3 W PRZESTWORZACH R K Lilley Uziemieni

Rozdział pierwszy Pan Cavendish Mknęliśmy przez Manhattan luksusowym samochodem. Stephan i Javier usiedli blisko siebie, trzymając się za ręce. Ich spojrzenia spoczęły na mnie z wyrazem troki. James trzymał mnie blisko siebie, a jego dłonie głaskały mnie, przynosząc ukojenie. Kilka dni temu dowiedziałam się, że mój ojciec ponownie ożenił się po śmierci mojej matki. Na dodatek mam przyrodniego brata, który jest tylko rok ode mnie młodszy. To oznacza, że mój ojciec był z tą kobietą od wielu lat, zanim moja matka zmarła. Zanim on ją zabił. Nie darzyłam Sharon żadnymi uczuciami. W zasadzie, na samą myśl o niej, dostawałam zimnych dreszczy, przeszywających moje ciało. Dopiero, co odkryłam, że została zamordowana zeszłej nocy i to w dodatku w taki sam sposób jak moja matka. Nie lubiłam tej kobiety, ale odkąd dowiedziałam się o jej istnieniu, poczułam potrzebę, aby ją ostrzec przed moim ojcem. Byłam pewna, że musi się tego dowiedzieć z pierwszej ręki, jaki jest podły i mściwy. Chciałam jej powiedzieć do czego był zdolny, żeby mieć czyste sumienie. Próbowałam kilka razy skontaktować się z nią, ale nie miałam szczęścia. Tak czy inaczej, miałam przytłaczające poczucie winy z powodu swojej porażki. James zdaje się, że zauważył mój wewnętrzny niepokój i usiłował mnie uspokoić swoim dotykiem. Trzymał mnie przez kilka minut, zanim przerwał ciążącą nad całą naszą czwórką ciszę.

1

–Chcielibyście zjeść śniadanie w restauracji, czy w naszym apartamencie?- Powiedział grzecznym tonem. Stephan powiedział bez wahania. –W twoim apartamencie. Widziałem zdjęcia kilka tygodni temu w jakimś designerskim piśmie. Nie mogę się doczekać, by go zwiedzić.James skinął głową. –Dobrze.- Popatrzył na zegarek. –Niestety, mam tylko godzinę, później muszę wrócić do biura.Spięłam się, czując się bezzasadnie zawiedziona tą wiadomością, mimo, że nie myślałam iż przyjedzie po nas na lotnisko. Wspominał o kilku dzisiejszych spotkaniach, ale nic nie mogłam poradzić, że czułam się rozczarowana, że nie spędzimy ze sobą więcej czasu. James wyczuł mój nastrój i zaczął głaskać mnie po plecach. Przemówił do mnie czule. –Może uda mi się skrócić swój dzień pracy i wrócić do domu przed czwartą. Chciałbym jednak, żebyś przyszła do mojego biura w porze lunchu. Powiedzmy koło jedenastej? –Przyjdę.- Odpowiedziałam krótko, pragnąc spędzić z nim jak najwięcej czasu. Potrzebowałam go, jakbyśmy byli rozdzieleni przez tygodnie czy miesiące, a nie te kilka dni. Nigdy nie czułam aż takiej potrzeby, nawet wtedy, gdy chciałam, żeby się trzymał ode mnie z daleka przez niespełna miesiąc. Teraz byłam w większej desperacji z uwagi na to, że widziałam szansę na naszą wspólną przyszłość. Ta myśl cieszyła mnie i skręcała mnie boleśnie ze strachu zarazem. Pocałował mnie w czubek głowy, ale nic więcej nie powiedział na ten temat.

2

Pozwoliliśmy Stephanowi i Javierowi pogadać swobodnie o ich planach na dzisiaj, które zawierały między innymi zwiedzanie Central Parku i występ na Broadwayu. Nie mogli się zdecydować. –Nie macie nic przeciwko temu, abym zrobił dla nas rezerwację na wczesną kolację? Wybiorę dobre miejsce, pomyślałem, że sam subiektywnie dokonam wyboru, gdyż najprawdopodobniej kupię to miejsce.- James uśmiechnął się tym swoim lekceważącym uśmieszkiem. Stephan i Javier zgodzili się entuzjastycznie. To było słodkie z jego strony, że o tym pomyślał, ale mimo to poczułam nutkę zawodu. Chciałam spędzić z nim trochę czasu sam na sam, a perspektywa odwlekania tego o kilka godzin była prawdziwą torturą. Clark zawiózł nas do podziemnego garażu i uśmiechnął się do mnie przyjaźnie, gdy James pomagał mi wysiąść z samochodu. Również uśmiechnęłam się do niego. Najwidoczniej szofer vel. ochroniarz Jamesa był uradowany faktem, że wróciliśmy do siebie. To było miłe, że mnie zaakceptował. Stephan był ciągle podniecony, kiedy winda wspinała się do

apartamentu.

James

oprowadził

nas

pobieżnie

po

bogato

wyposażonych wnętrzach, wskazując na moje obrazy. Za każdym razem, kiedy to robił, zaczerwieniłam się, czując zakłopotanie każdym komplementem dotyczącym mojego hobby. Całe pomieszczenie było nowoczesne i wymuskane przez dekoratora Cavendisha. Widziałam już to miejsce, ale mimo to ciągle byłam pod wrażeniem. Sprowadził nas na dół, długim korytarzem, wykładanym szarymi panelami i zakończył naszą wycieczkę przy onieśmielającej jadalni. Stephan i Javier natychmiast podeszli do okna, które zajmowało prawie całą ścianę i spojrzeli na spektakularny widok Central Parku. –Wow.- Powiedział cicho Javier. –Zdumiewające.- Wymamrotał Stephan. 3

Podeszłam do okna, stając obok Stephana i czując to samo onieśmielenie spojrzałam na znajomy widok. James objął mnie od tyłu i przyłożył swoje usta do mojego ucha. –Muszę już iść. Twoja ochrona będzie na ciebie czekać przy windzie o dziesiątej trzydzieści, aby sprowadzić cię do mojego biura. Jeśli wcześniej będziesz chciała się gdzieś wybrać, zadzwoń do ochrony na numer, który masz zapisany w komórce.Drzwi kuchenne otworzyły się i stanęła w nich uśmiechnięta Marion. Przyniosła nam śniadanie i wesoło wróciła do kuchni. –Odprowadzisz mnie?- Zapytał miękko James, a jego usta ciągle były przy moim uchu. Wzdrygnęłam

się,

kiwając

głową.

James

pożegnał

się

z

chłopakami, prowadząc mnie przez pokój. Skrótem zaprowadził nas do windy. Przynajmniej myślałam, że to skrót, dopóki nie wepchnął mnie do poczekalni. Rzuciłam okiem po znajomym pomieszczeniu, kiedy James zamknął drzwi i przycisnął mnie do nich. Zaczął mnie całować tak, jakby od tego zależało jego życie. Pocałunek nie był finezyjny i w żadnym stopniu opanowany. Był to szorstki, bolesny pocałunek, którym zaczęłam się rozkoszować. Chciałam oddać mu pocałunek, ale uniemożliwił mi to. Wszystko co mogłam zrobić, to poddać się jemu. Moje usta miękły i całe ciało również. Odsunął się nagle. Jęknęłam na znak protestu. Złapał mnie jedną ręką za gardło, zaciskając ją tak, że z trudem łapałam powietrze. Drugą rękę położył na moich ustach. Przycisnął jeden palec na mojej wardze. –Muszę iść, ale muszę cię posiąść. Obiecaj mi, że przyjdziesz o jedenastej do mojego biura.- Spojrzałam w jego piękne oczy. Jego wyraz twarzy i głos wyrażał czystą potrzebę. I strach.

4

–Powiedziałam już, że przyjdę.- Powiedziałam do niego, nie będąc pewną, czego ode mnie oczekuje. –Obiecaj mi.- Powiedział miękko, błagalnym tonem. Poczułam ból w klatce. –Obiecuję.- Powiedziałam łagodnie. Skinął jedynie głową, a wyraz twarzy był boleśnie poważny. Pociągnął mnie za sobą, zmierzając w kierunku wind. Wcisnął guzik i przycisnął mnie do swojej klatki. Nie przez przypadek przycisnął mój policzek do swojego serca. Zaraz przy miejscu, gdzie miał wytatuowane moje imię. Nie pocałował mnie ponownie, w zasadzie w ogóle na mnie nie spojrzał. Jego twarz przybrała profesjonalną maskę, gdy drzwi windy zamknęły się przede mną. Ciężkim krokiem wróciłam do jadalni. Skończyliśmy szybko śniadanie i udaliśmy się na krótką drzemkę. Stephan i Javier zatrzymali się piętro niżej. Odprowadziłam ich pod drzwi i cmoknęłam Stephana na dobranoc. Skierowałam się do pokoju, który dzieliłam z Jamesem. Słyszałam okrzyki podziwu, które dochodziły z pokoju chłopaków, nawet, gdy byłam już przy swoich drzwiach. Uśmiechnęłam się czule. To było najlepszą korzyścią z bycia bogatym. Uszczęśliwiać innych. Udałam się do naszej samotnej sypialni. Zatrzymałam się w drzwiach na dłuższą chwilę, czując się dziwnie, będąc tu bez Jamesa. Czułam pustkę. Zrobiłam wszystko pobieżnie, żeby tylko udać się do łóżka. Wspinając się na nie, nastawiłam budzik. Utnę sobie tylko krótką drzemkę, ale czego się nie robi, żeby spotkać się z Jamesem za kilka godzin. Obudziłam się wycieńczona i zdezorientowana, ale kiedy mgła zniknęła z mojego umysłu, zdałam sobie sprawę w czyim łóżku się znajduje i kogo zobaczę za godzinę. Mgła zniknęła całkowicie i udałam się pod prysznic, czując zdenerwowanie i podniecenie. Usłyszałam 5

dźwięk telefonu, kiedy wychodziłam z łazienki i podeszłam do niego, żeby przeczytać wiadomość. Byłam owinięta jedynie w ręcznik. James: Ubierz spódniczkę. To byłaby całkiem niewinna prośba, gdyby nie to, że prosił mnie o to James. Mój oddech stał się płytki. Nie wiedziałam, co będziemy robić w jego biurze, umówiłam się z nim tylko na niewinny lunch. Miałam jednak nadzieję na coś więcej. Mój nastrój polepszył się, gdy skończyłam się szykować, a podniecenie przeszyło całe moje ciało. Ma wobec mnie plany. Wiem to. Starałam się nie czuć onieśmielenia, gdy przemierzałam swoją garderobę w poszukiwaniu spódniczki. Metki ciuchów, na które nigdy mnie nie byłoby stać , sprawiały, że ciężko było mi pogodzić się z tym, że pozwalałam

Jamesowi,

żeby

wydawał

na

mnie

tyle

pieniędzy.

Musiałabym długo zbierać na te rzeczy, więc mijałoby się to z celem. Połowa jego olbrzymiej szafy była teraz wypełniona designerskimi damskimi ciuchami. Nic nie mogłam poradzić, że wydał na nie dziesiątki tysięcy dolarów. Wiem, że to było śmieszne, ale czułam się bardziej onieśmielona tymi ciuchami, niż kiedy obdarowywał mnie diamentową biżuterią. Tak, to było śmieszne, ale znałam wystarczająco dobrze te ciuchy, żeby wiedzieć ile warte są te metki, czego nie mogłam powiedzieć o swoich wiadomościach na temat biżuterii. Ciuchy były dobrane w komplety. Doceniłabym to bardziej, gdyby nie to, że wiedziałam, że to sprawka Jackie. Nie byłam jej zwolenniczką. Wybrałam szybko wygodną niebieską jedwabną sukienkę. Starałam się nie spojrzeć na metkę, ale wszystko poszło na marne, kiedy logo Armaniego wyskoczyło spod materiału. Dobrałam do tego odpowiedni stanik i majteczki, i włożyłam miękki materiał sukienki przez głowę. Natychmiast ją pokochałam. Była 6

niezwykle wygodna i wyglądała świetnie. Otulała moje kształty w najbardziej zniewalający sposób, ale nie była zbyt obcisła. W porównaniu z innymi ubraniami, które wcześniej przymierzałam, ta była idealna dla mojego wzrostu i proporcji. Nie za krótka, zakrywała mój dekolt i nogi. Najwidoczniej był sens wydawania takich pieniędzy na te ciuchy. Oczywiście, większość ciuchów, które kupowałam, nie przekraczało zwykle dwudziestu dolarów, w większości… W szafie była cała przegródka przeznaczona na buty, gdzie właśnie się udałam. Uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam co zrobił James. Były tam tylko buty na koturnie i trampki. Ze wszystkich rzeczy, które znajdowały się w tej szafie, te najbardziej mnie ucieszyły. Przypomniałam sobie, że kiedyś mu mówiłam, że jedynymi butami, które lubię nosić są koturny i trampki. Najwidoczniej słuchał mnie wtedy. Wszystkie buty były wyciągnięte z pudełek, a pudełka były oklejone żółtymi naklejkami i opisane czerwonym mazakiem. Podniosłam brwi. Etykietki na wszystkich ubraniach były takie same. Sięgnęłam z tyłu do swoich pleców, żeby zedrzeć etykietkę, ostrożnie jednak, by nie zniszczyć sukienki. Moje brwi ponownie uniosły się, kiedy zobaczyłam numer 543 na etykiecie. Spojrzałam na pudełka po butach i w końcu odnalazłam taki sam numerek. Westchnęłam, a moje usta wykrzywiły się, kiedy pojęłam ten system. Najwidoczniej Jackie nie ufała mojemu wyczuciu kompletowania ubrań. Jakaś część mnie chciała zignorować ją i założyć to, co mnie się podoba, ale była w końcu profesjonalną stylistką, a ja rzadko chodziłam na zakupy. Postanowiłam wypróbować jej sugestie. Czemu nie? Jeśli nie spodobają mi się buty, które wybrała dla mnie, po prostu wybiorę sobie coś innego. Otworzyłam pudełko i ujrzałam parę żółtych skórzanych koturnów od Prady. Miały odkryte palce i cieniutki żółty paseczek, zapinany na kostce. Były urocze.

7

Przymierzyłam je i przyznałam, że Jackie znała się na swoim fachu. Dodatkowo były wygodne i łatwo mi było w nich chodzić. Poświęciłam trochę czasu na makijaż, chcąc zrobić sobie smoky eyes. Przeczesałam rzęsy czarną maskarą, a na usta nałożyłam szminkę oraz bladoróżowy błyszczyk. Byłam zadowolona z efektu końcowego. Makijaż zajął mi więcej czasu niż zwykle ale i tak miałam jeszcze dziesięć minut na ułożenie fryzury, która wymagała tylko wysuszenia. Spojrzałam na nie krytycznym wzrokiem i pomyślałam, że przyda mi się małe strzyżenie. Proste blond pasma okalały moją twarz, uwidaczniając moje oczy. Już miałam wychodzić, gdy usłyszałam pukanie do drzwi sypialni. Otworzyłam je, myśląc, że to Marion. Byłam wstrząśnięta, gdy okazało się, że to Jackie. Uśmiechała się do mnie. Zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów, uśmiechając się jakby nie dała mi wcześniej odczuć jak bardzo mnie nie lubi. –Bardzo ładnie. Armani do ciebie pasuje. Będę miała to na uwadze.- Mój wyraz twarzy zmienił się w wyćwiczony, bezpłciowy wyraz i spojrzałam na nią. Nie mogłam się do niej uśmiechnąć, ale starałam się być w stosunku do niej grzeczna. –Spieszę się, więc wybacz, ale muszę już wyjść…- Podniosła palec. –Tylko jedna rzecz. Stworzyłam dla ciebie kolekcję torebek w przymierzalni. James nienawidzi bałaganu, a one zajmują dużo miejsca. Uznałam więc, że to będzie najlepsze rozwiązanie. Chodź za mną. Weszła, nie czekając na moją zgodę. Poszłam za nią bez entuzjazmu, będąc ciekawa o czym ona mówiła. Wprowadziła mnie do sypialni dla gości, gdzie już byłam kilka dni temu, kiedy to przymierzałam 8

sukienki. Olbrzymią szafę zajmowała teraz niewyobrażalna kolekcja torebek. Jęknęłam. Jackie posłała mi swoje spojrzenie. Było niemalże wrogie. –Nie lubisz torebek?- Zapytała z niedowierzaniem. Wykrzywiłam usta. –Lubię niektóre, ale kopertówki nie są dla mnie. Nie cierpię trzymać coś w ręku przez cały czas. Potrzebuję czegoś na długim pasku.Wydała z siebie dźwięk niezadowolenia, ale nie tracąc czasu zaczęła szukać torebki dla mnie. Wyciągnęła dużą kremową skórzaną torbę i podała mi ją. –Na miłość boską, przynajmniej zawieś ją sobie na ramieniu. Jeśli zobaczę, że przełożysz sobie ją przez plecy, zacznę krzyczeć. Wzięłam od niej torebkę i posłałam mało przyjazne spojrzenie. Wyszłam z pokoju bo musiałam wrócić do naszej sypialni, żeby włożyć do niej moje rzeczy, zanim zejdę na dół. Byłam już spóźniona.

9

Rozdział drugi Pan Gwałtowny Zeszłam schodami, kierując się do windy. Ochrona już tam na mnie czekała. Ochrona… Spojrzałam na trzech ascetycznych mężczyzn w garniturach i kobietę, która wyglądała na najbardziej wystraszoną z całej tej bandy. Blake skinęła na mnie, odzywając się jako pierwsza. –Panno

Karlsson,

przedstawiam

resztę

zespołu

ochrony.-

Wskazała na mężczyznę, znajdującego się najbliżej niej. Był postawny, umięśniony i oczywiście uzbrojony pod swoim dobrze dopasowanym garniturem. Miał ciemne, krótko przystrzyżone włosy a charakterystyczne rysy twarzy sprawiały, że wyglądał pociągająco. –To jest Williams. –Panno Karlsson- powiedział i ukłonił się grzecznie. Również

ukłoniłam mu się, starając

zapamiętać jego nazwisko.

Najwidoczniej będę musiała nauczyć się ich jeszcze więcej przy takiej liczbie ochroniarzy. Winda w końcu przybyła, a Blake zaprosiła mnie do środka. Weszłam, starając się nie czuć onieśmielenia, gdy zostałam otoczona przez czwórkę z nich. Blake odchrząknęła. –Musimy się pospieszyć. Pan Cavendish nie będzie zadowolony jeśli się panna spóźni.- Szybko przedstawiła mnie dwóm pozostałym mężczyznom. Pierwszy był najniższy od pozostałych, co najmniej centymetr niższy niż ja, kiedy nie miałam na sobie szpilek. Miał nabrzmiałe mięśnie, 10

a jego krótkie blond włosy świadczyły o tym, że musiał kiedyś być żołnierzem. Nazywał się Henry. Ostatni z nich był mojego wzrostu, miał średniej długości, brązowe włosy i radosne piwne oczy. Wyglądał na mniej bezwzględnego od pozostałych i był bardziej atrakcyjny. Ciągle zachowywał się powściągliwie tak jakby przestrzeganie obowiązków miał wypisane na twarzy. Miał na imię Johnny. Pomyślałam, że to dziwne, że jedni używają swoich nazwisk, a drudzy imion. Nie wnikałam jednak w to. Już od swoich najmłodszych lat nauczyłam się nie wciskać nosa w nie swoje sprawy. Był początek czerwca, a w Nowym Jorku było gorąco jak w piekle. Dobrze, że miałam na sobie lekkie ciuchy, gdyż upał i wilgoć zmieszały się ze sobą, co odczułam, kiedy wyszłam na zewnątrz. Moja ochrona otoczyła mnie, kiedy wyszliśmy z windy ku pełnej przepychu limuzynie. Pojazd znajdował się pod samym wejściem do lobby. Próbowałam ukryć swoje zażenowanie tą zamożną otoczką i absurdalną liczebnością swojej obstawy. Poczułam się spięta w drodze z windy do samochodu. Ochrona rozmieściła się, tak jakby był to układ choreograficzny. Blake i Johnny usiedli przy mnie, Henry trzymał śrutówkę, a Williams prowadził. Krótka jazda do posiadłości Cavendisha była dziwnym doświadczeniem. Blake utrzymywała całkowitą i bezwzględną ciszę, a Johnny wydawał się bardzo przyjazny w porównaniu z resztą zespołu. –Więc jak ci się podoba pomysł przeprowadzki do Nowego Jorku Bianco?- Spojrzałam na niego z konsternacją. Przyzwyczaiłam się do profesjonalności ochroniarzy i nie mogłam ich winić za to, że nie raczyli mnie nawet jałową rozmową. Nie byłam więc na to przygotowana. I na pytania…

11

–Tak naprawdę, to nie przeprowadziłam się tutaj. Wyjeżdżam i wracam do Vegas, ale lubię Nowy Jork. Przyjeżdżam tu od lat, lecz nie zamierzam tego zmienić. Johnny posłał mi zdezorientowane spojrzenie. –Więc zamierzasz pracować? Ciągle będziesz stewardessą?Popatrzyłam na niego podejrzliwie. W przeciwieństwie do niego nie byłam wścibska. –Tak. To moja praca. Dlaczego miałabym z niej zrezygnować?–Hm, może dlatego, że pan Cavendish wydaje cztery razy więcej na ochronę, niż ty zarobisz w tydzień za każdy jeden lot.–Wystarczy.- Przerwała mu opryskliwie Blake. –Wiesz bardzo dobrze, że jeżeli zdenerwujesz pannę Karlsson, pan Cavendish cię zwolni. Do cholery, wszystkich nas zwolni. Po tym wszystkim zrobiło się w samochodzie niezręcznie. Nie miałam pojęcia co odpowiedzieć na tak niespodziewane pytanie ze strony nieznajomego człowieka. I tak oczywiście bym nic nie powiedziała, bo nie czuję potrzeby, żeby się komuś tłumaczyć ze swojego życia. Nerwy… Rozmyślałam całą drogę, gapiąc się w okno a moja twarz przybrała obojętną maskę. Nigdy nie byłam w Manhattan Cavendish Hotel, ale rozpoznałam od razu ten olbrzymi budynek. Błękitne, nowoczesne szklane okna, które opiewały cały budynek sprawiały, że wyglądał na najcenniejszy klejnot ze wszystkich drapaczy chmur. Kiedy wysiadłam z samochodu, ochroniarze ustawili się w swoim choreograficznym układzie. Eskortowali mnie do lobby, jakbym była co najmniej głową państwa. Czułam się niedorzecznie. Nie wiedziałam dokąd się udać, ale

12

na szczęście nie musiałam tego wiedzieć. Blake prowadziła mnie przez okazałe, marmurowe lobby. Byliśmy blisko rzędu dobrze strzeżonych wind, kiedy usłyszałam kobiecy głos, wołający moje imię. Zaskoczona, obróciłam się by zobaczyć kto to jest. Zamarłam. Jolene szła w naszą stronę z bujnym uśmiechem na ustach. Była niekompletnie ubrana. Miała na sobie tylko cienkie szorty i sportowy stanik, który był tak skąpy, że nie wiedziałam, czy rzeczywiście spełnia swoje zadanie. Nie mogłam się domyślić dlaczego jest tak ubrana. Pomyślałam, że była na siłowni, ale miała na sobie seksowne czarne sandały a jej włosy były rozpuszczone i zwisały falując na jej ramionach i plecach. Johnny zagwizdał z aprobatą, kiedy nadeszła. Stał po mojej prawej stronie ale nie zwracałam na niego uwagi. –Najbardziej gorąca laska, jaką kiedykolwiek widziałem.

–

Wymamrotał nie całkiem pod swoim nosem. Cóż, oficjalnie już nigdy nie zostanę fanką Johnny’ego. Jolene chciała się do mnie przybliżyć ale Blake weszła jej w drogę, nim ta była od mnie pół metra. Wydęła wargi, co z pewnością było pretensjonalne. –Bianco! Jak się miewasz?- Zawsze uważałam siebie za opanowaną osobę. Byłam małomówna, chyba, że sytuacja tego wymagała. Wiedziałam, że to będzie jeden z tych momentów, kiedy nie będę milczeć. –Co ty tu robisz? I dlaczego jesteś tak ubrana?- Zapytałam ją chłodno. Spojrzała na mnie wzrokiem, który wprawił mnie w osłupienie. Był dwuznaczny i chytry. Właśnie pakowała się w kłopoty.

13

–Właśnie skończyłam ćwiczyć. To miejsce ma fantastyczną siłownię. A jestem tak ubrana, gdyż James uwielbia patrzeć na moją skórę. Mówi, że mam najbardziej seksowny brzuch na świecie.Mówiąc to sunęła ręką od gardła po linię bioder, do tych nieprzyzwoitych szortów. Miała wspaniały brzuch, dobrze opalone wgłębienia i śniadą cerę. Jej niedorzecznie wąska talia i zbyt duży biust sprawiały, że wylewał się z jej stanika. Epatowała seksem, nienawidziłam jej. Czy ona właśnie powiedziała, że jest tu po to by spotkać się z Jamesem? On ciągle się z nią spotyka? Było to wierutnym kłamstwem, czy pokręconą wersją prawdy? Tak czy inaczej miałam jej dość, a spotkałam ją zaledwie dwa razy… –Sugerujesz, że jesteś tu po to, by spotkać się z Jamesem? Zaprosił cię tu? Mów bez ogródek, bo nie mam ochoty na te gierki.Powiedziałam najbardziej zimnym i pustym tonem. Ten ton był dla mnie starym mechanizmem obronnym. Zacisnęła usta, przeciągając językiem po zębach. Chciałam ją spoliczkować. Zaskoczyła mnie ta potrzeba, ale nawet gdy byłam w szoku nie umniejszyło to mojej wściekłości. –Nie twój interes.- Powiedziała z rozdrażnieniem i skrzyżowała swoje ramiona, które podniosły jej sztuczny, obszerny biust jeszcze wyżej. Ten stanik był jej zupełnie nie potrzebny, gdyż widać było wystający, nagi sutek, kiedy podniosła ramionami swoje piersi. Nie mogę uwierzyć, że James spędził z tą kobietą tyle czasu, nawet z jej przerośniętym seksapilem. Moim zdaniem James był wzorem klasy, ze swoim urokiem i nienagannymi manierami oraz niespotykanym pięknem. Natomiast ona była tylko reliktem swojej tandety. 14

–Oczywiście, że to jej sprawa.- Głos, pod wpływem którego rozpływałam się, odezwał się zza moich pleców. Duża, ciepła dłoń dotknęła mojego karku, delikatnie głaszcząc moje długie włosy. Nie spojrzałam na Jamesa. Byłam zbyt wściekła i smutna . Poczułam naturalną tęsknotę za jego spojrzeniem. –Czemu jesteś ciągle tutaj Jolene?- Zapytał chłodno. –Mówiłem rano,

żebyś

wyszła.

Wtedy,

kiedy

próbowałaś

wpakować

się,

nieproszona do mojego gabinetu. Odprowadzić cię do wyjścia? Po jej twarzy przebiegł surowy grymas. Jej piękna twarzyczka szybko przybrała uśmiech pełen satysfakcji. Odgarnęła swoje kręcone włosy z ramion, eksponując swój wydatny biust. –Jestem tu ze Scottem. Zajmuje apartament, a ja jestem jego gościem. Jego także chcesz stąd wyprosić?- James przysunął się bliżej moich pleców, obejmując mnie ramieniem. Mogłabym przysiąc, że wzrok Jolene nie polubił tego widoku. –Może mu powiem co zamierzałaś zrobić. Jak myślisz, jak tolerancyjny będzie twój mąż, kiedy dowie się, że próbowałaś swoich starych sztuczek?- Znieruchomiała, przyglądając się z uwagą. Po chwili na jej twarzy pojawił się ten wyćwiczony, pogodny uśmieszek. –On ci nie uwierzy. A nawet jeśli, nie odważysz się tego zrobić. Wiesz jak bardzo go to zrani. –Teraz dociera to do mnie, że prawda najwidoczniej nie jest w stanie skrzywdzić Scotta tak bardzo jak ty sama, Jolene. Nie mam już ani grama cierpliwości. Miej to na uwadze. Kątem oka zauważyłam jakieś ruchy. Spojrzałam w przestrzeń za Jolene i nagle wyrosła z niej postać mężczyzny, kroczącego w naszą stronę. Był wysoki i chudy, ale ciągle poruszał się krokiem atlety. Jego 15

kolor cery był podobny do Jamesa. Miał jasno brązowe włosy i bardzo opaloną skórę, jakby dopiero co skończył się opalać. Kiedy się zbliżył, zauważyłam, że jego niespokojne oczy są koloru piwnego. Na pierwszy rzut oka był bardzo podobny do Jamesa, ale jakby się dobrze przyjrzeć, jego wygląd był bardziej surowy- mniej wytworny. –Mówiłem ci, żebyś się trzymał z daleka od mojej żony.Warknął mężczyzna, kiedy tylko znalazł się w zasięgu naszego słuchu. Uświadomiłam sobie, że ten mężczyzna wyglądał bardzo znajomo. Nie mogłam tylko odgadnąć skąd, ale na pewno już gdzieś widziałam jego twarz. –Za każdym razem, kiedy się odwrócę na pięć minut, pojawiasz się ty. Daj jej spokój James.- James znieruchomiał tuż za mną, ale jego ton był zaskakująco łagodny, kiedy przemówił. –Musisz się zastanowić nad tym co mówisz, mój przyjacielu. Ona nie jest z tobą szczera i jeśli by to ode mnie zależało, nigdy bym już na nią nie spojrzał. Twoja żona stręczy mnie i moją dziewczynę. Mam już tego dość. Jestem w poważnym, zobowiązującym związku i nie chcę mieć z nią już nic wspólnego. Nie tknąłem Jolene od czasu, kiedy dowiedziałem się, że jest twoją żoną trzy lata temu. Teraz również. Jeśli mógłbym cofnąć czas i oszczędzić ci cierpienia Scott, w ogóle bym jej nie tknął i nigdy bym ci jej nie przedstawił. Ona nie jest tym kim myślisz. Nie jest warta świeczki. Scott nie odebrał tych słów tak, jak chciał tego James. Mogę to stwierdzić po szczerym tonie jego głosu, że James mówił tylko i wyłącznie brutalną prawdę. Scott zadrwił, co było widoczne na jego twarzy.

16

–Uważaj co mówisz. Mówisz o mojej żonie.- Jego surowy wzrok spoczął na mnie. –Więc on jest z tobą w poważnym, zobowiązującym związku, tak? Musisz wiedzieć, że on nie wie co to znaczy. Będzie tobą pomiatał na wszystkie strony jak całą resztą. Jeśli będziesz miała szczęście, przekaże cię swojemu bogatemu przyjacielowi, kiedy się już tobą znudzi. Obróciłam się w kierunku klatki piersiowej Jamesa. Schowałam twarz w jego szyi, obejmując rękoma dookoła jego żeber w mocnym uścisku. –Nie rób tego.- Wymamrotałam do jego szyi. To powstrzymało jego ruchy. Scott chciał go sprowokować, a ja wiedziałam, że mu się to udało. Musiałam zapanować nad jego temperamentem- nad jego pięściami. James owinął mnie dookoła swoimi sztywnymi ramionami, jakby nie mógł zignorować moich czułych gestów nawet we wściekłości. –Jeśli jeszcze raz powiesz do niej coś takiego, gorzko tego pożałujesz.- Powiedział James, głosem pełnym furii. Scott prychnął, a z jego tonu wywnioskowałam, że ma takie samo nastawienie jak James. –Martwisz się, co jej powiem? Pieprzyłeś moją żonę James. Bóg jeden wie ile razy, a ty się martwisz, że ja… skrzywdzę twoje pieprzone uczucia? James obrócił mnie delikatnie, wprowadzając do windy znajdującej się za nami. Pogładził dłońmi po moich włosach i poczułam jak drżą. –Kochanie.- Powiedział ochrypłym głosem, ale mimo tego nadal brzmiał czule. –Chciałbym, żebyś poszła na górę. Proszę, zaczekaj tam na mnie. Niezwłocznie do ciebie dołączę. 17

Wcisnął przycisk ciągle mając mnie przy sobie. Chciałam coś powiedzieć, błagać go, żeby nie zrobił niczego pochopnie. Żeby nie wpakował się w problemy, ale nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. Winda zatrzymała się i po chwili otworzyły się drzwi. Weszłam do środka bez słowa, a Blake i Johnny byli tuż za mną. Poczułam ulgę, gdyż dwóch pozostałych ochroniarzy zostało z Jamesem. Drzwi windy zamknęły się. Nie miałam pojęcia na które piętro zmierzamy i ile pięter jest w ogóle w tym budynku. Spojrzałam na panel aby się tego dowiedzieć, ale do moich oczu napłynęły łzy. Winda w końcu zatrzymała się a ja wyszłam za Blake. Mój umysł z roztargnieniem dostrzegł, że moje otoczenie było bogate i pełne przepychu. Moje obcasy brzęczały efektownie na ciemnej, marmurowej posadzce, ale moje myśli nadal krążyły wokół tego, co zaszło na dole- byłam zbyt dużym tchórzem, żeby tam zostać i obserwować całe zajście, albo chociaż zostać tam i zareagować w porę. Młoda, wytworna brunetka powitała nas zza masywnego biurka. –Panno Karlsson, pani Blake, Johnny.- Wymamrotała, gdy ją mijaliśmy. Zastanawiałam się jak mnie rozpoznała. Zapewne przez moją uzbrojoną eskortę… To wszystko było szalone, tak dalekie. Blake zaprowadziła mnie do olbrzymiego gabinetu, którego okna opiewały każdą ze ścian. Blake gruntownie przeszukała biuro, sprawdzając każdy centymetr pomieszczenia. Johnny pozostał blisko mnie. Pomyślałam, że byli zbyt nadgorliwi ale co ja tam wiem? Blake skończyła przeszukanie, informując mnie o tym surowym skinieniem. –Wszystko czyste panno Karlsson. Jeśli potrzebowałaby panna czegokolwiek, jesteśmy za drzwiami. 18

Usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi. Rzuciłam torebkę gdzieś na podłogę, kiedy podchodziłam do okna. Zauważyłam, że wystrój tego miejsca nie był w stylu Jamesa. Nastrój gabinetu był utrzymany w stylu starego Nowego Jorku. Były tu antyki i stara dębowa podłoga. Krzesło za biurkiem było pokryte brązową skórą, kanapa również. Także dywan był staroświecki. To było tak niepodobne do Jamesa. Stałam tam i rozmyślałam przez dłuższy czas, skupiając swoją uwagę na wystroju tego wnętrza. Podeszłam do okna, patrząc pustym wzrokiem na spektakularny widok na Manhattan. Nie miałam pojęcia jak długo tak stałam, gdy nagle usłyszałam jak drzwi otwierają się. Dźwięk zamykanych drzwi wydał się tak nienaturalnie głośny w tej przejmującej ciszy. –Obróć się i popatrz na mnie.- Powiedział James po dłuższej chwili. Jego głos był niski i szorstki. To było nienormalne, to było nierozsądne i samodestrukcyjne… oraz masochistyczne, ale poczułam się mokra na dźwięk tego brutalnego głosu. Obróciłam się.

19

Rozdział trzeci Pan Sadystyczny Przyglądałam mu się przez dłuższy czas, a moje nogi drżały, kiedy napierał na mnie. Oparłam się plecami o okno, żeby utrzymać równowagę. Nie miał na sobie marynarki, a jego krawat był przekrzywiony. Rękawy jego białej koszuli były podwinięte. Zauważyłam pojedynczą kroplę krwi na jego kołnierzyku. Obserwowałam jego twarz a później ramiona. Jego knykcie wyglądały na lekko opuchnięte. Zacisnął pięści a jego twarz pozostała nietknięta. –Ten dorosły mężczyzna znieważył najważniejszą osobę w moim życiu. Najbardziej cenną rzecz na świecie. Zetrzyj ten popieprzony, wystraszony wyraz ze swojej twarzy. Nigdy bym cię nie uderzył, nigdy bym cię nie zaatakował. Ale ukarzę cię.- Powiedział i zaczął rozpinać swoją koszulę i pozbywając się swoich beżowych spodni. Zarys jego erekcji był widoczny przez blady materiał. Oblizałam zdrętwiałe usta. –Za co? –Za ten widok. Za brak zaufania. Za opuszczenie mnie na kilka dni, bez względu na pierdolony powód. I za spóźnienie.- Podszedł do mnie, pół nagi i niebywale piękny. Jego silne mięśnie pracowały przez złocistą skórę z każdym krokiem. Obserwowałam swoje imię, wyryte purpurą na jego klatce. Podszedł do mnie. Jego ciężka dłoń opadła na moim karku. Popchnął mnie pomału na biurko. Przycisnął mnie do siebie, pewnie ale powolnie. Moja klatka spoczęła na blacie biurka a kości biodrowe wbiły się w jego skraj. Jego ręce powędrowały bez wahania pod moją sukienkę, chwycił 20

mój koronkowy pasek i ściągnął go jednym, pewnym ruchem. Dotknął mojej kostki. –Podnieś.- Rozkazał krótko. Podniosłam stopę. To samo zrobił z drugą nogą. Jego palce wędrowały po moich plecach, rozpinając stanik przez jedwabny materiał sukienki. Tylko ktoś tak doświadczony mógł tego dokonać. Pozbył się go szybko, pozostawiając sukienkę na swoim miejscu. Podciągnął śliski materiał dołu sukienki na moje biodra, pozostawiając mój tyłek i płeć nago. Stał w ciszy za moimi plecami przez dłuższy czas. Zaczęłam się wić. –Zamknij oczy.- Rozkazał, a ja grzecznie przystałam na jego żądanie. Usłyszałam jak odchodzi. Drzwi po mojej lewej stronie otworzyły się, następnie zamknęły. Słyszałam swój własny oddech. Byłam czujna. Po dłuższej chwili usłyszałam jak się zbliża. Nawet nie próbował być cicho. –Chwyć się skraju biurka.- Rozkazał ponownie. Chwyciłam się blatu. –Masz mi coś do powiedzenia?- Zapytał chłodno. Nie wiedziałam od czego zacząć, nie wiedziałam, czego oczekiwał, ale musiałam spróbować. –Przepraszam panie Cavendish. –Za co przepraszasz? –Za wszystko. Za zostawienie cię na kilka dni. Za spóźnienie. Proszę…- Uderzył szorstkim batem po moich plecach.

21

Wygięłam się w łuk. Uderzenie szczypało ale nie czułam konkretnego bólu. To było jak chłostanie puklem włosów. Pewnie dlatego nie powstrzymał się i uderzył ponownie i ponownie bez chwili przerwy. Przesunęłam się na biurku jęcząc. Przycisnął dłonią moje plecy, trzymając mnie w bezruchu. Znów zaczął mnie smagać. Biczował mój tyłek i uda. Trwało to długie chwile, a ja wiłam się pod nim. Nagle przestał. Słyszałam jego urywany oddech. –Podoba ci się mój bicz z końskiego włosia?- Zapytał. Z mojego gardła wydobyło się ciche mruczenie. –Bardzo, panie Cavendish. –To była dopiero rozgrzewka, Bianco. Wiesz, co to znaczy?Pokręciłam głową. –Nie, panie Cavendish.- Zbliżył się do mnie, przyciskając swoją twardą, zasłoniętą spodniami erekcją, która drażniła moją płeć. Wyszeptał do mojego ucha. –Otwórz oczy. Otworzyłam je i zobaczyłam tylko bok biurka, na którym byłam rozłożona. James był tuż za moimi plecami. Położył na blacie czarno niebieski przedmiot. Na pierwszy rzut oka nie mogłam stwierdzić co to jest. Wyglądał prawie jak bukiet kwiatów, ale teraz już nie…Ciężka, barwiona skóra komponowała się pięknie z niebieskimi różami, których końce były zakończone cienkim skórzanym paskiem. Oblizałam usta, czując przypływ zdenerwowania i strachu. To był tuzin groźnie wyglądających pączków.

James

podniósł

sztywną,

skórzaną

rękojeść

swojego

narzędzia tortur i przejechał nim po moim policzku. Widziałam, jak

22

ciężkie kwiaty ciągną się po biurku, kiedy bicz się porusza. Kreślił linię na moim policzku. –Ten bicz był zaledwie rozgrzewką.- Powtórzył. –A to oznacza, że mam wobec ciebie plany, Bianco. Ból się jeszcze nie zaczął. Wzięłam kilka niepewnych wdechów i zamarłam, gdy usłyszałam dźwięk rozpinanego suwaka. –Te róże cię przerażają?- Zapytał delikatnie, a jego głos stał się drażniący. Chwycił mnie za uda, pociągając moje mnie za nogi, rozchylił je, przesuwając po biurku. –Tak.- Powiedziałam tracąc dech. –Powiem ci coś.- Zaczął, wchodząc we mnie mocno. Zaczęłam jęczeć, zaskoczona tym nagłym wtargnięciem. –Jeżeli nie dojdziesz, gdy będziesz już na granicy, oszczędzę ci tych róż. Na dzisiaj.- Odparł, wychodząc ze mnie i powiódł swoim wspaniałym fiutem po moich najczulszych nerwach. Wyszedł ze mnie kompletnie, po czym włożył go ponownie, a wolne i pewne głaskanie sprawiło, że podkurczyłam palce u stóp. –Żeby było sprawiedliwie, zrobię to szybko.- Powiedział z zimnym uśmiechem. Znów wyszedł ze mnie i wszedł ponownie, dając mi przedsmak tego, co mnie czeka. To było boleśnie trudne do zniesienia, kiedy wbijał się we mnie, pracując swoją długą, grubą męskością wewnątrz mnie. Nawet jego fiut był dzisiaj dominujący i sadystyczny. Jedną dłonią chwycił mnie za drugie udo tak mocno, że wiedziałam, że będę posiniaczona. Druga

ręka spoczęła na moich plecach, przyszpilając

mnie do biurka. Pieprzył mnie w ten sposób bardzo rzadko, 23

sprowadzając siebie ku spełnieniu. Kiedy doszedł we mnie, głośne, dzikie dźwięki wydobyły się z jego gardła. Tłumił ten dźwięk w sobie, jakby nie mógł nad nim zapanować. Te odgłosy sprawiły, że znalazłam się na skraju orgazmu. Doszłam piszcząc, kiedy on poruszał się jeszcze we mnie, ocierając się o swoją dziką przyjemność. Nie ociągając się wyszedł ze mnie, kiedy ja wiłam się dookoła niego. Poczułam ciepłą ciecz , ściekającą z jego sztywnej męskości. Nachylił się nad moim tyłkiem. Pociągnął mnie, a moje stopy dotknęły ziemi. Zapomniałam, że miałam na sobie szpilki i kiedy dotknęłam podłogi zaczęłam się chwiać. Podciągnął wyżej moją sukienkę i pociągnął za ramiona. –Ręce do góry.-1Wymamrotał, kiedy stałam już w miarę pewnie. Posłuchałam go. Ściągnął ze mnie sukienkę. Obróciłam głowę, by zobaczyć, że układa ją ostrożnie na krześle. Przyglądał mi się przez chwilę. –Zdejmij buty.- Zrobiłam jak kazał, utrzymując równowagę na tyle, na ile mogłam. Złapał mnie, zawieszając swój palec na moim karku, a drugą ręką chwycił moje włosy. Przeciągnął mnie przez pokój. Zaprowadził mnie do drzwi, które zapewne prowadziły gdzieś indziej niż recepcja. Nie wiedziałam, gdzie one prowadzą, ale James szybko mi to wyjaśnił. Wprowadził mnie do małej sypialni z wielkim oknem. Złapałam z trudem powietrze, gdy zobaczyłam łóżko. Zajmowało prawie całą przestrzeń. Pasowało do tych wielkich sypialni w jego domach. Góra łóżka miała kratę, a zawieszone na niej ograniczniki nie wyglądały zachęcająco.

1

Bo będę strzelać ;)

24

–Twoje służbowe łóżko do pieprzenia?- Zapytałam, nie ukrywając oskarżycielskiego tonu głosu. Był dziwkarzem, wiedziałam o tym, ale miałam dosyć oglądania dowodów na to, gdziekolwiek byliśmy. –Jest nowe. Wcześniej spałem sam na tym łóżku. Jeśli masz jeszcze jakieś pytania, odpowiem na nie później. Wskakuj do łóżka. Wgramoliłam się na łóżko, na jego sam środek i uklękłam. –Wstań.- Warknął. Posłusznie zrobiłam to co mi kazał. Chwycił mnie dłońmi za nadgarstki i podniósł wysoko. Złapał za czarny ogranicznik zawieszony na kratce. Byłam zaskoczona, kiedy zauważyłam, że był wykonany z gumy. Przypominał miękką tubę, przyjemną w dotyku i bardzo rozciągliwą. Zawiązał mi go wokół mojego nadgarstka i naciągnął mocno. Ścisnął go i wywinął moją rękę, tak bym mogła go chwycić. To samo zrobił z drugą dłonią. Moje ramiona były szeroko rozstawione, kiedy skończył. To było dziwne, że użył coś tak przyjemnego, aby mnie unieruchomić. Przypomniałam sobie o różach… Ustawił moje stopy tak, by było mi wygodnie. Drżałam, kiedy wyszedł

z

łóżka.

Związał

mnie

twarzą

do

okna,

z

którego

rozprzestrzeniał się wspaniały widok na Manhattan. Poruszał się za moimi plecami, a ja pozostałam spowita w ciemności- podobnie jak jego ruchy. Kilka minut później wszedł na łóżko. Pozostał przy moich plecach. Czekałam na niego tak długo, że zdążyłam się już lekko zrelaksować i wtedy mnie uderzył. Moje plecy nachyliły się pod wpływem ciosu w uda. To była jak dotąd najbardziej surowa kara, jaką mi wymierzył. Już po pierwszym uderzeniu o tym wiedziałam. Czułam jakbym została 25

pokonana przez tuzin twardych pięści. James przestał na jakiś czas po pierwszym uderzeniu, a ja drżałam. Następny cios uderzył mnie w tyłek, a moje ciało zakołysało się w przód i w tył. Zaczęłam piszczeć, pochylając głowę do przodu. Uderzył mnie znowu i nie robiąc przerwy ponownie. Łzy spłynęły po mojej twarzy i nie mogłam stłamsić krzyku, kiedy znowu zadał mi cios. To był pierwszy raz, kiedy wypróbował na mnie coś tak bolesnego, że nie byłam pewna, czy to wytrzymam. Miałam już wykrzyczeć hasło bezpieczeństwa, kiedy przestał. Szlochałam, kiedy chwycił przód moich ud od tyłu, ciągnąc je do góry tak, że byłam całkowicie zawieszona. Trzymał mnie w tej pozycji, kiedy poruszał się między moimi nogami. Wdarł się we mnie brutalnie, tak jakby to też było karą. Poruszał się we mnie znowu i znowu zaciekłymi pchnięciami. Mieliśmy ze sobą tylko dwa punkty kontaktu. Jego ręce na moich udach i jego fiut wewnątrz mnie. Sprowadził mnie na skraj spełnienia i doszłam szlochając. Moje wewnętrzne ścianki zaciskały się dookoła niego, aż w końcu on również doszedł we mnie. Szczytował z niespodziewanym krzykiem. Nigdy nie przypuszczałam, że będę mieć tak silny orgazm. Westchnęłam z ulgą i bólem. Wyszedł ze mnie i opuścił moje nogi z powrotem na łóżko. Rozwiązał mnie szybko, kładąc się ze mną na łóżko. Włożył moją twarz w swoją nagą klatkę, szepcząc kojące słowa, kiedy ja wypłakiwałam się w jego tatuaż. Pogłaskał mnie po plecach i pocałował we włosy. Nic nie poprawiło mojego nastoju. Ukarał mnie mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Zerżnął mnie dwa razy bez żadnego kontaktu wzrokowego, bez żadnej chwili intymności. Doszłam tak intensywnie, że straciłam nad sobą panowanie. Pierwszy raz, odkąd jesteśmy razem, zaczęłam się martwić, że nie będę mogła żyć z jego zboczeniami. Albo tym czymś byłam ja sama. Od zawsze wiedziałam, że mam skłonności masochistyczne, ale skrywałam to głęboko. Bycie z Jamesem, robienie

26

tych rzeczy, doprowadziło do wyzwolenia we mnie tych pragnień. Po raz pierwszy zadałam sobie pytanie: Co jeśli będzie już tylko gorzej? James wyczuł mój nastrój. –Muszę niedługo wrócić do pracy, ale najpierw…- Przerzucił mnie na plecy, rozdzielając nogi i poruszył się między nimi gładkim ruchem. Podniósł moje nogi wysoko. Popatrzałam na jego wspaniałego fiuta, kiedy zbliżył się do mojego rdzenia. –Spójrz na mnie.- Warknął wściekle. Spojrzałam w jego kochane oczy i zatraciłam się w nich, tak jakby jego spojrzenie wymazało wszystkie troski. Wszedł we mnie jednym płynnym ruchem. –Wyrzuć to z siebie Bianco. Nie pozwolę ci odsunąć się ode mnie.Zaczął się we mnie poruszać, wchodząc pewnie. Byłam więźniem jego spojrzenia. Zataczał kółka biodrami, poruszając swoim długim, grubym kutasem o ściany mojej płci. Zaczęłam jęczeć i sapać. Znał wiele sztuczek, żeby sprawić bym doszła i kiedy poruszył się ponownie, zatraciłam się w spełnieniu, zaciskając się dookoła niego. Jego spojrzenie było czułe i tak bardzo intymne, kiedy doszedł kilka chwil później. Dotknął mojego policzka, a ja czułam, że moje spojrzenie wyraża tę samą czystą wrażliwość.

27

Rozdział czwarty Pan Przesadny James objął mnie czule, pocałował w czoło i powiedział, żebym spróbowała zasnąć. Nie sprzeciwiłam się. Wątpiłam, czy mogłabym wyjść stamtąd, wrócić sama do jego mieszkania i wciąż stać na nogach bez odrobiny snu. Odpłynęłam. Obudziłam się powoli, leniwie rozciągając swoje obolałe ciało o miękką pościel. Moje oczy otworzyły się z niemałym wysiłkiem. To, co zaraz po tym zobaczyłam, sprawiło, że obudziłam się całkowicie. Na poduszce ułożony był ohydny, czarno- niebieski bukiet róż. Jamesa oczywiście nie było w łóżku- pracował. Bukiet najwidoczniej miał go mi zastąpić. Odwróciłam się od tej brutalnej pamiątki naszych wcześniejszych figlów i usiadłam. Nie wiedziałam, co stało się z moimi ciuchami, czy były w tym pokoju. Obok znajdował się gabinet. Poczułam się zmieszana, kiedy zawijałam się w prześcieradło, żeby ostrożnie zerknąć co dzieje się w biurze. Padnę trupem, jeśli się okaże, że James nie jest sam. Na szczęście był sam. Siedział cicho na swoim biurku z telefonem przyłożonym do ucha. Zauważył mnie natychmiast. Przywołał mnie ręką do siebie. Zbliżyłam się

do

niego

powoli,

ściskając

mocno

wielkie,

miękkie

białe

prześcieradło. Ostrożnie zakrył słuchawkę telefonu. –Dzień dobry kochanie.

Zrzuć prześcieradło i usiądź tu.-

Powiedział, wskazując palcem na swoje biurko. O Boże… 28

To nie był jeszcze koniec. Poczułam się niepewnie, zrzucając z siebie prześcieradło, ale natychmiast o tym zapomniałam, kiedy ujrzałam jego gorący wzrok na swoim ciele. –W czym problem?- Powiedział do telefonu opryskliwym tonem. Otarłam się o niego, kiedy chciałam usiąść na miejsce, które wcześniej wskazał. Wiedział, że to nie było przypadkowe. Cmoknął mnie w biodro, kiedy układałam się na miejscu. Usiadłam na skraju biurka, twarzą do niego. Był ubrany w szorstki, świeży garnitur. Oczywiście miał kolekcję niewiarygodnie drogich garniturów. Ten był klasyczny, ciemno szary. Idealnie dopasowany i modny. Jego koszula była w tym samym kolorze, tylko kołnierzyk był nieco jaśniejszy a krawat purpurowy. Wyglądał nieziemsko, perfekcyjnie i złowrogo zarazem. Był wspaniale ubrany po same czubki palców, nie mogłam się do niczego przyczepić. Poczułam, że robi mi się mokro, a James nawet mnie nie dotknął. Staroświecki wystrój gabinetu wcale mi w tym nie pomagał. Było w tym coś niesamowicie erotycznego, kiedy ujarzmiał mnie zza swego biurka, z którego władał całym swoim imperium. Swoją wolną ręką rozchylił moje uda pewnym dotykiem. Znów zakrył słuchawkę telefonu. – Połóż się i wesprzyj się na łokciach.- Rozkazał a ja zastosowałam się do jego polecenia. –Zajmij się tym.- Rzucił do słuchawki. Chwycił mnie mocno za udo, kierując się wolno swoim palcem wskazującym do ujścia mojej płci. Zaczęłam się wić. Delikatnie musnął moje fałdki. To doprowadzało mnie do szaleństwa. Przełożyłam się przez biurko i dotknęłam swoich piersi. Ugniatałam je brutalnie. James posłał 29

mi niedwuznaczne spojrzenie, które mówiło, że jestem bardzo niegrzeczna. Nie powstrzymał mnie jednak. Wdarł we mnie bez ostrzeżenia

dwa palce, a ja zaczęłam krzyczeć. Zakrył słuchawkę

telefonu. –Ciszej.- Upomniał mnie, po czym wrócił szybko do swojej rozmowy telefonicznej. Wyciągnął ze mnie swoje palce, przeciągając nimi niemiłosiernie po najczulszych miejscach. Ledwie przetwarzałam to co mówił do telefonu, kiedy zanurzył z powrotem we mnie swoje zręczne palce. Usłyszałam coś w stylu ‘ za to ci płacę’ ale nie dałabym sobie za to ręki uciąć. Pracował swoimi zgrabnymi palcami wewnątrz mnie przez długie chwilę, mając ciągle telefon przy uchu. Byłam na skraju spełnienia, kiedy przysunął się trochę, nachylając się w moją stronę. –Wyślij mi raport. Tak. To wszystko.- Powiedział. Sekundę później schował twarz między moimi nogami. Jego piękne usta skierowane były wprost na moją cipkę. Zaczął ją ssać mając ciągle zanurzone we mnie palce. Nie więcej jak dziesięć sekund później zaczęłam szczytować, zaciskając dłoń w jego gładkich włosach. Ścisnęłam uda wokół jego wprawionych palców. Wyciągnął je bardzo powoli i wstał. Zaczął oblizywać swoje palce a ja wiłam się pod jego

spojrzeniem.

Jego

dłonie

powędrowały

do

bokserek.

Obserwowałam go wygłodniałym spojrzeniem, kiedy uwolnił swoją twardą, wielką erekcję. Nachylił się i pocałował mnie z rozwartymi ustami. Smakowałam jego ust podczas tego namiętnego pocałunku. Zaczęłam ssać jego język. Wyprostował się nagle, chwytając mnie za wiotką nogę. Uniósł ją za kostkę i umieścił na swoim ramieniu. To samo zrobił z moją drugą 30

nogą. Całował wewnętrzną część mojej kostki i wszedł we mnie. Jego intensywnie turkusowe oczy wpatrywały się we mnie, kiedy zaczął się poruszać. Jego wzrok zmatowił się. Był tak niesamowicie piękny. To ułożenie, kiedy moje biodra były na skraju biurka a nogi podniesione wysoko, sprawiło, że wszedł we mnie bardzo głęboko i mocno. Jego pchnięcia sprawiły, że znów znalazłam się na skraju orgazmu. –Dojdź.- Rozkazał przez zaciśnięte zęby. Rozpadłam się na kawałki. Nie puścił mnie, kiedy moje wewnętrzne mięśnie pulsowały dookoła niego. Nie zwolnił swojego tempa. Nachylił się, przyciągając moje nogi do klatki piersiowej. Miał zamknięte oczy a nasze czoła niemal dotykały się, kiedy powiedział zachrypniętym głosem. –Dojdziesz tyle razy, że zapomnisz, że kiedykolwiek zwątpiłaś w nasz związek.- Tak też zrobił. Przyszpilił mnie dotykając wytrawnie czułych punktów na moim ciele. Nie mogłam zebrać myśli, kiedy James wreszcie skończył we mnie. Nie mogłam z tego wszystkiego nawet policzyć ile razy szczytowałam. Zakręcił zażarcie biodrami, sprawiając, że znów doszłam mimo, że czułam się już zaspokojona. Nie mogłam nawet unieść ręki, kiedy wychodził ze mnie powolnie. –Prześpij się kochanie. Powiem chłopakom, że zjemy późny obiad. Musisz trochę odpocząć.- Mówiąc to opuścił moje nogi i wziął mnie w swoje ramiona. Zasnęłam zanim przyniósł mnie do sypialni. Kiedy obudziłam się, zastałam Jamesa w tej samej pozycji co ostatnio. Był przy swoim biurku, trzymając telefon przy uchu. Obrócił swoje

krzesło,

kiedy

wchodziłam

31

do

gabinetu.

Uśmiechnął się

niegodziwie i popatrzał na mnie. To był jego charakterystyczny uśmiech. Cóż za przebiegły mężczyzna. Zakrył słuchawkę telefonu. – Zrzuć prześcieradło i chodź tu do mnie.- Rozkazał swoim zdawkowym tonem. Posłuchałam go, czując się surrealistycznie, tym co działo się przed moją drzemką. Widocznie chciał się znów na mnie odegrać. Ponownie zakrył słuchawkę. –Klęknij i obciągnij mi.- Rozkazał od niechcenia. Obniżyłam się, oblizując usta i patrząc się na niego. Musiał czytać mi w myślach. Kiedy tak siedział, rozłożony niczym zuchwały król na swoim tronie, pomyślałam, że właśnie to chcę mu zrobić. Zachłannymi dłońmi wyswobodziłam go ze spodni. Objęłam rękoma jego wspaniałego kutasa i zaczęłam go głaskać. Zacisnął mocno swoją wolną rękę na moich włosach, przyciągając mnie do siebie. Popchnął mnie między swoje nogi, wysuwając biodra na skraj krzesła. Wtargnął w moje usta. Byłam na niego przygotowana i zaczęłam ssać jego główkę jęcząc. Naparł na mnie, pieprząc moje usta tak głęboko, że zadławiłam się. Wyciągnął go, by za chwilę znów mi go wepchnąć. Ledwie zauważyłam kiedy skończył rozmawiać przez telefon. –Rozluźnij swoje gardło.- Powiedział. –Weź mnie głębiej.- Tym razem wzięłam go trochę głębiej. – Pomóż sobie dłońmi.- Rozkazał, po czym umieścił moje ręce dookoła nasady swojej męskości i zaczęłam go ssać tak głęboko jak tylko potrafiłam. Poruszałam zacięcie głową. Zacisnął swoje obie dłonie na moich włosach, kierując ruchem mojej głowy mocnymi szarpnięciami. Wydobył z siebie wspaniały dźwięk kiedy wlewał się we mnie, poruszając swoimi 32

biodrami. Uwielbiałam to. Również wydałam z siebie kilka dźwięków, kiedy ssałam go dalej, mimo, że dopiero co doszedł. Odciągnął mnie od siebie stanowczo. Nagrodził mnie ciepłym spojrzeniem za moje wysiłki. – Lubisz, kiedy pieprzę cię w usta, prawda?- Wymamrotał, rozszerzając moją wargę. Pokiwałam twierdząco głową. –Uwielbiam to.- Odpowiedziałam mu niskim głosem. Wzięliśmy prysznic w dobrze urządzonej łazience biura. Umył mnie swoimi czułymi dłońmi, przedłużając pieszczoty, jak to zwykł robić. – Zaskoczył mnie wystrój twojego biura.- Powiedziałam, gdy wycierał mnie dokładnie. – Nie ma w nim twojego stylu.- Pocałował mnie w biodro, kiedy wycierał moją nogę. –To było kiedyś biuro mojego ojca. Nigdy nie mogłem zebrać się, żeby coś w nim zmienić.- Pogłaskałam go po mokrych włosach. Mój sentymentalny James. Nie powinnam być zaskoczona, że w sypialni znajdowała się garderoba i to, że jest wypełniona rzeczami dla mnie. James był bardziej zaangażowany w znajdowanie stroju dla mnie niż dla siebie. Przyglądał się z zaciekawieniem wieszakom z damskimi ciuchami, które zajmowały połowę garderoby. Był już prawie suchy ale gdzie niegdzie był jeszcze rozkosznie wilgotny. Okrył się ręcznikiem, nisko zawieszonym na swoich biodrach. Ciężko było mi się przez to skupić. Nie mogłam sobie przypomnieć co miałam zrobić, kiedy wpatrywałam się w niego z wygłodniałym wzrokiem. James ściągnął z wieszaka blado szarą sukienkę z dekoltem w łódkę.

33

–To.- Powiedział. Obróciłam na niego swój wzrok. –Czy ja również będę mogła wybrać ci strój?- Pomachał ręką w kierunku swojej części garderoby, ciągle grzebiąc w moich ubraniach. –Jeśli tylko chcesz Jaskierku.- Powiedział, przemieszczając się odsłonił kolekcję pasków umieszczonych na dużym kredensie z tyłu garderoby. Wstrzymałam oddech i skierowałam swój wzrok na niego. Nawet na mnie nie spojrzał… Podeszłam do jego części garderoby otrząsając się. Przedzierałam się przez tak drogie ubrania, że bałam się nawet ich dotknąć. –Musisz ubrać garnitur?- Zapytałam, gdyż tak rzadko widziałam go ubranego w coś innego. –To byłoby najbardziej odpowiednie, jemy obiad w jednej z moich posiadłości, a wolę wyglądać profesjonalnie w miejscu swojej pracy. Ale jeśli coś innego wpadnie ci w oko, jestem całkowicie ci posłuszny.Wygięłam brwi w łuk. – Pobiłbyś kogoś, kto obrazi profesjonalny wygląd twojej dziewczyny?- Spojrzał na mnie nie ukazując skruchy. To było trochę deprymujące. –Jestem tylko człowiekiem.- Powiedział. Obróciłam do niego głowę. On był niemożliwy. Wyciągnęłam piękny,

bladoszary

garnitur.

Szybko

zauważyłam

też

wspaniałą

turkusową koszulę i krawat. Widziałam go już w tych kolorach wcześniej i wyglądał w nich obłędnie. Obróciłam się do niego, aby pokazać mu co wybrałam a on właśnie schylał się po parę zamszowych, turkusowych 34

koturnów. Trzymał w ręku cienki, turkusowy pasek, który pasował do sukienki. Spojrzałam na to, co wybrał, a on na to co ja dla niego wyciągnęłam i zaczęłam się śmiać. Śmiałam się tak bardzo, że musiałam usiąść na podłodze, a ręcznik zsunął się ze mnie. Chichotałam dalej, kiedy spotkałam spojrzenie Jamesa. Nasze ciuchy spadły, tworząc mały stosik dookoła nas. Przyszpilił mnie do podłogi. Odgarnął mi mokre włosy z twarzy i uśmiechnął się patrząc mi w oczy. –Podglądałeś, co wybrałam dla ciebie, czy naprawdę już oszaleliśmy?- Zapytałam go wciąż się śmiejąc. Pogładził mnie po policzku, obdarzając czułym uśmiechem. Nie przypuszczam, że jest jakaś osoba na tym świecie, która nie zakochałaby się w tym uśmiechu. W nim samym. –Oczywiście, że je wybrałem.- Powiedział. –Odkąd się poznaliśmy, chciałem wymienić całą twoją garderobę.Zaczęłam znów chichotać a on pocałował mnie w usta. Nie ociągał się. –Jesteś szalony.- Powiedziałam, wstając, żeby się ubrać. Przytulił się do mnie od tyłu, przyciskając mocno do mnie. Przemówił wprost do mojego ucha. –Zwariowałem dla ciebie, kochanie.- Znieruchomiałam. Z jednej strony ciepło zrobiło mi się od tych słów, z drugiej jednak poczułam się zmieszana. Co on miał na myśli? Czy było to tak poważne na jakie wyglądało? Czy tylko ukazał swoją czułą naturę? Od samego początku mówił mi górnolotne słowa, więc przyzwyczaiłam się nie brać 35

ich do końca na serio ale stało się to dla mnie jaśniejsze od dnia, kiedy stał się bardzo poważny- tak jak zawsze był. Czy oczekiwał z mojej strony jakiejś odpowiedzi? Nie byłam na to przygotowana- nie wiedziałam nawet jak. Ta niezręczna sytuacja szybko minęła, kiedy James pocałował mnie delikatnie w kark i pozwolił mi się przebrać. Wyposażył łazienkę w przybory toaletowe oraz kosmetyki dla mnie. Uznałam to za kompletnie szalone i wygodne zarazem. Kupił mi nawet suszarkę. Wyszykowałam się w mniej niż dwadzieścia minut, a James poniżej dziesięciu. –Nie masz nic przeciwko, żebyśmy zjedli lunch z Frankie następnym razem, gdy będziemy w Vegas?- Zapytał, kiedy kończyłam się szykować. –Może w przyszłym tygodniu. –Jasne.- Powiedziałam szybko. Ciągle czułam zakłopotanie na myśl jaka byłam zazdrosna o tą kobietę. Najwidoczniej była jedną z tych pięknych kobiet, z którymi James nie sypiał. Poczułam się głupio z myślą, że podejrzewałam ich o tego rodzaju relację. Chciałabym mieć szansę zrehabilitowania się tej kobiecie za moje pierwsze złe wrażenie. –Lana do mnie dzwoniła. Chce się z tobą umówić na lunch. Będzie w tym tygodniu w Nowym Jorku i mówi, że dopasuje się do ciebie. Powiedziałem jej, żeby się z tobą skontaktowała bo przez swoją pracę nie wiedziałem jakie masz plany. –Brzmi świetnie.- Powiedziałam i naprawdę tak uważałam. Od razu ją polubiłam. Była bardzo szczera i miło mi się z nią rozmawiało. Nie spodziewałam się, że tak szybko zaprzyjaźnię się z 36

kimś, z towarzystwa Jamesa. Taka przyjaciółka była by dla mnie dużym ukojeniem. –Parker

i

Sophia

również

chcą

nas

zaprosić

na

obiad.

Powiedziałem im, że za kilka tygodni znajdziemy czas. Szczerze mówiąc, Parker nie chciał cię spłoszyć.- Uśmiechnęłam się, milcząco zgadzając się z nim. Gadanie jak do dziecka wcale nie było sposobem na spłoszenie mnie. James objął mnie swoim władczym ramieniem, gdy wychodziliśmy z biura. Blake czekała na nas przy windzie. Skinęła na Jamesa a jej wyraz twarzy był taki sam jak zwykle. –Zdegraduj Johnnego.- Rzucił krótko James. Była widocznie skonsternowana. –Co on zrobił, proszę pana?- Zapytała, kiedy wchodziliśmy do windy. Obróciłam głowę, żeby przyjrzeć się jej twarzy. Szczęka Jamesa zacisnęła się, ale nie powiedziało mi to nic nowego. –Pragnie Bianci. Widziałem, jak gapi się na jej nogi, kiedy miał ją tylko bezpiecznie odprowadzić do windy. Nie musisz go zwalniać. Musi być tylko usunięty ze swojego stanowiska. Nie będzie strzegł jej ciała. W zasadzie nie lubiłam Johnny’ego, ani trochę ale tego było już zbyt wiele. –James…- Zaczęłam. – Nic nie mów.- Przerwał mi James łagodnym tonem. Jego słowa jednak takie nie były. –Jeśli tak go bronisz to dlaczego chcesz mieć go blisko siebie? To mu nie pomoże, uwierz mi.- Znieruchomiałam. 37

Ze

wszystkich

bzdurnych,

bezwzględnych,

całkowicie

horrendalnych rzeczy jakie słyszałam ta przebiła wszystko. –Chyba oszalałeś. To nie ma nic wspólnego z Johnnym.–Nie podoba mi się sposób w jaki wypowiadasz jego imię. Jest zbyt poufały, biorąc pod uwagę jak krótko się znacie. –Żartujesz?- Wykrzyczałam. –Zobaczę co się da zrobić, proszę pana.- Powiedziała Blake, nie kwestionując jego szalonych posunięć. Nie sądzę, żeby to tolerował, jeśli by tak zrobiła. Ale ja mogłam sobie na to pozwolić. –James, nie mogę ci pozwolić na bycie tyranem. Johnny nie zrobił nic złego. Nie możesz powiedzieć, że mnie pragnie, tylko dlatego, że na mnie spojrzał. –Tu nie chodzi o moją zazdrość Bianco. Przynajmniej nie tylko o to. Tu chodzi o twoje bezpieczeństwo, a skoro on jest tak zajęty gapieniem się na twoje nogi, nie jest dla mnie już pożyteczny. –I wnosisz tak po jednej jego wpadce?- Zapytałam go a moja szczęka zacisnęła się. – Tak. Mam dobrą intuicję. –Nie obchodzi mnie to. Nie możesz zdegradować go po jednym spojrzeniu na mnie. Powiedziałeś mi, że mogę zatrudniać i zwalniać kogo mi się podoba. Więc mówię ci, że nie zostanie zdegradowany.Jego szczęki zacisnęły się mocno i natychmiast zorientowałam się, że wygrałam. –Dobrze. Potrzebujesz więcej dowodów. Dostarczę ci ich. Blake, informuj mnie o jego zachowaniu pod moją nieobecność. 38

–Tak, proszę pana.- Powiedziała bez wyrazu. Zastanawiałam się co myślała o zachowaniu Jamesa ale pewnie nigdy o to by nie zapyta. –Gdzie idziemy?- Zapytałam, starając się zapomnieć o tej śmiesznej sytuacji i przestać się denerwować. W końcu przystał na moją prośbę. –Idziemy do Red. To jedna z moich restauracji. Jest tuż obok. Chłopaki zjedzą tam z nami obiad. Uśmiechnęłam się, gdy powiedział o nich ‘chłopaki’. Brzmiało to tak znajomo i przyjemnie, tak jakby Stephan i Javier od zawsze byli ‘chłopakami’. W sekundę przeszliśmy z windy do ogromnego lobby. Zostaliśmy otoczeni przez moją ochronę i Clarka. Spojrzałam na Jamesa wyginając brwi w łuk. –Nie uważasz, że to trochę przesadne?- Zapytałam. Ścisnął wystarczająco mocno moje biodro by zostawić na nim siniaka. – Dopóki twój ojciec nie zostanie odnaleziony i zamknięty w więzieniu, nic nie jest przesadne. Stać mnie na to, więc musisz to znieść. –Hmm…- Powiedziałam, nie wiedząc co odpowiedzieć na jego nadgorliwe środki. Szczerze mówiąc, jakaś część mnie lubiła ochronę, lubiła wiedzieć, że mój ojciec mnie nie dopadnie, jakkolwiek by się starał. Z drugiej strony czwórka

ludzi

strzegąca

jedną,

niedorzecznością.

39

nic

nieznaczącą

kobiety

była

Rozdział piąty Pan Wspaniałomyślny Red

było

niesamowicie

luksusowe,

bardziej

niż

to

sobie

wyobrażałam. James nie wyglądał na człowieka, który by miał coś nieluksusowego. Każdy centymetr tego miejsca był, oczywiście, czerwony. Każdy odcień czerwieni tworzył wzór z plam na ścianie. Podłoga również była koloru głębokiej czerwieni a czerwone, kryształowe żyrandole zwisały nad każdym stolikiem i w holu. Pierwszym pomieszczeniem tego miejsca był olbrzymi bar z wysokim stropem, pokrytym czerwonym marmurem. Stali klienci byli dobrze ubrani i zachowywali się bez zarzutu. Moda mieszała się z zamożnością co sprawiało, że w tym miejscu panowała wyszukana atmosfera. Na początek, podeszła do nas czarnowłosa hostessa, która prawdopodobnie za dnia pracowała w modelingu. Zaprowadziła nas przez bar do pełnej przepychu jadalni. Z tego, co zauważyłam były takie trzy. Olbrzymie bukiety mieszanych kwiatów usytuowane były na każdym ze stolików. Oczywiście wszystkie kwiaty były czerwone. – Tu jest bardzo czerwono.- Powiedziałam do Jamesa. Uśmiechnął się tylko. Hostessa zaprowadziła nas do stolika w środkowej części pokoju. Nie była to prywatna sala. Widocznie James chciał być zauważony tego wieczoru. Stephan i Javier czekali na nas przy stoliku. Stephan przywitał mnie długim uściskiem, podobnie jak Javier.

Usiedliśmy

przy

pięknie

zastawionym

stole

i

zaczęłam

obserwować ze zdumieniem jak ochrona zajmuje swoje pozycje dookoła pokoju bez słowa. 40

– Jacy oni są zsynchronizowani.- Powiedziałam. Stephan i Javier pili czerwone wino, a ja i James zamówiliśmy wodę. –Przynieś nam specjalności wieczoru.- Rzucił James do kelnerki, która wyglądała na oczarowaną, kiedy na nią spojrzał. –Oczywiście jeśli wszystkim to odpowiada?Wszyscy pokiwaliśmy twierdząco głowami. Byliśmy członkami załogi samolotu, którzy zostali postawieni w nieznanej przestrzeni, gdzie wszyscy byli niezwykle dobrze wykształceni, obyci ze światem. Żadne z nas jednak nie było nigdy w tak niewiarygodnie drogim miejscu. Pomyślałam, że to nas wszystkich trochę przytłoczyło. Rozmawialiśmy swobodnie w oczekiwaniu na jedzenie. Chłopaki dawali sobie rade znakomicie, co sprawiło mi ogromną ulgę. W przeciwieństwie do mnie, Stephan i James zawsze mieli o czym ze sobą rozmawiać. Od sportu, do samochodów, aż po przyjacielską debatę na tematy polityczne, które przyprawiały mnie jedynie o ból głowy. Rozmawiali jakby byli starymi przyjaciółmi. Moje serce radowało się tym widokiem. Nadeszły nasze pyszne dania, które składały się z małych porcji sezonowego jedzenia. Wiedziałam jak to wszystko się nazywało, za sprawą kelnerki, która zaprezentowała każde danie szerokim gestem i wyjaśnieniem. Główne danie- grillowany halibut z risotto z wiosennych szparagów, rozpływał się w ustach.

41

–Bardzo dobre.- Powiedział do niej James, kiedy ta serwowała nam kolejne danie. Płonęła odchodząc od naszego stolika, zapewne za sprawą jego pochwały. –Nie powinieneś tak rozdawać beztrosko swojego uroku. Sprawisz, że cały świat się w tobie zakocha.- Rzuciłam do niego, uśmiechając się nieznacznie. Chwycił mnie za rękę i pocałował palce. Przyglądał mi się. –Tak myślisz kochanie?- Odwróciłam wzrok, rumieniąc się i nie wiedząc, co mam powiedzieć. Deser był pyszniejszy niż obiad. Grillowany banan gateau z mrożonym kremem rumowym. Porcje były małe ale czułam się pełna, kiedy skończyliśmy tą ucztę. Narzekaliśmy z przejedzenia przez długi czas po skończonej kolacji, ciesząc się pięknym otoczeniem i doborowym towarzystwem. Chłopaki wybierali się po kolacji na sztukę graną na Broadway’u. Ta myśl wywołała u mnie uśmiech. Stephana nigdy nie interesował Broadway, więc musiał robić to dla Javiera. To było takie słodkie. –Zapomniałbym.-

Powiedział

James

wyszczerzając

zęby.–

Magazyn Men’s Health poprosił mnie o sesje zdjęciową i krótki wywiad.Spojrzałam na niego z zaskoczeniem. –Sesje zdjęciową?- Zapytałam. Nie powinnam być zaskoczona. W końcu był to supermodel w porównaniu z

innymi facetami. Który magazyn nie zechciałby go na

swoją okładkę?

42

–Widziałem twoją ostatnią rozkładówkę. Była bardzo dobra.Powiedział Javier. James wzruszył ramionami. –Raz na jakiś czas pozwalam sobie na to. Chcieli zrobić tą sesję do jesiennego numeru, ale nalegałem, żeby pojawiła się ona już w następnym numerze. Mam poprawne relacje z tym wydawnictwem.Przebiegła mi przez głowę pewna myśl. –Robisz to tylko po to by pochwalić się swoimi tatuażami?Zapytałam. Wyszczerzył nieco zęby, a chłopaki zaczęli się śmiać. To było szalone, romantyczne zarazem i takie podobne do Jamesa, który chciał pokazać całemu światu dowody swojego oddania. Moje policzki spąsowiały. –Pójdziesz ze mną na sesje? Jest w środę po południu, zaraz po tym jak skończę pracę.- Lekko wzruszyłam ramionami. –Jeśli chcesz, żebym z tobą poszła, to pójdę.- Jego oczy rozbłysły na uśmiechniętej twarzy. –Kochanie, chcę żebyś była wszędzie tam, gdzie jestem ja. Gdybym mógł schowałbym cię do kieszeni.- Wszyscy wybuchliśmy śmiechem. Zapewne nikt z nich nawet nie pomyślał, że James powiedział to na serio. –Stephan i Javier także mają dla ciebie nowinę.- Powiedział James, patrząc w ich stronę. Spojrzałam

na

nich,

zaskoczona,

że

nagle

zrobili

się

podenerwowani. Posłałam Stephanowi wzrok mówiący ‘no wyrzuć to z siebie’. Przygryzł wargę, myśląc nad tym, co miał do powiedzenia.

43

–Spotkałem się dzisiaj z Jamesem, kiedy ty jeszcze spałaś.Zaczął. To była dla mnie nowość. Nie wiedziałam, że był w biurze. –Był tak wspaniałomyślny i zgodził się wyłożyć kapitał początkowy, żebyśmy razem z Javierem otworzyli bar w Vegas.- Nic nie powiedziałam. Przyglądałam się im tylko, przetwarzając tą informację w mojej głowie. James nie byłby sobą, gdyby nie mógł umilać mi życia. Jak mogłam się na niego gniewać, kiedy zrobił coś tak wspaniałego dla mojego najlepszego przyjaciela? Odpowiedź była prosta. Nie mogłam. Popatrzałam na Jamesa. –Dziękuje ci.- Powiedziałam szczerze. Wzruszył ramionami. –To inwestycja. Stephan zaprezentował mi swój pomysł, który moim zdaniem okaże się sukcesem. Tylko tyle. Nie musisz mi dziękować. Posłałam mu skrzywiony uśmiech. Kiedy skończyliśmy, wyszliśmy wszyscy na zewnątrz. Pożegnałam się ze Stephanem długim uściskiem, życząc im udanego wieczoru. James załatwił im samochód z kierowcą na dzisiejszy wieczór. Byli w siódmym niebie, gdy byli traktowani jak VIP-y. Kiedy wracaliśmy z powrotem do mieszkania, w samochodzie panowała niezręczna cisza. To za sprawą ochrony, która siedziała z tyłu. James jedynie złapał mnie za rękę. –Wyjaśnisz mi w końcu co zaszło dzisiaj rano? Jolene jest mężatką? A ty przyjaźnisz się z jej mężem?- Zapytałam, a mój głos wyraźnie się obniżył.

44

Chciałam być rozsądna i nie wszczynać kolejnej kłótni ale chciałam wyjaśnić tą sprawę. Westchnął z rezygnacją, a jego twarz wyglądała na zakłopotaną. Spojrzał w moją stronę. –Tak, oczywiście, że ci to wyjaśnię. Dziękuje, że pytasz a nie robisz mi awanturę. Chodźmy do łóżka. Tam ci wszystko opowiem. Popatrzyłam na niego podejrzliwie. –Nie możesz mnie po prostu związywać za każdym razem, kiedy będziemy rozmawiać na niewygodne tematy.- Popatrzył na mnie zalotnie. Doprowadzało mnie to do wściekłości. –A właśnie, że mogę. Ale nie taki mam zamiar. Chcę po prostu porozmawiać z tobą w sypialni. Będąc w garderobie i przebierając się do snu, James przemówił ponownie. –Scott poznał Jolene, kiedy ona była moją uległą. Zakochał się w niej. Kiedy zakończyłem nasz układ, Scott zapytał mnie, czy mam coś przeciwko temu, żeby się z nią umówił. Nie miałem ale powiedziałem mu jedynie, dla jego dobra, że to nie jest dobrym pomysłem. To wszystko co mu powiedziałem i wiedziałem na jej temat. Nie wiedziałem, że pobiorą się w zaledwie dwa tygodnie później.- James przebrał się pierwszy i przybliżył się do mnie. –Kilka miesięcy później Jolene zadzwoniła do mnie i poprosiła o spotkanie. Nie widziałem w tym nic złego- nie wiedziałem przecież, że Scott ożenił się z nią, a ja nie miałem wtedy uległej, więc uznałem to za dobrą okazję do wyładowania się.

45

Moja twarz stała się obojętna, kiedy spojrzałam na niego. Komentarz o wyładowaniu się sprawił, że…nie chciałam w to dłużej wnikać. –Byliśmy… razem tej nocy i przez kilka następnych. Zależało jej na powrocie

do

naszego

starego

układu.

Starałem

się

jej

jakoś

wytłumaczyć, że ja nie jestem tym zainteresowany i że powinna iść dalej. Właśnie wtedy powiedziała mi, że wyszła za Scotta. Tym wyznaniem chciała mnie przekonać do powrotu do mnie i udowodnić, że zmieniła coś w swoim życiu. Powiedziałem jej, że nie będę się z nią widywał, nie będę jej dotykał skoro jest mężatką. Nigdy nie chciałem być cudzołożnikiem. Ten pomysł wydał się mi odrażający, zwłaszcza jeśli chodziło o pieprzenie żony mojego przyjaciela. Założyłam przez głowę koszulkę. –Przestałem się z nią widywać, przestałem odbierać jej telefony co najmniej przez rok.- Kontynuował. –Nie miałem wtedy żadnej nowej uległej i to właśnie wtedy udało jej się znowu mnie uwieść. Rozwiodła się do tego czasu. Wiedziałem o tym ale nie wiedziałem dlaczego tak się stało. Później uświadomiłem sobie, że rozstała się z nim, bo nie zgodziłem się na seks z mężatką. Nie powinienem jej wtedy tknąć i powracać do przeszłości. Teraz to wiem. Moja przyjaźń ze Scottem zakończyła się definitywnie, niestety uświadomiłem sobie to zbyt późno. Jest w niej kompletnie zakochany, tak bardzo, że nie jest w stanie racjonalnie myśleć. Nigdy tego nie rozumiałem- stracił głowę kompletnie dla tej kobiety.- Uśmiechnął się z dezaprobatą. –Już mnie to nie dziwi. Jedyną rzeczą jaka wciąż mnie zaskakuje jest jego poczucie smaku jeśli chodzi o kobiety.Stłumiłam w sobie chęć powiedzenia mu, że mają podobny gust co do kobiet. Uznałam, że ta uwaga nie będzie na miejscu. Chciałabym 46

poznać tyle rzeczy z jego przeszłości, skoro nadal mielibyśmy być razem. Jeśli to rzeczywiście była przeszłość, nauczyłabym się z tym żyć. Zastanawiało mnie tylko ilu nowych rzeczy się jeszcze o nim dowiem. Przez dłuższy czas milczałam, zbierając myśli i kończąc się przebierać do snu. James jednak nie pozwolił mi na to zbyt długo. –Powiedz mi o czym myślisz?- Wydusił w końcu z siebie. –Jesteś zła? Weszłam do łazienki, umyłam twarz i wyszczotkowałam zęby. James deptał mi po piętach przez cały czas, patrząc na mnie z zakłopotaniem w swoich cudownych oczach. Wspinałam się na łóżko i w końcu mu odpowiedziałam. –Jestem tylko trochę tym wszystkim zaskoczona. Po tym wszystkim wciąż się z nią widywałeś. Nawet dzień przed tym jak mnie poznałeś. Nie jestem zła, ale czy tak ciężko ci się trzymać od niej z daleka?Spojrzałam na niego, kiedy skończyłam mówić. Zauważyłam, że to go poruszyło. –To nie jest tak jak myślisz. Nie wiem czy uznasz to za dobry czy zły znak ale nie spotykałem się z nią przez ten czas bo właśnie nie umiałem się trzymać od niej z daleka. Wiem, to brzmi dziwnie. Mieliśmy wspólne upodobania ale nigdy nawet jej nie lubiłem. Od początku wiedziałem, że jest wyrachowana. Być może nie do końca, skoro wyszła za Scotta. Zdałem sobie sprawę, że nigdy nie mógłbym się nią opiekować. Widywałem się z nią tylko dlatego, żeby dawać upust swoim żądzą i na swoje nieszczęście myślałem, że jesteśmy siebie warci. Nie kontaktowałem się z nią zbyt często. Tylko, gdy nie miałem innej uległej albo byłem w podłym nastroju. Przez większość czasu nie pozwalałem jej się odzywać.

47

Wyciągnęłam rękę, słysząc już zbyt wiele. –Chyba nie zniosę więcej szczegółów. Ostatnie pytanie i koniec tematu. Dlaczego Scott ciągle nazywa ją swoją żoną?- Skrzywił się. –Scott nigdy się z tym nie pogodził. Nigdy nie dostrzegł tego, jaka naprawdę była. Widział tylko jej powierzchowność i to, że nigdy nie była nasycona.- Wyciągnęłam znów rękę. –Proszę.- Odgarnął włosy z mojej twarzy. Widziałam, jak jego opalona szyja pracuje, z trudem przełykając ślinę. Nachylił się nade mną. –Przepraszam. Nie chciałem cię urazić. Ciężko jest wyjaśnić to w bardziej subtelny sposób. –Dopóki nie muszę wysłuchiwać o jej czułych punktach jest ok.Powiedziałam krzywiąc się. Uśmiechnął się do mnie szeroko. –Wiesz,

że

interesują

mnie

tylko

twoje

czułe

punkty.-

Zmarszczyłam nosek. –Za wcześnie, żeby z tego żartować?- Zapytał. Skinęłam jedynie głową. Westchnął. –W każdym razie w zeszłym tygodniu pobrali się ponownie. Biedny drań. Ona nie zostawi na nim suchej nitki. Nic nie mogłem na to poradzić, mimo, że próbowałem go ostrzec. Nie straciłem panowania nad sobą Bianco. Nie tak jak myślisz. Próbował mnie uderzyć ale chybił. Ja już nie. Zostali wyprowadzeni z lokalu i już więcej tam nie wejdą. Coś jeszcze chciałabyś wiedzieć? Pokręciłam głową. Jakaś część mnie chciała mu zadawać pytania przez całą noc. Interesowało mnie wszystko, co dotyczyło jego osoby. Od jego 48

przeszłości po teraźniejszość. Moja wewnętrzna masochistka chciała znać każdy drobny szczegół. Wiedziałam, że muszę dowiedzieć się więcej ale tyle musiało mi na teraz wystarczyć. Zaczął bawić się w perwersyjnego lekarza, badając każdy centymetr mojego ciała. Masował moje ciało powolnymi i delikatnymi ruchami.

Byłam

już

wystarczająco

zaspokojona

po

naszych

popołudniowych igraszkach, ale znów go pragnęłam. Przyglądał się moim plecom przez dłuższy czas, ale nic nie powiedział. Po prostu delikatnie całował ślady, które pozostawiły czarno-niebieskie róże. Czułam jakbym spała cały dzień, ale mimo to zaczęłam znów odpływać, nawet wtedy, gdy był przy mnie. Nie próbował mnie powstrzymać. Znów byłam w tym domu. Usiadłam jakby ktoś pociągał mnie za sznurki. Mój ojciec krzyczał gdzieś w oddali niezrozumiale po szwedzku. Nie mogłam sobie tego przetłumaczyć. Wstałam z łóżka, wiedząc, że jest to zły pomysł. Popatrzałam na swoje zimne, bose stopy. Były większe, dojrzalsze, nie takie jak pamiętałam. Coś było nie tak, bardzo nie tak. Cisza. Zeszłam bezszelestnie na dół długim korytarzem. Kuchnia była tam, gdzie zwykle ale wszystko dookoła było inne. Duża, czerwona kałuża sączyła się na błękitnym dywanie na korytarzu. Była widoczna już zanim dotarłam do kuchni. Spojrzałam w dół na swoje dłonie. Były pokryte krwią. Niedobrze, niedobrze, niedobrze. Cisza. Weszłam do kuchni, nie mogąc się powstrzymać. Ciało mojej matki leżało na podłodze. Widziałam tylko to stojąc w drzwiach. Nie miała głowy, a kawałki rozbryzgane były na podłodze, w moich włosach i koszuli nocnej. Rozpoznałam ją tylko po puklu długich blond włosów, rozrzuconych dookoła jej ciała. Uklękłam przy niej i chwyciłam jej delikatną dłoń. To była jedyna część jej ciała, która nie była ubabrana w zakrzepniętej krwi. 49

Gdy jej dotknęłam, większość pokoju wyostrzyła się. Jej ciało nie było jedynym w tym pokoju. Druga kobieta leżała z rozłożonymi skromnie nogami. Rozpoznałam ją po jaskrawo czerwonych włosach. To była Sharon. Patrzyłam się na nią, zmieszana i przerażona. Mój rozsądek podpowiadał mi, żeby nie oglądać tego co się rozgrywało w tym pokoju. Krzyk mojego ojca sprowadził mnie na ziemię, a jego słowa brzmiące z ciężkim angielskim akcentem, skupiły moją uwagę. –Zobacz satnos, zobacz.- Spojrzałam. Wstałam ze stłumionym krzykiem w gardle. Mój ojciec stał na wprost mnie, ale to nie na niego spojrzałam. Naprzeciwko niego wyłoniła się postać mężczyzny obróconego do mnie plecami. Złotobrązowe włosy opadały na kołnierzyk koszuli, a silne plecy napinały mięśnie, które były mi bardzo znajome. –James.- Powiedziałam łamiącym się głosem, a mój ton zamienił się w szept. Nie obrócił się, zadrżał tylko wyczuwając moją obecność. Przybliżyłam się, nie mogąc odwrócić wzroku. –James.- Powtórzyłam, patrząc na ten przerażający, żywy obraz przede mną. Moje serce stanęło, kiedy wszystkie części tego obrazu ułożyły się w jedną zatrważającą całość. Mój ojciec stał oparty o nieprzytomnego Jamesa, który miał włożoną broń do ust. Oczy Jamesa były otwarte ale mgliste. Jego ramiona zwisały bezwładnie po obu stronach. Chwyciłam go za rękę, ale jego wiotkie mięśnie sprawiły, że się wycofałam. –Spójrz satnos, spójrz.- Powiedział chłodno mój ojciec.

