3.Tajemnice Emmy 03 - POWROTY

NATASHA WALKER TAJEMNICE EMMY: POWROTY

Tytuł oryginału: The Secret Lives of Emma: Unmasked Projekt okładki: Elżbieta Gołowko Redakcja: Monika Kiersnowska Redakcja techniczna: Zbigniew Katafiasz Konwersja do formatu elektronicznego: Robert Fritzkowski Korekta: Elżbieta Górnaś, Janina Zgrzembska Copyright © Natasha Walker, 2013 First published by Random House Australia Pty Ltd, Sydney, Australia. This translation published by arrangement with Random House Australia Pty Ltd. For the cover illustration © lekcej/Shutterstock © for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2013 © for the Polish translation by Ksenia Sadowska ISBN 978-83-7758-522-1 Wydawnictwo Akurat Warszawa 2013 Wydanie I

Dedykowane wszystkim libertynom

Jeden

Emma krzątała się po kuchni położonej z tyłu domu, przygotowując kolację dla przyjaciół, gdy dobiegły ją śmiechy i odgłosy rozmów. Otarła wilgotne oczy i wyszła na korytarz. Za przydymionymi szybami zamkniętych drzwi wejściowych majaczyły cienie sylwetek. Rozpoznała głęboki głos Davida, swojego męża. W pierwszej chwili chciała wymknąć się niepostrzeżenie tylnym wyjściem – nawet wróciła do kuchni z kiełkującym planem ucieczki – ale w końcu wzięła się w garść. Cały czas powtarzała sobie w myślach, że wszystko będzie okej, chociaż ciężko było jej tak naprawdę w to uwierzyć. Zlokalizowała kieliszek wina i szybko go chwyciła. Gdy klucze Davida zazgrzytały w zamku, napięła się w pełnej gotowości. – Emma? – zawołał od drzwi. – Jestem tutaj. – Wystarczy nam jedzenia dla jeszcze jednego gościa? Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Wiedziała aż za dobrze, kim był ten nadprogramowy gość. Siedział w swoim samochodzie naprzeciwko ich domu już od godziny. Czyhał tylko na okazję, by zniszczyć jej życie. Gdy David wprowadzał mężczyznę do salonu, hałasy rozmów nasiliły się jeszcze bardziej. Wtórowały im coraz częstsze salwy śmiechu. W mętnym gwarze zmieszanych wątków wyłowiła wyraźnie jedno słowo – „szampan”. Rozpoznała głos przyjaciółki, Sally, oraz niższy, jej męża Marka. Emma upiła łyk wina i wróciła do krojenia cebuli. Na wszelki wypadek stanęła plecami do korytarza. Oczy ją szczypały i napełniały się łzami. Szampan chłodził się w lodówce tuż obok niej. Wiedziała, że David zaraz po niego przyjdzie. Miała minutę, może mniej. Konflikt wisiał w powietrzu, ale nie przerywała przygotowań do kolacji, jak gdyby wszystko miało się odbyć zgodnie z planem. Dolała więcej wina do kieliszka. Dzisiejszego popołudnia dowiedziała się, że jej mąż wdał się w romans z jej najlepszą przyjaciółką, kobietą, która była teraz w jej salonie. Emma postanowiła, że nie wykona żadnego ruchu. Nie tego wieczoru. Potrzebowała czasu, żeby to wszystko przemyśleć. Istniało jednak prawdopodobieństwo, że nie będzie jej to dane. Nie umiała powstrzymać łez. Wytarła oczy kuchennym ręcznikiem.

To kochanek Emmy, Paul, wyjawił prawdę o romansie Davida, a gdy oznajmiła, że nie zamierza opuścić męża, mężczyzna zagroził wtargnięciem na przyjęcie. Usłyszała ciężkie stąpanie Davida przemierzającego korytarz. Nagle dotarło do niej, że towarzyszą mu kroki drugiej osoby. Odwrócona tyłem do drzwi czekała w napięciu na męża i kochanka. Zacisnęła kurczowo dłoń na rękojeści noża i zawzięcie siekała cebulę. Łzy spływały jej strumieniami po policzkach. Jeszcze rano trwała w błogiej nieświadomości, nie wiedząc, co działo się za jej plecami. Atmosfera panująca w jej związku nie wskazywała na żadne kłopoty. Relacje z Davidem były poprawne, ale nie na tyle, żeby planowali powiększenie rodziny. Przecież romans Davida i Sally nie miał z nią nic wspólnego. Zresztą Paul niejednokrotnie usprawiedliwiał zdrady Emmy – w których sam czynnie brał udział – tłumacząc: „W gruncie rzeczy nasze relacje mają niewielki wpływ na życie innych. Czy David uskarża się, że nie poświęcasz mu należytej uwagi? Czy czuje się niekochany? Nie! A więc nie ma prawa mieszać się w nasze sprawy”. Tylko że teraz Paul zaczął nalegać, by Emma podjęła drastyczne kroki, chociaż w analogicznej sytuacji uporczywie odmawiał Davidowi prawa do takiej reakcji. Chciał, żeby Emma zakończyła swoje małżeństwo, ale ona nie była gotowa na ucieczkę od życia, które ułożyła sobie przy mężu. Czuła jednak, że jeśli Paul zdecyduje się ich zdemaskować, nie będzie miała dużego wyboru. David dotarł do kuchni. Serce Emmy waliło jak oszalałe. – Zobacz, kogo spotkałem na ulicy. Emma była tak pewna, że u boku Davida pojawi się Paul, iż przez ułamek sekundy wierzyła, że to rzeczywiście on. Ale to nie był Paul, lecz mężczyzna, którego nie potrafiła na początku zidentyfikować. Wytarła łzy, a na jej twarzy zagościł wymuszony uśmiech. – Co się dzieje, Em? – zapytał zaniepokojony David, zbliżając się do niej. Uniosła dłoń, by go zatrzymać. – Wszystko w porządku. To przez cebulę – wytłumaczyła i ponownie otarła oczy. David zatrzymał się i zwrócił w stronę gościa. – Pamiętasz Seba, prawda? Emma wpatrywała się półprzytomnie w nieznajomego, ale nie mogła sobie przypomnieć jego nazwiska. – Sebastian Jones – przedstawił się przyjaciel Davida. – Spotkaliśmy

się przelotnie w zeszłym roku. Niedługo po tym, jak zaczęliście się spotykać. Prawdopodobnie miałaś wtedy okazję poznać wielu drętwych znajomych Davida. Mówił z delikatnym brytyjskim akcentem. – Nie wyglądasz mi na sztywniaka – odpowiedziała, mierząc go przelotnym spojrzeniem od stóp po czubek głowy. Ubrany był w wytarte jeansy, granatowy T-shirt z dekoltem w karo, a na nogach miał sandały. Jego włosy były rozczochrane, a opaloną twarz miał pokrytą kilkudniowym zarostem. Chociaż jego imię i nazwisko wydawały jej się znajome, była pewna, że widzi go po raz pierwszy w życiu. – Od tego czasu wybito mi z głowy bycie sztywniakiem. – Intrygujesz mnie, a to nie zdarza się często przyjaciołom Davida. – No cóż, gdyby to ode mnie zależało, wolałbym pozostać nudziarzem. Do rozmowy włączył się David: – Zaczepiłem Seba przed naszym domem. Właśnie wybierał się do tajskiej knajpy po coś na wynos. Nie miałem pojęcia, że wrócił do miasta. – Jestem od niedawna. Opiekuję się domem przyjaciela do czasu, aż wykombinuję, co dalej. – Wystarczy jedzenia dla dodatkowej osoby? – zapytał David. – Oczywiście, serdecznie zapraszamy. A teraz uciekajcie już z kuchni, zanim zaprzęgnę was do roboty. – Proszę, pozwól mi zostać i pomóc. Uwielbiam gotować. – Seb podszedł do blatu kuchennego. – Co mamy na kolację? Emma ogarnęła wzrokiem pokrojoną cebulę, piersi kurczaka tkwiące wciąż w plastikowych opakowaniach i zegar kuchenny, który wskazywał za pięć ósma, po czym zawyrokowała: – Coś na wynos.

Dwa

Emma siedziała na oparciu jednej z kanap w dalszej części salonu. Nie chciała zwracać na siebie uwagi i ściągać zaciekawionych spojrzeń. Nie ośmieliła się jednak zostawić gości samych. Jej serce ciągle biło jak szalone i nie mogła się uspokoić. Ulżyło jej trochę, gdy uświadomiła sobie, że nikt niczego nie zauważył. Mark, Sally i David otoczyli przybysza, zabawiając go ich standardowymi żartami, a on wyglądał na całkiem zadowolonego z faktu, że znalazł się w centrum uwagi. Okazało się, że właśnie przypłynął jachtem z San Diego. Podczas gdy inni zajęci byli rozmową, Emma wpatrywała się nieprzerwanie w swojego męża, starając się dostrzec w nim jakąś zmianę, coś, co pasowałoby do wizerunku mężczyzny, jakim właśnie się okazał. Nie przebrał się po powrocie do domu. Wciąż miał na sobie spodnie od garnituru i koszulę, teraz z podwiniętymi rękawami i odpiętym górnym guzikiem. Nie zdjął również eleganckich butów, które raniły jego stopy, gdy nosił je za długo. Emma z kolei wystroiła się odpowiednio do okazji. Włożyła rozkloszowaną czarną koktajlową sukienkę, która kończyła się powyżej kolan. Tę samą, którą kiedyś David zerwał z niej w chwili miłosnego uniesienia. Oczywiście oddała ją do krawca, żeby naprawił szkody. Uniosła kieliszek szampana do ust, śledząc każdy ruch męża. Usiadł przy Sally z taką naturalnością, jakby była tylko żoną jednego z jego przyjaciół. Emma nie potrafiła dopatrzyć się niczego, co wskazywałoby na zażyłość między nimi. Dostrzegła wprawdzie ukradkowe muśnięcia dłoni i porozumiewawcze spojrzenia, ale nie takiego zachowania spodziewałaby się po parze, która ma coś do ukrycia. Na pewno czuli się w swoim towarzystwie swobodnie, nic ponad to. A wziąwszy pod uwagę okoliczności i obecność ich małżonków, ta dwójka niczym się nie wyróżniała. Przez chwilę nawet Emma zaczęła wątpić w prawdziwość słów Paula. Ale tylko przez krótką chwilę. Uwierzyła, że to prawda, gdy tylko skończył mówić. To wszystko było tak banalne, westchnęła w myślach. Zrzuciła szpilki i przesunęła stopami po dywanie. Tak drobnomieszczańskie. Ich przygoda pozamałżeńska wydawała się równie nużąca co niezliczone kolacje biznesowe Davida. Zafundował Sally apartament w Kirribilli. Pieniądze odarły ten romans z tajemnicy i odebrały mu smak zakazanego

owocu. Nie będzie już skradzionych chwil na tylnym siedzeniu samochodu, schadzek w ciemnych zakamarkach miasta, ukradkowych pocałunków na klatkach schodowych. Nie mogło być już mowy o dreszczyku emocji. Będą umawiać się na spotkania. Będą działać zgodnie z grafikiem. Czuła w piersi tępy, przytłaczający ból. Adrenalina opadła i Emma działała niczym na zwolnionych obrotach. Jednym haustem wychyliła kieliszek szampana. Był francuski i wytrawny – kiepski lek na złamane serce. Odstawiła kieliszek na szklany stolik, co zwróciło uwagę Davida. Jak na gospodarza przystało, zerwał się na równe nogi, wyciągnął butelkę ze srebrnego wiaderka z lodem i uzupełnił zawartość kieliszka. – Miałabyś ochotę na wizytę w porcie, Em? – zapytał, zajmując z powrotem miejsce. – Słucham? Wszyscy na nią spojrzeli. – Sebastian zabiera nas na swój jacht – wyjaśniła Sally. Emma uśmiechnęła się uprzejmie i skinęła głową. Musiała tylko przebrnąć jakoś przez ten wieczór. Musiała porozmawiać z Davidem na osobności. Nie dzisiejszej nocy, może też nie jutro i nie w ciągu najbliższych dni. Ale kiedyś powinni to zrobić i w końcu będzie musiała zdecydować, jak się w tym wszystkim odnaleźć. Niespodziewanie do pokoju wkroczył Paul i na jego widok Emma podniosła się gwałtownie. David prawdopodobnie zostawił otwartą furtkę, a ona była tak pochłonięta swoimi myślami, że nie usłyszała jego kroków na schodach. Posłała mu ostrzegawcze spojrzenie, pod którego ciężarem zastygł w bezruchu. Było dla niej oczywiste, że kochanek przybył tutaj, by odkryć wszystkie karty, tu i teraz. A ona nie zamierzała mu na to pozwolić. – Przepraszam za wtargnięcie, nie spodziewałem się imprezy. – Skinął głową i się uśmiechnął. – Daj spokój, Paul, zawsze jesteś mile widziany – powiedział David. – Znasz Marka i Sally? – Tak, oczywiście – odparł Paul i podszedł bliżej, by uścisnąć dłoń Marka i ucałować Sally, która nadstawiła policzek, aby musnął go przelotnie w powietrzu, ale zignorował jej zamiary i złożył soczystego całusa na jej ustach, przytrzymując ją o sekundę za długo. Jej zaskoczenie wywołało uśmiech na jego twarzy. – Wyglądasz cudownie dzisiejszego wieczoru – zauważył, zostawiając ją wreszcie w spokoju. Sally miała na sobie dopasowaną, połyskującą sukienkę koktajlową w złotym kolorze. Gdy Emma zapraszała

ją na kolację, poradziła przyjaciółce, by założyła coś efektownego. Ale to było, zanim dowiedziała się, co jest grane. – Pamiętasz Seba, prawda? – zapytał David. – Sebastian, kopę lat. Przyjechałeś w interesach? Co u Marion? Sebastian uśmiechnął się i uścisnął Paulowi dłoń, ale nie odpowiedział na żadne z jego pytań. David szybko wkroczył do akcji i podał Paulowi kieliszek szampana. – Nie, nie mogę zostać, wpadłem tylko na chwilę – wytłumaczył, ale i tak wziął kieliszek. Podczas gdy towarzystwo starało się zabawić Paula, by poczuł się swobodnie, Emma cały czas trzymała się swojej strategii i siedziała na uboczu, a serce podchodziło jej do gardła. Zdawała sobie sprawę, że jej ostrzegawcze spojrzenie i niespodziewana obecność Sebastiana pohamowały zapędy Paula jedynie na chwilę. Czekał tylko na odpowiedni moment, by wyznać prawdę. W takich sytuacjach największymi zwolennikami rewolucji są zazwyczaj ci, którzy mają najmniej do stracenia. Emma podeszła do niego i złapała go za rękę. Jej dłonie drżały, a ona sama czuła się, jakby miała zaraz stracić przytomność. – Muszę pomówić z Paulem na osobności – oznajmiła. – To nie ma nic wspólnego z twoim prezentem urodzinowym, David, więc nawet nie próbuj węszyć. Na twarzy Davida pojawił się uśmiech. Emma poprowadziła Paula wzdłuż korytarza do biura męża. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie, aby nie osunąć się na ziemię. – Nie rób tego, Paul. – To już się stało. – Oparł się pośladkami o rozległe dębowe biurko. – Nie mogę cofnąć czasu i wymazać z twojej pamięci tego, co ci powiedziałem. Znam cię i wiem, że nie będziesz w stanie żyć dalej z Davidem. To koniec. Ja tylko próbuję oszczędzić wszystkim wstydu i bólu powolnej śmierci. – Czy to nie my powinniśmy o tym decydować? – Masz mętlik w głowie i nie myślisz logicznie. Pewnego dnia jeszcze mi podziękujesz. – Nie liczyłabym na to. Paul splótł ramiona na piersi, po czym potarł policzek. Pokręcił głową i uśmiechnął się pod nosem. Pożerał ją wzrokiem. Z jakiegoś powodu wspięła się na palce, gdy przywarła plecami do drzwi. – A tak na marginesie, wyglądasz kurewsko apetycznie, Emmo. Nie

wiem dlaczego, ale eleganckie kiecki i bose stopy niesamowicie mnie podniecają. Emma spuściła wzrok. – Paul, gdy wyjdziesz dzisiaj wieczorem z naszego domu, nie chcę cię już więcej widzieć. – Nigdy? Rzuciła mu gniewne spojrzenie. – Na pewno bardzo długo. – Gówno prawda. – Mówię całkowicie poważnie. – Nie zostaniesz z nim. On posuwa Sally. Widzę w twoich oczach, że coś się zmieniło. Dobrze wiesz, że to koniec. – Jakie mam prawo odmawiać Davidowi tych samych swobód, które dzieliłam z tobą? – Nie okłamuj się. David wdał się w romans i teraz eksperymentuje i cieszy się wolną miłością. Jest pieprzonym tchórzem! On się ciebie boi. W końcu zrobi jej dziecko i taki będzie finał. Zostawi cię dla niej, bo życie z nią jest proste i przyjemne. – Nawet nie chcę tego słuchać. To ja urodzę jego dziecko! – Gówno mnie to obchodzi! Musisz mnie wysłuchać. Do kurwy nędzy, to ty nauczyłaś mnie, jak żyć. Biorę przykład z ciebie. Sama powinnaś to wszystko wiedzieć. Przymknęła oczy i potrząsnęła głową. Paul podszedł do niej, a jego głos przybrał łagodny ton. – Czy naprawdę chcesz dla niego poświęcić to, kim jesteś? Po dłuższej chwili Emma spojrzała na Paula. – Tak. Gdyby kochał mnie i tylko mnie, poświęciłabym wszystko. Ciebie, mnie, wszystko. – Ale on spierdolił sprawę. Wszystko przepadło. – Nie wierzę w to. Jeszcze nie. – I dlatego muszę wkroczyć do akcji. Zobaczysz. Nie są ciebie warci. Ja też nie jestem ciebie wart. Nigdy nie byłem. Krew mnie zalewa, gdy widzę cię w takim stanie, Em. – Obiecaj, że nie wykonasz żadnego ruchu. – Nie. – Obiecaj mi, Paul. Muszę poukładać sobie wszystko w głowie. Zakończę to, uwierz mi. – Nie mogę ci na to pozwolić. Nie jesteś w stanie tego zrobić. – Zaufaj mi.

