiliśmy się w domu Calloway'ów. Zwykle

z Nell i Kyle'em spotykaliśmy się u Nell, więc Theresa i Robert byli mi w zasadzie obcy. On był wysoki, miał szeroką klatkę piersiową i lekko zaokrąglony brzuch. Mocnej budowy, surowy, z przesianymi siwizną włosami i jasnymi, niebieskimi oczami, które odziedziczył po nim Colton. Kyle był bardziej podobny do Theresy: smukły, szczupły, o pięknych klasycznych rysach i ciemnych brązowych oczach. - Colton i Nell... - zaczęłam, mając nadzieję, że reszta sama się ułoży. - Spotkali się w Nowym Jorku, tak myślę - dopowiedziała Rachel. - Nie wiem nic więcej. To wszystko się stało tak szybko. Nell przyjechała wczoraj rano, wcześnie. Nie wiem, o której wyleciała z Nowego Jorku, ale tutaj była już o siódmej. Wyglądała na zmęczoną. Ale nie śpiącą, tylko wyczerpaną emocjonalnie. Wypaloną, zatroskaną. Powiedziała, że chciała spędzić trochę czasu w domu, ale że nic się nie stało. Nie uwierzyłam jej, bo ją znam. Wiedziałam, że coś ukrywa. Od tak dawna obserwowałam, jak ukrywa przed nami wszystko. Ale nie chciała rozmawiać. Wczoraj prawie cały czas spędziła w swoim pokoju i grała na gitarze. Potem, późno, koło dziewiątej wieczorem zeszła na dół i powiedziała, że idzie pobiegać. Nie było jej może dwadzieścia minut, kiedy do domu ktoś wpadł. Tak się przestraszyłam, że stłukłam szklankę. To był Colton. Zachowywał się jak szaleniec. Był zrozpaczony, dopytywał się, gdzie jest Nell, tak jakby jej szukał. Powiedziałam, że poszła biegać w okolice farmy Ennisa. Wybiegł za nią. Potem wrócił... Niósł ją na rękach. Boże, była cała we krwi. Miał koszulkę zalaną jej krwią. Krew płynęła jej spomiędzy nóg. I już wiedziałam... Wiedziałam. Sama miałam dwa

poronienia, zanim urodziłam Nell. Ale moje nie były aż tak straszne. Boże... Moja dziewczynka. - Rachel zadrżała i odwróciła się, żeby schować się w ramionach męża. Czy to samo spotka mnie? To przyszło mi do głowy od razu po tym, jak Rachel skończyła mówić. - Mogę ją z-z-z-zobaczyć? - spytałam. - Spytaj pielęgniarkę - odparł Jim. - Nie wiem, czy już się obudziła. Pielęgniarka za biurkiem poinformowała mnie, że Nell nie śpi i mogę ją zobaczyć, jeśli się zgodzi. Poszłam długim korytarzem i patrzyłam na numerki na drzwiach, które zbliżały się coraz bardziej do 141. Pod jedną z sal stała na korytarzu grupka milczących ludzi. To pokój Nell. Kiedy się zbliżyłam, zdałam sobie sprawę, co tam robią. Usłyszałam grę na gitarze i głęboki męski głos. Nie rozróżniałam jeszcze słów, ale melodia była hipnotyzująca, jak wytrawna, szorstka kołysanka. Proste akordy powtarzały się w rozrywającym duszę refrenie. Przeciskałam się przez tłumek lekarzy, pielęgniarek i innych pacjentów, aż zdołałam zajrzeć do pokoju. Przy łóżku Nell siedział Colton, w rękach miał gitarę, głowę przechylił na jedną stronę, zamknął oczy, a śpiewając, napinał mięśnie szyi. Potężne bicepsy naprężały się, gdy szarpał za struny i wygrywał prostą melodię. Miał hipnotyczny głos, przesycony rozpaczą, tak że przekaz tej piosenki był niemal namacalny i czułam, jak spływa mi po skórze. Nie ma cię Nie ma nic Imienia ani twarzy Cicho tak

Pusto też Już nigdy się nie zdarzysz. Los coś dał Los coś wziął Nie pytał nas o zgodę Szary dym Kropla krwi Musiałeś od nas odejść? Jak to jest Pytam w snach Pokochać ślad na piasku Nie mieć już Dokąd iść I nawet nie móc zasnąć. Byłeś moim marzeniem modlitwą i ucieczką Byłeś wszystkim, lecz cię nie ma moje dziecko. Pokaż się Daj nam znak Zakołysz morską falą Tyle dni Dawał czas I co się z nimi stało? Byłeś wszystkim Marzeniem i ucieczką A teraz cię nie ma Moje dziecko.

Zagrał ostatni akord, pozwolił nutom zawisnąć w powietrzu, a sam schylił głowę i jego ramiona zadrżały. Piosenka przypomniała mi o istnieniu, które rosło we mnie. O tym, co straciła Nell, co stracił Colton. Załkałam głośno. Colt się odwrócił i otworzył oczy. Zdziwił się, widząc tłumek przy drzwiach. Nie zauważył mnie albo nie rozpoznał. Odwrócił się do Nell, która wygramoliła się z pościeli i pociągnęła za sobą rurki i kabelki prowadzące do monitora. Wdrapała się Coltowi na kolana, objęła go za szyję i płakała tak bardzo, z taką rozpaczą, że bolało patrzenie na nią, słuchanie jej. Nie mogła zapanować nad drżeniem całego ciała, szlochała głośno, jej schrypnięte, rozdzierające krzyki wypełniały pokój, mieszając się z nieustannym piskiem aparatury. Przylgnęła do Colta tak, jakby tylko on mógł ją uchronić przed rozpadnięciem się na kawałki, przed staniem się jedynie rozpaczą. Łagodnie ją obejmował i głaskał po plecach ze wzruszającą czułością. Widziałam miłość w sposobie, w jaki odgarnął palcem włosy z jej oczu i w tym, że nie wypowiadał pustych słów rzekomego pocieszenia, tylko przytulał ją, a jego miłość wyrażała się w ciszy. Odwróciłam się do drzwi i oparłam plecami o ścianę, żeby mnie nie widzieli. Słuchałam jej płaczu i jego cichego pociągania nosem. Przeżywali swoją stratę, a ja czekałam. W którymś momencie dołączył do mnie Jason. Stałam z zamkniętymi oczami i słuchałam ich cichej rozmowy. Nie rozumiałam słów, ale wiedziałam, że to intymne szepty zakochanej pary. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że Nell i Colton są razem. Pociągnęłam Jasona dalej w głąb korytarza. Kiedy mijaliśmy drzwi, zerknęłam na Nell leżącą już w szpitalnym

łóżku i trzymającą Colta za rękę. Zobaczyła mnie, ale odwróciła wzrok. - Co się stało? - spytał Jason. - Widziałeś, kto jest z nią w p-p-pokoju? - Pokręcił głową. Colton Calloway. - Co? A co on robi w Michigan? Wzięłam głęboki wdech. - Oni są razem. Nell i Colton. Razem w sensie, że razem. Ona... Nell por-r-r-roniła. - Zaczekałam, aż przetrawi tę wieść. Jason otworzył usta, potem je zamknął, a potem się odwrócił i spojrzał na drzwi do pokoju 141, jakby wypisana była na nich jakaś odpowiedź. - To znaczy... Nell była w ciąży? - Przytaknęłam, a on pochylił głowę i ze zdziwieniem wypuścił powietrze z płuc. Cholera jasna. W życiu bym się nie spodziewał. - J-j-ja też. Myślałam... Bałam się, że... Jason przerwał mi i przyciągnął mnie do piersi. - Ja też o tym pomyślałem w pierwszej chwili. Na szczęście to nie to. - No tak. - Przycisnęłam czoło do jego piersi. Mój sekret ciążył mi w brzuchu jak gorąca, ciężka kula. Nie mogłam mu powiedzieć teraz, nie w tej sytuacji. Jason podniósł moją brodę do góry i spojrzał na mnie oczami w kolorze zielonego jadeitu. Zdałam sobie sprawę, że on wie, że coś przed nim ukrywam. - Co się z tobą dzieje? Pokręciłam głową - Nie tutaj. - Czyli nie oszalałem, tak? Jest coś, czego mi nie mówisz?

Zadrżałam i ostro wciągnęłam powietrze. - Tak. Ale... To nie czas ani miejsce. - Zwariuję. - Słyszałam w jego głosie wściekłość i obawę. Objęłam dłońmi jego policzki i przysunęłam jego usta do moich w szybkim, ale głębokim pocałunku. - Kocham cię. Teraz i zawsze. Wiesz o tym? Wypuścił z płuc powietrze. - Czyli nie chcesz mnie zostawić, tak? Mogłam się tylko roześmiać. - Nigdy. Nie ma mowy. - Wyswobodziłam się z jego objęć i poprowadziłam go do pokoju Nell. Na nasz widok głęboko wciągnęła powietrze. Colton wstał i odwrócił się do nas, ale nie był pewien, czy ma wyciągnąć rękę, uściskać nas czy nic nie robić. Pomachałam mu niepewnie, a potem minęłam go i delikatnie objęłam Nell. Odsunęła się delikatnie i badawczo przyglądała mi się szarozielonymi oczami. - Posłuchaj, ja... - Jak to się stało? - No wiesz, kiedy mężczyzna i kobieta bardzo się kochają... zaczęła, a potem parsknęła śmiechem. Lekko plasnęłam ją w ramię. - Nie b-b-bądź świnia. Wiesz, o c-co mi chodzi. Zmarszczyła brwi, gdy usłyszała, jak się jąkam. Kiedy widziałyśmy się ostatnio, to już w ogóle mi się nie zdarzało. - To skomplikowane. Odwróciłam się do Coltona, który stał przy Jasonie i wyglądał na skrępowanego - W-w-więc wyjaśnij.

Spojrzała na chłopaków. - Dacie nam chwilę? Colton prześliznął się obok mnie, pochylił nad nią i pocałował. - Pójdę po kawę. - Przycisnął usta do jej ucha i szepnął coś, ale ja i tak słyszałam: - Kocham cię. - Ja też cię kocham. - Powiedziała to na głos, nie szeptała. Jason objął mnie przelotnie i pocałował w kącik ust. - Chcesz kawę? - Pewnie, dzięki. - Kiedy poszli, usiadłam na krześle, które zwolnił Colt i odwróciłam się do Nell. - No to mów. Patrzyła gdzieś obok mnie, tak jakby Colt wciąż tam stał albo jakby widziała go przez ściany. - Okazało się, że jest wszystkim, czego zawsze było mi trzeba. Wiem, że to nie ma sensu. Bo nie ma. To starszy brat Kyle'a. Nie jest łatwy, ale... Boże, jak to wyjaśnić? Ma ogromny talent. Wiem, że słyszałaś, widziałam cię. Pokazuje mi, jak wyzdrowieć. Jak sobie odpuścić. Ja nigdy nie doszłam do siebie. Wiem, że kiedy wyjeżdżałam do Nowego Jorku, wydawało się, że jest w porządku, ale nie było. Po prostu coraz lepiej wychodziło mi ukrywanie, że codziennie za nim tęsknię. - Spojrzała na mnie, żeby sprawdzić, jak odbieram jej słowa. On to wiedział. Zobaczył to już na pogrzebie, kilka lat temu. Wiedział, że nie dopuszczam do siebie uczuć. Że nie chcę czuć. Schyliłam głowę. Wspomnienie tych dni, przeżywanie ich jeszcze raz było niemal nieznośne. - A nie przypomina ci Kyle'a? - Przypomina. Bardzo. Ale... Nie jest Kyle'em. Jest inny, zupełnie inny. Nigdy nie znaliśmy Colta, nawet

jak byliśmy dzieciakami. Nie mieliśmy pojęcia, przez co przechodzi. Jest niesamowicie silny. Nawet sobie nie wyobrażasz. Nie wiesz, co go spotkało, a jednak wciąż daje radę mnie kochać, codziennie się uśmiechać i wierzyć, że będzie dobrze. - Potarła kciukiem nadgarstek. Zobaczyłam świeżą bliznę, głęboką, grubą i poszarpaną na brzegach. Widziała, że patrzę. - To się już nie powtórzy. Koniec z cięciem się. Chociaż to jest nałóg. Do końca życia będę kimś, kto się ciął, ale po prostu nie będę tego robić. Spojrzałam jej w oczy. - Ja już ch-ch-chyba r-r-r-rozumiem. Coś w moim głosie zwróciło jej uwagę. - Jak to? - szepnęła ze strachem. Pokazałam jej ręce. - Myślałam o tym, żeby się pociąć, kilka razy. Nigdy tego nie zrobiłam, ale chciałam. - Czemu? - Ben... Powiesił się w kwietniu. Dziewiątego kwietnia. Zmusiłam się do mówienia wolno, wróciłam pamięcią do lekcji wymowy. Nell zakryła usta dłonią, a w jej szeroko otwartych oczach widziałam szok. - Powiesił się?! Omójboże, tak mi przykro. - Dzwoniłam do ciebie, ale nie odbierałaś. Nie od-dzwoniłaś. Jason też dzwonił. - Próbowałam powstrzymać się od wyrzutu, ale chyba mi się nie udało. - Wiem. Przepraszam. Ja tylko... Wtedy skupiałam się tylko na tym, żeby nie zwariować, żeby żyć z dnia na dzień. Sprawa między mną a Coltonem była... W najlepszym razie burzliwa. Wzięła mnie za rękę. - Przepraszam cię. Przepraszam, że jestem taką nędzną przyjaciółką.

