2. Kendrick Sharon - Wesele na pustyni

Sharon Kendrick

Wesele na pustyni Cykl: „Romans z szejkiem” - 02

ROZDZIAŁ PIERWSZY Xavier stał na środku salonu i z uśmiechem na ustach obracał na palcu koronkowe majteczki, a raczej trzy połączone ze sobą cienkie paseczki. Pytająco uniósł do góry ciemną brew i zaczepnie spojrzał na niewielkiego wzrostu blondynkę, która wyglądała teraz jak mała, speszona dziewczynka. - Czy przypadkiem czegoś nie zgubiłaś? Mówiono, że ma nieznośnie seksowny, aksamitny głos. Często pytano go nawet, czy nie pracuje przypadkiem w radiu. Odpowiedź na to pytanie brzmiała naturalnie „nie", gdyż Xavier de Maistre nie musiał oddawać się tego typu zajęciom w celach zarobkowych, a to dlatego, że posiadał ogromny majątek. Tylko raz zdecydował się wykorzystać atuty swojej urody - piękną, nieco smagłą twarz i prężne, muskularne ciało. Miał wtedy siedemnaście lat i sporo zarobił za reklamę wody po

S

goleniu. Później odrzucił wiele lukratywnych ofert, które spłynęły do niego po tym

R

dużym medialnym sukcesie, wprowadzając tym samym w osłupienie cały świat reklamy. Zamiast tego wolał zająć się biznesem i zainwestował zarobione przez siebie pieniądze w agencję nieruchomości, która rozrosła się do prawdziwego imperium, jednego z największych na świecie.

- Czyżbyś już stracił zainteresowanie dla naszych dawnych igraszek? - spytała cicho blondynka, z filuternym uśmiechem. Ale twarz Xaviera nawet nie drgnęła. Nie zamierzał się uśmiechać. Był po prostu zły na tę kobietę. Nie sądziła chyba, że od zeszłego roku, kiedy zakończyli romans, nic się w jego życiu nie zmieniło? Że zatrzymał się w miejscu i czekał przez długie miesiące na to, kiedy ona się znowu zjawi, by mogli zacząć wszystko od nowa? Chciała się umówić, żeby pogadać, nadrobić zaległości, jak się wyraziła. Tak przynajmniej twierdziła, kiedy rozmawiali przez telefon. A tu nagle, dosłownie w parę minut po wejściu do jego luksusowego paryskiego apartamentu, dostrzega na wypolerowanym parkiecie salonu najbardziej intymną część kobiecej garderoby. Niechcący zgubiła majteczki? Wykrzywił twarz w sarkastycznym uśmiechu. Byłe kochanki potrafią być czasami naprawdę wyjątkowo przebiegłe, ale i nużące zarazem.

-1-

Bo czy istnieje coś mniej ekscytującego, aniżeli myśl o seksie z kobietą, którą się już raz przetestowało? Wprawdzie gdy wczoraj zadzwoniła z propozycją spotkania, chętnie na nią przystał, bo w końcu od ich rozstania upłynął już cały rok. Sądził, że będzie ich stać na normalną, kulturalną rozmowę, na to, żeby się zwyczajnie spotkać i wypić kawę lub drinka, jak zasugerowała. Ale od pierwszej chwili zauważył, że ona zachowuje się w stosunku do niego raczej niezbyt naturalnie. Od razu dostrzegł ten charakterystyczny błysk pożądania w jej oczach. Od początku spotkania próbowała z nim flirtować. Szybko się domyślił, czego tak naprawdę chce, ale nie spodziewał się aż takiej determinacji. Westchnął ciężko. Że też niektóre kobiety nigdy nie mogą sobie odpuścić! - Nasze dawne igraszki były i minęły. Nie sądzisz, że wyczerpaliśmy już wszelkie możliwości w tej materii i to rok temu? Ale muszę przyznać, że podjęłaś odważną próbę ponownego uwiedzenia mnie, cherie. - Uśmiechnął się z przekąsem. Myślę, że powinnaś spróbować tych igraszek z innym mężczyzną, który będzie w stanie cię docenić, tak jak na to zasługujesz. - Ależ Xavier, co ty ... Nie pozwolił jej dokończyć.

R

S

- Czy nie wspominałaś coś o samolocie, który koniecznie musisz jeszcze dziś złapać?

Przez moment na jej twarzy widoczne było zdumienie. Jakby nie mogła uwierzyć, że jej były kochanek tak lekkomyślnie odrzuca taką cudowną okazję uprawiania z nią seksu. Zaproponowała mu to bez słów, a on mówi jej, żeby biegła na samolot. Nie brakowało jej inteligencji, więc szybko dotarło do niej, co chciał jej przez to powiedzieć. Czasami lepiej jest, gdy pewne rzeczy pozostają do końca nienazwane. Dzięki temu można się rozstać z nienaruszonym poczuciem godności. Wzruszyła więc ramionami, wyjęła mu z ręki swoje stringi i zaczęła je powoli wkładać. Lekko uniosła przy tym spódniczkę z czystego jedwabiu i Xavier nagle poczuł, że jego postanowienie nie jest już aż tak nieugięte. Co więcej, byłby skłonny zmienić zdanie na temat igraszek z tą seksowną blondynką. A warunki do igraszek były wręcz znakomite. Na końcu korytarza znajdowała się sypialnia, a w niej ogromne, wygodne łoże ze świeżutką, pachnącą satynową pościelą i wspaniałym

-2-

widokiem na Sekwanę. Xavier był właścicielem całego budynku, w którym znajdowały się praktycznie same biura. On zaś zajmował luksusowy apartament na ostatnim piętrze, z którego największy pokój stanowiła sypialnia. To przede wszystkim dlatego, jak tłumaczył swoim znajomym, że spotkania biznesowe przeciągały się często do późnej nocy i musiał mieć jakieś miejsce, gdzie mógłby się zdrzemnąć. A za hotelami szczególnie nie przepadał. W mieście jednak mówiono, że zabawia się tam z kobietami, i dzięki tym plotkom zyskał sobie opinię niezmordowanego kochanka. Generalnie był mężczyzną o dużym apetycie na dobra tego świata i kiedyś ciężko pracował po to właśnie, by teraz móc sobie pozwolić na wszystko, na co miał ochotę. Xavier odwrócił się, by spojrzeć przez okno. Na dole rozpościerał się wspaniały widok na rzekę. Po tafli wody, w której odbijały się światła miasta, wolno sunęły kolorowe stateczki z turystami. Nie znał nikogo, kto nie byłby oczarowany Paryżem. Także i jego dusza była na wskroś przesiąknięta atmosferą tego miasta, które

S

fascynowało go bardziej niż kiedykolwiek jakakolwiek kobieta. Nagle zmarszczył

R

brwi, gdyż zdał sobie sprawę, że dawno już, jak na jego możliwości, nie trzymał w ramionach kobiety. Dlaczego więc chciał odrzucić tak kuszącą propozycję? Może dlatego, że przyszłoby mu to zbyt łatwo? A nigdy nie przepadał za rzeczami, które przychodziły mu bez najmniejszego trudu, żeby nie powiedzieć, same wchodziły w ręce. - A więc, jak sądzę, już nigdy więcej cię nie zobaczę? - zapytała blondynka. Powoli odwrócił się w jej stronę. Nie był zaskoczony, właściwie zawsze wyglądało to podobnie, niezależnie od tego, jak piękne, utalentowane i inteligentne były jego kochanki. Nowe wyzwanie zawsze było prawdziwą pokusą i podejmował je bez wahania, ale równie szybko zaspokajał swój apetyt. Gdy raz już coś zdobył, natychmiast szukał nowego wyzwania. - Kto wie, cherie - odparł, wzruszając ramionami. - Zdarza mi się dość często być w Nowym Jorku, a więc może zjemy razem kolację, gdy zawitam tam kolejny raz. Stali tak, wpatrując się w siebie, i oboje doskonale zdawali sobie sprawę, że widzą się po raz ostatni. Ale czego ona właściwie oczekiwała? Przygryzła lekko dolną wargę.

-3-

- No tak, zapomniałam, że jesteś zwykłym draniem - rzuciła bez agresji. - Doprawdy? Jestem draniem? - odrzekł lekko, jednak nic więcej nie powiedział, bo zadzwonił telefon. - Qui? - zaczął po francusku. Niespodziewanie dzwoniła jego asystentka. - Tu na dole jest ktoś, kto chciałby się z tobą zobaczyć. - Jak to, tak bez uprzedniego umówienia się? - Nie przepadał za takimi niespodziankami i z góry był nieufny. - Mam nadzieję, że to nie jakiś cholerny dziennikarz - żachnął się. Budynek, w którym znajdował się jego apartament, był w ostatnim czasie pod nieustannym obstrzałem dziennikarzy. A dokładniej mówiąc, od momentu, kiedy w jednym z najlepiej sprzedających się francuskich dzienników o nazwie „Bonjour", zamieszczono jego zdjęcie, na którym stoi na balkonie i zapina stare, wyblakłe dżinsy. Jak się okazało, masowo ściągały je z Internetu kobiety będące jego fankami. Sprawa wylądowała już zresztą w sądzie za naruszenie prywatności.

S

- Nie, to nikt z prasy - odpowiedziała asystentka. - Więc czego on chce?

R

- To nie on, lecz ona i nie poinformowała mnie, czego od ciebie chce. Powiedziała tylko, że musi pomówić z tobą osobiście. - Ach tak - zdziwił się Xavier. - A czy ja ją znam? - Powiedziała, że nie. - Rozumiem - kiwnął głową. Fakt, że asystentka nie odesłała jej z kwitkiem, mówił sam za siebie. Zatrudniał bowiem wyłącznie takich ludzi, których instynktowi mógł zaufać. Raz jeszcze spojrzał na blondynkę, która wciąż stała nadąsana w tym samym miejscu. Jak, do licha, miał się jej pozbyć? Cała nadzieja w tej kobiecie, która czekała na dole. - Powiedz jej, żeby zaczekała - poprosił. - Zaraz zejdę na dół, jak tylko tutaj skończę... - Więc spotykasz się z kimś? - zapytała podejrzliwie blondynka. - No oczywiście, że tak - sama odpowiedziała na swoje pytanie. - Jak mogłam być taka głupia i sądzić, że po roku wciąż jeszcze jesteś wolny i może nawet na mnie czekasz? Łudziłam się, że moglibyśmy spróbować raz jeszcze...

-4-

- Nigdy ci niczego nie obiecywałem, Nancy. Nie przypuszczałem nawet, że nasze rozstanie może stanowić dla ciebie jakiś problem. - Bez przesady, mój drogi, być może nie tego się spodziewałam, ale żeby od razu problem... Sądzę, że problemem, Xavier, jesteś ty sam dla siebie. Żegnaj i dzięki za pamięć. Nancy wyszła na korytarz z wysoko uniesioną głową, a po chwili usłyszał windę. Czy postąpił niehonorowo? Nie, pomyślał, niehonorowo postąpiłby wówczas, gdyby dziś skorzystał z jej propozycji, a potem ją odesłał. Niejeden facet zrobiłby tak i, co więcej, nazwałby go głupcem, że nie skorzystał z takiej okazji. Ale Xavier był ostrożny i bardzo skrupulatnie dobierał sobie kochanki. Przy wyborze kierował się zawsze dwiema zasadami: po pierwsze musiały się odznaczać wyjątkową urodą, a po drugie niewielkim zaangażowaniem emocjonalnym. Zawsze od początku jasno stawiał sprawę: nie jest zainteresowany ani miłością, ani małżeństwem. Jak do tej pory, miał tylko niewielkie doświadczenie w miłości, a już na pewno nie zamierzał je zdobywać

S

w celu zawarcia małżeństwa. Powtarzał zawsze, że biada tej, która będzie próbowała zmienić jego nastawienie.

R

Xavier energicznym ruchem odgarnął do tyłu włosy. Czuł, że fala podniecenia, którą wywołała w nim Nancy, powoli opada. Za chwilę poprosi swoją asystentkę, żeby zrobiła mu dobrą kawę, a potem wysłucha, co ma do powiedzenia kobieta, która tak niespodziewanie zjawiła się tu dzisiaj. Poniekąd pomogła mu w szybkim pozbyciu się Nancy, a więc zasłużyła sobie, żeby ją przyjął. A potem, zanim uda się na kolację, weźmie długi, gorący prysznic. Uśmiechnął się do swego odbicia w lustrze i pomyślał: czy wolność nie jest najpiękniejszą rzeczą pod słońcem? Laura przycupnęła na rogu czerwonej sofy, której kolor zdecydowanie kłócił się z kolorem jej drogiego kostiumu. Nie zdążyła jeszcze przywyknąć do noszenia tak eleganckich, żeby nie powiedzieć ekskluzywnych, ubrań. Przez kilka ostatnich tygodni przeszła przyspieszony kurs, jak odnaleźć się w luksusie. Zakończył się on pobytem w starożytnym pałacu i sądziła, że przepychowi, który tam panował, już nic nie jest w stanie dorównać. Musiała jednak przyznać, że przepych, jaki zobaczyła w biurach Xaviera de Maistre, niewiele tamtemu ustępował. Kremowe ściany w zestawieniu z

-5-

nadzwyczaj drogim i gustownym umeblowaniem przypominały raczej pomieszczenia pałacowe niż główną siedzibę dobrze prosperującej korporacji. Lśniący pod sufitem żyrandol wyglądał na niezwykle kosztowny, a nieco staroświeckie obrazy, przedstawiające piękne, rasowe konie i nizinne krajobrazy, nadawały temu miejscu nieco tradycyjny charakter, ale także pierwiastek męski. Laura pogładziła opuszkami palców swoją nową, jedwabną spódniczkę. Wcale nie tak łatwo było się przyzwyczaić do takiego delikatnego, miękkiego materiału. Czuła dreszcz niepewności, mimo iż wiedziała, że jest świetnie przygotowana do tego spotkania. Generalnie przygotowanie było czymś w ogóle najważniejszym, jeśli chciało się być uznanym i dobrym prawnikiem. Można powiedzieć, że w innych dziedzinach życia nie odniosła na razie spektakularnych sukcesów, ale za to ciężko i wytrwale pracowała nad tym, by stać się dobrym prawnikiem. Jej umysł analizował jeszcze raz to, co wiedziała na temat Xaviera de Maistre. Był znanym na całym świecie biznesmenem, playboyem, a zarazem francuskim symbolem seksu.

S

Krótko mówiąc, potężny człowiek z dwuznaczną reputacją. Miał posiadłości w

R

Paryżu, a także w Londynie i w Nowym Jorku. Ostatnio spekulowano też, że wkrótce rozkręci jeszcze jeden ogromny biznes, oferując tanie przeloty z lotniska Orly w Paryżu. W przypadku gdyby miało okazać się to prawdą, pewnie nie będzie miał czasu przejąć się zbytnio wiadomością, którą chciała mu przekazać, ani majątkiem, który dzięki niej mógłby zyskać. Drzwi windy otworzyły się i Laura drgnęła nieco nerwowo. Ale ku jej zdziwieniu nie ukazał się w nich Xavier de Maistre, lecz piękna blondynka, która rzuciła jej niechętne spojrzenie. Coś pomiędzy złością i zazdrością, choć Laura wyczuła także nutkę sympatii. Blondynka podeszła bliżej i powiedziała: - Posłuchaj mojej rady, kochana, może i jest on świetnym facetem, ale, wierz mi, mężczyzna taki jak Xavier de Maistre oznacza same kłopoty. - Dziękuję, zapamiętam to sobie - odparła Laura i uprzejmie się uśmiechnęła. Asystentka Xaviera, o kamiennym wyrazie twarzy, zmierzyła blondynkę od stóp do głów i wyglądało na to, że ma ochotę wypchnąć ją na ulicę. Nie było jednak takiej potrzeby, gdyż już po chwili blondynka zniknęła za szklanymi drzwiami. I

-6-

wtedy Laura dostrzegła oburzone spojrzenie, które posłała jej asystentka Xaviera. Wyrażało ono mniej więcej tyle: „Czy możesz w to uwierzyć? Jak ona śmie mówić takie rzeczy!". Laura uśmiechnęła się porozumiewawczo. Nigdy nie mogła zrozumieć kobiet, które pozwalały, aby mężczyźni mieli nad nimi całkowitą władzę. - Chyba pojawiłam się nie w porę? - powiedziała. - Czyżby się pani tym przejmowała? - usłyszała za sobą męski głos. - Przecież weszła tu pani prosto z ulicy, bez uprzedzenia, i zażyczyła sobie ze mną rozmawiać. Laura podniosła się ze skórzanej kanapy i powoli się odwróciła. Otworzyła usta, żeby przeprosić za to najście, ale nie była w stanie wypowiedzieć ani słowa. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że ten już niemal legendarny playboy musiał być szalenie przystojny, ale, jak miała teraz okazję się przekonać, ta opinia wcale nie była przejaskrawiona. Dosłownie ugięły się pod nią kolana na widok Xaviera de Maistre. Wrażenie, jakie na niej wywarł, zaskoczyło ją. Wpatrywała się w niego z nieco głupawym wyrazem twarzy. Można by pomyśleć, że nigdy wcześniej nie widziała

S

mężczyzny. I w pewnym sensie była to prawda, bo nigdy wcześniej nie widziała takiego mężczyzny.

R

Stał przed nią w lekkim rozkroku, z rękami wsuniętymi w kieszenie. Wyglądał na najbardziej pewnego siebie człowieka na świecie. Widziała wcześniej wiele jego zdjęć i zdawała sobie sprawę, że ma zmysłowe usta i uwodzicielskie spojrzenie, ale nigdy nie spodziewała się, że jego fizyczna obecność podziała na nią do tego stopnia obezwładniająco. Jego oliwkowa karnacja wspaniale współgrała z jasnym, świetnie skrojonym garniturem. Całości dopełniała nieco ciemniejsza, jedwabna koszula i jedwabny krawat. Wyglądał naprawdę niezwykle szykownie, czego z pewnością świat oczekiwał od takiego człowieka jak on, ale i tak to elegancie ubranie wydawało się całkiem zbędne. Lepiej by było, gdyby niczego nie miał na sobie. Zaszokowało ją, że mogła coś podobnego pomyśleć, ale wciąż nie była w stanie oderwać od niego wzroku. Miał charyzmę, która była nie do odparcia. Czuła się wprost zahipnotyzowana przez jego ciemne, ogromne, a jednocześnie niespotykanie zimne oczy. - Spodziewałbym się czegoś więcej niż tylko milczenia od osoby, która wparowała tu bez zapowiedzi i domagała się spotkania ze mną. - Pożeranie mnie wzrokiem może sobie pani zostawić na inne okoliczności, dodał w duchu.

-7-

Te słowa wyrwały Laurę z osłupienia i próbowała skupić myśli na tym, z czym tutaj przyszła. - Zdaję sobie sprawę z tego, że nachodzę pana w dość niekonwencjonalny sposób - powiedziała z silnym angielskim akcentem. - Podejrzewam, że jest pani Angielką, mogłem się tego domyślić, to takie typowe dla tego kraju. Oferuje pani coś do sprzedaży? Popatrzyła na niego zaskoczona. Czy naprawdę wygląda na domokrążcę? W tym stroju, który był wart tyle co jej miesięczna pensja? - Nie - pokręciła głową. Przez chwilę Xavier zastanawiał się, czy już ją gdzieś widział. Ale nie, tego był pewien. Zmierzył ją jeszcze raz wzrokiem i, ku swemu zdziwieniu, nie wiedział, do jakiej ją wrzucić szufladki. W jej przypadku nie było to łatwe, choć nie potrafiłby powiedzieć, co sprawiało, że była jakby inna od kobiet, które znał. Czy to były rude włosy, przy których jej skóra wydawała się biała jak śnieg? A może oczy? Z

S

pewnością najpiękniejsze, jakie kiedykolwiek widział. Ogromne, o barwie najdroższych szmaragdów.

R

Była szczupła, ale miała bardzo kobiecą figurę: zaokrąglone piersi, wąską talię i pięknie wyeksponowane biodra. Wspaniale też prezentowały się jej zgrabne, długie nogi i szczupłe kostki w butach na wysokich obcasach. Przyłapał się niespodziewanie na tym, że wyobraża sobie, jak oplatają jego ciało. Zaklął w duchu, zły na siebie, że nie wykorzystał przed chwilą nadarzającej się okazji i nie zaspokoił swojego seksualnego głodu. - A nie słyszała pani o takim urządzeniu jak telefon? - spytał sarkastycznie. Nie przyszło pani na myśl, żeby umówić się w taki właśnie sposób, jak czynią to zwykle inni cywilizowani ludzie? - Oczywiście, że tak, ale mam swoje powody, dla których chciałam dotrzeć do pana w ten mniej konwencjonalny sposób. - Ach tak, to bardzo intrygujące. W jej postawie i stosunku wobec niego było coś dziwnego, coś, do czego nie był przyzwyczajony. Nie potrafił tego jeszcze nazwać. Może chodziło o to, że nie próbowała go uwodzić czy z nim flirtować, jak robiły to inne kobiety.

-8-

- A z kim mam właściwie przyjemność? - zapytał. Pod wpływem jego zimnego wzroku Laura nie była już niczego pewna. Czuła tylko, że jego magnetyzujące spojrzenie pozbawia ją zwykłej zawodowej pewności siebie. A przecież to miało być spotkanie biznesowe, wyłącznie biznesowe. Teraz jednak obawiała się o swoje emocjonalne reakcje. Wiedziała, że to, co ma zamiar mu powiedzieć, będzie miało ogromny wpływ na jego życie, i to nie tylko zawodowe, ale przede wszystkim osobiste. I właśnie choćby z tego powodu ich spotkanie nie mogło mieć charakteru wyłącznie biznesowego, nie wspominając już o innych, bardziej przyziemnych przyczynach. To co miała zamiar zakomunikować Xavierowi de Maistre, miało na zawsze zmienić jego życie, a już z całą pewnością jego sposób myślenia. Musiała rozegrać to bardzo ostrożnie, bo była w posiadaniu informacji o sile dynamitu - dynamitu emocjonalnego. Nie chciała, żeby ten dynamit wybuchł jej prosto w twarz. Wyciągnęła rękę w jego kierunku i posłała mu energiczny, zawodowy uśmiech. Miała nadzieję, że uda jej się dzięki temu nieco zamaskować wrażenie, jakie na niej wywarł.

R

- Nazywam się Laura Cottingham.

S

- Laurrra - powtórzył, rolując przez chwilę na języku literę „r". I nagle, ku jej zdziwieniu, po raz pierwszy to zwykłe imię zabrzmiało nieprawdopodobnie seksownie. Ujął po chwili jej dłoń i przesunął kciuk nieco wyżej, by wyczuć, czy ma przyspieszony puls. - Czy myśmy się już gdzieś poznali? - zapytał, przymrużywszy oczy. - Choć nie wydaje mi się - dodał po chwili - z pewnością nie zapomniałbym tak pięknej twarzy. Pięknej, pomyślała ze zdziwieniem Laura. Tak by się nigdy nie określiła. Uwolniła swoją dłoń z uścisku i odparła: - Nic mi o tym nie wiadomo. - Więc dlaczego pani tutaj jest? Ciągle waha się pani, czy wyjawić mi cel tej wizyty, podczas gdy wielu innych, będąc na pani miejscu, już dawno wszystko by mi powiedziało, choćby z obawy, że zniecierpliwiony, wyproszę za drzwi. Jestem doprawdy zaintrygowany, panno Cottingham, a to, proszę mi wierzyć, rzadko mi się zdarza.

-9-

Zabrzmiało to naprawdę arogancko, ale wiele można było mu wybaczyć, patrząc w te jego ogromne, piękne oczy, pomyślała. Laura rzuciła krótkie spojrzenie jego asystentce, która z wielkim zainteresowaniem przysłuchiwała się ich rozmowie, choć starała się to za wszelką cenę ukryć. - Wolałabym, żebyśmy porozmawiali na osobności - zwróciła się Xaviera. A to niby co ma znaczyć? Xavier był oburzony. Czyżby sądziła, że uroda pozwala jej ustalać reguły gry? - Na osobności? Można zrozumieć to tak, jakby przyszła pani po to, żeby na przykład ustalić ojcostwo - zakpił. - A może jest tu pani w imieniu jakiejś dziewczyny, która mnie o to posądza? - Nie, skąd, nic podobnego - odparła bez wahania, ale natychmiast zdała sobie sprawę, jak bystrym jest obserwatorem. Gdyby tylko wiedział, jak trafnie, choć całkowicie nieświadomie, ocenił sytuację! - Po prostu wydaje mi się, że lepiej będzie dla pana, gdy porozmawiamy w cztery oczy.

R

S

Xavier z niedowierzaniem utkwił w niej wzrok, ale za to z taką intensywnością, że przez chwilę poczuła się nieswojo, jakby stała przed nim całkowicie obnażona. - Eh, bien - powiedział po francusku. - Chodźmy więc do mojego gabinetu, mam nadzieję, że sprawa jest tego warta, bo nie lubię na darmo tracić czasu. Serce mocno jej biło na myśl o tym, co ma mu za moment wyjawić. Wzięła swoją małą walizkę i ruszyła korytarzem w ślad za nim. Gdy dotarli na miejsce, poprosił, by zamknęła za sobą drzwi. Dopiero teraz do niej dotarło, że udało jej się jakimś cudem osiągnąć cel: naprawdę była z nim sam na sam! Nie poprosił jej, by zajęła miejsce, więc stała pośrodku dużego pokoju z walizką w ręce, niczym podróżny, który właśnie się spóźnił na swój pociąg. - To bardzo miło z pana strony, monsieur de Maistre, że zechciał się pan ze mną tak szybko spotkać. - Zapewniam panią, że nie chodziło mi wcale o to, żeby być miłym. To, co mnie skłoniło do tej decyzji, to moja wygoda. Było mi to po prostu na rękę. Bo widzi pani, oddała mi pani swego rodzaju przysługę, mademoiselle Cottingham. To spotkanie z panią stanowiło dla mnie znakomity pretekst do wyjścia z sytuacji, która

- 10 -

stała się męcząca i niewygodna. - Umilkł i czekał już tylko na to, kiedy panna Cottingham zacznie wtykać nos w nieswoje sprawy, jak wszystkie kobiety, które znał. Ale ona, ku jego zdziwieniu, posłała mu jedynie uprzejmy, zawodowy uśmiech i spojrzała na niego w taki sposób, w jaki zazwyczaj kobiety na niego nie patrzyły. Xavier poczuł nagle sympatię dla panny Cottingham. Laura zbyt dobrze zdawała sobie sprawę, że to nie czas i miejsce na jakiekolwiek komentarze na temat jego arogancji i tego, w jaki sposób chciał się pozbyć tej nieszczęsnej blondynki. - Umówiłabym się na inny termin, gdyby ten dzisiejszy okazał się niemożliwy lub nieodpowiedni. Zgodnie z planem miałam pomówić z panem w cztery oczy, bo to, co jest zawarte w tych aktach - wskazała na walizkę - jest tylko do pana wiadomości. W jej głosie było coś, co obudziło w nim czujność. Ludzie przychodzili do niego zwykle po to, żeby go o coś prosić, jako że miał potężne wpływy i był niezwykle zamożny. Ale Laura zachowywała się raczej jak ktoś, kto ma coś do

S

zaoferowania. Nagle przypomniał sobie, że użyła słowa „akta".

R

- Czy wspominała pani coś o aktach? Jest pani może prawnikiem? - Tak - skinęła głową.

- Nie ufam prawnikom, chyba że pracują dla mnie - dodał szybko. - To bardzo zdrowy odruch. - Liczyła na to, że go rozbawi, ale nie uśmiechnął się, tylko uniósł brwi, co nadało jego przystojnej twarzy wyraz zdziwienia. - Jeśli to zagadnienie prawne, dlaczego nie skontaktowała się pani z moimi prawnikami? - Ponieważ... ponieważ, jak już wspomniałam, dotyczy to bardzo delikatnej kwestii i jest przeznaczone tylko i wyłącznie dla pańskich uszu. - To doprawdy bardzo intrygujące. Widzę, że lubi pani się droczyć. Czy tak samo droczy się pani w łóżku? Może już wreszcie przestanie pani bawić się ze mną w tę grę i powie mi, o co chodzi. Laura zarumieniła się, słysząc tę arogancką uwagę o droczeniu się w łóżku, jednak wiedziała, że takie uwagi najlepiej po prostu zignorować. - Oczywiście, monsieur de Maistre - powiedziała. - Przybywam tu w imieniu innej osoby, a dokładniej w imieniu szejka Zahira z Kharastanu.

- 11 -

Xavier zamilkł. Bardzo rzadko zdarzało mu się, by ktoś go czymś zaskoczył, a ta kobieta bezustannie go zaskakiwała. - Szejka? - powtórzył. Przecież nie prowadził żadnych interesów w tamtych stronach świata. - Nic z tego nie rozumiem... - Wcale tego nie oczekuję - odparła - ale zaraz spróbuję panu wszystko wyjaśnić. - Wzięła głęboki oddech. - Słyszał pan zapewne o Kharastanie? - Słyszałem o większości krajów na świecie. - To niesamowicie zamożny kraj, położony w górach, którego granice sięgają starożytnego Marabanu. - Sądzę, że nie potrzebna mi ta lekcja geografii - powiedział lekko zirytowany. Udało się pani ze mną spotkać, a mój czas jest niezwykle cenny. Albo więc proszę przejść do rzeczy, albo dziękuję pani za tę wizytę. Laura dostrzegła jego zdenerwowanie. Dlatego już bez ogródek powiedziała: - Jestem tu, by porozmawiać o pana ojcu.

S

Xavier drgnął, a w środku coś mocno ukłuło go w samo serce. Wkroczyła na

R

zabronione terytorium. Podszedł do niej bliżej i odezwał się zniżonym, nieco zachrypniętym głosem:

- Jak pani śmie poruszać sprawę mojego pochodzenia? To bardzo osobista kwestia, a pani jest dla mnie kimś zupełnie obcym. Jak pani śmie!? Laura nie wzięła do siebie tego upustu złości. Każdy byłby zły, gdyby znalazł się w takich okolicznościach. - Ja tylko wykonuję zlecenie, które mi powierzono, panie de Maistre. - Nagle zdała sobie sprawę, jaka odpowiedzialność spoczywa teraz na niej i zrozumiała, co miał na myśli jej szef, kiedy mówił, że nie ma czegoś takiego, jak łatwe pieniądze, gdy zdecydowała się wziąć tę sprawę. - Czyje zlecenie? - zapytał przez zęby. - Proszę mi natychmiast wszystko powiedzieć. Laura wiedziała, że nie może w żaden sposób przygotować go do tego, co miał za chwilę usłyszeć. - Chodzi właśnie o pana pochodzenie - zaczęła - o to, kim pan jest, a dokładniej mówiąc, kim myślimy, że pan jest. - Widząc zniecierpliwioną minę Xaviera, dodała

- 12 -

szybko: - Są poważne przesłanki ku temu, by sądzić, że jest pan synem szejka Kharastanu.