Paul chwycił ją za ramiona. – Nie, Paul. Trzymał ją z całej siły. Nie mogła się wyrwać z jego uścisku. – Nie ufam ci – wyszeptał i odwrócił ją tyłem do siebie, przyciskając jej policzek do drzwi. Napierał na nią całym ciężarem. – Nie chcę tego, Paul. – Nie obchodzi mnie to. – Zacznę krzyczeć. – Proszę bardzo, jakie to ma teraz znaczenie? Oddychał ciężko, pozwalając tej chwili trwać, przeciągając ją w nieskończoność. Następnie powoli, wciąż przypierając ją mocno do drzwi, przesunął palcami wzdłuż jej nogi i uniósł do góry krawędź sukienki. Nagle chwycił ją z przodu i wdarł się głębiej, rozsuwając jej uda i gładząc je od wewnątrz. Odchylił dolną część bawełnianych majtek. Zatrzymał się na moment. Stała bez ruchu niczym sparaliżowana. Wtedy dotknął ją tam. Była wilgotna. Nagle zabrał dłoń i odsunął się od niej. Usiadł na skórzanym krześle przed biurkiem Davida. Emma odwróciła się w jego stronę, oddychając głęboko. Nie spodziewała się, że przerwie. – Będą się zastanawiali, co się z nami dzieje – wyjaśnił Paul. – Jakie to ma teraz znaczenie? – zapytała, wpatrując się w niego. – Dam ci tydzień. To wszystko. Jeśli do tego czasu nic nie zrobisz – cokolwiek sobie planujesz – zrobię to za ciebie. – Skąd ta pewność, że ci na to pozwolę? – Nie sądzę, bym musiał cokolwiek robić. – Dlaczego? – Właśnie odkryłem, że nie jesteś jeszcze martwa. *** Paul nie został długo po tym, jak wraz z Emmą dołączyli do reszty towarzystwa. Wymyślił jakąś wymówkę i się oddalił. Jego wizyta wywołała w Emmie niepokój. Kochanek rzeczywiście wiedział, jak obnażyć jej prawdziwe emocje. Wiedział też, jak pobudzić ją seksualnie. Pozostawienie jej niezaspokojonej było z jego strony genialnym i przebiegłym posunięciem. Emma spojrzała na obecnych w salonie z zupełnie nowej perspektywy. Wciąż wydawali jej się drobnomieszczańscy, ale już nie chciała tego dłużej tolerować. Rewolucja nie wydawała się teraz takim złym pomysłem. Ale ze względu na gości zdecydowała się

poczekać z atakiem do następnego ranka. Zauważyła, że David i Sebastian popijali szkocką, co w przypadku jej męża było rzadkością. Zgadła, że Sebastian musiał zaproponować whisky i David przyłączył się do niego. Kieliszek z szampanem Sebastiana stał wypełniony do połowy obok niego na stoliku. – Czy ktoś zamówił coś do jedzenia? – zapytała Emma z udawaną beztroską, taką, na jaką tylko mogła się zdobyć. – Tak, ja – odpowiedziała Sally z uśmiechem. – Zdecydowaliśmy się na tajską restaurację.

Trzy

Emma zaszyła się w kuchni, gdzie zajęła się wkładaniem naczyń do zmywarki. Sally i Mark właśnie wyszli, a David i Sebastian popijali whisky i palili na werandzie od frontu. Udało jej się przeżyć kolację bez rozlewu krwi. Teraz martwiła się tylko z powodu Davida. Będą musieli położyć się razem do łóżka. Nie wiedziała, czy będzie w stanie temu sprostać. Był pijany, a w takich chwilach zawsze chciał się z nią pieprzyć. Przez cały wieczór unikała jego dotyku, odsuwając się, gdy tylko był w pobliżu. Wiedziała, że zachowuje się irracjonalnie, ale nic nie mogła na to poradzić. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek jeszcze pozwoli mu się dotknąć. Na samą myśl o tym dostawała dreszczy. Nienawidziła siebie za to, że targały nią takie uczucia. Czuła się hipokrytką. Takie zachowanie było sprzeczne z jej przekonaniami. Ale to nie zmieniało faktu, że odczuwała do niego odrazę. – Kurwa! Teraz była tak pochłonięta swoimi myślami, że roztrzaskała kieliszek do szampana podczas wkładania go do zmywarki. Gdy pochyliła się, by pozbierać kawałki szkła, usłyszała kroki. – Pani Benson. Odwróciła się i ujrzała w drzwiach kuchni Sebastiana. – Pani małżonek został pokonany. Padł nieprzytomny na werandzie. Przyszedłem, żeby odebrać swoją nagrodę. – A cóż takiego miałoby to być? – zapytała, prostując się. – Oczywiście ty – oświadczył, najwyraźniej zadowolony ze swej zuchwałości. – Och, no cóż. Wątpię, abyś mógł być z tego powodu podekscytowany. Używana żona, cóż to za nagroda? Dlaczego nie weźmiesz raczej jego bmw? – Siódemka? – Piątka. – Hmm… W takim razie zostanę przy pierwotnej nagrodzie. – A jeśli to jednak byłaby siódemka? – Wziąłbym i ciebie, i samochód. – Trochę plątał mu się język. – A co, jeżeli nie zgodzę się być nagrodą? – Wpatrywała się w niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Wówczas uszanuję twoją decyzję i wezmę samochód.

– Nie chcę być nagrodą. – Mimo tego, że prawowicie należysz do mnie, łaskawie zwrócę ci wolność. – Jesteś niezwykle hojny. – Dziękuję. Wiedziała, że był pijany, ale dopiero gdy się zatoczył i chwycił framugi drzwi, by utrzymać równowagę, zorientowała się jak bardzo. Przemierzał korytarz, przytrzymując się od czasu do czasu ściany, aż udało mu się dotrzeć do wyjścia. Podążyła za nim. Stanęła w drzwiach i obserwowała, jak idzie ulicą chwiejnym krokiem. David chrapał głośno rozłożony na kanapie na werandzie. Zarzuciła na niego koc i wróciła do kuchni.

Cztery

Następnego dnia Emma obudziła się wczesnym rankiem. Jej męża nie było przy niej w łóżku. Wzięła jabłko z kuchni i wyszła w stronę plaży. Po drodze minęła śpiącego Davida. W nocy musiał się przebudzić i przenieść do środka. Leżał teraz na dużej kanapie w salonie, pogrążony w głębokim śnie. Krótki spacer na plażę w porannych promieniach słońca wprawił ją w lepszy nastrój. Gdy zrzuciła ubranie i wskoczyła do zimnej wody w jednoczęściowym kostiumie kąpielowym, nagle wszystko wydało jej się jasne i przejrzyste. Po treningu wiedziała już, co robić. Kochała Davida. Miał romans. Ale ona sama wcześniej zdradzała go wielokrotnie. Zdrada nie przytrafiłaby się ludziom, którzy nie mieliby przed sobą tajemnic. Skrzywdziła jego i siebie, nigdy nie była z nim szczera. Zrozumiała teraz, że jedynym sposobem, aby wyjść na prostą, było wyjawienie całej prawdy. Jeśli ona potrafiła mu wybaczyć, on powinien odpłacić jej się tym samym. Wyszła z wody, a ciepły piasek ogrzał jej stopy. Wbiegła po schodach do kabiny prysznicowej w domku przy plaży. Gdy po jej ciele popłynęły strużki przejmująco lodowatej wody, zaczęła szczękać zębami, a pod koniec kąpieli całym jej ciałem wstrząsały niekontrolowane dreszcze. Podeszła do wieszaka na ścianie, gdzie zostawiła rzeczy, zrzuciła mokry strój kąpielowy i owinęła się ręcznikiem. Gdy wytarła się dokładnie, wskoczyła w spodnie do jogi i narzuciła sportowy podkoszulek. Kiedy niemal dotarła na szczyt stromego wzgórza, gdzie znajdował się jej dom, usłyszała, jak ktoś woła ją po imieniu. Rozejrzała się, spoglądając w dół i w górę ulicy. – Tutaj – zawołał głos. Spojrzała w stronę budynku, który właśnie mijała. Poprzez korony drzew w pewnej odległości zobaczyła mężczyznę wychylającego się z balkonu dziesięć metrów nad nią. Zeszła kilka metrów niżej, by mieć lepszy widok. Jego oczy kryły się za dużymi okularami przeciwsłonecznymi. – Dzień dobry. Dobrze ci się pływało? Emma ciągle nie umiała zidentyfikować rozmówcy. Mężczyzna uniósł okulary i uśmiechnął się. – Sebastian – podpowiedział. Odwzajemniła uśmiech.

– Woda jest fantastyczna. Powinieneś pójść za moim przykładem. – Planowałem to. Właśnie zaparzyłem kawę i podgrzałem croissanty. Masz ochotę na filiżankę kawy? Emma przesunęła się, by przepuścić sąsiadkę, którą znała tylko z widzenia. Kobiecie torowały drogę dwa ogromne owczarki niemieckie, które zatrzymały się na chwilę, by obwąchać Emmę. Pogłaskała większego i nagrodziła go przyjacielskim klepnięciem w zadek. Gdy podniosła wzrok, Sebastian gdzieś zniknął. W drodze na wzgórze Emma postanowiła rozmówić się z Davidem zaraz po powrocie do domu. Odgrywała w głowie swoją przemowę, ale dopiero teraz zdała sobie sprawę, że najprawdopodobniej męczył go ciężki kac. Widząc Sebastiana, przypomniała sobie, w jak opłakanym stanie musiał być jej mąż. Perspektywa omawiania tak ważnych spraw ze skacowanym Davidem nie napawała jej entuzjazmem. Nagle usłyszała dźwięk zdalnie otwieranej bramki. Spodziewała się, że zobaczy głowę Sebastiana wychylającego się przez balkon, ale tak się nie stało. Tkwiła przed ogrodzeniem okalającym willę znajdującą się na rogu The Grove. Emma mieszkała przy tej samej ulicy. Zrobiła kilka kroków w stronę wejścia i się zatrzymała. Ponownie zadarła głowę, by zobaczyć, czy ją obserwuje. Zdawało się, że Sebastian po prostu założył, że Emma wejdzie na górę. Wywnioskowała, że sugerował w ten sposób, że to niewinna propozycja. Próbował nadać temu zaproszeniu swobodny ton, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Nie było nic zdrożnego w złożeniu wizyty znajomemu. Po cóż to wszystko niepotrzebnie analizować? Jednak nie mogła nic na to poradzić, że coś nie dawało jej spokoju. Mężczyznami rzadko kierowały niewinne pobudki. Przywołała ich krótką rozmowę w kuchni poprzedniej nocy. Nie miała wątpliwości co do jego intencji, chociaż był wtedy bardzo pijany. Zastanawiała się, czy widział, jak idzie na plażę, i czy zaczaił się na balkonie, wyglądając jej powrotu. Zaśmiała się na myśl o swoich podejrzeniach. Czego się obawiała? Czy aż tak trudno było mu się oprzeć, że wejście do jego pieczary równało się z wylądowaniem z nim w łóżku? Jeśli posiedzi trochę z Sebastianem, da więcej czasu Davidowi na dojście do siebie. Zawróciła i pchnęła bramkę. Dom był świeżo odnowiony. Pod zadaszeniem wspartym kilkoma kolumnami znajdowały się trzy schody prowadzące do hallu z marmurową, krętą klatką schodową, która wznosiła się do poziomu następnego piętra. Wnętrze budynku było kiczowate, typowe dla wielu

nowobogackich willi w dzielnicy Mosman. Tego rodzaju dom buduje dla siebie mężczyzna, który do wszystkiego doszedł ciężką pracą. W hallu Emma zauważyła kolejne schody biegnące na niższy poziom. Z miejsca, w którym stała, dostrzegła obowiązkowy basen i stół do bilardu. Weszła po marmurowych schodach, minęła otwartą jadalnię i ogromny salon, który otwierał się na kolejne pomieszczenie i balkon, gdzie wcześniej przebywał Sebastian. Tam jednak go nie znalazła. Stał w kuchni ukrytej po jej lewej stronie. – I co o tym wszystkim myślisz? – Tu w ogóle nie ma książek. – Nie. Właściciel nie czyta i wręcz szczyci się tym faktem. – To widać. A w twoim domu są książki? – Nie mam domu. Wyszła na balkon, z którego rozciągał się dokładnie ten sam widok co z jej okien, ale pod innym kątem. Dom znajdował się nieco niżej. Nagle zauważyła teleskop skierowany w stronę plaży. – To nie plażę powinieneś obserwować, tylko wielkie jachty – powiedziała, chwytając teleskop. Uważała, by nim nie poruszyć. Przystawiła oko. Okazało się, że był nakierowany na miejsce, które zazwyczaj wybierała. – Jachty? – Wydaje im się, że są niewidoczni. Nie zdają sobie sprawy, jaką moc ma to cacko. – Cieszę się w takim razie, że mój jest przycumowany, poza twoim polem widzenia, w Rushcutters Bay. – Masz coś do ukrycia? – Możliwe. Ale powiedz mi, proszę, co takiego widzisz, gdy szpiegujesz łódki tam w porcie? – Nie powiem. Zdradzę tylko, że ludzie na jachtach robią rzeczy, do których plażowicze nabierają odwagi dopiero po zachodzie słońca. – Na pewno skorzystam z twojej rady. Jaką pijesz kawę? – Z mlekiem i łyżeczką cukru. Emma myślała, że Sebastian był w tym samym wieku co jej mąż, ale w blasku poranka wyglądał na starszego. Znowu włożył jeansy i miał bose nogi, wymienił tylko T-shirt z niebieskiego na biały. Z pewnością dbał o siebie. Przypominał jej kogoś. Był bez wątpienia przystojnym mężczyzną. Gdy podawał jej kawę, zauważyła również, że miał ładne dłonie. – Jak się ma David? – Gdy wychodziłam, ciągle spał na kanapie. Sprawiał wrażenie, że

jest mu wygodnie. A jak twoja głowa? – W porządku. Urodziłem się pod szczęśliwą gwiazdą. Nie wiem, co to kac. – Aha, ładne określenie na pijaka! – powiedziała ze śmiechem. Wyraz jego twarzy sugerował, że trafiła w sedno. – Wszyscy wspaniali ludzie nimi są – dodała, żeby złagodzić efekt poprzedniego ciosu. Rzuciła torbę plażową na krzesło i usiadła przy szklanym stoliku. Balkon wychodził na wschód, więc nie było możliwości, by schować się przed porannym słońcem. Odwróciła się lekko bokiem, zasłaniając się przed blaskiem. Sebastian ustawił na stoliku paterę z croissantami, dwa talerze, a także masło, dżem i słoik Nutelli. Emma upiła łyk kawy. – Nie pamięta mnie pani, pani Benson? – Nie, nie pamiętam. Ale sam wspomniałeś, że spotkaliśmy się ponad rok temu. Wątpię, czy ty pamiętasz choćby jedno słowo z tego, co mówiłeś do mnie poprzedniej nocy. – Wybrała croissanta i otworzyła Nutellę. – O kurwa. Co takiego powiedziałem? – Naprawdę nie pamiętasz? – Zaśmiała się i Sebastian również wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Chyba jednak coś ci świta w głowie. – Nie mam zielonego pojęcia. Ale gdybym miał zgadywać… – Tak? – Czy zawsze flirtujesz w tak obcesowy sposób z przyjaciółmi swojego męża, Emmo? – Nie, czasami po prostu się z nimi pieprzę. Zanurzyła zęby w rogaliku. – Nie spodziewałeś się takiej odpowiedzi, prawda? – kontynuowała z pełną buzią i figlarnym błyskiem w oku. – Zabrzmiało to jak deklaracja kobiety, która właśnie postanowiła, że nie będzie się z nikim pieprzyć. – Trafiłeś w dziesiątkę. I nie dlatego, że jestem mężatką albo że nie jesteś w moim typie. Ani że wystrój tego domu skutecznie zabija ochotę na seks lub przez to, co powiedziałeś zeszłej nocy. – Dlaczego więc? – Mam swoje powody. Jeśli chcesz, możesz zwalić to na kawę, którą mi podałeś. Jest ohydna. – Podejrzewam, że za późno, by cię przekonać, iż nie miałem żadnego ukrytego motywu, gdy zapraszałem cię na śniadanie? – Nie uwierzę w to po tym, jak postawiłeś Nutellę na stole, ty podstarzały donżuanie.

Sebastian wybuchnął śmiechem. – Taką właśnie cię zapamiętałem po naszym pierwszym spotkaniu. Zachowywałaś się tak nie tylko wobec mnie, ale także wobec Davida, wobec wszystkich. Zapamiętałem cię, ponieważ nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z nikim takim jak ty. Nie przypominasz mnie sobie, ponieważ byłem tylko jednym z identycznych mężczyzn w tłumie. – Ale od tego czasu wybito ci z głowy bycie sztywniakiem. – Tak. Teraz czuję się, jakbym nie miał ani chwili do stracenia. – Ja zawsze tak się czułam. – Nie odniosłem takiego wrażenia wczoraj. Wyglądałaś jak wierna kopia żony bankiera. Emma siedziała w milczeniu. Nie mogła odmówić mu racji, ale też nie chciała podzielić się z nim prawdą. – Jeśli mam być szczery do bólu, nie spodziewałem się, że zwiążesz się z Davidem. Nie miałem pojęcia, że się z tobą ożenił. Nic o tym nie słyszałem. Zawsze dużo podróżowałem. Każdego roku spotykam tysiące ludzi. Nie zapamiętuję wielu twarzy. Niewiele osób zostawia po sobie trwałe wspomnienie. Ty zostawiłaś. – Ponieważ mam seksapil. – Ponieważ jesteś pełna życia. – To niezbyt wyszukany komplement. Znam wiele osób, które są pełne życia. – Mogę uwierzyć, że to prawda. Masz dar wskrzeszania zmarłych. – Nie to miałam na myśli. – A ja właśnie to. Widzę w oczach Davida iskrę, która zgaśnie, jeśli go opuścisz. Masz moc pobudzania innych do życia. – Nie znasz mnie. Ani Davida. On jest… – Jaki? – Chciałam powiedzieć, że jest niczym barbarzyńca uwięziony w garniturze, ale to nie do końca prawda. Takie wrażenie miałam na samym początku. Dostrzegłam w nim moc i błędnie wzięłam ją za zwierzęcą, pierwotną siłę. Problem w tym, że on jest niewolnikiem cywilizacji, a jego siła jest zamknięta za kratami norm społecznych. Zawsze tak było. – Kochasz go? – Tak, bardziej niż cokolwiek na świecie. Gdy tylko wypowiedziała te słowa, wiedziała, że mówi prawdę. Nagłe oberwanie chmury nie mogłoby zmienić nastroju szybciej niż to wyznanie. Żadne z nich nie miało już powodu, by kontynuować tę maskaradę.