50

Zaczęłam szlochać, kiedy ojciec zaczął pociągać za spust. Nie mogłam go powstrzymać i nie mogłam odwrócić wzroku. James osunął się ciężko na ziemię. Tył jego głowy zniknął w kałuży rozbryzganej krwi. Usiadłam z krzykiem, otwierając w ciemności szeroko oczy. Zaczęłam się miotać, pomimo tego, że nie wiedziałam gdzie byłam i dokąd zmierzam. Szlochałam zawzięcie, kiedy zostałam złapana w silne, twarde ramiona, które uniosły mnie i obróciły ostrożnie do znajomej klatki piersiowej. Oddychałam ciężko i złapałam się Jamesa, gdy mnie podniósł. Zamknęłam oczy, kiedy mnie zanosił do łazienki, włączając jasne światło. Nie puścił mnie nawet podczas kąpieli. Ciągle przyciskał mnie do siebie silnym ramieniem. Chwyciłam się jego swoimi rękoma tak mocno jak tylko potrafiłam. Nie puściłam go nawet, gdy próbował zdjąć ze mnie nocną koszulę. –Nie.- Zaprotestowałam, trzymając go. –Ok. Ćśś, już dobrze kochanie. Nie puszcze cię.- Zanurzył się w wannie, trzymając mnie blisko siebie, głaskając moje plecy, szepcząc kojące słowa, które powoli uspakajały mnie. Odsunął się tylko na chwilę, żeby ściągnąć ze mnie koszulę i swoje bokserki. Przyciągnął mnie do siebie, kiedy skończył. Siedzieliśmy ciało przy ciele. Umył mnie, szorując mnie delikatnie ale dokładnie. Chyba domyślał się, że miałam krwawy koszmar i wiedział czego teraz potrzebuje. Nie pytał mnie o sen- nie pytał mnie w ogóle o nic, ale za to dawał mi poczucie bezpieczeństwa, rozumiejąc moje potrzeby bardziej niż mogłabym mu to zakomunikować.

51

Przemówiłam, wyrzucając z siebie każdy szczegół koszmaru męczącym szeptem. Rozmasował moje plecy w ciszy. Kiedy skończyłam opowiadać o swoim śnie przemówił krótko. –To był tylko sen Bianco. Jestem tu i nic mi nie jest. Twój ojciec nie jest w stanie mnie dopaść, nawet jakby chciał. Zrobię wszystko, żeby już nigdy nie zakłócił twojego spokoju. Nic się nam nie stanie kochanie. Wszystko się ułoży. Poczułam się lepiej, kiedy wyrzuciłam to wszystko z siebie i po zapewnieniach Jamesa, który brzmiał bardzo przekonująco. Wytarliśmy się i poszliśmy spać. Przytuliłam się do niego nawet, kiedy zasypiałam. Obudziłam się, kiedy poczułam, że James wychodzi z łóżka. Usiadłam, gdy zamknęły się drzwi łazienki i usłyszałam dźwięk prysznica po chwili. Już miałam zasnąć ponownie, gdy wyłonił się z łazienki. Wstałam. Obserwowałam go, kiedy się ubierał w wejściu do garderoby, z trudem powstrzymując się od poślinienia. James posłał mi ciepłe spojrzenie. –Wracaj do łóżka kochanie. Muszę iść do pracy ale to nie oznacza, że ty musisz wstać o tak nieludzkiej porze.- Powiedział, nakładając na siebie białą koszulę. Wzruszyłam lekko ramionami. Wystarczająco się już wyspałam. Skończył się szykować i podszedł do mnie. Pocałował mnie, powoli i namiętnie ale odsunął się by nie posunąć się jeszcze dalej. Jego złote włosy opadły mu na twarz, kiedy się nade mną pochylił. Nie wyschły jeszcze dobrze ale i tak były perfekcyjnie ułożone. Zakręciłam pasmo jego włosów. James odskoczył niechętnie.

52

–Wszystkie

twoje

obrazy

nad

którymi

pracujesz

zostały

przeniesione tutaj do pracowni. Mam nadzieję, że Lana wyciągnie cię dzisiaj na lunch, ale jeśli nie, z chęcią ją zastąpię. Zrobiłam zaskoczoną minę. Uczyniłam już krótką rundkę po mojej nowej, pięknie oświetlonej pracowni ale nigdzie nie widziałam swoich nowych prac. –Wszystkie?- Zapytałam, mając na myśli jego akt, który zaczęłam malować. Ten sam, który przytulałam do piersi w moim małym domku. Uśmiechnął się nieco. –Wszystkie. Muszę już iść. Jeśli nie kładziesz się do łóżka, to możesz mnie odprowadzić.Zawiesił mi palec na kołnierzyku przy moim karku. Pocałował mnie, gdy byliśmy przy windzie. –Zjemy dzisiaj razem kolacje, później zabiorę cię na czwarte piętro.Powiedział, kiedy drzwi się zamknęły. Sekundę później już za nim tęskniłam. Źle to znosiłam. Nie mogłam teraz wrócić do pustego łóżka, więc zaczęłam malować. Uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam, że nie żartował mówiąc, że przeniósł tu wszystkie moje obrazy. Nawet jego akt jakimś cudem się tu znalazł. Ten mężczyzna nie miał żadnych granic. Pracowałam nad portretem czternastoletniego Jamesa, który zaczęłam tydzień wcześniej. Malowałam przez godziny, tracąc poczucie czasu. Jego obraz przedstawiał niebywale pięknego dziecka, który miał smutek w oczach i ciężar pozostawiony na swoich barkach. Zrobiłam postęp w malowaniu. Mając na sobie tylko cienką koszulkę, usłyszałam twarde pukanie do drzwi. Skuliłam się. Nie przemyślałam tego. Zaczęłam malować o piątej rano, zapominając, że mógł ktoś tu jeszcze być w tym wielkim 53

apartamencie. Odłożyłam pędzle i otworzyłam drzwi, ukrywając się za nimi. To była Blake trzymająca w ręku telefon, który powinnam mieć przy sobie. Miałam cichą nadzieję, że w drzwiach będzie stać Marion albo Stephan. Jeśli ktoś jeszcze oprócz Jamesa miał mnie zobaczyć w kusej nocnej koszulce, wolałabym, żeby to był właśnie Stephan. –Panno Karlsson. Pan Cavendish chciałby porozmawiać. Proszę trzymać na przyszłość telefon przy sobie dla swojego bezpieczeństwa.Powiedziała, jej twarz ułożyła się w surową minę. Skinęłam głową i zamknęłam jej drzwi przed nosem. Nie chciałam być niegrzeczna, ale jak mogłabym nie być. Byłam dorosłą kobietą, a ona mi mówiła co mam robić. Nie zdążyłam wybrać numeru do Jamesa, kiedy zaczął do mnie dzwonić. –Witam panie Cavendish.- Powiedziałam do telefonu. –Malujesz.- Powiedział najcieplejszym głosem na jaki mógł się tylko zdobyć. –Mmmhmm. Skąd wiesz? –Po twoim głosie. Jest taki marzycielski i delikatny. Chciałbym tam teraz być. Uwielbiam patrzeć jak malujesz. Uwielbiam patrzeć na twoje rozmarzone oczy. Zadrżałam na dźwięk tych romantycznych słów i jego niskiego, miarowego tonu w głosie. –Ja również chciałabym, żebyś tu był. Zajęłabym się wtedy twoim aktem. –Jeśli chcesz, dziś wieczorem mogę ci pozować. –Oczywiście, że chcę.

54

–Dzwonię przede wszystkim dlatego, że mam przerwę między spotkaniami i bardzo chciałem cię usłyszeć, ale dzwoniła też do mnie Lana bo próbowała się do ciebie dodzwonić. Jest bardzo upartą kobietą i poprosiła mnie, żebyś zadzwoniła do niej. Sama próbowała ale oczywiście zapomniałaś, że masz telefon. Znowu. –Zapomniałam.- Zgodziłam się. Nie dało się temu zaprzeczyć. Usłyszałam, gdy ciężko westchnął. –Muszę już kończyć. Proszę trzymaj przy sobie telefon. –Ok.- Powiedziałam. W jego głosie poznałam pośpiech, więc zaczęłam się streszczać. –Do zobaczenia wieczorem.- Rzuciłam miękko. –Tak. Do widzenia kochanie.

55

Rozdział szósty Pan Romantyczny Przeszukiwałam swoją listę kontaktów, mając nadzieję, że ktoś dodał numer do Lany. Mój telefon zaczął nagle dzwonić w mojej dłoni. Był to obcy numer kierunkowy z Nowego Jorku, więc pomyślałam, że to musi być ona. Odebrałam natychmiast. –Halo.- Powiedziałam z uśmiechem. Nie mogłam się doczekać naszego lunchu. Zdecydowanie męski, zdecydowanie nieznajomy głos odezwał się w słuchawce. –Bianca Karlsson?- Nie odpowiedziałam od razu, zmieszana i ciekawa zarazem, że ktoś nieznajomy ma mój numer. Czy to ktoś z brukowca? Albo może ktoś z armii ochrony Cavendisha? –Tak, to ja.- Powiedziałam w końcu, starając się żeby mój głos był opanowany i grzeczny. Mężczyzna odchrząknął. Był zdenerwowany. Byłam tego prawie pewna. Kto to mógł być? –Przepraszam, że przeszkadzam… Nazywam się Sven. Sven Karlsson.- Moje serce zamarło, kiedy usłyszałam imię mojego ojca. Moje uszy wypełniły się głuchą ciszą. Przez dłuższy czas stałam tak w ciszy jak wryta. –Jestem twoim, yyy, przyrodnim bratem. Sven Junior.- Wciąż nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Musiałam usiąść ale nie mogłam się ruszyć by znaleźć krzesło. W końcu przemówił ponownie.

56

–Przepraszam, że ci przeszkadzam. Nie powinienem dzwonić do ciebie.- Jego głos zabrzmiał tak beznadziejnie, że nagle zdecydowałam się odezwać. –Nie, nie, nie przepraszaj. Słyszałam o twojej mamie. Bardzo mi przykro. Nie wiedziałam dotąd o waszym istnieniu. –Oh.- Powiedział. –Wiem, że to dziwne, ale słyszałem, że spędzasz dużo czasu w Nowym Jorku. Ja tu mieszkam i zastanawiałem się, czy nie moglibyśmy się spotkać na kawę któregoś razu. Nie mam żadnej rodziny i jeśli mam być szczery to już od dłuższego czasu chciałem się z tobą zobaczyć. Sprawił, że znów zamilkłam. To była ostatnia rzecz na jaką miałam ochotę, odkąd dowiedziałam się, że mam przyrodniego brata. Myśl, że ktoś był powiązany ze mną więzami krwi i chciał się spotkać, była taka…obca. Nie mogłam powiedzieć, że byłam zachwycona tą propozycją ale jak mogłam mu odmówić? –Ok.- Zgodziłam się w końcu. –Nie wiem tylko kiedy, będę mogła. –W porządku. Daj mi tylko znać. Pojawię się gdzie tylko będziesz chciała. Brzmiał tak… sympatycznie. Kiedy pomyślałam o synu mojego ojca, automatycznie pomyślałam o nim samym. Ten mężczyzna nie brzmiał jednak jak on. –Ok.- Powiedziałam z większą pewnością w głosie. Chciałam tego, chciałam spotkać się z brakującym elementem mojej rodziny. –Dobrze. Być może za tydzień albo za dwa, w piątek w porze lunchu?

57

–Brzmi świetnie. Daj mi tylko znać. Mogę wziąć parę godzin wolnego jeśli będę potrzebować, więc planowanie na ostatnią chwilę nie jest dla mnie przeszkodą. Pożegnaliśmy się niezręcznie i opadłam na biały dywan w swojej pracowni. Starałam się pozbierać myśli z ostatniego wydarzenia. Już miałam usiąść, gdy mój telefon zadzwonił ponownie. To był kolejny nieznany numer kierunkowy z Nowego Jorku. Odebrałam, mając nadzieję, że tym razem to będzie Lana. –Ha! Mam cię!- Rzuciła Lana bez zbędnego wstępu. –Spotkajmy się w posiadłości Cavendishów w Light Café. James powiedział, że pozwoli mi cię porwać na lunch, ale tylko wtedy, gdy zjemy w jego hotelu. Zauważyłaś już, że twój chłopak jest nieco apodyktyczny? Zaśmiałam się. –Tak. Już to zauważyłam.- Powiedziałam a mój nastrój natychmiast się polepszył. Lunch z taką dziewczyną był tym, czego właśnie potrzebowałam. Postanowiłyśmy spotkać się w południe i zakończyłyśmy rozmowę. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam się w krótką, szarą platerowaną spódniczkę, do której dobrałam błękitną, jedwabną bluzkę bez rękawów. Pomarańczowe, skórzane sandałki na koturnie dopełniły całość. Posłużyłam się radami Jackie, ale mimo to nie zestawiłabym ich razem sama. Zauważyłam, że część garderoby zostało opróżniona na moją biżuterię. Bałam się nawet na nią spojrzeć, a co dopiero ubrać, ale wiedziałam, czy spotkam się z Jamesem w hotelu, a to może sprawić mu przyjemność. Spojrzałam więc na moje nowe dodatki. Ubrałam już swój naszyjnik, więc podeszłam do przegródki na kolczyki. Natychmiast zauważyłam małe, białe pudełko. Wyglądało

58

inaczej niż wszystkie inne. Było starsze a na samej górze był liścik. Otworzyłam go i poczułam się śmielej. Bianco, kochanie, To należało do mojej matki. Proszę przyjmij je. Złamiesz mi serce swoją odmową. James Moja ręka zadrżała, a do oczu napłynęły łzy. Z miłości i z poczucia winy, gdyż będę musiała odmówić. Zwłaszcza, że należały do jego matki. Otworzyłam pudełko z trzęsącymi rękoma. W środku znajdowały się duże, wysadzane diamentami, podłużne kolczyki, otoczone małymi szafirowymi kamieniami. Tak przynajmniej myślałam, że były to kamienie szlachetne. Nie myślałam długo- nie pozwoliłabym sobie na chwilę zwątpienia. Włożyłam te wspaniałe maleństwa, wiedząc, że były horrendalnie drogie. Wyszczotkowałam swoje suche włosy i ułożyłam je tak, by swobodnie opadały na ramiona. Kolczyki błyszczały nawet przez moje włosy. Zdecydowałam się upiąć jedną stronę, żeby były bardziej widoczne. Poświęciłam więcej czasu na makijaż niż zwykle, wiedząc, że Lana będzie wyglądała świetnie i że później spotkam się z Jamesem. Zapukałam do drzwi Stephana i Javiera, kiedy byłam gotowa do wyjścia. Stephan otworzył drzwi, a ubrany był jedynie w bokserki. Wyglądał słodko. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Uścisnął mnie mocno i pocałował w czubek głowy. Ja również się do niego przytuliłam, chowając się w jego klatce. Pachniał moją rodziną…i Javierem ale odebrałam to jako dobry znak. –Wybieram się na lunch z Laną. Jest naprawdę miłą kobietą i bliską przyjaciółką Jamesa. Poznałam ją w zeszłym tygodniu. Późno wczoraj

59

wróciliście?- Najwidoczniej tak, bo Javier leżał twarzą do łóżka i nie poruszył się. Stephan zachichotał. –Można tak powiedzieć. Trochę poszaleliśmy mając takie auto i kierowcę. Javier wydobył z siebie bardzo seksowny dźwięk, poruszając się w pościeli w bardzo dwuznaczny sposób. Zarumieniłam się. Stephan zaśmiał się. –Pewnie śni o mnie. Baw się dobrze Bee. Kocham cię. –Też cię kocham.- Powiedziałam, wycofując się pośpiesznie. Chłopaki zapewne potrzebowali odrobiny prywatności. Lana już czekała na mnie w środku Light Cafe w hotelu Cavendish. Siedziała przy wspaniale nakrytym stole, usytuowanym na środku sali, zaraz obok wielkiej ale cichej kamiennej fontanny. To była olbrzymia sala,

z

trzech

stron

otoczona

wysokimi

oknami,

przez

które

przepuszczało się blade dzienne światło. Weszłam do kawiarni, która była udekorowana szarymi kamieniami i czerwonymi detalami, tak jak tymi w Red, która była tuż obok. Wstała i uściskała mnie mocno, kiedy podeszłam do stolika. Była ubrana w kremową, ołówkową spódnicę i męską koszulę. Wyglądałaby bardzo profesjonalnie, gdyby nie jej świetna figura i szpilki z odkrytym palcem. Jej biżuteria była złota i skromna. Miała okrągłe kolczyki oraz bladą opaskę na nadgarstku i szyi. Wszystkie te zamężne kobiety, które mi przedstawiano nosiły

mniej ekstrawagancką biżuterie niż ja.

Zaniepokoiła mnie ta myśl. Kątem oka zauważyłam, jak moi ochroniarze zajmują swoje pozycje dookoła pomieszczenia. Usiadłyśmy. –James jest niepoprawny. Przysięgam, że nasłał na mnie paparazzi. Byli na zewnątrz i robili mi zdjęcia. Nie towarzyszą mi zwykle, chyba że spotykam się z Jamesem. Jestem zbyt nudna dla nich. Ale

60

teraz będą mówić, że dziedziczka Middletonów woli hotel Cavendisha. Do diabła z nim. Zaśmiałam się, ponieważ przeklinała go z autentycznie słodkim uśmiechem na twarzy. Obie zamówiłyśmy słabą herbatę i wodę. Lana uśmiechnęła się do mnie. – Naprawdę mogłybyśmy być siostrami. Powiedz mi jak mają się sprawy z Jamesem? Wiesz, że jest beznadziejnie w tobie zakochany, prawda?- Zarumieniłam się i przełknęłam ślinę. –Jest wspaniały ale tak zniewalający. Nie jestem typem kobiety, która śpieszy się w tych sprawach, nawet w najmniejszych. On tego nie rozumie. Uwielbiam z bycie z nim jest jak roller coster. –Dlatego musicie czasem być osobno. Rozumiem.- Powiedziała głosem pełnym zrozumienia i współczucia. –Był bardzo przygnębiony przez ten miesiąc kiedy wy… Był taki pozbawiony życia. Nigdy go takiego nie widziałam. Cieszę się, że cię odzyskał. Potrzebuje cię Bianco. Wszyscy powinni doświadczyć takiej miłości jak wasza. Taka miłość sprawia, że stajemy się lepszymi ludźmi.Jej słowa przypomniały mi o mężczyźnie, o którym wspominała, kiedy spotkałyśmy się po raz pierwszy. Pamiętałam jego imię i to, ile kosztuje ją wspomnienie o nim. Kelnerka wróciła i przyniosła nam nasze napoje oraz przyjęła nasze zamówienia. Zamówiłam indyka na pszennym chlebie z frytkami ze słodkich ziemniaków. Pomyślałam, że to dziwne, że w tak ekskluzywnej kawiarni można to zamówić. –Opowiedz mi o Akiro Kalua.- Zapytałam, gdyż obiecała, że mi o tym opowie. Posłała mi wściekłe spojrzenie. –Wiedziałam, że nie zapomnisz o tym.- Ciężko westchnęła. –Zakochałam się w nim odkąd skończyłam dziesięć lat. Niestety, on miał wtedy dwadzieścia. Byłam w stanie poczekać. Czekałam 61

cierpliwie, przebywając w jego towarzystwie. Spędzałam z nim tak dużo czas, jak to tylko było możliwe. Nauczył mnie pływać na desce. Jego rodzina była tak dobra i przygarnęła mnie, kiedy moi rodzice opuścili Maui. Rozśmieszał mnie. Boże, jak on mnie rozśmieszał. Moim najszczęśliwszym wspomnieniem było żartowanie z niego. Mogłam go zadręczać ale nigdy się na mnie nie wściekał, nigdy nie stracił cierpliwości. Był dla mnie taki dobry. Myślałam, że jest najpiękniejszą istotą na świecie.- Popatrzyła w dół na swoje dłonie, a ja wiedziałam, że ta historia skończy się źle. –Kiedy

skończyłam

osiemnaście

lat,

uwiodłam

go.

Byłam

całkowicie bezwzględna. Powiedziałam mu, że jeśli nie będzie moim pierwszym, oddam się jakiemuś pijakowi. Prawdopodobnie znienawidzę seks raz na zawsze i zarażę się jakąś chorobą weneryczną. Powstrzymałam śmiech, bo wydawało mi się to niewiarygodne. Nie uraziło jej to. –Ah, tak. Wpędziłam go w poczucie winy. Nie można inaczej na to spojrzeć. Po tym wszystkim musiałam wyjechać. Myślałam, że seks zmieni cokolwiek między nami, w sumie tak było. Zmieniło się na gorsze. Zakochałam się w nim jeszcze bardziej, a on postrzegał mnie tylko jako swoją młodszą siostrę. Ciągle kochał swoją byłą dziewczynę. Wrócili do siebie dzień po tym, jak byliśmy razem. Usłyszałam, co jej o mnie opowiedział. Powiedział, że byłam przyjaciółką rodziny, która się ślepo zakochała. Nie mylił się, ale wciąż łamało mi to serce. Tego dnia wyjechałam. Boże, jak ja tęsknie za tym miejscem. Obserwowałam ją. Nie mogłam uwierzyć, że przespał się z nią tylko z litości. –Musiał cię pragnąć, skoro przystał na twoją propozycję. Nie jestem ekspertem ale nie sądzę, żeby facet przespał się z kobietą, która

62

go nie pociąga. Mężczyźni zawsze pożądają kobiet, które wyglądają jak ty.- Wzruszyła ramionami. –To już nieważne. To przeszłość. Lubię być sama. Romantyczne zawiłości mnie nie interesują. Jestem zadowolona ze swojej pracy. Jestem ciągle zajęta. –Ty go ciągle kochasz.-Powiedziałam i z pewnością miałam rację. Wzruszyła ramionami. –Nic na to nie poradzę. Staram się o tym myśleć najrzadziej jak to możliwe. Ostatnio słyszałam, że zaręczył się ze swoją szkolną miłością.–Powinnaś pojechać do Maui. Wciąż o tym myślisz jak o swoim domu. Nawet gdybyś miała to zakończyć, powinnaś tam pojechać. Jak długo czasu minęło odkąd wyjechałaś stamtąd? –Osiem lat.- Znów wzruszyła ramionami. –Może kiedyś pojadę. Bardzo za tym tęsknię. Twoja kolej. Opowiedz mi o sobie i Jamesie.- Rozglądnęłam się dookoła, upewniając się, że mamy odrobinę prywatności. Nachyliłam się w jej kierunku. –Lubi BDSM. Właściwie to oboje lubimy.- Uśmiechnęła się krzywo i nie wyglądała na zaskoczoną. –Wiedziałaś? –Nie z pierwszej ręki ale kiedyś Jules chciała mi o tym opowiedzieć, kiedy myślała, że spotykam się z Jamesem. Chciała mnie przestraszyć. Zauważyłaś, że wszyscy przystojni mężczyźni mają to coś? Kobiety są dla nich zbyt łatwe, więc zawsze muszą rozwijać swoje… dziwactwa, prawda? Zaśmiałam się, gdyż uwielbiałam jej podejście do sprawy. Nie uraziło ją to wcale. –Nie, nie wiem. Ja tylko znam Jamesa. Ja i on lubimy swoje… dziwactwa.- Wzruszyła ramionami.

63

–Czułam coś do dużego hawajskiego gościa, który wyglądał jak wzięty zapaśnik wrestlingu i cały pokryty był tatuażami.–Gościa? Więc taki jest twój gust?- Zapytałam, strasznie ciekawa. Zmarszczyła nosek, a jej fioletowe oczy zaczęły błyszczeć. –Tylko Akira.- Spojrzała na coś za moim ramieniem. –Oh Boże. Idzie Jackie.- Zauważyła mój wyraz twarzy. –Nie lubisz jej?- Wzruszyłam lekko ramionami. –Jeszcze nie.- Lana pomachała do kobiety swoją wytworną dłonią. –To prawda, jest zwariowana. Wiedziałaś, że ona myśli, że kupowanie ciuchów jest słusznym zajęciem? Jest bardzo zabawna, kiedy ją bliżej poznasz. Popada ze skrajności w skrajność, to wszystko.Obróciłabym to wszystko w żart, ale trzymałam język za zębami. Jackie podeszła do nas swoim bezsensownym krokiem. Ubrana była w dopasowane spodnie z rozszerzanymi nogawkami i surowo skromną bluzkę z kołnierzykiem. Cały zestaw był zielony, który pasował do jej cery ale nawet to jej nie pomagało. Jej zgrabne nogi i cieliste szpilki z czerwoną piętą sprawiły, że strój nie wyglądał przesadnie zachowawczo. Jackie przyglądała się moim udom, jakbym miała na nich coś odrażającego. Popatrzałam w dół na kremową torbę, którą mi wybrała wczoraj. –Dwa razy pod rząd z tą samą torbą Bianco? Masz szafę pełną torebek!

Chcesz

mnie

zawstydzić?-

Lana

popatrzała

na

nią

pieszczotliwie. –Widać, że robisz to samo Jackie. Wyluzuj. To tylko torebka. Piękna torebka. Jeśli nie będziesz milsza, będziesz musiała stąd odejść.Jackie wyglądała na zaskoczoną, ale nie urażoną. –Nie zaproponujecie mi, żebym się do was przyłączyła?- Lana pokiwała głową. –Niee. A co myślałaś? Jakie wzruszyła ramionami. 64

– Cały czas tu przychodzę. To dobre miejsce aby zostać zauważoną. Chciałam przedyskutować kilka rzeczy z Biancą. –Niee. Stręczysz ją? –Nieee. Potrzebuję tylko chwilę. –No to umów się z nią.- Powiedziała Lana z uroczym uśmiechem. –Co chcesz ode mnie Jackie?- Zapytałam starając się aby mój głos stał się bardziej przyjazny niż wrogi. Sięgnęła do swojej ohydnej torebki. Była zielona i skórzana z dużym, z czerwonym paskiem na dole. Wyciągnęła mały skrawek papieru, wymachując nim jak bronią. –Mam dla ciebie listę obowiązków, których musisz przestrzegać. Najwięcej z nich dotyczy czasu lunchu.- Westchnęłam, wskazując jej puste krzesło przy naszym stoliku. –Usiądź i wytłumacz mi, o czym ty mówisz Jackie.- Usiadła i zaczęła mówić, jakby miała przećwiczoną całą swoją gadkę. –Jako ważna osoba w życiu jednego z najpotężniejszych i najbardziej wpływowych ludzi w tym mieście, masz kilka nowych obowiązków. Oczekiwać się będzie od ciebie uczestnictwa w lunch’ach i brunch’ach, jak i na podwieczorkach każdego tygodnia.- Im więcej mówiła, tym bardziej moja twarz stawała się poważniejsza. –Związek z Jamesem jest pracą na pełen etat. Dam ci parę wskazówek, które pomogą ci zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi. –Ale ja już mam pracę.- Weszłam jej w zdanie. –Nie szukam nowej. Nie chcę przestrzegać jakiś obowiązków dotyczących siedzenia na ławce z obcymi babami.- Popatrzała na mnie z obawą. –Obawiałam się, że to powiesz. Nie rozumiesz najwidoczniej powagi tych obowiązków, które ja i James wypracowaliśmy już od dzieciństwa.

65

Zaśmiałam jej się w twarz. Mój rzadki temperament wziął nade mną górę. Słowa, które użyła dolały jedynie oliwy do ognia. –Obowiązki? Ty będziesz mnie pouczać o obowiązkach? Dbam o siebie sama odkąd byłam dzieckiem. A ty najprawdopodobniej żyjesz na garnuszku swoich rodziców.- Zgadywałam. Widziałam po wyrazie jej twarzy, że miałam rację. –Nie waż się pouczać mnie o obowiązkach!- Natychmiast pożałowałam swojego wybuchu, ale nie cofnę niczego, co wcześniej powiedziałam. To była prawda, nawet jeśli była niewygodna. –Nie chciałam znów cię zdenerwować.- Powiedziała ostrożnie. – Wiem, że mnie nie lubisz. I wiem, że myślisz, że ja ciebie nie lubię. To jest nieistotne. Próbuje ci pomóc.- Podniosłam rękę. –Nie. Nie próbuj mi pomagać. Nie próbuj mówić mi co mam zrobić ze swoim czasem.- Popatrzyła na mnie tym swoim wzrokiem pełnym obaw. –Dobrze. Na mnie już pora ale daj mi znać, gdy zmienisz zdanie.Spojrzałam na Lanę, gdy odeszła. –Co z nią?- Lana pokiwała głową. –Jest dziwna, więc nie mogę stwierdzić tego na pewno, ale zgaduję, że z jednej strony to dla niej autopromocja. Pomyśl, gdyby mogła cię ubrać na wszystkie spotkania, które wcześniej ukartowała. Z drugiej strony chciała ci po prostu pomóc, na swój pokręcony sposób. Radzę ci, abyś podjęła to wezwanie. Jej osobowość się tego domaga. Postaw jej kilka warunków zanim stanie się twoją stylistką.- Pstryknęła w palce, jakby wpadła na pewien pomysł. –Wiem. Powiedz jej, że chcesz się ubierać w ciuchy od początkujących projektantów. Nalegaj, że nie ubierzesz niczego innego.

66

To ją doprowadzi do szaleństwa ale jest na tyle zwariowana, że się zgodzi. Zmarszczyłam nosek. –Spróbuje, ale mimo to nie rozumiem tego.- Wzruszyła ramionami. –Jackie potrzebuje czasu, ale gwarantuję ci, że sobie ją wychowasz.

67

Rozdział siódmy Pan Zadumany Rozmawiałyśmy i jadłyśmy jeszcze trochę. Gadałyśmy i śmiałyśmy się, a godziny mijały, kiedy Lana spojrzała na swój telefon i zająknęła. –Muszę iść na spotkanie. Dziękuje ci za dzisiaj.- Powiedziała i zaczęła zbierać swoje rzeczy. –Dziękuję ci za zaproszenie. Fajnie wiedzieć, że James ma przyjaciółkę, która nie jest kompletną psychopatką.- Wygięła głowę do tyłu i zaczęła się śmiać. Wyglądała zjawiskowo ze swoimi blond kosmykami i błyszczącymi oczami. Właśnie wstawałyśmy od swojego stolika, gdy zauważyłam Jamesa

wchodzącego

przez

drzwi

zatłoczonej

kawiarni.

Ludzie

zatrzymywali się na swojej drodze, żeby go obserwować. Łącznie ze mną. Patrzył się tylko na mnie, kiedy nadchodził. Objął swoim ramieniem moją talię, przyciskając mnie mocno do siebie i odwrócił się w stronę Lany z oślepiającym uśmiechem. –Odprowadzimy

cię.-

Tak

też

zrobiliśmy,

obwarowani

ochroniarzami, o których Lana nie wspomniała ani słowem. Pożegnaliśmy się. Byłam zaskoczona, kiedy James odprowadził mnie do samochodu i wszedł ze mną do dużego SUVa. Była dopiero druga po południu. Nie myślałam, że skończy pracę tak wcześnie. –Skończyłeś na dzisiaj?- Zapytałam go, kiedy posunął mnie na środkowe siedzenie. Popatrzył na mnie spiętym wzrokiem, jak na osobę kochającą kontrolę przystało i odpowiedział.

68

–Tak.-

Wyszczerzył

zęby.

To

był

najbardziej

czarujący,

niepoprawny uśmiech. Uśmiech dziecka, które poszło na wagary bo nikt się temu nie sprzeciwił. Dotknęłam jego wargi palcem. –To dobra wiadomość.- Powiedziałam miękko. –Zostawiłem kilka spotkań mojemu zastępcy. Jego obowiązki są poniżej jego wynagrodzenia, więc będę musiał dać mu podwyżkę. Chciałem zobaczyć jak malujesz. Muszę osobiście zobaczyć tą zadumę w twoich oczach.- Dotknął moich kolczyków a jego wzrok stał się tak czuły jak nigdy wcześniej. –Dziękuję ci za to.- Wyszeptał ze wzruszeniem w głosie. Rozpłynęłam się. Poszliśmy wprost do apartamentu. Zastaliśmy Stephana i Javiera w jednym z większych pokojów rozrywki. Grali w gry i zajadali kanapki. Ciągle mieli na sobie swoje piżamy. Zaśmiałam się, gdy na nich spojrzałam. Stephan wyszczerzył do mnie zęby. Javier natomiast nawet się nie odwrócił. Był zbyt zajęty schwytaniem i zabiciem postaci, którą grał jego przeciwnik. Stephan postrzelił postać Javiera w głowę w przeciągu kilku sekund, nie patrząc nawet na ekran. Był najgorszym przeciwnikiem. Nigdy nie przegrywał. Javier zaklął. –Już cię prawie miałem! –Masz pecha.- Wybełkotał Stephan. James chwycił mnie za rękę i przyciągnął do siebie nasze spojrzenia. Wyszczerzył się z błyskiem w oczach. –Cóż, my też powinniśmy rozegrać partię albo dwie. Dzisiaj zrobiłem sobie wagary, więc granie w grę jest jak najbardziej na miejscu. –Jestem w drużynie Stephana.- Powiedziałam szybko. Jeśli miałam zagrać to chciałam też wygrać. James spojrzał na mnie. –Zapłacisz mi jeszcze za to.- Tak też się stało. 69

Skończyliśmy grać po godzinie i dostałam baty. James zabił moją postać kilkakrotnie, bez skrupułów. Najwidoczniej wziął do siebie to, że wybrałam inną drużynę. Dobrze wiedzieć. Marion przyniosła nam jedzenie, kiedy graliśmy, a to zajęło nam sporo czasu. Wygraliśmy i przegraliśmy też kilka pojedynków, ale to James i Stephan najwięcej ze sobą rywalizowali. Ja i Javier nie byliśmy aż tak zaangażowani. Szturchnęłam łokciem Jamesa, kiedy ten znowu zastrzelił mojego żołnierza. –Ta gra jest taka seksistowska.- Uskarżyłam się. –Nie mogę uwierzyć, że nie ma możliwości, żeby moja postać była kobietą. –Myślisz,

że

gdybyś

grała

jakąś

biuściastą

blondynką,

rozproszyłoby mnie to?- Zapytał rozbawiony James. –Nie zaszkodziłoby.- Rzucił swój kontroler na podłogę. Wrzasnęłam z zawstydzeniem, kiedy przerzucił mnie przez ramię. –Na dzisiaj koniec panowie. Jaskierek chcę mnie odwrócić moją uwagę. Niech zobaczy jak wyglądam rozproszony. Chłopaki pożegnali się z nami życząc nam dobrej nocy, kiedy James wyniósł mnie. Nie było nawet szóstej po południu, więc pewnie zrozumieli, że jeśli pójdziemy do sypialni, dzisiaj już z niej nie wyjdziemy. Zdziwiłam się, kiedy okazało się, że James nie zaniósł mnie do naszej sypialni. Skierował się do pracowni. –Będziesz pozować do aktu?- Zapytałam tracąc oddech, a on poprawił mnie na swoim ramieniu. –Tak, ale pod jednym warunkiem. –Jakim? –Chcę, żebyś też była nago, kiedy będziesz malować. Nie chciałam się z nim sprzeczać, ale w głębi duszy chciałam tego. Mój oddech zaświszczał, kiedy James zrzucił mnie na wygodny dywan, 70

który znajdował się w rogu studia, blisko okna. Nie rzucił się jednak na mnie, jak pomyślałam wcześniej. Zaczął się rozbierać. –Zdejmij

ubrania i

namaluj

mnie

kochanie.-

Powiedział

z

chwytającym za serce uśmiechem. Zdjęłam tylko wierzchnią część stroju jednym ruchem. Słońce pomału zachodziło i najlepsze światło dzienne zniknęło. Włączyłam jasne górne światło, żeby oświetlić najpiękniejszego mężczyznę na świecie, który rozłożył się właśnie na dywanie. Był nagi i cały do mojej dyspozycji. Zaczęłam malować, zapominając o tym, że ja również powinnam być naga. James bez skrupułów mi o tym przypomniał. –Zdejmij ciuchy. Wszystkie. Teraz.- Rozebrałam się powoli, czując się trochę zmieszana. To nie był striptease. Nie sądzę, żebym mogła się na to zdobyć. Wiedziałam, że mam coś dzikiego w sobie, ale to nie było to. Miałam na sobie tylko naszyjnik i kolczyki. Zaczęłam malować. Ku mojemu zaskoczeniu, mogłam bez problemu oddać się malowaniu. Nie byłam rozproszona swoją nagością, jak wcześniej myślałam. To zapewne za sprawą mężczyzny, który mnie całkowicie zniewolił. James obserwował z zainteresowaniem jak maluje. Było mi ciężko ze świadomością, że patrzy na mnie, jakbym była najpiękniejszym stworzeniem na ziemi. Namalowałam

większą

część

jego

twarzy

i

torsu,

zanim

rozproszyłam się tym, nad czym akurat pracowałam. Kiedy malowałam jego klatkę, zapragnęłam jej dotknąć, pocałować i schować w niej swoją twarz. To samo uczucie poczułam, kiedy pracowałam nad jego szyją, brzuchem, cholera, nawet nad jego włosami. Kiedy zaczęłam malować jego seksowną literkę V znajdującą się w okolicy jego bioder, zaczęłam malować w pośpiechu. Oblizałam usta, kiedy obserwowałam części jego ciała. Czułam to ale nie mogłam przestać. Zapadłam w trans i zatraciłam 71

się w malowaniu. Nagle poczułam, że temperatura powietrza wokół mojej nagiej skóry wzrosła o jakieś dziesięć stopni. Skóra zrobiła się gorąca, mój biust stał się cięższy, a sutki stwardniały tak, że aż zrobiły się sztywne. Wtedy dotarło do mnie, że dzisiaj już nie dokończę swojego aktu. Odłożyłam swoją paletę i sięgnęłam po następną. Zmieszałam farby na kawałku plastiku, który był we właściwym kształcie i rozmiarze. James sprawił mi takich z tuzin, miały nawet swoje osobne przegródki. Zaczęłam przeszukiwać zbiór farb akrylowych, które były ułożone kolorami. Znalazłam turkusową, ale nie był to do końca kolor o który mi chodziło, więc wymieszałam go z odrobiną szmaragdowego. –Co robisz? Mieszasz w ten sposób kolory? Nigdy nie widziałem tego w twoich pracach.- Zapytał James wyraźnie zaskoczony. Moje policzki zarumieniły się. Ciągle mnie to zadziwiało, że wiedział tyle o moim hobby i obserwował to, co właśnie robię. To było miłe uczucie. Mój wewnętrzny instynkt, który nakazywał mi we wszystko wątpić, zmienił się teraz diametralnie. James nie kłamał. Nigdy. Uspokoiło mnie to, gdy sobie to uświadomiłam. Jeśli on nie kłamał, ja nie musiałam zadawać pytań o szczegóły, które robił czy mówił. To była kojąca myśl. Chwyciłam większy, czarny pędzel, mocząc go w farbie i wróciłam do swojej pracy. Byłam obrócona w stronę sztalugi, przycisnęłam powoli pędzel do mojej klatki. Nakreśliłam delikatnie spore kółko na mojej prawej piersi. James zassał powietrze i usiadł, żeby mnie lepiej widzieć. Jego fiut był w półwzwodzie, ale wkrótce stanął z uwagą jak wspaniała, dmuchana zabawka. Opuściłam pędzel niżej, do środka mojego brzucha, prawie dotykając swojej płci, by następnie pomalować wierzch swojego biodra. –Chodź tu.- Powiedział szorstko James. 72

Chciałam przeciągnąć tą słodką torturę, ale pod wpływem jego słów zaczęłam iść powoli w jego stronę, głaszcząc się pomału pędzlem po drugim biodrze. Oblizał usta. – Nie przeszkadzaj sobie.- Powiedział, nie poruszając się w ogóle, nawet kiedy byłam już blisko niego. Pomalowałam znów swoją klatkę, zmierzając do żeber, po jednej i drugiej stronie. Zamoczyłam pędzel w palecie, nabierając sporą ilość turkusowej farby. Zaczęłam malować kości obojczyka, uważając by nie ubrudzić naszyjnika. Skierowałam się ku drugiej piersi, kreśląc pędzlem szerokie kółka dookoła jej kształtu. Dotarłam do stwardniałego sutka. James wydobył z siebie pomruk, na znak swojej aprobaty. Sięgając sutka, rysowałam małe kółka, a on obserwował ruchy pędzla z głęboką uwagą. To samo uczyniłam z drugą piersią. James wsparł się na łokciach i poklepał się po biodrze. –Połóż tu swoją stopę. Chcę, żebyś pomalowała swoje uda.Oparłam swoją stopę na jego biodrze, a James wciągnął powietrze i wyszeptał. –Kurwa, widzę stąd jak jesteś mokra. Zaczęłam malować niższe partie swojego ciała, kierując się do bioder i ud. Ostrożnie sięgnęłam do skraju ud, zatrzymując się nieśmiało na swoim łonie. Malowałam w przód i w tył, w przód i w tył, od górnej części uda aż po kolano i z powrotem. Uwodziłam go swoimi ruchami. –Jesteś obolała?- Zapytał ciężkim głosem. –Obolała? Przez róże?- Zapytałam, malując wzorek na swoim piszczelu, a następnie kierując się do łydki. –Wiem, że jesteś obolała przez róże. Widziałem na tobie ślady. Mówię o wnętrzu. Jesteś zbyt obolała na ostre pieprzenie?

73

–Hmm. Jest tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać.Powiedziałam. Zbliżyłam się do niego, siadając okrakiem na udach i musnęłam jego drżącą erekcję. Usadowiłam się na jego napiętym brzuchu. Zaczęłam kreślić ślady pędzlem na jego perfekcyjnym policzku. Zadarł głowę do góry, żebym miała lepszy dostęp. Myślałam, że kolor farby odda barwę jego oczu, jednakże okazało się, że nawet w najmniejszym stopniu nie był do nich zbliżony. Miał malutkie plamki dookoła tęczówki, a jego oczy były bledsze. Ta bladość oddawała ich właściwy charakter. –James, masz najpiękniejsze oczy na świecie. Zamruczał z aprobatą. Chłonął

każdy

komplement

jak

gąbkę,

co

zawsze

mnie

zaskakiwało. Nie mogłam uwierzyć, że nie słyszał tego nigdy wcześniej. Narysowałam cienką linię wzdłuż jego nosa, następnie na jego wspaniałej żuchwie. Przesunęłam pędzlem od jego szyi aż do obojczyka. Zatrzymałam się tam, żeby podziwiać jego widok. Nigdy nie mam dość widoku jego skóry. Ile razy to robię, ciągle czuję niedosyt. Kreśliłam małe kółka na jego piersi, podziwiając silne i giętkie mięśnie. Nachyliłam się, żeby pocałować tatuaż nad jego sercem, następnie pomalowałam to miejsce. Kiedy pochylałam się w przód, poczułam jego fiuta między pośladkami i wygięłam się w łuk by poczuć jego twardą męskość. Poruszałam koliście biodrami, ocierając się mokrą płcią o jego brzuch, a mój tyłek dotknął jego drżącej erekcji. –Kiedy mnie posiądziesz?- Zapytałam, ocierając się o niego. – Powiedziałeś, że posiądziesz tutaj każdy centymetr mojego ciała.Chwycił moje biodra i teraz to on sprawował kontrolę. Koniuszkami palców przeciągnął po moim krzyżu, a jego męskość dotknęła mojego tyłka. –Chcesz tego?- Zapytał. 74

–Skrzywdzę cię bardziej niż zamierzam, jeśli wejdę w ciebie bez wcześniejszego przygotowania. Chcę, żebyś doszła wiele razy, aby twoje mięśnie zrelaksowały się nim spróbujemy czegoś.- Otarłam się o niego. –Hmm. Brzmi nieźle.- Zaśmiał się. –To nie będzie przyjemne. Wszystko tylko nie to.- Pociągnęłam pędzlem po jego torsie. Malowanie

jego

ciała

sprawiało

mi

większą

przyjemność.

Uwielbiałam to miejsce, poniżej jego klatki, gdzie głębokie linie tworzyły punkt między mięśniami i żebrami. A jego brzuch. Boże, jego brzuch. Moje biodra kreśliły mimowolnie koła, kiedy kierowałam pędzel coraz niżej i niżej, na twardy jak skała grzbiet jego brzucha. Musiałam poruszyć całym swoim ciałem, żeby skierować się do jego fiuta. Uniosłam się, aby moja wilgotna szparka otarła się o niego. Zajęczałam i ruszyłam dalej, aby rozłożyć jego uda. Zadrżałam, kiedy zobaczyłam jego mokrą główkę. Pomalowałam biodra Jamesa oraz to wspaniałe miejsce składające się na znak V, przesunęłam nieśmiało pędzlem w pobliżu jego sterczącego penisa. W czasie, gdy malowałam kółeczka na jego udach, kierując się do moszny, zaczął jęczeć. Jego twarde dłonie złapały mnie za biodra i przeciągnął mnie nagle na swój członek. Puścił mnie. –Wejdź we mnie.- Powiedział chrapliwie. Nadziałam

się

na

niego

powolnie,

ciesząc

się

każdym

centymetrem, który mnie wypełniał. Silny dreszcz przebiegł po moim ciele, kiedy w końcu dotarłam do samej nasady. James zabrał paletę oraz pędzel i zamoczył go w farbie. Zaczął mnie malować powolnymi ruchami. Stara farba na mojej skórze prawie wyschła. Druga warstwa, którą mi nakładał przyjemnie pokryła tamtą. –Ujeżdżaj mnie.- Rozkazał.

75

Moje ciało zaczęło się poruszać w naturalnym kłusie. Te wspaniałe ruchy idealnie współgrały z jego długim, grubym fiutem. –Jak twoje nadgarstki?- Zapytał, poruszając pędzlem wzdłuż nabrzmiałego sutka. –Dobrze.- Powiedziałam niskim głosem. Spojrzał pytająco na jeden z moich nadgarstków, przyglądając mu się, przybliżył go do ust. –To dobrze. Podniósł mnie nagle i popchnął mnie na tyle abym mogła rozkosznie zacisnąć się dookoła niego. Zaczął jęczeć i chwycił moje biodra. Rozczulił mnie totalnie i położył na moich plecach. Stanął nade mną, zawieszając palec na obręczy mojego naszyjnika. Pociągnął mnie wolno i delikatnie do góry, dopóki nie stanęłam obok niego. Chwycił mnie za włosy, ciągnąc moją głowę do tyłu. Patrzeliśmy na siebie przez dłuższą chwilę. Szczerze mówiąc nie wiem, co nim dzisiaj kierowało. Domin czy mój czuły kochanek. W jego oczach znajdowała się mieszanka tylu uczuć. Przerwał kontakt wzrokowy, żeby zaprowadzić mnie do okna. Jedną ręką ciągnął mnie za włosy, a drugą za naszyjnik. Przycisnął mnie mocno do okna, miażdżąc mój biust o zimne szkło. Zaczęłam sapać i jęczeć. Przycisnął moje dłonie do szklanej powierzchni, daleko od reszty mojego ciała. –Nie ruszaj się.- Odparł, odchodząc. Widziałam jak podchodzi do miejsca przy ścianie obok wielkiego okna. Usłyszałam warkot i brzdęk czegoś ocierającego się o metal. Ten dźwięk przypomniał mi o przyrządzie, którego użył, kiedy znajdowaliśmy się na czwartym piętrze. Związał mnie wtedy i wychłostał, a później zerżnął. Uwielbiałam ten dźwięk. Przesunęłam się trochę, chcąc tak bardzo rozejrzeć się dookoła, skąd dobiega ten hałas. Dźwięki nie cichły i stały 76

się coraz głośniejsze. Uświadomiłam sobie, że pochodziły wprost znad mojej głowy. Zebrałam w sobie ostatki samokontroli by nie spojrzeć w górę. James poruszał się znowu za mną i podniósł mnie na ręce. Poczułam twardy przedmiot na moim nadgarstku, a zaraz potem zatrzasnął się na nim głośnym kliknięciem. To kajdanki utrzymały mnie w potrzasku. Włożył mi w rękę pewnego rodzaju pręt. –Chwyć go.- Rozkazał. Złapałam mocno za belkę. To samo zrobił z drugim nadgarstkiem i cofnął się z powrotem do miejsca przy ścianie. Wydałam z siebie cichy okrzyk, kiedy łańcuchy znów zaczęły brzęczeć, podnosząc mnie do góry tak, że stałam na palcach. Nie miałam żadnego wpływu na tą pozycję, w ogóle żadnej kontroli. Zamknęłam oczy, kiedy znów poczułam Jamesa za moimi plecami. Popchnął mnie mocno na szklaną ścianę. –Zamierzam cię zerżnąć przy tym szkle, ale nie dojdziesz dopóki nie spojrzysz mi w oczy.- Pisnęłam, ponieważ nie chciałam czekać. Byłam na skraju spełnienia, gotowa by dojść, ale wiedziałam, że nie mogę, nie bez jego zgody. Złapał mnie za biodra, pochylając je do tyłu, a mój biust przycisnął się mocniej do szyby. Moja kość policzkowa boleśnie przylgnęła do okna, ale nie obchodziło mnie to. Wszedł we mnie do połowy swojej męskości i zajęczałam z dezaprobatą. Pokonał resztę drogi bardzo powoli i sterował moimi biodrami, żeby kontrolować penetrację. Przyłożył usta do mojego ucha, kiedy wszedł we mnie całkowicie. –Pamiętaj, nie dochodź, dopóki nie odwrócę cię.W głowie pojawiły mi się sprośne myśli o tym sadystycznym draniu, który zaczął napierać na mnie, uderzając pewnymi ruchami swoich bioder o moje pośladki. Powinnam dojść, chciałam to zrobić już po pierwszych pchnięciach. Krzyczałam, oparta o szklaną ścianę, a on 77

poruszał się za mną, o mnie, w środku mnie. Nie przestawał, nie poddawał się- wchodził we mnie zaciekle. Myślałam, że moje ciało mnie zdradzi i zignoruje jego rozkazy. Moje spełnienie narastało we mnie tak bardzo, że nie wiedziałam, jak mam je powstrzymać. Wyszedł ze mnie i obrócił mną z zadziwiającą łatwością. Złapał jedną dłonią moje włosy i odchylił moją głowę do tyłu, tak abym mogła spojrzeć prosto w jego oczy. Drugą rękę położył na moim tyłku. Wsunął się we mnie jednym gładkim ruchem. Poruszył się raz, drugi, trzeci, a ja znalazłam się na samej krawędzi. –Dojdź.- Chrząknął, a ja już przepadłam. Moje oczy wyrażały potrzebę jego bliskości, tę wrażliwą, czystą rzecz, która obudziła moje uczucia do niego. Jego oczy były tak czułe, tak kochane. Chłonęły mój widok. To był wspaniały i przerażający zarazem moment. Nigdy z tego nie zrezygnuję. Skończę tak jak Lana, jeśli to się kiedyś stanie. Będę usychać z tęsknoty, kiedy to się obróci w pył. Ta myśl powinna mnie zrazić do niego. Moje poczucie samoobrony zostało uśpione, po tym, kiedy spotkałam Jamesa, a teraz zastanawiam się, czy przypadkiem całkowicie mnie opuściło. Teraz, kiedy znalazłam swój kawałek nieba, nie chciałam już zaprzątać sobie tym głowy.

78

Rozdział ósmy Pan Skrzywdzony Rozwiązał mnie płynnym ruchem, ocierając się o mnie. Położył na kanapie i wdrapał się na mnie. Uśmiechał się do moich oczu, a jego złociste włosy opadały na twarz. Wyglądał jak aniołek. –Będziemy musieli sobie sprawić nowy dywan. Ten jest umazany w farbie.- Powiedział miękko, ale chyba nie taki miał zamiar. Potrząsnęłam głową, sunąc ręką wzdłuż jego policzka i włosów. –Nie. Ten pokój zobaczy jeszcze niejeden taki pokaz malarski. Niech zostanie. Uśmiechnął się radośnie. Nigdy przedtem nie widziałam go takiego. –Miło mi to słyszeć. Mówiłem ci już, jak bardzo mnie dziś uszczęśliwiłaś? Nigdy z tego nie zrezygnuję, Bianco. Czy on czyta mi w myślach? Poczułam dwie łzy, spływające po moim policzku. Co było takiego w miłości, że rozklejałam się jak dziecko? Nie wiem, ale nie mogłam przestać. Cokolwiek to było, nie powstrzyma mnie przed miłością do niego. Walczyłam z tym na każdym kroku ale jak widać bezskutecznie. Źle to znosiłam, bardzo. –Nie umiem się przed tym bronić James.- Wyszeptałam. To była najbardziej intymna rzecz, jaką kiedykolwiek mu wyznałam. Zabrzmiało to jak nędzna długoterminowa obietnica. Wiedział co mam na myśli i przyjął to z obietnicą w swoim spojrzeniu. –Jeśli miałabyś wybrać jedno miejsce na ziemi. Jakieś miasto, państwo, czy kontynent. Co by to było?-

79

Spojrzałam na niego, a moje brwi złączyły się, kiedy próbowałam odgadnąć, co mu chodzi po głowie. Bez namysłu odpowiedziałam. –Japonia.

Zwłaszcza

Tokio.-

Popatrzył

na

mnie

z

lekkim

zdziwieniem. –To była szybka, ale niespodziewana odpowiedź. Dlaczego właśnie Japonia?- Wzruszyłam lekko ramionami, co nie było łatwe, gdyż leżał na mnie. –Fascynuje mnie ten kraj. Od zawsze. Japonia jest ojczyzną mangi i anime. Wyszczerzył zęby. –Oczywiście. Okey, Japonia, w szczególności Tokio. Mam to na uwadze. Dźgnęłam palcem w jego klatkę. –Dlaczego? Co zamierzasz? –Jeszcze nic, ale za parę tygodni, może miesięcy, chcę, żebyśmy tam pojechali na tydzień czy dwa.- To brzmiało bosko, ale… –James, ja już nie mogę wziąć wolnego w pracy. Wykorzystałam wszystko kiedy… byłam ranna. Posłał mi błagalne spojrzenie. Moje serce zaczęło mocniej bić. –Musiałabyś tylko znaleźć kogoś, z kim mogłabyś się zamienić, prawda?- Zapytał. –Wtedy mogłabyś wziąć tyle wolnego, na ile by się ta osoba zgodziła. Stephan mi to kiedyś wyjaśniał. Zostaw to mnie. Zajmę się wszystkim. Powiedz tylko, że się zgadzasz. Powinnam powiedzieć “nie”. Powinnam powiedzieć, że owszem, mogę się z kimś zamienić, ale niezwykle ciężko kogoś takiego znaleźć, zwłaszcza, że pracuje po godzinach. Nie wspominając już o tym, że nic 80

nie zarobię, jeśli nie będę pracować w godzinach nadliczbowych. Chciałam mu powiedzieć to wszystko, ale zamiast tego spojrzałam mu w oczy i wyszeptałam. –Tak. O niczym więcej nie marzę.- Przytulił mnie tak mocno, że zdołałam tylko wykrzyczeć. –Dziękuję. Podniósł mnie, kołysząc mną, kiedy wychodziliśmy z pracowni. Zaniósł mnie prosto do naszej sypialni. Dzięki Bogu była blisko i znajdowała się na tym samym piętrze. Obydwoje byliśmy nadzy i wysmarowani niebieską farbą. Skierował się wprost do łazienki, wskoczyliśmy do głębokiej wanny i wypełnił ją wodą. Mył mnie wolno ale dokładnie, ścierając farbę, która zaschła na mojej skórze. Wanna szybko zrobiła się niebieska. Śmialiśmy się kiedy kolor robił się coraz ciemniejszy. Doszorowanie nas zajęło mu sporą chwilę. –Pomóc ci?- Zapytałam zrelaksowana tak, że pewnie i tak bym mu się na nic nie przydała. –Nie kochanie. Chcę, żebyś odpoczęła. Kiedy skończymy, zamierzam cię zabrać na czwarte piętro i wymasować cię dokładnie.–Mmm.- Wymamrotałam, zamykając oczy. Poczułam jego palce między nogami i otworzyłam je szerzej. Głaskał mnie, mrucząc do mojego gardła, kiedy jego sprytne palce poruszały się. Dawał mi nimi rozkosz, ssąc jednocześnie miejsce na mojej szyi. To było prawie jak jeden z tych wspaniałych orgazmów jakie mi dawał. Kiedy zaczął wdzierać się palcami w moje wnętrze, gdy jeszcze nie doszłam, poruszyłam się. –Chcę cię mieć w sobie James.- Ugryzł mnie mocno w szyję.

81

–Dowiesz się pierwsza, kiedy będę gotowy, by włożyć ci mojego fiuta.- Powiedział, pocierając pytająco swoim fiutem o mój tyłek. –A teraz rozszerz szerzej nogi.- Włożył we mnie dwa palce, a drugą ręką sunął po moim ciele, by złapać mnie za cipkę. –Dojdź.- Powiedział przy mojej szyi, a ja zatraciłam się ponownie. Po kąpieli w wannie poszliśmy pod prysznic. Najwidoczniej byłam jeszcze pokryta w farbie. Wanna wyglądała jakby została zaatakowana przez pistolet do paintball’a. James osuszył mnie ręcznikiem, ale ciągle byliśmy nadzy, kiedy pociągnął mnie w kierunku windy. Przypomniałam sobie o kolczykach jego matki i zaczęłam ich szukać palcami na moich uszach. Mokre włosy owinęły się dookoła nich. –Och, James. Zapomniałam, że mam na sobie kolczyki twojej matki. Nie chciałam ich zmoczyć.- Posłał mi zza ramienia dziecinny uśmiech. –Nie należą do mojej matki. Teraz są twoje, a odrobina wody im nie zaszkodzi.- Wszedł do windy i nacisnął guzik. Wyszczerzył do mnie zęby. –Zadam ci dzisiaj tylko przyjemność. Musisz dojść do siebie po tych różach. Na czwartym piętrze nie czeka cię jedynie ból. –Wiem.- Powiedziałam miękko. Zawsze chodziło o ból, każdą jego część. Wciągnął mnie do windy, kiedy się otworzyła i przycisnął mnie mocno do ściany. –Pieprzyłaś się już kiedyś w windzie?- Zapytał z uśmieszkiem. Zaśmiałam się. –Wiesz, że nie.- Myślałam, że żartował, jak się okazało, wcale nie.

82

Wślizgnął nogę, między moje uda i uniósł mnie do góry. Owinął moje nogi dookoła swoich bioder i w wsunął się we mnie w mgnieniu oka. Złączył moje ręce nad głową, a jego dłonie zaczęły na mnie napierać. Zacisnęłam mocno swoje uda, jęcząc kiedy wyszedł ze mnie. Drażnił przy tym moje czułe nerwy i wdarł się z powrotem do środka. Doprowadzał mnie nieuchronnie ku orgazmowi. Popatrzył na mnie tymi hipnotyzującymi oczami i desperacko mnie obserwował z wyrazem żaru, który sprawił, że przepadłam niespełna godzinę temu. –Kurwa, dojdź.- Wymamrotał, stanowczymi słowami i tonem głosu. Jego spojrzenie było tak niewiarygodnie delikatne. Uległam mu pod wpływem jego rozkazu. –James!- Wykrzyczałam. Pocałował mnie, nie pozwalając mi upaść i nie wychodząc ze mnie, uwolnił moje nadgarstki by otulić moje plecy swoim ramieniem. Zaczął iść, ale nie przestawał mnie całować, nie mogąc się ode mnie oderwać. Weszliśmy do pochmurnego szarego korytarza, zmierzając na dół do naszego pokoju zabaw. Pochylił się do przodu, a ja nagle upadłam do tyłu. Złapałam z trudem powietrze. Nie upadłam zbyt daleko. Moje plecy zamortyzowały upadek, dotykając stolika. Wdarł się we mnie dwukrotnie, po czym doszedł jęcząc cicho. –Moja.- Powiedział. Zaraz po tym, zdałam sobie sprawę, że leżę na stole do masażu. Wyciągnął ze mnie swoją grubą

długą męskość i obrócił mnie na

brzuch. Ułożył mnie tak, że moja twarz spoczęła na początku stołu. W przeciągu kilku chwil nalał na środek moich pleców ciepły płyn i zaczął wcierać olejek w moją skórę. Masował mój kark, trąc ten wrażliwy obszar przed długie chwile. Skupił się następnie na moich barkach, nie spiesząc 83

się przy tym. Rozcierał każdy mój mięsień, dopóki nie uległ rozluźnieniu pod wpływem jego silnych dłoni. Zszedł niżej, do ramienia, później poświęcił chwilę uwagi moim palcom. Poruszał dłońmi w górę i w dół, skupiając się również na drugiej połowie mojego ciała. –Masz cudowne dłonie, James.- Powiedziałam, zamykając oczy. Nic nie odpowiedział tylko kontynuował swoją pracę, masując moje plecy, ugniatał i rozcierał każdą moją tkankę. Szczególną uwagę poświęcił na mój krzyż, poruszając się powolutku w kierunku mojego tyłka. Z jego gardła wydobył się mruczący dźwięk, kiedy ugniatał moją pupę. Poczułam, jak mnie tam pocałował, a chwilę później przyłożył swój palec do tamtego wejścia. Zajęczałam i spięłam się, kiedy włożył we mnie swój dobrze nawilżony palec. –Ćśś, Bianco, spokojnie. Uspokój się.- Wyciągnął ze mnie ten podstępny palec, zostawiając mnie na jakiś czas, aż w końcu wrócił do mnie. Znów zaczął mnie masować tam, gdzie skończył ostatnio, ugniatając moje pośladki i uda. Muskał każdy centymetr moich pleców, kierując się do palców u stóp i z powrotem. Przewrócił mnie na plecy i zaczął robić to samo z tą stroną mojego ciała. Zaczął od ramion by skierować się coraz niżej. Kiedy dosięgnął mojej płci, włożył w nią palec. Oczywiście byłam mokra. Wprawnie muskał tą część ciała, drugą ręką rozchylił moje uda, przyciągając moje kolana do klatki. Znów zajęczałam i spięłam się, gdy wdarł się do mojej drugiej dziurki. Poruszał tam swoim jednym palcem, jednocześnie używając swojej drugiej ręki, aby pieścić moją cipkę. –Teraz wiesz, dlaczego chcę, abyś się zrelaksowała?- Zapytał, pochylając się nade mną, a jego grzeszne ręce dostarczały mojemu ciału niebywałą przyjemność.

84

Teraz

już

wiedziałam.

Ta

druga

penetracja

była

niepokojąco

intensywniejsza niż myślałam. To nie był ból, bardziej chodziło o odmienność tego wszystkiego. Czułam dziwne wypełnienie w miejscu, gdzie być może nie powinno go być. Tak czy inaczej, jedynie wypełnienie mojej cipki uważałam za właściwe. Nie chciałam, żeby przestał, nie chciałam, żeby się poddał. Ta odmienność nadała całemu procesowi niemalże zakazany charakter, a we mnie obudziła się nutka perwersji, do której tak dążył James. Oba palce poruszały się we mnie, współpracując ze sobą, a James obdarzył mnie kolejnym orgazmem swoimi doskonałymi umiejętnościami. Zanim doszłam do siebie, po tej rajskiej podróży, znów włożył palce w oba wejścia. Ten znajdujący się w cipce obdarzał mnie mocnymi pchnięciami, drugi natomiast był delikatniejszy, zataczał malutkie kółeczka w moim wnętrzu. –Zrelaksuj się i wypchnij go, o tak.- Powiedział James, wchodząc palcami w moją płeć coraz mocniej, bardziej stanowczo, aż doszłam ponownie. Wyciągnął palce jednej dłoni i z jej pomocą obrócił mnie ponownie na brzuch, pociągnął mnie za biodra, dopóki moje nogi nie znalazły się na skraju stołu. Zakołysał swoimi biodrami o moje ciało z tyłu, kładąc rękę na mojej szyi. –Nie ruszaj się.- Powiedział. Usłyszałam jak wychodzi z pokoju, zamknął drzwi, wchodząc na korytarz, następnie wrócił z powrotem. Chwilę później znalazł się przy moich plecach, przybliżając się do mnie, rozchylił moje nogi, żeby być jeszcze bliżej. Poczułam coś ciepłego twardego i wibrującego na swojej kobiecości. Wiedziałam, że to nie jest James. 85

–James.-

Zaprotestowałam,

kiedy

pieścił

moją

cipkę

zbyt

intensywnie. –Ćśś.- Powiedział, oddalając wibrator od mojej płci. Wszedł we mnie nagle tym przedmiotem raz, drugi, pieszcząc mnie przy tym, kiedy włożył mi do drugiego wejścia nawilżony i bardziej miękki przedmiot. Domyśliłam się, że to nie fiut Jamesa, gdyż to było mniejsze i nie tak twarde jak on. –James.- Powiedziałam ponownie, a mój ton był bardziej stanowczy. Pieścił mnie powoli tą zabawką, a wibrator w mojej płci ciągle wbijał się we mnie głęboko. –Spokojnie… –To jest zbyt… –Tak, chcesz mojego fiuta, wiem. Uspokój się, a dam ci to, czego chcesz.- Warknął, a ja starałam się go posłuchać. Starałam się uspokoić w obliczu tych dwóch nieznanych dotąd nacisków. Zaczęłam się przyzwyczajać, kiedy wyciągnął ze mnie zabawkę i niemalże natychmiast zastąpił ją swoim penisem. Był tak śliski, ale znacznie większy on niej. To był James, a moje ciało na tą myśl poddało się znacznie szybciej. Pieścił mnie pomału. Wyciągnął wibrator z mojej drugiej dziurki. Usłyszałam brzdęk uderzającego przedmiotu o podłogę. Swoją wolną już rękę przyłożył do mojej cipki i zaczął zataczać na niej kółka. Kiedy był już blisko wejścia, wszedł we mnie, a każde pchnięcie było coraz głębsze. Westchnęłam. Moje odczucia były dziwne. Nie czułam jednak bólu. To rozciąganie chyba zabrnęło za daleko. 86

–James.- Wykrzyczałam, kiedy poruszał we mnie swoimi palcami, a pchnięcia stawały się coraz mocniejsze i szybsze. –Powiedz to, Bianco.- Rzucił do moich pleców i ugryzł mnie tak mocno, że będę miała ślady. Pomyślałam, że to ugryzienie miało na celu odwrócić moją uwagę przed

jego

penetracją.

Ból

nigdy

nie

odstraszał

mnie

przed

przyjemnością. Doszłam, uwalniając swoje spełnienie, które sprawiło, że zrobiłam się wiotka. –Jestem twoja, James.- Wyszeptałam. –Twoja.- Doszedł we mnie, przeciągając się tak, aby pocałować moje plecy i uspokoić mnie, zanim ze mnie wyjdzie. James podniósł mnie i zakołysał moim ciałem. Niósł mnie szarym korytarzem i wślizgnął się do jednego z tych ciemnych, tajemniczych pokoi. Włączył światło i zauważyłam, że najbliższe pomieszczenie od pokoju zabaw to ogromna łazienka z nieprzyzwoicie wielką wanną. –Tamta wanna jest teraz cała niebieska, więc teraz skorzystamy z tej.- Powiedział z radością w głosie. Zachichotałam, drżąc jeszcze po tej setce orgazmów. Włożył mnie do wanny i dołączył do mnie, układając mnie policzkiem na swojej kuszącej klatce. Z kranu zaczęła lać się woda. Głaskał mnie po włosach, a ja przeciągnęłam się z przyjemności, kiedy gorąca woda zaczęła nas przykrywać. Nigdy nie myślałam, że kiedykolwiek będę się czuć taka zrelaksowana, tak niewiarygodnie spokojna i leżeć tak po prostu, ciesząc się tą chwilą. Zawsze, odkąd pamiętam byłam nerwowa, ciągle musiałam gdzieś uciekać, bojąc się, że w każdej chwili może stać się coś złego. Teraz pozwoliłam, żeby ten niepokój mnie opuścił i zasmakowałam czegoś tak wspaniałego. Zatraciłam się we własnych myślach, mrucząc 87

obok niego. Spojrzałam wyżej. Jego twarz nie wyrażała kompletnie nic. Pogładziłam dłonią po jego policzku. –Co się stało, James?- Zapytałam. Zamknął oczy, poddając się mojemu dotykowi. Długo nie odpowiadał, ale wiedziałam, że nie zignorował mojego pytania. Wiedziałam jak nikt inny, że ciężkie tematy trudno ubrać w słowa. –To co przed chwilą zaszło- to wszystko, sprawiło, że wróciły ciemne wspomnienia.- Powiedział w końcu, a jego słowa były wypowiedziane tak cicho, że musiałam się wysilić, żeby go usłyszeć. Z naszej dwójki to on potrafił lepiej okazywać swoje uczucia, ale tym razem było mu ciężko się tym ze mną podzielić. Przeciągnęłam gładko ręką po miejscu, gdzie było wyryte moje imię. –Opowiesz mi o tym?- Przełknął ciężko ślinę. –Nie będziemy robić tego zbyt często, jeśli w ogóle. Nie chcę cię zawieść. Musiałem to zrobić chociaż raz, chciałem cię mieć w ten sposób. Nie zaprowadziło mnie to jednak w dobre miejsce. To tak jak ty reagujesz na róże. Myślę, że to zabrało mnie do tego, co uczyniło mnie takim, jakim teraz jestem. Tak doskonale rozumiałam, co miał na myśli. Byliśmy do siebie podobni w ważnych kwestiach. Złapałam jego twarz w swoje dłonie. –Nigdy nie będę zawiedziona. Podobało mi się to, co zrobiłeś, ale z całą pewnością nie potrzebuje tego. Masz tyle potrzeb, których nie rozumiałam. Ta do nich nie należy. Dziękuje ci za pokazanie mi ich, za wprowadzenie mnie w ten wspaniały świat. Nigdy nie myśl, że zawiedziesz mnie mówiąc mi co lubisz- mówiąc mi nie.-

88

Znów zamilkł. Nie wiedziałam, czy moje słowa go uspokoiły, czy wręcz przeciwnie. Jego wzrok był nieobecny, ale kiedy popatrzał w sufit zauważyłam malutki błysk w jego spojrzeniu. –Spencer mi to zrobił.- Powiedział w końcu. Jego głos był niski, a oczy ciągle wpatrywały się w górę. –To sprawiło, że stałem się bezradny… bezwartościowy. Nie wiem jak to wyjaśnić. Wiem, że nie zrobiłaś tego celowo, ale pamiętam jak się czułem kiedy mi to robił. Jakaś część mnie czuje, jakbym zrobił ci coś obrzydliwego, coś strasznego, coś, co on mi zrobił. Wiedziałem, że to poczuję. Jeśli nie podczas tego, to po wszystkim. I ciągle to czuję. Ciągle czerpie z tego satysfakcję. Czuję… wstręt, przez moją słabość, przez moje potrzeby. Chciałbym wiedzieć, czy masz świadomość tego co zrobiłem. Zastanawiam się, czy wszystko co robię, nie jest w pewnym sensie gwałtem- kiedy czerpię to czego chcę z twojego słodkiego poddania się mnie. Zaczęłam mówić do niego, zapewnić go jakoś, ale przerwał mi. –Wiem, że powiesz mi, że to nieprawda. Jakaś część mnie to wie. Ale ciągle to czuję. Tak jak mówiłem, to co się stało sprawiło, że wszystko wróciło.Ujęłam delikatnie jego twarz. –Rozumiem. Róże były tym dla mnie. Przypomniały mi bardziej o moim ojcu, niż o tym co zrobiłeś. Przerażały mnie. Poczułam więcej bólu i strachu przez ich okrutne końce niż cokolwiek innego, co do tej pory robiliśmy. Przyjemność była tak ogromna, że… tak, czy inaczej, zastanawiałam się nad tymi mrocznymi rzeczami, nawet kiedy sprawiały, że dochodziłam. Nie mogłam więcej zapanować nad przyjemnością, ale ujarzmiłam swój strach. To mnie przeraża.- Musiałam wziąć kilka 89

głębokich wdechów by kontynuować, ale ciągle nie mogłam zapanować nad swoimi emocjami, słowami. –Nie musimy już stawiać czoła tym mrocznym wspomnieniom w pojedynkę, James. Nie przeszłam przez to samo co ty, ale rozumiem twoje obrzydzenie do samego siebie, kiedy nie możesz się kontrolować. Przyznałeś, że czujesz się jak dziwka, ale uważam, że lepiej sobie radzisz z seksem. Masz swoje upodobania, ale możesz się bez nich obejść. Mam swój fetysz. Nie obchodzili mnie faceci, dopóki nie spotkałam ciebie, dopóki nie odkryłam tego. Mnie też przeraża to, jak bardzo jestem popieprzona. Ale wiem, jakie miałam szczęście, że znalazłam kogoś tak idealnego dla mnie. Kogoś, kto daje mi poczucie bezpieczeństwa, pomaga mi się uporać z moimi problemami i nigdy nie sprowadzi na mnie niebezpieczeństwa. Jesteś darem dla kogoś takiego jak ja, James. Nigdy o tym nie zapominaj. Przycisnął moją twarz do swojej wilgotnej klatki, a moja broda musnęła wodę. Zobaczyłam łzy w jego oczach. –Dziękuje ci, Bianco.- Odrzekł drżącym głosem. Zamknęłam oczy, a moje łzy spływały powoli po moim policzku i na jego klatkę. –Dziękuje ci, James.- Powiedziałam niewyraźnie.

90

Rozdział dziewiąty Pan Wspaniały Obudziłam się pomału, sama pośród ogromnego łoża. Usłyszałam jak drzwi od łazienki otwierają się. Otworzyłam oczy by ujrzeć Stephana. Wspiął się na łóżko i usiadł obok mnie, podpierając brodę ręką. Wyciągnęłam do niego rękę, żeby zmierzwić jego kręcone blond włosy. –Dobry.- Powiedziałam wciąż zachrypniętym od snu głosem. –Dobry, Jaskierku. Javier jest ciągle nieprzytomny, James wyszedł do pracy, a my zjemy śniadanko w twoim nowym, wypasionym łóżku. Marion je przyniesie, gdy będzie już gotowe. Uśmiechnęłam się. –Cudownie. Uwielbiam takie pobudki. –Nie chcesz wiedzieć co jest na śniadanie? Wzruszyłam nieco ramionami. –W zasadzie to nieważne. Towarzystwo jest tak wyśmienite, że jedzenie schodzi na dalszy plan. Wymieniliśmy spojrzenia. –Zawsze tak było.- powiedział. –Pamiętasz czasy, kiedy jedzenie dla nas nie istniało? Zaśmiałam się i pokiwałam twierdząco głową. Pomyślałam o tym, że to wspomnienie było niegdyś tak bolesne, a teraz czuje ulgę, że mamy to za sobą. –Pamiętasz, kiedy mieszkaliśmy przez miesiąc w tym kanale koło sklepu spożywczego?- Uśmiechnęłam się ponownie, zaskoczona poczuciem ulgi, że te czasy minęły. 91

–Pamiętam. Pamiętam jakie mieliśmy wtedy szczęście, że nie umrzemy z głodu, nikt nas nie zaczepi a ty nie będziesz musiał się bić przez jakiś czas. –Zatrzymasz

swój

dom,

nawet

teraz,

kiedy

mieszkasz

z

James’em?- Zapytał ciekawskim tonem. –Oczywiście, że tak. Będę również tam się zatrzymywać. –Nie trzymaj tego domu tylko ze względu na mnie Bianco. Nie rób tego tylko dlatego, że takie mieliśmy plany. Nie będziesz już bezdomna, nawet jeśli nie wyjdzie ci z James’em. Nie musisz go zatrzymywać tylko ze względu na poczucie bezpieczeństwa. To co było, już nigdy nie wróci. Nie możemy żyć, myśląc co będzie- ciągle oglądając się za siebie. Nie będziesz miała tak samo jak twoja matka, bo James to nie twój ojciec. Nie możesz ich porównywać i nie możesz traktować dobrych rzeczy, które ci się przydarzają, jako zapowiedź katastrofy. To już nie to samo życie. Słuchałam go, nie komentując. Zrozumiałam jego intencje. To była jedna z jego czczych gadek, a ja nie mogłam się na niego za to obrazić. –Pracuje nad tym, Steph, naprawdę. Stawiam temu czoła i radzę sobie z tym. Nie mam zamiaru nigdzie uciekać. –Więc między wami wszystko dobrze? Ciągle chcesz z nim zamieszkać? Zaśmiałam się. –Dlaczego?

Myślisz,

że

już

ramionami.

92

zmieniłam

zdanie?-

Wzruszył

–Nie wiem. Chyba bałem się, że pochopnie podjęłaś decyzję i że kiedy się z tym prześpisz, spanikujesz i zmienisz zdanie. –Jeszcze tak się nie stało. To chyba dobry znak, prawda?- Skinął głową, uśmiechając się. Marion przyniosła śniadanie. Jedliśmy w łóżku jagodowe wafle, śmiejąc się i przypominając sobie szczegóły z naszego życia. Zwykle wiedzieliśmy wszystko o sobie, wtedy kiedy trzymaliśmy się razem. Ale ta pogawędka też była przyjemnym doświadczeniem. Opowiedział mi jak bardzo szaleje za Javierem, a ja opowiedziałam mu jak bardzo zwariowani byliśmy z James’em. To była przyjemna pogadanka, uświadomiłam sobie, że nawet gdybym nie widziała Stephana codziennie, ciągle byłby moim oparciem. Miałam nadzieję, że choć w niewielkim stopniu jestem dla niego wsparciem tak jak on dla mnie. –Javier i ja spotykamy się dzisiaj wieczorem z częścią naszej załogi. Jeśli macie ochotę to dołączcie do nas. Wiem, że macie sesję zdjęciową, ale pomyślałem, że ci to zaproponuje.- Skinęłam głową. –Dzięki. Nie wiem jakie mamy plany, ale przekażę James’owi. A znam tą ekipę? Skrzywił się. –Vance i spółka. Nie wiem czy to najlepszy pomysł, ale postaram się być grzeczny.- Również wykrzywiłam się. Vance był byłym Javiera. Zarówno on jak i cała reszta nie byli zwolennikami Stephana. Osobiście uważałam, że to przez to, że Javier ciągle umawiał się z Vancem. –To miło z twojej strony. Mam nadzieję, że oni również będą się dobrze zachowywać. 93

–Javier przysiągł mi, że tak.- Pokiwałam głową, mając nadzieję, że tak będzie. Wiedziałam, że relacje z byłymi nigdy nie są łatwe. Wszystko ma drugie dno, gdy w grę wchodzą uczucia. Przeżyłam to na własnej skórze. Opowiedziałam mu o moim bracie i był lekko zszokowany, że zamierzam się z nim spotkać. Wzruszyłam ramionami, kiedy zapytał mnie dlaczego. –Wydawał się być… miły. W przeciwieństwie do mojego ojca. Co mi szkodzi, spotkać się z nim czasem na kawę? –Myślę, że to dobry pomysł, ale musisz być czujna. Mogę iść z tobą? Pomachałam ręką. –To będzie dziwne, niezręczne spotkanie. Wezmę ze sobą ochronę, więc nie musisz się o mnie martwić.- Pokiwał głową, ale wciąż wydawał się być zmartwiony. Oboje śmialiśmy się głośno, kiedy Stephan opowiedział mi historie z zeszłej nocy. Byli tak podekscytowali, że mają swojego kierowcę, że chodzili od klubu do klubu, nie zostając tam dłużej niż dwadzieścia minut w każdym. Cieszyli się bardziej z samochodu i szofera, niż z imprezy. Zadzwonił mój telefon, który leżał na stoliku przy łóżku. Odebrałam go z uśmiechem na ustach. To był James. –Noo, to jest dźwięk, który uwielbiam słuchać. Jak się czujesz kochanie? –Mmm, dobrze. A ty? –Teraz lepiej. To był… ciężki poranek. Co robisz?- Spojrzałam dookoła na swoje dziwne otoczenie.

94

–Jem

śniadanie

ze

Stephanem

w

naszym

nieprzyzwoicie

olbrzymim łóżku.- Powiedziałam dosadnie. Nie miałam powodu przecież by kłamać. Zapadła długa cisza na drugim końcu linii. Stephan również zamilkł, otwierając szerzej oczy. Właśnie zauważyłam, że miał na sobie tylko bokserki i swój uśmiech, a ja byłam owinięta jedynie w prześcieradło. Dotarło do mnie z opóźnieniem, że nasze śniadanie w łóżku wygląda podejrzanie dla kogoś stojącego z boku. –Muszę powiedzieć, że jeżeli wymieniłabyś inne imię w tym zdaniu, musiałbym posunąć się do morderstwa.- Zaśmiałam się. Usłyszałam ten nerwowy ton. Poczułam się dziwnie spięta słysząc jego reakcję. –Powiedz

Stephanowi

ode

mnie

dzień

dobry.-

Powiedział

neutralnym głosem. Przekazałam. Stephan uśmiechnął się. –Dobry, James.- Powiedział głośno, tak, aby go usłyszał. –Podaj mi go do telefonu.- Odparł James. Podałam Stephanowi słuchawkę. Obserwowałam go uważnie, ale uspokoiłam się zupełnie, gdy Stephan zaczął się śmiać zanim jeszcze dobrze nie przyłożył słuchawki do ucha. –Cała przyjemność po mojej stronie, James.- Powiedział, ciągle się śmiejąc. Podał mi telefon. Przyłożyłam go do ucha. –Muszę już kończyć, ale mamy dzisiaj sesję zdjęciową o trzeciej.Odparł.

95

–Mogłabyś po drodze wpaść do mojego biura zanim tam pojedziemy? Powiedzmy o czternastej trzydzieści? –Dobrze, będę.- Odpowiedziałam. –Co powiedziałeś Stephanowi?- Zapytałam. Nic nie mogłam na to poradzić. Ich wymiana zdań była podejrzanie dziwna i krótka. –Powiedziałem mu, że kupię mu dom obok mojego, gdyż umie cię tak rozśmieszyć. Zrobiłbym wszystko, żeby usłyszeć tą radość w twoim głosie. Nawet kiedy to nie ja jestem sprawcą tego.- Poczułam ukłucie w klatce. Próbowałam znaleźć słowa, żeby mu coś odpowiedzieć. Był romantyczny, w tak ujmujący za serce sposób. –Jesteś tego sprawcą James. Wiesz, że nie jestem dobrym mówcą, ale kiedy cię poznałam to stało się twoim przywilejem. Wydobył z siebie mały okrzyk radości. –No proszę, poprawiłaś mi humor, znowu.- Słowa ugrzęzły mi w gardle. Nie wiedziałam nawet co mam mu odpowiedzieć. –Widzimy się o czternastej trzydzieści. Uważaj na siebie, Bianco.Powiedział miękko, brzmiąc odrobinę smutno. –Przyjadę.- Powiedziałam. Rozłączył się. Stephan posłał mi znaczące spojrzenie. –Jeśli jeszcze nie wiesz, czy on jest w tobie kompletnie zakochany, to pewnie przez to, że masz za sobą taką przeszłość. Sama siebie okłamujesz.- Wiedziałam do czego zmierza. Udawał, że nie obracał moich uczuć w sposób, który był moją metodą na zyskanie czasu. Tylko czasu na co? Nie wiedziałam. Doszłam do wniosku, że nie chciałam się mu już więcej opierać. Być może to ja chciałam zwolnić ten pędzący 96

pociąg osobowości pana Cavendish’a. Jedno wiedziałam na pewno. Zrobię wszystko, żeby był obecny w moim życiu. Na dobre i złe. On nadawał mojemu życiu smak. –Martwisz się, że te sadomasochistyczne gierki zrobią z ciebie ofiarę swojego dzieciństwa. Ale tak nie będzie Bee.- Powiedział Stephan. Przełknęłam ślinę a on złapał mnie za rękę, przyciągając mnie bliżej do siebie. Spojrzałam mu w oczy i zobaczyłam, jak bardzo poważnie to powiedział. –Jeśli uciekniesz od tego, co czujesz do Jamesa, stracisz go. Lepiej otwórz się na niego i na to co do niego czujesz. Rozumiem twoje wątpliwości, ale chcę, żebyś spojrzała na nie i powiedziała mi, czy one mają cokolwiek wspólnego z Jamesem, z osobą, którą poznałaś i z tym co on do ciebie czuje. Gdyby powiedziała to inna osoba i pouczała mnie mówiąc w ten sposób, z pewnością bym uciekła, albo odwróciła się od niej, albo zaatakowała. Stephan mówił mi to tak poważnym tonem, wiedział, że może mnie to zdenerwować, lub że nie spodoba mi się to co ma mi do powiedzenia. Czuł, że musi mi to uświadomić. Przy Stephanie, jedynie słuchałam co ma mi do powiedzenia. Próbowałam znaleźć właściwą odpowiedź. –Masz rację.- Odparłam. Sposób w jakim się czułam wskazywał na to, że byłam tchórzem. –Masz całkowitą rację co do wszystkiego. Muszę mu powiedzieć. Jest dla mnie taki dobry, jestem mu winna prawdę. To jest krok, który mnie przeraża …. również i fakt, że znamy się tak krótko. Myślę, że prawdziwa miłość wymaga czasu. Chciałam kierować się rozumem, ale moje serce jest ponad to. Czuje to, co czuję i wiem, że to nie minie.97

–Przestań tyle myśleć. Powiedz mu co czujesz. To nie musi być tak skomplikowane.- Skinęłam głową. –Masz rację. Od początku tak robiłam, a on starał się tylko do mnie zbliżyć. Pokazać, co do mnie czuje. Jestem mu winna szczerość. Pogłaskał mnie po włosach i uśmiechnął się tak, jak tylko on potrafi do osoby, która jest najwspanialsza na świecie- do członka swojej rodziny. Miałam nadzieję, że mój wzrok wyraża to samo, bo moje serce tak właśnie czuło. –Tak. To wszystko. Skończyłem swoje kazanie. Pomyślałem po prostu, że potrzebujesz emocjonalnego kopa, żeby obrać właściwą drogę. Nie chcę, żebyś przeoczyła coś, co sprawia, że jesteś tak… nieprzytomnie zakochana.- Zaczerwieniłam się od stóp do głów, gdyż Stephan miał rację. Ukrywanie tego było syzyfową pracą. James okazywał mi to. Był dla mnie tak dobry, a ja nie mogłam nic na to poradzić. A czy coś tak wspaniałego nie zasługuje na szanse? Czy rzeczywiście potrzebowałam czasu, aby upewnić się, że czuje to tak mocno? Moje serce znało już odpowiedź. Złapałam Stephana za rękę. –Kocham cię. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.- Pokiwał głową, uśmiechając się do mnie, a jego spojrzenie było takie wrażliwe. –Kocham cię. Nie ma takiej rzeczy, której bym dla ciebie nie zrobił. Jednak nie mogę cię zatrzymać. Nie musimy być sąsiadami, żeby być najlepszymi przyjaciółmi, tak jak przez całe nasze dotychczasowe życie. To nic między nami nie zmieni. Dorośliśmy Bianco, ale nigdy nie przestaniemy być dla siebie ważni. Znam cię za dobrze i wiem, że to właśnie cię powstrzymuje. Wyrzuć z siebie ten strach. Jesteś na mnie skazana na zawsze. 98

Rozdział dziesiąty Pan Supermodel Wyszykowanie się zajęło mi więcej czasu niż zwykle. Starałam się znaleźć właściwe numery swoich strojów, a Stephan wyrażał swoją opinię o każdym zestawie. To była dziwna zamiana ról, gdyż do tej pory, to ja mu doradzałam w czym wygląda dobrze. Najwidoczniej chciałam dobrze wypaść na sesji zdjęciowej mojego chłopaka. W końcu wyciągnęłam krotką, żółtą sukienkę w stylu Betsy Johnson. Była dla mnie trochę zbyt pretensjonalna. Miała rozkloszowaną dolną część, dopasowany gorset i prześwitywała miejscami. Kiedy jednak przymierzyłam ją, poczułam się seksownie i dziewczęco. Przed tą onieśmielającą

sesją,

potrzebowałam

zastrzyku

pewności

siebie.

Lakierowane, czerwone szpilki dopełniły całość, a ja skrycie zaczęłam lubić talent Jackie do dobierania tak kolorystycznych zestawów. Więcej czasu poświęciłam na ułożenie włosów, susząc je, a następnie wygładzając palcami. Makijaż zajął mi tyle czasu co zwykle. Usta pomalowałam na ciemny róż, na powieki nałożyłam fioletowy cień, a ciemniejszy odcień nałożyłam wzdłuż linii oka. Zakręciłam się na prośbę Stephana, gdy byłam już gotowa, a ten posłał mi uśmiech pełen aprobaty. – Najpiękniejsza kobieta na świecie - powiedział i wiedziałam, że naprawdę tak uważał. Widziałam to w jego oczach. Miałam jeszcze zapas czasu, a Stephan odprowadził mnie kawałek. Pożegnaliśmy się przy windach. Blake już tam na mnie czekała, wyglądając surowo jak zwykle.