ROZDZIAŁ DRUGI Dziwne uczucie zawładnęło Xavierem. Miał wrażenie, jakby unosił się w powietrzu i spoglądał na wszystko z góry. Podobno takie odczucie jest charakterystyczne dla osób, które otarły się o śmierć, czyli przeżyły tak zwaną śmierć kliniczną. Xavier należał do ludzi, którzy tłumią w sobie wszelki nadmiar emocji. To był taki jego sposób na przetrwanie. Ale teraz doświadczył czegoś, co zachwiało jego równowagą psychiczną. Słowa Laury rozbrzmiewały mu w głowie głośnym echem: „Są poważne przesłanki ku temu, by sądzić, że jest pan synem szejka". Wszystko wkoło było ukryte jakby za mgłą, i widział tylko ją, Laurę, z pobladłą twarzą i gęstą, rudą burzą włosów na głowie.

R

- Kłamiesz! - wykrzyknął z oburzeniem.

S

- Ależ skąd! Dlaczego miałabym to robić?

Logika i zdrowy rozsądek podpowiadały mu, że to informacje wyssane z palca, ale podświadomość uporczywie zasiewała w nim wątpliwości. Bo czy nie było przez całe jego życie tak, że czuł się inny niż reszta świata? Dorastał w biedzie w Marais, zanim jeszcze stało się jednym z najmodniejszych miejsc w Paryżu. Za czasów jego dzieciństwa było tam pełno starych, zniszczonych domów. Ludzie żyli i pracowali w tym hermetycznym świecie otoczeni przez wąskie uliczki, małe restauracyjki i kilka sklepów. On mieszkał razem z matką na poddaszu, które pierwotnie przeznaczone było jako mieszkanie dla służby. Jego matka ciężko pracowała, próbując mimo ubóstwa stworzyć normalny dom swojemu jedynemu synowi. I mimo że ich kamienica z zewnątrz wydawała się zaniedbana i obskurna, to w jej wnętrzu było mieszkanie, w którym panował prawdziwy raj. Ściany były czyste i jasne, zasłony wyprane i wyprasowane, a na kuchence zawsze czekała na niego gorąca zupa. Być może jego matka była trochę zgorzkniała i czasem miewała zły humor, ale przecież łatwo mógł uciec od napiętej atmosfery w domu. Wystarczyło przejść tylko kilka ulic, by znaleźć

- 13 -

się w Ile de la Cite, gdzie mógł podziwiać imponującą katedrę Notre Dame czy też urządzoną z niezwykłym przepychem i ozdobioną pięknymi witrażami kaplicę Sainte Chapelle. Czasami Xavier chodził tam prosto po szkole, patrzył na te niezwykłe monumenty i przyrzekał sobie, że pewnego dnia wyrwie się z ubóstwa i ciasnoty, w jakich żyje, do innego świata, w którym będzie otoczony przez piękno i będzie miał dużo wolnej przestrzeni. Matka zawsze zaganiała go do książek, mówiła, że w edukacji leży jedyna ucieczka od biedy. Zabraniała mu wałęsania się po ulicach z innymi chłopakami. Xavier zresztą nie zabiegał zbytnio o towarzystwo swoich rówieśników, bo traktowali go zwykle z niejaką podejrzliwością. Jego dumna, pełna godności postawa i wyróżniający się wygląd - czarne gęste włosy, duże ciemnobrązowe oczy, smagła, oliwkowa karnacja - stanowiły swego rodzaju stygmaty. Był po prostu inny i koledzy często drwili z niego, wołając za nim: „Ciekawe, kim jest twój ojciec?" Ale Xavier przeważnie nie odpowiadał na te złośliwe zaczepki, zwłaszcza że

S

nie znał przecież tożsamości swego ojca. Pamiętał jednak z dzieciństwa, że jego matka

R

zawsze nerwowo reagowała, gdy tylko próbował podejmować ten temat. Nigdy nie chciała o tym rozmawiać, a raz, gdy nie dawał za wygraną, usłyszał coś, co go zaskoczyło: „Twój ojciec jest potężnym i niezwykle niebezpiecznym człowiekiem, i gdyby nas tu odnalazł, na pewno próbowałby mi ciebie odebrać. I z całą pewnością by mu się to udało! Zapomnij o nim, Xavier! Tak będzie najlepiej dla mnie i dla ciebie". Xavier nie czuł strachu przed ojcem, bo w ogóle nikogo się nie bał, ale czy miał inny wybór, jak przystać na jej prośbę? Czy miał prawo sprzeciwiać się kobiecie, która oddała mu całe swoje życie i poświęciła dla niego wszystkie swoje ambicje? Czasami łudził się, że matka złagodnieje z wiekiem, ale zmarła nagle pięć lat temu, pozostawiając po sobie jedynie kawałek wyblakłej, różowej wstążki i złoty pierścionek z rubinem. Xavier uznał, że odda cześć jej pamięci i uszanuje jej ostatnią wolę, jeżeli pozwoli, by jej sekrety umarły wraz z nią. Przekonał sam siebie, że lepiej będzie, jeśli przeszłość matki nie zostanie ujawniona i uwolnił się od ciężaru, który tak bardzo mu wcześniej doskwierał: już nie chciał poznać tajemnicy swojej matki i dowiedzieć się, kto jest jego ojcem.

- 14 -

A dziś, tak nagle, pojawia się u niego jakaś obca kobieta, w dodatku Angielka, i twierdzi, że zna jego tożsamość. Xavier poczuł narastający gniew. Bez ostrzeżenia chwycił Laurę za ramiona i przyciągnął do siebie na tyle blisko, że poczuł w nozdrzach kwiatowy zapach jej perfum. - Jakim cudem mój ojciec ma być szejkiem, skoro ja od dziecka mieszkam we Francji i do szpiku kości jestem Francuzem? Co za bajki próbuje mi tu pani opowiadać? - z irytacją wycedził przez zęby. Laura zamarła. Zobaczyła w jego oczach żywy ogień, prawdziwy gniew. Zakręciło się jej w głowie. - To nie jest bajka - wyszeptała z trudem, chwiejąc się na nogach - przysięgam, że nie. - Pani przysięgi nic dla mnie nie znaczą! Dlaczego miałbym pani wierzyć? - Do głosu powróciła chłodna i logiczna strona jego charakteru. Sam siebie starał przekonać, że to, co mówi ta kobieta, nie jest prawdą. - Kto panią tu przysłał? -

S

zapytał, hipnotyzując ją wzrokiem i jeszcze mocniej przyciągając do siebie.

R

- Działam w imieniu szejka, zgodnie z jego życzeniem, choć swoje oczekiwania przedstawił mi przez inną osobę.

- Jak to przez inną osobę? - zapytał, jakby mówiła w jakimś obcym języku. Był tak blisko, że Laura z trudem zebrała myśli. - Szejk jest już bardzo stary i słaby, i dlatego kontaktuje się ze mną za pośrednictwem jednego ze swoich doradców. - Przez chwilę wahała się, a potem dodała: - Choroba pana ojca jest jednym z powodów, dla których chciał się z panem jak najszybciej skontaktować. Nie interesował go wprawdzie stan zdrowia szejka, ale poczuł się jakoś dziwnie, gdy Laura wypowiadała słowo ojciec. Czuł bolesne ukłucie w sercu. - Kłamiesz! - rzucił jej w twarz. - Ten mężczyzna nie jest moim ojcem! Czuła, jak jego palce wbijają się jej w ramiona. - Mówię prawdę i proszę mnie puścić, to boli. - Jeszcze nie teraz - odpowiedział, ale rozluźnił nieco swój uścisk. Widział, jak drżą jej wargi i nagle zawładnęła nim ogromna pokusa, żeby ją pocałować. Poczuł tak silne podniecenie, że przez moment zastanawiał się nad tym,

- 15 -

jak szybko byłby w stanie wzbudzić w niej żądzę i jak szybko mógłby osłodzić wszystkie bolesne pytania, kochając się z nią. Zawładnęła nim prymitywna, zwierzęca natura. Użył więc swojej stalowej siły woli, żeby zapanować nad nagłym pożądaniem. Przynajmniej teraz, pomyślał zdeterminowany, bo wiedział, że tak naprawdę seks by go osłabił, na jakiś czas stałby się niewolnikiem tej kobiety. A takiego ryzyka nie wolno mu było podjąć, aż do momentu, gdy pozna wszystkie fakty. - Powiedz natychmiast wszystko, co wiesz - zażądał, nieświadomie przechodząc na „ty". Laura dobrze wiedziała, że nie może pozwolić, by to spotkanie nadal miało taki przebieg. Stał zbyt blisko niej, a ta bliskość niesamowicie ją rozpraszała. Xavier zszokował ją swoim zachowaniem i czuła się tak, jakby ktoś wymierzył jej policzek. Uświadomiła sobie bowiem, że cała ta sytuacja ma podtekst seksualny, że czuje pożądanie na spotkaniu, które powinno ograniczyć się do aspektu czysto zawodowego. Nie może sobie pozwolić na to, żeby w tak niemądry sposób stracić wszystko, na co tak ciężko ostatnio pracowała.

R

S

- Czy mógłby pan zabrać ręce? - zapytała lodowatym tonem. - Jak sobie pani życzy. - Ponownie wrócił do formy „pani". Puścił ją tak nagle, że niemal straciła równowagę. Oddychała płytko i szybko, jakby zakończyła przed chwilą jakiś długi bieg, a wiedziała przecież, że to dopiero początek dystansu. - Więc mów - zażądał - i przestań się ze mną bawić! - Zastanawiał się, czy to co usłyszy, da mu odpowiedź na wszystkie dręczące go przez całe życie pytania. A może lepiej by było, gdyby wcale nie poznał na nie odpowiedzi? Jego życie było teraz uporządkowane, tak jak lubił. Miał nad wszystkim kontrolę i grał pierwsze skrzypce. I nagle pojawia się ta Angielka i chce mu wszystko zburzyć. - Pana ojciec jest... - Nie! - przerwał jej bez pardonu. - Nikogo nie będziesz nazywać moim ojcem, a zwłaszcza podczas opowiadania tej historyjki. Nie mam ojca i nigdy nie miałem, rozumiesz? - W porządku. - Laura skinęła głową.

- 16 -

Na takie sytuacje była doskonale przygotowana. Zawsze pierwszą reakcją była negacja, ludzie robili to prawie zawsze! Zaprzeczali, że coś miało miejsce, gdyż sama myśl o pewnych rzeczach sprawiała im zbyt duży ból. Czyż sama tego kiedyś nie robiła? No choćby wtedy, jak ją oszukał jej były chłopak? Bo gdy dostał to, czego chciał, ona była już zbędna. I czy nie tłumaczyła go, gdy coraz bardziej wykluczał ją ze swojego życia, czyniąc z niej pośmiewisko? - No dobrze, więc w jaki sposób mam panu przedstawić tę historię? Przez moment zastanawiał się, czy nie stroi sobie z niego żartów. Ale gdy dostrzegł na jej twarzy wyraz współczucia i prawdziwej troski, jego podejrzliwe nastawienie do niej ustąpiło uczuciu zaciekawienia. - Po prostu proszę odpowiadać na moje pytania, przynajmniej na razie. Dla kogo pani pracuje? I wtedy przypomniały się Laurze słowa, które wypowiedział Malik: „Masz przywieźć ze sobą tego Francuza do Kharastanu, bez względu na to, jakich środków będziesz musiała użyć".

R

- Pracuję dla szejka Zahira z Kharastanu.

S

- A niby jak udało ci się zdobyć taki kontrakt? I jak się o tym wszystkim dowiedziałaś? A może kręcą cię tacy silni, smagli, milczący faceci jak ci książęta arabscy? Może sekretnie marzyłaś o tym, żeby któryś z nich zaciągnął cię do namiotu na pustyni i tam cię przeleciał? - Ewidentnie stara się pan mnie obrazić i muszę przyznać, że dobrze to panu wychodzi. Tylko dlaczego to pan robi? Przecież ja nie chcę panu wyrządzić żadnej krzywdy. Nie jestem pana wrogiem. Laura co prawda ani przez moment nie łudziła się, że przyjdzie jej łatwo namówić go na wyprawę do Kharastanu. Liczyła jednak na więcej przychylności z jego strony. Poza tym szejk Zahir był wprost niepojęcie bogaty. Jego bogactwo trudno by było nawet opisać. Każdy europejski milioner wydawał się przy nim biedakiem. Była przekonana, że gdy Xavier o tym usłyszy, złapie pierwszy samolot do Kharastanu, by z bliska przyjrzeć się swojemu potencjalnemu dziedzictwu. Czyżby się myliła? Czyżby nie chciał sięgnąć po królewską buławę, którą mu podawała? Być

- 17 -

może człowiek, odnoszący takie sukcesy jak Xavier, nie był łasy ani na pieniądze, ani na władzę. - Przepraszam, jeśli poczuła się pani obrażona. Rzeczywiście... chyba się trochę zagalopowałem. - Xavier dopiero teraz zdał sobie sprawę, że od początku zachowuje się wobec tej kobiety niezbyt kulturalnie. - W takim razie proszę mi wyjawić, jaką pani odgrywa w tym wszystkim rolę? - Nie odgrywam żadnej roli, po prostu pracuję dla królewskiej rodziny z Kharastanu. Zatrudnili mnie do wypełnienia tej misji i nie mam żadnych ukrytych motywów. - Czyżby? - powiedział z niedowierzaniem. - Każdy ma jakiś ukryty motyw. Dobrze o tym wiedział, bo jako człowiek interesu miał okazję poznać różnych ludzi. Przyzwyczaił się, że każdy coś od niego chciał. - Powiedz mi, czy zatrudniono cię ze względu na umiejętności, czy tylko dlatego, że masz pokaźny biust? To brzmiało tak, jakby postrzegał ją jak jakąś dziwkę.

S

- Nie przyszłam tu po to, żeby mnie pan ciągle obrażał - powiedziała zniżonym, lekko drżącym głosem.

R

- Nie rozumiem, dlaczego postrzega to pani jako obrazę, przecież mówię o pani oczywistych atrybutach. Ale w jednym ma pani rację, jeśli nie podoba się pani to co mówię, może pani wyjść. Nawet już teraz. Zapewniam, że nie będę pani zatrzymywał. Blefował, zarówno ona o tym wiedziała, jak i on. Jednak nie miała odwagi wyjść. Obawiała się, że nie będzie miała drugiej szansy na spotkanie. A w sumie to, co Xavier de Maistre o niej myślał czy też mówił, było naprawdę mało istotne. Otrzymała do wykonania zadanie, które miało charakter czysto zawodowy. Należało się więc trzymać planu. Może gdyby sięgał jej do ramienia lub miał krosty na twarzy, byłoby łatwiej z nim rozmawiać. - Ma pan tu może gdzieś fotografię swojego ojca? - zapytała. - Co to ma znowu znaczyć? A pani trzyma zdjęcia swojej rodziny w biurze? - A zatem rozumiem, że odpowiedź brzmi nie - powiedziała, ignorując jego agresję. - Może zechce więc pan rzucić okiem na fotografię, którą mi dano? Tak naprawdę, to chciał stąd po prostu uciec, ale na to było już za późno. Czuł się, jak świadek zbrodni, który wolałby o niektórych rzeczach po prostu nie wiedzieć.

- 18 -

- Zdaje się, że zaraz wyczarujesz mi je ze swojej walizeczki, niczym magik, który pokazuje dzieciom na przyjęciu urodzinowym sztuczki. Ona jednak bez słowa wyjęła z torebki kopertę, a z niej zdjęcie i podała mu je. Xavier wziął głęboki oddech i zaczął dokładnie studiować fotografię. Zdjęcie wykonano profesjonalnie, a widoczny na nim mężczyzna był w sile wieku. Na głowie miał biały turban i stał na tle przepięknego pałacu, który lśnił od złota. Spod turbanu wymykały się kruczoczarne kosmyki, dokładnie takie same, jak jego włosy. Ten sam nos i zmysłowe usta. Xavier poczuł, że coś ściska go za gardło. Podobieństwo było wprost uderzające. - No dobrze, nawet jeśli jesteśmy trochę do siebie podobni... - zaczął Xavier. Czyżby tylko trochę, pomyślała Laura, ale wolała nic nie mówić. - Co z tego, że obaj mamy ciemne włosy i oczy? - Wzruszył ramionami i przez chwilę się w nią wpatrywał. Nagle odłożył zdjęcie na biurko i ruszył w jej stronę. Coś ją przeraziło w wyrazie jego twarzy, ale zarazem i podekscytowało. - Skąd je pani ma? - syknął.

R

S

- Już mówiłam - odparła tak spokojnie, jak tylko potrafiła. Dostrzegła bowiem w jego oczach pożądanie. - Dostałam je od mężczyzny... mężczyzny, który uważa, że jest pana ojcem.

Xavier chwycił ją za ręce i przyciągnął do siebie. - Czego ode mnie chcesz? Laurze zaparło dech w piersiach i poczuła ogromne napięcie w całym ciele. Nie sądziła, że znajdzie się w takich opałach. Z wrażenia nie mogła wydusić z siebie ani słowa. - Nie mogę jasno myśleć, kiedy pan... - Kiedy pani dotykam? - zapytał, niemal szepcząc jej do ucha. Poczuła na twarzy jego gorący oddech. - A kiedy odważę się i dotknę pani ciała w pewnych wrażliwych miejscach, to co się stanie? - Gdy to mówił, jednocześnie myślał: Mógłbym ją pieścić i dotykać tak, że rozgorzałby w niej płomień namiętności, jakiego nie znała, aż do momentu, gdy cała drżałaby i z płaczem wykrzykiwała moje imię, a potem zaczęłaby mnie tak całować, że...

- 19 -

- Proszę w tej chwili przestać! - Przeraził ją, poczuła się jak kawałek wosku wrzucony do ognia, czuła, jak topnieje pod wpływem jego dotyku. - Natychmiast! Xavier wolno się odsunął. Zachowywał się teraz tak, jak mężczyzna, który grał tylko w jakąś grę i nagle się nią znudził. Wyraz jego twarzy wskazywał na to, że sprawia mu przyjemność jej widok, kiedy tak stoi przed nim, cała roztrzęsiona, z płonącymi policzkami. - Wciąż jeszcze nie usłyszałem, czego pani ode mnie chce? Próbuję się domyślić... Starała się pozbierać i wszystko sobie jakoś poukładać w głowie i za wszelką cenę pozbyć się tych erotycznych wizji, które przetaczały się teraz przed jej oczami. - Mam rozkaz, aby przywieźć pana do Kharastanu - wyrzuciła z siebie. - Rozkaz? - Omal się nie roześmiał. - Przepraszam, może niewłaściwie dobrałam słowa. - Też mi się tak wydaje. Czy naprawdę pani uważa, że można kogoś takiego jak

S

Xavier de Maistre po prostu do siebie wezwać? Wywieźć do jakiegoś kraju na końcu

R

świata, zapomnianego przez Boga i ludzi, tylko po to, żeby spotkał się z mężczyzną, który twierdzi, że jest jego ojcem?

Nie mogła pozwolić sobie na luksus wdawania się z nim w polemikę. Musiała go po prostu jakimś cudem nakłonić do tego, by wsiadł z nią do samolotu, bo taką miała misję. A wtedy nie będzie już więcej musiała wysłuchiwać jego aroganckich uwag i patrzeć na jego rozwścieczoną, ale jakże seksowną twarz. I dostanie swoje honorarium... Znowu przypomniały jej się słowa Malika: „Sprowadź tego Francuza do Kharastanu, nieważne, w jaki sposób". Tylko jak miała to zrobić? Była pewna, że nie skuszą go pieniądze ani żadne niejasne obietnice. Co taki zamożny i wpływowy mężczyzna jak Xavier de Maistre mógł cenić ponad wszystko? Może prawdę, bo niby co innego mogłaby mu zaoferować? - Jestem pewna, że jeśli nie przystanie pan na tę propozycję, kiedyś będzie pan tego żałował. - Ja będę żałował? Zapewniam panią, że nie należę do ludzi, którzy czegokolwiek żałują i analizują przeszłość, dzieląc włos na czworo.

- 20 -

Łatwo było sobie to wyobrazić, gdy patrzyło się w jego chłodne oczy. Nie wyglądał na człowieka, który spogląda za siebie i żałuje, że coś mogło potoczyć się inaczej. - A może ten właśnie przypadek stanie się wyjątkiem potwierdzającym tę regułę. - Spojrzała na niego w taki sposób, jakby chciała mu uzmysłowić, że nie chodziło jej wcale tylko o to, żeby załatwić sprawę do końca i wypełnić powierzone jej obowiązki. Nie znała go bliżej, ale zdawała sobie sprawę, że czasem nadarzają się w życiu okazje, które mogą się więcej nie powtórzyć. Przemówiła więc do niego całkiem bezinteresownie, prosto ze swojego serca. - Szejk jest już starym człowiekiem, o kruchym zdrowiu. Być może ma pan rację, może ta cała sprawa jest wynikiem jakiejś serii pomyłek i nieporozumień. Jednak dopóki pan tam nie pojedzie, nie dowie się pan o tym. A jak już pan pozna prawdę, będzie ją pan mógł z powodzeniem odrzucić, jeżeli tak pan właśnie zadecyduje. Ale czy wybaczy pan sobie, jeśli to naprawdę jest pana ojciec, a pan lekkomyślnie zaprzepaści szansę, by go

S

poznać? Myślę, że jeżeli zależy panu na tym, by poznać swego ojca, powinien pan

R

działać teraz, zanim będzie za późno. - Laura raz jeszcze popatrzyła mu głęboko w oczy i dodała: - Ponieważ ten stary człowiek może odejść w każdej chwili.

- 21 -

ROZDZIAŁ TRZECI Po tych słowach atmosfera w pokoju, w którym się znajdowali, zmieniła się nie do poznania, jakby jakaś siła niespodziewanie naładowała ją energią elektryczną, jakby samo wspomnienie śmierci sprawiło, że pokój ten napełnił się życiem. Xavier wpatrywał się w tę piękną kobietę o ciemnorudych włosach i czuł, że jego serce bije coraz mocniej. Ten przyspieszony puls poprzedzony był jednak krótkim, lecz piekącym bólem serca, który stłumił w sobie tak szybko, jak tylko mógł. - A może jest coś jeszcze, cherie, co chciałaby pani mi powiedzieć? Laura potrząsnęła niepewnie głową. Czy nie powiedziała już dostatecznie dużo? - Nie? A może wyjawi mi pani w końcu - cedził przez zęby - dla jakiej telewizji pani pracuje, dla jakiego reality show? No pokaż, gdzie ukryłaś kamerę, którą ośmieliłaś się wnieść bezprawnie do mojego azylu i nie zgrywaj takiego niewiniątka! huknął.

R

S

Już miała zapytać, skąd w nim tyle podejrzliwości, gdy nagle przypomniała sobie zdjęcia, które zostały opublikowane w magazynie „Bonjour". Nic więc dziwnego, że tyle w nim wrogości. - Wyjdź - syknął cicho.

Nie tak miało zakończyć się to spotkanie. Wciąż patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Ale naprawdę, czy nie zechciałby pan... - Nie snuj już więcej żadnych domysłów, tylko po prostu wyjdź. Natychmiast! Maintenant! - ponaglił ją po francusku. Wyczytała z jego wyrazu twarzy, że dalsza rozmowa nie ma sensu. Wyjęła więc swoją wizytówkę i podała ją Xavierowi. - Proszę, tu jest mój numer telefonu. Zatrzymałam się w hotelu Paradis. To na wypadek, gdyby chciał się pan ze mną skontaktować. - Podeszła do biurka, by wziąć fotografię. - Zostaw ją tam, gdzie leży - fuknął. - Jeśli to jest faktycznie zdjęcie mojego ojca, mam do niego większe prawo niż ty.

- 22 -

- Ale... - Zostaw je i wyjdź. Pod obstrzałem jego wrogiego spojrzenia przeszła z podniesioną głową przez pokój i wolno zamknęła za sobą drzwi. Dopiero gdy znalazła się przed budynkiem, zauważyła, że cała drży. Na szczęście do hotelu nie było daleko, ale i tak postanowiła złapać taksówkę. Nie miała siły iść piechotą, tym bardziej że nowe zamszowe kozaczki na wysokim obcasie nie nadawały się do spacerów po mieście. Nie mogła pogodzić się z tym, że zaprzepaściła swoją misję już przy pierwszym spotkaniu. Jadąc hotelową windą, przyglądała się w lustrze kostiumowi, na który tak nalegał doradca szejka. Tak samo nalegał na wizytę u stylisty, który wziął ją ze sobą na zakupy, gdy tylko przyjechała do Paryża. Była wprost idealną osobą do wypełnienia tej misji, jak wyraził się jej mocodawca. Miała nie tylko wysokie kwalifikacje i była szalenie inteligentna, ale także bardzo dyskretna, co zdawało się niezbędne do wykonania tego niełatwego zadania. Brakowało jej jedynie odpowiedniej

S

garderoby, w której mogłaby się czuć swobodnie wśród najzamożniejszych tego

R

świata i bardziej wiarygodnie odgrywać swoją rolę. Siła pozorów była przeogromna i nie miało większego znaczenia, że w środku czuła się niepewnie i drżała niczym małe dziecko, które znalazło się w obcym pomieszczeniu wśród nieznanych sobie ludzi. Weszła do swojego pokoju w hotelu, zdjęła buty i rzuciła się na ogromne łoże. Nie miała pojęcia, co powinna zrobić w tej sytuacji. Snuć się śladem Xaviera i na niego polować, czy raczej uzbroić się w cierpliwość i czekać na jego telefon? Była pewna, że połknął haczyk, ale nie oznaczało to jeszcze, że się do niej odezwie. Siedzieć bezczynnie i czekać nie miała ochoty. W końcu była tu po raz pierwszy w życiu, a zatem to wspaniała okazja, by zwiedzić to piękne miasto. Z pewnością prędzej czy później wszystko się wyjaśni i okaże się, czy otrzyma to wysokie honorarium, czy też nie. A stanie się to tylko wówczas, jeśli powierzona jej misja zakończy się powodzeniem, to znaczy, jeżeli przyjedzie do Kharastanu z Xavierem. Laura zdjęła ostrożnie kostium i odwiesiła go do garderoby. Włożyła rdzawą sukienkę z kaszmiru, która wspaniale komponowała się z jej włosami. Całości dopełnił złoty pasek i brązowe buty na płaskim obcasie. Była gotowa, żeby ruszyć na miasto.

- 23 -

Przemknęło jej przez myśl, że człowiek bardzo szybko przyzwyczaja się do luksusu. Na dole w recepcji zapytała, czy nie ma dla niej jakichś wiadomości. - Nie, mademoiselle - odparła grzecznie młoda recepcjonistka. A więc wszystkie wspaniałe atrakcje tego niezwykłego miasta, o którym tak wiele słyszała, były teraz na wyciągnięcie ręki. Dla postronnego obserwatora musiała wyglądać na kogoś, kto jest bez reszty zafascynowany pięknymi zabytkami i widokami, wieżą Eiffla sięgającą ponad Trocadero czy cudownymi witrażami Sainte Chapelle. A jednak cały czas myślała tylko o jednym: czy mogła rozegrać to wszystko lepiej. Kiedy pewnego dnia zadzwonił do niej szef, sprawa wydawała się całkiem prosta. Zapytał, czy nie zechciałaby wziąć krótkiego urlopu, by zarobić w tym czasie pokaźną sumę pieniędzy. Naturalnie ucieszyła się bardzo, bo w ten sposób pospłacałaby wszystkie swoje długi. I dopiero wiadomość, że miałaby pracować dla króla Kharastanu trochę ją onieśmieliła. Ale ponieważ niedawno rozstała się z Joshem,

S

swoim chłopakiem, czuła potrzebę wyrwania się, choć na parę dni, z rodzinnego miasta.

R

- Czy dobrze usłyszałam? Miałabym pracować dla rodziny królewskiej? spytała zszokowana. - Dokładnie tak.

- I miałabym polecieć do Kharastanu? - Ma się rozumieć - odparł szef. - Wszystkie koszty będą pokryte. Kropka. Prywatny samolot. Kropka. Markowe ciuchy... Wystarczy? - Niech pan przestanie, to brzmi zbyt pięknie, żeby mogło być prawdziwe. - Ale tak właśnie jest. Poprosił mnie o przysługę przyjaciel mojego przyjaciela. Potrzebują prawnika, który jest kobietą, a do tego młodą, entuzjastyczną i dyskretną. Tak to wygląda. - Dlaczego musi to być kobieta? - Bo kobiety nadają pewnym sprawom całkiem inny charakter, zwłaszcza kiedy dotyczy to tych spraw, które naładowane są emocjami. A ta jest właśnie taka. - Czy to nie jest niebezpieczne? Szef Laury się roześmiał.

- 24 -

- Naturalnie, że nie, bez obawy, będziesz pod najlepszą możliwą ochroną: sam szejk Kharastanu roztoczy nad tobą opiekę. I wszystko wydawało się wtedy takie proste... Nie była jednak najwyraźniej takim dobrym psychologiem, jak sądziła. Nie przewidziała tak silnej reakcji Xaviera na wieść o ojcu. To było trudne doświadczenie, z którego jednak czegoś się nauczyła. Nigdy nie można przewidzieć, jak klient się zachowa. Każdy jest w końcu inny, a jej początkowe przekonanie, że Xavier natychmiast wsiądzie do samolotu, by polecieć do ojca, wydało jej się teraz śmieszne. Zmęczona, powoli zmierzała do swojego hotelu, zastanawiając się, co ma zrobić. Może powinna zadzwonić do szejka i powiedzieć mu, jaka była pierwsza reakcja jego syna? A może dać Xavierowi trochę czasu, żeby sobie to wszystko jeszcze raz przemyślał? Była tak pogrążona w swoich rozmyślaniach, że przemierzając hol, nie dostrzegła mężczyzny, który siedział w rogu i bacznie ją obserwował. Gdy go minęła, wstał i podążył za nią, nie spuszczając wzroku z jej lekko

S

kołyszących się bioder. Właśnie miała zamknąć za sobą drzwi do swojego

R

apartamentu, gdy poczuła, że ktoś na nie napiera. Na korytarzu stał Xavier. - Co pan, do diabła, wyprawia?! - zawołała. Przestraszył ją nie na żarty. - Jak to co? Chciała pani ze mną porozmawiać, więc przyszedłem, skarbie, i cały jestem do pani dyspozycji.

Laurze przemknęło przez myśl, że pewnie nie zdawał sobie sprawy, w jaki sposób wypowiedział te słowa. Miały wyraźny podtekst seksualny. - Wolałabym, żeby mnie pan uprzedził o swojej wizycie. Nie bardzo lubię, gdy ktoś próbuje się włamać do mojego pokoju hotelowego. - A ja sądziłem, że lubi pani takie niespodzianki! Dokładnie wczoraj zaatakowała mnie pani w podobny sposób, czyż nie? Próbowała się uśmiechnąć, ale nie było to łatwe. Patrzył na nią takim wzrokiem, który obezwładniłby każdą kobietę. Weź się w garść, zbeształa się w myślach, masz się zachowywać jak profesjonalistka. Postanowiła więc, że będzie postępować tak, jakby właśnie wszedł do jej gabinetu. - Może pan usiądzie - powiedziała uprzejmym tonem.