Wstali ze swoich miejsc. Kilka chwil później Emma szła ulicą w kierunku domu z torbą plażową przewieszoną przez ramię, zdeterminowana, by wyrwać męża z ramion przyjaciółki.

Pięć

– Gdzie byłaś? – zapytał David, gdy wdrapała się na szczyt frontowych schodów. Siedział na werandzie z kawą, a jego twarz była jeszcze bledsza niż zazwyczaj. Chował się za okularami przeciwsłonecznymi. – Sebastian zaprosił mnie na kawę. Zauważył mnie, kiedy wracałam z plaży. – Nie wątpię. Sprawiał wrażenie przygaszonego. Na jego twarzy nie widać było nawet cienia wesołości. Z kieszeni wyciągnął paczkę papierosów. – Dlaczego powiedziałeś to z takim przekąsem? – Ostatnio przechwalał się swoimi najnowszymi podbojami. Od czasu tragedii żegluje po świecie i pieprzy wszystkie kobiety, które rozłożą przed nim nogi. – Zapalił papierosa i zaciągnął się głęboko dymem. – Jakiej tragedii? – Nie wiesz? Nie powiedział ci? Muszę przyznać, że to spora niespodzianka. Sądziłem, że właśnie od tego zacznie. Stracił żonę i córkę w wypadku samochodowym. Od tamtego czasu stacza się po równi pochyłej. – Nic o tym nie wspomniał. Najwyraźniej nie jestem w jego typie. Nie wypróbował tej historii na mnie. Czuję się urażona. Co jest ze mną nie tak? Może naprawdę nie jestem w jego typie – powiedziała, uśmiechając się. Nadal stała na szczycie schodów. Ciężko było rozgryźć nastrój Davida. Czy był taki szorstki z powodu kaca, który go męczył? Czy dlatego, że odwiedziła Sebastiana? A może był jakiś inny powód? Może Paulowi udało się jednak z nim porozmawiać? – Jesteś w jego typie. Najwyraźniej pozwolił ci się wymknąć. – Jesteś zazdrosny? Mam nadzieję, że o to chodzi. – Zrobiła krok w jego kierunku. Odwrócił głowę w drugą stronę i spojrzał na port. – Nie jestem zazdrosny. – Na pewno? Sprawiasz takie wrażenie. – W jej głosie pojawił się chłód. Jak on śmiał się od niej odwrócić? – Nie jestem. – Czyli nie miałbyś nic przeciwko, żeby twój przyjaciel przechylił

mnie przez barierkę swojego balkonu i zerżnął? – Urwałbym mu ten jego pierdolony łeb. – A co byś zrobił ze mną? Spojrzał na nią, ale przez okulary nie potrafiła rozszyfrować jego myśli. – Co byś zrobił? – powtórzyła. Tym razem powiedziała to podniesionym głosem. – Nie wiem. Emma zdawała sobie sprawę, że to nie był dobry moment na rozmowę. Prawdopodobnie nie wyspał się na kanapie. Pękała mu głowa. Nie był sobą. Wydawał się rozdrażniony i zły na Sebastiana, że zaprosił jego żonę na kawę, a na nią za to, że przyjęła zaproszenie. Ale ona też była wściekła. Jak on śmiał traktować ją w ten sposób? Nieważne, czy męczył go kac, czy nie. Nie miał prawa odgrywać roli skrzywdzonego męża. Ich związek tonął w bagnie kłamstw. – Okej. Nie wiesz. Ale może znasz odpowiedź na to pytanie… Jak długo miałeś zamiar pieprzyć Sally za moimi plecami? Może choć na to mi odpowiesz? Zauważyła, że całe jego ciało drgnęło, jakby wymierzyła mu policzek. Ale poza tym nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Siedział jak sparaliżowany. Żałowała, że nie poczekała z atakiem, aż zdejmie okulary. Bardzo chciała zobaczyć, co kryło się teraz w jego spojrzeniu. – Nagle zabrakło ci słów? – Em… – Kupiłeś jej pierdolone mieszkanie w Kirribilli! Mojej najlepszej przyjaciółce. Co ty sobie, do kurwy nędzy, wyobrażasz? To było wszystko, na co mogła się zdobyć. Była na niego wściekła, ale jeszcze większą złość czuła do samej siebie. Wiedziała bowiem, że sama nie była wzorem cnót i nie miała prawa do uczciwości i szlachetności. Musiała się wycofać. Gdy wchodziła do domu, miała w głowie mętlik. Jej myśli nie były teraz przejrzyste tak jak wcześniej. Popełnił te same grzechy co ona. Nie było sposobu, żeby to wymazać, pominąć. Nie mogła przypomnieć sobie sposobu, w jaki uporządkowała sobie ten bałagan w głowie podczas kąpieli w oceanie. Wtedy wydawało się to takie łatwe. Co za bajzel. Nie tak to sobie zaplanowała. Jej serce waliło jak szalone. Czuła niemal fizyczny ciężar na swoich barkach. Była w połowie schodów, z torbą nadal przewieszoną przez ramię, kiedy nagle ugięły się pod nią nogi. Bezwładnie opadła na stopień, w

ostatnim momencie łapiąc się barierki i tym samym ratując się przed upadkiem. Sama popchnęła Sally w jego ramiona. Praktycznie sama się o to prosiła. Oni tylko dokończyli to, co ona zaczęła. I właśnie wtedy pojawiły się pytania. Czy byli ze sobą szczęśliwi? Jak wyglądały ich pierwsze intymne chwile, ich skradzione pocałunki? Jakie robili wrażenie jako para? Czy mieli udany seks? Czy jako kochankowie pasowali do siebie temperamentami? A może David wolał pieprzyć ją? Sally była taka piękna. Idealna. I wiedziała, jak uszczęśliwić mężczyznę. Mówiła też, że chce postawnego, silnego faceta. Jaki był w jej towarzystwie? Czy go podniecała? Czy pędził do niej na skrzydłach w czasie przerwy na lunch? Albo po pracy? Paul miał rację. Nie mogła dalej tutaj mieszkać ze świadomością tego, co się stało. Musiała stąd uciec. To było zbyt popieprzone. Stała się idealnym obrazem żony bankiera. Żony zgodnie ze stereotypem zdradzanej przez niewiernego męża! Jej mąż. Nigdy wcześniej słowo „mąż” nie brzmiał jej tak przeciętnie. Jeszcze niedawno małżeństwo znaczyło dla niej coś zupełnie innego. Coś wyjątkowego. Teraz stało się tylko kolejnym słowem, którego używają inni ludzie. Na dole schodów pojawił się David. Nie słyszała, kiedy wszedł do środka. Jego oczu nie przesłaniały już okulary i wyglądał tak, jakby przed chwilą płakał. – Nie mogę teraz z tobą rozmawiać – powiedziała. – Em… – Jeżeli zacznę, to nie będę umiała przestać. I nie będę już mogła cofnąć tego, co powiem. – Nie kupiłem jej mieszkania. Jest wynajęte. – To wszystko tłumaczy. Dzięki. – Nie chcę cię stracić. Zaczął wchodzić po schodach, ale Emma dała mu znak dłonią, żeby został tam, gdzie był. – Jak mogę dalej z tobą żyć, wiedząc o tym wszystkim. David wpatrywał się w nią. Nie miał na to żadnej odpowiedzi. – Jeżeli nie dam rady z tym żyć, stracę męża i najlepszą przyjaciółkę. Jeśli to zaakceptuję, stracę swoją godność. – Nie mów tak. – Byłam gotowa mieć z tobą dziecko. Byłam gotowa zostawić za sobą swoją przeszłość. Zrezygnować z tego, kim jestem. Ustatkować się. Kochać cię tak, jak nigdy wcześniej nikogo nie kochałam. – Przerwała,

aby wytrzeć łzy cisnące się jej do oczu. – Czy ty w ogóle wiesz, co to znaczy? David nie spuszczał z niej wzroku, nadal niezdolny do tego, by wydusić z siebie choćby słowo. – Nie pozostało nam wiele opcji, Davidzie. Mogę ci wybaczyć, ale nie mogę być pokrzywdzoną żoną. Nie mogę już prowadzić życia, jakiego wszyscy ode mnie oczekują. Musisz zrozumieć, kim jestem. Musisz mnie zaakceptować tak samo, jak ja zaakceptowałam ciebie. W przeciwnym razie nic z tego nie będzie. – Zawsze akceptowałem to, kim jesteś. To była prawda. Akceptował. Przynajmniej to, o czym wiedział. Oparła głowę o poręcz schodów, przyglądając mu się uważnie. Czuła w sercu nieznośny ból. Jego przystojna twarz była blada, a zazwyczaj spokojne spojrzenie błądziło bez celu. Mogła niemalże dostrzec, że poszukuje odpowiedzi tam, gdzie nie miał szans ich odnaleźć. Ten, który potrafił rozwiązać każdy problem, sam się w tym wszystkim pogubił. Miała ochotę go objąć, zagarnąć dłonią wszystkie jego zmartwienia, unieść go wysoko, aby mógł spojrzeć na wszystko ponad barierami własnych poglądów i ograniczeń. – Zaczęliśmy w zły sposób. – Patrzyła na niego szczerze. – Na początku nawet nie podejrzewałam, dokąd to wszystko zmierza. Nie wiedziałam, jak bardzo cię pokocham. Teraz jesteś dla mnie wszystkim. Ale wtedy byliśmy tylko kochankami. Byliśmy tak zajęci pieprzeniem się, że nie mieliśmy czasu na szczerość. Zbyt dobrze się bawiliśmy. A ty byłeś tak inny od wszystkich mężczyzn, z którymi się dotychczas spotykałam. Byłeś taki uczciwy, uporządkowany. Nie wiedziałam, ile jesteś w stanie znieść. Musiałam być ostrożna. Musiałam kłamać. – Kłamać? Odnośnie do czego? Emma zawahała się przez chwilę. Zdała sobie sprawę, że po tym wyznaniu nie będzie już odwrotu. – Wszystkiego. – Wszystkiego? – Wszystkiego. I zanim zorientowałam się, jak wiele dla mnie znaczysz, było już za późno. Nie mogłam cofnąć czasu. – O czym ty mówisz? – Nie jestem tym, za kogo mnie uważasz. – Kim więc jesteś? – Kimś lepszym, niż ci się wydaje. Przez moment wydawało się, jakby jej słowa przyniosły Davidowi

pewną ulgę. Spojrzał na nią z nadzieją. Zdała sobie sprawę, że nie wyraziła się wystarczająco jasno. – Zanim dowiedziałam się o tobie i Sally, naprawdę wierzyłam, że mogę to zrobić. Być żoną. Żyć w tym domu. Urodzić dziecko. Byłam przekonana, że mogę się zmienić i stać się innym człowiekiem. I najprawdopodobniej byłabym w stanie tego dokonać. Ale teraz już nigdy się tego nie dowiem. Nie cofnę się do momentu, w którym nie znałam prawdy. Pieprzyłeś moją najlepszą przyjaciółkę. Uczyniłeś z niej swoją kochankę, co sprawia, że to nowe życie, które chciałam wieść u twojego boku, zaczyna przypominać jakąś obrzydliwą parodię życia, które szczęśliwie prowadziłam, zanim się poznaliśmy. Jeśli chcesz rżnąć Sally, śmiało, rżnij ją, ale nie oczekuj ode mnie, że będę odgrywać szablonową rolę zdradzanej żony. Ja też chcę cieszyć się chwilą. A nie mogę tego robić, będąc wierną żoną. – Nie rozumiem nic z tego, co próbujesz mi powiedzieć, Em. Słucham cię, naprawdę cię słucham. Ale… – I w tym właśnie tkwi problem, tak jest teraz i tak będzie zawsze. – Emma, przestanę się widywać z Sally. Przetrwamy to. – Gdybyś naprawdę mnie znał, nie musiałbyś zrywać z Sally. – Co takiego? – Chcę, żebyś miał wszystko to, czego pragniesz. Pomogę ci tego dokonać, ale musisz zacząć traktować mnie po partnersku. Nie możemy mieć przed sobą żadnych tajemnic. – Znowu się pogubiłem. – Masz kochankę. Zdradzasz mnie, Davidzie. Jak się z tym czujesz? – Jak skończony bydlak. – Gówno prawda. Jak czujesz się z tym, że kochają cię dwie naprawdę piękne kobiety? Dopóki David nie mógł zrozumieć filozofii Emmy, nie potrafił też udzielić odpowiedzi na to pytanie. – Wydaje mi się, że czujesz się z tym całkiem nieźle. Wydaje mi się, że sam się sobie dziwisz, dlaczego czekałeś z tym tak długo. Mogę się założyć, że dopiero teraz żyjesz pełnią życia. Myślę, że czujesz się, jakbyś był królem wszechświata, bogiem seksu. I myślę, że czujesz się bardziej męsko niż kiedykolwiek wcześniej. David nie mógł patrzeć jej w oczy. – I dokładnie tak powinieneś się czuć! Jeśli nie, to nie robisz tego dobrze albo robisz to z niewłaściwych pobudek. Czekała, aż David coś powie. Cokolwiek. Kolejne minuty mijały w

milczeniu. Zaczęła się zastanawiać, czy jego mózg przypadkiem się nie przegrzał. Musiała coś powiedzieć. – Jakie uczucia targały tobą za pierwszym razem? Jak czułeś się podczas pierwszego zakazanego pocałunku? Jak czułeś się, dotykając jej potajemnie po raz pierwszy? Kiedy zrozumiałeś, że możesz ją mieć? Kiedy porwałeś ją w ramiona? Kiedy po raz pierwszy wsadziłeś w nią swojego kutasa, wiedząc, że łamiesz wszystkie złożone mi obietnice? Jak się wtedy czułeś? Czy nie były to najbardziej erotyczne chwile twojego życia? Nie zaprzeczaj! – Emma, przestań. Spierdoliłem sprawę. Nie chcę cię stracić. Powiedz mi tylko, co mam zrobić? – Musisz mi wybaczyć. – Ale co? – Nie byłam ci wierna. Wyznanie to nie wywołało aż takiego efektu, jak jej oskarżenie o zdradę. Nie drgnął pod wpływem tego ciosu, ale widziała, że znaczenie jej słów dociera do niego i przeszywa jego myśli. W ciągu tych paru sekund ciało Davida spięło się, a szczęki się zacisnęły. Jego spojrzenie pociemniało. W tym momencie wybaczył sobie swoją zdradę. Jego grzechy zostały mu odpuszczone. Przecież to ona zdradziła go jako pierwsza. Lęk i skruchę wyparł gniew. – Kto to jest? – zapytał ledwo słyszalnym szeptem. Emma również przeszła przemianę podczas tych kilku chwil, których potrzebował, by zareagować na jej wyznanie. Dobrze pamiętała ostrzeżenie Paula: „Nigdy mu nie mów. Dowiedz się, kim jest. On nigdy nie pozna samego siebie. Dlatego nie można mu zaufać”. Od samego początku instynkt podpowiadał jej, że David nie był mężczyzną, z którym mogła być szczera. Co się zmieniło? Czy naprawdę sądziła, że jeśli sam zdobył się na złamanie zasad, stanie się bardziej wyrozumiały? – Miałam zamiar powiedzieć ci wszystko. Ale widzę, że nie jesteś gotowy na to, aby stać się moim partnerem. – Dowiem się. – Wiem, że się dowiesz. Ale do tego czasu mnie już dawno nie będzie. Więc jakie to będzie miało znaczenie? Możesz zdobyć tę wiedzę, ale na nic ci się ona nie przyda. Emma podniosła się ze schodów. Czuła, że wracają jej siły. Zeszła, wymijając Davida. Nie wykonał żadnego gestu, aby ją zatrzymać. W połowie korytarza stanęła i rozejrzała się. Zastanawiała się, czy po raz

ostatni widzi wnętrze tego domu. Nie była w stanie wyobrazić sobie scenariusza, w którym mogłaby tu znowu wieść szczęśliwe życie. Czy odchodziła na zawsze? Co z jej rzeczami? Jej ubraniami, meblami, komputerem? Wszystko to było skażone. Nic tak naprawdę do niej nie należało. Upuściła torbę na podłogę. Postanowiła, że odejdzie tak, jak przyszła. Wolna i z pustymi rękami. Z wyjątkiem jednej rzeczy. Wkroczyła do gabinetu Davida i z szuflady jego biurka po prawej stronie wyjęła swój paszport. Po czym, nie oglądając się, wyszła przez frontowe drzwi i ruszyła przed siebie.

