2 5 Julia Trzy tajemnice Tahereh Mafi

DESTROY ME

PROLOG Zostałem postrzelony. Okazuje się, że postrzelenie to jeszcze bardziej przykre doświadczenie, niż sobie wyobrażałem. Moja skóra jest zimna i lepka, oddech sprawia mi nadludzki wysiłek. Ból rozsadzający moje ramię nie pozwala mi zebrać myśli. To istna męka. Zaciskam powieki i zęby, usiłuję się skupić. Wokół mnie panuje nieznośny chaos. Kilku ludzi coś krzyczy, zbyt wielu mnie dotyka, najchętniej kazałbym im amputować ręce. Nie przestają wołać: „Proszę pana!”. Jakby czekali na rozkazy, jakby bez moich instrukcji nie umieli nic zrobić. Kiedy zdaję sobie z tego sprawę, ogarnia mnie rozpacz. – Proszę pana, czy pan mnie słyszy!? – Znowu wołanie. Ale ten głos nie wydaje mi się nieznośny. – Proszę pana, słyszy mnie pan...!? – Zostałem postrzelony, Delalieu – udaje mi się powiedzieć. Otwieram oczy i patrzę prosto w jego oczy pełne łez. – Nie ogłuchłem. Natychmiast robi się cicho. Żołnierze milkną. Delalieu przygląda mi się z troską. Wzdycham. – Zabierz mnie stąd – mówię, poruszając się nieznacznie. Świat się przechyla, ale zaraz odzyskuje równowagę. – Powiadom lekarzy i niech przygotują łóżko na mój powrót. A teraz unieś moją rękę i nie przestawaj uciskać rany. Pocisk musiał złamać albo naruszyć kość, zdaje się, że trzeba będzie operować. Delalieu milczy o jedną chwilę za długo. – Cieszę się, że nic panu nie jest. – Jego głos drży, pobrzmiewa w nim zdenerwowanie. – Cieszę się, że nic panu nie jest. – To był rozkaz, poruczniku. – Tak jest – mówi szybko, pochylając głowę. – Oczywiście, proszę pana. Dokąd mam skierować żołnierzy? – Znajdźcie ją – mówię mu. Mówienie sprawia mi coraz większą trudność. Biorę oddech i przesuwam drżącą ręką po czole. Pocę się bardziej niż zwykle, trudno tego nie zauważyć. – Tak jest. – Podchodzi, żeby pomóc mi wstać, ale chwytam go za ramię. – Jeszcze jedno. – Tak, proszę pana? – Kent – mówię łamiącym się głosem. – Chcę go mieć żywego. Delalieu podnosi wzrok, jego oczy są szeroko otwarte. – Szeregowca Adama Kenta, proszę pana? – Tak. – Wytrzymuję jego spojrzenie. – Rozprawię się z nim osobiście.

1 Delalieu stoi w nogach mojego łóżka. W ręce trzyma podkładkę na dokumenty. Po raz drugi tego ranka mam gości. Wcześniej byli u mnie lekarze, którzy potwierdzili, że operacja się udała. Powiedzieli, że nowe leki powinny przyspieszyć gojenie się rany, jeśli przez najbliższy tydzień będę leżał w łóżku. Wspomnieli także, że wkrótce powinienem wrócić do codziennych obowiązków, ale przynajmniej przez najbliższy miesiąc ręka będzie musiała być unieruchomiona na temblaku. Odparłem, że to ciekawy punkt widzenia. – Moje spodnie, Delalieu. – Siadam na łóżku, próbując utrzymać równowagę i opanować mdłości wywołane lekami. Moje prawe ramię jest teraz praktycznie bezużyteczne. Podnoszę wzrok. Delalieu stoi wpatrzony we mnie. Jabłko Adama podskakuje w jego gardle. Tłumię westchnienie. – O co chodzi? – Podpieram się lewą ręką i z wysiłkiem prostuję plecy. Wkładam w to całą energię, jaka mi pozostała. Przez cały czas trzymam się ramy łóżka. Machnięciem ręki zbywam Delalieu, który chce mi pomóc. Zamykam oczy w nagłym przypływie bólu i zawrotów głowy. – Powiedz mi, co się stało – naciskam. – Nie ma sensu trzymać złych wieści w tajemnicy. – Szeregowiec Adam Kent uciekł, proszę pana – mówi. Jego głos załamuje się dwukrotnie. Jasny rozbłysk pod powiekami przyprawia mnie o kolejne zawroty głowy. Biorę głęboki oddech i zdrową ręką próbuję przeczesać włosy. Jest na nich coś, co musi być kurzem zmieszanym z moją zaschniętą krwią. Mam ochotę uderzyć pięścią o ścianę. Daję sobie czas na odzyskanie panowania nad sobą. Nagle z całą mocą docierają do mnie bodźce z otoczenia: zapachy i stłumione dźwięki, odgłosy kroków za drzwiami sypialni. Czuję się źle w tych szorstkich bawełnianych spodniach, które mi włożyli. Czuję się źle bez skarpetek. Chcę wziąć prysznic. Chcę się przebrać. Chcę wpakować Adamowi Kentowi kulkę w kręgosłup. – Ślady – żądam. Posuwam się w stronę łazienki, kuląc się z zimna, które przywiera do mojej skóry. Nie mam na sobie koszuli. Próbuję zachować spokój. – Mam nadzieję, że nie przyszedłeś mnie o tym powiadomić, nie dysponując żadnymi śladami. Mój umysł jest magazynem pieczołowicie uporządkowanych emocji. Mam wrażenie, że widzę, jak funkcjonuje, jak archiwizowane są w nim myśli i obrazy. To, czego nie potrzebuję, zamykam na klucz. Skupiam się wyłącznie na działaniach, które są niezbędne do przetrwania, a i tak każdego dnia muszę się zajmować niezliczonymi sprawami. – Oczywiście – mówi Delalieu. Strach w jego głosie jest jak żądło. Ignoruję go. – Tak jest – mówi. – Podejrzewamy, dokąd mógł uciec. Mamy powody przypuszczać, że szeregowiec Kent i... i dziewczyna... cóż, szeregowiec Kishimoto również zbiegł... mamy powody przypuszczać, że oni wszyscy są razem, proszę pana. Szuflady w moim mózgu otwierają się z grzechotem. Wspomnienia. Teorie. Szepty i wrażenia. Zrzucam je wszystkie z urwiska. – Oczywiście, że macie powody. – Kręcę głową i zaraz tego żałuję. Zamykam oczy, próbując opanować nagłe zawroty głowy. – Nie mów mi o tym, co sam zdążyłem wydedukować – udaje mi się powiedzieć. – Chcę konkretów. Daj mi solidny trop, poruczniku, albo nie zawracaj mi głowy, dopóki nie będziesz go miał.

– Samochód – mówi szybko. – Zgłoszono kradzież samochodu, proszę pana. Śledziliśmy jego położenie do pewnego momentu, ale potem zniknął z mapy. Jakby przestał istnieć, proszę pana. Podnoszę wzrok. Słucham go z wielkim skupieniem. – Przeanalizowaliśmy ślad, który zostawił na naszym radarze – mówi teraz z większym spokojem. – Urywa się na środku bezludnej, jałowej równiny. Ale kiedy przeczesaliśmy okolicę, niczego nie znaleźliśmy. – W każdym razie to już coś. – Pocieram ręką kark, walcząc z ogarniającym mnie osłabieniem. – Spotkamy się za godzinę w Sali L. – Proszę pana – mówi, patrząc na moje ramię. – Będzie pan potrzebował pomocy... chodzi o proces... o przebieg rekonwalescencji... – Odmaszerować. Waha się. – Tak jest – mówi w końcu.

2 Udaje mi się wykąpać i nie stracić przy tym przytomności. Zresztą kąpiel to za dużo powiedziane – obmyłem się gąbką, ale i tak czuję się lepiej. Mam wyjątkowo niski próg wytrzymałości na niechlujstwo; nie znoszę chaosu. Regularnie biorę prysznic. Jem sześć niewielkich posiłków dziennie. Każdego dnia przeznaczam dwie godziny na trening i ćwiczenia fizyczne. I nienawidzę chodzić boso. Teraz stoję nago w garderobie. Jestem zmęczony i głodny. To sytuacja daleka od ideału. Moja szafa jest podzielona na części. Osobno przechowuję koszule, krawaty, spodnie, marynarki i buty. Osobno skarpetki, rękawiczki, szaliki i płaszcze. Wszystko jest poukładane i porozwieszane według kolorów, a następnie według odcieni. Ubrania, które tu są, zostały starannie dobrane i uszyte na miarę. Leżą idealnie. Nie czuję się sobą, dopóki mój strój nie jest kompletny. Ubiór to część mnie i mojego życia. Teraz nie mam bladego pojęcia, jak uda mi się cokolwiek włożyć. Moja ręka drży, kiedy sięgam po małą niebieską buteleczkę, którą dostałem tego ranka. Kładę na języku dwie kwadratowe pigułki i pozwalam im się rozpuścić. Nie jestem pewien, jakie mają działanie, wiem tylko, że pomagają uzupełnić ubytek krwi. Opieram się więc o ścianę i czekam. Po chwili trochę rozjaśnia mi się w głowie i pewniej trzymam się na nogach. Taka prozaiczna czynność. Nie spodziewałem się tego rodzaju przeszkód. Najpierw wkładam skarpetki. Ta prosta przyjemność wymaga większego wysiłku niż zastrzelenie człowieka. Przez chwilę zastanawiam się, co lekarze zrobili z moim ubraniem. Ubranie, powtarzam sobie, tylko ubranie. Staram się myśleć wyłącznie o tym, co miałem na sobie tamtego dnia. O niczym więcej. Żadnych szczegółów. Buty. Skarpetki. Spodnie. Sweter. Wojskowa kurtka zapinana na guziki. Te wszystkie guziki, które rozerwała. Taki drobiazg, a wspomnienie tamtej chwili przeszywa mnie na wylot. Próbuję wymazać je z pamięci, ale nie mogę, a im bardziej staram się je ignorować, tym bardziej się rozrasta, zamienia się w potwora, który wymyka mi się spod kontroli. Po pewnym czasie zaczyna dokuczać mi zimno. Zdaję sobie sprawę, że stoję oparty o ścianę i ciężko dyszę. Zaciskam powieki, próbując otrząsnąć się z zażenowania. Wiedziałem, że się boi, wyczuwałem jej przerażenie, ale nie miałem pojęcia, że to ja wywołuję ten strach. Patrzyłem, jak się zmienia, spędzaliśmy razem wiele czasu. Z upływem tygodni wydawała się coraz mniej skrępowana. Szczęśliwsza. Swobodniejsza. Pozwoliłem sobie uwierzyć, że widzi dla nas przyszłość, że chce być ze mną, tylko po prostu uważa, że to niemożliwe. Nie podejrzewałem, że źródłem jej nowo odnalezionego szczęścia jest Kent. Przesuwam zdrową ręką po twarzy, zasłaniam usta. To wszystko, co jej mówiłem. Z trudem nabieram powietrza. To, jak jej dotykałem. Zaciskam zęby. Gdyby to był wyłącznie pociąg fizyczny, nie odczuwałbym teraz tak nieznośnego upokorzenia. Pragnąłem znacznie więcej niż tylko jej ciała. Usiłuję wyobrazić sobie ściany. Ściany. Białe ściany. Bloki betonu. Niezamieszkane pokoje. Puste przestrzenie. Wznoszę mury, dopóki nie zaczynają się kruszyć, a potem na ich miejscu buduję nowe. Buduję i buduję, trwam w bezruchu, aż rozjaśnia mi się w głowie, mój umysł staje się czysty, nie

ma w nim nic oprócz małego białego pokoju. Z pojedynczą lampą na suficie. Czysty. Nieskazitelny. Niezmącony. Mrugam, próbując powstrzymać kataklizmy zagrażające małemu światu, który dla siebie zbudowałem. Z trudem przełykam ślinę, aby zdławić strach zakradający mi się do gardła. Odpycham ściany, robię miejsce w pokoju. Wreszcie mogę oddychać. Wreszcie mogę stać. Czasem chciałbym móc na chwilę wyjść z siebie. Porzucić to zniszczone ciało, lecz krępuje mnie zbyt wiele więzów, dźwigam zbyt wielki ciężar. To życie jest wszystkim, co mi zostało. Wiem, że przez resztę dnia nie będę mógł spojrzeć w lustro. Nagle ogarnia mnie obrzydzenie do siebie. Muszę jak najszybciej opuścić to pomieszczenie, inaczej moje myśli wypowiedzą mi wojnę. Działam pochopnie i po raz pierwszy poświęcam niewiele uwagi temu, w co się ubieram. Wkładam czyste spodnie, wychodzę bez koszuli. Wsuwam zdrową rękę w rękaw marynarki, którą narzucam również na drugie ramię unieruchomione na temblaku. Wyglądam idiotycznie w tym niekompletnym stroju. Jutro zastanowię się nad jakimś innym rozwiązaniem. Najpierw muszę wyjść z tego pokoju.

3 Delalieu jest jedynym człowiekiem, który nie czuje do mnie nienawiści. Wciąż przez większość czasu, który spędza w mojej obecności, kuli się ze strachu, ale z jakiegoś powodu nie jest zainteresowany odebraniem mi mojej pozycji. Czuję to, choć tego nie rozumiem. Prawdopodobnie on jeden w całym budynku cieszy się, że przeżyłem. Kiedy otwieram drzwi, żołnierze natychmiast ruszają w moją stronę. Unoszę rękę, dając im znak, żeby się nie zbliżali. Ocieram z czoła warstewkę potu, ze wszystkich sił staram się powstrzymać drżenie dłoni. Nie mogę sobie pozwolić na chwilę słabości. Ci ludzie nie troszczą się o moje zdrowie, chcą jedynie lepiej widzieć. Stałem się dla nich widowiskiem. Wypatrują zwiastunów tego, że tracę rozum. A ja nie życzę sobie, żeby mi się przyglądano. Moim zadaniem jest dowodzenie. Zostałem postrzelony, ale rana nie jest śmiertelna. Wiele spraw czeka na załatwienie. Muszę się nimi zająć. Wkrótce wszyscy zapomną o mojej ranie. Nikt nie będzie wymawiał imienia Julii. Idąc do Sali L, zaciskam i rozluźniam pięści. Dotąd jakoś nie zdawałem sobie sprawy, jakie długie są te korytarze i jak wielu żołnierzy ich strzeże. Nie mam się gdzie schronić przed ciekawskimi spojrzeniami i przed ich rozczarowaniem, że nie zginąłem. Nie muszę na nich patrzeć, żeby wiedzieć, co czują. Ta świadomość tylko zwiększa moją determinację, żeby żyć jak najdłużej. Nie umrę. Nikomu nie dam tej satysfakcji. – Nie. Po raz czwarty odpowiadam machnięciem ręki na propozycję kawy lub herbaty. – Nie potrzebuję kofeiny, Delalieu. Dlaczego wracasz do tego przy każdym posiłku? – Chyba po prostu nie tracę nadziei, że zmieni pan zdanie, proszę pana. Podnoszę wzrok. Na twarzy Delalieu pojawia się ten dziwny, niepewny uśmiech. Może się mylę, jednak odniosłem wrażenie, że to miał być żart. – Dlaczego? – Sięgam po kromkę chleba. – Nie mam najmniejszych problemów z utrzymaniem otwartych oczu. Tylko idiota może liczyć na to, że energia ukryta w jakimś ziarenku albo w liściu pomoże mu nie zasnąć w ciągu dnia. Delalieu już się nie uśmiecha. – Oczywiście. Bez wątpienia, proszę pana – mówi wpatrzony w swoje śniadanie. Przyglądam się, jak jego palce odpychają filiżankę z kawą. Upuszczam kromkę chleba, która spada na mój talerz. – Moje opinie – mówię, tym razem cicho – nie powinny tak łatwo zmieniać twoich. Trzymaj się swoich przekonań, Delalieu. Formułuj jasne i logiczne argumenty. To nic, że ja się z nimi nie zgadzam. – Oczywiście, proszę pana – szepcze. Milczy przez kilka sekund. A potem znowu sięga po swoją kawę. Delalieu. To bodaj jedyna osoba, z którą rozmawiam. Mój ojciec przysłał go do tego sektora z rozkazem pozostania tutaj tak długo, jak długo pozwoli mu na to stan zdrowia. I chociaż jest ode mnie starszy o jakieś czterdzieści pięć lat, upiera się, żeby podlegać bezpośrednio mnie. Towarzyszy mi od dzieciństwa. Kiedyś widywałem go w naszym domu, uczestniczył w licznych spotkaniach organizowanych, zanim Komitet

Odnowy przejął władzę. W naszym domu ciągle odbywały się jakieś spotkania. Mój ojciec nieustannie planował, prowadził dyskusje i dyskretne rozmowy, w których nigdy nie było mi wolno uczestniczyć. Ludzie, którzy brali udział w tamtych spotkaniach, teraz rządzą światem. Dlatego patrząc na Delalieu, mimo woli zastanawiam się, dlaczego nigdy nie chciał czegoś więcej. Od samego początku jest częścią tego reżimu, a jednak sprawia wrażenie zadowolonego ze swojej obecnej drugorzędnej pozycji. Niechętnie mówi, co myśli. Odrzuca moje propozycje awansu nawet wtedy, kiedy oferuję mu wyższe wynagrodzenie. Doceniam jego lojalność, ale wydaje mi się irytująca. Mam wrażenie, że on nie chce niczego więcej ponad to, co ma. Nie powinienem mu ufać. A jednak ufam. Brak towarzyskich rozmów nie służy mojej psychice. W stosunku do żołnierzy jestem zmuszony utrzymywać oficjalny dystans, nie tylko dlatego, że oni wszyscy życzą mi śmierci, ale również dlatego, że decyzje, które podejmuję jako ich przywódca, muszą być bezstronne. Skazałem sam siebie na życie w samotności, pozbawione towarzystwa osób równych sobie. Zamknąłem się w świecie własnego umysłu. Starałem się wykreować na przywódcę budzącego postrach i uzyskałem pożądany skutek. Nikt nie ośmiela się kwestionować mojego autorytetu ani być innego zdania niż ja. Nikt nie rozmawia ze mną inaczej niż tylko jak z głównodowodzącym i regentem Sektora 45. Nie doświadczyłem w swoim życiu przyjaźni. Ani w dzieciństwie, ani później. Z jednym wyjątkiem. Przed miesiącem stało się coś, co można uznać za odstępstwo od tej reguły. Spotkałem kogoś, kto patrzył mi prosto w oczy. Rozmawiał ze mną swobodnie, nie bojąc się w mojej obecności okazać gniewu czy innych prawdziwych, szczerych uczuć. Jedyna osoba, która odważyła się rzucić mi wyzwanie, podnieść na mnie głos... Zaciskam powieki, już chyba po raz dziesiąty tego dnia. Upuszczam widelec. Moje ramię znowu pulsuje bólem. Sięgam do kieszeni po pigułki. – Nie powinien pan zażywać więcej niż osiem w ciągu dwudziestu czterech godzin, proszę pana. Zdejmuję przykrywkę i wrzucam do ust trzy tabletki. Chciałbym, żeby moje dłonie przestały drżeć. Moje mięśnie są straszliwie napięte. Naprężone do granic wytrzymałości. Nie czekam, aż tabletki się rozpuszczą. Rozgryzam je, krusząc ich gorycz. W ich paskudnym, metalicznym smaku jest coś, co pomaga mi się skupić. – Opowiedz mi o Kencie. Delalieu przewraca swoją filiżankę. Już wcześniej poprosiłem, żeby usługujący zostawili nas samych, więc Delalieu musi się obejść bez ich pomocy. Pospiesznie sprząta bałagan. Opieram się na krześle, wpatrując się w ścianę tuż za nim, i robię w myśli spis straconych tego dnia minut. – Zostaw tę kawę. – Ja... tak, oczywiście, przepraszam, proszę pana... – Przestań. Delalieu upuszcza mokre serwetki. Jego ręce zawisają nieruchomo nad jego talerzem. – Mów. Patrzę, jak jego gardło porusza się, kiedy przełyka. – Nie wiemy, co się stało, proszę pana – szepcze z wahaniem. – Ten budynek był nie do odnalezienia, a już z całą pewnością nie dało się wejść do środka. Wejście było zaryglowane i

szczelnie zamknięte. Ale kiedy tam dotarliśmy... Kiedy tam dotarliśmy, okazało się... drzwi zostały zniszczone. Nie wiemy, jak udało im się tego dokonać. Prostuję się na krześle. – Jak to: zniszczone? Kręci głową. – To było... To bardzo dziwne, proszę pana. Drzwi zostały... rozerwane. Jakby zrobiło to jakieś zwierzę. Pośrodku ziała wielka poszarpana dziura. Wstaję zbyt szybko i muszę przytrzymać się stołu. Na samą myśl o tym, co musiało się tam wydarzyć, zapiera mi dech. Nie mogę sobie odmówić bolesnej przyjemności powtórzenia w myślach jej imienia, bo wiem, że to musiała być ona. Dokonała czegoś niezwykłego, a mnie tam nie było, nie mogłem tego zobaczyć. – Wezwij transport – mówię. – Spotkamy się w Kwadrancie dokładnie za dziesięć minut. – Proszę pana... Już jestem za drzwiami.

4 Rozszarpała drzwi pazurami. Zupełnie jak zwierzę. To prawda. Dla niczego niepodejrzewającego obserwatora to byłoby jedyne wyjaśnienie, ale i ono nie miałoby sensu. Żadne zwierzę nie zdołałoby przedrzeć się przez kilkanaście centymetrów stali, nie tracąc przy tym kończyn. A ona nie jest zwierzęciem. To delikatna, a zarazem śmiercionośna istota. Jest nieśmiała i dobra, przy tym przerażająca. Nieokiełznana. Nie ma pojęcia, do czego jest zdolna. Nienawidzi mnie, a jednak nie przestaje mnie fascynować. Jestem oczarowany jej pozorną niewinnością, zazdroszczę jej mocy, którą włada tak mimowolnie. Tak bardzo chciałbym być częścią jej świata. Znać jej myśli, wiedzieć, co ona czuje. Wydaje mi się, że to ogromny ciężar. A teraz jest tam, gdzieś na wolności, między ludźmi. Cóż za piękna klęska. Przesuwam palcami po nierównych brzegach otworu, ostrożnie, żeby się nie skaleczyć. Nie było w tym żadnego planu, żadnego zamiaru. To oczywiste, że rozerwała te drzwi w jakimś chaotycznym, rozpaczliwym ferworze. Chcąc nie chcąc, zastanawiam się, czy wiedziała wtedy, co robi. Może to było dla niej równie niespodziewane jak przebicie się przez betonową ścianę, kiedy chciała rzucić się na mnie. Usiłuję powstrzymać uśmiech. Zastanawiam się, jak zapamiętała tamten dzień. Każdy żołnierz, którego szkoliłem, brał udział w symulacji, doskonale wiedząc, czego się może spodziewać, ale przed nią celowo ukryłem szczegóły. Uznałem, że nic nie powinno zakłócać tego doświadczenia, miałem nadzieję, że realistyczne elementy dodadzą sytuacji autentyzmu. Nade wszystko chciałem, aby dostała wreszcie szansę odkrycia swojej prawdziwej natury, chciałem też przetestować jej siły w bezpiecznym otoczeniu. Zważywszy na jej przeszłość, nie miałem wątpliwości, że nic nie wyzwoli jej mocy lepiej niż dziecko. Mimo to rezultaty przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Chciałem je z nią potem omówić, ale kiedy ją odnalazłem, ona była już gotowa do ucieczki. Mój uśmiech znika. – Chce pan wejść do środka? – Głos Delalieu przywraca mnie do teraźniejszości. – Nie ma tam zbyt wiele do oglądania, lecz proszę zwrócić uwagę na to, że otwór jest dość duży, żeby dało się łatwo przez niego przejść. Zamiar wydaje się oczywisty. Kiwam głową, choć myślami jestem gdzie indziej. Moje oczy skrupulatnie rejestrują wymiary dziury. Próbuję sobie wyobrazić, co czuła Julia, będąc tu, próbując sforsować drzwi. Tak bardzo chciałbym z nią o tym wszystkim porozmawiać. Niespodziewanie coś ściska mnie za serce. Po raz kolejny uświadamiam sobie, że nie ma jej ze mną. Że już nie mieszka w bazie. To moja wina, że uciekła. Uwierzyłem w jej dobre sprawowanie i to wpłynęło na moją ocenę sytuacji. Powinienem był zwracać większą uwagę na szczegóły. Pilnować swoich żołnierzy. Straciłem z oczu cel, do którego dążyłem, powód, dla którego przywiozłem ją do bazy. Byłem głupi. Niefrasobliwy. Prawda jest taka, że nie mogłem się skupić. Przez nią. Kiedy się tu znalazła, była taka uparta i dziecinna, ale miałem wrażenie, że z upływem tygodni coraz bardziej się wycisza. Wydawała się spokojniejsza, jakby mniej się bała. Wciąż muszę sobie przypominać, że poprawa jej nastroju nie miała nic wspólnego ze mną.

Była zasługą Kenta. Nie mogłem uwierzyć w jej zdradę. W to, że potrafi odejść z takim mechanicznym, pozbawionym uczuć idiotą jak Kent. Jest tak pusty, tak bezmyślny, że rozmowa z nim przypomina konwersację z lampą na biurku. Nie rozumiem, co ona w nim widziała, co oprócz pomocy w ucieczce mógł jej zaoferować. Nie zdawała sobie sprawy, że nie ma dla niej przyszłości w świecie zwykłych ludzi. Nie ma dla niej miejsca wśród nich, bo oni nigdy jej nie zrozumieją. Muszę ją odzyskać. Słowa Delalieu uświadamiają mi, że ostatnie zdanie wypowiedziałem na głos. – Szuka jej wojsko w całym sektorze – mówi. – Zawiadomiliśmy też sąsiednie sektory na wypadek, gdyby próbowali przekro... – Co? – Odwracam się. – Co powiedziałeś?– Mój głos jest cichy, bezlitosny. Twarz Delalieu przybiera chory, biały odcień. – Wystarczyło, że byłem nieprzytomny przez jedną noc, a wy już zdążyliście zawiadomić sąsiednie sektory o tej katastrofie... – Sądziłem, że chce pan ich znaleźć, proszę pana. Uznałem, że gdyby próbowali szukać schronienia gdzie indziej... Potrzebuję czasu, żeby odetchnąć, próbuję się pozbierać. – Przykro mi, proszę pana, myślałem, że to najbezpieczniej... – Są z nią dwaj moi żołnierze, poruczniku. Żaden z nich nie jest na tyle głupi, żeby poprowadzić ją do innego sektora. Nie mają ani zezwoleń na przekroczenie granicy, ani środków na uzyskanie takiego zezwolenia. – Ale... – Nie ma ich jeden dzień. Są ciężko ranni i potrzebują pomocy. Przemieszczają się na piechotę, skradzionym pojazdem, którego położenie łatwo namierzyć. Jak daleko, twoim zdaniem, mogli uciec? – pytam, a w moim głosie pobrzmiewa frustracja. Delalieu nie odpowiada. – Wszczęliście ogólnonarodowy alarm. Zawiadamiając kilka sektorów, praktycznie postawiliście na nogi cały kraj. Czyli w kapitolach już wiedzą. A co to oznacza? – Zaciskam w pięść moją jedyną sprawną dłoń. – Jak sądzisz, co to oznacza? Mam wrażenie, że przez chwilę nie może wydobyć głosu. – Proszę pana – szepcze w końcu. – Proszę mi wybaczyć.

5 Delalieu odprowadza mnie do drzwi. – Zbierz żołnierzy w Kwadrancie jutro o dziesiątej zero zero – mówię na odchodnym. – Muszę wygłosić oświadczenie w sprawie ostatnich wydarzeń oraz tego, co może nastąpić. – Tak jest – mówi Delalieu. Nie podnosi wzroku. Odkąd opuściliśmy magazyn, nawet na mnie nie spojrzał. Mam teraz inne zmartwienia. Oprócz prostowania skutków poczynań Delalieu muszę się zająć mnóstwem rzeczy. Nie mogę sobie pozwolić na żadne nowe trudności, nie mogę też dopuścić do tego, żeby coś mnie rozpraszało. Ani ona, ani Delalieu, ani nikt inny. Muszę się skupić. To fatalny moment na bycie rannym. Nasza sytuacja jest już znana na szczeblu ogólnonarodowym. Cywile i władze sąsiednich sektorów wiedzą już o niepokojach, do których u nas doszło. Trzeba w miarę możliwości ograniczyć plotki, wyciszyć hałas, którego narobił Delalieu, a jednocześnie pozbawić mieszkańców nadziei na bunt. I tak wykazują nadmierną skłonność do stawiania oporu, a każda iskra może na nowo rozpalić w nich wolę walki, która pochłonęła już zbyt wiele ofiar. Wciąż nie rozumieją, że opór wobec Komitetu Odnowy przyniesie tylko dalsze straty. Wśród cywili musi zapanować porządek. Nie chcę wojny w moim sektorze. Teraz bardziej niż kiedykolwiek muszę kontrolować siebie i swoje obowiązki. Ale mój umysł jest rozproszony, a ciało zmęczone. Rana daje mi się we znaki. Przez cały dzień jestem o krok od zasłabnięcia. Nie wiem, co robić. Nie mam pojęcia, jak to naprawić. Ta bezsilność jest dla mnie czymś zupełnie obcym. Jedna dziewczyna zrobiła ze mnie kalekę w ciągu zaledwie dwóch dni. Zażyłem jeszcze więcej tych ohydnych tabletek, a mimo to czuję się słabszy niż rano. Myślałem, że zdołam ignorować ból i dyskomfort związany z raną, ale dolegliwości nie pozwalają o sobie zapomnieć. Jestem zmuszony zgodzić się na wszystko, co może mi pomóc przetrwać zbliżające się tygodnie bezsilności: leki, lekarzy, godziny spędzone w łóżku. A wszystko z powodu jednego pocałunku. To prawie nie do zniesienia. – Resztę dnia spędzę w swoim biurze – mówię Delalieu. – Każ przynosić mi posiłki do pokoju i nie przeszkadzaj, chyba że pojawią się jakieś nowe wiadomości. – Tak jest. – To wszystko, poruczniku. – Tak jest. Dopiero kiedy zamykam za sobą drzwi sypialni, zdaję sobie sprawę, jaki jestem osłabiony. Chwiejąc się, podchodzę do łóżka i chwytam się ramy, żeby nie upaść. Znowu oblewa mnie pot, a więc postanawiam zdjąć płaszcz, który miałem na sobie na zewnątrz. Zrywam z siebie marynarkę, którą dziś rano niedbale zarzuciłem na zranione ramię, i padam tyłem na łóżko. Nagle czuję, że jest mi przeraźliwie zimno. Kiedy sięgam do przycisku w ścianie, żeby wezwać lekarza, moja zdrowa ręka drży. Potrzebuję zmiany opatrunku. Muszę zjeść coś konkretnego. Przede wszystkim jednak marzę o tym, żeby wziąć prysznic, a to wydaje się całkowicie nieosiągalne. Ktoś nade mną stoi. Mrugam kilkakrotnie, lecz rozpoznaję tylko zarys postaci. Twarz na przemian wyostrza

się i rozmywa. W końcu się poddaję. Oczy same mi się zamykają. W głowie czuję pulsowanie. Ból promieniuje w dół mojego ciała i powraca wzdłuż kręgosłupa. Pod powiekami mam zlewające się czerwone, żółte i błękitne plamy. Docierają do mnie zaledwie strzępki toczących się dokoła rozmów. – ... że ma gorączkę... – ... musiały zadziałać uspokajająco... – ... ile ich wziął...? Zabiją mnie, przychodzi mi do głowy. To idealna okazja. Jestem słaby, nie mogę się obronić. Ktoś w końcu przyszedł mnie zabić. Proszę. Moja chwila. Nadeszła. Jakoś nie mogę tego zaakceptować. Biorę zamach w kierunku, z którego dobiegają głosy. Z mojego gardła wydobywa się jakiś nieludzki dźwięk. Moja pięść zderza się z czymś twardym, co rozbija się na podłodze. Czyjeś ręce chwytają moje prawe ramię i przytrzymują je. Coś się zaciska wokół moich kostek i nadgarstków. Szarpię się, próbując się uwolnić od tych nowych ograniczeń, rozpaczliwie wymachuję nogami. Mam uczucie, że czerń wciska mi się do oczu, uszu, gardła. Nie mogę oddychać, nie słyszę ani nie widzę wyraźnie, duszę się, ogarnia mnie przerażenie, jestem przekonany, że straciłem rozum. Coś zimnego i ostrego wbija się w moje ramię. Odczuwam ból tylko przez chwilę. Potem się zapadam.