- 25 -

Xavier rozejrzał się po pokoju, aż w końcu zatrzymał wzrok na dużym łóżku z baldachimem. - A gdzie miałbym usiąść? Może tam? - zapytał, patrząc cały czas w stronę łóżka. - Nie sądzi pani, że mogłoby nas to trochę rozpraszać? Nie wiem, jak pani, ale ja miałbym chyba poważne problemy, by utrzymać pion, gdybym znalazł się na łóżku z tak piękną kobietą jak pani. - Niech pan nie będzie śmieszny. - Ale ja przecież mówię prawdę. Musiałaś, cherie, słyszeć to wiele razy. Zawsze jest pani taka spięta? - Widział wyraźnie, że jej ciało nie współgra z tym, co mówi. Pod cienkim materiałem sukienki zbyt widoczne były jej zaokrąglone piersi i nabrzmiałe brodawki. Szybko jednak zmienił temat, bo uznał, że na seks przyjdzie jeszcze czas. - Dobrze, zostawmy na razie łóżko i skupmy się na właściwej sprawie. Chciałbym, aby odpowiedziała mi pani na kilka pytań. - Słucham, po to tutaj jestem.

S

- Sądziła pani, że tak po prostu rzucę wszystko i wsiądę z panią do pierwszego samolotu, który leci na wschód?

R

- Tak sądziłam, jest pan przecież szefem i może pan robić to, co pan chce. - Pochlebiasz mi... - Nie to było moim zamiarem.

- Czyżby? Nie wiesz, że mężczyźni wprost uwielbiają, kiedy się im schlebia? - Nie tego uczą na studiach prawniczych - odparła. - A poza tym jestem pewna, że niektórzy mężczyźni nasłuchali się już tyle pochlebstw, że przestało to robić na nich wrażenie. Jak sądzę, należy pan do nich, panie de Maistre. Xavier posłał jej uśmiech, jaki posyła zwykle wilk bezbronnej owieczce, którą ma zamiar pożreć. Dlaczego akurat ją wybrano do tej roboty, zastanawiał się w duchu. Z pewnością miała stanowić przynętę, jej uroda zadecydowała o tym wyborze. Może powinien przeprowadzić mały test? Na przykład ją pocałować? Gdyby zatracił się w jej ciepłych, miękkich ustach, może choć na chwilę udałoby mu się ukoić tę obezwładniającą frustrację i wyciszyć wzburzone myśli, które nie dawały mu spokoju, odkąd wyprosił ją ze swojego gabinetu. Nieczęsto doświadczał takiego stanu ducha. Miał wrażenie, jakby w jego głowie toczyła się wielka bitwa.

- 26 -

Chłodna i racjonalna część jego osobowości mówiła mu, że poszukiwanie ojca na tym etapie życia nie ma najmniejszego sensu, nawet jeśli ta wydumana opowieść miałaby okazać się prawdą, w co zresztą szczerze wątpił. Nie potrzebował w tym wieku ojca, odniósł swój sukces i zawdzięczał go wyłącznie swojej pracy. Takie spotkania po latach nie były w jego stylu. Poza tym był pewien, że spowodowałoby to mnóstwo komplikacji, nie tylko tych praktycznych, ale i emocjonalnych. Niemniej musiał przyznać przed samym sobą, że ta zdumiewająca wiadomość wzbudziła w nim nieodpartą ciekawość i zdawał sobie sprawę, że jeśli teraz nie wyciągnie z tej kobiety wszystkich możliwych informacji, będzie tego potem żałował. A tego bardzo nie lubił. Gra wydała mu się warta świeczki z jeszcze innego powodu. Laura Cottingham, która ze wszech miar próbowała pokazać mu, że nie jest nim zainteresowana, była szalenie atrakcyjną kobietą i perspektywa uwiedzenia jej bardzo go kusiła. - Ale muszę przyznać pani rację, faktycznie robię w życiu to, co chcę. I jeszcze jedno, nigdy dotąd nie dostałem tak intrygującego zaproszenia od tak pięknej kobiety.

S

Chyba żaden facet nie byłby w stanie ci odmówić, cherie, tak więc może pani

R

odetchnąć z ulgą, bo zdecydowałem, że pojadę z panią do Kharastanu. Przez moment Laura nie wierzyła własnym uszom. Była święcie przekonana, że po takim początku będzie się opierał bez końca. - Jestem naprawdę usatysfakcjonowana taką decyzją. - Domyślam się - powiedział, zachowując dystans. Musiał się kontrolować w tej nietypowej sytuacji i ją też musiał mieć na celowniku. - Jutro o dziewiątej rano przyjedzie po nas samochód i zabierze na lotnisko. Czy to panu odpowiada? - Nie. - Nie? Dlaczego? Xavier uśmiechnął się z satysfakcją. - Widzę, że zbyt wiele pani z tego nie rozumie. To ja zwykłem dyktować warunki, bo to świat dostosowuje się do mnie, a nie ja do świata. A więc powiadomię panią, kiedy i w jaki sposób odbędziemy tę podróż. - To znaczy? - To znaczy, że sam zaaranżuję tę wyprawę.

- 27 -

- Ale szejk wysłał po pana luksusowy samolot, który czeka tylko na pana skinięcie. - Przykro mi, ale trudno mnie skusić na luksus. Poza tym, nie chcę mieć żadnych zobowiązań wobec szejka. Takie są moje warunki i albo je pani zaakceptuje, albo wróci pani z pustymi rękami. Nie pójdę na żaden kompromis i nie zamierzam zmienić zdania. W jego oczach widoczna była determinacja i wiedziała, że dalsza dyskusja pozbawiona jest sensu. Nie miała wyjścia, musiała zaakceptować jego propozycję. - Z tego co wiem, nie ma bezpośredniego lotu do Kharastanu - powiedziała. - Nie jestem zdany na regularne linie. Polecę własnym samolotem, co do którego mam całkowitą pewność. Jeśli rzeczywiście jestem synem bogatego szejka, z pewnością niejeden człowiek czyha na moje życie. A za moich ludzi ręczę głową. W tym co mówił, był jakiś sens. Zadrżała na samą myśl, że będzie przez dłuższy czas przebywać w towarzystwie tego mężczyzny, i miała nieodparte wrażenie, że to nie w strachu leżała przyczyna.

R

S

Xavier wpatrywał się w nią w milczeniu przez dłuższą chwilę. Była taka delikatna, chciałoby się powiedzieć alabastrowa.

- Stało się coś? Wygląda pani na zdenerwowaną. - Nie, dlaczego?

- Oboje dobrze znamy odpowiedź na to pytanie. A poza tym, może lepiej mów do mnie po prostu Xavier. Nie mogła uwierzyć... Zaproponował jej, by mówiła mu po imieniu. Zapewne on też będzie się do niej zwracał: Lauro. Przeszył ją dreszcz. To uczucie było niemal intymne i dopiero teraz przeraziła się na dobre.

- 28 -

ROZDZIAŁ CZWARTY - Będziemy lądować za godzinę, monsieur. Xavier popatrzył znad dokumentów, które właśnie przeglądał, w piękne oczy stewardesy. - Merci bien - odpowiedział, a potem spojrzał na Laurę, siedzącą naprzeciw niego. Czytała. Był zaskoczony jej zachowaniem. Sądził, że podczas lotu będzie go zagadywać i pytać o wiele spraw, jak większość kobiet. W końcu chyba nieczęsto miała okazję lecieć tak luksusowo wyposażonym samolotem, którego wnętrze przypominało swoim wyglądem ekskluzywny salon. Ale ona zabrała ze sobą grubą powieść do czytania. Co za ironia losu, bo właśnie teraz przydałaby mu się jakaś pogawędka, żeby na chwilę odepchnąć od siebie dręczące myśli. Zeszłej nocy nie spał dobrze, wciąż się budził i miał dziwne sny. W pewnym momencie usiadł nagi na łóżku

S

i wpatrywał się w ciemność. Uświadomił sobie, że ta młoda Angielka zmusiła go do

R

rozpamiętywania tego fragmentu życia, który stanowił dla niego jedną wielką tajemnicę. I nawet jeżeli to co powiedziała, miało okazać się prawdą, nie był pewien, czy chce ją poznać.

Czuł niepokój, gdyż sprawy wymykały mu się spod kontroli. Wolał więc nie pozostawać ze swoimi myślami sam na sam, a ta piękna rudowłosa kobieta, która siedziała na wyciągnięcie ręki, nie udzielała mu żadnego wsparcia. Nie tego się spodziewał, a to sprawiało, że pociągała go jeszcze bardziej. Tak, pożądanie było czymś, z czym doskonale umiał sobie radzić, znacznie lepiej niż ze sprawą swojej własnej tożsamości. Niech no tylko Laura Cottingham znajdzie się pod jego urokiem! - Może chciałabyś się jeszcze czegoś napić lub coś zjeść, zanim wylądujemy? Laura spojrzała na niego znad książki, zastanawiając się, czy zauważył, że właściwie w kółko czyta to samo. - Nie, dziękuję. - Ale ledwo tknęłaś swój lunch - nalegał. Nie była w stanie nic przełknąć, choć musiała przyznać, że rybę z warzywami przyrządzono naprawdę wspaniale. Nawet pudding, który zwykle pochłaniała, stał

- 29 -

nietknięty. Na szczęście brak apetytu mogła zrzucić na mdłości wywołane lotem, choć samolot leciał wyjątkowo płynnie, a ona nie odczuwała żadnych dolegliwości żołądkowych. Doskonale wiedziała, że prawdziwa przyczyna jej braku apetytu tkwiła w siedzącym naprzeciwko mężczyźnie. - Nie jem dużo - wyjaśniła. - Angielki nigdy nie odżywiają się odpowiednio. Z reguły skubną pół tosta na śniadanie, a potem jedzą chipsy na lunch. - Ja nigdy nie jem chipsów. Zresztą, chyba nie ma to teraz większego znaczenia. Nie o mnie tutaj chodzi... - Wprost przeciwnie. - Flirtowanie wydało mu się znacznie łatwiejsze niż walka z własnymi myślami. - Jeśli nie chcesz, by o tobie mówiono, nie powinnaś tak eksponować swojego pięknego ciała. Laura spojrzała po sobie ze zdziwieniem. Stylista specjalnie dobrał jej odpowiednią kolekcję na czas pobytu w Kharastanie, która znacznie różniła się od tej

S

paryskiej. Dziś miała na sobie długą sukienkę z jedwabiu w kolorze kawy z mlekiem.

R

Rękawy sięgały aż do nadgarstków. Oczekiwano od niej, że jej ubiór nie będzie wyglądał rażąco na dworze szejka. Rozcięcie w sukience sięgało zaledwie do kolana. O co więc chodziło Xavierowi? Chyba nie o te złote sandałki, w których jej stopy wyglądały rzeczywiście bardzo zgrabnie, ani o kolczyki z dużymi zielonymi kamieniami. - Nie rozumiem. Uważam, że nie jestem ubrana prowokacyjnie - zaoponowała. - Nie? - odparł, podniósłszy jedną brew. - A czy ta sukienka nie jest skrojona przypadkiem tak, by podkreślała twoje kształty? Mistrzowski trik: niby absolutnie skromna, ale wydobywa największe atuty. Poza tym, czasem ukrycie się za materiałem bywa niewiarygodnie ekscytujące. Jestem pewien, że zdajesz sobie z tego sprawę. Ale nie myśl, że nie podoba mi się twoje wyczucie smaku, cherie. Zabrzmiało to tak, jakby uważał ją za prawdziwą kusicielkę, która celowo dobiera garderobę, by go uwieść. Zwykle ubierała się zupełnie inaczej. Czy miała mu wyznać, że nad jej strojami pracowali najlepsi styliści zatrudnieni przez samego szejka Zahira? Nie chciała wdawać się teraz w tego typu dyskusje, które pogłębiałyby ich wzajemne relacje. To byłoby zbyt ryzykowne. Tak podpowiadał jej instynkt. W

- 30 -

przeszłości nie słuchała jego głosu, i z reguły nie robiła tego, co było dobre dla niej. Ale z tym koniec, teraz będzie żyć w zgodzie z samą sobą. A zimny, profesjonalny dystans był tym, czego w tej chwili potrzebowała. Obawiała się, że będzie z nią flirtował i nie myliła się. W końcu był Francuzem, a Francuzi znani są z tego, że lubią flirtować i podobno są dobrymi kochankami. A nawet jeśli był Francuzem tylko po matce, a jego ojcem był szejk, to czy szejkowie nie słynęli ze swojej sprawności seksualnej? Tak czy owak, siedzący naprzeciwko niej mężczyzna był niebezpiecznym flirciarzem, a ona nie była do flirtu przyzwyczajona. W miasteczku, w którym mieszkała, nie było mężczyzn pokroju Xaviera, nie miała więc okazji zdobyć doświadczenia. A w ogóle to ma jedynie obowiązek sprowadzić go do Kharastanu, a to nie oznacza, że musi tolerować jego prowokacyjne uwagi. Po fiasku z Joshem postanowiła sobie, że nie dopuści do tego, by jeszcze raz wykorzystał ją jakiś facet. Podchodzili już do lądowania i wkrótce stanie na płycie lotniska Kumush Ay stolicy Kharastanu - i na tym zakończy się jej misja. Już nie będzie musiała obchodzić

S

się z Xavierem jak ze śmierdzącym jajem. Nie to, żeby miała być od razu niegrzeczna,

R

ale będzie mogła najzwyczajniej w świecie otworzyć mu oczy i wyjaśnić, jak należy traktować kobietę. Z pewnością wyjdzie mu to tylko na dobre. - Monsieur de Maistre... - zaczęła.

- Xavier - poprawił ją. - Miałaś zwracać się do mnie po imieniu. - W porządku, Xavier - powtórzyła za nim. W duchu zastanawiała się, dlaczego tak trudno było jej wypowiedzieć jego imię, dlaczego wydawało jej się tak bardzo ponętne. Miało smak soku z egzotycznych owoców, których nigdy wcześniej jeszcze nie kosztowała. - Chciałabym cię prosić, żebyś w żaden sposób nie robił aluzji do mojej figury ani nie komentował mojej szaty. - Szaty? - roześmiał się Xavier. Zastanawiał się, czy ta jej sztywna postawa nie wynika przypadkiem z tego, że Anglicy tak naprawdę chcieliby, by kobiety, z którymi się wiążą, przypominały ich nianie. - Przecież wy, kobiety, uwielbiacie być podziwiane. Prawda? Laura wyprostowała się. - Naturalnie, masz rację, i gdybyśmy spotkali się w innych okolicznościach, być może twoje komentarze i twoja reakcja wydawałyby mi się bardziej odpowiednie.

- 31 -

- W innej sytuacji? Co masz na myśli? - Na przykład na przyjęciu czy spotkaniu towarzyskim. Coś w tym stylu wyjaśniła. - Więc uważasz, że kobiety mogą zabawiać się z mężczyznami tylko na gruncie towarzyskim? „Zabawiać się". Laurze stanęły przed oczami sceny, o których wolała nie pamiętać. - Dlaczego cały czas próbujesz przekręcać moje słowa? - spytała obruszona. Czy naprawdę tak trudno ci zrozumieć, że nie każda kobieta marzy tylko o tym, by wskoczyć ci do łóżka? Nastała chwila ciszy. - Ale kto mówi o wskakiwaniu do łóżka? - Wiesz co, daj już spokój, ta rozmowa prowadzi donikąd. - To jakieś szaleństwo, pomyślała wkurzona. Na całe szczęście kończy się ta gehenna. Malik

S

wspominał już, że ma dla niej jakieś nowe zadanie. Ale nie mogła mu się pokazać w

R

takim stanie, zdenerwowana i rozdygotana, bo nic z tego nie będzie. Musiała szybko działać. - Za to chętnie skorzystam z twojej wcześniejszej propozycji i napiję się drinka.

- Ja również - odparł i przycisnął guzik w fotelu przywołujący stewardesę. Szybko powiedział jej coś po francusku i Laura nic nie zrozumiała. Gdy stewardesa zniknęła, obrzucił ją takim spojrzeniem, że dreszcz przebiegł jej po plecach. Dosłownie pożerał ją wzrokiem. Pomyślała, że nie miałaby nic przeciwko temu, by zapiął guziki koszuli aż po szyję, bo wyzierający spod niej tors, gęsto porośnięty włosami, bardzo ją rozpraszał. - To pewnie ostatni drink w najbliższym czasie - powiedziała z niejakim żalem. Ale zaraz po chwili dodała: - Mam nadzieję, że jesteś świadomy tego, jakie panują tu obyczaje. W Kharastanie alkohol jest zabroniony. - Dziękuję ci, że informujesz mnie o tutejszej kulturze i obyczajach. Wielka szkoda - dodał nieco sarkastycznie - bo myślałem, że czeka mnie tu jedna, wielka popijawa do białego rana.

- 32 -

Jego sarkazm wydał jej się nawet zabawny, ale nie zamierzała dać tego po sobie poznać. - Muszę przyznać, że doskonale mówisz po angielsku - zmieniła temat. Uczyłeś się go od dziecka? - Sądziłaś, że wszystko o mnie wiesz, zwłaszcza o moim dzieciństwie? Czyżby szejk nie kazał ci złożyć odpowiedniego raportu na ten temat? - Właściwie... tak - zarumieniła się. - Prosił o informacje na twój temat. Zobaczmy więc, co tutaj mamy... - Przez chwilę się wahała, ale tylko przez krótką chwilę. Dlaczego miałaby to przed nim ukrywać? Wyciągnęła z walizki dokumenty i podała mu je. - Chyba dobrze wykonałam swoją pracę. Xavier uśmiechnął się pod nosem. Wielką przyjemność sprawiłoby mu wygłoszenie paru morałów, że to ingerencja w jego prywatne życie, gdyby nie to, że sam posuwał się do podobnych, a może nawet bardziej drastycznych, metod działania. Kiedy się robi interesy, nie można mieć skrupułów. Znany był ze swojego chłodu i

S

ogromnej determinacji, by odnieść sukces. A teraz jest mu nie w smak, gdy ktoś stosuje podobne metody.

R

Szybko przejrzał kartki, które podała mu Laura. Było tam sporo informacji na temat jego życia. Gdzie mieszkał, gdzie chodził do szkoły, gdzie pracowała jego matka. Ta ostatnia lista z adresami firm zatrudniających jego matkę była jednak niepełna. Dobrze wiedział, że matka często szła z pracodawcami na układ i płacili jej pieniądze do ręki, bez zawierania oficjalnej umowy o pracę. Jakimś cudem udawało jej się żyć i pracować jako zupełnie anonimowa osoba. Niełatwa była więc rola dziennikarzy, którzy próbowali prześledzić dzieciństwo Xaviera i dlatego artykuły o nim, które ukazywały się w prasie, opierały się najczęściej na wypowiedziach jego eksdziewczyn. Wynikało z nich jedynie tyle, że od zawsze był kobieciarzem, co i tak już nie stanowiło dla nikogo tajemnicy. Tak więc życzenie jego matki, która dążyła do zachowania anonimowości za wszelką cenę, spełniło się. W ten sposób chroniła ich rodzinny sekret. A może właśnie dlatego zachowywał zawsze dystans w związkach i był raczej chłodny? - Czy on ma syna? - Oprócz ciebie nie.

- 33 -

- A więc może to akt desperacji, może za wszelką cenę chce móc nazwać kogoś swoim synem? Jaki ma cel? - Nie wydaje ci się to oczywiste? - zapytała Laura ze zdziwieniem. - Nie. Ciekaw jestem, czy zadecydował o tym sentyment, czy może raczej wyrzuty sumienia. To znaczy zastanawiam się, czy ten potężny człowiek, jak go opisujesz, chce mnie po prostu zobaczyć jeszcze przed śmiercią, czy też chce mi wynagrodzić fakt, że wychowywałem się w ubóstwie? Sądzisz, że odziedziczę po nim tę ogromną fortunę? - To bardzo wyrachowane podejście. - Naprawdę tak uważasz? Nie wydaje mi się, jestem po prostu praktykiem. Według ciebie powinienem pewnie po usłyszeniu takiej propozycji paść na kolana. - Faktycznie, większość ludzi tak by zareagowała - odparła. Na samą myśl, ile testamentów przeszło już przez jej ręce, uśmiechnęła się pod nosem. Rzeczywiście, tak na ogół reagowali ludzie.

S

- Otóż, wyobraź sobie, że nie chcę jego cholernych pieniędzy. - Xavier ciągnął

R

dalej. - Nawet ktoś taki jak szejk musi pojąć, że ani lojalności, ani uczuciowego zaangażowania nie można tak po prostu kupić pod koniec życia. Takie podejście wydało się Laurze w pełni moralne, jak na notorycznego playboya. Ale nie zaskoczył jej zbytnio, bo od samego początku podejrzewała, że ma bardziej skomplikowany charakter, niż wydawałoby się to na pierwszy rzut oka. Podeszła do nich stewardesa z tacą, na której stały dwa kryształowe kielichy wypełnione krwistoczerwonym winem. Laura ucieszyła się, że przerwała im tę rozmowę. Wzięła kieliszek i upiła duży łyk. - Smakuje? - spytał. - Wspaniałe - odparła z uśmiechem. Xavier wpatrywał się w nią, próbując zebrać w myślach wszystkie informacje na jej temat. - Może powiesz mi zatem coś więcej o twoich powiązaniach z rodziną królewską w Kharastanie. Zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie faktu niż pytanie. - Zatrudnił mnie Ak Atyn na okres jednego miesiąca.

- 34 -

- Tylko na miesiąc? - zdziwił się. - I powierzyli ci tak osobistą sprawę? - Tak, szejk Zahir chciał, aby misję tę wykonywała osoba niezwiązana z dworem królewskim. Xavier pokiwał z uznaniem głową. - Bardzo sprytne. - Poza tym jestem specjalistką od prawa rodzinnego - dodała Laura. - No i na dodatek wszystkie dokumenty sporządzone są w języku angielskim. - A czy twój chłopak nie ma nic przeciwko temu? Przeciw takim dziwnym misjom i zadaniom z polecenia szejka? Nie jest zazdrosny, że próbujesz złapać na wędkę jakiegoś podejrzanego Francuza? - A dlaczego miałby być zazdrosny? To moja praca. Czyżbyś należał do tych mężczyzn, którzy są zdania, że kobieta potrzebuje pozwolenia na to, by oddychać? - Więc masz kogoś? - Właściwie... to akurat nie mam. - Natychmiast ugryzła się w język,

S

zastanawiając się, po co tak szczerze odpowiedziała mu na to pytanie. - Ale tu nie

R

chodzi o moje życie osobiste - dodała szybko. - Może mam, może nie. - Nie rozumiem - mruknął pod nosem - dlaczego wy, prawnicy, nigdy nie odpowiadacie na pytania?

- Może dlatego, że płaci się nam za to, że je zadajemy? Jestem w tej sprawie doradcą szejka, to wszystko, co powinieneś o mnie wiedzieć. - Pozwól, że to ja będę decydował o tym, co chcę o tobie wiedzieć. - Czy to prawda, że za chwilę lądujemy? - szybko zmieniła temat. Napięcie rosło z minuty na minutę i chciała mieć już wreszcie to wszystko za sobą. Nie mogła znieść dłużej jego magicznego spojrzenia. Świadoma, że śledzi każdy jej ruch, rozpięła pas i podeszła do okna. Pod nimi były góry pokryte śniegiem. Wyglądały wręcz bajkowo, ale nigdzie nie dostrzegła lotniska. A więc jeszcze nie lądują, musiała się pomylić. - Czym wyróżniasz się od innych, że akurat tobie powierzono to zlecenie? - Mówiłam ci już, jestem prawnikiem, a tu jest sporo papierkowej roboty, która wymaga dużego doświadczenia w dziedzinie prawa rodzinnego.

- 35 -

- Na świecie są przecież miliony prawników, którzy równie dobrze mogliby wykonać tę robotę. Nie bądź ze mną nieszczera, to zupełnie do ciebie nie pasuje. Nie sądzisz, że wybrano cię ze względu na twoją bezsprzeczną urodę i seksapil? Jaki seksapil, zdziwiła się Laura. Może i styliści wykonali kawał dobrej roboty, pracując nad jej fizyczną metamorfozą, ale bez przesady. No cóż, przecież od dziecka miała problemy z własnym poczuciem wartości. - Każda kobieta wie, że lustro kłamie, a wygląd ma niewiele wspólnego z tym, kim naprawdę się czujesz. - Zwłaszcza jeśli całe życie było się wszystkiego tak niepewnym jak ja, pomyślała. Urodziła się jako córka studenta prawa i młodocianej matki. Oboje byli kompletnie spłukani. Dzieciństwo spędziła pewnie w większym ubóstwie niż Xavier. Studiowała tylko dzięki stypendium. Ale nie mogła się z niego utrzymać i musiała dorabiać, podejmując się różnych prac. A na koniec dała się jeszcze oskubać Joshowi z pieniędzy, które z takim trudem udało jej się uzbierać, i pozwoliła, żeby nie tylko ją okradł, ale i porzucił. Gdyby była taka seksowna, jak

S

mówi Xavier, z pewnością tak łatwo by mu to nie przyszło. - A wybrano kobietę ze

R

względu na to, że kobiety mają bardziej rozwiniętą intuicję niż mężczyźni. Tak więc z tym moim rzekomym seksapilem naprawdę przesadziłeś, zwłaszcza w odniesieniu do takiego kraju, jakim jest Kharastan. Tutaj nie kierują się kobiecym seksapilem, a jedynie profesjonalizmem.

Chyba nie może być aż tak naiwna, żeby wierzyć w tę bajkę? Xavier podszedł do niej i spojrzał w jej piękne zielone oczy. Zazwyczaj kobiety inaczej reagowały na jego uwodzicielskie zaczepki i nie wzbraniały się tak przed nim jak Laura. Musiał przyznać, że to go trochę kręciło, choć cała ta sytuacja jakoś dziwnie ciążyła mu na sercu. Ktoś będzie musiał słono mu za to wszystko zapłacić. Może ona? O nie, takiego posłańca się nie zabija. - Więc uważasz, że to tylko zwykły zbieg okoliczności lub zwykły przypadek zadecydowały o takim, a nie innym wyborze? Laura poczuła się nieswojo, jakby wpadła we własną pułapkę. Xavier coraz bardziej przypierał ją do ściany, a wszystko to działo się na ogromnej wysokości, z dala od domu i bliskich, w jego prywatnym samolocie. Biła od niego tak narzucająca się zmysłowość, że trudno było się przed nią bronić. Stał pochylony nad nią, osaczał ją

- 36 -

swoją osobą, swoim wzrokiem i gorącym oddechem. Wiedziała, że powinna się odsunąć, odepchnąć go i wezwać pod byle pretekstem stewardesę, ale nie mogła się poruszyć. Poczuła, jak ujmuje ją za podbródek i unosi do góry jej głowę, zmuszając tym samym, by ich spojrzenia się spotkały. - Jestem pewien, że zdajesz sobie z tego sprawę i dałbym sobie głowę uciąć, że ktoś doniósł szejkowi o tych cudownych różowych ustach i że ktoś doskonale wiedział, że będę chciał zrobić to... Patrzyła, jak przybliża do niej swoją twarz, ale czuła się jak zahipnotyzowana. Być może, gdyby to był normalny, namiętny pocałunek, znalazłaby w sobie dość siły, by odepchnąć go od siebie. Ale był to najbardziej wyrafinowany pocałunek pod słońcem, subtelny i delikatny, zaledwie muśnięcie. Bezwiednie rozchyliła usta i leciutko dotknęła językiem języka Xaviera. Dało mu to pretekst, by objąć ją w talii, a potem powoli zsunąć ręce niżej, na pośladki, po czym raptownie przyciągnął ją do siebie i pogłębił pocałunek. - Cudownie - wyszeptał.

R

S

- Xavier... - Laura z trudem złapała oddech. - Lubisz to, prawda?

Odpowiedź była zbyteczna. Jej ciało mówiło samo za siebie. Xaviera aż kusiło, żeby dotknąć jej piersi albo wsunąć rękę pod sukienkę i zbadać skrywane tam skarby. Dzięki szybkiej kalkulacji doszedł jednak do wniosku, że nie ma na to czasu. Nie zdążyłby się nacieszyć grą wstępną, a poza tym stewardesa mogłaby wejść bez uprzedzenia i im przeszkodzić. Nie było więc czasu na seks, ale wystarczało na to, by ją zapewnić o jego nieuchronności. Czas na seks nadejdzie w Kharastanie, pomyślał. Xavier wiedział, jak wielką wagę przykładają kobiety do pocałunków, z jaką przyjemnością odtwarzają potem takie sceny w pamięci, jakby to była ich ulubiona piosenka o miłości. Na razie postanowił więc nie szczędzić wysiłków, by Laura miała co wspominać. Postarał się o długi, słodki i gorący pocałunek, na temat którego będzie mogła snuć romantyczne fantazje. Całując ją, drażnił się z nią i prowokował, by chciała więcej. Gdy zarzuciła mu ręce na szyję, jego pocałunki stały się głębsze i gorętsze.

- 37 -

Miał cudownie gorące usta, najgorętsze i najdelikatniejsze zarazem, jakie było jej dane kiedykolwiek smakować. Całowało ją wielu mężczyzn, ale nigdy w ten sposób. Z każdą chwilą wzbudzał w niej większe pożądanie, pragnęła go coraz bardziej. Cicho jęknęła. Wtedy lekko odsunął ją od siebie i popatrzył na nią. Miała zaróżowione policzki, a jej oczy zrobiły się teraz ogromne i prawie czarne. Jej spojrzenie nie było całkiem przytomne. Pomyślał, że gdyby mieli przed sobą dłuższy lot, z pewnością skończyłoby się to żywiołowym seksem. - Niestety, nie mamy teraz czasu na miłość, cherie. Wypowiedziane przez niego słowa przywołały Laurę do rzeczywistości. Cofnęła się i powiedziała z oburzeniem: - Co ty właściwie wyprawiasz? - I po chwili dodała: - A raczej, co ja najlepszego robię... Xavier zaśmiał się cicho. - Mam ci teraz robić wykład na temat buzujących hormonów?

S

- Ja tylko chciałam... - zaczęła się jąkać i plątać. - Jak mogłam się tak głupio

R

zachować? - jęknęła, nie pojmując, jak to się stało. Jak mogła dopuścić, by tak ją całował? Tak się przed nim otworzyć, nie kryć, jak bardzo go pragnie? Jak miała po tym wszystkim odgrywać rolę chłodnej pani prawnik? - Nie traktuj się zbyt surowo, cherie. To żadna zbrodnia, że mnie pragniesz, większość kobiet mnie pożąda. Jestem do tego przyzwyczajony. - Wzruszył ramionami i dodał: - A czy jest w ogóle lepsze zajęcie na długie noce, które czekają nas na tej pustyni? Obiecuję ci, że będziemy uprawiać miłość, gdy tylko nadarzy się ku temu odpowiednia okazja. Jego arogancja podziałała na Laurę jak zimny prysznic. Poprawiła włosy. Wiedziała, że musi się czym prędzej doprowadzić do porządku, ale, co ważniejsze, już nigdy nie powinna dopuścić do takiej sytuacji. Nigdy, bez względu na to, jak namiętne i prowokacyjne były jego pocałunki. Już nigdy więcej mu na to nie pozwoli. - Nie byłabym tego taka pewna, źle mnie osądziłeś. To co się stało, więcej się nie powtórzy. Przedstawię cię szejkowi i na tym moja rola się kończy, wtedy się nieodwołalnie pożegnamy.