Sześć

Otranto, Włochy Bar, który wzbudził ciekawość Emmy, znajdował się w starej części miasta, w pewnej odległości od portu. Odkryła to miejsce, wracając do swojej pensione ze sklepu należącego do jej pracodawczyni. Za każdym razem, kiedy mijała Il Castello, ci sami dwaj staruszkowie siedzieli przy stoliku, który właściciel baru ustawiał codziennie przy samej ścianie budynku. Uliczka była wąska i nie wytyczono na niej chodnika. Tak więc gdy mężczyźni leniwie sączyli swoje drinki, samochody przejeżdżały zaledwie kilka centymetrów od ich stóp. Jednak ci dwaj nie zwracali uwagi na niebezpieczną bliskość kół samochodowych i niewzruszenie trwali na swoim posterunku. Zdawać by się mogło, że ryzyko kalectwa lub nagłej śmierci było dla nich uczciwą ceną za możliwość rozkoszowania się ulotnymi promieniami popołudniowego słońca. Dołączywszy w końcu do grona stałych bywalców baru, Emma odkryła, że wbrew jej początkowemu wrażeniu staruszkowie stanowili parę zapalonych gawędziarzy. Gdy za pierwszym razem mijała ich na ulicy, obydwaj odprowadzali ją wzrokiem w milczeniu. Sytuacja ta powtarzała się za każdym razem, gdy Emma przechodziła obok baru. Żaden z nich nie wypowiedział słowa ani nie spuścił z niej oczu, dopóki nie zniknęła z ich pola widzenia. Dzień za dniem ich głodny wzrok odprowadzał ją w trakcie jej marszu, podczas gdy ona dzień za dniem spoglądała ponad nimi w głąb mrocznego wnętrza baru. Gdyby byli młodsi, prawdopodobnie nigdy nie zdobyłaby się na powrót do domu tą samą trasą, tak wyczuwalna była żądza czająca się w ich intensywnych spojrzeniach, a wąska uliczka wzmagała dodatkowo poczucie napięcia. Jednak sędziwy wiek mężczyzn sprawiał, że ich spojrzenia wydawały się komiczne, a niema groźba rozpływała się w powietrzu. Tak czy inaczej, Emma od jakiegoś czasu szukała miejsca, w którym mogłaby znaleźć zaciszny kącik. Postanowiła zaryzykować, gdyż podczas kilku przechadzek zaobserwowała, że wnętrze baru było zawsze puste. Zachodziła już wcześniej do wielu kawiarni, w których pragnęła w ciszy napić się kawy, spoglądając na port przypominający obrazek z pocztówek, ale zawsze po kilku minutach jej spokój był zakłócany przez jakiegoś mężczyznę. Młodzi i starsi, atrakcyjni i obleśni, wszyscy oni

chcieli przysiąść się do niej, porozmawiać z nią, złożyć jej niestosowną propozycję. Miała nadzieję, że w Il Castello znajdzie swoją oazę spokoju. Podjąwszy decyzję, Emma w końcu odpowiedziała na spojrzenia dwóch mężczyzn. W ich oczach zauważyła płomyk tego nieodpartego męskiego optymizmu, który rozwiewa wszelkie uzasadnione wątpliwości – optymizmu wywołanego przelotną uwagą kobiety, przypadkowym dotykiem, prośbą o wskazanie drogi. Podchodząc do nich, spostrzegła, jak prostują się i wypinają pierś do przodu, jak przeczesują rzadkie włosy, a spomiędzy zmarszczek wyłania się zalotny uśmiech. Już mieli się odezwać, zagaić, kiedy Emma zmieniła kierunek i czmychnęła. Znalazła azyl wewnątrz baru, pozostawiając mężczyzn w promieniach popołudniowego słońca i… w oparach ich złudzeń. Przez kilka tygodni bar Il Castello rzeczywiście stał się jej schronieniem, pierwszym, jakie znalazła od czasu rozstania z Paulem w Rzymie. Siedząc na tyłach knajpki przy filiżance kawy, a później przy kieliszku wina, w końcu mogła w spokoju zająć się pisaniem. Nadal nie miała pojęcia, co dokładnie chciała napisać. Na razie był to zbiór pojedynczych scen, niektóre splatały się w większą całość, inne przychodziły nie wiadomo skąd, rozkwitając i odchodząc w zapomnienie w potoku tysiąca słów. Ale dzięki pisaniu czuła się szczęśliwa. Nic innego nie mogło zatrzymać pędu uporczywych myśli doprowadzających ją do granic obłędu. I co najważniejsze, była pozostawiona sama sobie. Nikt jej nie napastował, nikt się nie narzucał. Co prawda właściciel baru dwa razy próbował zainicjować rozmowę, jednak Emma zdołała przekonać go, żeby zostawił ją w spokoju. Wielokrotnie ostrzegano ją, by nie podróżowała samotnie po południu Włoch, ale rad tych zawsze udzielali ludzie mieszkający na północy kraju. Sama odkryła, że wbrew powszechnej opinii im dalej na południe, tym bardziej mężczyźni okazywali kobietom szacunek. Był to też jeden z powodów, dla którego została w Otranto. Tutaj była traktowana jak obiekt seksualny tylko kilka razy dziennie, co biorąc pod uwagę resztę Włoch, było całkiem niezłym wynikiem. Kolejnym powodem, dla którego została w mieście, była jej praca. Dostawała pieniądze za prowadzenie konwersacji po angielsku z pięćdziesięcioletnią kobietą. Sylvia nigdy nie wyszła za mąż. Emma dowiedziała się, że prawie dwadzieścia lat temu mieszkała w Stanach przez kilka lat. Chociaż kobieta niechętnie opowiadała o czasie spędzonym poza Otranto, Emmie udało się poskładać jej historię ze skrawków informacji, które wymknęły się jej rozmówczyni w trakcie wspólnych

spotkań. Sylvia zakochała się w amerykańskim turyście. On błagał ją, aby wyjechała z nim do Stanów, a ona uległa. Ale w Ameryce źle się czuła i uczucie tęsknoty za domem przeważyło. Kiedy od niego odeszła, gdzieś w głębi serca miała nadzieję, że podąży za nią. Nigdy jednak tego nie zrobił. Ostatnio zaakceptowała jego zaproszenie do grona znajomych na Facebooku. Wzięła to za znak, że mężczyzna nadal ją kocha. I właśnie z myślą o jego powrocie umieściła w Internecie ogłoszenie dotyczące konwersacji, na które odpowiedziała Emma. Przez trzy godziny dziennie Emma przesiadywała w sklepie z sukienkami prowadzonym przez Sylvię, konwersując z nią po angielsku o wszystkim i niczym między wizytami kolejnych klientek. Emma na bieżąco poprawiała jej błędy, a czasami nawet pomagała w sklepie, co robiła z wielką chęcią, pomimo że jej włoski był okropny. Kilka razy została nawet poproszona o przymierzenie sukienek i zaprezentowanie ich niczym modelka. To była prosta praca, a Sylvia, chociaż nudna, była sympatyczną kobietą. Poza tym płaciła gotówką i co najważniejsze, nie zadawała pytań. Reszta dnia należała tylko do Emmy. Poranki spędzała na lekturze, popołudnia nad swoimi zapiskami. A nocami leżała godzinami w małym pokoiku, przewracała się z boku na boku, w oczekiwaniu, aż zmorzy ją sen. *** Zostawiwszy Davida u podnóża schodów, Emma przeszła na piechotę całą dzielnicę Mosman, aż dotarła do mieszkania Sally. – Muszę pożyczyć od ciebie trochę pieniędzy i jakieś ciuchy – powiedziała, gdy Sally zareagowała na jej niecierpliwe pukanie i otworzyła drzwi. – Co się dzieje? – Pieprzysz się z moim mężem. W związku z tym wydaje mi się, że prośba o kilka dolców, parę jeansów i podkoszulek nie jest chyba zbyt wygórowana? – Emma! – Nie chce mi się z tobą gadać. Chcę tylko, żebyś mi pomogła. Zostawiłam go. Odchodzę, a nie mam nic ponad to, co widzisz. – Pomachała paszportem, który cały czas ściskała w prawej dłoni. – Emma, przestań. Błagam cię. Zastanów się nad tym, co robisz. – Mam dosyć zastanawiania się. Postanowiłam żyć po swojemu. Dostanę te rzeczy czy mam zacząć kraść ciuchy ze sznurków twoich sąsiadów?

Następnie wsiadła do autobusu i po paru przesiadkach dojechała na drugą stronę Sydney, do mieszkania Paula w Bondi. Nie było go w domu. Nie miała przy sobie telefonu, dlatego postanowiła zaczekać na niego pod drzwiami. Godziny mijały, ale Emmie to nie przeszkadzało. Miała czas, żeby wszystko przemyśleć. Pytała samą siebie, czy mogła to załatwić jakoś inaczej. Wróciła myślami do tamtej nocy w domku na plaży, kiedy zmusiła Sally, żeby oglądała ją i Davida w akcji. Wspominała, jak David zachowywał się przez te ostatnie tygodnie, jak wiele uwagi jej poświęcał, jak bardzo był kochający, jak namiętny i pełen żądzy. Był taki szczęśliwy. I właśnie wtedy zjawił się Paul z jakąś kobietą. Najwyraźniej wracali z plaży, bo nadal mieli na sobie stroje do pływania. Kobieta owinęła się sarongiem wokół bioder, miała piasek na stopach, a jej twarz zdobiły okulary przeciwsłoneczne oraz promienny uśmiech. – Zostawiłam go. – Wiedziałem, że nie zajmie ci to dłużej niż tydzień. Co chcesz teraz zrobić? – Powinnam sobie pójść? – zapytała kobieta, wyciągając iPhone’a z torby plażowej przewieszonej przez ramię. Zapadła cisza na chwilę krótszą niż mrugnięcie oka. – Nie chcę, żebyś odchodziła – powiedział Paul. – Właśnie mieliśmy napić się drinka. Em, dołączysz do nas? – Nie masz nic przeciwko? – Emma zwróciła się do kobiety. – Ani trochę. Otworzył drzwi swojego mieszkania. Emma patrzyła, jak kobieta znika w środku. Paul zrobił miejsce, by puścić Emmę przodem. Mijając go, zatrzymała się i cicho szepnęła mu do ucha: – Jutro musimy wyjechać z Sydney. Dasz radę to załatwić? – Dlaczego nie dzisiaj? – Bo dzisiaj będziemy zajęci. Emma weszła do mieszkania Paula. Ten, uśmiechając się pod nosem, podążył za obiema kobietami, po czym zatrzasnął za sobą drzwi.

Siedem

Następnego dnia wyjechali razem z Sydney. Polecieli najpierw do Londynu, przez Singapur, a później do Rzymu. Przez całą drogę zachowywali się jak para nastolatków. Upili się. Potrzebowała upojenia. Uprawiali seks w ciasnej toalecie. Potrzebowała seksu. Nie chcieli spać. Potrzebowała zachować świadomość. Zachowywali się tak nieznośnie, że kilkakrotnie zostali upomnieni przez stewardesy. Potrzebowała zostać upomniana. Kiedy w końcu dotarli do swojego pokoju w Rzymie, byli wykończeni. Emma spała przez dwadzieścia godzin bez przerwy. Po przebudzeniu cały ogrom tego, co się wydarzyło, spadł na nią w końcu, i to ze zdwojoną siłą. Pokój hotelowy był pusty. Paula nigdzie nie było. Przez zamknięte okna docierały do niej odgłosy Rzymu. Noc spędzona razem z Paulem i jego przyjaciółką w Bondi była bardzo długa. Zaczęli od picia koktajli. Zbyt dużej ilości koktajli. A potem przespała się z obojgiem. Pozwoliła na to, aby dotykał jej ktoś obcy. Zrobiła wszystko, na co tylko mogła się zdobyć. Ssała, lizała i pieprzyła, aż nie była w stanie czuć niczego. A potem znowu ssała, lizała i pieprzyła. Kobieta przedstawiła się jako Robyn, ale Emma słyszała później, jak Paul zwracał się do niej Gale. Była naprawdę cudowna i seksowna. Emma jednak nie potrafiła się zatracić tak, jak to robiła wiele razy wcześniej. Miała nadzieję, że dając upust swej lubieżnej naturze, zdoła odciąć się od przeszłości. Lecz żadna granica nie została wyznaczona. Ani Paul, ani ta kobieta nie nieśli w sobie obietnicy nowego początku. Emma odkryła, że nie ucieknie od tego, co się wydarzyło. Naiwnością było myśleć inaczej. W swoich włosach nadal czuła zapach kobiety. Przyjemne, acz absurdalne. Żadna ilość cielesnej rozpusty nie była w stanie wymazać wspomnienia Davida. A teraz była w Rzymie. I nie zostało jej nic oprócz Paula oraz kilku ubrań, które pożyczyła od Sally. Co prawda miała pieniądze na koncie, ale wymaszerowała z domu bez torebki i portfela. Rozwiązanie tego problemu zajęłoby dni, o ile nie tygodnie. Dlatego była całkowicie uzależniona od dobrej woli Paula. Wygrzebała się z łóżka i chwiejnym krokiem przeszła po

marmurowej podłodze do okna. Wyjrzała na zewnątrz, ale nie ujrzała żadnego zapierającego dech w piersiach widoku. Przynajmniej w pokoju było ciepło. Powlekła się ospale w poszukiwaniu łazienki i wanny. *** Siedziała nago na brzegu łóżka, gdy nagle do pokoju wkroczył Paul. Miał ze sobą torbę z zakupami. – Nie podniecaj się za bardzo. Nie miałem zamiaru dobierać ci pełnej garderoby. Spisałem rozmiar jeansów, które pożyczyłaś, oraz twojej bielizny, a potem kupiłem ci dokładnie takie same. Żebyś miała co na siebie narzucić. Aha, i jeszcze płaszcz. Na zewnątrz jest strasznie zimno. Emma zachęciła go gestem, by do niej podszedł. Położył torbę, zdjął kurtkę i wykonał jej polecenie. – Dziękuję – powiedziała. – Nie ma za co. Musiałem coś zrobić. W końcu oddałem twoje ciuchy do pralni. – Zauważyłam. – Ale jeżeli mam być szczery, teraz żałuję, że kupiłem ci ubrania. Podobasz mi się nago. Ukląkł przed nią. Emma początkowo chciała go odtrącić, ale nie mogła się na to zdobyć. Czuła się dziwnie. Krucha. Zmęczona. Powolna. Przepełniona tęsknotą. Gdy tylko wszedł do pokoju, pragnęła tylko tego, aby znalazł się blisko niej. Chciała, żeby odgonił jej smutek. Kiedy położył ręce na jej kolanach i rozsunął je delikatnie, po jej ciele przebiegł dreszcz. – Nie możesz opuścić tego pokoju nago. – Pchnął ją lekko na łóżko. – Mogę zrobić z tobą, czego tylko zapragnę. Jesteś setki kilometrów od domu. Bez grosza. Bez ubrania. Całkowicie bezbronna. Pochylił głowę i zbliżył usta do jej ud. Emma zamknęła oczy. Całował delikatnie wewnętrzną stronę jej ud, przesuwając się coraz wyżej i wyżej. Drażnił ją i kusił swoją bliskością. Objął dłonią jej lewą pierś, po czym koniuszkami palców zaczął zataczać kręgi wokół sutka. Każdy jego dotyk sprawiał, że drżała na całym ciele. Wszystkie ich ostatnie stosunki były gwałtowne, szaleńcze, rozgorączkowane. Pieprzył ją praktycznie bez żadnej gry wstępnej. Albo ograniczał się do minimum. Zdążyła zapomnieć, że potrafi być czuły. Odpłynęła, zatapiając się w pościeli. Przestała myśleć, skoncentrowała się tylko na jednej rzeczy – na zmysłowych ruchach jego języka.

Był delikatny. Objął ustami jej wargi sromowe i zaczął je lizać. Raz za razem, nieustannie. Pieścił językiem łechtaczkę. Emma jęczała. Nie chciała żadnego udawanego oporu, żadnych gierek. To, co robił, było tak przyjemne, że pragnęła się tym cieszyć i napawać. Paul chwycił jej pośladki i uniósł lekko, jednocześnie zanurzając język w jej wnętrzu. Dotyk jego ust wypełniał ją bezgranicznie. Emma wyobrażała sobie, że kochanek jest w niej. Na niej. Napierała na niego, rozkładając szerzej nogi i zachęcając go, by pieprzył ją jeszcze mocniej. Czuła jego ciężar, żar jego rozpalonych pocałunków. Ale Paul nadal klęczał, tylko teraz dla odmiany ssał jej łechtaczkę. Wsunął w Emmę palce. Szukał tego specjalnego miejsca, które tak bardzo lubiła. Nagrodziła go wdzięcznym mruczeniem, gdy je odnalazł. Jego język znowu natarł na łechtaczkę, a palce masowały gorące wnętrze kochanki. Rytmicznie poruszała biodrami. W wyobraźni już go pieprzyła. Siedziała na kutasie, którego znała całe swoje dorosłe życie. Ujeżdżała go, kołysząc biodrami. Paul poczuł jej rękę w swoich włosach. Przycisnęła jego głowę jeszcze bliżej do siebie. Coraz intensywniej poruszał palcami. Ruchy jego języka stały się jeszcze śmielsze. Jej ciało drżało pod wpływem pieszczot. Oddech przyspieszył gwałtownie, wiła się, miażdżyła go udami. Zacisnęła pięść, łapiąc go mocniej za włosy, po czym jej ciałem wstrząsnęło niepohamowane szarpnięcie. – O kurwa! O kurwa! O kurwa! Przyciągnęła go jeszcze mocniej. Jej uda trzymały go w niewoli. Naparła swoją cipką na jego twarz… i doszła. Orgazm był niesamowity. Intensywny. Nie opuszczał jej. A kiedy nie mogła już dłużej wytrzymać tej ekstazy, odepchnęła go od siebie. Leżała na łóżku, a jej ciałem wstrząsały kolejne spazmy rozkoszy. Paul rozebrał się i cicho wśliznął do łóżka. Położył się koło niej. Wiedział, co jej zrobił, widział dreszcze przebiegające po jej skórze. Naparł na nią swoim ciałem. Jego członek był twardy. Emma nie reagowała, jakby obojętna na to, co robił. Uniósł jej prawą nogę i przerzucił sobie przez biodro. *** Miała zamknięte oczy. Leżała bez ruchu. I właśnie wtedy poczuła, jak wchodzi w nią jego kutas. Z jej ust wyrwał się długi, zmysłowy jęk. Jego kutas był gruby, nie długi. Wypełniał ją całkowicie. Znała go i uwielbiała. Dobrze wiedziała, co potrafi z nim zrobić. Po szczytowaniu,

którego właśnie zaznała, chciała, żeby go użył. Chciała, żeby ją pieprzył, żeby pieprzył ją dobrze, z całych sił, bez końca. Zostałaby w tym pokoju na zawsze, gdyby tylko obiecał, że nigdy nie przestanie. *** Ale Paul był tylko jej kochankiem. Nie mężczyzną. Nigdy nie mógłby nim być. Przez dwa tygodnie Emma pławiła się w luksusie kłamstw, które wspólnie nagromadzili. Z pomocą rodziców mieszkających w Sydney udało się jej rozwiązać kwestię finansów. Była teraz w stanie korzystać ze swojego konta. Kupiła sobie więcej ubrań, ale i tak większość czasu spędzała w pokoju, naga, razem z Paulem. Byli namiętni, zaspokajali siebie nawzajem, byli niczym dzikie zwierzęta, a potem znów łagodnieli. Nie śpieszyli się, budowali intymność. To było zmysłowe oderwanie od rzeczywistości, które nigdy nie miało dotknąć głębi ich serc. Wakacje od prozy życia. Paul przebudził się pierwszy. Powiedział, że powinni zrobić krok do przodu, pojechać dalej, i kiedy to mówił, naprawdę wierzył, że będą kontynuować tę przygodę razem. Nowe miasto. Nowy kraj. Ale już następnego dnia zdał sobie sprawę, że wcale nie chce, aby mu towarzyszyła. Nie przestał jej kochać – wręcz przeciwnie, kochał ją bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Cieszył się, że mógł być przy niej, kiedy naprawdę tego potrzebowała, że ją uratował. Był wdzięczny, że ich wspólny wyjazd przypominał cudowny sen. Tylko że nad tym snem zawisły ciemne chmury, gdy dotarło do niego, że jego miłość jest nieodwzajemniona. A przynajmniej nie w taki sposób, na jaki liczył. Siedzieli w kawiarni, kiedy zdecydował, że nadszedł czas, by zburzyć tę iluzję. Obiecał sobie, że nie da po sobie poznać, ile ta decyzja go kosztuje. Rozegrał to spokojnie, udając beztroskę. Uwolnił ją i pozostawił bez żadnych zobowiązań. – Jest w nas coś takiego, Emmo, że najlepiej nam razem tylko podczas skradzionych chwil, kiedy doznajemy dreszczyku emocji. – Podniósł filiżankę do ust i upił łyk kawy. Emma obserwowała go uważnie i miał nadzieję, że nie zauważy, jak bardzo drży mu ręka. – Ta skradziona chwila trwa już za długo. I to było wszystko. Emma doskonale wiedziała, co miał na myśli. To było dla niego typowe, pomyślała. Gdy tylko wypowiedział te słowa, było jasne, że to koniec i że za kilka dni już go nie będzie. Wróciła do hotelu sama, wrzuciła swoje ciuchy do torby i odeszła.