6 – Julio – szepczę. – Co tu robisz? Nie jestem kompletnie ubrany, przygotowuję się dopiero na spotkanie dnia, jest za wcześnie na wizyty. Te godziny tuż przed wschodem słońca to jedyne chwile, kiedy mogę liczyć na spokój, nikogo nie powinno tu być. To niemożliwe, że wpuszczono ją do moich prywatnych kwater. Ktoś powinien był ją zatrzymać. A jednak stoi w drzwiach mojego pokoju, wpatrując się we mnie. Widziałem ją już tyle razy, ale teraz jest inaczej. Jej widok sprawia mi fizyczny ból. Mimo to wciąż coś mnie do niej przyciąga, pragnę być blisko niej. – Tak mi przykro – mówi, załamując ręce i odwracając przy tym wzrok. – Tak bardzo mi przykro. Dostrzegam, co ma na sobie. To ciemnozielona sukienka z dopasowanymi rękawami. Prosty krój, bawełniany materiał, który otula miękkie krzywizny jej ciała. Niespodziewanie ładnie podkreśla zielone plamki na jej tęczówkach. To jedna z wielu sukienek, które dla niej wybrałem. Tyle czasu spędziła w zamknięciu, jak zwierzę. Sądziłem, że włożenie czegoś ładnego sprawi jej przyjemność. Nie umiem tego wyjaśnić, ale widząc ją w stroju, który sam wybrałem, odczuwam dziwną dumę. – Przykro mi – powtarza po raz trzeci. Znowu uderza mnie nierealność jej obecności w mojej sypialni. Jest tu i ogląda mnie bez koszuli. Zaciskam pięści, walcząc z nieproszonym pragnieniem zanurzenia dłoni w jej długich, sięgających pasa włosach. Jest taka piękna. Nie rozumiem, dlaczego ciągle przeprasza. Zamyka za sobą drzwi. Podchodzi do mnie. Moje serce bije szybko i jakoś nienaturalnie. Nigdy nie reaguję w taki sposób. Nie tracę kontroli. Widuję ją codziennie i udaje mi się zachować pozory opanowania, tym razem jednak coś jest nie tak. Coś jest nie w porządku. Dotyka mojego ramienia. Jej palce muskają moją skórę, jej dotyk sprawia, że chcę krzyczeć. Czuję nieznośny ból, ale nie mogę wydobyć głosu. Zastygłem w bezruchu. Chcę jej powiedzieć, żeby przestała, żeby stąd wyszła, lecz coś mi na to nie pozwala. Jestem szczęśliwy, że jest tak blisko mnie, nawet jeśli to boli, nawet jeśli nie ma najmniejszego sensu. Ale nie mogę jej dosięgnąć. Nie mogę jej objąć, a zawsze tego pragnąłem. Patrzy na mnie. Przygląda mi się tymi swoimi dziwnymi, niebieskozielonymi oczami. Niespodziewanie ogarnia mnie poczucie winy, choć nie rozumiem dlaczego. Pod wpływem jej spojrzenia zawsze czuję się nieważny, jakby była jedyną osobą, która wie, że wewnątrz jestem zupełnie pusty. Znalazła szczeliny w zbroi, którą zakładam każdego dnia. To mnie przeraża. Ta dziewczyna bez trudu mogłaby mnie zniszczyć. Jej dłoń dotyka mojego obojczyka. A potem chwyta mnie za ramię, wbijając palce w moją skórę, jakby próbowała wyrwać mi rękę. Ból jest tak straszliwy, że tym razem z moich ust wydobywa się krzyk. Osuwam się przed nią na kolana, a ona szarpie mi ramię, wykręca je do tyłu. Dyszę, usiłując zachować spokój, walczę, próbuję się nie poddawać. – Julio – szepczę. – Proszę... Zanurza drugą rękę w moich włosach, odchyla mi głowę tak, że jestem zmuszony

spojrzeć jej w oczy. A potem się nachyla. Jej usta prawie dotykają mojego policzka. – Kochasz mnie? – szepcze mi do ucha. – Co? – pytam. – Co robisz... – Czy nadal mnie kochasz? – powtarza. Jej palce śledzą teraz kontur mojej twarzy, linię szczęki. – Tak – mówię. – Tak, nadal cię kocham... Uśmiecha się. Jej uśmiech jest taki słodki, niewinny, że kiedy jej dłoń zaciska się na moim ramieniu, to dla mnie prawdziwy wstrząs. Wykręca mi rękę, jestem przekonany, że wyrwie mi ją ze stawu. Mam mroczki przed oczami. – To już prawie koniec – mówi. – Co? – pytam oszalały, próbując się rozejrzeć. – Jaki koniec... – Za chwilę odejdę. – Nie... nie odchodź... dokąd idziesz... – Wszystko będzie dobrze – mówi. – Zobaczysz. – Nie – dyszę. – Nie... Ni stąd, ni zowąd ciągnie mnie do przodu, a ja budzę się tak nagle, że nie mogę złapać tchu. Mrugam kilka razy. Jest środek nocy. Z kątów sypialni wychodzi mi na spotkanie nieprzenikniona ciemność. Leżę, ciężko dysząc. Moja ręka jest przywiązana i pęka z bólu. Widocznie środki przeciwbólowe przestały działać. Moja dłoń spoczywa na niewielkim pilocie. Wciskam przycisk. Muszę wziąć kolejną dawkę leków. Mija kilka chwil, zanim mój oddech się stabilizuje. Moje myśli powoli pokonują panikę. Julia. Nie mogę kontrolować sennego koszmaru, ale na jawie jej imię jest jedynym wspomnieniem, jakie przywołuję. Towarzyszące mu upokorzenie nie pozwala mi na więcej.

7 – Doprawdy żenujące. Mój syn uwiązany jak zwierzę. Jestem wręcz przekonany, że to kolejny koszmar. Powoli otwieram oczy. Mrugam. Wpatruję się w sufit. Nie wykonuję żadnych gwałtownych ruchów. Wokół lewego nadgarstka i obu kostek czuję ucisk prawdziwych więzów. Zranioną rękę mam unieruchomioną na piersi. I choć ból w ramieniu mnie nie opuszcza, jest teraz wyraźnie stłumiony. Czuję się silniejszy. Nawet moje myśli są teraz bardziej klarowne, w głowie mi się jakby przejaśnia. Ale potem wyczuwam w ustach jakiś cierpki smak i zastanawiam się, jak długo już leżę w łóżku. – Naprawdę myślałeś, że się nie dowiem? – pyta rozbawiony. Podchodzi bliżej, jego kroki rozbrzmiewają dokoła mnie. – Delalieu skomle o wybaczenie za to, że ośmielił się mi przeszkodzić, błaga moich ludzi, żeby obarczyli go winą za kłopot, jakim jest moja niespodziewana wizyta. Śmiertelnie przeraziłeś starego człowieka, który po prostu robił to, co do niego należy. A prawda jest taka, że i tak bym się dowiedział, nawet bez jego ostrzeżenia. Takiego bałaganu nie da się ukryć. Jesteś idiotą, jeśli tego nie rozumiesz. Czuję lekkie szarpanie przy nogach i zdaję sobie sprawę, że uwalnia mnie z więzów. Ten nagły, niespodziewany dotyk jego skóry wyzwala we mnie mroczne, głęboko ukryte pokłady uczuć, które sprawiają mi fizyczny ból. W głębi gardła czuję smak wymiocin. Muszę użyć całej siły woli, żeby pozostać w bezruchu. – Usiądź, synu. Powinieneś czuć się już dostatecznie dobrze, żeby normalnie funkcjonować. Nie odpoczywałeś wtedy, kiedy powinieneś, a teraz ponosisz konsekwencje swojej głupoty. Przez trzy dni leżałeś nieprzytomny. Jestem tu od dwudziestu siedmiu godzin. Wstawaj. To śmieszne. Wciąż wpatruję się w sufit. Prawie nie oddycham. Zmienia taktykę. – Wiesz – mówi ostrożnie. – Słyszałem ciekawą historię na twój temat. – Siada na krawędzi mojego łóżka, które skrzypi i jęczy pod jego ciężarem. – Chciałbyś ją usłyszeć? Moja lewa dłoń zaczyna drżeć. Zaciskam ją na pościeli. – Szeregowiec 45B-76423. Seamus Fletcher. – Milknie. – Czy to nazwisko coś ci mówi? Zaciskam powieki. – Wyobraź sobie moje zdumienie – mówi – kiedy dowiedziałem się, że mój syn nareszcie zrobił coś jak należy. Że w końcu przejął inicjatywę i zlikwidował żołnierza zdrajcę, który ośmielił się okradać nasze magazyny. Podobno wpakowałeś mu kulkę w łeb. – Śmiech. – Pogratulowałem sobie... Uznałem, że nareszcie się usamodzielniłeś, że nauczyłeś się dowodzić ludźmi. Byłem niemal dumny. Jakież było moje zdumienie, kiedy dowiedziałem się, że pozostawiłeś przy życiu jego rodzinę. – Klaszcze w dłonie. – Szokujące, oczywiście, bo kto jak kto, ale ty akurat powinieneś znać zasady. Zdrajcy wywodzą się z rodzin zdrajców, a jedna zdrada to wyrok śmierci dla wszystkich. Opiera dłoń na mojej piersi. Znowu stawiam w myślach ściany. Białe ściany. Bloki betonu. Niezamieszkane pokoje i puste przestrzenie. Nic we mnie nie ma. Nic nie zostaje. – Zabawne – ciągnie w zamyśleniu – zamierzałem odłożyć rozmowę o tym na później. Ale ta chwila wydaje się do tego stworzona, prawda? – Poznaję po jego głosie, że się uśmiecha. – Idealna, żeby wyrazić moje bezgraniczne... rozczarowanie. Choć nie mogę powiedzieć, żebym

był zaskoczony. – Wzdycha. – W ciągu miesiąca straciłeś dwóch żołnierzy, nie zdołałeś udaremnić ucieczki chorej psychicznie dziewczynie, przewróciłeś do góry nogami cały sektor i wznieciłeś rebelię wśród jego mieszkańców. Ciekawe, ale wcale mnie to nie dziwi. Jego ręka przesuwa się. Spoczywa na moim obojczyku. Białe ściany, myślę. Bloki betonu. Puste przestrzenie. Nic we mnie nie ma. Nic nie zostało. – Najgorsze w tym wszystkim nie jest nawet to, że upokorzyłeś mnie, zakłócając z trudem zaprowadzony porządek – mówi. – Ani to, że dałeś się przy tym postrzelić. – Ciągnie radosnym, pogodnym głosem, śmiejąc się. – Tylko to, że okazałeś współczucie rodzinie zdrajcy. To niewybaczalne. Wpatruję się szeroko otwartymi oczami we fluorescencyjne światła nad swoją głową. Biel żarówek przesłania mi wszystko. Nie zamierzam się poruszyć. Nie zamierzam się odezwać. Jego dłoń zaciska się na moim gardle. Ten ruch jest tak gwałtowny i brutalny, że niemalże odczuwam ulgę. W głębi ducha zawsze mam nadzieję, że dokończy dzieła i tym razem naprawdę pozwoli mi umrzeć. Jednak on tego nie robi. To nigdy nie trwa dostatecznie długo. Tortura nie jest torturą, jeśli można mieć nadzieję, że kiedyś się skończy. Rozluźnia uchwyt o wiele za szybko i osiąga pożądany efekt. Zrywam się, krztusząc i świszcząc, wreszcie wydaję dźwięk, którym uznaję jego obecność w tym pokoju. Drżę na całym ciele. Jego atak po długim pozostawaniu w bezruchu jest dla moich mięśni prawdziwym wstrząsem. Oblewa mnie zimny pot, oddech sprawia mi wysiłek i ból. – Masz szczęście – mówi łagodnie. Stoi, nie pochyla się już nad moją twarzą. – Co za szczęście, że byłem tutaj i mogłem wszystko naprawić. Co za szczęście, że miałem czas, żeby naprawić twój błąd. Nieruchomieję. Pokój zaczyna wirować. – Udało mi się wyśledzić jego żonę – mówi. – Żonę Fletchera i trójkę jego dzieci. Podobno prosili, żeby cię pozdrowić. – Cisza. – Cóż, to było, zanim moi ludzie ich zabili, więc teraz to już pewnie bez znaczenia, ale ponoć cię pozdrawiali. Wygląda na to, że ona cię zapamiętała. – Ciągnie, śmiejąc się cicho. – Jego żona. Wspomniała, że ich odwiedzałeś, zanim zdarzyła się ta cała... przykra historia. Zawsze odwiedzałeś osiedla, tak mówiła. Wypytywałeś o cywili. Udaje mi się wykrztusić tylko jedno słowo. – Wyjdź – szepczę. – Mój syn! – mówi, machając ręką w moim kierunku. – Słaby, żałosny głupiec. Czasem tak się tobą brzydzę, że zastanawiam się, czy nie powinienem osobiście cię zastrzelić. A potem dochodzę do wniosku, że pewnie byłoby ci to na rękę, co? Mógłbyś mnie winić za swoją porażkę. I myślę sobie, że lepiej zrobię, pozwalając ci zginąć przez własną głupotę. Siedzę, patrząc tępo przed siebie, zaciskając palce na materacu. – A teraz opowiedz mi – mówi – jak to się stało, że zostałeś ranny? Mam wrażenie, że Delalieu ma o tym równie mgliste pojęcie jak pozostali. Milczę. – Wstydzisz się przyznać, że postrzelił cię jeden z twoich żołnierzy? Zamykam oczy. – A co z tą dziewczyną? – pyta. – Jak uciekła? Pomógł jej jeden z twoich ludzi, prawda? Ściskam prześcieradło tak mocno, że moja pięść zaczyna drżeć.

– Powiedz mi. – Pochyla się i szepcze mi prosto do ucha. – Jak zamierzasz postąpić z takim zdrajcą jak on? Odwiedzisz jego rodzinę? Będziesz miły dla jego żony? Nie chciałem tego mówić, lecz nie mogę się powstrzymać. – Zamierzam go zabić. Niespodziewanie zaczyna się głośno śmiać. To prawie wycie. Klepie mnie po głowie i mierzwi mi włosy tą samą dłonią, którą przed chwilą zaciskał na moim gardle. – To rozumiem – mówi. – O wiele lepiej. A teraz wstawaj. Mamy sporo roboty. I myślę: owszem, nie miałbym nic przeciwko robocie, która pomogłaby usunąć Adama Kenta z tego świata. Taki zdrajca jak on nie zasługuje na to, żeby żyć.

8 Stoję pod prysznicem tak długo, że właściwie tracę poczucie czasu. Jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło. Wszystko jest nie tak. Nie tak, jak powinno być. Zastanawiam się nad słusznością swoich decyzji, wątpię we wszystko, choć nigdy w nic nie wierzyłem, i po raz pierwszy w życiu czuję się doszczętnie wyczerpany. Mój ojciec tu jest. Śpimy pod jednym cholernym dachem, choć miałem nadzieję, że to się już nigdy więcej nie zdarzy. A jednak on tu jest – zatrzymał się w bazie, w swoich prywatnych kwaterach, i zostanie tu, dopóki nie uzna, że opanował sytuację. To oznacza, że będzie rozwiązywał nasze problemy, siejąc spustoszenie w całym sektorze. A to z kolei oznacza, że moja pozycja zostanie zredukowana do roli marionetki i chłopca na posyłki, bo mój ojciec nigdy nie pokazuje się ludziom, chyba że zamierza ich potem zabić. Jest naczelnym dowódcą Komitetu Odnowy, dyktatorem bez twarzy. Podróżuje zawsze z tą samą jednostką zaufanych żołnierzy, porozumiewa się tylko za pośrednictwem swoich ludzi i opuszcza kapitol jedynie w nadzwyczajnych okolicznościach. Wieść o jego przybyciu do Sektora 45 musiała już się rozejść po bazie i przerazić moich żołnierzy. Bo jego obecność, prawdziwa czy domniemana, zawsze znaczyła tylko jedno: cierpienie. Już od tak dawna nie czułem się jak tchórz. Ale to – ta przedłużająca się chwila – sprawia, że czuję się szczęśliwy. Iluzja siły: wstać z łóżka i wziąć prysznic. Małe zwycięstwo. Lekarze owinęli mi ramię nieprzemakalną folią i nareszcie czuję się na tyle dobrze, żeby móc chodzić. Ustąpiły mdłości i zawroty głowy. Nareszcie rozjaśniło mi się w głowie, ale przyszłość wciąż rysuje się mgliście. Usiłuję nie myśleć o Julii, lecz zaczynam zdawać sobie sprawę, że to niemożliwe. Szczególnie że wciąż prowadzę poszukiwania. To po prostu niewykonalne. W dodatku dzisiaj muszę wrócić do jej pokoju. Może natrafię w jej rzeczach na coś, co okaże się pomocne w poszukiwaniach. Prycze i szafki Kenta oraz Kishimoto już zostały opróżnione. Nie znaleziono w nich niczego obciążającego. Ale jej pokój – pokój Julii – kazałem zostawić nietknięty. Najpierw sam się tam rozejrzę. Według mojego ojca to teraz moje najpilniejsze zadanie. – To wszystko, Delalieu. Jeżeli będę potrzebował pomocy, dam ci znać. Ostatnio chodzi za mną krok w krok. Jest jeszcze usłużniejszy niż zazwyczaj. Podobno przyszedł sprawdzić, czy wszystko u mnie w porządku, kiedy nie pojawiłem się na zgromadzeniu, które zwołałem dwa dni temu, i miał przyjemność zastać mnie majaczącego, odchodzącego od zmysłów. Jakoś udało mu się obarczyć siebie winą za to wszystko. Gdyby ktoś inny zrobił coś podobnego, zdegradowałbym go. – Tak jest. Przepraszam, proszę pana. Proszę mi wybaczyć, nie chciałem panu przeszkadzać... – Nic panu z mojej strony nie grozi, poruczniku. – Przepraszam, proszę pana – szepcze zgarbiony. Pochyla głowę. Przez te jego przeprosiny czuję się niekomfortowo. – Zarządź zbiórkę o trzynastej. Muszę wreszcie wygłosić przemówienie w sprawie ostatnich wydarzeń.

– Tak jest – mówi ze skinieniem głowy, nie podnosząc wzroku. – Odmaszerować. – Tak jest. – Salutuje i znika. Zostaję sam przed drzwiami jej pokoju. Zabawne. Przywykłem do tego, że ją tu odwiedzam. Świadomość, że mieszkamy w tym samym budynku, była dla mnie dziwnie krzepiąca. Jej obecność w bazie wszystko odmieniła, dzięki niej po raz pierwszy poczułem się tutaj dobrze. Czekałem na kolejne spotkanie, żeby się przekonać, w jakim jest nastroju. Czekałem na jej napady złości. Na nasze idiotyczne kłótnie. Chciałem, żeby na mnie nakrzyczała. Pogratulowałbym jej, gdyby dała mi w twarz. Zawsze ją prowokowałem, grałem na jej uczuciach. Chciałem poznać prawdziwą dziewczynę schowaną za jej strachem. Chciałem, żeby wreszcie uwolniła się od tych ograniczeń, które tak starannie dla siebie przygotowała. W odosobnieniu mogła udawać nieśmiałość, wiedziałem jednak, że w prawdziwym świecie, wśród chaosu i zniszczenia z pewnością stanie się kimś zupełnie innym. Po prostu czekałem. Dni mijały, a ja czekałem cierpliwie, aż zda sobie sprawę ze swojej mocy. Nie przyszło mi do głowy, że powierzyłem jej bezpieczeństwo jedynemu żołnierzowi, który mógłby mi ją ukraść. Powinienem się za to zastrzelić. Ale tylko otwieram drzwi. Przestępuję próg, a one zasuwają się za mną. Jestem sam w ostatnim miejscu, w którym przebywała przed ucieczką. Pościel na łóżku jest rozrzucona, drzwi jej szafy otwarte na oścież, rozbite okno tymczasowo zaklejone taśmą. Czuję bolesne ssanie w żołądku, ale postanawiam nie zwracać na nie uwagi. Skup się. Wchodzę do łazienki i przeglądam przybory toaletowe, szafki, nawet kabinę prysznicową. Nic. Podchodzę do łóżka. Przesuwam ręką po leżącej w nieładzie narzucie, nierównych poduszkach. Przez chwilę napawam się śladami jej obecności w tym pokoju, a potem zdejmuję pościel. Zrywam prześcieradła, poszewki, narzutę. Rzucam wszystko na podłogę. Badam centymetr po centymetrze poduszki, materac, ramę łóżka. Znowu niczego nie znajduję. Zaglądam do nocnej szafki. Nic. Pod łóżko. Nic. Badam lampy w pokoju, tapety na ścianach, wszystkie pozostawione w jej szafie części garderoby. Nic. Idąc do wyjścia, potykam się o coś. Patrzę pod nogi. Na podłodze leży jakiś niewielki, wyblakły notatnik. Dość gruby, choć niepozorny, mógłby zmieścić się w dłoni. Jestem tak zaskoczony, że przez chwilę nie mogę się ruszyć.

9 Jak mogłem zapomnieć? Miała ten notatnik w kieszeni w dniu, kiedy uciekła. Zaraz po tym, jak go znalazłem, Kent przyłożył mi pistolet do głowy i przez to zamieszanie musiałem go upuścić. Teraz zdaję sobie sprawę, że od początku właśnie tego szukałem. Schylam się, ostrożnie wytrząsam spomiędzy kartek okruchy szkła. Moja ręka drży, słyszę bicie własnego serca. Nie mam pojęcia, co to jest. Rysunki? Notatki? Nabazgrane w pośpiechu, na wpół uformowane myśli? To mogłoby być wszystko. Przerzucam kartki, moje palce zapamiętują ich szorstką, zniszczoną powierzchnię. Okładka jest burobrązowa, ale trudno stwierdzić, czy to kolor brudu i starości, czy też od początku taka była. Ciekawe, jak długo miała ten notatnik. Jak go zdobyła. Robię chwiejny krok do tyłu, moje nogi dotykają łóżka. Kolana uginają się pode mną, chwytam się krawędzi materaca. Biorę drżący oddech i zamykam oczy. Nagrania z jej pobytu w szpitalu psychiatrycznym były bardzo niewyraźne. Niewielkie okienko nie oświetlało całego pomieszczenia, jego kąty pozostawały pogrążone w mroku. Często widać było zaledwie zarys jej postaci, ledwo zauważalny cień. Nasze kamery pozwalały dostrzec ruch – przy odrobinie szczęścia, jeśli promienie słońca padały pod odpowiednim kątem – ale ona rzadko się poruszała. Najczęściej siedziała nieruchomo na łóżku albo w ciemnym kącie izolatki. Prawie się nie odzywała. A kiedy już mówiła, to wyłącznie liczbami. Prowadziła obliczenia. W jej skulonej postaci było coś nierealnego,. Nie widziałem nawet jej twarzy, kontury jej ciała były niewyraźne. Ale już wtedy mnie fascynowała. Wydawała się taka spokojna. Siedziała w jednym miejscu przez wiele godzin, a ja zastanawiałem się, o czym myśli, co się dzieje w jej głowie, jak może egzystować w tak samotnym świecie. Nade wszystko jednak pragnąłem, żeby przemówiła. Tak bardzo chciałem usłyszeć jej głos. Od początku byłem przekonany, że przemówi w języku, który zrozumiem. Myślałem, że zacznie od jakiejś prostej wypowiedzi, może trochę niewyraźnej. Ale kiedy po raz pierwszy udało nam się zarejestrować jej głos, nie mogłem oderwać wzroku od monitora. Siedziałem jak sparaliżowany, patrząc gorączkowo, jak dotyka ręką ściany i liczy. 4572. Patrzyłem i słuchałem, jak liczy. Do 4572. To trwało pięć godzin. Dopiero wtedy zorientowałem się, że liczy własne oddechy. Od tamtego czasu nie mogłem przestać o niej myśleć. Już na długo przed jej przybyciem do bazy nie byłem w stanie się skupić, nieustannie zastanawiałem się, jak mija jej czas i czy znowu przemówi. Czy w chwilach, kiedy nie liczy na głos, robi to w myślach? Czy zdarza jej się formułować myśli za pomocą liter? Całych zdań? Czy wpada w złość? Czy bywa smutna? Dlaczego wydaje się taka pogodna, skoro mówiono, że jest nieprzewidywalnym, obłąkanym zwierzęciem? Czy to jakaś sztuczka? Widziałem akta dotyczące wszystkich krytycznych momentów jej życia. Przeczytałem od deski do deski jej dokumentację medyczną i kartoteki policyjne. Przejrzałem uwagi szkolnych nauczycieli, adnotacje lekarzy, prawomocny wyrok wydany na nią przez Komitet Odnowy, a nawet kwestionariusz przyjęcia do szpitala psychiatrycznego wypełniony przez jej rodziców.

Wiedziałem, że została zabrana ze szkoły, kiedy miała czternaście lat. Wiedziałem, że była poddawana trudnym badaniom i zmuszana do przyjmowania różnych, często niebezpiecznych, eksperymentalnych leków. Przeszła terapię elektrowstrząsową. W ciągu dwóch lat przebywała w dziewięciu centrach zatrzymań młodocianych przestępców, badało ją ponad pięćdziesięciu lekarzy. Wszyscy opisywali ją jako potwora. Uważali, że jest niebezpieczna dla społeczeństwa, że stanowi zagrożenie dla ludzkości. Dziewczyna, która może zburzyć nasz świat, a zaczęła od zamordowania małego dziecka. Kiedy miała szesnaście lat, jej rodzice zasugerowali, że powinno się ją odizolować od otoczenia. I tak się stało. To wszystko nie miało sensu. Została wykluczona ze społeczeństwa, odrzucona przez własną rodzinę. Musiała radzić sobie z tyloma uczuciami. Wściekłością. Depresją. Żalem. Jak udawało jej się je ukryć? Nie przypominała innych pacjentów szpitala – tych naprawdę chorych umysłowo. Niektórzy nieustannie rzucali się na ściany, co skutkowało złamaniami kończyn i pęknięciami czaszki. Inni rozdrapywali sobie skórę do krwi, dosłownie rozszarpywali się na kawałki. Niektórzy mówili do siebie, śmiali się, śpiewali, kłócili sami z sobą. Większość się rozbierała. Chodzili i sypiali nadzy, we własnych nieczystościach. Tylko ona regularnie brała prysznic, a nawet prała ubrania. Spokojnie jadła posiłki, niczego nie zostawiała. I przez większość czasu patrzyła w okno. Spędziła w zamknięciu 264 dni i nie straciła poczucia człowieczeństwa. Chciałem wiedzieć, jak jej się udało stłumić tyle uczuć, osiągnąć taki spokój. Pytałem o charakterystyki innych więźniów, bo chciałem mieć porównanie. Chciałem wiedzieć, czy jej zachowanie jest typowe. Nie było. Przyglądałem się niepozornej postaci tej nieznajomej dziewczyny, której nie mogłem wyraźnie zobaczyć, i darzyłem ją niesłychanym szacunkiem. Podziwiałem ją, zazdrościłem jej zimnej krwi – opanowania, z jakim to wszystko znosiła. Nie jestem pewien, czy w tamtym czasie potrafiłem zinterpretować jej spokój, ale wiedziałem, że pragnę mieć ją dla siebie. Chciałem poznać jej tajemnice. I wtedy pewnego dnia wstała i podeszła do okna swojej celi. Było wcześnie rano, właśnie wschodziło słońce. Po raz pierwszy mignęła mi przed oczami jej twarz. Przycisnęła dłoń do szyby i wyszeptała dwa słowa. Tylko raz. – Przebacz mi. Cofałem nagranie niezliczoną ilość razy. Nie mogłem nikomu powiedzieć o swojej fascynacji tą dziewczyną. Musiałem stwarzać pozory, udawać obojętność, arogancję w stosunku do niej. Miała być naszą bronią i niczym więcej, po prostu innowacyjnym narzędziem tortur. W rzeczywistości zupełnie nie o to chodziło. Trafiłem na jej kartotekę przez czysty przypadek. Zbieg okoliczności. Nie szukałem jej, nie chciałem jej wykorzystać w charakterze broni. Nigdy nie miałem takiego zamiaru. Na długo przedtem zanim zobaczyłem ją na nagraniu i jeszcze znacznie, znacznie wcześniej, niż zamieniłem z nią słowo, badałem coś innego. Poszukiwałem czegoś innego. Miałem swoje powody. To moja sprawa. Wykorzystanie jej jako broni to historyjka, którą wymyśliłem dla mojego ojca. Potrzebowałem wymówki, żeby mieć do niej dostęp, żeby uzyskać pozwolenia konieczne do studiowania jej dokumentów. To była komedia, którą odgrywałem przed swoimi żołnierzami i setkami kamer monitorujących moją egzystencję. Nie sprowadziłem jej do bazy po to, żeby badać jej umiejętności. A już z całą pewnością nie spodziewałem się, że przy okazji się w niej

zakocham. To, a także prawdziwe motywy mojego postępowania są wyłącznie moją sprawą. Padam na łóżko. Uderzam się dłonią w czoło, przesuwam ręką po twarzy. Nigdy nie pozwoliłbym Kentowi przebywać z Julią, gdybym tylko mógł osobiście się nią zająć. Każde moje posunięcie było błędem. Wszystko, co zrobiłem, zakończyło się porażką. Chciałem jedynie zobaczyć, jak zachowa się w obecności innego człowieka. Ciekawiło mnie, czy okaże się inna, czy podczas zwykłej rozmowy rozwieje moje wyobrażenia o niej. Ale przyglądanie się, jak rozmawia z kimś innym, doprowadzało mnie do szaleństwa. Byłem zazdrosny. Idiotycznie. Chciałem, żeby poznawała mnie, chciałem, żeby rozmawiała ze mną. Zacząłem odnosić dziwne, niewytłumaczalne wrażenie, że jeszcze na nikim na świecie nie zależało mi tak jak na niej. Z trudem unoszę się do pozycji siedzącej. Ośmielam się spojrzeć na notatnik, który wciąż ściskam w dłoni. Straciłem ją. Ona mnie nienawidzi. Nienawidzi mnie, brzydzi się mną. Mogę jej już nigdy więcej nie zobaczyć i będzie to wyłącznie moja wina. Niewykluczone, że ten notatnik to wszystko, co mi po niej zostało. Moja ręka zawisa nad jego okładką, czuję pokusę, żeby go otworzyć i odnaleźć Julię – nawet jeśli tylko na krótką chwilę, nawet jeśli tylko na papierze. Ale w głębi ducha jestem przerażony. To może się źle skończyć. Może wcale nie chcę tego czytać. I Boże, dopomóż, jeśli się okaże, że to jakiś dziennik, w którym opisała, co czuje do Kenta. Niewykluczone, że w rezultacie rzucę się przez okno. Uderzam się pięścią w czoło. Biorę głęboki oddech, żeby się uspokoić. Wreszcie otwieram notatnik. Mój wzrok pada na jego pierwszą stronę. I dopiero wtedy zaczynam pojmować wagę tego, co znalazłem. Powtarzam sobie, że muszę zachować spokój, że to dzieje się tylko w mojej głowie, że wszystko będzie dobrze. Za chwilę otworzą się drzwi i ktoś mnie stąd wypuści. Powtarzam sobie, że tak się stanie. Powtarzam sobie, że tak musi się stać, bo takie rzeczy po prostu się nie zdarzają. To się nie dzieje naprawdę. Ludzie nie zostają w taki sposób zapomniani. Nie zostają tak porzuceni. To się po prostu nie dzieje. Moja twarz jest umazana zaschniętą krwią po tym, jak przewrócili mnie na ziemię, moje dłonie nadal drżą, nawet teraz, kiedy to piszę. To pióro jest jedynym ujściem dla moich uczuć, moim jedynym głosem. Nie mam nikogo, z kim mogłabym porozmawiać, żadnego umysłu, w którym mogłabym utonąć, prócz własnego. Wszystkie szalupy ratunkowe zostały zabrane, kamizelki i koła ratunkowe zniszczone, a ja nie umiem pływać nie umiem pływać nie umiem pływać jest mi tak ciężko. Mam wrażenie, że w mojej piersi tkwi milion uwięzionych krzyków a ja nie mogę pozwolić im się wydostać bo po co krzyczeć skoro nie jest się słyszanym a tutaj nikt mnie nie usłyszy. Już nigdy więcej nikt mnie nie usłyszy. Nauczyłam się patrzeć na różne rzeczy. Na ściany. Na swoje dłonie. Na pęknięcia w ścianach. Na linie papilarne na opuszkach palców. Na odcienie szarości betonu. Na swoje paznokcie. Wybieram jakiś obiekt i wpatruję się w niego godzinami. W myślach wystukuję rytm, odliczając upływające sekundy. Zatrzymuję dni w głowie, opisując je w dzienniku. Dziś – dzień numer dwa. Dziś jest drugi dzień. Dziś jest dzień. Dziś. Jest tak zimno. Jest tak zimno jest tak zimno. Proszę proszę proszę Zamykam szybko notatnik.