- 38 -

Xavier miał ochotę coś powiedzieć, ale się powstrzymał. Jak ona mało jeszcze wiedziała o życiu i jak naiwna musiała być, by sądzić, że on zgodzi się na taki scenariusz wydarzeń. Pożegnają się tylko i wyłącznie wtedy, kiedy się nią już znudzi. Przedtem jednak będą uprawiać miłość, o jakiej jej się dotąd nie śniło. Rozległ się huk silników samolotu, co oznaczało, że wreszcie zaczęli podchodzić do lądowania. Ta świadomość sprawiła, że jego ciało opanowało całkiem inne napięcie, niż to wynikające z pożądania. Zdał sobie bowiem sprawę, że już za chwilę stanie przed swoim ojcem.

ROZDZIAŁ PIĄTY Zaledwie miesiąc temu Laura wylądowała dokładnie w tym samym miejscu. I tak samo jak wtedy widok pasa startowego wyłaniającego się z pokrytych śniegiem

S

szczytów gór zaparł jej dech w piersiach. Tamtego dnia była przepełniona jakąś

R

niezwykłą nadzieją, a zarazem bardzo zdenerwowana. Czuła podekscytowanie, takie, jakie zwykle towarzyszy człowiekowi, który wykracza poza granice swojego normalnego, codziennego świata. Można powiedzieć, że nawet była przerażona wizją spotkania z przedstawicielem szejka, choć jednocześnie czuła się dostatecznie silna i przedsiębiorcza, by podołać temu zadaniu. Ból i rozczarowanie, jakich doświadczyła po rozpadzie związku z Joshem, bardzo ją zmieniły. Jej podejście do życia stało się zdecydowanie bardziej przebojowe. Postanowiła też, że zrobi wszystko, by z tej niełatwej sytuacji wyjść z czymś więcej niż tylko z podniesioną głową. Laura była zdeterminowana, by nie powtórzyć błędu swojej matki, która całe życie była finansowo uzależniona od mężczyzn. Miesiąc temu życie wyglądało jednak bardziej obiecująco. A teraz? Teraz odczuwała jedynie przerażenie, paniczny strach i nie czuła się już taka silna. Wyglądało na to, że jednak wpadła w sidła tego seksownego mężczyzny, który jeszcze przed chwilą tak niewiarygodnie słodko i z pasją ją całował. Wciąż czuła ogromny niedosyt. Czy mogła się zachować bardziej nieprofesjonalnie?

- 39 -

Od momentu, kiedy stanęli w prażącym słońcu pustyni na schodach samolotu, bacznie obserwowała Xaviera. Widziała, z jakim namaszczeniem wciągał przez nozdrza rozgrzane, kharastańskie powietrze. Nie chciała już dłużej rozmyślać o tym, co między nimi zaszło, gdyż była to droga donikąd. Starała się też nie myśleć o pożądaniu, które nią zawładnęło, a raczej pamiętać o bezkompromisowości i arogancji Xaviera. Jednak nie było to takie proste. Widziała, jak teraz pochłaniał wzrokiem całą okolicę, zachowywał się jak mały chłopiec, który przyjechał w poszukiwaniu swego ojca, swoich korzeni. Nie było w nim nawet śladu po playboyu, dla którego uwiedzenie kobiety to pestka. - Gotowy? - zapytała ciepłym głosem. - Zaczekaj - powiedział niemal szeptem, jakby w obawie, żeby nie zagłuszyć panującej tu ciszy. Na jego twarzy malowało się wzruszenie tym nieskończenie pięknym, a zarazem nieznanym krajobrazem. Słońce zaczęło zniżać swój bieg na bezchmurnym niebie o kolorze kobaltu. Zdawało się być też jakby większe, bardziej

S

rozgrzane w porównaniu z tym, na które patrzył na co dzień. Wyglądało jak wielka,

R

płonąca miedziana kula roztapiająca śnieg na szczytach gigantycznych gór. Poczuł na skórze suche, gorące powietrze. Spojrzał w niebo i zobaczył wielkiego, ciemnego ptaka, który dryfował nad jego głową i na moment, zafascynowany, dał się zahipnotyzować temu wspaniałemu, nowemu światu. Od urodzenia oddychał miejskim powietrzem. Kochał Paryż, to miasto milionów ludzi, kochał je z prawdziwą pasją, bo nie dało się go nie kochać. Wiele podróżował po świecie, ale właściwie głównie na zachód, do finansowych stolic tego świata, żeby robić interesy A to miejsce wyglądało na całkowicie dzikie, niemal opustoszałe. - Jakie to wspaniałe! - wyrwało mu się. - Tak - powtórzyła Laura - wspaniałe. - Na chwilę przystanęła, żeby uchwycić ten obraz i zapamiętać go na zawsze. Można było się upajać pięknem tego miejsca. Spojrzała na Xaviera. Jego wspaniały profil wyglądał na tle kobaltowego nieba jak cudowny obraz pędzla nieznanego mistrza. Wtapiał się w krajobraz, jakby stanowił jego nierozłączną część. Ciekawe, pomyślała, czy i on tak czuje, czy to może tylko moja wyobraźnia płata mi figle?

- 40 -

Po chwili Xavier, gdy już wzrok przyzwyczaił się do ostrego słońca, dostrzegł znajdujące się w dole lotnisko i żołnierzy uzbrojonych w karabiny. Na płycie stał też konwój czarnych limuzyn i eskorta na motorach. Nagle wszyscy oczekujący na nich ludzie ruszyli w stronę samolotu. Jedwabne szaty i okrycia głowy lśniły w palącym słońcu. Xavier zastanawiał się, czy to jakiś dziwny sen z tysiąca i jednej nocy, czy też dzieje się to naprawdę. W ciągu zaledwie kilku dni cały jego świat wywrócił się do góry nogami. - Który z tych ludzi jest przedstawicielem szejka? - zapytał, pochylając się do Laury. - Ten najwyższy w białej szacie. Nazywa się Malik - odparła. - Są ze sobą spokrewnieni, ale to dalekie pokrewieństwo. To najbardziej zaufany człowiek szejka, o tym jestem przekonana. Szejk informuje go dosłownie o wszystkim. Xavier uśmiechnął się pod nosem. A czy Laura nie stała się w tej sytuacji jego najbardziej zaufaną osobą? To subtelne zbliżenie w samolocie gwarantowało mu jej lojalność, dałby sobie za to głowę uciąć.

R

S

- W takim razie podejdźmy do nich i przywitajmy się. - Pora już, by przejął całkowitą kontrolę nad sytuacją. Ruszył po schodach w dół, a ona, patrząc na niego, pomyślała, że już teraz przynależy do rodziny królewskiej. W jego zachowaniu i sposobie mówienia pojawiło się nagle coś władczego. Gdy zeszli na dół, podszedł do nich Malik i nisko się pokłonił. - Dobry wieczór - powiedział uprzejmie. - Ja, Malik, witam pana w imieniu Jego Najjaśniejszej Wysokości Zahira z Kharastanu. Xavier poczuł narastające napięcie. Najchętniej od razu zadałby nękające go od kilku dni pytania i zażądałby niezbitego dowodu, pozwalającemu mu wierzyć, że to szokujące twierdzenie, dla którego się tutaj zjawił, jest prawdą. W ten sposób dawała o sobie znać jego porywcza natura. Ale to nie Malik miał z nim mówić na ten temat. - Dziękuję za miłe powitanie - odparł i odwzajemnił ukłon. - Musi pan być zmęczony i spragniony po tak długiej i wyczerpującej podróży. Samochody już czekają, by zabrać państwa do pałacu. Panna Cottingham - zwrócił się do Laury - zechce wsiąść do pierwszego z nich. Siedzi tam już Sidonia, pani pokojowa. Monsieur de Maistre pojedzie ze mną.

- 41 -

Jego głos był chłodny i obcy i Laura poczuła się nagle tak, jakby chciano ją wykluczyć z dalszego biegu wydarzeń, jakby po spełnieniu swojej misji była już zbyteczna. Nie miała ochoty podróżować w osobnym samochodzie i to na dodatek ze służbą. Zerknęła na Xaviera, ale on zachował kamienną twarz. Mężczyzna, który jeszcze przed chwilą tak namiętnie całował ją w samolocie, teraz wydał się jej nieskończenie nieprzystępny. A może jednak sprzeciwi się propozycji Malika? Rzucił jej krótkie spojrzenie. To wystarczyło, by się domyślił, że pragnęła być przy nim. On zresztą podczas tej podróży tak naprawdę również chciał mieć ją u swego boku. Była nie tylko piękna, ale i... bliska. Jej uroda jednak rozpraszała go do tego stopnia, że niełatwo koncentrował uwagę na interesach, a musiał się teraz mieć na baczności. Może ten moment odrzucenia sprawi, że w przyszłości nie będzie potrafiła mu się oprzeć. Poza tym nie miał żadnej pewności, czy nie jest jego wrogiem, dokładnie tak samo jak Malik. Oboje stanowili potencjalne zagrożenie. Czy więc nie było najrozsądniej rozdzielić ich od siebie? A wtedy, gdy okaże się to konieczne, będzie mógł nastawić ich przeciwko sobie.

R

S

- Wszyscy czekają, żeby ruszyć - powiedział i jednoznacznie spojrzał w kierunku samochodu, do którego miała wsiąść. - Idź już, Lauro - ponaglił ją, ponieważ wciąż stała w miejscu.

Laura postanowiła, że nie okaże mu, jak dotkliwie odczuła ten policzek. W końcu była tu zawodowo, a zatem powinna zachowywać się profesjonalnie. Uśmiechnęła się więc i odparła: - Oczywiście, wy, mężczyźni, macie sobie zapewne dużo do powiedzenia. Zobaczymy się w pałacu. - Odwróciła się i szybkim krokiem ruszyła do wskazanego samochodu. Była w pełni świadoma, że jest pod obstrzałem niejednej pary oczu. Aż do momentu, kiedy wsiadła do auta, na lotnisku panowało głuche milczenie. Głośnym echem odbił się trzask drzwiczek zamykanych przez uzbrojonego żołnierza. - Piękna kobieta, prawda? - powiedział Malik. Xavier obrzucił go badawczym spojrzeniem i był pewien, że dostrzegł w jego oczach niepokojący błysk. Co łączyło tych dwoje? Jak blisko byli ze sobą powiązani? Lecz nie zdradził się, jego wzrok pozostał całkowicie chłodny, choć w sercu niespodziewanie zrodziła się zazdrość.

- 42 -

- Należy do ciebie? To znaczy jest twoją kochanką? - ciągnął dalej Malik. - Laura? - Xavier zmarszczył brwi. Czy tak właśnie traktowali tu kobiety? - No tak, oboje należycie do kultury Zachodu, a tam przecież bardzo liberalnie podchodzi się do tych spraw. Poza tym, z tego co mi wiadomo, kobiety nie dają ci spokoju, a ty cieszysz się reputacją niestrudzonego playboya. - Ten czas bezpowrotnie minął i nawiązuje do szkolnych podbojów, kiedy rzeczywiście miałem poczucie, że muszę się sprawdzić. - Rozumiem - kiwnął głową - próbuję się tylko dowiedzieć, czy panna Cottingham dołączyła do długiej listy twoich kochanek. - Gdybym sypiał ze wszystkimi kobietami, które wyrażały taką chęć, to nie starczyłoby mi czasu na nic innego. - Oznacza to tak czy nie? - Malik nie dawał za wygraną. Xavier nie był przygotowany na tak niewygodne pytanie. Jego męska duma nie pozwalała mu przyznać się do tego, że Laura nie była jeszcze jego, tym bardziej że ten

S

facet najwyraźniej interesował się nią jako kobietą. Czyżby tak samo, jak on? A może

R

gdzieś w głębi duszy obawiał się, że jednak mogłaby mu się oprzeć? Nie, to niemożliwe, jeszcze nigdy nie odrzuciła go żadna kobieta. W czasie lotu mógł ją przecież mieć.

- Nie rozumiem, dlaczego to pana tak interesuje? - odparł chłodno. - Chyba jednak przekracza pan granicę dobrego smaku. Malik wzruszył ramionami. - Zwyczajnie chciałbym wiedzieć, jak zaplanować panu nocleg. - A może sam ma pan ochotę na pannę Cottingham? Proszę powiedzieć, czy musiał pan ją zatrudnić, żeby zechciała iść z panem do łóżka? - Pana słowa, monsieur de Maistre, mógłbym odczuć jako obrazę. - Ja także i doprawdy nie po to godziłem się na tę cholerną podróż, żeby odpowiadać teraz na niezbyt mądre pytania. - A jednak się pan zgodził... - O tym, jeśli pan pozwoli, porozmawiam już osobiście z szejkiem, a nie z jego służbą.

- 43 -

Xavier widział, jak na te słowa Malik zagryza usta i zaciska pięści. Przeszło mu nawet przez myśl, że postąpił zbyt lekkomyślnie. Wszystko przez to, że miał przed sobą drogę w nieznane, co zawsze wywoływało w nim irytację. Do tej pory sukcesy, które osiągał, dawały mu wolność i sprawiały, że życie było przewidywalne. A teraz nagle świat stanął na głowie. Ale gdy człowiek pija wino tylko z najwyższej półki, jada w najbardziej ekskluzywnych restauracjach i sypia z najpiękniejszymi kobietami, gdy o jego skórę ocierają się wyłącznie jedwab i kaszmir, gdy jest w stanie zaspokoić każdą swoją zachciankę, to czy mimo wszystko czegoś nie traci? Czegoś z dzikiego myśliwego... Czy ta dzikość nie leży w naturze każdego człowieka? Po raz pierwszy od dłuższego czasu Xavier czuł, że w jego żyłach krąży krew. A potem, gdy samochód sunął przez pustkowia, ogarnęła go niepojęta ekscytacja. Nie mógł się nasycić wspaniałymi krajobrazami zalanymi promieniami zachodzącego słońca. W oddali zamigotały krwistoczerwone bramy pałacu, rzucające długie cienie na wypaloną ziemię. Straż oddawała im honory, gdy mijali kolejne

S

wjazdy, aż w końcu dotarli do okazałej budowli pokrytej niemal w całości mozaikami

R

i złotem. Mieniła się wszystkimi możliwymi odcieniami koloru niebieskiego, przez co wspaniale się wpisywała w krajobraz pomiędzy kobaltowym niebem u góry i błękitem wód w dole. Ku swemu niepomiernemu zdziwieniu Xavier odczuł nagle niezwykle silną moc przeznaczenia. Jakby należał do tego miejsca od zawsze, jakby opatrzność czy dobry los wreszcie przyprowadzili go do celu. - A więc to tu - powiedział cicho i zauważył, że Malik uważnie mu się przygląda. - Tak, to tu, dotarliśmy na miejsce. Wielki Zahir oczekuje pana. Wielki Zahir, powtórzył Xavier w myślach, człowiek, który twierdzi, że jest moim ojcem. A co, jeśli ta niewiarygodna historia okaże się zwykłą pomyłką? Każdy może popełnić błąd, nawet szejk Zahir, i to pomimo swego bogactwa. Musiał się mieć na baczności, pozostać na tyle obojętny, żeby nie odczuć, w razie porażki, zbyt bolesnego zawodu. Wiedział, że jeśli straci nad sobą panowanie, będzie to postrzegane jako słabość. - Kiedy będę się mógł z nim zobaczyć? - zapytał. - O tym jeszcze nie zdecydowano - odrzekł Malik.

- 44 -

To był moment, w którym musiał zademonstrować siłę. - Pokonałem szmat drogi, żeby się tu znaleźć - powiedział - i jeśli szejk chce mnie widzieć, to nie ma zbyt wiele czasu. Jestem człowiekiem bardzo zajętym i zwykle nie spełniam niczyich zachcianek. Nikt się nie ośmiela ze mną pogrywać... Malik wyraźnie spoważniał. - To nie żadna gra, Francuzie, Zahir jest starym człowiekiem o kruchym zdrowiu i wasze spotkanie zależy tylko i wyłącznie od stanu jego zdrowia. Podkreślam, tylko od tego. Xavier dostrzegł zmianę zachodzącą w Maliku, kiedy mówił o swoim panu. Traktował szejka z niezwykłym wprost szacunkiem. Zastanawiał się przez moment, czy to prawdziwy szacunek, czy też chce przed nim odegrać rolę wiernego sługi, zapobiegliwie myśląc o swojej przyszłości u boku młodego następcy szejka. Może po prostu dbał o swoją skórę? Lecz gdy spojrzał mu w oczy, dostrzegł w nich prawdziwy smutek i żal.

S

- Nie chciałem sprawić ci bólu... - powiedział Xavier. - Wybacz. Malik kiwnął głową.

R

- Spotkanie odbędzie się najszybciej jak to możliwe - odparł. - Kolacja zostanie podana o dziewiątej, a teraz pan i panna Cottingham będziecie mieli czas, żeby odświeżyć się po podróży. Mam nadzieję, że taki plan uzyska pana aprobatę. Xavier uśmiechnął się zarówno do swego rozmówcy, jak i do własnych myśli, bo przyszło mu właśnie do głowy, że najlepszym lekiem na zabicie długich godzin oczekiwania na spotkanie z szejkiem będzie jego urocza Angielka. - W takim razie proszę mi powiedzieć, gdzie chcecie ulokować mnie i pannę Cottingham. Ten plan także wymaga mojej aprobaty. - To zależy wyłącznie od pana, ale... - zawiesił na chwilę głos. - W Kharastanie mogłoby być źle odebrane, gdyby dwoje niezamężnych ludzi dzieliło ten sam apartament. - Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. - Jednak jestem pewien, że rozwiążemy ten problem zgodnie z pana oczekiwaniami. - Cieszę się, że się rozumiemy bez słów - odparł Xavier.

- 45 -

ROZDZIAŁ SZÓSTY - To musi być jakaś pomyłka - powiedziała z oburzeniem Laura, rozglądając się po apartamencie, ale po plecach przebiegł jej dreszcz ekscytacji. - Pomyłka? - zdziwił się Xavier, podczas gdy służba przenosiła ostatnie bagaże. - A niby jaka pomyłka? - Mam dzielić apartament z tobą?! - krzyknęła zirytowana. Xavier wyglądał na zadowolonego. - Nie dzielimy sypialni - wyjaśnił z uśmiechem - mamy tylko wspólny salon. Sądzę, że jakoś się z tym uporasz. Nie powiesz mi, że nigdy nie zdarzyło ci się dzielić z żadnym mężczyzną pokoju? - To były studenckie czasy! - A co takiego się zmieniło? Proszę, nie zgrywaj niewiniątka, to do ciebie nie pasuje. - Więc to ty za tym stoisz! - Niby za czym?

R

S

- Jak to, za czym? Za tym, że będziemy spać w sąsiadujących ze sobą sypialniach!

- Chyba mnie przeceniasz. Naprawdę fakt, że być może jestem nieślubnym synem szejka, nie oznacza, że nad wszystkim z miejsca przejąłem kontrolę. Jak ty to sobie wyobrażasz? Że uknułem plan razem z szejkiem, którego nawet na oczy nie widziałem? Albo może poprosiłem służbę, żeby umieszczono cię obok mnie? - To znaczy: tak czy nie? Masz z tym coś wspólnego? - Była za sprytna, żeby mógł ją tak po prostu wykołować, a może dała o sobie znać jej prawnicza natura. W każdym razie szybko przejrzała tę jego pokrętną odpowiedź. Właściwie odpowiedział już na postawione mu pytanie. - Ale, tak prawdę mówiąc, czy to jest jakiś problem? - zapytał, rozglądając się po salonie. Kamienna kolorowa posadzka wyglądała imponująco. Na przepięknym rzeźbionym sekretarzyku z drewna stał ogromny wazon z kwiatami. W pokoju unosił

- 46 -

się ich delikatny, lekko duszący zapach. - Salon jest tak ogromny, że możemy się omijać, jeśli ci na tym zależy. No i przecież mamy osobne sypialnie... - Tylko że w drzwiach nie ma zamków - skwitowała ze złością Laura. - Już to zdążyłaś sprawdzić? - spytał ze zdziwieniem, a po chwili szarmancko się uśmiechnął. - Chyba nie sądzisz, że gdybym chciał dostać się do twojej sypialni, zamknięte drzwi stanowiłyby dla mnie jakąkolwiek przeszkodę? - A co, wyważyłbyś je? - A nie podobałoby ci się to? - odparł pytaniem na pytanie. - Nie! - Miałem na myśli, że gdybym tego naprawdę chciał, sama otworzyłabyś mi drzwi i wpuściłabyś mnie do środka. - Zwariowałeś? - Jego arogancja nie miała granic. - Czy rzeczywiście uważasz, że każda kobieta spełni każdą twoją zachciankę? - Właściwie tak, tak myślę.

S

Laura z niedowierzaniem potrząsnęła głową.

R

- Traktujesz kobiety jak obiekty seksualne... - Bo są nimi - przerwał jej Xavier.

- Nie mogę wprost uwierzyć, że coś takiego mówisz, patrząc mi prosto w oczy. - Ale to prawda - powiedział, jakby na swoją obronę. - I twój sprzeciw istnieje tylko i wyłącznie w słowach. Kiedy mężczyzna patrzy na piękną kobietę, myśli o seksie, ale to działa również w drugą stronę. Kobiety myślą podobnie, tylko nie zawsze mają odwagę się do tego przyznać. - Xavier posłał jej prowokacyjne spojrzenie spod swoich długich ciemnych rzęs. - I ty też o tym myślałaś dzisiaj w samolocie. Laura aż zaniemówiła. Nie znalazła odpowiednich słów, żeby odparować ten cios i tylko zdążyła pomyśleć, że z niego to dopiero byłby świetny prawnik. - Porozmawiam z Malikiem i poproszę, żeby jednak zmienił mi apartament. - Zawsze możesz spróbować, ale po co? To całkiem niepotrzebne zamieszanie powiedział, zniżając głos i spoglądając jej prosto w oczy. - Jednak miałam rację, podejrzewając, że to ty za tym stoisz. Xavier zmierzył ją wzrokiem. Coraz bardziej pociągała go ta chwilami nieznośna Angielka. Była naprawdę szalenie atrakcyjna, a sukienka, którą miała na

- 47 -

sobie, jeszcze bardziej podkreślała jej wspaniałe kobiece kształty i wydobywała z niej jakieś niezwykłe, nieprawdopodobne piękno. Podpięte do góry włosy uwidaczniały jej regularne rysy twarzy i wyjątkową urodę. Myśli te spowodowały, że nagle poczuł przypływ pożądania. Zaczął się nawet zastanawiać, jak wielu mężczyznom było dane poznać jej piękne ciało. Poczuł, jak w jego sercu rodzi się zazdrość, zwłaszcza gdy przypomniał sobie słowa Malika. Musisz ją zdobyć, pomyślał nagle, a wówczas nie będziesz się już tak zadręczał. - Powiedz, cherie, czasami rozpuszczasz włosy? Nie takiego pytania się spodziewała, mimo iż widziała, jak Xavier przeszywa ją wzrokiem. - Czasami tak - powiedziała, lekko dotykając włosów opuszkami palców. - Na przykład w łóżku? Natychmiast pomyślała, że za żadne skarby nie może pozwolić mu na to, by

S

choćby w najmniejszym stopniu przypomniał jej słodycz jego pocałunków...

R

Błysk w jego spojrzeniu świadczył o tym, że i on nie może zapomnieć jej ust. Czuła, że tylko wtedy, kiedy oprze się Xavierowi, odniesie prawdziwe zwycięstwo nad nim.

- Naturalnie, w łóżku zawsze, ale ty nigdy się o tym nie przekonasz, Xavier. - A czy wiesz, Lauro, że prawdziwy mężczyzna nigdy się nie poddaje? Zerknął na zegarek. - Wyglądasz naprawdę uroczo, ale może masz ochotę trochę się odświeżyć i przebrać przed kolacją. Nie będę ci już dłużej przeszkadzał. Wybacz... Wszedł do swojej sypialni i zamknął za sobą drzwi, zostawiając ją na środku salonu z coraz bardziej narastającym uczuciem frustracji. Na dworze się ściemniło i na niebie pokazały się gwiazdy, a w powietrzu unosił się zapach róż, jaśminu i drzewa sandałowego. Laura poszła do siebie. Powinna ją rozpierać radość i satysfakcja, a tymczasem czuła, że traci grunt pod nogami. W jego towarzystwie trudno było zachować jasność umysłu. Przerażała ją myśl, że znowu ulegnie jego czarowi, gdy tylko weźmie ją w ramiona. Westchnęła ciężko. Postanowiła za wszelką cenę wymazać z pamięci pocałunki przystojnego Francuza i spróbować cieszyć się pobytem w tym niezwykłym kraju i w tych niezwykłych okolicznościach. W końcu niewiele

- 48 -

kobiet z Zachodu dostało od życia taką szansę. Pomyślała o swojej matce, która z pewnością byłaby z niej bardzo dumna - swojej ukochanej mamie, która żyła w trudnych warunkach i zawsze brakowało jej pieniędzy. Nie minęła nawet godzina, a Laura poczuła się jak nowo narodzona. Pałac zbudowano podobno w czternastym wieku, ale łazienki były wyposażone jak te z dwudziestego pierwszego. Obok wspaniałej olbrzymiej wanny znajdował się również prysznic z urządzeniami do masażu. Laura po kąpieli zrobiła sobie delikatny makijaż i wcisnęła się w dopasowaną jedwabną sukienkę, sięgającą prawie do kostek, której kolor podkreślał barwę jej oczu. Upięła włosy w kok, wzięła głęboki oddech i wyszła z sypialni. Przy oknie w salonie stał Xavier i wpatrywał się w księżyc. Słysząc, że wychodzi z pokoju, odwrócił się. Stali tak przez dłuższą chwilę i bez słowa patrzyli na siebie. Jak dwoje ludzi, którzy wpadli na siebie przez pomyłkę. Był pewien, że nie widział w życiu nikogo, kto wyglądałby bardziej seksownie, a znał przecież bardzo wiele kobiet. Gdy stał pod gorącym strumieniem prysznica, poczuł w pewnej chwili

S

takie pożądanie, że aż przyszło mu do głowy, żeby od razu rozładować to napięcie... A teraz żałował, że tego nie zrobił.

R

- Wyglądasz naprawdę olśniewająco. - Xavier... proszę cię, przestań. - Mam przestać? Ale z czym?

- Nie patrz na mnie w ten sposób i nie mów mi takich rzeczy. - Ale przecież wszyscy mężczyźni to robią... - Nieprawda, nie tak, jak ty. - Dlaczego miałbym milczeć? Nie mogę, bo wyglądasz przepięknie. Laurę przeszył dreszcz. Patrzył na nią w taki sposób, że rzeczywiście czuła się piękna. Wiedziała jednak doskonale, że pod żadnym pozorem nie powinna z nim flirtować, a zwłaszcza w sytuacji, w jakiej się znaleźli. Ich światy z każdą sekundą oddalały się od siebie z prędkością światła. Wprawdzie Xavier wciąż nie wierzył, że jest synem szejka Zahira, a więc że jest członkiem królewskiej rodziny, ale już wkrótce miał się o tym przekonać. Nie dość więc, że był i tak już niesamowicie zamożnym przystojniakiem, to jeszcze najprawdopodobniej odziedziczy fortunę, o jakiej nikomu się nie śniło. Cóż więc ona, Laura, biedna prawniczka z małego

- 49 -

miasteczka w Anglii, mogła dla niego znaczyć? Xavier był całkowicie poza jej zasięgiem. Za wszelką cenę musiała mu się oprzeć, trzymać się z dala od jego seksownych spojrzeń i nieodpartego uroku. Nagle gdzieś w oddali rozległ się długi, niski, szlachetny dźwięk gongu. W tej samej chwili w drzwiach pojawił się służący przyodziany w białe szaty. Pokłonił się i ruchem ręki pokazał, że mają podążać za nim. Laura spojrzała ciepło na Xaviera. - Jesteś... zdenerwowany? Jeszcze przed paroma godzinami zareagowałby oburzeniem, że niby jak śmie sugerować, że on, Xavier de Maistre, mógłby być zdenerwowany. Ale teraz świat wydał mu się jakiś inny niż przedtem. Może nastroiła go tak unosząca się w powietrzu woń drzewa sandałowego lub jasny blask księżyca? - Nie, nie jestem zdenerwowany - odparł - ale czuję się tak, jakby miało się wydarzyć coś nieuchronnego, jakby miało wypełnić się przeznaczenie, lecz zarazem jakby to nie miało nic wspólnego ze mną.

S

Laura pokiwała głową ze zrozumieniem, ale on ciągnął dalej, jakby sam sobie chciał wyjaśnić, co czuje.

R

- Jeśli rzeczywiście okazałoby się, że szejk Zahir jest moim ojcem, to i tak poniekąd jest to przypadek. Natura to loteria, a ten świat nie jest moim światem. Nigdy nie był, nie jest i nie może być.

- Jesteś tego pewien? - zapytała Laura szeptem, gdyż już zbliżali się do ogromnych podwójnych drzwi. Xavier jednak nie zdążył odpowiedzieć jej na pytanie, bo drzwi się otworzyły i ich oczom ukazał się niezwykły widok: olbrzymia komnata rozświetlona pochodniami, a na środku ogromny stół, na którym lśniły kryształowe kielichy i srebrna zastawa. Pomiędzy nimi stały w lichtarzach zapalone świece, wspaniałe bukiety z pachnących kwiatów i patery z owocami. - Mon dieu! - wyrwało się Xavierowi z piersi. - Spójrz tylko na to! - Gdy skierował wzrok na Laurę, dostrzegł, że nie patrzy ona na wnętrze komnaty, lecz na niego. Jej piękne zielone oczy wyrażały czułość. - Czy pytałeś w ogóle kiedyś swoją matkę o ojca? - wyszeptała niespodziewanie.

- 50 -

Musiał być pod ogromnym urokiem tej niezwykłej, baśniowej nocy i tej wspaniałej kobiety, gdyż tym razem nie podniósł głosu, jak miał to w zwyczaju, oskarżając ją o babskie wścibstwo: - Nie pytaj mnie o to, Lauro, nie masz do tego prawa - powiedział cicho. - Nie mam prawa? - powtórzyła. - Jesteś pewien? Przecież to ja namówiłam cię, żebyś tu przyjechał, i to ja dzielę z tobą wspólny apartament, a to, jak mi się wydaje, jednak mnie do czegoś uprawnia. Była uparta i odważna, musiał jej to przyznać. Nie poddawała się i wciąż na nowo próbowała zaczynać ten temat, choć wiedziała, że nie jest dla niego wygodny. Mimo to miała odwagę zadać jeszcze raz to pytanie. Ale czy on znajdzie w sobie odwagę, by na nie odpowiedzieć? Nie było łatwo wyrazić słowami myśli, od których zawsze uciekał, myśli, z którymi do tej pory z nikim się nie dzielił. Ale ona i tak przecież znała całą jego historię, więc dlaczego właściwie miałby jej nie odpowiedzieć?

S

- Moja matka unikała tego tematu. - Xavier powoli wypowiadał słowa. - Jego

R

tożsamość była sekretem, który nosiła w sercu. Wszystko co wiedziałem, to tylko to, że jest niezwykle bogatym i potężnym mężczyzną. I jeszcze, że jest nieskończenie zaborczy. Ale nigdy nie było go w moim życiu, to tak, jakby nie żył - powiedział, zaciskając pięści - albo jakby nigdy tak naprawdę nie istniał. „Jakby nigdy nie istniał". Dla dziecka musiało to być porażające doświadczenie. Laura zamilkła i on także milczał. Bo co można było powiedzieć po takich słowach? - Może go jeszcze znienawidzisz... - odezwała się po chwili. Czy ktoś tu zastanawiał się nad taką możliwością? Wziął to w ogóle pod uwagę? - Być może tak właśnie będzie - odparł Xavier i weszli do środka. W powietrzu unosił się delikatny zapach jaśminu.