Przez następny tydzień Paul mieszkał w pokoju, który tak niedawno dzielił z kochanką. Trwał w tym pięknym śnie jeszcze przez jakiś czas, walcząc z targającymi nim emocjami. Ostatecznie jednak wsiadł na pokład samolotu i opuścił Włochy. Ona zaś ruszyła do Florencji i przez następne miesiące – grudzień, styczeń, luty – podróżowała po północnych Włoszech. Z plecakiem odwiedziła San Gimignano, Pizę, Lukkę, Genuę, Turyn, Mediolan, Padwę, Weronę, Wenecję… po czym skierowała się na południe, do Bolonii, Rawenny, Urbino i z powrotem do Rzymu oraz Neapolu… Włochy zimą nie były atrakcyjne dla turystów, więc nie wydała dużo pieniędzy. Nie spieszyła się. Nocowała w hotelach. Przyłączała się do innych wędrujących kobiet. Pozwalała sobie na podwózkę wypożyczonymi samochodami albo jeździła pociągami. Czasami też w ramach oszczędności spała z jakąś kolejną napotkaną globtroterką w jednym łóżku. To były krótkotrwałe, korzystne dla obu stron przyjaźnie. Zobaczyła wszystkie zabytki. Ociągała się, wałęsała po miastach, rozkoszowała leniwym trybem życia. Kosztowała lokalnego jedzenia i starała się unikać mężczyzn. Miała dosyć mężczyzn. Miała dosyć ich pożądania. Dosyć.

Osiem

Otranto leżało u kresu jej włoskiej włóczęgi. Była wykończona. Ze swojej podróży czerpała garściami i wyniosła tyle, ile tylko się dało. Nastał kwiecień. Poświęcała każdy dzień, każdą godzinę na studiowanie historii Włoch, byleby tylko nie roztrząsać własnej przeszłości. Smagana lodowatymi podmuchami wiatru zwiedzała antyczne ruiny, katedry, kościoły, pałace, ratusze, miasta na wzgórzach i fortece. W dusznych, gorących galeriach obejrzała tysiące obrazów, rzeźb, najróżniejszych przedmiotów. A nocami, leżąc w łóżku – zmęczona po trudnym dniu i z obolałymi nogami – czytała przewodniki i książki historyczne. Kiedy jednak przybyła do Otranto, zrozumiała, że jej podróż dobiegła końca. Szła piechotą od dworca kolejowego w stronę starówki z plecakiem zarzuconym na ramię. Droga okazała się dłuższa, niż wskazywała na to mapa. Ulice były obrzydliwe i brudne: gołe palmy, wyblakłe pastelowe kolory, ponaddwudziestoletnie, zaniedbane wakacyjne wille i trawa rosnąca w szczelinach ulic, chodników i murów. Otranto wyglądało niczym zapomniany kurort widmo. Jej torba była ciężka, a ona sama zmęczona i na dodatek zagubiona w obcym mieście. Nieoczekiwanie na końcu uliczki przepełnionej domami Emma dojrzała wyłaniające się morze i po chwili znalazła się na promenadzie, gdzie poczuła na twarzy powiew rześkiego wiatru. Przed nią, na niewielkim wzgórzu otoczonym murami fortecy, rozpościerała się starówka. Trzymając się brzegu portu, Emma powoli ruszyła przed siebie. Przecięła po drodze wysadzany drzewami park i doszła do ogromnego, otwartego placu, który jakby wyrastał z portu. Zbliżyła się do niskiego murku i położyła ręce na zimnych białych kamieniach. Nie miała ochoty na zwiedzanie katedry, chociaż według przewodnika mozaikowa podłoga była atrakcją godną obejrzenia. Nie miała również ochoty na zwiedzanie zamku rozsławionego przez Walpole’a. Spojrzała na północ w stronę nadmiernie zabudowanego wzniesienia, przez co miało się wrażenie totalnego chaosu. Zerknęła na południe na przystań, a następnie ponad pirsem i zatoką na wschód, gdzie – według tego, co przeczytała – w bezchmurny dzień można było dojrzeć góry Albanii. Ale tego dnia żadne góry nie malowały się na horyzoncie. Tylko chmury oraz szare niespokojne morze i podmuchy zimnego wiatru smagającego jej twarz. Jej podróż dobiegła końca. Nie było nic więcej, co mogłaby robić.

Na koncie miała tyle pieniędzy, żeby kupić bilet autobusowy do Rzymu i wrócić samolotem do Sydney. Niewiele więcej. Opuściła plac i włóczyła się pustymi uliczkami po starym mieście w poszukiwaniu pensione. Wtedy właśnie zobaczyła wielki zielony kosz na śmieci. Rzuciła torbę na ziemię i otworzyła ją. Przykucnęła i wyjęła z niej wszystkie swoje przewodniki, ulotki, rozkłady jazdy… po czym wyrzuciła je do pojemnika. Wędrując po omacku po średniowiecznych uliczkach, znalazła w końcu tani pokój, umyła się, zjadła kilka biszkoptów i poszła spać. Nie minęło dużo czasu, jak zaczęła pisać. Słowa przychodziły same, były w niej od dawna. Czuła płynącą z nich ulgę. Pisała o Davidzie. Pisała o nim i w ten sposób ponownie wkradł się do jej serca. Tych kilka pierwszych nocy było najcięższych. Wpuściła go z powrotem. Patrzyła mu w oczy godzinami i nie przestawała płakać. Ale pisanie wiele zmieniło w jej uczuciach. Im więcej pisała, tym więcej potrafiła zobaczyć. *** Dwa miesiące później Emma nadal była w Otranto. Dni płynęły jednostajnie. Żyła skromnie. Pieniądze, które zarabiała na konwersacjach z Sylvią, nie pokrywały w pełni jej wydatków, ale dzięki temu miała powód, by wciąż odkładać swój wyjazd. Jedna z przyjaciółek Sylvii wynajęła jej pokój w swoim apartamencie. Kobieta była stara, miała ponad siedemdziesiąt lat. Jej dzieci mieszkały na północy, a stado wnucząt rozpierzchło się po świecie. Emma spędzała w samotności długie godziny w swoim pokoju. Ponownie przeczytała trzy książki, które woziła z sobą w plecaku. Portret Damy pochłonęła kilkakrotnie. Nie potrafiła ruszyć do przodu. Za każdym razem, kiedy pytała samą siebie, czego tak naprawdę chce, znajdowała tylko jedną odpowiedź. A było to coś, czego mieć nie mogła. Więc została i każdego popołudnia wychodziła do pracy. Pokój był tani, jednak poza miastem i w bardzo ponurym sąsiedztwie. Spacer do centrum Otranto nie był wprawdzie długi, ale wpędzał ją w depresyjny nastrój. Mogłoby się wydawać, że współcześni włoscy architekci postawili sobie za punkt honoru, by się odciąć od niesamowitych przykładów architektury pozostawionych przez ich przodków. Emma szła zwykle prosto w stronę morza, a potem maszerowała wzdłuż wybrzeża. Z każdym krokiem w stronę starówki otoczenie stawało się coraz bardziej przyjazne. Odnosiła wrażenie, że wpływy i opieka lokalnych władz sięgały tylko tam, gdzie docierały dolary turystów. A niewielu z nich zapuszczało się poza stare miasto.

Z każdym kolejnym dniem Otranto budziło się z zimowego snu. Powoli otwierały się nadbrzeżne kafejki, ludzi ciągnęło ku wodzie, zaczęły się wieczorne spacery i promenada ożyła. Na ulicach pojawiało się coraz więcej młodzieży. Emma nie miała pojęcia, gdzie ukrywali się przez ostatnie miesiące, ale bardzo cieszyła się na ich powrót. Stali na promenadzie przy plaży, rozmawiając, paląc, flirtując i śmiejąc się. Byli głośni i gwałtowni, słodcy i czuli, wulgarni i nieokrzesani. Czuła na sobie wzrok młodych dziewcząt, gdy mijała je na deptaku. Ich spojrzenia były śmiałe, dociekliwe, kryły w sobie niemą groźbę. I Emma instynktownie wiedziała, że musi trzymać nerwy na wodzy, prezentując beztroskę i opanowanie. Wypinała do przodu pierś i czuła, że przesadza, kiedy zmieniała naturalny rytm swojego kroku. Było w tym coś pierwotnego. Skierowana na nią uwaga na nowo rozbudziła w jej żyłach gorącą krew. Od kiedy opuściła Rzym, żyła przecież w ascezie. Pewnego dnia, po tym jak została w pracy dłużej niż zazwyczaj, wracała do domu wzdłuż wybrzeża. Nocne powietrze było ciepłe i niemal całe miasto wyszło na ulice, by świętować nadejście lata. Mieszkańcy zgromadzili się przy Promenadzie Bohaterów, dużym placu, który Emma odkryła zaraz po przyjeździe, gdy wtopiła się w tłum i spacerowała po mieście bez żadnego konkretnego celu. Trudno jej było opuścić to miejsce tak pełne życia w ten wieczór. Nie przeszkadzały jej nawet niczym niesprowokowana uwaga mężczyzn i ich natarczywe spojrzenia. Nim podjęła decyzję o powrocie domu, latarnie uliczne rozbłysły, a ociągający się zmierzch powoli przechodził w noc. Im bardziej oddalała się od starówki, tym mniej przechodniów mijała na ulicy. Promenada sprawiała teraz wrażenie opuszczonej. W pewnej odległości przed sobą Emma dostrzegła grupę ludzi stojących przy latarni. Wiedziała, że będzie musiała koło nich przejść. Zobaczyła, że jeden z mężczyzn podniósł wzrok i zaczął jej się przyglądać. Po chwili musiał szepnąć coś pozostałym, bo gdy na nią wskazał, wszyscy się odwrócili i zaczęli się w nią wpatrywać. Teraz była już pewna, że grupa składała się z ośmiu mężczyzn i nie było wśród nich żadnych kobiet. Liczyła przynajmniej na obecność choć jednej kobiety. Zaczęli coś do niej wykrzykiwać, zanim jeszcze się do nich zbliżyła. Nie rozumiała ani słowa z tego, co do niej mówili, ale jej wewnętrzny system obronny alarmował, że powinna poszukać innej drogi do domu. Zeszła na lewą stronę chodnika, byle dalej od nich. Nie było to mądre posunięcie. Jeden z mężczyzn podbiegł i przeciął jej drogę. – Gdzie idziesz? – zapytał po angielsku. Emma odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę, z której przyszła.

Na drodze stanął jej drugi mężczyzna. – Bella, pogadaj z nami – powiedział ten pierwszy, łapiąc ją za ramię. Emma wyrwała się z jego uścisku. – Spierdalaj! – Och. Spierdalaj? Nie za miłe. Mężczyźni, z których każdy miał nie więcej niż dwadzieścia, dwadzieścia pięć lat, zdołali otoczyć ją ciasnym kręgiem. Żaden z nich się nie uśmiechał. Jeżeli miała ich jakoś określić, to sprawiali wrażenie znudzonych. – My cię odprowadzimy, si? Niebezpiecznie – powiedział najmłodszy z grupy. Palił. Inny zrobił jej zdjęcie swoim telefonem. Flesz zaskoczył i ją, i pozostałych. Wymienili kilka zdań po włosku, po czym zarechotali obrzydliwie. Ten złowieszczy śmiech zmroził jej krew w żyłach. – My zabierzemy cię do domu. My porozmawiamy. Ty nas polubisz. Nie źli chłopcy. Jestem Maurizio – przedstawił się pierwszy chłopak, uśmiechając się chytrze. Próbował się pochylić i pocałować ją w oba policzki, ale Emma odsunęła się. Z twarzy Maurizio momentalnie zniknął uśmiech. – Chodź na drinka – zaproponował chłopak, znowu łapiąc ją za rękę. – My nie źli chłopcy. Emma usłyszała, że od strony promenady zbliża się skuter. Wyrwała się i pobiegła w jego stronę, stając mu na drodze. Ten najpierw zwolnił, a potem się zatrzymał. – Marco, come stai? – krzyknął chłopak w stronę mężczyzny na skuterze. Mężczyzna imieniem Marco przeniósł spojrzenie z Emmy na grupę chłopaków. Nie potrzebował żadnych dodatkowych informacji. Gestem pokazał jej, że ma siąść za nim, a Emma nie wahała się ani chwili. Jego spojrzenie wydało jej się uczciwe. Mógł mieć około trzydziestu lat. Nie miała wielkiego wyboru. Przerzuciła nogę przez maszynę, objęła go w pasie i bez zbędnych słów ruszyli. Emma była zbyt przerażona, aby zwrócić uwagę, dokąd jechali, ale niedługo po czmychnięciu agresywnej grupie Marco zatrzymał skuter. Byli pod jej budynkiem. Zeszła z motoru, roztrzęsiona na nowo przez ten niespodziewany zwrot akcji. – Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam? – zapytała.

Patrzył na nią, uśmiechając się ciepło. – Otranto. Każdy zna każdy – powiedział łamanym angielskim. – Ty okej? Emma przytaknęła. – Bene. Ciao. I po chwili już go nie było. *** Kilka następnych dni było dla Emmy dziwnym czasem. Czuła, jakby wynurzała się z gęstej mgły. Dotychczas była zbyt zajęta sobą, aby dostrzec, że Otranto to naprawdę mała miejscowość. Dopiero teraz zaczęła zauważać, że na ulicy mijają ją te same twarze. Turyści, którzy nagle się pojawiali, tworzyli pewną iluzję dla oka. Sprawiali, że wydawało jej się, że miasteczko było większe niż w rzeczywistości. W ciągu dnia Otranto nadmuchiwało się i pulsowało od korowodu przyjezdnych. Ale uważnie obserwując tłum, dostrzegała mieszkańców powtarzających te same czynności. Sklepikarzy, robotników w porcie, rybaków, strażników przed bankiem, księży, sprzątaczy, ludzi, którzy codziennie rankiem wychodzili do pracy z tych samych budynków opatrzonych metalowymi tabliczkami z numerem domu, by wrócić do nich wieczorem. Kiedy wszystkie autobusy odjeżdżały, a ostatni pociąg do Brindisi wytaczał się z dworca, to właśnie ci ludzie zostawali na miejscu. Pewnego dnia zobaczyła nawet Maurizio, jej niedoszłego oprawcę, który siedział na murku przed zamkiem z dziewczyną na kolanie. Gdy ich mijała, skinął jej na przywitanie. Zaciekawiona dziewczyna obejrzała się za nią i obrzuciła ją nienawistnym spojrzeniem, po czym odwróciła się, by prawdopodobnie wygłosić swojemu wybrankowi długie kazanie. No i niczym spod ziemi wyłonił się Marco. Nagle osoba, na którą nie zwróciła uwagi nigdy wcześniej, zdawała się być wszędzie. Emma widziała go, jak wchodził do delikatesów. Obserwowała, jak przejeżdżał na skuterze przed sklepem Sylvii. Przesiadywał ze znajomymi w kawiarniach na promenadzie. On również ją dostrzegał. Jego oczy były spokojne, gest przywitania stonowany, a uśmiech ciepły. Ale ani razu nie próbował z nią porozmawiać czy flirtować, jak zrobiłaby to większość Włochów. I tak, po kilku przypadkowych spotkaniach Marco zniknął jej z oczu. Emmie zaczęło brakować jego uśmiechu. Wyglądało, jakby zapadł się pod ziemię. Wmawiała sobie, że tak naprawdę wcale go nie szuka, ale jej spacery po starym mieście stawały się coraz dłuższe, a obserwacje coraz

bardziej staranne. Zaczęła postrzegać starówkę jak jedną wielką strukturę, ogromną posesję z wieloma pokojami. Coraz lepiej poznawała wąskie korytarze, które przecinały starożytne place. Najbardziej uczęszczane przejście stanowiło połączenie między zamkiem a katedrą. Emma wynurzyła się z uliczki mniej więcej w tydzień po całym zajściu i wkroczyła na mały plac przed świątynią. Od razu dostrzegła Marco po drugiej stronie placu. Siedział w promieniach słońca na stołeczku przed szkicownikiem zawieszonym na niedużej sztaludze. Naprzeciwko niego, na identycznym stołeczku, siedziała kobieta o bujnych kształtach. Kilka kroków dalej jej mąż z uporem studiował mapę. Emma nawet przez moment nie wątpiła, że mężczyzna jest jej mężem, ponieważ mieli na sobie identyczne, wyblakłe żółte kurtki. W ciągu dnia plac nigdy nie świecił pustkami. Zdawało się, że każdy turysta musiał obowiązkowo obfotografować nudną, surową fasadę katedry. W tej chwili grupa około dwudziestu podróżnych niezmordowanie uwieczniała świątynię ze wszystkich możliwych stron i pod każdym możliwym kątem. Emma podeszła dosyć blisko bez przyciągania uwagi Marco. W skupieniu pokrywał kartkę kolejnymi kreskami. Gdy w końcu podniósł wzrok, aby przyjrzeć się swojej modelce, spostrzegł Emmę. Uśmiechnął się, ale nie przerwał swojej pracy. Emma okrążyła go i stanęła za nim, by obejrzeć jego pracę. Na papierze przeobraził on proste, okrągłe oblicze kobiety w istotę emanującą pięknem. Emma nie miała wątpliwości, że miała przed sobą tę samą osobę – każdy, kto ją znał, rozpoznałby ją na tym portrecie – jednak niemożliwym było, aby kiedykolwiek wyglądała tak pięknie jak na tym szkicu. Gdy uważnie studiowała zaskakujący rysunek, Marco nagle podmienił go na inny i Emma wybuchnęła gromkim śmiechem, zanim zorientowała się, że powinna się powstrzymać. Przed sobą miała karykaturę kobiety. Spojrzała w drugą stronę i starała się stłumić śmiech udawanym kaszlem. Ale na to było już za późno, mleko się rozlało. Kobieta wstała i zażądała, by Marco pokazał jej rysunek. Marco również podniósł się z miejsca. Swą łamaną angielszczyzną zaczął wyjaśniać, że pokazał Emmie zabawny obrazek. Wyciągnął narysowany wcześniej szkic, przedstawiający karykaturę jakiegoś innego klienta, po czym pokazał jej emanujący pięknem portret. Szkic ją zachwycił. Do dyskusji włączył się również milczący dotychczas mąż. Emma zauważyła, że Marco był od niego niższy. Pieniądze przeszły z ręki do ręki i para ruszyła dalej ze zwiniętym obrazem przewiązanym wstążką, oboje udobruchani i zadowoleni z usługi.