Moja ręka znowu drży i tym razem nie mogę tego opanować. Tym razem drżenie pochodzi z głębi mojej istoty. Już rozumiem. Już wiem, co trzymam w rękach. To nie jest dziennik z czasu, który spędziła tutaj. Nie ma nic wspólnego ze mną, Kentem ani z nikim innym. To zapiski z dni, które spędziła w szpitalu psychiatrycznym. I nagle ten mały, zniszczony notatnik zaczyna znaczyć dla mnie więcej niż jakakolwiek rzecz, jaką w życiu posiadałem.

10 Nawet nie wiem, w jaki sposób tak szybko znalazłem się z powrotem w swojej kwaterze. Wiem tylko, że zamknąłem na klucz drzwi sypialni, otworzyłem kolejne, prowadzące do gabinetu, i zamknąłem się w środku. Teraz siedzę przy biurku. Odsuwam na bok stosy papierów i poufnych dokumentów i wpatruję się w zniszczoną okładkę czegoś, czego wciąż nie mam odwagi czytać. W tym dzienniku jest coś bardzo osobistego. Czuję, że jest dowodem największej samotności, zapisem najbardziej bezbronnych chwil w życiu tej dziewczyny. To, co znalazło się na tych stronach, zostało przelane na papier podczas najciemniejszych godzin w ciągu siedemnastu lat jej życia. Dzięki temu teraz mogę dostać to, o czym zawsze marzyłem. Mogę zajrzeć do jej umysłu. I choć umieram z niecierpliwości, zarazem przeraża mnie świadomość, jak bardzo mogę przy tym cierpieć. Nagle ogarniają mnie wątpliwości, czy rzeczywiście chcę się o tym przekonać. A jednak chcę. Zdecydowanie chcę. Więc otwieram notatnik i przewracam kartkę. Dzień trzeci. Dzisiaj zaczęłam krzyczeć. Te trzy słowa są trudniejsze do zniesienia niż jakikolwiek fizyczny ból. Dyszę ciężko, próbując złapać oddech. Zmuszam się, żeby czytać dalej. Wkrótce zdaję sobie sprawę, że zapiski są pozbawione chronologii. Wygląda na to, że kiedy dotarła do końca notatnika i zdała sobie sprawę, że skończyło się jej miejsce, wróciła na początek. Pisała na marginesach, między wierszami całych akapitów wcześniejszego tekstu, drobnym, prawie nieczytelnym maczkiem. Wszędzie nabazgrane są liczby, czasem ta sama liczba powtarza się w kółko. Czasem pojawia się wielokrotnie to samo słowo, zakreślone i podkreślone. I niemal na każdej stronie natrafiam na powykreślane zdania i paragrafy. Kompletny chaos. W chwili, gdy zdaję sobie z tego sprawę, moje serce zamiera. Ten dziennik jest najlepszym odzwierciedleniem tego, co musiała przeżywać. Domyślałem się, że wiele wycierpiała przez cały ten czas spędzony w ciemności, w koszmarnych warunkach. Ale teraz, kiedy to widzę... Wolałbym się mylić. Nawet kiedy próbuję czytać notatki w porządku chronologicznym, przekonuję się, że nie rozumiem klucza, według którego zostały ponumerowane. Stworzyła na tych stronach system jasny tylko dla niej. Mnie pozostaje jedynie przerzucanie kartek i odszukiwanie względnie spójnych fragmentów. Mój wzrok nieruchomieje na jednym z nich. To dziwna rzecz: nigdy nie zaznać spokoju. Wiedzieć, że szukanie schronienia jest bezcelowe. Że ból jest zawsze na wyciągnięcie ręki. Nie jestem bezpieczna w tych 4 ścianach, nigdy nie byłam bezpieczna, wychodząc z domu, nie mogłam czuć się bezpieczna przez 14 lat, podczas których w nim mieszkałam. W tym szpitalu ludzie umierają każdego dnia. Świat już nauczył się mnie bać. Dom wspominam jako miejsce, w którym ojciec każdej nocy zamykał mnie w pokoju, a matka krzyczała, że wychowuje odrażającą istotę. Zawsze mówiła, że chodzi o moją twarz. Że w mojej twarzy jest coś, czego nie może znieść. W moich oczach, w sposobie, w jaki na nią patrzę, w tym, że istnieję. Zawsze mówiła – krzyczała – żebym przestała na nią patrzeć. Jakbym mogła ją zaatakować. Przestań na mnie patrzeć, wołała, po prostu przestań na mnie patrzeć. Kiedyś włożyła moją rękę do ognia.

Żeby sprawdzić, czy mogę się oparzyć. Tak powiedziała. Żeby sprawdzić, czy to zwykła ręka. Miałam wtedy 6 lat. Pamiętam, bo to były moje urodziny. Rzucam notatnik na podłogę. Prostuję się na krześle, próbuję uspokoić serce. Przeczesuję dłonią włosy, moje palce sięgają ich cebulek. Te słowa są mi zbyt bliskie, brzmią tak znajomo. Dziecko maltretowane przez rodziców. Trzymane w zamknięciu, wyrzucone z domu. To tak bliskie mojemu sercu. Nigdy przedtem nie czytałem czegoś podobnego. Czegoś, co przemawiałoby do mnie tak bezpośrednio. Wiem, że nie powinienem. W głębi ducha wiem, że to nie pomoże, niczego się w ten sposób nie nauczę, nie dowiem się, dokąd mogę uciec. Już wiem, że czytanie tych notatek może najwyżej doprowadzić mnie do szaleństwa. Ale nie umiem się powstrzymać. Sięgam po jej dziennik po raz kolejny. Otwieram go znowu. Czy już zwariowałam? Czy to już się stało? Po czym to poznam? Mój interkom ni stąd, ni zowąd zaczyna skrzeczeć. Zrywam się, przewracając krzesło, i zaraz muszę się oprzeć o ścianę za plecami. Moje dłonie nie przestają drżeć, czoło mam zroszone potem. Zabandażowane ramię zaczęło płonąć, a nogi uginają się pode mną. Całą energię wkładam w to, żeby nadać głosowi normalne brzmienie. – Czego? – pytam. – Proszę pana, ja tylko... zastanawiałem się, czy wciąż... Zgromadzenie, proszę pana... O ile oczywiście nie pomyliłem godzin. Przepraszam, nie powinienem był zawracać panu głowy... – Och, na miłość boską, Delalieu. – Próbuję opanować drżenie głosu. – Przestań przepraszać. Już idę. – Tak jest – mówi. – Dziękuję panu. Rozłączam się. A potem biorę notatnik, wpycham go do kieszeni i wychodzę.

11 Stoję na krawędzi dziedzińca nad Kwadrantem, spoglądając na tysiące wpatrzonych we mnie twarzy. To moi żołnierze. Ustawieni w pojedyncze rzędy, ubrani w specjalne mundury. Czarne koszule, czarne spodnie, czarne buty. Żadnej broni. Lewa pięść przyciśnięta do serca. Usiłuję się skupić na czekającym mnie zadaniu, ale przeszkadza mi w tym natarczywa obecność notatnika w kieszeni spodni. Odciska mi się na nodze, torturuje mnie swoimi tajemnicami. Nie jestem sobą. Moje myśli są zaplątane w słowa, które nie należą do mnie. Muszę nabrać powietrza, żeby oczyścić umysł. Zaciskam i rozluźniam pięść. – Sektor 45 – mówię prosto do kwadratowej siatki mikrofonu. Natychmiast się poruszają, opuszczają lewą rękę i kładą prawą pięść na piersi. – Mamy dziś do omówienia kilka spraw – mówię. – Pierwsza z nich jest oczywista. – Wskazuję na swoje ramię. Patrzę na ich ostrożnie nieruchome, pozbawione wyrazu twarze. Ich zdradzieckie myśli są takie oczywiste. Mają mnie za kogoś niewiele lepszego niż obłąkane dziecko. Nie szanują mnie, nie są lojalni. Są rozczarowani moim widokiem, wściekli, a nawet zniesmaczeni, że rana nie była śmiertelna. Ale boją się mnie. I tylko tego wymagam. – Zostałem ranny – mówię – podczas pościgu za dwoma zbiegłymi żołnierzami. Szeregowiec Adam Kent i szeregowiec Kenji Kishimoto wspólnie przygotowali ucieczkę. Uprowadzili Julię Ferrars, nasz najnowszy nabytek i główny atut Sektora 45. Są oskarżeni o bezprawne porwanie i przetrzymywanie pani Ferrars wbrew jej woli. Przede wszystkim jednak zostali prawomocnie uznani za zdrajców Komitetu Odnowy. Wykonanie wyroku nastąpi natychmiast po ich odnalezieniu. Wiem, że ze wszystkich ludzkich emocji najłatwiej jest rozpoznać przerażenie. Nawet na nieruchomej twarzy żołnierza. – Po drugie – kontynuuję nieco wolniej – aby przyspieszyć proces przywracania porządku wśród mieszkańców Sektora 45 i opanować chaos będący konsekwencją zaistniałej sytuacji, przybył do nas naczelny dowódca Komitetu Odnowy. Od niecałych trzydziestu sześciu godzin przebywa z nami w bazie. Niektórzy opuszczają pięści. Zapominają się. Ich oczy są szeroko otwarte. Są nieprzytomni z przerażenia. – Powitajcie go – mówię. Padają na kolana. Dziwnie jest mieć tego rodzaju władzę. Zastanawiam się, czy mój ojciec odczuwa dumę z tego, co stworzył. Z tego, że wystarczy parę moich słów, aby kilka tysięcy dorosłych mężczyzn padło na kolana. Na sam dźwięk jego tytułu. To przerażające, odurzające uczucie. Odliczam w myśli pięć sekund. – Powstań. Wstają. I zaczynają maszerować. Pięć kroków w tył, pięć do przodu, stają w miejscu. Unoszą lewą rękę, zaciskają pięść i

padają na jedno kolano. Tym razem nie pozwalam im wstać. – Przygotujcie się – mówię do nich. – Nie spoczniemy, dopóki Kent i Kishimoto nie zostaną odnalezieni, a pani Ferrars nie powróci do bazy. W ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin odbędą się narady z naczelnym dowódcą, wkrótce poznacie swoje zadania. Tymczasem musicie zrozumieć nieuchronność dwóch rzeczy. Po pierwsze: niepokoje wśród ludności cywilnej zostaną stłumione, dołożymy starań, aby przypomnieć mieszkańcom o ich powinnościach wobec naszego nowego świata. Po drugie: szeregowcy Kent oraz Kishimoto nie unikną kary. – Milknę. Rozglądam się, skupiam wzrok na ich twarzach. – Niech ich los będzie dla was przestrogą. Dla zdrajców Komitetu Odnowy nie ma wyrozumiałości. Ani przebaczenia.

12 Przed drzwiami do mojej kwatery czeka jeden z ludzi mojego ojca. Zerkam w jego stronę przelotnie, nie dość długo, żeby rozpoznać jego twarz. – O co chodzi, żołnierzu? – Mam pana poinformować, że naczelny dowódca życzy sobie spotkać się z panem w swojej kwaterze na kolacji o godzinie dwudziestej. – Możesz uważać wiadomość za dostarczoną – odpowiadam i ruszam, żeby otworzyć sobie drzwi. Robi krok naprzód, zagradzając mi drogę. Odwracam się twarzą do niego. Dzieli nas niecałe trzydzieści centymetrów. Skracając dystans w sposób, na jaki nie pozwala sobie nawet Delalieu, okazuje mi brak szacunku. Ale w przeciwieństwie do moich ludzi pochlebcy, którymi otacza się mój ojciec, uważają się za szczęściarzy. Członkostwo w elitarnej straży naczelnego dowódcy jest uważane za przywilej i zaszczyt. Nikomu poza nim nie podlegają. A teraz ten żołnierz chce mi pokazać, że przewyższa mnie rangą. Kieruje nim zawiść. Myśli, że nie zasługuję na to, żeby być synem naczelnego dowódcy Komitetu Odnowy. Ma to wypisane na twarzy. Muszę powstrzymać parsknięcie śmiechem. Patrzę w jego szare oczy i czarną otchłań, którą jest jego dusza. Jego rękawy, podwinięte do łokci, odsłaniają wyraźne wojskowe tatuaże. Koncentryczne czarne okręgi tuszu wokół jego przedramion mają czerwone, zielone i niebieskie cienie. To jedyna oznaka, że jest żołnierzem wysokiej rangi. Sam nie mam tatuaży, nigdy nie chciałem brać udziału w tym chorym rytuale. Żołnierz wciąż się we mnie wpatruje. Pochylam ku niemu głowę, unosząc brwi. – Zgodnie z poleceniem mam zaczekać na słowną akceptację zaproszenia. Przez chwilę zastanawiam się, jaki mam wybór. Nie mam żadnego. Jak wszystkie marionetki tego świata jestem całkowicie zależny od woli tego, kto pociąga za sznurki. W moim wypadku ojca. To prawda, z którą zmuszony jestem zmagać się każdego dnia: nigdy nie będę mógł się przeciwstawić człowiekowi, który trzyma rękę zaciśniętą na moim karku. To sprawia, że nienawidzę samego siebie. Znowu patrzę żołnierzowi w oczy i przez jedną przelotną chwilę zastanawiam się, czy ma jakieś imię. Zaraz jednak uświadamiam sobie, że zupełnie mnie to nie obchodzi. – Możesz więc zameldować, że przyjąłem zaproszenie. – Tak j... – A następnym razem, żołnierzu, nie podchodź do mnie bliżej niż na półtora metra. Chyba że otrzymasz wyraźne pozwolenie. Mruga oszołomiony. – Proszę pana, ja... – Pomyliłeś się – przerywam mu. – Założyłeś, że twoja praca dla naczelnego dowódcy stawia cię ponad zasadami obowiązującymi pozostałych żołnierzy. Jesteś w błędzie. Jego szczęka się zaciska. – Nigdy nie zapominaj – mówię cicho – że gdybym chciał być na twoim miejscu, byłbym na twoim miejscu. Nie zapominaj też, że człowiek, któremu tak gorliwie służysz, nauczył mnie

strzelać z pistoletu, kiedy miałem dziewięć lat. Jego nozdrza się rozszerzają. Patrzy przed siebie. – Dostarcz wiadomość, żołnierzu. I zapamiętaj sobie: nie waż się więcej ze mną rozmawiać. Wpatruje się w jakiś punkt za moimi plecami, jego ramiona są sztywne. Czekam. Wciąż ma zaciśniętą szczękę. Powoli unosi rękę i salutuje. – Odmaszerować – mówię. Zamykam za sobą drzwi sypialni i opieram się o nie. Wystarczy mi chwila. Sięgam po fiolkę, którą zostawiłem na nocnym stoliku, i wytrząsam z niej dwie kwadratowe pigułki. Wrzucam je do ust, zamykam oczy i czekam, aż się rozpuszczą. Ciemność przynosi mi ulgę. A potem wspomnienie jej twarzy przedostaje się do mojej świadomości. Siadam na łóżku i opuszczam głowę. Ukrywam twarz w dłoniach. Nie powinienem teraz o niej myśleć. Przede mną jeszcze wiele godzin papierkowej roboty, w dodatku zmagam się z dodatkowym stresem, jakim jest obecność mojego ojca. Kolacja z nim z pewnością będzie widowiskiem. Trudnym do wytrzymania widowiskiem. Zaciskam powieki i podejmuję słabą próbę odbudowania murów i oczyszczenia w ten sposób umysłu. Jednak tym razem mi się nie udaje. Jej twarz wciąż powraca, jej dziennik drwi ze mnie, przyczajony w mojej kieszeni. I zaczynam zdawać sobie sprawę, że tak naprawdę wcale nie chcę, żeby myśli o niej zniknęły. W głębi ducha delektuję się nimi. Ta dziewczyna mnie niszczy. Dziewczyna, która ostatni rok spędziła w szpitalu psychiatrycznym. Dziewczyna, która próbowała mnie zastrzelić za to, że ją pocałowałem. Dziewczyna, która uciekła ode mnie z innym mężczyzną. Oczywiście, w takiej właśnie dziewczynie mógłbym się zakochać. Przyciskam dłoń do ust. Tracę rozum. Ściągam buty. Kładę się na łóżku, moja głowa opada na poduszki. Ona tu spała, myślę. Spała w moim łóżku. Obudziła się w nim. Była tu, a ja pozwoliłem jej uciec. Zawiodłem. Straciłem ją. Nieświadomie sięgam do kieszeni po jej notatnik. Zdaję sobie z tego sprawę dopiero wtedy, gdy trzymam go przed oczami. Wpatruję się w jego wyblakłą okładkę, próbując zrozumieć, skąd mogła wziąć coś takiego. Musiała go ukraść, choć nie mam pojęcia komu. O tyle rzeczy chciałbym ją zapytać. Tyle chciałbym jej powiedzieć. Ale tylko otwieram jej dziennik i zaczynam czytać. Czasem zamykam oczy i przemalowuję te ściany na inny kolor. Wyobrażam sobie, że mam na nogach ciepłe skarpety i siedzę przy kominku. Wyobrażam sobie, że ktoś dał mi książkę do czytania, opowieść mogącą uwolnić mnie od tortur mojego umysłu. Chcę uciec, poczuć wiatr we włosach. Chcę udawać, że to tylko epizod niemający związku z historią mojego życia. Że ta cela jest sceną, że te dłonie nie należą do mnie, a przez to okno mogę się przenieść w jakieś piękne miejsce – jeśli tylko uda mi się stłuc szybę. Udaję, że ta poduszka jest czysta, a łóżko miękkie. Udaję i udaję i udaję, aż świat pod moimi powiekami staje się tak wspaniały, że nie da się go już pod nimi dłużej utrzymać. Ale wtedy moje oczy się otwierają, jakieś ręce chwytają mnie za gardło i nie przestają dusić dusić dusić Moje myśli chyba już niedługo popłyną składnie.

Mój umysł, mam nadzieję, wkrótce zacznie działać sprawnie. Dziennik spada mi na piersi. Przesuwam zdrową ręką po twarzy, włosach. Pocieram kark i podnoszę się tak szybko, że uderzam głową o wezgłowie łóżka. Niemalże się z tego cieszę. Przez chwilę delektuję się bólem. A potem podnoszę dziennik. I przewracam kartkę. Zastanawiam się, co oni sobie myślą. Moi rodzice. Zastanawiam się, gdzie oni są. Zastanawiam się, czy teraz u nich już wszystko w porządku, czy są szczęśliwi, czy nareszcie mają to, czego chcieli. Zastanawiam się, czy moja matka będzie kiedyś miała drugie dziecko. Zastanawiam się, czy ktoś w końcu wyświadczy mi przysługę i mnie zabije, i czy w piekle jest lepiej niż tutaj. Zastanawiam się, jak teraz wygląda moja twarz. Zastanawiam się, czy jeszcze kiedyś odetchnę świeżym powietrzem. Zastanawiam się nad tyloma rzeczami. Czasem przez kilka dni nie kładę się spać i liczę wszystko, co da się policzyć. Liczę ściany, pęknięcia w ścianach, palce u rąk i u nóg. Liczę sprężyny w łóżku, nitki w kocu, kroki, które muszę zrobić, żeby przejść od ściany do ściany w jedną i w drugą stronę. Liczę swoje zęby i włosy na głowie, liczę, na ile sekund uda mi się wstrzymać oddech. Ale czasem, kiedy jestem bardzo zmęczona, zapominam, że nie mam już prawa niczego sobie życzyć, i marzę. Marzę tylko o jednym. Zawsze pragnęłam tylko jednego. Mieć przyjaciela. I marzę. Wyobrażam sobie, jak by to było. Uśmiechnąć się do kogoś, kto odwzajemniłby mój uśmiech. Móc się komuś zwierzyć. Komuś, kto niczym by we mnie nie rzucał, nie wkładałby moich rąk do ognia ani nie biłby mnie za to, że się urodziłam. Kogoś, kto wiedząc, że zostałam odrzucona, otoczyłby mnie opieką, kogoś, kto nigdy by się mnie nie bał. Kogoś, kto wiedziałby, że go nie zranię. Kulę się w kącie, opieram czoło o kolana i kołyszę się w tył i w przód i w tył i w przód i w tył i w przód i marzę marzę marzę śnię o rzeczach niemożliwych dopóki nie zasnę znużona płaczem. Zastanawiam się, jak by to było mieć przyjaciela. A potem zastanawiam się, kogo jeszcze zamknięto w tym szpitalu. Zastanawiam się, kto tak krzyczy. Zastanawiam się, czy to przypadkiem nie ja. Próbuję się skupić, wmawiam sobie, że to tylko puste słowa, ale wiem, że tak nie jest. Bo nawet czytanie ich to dla mnie zbyt wiele, a myśl o jej bólu jest dla mnie nie do zniesienia. Myśl o tym, co musiała przeżyć. Że sprawili to jej rodzice, że została odrzucona, że przez całe życie ją maltretowano. Sądziłem, że nie wiem, co to empatia, a teraz czuję jej siłę, czuję, jak mnie wciąga do świata, do którego nigdy nie spodziewałem się wejść. I choć zawsze wierzyłem, że Julia i ja mamy z sobą wiele wspólnego, nie wiedziałem, że mogę to odczuć tak dotkliwie. To mnie zabija. Wstaję. Zaczynam chodzić po pokoju, aż wreszcie zdobywam się na to, żeby czytać dalej. Biorę głęboki oddech. I przewracam kartkę. Coś we mnie wzbiera. Coś, po co nigdy nie ośmieliłam się sięgnąć, coś, do czego boję się przyznać. Coś we mnie drapie pazurami, próbując wydostać się z klatki, którą sama zamknęłam, łomocze do drzwi mojego serca, błagając o wypuszczenie.

Błagając o wolność. Każdego dnia mam wrażenie, że od nowa przeżywam ten sam koszmar. Otwieram usta, żeby krzyknąć, zaprotestować, chciałabym zamachnąć się pięściami, ale mam przecięte struny głosowe, moje ramiona są zbyt ciężkie, unieruchomione, uwięzione w mokrym cemencie. Krzyczę, ale nikt mnie nie słyszy, nikt nie może mnie uratować, jestem uwięziona. To mnie zabija. Zawsze musiałam być uległa, podporządkowana, przyjmować błagalną, pokorną postawę, żeby inni mogli poczuć się bezpiecznie i komfortowo. Całe moje życie zamieniło się w walkę. Usiłuję udowodnić, że nie jestem niebezpieczna, że nie stanowię zagrożenia, że mogę żyć wśród innych ludzkich istot, nie raniąc ich. I czuję się taka zmęczona taka zmęczona taka zmęczona taka zmęczona, a czasem ogarnia mnie gniew Nie wiem, co się ze mną dzieje. – Boże, Julio! – wykrzykuję. Osuwam się na kolana. – Natychmiast wezwij transport. – Muszę wyjść. Muszę w tej chwili stąd wyjść. – Słucham? To znaczy: tak jest, oczywiście... Ale dokąd...? – Jadę odwiedzić osiedla – mówię. – Powinienem zrobić obchód przed moim wieczornym spotkaniem. – To jednocześnie prawda i kłamstwo. Ale zrobiłbym wszystko, żeby choć na chwilę przestać myśleć o tym dzienniku. – Ależ oczywiście, proszę pana. Życzy pan sobie, żeby mu towarzyszyć? – To nie będzie konieczne, poruczniku, ale dziękuję za propozycję. – Ja... p-proszę pana – jąka się. – Towarzyszyć panu to dla mnie zaszczyt... Dobry Boże, chyba zwariowałem. Nigdy nie dziękuję Delalieu. Jeszcze dostanie przeze mnie zawału. – Będę gotowy za dziesięć minut – przerywam mu. Milknie. – Tak jest – mówi po chwili. – Dziękuję panu. Rozłącza się, a ja przyciskam pięść do ust.

13 Mieliśmy domy. Przedtem. Najróżniejsze. 1-poziomowe. 2-poziomowe. 3-poziomowe. Kupowaliśmy krasnale ogrodowe i lampki choinkowe, uczyliśmy się jeździć na rowerze bez bocznych kółek. Kupowaliśmy sobie życie, które toczyło się na 1, 2, 3 poziomach wielowarstwowej opowieści, choć nie mieliśmy wpływu na jej konstrukcję. Żyliśmy na tych poziomach przez pewien czas. Dawaliśmy się nieść napisanej dla nas historii, prozie życia toczącego się na każdym metrze kwadratowym zakupionej przestrzeni. Cieszyliśmy się, gdy wątki splatały się z sobą, łagodnie kierując nasze życie na nowe tory. Zapisywaliśmy się na różne rzeczy. Umieszczaliśmy swoje nazwiska w miejscach nad przerywaną linią – nie zastanawialiśmy się nawet, czy oferta nas interesuje. Jadaliśmy produkty, których nie powinniśmy jeść, wydawaliśmy pieniądze, choć nie mogliśmy sobie na to pozwolić, nie troszczyliśmy się o Ziemię, którą zamieszkiwaliśmy, i marnowaliśmy marnowaliśmy marnowaliśmy wszystko. Jedzenie. Wodę. Zasoby. Wkrótce niebo poszarzało od zanieczyszczeń, a rośliny i zwierzęta zaczęły chorować od modyfikacji genetycznych. W naszym powietrzu, posiłkach, ciałach rozwijały się choroby. Żywność się kończyła. Ludzie zaczęli umierać. Nasze królestwo rozpadało się na kawałki. Ludzie z Komitetu Odnowy twierdzili, że nam pomogą. Uratują nas. Odbudują nasze społeczeństwo. Zamiast tego nas zniszczyli. Lubię przyjeżdżać na osiedla. To dziwne miejsce na szukanie schronienia, ale widok tylu cywili na tak dużej otwartej przestrzeni przypomina mi o moich obowiązkach. Tak często jestem zamknięty w czterech ścianach głównej siedziby Sektora 45, że twarze tych, z którymi walczymy, i tych, o których walczymy, zacierają się w mojej pamięci. A lubię pamiętać. Przez większość dni odwiedzam kolejne osiedla. Witam się z ich mieszkańcami i pytam o warunki życia. Nie mogę powstrzymać ciekawości. Chcę wiedzieć, jaki jest teraz ich los. Bo życie zmieniło się dla wszystkich oprócz mnie. Dla mnie jest ciągle takie samo. Poddane rygorom. Samotne. Ponure. Kiedyś sprawy miały się lepiej. Kiedyś mój ojciec nie wpadał w szał. Miałem wtedy może cztery lata. Sadzał mnie na swoich kolanach i pozwalał, żebym przeszukiwał mu kieszenie. Mogłem zatrzymać wszystko, co w nich znalazłem, o ile użyłem dostatecznie przekonywających argumentów. To było jego wyobrażenie zabawy. Ale to wszystko było przedtem. Okrywam się ciaśniej płaszczem, materiał napina się na moich plecach. Wzdrygam się mimo woli. Liczy się wyłącznie to życie, które znam teraz. Duszenie się, luksus, bezsenne noce i martwe ciała. Zawsze mnie uczono, żebym skupiał się na władzy i bólu, zdobywaniu i zadawaniu. Niczego nie opłakuję. Biorę wszystko. Tylko w taki sposób mogę żyć wewnątrz tego poturbowanego ciała. Oczyszczam umysł z rzeczy, które mnie dręczą i są ciężarem dla mojej duszy. Czerpię jak najwięcej z każdej drobnej

przyjemności, jaka jest dla mnie osiągalna. Nie wiem, czym jest normalne życie. Nie wiem, jak współczuć cywilom, którzy stracili swoje domy. Nie wiem, jak żyli, zanim Komitet Odnowy przejął władzę. Dlatego lubię przechadzać się po osiedlach. Przyglądać się życiu innych. Cieszę się, że prawo zobowiązuje ich do odpowiadania na moje pytania. Inaczej niczego bym się o nich nie dowiedział. Ale tym razem źle to zaplanowałem. Nie spojrzałem na zegarek przed opuszczeniem bazy i nie zdawałem sobie spawy, jak mało czasu pozostało do zachodu słońca. Większość cywili wraca do domów wieczorem. Zgarbieni, skuleni z zimna wloką się do metalowych bloków. W każdym z nich gnieździ się kilka rodzin. Te prowizoryczne domy składają się z dwunastometrowych kontenerów ustawionych obok siebie i jeden na drugim, stłoczonych razem po cztery i po sześć. Każdy z kontenerów jest izolowany, ma dwa okna i jedne drzwi. Z boku umocowane są schody prowadzące na wyższe poziomy. Na dachach zainstalowano baterie słoneczne zaopatrujące osiedla w darmowy prąd. Jestem z nich dumny. Bloki były moim pomysłem. To ja zaproponowałem odnowienie starych kontenerów stojących w portach na całym świecie, kiedy trzeba było znaleźć tymczasowe schronienie dla cywili. Są nie tylko tanie, łatwe w produkcji, adaptacji i transporcie, ale można ustawiać je jeden na drugim i nie poddają się łatwo żywiołom. Prawie nie wymagają prac budowlanych, a odpowiednia ekipa jest w stanie przygotować tysiące takich jednostek mieszkalnych w ciągu kilku dni. Podsunąłem ten pomysł ojcu, myśląc, że to może być najefektywniejsze rozwiązanie tymczasowe, znacznie mniej okrutne niż namioty. Coś, co mogłoby pełnić funkcję prawdziwego, solidnego schronienia. Jednak kontenery okazały się tak efektywne, że Komitet Odnowy nie widział potrzeby budowania lepszych mieszkań. Tutaj, na terenie, który kiedyś służył do składowania odpadów, ustawiliśmy ich tysiące. Konstrukcje ze spłowiałych prostopadłościanów łatwo jest monitorować i mieć pod stałą obserwacją. Ludziom wciąż mówi się, że to ich tymczasowe siedziby. Że pewnego dnia wrócą do życia ze swoich wspomnień i wszystko znowu będzie jasne i piękne. Ale to kłamstwo. Komitet Odnowy nie planuje żadnych zmian. Cywile są zamykani na terytoriach uregulowanych, a kontenery stały się ich więzieniem. Wszystko ma swój numer. Ludzie, ich domy, ich poziom ważności dla Komitetu Odnowy. Obywatele stali się częścią wielkiego eksperymentu. Ich świat to praca dla zaspokajania potrzeb reżimu. Komitetu Odnowy składającego obietnice, których nie zamierza spełnić. Tak to wygląda. Ten żałosny świat. Prawie cały czas czuję się więźniem, tak samo jak ci cywile, i pewnie dlatego ciągle tu przychodzę. Uciekam z jednego więzienia do drugiego, nigdy nie zaznając ulgi. Nie mam się gdzie schronić. Nawet mój własny umysł jest zdrajcą. Powinienem być silniejszy. Od ponad dziesięciu lat trenuję. Codziennie pracuję nad swoją kondycją fizyczną i umysłową. Moje ciało to 174 centymetry i 77 kilogramów mięśni. Żeby przetrwać, musiałem się przystosować, osiągnąć największą wytrzymałość i odporność. Najlepiej czuję się, kiedy trzymam w ręku broń. Umiem otworzyć, wyczyścić, przeładować, zdemontować i złożyć z powrotem ponad 150 różnych modeli broni palnej. Potrafię trafić w środek tarczy z dowolnej odległości. Zmiażdżyć przeciwnikowi tchawicę wyłącznie krawędzią dłoni. Samymi knykciami

jestem w stanie spowodować u człowieka przejściowy paraliż. Nauczono mnie dystansować się od tego, co dzieje się na polu bitwy. Zdobyłem sobie reputację zimnego, nieczułego potwora, który niczego się nie boi i którego nic nie obchodzi. Ale to wszystko pozory. W rzeczywistości jestem zwykłym tchórzem.