- 51 -

ROZDZIAŁ SIÓDMY - Może na zakończenie owoce? - zapytał Malik. - Dziękuję. - Laura potrząsnęła głową, gdy jeden z milczących, na biało przyodzianych służących zaprezentował jej pozłacany talerz, na którym znajdowały się winogrona, granaty i jakieś inne egzotyczne owoce. Do kolacji usadowiono ją obok Malika, człowieka o kamiennej twarzy, a naprzeciw niej siedział Xavier. - Czy smakowało? - Malik próbował podtrzymać konwersację. - Obawiałem się, że może potrawy są zbyt mdłe, jak na wasze wyrafinowane, zachodnie gusta. - Ależ skąd - zdziwiła się Laura - raczej powiedziałabym, że jest odwrotnie. Nie mam czasu na gotowanie i najczęściej zjadam coś w biegu na mieście. A nie są to dania o wyrafinowanym smaku. Jedzenie było naprawdę wyborne, nie wspominając

S

już o tancerkach, które zrobiły na mnie niezwykłe wrażenie. I ta zachwycająca

R

muzyka... i wspaniała poezja. Wprawdzie nic nie zrozumiałam, ale słowa układały się w tak cudowny rytm, że wcale mi to nie przeszkadzało. - Cieszę się. Swoją drogą każda dobra poezja wykracza poza język. A dźwięki muzyki przypominały wiatr, który hula po pustyni. Widzę, że na pani twarzy maluje się zdziwienie, czyżby nigdy dotąd nie była pani na pustyni, panno Cottingham? - Nie, nie byłam - odparła i jej wzrok powędrował do Xaviera, który rozmawiał z jakąś miejscową pięknością. Była skąpo ubrana, za to w uszach miała ogromne szmaragdowe kolczyki. Laura pomyślała, że pewnie wpadła Xavierowi w oko. W tym właśnie momencie spojrzał na nią. Może po prostu wyczuł na sobie jej wzrok. W oczach miał żar, a jego uśmiech był tak zmysłowy, że Laura poczuła, jak drży na myśl, że już niedługo zostaną sam na sam. Ta myśl naprawdę napawała ją przerażeniem. Malik podążył za jej wzrokiem i wyjaśnił: - Goście, którzy się tu dzisiaj zgromadzili, to zaufani powiernicy rodziny królewskiej, a Fallalah jest żoną jednego z podopiecznych szejka. Mówię to na wypadek, gdyby ta rozmowa pana de Maistre z Fallalah miała być dla pani jakąkolwiek przyczyną do zmartwienia.

- 52 -

- Zmartwienia? Nie rozumiem. A niby dlaczego miałabym się martwić? - Proszę mi wybaczyć, ale myślałem, że może pani i on... że jesteście... Zawiesił głos. To niewątpliwie bardzo sprytna metodą, żeby pozyskać informację, pomyślała Laura. Ale nie miała zamiaru udzielać Malikowi żadnej informacji na ten temat. Xavier nie był mężczyzną dla niej. Nie podobało jej się, że tak zupełnie bez ogródek zaoferował jej seks, i postanowiła bez względu na to, jak bardzo jej ciało będzie pragnąć tego zbliżenia, odeprzeć jego zaloty. Nie interesował jej przelotny seks, a trudno było taką propozycję nazwać inaczej. - Nie rozumiem, co pan ma na myśli. - Widzę, że jest pani dyskretna i lojalna. - A czy nie dlatego zatrudniono mnie do tej misji? - Laura zaczęła składać serwetkę i ciągnęła dalej. - Chyba pora, abyśmy porozmawiali. Wiem, że oczekuje pan ode mnie, abym była przy podpisywaniu kilku dokumentów, ale na tym, jak sądzę,

S

moja rola się kończy, prawda? Zrobiłam wszystko, co do mnie należało.

R

Malik sięgnął do patery po dorodne winogrona. - Jak już napomykałem, mamy dla pani jeszcze jedno zadanie przy sfinalizowaniu tej historii. Nie będę ukrywał, że uzależnialiśmy to od tego, jak poradzi sobie pani z pierwszym zadaniem.

Laurę ogarnął jakiś dziwny niepokój. W świetle świec twarz Malika do złudzenia przypominała twarz Xaviera. Nie mogła się nadziwić, jakie niezwykłe efekty można było osiągnąć odpowiednio ustawiając światło. A może po prostu była zmęczona podróżą i oszołomiona przepychem tego błękitnego pałacu. - Wydaje mi się, że zgodnie z umową, moja praca dla szejka dobiega końca. - Być może, ale o tym zdecyduje szejk. - Kiedy? Za tydzień? Za miesiąc? - Zirytowało ją, że musi tu zostać aż do momentu, kiedy pozwolą jej wrócić do kraju. Malik zmarszczył czoło, dokładnie tak samo, jak robił to Xavier. Również swoją bezwzględnością przypominał Xaviera. Wzrok Malika skierował się w stronę drzwi. Laura podążyła za jego spojrzeniem. Pojawiła się w nich smukła kobieta w jasnoniebieskiej sukni. Twarz miała zasłoniętą,

- 53 -

jednak nietrudno było zauważyć, że ma jasną skórę i blond włosy. Laura dostrzegła też, że jej niebieskie oczy przez chwilę rozglądały się w poszukiwaniu kogoś, by wreszcie spocząć na Maliku. Zaraz potem, jakby porozumiewawczo, kiwnęła głową i wycofała się tymi samymi drzwiami, którymi weszła. - Kto to był? - zapytała Laura. - To Sorrel - odparł Malik po chwili milczenia. - Nie wygląda, jakby pochodziła z Kharastanu. - Bo jest Angielką. - Angielką? - Tak, moją utrzymanką. - Utrzymanką? Dlaczego utrzymanką? - Widzę, że jest pani bardzo zdziwiona, panno Cottingham. Dlaczego? - Może dlatego, że utrzymanka to bardzo staroświeckie określenie... - Bo Kharastan to staroświecki kraj... Chronimy tu swoje kobiety. Rodzice

S

Sorrel nie żyją, ale przez długie lata związani byli z Kharastanem. Jest teraz bardzo

R

blisko szejka i z jej gestu wyczytałem, że Jego Wysokość jest gotowy, by przyjąć u siebie Francuza. - Wstał i powiedział coś do służącego w niezrozumiałym dla Laury języku. Sługa natychmiast podszedł do Xaviera. - Pozwoli pani, że panią przeproszę. Ktoś ze straży odprowadzi panią do jej apartamentu. - Dziękuję - powiedziała Laura. Ale ku jej zdziwieniu Malik nie odszedł od razu, lecz nachylił się nisko i szepnął zniżonym głosem: - Na wypadek, gdyby rzeczywiście pani tego potrzebowała, znajdzie pani w garderobie, w małym morwowym pudełeczku, klucz do swojej sypialni. Gdyby życzyła sobie pani czegoś do picia - dodał, prostując się - wystarczy zajrzeć do barku w salonie. Dbamy o potrzeby naszych gości z Zachodu, nawet jeśli wielu z nas nie podziela ich poglądów i nie pochwala ich stylu życia. Życzę dobrej nocy, panno Cottingham. - Nisko się skłonił i już po chwili stanął obok Xaviera.

- 54 -

Nie do końca zrozumiała intencje Malika. Czyżby właśnie zaoferował jej nowoczesną formę roztoczenia nad nią opieki? „Chronimy swoje kobiety", powtórzyła w myślach jego słowa. Nieco wytrącona z równowagi, spojrzała na Xaviera, który właśnie wstał od stołu. Wiedziała doskonale, co w tej chwili czuje. Fakt, że był milionerem czy playboyem nie miał teraz żadnego znaczenia. Był człowiekiem i jak każdy człowiek w takiej sytuacji czuł się z pewnością zagubiony, a jego serce wypełniał niepokój. Xavier wraz z Malikiem opuścili salę. Wyglądali, jakby byli krewnymi, a napięcie, które dawało się zauważyć na początku w kontaktach między nimi, zniknęło bez śladu. Dlaczego Malik powiedział jej o tym kluczu? Czy to była jego naturalna opiekuńczość, czy może raczej nie chciał dopuścić, żeby Francuz został jej kochankiem? Ale czy Xavier nie uprzedzał, że nie powstrzymają go nawet zamknięte drzwi? Laura wzięła długą kąpiel i włożyła jedwabną koszulę nocną. Rozpuściła włosy

S

i położyła się do łóżka. Jednak nie mogła zasnąć, mimo absolutnie komfortowych

R

warunków i atłasowej pościeli. Nie mogła przestać myśleć o Xavierze, o tym, co on teraz czuje i jak przebiega jego spotkanie z Zahirem.

Wstała i otworzyła okiennice. W dole rozciągał się piękny ogród rozświetlony promieniami księżyca. Mógłby z powodzeniem konkurować z ogrodami Wersalu. Wśród krzewów i drzew biegła ścieżka prowadząca do sztucznego jeziora. W powietrzu unosił się zapach nieznanych jej kwiatów. I tylko przelatujące od czasu do czasu drapieżne ptaki przypominały, że to nie Francja ani Anglia, tylko bardzo egzotyczny kraj. Nagle usłyszała, jak drzwi do apartamentu się otwierają, a w chwilę potem zamykają. Wstrzymała oddech i czekała. Tylko na co? Może na to, że Xavier zapuka do niej? Ale mimo iż słychać było różne odgłosy przez ścianę, nie rozległo się pukanie do jej drzwi. Aż w końcu nastała cisza. A więc położył się spać... Pora, by i ona pomyślała o tym samym, ale przedtem musiała się czegoś napić. Zarzuciła szlafrok i, nie zapalając światła, cicho weszła do salonu i ruszyła po omacku do komody. Nie dostrzegła w ciemnościach sylwetki siedzącej w fotelu, nieruchomej niczym rzeźba. Aż krzyknęła, gdy jakaś postać poruszyła się i wstała.

- 55 -

Xavier patrzył na nią, ale jego twarz pozostawała w cieniu i Laura nie była w stanie nic z niej wyczytać. - Co ty tu robisz? - zapytał zirytowany. Widok Laury niemal w negliżu podrażnił jego zmysły. - Nie mogłam zasnąć - wyjaśniła na swoje usprawiedliwienie - poczułam pragnienie i chciałam się czegoś napić. Xavier zrobił krok do przodu i jego twarz oblał blask księżyca. Miał bardzo chłodne spojrzenie. - Zasypiać najlepiej jest w łóżku, a pragnienia nie ugasisz, jeśli będziesz tak stała i wpatrywała się we mnie. Ośmielasz przechadzać się tu po nocy półnaga, i to po aferze, jaką zrobiłaś z powodu wspólnego salonu. Powiedz od razu, chcesz mnie dręczyć, czy tak? - Po pierwsze nie jestem wcale półnaga, a po drugie nie sądziłam, że jeszcze nie śpisz - odparowała. - Chciałam się czegoś napić, to wszystko. - Więc się napij i idź już.

R

S

Był całkiem inny niż ten Xavier, którego poznała. Twarz miał napiętą, a pięści zaciśnięte. Widziała też, że zagryza mocno zęby, aż mu drżały policzki. Najlepiej by było, pomyślała, gdyby wyrzucił z siebie to, co leżało mu na sercu. Mimo jego arogancji zmiękła, zrozumiała bowiem, że targają nim silne emocje rozbudzone rozmową, którą właśnie odbył. Z pewnością czuł się samotny i opuszczony w swoim bólu. Tylko niby dlaczego miałoby to ją obchodzić? - A ty napijesz się czegoś? - Nie, nie mam ochoty ani na te cholerne melonowe koktajle, które serwowano dziś przez cały wieczór, ani na wodę. Najchętniej napiłbym się porządnego drinka. - Nie ma sprawy... - powiedziała z uśmiechem i podeszła do komody. - Co robisz? - Mam zamiar przygotować ci drinka. - A skąd chcesz wziąć alkohol? - Jest tutaj - powiedziała z uśmiechem - a ja czuję się jak wróżka, która za dotknięciem czarodziejskiej różdżki spełnia twoje życzenie. - Może bardziej kopciuszek niż wróżka, dodała w myślach, ale jakie to teraz miało znaczenie.

- 56 -

- Czego sobie więc życzysz? - zapytała, otwierając drzwiczki. Ich oczom ukazały się butelki o różnej wielkości i różnych kształtach. - Na pewno nie szampana - odparł szybko. A więc nie będziemy świętować pojednania ojca z synem, pomyślała. - Może więc czerwonego wina? - Czemu nie. - Wyjął butelkę z jej ręki i nalał wino do dwóch kryształowych kieliszków. Laura upiła łyk. Wino było ciężkie, słodkie i raczej mocne. Może Xavier teraz właśnie tego potrzebował. Może i mnie też dobrze zrobi, pomyślała. - Smakuje jak wyciąg z lukrecji, ale nie jest złe - powiedziała i po chwili zapytała: - Zdradzisz mi, co powiedział ci szejk? Czy naprawdę jest twoim ojcem i czy udało ci się zaakceptować już ten fakt? - Gdybym był na twoim miejscu, pewnie też byłbym ciekawy. I to jeszcze jak, pomyślała Laura. Przysiadła na brzegu sofy i zapytała: - Jaki on jest? Zapadła chwila ciszy. - Bardzo stary.

R

S

Twarz Laury była spokojna, jakby pozbawiona wszystkich emocji poza jedną: niezwykłą troską.

- A ty chciałeś, żeby był mężczyzną w sile wieku, takim którego można podziwiać, który jest wsparciem... - Oczywiście, że nie, przecież wiedziałem, że ma swoje lata, ale nie sądziłem, że ponad osiemdziesiąt. Był trzydzieści lat starszy od mojej matki, a mnie spłodził po pięćdziesiątce. - Jakie to ma znaczenie, w Hollywood różnica wieku nie gra żadnej roli. - We Francji właściwie też nie. - Starał się myśleć racjonalnie. Sprawiał wrażenie człowieka, który nagle zdał sobie sprawę z upływu czasu, z tego, jak szybko lecą lata. - Jesteś sfrustrowany? Xavier zacisnął zęby. - Od kiedy to prawnicy specjalizują się w psychologii? - Powiedz, czy wszyscy zawsze ci przytakują? Nie potrafisz znieść myśli, że ktoś ma inne zdanie niż ty i, co więcej, że może się ono okazać słuszne?

- 57 -

Zaskoczyła go swoją bezpośredniością, a zarazem ciepłym współczuciem, które widział w jej oczach. Musiał przyznać, że całe to nowe doświadczenie z szejkiem poruszyło go bardziej, niż się tego spodziewał. Zastanawiał się, czy wypada mu to wyznać i czy inni na jego miejscu czuliby się podobnie. - Być może... - Wzruszył ramionami, ale już po chwili zaczął opowiadać. Szejk po raz pierwszy zobaczył moją mamę w teatrze w Paryżu. Była wtedy młodą aktorką i, jak twierdzi Zahir, miała w sobie ogień, pasję i ambicję. - Prawdopodobnie była też bardzo piękną kobietą... - Tak, była bardzo piękna - oparł Xavier. - No i co się stało? Mieli ze sobą romans? Potajemny? - Mais, bien sur! - odrzekł po francusku. - Naturalnie, miał przecież żonę, i to z wyższych sfer. - I co było dalej? Xavier zawahał się. Przypomniał sobie żal i smutek w oczach szejka.

S

Zastanawiał się, czy był to żal mężczyzny, który zbliżał się do kresu swego życia,

R

patrzył z zadumą wstecz i przypominał sobie wspaniałe chwile z przeszłości, czy też był to prawdziwy żal, że porzucił kobietę, która bardzo go kochała i nie przyszło mu nawet na myśl, że ten romans może mieć jakieś konsekwencje. - Zahir powrócił do Kharastanu i nigdy więcej już się nie widzieli. - Nie uznał cię za swojego syna? - Nie mógł, bo nawet nie wiedział o moim istnieniu, nie przyszło mu to do głowy, a przynajmniej tak twierdzi. To że istnieję, odkrył dopiero kilka lat temu, kiedy starał się uporządkować swoje zaległe sprawy. Jego człowiek zauważył kiedyś moje zdjęcie w jednej z francuskich gazet. Pokazano mu je i zwrócono uwagę na niezwykłe podobieństwo, To prawdziwa ironia losu, że on dał się przekonać na podstawie zdjęcia, a ja nie. - Więc co cię ostatecznie przekonało, że szejk jest twoim ojcem? Mógłby powiedzieć, że po prostu poczuł to w sercu, gdy tylko zobaczył tego człowieka. Ale to byłoby zbyt daleko idące wyznanie, jak na mężczyznę, który odrzucał w życiu uczucia i polegał jedynie na bezpiecznym świecie faktów i

- 58 -

dowodów. Wsunął więc rękę do kieszeni spodni i po chwili położył na dłoni niewielki przedmiot. - Przywiozłem to ze sobą z Paryża - powiedział. - Zostawiła mi to po sobie moja matka. - Co to jest? - wyszeptała Laura. Xavier podszedł do niej z wyciągniętą ręką, na której leżał złoty pierścionek z intensywnym kamieniem, najprawdopodobniej rubinem. - Zahir ma dokładnie taki sam - powiedział Xavier przez zaciśnięte gardło. Jest niezwykle cenny, a zarazem całkiem wyjątkowy. Takie pierścienie wykonywano bardzo rzadko. - Wspaniały - wyszeptała Laura. - Ale to wskazywałoby, że twoja matka znaczyła dla Zahira bardzo wiele. Myślisz, że zdawała sobie z tego sprawę? - Kto to wie... - Wzruszył ramionami. Bardzo w to wątpił, bo była zbyt przestraszona i zbyt zajęta walką o przetrwanie. Przez moment zastanawiał się, czy to

S

nie po matce odziedziczył brak zaufania do ludzi. - Może tak po prostu było jej łatwiej

R

- dodał po chwili. - Kiedy myślisz, że komuś na tobie zależy, łatwo dać się ponieść fantazji, żyć w świecie marzeń, i to bez względu na to, jak bardzo nierealne wydaje się być ich spełnienie. - Wiedział, że bardzo łatwo byłoby zrzucić winę na matkę, że pozbawiła go ojca i wychowała w strachu przed nim. Jednak teraz, gdy patrzył na tę sprawę z perspektywy czasu, rozumiał, dlaczego tak postąpiła. - Zahir nie miał męskiego spadkobiercy z prawego łoża, i to w świecie, w którym męski potomek jest czymś najważniejszym. Matka na pewno się bała, że gdy dowie się o moim istnieniu, użyje swojej potężnej władzy, żeby mnie jej odebrać. Dlatego właśnie ukryła się, zeszła z oczu wszystkim, którzy ją znali, i nawet jej własna rodzina o niczym nie wiedziała. Wiedliśmy swój marny żywot całkiem na uboczu, w samotności i biedzie. - Biedzie? - zdziwiła się. - Qui, cherie, zwyczajnie w biedzie. Ale nie chodziłem głodny, a w piecu zawsze palił się ogień. - Nagle Xavier zdał sobie sprawę, jak ogromny wpływ wywarły na nim warunki, w jakich dorastał. Ciągła walka o przetrwanie i ta wisząca w powietrzu tajemnica stanowiły olbrzymią siłę napędową. Chciał zdobyć jak największy majątek, tak aby mu go wystarczyło na całe życie.

- 59 -

- Ale dlaczego zapragnął cię zobaczyć właśnie teraz? - W zeszłym roku zmarła jego żona. To dało mu swobodę działania i chciał pozamykać sprawy z przeszłości, poszczególne rozdziały swego życia. Wcześniej uważał, że to niestosowne, by ją niepokoić. Może więc nie był zdolny do zachowania wierności, ale za to potrafił okazać swojej żonie szacunek. - I chce... uczynić ciebie swoim spadkobiercą? - Na ten temat nie wyraził się zbyt jasno. - Xavier przypomniał sobie pełne poezji słowa Zahira: „Ta korona nigdy nie będzie wybrana, może być tylko odziedziczona". Przemilczał to jednak, nie chciał dzielić się tą informacją z Laurą, która i tak już wiedziała zbyt wiele i wydawała się być coraz bardziej podekscytowana faktem, że być może kiedyś będzie rządził tym krajem. Czy oznaczało to, że jest teraz bardziej skłonna iść z nim do łóżka niż przedtem? Może pora, by się o tym przekonać, zamiast siedzieć tu z nią w ciemnościach i zwierzać się jej ze swoich intymnych spraw. To mu się chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło, żeby umożliwił tak pięknej

S

kobiecie dostęp do swoich myśli, zamiast wziąć w posiadanie jej ciało. Poczuł, że

R

krew zaczyna mu szybciej krążyć w żyłach i powiedział: - Rozpuściłaś włosy... Wystarczyły te dwa słowa, by przywołać całkiem inny nastrój. Jego oczy rozbłysły jak ogniki. - Rozpuściłaś włosy - powtórzył - i wygląda to tak, jakby po twoich plecach spływał czerwony wodospad. Chodź do mnie - powiedział zniżonym głosem. Powinna się odwrócić i wyjść, doskonale o tym wiedziała, zwłaszcza że jego słowa zabrzmiały jak rozkaz. Ale nie potrafiła tego zrobić, nie po tym, jak się przed nią otworzył. Jakaś magiczna siła przyciągała ją do tego mężczyzny, czuła się wobec niego bezbronna. Jej ciało od razu zareagowało, poczuła pożądanie. Ale było między nimi także coś innego, jakaś niewytłumaczalna nić porozumienia, ciepło i czułość, które chciała mu ofiarować. Pragnęła przytulić go do piersi i gładzić po tych ciemnych włosach. Xavier spojrzał na Laurę zaskoczony. Nie zdarzało mu się prosić kobietę więcej niż raz. Nigdy. - Wahasz się? Laura toczyła wewnętrzny bój. Nie powinna mu ulegać, mimo że okazał jej prawdziwy szacunek, a jednak stała tam w oczekiwaniu na to, co się wydarzy. Może

- 60 -

okaże się balsamem dla jej zbolałej duszy, który pozwoli zapomnieć o Joshu i całej tej historii? Ale co będzie potem? Co się stanie, gdy odda mu swoje serce, a on rozbije je na miliony kawałków? Dlaczego nie potrafi podejść do seksu jak mężczyźni i czerpać z niego po prostu przyjemność i odprężenie? Wiele jej koleżanek tak by właśnie zrobiło. Uciszając więc wątpliwości, poddała się pożądaniu, które zawładnęło nią bez reszty, i ruszyła wprost w rozpostarte ramiona Xaviera.

ROZDZIAŁ ÓSMY Na ukrytej w ciemnościach twarzy Xaviera pojawił się uśmiech tryumfu. Uczucie to zdominowało nawet pożądanie. Dopiero gdy dotknął jej aksamitnej skóry, zadrżał z pragnienia, by ją posiąść. Jednak gdzieś pomiędzy podnieceniem i namiętnością zrodziło się rozczarowanie, że zdobycie Laury przyszło mu równie

S

łatwo, jak każdej innej kobiety. Gdyby tylko wiedziała, jak bardzo podsyca w nim

R

uczucia każda chwila czekania, może kazałaby mu czekać, dłużej trzymałaby go w niepewności. Przesunął dłonią po jej wydatnych piersiach i poczuł, jak przeszywa ją dreszcz.

- Czy wiesz, od jak dawna pragnąłem ich dotknąć w ten sposób? Laura przymrużyła z rozkoszy oczy. - Nie - szepnęła. - Od momentu, gdy weszłaś do mojego gabinetu. Już wtedy marzyłem, by zedrzeć z ciebie ubranie. - Czy dotyczy to każdej kobiety? - Wiedziała, że tym pytaniem wkracza na grząski teren. - Każdej? Ależ skąd! Dotyczy tylko kobiet tak pięknych jak ty. Laura zesztywniała. - Rozluźnij się, cherie - szepnął jej do ucha. A w myślach dodał: i nie zadawaj głupich pytań, jeśli, tak naprawdę, nie chcesz poznać na nie odpowiedzi. - Tutaj jesteśmy tylko my dwoje - szepnął - tylko ty i ja, więc nie myśl o innych. - Przesunął ustami wzdłuż jej szyi, a potem delikatnie musnął jej ucho. Laurą wstrząsnął silny

- 61 -

dreszcz rozkoszy. - Mógłbym cię tak pieścić do końca świata - powiedział, a strumień gorącego powietrza wydobywający się z jego ust znowu wstrząsnął jej ciałem. Ujął w dłoń jej pierś i delikatnie zaczął pocierać brodawkę. Sprawił jej tym tak ogromną rozkosz, że wszystkie wątpliwości wydały się nagle odległe i bez znaczenia. Była to mieszanina fizycznej przyjemności, ekscytacji i szoku. Czuła się tak, jak gdyby siedziała w pędzącym pociągu, który zmierzał prosto do raju. A przecież zanosiło się na zwykły seks... - Xavier... - wyszeptała - ja nie powinnam... - Urwała, gdy poczuła jego dłoń na drugiej piersi. Skapitulowała. Nie była w stanie wypowiedzieć już ani słowa. Cóż za sprzeczność, pomyślał Xavier, na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że to chłodna pani prawnik, ale okazuje się, że pod tą maską ukrywa się namiętna kobieta. Schylił głowę i językiem zaczął drażnić jedną z brodawek. Laura jęknęła z rozkoszy. Objął ją więc ustami i zaczął delikatnie ssać. - Mógłbym ją całować bez końca - szepnął - aż doprowadziłbym cię do

S

najwyższej rozkoszy. Czy kiedykolwiek jakiś mężczyzna już to zrobił? Tak ssał i lizał

R

brodawki, że osiągnęłaś najwyższą ekstazę?

Wytrącił ją tymi słowami z równowagi, ale i wzmógł pożądanie. Dlaczego pytał o takie rzeczy? Czuła, że pieścił tak wszystkie swoje kochanki, na pewno niezwykle atrakcyjne kobiety. Czy mogła z nimi rywalizować? - No powiedz, przeżyłaś już taki orgazm? - powtórzył raz jeszcze pytanie i pieścił ją dalej. Laura poczuła się nagle bardzo niepewnie. Wiedziała, że gdyby pozwoliła mu na dalsze pieszczoty, dałby jej nieopisaną rozkosz, ale czy potrafiłaby mu się odwzajemnić? Pewnie postrzegał ją jako doświadczoną kobietę. Co będzie, jeśli Xavier odkryje prawdę, że ma ona bardzo niewielkie doświadczenie w łóżku? - Pocałuj mnie, Xavier - wyszeptała, zarzucając mu ręce na szyję. - Po prostu mnie pocałuj. Zaskoczyła go. Ujął ją za podbródek i uniósł jej głowę do góry. Zielone oczy Laury były ogromne i błyszczały niczym szmaragdy na tle jej jasnej twarzy otoczonej burzą rudych włosów. Pochylił się nad nią, by spełnić jej prośbę, ale ku jego zdziwieniu, pocałunek ten nie był gorący ani namiętny, ale czuły i delikatny. Dopiero

- 62 -

po chwili pogłębił go, na co w odpowiedzi ramiona Laury oplotły go niczym winorośl. Czuł, że ta kobieta w jakiś przedziwny sposób go osłabia, chciał więc zmusić się do tego, by ich zbliżenie miało nie tyle romantyczny, co raczej ostry i namiętny charakter. Obawiał się o swoją psychikę, że nie podoła walce na tylu frontach, że emocjonalnie nie da temu rady. Z jednej strony ojciec, z drugiej Laura, no i w końcu on sam z tymi wszystkimi nowymi przeżyciami. - Lauro... - zaczął. - Tak? - szepnęła. Była cudownie rozbrajająca, ale wolałby uprawiać z nią ostry seks, traktować ją bardziej przedmiotowo. Najbardziej lubił, kiedy kobiety zachowywały się w jego sypialni frywolnie, a nie tak jak... ona. - Mam ochotę zedrzeć z ciebie tę koszulę - powiedział rozedrganym głosem oprzeć cię o ścianę i wziąć tak, jak robiłem to, gdy byłem nastolatkiem. Powiedz, lubisz tak? Namiętnie i szybko? Czy raczej wolisz delikatnie i powoli? - Nie wiem - szepnęła - nie wiem.

R

S

Może w innej sytuacji odebrałby to jako najbardziej erotyczne wyznanie, jakie kiedykolwiek słyszał, ale dziś miał już jeden wstrząs za sobą i nie mógł pozwolić sobie na kolejny. Poczuł się zagrożony. - Nie wiesz? - zapytał.

Laura się przeraziła. Zaraz wszystko zepsuję, pomyślała spanikowana, Josh miał rację. - Pokaż mi, proszę... - wyszeptała nieśmiało. - Ale chyba nie jesteś dziewicą? - W głosie Xaviera zabrzmiało przerażenie. A więc tak to wyglądało w jego oczach, jakby w ogóle nie miała żadnego doświadczenia. Pokręciła przecząco głową. - Ależ skąd, nie... Xavier zacisnął zęby. Zadając to pytanie tak pięknej kobiecie, zrobił z siebie głupca. Odkąd znalazł się w tym egzotycznym kraju, zachowywał się co najmniej dziwnie. Musiał się zrehabilitować w jej oczach, pokazać jej, jakim jest mężczyzną. Wsunął więc ręce pod jej koszulę i zaczął gładzić uda Laury.

- 63 -

- Rozepnij mi koszulę - poprosił, a ona spełniła jego prośbę, z trudem opanowując drżenie rąk. Pocałował ją gorąco, a potem przesunął dłońmi wzdłuż ud ku górze i zatrzymał je tam, gdzie ciepło jest najbardziej intensywne. - Co chcesz najpierw tu poczuć? Mój palec czy język? A może to? - zapytał i patrząc jej prosto w oczy, poprowadził jej rękę do swojego podbrzusza, gdzie wyczuła przez spodnie coś bardzo dużego i twardego. - Chcę poczuć cię w sobie - szepnęła, dotykając go delikatnie. - Doprowadzasz mnie do szaleństwa. - Głos miał zachrypnięty, gwałtowny. Dotykasz mnie i mówisz, jak... Jak kto? Sam nie wiedział, co miał na myśli, ale zdecydowanie nie zachowywała się jak dziewica. Laura wydała mu się nieskończenie cudowna i wyjątkowa, całkiem inna niż kobiety, które dotąd poznał. Zachowywała się zupełnie tak, jakby wszystko to robiła, kierując się uczuciem, sercem, a nie tylko zmysłami. Przyzwyczajony był do wyszukanych pieszczot i intensywnych bodźców, bo kobiety

S

zawsze chciały go zadowolić. A w sposobie, w jaki reagowała na niego Laura, było

R

coś tak naturalnego i niewymuszonego, jakby naprawdę płynęło prosto z serca. Tak, musiał jej udowodnić, jakim jest mężczyzną, kochać ją tak, że każdy inny mężczyzna wyda się jej jedynie jego namiastką. Ogarnęło go szalone podniecenie. Bez uprzedzenia wziął ją na ręce. - Co robisz? - Porywam cię ze sobą do sypialni. Pragnę się tobą nacieszyć. Nacieszyć? Nie potrafiła ocenić, czy brzmiało to erotycznie czy może przedmiotowo, ale nie była w stanie się nad tym zastanawiać. I tak pozwoliłaby mu się teraz zanieść na koniec świata. Jakby mimochodem zauważyła, że jego sypialnia była znacznie bardziej luksusowa niż jej, ale nie miało to w tej chwili żadnego znaczenia. Leżała na ogromnym łożu Xaviera, a nad nią pochylała się piękna, męska twarz, w której oczy płonęły ogniem. Zaczął się rozbierać. Laura przełknęła nerwowo ślinę. Miał wspaniale umięśniony tors, pokryty czarnymi włosami, sięgającymi aż po pasek do spodni, które właśnie zaczął rozpinać. Patrzyła jak zahipnotyzowana.