Nie było mnie, kiedy mnie potrzebowałaś. A ty zawsze byłaś obok. Wzruszyłam ramionami. - Miałaś swoje sprawy. Rozumiem to. - Co się stało? Czemu to zrobił? Pokręciłam głową. - To długa historia. Ale ogólnie nigdy nie był w dobrej formie, wiesz o tym. Sprawy się po prostu... Jego życie... Nie uniósł tego. Chyba myślał, że to jedyne wyjście. - To dlatego znów się jąkasz? Przez jakiś czas szło ci świetnie, prawda? Pokiwałam głową. - Tak. - Zagapiłam się na posadzkę pod nogami. - Ja go znalazłam. Zostawił list i znalazłam go. Tuż po. Jeszcze... Jeszcze wierzgał nogami. Mam koszmary w nocy. Pewnie zawsze będę miała. - Boże. Nie wiem, co powiedzieć. - Już jest lepiej. Znów chodzę do doktor Malmstein. - To twoja terapeutka? Ta, do której chodziliście po śmierci Kyle'a? - Powiedziała to tak gładko i spokojnie. Podziwiałam ją za to. - Tak. Przez jakiś czas nie chciałam iść. Na kilka miesięcy trochę się wycofałam. Nie jąkałam się teraz. Mówiłam znów trochę jak automat, tak jak kiedyś, ale to i tak coś. Tak, jakby fakt, że Nell mnie potrzebowała, zmobilizował mnie do płynności, nie dokonał tego nawet Jason. - Wycofałaś się? - Przestałam mówić. Na jakieś dwa miesiące. Jason mnie zmusił, żebym poszła na terapię. - Cieszę się, że to zrobił. I że się nie cięłaś.

Powoli wypuściłam powietrze z płuc. - Ja też. - Zerknęłam na nią. - A jak ty się masz? Tak serio. Odchyliła się i zakopała głębiej w gnieździe cienkich poduszek. - Jeszcze nie wiem. Straciłam dziecko. Byłam w ciąży i się wystraszyłam. Nie mogłam powiedzieć Coltowi. A powinnam była. Tyle że nie mogłam. Bałam się, co on powie, jak zareaguje. Czy będzie mnie wciąż kochał, czy się nie wścieknie, że łapię go na dziecko. Ale teraz... Zachowałam się bez sensu. Mogłam mu powiedzieć, powinnam mu zaufać. Nie mogłam złapać tchu. Wiedziała? Nie patrzyła na mnie, szarpała za nitkę wiszącą z białego szpitalnego koca. - I co będzie? Z tobą i z Coltonem? - On nie lubi, jak się do niego mówi Colton. Tylko ja mogę. Poza tym wszyscy nazywają go Colt. - Przeczesała palcami włosy, ale skrzywiła się, gdy napięła mięśnie. Wciąż ją bolało. - Nie wiem, co będzie. Jesteśmy razem. Pewnie tu zostanę jakiś czas, kilka tygodni, żeby dojść do siebie fizycznie. Potem pójdę na terapię. O wiele za późno, wiem. Kochamy się z Coltonem. On mnie rozumie. Wiem, że wiele osób nie może tego ogarnąć, że jak to, jak mogę być ze starszym bratem Kyle'a? Sama z tym walczyłam przez całe tygodnie. Bardzo walczyłam. Nie chciałam się na to zgodzić. Nie chciałam przyjąć... Pozwolić sobie na to, że kocham, dopuścić go do siebie. Ale jakimś cudem mnie zmusił, żebym się otworzyła. Pomasowała się po nasadzie nosa, westchnęła, a potem na mnie spojrzała. - Wiesz, że ja nigdy nie płakałam po Kyle'u? Ani razu. Nie pozwalałam sobie czuć. Nie przeżyłam żałoby. To dlatego

się cięłam. Żeby jakąś drogą uwolnić ból, myśleć o czymś innym, poczuć cokolwiek poza tęsknotą. - Wzięła głęboki wdech, wypuściła powietrze, a potem zrobiła to jeszcze raz. Widziałam cierpienie w jej zmarszczonym czole i w drżeniu brody. - Ciągle boli. Cały czas o nim myślę. Ciągle śni mi się, jak umiera. Ale wiem, teraz już wiem, nie mogę żyć w potrzasku. Jedyne wyjście to przeżyć to. Tak samo teraz, po stracie dziecka. Pokonam ból tylko wtedy, kiedy pozwolę sobie go poczuć. Ból, żałobę, gniew, rozpacz... Same nie pójdą, tylko się nawarstwią i będzie coraz gorzej. Trzeba je sobie uświadomić i przeżyć. Oddać bólowi co jego. - Słyszysz sama siebie? Jakie mądrości? - Chciałam się roześmiać, jakoś rozluźnić atmosferę żartem, ale wyszło słabo. Skrzywiła się. - Nic takiego, no co ty! W ogóle nie jestem mądra. Tyle tylko, że poznałam ból. Teraz powiedziałam to, co pokazał mi Colton. Sam się tego nauczył, bo wiele przeszedł. Przez to przejdziemy już razem. - Cieszę się, że masz kogoś takiego. Odwróciła się do mnie. - Jestem pewna, że gdyby nie on, już by mnie nie było. - Musisz go mieć, żeby dawać radę? Wzruszyła ramionami. - Tak i nie. Wiem, o co ci chodzi. Nie jestem od niego uzależniona, naprawdę. Potrzebuję go, bo jest... wszystkim. Ale wiem, że muszę iść naprzód bez względu na to, co się dzieje w moim życiu. Bez niego byłaby masakra, ale lubię myśleć, że daję radę sama. - Ale jestem - odezwał się Colton zza moich pleców. -Nigdzie nie idę.

Odsunęłam się z drogi i poczułam, że Jason obejmuje mnie w pasie. W każdej ręce trzymał po styropianowym kubku z kawą. Jeden od niego wzięłam. Była naprawdę wrząca, ale i tak siorbnęłam łyczek. Nell spojrzała na mnie. - Jestem strasznie zmęczona, chciałabym pójść spać. Przyjdziesz jutro? - Pewnie - powiedziałam. Kiedy wychodziliśmy, widziałam muskularną sylwetkę Colta, jak się nad nią pochyla, całuje i okrywa kocami. Potem się odwrócił i spojrzał na mnie przeszywającymi niebieskimi oczami. Uśmiechnęłam się do niego, żeby wiedział, że jestem z nimi. Nie do końca rozumiałam, jak to się stało, że są razem, jak do tego wszystkiego doszło, ale to nie miało znaczenia. Kiedy Nell o nim mówiła, słyszałam w jej głosie miłość. Widziałam ją też w jego oczach, gdy na nią patrzył, w jego pocałunkach. Byliśmy już w połowie drogi do domu, gdy coś mi przyszło do głowy. - Jak się tu dostałeś? Przecież ja mam ciężarówkę. - No proszę, wreszcie cię olśniło - roześmiał się. -Przywiózł mnie Bob. Powiedziałem, że to ważna rodzinna sprawa. - Dziękuję, że przyjechałeś. Spojrzał na mnie, kiedy już wyprzedził wlokące się przed nami auto. - Przecież chodziło o Nell. Oczywiście, że przyjechałem. Chwilę milczeliśmy, a potem zmienił temat. -Powiesz mi wreszcie, co cię dręczy od dwóch miesięcy? Poczułam, że serce zaczyna walić mi w piersi jak młotem. Próbowałam zmusić się do głębokich wdechów, ale

zdołałam się tylko hiperwentylować. Poczułam dłoń Ja-sona na plecach, kiedy pochyliłam się, żeby włożyć głowę między kolana, obijając się o schowek. - Oddychaj, kocie. Wszystko jest w porządku, tylko oddychaj głęboko. Nie tak szybko - opływał mnie jego kojący szept. Usiadłam prosto, odgarnęłam włosy z twarzy i zaczęłam rozpisywać w głowie to, co zamierzałam powiedzieć. Kiedy odzyskałam panowanie nad sobą, odwróciłam się do niego. - Może się zatrzymaj. Uniósł brew, ale zrobił tak, jak powiedziałam. Przeciął dwa pasy i przy najbliższej okazji zjechał do McDonalda. Zaparkował, a potem na mnie spojrzał. - Co się dzieje? Wzięłam kilka głębokich wdechów i zmusiłam się do spojrzenia mu w oczy. - Jestem w ciąży. Zamrugał kilka razy i przez kilka sekund jego mina nic nie wyrażała. - Jesteś w ciąży? Pokiwałam głową. - Tak. Zrobiłam cztery testy. - Od jak dawna wiesz? - Starał się zachować spokój i słyszałam, że siłą panuje nad głosem. - Na sto procent dopiero od wczoraj. - Ale wcześniej podejrzewałaś? Pokiwałam głową. - Kiedy ostatnio uprawialiśmy seks... Pamiętasz? Po takiej długiej przerwie. Tuż przed zaśnięciem zdałam sobie sprawę, że od śmierci Bena nie łykałam pigułek. Zwy-

czajnie... zapomniałam. - Nie mogłam na niego spojrzeć. Gapiłam się na tablicę rozdzielczą, na którą padały cienie zza szyby. - Przepraszam - szepnęłam. - Za co? - Dotknął mojej brody i chciał, żebym popatrzyła mu w oczy, ale odwróciłam głowę. Nie chciałam się rozpłakać, ale wiedziałam, że nie dam rady się powstrzymać. Był zły, a ja się tak strasznie bałam. - Popatrz na mnie. Miałam ochotę otworzyć drzwi i zacząć biec, ale zwróciłam do niego załzawione oczy. - Boję się. Tak cholernie się boję. - Głos mi drżał, urywał się. Jesteś zły, ale nie chcę, żebyś... odszedł. Nie rozmawialiśmy o tym. Nie jesteśmy na to gotowi. Wiem. Przepraszam, że nie powiedziałam ci wcześniej, ale tak się bałam. Usłyszałam kliknięcie oznaczające, że odpina pas, a potem poczułam jego dłoń, sunącą w górę mojego ramienia aż do policzka. Przyciągnął mnie do siebie, a ja padłam w jego ramiona. - Skarbie - szeptał zdecydowanie, ale łagodnie. - Nie jestem zły. Naprawdę. Jestem zaskoczony, to fakt. Nie miałem pojęcia. Zachowywałaś się tak dziwnie. Było ci niedobrze i w ogóle. Bałem się, że mi powiesz, że masz raka albo coś w tym stylu. Nie przepraszaj. - A potem... dowiedziałam się o Nell i zaczęłam się bać jeszcze bardziej. A jeśli mnie spotka to samo? - Nie spotka. - Nie zniosłabym kolejnej straty. Wydaje mi się, że i tak z trudem sobie radzę. - Jesteśmy razem, pamiętasz? - Jason uniósł moją brodę i lekko mnie pocałował. - Kocham cię. To niespodzianka,

ale nie jestem zły. Nie do końca jestem pewien, tak w zasadzie, co czuję, ale z całą pewnością nie ma w tym złości. Nasze usta dzieliło kilka centymetrów. Czułam się bezbronna i tak go spragniona. - Na pewno? Tak się bałam, że będziesz zły, że do tego dopuściłam. Otarł się policzkiem o mój. - Nie, skarbie. Nie. Byłaś taka rozbita po tej historii z Benem. To nie twoja wina. To w ogóle nie jest wina. Stało się i jest. Poradzimy sobie z tym razem, dzień za dniem, dobrze? - Tylko... Musisz wiedzieć, że zatrzymam to dziecko. Bez względu na wszystko. - Oczywiście. Nie wyobrażam sobie inaczej. Śmierdział potem, ściętą trawą i benzyną, kiedy mnie całował, na ustach czułam jego pot, a na skórze zostawiał mi smar, ale za nic na świecie nie odsunęłabym się od niego. Przylgnęłam do niego każdą tkanką, potrzebowałam jego wsparcia. Będziemy mieli dziecko.

JASON Nowina; bitwa na głosy

Dwa miesiące później Siedziałem na brzegu kanapy i pociły mi się ręce. Becca siedziała obok mnie i mocno zaciskała palce na mojej dłoni, stąd wiedziałem, że jest równie zdenerwowana jak ja. Poinformowanie jej rodziców o ciąży... Przerażające. W porównaniu z tym przesłuchania do zawodowych drużyn futbolowych wydawały się bułką z masłem. Od jakiegoś czasu rozmawiałem z agentami, wszystko było obgadane, papiery zebrane, warunki ustalone. Musiałem jeszcze poczekać do kwietnia przyszłego roku do ogłoszenia składów, ale podejrzewałem, że weźmie mnie drużyna New Orleans Saints. Pokręciłem głową, żeby na chwilę zapomnieć o futbolu. Enzio i Leena de Rosa siedzieli naprzeciwko nas. Enzio obejmował żonę ramieniem i grubymi palcami wybijał jakiś rytm na oparciu kanapy. - Mamo, ojcze... - zaczęła Becca. Spojrzała na mnie, potem na niego. - To znaczy: tato. Chcielibyśmy wam coś powiedzieć. Enzio i Leena wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Ich oczy zdradzały długotrwały smutek. Po samobójstwie