99

– Proszę się upewnić, że została wezwana ochrona, kiedy chce panna opuścić apartament, panno Karlsson - upomniała mnie Blake. Zapomniałam. Uświadomiłam sobie, że ona tam musiała na mnie czekać, tak jakby była w stanie przewidzieć mój ruch. – Przepraszam. - Mruknęłam, czując się jak dziecko. Zawsze mnie tak traktowała. Świadczyło to o tym, że wcale nie jestem dla niej taka ważna. W końcu dotarło do mnie, gdzie popełniłam błąd. – Następnym razem zadzwonię, że wychodzę, więc nikt nie będzie musiał tu bezczynnie na mnie czekać - skinęła jedynie głową, tak jakby mi nie uwierzyła, a później zapadła niezręczna cisza. Skład mojej ochrony nie uległ zmianie. Jedynie zmienili swoje pozycje, tak że Johnny znajdował się teraz jak najdalej ode mnie. Z jednej strony, było to niedorzeczne, choć z drugiej strony odetchnęłam z ulgą. Widocznie chciał się zbliżyć do mnie w ciągu naszej krótkiej znajomości. Wsiedliśmy do limuzyny. Williams i Johnny siedzieli z przodu, a Blake i Henry umościli się koło mnie z tyłu samochodu. Przyjechaliśmy do hotelu wcześniej, czekając w zaparkowanej koło krawężnika limuzynie. Nikt nie odzywał się słowem. Patrzyłam w stronę budynku i wyczekiwałam Jamesa. Kiedy zauważyłam jego postać, ubraną w piękny garnitur, wychodzącą szybkim krokiem z wejścia w kierunku

samochodu,

poczułam

szybsze

bicie

serca.

Ludzie

zatrzymywali się, gdy ich mijał stanowczym krokiem. Był tak uderzająco przystojny, tak zniewalający. Jego widok musiał przyprawiać tych ludzi o zawał serca. Skupił na mnie swoją uwagę. W jednej chwili znalazł się przy mnie, na siedzeniu, a jego łagodne spojrzenie, które poczułam na sobie, sprawiło, że rozpłynęłam się. Spojrzałam na niego. Kiedy mnie ujrzał, jego wyraz twarzy zmienił się błyskawicznie i zrobiło mi się cieplej 100

na sercu. Przybliżając się do mnie, wsadził dłoń w moje włosy. Pocałował mnie w policzek. – Boże, jak ja za tobą tęskniłem, kochanie. Trzydziestka to za mało, żeby iść na emeryturę? Bo chciałbym wtedy cały czas się z tobą kochać - powiedział miękko, ale ostatnie zdanie wyszeptał mi do ucha. Uśmiechnęłam się, łapiąc go za rękę na moich włosach i przycisnęłam ją do swojego policzka. – Masz trzydzieści lat? - zapytałam zaskoczona. Zawsze myślałam, że jest młodszy. Mogłabym przysiąc, że słyszałam, że ma dwadzieścia kilka. Z resztą nie wyglądał na trzydziestolatka. Wyglądał młodo. Owszem, nosił ciężar niezliczonych obowiązków na swoich pięknych barkach. Skinął głową, a jego łagodne, przygaszone spojrzenie spoczęło na mnie. – Parę tygodni temu miałem urodziny. Myślałaś, że jestem młodszy? - pokiwałam głową, bo nie mogłam temu zaprzeczyć. Zwróciłam uwagę na to, co powiedział i co to oznaczało. – Przegapiłam twoje urodziny? - zapytałam, czując się paskudnie z poczuciem winy. Przygryzł wargę i z jakiegoś powodu, zachciało mi się płakać. Teraz jego słowa stały się bardziej czułe. – Tak. To było kilka dni temu. Ale napisałaś do mnie w dniu urodzin i to mi wystarczy. Byłam w szoku. Łza spłynęła mi po policzku i nic nie mogłam na to poradzić.

101

– Nie wiedziałam - powiedziałam szeptem, przybliżając się do niego. –Czuję się z tym strasznie. Jak mogę ci to wynagrodzić? Starł łzę z mojego policzka i uśmiechnął się smutno. – Nie przegap następnych. Już nigdy. To mi wynagrodzi wszystko pokiwałam głową. – Nie wiedziałabym co ci dać. Co byś chciał. Muszę coś dla ciebie zrobić - wyszczerzył zęby, a jego piękna twarz przybrała grzeszny wyraz. Lecz jego oczy nadal patrzały na mnie z czułością. – Chciałbym, żebyś namalowała dla mnie obraz. To będzie wspaniały prezent. Nie oznacza to jednak, że cofam swoją poprzednią prośbę, żebyś już nigdy nie opuściła żadnych moich urodzin. Skinęłam twierdząco głową na znak zgody. Wiedziałam, że to szaleństwo. Jego brwi uniosły się na znak zaskoczenia. – Tak po prostu, zgadzasz się? Rozumiesz, że mówiąc to, proszę cię o długoterminowe zobowiązanie? Ponownie pokiwałam głową, a jego wzrok stał się dziki w zaledwie sekundę. Schował swoją twarz w moją szyję. Doskonale rozumiałam jego ruchy. Ja też nie chciałabym, żeby zobaczył mnie w takim momencie. – Mówisz poważnie? - wyszeptał. Byłam zaskoczona jego niedowierzaniem. Zgodziłam się przecież z nim zamieszkać. Już chciałam powiedzieć mu, że go kocham, zapewnić go o swoich uczuciach, ale czwórka pozostałych osób w samochodzie, sprawiła, że trzymałam język za zębami. – Tak, James. Chcę, żeby to trwało. Żebyśmy byli razem. Pragnę tego powiedziałam szeptem, wprost do jego ucha. 102

Przycisnął mnie mocno do siebie i przyłożył usta do mojego ucha. – Ja również tego pragnę. Będę o to walczył Bianco, będę walczył o nas, gdyż czasami trzeba będzie ją stoczyć. Życie, które prowadzę może być przytłaczające, a dziennikarze są bezwzględni. Możesz mi przysiąc, że cokolwiek by o nas nie pisali, zawsze staniesz po mojej stronie? Spięłam się po jego słowach, dostrzegając nagle, że odnosił się do nieznanej przyszłości. Być może do czegoś, jeszcze gorszego niż do tej pory. Nie wiedziałam, czy to moja wyobraźnia, czy po prostu czekam na najgorsze. Wyczułam w jego głosie strach, który natychmiast i mnie się udzielił. – Obiecuję, że spróbuję - powiedziałam w końcu. – Dziękuję ci - wymamrotał. Odsunął się, spojrzał przez okno i chwycił moją dłoń. Mogłabym przysiąc, że to go uspokoiło. Zrozumiałam. Również wpatrywałam się w okno,

próbując

odzyskać

swoją

własną

równowagę.

Szybko

dojechaliśmy do celu. Kiedy ochrona otoczyła nas dookoła, wysiedliśmy powoli z samochodu. To całe zamieszanie, ciągle było dla mnie nierealne, ale kiedy James położył na moim karku swoją ciepłą dłoń, pomyślałam, że przyzwyczaję się do wszystkiego, byle tylko był przy moim boku. Cała sesja wydała mi się dziwnym pomysłem. Od kiedy tylko przekroczyłam drzwi, zrozumiałam, że nie pasuję do tego miejsca. Byłam ubrana jak dziewczyna milionera, ale to nie byłam ja. Nie czułam się dobrze, kiedy zabrali ode mnie Jamesa, żeby mógł się przygotować do zdjęć. Mnie natomiast pozostawili samą sobie. Wszyscy byli bardzo mili, ciągle pytali, czy czegoś nie potrzebuję. Znaleźli nawet odpowiednie miejsce do siedzenia, abym mogła obserwować sesję. Jednak to 103

wszystko sprawiało, że czułam się jeszcze bardziej nieswojo. Ukryłam te emocje

pod

maską

opanowania,

ale

w

środku byłam

bardzo

zdenerwowana. Ochrona nie pomagała mi w tym wcale. Wyglądali surowo i groźnie, kiedy zajęli swoje pozycje dookoła mnie i rozglądali się po całym pomieszczeniu. W końcu wpadłam na pomysł, żeby pobawić się telefonem. Zauważyłam nieprzeczytaną wiadomość od Stephana i szybko ją odczytałam. Stephan: Spotkanie z tymi ludźmi to był zły pomysł. Są wrogo nastawieni, a ja do końca nie wiem dlaczego. Bianca: Myślę, że Vance umawia się z Javierem. Od zawsze tak uważałam. Czy mogę coś zrobić, aby ci pomóc? Chcesz, żebym tam przyszła i udzieliła ci odrobiny wsparcia? Na samą myśl, że ktoś mógłby być w stosunku do Stephana złośliwy, robiło mi się gorąco. Stephan był bardzo silnym mężczyzną, silną osobą, ale wciąż nie mogłam znieść tej myśli. Stephan: Niee, nie jest tak źle, Bee. Po prostu będę unikać zaczepki. Chciałbym, żebyśmy się później spotkali, gdy będziesz wolna. Daj mi znać. Bianca: Oczywiście. Wskaż tylko miejsce i czas, a ja tam będę. Zawsze. Stephan: W twoim wypasionym mieszkanku, jak tylko skończysz podziwiać swojego supermodela. Bianca: Jasne. Kocham cię. Stephan: Kocham cię, Bee. Poczułam silną chęć, żeby zignorować, co mi napisał i po prostu wyjść, odnaleźć go oraz upewnić się, że z nim wszystko w porządku. Stłumiłam w sobie tą potrzebę. Stephan zazwyczaj mówił mi wprost, 104

czego ode mnie oczekuje, a skoro powiedział, że nie jest tak źle i że mamy się spotkać później, to było to czego naprawdę oczekiwał. Tego zamierzałam się trzymać. Kiedy James wyszedł z przymierzalni, ciągle o tym myślałam. Moja szczęka nieco opadła, a wzrok stał się całkowicie bez wyrazu. Miał na sobie blado szare spodnie i biały krawat. To wszystko. Jego klatka i stopy były nagie, a jego złotobrązowa skóra, kontrastowała z bladym materiałem krawata. Jego tors pokryty był olejkiem, a ten widok sprawił, że zrobiło mi się mokro w ustach. Jego bokserki były niedorzecznie nisko zawieszone, co oznacza, że nie pochodzą z jego garderoby. Nie wyobrażam sobie jego, ubranego do pracy w niedopasowany garnitur, a te bokserki wyglądały jakby miały zaraz się zsunąć i ukazać całemu otoczeniu, jego najbardziej rozkoszne części ciała. Przełknęłam głośno ślinę, kiedy podszedł do mnie. Obserwowałam jego literkę V. Przybliżył się do mnie. – Cześć panie Piękny - powiedziałam miękkim głosem. To był rodzaj wymówki. – Nie powinnaś tak na mnie patrzyć w tej chwili, Bianco - odparł ze słodkim uśmieszkiem. – No chyba, że chcesz, żeby czytelnicy tego pisma ujrzeli jak mi stoi. Pokręciłam głową. Miał rację, ale ja nie mogłam oderwać od niego oczu. Jego klatka lśniła od olejku. Dotknęłam go tam palcem. Chwycił moją dłoń. – No już, już - powiedział, ciągle się uśmiechając. Spojrzałam na jego twarz. Oczywiście jej widok był tak samo deprymujący. Ktoś związał jego włosy do tyłu, przez co zdawały się być 105

teraz ciemniejsze. Zacisnęłam pięści, aby powstrzymać się przed dotknięciem go. Ostatnio z trudem mi to przychodziło. To było dla mnie dziwne, nowe doświadczenie. Zawsze uważałam, że dotykanie i bycie dotykaną, jest jak klątwa. Odchrząknęłam. – Wyglądasz… - Rozkosznie. Smakowicie. Do schrupania. Bardzo dobrze. –Dziękuję - również odchrząknął. - Mam nadzieję, że nie zajmie nam to dużo czasu. Odszedł w stronę, gdzie rozstawiano sprzęt, zanim zdążyłam mu cokolwiek odpowiedzieć. Obserwowałam całą tą sytuację jak wyrzutek. Jak obsesyjny, zakochany wyrzutek. Podobnie, jak wpatrzone w niego maślanymi oczami kobiety, które były wszędzie, gdzie spojrzałam. Jedna szczęściara otrzymała zadanie, aby pokazać Jamesowi, gdzie ma stać i co robić. Nie umknął mi też fakt, że korzystała z każdej możliwej okazji, żeby go dotknąć. Czy mogę ją za to winić? Tak, ale to nie był nawet cień zazdrości. Jak mogłabym być, kiedy James nieustannie starał się, unikać każdego jej dotyku. Owszem, był profesjonalistą, ale w stosunku do kobiet był oziębły. Kobieta była zbyt chuda, ale wciąż bezsprzecznie atrakcyjna. Miała ciemne włosy i oczy, a

jej usta były wprost z

Hollywood. Miała między trzydzieści a czterdzieści pięć lat. To nie robiło dla niej różnicy. Młodość lub jej brak, nie było kluczem do jej piękna. Wciąż nie poczułam najmniejszego zagrożenia z jej strony, nawet gdy położyła na nim swoje ręce. Zamiast tego, przybrałam taką samą niezręczną pozycję, co James. Rzucał w moją stronę od czasu do czasu przepraszające spojrzenie, kiedy ta go trzymała. Bał się bardziej tego, że mnie zdenerwuje, niż że musi się skupić na zdjęciach. Za każdym razem, kiedy tak robił, rumieniłam się. Kobieta w końcu się od niego odsunęła i rozpoczęłą się 106

sesja.

Zaczęła

wydawać

polecenia

do

ekipy

i

właśnie

wtedy

uświadomiłam sobie, że musi być tu reżyserem. Po sposobie jej zachowania, wywnioskowałam, że musi być kimś w rodzaju asystenta gwiazd. Wiedziałam lepiej niż ktokolwiek inny, jak Pan Piękny może doprowadzić nawet najbardziej niewzruszoną kobietę w miłosne ogłupienie. Każdy jego ruch stawał się coraz bardziej fascynujący. Mnie to się od zawsze cholernie podobało. Nie uśmiechał się, jedynie poruszał twarzą o kilka stopni w jedną i drugą stronę, łapiąc odpowiedni kąt dla kilku ujęć. Jego dłonie spoczywały na biodrach, następnie ułożył je za głową, uwidaczniając przy tym, napięte mięśnie brzucha i eksponując w najbardziej pociągający sposób swoje ramiona. Może tylko mnie się zdawało, ale jego krawat sugestywnie wskazywał dolną część jego ciała i nic nie mogłam poradzić na to, że gapiłam się na swoje imię rozciągnięte na jego klatce. Wywołało to uśmiech na mojej twarzy. Był szalony, ale to była jego kolejna cecha, którą uwielbiałam. Stało się oczywiste, że ja również traciłam zdrowe zmysły. Robili zdjęcie za zdjęciem, kiedy James odwrócił się na polecenie kierowniczki. Ogłosiła dziesięciominutową przerwę. – Annie, przynieś mi szelki - warknęła. Drobna blondynka popędziła do garderoby. Dwie kobiety, sprawnie przyczepiły szelki do nisko zawieszonych spodni. Wyglądało to zbytecznie i bardzo nieprofesjonalnie, ale co ja tam wiedziałam? Powrócili do robienia zdjęć. James musiał naciągnąć jedną szelkę, aby uwydatnić swój napis i nikt go przed tym nie powstrzymał. Teraz już wiem, dlaczego kazali mu ubrać te szelki, choć wcześniej myślałam, że to niepotrzebne. Wyglądało to bardzo seksownie. Zupełnie tak, jak niewiarygodny seks na koniu. Było coś obscenicznego w tym 107

biznesowym stroju i naoliwionej opalonej klatce. Ten widok przyprawiał mnie o mentalny orgazm. Robili nieskończoną ilość zdjęć, ujmując każdą jego zmianę ułożenia i wyrazu twarzy. Kazali mu się odwrócić i zrobili zdjęcie jego plecom. Ściągnął jedną szelkę, aby pokazać swój tatuaż. Przybliżyłam się, aby mu się przyjrzeć. Ciągle czułam się wstrząśnięta, za każdym razem gdy widziałam swoją twarz na jego plecach. Słyszałam od kilku znajomych, że tatuaże najpierw się zasklepiają, a czasami po kilku tygodniach niszczy się tusz. Nie widziałam jednak tego u Jamesa. Obrazek ciągle wyglądał doskonale. Wciąż uważałam, że ten tatuaż to szaleństwo, mimo że zaczynałam rozumieć dlaczego go zrobił. Czuł się związany ze mną z jakiegoś powodu. Ja byłam tak niedostępna, że nie był w stanie wyjawić mi swych uczuć w inny sposób, tak abym mu uwierzyła. Byłam zbyt zraniona, zbyt sceptycznie nastawiona na wszystko, co dobre w życiu. To był jego popieprzony sposób na udowodnienie mi tego. Był pod tym względem podobny do Stephana. Był w stanie wyzbyć się swojej dumy, aby pokazać mi jak bardzo mnie kocha. Wiem w głębi duszy, że nie ma takiej rzeczy, której by Stephan dla mnie nie zrobił, a ja dostrzegałam teraz to samo u Jamesa. Co ja takiego zrobiłam, żeby sobie

zasłużyć na tak skorych do poświęceń

mężczyzn w swoim życiu? Nie mogę tego pojąć. To wszystko jest zbyt piękne, aby było prawdziwe.

108

Rozdział jedenasty Pan Cudowny Po wyczerpującej liczbie póz, James został poproszony o zmianę swojego stroju. Nie wiem dlaczego. Widziałam zdjęcia. Nie było możliwości, aby do tej pory, nie zrobili kilku dobrych ujęć. Reżyser podeszła do mnie, kiedy James zniknął w przymierzalni. Uśmiechnęła się profesjonalnie. Zastanawiałam się, czy zanim została reżyserem sesji zdjęciowych, była modelką. Pomachała ręką przed swoją klatką. – Więc pewnie ty jesteś tą Biancą? - zapytała, a ja uświadomiłam sobie, że ma na myśli tatuaż, na który gapiła się przez ostatnią godzinę. Skinęłam głową, nie bardzo wiedząc, co jej odpowiedzieć. Wyciągnęła do mnie rękę. – Nazywam się Beatrice Stoker. Jestem reżyserem. Ujęłam jej dłoń, a ona zacisnęła swoją tak mocno, że pomyślałam, iż to jest pewnego rodzaju test. – Jestem Bianca - powiedziałam, choć już wiedziała o tym doskonale. – Jesteś szczęściarą, Bianco - odparła. Coś zbyt znajomego w jej tonie głosu zaalarmowało mnie. Posłałam jej wymowne spojrzenie. – Zdaję sobie z tego sprawę. Uwierz mi, że nawet nie wiesz jak wielką jestem szczęściarą. Zamrugała oczami, ale nie wydawała się być wzruszona moją niedyplomatyczną odpowiedzią. Nie wiedziałam dlaczego, ale chciałam jej dać nauczkę i coraz ciężej było mi utrzymać język za zębami. 109

– Cieszę się - odparła w końcu - że tatuaże pana Cavendish’a nawiązują do pani. Mam pewien pomysł na zdjęcia i mam nadzieję, że nie będzie miała pani nic przeciwko. – A co miałabym mieć przeciwko? - zapytałam podejrzliwie. Uśmiechnęła się do mnie wyćwiczonym uśmieszkiem. – Czy nie masz nic przeciwko temu, by przejść przez męki układania

fryzury,

makijażu

i

dobrania

odpowiedniego

stroju?

Chciałabym, aby pani była na kilku ujęciach. Im więcej ozdób będzie na zdjęciach z Jamesem tym lepiej. Jeśli wiesz o czym mówię. Nie wiedziałam. – Chcesz, żebym była na zdjęciach? - zapytałam zaskoczona. To było coś, czego nigdy bym się nie spodziewała. – Cóż. James chwali się swoimi tatuażami, które bez wątpienia zrobił na twoją cześć, więc pomyślałam, że byłoby dobrze, gdybyś się pojawiła na kilku fotkach. To nic takiego. Chciałabym, żebyś go przytuliła z tyłu. To ma być niewinne i w dobrym tonie. Już kilka razy pozował na naszych okładkach bez koszuli. Pomyślałam, że będzie miło pokazać czytelnikom, kto zainspirował Jamesa do zrobienia tych rysunków. Skrzywiłam się, myśląc, że to nie jest najlepszy pomysł. – Musisz zapytać o to Jamesa. To jego sesja. Pokiwała głową i odeszła z nadzieją, że James się zgodzi. Ja natomiast poczułam, jakbym rzuciła go na pożarcie wilkom. Na pewno. James wyszedł z przebieralni kilka chwil później, krocząc w moją stronę, a jego brwi uniosły się do góry. Miał na sobie nowy, genialny strój składający się z beżowych spodni, nagiej, złocistej klatki i najmiększego

110

szalika, jaki w życiu widziałam, który był owinięty dookoła jego szyi i utworzył literę X. – Co myślisz o tym pomyśle? - zapytał mnie cicho. Wzruszyłam ramionami, sama nie będąc pewna co mam myśleć. W dodatku było mi ciężko skupić się na czymś innym, niż wizja tego, co mógłby mi zrobić tym szalikiem. – Moją pierwszą myślą było, żeby powiedzieć, że chyba ich popieprzyło. Nie chcę, żebyś się tak pokazywała całemu światu, a moja potrzeba, by cię chronić jest kwestią bezdyskusyjną. Ochrona ma na ciebie oko, więc pomyślałem, że pozwolimy, aby zrobili ci zdjęcia, ale na naszych warunkach, jeśli to będzie miało sens. Cóż, moja odpowiedź brzmi tak, chciałbym, abyś wzięła udział w tej sesji, oczywiście jeśli się z tym dobrze czujesz. Wyglądał jakby się bronił, kiedy wyjaśniał mi swoje powody. To było do niego niepodobne, żeby obrać postawę obronną. Zaskoczyło mnie to trochę. Wyglądał na zdenerwowanego, więc postanowiłam go uwolnić od tej męki. – Dobrze, zrobię to - powiedziałam cicho. Już i tak wiele moich paskudnych zdjęć ujrzało światło dzienne, więc jedno więcej nie robi mi różnicy. Wyglądał na zaskoczonego i nie do końca zadowolonego, co uznałam za jego małe zboczenie. Pokiwał głową. Zaraz po tym, poczułam jak przewija się przeze mnie trąba powietrzna. W jednej chwili miałam ułożoną fryzurę, zrobiony makijaż i paznokcie. Wizyta w przymierzalni była porażką. Ludzie w garderobie byli przyzwyczajeni pracować z profesjonalistami i przywykli już do radzenia sobie z zazdrosnymi chłopakami, krążącymi wokół tematu biznesu. 111

Ktoś zaczął podnosić moja spódniczkę do góry, a ja wydobyłam z siebie

okrzyk

zaskoczenia.

Odwróciłam

się,

żeby

spojrzeć

na

dziewczynę stojącą za mną. Obdarzyła mnie niecierpliwym spojrzeniem, które mówiło mi, że tylko wykonuje swoją pracę. I wtedy nadszedł James… –Nie

dotykaj

jej

-

powiedział

do

tej

biednej

dziewczyny

nieustępliwym tonem. Nie spodobała mi się jej bezpośredniość, ale poczułam silny przypływ współczucia, kiedy zobaczyłam jej skruszony wyraz twarzy. Zwrócił się do ludzi w całym pomieszczeniu. – Wszyscy wyjść. Ona nie potrzebuje widowni. Zostaje tylko jedna stylistka. Ta szczęściara wyglądała, jakby wylosowała najkrótszą zapałkę, kiedy wynurzyła się ze sterty ciuchów. To była drobna blondynka, która pomagała przy zdjęciach. Wyciągnęła parę jeansów i podała mi je z wątpiącym spojrzeniem. – Pewnie nie chciałabyś pozować topless. Oczywiście wszystko byłoby zakryte. –Nie ma mowy - powiedział James. Brzmiał również na wyprowadzonego z równowagi. Dziewczyna westchnęła, tak samo zadowolona z tej odpowiedzi, jak James z całej tej sytuacji. – Może sam wybrałbyś dla niej coś z garderoby. Jedynie jej ręce, no i może czubek głowy będzie odkryty. Nie zrobi to już większej różnicy i z całą pewnością będziesz mógł wyrazić swoją opinię. Była sarkastyczna, mówiąc Jamesowi, żeby wybrał strój, ale on wziął jej słowa na poważnie i zaczął szperać wśród wieszaków w 112

poszukiwaniu właściwego kompletu. Nie tracił czasu i w końcu dokonał wyboru. Wywróciłam oczami, ale uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam co wydobył z garderoby. Stylistka również była zadowolona z jego poszukiwań. – Oh, to wspaniały wybór. W tym będzie czuła się swobodnie podczas zdjęć. –Ona nie potrzebuje pomocy przy ubieraniu się. Potrzebuje natomiast trochę prywatności - powiedział dosadnie James. Stylistka posłała mu mało przyjazne spojrzenie i wyszła w pośpiechu. Spojrzałam na Jamesa, mając nadzieję, że się na mnie rzuci. To był mój naturalny odruch. Teraz byliśmy sami, a kiedy jesteśmy sami… Nie pomyślał o tym, tylko zaczął mnie ubierać. Nie potrzebowałam pomocy, ale wiedziałam, że nie o to w tym chodzi. Chciał to zrobić, potrzebował tego. Jeśli chciałabym to przeanalizować, jak wszystko z resztą, pomyślałabym, że lubi po prostu o mnie dbać. Bycie w związku, było dla niego tak samo nowe, jak dla mnie, a to była jedna z tych rzeczy, które pary robią. To je zbliża do siebie. Byłam pewna, że nie wiele ludzi tak robi. To zbliżało nas do siebie i sprawiało, że czułam się kochana. Ubrał mnie w beżowe spodnie i miękką, dzianinową, beżową bluzeczkę, która była w zbliżonym kolorze do jego szalika. Złapałam w palce materiał, kiedy tylko znalazł się w moim zasięgu. Obdarzył mnie gorącym spojrzeniem. – Zatrzymam ten szal. Mam wobec niego plany. –Oczywiście, że masz - wymamrotałam. Jego wzrok skupił się na mnie. 113

– To spojrzenie w twoich oczach wpakuje cię w kłopoty. Gapiłam się na niego, pogarszając swoją sytuację. Wyszczerzył się do mnie. – Szczęśliwie dla nas obojga, że ty lubisz pakować się w kłopoty. Poczułam jak moje wnętrze zacisnęło się w bardzo przyjemny sposób. Byłam pewna, że to oznaczało, iż zamierza zrobić coś w tym kierunku, ale on skończył mnie ubierać i odsunął się. – Ubierz te same czerwone szpilki - powiedział. Włożyłam je, a James wyprowadził mnie z powrotem do studia. Sesja była mniej więcej tak krępująca, jak się spodziewałam. Na moje nieszczęście pozowanie było jeszcze gorsze. Wszystko co miałam robić, to stać za Jamesem z owiniętymi rękoma dookoła jego talii i ułożonymi dłońmi na jego brzuchu i klatce. Powstrzymywałam się przed błądzeniem rękoma po jego ciele, ale było to niezmiernie ciężkie. Moja twarz nie była całkowicie widoczna, jedynie czubek mojej głowy i oczy wystawały zza jego ramion, kiedy nie opierałam policzka o jego piękne plecy. Pozowanie okazało się łatwe. Najcięższą rzeczą było to, żeby nie posunąć się za daleko. Radziłam sobie z tym lepiej niż James, a to dlatego, że jemu było gorzej nad sobą zapanować. Reżyser chrząknęła znacząco już po paru ujęciach. – Eee, czy może pan coś na to zaradzić panie Cavendish? To nie jest czasopismo dla dorosłych… James, bezwstydny drań był kompletnie niewzruszony. – Róbcie zdjęcia od pasa w górę. To ty chciałaś, żeby moja dziewczyna uczestniczyła w sesji i to ty kazałaś jej położyć na mnie ręce. Trzeba było to wziąć pod uwagę.

114

–Jeśli moglibyśmy zrobić ujęcia od pasa w górę, to nie byłby problem. Zdaje się, że mamy tu… większy problem. Poczułam jak otarł się o mój policzek i już nie mogłam się więcej powstrzymywać. Zaczęłam chichotać i nie mogłam przestać przez najbliższe pięć minut. James odwrócił się do mnie tak, aby nasze twarze były naprzeciw siebie. Uśmiechał się do mnie z radosnymi oczami. – Nie ma na świecie dźwięku, którego chciałbym słuchać bardziej niż twojego śmiechu. Uspokoiłam się po tym nagłym ataku śmiechu. James również zaczął radzić sobie lepiej. Fotografowali go od przodu i od tyłu, kiedy ja przylegałam do jego boku. Zrobili krótką przerwę, aby poprawić jego fryzurę. Wszystko to wydawało się dla mnie śmieszne i frywolne, ale co ja tam wiedziałam o robieniu zdjęć. Nie mogłam też powiedzieć, że źle się bawiłam. Wprost przeciwnie. Po pierwsze pozbyłam się tremy i naprawdę spędziłam miło czas. Kazali Jamesowi przebrać się po raz ostatni, a ja już nie uczestniczyłam w tych ujęciach. Nie miałam nic przeciwko. Ubrali go w krótkie biodrówki i sportowe buty. Nie miał na sobie skarpetek, co było mało praktyczne, ale miał tak seksowne kostki, że domyśliłam się, że zrobili to celowo. Związali z tyłu głowy jego dłuższe kosmyki włosów, co uznałam za dziwne. Pasowało mu to. Wyglądał obłędnie, jak zwykle. Przybierał standardowe pozy, które już robił wcześniej. Następnie przeszli do ujęć w ruchu. Na te ostatnie patrzyłam z nieskrywaną fascynacją. Skakał wysoko do góry, robił pompki i przysiady. Musze przyznać, że uśmiechnęłam się nieznacznie, kiedy kazano mu robić skręty tułowia. Wkładał w te zdjęcia dużo siebie, nawet kiedy szczerzył się wprost do obiektywu. Nie potrzebował wskazówek przez całą sesję. Zupełnie tak, jak prawdziwy model. 115

Ktoś przyniósł mi kanapkę z indykiem. Zjadłam ją całą, nie spuszczając wzroku z Jamesa nawet na sekundę. Zrobiono kilka przerw, aby niepotrzebnie nasmarować dolną część ciała Jamesa. Próbował wymigać się dwóm kobietom i posłał mi zmieszane spojrzenie. Dokładnie odczytałam to z jego oczu. Martwił się, że będę zła, że kładą na nim swoje łapy i chciał je powstrzymać. W końcu odpuściły, ale chciały zając się jego plecami. Jego szczęka zacisnęła się i wyglądał na skołowanego, aż do czasu kiedy skończyły. Obserwowałam całe zajście bez żadnego wyrazu na twarzy, gdyż czułam się odrobinę podirytowana. Gdybym była skłonna zdenerwować się, jego reakcja szybko by mnie z tego wyleczyła. To on był bardziej zirytowany tą sytuacją niż ja. Podchodził do mnie podczas przerw na krótką rozmowę, gdy jedna z wielu asystentek podeszła do nas z zakłopotanym wyrazem twarzy. Zauważyłam, że trzyma w ręku zrolowaną gazetę. Rozwinęła ją i podała mu, trzymając w drugiej ręce czarny marker. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale czy mógłby pan mi to podpisać? - Zapytała. James bez wahania wziął gazetę i podpisał się na okładce. Zamarłam, gdy na nią spojrzałam. To było zdjęcie przedstawiające jego i Jules. Poznałam po jej ciuchach, że to było tego samego wieczoru, kiedy uciekłam z jego apartamentu. Zauważył moją minę i oddał magazyn dziewczynie. – Dzięki wielkie - wymamrotała i oddaliła się. Pomyślałam, że nie chce nadwyrężać swojego szczęścia. – Wyglądasz na zdenerwowaną - powiedział cicho James, bacznie mnie obserwując.

116

Wzruszyłam ramionami, gdyż nie chciałam o tym rozmawiać, ale też nie wiedziałam, czy nie skomentować tego jakoś. – Tej nocy - powiedziałam w końcu, a on wciąż na mnie patrzył. Wiem, że powiedziałeś, że to nie była randka, ale wciąż mnie to boli, że poszedłeś z nią na tą galę i to po tym wszystkim, co się stało. Otworzył szerzej oczy. – Nie - powiedział miękko. - Nie zrobiłem tego. Nie mógłbym. Poszedłem tam na trzydzieści minut, gdyż czułem się zobligowany w imieniu mojej matki. Byłem nieszczęśliwy i poszedłem tam sam. Te zdjęcia to był pomysł Jules. Jedyny raz, kiedy zamieniłem z nią słowo to było, wtedy gdy powiedziałem jej, żeby zostawiła mnie samego. Przysięgam Bianco. Już raz widziałem jak to odczułaś, nie zrobiłbym tego ponownie. Poczułam ogromną ulgę. Nawet nie przypuszczałam, że będzie mi to tak przeszkadzać. Może to było upokarzające, ale chciałam to wyjaśnić. – Ten naszyjnik, który miała na sobie tego wieczoru… Czy to ty jej go dałeś? Pokręcił głową. – Nigdy nie dałem jej biżuterii. –Zauważyła mój naszyjnik i stwierdziła, że jej był bardzo podobny… Spąsowiał na twarzy. Jego ręce przecięły powietrze. – Jest zbyt zaabsorbowana moim życiem prywatnym i w dodatku kłamie. Przepraszam,

że musiałaś już tego doświadczyć.

manipulowała tobą. Ja jej tego nie podarowałem.

117

Ona

Skinęłam głową, żeby dać mu do zrozumienia, że go usłyszałam. Właśnie wzywali go do ponownych zdjęć. – Wszystko w porządku? Masz jeszcze jakieś pytania? Pokręciłam przecząco głową i spojrzałam na niego, pokazując mu tym samym, że nic mi nie jest. Wrócił do ekipy, aby dokończyć sesję. Zorientowałam się, że zdjęcia trwały prawie cztery godziny. Byłam zaskoczona, kiedy spojrzałam na telefon. James znajdował się w przymierzalni,

kiedy

zauważyłam,

że

mam

kilka

nieodebranych

wiadomości od Stephana. Stephan: Bee, zadzwonisz do mnie, kiedy będziesz mogła? Stephan: Jestem w drodze do apartamentu. Daj mi proszę znać, kiedy będziesz już wolna. Nie chcę być teraz sam. Po moim kręgosłupie przeszedł przejmujący dreszcz i poczułam się niebywale winna, że zapomniałam znowu o moim telefonie. Próbowałam dodzwonić się do niego pięć razy pod rząd, a moje serce zaczęło mocniej bić, kiedy nie odebrał. Jego prośba o to, że nie chce być teraz sam, trafiła do mnie nagle. Nie powinien być sam, nie teraz. Póki jeszcze oddycham. Tak to z nami już było. Teraz był sam i prawdopodobnie cierpiał. Musiałam do niego jechać. Próbowałam napisać mu wiadomość, ale wiedziałam, że to bez sensu, gdyż nie odbierał ode mnie telefonu. Bianca: Dopiero teraz zauważyłam twoją wiadomość. Wrócę do apartamentu tak szybko jak się da. Powiedz, proszę, że z tobą wszystko w porządku. James kroczył w moją stronę, gdy odwróciłam wzrok od telefonu. Musiał zauważyć moją minę, gdyż z jego twarzy zniknął uśmiech, a pojawiło się czujne spojrzenie. – O co chodzi? - zapytał cicho, gdy podszedł do mnie blisko. 118

– Chodzi o Stephana. Muszę wrócić do apartamentu. Jest przygnębiony z jakiegoś powodu i potrzebuje mnie teraz. Skinął głową. Chwycił mnie za łokieć i skierował nas w stronę drzwi. – Panie Cavendish, proszę poczekać - powiedziała reżyser. – Musimy przeprowadzić jeszcze krótki wywiad. To zajmie najwyżej pół godziny - nie zwolnił kroku. – Prześlij mi pytania e-mailem. Mamy pilną sprawę do załatwienia powiedział szorstko. Nie zaprotestowała. Nikt by tego nie zrobił, słysząc ton głosu Pana Cavendish’a. Nie tracił czasu i niedługo potem siedzieliśmy w samochodzie zmierzając w stronę mieszkania. – Dziękuję

-

powiedziałam

do

niego

cichym

głosem,

skonsternowana obecnością pozostałych ludzi w samochodzie. - Nie mogę znieść myśli, że jest tam sam i w podłym nastroju. Pokiwał głową i pogłaskał mnie po włosach. – Wiem. Będziemy w domu za kilka minut. Wiesz, co mogło się stać? Wzruszyłam lekko ramionami. – On i Javier spotkali się dzisiaj wieczorem z resztą ekipy. To była załoga, która przyjaźniła się z Javierem, ale nie ze Stephanem. Coś się musiało tam stać. Stephan wcześniej wspominał mi, że byli do niego wrogo nastawieni. Mogłam tam iść razem z nim. Czuję się okropnie. –Czy prosił cię, żebyś z nim poszła? –Nie ale… –Czy prosił cię, żebyś teraz do niego przyjechała? - zapytał. 119

–Tak, ale to było jakąś godzinę temu… –Przestań się obwiniać. Wiesz, że Stephan by tego nie chciał. Już do niego jedziemy i wszystko będzie dobrze.

120

Rozdział dwunasty Pan Wyrozumiały Pośpieszyłam do windy, a następnie skierowałam się do pokoju, w którym zatrzymali się chłopaki. James był przy mnie, ale nic nie mówił. Po prostu mnie wspierał. Wiedziałam, że idziemy we właściwym kierunku, gdyż z każdym krokiem, słyszałam coraz wyraźniej krzyki dobiegające z końca długiego korytarza. Zaczęłam biec. Javier krzyczał, a jego głos był cierpki i zdenerwowany. To było do niego niepodobne. Zatrzymałam się w drzwiach. – Teraz o tym porozmawiamy - powiedział Javier przykrym tonem. Stał naprzeciwko Stephana, dość blisko by wykrzyczeć mu wszystko w twarz. Jego ton głosu i postawa natychmiast wywołały u mnie gniew, ale to nie on wyprowadził mnie z równowagi. Stephan stał ze skrzyżowanymi ramionami na wprost Javiera, patrząc w podłogę ze zrezygnowaniem. Poddał się bez walki, uciekając myślami w ciemne zakamarki swojego umysłu, gdzie jego rodzina znęcała się nad nim i porzuciła go. Widziałam to w jego spojrzeniu. Coś strasznego musiało się stać między nimi, coś tak strasznego, że wszystko to co mówił do niego, pchało go coraz głębiej w ciemne zakamarki wspomnień. To właśnie wyprowadziło mnie z równowagi. Podeszłam do Stephana, zanim dotarło do mnie co się tu w ogóle dzieje. Weszłam między dwóch mężczyzn i przytuliłam się do Stephana, chowając swoją twarz w jego klatce i obejmując go mocno w pasie. Westchnął tak jakby od dłuższego czasu wstrzymywał oddech. Przytulił się do mnie. To była jego jedyna reakcja. Jego wyraz twarzy i postawa

121

nie zmieniły się. To był zły znak. Odwróciłam twarz tak, aby spojrzeć na Javiera. – Musisz mu dać spokój. Teraz. Javier spojrzał na mnie z jeszcze większą wściekłością. – Na tym polega właśnie wasz problem. Jak do kurwy nędzy ktoś może się do któregoś z was zbliżyć, stworzyć związek, kiedy wy dbacie tylko o siebie? Tylko sobie ufacie?! Javier rzadko się tak wściekał. Przez prawie cały czas był spokojnym chłopakiem. Był za zwyczaj spokojnym, ułożonym i uprzejmym facetem. Ale teraz pokazał jakim jest emocjonalnym tyranem. Poprzednim razem, gdy zerwali ze sobą też wygadywał okropne rzeczy, stawiał ultimatum i palił za sobą mosty. Już rozumiałam. Rozumiałam to zachowanie zbyt dobrze, ale to znowu zraniło Stephana. Miałam z tym naprawdę poważny problem. Spojrzałam na Javiera. – Powiedziałam, daj mu spokój. Jego górna warga zadrżała. Chwycił w dłonie swoje włosy, jakby chciał je sobie wszystkie wyrwać. Nie mogłam stwierdzić, czy przemawiał przez niego gniew czy ból, ale szczerze mówiąc nie obchodziło mnie to. Dla mnie zawsze Stephan był najważniejszy. – On nie potrzebuje spokoju! Potrzebuje ze mną porozmawiać, zamiast ciągle uciekać do ciebie za każdym razem, gdy jest przygnębiony. Zaczęłam kroczyć w stronę Javiera, żeby zrobić coś, czego nie byłam pewna. Wyrzucić go z pokoju? Uderzyć go w twarz? Szczerze sama nie wiedziałam, ale nie obchodziło mnie to. Stephan powstrzymał mnie, przyciskając mnie do siebie.

122

– Nie mieszaj jej w to Javier - powiedział Stephan beznamiętnym i cichym głosem. Nienawidziłam tego tonu, ponieważ wiedziałam, że cierpi. – Nie. To ty jej w to nie mieszaj… - wykrzyczał Javier. – Wyjdź. Nie mam ci nic do powiedzenia teraz. Domyślam się co chcesz powiedzieć. Zostaw nas samych - powiedział Stephan, ciągle martwym tonem w głosie. Javier

widocznie

poddał

się.

Odwrócił

się

i

wyszedł.

W

roztargnieniu, zauważyłam, że James odprowadził go, zamykając za nim cicho drzwi. Stephan pchnął mnie na niską kanapę i przytulił się do mnie. Przycisnęłam go do siebie prawie tak samo mocno. Jeśli potrzebował ukojenia, musiałam mu je dać. Cierpiał, a ja razem z nim. Nigdy nie mogliśmy zachować się obojętnie, gdy jedno z nas cierpiało. W milczeniu pogładziłam go po rozczochranych włosach, pocieszając go i czekając. Jeśli będzie chciał mi o wszystkim opowiedzieć, prędzej czy później to zrobi. Nie będę naciskać. Przytulaliśmy się do siebie przez dłuższą chwilę, swoją twarz schowałam w jego szyję. Zaczął do mnie mówić szeptem. – Wczoraj powiedziałem mu, że go kocham - powiedział w końcu. Starałam się na niego nie naciskać, starać się go uspokoić i poczekać, aż zacznie mówić dalej, ale wiedziałam, że nie będą to dobre wiadomości. Jego wyznanie z pewnością nie spotkało się z miłym przyjęciem. – Powiedział mi, że potrzebuje więcej czasu, żeby upewnić się co do mnie czuje i że to dzieje się zbyt szybko. Powiedział mi, że nie wie czy może mi do końca zaufać, po naszym ostatnim zerwaniu. Starałem się jakoś trzymać, ale potraktowałem to jako odrzucenie. 123

Nie mówił nic przez dłuższą chwilę. Pogłaskałam go po włosach i rozmasowałam jego plecy. – Pomyślałem, że dobrze to rozegrałem. Mogę dać mu czas. Mamy czas, prawda? Może zrobiłem to zbyt pochopnie. Później wyszliśmy na to spotkanie. Do baru Melvina. To nie był mój pomysł, ale nie przypuszczałem, że będą z tego takie problemy. W sumie tam nic się nie zdarzyło. Melvin był nawet przyjaźnie do mnie nastawiony. Javier źle to zrozumiał. Zapytał mnie, czy bym się umówił z Melvinem. Powiedziałem, że tak. Zaczął robić się zazdrosny. Wyszedłem do toalety, a kiedy wróciłem zobaczyłem Javiera przyciśniętego do ściany i całującego się z Vancem. Myślałem, że ma akurat lot. Wyszedłem. Javier znalazł mnie dopiero tutaj. Był na mnie zły. Chciał obrócić kota ogonem, mówiąc, że przesadzam. Nienawidzę tego. Nie mogę znieść tego wszystkiego, zazdrości i braku lojalności. Już wolę być sam. Nie mogę zmusić go do miłości. Kontynuował z przeraźliwie łamiącym się głosem. W odpowiedzi na jego słowa popłynęły mi łzy, tak jakby ktoś wcisnął guzik. – Już kiedyś to przerabiałem. Zanim cię poznałem. Robiłem wszystko by moja rodzina mnie pokochała, ale na koniec powiedzieli mi, że jestem toksyczny i przynoszę im pecha, myśleli, że jestem menelem. Więcej nie będę przez to przechodzić. Nie będę tym żałosnym dzieciakiem, który chce żeby ktoś go pokochał. Nawet dla Javiera. –Oh, Stephan - wyszeptałam, płacząc jak dziecko. On też płakał. Jesteś najpiękniejszą osobą jaką kiedykolwiek spotkałam. Nie ma w tobie nic obrzydliwego, nie ma nic złego. Jeśli on nie może cię pokochać, jeśli jeszcze tego nie zrobił, to nie jest wart twojej miłości. Już nigdy nie musisz starać się, żeby ktoś cię pokochał. Jesteś najbardziej sympatycznym facetem jakiego znam. 124

–Nie jestem Bee. Moja własna rodzina mnie odrzuciła. Musi być coś ze mną nie tak. Nie odrzucili pozostałych dzieciaków. Tylko mnie, a ja próbowałem z całych sił… Rozpłakał się zbyt mocno, żeby skończyć. Ja płakałam razem z nim. Trzymaliśmy się w ramionach i płakaliśmy jak dzieci. Łzy przychodziły mi ostatnio z taka łatwością. Twarde dzieci ulicy, którymi kiedyś byliśmy, pewnie by się tego wstydziły. – Tak bardzo cię kocham - powiedziałam szeptem do jego ucha, kiedy przestałam płakać. - Nie przetrwałabym bez ciebie. Uratowałeś mnie tyle razy. Ciągle to robisz, każdego dnia. Nie wiem, czy byłabym zdolna kogoś pokochać, gdyby nie ty. Byłam odrętwiała w środku, patrzyłam z rezygnacją, jak moje życie zamienia się w jeden straszny epizod. W końcu dzięki tobie to się skończyło, na dobre. Wciągnął powietrze, przyciskając mnie do siebie tak mocno, że musiałam przestać na chwilę mówić. – Uratowałeś kontynuowałam.

mnie -

przed

tyloma

Powstrzymałeś

mnie

strasznymi przed

rzeczami

dokonaniem

tylu

niewłaściwych wyborów, które dokonuje dziewczyna mieszkająca na ulicy. Byłeś nastolatkiem, ale opiekowałeś się mną i kochałeś mnie bardziej niż niejeden rodzic. – Oh, Bee - wyszeptał. – Spotkaliśmy się na samym dnie – powiedziałam - ale nawet tam byłeś dla mnie światełkiem w ciemności. Byłeś jedyną dobra rzeczą, jaka przytrafiła mi się w moim życiu. Teraz to całe zło zrównoważyło się, bo ja też cię z tego wyciągnęłam. Nawet, kiedy byłam słaba, sponiewierana i martwa w środku, widziałam to wyraźnie. Jeżeli Javier tego nie dostrzega, zaufaj mi, nie jest wart twojej miłości. 125

Pocałował mnie w czoło. Nie rozmawiałam na ten temat zbyt często, wiec gdy teraz zaczęłam, ciężko było mi przestać. – Nigdy nie poznałam nikogo z twojej rodziny – powiedziałam - ale mogę ci powiedzieć, że ty byłeś z nich wszystkich najlepszy, a nie najgorszy. To oni cię wyrzucili – dodałam. - Zrobili to, ale to niczego o tobie nie dowodzi. To wszystko mówi o tym, jacy oni są. Ty byś nigdy nikogo nie odrzucił, nie odwrócił się, gdy ktoś jest w potrzebie. Skończyłam swoje przemówienie i zapadła cisza. Tulił mnie przez długie chwile, chowając swoją twarz w moje włosy. – Kocham cię Jaskierku. Jesteś moim wsparciem. Najlepszą rzeczą jaka mi się przytrafiła - wyszeptał. Zamknęłam oczy, czując się bezwartościowo słysząc te słowa. Czułam jednak ulgę. Nie zdałam sobie sprawy, że odpłynęłam, dopóki nie obudziły mnie ciche dźwięki. Klatka Stephana służyła mi za poduszkę. Mówił szeptem do kogoś znajdującego się za moimi plecami i gładził mnie po włosach. – Musisz zrozumieć, że ona jest bardzo dumna. To jest żywy rodzaj dumy. Miała dokładnie jedną parę spodni i trzy bluzki, kiedy byliśmy w ogólniaku. Nikt nie podejrzewał, że to dlatego, że była bezdomna. To był jedynie przedsmak tego wszystkiego, co zaszło znacznie dalej. To jest rodzaj dumy, który sprawia, że powstrzymuje się przed mówieniem tego co czuje, w obawie przed odrzuceniem. Rozumiesz? Usłyszałam głębokie westchnienie za plecami i wiedziałam już, że to James. Oh Stephan, pomyślałam. Swatał nas, starając się zbliżyć do siebie dwie uparte dusze. Dwoje ludzi, którzy bali się, że im nie wyjdzie. Poczułam ciężar, który spoczął na kanapie obok nas oraz rękę, która opadła miękko na moim biodrze. 126

– Rozumiem - powiedział cicho James. Nie mogłam odgadnąć jego tonu. – Wszystko z tobą dobrze Stephan? - zapytał. Poczułam skinienie Stephana. – Już mi lepiej. Uspokoiłem się, wyrzuciłem wszystko z siebie i to pomogło. –Masz zamiar porozmawiać dzisiaj z Javierem? Umieściłem go w innym pokoju, ale prosił, żebym porozmawiał z tobą. Przysięgał, że już nie będzie krzyczeć. Obiecał, że będzie grzeczny. Stephan ponownie pokiwał głową. – Taa. Jestem gotowy na rozmowę. Obudzisz ją? –Zaniosę ją do naszego pokoju. Poczułam jak Stephan całuje mnie w czoło, a później James bierze mnie w swoje ramiona. Pozwoliłam mu zrobić kilka kroków, zanim otarłam swoim policzkiem o jego klatkę. – Mogę iść sama - powiedziałam zaspanym głosem. – A ja mogę cię zanieść - powiedział, chwytając mnie mocniej. Tak też zrobił. Zaniósł mnie na górę i położył na naszym łóżku. Pozwoliłam mu mnie rozebrać bez słowa. Tylko go obserwowałam. Dalej nie mogłam odgadnąć w jakim jest nastroju. Był przygnębiony? Wieczór nie skończył się, tak jak go zaplanował. Pozbył się swoich ciuchów i położył się do łóżka obok mnie. Leżałam na plecach, a on przybliżył się do mnie, opierając jedną ręką głowę, a drugą umieścił na moim brzuchu. Leżeliśmy i obserwowaliśmy się nawzajem czekając, aż któreś zacznie mówić pierwsze. Pomyślałam, że nieźle sobie ostatnio radzę w tej konkurencji. James przełamał się pierwszy. 127

– Słyszałem twoją rozmowę ze Stephanem - powiedział w końcu. Nie byłam zaskoczona, więc nie zareagowałam. – Dlaczego? - to było wszystko, o co zapytałam. – Odprowadziłem Javiera do najdalszego pokoju po drugiej stronie korytarza, a kiedy wyszedłem z powrotem na korytarz, usłyszałem twój szloch. Nie mogłem przejść obojętnie. Nie mogłem słuchać jak płaczesz i tak po prostu odejść. Powinnaś to o mnie już wiedzieć. Wiedziałam. Skinęłam głową na znak, żeby kontynuował. – Usiadłem przy drzwiach i słuchałem. Chciałem dać ci spokój, a to było najlepszym rozwiązaniem. Zacznę od tego, że jestem wdzięczny Stephanowi. Czuję, że jestem jego dłużnikiem, a tego długu nigdy nie będę w stanie spłacić. Opiekował się tobą, sprawiał, że byłaś bezpieczna. Twoje ciało i dusza, zanim się poznaliśmy. On jest częścią ciebie. Widzę to. Ale Javier miał rację co do jednego. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć. Zakrył mi je ręką. – Pozwól mi dokończyć. Miał rację co do tego, że kiedy za każdym razem jesteś przygnębiona, zwracacie się tylko do siebie o pomoc. Możesz polegać też na innych. Pozwól, że w miejsce Stephana, teraz ktoś inny będzie cię chronił. To nie zniszczy tego co jest między wami. Wasza miłość jest piękna, ale nie powinna być tak egoistyczna w stosunku do kogoś z zewnątrz. Stworzyliście z tego uczucia mur, który eliminuje innych ludzi. Jak już wiemy, związki potrafią być ciężkie. To co jest między nami, nie będzie takie proste. Ale jeśli odwrócisz się ode mnie i pobiegniesz do Stephana za każdym razem, gdy będzie ci ciężko, dokąd nas to zaprowadzi? Dokąd to zaprowadzi Javiera i Stephana? Musisz zrobić miejsce w swoim sercu nie tylko dla Stephana.

128

Nic nie odpowiedziałam, gdyż nie wiedziałam co mam powiedzieć. Miał trochę racji, ale pomylił się, co do jednego. Stephan i ja polegaliśmy na sobie. Udawało nam się to, przez tak długi czas, że nie miałam zamiaru zerwać tego zwyczaju. To było niemożliwe. Mylił się co do całej reszty. Wpuściłam do mojego serca kogoś innego niż Stephan. Obniżył swoją głowę, zbliżając się do mojej klatki. Pocałował mnie delikatnie nad sercem. Spojrzał na mnie przez burzę ciemnozłotych włosów. – Musisz zrobić tam też i dla mnie trochę miejsca - powiedział cicho, całując mnie tam ponownie. Chwyciłam jego włosy w dłonie i szukałam w myślach słów, które chciałam mu powiedzieć. Delikatnie wyswobodził się z mojego uścisku. – To wszystko co chciałem ci powiedzieć - nie mogłam nic mu odpowiedzieć przez gulę w gardle.

129

Rozdział trzynasty Stephan Wziąłem długi prysznic i wskoczyłem w czarne szorty do biegania, nie zawracając sobie głowy koszulką. Aby oczyścić swój umysł, wpadłem na pomysł, żeby iść pobiegać. Może do Central Parku, który znajduje się kilka minut drogi stąd. Od zawsze uwielbiałem tam biegać. Było już ciemno i wiedziałem, że nie jest tam teraz bezpiecznie, ale co tam do cholery, przecież problemy mnie ubóstwiały. Nie miałbym teraz nic przeciwko małej bójce, choć brzydziłem się przemocą. Nawet, gdy było to w samoobronie, nienawidziłem siebie za to. Stałem w drzwiach garderoby, chwyciłem za buty do biegania, kiedy do sypialni wszedł Javier. Chciałem iść do niego, gdyż musieliśmy porozmawiać, ale ciągle to

odwlekałem.

Nie

spieszyło

mi

się

do

tej

rozmowy,

która

najprawdopodobniej skończyłaby się naszym rozstaniem. Patrzył na mnie i było coś bolesnego i dzikiego w jego ciemnych oczach. Mógłbym przysiąc, że płakał i nie mogłem oderwać się od jego spojrzenia. – Wiem, że zamierzasz ze mną zerwać - powiedział cicho, drżącym głosem. – Znam cię na tyle, żeby wiedzieć, że chcesz rozładować ten stres. Proszę cię tylko o jedno, zanim to zrobisz. Spojrzałem na dół, na swoje stopy, a moje mokre włosy opadły na twarz. –O co chodzi? - zapytałem. – Chcę, żebyś usiadł i mnie wysłuchał. I patrz na mnie, kiedy będę to robić. Jeśli ci na mnie zależy, przynajmniej to możesz dla mnie zrobić, zanim mnie odprawisz. 130

Podszedłem do kanapy, usiadłem i spojrzałem na niego. – Mów - powiedziałem spokojnie. Podszedł do mnie. Przechylił dumnie brodę, jak zwykł to zawsze robić. Bianca uznawała to za oznakę oziębłości, ale ja nigdy go za takiego nie uważałem. To fakt, bardzo mi przypominał samą Biancę. Był tak samo opanowany, spokojny i skryty. Nic co było między mną, a Javierem nie było dziełem przypadku. Był zdystansowany, owszem, ale nigdy nie był oziębły. Wyczuł mój nastrój. – Mogę cię dotknąć? - zapytał. Jego oczy były szeroko otwarte i bardziej czujne, jak nigdy przedtem. Ciężko było mu odmówić, kiedy tak na mnie patrzył, ale to by mnie zgubiło. Pokręciłem więc przecząco głową. – Nie. Jego warga zadrżała, a ja prawie złamałem swoje postanowienie. Z trudem powstrzymywałem się, żeby nie odwrócić od niego wzroku. Padł na kolana i nie dotykając mnie, przysunął się najbliżej jak potrafił. Był ubrany w bardzo dopasowaną czarną koszulkę, a jego napięty brzuch znajdował się tuż przy moich kolanach. Starałem się, żeby mnie to nie rozproszyło. – Wiem co myślisz - powiedział Javier. – Myślisz, że lubię dramatyzować. Uważasz, że byłem zazdrosny o tego barmana i chciałem się na tobie odegrać. Muszę przyznać, że kiedyś byłem takim facetem. Byłem w takim związku, ale już taki nie jestem. Byłem wtedy właśnie z Vancem. Moja szczęka zacisnęła się mocno, ale nie odezwałem się słowem by pozwolić mu kontynuować.

131

– Ten cały cyrk z dramaturgią jest wtedy, gdy nie jesteś w kimś zakochany. Kiedy ci nie zależy na związku, a z nami tak nie było, Stephan. My mieliśmy prawdziwy układ. Nigdy bym ci tego nie zrobił. Nigdy. Przyznaję, że byłem zazdrosny o Melvina i zachowałem się dziecinnie, ale nigdy nie odegrałbym się na tobie zdradą. Za nic bym tego nie zrobił. Jego podbródek obniżył się, gdy to powiedział, ale nie spuścił ze mnie wzroku. Patrzył na mnie swoimi kochanymi, ciemnymi oczami zza kurtyny gęstych rzęs. Chciałem mu uwierzyć, nie pragnąłem niczego innego, ale po raz kolejny bałem się zranienia. Za dużo kosztowało mnie, odbudowanie poczucia własnej wartości, aby teraz to wszystko zaprzepaścić. – Nie możesz się wyprzeć tego, co zobaczyłem, Javier. Vance był na tobie, a ty najwidoczniej nie miałeś nic przeciwko temu. Nawet nie próbowałeś go odepchnąć od siebie. Starałem się nie podnosić głosu, walczyłem sam ze sobą. Mimowolnie położył rękę na moim kolanie, tak jakby jego dotyk, miał mu w czymkolwiek pomóc. Odepchnąłem ją. – Nie - powiedziałem niskim, pełnym gniewu głosem. Starałem się nie wzruszyć, kiedy pojedyncza łza spłynęła po jego policzku. – Żeby wyjaśnić ci, co zobaczyłeś, muszę opowiedzieć ci, jak wyglądał mój związek z Vancem - przełknął ciężko ślinę, a ja zagapiłem się na jego szyję. Powróciłem wzrokiem na jego oczy. – To był toksyczny związek - powiedział. – To był dramatyczny związek. Byliśmy nastawieni tylko na jeden cel. On miał obsesję na 132

moim punkcie, a ja byłem jeszcze niedojrzały i myślałem, że to wystarczy,

żeby

zbudować

związek.

Pobudzał

moje

ego

i

doprowadzałem go tym do wrzenia, on to uwielbiał. Zawsze chciał ode mnie czegoś w zamian. Nie ważne czy było to dobre, czy złe. Nie dbał o to. Mógł powiedzieć, albo zrobić mi coś strasznego, ja bym na to zareagował, a jemu by się to podobało. Doszło do tego, że zastanawialiśmy się gdzie nas to zaprowadzi, kiedy związek się rozwinie. Robiliśmy rzeczy pełne bólu. Mówiliśmy sobie raniące rzeczy i nie kochaliśmy się. To jest najbardziej puste uczucie, kiedy wiesz, że musisz kogoś zranić, żeby poczuć cokolwiek. Nie jestem z tego dumny, ale taki byłem. Teraz już skończyłem z tym. Położył z powrotem rękę na moim kolanie, a ja już jej nie strąciłem, mimo, że powinienem. Przybliżył się do mnie, umieszczając biodro między moje kolana, dopóki nie rozstawiły się tak, żeby mógł zbliżyć się jeszcze bardziej. Widziałem jak jego dłoń drży, kiedy chciał położyć ją na mojej klatce. Trzymałem ręce przy sobie, ale pozwoliłem mu się dotknąć. – Vance jest ciągle taki sam. Mimo że upłynęły już trzy lata, ma obsesję na moim punkcie i na tym co nas łączyło. Próbuje swoich sztuczek, żeby wzbudzić we mnie jakiekolwiek reakcje. Już dawno nauczyłem się, że najlepszą rzeczą, jaką mogę zrobić jest obojętność. Nie dać mu powodu do działania. Ani drgnąć. Przybliżył się bardziej, dając mi tym samym powód do powiedzenia nie. Schował twarz w mojej klatce. Mój oddech stał się głębszy. – Pocałował mnie, żebym zareagował. Chciał żebym stawiał mu opór, spoliczkował go, ugryzł, cokolwiek. Ja nie dałem mu nic. Czekałem bezczynnie aż skończy, aż zda sobie sprawę, że już nie zależy mi na jego odczuciach.

133

Chwyciłem ręką jego grube czarne włosy. Podniosłem jego twarz, żeby spojrzał mi znów prosto w oczy. – Próbujesz mi powiedzieć, że stosował wobec ciebie przemoc? Robił to już wcześniej? Podniósł na ciebie rękę, wiedząc, że nie chcesz, żeby cię dotykał? Jego ciemne tajemnicze oczy otworzyły się szerzej i ujrzałem w ich głębi panikę. Przysunął się do mnie bliżej, kładąc swoje dłonie na moich ramionach. – Tak - powiedział w końcu. Spiąłem

mięśnie,

a

moje

myśli

stały

się

niewyraźne.

Poczerwieniałem na twarzy. – Nie rób nic pochopnie – prosił. – On nie jest tego wart. W mojej głowie pojawiła się wizja, jak tłukę Vance’a. Chciałbym go zniszczyć fizycznie. Nie zadawałem sobie żadnych pytań. Był niski, szczupły i miał przystojną twarz, którą z chęcią bym mu rozkwasił. – Dlaczego wciąż utrzymujesz z nim kontakt? Skoro jest taki jak mówisz, dlaczego dzisiaj się z nim spotkaliśmy? –Przyjaźnie się z większością osób z jego paczki. Przysięgał mi, że mnie nie tknie. Wiedziałem, że skoro będziesz tam ze mną, nie będzie niczego próbować. Nie przypuszczałem, że rzuci się na mnie, gdy znikniesz na chwilę z mojego widoku. Nawet gdyby tak się stało, wiedziałem, że stanąłbyś w mojej obronie. Ja nie potrafię się bić. Moje oczy rozszerzyły się z przerażenia. –Próbujesz mi powiedzieć, że zaatakował cię na moich oczach, a ja tak po prostu sobie odszedłem? Czy to tak właśnie było? Próbowałem wstać ale Javier przylgnął do mnie blisko. 134

– Nic się nie stało - powiedział miękko. – Tylko nie zrywaj ze mną przez to nieporozumienie. Proszę. Błagam cię Stephan. –Owszem, stało się. Ktoś cię napastował na moich oczach, a ja tak po prostu cię zostawiłem. Otarł się policzkiem o mój tors. Przełknąłem ciężko ślinę. – Vance mnie nie obchodzi. To była jego ostatnia szansa na właściwe zachowanie się, a on to spieprzył. Będę się trzymać od niego z daleka. Jedyną rzeczą, jaką może zrobić, żeby mnie skrzywdzić, jest rozdzielenie nas od siebie. Kocham cię. Wiem, że mówiłem, że potrzebuje czasu, ale to było jedno wielkie kłamstwo. Zakochałem się w tobie przeszło rok temu, a to uczucie nigdy nie minęło. Broniłem się przed zranieniem i dlatego powiedziałem ci, że potrzebuje czasu, aby to przemyśleć. Spojrzałem na jego poważny wyraz twarzy i zacząłem analizować jego słowa. Wierzyłem mu, kochałem go, a to mi wystarczyło. Położyłem swoje dłonie na jego czarnych włosach i zacisnąłem na nich pięści. Przyciągnąłem jego twarz do swojej i pocałowałem go namiętnie. Oparł swoją klatkę o moją. Odsunąłem się. – Nigdy więcej nie chcę przez to przechodzić. Nie zniósłbym tego. Jeśli spotkam Vance’a to skopię mu tyłek. Możesz go ostrzec jeśli chcesz, ale i tak nic mnie nie powstrzyma. Skinął głową i uśmiechnął się lekko. Ten uśmiech oznaczał problemy. W dobrym sensie. Nadal trzymałem ręce w jego włosach, kiedy zaczął całować mnie po klatce. Odchyliłem głowę, gdy zmierzał swoimi grzesznymi wargami do celu. To co Javier potrafił zrobić swoimi ustami zaprzątnęło teraz moje myśli. Miał rzadki i drapieżny talent. Zdarł ze mnie szorty, a ja pozwoliłem mu na czynienie swojej magii. Dobre 135

obciąganie, zwykle angażuje ręce i usta, ale to nie dotyczy Javiera. Ssał mnie tak mocno i tak głęboko, że zapomniałem nawet gdzie jestem. Doszedłem tak szybko, że gdyby nie to, że było to jedynie fellatio, mógłbym w przeciwnym razie poczuć się zawstydzony. Miał mnie głęboko w swoim gardle, kiedy szczytowałem. Przyciągnąłem go do siebie, by go pocałować. Skierowaliśmy się w stronę łóżka. Ułożyłem go na brzuchu i położyłem się na jego plecach. Pocałowałem go w szyję i poczułem jak drży. Jeszcze z nim nie skończyłem i byłem daleki od tego, ale chciałem go przetrzymać, aby ta zwłoka wzbudziła w nim poczucie ukojenia. Uwielbiał to tak samo jak ja. Wsadziłem nos w jego szyję. – Powiedziałeś Biance o tym co zaszło z Vance’em? - zapytał Javier. Byłem

zaskoczony

tym,

o

czym

myśli

akurat

teraz,

ale

odpowiedziałem. –Tak. Opowiedziałem jej wszystko - Z jego gardła wydobył się dźwięk udręki. – Teraz mnie znienawidzi. Nawet jeśli opowiesz jej całą historię, ona nigdy mi już nie zaufa. Jeżeli ona nie będzie mi ufać, to nie ma już dla nas szansy. Wiem jak jest. Jest dla ciebie najważniejszą osobą w życiu. Jeśli ona nas poróżni to będzie koniec. Wziąłem głęboki oddech. – W ogóle nie rozumiesz Bianci. Ona by nigdy tego nie zrobiła. Nigdy nas nie poróżni. To do niej nie podobne. Ona jest po mojej stronie bez względu na wszystko, ale szanuje moje wybory. Jeśli powiem jej, że jestem z tobą, zrozumie to i uszanuje. Przeszliśmy razem wiele i tacy jesteśmy. 136

–Mam nadzieję, że się nie mylisz… - powiedział. Ugryzłem ścięgno między jego szyją a ramieniem tak mocno, że zajęczał. – No to o co pytałeś? - zapytałem go z uśmiechem. – Już zapomniałem - wydyszał. Wróciłem do swojego zadania i ściągnąłem z niego ciuchy. Mój uśmiech stał się grzeszny. – Tak też myślałem...

137

Rozdział czternasty Pan Doskonały BIANCA James wstał i podszedł do garderoby. Wrócił z ubranymi bokserkami. – Nie ruszaj się - powiedział. – Muszę coś szybko wziąć z przedpokoju. Nic nie odpowiedziałam, a on spojrzał na mnie. Przygryzł w zabawny sposób swoją wargę. – Mówię poważnie. Nie ruszaj się - wyszedł. – Pomylony drań - wymruczałam wystarczająco głośno, aby mnie usłyszał. Nie ruszyłam się jednak, tak jak prosił. Usłyszałam jego śmiech dobiegający z korytarza. Zaczęłam sama chichotać, kiedy wrócił do pokoju. Miał na sobie miękki beżowy szalik, z którym pozował w trakcie sesji zdjęciowej. Wyszczerzył zęby w bardzo psotliwym uśmiechu. Na ten widok natychmiast zrobiłam się mokra. Wyskoczył z bokserek i jednym płynnym ruchem znalazł się przy mnie w łóżku. Nie mogłam odwrócić od niego wzroku. Usiadł na mnie okrakiem i zdjął powoli szalik. Przeciągał

tą

słodką

chwilę

do

granic

moich

wytrzymałości.

Obserwowałam go, całkowicie zauroczona. Czułam się jakbym oglądała oszałamiający striptease w wykonaniu najpiękniejszego boga. – Jesteś

najpiękniejszą

istotą

na

tej

planecie,

James.

-

powiedziałam. Kątem oka zauważyłam jego drżącą erekcję. Przybliżył swój wzrok do mojej twarzy. Bez wątpienia był podatny na takie 138

pochlebstwa, ale to nie dlatego mu to powiedziałam. Kiedy w końcu zdjął z siebie szal, związał mi nim oczy, owijając go podwójnie dookoła mojej głowy. Uniósł moje ramiona nad głowę, rozciągając je sztywno, a jego twarda długość otarła się o mój tors. Jego fiut przycisnął się do mojego mostka, kiedy wiązał szal na moich nadgarstkach. Zajęczałam. Owiązał mnie tym miękkim materiałem od dłoni po łokcie. Następnie zajął się moimi obojczykami, owijając nawet moje przedramiona. Szturchnął mnie, kiedy owiązał mnie tak dwa razy, po czym skierował się niżej, do mojego biustu i żeber. Związał mnie tam, dookoła pewnymi, zwinnymi ruchami. Nie ominął również mojej talii. Kiedy skończył, rozłożył moje uda. Powiedział tylko jedno, zanim zaczął dobierać się do mojego ciała. – Zacznij się szamotać. Początkowo chciałam się powstrzymać, gdyż nie wyobrażałam sobie, że ten szal mógł stanowić dla mnie wyzwanie. Był tak miękki i elastyczny, ale ten człowiek zawsze wiedział co robi. Zawsze. Westchnęłam, kiedy polizał mój pępek, a później zbliżył się do moich ud. Ssał moje wrażliwe miejsce, kiedy próbowałam uwolnić się z węzłów szalika. Nie dokonałam żadnych postępów, a James robił mi te wspaniałe rzeczy w dolnej części mojego ciała. Pracował swoimi wprawnymi wargami po mojej pachwinie, a następnie zbliżył się do czułego punktu znajdującego się za kolanem. Zaczęłam szarpać się mocniej, gdyż czułam się tak dobrze, że nie mogłam uwierzyć, że to przez ten szalik, który utrzymywał mnie tak pewnie. Chciałam uwolnić swoje ręce i popchnąć te wprawne usta tam, gdzie chciałam, żeby były. Udało mi się jedynie zacisnąć węzły mocniej, a James nieśpiesznie powiódł językiem tam, gdzie tego pragnęłam.

139

Przestałam się ruszać, gdy schował twarz między moimi nogami. Pracował językiem wewnątrz mnie i polizał po mojej cipce. Uniósł głowę, a ja zastygłam w bezruchu. – Nie przestawaj - powiedział. Nic nie widziałam, ale usłyszałam ten figlarny uśmiech w jego głosie. Zanurzył dwukrotnie, dwa silne palce w moje wnętrze, a ja zaczęłam się wić. Całował moje ciało, trącając bokiem po materiale, gdzie był schowany sutek. Ssał go mocno i wszedł we mnie. Zaczęłam jęczeć i mocować się z węzłami miękkiego szalika. Wyszedł ze mnie, ocierając się fiutem o każdy czuły nerw. Rozwiązał mi oczy. Resztę pozostawił uwięzioną pod supłami materiału. Oparł łokcie na materacu, po obu stronach mojego biustu i wsunął się do mojego wnętrza znowu i znowu. Jego oczy ukazały mi mojego czułego kochanka, a ciepły uśmiech w jego głosie, kiedy ciągnął tą udrękę, miał być dla mnie ostrzeżeniem. – Powiedź to - wysapał, a jego głos był bardziej czuły niż wymagający. Wciąż jednak wiedziałam, że to rozkaz. – Jestem twoja, James - odpowiedziałam miękko. Jego powieki zacisnęły się, kiedy zaczął dochodzić we mnie. Szczytował, rozkosznie mrucząc, a ja dołączyłam do niego chwilę później. – Kaszmirowy numerek - powiedział, uśmiechając się przy tym. Zaczęłam się śmiać. – Więc tak to się nazywa. Dobrze wiedzieć.

140

Rozwiązał mnie powoli z węzłów długiego szalika. Ocierałam się o niego, pragnąc jego dotyku. Zamknęłam oczy i zapadłam w mocny sen. Znów nawiedził mnie ten sen i obudziłam się, wyczołgując się z łóżka w kompletnej ciemności. Byłam zdezorientowana i krzyczałam. Silne i znajome ramiona oplotły mnie niemal natychmiast. James zaniósł mnie do łazienki. Zacisnęłam mocno oczy, kiedy światło wypełniło pomieszczenie. Byliśmy już nadzy, więc weszliśmy prosto do wanny. James nie puścił mnie nawet na chwilę, nalewając wodę. Ułożył nas na skraju wielkiej wanny. Obróciłam się twarzą do niego, owijając rękoma jego szyję, przyciskając go do siebie tak mocno, jak tylko potrafiłam. Kojące dłonie masowały moje plecy. Umył mnie i pocieszył, szepcząc, że wszystko będzie dobrze. – Nie zniosę tego. Wiem, że to tylko sen, ale był taki realny wyszeptałam. Nie załamałam się, nie płakałam tym razem, mimo że sen wstrząsnął mną bardziej niż kiedykolwiek przedtem. – Ćśś Kochanie. Oddychaj. To minie. Koszmary zawsze mijają powiedział to, tak jakby doświadczył już tego wcześniej. Nie byłabym zaskoczona. Uniosłam głowę, aby na niego spojrzeć. Głaskał moje włosy, a nasz wzrok spotkał się. Mógłby się ze mną komunikować tylko za pomocą tych rozkosznych przygaszonych oczu. Przełknęłam ciężko ślinę. Ciągle czułam pozostałości strachu. Uczucie, że mogłabym go stracić sprawiało, że poczułam panikę i

pustkę

wypełniającą całe moje ciało. Czarne myśli dotąd nie sprawiały mi takich problemów. Odsunęłam się od niego na tyle, abym mogła rozchylić jego nogi. Przeciągnęłam palcem po jego pięknych brwiach, dołeczkach na pliczkach, po idealnie 141

prostym nosie oraz rozkosznych ustach, kierując się w stronę żuchwy. Chwyciłam jego twarz w swoje dłonie i uważnie mu się przyjrzałam. Przycisnął swoje dłonie do moich, posyłając mi tak czułe spojrzenie, pod wpływem którego rozpłynęłam się. – Wpadam w panikę na samą myśl, że mogłabym cię stracić powiedziałam, przybliżając nasze twarze do siebie. Moje oczy były w gotowości, kiedy wzięłam głęboki oddech. – Kocham cię James - 2 powiedziałam szeptem. – Tak bardzo… Jego oczy zamknęły się niemalże natychmiast. Wziął głęboki wdech. Kiedy je otworzył ujrzałam w nich głęboką ulgę i zaczęłam drżeć. – Dziękuję ci - powiedział szorstko. – Czekałem na to i chciałem to usłyszeć od dawna. Pogładził moje włosy, bacznie mnie obserwując, a jego wzrok był tak czuły jak nigdy dotąd. Milczał dłuższą chwilę, patrząc na mnie i dotykając mnie. Postanowiłam pierwsza przerwać tą ciszę. – Czy ty…. też mnie kochasz? - zapytałam z bólem w klatce. – Cóż za śmieszne pytanie - odpowiedział, gładząc mój policzek. – To pytanie jest zbędne. Nigdy nie robiłem ze swoich uczuć tajemnicy, Bianco. Wiem, że jesteś do tego sceptycznie nastawiona, ale musisz wiedzieć, że już od dawna to do ciebie czuję. Chwycił mój policzek w swoją dłoń. – To dlaczego mi tego nie powiedziałeś? Przygryzł wargę. Przyglądałam się temu mimowolnie z należną uwagą. 2

Tam taradam tam tam :D Brawa dla tej pani w wannie :D W końcu! Myślałam, że już się nie doczekam :D /Pati

142

– Chciałem to najpierw usłyszeć od ciebie. Nie ze względu na swoją dumę czy egoizm, ale dla swojego serca. Nie mówiłem tego nikomu odkąd zginęli moi rodzice. Nie chciałem, żebym przy tym pierwszym razie spotkał się z odrzuceniem. Bałem się, że cię tym wyznaniem wystraszę i znowu ode mnie uciekniesz. Wolałem dać ci czas niż pozwolić złamać sobie serce. Rozumiesz to? Pokiwałam głową, czując się przytłoczona ciężarem własnego sceptycyzmu. Nienawidziłam tego, do czego dopuścił mój bagaż doświadczeń i co jeszcze zrobi z moją przyszłością. Cały ten ból, który we mnie wywoływał. Nie było lekarstwa na wszystkie moje dolegliwości. – Ale dlaczego? - zapytałam śmielej, niż zamierzałam. – Sam tego nie rozumiem. Jego brwi złączyły się i posłał mi spojrzenie pełne zaskoczenia. – Dlaczego? –Dlaczego się w tobie zakochałem? - jego spojrzenie zmiękło, zmieniając się błyskawicznie ze zmieszania po głęboką czułość, która urzekała mnie za każdym razem. – Chcesz, żebym ci to zdradził? zapytał krótko. Skinęłam twierdząco głową. Przesunął palcem po moich brwiach. – Mogę to zrobić. Uwielbiam to właściwie. Jesteś moim ulubionym tematem, kochanie. Najpierw zakochałem się w tych oczach. Jedno spojrzenie było jak uderzenie pioruna. Masz takie bezbrzeżne spojrzenie na swojej młodziutkiej twarzy. Już wtedy wiedziałem, że te oczy widziały i przeżyły okropne rzeczy. Od początku wiedziałem, że wiesz czym jest ból. Rozumiesz co to znaczy być samotnym i zdesperowanym. Znałaś uczucie bezradności i braku nadziei. Zakochałem się najpierw w twoich

143

oczach, gdyż dostrzegłem w ich głębi drugą połowę swojej własnej duszy. To dotknęło mnie tak bardzo, że oczy wypełniły mi się upokarzającymi łzami, których nie mogłam już powstrzymać. Starł łzę z mojej twarzy i posłał mi głęboki uśmiech. – Otwarcie przyznaję, że to mi wystarczyło. Pewnie uznasz mnie za szaleńca, ale byłem już na tyle doświadczony, że zakochałem się w tobie od naszego pierwszego spotkania. Nie rozumiałem tego na samym początku, ale to nie zmienia faktu, że od tamtej chwili zatraciłem się całkowicie. Wróćmy jednak do mojego ulubionego tematu. Sięgnął ręką do kranu aby zakręcić wodę, po czym położył ją z powrotem na moich włosach. – Później zauroczyło mnie twoje stanowcze zachowanie zimnej krwi w każdej sytuacji. Kiedy wzbudzałem w tobie uśmiech, czy nawet wtedy, gdy wyczuwałaś moją obecność, doceniłem twoją wytrwałość. Nigdy nie potrzebowałem tego, by się za mną uganiano, ale byłaś taka rozkoszna. Wiedziałem, że to spowoduje kłopoty, że ty będziesz moim problemem. Kolejną rzeczą było… hmm, niech sobie przypomnę, bo było tego dużo. Scalę to wszystko w jedno i nazwę to twoją reakcją na moją osobę. Twoja uległość. Nigdy wcześniej nie czułem takiej chemii. Sposób w jaki drżałaś pod wpływem mojego dotyku, ta niewinna odpowiedź, której nie potrafiłaś ukryć przede mną. Później kochaliśmy się, a zaraz po tym miałem mętlik w głowie, gdyż nie potrafiłem nazwać tego, co do ciebie poczułem. Wiedziałem wtedy, że to miłość, choć ty wtedy pewnie nie czułaś do mnie tego samego, przynajmniej nie tak bardzo jak ja do ciebie. W jego oczach pojawiła się urocza doza zrozumienia, która koiła mnie od wnętrza. Tak. Mój wrodzony sceptycyzm zranił go, ale na 144

szczęście zrozumiał, dlaczego taka byłam. Jednak James jeszcze nie skończył. – Na koniec, twoje obrazy. To rozmarzenie w twoich oczach. Świat nie jest dla ciebie pięknym miejscem, ale staje się taki, kiedy malujesz swoje prace. Wkładasz w nie całą swoją duszę, a dla mnie nie ma nic piękniejszego niż twoje wnętrze. Zawsze czułam się nieswojo, gdy ktoś mnie chwalił, a James przeszedł właśnie samego siebie. Poczułam się przytłoczona i ciężko mi było spojrzeć prosto w jego przygaszone turkusowe oczy. Ostatkiem sił dobrej woli, udało mi się tego dokonać. Moje całe ciało drżało z wysiłku. James nieubłaganie kontynuował. – Na koniec fakt, że jesteś tak zachwycająco piękna, a ty nie do końca zdajesz sobie z tego sprawę. Twoje piękno zniszczyło mnie, Bianco. Przykładasz mniejszą wagę do swojej urody niż każda inna kobieta, którą znałem. Nawet jeśli uświadomisz sobie jak bardzo jesteś zachwycająca, to nie ma dla ciebie znaczenia, nie robi ci to żadnej różnicy. I to mnie w tobie urzekło. Czasami mam mętlik w głowie. Wszystko co do tej pory zrobiłem, udało mi się koncertowo spieprzyć, ale przysięgam ci, że staram się ze wszystkich sił. Martwię się tylko, czy nadaję się do poważnego związku, gdyż nigdy w takim nie byłem. Przysięgam ci, że będę nad sobą pracował. To mój priorytet. Jego

słowa

dotarły

do

mnie

i

odpowiedziałam

mu

bez

zastanowienia. – Skoro ty twierdzisz, że jesteś kiepski w związkach, to co mam powiedzieć o sobie. Ja potrafię wszystko schrzanić. Odchylił do tyłu głowę i zaczął się śmiać. Moje usta również ułożyły się automatycznie w uśmiechu. Przysunął nasze usta do siebie. 145

– To nieprawda kochanie. Jak dotąd radzisz sobie znakomicie. Nasze usta dzielił od siebie zaledwie jedne oddech, kiedy przemówiłam. – Nie zaprzątaj sobie tym głowy, James. Ty nie możesz być w czymkolwiek kiepski, nawet jeśli byś się bardzo starał. Jesteś doskonały. Pocałował mnie, a ten pocałunek dał początek nienasyconego głodu, wynikającego z potrzeby posiadania siebie nawzajem. Chwycił moje włosy i wdarł się w moje usta. Jego pocałunek był gorący i namiętny. Otarłam swoją wilgotną klatkę piersiową o jego tors. Kochaliśmy się powoli, leniwie i namiętnie. Położyłam policzek na jego klatce, kiedy skończyliśmy. Całowałam purpurowy napis z moim imieniem nad jego sercem. Gładził mnie po włosach przez dłuższą chwilę i ciągle był we mnie. Nie spieszył się by ze mnie wyjść. – Kocham cię Bianco - powiedział cicho. – Nie ma w tobie ani jednej rzeczy, której bym nie wielbił. Nawet gdyby przyszło ci z trudem zrobić dla mnie miejsce w twoim sercu. Nigdy nie myślałem, że spotkam kobietę, której w tak łatwy sposób zaufam. Wiem, że twoje wnętrze jest czyste i uczciwe. Teraz to wiem. Nie wiedziałam jak może mi to mówić. Czasami czułam się taka cyniczna. Chłonęłam jego słowa i kochałam to uczucie, które we mnie wzbudzały. Nie musiałam się z nim zgadzać, żeby poczuć się wzruszona tymi słowami. – Kocham cię - powiedziałam po prostu. Przez długi czas milczeliśmy, porozumiewając się jedynie poprzez kojący dotyk i czułe pocałunki. Nagle, powoli wyszedł ze mnie i przytulił się do mnie. – Mogę opowiedzieć ci o moich rodzicach? - zapytał w końcu. 146

– Oczywiście - odpowiedziałam szybko. Byłam zaskoczona, że mnie o to zapytał. –Z

przyjemnością

posłucham

czegoś

o

nich.

Uwielbiam

dowiadywać się o tobie czegoś nowego. –Polubiłabyś moją matkę. Była taka pełna życia i uparta, ale także kochana. Nie pochodziła z tego samego świata, co mój ojciec, ale nie dała sobie wmówić tych bzdur, którymi była karmiona przez wyższą klasę społeczną. Nienawidziła wspólnych lunchów i podwieczorków. Cholera, nienawidziła wszystkich obowiązków, które nie miały służyć celom charytatywnym. Jego słowa sprawiły mi nieopisane poczucie ulgi. Jeśli James oczekiwał ode mnie tego, o czym mówiła Jackie i miałabym poświęcić swoje życie na bezsensowne i mało przyjemne spotkania towarzyskie, tylko dla dobra własnego wizerunku, miałabym z tym problem, bo nie nadawałam się do tego. – Miała tylko kilkoro bliskich przyjaciół, poświęciła się całkowicie rodzinie i działalności charytatywnej. Była taka piękna. Przerwał na chwilę i pogładził mnie po policzku. – Mój ojciec był zdystansowanym, ale czułym człowiekiem. Pamiętam to. Dużo pracował, ale kiedy miał wolne, poświęcał czas mojej matce i mnie. Czcił ziemię, po której stąpała moja matka. Pogładził moje włosy, kiedy to mówił, a jego wzrok był taki czuły. – Byli

dobrym

małżeństwem.

Byłem

mały,

ale

nawet

ja

dostrzegałem to, jak bardzo się kochali. Kiedy na siebie patrzyli… Nawet jako dziecko wiedziałem, że łączy ich coś szczególnego. Kiedy byłem starszy, długo po śmierci rodziców, nie myślałem, że spotkam kogoś takiego. Nie przypuszczałem, że choć w najmniejszym stopniu poczuje 147

to, co było między nimi. Szczerze mówiąc, nie myślałem, że jestem do tego zdolny… Dopóki nie spotkałem ciebie. Nie wiedziałem, że potrafię wzbudzić w sobie takie uczucia. Teraz widzę, że gdy spotka się właściwą osobę, jest to takie proste. Mój ojciec twierdził, że zakochał się w mojej matce od pierwszego wejrzenia. Wtedy myślałem, że był beznadziejnym romantykiem, ale teraz mu wierze. Mnie spotkało to samo. Spojrzałam na niego. – Jesteś szalony – powiedziałam. Pomysł z zakochaniem się od pierwszego wejrzenia był dla mnie tak daleki, zwłaszcza, że miał na myśli mnie. – Ale bez wątpienia strasznie romantyczny - dodałam. Uśmiechnął się. – Wiem. Ale jestem szczery i opowiedziałem ci jak to ze mną było oparłam policzek na jego torsie, czując się jak we śnie. To wszystko było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe.