- 64 -

Xavier, widząc jej zachwycone spojrzenie, uśmiechnął się. Uwielbiał wprost wywoływać w kobietach taki zachwyt. Teraz już wszystko było pod jego kontrolą. Zadowoli ją tak, że nie będzie mogła o nim zapomnieć, ale on odejdzie, jak zawsze. Może nie dziś i nie jutro, ale zrobi to, bez żalu i cienia wątpliwości. Taki już był. Nie umiał być długo z tą samą kobietą. - Xavier... - Z piersi Laury wyrwało się ciche westchnienie. Miał tak wspaniałe, piękne ciało, silne uda, wąskie biodra i... Trudno było spokojnie patrzeć, jak się rozbiera. Zamknęła oczy. - Otwórz oczy - powiedział i wziął ją w ramiona. - Drżysz? Ale dlaczego? Obawiasz się, bo jestem taki duży... Trzeba to z ciebie zdjąć... - szepnął i jednym ruchem ściągnął z niej szlafrok, a potem koszulę. Aż jęknął, gdy jego oczom ukazały się jej bujne piersi i ponętny, ciemny trójkąt pomiędzy udami. - Potem będę napawał tobą moje oczy, a teraz chcę cię wreszcie posiąść. Zbyt długo już kazałaś mi czekać. Wziął do ust jej różowe, jak pąki róż, sutki i zaczął pieścić je językiem i przygryzać lekko zębami.

R

S

Laura jęknęła z rozkoszy, a głowa opadła jej na poduszkę. - Och, Xavier...

Xavier z satysfakcją spojrzał na piękne, uległe ciało Laury. Ognisty wodospad włosów okalał jej jasną twarz. Przesunął językiem po jej gładkiej skórze, aż dotarł do małego wgłębienia na brzuchu, a potem coraz niżej i niżej, nieuchronnie zmierzając w kierunku bujnie porośniętego trójkąta. Laura chwyciła go za ramiona. - Nie, Xavier, nie, proszę... Spontaniczność i szczerość tej reakcji nieco go dotknęły. Pragnął dać jej największą rozkosz, czemu się więc broniła? Uniósł głowę i wyszeptał: - Nie lubisz tego? Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Josh nigdy jej tak nie pieścił ani nie rozmawiał z nią otwarcie na temat jej erotycznych preferencji. Poczuła się trochę tak, jakby wybrała się na zakupy do jakiegoś seks shopu, gdzie można zamówić sobie wszystko, wedle własnej fantazji. Nie chciała, by to tak wyglądało, mimo iż jeszcze przed chwilą obiecywała sobie, że potraktuje tę noc z Xavierem, jak jednorazową

- 65 -

przygodę erotyczną. Ale nie potrafiła uśpić w sobie tej romantycznej natury, która tkwiła przecież w każdej kobiecie, tych wszystkich marzeń o kwiatach, serduszkach, o cudownej sukni ślubnej i welonie... Czy nie mogliby przynajmniej choć trochę udawać, nawet jeśli nigdy nie miałoby tak być? - Coś nie tak? - spytał Xavier. - Pragnę cię - powiedziała tylko, ale w głębi serca obawiała się tych wszystkich erotycznych sztuczek, bo była pewna, że nie będzie umiała na nie odpowiedzieć. Nie chciała, by ją porównywał do innych kobiet. - Mów dalej - szepnął, przybliżając swoją twarz do jej twarzy. - Chcę, byś wszedł we mnie, byś we mnie był... chcę... chcę... - Czego chce urocza pani prawnik? - droczył się z nią. - Tylko nie mów, że brakuje ci słów. - Chcę cię poczuć, chcę poczuć cię w sobie! - jęknęła. Jej twarz płonęła i to rozpaliło Xaviera i obezwładniło zarazem. Tego nie

S

można udawać, żadna, nawet najbardziej wyrafinowana kobieta, nie jest w stanie

R

przywołać na twarz rumieńców. Cudownie było patrzeć na jej onieśmielenie i ekscytację zarazem, cudownie było usłyszeć te słodkie słowa płynące z jej ust. - Więc mnie poczujesz - powiedział - poczujesz do granic swoich możliwości i jednym energicznym ruchem wszedł w nią.

Uwielbiał robić to właśnie tak, uwielbiał, kiedy kobiety błagały go, żeby już skończył tę słodką torturę. Nieprawdopodobną rozkosz sprawiało mu patrzenie, jak wiły się pod nim i jęczały. Ale z Laurą wszystko było inaczej. Krzyknęła ekstatycznie i na moment zesztywniała, ale już po chwili zaczęła gładzić go po twarzy, delikatnie głaskać jego rozpalone ciało i błądzić palcami we włosach. Dlaczego to robiła? Zachowywała się tak, jakby ta chwila była dla niej ważna, i to do reszty zbiło go z pantałyku. Xavier, który zwykle górował psychicznie nad kobietami, poczuł się zagubiony. Pozwolił się ponieść falom tej erotycznej ekstazy i jeszcze czegoś tak niezwykłego, co nie sposób było opisać. Potem długo leżał z Laurą w ramionach i wpatrywał się w świetlne plamki, które malował na suficie księżyc. Czuł się niesamowicie. Próbował sobie wytłumaczyć, że to z powodu nieprawdopodobnie silnego orgazmu, że to nic poza

- 66 -

tym. Zasnął, czując szaloną radość. Było to uczucie znacznie głębsze niż kiedykolwiek wcześniej.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Poranne słońce rozświetlało gładką skórę Laury. Otworzyła oczy, ale natychmiast je zamknęła. Ktoś musiał odsłonić okna i ostre promienie wdarły się do pokoju. Ziewnęła i przeciągnęła się, jakby nieświadoma tego, co stało się zeszłej nocy. Nagle odwróciła głowę i zobaczyła obok siebie pomiętą pościel. Spędziła noc, kochając się z Xavierem de Maistre! - Dzień dobry - usłyszała męski głos, dochodzący gdzieś z drugiej strony pokoju. To był głos Xaviera. Spojrzała w tamtą stronę. Xavier stał prawie nagi, miał

S

jedynie mały ręcznik owinięty wokół bioder. Musiał przed chwilą wyjść spod

R

prysznica, bo miał jeszcze mokre włosy. Wpatrywał się w nią badawczo niczym biolog, który odkrył właśnie jakiś nowy gatunek. - Dobrze spałaś? - zapytał.

Oczywiście, że nie mogła być wyspana. Przecież budził ją trzy razy, żeby się z nią kochać, ale była to niewątpliwie najwspanialsza noc jej życia. Może nawet mu to wyznała w czasie miłosnego uniesienia? A może już o tym zapomniał? Czy taki był właśnie styl wyrafinowanych kochanków, że następnego dnia rano zachowywali się tak, jakby w ogóle nic się nie stało? A może próbował ją w ten sposób ostrzec, żeby nie przyszło jej do głowy, że to, co zdarzyło się w nocy, było czymś istotnym? Być może chciał, by zachowywała się jak on? W końcu byli przecież dorośli. Postanowiła więc, że nie będzie robić z siebie wstydliwej, nieśmiałej czy rozżalonej dziewczynki, zwłaszcza że cieszyła ją każda sekunda spędzona tej nocy z Xavierem. - Doskonale - powiedziała i uśmiechnęła się. Podszedł do łóżka, pochylił się nad nią i ucałował jej włosy rozrzucone po poduszce. - Wspaniale pachniesz - powiedział i wsunął jej rękę pomiędzy nogi.

- 67 -

Laura poczuła onieśmielenie. Dziś już nie osłaniała jej ciemność, jak wczoraj wieczorem, i nie będzie mogła ukryć swoich emocji. Miała je wypisane na twarzy, a więc Xavier może czytać w jej myślach jak w książce. - Chyba powinnam już powoli wstawać - powiedziała. - Muszę się trochę rozbudzić... - Rozbudzić? Pozwól, że ja się tym zajmę. Zdejmij mi ręcznik - poprosił. Jeśli uważała, że potrzebuje ciemności, żeby uprawiać miłość, to zaraz jej udowodni, jak bardzo się myli. Laura posłusznie zdjęła ręcznik z jego bioder. Nie mógł ukryć swojego pożądania. - Wspaniale... - wymruczał, gdy objęła go w talii i przytuliła się do jego nagiego ciała. Pragnęła go, pragnęła dać mu rozkosz. Jej ręka, całkiem naturalnie, znalazła się nagle między nogami Xaviera. Zaczęła go lekko gładzić i pocierać, nie czując żadnego zażenowania. Może to jego zasługa? Sprawił, że ona - niedoświadczona kobieta, chciała poznać całą Kamasutrę.

R

- Dobrze ci tak...? - wyszeptała.

S

- Zbyt dobrze - odpowiedział i odciągnął jej rękę. Podniósł ją do góry, a ona, jakby odruchowo, objęła jego prężne ciało nogami. I po chwili był znowu w niej. To było cudowne, erotyczne doznanie. - Spójrz na mnie - powiedział, chcąc, by popatrzyła mu w oczy. Spełniła jego prośbę, ale czuła się zawstydzona. Ujął ją pod pośladki i zaczął przesuwać jej ciało to w górę, to w dół, patrząc jej prosto w oczy. Nigdy jeszcze nie przeżyła czegoś bardziej intymnego. Czuła, jak zbliżająca się ekstaza odbiera jej kontrolę nad rzeczywistością. - Nie mogę już - szepnęła - nie mogę dłużej czekać... - Więc nie czekaj - powiedział, a jego ruchy stały się bardziej gwałtowne i głębsze. Chwilę później przeżył tak silny orgazm, że poczuł się jak pocisk wystrzelony na orbitę. Miał wrażenie, że na moment stanęło mu serce, a potem pojawiła się fala dreszczy. Czuł się tak, jakby każda minuta trwała wieki. Zasnął twardym snem, a gdy się zbudził, zobaczył Laurę, która wpatrywała się w niego swoimi ogromnymi zielonymi oczami. Przeciągnął się.

- 68 -

- Witam cię, cherie. - Mógłbym cały dzień spędzić z nią w łóżku, pomyślał, bez końca pieścić ją i kochać. Laura była oszołomiona szczęściem. Gdy spał, rysy twarzy mu łagodniały i wydawał się być niemal bezbronny. Te same ślady bezbronności dostrzegła w nim, kiedy opowiadał o spotkaniu z mężczyzną, który prawdopodobnie dał początek jego życiu. - Cześć - odparła, starając się, by jej głos brzmiał energicznie i wesoło, ale w głębi serca czuła się nieskończenie miękka. Musiała jakoś stawić czoło tej sytuacji. Przecież Xavier przyjechał tutaj, żeby spędzić trochę czasu ze swoim ojcem, a nie, by cały dzień uprawiać seks z prawniczką starego szejka. Co każda rozsądna kobieta zrobiłaby na jej miejscu? i Wstała z łóżka, podziękowała za miły wieczór i wyszła, z dumą, godnością i nienaruszonym spokojem serca. - Lepiej już pójdę - powiedziała cicho i pochyliła się nad nim, żeby go pocałować.

R

S

- Nie - Xavier potrząsnął głową - lepiej poprośmy, by podano nam kawę. - Chyba niekoniecznie... Nie chciałabym, żeby ktokolwiek wiedział, że spędziłam tę noc z tobą.

- Dlaczego? - zdziwił się. - Chyba nie musiałaś podpisywać zobowiązania, że mnie nie tkniesz. - Oczywiście, że nie, ale nie chcę, by ta wieść rozeszła się po pałacu. - Daj spokój, Lauro, chyba nie jesteś taka naiwna, by sądzić, że może się tu wydarzyć coś, o czym nie wiedziałby Malik lub jego ludzie. - Uniósł do góry jej podbródek. - W końcu jesteś prawnikiem. Nie spodobał się jej ton głosu Xaviera i zaczęła żałować, że doszło między nimi do zbliżenia. Postanowiła jednak nie robić mu żadnych uwag. Zsunęła się z łóżka i zaczęła się ubierać. A nie było to łatwe, bo obserwował każdy jej ruch. Na koniec posłała mu spojrzenie, które mówiło: wiem, że uprawialiśmy seks, ale to jeszcze nic nie znaczy. Dopiero kiedy ich spojrzenia się spotkały, zmiękło jej serce i zapytała: - Co zamierzasz teraz zrobić?

- 69 -

Odsunęła się ode mnie, pomyślał Xavier, zamknęła się w sobie. Nie był do tego przyzwyczajony. Nie wiedział, dlaczego tak się stało. - Rozumiem, że nie pytasz o śniadanie? - Nie - odparła chłodno, zachowując kamienną twarz. Czuła się wewnętrznie rozdarta. Z jednej strony chciała jak najszybciej stąd uciec, a z drugiej marzyła, by z powrotem znaleźć się w jego ramionach. - Pytam, jak długo zamierzasz zostać tu, w Kharastanie? Xavier wyciągnął się na łóżku i najwyraźniej wcale mu nie przeszkadzało, że jest w negliżu. Nie próbował też ukryć faktu, że podniecił go widok Laury wkładającej bieliznę. Pragnął jej, ale nie miał zamiaru błagać, żeby wróciła do łóżka. Nigdy żadna kobieta nie opuściła jego sypialni w taki sposób, chyba że ją o to poprosił lub wręcz jej to nakazał. To on kończył spotkania, taka była reguła. Jego frustracja zmieniła się w gniew, ale starał się to ukryć pod chłodnym wyrazem twarzy. - Jesteś tym zainteresowana z zawodowego czy z osobistego punktu widzenia?

S

Ton jego głosu nadal nie brzmiał przyjemnie i zastanawiała się, czy się obawia,

R

że będzie zazdrosna i zaborcza. Może to było takie ostrzeżenie. - Pytam, bo chciałabym wiedzieć, kiedy zakończy się moja misja. Przecież to moja praca.

- No cóż, nie zdecydowałem jeszcze, kiedy wracam. - Wydaje mi się, że powinieneś zostać. - Może się okazać, że to jedyna szansa, by dowiedział się czegoś więcej o swoich korzeniach. - Zostać i poznać lepiej swojego ojca. - Myślisz, że naprawdę powinienem? Czy to pytanie miało znaczyć, że liczy się z jej zdaniem? Poczuła, że tym samym dał jej prawo do zabierania głosu w tej sprawie. - Oczywiście, tak uważam. Xavier spojrzał na nią podejrzliwe, jak czynią to ludzie, którym wszystkie elementy nagle układają się w jedną całość. Był zaskoczony, że tak szybko zmieniał jej się nastrój... Raz była chłodna, to znowu gorąca, by za chwilę znowu powrócić do kamiennej twarzy. I te ciuchy... jakby ktoś je specjalnie zaprojektował, by go uwieść. I to jej seksowne, ponętne ciało... Czyżby konsultowała się z Malikiem? Czyżby ją

- 70 -

instruował i nakazał jej go zauroczyć? I to w sposób, w jaki to może zrobić tylko kobieta? - Muszę przyznać - powiedział nagle - że to, co mówisz, brzmi bardzo przekonywująco. Czy to jest także część twojej umowy? Masz przekonać mnie, abym tu został? Zaniepokoił ją ton głosu Xaviera i to, co usłyszała między wierszami. Nietrudno było zgadnąć, co ma na myśli. I znowu w jej oczach pojawił się chłód i zdała sobie sprawę, jak niewiele o nim wie. Jak to się stało, że byli ze sobą tej nocy tak blisko? Tak blisko, jakby byli nie tylko jednym ciałem, ale i jedną duszą? A co teraz pozostało po tym wielkim uniesieniu? Tylko pustka i podejrzliwość. - Już ci mówiłam, że moje zadanie polegało na tym, by cię tu sprowadzić. - I iść ze mną do łóżka? Obiecano ci za to dodatkową korzyść, czy może był to warunek, który musiałaś spełnić? Laura zamarła w bezruchu. Wydało jej się zupełnie niemożliwe, żeby naprawdę myślał to, co powiedział.

R

S

- Gdybym była egzaltowana, wymierzyłabym ci teraz policzek za to, co powiedziałeś. Nie zrobię tego jednak i potraktuję twoje słowa z taką pogardą, na jaką sobie zasłużyły.

- Ale przecież spodobało ci się to, co przeżyłaś ze mną w łóżku. Chyba nie powiesz mi, że nie? Była to więc dodatkowa korzyść dla ciebie, czy nie była? Chciałaby mu odpowiedzieć, że się myli, że okazał się beznadziejnym kochankiem, ale przecież dobrze pamiętała, jak cudowne były jego pieszczoty, jego dotyk i pocałunki. Wiedziała, że byłoby to największe kłamstwo w jej życiu. - To prawda, masz rację, seks był wspaniały, ale niczego innego się nie spodziewałam. Na ogół mężczyźni nie zdobywają reputacji świetnych kochanków, jeżeli nie stoją za tym jakieś fakty. - Dziękuję, cherie - powiedział z sarkazmem. - To wcale nie miał być komplement. Poza tym, jeżeli mam być szczera, to uważam, że uganianie się za kobietami jedynie dla seksu jest żałosne i niesie ze sobą kompletną pustkę emocjonalną.

- 71 -

- A nie jest przypadkiem żałosne, gdy kobiety specjalnie ubierają się tak, by uwodzić mężczyzn? Już miała mu wyjaśnić, że takie ubrania nie nosi na co dzień, że zostały zakupione specjalnie na cele tej misji. Ale czy nie przyznałaby mu w ten sposób racji, gdyby powiedziała, że jej garderoba była sponsorowana przez szejka, i to za grube pieniądze? Czy była w tym wszystkim bez winy? Chętnie przystała na zakup kosztownej garderoby, bo bardzo zależało jej na tym, by dostać tę pracę i doprowadzić misję do pomyślnego końca. Zgodziła się grać w ich grę, udekorować tort tak, jak tego od niej oczekiwano. Nie mogła się więc dziwić, że Xavier chciał go spróbować. Ale nie musiała mu na to pozwalać! Wysoko uniosła głowę. Chciała, by Xavier zapamiętał ją jako kobietę silną i dumną, a nie przegraną. - Wiesz co, ta niezliczona liczba kobiet, które przewijają się przez twoje łóżko, oznacza, że skrzętnie unikasz wszelkiego zaangażowania. Twój wybór i twoja sprawa.

S

Zawsze znajdziesz takie, które będą miały ochotę przespać się z tobą. Ale ojca masz

R

tylko jednego, zapamiętaj to sobie. I nawet jeżeli nie odpowiada twoim wyobrażeniom, jest tylko jeden.

- O czym ty mówisz? - zdziwił się Xavier. - Może ci to odpowiada, że tak właśnie potoczyło się twoje życie, bo jak na ironię, warunki, w których wyrosłeś, były siłą napędową zapewniającą ci sukces. Może potrzebujesz nosić w sercu tę złość, że wychowywałeś się w biedzie i bez ojca, bo jest dla ciebie czymś w rodzaju motoru do działania? Może z tego samego powodu czujesz się też usprawiedliwiony przed samym sobą, gdy zachowujesz się arogancko i bezceremonialnie? - Jak śmiesz mówić tak do mnie? - wybuchł Xavier. - Ktoś w końcu musi mieć odwagę, by ci to powiedzieć. - Wynoś się! - krzyknął w furii. Laura poczuła w sobie nagle niezwykłą siłę. - Sądzę, że się trochę zapominasz, Xavier. Po pierwsze nie pracuję dla ciebie i nie muszę wykonywać twoich rozkazów. A poza tym, racz zauważyć, że właśnie wychodziłam. Nie musisz mnie więc wyrzucać. Mam jeszcze trochę papierkowej

- 72 -

roboty, a czasu niewiele, bo chcę poprosić Malika, żeby wsadził mnie w następny samolot, który leci do Europy - Odwróciła się na pięcie i wyszła, cały czas czując na sobie jego wzrok. Wiedziała, zamykając za sobą drzwi, że udało jej się zachować honor zawodowy i kobiecą dumę. Jednak satysfakcja z tego powodu nie uśmierzała bólu, który wypełniał jej serce.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY - Nie wie pan, jak długo jeszcze Malik będzie zajęty? zapytała Laura, usiłując trzymać nerwy na wodzy. - Gdy tylko będzie wolny, dam pani znać - odparł jego sekretarz. Czekała już czterdzieści minut i czuła, jak narasta w niej złość. Tutaj kazali jej

S

czekać, a tam, w apartamencie, miała na karku Xaviera. Nie wróci do niego, póki się

R

nie dowie, kiedy może odlecieć. Samej trudno byłoby jej zorganizować podróż powrotną, a poza tym, nie mogła tak po prostu opuścić pałacu. W końcu była tu w pracy, no i nie po to zarobiła te pieniądze, żeby część z nich natychmiast wydać na lot. Chciała, żeby przekazali jej honorarium na konto i pokryli koszt biletu powrotnego do Anglii, zgodnie z pierwotną umową. Nagle drzwi do gabinetu Malika się otworzyły. - Panno Cottingham, Malik Al-Ahal chciałby się spotkać z panią w Ogrodzie Zapachów. Czy będzie pani tak miła i zechce podążyć za mną? Laura spojrzała zdziwiona na stojącego przed nią nieznajomego mężczyznę. Czyżby Malik niepostrzeżenie wyszedł ze swojego gabinetu? Wydało jej się to niemożliwe, przecież siedziała tu prawie od godziny. Może więc wcale go tam nie było i tylko wprowadzono ją w błąd? Nie było sensu zadawać żadnych pytań, i tak nikt nie udzieli jej odpowiedzi. Skinęła więc głową i ruszyła za nieznajomym. Jej myśli znowu zaczęły krążyć wokół Xaviera. Przed oczami wciąż miała jego piękną, szlachetną twarz. Ale czy ktoś może mieć szlachetną twarz, jeśli ma czarną duszę i

- 73 -

brzydkie myśli? I traktuje kobietę jak zerwany kwiat, który po jakimś czasie wyrzuca się na śmietnik? Laura rozejrzała się dokoła. Otaczał ją słodki zapach kwiatów, który powoli zaczął wypierać nękające ją myśli. Był tak upajający i oszałamiający, że z uśmiechem zachwytu na ustach coraz mocniej wciągała powietrze. Po chwili znaleźli się w altanie, w której tyłem do nich stał Malik i ucinał właśnie z bujnego krzewu piękną białą różę. Gdy ich usłyszał, odwrócił się, szybko wymienił kilka słów z towarzyszącym jej mężczyzną, który skłonił się i odszedł. Została sam na sam z Malikiem. Wyciągnął w jej stronę rękę z różą i powiedział: - Czy zechcesz przyjąć ten kwiat, Lauro? - Jeżeli mnie to do niczego nie zobowiąże... - Powiedz, dlaczego tak nalegałaś na to spotkanie? - zapytał. - Bo chciałabym szybko dokończyć to, co mam jeszcze do zrobienia, i wracać do Anglii.

S

- Obawiam się, że to nie będzie możliwe... Laura zamarła.

R

- Jak to, nie będzie możliwe? - Czy to jakiś koszmarny sen, pomyślała przerażona. - Mój szef wie, że tu jestem, i będzie się martwić, dlaczego tak długo nie wracam. Czeka na mnie w kancelarii mnóstwo bieżącej pracy. Chyba nie zamierzacie mnie tu trzymać wbrew mojej woli? Malik roześmiał się. - Droga panno Cottingham, z pewnością nie o to tu chodzi. W końcu prowadzimy z Anglią intensywną wymianę handlową i nie sądzę, żeby rząd pani kraju patrzył na nas przychylnym okiem, gdybyśmy przetrzymywali tu młode kobiety wbrew ich woli. - Więc dlaczego nie wolno mi wracać do domu? - Wolno, ale byłoby bardziej... wskazane, żeby pani jeszcze została. Chociaż przez kilka dni. Pod płaszczykiem uprzejmego uśmiechu i dobrych manier krył się zwyczajny rozkaz i Laura zrozumiała, że nie ma odwołania od tej decyzji. Wszystko stało się nagle oczywiste. - To robota Xaviera, prawda? To on tego zażądał? Malik wzruszył ramionami.

- 74 -

- Trudno obwiniać mężczyznę o to, że chce, aby została z nim jego... towarzyszka, zwłaszcza gdy łączy ich coś więcej niż tylko służbowe stosunki. W głosie Malika wyczuła nutkę dezaprobaty. - Nie bardzo rozumiem - zablefowała. Malik popatrzył na nią w taki sposób, że trudno jej było kontynuować tę rozmowę, udając, że nie wie, co on sugeruje. Ciekawe tylko, skąd Malik wiedział, co między nimi zaszło. Czy powiedział mu Xavier, czy doniosła służba? Poczuła, że się czerwieni. Każda obrona była z góry skazana na niepowodzenie. Bo jaki powód mogła podać na swoje usprawiedliwienie w kraju, gdzie cnota kobiety jest najwyższą wartością, bardziej cenioną niż rubiny i złoto. Nie mogła się tłumaczyć uczuciem do Xaviera, bo znała go zbyt krótko. Nikt by w to nie uwierzył, chociaż właśnie uczucie było prawdziwą przyczyną jej nierozważnej decyzji spędzenia z nim nocy. Pragnęła dać mu odrobinę prawdziwego uczucia, którego tak unikał. Chciała podtrzymać go na duchu i wesprzeć... Wierzyła,

S

że Xavier potrafi to docenić i przez moment życie wydało jej się takie piękne...

R

Widziała to, co chciała widzieć. Jakie to smutne, pomyślała, i naiwne z mojej strony. Ale jednego była pewna, że już po raz drugi Xavierowi nie uda się tak do niej zbliżyć i jeśli sądził, że ta historia będzie miała ciąg dalszy, to bardzo się mylił. Nie mogła winić go o to, że wziął, co tak chętnie mu ofiarowała. Teraz jednak będzie się miała na baczności. - Posłuchaj, Malik. Sytuacja, w której się znalazłam, jest nie do przyjęcia. Mieszkam w tym samym apartamencie co Xavier i... - Masz przecież klucz - odparł. Brakowało jeszcze tego, by dodał: mogłaś go przecież użyć. Choć właściwie nie musiał tego mówić, miał to wypisane na twarzy. - Rozumiem, że jeśli się nie dostosuję, nie wypłacicie mi mojego honorarium, tak? Na twarzy Malika malował się niesmak i zaskoczenie, jakby rozmowa o pieniądzach w pałacowych ścianach była czymś wyjątkowo niestosownym. Ale Laura nie dbała o to, w końcu nie była, jak on, na utrzymaniu rodziny królewskiej. - Dążę tylko do tego, aby wszyscy byli zadowoleni - powiedział Malik.

- 75 -

- Wszyscy oprócz mnie! - wybuchnęła. - No cóż, zdaje się, że nie mam wyjścia. Zostanę więc tak długo, jak będzie to konieczne, ale ani chwili dłużej. - I tak nie miała innego wyjścia, ale przynajmniej chciała ratować resztki swojej dumy. Niech to chociaż wygląda tak, jakby to była jej decyzja. - Nie będę rezygnować z honorarium tylko dlatego, że kogoś błędnie oceniłam. - Nie będzie tak źle, jak sądzisz - pocieszył ją Malik. - Pałac jest wprawdzie budowlą antyczną, ale za to doskonale wyposażoną. Jestem pewien, że nie będziesz się nudzić, bo mamy tu i olbrzymi basen, i siłownię z salą gimnastyczną, a oprócz tego kino, gdzie można obejrzeć najnowsze filmy. Przydzieliłem ci też do pomocy Sidonię, która w każdej chwili jest do twojej dyspozycji i ma spełniać wszelkie twoje zachcianki. Laura uniosła wysoko głowę i powiedziała sceptycznie: - Czyli jestem w złotej klatce... - Można na to spojrzeć z różnych punktów widzenia i zauważyć również

S

pozytywne strony sytuacji, w której się znalazłaś.

R

- Skoro tak mówisz... - Gdyby tylko nie chodziło tu o Xaviera, wszystko wyglądałoby inaczej. Jak jednak miała spokojnie i niefrasobliwie korzystać z tych wszystkich niezaprzeczalnych luksusów, jeśli miała świadomość, że obok jest Xavier? Gdyby tylko był jej obojętny...

Odwróciła się na pięcie i nie czekając na odpowiedź Malika, wyszła z altany. Ten kharastański arystokrata złamał właśnie wcześniej ustaloną umowę, nie dotrzymał danego jej słowa, więc od tej chwili nie musi okazywać mu szacunku. Gdy zbliżała się do pałacu, zauważyła Sidonię. Poczuła wyraźną ulgę, że wreszcie widzi jakąś przyjazną duszę. - Dzień dobry - powiedziała radośnie. Sidonia złączyła przed sobą dłonie i nisko się pokłoniła. - Czy życzy sobie pani zjeść teraz śniadanie? - zapytała. - Nie, na razie nie. Ale chętnie bym trochę popływała. Myślisz, że możesz zdobyć dla mnie kostium kąpielowy?

- 76 -

- Oczywiście - powiedziała po angielsku z tym swoim uroczym akcentem. - W pokojach obok basenu znajdziemy wszystko, czego może pani potrzebować. Szejk Zahir zawsze bardzo dba o swoich gości. Poruszająca była ta jej duma z władcy kraju i jego pałacu. Laura, podążając za Sidonią, podziwiała wspaniałe, symetrycznie wysadzone rabaty kwiatowe, które mieniły się przepięknymi barwami. - Z lotu ptaka - powiedziała Sidonia, widząc zachwyt w oczach Laury - kwiaty te wyglądają jak nasza flaga, flaga Kharastanu. - Twój angielski jest naprawdę bardzo dobry. - Dziękuję, staram się robić postępy, ale zawdzięczam to Sorrel. Na brzmienie tego imienia przypomniała się Laurze młoda kobieta, która pojawiła się na krótko na pałacowym przyjęciu. - Sorrel jest podopieczną Malika? Sidonia skinęła głową. - Jej rodzice pochodzili z Wielkiej Brytanii. Przybyli do Kharastanu w ramach

S

wymiany naukowej. Zginęli jednak w katastrofie lotniczej nad górami Maraban.