Bena bardzo się zmienili. Często zapraszali Beccę i mnie na kolację i zaczęli się szczerze nami interesować, nawet mną. Becca widziała ich starania i robiła wszystko, żeby naprawić naderwaną więź. Zdobyła się nawet na wysiłek nazywania ojca „tatą", przed czym długo się wzbraniała. Wyjęła z torebki małą kopertę i podała Leenie, która na widok zdjęć USG szeroko otworzyła oczy. - Jestem w ciąży - dodała Becca. - Jak daleko jesteś? - Leena zadała to pytanie ze swoim twardym akcentem, a potem odchrząknęła. - W którym miesiącu, o to mi chodziło. - W czwartym. - Becca patrzyła to na nią, to na ojca, obserwowała. - Płeć poznamy dopiero za kilka tygodni. -Ostatnie zdanie skierowane było raczej do niego, jak się domyśliłem, bo jej matka jako pediatra na pewno to wiedziała. Enzio odchrząknął i pochylił się. - Ciąża nie była planowana, si? - Tak, proszę pana - odpowiedziałem. - I jak się zapatrujesz na to niespodziewane powiększenie rodziny? Wziąłem głęboki oddech i starannie dobrałem słowa. - Może i faktycznie dziecko nie było planowane, ale jest oczekiwane. Kocham pana córkę z całego serca. Mam nadzieję, że już się pan o tym przekonał. Będę przy niej cały czas. Zajmę się nią i dzieckiem. Enzio pokiwał głową. - Być może kiedyś nalegałbym na natychmiastowy ślub, ale teraz? Jest z tobą szczęśliwa. Widzę to. Bez ciebie nigdy nie była. Udowodniłeś, że ją kochasz. Jest teraz moim jedynym dzieckiem. Chcę tylko, żeby było jej dobrze. - Głos mu się załamał, więc odwrócił wzrok i zaczął

szybko mrugać. - Martwię się oczywiście, że to pokrzyżuje jej plany zawodowe, ale to jej wybór. - W stu procentach jej wybór. Chcę, żeby robiła to, co ją uszczęśliwi. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby skończyła studia i zaczęła karierę, jeśli tylko będzie chciała. Zamilkłem, ale po chwili zacząłem mówić dalej: - Nie wiem, na ile zna pan moje plany zawodowe po studiach, ale przez kilka ostatnich sezonów prowadziłem rozmowy z NFL i nie ma już wątpliwości, że zostanę zawodowym graczem. Zajmę się pana córką i zrobię to dobrze. Pieniądze nie będą problemem. Pokiwał głową, spojrzał na żonę, a potem znów na nas. - A ślub? Rozmawialiście o tym? Becca odpowiedziała za nas oboje. - Tak. Nie jesteśmy jeszcze oficjalnie zaręczeni, ale pobierzemy się. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko, że przyjdziecie na ślub i że będziecie uczestniczyli w naszym życiu. - Oczywiście, że tak, ńglia - powiedział Enzio. -Wiem... Wiem, że często byłem surowy, ale chciałem dla ciebie wyłącznie tego, co najlepsze. I bardzo mi przykro, że dopiero śmierć twojego brata uświadomiła mi, jaki byłem... - Chyba zabrakło mu słów, więc nagle zamilkł. - Twój ojciec chce powiedzieć, że jesteśmy rodziną. - Leena się podniosła, podeszła do kanapy, na której siedzieliśmy z Beccą i wzięła córkę w ramiona. - Kocham cię, Rebecco. Nie wierzę, że będę babcią! Enzio opadł na poduszki i wyglądał na oszołomionego. - A ja... Będę nonno. Niesamowite! Potem rozmawialiśmy, raczej rozmawiały Leena i Becca, o planach na baby showeri pomysłach na lokalizację

ceremonii ślubnej. Nikt nie wspominał o moich rodzicach, co mi zupełnie odpowiadało. Nie kontaktowałem się z nimi, od kiedy wyjechałem z Beccą i nie miałem zamiaru zmieniać tego stanu rzeczy. Nie nawiążę z nimi kontaktu, nigdy, z żadnym z nich. Nie myślałem o nich od bardzo dawna, ale jakoś tak wyszło, że rozmowa o ślubie i dzieciach przywołała ich obraz. Zastanawiałem się, co by pomyśleli o tym, że będę ojcem. Czy tacie podobałoby się, że będę grał w Saints. Pewnie nie. W jakiejkolwiek drużynie bym grał, i tak byłoby źle, a ja nie byłem na tyle głupi, żeby nadal szukać jego akceptacji. Późnym wieczorem, kiedy wracaliśmy do domu, Becca trajkotała jak katarynka o planach, jakie poczyniły z matką. Wyglądało na to, że w marcu weźmiemy cichy, wiosenny ślub. Zaprosimy tylko najbliższych: Enzia i Leenę, Nell i Colta oraz ich rodziców, kilkoro przyjaciół Becki z uniwersytetu, trenera Hoke'a i kilku moich najbliższych kumpli z drużyny. W marcu Becca będzie już bardzo blisko porodu, bo termin miała na koniec kwietnia. Okazało się, że chociaż nic o tym nie wiedziałem, zaczęła już szukać ślubnych sukien i znalazła w Internecie taką, która będzie idealnie pasować do ósmego miesiąca ciąży. Nie do końca rozumiałem, czemu musimy tak długo czekać i dlaczego nie pobierzemy się wcześniej, w grudniu czy w styczniu, ale kiedy to zasugerowałem, Leena i Becca spojrzały na mnie w identyczny sposób, wzrokiem, który pytał, czy zgłupiałem do reszty. - Nie biorę ślubu zimą - oznajmiła Becca i na tym temat się skończył. Enzio skinął na mnie i zaprowadził mnie do swojego gabinetu, gdzie nalał mi szklaneczkę mocnej, bursztyno-

wej szkockiej. Ponieważ prawie nigdy nie piłem alkoholu, spływała mi po przełyku jak potok lawy i umiejscowiła się w żołądku niczym tona cegieł, ale po kilku pierwszych łykach ten ogień zaczął mi się nawet podobać. - Najlepiej zostawić je same - powiedział i poklepał mnie po ramieniu. - Spytają cię o zdanie, owszem, ale to i tak nie będzie miało żadnego znaczenia, chyba że będziesz na tyle głupi i powiesz, że ci wszystko jedno, a to bardzo zła odpowiedź. Pamiętam, jak brała ślub moja siostrzenica. Obserwowałem to uważnie. Ten biedny chłopak, za którego wychodziła Maria, był całkiem skołowany. Nie miał pojęcia, czemu go pytają, które serwetki woli albo które wiązanki są najładniejsze, skoro i tak nigdy nie wybierały tego, co jemu się podobało. „Po co mnie pytają, skoro nie zamierzają słuchać?", dopytywał się cały czas. Powiedziałem mu, że takie są kobiety. Człowiek za nimi nie nadąży, a już na pewno, gdy chodzi o śluby i przyjęcia. Kiwałem głową i sączyłem szkocką, a kiedy dopiłem szklaneczkę płomiennego trunku, przyjemny ciepły rausz szumiał mi w uszach. W drodze powrotnej prowadziła Becca, bo zorientowała się, że jestem wstawiony i śmiała się ze mnie, ilekroć coś powiedziałem, bo słowa wychodziły mi z ust w zwolnionym tempie. - Jesteś zabawny, jak jesteś pijany - powiedziała, wpychając mnie do mieszkania i prowadząc do sypialni. - To dziwne uczucie. Nie podoba mi się - stwierdziłem. Czuję się, jakbym stracił kontakt z bazą. - Więc najlepiej się połóż i pozwól, że ja się tobą zajmę. Popchnęła mnie tak mocno, że upadłem na łóżko, a potem złapała moje stopy i zdjęła mi adidasy oraz skarpetki.

- Brzmi dobrze - wymamrotałem i patrzyłem, jak sięga do rozporka moich spodenek. Kiedy byłem już nagi, wycofała się, zrzuciła ze stóp balerinki, sięgnęła, żeby rozpiąć spódnicę i pozwoliła jej opaść na podłogę. Czułem, że robię się twardy na widok jej ud, umięśnionych nóg i czerwonych koronkowych majtek. Powoli rozpięła koszulę, zaczynając od guzików na samej górze, i stopniowo odsłaniała pasujący do majtek stanik. Z trudem przełknąłem ślinę, kiedy tak stała w samej bieliźnie odcinającej się od ciemnej, napiętej skóry, a jej czarne oczy wędrowały po moim ciele. Leżałem bez ruchu i czekałem, oblizałem tylko usta i ułożyłem się wygodniej, opierając głowę na skrzyżowanych ramionach. Rozpięła stanik i rzuciła go na bok, a jej ciężkie piersi kołysały się przy każdym jej ruchu. W następnej kolejności poszły majtki i już była naga, wdrapywała się na łóżko i sunęła w moją stronę, patrząc, jak dzikie zwierzę i całując mnie po drodze to tu, to tam. Zatrzymała się, objęła kolanami moje żebra i nachyliła się, żeby miękki, ciężki żar jej piersi owionął moją twarz. Następnie przesuwała je w dół, całując mnie przy okazji w policzek, brodę, ramię i pierś. Zjeżdżała coraz niżej, tak samo rozgrzana jak ja, aż w końcu poczułem jej wilgotne gorące wejście, w które mnie wciągnęła. Zrobiła to jednym ruchem, przyciskała mnie do siebie, aż byliśmy złączeni biodro z biodrem i poruszaliśmy się razem. Oparła przedramiona na mojej piersi, trzymała moją twarz w dłoniach i pożerała ustami moje usta, a pocałunek stawał się głębszy z każdym ruchem naszych ciał. Wkrótce jęczała w rytm pchnięć, jej ruchy stawały się coraz bardziej szaleńcze i nieokiełznane, a potem opadła na mnie całym ciężarem i wydała bezgłośny okrzyk prosto

w moje ramię, zadrżała i rozpadła się na kawałki. Zaczęła wówczas nacierać jeszcze bardziej dziko, podniosła się, żeby siedzieć prosto, unosiła się na udach i opadała z szatańską desperacją. Trzymała włosy rękami, odchyliła głowę do sufitu, bez trudu utrzymywała równowagę i ujeżdżała mnie szaleńczo, a jej pełne piersi podskakiwały z każdym ruchem. Wziąłem je w ręce i nachyliłem się, żeby złapać w usta brodawkę. Jęknęła, ale zaraz opadłem na plecy, bo zaczęły mnie zalewać fale mojego spełnienia. Chwyciłem jej biodra i przycisnąłem ją do siebie, patrzyłem w jej twarz, kiedy przeżywała drugi orgazm, obserwowałem jej doskonałe, podskakujące piersi i wystrzeliłem w nią, wołając jej imię niskim, warczącym głosem. Podniosłem się, kiedy rozkosz przetaczała się przeze mnie, przeniosłem jej nogi na mój pas, pocałowałem delikatnie tył jej głowy. Ona trzymała rękę na moim ramieniu, prześcieradło skotłowało się wokół nas, nasze biodra poruszały się w doskonałej harmonii, a serca biły jednocześnie. Siedzieliśmy tak, bez tchu, rozkosz ustawała, nasze ciała były splątane, sczepione, zjednoczone, a oczy wpatrzone w siebie, poszukujące i przesyłające nieme zapewnienia o miłości. - Wyjdź za mnie - powiedziałem. Becca zamarła, wpatrywała się we mnie przez chwilę, a potem szeroki uśmiech rozjaśnił jej twarz. - Tak! Tak! - Wiem, że powinienem uklęknąć i tak dalej... - Nie, jest doskonale. To nie byłbyś ty. - Rzuciła się na mnie i pocałowała namiętnie, a potem odsunęła się na tyle, żeby móc mówić. Jej usta ocierały się o moje, kiedy szeptała: - Cudowne oświadczyny. Doskonałe. Nasze.

Zacisnęła wokół mnie uda i lekko się poruszyła, żeby sprawdzić, czy jestem gotowy na drugą rundę. Byłem wciąż w niej, a śliskie ciepło jej ciała wokół mnie działało jak środek odurzający. Jej zapach był afrodyzjakiem, jej usta na moich i dłonie błądzące po moich ramionach, plecach i piersi sprawiały, że krew z dudnieniem przetaczała mi się w żyłach. Już byłem gotowy, twardniałem i naprężałem się w niej, a potem padłem na nią, moszcząc się między jej udami. Nie chciała puścić mojej szyi, przyciskała mnie mocno do siebie i kołysała się, a nasze ciała zderzały się w opętańczym, niestrudzonym biegu. Każde z nas brało to, co chciało i dawało wszystko, co miało do dania. Krzyczeliśmy, mruczeliśmy, wzdychaliśmy, jęczeliśmy i szeptaliśmy swoje imiona. Ona doszła pierwsza, jak zwykle. Ja byłem zaraz za nią. Spletliśmy się w warkoczu kończyn i zasnęliśmy razem.

JASON Wrzesień, rok później Tańczyłem wzdłuż bocznej linii, mknąłem na pełnym gazie, a czubki korków wbijały się w murawę przy samej krawędzi białej linii. Rozłożyłem ramiona i wpatrywałem się w wirujący brązowo-biały pocisk prujący prosto na mnie. Czułem przed sobą i za plecami obecność obrońców, popychali mnie, nacierali na mnie, szarpali, ale nie

zwracałem na nich uwagi, parłem naprzód. Piłka była jak pocisk laserowy wyrzucony przez Drew i wymierzony tak, żeby wylądować tam, gdzie znajdę się za... trzy sekundy. Jeszcze dziesięć kroków. Wyprostowałem się i poczułem, że trochę się chwieję, starając się nie przekroczyć linii, wyminąć obrońców i wyjść na spotkanie nadlatującej piłce. W hełmie dudniło echo mojego urywanego oddechu i prawie nie słyszałem okrzyków kibiców, skandujących moje imię. Musiałem przyznać, że ta część zabawy bardzo mi się podobała. A potem, ponad wszystkimi innymi głosami usłyszałem ją. - Dawaj, dawaj, łap! Krzyczała tylko dla mnie, swoim słodkim głosem. Rozproszyłem się na moment, akurat kiedy piłka zmierzała prosto pomiędzy moje wyprężone palce. Unosiłem się w powietrzu, nie pamiętałem, żebym w ogóle stawiał kroki. Musnęła moje palce i poczułem desperację. Sekunda rozproszenia wywołanego brzmieniem jej głosu mogła nas kosztować przegraną. Byliśmy o jedno przyłożenie do tyłu i ta akcja mogła rozstrzygnąć o całym meczu, dając nam szansę na wygraną w moim pierwszym spotkaniu w lidze NFL. Wciąż frunąłem, zbliżałem się do lądowania na jednej nodze, piłka balansowała mi na dłoni. Druga noga się podwinęła, zabrakło mi tchu, a grawitacja wygrała i postanowiła roztrzaskać mnie o ziemię. Miałem piłkę już w obu rękach, niemal przyklejoną do rękawic. Łup! Obrońca rzucił się na mnie od tyłu, oplótł mnie w pasie mocnymi ramionami i zaczął miażdżyć mi żebra.