148

Rozdział piętnasty Pan Wątpiący Spaliśmy do późna następnego dnia. Byłam mile zaskoczona, że James wziął dzień wolny. Przed moim lotem, mogliśmy spędzić cały poranek razem. Wyjeżdżam tylko na jeden dzień i wracam do Nowego Yorku następnego dnia rano, ale mimo to chciałabym spędzić ten czas z Jamesem. Leżeliśmy na łóżku, co było zaskakujące, a odkąd się obudziłam, James poruszał się w moim wnętrzu. Musiał już robić to przez jakiś czas, gdyż byłam wystarczająco mokra aby go przyjąć. Rozłożył moje nogi z daleka od siebie, tak mocno, że zaczęło mi to sprawiać ból. Wdzierał się we mnie bezlitośnie i pożerał mnie wzrokiem przez cały czas. – Powiedz to, Bianco - powiedział twardo. Nie wiedziałam dokładnie co ‘to’ oznacza, biorąc pod uwagę nasze ostatnie wyznania. Podążyłam za swoją intuicją. – Jestem twoja, panie Cavendish. Tylko twoja. Moja intuicja nie pomyliła się i tym razem. James doszedł we mnie, wykrzykując moje imię. Dołączyłam do niego chwilę później. Patrzyłam na niego z zafascynowaniem i miłością, kiedy moje ciało zaciskało się rozkosznie dookoła niego w doskonałym orgazmie. Wkrótce po tym stał się z powrotem czuły, ale był to pewien zaborczy rodzaj czułości. Wzięliśmy prysznic, a James umył całe moje ciało i włosy, jak gdyby było to jego zwyczajem. Nie zadawałam mu żadnych pytań. Pozwoliłam mu zająć się mną. Wielbiłam go tak samo, jak on wielbił mnie. Ubrał mnie, całując mnie po całym ciele. Błądziłam spragnionymi dłońmi po jego mokrych włosach. James ubrał mnie w ciemny t-shirt i 149

krótkie spodenki, gdyż za kilka godzin musiałam się przebrać w swój służbowy strój. Zeszliśmy na dół na śniadanie. Wizja śniadania w łóżku była dla mnie bardziej kusząca, ale musiałam się zobaczyć ze Stephanem. Musiałam się upewnić, czy u niego wszystko w porządku. Weszliśmy do jadalni. James milczał. Zawsze rozumiał to, co jest między mną a Stephanem. Nie wiedziałam tylko czy był aż tak dobrym obserwatorem, czy Stephan wyjaśnił mu kilka spraw. Nie miało to jednak dla mnie żadnego znaczenia. Jego zrozumienie miało dla mnie kluczowe znaczenie. Moje mięśnie rozluźniły się, poczułam ulgę, gdy usłyszałam śmiech dobiegający z jadalni. Rozpoznałam najpierw śmiech Javiera, ale to ten drugi był dla mnie bardziej znajomy. Bardzo się ucieszyłam. Uśmiechnęłam się do niego, przyspieszając kroku. James pozostał z tyłu. Stephan wstał od stołu i podszedł w moim kierunku. Padliśmy sobie w ramiona i schowałam twarz w jego klatce. – Wszystko z tobą w porządku? - zapytałam. Uściskał mnie. –W jak najlepszym. –Rozumiem, że wyjaśniliście sobie wszystko? - odparłam, krzywiąc się. – Tak - odpowiedział bez wahania. Skinęłam głową na znak, że dotarły do mnie jego słowa. Stephan puścił mnie z objęć, żeby wrócić do swojego śniadania. Nic więcej nie potrzebowałam wiedzieć. Zmienił zdanie, a ja miałam jedynie nadzieję, że Javier, który właśnie zerkał na mnie ukradkiem, nie skrzywdzi go ponownie. James odsunął dla mnie krzesło, zachowując się jak dżentelmen. 150

– Masz ochotę na omlet? - zapytał, zmierzając do kuchni. Pokiwałam głową, zastanawiając się co było we mnie takiego, że ten człowiek zadłużył się we mnie. Zauważyłam, że chłopacy jedli naleśniki skropione syropem, bitą śmietaną i czekoladą. Byłam zaskoczona tym, że James trzyma w swoim domu składniki na takie dania. Mój mężczyzna wrócił szybko, trzymając w rękach angielską zastawę. Podał nam herbatę, z typową brytyjską manierą. Powiedziałam mu to. Uśmiechnął się. – Mam to po moim ojcu. Był Anglikiem pełną gębą. Za każdym razem, kiedy piję angielską herbatę, myślę o nim. To było urocze z jego strony, że się z nami tym podzielił. Posłałam mu słodki uśmiech. Puścił mi oczko. Byłam zdumiona jego odpowiedzią. To był całkiem niewinny gest, zważywszy na to, co robił i mówił mi każdego dnia. Moje serce zaczęło szybciej bić. Ten mężczyzna był tak pociągający. Już prawie kończyliśmy śniadanie, kiedy zauważyłam, że James zerka na swój telefon. Jego wyraz twarzy z każdą chwilą stawał się coraz bardziej nieodgadniony. – Przepraszam - powiedział krótko. Wstał od stołu i wyszedł z pokoju. Kiedy byliśmy razem, zwykle nie odbierał telefonów, więc byłam bardzo ciekawa, o co może chodzić i co mogło sprawić taka zmianę nastroju. Byłam zaniepokojona i bardzo chciałam

się

dowiedzieć

o

co

mogło

chodzić.

Znalazłam

go

odwróconego do mnie plecami w jednym z wielu pokojów. Drzwi nie były do końca zamknięte, ale rozmawiał bardzo cicho przez telefon. – Zaproponuj im więcej. Mówię poważnie, kiedy twierdzę, że kwota nie gra dla mnie żadnej roli. Nie pozwolę na to, żeby to ujrzało światło 151

dzienne. Kurwa, nie obchodzi mnie, że to jest mało racjonalne posunięcie, Roger. To nie jest interes. Tu chodzi o mój spokój ducha, który dopiero co odzyskałem. Nie obchodzi mnie ile będę musiał za to zapłacić. Rozumiesz? Zrobił dłuższą pauzę. – Nie mam czternastu lat, jak próbujesz mi wmówić, Roger. Nie potrzebuję czasu na przemyślenie tego. Chcę tylko, żebyś zrobił to, o co proszę. Zajmij się tym. Dreszcz przerażenia przebiegł po moich plecach. Stałam w drzwiach i słuchałam jego rozmowy. W jego głosie słyszałam panikę i desperację. Nie chciałam wiedzieć, co sprawiło, że tak się zachowywał. Nie ruszyłam się z miejsca, kiedy skończył swoją rozmowę i obrócił się. Podsłuchiwałam go, ale być może sam powie mi o co chodzi. Oby to nie było nic poważnego, ale coś mówiło mi, że sytuacja jest zła. Bardzo zła. Skrzywił się, gdy mnie zauważył i to tylko mnie utwierdziło w przekonaniu, że się nie myliłam. Zapadła długa, bolesna cisza. Złapał się za skronie, a ja spojrzałam na niego. – Wszystko w porządku? - zapytałam w końcu. – Wkrótce będzie w porządku - odpowiedział. Nic więcej nie dodał. – Kim jest Roger? - zapytałam ponownie. Bycie z Jamesem wiązało się z zadawaniem wścibskich pytań. – Jest starym przyjacielem rodziny. W pewnym sensie jest moim mentorem. Jest też moim prawnikiem. To zabrzmiało groźnie, ale nie chciał wnikać w szczegóły, więc postanowiłam nie pytać dalej. Skoro nie chciał podzielić się ze mną 152

wiadomościami, nie mogłam go do tego zmusić. Podszedł do mnie i położył rękę na moich włosach. Zaczął masować mój kark. Podniósł moją twarz, a ja ujrzałam zakłopotanie w jego spojrzeniu. – Wczoraj w nocy powiedziałaś to na poważnie? - przyglądałam się mu z zaniepokojeniem. – Co masz na myśli? - jego szczęka zacisnęła się. Przyglądał mi się uważnie przez dłuższą chwilę. – O tym, że mnie kochasz. Wiem, że byłaś zmęczona i przerażona koszma… Nie wytrzymałam. Przerwałam mu w połowie zdania. – Oczywiście, że mówiłam poważnie! Nigdy bym nie powiedziała ci czegoś takiego, tylko dlatego, że byłam zmęczona. –Powiedz mi to znowu - rozkazał oschle. – Kocham cię. Oczywiście, że tak. Nie powinieneś w to wątpić. Nie wyznałabym ci tego, gdybym nie była tego pewna. –Jak bardzo mnie kochasz? Jak dużo jesteś w stanie znieść, żeby być ze mną? Zaczęłam się denerwować. – Nie podoba mi się to pytanie. Miłość w monogamicznym związku musi mieć jakieś zasady, James. Jeśli byłeś mi niewie… –Nie to mam na myśli. Nigdy bym tego nie zrobił. Czy twoja miłość ma jakieś inne zasady? Posłałam mu piorunujące spojrzenie, ale pokręciłam głową, odpowiadając zbyt szybko.

153

– Nie sądzę, James. Powiem to jeszcze raz. Nie podoba mi się twoje pytanie. Możesz mi powiedzieć, dlaczego mnie o to pytasz? Chwycił boleśnie moje włosy. – Pytam, gdyż za każdym razem, kiedy już myślę, że jesteśmy na właściwej drodze do naszego szczęścia, coś z mojej przeszłości daje o sobie znać. Muszę wiedzieć, że nic się z nami złego nie stanie. Pomyślałam, że celowo nie mówił mi niczego wprost, ale nie byłam w nastroju by otworzy Puszkę Pandory. – Przeszłość może nas skrzywdzić, jeśli sami na to pozwolimy. Jeśli to rzeczywiście należy do przeszłości, nic złego się nie stanie. Przyglądał mi się i pocałował mnie nagle. Przyłożył swoje usta do mojego ucha. – Chcę mieć ciebie związaną w naszym łóżku. Teraz. Pragnę cię. Moje myśli zaprowadziły mnie w najmroczniejsze zakamarki umysłu i tylko James potrafił doprowadzić mnie do tego stanu. – Niedługo muszę jechać na lotnisko. –Wiem. Dlatego chcę to zrobić. Później będziesz mogła wyjechać. Chciałam spotkać jego wzrok, ale nie mogłam, gdyż zaczął mnie całować. Odsunął się ode mnie, pozostawiając mnie rozpaloną z pożądania. – Myślałaś o swojej karierze jako malarka? - zapytał. – Kiedy zaczniesz planować swój pierwszy wernisaż? –Już zaplanowałam w zasadzie. W moim umyśle pojawia się uporczywa myśl. Zwłaszcza teraz, kiedy uświadomiłam sobie, że James wydaje obecnie fortunę na to, by

154

mnie chronić, a ja nie zarobię tyle przez cały rok. To jest takie bezsensowne. – Tak - przyznałam. Jego szczęka zacisnęła się mocniej, kiedy nie opowiedziałam o szczegółach. – I co o tym myślisz? - wzruszyłam ramionami. – Pracuję nad tym - posłał mi spojrzenie pełne bólu. – Cóż. Daj mi znać, gdy skończysz nad tym pracować - wyrzucił z siebie. – Chciałbym znać twoje myśli. Był oczywiście wściekły, ale na tym poprzestał. Poszliśmy na górę. Włożyłam na siebie swój służbowy strój, a James ubrał się w nieprzyzwoicie drogi garnitur. Jako pierwszy skończył się przebierać i wykonał drugi, tajemniczy telefon. Wyszedł z pokoju, mając przyłożony telefon do ucha. W tym czasie robiłam swój makijaż. W czasie drogi na lotnisko był zdystansowany i milczący. Był przy mnie blisko, trzymając dłoń schowaną w moich włosach, a drugą położył na kolanie. Dystans był tylko w jego oczach, a jego wyraz twarzy był nieodgadniony, odkąd wykonał drugi telefon. Kiedy dotarliśmy na miejsce, przestał błądzić myślami i skupił się na mnie. Kiedy tylko Stephan i Javier odeszli od samochodu, James zaatakował moje usta. Jego pocałunek był wygłodniały i desperacki. Oboje dyszeliśmy ciężko i z trudem oderwaliśmy się od siebie. – Wszystko w porządku? - zapytałam. Skinął głową, ale zakłopotanie było ciągle obecne w jego spojrzeniu. – Cześć - powiedziałam. 155

Pierwszy wypuścił mnie z uścisku. – Kocham cię, Bianco - odpowiedział. Pokiwałam głową. – Ja też cię kocham, James - odparłam. Nie musiałam czuć niepokoju po jego słowach. Moje usta na to wskazywały. Źle to zniosłam. Całą trójką zajęliśmy swoje miejsca w samolocie. Próbowaliśmy się zdrzemnąć, gdyż będziemy pracować do samego rana. Jednak żadne z nas nie spało dłużej niż godzinę. Obudziłam się, kiedy samolot zaczął lądować. Moja głowa opierała się o ramię Stephana. Roztarłam policzek i spojrzałam na swojego przyjaciela. Miał skrzyżowane ręce, co uwydatniło jego mięśnie. Uśmiechał się budząc się ze snu. Wyglądał na szczęśliwego, jak jeszcze nigdy dotąd. To był dobry znak, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach. Javier ciągle spał, opierając głowę o drugie ramię Stephana. – Dzień dobry Jaskierku - powiedział miękko. –Siedzisz tu śmiejąc się, że zasnęliśmy? - zapytałam z uśmiechem na ustach. Pokiwał głową. – Byłem obłożony przez dwoje najważniejszych dla mnie ludzi. To chyba jest wystarczający powód do uśmiechu? - zaśmiałam się. – Co wydarzyło się zeszłej nocy? - zapytałam. Nie chciałam psuć jego dobrego nastroju, ale musiałam wiedzieć. Za dużo się wydarzyło, żeby teraz to przemilczeć. – Javier wyznał mi miłość - powiedział z lekkim uśmiechem. Poczułam niesamowitą ulgę. 156

– A co wydarzyło się wcześniej? Skrzywił się i opowiedział mi w skrócie o Vance i o tym jak potraktował Javiera. Chwyciłam jego dłonie, kiedy skończył opowiadać. Nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim myśleć. Javier miał skłonności do dramatyzowania, ale z drugiej strony, poznałam Vance’a i wiedziałam do czego jest zdolny. Wiedziałam tylko jedno. Stephan wierzył Javierowi. Mój przyjaciel czuł się strasznie, że nie stanął w jego obronie. Zamiast tego opuścił go, kiedy ten go potrzebował najbardziej. – Jeśli tak rzeczywiście było, nie mogłeś tego przewidzieć. Posłał mi pełne wyrzutów sumienia spojrzenie. – Nie wierzysz, że tak właśnie było? - wzruszyłam ramionami. – Wiesz, że jestem bardziej cyniczna, niż ty. Nie wiem w co mam wierzyć, ale oczywiście mam pewne wątpliwości. Ale to nie ważne. Skoro jesteście razem, jestem po twojej stronie. Wiem, że tego właśnie potrzebujesz- mojego wsparcia. Uśmiechnął się do mnie ze smutkiem w oczach. – Nie powinnaś być tak cyniczna. Nie mam wątpliwości, co do Javiera, Bianco. Pokiwałam głową, przyglądając mu się bacznie. – Wiem. Tak jak powiedziałam, to mi wystarczy. –Kiedy

w

końcu

się

nauczysz,

że

nie

jestem

jedynym

niedowiarkiem na tej planecie? Nie musiałam na to odpowiadać. W końcu Stephan nie chciał znać odpowiedzi na to pytanie. –Z czasem zaufam ponownie Javierowi i wybaczę mu ostatnie wydarzenia. 157

–Myślisz, że nie zasługuje na mnie - powiedział ze zwątpieniem w głosie. Uśmiechnęłam się. – Myślę, że nikt nie jest wystarczająco odpowiedni dla ciebie. Oczywiście ja jestem wyjątkiem. Pokręcił głową. – Wyznałam miłość James’owi - powiedziałam cicho. W tle usłyszałam, jak koła samolotu dotknęły płyty lotniska. Byłam zaskoczona, że Javier ciągle spał. Stephan uśmiechnął się radośnie. – To wspaniale. Twój psychoanalityk byłby z ciebie dumny. Zaczęłam się śmiać. – Nie zapytasz mnie, co mi odpowiedział? - zapytałam. Pokręcił przecząco głową bez wahania. – Wiedziałem, że od początku wpadł po uszy, Jaskierku. Nie mam wątpliwości. Ten facet czci ziemię, po której stąpasz.

158

Rozdział szesnasty Pan Nieczuły Nie mieliśmy większych opóźnień podczas lotu do Las Vegas. Javier i Stephan pożegnali się pośpiesznie z resztą załogi, a ja wyczuwałam żar między nimi. Pojechaliśmy do naszego służbowego hotelu, zameldowaliśmy się i postanowiliśmy odpocząć, gdyż czuliśmy się wszyscy bardzo znużeni. Cała załoga była zaaferowana ostatnimi wiadomościami o naszych liniach lotniczych. Okazało się, że jest bliska bankructwa. Ciągle mieliśmy pracę, ale szerzące się plotki zwiastowały spore zmiany dla nas wszystkich. Byłam zszokowana całą tą sytuacją. Razem ze Stephanem wymieniliśmy się spojrzeniami, które mówiły, że porozmawiamy o tym później. Kiedy wracaliśmy z powrotem na lotnisko, w autokarze brzmiały głośne rozmowy na ten temat. Wszyscy wymieniali się

swoimi

opiniami

i

obawami.

Przekrzykiwali

się

wzajemnie.

Postanowiłam napisać wiadomość do Jamesa. Bianca:

Słyszałeś

najnowsze

wiadomości

o

moich

liniach

lotniczych? James: Tak. Możesz teraz porozmawiać ze mną przez telefon? Bianca: W autobusie jest zbyt głośno. Zadzwonię do ciebie, kiedy będę w samolocie. Miałam chwilę wolnego, kiedy znaleźliśmy się na pokładzie. Kiedy James odebrał, brzmiał bardziej jak pan Cavendish, niż mój czuły kochanek. - Cześć Bianco.

159

- Cześć panie Cavendish - powiedziałem tak do niego, bo wiedziałam w końcu z kim rozmawiam. - Co myślisz o bankructwie firmy? Nie wiem co to oznacza. Brzmi to źle, ale ludzie mówią, że wciąż będziemy pracować. Usłyszałam głośne westchnienie po drugiej stronie telefonu. To nie wróżyło nic dobrego. - Jeśli chcesz usłyszeć moją fachową odpowiedź, sprawa wygląda tak, że linie lotnicze przetrwają jeszcze przez około rok, zanim całkowicie zakończą swoją działalność. Prezes waszego zarządu wykorzystał już niemalże każdy sposób na wyjście z długów. Zaprzestał sprawowania kontroli nad korporacją. Szczerze mówiąc, zawsze robił to nieudolnie. Zwrócił się do mnie o pomoc i to właśnie wtedy spotkałem cię pierwszy raz w samolocie. Musiałem mu odmówić, bo jego propozycja była dla mnie bardzo niekorzystna. Nie zaproponował mi objęcia udziałów, a ja nie miałem zamiaru utopić w tym interesie setki milionów. W najbliższej przyszłości,

powiedzmy

w

najbliższych

dniach

lub

tygodniach,

najprawdopodobniej zaproponują ci bezpłatny urlop. Jeśli nie będzie wystarczająco dużo kandydatów, wyślą was na przymusowy urlop. Linie lotnicze będą ciąć koszty i pojawią się zwolnienia. Każdy dział, który nie będzie przynosił zysków, zostanie zlikwidowany w przeciągu przyszłego miesiąca. Czy masz jeszcze jakieś pytania? Zakręciło mi się w głowie od tych rewelacji, ale wiedziałam, że James wie o czym mówi. - Wiedziałeś od dawna, że tak się stanie? - Tak - powiedział bez wahania. –To była tylko kwestia czasu. Firma sprzeniewierzała pieniądze od samego początku. Teraz, w dobie obniżek cen biletów, twoje linie lotnicze zapowiadały się naprawdę obiecująco. Wszyscy w branży są pod wrażeniem, że trwało to tak długo. 160

Czy przemyślałaś już kwestię swojej kariery malarskiej? Powiedź tylko słowo, a polecę swoim ludziom przygotowanie wernisażu. To było do niego niepodobne. Myślałam, że z nas dwojga, to ja mam monopol na bycie nietaktowną. - Jeszcze nie - odpowiedziałam mu twardym tonem. – Nie miałam czasu, żeby o tym pomyśleć. Zapanowała długa cisza po drugiej stronie słuchawki. - Cóż, zostawiam to tobie. Muszę kończyć. Widzimy się rano. - Do

widzenia

panie

Cavendish

-

powiedziałam

chłodno,

zastanawiając się dlaczego jest w takim nastroju. Kiedy zamierzałam do niego zadzwonić, nie wiedziałam, że będzie taki nieczuły. - Do zobaczenia Bianco. Rozłączyłam się. Poczułam się dotknięta jego oschłością. Czy to przez moje niezdecydowanie, co do kariery malarki spowodował, że tak się zachowywał? Czy przyczyna leżała gdzieś indziej? Być może chodziło o Rogera? Wiem, że takie domysły były bezcelowe, więc wróciłam do pracy. Ta myśl dręczyła mnie uporczywie. Nie znając przyczyny jego zdystansowanego zachowania, mogłam snuć jedynie domysły, które doprowadzały mnie do szaleństwa. Starałam się ze wszystkich sił skupić na pracy. Pokład był cały zapełniony, łącznie z moimi ochroniarzami oczywiście. Już w połowie drogi nie miałam co robić. Damien i Murphy byli nietypowo cicho cały czas. Domyślałam się, że pewnie byli przygnębieni ostatnimi wiadomościami. Jeżeli zaczną pracę w innych liniach, z całą pewnością nie będą się widzieć przez wiele lat. Damien zapewne zostanie zdegradowany na stanowisko pierwszego pilota, co uniemożliwi im pracowanie razem. Nawet jeśli przywrócą go na stanowisko kapitana, 161

minie sporo czasu zanim będą wspólnie latać. Było mi z tego powodu bardzo przykro. Stanowili tak zgrany zespół. Odwiedziłam ich w kabinie pilotów. Ciągle żartowali i próbowali mnie tym zmylić, ale wyczułam ich niepewność. To właśnie najbardziej mnie martwiło. Nie chodziło o moją przyszłość. Lubiłam swoją pracę i dawała mi wiele satysfakcji, ale wiedziałam, że sobie z tym poradzę. Nawet bez Jamesa, znalazłabym jakiś sposób, aby sobie poradzić. Ale ci wszyscy ludzie, którzy pokładali swoje nadzieje przez przeszło cztery lata, teraz są bezradni. To mnie zdenerwowało najbardziej. Jakiś przedsiębiorca szastał pieniędzmi, podczas gdy reszta z nas traciła na tym najwięcej. Wkurzało mnie to. Nic nie można było na to zaradzić i to właśnie ta bezsilność sprawiała, że tak właśnie się czułam. Długo rozmawiałam ze Stephanem podczas lotu o przymusowym urlopie. Podjęłam szybką, ale oczywistą decyzję. Poruszyłam temat z obawą, ale Stephan udzielił mi ogromnego wsparcia. Chwycił moje ramiona w swoje duże męskie dłonie i posłał mi swój uroczy uśmiech. - Myślę, że to dobry pomysł, Bianco. Bałaś się mi o tym powiedzieć, prawda? Pokiwałam głową a on pocałował mnie w czoło. - Przecież mnie znasz - odpowiedział miękko. Miał rację. Boże, jak ja go kochałam. Nie mogłam uwierzyć, że jestem taka szczęściarą. Gdy wróciliśmy do Nowego Jorku, czułam się okropnie zmęczona. Moje myśli zajęte były całkowitymi zmianami, które wkrótce nadejdą w moim życiu. Gdy zaledwie zmieniłam jedno, nie przypuszczałam, że wszystko zacznie się zmieniać. Nie wiedziałam, co dalej robić, gdy wyszliśmy z resztą załogi na lotnisko. James, czy raczej Zimny Pan Cavendish, nic mi nie powiedział. Pomyślałam, że jak przyśle po mnie 162

samochód, pojadę do niego, ale jeśli nie, spędzę noc w hotelu pracowniczym z resztą załogi. Przysłał po mnie jednak auto. Przyjechał po mnie osobiście. Czekał na mnie przed wejściem, wziął mój bagaż i bez słowa ruszyliśmy w stronę limuzyny. Jego twarz była piękną maską, a jego spojrzenie było puste. James skiną głową w kierunku Stephana. Sam został z resztą załogi, aby zameldować się w hotelu. Pocałował mnie w czoło na pożegnanie. Z nikim innym nie udało mi się pożegnać, gdyż James zaczął mnie prowadzić w kierunku auta, kiedy tylko Stephan od nas odszedł. Podał mój bagaż Clarkowi i pomógł mi wsiąść do środka. Moja ochrona zajęła swoje pozycję, jak tylko James wsiadł do samochodu. W ciągu mojego dnia pracy, byli bezszelestni jak cienie. - Ochrona jest mi nie potrzebna, kiedy jestem w pracy, James powiedziałam, zniżając ton głosu, żeby reszta mnie nie usłyszała. – W pracy jestem bezpieczna. Spojrzał na mnie. Po raz pierwszy, odkąd spotkaliśmy się przy wejściu. Jego wyraz twarzy, jeszcze nigdy nie był tak tajemniczy jak teraz. - Uważam, że jest to bardzo potrzebne - odpowiedział krótko. Spojrzał przez okno. Nie podobał mi się jego nastrój i zdystansowanie. Wciąż jednak miałam ochotę go przytulić. Wiedziałam, że w tej sytuacji jest to niedorzeczne, więc zdusiłam w sobie to pragnienie. Ciągle trzymałam rękę na jego kolanie. Mimowolnie zaczęłam zaciskać dłoń. Położył natychmiast swoją rękę na mojej i przycisnął mocno do swojej nogi. Nawet jeśli chciałabym, nie mogłam jej zabrać. - Masz ochotę na pieprzenie się w samochodzie z widownią w tle, kochanie? - zapytał z nutką grozy w głosie.

163

Próbowałam zabrać rękę, ale zbyt mocno ją trzymał. Nie odpowiedziałam mu na to niedorzeczne pytanie i on też nie odezwał się już słowem. Wyglądał przez okno, a w jego oczach widziałam złość. - Powiesz mi, co się dzieje? - zapytałam cicho. Ścisnął moją dłoń i poruszył nerwowo żuchwą. - Przejdź ze mną przez to Bianco. Mam teraz pewien problem, ale moi prawnicy już się tym zajmują. Każdy tydzień, kiedy mnie opuszczasz, jest testem mojej samokontroli. Milczałam przez dłuższy czas, zastanawiając się, czy powinnam mu powiedzieć o swojej decyzji. To by polepszyło jego zły nastrój, jednakże rozmyśliłam się w ostatniej chwili. Urlopy dla załogi naszych linii zostały już ogłoszone oficjalnie. Dostałam maila w tej sprawie, kiedy siedziałam w taksówce na lotnisko. Byłam zobligowana do pracy, nawet jeśli nie było chętnych do wzięcia wolnego. Nie musiałam pracować, przynajmniej nie zależało mi na tym tak bardzo, jak pozostałym. Może to było jakieś rozwiązanie, a ogłoszenie bankructwa pomogło mi w podjęciu decyzji. - Wzięłam urlop - powiedziałam krótko. Jego ręka zadrżała. Nie spojrzał na mnie i pewnie nie był teraz zadowolony z faktu, że nie jesteśmy sami w tej chwili. - Dziękuję - powiedział bardzo cicho, niepewnym w głosem. - Robię to, gdyż czuję się źle z tym, że wydajesz więcej pieniędzy na moją ochronę kiedy pracuję, niż jestem w stanie sama zarobić. Poza tym inni potrzebują tej pracy bardziej niż ja - odparłam stanowczym tonem. A nie ze względu na jego furię. - Chcę także zacząć planować swój wernisaż. Skinął głową, wciąż wpatrując się w okno. 164

- Oczywiście. Dziękuję. Umówię cię z Daniką, kiedy dotrzemy do Vegas. Jest menadżerką moich dwóch galerii w Los Angeles i Las Vegas. Wróciła do Nowego Jorku, żeby zabrać twoje prace do galerii. Jest twoją fanką. Jakoś trudno było mi w to uwierzyć. Wizja posiadania jakichkolwiek fanów była dla mnie bardzo odległa. Dotarliśmy na miejsce wjeżdżając do podziemnego garażu. James zaprowadził mnie do naszego apartamentu. Stał w drzwiach garderoby i obserwował mnie, kiedy przebierałam się do drzemki. - Nie mogę zostać. Naprawdę muszę wrócić do pracy, przed naszym jutrzejszym wyjazdem do Vegas. Pokiwałam głową, będąc w połowie rozebraną. Byłam zwrócona do niego tyłem, ale czułam jego wzrok na swoich plecach. Po dłuższej chwili, wyszedł w milczeniu. Położyłam się do łóżka i starałam się zasnąć. Niestety z marnym skutkiem. Sposób, w jaki zachowywał się James, wypełnił mnie niepokojem. Próbowałam sobie przetłumaczyć, że taki właśnie był. Humorzasty i nieprzewidywalny. To było jedno z pierwszych rzeczy, jakie w nim poznałam. W głębi czułam jednak, że coś złego się wydarzyło, coś co zagrażało jemu albo nam. Powiedział Rogerowi, że poświęci cały swój majątek, żeby ochronić się przed tajemniczym niebezpieczeństwem, a wiedziałam, że nie przyszło mu z łatwością powiedzieć coś takiego. Obudził mnie telefon, a kiedy go odebrałam, wiedziałam, że zaspałam. Mimo, że spałam tak długo, czułam się wyczerpana - Jaskierku, wybierzesz się z nami dzisiaj wieczorem na miasto? zapytał Stephan. Zamrugałam zaspana. 165

- Co znaczy ‘z nami’? Gdzie się wybieracie? - Cała załoga wybiera się do Red, żeby się spotkać z innymi pracownikami naszych linii, którzy są tutaj, gdyż mają tu postój. Już są w drodze. Rozmawiałem już z Javierem, Jessą, Marnie i Judith. Nasz poranny lot ma około trzydziestu wolnych miejsc, więc będą mogli zabrać się

z nami do domu. To będzie coś w rodzaju imprezy z okazji

bankructwa naszej firmy. Rozmawiałem także z Jamesem. Powiedział, że mogą się zatrzymać w jego hotelu. Zarezerwował nam również miejsca dla VIPów w Red. Miał ci to sam przekazać, ale pewnie już spałaś. Uśmiechnęłam się na wiadomość, że organizują imprezę z okazji bankructwa. Do cholery, dlaczego nie? - Musimy wstać jutro wcześnie - powiedziałam. Nie chciałam gościć grona nieznanych mi ludzi z samego rana. - To nic. Nie imprezujemy przecież tak często. Wszyscy chcą po prostu odreagować ostatnie nowiny. Doskonale to rozumiałam. Również czułam taką potrzebę. - O której mam być gotowa? - Stephan zaśmiał się. - Za godzinę. Ruszaj się Jaskierku! Tak też zrobiłam. Wzięłam prysznic, wysuszyłam włosy i zrobiłam makijaż w rekordowo szybkim tempie. Kiedy wyszłam z łazienki, czekała na mnie taca ze śniadaniem. Bardzo szybko zjadłam kanapkę z indykiem, będąc równocześnie pod wrażeniem talentu kulinarnego Marion. Było pyszne. Świeże warzywa i wyrazisty sos guacomole, dodawał temu daniu ostrego smaku. Przywykłam już do jedzenia zdrowej żywności, a Marion miała szczególny talent do przyrządzania takich dań. Wyczyściłam talerz w minutę i wróciłam do szykowania się. Ubrałam się 166

na czerwono, stosownie do miejsca, gdzie się wybieraliśmy. Spodobała mi się czerwona sukienka. Miała tylko jedno ramię i leżała na mnie idealnie,

podkreślając

diamentowe

mankiety.

moją

figurę.

Pasowały

Założyłam idealnie.

swój

naszyjnik

Nałożyłam

i

również

diamentowe, okrągłe kolczyki. Może przesadziłam z tą ilością, ale co mi tam. Miałam ze sobą całą armię ochroniarzy, którzy będą mnie chronić przed ewentualnym rabunkiem. Podążyłam za systemem obranym przez Jackie, kiedy wybierałam buty. Wybrałam cieliste szpilki z czerwoną podeszwą. Akurat te miały przyczepioną do siebie karteczkę. Do tej sukienki konieczne są szpilki. Proszę, błagam cię, zrezygnuj z butów na koturnie tym razem. Roześmiałam się. Uwielbiałam dokuczać tej dziwnej kobiecie. Znałam kilku stylistów, ale ta była zupełnie inna. Pomysł z dobieraniem mi każdego zestawu ubioru, butów oraz torebek, w tak staranny sposób bawił mnie. Chwyciłam z żółtą karteczkę, przyczepioną do cielistej kopertówki. Przynajmniej ta była na długim pasku. Wysłałam kilka wiadomości, zanim wyszłam z pokoju. Pierwszą do Jamesa. Bianca: Wybieram się do Red na imprezę Stephana. Spotkamy się tam? Odpowiedział szybko i krótko. James: Tak. Tajemniczy człowiek. Drugą wiadomość wysłałam do ochrony. Nie wiedziałam w jakiej formie mam do nich napisać, ale wolałam informować ich o swoich ruchach. W przeciwnym razie czekaliby na mnie pod drzwiami przez godziny. Bianca: Wychodzę. Zaraz schodzę na dół. Odpowiedź przyszła w mniej niż minutę. 167

Ochrona: Przyjęłam do wiadomości. To była dziwna odpowiedź. Zeszłam schodami. Blake już tam na mnie czekała. Była ubrana w czarny garnitur i wyglądała w nim tak samo surowo jak zwykle. Skinęłam głową, a ona zrobiła to samo. - Pozostali czekają na nas na dole panno Karlsson. Wsiadłyśmy do windy. - Wiesz, że nie musisz się tak do mnie zwracać - powiedziałam. Spojrzała na mnie z zaskoczeniem. - Oczywiście pani Cavendish. Uderzyłam ręką w czoło. Dosłownie. - Nie mów tak do mnie. Mów mi po imieniu. - To wbrew moim poleceniom pani Cavendish. Znów złapałam się za czoło. - Ok. Wróćmy więc do poprzedniej formy, proszę. - Oczywiście panno Karlsson. Już więcej nie będę próbować. Dostałam już wystarczającą nauczkę. Kiedy weszliśmy do lobby, zostałam otoczona przez resztę ochrony. Kiedy przechodziliśmy przez nie, uświadomiłam sobie, że ci wszyscy bogaci ludzie patrzą na mnie. Musieli pomyśleć sobie, że pewnie jestem kimś ważnym. Nikt nie miał takiej obstawy, jak ja. Johnny szedł po mojej lewej stronie i posłał mi znajome spojrzenie zza ramienia. Gapił się na moje nogi. Zamrugałam rzęsami. Byłam zszokowana, że James nie do końca miał obsesję na punkcie Johny’ego. Jego zachowanie z całą pewnością go rozpraszało i nie mógł mnie skutecznie chronić.

168

- Wyglądasz

oszałamiająco,

panno

Karlsson

-

powiedział,

wstrzymując oddech przy wypowiadaniu swojej opinii. Jeden zero dla ciebie Szalony Panie Cavendish, pomyślałam.

169

Rozdział siedemnasty Pan Kontrolujący Blake i Williams usiedli z przodu samochodu, a Johnny i Henry razem ze mną z tyłu. Jazda samochodem była bardzo krótka. Traktowano mnie jak VIPa, kiedy wysiadłam z samochodu. Ochrona wprowadziła mnie do środka, nie utrzymując ze sobą nawet kontaktu wzrokowego. Kilka osób ukłoniło mi się. Bycie dziewczyną właściciela ma swoje dziwne strony. Doprowadzono mnie do miejsc dla VIPów, gdzie siedziały już znajome twarze. Impreza już się zaczęła. Głośny krzyk wydobył się z tłumu. Uśmiechnęłam się. - Widzę, że musicie już tu być od jakiegoś czasu? - zapytałam, kiedy Marnie i Judith otarły się o mnie, prawie rozlewając swoje czerwone martini. Uściskały mnie, uważając na swoje kieliszki. Jessa był na szpilkach. Zaczęłyśmy się śmiać, gdy zorientowałyśmy się, że wszystkie mamy na sobie różne odcienie czerwieni. - Kiedy usłyszałam, jak nazywa się to miejsce, pomyślałam, że to będzie świetny pomysł z tym kolorem - powiedziała Jessa, śmiejąc się. Mówiąc to, przesunęła ręką po czerwonym materiale swojej sukienki. Miała świetną figurę, długie nogi, wąską talię i pełny biust. Judith miała na sobie krótką, czerwoną spódniczkę i biały top bez ramiączek. Marnie natomiast, założyła czarną spódnicę i czerwoną marszczoną bluzkę. Ubrały się tak celowo oczywiście, dobierając do tego pasujące kolorystycznie szpilki.

170

- To miejsce jest wytworne. Nie mogę uwierzyć, że mamy miejsca dla VIPów, bez obciągania komukolwiek! - powiedziała głośno Marnie, przekrzykując tłum. Chyba powiedziała to zbyt głośno, gdyż kilka osób popatrzyło się w naszą stronę. Jedną z tych osób była Jessa. - Mówisz poważnie, Marnie? Zwykle tak to właśnie załatwiasz? zapytała, śmiejąc się. Marnie wzruszyła ramionami, marszcząc nosek. - Nigdy nie twierdziłam, że jestem laską z klasą. Daleko mi do tego. Z naszej dwójki to Judith ma najwięcej klasy w sobie. Judith uniosła brwi. - Jakie to smutne. Poczułam mocny ucisk czyjejś klatki na swoich plecach, ale nie odsunęłam się. Wiedziałam doskonale, kto stoi z tyłu. To ciało spało za mną, kiedy potrzebowaliśmy ukojenia, spokoju i ciepła. Stephan owinął mnie dookoła swoim ramieniem i pocałował w czubek głowy. - Cieszę się, że przyszłaś Bee. Bez ciebie to nie to samo uśmiechnęłam się, obracając głowę w jego stronę. - Uważam tak samo, Steph. Jakby czytając w moich myślach, Stephan pochylił się, żebym mogła pocałować go w policzek. - Gdzie jest Javier? - zapytałam go, odsuwając się od niego. Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu drugiego mężczyzny. - Jest w łazience - powiedział, odrywając się ode mnie. Musiał

odpowiedzieć

coś

wymijającego.

przeczuwałam.

171

Tak

przynajmniej

- Słyszałam o tej historii z Vance’em - odparła Jessa, kiedy Stephan odchodził od nas. – Plotka głosi, że on i Javier robili to w łazience… Skrzywiłam się. - Właśnie. To tylko plotka. Wersja Javiera jest inna. Mówił, że Vance przycisnął go do ściany i zaczął całować. W przeciwieństwie do Javiera, Vance chciał wywołać w nim jakąś reakcję. Nie odepchnął go tylko dlatego, że wiedział, że najlepiej jest w takiej sytuacji w ogóle nie reagować. Jessa skinęła głową, zaciskając usta. - Widziałam wtedy Vance’a. Jest ciągle beznadziejnie zakochany w Javierze. Traktował go tak przez wiele lat. Vance musi się z tym w końcu pogodzić - posłała mało życzliwe spojrzenie w kierunku Damien’a. - Tak jak pewien uparty pilot, którego znam… Również spojrzałam w stronę Damien’a. Jessa zrobiła to celowo. - Wierzę Javierowi - powiedziała głośno Judith. – Widziałam, jak Vance go traktuje. Świruje, mając ciągle nadzieję, że odzyska Javiera. - Też to zauważyłam. Nie mógł przestać obmacywać go na zeszłorocznej imprezie. Nawet wtedy, gdy Javier dał mu jasno do zrozumienia, żeby przestał. W końcu Javier nie wytrzymał i spoliczkował go i przysięgam, że to bardzo ucieszyło Vance’a. Tak wywnioskowałam z wyrazu jego twarzy, gdy Javier go uderzył. Poczułam falę ulgi. Naprawdę, chciałam wierzyć Javierowi. Słowa dziewczyn dały mi nadzieję, że Javier nie minął się z prawdą, co było moją największą obawą. - Nie miałabym nic przeciwko temu, gdyby Javier mnie spoliczkował - powiedziała Marine. – Ależ z niego towar. 172

Zaskoczeni jej wyznaniem, wybuchliśmy śmiechem. Damien podszedł do naszej grupki, ciągnąc za sobą Murphy’iego. Wyglądał na mało zainteresowanego, kiedy zobaczył nasz wybuch śmiechu. - Dlaczego zawsze kiedy się śmiejecie, pieką mnie uszy? - zapytał. Marnie podniosła do góry ręce. - Nie martw się kotku, obgadujemy cię w samych superlatywach Damien złapał się za skronie. Murphy pokiwał głową, chwytając go za brodę. - Wiedziałem!- odparł. Nic nie mogłam poradzić na to, że rozśmieszyło mnie to jeszcze bardziej. - Tak, on ma dużego fiuta, ale straciło to dla mnie znaczenie, gdy po wszystkim, po prostu uciekł - powiedziała Jessa. Byłam zaskoczona. Nie wiedziałam, że ona i Damien mieli romans. Jessa nigdy nie lubiła przypadkowego seksu. Może się myliłam? Marnie podniosła ręce, tworząc z palców kółko, a dokładniej obwód. - Tylko to powstrzymuje nas od ucieczki - wykrzyczała głośno. - Kurwa, wiedziałam! Marnie zaczęła uroczo chichotać, łapiąc się za brzuch. Judith dołączyła do niej. Przybiły sobie piątki. Było mi szkoda Damiena, gdyż wyglądał na urażonego. Nie mogłam jednak powstrzymać śmiechu. Stephan podszedł do nas, kręcąc głową i uśmiechając się. - Biedny Damien. Czym on sobie zasłużył na takie traktowanie? Marni bezzwłocznie odpowiedziała. - Pieprzył się prawie z każdą z nas i był w tym naprawdę dobry. Ot, co. 173

- Mów za siebie - powiedziała Jessa. – Nie było wcale tak dobrze. Rozmiar to nie wszystko. - Uuuu - wyjąkał Murphy. - Zazdrosna? Jessa wzruszyła ramionami. - Nie jestem zazdrosna. Mówię jak było. - Ostro - odpowiedział Murphy. Poczułam lekki dotyk na ramieniu. Obróciłam się, by ujrzeć Javiera. Wyglądał na zdenerwowanego, kiedy pochylił się nad moim uchem. - Możemy iść gdzieś indziej i spokojnie porozmawiać? - zapytał. Spojrzałam na niego i zaczęłam się zastanawiać, o co może mu chodzić. Pokiwałam głową. - Jasne. To gdzie idziemy? Szłam za nim do pustej loży, która była blisko naszych miejsc dla VIPów. Barman podszedł do nas prawie natychmiast. - Ja dziękuję - powiedziałam do niego. - A ja poproszę specjalność lokalu - odparł Javier. Obserwowałam go. Miał przeszklony wzrok. Chyba nigdy wcześniej nie widziałam pijanego Javiera. Usiadłam na jednym ze stołków przy barze. Javier nie usiadł obok mnie, ale stanął dość blisko mojego siedzenia. - Wiem, że martwisz się, że Stephan jest ciągle ze mną, Pewnie myślisz, że nie zasługuje na niego. Uważasz, że przysparzam mu tylko problemów.

174

Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, pomimo tego, że większość z tego co powiedział było prawdą. Javier jednak nie dał mi dojść do słowa i kontynuował. - Rozumiem to. Nie chcę się z tobą kłócić. Chcę tylko wyjaśnić kilka spraw. Pokiwałam głową, dając mu do zrozumienia, żeby mówił dalej. - Nie musisz się martwić o to, że go skrzywdzę. Jeśli ktoś zostanie skrzywdzony, to będę tylko ja. Od kiedy Stephan mnie rzucił, nie spotykałem się z nikim innym. To było jakieś dwa i pół roku temu? Tęskniłem za nim. Wiem, że jest dla mnie za dobry. Wiem, że nikt nie zasługuje na niego. Każdy facet, którego znałem, zakochiwał się w nim. Jest niemalże idealny. A ja jestem w nim beznadziejnie zakochany. Dziękuje Bogu każdego dnia, że został ze mną. Nie spieprzę tego. Poczułam ulgę na dźwięk tych słów. Jednak było coś jeszcze, co chciałam wyjaśnić… - A co z Vance’em? Skoro był dla ciebie taki okrutny, dla czego do licha, ciągle się z nim spotykałeś? Skrzywił się. - Napisał mi bardzo długi, szczery list. Chciał, żebyśmy zapomnieli o przeszłości. Z jednej strony, to było szczere. Byliśmy wcześniej dobrymi przyjaciółmi. Był wspaniałym przyjacielem, złym partnerem i jeszcze gorszym ex. Jego list dał mi do zrozumienia, że skoro kiedyś byliśmy dobrymi kumplami, to teraz też się nam to uda. Chciałem tego, gdyż wiele z jego znajomych jest też moimi kumplami. Chciałem uniknąć tych

niezręcznych

sytuacji,

kiedy

znajdziemy

się

w

jednym

pomieszczeniu. Minęło już dużo czasu odkąd byliśmy razem. Nie

175

rozumiem tylko, dlaczego nie zapomniał o mnie. Chyba za bardzo chciałem mu uwierzyć. To się już nigdy nie powtórzy. Skończyłem z nim. Skinęłam twierdząco głową. Tak będzie najlepiej. Mam tylko nadzieję, że będzie tak jak mówił. Chyba czytał w moich myślach. - Wiem, że nie ufasz mi w tej chwili. Wiem, że jesteś nieufna. Ale mam nadzieję, że wkrótce przekonasz się, że mówię prawdę. Udowodnię ci to. Robię to głównie dla siebie. Stephan jest tym jedynym i jeśli on mnie chce, jestem cały jego. Poruszył się w moim kierunku, łapiąc mnie w swoje ramiona. Uściskałam go. - Mam taką nadzieję, Javier. Wiesz, kiedy spotkaliście się po raz pierwszy, Stephan wrócił do domu z takim rozmarzeniem na twarzy. Był taki szczęśliwy. Wiem, że pewnie myślisz, że nie jestem twoją zwolenniczką, ale tamtej nocy byłam nią. Niczego tak bardzo nie pragnę dla Stephana, jak tego, żeby był z kimś szczęśliwy. Ty nie powinieneś był ukrywać swoich uczuć. Stephan też za tobą tęsknił. Wiem, że wielu facetów się w nim kocha, ale on widzi tylko ciebie. Zaufaj mi. Będę ci dozgonnie wdzięczna jeżeli pomożesz mu zobaczyć, że już nie musi się ukrywać, tego kim jest i z kim jest - uścisnął mnie mocniej. Zaśmiał się. - Spójrz na Stephana - powiedział.- Ma niezły ubaw widząc nas w swoich ramionach. Odsunęłam się by spojrzeć. Stephan był po przeciwnej stronie Sali i stał koło Jessy. Gapił się na nas, jakby spełniło się jego najskrytsze marzenie. Javier wzniósł kieliszek z czerwonym martini, w geście toastu w stronę Stephana. - Wygląda smakowicie - powiedziałam, wskazując na jego drinka. Brwi Javiera uniosły się. 176

- Zamówić ci jednego? - pokręciłam głową. - Alkohol nie jest moim sprzymierzeńcem. Mam słabą głowę i jutro pewnie miałabym ogromnego kaca - podał mi kieliszek. - Tylko spróbuj. To martini o smaku czarnej maliny. To specjalność Red i mój nowy ulubiony drink. Wzięłam od Javiera kieliszek i powąchałam zawartość. Pachniał znakomicie. - Z czego jest zrobiony? - zapytałam, biorąc małego łyka, następnie drugiego. - To mieszanka Chamborda, wódki malinowej i soku z czerwonych pomarańczy. - Smakuje wyśmienicie. A co to jest Chambord? - Likier malinowy. Świetny, co? To najlepszy drink, jaki w życiu piłem. Pokiwałam głową. - Bardzo dobry. Poczułam za plecami czyjąś obecność i znieruchomiałam. Oddałam Javierowi drinka. - Jak dużo już wypiłaś? - James wyszeptał mi do ucha. Chwycił dłonią moje włosy i zacisnął na nich pięść. Drugą ręką złapał mnie w talii. Jego ton był aksamitny, ale usłyszałam w nim nutkę groźby. - Żadnego - odpowiedziałam spokojnie. - Javier dał mi swojego drinka, żebym spróbowała jak smakuje. - Zamierzasz dzisiaj pić? - kontynuował.

177

Nie planowałam nic pić, ale słysząc jego ton i nastawienie do mnie, sprawiły że zaczęłam się nad tym zastanawiać. - Nie mam takiego zamiaru - powiedziałam w końcu. - To dobrze - powiedział jedwabistym tonem. - Wiesz, że nie znoszę alkoholu. Nie będę mógł się z tobą pieprzyć, jeżeli będziesz pijana. Mój wzrok powędrował do Javiera. James nawet nie próbował ściszyć swojego głosu, ale tamten chyba go nie usłyszał. James obrócił mnie w swoich ramionach, chwycił za mój podbródek i uniósł, go tak, żebym mogła spojrzeć wprost w jego matowe oczy. - Powiedz mi coś - zaczął tym swoim łagodnym tonem. - Pomyślisz, że jestem romantykiem czy psychopatą, kiedy powiem ci, że nigdy nie pozwolę ci odejść? Spojrzałam na niego. Nie mogłam stwierdzić, czy mówił to na wpół żartem. - To zależy czy bym próbowała od ciebie odejść. Jeśli sama bym nie próbowała odejść, uznałabym cię za romantyka. Ale jeśli chciałabym od ciebie odejść, a ty byś mi na to nie pozwolił, definitywnie, uznałabym cię za psychopatę. Dlaczego próbujesz mnie przestraszyć, James? powiedziałam pewnym i spokojnym głosem. Poradziłabym sobie z tym. Nie ucieknę od niego, tylko dlatego, że ostatnio się dziwnie zachowuje. Na jego twarzy pojawił się blady uśmiech. Nie podobało mi się to. Przemawiał przez niego strach i tajemnica. - Nie próbuje cię wystraszyć kochanie. Chcę cię zatrzymać przy sobie. Próbuje przekonać się tylko, jak bardzo ty chcesz, żebym cię zatrzymał.

178

- Chcę, żebyś mi wyjaśnił co się dzieje. Czy to ma coś wspólnego z twoją rozmową z Rogerem? - jego brwi uniosły się. - Cieszę się, że o nim wspomniałaś. Właśnie wracam ze spotkania z nim i bardzo chcę się z tobą spotkać. Przyjdzie tu niedługo. Polubisz go, to bardzo miły człowiek. Skierowałam palec na jego brodę i dotknęłam miejsca, gdzie tworzą się dołeczki, kiedy się uśmiecha. - Więc nie powiesz mi? To teraz tak będzie między nami? zapytałam. Maska, którą od początku miał na sobie, natychmiast zniknęła i w jej miejscu ujrzałam pełen desperacji wzrok. - Nie. Chcę, żebyśmy mówili sobie o wszystkim. Mówię poważnie. Możesz mi dać tylko trochę czasu? - A mógłbyś przestać zachowywać się tak, jakby nasz świat miał zaraz runąć? - Tak, oczywiście. Jeśli wiedziałbym, że jesteś mi tak samo oddana jak ja tobie, z pewnością by mi to pomogło. - Mówiłam ci co do ciebie czuję. Nie możesz mnie uzależnić od siebie tak szybko, tak desperacko, a później zamknąć się na mnie. Nie zniosę tego, James. Twoje zachowanie wznieca wszystkie moje instynkty obronne, wszystkie alarmy, kiedy jesteś taki tajemniczy i nieprzenikniony. Pokręcił głową. - Tak. Przepraszam. Miałem bardzo ważne negocjacje. Mogłem wszystko stracić. Już nigdy więcej nie będę przenosić pracy do domu. O, jest i Roger. 179

Roger był przystojnym mężczyzną, z widoczną siwizną i twarzą, która pokryta była liniami, kreślonymi bardziej przez śmiech niż przez troski. Miał około pięćdziesięciu lat. Uśmiechał się do nas szeroko i serdecznie, kiedy podchodził do naszego miejsca. - Tylko James potrafi wyciągnąć do klubu pięćdziesięciolatka powiedział na początku. Uśmiechnęłam się do niego, a on wyciągnął rękę. Uścisnęłam ją odsuwając się od Jamesa. - Mam na imię Roger, jestem starym przyjacielem rodziny. A ty pewnie jesteś Bianca. Dużo o tobie słyszałem. Teraz już wiem, dlaczego mój młodszy przyjaciel tak się zmienił - jego głos był ciepły i pełen serdeczności. Podszedł do nas kelner. Wyglądał na zdenerwowanego. James zmierzył go ostrym spojrzeniem. - Panie Cavendish, menager Jeff, chciałby zamienić z panem słowo - James spojrzał na niego zimnym, piorunującym spojrzeniem. - Naprawdę? Teraz chce ze mną rozmawiać? Czy on myśli, że jestem tu służbowo? - Nie proszę pana. Wie, że jest tu pan hmm, towarzysko. Powiedział, że to coś pilnego. James uśmiechnął się cierpko, pokazując swoje doskonale białe zęby. Przeraziło mnie to. - Powiedz mu, że zaraz przyjdę - skinął głową w stronę Rogera i pocałował mnie w policzek. Wyglądał na zmieszanego, a jego szczęka zacisnęła się.

180

- Wybaczcie mi na chwilę. Zaraz wrócę. Mam nadzieję, że to naprawdę coś pilnego.

181

Rozdział osiemnasty Pan Ciekawski Patrzyliśmy jak odchodzi od nas. Kiedy znajdował się we właściwej odległości, Roger przemówił. - Wybacz

moją

bezceremonialność

Bianco,

ale

czy

znasz

przeszłość Jamesa? Obróciłam się, by spojrzeć na niego. Bacznie mu się przyglądałam. - Do czego tak właściwie zmierzasz? - wziął głęboki oddech i spojrzał na mnie zmieszany. - Został oddany pod opiekę swojego kuzyna, krótko po śmierci jego rodziców. Walczyłem, żeby do tego nie doszło, ale nie miałem żadnych praw by go przed tym ochronić. Miałem tylko podejrzenia co do jego opiekuna. Nie chcę ci teraz o tym opowiadać, ale chciałbym, żebyś zrozumiała dlaczego James to zrobił. Powinnaś o tym wiedzieć… - Wiem o Spence’rze, jeśli do tego zmierzasz. Dlaczego mi to mówisz? Spojrzał na mnie. - Powiedział ci o Spence’rze? - pokiwałam twierdząco głową. Wyglądał na zaskoczonego. - Uznaje to za dobry znak, że ci o tym powiedział. Poruszam ten temat dlatego, żeby ci powiedzieć, że stał się zupełnie innym dzieckiem, kiedy opuścił dom Spencer’a. Był dziki i nieufny. Nie poznawałem go. Cokolwiek zaszło w tamtym domu, wpłynęło to na niego bardzo negatywnie. Nie wiem czy wiesz, ale był… obojętny. Mój wzrok stwardniał. 182

- Zdaję sobie z tego doskonale sprawę. Zdążyłam się już o tym przekonać wiele razy. - Więc wiedziałaś jaki był? Dopóki cię nie poznał, był… - Był dziwkarzem. Wiem. Do czego zmierzasz? - zdawałam sobie sprawę, że jestem w stosunku do niego niegrzeczna, ale na miłość boską, miałam już dość tego tematu. - Cóż… Mam wrażenie, że James dostałby szału, gdyby jakieś fakty z jego przeszłości, ujrzały światło dzienne. Obawia się, że odejdziesz od

niego, jeśli dowiesz się o jego wcześniejszych

poczynaniach. To dlatego był ostatnio taki przygnębiony. Wiesz już o jego… nietypowych preferencjach? Wzięłam głęboki oddech, czując się zmieszana i mając już serdecznie dość tej rozmowy. - Tak, zdążyłam się już zorientować - odpowiedziałam, próbując nie zarumienić się. Facet był bardzo dystyngowany i nie mogłam uwierzyć, że rozmawiam z nim o swoich sadomasochistycznych poczynaniach z Jamesem. Jego grube ciemne brwi uniosły się. - Cóż za ulga. Ale to i tak dla mnie niczego nie wyjaśnia. Jeszcze raz przepraszam cię za moją bezpośredniość, ale może powinnaś powiedzieć Jamesowi, że jego przeszłość nie stanowi dla ciebie problemu. - Dlaczego tak uważasz? O co ci chodzi? Co się dzieje z Jamesem? Jego wzrok powędrował za moje plecy i natychmiast zmieszał się. - Nie jestem upoważniony do udzielania tego typu informacji – powiedział 183

- Teraz mówisz, jak prawnik - odparłam. Mówiąc to, silna ręka dotknęła mojego karku. - Szybko to załatwiłeś - powiedział Roger do Jamesa, który właśnie przyciskał się do moich pleców. - Chodziło o jakąś bzdurę - powiedział James. – O czym rozmawialiście? Dlaczego on brzmi jak prawnik, Kochanie? Obróciłam się w jego stronę. Przysunął się do mnie, nie zdejmując ręki z mojego karku. - Co było tak pilnego? - spytałam, wyginając brwi w łuk. James skrzywił górną wargę. - To nic takiego. Muszę zdegradować tymczasowego menagera. Powiedz mi, o czym rozmawialiście? - To wścibskie pytanie. Naprawdę zdegradowałeś kogoś, tylko dlatego, że zmarnował pięć minut twojego czasu? Poruszył się dopóki nie przylgnął do mojego boku. Wiedziałam, że robi to, by odwrócić moją uwagę, ale byłam od tego bardzo daleka w tej chwili. - Zdegradowałem go i wysłałem na okres próbny, gdyż zarządzał jednym z najbardziej dochodowych klubów na Manhattanie, a nie potrafił sobie poradzić z deficytem wina. Zmarnowanie tych pięciu minut, tylko mnie utwierdziło w przekonaniu, że się do tego nie nadaje. Teraz twoja kolej. O czym rozmawialiście? Roger odchrząknął. - O niczym ważnym, James. Muszę już iść. Zadzwonię do ciebie, jeśli dowiem się czegoś nowego. Roger uścisnął moją dłoń i ukłonił się grzecznie, zanim się odwrócił. 184

- Odprowadzę cię Roger - powiedział James do jego pleców. Roger machnął ręką. - Nie trzeba. Spędź trochę czasu z Biancą. Z całą pewnością nigdy nie macie siebie wystarczająco dość. Dobranoc. - Zamierzasz mi powiedzieć, o czym rozmawialiście? - zapytał James, kiedy straciłam Rogera z pola widzenia. Pokręciłam głową.. - Dlaczego jesteś tak tym zainteresowany? - przycisnął się do mnie jeszcze bardziej. Nachylił się nade mną, jakby chciał mnie pocałować. - Jestem ciekaw wszystkiego, co dotyczy ciebie. Co mam zrobić, abyś powiedziała mi co ci powiedział Roger? - pokręciłam głową. Pocałował mnie. To był rodzaj przytłaczającego i władczego pocałunku. Byliśmy w miejscu publicznym, w jednym z jego klubów, a on się nie odsunął. Ssał moje usta, a jego ręce powędrowały do mojego tyłka. Pociągnął mnie wprost na twardy dowód swojego pożądania. Ocierał się o mnie jak kot. Zamruczałam. Założyłam ręce na klapy jego garnituru, chwyciłam się ich desperacko. Powiódł jedną ręką do moich włosów i pociągnął je. Z moich ust wydobył się mimowolny cichy jęk. Odsunął się ode mnie na tyle, że czułam jego oddech na swoich ustach. - Jesteś w nastroju, żebym cię przeleciał na ścianie, prawda? Pocałował mnie ponownie, zanim mogłam mu odpowiedzieć. Jego ręka trzymająca mój tyłek, przesunęła się na moje udo, rozchylając je tak, że mógłby wejść we mnie w tej chwili. Przestał i odsunął się ode mnie. Moje nogi owinęły się dookoła niego, zanim zdałam sobie sprawę, że nie jesteśmy tu sami. No tak. Nigdy nie będziemy sami, gdyż jesteśmy w klubie. Chwycił moją dłoń i pociągnął mnie za sobą.

185

- Zaraz wrócimy - krzyknął w kierunku Stephana. – Wychodzimy, żeby porozmawiać. Nie spojrzałam na przyjaciela i nie usłyszałam jego odpowiedzi. Tonęłam w otchłani emocji. Stawiałam krok za krokiem, podążając na oślep za Jamesem. Mówił coś o pieprzeniu mnie na ścianie. Tak. To brzmiało doskonale. Wyprowadził mnie na długi czerwony korytarz. Wepchnął do dużego biura. Za biurkiem siedział mężczyzna, pisząc coś na komputerze. Spojrzał na nas z konsternacją, gdy weszliśmy do środka. - Potrzebujemy chwili prywatności - powiedział James stanowczym tonem w głosie. Mężczyzna bezzwłocznie wykonał polecenie. James zamknął za nim drzwi na klucz. Zaczął luzować swój krawat. Kiedy go odwiązał, zawiesił palec na moim naszyjniku i pchnął mnie na ścianę, czy raczej drzwi. Sięgnął rękoma nad moją głową, a ja wychyliłam się, by spojrzeć do góry. Nad moją głową znajdował się wieszak. James przywiązał do niego swój krawat, zebrał moje ręce i owiązał nim moje nadgarstki. Obserwowałam z uwagą jego zręczne dłonie, gdy to robił. - Będziesz głośno Bianco. Będę cię pieprzył tak mocno, że będziesz wykrzykiwać moje imię. Będziesz krzyczeć tak głośno, że nikt nie będzie miał wątpliwości dlaczego tu jesteś. Powiesz mi o czym rozmawiałaś z Rogerem, zanim znajdę się w tobie? Czy opowiesz mi o tym w trakcie? Pokręciłam

głową.

Uśmiechnął

się

z

zakłopotaniem.

Pan

Cavendish tu rządził. Rozebrał się pierwszy, wyciągając ze spodni koszulę. Rozpiął spodnie. Bardzo powoli wyciągnął swojego wspaniałego fiuta. Patrzył na mnie uważnie. Zsunął ze mnie górę sukienki i zobaczył, że mam na sobie stanik bez ramiączek. Pochylił się nade mną, odsłonił 186

materiał stanika i zaczął ssać mój stwardniały sutek. Drugą rękę wsunął pod spódniczkę i jednym, gładkim ruchem ściągnął moje majtki. Gdy skończył wyprostował się leniwie. Rozsunął moje nogi i wszedł we mnie pewnym ruchem. Patrzyłam na niego i zauważyłam jego chłodny uśmiech. Z mojego gardła wydobył się krótki jęk. Wsuwał się we mnie tak mocno i szybko, że zaczęłam krzyczeć głośniej. Mój okrzyk ułożył się w jedno długie słowo - jego imię. Byłam już na skraju, kiedy zajęknął i spojrzał na mnie z intensywną złością w spojrzeniu. - Powiedz mi o czym rozmawiałaś z Rogerem? - rozkazał. Zajęło mi dłuższą chwilę, by skupić swoje myśli. Kiedy mi się to udało, fala złości przebiegła po moim ciele. - Nie możesz używać seksu do sprawowania nade mną kontroli, James. Nie powinieneś pogrywać tak z moimi uczuciami - zaśmiał się grzesznie. - Oh kochanie, ja nie pogrywam z twoimi uczuciami. Pogrywam z twoim ciałem i nie ukrywam, sprawia mi to ogromną przyjemność. Zaszedł mnie od tyłu i wszedł we mnie ponownie. - Nawet nie waż się dojść - wymamrotał, zaciskając pięści. Wdzierał się we mnie tak mocno i szybko, przez długi czas, by wyjść

ze

mnie

w

ostatniej

chwili.

Wydałam

z

siebie

dźwięk

przypominający krzyk zawodu, kiedy wychodził ze mnie. Dotknął mojej dolnej wargi palcem wskazującym. - Powiedz mi Bianco. Powiedz mi o czym rozmawialiście. - Jesteś draniem James - powiedziałam po chwili. Uśmiechnął się tym swoim dwuznacznym uśmiechem i rozchylił moje usta palcem. 187

- Sadystycznym draniem - zaśmiał się ponownie. - Tak. Taki jestem. Powiedz mi tylko, o czym rozmawialiście, zanim wymknie mi się to spod kontroli. Zapadła długa cisza, zanim się ugięłam. Zrobiłam to, tylko dlatego, że zdałam sobie sprawę, iż nie rozmawialiśmy o niczym ważnym. Nie chciałam się także przekonać do czego może się posunąć, żeby to ze mnie wyciągnąć. - Rozmawialiśmy o tobie, James. O twojej przeszłości, o twojej obojętności, twoich… preferencjach. Chciał się tylko zorientować ile wiem. Myślał, że ukrywasz to przede mną. Dał mi do zrozumienia, że boi się, że coś z twojej przeszłości zrazi mnie do ciebie i odejdę. Dlaczego tak myślał, James? Co się dzieje? - zaklął. - Niech go szlag trafi. Nic się nie dzieje, Bianco. Zająłem się już tym. Ktoś był… niedyskretny w stosunku do moich wcześniejszych poczynań. Sytuacja jest opanowana. Zachowywałem się dziwnie, gdyż chciałem się odciąć od przeszłości, oczyścić swój wizerunek. Dla ciebie, dla twojego dobra, dla dobra naszej wspólnej przyszłości. Ten wyciek pokrzyżował moje plany. Tak, jak już powiedziałem, sytuacja jest opanowana. Dziękuję, że odpowiedziałaś na moje pytanie. Poruszył się znów we mnie. Zaczęłam mówić, kiedy ocierał się o moje wnętrze. - Nie miałam wyboru - powiedziałam z wyrzutem. Wszedł we mnie, do samego końca jednym płynnym ruchem. Zaczęłam wykrzykiwać jego imię. - Może mógłbym ci to wynagrodzić kilkoma orgazmami? - nie odpowiedziałam. Przyjęłam milcząco jego ofertę. Niestrudzenie wbijał się we mnie, jedną ręką pociągając za moje włosy, drugą chwycił za moją 188

kobiecość. Był bezlitosny. Straciłam zupełnie poczucie czasu, kiedy zaczął szczytować, jęcząc i wijąc się przy mnie. Chwycił mnie za podbródek i patrzył na mnie. Pocałował mnie czule, kiedy wyszedł ze mnie. Zostawił mnie w bezruchu, ze związanymi rękoma i podszedł do biurka. Oczyścił nas chusteczkami. Tym razem pocałował mnie delikatnie i głęboko. Był to romantyczny pocałunek. Rozwiązał moje nadgarstki i przyciągnął mnie do siebie, podpierając mnie, dopóki nie złapałam równowagi. Masował moje plecy delikatnymi ruchami. -Kocham cię Bianco - powiedział odsuwając się ode mnie. -Ja ciebie też kocham James, ale to cię nie usprawiedliwia. - Wiem, że nie. Bycie twoim Panem już tak, kochanie. Poszedłem z tobą na tyle kompromisów, jak jeszcze z nikim przedtem. Kontrolowanie twojej seksualności jest jednym z moich priorytetów i nie ugnę się w tej kwestii. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę.

189

Rozdział dziewiętnasty Pan Posłuszny James był w lepszym humorze, kiedy wróciliśmy do naszej grupy. Bawiliśmy się przez długie godziny, śmiejąc się i żartując wraz ze swoimi przyjaciółmi. Mój mężczyzna był przyjacielsko nastawiony, nawet w stosunku do Damiena. Nic dziwnego. Chłopak siedział ode mnie sześć metrów, a James dodatkowo obejmował mnie czule, żeby pokazać mu, kto jest panem sytuacji. James rzadko trzymał ręce z daleka ode mnie, kiedy byliśmy razem. Bez względu na to, czy Damien był w pobliżu, czy też nie. Mój kolega dawał Jamesowi również mniej powodów do zazdrości niż zwykle. Chłopak był cichy i nieobecny duchem. Przez większość wieczoru spoglądał na Jessę, posyłając jej zmieszane spojrzenie. Nie wiedzieć czemu, dopingowałam tej dwójce. Może było coś między nimi. Bardzo możliwe. Zwłaszcza, że Damiena dotknęły słowa Jessy o tym, iż nie bawiła się dobrze podczas ich jednorazowej przygody. Usłyszałam strzępy ich rozmowy. Damien przysiadł się w narożniku, gdzie siedziała Jessa. Ja i James staliśmy w pobliżu, rozmawiając z Murphy. - Hej. Między nami wszystko w porządku? - zapytał zmartwionym głosem. - Tak, wszystko dobrze - odpowiedziała całkiem przekonująco Jessa. - Czuję się jak palant. Nie wiedziałem, że tak myślisz. Szczerze mówiąc, myślałem że zapomniałaś już o tym. Nigdy nie wracałaś do tego tematu

190

- Nie zaprzątaj sobie tym głowy, Damien. Jedna niezadowolona klientka na tysiąc innych, nie zepsuje twojej reputacji. Zaklął pod nosem, a ja spojrzałam w ich stronę. Damien był zwrócony do

mnie

plecami,

a

Jessa

twarzą

w

moją

stronę.

Spostrzegłam, jak wywraca oczami. - Nie wiedziałem, że było ci źle. Mnie się podobało. W zasadzie, było świetnie. Chciałbym… ci to jakoś wynagrodzić. Oczywiście jeśli pozwolisz. Pokażesz mi to, co ci się nie podobało. Poprawie swoją technikę. Jessa prychnęła głośno. Najwidoczniej, nie tylko ja podsłuchiwałam ich rozmowę. Murphy zaczął tańczyć i śpiewać w rytm piosenki „Player’s gonna play…”. - Nie o to chodzi Damien. Chodzi o coś więcej niż twoją cholerną technikę. Nie uprawiam przypadkowego seksu, a sposób w jaki się zachowywałeś, kiedy było już po wszystkim, sprawił że czułam się winna. Byłeś taki obcy dla mnie. Seks nie jest dla mnie tylko fizyczną uciechą. Dla mnie liczy się dodatkowo choćby pozór intymności, a ty widocznie nigdy się z tym nie spotkałeś. Słyszałam, że żyłeś w celibacie przez kilka miesięcy. Czekałeś na laskę, która nigdy cię nie zapragnie. Nie jesteś idiotą, wiesz że nie rzuci na ciebie uroku, który podnieci cię tak bardzo, że zechce cię pieprzyć w miejscu publicznym. To jest dla ciebie najlepszy sposób, aby unikać okazywania swoich uczuć, tego co czujesz. Dla mnie byłbyś dobry w łóżku, wtedy gdy spełniałbyś te dwa warunki. Teraz jesteś dla mnie płytkim facetem, który podrywa panienki, zwabia je i serwuje pusty, nic nie znaczący numerek. Murphy złapał się za klatkę i opadł na kolana.

191

- Poczułem to dokładnie w tym miejscu, mój przyjacielu wykrzyczał do Damiena, nie przywiązując wagi do tego, że my wszyscy bezwstydnie ich podsłuchujemy. - Możemy porozmawiać, gdzieś na osobności? - zapytał Damien stanowczym tonem. Wszyscy w ciszy obserwowaliśmy, jak chwycił Jessę za ramię i wyprowadził ją z sali. Nie stawiała oparu, jedynie wykrzyczała, kiedy wychodziła: – Neandertalczyk! Spojrzałam na Jamesa, który przez całą ich rozmowę milczał. - Może tych dwoje, w końcu się dogada ze sobą i zaczną się ze sobą spotykać – powiedziałam, pełna nadziei. James spojrzał na mnie. - Chciałabyś tego? - rzuciłam na niego zaskoczone spojrzenie. - Oczywiście, że tak. Damien musi w końcu coś zmienić, a Jessa jest dla niego dobrą kandydatką. Jest jedną z najbardziej otwartych i uczciwych osób, jakie do tej pory spotkałam. Rozmowa z nią jest jak wizyta u terapeuty. - Niee - rzucił Murphy. - Damien bardzo dobrze wie, czego oczekuje od kobiet. Lubi być ignorowany, a nie lubi kiedy się na niego wrzeszczy. Ona zupełnie nie jest w jego typie. Wzruszyłam ramionami. - Może w końcu zmieni swój typ Murphy wyszczerzył zęby. - Wtedy nie byłoby już tak samo.

192

Damien i Jessa nie wrócili już do klubu, przynajmniej nie przed tym, jak razem z Jamesem wyszliśmy. Uznałam to za dobry znak. Pożegnaliśmy się ze wszystkimi około jedenastej. James był raczej milczący, ale w drodze powrotnej, zachowywał się czule w stosunku do mnie. Wsadził nos w moją szyję, umieszczając tam pocałunki. Nie zachowywał się jak zwykle, ale i tak pod wpływem jego czułości rozpływałam się. Kochaliśmy się, zanim zapadłam w głęboki sen. Byłam mile zaskoczona, kiedy następnego dnia uświadomiłam sobie, że jedziemy razem do Vegas. Wiedziałam, że chce tam spędzić ze mną część tygodnia, ale nie powiedział mi dokładnie, kiedy wraca z powrotem do Nowego Jorku. Ubraliśmy się razem, później trzymając się za ręce zeszliśmy na dół do samochodu. - Rozmawiałem już ze Stephanem. Nie musisz mieszkać w służbowym hotelu z resztą załogi. Dał nam zielone światło, więc możesz zatrzymać się u mnie Pokiwałam głową. Lot przebiegł spokojnie, jak i cały pozostały dzień. Wyjątek stanowił jeden moment, w którym James dowiedział się, że mimo mojego urlopu, przynajmniej przez dwa kolejne tygodnie, ciągle będę pracować zgodnie z moim grafikiem. Nie spodobało mu się to. - Ta firma dała mi bezcenną szansę, by zmienić swoje życie. To wiele dla mnie znaczy. Poprosili nas, żebyśmy pracowali według grafiku jeszcze przez dwa kolejne tygodnie. Nie zmienię tego i nie mam zamiaru niszczyć tych planów. Nic na to nie poradzę, James.

193

Moja krótka przemowa była wystarczająco egzaltowana, by James odpuścił. Nawet jeśli nie mógł zrozumieć, dlaczego ciągle jestem lojalna w stosunku do firmy, uszanował to. To mnie uspokoiło. Nie zawsze mnie rozumiał, ale przynajmniej starał się. Kilka następnych dni wyglądało podobnie. James nie komentował tego, że musiałam pracować przez większość niedzieli. Pocałował mnie jedynie czule, szepcząc: Kocham cię Między nami układało się dobrze. Byliśmy w siebie zapatrzeni. Wszystko przychodziło nam z taką łatwością, a żar między nami ani na chwilę nie zgasł. Dotarło do mnie, jak mogłoby być między nami, jeśli sami na to sobie pozwolimy. Wszystko wydawało się być tak doskonałe, że zaczęłam panikować, czy przypadkiem to nie jest cisza przed burzą. Wmówiłam sobie, że życie nie musi być tylko serią tragedii. Mogłabym przeżywać te chwile, bez żadnych obaw. Życie bez wątpienia byłoby prostsze, gdyby tak było zawsze. Chciałam w to wierzyć, ale to chore przeczucie tkwiło gdzieś we mnie głęboko, a moje koszmary powróciły z podwójną natarczywością. W tym tygodniu zatrzymaliśmy się w jego domu w Vegas, ale następnym razem obiecał, że zostaniemy w moim mieszkaniu. W poniedziałek, wyszliśmy na kolację z tatuażystką Frankie. Czułam się poddenerwowana. Wiedziałam, że zrobiłam na niej złe wrażenie, kiedy spotkałyśmy

się

po

raz

pierwszy.

Chciałam

się

za

to

jakoś

zrehabilitować, ale nie znałam jej na tyle, by wiedzieć jak to zrobić. Umówiliśmy się z nią w modnej restauracji Cavendish Hotel & Casino. Ubrałam się jak na Vegas przystało. Biała bluzka i beżowe krótkie spodenki. Całość uzupełniły pomarańczowe szpilki, które z całą stanowczością pasowały do reszty. Frankie przywitała nas w gorącym i przyjacielskim uścisku. Uśmiechnęła się do mnie szczerze. Uspokoiłam 194

się, a ona mi to tylko ułatwiła. Była ubrana w obcisły szary t-shirt, który był postrzępiony na dole i ukazywał jej bieliznę. Jej poprzecierane, króciutkie jeansowe szorty, były równie skąpe. W tym stroju doskonale było widać, jej pokrytą tatuażami skórę. Przyłapała mnie na tym, że się jej przyglądałam i uśmiechnęła się. - Pracuję właśnie nad swoim reality show. Producenci uwielbiają, kiedy pokazuje tatuaże. Naciskali na mnie z każdym nowym odcinkiem, abym zakrywała coraz mniej. W następnym będę musiała chodzić już nago jeśli tak dalej pójdzie. Odwzajemniłam jej uśmiech. Miała bardzo radosny wyraz twarzy. Jej makijaż był ciemny, a usta niemalże czarne. Wygląd Frankie był dość surowy, ale nie umniejszał jej pięknej twarzy. Z jej uśmiechem na twarzy, właściwie wyglądała uroczo, a jej czarne kędzierzawe włosy sprawiały, że wyglądała jak dorosła Shirley Temple. Zaprzyjaźniłyśmy się bez większych problemów. Frankie nie była taka, za jaką obawiałam się że będzie. Dotarło w końcu do mnie, dlaczego ona i James rozumieją się tak dobrze. Potrafiła oczarować człowieka, a dodając do tego jej niezaprzeczalną charyzmę, zrozumiałam dlaczego prowadzi własne reality show. Nie lubiłam tego typu programów. Nigdy nie miałam ochoty na obserwowanie ludzi, których nie lubiłam czy akceptować to, jak robią z siebie głupków. Jednakże chciałabym zobaczyć show Frankie. - Co musiałabym zrobić, żebyś znalazła się na moim fotelu do robienia tatuażu, Bianco? - zapytała Frankie z czarującym uśmiechem, kiedy rozmawialiśmy już przeszło godzinę. James wydobył z siebie dźwięk niezadowolenia, a ja spojrzałam w jego stronę. Posyłał jej wściekle spojrzenie. - Nie uderzaj do mojej dziewczyny, Frankie.

195

Podniosła ręce na znak swych czystych intencji i zaśmiała się. Jego zazdrość nie wywarła na niej żadnego wrażenia. - Nie mam takiego zamiaru, James. Źle mnie zrozumiałeś. Pomyślałam tylko, że wyglądałaby uroczo z małym tatuażem na swojej doskonałej skórze. James nie wyglądał na usatysfakcjonowanego z jej odpowiedzi. - Przestań, Frankie. Pomachała mu ręką. - Wyluzuj, James. Naprawdę nie mam złych zamiarów. Mam teraz dziewczynę i nigdy nie byłam szczęśliwsza. Pozwól nam się zabawić. Spostrzegłam, że jego spojrzenie przesunęło się ponad ramię Frankie. Mój wzrok podążał za jego. Olbrzymi mężczyzna kroczył w naszą stronę. Był kilka stolików od nas, ale sądząc po jego pewnym kroku i stanowczym spojrzeniu, zmierzał w naszą stronę. Wyglądał… grzesznie. I seksownie. Miał czarne włosy, które opadały wprost na jego masywne ramiona. Był tak wielki, że mogłabym stwierdzić, że jest piłkarzem albo jakimś zawodowym atletą, gdyby nie jego ubiór. Miał na sobie biały t-shirt z czymś na środku, co przypominało logo jakiegoś zespołu. Był tak obcisły, że widziałam każdy szczegół jego sześciopaka i każdy kawałek jego obszernych tatuaży na klatce. Miał postrzępione jeansy, a jego ramiona były całe pokryte rysunkami. Skojarzyłam sobie, że skoro ma tyle tatuaży, to pewnie musi pracować razem z Frankie. Kiedy podszedł bliżej, dostrzegłam jego silną szczękę. Jego brwi były gęste, podobnie jak rzęsy, a jego nos był prosty i zaokrąglony na końcu. Jego usta były stworzone do grzechu. Był przystojny jak diabli. Wyszczerzył zęby, kiedy podszedł do nas, a na jego twarzy pojawiły się

196

dwa dołeczki, które z pewnością sprowadzą na mnie kłopoty. James przeklął. - Co on tu do cholery robi? - zapytał. Brzmiał na wyprowadzonego z równowagi. Dziewczyna odwróciła się, by zobaczyć o kim mówi James, ale na widok mężczyzny, zareagowała zupełnie inaczej niż mój kochanek. Wyszczerzyła zęby. - Tristan robi sobie dzisiaj nowy tatuaż. Oczywiście mój producent chce to uwiecznić w reality show. Ludzie uwielbiają, kiedy celebryci przychodzą do sklepu. Tak na marginesie, odcinek z tobą w roli głównej ukaże się za dwa tygodnie. Oczywiście,

że

wystawi

na

widok

publiczny

swój

tatuaż,

pomyślałam, kiedy już dodałam dwa do dwóch. Nie wiedziałam, jak mam się do tego odnieść. Gdy Tristan podszedł do naszego stolika, patrzył się tylko na mnie. Jego oczy były złote i błyszczące. Były po prostu rozbrajające. Uśmiechnęłam się nieśmiało do niego, kiedy poczułam napięcie ze strony Jamesa. Tristan usiadł na jedynym wolnym krześle przy naszym stole i przysunął je jak najbliżej mojego miejsca. Jego spojrzenie rozgrzewało mnie. - To ty jesteś tą owianą złą sławą Biancą? Muszę powiedzieć, że nie mogłem się doczekać, kiedy cię poznam. James i ja jesteśmy niepokonani. Jestem Tristan. Podał mi rękę, a ja wyciągnęłam swoją automatycznie, by ją uścisnąć. James zassał powietrze, kiedy Tristan podniósł moją dłoń i przysunął ją do swoich ust. - Uważaj, Tristan - powiedział James przez zaciśnięte zęby.

197

Facet wyszczerzył zęby, a na jego policzkach ukazały się te grzeszne dołeczki. - Wyluzuj, Cavendish. Wiem, że ona jest twoja. Chciałem się tylko przywitać. - Taa. Jeśli jeszcze raz tak się z nią przywitasz, złamię ci nos. - Chciałbym to zobaczyć, ale nie chcę ci psuć manicure. Obróciłam się do Jamesa i posłałam mu srogie spojrzenie, kompletnie ignorując drugiego mężczyznę. Chwyciłam go za klatkę piersiową, dopóki na mnie nie spojrzał. Nie odezwałam się słowem, tylko patrzyłam na niego, chcąc aby się uspokoił i żeby ta drobna różnica zdań nie zamieniła się w coś poważniejszego. Po dłuższej chwili uspokoił się i przeciągnął mnie tak, że teraz byłam niemal przyklejona do jego boku. Chwilę później spojrzałam na Tristana. Był dziwny, wpatrywał się w nas uważnie, kiedy jego brwi uniosły się. - Słyszałem, że wpadłeś po uszy, ale wciąż nie mogłem w to uwierzyć. Teraz sam się o tym przekonałem. Źle z tobą, mój przyjacielu. - Jaki tatuaż planujesz zrobić? - zapytałam Tristana, próbując znaleźć neutralny temat do rozmowy. Spojrzałam na niego zadając mu to pytanie. - Planuję zrobić sobie pięć mniejszych, aby upamiętnić pięciolecie swojej czystości i trzeźwości - powiedział bez wahania, jakby to miał od dawna przećwiczone. Zamrugałam powiekami. - Gratuluję - powiedziałam ze szczerością. Uzależnienie było czymś strasznym. Widziałam ludzi, których to zniszczyło.

198

- Dziękuje. Kiedy brałem, robiłem różne złe rzeczy, których nie mogę już cofnąć. Teraz mija pięć lat mojej trzeźwości i uważam to za swój cholerny sukces. Frankie uderzyła się w czoło, aby zwrócić naszą uwagę. Wszyscy spojrzeliśmy na nią. - Nie zapomnij wyznać wszystkich swoich grzechów - zbeształa go. –Masz pełne prawo być z siebie dumny. Wzruszył ramionami, marszcząc brwi. Wyglądał na twardziela, ale teraz z tym wyrazem twarzy, sprawiał wrażenie bardziej wrażliwego niż podłego. - Nie widzę tego w ten sposób. Nawet słysząc te wzruszające bzdury na odwyku, ciągle wiem co robiłem. Ja, nie alkohol czy narkotyki. Tego

nie

mogę

sobie

po

prostu

wybaczyć.

Zwłaszcza,

kiedy

skrzywdziłem najważniejszą osobę, która nie może mi teraz wybaczyć. Frankie zaklęła, wskazując na niego palcem. Założyłabym się, że tych dwoje kiedyś coś łączyło. - Dzwonie do twojego terapeuty. To powinno być już twoją przeszłością. Zamkniętym rozdziałem. Nawet nie chcesz znów się z nią spotykać. Tristan zignorował ją, zwracając się do mnie. Miał to coś w sobie, co sprawiało, że nie można było się od niego odwrócić. Przypominał mi w tym pewnego milionera, którego znałam… Machnął ręką między mną a Jamesem. Zrobił to dość zgrabnie, jak na tak wielkiego człowieka. - Kiedyś łączyło mnie z kimś coś takiego, co teraz jest między wami. Znalazłem swoją uległą, która pasowała do mnie idealnie…

199

Poczułam się lekko zszokowana pod wpływem jego słów. Tym że odnosi się do naszego stylu życia, tak zwyczajnie i zarazem zwierza się w kilku słowach o sobie. Pamiętam, że James opisywał Frankie, jako dominę. Zastanawiałam się czy przypadkiem nie mieli swojego klubu… Czy rzeczywiście spotykali się tylko na kawę raz w tygodniu? Ta cała sytuacja wydała mi się być tak surrealistyczna. - To całe gówno, które było po niej, było tylko tanią imitacją – kontynuował. - Była tak doskonała. - Co się stało? - zapytałam. Przygryzł dolną wargę. Pomyślałam sobie, że wszystko co ten facet robi, jest grzeszne. - Co jeszcze? - zapytał gorzko. - Spieprzyłem to. Odepchnąłem ją tak bardzo, że odeszła. Jeśli mam być szczery, zrobiłem to celowo. Sprawy zaszły między nami zbyt daleko, a ja nie mogłem sobie na to pozwolić. To nałóg jak każdy inny. Bycie samo-destrukcyjnym to jest właśnie mój styl życia. Spojrzał na Jamesa. - Co u Daniki? Wszystko u niej dobrze? James westchnął, a ja spojrzałam na niego, kiedy odpowiedział. - Z tego co wiem, wszystko u niej w porządku. Jest świetna w tym co robi. Właśnie rzuciłem jej wyzwanie, aby zajęła się moimi wszystkimi wystawami, nie tylko tymi na zachodnim wybrzeżu. Beth w Nowym Jorku nie poradziłaby sobie sama, a ja zdecydowałem, mniej czasu poświęcać na pracę.

Tak więc potrzebuje tam menagera. Powinieneś do niej

zadzwonić, Tristan. Wiem, że się o nią martwisz, więc po prostu zadzwoń, sam przekonaj się co u niej słychać. Tristan wypuścił drżące powietrze z płuc. 200

- Myślisz, że nie próbowałem do niej dzwonić? Muszę wiedzieć co u niej, ale ona nie chce mieć ze mną nic wspólnego. - Czy dzwoniłeś do niej w ostatnim czasie? - Znasz Danikę. Nie zmienia zdania. - Jeśli miałbyś dla niej do zaoferowania, coś więcej niż zwykły numerek, używając przy tym swojego wkurzającej uporu, nie zdziwiłbym się, gdyby dała ci szansę - odparł James beznamiętnym tonem. Spojrzenie Tristana wyostrzyło się, co było tak typowe dla Jamesa. - Dlaczego tak myślisz? Mówiła ci coś? James wzruszył ramionami i skrzywił się, a jego ramie owinęło się wokół mnie w ciągu jednej chwili. - Sprawia wrażenie jakby… Sam nie wiem. Jakby za czymś tęskniła. Jest zbyt zdystansowana, zbyt opanowana i tak cholernie obojętna na wszystko inne niż praca. Pracuje zbyt dużo. Wiem z własnego doświadczenia, że jeżeli uciekasz w pracę mimo, że masz pieniądze, to oznacza, iż czegoś ważnego ci w życiu brakuje. Tristan wyglądał surowo, obserwując drugiego mężczyznę, a jego złote oczy ukazały ten znajomy rodzaj bólu. - Ma kogoś? - zapytał w końcu, a jego słowa brzmiały jakby wypowiedział je wbrew swojej woli. James nabrał powietrza. -Nie jestem pewien. Wróciła kilka miesięcy temu. Nie wiem, czy to było coś poważnego i czy on ciągle się koło niej kręci. Nie ma w zwyczaju zwierzać mi się ze swojego prywatnego życia, a ja o nic nie pytam. Widziałem go jedynie, kiedy zatrzymał się przy galerii, w czasie mojej wizyty. 201

- Spotykają się z nią jutro. Bianca będzie miała wernisaż w Los Angeles - przemówiła nagle Frankie. - Jeszcze nie ustalili godziny, ale będę tam z nimi. Powinieneś tam ze mną pójść. Posłał jej skrzywiony uśmiech. - Ta twoja latynoska, ognista laska wydrapałaby mi za to oczy. - No to stworzymy trójkącik. Nie będzie miała nic przeciwko. W zasadzie może jej się to bardzo spodobać. Frankie zwróciła się do mnie, wskazując na Tristana. - On jest moim wykrywaczem orientacji seksualnej. Przy odrobinie szczęścia, nawróci ją na heteryczkę. Drań. Ku mojemu zaskoczeniu, zaczęłam się śmiać. Tristan wzruszył ramionami i wyszczerzył do niej zęby. - Tylko staram się pomóc.

202

Rozdział dwudziesty Pan Rozrywkowy Zjedliśmy obiad w towarzystwie tej dziwnej pary. Tristan zamówił jedzenie, mimo iż już skończyliśmy jeść. Czuł się, jak u siebie w domu, żartując i rozmawiając ze mną i Frankie. Polubiłam go. Bardzo. W zasadzie polubiłam ich oboje. Byli zabawni. James był milczący i lekko spięty, ale nie chciał jeszcze wychodzić. Kiedy po kilku godzinach, zdecydowaliśmy się wrócić do domu, Frankie uściskała mnie mocno. Tristan też próbował, ale James skutecznie mu to uniemożliwił. Mężczyzna pozostał niewzruszony. Wyszczerzył do mnie zęby, pochylając głowę. - Miło było cię poznać Bianco. Jesteś absolutnie zachwycająca. Do zobaczenia. James nic nie mówił, dopóki nie znaleźliśmy się w czarnej limuzynie. - Polubiłaś go - powiedział zwodniczo łagodnym tonem. - Polubiłam ich oboje - odparłam, chwytając go za ramię. – Twoi przyjaciele są bardzo mili. Dobrze wiedzieć, że masz ich jeszcze kilku. Zaczyna być ich więcej niż tych zdzir, które spotykałam. Kompletnie zignorował drugą część mojej wypowiedzi, skupiając się wyłącznie na Tristanie. - Jak już pewnie zdążyłaś się zorientować, Tristan jest dominem. W jego wydaniu to czyste Uwiązanie i Dyscyplina (BD) bez Sado i Maso (SM). Jest tobą oczarowany.