Kiedy Marco skończył transakcję, zauważył, że miejsce kobiety na stołeczku zajęła Emma. – Nie, nie! – zaprotestował z uśmiechem na ustach. – Dlaczego nie? – Nie, ja nie rysuję ciebie – powtórzył. Pochylił się do przodu i nagryzmolił coś na kartce, po czym podniósł ją ze sztalugi i podał ją Emmie. Była to karykatura kobiety, a dodany napis głosił wielkimi literami: ZBYT ŚMIESZNE. – Czy to dla mnie? – Tak. – Dziękuję. Teraz narysuj mnie. – Nie, nie, nie – powtarzał, machając dłońmi na wysokości swojej twarzy. Emma zaśmiała się. – Dlaczego nie? – Nie, nie. Spoważniała i zaczęła mu się przyglądać, próbując odgadnąć, jakie uczucia malują się na jego twarzy. Odwzajemnił jej spojrzenie i przez chwilę patrzył jej prosto w oczy. To Emma pierwsza opuściła wzrok. – Mój angielski… niedobry. Ja nie rysuję ciebie. To praca. Lavoro. Praca. Ja malarz. Emma nie rozumiała. – Ja pracuję bar. Ja pracuję łódź. Ja pracuję rysuję. Ja pracuję Club Med. Ale ja malarz. Capito? Widzisz? Emma pokręciła głową. – Pokażę ci. Ty idziesz? – Teraz? – Ja pracuję teraz. Później? Emma przytaknęła. Był pewny siebie, ale nie przesadnie. Nie miał w sobie tej nerwowości tak typowej dla włoskich mężczyzn, których dotychczas spotkała na swojej drodze. Wyczuwało się jego wewnętrzny spokój. I chociaż dał jej wyraźnie do zrozumienia, że uważa ją za atrakcyjną, nie naciskał, aby zaakceptowała jego zaloty. – Tutaj. Później? Dwie godziny? Emma ponownie przytaknęła i wstała. Gdy oddalała się w stronę portu, czuła się lekka i beztroska. Ostatnio nie spała najlepiej. Za dużo czasu spędziła sama. Kiedy dotarła do kolejnego placu, pomyślała o Davidzie. O wyrazie jego oczu, kiedy powiedziała mu, że nie była z nim szczera. Chciał, żeby mu wybaczyła, ale jednocześnie dał jej do

zrozumienia, że sam nie zdoła wybaczyć. Czy starał się ją odszukać? Stanęła nad brzegiem morza, a jej twarz była wilgotna od świeżej bryzy. Nie rozmawiała z Davidem od czasu, gdy opuściła ich dom. Do tej pory nie kupiła nowego telefonu. Nie sprawdzała skrzynki e-mailowej. Jej wiadomości nie były przekierowywane. Nie dała mu drugiej szansy. Ale kochała go. Kochała go bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Do tej pory powstrzymywała się przed wypytywaniem rodziców o to, co się dzieje z Davidem. Komunikowała się z nimi z budek telefonicznych. Zapewniała ich, że wszystko z nią w porządku i że niedługo wróci. Nie naciskali. Nigdy. Matka nie należała do tego typu nadopiekuńczych rodziców, a ojciec wiedział, że dopytywanie nic nie da. Zawsze szanowali jej decyzje. Matka w ramach planu awaryjnego przekazała jej numery telefonu i adresy rodziny z Danii oraz przelała kilka tysięcy dolarów na konto. Emma odmówiła używania tych pieniędzy. Zostały jednak na koncie, tak na wszelki wypadek. Teraz, kiedy wyzbyła się z życia wszystkiego, co uznawała za zbyteczne, tak naprawdę nie potrzebowała niczego. Patrząc na to z tej perspektywy, David jawił się jako człowiek przywiązany do konkretnego miejsca na ziemi, reprezentujący styl życia nastawiony na akumulację dóbr materialnych. Pamiętała, jak rozpierała ją duma z ich pięknego domu. Duma z mebli, które sama wybierała. Z prześlicznych antyków zdobytych na licznych aukcjach. Pamiętała, jak pieszczotliwym ruchem dotykała skrzyni biegów swojego bmw, dębowej balustrady na solidnych schodach, pamiętała dotyk jedwabnej pościeli prześlizgującej się z szelestem po jej skórze… pamiętała to wszystko i czuła, jak robi jej się niedobrze. Nic nie trwa wiecznie. Spojrzała w górę, na brutalne piękno murów osławionego niegdyś obronnego miasta. Nawet te mury nie ochroniły Otranto, dwukrotnie zostało zdobyte przez Turków. Solidność Davida, chociaż kusząca, nie wystarczyła, żeby uratować ich związek. Została tym skuszona, odseparowana od swojego prawdziwego ja. Była na tyle silna, by nie mieć żadnych korzeni, by nie mieć żadnej własności, by robić to, na co miała ochotę. Teraz była samotna, ale miała swoją wolność. Jej życie z Davidem toczyło się na polu minowym, gdzie każdy krok groził wybuchem. W końcu sama zaczęła wierzyć w ten czarno-biały obraz świata. Była zbyt przerażona, by iść dalej, więc postanowiła żyć inaczej. Ale prawdziwe życie nie toczyło się na polu minowym. Granica między dobrem a złem zlewała się w różnych odcieniach szarości. Niektóre czyny, powszechnie postrzegane jako złe i niemoralne, wydawały się czasami właściwe. Ludzie również powinni próbować zdobyć się na

większą tolerancję, jeżeli chcą czynić więcej dobra niż zła. Kochała Davida, ale wiedziała, że nie może powrócić do tamtego świata. Wróciła na plac z katedrą. Marco siedział na swoim krzesełku. Drugie, ustawione naprzeciw niego, było puste. – My idziemy teraz? – zapytał, kiedy podeszła do niego. – Tak, teraz – powiedziała, pomagając mu złożyć puste krzesełko. – Va bene. Twarz Marco promieniała. Odkąd Emma go zostawiła, nie minęło nawet pół godziny. Spakował akcesoria – długopisy, ołówki, węgiel i jakieś szmaty – do skrzynki i złożył miniaturowe sztalugi. Następnie wszystko, łącznie z krzesłami i sztalugą, wrzucił do ogromnej torby. Przeszedł na drugą stronę placu i na chwilę zniknął w budynku naprzeciwko. Wyłonił się kilka chwil później bez torby. – Va bene – powtórzył z uśmiechem na ustach. – Ty chcesz, my teraz idziemy, my teraz idziemy. Emmie udzielił się jego dobry humor. Poprowadził ją w dół alejki, wybierał przejścia na skróty, które Emma odkryła nie dalej niż dzień wcześniej. Spodziewała się, że zatrzyma się przed jednymi z mijanych drzwi – miała romantyczne wyobrażenie, że mieszka gdzieś na starówce – ale nie przerywali marszu, aż w końcu dotarli do miejsca, gdzie stało kilkanaście zaparkowanych skuterów. Odpiął łańcuch z jednego z nich. – Ty nadal chcesz? – zapytał Emmę, która zdała sobie sprawę, że jej mina najwyraźniej musiała zdradzać, co w tej chwili czuła. Teraz już nie była taka pewna, czy nadal chciała mu towarzyszyć. – Gdzie mieszkasz? Wskazał ręką w stronę północy, mniej więcej tam, gdzie mieszkała ona. – Daleko? – Si, daleko. Zawahała się. – My pójdziemy na drink – oznajmił i na nowo przypiął skuter. – Ja pokażę później. – Nie, nie. Wszystko gra. Jedźmy teraz. – Va bene. – Ponownie odpiął łańcuch, po czym odpalił skuter. Poczekał, aż Emma usiądzie za nim. Przerzuciła nogę przez siodełko i objęła go w pasie, zupełnie jak wtedy, kiedy wybawił ją z opresji. Jego zapach zniewolił ją. Nie czuła go od tamtej nocy i teraz miała wrażenie, jakby powoli opanowywał jej zmysły. Był to bardzo atrakcyjny zapach. I

wtedy wyczuła zmianę w sposobie, w jaki go obejmowała. Dotyk jego ciała przestał być niewinny. Ciało Marco było prężne, jego barki mocne, ramiona muskularne. Ruszyli i Emma ścisnęła go mocniej. Natychmiast zrozumiała, że Marco niewiele robił sobie z przepisów ruchu drogowego. Przeciskali się niebezpiecznie blisko między innymi pojazdami i w razie konieczności najeżdżali na chodniki, osiągając przy tym prędkości, które wywoływały u Emmy paraliżujący strach. Ale gdy tylko wyjechali z miasta, poczuła się nieco bezpieczniej. Pędzili główną drogą na północ. Marco trzymał się prawej strony i przestrzegał przepisów. Skuter chodził bardzo głośno, wiatr smagał jej twarz i co chwila wyprzedzały ich samochody pędzące przed siebie z zawrotną prędkością. Kraina, którą przemierzali, była płaska i brzydka. Wszystko, co wyszło spod ręki człowieka w tej okolicy, wyglądało na wysuszone i zepsute, przerdzewiałe i wymagające naprawy. Ale wkrótce i to się zmieniło. Wjechali na tereny zalesione. W pewnym momencie Marco obrócił głowę i pomachał ręką w prawą stronę, krzycząc jednocześnie: – Club Med. Czasami ja pracuję. – I pognał dalej. Odbili w prawo w wąską żwirową drogę ciągnącą się pomiędzy rzędami drzew. Podskakując na siedzeniu i chwiejąc się na wszystkie strony, zjeżdżali w dół wzniesienia. Minęli po drodze kilka zniszczonych budynków. Drzewa zaczęły się przerzedzać i ku zaskoczeniu Emmy po chwili znaleźli się na skraju klifu rozciągającego się ponad lazurowym morzem. Marco zatrzymał skuter, ale nie wyłączył silnika. – Piękne, nie? – Palcem wskazał w lewo, gdzie kawałek dalej stał rząd pobielonych wapnem budynków. – Mój dom. Emma spojrzała z zainteresowaniem we wskazanym kierunku. Ta część wybrzeża niemal całkowicie pokryta była lasami, które schodziły prawie do samego wybrzeża, przerzedzały się dopiero przy spotkaniu z niskimi klifami lub odcinkami piaszczystych plaż. Jednak w miejscu, gdzie stali, teren został zupełnie wykarczowany. Nierówna droga, którą obrali, zjeżdżając z autostrady, biegła przez trawy i niskie krzewy, przecinała rząd budynków i kończyła się niespodziewanie. Była to piękna, ale samotna okolica. Marco odwrócił się i zaczął przyglądać się Emmie. Ponieważ jej twarz nie zdradzała żadnych emocji, a ona sama nie zadawała żadnych pytań, wrzucił pierwszy bieg i ruszył w stronę domu. Gdy zbliżyli się na odpowiednią odległość, Emmie wydawało się, że

dostrzegła twarz kobiety szpiegującej ich z okna najbliższego budynku na parterze. Potem usłyszała ujadanie psa. Marco wjechał na podwórko, gdzie w drzwiach jednego z budynków czekała na nich kobieta z dzieckiem na biodrze. Serce Emmy przyśpieszyło. Marco zatrzymał skuter i zanim zdążyli się poruszyć, zostali zalani potokiem słów. Kobieta mówiła za szybko, aby Emma mogła cokolwiek zrozumieć, ale oczywistym było, że gospodyni nie była zadowolona z poczynań Marco. Dodatkiem do tego niemiłego powitania był mały biały piesek ujadający bez ustanku jak oszalały. Zza zamkniętego okna Emma dostrzegła jego kudłaty, wykrzywiony furią pyszczek. Marco zeskoczył ze skutera, podniósł rękę i zniżył głowę. Zaczął przemawiać spokojnym, ciepłym tonem. Kobieta zamilkła. Dziecko na jej biodrze patrzyło raz na nią, raz na Marco. Tylko pies nie dawał za wygraną. – Kim jesteś? – zapytała kobieta po włosku, po raz pierwszy przenosząc wzrok z Marco na Emmę. Emma zsiadła z motoru i stanęła za Marco. – To moja siostra, Elena – wyjaśnił po angielsku Marco. – Zła, że zostawiłem praca. Spojrzał na Elenę, powiedział kilka słów, po czym niespodziewanie wybuchnął śmiechem. Obrócił się do Emmy i wyjaśnił: – Ja nie znam twoje imię. – Emma. – Marco to mój młodszy brat. – Głos kobiety złagodniał. – Zawsze kłopoty. Nigdy nie robi, co mu kazano. To też jest Marco. Mój syn. Mój mąż Giovanni jest teraz w pracy. Marco nigdy nie przywoził wcześniej dziewczyna do domu. To interesujące. Interesujące – dodała, uśmiechając się. – On maluje, za dużo. Nigdy czasu na nic innego. Bez pracy. Bez pieniędzy. Bez kobiety. Maluje, maluje, maluje. On maluje ciebie? – Nie! – zaprzeczył Marco, który koncentrował całą swoją uwagę na tym, by zrozumieć, co mówiła po angielsku jego siostra. – Ja nie maluję Emma. – Dlaczego nie? Ona bellissima. Una bella ragazza. – Elena podeszła bliżej. Zauważyła, że Emma zerka na szczekającego ciągle psa. Można było odnieść wrażenie, że dopiero teraz usłyszała jego ujadanie. Rzuciła w stronę kundla stanowczą komendę i natychmiast zapadła cisza. Elena pochyliła się do przodu i pocałowała Emmę w oba policzki, po czym podniosła do góry stoicko ciche dziecko, aby Emma mogła je również

ucałować. Pocałunek nie zmienił nawet na ułamek sekundy kamiennego wyrazu twarzy małego Marco. Teraz, gdy Elena już się uspokoiła, Emma musiała przyznać, że jest atrakcyjną kobietą – grube, ciemne włosy, wielkie oczy, zgrabny nos. Gdyby tylko potrafiła zamknąć usta! Gdy mówiła, na jej twarzy pojawiała się jakaś dysharmonia. Jej usta były zbyt duże, a zęby wystawały do przodu. Oczy wydawały się zagubione. Kiedy milczała, była piękna. Ale chyba rzadko to robiła. – Gorąco dzisiaj. Byliśmy pływać. Pierwsza kąpiel dziecka. Mare freddo. Zimno. – Przytuliła do siebie malucha, którego twarz nie drgnęła ani trochę. – Wejdźcie. Ja zrobię coś do jedzenia. – Nie czekała na odpowiedź. Odwróciła się na pięcie i odmaszerowała do domu. – Ja przepraszam – powiedział Marco. – Ona kocha mnie za dużo. – Mieszkasz z siostrą? – Si e… nie. Ona mieszka tu. Ja mieszkam tam – powiedział i wskazał na jeden z pozostałych budynków. – To wszystko jest twoje? – zapytała, rozglądając się wokół. Trzy główne budynki nie były może wielkie, ale razem tworzyły całkiem sporą posiadłość. Do tego założyła, że wykarczowany teren wokół również należał do ich rodziny. – Moja siostra i ja. Moja matka è morto. Jej. Teraz nasz. – A twój ojciec? – Non lo so. Ja nie wiem. – Wzruszył ramionami, po czym krzyknął w stronę domu: – Elena, mangeremo più tardi. Wziął Emmę za rękę i poprowadził ją w stronę trzeciego budynku, którego przeznaczenia jeszcze nie poznała. – Ja powiedziałem jej, że my jemy później. Puścił jej rękę, by otworzyć ciężkie drzwi budynku, który najprawdopodobniej służył niegdyś za stodołę. Podniósł żelazną zasuwę i otworzył mniejsze drzwi, wbudowane w drewniane wrota. Stanął z boku, by przepuścić Emmę przodem. – Co tam jest? – zapytała. Marco tylko stał i uśmiechał się tajemniczo. – Ty zobaczysz. Wkroczyła do środka. Ogromne lustro na przeciwległej ścianie odbijało jej sylwetkę na tle światła wpadającego przez otwarte drzwi. W środku przywitał ją zapach farb olejnych, kurzu i terpentyny wymieszanych z morskim powietrzem. W półmroku rozpoznała atelier. Ogromna przestrzeń zapełniona była co najmniej pięcioma sztalugami, na

których umieszczono wielkie płótna. Nie zauważyła nawet, kiedy Marco ją wyminął, bo nagle zaskoczył ją dźwięk otwieranych przez niego okiennic tuż nad sufitem. Marco używał długiego drąga zakończonego haczykiem, by odemknąć je wszystkie po kolei. W oknach nie było szyb i wraz ze światłem do środka wpadła również morska bryza. Wówczas Emma ujrzała płótna. Ułożone były kolejno, jedno za drugim, na oko dwadzieścia, może trzydzieści sztuk w rzędach opartych o ścianę. Setki obrazów w najróżniejszych rozmiarach i ani jeden nie był wystawiony na widok. Wszystkie były odwrócone tyłem. Nawet te na sztalugach zostały zasłonięte. Za sztalugami znajdował się tapczan, na którym w artystycznym nieładzie leżały rozrzucone poduszki i zmięty koc. Niska, szeroka skrzynia stojąca obok łóżka służyła za stolik. Na niej bezładnie poniewierały się szkicowniki oraz albumy o sztuce, a pośród tego chaosu stały kieliszek oraz zakorkowana butelka czerwonego wina. – Ja maluję. Teraz widzisz? – Marco stanął za nią. Nagle poczuła przepełniające ją uczucie szczęścia. Podjęła ryzyko. Zaufała mu w momencie, kiedy zdecydowała się usiąść z nim na skuterze. I spotkała ją większa niespodzianka, niż mogła sobie wyobrazić. – Tak, widzę. Pokażesz mi? – zapytała. Przytaknął i przyciągnął taboret w jej stronę. – Sedere – powiedział szorstko i zapraszającym gestem poklepał dłonią ustawiony przed nią taboret. Emma uśmiechnęła się. – Tak jest, proszę pana! – Ja maluję – powtórzył. – Ja zaczynam tutaj. – Zaczął grzebać w jednym z działów swojej przepastnej kolekcji płócien, aż znalazł to, o które mu chodziło. Podniósł je i obrócił do Emmy. – Giotto. Dużo, dużo Giotto. Emma patrzyła na replikę obrazu, który widziała w kaplicy w Padwie – Maria i Dzieciątko Jezus na osiołku. Marco namalował ten obraz tak, jak mógł on wyglądać na początku. Był nasycony kolorami. Następnie pokazał jej idealną kopię Jezusa pędzla Mantegny. Przez następne pół godziny albo i dłużej Marco przedzierał się przez swój okres renesansowy. Emma była pod wrażeniem jego techniki i oszołomiona jakością tych reprodukcji, ale tak naprawdę chciała zobaczyć coś, co pochodziło tylko od niego. – Jestem oszołomiona, Marco. Tyle obrazów – wydusiła z siebie. – Twoja siostra miała rację. Ty musisz malować nawet podczas snu. – Cały czas siedzi w galeriach i kościołach. Maluje, maluje, maluje.