Pociągnąłem go za sobą, bo jego brutalny atak zmiótł mnie z nóg. Całą siłę, jaka mi jeszcze została, skupiłem na niewypuszczeniu piłki z rąk. Czas zwolnił, gdy leciałem naprzód, zielona murawa i białe linie rozmazywały mi się przed oczami. W narożniku z białych linii widziałem pomarańczowy pachołek i dotarło do mnie, że jestem już blisko końca boiska. Wyciągnąłem się cały, żeby sięgnąć za grubą linię, wyprostowałem ramiona najbardziej, jak mogłem i zaklinałem pęd, żeby zaniósł mnie dość daleko. Czas znów zaczął płynąć, ziemia mnie zaatakowała, a powietrze wystrzeliło z płuc, kiedy obrońca przeciwnej drużyny runął mi na plecy. Z daleka usłyszałem ryk, ale równie dobrze mógł to być szum krwi w uszach. Próbowałem złapać oddech, pierś przeszył mi ostry ból, sygnalizujący obite albo złamane żebro. Ten drugi gracz też był debiutantem. Wielki koleś, Nate Johnston, kilka razy grałem przeciwko niemu jeszcze w college'u. Sturlał się ze mnie, pozbierał do pionu, a potem wyciągnął do mnie rękę. Jego czarna skóra lśniła od potu, a białe zęby bieliły się oślepiająco, kiedy się uśmiechnął spod hełmu. - Zajebista akcja, Jay - huknął i pociągnął mnie na nogi. - Dzięki - wy dyszałem. Pochyliłem się, bo wciąż nie mogłem złapać tchu. Porwali mnie naprzód kumple z drużyny, zgromadzili się wokół mnie, poszturchiwali i klepali po plecach. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że zaliczyłem przyłożenie i zerknąłem w stronę bocznej linii, gdzie stała Becca z naszym synem Benem na biodrze. Pocałowałem czubki palców i pokazałem im. Becca uśmiechała się szeroko, podniosła Bena wyżej i pomachała do mnie jego małą rączką.

Benjamin Kyle Dorsey urodził się dziewiętnastego kwietnia, miał mocno kręcone, czarne jak smoła włosy swojej mamy i moje zielone oczy. Był sensem mojego życia i światełkiem każdego dnia. Pobraliśmy się z Beccą dwudziestego marca, w słoneczną, choć chłodną niedzielę i byli z nami wszyscy, których kochaliśmy, z wyjątkiem Kyle'a i Bena. Dostali honorowe miejsce na szczycie stołu, a etykietki z ich imionami spoczywały na chińskiej porcelanie. Jeszcze raz spojrzałem na Beccę, a potem oddałem się świętowaniu mojego pierwszego w karierze przyłożenia. Wciąż jednak nie mogłem złapać tchu. Zszedłem z graczami z boiska i opadłem na ławkę. Przycisnąłem rękę do boku, w tym miejscu, gdzie każdy oddech zdawał się przebijać mnie jak sztylet. Podszedł do mnie nasz trener, Doug. - W porządku? Wzruszyłem ramionami. - Nie mogę oddychać. Chyba uszkodziłem żebro przy lądowaniu. Ukląkł przy mnie i obmacał mnie pod ochraniaczami, a potem podniósł się ze skrzywioną miną. - Może być złamane. Chodź do szatni, obejrzę. - Nic mi nie będzie. Zaklej i wracam na boisko. Doug pokręcił głową. - Nie bądź głupi, Dorsey. Jeśli jest złamane, nie możesz grać. - W takim razie nie jest złamane. - Nie zamierzałem mu mówić, ile razy grałem z posiniaczonymi żebrami. Co prawda, nigdy wcześniej nie próbowałem grać ze złamanym żebrem, ale wiedziałem, że muszę. Nie zamierzałem przesiedzieć na ławce mojej pierwszej gry. Każdy

oddech, każdy ruch wywoływał agonalny ból. Było tak źle, że kiedy wstałem, oczy mnie zaszczypały i wezbrały łzami. Chciałem się rozciągnąć, ale zdołałem tylko stłumić jęk, gdy ruch wywołał spazm przeszywającego bólu. Doug nie był głupi. - Już nas wyprowadziłeś na prostą. Wejdzie za ciebie Jarred. Chodź tu, daj mi spojrzeć. Wiedziałem, że tak czy siak musi mi to przynajmniej okleić, więc zszedłem z boiska i ruszyłem za nim. - Co się stało? - usłyszałem obok siebie głos Becki, która przepychała się przez tłum, przyciskając Bena do piersi. Podszedłem do niej. - Nic mi nie jest. Nate złapał mnie za żebra, ale to nic. Nie przejmuj się, dobrze? Becca dobrze mnie znała i widziała w moich oczach ból. - Tylko nie zgrywaj twardziela. Jeśli cię boli, zejdź z boiska. - Pierdolę. - Co to za język przy dziecku? Doug parsknął. - Uważaj na siebie! Spojrzałem na niego wściekle. - Zamknij się, Doug. - Potem odwróciłem się do Becki. Przepraszam, skarbie, ale przysięgam, że nic mi nie jest. Doug stanął obok nas i kiwnął do mnie, patrząc na Beccę: - Niech się pani nie martwi. Sprawdzę, czy na pewno. Nie wyjdzie na boisko, jeśli mu nie pozwolę. Becce ulżyło, ale widziałem po oczach, że wciąż się martwi. Zmusiłem się do całkowitego bezruchu, kiedy Doug badał moje żebro. Nie chciałem się choćby skrzywić.

- Chyba nie jest złamane, ale na pewno obite, jeśli nie pęknięte. Musimy zrobić prześwietlenie, wtedy będę wiedział na pewno. Ale w takim stanie nie ma mowy o grze. - Żebyś się nie zdziwił. Owiń mnie i wracam na boisko. - Koleś, ja mówię serio. - Doug był młody, szczupły i wysportowany, ale mimo że trenerem był od niedawna, cieszył się szacunkiem. - Nie warto. Nie musisz już niczego udowadniać. Tą akcją i tak zapewniłeś sobie miejsce w debeściakach Sports Center. Zejdź z boiska i zajmij się sobą. Dzięki temu znacznie szybciej wrócisz do gry. Jak teraz powiększysz uraz, nie będziesz mógł grać może przez kilka tygodni. Schyliłem głowę i pomasowałem się po karku. Wiedziałem, że gdyby stał tu mój tata, nalegałby, żebym grał. Mężczyźni grają ostro i nie siadają na ławce. Dopóki możesz się ruszać, dopóty grasz, prosta sprawa. Prawie słyszałem jego głos: „Nie zachowuj się jak pieprzona baba. Idź na boisko i walcz. Jesteś moim synem i jesteś zwycięzcą. Zwycięzcy się nie wycofują. Jeśli nie wyjdziesz, wszyscy zobaczą, jaka z ciebie miękka, zasmarkana pizda". Nigdy się nie wycofywałem. Nigdy. Z niczego. Nieważne, jak bardzo mnie bolało, grałem. Miałem to wdrukowane od czasu, kiedy po raz pierwszy usłyszałem te słowa w wieku jedenastu lat. Wtedy odniosłem swoją pierwszą kontuzję na boisku, skręciłem nadgarstek, a tata ukląkł przede mną i wysyczał mi te słowa w twarz. Czułem w jego oddechu smród whisky i do oczu napłynęły mi łzy, których nie ośmieliłbym się uronić. Wyszedłem na boisko i grałem. A on potem tylko pokiwał głową, nie powiedział ani słowa. Zazgrzytałem zębami i wstałem.

- Owiń mi te pieprzone żebra - warknąłem na Douga. Napiąłem wszystkie mięśnie, zacisnąłem pięści i czułem, jak zalewa mnie adrenalina. Pozwoliłem, żeby zawładnęła mną wściekłość na ojca. Przypomniałem sobie jego pięści i żądania. Coś we mnie narastało, buchało ode mnie ogniem, a oczy miotały gniewem. Doug zbladł. - Niech ci będzie. To twoja kariera, nie moja. - Wziął z szafki rolkę taśmy, przyłożył mi koniec do mostka i mocno owinął wokół tułowia, naprężając ją tak, żeby ciasno objęła żebra. Zacisnąłem zęby i pięści i wpatrywałem się w ścianę ponad jego głową. Raz za razem owijał mnie taśmą, naciągał ją i wygładzał krawędzie. Kiedy skończył, każdy oddech nadal bolał, ale przynajmniej dał się znieść. Włożyłem z powrotem ochraniacze i kostium, na dłonie wsunąłem rękawiczki i ciasno zaciągnąłem paski. Doug położył mi rękę na ramieniu i popatrzył jasnymi, niebieskimi oczami. - Powtórzę to jeszcze raz: nie powinieneś grać. Powiem trenerowi Paytonowi, że wyszedłeś na boisko wbrew moim zaleceniom. Nie musisz niczego udowadniać. Cokolwiek cię tam pcha, doprowadzi cię do poważnej kontuzji. Wykluczysz się do końca sezonu albo i gorzej. Złamane żebro może przebić płuco. Odepchnąłem go i strąciłem jego rękę z ramienia, co wywołało kolejny spazm bólu. Jak ktoś mnie zablokuje, będzie naprawdę rzeźnia. Becca czekała. Widziała, że jestem w pełnym rynsztunku, zobaczyła też moją minę. Jednak nie zatrzymałem

się. Ale kiedy usłyszałem gaworzenie Bena, stanąłem jak zamurowany. Odwróciłem się i spojrzałem na niego, na jego niewinną buzię, tak rozpromienioną, gdy wyciągał do mnie ręce. Później popatrzyłem Becce w oczy i to był koniec. Podszedłem do nich, a ona przełożyła Bena na drugie biodro, żeby sięgnąć do mojej dłoni. - Nie pozwól mu się dalej poniewierać - wyszeptała. Ledwie ją słyszałem, taki był hałas. - Jego tu nie ma. Ja jestem i jestem z ciebie dumna. Jej słowa przedarły się przez moją podsycaną adrenaliną wściekłość. Pocałowałem czubki jej palców i poszedłem na linię boczną. Stanąłem obok trenera Paytona. - Gotowy? - spytał, nie patrząc na mnie. - Powstrzymaliśmy ich, walcz dalej. Wygrajmy ten mecz. Spojrzałem na Beccę, która patrzyła na mnie błagalnie. Dobrze wiedziała, co mną kieruje i nie mogła tego znieść. „Ja jestem i jestem z ciebie dumna". Kiedy tata doznał kontuzji, ostrzegano go, żeby nie grał, ale on wyszedł na boisko. W czasie bloku jego kostka została całkiem zmasakrowana. Gdyby pozwolił ją wyleczyć, mógłby wrócić do gry. Zdałem sobie sprawę, że jego życie mogło się ułożyć zupełnie inaczej. Trener, który pracował wtedy dla Jetsów, rozpoznał mnie na obozie treningowym na Florydzie kilka tygodni temu, bo wyglądało na to, że jestem łudząco podobny do ojca. Opowiedział mi tę historię, kręcąc z żalem głową i mówiąc, że z powodu takiej głupiej decyzji ojciec zmarnował całkiem obiecującą karierę. Wszystko to przeleciało mi przez głowę w ciągu ułamka sekundy, kiedy patrzyłem Becce w oczy.

Głos trenera wyrwał mnie z zamyślenia. - Dorsey? Wchodzisz? - Nie, proszę pana. Niech wejdzie Jarred. - Wypowiedziałem te słowa, zanim zdołałem się powstrzymać. Spojrzał na mnie. - Jesteś pewien, synu? Pokiwałem głową. - Wolę nie ryzykować. Boli jak jasna cholera. Spojrzał na mnie spode łba, zerknął na rozpiskę, a potem pokiwał głową, klepnął Jarreda Faysona w plecy i popchnął go na boisko. - Mądra decyzja. Usiądź. Skończyło się na tym, że Fayson zaliczył rozstrzygające na naszą korzyść przyłożenie. Nie zostałem, żeby oblewać zwycięstwo z resztą chłopaków. Wróciłem do domu z żoną i synem. Już się nie dziwili, choć kilku chłopaków dokuczało mi, że jestem pantoflarzem, ale tak naprawdę mnie za to szanowali. A Becca pokazała mi tej nocy, jaka jest ze mnie dumna, używając swoich słodkich ust i delikatnych dłoni, które sprawiły, że jęczałem z błogiej rozkoszy, lekko podszytej bólem.

BECCA Na zawsze my

Listopad Jason mnie objął, kiedy wchodziliśmy do oddzielonej sznurkiem strefy klubu. Za nim szło sześciu kolegów z drużyny oraz ich żony i dziewczyny. Chłopcy zachowywali się jak dzieciaki, a ich dziewczyny były głośne, bo większość piła już w limuzynie, po drodze. Jason i ja piliśmy piwo, pierwsze od narodzin Bena. Moi rodzice przyjechali do Nowego Orleanu w odwiedziny i zostali z Benem, więc mogliśmy wyjść wieczorem we dwoje. Ben miał już siedemnaście miesięcy, chodził, mówił i olśniewał każdego, z kim się zetknął. W tym jak się śmiał i jakie robił miny, bardzo mi przypominał swojego imiennika, mojego brata. Światła na scenie przygasły i tłum trochę się uciszył, a potem wyszedł prowadzący z mikrofonem w ręce, ciągnąc za sobą sznur. - Witajcie w Circle Bar. Mam na imię Jimmy i mam zaszczyt zapowiedzieć dzisiejszy występ. Może niektórzy z was już ich znają, ale po tym wieczorze pokochacie ich wszyscy. Daję słowo! Powitajmy Nell i Colta!