203

- Cóż, to ciebie kocham. Jak już powiedziałam, polubiłam go. Jako przyjaciela. Jest przystojnym mężczyzną, nie mogę temu zaprzeczyć, ale to wszystko, James. Nie możesz uważać, że każdy domin, którego spotkam będzie mieć na mnie wpływ, tylko dlatego, że ty tak zrobiłeś. Tych kilka zapewnień, sprawiło że się uspokoił, a na jego twarz wrócił uśmiech. Znów był tą wrażliwą osobą. To dobrze dla nas wróżyło. Drobne sprawy, w końcu same zaczęły się rozwiązywać. Następnego ranka, spotkaliśmy się z Daniką w galerii w Cavendish Holtel & Casino. Zarządzała obiema wystawami, w Los Angeles i Vegas, co uznałam za imponujące, gdyż miała zaledwie dwadzieścia kilka lat. Po tym czego się wczoraj dowiedziałam, starałam się w myślach połączyć Danikę i fizycznie okazałego Tristana. Wprawiło mnie to w nie lada zakłopotanie, wyobrazić sobie tych dwoje razem. On był tak okazały i dobrze umięśniony, że mógłby zostać zapaśnikiem MMA. Natomiast ona była wcieleniem delikatności i powabności. Miała około metra sześćdziesiąt wzrostu. Gładkie, proste, czarne włosy, które opadały na jej kark. Była szczupła, ale zdecydowanie tam gdzie trzeba, była zaokrąglona. Jej cera była blada, ale miała mieszaną urodę. Powiedziałabym, że miała w sobie coś z Azjatki, ale reszta, kto wie. Być może, częściowo miała w sobie coś z Kałkazu, przez swoje czyste szare oczy. Tristan miał rację. Nikt nie mógłby zaprzeczyć, że jest doskonała… Była ubrana w strój wizytowy, ołówkową spódnicę oraz koszulę z podwiniętymi mankietami. Miała płaskie buty i uświadomiłam sobie to dopiero, kiedy zeszła z podestu, gdy podeszliśmy do niej. Uznałabym ją raczej za fankę szpilek. Natychmiast zauważyłam, dlaczego nie nosi obcasów. Kulała na jedną nogę, kiedy podchodziła do nas, uśmiechając się uroczo. Pewnie to jakaś stara kontuzja. Jej wada stała się częścią jej 204

życia i kroczyła z gracją, mimo swojej skazy. Jej sposób chodzenia, mówił dużo o tej kobiecie. Wyglądała na kruchą, ale było w niej dużo siły. - Miło mi cię w końcu poznać Bianco. To dla mnie wielki zaszczyt, że mogę zostać twoją pierwszą fanką. Reszta przyjdzie z czasem, zapewniam cię. - No już, już - powiedział James, ściskając jej dłoń z uśmiechem. – Nie umniejszaj mojego uwielbienia nad jej pracami. Pamiętaj, kto ją odkrył. Pochyliła głowę. – Wzruszające, James. Proszę, chodźcie za mną. Mamy wiele do przedyskutowania. Usiedliśmy w dużej sali konferencyjnej. Danika wyciągnęła duży, skórzany segregator, a kiedy go otworzyła, uświadomiłam sobie, że to portfolio moich prac. - Pozwól, że zacznę od tego, że sztuka jest moim całym życiem. Po prostu uwielbiam twoje prace. To jest nieuporządkowany zbiór obrazów. Mogą one być powieszone na wiele różnych sposób. Osobiście, chciałabym je podzielić na różne grupy, w każdym z pokoi. Tych obrazów jest tak wiele, że możemy sobie na to pozwolić. Przystosujemy każde pomieszczenie w Los Angeles na twój pokaz. Pokiwałam głową. - To brzmi nieźle. Wyglądała na zakłopotaną, jakby oczekiwała na ciąg dalszy mojej odpowiedzi. - Cóż, to dopiero początek. Jeśli wszystko pójdzie tak szybko, możemy zaplanować wernisaż na przyszły tydzień! 205

Reszta spotkania przebiegła podobnie. Danika dawała mi wiele pomocnych wskazówek, a ja polegałam na jej doświadczeniu. W końcu, ja sama byłam w tym nowicjuszką. Była szybka i profesjonalna, nie ukrywała detali, o których nawet bym nie pomyślała. Podczas spotkania, James był cichy i wyrozumiały, co doceniłam tym razem. Jeśli i nad tym przejąłby kontrolę, nie czułabym się jakby to chodziło o moją wystawę. Praca z Daniką i to, że widziałam każdy postęp w przygotowaniach bez jego ingerencji, sprawiło, że wszystko wydało się takie prawdziwe. Zaczynałam widzieć szanse na zrobienie w tej dziedzinie kariery, o czym nigdy nie myślałam, bo do tej pory traktowałam to jako hobby, finansowane przez mojego bogatego chłopaka. Kiedy wszystko było ustalone, wyszliśmy z Daniką na lunch. Sandra,

asystentka

menagera

z

Vegas,

która

pracuje

pod

zwierzchnictwem Daniki, dołączyła do nas. Była niska, miała brązowe włosy i piwne oczy. Wyglądała na surową. Jeśli miałabym zgadywać, powiedziałabym, że jest po trzydziestce. Zupełnie zapomniałam o kontuzji Daniki, dopóki nie odeszła od naszego stolika, do toalety. Sandra wspomniała, że musi coś sprawdzić w galerii i wybiegła. - Co jest ze stopą Daniki? - zapytałam Jamesa. - To chyba kolano. Nie mam pojęcia. Nigdy o tym nie wspomina, ale mam nieodparte wrażenie, że to wina Tristana - uniosłam brwi. To zabrzmiało co najmniej groźnie. Zakończyliśmy spotkanie z Daniką, ustalając datę naszego kolejnego spotkania na przyszły tydzień. Zarzekła się, że zorganizuje wernisaż

jak

najszybciej.

Kiedy 206

się

pożegnaliśmy,

byłam

podekscytowana i dumna. Ten szalony sen o mojej karierze malarskiej zaczął się materializować. James dał wolne popołudnie swojej służbie, a my spędziliśmy je pływając godzinami w niewyobrażalnie wielkim basenie. Cały kompleks miał sztuczne góry i fontanny. Znajdowały się tam cztery, różne baseny, ah tak, i grota pod jednym z wodospadów. - Nie wiedziałam, że zatrzymamy się w posiadłości Playboya dopiekłam mu. Skrzywił się. - To właściwie jest część domu, której sam nie zaprojektowałem. To długa historia, ale zleciłem tę część do zaprojektowania ekipie z kasyna. Kiedy dowiedzieli się, że będą się tu odbywały imprezy promocyjne, poniosła ich wyobraźnia. Nie byłem zbytnio szczęśliwy, kiedy to zobaczyłem, ale spełniało swój cel. Jeśli nie ma mnie w mieście, a kasyno potrzebuje wynająć basen na imprezę dla grubych ryb, organizują ją właśnie tu. Zmarszczyłam nosek. Wiedziałam, że takie rzeczy są na porządku dziennym w Vegas. - Mam nadzieję, że wszystko zostało zdezynfekowane Popukał mnie po nosie. - Tak, oczywiście. Wiesz, że kiedy robisz tak nosem, doprowadza mnie to do szaleństwa. Wyglądasz wtedy tak cholernie uroczo. Popukałam go po nosie. - Nie nazywaj mnie uroczą - odparłam. Jego nozdrza rozszerzyły się w seksowny sposób. Leżałam na leżaku w białym bikini, którego w życiu bym nie ubrała w miejscu 207

publicznym. James smarował mnie olejkiem do opalania. Nie był dokładny, skupiał się bardziej na partiach pod moim bikini i szczerzył zęby przez cały czas. - Nie musisz dzisiaj pracować? - zapytałam. Był w pracy wczoraj, ale nie wspomniał, że idzie do niej dzisiaj. - Wziąłem sobie dzień wolnego. Chcę się z tobą pieprzyć przez cały dzień. Pragnę cię położyć i rozebrać do naga na słońcu. Zaczęłam się wiercić na siedzeniu. Miałam jakieś ciche nadzieje, kiedy zwalniał służbę, ale teraz stało się to pewne. Nie byliśmy tu po to by popływać. - Słońce spiecze mi niektóre części ciała - wywróżyłam sobie. Trzymał w ręku buteleczkę z olejkiem do opalania. - Odpowiednio je zakryję. Przecież mnie znasz. Był dokładny, ale powolny jak melasa, kiedy pokrywał moją skórę olejkiem. Szczególną uwagę poświęcił moim stopom, chwytając je i ugniatając, dopóki nie zaczęłam mruczeć z rozkoszy. Jego dłonie, były wprawne na wszystkie możliwe sposoby. Druga warstwa preparatu, była zupełnie niepotrzebna, ale oczywiście powtórzył wszystkie czynności. Tylko James potrafił sprawić, że smarowanie olejkiem do opalania przeradza się w grę wstępną. Zaczęłam się wić, zanim przesunął się do mojego drugiego uda. Jego palce pokryte olejkiem, kręciły się w okolicach mojej płci. Chwycił w palce sznurki dolnej części bikini, ale nie rozwiązał ich. Uśmiechnął się do mnie grzesznie. - Na opakowaniu jest napisane: tylko do użytku zewnętrznego, kochanie.

208

Pociągnął za oba sznurki zębami. Schowałam dłonie w jego włosach, kiedy on chował twarz między moimi nogami. Nie robił tego tak, jak zwykle. Omijał z początku moją cipkę, by później wejść w nią swoim językiem, tak głęboko jak tylko się dało. Poczułam się jak pod wpływem narkotyków. Czułam się świetnie, ale kiedy w końcu dotarł do moich dolnych warg i zaczął je bezlitośnie ssać, doszłam jęcząc jego imię. Podsadził mnie wyżej, rozwiązując górę stroju i przełożył moją nogę przez swój tors. Ułożył ją na swoim ramieniu i obrócił mnie na bok. Rozchylił drugą nogę i zatrzymał się tuż przed moim wejściem na krótką chwilę. - Pieprz mnie na boku - wyszeptałam, tracąc oddech. Wyszczerzył zęby i wszedł we mnie jednym płynnym ruchem. - Na każdy możliwy sposób, dopóki nie będziemy nasyceni albo nie padniemy trupem, kochanie. Wyszedł ze mnie powoli, ocierając się o każdy mój czuły nerw. Igrał ze mną. W końcu zanurzył się z powrotem. Jego rozmiar i nasza pozycja, sprawiały że każdy ruch graniczył z bólem. Powtarzał tą torturę, znowu i znowu. Doszłam z rozdzierającym płuca krzykiem. Nie przestawał, poruszał się jeszcze szybciej. Doszedł we mnie z urwanym okrzykiem. Uwielbiałam to. Rozkoszowałam się tą chwilą, gdy zatracał się we mnie w taki sposób. Rozchylił moje nogi, przewrócił mnie na plecy i położył się na mnie, całując leniwie. Wyszedł ze mnie powoli, a ja zapragnęłam go ponownie, zupełnie tak, jakbyśmy się przed chwilą nie kochali. - Owiń mnie dookoła swoimi ramionami i nogami - rozkazał.

209

Zrobiłam to, o co prosił. Moje ciało słuchało, ale mój umysł był jeszcze gdzieś w krainie marzeń, gdzie tylko on mógł mnie zaprowadzić. Podniósł mnie. Odniosłam wrażenie, jakbym leciała w powietrzu. Uderzyłam o taflę wody, wydając z siebie pełen zaskoczenia okrzyk. Zamrugałam powiekami,

jak

tylko

wydostałam

się

na

powierzchnię.

James

wyszczerzył zęby i zanurkował. Bawiliśmy się w basenie przez długie godziny, zupełnie jak dzieci. Pomyślałam, że tylko my możemy być o tej porze nago w basenie. Cieszyłam się każdą sekundą. Pomyślałam, że rozrywkowy James jest moim ulubionym. Przycisnął mnie do siebie i pocałował namiętnie. Następnie odepchnął mnie od siebie. - Uciekaj - powiedział uśmiechając się grzesznie. Udało mi się dotrzeć do brzegu basenu i byłam jedną nogą na zewnątrz, kiedy James mnie złapał, wsadzając mnie plecami z powrotem do wody. Ugryzł mnie w szyję i chwycił mnie z tyłu. Jego twarda erekcja ocierała się o mój krzyż. - Jesteś nienasycony - powiedziałam, tracąc oddech. - Tak - wysapał wprost do mojego ucha. - Jestem. A teraz uciekaj. Tym razem udało mi się wyjść z basenu, przebiec przez betonową posadzkę i trawnik. Kiedy popchnął mnie na brzuch, uświadomiłam sobie, że właśnie taki miał plan. Wszedł we mnie od tyłu w przeciągu kilku sekund. Pieprzył się ze mną w trawie, wdzierając się we mnie niestrudzenie. - Powiedz to Bianco - Rozkazał do mojego ucha, a jego głos był niski i zachrypnięty.

210

Byłam niemalże nieprzytomna, ale nie tak bardzo, żeby tego nie wypowiedzieć. - Jestem twoja, James. Tylko twoja. Kontynuował swoje rytmiczne wdzieranie się we mnie, gdy moje ciało zacisnęło się w konwulsjach, a dreszcze rozkoszy przebiegły przez nie. Nie przestał, dopóki nie ustały nawet najmniejsze fale przyjemności. Kiedy osiągnął spełnienie, z jego gardła wydobył się niski jęk. Moje ręce oraz kolana drżały i zabarwiły się od trawy, kiedy James włożył mnie z powrotem do basenu. Nie mogłam uwierzyć, że był w tak dobrym nastroju. Wrzucił mnie do wody i mimo, że wiedziałam ze zaraz zanurzę się cała, wydobyłam z siebie okrzyk. Gdy wynurzyłam się, James owinięty w ręcznik dookoła swoich bioder, wchodził do domu. - Dokąd idziesz? - zawołałam. - Sprawdzić co słychać u twojego drugiego mężczyzny - odparł. Uznałam to za najsłodszą rzecz na świecie. To było tak podobne do Jamesa. Nic mnie tak nie ujmowało, jak to, że rozumiał moją więź ze Stephanem. Zawsze wiedział, za które sznurki należy pociągnąć. Manipulujący, spostrzegawczy i wspaniały człowiek. Kiedy wrócił, skierował się wprost na sofę, gdzie były porozrzucane nasze ubrania. Założył swoje szare kąpielówki i chwycił moje bikini, wracając w tym celu do basenu. Nachylił się nad rogiem zbiornika, a ja pocałowałam go. - Dziękuję za twoją wyrozumiałość w stosunku do Stephana. To wiele dla mnie znaczy. - Pokochałem tego faceta. Jeśli miałbym z kimś dzielić się tobą, to tylko z nim. I zrobię wszystko by być po jego stronie. Wiem też, że szczęśliwy Stephan to szczęśliwa Bianca. 211

Pocałował mnie i zaczął nakładać na mnie cieniutkie sznureczki, zwane bikini. - Chłopaki chcą się z nami spotkać – kontynuował. - Więc powiedziałem im, żeby do nas wpadli. Nie wiem jak to zrobił, ale chyba uznał to jako zaproszenie na imprezę nad basenem. Nie wiem nawet, kto ma przyjść. Mam za swoje. Ten człowiek jest niezwykle pomysłowy. Uśmiechnęłam się szeroko. Przygarniał kocioł garnkowi… - Muszę coś na siebie włożyć - powiedziałam do niego. – Jeśli organizujemy imprezę, nie mam zamiaru chodzić pół naga. Rzucił na mnie spojrzenie, przeciągając językiem wzdłuż swoich zębów. - Taa, zgadzam się z tym. Z nikim nie będę dzielić się tymi widokami. Zwłaszcza, że nawet nie wiem, kto ma przyjść. Nie umiem nawet powiedzieć, ile ochroniarzy jest potrzebnych, aby ogarnąć to spustoszenie. Impreza w ostatniej chwili, bez listy gości - pokręcił głową i uśmiechnął się. - Pewnie dlatego im tyle płacę. A teraz znajdziemy ci coś do ubrania. Stephan i Javier przyjechali jako pierwsi, niespełna trzydzieści minut później. Obaj mieli na sobie kąpielówki i uśmiechali się do nas. Spojrzałam na tą trójkę gorących, pół nagich mężczyzn. - Czym ja sobie zasłużyłam, by być taką szczęściarą? - zapytałam. Na twarzy Stephana pojawiły się psotne dołeczki. Podniósł mnie i wbiegł do domu, krzycząc radośnie. Kiedy znajdował się nad wodą, nigdy nie mógł się przyzwoicie zachowywać. W przeciwieństwie do Jamesa, Stephan wrzucił nas razem do wody. I nagle miałam czysty obraz tych dwóch, bliskich memu sercu mężczyzn. Mieli ze sobą tyle

212

wspólnego. Oboje byli niestrudzeni, atrakcyjni fizycznie i emocjonalnie otwarci na mnie, choć na różnych poziomach. Stephan nie wypuścił mnie ze swoich ramion, gdy znaleźliśmy się w wodzie. - Kogo jeszcze tu zaprosiłeś? - zapytałam podejrzliwie. Wywnioskowałam przez wyraz jego twarzy, że był w szampańskim nastroju. Wyszczerzył zęby, słysząc moje pytanie. - Źle zadane pytanie Jaskierku - pociągnęłam go delikatnie za włosy. - To jak powinnam je zadać? - zapytałam. Znałam tę grę. - Kogo ja nie zaprosiłem? Usłyszałam salwę śmiechu za moimi plecami i obróciłam się, by zobaczyć Jamesa zmierzającego w stronę domu. - Skoro to ma być aż taka impreza, załatwię przynajmniej catering wymamrotał, wychodząc. - I nie sądzę, żeby na imprezie, gdzie będzie pełno pilotów i stewardes, mogło zabraknąć barku. Zaśmiałam się. Dokładnie ocenił sytuację. Jeśli Stephan wysłał zaproszenia, do każdego, kogo znał to z pewnością będziemy mieli tu nalot pilotów i stewardes, którzy na pewno będą chcieli się napić. Pierwszych kilka osób, które przyjechało, nie znałam wcale. Poczułam się dziwnie, poznając nowych ludzi ubranych jedynie w bikini. Starałam się zachować spokój. Posłałam Stephanowi spojrzenie. - Czy ty chociaż wiesz, kim oni są? - wzruszył ramionami. - To chyba piloci. Przyjaciele Murphy’ego? Wyglądają dziwnie znajomo. 213

James zanurkował w basenie. Płynął pod wodą tak długo, dopóki mnie nie sięgnął. Złapał mnie w pasie i odciągnął od Stephana. Przycisnął mnie do rogu basenu. - Stephan jest dzisiaj gospodarzem, gdyż w końcu to jego pomysł z tą imprezą. Ja zaplanowałem ten dzień na dotykanie cię. I to właśnie zamierzam robić. Nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu. Uśmiechnęłam się do niego.

214

Rozdział dwudziesty pierwszy Pan Skandaliczny Impreza w pełnej przepychu posiadłości, z otwartym barem, przyciągnęła ogromną rzeszę ludzi. W przeciągu godziny nie było już miejsc. W zapełnionym basenie, rozpoznałam zaledwie trzy osoby. Trzymaliśmy się razem w swojej grupie, zajmując jedno z większych basenów tylko dla siebie. Marnie i Judith były z nami. Mogłam się domyślić, że przyjdą. Jeśli są w akurat w mieście, nie mogłoby przepuścić takiej imprezy. Marnie nie wchodziła jednakże do basenu, co jak na nią, było dość niezwykłe. Zapytałam ją o co chodzi. Machnęła w powietrzu kieliszkiem martini. - Widzisz to? Pokiwałam głową i uśmiechnęłam się. Wiedziałam, że jest w tym jakieś drugie dno. - To nie jest zwykłe martini. To Midol-tini, bo mam ochotę dzisiaj zaszaleć. Ludzie, mam te dni! - Uhhhh! - wykrzyczał Murphy. – Za dużo informacji, Marnie! Już to sobie wyobraziłem! - To sobie wyobraź, jak ten basen stanie się czerwony, kiedy do niego wejdę. Każdy mężczyzna w promieniu trzech metrów zajęczał z obrzydzenia. Z wyjątkiem Pana Pięknego, który zdawał się być niewzruszony tą informacją. Zaśmiał się jedynie. - Kobiety są obrzydliwe! - powiedział do niej Murphy. – A co jeśli powiem, że to mnie podnieciło? 215

- Chcesz sobie ulżyć? - wyśmiała go Marnie, machając ręką na swoje zgrabne ciało. – Liz powiedziała mi, że jesteś dobry w łóżku, ale ostrzegam cię, że jeżeli nie doprowadzisz mnie do ekstazy, ogłoszę to całemu światu. Murphy klepnął się w czoło. - I jak ja teraz mam pokazać na co mnie stać, kiedy wywierana jest na mnie taka presja? Wskazała na niego palcem. - Jeśli nie potrafisz poradzić sobie z presją, to łamie naszą umowę. Jeśli to cię denerwuje, to co zrobisz, kiedy zobaczysz moją pierś? Presja jeszcze się nie zaczęła. Albo się tego podejmujesz albo nie, kapitanku. Oczy Murphy’ego śmiesznie się rozszerzyły. - Będziesz tak do mnie mówiła, kiedy będziemy w trakcie? To mi może pomóc. Zasalutowała mu. - Tak jest kapitanku! Kiedy wypowiedziała te słowa, ledwie je usłyszałam, gdyż pozostali obserwatorzy ryknęli śmiechem. Najśmieszniejsze jest to, że nawet nie wiedziałam czy oni tylko żartują, czy mówią to poważnie. Murphy zwrócił się do Damiena, wyciągając do niego dłoń, by ją uścisnąć. - W końcu zostaniemy braćmi, stary! Tyle czekałem na ten dzień! Damien pokręcił głową i wyglądał na zmartwionego. Prawie przez cały czas milczał. Rozmawiał tylko z Jessą w rogu basenu. - Mylisz się - wymamrotał. Murphy wyciągnął jego ramie do góry w powietrze.

216

- To dla ciebie zbyt dziecinne? To co powiesz na skrzyżowanie paluszków? - A co to oznacza? - zapytałam Jamesa, zastanawiając się nad tą męską zabawą. Skrzywił się. - To potoczne określenie tego, że się spało z tą samą kobietą. Judith wyciągnęła w kierunku Murphy’ego dwa palce, przysuwając się bliżej do basenu. - Paluszki! Zaczęli drwiąco udawać, że krzyżują swoje palce. - Twoi przyjaciele to hultaje - powiedział James. – Ale nie wyobrażam sobie, żeby nie byli w szoku, kiedy dowiedzieliby się o dziewicy. Spojrzałam na niego. - Ja przecież byłam dziewicą, ale wiele rzeczy widziałam. Mieszkałam na ulicy jako nastolatka. Nic nie było mnie w stanie zdziwić, kiedy skończyłam szesnaście lat. Myślę, że Judith i Marnie były by w większym szoku, dowiadując się o mojej cnocie, niż były w stanie mnie czymkolwiek zszokować. Zaśmiał się. - To jestem sobie w stanie wyobrazić. - Próbowały namówić mnie na ‘pozbycie się tego’ przez kilka miesięcy. Nie mogłam się od nich opędzić. Jego twarz spoważniała.

217

- Cieszę się, że nie udało im się to. Ich pomysł sprawia, że mam ochotę kogoś uderzyć. Wywróciłam oczami. - Nawet w najmniejszym stopniu im się to nie udało. Próbowały mnie umawiać z facetami, z którymi wcześniej się spotykały. - Murphy zdobędzie dzisiaj swoje czerwone skrzydełka! - krzyknęła Marnie. Spojrzałam na Jamesa, który dociskał mnie do ścianki basenu. - Co to znaczy? - zapytałam, wiedząc, że to coś perwersyjnego, a on był ekspertem w takich rzeczach. Uśmiechnął się przybliżając się do mnie. - Zdobywaniem czerwonych skrzydełek określa się sytuację, w której mężczyzna pierwszy raz w życiu liże dziewczynę, podczas jej okresu. Ja swoje czerwone skrzydełka zdobędę z tobą. Spąsowiałam od palców po czubek głowy. Odwróciłam wzrok. Nie wiedziałam, że może mnie jeszcze czymś zaskoczyć. Złapał mnie za brodę i obrócił moją głowę, abym na niego spojrzała. - Nigdy wcześniej tego nie robiłeś? - zapytałam, a on pokręcił głową. - A ludzie tak naprawdę robią? Wzruszył ramionami. - Ja zamierzam - zmarszczyłam noc. - Jesteś tak zbereźny. Myślałam, że ludzie powstrzymują się… przed… tym… podczas tych dni Zaśmiał się. - Spójrz na siebie. Ty sama w to nie wierzysz. Nie będę się powstrzymywał od seksu przez tydzień, tylko dlatego, że masz okres. 218

Tyle mogę ci obiecać. Więc mam zamiar przepłynąć przez Morze Czerwone. Poczerwieniałam na twarzy. Ten pomysł mnie zawstydzał, ale fakt, że nic nie było go w stanie zrazić do mnie, podniecał mnie. Wyszczerzył się, chwytając mnie za brodę i przesunął po nim dłonią. - Słowa nie są w stanie wyrazić tego, jak bardzo uwielbiam sprawiać, że tak na mnie patrzysz. - Czemu mnie to nie dziwi? - wyszeptałam, ciągle się rumieniąc. - Boże, przecież wy się tu pieprzycie samym spojrzeniem! Marnie wykrzyczała do nas, co tylko pogłębiło mój rumieniec. - Znajdźcie sobie jakiś pokój! - Mogę nie być w nastroju, podczas okresu - powiedziałam do niego, ignorując Marnie. – Mogę być zmęczona i gderliwa. Zaśmiał się, niewzruszony. - Zaufaj mi, że będę w stanie wprawić cię w odpowiedni nastrój. Znając go, nie mogłam temu zaprzeczyć. - Muszę skorzystać z łazienki, ty perwersyjny draniu - powiedziałam do niego. Widowiskowo wyciągnął mnie z basenu, osuszył moje ciało i założył okrycie. Moi przyjaciele dopingowali mu, a ja ponownie oblałam się rumieńcem. James chciał nawet wejść ze mną do łazienki. Posłałam mu wiele mówiące spojrzenie. - James, mogę sama iść do łazienki. Nie wyglądał na zadowolonego, ale podał mi kluczyk, który wyciągnął z kieszeni swoich kąpielówek. 219

- Skorzystaj z tej, w naszej sypialni. Jest zamykana na klucz. Pokiwałam głową i odeszłam, ściskając mocno ręcznik, którym byłam owinięta. Kiedy schodziłam z powrotem na dół, zwróciłam uwagę na jedną z imprezowiczek, którą rozpoznałam. Nie przypuszczałam, że może się tu pojawić. - Cześć Melissa - powiedziałam do niej. Piła martini i flirtowała z barmanem przy jednym z ustawionych barów. Posłała mi zbyt zniesmaczone spojrzenie, jak na kogoś, kto przyszedł na imprezę zorganizowaną w domu mojego chłopaka. - Bianca - powiedziała z drwiną. Nie wiedziałam czy to przez jej jad, czy przez jej podłe uosobienie się zdenerwowałam, ale ta drwina w jej głosie pozbawiła mnie resztki klasy.

Chwyciłam

ją

za

ramię

i

wepchnęłam

do

najbliższego

pomieszczenia. Był to pokój rozrywki, gdzie był olbrzymi telewizor zawieszony na jednej ze ścian, siedzenia podobne do tych w kinie i długa sofa znajdująca się na końcu sali. Widziałam ten pokój wcześniej tylko raz i to pobieżnie, kiedy James oprowadzał mnie po domu. Jakaś para była zajęta sobą na sofie. Kazałam im wyjść, zupełnie tak jakbym była właścicielką tego miejsca. Chyba tak też pomyśleli, ponieważ posłuchali się mnie bezwarunkowo. Zamknęłam za nimi drzwi i odwróciłam się w stronę Melissy. - Wyjaśnijmy sobie coś - powiedziałam do niej chłodnym tonem. – Na czym polega twój problem? Nie lubisz mnie, czy po prostu masz już taki paskudny charakter? Zwykle nie jestem taka niegrzeczna w stosunku do osób, które doprowadzają mnie do pasji, ale tym razem puściły mi wszystkie wodze. 220

Skrzyżowała ręce na swojej klatce i rzuciła na mnie nadąsane spojrzenie. - Ty nim jesteś. Jesteś typem kobiety, którym całkowicie gardzę. Uniosłam brwi. Nie byłam zaskoczona, że mnie nie lubi. To dopiero byłoby dziwne, bo nigdy się z tym nie kryła. Natomiast nigdy nie powiedziałabym, że należę do jakiegokolwiek typu kobiety. No chyba, że chodziło o moje zdystansowanie do wszystkiego. Chociaż ten typ, chyba nie wzbudza w nikim animozji. Nie musiałam jej pytać, co ma na myśli, gdyż z radością rozwinęła swoją myśl. - Zachowujesz się jak nadęta suka, patrzysz z góry na dziewczyny, które pragną twojego słodkiego faceta, ale ty jesteś taka sama jak my wszystkie! Grasz w tą samą grę, co ja. Jesteś po prostu mniej szczera. A tego nienawidzę. Usidliłaś najbogatszego człowieka ze wszystkich! Nie zasługujesz na to. Na nic nie zasługujesz. Urodziłam się bogata. Żyłam tym życiem, zasługiwałam na nie, ale mój tatuś stracił wszystko. A teraz muszę dmuchać te pieprzone orzeszki, żeby związać koniec z końcem. Obciągam fiuty sześćdziesięcioletnim staruszkom, żeby kupić sobie torebki, za które kiedyś całowałam w policzek swojego tatusia. A ty, z tą swoją udawaną cnotliwością, złapałaś najbogatszego faceta i to za pierwszym podejściem. Przynosisz uczciwym dziewczynom, takim jak ja, hańbę. Zaśmiałam się. Nie mogłam się powstrzymać. Wyśmiałam ją prosto w twarz. - Więc to o to ci chodzi - powiedziałam do niej pogardliwym tonem. Nie mogłam uwierzyć, że była bardziej bezwartościowa, niż sądziłam.

221

- Jesteś rozpieszczoną panienką, która nigdy nie dorośnie. Twój ojciec dawał ci wszystko i zobacz co się z tobą stało. Sprzedajesz się za torebki? Chciała mnie spoliczkować, ale złapałam jej nadgarstek w powietrzu. - Nie jestem do ciebie podobna - kontynuowałam, mimo, że nie zabrała ręki. – To, że James ma pieniądze, nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Ja nie mogłabym stać się dziwką tylko dlatego, żeby dostawać torebki. Musisz poznać prawdziwe życie, moja mała i mam nadzieję, że wkrótce poznasz. Drzwi otworzyły się z impetem i wkroczył przez nie James. Jego wzrok był dziki. Towarzyszyli mu ochroniarze. Nawet nie spojrzał na Melissę, kiedy ją wyprowadzano. Ja natomiast wymieniłam się z nią spojrzeniem, kiedy nas opuściła. Odwróciłam wzrok na Jamesa i poznałam to, co ujrzałam w jego oczach. Były wystarczająco zatroskane i wściekłe, żebym zaczęła drżeć. - Tego już kurwa dosyć! Już nigdy więcej nie wyjdziesz do łazienki bez ochrony - wywróciłam oczami. - Proszę. To tylko Melissa. Jest do mnie nieprzyjaźnie nastawiona, ale nic mi nie zrobi. - Wylała na ciebie pieprzonego drinka! Naprawdę był wściekły. Podeszłam do niego i schowałam twarz w jego klatce. Chwycił mnie w swoje ramiona. To zawsze była jego automatyczna odpowiedź, bez względu na to czy był wściekły, czy nie. To wiele dla mnie znaczyło. - Wszystko ze mną w porządku. Musiałyśmy sobie coś wyjaśnić.

222

- Tak? - zapytał, a jego dłonie poruszały się władczo po moich plecach. - Taa. Dowiedziałam się w końcu o co jej chodzi. - Bardzo chciałbym o tym usłyszeć. - Jest rozkapryszoną panienką - odparłam po prostu. - Hmm. - I jest dziwką, która sprzedaje się za torebki. To sprawiło, że się roześmiał. - Naprawdę musi bardzo lubić torebki - powiedział wesołym tonem. - Też tak myślę, skoro obciąga sześćdziesięcioletnim staruszkom, żeby chociaż jedną zdobyć - nie wiem dlaczego wybuchłam śmiechem, mówiąc to. To było naprawdę smutne i żałosne, ale nie mogłam opowiedzieć tego z poważną miną. To musiało być zaraźliwe, gdyż James zaczął się śmiać tak mocno, jak ja. Stephan znalazł nas, kiedy wciąż się śmialiśmy. Otworzył drzwi z ogromną siłą i wstrzymał oddech. Wskazał na Jamesa. - To było podłe. Przestraszyłeś mnie na śmierć, kiedy powiedziałeś, że zniknęła. A tutaj proszę. Śmiejecie się i żartujecie, nie myśląc o tym, żeby odwołać poszukiwania. - Moja wina - powiedział James, ciągle się śmiejąc. Śmiał się z takim zaangażowaniem, że sama nie mogłam przestać. - Z czego się tak śmiejecie? - zapytał Stephan, a na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. Zawsze szybko zapominał o złych rzeczach. - Melissa obciąga staruszkom w zamian za torebkę - wysapałam. 223

Wiedziałam, że to chamskie powtarzać, to co mi powiedziała, ale powiedziałam to Stephanowi. Jego brwi się uniosły i wyszczerzył zęby. - A to dopiero nowina. Mogę nagrać cię kiedy mi to mówisz? Ustawie sobie to jako dzwonek w telefonie. - Dlaczego? - Gdyż nie potrafię wyobrazić sobie ciebie mówiącej coś takiego i nie śmiejącej się przy tym. Skończyliście już? Pokiwałam głową, ciągle powstrzymując swój beznadziejny śmiech. - Ona myślała, że jestem taką samą łowczynią posagów, jak ona. To naruszyło jej wrażliwą psychikę. Nazwałam ją rozpieszczoną panienką i dziwką. Stephan roześmiał się, a my dołączyliśmy do niego. - O mój Boże - wysapał Stephan. - Bardzo dobrze, że jej tak powiedziałaś. Taka po prostu jest. Wróciliśmy na imprezę, a ja czułam się bardziej zrelaksowana po tej dziwnej konfrontacji. Nie przypuszczałam, że sprawi mi to taką ulgę. Może powinnam postępować tak częściej. Nie wspomnieliśmy nikomu o wyznaniu Melissy. To by było żałosne i podłe, nawet gdyby było prawdziwe. Charakter Melissy mówił sam za siebie. Ja nie chciałam być jej posłańcem.

224

Rozdział dwudziesty drugi Pan Zdystansowany W środę, James wrócił z pracy dziwnie spięty i cichy. Był bardzo skupiony, kiedy kochaliśmy się wieczorem, a jego oczy były pełne… czegoś. Nie mogłam wywnioskować, co to było. Martwiło mnie to. Pójście spać, bez wyjaśnienia mi swojego nastroju przygnębiło mnie jeszcze bardziej. Następnego ranka nie było lepiej. Obudziłam się i zobaczyłam, że jest obrócony do mnie tyłem. Był nagi, a cienkie prześcieradło zakrywało ledwie jego biodro. Mimo zatroskania, podziwiałam tą jedwabistą grę mięśni na jego boku. Nigdy wcześniej nie widziałam go obróconego do mnie bokiem. Pogłaskałam go ręką po biodrze. Cofnął się, ale ciągle spał. Z początku chciałam się odsunąć i dać mu spokój. Doskonale to rozumiałam. Jednak znałam go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że odsunięcie się od niego teraz, byłoby ostatnią rzeczą jaką by chciał, czy potrzebował. Przycisnęłam się do jego pleców i chwyciłam dłonią za jego seksowne złote biodro. Schowałam twarz w jego szyję. Spiął się, a następnie uspokoił pod wpływem mojego dotyku. - Bianco - wymamrotał. Upewniłam się, czy ciągle śpi. Spał. - Bianco - wyszeptał znowu. – Zostań, Bianco, zostań. Proszę. Pogłaskałam go po biodrze i pocałowałam w szyję. - Nigdzie się nie wybieram, kochanie - zapewniłam go. To musiało pomóc, gdyż uspokoił się i ponownie mogłam się do niego przytulić. Godzinę później James musiał wstawać, więc zasnęłam ciągle wtulając się w niego. Kiedy obudziłam się dwie godziny później, 225

Jamesa już nie było. Tego wieczoru pracowałam. Wylatywaliśmy do Nowego Jorku według planu. James siedział na swoim miejscu w przedziale 2D. Przyjechał na lotnisko prosto ze swojego kasyna, więc nie zobaczyliśmy się przed samym odlotem. Wyglądał dobrze, był tylko cichy i trochę zdystansowany. Pokład był pełny, a James zasnął, zanim skończyłam obsługiwać podróżnych. Męczyło mnie to. Martwiłam się o niego i o jego nagłe zmiany nastojów. - Wybieramy się jutro na zakupy - powiedział Stephan. – Idziemy na Canal Street. To była ulica, uznawana za stolicę mody Stanów. Każda załoga, z którą pracowaliśmy, robiła tam zakupy, przynajmniej raz w miesiącu. - Idziesz z nami? Jedliśmy służbowy posiłek w pokładowej kuchni. Pokręciłam głową, przeżuwając i przełykając jedzenie, nim mogłam odpowiedzieć. - Nie, dzięki. Miałam inne plany na jutro. Plany, które sprawiały, że się denerwowałam i dawały mi kolejny powód, żebym mogła się udusić. Stephan o nic mnie nie wypytywał, co sprawiło mi ogromną ulgę. Nie miałabym serca go okłamać, wiedząc, że nie spodobałaby mu się moja decyzja. W zasadzie, gdyby wiedział o moich planach istniałoby ryzyko, że chciałby mi w tym przeszkodzić. Dobrze, że o nic mnie nie wypytywał. Gdy dotarliśmy do Nowego Jorku, James również mi to ułatwił. Jego kierowca czekał na niego, żeby zabrać go do hotelu, zamiast do domu na krótką drzemkę.

226

- Dzisiaj mam dużo spraw do załatwienia. Muszę teraz jechać prosto do pracy - wyjaśnił. - Mam przyjechać do ciebie w porze lunchu? - zapytałam. – Dostosuję się. Powiedz tylko o której. Pokręcił głową, a jego twarz była nieodgadniona. - Nie dzisiaj - odpowiedział. To wszystko, co powiedział. Zanim wysiadł z auta, pocałował mnie krótko w czoło, w ogóle na mnie nie patrząc. Byłam pewna, że coś złego się stało. To nie chodziło tylko o jego zły nastrój. Kiedy

dotarłam

do

naszego

mieszkania,

próbowałam

się

zdrzemnąć. Byłam jednak na to zbyt przygnębiona i wyprowadzona z równowagi. Musiałam sobie z tym jakoś poradzić. Chwyciłam za telefon i zaczęłam szukać numeru do Juniora. Chciałam zapisać jego numer pod jego imieniem, ale nie mogłam tego zrobić. Nawet wiedząc, że to nie był mój ojciec, byłam przerażona na samą myśl, że jego imię będzie figurowało w liście moich kontaktów. Bianca: Czy moglibyśmy się dzisiaj spotkać? Jego

odpowiedź

przyszła

niemalże

natychmiast.

To

mnie

zdopingowało. Junior: Tak! Kiedy tylko zachcesz. Mam dzisiaj dwugodzinną przerwę na lunch, którą mogę wykorzystać w każdym czasie. Powiedz mi tylko gdzie i kiedy. Zaczęłam mu odpisywać, ale w końcu zdecydowałam się zadzwonić. Słysząc jego uprzejmy ton głosu, z pewnością uspokoiłby mnie. Odebrał po trzech sygnałach. - Cześć! - odezwał się Sven. – Jak się miewasz, Bianco? 227

Jego głos był tak samo ciepły, jak ostatnim razem. - Wszystko w porządku. Zastanawiałam się, czy zechciałbyś wyskoczyć na kawę. Nawet teraz. Nie zastanawiał się zbyt długo. - Idealnie. Gdzie? Wymieniłam miejsce, do którego mogłam pójść. Była to sieć czołowych kawiarni, więc miejsce było publiczne i prawdopodobnie zatłoczone. Zgodził się bez wahania. - Pracuje pięć minut drogi od tego miejsca - powiedział. Znalazłam skromne, granatowe szorty i koszulę w niebiesko-białe paski z dekoltem w łódkę. Nie chciałam się wystroić na spotkanie z moim przyrodnim bratem, ale nie chciałam też wyglądać na niezadbaną. Całkowicie

zignorowałam

wskazówki

Jackie,

dotyczące

butów

i

wybrałam granatowe sandałki bez obcasa. Zostawiłam telefon i torebkę w sypialni. Wzięłam ze sobą tylko swoją kartę kredytową i skierowałam się w stronę wind. Kosztowało mnie to sporo nerwów, gdy usłyszałam Blake i Marion rozmawiające w drugim pokoju, podczas gdy ja niecierpliwie czekałam na przyjazd windy. Nie chciałam brać ze sobą ochrony, gdyż to spotkanie było dla mnie i tak już wystarczająco niezręczne. Nie sądziłam, że coś może mi grozić, gdyż idę do miejsca, gdzie jest sporo ludzi. Jest dzień a spotkanie będzie krótkie. Jeśli udałoby mi się wyjść niepostrzeżenie, wróciłabym zanim ktokolwiek by się zorientował. Ogarnęła mnie chwila paniki, kiedy przechodziłam przez lobby. Był tam Johnny. Był pochylony nad biurkiem recepcji i rozmawiał z recepcjonistką. Nie spojrzał w moim kierunku ani razu, kiedy udało mi się szybko wyjść głównymi drzwiami. Pan otwierający drzwi, ukłonił mi się, na co zareagowałam tym samym. 228

- Miłego dnia panno Karlsson - powiedział, kiedy się oddalałam. Cóż, rozpoznał mnie, ale nie zawracałam sobie tym głowy. James zatrudnił ochroniarzy, więc może pracownicy budynku nie zawiadomią nikogo o mich ruchach. W każdym razie, zamierzałam szybko wrócić. Obracałam się za siebie i przyspieszyłam kroku na wszelki wypadek. Szłam okrężną drogą, by zgubić ewentualny ogon. Póki co szło mi nieźle. Kiedy zatrzymałam się przy drzwiach wejściowych kawiarni, uświadomiłam sobie, że nie wiem jak on wygląda. Nie chciałam się niedyskretnie rozglądać po całym lokalu. Jak on mógłby wyglądać? W końcu łączyły nas te same więzy krwi. Zaczęłam żałować, że nie wzięłam ze sobą telefonu. Weszłam do środka i okazało się, że nie musiałam się martwić. Poznałam Svena od razu. On mnie również. Zatrzymałam się, gdy na mnie spojrzał. Gdyby nie był podobny do mojego ojca, powiedziałabym że jest szalenie przystojny. Miał jasne blond włosy, krótko przystrzyżone. Jego oczy były błękitne jak lód, ale jego spojrzenie nie było chłodne, jak u tego drugiego. Miał atrakcyjne rysy twarzy, typowo nordyckie. Miał doskonałą, czystą cerę. Nie wiem ile tak stałam, przyglądając się mu. Zajął już stolik dla nas. Wstał, kiedy podeszłam do niego.

Był wysoki. Wyższy niż Stephan i James.

Prawdopodobnie, był tego samego wzrostu, co nasz ojciec, ale był smuklejszy niż wymieniona trójka. Był marnym obrazem potwora z moich koszmarów, który teraz posyłał mi przyjazny uśmiech. - Bianco - powiedział w ramach przywitania. Usiedliśmy w tym samym czasie, gapiąc się jedynie na siebie. - Sven - odparłam w końcu. Znów przyglądaliśmy się sobie. - Moglibyśmy być bliźniętami - powiedział. 229

Zamrugałam oczami, kiedy przetworzyłam to co właśnie powiedział. Nie mylił się. Nie dopuszczałam do siebie tej myśli. - Wyglądamy jak on - odparłam. Skinął głową i zacisnął wargi. - Tak. Tak było. Zawsze miałam nadzieję, że będę bardziej podobna do mojej mamy. Przynajmniej miałyśmy taką samą karnację. Mój ojciec też taką miał… Wszystkie moje nadzieje prysły, kiedy spojrzałam na swojego brata. Wyglądaliśmy prawie tak identycznie jak nasz ojciec, że nie mogłam się dłużej tego wypierać. Sven zdawał się czytać w moich myślach, co było niepokojące. - Może

jesteśmy

do

niego

podobni

fizycznie,

ale

nie

odziedziczyliśmy po nim jego szaleńczych, pełnych przemocy i morderczych skłonności. Ku mojemu zdziwieniu, uśmiechnęłam się. - Nie znasz mnie na tyle dobrze, żeby to stwierdzić - powiedziałam. Uśmiechnął się. To był mój uśmiech, a nie mojego ojca. Był miły, ale na pewien sposób smutny. Junior był bardziej zdystansowany niż ja. - Bianco, poznaliśmy się od razu. Jesteśmy tak podobni do tego potwora, że rozpoznaliśmy się momentalnie. Jego słowa uświadomiły mi parę rzeczy. Pierwszą było to, że rozpoznałabym potwora od razu i być może spędziłam w cieniu zbyt dużo czasu, wątpiąc w ludzi, w których nie powinnam była wątpić. Po drugie, Sven musiał znosić to wszystko, co ja przeżyłam, mieszkając z moim ojcem.

230

- Przez większość czasu go nie było - powiedział Sven. - Rzadko się mną opiekował. Było mi ciężko, kiedy widziałem, co robi mojej matce. Czułem się taki bezużyteczny. Ciągle tak jest. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek wyzbył się tego wstydu. Kiedy mówił, zdałam sobie sprawę z tego, że największe podobieństwo widzę w naszych spojrzeniach. Był jak otwarta księga w porównaniu z moją, zamkniętą. - Musiałem ją opuścić - kontynuował. – Wyprowadziłem się jak tylko skończyłem osiemnaście lat. Ona tam została. Nieważne co jej robił, ona nigdy by go nie opuściła. Miałem tego dosyć i serce mi pękało, ale musiałem wyjechać. Nie rozmawiałem od tamtego czasu z żadnym z nich. A teraz jej nie ma. Mimo, że już trochę czasu minęło, ja ciągle jestem w szoku. Jego głos był otarty i szorstki, a ja poczułam potrzebę by go uspokoić. Przykryłam dłonią jego dłoń, czując się surrealistycznie. Docenił mój gest, gdyż uśmiechnął się, ale ten uśmiech zginął tak szybko jak się pojawił. - Bił cię? – zapytał, a ja zesztywniałam. - Tak. Często. Traktował to jako grę w kręgle. Sven skrzywił się. - To straszne. Myślałem, że mnie oszczędzał, bo byłem dzieckiem. - Uważał, że kobiety są bezwartościowe. Przypominał nam o tym za każdym razem, kiedy się wściekał. Myślę, że to jego matka odcięła go od pieniędzy swojej rodziny, gdy poślubił moją matkę. Obwiniał nas obie za to. - Przykro mi.

231

Wzruszyłam ramionami. Świadomość tego, że ktoś mi współczuje z powodu mojego ojca, sprawiała, że czułam się niekomfortowo. Byłam jego ostatnią ofiarą… - Muszę ci coś powiedzieć, Sven - powiedziałam, chcąc wyrzucić to ze swojego serca. Pokiwał głową, na znak tego, że mogę kontynuować. - Nasz ojciec zabił moją matkę. Dlatego uciekłam. Nie wiedziałam o tobie i twojej matce, w przeciwnym razie ostrzegłabym was przed nim. Twoja matka skontaktowała się ze mną, na krótko przed swoją śmiercią. Wyszła, zanim mogłam jej to powiedzieć, a później nie mogłam jej nigdzie znaleźć. Chciałam jej powiedzieć, do czego był zdolny. Nie udało mi się to i czuję wyrzuty sumienia. Tym razem to on zakrył moje ręce swoją dłonią. - Niepotrzebnie. Nawet gdyby moja matka wiedziała o twojej, zostałaby z nim. Wątpię, aby cokolwiek sprawiło, żeby od niego odeszła, więc nie obwiniaj się. Wszystkie te zdarzenia ciążą na jego barkach. Wszystko co możemy zrobić, to mieć nadzieję, że w końcu go złapią i zamkną na dobre.

232

Rozdział dwudziesty trzeci Pan Nieucywilizowany Zostałam dłużej niż zamierzałam. Nie spodziewałam się, że będziemy mieli sobie tyle do powiedzenia. Myślałam, że to spotkanie będzie niezręczne, krótkie i najprawdopodobniej bezcelowe. Nie oczekiwałam po sobie, że tak się zżyjemy ze sobą, gdyż natychmiast stworzyła się między nami jakaś więź, której do końca nie rozumiałam. Pewnie jeszcze nie raz się zobaczymy. Przez tak długi czas byłam pozbawiona kontaktu z kimś, z kim jestem połączona więzami krwi, a to spotkanie znaczyło dla mnie wiele. Sven i ja mieliśmy wiele ze sobą wspólnego. Chciałam, żeby nasza znajomość się rozwijała, nie przypuszczałam, że tak właśnie może być. - Co robisz w Nowym Jorku? – zapytałam. Uśmiechnął się z zrezygnowaniem. - Jestem maklerem giełdowym. Nieźle sobie radze, pewnie to z racji tego, że mam genetyczną żyłkę do hazardu. Na swoją obronę dodam, że hazard w Nowym Jorku jest mniej popularny w stosunku do Vegas. Przynajmniej wszyscy tak mówimy, dopóki nie stracimy jakiejś większej sumy. A ty jesteś stewardessą. Przyznaję, czytałem wszystko na twój temat, co tylko wpadło mi w ręce. Jestem ciekawski z natury. To mną poruszyło. Wyciągnął ręce na znak pokoju. - Nie wierzę w większość rzeczy, o których piszą te brukowce. Czułem po prostu tęsknotę do zaginionej siostry. Zawsze miałem małą rodzinę i czegoś mi brakowało. Bardzo chciałem się z tobą spotkać. Zobaczyć jak wyglądasz i co u ciebie słychać. Choć muszę przyznać, że na widok niektórych zdjęć, zarumieniłem się. 233

Na samą myśl spąsowiałam. Pierwsze zdjęcia, które przyszły mi na myśl to te, na których jestem w prześwitującej koszulce. Miałam nadzieję, że ich nie widział. - Jak zdobyłeś mój numer? - zapytałam. - Moja matka mi go przysłała. Powiedziała, że rozmawiała z twoimi współpracownikami i nakłoniła ich, żeby jej go dali. Nie mam pojęcia kto to był. - Chyba będę musiała wkrótce zmienić numer. Dziennikarze w ten sposób mogą sobie z tego zrobić pożytek. Oczywiście jeśli zmienie numer, powiadomię cię. Pochylił głowę. - Doceniam to. - Już niedługo nie będę stewardessą. Moja firma zbankrutowała. - Słyszałem o tym. Przykro mi. Wzruszyłam ramionami. - Idę na przymusowy urlop. Próbuję rozpocząć swoją karierę jako malarka. - Wow! To świetnie! Bardzo chciałbym zobaczyć twoje prace. Zarumieniłam się. - Wkrótce otwieram swoją galerię prac w Los Angeles. Postaram się, abyś dostał zaproszenie, ale zrozumiem, jeśli nie mógłbyś przyjść. To po drugiej stronie kraju - pomachał ręką. - Przyjadę. Powiedź mi tylko kiedy. To dla mnie ważne. Słyszałem, że ciężko dostać zaproszenie na wystawy w tej galerii. Zarumieniłam się jeszcze bardziej. 234

- Jeśli mam być szczera, mój chłopak odgrywa tu sporą rolę, ale chcę spróbować. - James Cavendish - powiedział Pokiwałam twierdząco głową. - Cóż, daj mi znać. Nie mogę się doczekać, aby obejrzeć twoje prace - brzmiał szczerze. - Dobrze. Jest to jeszcze w fazie planów, ale napiszę do ciebie. - Mam dziewczynę - dodał. – Jest urocza. To coś poważnego. Mam nadzieję, że kiedyś się poznacie. Skinęłam głową. - Brzmi świetnie. Może wybierzemy się któregoś razu na obiad. Pokiwał głową. - Pewnie. Co prawda pracuje w dziwnych godzinach, ale myślę, że będzie mogła się urwać na spotkanie. - Czym ona się zajmuje? - zapytałam. - Jest modelką. Byłem na jednej z jej sesji. To dziwny zawód, ale ona to kocha. Uśmiechnęłam

się,

przypominając

sobie

moje

ostatnie

doświadczenia w tej dziedzinie. - Też uczestniczyłam w sesji zdjęciowej Jamesa. Oni są dziwni. Przysięgam, cały czas smarowali go olejkiem. Zaśmiał się. - Taa, to dziwna branża. Po raz pierwszy, odkąd tu przyszliśmy, spojrzał na swój telefon. - To dziwne - wymamrotał. 235

- O co chodzi? - zapytałam. - To mój współpracownik. Pyta się gdzie jestem. Mówi, że mój szef mnie szuka, ale on wie, że mam przerwę - zaczął odpisywać na wiadomość. - Powiedziałeś mu gdzie jesteś? - zapytałam, czując wyrzuty sumienia. Pokiwał głową. - To nie jego sprawa, ale nie chcę przejść na jego niewłaściwą stronę. Dziwne, że mnie szuka, podczas przerwy na lunch. To do niego niepodobne. Zostawiłam swój telefon w domu, ale nikt nie powinien zorientować się, że wyszłam. Dlaczego więc nagle poczułam się spięta i zmartwiona? Obejrzałam się nerwowo dookoła. - Może to dziwne, ale tu chodzi o mojego chłopaka. Jest bardzo nadopiekuńczy w stosunku do mnie, od czasu tego ataku. - Wiedziałam, że oszukiwałam tym samą siebie, gdyż James beż względu na to, czy doszło do tego ataku czy nie, dalej byłby tak samo nadopiekuńczy. Taką miał naturę. - Jakiego ataku? - zapytał Sven, co przypomniało mi o tym, że nic nie wie. To zdarzenie nie trafiło na szczęście na pierwsze strony gazet. Prawdopodobnie całe zajście z przewiezieniem mnie do szpitala i dalszą hospitalizację obrócono w przerysowaną historię, czy Bóg tylko jeden wie co jeszcze. Nawet nie chciałam tego sprawdzać. - To twój ojciec, jakiś miesiąc temu. Wtargnął do mojego domu i zaatakował. To stało się zaraz po tym jak poszłam na policję i

236

opowiedziałam im co zrobił mojej matce. Policja i grupa prywatnych detektywów szuka go. - Nawet po takim czasie, on nadal cię śledził? Wyjaśniłam mu kilka faktów, mających miejsce przed atakiem. - Widział mnie na okładkach gazet. Dowiedział się, że umawiam się z kimś zamożnym i pomyślał, że to mi pomoże wsadzić go za kratki. Najlepsze jest to, że miał rację. Przynajmniej w pewnej mierze. Pieniądze nie miały z tym nic wspólnego. Sven rozglądnął się dookoła. Wyglądał na zdenerwowanego. - Dziwię się, że nie zapewnił ci ochrony, kiedy tu przyszłaś. Zwłaszcza po tym ataku. Westchnęłam. - W zasadzie to nie powiedziałam mu, że tu przyjdę. Myśli, że teraz śpię w naszym łóżku. - Mieszkacie razem? - zapytał. Pokiwałam głową, a jego oczy rozszerzyły się. - Taa, pewnie on ma coś wspólnego z dziwnym zachowaniem mojego szefa. Może powinienem cię odprowadzić do domu, zanim otworzą się wszystkie wrota piekieł. Pomachałam swoim do połowy opróżnionym kubkiem kawy. Rozmawialiśmy przez pół godziny, zanim ponownie chwyciłam za napój. - Brzmi nieźle. Skończę tylko swoją kawę i możemy iść. Kiedy skończyłam zdanie, wyraz twarzy Stevena spoważniał. Byłam zwrócona tyłem do wejścia, natomiast on dokładnie widział co się dzieje i kto właśnie wszedł przez drzwi.

237

- Zdaje się, że nie pozbyłaś się do końca swojego chłopaka. Powiedział, ciągle patrząc się w stronę drzwi kawiarni. Wzięłam kilka głębokich nerwowych wdechów. Czułam, że powinnam wstać i podejść do wejścia. To byłoby najlepsze, co mogłam w tej sytuacji zrobić. Próbowałam nawiązać kontakt ze swoim ciałem i po prostu to zrobić, ale zamarzłam w miejscu i czekałam co zrobi James. Nie obróciłam się, by na niego spojrzeć, ale przysięgam, że wyczuwałam jego obecność za sobą – jego wzrok na sobie. Odczuwałam jego spokój, kiedy stał w drzwiach, następnie kiedy poruszył się do przodu, krocząc powolnie przez zatłoczoną salę. Nabrałam pewności, kiedy stanął tuż za moimi plecami. Sven stanął jak wryty, gapiąc się na drugiego mężczyznę z szeroko otwartymi oczami. Zajęło mu dobrą minutę, by przemówić. - Cze… - to wszystko, co zdołał z siebie wydusić. - Nie teraz, Svenie Karlsson - powiedział cicho James. Jego ton był groźniejszy, niż kiedykolwiek wcześniej. - Porozmawiamy później, ale teraz nie jest na to czas - jego ręka opadła na mój kark, a gdy James cofnął się, dłoń również odsunęła się ode mnie. To nie wróżyło nic dobrego. Moje serce próbowało się wydrzeć z klatki piersiowej. - Wstań, Bianco - powiedział cicho pan Cavendish. Jego ton również w stosunku do mnie brzmiał groźnie. Przemawiał przez niego Pan. Wstałam, moje ciało posłuchało jego głosu bez chwili zawahania. James chwycił mnie lekko za ramię i wyprowadził z kawiarni bez słowa. Nasza ochrona była w gotowości, kiedy ich mijaliśmy. Byli tam

wszyscy,

oprócz

Johnny’ego

i

Clarka,

którzy

siedzieli

w

samochodzie. Skinął grzecznie głową, mając nieodgadniony wyraz twarzy, kiedy otworzył drzwi samochodu. Pomógł mi wsiąść do auta, a kiedy znalazłam się po drugiej stronie siedzenia, James nie usiadł obok mnie. Trzymał się ode mnie z daleka. Clark uruchomił pojazd, jak tylko 238

drzwi zamknęły się, pozostawiając resztę ochrony w kawiarni. Obróciłam głowę, żeby na nich spojrzeć, kiedy oddalaliśmy się. Najwidoczniej oni też już wracali. - James… - podniósł rękę. - Nie. Teraz. To mnie uciszyło. Rzucił na mnie krótkie spojrzenie, po czym odwrócił głowę. Jego twarz była spokojna, ale jego oczy… miały w sobie coś niecywilizowanego. Kiedy dotarliśmy do podziemnego garażu, James pomógł mi wysiąść bez słowa z auta, a jego dotyk był lekki i urwany. Dotknął mnie jeszcze raz, gdy dotarliśmy do apartamentu. Wypchnął mnie z windy i skierowaliśmy się na schody. Nie zdążyliśmy pokonać pierwszego stopnia, kiedy odgłosy z kuchni skupiły na mnie swoją uwagę. Stephan wyłonił się zza rogu i wyglądał na wściekłego. - Bee! Dzięki Bogu! James już miał organizować szerszy zakres poszukiwań! Zaczął kierować się w naszą stronę, gdy James wyciągnął przed siebie rękę. - Nie teraz - powiedział James, rzucając na niego krótkie spojrzenie. Jego zachowanie wzbudziło czujność Stephana, gdyż dalej kierował się śmiało w naszą stronę. - Powinieneś ochłonąć, James. Nie jesteś w stanie… - Nie waż się - odparł James niebezpiecznym tonem w głosie, jednocześnie puszczając moje ramię i wychodząc naprzeciw drugiemu mężczyźnie.

239

Tych dwoje niemalże stykało się nosami, a powietrze w pokoju z każdym oddechem stawało się coraz bardziej nieprzyjazne. - Nie wejdziesz między nas. To nie twoja sprawa, Stephan. Raz ci na to pozwoliłem, ale do cholery nie pozwolę by to się powtórzyło. Nikt nie stanie między mną a Biancą, a to dotyczy też i ciebie. - Tu nie chodzi o ciebie. Jestem tu dla Bianci, gdyby mnie potrzebowała. Stephan spojrzał na mnie, przekręcając boleśnie szyję, żeby mnie zobaczyć. - Wszystko ok, Bianco? Pokiwałam twierdząco głową, mając nadzieję, że to wystarczy by rozładować atmosferę. Niestety. - Odejdź, Stephan - pokręcił głową. - Nie. Nie mogę tego zrobić. Nie jest mi z tym dobrze. Wyglądasz, jakbyś chciał kogoś zabić, James. Nigdy wcześniej cię takiego nie widziałem, a ja nie zostawię mojej dziewczyny samej z tobą, dopóki się nie uspokoisz. - Twojej dziewczyny? - warknął James, chwytając koszulę drugiego mężczyzny i ściskając ją w pięść. Wyczułam, że sprawy zbyt szybko wymykają się spod kontroli. Położyłam dłoń na plecach pana Cavendisha. Pod wpływem mojego dotyku zadrżał. - James. Zabierz mnie na górę. Proszę. Sztuczka się udała, dzięki Bogu. James uwolnił Stephana od swojego uścisku i cofnął się. Spojrzałam na Stephana.

240

- Wszystko w porządku Stephan. James jest zdenerwowany, ale umie się kontrolować. Nigdy nie musisz się o mnie martwić, kiedy jestem z Jamesem. Musimy sobie tylko kilka kwestii wyjaśnić. Na osobności. Stephan przyglądał mi się uważnie, starając się mnie przejrzeć, ale jedynie pokiwał głową. - Jestem tu, gdybyś mnie potrzebowała. Zawsze. Skinęłam głową. - Wiem. James zawiesił palec na moim naszyjniku i chwycił za mój kark. Zaczął prowadzić mnie na górę, milcząc przez cały czas. Był z złym stanie, a każda przeszkoda pomiędzy nami i naszą prywatnością tylko pogarszała jego nastrój. Zamknął drzwi sypialni na klucz, jednym pewnym ruchem. Poluzował swój krawat i podszedł wprost pod windę. Przycisnął guzik, a drzwi otworzyły się natychmiast. - Wsiadaj - powiedział szorstko. Ściągnęłam buty i weszłam do środka. James podążył tuż za mną, a winda zmierzała właśnie na czwarte piętro.

241

Rozdział dwudziesty czwarty Pan Małomówny Zawiesił palec na obręczy mojego naszyjnika, kiedy drzwi otworzyły się. Poprowadził mnie długim korytarzem. Zatrzymał się tuż przy pokoju zabaw, ale zamiast tego otworzył drzwi znajdujące się po prawej stronie. Mimo, że byłam zdenerwowana i niespokojna, bardzo chciałam dowiedzieć się, co tam się znajdowało. Nie przeszkadzało mi też to, że prowadził mnie tam, będąc w takim stanie. Był to raczej mały i trudny do określenia pokój. Znajdowało się w nim jedynie podwójne łóżko. - Wejdź na łóżko - rozkazał niepokojącym tonem. – Na brzuch. Tak też zrobiłam. Obróciłam głowę, żeby na niego spojrzeć, kiedy podchodził do mojego uległego ciała. - Nie patrz na mnie - powiedział. Odwróciłam szybko głowę, czując się dotknięta. - Ręce nad głową - rozkazał. Posłuchałam

go.

Przywiązał

moje

ręce

i

nogi do

łóżka.

Pociągnęłam więzły, by zobaczyć jak mocno się trzymają i zauważyłam, że są bardzo mocno przymocowane. Zesztywniałam, kiedy zaczął ściągać moje ubranie. Głośny, przeszywający dźwięk dał mi do zrozumienia, że je przecinał. Kiedy skończył, byłam już naga. - James - zaczęłam znów. Może teraz, kiedy miałam ograniczone ruchy, uspokoi się trochę. - Przestań. Nie ufam sobie w tej chwili - powiedział opryskliwie.

242

Podniósł moją głowę i włożył pod nią miękką poduszkę. - Zaśnij. Całą noc nie spałaś. Ja teraz idę zająć się czymś. Porozmawiamy później. Zanim mogłam mu cokolwiek odpowiedzieć, wyłączył światło i zamknął za sobą głośno drzwi. Nie mogłam w to uwierzyć. Po tym całym wybuchu wściekłości, tak po prostu wyszedł. Wiedział bardzo dobrze, że to kara której najbardziej nie cierpię. Podejrzenia i pytania pozostawione bez odpowiedzi. Zostawił mnie w ciemnościach, w celi. Drań. Nachodziły mnie czarne myśli dotyczące Jamesa, kiedy leżałam tak w tym spowitym mrokiem pokoju.

W takich warunkach nie mogłam się uspokoić. Nie

zostawił mi żadnego źródła światła. Jedyne blade światło docierało do mnie ze szpary z dołu drzwi. Obudziłam się, kiedy drzwi się otworzyły i struga jasnego światła, dobiegającego z korytarza, wpadło wprost na mnie. Odwróciłam twarz, a górne światło zapaliło się. Węzły zostały poluzowane, ale pan Cavendish dodał ich jeszcze kilka. Pociągnął mnie za ramiona, tak bym mogła usiąść. Zerknęłam na niego, ciągle mrużąc oczy pod wpływem światła. Nie miał na sobie koszuli i był spocony, a jego włosy były związane ciasno z tyłu. Na udzie trzymał talerz z jedzeniem. Rozwiązał moje dłonie i położył talerz na moich udach. Odwrócił się. Przez jakąś chwile, obserwowałam jego spięte plecy, zastanawiając się co mu powiedzieć. Zjadłam. Bo byłam głodna i miałam nadzieję, że jeśli zjem wszystko, James zacznie ze mną rozmawiać. Pochłonęłam pół kurczaka, brązowy ryż i szpinak, po czym podałam mu talerz. Wziął go bez słowa, wstał i wyszedł. Zgasił światło i zamknął drzwi na klucz. - James! - wykrzyczałam.

243

Nie odpowiedział. Byłam tak sfrustrowana, że krzyczałam. Byłam wściekła i niespokojna, że długo zajęło mi uspokojenie się i zaśnięcie. Może jedynie moje ciało polubiło tą bezbrzeżną ciemność. Kiedy obudziłam się ponownie, ciągle było ciemno. Zauważyłam, że od strony drzwi wdziera się słaba linia światła. Były uchylone. Wstałam i rozmasowałam swoje kostki i nadgarstki. Byłam wolna. Ruszyłam powoli w stronę drzwi, pchając je. Zamrugałam pod wpływem jasnego światła. James siedział na krześle opartym o ścianę. Miał na sobie tylko bokserki. Był pochylony, a jego głowa wsparta była na łokciach. Sprawiał wrażenie pokonanego. Podeszłam do niego powoli. Nie byłam pewna, czy przypadkiem nie zasnął. - James - powiedziałam cicho. - Mów do mnie panie Cavendish - odparł niskim głosem. Nie poruszył się. Byłam na niego tak wściekła, ale przeszło mi szybciej niż myślałam. Sprawiał wrażenie rannego zwierzaka, a ja tylko chciałam się nim zaopiekować. Uklękłam tuż przed nim. Dotknęłam jego głowy, a on usiadł i posłał mi wrogie spojrzenie. Przybliżyłam się do niego, między jego nogi. Złapał mnie za gardło. - Dlaczego? - zapytał cicho. Przełknęłam ślinę i zwilżyłam językiem usta. Obserwował mnie z uwagą, kiedy to robiłam. - Dlaczego spotkałam się ze Svenem nie informując o tym ochroniarzy? - Zapytałam dla jasności. - Tak. - Denerwowałam się tym spotkaniem. Ciężko było mi tam iść. Wiedziałam, że będę tam bezpieczna, gdyż spotkaliśmy się w zatłoczonym miejscu i to w biały dzień. Nic mi nie groziło, a ja chciałam 244

normalnego spotkania. Obecność ochrony mnie denerwuje. Nawet sobie nie wyobrażam, co by pomyślał ktoś stojący z boku, kiedy zobaczyłby mnie z taką obstawą. Chciałam stworzyć chociaż pozór normalnej rozmowy podczas pierwszego spotkania. To wszystko. Przepraszam, że sprawiłam ci przykrość. - Przykrość? To właśnie tak to nazywasz? Zatrudniłem ochronę, gdyż jest to jedyny sposób abym zniósł fakt, że znikasz z zasięgu mojego wzroku. Jakiś facet, który zabił przynajmniej dwie osoby chce cię zabić. Jest wytrącony z równowagi i kompletnie nieprzewidywalny. Jedyną rzeczą, jaką możemy przewidzieć jest jego żal w stosunku do ciebie. Wiesz co to dla mnie znaczy? Jesteś dla mnie cenniejsza, niż moje własne życie. Zrobię dla ciebie wszystko. Chcę tylko, żebyś chroniła się przed znanym już zagrożeniem. Jak mogłaś być tak lekkomyślna, Bianco? Tak nieczuła? Otworzyłam usta by odpowiedzieć, ale James zakrył ręką moje usta. Jego wargi wygięły się. - Twój ojciec jest zaginiony od kilku tygodni. Mogliśmy ustalić jego ostatnie położenie tydzień temu i to tylko dlatego, że zostawił po sobie ślad w postaci trupa. On może być dosłownie wszędzie. Wszystko co musi zrobić, to dowiedzieć się, że przebywasz w Nowym Jorku. Paparazzi śledzą każdy twój ruch co tydzień. Rozumiem, że chciałaś się spotkać ze swoim przyrodnim bratem. Nie mam nic przeciwko temu. Wszystko o co cię proszę, to to żebyś brała ze sobą ochronę. Twój ojciec i brat mogą być w zmowie. Sven mógł cię tam zwabić. Mogli cię porwać, zanim ktokolwiek by się zorientował. Próbowałam zaprotestować, mimo tego że zakneblował mnie ręką. Jego wzrok jednakże mnie przed tym powstrzymał.

245

- Przestań. To, że do niczego nie doszło, nie oznacza, że byłaś tam bezpieczna. Nie byłaś bezpieczna. Facet z pistoletem chce twojej śmierci. To tylko kwestia jednej pieprzonej kulki. W jego spojrzeniu ujrzałam ból i wiedziałam, że strach bierze nad nim górę. Robił co mógł, a ja wciąż byłam w niebezpieczeństwie. Czuł się jakby mnie zawiódł, a to go zżerało od środka. Odkrył mi usta i przemówiłam do niego cicho. - Przepraszam. Pomyślałam, że pójdę tam i wrócę zanim się dowiesz. Nie chciałam ci tego zrobić. Przysięgam, że już nigdy więcej nie wprowadzę w błąd ochroniarzy. Przynajmniej dopóki mój ojciec się nie odnajdzie. Zamknął oczy i pokiwał głową. - Kiedy nie mogłem cię znaleźć, a Blake powiedziała mi że znalazła twój telefon na łóżku, pomyślałem że odeszłaś ode mnie. Uniosłam brwi. - Dlaczego pomyślałeś, że cię opuściłam? Nie rozumiem. Ręka, która spoczywała na mojej szyi przesunęła się na włosy. - Nie. Żadnych odpowiedzi dopóki cię nie ukarzę. Oblizałam nerwowo usta. - To zamknięcie mnie w tej celi nie było karą? - pokręcił głową. - To była drzemka. I szansa dla mnie, żeby wyżyć się na siłowni. Żadnych pytań więcej. Jego druga dłoń zmierzała w kierunku jego bokserek. Próbowałam podążyć za nią wzrokiem, ale ręka która trzymała mnie za włosy, uniemożliwiła mi to. Pchnął moją głowę w kierunku swojej nagiej erekcji. Nadział ją w na moje usta, a ja ssałam go, myśląc że to nie jest wcale 246

kara. Sterował moją głową w górę i w dół, nie więcej jak cztery razy, zanim doszedł głęboko w moim gardle. Niemalże zadławiłam się i byłam zaskoczona. To nie było do niego podobne, żeby dojść tak szybko. Jego kontrola nad własnym spełnieniem zawsze mnie zadziwiała, w końcu równie dobrze szło mu ze sprawowaniem kontroli nade mną. Pociągnął mnie za włosy i stanęłam na swoich stopach. Wpatrywałam się w jego wciąż twardą erekcję. Zaprotestowałam. Dał mi klapsa w tyłek i zawiesił palec na moim naszyjniku. Pociągnął mnie za sobą, ale nie w kierunku pokoju zabaw. Zmierzał w zupełnie innym kierunku, do celi. Przełknęłam ślinę i zaprotestowałam. Nie chciałam tam znowu wracać, by mnie zostawił samą, ale wiedziałam że teraz wszystko leży w jego rękach. - Uklęknij - powiedział, kiedy puścił mój naszyjnik. Posłuchałam,

obserwując

go.

Podszedł

do

małego

łóżka.

Przestawił je pod ścianę jednym dotknięciem palca. Nie wiedziałam, że to tego rodzaju łóżko. Jednym dotknięciem ściany James ściągnął coś z sufitu. Obserwowałam to z szeroko otworzonymi oczami. Zobaczyłam jak coś w kształcie dużej litery X obniża się naprzeciwko mnie. Było takiego samego wzrostu jak James i zaczęłam się domyślać do czego to może służyć. - To jest krzyż Św. Andrzeja - wyjaśnił cichym głosem. To wszystko. Pociągnął mnie do góry za naszyjnik i zaciśniętą pięść we włosach. Przycisnął mnie przodem do tego ogromnego krzyża. Przytwierdził do niego moje kostki i nadgarstki. Przycisnął się mocno do moich pleców. Wyczułam jego wzwód ocierający się o moje pośladki. Starałam się na niego nadziać. Dał mi mocnego klapsa, zanim się ode mnie odsunął. Położyłam głowę na swoje ramię. Przechyliłam się do przodu, kiedy czekałam i nasłuchiwałam, co może zrobić w następnej kolejności. 247

Poruszyłam się, kiedy coś twardego i gładkiego wysmagało moje pośladki. Obróciłam głowę i zobaczyłam gruby czarny zaokrąglony pejcz, pokryty dziurkami. Odłożył go, zanim mogłam mu się lepiej przyjrzeć. Uderzył mnie szybko i niejednokrotnie po moim tyłku i udach. Wciąż byłam obolała po różach, co sprawiało mi jeszcze większy ból. Jednakże James był nieugięty, nie cofnął się ani o krok. Okładał mocno moje ciało. Nie miałam się czego chwycić, nic co mogłabym chwycić, więc moje ręce przekrzywiały się z każdym zadanym ciosem. Moje nogi były szeroko rozstawione, a kilka mocniejszych batów w wrażliwe uda, sprawiło że zaczęłam jęczeć z bólu. Zmienił się w cichego Pana, odkąd odebrał mnie z kawiarni, ale siła jego ciosów mówiła mi wiele, więcej niż mógł mi powiedzieć. Był wściekły, zraniony i przerażony, a teraz wyładowywał to wszystko na mnie. Moje ciało piekło mnie, kiedy skończył. Nie zrobił żadnej przerwy między ostatnim ciosem a wejściem we mnie od tyłu. - To nie była twoja kara, Bianco - wysapał mi do ucha. – Chcesz wiedzieć, co będzie twoją karą? Pokiwałam głową, gdyż nie mogłam wydobyć z siebie słowa, kiedy wchodził we mnie znowu. Byłam już na skraju, kiedy wyszedł ze mnie pośpiesznie. - Nie dojdziesz dzisiaj, kochanie. Nie w najbliższych godzinach. Będę cię pieprzył, a ty nie osiągniesz ani jednego orgazmu. To rozkaz. Jeśli go nie będziesz przestrzegać, nie dojdziesz ani razu przez najbliższy tydzień. Chciałam krzyknąć, ale zamiast tego jęknęłam, kiedy wszedł we mnie, wdzierając się mocno od tyłu. - Nie waż się - powiedział, widząc że byłam już blisko.

248

Doszedł we mnie, jęcząc głośno. To dźwięk który kochałam najbardziej. Teraz go nienawidziłam, cierpiąc z frustracji. - Proszę - błagałam go, kiedy wyszedł ze mnie. - Nie dzisiaj - powiedział pewnym tonem. Zostawił mnie samą na kilka minut, zanim wrócił by mnie odwiązać. Kiedy mnie uwolnił nie poruszyłam się. Oparłam się o X i czekałam. Wziął głęboki oddech, chwycił mnie i zakołysał. Zaniósł mnie do pokoju zabaw, kładąc mnie na gładkiej powierzchni. Kiedy poczułam na plecach stolik, zaczęłam się rozglądać. Wiedziałam, że w tym pokoju znajdują się takie dwa stoły. Przywiązał moje kostki i nadgarstki do rogów stołu i wiedziałam już co planuje. Obserwował mnie bacznie, kiedy zakładał lateksowe rękawiczki. - Masz jakieś zastrzeżenia? - zapytał z odrobiną kpiny w głosie, zupełnie tak jakby ze mnie zadrwił. Zacisnęłam mocno szczękę i spojrzałam na niego. Posłał mi blady uśmiech i zabrał się do pracy. Umył i wysuszył okolice moich sutków z chirurgiczną dokładnością. Wyciągnął cienkie metalowe kleszcze z szuflady, która była wbudowana do stołu. Nie zawahał się, kiedy chwycił nimi mój lewy sutek. Na końcu tego narzędzia była mała obręcz która idealnie objęła mój stwardniały sutek. Trzymał go uwięzionego, kiedy nachylił się bliżej i zaznaczył je po obu stronach. Mówiłam sobie, by oddychać. Byłam boleśnie spięta i nie wiedziałam, czego się spodziewać. Nie przekłuwałam nigdy niczego, z wyjątkiem uszu. Cierpliwie patrzył na ślady zaznaczone wcześniej, a moje sutki wciąż były uwięzione w tych małych kleszczach. Odłożył mazak i chwycił za sadystycznie wyglądającą igłę. Mój wzrok świdrował tę grubą igłę, kiedy włożył jej zaokrąglony koniec pod skórę. Wzięłam jeden głęboki oddech i przytrzymałam go w płucach. Jednym pewnym ruchem przekuł 249

mój

sutek. To było bolesne, ale szybkie, a ten widok i uczucie wstrząsnęło moim organizmem. Nawlekł cienkie srebrne kółeczko na igłę i nadział je na moim sutku. Widziałam, jak moja klatka unosi się i opada, kiedy znów zaczęłam oddychać. Przycisnął delikatnie gazę do miejsca wkłucia, zanim się ode mnie odsunął. Wrócił z powrotem minutę później z dwoma małymi zimnymi i żelowymi paczuszkami w dłoniach. Jedną schował do szuflady, a drugą położył na przekłutym sutku. -Jesteś gotowa na drugi? - zapytał, obserwując mnie z uwagą. Nawet kiedy był w tak niebezpiecznym nastroju, troszczył się o mnie. Wzięłam głęboki oddech i skinęłam głową. Zmienił rękawiczki, zanim powtórzył wszystkie czynności z drugim sutkiem. Opatrzył obie piersi, delikatnie je oczyszczając i przykładając lód. Opieka po całym zabiegu trwała znacznie dłużej niż samo przekłuwanie. Kiedy skończył, zdjął rękawiczki i rozwiązał mnie. Podniósł mnie i zaniósł prosto do łóżka. Położył mnie na plecach, a jego ręce poruszyły się między moimi nogami. Włożył w moje wnętrze jeden palec. Spojrzałam na niego. Zaśmiał się. To był lodowaty śmiech. Mój czuły kochanek gdzieś zaginął, mimo tej chwili troski której zaznałam kiedy opatrywał moje sutki. - Już, już kochanie. Patrzenie na mnie w ten sposób też jest dla ciebie karą. Nie myśl, że nie może być gorzej niż obolały tyłek, przekłute sutki i dzień bez orgazmu. Zrobił to z premedytacją, więc zamknęłam oczy i odwróciłam od niego głowę. Byłam wściekła. Zaśmiał się bezlitośnie. - Ok, zróbmy to po twojemu. Chciałem cię zostawić samą, ale widzę, że tutaj czeka mnie więcej rozrywki. Pchnął mnie na plecy i związał za kończyny. Ciągle miałam zaciśnięte oczy. Wspiął się między moje nogi i chwycił mnie za brodę, uważając by nie dotknąć wrażliwych piersi. 250

- Spójrz na mnie. Teraz - wymamrotał. Wahałam się przez chwilę, ale w końcu spojrzałam na niego. Przełknęłam ślinę i zajęczałam głośno, kiedy zbliżył się do mojego wejścia. - Nie waż się dojść - odparł, wdzierając się we mnie raz, drugi i trzeci. Doszedł z tym słodkim jękiem, zawstydzając mnie. - Bardzo dobrze, kochanie - powiedział, kiedy wyszedł ze mnie, a jego gruba długość wciąż była sztywna. Rozwiązał moje stopy i jeden nadgarstek.

Drugi zostawił

przywiązany ale mocno go poluzował. Położył się nagi za moimi plecami i schował twarz w mojej szyi. Przysunęłam się do niego bliżej, uważając by nie otrzeć się o piersi. - Boisz się, że ucieknę? To dlatego ciągle jestem związana? zapytałam go, gdyż nigdy wcześniej tego nie robił. To musiało chodzić o coś poważniejszego. - Tak - powiedział krótko. – Żadnych pytań więcej. Chciałam się odsunąć, ale mnie zatrzymał. Przycisnął się mocno do mnie. Jego fiut był w pół wzwodzie i wbijał mi się w plecy. - Uspokój się. Zaśnij teraz. Kiedy się obudzisz, twoja kara dobiegnie końca. Łatwo

było

powiedzieć,

trudniej

zrobić.

Byłam

skołowana,

zmieszana i zła jak diabli. Fakt, że James zasnął chwilę później za moimi plecami, wcale wiele mi nie pomógł.

251

Rozdział dwudziesty piąty Pan Manipulujący STEPHAN Obudziłem się po zaledwie trzydziestominutowej drzemce, ale i tak wiedziałem, że nie będę w stanie ponownie zasnąć. Chociaż wiedziałem żeby się nie wtrącać w ich sprawy, nie mogłem jej zostawić teraz samej. Zostałem więc. Zjadłem i pograłem na konsoli, pisałem też sms-y do Javiera. Martwiłem się. Nie lubiłem się martwić, ale kiedy Bianca była zaniepokojona, nic nie mogłem na to poradzić. Kiedy z nią było wszystko ok, ze mną również, ale kiedy coś się złego działo… Pamiętam, kiedy po raz pierwszy ją zobaczyłem. Nosiła luźne jeansy i bluzę z kapturem, która zakrywała jej włosy. Nie była jednak w stanie ukryć tego, jak niebywale była piękna. Miała regularne rysy twarzy i doskonałą cerę. Mieszkaliśmy w schronisku dla bezdomnych, ale żadne z nas nie narzekało. W naszym wieku, pozostawanie wśród ludzi, którzy chcą ci za bardzo pomóc, kończyło się na próbie odnalezienia przez nich naszych rodziców. Zawsze odbierałem to jako przejaw dobrej woli, ale to było obraźliwe. Gdyby nie to, mieszkalibyśmy na ulicy, nie mając innego wyboru… Niektóre z tych dzieciaków nie było rzeczywiście zagubionych. Czasami byli wściekli lub chcieli jedynie zmartwić swoich rodziców, albo udowodnić im, że nikogo nie potrzebują. Od razu wiedziałem, że ona nie była jednym z nich. Tak, miała dumnie uniesioną głowę, ale nie była rozpieszczoną panienką. Była taka jak ja. Nie miała dokąd pójść. Była zagubiona. Śledziłem ją, trzymając się na dystans. Instynktownie upewniałem się, że jest bezpieczna. Jeśli rzeczywiście była taka jak ja, być może moglibyśmy sobie nawzajem pomóc. Wyglądała na kogoś w moim wieku. Może moglibyśmy dotrzymywać sobie towarzystwa. Ta 252

myśl dała mi żałosną nadzieję. Trzymałem się z daleka, tylko obserwując, aż do chwili, kiedy zauważyłem, że jakiś starszy facet stręczy ją. Wiedziałem dokąd zmierza. Niedaleko stąd był magazyn. To było idealne miejsce dla dzikich lokatorów. Nie mieszkał tam nikt oprócz bezdomnych. Podążyłem tam za nimi. Ściemniało się i nie zauważyłem ogromnego mężczyzny, który właśnie wszedł mi w drogę. Spojrzałem się krzywo na faceta i chciałem, żeby odszedł. - Stary Sam ma dla ciebie propozycję walki - powiedział mężczyzna, a ja starałem sobie uzmysłowić kim on był. Byłem prawie pewien, że miał na imię Mike. - To nie jest odpowiednia chwila - powiedziałem, przedzierając się barkami obok mężczyzny. Nie mogłem zostawić jej samej z tym mężczyzną. Nie w takich ciemnościach, gdzie nikogo nie obchodziło co się dookoła dzieje. Zacząłem iść szybciej w kierunku magazynu, rozglądając się nerwowo wkoło, aby namierzyć zarysy sylwetek. - Będziesz miał przesrane, jeśli mu podpadniesz! - wykrzyczał Mike w stronę moich pleców. Całkowicie go zignorowałem. Zbliżyłem się do wyłamanych drzwi wejściowych, kiedy usłyszałem zduszony krzyk, dobiegający z bocznej uliczki. To był stłumiony pomruk, zdecydowanie należał do kobiety. Bez wahania zacząłem biec w dół uliczki. Moim oczom, jako pierwszy ukazał się ten stary zboczeniec, który leżał na jej plecach. Miał spodnie opuszczone do kostek i próbował rozpiąć jej spodnie jedną ręką. Drugi facet zakrywał usta dziewczynie. Zaklął, kiedy wziął rękę z jej ust, żeby uderzyć ją w tył głowy. Dziewczyna krzyknęła. Rzuciłem się na nich z wściekłym rykiem. Byłem jak w amoku i nie mogłem zebrać myśli, dopóki nie poczułem delikatnego dotyku na swoim ramieniu. 253

- Możesz już przestać. On mnie już nie zaczepi - powiedziała miłym i delikatnym głosem. Przestałem obijać jego głową o ziemię i spojrzałem na swoje zakrwawione dłonie. Chwyciła za moją koszulę, aby pomóc mi wstać. - Chodź. Wiem, gdzie możesz doprowadzić się do porządku. Nie możesz mieć tej ohydnej krwi na swoich dłoniach. Wzięła mnie pod ramię i zaczęła, w tak łagodny dla siebie sposób, prowadzić mnie do wyjścia. Każdy jej dotyk zadawał mi pytanie. Była pewna tego co robi, ale nie sądzę, żeby była apodyktyczna. Spojrzałem na nią, bojąc się tego, co zobaczę w jej oczach. Nasze spojrzenia spotkały się, a jej wzrok był pełen wdzięczności i zrozumienia. Nie było w nim ani grama strachu. - Tak bardzo ci dziękuję. Nie wiedziałam, że istnieją jeszcze porządni mężczyźni na tym świecie. Myślałam, że to jakiś mit, ale ty mnie uratowałeś. No i stało się. Przepadłem. - Jestem Bianca - odparła ze smutnym uśmiechem. Jej oczy były zagubione, kiedy oczyszczała mnie z krwi. - Jestem Stephan - odpowiedziałem jej tępo. Minęło tyle czasu, odkąd ktoś się o mnie troszczył, czy dotykał. Dlatego czułem się zmieszany pod wpływem jej dotyku. - Jesteś taki jak ja - powiedziała cicho, ciągle ścierając krew z moich dłoni i nadgarstków. Nie podniosła wzroku. Odchrząknąłem, żeby móc cokolwiek powiedzieć. 254

- Co masz na myśli? Właśnie wtedy na mnie spojrzała,

nasze oczy się spotkały.

Widziałem w nich siłę i ciche postanowienie. - Nigdy już nie wrócisz do domu - moja szczęka zacisnęła się i pokiwałem twierdząco głową. Nigdy nie pokazała mi ani odrobiny strachu, a im dłużej ją znałem, tym bardziej uświadamiałem sobie, że miała rację mówiąc tak. Nigdy nie zadaliśmy sobie pytania, czy będziemy się trzymać razem. Po prostu nigdy się nie rozdzielaliśmy. - Nigdy nie obawiaj się mnie… Nie będę próbował tego, co chciał ci zrobić ten stary zboczeniec. Jestem gejem, więc sama rozumiesz powiedziałem do niej, kiedy po raz pierwszy spaliśmy razem, przytuleni do siebie i okryci jednym cienkim kocykiem. Nie powiedziałem jej tego, tylko dlatego, żeby ją uspokoić. Jeśli moja orientacja miała ją zrazić do mnie, chciałem o tym wiedzieć wcześniej niż później. Ona po prostu przybliżyła się do mnie. - Nie obawiam się, Stephan. Do głowy mi nie przyszło, że możesz mnie skrzywdzić. Jesteś dobrym facetem. Bohaterem. Niczego nie byłam tak pewna w swoim życiu. Czuję się przy tobie bezpiecznie. Jak nigdy wcześniej. Jej słowa sprawiły, że zrobiło mi się cieplej na sercu, a do moich oczu napłynęły łzy. Pierwszy raz od bardzo dawna, poczułem radość w sercu. Być może znalazłem osobę, która mnie pokocha. Możliwe, że znalazłem swoją rodzinę. Poczułem ulgę, gdy James pojawił się ponownie po dwóch godzinach, odkąd poszli z Biancą na górę. Wolałbym jednak, żeby Bianca tez się pojawiła. James miał na sobie jedynie sportowe spodenki i 255

był cały spocony. Jego włosy związane były ciasno z tyłu, a jego oczy były przerażające. W ręce trzymał małego laptopa. Przełknąłem ciężko ślinę. Chciałem zobaczyć się z Biancą. Musiałem się dowiedzieć czy z nią wszystko w porządku. Wiedziałem jednak, że liczy na to, iż nie będę się wtrącać w ich sprawy i tylko jej zaufanie mnie powstrzymało. - Musimy porozmawiać - powiedział James. Pokiwałem głową. Przyjmę tyle informacji, ile mi zostanie dane. Usiadł koło mnie i otworzył laptopa. Położył mi go na udach i odpalił filmik na ekranie. Obejrzałem zaledwie minutę, po czym odwróciłem głowę, a na moich policzkach pokazały się obfite rumieńce. Podałem mu komputer, krzywiąc się. - Chryste! Dlaczego mi to pokazujesz, James? - Bianca ci nie wspominała? Byłem bliski ataku serca i miałem ochotę mu przywalić. - Pokazałeś jej to? - Nie, oczywiście, że nie! Otworzyłem szerzej oczy, uświadamiając sobie coś. - Czy to jest w Internecie? Pokiwał głową, wyglądając na nieszczęśliwego i wściekłego zarazem. - Nie wiem jak to się stało. Pracuje nad tym. Muszę wiedzieć, czy Bianca już o tym wie. Chcę też poznać twoje zdanie. Jeśli ona to zobaczy, zostawi mnie, tak? Złapałem się za skronie. - Zakładam, że to stare nagranie. Zostało zrobione na długo przed tym, jak ją poznałeś. 256

- Oczywiście.