14 Słońce zachodzi. Wkrótce będę musiał wrócić do bazy, siedzieć cicho i słuchać, jak mój ojciec przemawia, choć najchętniej wpakowałbym kulkę prosto w jego otwarte usta. Więc gram na zwłokę. Stoję i przyglądam się z daleka biegającym dzieciom. Rodzice próbują zagonić je do domów. Przychodzi mi na myśl, że pewnego dnia dorosną i zrozumieją, że karty IKO – Identyfikatory Komitetu Odnowy, które noszą zawsze przy sobie, rejestrują każdy ich ruch. Że przepływ pieniędzy, które ich rodzice zarabiają w przydzielonych im fabrykach, jest ściśle monitorowany. Te dzieci dorosną i w końcu zrozumieją, że wszystko, co robią, jest nagrywane, a każda rozmowa analizowana w poszukiwaniu szeptów o buncie. Nie wiedzą, że każdemu z mieszkańców zakłada się teczkę i każda z nich pęka w szwach od dokumentów poświęconych ich przyjaźniom, relacjom i pracy, nawet sposobom spędzania wolnego czasu. Wiemy wszystko o wszystkich. Zbyt wiele. Dostatecznie dużo, żeby zapomnieć, że mam do czynienia z prawdziwymi, żywymi ludźmi, dopóki nie zobaczę ich na osiedlach. Zapamiętałem nazwiska prawie wszystkich cywili mieszkających na terenie Sektora 45. Lubię wiedzieć, kto podlega mojej jurysdykcji, dotyczy to zarówno żołnierzy, jak i cywili. Tak na przykład dowiedziałem się, że szeregowiec Seamus Fletcher, 45B-76423, codziennie bije żonę i dzieci. Wiedziałem, że wszystkie pieniądze wydaje na alkohol. Wiedziałem, że jego rodzina głoduje. Śledziłem KOMI dolary, które wydawał w naszych centrach zaopatrzeniowych, i uważnie obserwowałem jego rodzinę na osiedlach. Wiedziałem, że troje z jego dzieci nie ukończyło jeszcze dziesięciu lat i że nie jadły od tygodni. Wiedziałem, że osiedlowy lekarz wielokrotnie nastawiał ich połamane kości i zakładał im szwy. Wiedziałem, że Fletcher uderzył pięścią swoją dziewięcioletnią córkę, rozcinając jej wargę, łamiąc szczękę i wybijając dwa zęby. Wiedziałem, że jego żona jest w ciąży. Potem pewnego wieczoru pobił ją tak, że następnego dnia poroniła. Wiedziałem o tym, ponieważ byłem wtedy na osiedlach. Zatrzymywałem się przy każdym budynku mieszkalnym, odwiedzałem cywili, pytałem o ich zdrowie i ogólne warunki życia. Chciałem dowiedzieć się czegoś o ich pracy i czy ktoś w ich rodzinie choruje, czy powinien podlegać kwarantannie. Była tam tamtego dnia. Żona Fletchera. Ze złamanym nosem i tak spuchniętymi oczami, że nie mogła ich otworzyć. Była wychudzona i wątła, miała ziemistą cerę. Bałem się, że może złamać się wpół, próbując usiąść. Ale kiedy zapytałem, co jej się stało, nie chciała spojrzeć mi w oczy. Powiedziała, że upadła. Że przez to straciła ciążę i złamała sobie nos. Pokiwałem głową. Podziękowałem jej za to, że odpowiedziała na moje pytania. A potem zwołałem zgromadzenie. Mam świadomość, że większość moich żołnierzy okrada magazyny. Sprawuję ścisły nadzór nad zawartością magazynów i wiem, że cały czas odnotowuje się braki. Jednak dopuszczam do tych naruszeń, bo nie zagrażają systemowi. Kilka bochenków chleba czy kostek mydła poprawia morale żołnierzy. Kiedy są zdrowi, wydajniej pracują. Większość z nich ma żony, dzieci i krewnych na utrzymaniu. Więc na pewne rzeczy przymykam oko. Ale są sprawy, których nie wybaczam.

Nie uważam się za przyzwoitego człowieka. Nie moralizuję, nie zawracam sobie głowy wartościami czy zasadami, którymi kieruje się większość ludzi. Nie udaję, że znam różnicę między dobrem a złem. Jednak mam coś w rodzaju swojego kodeksu. I uważam, że czasem człowiek musi strzelić pierwszy. Trzeba się tego nauczyć. Seamus Fletcher zagrażał życiu członków swojej rodziny. Strzeliłem mu w głowę, bo uważałem, że to będzie mniej okrutne niż rozszarpanie go gołymi rękami. Ale mój ojciec dokończył to, czego nie zdołał dokończyć Fletcher. Kazał zastrzelić troje dzieci i ich matkę, a wszystko z powodu zapijaczonego bydlaka, który ich utrzymywał. Był ich ojcem, jej mężem i powodem ich przedwczesnej gwałtownej śmierci. W niektóre dni zastanawiam się, dlaczego sam tak kurczowo trzymam się życia. ===LUIgTCVLIA5tAm9PeE11R3VVMkAhWyJMLQNsH3AHdB9+Pkk5F2cL

15 Wracam do bazy i od razu schodzę na dół. Nie zwracam uwagi na mijanych żołnierzy, którzy mi salutują, ignoruję mieszankę ciekawości i podejrzliwości w ich oczach. Nie zdawałem sobie nawet sprawy, dokąd idę, dopóki nie znalazłem się z powrotem w budynku, ale wygląda na to, że instynktownie wiem, czego teraz potrzebuję, bez udziału świadomości. Moje kroki są ciężkie, jednostajne stukanie moich butów niesie się echem nad kamiennym chodnikiem, kiedy docieram na niższe poziomy. Nie byłem tutaj od prawie dwóch tygodni. W tym czasie pomieszczenie zostało odbudowane. Wymieniono szybę i betonową ścianę. O ile mi wiadomo, ona była ostatnią osobą, która z niego korzystała. Sam ją tu przyprowadziłem. Przechodzę przez kilkoro podwójnych wahadłowych drzwi do szatni sąsiadującej z komorą symulacyjną. Moja dłoń szuka w ciemności przełącznika. Rozlega się pojedynczy pisk, a potem zapalają się światła. Głuchy, elektryczny dźwięk wibruje w obszernym wnętrzu. Poza tym wszystko jest ciche, opuszczone. Takie jak lubię. Rozbieram się tak szybko, jak mi na to pozwala moje zranione ramię. Do kolacji z ojcem zostały mi dwie godziny, więc nie ma obawy, że nie zdążę, a jednak nerwy odmawiają mi posłuszeństwa. Mam wrażenie, że dopada mnie wszystko naraz. Moje błędy. Moje tchórzostwo. Moja głupota. Czasem czuję się taki zmęczony. Stoję boso na betonowej podłodze, nago, nie licząc temblaka. Przez tę ranę jestem taki powolny. Doprowadza mnie to do szału. Sięgam po szorty schowane w szafce i naciągam je najszybciej, jak mogę, dla zachowania równowagi opierając się o ścianę. Wreszcie prostuję się, zatrzaskuję szafkę i idę do sąsiedniego pokoju. Przestawiam kolejny przełącznik i urządzenia sterujące z brzęczeniem budzą się do życia. Komputery wydają piski i błyski podczas aktualizacji oprogramowania. Przesuwam palce po klawiaturze. To tu generuje się symulacje. Z pomocą technologii wykorzystujemy otoczenie i doświadczenia istniejące wyłącznie w ludzkim umyśle. Potrafimy stworzyć nie tylko ramy sytuacji, ale także sterować najdrobniejszymi szczegółami. Dźwiękami, zapachami, fałszywą pewnością siebie, lękiem. Oryginalnie program miał służyć przygotowaniu żołnierzy do udziału w konkretnych misjach, a także pomóc im przezwyciężyć strach, który w przeciwnym razie obezwładniłby ich na polu bitwy. Wykorzystuję ten sprzęt do własnych celów. Przed jej przybyciem do bazy przychodziłem tu ciągle. To była dla mnie jedyna bezpieczna przestrzeń, moja ucieczka przed światem. Nie lubię tylko tego stroju. Poliestrowe szorty, które mam na sobie, są sztywne i niewygodne, swędzi mnie od nich skóra. Ich podszewka zawiera specjalną substancję chemiczną, która reaguje z moim ciałem i przekazuje informacje specjalnym czujnikom. To pozwala umieścić mnie w wirtualnej rzeczywistości, umożliwiając chociażby wielokilometrowy bieg, podczas którego nie wpadnę na fizycznie otaczające mnie ściany. A żeby zwiększyć skuteczność symulacji, muszę mieć na sobie jak najmniej ubrań. Kamery są wyczulone na ciepło ludzkiego ciała i funkcjonują najlepiej, kiedy nie zasłaniają go syntetyczne materiały.

Mam nadzieję, że ten mankament uda się usunąć w kolejnych wersjach programu. Komputer domaga się informacji. Szybko wprowadzam kod dostępu do historii moich sesji treningowych. Kiedy urządzenie przetwarza dane, podnoszę wzrok i oglądam się przez ramię. Zerkam przez nowo wstawione lustro weneckie, za którym znajduje się komora symulacyjna. Wciąż nie mogę uwierzyć, że Julia przebiła się przez ścianę ze szkła i betonu, wychodząc z tego bez szwanku. Niewiarygodne. Maszyna piszczy dwukrotnie. Obracam się. Historia symulacji została załadowana i jest gotowa do uruchomienia. Jej plik jest na szczycie listy. Biorę głęboki oddech, próbuję otrząsnąć się ze wspomnień tamtego dnia. Nie żałuję, że naraziłem ją na takie koszmarne doświadczenie. Nie wiem, czy bez tego kiedykolwiek pozwoliłaby sobie dać się ponieść. Żeby nareszcie znaleźć się we własnej skórze. Potrzebowałem skutecznej metody, aby ją sprowokować. Ostatecznie naprawdę wierzę, że to jej pomogło, stało się dokładnie tak, jak chciałem. Żałuję tylko tego, że zaraz potem wycelowała z pistoletu w moją twarz i wyskoczyła oknem. Biorę kolejny powolny, uspokajający oddech. I wybieram symulację, dla której tutaj przyszedłem.

16 Stoję w głównej komorze. Mierzę się z samym sobą. To bardzo prosty program. Nie zmieniłem ubrania, włosów ani nawet wykładziny na podłodze pokoju. Nie zrobiłem nic poza stworzeniem duplikatu samego siebie i włożeniem mu broni do ręki. On nie przestaje się we mnie wpatrywać. Jeden. Przekrzywia głowę. – Gotowy? – Cisza. – Boisz się? Moje serce przyspiesza. On unosi rękę. Uśmiecha się lekko. – Nie martw się – mówi. – To już prawie koniec. Dwa. – Zaraz sobie pójdę – mówi, celując z pistoletu prosto w moje czoło. Pocą mi się dłonie. Puls szaleje. – Nic ci nie będzie – kłamie. – Obiecuję. Trzy. Bum.

17 – Na pewno nie jesteś głodny? – pyta ojciec, przeżuwając. – To jest naprawdę niezłe. Poruszam się na krześle. Wpatruję się w kanty wyprasowanych spodni, które mam na sobie. – Mmm? – Nie daje za wygraną. W jego głosie pobrzmiewa śmiech. Wciąż myślę o żołnierzach stojących pod ścianami pomieszczenia. Mój ojciec nigdzie się bez nich nie rusza i stale podtrzymuje rywalizację między nimi. Ich pierwsze zadanie polegało na ustaleniu, kto jest najsłabszym ogniwem w oddziale. Ten, który przedstawił najmniej przekonujący argument, miał potem usunąć cel. Mój ojciec uważa takie rzeczy za szczególnie zabawne. – Obawiam się, że nie jestem głodny. Leki odbierają mi apetyt – kłamię. – Ach – mówi. Słyszę, jak odkłada sztućce. – Oczywiście. Jaka szkoda. Milczę. – Zostawcie nas. Dwa słowa i jego ludzie znikają w ciągu kilku sekund. Drzwi zasuwają się za nimi. – Popatrz na mnie – mówi. Podnoszę wzrok, robiąc co w mojej mocy, by nie okazać żadnych emocji. Nienawidzę jego twarzy. Nie mogę zbyt długo znosić jego widoku. Świadomość tego, jakim jest zwyrodnialcem, uderza mnie wtedy z całą mocą. Nie dręczy go to, co robi ani jak żyje. Właściwie to go bawi. Uwielbia poczucie władzy, myśli o sobie jako o kimś niezwyciężonym. I w pewnym sensie ma rację. Nauczyłem się wierzyć, że najbardziej niebezpiecznym człowiekiem świata jest ten, kto nie odczuwa wyrzutów sumienia. Ten, kto nigdy nie przeprasza i nie szuka przebaczenia. Bo ostatecznie to nasze emocje, a nie czyny, sprawiają, że jesteśmy słabi. Odwracam się. – Co znalazłeś? – pyta bez żadnych wstępów. Moje myśli natychmiast wędrują do dziennika, który wepchnąłem sobie do kieszeni, ale się nie ruszam. Ani drgnę. Ludzie rzadko zdają sobie sprawę, że kiedy ich usta kłamią, ich oczy cały czas mówią prawdę. Wystarczy zaprowadzić człowieka do pokoju, w którym coś ukrył, i zapytać go, gdzie to jest. Powie, że nie wie, powie, że to nieporozumienie, lecz przez cały czas będzie zerkał na kryjówkę. Wiem, że mój ojciec mnie teraz obserwuje, chce się przekonać, na co skieruję wzrok, co powiem. Moje ramiona są rozluźnione, biorę powolny, ostrożny oddech. Chcę uspokoić bicie serca. Nie odpowiadam. Udaję, że jestem pogrążony w myślach. – Synu? Podnoszę wzrok. Udaję zaskoczenie. – Tak? – Co znalazłeś? Kiedy przeszukałeś dzisiaj jej pokój? Wypuszczam powietrze. Kręcę głową i opieram się na krześle. – Mnóstwo szkła. Niepościelone łóżko. Otwartą szafę. Zabrała tylko kilka przyborów toaletowych, kilka ubrań i trochę bielizny na zmianę. Niczego więcej nie brakowało. – To wszystko prawda. Słyszę, jak wzdycha. Odpycha talerz. Kontur notatnika pali mnie w udo. – Więc nie wiesz, dokąd mogła uciec?

– Wiem tylko, że ona, Kent i Kishimoto muszą być razem – odpowiadam. – Delalieu twierdzi, że ukradli samochód, ale ślad urywa się nagle na początku jałowego pola. Nasze oddziały od wielu dni przeczesują teren, lecz jak dotąd niczego nie znaleziono. – A gdzie planujesz szukać potem? – pyta. – Myślisz, że mogli przekroczyć granicę sektora? – Jest rozbawiony. Zerkam na jego uśmiechniętą twarz. Zadaje te pytania tylko po to, żeby mnie sprawdzić. Sam już sobie na nie odpowiedział, ma gotowe rozwiązanie. Chce mnie przyłapać na potknięciu, na błędnej odpowiedzi. Próbuje udowodnić, że bez niego podejmuję wyłącznie złe decyzje. Drwi sobie ze mnie. – Nie – odpowiadam spokojnym, niewzruszonym głosem. – Nie sądzę, żeby zrobili coś tak idiotycznego jak przedostanie się do sąsiedniego sektora. Nie mają pozwoleń, środków. Nie zdołaliby przekroczyć granicy. Obaj żołnierze są ciężko ranni, stracili dużo krwi, nie mieli dostępu do pomocy medycznej. Prawdopodobnie już nie żyją. Tylko dziewczyna miała szansę, ale nawet ona nie mogła uciec daleko, bo nie ma pojęcia, jak poruszać się po tym terenie. Od dawna nie wychodziła na zewnątrz, okolica jest dla niej obca. Co więcej, nie umie prowadzić, a gdyby nawet jakimś cudem udało jej się zdobyć pojazd, otrzymalibyśmy meldunek o kradzieży mienia. Zważywszy na jej ogólny stan zdrowia, skłonność do unikania wysiłku fizycznego, brak pożywienia, wody i opieki medycznej, nie mogła pokonać odległości większej niż dziesięć kilometrów od tego jałowego obszaru. Musimy ją odnaleźć, zanim zamarznie. Mój ojciec chrząka. – Tak – mówi. – To interesujące przemyślenia. I może w zwykłych okolicznościach mogłoby w nich tkwić ziarnko prawdy. Ale zapominasz o najważniejszym szczególe. Patrzę mu w oczy. – Ona nie jest normalna – mówi, opierając się na krześle. – I nie tylko ona. Moje serce przyspiesza. Mrugam zbyt szybko. – Och, daj spokój, musiałeś przecież coś podejrzewać. Postawić jakieś hipotezy. – Śmieje się. – To statystycznie niemożliwe, żeby była jedynym wadliwym wytworem naszego świata. Wiedziałeś o tym, tylko nie chciałeś w to wierzyć. Przyjechałem tu, żeby ci powiedzieć, że to prawda. – Przekrzywia głowę. Jego twarz rozciąga się w szerokim, promiennym uśmiechu. – Jest ich więcej. A teraz zrekrutowali ją. – Nie – szepczę. – Zinfiltrowali twoje oddziały. Żyli wśród was potajemnie. A potem ukradli twoją zabawkę i uciekli z nią. Bóg jeden wie, jaki z niej zrobią użytek. – Skąd ta pewność? – pytam. – Skąd wiesz, że im się udało? Kent był bliski śmierci, kiedy go zostawiłem... – Uważaj, synu. Mówię ci: oni nie są normalni. Nie podlegają tym prawom, co wszyscy. Nie obowiązuje ich logika. Nie masz pojęcia, do czego mogą być zdolni. – Cisza. – Co więcej, wiem od pewnego czasu, że jakaś ich grupa egzystuje potajemnie na tym terenie. Przez lata żyli na uboczu. Nie ingerowali w moje metody, a ja uważałem, że najlepiej będzie zaczekać, aż wymrą, nie wywołując niepotrzebnej paniki wśród cywili. Sam rozumiesz. W końcu nie udało ci się powstrzymać nawet jednej z nich. To naprawdę dziwaczne okazy. – Wiedziałeś? – Wstaję. Próbuję zachować spokój. – Wiedziałeś o ich istnieniu przez cały ten czas, a jednak nic nie zrobiłeś? Nic nie powiedziałeś? – Uznałem, że to niepotrzebne. – A teraz? – dopytuję. – Teraz to wydaje się istotne.

– Niewiarygodne! – Wyrzucam ręce w powietrze. – Że też nie podzieliłeś się ze mną taką informacją! Wiedziałeś, jakie mam plany wobec niej... wiedziałeś, ile trudu sobie zadałem, żeby ją tu sprowadzić... – Uspokój się – mówi. Rozprostowuje nogi. Opiera jedną o kolano drugiej. – Znajdziemy ich. To pole, o którym wspomniał Delalieu... ten obszar, na którym zaginął ślad po samochodzie, to nasza docelowa lokalizacja. Musieli schronić się pod ziemią. Trzeba odnaleźć wejście do ich kryjówki i dyskretnie zniszczyć ich od wewnątrz. Ukarzemy winnych, a pozostałych powstrzymamy przed buntem i wznieceniem rebelii wśród naszych ludzi. Pochyla się. – Cywile słyszą wszystko. A teraz są pełni jakiejś nowej nadziei. To, że komuś udało się uciec, zainspirowało ich, podobnie jak fakt, że zostałeś przy tym ranny. Nasza obrona wydaje się słaba i łatwa do pokonania. Musimy zniszczyć to przekonanie i przywrócić dyscyplinę. Strach pomoże nam zaprowadzić porządek. – Ale oni cały czas szukają – mówię. – Moi ludzie. Każdego dnia przeczesują okolicę i jak dotąd niczego nie znaleźli. Skąd pewność, że w ogóle coś znajdziemy? – Znajdziemy, jeśli osobiście pokierujesz poszukiwaniami – mówi. – Nocą. Po godzinie policyjnej, kiedy cywile będą spali. Zrezygnujesz z prowadzenia akcji za dnia. Nie dasz mieszkańcom więcej powodów do plotek. Działaj po cichu, synu. Nie ujawniaj swoich ruchów. Ja zostanę w bazie i z pomocą moich ludzi będę nadzorował bieżące sprawy. Wydam Delalieu niezbędne rozkazy. Kiedy tylko ich znajdziesz, zniszczę ich. Ten nonsens trwa już zbyt długo – dodaje. – Moja cierpliwość się wyczerpała.

18 Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro tak mi przykro proszę wybacz mi. To był wypadek. Wybacz mi Proszę wybacz mi Niewiele rzeczy na swój temat pozwalam ludziom odkryć. Jeszcze mniej jestem gotów im o sobie powiedzieć. O tylu sprawach nigdy nie rozmawiam. Na przykład o tym, że lubię długie kąpiele. Zawsze miałem obsesję na punkcie higieny. Tak głęboko nurzałem się w śmierci i zniszczeniu, że chyba rekompensowałem to sobie, usiłując być nieskazitelnie czysty. Często biorę prysznic. Trzy razy dziennie szczotkuję i nitkuję zęby. Raz w tygodniu strzygę włosy. Przed pójściem do łóżka i zaraz po przebudzeniu szoruję dłonie i paznokcie. Wkładam wyłącznie świeżo uprane ubrania. Przywiązuję do tego nadmierną wagę. A kiedy doświadczę silnych emocji, jedynym, co mnie uspokaja, jest długa kąpiel. Więc teraz wchodzę do wanny. Lekarze nauczyli mnie owijać zranione ramię taką samą folią, jakiej oni użyli, więc mogę bez obaw się zamoczyć. Zanurzam głowę, na długo wstrzymuję oddech i wypuszczam powietrze nosem. Bąbelki unoszą się na powierzchnię. Ciepła woda sprawia, że czuję się nieważki. Unosi ciężary, które dźwigam, litościwie pozwalając moim barkom odpocząć, a mnie zamknąć oczy i się odprężyć. Wynurzam twarz. Nie otwieram oczu. Tylko mój nos i usta witają się z powietrzem. Biorę krótkie, równe oddechy, żeby uspokoić umysł. Nie wiem, która jest godzina, ale musi być późno. Temperatura wody wyraźnie spadła, a zimne powietrze łaskocze mnie w nos. To dziwne uczucie, kiedy 98 procent ciała unosi się w przyjemnie ciepłej wodzie, a nos i usta są wystawione na lodowate zimno. Moja twarz znowu znika pod powierzchnią. Chyba mógłbym tu żyć. Tu, gdzie grawitacja nie zna mojego imienia. Tu jestem wolny, opadają krępujące mnie łańcuchy. Jestem innym ciałem, mam inną powłokę, mój ciężar unosi się na rękach przyjaciół. Przez wiele nocy marzyłem o tym, żeby zasnąć w takiej pościeli. Zanurzam się głębiej. W ciągu tygodnia zmieniło się całe moje życie. Zmieniły się moje priorytety. Straciłem zdolność koncentracji. Wszystko, co się dla mnie liczy, dotyczy teraz jednej osoby i po raz pierwszy w życiu tą osobą nie jestem ja. Jej słowa są wypalone w moim umyśle. Nie mogę przestać wyobrażać sobie, jaka musiała kiedyś być, nie mogę przestać myśleć o tym, czego musiała doświadczyć. Odnalezienie jej dziennika mnie okaleczyło. Moje uczucia do niej wymknęły się spod kontroli. Nigdy jeszcze tak rozpaczliwie nie pragnąłem jej zobaczyć, porozmawiać z nią. Chcę, żeby wiedziała, że teraz rozumiem. Przedtem nie rozumiałem. Ona i ja w gruncie rzeczy jesteśmy tacy sami. Mamy znacznie więcej wspólnego, niż mógłbym się spodziewać.

A jednak mi się wymknęła. Zniknęła z obcymi, którzy jej nie znają i nie będą się o nią troszczyli, tak jak ja bym się o nią troszczył. Znowu znalazła się w obcym otoczeniu, bez czasu na przystosowanie. Martwię się o nią. Osoba w jej sytuacji – z jej przeszłością – nie odzyskuje równowagi z dnia na dzień. Są dwie możliwości: albo do reszty zamknie się w sobie, albo wybuchnie. Siadam gwałtownie, uwalniam się z objęć wody, dyszę, próbując złapać powietrze. Odgarniam z twarzy mokre włosy. Opieram się o kafelki, pozwalam, aby chłodne powietrze mnie uspokoiło, próbuję oczyścić myśli. Muszę ją znaleźć, zanim się załamie. Dotąd nie chciałem współpracować z ojcem, nigdy nie akceptowałem motywów, którymi się kierował, ani metod, jakie stosował. Ale w tej kwestii jestem gotów na wszystko. Byleby tylko ją odzyskać. I nie przepuszczę okazji, żeby złamać Kentowi kark. Tej podstępnej kanalii. Idiota myśli, że udało mu się zdobyć ładną dziewczynę. Nie ma pojęcia, kim ona jest. Nie ma pojęcia, kim ona się kiedyś stanie. A jeżeli mu się wydaje, że do niej pasuje, to znaczy, że jest większym idiotą, niż myślałem.

19 – Gdzie jest kawa? – pytam, rozglądając się po stole. Delalieu upuszcza widelec, który z grzechotem spada na porcelanowy talerz. Porucznik otwiera szeroko oczy i podnosi wzrok. – Proszę pana... – Chciałbym jej spróbować – mówię, z trudem rozsmarowując masło na grzance lewą ręką. Zerkam na niego. – Ciągle mówisz o tej swojej kawie. Pomyślałem, że... Zrywa się na nogi i bez słowa wstaje od stołu. Rzuca się do drzwi. Śmieję się bezgłośnie, wpatrzony w talerz. Delalieu przywozi wózek z kawą i herbatą. Zostawia go przy moim krześle. Ręce mu drżą, kiedy nalewa do filiżanki ciemnego płynu, stawia ją na spodku na stole i przesuwa w moją stronę. Czekam, aż usiądzie, i dopiero wtedy upijam łyk. To zaskakująco, nieprzyzwoicie wręcz gorzki napój. Zupełnie inny, niż się spodziewałem. Zerkam na niego zaskoczony, że ktoś taki jak Delalieu zaczyna dzień od porcji takiego mocnego płynu o paskudnym smaku. Darzę go za to niespodziewanym szacunkiem. – Nie jest najgorsza – mówię. Jego twarz rozciąga się w uśmiechu tak szerokim, tak błogim, że zastanawiam się, czy słyszał, co powiedziałem. Właściwie promienieje. – Ja piję swoją z cukrem i ze śmietanką. W ten sposób smakuje lep... – Cukier. – Odstawiam filiżankę. Zaciskam usta, powstrzymuję uśmiech. – Słodzisz ją. Oczywiście. To ma sens. – Życzy pan sobie trochę cukru, proszę pana? Podnoszę rękę. Kręcę głową. – Proszę odwołać żołnierzy, poruczniku. Wstrzymujemy dzienne patrole, teraz będziemy prowadzili poszukiwania nocą, po godzinie policyjnej. Pan pozostanie w bazie, naczelny będzie przekazywał panu rozkazy za pośrednictwem swoich ludzi. Proszę wypełniać wszystkie jego polecenia. Ja osobiście poprowadzę wojsko. – Milknę. Wytrzymuję jego spojrzenie. – Nie będzie więcej plotek na temat tego, co się wydarzyło. Cywile nie zobaczą niczego więcej, o czym mogliby mówić. Zrozumiano? – Tak jest – mówi, zapominając o swojej kawie. – Zaraz wydam rozkazy. – Dobrze. Wstaje. Kiwam głową. Wychodzi. Po raz pierwszy, odkąd odeszła, zaczynam odczuwać autentyczną nadzieję. Znajdziemy ją. Teraz kiedy dysponuję nowymi informacjami i całą armią przeciwko grupie ciemnych rebeliantów – nie może nam się nie udać. Biorę głęboki oddech. Upijam jeszcze łyk kawy. Z zaskoczeniem odkrywam, że jej gorzki smak wydaje mi się przyjemny.

20 Czeka na mnie, kiedy wracam do swojego pokoju. – Rozkazy zostały wydane – mówię, nie patrząc w jego stronę. – Wieczorem postawimy armię w stan gotowości. – Waham się. – Wybacz mi, ale mam pilne sprawy do załatwienia. – Jak to jest być tak okaleczonym? – pyta. Uśmiecha się. – Jak możesz znieść samego siebie w tym stanie? W dodatku mając świadomość, że to dzieło twoich podwładnych? Przystaję przed drzwiami do gabinetu. – O co ci chodzi? – Co cię tak fascynuje w tej dziewczynie? Kręgosłup mi sztywnieje. – Ona jest dla ciebie czymś więcej niż tylko eksperymentem, prawda? – pyta. Odwracam się powoli. Stoi na środku mojego pokoju z rękami w kieszeniach, w jego uśmiechu dostrzegam odrazę. – O czym ty mówisz? – Popatrz na siebie – mówi. – Nie wymówiłem nawet jej imienia. Co się z tobą dzieje? – Przekrzywia głowę, przyglądając mi się uważnie. – Zbladłeś, zaciskasz tę swoją jedyną sprawną rękę. Ciężko oddychasz, cały jesteś spięty. – Milknie. – Zdradziłeś samego siebie, synu. Wydaje ci się, że jesteś sprytny, ale zapominasz, kto cię nauczył tych sztuczek. Robi mi się jednocześnie zimno i gorąco. Próbuję rozluźnić pięść, lecz nie mogę. Chcę mu powiedzieć, że się myli, ale nagle robi mi się słabo i żałuję, że nie zjadłem porządnego śniadania, a po chwili żałuję, że w ogóle cokolwiek jadłem. – Mam dużo pracy – udaje mi się powiedzieć. – Powiedz mi, że nie obeszłoby cię to, gdyby umarła razem z innymi. – Co? – Drżące słowo zbyt nerwowo i szybko wymyka się z moich ust. Ojciec spuszcza wzrok. Splata i rozplata palce dłoni. – Zawiodłem się na tobie na wiele sposobów – mówi zwodniczo łagodnym głosem. – Proszę, oszczędź mi kolejnego rozczarowania. Przez chwilę czuję się tak, jakbym istniał poza swoim ciałem, jakbym patrzył na siebie z jego perspektywy. Widzę swoją twarz, swoje zranione ramię, nogi, które chyba nie utrzymają mojego ciężaru. Na mojej twarzy zaczynają pojawiać się szczeliny, przecinają moje ramiona, pierś, nogi. Widocznie naprawdę można rozpaść się na kawałki. Dopiero kiedy powtarza moje imię po raz trzeci, dociera do mnie, że je wypowiedział. – Czego ode mnie chcesz? – pytam, zaskoczony spokojnym brzmieniem swojego głosu. – Wszedłeś do mojego pokoju bez pozwolenia. Stoisz tutaj i oskarżasz mnie o rzeczy, którymi nie mam czasu zawracać sobie głowy. Przestrzegam twoich zasad, twoich rozkazów. Wyruszymy wieczorem, znajdziemy ich kryjówkę. Będziesz mógł ich zniszczyć, kiedy tylko uznasz to za stosowne. – Tę twoją dziewczynę też? – pyta, przekrzywiając głowę. – Twoją Julię? Wzdrygam się na dźwięk jej imienia. Mój puls przyspiesza tak bardzo, że prawie zagłusza jego głos. – Gdybym wpakował jej w głowę trzy kulki, jak byś się wtedy czuł? – pyta, nie spuszczając mnie z oka. Obserwuje mnie. – Byłbyś rozczarowany stratą ulubionego projektu? Czy załamany z powodu śmierci dziewczyny, którą kochałeś? Mam wrażenie, że czas zwalnia, a świat wokół mnie topnieje.