Cały bar poderwał się na nogi, kiedy Nell weszła na scenę z gitarą zwisającą z ramienia. Wszyscy zaczęli wiwatować, aż trzęsła się podłoga. Colt szedł tuż za nią, trzymał gitarę przy boku za gryf, bo nie miała przyczepionego paska. Usiedli obok siebie na stołkach, umieścili gitary na kolanach i poprawili mikrofony. - Cześć wszystkim - powiedział Colt i przysunął mikrofon bliżej, więc jego głos zadudnił na tle cichnących owacji. - Nie wiem, czy mogę to powiedzieć? Niech będzie: nie jestem z Południa. Ale nie szkodzi, prawda? No to super. Mam na imię Colt, a to jest Nell, miłość mojego życia. - Odwrócił się do niej, nie odrywając ust od mikrofonu. - Powiedz „cześć", skarbie. Nell uśmiechnęła się do niego, a potem zwróciła się do tłumu. - Cześć. Dziękujemy za zaproszenie. I chyba możemy zaczynać, co? Pierwsza piosenka to cover. Dostaliśmy z Coltem zgodę na małą przeróbkę. Nazywa się Breath Me i stworzyła ją niezwykła artystka, Sia. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Potrąciła kilka strun, potem dostroiła gitarę i zaczęła grać, wchodzić w rytm. Colt odczekał kilka taktów i wszedł z kontrmelodią, wypełniając luki wokół jej linii bardziej złożoną formą. Po chwili Nell zaczęła śpiewać. Sięgała głosem najwyższych rejestrów, ale brzmiała doskonale. Nigdy wcześniej nie widziałam jej występu i byłam oczarowana. Kiedy dawno temu wspomniała, że idzie do szkoły muzycznej, byłam zdziwiona i dość sceptyczna. Nigdy wcześniej nie przejawiała zainteresowania muzyką, nie zauważyłam, żeby miała jakiś szczególny talent ani

żeby ciągnęło ją na scenę. Tamten pomysł zupełnie mnie zaskoczył i udowodnił mi, jak bardzo rozeszły się nasze drogi. Kiedy po poronieniu wyszła ze szpitala, mówiła, że wróci do Nowego Jorku i będą dalej koncertowali z Coltem, ale nigdy nic dla mnie nie zagrała. Przez ten miesiąc, kiedy dochodziła do siebie i próbowała odzyskać równowagę emocjonalną, widywałyśmy się prawie codziennie. Opowiedziała mi więcej o swoim związku z Coltem, o tym, jak się poznali i jak ważna była dla nich muzyka. W końcu wróciła z nim do Nowego Jorku i w ciągu następnego roku prawie się nie widywałyśmy. Oczywiście przyjechała na mój ślub, ale od razu wróciła na koncerty, które grali w okolicach Nowego Jorku. Od tamtej pory odzywała się od czasu do czasu i przysyłała linki do artykułów o niej i o Colcie. Jako autorsko-wykonawczy duet robili się coraz bardziej znani. Mieli dar przerabiania znanych piosenek w niezwykły i niezapomniany sposób. We wszystkich artykułach pisano, że potrafili przerobić wszystko, od klasyki jazzu i swingu, po indie folk, przez popularne rockowe i popowe piosenki z list przebojów. Wciąż umawiałyśmy się na spotkanie, ale gdy Jason został przyjęty do Saintsów, nasze życie zwariowało. Przenieśliśmy się do Nowego Orleanu. Ja złożyłam aplikację i zostałam przyjęta na wydział zaburzeń mowy i języka na LSU. Prasa sportowa śledziła każdy ruch Jasona przez kilka miesięcy przed jego pierwszym meczem, w którym dokonał tego spektakularnego przyłożenia. Kontuzja, którą wówczas odniósł, sprawiła, że wzbudził jeszcze większe zainteresowanie. Przesiedział na ławce dwa mecze, ale potem wrócił na boisko absolutnie niesamowity, w każdym

meczu zaliczał kilka przyłożeń i był na najlepszej drodze, żeby na koniec sezonu pobić klubowy rekord w liczbie przyjęć i jardów zdobytych w jednym sezonie. Tymczasem Nell i Colt budowali własną karierę. Wyprodukowali album z autorskimi kompozycjami i kilkoma najpopularniejszymi coverami. Dostali później liczne propozycje od wytwórni muzycznych, ale wszystkie odrzucili. Chcieli pozostać niezależni i drugą płytę nagrali niecały rok po pierwszej, w studiu przyjaciela. Stawali się coraz bardziej znani i w końcu wystąpili w programie Late Late Show with Jimmy Fallon, dzięki czemu usłyszała o nich cała Ameryka. Teraz kończyli trasę na Wschodnim Wybrzeżu i na Południu. Specjalnie zatrzymali się w Nowym Orleanie, żeby się z nami zobaczyć i poznać Bena. Patrzyłam na występ Nell i cicho płakałam z dumy. Zaszła tak daleko, tyle przecierpiała, a teraz co wieczór stała na scenie przed setkami osób i śpiewała swoim słodkim, czystym głosem, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Lśniła, nie można było tego lepiej wyrazić. Była hipnotyzująca, jej szarozielone oczy omiatały widownię, a odurzająco piękny głos przetaczał się nad nami. Colt także miał niezwykły talent. Umiał oplatać jej głos swoim, dopasowywać się do niego harmonijnie i jeszcze bardziej podkreślać jego piękno. Fantastycznie grał też na gitarze, więc razem rzucali na widownię czar. Jason zauważył, że płaczę, więc mnie objął i trącił łokciem. Uśmiechnęłam się do niego i pokręciłam głową, żeby wiedział, że to łzy szczęścia. - Są niesamowici - wyszeptał mi do ucha. - Wiem! Jestem z niej taka dumna. Jest cudowna.

Zagrali kilka utworów, a potem zeszli na widownię, żeby wypić drinka ze mną i z Jasonem, a przy okazji i z resztą. Później, na koniec występu, Nell podniosła się, żeby wyjść, ale Colt ją powstrzymał. - Mam małą niespodziankę - powiedział do mikrofonu i odwrócił się tak, żeby patrzeć na Nell. Przysunął mikrofon bliżej. - Planowałem to już od jakiegoś czasu, ale dopiero dzisiaj nadszedł właściwy moment. - Co ty robisz? - Nell była trochę spanikowana, patrzyła to na Colta, to na widownię i przebierała palcami po strunach. Widać było, że nie zaplanowali tego wspólnie. - Zaraz zobaczysz - powiedział z szerokim uśmiechem. Zagrał parę akordów, podkręcił kilka strun i mówił dalej: - To pierwsza piosenka, jaką napisałem o nas. Pamiętasz, jak zagrałem ją w tym małym barze? Chciałem napisać nową albo wykorzystać jakiś cover, ale dotarło do mnie, że ta najlepiej opowiada naszą historię. Strasznie dużo dla nas znaczy. Trochę zmieniłem, ale proszę, oto ona. Niczyj na zawsze, sam, niezniszczalny, pustka, bezsłowie, zmarszczona brew. I wtedy nagle, pod wielkim drzewem złamany anioł, zastygła krew. Daj mi swój ból na zawsze. W klatce żeber

go zamknę. Będę patrzył, jak śpisz Bo tylko Ty. Jak mam Ci pomóc, jak pomóc sobie, weź mnie za rękę nie chowaj łez. Czas się nie skończył, świat się nie zaczął pozwól się dotknąć, nie skrzywdzę Cię. Odbierz mi oddech, zaśpiewaj dla mnie, weź mnie do siebie, nie chcę już biec. Daj mi swój ból na zawsze. W klatce żeber go zamknę. Będę patrzył, jak śpisz Bo tylko ty. Widownia na kilka sekund znieruchomiała. Nikt nie klaskał ani nie gwizdał. Wszyscy siedzieli oczarowani. A zanim zdążyli wykonać jakikolwiek ruch, Colton odłożył gitarę na podłogę, pogrzebał w kieszeni i wyciągnął małe, czarne pudełeczko. Nell głośno westchnęła i zakryła usta rękami, a oczy jej lśniły. - Nell, skarbie. - Colton wyszarpnął mikrofon ze stojaka, zsunął się ze stołka i ukląkł. - Powiedziałem ci już

dawno temu, zanim jeszcze napisałem tę piosenkę: nie tylko zakochuję się w tobie, ale wtapiam się w ciebie. Jesteś tylko ty. O tym jest ta piosenka. Nic innego nie istnieje. Kocham cię tak bardzo. Bardziej niż mógłbym wyrazić jakimikolwiek słowami czy jakąkolwiek piosenką. Przez tysiąc lat nie zdołałbym tego wyrazić. Widownia milczała jak zaklęta. Colton otworzył pudełeczko kciukiem i wyciągnął w stronę Nell. Światło odbijało się od fasetek brylantu i lśniło w mrocznym barze. Nell też zsunęła się ze stołka i uklękła przy Coltonie. - Powinnaś stać, to ja mam klęczeć - roześmiał się. Widownia roześmiała się razem z nim, ale szybko znów umilkła. - Tak! - W głośnikach rozległo się wykrzyczane przez Nell słowo. - Jeszcze o nic nie spytałem. - Wyciągnął pierścionek z pudełka, wziął rękę Nell i wsunął jej pierścionek na palec. Wyjdziesz za mnie? - Tak, tak, tak! - Rzuciła mu się w ramiona, a mikrofon zahuczał ogłuszająco, kiedy ich ciała się zderzyły. Przycisnęli go między sobą tak, że w głośnikach słychać było bicie ich serc. - No, to są porządne oświadczyny - mruknął pod nosem Jason. Odwróciłam się do niego, przytuliłam się i musnęłam jego szczękę nosem. - Nasze były doskonałe. Zabiłabym cię, gdybyś to zrobił publicznie. Ścisnął mnie za ramię i dołączyliśmy do gwiżdżącego i wiwatującego tłumu. Nell i Colt już wstali i całowali

LG

się, jakby zapomnieli, że jest tu ktoś poza nimi. Po kilku minutach wmieszali się w widownię, przyjmowali poklepywania po plecach i gratulacje. Pogadaliśmy jeszcze chwilę z członkami drużyny Jasona i wymknęliśmy się z baru. Wsiedliśmy do tramwaju i w końcu wylądowaliśmy w maleńkiej kawiarni z dala od ulicznego zgiełku. Kawałek przejechaliśmy, a potem szliśmy pieszo, aż trafiliśmy na zachęcająco otwarte drzwi i kuszące zapachy. Nad kawą i pączkami Nell i ja zaczęłyśmy od razu planować ślub, a chłopaki rozmawiali o samochodach, futbolu i ostatnich wydarzeniach w jakimś serialu, który obydwaj oglądali. - Oczywiście, będziesz moją pierwszą druhną - powiedziała Nell. - Oczywiście! Kiedy ślub? Wzruszyła ramionami i wzięła łyk kawy. - Nie mam pojęcia. W ogóle nie wiedziałam, że on to planuje. Naprawdę nie wiedziałam. Jasne, miałam nadzieję, co jakiś czas wtrącałam do rozmowy jakąś subtelną aluzję... - Nelly, najdroższa, twoje aluzje są tak subtelne jak wyrżnięcie maczugą w łeb - zaśmiał się Colt. - Mówiłaś na ten temat jakieś sześć razy dziennie. Zmarszczyła brwi. - Nieprawda! Colt tylko na nią patrzył. - Poza tym, masz nagranych chyba z dziesięć odcinków tego ślubnego show Powiedz tak czy jak mu tam. - Tak i co? - Nell spuściła głowę. Przeszywająco błękitne oczy Colta złagodniały. - Więc podłapałem aluzję. Jason się zaśmiał.

- Mam złe wieści, stary. Powiedz tak, co? Będzie gorzej. Są jeszcze Cztery wesela, potem edycja Powiedz tak poświęcona druhnom, no i oczywiście jeszcze Powiedz tak, Atlanto. Nie przegap! Colt zbladł. - Ja pieprzę - wymamrotał. - Od tych programów kurczą mi się jaja. Zawsze potem muszę poćwiczyć, żeby tylko mi się wyrównał poziom testosteronu. Jason śmiał się tak bardzo, że prawie spadł z krzesła. - Wiem, co przechodzisz. Jak siadamy, żeby pooglądać telewizję, ja mam ochotę na Prawo i porządek, Dextera albo coś w tym stylu, ale ona włącza jakąś ślubną masakrę i mam do wyboru albo siedzieć i oglądać, albo iść sam do drugiego pokoju, albo się pokłócić. Ale jak się cały dzień było poza domem i chce się trochę czasu spędzić z dziewczyną, tak naprawdę nie ma wyboru. Pantoflarza nie poznaje się po tym, że trzyma torebkę żony, kiedy ona idzie do przebieralni albo wraca się do domu, zamiast spędzić czas z kumplami, tylko po tym, że ogląda od początku do końca programy o jakichś kretyńskich sukniach ślubnych, bo to prostsze niż się wykłócać o coś innego. Najgorzej, jak się na tyle wkręcisz, że masz własne zdanie na temat kiecek albo któraś sprzedawczyni ci się spodoba. Wtedy wiesz, że straciłeś męski chromosom. -Pochylił się i wrzucił do ust pół pączka, żeby jeszcze bardziej podkreślić wagę swoich słów. - Ale tak naprawdę sprawa wygląda następująco: prawdziwi faceci oglądają ze swoimi żonami takie gówno i nie prują gęby. Wiesz dlaczego? Bo jak gówno się kończy, kobieta jest szczęśliwa. A co robi szczęśliwa kobieta? Zabierze cię do łóżka i wyobraca tak, że mózg ci wypłynie.

Nell parsknęła, Colt zaczął się śmiać tak głośno, że prawie opluł się kawą, a ja odwróciłam się do Jasona i plasnęłam go w ramię. - To było obrzydliwe. Wzruszył ramionami i wyszczerzył zęby. - Mówię tylko jak jest. A co, może się mylę? Wywróciłam oczami. - Nie, nie mylisz się, ale mogłeś to sformułować bez użycia tylu brzydkich słów. - To by nie było zabawne - uśmiechnął się. - Lubię przekleństwa. Wszystko od razu robi się ciekawsze. - Dobrze mówi! - powiedział Colt i wyciągnął pięść a Jason przybił mu żółwika. - No więc - powiedziała Nell, żeby zmienić temat -kiedy poznamy waszego syna? - Do kiedy zostajecie? - spytał Jason. - Do poniedziałku - odparł Colt. - We wtorek mamy koncert w Biloxi. - Ja w tygodniu prawie codziennie mam trening, ale w sobotę będzie krótszy, bo w niedzielę mecz. Więc może umówimy się na kolację? - Super - zgodziła się Nell. - Będziemy mogli się poszwendać po Nowym Orleanie. Do soboty zostały dwa dni, a ja miałam do napisania dużą pracę na piątek. Kiedy wróciliśmy z Jasonem kilka godzin później, moi rodzice spali na kanapie, a Ben padł na ich kolanach, rozwalony tak, jak umieją tylko małe dzieci. Jason zaniósł go do łóżeczka, ja obudziłam rodziców, żeby przenieśli się do pokoju gościnnego. Już w łóżku Jason popatrzył na mnie spod opadających mu do snu powiek.