Nie

wiedziałem

o

istnieniu

tego

nagrania.

Dowiedziałem się o nim dopiero kilka tygodni temu. - To ją zmartwi. Ona jest taka płochliwa. Nie mam pojęcia, co może zrobić, James. Przy tobie zachowuje się inaczej. Kiedy zostawiła cię po raz pierwszy, byłem niemal pewny, że już nigdy więcej nie da ci kolejnej szansy. Wszystkie jej zasady się zmieniły, kiedy cię poznała. Nie potrafię przewidzieć, co może zrobić. Nie dopuść do tego, żeby to zobaczyła. To na pewno nie pomoże. Wiedzieć, a widzieć to zupełnie dwie różne rzeczy. - Jak mogę ją zatrzymać? Znasz ją. Będzie chciała to zobaczyć. Wiem to. To mnie dobija, Stephan. Co ja mam zrobić? Pokręciłem głową. - Więc to cię tak przygnębiło? To nie dlatego, że wyszła sama, bez ochrony? Zauważyłem, jak jego pięści zaciskają się. - To też. Wiesz co ona do kurwy nędzy zrobiła? Poszła sama, spotkać się ze swoim bratem, Svenem Karlssonem. Nazywa się tak samo jak on i poszła tam całkiem sama. Poczułem ucisk w żołądku. - Co się tam stało? Jest taki sam jak jej ojciec? Pokręcił głową. - Nie wiem. Nie sądzę, ale dowiem się tego. Nie przejmuj się nim, Stephan. Sprawdzę go dokładnie, zanim będzie oddychać tym samym powietrzem, co Bianca. Przysięgam. Pokiwałem głową. Wiedziałem, że tak zrobi. Źle zrobiłem, że w niego zwątpiłem. Nawet wtedy, kiedy był w niebezpiecznym nastroju, on 257

wciąż myślał tylko o Biance. Był taki od samego początku i tylko dlatego jestem w stanie dzielić się nią z nim. Było w nim coś stałego. Pojawił się w naszym życiu i wprowadził pewien dobroczynny rodzaj autorytetu. Popaprany, skrzywdzony dzieciak, który wciąż tkwił we mnie, pragnął jego aprobaty. On również tego potrzebował. Uważał, że jestem wspaniały. Mówił mi to często i był mi wdzięczny, że opiekowałem się Biancą. Ona była dla niego ważniejsza, niż jego własne życie. Pełnił dla mnie rolę przyjaciela i mentora, a kiedy sobie to uświadomiłem, przestałem z nim rywalizować. Lecz jeśli chodziło o mnie i Biancę, jej zdanie było i moim. Nigdy nie było inaczej. - Przepraszam, że próbowałem się wtrącić. Jest mi ciężko, kiedy… - W porządku - przerwał mi niecierpliwie. – Mamy coś innego do przedyskutowania. Pokiwałem głową na znak, aby kontynuował. Ucieszyłem się, że nie chowa do mnie urazy. - Jestem pewien, że najpierw mi odmówisz, ale pamiętaj, że tu chodzi o Biancę. Chcę, żeby się wyniosła z tego domu. On wie, gdzie ona mieszka, zaatakował ją tam. Za każdym razem, kiedy Bianca jest tam beze mnie, doprowadza mnie to do kurewskiego szaleństwa. Ona nie wyprowadzi się stamtąd dopóki ty tego nie zrobisz. Wiem to. Chciałbym, żebyś sprzedał swój dom. Zamrugałem oczami, będąc całkowicie zbitym ze stropu. - Koło mojej posiadłości jest dom, myślę że ci się spodoba. Ciągle bylibyście sąsiadami. Ona tego potrzebuje. Wiesz to, prawda? Kupię ci ten dom. Chcę, żebyś pomógł mi ją przekonać, aby sprzedała swój. Nie będzie do tego przekonana, ale to ważne. Musi się stamtąd wynieść. W mojej posiadłości jest znacznie bezpieczniej. 258

Musiał wyczuć moje niezdecydowanie. - Dam ci czas, żebyś to przemyślał, ale sam zobaczysz, że mam rację. Wiem, że czujesz się niezręcznie, że chcę kupić dla ciebie dom, ale to dla mnie żaden wydatek. Więc jeśli nie chcesz zrobić tego dla siebie, zrób to dla Bianci. Wiedziałem, że umie manipulować ludźmi. Jest chojny, ale manipulacyjny. Nic na to nie mógł poradzić, gdyż przywykł już do tego. Wiedząc to, zacząłem rozważać jego pomysł. Granie według jego zasad, oznacza bycie blisko niej na zawsze. Kiedy sobie to uświadomiłem, przestałem już zadawać sobie pytania.

259

Rozdział dwudziesty szósty Pan Zdesperowany BIANCA Obudziłam się, kiedy James wsuwał się we mnie. Byłam tak mokra, że gładko we mnie wszedł. Drżałam i jęczałam z przyjemności, zanim sen całkowicie opuścił moje ciało. To był bez wątpienia mój ulubiony sposób na pobudkę. - Dobry, kochanie - wysapał James, a jego twarz znajdowała się tuż nad moją. Starał się nie dotknąć swoim torsem, moich wrażliwych piersi. Spojrzałam w jego oczy, a wolną ręką chwyciłam jego jedwabiście, gładkie włosy. Na dnie jego spojrzenia, chciałam dojrzeć swojego czułego kochanka. Odetchnęłam z ulgą, kiedy dostrzegłam to w tej turkusowej otchłani. Był dla mnie wcześniej taki zimny. Potrzebowałam zapewnień i odpowiedzi na pytania. Teraz. Pragnęłam ciepła. Ale najpierw zapragnęłam tego… Wdzierał się we mnie rozkosznymi, długimi pchnięciami. Jego ręce, rozchyliły szeroko moje nogi i poczułam lekki ból, spowodowany jego naciskiem. Zajęczałam, kiedy wyszedł i ponownie wszedł. Zaciskałam się dookoła jego męskości, podczas tego rozkosznego porannego orgazmu, a on kontynuował, wdzierając się zawzięcie we mnie, bez chwili wytchnienia. Doprowadzał mnie ponownie na sam szczyt, nim zdążyłam uspokoić się po pierwszym razie. Wykrzyczałam jego imię, kiedy ponownie doszłam.

260

Złapałam jego policzek i spojrzałam w jego pożądliwe oczy w chwili, gdy sam osiągnął spełnienie. Oboje mieliśmy zamknięte oczy, kiedy zawisł nade mną. Wciąż znajdował się we mnie, gdy na mnie spojrzał. To była jedna z naszych długich chwil milczenia, a ja postanowiłam przerwać ją jako pierwsza. - Zamierzasz mi powiedzieć, co zmartwiło cię tak bardzo, że pomyślałeś, iż od ciebie odejdę? Zaniepokoiło cię to aż tak, że spałam przywiązana do łóżka? Jego szczęka zacisnęła się, a jego oczy zadrżały. Pokiwał głową. - Tego ranka, pewne… nagranie ze mną w roli głównej, zostało udostępnione w Internecie. Jest wszędzie. Nie można nad tym zapanować. Wiedziałem o tym nagraniu od tygodnia i robiłem, co mogłem, żeby to nie wyciekło do sieci. Nie udało się. Ktokolwiek stoi za tym, nie zależy mu na pieniądzach. Przełknęłam

ślinę

i

poczułam

nieznośny

ucisk

w

swoich

wnętrznościach. - Sex taśma - zgadywałam. Przerwał kontakt wzrokowy i zagapił się niżej, na nasze złączone ciała. - Tak. Przykro mi. Właśnie teraz, kiedy chciałem oczyścić swój wizerunek i uporządkować swoje życie, stało się właśnie to. Brzydzę się sobą, jeśli ta informacja sprawi, że poczujesz się lepiej. Wcale nie poczułam. - Kiedy nagrano to video? - zapytałam.

261

Wyszedł ze mnie, a ja zajęczałam pod wpływem tego nagłego doznania. Włosy opadły na jego piękną twarz, kiedy znów na mnie spojrzał. - Myślę, że jakieś trzy lata temu. Możliwe, że bardziej cztery. To nagranie powstało bez mojej wiedzy. Wstyd przyznać. To było ustawione. Jeden z niewielu razy, kiedy nie byłem w swoim domu. Przepraszam. Moja przeszłość nie chce mnie opuścić. Proszę, powiedz mi, że nie zerwiesz ze mną przez to. Spojrzałam

na

niego,

zastanawiając

się

nad tokiem

jego

rozumowania. - Oczywiście, że nie jestem z tego zadowolona, ale nie zostawię cię z tego powodu, James. Nie mogłam nic powiedzieć przez dłuższą chwilę, gdyż przywarł do mnie swoim torsem, a to z kolei sprawiło, że zabrakło mi tchu. Pod wpływem tego niespodziewanego uczucia, pochodzącego z moich wrażliwych sutków, z trudem złapałam powietrze. Odsunął się ode mnie, kiedy usłyszał moje sapanie, mamrocząc słowa przeprosin. Ułożył się za moimi plecami, tym razem ostrożniej. - Dziękuję. Wymamrotał do mojego ucha. - Wiem o twojej przeszłości - kontynuowałam, kiedy mi pozwolił. – Opowiedziałeś mi o swojej przeszłości. O swojej odmienności. Jednak, powinieneś powiedzieć mi o tym już w zeszłym tygodniu, kiedy tylko się o tym dowiedziałeś. Byłeś humorzasty i obcy, a ja nie chcę trzymać się wtedy na uboczu. Powinieneś to wiedzieć. Jeśli chcemy, żeby nam się udało, nie możesz utrzymywać takich rzeczy z dala ode mnie. Jedną z

262

wielu rzeczy, które sprawiają, że ci ufam jest twoja szczerość. Potrzebuję jej, James. Rozumiesz? Pokiwał głową i schował twarz w moich włosach. - Byłem przerażony i myślałem, że znowu uciekniesz ode mnie. Szarpnęłam go za kępkę włosów. - To co powstrzymuje mnie od odejścia to to, że jesteś wobec mnie otwarty. - Tak, ok. Rozumiem. Wzięłam głęboki wdech, nienawidząc tego o co chcę go zapytać. - O kogo chodzi? Zadrżał. - O Jolene. Pokiwałam głową. Gdzieś w środku wiedziałam to, ale mimo to nie czułam się z tego powodu szczęśliwa. - Więc to ona nakręciła tę taśmę i udostępniła w sieci. To oczywiste. James pokręcił głową. - Nie mogę wykluczyć tego całkowicie. Ale tak, to ona to ustawiła. Nie

widzę

jednak

tego,

jak

udostępnia

to.

Nie po

tym,

jak

zaproponowałem tak pokaźną kwotę, żeby zapobiec ujawnieniu tego nagrania. To zniszczy to, co jest między nią, a Scott’em. Jest zbyt wyrachowana, żeby zrobić to jedynie na złość, nie otrzymując nic w zamian. Trzymałam go za słowo, gdyż znał ją zapewne lepiej niż ja. Odgarnął włosy z mojej twarzy i w przelocie, spojrzałam na blizny na 263

jego nadgarstkach.

Chwyciłam jego rękę,

unosząc

ją do ust.

Pocałowałam delikatnie wnętrze jego przegubów. - Czy kiedykolwiek zamierzasz mi opowiedzieć, skąd to masz? Jego oczy ukazały iskrę pewnego rodzaju wrażliwości, którą rozpoznałam od razu. Wiedziałam, że chodzi o coś złego, gdyż jego blizny były w rzeczywistości głębokimi ranami. - Spencer używał ostrych kajdanek. Poraniły mnie. To było pierwsze, co zauważyłem. Te nacięcia pojawiły się najpierw. Ukrywałem je, gdyż to było wstydliwe i zbyt rzucające się w oczy miejsce, na tego typu rany. Zwłaszcza, że miałem wtedy czternaście lat i byłem zbyt świadomy skąd pochodzą. Nie używał tych kajdanek, aby mnie unieruchomić, czy żebym zaczął krwawić. Jeśli chciał mnie w ten sposób powstrzymać od wyrywania się, nie udało mu się to. Jeśli mógłbym wtedy odciąć sobie dłonie, żeby uciec od niego, przysięgam ci, że zrobiłbym to. Z pewnością spróbowałbym. Pozwolił

mi

dotknąć

wzdłuż

jego

blizn,

które

następnie

pocałowałam bardzo ostrożnie. Łzy spływały mi cicho po policzku. Nie słyszałam co do mnie mówił, ale nie był wzruszony tą sytuacją. Starł moje łzy delikatnie palcem. - To właśnie wtedy stałem się takim odmieńcem. Nie było dnia, żebym nie umawiał się na oślep w wiadomym celu. Wtedy tego nie analizowałem, ale przypuszczam, że próbowałem odzyskać kontrolę, którą utraciłem. Nie pomógł nawet fakt, że wówczas byłem jednym, wielkim, chodzącym hormonem. Narastało to we mnie coraz bardziej i do czasu, kiedy stałem się dorosły, nic się nie poprawiło. Nadal wolałem przygodne romanse, więc wychodziłem z domu poszukać kobiety, która była pociągająca, ale taka którą mógłbym bez wahania zostawić. Wtedy

264

właśnie poznałem Jolene i Jules. Nie korzystałem z usług ekskluzywnych dziwek. Musiałam powstrzymać się w tym miejscu od komentarza. Zwierzał mi się i chciałam, żeby wyrzucił z siebie wszystko. Ostatnim co chciałam teraz zrobić, było powstrzymanie tego potoku informacji. - Nigdy nie byłem zwolennikiem waniliowego związku, a te naprawdę perwersyjne rzeczy rozwinęły się w tym czasie. Zawsze wiedziałem, że wolę bezbarwne relacje, niż zwykły człowiek i zawsze posuwałem się o krok w przód w tym kierunku. W czasie, kiedy normalny dzieciak podnieca się swoim pierwszym samochodem, ja rozkręcałem światową sieć hoteli, obsesyjnie ucząc się wiązania krawatu i pieprzeniem każdej kobiety w zasięgu mojego wzroku. Polepszyło mi się, kiedy zacząłem chodzić na terapię. Byłem bardziej skupiony, bardziej się kontrolowałem, ale zajęło to trochę czasu. Kiedy wkroczyłem na scenę BDSM, miałem osiemnaście lat. To mi również pomogło. Panowały tam zasady. Byli tam ludzie, którzy byli dla mnie w pewnym sensie mentorami i przeprowadzili dla mnie stosowny trening. To było dla mnie trochę szokujące, choć nie powinno. Nie miałam doświadczenia na tym polu, ale to w jaki sposób sprawował kontrolę z pewnością. było efektem pewnego rodzaju treningu. - Właśnie wtedy poznałem Frankie. Jest ode mnie trzy lata starsza i znała się na rzeczy. Nie przyjmą cię do swojego klubu, zanim nie skończysz osiemnastu lat, z oczywistych powodów. Więc te trzy lata, które miała nade mną przewagi, były okresem kiedy zaznajamiałem się z tajnikami BDSM. Jako pierwszy chciałem zrobić z niej uległą, no i wiesz… heteryczkę, ale wyśmiała mnie w twarz. Nawet po tym, dalej chciała mnie wszystkiego nauczyć - pokazać mi zasady. W tej społeczności nie wolno ci podejść do kobiety, nim nie zostaniesz 265

dokładnie sprawdzony. Do dzisiaj jest jedną z moich najbliższych przyjaciółek.

Byłem

odmieńcem

przez

lata,

ale

BDSM

mnie

satysfakcjonował. Oddałem się temu całkowicie, a moje uległe, były tylko seksualnymi zachciankami. Z boku windy, znajduje się wejście na czwarte piętro i większość z nich nie miała pozwolenia, żeby wejść do mojego domu. Przebywały tylko na tamtym poziomie. Możesz sobie jedynie wyobrazić, jaką byłaś dla mnie anomalią. Bliska zażyłość, była dla mnie nie do zniesienia, dopóki nie zobaczyłem ciebie. Zmieniłaś we mnie tyle rzeczy i nigdy nie myślałem, że to takie wspaniałe uczucie. Czuję, jakbym wrócił do życia, jakbym był prawdziwym człowiekiem, zamiast symulantem. Zbyt dobrze wiedziałam, jak to jest. Wątpię, żeby wielu ludzi zrozumiało, co miał na myśli w tej chwili, tak doskonale jak ja. - Tak - wyszeptałam, obserwując te doskonałe zmatowiałe oczy. – Czuję to samo. Doskonale wiem, co masz na myśli. Posłał mi zdesperowane spojrzenie. - Wiem. Mówiłem ci od samego początku, że jesteśmy dla siebie stworzeni, a ja w to głęboko wierzę. Przez jakiś czas, będzie nam ciężko z powodu tego nagrania i ze względu na dziennikarzy. Błagam cię Bianco, przejdź ze mną przez to. Nie odsuwaj się ode mnie, nie teraz. Zabolało mnie trochę, że mi nie ufał. Wiedziałam jednak, że to moja wina. Mój wzrok i ton głosu były pewne. - Nie zrobię tego, James. Zostaję. Kocham cię. Jego twarz rozluźniła się, mimo że te słowa wciąż go zaskakiwały. - Dziękuję ci. Też cię kocham. Bardziej niż swoje życie, Bianco. Nie spodobała mi się ostatnia część jego wypowiedzi. Brzmiało to zbyt poświęcająco, sprowadzając z powrotem mroczne koszmary. 266

Rozdział dwudziesty siódmy Pan Gwiazda Porno Postanowiliśmy iść na siłownię, gdyż większość dnia przespaliśmy, a ja wylatywałam następnego dnia rano. Chcieliśmy w ten sposób, wyzbyć się nadmiaru energii, która była skumulowana przez zbyt długą drzemkę. Nie planowałam intensywnego treningu, dlatego zajęłam rower stacjonarny i obserwowałam Jamesa, kiedy korzystał z każdego przyrządu znajdującego się w jego olbrzymiej siłowni. Nie miał na sobie 267

koszulki, a ja bacznie przyglądałam się, jak napina każdy mięsień swojego ciała. Moja szczęka rozluźniła się całkowicie i zaczęła mi cieknąć ślinka, kiedy zaczął robić pompki, a jego spodenki obniżyły się. Pomyślałam, że to dobry powód, by częściej przychodzić na siłownię. James wyszczerzył zęby, podchodząc do sztangi. - Patrz dalej na mnie w taki sposób, a będę cię pieprzył na tym rowerku, kochanie. Nie miałam z tym żadnego problemu, więc nie przestałam się na niego gapić. Widział mnie w odbiciu lustra, które zajmowało całą przeciwległą ścianę. Przebiegłam wzrokiem po jego ciele. Nawet jego łydki, były niesamowicie seksowne. Były smukłe i długie, ale pod ich powierzchnią była widoczna gra mięśni. James usiadł. - Dobra. Chodź tutaj. Podeszłam do niego bez chwili wahania. Zaprowadził mnie do miejsca przy lustrze. Zaczął bez słowa ściągać ze mnie ubranie. Nie stawiałam oporu, skupiając się na naszych odczuciach, kiedy się nade mną pochylił. Uwielbiałam ten wyraz na jego twarzy. Był tak czuły, opanowany, jakby chciał się mną zaopiekować. Kiedy byłam już naga, podniósł moje ramiona nad głowę. Znajdowaliśmy się obok przyrządów do ćwiczeń, a nad moją głową znajdowała się belka. Można było nią poruszyć, więc James obniżył ją tak, abym mogła ją chwycić. - Złap się jej - powiedział. Sięgnęłam wyżej i chwyciłam ją. Ten ruch pociągnął gwałtownie moje wrażliwe piersi, ale nie pisnęłam o tym słowem, gdyż w przeciwnym razie James mógł przestać… Przycisnął się do moich pleców i obserwował mnie w lustrze. Jego dłonie przebiegły po przedzie mojego ciała. Chwycił spód moich piersi 268

bardzo ostrożnie, ale szybko je puścił. Jedna dłoń spoczęła na moim biodrze, a druga sunęła po żebrach, pępku ku mojej płci. Włożył we mnie palec, lecz chwilę później nagle przestał. Podniósł swoje wilgotne palce. - Jesteś zawsze dla mnie taka mokra. Zawsze. Kurwa, uwielbiam to - powiedział twardo. Jego spodenki opadły na podłogę i stanął tuż za mną. Rozchylił moje nogi swoimi wprawionymi dłońmi, ocierając się o mnie. Spojrzałam na jego kolana, które uginały się i prostowały, kiedy jego fiut znalazł się w moim wnętrzu. - O Boże - wysapałam, kiedy tak na mnie napierał. Wyszedł ze mnie. Był to bardzo powolny i ogłuszający proces, a mój wzrok skupiony był na jego zwartym pobudzeniu, znajdującym się między moimi nogami. - Trzymasz się? - zapytał, wchodząc we mnie z powrotem. Przełknęłam ślinę, by odpowiedzieć, a moje oczy wciąż były utkwione na jego doskonałym fiucie. - Tak - udało mi się odpowiedzieć. - To dobrze. Spójrz na mnie Bianco. Zamierzam pieprzyć cię naprawdę mocno. Chcę, żebyś mi powiedziała, kiedy zaczniesz się wyślizgiwać z tego uchwytu. Pokiwałam głową, spotykając jego wzrok. Przygryzł wargę i zaczął wdzierać się we mnie bez opamiętania. Zaczęłam sapać, uwielbiając tą mieszankę przyjemności i bólu, kiedy tak mnie pieprzył. Pragnęłam tego najbardziej. Mój chwyt zaczął się wyślizgiwać, o czym mu powiedziałam tracąc już oddech. Przestał nagle.

269

- Puść się - powiedział, a jego dłonie przesunęły się na moje biodra. Przysunął mnie blisko lustra, aż moje piersi niemalże dotykały szklanej powierzchni. Wyszeptał do mnie z westchnieniem. - Ręce na lustro - posłuchałam go. Jego biodra odbijały się o mnie pod wpływem jego pchnięć. Moje oczy wciąż były otwarte, ale obraz zaczął się rozmazywać, kiedy rozpadłam się na kawałki, zaciskając się wokół niego. - James - wykrzyczałam, dochodząc. Zadrżał i zaczął jęczeć, kiedy wbił się we mnie po samą nasadę. Jego fiut szarpnął w moim wnętrzu, kiedy doszedł. - Doskonale - powiedział po prostu, całując moje ramię. Nogi mi się trzęsły, kiedy ze mnie wyszedł. Wziął mnie na ręce. - Czas na prysznic – odparł, uśmiechając się do mnie. - Yy, nie powinniśmy się ubrać? - zapytałam. Siłownia znajdowała się na drugim piętrze, a musielibyśmy zejść na dół korytarzem, później schodami w górę i ponownie iść długim korytarzem, aby dojść do naszego pokoju. James wzruszył ramionami. - Chodzę bardzo szybko - zaśmiałam się. Oczywiście Stephan przyłapał nas, kiedy James wchodził na schody. - Yy, cześć - zawołał z pierwszego piętra. – Rozumiem, że wszystko między wami w porządku? Zaczęliśmy się śmiać. - W jak najlepszym - powiedział do niego James, ciągle wspinając się po schodach. 270

Byłam więcej niż pewna, że Stephan ma teraz przed sobą spektakularny widok na jego tyłek. - A ubrania zgubiliście po drodze, co? - zawołał Stephan, śmiejąc się. - Taa - odpowiedział James. – Dobranoc. - Dobranoc - odparł Stephan. - Dobranoc – powiedziałam, między wybuchami niekontrolowanego śmiechu. Wzięliśmy prysznic, a kiedy wyszliśmy z łazienki czekało na nas jedzenie. James nakarmił mnie, klepiąc po rękach, kiedy próbowałam sama chwycić za widelec. Jedliśmy warzywny suflet. Był pyszny, a ja umierałam z głodu, więc zjadłam sporą część zanim miałam już dość. James wyczyścił talerz i wyniósł go na tacy z pokoju. Wrócił do łóżka, ocierając się o moje plecy. - Jesteś wystarczająco zmęczona, żeby teraz zasnąć? - zapytał. Pokręciłam głową. - Za dużo dzisiaj spałam. Jego palce przecisnęły się pomiędzy moimi nogami. - Chcesz się pieprzyć, dopóki oboje nie padniemy z wycieńczenia? - zapytał szczerząc się. Zaśmiałam się. - Jesteś niewyżyty, a ja obolała. Wyciągnął ze mnie palce, posyłając spojrzenie pełne żalu. Westchnął. - Dobrze. Znajdźmy jakieś ubrania i pooglądajmy TV. 271

Skończyło się na oglądaniu przez większą część nocy, filmów ze Stephanem. Chłopaki nalegali, abyśmy znowu obejrzeli Princess Bride. James przysunął się do mnie i wyszeptał wprost do mojego ucha. - Jak sobie życzysz, Jaskierku. Spojrzałam na niego. Nagle przypomniałam sobie, że już wcześniej tak do mnie mówił, przynajmniej kilka razy. Powiedział to w kontekście do filmu, ale widywaliśmy się od kilku dni, zanim to się stało po raz pierwszy… - Zwariowałeś - powiedziałam cicho do niego. Pokiwał głową, uśmiechając się. - Całkowicie - zgodził się ze mną. Następnego ranka, lecieliśmy razem do Vegas, a James robił to, co na stręczącego kochanka przystało. Jeszcze nigdy nie był tak skupiony na tym co robię, rzadko spuszczał mnie ze swojego wzroku, jakby bał się, że zniknę. To stało się już jego przyzwyczajeniem z tym, że jego humorzastość została zastąpiona, przez pełne skupienie na mojej osobie. Ciągle byłam zajęta, nie miałam chwili wytchnienia i możliwości, żeby podejść do niego, za wyjątkiem standardowej obsługi podczas lotu. W czasie lotu, warunki atmosferyczne sprzyjały, więc podróż minęła miło i szybko. Zatrzymaliśmy się w moim mieszkaniu. Jechałam tam wraz ze Stephanem. Samochód był pełen ochroniarzy. James czekał na mnie na podjeździe i krzyczał na paparazzi, kiedy jeszcze nie wysiedliśmy z auta. - Cholera - zaklął Stephan. – Szkoda, że nikt nie otworzył garażu. Poszlibyśmy prosto do mojego i mogłabyś przejść przez płot na tyłach domu do swojego ogródka. Nie powinnaś zmierzyć się teraz z tym bagnem. 272

Westchnęłam. -Moja

ochrona

dostała

polecenie,

że

mają

sprawdzać

pomieszczenia, do których mam zamiar wejść. Nawet jeżeli chodzi o twój garaż. - Ah, tak - powiedział. - Traktują mnie po królewsku. Wiesz, że jeżeli chcę gdzieś wyjść muszę też mieć ze sobą ochroniarza? Nie wiedziałam o tym. Gapiłam się na niego, oniemiała. Miałam spore zaległości. Ogarnęła mnie jednakże fala ulgi, która ogrzała moje serce. Kochałam tego szalonego faceta. Tak bardzo. Zaparkował na swoim podjeździe i daliśmy chwilę ochroniarzom, aby mogli się ustawić dookoła samochodu, po czym wysiedliśmy z auta. Wymieniłam ze Stephanem porozumiewawcze spojrzenie, mówiące ‘to szaleństwo’. James skończył wrzeszczeć na fotografa, kiedy zbliżyliśmy się do domu. Zauważył mnie i podszedł do nas. Clark blokował fotoreporterów z niezwykłą wprawnością. Był w tym tak dobry, że nawet nie udało mi się spojrzeć na wścibskich dziennikarzy. James wziął mnie pod ramię, a jego twarz drżała ze zdenerwowania. Skinął na Patersona, żeby weszli do mojego domu. Ochroniarz, którego wcześniej nie znałam, wszedł właśnie do domu Stephana. Czekaliśmy na zewnątrz w czasie, gdy Paterson przeszukiwał pierwsze pomieszczenie. - Bianco! Jak to jest żyć z gwiazdą porno? Kiedy zamierzasz udostępnić własną seks taśmę? - wykrzykiwał dziennikarz do naszych pleców. Obróciłam się do Jamesa, zanim tamten facet skończył krzyczeć. Zaczął się trząść i wiedziałam, co chce zrobić. Założyłam ramiona dookoła jego szyi. James objął mnie pod żebrami, ale jego głowa skierowana była w stronę wścibskiego fotografa. 273

- Wejdźmy do środka. Niech ktoś otworzy drzwi! - powiedziałam głośno. - Też lubisz dostawać klapsy Bianco? Mogę ci ich dać tyle, ile zapragniesz i kiedy tylko zapragniesz! - wykrzyczał ten głupiec. Moje objęcie zamieniło się w śmiertelny zacisk. James będzie musiał zabrać mnie ze sobą, jeśli chce dorwać tamtego faceta. Spojrzałam dziko na ochronę, która teraz wydała mi się bezużyteczna. - Jeśli James pobije tego człowieka, wszystkich was zwolnię! zaczęłam krzyczeć w ich kierunku. – Zabierzcie nas do środka, albo pozbądźcie się tego faceta. W końcu łaskawie znaleźliśmy się w domu. James postawił mnie na ziemi. Nie zorientowałam się, że nie ma z nami Stephana, dopóki nie puściłam Jamesa. Rozejrzałam się dookoła. James, był ciągle wzburzony, ale był już znacznie spokojniejszy, kiedy przemówił. - Powstrzymałaś mnie, ale nie tylko ja byłem wtedy zdenerwowany. Stałam przy drzwiach zanim James zorientował się, co zamierzam. Złapał mnie w ostatniej chwili, owijając ramionami dookoła moich barków. Nie było takiej potrzeby, jak się później okazało. Stephan i Clark szli w naszym kierunku, szczerząc zęby. - Co się stało? - zapytałam Stephana. Po fotoreporterze nie było śladu. Stephan wzruszył ramionami. - Chciałem pomóc Clarkowi z tym palantem, ale on już sobie z nim doskonale sam poradził - wszyscy spojrzeliśmy w stronę Clarka. Wzruszył ramionami. - Po prostu wytłumaczyłem mu kilka spraw i puściłem go wolno. Inni paparazzi z pewnością tu jeszcze przyjdą, ale on już nie wróci. 274

- Co mu powiedziałeś? - zapytałam zaciekawiona. Tymi dziennikarzami było naprawdę trudno wstrząsnąć. Clark zaśmiał się. - Wytłumaczyłem mu tylko co mu zrobię, gdy nie zechce stąd odejść i jak to wpłynie na resztę jego życia. Postawiłem tymczasem na to pięć do dziesięciu, że tu już nie wróci. Wyjaśniłem mu również, że za tym zakładem czeka na mnie milion dolarów i dokładając do tego, że popsuł mi humor, zapewniłem, że wyrzucę go stąd z dziką satysfakcją. Zaraz po tym zniknął jak kamfora - gestykulował rękoma, kiedy opowiadał o tym. Zaśmialiśmy się, a całe spięcie, które spowodował tamten facet, zniknęło ot tak. Nie wiedziałam, że Clark jest tak zabawny. Zwykle miał kamienną twarz, ale teraz śmiał się razem z nami. Może Stephan i ja tak na niego wpływaliśmy. Dom został sprawdzony i bez przeszkód dotarliśmy do mojego pokoju. - Jestem zaskoczona, że udało ci się przyjechać tak szybko do Vegas ponownie - powiedziałam do Jamesa, kiedy przebieraliśmy się w garderobie. - Wszystko dobrze w Nowym Jorku? - Wszystko w porządku. Nawet jeśli by tak nie było i tak bym tu przyjechał. Spojrzałam na niego. Posłał mi smutny uśmiech. - Nie potrafię już bez ciebie zasnąć, kochanie. Pozwolenie ci zostać tutaj, w tym domu, gdzie zaatakował cię ten mężczyzna…. Cóż nie mogę znowu do tego dopuścić. - Przecież cała armia ochroniarzy strzeże tego domu. Wzruszył ramionami. 275

- Też to sobie mówiłem i nawet pozwoliłem ci tu zostać na weekend beze mnie, ale znam swoje możliwości. Nie mogę tego zrobić, nie po tym, kiedy zabił tamtą kobietę. - Może powinniśmy zatrzymać się u ciebie, przynajmniej dopóki go nie złapią. Zastanawiam się, czy Stephan także mógłby się zatrzymać tam z nami. Czułabym się… Popchnął mnie na drzwi szafy, plącząc nasze ubrania. Pocałował mnie. - Dziękuję ci. Zajmę się Stephanem. Możemy tu się zdrzemnąć, a wieczorem pojedziemy do mnie, zaraz po twoim spotkaniu z Daniką. Musi mieć twoje potwierdzenie w kilku kwestiach związanych z wystawą i akurat jest dzisiaj w mieście. Ucięliśmy sobie trzy godzinną

drzemkę i

obudziliśmy się

wypoczęci. Pomiędzy prysznicem, seksem i tym, jak James mnie dorwał, kiedy zbierałam nasze rzeczy w garderobie, minęła ponad godzina od naszej pobudki. W końcu mogliśmy iść do kasyna załatwić sprawy zawodowe. Założyłam na siebie błękitno czarną ołówkową spódnicę w kolorowe kwadraty. Dobrałam do niej luźną błękitną jedwabną bluzkę z rękawem trzy czwarte. Nie wiedziałam, co Jackie pomyśli o takim stroju, ale nie dobrała mi zestawów w tej szafie. Kiedy skończyłam układać włosy i robić makijaż, włożyłam białe szpilki i sprawdziłam, czy James jest już gotowy. Okazało się, że byłam pierwsza i opłacił mi się ten pośpiech, by podziwiać trwające właśnie przedstawienie. Zapinał właśnie swoje spodnie, kiedy wdrapałam się na łóżko, wlepiając wzrok w jego dłonie. Podniósł brwi, kiedy zakładał na siebie białą koszulę. - Podziwiasz widoki? - zapytał zapinając koszulę. 276

Pokiwałam głową, a on wyszczerzył zęby. - Chyba powinienem dla ciebie zatańczyć. Masz bezbłędny błysk w oku, Bianco. Nie jestem kawałkiem mięsa, wiesz o tym. Uśmiechnęłam się do niego, obserwując każdy jego ruch. Włożył koszulę w spodnie i założył szarą kamizelkę, która pasowała do spodni, Owiązał się żółtym krawatem dookoła szyi, a jego wprawne palce poradziły sobie z nim w krótkim czasie. Zapiął dopasowaną kamizelkę. - Uwielbiam twoje dłonie - powiedziałam. - Spóźnimy się - wymamrotał. Moje spojrzenie pokazało mu, jak mało mnie to w tej chwili obchodzi. Pół godziny później zeszliśmy do wyjściowych drzwi. James odprowadził mnie do galerii, a sam udał się do swojego biura, gdyż miał trochę papierkowej roboty. Powitał Danikę z uśmiechem. - Przyjdź do mojego biura, kiedy skończysz - powiedział do mnie James. – Danika albo Blake pokażą ci, gdzie to jest. Pocałował mnie czule w czoło zanim odszedł. Danika patrzyła, jak odchodził, Uśmiechnęła się do mnie. - Przy tobie jest zupełnie inny. Aż miło popatrzeć. Uśmiechnęłam się. Danika miała na sobie modną marynarkę oraz szerokie szare spodnie wraz z obszerną białą męską koszulą, związaną w talii paskiem. Pomyślałam, że była najbardziej elegancką kobietą, jaką do tej pory spotkałam. Jej włosy były średniej długości, a kiedy pochyliła się, aby pokazać mi kilka szczegółów na planie, napłynęły na jej twarz niczym czarna, jedwabna kurtyna. Ponownie zastanowiłam się, co stało się między nią a Tristanem, ale otrząsnęłam się w tego bezsensownego 277

zamyślenia. Miałyśmy sporo pracy, a ja nie miałam prawa o nic ją wypytywać. Dobrze nam się ze sobą pracowało. Danika na nic nie naciskała, ale ustaliłyśmy w końcu datę wystawy. Był to pierwszy piątek mojego przymusowego urlopu. James będzie zachwycony. Ja byłam zdenerwowana. Tak bardzo, że nie chciałam o tym myśleć. - Macie jakieś inne plany po tym, jak odejdziesz z pracy? Uśmiechnęłam się, przypominając sobie o naszych planach. Nie mogłam już się tego doczekać. - Jedziemy z Jamesem do Japonii. Uniosła ze zdziwienia swoje eleganckie brwi. - To ekscytujące. Moja matka była w połowie Japonką. Nie znałam jej dobrze, ale od zawsze interesowałam się japońską kulturą. Uśmiechnęłam się. - Nie mam żadnego związku z Japonią, ale też od zawsze się interesowałam tamtejszą kulturą. Wybieramy się tam, ponieważ James kazał mi wskazać jedno miejsce na mapie, a ja wiedziałam, że chcę pojechać właśnie tam - Danika posłała mi uśmiech. - Cóż, bawcie się dobrze. Założę się, że tubylcy szybko was stamtąd wygonią - zaśmiałam się. -Taa, dlaczego? Nie sądzę, żebyśmy się rzucali w oczy w tłumie. Zacisnęła usta. - Czyżby?

Niecodziennie

spotyka

obściskujących się wszędzie. Zmarszczyłam nosek. - To James jest supermodelem.

278

się

parę

supermodeli,

Jej urocza brew zmarszczyła się w konsternacji. - A więc to tak, co? Musisz popracować nad systemem własnego poczucia wartości. Będąc z takim facetem w szczególności. W przeciwnym razie to będzie koniec waszego związku. Zamrugałam do niej. Jej ton głosu był uprzejmy, ale pewny, więc nie uraziła mnie tym. Nie mogłam się jednak z tym zgodzić. - Nie mam zaniżonego poczucia własnej wartości. Wiem po prostu, że nie gram w jego lidze. Pokręciła uparcie głową, a jej jedwabiste, czarne włosy opadły na ramiona. - To niedorzeczne. Odpowiedz mi na jedno pytanie. Nikt wcześniej nie porównał cię do modelki? - zarumieniłam się. - Tak, ale to nie było nic poważnego. Kilka osób mi coś takiego powiedziało, ale uznałam, że to było kłamstwo Spojrzała na mnie ze współczuciem. - Poważnie, na kogoś, kto rozkochał w sobie takiego człowieka jak James, musisz popracować nad postrzeganiem samej siebie. Jesteś zachwycająca i musisz to dostrzec, następnie przywyknąć do tego. Ta cała rozmowa sprawiła, że czułam się nieswojo. - Hmm,

dzięki.

Więc

mamy

jeszcze

jakieś

szczegóły

do

omówienia? Westchnęła i pokręciła głową. - Nie. Idziemy po Frankie i chodźmy coś zjeść. Jestem w mieście i muszę się z nią spotkać. Inaczej zabiłaby mnie. Spędziłyśmy w swoim towarzystwie spontaniczny lunch. Nie wiedziałam, czy to pora późnego lunchu, czy może wczesnego obiadu. 279

Frankie powitała mnie uściskiem i pocałunkiem w policzek, szczerząc swoje zęby. Miała na sobie swoją koszulę z bukietem stokrotek, odsłaniającą jej imponujące tatuaże. - Właśnie rozmawiałam z Jamesem - powiedziała. – Musi popracować jeszcze przez kilka godzin i powiedział, żebym miała na ciebie oko. Frajer. Potarła dłonie niczym czarny charakter z kreskówek. – Mam wobec ciebie plany. Danika wybuchła śmiechem. - O rety. Ma kłopoty, co? - Frankie pokiwała głową. Próbowałam nadążyć za tą dziwną rozmową. - Najpierw zjedźmy coś - powiedziała. Udałyśmy się do meksykańskiej restauracji, znajdującej się w kasynie. Złożyłyśmy zamówienie i przegryzałyśmy przekąski z sosem salsa. - Nie masz nic przeciwko, żebym przyszła z Tristanem na wernisaż Bianci? - zapytała Frankie Danikę, przyglądając jej się uważnie. Danika nie zawahała się. - Dlaczego miałabym mieć coś przeciwko? Przyjdź z kim chcesz. - Cóż, wiem, że z nim nie rozmawiasz… - To nieprawda. Nie mamy o czym ze sobą rozmawiać, ale nie unikam go. Frankie skinęła głową. - To dobrze, bo przygotowałam to specjalnie na czerwony dywan, gdyż mój program pojawi się wkrótce. Będzie to w przyszłym tygodniu i 280

chciałabym, żebyś przyszła. Myślałam, że ze względu na Tristana nie będziesz chciała się pojawić, ale w tej sytuacji nie uznaję żadnych innych wymówek. Danika wzruszyła ramionami. - Jeśli chcesz żebym przyszła, to przyjdę. Nie będziemy z Tristanem wchodzić sobie w drogę. Frankie westchnęła. - Byliście

najlepszymi

przyjaciółmi.

Chciałabym,

żebyście

przynajmniej znów zaczęli ze sobą rozmawiać. Danika spojrzała na nią gniewnie. - Nie wtrącaj się Frankie. Nie naciskaj. Mogę zachowywać się normalnie, ale on i ja, już nigdy nie zbliżymy się do siebie. Jesteśmy dla siebie źli, nawet jako przyjaciele. Złe rzeczy się dzieją, kiedy jesteśmy razem. - Poczułabyś się lepiej, gdybyś mu wybaczy… - Wybaczyłam mu. Przeszliśmy przez to, gdy był na odwyku. Mam to za sobą, ale to, że mu wybaczyłam nie oznacza, że popełnię znów te same błędy. - Wiesz, że on wciąż cię kocha, prawda? Danika zaśmiała się gorzko. - Proszę cię, nie rozśmieszaj mnie. Ten facet nie jest do tego zdolny. Zmieńmy temat, inaczej będę musiała wyjść. Frankie podniosła dłonie na znak tego, że się poddaje i zacisnęła usta. - Ok, ok przepraszam.

281

Jedzenie przyszło, a dwie kobiety udawały, jakby ta dziwna sytuacja nigdy nie miała miejsca. Bardzo chciałabym wiedzieć, co takiego wydarzyło się pomiędzy Daniką, a Tristanem.

Rozdział dwudziesty ósmy Pan Oburzony Zajadałyśmy się serowym enchiladas i chiles rellenoc. Byłam przejedzona, kiedy skończyłam, ale przynajmniej znalazłam nową restaurację z dobrym jedzeniem. Zamówienie nadeszło szybko, zaraz po ich małej wymianie zdań, a teraz śmiały się i żartowały, jak stare przyjaciółki.

282

Skończyłyśmy jeść, kiedy Frankie uśmiechnęła się do mnie serdecznie, składając swoje dłonie razem. -Co powiesz na to, żeby wytatuować sobie imię Jamesa na swoim ciele? Mam na myśli coś małego. On to dla ciebie zrobił. Nie chcesz mu się odwdzięczyć tym samym? Powinnam była się domyśleć, że to spisek. W końcu była tatuażystką. Rozważałam jej pomysł, nie odrzucając go z miejsca. Ostatnio sama siebie zaskakiwałam. - Co masz dokładnie na myśli? - zapytałam ją ostrożnie. Pomachała do Daniki, żeby ta wstała. - Możesz pokazać nam swoje plecy? - zapytała beztrosko. Danika wstała i odwróciła się, jakby robiła to codziennie. Frankie wskazała malutkie miejsce na łopatce drugiej kobiety. - Imię Jamesa. Tutaj. W takiej samej wielkości, kolorze i stylu, co jego tatuaż z twoim imieniem. Co o tym myślisz? Zaskoczona tym pomysłem poczułam ciepło w klatce. Wiedziałam, że James zrobił dla mnie coś tak ekstremalnego, żeby mi coś udowodnić. Z pewnością chciał, żebym i ja zrobiła coś, żeby udowodnić mu to samo. Wzięłam głęboki wdech. - Ten sam rozmiar, co jego tatuaż? - zapytałam. Frankie wydała z siebie okrzyk radości, wyczuwając zwycięstwo. - Tak, ale na twoich plecach. Znam Jamesa na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że nie spodobałby mu się tatuaż na twoim tyłeczku. Zróbmy to! Frankie musiała krótko i stanowczo porozmawiać z zespołem operatorów kamer i producentem swojego reality show. Nie nagrają tworzenia

mojego

tatuażu.

Blake 283

nalegała,

aby

przeszukać

pomieszczenie, ale zaskoczyła mnie, kiedy stwierdziła, że nie będzie się wtrącać po zobaczeniu, co zamierzamy zrobić. Stała na zewnątrz za kotarą i czekała na mnie. W szokująco krótkim czasie znalazłam się na stole, leżąc na brzuchu z podwinięta do góry bluzką i rozpiętym stanikiem. Ta pozycja naciskała na moje świeżo przekłute sutki, ale nie narzekałam. Wyobrażałam sobie, że nie będę czuć bólu, kiedy Frankie przyłoży do mojej skóry igłę. - James mnie zabije - wymamrotała Frankie, kiedy kreśliła wzorek na moich plecach. – Będzie na mnie zły przez chwilę za to, że widziałam i dotykałam twoją skórę. Danika

zachichotała,

kiedy

przyglądała

się

przedmiotom

przestępstwa. - Naprawdę? - zapytałam Frankie, nie będąc pewna, czy mówiła poważnie. - O tak. - Dlaczego? - Oznaczył cię naszyjnikiem, Bianco. To dla niego bardzo poważna sprawa. To on zawładnął każdym centymetrem twojego ciała. - Ale to tylko tatuaż. Wiem, że z początku będzie zagniewany, ale ten powód jest bezpodstawny. Zaśmiała się. - Jeżeli myślisz, że domin jest racjonalny w swoim zachowaniu, to najwidoczniej jesteś niedoinformowana, koleżanko. Będzie zagniewany, ale przejdzie mu i jestem przekonana, że z czasem spodoba mu się, że nosisz jego imię na plecach. Westchnęłam, myśląc o tym, że pewnie ma rację. 284

Tatuaż zajął mniej czasu, niż sądziłam, mimo, iż był mały. Miejsce było zaczerwienione, ale nie bolało, tak jak słyszałam w opowieściach. Kiedy z początku dotknęła mojej skóry, czułam dziwne pulsowanie, ale na koniec nawet to uczucie mi się spodobało. Zrozumiałam, dlaczego moi niektórzy przyjaciele, byli tak uzależnieni od tatuaży. Gdy Frankie skończyła, pokazała mi swoje dzieło. Poczułam dreszcz emocji, kiedy ujrzałam jego imię na swojej skórze. Przywyknę do tego, pomyślałam. To dobry znak, gdyż tatuaż był permanentny. Dookoła rozsmarowała żel łagodzący i założyła mały opatrunek. - Kiedy będziesz w domu, chodź bez koszulki tak często, jak tylko możesz. Musi mieć dostęp powietrza. Myślę, że James nie będzie miał nic przeciwko temu i to będzie dla niego nagroda pocieszenia. Chwyciła swoją malutką torebeczkę i wyszczerzyła się do nas. - Wynoszę się stąd. James nie będzie chciał mnie widzieć przez kilka dni, więc schowam się w bezpiecznym miejscu na jakiś czas. Widzimy się na premierze mojego show. - Tchórz! - krzyknęła Danika, widząc pośpiech kobiety. Danika oprowadziła mnie po kasynie i biurach kierowników, a Blake i Henry szli za nami w milczeniu. Musiałam się zatrzymać i rozglądnąć, kiedy minęliśmy jedno z hotelowych audytoriów. Był tam rozwieszony ogromny plakat, na którym był łańcuszek tancerek, unoszących do góry jedną nogę, ukazując tym samym wszystkie swoje zalety. W samym środku tego obrazka znajdował się szczerzący zęby James, który oplatał ramieniem tancerki, znajdujące się po jego bokach. Danika pokręciła głową, kiedy to zobaczyła. - Jeśli ci to pomoże, to zdjęcie było zrobione kilka lat temu.

285

Wzruszyłam ramionami, ale nic nie mogłam poradzić na to, że zastanawiałam się z iloma panienkami z tego obrazka James spał. - Widocznie wiele rzeczy sprzed lat, jeszcze wyjdzie na jaw powiedziałam neutralnym tonem. Skrzywiła się. - Seks taśma… Słyszałam o tym. I to właśnie teraz, kiedy James chciał uporządkować swoje sprawy. Życie płata figle, sprawia, że musimy dalej płacić za swoje błędy z przeszłości, mimo wyciągnięcia z nich wniosków. To zabrzmiało bardzo serdecznie. Przyglądałam się jej, ciągle umierając z ciekawości, co zaszło między nią a cholernie seksownym Tristanem. Mimo tego, nie naciskałam na nią. Być może będziemy się częściej spotykać i któregoś razu sama mi o tym opowie. Danika odprowadziła mnie do recepcji i pożegnałyśmy się. Umówiłyśmy się na przyszły tydzień. Specjalnie przyjedzie do Vegas, aby się ze mną spotkać, ale nie miała nic przeciwko temu. Recepcjonistka

zaprowadziła

mnie

do

biura

Jamesa,

ale

zauważyłam, że był zajęty. Kiedy weszłam do środka, rozmawiał przez telefon. Blake odprowadziła mnie jedynie do drzwi. Nie widziała potrzeby, żeby przeszukać pokoju, w którym był James. Usiadłam na krześle naprzeciwko jego biurka, skrzyżowałam nogi i patrzyłam na niego. Skręcało mnie, żeby mu powiedzieć o tatuażu. Powinnam mu pozwolić dowiedzieć się o nim samemu? Jedyną możliwością na to był seks, a wtedy na pewno będzie w dobrym nastroju… James podniósł wzrok, mając słuchawkę przy uchu. Jego spojrzenie zmieniło się, kiedy mnie ujrzał. Z każdym mrugnięciem powiek, z zimnego biznesowego stawało się, bardziej żywe i ciepłe. 286

Uwielbiałam to, zwłaszcza, że działo się tak od samej mojej obecności. Uniósł palec, na znak, że zaraz skończy. Pokiwałam głową, obserwując go nadal. Nigdy mi się to nie znudzi. Rozłączył się i uśmiechnął się do mnie. - Pojedziemy stąd prosto do mojego domu. Stephan wychodzi, ale mówi, że dołączy do nas wieczorem. Nie ma nic przeciwko temu, żeby zamieszkać z nami, dopóki niebezpieczeństwo nie minie. Ulżyło mi, gdyż myślałam, że Stephan nie będzie z tego pomysłu zadowolony. Temat tatuażu nie wypłynął, czy raczej ja go nie poruszałam, gdyż nie mogłam się zebrać na odwagę, by o nim powiedzieć. James dowiedział się o nim sam tego wieczoru. Frankie doskonale przewidziała jego reakcję. Był całkowicie wkurzony. Był przy moich plecach i zdejmował moją bluzkę, kiedy go zauważył. Wiedziałam, co mnie czeka, więc spięłam się. Długo przyglądał się moim plecom, zanim zaczął kląć, solennie i wyraźnie. Skończył swoją tyradę z namiętnym ‘zabiję ją’. - Mówiła, że właśnie to powiesz - odparłam. To sprawiło, że zaklął jeszcze bardziej. - Nie mogę uwierzyć, że nie domyśliłem się tego, kiedy powiedziała, że macie mieć babskie spotkanie i powinienem dłużej zostać w pracy. Powinienem wiedzieć, że chce położyć swoje łapy na tobie. Posłałam mu rozdrażnione spojrzenie. - Myślisz, że zrobiła to tylko dlatego, żeby przez chwilę mnie dotknąć? Była całkowicie profesjonalna, James. - Powinienem wiedzieć, że będzie próbowała to zrobić, ale nie mogę uwierzyć, że ty się na to zgodziłaś. Co ty sobie myślałaś? 287

- Ty zrobiłeś dla mnie to samo, aby mi coś udowodnić. Chciałeś, żebym zobaczyła, że poświęcasz się dla mnie i że pragniesz stałego związku. Chciałam zrobić to samo dla ciebie. Chciałam, żebyś zobaczył, że ja też jestem tak samo zaangażowana. To nie powinno sprawiać, że jesteś zazdrosny. Wyryłam twoje imię na swoim ramieniu, a jedyną twoją reakcją na to, jest właśnie zazdrość o to, że ktoś inny położył na mnie swoje ręce. Nie zrobiłam tego, gdyż Frankie mnie o to poprosiła. Zrobiłam to dla ciebie. Jesteśmy sobie przeznaczeni, James, a teraz oboje mamy wytatuowane na to dowody. Myślałam, że spodoba ci się widok swojego imienia na mojej skórze. W jednej chwili jego złość minęła, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Przycisnął się do moich pleców, mamrocząc mi do ucha. - Podoba mi się to. Jak mógłbym się na ciebie gniewać, kiedy mówisz mi tak wspaniałe rzeczy. Powiedz mi, Bianco, jak bardzo jesteś zaangażowana? Na tyle, aby nosić moje nazwisko i nosić obrączkę? Poświęcisz się na tyle, aby nazywać się Bianca Cavendish?

Serce chciało mi wyskoczyć z piersi. Wiedziałam, że nie żartował w tej chwili, mimo, że jego ton głosu był swobodny. Nie chciał pewnie, bym zaczęła panikować, gdy usłyszę takie słowa. W mojej głowie malował się obraz czegoś realnego i stałego. Być może to co spotkało moją matkę, nie przekreśliło moich szans na bycie szczęśliwą. Ta myśl przerażała mnie i dodawała odwagi zarazem. James nie czekał na moją odpowiedź. Znał mnie zbyt dobrze. Pocałował mnie w szyję. - Postaraj się przywyknąć do tej myśli kochanie i nie zadawaj sobie zbyt wielu pytań. Pamiętaj, że jestem po uszy w tobie zakochany i nikomu innemu nie jestem w stanie wyznać tego samego.

288

- Też cię kocham - wyszeptałam, kochając go teraz jeszcze bardziej, niż chwilę temu. Nigdy nie byłam w stanie wyobrazić sobie tego, że Pan Piękny będzie tak wrażliwy na moje potrzeby. Wydawałoby się, że znał mnie od zawsze. Jeśli byłam zaskoczona, że tak szybko zamknął temat tatuażu, to nie zdziwił mnie fakt, że temat Frankie nie został jeszcze do końca porzucony. Nawet cały tydzień później, podczas jej premiery w Vegas, James traktował ją chłodno. Miał na sobie czarny smoking oraz czarną koszulę z białą muszką. Wyglądał jak supermodel, doskonale i szykownie. Ja ubrałam krótką białą sukienkę z srebrnymi dodatkami. Była odpowiednio krótka, jak na Vegas. Miała zakrytą szyję, więc jej tył zaczynał się wystarczająco wysoko, aby ukryć mój nowy tatuaż. W przeciwieństwie do Jamesa, nie chciałam go pokazywać całemu światu. Błyszczące czerwone szpilki odebrały sukience niewinny wygląd. Kiedy wyszłam z garderoby, w tym seksownym stroju, James oniemiał na mój widok. Wyraz jego twarzy utwierdził mnie w przekonaniu, że dokonałam właściwego wyboru. Podczas premiery panował rozrywkowy klimat, w przeciwieństwie do sztywnego, który panował na balach, w których zdążyłam już uczestniczyć. Ludzie ubrani byli bardziej seksownie, jak na Vegas przystało, a nie zachowawczo jak na gali. Nawet Frankie zapomniała w tym dniu o swoich krótkich bluzkach i szortach na rzecz krótkiej, czerwonej, grzesznie wyglądającej sukienki. Ten wieczór należał właśnie do niej, ale była na tyle wspaniałomyślna i zaprosiła również Stephana z Javierem. James kupił im świetnie dopasowane smokingi, a chłopaki szczerzyli się teraz od ucha do ucha, kiedy zobaczyli nas razem, wchodzących na czerwony dywan. Frankie pośpieszyła, aby przytulić się do Jamesa, jak tylko nas spostrzegła. 289

- Może chociaż ze mną o tym porozmawiasz? Nie możesz być dla mnie wiecznie taki oschły, James - powiedziała mu Frankie, przyciskając się do jego policzka. - O tak, pogadamy sobie o tym - zabrzmiał złowrogo. Dziewczyna uśmiechnęła się, odbierając to jako dobry znak. Przywitała się ze Stephanem i Javierem, jakby byli jej starymi przyjaciółmi, zanim podeszła do mnie. Celowo nie próbowała mnie uściskać, pochyliła się jedynie w pasie by oddać mi pokłon. - Bianco, pogromczyni lwów - powiedziała, szczerząc się do Jamesa. Położyłam dłoń na jego ramieniu, chcąc by odpuścił. Ale James to James, przy następnej okazji nie omieszka zareagować. Frankie zdawała się znać go wystarczająco dobrze i zauważyła to, postanawiając dać mu spokój. Podeszliśmy następnie do Tristana. Wyglądał doskonale w czarnym smokingu, gdy pozował do zdjęć. Fotoreporterzy bez opamiętania robili ujęcia. Posłałam Jamesowi zaintrygowane spojrzenie.

- On jest sławny, czy coś w tym stylu? - zapytałam. James wyszczerzył się i głośno zaśmiał. - Raczej coś w tym stylu. Występuje w show w jednej z posiadłości Cavendish i jest liderem zespołu, który w zeszłym roku wydał dwa hity. Nawet odrobinę nie jest mi przykro, z powodu tego, że nie jesteś jego fanką. Tristan obrócił się, kiedy skończył pozować. Kiedy mnie zobaczył, uśmiechnął się zawadiacko od ucha do ucha. Podszedł, chcąc mnie uścisnąć, ale James się tego spodziewał. Wszedł między nas, łapiąc drugiego mężczyznę w niedźwiedzim uścisku i mówiąc mu coś, czego 290

nie byłam w stanie usłyszeć. Tristan odchylił głowę do tyłu i zaczął się śmiać. Obaj mężczyźni byli tego samego wzrostu, ale Tristan przewyższał Jamesa muskulaturą. James był rozrywkowy ale elegancki, a Tristan wyglądał w garniturze bardzo dostojnie. James oderwał się od mężczyzny i przysunął się do mnie, chwytając mnie w pasie. Uznałam to za niedorzeczne, ale wciąż się uśmiechałam. Pomachałam w kierunku Tristana. Pochylił się w troskliwym pokłonie, ale jego łobuzerskie oczy nie spuszczały ani na chwilę wzroku z mojej twarzy, a jego uśmiech nie zelżał ani na moment. Na jego policzkach ukazały się te niebezpieczne dołeczki. - A więc nie wolno mi dotykać - powiedział swoim głębokim, bogatym głosem. – Mogę przynajmniej zobaczyć jej tatuaż? Słyszałem o nim. Słyszałem, że jej plecy są urocze, tak jak cała reszta. Wyraźnie prowokował Jamesa, ale ciągle sprawiał, że chichotałam. Ten facet był niewiarygodny. Mój chłopak zgodził się ze mną i nie był, tak zły jak myślałam, że będzie po usłyszeniu takich komentarzy z ust innego mężczyzny. - Skandaliczny drań - wymamrotał z odrobiną ciepła w głosie. Być może, kiedy był otwarcie prowokowany, chciał pokazać jak trudno wyprowadzić go z równowagi. A może tych dwóch mężczyzn, było lepszymi przyjaciółmi niż myślałam? Kto by nadążył za Panem Pięknym? Przedstawiliśmy Tristana Stephanowi i Javierowi. Oczywiście mój przyjaciel wiedział kim on jest. Z naszej dwójki, to Stephan zawsze był znawcą wszelkich doniesień medialnych. Nie wiem jak to się stało, że nie wiedziałam wcześniej kim jest Tristan. Jeśli jego show zajmowało czołówki gazet w Vegas, musiałyby wisieć wszędzie billboardy. Zrobiłam w głowię notkę, żeby się przyjrzeć jego karierze. Moje podejrzenia, że James i Tristan byli właściwie bliskimi przyjaciółmi potwierdziło się, kiedy 291

tych dwóch żartowało i gadało o niczym, przez ponad dwadzieścia minut wśród tego chaosu. Tylko dobrzy przyjaciele mogli wylać w stosunku do siebie tyle żalu, nie zadając ciosu poniżej pasa. Tristan wiedział o seks taśmie, jak wszyscy z resztą, ale nie wspomniał o tym ani razu. Większość jego złośliwości było o tym, jaki to James jest ładny, co wcale nie przeszkadzało temu drugiemu. Mój chłopak ani razu nie wspomniał o Danice, a ja uznałam to za czuły punkt u Tristana. Większość złośliwości pod adresem mężczyzny było o jego ‘magicznym śpiewaniu’, które jedynie sprawiały, że Tristan uśmiechał się jeszcze bardziej. Tristan przebiegł ręką po swoich włosach, następnie spojrzał na swój zegarek, który wyglądał znajomo. - Skończyłeś mnie molestować, piękny chłopczyku? - zapytał. James zaklął i wyciągnął rękę. - Oddaj mi mój zegarek - powiedział. Tristan zamachał zegarkiem przed Jamesem. - Niedługo mam urodziny. Potraktuje to jako prezent, dobrze? James pokręcił głową, szczerząc się do niego. - Aż tak cię nie lubię. Tristan podał mu zegarek, kiedy jego wyraz twarzy uległ zmianie. Jego wzrok powędrował za nas. Coś bolesnego pojawiło się w złotych głębiach jego spojrzenia, które czyniło go tak charyzmatycznym facetem. Spojrzałam do tyłu. Przyszła Danika. Patrzyła w naszą stronę, ale nie na Tristana. Zachowywała się inaczej niż zwykle. Była bardziej spięta, kulała bardziej niż zwykle. Gdybym nie wiedziała o historii tych dwojga, poczułabym jak oboje zmieniają się w swoim pobliżu. Miała na sobie długą srebrną suknię, która podkreślała jej perfekcyjną figurę. Jej długie czarne włosy były rozpuszczone i opadały na plecy. Ten surowy i prosty 292

styl podkreślił jej klasę i urodę. Zaróżowione usta, wydatne kości policzkowe i te zdumiewające jasno-szare oczy. Danika podeszła wprost do mnie, całując mnie w policzek. Nie uśmiechała się, ale była taktowna. - Wspaniale widzieć cię ponownie, Bianco - skinęła również na Jamesa, który przedstawił ją Stephanowi i Javierowi. - Witaj Daniko - powiedział miękko Tristan, kiedy skończono jej wszystkich przedstawiać. Pokiwała głową w jego kierunku, ale na niego nie spojrzała. - Witaj, Tristanie. - Cudownie cię widzieć - powiedział do niej. – Jak zwykle, wyglądasz znakomicie. Uśmiechnęła się lekko. - Jasne - odparła. Jakiś mężczyzna podszedł do niej z tyłu i objął ją ręką w talii, uśmiechając się ciepło. Miał jasnobrązowe włosy i był średniej postury. Był przystojny w bliżej nieopisany sposób, ale pasował do Daniki. Stanowili wytworną parę. Dotknęła delikatnie jego ramienia. - To jest Andrew. - Jej chłopak - dodał Andrew. Znów uśmiechnęła się lekko, następnie przedstawiła go całej grupie. Spojrzałam kątem oka na Tristana, ale sposób w jaki obserwował Danikę, był tak krzykliwy i surowy, że szybko odwróciłam wzrok. Bycie w towarzystwie tej dwójki, było przytłaczające tak jak uczestniczenie w ich kłótni. Sprawiali wrażeni, jakby wszyscy musieli wyjść i zostawić ich w spokoju. Włącznie z Andrew. Danika i Andrew szybko nas przeprosili i poszli dalej. Tristan śledził wzrokiem jej chłopaka. 293

- Wybaczcie mi. Muszę iść i coś rozwalić, żeby kogoś nie pobić Z tymi słowami odszedł. - Myślę, że Tristan nie polubił się z Andrew, prawda? - zadałam pytanie. James wzruszył ramionami. - Nie wiem, czy już wcześniej się spotkali. Myślę, że nie polubiłby każdego faceta, z którym spotyka się Danika. Jest w niej zakochany, przynajmniej od pięciu lat. Biedny drań.

Rozdział dwudziesty dziewiąty Pan Oszalały James był przyklejony niemalże cały czas, przez cały tydzień. Jeżeli nie pracowałam, był przy mnie i nie mogłam powiedzieć, że miałam coś przeciwko temu, choć podejrzewałam dlaczego tak się zachowuje. Był przerażony na samą myśl, że zobaczę nagranie z nim i Jolene w rolach głównych. Nie poprosił mnie, żebym nie oglądała tego video, ale znał mnie na tyle dobrze, aby wiedzieć, że będę chciała zobaczyć to, co jest udostępnione dla całej reszty świata. Tym 294

sposobem nie pozostałam ani na chwilę sama przez tydzień. James pracował intensywnie w ciągu tego tygodnia, ale tylko wtedy, gdy miałam lot lub kiedy miałam kogoś do towarzystwa. Lana zabrała mnie na zakupy. Stephan siedział ze mną, kiedy malowałam. Marnie i Judith przyleciały do Nowego Yorku, żeby spędzić ze mną popołudnie. Danika wpadła, aby obejrzeć moje obecne projekty. Miałam stałą paczkę przyjaciół, którzy dotrzymywali mi towarzystwa, kiedy James musiał iść do pracy, a ja zostawałam w domu i ani przez chwilę nie myślałam, że to zwykły zbieg okoliczności. Byłam w nowojorskim apartamencie i malowałam, kiedy dotarło do mnie, że jestem sama. Spojrzałam na komputer w swojej pracowni, ale nie przestałam malować. Kiedy ta myśl utkwiła w moim umyśle, nie mogłam się na niczym innym skupić. Wiedziałam, że muszę to zobaczyć i chciałam już to mieć za sobą. Wygląda na to, że cały świat już widział to nagranie, a James był moim oddanym kochankiem, więc dlaczego ja nie miałabym tego również zobaczyć? Siedziałam przed komputerem i przeszukiwałam Internet, zanim wpadłam na pomysł, żeby skorzystać z wyszukiwarki. Wpisałam hasło ‘James Cavendish seks taśma’. To było łatwe. Moje wnętrzności zacisnęły się boleśnie, kiedy chwyciłam za myszkę, a mój palec zawiesił się nad przyciskiem włączającym video. Wszystko mi podpowiadało, że mam to jak najszybciej wyłączyć. Nie będzie już od tego odwrotu, a oglądanie Jamesa uprawiającego seks z inną kobietą, kobietą, którą znam i otwarcie nie lubię, nie przyniesie nic dobrego dla naszego związku. Mimo to obejrzałam to. Nagranie nie zostało stworzone w żadnym miejscu, które wyglądało mi znajomo. Mogłam się tego spodziewać. Był to mały pokój z dużym łóżkiem, a kamera musiała być schowana gdzieś wysoko, skierowana w dół w rogu pomieszczenia. Mały pokój długo był pusty, zanim weszła do 295

niego Jolene i uklęknęła naprzeciwko łóżka. Miała na sobie cienką, czarną prześwitującą koszulkę, która sięgała jej do biodra i nie zakrywała praktycznie nic. Rozpoznałam tą koszulkę, czy przynajmniej jej krój. Poczułam się jakbym dostała w twarz na widok tego, że James ubierał mnie w podobne rzeczy, co inne kobiety. To nie był dobry początek, jeśli można tu w ogóle mówić o dobrym początku. Klęczała tam z wyeksponowanymi wszystkimi swoimi zaletami. Wyciągnęła swoje sterczące przekłute sutki, zanim do pokoju wszedł James. Ktoś, być może osoba, która wrzuciła to nagranie do sieci, umieściła drobny wulgarny komentarz na dole ekranu. Dokładnie poniżej miejsca, w którym znajdowała się Jolene, było napisane różowymi literami: ‘NAJGORĘTSZA SUKA ROKU!’. James nie miał na sobie koszuli. Miał jedynie rozpięte spodnie. Jego ciało było napięte i wspaniałe, był jedynie trochę szczuplejszy niż teraz, a jego włosy były dłuższe i opadały na jego twarz. Jego twarz przypominała zimną maskę obojętności, tylko jego osobowość domina była obecna. Powiedział coś do niej, a ta schyliła się. Nie było dźwięku z wyjątkiem cichego podkładu muzycznego w tle, w którym raper mówił coś o byciu alfonsem. Pociągnął ją za włosy i poprowadził do łóżka, które było w pobliżu. Jej oczy skierowane były cały czas w dół. Łóżko, które się tam znajdowało, było podobne do większej wersji tych, które znajdowały się w wielu jego domach. Miało silną ramę, a ich góra była zaprojektowana tak, aby można było kogoś związać. James związał ręce kobiety nad jej głową wprawnym ruchem. Nie mogłam rozszyfrować, co mówi i nie odzywał się często, ale kiedy już wychodziło z jego ust, Jolene drżała z przyjemności. Przypominała mi kotkę w rui. Jej plecy były wygięte w luk, a całe ciało odpowiadało na każdy jego dotyk. Nie chciałam już na to patrzeć, ale nie mogłam przestać. Musiałam jednak obejrzeć to do końca, a jakaś część mnie, chciała zobaczyć, czy okazywał jej choć w najmniejszym stopniu tą samą 296

czułość, którą okazywał mnie w naszych chwilach uniesienia. Stanął za nią, kiedy była już związana. Przylgnął do niej i musiał się pochylić, aby powiedzieć jej coś na ucho. Pomyślałam sobie w duchu, że była dla niego zbyt niska. Ta różnica wzrostu była niedorzeczna. Ledwie sięgała mu do klatki. Zaczęła drżeć i James odsunął się od niej. Wyszedł z pokoju, nie oglądając się za siebie. Wrócił po kilku chwilach, trzymając w ręku jakiś przedmiot. Był to pewien rodzaj bicza, z długimi rzemieniami, zakończonymi srebrnymi kulkami. Wyglądał okrutnie, a James nie użył ze mną nigdy czegoś takiego. Powiedział coś do niej, zanim przystąpił do działania. Od pierwszego uderzenia, muzyka nagrania zmieniła się na ‘Smack My Bitch Up’. Ktokolwiek edytował to video, musiał się dobrze bawić. Smagał ją zawzięcie, nie okazując ani cienia litości. Swoją głowę trzymała pochyloną do przodu, a jej oczy były przymknięte przez cały czas. Zachowywała się zupełnie jak nie ta Jolene, którą poznałam. Jej ciało wiło się, a jej duży biust drżał pod wpływem każdego uderzenia. Jej skóra na tyłku i udach była pokryta różowymi śladami po chłostaniu. Poczułam się, jakbym oglądała to w spowolnionym tempie, kiedy James zaczął rozpinać swoje spodnie. Moje dłonie zacisnęły się, a paznokcie wbiły się w ich wnętrze. Ten widok mnie bolał. Nie mogłam jednak odwrócić wzroku. Uwolnił swoją grubą erekcję. ‘CÓŻ ZA OLBRZYMI FIUT!’ pojawiło się na spodzie ekranu. Gardziłam tą osobą, która stała za udostępnieniem tego filmiku. Zrobiło mi się nie dobrze, kiedy głaskał się, stojąc za jej plecami. Wyciągnął z kieszeni prezerwatywę i założył ją jednym, wprawnym ruchem. Ustawił się tuż za nią, a jego okazałe podniecenie, wyglądało na jeszcze większe na tle jej drobnej postury. Wiedziałam, że to irracjonalne, ale boże, jak ja jej nienawidziłam. Zakryłam ręką usta, kiedy w nią wszedł. Wiedziałam, zanim to włączyłam, że źle to zniosę, ale chciałam to mieć już za sobą. Pieprzył ją tak mocno, że to musiało boleć, ale pewnie to był zamierzone. Zadrżała, 297

kiedy doszła, a on wyszedł z niej, będąc ciągle twardy. Fale przyjemności wciąż targały jej ciałem. Obrócił ją i uświadomiłam sobie, że mogło być jeszcze gorzej. Zaczęła otwierać oczy, kiedy on w nią wchodził, lecz musiał jej coś powiedzieć, gdyż zamknęła je z powrotem. Poczułam odrobinę ulgi. Nie było między nimi żadnego kontaktu wzrokowego. Pieprzył ją mocno, dopóki nie zaczęła się wić z rozkoszy ponownie i ponownie. Nowe komentarze pojawiły się na ekranie: ‘BOGATY, WSPANIAŁY I PIEPRZY SIĘ JAK MASZYNA. JAK TU GO NIE KOCHAĆ?’ Znowu miałam brzydkie myśli o autorze tych napisów. Wyszedł z niej nagle i zauważyłam jak jego fiut zadrżał spazmatycznie w ciasnej gumce. Niestety, nagranie było w wystarczająco dobrej jakości i widziałam każdy szczegół wyraźnie, nawet końcówkę prezerwatywy wypełnioną

spermą.

Przynajmniej

nie

doszedł

w

jej

wnętrzu.

Przynajmniej założył gumkę. Wiedziałam, że to niedorzeczne, iż poczułam się zazdrosna o ciało, którego wtedy jeszcze nie znałam, ale ta myśl nie zmieniła tego uczucia. Zostawił ją związaną na łóżku i wyszedł z pokoju. Kiedy wrócił, był już w pełni ubrany w garnitur. Nie wyglądało na to, by zamienili ze sobą słowo, a ona nie podniosła już więcej na niego wzroku, nawet gdy ją rozwiązywał. Gdy skończył, położyła się na łóżku. Zwinęła się w kłębek i przytuliła poduszkę, kiedy wyszedł z pokoju. Nie odwrócił się. Moje serce waliło, kiedy nagranie się skończyło. Obejrzenie tego sprawiło mi ból, ale nauczyłam się jednej ważnej rzeczy. Wiedziałam, że James był dziwkarzem, zanim mnie poznał. Mimo, że to nagranie nie było mi na rękę, zauważyłam, że nie było między nimi nic stałego. Istniało tylko ciało i zimna dominacja. Nie było między nimi, czegoś, co nazwałabym intymnością. Kiedyś powiedział mi, że seks był dla niego tylko cielesną funkcją, zanim mnie poznał i właśnie obejrzałam dowód na potwierdzenie jego słów. Było to nieco 298

perwersyjne,

ale

poczułam

obrzydzenie

i

ulgę

zarazem.

Ruch

dochodzący z rogu pokoju skupił moją uwagę. Obróciłam się i zobaczyłam Jamesa, stojącego w drzwiach. Jego wyraz twarzy był sztywny, a wzrok posępny, kiedy spojrzał na ekran komputera. Zastanawiałam się, jak długo tam stał. Z pewnością wystarczająco, aby dowiedzieć się, co oglądałam. Za późno, zamknęłam okno przeglądarki. Spojrzałam na niego ponownie, ale nie patrzył na mnie. Jego oczy były zaszklone i wciąż wpatrzone w komputer. Cofnął się i zamknął za sobą drzwi, zostawiając mnie samą. Siedziałam tak kilka minut, a mój mózg przetwarzał to, co właśnie zobaczyłam. Chciałam zebrać myśli, zanim o tym porozmawiamy, jeśli można cokolwiek na ten temat powiedzieć. Więc uprawiał seks z tą straszną kobietą, prawdopodobnie zbyt wiele razy. Obejrzenie tego dało mi to jasno do zrozumienia. James nie zachowywał się tak w stosunku do mnie nawet, gdy był najbardziej wkurzony. To było tylko zaspokojenie swoich potrzeb, jako domin i uległa, nic więcej. Mimo tego nigdy sobie tego nie uświadomiłam, a James był wobec mnie zupełnie inny. Patrząc teraz na to, James okazywał mi czułość i miłość, które należało do mnie i tyko do mnie, od pierwszego razu. Pomyślałam, że muszę to częściej doceniać, gdyż to był jego najcenniejszy dar, jaki tylko mógł mi okazać. Był moim dominem, a ja jego uległą, ale nasza miłość zamieniła seks w coś więcej niż to, co zobaczyłam na tym video. Tak, James był hedonistą i dziwkarzem zanim go spotkałam, ale to ja byłam jego pierwszą prawdziwą kochanką. Zmienił dla mnie swoje zasady. Łamał je cały czas. Ponieważ mnie kochał. Siedziałam i rozmyślałam tak dobre dziesięć minut, zanim wyszłam za nim. Myślałam, że znajdę go w naszej sypialni. Była pusta. Znalazłam swój telefon i zadzwoniłam do niego, Nie odebrał. Przeszukałam całe mieszkanie, nawet zajrzałam na czwarte piętro. Postanowiłam skontaktować się z Blake. 299

- Panno Karlsson - odebrała od razu. - Blake, czy wiesz gdzie jest James? Wyszedł z mieszkania? - Tak, proszę pani. Wyszedł kilka minut temu. - Wiesz dokąd poszedł? - Nie… - Możesz się tego dowiedzieć? - zapytałam, zaczynając lekko panikować. Chciałam go zobaczyć. Nie chciałam, żeby myślał o najgorszym, próbując przewidzieć moją reakcję po obejrzeniu tego nagrania. - Wykonam kilka telefonów, panno Karlsson. - Dziękuję - odparłam. Rozłączyła się. Zadzwoniła dziesięć minut później. - Nie mogę go zlokalizować panno Karlsson. Clark nie odbiera, a tylko on jest teraz z panem Cavendishem. Jedyne co udało mi się ustalić od innych ludzi z ochrony to to, że wyszedł.

Rozdział trzydziesty Pan Perwersyjny Próbowałam poczekać na jakiekolwiek wiadomości, ale byłam bezsilna i zaczęłam się martwić. Nie miałam pojęcia, gdzie mógł pójść. Nie wiedziałam, gdzie zwykle się wybiera, kiedy jest zmartwiony. Była dopiero druga po południu. Może wrócił do pracy? Nie miałam pojęcia. Starałam się poczekać cierpliwie, aż wróci. Próbowałam malować, ale nie szło mi zbyt dobrze. Próbowałam oglądać TV, ale byłam 300

beznadziejnie rozproszona. Zadzwoniłam do Stephana, który był z Javierem w Vegas, ale James się do niego nie odezwał. Powiedziałam mu, co się stało. - Jak się trzymasz? - zapytał. – Chcesz o tym porozmawiać? Oczywiście moje uczucia są u niego na pierwszym miejscu, pomyślałam. - Wszystko w porządku - powiedziałam. – Jest do bani, ale James nigdy nie robił ze swojej przeszłości tajemnicy. Zobaczyłam po prostu, że to co robił z innymi kobietami różni się od tego, co jest między nami. Martwię się o niego, nie o siebie. Jego wzrok, Stephan… Poczułam się jakbym znów złamała mu serce. Muszę go znaleźć. Nie miał pomysłu, gdzie mógł pójść James, mimo, że bardzo chciał mi pomóc. Gadaliśmy przez godziny, o wszystkim ale przeważnie o Jamesie. Poczułam się lepiej, gdy skończyliśmy rozmawiać. Ten stan trwał zaledwie godzinę, kiedy dalej nie było żadnego znaku od Jamesa. Dochodziła siódma, a ja byłam w desperacji. Miałam na sobie krótką zwiewną sukienkę, ale nie miałam stanika. To był strój, który można było nosić po domu w najgorętsze dni lata. Zajęło mi chwilę, zanim założyłam biustonosz i znalazłam wygodne buty, pasujące do białej sukienki bez rękawów. Zadzwoniłam do Blake, kiedy chwyciłam za torebkę. Byłam na szczycie schodów, gdy odebrała. - Wychodzę - powiedziałam, zanim dopuściłam ją do głosu. - Spotkamy się przy windzie. Pojawiła się tam w mgnieniu oka. Reszta ochrony czekała na nas w lobby. Nie zdegradowano jednak Johnny’ego, co mnie ucieszyło. Zdałam sobie sprawę, że skoro tylu ludzi nie jest w stanie mnie ochronić, to już nic nie będzie w stanie mi pomóc. Nikt nie zapytał dokąd jedziemy, 301

dopóki nie znaleźliśmy się wszyscy w dużym czarnym SUV-ie, zaprojektowanym specjalnie dla mnie. - Cavendish Hotel - powiedziałam. Zgadywałam w ciemno, ale wyobrażałam sobie, że byłby w stanie iść do swojego biura, kiedy był w takim stanie. Ochrona eskortowała mnie pod same biuro. Recepcjonistka skinęła na mnie głową, na znak tego, że mogę wejść do środka. Nikt już nie szedł za mną, kiedy drżącymi rękoma otworzyłam drzwi do jego gabinetu. James tam był, siedział przy swoim biurku i gapił się w komputer, a jego dłoń spoczęła w bezruchu na myszce. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi. Podeszłam do niego, ale na mnie nie spojrzał. Ujrzałam coś wrażliwego i zranionego wewnątrz jego matowych oczu. - James - powiedziałam miękko. - Przepraszam - powiedział łamiącym się głosem, a jego ton przypominał szept. – Ciągle cię zawodzę. Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to zaczynam nienawidzić tego mężczyzny, którym kiedyś byłem, zanim cię poznałem. Pogładziłam go po włosach. - Oczywiście, że nie czuje się po tym lepiej. Zawsze byłeś dla mnie wspaniały, nawet kiedy byłeś mało przyzwoity. - Zanim cię poznałem, moje życie było łatwiejsze. Pewnie dlatego, że nic mnie wtedy nie obchodziło - powiedział szorstko, kładąc dłoń na mojej. – Nic nie miało znaczenia, nim spotkałem ciebie. Stwarzałem pozory, bawiłem się życiem. Nic nie czułem. Nic się nigdy nie zmieniało, bo mnie to w ogóle nie obchodziło. A teraz obchodzi mnie wszystko, jest mi z tym ciężko, gdyż wszystko ma znaczenie, a moje życie nabrało sensu. Stałem się wrażliwy, a wcześniej nic nie było w stanie mnie 302

zranić. Moje błędy, nawet te z przeszłości, mają teraz swoje konsekwencje. Przybliżyłam się do niego, przyciskając jego głowę do mojej piersi. Wsadził w nie nos, a ja pocałowałam go w czubek głowy. - Rozumiem

to

doskonale,

James.

Próbowałam

walczyć

z

uczuciem, którym cię obdarzyłam, przez bardzo długi czas i to z tego samego powodu. Pozwolić ci na obecność w moim życiu oznaczało, że muszę się otworzyć na ból, do którego myślałam że jestem przyzwyczajona. Byłam wobec ciebie i kilku moich przyjaciół nie w porządku. Miałeś rację, kiedy powiedziałeś mi, że mam jeszcze miejsce w moim sercu dla kogoś więcej niż tylko Stephan. Odczytałeś moje intencje tak dobrze, nie zadając żadnych pytań. Byłam zdumiona. Być może jesteśmy dla siebie stworzeni. Sprawiłeś, że znów potrafię w coś wierzyć, kochanie. Owinął swoje ramiona dookoła mnie. - Przykro mi, że zobaczyłaś to nagranie. Tak bardzo się starałem, żeby to nie wyszło na jaw. Potarłam policzkiem o jego jedwabiste włosy. - To nie ty zmusiłeś mnie do obejrzenia tego. Ja biorę na siebie odpowiedzialność za to. Nauczyło mnie to czegoś ważnego. Bolało mnie, gdy widziałam ją z tobą, ale w pewnym sensie, było warto. Odsunął się wystarczająco od mnie i posłał mi zdumione spojrzenie. - Dlaczego?! Jak? Uśmiechnęłam się do niego lekko i spojrzałam pewnie w jego oczy.

303

- Dotarło do mnie, że może i pieprzyłeś się w swoim życiu z wieloma kobietami, James, ale to ja jestem twoją pierwszą kochanką. - Tak - wysapał, całując mnie jakbym była jego własnością. - Jesteś dla mnie zupełnie inny - dodałam, kiedy odsunął mnie od siebie i posadził na swoich kolanach. - Zawsze tak było, od samego początku. - Tak - wymamrotałam. Rozpiął spodnie i wyciągnął swojego wspaniałego fiuta. Był twardy i gotowy, jak zawsze. - Mówiłem ci. Przykro mi, że musiałaś zobaczyć mnie w takiej sytuacji, żeby w to uwierzyć - zdjął mi majteczki, kiedy to mówił, a słowa wypowiadał ostro i twardo. Wdarł się we mnie, nie sprawdzając nawet czy jestem gotowa. Nie miało to żadnego znaczenia. Zadrżałam z przyjemności i bólu. Nie poruszył się ani przez chwilę, kiedy nadział mnie na swoją męskość. Trzymał mnie mocno i patrzył na mnie, a ja dostrzegłam całą jego miłość w jego spojrzeniu. Tak bardzo kochałam jego oczy. Chwyciłam za jego policzek. - Dla mnie jesteś zupełnie inny - powtórzyłam. – Nigdy nie każesz mi patrzeć w dół, nie każesz odwracać od siebie wzroku. Nigdy ode mnie nie odchodzisz. Pokręcił głową. - Nigdy. - Zakochałeś się najpierw w moim spojrzeniu - powiedziałam, przypominając jego słowa sprzed kilku tygodni.

304

Stanowiliśmy dwie połówki całości, a James wiedział to od dawna. Kiedyś sądziłam, że to szaleństwo, ale teraz doszłam do wniosku, że to czysta prawda. - Też to widzę, James. Widzę w tobie, drugą połowę swojej duszy. Zadrżał nagle, ocierając się o mnie. Nie stracił ze mną kontaktu wzrokowego, kiedy doszedł we mnie. Oparł swoje czoło o moje i posłał mi zmieszany uśmiech. - To było zawstydzające. Czuję się jak nastolatek. Muszę ci to jakoś wynagrodzić. Uśmiechnęłam się i byłam daleka od zdenerwowania. Uwielbiałam wpływać na niego tak bardzo, że tracił nad sobą panowanie. - Nie mam co do tego żadnych wątpliwości - odparłam, mówiąc poważnie. Jeśli prowadzilibyśmy zestawienie orgazmów, zostałabym liderem z wynikiem cztery do jednego, przynajmniej. Ten mężczyzna grał na moim ciele jak na instrumencie. Wślizgnął rękę między nasze ciała i zaczął poruszać kciukiem na mojej szparce, zataczając jednocześnie kółka biodrami. - Dotknij mnie - powiedział szorstko. Wykorzystałam tę szansę. Coraz częściej nie tylko ja byłam dotykana. Przebiegłam dłońmi po jego klatce i po ramionach. Chwyciłam jego twarz, zanim głodnymi palcami, dotarłam do guzików jego koszuli. Rozpięłam ją niezdarnie, zrywając kilka w pośpiechu. Westchnęłam, gdy w końcu mogłam pogłaskać go po nagiej, złocistej skórze. Poczułam delikatne fale uniesienia. Trzymał moje biodra w pewnym uścisku i wchodził we mnie mocno, gdy ja zaciskałam swoją kobiecość dookoła niego. Szybkie mocne pchnięcia zamieniły się teraz w brutalne 305

posunięcia. Nasze uniesienie zamieniło się w ostrą jazdę, zanim ponownie nie zaczęłam jęczeć, mimo że nie zdążyłam dojść do siebie po ostatnim orgazmie. Jego oczy z każdym pchnięciem robiły się mniej czułe, a teraz była w nich obecna iskra władztwa. Nie musiał nawet odzywać się słowem, gdyż wiedziałam czego oczekuje. - Jestem twoja, James. Twoja. Te matowe otchłanie jego źrenic pojaśniały, kiedy znów pozwolił mi znaleźć się na samym skraju. Nie przestawał wbijać się we mnie i wiedziałam, że będę przyjemnie obolała. Wszedł we mnie po samą nasadę, kontrolując moje ciało bez słowa. Uwielbiałam to, że mogłam wpływać na jego samokontrolę i że był czuły na moje potrzeby. Patrzył mi prosto w oczy, gdy rozpadłam się na kawałki, a James chwilę później dołączył do mnie, wydobywając z siebie cichy pomruk. Kiedy wychodził ze mnie, nagle zastygł w bezruchu. Spojrzał na mnie zmartwiony. - Ty krwawisz - powiedział. Skrzywiłam się. - Uh, okres mi się zaczął. Przepraszam. Myślałam, że może uda nam się tego uniknąć. Zaśmiał się, wyglądając na odprężonego. - Nie przepraszaj. Nie gniewam się. Posunął moje biodra na skraj swojego biurka, podwijając wyżej moją sukienkę. Próbowałam odsunąć jego dłonie. Zaśmiał się ponownie. - Więc to tu wyznaczasz granice? Nigdy nie zrozumiem tego, dlaczego jedne rzeczy są tematem tabu a inne nie. - I dlatego jesteś perwersyjny, gdyż nie widzisz różnicy.