– Szkoda by było – mówię, nie zważając na drżenie w głębi mojej istoty, grożące mi całkowitą utratą kontroli – stracić coś, czemu poświęciło się tyle czasu. Uśmiecha się. – Dobrze wiedzieć, że tak na to patrzysz – mówi. – Ale w końcu żaden projekt nie jest niezastąpiony. Poza tym z pewnością uda ci się zagospodarować swój czas w lepszy, praktyczniejszy sposób. Mrugam powoli. Mam wrażenie, że część mojej piersi się zapada. – Oczywiście – słyszę swój głos. – Wiedziałem, że to zrozumiesz. – Wychodząc, poklepuje mnie po zranionym ramieniu. Kolana niemal uginają się pode mną. – Doceniam twoje starania, synu. Ale ona kosztowała nas mnóstwo czasu i pieniędzy, a okazała się zupełnie bezużyteczna. W ten sposób pozbędziemy się wielu niedogodności za jednym zamachem. Zaliczymy ją do strat wśród ludności cywilnej. – Rzuca mi jeszcze jeden uśmiech i mija mnie, idąc do drzwi. Opieram się o ścianę. I osuwam na podłogę.

21 Przełykam łzy tak często, że czuję się, jakbym piła kwas. To jedna z tych strasznych chwil, kiedy siedzę nieruchomo zupełnie zupełnie nieruchomo, żeby nie mogli patrzeć, jak płaczę nie chcę płakać ale moje usta nie przestają drżeć a moje oczy są wypełnione po brzegi prośbą błaganiem prośbą o wybaczenie błaganiem o litość i może tym razem będzie inaczej, choć zawsze jest tak samo. Nikt nie przybiega, żeby mnie pocieszyć. Nikt nie staje po mojej stronie. Zapal za mnie świeczkę, szeptałam kiedyś do nikogo Do kogoś Do kogokolwiek Jeśli tam jesteś Proszę powiedz mi że czujesz ten ogień. To piąty dzień naszych patroli. Wciąż nic. Każdej nocy prowadzę oddział w lodowatą ciszę tego zimowego krajobrazu. Szukamy ukrytych przejść, zakamuflowanych włazów – jakiejkolwiek wskazówki, że pod naszymi stopami może toczyć się życie. I każdej nocy wracamy z niczym. Daremność wysiłków ostatnich dni obezwładniła mnie, usypiając moje zmysły, wprowadzając mnie w rodzaj oszołomienia, któremu nie jestem w stanie się wymknąć. Codziennie budzę się, aby szukać rozwiązania problemów, które na siebie ściągnąłem, ale nie mam pojęcia, co z tym wszystkim zrobić. Jeśli ona tam zostanie, on ją znajdzie. I zabije. Tylko po to, żeby dać mi nauczkę. Jedyna nadzieja w tym, że znajdę ją pierwszy. Może uda mi się ją ukryć. Albo ostrzec. Albo wmówić mu, że ona już nie żyje. Albo że różni się od pozostałych, że jest od nich lepsza, że warto zachować ją przy życiu. Ale ze mnie żałosny, zdesperowany idiota. Znowu jestem dzieckiem. Chowam się po kątach, modląc się, żeby mnie nie znalazł. Mam nadzieję, że dziś będzie w dobrym humorze. Że może wszystko jakoś się ułoży. Że może moja matka nie będzie tym razem krzyczała. Jak łatwo w jego obecności przechodzę metamorfozę. Drętwieję. Wykonuję swoje zadania z jakimś mechanicznym zaangażowaniem. Nie wymagają z mojej strony wysiłku. Poruszanie się jest względnie proste. Jem z przyzwyczajenia. Nie mogę się oderwać od lektury jej notatnika. Pomimo fizycznego bólu nie mogę przestać przewracać kartek. Czuję się tak, jakbym walił w niewidzialną ścianę, jakby moja twarz była owinięta folią, nie mogę oddychać, nic nie widzę, nie słyszę żadnego dźwięku oprócz bicia własnego serca. Niewielu rzeczy w życiu pragnąłem. O nic nikogo nie prosiłem. A teraz proszę tylko o jeszcze jedną szansę. Możliwość zobaczenia jej. Jeśli nie zdołam go powstrzymać, pozostaną mi po niej jedynie te słowa. Te akapity i zdania. Te litery. Wpadam w obsesję. Noszę jej notatnik zawsze przy sobie, każdą wolną chwilę poświęcam na próby rozszyfrowania słów, które nabazgrała na marginesach, na szukanie znaczeń

zanotowanych liczb. Zauważyłem, że nie ma ostatniej strony. Ktoś ją wyrwał. Mimo woli zastanawiam się dlaczego. Przewertowałem notatnik setki razy w poszukiwaniu innych miejsc, w których mogłoby brakować stron, ale nie znalazłem ani jednego. I czuję się w pewnym sensie oszukany, wiedząc, że nie poznam jakiegoś fragmentu. To nawet nie jest mój dziennik, to w ogóle nie moja sprawa, ale przeczytałem jej słowa tyle razy, że brzmią dla mnie jak własne. Mógłbym recytować je z pamięci. To dziwne: zaglądać do jej umysłu, nie mogąc jej przy tym zobaczyć. Czuję się, jakby tu była, jakby stała przede mną. Czuję się, jakbym znał ją na wylot. Czuję się bezpiecznie w otoczeniu jej myśli, w jakimś sensie czuję się u siebie. Jakby ktoś mnie rozumiał. Czasem zapominam wręcz, że to ona postrzeliła mnie w ramię. Zapominam, że ona mnie nienawidzi, pomimo że tak bardzo jestem w niej zakochany. Bo jestem. Tak bardzo. Bezgranicznie. Bez pamięci. Nigdy dotąd nie zaznałem takiego uczucia. Nigdy. Wiem, co to wstyd, tchórzostwo, słabość i siła. Nieobce są mi przerażenie i obojętność, nienawiść do samego siebie i obrzydzenie. Widziałem rzeczy, których nie da się zapomnieć. A jednak nigdy nie zaznałem równie potężnego, przerażającego, paraliżującego uczucia. Czuję się tak, jakbym był kaleką. Zrozpaczonym i bezradnym. W dodatku jest coraz gorzej. Codziennie czuję się bardziej chory. Pusty i obolały. Miłość to niegodziwiec bez serca. Doprowadza mnie do szaleństwa. Padam na łóżko w ubraniu. W płaszczu, butach, rękawiczkach. Jestem zbyt zmęczony, żeby je zdjąć. Przez te nocne patrole zostaje mi bardzo mało czasu na sen. Czuję nieustanne wyczerpanie. Moja głowa opada na poduszkę. Mrugam. Dwa razy. Zapadam się.

22 – Nie – słyszę swój głos. – Nie powinno cię tu być. Siedzi na moim łóżku. Podparta na łokciach, z nogami wyciągniętymi przed siebie, skrzyżowanymi w kostkach. I choć w głębi ducha rozumiem, że to musi być sen, jakaś część mnie nie chce tego zaakceptować. W głębi ducha chcę wierzyć, że ona naprawdę tu jest, że dzielą nas zaledwie centymetry. Ma na sobie krótką, dopasowaną, czarną sukienkę, która uparcie podjeżdża w górę, odsłaniając jej uda. Ale pozostałe szczegóły jakby nie pasują, wszystko jest dziwnie jaskrawe, kolory są zupełnie nieprawdziwe. Jej usta mają głębszy odcień różu, jej oczy wydają się większe, ciemniejsze. Na nogach ma buty, których nigdy by nie włożyła. A najdziwniejsze ze wszystkiego jest to, że się do mnie uśmiecha. – Cześć – szepcze. To tylko jedno słowo, a moje serce zaczyna walić jak szalone. Odsuwam się od niej ostrożnie, o mało nie uderzam o wezgłowie łóżka. Wtedy zdaję sobie sprawę, że rana na moim ramieniu zniknęła. Przyglądam się sobie. Obie moje ręce są sprawne. Mam na sobie tylko biały T-shirt i bokserki. Ona w jednej chwili zmienia pozycję, unosi się na kolanach i przesuwa w moją stronę. Wspina się na mnie. Siada na mnie okrakiem. Nagle zaczynam ciężko dyszeć. Jej usta są tuż przy moim uchu. Jej szept brzmi tak czule. – Pocałuj mnie – mówi. – Julio... – Przyszłam aż tutaj. – Nie przestaje się do mnie uśmiechać. To rzecz niespotykana, nigdy nie zaszczyciła mnie takim uśmiechem. Jednak w tej chwili czuję, że w jakimś sensie należy do mnie. Jest moja, jest doskonała i pragnie mnie, a ja nie zamierzam się opierać. Nie chcę. Jej ręce szarpią za moją koszulkę, podciągają ją do góry, zdejmują ją. Rzucają na podłogę. Pochyla się nade mną, całuje mnie w szyję, tylko raz. Bardzo powoli. Moje oczy się otwierają. Nie ma na tym świecie słów, którymi dałoby się opisać to, co czuję. Czuję jej dłonie zsuwające się po mojej piersi, po moim brzuchu, jej palce przebiegające wzdłuż krawędzi bokserek. Jej włosy opadają do przodu, muskają moją skórę. Zaciskam pięści, żeby nie rzucić jej na łóżko. Wszystkie zakończenia nerwowe w moim ciele są rozbudzone. Nigdy jeszcze tak wyraźnie nie czułem, że żyję, nigdy jeszcze nie czułem tak wszechogarniającego pożądania. Jestem pewien, że gdyby mogła teraz usłyszeć moje myśli, natychmiast wybiegłaby z pokoju i nigdy nie wróciła. Bo jej pragnę. Teraz. Tutaj. Całej. Chcę, żeby nic nie stało nam na drodze. Chcę zdjąć z niej ubranie, włączyć światło i przyglądać się jej. Chcę zerwać z niej tę sukienkę i powoli zająć się każdym centymetrem jej ciała. Czuję nieodpartą potrzebę patrzenia na nią, poznawania jej ciała i twarzy: krzywizny nosa, ust, linii szczęki. Chcę muskać miękką skórę na jej szyi i wędrować opuszkami palców aż do jej stóp. Chcę czuć jej ciężar, tulić ją, owinąć wokół siebie. Nie pamiętam już, co jest nie tak, dlaczego to nie może być prawda. Nie mogę się skupić

na niczym oprócz tego, że ona siedzi na moich kolanach, dotyka mojej piersi i patrzy mi w oczy w taki sposób, jakby naprawdę darzyła mnie uczuciem. Zastanawiam się, czy przypadkiem nie umarłem. Ale kiedy się pochylam, ona odsuwa się, uśmiecha szeroko, a potem sięga za siebie, nie przestając patrzeć mi w oczy. – Nie martw się – szepcze. – To już prawie koniec. Jej słowa brzmią tak dziwnie, a zarazem znajomo. – Co masz na myśli? – Zaraz sobie pójdę. – Nie. – Mrugam szybko, wyciągając do niej rękę. – Nie idź... Dokąd idziesz...? – Nic ci nie będzie – mówi. – Obiecuję. – Nie... Ale teraz ma w rękach pistolet. I celuje w moje serce.

23 Mam tylko te litery. 26 przyjaciół, którym mogę powierzać swoje historie. 26 liter to wszystko, czego potrzebuję. Mogę łączyć je w morza i ekosystemy. Mogę spinać je z sobą, budując planety i układy planetarne. Mogę budować z nich drapacze chmur i metropolie pełne ludzi, tworzyć miejsca, rzeczy i idee, które są prawdziwsze niż ja i te 4 ściany. Nie potrzebuję do życia niczego oprócz liter. Ale bez nich by mnie nie było. Bo słowa, które zapisuję, są jedynym dowodem na moje istnienie. Jest wyjątkowo zimny ranek. Zaproponowałem dzisiaj mały, dyskretny wypad na osiedla, żeby poobserwować cywili. Może zauważymy kogoś podejrzanego lub niepasującego do pozostałych. Zaczynam się zastanawiać, czy Kent, Kishimoto i im podobni nie ukrywają się przypadkiem wśród zwykłych obywateli. W końcu muszą mieć jakieś źródło pożywienia i wody – a to wymaga kontaktów ze społeczeństwem. Wątpię, żeby byli w stanie uprawiać cokolwiek pod ziemią. Ale to oczywiście tylko moje domysły. Równie dobrze mogą mieć tam u siebie kogoś, kto potrafi wytwarzać jedzenie z niczego. Szybko zwracam się do moich ludzi. Każę im się rozproszyć i nie rzucać w oczy. Ich zadaniem będzie prowadzenie obserwacji i relacjonowanie mi bezpośrednio wszystkiego, co zobaczyli. Po ich odejściu mogę się spokojnie rozejrzeć. Zostaję sam na sam ze swoimi myślami. To niebezpieczne towarzystwo. Wydawała się taka prawdziwa. Trudno uwierzyć, że to był sen. Zamykam oczy, przesuwam dłonią po twarzy. Moje palce zatrzymują się na ustach. Czułem jej dotyk. Naprawdę go czułem. Jeszcze teraz moje serce przyspiesza na samą myśl o tym. Nie wiem, co zrobię, jeśli takie realistyczne sny o niej będą się powtarzały. Jak wtedy zdołam funkcjonować. Biorę głęboki, uspokajający oddech i próbuję się skupić. Mój wzrok błądzi swobodnie. Mimo woli zaczynam przyglądać się biegającym dokoła dzieciom. Są takie pełne życia i beztroskie. Ich zdolność odnajdywania szczęścia w tym życiu w jakimś sensie napawa mnie smutkiem. Nie mają pojęcia, co straciły, nie wiedzą, jak kiedyś wyglądał świat. Coś wpada z tyłu na moje nogi. Dobiega mnie dziwne, ciężkie dyszenie. Odwracam się. To pies. Wycieńczony, wygłodzony kundel, taki chudy i słaby, że mógłby go porwać powiew wiatru. Wpatruje się we mnie. Z otwartym pyskiem. Wywieszonym jęzorem. Nie boi się. Mam ochotę głośno się roześmiać. Rozglądam się szybko i biorę psa na ręce. Nie potrzebuję dostarczać ojcu dodatkowych narzędzi do kastrowania mnie, a nie darzę swoich żołnierzy aż takim zaufaniem, żeby się łudzić, że nie zameldują mu, co widzieli. Że potrafię bawić się z psem. Wyobrażam sobie jego reakcję. Niosę to skomlące stworzenie w stronę jednego z niedawno opuszczonych budynków mieszkalnych. Przed chwilą widziałem, jak członkowie wszystkich trzech zamieszkujących go rodzin wychodzą do pracy. Chowam się za ogrodzeniem. Pies jakby rozumiał, że to nie najlepszy moment na szczekanie.

Ściągam rękawiczkę i sięgam do kieszeni po ciastko z kruszonką, które zabrałem rano ze śniadania. Nie zdążyłem przed wyjściem spokojnie zjeść. Nie mam zielonego pojęcia, co jedzą psy, ale podsuwam mu ciastko. Kundel omal nie odgryza mi dłoni. Przełyka ciastko na dwa razy i zaczyna lizać moje palce. Skacze na mnie podekscytowany, wreszcie wciska się pod mój rozpięty płaszcz. Nie mogę powstrzymać spontanicznego śmiechu. Nie chcę. Od tak dawna już się nie śmiałem. Mimo woli zachwyca mnie to, jaką władzę nad nami mają takie małe, niepozorne zwierzęta. Jak łatwo przełamują nasze mechanizmy obronne. Przesuwam dłonią po jego nędznej sierści, wyczuwam nieprzyjemnie sterczące żebra. Ale pies nie wygląda, jakby bardzo cierpiał. Przynajmniej nie w tej chwili. Energicznie macha ogonem, wychylając łeb spod mojego płaszcza, żeby spojrzeć mi w oczy. Zaczynam żałować, że nie wypchałem sobie kieszeni wszystkimi pozostałymi ze śniadania ciastkami. Dobiega mnie jakiś trzask. Słyszę zduszony okrzyk. Obracam się. Zrywam się na nogi i czujnie rozglądam w poszukiwaniu źródła tego dźwięku. Mam wrażenie, że dobiegał gdzieś z bliska. Ktoś mnie zobaczył. Ktoś... Jakaś cywilka. Ucieka, przyciśnięta do ściany pobliskiego budynku. – Hej! – wołam. – Ty, tam... Przystaje. Ogląda się. Prawie się przewracam. To Julia. Wpatruje się we mnie. Naprawdę tu jest, patrzy na mnie, jej oczy są szeroko otwarte, przerażone. Nagle czuję, że mam nogi z ołowiu. Wrastam w ziemię, nie mogąc wydobyć słowa. Nie wiem nawet, od czego zacząć. Tyle chciałbym jej powiedzieć, tylu rzeczy nigdy jej nie powiedziałem. Jestem taki szczęśliwy, że ją widzę... Boże, czuję taką ulgę... Znika. Rozglądam się zrozpaczony. Sam już nie wiem, czy przypadkiem nie tracę kontaktu z rzeczywistością. Mój wzrok pada na psiaka, który wciąż siedzi obok, jakby na coś czekał. Wpatruję się w niego osłupiały, próbując zrozumieć, co się właściwie stało. Przyglądam się miejscu, w którym chyba ją widziałem, ale nikogo tam nie ma. Nikogo. Przeczesuję ręką włosy, mam ochotę rwać je z głowy, taki jestem zdezorientowany, przerażony i zły na siebie. Co się ze mną dzieje?

FRACTURE ME

1 – Addie... Addie, obudź się. Addie...! Odwracam się z jękiem, przeciągam, przecierając oczy nasadą dłoni. Jest za wcześnie na te głupoty. – Addie... Półprzytomnie chwytam Jamesa za kołnierz, ciągnę go na łóżko i nakrywam mu głowę kocem. Krzyczy, a ja się śmieję. Zawijam go w pościel tak, żeby nie mógł się wydostać. – Przeeestań – jęczy, próbując się wyswobodzić. – Addie, wypuść mnie... – Hej... Ile razy ci mówiłem, że masz przestać mnie tak nazywać? James usiłuje dać mi kuksańca przez koc. Podnoszę go i obracam w powietrzu, a on krzyczy, wymachując nogami jak szalony. – Ale jesteś wredny – krzyczy, wijąc się w moim uścisku. – Gdyby Kenji tu był, nie pozwoliłby ci... Sztywnieję, a James to czuje. Milknie w moich ramionach. Wypuszczam go. Wyplątuje się z pościeli. Patrzymy na siebie. James mruga. Dolna warga mu drży. Przygryza ją. – Wiesz, jak on się czuje? Kręcę głową. Kenji wciąż jest w skrzydle medycznym. Na razie nikt nie wie, co się stało, ale ludzie gadają. Szepczą. Wpatruję się w ścianę. James wciąż coś mówi, ale nie mogę się skupić, żeby go wysłuchać. Jakoś nie wierzę, że Julia mogłaby kogoś aż tak zranić. – Wszyscy mówią, że uciekł – mówi teraz James. Tyle do mnie dociera. – Co? – Odwracam się zaalarmowany. – Jak? James wzrusza ramionami. – Nie wiem. Mówią, że wydostał się ze swojego pokoju. – O czym ty mówisz? Jak mógł się wydostać? James znowu wzrusza ramionami. – Chyba nie chciał już tu być. – Ale... co? – Krzywię się zdezorientowany. – Czy to znaczy, że poczuł się lepiej? Czy ktoś ci mówił, że on czuje się lepiej? James marszczy brwi. – Chciałeś, żeby poczuł się lepiej? Myślałem, że go nie lubisz. Wzdycham. Mierzwię dłonią włosy z tyłu głowy. – Jasne, że go lubię. Nie zawsze się zgadzamy, ale mieszkamy tu wszyscy na kupie, a on zawsze musi mieć swoje zdanie na każdy temat... James przygląda mi się dziwnie. – Więc... nie chcesz go zabić? Ciągle powtarzasz, że go zabijesz. – Nie mówię takich rzeczy poważnie. – Staram się nie przewracać oczami. – Jesteśmy przyjaciółmi od bardzo dawna. Martwię się o niego. – No dobrze – mówi James ostrożnie. – Dziwny jesteś, Addie. Nie mogę się powstrzymać. Zaczynam się śmiać. – Dlaczego jestem dziwny? Hej, przestań wreszcie mówić do mnie Addie... Wiesz, jak

tego nie cierpię... – Wiem, ale wciąż nie rozumiem dlaczego. – Przerywa mi. – Mama zawsze mówiła do ciebie Addie... – Mama nie żyje, prawda? – mówię twardo. Zaciskam pięści. Jednak widok miny Jamesa wywołuje u mnie natychmiastowe wyrzuty sumienia. Niepotrzebnie jestem taki surowy. Rozluźniam dłonie. Biorę głęboki oddech. James przełyka ślinę. – Przepraszam – mówi cicho. Kiwam głową, odwracam wzrok. – Taaak, ja też. – Wkładam koszulkę. – Więc Kenjiego nie ma? Nie mogę uwierzyć, że nas tak po prostu opuścił. – Niby dlaczego Kenji miałby nas opuścić? – pyta James. – Przecież mówiłeś, że nawet nie wiesz, jak on... – Ale przecież ty mówiłeś... Milkniemy. Wpatrujemy się w siebie nawzajem. James odzywa się pierwszy. – Powiedziałem, że Warner uciekł. Wszyscy mówią, że uciekł w nocy. Na sam dźwięk tego imienia dostaję szału. – Zostań tutaj – mówię, celując palcem w Jamesa i chwytając jego buty. – Ale... – Nie ruszaj się, dopóki nie wrócę! – krzyczę i wypadam za drzwi. Co za kanalia. Nie mogę w to uwierzyć. Walę pięściami w drzwi do pokoju Castle’a, kiedy dostrzega mnie idący korytarzem Ian. – Nie ma go tam – rzuca, nie zatrzymując się. Chwytam go za ramię. – To prawda? Warner naprawdę zwiał? Ian wzdycha. Wkłada ręce do kieszeni. Wreszcie kiwa głową. Mam ochotę rąbnąć pięścią w mur. – Czas się zbierać – mówi Ian, odchodząc. – Ty też się szykuj. Ruszamy po śniadaniu. – Żartujesz? – pytam. – Mamy walczyć... Pomimo tego całego gówna? – Jasne, że tak – odpowiada Ian. – Wiesz, że nie możemy dłużej czekać. Naczelny nie odłoży na potem swoich planów mordowania cywili. Nie możemy się teraz wycofać. – Ale co z Warnerem? – dopytuję. – Nie będziemy go szukać? – Może. – Ian wzrusza ramionami. – Może dorwiesz go na polu bitwy. – Jezu. – Z wściekłości robi mi się ciemno przed oczami. – Zabiłbym Castle’a za to, że pozwolił mu uciec... Jak mógł być dla niego taki miękki? – Ochłoń, stary – przerywa mi Ian. – Mamy inne problemy. Zresztą... – Chwyta mnie za ramię, patrzy mi w oczy. – Nie ty jeden jesteś wkurzony na Castle’a. Ale to słaby moment na fochy. Wyszarpuję się z jego uchwytu, rzucam mu ponure spojrzenie i ruszam z powrotem korytarzem. Kiedy wchodzę do pokoju, James zasypuje mnie pytaniami, ale jestem zbyt wściekły, żeby z nim rozmawiać. Mój brat się nie zniechęca, jest cholernie uparty. Przypinam kabury i umieszczam w nich broń, a on nie daje mi spokoju. – Ale co on wtedy powiedział? – pyta James. – Gdy ty powiedziałeś, że musimy znaleźć Warnera? Poprawiam spodnie, mocno sznuruję buty.

James klepie mnie po ramieniu. – Adam. – Klepie mnie ponownie. – Czy powiedział ci, gdzie jest Castle? – Kolejne klepnięcie. – Czy powiedział, o której macie dzisiaj wyruszyć? – Dalsze poklepywanie. – Adam, kiedy... Podnoszę go do góry, a on piszczy. Stawiam go w kącie po drugiej stronie pokoju. – Addie... Rzucam mu koc na głowę. James krzyczy i szarpie się z kocem, aż wreszcie udaje mu się go ściągnąć i rzucić na ziemię. Ma czerwoną twarz i zaciśnięte pięści. Jest wściekły. Zaczynam się śmiać. Nie mogę się powstrzymać. James jest tak zrozpaczony, że z trudem wyrzuca z siebie słowa. – Kenji powiedział, że mam takie samo prawo wiedzieć, co się tu dzieje, jak każdy. Kenji nigdy się nie denerwuje, kiedy zadaję pytania. Nigdy mnie nie lekceważy. Nigdy nie jest dla mnie wredny, a ty j-jesteś dla mnie wredny, i nie lubię, kiedy się ze mnie ś-śmiejesz... Zaczyna się jąkać. Dopiero teraz podnoszę wzrok. Zauważam, że po jego policzkach płyną łzy. – Hej – mówię, podchodząc do niego. – Hej, hej. – Chwytam go za ramiona, klękam na jedno kolano. – Co się dzieje? Skąd te łzy? Co się stało? – M-musisz iść – mówi James, czkając. – Eee, daj spokój – wzdycham. – Wiedziałeś przecież, że muszę iść, pamiętasz? Pamiętasz, jak o tym rozmawialiśmy? – Umrzesz. – Kolejne czknięcie. Unoszę brew. – Nie wiedziałem, że potrafisz przepowiadać przyszłość. – Addie... – Hej... – Nie mówię do ciebie Addie przy wszystkich! – rzuca James, przerywając moje protesty. – Nie wiem, dlaczego tak się o to wściekasz. Mówiłeś, że podobało ci się, kiedy mama mówiła na ciebie Addie. Dlaczego ja nie mogę? Znowu wzdycham. Wstaję, mierzwiąc mu włosy. James wydaje z siebie jakiś zduszony odgłos i się wyrywa. – W czym problem? – pytam. Podciągam nogawkę i wkładam półautomatyczny pistolet do kabury na nodze. – Od dawna jestem żołnierzem. Od początku wiedziałeś, że to się wiąże z ryzykiem. Co się nagle stało? James milczy dość długo. Podnoszę wzrok. – Chcę iść z tobą – mówi, ocierając nos drżącą dłonią. – Ja też chcę walczyć. Moje ciało sztywnieje. – Nie mam zamiaru po raz kolejny o tym rozmawiać. – Ale Kenji powiedział... – Guzik mnie obchodzi, co Kenji powiedział! Masz dziewięć lat, jesteś dzieckiem – mówię. – Nie będziesz walczył na żadnej wojnie. Nie na polu bitwy. Zrozumiano? James wpatruje się we mnie. – Zrozumiano? – Powtarzam. Podchodzę do niego i chwytam go za ramiona. James wzdryga się. – Tak – szepcze. – Co: tak? – Tak jest – mówi, wbijając wzrok w ziemię.

Dyszę ciężko. Moja pierś porusza się gwałtownie. – Nigdy więcej – mówię cicho. – Nie mam zamiaru o tym więcej rozmawiać. Koniec. – Dobrze, Addie. Z trudem przełykam ślinę. – Przepraszam, Addie. – Wkładaj buty. – Wpatruję się w ścianę. – Pora iść na śniadanie.

2 – Cześć. Julia stoi obok mojego stolika i wpatruje się we mnie. Wydaje się zdenerwowana. Jakbyśmy pierwszy raz z sobą rozmawiali. – Cześć – mówię. Na sam widok jej twarzy czuję ból w piersi, choć prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, co się teraz między nami dzieje. Obiecałem jej, że znajdę sposób, żebyśmy mogli być razem. Trenowałem do upadłego, naprawdę, ale szczerze mówiąc, po tym, co się stało wczoraj wieczorem, jestem przerażony. Dotykanie jej to poważniejsza sprawa, niż myślałem. Mogła zabić Kenjiego. Wciąż nie wiadomo, czy go nie zabiła. Ale nawet teraz, po tym wszystkim, pragnę naszej wspólnej przyszłości. Marzę o tym, że pewnego dnia będziemy mogli osiedlić się gdzieś bezpiecznie i być razem. Nie jestem jeszcze gotowy na to, żeby zrezygnować z tych marzeń. Nie jestem gotowy na to, żeby zrezygnować z nas. Wskazuję ruchem głowy puste miejsce przy stole. – Chcesz się przysiąść? Siada. Przez chwilę milczymy, każde z nas grzebie we własnym talerzu. Zazwyczaj każdego ranka jemy to samo: łyżkę ryżu, miskę rosołu warzywnego, kawałek twardego jak kamień chleba. Czasem trafia się filiżanka puddingu. Szału nie ma, ale można przeżyć. Na ogół cieszymy się z tego, co jest. Dzisiaj chyba żadne z nas nie ma apetytu. Ani ochoty na rozmowę. Wzdycham i odwracam wzrok. Nie wiem, dlaczego tak trudno jest mi z nią dzisiaj rozmawiać. Może to przez nieobecność Kenjiego. Tak czy owak, ostatnio coś się między nami zmieniło. Bardzo chcę, żebyśmy byli razem, ale bycie razem jeszcze nigdy nie wydawało mi się tak niebezpieczne jak teraz. Mam wrażenie, że z każdym dniem bardziej się od siebie oddalamy. I że im bardziej ja się staram ratować nasz związek, tym bardziej ona próbuje się uwolnić. Chciałbym, żeby James się pospieszył i odebrał już swoje śniadanie. Jestem pewien, że w jego obecności wszystko byłoby łatwiejsze. Siadam i rozglądam się po jadalni. Widzę, jak rozmawia z grupką przyjaciół. Próbuję przywołać go machnięciem ręki, ale on śmieje się z czegoś i wcale mnie nie dostrzega. Nie przestaje mnie zadziwiać. Jest bardzo towarzyski i lubiany. Czasem zastanawiam się, po kim to ma. Pod wieloma względami jest moim przeciwieństwem. Lubi być otoczony ludźmi. Ja wolę trzymać się na dystans. Jedynym wyjątkiem od tej reguły jest Julia. Zerkam na nią znowu, dostrzegam jej zaczerwienione oczy i rozbiegany wzrok. Wydaje się zarazem całkiem rozbudzona i śmiertelnie zmęczona. Nie może usiedzieć spokojnie, jej stopy stukają o podłogę pod stołem, jej dłonie odrobinę drżą. – Hej, wszystko w porządku? – pytam. – Tak, pewnie – odpowiada od razu. Ale kręci głową. – Jak... Wyspałaś się? – Tak – mówi. Powtarza to kilkakrotnie. Czasem jej się to zdarza: wypowiadanie w kółko tego samego słowa. Nie jestem pewien, czy jest tego świadoma. – A ty? Dobrze spałeś? – Bębni palcami o blat stołu, potem o ramiona. Nie przestaje się rozglądać. Chyba nawet nie czeka na moją odpowiedź, bo zaraz pyta: – Słyszałeś już coś na temat Kenjiego?

Wtedy zaczynam rozumieć. Jasne, że nie wszystko w porządku. Prawdopodobnie tej nocy nie zmrużyła oka. Wczoraj wieczorem omal nie zabiła jednego ze swoich najbliższych przyjaciół. Właśnie zaczynała nabierać do siebie zaufania, nie bała się już tego, co może zrobić. Teraz wróciła do punktu wyjścia. Cholera. Żałuję, że w ogóle poruszyłem ten temat. – Nie, jeszcze nie. – Wzdrygam się. – Ale słyszałem, że ludzie są wściekli na Castle’a o to, co się stało z Warnerem – mówię w nadziei na to, że uda mi się zmienić temat. Chrząkam. – Słyszałaś, że uciekł? Julia upuszcza łyżkę na podłogę. Sprawia wrażenie, jakby tego nie zauważyła. – Tak – odpowiada cicho. Mruga wpatrzona w kubek wody. Składa i rozprostowuje trzymaną w rękach serwetkę. – Mówi się o tym na korytarzach. Czy wiadomo, jak uciekł? – Chyba nie. – Marszczę czoło. – Och. – To też powtarza kilka razy. Zachowuje się dziwnie. Jakby była przerażona. Julia zawsze wydawała się inna niż pozostali. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem ją w tamtej celi, przypominała dzikie, płochliwe kociątko. Ale w ciągu ostatnich miesięcy jej samopoczucie znacznie się poprawiło. Kiedy wreszcie zaczęła mi ufać, wszystko się zmieniło. Ona się zmieniła. Zaczęła więcej mówić, więcej jadła, a nawet nabrała trochę pewności siebie. Cudownie było patrzeć, jak wraca do życia. Kochałem z nią być, patrzeć, jak staje się sobą. To doświadczenie z Kenjim musiało ją dużo kosztować. Widać, że jest tutaj tylko połowicznie, ma nieobecne spojrzenie, jej ręce poruszają się mechanicznie. Często zdarza jej się tak zachowywać. Czasem mam wrażenie, że ona po prostu znika, usuwa się w jakiś kąt własnego mózgu i pozostaje tam przez jakiś czas, rozmyślając o sprawach, o których nigdy nie zechce rozmawiać. Przypomina teraz dawną Julię. Wybiera ze swojego talerza pojedyncze ziarenka zimnego ryżu i zjada je, licząc pod nosem. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, kiedy James wraca wreszcie do stolika. Wstaję natychmiast, ciesząc się, że mam okazję przerwać krępujące milczenie. – Hej, stary... Może byśmy się pożegnali jak należy? – Och – James stawia tacę na stole. – Dobra, jasne. – Zerka na mnie i na Julię, która właśnie bardzo ostrożnie rozgryza ziarenko ryżu. – Cześć – mówi do niej. Julia mruga kilkakrotnie. Kiedy dostrzega Jamesa, jej twarz rozciąga się w szerokim uśmiechu. Te uśmiechy zupełnie ją odmieniają. W takich chwilach mam wrażenie, że umieram. – Cześć – odpowiada z takim entuzjazmem, jakby James podarował jej księżyc. – Jak się masz? Dobrze spałeś? Chcesz się przysiąść? Jem ryż, lubisz ryż? James już się czerwieni. Podejrzewam, że zjadłby własne włosy, gdyby zasugerowała, że są smaczne. Przewracam oczami i odciągam go na bok, obiecując Julii, że zaraz wrócimy. Kiwa głową. Zerkam przez ramię i widzę, że nie ma nic przeciwko temu, żeby zostać na chwilę sama. Celuje widelcem w jakiś kęs na talerzu, ale nie trafia. James i ja znikamy za rogiem.