- Czy Nell wie, jak ma na drugie imię Benny? Westchnęłam. - Chyba nie. Nie było okazji, żeby jej powiedzieć. Zawsze mówię o nim po prostu Ben albo Benny. Jak tylko poznaliśmy płeć dziecka, postanowiłam nazwać je Ben, a Jason się zgodził. W tej sytuacji wydawało się oczywiste, żeby na drugie imię miał Kyle. Widziałam, że Nell jest ostatnio innym człowiekiem, ale wiedziałam też, że wspomnienia wciąż są trudne do zniesienia. Ja nadal nie mogłam mówić o moim bracie bez dławienia w gardle i wyobrażałam sobie, że ona musi się czuć podobnie.

BECCA Dwa dni później Rodzice wrócili do Michigan, a Jason wciąż był na treningu, więc byłam w domu sama z Bennym, usiłowałam zrobić kolację i posprzątać przed przyjściem Nell i Colta. Pensja Jasona, nawet jako debiutanta, wystarczyłaby, żeby zatrudnić pomoc domową, ale czułabym się dziwnie, płacąc komuś obcemu za opiekę nad moim dzieckiem i mycie mojego sedesu, więc starałam się robić to wszystko sama. Ale akurat dzisiaj marzyłam, żeby był tu ktoś, kto powstrzymałby Benny'ego od pakowania się w kłopoty. Mój chłopczyk był nieustraszony. Bez oporów wdrapywał się na oparcie kanapy i skakał, żeby zobaczyć, co

będzie. Miał też pociąg do kuchennego stołu, na który się wspinał, a potem zsuwał się na podłogę. Za pierwszym razem, kiedy usłyszałam łupnięcie, a zaraz potem wrzask, czułam się jak najgorsza matka świata. Chociaż odwróciłam się dosłownie na pięć sekund, żeby nalać mu picie do kubka-niekapka, uważałam, że powinnam pilnować go baczniej. Ale on nigdy nic sobie nie zrobił. Płakał raczej ze strachu i ze wstydu niż z bólu, bo te wypadki nigdy niczego go nie uczyły. Spadał, walił głową o podłogę, płakał i wierzgał nogami, dopóki go nie pocałowałam i nie utuliłam, a pięć minut później był już gotowy do kolejnej wspinaczki. Chichotał, maszerując dziarsko przez stół i zmierzając do tej samej co poprzednio krawędzi. Miałam akurat ręce umazane drobiowymi bebechami, bo obierałam z tłuszczu pozbawioną kości i skóry pierś kurczaka, kiedy usłyszałam złowróżbny chichot Bena, oznaczający, że robi coś, czego za dziesięć sekund będzie żałował. Odwróciłam się od blatu z nożem do filetowania w jednej ręce, a drugą, umazaną różnymi obrzydliwościami, odsuwałam daleko od siebie i zaczęłam przeczesywać wzrokiem kuchnię i salon. - Benny! Boże, nie można cię spuścić z oka na minutę! mruknęłam. Stał na szczycie zestawu kina domowego, które sięgało mi mniej więcej do pasa. W jednej ręce dzierżył czerwono-żółty plastikowy młotek, w drugiej swoją ulubioną wypchaną żyrafę. Podskakiwał radośnie, a trzymany w buzi trzonek młotka tłumił jego chichoty. Wiedziałam, że rzuca mi wyzwanie: „Chodź i złap mnie, mamo". Przysunął sobie do półki małe krzesełko campingowe z logo Mickey Mouse Clubhouse, żeby móc się wygodnie wdrapać,

a teraz wykonywał prowokujący taniec, wymachując dla wzmocnienia efektu żyrafą. Odłożyłam nóż, nadgarstkiem odkręciłam kran i szybko umyłam ręce, nie spuszczając go przy tym z oka. Dzieliła mnie od niego cała kuchnia, jakieś cztery i pół metra, więc gdyby teraz zaczął spadać, niewiele mogłabym w tej sprawie zrobić. Szybko wytarłam ręce w ścierkę przewieszoną przez rączkę w drzwiach mikrofalówki i ruszyłam do Bena. Czułam się jak lew skradający się do ofiary, bo gdybym zbliżyła się za szybko, Benny zacząłby uciekać. Musiałam przesuwać się powoli i niegroźnie, a przyspieszyć dopiero, gdy będę mogła go złapać. Kiedy tylko podeszłam na odległość wyciągniętych rąk, Benny przekręcił się na brzuch i zaczął szukać palcami stóp krzesełka. Chichotał przy tym wściekle i zerkał na mnie przez ramię. Złapałam go w ramiona i odwróciłam tak, żeby widzieć jego śniady brzuszek. Piszczał i wierzgał, ale pierdzioszki były nieuniknione. Zresztą tak naprawdę nie chciał, żebym przestała, walka była elementem zabawy. - Nie możesz się tam wspinać, małpiatko - oznajmiłam mu pomiędzy głośnymi buziakami w brzuch. - Nie wolno ci się zbliżać do telewizora, głuptasku. Nie, Benny, nie! powiedziałam, wskazując na kino domowe za każdym razem, gdy mówiłam „nie". Ben usłyszał mój poważny ton i zaczął mi się na serio wyrywać. - Ja! - powiedział, wszedł na krzesełko i zaczął się wdrapywać z powrotem. Poklepał ciemne drewno małymi rączkami i powtórzył: - Ja! Znów go zdjęłam, przeniosłam przez pokój i posadziłam na kanapie.

- Nie wolno, Benny. Nie, nie wspinaj się. Zrobił zagniewaną minkę i plasnął mnie w ramię. - Ja! Złapałam go za rękę, zanim uderzył mnie po raz drugi i popatrzyłam groźnie. - O nie, proszę pana, nie ma bicia. Nie bijemy mamy. Potarł wtedy oczy, wciąż trzymając w jednej ręce zabawkę. - Mama! - Nachylił się i tryknął mnie czołem, żebym pomyślała, że będzie teraz płakał. Podniosłam go i posadziłam sobie na kolanie. - O tak. Trzeba być miłym dla mamy. - Odwróciłam jego twarzyczkę do swojej. - Dostanę buziaka? Przycisnął policzek do moich ust, żebym mogła go pocałować, a potem zeskoczył mi z kolan i z pełną prędkością ruszył przed siebie, wołając: - Ja, ja! Prosto do stołu. Westchnęłam, zaczekałam, aż będzie stabilnie stał na blacie, a wtedy go zdjęłam i zaniosłam z powrotem na kanapę. - A może obejrzysz bajkę, a ja w tym czasie zrobię kolację dla cioci Nell i wujka Colta? Zamachał młotkiem i żyrafą w stronę telewizora. - Klub, klub, klub! - wołał, co oznaczało, że ma ochotę na odcinek Mickey Mouse Clubhouse. Włączyłam odcinek jego ulubionego programu i odgarnęłam mu z czoła ciemne loki. - Postaraj się nie doprowadzić do żadnej katastrofy przynajmniej przez najbliższe pięć minut, błagam. Udało mi się dokończyć kolację przed powrotem Ja-sona, który kopniakiem zamknął za sobą drzwi do garażu.

- Gdzie mój mały mężczyzna? - zawołał i rzucił torbę ze sprzętem przy drzwiach do pralni, a potem zdjął przepoconą koszulkę. Z jakiegoś powodu nie znosił brać prysznica na siłowni, więc zawsze wracał do domu spocony i śmierdzący. Może robił to dlatego, że wiedział, że mnie to kręci. Pod tym względem nic się nie zmieniło, więc bez oporów pozwalałam mu się obejmować śliskimi od potu ramionami i całować mnie do utraty tchu. W tej chwili Benny wypadł zza rogu, całkiem zapominając o filmie. Z impetem przylgnął do nóg Jasona i zaczął wspinać się po jego spodenkach. Jason podniósł go, wyrzucił w powietrze, a potem złapał i skubał wargami w brzuch, dopóki Benny nie zaczął piszczeć i wyrywać się. - Pocałuj tatusia - powiedział Jason i uklęknął, żeby zrównać się z Bennym. Mały rzucił się na Jasona i zostawił mu na pliczku wilgotny pocałunek złożony otwartymi ustami. Westchnęłam z niedowierzaniem. - Ciebie całuje, a mnie nie! Mnie się tylko pozwala pocałować, ale sam nie daje buziaków. To niesprawiedliwe! Jason zaczął się śmiać. - Bo mnie kocha najbardziej! - Przycisnął Bena do siebie, udając, że mi go zabiera. Zrobiłam smutną minę, odwróciłam się i udawałam, że płaczę. - Chcę buziaka! - jęknęłam. Kątem oka obserwowałam, jak Benny patrzy ze zdziwieniem na Jasona, a potem na mnie. - Lepiej daj mamie buziaka - poradził Jason. - Mama jest bardzo smutna, jak nie dostaje buziaków. Benny wyrwał się z uścisku Jasona i podszedł do mnie, obejmując jedną moją nogę i pytająco zadzierając głowę.

- Mama? Uklękłam i złapałam go za ramiona. - Dostanę takiego samego buziaka jak tatuś? Benny uśmiechnął się i radośnie cmoknął mnie w policzek. - Ja - powiedział poważnie. Mówił tak bez względu na to, czy pasowało do sytuacji, czy nie. - Wezmę szybko prysznic i się przebiorę, a potem dokończę kolację, żebyś mogła się przygotować - zapowiedział Jason. O której będą? - Wpół do siódmej. Jest już za piętnaście szósta, więc się pospiesz. Zanim wzięłam prysznic i się ubrałam, Nell i Colt już byli. Siedzieli na podłodze, bawiąc się z Bennym, a Jason kończył przystawki i nakrywał stół. Stanęłam w połowie schodów i korzystając z tego, że nikt mnie jeszcze nie widzi, obserwowałam, jak Nell pomaga Benny'emu budować wieżę z klocków, podczas gdy Colt ku zachwytowi Bena ją burzy. Jak tylko cztery czy sześć kolorowych klocków stało jeden na drugim, Colt ruszał zabawkową ciężarówką i pakował się w dolny klocek, wydając przy tym odgłosy silnika, jakie może wydobyć z siebie tylko chłopak. Benny piszczał i śmiał się, gdy wieża padała na ziemię, a potem dostarczał Nell naręcza klocków, żeby zbudowała nową. Powtórzyli to kilka razy, a z każdą chwilą emocje wyrywały mi się coraz bardziej spod kontroli. Było coś takiego w widoku Nell bawiącej się z moim synem, co sprawiało, że do oczu napływały mi łzy. Była tak szczęśliwa, tak całkowicie spokojna, otwarta i zatopiona w chwili, że oczy jej błyszczały. Colt też to widział i nie spuszczał jej z oka.

Widziałam w jego oczach miłość, co sprawiło tylko, że rozmazałam się jeszcze bardziej. Aż za dobrze pamiętałam dzień, kiedy weszłam do jej pokoju, a ona przeciągała żyletką po skórze nadgarstka. Pamiętam smród alkoholu w jej oddechu i desperację w oczach, wyrażającą głęboko ukryty ból. Zeszłam na dół i usiadłam obok, żeby pomóc jej ustawiać klocki. Uśmiechnęła się do mnie i wskazała na Bena. - Jest cudowny! Najsłodszy na świecie! - Dzięki. Potrafi zrobić taką zadymę, że nie uwierzyłabyś, ale nadrabia urokiem osobistym. - Jest do was taki podobny - powiedziała. Spojrzała na mnie niepewnie. - Nazwałaś go na cześć brata? Pokiwałam głową i z trudem przełknęłam ślinę. - Tak. Nawet nie braliśmy pod uwagę innego imienia. - Teraz przyszła moja kolej na zawahanie. - Na drugie ma Kyle. Nell szybko wciągnęła powietrze. Colt zesztywniał, ale nie przerwał zabawy i dalej zderzał ze sobą ciężarówki. - Benjamin Kyle. - Nell wpatrywała się w dywan między skrzyżowanymi nogami. - Dobre imię. Chyba nawet jest trochę podobny do Kyle'a. - To chyba oczy. Mają inny kolor, ale podobny kształt. Nell pokiwała głową. - Świetny dzieciak. - Nie wiedziała, co powiedzieć więcej, bo teraz, kiedy patrzyła na Bena, jakimś cudem widziała Kyle'a. Zebrała się w sobie i odepchnęła wspomnienia, które gromadziły się przed jej oczami. - No więc słuchaj, rozmawialiśmy z Coltem o ślubie.

- O Chryste - westchnął Colt. - To ja chyba pomogę Jasonowi. - Wstał, a Benny ruszył za nim i złapał go za kciuk. - Jaki oni mają problem? - spytała Nell ze śmiechem. -Dlaczego tak się boją rozmów o ślubach? Śmiałam się z nią. - Nie wiem. Jason się zachowywał, jakby każda decyzja odejmowała mu kilka lat z życia. Albo męka, albo, jak pokazywałam mu dwie rzeczy do wyboru, to nie widział między nimi różnicy. Śmieszne. Patrzyłyśmy, jak Colt i Benny rozkładają sztućce. Benny wspinał się na każde krzesło po kolei, żeby położyć łyżkę i widelec na talerzu, a Colt stał za nim z nożem, i kiedy Benny szedł dalej, układał sztućce prawidłowo. Chciałam coś powiedzieć, ale postanowiłam sprawdzić, co będzie. Tak jak myślałam, kiedy Benny ustroił już ostatni talerz i zorientował się, co robi Colt, spojrzał na niego gniewnie. - Ja! - Zszedł z krzesła, podszedł do nakrycia na szczycie stołu, wziął wszystkie trzy sztućce i położył je z powrotem na talerzu, patrząc złowrogo na Colta i sprawdzając, czy do niego dotarło. - Benny ma swoje zdanie na pewne tematy - wyjaśniłam Coltowi. - W tym domu sztućce kładziemy na talerzach. Colton popatrzył na Benny'ego, potem na mnie, a potem na swój talerz i w końcu wzruszył ramionami. - Dobra, niech będzie na talerzach. - Obszedł stół dookoła i przełożył sztućce na talerze. Benny obserwował to z satysfakcją, a potem zaciągnął Colta do lodówki i podał mu kubek-niekapek. - Sok!