R

Wszyscy byli przekonani, że Sorrel zostanie odesłana do domu, ale ona wolała zostać tutaj. Pokochała to miejsce i uważała je za swój prawdziwy dom. Ukończyła studia na tutejszym uniwersytecie i jest jedną z nielicznych Europejek, które płynnie mówią w naszym języku. Myślę, że pewnego dnia wróci do Anglii, ale na pewno zostanie tu tak długo, jak długo będzie żył szejk. Dziwna historia, pomyślała Laura i zaczęła się zastanawiać, czy Sidonia i Sorrel wiedzą coś więcej na temat Xaviera. Czy na przykład wiadomo im, że Xavier jest synem szejka i być może już wkrótce obejmie w ich kraju władzę? A jeśli odrzuci tę propozycję, to kto wówczas będzie rządził Kharastanem? Nie wiedziała dlaczego, ale na myśl przyszedł jej Malik. Weszły pod dach basenu i Laura aż zaniemówiła. Przestała roztrząsać problemy, które dotąd zaprzątały jej głowę. Przepych i smak, z jakimi zaaranżowano to pomieszczenie, całkowicie pochłonęły jej uwagę. Basen wypełniony był krystalicznie czystą wodą, a otaczały go przepiękne złoto- niebieskie mozaiki ścienne, które przedstawiały sceny z życia mieszkańców tego pałacu.

- 77 -

- Jest tu wszystko, czego może pani potrzebować - powiedziała Sidonia, wskazując na salonik służący jako przebieralnia. - Wspaniale. A czy zechciałabyś pójść do mojego pokoju i przynieść mi lniane długie spodnie i jedwabną zieloną bluzkę? - Oczywiście - odparła z uśmiechem Sidonia i szybko się oddaliła. Laura włożyła czarny jednoczęściowy kostium i już bez dłuższego namysłu dała nura do wody. Bardzo lubiła pływać. Gdy była dzieckiem, prawie codziennie chodziła na basen. Zawsze potem czuła się jak nowo narodzona. Tak było również teraz. Kiedy po piętnastu minutach wyszła z wody, wzięła letni prysznic, wytarła się puchatym białym ręcznikiem, po czym włożyła znakomicie skrojone lniane spodnie i elegancką zieloną bluzkę, które przyniosła jej Sidonia. Całości dopełniały duże turkusowe korale i jedwabna biała wstążka, którą związała mokre jeszcze włosy. Wyglądała tak, jak chciała: szykownie i modnie. Zaczynała rozumieć, dlaczego szejk

S

tak bardzo nalegał na zakup odpowiedniej garderoby. Może nie chciał, żeby zbytnio

R

odróżniała się od innych osób przebywających w tym ekskluzywnym miejscu. - A teraz chętnie bym coś zjadła - zwróciła się do Sidonii. - Czy mogę prosić o nakrycie do śniadania w ogrodzie? Tak tu pięknie. - Naturalnie, nie ma żadnego problemu. Już po chwili w ogrodzie pod ogromnym egzotycznym drzewem o wielkich liściach czekał na nią nakryty stół. Usiadła i wzięła do ręki filiżankę, gdy nagle dostrzegła czyjś cień. Spojrzała w górę i serce zaczęło jej szybciej bić. Zdołała wypowiedzieć tylko jedno słowo: - Xavier... - Witaj, Lauro. - Była pierwszą kobietą, która przed nim uciekała. Wspaniale wyglądała, a jej rude włosy lśniły w słońcu niczym złoto. - Ukrywasz się przede mną? Boisz się mnie? - A tak to wygląda? - zapytała. - Może i powinnam, bo wszystko wskazuje na to, że jestem tu więźniem. Ale ostatnią rzeczą, jaką czuję, jest strach, zwłaszcza przed tobą.

- 78 -

Xavier uśmiechnął się z ulgą, widząc ją w dobrej formie. Pamiętał przecież ich poranną przykrą rozmowę. Wczorajsze spotkanie z szejkiem wywarło na nim większe wrażenie, niżby sobie tego życzył i miał nadzieję, że dobry seks ukoi jego nerwy i żądzę, która go prześladowała, odkąd zobaczył Laurę. Ale tak się nie stało, dlatego postanowił ją odnaleźć. Nie wiedział, czego się spodziewać, ale nie liczył się z tym, że znajdzie ją siedzącą w ogrodzie i spokojnie jedzącą śniadanie! - Dlaczego urwałaś tak nagle naszą poranną rozmowę? - Bo to co mówiłeś było dla mnie obraźliwe. - A więc nie kazano ci mnie uwieść... Jego oskarżenia w świetle porannego słońca brzmiały wręcz śmiesznie. - Jestem prawnikiem, Xavier, a nie kurtyzaną. Uważasz, że każda kobieta jest w stanie posunąć się do czegoś takiego, tylko po to, by odnieść zawodowy sukces? - Nie wiem, czy każda, ale wiem, że wiele kobiet jest do tego zdolnych. - Więc się zadawałeś z niewłaściwymi kobietami.

S

Ich spojrzenia się spotkały i trwali tak przez dłuższą chwilę, patrząc sobie w

R

oczy. Laurze przebiegł po plecach dreszcz. Trudno jej było się przed nim bronić, gdy stał tak blisko.

- Nie patrz tak na mnie, nic z tego nie będzie. - Jesteś pewna?

Jego arogancja była wręcz szokująca. Najwyraźniej uważał, że może powiedzieć, co tylko zechce, obrażać ją bezkarnie, a ona i tak poleci na pierwsze jego skinienie. - A więc pozwól, że ci to jeszcze raz wyjaśnię, żeby nie było nieporozumień. Seks z tobą był fantastyczny i jestem pewna, że doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. Ale seks dla większości kobiet, a ja do nich należę, ma głębsze znaczenie. Uważam, że sam dobry seks nie wystarcza. Potrzebny jest jeszcze wzajemny szacunek, a także świadomość wyznawania wspólnych wartości. Uczucia dla kobiet odgrywają naprawdę dużą rolę, o wiele większą niż sam seks. Dlatego mam zamiar trzymać się od ciebie z daleka, bez względu na to, jak świetnym jesteś kochankiem.

- 79 -

- Chyba nie mówisz serio, Lauro. W porządku, zgadzam się z tym, co powiedziałaś, wyładowałaś na mnie swój gniew i może nawet sobie na to zasłużyłem. Jeśli chcesz, odwołam wszystko... Przepraszam - powiedział, uśmiechając się. - Ty naprawdę nic nie rozumiesz, Xavier, nie możesz przepraszać, jednocześnie uśmiechając się w ten sposób. - Ale... w jaki? - Jakbyś był pewien, że za chwilę pójdę z tobą do łóżka. Cudownie pachniała jej skóra i te puszyste, rude włosy. - Pragnę cię, pragnę całym sobą, teraz i tutaj - wyszeptał, pochylając się nad nią. - Powiedz, której części mojej wypowiedzi nie zrozumiałeś? Nie dojdzie między nami więcej do żadnego zbliżenia, co oczywiście nie oznacza, że nie możemy zostać przyjaciółmi... - Przyjaciółmi? - Xavier był w szoku.

S

- Dlaczego mówisz to tak, jakbym powiedziała coś obscenicznego? Chyba masz przyjaciół?

R

Oczywiście, że miał, ale z pewnością nie były to kobiety, a tym bardziej byłe kochanki. Owszem, na ogół chciały kontynuować znajomość, ale na nieco innych zasadach. Zachował wprawdzie kamienną twarz, ale w środku burzyła mu się krew. - Nie chcesz żadnych poufałości? - wycedził przez zęby. - Do diabła, w takim razie żadnych nie będzie!

- 80 -

ROZDZIAŁ JEDENASTY - Twoje postanowienie jest godne podziwu, ale sądzę, że ten opór przed tym, czego tak naprawdę sama chcesz, da ci się ostro we znaki. Nie myśl, że nie zauważyłem, jak bledniesz i drżysz na całym ciele, gdy pojawiam się w pobliżu. No i z pewnością nie powinnaś stracić na wadze, bo twoje ciało wygląda teraz po prostu perfekcyjnie. Laura jeszcze nigdy nie cieszyła się tak z powodu szerokiego ronda swojego kapelusza. Chroniło ją bowiem nie tylko przed palącym słońcem pustyni, ale także przed przeszywającym wzrokiem Xaviera. Gdyby nie to, Xavier z pewnością odkryłby, że ten opór przychodzi jej z największym trudem. Spędzili ze sobą dziewięć dni i dziewięć nocy, a Laura odkryła w tym czasie zaskakującą i dość niewygodną dla siebie prawdę. Była przekonana, że kobiety nie odczuwają boleśnie braku seksu, a już

S

na pewno nie dotyczyło to jej. Rozstanie z Joshem przyniosło opłakane skutki

R

finansowe, ale jeśli chodziło o seks, odczuła raczej ulgę, że nie musi już znosić jego sportowego, niezbyt zadowalającego ją stylu uprawiania miłości. Ale teraz było całkiem inaczej. Trudno jej było znieść myśl, że w tym samym apartamencie, w sypialni obok leży w łóżku Xavier.

Ta świadomość, że niemal na wyciągnięcie ręki jest jego piękne, umięśnione, oliwkowe ciało, w niejednej kobiecie rozbudziłaby zmysły, zwłaszcza gdyby wcześniej zakosztowała jego erotycznego kunsztu. - W takim upale nietrudno stracić na wadze - wyjaśniła. - A łatwo patrzeć na obiekt swego pożądania takim łakomym wzrokiem, zamiast ulec własnym pragnieniom? Strasznie jesteś uparta... Mylił się, wcale nie była uparta, tylko nie chciała, żeby potem wszystko obróciło się przeciwko niej. Po prostu wcześniej nie wzięła pod uwagę, że i przyjaźń może stanowić niezłą pułapkę, zwłaszcza gdy przebywa się pod jednym dachem i skazanym się jest na ciągłe rozmowy i ocieranie się o siebie w całkowicie obcym, egzotycznym otoczeniu.

- 81 -

Jeszcze dwa tygodnie temu nie dałaby wiary, że może się jej przytrafić taka przygoda, że może czuć tak niebezpieczny pociąg do mężczyzny, który jest jej klientem. Wystarczyło, że tylko spojrzał na nią tymi ciemnymi oczami, a już zaczynała chwiać się w swoim postanowieniu. Na szczęście zauważyła, że stopniowo jego frustracja zaczynała przeradzać się w szacunek do niej. Dobrze się z tym czuła, a nawet po części udało jej się odzyskać szacunek dla samej siebie. Dzięki temu nie była tak bardzo skrępowana w jego towarzystwie, co jednak miało swoje złe strony, bo im lepiej czuła się ona, tym i on czuł się lepiej, a to z kolei obracało się przeciwko niej. Bo gdy Xavier był taki miły i swobodny, stawała się wtedy bardziej podatna na jego urok. Można powiedzieć, że sama zapędziła się w ślepą uliczkę, bo oferując mu przyjaźń, nieustannie wystawiała się na działanie jego czaru. Stali oboje na wzgórzu i podziwiali otaczające ich dokoła pustkowie - pustynię Kharastanu. Ten z początku tak surowy i obcy kraj stawał się z dnia na dzień coraz bliższy sercu Laury. Jako że byli honorowymi gośćmi szejka, codziennie

S

organizowano dla nich jakieś atrakcje. Zwiedzili już gwarne bazary w Kumush Ay,

R

stolicy Kharastanu, gdzie oczarowały ich wspaniałe widoki, przepych barw i cudowne zapachy kipiącego życiem rynku. Zabrano ich również do szkoły jeździeckiej, gdzie mogli podziwiać ogromną stadninę koni. A dziś Malik z innymi kharastańskimi arystokratami zabrali Laurę i Xaviera na polowanie z sokołem, tradycyjny sport tego kraju. - To oznaka szacunku dla naszych przodków, którzy dawniej zdobywali w ten sposób pożywienie - wyjaśnił Malik. - Kiedyś na pustyni trudno było przetrwać. Na jego ramieniu, wyścielonym grubą skórą, siedział potężny sokół. Takie polowanie to typowo męska rzecz i Laura dostrzegła, że w oczach Xaviera zapłonął ogień, że dał się porwać niezwykłej zabawie. Gdyby nie te trudne emocje, pobyt w Kharastanie byłby najwspanialszą przygodą, jaką można sobie wyobrazić. Aż do dzisiejszego dnia podczas tych wszystkich bankietów, pokazów i wypraw, Xavier trzymał się na boku i był raczej obserwatorem niż uczestnikiem. Ale dziś nastąpił w nim przełom. Gdy tak stał na dzikim pustkowiu w palącym słońcu, coś nagle zmieniło się w jego twarzy. Oczy rozbłysły jakimś innym blaskiem, zauroczone potężnym drapieżcą, który leciał teraz nisko nad wyschniętą ziemią pustyni.

- 82 -

Wypuszczono wabika i ptak jednym ruchem poderwał się do góry. Było w tym coś prymitywnego, coś pierwotnego, a zarazem niezwykle naturalnego. Xavier miał dziwne uczucie, jakby ta niezwykła tradycja dotyczyła także i jego, jakby miał ją we krwi, w genach. I po raz pierwszy poczuł jakiś niepojęty związek między sobą a tymi ludźmi, którzy go teraz otaczali - swoimi przodkami. Po raz pierwszy musiał przyznać się sam przed sobą, że tu, w tym obcym kraju, tkwią jego korzenie. Czuł na twarzy ostre ziarenka piasku niesione przez suchy, gorący wiatr i wyobraził sobie, jak jego przodkowie toczyli tu kiedyś codzienną walkę z dziką naturą, by przetrwać w ekstremalnie trudnych warunkach. W tym właśnie momencie nieskończenie obcy wydał mu się jego ekskluzywny, paryski apartament. Okazało się, że nie jest tym, za kogo się dotąd uważał. Odkrył w sobie człowieka, który wydał mu się całkiem inny, i wiedział już, że dokonała się w nim jakaś niezwykła przemiana i że już nigdy nie będzie taki, jak przedtem. Bo teraz poczuł się w połowie Kharastańczykiem! Ta świadomość wstrząsnęła nim i zapragnął ukojenia.

S

Odwrócił się i popatrzył na Laurę. Na jej twarzy widniał zarówno strach, jak i

R

fascynacja. Ta kobieta była prawdziwym balsamem na jego duszę, mądrą istotą, która dała mu czas na przemyślenie sobie tych wszystkich trudnych spraw, jak maratończykowi, który przed długim biegiem potrzebuje chwili skupienia. Nie pozwoliła mu rzucić się w oszałamiający wir erotycznych zmagań, dzięki czemu był w stanie skoncentrować się na tym, co najważniejsze, i dostrzec swoją prawdziwą tożsamość. Ale teraz pragnął jej tak bardzo, jak jeszcze nigdy żadnej kobiety. Rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu czarnego punktu na niebie. Ale Niszczyciel, bo takie imię dał sokołowi Malik, przepadł gdzieś za horyzontem. Hurr... Wolny... Nie na darmo tak właśnie po kharastańsku nazywano sokoła, pomyślał Xavier. Powiedział mu o tym Malik, zapraszając go na tę wyprawę, gdy wczoraj wieczorem wyszedł z komnaty Zahira. Składał bowiem ojcu codzienne wieczorne wizyty, zgodnie z jego życzeniem. - Jak ma się Zahir? - spytała nagle Laura. Wyglądała pięknie i powabnie w promieniach słońca. Zapragnął rozwiązać jej wstążkę we włosach, by rozsypały się na jej ramiona, a potem zanurzyć w nich dłonie i nie myśleć już o niczym innym.

- 83 -

- Wszystko w porządku, nic się nie zmieniło. - A o czym rozmawiacie? - To nasza tajemnica. Nagle zgromadzeni na polowaniu mężczyźni wydali z siebie okrzyk radości. Na horyzoncie pojawił się sokół. Twarz Xaviera zalśniła jakimś innym blaskiem, a w jego oczach pojawiła się nadzieja. Polowanie było na dziś zakończone. - Nie chcesz mieć nic ze mną do czynienia, a pytasz mnie o tak osobiste sprawy i chcesz zaglądać do mojej duszy? - Nie chciałam wcale zaglądać ci do duszy, ale pomyślałam, że może dobrze ci zrobi, jak z kimś o tym pomówisz. Zresztą nie wiem, może znalazłeś innego rozmówcę, może Malika... - Nie - powiedział krótko i potrząsnął głową. Miał wrażenie, że Malik ma do niego dwojaki stosunek. Czasem dogadywali się bez problemu, ale kiedy indziej dawało się wyczuć jakieś dziwne napięcie. Czasem

S

zdawało mu się, że widzi w oczach Malika zazdrość. Czyżby miał mu za złe coraz

R

większą zażyłość, jaka łączyła go z Zahirem? Bo przecież przez ostatnie lata to on był dla szejka najbliższym i najbardziej zaufanym człowiekiem. - Nie, nie rozmawiam z Malikiem.

- W takim razie porozmawiaj ze mną - powiedziała, sadowiąc się w samochodzie, którym przyjechali. Xavier usiadł obok niej i zatrzasnął drzwiczki, po czym samochód ruszył z miejsca, wzbijając w powietrze tumany kurzu. - Ale dlaczego miałbym rozmawiać o tym akurat z tobą? - Bo potrafię słuchać i jestem bezstronna w tej sprawie, a także dostatecznie szczera, a więc powiem ci to, co myślę, a nie to, co powinieneś usłyszeć. Może ci to wyjść tylko na dobre - dodała po chwili. - Czy jesteś taka perfekcyjna i idealna we wszystkim, co sobie wymyślisz? Coś w tym było. Laura powzięła mocne postanowienie, że nie pójdzie więcej z Xavierem do łóżka, i trwała w nim z uporem, bo wiedziała, że szybko by mu się znudziła. Ale wiedziała też, że nad przyjaźnią trzeba pracować, może nawet bardziej niż nad związkiem erotycznym, gdyż ten często się rozwija poza nami i nie mamy na

- 84 -

to większego wpływu. Laura starała się w rozmowach z Xavierem zobaczyć, co kryje się w jego sercu. Wiedziała, że miotają nim silne emocje, widziała to w jego oczach. I nagle dotarło do niej, jak bardzo pragnie mu pomóc w podjęciu właściwiej decyzji, wesprzeć go w tej niełatwej sytuacji. - Staram się, ale co to ma za znaczenie. Jak chcesz, to mi powiesz, a jak nie, to nie. Przecież nie miał właściwie nic do stracenia, więc czemu wciąż się wahał? - Jesteś pewna, że twoje zainteresowanie ma charakter czysto służbowy? A może chciałabyś sprzedać tę historię do jakiegoś brukowca po powrocie do domu? - Tak bardzo nisko oceniasz ludzi... - To wynik doświadczenia - odparł Xavier. - Kobiety sprzedawały informacje dotyczące mojej sprawności seksualnej, a partnerzy biznesowi opisywali mnie jako człowieka pozbawionego wszelkich skrupułów. - Bo jesteś trochę bez skrupułów...

S

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, a potem wybuchnął śmiechem.

R

- A twoja szczerość jesteś oburzająca!

- Jeżeli nie chcesz, by kobiety opowiadały o tobie tego typu historyjki, to może najzwyczajniej w świecie powinieneś je lepiej poznać, zanim pójdziesz z nimi do łóżka.

- Tak jak ciebie? - powiedział ze złośliwym uśmiechem. - To był cios poniżej pasa. - Laura zarumieniła się. - Zgoda, był. - Ale jeśli się obawiasz, że nie dochowam tajemnicy, to zachowaj te sprawy dla siebie. Tylko że nigdy nie zdradziłabym tajemnicy przyjaciela... Xavier był zdumiony. Miał ochotę opowiedzieć jej o wszystkim i czuł potrzebę, by otworzyć przed nią swoją duszę. Nie dlatego, że była prawnikiem. Umawiał się przecież nieraz z kobietami prawnikami, ale nigdy nie znalazł się w sytuacji takiej, jak ta. I czy wstępem do pamiętnej, upojnej nocy, którą spędzili razem, nie była właśnie rozmowa? Przy niej czuł się wolny, mógł wyrażać swobodnie swoje myśli, ubierając je w odpowiednie słowa, i nie musiał trzymać w ukryciu emocji, jak zwykł to zawsze

- 85 -

robić. To było tak, jakby pływał nago w jeziorze po latach uwięzienia w piankowym kombinezonie. - Jest wiele drobiazgów, które uzmysławiają mi pewne rzeczy. Na przykład szejk jest leworęczny jak ja i nie znosi telewizji, za to pochłania go literatura faktu. Mnie również. Dostałem jego zdjęcie z młodości i mimo że się postarzał, zauważyłem, że oczy ma wciąż takie same. Dzięki temu zdjęciu zobaczyłem też po raz pierwszy tak wyraźne podobieństwo rysów twarzy między nim i mną. To tak, jakby nagle jego przeszłość połączyła się z moją teraźniejszością... - Dla Xaviera było to wstrząsające odkrycie. - Rzeczywiście, ja też zauważyłam, że oczy macie identyczne... - No właśnie, identyczne. - Ale nie chodziło mu tylko o podobieństwo rysów twarzy, o czysto fizyczne cechy, lecz o coś więcej, jakąś niewidoczną nić porozumienia, niewytłumaczalną więź, jaką poczuł. Jakby nagle coś, czego brakowało mu do tej pory w życiu, znalazło się na swoim miejscu, zapełniło pustkę, którą nosił w sobie przez tyle lat.

R

S

- Jak myślisz, czy to, co tu odkryłeś, zmieni twoje dotychczasowe życie na lepsze? - zapytała Laura.

Dość alergicznie zareagował na to pytanie, choć przecież miało swój sens. - Więc uważasz, że w życiu, jakie wiodłem do tej pory, jest coś złego? Laura wzruszyła ramionami. - No powiedz, jestem ciekaw... Wcześniej wiele razy kusiło ją, żeby mu wygarnąć prawdę na temat jego aroganckiego zachowania podyktowanego posiadaniem dużych pieniędzy i dużej męskiej urody. Niewiele miała do stracenia, a szansa na to, że się kiedyś przypadkowo spotkają, była naprawdę niewielka. W końcu mieszkali po przeciwnych stronach tunelu: on we Francji, a ona w Anglii. Postanowiła więc powiedzieć mu to, co naprawdę myślała o jego dotychczasowym życiu, bo przecież był jej przyjacielem i zależało jej na nim. - Dobrze, powiem ci. Twoje życie w luksusie jest bardzo powierzchowne, dałeś się ponieść na tej fali i nie dbasz o relacje z innymi ludźmi, jakby nie miały dla ciebie większego znaczenia, jakby liczyły się tylko pieniądze. Owszem, jesteś bogaty, ale

- 86 -

twoje życie nie jest bogate w prawdziwe wartości. Jest raczej bardzo ubogie. To wszystko. - To wszystko? - powtórzył oburzony. - Surowo osądzasz moją dotychczasową egzystencję i mówisz, że to wszystko? A twoje życie jest niby takie wspaniałe? - Oczywiście, że nie. Wiedziałam, że wszystko opacznie zrozumiesz. Nie jestem tu po to, żeby cię osądzać. Zapytałeś mnie, więc ci powiedziałam, co myślę. Xavier pokiwał głową. Tak właśnie było, zapytał, a ona mu powiedziała szczerze, aż do bólu, co o nim myśli. Nie mógł przypomnieć sobie żadnej innej osoby na świecie, która miałaby odwagę powiedzieć mu coś podobnego. A co, jeśli miała rację? - Dlaczego właściwie przyjęłaś tę pracę? - spytał zaczepnie. Laura spojrzała na jego brązową od słońca twarz. Jak bardzo szczerej odpowiedzi od niej oczekiwał? Ile powinna mu wyjawić z historii swego życia? Przyjaźń, prawdziwa przyjaźń, nigdy nie pozostaje jednostronna... - Przez Josha... - powiedziała.

R

S

- Byłaś w nim zakochana? - spytał i nagle uzmysłowił sobie, że reaguje jak ostatni głupek, widzący w każdym innym mężczyźnie swojego rywala, że jest jak jeden z tych facetów, którymi całe życie pogardzał. - Myślałam, że jestem w nim zakochana, ale to była tylko wymówka, takie usprawiedliwienie, bo z nim sypiałam. Xavier zastanawiał się, czy Laura zdawała sobie sprawę, że w tym jednym zdaniu zawarła wszystko, co chciał wiedzieć, także o czysto fizycznym kontakcie z tamtym facetem. Nagle poczuł się winny. Może dlatego, że osądził ją tak surowo, że zarzuty wobec niej okazały się bezpodstawne? - Ale po zastanowieniu mogę powiedzieć z całą odpowiedzialnością, że to nie była miłość - ciągnęła dalej. - Na początku byłam nim zauroczona, ale nadszedł dzień, kiedy przejrzałam na oczy. Ciężko pracowałam, żeby ukończyć studia, brałam każde zlecenie, szczególnie w czasie wakacji, żeby zarobić trochę pieniędzy. Właściwie nie miałam nigdy czasu na to, żeby korzystać z życia. Za to Josh wiedział doskonale, jak się bawić. - I co się stało?

- 87 -

- Kupiliśmy wspólnie dom i zobowiązaliśmy się wzajemnie, że będziemy go spłacać i utrzymywać. Ale stało się inaczej. Josh nie pracował, bo miał fatalne CV i trudno mu było znaleźć pracę. Za to korzystał z życia, ile się dało, a ja tyrałam od rana do nocy, żeby popłacić wszystkie rachunki. W którymś momencie doszłam do wniosku, że dalej tak być nie może, że muszę pozbyć się go ze swojego życia. Nie chciałam jednak stracić domu, bo ciężko na niego pracowałam. Był dla mnie tym cenniejszy, że całe dzieciństwo tułałam się po wynajmowanych mieszkaniach. I wtedy właśnie dostałam tę propozycję od szefa, żeby poprowadzić sprawę dla rodziny królewskiej z Kharastanu. Od razu pomyślałam, że wszystkie moje modlitwy zostały jednak wysłuchane. Dzięki dość wysokiemu honorarium będę mogła wreszcie spłacić Josha i mieć go już całkiem z głowy, będę naprawdę wolna. Xavier myślał przez chwilę o tym wszystkim, co usłyszał od Laury. Miał ochotę objąć ją i przytulić, ale wiedział, że nie ma do tego prawa. Dla Josha w pierwszej chwili czuł tylko pogardę, ale czy on nie zachował się podobnie do niego? W relacjach

S

z Laurą myślał wyłącznie o sobie, dokładnie tak jak Josh. Czy nie poprosił Malika, a

R

raczej, czy nie zażądał, by Laura została z nim tak długo, jak długo będzie sobie tego życzył? Był pewien, że w końcu zmieni zdanie i zacznie z nim sypiać. Nie przyszło mu wtedy do głowy, że jakakolwiek kobieta mogłaby mu się oprzeć dłużej niż dzień lub dwa. Ale Laura była niezwykle wytrwała w swoim postanowieniu, mimo że Xavier za wszelką cenę próbował ją uwieść. Szalenie trudno było mu zaakceptować jej decyzję, bo przecież zawsze dostawał to, czego chciał. Na horyzoncie pojawiły się zarysy błękitnego pałacu, a w chwilę później z chmury piasku wyłoniły się bijące fontanny. Już wiedział, co powinien teraz zrobić, co jest jej winny. - Nie będę, Lauro, już ani chwili dłużej przetrzymywał cię tu wbrew twojej woli. Nigdy nie powinienem był do tego dopuścić. Możesz wyjechać, gdy tylko zechcesz, i wrócić do domu. Laura obserwowała właśnie przez szybę samochodu lot wielkiego pomarańczowego ptaka, który usiadł na bujnym zielonym drzewie. Była zachwycona i ptakiem, i pięknym drzewem. Pierwszy raz w życiu widziała takie cuda natury. Słowa

- 88 -

Xaviera podziałały na nią jak kubeł zimnej wody. Zmusiła się do uśmiechu z nadzieją, że uda jej się ukryć zaskoczenie. - Do domu? - zapytała drżącym głosem. - Tak - skinął głową - możesz wrócić do domu, tak jak chciałaś. Porozmawiam o tym z Malikiem jeszcze dzisiaj. Dostała zatem wolność, której tak bardzo pragnęła. Dlaczego więc poczuła się tak, jakby ogarnęła ją nagle całkowita pustka, jakby ktoś złamał jej serce?

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Szejk chce się z tobą widzieć. Laura spojrzała zza walizki, którą ku zdumieniu Sidonii postanowiła spakować osobiście. W drzwiach jej sypialni stał Xavier. Jego wyraz twarzy wyraźnie się

S

zmienił, gdy zauważył, co Laura do niej wkłada. Była to piękna satynowa koszula

R

nocna, ta, którą miała na sobie tamtej pamiętnej nocy. Właśnie się zastanawiała, czy jeszcze kiedykolwiek będzie jej dane włożyć ją na podobną okazję. Każda taka myśl uzmysławiała jej, jak bardzo będzie tęsknić za tym Francuzem. - Ze mną? Ale po co? - zapytała zdziwiona. - Czytanie w myślach nigdy nie było moją mocną stroną. Najlepiej będzie, jak pójdziesz tam i sama go o to zapytasz. Poprosił mnie, bym cię do niego przyprowadził. - Dlaczego ty, a nie Malik? - Tego także nie wiem. Ich spojrzenia się spotkały i przez moment Laura zastanawiała się, czy mu nie powiedzieć, że będzie strasznie za nim tęsknić, że żałuje swojej decyzji, że tak naprawdę cały czas marzyła tylko o tym, by nie wypuszczał jej z ramion i że całym sercem pragnie tutaj zostać, w tym zaczarowanym raju, razem z nim. Ale on pozwolił jej odejść, nie zatrzymywał jej, więc nie było wyjścia, musiała wyjechać. Wrócić do domu. Sama. Ależ będzie mi ciebie brakowało, pomyślała, patrząc na niego. - Dobrze wyglądam? - zapytała, poprawiając włosy.

- 89 -

Xavier wiedział, że to nie była z jej strony kokieteria, że nie zadała tego pytania w oczekiwaniu na komplement. Po tym, co mu opowiedziała, wiedział, że jej były facet pozbawił ją pewności siebie. W swojej prostej lnianej sukience i z burzą rudych włosów na głowie wyglądała tak cudownie, że... - Wyglądasz pięknie. Za każdym razem, kiedy mówił jej coś takiego, pragnęła go jeszcze bardziej. Ale wiedziała, że nie może go mieć tylko dla siebie, że nigdy nie będzie należał tylko do niej. To nie był facet, z którym można stworzyć prawdziwy związek i założyć rodzinę. Dlatego wybrała przyjaźń, sądząc, że będzie dla nich najlepszym rozwiązaniem. Gdyby wiedziała, jak bardzo się myliła! Okazało się, że przyjaźń jest równie ryzykowna jak seks, bo wciąż byli blisko siebie, dużo rozmawiali i przez to stawał się jej coraz bliższy. Seks, który z nim przeżyła, był najwspanialszą przygodą erotyczną w jej życiu i mimo że nie miała zbyt dużego doświadczenia, gdzieś w głębi serca wiedziała, że

S

nigdy więcej nie spotka już takiego kochanka jak on. Ale przyjaźń, którą mu

R

zaoferowała, wydała jej się nagle jeszcze bardziej ryzykowna, może dlatego, że potraktował ją jak kogoś wyjątkowego. Xavier pozwolił jej zbliżyć się do siebie bardziej, niż na to liczyła. Być może odegrały tu znaczną rolę okoliczności, w jakich się znaleźli, ale fakt pozostawał faktem.