3 – O co chodzi? O czym chcesz rozmawiać? – James wyrzuca z siebie pytania z szybkością karabinu. – Stało się coś? Powiedz Julii, żeby nie ważyła się tknąć mojego śniadania. – Wyciąga szyję, żeby sprawdzić, co ona robi. Wciąż siedzi przy stoliku. – Czasem podjada mi pudding. – Hej – mówię, chwytając go za ramiona – popatrz na mnie. James odwraca się z powrotem. – Co jest, Addie? – Patrzy mi w oczy. – Tak naprawdę nie umrzesz, prawda? – Nie wiem – przyznaję. – Może tak, może nie. – Nie mów tak – szepcze, spuszczając wzrok. – Nie mów tak. To nieładnie tak mówić. – James. Znowu podnosi wzrok, tym razem powoli. Klękam i przyciągam go do siebie. Opieram głowę o jego czoło. Obaj wpatrujemy się w podłogę. Słyszę bicie naszych serc. – Kocham cię – mówię wreszcie. – Wiesz o tym, prawda? Zawsze będziesz dla mnie najważniejszy. Wszystko, co robię, robię dla ciebie. Żebyś był bezpieczny. Żebyś miał co jeść. James kiwa głową. – Liczysz się przede wszystkim ty – powtarzam. – Jesteś na pierwszym miejscu, wszyscy inni są po tobie. I to się nigdy nie zmieni, jasne? James znowu kiwa głową. Na podłogę między nami kapie łza. – Jasne, Addie. – Chodź do mnie – szepczę, przyciągając go do siebie. – Wszystko będzie dobrze. James przywiera do mnie. Zachowuje się jak dziecko, a od dawna już tak się nie zachowywał. Cieszę się z tego. Czasem martwię się, że dorasta o wiele za szybko w tym gównianym świecie, i chociaż wiem, że nie zdołam ochronić go przed wszystkim, nie daję za wygraną. Zawsze był jedynym stałym elementem w moim życiu. Umarłbym, gdyby coś mu się stało. Nigdy nie będę nikogo kochał tak jak tego chłopca.

4 Jest już po śniadaniu, jadalnia pustoszeje. James razem z innymi dziećmi i osobami starszymi musiał zameldować się w schronie. Pozostali szykują się do drogi. Trwają ostatnie pożegnania. Julia i ja od kilku minut usiłujemy nie patrzeć sobie w oczy. Ona przygląda się własnym palcom, jakby chciała się upewnić, że nadal je ma. – No, niech to szlag. Kto umarł? Do diabła. Ten głos. Ta twarz. To niemożliwe. – Ożeż, w mordę! A niech to. – Zrywam się na nogi. – Ja też się cieszę, że cię widzę, Kent. – Kenji uśmiecha się szeroko i kiwa do mnie głową. Wygląda koszmarnie. Zmęczone oczy, blada twarz. Drżącymi rękami przytrzymuje się stołu. Co gorsza, jest w pełnym rynsztunku, jakby wybierał się na wojnę. – Gotowa skopać komuś tyłek? – zwraca się do Julii. Wciąż wpatruję się w niego zdumiony, nie wiedząc, co powiedzieć, kiedy Julia zrywa się z miejsca i praktycznie się na niego rzuca. Niby to zwykły uścisk, a jednak. Mam wrażenie, że trochę na to za wcześnie. – EJ, EJ, dzięki... ehm – Kenji odchrząkuje. Nie chce urazić Julii, ale zdecydowanie próbuje się od niej odsunąć, a ona to zauważa. Blednie, jej twarz się zmienia. Otwiera szeroko oczy. Chowa ręce za plecami, chociaż jest w rękawiczkach. Kenjiemu nic teraz nie grozi, lecz rozumiem jego obawy. Prawie zginął. Próbował nas rozdzielić, kiedy Julia akurat wpadła na ten sam pomysł, i bam! Runął na ziemię. To było cholernie przerażające. Wiem, że to ona to zrobiła, choć oczywiście nie miała złych zamiarów. – Hej, może powinnaś dać sobie na chwilę spokój z dotykaniem mnie, co? – Kenji znowu się uśmiecha, robi dobrą minę do złej gry. Nikt tego nie kupuje. – Nie trzymam się jeszcze tak pewnie na nogach. Na twarzy Julii maluje się wstyd. A mnie prawie pęka serce. Widzę, że robi, co może, próbuje trzymać fason, ogarnąć jakoś ten cały bajzel, ale trudno się oprzeć wrażeniu, że świat jej na to po prostu nie pozwoli. Ciosom nie ma końca, raz po raz obrywa po uszach. Nie mogę tego znieść. Muszę coś zrobić. – To nie ona – tłumaczę Kenjiemu. Rzucam mu ostre spojrzenie. Daj jej spokój, mówię bezgłośnie. – Wiesz, że nawet cię nie dotknęła. – Właściwie nie wiem – mówi Kenji, ignorując moje subtelne sugestie, żeby zmienił temat. – I nie chodzi o to, że mam do niej pretensje... Ja tylko mówię, że może ona umie przenosić swoje zdolności na innych i jeszcze o tym nie wie. Bo o ile się orientuję, nie ma innego wytłumaczenia dla tego, co się stało wczoraj wieczorem. Jasne jak słońce, że to nie byłaś ty. I, cholera, to, że Warner może dotknąć Julii, może być zwykłym przypadkiem – mówi do mnie. – Jeszcze nic na ten temat nie wiemy. – Cisza. – Tak? Chyba że Warner wyciągnął jakiegoś magicznego królika ze swojej dupy, kiedy ja byłem martwy? Marszczę brwi. Odwracam wzrok. – Właśnie – mówi Kenji. – Tak myślałem. No. To ja raczej nie będę się zbliżał, chyba że to się okaże absolutnie konieczne. – Odwraca się do Julii. – Bez obrazy, dobra? Chodzi mi o to, że właśnie otarłem się o śmierć. Chyba mogłabyś mi trochę odpuścić? – Tak, jasne – mówi cicho Julia. Próbuje się roześmiać, ale nic z tego nie wychodzi.

Chciałbym ją objąć, chciałbym otoczyć ją ramionami. Chciałbym ją chronić... Chciałbym się nią opiekować, ale teraz to się wydaje niemożliwe. – To kiedy ruszamy? – pyta Kenji. Przytomnieję. – Jesteś szalony – mówię. – Ty nigdzie nie idziesz. – Sranie w banie. – Ledwo stoisz! – Wolę umrzeć tam, niż siedzieć tutaj jak jakiś kretyn. – Kenji... – zaczyna Julia. – Hej. Dowiedziałem się bardzo głośną pocztą pantoflową, że wczoraj wieczorem Warner zabrał dupę w troki. O co tu chodzi? – Ha. – Pochmurnieję. – Kto to wie. Od początku uważałem, że to głupi pomysł, żeby go porywać. A jeszcze głupszym pomysłem było mu zaufać. – Więc najpierw krytykujesz mnie, a potem Castle’a, tak? – To były zwykłe wpadki – mówię. Nie zamierzam się wycofać. – Zdarza się. Tylko że teraz my musimy za nie płacić. – To był pomysł Kenjiego, żeby wziąć Warnera jako zakładnika, a Castle uznał, że można wypuścić go z pokoju. Teraz wszyscy mamy za swoje. Czasem odnoszę wrażenie, że tym ruchem kieruje banda półgłówków. – A skąd miałem wiedzieć, że Anderson będzie gotów rzucić nam własnego syna na pożarcie? Mimo woli się wzdrygam. Słuchanie o moim ojcu i o tym, co byłby gotów zrobić własnemu synowi, to jednak zbyt wiele jak na jeden ranek. Przełykam żółć, która podchodzi mi do gardła. Kenji to zauważa. – Och, jej... Przepraszam, stary... Nie to chciałem powiedzieć. – Nieważne – ucinam. Cieszę się, że Kenji nie zginął, ale czasem marzę o tym, żeby skopać mu tyłek. – Lepiej wracaj do skrzydła medycznego. Zaraz wyruszamy. – Nigdzie nie idę, chyba że na zewnątrz. – Kenji, proszę... – próbuje znowu Julia. – Nie. – Zachowujesz się nierozsądnie. To nie są żarty. – Nie daje za wygraną. – Tam zginą ludzie. On się śmieje. – Przepraszam, czy ty chcesz uświadamiać mnie, jak wygląda wojna? – Kręci głową. – Zapominasz, że byłem żołnierzem w armii Warnera? Masz pojęcie, ile porąbanego gówna się tam naoglądaliśmy? – Wskazuje na mnie. – Wiem, co nas dzisiaj czeka. Warner jest zwyrodnialcem. Jeżeli to prawda, że Anderson jest dwa razy gorszy od swojego synalka, to będzie prawdziwa jatka. Nie mogę was tak zostawić. Julia zastyga w bezruchu, z otwartymi ustami i wytrzeszczonymi z przerażenia oczami. Jej reakcja wydaje mi się trochę przesadzona. Zdecydowanie nie jest dzisiaj w formie. Wiem, że to ma coś wspólnego z Kenjim, ale nagle przychodzi mi do głowy, że chodzi o coś jeszcze. Że czegoś mi nie mówi. Nie umiem jej rozszyfrować. Prawdę mówiąc, mam wrażenie, że już od jakiegoś czasu nie rozumiem jej zachowania. – Czy on naprawdę był taki straszny...? – pyta. – Kto? – pytamy równocześnie Kenji i ja. – Warner. Naprawdę był taki bezwzględny?

Boże, ona ma jakąś obsesję na jego punkcie. Jego porąbane życie ją fascynuje, nie mogę tego zrozumieć i doprowadza mnie to do szaleństwa. Już czuję, jak ogarnia mnie złość, wściekłość, nawet zazdrość, chociaż to śmieszne. Warner nawet nie jest człowiekiem. Nie powinienem się z nim porównywać. A ona kompletnie nie jest w jego typie. Pewnie zjadłby ją żywcem. Jednak Kenji zupełnie nie widzi problemu. Śmieje się głośno, aż dostaje zadyszki. – Bezwzględny? Julio, ten facet jest chory. To zwierzę. On nie wie, co to znaczy być człowiekiem. Jeżeli jest jakieś piekło, to myślę, że zostało zaprojektowane specjalnie dla niego. Dostrzegam wyraz twarzy Julii i niemal w tej samej chwili w korytarzu rozlega się odgłos kroków. Wszyscy patrzymy po sobie, z tym że ja patrzę na Julię o sekundę dłużej, żałując, że nie mogę czytać w jej myślach. Nie mam pojęcia, o czym myśli ani dlaczego wciąż wydaje się taka przerażona. Chciałbym porozmawiać z nią na osobności, dowiedzieć się, co się dzieje, ale Kenji kiwa do mnie głową. Wiem, że muszę się otrząsnąć. Pora ruszać. Wszyscy wstajemy. – Hej... Czy Castle wie, co chcesz zrobić? – pytam Kenjiego. – Nie sądzę, żeby mu się podobały twoje plany. – Castle pragnie mojego szczęścia – mówi Kenji. – A ja nie będę szczęśliwy, jeżeli tu zostanę. Mam robotę do wykonania. Ludzi do uratowania. Muszę zaimponować kobietom. Uszanowałby to. – A reszta? – pyta Julia. – Wszyscy się o ciebie martwili... Zdążyłeś się już z kimś zobaczyć? Przynajmniej żeby powiedzieć, że nic ci nie jest? – Eee – mówi Kenji. – Narobiliby w gacie, gdyby wiedzieli, że wychodzę. Pomyślałem, że lepiej się nie afiszować. Nie chcę nikogo martwić. Sonia i Sara są nieprzytomne ze zmęczenia. Wszystko przeze mnie. I nadal twierdzą, że chcą dzisiaj iść. Chcą walczyć, chociaż będą miały ręce pełne roboty, kiedy skończymy z armią Andersona. Próbowałem je przekonać, żeby tu zostały, ale potrafią być cholernie uparte. Powinny oszczędzać siły, a już zmarnowały ich za dużo na mnie. – To nie jest marnotrawstwo... – Tak czy owak, chodźmy już, dobrze? – rzuca Kenji. – Wiem, że nie możecie się doczekać polowania na Andersona – mówi do mnie. – Ale szczerze? Ja marzę o tym, żeby dorwać Warnera. Rozwalić mu ten bezwartościowy łeb i mieć to z głowy. Już mam się roześmiać – wreszcie ktoś myśli podobnie jak ja – kiedy patrzę na Julię. Wygląda, jakby otrzymała silny cios. Jakoś się opanowuje, ale nie przestaje gwałtownie mrugać. Oddycha z trudem, jej wzrok umyka gdzieś na sufit. – Hej... Wszystko w porządku? – Odciągam ją na bok i przyglądam się jej twarzy. Czasem mnie naprawdę przeraża. Martwię się o nią prawie tak bardzo jak o Jamesa. – W porządku – powtarza wielokrotnie. Na przemian kiwa i kręci głową. – Źle spałam, ale nic mi nie będzie. Waham się. – Jesteś pewna? – Absolutnie – mówi. A potem chwyta za moją koszulę. Ma dzikie spojrzenie. – Hej... Uważaj tam na siebie, dobrze? Kiwam głową, z każdą sekundą bardziej zdezorientowany. – Tak. Ty też. – Już, już, już! – przerywa nam Kenji. – Pora umierać, szanowne panie. Uspokajam się trochę i popycham go lekko. Cieszę się, że znowu jest z nami. Wnosi

odrobinę humoru do naszej ponurej codzienności. Kenji daje mi kuksańca w ramię. – O, teraz znęcasz się nad niepełnosprawnym, tak? Śmieję się i pokazuję mu środkowy palec. – Zachowaj swoje podniecenie na pole bitwy, bracie – mówi z uśmiechem. – Przyda ci się.

5 Leje jak z cebra. Jest zimno, mokro, błotniście i gówniano. Mam tego dość. Z zazdrością patrzę na wycudowane ciuchy Kenjiego i Julii. Świetnie chronią przed tą nieprzewidywalną zimową pogodą – tak są pomyślane. Trzeba było o coś takiego poprosić. Już czuję, jak mi przewiało tyłek. Jesteśmy na otwartej równinie, na ogromnej połaci opustoszałej ziemi, pośrodku której znajduje się wejście do Punktu Omega. Prawie wszyscy już się rozpierzchli. Jedyną naszą szansą jest partyzantka, więc musieliśmy się rozdzielić. Chory, ledwo idący Kenji, Julia, która ostatecznie zamknęła się we własnym świecie, i ja – to nasza grupa. Pewnie, że się boję. Na szczęście Kenji jakoś daje radę, już jesteśmy niewidzialni. Teraz musimy dotrzeć na miejsce walk i stanąć po właściwej stronie. Słyszymy strzały. Dobiegają z oddali, ale są głośne i wyraźne. To one wyznaczają nam kierunek marszu. Nikt się nie odzywa, znamy zasady: chronimy niewinnych, staramy się przeżyć. To wszystko. Deszcz nieźle nam bruździ. Leje coraz mocniej, zacina mi w twarz. Prawie nic nie widzę. Próbuję ocierać oczy, ale to na nic. Istne oberwanie chmury. Wiem, że zbliżamy się do osiedli. Zawsze to coś. Im bardziej kontury budynków nabierają ostrości, tym bardziej rośnie moja ekscytacja. Jestem uzbrojony po zęby i gotowy do walki – gotowy na wszystko, co się okaże konieczne, żeby obalić Komitet Odnowy. Ale szczerze mówiąc, trochę się martwię. Julia jeszcze nigdy nie brała udziału w akcji. Gdyby to zależało ode mnie, zostałaby z Jamesem w bazie, tam gdzie nic by jej nie groziło. Prosiłem ją o to, ale nie chciała mnie słuchać. Kenji i Castle robią jej wodę z mózgu w najmniej odpowiednich chwilach. Szczerze? To niebezpieczne, w dodatku nie w porządku, wmawiać jej, że da sobie radę na polu bitwy, gdzie może zginąć. Ona nie jest żołnierzem, nie umie walczyć. Nie ma pojęcia, jak korzystać ze swojej mocy, a to jeszcze pogarsza sprawę. Równie dobrze można by dać rocznemu dziecku do ręki laskę dynamitu i kazać mu iść w ogień. Pewnie, że się boję. Naprawdę się martwię, że coś jej się stanie. A przy okazji i nam. Ale nikt mnie nigdy nie słucha i takie są skutki. Wzdycham i zirytowany posuwam się naprzód. Nagle gdzieś w oddali rozlega się przeraźliwy krzyk i stawia nas w stan najwyższej gotowości. Kenji ściska moją rękę, robię to samo na znak, że zrozumiałem. Osiedla są przed nami. Kenji ciągnie nas naprzód. Wreszcie stoimy rzędem wzdłuż tylnej ściany jednego z budynków. Okap dachu jest dostatecznie szeroki, żeby zapewnić nam ochronę przed deszczem. Takie już nasze gówniane szczęście, że musimy to robić w deszczowy dzień. Spodnie mam tak nasiąknięte wodą, jakbym się zsikał. Kenji szturcha mnie lekko. Próbuję się skupić. Sztywnieję, kiedy z trzaskiem otwierają się jakieś drzwi. Odruchowo sięgam po broń. Mam wrażenie, że przeżyłem tę chwilę już milion razy, ale nigdy się do tego nie przyzwyczaję. – Jeszcze jedna! – krzyczy ktoś. – Tu się schowała! Z budynku wychodzi jakiś żołnierz, wlokąc za sobą kobietę, która nie przestaje krzyczeć. Moje serce przyspiesza, zaciskam rękę na broni. To chore, w jaki sposób niektórzy żołnierze traktują cywili. Rozkaz to rozkaz, naprawdę to rozumiem, ale ona błaga o litość, a on ciągnie ją za włosy i wrzeszczy, żeby się zamknęła.

Kenji prawie nie oddycha. Odwracam się, żeby zerknąć na Julię, ale zaraz przypominam sobie, że jesteśmy niewidzialni. Zamiast niej dostrzegam innego żołnierza. Biegnie przez pole i strzałem daje sygnał temu pierwszemu. Nie taki sygnał, na jaki liczyłem. Cholera. – Tam, ze wszystkimi! – krzyczy teraz drugi żołnierz. – Teren czysty. Znika za rogiem. Zostajemy tylko my, żołnierz i kobieta, którą trzyma. Pozostali zapewne spędzili już w jedno miejsce resztę cywili. Wtedy kobieta wpada w histerię i chyba zupełnie nie wie, co się z nią dzieje. Miota się jak oszalałe zwierzę, wrzeszczy, drapie i wymachuje rękami, potyka się o własne stopy. Pyta o męża i córkę, a ja chciałbym teraz zamknąć oczy. Trudno jest patrzeć na coś takiego, wiedząc, co się stanie za chwilę. Można nie zgadzać się z tym, co się dzieje, ale wojna nie staje się przez to łatwiejsza. Czasem pozwalam sobie na ekscytację przed starciem – usiłuję przekonać sam siebie, że robię coś sensownego – lecz walka z innym żołnierzem jest znacznie łatwiejsza niż z kobietą, która ma za chwilę patrzeć na śmierć córki. Julia pewnie zaraz zwymiotuje. Za chwilę ruszymy do akcji. Instynktownie przywieram plecami do muru, znowu zapominając, że jesteśmy niewidzialni. Żołnierz chwyta kobietę i pcha ją na ścianę budynku. Przez sekundę czuję, że całą naszą trójkę ogarnia furia. Kiedy udaje nam się opanować, żołnierz przyciska już lufę do karku kobiety. – Zamknij się, bo cię zastrzelę – mówi. Co za dupek. Kobieta mdleje. Na żołnierzu nie robi to najmniejszego wrażenia. Ciągnie ją gdzieś, w tym samym kierunku, w którym biegł jego towarzysz. Pora ruszyć za nim. Słyszę, jak Kenji przeklina pod nosem. Jest miękki. Zawsze taki był, kiedy przyszło co do czego. Poznaliśmy się podczas jednej z akcji. Po powrocie do bazy Kenji narobił w gacie. Kompletnie go to przerosło. Zamknęli go na jakiś czas w izolatce i potem już rzadko kiedy się rozklejał. Większość żołnierzy ma tyle oleju w głowie, żeby się nie skarżyć. Już wtedy powinienem był się zorientować, że tak naprawdę Kenji nie jest jednym z nas. Trzęsę się z zimna. Idziemy za żołnierzem, ale przy tej pogodzie trudno się szybko poruszać. Widoczność jest bliska zeru, deszcz zacina, to prawdziwy huragan. Zaraz zrobi się naprawdę paskudnie. Nagle słyszę cienki głosik: – Jak myślisz, co się dzieje? Julia. Jasne, że nie ma pojęcia, co się dzieje, skąd niby miałaby wiedzieć? Najsensowniejszą rzeczą byłoby gdzieś ją ukryć. W jakimś bezpiecznym miejscu. Z dala od pola walki. Słabe ogniwo może zrujnować całą akcję, a to nie jest najlepsza pora, żeby ryzykować. Ale Kenji najwyraźniej jest innego zdania, jak zwykle. Korzystając z okazji, udziela Julii lekcji z działań wojennych w Sektorze 45. – Zbierają ich razem – wyjaśnia. – Zganiają ludzi, żeby ich zabić. – Ta kobieta... – mówi Julia. – Tak. – Słyszę, jak chrząka. – Tak, ją i wszystkich, których podejrzewają o powiązania z rebeliantami. Zabijają nie tylko tych, których uważają za wichrzycieli, ale też ich przyjaciół i członków rodzin. Najlepszy sposób, żeby utrzymać kontrolę nad ludźmi, to napędzić strachu tym, którzy przeżyją. Muszę się wtrącić, zanim Julia zada kolejne pytania. Ci żołnierze nie będą cierpliwie

czekali, aż dotrzemy na miejsce. Pora działać, musimy mieć plan. – Musi być jakiś sposób, żeby ich z tego wyciągnąć – mówię. – Spróbujmy zlikwidować żołnierzy. – Tak, ale wiecie, że zaraz będę musiał was puścić? – mówi Kenji. – Tracę siły, moja energia wyczerpuje się szybciej niż normalnie. Będziecie widzialni. Będziecie łatwym celem. – Mamy wybór? – pyta Julia. Jest jak drugi James. Dotykam pistoletu, zaciskam i rozluźniam palce. Już czas. Musimy ruszać natychmiast. – Moglibyśmy ich zdjąć jak snajperzy – mówi Kenji. – Nie musimy się angażować w bezpośrednie starcie. Mamy taką możliwość. – Milknie. – Julio, jeszcze nie byłaś w takiej sytuacji. Jeżeli wolisz zostać na tyłach, uszanuję twoją decyzję. Nie każdy jest w stanie znieść to, co możemy zobaczyć, jeżeli pójdziemy za tymi żołnierzami. To nie powód do wstydu ani wyrzutów sumienia. Tak. Dobrze. Niech zostanie z tyłu. Dla własnego bezpieczeństwa. – Nic mi nie będzie – mówi. Przeklinam pod nosem. – Tylko że... Dobrze... Ale nie bój się użyć swojej mocy, żeby się bronić – mówi. – Wiem, że masz obsesję na punkcie niezabijania ludzi czy o co tam chodzi, ale ci goście nie żartują. Oni będą chcieli cię zabić. – W porządku – mówi Julia. – Dobrze. Chodźmy.

6 Julia nie powinna na to patrzeć. Sześciu żołnierzy otoczyło prawie trzydziestu cywili – mężczyzn, kobiety i dzieci – których zamierzają zabić. Są jak pluton egzekucyjny. Otworzą ogień do stojących rzędem ludzi, trata tata tata tata, a potem posprzątają ciała. Wrzucą je do pieca. Posprzątają po sobie ładnie i szybko. To obrzydliwe. Tylko nie wiem właściwie, na co czekają. Może potrzebują jeszcze jakiegoś ostatecznego rozkazu, ale w takim razie musiało nastąpić jakieś opóźnienie, bo stoją i rozmawiają. Może to ma coś wspólnego z pogodą. Prawdę mówiąc, nawet nie widać, do kogo się strzela. Powinniśmy skorzystać z okazji. Deszcz ostatecznie może się okazać naszym atutem. Mrużę oczy. Przyglądam się uważniej cywilom, próbując zachować zimną krew. Nie najlepiej się trzymają, podobnie zresztą jak ja. Niektórzy wpadają w histerię. Zastanawiam się, co bym zrobił na ich miejscu. Może zachowywałbym się jak ten facet pośrodku, z kamienną twarzą. Można pomyśleć, że pogodził się z losem, jednak jego spokój wydaje mi się bardziej wstrząsający niż rozpacz innych. Rozlega się strzał. Cholera. Mężczyzna, pierwszy z lewej, pada na ziemię, a ja trzęsę się z wściekłości. Ci ludzie potrzebują naszej pomocy. Nie możemy tak sobie stać i patrzeć, jak żołnierze mordują trzydziestu nieuzbrojonych niewinnych ludzi. Musimy znaleźć sposób, żeby ich uratować. Powinniśmy coś zrobić, a tkwimy tu z jakiegoś pieprzonego powodu, którego nie rozumiem. Bo Julia się boi? Bo Kenjiemu zrobiło się niedobrze? Prawdę mówiąc, jesteśmy tylko grupką żałosnych nastolatków, z których dwoje z trudem idzie na miękkich nogach, nie mówiąc o strzelaniu z pistoletu. Tak nie może być. Już mam coś powiedzieć – właściwie mam zamiar wrzasnąć – kiedy Kenji puszcza moją dłoń. Najwyższa pora, do diabła. Ruszamy naprzód, unoszę broń, celuję. Namierzam żołnierza, który zabił pierwszego cywila, i wiem, że muszę strzelić, tu nie ma miejsca na wątpliwości. Mam szczęście: pada od razu. Zostało pięciu. Mam nadzieję, że nie rozpoznam tych żołnierzy. Robię, co mogę, ale nie jest łatwo. Pierwszy to był szczęśliwy traf, przy tej pogodzie oddanie celnego strzału graniczy z cudem. Nie widzę, dokąd idę, a co dopiero do kogo strzelam, ale padam na ziemię w samą porę, żeby uniknąć zbłąkanej kuli. Im też deszcz utrudnia zadanie. Kenji jest dzisiaj prawdziwym cudotwórcą. Jest niewidzialny i pomimo odniesionych obrażeń szybki jak wiatr. Za jednym zamachem kładzie trzech żołnierzy. Zostało dwóch. Kenji odwraca ich uwagę na chwilę dostatecznie długą, żebym mógł wyeliminować jednego z nich. Jeszcze jeden. Właśnie mam się nim zająć, kiedy Julia strzela do niego od tyłu. Nieźle. Wtedy Kenji znowu staje się widzialny i zaczyna krzyczeć do cywili, żeby wracali z nami do budynku. Julia i ja dołączamy się i robimy co w naszej mocy, żeby pomóc im jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Kilka osiedli wciąż stoi, powinno wystarczyć miejsca dla wszystkich. Cywile mogą wejść do środka, schronić się przed bitwą i przed szalejącą na zewnątrz zawieruchą. Ich wdzięczność jest ujmująca, jednak nie mamy czasu, żeby zostać i z nimi porozmawiać. Po odprowadzeniu ich do domów musimy ruszać dalej.

Robić to, co do nas należy. Iść naprzód. Zerkam w biegu na Julię. Martwię się, jak sobie radzi. Przez sekundę jestem zdezorientowany. Nie potrafię ocenić, czy płacze, czy to tylko krople deszczu spływają po jej policzkach. Mimo wszystko mam nadzieję, że nic jej nie będzie. Jestem wściekły, że tak się naraża. Chciałbym, żeby nie musiała. Cywile wrócili do swoich domów, a my znowu biegniemy, pędzimy przez osiedla. To był tylko przystanek na naszej drodze do celu, nie dotarliśmy jeszcze nawet na pole bitwy, gdzie mężczyźni i kobiety z Punktu już próbują powstrzymać żołnierzy Komitetu Odnowy przed wymordowaniem niewinnych cywili. A to dopiero początek. Kenji ciągnie nas przez zrujnowaną okolicę. Wiem, że zbliżamy się teraz do miejsca, w którym trwają walki, bo tyle tu zniszczeń: wszędzie walące się budynki, ogień, porozrzucany dobytek mieszkańców. Porozrywane kanapy, połamane lampy, ubrania, buty i ciała, które przekraczamy po drodze. Dokoła jak okiem sięgnąć rozciągają się osiedla, a im dalej idziemy, tym gorzej to wszystko wygląda. – Jesteśmy już blisko! – wołam do Kenjiego. Kiwa głową, a ja dziwię się, że w ogóle mnie usłyszał. Słyszę znajomy dźwięk. Doganiam Kenjiego i chwytam go za ramię. – Czołgi! – wołam. – Słyszysz? Kenji rzuca mi ponure spojrzenie i kiwa głową. – Ruszajmy! – mówi, robiąc ruch ręką. – Już niedaleko! Musimy stoczyć walkę o możliwość przyłączenia się do walki. Wiatr świszcze w naszych uszach i smaga nas po twarzach, wściekłe krople sieką naszą skórę, moczą włosy. Zmarzłem na kość, ale nie ma czasu, żeby się tym przejmować. Czuję przypływ adrenaliny i to będzie musiało mi na razie wystarczyć. Ziemia drży pod naszymi stopami, a powietrzem wstrząsa coś jakby grzmoty. Nagle horyzont zaczyna płonąć, w oddali huczą płomienie. Ktoś zrzuca bomby, a to oznacza, że już mamy przesrane. Moje serce bije szybko i mocno, za nic nie przyznałbym się do tego głośno, ale zaczynam się denerwować. Znowu zerkam na Julię. Wiem, że musi być przerażona, i chcę ją uspokoić, powiedzieć jej, że wszystko będzie dobrze, tylko że ona nie patrzy w moją stronę. Przebywa jakby w innym świecie, jej spojrzenie jest zimne i przenikliwe, skupione na płomieniach w oddali. Wygląda jakoś inaczej. Trochę przerażająco. Nie wiem dlaczego, ale to jeszcze bardziej mnie martwi. Kiedy tak jej się przyglądam, o mało się nie przewracam. Ziemia pod naszymi stopami jest śliska, zapadam się po kostki w błoto. Uwalniam nogi i brnę naprzód z bronią w ręku, skupiony. To jest ta chwila, kiedy wszystko staje się bardzo poważne. Wiem o wojnie dostatecznie dużo, żeby się nie oszukiwać: może wkroczę na pole bitwy z bijącym sercem, a opuszczę je martwy. Nabieram powietrza. Zbliżamy się – troje niewidzialnych dzieciaków przemykających przez osiedla. Torujemy sobie drogę wśród ruin, kawałków szkła z rozbitych okien, omijamy walające się dokoła śmieci. Usiłuję nie słyszeć ludzkich krzyków. Nie wiem jak reszta, ale ja robię, co mogę, żeby zwalczyć pragnienie odwrócenia się na pięcie i rzucenia się do ucieczki. Najchętniej wróciłbym tam, skąd wyruszyliśmy. Mogę myśleć tylko o Jamesie.