Nell obserwowała ich razem, a potem popatrzyłyśmy sobie w oczy. - Macie jakieś plany? - spytałam i wskazałam na jej narzeczonego i mojego syna. Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Nie rozmawialiśmy o tym. Ale pewnie po dzisiejszym wieczorze porozmawiamy. - A jak to widzisz? Przez chwilę milczała, a potem znów wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Myśl o dziecku wydaje mi się cudowna. Benny jest taki słodki, taki śmieszny. Colt byłby fantastycznym ojcem. Ale... boję się. A co, jeśli drugi raz poronię? Lekarz powiedział, że tak się czasem po prostu zdarza. Że nie zrobiłam nic złego ani nie ma żadnej medycznej przeszkody w donoszeniu ciąży, ale... I tak się martwię. Czasem wciąż czuję się emocjonalnie strasznie słaba. Myślę, że w pewnym sensie nigdy nie zostawię tego za sobą. Czy będę więc umiała być matką? A jeśli dziecko zapyta, jak się z tatą poznaliśmy? Z trudem wyjaśniam to dorosłym, a co dopiero dziecku? A jak spyta, skąd mam blizny na nadgarstkach? Co wtedy powiem? Przez kilka chwil zastanawiałam się nad odpowiedzią. - Nie bagatelizuję twoich obaw, ale wydaje mi się, że niepotrzebnie tyle o tym myślisz. Pewnie z tym wszystkim trzeba się będzie wcześniej czy później zmierzyć, ale najpierw miej dziecko. Jeśli dobrze ci się układa z Coltem, wszystko będzie dobrze. Dziecko wszystko zmienia. Ciebie. Związek. Jest ciężko, nie przeczę. Bycie rodzicem jest jedną z najtrudniejszych i najbardziej przerażających rzeczy, jakie mogą się przytrafić, ale jednocześnie z niczego

chyba nie ma takiej satysfakcji. - Spojrzałam na Jasona, który wyjął kurczaka z piekarnika i naciął, żeby sprawdzić, czy już gotowy. - Jason i ja nie byliśmy gotowi na dziecko. Nie byliśmy. Benny był totalną niespodzianką, wiesz o tym. I czasem też się zastanawiamy, co mu powiemy, jak któregoś dnia zapyta, czemu ma urodziny niecały miesiąc po naszej rocznicy ślubu. Bo pewnego dnia do tego dojdzie, a my będziemy musieli coś odpowiedzieć. Ale tak naprawdę, to w ogólnym rozrachunku nie ma znaczenia. Ty i Colt się kochacie. Jesteście razem na poważnie. Nie powstrzymuj się od decyzji o dziecku tylko dlatego, że się boisz, co może się zdarzyć. Jeśli jesteś gotowa, to wystarczy. W swoim czasie znajdzie się odpowiedź na wszystkie pytania. Moment, kiedy po raz pierwszy weźmiesz swoje dziecko na ręce, jest po prostu... No wiesz. Wszystko jest inaczej, ale nawet gdybyś mogła cofnąć czas, nie zrobiłabyś tego. Nie zmieniłabym nic w swoim życiu, bo wszystko, co się działo, doprowadziło mnie do tego miejsca, w którym jestem teraz. Wyszłam za miłość mojego życia, za mojego najlepszego przyjaciela, za... mój cały świat. Nigdy nie byłam z kimś innym i nigdy nie będę, nieważne, co się stanie w przyszłości. A teraz mam mojego chłopczyka, słodkiego Benny'ego. Zmiana jednej rzeczy w przeszłości mogłaby spowodować, że nie znalazłabym się tu, gdzie jestem. Nell podrapała paznokciem plamę z soku na dywanie. - Rozumiem. Ja też jestem teraz szczęśliwa. Prawie cały czas. Mam Coltona, jeżdżę po kraju, gram koncerty. Spełnia się sen. Nawet nie wiedziałam, że to moje marzenie, dopóki się nie spełniło. Nie wyobrażam sobie dla siebie innego życia. Czasem budzę się w środku nocy

i zastanawiam, gdzie bym teraz była, gdyby... żył Kyle. Poszłabym do Stanfordu, pewnie mielibyśmy teraz kilkoro dzieci, pracowałabym w biurze, nosiła eleganckie garnitury i przygotowywała prezentacje w Powerpoincie dla dyrektorów. Wzdrygnęła się ostentacyjnie. - Cieszę się, że porzuciłam tę drogę. Nie byłabym sobą. To życie... Te wszystkie domysły... Zastanawiam się, ale nie żałuję, bo... Boże, tak długo się z tym zmagałam. Ale prawda jest taka, że chociaż bardzo kochałam Kyle'a, Colton jest dla mnie doskonały. - Byliście z Kyle'em bardzo młodzi, więc trudno się nawet domyślać, co by było teraz. - Nie byliśmy młodsi niż ty i Jason. Jesteśmy w tym samym wieku, dwadzieścia cztery lata. Jak długo jesteście razem? - Osiem lat. - Masz dwadzieścia cztery lata i jesteś z Jasonem od ośmiu. To dłużej niż większość par wytrzymuje razem! - A momentami wydaje mi się, że dopiero zaczynamy. Benny ma już prawie dwa lata, a czasem wydaje mi się, że dopiero co się urodził. Rozmawiamy już o drugim dziecku. Jason chciałby mieć córeczkę. Kolacja była już gotowa, więc przerwałyśmy rozmowę, ale widziałam, jak Nell patrzy na Benny'ego z takim specjalnym błyskiem w oku. Colton też to wiedział, ale on miał taką samą minę, ilekroć się nachylał, żeby wysłuchać Benny'ego, przemawiającego z pełną buzią. Coś mi się zdawało, że za kilka miesięcy usłyszymy wielką nowinę.

BECCA Maj tego roku Z trudem powstrzymywałam łzy, gdy prostowałam tren olśniewającej sukni Nell. Bez ramiączek, w stylu empire, z dekoltem w kształcie serduszka, pięknym haftem na gorsecie i kusząco głębokim dekoltem na plecach. Włosy miała za pomocą szpilek i węzłów upięte w skomplikowaną fryzurę, a kilka pasem wisiało swobodnie, okalając jej piękną twarz. Szarozielone oczy lśniły z radości, kiedy powoli obróciła się w miejscu, żebym zajęła się także przodem sukni. Wzięłam jej bukiet białych kalli z purpurowymi środkami i trzymałam razem z moim, mniejszym, ale prawie takim samym. A Colt... No cóż, byłam szczęśliwą żoną codziennie bardziej zakochaną w Jasonie, ale Colt był tak przystojny, że aż bolało. Długie i rozczochrane na co dzień włosy ostrzygł i starannie ułożył, a linia jego szczęki była dzięki temu jeszcze ostrzejsza. Oczy miał elektrycznie niebieskie, przeszywające jak piorun i hipnotyzujące; widziałam to nawet, kiedy weszłam do kaplicy tylnymi drzwiami. Miał idealnie dopasowany smoking: czerń, biel, elegancja. Tak doskonale opasywał jego muskularną sylwetkę, jakby się w nim urodził. Jason stał kawałek dalej i musiałam zmobilizować całą silną wolę, żeby nie zaciągnąć go na koniec kościoła i nie zająć się nim na poważnie. Może Colt był oszałamiająco przystojny, ale Jason? Był jak sen, jak spełnienie marzenia. Miał świeżo przycięte, umiejętnie nastroszone jasne

włosy, a jego zielone oczy łapały światło jak kawałek jade-itu. Umięśnione ramiona rozpychały rękawy marynarki, a potężny kark naprężał kołnierzyk koszuli. Był dosłownie pomnikowy. Michał Anioł nie zdołałby wyrzeźbić tak idealnego egzemplarza. W każdym razie dla mnie. Nell i Colt wzięli się za ręce, a drzwi otworzyły się raz jeszcze i wszyscy zwrócili się ku tyłowi kaplicy. W drzwiach stał Benny, który dopiero co skończył dwa lata, ubrany w mikroskopijny smoking, wypolerowane do połysku buty i krawat na gumce. W wyciągniętych rękach trzymał poduszkę z obrączkami. Rozejrzał się i zmarszczył brwi, kiedy zobaczył, ile osób na niego patrzy. Potem jednak udowodnił, że jest synem swojego ojca. Wyprostował się, zadarł głowę i pewnie ruszył wzdłuż nawy, nie błądząc wzrokiem na boki. Wpatrzony był w Nell, którą absolutnie uwielbiał. Wiedział, że ma dotrzeć do niej, powtarzaliśmy mu miliony razy, że jego zadaniem jest dostarczyć obrączki do cioci Nelly. Nell była równie zakochana w Bennym, jak on w niej. Zmieniła nawet uświęcony porządek wchodzenia do kościoła, żeby Benny został gwiazdą, chociaż zwykle śluby kręciły się wokół panny młodej. Zazwyczaj dziewczynka z kwiatami i chłopiec z obrączkami wchodzili po druhnach i drużbach, a przed panną młodą, czy coś w tym stylu, ale Nell się uparła, żeby Benny wszedł jako ostatni i przyniósł obrączki sam. I oto szedł, maszerował sam środkiem kościoła, tak jakby nie słyszał szeptów, nie widział skierowanych w jego stronę rąk i nie zauważał, że wszyscy są nim zachwyceni. Serce mi się ściskało, kiedy widziałam go w tym smokingu, tak skoncentrowanego na swojej misji.

Ostrożnie wszedł na schodki, a potem, zupełnie nie tak, jak ćwiczyliśmy, stanął tuż przed Coltem i Nell i podniósł poduszkę z obrączkami tak wysoko, jak tylko zdołał. - Mam, Nelly. Weź. - Spojrzał na nią, a goście jęknęli z zachwytu. Nell uśmiechnęła się do niego, puściła Colta i zebrała suknię, żeby ukucnąć. - Dziękuję, Benjaminie. - Dobrze było? - spytał. Pocałowała go w czoło i roześmiała się. - Zrobiłeś to doskonale. - Gdzie Raffey? Spojrzała na mnie niepewnie, bo nie wiedziała, o co Ben pyta. Nonno, po włosku dziadek, czyli mój tata, ruszył na ratunek, i posadził sobie Benny'ego na kolanach, kiedy ksiądz wziął obrączki. Benny wyciągnął dziadkowi z kieszeni swoją pluszową żyrafę, zwaną Raffey, i wydał kilka głośnych zwierzęcych powarkiwań i poszczekiwań, skacząc zabawką po ramionach mojego taty. Wszyscy zaczęli się śmiać, a najbardziej Nell, ale szybko się opanowała i zwróciła się do Colta. Ślub był piękny, chyba nigdy nie widziałam Nell tak szczęśliwej. Wesele było wielką, radosną imprezą w sali bankietowej niedaleko kaplicy. Pod koniec kolacji widziałam, że Nell się nad czymś zastanawia, nieuważnie pijąc wodę z cytryną. Zerkała na Colta, a potem odwracała wzrok. Siedziałam obok niej, po prawej stronie miałam świadka Colta, atrakcyjnego, ale groźnego czarnoskórego Splita. W końcu wzięła głęboki wdech, a potem wypuściła

powietrze i widziałam, że podjęła decyzję. Nachyliła się do Colta, położyła mu dłoń na karku i szepnęła mu coś do ucha. Ona mówiła, a Colt coraz szerzej otwierał oczy, najpierw ze zdziwienia, a potem z radości. - Tak? Na pewno? - spytał nie dość cicho. Pokiwała głową. Spojrzał na jej brzuch, potem na jej twarz i już wiedziałam, co to za nowina. - Upewniłam się wczoraj i czekałam na specjalną chwilę, żeby ci powiedzieć. Colt ją objął, przycisnął mocno do siebie i szeptał jej coś do ucha. Słyszałam, że Nell pociąga nosem, a jej dłonie, leżące płasko na szerokich ramionach Coltona, lekko drżały. - Mogę wszystkim powiedzieć? - spytał. Odsunęła się. - Teraz?! - A co? Nie wytrzymam! Schyliła głowę i otarła się o niego policzkiem. - Zwariowałeś. - Potem podniosła wzrok. - A jeśli... Położył dwa palce na jej ustach. - Nie. Po prostu... nie. Nell pokiwała głową, otworzyła usta i złapała jego palce zębami. - Jak chcesz, to mów. Colt stanął za krzesłem i skinął do DJ-a, żeby przyniósł bezprzewodowy mikrofon. - Obstawiam, że to równie dobry moment na przemówienia, jak każdy inny, prawda? Tym bardziej, że ponieważ większość z was jeszcze je, nie macie wyjścia i musicie mnie słuchać. To najpiękniejszy dzień w moim życiu. Miałem parę dobrych dni i kilka nie najlepszych, jak każdy. Ale dzisiaj... To najlepszy dzień ze wszystkich.