A dziś wszystko zmierzało ku końcowi i jakoś nie umiała sobie wytłumaczyć, że była to tylko praca, zadanie, które jej powierzono, a ona starała się je dobrze wykonać. Czuła ogromny ciężar na sercu. Gdy ruszyła z Xavierem przez przestronne korytarze pałacu, pomyślała, że musi zrobić wszystko, by ukryć swoje uczucia. - Zastanawiam się, czego szejk chce ode mnie. Po raz pierwszy zażyczył sobie spotkania ze mną. Dotąd porozumiewaliśmy się zawsze przez Malika. - Prawdopodobnie chce się z tobą pożegnać - powiedział Xavier. - Nienawidzę pożegnań - odparowała. Xavier nie podzielał jej niechęci, lubił żegnać coś, co się skończyło, i wyruszać dalej, by zacząć wszystko od nowa. Jednak dzisiaj było inaczej. Dzisiaj nie czuł tego co zwykle. Laura miała odejść, a on wcale nie czuł ulgi.

- 90 -

- A ty wiesz już, jak długo tu zostaniesz? - zapytała po chwili. - Jeszcze nie. Po raz pierwszy w życiu niczego nie jestem pewien. Ale i tak jestem szczęściarzem, bo bardzo wielu ludzi nie może sobie tak po prostu wyjechać na parę tygodni. - To prawda, jesteś szczęściarzem - przyznała. - Chyba tak... - Xavier zamyślił się. Czy kiedykolwiek zastanawiał się nad tym, jak mu się w życiu poszczęściło? Kiedy ostatnio wysiadł z tego rozpędzonego pociągu zwanego życiem, by na chwilę się zatrzymać, uchwycić to szczęście, nacieszyć się tym, na co tak ciężko pracował? Przypomniał sobie, jak pojaśniała twarz Laury, kiedy mówiła o swoim domu. Czyżby dobrobyt sprawił, że ten paryski urwis, który miał kiedyś tyle marzeń, stał się mało wrażliwym i na wszystko obojętnym człowiekiem? - Wiesz już, czy szejk Zahir chce cię uczynić swoim następcą? - Szczerze w to wątpię. - A jeśli tak? Zostaniesz tu?

S

- Tego jeszcze nie wiem, wolę niczego nie planować.

R

Szli, mijając kolejne korytarze i drzwi, i Laurę uderzyła nagle ta sprzeczność między nieskończonym przepychem pałacu i jego położeniem pośrodku dzikiego, bezkresnego pustkowia, które otaczało go niczym bestia szykująca się do skoku. Czy szejk kiedykolwiek o tym myślał? Czy teraz, gdy był bliski odejścia, zamierzał przekazać odpowiedzialność za swój naród synowi, swojemu następcy? A jeśli nie zechce uczynić Xaviera swoim spadkobiercą, co stanie się z Kharastanem, kto będzie rządził tym krajem? - Wyglądasz, jakby cię coś martwiło - powiedziała, patrząc na smutną twarz Xaviera. - Bo czuję się rozerwany. W końcu go odnalazłem, a już wkrótce muszę wracać do Paryża. Życie jest tak nieprzewidywalne... To może być pierwszy i ostatni raz, kiedy go widzę. - To prawda, ale na szczęście niebiosa zesłały ci tę szansę i miałeś możliwość go poznać. Nagle wyrosły przed nimi wielkie, zdobione drzwi. - Jesteśmy na miejscu - powiedział Xavier.

- 91 -

W tym samym momencie drzwi się otworzyły i stanął w nich Malik. - Zahir chce widzieć was oboje - zakomunikował. Światło w komnacie szejka było nieco przyćmione, a powietrze, w którym unosiła się delikatna woń świeżych kwiatów, przyjemnie chłodne. Mimo tego Laura, mając świadomość, gdzie się znalazła, poczuła się niewypowiedzianie obco. Dlaczego ją tu wezwał? - Zbliż się - usłyszała głos szejka. Spostrzegła ogromne łoże stojące na środku pokoju, a w nim starszego mężczyznę wspartego na poduszkach i zrozumiała, jakiego dostąpiła zaszczytu. Podeszła bliżej i nisko się pokłoniła. Nie miała pojęcia, jak powinna się zachować, żeby oddać mu należyty hołd. Stała więc w milczeniu z pochyloną głową i spuszczonym wzrokiem. Po chwili wyciągnął dłoń i położył ją na głowie Laury. - Chciałem pani podziękować, panno Cottingham, że sprowadziła pani do mnie mojego syna.

R

S

- To była prawdziwa przyjemność - powiedziała. Serce waliło jej jak oszalałe. Nagle Xavier znalazł się przy niej, a Malik wskazał jej ruchem ręki, żeby usiadła na krześle stojącym obok łóżka szejka. Zahir był teraz na wyciągnięcie ręki i po raz pierwszy mogła mu się przyjrzeć z bliska. Miał na sobie złote szaty, symbol swojej wysokiej pozycji. Był już bardzo stary i cały czas otaczał go niezwykły szacunek jego bliskich. Oczy miał czarne jak noc i żywe jak źródlana woda, zupełnie jak jego syn... Uniósł się na widok gości, jakby nagle przybyło mu w jakiś magiczny sposób energii. W tej samej chwili z półmroku wyłonił się służący i zaoferował mu coś do picia, podsuwając do ust złotą czarę zdobioną kamieniami. Szejk odmówił ruchem ręki. - Xavierze, jesteś moim synem - powiedział - dlatego ofiaruję ci wolność Kharastanu, ziemię i wielkie bogactwa tego kraju... - Dziękuję, ale wiesz, że nie przyjechałem tu po dary. Szejk z aprobatą skinął głową.

- 92 -

- Wiem i rozumiem. Wiem też, że zdobyłeś bogactwo w kraju, w którym się wychowałeś. Odniosłeś sukces, tak jak się tego spodziewałem. Ale nie ofiaruję ci tych darów ze względu na ich wartość materialną, lecz daję ci je, ponieważ należą ci się zgodnie z naszym prawem i obyczajem. Przeszłości nie da się zmienić. Możemy kształtować tylko przyszłość, dlatego musisz podążać tam, gdzie niesie cię przeznaczenie. Ale nie zapominaj nigdy, że tu jest twój dom, jako że jesteś jednym z moich synów - dokończył cicho. Zapadło milczenie. Laura była pod tak silnym wrażeniem tego, co mówił szejk, że nie dosłyszała ostatnich słów. Ale Xavier słuchał bardzo uważnie. - Jednym z synów? - powtórzył, a jego oczy się zwęziły. Zahir wymienił z Malikiem porozumiewawcze spojrzenia. - Więc masz więcej synów? A ja mam... brata? - Dobrze zrozumiałeś, Xavierze, masz przyrodniego brata - wyjaśnił szejk. Jest Włochem i żyje w kraju, w którym się urodził.

S

Xavier spojrzał na szejka i jedyne, co przyszło mu do głowy, to pytanie: - Dlaczego więc...?

R

Zahir dobrze wiedział, na jaką odpowiedź czeka jego syn. Odprawił służbę i pozostali tylko we czworo: szejk, Malik, Xavier i Laura. Laura sądziła, że Zahir poprosi ją, żeby zostawiła ich samych, ale tak się nie stało. - W Kharastanie panował w tamtych latach chaos. Moje małżeństwo było więc małżeństwem dynastycznym, musiałem przywrócić w kraju ład i porządek. Naród pokochał moją żonę i ja także ją pokochałem, i było to pod wieloma względami udane małżeństwo poza jednym: nigdy nie miałem z nią dziecka. - Więc pojechałeś po dziecko do Europy, tak? - zapytał ostro Xavier. Malik gniewnie poderwał się z miejsca i surowo popatrzył na Xaviera, ale szejk podniósł do góry rękę, by go uspokoić. - Masz prawo wyrażać swój gniew, ale nie da się napisać na nowo scenariusza przeszłości... Jedyne co możemy zrobić, to przygotować się do przyszłości, dokonując dziś właściwych wyborów.

- 93 -

Nastała cisza i wtedy rozległ się głos Xaviera, ale nawet dla niego brzmiał jakoś dziwnie i odlegle. - Kim jest więc mój przyrodni brat? - zapytał. - Czy chciałbyś go poznać? Mógłbym poprosić pannę Cottingham, by poleciała do Włoch i sprowadziła go tu do nas. Xavier zacisnął pięści, a jego twarz spochmurniała. Spojrzał na Malika i Laurę i powiedział: - Zostawcie nas samych, proszę. Zostawcie mnie sam na sam z moim ojcem. Laura zauważyła, że Xavier po raz pierwszy nazwał szejka swoim ojcem. Dostrzegła też, jak Malik posłał szejkowi pytające spojrzenie i jak ten skinął głową. Malik wstał bez słowa i skierował się w stronę wyjścia. Laura podążyła w ślad za nim. Gdy dotarła do swojego pokoju, poczuła się jeszcze bardziej obco w tym ogromnym pałacu. Przytłaczał ją i męczył nadmiar emocji. Niespodziewanie otworzyła się przed

S

nią nowa perspektywa na kolejną, niezwykłą przygodę, więc dlaczego czuła takie

R

rozdarcie? Czy dlatego, że musiała rozstać się z mężczyzną, który skradł jej serce? I stąd to rozdarcie? Czy nie dostała bolesnej nauczki od życia podczas tej obecnej misji? A może dlatego rozważała możliwość wyprawy do Włoch, bo gdzieś w głębi serca wiedziała, że mając styczność z bratem Xaviera, w jakiś sposób byłaby również obecna i w jego życiu? Czy o to właśnie jej chodziło? Laura skończyła pakowanie swoich rzeczy i podeszła do okna. Jeden ze strażników szejka przejechał po dziedzińcu na koniu. W pierwszej chwili nie usłyszała kroków, które rozległy się w salonie, bo zlały się z tętentem końskich kopyt. Machinalnie się odwróciła i zobaczyła Xaviera. Miał kamienną twarz, zimną i bez wyrazu, ale oczy były jakby za mgłą. Czyżby lśniły w nich łzy? - Co mu powiedziałeś? - To, co na zawsze pozostanie między nim i mną, między ojcem i synem. Z jego oczu wciąż jednak wyzierał ból i poczuła w sobie jakieś miękkie ciepło. Serce podpowiedziało jej, że to miłość. Zbyt dobrze jednak wiedziała, że dla tej miłości nie ma najmniejszej szansy i jak długo będzie się trzymała tej myśli, wszystko będzie w porządku. Powinna wymazać ze swojego słownika słowo „żałuję", tak jak

- 94 -

zrobił to dawno temu Xavier. Pozwól mu odejść, powiedziała do siebie w duchu, i nie bądź jak ta nieszczęsna blondynka, która wybiegła z jego gabinetu tego dnia, gdy po raz pierwszy go zobaczyłaś. Miał dużo takich blondynek w przeszłości i z pewnością będzie ich miał równie wiele w przyszłości. Tak więc na jego szacunek zasłużyć sobie może tylko ta kobieta, która potrafi z klasą się z nim pożegnać. - Zostajesz tu? - spytała cicho. - Na jakiś czas - odparł. Przez moment wahał się, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze. - Tak? - zapytała z nadzieją. - Powiedz, że nie pojedziesz, by odnaleźć Giovanniego. A więc jego przyrodni brat ma na imię Giovanni, pomyślała i jednocześnie nadzieja w jej sercu na to, że jeszcze przez jakiś czas będzie miała kontakt z Xavierem, zatonęła niczym kamień wrzucony do głębokiej wody, który przepadł bez śladu. - Czy to prośba, czy rozkaz?

R

- Jedno i drugie - odpowiedział.

S

- Więc zabronisz mi tam pojechać, nawet jeśli szejk mnie o to poprosi? - Jeśli ja przeciwstawię się tej prośbie, stanie się ona nieważna. - Słucham? Masz taką moc? O co ci właściwie chodzi, Xavier? Czyżbyś obawiał się, że pójdę do łóżka z twoim przyrodnim bratem, tak jak poszłam z tobą? Naprawdę podejrzewasz mnie o to? - Przestań! - Prawie krzyknął, a przed jego oczami przewinęły się cudowne chwile spędzone z Laurą. Szybko jednak odegnał od siebie te myśli, bo wiedział, że to ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuje. - Wspaniale! Więc weź tę cholerną robotę, jeśli tak bardzo tego chcesz! - Żebyś wiedział, że wezmę. - Weźmiesz? - spytał już spokojniej, jakby z niedowierzaniem. - Zastanowię się. - Jesteś już spakowana? - Całkowicie zmienił ton. - Chciałbym odwieźć cię na lotnisko...

- 95 -

Tylko po co, zastanawiała się Laura, żeby popatrzeć, jak wybuchnie płaczem? Na szczęście jego złość podziałała na nią jak zimny prysznic i szybko się opanowała. Miał ją przecież zapamiętać jako zrównoważoną i godną szacunku kobietę. - Nie ma takiej potrzeby - powiedziała, koncentrując się na tym, by zachować spokój. - W zupełności wystarczy, jak zrobi to któryś z kierowców. A teraz, jeśli pozwolisz, przeproszę cię, bo chciałabym się przebrać przed podróżą.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Laura po powrocie do domu, do Tolchester, nie mogła się pozbyć uczucia dezorientacji spowodowanego zmianą czasu i zmęczeniem. Nie chodziło już tylko o to, że prawie całymi dniami padał za oknem deszcz. Nawet był całkiem orzeźwiający, po upałach, jakie panowały w Kharastanie, i zmywał letni kurz z roślin i domów. Nie

S

chodziło też o to, że zepsuł się bojler na wodę i nie mogła wziąć kąpieli. Chodziło o...

R

Xaviera. Oczywiście, że chodziło o niego, choć musiała przyznać, że powrót do jej rodzinnego małego miasteczka bardzo jej pomógł. Tu mogła spojrzeć na wszystko, co wydarzyło się w Kharastanie, z innej perspektywy. Nie było sensu wylewać łez za czymś tak nieosiągalnym... Xavier był synem szejka i nawet jeśli w jego żyłach płynęła tylko w połowie błękitna krew, nie miała najmniejszych szans, by się z nim związać. To wszystko brzmiało trochę jak bajka i dopiero w domu uzmysłowiła sobie, jak dziecinne i śmieszne jest pragnienie, które nosiła w sercu. Naprawdę trudno było wyobrazić sobie Xaviera, jak odwiedza ją tutaj, jak schyla się, by przejść przez niewielkie drzwi, po czym potrąca głową nisko zawieszony żyrandol, lub jak idzie na dół, do pobliskiego pubu, i zamawia sobie duże jasne piwo, jak wszyscy tutejsi mężczyźni. Albo też, jak idzie do sklepu za rogiem, gdzie, żeby kupić kiść bananów, trzeba być przygotowanym na opowiedzenie sprzedawcy historii swego życia. Oczywiście wszystko mogłoby potoczyć się również inaczej. Laura w Paryżu! Laura przechadzająca się dumnie po Avenue Georges V. Laura bywająca w najbardziej ekskluzywnych restauracjach, w których Xavier zapewne często gościł. Laura, ze

- 96 -

swoją szkolną znajomością języka francuskiego, usiłująca dogadać się ze sprzedawcą w piekarni. Spojrzała na uchyloną szafę w sypialni. Wisiały w niej wszystkie ekskluzywne ciuchy, które sprawił jej szejk, by skutecznie przeprowadziła tę misję. Pomijając już, że zupełnie nie pasowały do tego miejsca, to kompletnie nie miała w nich dokąd pójść. Chyba że wkrótce ktoś zdecyduje się otworzyć w Tolchester elegancką, środkowoeuropejską restaurację, w stylu tych, które aktualnie podbijały Londyn. Nie będzie przecież chodziła w takich drogich ciuchach do lokalnych pubów, by drogim jedwabiem wycierać tam niezbyt czyste stołki barowe. Jedynym plusem tej całej sytuacji było to, że wreszcie udało jej się wykupić dom, ponieważ honorarium szejka okazało się wspaniałomyślnie wysokie. Gdy tylko dotarło do Josha, że się odkuła finansowo, od razu wydała mu się nadzwyczaj pociągająca i natychmiast spróbował ją znowu poderwać, choć wszyscy wiedzieli, że aktualnie sypia z barmanką z Black Doga. I gdy prawił jej komplementy, mogła mu powiedzieć z lodowatą miną:

R

S

- Spadaj, Josh, nie mam na ciebie ochoty. - Musiała przyznać, że sprawiło jej to ogromną satysfakcję. - Co cię ugryzło? - zdziwił się.

Aż ją kusiło, żeby mu powiedzieć całą brutalną prawdę, raz mu porządnie wygarnąć. Nawet nie był namiastką prawdziwego faceta i dopiero dzięki Xavierowi zdała sobie sprawę, czego jej tak naprawdę brakowało. Ale była ponad to, a Xavier miał pozostać na zawsze jej najskrytszym sekretem. Za to rozdział pod tytułem Josh był dla niej definitywnie zamknięty. Na zawsze. Postanowiła, że nie będzie popadać w rozpacz. Widząc szejka Zahira opływającego w dostatki, który zbliżał się do kresu swego życia, uświadomiła sobie, jak bardzo cenny jest czas. Od tej chwili miała więc zamiar wykorzystać każdą sekundę. Nie mogła mieć Xaviera, to prawda, i na to nie było rady. Ale nie chciała wylewać łez, lecz brać od życia to, co było w zasięgu ręki. Miała w końcu jeszcze wspomnienia, które pieczołowicie pielęgnowała w swoim sercu. Najtrudniejsze były noce, kiedy dopadała ją głupia tęsknota i nie mogła jej w żaden sposób przegnać. Dziś żałowała, że nie kochała się z Xavierem każdej nocy przez cały czas pobytu w

- 97 -

Kharastanie. Bo co niby zyskała, opierając mu się tak zawzięcie? Szacunek dla samej siebie? Godność? Kobiecą dumę? Ale ta kobieca duma nie była w stanie jej ogrzać w nocy. Dlatego czasami zdarzało jej się wtulać twarz w poduszkę i płakać do białego rana. Uważała, że takie chwile są potrzebne, że mają działanie oczyszczające. Odkąd wróciła do Anglii, minął już miesiąc. Pogodziła się z myślą, że już nigdy nie usłyszy o Kharastanie, zwłaszcza po tym, jak napisała do Malika, że nie podejmie się kolejnej misji w Neapolu, bo nie może znowu na tak długo porzucić swojej pracy. Był słoneczny, sobotni poranek i nakładała właśnie dżem truskawkowy na chleb, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Poczta w sobotę? - zdziwiła się, lecz gdy zobaczyła mężczyznę stojącego w progu, zamarła ze zdumienia. Był opalony, promienny i pełen energii. To zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, przemknęło jej przez myśl. Bała się, że to tylko sen i że za chwilę się obudzi i wszystko zniknie. - Xavier? - powiedziała z uśmiechem. - To naprawdę ty? - szepnęła. Ogarnął ją

S

szał radości, której wybuch hamowała jedynie niepewność.

R

- A sądzisz, że mam sobowtóra?

Pokręciła przecząco głową, ale nie mogła wydusić więcej ani słowa. Z pewnością nie miał sobowtóra, drugiego takiego jak on nie było na całym świecie. Weź się w garść, zbeształa się w duchu. - Co ty tutaj robisz? - zapytała. - Widzę, że angielska gościnność pozostawia wiele do życzenia. - Uśmiechnął się szarmancko, a pod nią ugięły się kolana. - Nie zaprosisz mnie do środka? - Ależ oczywiście, wejdź i uważaj na... Och, tak mi przykro, mocno się uderzyłeś? - Przeżyję. - Ale swoją drogą, pomyślał, czy Anglicy wywodzili się od Pigmejów? Lecz gdy tylko spojrzał na jej piękne rozpuszczone włosy, złość mu przeszła. Sięgały aż do pasa... Laura wiele by dała, żeby mieć teraz pod ręką czarodziejską różdżkę i móc machnąć nią po to, aby natychmiast zmienić swój strój. Miała bowiem na sobie stare, wytarte dżinsy i bawełniany podkoszulek z czasów studenckich, na którym widniał napis: „Prawnicy kochają się w aktach". No i nie zrobiła sobie makijażu.

- 98 -

- Szkoda, że nie uprzedziłeś mnie o swoim przyjeździe, przynajmniej jakoś bym się ubrała... - Wcale mi na tym nie zależy... - Znowu się uśmiechnął. - Poza tym, podoba mi się, jak wyglądasz - powiedział powoli i zmierzył ją wzrokiem. - Wyglądasz... całkiem inaczej. On zresztą też wyglądał inaczej, jakby zwyczajniej. Miał na sobie ciemne dżinsy i czarną skórzaną kurtkę. W takim stroju jeszcze go nie widziała. Wszedł do środka i zdjął kurtkę. Laurę aż przeszył dreszcz. Przebył tę długą drogę z Kharastanu przez Paryż po to, żeby się z nią zobaczyć! Czy starczy jej odwagi na otwartą rozmowę? - Napijesz się kawy? Ale mam tylko rozpuszczalną... - No tak, teraz się dowie, kim jest naprawdę Laura Cottingham: małomiasteczkową prawniczką, która nosi byle jakie ciuchy i pije byle jaką kawę. - Odrzuciłaś propozycję szejka... Laura wzruszyła ramionami.

S

- W końcu uznałam, że to nie jest dobry pomysł. - A czy choć przez chwilę w

R

ogóle traktowała poważnie taką możliwość, żeby wyruszyć na poszukiwania brata Xaviera?

A zatem w tej kwestii w zupełności się zgadzali. Ale czy równie zgodni będą w innej sprawie, która od tygodni trapiła jego serce? - A może w zamian za to chciałabyś przyjechać do Paryża? - Do Paryża? Ale po co? Ich spojrzenia się spotkały. - A jak sądzisz? - Nie wiem - wyszeptała, czując narastające napięcie. - Dlaczego właściwie przyjechałeś? - Coś się ze mną stało za twoją przyczyną... coś, czemu nie potrafię się dłużej opierać. Ale starałem się, przysięgam! Na początku byłem przekonany, że ten bałagan w głowie wywołało spotkanie z ojcem, lecz wkrótce okazało się, że nie o to tu chodzi... - Nie bardzo rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć, Xavier...

- 99 -

- Doszedłem do wniosku, że miałaś rację w tym wszystkim, co mi powiedziałaś. Bardziej dbałem o rzeczy niż o ludzi i nie chcę dłużej tak żyć. Sprawiłaś, że spojrzałem na życie zupełnie inaczej, z innej perspektywy, że zapragnąłem tego, przed czym całe życie uciekałem. - A co to takiego? Na chwilę zapadła cisza. - Uczucie, qui... Przyłapałem się na tym, że gdy coś mnie rozbawiło lub zdenerwowało, chciałem się tym z tobą podzielić, a kiedy kładłem się do łóżka, trudno mi było zasnąć, nie mając cię u boku. Przypominały mi się te wszystkie cudowne chwile... Oczy Xaviera nagle pociemniały i wyglądały jakby zaszły mgłą. - Doprowadzało mnie to do szaleństwa, tak bardzo za tobą tęskniłem, Lauro... Tęsknię - poprawił się po chwili. - Bardzo... - Nie spodziewałam się tego... - zaczęła Laura i urwała w pół słowa. Czy była

S

dostatecznie silna, by znieść romans z Xavierem? Bo przecież o tym chyba była tutaj mowa, chyba to jej proponował?

R

- Pragnę być z tobą, Lauro, je t'aime... - szepnął z czułością. Każdy wiedział, co to znaczy, nawet jeśli nigdy nie uczył się francuskiego. Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Spełniły się jej najskrytsze marzenia, Xavier chciał dać jej to, czego pragnęła najbardziej na świecie. Ale nadal była przerażona i jakiś instynkt samozachowawczy kazał jej przetestować, jak szczere było jego wyznanie. - Ilu kobietom już to mówiłeś? - Jeszcze żadnej, jesteś pierwsza. - Ale nie znamy się przecież zbyt długo... - Wiem o tym, Lauro. - Nigdy nie byliśmy właściwie razem w normalnych warunkach... - To także wiem. - A co będzie, jeśli nam nie wyjdzie? Xavier podszedł do Laury i odgarnął rude pasma włosów, które opadły na jej pobladłą twarz. - Jeśli, jeśli... Najlepiej jedź ze mną do Paryża i sprawdź.

- 100 -

Jeszcze kilka miesięcy temu, zanim doświadczyła tego, co miało miejsce w Kharastanie, nie wzięłaby nawet takiej propozycji pod uwagę. Niełatwo było rzucić wszystko i wyjechać. - A czy wiesz, że prawdziwa ja, to ta kobieta, którą teraz widzisz - powiedziała Laura. - Tamta, elegancko ubrana, nie istnieje. Jest tylko ten mały domek i ja w dżinsach i w podkoszulku. Xavier uśmiechnął się czule, musnął czubkami palców jej włosy, skronie, nos, wargi, by na końcu położyć dłoń na jej sercu. - To jesteś ty, najprawdziwsza, kobieta, która poruszyła moje serce, ciało i duszę. Kobieta, która sprawiła, że zajrzałem w głąb siebie i zacząłem się zastanawiać nad sprawami, które zawsze odkładałem na później. Wreszcie kobieta, o której myślę na jawie i we śnie i którą tak bardzo pragnę teraz pocałować... - Więc pocałuj... Xavier pochwycił ją w ramiona i złożył na jej ustach gorący pocałunek.

S

- Chodźmy do sypialni - szepnął jej do ucha.

R

- Jest na górze, tylko pochyl się na schodach, żebyś się znowu nie uderzył. W mgnieniu oka znaleźli się w małym przytulnym pokoju, w którym stało duże drewniane łóżko. Xavier błyskawicznie ściągnął z Laury ubranie, po czym sam się szybko rozebrał. Myślał już tylko o tym, żeby się z nią połączyć. W ostatniej chwili uzmysłowił sobie, że zapomniał się zabezpieczyć, choć zwykle była to pierwsza rzecz, którą robił. Gdy w nią wszedł, po policzkach Laury popłynęły łzy szczęścia. Potem długo się kochali, a z jej piersi raz po raz wydobywały się okrzyki rozkoszy. Mocno objęła go ramionami i oddychała coraz głośniej i szybciej. Xavier wiedział, co za chwilę nastąpi, chciał towarzyszyć jej w tej podróży i dotrzeć do celu w tym samym czasie. Dotąd nigdy tak nie było, bo nie miało to dla niego większego znaczenia. Ale tym razem zapragnął absolutnego szczęścia i najwyższej rozkoszy. Gdy wstrząsnął nim orgazm, odchylił się ku górze, jak sokół, który wzbija się do lotu. Przez tę chwilę byli jednym ciałem i jedną duszą. Jeszcze nigdy rozkosz nie trwała tak długo, jakby zawiesił się w wieczności, w jakimś nieskończenie cudownym miejscu. W takim jak Kharastan? Tak! Właśnie tam.

- 101 -

- To było cudowne - szepnęła Laura, otwierając oczy - kocham cię. - Nie musiała już dłużej ukrywać swojej miłości. Czy nie była to najwspanialsza chwila w jej życiu? Oczy Laury miały kolor szmaragdów i Xavier mógł w nich wreszcie zobaczyć to, czego tak bardzo pragnął - gorące, niekłamane uczucie.

EPILOG Prasa oszalała. Ich ślub stał się najbardziej sensacyjną wiadomością ostatnich miesięcy. Paryski apartament Xaviera do tego stopnia był oblegany przez dziennikarzy, że musieli zatrudnić firmę ochroniarską, żeby trzymała paparazzich w bezpiecznej odległości. Oboje starali się utrzymać w tajemnicy zarówno datę, jak i miejsce ślubu, ale zważywszy, jak wielkie miało to być wydarzenie i na jak szeroką

S

skalę było zakrojone, gdzieś po drodze nastąpił przeciek. W Kharastanie, gdzie już od

R

dziesiątek lat nie obchodzono królewskich zaślubin, także z wielką radością oczekiwano na ten dzień. Syn Zahira i jego piękna wybranka, o włosach w kolorze zachodzącego słońca i oczach niczym ogromne szmaragdy, stali się bardzo bliscy mieszkańcom Kharastanu.

- Powiedz - zwróciła się któregoś ranka Laura do Xaviera - nie zastanowiło cię nigdy, dlaczego tak szybko zaakceptował cię lud Kharastanu, jeśli wziąć pod uwagę, że jednak jesteś nieślubnym synem szejka? - Podczas tego miesiąca, który spędziłem tam jeszcze po twoim wyjeździe, mieli okazję mnie trochę bliżej poznać. Ale zawdzięczam to praktycznie wyłącznie ojcu. To coś w rodzaju bonusu za to, że tak sprawiedliwie rządził krajem i był lojalny wobec żony. Laura i Xavier leżeli w ogromnym łóżku w paryskim apartamencie, którego okna wychodziły na Sekwanę. Laura co chwila unosiła do góry dłoń, by podziwiać wspaniały zaręczynowy pierścionek z najprawdziwszym w świecie szmaragdem. Cudownie wprost pasował do jej oczu. Za miesiąc, gdy zakończą się wszystkie przygotowania, polecą do Kharastanu, by wziąć ślub.

- 102 -

- To wszystko dzieje się tak szybko - powiedziała Laura - może zbyt szybko... - Tak uważasz? - Nie wiem. Wiem tylko, że z całego serca chcę cię poślubić. - I ja tego pragnę. Chcę, byś była moja, na zawsze. Chcę związać się z tobą do końca swoich dni. Laurę przeszył dreszcz, gdy usłyszała te słowa, i pomyślała, że życie nie może być już piękniejsze, niż jest w tej chwili. Przyjechała do Paryża z myślą, że wynajmie jakieś mieszkanie i będzie miała własne lokum. Najbardziej urzekła ją dzielnica Marais, w której Xavier dorastał, a która teraz należała do najbardziej ekskluzywnych dzielnic tego miasta. Szybko jednak zdała sobie sprawę, że nie chce spędzać samotnych nocy bez Xaviera. On też tego nie chciał. Pragnął, by była obok niego wieczorem, kiedy kładł się spać, i o poranku, gdy się budził. Zdawali się być sobie przeznaczeni. Któregoś dnia Xavier zapytał ją, czy za niego wyjdzie. Laura wybuchnęła płaczem. To były łzy radości.

R

S

Potem wszystko potoczyło się może szybciej niż zwykle, ale był ku temu ważny powód i choć nie został głośno wypowiedziany, oboje doskonale to rozumieli. Pragnęli, by Zahir odszedł w spokoju, w przeświadczeniu, że jego ród przetrwa. Kilka dni temu dowiedzieli się od Malika, że szejk sprowadził Giovanniego do pałacu. Okazało się, że jest on pierworodnym synem Zahira i oczywiście, tak jak Xavier, również nieślubnym. Podobno szejk zamierza powierzyć mu władanie królestwem, ponieważ jako starszy od Xaviera ma pierwszeństwo w objęciu tronu. - I dzięki Bogu! - ucieszyła się Laura na tę wiadomość. - Myślisz, że Giovanni odpowie na nasze zaproszenie na wesele? Mam ogromną nadzieję, że przyjedzie. Bardzo chciałabym go poznać. Na samo wspomnienie tego imienia Xavierowi mocniej zaczynało bić serce. Okazało się, że ma brata. Co prawda przyrodniego, ale brata! Na myśl o tym przepełniała go wielka radość i nie ukrywał jej, bo Laura nauczyła go, że nie wolno obawiać się swoich uczuć. Nauczyła go też wielu innych rzeczy, ale co najważniejsze - nauczyła go kochać.

- 103 -