306

Wzruszył ramionami. Przyjął spokojnie moją uwagę o byciu perwersyjnym. - Podnieś nogę. Niech na ciebie spojrzę. Uderzyłam go po rękach i krzyknęłam, kiedy ujrzałam krew na jego garniturze. - Nawet nie chcę wiedzieć ile kosztował ten garnitur, który właśnie zniszczyliśmy. Spojrzał w dół na siebie i wzruszył ramionami. - Nie obchodzi mnie garnitur. Obchodzi mnie twoje zgorszone spojrzenie. Musisz wiedzieć, że krew jest dla mnie jak woda. - Dosłownie - wymamrotałam, ciągle klapiąc po rękach. - Kładź swój tyłek na biurku - powiedział szczerząc się. – Chcę zrobić ci dobrze, kiedy tak się rumienisz. Obrzuciłam go spojrzeniem i byłam boleśnie zawstydzona, tym co zamierzał. Na samą myśl o tym zesztywniałam i chciałabym, aby spostrzegł we mnie tę obawę. - Zrobię ci dobrze - powiedział poważnym tonem, mimo że na jego twarzy wciąż obecny był uśmiech. – Wolisz na biurku czy pod prysznicem? Pozwolę ci dokonać wyboru. - Pod prysznicem - odpowiedziałam szybko. Z dwojga złego, uznałam to za odpowiedniejsze. Przynajmniej nie zrobimy zbyt dużego bałaganu. Wciągnął mnie do łazienki, rozebrał nas oboje i pozostawił nasze ubrania, formując niedbały kopiec na podłodze. Przycisnął mnie do ściany i uklęknął przede mną, a strumienie wody okalały jego ciało. Schował twarz w moim rdzeniu, przerzucając moje udo przez swoje 307

ramię. Chwyciłam go za włosy, kiedy zaczął poruszać swoim wprawnym językiem w moim wnętrzu. Jego język był bardzo uzdolniony, a palce sprytne. Drażnił każdy mój nerw zarówno palcami jak i językiem. Wydobyłam z siebie jęki, kiedy James popchnął mnie na skraj rozkoszy w ciągu kilku chwil. Pod wpływem jego dotyku, straciłam całkowicie poczucie zawstydzenia. Wstał, wchodząc we mnie mocno, nawet kiedy już

się

wyprostował.

Fale

niewyobrażalnej

przyjemności,

wciąż

przeszywały moje ciało. Byłam odrobinę obolała, ale ten ból jedynie wzmagał moje doznania. Pocałował mnie mocno, wdzierając swój język do moich ust i włożył swojego okazałego fiuta w moją kobiecość. Posmakowałam siebie na jego ustach. Miało metaliczny posmak, ale nie było nieprzyjemne. - Widzisz - powiedział, kiedy wchodził we mnie, pchając mnie na ścianę i podrywając moją nogę wysoko do góry. – Ciągle możesz dojść, kiedy krwawisz. Okres nie wyłącza magicznego przycisku orgazmów. Próbowałam posłać mu zirytowane spojrzenie, ale było mi ciężko, kiedy pieprzył mnie niemalże do utraty przytomności. - Ja-ja…mmm…myślalam….że… - Twoje ciało należy do mnie, Bianco, bez względu na pieprzoną część miesiąca - wyszeptał tuż obok mnie. Tylko on potrafił wykorzystać mój okres, tylko po to, by pokazać mi jak władczy potrafi być. To była moja ostatnia myśl, zanim wbił się we mnie tak mocno i doszłam ponownie, jęcząc do jego ust. Nie przestawał się poruszać, dopóki nie wygiął się do tyłu i osiągnął swoje spełnienie. Jęczał i sapał, będąc blisko mnie. Jego dłonie spoczęły na moich włosach, zanim pozwolił mi zobaczyć w swoich turkusowych otchłaniach, co z nim zrobiła ta rozkosz. Uwielbiałam każdą sekundę w jego towarzystwie. 308

Wytarliśmy się i ubraliśmy, zanim odezwał się ponownie do moich pleców. - Właśnie przeżyłem z tobą swoje czerwone skrzydełka - odparł radosnym głosem. Spłonęłam rumieńcem od stóp do głów.

Rozdział trzydziesty pierwszy Pan Oswojony Sprawa z seks taśmą ciągle nie schodziła z nagłówków, ale z James traktowaliśmy to jako zamkniętą kwestię. Szliśmy do przodu. Uznałam to za dobry znak. Było nam ze sobą dobrze. Wyjaśniliśmy sobie sporo, więc nic nowego nie mogło nas już zaskoczyć, w 309

przeciwieństwie do tych toksycznych związków, które znałam. W piątek mieliśmy ostatni lot do Nowego Jorku. Cała załoga chciała gdzieś wyjść, ale James umówił nas na lunch ze swoimi przyjaciółmi Parkerem i Sophią. Nie widziałam problemu w tym, żeby upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Spotkaliśmy Sophię w drzwiach wejściowych do ich luksusowego apartamentu. W jej ramionach wierciło się dziecko. Był to chłopczyk, mimo iż miał długie włosy i twarz tak piękną, że trudno było to odgadnąć na pierwszy rzut oka. James wziął malucha w swoje ramiona bez słowa. - To jest Elliot - powiedział ze swoim najbardziej ujmującym uśmiechem. – Elliot to jest Bianca. Powiedź: miło cię poznać, Bianco. Uśmiechnęłam się do chłopca. Miał kruczoczarne włosy, jak jego ojciec,

ale po matce mu się kręciły. Jego oczy były ciemnoszare i

przyglądały mi się teraz uważnie. - Miło cię poznać Bianco - powiedział chłopczyk pochylając głowę. Przytulił się do czubka głowy Jamesa, ocierając swój policzek o jego złociste włosy. - Teśkniłem za tobą Jejmś - James chwycił za kolano chłopca i zaczął je łaskotać. Elliot przycisnął się jeszcze mocniej do mężczyzny, a z jego gardła wydobył się mimowolny chichot. Parker ugotował dla nas posiłek, co uznałam za czarujące. Wiedziałam, że był kimś ważnym w świecie biznesu. Spadkobiercą lukratywnego imperium swojej rodziny, ale nie sprawiał takiego wrażenia, krzątając się po kuchni i obsługując nas. On i Sophia byli w sobie szaleńczo zakochani. Można było to wywnioskować po sposobie, w jaki na siebie patrzyli. Zachowywali się jak nowożeńcy, mimo że są 310

małżeństwem od lat. Zostaliśmy u nich na kilka godzin, rozmawiając i bawiąc się z Elliotem. James był wspaniały. Tarzał się z małym po dywanie, jakby sam był jeszcze dzieckiem. Nie chodzi o to, że nie lubiłam dzieci. Elliot był naprawdę słodki. Tylko Nie myślałam nigdy, że mogłabym mieć swoje. Miałam zbyt wiele czarnych myśli i obaw w życiu, z którymi nikt normalny nie poradziłby sobie. Nie chciałam też przekazać kolejnemu pokoleniu, swojego pokręconego bagażu doświadczeń. Polubiłam Parkera i Sophię. Wydawali się bardzo mili i troszczyli się o Jamesa. Myśl, że takich uczciwych ludzi w życiu Jamesa jest więcej, niż tych zwariowanych suk, przyniosła mi ulgę. Poczułam zakłopotanie w drodze powrotnej. Widok Jamesa bawiącego się z Elliotem, upewniła mnie w przekonaniu, że będzie chciał mieć własne dzieci. - James, myślę że nie nadaję się do bycia mat…- Przyciągnął mnie do siebie, zakrywając dłonią moje usta. Pocałował mnie w czubek głowy i wyszeptał wprost do mojego ucha, nim drzwi windy otworzyły się. - To nie ma znaczenia, kochanie. Mamy jeszcze sporo czasu na podjęcie decyzji, którą pozostawiam tobie. Nie potrafię żyć bez ciebie. To wszystko, co chciałem powiedzieć. Chciałabym, żeby wszystko było takie proste, ale najwidoczniej James chciał mieć dzieci. Myśl, że tylko ode mnie zależy, czy on zostanie ojcem, wypełniła mnie poczuciem winy. Nie wiem, czy potrafiłabym być taką egoistką. Szalona impreza w Red była tym, czego potrzebowałam, aby nie dopuszczać do siebie tym podobnych myśli. Wszyscy byli w dobrych nastrojach. Nasza ekipa, z wyjątkiem Melissy, przyszła, aby pożegnać mnie i Stephana, gdyż tylko my zdecydowaliśmy się na urlop. Wznieśli toast i życzyli nam wszystkiego dobrego. Mimo, że dobrze się bawiłam, było mi smutno, że opuszczamy taką zgraną paczkę. Rozważyłam już 311

wszystkie możliwości i w gruncie rzeczy, ani przez chwilę nie żałowałam swojej decyzji. Koniec mojej kariery, jako stewardessa, oznaczało początek czegoś nowego. Pracowałam jeszcze przez niedzielę i poniedziałek. Z pełnoetatowej stewardessy, przeobraziłam się w pełnoetatową, aspirującą malarkę. Było to trudne, ale i radosne zarazem. Stephan i Javier również wzięli wolne i dzięki tej rzadkiej okazji, mieli możliwość otworzyć swój bar, w jednej z sieci najgorętszych kasyn w kraju. Mieli już za sobą część prac i wszyscy, byliśmy Jamesowi wdzięczni za te radykalne zmiany w naszym życiu. Przybyliśmy do Los Angeles na wieczór, przed otwarciem wystawy i zatrzymaliśmy się w kompleksie Cavendish, który był dosłownie obok miejsca, w którym miał odbyć się wernisaż. Zorganizowałyśmy sobie małą prapremierę tego wieczoru i dopracowałyśmy jeszcze kilka szczegółów. Moje obrazy zostały wyeksponowane najlepiej, jak tylko można było. Były doskonale oprawione i właściwie oświetlone. Były pogrupowane według koloru i wystawione w najlepszy możliwy sposób. Danika oprowadziła nas po galerii, gdzie w każdym pomieszczeniu znajdowały się moje prace. Musiałam uściskać tą kobietę, kiedy skończyłyśmy. Byłam jej bardzo wdzięczna za to, co zrobiła z moimi obrazami. Czułam ogromne zdenerwowanie przed rozpoczęciem wystawy, ale jak się później okazało, był to bardzo przyjemny wieczór. Już wcześniej postanowiłam, że nie przeczytam ani jednej negatywnej recenzji o swoich pracach. Nikt nie był bardziej krytyczny odnośnie moich prac, niż ja sama i wiedziałam, że negatywne opinie tylko zemszczą się na mojej kreatywności. Postanowiłam dobrze się bawić tego wieczoru, poznając nowych ludzi i spotykając przyjazne twarze. Miałam na sobie szarą sukienkę, która doskonale podkreślała moją figurę, a James ubrał dopasowany smoking z jasnoniebieskim krawatem. Przez cały wieczór służył mi swoim ramieniem, niczym doskonały i 312

skupiony ochroniarz z przyklejonym do twarzy najsłodszym uśmiechem na

świecie.

Sprzedałam

kilka

obrazów,

co

uznałam

za

nieprawdopodobne, kiedy zobaczyłam, ile za nie zapłacono. Większe wyceniono nawet za pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Zaskoczyło mnie to bardzo, kiedy Danika przekazała mi te wiadomości. Skatalogowała dla mnie każdy sprzedany obraz. Uściskała mnie, promieniejąc. Stała się największą fanką moich prac, a ja byłam jej za to wszystko wdzięczna. Była bardzo pewną i solidną osobą, co było niezwykle rzadkie w świecie sztuki. Posiadanie kogoś tak serdecznego u swojego boku, było dla mnie wsparciem, którego potrzebowałam najbardziej, na tym etapie swojej kariery. James i Stephan, byli wielbicielami moich prac, ale posiadanie kogoś profesjonalnego, kto nie byłby jednocześnie moim przyjacielem czy chłopakiem, było darem z nieba, którego prędko nie zapomnę. Niektóre z mniejszych obrazów, zostały sprzedane za około dziesięć tysięcy dolarów. Danika poinformowała nas o tym, dodając przy tym, że to tylko dlatego, że to moja pierwsza wystawa. Następnym razem ceny będą znacznie wyższe. Podobno zobaczę wtedy, sumy podwójne lub nawet potrójne. To mnie zszokowało, gdyż myślałam, że tylko tym razem ceny prac zostały zawyżone… Przybyła Frankie wraz ze swoją dziewczyną, Estellą i Tristanem. Przypomniałam sobie, jak Tristan opisywał ją, jako małą, latynowską kulę ognia. Po kilku chwilach, w myślach przyznałam mu rację. Miała grube, falujące, czarne włosy, które sięgały jej prawie do pasa. Jej ciało, było w kształcie klepsydry, a jej impertynenckie uosobienie, było nawet zabawne. Między nią a Frankie dało się wyczuć chemię, a kiedy wymieniały spojrzenia i komentarze, które usłyszałby James, z pewnością zarumieniłby się. Tristan, Frankie i Estella dołączyli do Stephana i Javiera. Cała piątka rozmawiała i

śmiała się przez całą

imprezę. Zauważyliśmy ulotną chwilę, kiedy Danika i Tristan zaczęli 313

oddychać tym samym powietrzem. Było to tak intensywne, jak za pierwszym razem, kiedy spotkaliśmy ich razem. James i ja spojrzeliśmy na siebie, kiedy Danika spięła się i grzecznie opuściła jego towarzystwo. Choć Danika bardzo się starała, ciągle dało się wyczuć silne uczucie między tą dwójką. Jednak złe doświadczenia robią swoje i uczucie nie zawsze wystarcza. Zaprosiłam swojego brata wraz z jego dziewczyną, Adele. Byłam bardzo szczęśliwa, że udało im się przyjść. Adele wyglądała jak modelka. Miała odpowiedni wzrost i budowę, ale nie była klasyczną pięknością. Nie była ani trochę podobna do Lany. Miała bliżej nieopisany wygląd, który prawdopodobnie zabierał jej dużo czasu z rana. Jej włosy, były jasno brązowe, sięgające ramion, a miłe oczy były piwne. Miała cudowny uśmiech i była bardzo przyjazna. Polubiłam ją. Kiedy Sven powiedział mi, że spotyka się z modelką, wyobraziłam sobie dziewczynę o próżnym spojrzeniu i narcystycznym uosobieniu. Adele, była daleka od moich podejrzeń. Blake i reszta ochrony, nie chodzili za mną krok w krok, gdyż lista gości, była bardzo skrupulatnie sprawdzona, a wejście i wyjście dokładnie pilnowane. Pomyślałam, że to miłe, w końcu móc pójść samej do łazienki, choć James uparł się, że odprowadzi mnie pod same drzwi i będzie na mnie czekał w najbliższym pomieszczeniu z moimi pracami. Właśnie miałam wychodzić z łazienki, kiedy jej drzwi otworzyły się i zamknęły, a po chwili ponownie otworzyły. - Teraz będziesz mnie śledzić? - zapytał wstrząśnięty kobiecy głos. Rozpoznałam natychmiast, że to głos Daniki. - Jeśli to jedyny sposób, aby z tobą porozmawiać, to tak odpowiedział mężczyzna.

314

Rozpoznałam również i ten głęboki, zachrypły głos. To był Tristan. - Nie mamy o czym rozma… - zaczęła Danika. - Wciąż o tobie myślę, każdego dnia - Tristan przerwał jej nagle. – Porozmawiajmy o tym. Zachowywałam się bardzo cicho i przyznałam przed samą sobą, że ich podsłuchuję. - Oh, proszę. Wyznaj swoją winę i odpieprz się ode mnie, Tristan. Już nie mam z tym nic wspólnego. - Ja nie mówię o poczuciu winy - powiedział niskim i szorstkim tonem. –Miałem na myśli ciebie. Zawsze mam na myśli ciebie. Danika prychnęła nieelegancko. To było do niej bardzo nie podobne. - Proszę! Przestałeś do mnie dzwonić lata temu. Nie słyszałam o tobie ani słowa, od twojego ostatniego odwyku, kiedy znów wróciłeś na starą ścieżkę. - Wtedy sobie nie ufałem, Daniko. Musiałem wytrzeźwieć. Bez tego jestem niczym, a ty byłaś dla mnie uroczym punktem zapalnym. Twoje spojrzenie, po tym wszystkim co ci zrobiłem… Spojrzałaś na mnie, jak na szumowinę, a ja wiedziałem, że na to zasługuję. Wiedziałem, że jeżeli spojrzysz, tak na mnie jeszcze raz, nie wytrzymam tego i stoczę się na samo dno. - Jestem z kimś, Tristan - powiedziała szorstko. - A gdybyś nie była? Porozmawiałabyś wtedy ze mną? Spędziła ze mną trochę czasu?

315

- Nie! Kiedy jesteśmy razem, dzieją się złe rzeczy, Tristan. Ty i ja razem, oznacza tylko kłopoty. Czas tego nie zmienił. Proszę, trzymaj się ode mnie z daleka. Usłyszałam ruch, a zaraz potem udręczony szept Tristana. - Danika, tak bardzo mi przykro. Nigdy nie przestanę za tobą tęsknić. Byłaś moją najlepszą przyjaciółką. Czy kiedykolwiek wybaczysz mi to, co ci zrobiłem? Odpowiedź Daniki była szybka, pewna i ostateczna. - Wybaczyłam ci już dawno temu, Tristan, ale nigdy tego nie zapomnę. Proszę trzymaj się na dystans. Drzwi otworzyły się i zamknęły. Dwukrotnie. Poczekałam kilka minut, zanim wyszłam, czując się winna, że byłam taka wścibska. Powinnam coś powiedzieć, zanim usłyszałam ich rozmowę. Zamiast tego, aby oszczędzić nam niezręcznej sytuacji, jak również tego, że byłam ciekawa, podsłuchałam tą osobistą i bolesną rozmowę. Odkupiłam swoje grzechy, natychmiast dzieląc się tym z Jamesem. Chciałam usłyszeć jego zdanie. Uniósł brwi i pokręcił głową. - Naprawdę nie wiem, co między nimi zaszło. Frankie jest bliską przyjaciółką ich obojga, ale nawet ona nic o tym nie mówi. Podejrzewam, że kiedyś się spotykali, gdyż Tristan jest w niej oczywiście zakochany. Ale to tylko moje domysły. Wiem tylko, że on ma coś wspólnego z urazem, który sprawił, że Danika kuleje, ale to wszystko. Nie wiem, co spowodowało u niej ten uraz i jaki, był w tym udział Tristana, ale kiedyś wspomniał mi, że Danika, była wspaniałą tancerką, a on to wszystko zrujnował. - To straszne - powiedziałam. Skinął głową. 316

- Tak. Mają za sobą złe doświadczenia, ale to, co powiedział ci podczas lunchu to największa dawka informacji, jaką ujawnił. Żadne z nich nie wyjawiło nic więcej. Prawdopodobnie, nigdy nie poznamy tych przykrych szczegółów. Wiedziałam, że ma rację. - Nie masz nic przeciwko, żebym teraz do niego poszedł i sprawdził, czy wszystko z nim w porządku? - zapytał James. - Oczywiście, że nie - zapewniłam go, uważając, że to najbardziej uroczy i ujmujący facet na świecie. Podeszła do mnie Danika, wyglądając poważniej, niż na początku tego wieczoru. Za każdym razem, gdy mnie zauważała, rozpromieniała się, nie mogąc się doczekać, kiedy opowie mi nowe wiadomości dotyczące wystawy. - Przykro mi, że musiałaś słuchać tej małej wymiany zdań w łazience - powiedziała, przyglądając mi się uważnie. Pomyślałam, że musiałam właśnie spłonąć rumieńcem. - Przepraszam za to - odparłam, a Danika machnęła ręką. - To nie twoja wina. Korzystałaś z łazienki po prostu. Zauważyłam twoje buty na dole kabiny i chciałabym się usprawiedliwić. Pewnie myślisz, że zachowałam się jak ostatnia suka - powstrzymałam ją, podnosząc rękę. - Nie. Rozumiem to w zupełności. Czasami obrona własnego serca, jest jedynym sposobem na ustrzeżenie się przed szaleństwem pokiwała głową, zaciskając usta. - Właśnie tak. Już więcej nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Nie pozwolę na to. Kiedy byłam młodsza i głupia, myślałam, że był 317

najwspanialszą i najbardziej ekscytującą rzeczą w moim życiu. Byłam głupia. Z miłości do niego, mogłabym skoczyć w przepaść. To jak kochać tornado. Kiedy ze mną zerwał, czułam, jakbym znalazła się w jego środku. Pozbieranie się po tym zajęło mi kilka lat. Teraz chcę w życiu stabilności. Potrzebuję tego. Skinęłam głową, gdyż rozumiałam to doskonale. Kiedy było się w piekle, stabilizacja jest jak niebo. Zdaje się, że powiedziała mi już wszystko, co chciała. Poklepała mnie po ramieniu i odeszła. Blake krążyła wokół mnie, kiedy James poszedł szukać Tristana. Bez problemu pomogła mi go znaleźć. James, był na zewnątrz, rozmawiał z Frankie i Tristanem na prywatnym patio. Był odwrócony plecami do drzwi, a ręce trzymał w kieszeniach. Podeszłam do nich ostrożnie, nie chcąc im przeszkadzać. Tristan zaciągał się cygarem tak, jakby zależało od tego jego życie. Patrzył na Frankie, która wymachiwała w powietrzu rękami i mówiła do niego cichym głosem, jakby dawała mu jakieś wskazówki. Zdjął swój frak i poluzował krawat. Podwinął rękawy swojej białej koszuli tak, że tatuaże na jego przedramionach były teraz widoczne. Dobrze mu szło granie łagodnego faceta, przez te kilka godzin, ale teraz wróciło jego mroczne oblicze. Tristan zauważył mnie pierwszy. Wypuścił powietrze. - Bianco, pomóż mi! Frankie to mała jędza. Proszę, powiedz jej, że jeden papieros mnie nie zabije. James obrócił się, by spojrzeć na mnie, a jego ciepłe spojrzenie przebiegło przez moje ciało. Objął mnie ramieniem, kiedy znalazłam się w jego zasięgu i przywarł do moich pleców, całując mnie w czubek głowy. Frankie wcisnęła w klatkę Tristana, jeden ze swoich drobnych palców.

318

- Tu nie chodzi o jeden papieros. Tu chodzi o to, że po jednej, krótkiej rozmowie z nią, wracasz do nałogu, który rzuciłeś pięć lat temu. Musisz zadzwonić do swojego sponsora natychmiast! Tristan wywrócił oczami, zaciągając się ponownie papierosem. - Wiesz, że zrzędzenie może zabijać? - Ja nie żartuję - zafukała, brzmiąc na zmartwioną i wściekłą jednocześnie. – Martwię się o ciebie. Dziwnie się zachowujesz, a pierwszą rzeczą, jaką chciałeś zrobić to wymknąć się. Nie możesz być teraz sam. - Nie jestem samobójcą, Frankie. Palę jednego pieprzonego papierosa, a później wrócę, dobra? Skoro się o mnie tak martwisz, to może ty i twoja dziewczyna powinniście spać dzisiaj ze mną. Nie powinienem, być teraz sam w swoim ogromnym, samotnym łóżku. Wyciągnęła ręce w powietrze. - Mówisz, jakbyś miał problemy ze zdobyciem towarzystwa do łóżka. - Mów za siebie. Jestem zraniony i powinienem się teraz otaczać ludźmi, których kocham. Śpij dzisiaj ze mną Frankie. Klepnęła go mocno w ramię. - Ciekawe kiedy spanie z lesbijką stanie się niemodne? Naprawdę chciałabym to wiedzieć.

Wyszczerzył zęby, ukazując swoje dołeczki. Robił dobrą minę do złej gry, ale ciągle wyglądał na przybitego.

319

- Nie jesteś jakąś tam lesbijką. Jesteś moją ulubioną lesbijką. Poza tym, miałem na myśli, tylko zwykłe przytulanie, a twoje brudne myśli zrobiły resztę. Westchnęła, wyglądając na pokonaną. - Dobra. Przyjdę cię poprzytulać, ale robię to tylko dlatego, gdyż nie chcę, żebyś był sam. Tylko nie uderzaj do mojej dziewczyny. Tworzyli zabawną parę. Czubek jej głowy, ledwie sięgał jego klatki, a Frankie wyglądała na niewzruszoną faktem, że Tristan ważył ponad dwa razy tyle co ona. Skończył palić papierosa, jakby był to ostatni papieros na ziemi, ciesząc się nim do ostatniego zaciągnięcia. On i Frankie weszli z powrotem do środka, ale James dał mi znać, aby nie iść za nimi. Chwycił w dłonie moją twarz i uśmiechnął się do mnie. - Skoro zostaliśmy sami, chcę ci coś powiedzieć. Jestem z ciebie dumny. Wiesz już, że jestem twoim największym fanem, ale chciałem ci powiedzieć, że dzisiejszy wieczór to twoje największe osiągnięcie. Wiem, że myślałaś, że to ja stoję za tym wszystkim, ale to nie prawda. Ja tylko zorganizowałem spotkanie. To wszystko. Kiedy Danika zobaczyła twoje prace, wiedziała, że są wspaniałe. Powinnaś mieć tą wystawę, niezależnie od tego, czy jestem z tobą czy nie. Te obrazy zostały sprzedane, gdyż ludzie chcą je kupować, widzą jakie są wartościowe. Masz talent, który powala mnie na kolana. Dziękuję, że podzieliłaś się nim z całym świtem. - Dziękuję - powiedziałam po prostu, czując wilgoć pod powiekami. Ten przeklęty facet wywoływał u mnie tyle emocji i potrafił mnie wzruszyć tylko słowami. - Kocham

cię

bez

opamiętania,

uśmiechnęło się do mnie. 320

James

-

jego

spojrzenie

- Tak. Taką cię kocham. Świat z czarno-białego staje się bardziej kolorowy, kiedy patrzę na ciebie, kochanie. Tak już zostanie. To była taka wspaniała chwila i musiałam odgonić od siebie te podłe wątpliwości, które mówiły mi, że to wszystko zmierza ku złemu końcowi. Życie może, być tak wspaniałe, powtarzałam w myślach. Te złe przeczucia się nie ziszczą. Nic się nam nie stanie. Powtarzałam sobie wciąż jak mantrę. Na koniec wieczoru, Tristan kupił mój największy krajobraz i mniejszy przedstawiający martwą naturę. Frankie również kupiła obraz. Wybrała akwarele, przedstawiającą grubego kota, który siedział na moim podwórku. Powiedziała, że umieści go w swoim nowym studiu tatuażu, żeby cały świat go zobaczył. Dręczyła również Jamesa, aby dał jej mój portret, który zainspirował go do zrobienia sobie tatuażu na plecach. Dobrze znosił jej zachowanie, co powiedziało mi, że wybaczył jej tatuaż na moich plecach. Sven kupił jeden z mniejszych obrazów, namalowanych farbą akrylową, przedstawiający kwiat pustyni. Ciągle powtarzałam mu, że nie musi niczego kupować. - Ale chcę - powiedział pewnym głosem. – To wiele dla mnie znaczy, że mogę mieć coś stworzonego przez ciebie. Powieszę go w swoim domu. - Namaluję ci coś za darmo! Nie musisz płacić za pamiątkę, aż trzynastu tysięcy. Jeszcze nie jest za późno, żebyś się rozmyślił. Pokręcił głową. - Nie. Tak jest dobrze. Ale jeśli chciałabyś mi coś namalować, z pewnością nie będę miał nic przeciwko! To było miłe i zarazem zawstydzające, że wszyscy mnie tak wspierali.

321

Kiedy wieczór dobiegł końca, z ulgą stwierdziłam, że bawiłam się wspaniale.

To

przerosło

moje

najśmielsze

oczekiwania.

Moje

zdenerwowanie nie pozwoliło mi na przewidzenie, jak potoczy się moja dalsza kariera, ale cieszyłam się, że przynajmniej wszystkie moje wątpliwości i obawy zostały rozwiane. Odniosłam sukces. Kiedy wychodziliśmy z galerii doszło jednak do małego incydentu. Wystawa mieściła się w trzy piętrowym budynku, usytuowanym w atrakcyjnej okolicy, blisko Cavendish Hotel L.A. Parking był wspólny dla obu budynków. Wyszliśmy głównym wyjściem. Mały czerwony dywan został rozłożony, żeby przed wernisażem fotoreporterzy mogli robić zdjęcia. Dość grzeczny tłum fotografów zaczął robić nam zdjęcia. Większa grupa ludzi zebrała się od czasu, kiedy tu przyjechaliśmy. Byłam zaskoczona, że czekali tyle czasu tylko po to, żeby zobaczyć jak wychodzimy. James wmanewrował się bliżej tłumu, gdyż była tam zapora oddzielająca ich od nas. Owinął ramieniem dookoła moich pleców, a jego druga ręka zbliżyła się do diamentowego kółeczka przyczepionego do naszyjnika. Zrobiliśmy zaledwie sześć kroków, kiedy jednocześnie usłyszeliśmy okrzyk tłumu. Obróciłam się, by zobaczyć jak Blake skacze do góry i chwyta w powietrzu duży, plastikowy kubek. Pokrywka kubka poluzowała się i ciemny napój z lodem zaczął rozlewać się we wszystkie strony. Z pewnością był wycelowany w Jamesa albo we mnie, lub w nas oboje, ale ani jedna kropla na nas nie spadła. Blake była cała przemoczona. Była niewzruszona tym, że jej twarz i koszulka są mokre. Wyrzuciła kubek na ziemię i spojrzała w kierunku tłumu z nieprzyjaznym wyrazem twarzy. Ludzie zaczęli krzyczeć

niezrozumiałe komentarze pod naszym

adresem. Nie słyszałam wszystkich, ale najgłośniejsze udało mi się zrozumieć. Ten dobiegał od kobiety i był skierowany do Jamesa. - Jesteś tak zajebiście podniecający! - wydzierała się kobieta.

322

- Z takim fiutem możesz mi dawać klapsy, kiedy tylko chcesz! - inna kobieta wykrzyczała. Cała ta sytuacja wydawała się dla mnie tak zabawna, że zaczęłam chichotać, kiedy Clark pomógł nam wsiąść do limuzyny. Blake była tuż za nami. - Celny chwyt, Blake - powiedział James. - Daję ci podwyżkę, za to, że ani kropla nie spadła na Biankę. Pokiwała głową solennie. - Wykonywałam tylko swoje obowiązki, proszę pana. Jej odpowiedź zmartwiła mnie trochę, gdyż zaczęłam się zastanawiać co należało do jej obowiązków. Jeśli byłaby to kula zamiast napoju, prawdopodobnie zachowałaby się tak samo. Nienawidziłam tego. Nie chciałam zostać zraniona, ale myśl, że ktoś mógłby zostać skrzywdzony zamiast mnie, wzbudzało we mnie wyrzuty sumienia.

Rozdział trzydziesty drugi Pan Swatka

323

Ledwie odetchnęłam po swoim ostatnim locie w pracy, a zaraz zbliżał się termin naszej wycieczki do Japonii. Jeszcze nigdy nie byłam tak podekscytowana. Dużo podróżowałam w pracy, ale zwykle loty były krótkie, a przerwa między przylotem i odlotem była niewielka. Więcej pracy a mniej zabawy. Nigdy bym wtedy nie pomyślała, że mogę spędzić dwa porządne tygodnie jako turystka. James uprzedził mnie, że będzie musiał trochę popracować, kiedy znajdziemy się w jego hotelu w Tokio, ale większość czasu poświęci mnie. Wiedziałam, że to będzie bardzo długi lot, mogliśmy spędzić w samolocie nawet czternaście godzin. Kiedy tylko wsiedliśmy do samolotu, myślami byłam już w Tokio. James jak na kontrolującego świra przystało, pozapinał wszystkie pasy i poinformował mnie wymijająco. - Najpierw zjemy lunch w Maui - powiedział leniwie. Uniosłam brwi, gdyż to nie było nam po drodze… - Maui? - zapytałam. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się do mnie łobuzersko. - Zgadnij dlaczego. Tylko jedna rzecz kojarzyła mi się z Maui. - Ma to coś wspólnego z Laną? - zgadywałam. Wzruszył ponownie ramionami. - Nic na to nie poradzę. Po raz pierwszy się na to zdecydowała. Zorganizowałem lunch z Akirą. Wiem, że się wtrącam, ale najwidoczniej ktoś musi. Przyjrzałam mu się i poczułam, że kocham go teraz jeszcze bardziej. Miał tak romantyczną duszę. Od kiedy go poznałam, sama stałam się bardziej romantyczna. To było takie zaraźliwe. 324

- Co zamierzasz mu powiedzieć? Pocałował mnie w czubek nosa, kiedy samolot zaczął startować. - Niewiele. Po pierwsze, chcę zobaczyć, czy jest wart kogoś takiego jak Lana. Jeśli tak, powiem mu tylko, że musi coś z tym zrobić. Zakochany mężczyzna powinien zrobić pierwszy krok. Tyle przynajmniej może zrobić. Uśmiechnęłam się do niego. - Więc lubisz bawić się w swatkę? - przypominał mi w tym tak bardzo Stephana. – Zamierzasz teraz zeswatać ze sobą wszystkich naszych przyjaciół? Uśmiechnął się uroczo. - Miłość właśnie taka jest. To jak palący ogień w żyłach. Teraz znam to uczucie, sprawia, że stałem się uczciwy. Cały świat powinien taki być. A skoro mogę pomóc komuś, na kim mi zależy, to chociaż spróbuję. - To takie słodkie - odparłam szczerze. Uśmiechnął się do mnie, ale nie był to jeden z jego słodkich uśmiechów. - Nie powiesz mi, że jestem słodki, kiedy za dziesięć minut przywiąże cię do mojego łóżka i będę się z tobą pieprzył to utraty zmysłów. Moje wnętrzności zacisnęły się. - Jesteś dzisiaj w takim romantycznym nastroju. Mógłbyś chociaż powiedzieć, że będziemy się kochać? - To może nazwijmy to miłosnym numerkiem do utraty tchu?

325

Zaśmiałam się. To brzmi już bardziej odpowiednio, pomyślałam. James wyczerpał mnie fizycznie, zanim pozwolił mi uciąć sobie krótką drzemkę. Ten facet na nowo zdefiniował pojęcie niezaspokojony. Ledwo zasnęłam, a on budził mnie ponownie. Zatrzymaliśmy się w ośrodku Middleton, aby się odświeżyć, zanim udamy się na lunch z Akirą. James przebrał się w swoją wakacyjną wersję stroju dziennego, na którą składał się biały sweterek w serek, podkreślający jego mięśnie i złocistą skórę oraz jasno szare spodenki z obniżonym stanem. Przyjrzałam się też jego mokasynom z fascynacją. - Jeśli ktoś powiedziałby mi zanim cię poznałam, że kostki mogą być seksowne, wyśmiałabym go. Wyszczerzył zęby. - Zawsze uważałem, ze twoje są seksowne. To był mój pierwszy kamień milowy na drodze do raju, kochanie. Zaśmiałam się. Oczywiste, że właśnie teraz się tam znajdował. Przebrałam się w jedwabną, różową bluzkę i szare szorty, a na nogi ubrałam białe klapki, żeby było mi wygodnie. James spojrzał na moje nogi. - Nawet bez szpilek masz najseksowniejsze nogi na świecie. Uprawialiśmy ostry seks,

ale ciągle

czułam

przytłaczające

pragnienie jego ciała w swoim organizmie. Spotkaliśmy się z Akirą w kantynie ośrodka Middleton. Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, od razu zrozumiałam na czym polegał jego urok. Był wysokim mężczyzną. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby James stał obok kogoś wyższego od siebie, zanim go nie poznaliśmy. Uświadomiłam

to

sobie,

kiedy

uścisnęli

sobie

dłonie.

Był

onieśmielającym facetem, ale na Boga, był warty grzechu. Miał 326

klasyczne hawajskie rysy, grube, ciemne brwi i piękne, piwne oczy. Jego usta były obfite i zaciśnięte, a włosy czarne i pofalowane. Wszystko miał duże, ale to za sprawą jego umięśnienia.3 Mężczyzna dbał o siebie. Od samego początku, traktował mnie z wyraźnym szacunkiem. Niestety Jamesa już nie. Bez skrupułów starał się wyprowadzić drugiego mężczyznę z równowagi. - Spotykałeś się z Laną. Widziałem was razem w gazecie. Nie przez przypadek ton głosu Akiry stał nieprzyjemny. James wyszczerzył zęby. Perwersyjnie uznał nieuprzejmość Akiry za dobry znak. Przyznałam mu rację. - Przyjaźnimy

się

od

lat.

Towarzyszyliśmy

sobie

na

kilku

spotkaniach towarzyskich. - Co to właściwie znaczy? Przeczytałem fragment, w którym była mowa, że spotykacie się ze sobą. James przyglądał się drugiemu mężczyźnie. - Dlaczego pytasz? Z czystej ciekawości czy z zazdrości? Akira nie odpowiedział, gapił się jedynie na Jamesa, jakby chciał mu przywalić. James był daleki od uprzejmości. - Chciałbym wiedzieć ze względu na Lanę, co tak właściwie do niej czujesz? Akira milcząco zagotował się. Widać było, że jest wrażliwym mężczyzną,

ale

z

trudem

próbował

temperamentem. James westchnął.

3

Ciekawe skąd to wie :D

327

zapanować

nad

swoim

- Jesteś trudny. Zostaw to Lanie. Ona ma takie kojące uosobienie. Z pewnością kocha taką beczkę prochu jak ty. Życie jest pod tym względem śmieszne. Przysięgłabym, że jego ciemna skóra stała się teraz czerwona. - Lana nie spotyka się z nikim. Nigdy. Było tak od zawsze. Więc nie mogła się ze mną spotykać. Jest w tobie zadurzona od lat. Sprawdziłem. Jesteś singlem, heterykiem, więc co do kurwy nędzy jest z tobą nie tak? Nie zależy ci na niej? Akira spąsowiał. Ostrożnie położył zaciśnięte pięści na stole. - Dlaczego cię to kurwa interesuje? - warknął. James pochylił się do przodu. - Bo zależy mi na Lanie i wiem, że sama tu do ciebie nie przyjedzie. Czas działać Akira. Jeśli ją kochasz, to twoja sprawa, jak jej to okażesz. Akira uderzył pięścią w stół, który zadrżał. - Jak mam niby to zrobić? Wątpię, żeby odebrała ode mnie telefon. Nie była na wyspie ani razu, odkąd się stąd wyprowadziła. - Zadzwoń do jej ojca. Jest pracoholiczką. Powiedz mu, żeby nakłonił ją do przyjazdu tutaj w sprawach służbowych. Jeśli jej tu nie zatrzymasz, to będzie tylko twoja wina. Akira zniósł to lepiej niż się spodziewałam. Zacisnął usta w sztywną linię i kiwał głową nieustannie. - Przyrzekasz, że nigdy jej nie dotknąłeś? - James uniósł w powietrze obie dłonie.

- Nigdy nawet nie próbowałem. Przysięgam! Prawdopodobnie dlatego teraz jesteśmy, tak bliskimi przyjaciółmi. 328

Zjedliśmy lunch, zanim pożegnaliśmy się z Akirą. Był uprzejmy przez resztę czasu. To był nieodgadniony typ mężczyzny, ale sądzę, że jego stosunki ociepliły się trochę do czasu kiedy go opuściliśmy. Wobec mnie, był cały czas miły. Kolejna część podróży była dłuższa, ale dzielenie z Jamesem wygodnego, przestronnego odrzutowca nie była dla mnie żadną udręką. Prywatny samolot, był zaprojektowany jako normalna galera, jeśli można było tu w ogóle rozmawiać o normalności. Stewardessa i nasza ochrona mieli swoje własne, odosobnione miejsca, więc mieliśmy trochę prywatności tylko dla siebie. James wykorzystał ją do granic możliwości. Ledwie samolot osiągnął pułap dziesięciu tysięcy kilometrów nad ziemią, kiedy ukląkł przed moim siedzeniem. Pochylił się niżej, aby pocałować moje uda, przedzierając nosem drogę do mojej płci. Wciąż miałam na sobie szorty, kiedy drażnił moją cipkę nosem. Niewinnie usiadł obok mnie, sprawiając, że pragnęłam go teraz jeszcze bardziej. Zdjął moje spodenki i majteczki, chwyciłam go za włosy, kiedy zaczął czcić moją nagość. - Jesteś nienasycony - wysapałam, kiedy polizał mnie, nie chcąc przestać. - Tak - wymamrotał o moją skórę. – Nigdy nie będę miał tego dość i nigdy nie pozwolę ci o tym zapomnieć. Niestety w tej kwestii nie masz nic do powiedzenia, kochanie.

Rozdział trzydziesty trzeci Pan Pobłażliwy 329

Posiadłość Cavendish znajdowała się w Ginzie, dzielnicy Tokio. Zaopatrzyłam się w każdą możliwą broszurkę o mieście, ale James również okazał się być kopalnią informacji na ten temat. W końcu, już trochę czasu spędził w Tokio. Ginza była główną dzielnicą handlu w tym mieście. Od chwili, kiedy przekroczyliśmy próg, traktowano nas po królewsku. Przywykłam już do takiego traktowania, ale Japończycy nadali temu słowu całkiem nowe znaczenie. Wciąż oswajałam się ze sposobem pochylania się. Uważałam ich maniery za czarujące i chciałam nauczyć się ich jak najszybciej. Chciałam przesiąknąć ich kulturą możliwie jak najszybciej. Nie chciałam uchodzić za niegrzeczną cudzoziemkę. James opanował tamtejsze maniery do perfekcji. Mówił nawet przekonująco w ich języku. Obserwowałam go uważnie, lecz wciąż byłam beznadziejnie niezdarna. Jedno jego zdanie po japońsku i zatraciłam się, nie rozumiejąc ani słowa. Tubylcy nie mieli mi tego za złe. Dyskutowaliśmy tygodniami o tym, co chcę zwiedzić podczas naszej podróży do Tokio. Chciałam jeździć metrem, jak normalny turysta, zwiedzić świątynię, kaplicę i park i wszystkie pozostałe popularne atrakcje. Szczerze mówiąc, chciałam zobaczyć, jak najwięcej było możliwe. Zaplanowaliśmy zwiedzanie miasta przez dziewięć dni, kolejne cztery na odwiedzenie okolic Góry Fuji i jeden dzień na zdobycie jej szczytu. Rozmawiałam z Jamesem, aby na jedną noc wynająć camping, na co zgodził się, gdyż nigdy nie nocował w campingu. Nie byłam w tym ekspertem, ale umiałam sobie radzić w trudnych warunkach. Jedna noc pod namiotem na szczycie sławnej góry brzmiała świetnie. Miałam już wszystko poukładane w głowie, a James nawet nie próbował wyperswadować mi tego pomysłu. - Oczywiście, zorganizuję dodatki - to wszystko co powiedział, obdarzając mnie swoim słodkim uśmiechem.

330

Rozpoczęliśmy swój pierwszy dzień zwiedzania Tokio. Ubraliśmy się w krótkie spodenki i t-shirty. Mieliśmy również wygodne buty, jak przystało na turystów. Skierowaliśmy swoje kroki do swojego pierwszego celu. Kyokyo, Pałac Cesarski, był zaledwie dwadzieścia minut pieszo od naszego hotelu. Nasi ochroniarze szli za nami, utrzymując dyskretny dystans, a ja prawie zapomniałam, że byli z nami przez większość dnia. Zwiedzanie pałacu zajęło nam większość poranka. Natknęliśmy się na widowiskową ścieżkę, która otaczała pałac. Noc wcześniej, czytałam na głos fragmenty z naszego przewodnika, więc James uśmiechnął się i wskazał na mnie palcem. - Chcesz sobie pobiegać? - zapytał. Pokiwałam głową, uśmiechając się. Nie byłam zbyt dobra w bieganiu. Nawet, gdy byłam na siłowni, zawsze wolałam spokojny trening cardio, niż intensywniejszy trening. Biegliśmy przez około dziesięć minut, a James był cały czas przy moim boku, zanim z biegu przeszłam do szybkiego marszu. Wykrzywiłam się. - Wiem, że nie zaszokuję cię tą informacją, ale ty jesteś w zdecydowanie lepszej formie niż ja. - Nie zgodzę się z tobą. Wole twoją kondycję znacznie bardziej, kochanie. Zaśmiałam się. Ten mężczyzna potrafił wszystko zamienić w autosugestię. Godzinami spacerowaliśmy po ścieżce dookoła pałacu i zwiedzaliśmy tamtejszy ogród. Sceneria była bardzo romantyczna,

a

James miał romantyczną duszę i wykorzystał to, ściskając mnie za rękę i uśmiechając się do mnie. Jeśli nie byłabym zakochana w nim już wcześniej, jeden taki poranek z pewnością by to zmienił. Nie spieszyliśmy się, zwiedzając pałac, a kiedy skończyliśmy, znaleźliśmy uroczy park kilka przecznic dalej. Dzieci grały w piłkę nożną na brudnym 331

boisku. Ludzie, których do tej pory spotkaliśmy, byli ucieleśnieniem uczynności. Wyjątek stanowiły dzieciaki poniżej piętnastego roku życia. Gapiły się na nas bezwstydnie, przerywając grę, gdy przechodziliśmy obok. Nawet, kiedy ich minęliśmy, młodzi chłopcy podnieśli ręce w górę, jak na komendę i zaczęli wiwatować. Zaczęłam chichotać na tą dziwną sytuację i spojrzałam na Jamesa. - Co to było? - zapytałam. Wyszczerzył zęby. - Myślę, że właśnie znaleźliśmy nowych członków twojego fan klubu. Wywróciłam oczami, ciągle się śmiejąc. Chłopcy są dziwni. Obeszliśmy dookoła park i zatrzymaliśmy się, kiedy zauważyliśmy improwizowany koncert na skraju parku. Zebrał się tam mały tłum, aby zobaczyć koncert niewielkiej orkiestry. James wziął mnie w ramiona, władczo i wytwornie. Poruszał się w rytm wolnego walca i uśmiechnął się do mnie. - Cóż za urocze miasto - powiedziałam, oddając mu uśmiech, ciesząc się tym porannym tańcem. Pokiwał głową. - Odkryłem na nowo to miasto. Wszystko. Uczyniłaś dla mnie świat, nowym i ekscytującym miejscem. Zarumieniłam się, wierząc w każde słowo, które powiedział. Leniwie szliśmy od dzielnicy Carskiego pałacu do Ginzy. Zrobiliśmy drobne zakupy, ale przez większość czasu zwiedzaliśmy to fascynujące miasto. Przeszliśmy przez deptak i użyliśmy swojego przewodnika, aby spróbować odnaleźć miejski ogród Bay w Tokio, który zaznaczyłam wcześniej. Próbowaliśmy odczytać mapę przez pięć minut, śmiejąc się z 332

naszej nieporadności, kiedy Clark podszedł do nas. Trzymał się z Blake, idąc za nami w dyskretnej odległości przez cały dzień. - Ogrody Hamarikyu, prawda? - zapytał wskazując na naszą mapę. Skinęłam głową. Wskazał dół ulicy. - Tędy - powiedział. Najwidoczniej był już tu wcześniej. - Miniemy targ rybny, który jest w dzień zamknięty. Stamtąd to już tylko kilka przecznic i jesteśmy na miejscu. Podziękowaliśmy mu i podążyliśmy wskazaną drogą. James objął mnie ramieniem dookoła talii, trzymając mnie blisko, nie bacząc na upał i wilgoć. - Musimy jutro wybrać się na targ rybny - powiedział. – Jest tego wart. Jadłem tam najlepsze sushi na świecie. Nie byłam pewna, czy to przez tę porę dnia, czy może przez dzień tygodnia, ale urocze ogrody były opustoszałe. Tylko malarz uchwycił jeden z pejzaży parku. Piękno dobrze znanych ogrodów zderzyło się z kontrastującymi drapaczami chmur, które znajdowały się w dzielnicy Shiodome. Okrążyliśmy leniwie obszerny park, często przystając, by podziwiać widok parku i zatoki, która była obok. - Daj mi znać, kiedy zauważysz coś, co będziesz chciała później namalować - powiedział James, kiedy mijaliśmy kolejnego malarza. - Mam tu wystarczająco dużo pięknych widoków. To miejsce musi być inspiracją dla artystów - uśmiechnęłam się do niego, uwielbiając to, jak bardzo starał się mnie rozumieć. Pomyślałam, że chciałabym spędzić tu poranek malując. - Jesteś kochany. Uśmiechnął się, ale nie był to słodki uśmiech. 333

- Po prostu zastanawiam się, gdzie mogę się tu z tobą pieprzyć. Masz dziwne pojęcie słowa kochany. Zaśmiałam się. Miałam przeczucie, że zwiedzanie świata z Jamesem, przyniesie dziwne pomysły w wielu kwestiach. - Jak niby mielibyśmy to zrobić? Jego wzrok zaczął mnie rozbierać. - To już moje zmartwienie. Na małej wyspie, na środku ogrodu jest sklep z herbatą. Może zechciałabyś uczestniczyć w tradycyjnym japońskim rytuale picia herbaty? Byłam zachwycona tym pomysłem. - Jak niczego innego. Może z wyjątkiem twoich pozostałych planów. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się sztywno. - Nie ma powodu, dla którego byśmy nie mieli spełnić ich naraz. Sklep z herbatą był osobliwy i niewiarygodnie piękny. Otwarte okna z widokiem na ogrody, były jak rama dla doskonałego obrazu. Usiedliśmy po turecku na brązowej bambusowej macie, kiedy młoda Japonka

rozpoczęła

cały

rytuał.

Obserwowałam

ją

z

uwagą,

zafascynowana każdym szczegółem, gdyż każdy z nich, był bardzo przemyślany i dopracowany. Najprostsze ruchy przeobraziły się w element skomplikowanej układanki. Kobieta poruszała dłońmi, a jasno różowe kimono, w które była ubrana, nie poruszało się wcale. James ukłonił jej się nisko, kiedy podała mu herbatę. Poczułam bezsensowny przypływ zazdrości. Zdusiłam ją w sobie, wiedząc, że to szaleństwo. James był skupiony na mnie, tylko na mnie. Kobieta zarumieniła się, co tylko uwydatniło jej urodę. Pokłoniłam się do niej, kiedy podała mi moją herbatę i wymamrotałam jej ‘dziękuję’ po japońsku. Ta kobieta, była 334

ucieleśnieniem gracji, co sprawiło, że poczułam się w całej tej sytuacji trochę

niezdarnie.

Zostawiła

nas

samych

po

skończeniu

tego

widowiskowego rytuału. Wiedziałam, że ta niespodziewana prywatność, którą nas teraz obdarzyła, była działaniem Jamesa. Spojrzałam na Jamesa kątem oka, wciąż sącząc herbatę. Obserwował mnie, a jego wzrok sprawił, że zaczęłam drżeć. Przybrał cień uśmiechu na twarzy, ale w jego oczach widziałam swojego domina. - Byłaś zazdrosna o tą kobietę, podczas herbacianego rytuału, prawda? Jesteś teraz wyłączną właścicielką moich uczuć. Zmarszczyłam nosek, chcąc, żeby przestał czytać we mnie, jak w otwartej księdze. Byłam zawstydzona tym, że wiedział o mojej bezsensownej zazdrości. Pokiwałam głową. Nie widziałam sensu, aby dłużej to przed nim ukrywać. - Jest piękna, a ty byłeś nią widocznie zafascynowany powiedziałam, nie potrafiąc zapanować nad słowami. – Pragniesz jej? Zapytałam, wiedząc, że zadaje mu głupie pytanie. Prawdę mówiąc nie chciałam tego wiedzieć i nie chciałam, żeby mnie okłamał, więc to było dość masochistyczne pytanie. Jego wzrok złagodniał. - Nie, kochanie. Ten pomysł nawet nie przebiegł mi przez myśl. Dotarło do mnie, że chciałbym się od ciebie wiele nauczyć. Sama myśl o tobie, powoduje we mnie niewyobrażalne opanowanie swoich myśli… - Ja nigdy nie potrafiłabym robić tego co ona. Jest doskonała. Przebiegł językiem po swoich zębach. - Nie chcę, żebyś robiła to co ona. Chcę, żebyś zrobiła to po swojemu. Chciałabyś wziąć udział w lekcjach parzenia herbaty i ubierania kimono? Co ty na to? 335

Skinęłam głową bez wahania. - Z przyjemnością. Uśmiechnął się, sięgając ręką za tył mojej głowy. Przysunął się do mnie. - Poświęcimy więc temu następny poranek - pocałował mnie, popchnął na podłogę i położył się na mnie. Jego twarda erekcja dotknęła mnie, mimo że nadal mieliśmy na sobie ubrania. Nie okazał mi ani grama finezji, kiedy chwycił mnie za biodra i otarł się o mnie, gryząc w jedno biodro. To było tak dzikie, jakby chciał pokazać emocje, które nim teraz targają. Odsunął się i usiadł, aby spojrzeć na mnie. Przez jego twarz przebiegł chytry uśmiech, kiedy przeczesał ręką włosy. - Wstań i rozbierz się - powiedział pan Cavendish. Rozejrzałam się dookoła, lekko zszokowana jego słowami. Myślałam, że już nie jest w stanie mnie niczym zaskoczyć. Być może to za sprawą dobrych manier, które okazywali nam tu wszyscy. Ale poczułam się dziwnie, że będziemy to robić w tym miejscu. Dodatkowo, były tu otwarte okna, co zwiększało prawdopodobieństwo, że ktoś nas zobaczy lub usłyszy. - Możemy? - zapytałam, tracąc oddech. Roześmiał się i spojrzał na mnie swoim dominującym wzrokiem. - Zrobię wszystko, co sprawia mi przyjemność - odparł. – Powinnaś już to o mnie wiedzieć. A teraz, rozbieraj się, albo zrobię coś, co cię naprawdę zawstydzi. Postanowiłam

się

pospieszyć,

zanim

spełni swoją

Przechylił głowę na bok, kładąc tam swoje dłonie.

336

groźbę.

- Zdejmuj to powoli. Dotykaj się, kiedy pokazujesz mi każdą część swojego nagiego ciała. Zdjęłam bluzkę bardzo powoli, odpięłam tył stanika. Moje piersi, były teraz wolne. - Pieść się. Pokaż mi jak mam się nimi zająć. Chwyciłam w dłonie spore krągłości piersi, ściskając je do siebie, unikając dotyku wciąż wrażliwych sutków. Lubiłam, kiedy były tak traktowane, ale jego dłonie robiły to znacznie lepiej. - Zdejmij swoje spodnie i majteczki, ale nie dotykaj się Zdjęłam posłusznie szorty i majtki jednym ruchem – Chodź tu. Połóż swoje stopy na moim ramieniu. Muszę zobaczyć jaka jesteś mokra, zanim cię dotknę. Posłuchałam go, kładąc się przed nim. Herbaciany sklep, był oświetlony tylko naturalnym światłem, ale nigdy nie czułam się tak naga w obawie, że ktoś może nas zobaczyć przez okno. James zamruczał na znak swojego podziwu. - Jesteś taka mokra. Pokaż jak się dotykasz. Dotknij swojej szparki. Zrobiłam

o

co

prosił,

ale

z

gardła

wydobyłam

dźwięk

niezadowolenia. Chciałam, żeby to on mnie dotknął. - Nie narzekaj. Powiedź ‘tak panie Cavendish’.- Tak panie Cavendish - wymamrotałam, próbując nie zabrzmieć na rozczarowaną. Jego dotyk był jak narkotyk. Byłam od niego uzależniona. Dotknęłam delikatnie, okrężnymi ruchami swojej cipki, kręcąc przy tym biodrami. Obserwował mnie uważnie, a jego wzrok stawał się cięższy.

337

Przybliżył się do mnie, trzymając moją stopę na swoim ramieniu, abym się nie poruszyła. Zadrżałam, kiedy poczułam na sobie jego oddech. - Oprzyj się na swoich dłoniach i kolanach - powiedział, kiedy znalazłam się nad przepaścią. Posłusznie zrobiłam to, o co prosił. James obserwował moje ruchy. Usłyszałam szelest rozpinanych spodni i szmer, kiedy James kroczył po bambusowej macie. - Wygnij plecy w łuk - rozkazał. – Rozłóż nogi szerzej. Będę cię ujeżdżał naprawdę mocno, więc, kiedy skończę będziesz miała obolałą cipkę i kolana. Zamruczałam i wygięłam się w łuk. Chwycił mnie za włosy, ciągnąc do tyłu moją głowę, kiedy wszedł we mnie mocno. Zajęczał, kiedy sięgnął mojego wnętrza. Poruszał się we mnie gładko, jak jeszcze nigdy dotąd. Poczułam wszystko na raz, przyjemność i ból, ale ciągle było mi dobrze. Parę chwil później zaciskałam się z ekstazy wokół niego. Moje kolana były obolałe, kiedy James również sięgnął swojego spełnienia. Kiedy doszedł, wymamrotał. - Oh Bianco. To była cena naszej przyjemności, pomyślałam. Zamknęłam oczy, czując się wyczerpaną i szczęśliwą zarazem. Ułożył się za moimi plecami, całując mnie po szyi i plecach. - To było kurewsko doskonałe - powiedział. – Każda część twojego ciała to dar niebios. Uśmiechnęłam się na jego słowa. Czasami zastanawiałam się nad tym, jak mógł być taki romantyczny i władczy zarazem. - Tylko ty potrafisz zamienić zwierzęcy seks w coś romantycznego powiedziałam, śmiejąc się. 338

Wyszedł ze mnie, wydając słodki pomruk. - Dlaczego miałbym tego nie robić? Dlaczego miałbym nie zamieniać czegoś tak przyjemnego w romantyczne uniesienie, z kobietą, którą kocham? Nie mogłam tego zrozumieć. Spacerowaliśmy przez resztę parku, trzymając się za ręce i wymieniając się czułymi spojrzeniami. Jego wzrok był ciepły, kiedy spojrzał na moje zaróżowione kolana. Uwielbiał zostawiać na mnie swoje ślady. Następnego ranka, wybraliśmy się na targ rybny Tsukiji i podczas lunchu zajadaliśmy się najlepszym na świecie sushi. Spędziliśmy całe popołudnie w sławnym Ueno, gdzie znajdowało się zoo i park. Przez następne dni zwiedziliśmy każdą kaplicę, świątynię i muzeum. Clark lub Blake robili nam zdjęcia na tle tych sławnych miejsc. Musieliśmy zrobić tysiące zdjęć już w pierwszych dniach naszej wycieczki. Robiliśmy godzinami zakupy w centrach handlowych, znajdujących się Senseo-ji i delektowaliśmy się ulicznym jedzeniem. Kilka razy widziałam, jak James zaciskał pięści, kiedy chciałam czegoś spróbować. - Co? - zapytałam, śmiejąc się. Skrzywił się, kiedy chciałam spróbować prażonych kuleczek z ośmiornicy. - Jeśli rozchorujesz się po zjedzeniu tego, złamie temu kucharzowi kark. Nie zdziwiło mnie to. Ten mężczyzna nigdy nie wyzbędzie się swojej manii ochrony mnie przed wszystkim. James uwiódł mnie pewnego ranka w Parku Koishikawa Korakuen. Byłam pewna, że Clark lub Blake strzegą nas przed intruzami, gdyż James nie śpieszył się. 339

Spędziliśmy całą niedzielę na ulicy Harajuku i Meniji Shrine, gdzie były wróżki. Nie chciałam być niegrzeczna, ale nie mogłam się oprzeć widokowi ceremonii ślubnej w Świątyni Meiji. James objął moje plecy. Przyglądałam

się

temu

przez

dłuższą

chwilę,

zafascynowana

spektakularnością tego rytuału. Kiedy odeszliśmy stamtąd, spojrzałam na Jamesa. Spodziewałam się, że skomentuje coś na temat ślubu, ale milczał cały czas. - To było piękne - powiedziałam. Pokiwał tylko głową, przyciskając swoje usta do moich. Ulica Harajuku przerosła moje oczekiwania. Cały czas zatrzymywałam się, kiedy widziałam mijające nas dziewczyny, ubrane jak gotyckie laleczki. Byłam podekscytowana, kiedy ujrzałam, że niektóre z nich są przebrane w bohaterów anime. James uznał to za urocze, uśmiechając się do mnie szeroko. Kupiłam dla nas t-shirty z wizerunkiem anime. Jedne były białe, drugie czarne. Wyciągnęłam je do góry, aby się im przyjrzeć dokładniej. Zadrżałam, kiedy ujrzałam jego złocistą klatkę, gdy przymierzał jeden z białych t-shirtów. Była bardzo obcisła. Poszłam do przymierzalni, aby przymierzyć czarną wersję jego koszulki. Nie zdziwiłam się, kiedy sprzedawczyni otworzyła szeroko oczy, gdy James płacił za nasze zakupy. Nic dziennego, że była pod wrażeniem widoku tego mężczyzny. Przez resztę dnia podziwiałam Jamesa ubranego w tą koszulkę. Jej materiał był miękki i cienki. Nie mogłam oderwać swoich rąk od jego klatki, kiedy przechodziliśmy przez zatłoczone ulice. On też nie miał nic przeciwko. Wieczór spędziliśmy w Akihabara, zastanawiając się, którą kawiarnie wybrać. Były tam urocze Japonki, które wyglądały na zbyt młode, aby pracować, podając jedzenie. Zmieszałam się jeszcze bardziej, gdy spostrzegłam starszego mężczyznę, który dokładnie obserwował ich pracę. James nie zwracał na nie uwagi, a kelnerka, która 340

nas obsługiwała nie mogła powstrzymać się od zarumienienia się, gdy spojrzała na Jamesa. Kilka osób chciało sobie zrobić z nami zdjęcie, zanim wyszliśmy. Spotkaliśmy również kilku Anglików, którzy kazali sobie płacić za zdjęcie z tubylcami. Gdy opuściliśmy miasto, udając się do Mount Fuji, uznałam, że podczas naszej podróży, zwiedziliśmy wszystko, co chcieliśmy, a nawet więcej.

Rozdział trzydziesty czwarty Pan Na Zawsze Pojechaliśmy pociągiem do Hakone, aby zobaczyć ciepłe źródła, zanim wejdziemy na majestatyczną Górę Fuji. James wynajął dla nas 341

całą posiadłość. Nie należała do niego, ale i tak byłam pod wrażeniem tego, co zrobił. Była tak ogromna, że zaczęłam mieć wątpliwości, czy potrzebne nam było, aż tyle miejsca. Posiadłość szczyciła się tradycyjną japońską architekturą. Tył budynku, był połączony z linią brzegową jeziora, gdzie znajdowała się niezliczona ilość gorących źródeł. To był najbardziej relaksujący dzień, odkąd przybyliśmy do Japonii. Spędziliśmy tam, niemalże cały dzień kochając się. Nie minęło pół godziny od naszego przyjazdu, kiedy James zaciągnął mnie do źródeł, rozbierając nas po drodze. Gorąca woda była wspaniała, a temperatura w okolicach góry, była kilka stopni niższa niż w Tokio. James podążał tuż za mną, kiedy wchodziłam do wody. Zajęłam miejsce na skraju basenu, by mieć najlepszy widok. Kochaliśmy

się

tam,

przyciskając

do

siebie

nasze

ciała.

Następnego dnia, zaczęliśmy wspinać się na Górę Fuji. James zapewnił mnie, że nie musimy wychodzić wcześnie, skoro nocujemy na campingu, a widoki są jeszcze piękniejsze popołudniową porą. Wymoczyliśmy się jeszcze raz w źródełku i zjedliśmy lunch przed wyprawą. - Lato to najlepsza pora roku na wspinaczkę na Fuji - powiedział James, kiedy zaczęliśmy wchodzić na górę. – Ale musimy tu wrócić na wiosnę, kiedy kwitną wiśnie. Wędrował po kamienistym szlaku. Miałam ze sobą tylko plecak z wodą. James nie zgodził się, abym niosła coś więcej. On i Clark nieśli za to ciężki ekwipunek campingowy. - Czy jest coś, czego jeszcze na tym świecie nie zobaczyłeś? zapytałam. - Z przyjemnością udam się tam, gdzie ty jeszcze nie byłaś zatrzymał się, by obdarzyć mnie swoim zapierającym dech w piersi

342

spojrzeniem. - Wszystko jest dla mnie nowe, odkąd mam ciebie. Świat nabrał kolorów i chcę go zwiedzić jeszcze raz, z tobą. Wspinaczka przebiegła bez większych przeszkód, gdyż wszyscy byliśmy w niezłej formie. Zatrzymywaliśmy się często, aby podziwiać widoki, ale później musieliśmy przyspieszyć tempo. James podał mi napój energetyczny z głębi srebrnej torby o smaku lychee. Był to mały zastrzyk energii w drodze do naszego celu. Nie pasowało to do jego zwykłej diety, która składała się z cukrów i prostych węglowodanów, ale na wakacjach mógł sobie na to pozwolić. Wypiłam ten dziwny napój, który był tylko pustymi kaloriami. Napawałam się towarzyszącymi nam widokami. Zastanawiałam się nad tym, gdzie się znalazłam, kiedy podziwiałam ogromny cień góry, znajdujący się przede mną. Świat wydawał się tutaj tak duży, a ja taka mała. Tak często w swoim życiu, świat wydawał mi się mały. Nie ważne, gdzie się znajdowałam, problemy podążały za mną i prześladowały mnie nieustannie. Tutaj czułam się inaczej. Moje problemy wydawały się być tak małe. Zobaczyłam, że James mi się przygląda z otumanieniem wymalowanym na jego twarzy. Uśmiechnęłam się do niego. - Kocham to miejsce - powiedziałam. Kącik jego ust uniósł się do góry. - Mam taką nadzieję. Wygląda na to, że spędzimy tutaj noc. Muszę przyznać, że byłem zaskoczony, że lubisz camping. Wzruszyłam ramionami. - W zasadzie to nie wiem, czy lubię. Byłam pod namiotem kilka razy z przyjaciółmi. Myśl, że będziemy to tu robić, była po prostu zbyt kusząca. - Kiedy ostatnim razem spałaś pod namiotem? 343

Musiałam się zastanowić. - W ubiegłe lato, wybraliśmy się całą paczką na Górę Charleston. Uniósł brew w górę. - Z kimś, kogo znam? Westchnęłam. - Z Murphy i Damien’em. Było też kilka osób, których nie znasz. Jego szczęka zacisnęła się. Spojrzałam na niego z poirytowaniem. - Musisz przestać być w końcu o niego zazdrosny, James. - Zakładam, że nie dzieliłaś z nim jednego śpiwora? Wywróciłam oczami w przypływie złości. - Nie. Spałam w małym namiocie ze Stephanem. Pokiwał głową. - Już nie jestem o niego zazdrosny. Przynajmniej radzę sobie z tym. Przyjrzałam mu się ze zdumieniem. - Co to do licha ciężkiego oznacza? Wyszczerzył zęby, a napięcie z jego twarzy zniknęło. - Postanowiłem dać mu szansę. Skoro jest tak beznadziejnie zakochany to może nie myśli o tobie już tak często. Zaśmiałam się niespodziewanie. - Znowu chcesz bawić się w swatkę? Słowo kontrola nabiera przy tobie nowego znaczenia. Twoja mania sterowania wszystkim w połączeniu z urokiem Cavendisha, jest niebezpieczną mieszanką dla życia uczuciowego naszych przyjaciół. 344

Wzruszył ramionami. - Wiem, że to twój przyjaciel i właściwie to zacząłem go nawet lubić. Świadomość tego, co musi o tobie myśleć, biorąc pod uwagę sposób w jaki to okazywał, doprowadzała mnie do szaleństwa. Żeby sobie z tym poradzić,

musiałem

obrać

strategię,

jak

temu

sprostać.

Kiedy

zobaczyłem go z Jessą, oświeciło mnie. Jest w niej bardziej zakochany, niż mu się wydaje, ale był tak zajęty tobą przez długi czas, że nie zauważył tego. Nie zrozum mnie źle, pogodziłem się już z tym. Bycie nieopamiętanie zaślepionym w tobie to moje ulubione zajęcie, ale szlag mnie trafi, jeśli ktoś zajmie moje miejsce. Pomyślałam o Damienie i Jessie. - To wszystko ma teraz sens. - Mój stary przyjaciel potrzebuje załogi do swojego prywatnego odrzutowca. Poleciłem mu Murphy’ego i Damiena, jako pilotów i Jessę jako stewardessę. Teraz będą się często widywać. Miejmy nadzieję, że to wystarczy. - To takie słodkie z twojej strony. Zaczynałam się martwić o to, co będzie jeśli Murphy i Damien, już nigdy więcej nie będą ze sobą pracować. Puścił do mnie oczko, co spowodowało słodki skurcz w moim żołądku. - Wiem i dlatego rozglądam się za pracą dla twoich przyjaciół, gdyż w ciągu roku zostaną bezrobotni. Boże jak ja go kocham, pomyślała po raz milionowy już. - Dziękuję ci za to - powiedziałam do niego. Pogładził mnie po policzku. 345

- Kocham twoje dobre serce. Kontynuowaliśmy naszą wspinaczkę, wzdłuż szlaku. Czasami zatrzymywaliśmy się, aby podziwiać te niewiarygodne widoki. Zajęło nam to około czterech godzin. Kiedy dotarliśmy do krateru, naszym oczom ukazał się spektakularny widok na zachód słońca. - Trafiliśmy w samą porę - powiedziałam, zachwycając się tym obrazkiem. To

był

bez

wątpienia

najpiękniejszy

zachód

słońca,

jaki

kiedykolwiek widziałam. - Tak, wiem - odparł krótko. Spojrzałam na niego. - Spodziewałeś się nas tu o tej porze? - Tak. Chcę żeby dzisiejszy wieczór był wyjątkowy. Ciągle wpatrywałam się w zachodzące słońce, kiedy mówił do mnie, ale czułam na sobie jego wzrok. Ponownie spojrzałam na niego. - A co ma być takiego wyjątkowego w dzisiejszym wieczorze? zapytałam, zaalarmowana jego poważnym tonem głosu. Kiedy uklęknął przede mną na jedno kolano, moje serce zatrzymało się, następnie zabiło powoli w mojej piersi. - Chciałem, żebyś

miała doskonały widok

na świat, który

zamierzam rzucić do twoich stóp, kochanie - zaczął. Jego oczy były przejrzyste i niewiarygodnie przepełnione czymś, co zdaje się było prośbą. Moje oczy wypełniły się łzami, kiedy zobaczyłam, co robi i jak bardzo stara się, żeby ta chwila była wyjątkowa. Wyciągnął malutkie pudełko z kieszeni i łapiąc z trudem powietrze do płuc powstrzymał 346

szloch. Otworzył pudełeczko, pokazując mi pierścionek z dużym diamentowym

oczkiem,

otoczonym

szafirami.

Natychmiast

uświadomiłam sobie, że to musi być pierścionek zaręczynowy jego matki. Pasował idealnie do kolczyków, które wcześniej mi podarował. - Będę cię kochać dopóki żyje, Bianco. Wyjdź za mnie - nie było pytania w jego głosie. Wszystko odczytałam w jego oczach. Znajdowała się w nich wrażliwość, przed którą było mi się równie trudno oprzeć, co przed jego dominującym charakterem. Zarówno obawiałam się tej chwili, jak cieszyłam się nią. Dawał mi wyraźne sygnały wcześniej, gdyż znał mnie już dobrze. Myśl o małżeństwie, była dla mnie przerażająca. Od zawsze tak było. Było mi ciężko pozbyć się tego wrażenia. To było ciężkie, ale mogłam zmienić swój tok myślenia. Wszystko dzięki temu mężczyźnie, który pojawił się w moim życiu i wywrócił je do góry nogami, zmieniając moje poglądy na tak wiele spraw. Będąc ciągle zszokowana, wyciągnęłam przed siebie drżącą lewą dłoń. - Tak - wyszeptałam. Przemówiłam ponownie, kiedy mój głos był pewniejszy. - Tak, James, wyjdę za ciebie - starłam łzę spływającą po jego policzku, kiedy on wkładał mi pierścionek na palec. Pasował doskonale. Wstał i przytulił mnie do swojej piersi, całując mnie z brutalną czułością. Oddałam mu pocałunek, czując głód, który nigdy nie zostanie zaspokojony. Nie miałam wątpliwości, że będę kochać tego człowieka do końca swoich dni. Jakżeby inaczej? Kochaliśmy się w błocie, obok krateru wielkiej góry, wciąż skąpani światłem wspaniałego zachodu słońca. Nie pomyślałam nawet o tym, że możemy zostać zauważeni, kiedy James zdzierał ze mnie ubranie. 347

Temperatura spadała, kiedy wspinaliśmy się coraz wyżej, więc ubraliśmy na siebie więcej warstw ubrań. Pozbył się szybko tych warstw ze mnie. Ściągnął mi spodnie i rozpiął bluzkę. On sam ograniczył się tylko do rozpięcia rozporka, z którego wyciągnął swoją, już sztywną długość. Wbił się we mnie jednym, brutalnym pchnięciem. Poruszał się w moim wnętrzu, mając w spojrzeniu czystą potrzebę. Potrzebę i wdzięczność. Musiał być niepewny mojej odpowiedzi. Ocierał się o każdy wrażliwy nerw w moim wnętrzu z bezlitosną mocą. Byłam już na krawędzi, kiedy przemówił. - Powiedź to, Bianco. - Jestem twoja, James. - Na zawsze - dodał. - Na zawsze. Oh tak, jestem twoja na zawsze, James. Doszedł we mnie, wyginając swoje ciało w łuk. Kiedy osiągnął spełnienie, jego ruchy wewnątrz mnie zelżały, a jego wprawny kciuk na mojej szparce sprawił, że dołączyłam do niego niewiele później. Ubraliśmy się, uśmiechając się do siebie jak para głupków. Clark i Blake rozbijali właśnie nasz namiot na zboczu szlaku. Ochroniarz uśmiechnął się najszerszym uśmiechem, jaki dotąd widziałam, kiedy zobaczył nasze roześmiane twarze. - Gratulacje - powiedział ze skinieniem. - Dziękuję. - Dzięki. - Oh - powiedziałam nagle, taka by usłyszał mnie tylko James. – Muszę natychmiast poinformować Stephana. Obrazi się, jeśli nie będzie pierwszą osobą, która się o tym dowie. 348

- Cóż, poinformujemy go o tym najszybciej jak będzie można odpowiedział tak samo cicho, chwytając mnie za dłoń, aby pokazać mi ostatnie chwile tego wspaniałego zachodu. - Ucieszy się - powiedziałam szeptem do Jamesa, czując odrobinę smutku. Nie chciałam rzadziej widywać się ze Stephanem. Nasze życie zmieniało się, tak diametralnie szybko i nie mogłam nic poradzić na to, że nic już nie będzie takie samo jak przedtem. Przez tak długi czas, był dla mnie najważniejszą osobą… - Bianco, kochanie, pozwól, że coś ci obiecam - powiedział cicho James, przyglądając mi się uważnie. – Nie ważne, gdzie będziemy mieszkać ani co będziemy robić, będziemy zawsze blisko niego. - Nie uważasz, że on i ja jesteśmy od siebie beznadziejnie zależni? - zapytałam, choć znałam odpowiedź. Byliśmy, ale żadna część mnie nie była przygotowana na taką zmianę. James uśmiechnął się do mnie czule. - Wiem, że jesteście, ale uważam, że w niektórych przypadkach, takich jak małżeństwo albo przyjaźń z właściwą osobą, to jest akceptowalne. Wy dwoje nie tworzycie toksycznej relacji. To nie jest ten rodzaj zależności. Oboje przetrwaliście, mieliście na siebie dobry wpływ. Nie chcę byś to zmieniała. Próbuje stać się członkiem waszej rodziny, a nie ją rozdzielać, kochanie. Nigdy nie pomyślałabym, żeby mógł powiedzieć coś takiego, co uświadomiłoby mi, że kocham go jeszcze bardziej. Strach o to, co stało się z moją matką nie był jedyną rzeczą, która odstraszała mnie przed zaangażowaniem się. Bałam się również tego, że stracę Stephana.

349

Byłam wdzięczna i odetchnęłam z ulgą, że mogłam się w końcu wyzbyć tego lęku na zawsze.

Rozdział trzydziesty piąty Pan Zaślepiony Wybraliśmy się na bal charytatywny, na którym wszyscy dowiedzieli się o naszych zaręczynach. Na czerwonym dywanie panował chaos. Dziwnym trafem tego samego dnia, magazyn Men’s Health wydał swój numer z okładką, na której był James. Wyglądał pięknie. Użyli również 350

kilka naszych wspólnych zdjęć. Zdjęcie na okładce przedstawiało Jamesa odwróconego tyłem do aparatu, a ja chichotałam do jego ramienia. Moje radosne oczy wystawały nad jego barkiem, a twarz Jamesa była zwrócona w dół i przyciśnięta do mojego ucha, ukazując tym samym, jego oślepiający uśmiech. Nie muszę mówić o tym, że ukazanie światu tych zdjęć, na których pojawiły się te cholerne tatuaże oraz ogłoszenie naszych zaręczyn, skupiło uwagę mediów. Zostaliśmy zbombardowani przez nich, zaraz po tym, kiedy wysiedliśmy z samochodu. Nie słyszeliśmy o co pytają nas paparazzi, gdyż przekrzykiwali się nawzajem. Dwóch nadgorliwych fotoreporterów zaczęło nawet się bić. Kiedy tylko pięści poszły w ruch, nasza ochrona eskortowała nas prosto na przyjęcie. Jackie wybrała dla mnie długą suknię, którą musiałam podnieść, aby móc płynnie wejść do środka. Miała dopasowany gorset w kolorze szampana, który finezyjnie odsłaniał moje ramiona, ale poniżej linii biustu łączył się z długą zwiewną pąsową spódnicą. Stylistka dobrała do tego skórzane, czerwone, lakierowane pantofelki. Pomyślałam, że jest to idealny zestaw na randkę. Czułam się w

niej

kobieco

i

seksownie.

Odpowiednio,

aby

stać

u

boku

najwspanialszego mężczyzny na świecie. James ubrany był w klasyczny, czarny smoking oraz koszulę w kolorze szampana z czarnym krawatem. Miał

purpurową

chusteczkę

włożoną

kieszonkę

przy

piersi.

Podejrzewałam, że James albo Jackie chcieli, abyśmy pasowali do siebie tego wieczoru. W środku był tłok, więc miałam nadzieję, że nie zostaniemy tu długo. Zwłaszcza, że pierwszą osobą, którą zobaczyliśmy był Scott. Zauważyliśmy go, kiedy szedł korytarzem i znów odniosłam wrażenie, że gdzieś już wcześniej go widziałam. - Dlaczego on wydaje mi się taki znajomy? - zapytałam Jamesa, który przyglądał się intensywnie drugiemu mężczyźnie.

351

James zaśmiał się. - Jest znanym tenisistą. Myślałem, że wiesz kim jest. Jest rozpoznawalny.

Nigdy

nie

przestanę

podziwiać

twojego

braku

zainteresowania celebrytami. Wzruszyłam ramionami, myśląc, że nie ma nic dziwnego w tym, że nie interesowałam się sprawami innych ludzi. - Mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolony, James. Jolene i ja rozstaliśmy się przez twoje porno - powiedział głośno Scott. Zły początek rozmowy, a ja zorientowałam się, że w całym pomieszczeniu zrobiło się cicho, aby każdy mógł podsłuchać, co też ma sobie do powiedzenia tych dwóch znanych mężczyzn. James wziął krok do przodu w instynktownym geście obrony mnie. Nie byłam w żadnym zagrożeniu z wyjątkiem ataku słownego. - Wcale nie jestem z tego powodu szczęśliwy, Scott, mimo, że dalej uważam, że stać cię na kogoś lepszego niż kobieta, która jest zainteresowana wyłącznie twoimi pieniędzmi i nie stać ją na bycie ci wierną. Wyciek tego nagrania nie powinien być przyczyną waszego rozstania. To zostało nagrane co najmniej trzy lata temu, zanim zacząłeś się z nią spotykać. Scott przygryzł wargę, patrząc intensywnie na Jamesa. - Wiedziałeś o tym przez trzy lata i nie powiedziałeś mi o tym? - Nie. Dowiedziałem się o tym dopiero kilka tygodni temu. To zostało nagrane bez mojej wiedzy. Nigdy bym się na to nie zgodził. Nikt z moją pozycją, nie przystałby na to. - To nie ma znaczenia. Nie mogę być dłużej mężem kobiety, którą świat zobaczył, kiedy uprawia seks z tobą. Kobieta, która wypuściła to nagranie, będąc moją żoną. 352

- Jeśli ci to pomoże, to nie sądzę, żeby ona miała z tym coś wspólnego. Nic by z tego nie osiągnęła. Miała za dużo do stracenia. Tym samym, spaliłaby za sobą wszystkie mosty. Jolene nie byłaby do tego zdolna. Scott spojrzał na niego podejrzliwie. - To kto w takim razie mógłby to zrobić? - Jeszcze tego nie wiem, ale się dowiem. Mam ci dać znać, kiedy będę już znał odpowiedź? Pomoże ci to? Scott pokiwał głową. - To mnie dobija. Wiem, że tego nie rozumiesz, ale pozwolę jej teraz odejść. Świadomość tego, że nie jest już w tobie tak zauroczona i że byłaby zdolna do czegoś takiego, bardzo by mi pomogła. Jeżeli ona za tym stoi oznacza, że nie dbała o to, że to nas może rozdzielić. Z tą świadomością będzie mi łatwiej. - Tak na marginesie rozumiem twoją obsesję do kobiety, którą kochasz oraz paniczny strach i zaborczość przed jej odejściem, Scott. Życzę ci jak najlepiej. Być może ona się zmieni. - Wiem, że nie jest święta, ale akceptuje ją taką jaka jest. Jeśli zależałoby jej na mnie, tak jak mi na niej, myślę, że bylibyśmy dobrym małżeństwem. Nie widziałam dokładnie jego twarzy, ale widziałam jak James wzrusza ramionami. - Nie wiem, czy to tak działa, ale wiem, że ludzie mogą się zmienić. Mam nadzieję, że ona się dla ciebie zmieni. Zawsze życzyłem ci jak najlepiej, Scott.

353

Mężczyzna wahał się przez chwilę, wyglądając na niepewnego, zanim pokiwał twierdząco głową. - Wiem, dotarło to do mnie. Było mi po prostu łatwiej obwiniać ciebie, wiesz? Daj znać, jeśli się czegoś dowiesz - odszedł zanim skończył mówić. Wyglądało na to, że Scott przeprosił za to, przyznając, że mylił się co do Jamesa. Przyjaźń może być skomplikowana, a ja nie chciałam się wtrącać w ich sprawy, dlatego milczałam. Nie sądzę, żeby Scott i Jolene zasługiwali na siebie, ale zachowałam to dla siebie. Ucieszyłam się, kiedy następnymi znajomymi twarzami, jakie spotkaliśmy, byli nasi przyjaciele. Parker i Sophia przywitali się ze mną ciepło, gratulując zaręczyn. Zarumieniłam się i jeśli miałabym być szczera, to również zadrżałam. Za każdym razem, kiedy pomyślałam o tym na co się zgodziłam, uznawałam, że to wszystko dzieje się za szybko. - Zatrudniłaś już organizatora wesela? Wybraliście już miejsce? zapytała Sophia radośnie. Wyglądała uroczo z jasnymi, kręconymi włosami i swoim entuzjazmem, ale jej pytanie przestraszyło mnie cholernie. - Nie - odparłam w końcu. – Jeszcze o tym nie myślałam. Sophia musiała wyczuć mój nastrój. Dotknęła mojego ramienia. - Nie ma pośpiechu. Zorganizujcie tak duże wesele, jakie tylko chcecie, tylko nie zapomnijcie nas zaprosić. Pokiwałam głową, speszona myślą o organizacji ślubu. - Oczywiście. Małe czy duże, z pewnością znajdziecie się na liście gości. To samo mogę powiedzieć o tobie, szwagierko. 354

Zaśmiałam się. - Mam taką nadzieję. Inaczej to miejsce, spali szalona wariatka. Roześmiałam się. Szalona wariatka bardziej pasowałoby bardziej do opisu Jules. Byłam więcej niż pewna, że Sophia miała jej bardziej dość niż ja, gdyż jest członkiem rodziny Parkera. Mieszaliśmy się w tłumie przez jakiś czas, ale odeszłam od Jamesa, kiedy zobaczyłam łazienkę. Blake poszła ze mną, wchodząc nawet do kabiny. Wybiłam jej ten pomysł z głowy. Jej nieustający spokój udzielił się również mnie. Nie byłam długo w toalecie, ale usłyszałam czyjeś wzburzenie, zanim wyszłam z kabiny. Blake stała blisko drugiej kobiety, której nie rozpoznałam od razu. Zauważyłam, że nie było tu wcześniej nikogo przed nami. W końcu rozpoznałam kobietę stojącą przed ochroniarzem. - Jules - powiedziałam chłodno, gdy ją rozpoznałam. – Blake, możesz odpuścić. Tym razem jestem przygotowana, a ona nie ma swojej obstawy. Jules była ubrana w czarną suknię na jedno ramię. Wyglądała pięknie i olśniewająco, ale jej wygląd nie miał nic wspólnego z jej charakterem rozpieszczonej gówniary. Uśmiechała się do mnie z jawną wrogością w spojrzeniu, znając ją to oznaczało tylko kłopoty. - Chciałam ci tylko coś powiedzieć, Bianco. To żałosne, że boisz się mnie tak bardzo, że chodzisz wszędzie z ochroną. Blake

wycofała

się,

ale

wciąż

była

w

stanie

gotowości.

Uśmiechnęłam się do Jules mało przyjaźnie. Miałam dość jej scen. - Gratuluje zaręczyn. Musisz wiedzieć, że to nie będzie trwać wiecznie. Znudzi się tobą, zanim ten tusz na tatuażu zdąży zaschnąć, ale życzę ci powodzenia. 355

- Tylko to chciałaś mi powiedzieć? Tracisz tylko mój i swój czas. - Nie.

To

tylko

wstęp

-

odpowiedziała

Jules,

wyraźnie

zdenerwowana moją odpowiedzią. – To co chcę ci powiedzieć to to, że to ja ujawniłam seks taśmę. Ukradłam ją od Jolene kilka lat temu, w obawie, że zrobi z tym coś szalonego. Powiedziała mi o niej którejś nocy, kiedy była naćpana. Od tamtego czasu, chciałam chronić reputację mojego przyszłego męża. To ja to zrobiłam. Skoro splamił swoją reputację, spotykając się z tobą, nie miałam już celu w swoim postanowieniu. Poczułam obrzydzenie do tej kobiety. Nie wiedziałam nawet, że jestem zdolna do takich uczuć. - Jesteś żałosna, wiesz? On nigdy nie był nawet twoim chłopakiem. Zostaw go w spokoju - wyciągnęłam w górę swoją lewą dłoń, pokazując jej mój pierścionek. - James nie jest subtelny. Musi mieć w tym jakiś plan, że chce się z tobą ożenić. Co chcesz przez to uzyskać? - wzruszyła ramionami. – Straciłam swoje najlepsze lata… - Na złudzenia - przerwałam jej, nie mogąc się już powstrzymać. Spojrzała w moją stronę, gotowa splunąć na mnie. - Zemsta. Zrobiłam to z zemsty. To było proste. Dobrze się z tym czuję. Była tak zadowolona z siebie, kiedy to mówiła, jakby dokonała czegoś wspaniałego. - Cóż, nie udało ci się. James ma się dobrze. Zacznij żyć swoim pieprzonym życiem - podeszłam do niej, kiedy mówiłam. Ona i Jolene przycisnęły mnie wtedy do ściany i napadły na mnie, więc teraz, kiedy nadarzyła się ku temu okazja, chciałam dać nauczkę tej rozpieszczonej 356

suce. Chwyciłam ją za włosy, zanim zdążyła się zorientować co chcę zrobić. Nie zaprotestowała ani razu, kiedy przeciągnęłam ją po pomieszczeniu do małej kabiny. Wsadziłam jej głowę do toalety, kiedy pociągnęła mnie za nadgarstki. Trzymałam ją tak przez jakieś pięć sekund i wyciągnęłam jej głowę z powrotem, szarpiąc ją za plecy. Odepchnęłam ją od siebie, trzymając za włosy. Odwróciła się w moją stronę, wyglądając na wściekła i przestraszoną. - Co do kurwy nędzy jest z tobą nie tak? Uśmiechnęłam się ukazując zęby. - Zemsta. Zrobiłam to z zemsty. To było proste. Dobrze się z tym czuję - powiedziałam, cytując jej własne słowa. - Trafisz za kratki! Pozwę cię! - wykrzyczała. Zaśmiałam się. Ta suka była amatorką. - Pod warunkiem, że będziesz miała świadków. Nie ma na tobie ani śladu i chyba nie sądzisz, że mój ochroniarz będzie zeznawać przeciwko mnie? Sugeruję, żebyś wyszła stąd tak cicho i szybko, jak tylko potrafisz. Może wtedy nie zrobię tego drugi raz. To byłaby strata twojego i mojego czasu. Idź i żyj swoim pieprzonym życiem. Rzuciła mi spojrzenie pełne nienawiści zanim wyszła z łazienki, jakby się paliło. Popatrzałam na Blake. Uśmiechała się do mnie, a ja znowu zaczęłam się śmiać. - Myślisz, że teraz w końcu zostawi mnie w spokoju? - zapytałam ją, chcąc usłyszeć profesjonalną opinię. Pokiwała głową.