Emma obróciła się i jej oczom ukazał się krępy, ciemnowłosy mężczyzna w szarym ubraniu roboczym, który opierał się o framugę drzwi. – Jego matka za to płaciła. Wydała dziedzictwo Eleny. W Paryż, w Londyn, w Berlin, w Rzym. Florencja, Padwa, Wenecja – mówił, wyliczając nazwy miast na palcach. – Maluje, maluje, maluje. Ile sprzedajesz? Marco obrzucił intruza nienawistnym spojrzeniem, ale nie odezwał się ani słowem. – Nic. Ani jednego. A dlaczego? Są dobre. Perfekcyjne kopie. Dlaczego on nie sprzedaje ani jeden cholerny obraz? – Sta zitto, Giovanni. – Wkrótce sprzedaje. Nie teraz. Niegotowe. Niedobre. Nie teraz – przedrzeźniał go Giovanni, udając głos smarkacza, jednocześnie wykrzywiając nieogoloną twarz i obelżywie wydymając usta. Jego ciemne oczy pełne były nienawiści. – Giovanni! – Ja liczę. Ja wiem. Ja sprawdzam w Internecie. Ja znam ceny. Tysiące euro każdy obraz. Pół miliona euro tutaj. Pół miliona! Emma odwróciła się w stronę Marco, który nie odrywał oczu od szwagra. Giovanni był najwyraźniej niezmiernie z siebie zadowolony. Rozumiała, skąd brała się frustracja mężczyzny. Potrzebowali pieniędzy, ale Marco nie chciał się pozbywać swoich prac. Przecież to były tylko kopie, genialne reprodukcje, ale mimo wszystko kopie. Nie powinien być do nich jakoś specjalnie przywiązany. A sprzedanie kilku sztuk na pewno opłacałoby się bardziej niż malowanie portretów turystów na ulicy lub nalewanie piwa w barze czy wykonywanie każdej z prac, którą wymienił wcześniej. – Ja idę pływać – rzucił w końcu Marco. – Ty idziesz? Emma przytaknęła. Nie miała odpowiedniego stroju na plażę, ale zaintrygował ją. Marco był dziwnym mężczyzną. Dziwnym w piękny sposób. Chciała wiedzieć, czy jest prawdziwym artystą, czy tylko doskonałym fałszerzem rzemieślnikiem. Czy to możliwe, że lata odtwarzania upośledziły jego kreatywność? Marco pokazał jej obrazy z kolekcji zajmującej połowę pomieszczenia. Miała nadzieję, że druga połowa kryła jego własne prace. Marco zamknął drzwi stodoły i zostawili Giovanniego na progu. Przeszli na skróty dróżką pomiędzy jego atelier a domem Eleny. Na krańcu ścieżki Emma dojrzała morze.

– Czy będę mogła obejrzeć twoje prace? – Ja pokazuję tobie moje prace. – Na pierwszy rzut oka widać było, że Giovanni wyprowadził go z równowagi. – Obrazy po drugiej stronie pracowni – powiedziała powoli, z nadzieją, że zrozumie, o co jej chodzi. – One nie są gotowe. – Są ich tam tuziny. – Co to tuziny? – Tanto. – Niegotowe. – Mogę je obejrzeć? Marco zatrzymał się i spojrzał na nią. Złość w jego oczach gdzieś się ulotniła. Odniosła wrażenie, że miał zamiar coś powiedzieć, ale zmienił zdanie i zaniechał tego pomysłu. – Mój angielski. Niedobry. Ja nie mogę tłumaczyć. My pływamy? Zeszli kamienistą ścieżką, która doprowadziła ich do małej plaży, nie dłuższej niż dziesięć metrów. Woda była krystalicznie czysta z lekko błękitnym odcieniem. Takiej tafli można było się spodziewać na tropikalnej wyspie. Marco przeszedł przez piaszczysty brzeg w stronę skał i wdrapał się na nie, po czym wyciągnął dłoń, by jej pomóc. Emma miała pod jeansami długie do kolan skórzane buty, które kupiła w Rzymie. Podczas zimy były jej błogosławieństwem, ale teraz wyglądały śmiesznie. Szli wzdłuż wąskiej krawędzi przy klifie, aż dotarli do płaskiej skały, która zwisała nad morzem na poziomie około dwóch metrów. Emma spojrzała w dół, wychylając się poza krawędź. Woda poniżej wydawała się wystarczająco głęboka. Miała ciemniejszy odcień błękitu, ale nadal była przejrzysta, więc można było zobaczyć dno. Stojący za nią Marco zdążył już zrzucić buty i zabrał się do zdejmowania koszuli. Rozpiął kilka guzików, po czym ściągnął ją przez głowę. Emma obserwowała go z zainteresowaniem. Nie należał może do najwyższych mężczyzn, ale był szeroki w ramionach, dobrze zbudowany i silny. Do tego jego ruchy były szybkie, płynne, pełne gracji. Podszedł do krawędzi klifu i Emmie wydawało się przez chwilę, że wskoczy do wody w swoich niebieskich jeansach, ale w mgnieniu oka i one zostały zrzucone. Pod nimi miał czarne obcisłe bokserki. Emma nie mogła nie zauważyć jego bardzo zgrabnego tyłka i silnych ud. Stanęła z tyłu, aby podziwiać skok Marco i lepiej przyjrzeć się jego ciału, kiedy niespodziewanie zgubił gdzieś bokserki i nie myśląc wiele, zanurkował. Na jego ciele nie było nieopalonych miejsc. Najwyraźniej miał w zwyczaju pływać nago.

Podeszła szybko do krawędzi, żeby zobaczyć, jak wynurza się z głębiny. Nie ulegało wątpliwości, że był doskonałym przedstawicielem swojej płci. – Ty wchodzisz? – zapytał znad powierzchni wody. Ale Emma nie mogła tego zrobić. Było w nim coś intrygującego, niezwykłego. Nie okazywał żadnego zainteresowania nią jako kobietą. Do tej pory nie przyłapała go na tym, żeby się jej przyglądał. Do tej pory ani razu nie dotknął jej w sposób, który mógłby być odebrany jako próba flirtu. Zasadniczo w ogóle z nią nie flirtował. Wprawdzie istniała między nimi bariera językowa, ale chodziło o coś więcej. Nie miała zamiaru pokazywać mu się teraz nago. To byłoby zbyt przyziemne, pozbawione erotyzmu. Byłoby to równoznaczne z pogodzeniem się, że zostaną tylko przyjaciółmi. A ona nie chciała, by został tylko jej przyjacielem. Pragnęła dotrzeć do głębi jego wnętrza. Wiedziała, że otoczył się przed nią obronnym murem. Giovanni go zdenerwował, prawdopodobnie upokorzył, co sprawiło, że ostatecznie zamknął przed nią swoje atelier. – Nie, jest zbyt zimno. Gdy Marco wspiął się na skały i wrócił po swoje ubrania, jej już nie było.

Dziewięć

Gdy do domu wkroczył Marco, Emma siedziała w kuchni w towarzystwie Eleny, z głową psa Pluto na swoich kolanach. Rozmawiały właśnie o matce Marco i jej planach wobec syna. Okazało się, że od najmłodszych lat wykazywał niezwykłe zdolności, a matka pielęgnowała jego talent najlepiej, jak mogła. Nie miała jednak przekonania do sztuki współczesnej. Wierzyła, że prawdziwy artysta, zanim zacznie eksperymentować, powinien posiąść najpierw wiedzę o dawnych technikach malarskich. Marco wziął sobie tę filozofię do serca. Niestety, jego matka zmarła, zanim jej synowi udało się stworzyć pracę, którą zawdzięczał tylko sobie. – O czym ona mówi? – zapytał Marco od drzwi. Położył się na słońcu, by wyschnąć przed powrotem do domu, i zdziwił się, że Emma jeszcze nie wyjechała. Giovanni pracował dla lokalnego wytwórcy serów. Prowadził małą ciężarówkę z towarem między Lecce, Otranto i Brindisi. Podróżując z Brindisi do Otranto, często wpadał do domu, dlatego Marco przypuszczał, że Emma zabierze się z nim w drodze powrotnej. – Mówię, że ty nie lubić kobiety. Chłopcy też nie. On lubić farby i tylko farby. – Maluję. Mówiłem jej, że maluję – powiedział, po czym zwrócił się do Emmy: – Mówiłem ci, że maluję, nie? – On nigdy nie ma fidanzata[1]. – Elena! – Taka jest prawda. Skąd jesteś, Emmo? – zapytała Elena. – Z Australii. – Teraz maluję – przerwał im Marco. – Mogę popatrzeć? Elena się zaśmiała. – Dlaczego się śmiejesz? – zdziwiła się Emma. – Nigdy nie pozwala patrzeć. Marco miał już dość uszczypliwych uwag siostry, dlatego wyciągnął dłoń w stronę Emmy. – Chodź ze mną. Zaprowadził ją do swojego atelier. – Ja maluję. Ty patrzysz? – zapytał.

– Tak. Bardzo bym chciała, proszę. Posadził ją ponownie na taborecie i bezceremonialnie odrzucił na bok płachtę zakrywającą najmniejsze z płócien. Obraz przedstawiał starszą kobietę. Był sugestywny, surowy, realistyczny. Emmie nasunęło się skojarzenie z Lucianem Freudem, chociaż portret nie był brzydki. Marco namalował ją tak, jakby był jej kochankiem. Jej oczy, wyłaniające się ponad niedoskonałościami starzejącej się skóry, wpatrywały się hipnotyzująco w zafascynowaną Emmę, jakby kobieta znała ją przez całe życie. – Kto to jest? Marco podszedł do ławy, na której zgromadził niezliczone pędzle, buteleczki, słoiki, szmatki i szkicowniki wypchane luźnymi kartkami. Podał Emmie szkic, na którym widniała ta sama kobieta. Podpis na dole mówił: „Michelle Roen, 2005”. – Czy to jedna z osób, które szkicujesz na ulicy? – Si, sempre due. Uno dla mnie. Uno dla oni. Zajął się swoimi buteleczkami i słoikami. Nagle przerwał, odwrócił się i spojrzał na nią, jakby chciał jej coś wytłumaczyć. Zaczął powoli i wyraźnie mówić: – Mój projekt. Dla zabawy. Dla mnie. Wskazał kolekcję płócien, które stały oddzielone od pozostałych. Wszystkie były niewielkich, portretowych rozmiarów. – Mogę je obejrzeć? – Si, si. Chcę. Emma podeszła i odwróciła pierwsze płótno, z którego spoglądał na nich mężczyzna około czterdziestki. Miał okrutny wyraz ust i zagadkowe spojrzenie. Wyglądał, jakby ktoś przyłapał go na kłamstwie, a Marco utrwalił go w momencie, zanim mężczyzna zdołał wymyślić jakąś wiarygodną wymówkę. Drugi portret przedstawiał kolejnego mężczyznę, o ciemnej karnacji, ciepłym spojrzeniu i uśmiechu malującym się w kącikach ust, który wywołał uśmiech również na twarzy Emmy, jakby śmiali się z tego samego dowcipu. Portrety Marco, ascetyczne w swym realizmie, wydobywały coś niezwykłego z jego modeli, jakąś ukrytą cechę charakteru, którą Marco potrafił uchwycić w ciągu dwudziestu minut, które z nimi spędzał. Następny był portret kobiety – patrzyła w dal obojętnym wzrokiem, a zaraz za nią staruszka w kapeluszu sącząca napój przez słomkę. Obdarzyła Emmę spojrzeniem pełnym tęsknoty. I tak było ze wszystkimi portretami Marco. Każdy z nich okazywał się trafnym studium ludzkiej natury. Jego styl był spójny. Marco potrafił wiernie oddać

na płótnie dokładnie to, co widział. Z daleka można było wziąć je za zdjęcia, ale gdy Emma przyjrzała się im bliżej, wyraźnie widziała odważne pociągnięcia pędzla i wprawne wykorzystanie kolorów. – One są niesamowite, Marco. Mógłbyś zrobić wystawę. Czy któraś z tych osób wie, że ją namalowałeś? – Nie – odpowiedział. – Masz ich imiona. Nie powinno być problemu z ich odnalezieniem, przynajmniej niektórych z nich. Nie skomentował tego. Przygotowywał się do malowania, chociaż Emmie trudno było sobie wyobrazić, co jeszcze można by poprawić w obrazie kobiety, który znajdował się na sztalugach. Wyglądał na równie kompletny co pozostałe portrety. – Czy te są skończone? – Nie – odpowiedział i włączył mały odtwarzacz CD, z którego popłynął łagodny jazz. – A te są skończone? – zapytała, pokazując palcem kopie renesansowych obrazów. – Nie. – A te? – Wskazała ruchem głowy setki płócien, których jej nie pokazał. Marco odwrócił się i spojrzał na nie w zamyśleniu. – Ja nie malować. – Odłożył na bok pędzel, który trzymał w dłoni. Emma usiadła na krawędzi tapczanu. Materac był twardszy, niż przypuszczała. – Co będziesz robić? – No lo so. – Mogę zdjąć buty? Marco skinął głową i obserwował uważnie, jak rozpina długie kozaki, ściąga je i ustawia równo jeden przy drugim u podstawy tapczanu. Miała na sobie skarpetki w biało-różowe pasy. – Naszkicujesz mnie? – zapytała niespodziewanie. Gdy wypowiedziała te słowa, jej twarz spłonęła rumieńcem. Gdy tak siedziała z nim sam na sam w jego atelier, na jego łóżku, poczuła się, jakby zadała mu zupełnie inne pytanie. Przecież dopiero się poznali. A jednak… – Nie. – Dlaczego nie? Marco był najwyraźniej zakłopotany jej obecnością, zastanawiająco poruszony. Nie patrzył w jej kierunku. Nie odpowiedział na jej pytanie. – Śpisz tutaj? – zadała mu kolejne pytanie, poprawiając poduszki.

Wyczuwała na łóżku jego zapach. Mogła wyobrazić sobie, że rozbiera się dla niego do naga. Nie zawahałaby się tego zrobić. Nigdy wcześniej nikt nie namalował jej obrazu, nie mówiąc o akcie. Ta sytuacja była naszpikowana możliwościami, na myśl o których jej ciało przeszył dreszcz podniecenia. Podniosła do góry stopy i podwinęła je pod siebie. – Si – odpowiedział, po czym dodał, jakby udało mu się znaleźć właściwe słowo: – czasami. – Sam? – Si, sempre. Dystans, który budował między nimi, był przesiąknięty seksualnym napięciem. Widziała, że próbuje nad sobą zapanować. Była o tym przekonana. – Czy mogłabym prosić o kieliszek wina? Spojrzał na nią ciemnymi, poważnymi oczyma. Nie mógł powiedzieć „nie”. Nie mógł powiedzieć „tak”. – Czy chcesz, żebym sobie poszła? – zapytała, była jednak pewna jego odpowiedzi. Obserwowała go. Jego oczy nie były w stanie ukryć emocji. Były pełne ekspresji. Otwarte. Szczere. Podszedł i nalał jej kieliszek wina, po czym stał nad nią jeszcze przez chwilę, przyglądając się jej bezceremonialnie. Zwróciła uwagę na jego pełne usta. Miała ochotę je całować. Podał jej kieliszek i wycofał się do swojego bezpiecznego azylu przy sztalugach. – Ty zostajesz, ja maluję. Si? Upiła wina i wpatrywała się w niego bez słowa. A on zrobił dokładnie to, co powiedział. Zaczął malować. Niemal cały czas milczał. Emma rozłożyła się na poduszkach, obserwując go uważnie. Minęła godzina. Zadała mu kilka pytań, na które udzielił zdawkowych, jednosylabowych odpowiedzi. Otworzyła album z dziełami sztuki, prześlizgując się po kartkach niewidzącym wzrokiem. Ale co chwila spoglądała na Marco i patrzyła, jak pracuje. Był niezwykle skoncentrowany. Ale gdy sięgnęła po szkicownik leżący na stole, zabronił jej go otworzyć. Minęła kolejna godzina. Nalała sobie drugi kieliszek wina. Alkohol w połączeniu z pustym żołądkiem wywołał zawroty głowy. Wzięła kolejny album i wyciągnęła się na łóżku. I podczas gdy artysta tworzył swoje dzieło, Emma zapadła w sen.