Moją żoną została Nell. Możecie mi śmiało zazdrościć, chłopaki, bo ta piękna, seksowna, utalentowana i niesamowita kobieta jest tylko moja. Nie będę was zanudzał opowieściami, jak to się stało, że jesteśmy razem, zresztą większość z was pewnie już słyszała. Chodzi o to, że jestem szczęściarzem. Ona mnie uratowała, a ja nigdy nie będę umiał kochać jej tak, jak na to zasługuje, choćbym nie wiem, jak się starał. - Zamilkł, a goście wykorzystali ten moment, żeby gwizdać i wiwatować. Dzięki... No więc, ten dzień jest najlepszy także dlatego, że Nell właśnie mi coś powiedziała. Stań koło mnie, skarbie. Jedną ręką trzymał mikrofon, a drugą przytulił ją do siebie, spojrzał na nią i uśmiechnął się szeroko. - Właśnie mi powiedziała, że będziemy mieli dziecko. Wiwaty były teraz ogłuszające, ale nikt nie klaskał mocniej i nie krzyczał głośniej niż ja. - Kiedy masz termin, wiesz już? Nell oparła głowę o jego ramię. - W grudniu. Colt spojrzał na sufit i zaczął liczyć. - To znaczy, że poczęło się... w marcu. - Uśmieszek wypełzł na jego twarz. - Chyba pamiętam, kiedy... - Coltonie! - krzyknęła Nell, wyrwała mu mikrofon i plasnęła go w ramię. - Przepraszam, ale jestem taki podekscytowany! Goście śmiali się, klaskali, a potem ktoś zadzwonił łyżeczką w kieliszek i wkrótce wszyscy podłapali ten sygnał. Colt podał mikrofon swojemu przyjacielowi Splitowi i odwrócił się do Nell. - Z przyjemnością - wymruczał i pocałował Nell głęboko i namiętnie.

Po kilku chwilach Split wstał i przysunął mikrofon do ust. - Ej, spoko, będziecie mieli na to czas. - Odwrócił się do młodej pary, która usiadła, żeby go posłuchać. - Poznałem Colta, kiedy był młodym, nieopierzonym dzieciakiem, który wylądował w środku miasta. Przeżył więcej, niż możecie sobie wyobrazić, ale jest tu, gdzie jest, bo to najmądrzejszy i najsilniejszy gość, jakiego znam. Nie będę ściemniał, zdarzyło się, że uratowałem mu tyłek, ale on pomógł mi więcej razy niż ja jemu. Jest dla mnie jak brat. W każdym możliwym znaczeniu. - Rozejrzał się wśród gości zajmujących okrągłe stoliki. - Chociaż widzę, że prawie wszyscy są tu biali, więc możecie nie wiedzieć. Jestem jedynym reprezentantem czarnoskórych na tej imprezce, co? Niech będzie, spoko. Chodzi o to, że wiem, co ten chłopak przeszedł i nikt w tej sali nie cieszy się bardziej niż ja, widząc go tutaj. Wziął ślub z cholernie zacną panną. Kiedy poznałem Nell, miałem wątpliwości. Była miła, ale... nie wiedziałem jeszcze, jak jest silna. Zajęła się Coltem i dała mu nowe życie, chociaż wiem, że to brzmi lamersko. Ale tak było. Kocha go i rozumie, to najważniejsze. No więc... Colt, Nell, jesteście dla mnie rodziną. Nigdy nie miałem rodziny i to jest moja prawda. Kocham was i cieszę się z wami. Gratulacje. - Uniósł do sufitu kieliszek z wodą z lodem. Teraz moja kolej. Myślałam o tej chwili od wielu dni. Wzięłam od Splita mikrofon i wstałam. Z trudem przełknęłam ślinę i skupiłam się na oddychaniu. - Cześć. Mam na imię Becca. Nell jest moją najlepszą przyjaciółką od pierwszego dnia przedszkola. Ukradła mi wtedy klej i brokat. Od tamtej pory byłyśmy nierozłączne. -

Odwróciłam się do Nell. - Postaram się przebrnąć przez to bez łez i bez jąkania się, ale nie obiecuję. Mamy za sobą różne chwile. Nie będę ich przywoływać, bo to dzień radości, ale ty wiesz, o czym mówię. Bywały dni, kiedy naprawdę się o ciebie martwiłam. Raz powiedziałaś, że nie wiesz, czy kiedykolwiek dojdziesz do siebie. A teraz popatrz. Wyszłaś za niezwykłego mężczyznę i niedługo będziesz mamą. Jestem z ciebie dumna, Nell. Przeszłaś tak wiele, ale znalazłaś szczęście. Drogę do światła. Będziesz cudowną mamą, a Colt będzie wspaniałym ojcem, nie mam żadnych wątpliwości. Mój syn was kocha i prawdę mówiąc, słucha was bardziej niż mnie. Prawda, Benny? Benny siedział na kolanach Jasona, w jednej ręce miał kawałek chleba, a w drugiej krzywo trzymany widelec z kupką tłuczonych ziemniaków. Popatrzył na mnie, kiedy usłyszał swoje imię i wyciągnął do mnie widelec. - Ziemniaczki. Chcesz, mama? Nie mogłam się nie roześmiać. - Dzięki, kolego, już jadłam. Kochasz ciocię Nelly i wujka Colta? Benny pokiwał głową. - Pewnie! Colt to mój konik! - A Nell? Popatrzył na Nell i się zamyślił. - Pewnie! Nelly, masz cukierki? Ememsy? Nell wybuchnęła śmiechem i nachyliła się do niego. - To miała być nasza tajemnica. Miałeś nic nie mówić, że dałam ci cukierki. Popatrzyłam na Nell, która się zarumieniła i zrobiła niewinną minkę. - Tylko kilka M&M-sów - przyznała.

Pokręciłam głową. - Dlatego wczoraj nic nie jadł. - Uśmiechnęłam się. -Dobrze, któregoś dnia nafutruję twoje dziecko cukierkami i odeślę ci je takie do domu, zobaczysz wtedy, jakie to zabawne. Otworzyłam usta, żeby mówić dalej, ale wtedy z okolicy miejsca, gdzie siedział Benny, dobiegł odgłos głośnego bąka. Rozejrzał się z zaciekawieniem, jakby się zastanawiał, skąd się wziął ten dźwięk, a potem spojrzał na mnie. - Mama, kupa! Goście zawyli. Byłam tak przerażona, że zakryłam twarz dłonią. - Wygląda na to, że moje przemówienie zostało przerwane przez pewnego małego śmierdzioszka - ogłosiłam. - Więc chyba tutaj skończę. Kocham cię, Nell, jestem z ciebie dumna i cieszę się twoim szczęściem. Gratuluję. Przewinęłam Bena i wróciłam na salę akurat, kiedy kończył przemawiać Robert Calloway. To było ostatnie przemówienie wieczoru. Tort został pokrojony i zjedzony, a potem zaczęły się tańce. Nell i Colt zakończyli przyjęcie piosenką Tylko ty, która po ich oświadczynowym koncercie w Nowym Orleanie była grana w radiu. Tańczyłam z Jasonem i Benem, przytulałam do siebie moich dwóch mężczyzn i patrzyłam, jak Nell w spływającej do ziemi ślubnej sukni potrąca struny gitary, a jej głos hipnotyzuje gości. Była szczęśliwa. Młoda para wyszła wkrótce potem, a ja przytuliłam Nell, zanim wsiadła do limuzyny. - Dziękuję ci - wyszeptała. - Bywały takie dni, że nie wiem, co bym zrobiła bez ciebie. Nie mogę się doczekać, aż razem będziemy mamami.

Jason uścisnął Coltowi rękę, a potem mnie objął. Trzymał Bena na biodrze. - Więc Nell zaciążona, co? - cieszył się. - W samą porę. Może my pomyślimy o numerze dwa, co ty na to, kocie? Odwróciłam się do niego i uśmiechnęłam się porozumiewawczo. - Dobry plan. Jego oczy rozbłysły. - Jak ci się podoba pomysł, Benny? Żeby mamusia miała dziecko? - Ja jestem duży! - zaprotestował Benny. - Pewnie, że tak, kolego - zgodził się Jason. - Będzie dwoje dzieci. Ty i jeszcze jedno. - Dwoje dzieci? - spytał Ben niepewnie. - Dwoje dzieci. Uśmiechnęłam się, bo widziałam, że Ben stara się rozgryźć, co to znaczy. - Ja jestem dziecko? - spytał. Jason połaskotał go po brzuchu. - Nie, ty będziesz starszym bratem. Benny zmarszczył brwi, a w jego oczach, takich jak Ja-sona, najzieleńszych na świecie i pełnych uczucia, widziałam, że się zastanawia. Zaraz jednak zapomniał o sprawie, podniósł swoją pluszową żyrafę i powiedział: - To Raffey. Masz ememsy? - Otworzył buzię jak mały ptaszek i czekał na ładunek. Znów uratował nas nonno. Słyszałam odgłos rozdzieranej torebki, a Benny przekręcił się w uścisku Jasona i skupił na torebce z upragnionymi cukierkami. Mój tata wrzucał je Benny'emu do ust, a ja byłam przerażona.

- Tato! Jest dwudziesta trzecia! Teraz już nigdy nie zaśnie. Tata tylko wzruszył ramionami. - To dzień ślubu, ßglia. Zasady dziś nie obowiązują. Było dobrze po północy, gdy udało nam się uśpić Benny'ego w łóżeczku w hotelowym pokoju. Zdjęliśmy ślubne kreacje i położyliśmy się do łóżka. Jason milczał przez chwilę, odpływał już w sen. - Mam nadzieję, że to będzie dziewczynka. Nazwiemy ją Bella. Parsknęłam. - Nie ma mowy, nie nazwiemy naszej córki na cześć Zmierzchu. - Żartowałem! - A może Evelyn? - Do rozważenia. - Zasypiał już, więc sama zastanawiałam się nad różnymi opcjami imion dla chłopca i dziewczynki, aż w końcu sama usnęłam. W nocy Benny przyszedł do naszego łóżka i wsunął swoje ciepłe ciałko między nas. Jason objął go ramieniem, a dłoń położył na moim biodrze, głaszcząc mnie przez sen po brzuchu. Przebudziłam się, czułam oddech Benny'ego na moim ramieniu i dłoń Jasona na skórze. Byłam absolutnie, obezwładniająco szczęśliwa.

Postscriptum Colt trzymał córeczkę w ramionach. Jej małe ciałko mieściło się w zagięciu jego łokcia. Lewitowała pomiędzy jawą a snem, powieki miała ciężkie, a jego kciuk zaciskała w małej rączce. Była owinięta w miękki kocyk koloru kości słoniowej we wzór z sówek, patrzących mądrymi, zielonymi oczami. W jednym rogu wyhaftowane było zieloną nicią jej imię, Kylie. Kylie wierciła się w kocyku, mruczała i kwiliła, bo bardzo nie chciała zasnąć, więc Colt wstał z bujanego fotela i zaczął chodzić po pokoju dziecinnym, kołysząc ją lekko. Szerzej otworzyła oczy i uważnie patrzyła na swojego tatę. Poruszała usteczkami i pisnęła cicho. Colt wyjął z łóżeczka smoczek i włożył jej do buzi, a potem zanucił kilka tonów. Zauważył, że powieki jej opadają, wziął głęboki wdech i zaśpiewał nisko i łagodnie: Hej dziewczynko, mała jak piosenka

trzymam cię na rękach jak wszechświat. Napisałem w tobie każdą nutę wykreśliłem tak dobrze mi znany smutek. Ale oczy wzięłaś sama masz oczy mamy. Jak cię chronić, czuła struno, co kiedyś odleci. Jesteś słońcem, nawet w nocy świecisz. Hej dziewczynko, śnie spełniony, dobra wróżbo, dobry znaku, lżejsza niż oddech ptaków. Ważniejsza niż wszystko. To nieważne tamto też póki jesteś blisko. Kylie spała, zanim skończył śpiewać. Ułożył ją w łóżeczku, a potem nachylił się i ją pocałował. Nell stała w drzwiach i patrzyła. Podeszła do Colta i razem patrzyli na śpiącą córeczkę. - Mieści ci się w głowie, że stworzyliśmy coś tak doskonałego? Colt uśmiechnął się do żony. - Bez problemu! W takich chwilach nie pamiętała o bliznach, koszmary już jej nie ścigały, lęki zostały ukojone. Każdy oddech,

każdy pocałunek na dobranoc i każda kołysanka odpychały przeszłość coraz dalej, aż żyletki i noce pełne tłumionych łez były już tylko niewyraźnym wspomnieniem z jakiegoś innego życia. W takich chwilach niewinność dziecka leczyła w niej najgłębsze rany. W takich chwilach nareszcie wszystko było dobrze.

Playlista Demons - Imagine Dragons I Drive Your Truck - Lee Brice Sure Be Cool If You Did - Blake Shelton Whatever It Is - Zac Brown Band Flightless Bird - Iron & Wine Singers and the Endless Song- I r o n & Wine (Kissed You) Goodnight - Gloriana Must Be Doin' Somethin' Right - Billy Currington first Day of M y Life - Bright Eyes We're Going to Be Friends - The White Stripes Falling Slowly - Glen Hansard & Marketa Irglova Come and Goes (In Waves) - Greg Laswell God's Gonna Cut You Down - Johnny Cash Your Long Journey - Robert Plant & Alison Krauss Been a Long Day - Rosi Golan Please Remember Me - Tim McGraw Ten Cent Pistol - The Black Keys The Blower's Daughter - Damien Rice Longing to Belong - Eddie Vedder City - Sarah Bareilles Dream - Priscilla Ahn To Travels & Trunks - Hey Marseilles Rhythm of Love - Plain White T's Kingdom Come - The Civil Wars

Sleepless Nights - Eddie Vedder and Glen Hansard Breathe Me - Sia Tak jak w poprzedniej części, muzyka jest krwiobiegiem tej książki. Pisząc ją, zakochałam się w Becce i Jasonie, a te piosenki są ścieżką dźwiękową tej miłości. Każda opowiada własną historię, a razem tworzą jednolity wzór. Ponieważ wspieracie mnie, kupując moje książki, namawiam was także do wspierania tych fantastycznych artystów i do kupowania ich muzyki. Sztuka, każdy gatunek, jest najprawdziwszym sposobem wyrażenia naszej duszy. Sztuka sprawia, że jesteśmy ludźmi. Konstytuuje nas jako społeczeństwo, jako kulturę i jako ludzkość. Wspierajcie sztukę, każdą. Kupujcie, dzielcie się nią, twórzcie. Neil Gaiman w swoim słynnym przemówieniu dla studentów Philadelphia's University of the Arts powiedział: „Popełniajcie ciekawe, fascynujące, zjawiskowe i fantastyczne błędy. Łamcie zasady. Twórzcie dobrą sztukę".

LG