7 Cholera. Jest gorzej, niż myślałem. Wszędzie leżą ciała poukładane w stosy, zakrwawione. Nie sposób odróżnić rąk od nóg, wrogów od przyjaciół. Krew i deszcz mieszają się z sobą i zalewają ziemię. Moje buty ślizgają się w błocie i krwi innych ludzi, martwych lub żywych, nie wiem. Żołnierzom wroga wystarcza ułamek sekundy, żeby się zorientować, że się pojawiliśmy. Kiedy już wiedzą, nie wahają się. Ogień skupia się na nas. Oglądam się za siebie. Julia i Kenji dalej brną naprzód. Wtedy czuję, że coś twardego uderza mnie w plecy. Obracam się, rozlega się trzask. Żołnierz, który mnie zaatakował, ma złamaną szczękę. Zgięty wpół, sięga po broń, ale jestem szybszy. Załatwiony, idę po następnego. Jest tak ciasno, że walka twarzą w twarz wydaje się nieunikniona. Robię unik przed prawym sierpowym i prostując się, uderzam w brzuch stojącego przede mną żołnierza. Wyciągam zza pasa nóż, żeby dokończyć to, co zacząłem. Pcham, przekręcam i załatwione. Wyszarpuję nóż z jego piersi, a on pada. Ktoś atakuje mnie od tyłu, odwracam się, żeby na niego spojrzeć. Nagle on zaczyna kaszleć krwią i osuwa się na kolana. Kenji uratował mi tyłek. Posuwa się naprzód, dobrze mu idzie, nie pozwala, żeby obrażenia go spowalniały. Walczymy ramię w ramię, on i ja, czuję obok siebie jego ruchy. Wykrzykujemy do siebie ostrzeżenia, pomagamy sobie nawzajem, jak możemy, właściwie idzie nam nieźle, torujemy sobie drogę przez chaos. Wtedy słyszę, jak Kenji woła mnie po imieniu, nagląco, z przerażeniem w głosie. Nagle staję się niewidzialny, a Kenji krzyczy coś o Julii, nie wiem, co się stało, ale nie pora na zadawanie pytań. Wpadam w szał. Wracamy na pole bitwy i biegniemy w stronę drogi. Przerażony Kenji mówi, że widział, jak Julia została przewrócona na ziemię i dokądś zabrana. Nie chcę tego dalej słuchać. Wściekłość i przerażenie toczą z sobą walkę w moim umyśle. Wiedziałem, że tak będzie. Wiedziałem, że nie powinna z nami iść. Powinna była zostać. Ona się do tego nie nadaje... Nie jest dość silna, żeby poradzić sobie na polu bitwy. W Punkcie byłaby bezpieczna. Dlaczego nikt mnie nigdy nie słucha? Niech to szlag. Chce mi się krzyczeć. Kiedy wychodzimy na drogę, Kenji odciąga mnie do tyłu. Brakuje nam tchu i prawie nie możemy mówić, ale dostrzegamy, jak ktoś wrzuca Julię do czołgu. Jacyś żołnierze wciągają do środka jej bezwładne i ciężkie ciało. Po kilku sekundach odjeżdżają. Julii nie ma. Mam wrażenie, że pęka mi serce. Czuję na swoim ramieniu silną dłoń Kenjiego i zdaję sobie sprawę, że powtarzam w kółko: – O, Boże, o, Boże. Kenji potrząsa mną, żebym oprzytomniał. – Bierz się do kupy – mówi. – Musimy ich dogonić! Kolana się pode mną uginają, ale wiem, że ma rację. – Dokąd oni mogli pojechać? – Pewnie ją wiozą do bazy... – Niech to szlag. No jasne! Warner...

– Chce ją odzyskać. – Kenji kiwa głową. – To pewnie jego ludzie. Wysłał ich po nią. – Przeklina pod nosem. – Jedyny plus jest taki, że on chce mieć ją żywą. Zaciskam zęby, żeby nie oszaleć. – Dobra. Chodźmy. Boże, nie mogę się doczekać, kiedy dorwę tego świra. Zabicie go będzie prawdziwą rozkoszą. Zrobię to powoli. Dokładnie. Posiekam go na kawałeczki, będę mu odcinał po jednym palcu. Ale Kenji ma jakieś wątpliwości. Patrzę na niego. – Co? – pytam. – Nie mogę już przenosić na ciebie swojej mocy. Moja energia się skończyła. – Wzdycha. – Przykro mi. Jestem wykończony. Cholera. – Jakiś plan awaryjny? – Możemy przemykać bocznymi uliczkami – mówi. – Przekraść się chyłkiem do bazy. Łatwiej byłoby iść za czołgiem, ale wtedy będziesz na widoku. Twoja decyzja. Marszczę brwi. – Jestem za planem, w którym nie zginę od razu. Kenji uśmiecha się szeroko. – Dobra. Chodźmy po naszą dziewczynę. – Moją dziewczynę – poprawiam go. – Ona jest moją dziewczyną. Kenji prycha i ruszamy w stronę bloków. – Jasne. Poza tym że właściwie nie jest twoją dziewczyną. Już nie jest. – Zamknij się. – Mhm. – Nieważne.

8 Dotarcie do bazy zajmuje nam sporo czasu, bo musimy bardzo uważać. Cały czas jestem widzialny. Poruszamy się wolniej, przezorniej i ostrożniej. Co sto metrów chowamy się w opuszczonych budynkach albo za nimi i wychodzimy dopiero wtedy, kiedy mamy pewność, że teren jest czysty. Ale gdy docieramy do bazy, okazuje się, że mamy naprawdę przesrane. Nie tylko my postanowiliśmy dostać się tam ukradkiem. Castle, Ian, Alia i Lily na nasz widok potracili głowy. Ukrywali się w budynku, o którym myśleliśmy, że jest pusty. Wyskoczyli na nas zza łóżka, przez co o mało nie zsikałem się w spodnie. Mieliśmy tylko chwilę, żeby wyjaśnić, co się stało, po czym Castle zaserwował nam swoją historię. Odbili Brendana i Winstona – wydostali ich z bazy zgodnie z planem – ale obaj byli w fatalnym stanie. – Powinni z tego wyjść – mówi Castle. – Ale potrzebują natychmiastowej pomocy bliźniaczek. Mam nadzieję, że one będą w stanie ich uzdrowić. – Dziewczęta są na polu bitwy – mówi Kenji z szeroko otwartymi oczami. – Uparły się, żeby walczyć. Twarz Castle’a się zmienia i choć nie mówi tego głośno, widać, że zaczął się martwić. – Gdzie oni teraz są? – pytam. – Brendan i Winston? – Ukrywają się – odpowiada Castle. – Co? – Kenji się rozgląda. – Dlaczego? Dlaczego nie zabieracie ich z powrotem do Punktu? Castle blednie. Głos zabiera Lily. – Słyszeliśmy plotki, kiedy byliśmy w bazie uwolnić chłopaków – mówi. – Słyszeliśmy, co żołnierze zamierzają zrobić potem. – Przygotowują się do ataku z powietrza – przerywa jej Ian. – Chcą zbombardować Punkt Omega. Właśnie się zastanawialiśmy, co robić, kiedy usłyszeliśmy, że ktoś idzie, i schowaliśmy się tutaj. – Rozgląda się po budynku. – Co? – Kenji wpada w panikę. – Ale... jak... – Nie powstrzymamy ich – mówi Castle. W jego oczach maluje się cierpienie i trwoga. – Sam słyszałem rozkazy. Uznali, że jeśli użyją bomb o wystarczającej sile rażenia, podziemia po prostu się zapadną. – Ale przecież nikt nie zna dokładnego położenia Punktu Omega. Niemożliwe, żeby... – Możliwe – wzdycha Alia. Jeszcze nigdy nie słyszałem, żeby mówiła, i jestem zaskoczony miękkością jej głosu. – Wydobyli te informacje od naszych ludzi, torturując ich. – Na polu bitwy – dodaje Ian. – Zanim ich zabili. Kenji wygląda tak, jakby miał zwymiotować. – Musimy iść – mówi ostrym, piskliwym głosem. – Musimy wszystkich stamtąd wydostać. Wszystkich, których zostawiliśmy... Dopiero wtedy to do mnie dociera. – James. Nie rozpoznaję własnego głosu. Przerażenie, panika, strach – zalewają mnie emocje o nieznanej sile. Nigdy czegoś podobnego nie zaznałem. Czegoś tak gwałtownego. – Musimy ratować Jamesa! – krzyczę, a Kenji próbuje mnie uspokoić, ale tym razem nie słucham. Muszę wydostać stamtąd brata, choćbym miał to zrobić sam. Nic innego mnie nie

obchodzi. – Chodź! – rzucam Kenjiemu. – Trzeba zdobyć czołg i jak najszybciej dotrzeć do Punktu... – Ale co z Julią? – pyta Kenji. – Może się rozdzielimy, ja wrócę do Punktu z Castle’em i Alią, ty możesz zostać tutaj z Ianem i Lily... – Nie. Muszę ratować Jamesa. Muszę tam być. Sam muszę go wydostać... – Ale Julia... – Sam powiedziałeś, że Warner jej nie zabije... przez jakiś czas nic jej się nie stanie. A jak wysadzą w powietrze Punkt Omega, James... i wszyscy pozostali... umrą. Musimy ruszać natychmiast... – Może ja tu zostanę i poszukam Julii, a wy możecie iść... – Julii nic się nie stanie. Nic jej bezpośrednio nie grozi... Warner jej nie skrzywdzi... – Ale... – Kenji, proszę! – Jestem zrozpaczony i nic mnie nie obchodzi. – Potrzebujemy waszej pomocy w Punkcie Omega. Zostawiliśmy tam mnóstwo osób. Oni wszyscy są bez szans, jeśli zaraz ich nie wydostaniemy. Kenji patrzy na mnie jeszcze przez krótką chwilę, po czym kiwa głową. – Wy idźcie po Brendana i Winstona – mówi do Castle’a i trojga pozostałych. – Kent i ja zdobędziemy czołg. Spotkamy się tutaj. Wrócimy do Punktu najszybciej, jak to możliwe. Wszyscy znikają, a ja chwytam Kenjiego za ramię. – Jeśli Jamesowi coś się stanie... – Zrobimy, co w naszej mocy, obiecuję... – To za mało... Muszę go wydostać... Muszę ruszać natychmiast... – Nie możesz ruszać natychmiast – warczy Kenji. – Zachowaj swoją głupotę na później, Kent. Szczególnie teraz musisz nad sobą panować. Chcesz wracać do Punktu na piechotę? Odbiło ci? Będziesz martwy, zanim się tam dostaniesz, i co wtedy będzie z Jamesem? Chcesz, żeby twój braciszek przeżył? To spróbuj nie dać się zabić, kiedy będziesz go ratował. Mam wrażenie, że coś mnie ściska za gardło. – On nie może umrzeć – mówię łamiącym się głosem. – Nie przeze mnie, Kenji... ja... Kenji mruga szybko, opanowując własne zdenerwowanie. – Wiem, człowieku. Ale nie mogę teraz o tym myśleć. Musimy iść naprzód... Mówi coś jeszcze, ale prawie go nie słyszę. James. O, Boże. Co ja narobiłem.

9 Nie mam pojęcia, jak zmieściliśmy się wszyscy w tym czołgu. Jest nas ośmioro, siedzimy sobie nawzajem na kolanach, ale nikt się tym nie przejmuje. Napięcie jest tak duże, że wypełnia przestrzeń wystarczającą dla jeszcze jednej osoby, zajmuje miejsce, którego i tak mamy za mało. Nie jestem w stanie myśleć. Staram się oddychać, zachować spokój, ale nie mogę. Samoloty są już nad naszymi głowami. Jestem chory ze strachu. Nie chodzi o sam żołądek, serce albo umysł. To zupełnie tak, jakbym cały stał się lękiem. Lęk wypożyczył sobie moje ciało jak stary garnitur. Jest tylko lęk. Myślę, że wszyscy go odczuwamy. Kenji prowadzi czołg. Jakimś sposobem wciąż jest w stanie funkcjonować, ale pozostali się nie ruszają. Nic nie mówią. Nawet nie oddychają zbyt głośno. Niedobrze mi. O, Boże. Szybciej, chcę powiedzieć, chociaż właściwie sam już nie wiem. Nie wiem, czy chcę się spieszyć, czy wolałbym zwolnić. Nie wiem, co będzie bardziej bolało. Patrzyłem na śmierć matki, lecz z jakiegoś powodu nie cierpiałem wtedy tak jak teraz. Zaczynam wymiotować. Na podłogę. Ciało mojego dziesięcioletniego brata. Torsje nie ustają, choć nie mam już czym wymiotować. Wycieram usta koszulką. Czy to go będzie bolało? Czy będzie cierpiał? Zginie w jednej chwili czy zostanie ranny, przebity na wylot i będzie umierał powolną śmiercią? Czy wykrwawi się w samotności? Mój dziesięcioletni brat? Chwytam się deski rozdzielczej, próbuję uspokoić serce, oddech. To niemożliwe. Łzy płyną teraz szybko, ramiona mi drżą, ciało się poddaje. Samoloty się zbliżają, słychać je coraz głośniej. Wszyscy je słyszymy. A nawet nie dotarliśmy jeszcze na miejsce. Słyszymy eksplodujące w oddali bomby i czuję, jak wybuchy gruchoczą mi kości, jak rozrywa mnie małe trzęsienie ziemi. Czołg się zatrzymuje. Już nie posuwamy się naprzód. Nie ma nikogo i niczego, do czego powinniśmy się spieszyć, wszyscy to wiemy. Bomby nie przestają spadać, są jak echa mojego szlochu rozlegającego się w ciszy. Nic mi już nie zostało. Nic. Co może być cenniejszego niż własne ciało i krew. Chowam twarz w dłoniach, kiedy rozlega się czyjś przeszywający krzyk. – Kenji! Patrz! To Alia woła z tylnego siedzenia, otwiera drzwi i wyskakuje na zewnątrz. Podążam za nią wzrokiem i dopiero wtedy dostrzegam to, co ona zobaczyła. Mija kilka sekund. Wreszcie i ja wysiadam. Przemykam obok niej. Padam na kolana przed kimś, kogo nie spodziewałem się więcej zobaczyć.

10 Ze wzruszenia nie mogę mówić. James stoi przede mną, zanosi się płaczem, a ja mam wrażenie, że śnię. – James! – słyszę głos Kenjiego. Oglądam się za siebie. Prawie wszyscy wysiedli już z czołgu. – Czy to ty, stary? – Addie, p-przepraszam – mówi, czkając. – Wiem, ż-że mów-wiłeś... mów-wiłeś, że nie mogę walczyć, ale nie mogłem zostać, mus-siałem iść... Przyciągam go do siebie, ściskam mocno, z trudem łapiąc oddech. – Chciałem walczyć razem z tobą – jąka się. – Nie ch-chciałem zostawać z maluchami. Chciałem p-pomóc... – Ćśśś – mówię. – W porządku, James. Wszystko w porządku. Nic nam nie jest. Wszystko będzie w porządku. – Ale Addie – mówi. – Nie wiesz, co się s-stało... Kiedy wyszedłem, zobaczyłem ssamoloty... Uciszam go znowu i powtarzam, że wszystko w porządku. Że wiemy, co się stało. Że jest już bezpieczny. – Nie mogłem ci pomóc – mówi, odsuwając się, żeby spojrzeć mi w oczy. Na policzkach ma czerwone plamki i rozmazane łzy. – Wiem, że mi zabroniłeś, ale tak bardzo ch-chciałem ppomóc... Biorę go na ręce, tulę w ramionach i niosę do czołgu. Zdaję sobie sprawę, że jego spodni nie zmoczył deszcz. James musiał być przerażony. Umierał ze strachu, a jednak wymknął się z Punktu Omega, bo chciał pomóc. Bo chciał walczyć razem z nami. Powinienem być na niego wściekły. Ale niech mnie diabli, jeśli on nie jest jedną z najodważniejszych osób, jakie znam.

11 Wracamy do czołgu. Zdajemy sobie sprawę, że nie mamy pojęcia, co robić. Nie mamy dokąd iść. Dopiero zaczyna do nas docierać, co się stało. Wprawdzie udało się kogoś ocalić, ale to nie oznacza, że nie ma powodu do żalu. Castle popada w otępienie. Tylko Kenji stara się nie poddawać. Jemu jednemu pozostała jeszcze odrobina instynktu samozachowawczego i myślę, że to z powodu Castle’a. Straciliśmy przywódcę, więc ktoś musi go zastąpić. Jednak chociaż Kenji robi, co może, żeby zmusić nas do myślenia, niewielu z nas reaguje. Ten dzień zakończył się znacznie szybciej, niż mogliśmy się spodziewać. Słońce już zachodzi, pogrążając nas wszystkich w ciemnościach. Jesteśmy zmęczeni, załamani i dłużej po prostu nie damy rady. Nic poza snem nas nie interesuje.

12 James porusza się w moich ramionach. Budzę się natychmiast, mrugam szybko i rozglądam dokoła. Pozostali jeszcze śpią. Słońce rozcina horyzont, żeby wpuścić światło. Poranek jest spokojny i cichy, aż trudno uwierzyć, że mogło się wydarzyć coś złego. Jednak prawda nie pozwala o sobie zapomnieć. Jest jak głaz na piersi, ściśnięte płuca, ból w stawach, metaliczny smak w ustach. Długi dzień, długa noc i chłopiec śpiący w moich ramionach. Śmierć i zniszczenie. Resztki nadziei. Kenji zdołał pokonać szmat drogi i ostatkiem sił sprawił, że czołg przez większą część nocy był niewidzialny. Dzięki niemu jakoś przeczekaliśmy bitwę i przespaliśmy kilka godzin. Nie mam pojęcia, jak on funkcjonuje. Nie podejrzewałem go o tyle siły. Świat wokół nas jest dziwnie spokojny. Przesuwam się odrobinę i James budzi się przestraszony. Natychmiast zaczyna zadawać pytania, budząc pozostałych. Przecieram oczy wierzchem dłoni i mocniej przytulam Jamesa. Całuję go w czubek głowy i proszę, żeby był cicho. – Dlaczego? – pyta. Zasłaniam mu usta ręką. Odpycha ją. – Dzień dobry, słoneczko. – Kenji mruga w naszą stronę. – Dzień dobry – odpowiadam. – Nie mówiłem do ciebie. – Sili się na uśmiech. – Mówiłem do słoneczka. Uśmiecham się szeroko, choć nie jestem pewien, do czego to wszystko zmierza. Mamy tyle spraw do omówienia, a o tylu sprawach mówić nie chcemy, że nie wiem, czy kiedykolwiek w ogóle odważymy się porozmawiać. Zerkam jeszcze raz na Castle’a. Nie śpi. Wygląda przez okno. Macham mu na dzień dobry. – Dobrze pan spał? – pytam. Wpatruje się we mnie nieobecnym wzrokiem. Zerkam na Kenjiego. On też wygląda przez okno. Wypuszczam powietrze. Wszyscy powoli, ale nieubłaganie się budzą. Kenji nie marnuje ani chwili. – Zastanówcie się, dokąd pojedziemy – mówi, kiedy już każdemu, łącznie z Brendanem i Winstonem, udaje się nawiązać jako taki kontakt z rzeczywistością. – Nie możemy ryzykować zbyt długiej podróży, nie wiem też, jak długo i jak skutecznie będę w stanie przenosić swój dar. Moja energia powraca, ale powoli, w dodatku raz jest, a raz jej nie ma. Nie mogę na niej teraz polegać. – Pora pomyśleć o jedzeniu – zauważa zaspany Ian. – Taaak, jestem głodny – wtóruje mu James. Ściskam go za ramiona. Wszyscy umieramy z głodu. – Dobra – mówi Kenji. – Jakieś pomysły? Wszyscy milczą. – Dalej, chłopaki – mówi. – Ruszcie głowami. Przypomnijcie sobie, jakie znacie kryjówki, wszelkie miejsca, w których zdarzyło wam się być i w których czuliście się bezpiecznie...

– To może nasze stare mieszkanie? – pyta James, rozglądając się wśród obecnych. Prostuję się, zaskoczony, że sam na to nie wpadłem. – Jasne. Czemu nie! Dobra myśl, James. – Mierzwię mu włosy. – To by było jakieś wyjście. Kenji uderza pięścią w kierownicę. – Tak! – mówi głośno. – Dobrze. Świetnie. Genialnie. Dzięki Bogu. – A co, jeśli przyjdą nas szukać? – pyta Lily. – Przecież Warner wie, gdzie to jest! – Owszem – mówię. – Ale oni myślą, że wszyscy z Punktu Omega nie żyją, nie przyjdzie im do głowy mnie szukać. Ani mnie, ani nikogo z was. W tym momencie w pojeździe zapada grobowa cisza. Bolesna prawda daje o sobie znać. Nikt nie wie, co powiedzieć. Zerkamy na Castle’a z nadzieją, że udzieli nam wskazówki, powie, co mamy robić, ale on nie odzywa się ani słowem. Siedzi wpatrzony w przestrzeń przed sobą, jakby był sparaliżowany. – Jedźmy – mówi cicho Alia. Tylko ona się odzywa, posyłając mi ciepły uśmiech. Jestem jej za to wdzięczny. – Trzeba jak najszybciej zabezpieczyć schronienie. I znaleźć coś do jedzenia dla Jamesa. Uśmiecham się do niej promiennie. Jestem wzruszony, że myśli o moim bracie. – Może znajdzie się coś do jedzenia dla wszystkich – wtrąca zrzędliwie Ian. Marszczę czoło, ale trudno mu mieć to za złe. Mój żołądek też dopomina się o swoje. – W domu zostały spore zapasy – mówię. – Mieszkanie było opłacone do końca roku, więc przynajmniej mielibyśmy wodę, elektryczność i dach nad głową, chociaż to ciasne lokum i tylko na jakiś czas. Potem trzeba będzie znaleźć inne rozwiązanie. – Brzmi dobrze – mówi Kenji. Odwraca się, żeby popatrzeć na każdego. – Wszyscy się zgadzają? Rozlega się pomruk aprobaty, a to właściwie wszystko, czego nam trzeba. Wyruszamy do mojego starego mieszkania. Wracamy do punktu wyjścia. Czuję ogromną ulgę. Jestem taki szczęśliwy, że mogę zabrać Jamesa do domu. Położyć go spać w jego własnym łóżku. I chociaż nie jestem taki głupi, żeby mówić to głośno, w głębi ducha cieszę się, że Punkt Omega to już zamknięty rozdział. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, a dobre jest to, że Warner uważa nas za martwych. Wprawdzie ma Julię, ale to się akurat niedługo zmieni. Na razie nic jej nie grozi, a potem coś wymyślimy, żeby ją odbić. Do tego czasu Warner po nas nie przyjdzie. Znajdziemy sposób, żeby jakoś żyć, z dala od przemocy i zniszczenia. Poza tym mam już dość walki. Jestem zmęczony ciągłym uciekaniem i zagrożeniem, nieustannym zamartwianiem się o Jamesa. Chcę po prostu wrócić do domu. Zaopiekować się bratem. I już nigdy, przenigdy nie chcę przeżywać czegoś takiego jak ostatniej nocy. Nie mogę ryzykować, że stracę Jamesa. Nigdy więcej.

13 Drogi są prawie zupełnie puste. Słońce stoi już wysoko, wieje przenikliwie zimny wiatr. Deszcz ustał, ale w powietrzu unosi się zapach nadciągającej śnieżycy. Czuję, że to będzie prawdziwa burza śnieżna. Mam wrażenie, że gdzieś w głębi mojego ciała przyczaił się chłód. Drżąc, przyciągam Jamesa bliżej do siebie. Znowu zasnął, z buzią wtuloną w zgięcie mojej szyi. Obejmuję go jeszcze mocniej. Kiedy zniszczy się opozycję, nie potrzeba wielu żołnierzy w terenie. Jeśli w ogóle jacyś zostali, to pewnie są zajęci uprzątaniem ciał i przywracaniem porządku. Zawsze tak to wyglądało. Sprzątanie zawsze było równie ważne jak bitwa. Warner powtarzał to do znudzenia: nie wolno dawać cywilom czasu na żałobę. Nie należy im ułatwiać wynoszenia bliskich do rangi męczenników. Chodziło o to, żeby ofiary w ludziach wydawały się nieistotne. Wszyscy mieli natychmiast wracać do pracy. Tyle razy uczestniczyłem w tych misjach. Od początku nienawidziłem Warnera, Komitetu Odnowy i wszystkiego, co się z nimi wiązało, ale teraz moja nienawiść osiągnęła nieporównywalny wymiar. Wczoraj myślałem, że straciłem Jamesa, i to przeżycie odcisnęło na mnie piętno. Zostawiło trwały ślad. Sądziłem, że wiem, jak to jest stracić kogoś bliskiego, lecz okazuje się, że tak naprawdę nic nie wiedziałem. Strata rodziców jest straszna, ale to zupełnie inny rodzaj bólu niż ten po stracie dziecka. A James pod wieloma względami jest dla mnie jak syn. Wychowałem go. Opiekowałem się nim. Chroniłem go. Karmiłem i ubierałem. Nauczyłem go prawie wszystkiego, co umie. Jest moją jedyną nadzieją na tym zrujnowanym świecie. Jedynym powodem, żeby żyć, tylko o niego zawsze walczyłem. Bez niego bym nie istniał. James nadaje sens mojemu życiu. Nie zdawałem sobie z tego sprawy aż do wczorajszego wieczoru. Metody, jakimi posługuje się Komitet Odnowy: odbieranie dzieci rodzicom, rozdzielanie małżeństw, w ogóle rozbijanie rodzin – to wszystko jest celowe. Okrucieństwo tego działania właściwie dotąd do mnie nie docierało. Nie mógłbym już należeć do ich armii.

14 Bez przygód dojeżdżamy na miejsce i wjeżdżamy na podziemny parking. Kiedy już tam jesteśmy, nareszcie mogę odetchnąć. Wiem, że tu będziemy bezpieczni. Cała nasza dziewiątka wydostaje się z czołgu i przez chwilę stoimy wokół pojazdu. Brendan i Winston podtrzymują się nawzajem. Wciąż cierpią z powodu odniesionych obrażeń. Właściwie nie wiem, co im się stało, bo nikt o tym nie mówi, ale chyba wolę nie wiedzieć. Alia i Lily pomagają Castle’owi wysiąść, Ian idzie za nimi. Kenji stoi obok mnie. Wciąż trzymam Jamesa w ramionach i stawiam go na ziemi dopiero wtedy, kiedy mnie o to prosi. – Idziemy na górę? – pytam. – Prysznic? Śniadanie? – Brzmi świetnie – mówi Ian. Pozostali przytakują. Idę przodem, z Jamesem uczepionym mojej ręki. To jakieś szaleństwo – kiedy byliśmy tu ostatnim razem, uciekaliśmy przed Warnerem. Julia i ja. To wtedy poznała Jamesa, a ja uwierzyłem, że wspólne życie byłoby możliwe. Potem pojawił się Kenji i wywrócił wszystko do góry nogami. Kręcę głową na wspomnienie tamtych wydarzeń. Mam wrażenie, że to było milion lat temu. Tyle się zmieniło. Ja też się zmieniłem. Jestem starszy, twardszy, mam w sobie więcej gniewu. Trudno uwierzyć, że minęło zaledwie kilka miesięcy. Drzwi wejściowe wciąż są uszkodzone po tym, jak Warner i jego ludzie je wyważyli. Jakoś sobie radzimy. Szarpię za klamkę, a potem pcham mocno i drzwi otwierają się do wewnątrz. Po chwili wszyscy przestępujemy próg. Rozglądam się i z zaskoczeniem stwierdzam, że wnętrze wygląda prawie dokładnie tak jak wtedy, gdy je opuściliśmy. Kilka przedmiotów jest przewróconych i przydałoby się porządne sprzątanie, ale da się tu żyć. Będzie świetnie – na jakiś czas to wystarczy. Pstrykają kontakty, światła błyskają i niewielki pokój budzi się do życia. Fluorescencyjne światła brzęczą jednostajnie. James rzuca się do swojej sypialni, a ja przetrząsam szafki w poszukiwaniu konserw i innego jedzenia o długim okresie ważności. Mamy tony foliowych paczek z żywnością do automatu. Oddycham z ulgą. – Komu śniadanie? – pytam, podnosząc kilka paczek. Kenji pada na kolana z okrzykiem: „Alleluja!”. Ian praktycznie rzuca mi się na szyję. – JA CHCĘ. JA CHCĘ – krzyczy James, wybiegając ze swojego pokoju. Lily śmieje się do rozpuku. Alia stoi z uśmiechem oparta o ścianę, a Brendan i Winston padają z jękiem na kanapę. Tylko Castle nie reaguje. – No dobra – mówi Kenji. – Adam i ja podamy śniadanie, wy możecie pozmywać. Po drugie: choć nie znoszę prawić banałów, jest tu tylko jedna łazienka, z której wszyscy chcą skorzystać, więc miejcie to, proszę, na uwadze. Po trzecie: zapasy kiedyś się skończą, więc bądźmy oszczędni, dobrze? Każdemu przysługują ograniczone racje. Sytuacja wymaga rozwagi. Wszyscy zgodnie kiwają głowami i przystępują do przygotowań. Wszyscy poza Castle’em, który siada w jedynym fotelu i się nie rusza. Mam wrażenie, że jest w gorszym stanie niż Brendan i Winston, którzy cierpią fizyczny ból. Kiedy tak stoję, wpatrując się w nich, podchodzi do mnie Ian i pyta, czy mam coś, czym można by ich połatać. Odpowiadam, że zrobimy, co się da. Zawsze mam w domu małą apteczkę.

Nie jest rewelacyjnie wyposażona, a ja nie jestem lekarzem, ale coś tam wiem. Myślę, że dam radę. To zapewnienie wyraźnie poprawia humor Ianowi. Dopiero kiedy idziemy z Kenjim do kuchni przygotować jedzenie, on porusza najbardziej palący problem. Ten, którego nie umiem rozwiązać. – To co z Julią? – pyta, wyrzucając jedzenie z paczki do miski. – Straciliśmy już kupę czasu. Czuję, że blednę. Nie wiem, jak mu to powiedzieć, ale nie wyobrażam sobie, żebym w najbliższym czasie mógł się stąd ruszyć. Nie po to, żeby walczyć. Nie po tym, co spotkało Jamesa. – Nie mam pojęcia – mówię. – Nic mi nie przychodzi do głowy. Kenji wpatruje się we mnie skonsternowany. – Co to ma znaczyć? Trzeba ją stamtąd wydostać. Trzeba ją odbić, czyli zaplanować kolejną misję ratunkową. – Patrzy na mnie spode łba. – Myślałem, że to oczywiste. Odchrząkuję. – A co z Jamesem? Z Brendanem i Winstonem? Z Castle’em? Nie najlepiej nam tu idzie. Uważasz, że możemy ich tak zwyczajnie zostawić i... – Stary, o czym ty w ogóle mówisz? Czy ty ją kochasz? Gdzie się podział ten ogień pod twoją dupą? Myślałem, że będziesz się trząsł, żeby po nią jechać... – Bo tak jest – zapewniam go. – Jasne. Ja tylko się martwię... Dopiero co zbombardowali Punkt i po prostu... – Im dłużej będziemy czekać, tym gorzej się to skończy. – Kenji kręci głową. – Trzeba ruszać jak najszybciej. Jeszcze trochę i utknie tam na zawsze, a Warner zrobi z niej potwora do torturowania ludzi. Kto wie, czy jej przy tym niechcący nie zabije. Chwytam za brzeg blatu i wpatruję się w zlew. Niech to szlag. Niech to szlag szlag szlag. Dobiega mnie głos Jamesa. Obracam się, słucham przez chwilę, jak śmieje się z czegoś, co powiedziała Alia. Na samą myśl o rozstaniu z nim czuję kłucie w sercu. Mimo to wiem, że jestem odpowiedzialny za Julię. Co ona beze mnie zrobi? Potrzebuje mnie. – No dobra – wzdycham. – Jasne. Co robimy?