357

- Patrząc na tą paniusię, prawdopodobnie właśnie spotkała ją najbardziej

upokarzająca

rzecz,

jaka

tylko

może

się

przytrafić

księżniczkom. Muszę przyznać, że tak, nie będzie już niczego próbować. Pokiwałam głową. - I dobrze. O to chodziło. To, że świetnie się przy tym bawiłam to tylko skutek uboczny. Blake zaśmiała się głośno. Myłam ręce, chcąc zmyć z siebie dotyk Jules, kiedy Lana i wściekły James weszli do środka. Uniosłam brwi patrząc w ich stronę. - Wszystko z tobą w porządku? Co się tu stało? - zapytał James, oczywiście zmartwiony. - Widzieliśmy Jules, biegnącą przez korytarz z mokrymi włosami i rozmazanym makijażem - dodała Lana, przyglądając mi się uważnie. Wzruszyłam ramionami. - Ukradła to nagranie od Jolene i wstawiła do netu. Przyszła tu tylko po to, by mi to powiedzieć. Cóż, nie zniosłam tego dobrze. James posłał Blake pytające spojrzenie, kiedy podchodził do mnie. - Co się stało? - Wsadziłam jej głowę do toalety. Wyszła. Nie sądzę, żeby mnie znowu nękała. Dotknął mnie, gładząc ręką po moich włosach. Jego brwi uniosły się do góry po usłyszeniu tych rewelacji. Zamrugał kilka razy oczami i odchylił głowę do tyłu, zanosząc się śmiechem.

358

Rozdział trzydziesty szósty Pan Nieszczęśliwy James protestował, ale po kilku dniach od naszego powrotu do Vegas, pojechałam do swojego domu, aby zabrać kilka rzeczy. Większość z nich została już spakowana i przeniesiona do większego 359

domu. Chciałam jednak przejrzeć je sama, zanim pozwolę obcym ludziom ich dotknąć. Jechałam samochodem wraz ze Stephanem i Javierem, którzy jechali do drugiego domu. To, że Stephan jechał ze mną, przekonało kochającego kontrolę pana Cavendisha. I tak nie mógłby mnie zatrzymać. Nie chciałam tylko, żeby specjalnie urywał się z pracy, by mnie osobiście odwieźć. Tych dwóch mężczyzn, zawiązało ze sobą pakt, który nie do końca rozumiem. Mogłam być im tylko wdzięczna. Przykleiłam etykietki z nazwą miejsca, gdzie chciałam żeby się znalazły te pudła. Większość znajdzie się w magazynie albo powędrują dla potrzebujących. Spakowałam właśnie kilka mniejszych pudełek, w których znajdowały się głównie zdjęcia i pamiątki. Blake krążyła po domu, a Paterson i Henry patrolowali sąsiedztwo. Williams miał problemy rodzinne i musiał pojechać do Kalifornii. Nie mogli znaleźć za niego zastępstwa i dlatego James, był tak zdenerwowany. Nie lubił, kiedy nie miałam ze sobą kompletnej obstawy ochroniarzy, mimo, że był środek dnia. Nerwowa reakcja ich szefa udzieliła się również Blake. Zaczęłam się denerwować od samego patrzenia na nią. Strzegła domu, wyglądając przez okno bez powodu. - Wszystko w porządku? - zapytałam ją w końcu. Pokiwała głową, ale jej usta były zaciśnięte. - Tak, jestem dzisiaj zdenerwowana. Nie widzę Patersona, ale jeszcze nie pora, żeby skończył patrol po okolicy. Sama nie wiem co mi jest. To była chyba jej najdłuższa odpowiedź, jak do tej pory. Zdenerwowało mnie to jeszcze bardziej, gdyż dało się wyczuć w jej głosie zmartwienie. Cokolwiek miało wpływ na jej nastrój, oddziaływało też i na mnie. Wróciłam do pakowania swoich starych obrazów, 360

uśmiechając się, gdy chwyciłam stare fotografie Stephana i mnie. Było tam też kilka moich zdjęć z dwudziestych pierwszych urodzin, kiedy wygłupialiśmy się na szlaku. Ktoś zrobił nam kilka zdjęć, kiedy Stephan wrzucił mnie do fontanny na Placu Cezara. Byliśmy w ubraniach i wyglądaliśmy jak głupki. Stephan miał przemoczone spodnie, a ja brodziłam szpilkami w wodzie. Uśmiechnęłam się do tego zdjęcia. To były bezcenne wspomnienia z czasu, kiedy wszystko zaczęło się nam układać. Uśmiech Stephana zawsze sprawiał, że robiło mi się ciepło na sercu. Szczerzył się do aparatu, a ja uśmiechałam się do niego, jak do najdroższej mi osoby. Wsadziłam plik zdjęć do swojej torebki, z myślą, że muszę dać mu kilka z nich. Część musiała też znaleźć swoje honorowe miejsce w naszym nowym domu. Grzebałam w torebce z uśmiechem na twarzy, kiedy zaczął dzwonić mój telefon. Spojrzałam na ekranik. To był James. - Cześć - powiedziałam do słuchawki. – Jak praca? - Mogłoby być lepiej, ale przynajmniej zbliżam się do końca. Moi prawnicy i menadżer Tristana właśnie robią poprawki do umowy, ale to nie powinno zająć więcej niż pół godziny. Dzięki bogu to będzie na dzisiaj wszystko, co musiałem załatwić. James musiał iść do pracy, aby sprawdzić umowę Tristana. Z tonu jego głosu wywnioskowałam, że Tristan musi być blisko niego. - Powiedź Tristanowi ode mnie ‘cześć’- powiedziałam. - Bianca mówi ci cześć - usłyszałam po drugiej stronie aparatu. – Kiedy skończę przyjadę po ciebie. Kończysz już pakowanie? Rozejrzałam się po pokoju. Byłam niemalże pewna, że wszystko już spakowałam, ale mimo to upewniłam się kolejny raz. - Tak. Wszystko mam. 361

- Tristan wpadnie dzisiaj na kolację. - Inaczej sprawie, że piękny pan prezes zniknie - powiedział głośno Tristan. Zaśmiałam się. - Dasz znać chłopakom, że też są zaproszeni? - zapytał James. Słyszałam radość w jego głosie. - Brzmi świetnie - odparłam. W Tristanie było coś zabawnego i łobuzerskiego. W tym momencie, moją uwagę przyciągnął dziwny dźwięk dobiegający z zewnątrz. Co to było? Był dość głośny i całkowicie przestałam skupiać się na rozmowie z Jamesem przez kilka dłuższych chwil. - Bianco? - zapytał, wyciągając mnie z zamyślenia. - Hmm? Oh, przepraszam - powiedziałam, starając się skupić. To mogło być wszystko. Sąsiad majstrował coś przed swoim domem, ale to było zbyt głośne, nawet jak na jakieś narzędzie. Dlaczego tak bardzo zmartwił mnie ten dźwięk? Przycisnęłam słuchawkę mocniej do ucha i zaczęłam chodzić po domu, aby odnaleźć Blake. Pewnie ten dźwięk to nic takiego, ale pomyślałam,

że

wspólnie

mogłybyśmy

sprawdzić

jego

źródło.

Usłyszałam to ponownie, kiedy zbliżałam się do kuchni. Tym razem, był jeszcze głośniejszy i mogłabym przysiąc, że tym razem towarzyszył mu jęk bólu. - Blake - powiedziałam na głos, będąc pewna, że coś jest nie tak. Wbiegła do kuchni, kiedy James zaczął się denerwować. - Bianco, o co chodzi? - zapytał. - Czy coś złego się dzieje? Mów do mnie, kochanie. 362

Otworzyłam usta, aby mu odpowiedzieć, a moje oczy spojrzały na Blake, kiedy usłyszałam dźwięk, który zmroził mi krew w żyłach. To był głośny pusty wystrzał, który znałam aż za dobrze. Zamarłam ze strachu. Jęk wydobył się z mojego gardła, a wolną dłoń położyłam na piersi. Blake natychmiast podeszła do mnie, przyciskając mnie do ziemi. W ręce trzymała broń. - Zostań tu Bianco - powiedziała. – Nie ruszaj się. Cokolwiek zrobisz, tylko nie wychodź z domu. Zaraz wrócę. Zniknęła za drzwiami frontowymi, ale myślałam, że te dźwięki dochodzą z tyłu domu. Przysłuchiwałam się temu, co dzieje się na zewnątrz w takim skupieniu, że zapomniałam, że James jest po drugiej stronie linii. - Powiedz mi co się dzieje. Co to za hałas? Dlaczego Blake kazała ci zostać na ziemi? Gdzie ona poszła? Muszę wiedzieć, co się dzieje! zamrugałam oczami, słysząc ten znajomy huk. Jak mógł nie domyśleć się co to za hałas? Czy przez telefon brzmiał inaczej? Znów usłyszałam wystrzał, a moje ciało zadrżało, jakbym właśnie została postrzelona, mimo tego, że byłam tu bezpieczna. - Już do ciebie jedziemy, kochanie. Zadzwonimy na policję, ale musisz mi powiedzieć, co się dzieje. Przełknęłam ślinę, starając się skupić na tym ukochanym głosie. Zacisnęłam mocno oczy. - Kocham cię James - powiedziałam łagodnie. Usłyszałam jak niepewnie łapie powietrze. - Co się tam dzieje? - zapytał ostro.

363

Głos mu się załamywał. Pokręciłam głową, ale nie mógł tego zobaczyć. Znów usłyszałam huk i zesztywniałam. - Kocham cię, James

-

powiedziałam ponownie,

dotykając

policzkiem zimnej podłogi w kuchni. Byłam taka szczęśliwa, tak nieopisanie spokojna, że go tu nie było. Mógłby zostać ranny przez to, co być może działo się na podwórku z tyłu domu. - Mów do mnie. Muszę wiedzieć, co tam się dzieje. Jesteśmy już w samochodzie. Będziemy tam za około dwadzieścia minut. Proszę, mów do mnie. Co to za hałasy? Nie chciałam mu tego mówić. To było absurdalne. Znowu zabrzmiał ten dźwięk, a ja zadrżałam z bezradności na podłodze. - Czy to są strzały? - zapytał James marnym głosem. Mogłam wywnioskować z jego tonu głosu, że wie już jaka jest odpowiedź. - Tak - wydyszałam. – Na moim podwórku, tak myślę. Boje się, James. Muszę usłyszeć, że mnie kochasz. Proszę. Tak na wszelki wypadek. - Nie - wyszeptał. – Zaraz tam będę. Czy wszystkie drzwi są zamknięte? Zostań w ukryciu i nie ruszaj się stamtąd. Wszystko będzie dobrze. Zaraz tam… Zamknęłam

oczy,

chcąc

tylko

słyszeć

jego

głos,

dopóki

niebezpieczeństwo nie minie. Szło mi nieźle. Planowałam nie ruszać się z miejsca, ale kiedy usłyszałam kolejny strzał, zmieniło się wszystko. Hałas dobiegał z tyłu. To był krótki wystrzał i zdałam sobie sprawę, kto mógł za tym wszystkim stać. Walczyłam ze swoim własnym oddechem, gdyż czułam się jakbym właśnie tonęła. Ten strzał zmienił wszystko. Z 364

przestraszonej szarej myszki, stałam się paraliżująco przerażona i stanęłam na drżących kończynach. Rozbrzmiał się kolejny strzał i następny. Krótki strzał, który rozdzierał mi serce na małe kawałki. Zaczęłam iść nieustępliwie przez dom. Nie zapominałam, że trzymam przy uchu telefon. - Kocham cię, James - powiedziałam kolejny raz. - Bardzo mocno. Przepraszam - rozłączyłam się, a chwilę później aparat wyślizgnął się z mojej dłoni. Chwyciłam za klamkę. Wzięłam jeden głęboki wdech, zanim otworzyłam drzwi na oścież. Zdecydowanym krokiem ruszyłam na zewnątrz.

Rozdział trzydziesty siódmy Pan Tragiczny STEPHAN – KILKA MINUT WCZEŚNIEJ 365

W krótkim czasie udało mi się spakować dużo rzeczy, dopóki nie natknąłem się na pudełko pełne zdjęć. Razem z Javierem przejrzeliśmy pierwszy karton i zaczęliśmy się śmiać. Były to zdjęcia z firmowej Wigilii, zrobione jakieś trzy lata temu. Były zrobione tanim aparatem, więc wszyscy mieliśmy czerwone oczy, mimo to wciąż przynosiły mi dobre wspomnienia. Usiedliśmy na łóżku i oglądaliśmy. Javier zachichotał, podając mi jedno ze zdjęć. Zaśmiałem się tak głośno, że musiałem usiąść. Na zdjęciu Murphy zdejmował koszulkę, próbując się z niej wydostać. To było zabawne. Wisienką na torcie była mina Damiena w tle. Jego wyraz twarzy, był mieszanką podziwu, przerażenia i zmieszania. To ja musiałem robić tą fotkę, gdyż Bianca, była po drugiej stronie obiektywu, śmiejąc się do rozpuku, a mnie nie było obok niej. Javier podał mi kolejne zdjęcie, wciąż szeroko się uśmiechając. To również przedstawiało śmiejącą się Biancę. Jej oczy migotały, gdy patrzyły wprost w obiektyw. To było wspaniałe zdjęcie, a moja przyjaciółka nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, jak pięknie wyglądała w jasnozielonej sukience i jasnych rozpuszczonych włosach, okalających jej ramiona. Zanotowałem w myślach, żeby zrobić odbitkę dla Jamesa, któremu z pewnością spodoba się zdjęcie, ze śmiejącą się Biancą. Czasami myślałem, że nasza szybka przyjaźń, była podobna do wstąpienia do klubu, złożonego z mężczyzn, którzy uważali, że Bianca Karlsson, jest najwspanialszą kobietą na ziemi. Javier podsunął mi kolejne zdjęcie, chichocząc jeszcze bardziej. Również zacząłem się śmiać, gdy spojrzałem na tą fotkę. To przedstawiało Murphy’ego, leżącego plecami na ziemi. Miał wyciągnięte przed siebie ręce, a jego marynarka i krawat były porozrzucane na podłodze. Przypomniałem sobie, że to zdjęcie zostało zrobione podczas jego prowizorycznego stripteasu. Marnie stała tuż obok niego, uchwytując te wygibasy. Kolejne zdjęcie przedstawiało Murphy’ego, który z wysiłkiem unosi do góry 366

szczupłą kobietę. Na następnym zdjęciu kobieta leży na nim i oboje śmieją się z porażki Murphy’ego. W przypływie tych wspomnień roześmialiśmy się jeszcze bardziej. - Będzie mi brakować tej roboty - powiedziałem z tęsknotą. - Cóż, nie musimy przynajmniej tęsknić za ludźmi z którymi spędzaliśmy tak świetnie czas. Chcesz się założyć, że Damien i Murphy, będą naszymi stałymi klientami w barze? Uśmiechnąłem się. - Masz rację. Prawdopodobnie będziemy musieli ich co wieczór z niego wywalać. Ta myśl ogrzała mi serce. Nasze życie się zmieniało, ale tym razem na lepsze. Javier bawił się bardziej niż pomagał przy pakowaniu. Nie miałem nic przeciwko temu, byle by był blisko mnie. Sięgnąłem po pudło stojące wysoko na szafie, kiedy poczułem, jak jego ramiona owijają się wokół mnie. Schował nos w moje plecy, łaskocząc mnie. Odwróciłem się z uśmiechem i popychałem go do tyły, dopóki nie dotknął łóżka. Opadł na nie, śmiejąc się głośno, a ja dołączyłem do niego. Próbował wstać, ale

uniemożliwiłem

mu

to.

Zacząłem

go

bezlitośnie

łaskotać,

przygważdżając go do materaca. Przez naszą zabawę, zdjęcia i ubrania spadły na podłogę. - Wujaszku - wykrzykiwał, ciągle chichocząc. – Wujaszku! Puściłem go i pocałowałem. Javier rozpływał się pode mną. Uwielbiałem to. Czułem jak na niego działam i ceniłem to. Odsunąłem się, głaszcząc go po policzku i spojrzałem mu w oczy. Otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale głośny wystrzał odebrał mu dech. Spiąłem się, ciągle na niego patrząc, po czym postanowiłem wkroczyć do akcji. Wstałem i wskazałem na niego palcem. - Leż tutaj, ok? Przełknął głośno ślinę. 367

- Czy to były strzały? – zapytał bardzo wysokim głosem. - Nie jestem pewien, co to było - skłamałem. – Muszę zobaczyć, co z Biancą. Już prawie wyszedłem z sypialni, kiedy Javier przemówił znowu. - Nie

idź

tam

Stephan.

Proszę.

Kocham

cię.

Tam

jest

niebezpiecznie. Spojrzałem na niego z całą swoją miłością. - Też ciebie kocham. Leż tutaj. Musze mieć pewność, że jest bezpieczna, Javier. Nie darowałbym sobie, gdyby coś jej się stało. Próbowałem zachować zimną krew, ale kiedy tylko drzwi od sypialni zamknęły się za mną, biegałem po domu jak szaleniec. Drugi i trzeci wystrzał zabrzmiał, gdy byłem przed tylnym wyjściem. Serce niemalże wyskoczyło mi z piersi ze strachu. Nie mogę jej stracić. Z natury potrafiłem przetrwać, ale tego bym nie przeżył. Otworzyłem drzwi i wyszedłem na zewnątrz z oślepiającym przerażeniem. Jeśli ten potwór ją skrzywdził, jeśli ma chociażby jednego siniaka, przysięgam, że rozszarpie go gołymi rękoma. Czwarty strzał zagrzmiał, gdy akurat desperacko przeskakiwałem nad wysoką barierką. Znalazłem się po drugiej stronie, gdzie przed moimi oczami rozgrywała się krwawa scena. Byłem zszokowany i przerażony. Ojciec Bianci wyprostował się tuż nad leżącą Blake. Miał zakrwawioną klatkę piersiową i widoczne ślady po kulach, lecz wciąż stał o własnych siłach. W muskularnej dłoni trzymał pistolet. W jego olbrzymiej łapie wyglądał jak zabawka. Drugie ciało leżało na podwórzu. Patterson, pomyślałem, ale nie mogłem się mu przyjrzeć, gdyż Sven senior celował właśnie bronią w Blake. - Nie - krzyknąłem, a on poruszył się gwałtownie. Obrócił się zbyt szybko, jak na takiego olbrzyma. Uśmiechnął się do mnie, ukazując zakrwawione zęby, wycelował w moją stronę i wystrzelił. Moją ostatnią myślą, była ulga. Bianca była cała. 368

BIANCA Wyszłam na zewnątrz, w sam środek tego krwawego koszmaru, a moje oczy spoczęły na wygiętej sylwetce Stephana. Nie wydobyłam z siebie ani jednego dźwięku, ale moja twarz natychmiast zalała się łzami. Wszystko będzie z nim dobrze, powiedziałam do siebie. Wytrzymałabym wszystko, ale nie utratę Stephana. Byłam tak zajęta tą myślą, że nie dostrzegłam potwora wśród tej masakry. Podeszłam bliżej w kierunku przyjaciela, zanim uniosłam wzrok na jasnoniebieskie oczy, które tak bardzo były podobne do moich. To było jak gapienie się wprost w oczy wściekłego zwierzęcia. Jego wrogość, była wypisana w każdej zmarszczce na jego twarzy. Ciężko było sobie uzmysłowić fakt, że być może kiedyś ten człowiek, był osobą zdrową na umyśle. Czy kiedykolwiek, był przy zdrowych zmysłach? Nie powiedziałabym. Dla mnie, on nie był nawet człowiekiem, ale monstrualnych rozmiarów demonem, który siał zniszczenie i przerażenie. Jedyna osoba, która mogła mnie przed nim obronić, leżała właśnie u moich stop z ranami postrzałowymi klatki piersiowej. W końcu to zrobił. Ten potwór złamał mnie. Moim pierwszym odruchem, było poddanie się, więc patrzyłam w bezruchu, jak podchodzi do mnie z uśmiechem na twarzy. Nie miałam w sobie tego popędu do przemocy, co mój ojciec. Nigdy nie chciałam nikogo skrzywdzić, bez względu na powód. Nie rozumiałam tej potrzeby, przynajmniej do teraz, kiedy Stephan leżał zwinięty u moich stóp. Mój wzrok przesunął się z tej strasznej twarzy na malutki pistolet u boku mojego ojca. Zaśmiał się suchym rechotem, a szaleństwo w jego śmiechu uświadomiło mnie, że jest pod wpływem czegoś. Ten narkotyk

369

sprawił, że był jeszcze bardziej nieobliczalny, silniejszy, co potęgowało jedynie ból i strach. Nawet bez tego narkotyku, był bestią. - Ostrzegałem cię, sotnos. Ostrzegałem, że jeżeli pójdziesz na policję, nikt cię przede mną nie obroni, ale ty mi nie wierzyłaś. Teraz twój przyjaciel nie żyje. Było warto? Zaniosłam się płaczem. On nie może umrzeć, mówiłam do siebie. Musiałam w to wierzyć, albo inaczej wylądowałabym sama na tej ziemi i nigdy, bym się z niej nie podniosła. Mój wzrok, był ciągle wlepiony w broń. Znów się zaśmiał, machając ją w moim kierunku. - Nie możesz oderwać od niego wzorku. Myślisz, że to ci pomoże? Nie masz jaj, tak jak twoja matka. Muchy byś nie skrzywdziła. Bezwartościowa, zaszczuta kobieto. Trzymał pistolet tuż przy mojej twarzy, uśmiechając się szeroko. Jego przekrwione, szalone oczy wpatrywały się we mnie. - Weź, jeśli masz odwagę. Zobaczymy co się stanie, sotnos. Nie odwróciłam od niego wzroku. Nie pamiętam nawet od kiedy nienawidziłam tego człowieka, ale teraz to uczucie rodziło się we mnie ze zdwojoną siłą. Bez mrugnięcia okiem, mogłabym go teraz zabić. Nigdy bym tego nie pożałowała. Żałowałabym jedynie tego, co zrobił, zanim bym z nim skończyła. Nie byłam jak moja matka. Chciałam pozbyć się tej myśli. Miałam dość swojego ojca. Ale teraz, kiedy Stephan leżał w bezruchu na ziemi, było mi ciężej podjąć decyzję. Wolałabym tam leżeć, zamiast mojego przyjaciela. Żałowałam tego i czułam to, kiedy na niego spojrzałam, otoczonego przez swoje ofiary. Jeśli tylko mogłabym się wyzbyć tego strachu, który mnie paraliżował, zrobiłabym coś, aby temu wszystkiemu zapobiec. Tak, moje milczenie przez te wszystkie lata, teraz było moją pokutą. Powinnam była zrobić to wtedy i teraz tego żałuję. Nie miałam mu nic do powiedzenia. Chciałam tylko sprawiedliwości. Ten człowiek nigdy nie był dla mnie kimś ważnym. Moje słowa w żaden 370

sposób nie mogły go urazić, więc nie było sensu, aby mówić mu co w tej chwili czułam. Pokazałam mu to. Podał mi swoją broń bez wahania, a ja ją od niego wzięłam i wycelowałam nią wprost w jego pierś, w samo serce. Ścisnęłam palce na spuście, ledwie czując odrzut broni w mojej dłoni. Padł strzał. Głupio pomyślałam, że to będzie koniec tego wszystkiego. Potwór zaśmiał się, wyrywając broń z mojej ręki. Postrzeliłam go w klatkę piersiową, która zalewała się krwią, a on się tylko śmiał. Naszła mnie ta nagła, szalona myśl, że on nie może być człowiekiem. Jak to się stało, że on ciągle stoi na nogach? Otworzył usta, a krew trysnęła na moją twarz, gdy przemówił. - Teraz moja kolej, sotnos. Chwycił mnie za włosy i pociągnął moją głowę do tyłu, trzymając ją w bezruchu. Zaczęłam się szamotać ale bezskutecznie. Włożył pistolet do moich ust bez większego wysiłku, przyciskając moją dłoń do rękojeści. Na jego twarzy wciąż malował się ten maniakalny uśmiech. Szarpałam głową na boki. Wciąż kręciłam głową, kiedy zabrzmiały dwa strzały, jeden po drugim. Straciłam kontakt ze światem.

STEPHAN Czułem w klatce piersiowej palący ból. Każdy oddech był cierpieniem, ale udało mi się otworzyć oczy, kiedy usłyszałem jej głos. Oczywiście przyszła po mnie. Nie, nie, nie, pomyślałem desperacko, kiedy dostrzegłem jej ojca kroczącego w jej stronę. Z rozdzierającym bólem udało mi się obrócić głowę do podłoża. Blake leżała, nie poruszając się wcale, mniej niż cztery metry ode mnie. Poczułem ogromną falę ulgi, kiedy dostrzegłem jej broń. Wiedziałem, że muszę bezszelestnie po nią sięgnąć. To było jak wyścig i nie mogłem pozwolić, 371

aby ból mnie spowolnił. Kiedy byłem w połowie drogi, usłyszałem kolejny strzał, ale nie mogłem spojrzeć w tamtą stronę. Nie było na to czasu. Musiałem dostać się do tej broni i strzelić. Chwyciłem za pistolet drżącą ręką, przewróciłem się na plecy, a rozsadzający ból nasilał się z każdym moim ruchem, a mój wzrok rozmazywał się z każdą sekundą. Wycelowałem w głowę jej ojca i strzeliłem. Nie, pomyślałem, kiedy dostrzegłem, że spóźniłem się o ułamek sekundy. Widziałem, jak moja przyjaciółka opada w tym samym momencie, co ten potwór. Nie. Proszę, nie. Przed oczami zrobiło się ciemno.

Rozdział trzydziesty ósmy James JAMES – KILKA MINUT WCZEŚNIEJ 372

Zwykle lubiłem dobre negocjacje. Uwielbiałem je podejmować, nawet wtedy, gdy potrafiłem przewidzieć ich wynik. Ale nie dzisiaj. Czułem niepokój, zjadający mnie od środka. Uwielbiałem wkurwiać Tristana, ale dzisiaj nie przynosiło mi to żadnej satysfakcji. - Lepiej dla ciebie, żeby to były jakieś dobre sztuczki karciane powiedziałem do niego, kiedy prawnicy przeglądali ponownie umowę. Z bólem serca przyszło mi to powiedzieć. Ten facet, był geniuszem w swoim fachu. W przeciągu zaledwie kilku lat, jego nazwisko zaistniało na światowych pokazach magicznych. Wniósł powiew nowości do tego przemysłu, który już od dawna potrzebował odnowy. Najlepsze było to, że on nawet w połowie nie pokazał jeszcze tego, na co było go stać. Ciągle wymyślał coś nowego do pokazania. Jak można się było spodziewać, ten facet doskonale wiedział ile jest wart, więc musieliśmy mu odpowiednio zapłacić. Tristan wyszczerzył się, ukazując białe zęby w moją stronę. Spojrzał na zegarek z uniesioną brwią, pokazując mi abym spojrzał na swojego Rolexa. Popatrzyłem w dół, na swój goły nadgarstek i zakląłem. Dzieliła mnie od Tristana jedynie długość stołu. -Jak ty to zrobiłeś z takiej odległości? - zapytałem. Wskazał na prawników, którzy właśnie targowali się z jego agentem. - Z pewnością twoja umowa stanowi, że nie wolno mi ujawniać takich rzeczy. Tajemnica handlowa i tak dalej. Twoi prawnicy musieliby wnieść do niej poprawki, gdybym ci to teraz powiedział. Naprawdę masz na to czas? - popukał z emfazą w mój zegarek. Zaśmiałem się. Trudno mi było się powstrzymać. Był takim nieznośnym sukinsynem, ale przynajmniej rozrywkowym.

373

- I tak będziemy musieli ją zmienić, jeżeli chcesz podarować sobie w ramach premii, zegarek wart przynajmniej pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Wyciągnął rękę na stół i zegarek pojawił się w jego dłoni w jednej chwili. Sięgnąłem po niego, a Tristan założył mi go na nadgarstek z tą samą prędkością. Pokręciłem głową. Podstępny drań. - Gratuluję zaręczyn. Wieści szybko się rozchodzą. Jak to zrobiłeś, że Bianca się zgodziła? Mógłbym przysiąc, że ma większe wyczucie. Rzuciłem na niego spojrzenie. Wspomnienie o moich rychłych zaślubinach sprawiło, że wyszczerzyłem się jak głupek do niego. - Błagałem ją tak żałośnie, że w końcu się nade mną zlitowała odparłem. - To miło z jej strony. Ale mogła lepiej trafić. Bez urazy. Zaśmiałem się jedynie. - Nie gniewam się. Być może w końcu doszła do wniosku, że już się nie pozbędzie mężczyzny, który ją tak bez przerwy stręczy. Obiecałem jej, że będzie mogła mi założyć dzwoneczek. Tristan pokręcił głową. - Biedna dziewczyna. Nie miała pewnie wyjścia. Pewnie zalecałeś się do niej z tą swoją mało przyjazną opiekuńczością. Wywróciłem oczami. - Nigdy tego nie robiłem. A propos magicznych sztuczek, Tristan. Twoja wiedza o świecie biznesu jest zatrważająca. Uznałem, że nie jest biegły w sprawach interesów dotyczących swojej pracy. Taki właśnie był Tristan. Mogłem przynajmniej docinać komuś, kto był tak samo mało wrażliwy jak ja. Tristan wyszczerzył zęby. 374

- Jasne szefie. Zaprosisz mnie na obiad? Jeśli podpisze te papiery dla ciebie, oczekuje przynajmniej tego, żebyś zrobił dla mnie obiad. Poza tym, chcę zobaczyć się z twoją narzeczoną. - Czemu nie? Pewnie. wpadnij na obiad, jeśli potrafisz się pohamować przed kradzieżą mojej srebrnej zastawy - wyciągnąłem telefon. – Zadzwonie do Bianci. Zaprosimy też chłopaków. Bianca odebrała natychmiast. - Cześć - powiedziała radosnym głosem. –Jak praca? Ten wesoły ton w jej głosie sprawił, że się uśmiechnąłem, a mój kutas stanął między jednym oddechem, a drugim. Jedno jej słowo działało na mnie tak, jak jeszcze nie udało się żadnej kobiecie, którą znałem. Obrazy tego, w jaki sposób mógłbym ją posiąść, pieprząc się z nią do utraty tchu, przebiegły w moich myślach. Potrafiło mnie to rozproszyć jak nic innego wcześniej. Boże, jak ja jej pragnąłem. Jedna myśl o niej, była bardziej erotyczna, niż seks z każdą inną kobietą. Czułem to od samego początku, a teraz to wrażenie jedynie się nasiliło. - Mogłoby być lepiej, ale przynajmniej zbliżam się do końca powiedziałem, starając się skoncentrować. Usilnie próbowałem przestać myśleć o tym, jak znajduje się w jej wnętrzu, podczas tej niewinnej rozmowy, ale było to niezmiernie trudne. Mój fiut ciągle sterczał i byłem wdzięczny, że byłem schowany pod stołem konferencyjnym. - Moi prawnicy i menadżer Tristana właśnie robią poprawki do umowy, ale to nie powinno zająć więcej niż pół godziny. Dzięki bogu to będzie na dzisiaj wszystko, co musiałem załatwić - spojrzałem na Tristana, uśmiechając się do niego. 375

- Powiedź Tristanowi ode mnie ‘cześć’- odparła. - Bianca mówi ci cześć - powiedziałem do Tristana. Nie lubiłem kiedy wypowiadała jego imię, ale stłamsiłem w sobie tą niedorzeczną zazdrość. Ta zazdrość mogła stanowić dla nas problem, jeśli nie kontrolowałbym tego. Moja potrzeba, aby pracować nad sobą pomogła mi zachować to dla siebie. - Przyjadę po ciebie, kiedy skończymy - powiedziałem. – Kończysz już? Tak naprawdę nie obchodziło mnie to. Nie mogłem się doczekać, kiedy ją zobaczę. Pojechałbym tam i poczekał, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Miałem nadzieję, że nie ma dosyć mojego towarzystwa. Rozstaliśmy się zaledwie kilka godzin temu, a ja znów nie mogłem się doczekać, kiedy ją zobaczę. Właśnie wyobrażałem sobie, w jaki sposób ją posiądę w tym małym domku, kiedy odpowiedziała. - Tak, byłoby wspaniale. Pomyślałem, że byłoby doskonale, kiedy mógłbym ją pieprzyć po raz ostatni w tym domu, nawet jeśli już skończyła pakowanie. Chciałbym zagłębić się w jej wnętrzu, gdziekolwiek bym ją spotkał. Może zrobilibyśmy to na kuchennej ladzie lub na stole w jadalni. Otrząsnąłem się. Rzuciła na mnie urok, od którego nie chciałem się uwolnić. Nigdy, pomyślałem szczerząc się. - Tristan wpadnie dzisiaj na kolację. - Inaczej sprawie, że piękny pan prezes zniknie - powiedział do mnie Tristan. Bianca zaśmiała się. Uwielbiałem jej śmiech.

376

- Dasz znać chłopakom, że też są zaproszeni? - zapytałem, uśmiechając się. - Brzmi świetnie - odparła. – Pewnie chodzi o jego korzystny kontrakt na występy w przyszłym roku. - Podpisał go na kolejny rok - powiedziałem, spoglądając na Tristana z uniesioną brwią – ale musieliśmy podwoić honorarium tego drania. Zabawne, jak szybko zapomniał, kto odkrył tego dupka. Bianca zamilkła. Moje całe ciało zadrżało, jakby pod wpływem nieznanego podmuchu wiatru. W roztargnieniu podrapałem się po bliznach

na

nadgarstku,

co

było

moim

odruchem,

kiedy

się

denerwowałem. Myślałem, że już wyzbyłem się tego nawyku. Co się dzisiaj ze mną dzieje? - Bianco? - zapytałem. Uspokoję się, jak usłyszę jej głos. - Hmm? Oh, przepraszam - odparła, a jej zdystansowany ton w głosie wstrząsnął mną jeszcze bardziej. - Kochanie, czy coś się stało? - zapytałem. Wstałem i zacząłem krążyć tam i z powrotem, nie mogąc usiedzieć w miejscu. - Brzmisz na zdenerwowaną - nie odpowiadała przez dłuższą chwilę. Poczułem się zrozpaczony, kiedy przemówiła ponownie. - Blake! - wykrzyczała z czystą paniką w głosie. Nie, pomyślałem, a serce w mojej piersi waliło jak oszalałe. Miotałem się, kiedy mój wzrok spoczął na Clarku. Umiał bezbłędnie odczytać moje myśli i wyciągnął z kieszeni telefon. 377

- Policja? - zapytał. Skinąłem głową. To mogło być nic takiego, ale nie chciałem ryzykować. Jeżeli coś się stało lepiej, żeby byli już w drodze. - Bianco, co się dzieje? - spróbowałem. – Coś nie tak? Mów do mnie kochanie. Głuchy huk po drugiej stronie telefonu, zmroził mi krew w żyłach. Bianca z trudem złapała powietrze w płuca. Nie, pomyślałem i zacząłem się poruszać. - Zostań na ziemi, Bianco - usłyszałem Blake po drugiej stronie aparatu. –Nie ruszaj się i cokolwiek zrobisz, nie wychodź z domu. Zaraz wrócę. Nie. Moje serce ścisnęło się. Słyszałem jej oddech. Namawiałem usilnie, aby powiedziała mi, co się tam dzieje. Po drugiej stronie na długo zapadła cisza. W myślach przywołałem to straszne popołudnie sprzed kilku miesięcy. Patrzyłem, jak karetka ją zabiera, a moje serce krwawiło w oczekiwaniu na wiadomości od lekarzy. Clark był o krok za mną, kiedy wychodziłem z biura w kierunku windy. Zobaczyłem na którym jest piętrze i zdecydowałem, że zejdę schodami. Nie chciałem czekać. Mając telefon wciąż przy uchu, zbiegłem na dół. - Bianco, powiedz mi co się dzieje! - spróbowałem ponownie, przechodząc przez kasyno. – Co to za hałasy? Dlaczego Blake kazała ci leżeć na ziemi? Gdzie ona poszła? Muszę wiedzieć, co się dzieje! Kolejny głośny strzał zabrzmiał po drugiej stronie słuchawki, a ja czułem, że umieram ze strachu. Cholernie starałem się uspokoić, ale to było silniejsze.

378

- Już do ciebie jedziemy, kochanie. Zadzwoniliśmy na policję, ale musisz powiedzieć mi, co się tam dzieje. Co to za hałas? - łudziłem się, mając nadzieję, że to odgłosy kosiarki spalinowej w oddali. Dwa razy… - Kocham cię, James - powiedziała miękko. Poczucie bezradności rozrywało mnie od środka. - Co się tam dzieje? - zapytałem szorstko. Ledwo zauważyłem, że głos mi się łamie. Kolejny strzał padł, a Bianca złapała z trudem powietrze. To mnie niszczyło. Chciałem ścisnąć swoją pierś i walczyć ze swoim własnym strachem. Biegłem ile sił w nogach, aby jak najszybciej się przy niej znaleźć. - Kocham cię James - powtórzyła. Słyszałem rezygnację w jej głosie, która pogorszyła to, co w tej chwili czułem. Clark dotrzymywał mi kroku, kiedy wypadliśmy przez główne wyjście. Po krótkiej wymianie zdań z parkingowym, odjechaliśmy z miejsca z niewiarygodną prędkością. - Mów do mnie kochanie - powiedziałem desperacko. – Muszę wiedzieć, co się dzieje. Jesteśmy już w samochodzie. Będzie tam za jakieś dwadzieścia minut, ale musisz do mnie mówić. Co to za hałasy? Zagrzmiał kolejny strzał. Zacisnąłem powieki. - Czy to są strzały? - zapytałem niepewnie. Nigdy wcześniej nie czułem takiej bezradności. - Tak - wysapała. – To chyba z mojego podwórka. Boję się James. Musisz powiedzieć mi, że mnie kochasz. Proszę. Tak na wszelki wypadek. Poczułem atak paniki, ściskającej mnie w piersi. Nie byłem przesądny, ale pomyślałem nagle, że to może być moje ostatnie 379

wyznanie miłości, jakie usłyszy. Nie mogłem tego zrobić. To było surrealne, ale w tej chwili te słowa nie chciały mi przejść przez gardło. Powiem jej to, kiedy będą ją znów trzymać w ramionach. - Nie - wyszeptałem, a ta odmowa zaostrzyła ból panujący w mojej klatce. – Zaraz tam będę. Czy wszystkie drzwi są zamknięte? Zostań w ukryciu i leż na ziemi. Wszystko będzie dobrze i niedługo będę przy tobie, żeby osobiście ci to powiedzieć. Westchnęła, a jej oddech zmienił się, jakby właśnie się poruszyła. Panika trzymała mnie wciąż w swoich szponach, kiedy do moich uszu doszły kolejne dwa wystrzały w tle. Z jej gardła wydobył się rozdzierający szloch. Nie, nie, nie, pomyślałem. - Kocham cię James - powiedziała spokojnym głosem. Jej słowa przeraziły mnie jeszcze bardziej. - Bardzo mocno. Przepraszam. Zacząłem krzyczeć załamującym się głosem, kiedy się rozłączyła.

Rozdział trzydziesty dziewiąty Pan Opuszczony JAMES 380

Chciałbym, żeby te dwadzieścia minut jazdy były tylko chwilą, ale oczywiście tak nie było. To była najdłuższa jazda w moim życiu. Umarłem milion razy podczas drogi, a moje myśli kreśliły najczarniejsze scenariusze. Przeklinałem samego Boga. Dlaczego on mnie tak nienawidzi? Zastanawiałem się w złości. Najpierw zabrał moich rodziców, których kochałem, a teraz, kiedy znalazłem swój dom i chciałem założyć rodzinę, chciał zabrać najcenniejszą mi osobę. Nie mogłem znieść myśli, że stracę ją, kiedy tam w końcu dotrzemy. Starałem się odrzucić tą myśl. To nie może się stać. Jeśli jej ojciec chciał ją zaatakować, z pewnością ochrona go powstrzymała, zanim zdołał jej dotknąć. Nie mogło być inaczej. Przez całą drogę gapiłem się w zegarek. Clark przejechał na czerwonym świetle z taka prędkością, jakby od tego zależało jego życie. Bardzo się postarał i już po piętnastu minutach znaleźliśmy się na jej osiedlu. Zanim samochód zdążył się zatrzymać, wyskoczyłem z niego i pobiegłem do frontowych drzwi. Były zamknięte i zakląłem pod nosem, gdy wydobywałem z kieszeni klucze. Nieobecnym wzrokiem powiodłem w kierunku Clarka, który właśnie przeskakiwał przez płot by znaleźć się na podwórku. Wszedłem do środka i zmierzałem w kierunku pokoju, w którym była podczas naszej rozmowy telefonicznej. Pierwsze pokoje były puste. Usłyszałem wycie syren, kiedy znalazłem się w kuchni. Clark stał w drzwiach, które prowadziły na podwórko. Moje wnętrzności zacisnęły się, niemalże sprowadzając mnie na ziemię. Drzwi były otwarte… Ruszyłem do przodu, ale Clark powstrzymał mnie. Złapał mnie zanim sięgnąłem za klamkę. Zacząłem się z nim szarpać. Nie było czasu do stracenia. - Proszę James - powiedział miękkim głosem, który ledwie w nim rozpoznałem. - Nie chcesz widzieć tego, co się tam znajduje. Nikt nie powinien tego zobaczyć. Sanitariusze już tu są. Pozwól im wykonywać swoją pracę. 381

Usłyszałem straszliwe drżenie w jego głosie i łzę spływającą po jego policzku. Mówił tak, jakby już nic nie można było zrobić, a Bianca znajdowała się poza domem. - Czy ona tam jest? - zapytałem go łamiącym się głosem. Czułem jak każda cząstka mnie się załamuje. Skinął głową, roniąc kolejną łzę. - Nic już nie możesz dla niej zrobić. Zaoszczędź sobie tego bólu i nie idź tam. Oczywiście, nie mogłem tak stać. Nie mogłem go posłuchać. Czułem, jak moja twarz zalewa się łzami. - Przepuść mnie - odparłem drżącym głosem. - Muszę z nią teraz być. Pochylił głowę i pozwolił mi przejść. Widok, który ujrzałem dosłownie zwalił mnie z nóg. Nie było chwili odkąd ją poznałem, w której nie myślałbym, że była dla mnie darem. Kochałem ją, ceniłem, pożądałem i wielbiłem każdy centymetr jej ciała, ale ciągle uważałem, że to za mało. Kilka razy ją zawiodłem. Spieprzyłem kilka spraw, ale pracowaliśmy nad naszym związkiem. Życie mogłoby być takie wspaniałe. Wszystko, czego potrzebowaliśmy, to jedynie trochę więcej czasu… Doczołgałem się do niej, widząc z daleka, że nie tylko jej ciało leżało na podwórku. Leżała na plecach, jej głowa zwisała do boku, uwidaczniając tylko jedną stronę jej twarzy. Ta strona dziwnie czysta i spokojna. Włosy rozrzucone dookoła głowy, były mokre i skąpane we krwi. Próbowałem sobie wmówić, że pewnie nic jej nie jest, że mogła to przeżyć, ale z miejsca wyraźnie widziałem, gdzie wylewa się krew, że została ranna. Surowe dźwięki udręki rozdzierały się z mojego wnętrza, kiedy zbliżałem się do niej. Lekko i ostrożnie podniosłem jej rękę, jakby 382

była zrobiona ze szkła. Zacząłem szlochać. Nie przeżyłbym tego. Nie chciałem tego przeżyć. Za nic w świecie nie chciałbym żyć po tym co przeżyłem. Po raz pierwszy w życiu, zacząłem się modlić. Za jej życie lub swoją śmierć. O jedno z tego tylko prosiłem. Nie odwróciłem od niej wzroku, gdy zjawili się sanitariusze. Zauważyłem, że nie podeszli do ciała, które leżało obok. Pewnie dlatego, że nie miało głowy. Masywny tors był naszpikowany kulami. Domyśliłem się, że to zwłoki jej ojca. Jego śmierć nie przyniosła mi żadnej satysfakcji. To mi nie wystarczyło, gdyż z pewnością nie zginął w porę, aby ona ocalała. Jak mogło do tego dojść? Zadałem sobie to żałosne pytanie. Moja zamglona wizja sprawiła, że nie mogłem się skupić na niczym innym, jak tylko na tej dłoni. Zwisała luźno w mojej i jeśli spojrzałbym wyżej, wiedziałem, że znajdę odpowiedzi, których nie jestem w stanie zaakceptować. Sanitariusze podeszli do niej, ale nie mogłem na nich spojrzeć. Nie chciałem zobaczyć, co tam znaleźli, gdy sprawdzali jakiekolwiek oznaki życiowe. Jeden z nich zawołał coś głośno, ale nie zrozumiałem go. Do mojego umysłu w tej chwili nic nie docierało. Wciąż byłem skupiony na tym jedynym celu - jej uroczej dłoni. Nie umiem powiedzieć jak długo tam tkwiłem w bezruchu, wciąż sobie wmawiając, że wszystko będzie dobrze i czując jak moje ciało wypełnia się pustką, która nie pozwala mi oddychać. Jeden z sanitariuszy powiedział coś i nie wiedziałem, że mówi to do mnie, dopóki ktoś odciągnął mnie do tyłu. Zamrugałem na tego mężczyznę, starając się skupić na tym, co mówi. - Proszę się przesunąć. Musimy przenieść ją na nosze. Stoi nam pan na drodze. Automatycznie się odsunąłem, nie wiedząc co mógłbym jeszcze zrobić. Nikt nie śmiałby mi wydawać rozkazów, jeśli to nie byłoby coś ważnego. Przed oczami ujrzałem nosze, w momencie kiedy zdołałem się 383

odsunąć zaledwie kilka centymetrów. Chciałem ich odgonić od niej, myśląc, że mają zamiar zabrać ją ode mnie. Nie zabiorą mi jej, pomyślałem. Umrę nim pozwolę im na włożenie jej ciała do czarnego worka. Silne ramiona objęły mnie od tyłu, odciągając mnie. - Pozwól im pracować, James - wyszeptał mi do ucha Tristan. Nie miałem nawet świadomości, że szedł tu za nami. - Proszę pana, każda sekunda pańskiego opóźniania nas, daje jej mniejsze

szanse

na

przeżycie

-

powiedział

drugi

sanitariusz,

niecierpliwym tonem w głosie. Pozwoliłem Tristanowi, żeby mnie odciągnął od nich, w czasie gdy przetrawiałem słowa lekarza. Przeżyje, powiedział jak gdyby miała jakieś szanse. Nie włożyli jej do worka. Starannie zatamowali krwotok z boku jej głowy i unieśli ją. On powiedział, że przeżyje, pomyślałem znowu. Nie zabierali jej, bo była martwa. Oni myślą, że jej pomogą. Trzymałem się blisko nich, a moje myśli zaczęły być bardziej spójne, gdy zdałem sobie sprawę, że ona wciąż żyje. Z bożą pomocą, przeżyje. Z desperacją, zacząłem mieć nadzieję, a każda część mojego ciała drżała. Zrobiłem im miejsce, by mogli wykonywać swoją pracę, ale krążyłem wokół nich możliwie jak najbliżej. Chciałem widzieć, co robią w obawie, że w jeśli odwrócę od niej wzrok, to ją stracę. Widziałem jak jeden z sanitariuszy przyciska opatrunek do jej rany. Z mojego gardła wydobył się stłumiony szloch, gdy ujrzałem zakrwawioną dziurę z boku jej twarzy. Znajdowała się w miejscu, gdzie żuchwa złącza się z uchem, przynajmniej tak mi się zdawało. Ciężko było to stwierdzić, gdyż mocno krwawiła. Nie spuściłem jej i sanitariuszy z oka. Słyszałem odgłosy dobiegające z podwórka. To kolejne karetki. Jakiś mężczyzna płakał. Odpłynąłem na chwilę, ale nie zauważyłem tego wcześniej, gdyż sam robiłem za dużo hałasu. Javier, pomyślałem z przerażeniem wodząc za 384

nimi oczami. Krążył wokół ciała Stephana. Sanitariusz zawzięcie tamował krwotok z jego klatki piersiowej, przygotowując go do umieszczenia na noszach, a drugi mężczyzna mu pomagał. Nie, pomyślałem, proszę nie. Oboje muszą żyć. Trzymałem się blisko noszy, gdy ją na nich położyli i nikt nie śmiał mi w tym przeszkodzić. Podczas tej piekielnie długiej drogi do szpitala, obserwowałem, jak jej klatka ledwie się unosi, łapiąc płytki oddech,. To cud, pomyślałem. Włożył jej do ust pistolet i pociągnął za spust. Jeśli ona to przeżyje to doświadczę cudu. Składałem Bogu szalone obietnice. Obietnice wymiany swojej duszy za ten cud. Nie byłem sobą, kiedy szedłem za nią nieprzytomnie do szpitala. Czułem się oderwany od rzeczywistości, gdy ją ratowali. Zacząłem się z nimi szarpać, gdy nie chcieli mnie wpuścić do niej na oddziale chirurgii. Clark i Tristan musieli mnie od nich odciągać. Kiedy wszystko zaczęło się wyostrzać, uświadomiłem sobie, że jestem w szoku. - James, musisz myśleć trzeźwo - powiedział pewnym głosem Tristan, wpatrując się we mnie. - Twoje znajomości mogą im pomóc. Zapewniam cię. Nie możesz do niej wejść na chirurgię, ale możesz wyświadczyć im przysługę. -Kup ten pieprzony szpital jeśli chcesz, żeby Bianca, Stephan i Blake mieli większe szanse - dodał Clark. Pielęgniarka opatuliła mnie kocem, mówiąc do mnie kojące słowa i obdarzając Tristana i Clarka zakłopotanym spojrzeniem. Tristan doskonale mnie rozumiał, a jego taktowność nie mogła być teraz lepsza. Nie miałem czasu, by się tym zająć. Potrzebowałem działać. Im więcej tym lepiej. Mogłem pomóc. - Połącz mnie z ordynatorem i dyrektorem tego szpitala powiedziałem do Clarka. - Jeśli powiedzą co jest potrzebne, powiedz, że 385

jest ktoś, kto ich wspomoże niewyobrażalną kwotą pieniędzy za potrzebne leczenie. Skinął głową i odsunął się z usatysfakcjonowanym uśmiechem na twarzy. Przypomniałem sobie, że wspomniał też o Blake. Ulżyło mi, że przynajmniej ona miała szanse na przeżycie. Uświadomiłem sobie również, że ci o których nie wspomniał, zginęli. Paterson i Henry polegli na służbie w obronie Bianci. Muszę pamiętać, by wynagrodzić ich rodzinom tę stratę. To było marne pocieszenie, ale przynajmniej ich rodziny nie zostałyby z niczym. Pierwszy telefon wykonałem do biura w Vegas,

później

w

Nowym

Jorku.

Udzieliłem

wytyczne

swoim

pracownikom, by przyspieszyć cały proces.

Rozdział czterdziesty Pan Bezradny BIANCA Obudziłam się targana bólem. Moje myśli natychmiast skierowały się w stronę Stephana. Gdy się wybudzałam, widok jego leżącego, bez 386

życia z krwawiącymi ranami w klatce piersiowej krążyły w mojej głowie. Wszystko doskonale pamiętałam, jakby to stało się przed chwilą. Zdałam sobie sprawę, że znalazłam się w szpitalu, kiedy poczułam znajome zapachy i dźwięki. Odwróciłam głowę, szukając Jamesa. Od tego ruchu poczułam ból głowy i bok mojej twarzy palił. Poczułam jego dłoń na mojej i wiedziałam już, że musiał siedzieć tu przy mnie przez cały czas. Zauważyłam w jego zmęczonej twarzy, ile to musiało go kosztować, przez co musiał przejść. - Stephan? - to były moje pierwsze słowa. Każde słowo sprawiało mi ból. Musiałam mówić przez zęby, gdyż ledwie mogłam otworzyć usta. Zignorowałam cierpienie, skupiając się na Jamesie, desperacko pragnąc usłyszeć odpowiedź. Uniósł na mnie swoje zakrwawione, wypełnione cierpieniem oczy. Te turkusowe otchłanie wyglądały na spokojne. Odetchnął z ulgą, jakby pragnął powietrza. Zamrugał powiekami, zanim się odezwał. - Jest na chirurgii. Usłyszałam jego głos tylko w jednym uchu, zastanawiając się, czy straciłam słuch w drugim. Nie miało to znaczenia. Nie interesowało mnie nic oprócz informacji o Stephanie. - Jak bardzo jest ranny? Wydobrzeje? Muszę go teraz zobaczyć powiedziałam, próbując usiąść. Zamilkł na dłuższą chwilę, dobierając słowa, co przeraziło mnie jeszcze bardziej. - Jest na OIOM-ie. Został ciężko ranny. Nie może się teraz z nikim widzieć… Wyciągnęłam venflon z ręki i usiadłam. Ból w głowie i uchu zamroczył mnie, a tępy huk zabrzmiał w sprawnym uchu. 387

- Muszę się z nim zobaczyć, teraz. Nie miałam świadomości, jakie zamieszanie spowodowałam, dopóki nie zostałam położona z powrotem do łóżka, powstrzymywana przez kilku ludzi. Moje oczy powędrowały z Jamesa na pielęgniarkę, która wbijała mi igłę w ramię. Poczułam się okropnie, kiedy ujrzałam łzy spływające po jego policzku i ten bezradny wyraz twarzy. - Proszę James. Muszę go zobaczyć. W końcu skinął głową. - Proszę, nie rób tego znowu. Postaram się, żebyś mogła go zobaczyć, ale musisz zostać teraz w łóżku. Pokiwałam twierdząco głową, zamykając z ulgą oczy. Zrobi tak jak obiecał. Jak zawsze. Nie spałam, ale nie otwierałam oczu, dopóki nie poczułam ruchu na łóżku. Zostałam otoczona przez zespół pielęgniarek, a James był po mojej prawej stronie, trzymając mnie za rękę. - Kto jeszcze przeżył? - zapytałam Jamesa, pragnąc usłyszeć odpowiedź. - Blake została poważnie ranna, ale powiedzieli mi właśnie, że przeżyje. - Więc to znaczy, że… - przełknęłam ślinę, siląc się, żeby dokończyć zdanie. - Paterson i Henry zmarli zanim przyjechało pogotowie. Twój… ojciec również - przetwarzałam te informacje, ocierając łzy. - Nawet nie wiesz ile miał ran postrzałowych i mimo to wciąż stał na nogach…

388

- Strzał w głowę go wykończył - powiedział James. - Stephanowi udało się go zabić. Jestem mu teraz winien kolejny dług, którego nie spłacę do końca życia. Moja klatka piersiowa paliła mnie i zamknęłam oczy, pozwalając tym okropnym łzą spłynąć po policzkach. Oczywiście, że Stephan przeżył po to, by mnie uratować. Mój bohater. Nie mogę go stracić. Otworzyłam oczy z otrzeźwienia. - Widział jak mój ojciec do mnie strzela? - Musiał to widzieć. Śledczy stwierdzili, że twój ojciec musiał oddać strzał, zaraz przed tym, jak Stephan strzelił. Szamotałaś się ze swoim ojcem i to cię uratowało. Strzelił w twój policzek. Wyrządził szkody, ale nie osiągnął swojego celu. Próbowałam dotknąć zabandażowanego policzka. - Jak do cholery? - Straciłaś znaczną część słuchu w tym uchu. Musiałaś przejść operację szczęki. Zostaną blizny na żuchwie i policzku ale postaramy się je zminimalizować, jak tylko będzie można. Zapewnię ci najlepszych chirurgów plastycznych na świecie - kontynuował, ale ledwo go słyszałam, krążąc myślami wokół Stephana. Nie dbałam o blizny, szczękę czy utratę słuchu. Żyłam, reszta to były szczegóły. Ale Stephan… Stephan musiał żyć. - Jak długo byłam nieprzytomna? - Cztery dni. - Powiedź mi o obrażeniach Stephana. - Obie kule ominęły jego serce, ale jedna z nich utkwiła w płucu, co doprowadziło do krwotoku wewnętrznego, który się nasilał. Lekarz, który 389

przeprowadził operację wierzy, że się udało, ale niebezpieczeństwo nie minie dopóki jego funkcje życiowe się nie ustabilizują. To było bardzo ryzykowne. Powiedzieli mi, że stan się poprawia z minuty na minutę. Ma najlepszą możliwą opiekę i jest silnym mężczyzną, więc powiedziano mi, że możemy być dobrej myśli. - Jeśli go zobaczę, jeśli będę do niego mówić to na pewno mu to pomoże - powiedziałam bardziej mając nadzieję. - Jeśli się dowie, że przeżyłam, wróci do nas. Musiał być wstrząśnięty widokiem, jak mój ojciec strzela do mnie, a to mu teraz pomoże. Moje oczy zaszły łzami, kiedy ustawili moje łóżko obok Stephana. Przysunęli mnie najbliżej, jak to było możliwe. Moje stopy, były skierowane w stronę jego zagłówka. Nasze ręce spotkały się. Javier znajdował się po drugiej stronie łóżka, pochylał głowę nad jego wolną od venflonu ręką i trzymał ją na swojej dłoni. Chwyciłam jego palce, mocno je ściskając. - Przeżyłam. Wszystko ze mną dobrze. Znowu mnie uratowałeś, ale teraz musisz się obudzić. Byłeś ranny ale przeżyjesz. Proszę, obudź się - mówiłam coraz głośniej, a mój głos drżał z emocji. Ani drgnął. Spojrzałam na monitor rejestrujący bicie serca, ale nic nie mogłam z niego wyczytać. Skierowałam wzrok na najbliższą pielęgniarkę. - Czy jego funkcje życiowe się poprawiły? - zapytałam. Zacisnęła usta. - Nic się nie zmieniło. Pozwolili mi leżeć koło niego jeszcze przez kilka minut. Przemawiałam czule do Stephana. Nic nie odpowiadał ani nie poruszył się. Nawet nie myślałam, że to będzie możliwe, ale mimo to poczułam miażdżące rozczarowanie, gdy zabierali mnie na moją salę. Jakaś część 390

mnie miała nadzieję, że mój głos i wiedza, że przeżyłam wystarczy, aby odzyskał przytomność. To była moja ostatnia myśl przed snem i pierwsza po przebudzeniu. Znając go, mój widok podczas tej masakry załamał go. Być może to było rzeczywiście poza jego kontrolą? Ta myśl przygnębiała mnie coraz bardziej. Zasnęłam, zanim dowieźli mnie do mojej sali. Wiedziałam, że podali mi jakieś środki nasenne. Kiedy obudziłam się ponownie, James czuwał przy mnie. Mówił do mnie cały czas, kiedy zamrugałam oczami. - Jego stan się poprawił. Po około dwóch godzinach od twoich odwiedzin, otworzył oczy po raz pierwszy i powiedziano mi, że jego parametry w końcu się polepszyły. Lekarz orzekł, że jest duża szansa na to, że z tego wyjdzie. - Jak długo spałam? - Tylko cztery godziny. Pierwszym słowem Stephana było twoje imię. Nie może się ciebie doczekać, ale nie był w stanie wyrwać swojego venflonu. W jego głosie zabrzmiała reprymenda, ale nie mogłam go za to winić. Obserwowałam go, starając sobie wyobrazić, jak to wszystko bardzo nim wstrząsnęło, bo z pewnością tak właśnie było. - Miałeś rację - powiedziałam. - Nie powinnam wychodzić z domu. Byłam pewna, że wtedy przesadza, ale w jakiś niewytłumaczalny sposób jego intuicja się nie myliła. Nigdy nie pomyślałabym, że mój ojciec będzie w stanie mnie dopaść, kiedy tyle osób sprawowało nade mną opiekę. - Jesteś na mnie wściekły? - jego twarz rozluźniła się, jakby moje pytanie wytrąciło go z równowagi.

391

- Nigdy mi to przez myśl nie przeszło. Nie miałem czasu na to, by się wściekać. Myślałem, że nie żyjesz, a kiedy dowiedziałem się, że przeżyłaś, odetchnąłem z ulgą. Możemy teraz zacząć chodzić do kościoła. - Do kościoła? - zapytałam zaskoczona. - Tak. Modliłem się o cud i przeżyłaś. Podejrzewałam, że musiał wydarzyć się cud i byłam wdzięczna za to, że żyję, bardziej niż kiedykolwiek. Jednak wciąż miałam dużo pytań. - Czy mój ojciec, był pod wpływem czegoś? Odniósł tyle obrażeń i wciąż trzymał się o własnych siłach - mówiłam spokojnie i cierpliwie. Mówienie sprawiało mi trudności przez jakiś czas i wiedziałam, że było ciężko mnie zrozumieć. James pokiwał głową. - Tak. Musiał coś wziąć. Jakąś dziwną mieszankę. Twój ojciec przyczaił się na Henry’ego i zatłukł go na śmierć ogromnym kamieniem, kilka ulic od twojego domu. Wziął jego broń i poszedł do twojego domu. Przeskoczył przez płot i wylądował na Petersonie, który go postrzelił. Ten potwór również strzelił do niego, celując na ślepo w klatkę piersiową. Powiedziano mi, że to zabiło Patersona ze względu na typ broni i bliskość oddania strzału. Blake również się z nim zmierzyła i postrzeliła go w pierś. Zaraz po tym musiał upuścić broń. Wtedy sięgnął po broń Patersona. To był mniejszy pistolet z lżejszą amunicją. Strzelił do was i to dlatego udało wam się przeżyć. To po broń Henry’ego sięgnął Stephan i postrzelił twojego ojca w głowę. Powiedzmy, że ta broń miała większą siłę, a Stephan był bardzo zdeterminowany i skupiony na swoim celu. Ochroniarze byli wyszkoleni, aby trafiać w serce, ale Stephan zdobył się na strzał w głowę.

392

Pokiwałam głową i byłam mu wdzięczna za te wyjaśnienia, ale wciąż czułam się przytłoczona tym poczuciem straty. - Ci biedni ludzie. James pokiwał głową. -Tak, wiem. Wszystko poszło źle. Trudno sobie wyobrazić, że jeden człowiek, był w stanie wyrządzić tak wiele złego. Powiedzieli mi, że ta mieszanka narkotyków dała mu nadludzkie siły. Nikt z nas nie mógł tego przewidzieć, czego bardzo żałuję. Ścisnęłam jego dłoń, która właśnie otoczyła moją. Obserwowałam jego piękne oczy, wiedząc, że musi czuć druzgoczące poczucie winy, jak ja. - Przepraszam James. Jeśli miałabym jakiś pom… - Nie - przerwał mi jego łagodny głos i spojrzenie. - Proszę, przestań. Nie cofniemy już tego, tak jak nie możemy przewidzieć przyszłości. Wszystko co możemy zrobić, to być wdzięcznym za to, że nie skończyło się to jeszcze gorzej. Kiedy po raz pierwszy wszedłem na podwórko, byłem przekonany, że mój najgorszy koszmar się ziścił. Nigdy nie

przestanę

dziękować

za

to,

że

przeżyłaś.

Jesteśmy

niezaprzeczalnymi szczęściarzami, że więcej ludzi nie zginęło. Wasza trójka, była w stanach krytycznych kilka dni temu, a teraz jesteście na dobrej drodze, aby wyzdrowieć. Kilka dni później Stephan został przeniesiony z OIOM-u i nie mogliśmy się doczekać naszego spotkania. Kiedy się zobaczyliśmy, było dużo wzruszeń, ściskaliśmy się za ręce i płakaliśmy jak dzieci. - Tak się bałam, że z tego nie wyjdziesz - wyszeptałam. Zaśmiał się przez łzy.

393

- Ty się bałaś? Ja widziałem, jak strzela ci w głowę. Nigdy bym po tym widoku nie wyzdrowiał. Skrzywiłam się, wyobrażając sobie ten obraz. - Ale mnie ocaliłeś. - Jak zawsze, Jaskierku - powiedział, ściskając moją dłoń. Zawsze. Zaczęliśmy bardziej przyjemniejszy temat. - Czy to będzie nietaktowne, jeśli oświadczę się tydzień po waszych zaręczynach? Zaczęłam

rozglądać

się

w

poszukiwaniu

Javiera.

Byliśmy

całkowicie sami, nawet James dał nam chwilę prywatności. - Zaręczyliście się? - zapytałam. Pokręcił głową, przybierając swój najbardziej chłopięcy uśmiech. - Nie, ale mam taki zamiar. Najpierw chcę otrzymać twoje błogosławieństwo. Posłałam mu zmieszane spojrzenie i zaśmiałam się. - Tak. Jeśli chcesz się ośmieszyć i prosić mnie najpierw o błogosławieństwo dla was, to go macie. Zawsze. Nic nie uszczęśliwi mnie bardziej. - Teraz już będzie tylko dobrze, Bianco. Zasłużyliśmy na to. Uśmiechnęłam się do niego ostrożnie, mając nadzieję, że ma rację.

394

Rozdział czterdziesty pierwszy Epilog NIESPEŁNA ROK PÓŹNIEJ Wzięłam kilka głębokich wdechów. Zaczęłam liczyć do dziesięciu. Uspokoiłam swoje całe ciało. Denerwowałam się bardziej, niż wcześniej myślałam. 395

- Oddychaj głęboko, Jaskierku - powiedział grzecznie Stephan. Nie mogłam dzisiaj na niego patrzeć. W tym dniu, bardziej niż ktokolwiek inny wzbudzał we mnie takie emocje. W jego oczach, było tyle

nieopisanej

radości,

tyle

nieskrytego

wzruszenia.

Chciałam

wybuchnąć płaczem jak dziecko, kiedy poddałam się zabiegom wizażystki. Nie wspominając o tym, że musiałam trzymać fason, przed tymi czterystoma weselnymi gośćmi. - Jeśli spieprzysz jej makijaż, skopie ci tyłek - powiedziała Lana do Stephana, z czystą pogróżką w głosie. Stephan i Lana zaprzyjaźnili się ze sobą niemalże tak samo, jak ja z nim. Za każdym razem, kiedy widzieliśmy się w trójkę, groziła, że mi go ukradnie. Lana wyglądała zachwycająco, jak zwykle. Ubrana była w lawendową sukienkę, która podkreślała jej zadziwiająco purpurowe oczy. Wybrała odpowiedni kolor. Jak to miała w zwyczaju, przejęła kontrolę w swoje ręce. Nie miałam nic przeciwko temu, wręcz odetchnęłam z ulgą. Nie miałam doświadczenia w tego typu uroczystościach. Nigdy o tym nie marzyłam. Myślałam, że zawsze będę sama. Z wdzięcznością więc przyjmowałam każdą pomoc. - Bianco, musisz wiedzieć, że zostałam twoim osobistym stróżem, którym mianował mnie twój niestrudzony pan młody. Powiedział, że jeżeli będziesz chciała uciec, mam cię związać. Zaśmiałam się i otoczyła mnie fala ulgi, której teraz potrzebowałam. - Nie wiem, czy ktoś ci już to powiedział - kontynuowała - ale w Maui mam opinię bezwzględnej wojowniczki. Na twoim miejscu nie chciałabym się o tym przekonać.

396

Nie słyszałam tego od jednej osoby, wszyscy mi to powtarzali. Lana Tuti i jej ciocia, czy nawet Akira, często opowiadali tę historię, nie pomijając żadnego szczegółu. Dziewczyna biła się, a oni myśleli, że jest mistrzynią w wadze piórkowej… Lana jeszcze nie skończyła, ale odeszła ode mnie i Stephana. Wskazała swoim wytwornym palcem na dwie chochlice, które były ubrane w podobne sukienki do jej. - Wy. Wyuzdany Duecie, trzymajcie się z daleka od mojego brata. Widziałam, jak na niego patrzycie. Nawet o tym nie myślcie. Już mam wobec niego plany, które dotyczą tego, żeby się w końcu ustatkował. Wy dwie nie macie pojęcia co to oznacza i w głowie wam tylko trójkąciki! Wszystkie zachichotały, kompletnie niewzruszone. - Brałyśmy to już pod uwagę - odparła Marnie. - Podwoimy nasze siły po próbnej kolacji! - powiedziała Judith. - Będzie niesamowicie - dodała Marnie. Lana została wytrącona z równowagi. - Boże! Nie wiem kto jest bardziej beznadziejny. Wy czy on? - One - wtrąciła Jessa z miejsca, w którym właśnie kończyła swoją fryzurę. - Znam je od lat. Zdecydowanie one. - Kiedyś opowiedziały mi jak uwiodły księdza - powiedziała Danika do Lany, posyłając jej współczujące spojrzenie. - Twój brat to pestka. Te dwie to nimfomanki. - Przysięgam, że widziałam jak patrzą na pastora - dodała Sophia, poprawiając rękaw swojej lawendowej sukni.

397

- Jestem prawie pewna, że wczoraj wieczorem, zanim zniknęły gdzieś z bratem Lany, próbowały poderwać mojego ojca - powiedziała Jackie, poprawiając brzeg mojej sukienki. Spojrzałam na nią, kiedy kontynuowała. - Mój biedny ojciec jest wdowcem od pięciu lat, dobiega już do sześćdziesiątki. Przyprawią go o zawał serca. Marnie i Judith zachichotały, drażniąc się dalej. To mi pomagało. Potrzebowałam, aby ktoś odwrócił moją uwagę. Nie miałam wątpliwości co do Jamesa. Byłam jego pewna, potrzebowałam go i wiedziałam, że będzie dla mnie dobry. Chodziło o samą instytucję małżeństwa, która mnie przerażała. Była to sprawa, nad którą nie mogłam zapanować i nie wiedziałam, czy kiedykolwiek będę w stanie. Powinniśmy stąd uciec… Nigdy nie myślałam, że w dniu swojego ślubu będę miała tyle druhen. Otworzyłam swoje serce na kogoś więcej, niż tylko Stephan. W moim życiu pojawiło się tylu ludzi, których ceniłam. Moje serce nie było już bryłą lodu. Teraz ogrzewało moją pierś. Żyłam tak jak nigdy nie śmiałabym marzyć, gdybym nie spotkała Jamesa. Był dla mnie przeznaczony od samego początku. Uczynił ze mnie lepszą kobietę. Spełnioną. Nieco się uspokoiłam, kiedy Javier wcisnął swoją głowę do pokoju. Zdecydowaliśmy się na ślub w plenerze, późną wiosną, gdyż obojgu z nas podobał się pomysł ceremonii pośród kwitnących kwiatów. James wybrał Wyoming, twierdząc, że nie ma piękniejszego miejsca na złożenie naszej przysięgi. To właśnie tam zakochałam się w nim. On twierdził, że najpierw zakochałam się w jego umiejętnościach w ujeżdżaniu… Nie byłam w stanie zmienić jego zdania. Nawet przyznałam się do tego, jak szybko zakochałam się w nim, ale nie słyszał tego. Nie

398

przeszkadzało mi to wcale. Nie mogłam myśleć o miejscu bardziej odpowiednim na ten piękny dzień. Ranczo zostało przekształcone na potrzeby wielkiej imprezy. Rozłożono ogromny namiot z przodu domu. Widok wysokiej trawy i kwiatów gwarantował, że tam gdzie usiądą goście, będą otoczeni fioletowymi i białymi kwiatami, posadzonymi wzdłuż całego orszaku. Ogromne namioty zostały porozstawiane po jednej stronie domu, zaraz za miejscem, gdzie przygotowywałam się do ślubu. Drużbowie czekali na zewnątrz, w jasno oświetlonej altance na druhny. - Już czas - powiedział Javier, szczerząc się. Stephan i Javier, byli bardziej niecierpliwi niż my i pobrali się w Święta Bożego Narodzenia. Urządzili wspaniałą, kameralną ceremonie na Bali i wesele, które zamieniło się w czterodniową imprezę dla najbliższych przyjaciół. Cała wycieczka była doskonała i nie widziałam ich bardziej szczęśliwych. Nawet kilka miesięcy później, wciąż oboje promienieli ze szczęścia. Nigdy nie widziałam Stephana takiego. Dwa miesiące temu, nawiązał kontakt z jedną ze swoich sióstr. Teraz miała osiemnaście lat i wyprowadziła się do collegu. Znalazła go na Facebooku i prosiła o spotkanie. Przeprosiła go za to, jak został potraktowany przez ich rodzinę, ale była wtedy zbyt młoda, aby właściwie zareagować. Stephan powiedział mi, że poznają się nawzajem i rozmawiają ze sobą niemalże każdego dnia. Javier posłał w powietrze buziaka, zanim zamknął za sobą drzwi. Pomógł nam w podziale drużbów. Podzielenie naszych przyjaciół przerodziło się w żywą dyskusję. Kłóciliśmy się o to, do kogo powinien zostać przydzielony Stephan. Każdy pomysł sprawiał, że byłam wściekła. W końcu zadecydowaliśmy, że Frankie zostanie świadkiem Jamesa a Stephan moim. Tylko tak to miało sens. James kłócił się o Lanę, a ja o 399

Javiera. Stwierdziliśmy, że tą decyzję podejmą sami. Ostatecznie Javier został drużbą Jamesa a Lana moją druhną.

Uznałam to za

błogosławieństwo, że mamy tylu wspaniałych przyjaciół. Jackie zajęła się moją suknią i szczerze mówiąc już się przyzwyczaiłam do jej obecności. Nasza przyjaźń zaczęła się od malutkich etykiet, doczepionych do każdej rzeczy w mojej garderobie. Lana bardzo ją lubiła, uważała, że potrzebuje wyzwań. Taka była jej natura, a ja postanowiłam temu sprostać. Na początku nalegałam na suknie od początkującego projektanta, co sprawiło, że rwała sobie włosy z głowy. Z czasem spodobał jej się ten pomysł, a poszukiwanie dobrych, początkujących projektantów stało się jej wyzwaniem. Nauczyła się szanować moje zdanie i wraz z tym zaczęła kwitnąć nasza przyjaźń. Kiedy szukałyśmy dla mnie idealnej sukni, przerodziło się to w prawdziwe polowanie. Właśnie wtedy uznałam, że mam jeszcze miejsce w swoim sercu na przyjęcie kolejnej siostry. Jackie i ja nie miałyśmy łatwych początków, ale teraz nie było śladu po dawnych niesnaskach. Udzieliłam jej kilku wskazówek, kiedy z determinacją szukała dla mnie idealnej sukienki. Długo nie mogła znaleźć nic odpowiedniego i w końcu postanowiła, że sama mi ją zaprojektuje. Dałam jej wolną rękę i byłam oczarowana

efektem

końcowym.

Wzięła

sobie

moje

wszystkie

wskazówki do serca i uwzględniła w swoim projekcie. Wychodziła właśnie z pokoju, posyłając mi pełne wsparcia spojrzenie. Te spojrzenia przyprawiały mnie o zawrót głowy, gdyż wszyscy obawiali się, że stanę się uciekającą panną młodą. Stephan i ja wychyliliśmy głowy zza rogu, aby spojrzeć w kierunku ołtarza. James już tam był, wyglądał zbyt doskonale w mocno dopasowanym smokingu. Ubrany był w klasyczną, czarną marynarkę i spodnie tego samego koloru oraz białą, jedwabną koszulę, kamizelkę i krawat. Jego włosy zaczesane 400

były artystycznie do tyłu. Frankie stała obok niego, wystrojona w kobiecą wersję smokingu. Zobaczył nas i uśmiechnął się szeroko. Wiedział, że będę

się

denerwować

tak

samo

jak

on.

Wymieniliśmy

się

porozumiewawczymi spojrzeniami, które mówiły, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Schowałam się z powrotem do pokoju. Oprócz tego, że Stephan był moim drużbą, poprosiłam go, by poprowadził mnie do ołtarza. To nie podlegało dyskusji. Mój przyjaciel, był ubrany w niemalże identyczny smoking jak James, ale miał lawendowy krawat. Patrzył na kolejkę drużbów, idących do ołtarza i wymieniał po kolei każdą parę, opisując każdy szczegół w typowym dla siebie sposobie. - Najpierw Elliot. Ma nad głową aureole i zamierza nią zakręcić zachichotałam. - Teraz Parker i Sophia. Depczą mu po piętach w razie, gdyby chciał nawiać. Ups, zatrzymał się… Nie, już jest w porządku. Pewnie chciał ich nabrać. Wymieniliśmy się szerokimi uśmiechami. Elliot był uroczy. - Następnie idą Lana i Akira. On wygląda podle jak zawsze, a ona jest ucieleśnieniem elegancji. Kiedy widzę ich obok siebie, myślę że pasują do siebie. Wzajemnie się uzupełniają. Musiałam się zgodzić z tym spostrzeżeniem. - Teraz Murphy i Judith. Próbują się zachowywać grzecznie. Spodziewałem się jakiegoś pokazu tanecznego w ich wykonaniu. - Murphy zapytał mnie, czy może zatańczyć. Powiedziałam, że nie mam nic przeciwko, dopóki mnie w to nie wmiesza - powiedziałam. - No tak. Właśnie zaczęli tańczyć. Wygląda na to, że dużo ćwiczyli zaśmialiśmy się. - Teraz Javier i Marnie - ciągnął Stephan. - On wygląda

401

piekielnie seksownie i puścił mi oczko, kiedy minął mnie w drzwiach. Kolej na Jessę i Damiena. Mają olbrzymie uśmiechy na twarzy. Zamilkł na chwilę, a jego uśmiech zbladł odrobinę. - Następni są Tristan i Danika. Serce mnie boli, gdy widzę tych dwoje obok siebie. Wiedziałam, co ma na myśli. Wciąż dało się odczuć to wrażenie niewyjaśnionych spraw między nimi. Danika nie była szczęśliwa ze swojego towarzysza, ale robiła dobrą minę do złej gry. Zawsze myślałam, że traktuje Tristana z chłodnym dystansem. - Sven Junior i Adele teraz wyszli. Wyglądają jak z żurnala. - Czy to się dzieje naprawdę? - zapytałam zalotnie. - Pewnie. Jako ostatni wychodzą Jackie i Camden - powiedział Stephan. - Obdarzył ją grzesznym spojrzeniem, a ona wzięła go pod ramię, nie zaszczycając go swoim wzrokiem. Tworzą dziwną parę. Musiałam

się

z

nim

zgodzić.

Brat

Lany,

Camden,

był

przeciwieństwem Jackie pod każdym względem. Był wysoki i dobrze zbudowany. Miał złociste, falujące włosy, jak jego siostra i te same błyszczące fioletowe tęczówki. Jackie wyglądała przy nim na karła. On był rozrywkowy, a Jackie była poważna. Stephan wyszedł zza drzwi, kiedy ostatnia para udała się w kierunku ołtarza. Zdążył poprawić moją suknie i wygładził jej materiał. Była w kolorze jasnokremowym, miała pozłacaną koronkę, a błyszczące kryształki znajdowały się na każdym jej centymetrze. Nie miała rękawów. Dekolt zakrywała jedynie cienka koronka, pod którą znajdował się mój naszyjnik. Jackie zaproponowała, że wytnie dziurkę na wisiorek, tak aby mógł stanowić część sukni. Pod spodem założyłam białą halkę bez ramion, sięgającą do kolan. Koronka sukni. była na wierzchu i sięgała 402

ziemi, a długi tren ciągnął się z tyłu za mną. Długo nad nim dyskutowałam i zgodziłam się na niego pod warunkiem, że nikt nie będzie go niósł. Stephan podał mi duży bukiet. Był śliczny i składał się z mieszanki fioletowych i białych lilii oraz purpurowych róż. Takie same kwiaty miałam wczepione we włosy, które były rozpuszczone i tworzyły kaskadę blond loków. Dotknął mojego policzka, a w jego oczach zabłysły radosne iskierki. Podał mi ramię i zaczęliśmy kroczyć w stronę ołtarza. Droga była usłana kwiatami, a słońce oświetlało nas z tyłu. James był zazdrosnym mężczyzną, żądnym władzy. Nie było takiej części mojego ciała, której nie uważałby za swoją. Nigdy jednak nie postawił mnie przed wyborem, on albo Stephan. Po prostu to zaakceptował, jakby to było dla niego naturalne. Pomyślałam, że z jego strony, był to rodzaj dowodu miłości. Przedkładał moje potrzeby nad swoje. Jego miłość była piękna, był czuły na moje pragnienia. Sprawił, że znów w nią uwierzyłam. Byliśmy ze sobą blisko rok i byłam przekonana, że należymy do siebie. Życie nie było idealne, ale teraz mieliśmy szansę, by stało się lepsze. Pomyślałam dzisiaj, że na widok Stephana się rozkleję, ale kiedy podeszłam bliżej do Pana Pięknego, moje oczy nie wytrzymały. Nie krył przed naszymi gośćmi swojego czułego spojrzenia. Nikt już nie miał wątpliwości, że szalał za mną. Nie wiem jak mogłam kiedykolwiek w to wątpić. Skąd mogłam przypuszczać, że moje życie będzie wyglądało jak w bajce? Nigdy nie wierzyłam w takie rzeczy. Stephan przekazał mnie Jamesowi, kiedy znaleźliśmy się w jego zasięgu. Uśmiechnął się do mnie delikatnie, ścierając jedną ręką łzy z mojego policzka. Przysunął mnie do siebie i pocałował. Trwało to wystarczająco długo, aby goście

403

zgromadzeni zaczęli wiwatować na nasz widok. Pastor odchrząknął. Uśmiechnęłam się do niego zmieszana i odsunęłam się od Jamesa. - Nie mogę się doczekać, kiedy zedrę z ciebie tę sukienkę i zaciągnę cię do najbliższego pokoju. Nie myślałaś chyba, że pozwolę ci długo mieć na sobie tę piękną sukienkę - wymamrotał do mnie, bezwstydnie. Pastor zaczął przemawiać. Jego oficjalny ton otrzeźwił mój umysł, a wzrok mimo łez bardziej się wyostrzył. - Zebraliśmy się tutaj, aby wziąć udział w uroczystej ceremonii złączenia tego mężczyzny i tej kobiety węzłem małżeńskim - zaczął pastor. Uważnie słuchałam każdego słowa, ale mój wzrok nie oderwał się od Jamesa. Wypowiedzieliśmy słowa przysięgi. Mój głos był pewny, kiedy mówiłam swoją część. Zdecydowaliśmy się na krótki i tradycyjny tekst, ponieważ bałam się publicznych wystąpień. Łzy spłynęły cicho po moich policzkach, ale James trzymał się przez większość czasu. Było tak, dopóki pastor nie zaczął wypowiadać słów, które James chciał dodać od siebie. Ksiądz cytował Błogosławieństwo Apaczów. Odtąd nie będziecie czuć deszczu Gdyż będziecie dla siebie nawzajem schronieniem Nie będziecie czuć chłodu Gdyż będziecie się wzajemnie ogrzewać Nie będziecie już samotni… Jego wzrok cały czas, był skierowany na mnie. Nawet, gdy jego oczy wypełniły się łzami, które spłynęły po policzku, zanim pastor

404

skończył czytać wers. Sięgnęłam ręką do jego twarzy i starłam je z policzka. …Odtąd będziecie dla siebie towarzystwem Teraz jesteście dwoma ciałami Ale przed wami tylko jedno życie. Było jeszcze kilka linijek w tej pięknej przysiędze, ale nie dosłyszałam już ich, kiedy zobaczyłam drżące usta swojego drużby. - Kocham cię - wyszeptał. W końcu usłyszałam znany tekst o pocałowaniu panny młodej. James przysunął mnie do siebie i złożył na ustach czuły pocałunek. Był to pocałunek pełen finezji i składał obietnicę, że będziemy ze sobą już zawsze. Moje usta odpowiedziały na tą obietnicę. Zachlipałam i wydobyłam z siebie jęk, kiedy uniósł mnie wysoko w powietrze. Śmiał się i zaczął kręcić się dookoła. Chwyciłam dłoni za jego ramiona, a jego oczy śmiały się do mnie. - Zrobiliśmy to, kochanie - powiedział miękko. - Jesteś moja na zawsze pani Cavendish. Pokręciłam głową, kiedy stawiał mnie na ziemię. Każdemu udzieliła się jego radość. Śmiałam się w jego stronę. - Jesteś szalony. Byłam i jestem twoja panie Cavendish.

PIĘĆ LAT PÓŹNIEJ

405

Obudziłam się z dziwnym bólem w dolnych partiach, który nasilał się już od kilku tygodni. Popukałam w dłoń, która obejmowała mnie w pasie. - James - wyszeptałam. Poczułam jak poruszył się, budząc się. - Czy to już Bianco? Przygryzłam wargę, zmieszana. - Nie wiem, czy to wody mi odeszły, czy popuściłam. Drań zaśmiał się, a ja wcisnęłam mu łokieć w bok. Wstał i przesunął się na bok łóżka, uśmiechając się szeroko. Zbadał moje mokre nogi, a ja zacisnęłam mocno oczy z zawstydzenia, jakiego jeszcze dotąd nie czułam. - Odeszły mi wody? - zapytałam. Uniósł brew. - Nie umiem powiedzieć. A po czym to poznać? Wzruszyłam ramionami. Zdrętwiałam. Nienawidziłam tego, o co go zaraz poproszę. - Możesz powąchać? Nie poczuł się urażony. Zawsze był w pogotowiu. Cały czas, był usłużny dla swojej ciężarnej żony. Nie mogłam patrzeć, jak dokładnie skupiał się na tym, co właśnie robi. - Nic nie czuję. Chyba się zaczęło kochanie. Oboje wiedzieliśmy, co robić. James wkroczył do akcji, a ja nie mogłam być tak szybka jak on. Pomyślałam, że kiedy tu wrócimy

406

następnym razem, na świecie będzie już nasze dziecko. Usłyszałam, jak rozmawia przez telefon. - Stephan. Już czas. Masz pięć minut, by dotrzeć do naszego samochodu albo inaczej jedziemy do szpitala sami - zrobił pauzę. Jestem pewien. Odeszły jej wody. Zaczęło się. Kilka chwil później, był już przy mnie, kompletnie ubrany. Nie byłam w stanie mu pomóc, kiedy zdejmował ze mnie koszulę nocną i nałożył wygodną sukienkę przez głowę. - Możesz wstać? - zapytał uprzejmie. Skinęłam głową i wstałam powoli, czując się niezdarnie. James mi pomógł. Jego silne ramiona trzymały mnie mocno, dopóki nie stanęłam pewnie na nogach. Klęknął przy moich stopach i nawilżoną chusteczką, wytarł moje nogi oraz zmienił moją bieliznę. Owinął mnie ramieniem w talii i poprowadził w kierunku schodów, następnie do garażu. Clark i Blake, już na nas czekali przy czarnym SUVie. Dzięki Uwielbiającemu Kontrolę Panu Cavendishowi, spakowaliśmy torbę do szpitala kilka miesięcy temu, więc nie musiałam się już o to martwić. Mój duży brzuch utrudniał mi wszystko od dłuższego czasu i ogromnie doceniałam jego poświęcenie w ostatnim trymestrze ciąży. Clark wycofał auto z ogromnego garażu uśmiechając się szeroko, kiedy nas zobaczył. - Chłopaki zdążyli - powiedział do nas. Obejrzałam się do tyłu i zobaczyłam swoich dwóch ulubionych sąsiadów, którzy wybiegli ze swojego domu. Stephan zostawił Javiera nieco w tyle, gdy gnał w kierunku naszego samochodu. Wymieniłam z Jamesem radosne uśmiechy. Chwilę później Stephan, był już w samochodzie, ledwo oddychając i posyłając mi zmieszane spojrzenie. Usiadł z tyłu za nami i pocałował mnie w czubek głowy, zanim usiadł. 407

- Jak się czujesz? Co z dzieckiem? - zapytał, patrząc na Jamesa, który nie mógł przestać się szczerzyć. - Nasze dziecko jest gotowe, żeby przyjść na świat. Chwyciłam się za brzuch, starając się nie denerwować. James zobaczył, co robię i pochylił się by go pocałować, tak jakby nie robił tego od ostatnich ośmiu miesięcy. Pogładziłam go po jedwabistych włosach. Javier wsiadł do auta, kiedy James wciąż czule zajmował się moim brzuchem. Uśmiechnął się na ten widok. - Od dzisiaj minie trochę czasu, zanim znów zobaczymy taki widok - powiedział. Popukałam Jamesa w głowę. - Będzie mi tego brakować - powiedziałam miękko. Podniósł głowę, aby spojrzeć mi w oczy, a jego policzek wciąż wtulał się w mój brzuch. - Może tak być tyle razy ile chcesz, pani Cavendish. Byliśmy kilka minut od szpitala, a całą drogę prowadziliśmy żywą rozmowę, więc podróż minęła bardzo szybko. Weszliśmy do szpitala i położyli mnie na łóżku, które było bardzo duże. Doktor Lisa przyszła do nas i nie wyglądała na osobę, która właśnie została wyciągnięta z łóżka. Uśmiechnęła się do mnie życzliwie. - Dzisiaj zostaniesz mamą - powiedziała po przeprowadzeniu krótkiego badania. To była przerażająca myśl. Kilka męczących godzin później, bardziej dla mnie niż dla Jamesa, trzymałam w ramionach zawiniątko, w którym znajdowało się moje małe szczęście. Myślałam, że dziecko rozdrapie stare rany, które jeszcze się 408

nie zagoiły. Mimo to chciałam mieć dzieci. Czułam te wątpliwości nawet podczas ciąży, kiedy czułam te delikatne ruchy pełne miłości pod moim sercem. Nigdy bym nie pomyślała, że kiedy ujrzę piękną twarz naszego syna, wyzbędę się ich natychmiast. Nie czułam tych demonów z przeszłości, rany nie zostały ponownie rozdrapane. Wręcz przeciwnie, uzdrowił mnie ten widok, tak samo jak moja miłość do męża. Jak zwykł mówić

James,

pokochałam

Duncana

pierwszego wejrzenia.

409

Stephana

Cavendisha

od