15 Po śniadaniu, które zjedliśmy właściwie bliżej lunchu, opatruję pobieżnie Brendana i Winstona i lokuję ich na podłodze, żeby mogli trochę wypocząć. James i ja uzbieraliśmy przez lata prawdziwą stertę wysłużonych koców i poduszek, więc wystarczy dla wszystkich. Dzięki Bogu, bo jest zimno jak diabli. Okryliśmy kocem nawet ramiona Castle’a. Wciąż prawie się nie rusza, ale zmusiliśmy go, żeby coś zjadł, i jego policzki nabrały teraz trochę koloru. Kiedy Brendan i Winston leżą na swoich posłaniach, Ian, Alia i Lily są najedzeni i wygodnie usadowieni na sofie, James cały i zdrowy, a Castle odpoczywa, Kenji i ja w końcu możemy przystąpić do planowania. – Zwijam się – mówi Kenji. – Spróbuję się dostać do bazy i trochę powęszyć. Posłuchać plotek i szeptów o tym, co się dzieje. Może nawet znaleźć Julię i dać jej znać, że niedługo po nią przyjdziemy. Kiwam głową. – Dobry początek. – Jak już zrobię rozeznanie, opracujemy porządny plan, zgarniemy ją i przywieziemy do domu. – A kiedy wróci – dodaję – będziemy musieli ruszać dalej. – Tak, pewnie tak. Kiwam głową parę razy. – Dobra. Jasne. – Z trudem przełykam ślinę. – Zaczekam tu, dopóki nie wrócisz. – Brzmi dobrze. – Kenji uśmiecha się szeroko i już go nie ma. Znika. Drzwi wejściowe otwierają się z szarpnięciem i równie gwałtownie zamykają, a ja wpatruję się w ścianę. Usiłuję nie popadać w histerię i nie myśleć za dużo o tym, co nas czeka. Kolejna misja. Kolejna szansa, żeby wszystko spieprzyć i dać się zabić. A potem, przy odrobinie szczęścia, w nagrodę jeszcze ucieczka, niepewność i chaos. Zamykam oczy. Kocham Julię. Naprawdę. Chcę jej pomóc, być dla niej oparciem, chcę, żeby mogła na mnie liczyć. Chcę dla nas wspólnej przyszłości. Lecz czasem zastanawiam się, czy kiedykolwiek do tego dojdzie. Niełatwo mi to przyznać, ale myśl o narażaniu Jamesa na ryzyko i ucieczkę z powodu dziewczyny, która ze mną zerwała, która nas zostawiła, budzi mój wewnętrzny sprzeciw. Już nie wiem, co jest właściwe. Nie wiem, czy powinienem być lojalny wobec Jamesa czy wobec Julii.

16 Kenji wraca już po kilku godzinach. Jego twarz jest ziemista, drżą mu ręce. Oddycha z trudem, nie patrzy mi w oczy, bez słowa siada na kanapie, a ja wpadam w panikę. – Co jest? – pytam. – Co się dzieje? – wtóruje mi Lily. – W porządku, stary? – To Ian. Zasypujemy go pytaniami, ale on nie odpowiada. Wpatruje się w Castle’a, który siedzi na krześle naprzeciwko niego. Po długiej chwili milczenia wypowiada trzy słowa. – Julia nie żyje. Chaos. Rozlegają się pytania i stłumione okrzyki, wszyscy są wstrząśnięci, przerażeni, ogarnia nas powszechna histeria. Popadam w oszołomienie. Mój mózg jest jak sparaliżowany, odmawia przyswojenia i przetworzenia tej informacji. Dlaczego, chcę zapytać. Jak? Jak? Jak to możliwe? Ale nie mogę wydobyć głosu. Zastygam z przerażenia. Z bólu. – To nie Warner ją uprowadził – mówi Kenji, a po jego twarzy płyną łzy. – To był Anderson. To byli ludzie Andersona. Kilka godzin temu wydali obwieszczenie – mówi, dławiąc się tymi słowami. – Powiedzieli, że zbombardowali Punkt Omega, porwali Julię i dziś rano ją zabili. Naczelny już wyjechał z powrotem do stolicy. – Nie! – krzyczę. – Trzeba było po nią iść – mówi Kenji. – Powinienem był zostać... powinienem był jej szukać... to moja wina – stwierdza, unosząc ręce i usiłując przy tym powstrzymać łzy. – To moja wina, że ona nie żyje. Powinienem był ją ratować... – To nie jest twoja wina – mówi Ian, podchodząc do niego i chwytając go za ręce. – Nie waż się tak mówić. – Straciliśmy wiele osób – mówi Lily. – Bliskich nam osób, których nie mogliśmy uratować. To nie jest twoja wina. Zrobiliśmy, co było w naszej mocy. Wszyscy pocieszają teraz Kenjiego, przekonują, że niepotrzebnie się obwinia. Mówią, że nikt nie zawinił. Ale ja jestem innego zdania. Czuję, że się przewracam. Natrafiam na ścianę i opieram się o nią. Ja wiem, kto jest winien. Wiem. Julia nie żyje przeze mnie.

DZIENNIK JULII Powtarzam sobie, że muszę zachować spokój, że to dzieje się tylko w mojej głowie, że wszystko będzie dobrze. Za chwilę otworzą się drzwi i ktoś mnie stąd wypuści. Powtarzam sobie, że tak się stanie. Powtarzam sobie, że tak musi się stać, bo takie rzeczy po prostu się nie zdarzają. To się nie dzieje naprawdę. Ludzie nie zostają w taki sposób zapomniani. Nie zostają tak porzuceni. To się po prostu nie dzieje. Moja twarz jest umazana zaschniętą krwią po tym, jak przewrócili mnie na ziemię, nawet teraz, kiedy to piszę, moje dłonie nadal drżą. To pióro jest jedynym ujściem dla moich uczuć, moim jedynym głosem. Nie mam nikogo, z kim mogłabym porozmawiać, żadnego umysłu, w którym mogłabym utonąć, prócz własnego. Wszystkie szalupy ratunkowe zostały zabrane, kamizelki i koła ratunkowe zniszczone, a ja nie umiem pływać nie umiem pływać nie umiem pływać jest mi tak ciężko. Mam wrażenie, że w mojej piersi tkwi milion uwięzionych krzyków a ja nie mogę pozwolić im się wydostać bo po co krzyczeć skoro nie jest się słyszanym a tutaj nikt mnie nie usłyszy. Już nigdy więcej nikt mnie nie usłyszy. Nauczyłam się przyglądać różnym rzeczom. Ścianom. Swoim dłoniom. Pęknięciom na ścianach. Liniom papilarnym na opuszkach palców. Odcieniom szarości betonu. Swoim paznokciom. Wybieram jakiś obiekt i wpatruję się w niego godzinami. W myślach wystukuję rytm odliczając upływające sekundy. Zatrzymuję dni opisując je w dzienniku. Dziś – dzień numer dwa. Dziś jest drugi dzień. Dziś jest dzień. Dziś. Jest tak zimno. Jest tak zimno jest tak zimno. Proszę proszę proszę Dzisiaj zaczęłam krzyczeć. To dziwna rzecz: nigdy nie zaznać spokoju. Wiedzieć, że szukanie schronienia jest bezcelowe. Że ból jest zawsze na wyciągnięcie ręki. Nie jestem bezpieczna w tych 4 ścianach, nigdy nie byłam bezpieczna, wychodząc z domu, nie mogłam czuć się bezpieczna przez 14 lat, podczas których w nim mieszkałam. W tym szpitalu ludzie umierają każdego dnia. Świat już nauczył się mnie bać. Ojciec każdej nocy zamykał mnie w pokoju, a matka krzyczała, że wychowuje odrażającą istotę. Zawsze mówiła, że chodzi o moją twarz. Że w mojej twarzy jest coś, czego nie może znieść. W moich oczach, w sposobie, w jaki na nią patrzę, w tym, że istnieję. Zawsze mówiła – krzyczała – żebym przestała na nią patrzeć. Jakbym mogła ją zaatakować. Przestań na mnie patrzeć, wołała, po prostu przestań na mnie patrzeć. Kiedyś włożyła moją rękę do ognia. Żeby sprawdzić, czy mogę się oparzyć. Tak powiedziała. Żeby sprawdzić, czy to zwykła ręka. Miałam wtedy 6 lat. Pamiętam, bo to były moje urodziny. Czy już zwariowałam? Czy to już się stało? Po czym to poznam? Czasem zamykam oczy i przemalowuję te ściany na inny kolor. Wyobrażam sobie, że mam na nogach ciepłe skarpety i siedzę przy kominku. Wyobrażam

sobie, że ktoś dał mi książkę do czytania, opowieść mogącą uwolnić mnie od tortur mojego umysłu. Chcę uciec, poczuć wiatr we włosach. Chcę udawać, że to tylko epizod niemający związku z historią mojego życia. Że ta cela jest sceną, że te dłonie nie należą do mnie, a przez to okno mogę się przenieść w jakieś piękne miejsce – jeśli tylko uda mi się stłuc szybę. Udaję, że ta poduszka jest czysta, a łóżko miękkie. Udaję i udaję i udaję, aż świat pod moimi powiekami staje się tak wspaniały, że nie da się go już pod nimi dłużej utrzymać. Ale wtedy moje oczy się otwierają, jakieś ręce chwytają mnie za gardło i nie przestają dusić dusić dusić Moje myśli, myślę, wkrótce będą płynęły składnie. Mój umysł, mam nadzieję, wkrótce zacznie działać sprawnie. Zastanawiam się, co oni sobie myślą. Moi rodzice. Zastanawiam się, gdzie teraz są. Zastanawiam się, czy już wszystko u nich w porządku, czy są szczęśliwi, czy nareszcie mają to, czego chcieli. Zastanawiam się, czy moja matka będzie kiedyś miała drugie dziecko. Zastanawiam się, czy ktoś w końcu wyświadczy mi przysługę i mnie zabije, i czy w piekle jest lepiej niż tutaj. Zastanawiam się, jak teraz wygląda moja twarz. Zastanawiam się, czy jeszcze kiedyś odetchnę świeżym powietrzem. Zastanawiam się nad tyloma rzeczami. Czasem przez kilka dni nie kładę się spać i liczę wszystko, co da się policzyć. Liczę ściany, pęknięcia w ścianach, palce u rąk i u nóg. Liczę sprężyny w łóżku, nitki w kocu, kroki, które muszę zrobić, żeby przejść od ściany do ściany w jedną i w drugą stronę. Liczę swoje zęby i włosy na głowie, liczę, na ile sekund uda mi się wstrzymać oddech. Ale czasem, kiedy jestem bardzo zmęczona, zapominam, że nie mam już prawa niczego sobie życzyć i marzę. Marzę tylko o jednym. Zawsze pragnęłam tylko jednego. Mieć przyjaciela. I marzę. Wyobrażam sobie, jak by to było. Uśmiechnąć się do kogoś, kto odwzajemniłby mój uśmiech. Móc się komuś zwierzyć. Komuś, kto niczym by we mnie nie rzucał, nie wkładałby moich rąk do ognia ani nie biłby mnie za to, że się urodziłam. Kogoś, kto wiedząc, że zostałam odrzucona, otoczyłby mnie opieką, kogoś, kto nigdy by się mnie nie bał. Kogoś, kto wiedziałby, że go nie zranię. Kulę się w kącie, opieram czoło o kolana i kołyszę się w tył i w przód i w tył i w przód i w tył i w przód i marzę marzę marzę śnię o rzeczach niemożliwych dopóki nie zasnę znużona płaczem. Zastanawiam się, jak by to było mieć przyjaciela. A potem zastanawiam się, kogo jeszcze zamknięto w tym szpitalu. Zastanawiam się, kto tak krzyczy. Zastanawiam się, czy to przypadkiem nie ja. Coś we mnie wzbiera. Coś, po co nigdy nie ośmieliłam się sięgnąć, coś, do czego boję się przyznać. Coś we mnie drapie pazurami, próbując wydostać się z klatki, którą sama zamknęłam od zewnątrz, łomocze do drzwi mojego serca, błagając o wypuszczenie. Błagając o wolność. Każdego dnia mam wrażenie, że od nowa przeżywam ten sam koszmar. Otwieram usta, żeby krzyknąć, zaprotestować, chciałabym zamachnąć się pięściami. Ale struny głosowe mam przecięte, ramiona unieruchomione, uwięzione w mokrym cemencie. Krzyczę, ale nikt mnie nie słyszy, nikt nie może mnie uratować, jestem uwięziona. To mnie zabija. Zawsze musiałam być uległa, podporządkowana, przyjmować błagalną, pokorną postawę, żeby inni mogli poczuć się bezpiecznie i komfortowo. Całe moje życie zamieniło się w walkę. Usiłuję udowodnić, że nie jestem niebezpieczna, że nie stanowię zagrożenia, że mogę żyć

wśród innych ludzkich istot, nie raniąc ich. I czuję się taka zmęczona taka zmęczona taka zmęczona taka zmęczona, a czasem ogarnia mnie gniew Nie wiem, co się ze mną dzieje. Mieliśmy domy. Przedtem. Najróżniejsze. 1-poziomowe. 2-poziomowe. 3-poziomowe. Kupowaliśmy krasnale ogrodowe i lampki choinkowe, uczyliśmy się jeździć na rowerze bez bocznych kółek. Kupowaliśmy sobie życie i żyliśmy na 1, 2, 3 poziomach wielowarstwowej opowieści, choć nie mieliśmy wpływu na jej konstrukcję. Żyliśmy na tych poziomach przez pewien czas. Dawaliśmy się nieść napisanej dla nas historii, prozie życia toczącego się na każdym metrze kwadratowym zakupionej przestrzeni. Cieszyliśmy się, gdy wątki splatały się z sobą, łagodnie kierując nasze życie na nowe tory. Zapisywaliśmy się na różne rzeczy. Umieszczaliśmy swoje nazwiska nad przerywaną linią – nie zastanawialiśmy się nawet, czy oferta nas interesuje. Jadaliśmy produkty, których nie powinniśmy jeść, wydawaliśmy pieniądze, choć nie mogliśmy sobie na to pozwolić, nie troszczyliśmy się o Ziemię, którą zamieszkiwaliśmy i marnowaliśmy marnowaliśmy marnowaliśmy wszystko. Jedzenie. Wodę. Bogactwa naturalne. Wkrótce niebo poszarzało od zanieczyszczeń, a rośliny i zwierzęta zaczęły chorować od modyfikacji genetycznych. W naszym powietrzu, posiłkach, ciałach rozwijały się choroby. Żywność się kończyła. Ludzie zaczęli umierać. Nasze królestwo rozpadało się na kawałki. Ludzie z Komitetu Odnowy twierdzili, że nam pomogą. Uratują nas. Odbudują nasze społeczeństwo. Zamiast tego nas zniszczyli. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro. Tak mi przykro tak mi przykro proszę wybacz mi. To był wypadek. Wybacz mi Proszę wybacz mi Przełykam łzy tak często, że czuję się, jakbym piła kwas. To jedna z tych strasznych chwil, kiedy siedzę nieruchomo zupełnie zupełnie nieruchomo, żeby nie mogli patrzeć, jak płaczę nie chcę płakać ale moje usta nie przestają drżeć a moje oczy są wypełnione po brzegi prośbą błaganiem prośbą o wybaczenie błaganiem o litość i może tym razem będzie inaczej, choć zawsze jest tak samo. Nikt nie przybiega, żeby mnie pocieszyć. Nikt nie staje po mojej stronie. Zapal za mnie świeczkę, szeptałam kiedyś do nikogo Do kogoś Do kogokolwiek Jeśli tam jesteś Proszę powiedz mi że czujesz ten ogień. Mam tylko te litery. 26 przyjaciół, którym mogę powierzać swoje historie. 26 liter to wszystko, czego potrzebuję. Mogę łączyć je w morza i ekosystemy. Mogę spinać

je z sobą, budując planety i układy planetarne. Mogę budować z nich drapacze chmur i metropolie pełne ludzi, tworzyć miejsca, rzeczy i idee, które są prawdziwsze niż ja i te 4 ściany. Nie potrzebuję do życia niczego oprócz liter. Ale bez nich by mnie nie było. Bo słowa, które zapisuję, są jedynym dowodem na moje istnienie. Czasem mam wrażenie, że cienie się poruszają. Czasem mam wrażenie, że ktoś patrzy. Czasem ta myśl mnie przeraża, a czasem napełnia mnie tak absurdalnym szczęściem, że nie mogę przestać płakać. Jeszcze kiedy indziej myślę, że przecież nie mam pojęcia, kiedy zaczęłam tracić rozum. Nic już nie wydaje mi się prawdziwe, nie wiem, czy krzyczę głośno, czy tylko w swojej głowie. Nie ma tu nikogo, kto mógłby mnie usłyszeć. Powiedzieć mi, że nie umarłam. Nikt nie chce mleczy. Wyrastają wszędzie, brzydkie i nieszczęśliwe, nieładne kwiaty w świecie rozpaczliwie poszukującym piękna. To chwasty, mówią o nich ludzie. Są nieciekawe, nie pachną i jest ich zbyt wiele, zbyt wiele, nie chcemy ich, tępimy je. Mlecze to utrapienie. Pragniemy jaskrów, żonkili, powoju. Azalii, gwiazd betlejemskich, czermieni błotnej. Hodujemy je w naszych ogrodach i w domach, zapominając o tym, że są trujące. Jakoś nie przejmujemy się tym, co by się stało gdybyśmy podeszli za blisko? gdybyśmy zjedli kawałeczek? Piękno przysłoniłby ból. Ono zawsze jest podszyte trucizną. Gdy dostanie się do krwi, niszczy organy, zatruwa serce. I śmieje się. Lepiej zerwij mlecz. Zerwij mlecz i zrób sałatkę, zjedz liście, kwiat, łodygę. Wpleć go we włosy, zasadź w ziemi i patrz, jak kwitnie. Zerwij dmuchawiec i zamknij oczy pomyśl życzenie zdmuchnij go na wietrze. Patrz jak zmienia świat. Nienawiść. Jest jak trucizna, bezlitosny cios pięścią w brzuch, jak wstrzyknięta dożylnie niesprawiedliwość, która wolno paraliżuje organy, aż nie można oddychać nie można oddychać samotność wciska się w nasze ubrania a my gnijemy zapomniani w jakimś ciemnym kącie świata. To śmierć. W ogóle nigdy nas nie było. Zerwij chmurę, żeby ją nosić wpiętą we włosy. Zerwij się i chwytaj jej miękkie miękkie pasma, jej pierzaste kosmyki, śnieżną zadymkę żeglującą w powietrzu, watę cukrową tak delikatną, że rozpływa się w chwili, gdy jej próbujesz. Życie jest jak chmura. Może przybrać miliony kształtów i rozmiarów, nie dając żadnych gwarancji ani pewności,

nie okazując zrozumienia człowiekowi, który mówi swojemu dziecku, że będą puszczać dziś latawiec, nie zważa na dziewczynkę, która liczyła dziś na słońce, niczego nie obiecuje znużonemu światu, którego potrzeby potrzeby potrzeby są dziś zbyt liczne. Takie jest życie. Czasem pełne i puszyste, płynące, a czasem ciemne i wściekłe i wypłakujące wypłakujące wypłakujące złość i furię i zemstę i odwet. To męka To cierpienie To dar, lekcja, upomnienie. Bo dopiero gdy minie burza, kiedy łzy zasilą rzeki, zaleją ziemię i zmyją z niej zło zgliszcza zniszczenie i zgniliznę dopiero wtedy dopiero wtedy wyjrzy słońce uśmiechnie się do nieba i ośmieli się zaświecić. Liczę wszystko. Otaczają mnie liczby parzyste, liczby nieparzyste i całe dziesiątki. Liczę tyknięcia zegara, liczę tyknięcia zegara, liczę linie między liniami na kartce papieru. Liczę drżące uderzenia mojego serca, liczę uderzenia mojego pulsu i mrugnięcia moich powiek, liczę, ile potrzeba prób, żeby dostarczyć wystarczającą ilość tlenu do płuc. Trwam w ten sposób, tkwię w ten sposób i liczę w ten sposób, dopóki to uczucie nie minie. Dopóki łzy nie przestaną płynąć, dopóki pięści nie przestaną drżeć, a moje serce nie przestanie boleć. Nie ma aż tylu liczb. Samotność to dziwna rzecz. Zakrada się cicho i niepostrzeżenie. Siada obok ciebie w ciemności. Głaszcze cię po włosach, kiedy śpisz. Owija się wokół twojego ciała i zaciska tak mocno, że brakuje ci tchu, że zamiera twój puls, choć krew płynie coraz szybciej. Dotyka ustami miękkich włosków na twoim karku. Zostawia kłamstwa w twoim sercu, kładzie się w nocy w twoim łóżku, wysysa światło z każdego kąta. Nie odstępuje cię na krok, kurczowo trzyma cię za rękę tylko po to, żeby jednym szarpnięciem pociągnąć cię w dół, kiedy usiłujesz się podnieść. Budzisz się, nie wiedząc, kim jesteś. Zasypiasz, drżąc na całym ciele. Wątpisz wątpisz wątpisz czy jestem czy nie jestem czy mogę czy mi wolno A kiedy sądzisz, że jesteś gotów odejść, że jesteś gotów się uwolnić, zacząć od nowa, samotność jak stary znajomy staje obok twojego odbicia w lustrze i patrząc ci prosto w oczy, mówi: no dalej, spróbuj przeżyć życie beze mnie. Nie znajdujesz słów, żeby bronić się przed samym sobą, przed głosem, który powtarza, że nie jesteś wystarczająco dobry nigdy nigdy nigdy nie będziesz wystarczająco dobry. Samotność to zgorzkniały, żałosny towarzysz. Zdarza się, że po prostu nie odpuści. Jestem złodziejką. Ukradłam ten notatnik i pióro z kieszeni fartucha jednego z lekarzy i wepchnęłam je sobie do spodni. To było tuż przed tym, jak wezwał tamtych ludzi, żeby przyszli mnie zabrać. Tych w dziwnych kombinezonach, grubych rękawicach i maskach gazowych z zamglonymi plastikowymi okienkami, które zasłaniały im oczy. To byli kosmici, pamiętam, że tak myślałam. Pamiętam,

myślałam, że muszą być kosmitami, bo nie mogli być ludźmi, oni, którzy skuli mi ręce z tyłu, oni, którzy przypięli mnie pasami do siedzenia. Strzelali mi w skórę paralizatorem raz po raz tylko po to, żeby usłyszeć mój krzyk. A ja nie krzyczałam. Jęczałam, ale nigdy nie wypowiedziałam słowa. Czułam, jak łzy spływają mi po policzkach, ale nie płakałam. To chyba doprowadzało ich do furii. Uderzyli mnie w twarz, żebym się obudziła, chociaż moje oczy były otwarte, kiedy przyjechaliśmy. Ktoś odpiął mnie od siedzenia, nie zdejmując kajdanek, i kopnął mnie w oba kolana, a potem kazał mi wstać. Próbowałam. Próbowałam, ale nie mogłam, i wreszcie 6 rąk wyrzuciło mnie za drzwi, a moja twarz krwawiła przez chwilę na betonie. Nie pamiętam, jak wlekli mnie do środka. Cały czas jest mi zimno. Czuję się pusta, jakby nie było we mnie nic poza złamanym sercem, jedynym organem w całej skorupie. Słyszę echo skarg w swoim wnętrzu, czuję, jak bicie wprawia w drżenie mój szkielet. Mam serce, mówi nauka, ale jestem potworem, mówi społeczeństwo. A ja to wiem, oczywiście, że to wiem. Wiem, co zrobiłam. Nie proszę o współczucie. Ale czasem myślę – tak tylko się zastanawiam – że gdybym była potworem, to może zdążyłabym już to poczuć? Czułabym się wściekła, podła i mściwa. Znałabym ślepą furię, żądzę krwi i zemsty. Zamiast tego czuję w sobie otchłań, która jest tak głęboka, tak ciemna, że nic w niej nie widać. Nie widzę, co jest na jej dnie. Nie wiem, czym jestem ani co mogłoby się ze mną stać. Nie wiem, co mogłabym znowu zrobić. Siedzę tutaj codziennie. Przesiedziałam tak już 174 175 dni. W niektóre dni wstaję i przeciągam się, czuję swoje sztywne kości, skrzypiące stawy, podeptaną duszę. Prostuję ramiona, mrugam powiekami, liczę sekundy pełznące po ścianach, drżące minuty pod moją skórą, oddechy, o których muszę pamiętać. Czasem pozwalam sobie otworzyć usta, tylko odrobinę, dotykam językiem zębów i warg, chodzę w kółko po tej małej przestrzeni, przesuwam palcami po pęknięciach w betonie i zastanawiam się, zastanawiam się, jak by to było przemówić na głos i zostać usłyszaną. Wstrzymuję oddech, nasłuchuję jakiegoś dźwięku, znaku życia i zachwycam się pięknem, niemożliwością możliwości usłyszenia obok siebie oddechu drugiego człowieka. Zatrzymuję się. Stoję nieruchomo. Zamykam oczy i próbuję przypomnieć sobie świat za tymi murami. Zastanawiam się, jak by to było wiedzieć, że nie śnię, że moje odizolowane istnienie nie jest zamknięte w klatce mojego własnego umysłu. I zastanawiam się, myślę o tym cały czas. Jak by to było się zabić. Bo właściwie nie wiem, wciąż nie potrafię określić różnicy, nigdy nie mam pewności, czy rzeczywiście żyję. Więc siedzę tu. Siedzę tu każdego dnia. Uciekaj, powiedziałam do siebie. Uciekaj, choćby twoje płuca odmawiały posłuszeństwa, choćby wiatr smagał i chwytał zębami twoje poszarpane ubranie, aż staniesz się rozmytą plamą, która wtopi się w tło. Uciekaj, Julio, uciekaj szybciej, choćbyś miała połamać nogi, choćby twoje mięśnie miały tego nie wytrzymać, a twoje serce miało przestać bić. Zawsze było za duże, żeby zmieścić się w twojej piersi, i biło za szybko przez zbyt długi czas. Uciekaj. Uciekaj uciekaj uciekaj, aż nie będziesz słyszała ich kroków za plecami. Uciekaj, aż pogubią swoje kije, a ich krzyki rozwieją się w powietrzu. Uciekaj z otwartymi oczami, z zaciśniętymi ustami i zatamuj rzekę wzbierającą pod powiekami. Uciekaj, Julio. Uciekaj, aż padniesz martwa.

Upewnij się, że twoje serce się zatrzyma, zanim cię dosięgną. Zanim zdążą cię dotknąć. Uciekaj, powiedziałam. Chwileczkę. Jeszcze sekundę jeszcze minutę proszę o jeszcze 1 godzinę może weekend na przemyślenie to nie tak wiele to nie takie trudne o nic więcej nie proszę to tak niewiele. A potem te chwile te sekundy te minuty te godziny te dni i lata zlały się w jedną wielką pomyłkę, jedną nadzwyczajną okazję, która uciekła nam sprzed nosa, bo nie potrafiliśmy zdecydować, nie mogliśmy zrozumieć, bo potrzebowaliśmy więcej czasu, bo nie wiedzieliśmy, co zrobić. Nie wiemy nawet, co zrobiliśmy. Nie mamy pojęcia, jak się tu w ogóle znaleźliśmy, skoro wszystko, czego pragnęliśmy, to wstać rano i pójść spać wieczorem, i może zatrzymać się na lody w drodze powrotnej do domu, a tamta jedna decyzja, tamten jeden wybór to cała prawda o nas samych, o tym, co znaliśmy i w co wierzyliśmy. I co teraz? Co dalej? W najciemniejsze dni musisz szukać plamy światła, w najzimniejsze dni musisz szukać ciepłego miejsca, w najbardziej ponure dni musisz kierować oczy przed siebie i w niebo, a w najsmutniejsze dni musisz zostawić je otwarte i pozwolić im płakać. Pozwolić im wyschnąć. Zmyć ból, żeby mogły znowu widzieć świeżo i jasno. Nic w tym życiu nigdy nie będzie miało dla mnie sensu, ale i tak nie przestaję domagać się swojej reszty i mam nadzieję, że ona wystarczy, żeby zapłacić za nasze błędy. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie jestem szalona. Nie wiem, kiedy to się zaczęło. Nie wiem, dlaczego to się zaczęło. Nie wiem nic o niczym poza krzykiem. Krzykiem mojej matki, kiedy zrozumiała, że nie może już mnie dotykać. Krzykiem ojca, kiedy zdał sobie sprawę, co zrobiłam matce. Krzykiem rodziców, kiedy zamknęli mnie w pokoju i powiedzieli, że powinnam być im wdzięczna. Za to, że mnie żywią. Za to, że tak humanitarnie traktują coś, co nie może przecież być ich dzieckiem. Za centymetr, którego używają, żeby odmierzyć bezpieczną odległość. Powiedzieli, że zrujnowałam im życie.

Odebrałam im szczęście. Sprawiłam, że moja matka porzuciła nadzieję na kolejne dzieci. Pytali, czy widzę, co zrobiłam. Czy widzę, że wszystko zrujnowałam. Tak bardzo chciałam naprawić to, co zniszczyłam. Każdego dnia próbowałam być taka, jak chcieliby, żebym była. Nieustannie starałam się być lepsza, choć właściwie nigdy się nie dowiedziałam, jak to osiągnąć. Teraz już wiem, że naukowcy się mylą. Ziemia jest płaska. Wiem to, ponieważ zepchnięto mnie z jej krawędzi, choć przez 17 lat próbowałam się jej trzymać. Próbowałam wspiąć się z powrotem, ale pokonanie grawitacji graniczy z cudem, kiedy nikt nie chce podać ci ręki. Kiedy nikt nie chce ryzykować, dotykając cię. 1 słowo, 2 wargi, 3 4 5 palców zaciśniętych w 1 pięść. 1 róg pokoju, 2 rodziców, 345 powodów, żeby się ukryć. 1 dziecko, 2 oczu, 3 4 17 lat strachu. Złamana miotła, dwie wściekłe twarze, gniewne szepty, zamki w moich drzwiach. Spójrz na mnie – o to chciałabym cię poprosić. Porozmawiaj ze mną raz na jakiś czas. Znajdź lek na te łzy, bo naprawdę chciałabym odetchnąć. Choć raz w życiu. Pamiętam telewizory, kominki i porcelanowe umywalki. Pamiętam bilety do kina, parkingi i luksusowe wersje samochodów terenowych. Salony fryzjerskie, wakacje, żaluzje w oknach, dmuchawce i zapach świeżo wybrukowanego podjazdu. Reklamy pasty do zębów, kobiety na wysokich obcasach i mężczyzn w garniturach. Pamiętam listonoszy, biblioteki, boysbandy, balony i choinki na Boże Narodzenie. Pamiętam, że kiedy miałam 10 lat, nie dało się już ignorować niedoborów żywności, a wszystko zrobiło się tak drogie, że ludzie nie byli w stanie przeżyć. Dlaczego po prostu się nie zabijesz, zapytał mnie kiedyś ktoś w szkole. Myślę, że było to pytanie w rodzaju tych, które w zamierzeniu mają być okrutne, ale wtedy po raz pierwszy rozważałam tę możliwość. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Może szaleństwem było się nad tym zastanawiać, ale zawsze miałam nadzieję, że jeśli będę wystarczająco grzeczna, jeśli wszystko zrobię jak należy, jeśli powiem właściwe słowa albo w ogóle nic nie powiem, to moi rodzice jednak zmienią zdanie. Myślałam, że wreszcie będą mnie słuchali, kiedy spróbuję z nimi porozmawiać. Myślałam, że dadzą mi szansę. Myślałam, że może wreszcie mnie pokochają. Zawsze miałam tę głupią nadzieję. Tu nie ma światła. Nie jestem pewna, czy piszę na papierze, na skórze, na kamieniu ale Czy byłeś szczęśliwy Czy byłeś smutny Czy byłeś przerażony Czy byłeś szalony Kiedy pierwszy raz krzyknąłeś? Czy walczyłeś o życie przyzwoitość godność człowieczeństwo Kiedy ktoś cię teraz dotyka – czy krzyczysz? Kiedy ktoś się teraz do ciebie uśmiecha – czy odwzajemniasz uśmiech? Czy mówiono ci, żebyś nie krzyczał, czy bito cię kiedy płakałeś? Czy ten, który to robił, miał jeden nos dwoje oczu jedne usta dwa policzki dwoje uszu dwie brwi? Czy był człowiekiem, czy wyglądał tak samo jak ty? Nadaj barwę swojej osobowości. Kształty i rozmiary to bogactwo.

Twoje serce to fenomen. Twoje czyny to jedyny ślad jaki zostawiasz za sobą. Trzymaj się Dasz radę Głowa do góry Bądź gotowa Nie daj się Nie poddawaj się Nie okazuj słabości Bądź twarda Pewnego dnia może będę Pewnego dnia może będę wolna