Dziesięć

Emma znajdowała się w tym rozkosznym zakątku na granicy jawy i snu, trwając w stanie błogiej nieświadomości, pozbawionej nawet marzeń sennych. W końcu zaczęła powoli wracać do rzeczywistości, ale nie wiedziała jeszcze do końca, jakie konsekwencje niosła ze sobą pobudka. Podniosła powieki i jej oczom ukazały się surowe belki stodoły, lecz niczego jej to nie mówiło. Po chwili wszystkie elementy zaczęły układać się w całość. Zapach terpentyny. Łagodny jazz. Książka spoczywająca na jej piersiach. Pusty kieliszek po winie. Wszystko wyglądało dokładnie tak jak wcześniej. Musiała zdrzemnąć się na chwilę. Za oknem wciąż było jasno, ale Marco nie stał już przy sztalugach. – Marco? Nie było żadnej odpowiedzi. Emma uniosła się wyżej na łokciach, a otwarta książka wylądowała na podłodze z przygniecionymi kartkami. Emma przeklęła i podniosła ją, wyrównując zagięte strony. Zamknęła album i odłożyła go na skrzynię. Szkicownik, którego zabronił jej oglądać, cały czas tam leżał. Schowałby go przecież, gdyby tak naprawdę nie chciał, by do niego zajrzała. Emma udała, że nie jest zainteresowana, i z powrotem ułożyła się na tapczanie w pozycji półleżącej. Zamierzała na niego zaczekać. Napawała się atmosferą tego miejsca. Mogłaby tam pozostać na zawsze. Być jego asystentką. Jego muzą. Jego kochanką. Było jej obojętne w jakiej roli, byle tylko mogła tu zostać. Pomimo jej dobrych chęci szkicownik wciąż kusił ją swoją zawartością. Przewróciła się na brzuch i zatopiła twarz w poduszce. Uśmiech Emmy rozpłynął się pośród miękkiego materiału, gdy po omacku sięgnęła po zakazany owoc. Ściągnęła szkicownik ze skrzyni i przesuwała go powoli po podłodze. Bardzo wolno, aż znalazł się w takim miejscu, że mogła nim swobodnie operować. Zawahała się, po czym bez podnoszenia twarzy z poduszki otworzyła szkicownik. Została oczyszczona z wszelkiej winy. Mogła szczerze wyznać, że szkicownik był już w takim stanie, gdy podniosła powieki. Zaczęła przesuwać głowę po poduszce, aż jej lewe oko mogło dojrzeć kawałek podłogi obok tapczanu. I tu doznała zawodu. Strona pokryta była szczegółowymi rysunkami drewnianych mebli, stanowiących prawdopodobnie efekt ćwiczeń doskonalących technikę malarską. Nogi

krzeseł, balustrady, nogi stołów. Przewróciła stronę. Następne rozczarowanie. Rysunki kamiennych rzeźb. Odwracała kolejne strony, a jej oczom ukazywały się próbne szkice. Rozbudzone zmysły Emmy uspokoiły się. Spodziewała się, że Marco wróci i przyłapie ją na gorącym uczynku, ale teraz nie miało to najmniejszego znaczenia. Nie pozwolił jej zajrzeć do szkicownika, ponieważ przedstawiał jego niedoskonałe malarskie próby. Następnie znalazła stronę wypełnioną niewielkimi studiami dłoni. Kobiecych dłoni. Przewróciła kolejną stronę. Kostki i stopy. Oczywiście kobiece. W węglu i ołówku. Zatrzepotała kolejna strona. Szyje. Uszy. Odwrócone głowy. Następne kartki wypełnione były kobiecymi plecami. Piękne rysunki. Przekartkowała kolejne strony. Były puste. Zatrzasnęła szkicownik. Jedna z tylnych stron była wyrwana i Emma wyciągnęła ją. Przedstawiała akt. Kobiecy. Wybujałe kształty rysowane węglem. Na całą stronę. Raz jeszcze przekartkowała puste strony, aż dotarła do części szkicownika poświęconej aktom. Przestudiowała je jeden po drugim. Rysunki te wywołały uśmiech na jej twarzy. Szkice Marco miały w sobie jakąś szczególną cechę, coś świeżego, czego nie widziała dotąd w sztuce figuratywnej. Nie były obiektywne, bezstronne, nie chodziło w nich również o ukazanie piękna. Emma nigdy nie uczyła się malarstwa i nie potrafiła posługiwać się specjalistycznym językiem, by wyrazić, czym te rysunki różniły się od innych. Z pewnością były erotyczne. Oddawały różne odcienie namiętności. Odwróciła kolejną stronę, a jej oczom ukazał się arkusz pełen miniaturowych scenek erotycznych. Ich celem nie było doskonalenie techniki. Różnica tkwiła w emocjach, które malarz odczuwał i dzielił z malowanymi postaciami. Było jasne dla każdego obserwatora, że kobiety na większych portretach nie tylko pozowały, ale były w jakiś sposób zaangażowane w akt kreacji. Artysta i modelka byli uwikłani w jakąś relację, która wciągała do środka również widza. Ta relacja nadawała szkicom wrażenie intymności, jakby zapraszały one Emmę do uczestniczenia w igraszkach sportretowanych kochanków, do udziału w ich grze. Podniosła bliżej twarzy stronę wypełnioną miniaturowymi scenkami, by przyjrzeć się im jeszcze dokładniej. Całą jej uwagą zawładnął jeden szkic. Przedstawiał kobietę leżącą na plecach z zamkniętymi oczami, z uniesionymi kolanami i szeroko rozłożonymi nogami. Mężczyzna, prawdopodobnie Marco, jak zakładała Emma, leżał z głową zanurzoną

pomiędzy jej udami. Jego umięśnione ramiona oplatały kochankę, ściskając jej piersi, podczas gdy prawa dłoń kobiety, wpleciona w jego włosy, przyciągała głowę mężczyzny do siebie. Lewą dłonią nieznajoma ściskała kurczowo poły prześcieradła. W jej dłoniach kryło się tyle napięcia, tyle pasji. Nawet jej stopy, które spoczywały lekko na jego plecach, były wygięte w łuk. A wyraz jej twarzy, pomimo iż jej oczy były przymknięte, sugerował, że kobieta rozpaczliwie woła o orgazm, desperacko szuka ukojenia. Wyglądała, jakby kołysała się na krawędzi rozkoszy. Emma dobrze pamiętała to uczucie. Nigdy wcześniej w swoim dorosłym życiu nie miała tak długiej przerwy od seksu. Ostatnim mężczyzną, z którym spała, był Paul. Rozstali się w listopadzie. Przestała odczuwać pożądanie. Przestała pieścić swoje ciało. Nie miała żadnych pragnień. Ale teraz nagromadzenie tych wszystkich erotycznych szkiców Marco nie mogło pozostawić jej obojętnej. Czuła zapach jego ciała na łóżku, ten sam zapach, który rozbudził w niej uśpiony płomień namiętności, gdy wskoczyła na jego motor i objęła go ramionami. W głowie miała obraz Marco nurkującego w morzu. Ponownie ujrzała jego szeroką klatkę piersiową, jego muskularne ramiona, jego szczupłą talię. Odwracała kartkę po kartce. Całe korowody kobiet. Nie miała wątpliwości, na co patrzyła. Uniosła biodra i rozpięła jeansy. Wyśliznęła się z nich odrobinę i zaczęła się dotykać. Gdyby Marco wrócił w tej chwili, nie mógłby się jej oprzeć. Nie pozwoliłaby mu na to. Poznała jego tajemnicę. Te szkice ukazywały chwile z życia atrakcyjnego artysty. Jego siostra myliła się co do jego kontaktów z kobietami. Marco mieszkał przez wiele lat z dala od domu i miał wiele kochanek. Może i żył teraz niczym mnich w pustelni, ale w swoim czasie był prawdziwym rozpustnikiem. Każda z kobiecych twarzy na rysunkach była inna, każde ciało piękne, z własnymi unikalnymi niedoskonałościami. Szkice nie pozostawiały niczego wyobraźni. Podczas gdy niektórzy mężczyźni robili zdjęcia, Marco szkicował. Co ciekawe, szkice te były o wiele bardziej przesiąknięte erotyzmem niż fotografie! Emma kartkowała szkicownik, odnajdując więcej i więcej erotyki. W końcu natknęła się na szkic orgii i tego już było dla niej za wiele. Gdy jej rozgorączkowane spojrzenie biegało od sceny do sceny, od splecionych ciał do przepełnionych ekstazą twarzy, gdy patrzyła na kobietę zaspokajaną oralnie przez mężczyznę leżącego między jej udami, na ogromnego penisa w ustach kobiety, na głębokie, namiętne pocałunki, na mężczyznę pieprzonego w tyłek, na kobietę penetrowaną przez dwóch

kochanków, nic już nie mogło powstrzymać tej lawiny rozkoszy, która zawładnęła nią całkowicie. Gdy Marco wrócił do pokoju, znalazł Emmę pogrążoną w głębokim śnie. Leżała na brzuchu, z policzkiem przyciśniętym do poduszki, z włosami opadającymi na twarz. Jej dłoń spoczywała pod nią, a jeansy były opuszczone, odsłaniając częściowo jej kształtne pośladki. Szkicownik leżał otwarty na podłodze obok łóżka. Z głośnika sączyła się melodia wygrywana przez Milesa Davisa. Dźwięk był wciąż ustawiony bardzo cicho. Marco spojrzał na otwartą stronę, po czym zamknął szkicownik, podniósł go z ziemi i rzucił na kufer. Wziął w dłoń butelkę wina, zrobił kilka kroków i stanął po drugiej stronie sztalug. Wpatrywał się intensywnie w kobietę leżącą na jego łóżku. Kciukiem odkorkował butelkę i wychylił resztkę, którą zostawiła dla niego Emma. Pokręcił głową i wymamrotał coś pod nosem z oczami utkwionymi w jej obnażonych pośladkach. Podniósł dłoń i zakreślił linię albo dwie na stojącym najbliżej niego zakrytym płótnie. Poczuł, że jego członek robi się twardy. Nie, nie, nie, nie, nie, powtarzał cicho. Zrobił kilka kroków w stronę Emmy. Bellissima, wyszeptał. Pokręcił głową bardziej energicznie i zawrócił w stronę drzwi, kładąc rękę na zasuwie. Obok drzwi znajdowała się niska ławka z szafką poniżej. Z dłonią na zasuwie drzwi Marco kopnął delikatnie jedne drzwiczki szafki, otwierając je na oścież. W szafce znajdowała się błyszcząca metalowa skrzynka w kolorze czerwonym. Zerknął ponownie na Emmę, ale sztalugi zasłaniały mu widok. Oparł czoło o drewniane drzwi i kilkakrotnie delikatnie uderzył głową w surowe drewno desek. Pochylił się i przeniósł pudełko na ławkę. Otworzył wieko, wyciągnął z pudła tacę i zaniósł ją z całą zawartością do miejsca, w którym leżała kobieta. Na tacy znajdowały się piórka, ołówki i kawałki węgla. Marco usiadł na krawędzi skrzyni, na rogu najbardziej oddalonym od głowy Emmy, po czym położył sobie szkicownik na kolanach. Z tacy wybrał kawałek węgla i zaczął szkicować.

Jedenaście

– Marco? – wymruczała cicho Emma, gdy podniosła na chwilę powieki i ujrzała go kreślącego coś w swoim szkicowniku. Siedział teraz tuż obok niej, na najbliższej krawędzi skrzyni. Marco podskoczył, cisnął szkicownik i przeniósł się błyskawicznie za sztalugi. Emma wyczuła poruszenie, ale nie otworzyła ponownie oczu. Zapadła wcześniej w głęboki sen i czuła się teraz otumaniona. Była zdezorientowana, a ramię, na którym leżała, zdrętwiało tak, że nie mogła nim poruszyć. Wtedy przypomniała sobie, co robiła, zanim zmorzył ją sen. Jej twarz spłonęła rumieńcem. Uświadomiła sobie, że wciąż była obnażona. Poczucie wstydu paliło ją, chociaż nie w taki sposób, jak powinno. Rozpalało ją raczej. Wiedziała, co robił z innymi dziewczętami. – Szkicowałeś mnie? – wymamrotała, przewracając się z boku na bok i uwalniając ramię. Krążenie powróciło i Emma poczuła ból. – Nie. – Nieprawda, szkicowałeś mnie, ty kłamco – powiedziała cichym, lekko ochrypniętym, przepełnionym słodyczą głosem. Marco obserwował ją zza sztalug. Gdy spała, zapełnił pięć czy sześć stron jej portretami. Rysując ją, był zmuszony przyjrzeć się jej ciału uważnie. Zrobił to bezgłośnie, tak blisko, że niemal jej dotykał, i to bez jej zgody. Miał wystarczająco dużo czasu, by zaznajomić się z jej zapachem. Naszkicował jej kark, ucho, zmierzwione ciemne włosy, ponętne pagórki pośladków, które odsłoniła, oraz ciemniejsze zakamarki w ich głębi. Domyślił się, co robiła. Dotykała się. Na jego łóżku. Ta kobieta, której prawie nie znał. Była śmiała, bezwstydna. Była niczym iskra zapalna, głos nawołujący do rebelii. – Widziałam inne twoje rysunki – wyznała Emma. – Inne kobiety. Wiele innych kobiet. Marco podszedł do niskiej ławki obok drzwi i otworzył drugie drzwiczki szafki. W środku znajdował się zapas butelek czerwonego wina. – Pieprzysz wszystkie dziewczyny – kontynuowała Emma ze swojego miejsca na łóżku. Ochrypły ton jej głosu wydawał mu się niezwykle atrakcyjny i wystawiał go na ciężką próbę. – Nie – odpowiedział. Podniósł jedną z butelek. Scyzoryk z otwieraczem wisiał na sznurku

przytwierdzonym do drzwi. Sprawnie odkorkował butelkę. – Pieprzysz je wszystkie. Za mną też będziesz się pieprzyć. Wrócił do sztalug i spojrzał na nią, cały roztrzęsiony. Upił łyk wina. – Nie. – Tak, przyznaj to. Pieprzysz wszystkie dziewczyny. Powoli, nieśpiesznym ruchem, Emma opuściła jeansy jeszcze niżej. Ten akt był zniewalająco zuchwały. Zanurzyła twarz w poduszce z nadzieją, że teraz on przejmie inicjatywę. Jej dłonie drżały. Czuła, że w obezwładniającej ciszy powoli traci zmysły. – Zostań tak! – wykrzyknął. – Rysuję. Zdołała jedynie zsunąć spodnie poniżej pupy. Jej czarne majtki zrolowały się w dół, tak że elastyczny materiał znajdował się w połowie jej pośladków, wpijając się w jej kształtne ciało. Marco zrobił kilka kroków do przodu i nalał więcej wina do kieliszka Emmy, po czym wziął kolejny głęboki haust i odstawił butelkę na skrzynię. Podniósł swój szkicownik i chwycił kawałek węgla z tacy. Bez ostrzeżenia usiadł na krawędzi tapczanu. Całe ciało Emmy napięło się w oczekiwaniu. Wtedy Marco włożył palce pod boczne krawędzie jej majtek i zsunął je jeszcze kilka centymetrów niżej. Zajęło mu to nie dłużej niż sekundę czy dwie, i już było po wszystkim. Emma odetchnęła głęboko, gdy poczuła, że podnosi się z tapczanu. Mógł ją posiąść, dała mu to jasno do zrozumienia. Zdecydował jednak, że tego nie zrobi. To było ponad jej siły. Usłyszała skrzypnięcia węgla na kartce. Schowała twarz jeszcze głębiej w poduszkach. Patrzył na nią, rysował. Jak ją postrzegał? Jako obiekt czy jako kobietę? Była na niego gotowa. Pragnęła, aby ją posiadł. Tarcie węgla o papier nie ustawało. Emma znowu zaczęła się masturbować. Uniosła się nieco wyżej. Chciała być pewna, że Marco wszystko widzi. Stał za nią i gdy tylko dojrzał koniuszki jej palców, odgłos rysowania ustał. Odłożył szkicownik, a Emma poczuła jego dłonie na lewej stopie. Złapał ją delikatnie i zdjął jej pasiaste skarpetki. Gdy ułożył z powrotem stopy na materacu, były rozstawione szerzej niż wcześniej. Ukląkł między nimi i ułożył dłonie wewnątrz jej kolan, powoli rozsuwając jej nogi jeszcze szerzej. Palce Emmy pocierały łechtaczkę, zataczały powolne koła. Nie ruszając się z miejsca, Marco sięgnął ponownie po szkicownik i kawałek węgla. Chrobot rozległ się na nowo. – Czy ty mnie rysujesz?

– Nie. Rysuję poduszki. Dźwięk jego głosu, jego odmowa, jego ciało z tyłu między jej nogami, napierające na nią… Westchnięcie Emmy stłumił materac, do którego przyciskała twarz. W końcu, z przymkniętymi oczami, odwróciła się do Marco. – Pieprzysz wszystkie swoje modelki, prawda, Marco? – spytała. – Nie. Jej dłoń poruszała się okrężnymi ruchami w coraz bardziej gorączkowym tempie. – Mnie też zerżniesz, prawda? – zapytała. Miała już dosyć udawania kogoś innego. – Dipende – odpowiedział. – Od czego to zależy, Marco? Od czego? – Molte cose. – Molte cose? Co to… Od wielu rzeczy? – Si. – Jakich na przykład? Hmm… quali cose? Od jakich rzeczy? – Ja mówię. Ty robisz. – Tak… O kurwa! Emmą wstrząsnął dreszcz orgazmu. Był rozkoszny, krótki, ostry. Całe jej ciało oblała intensywna fala błogiej przyjemności. Zamarła w bezruchu, napawając się ciepłymi spazmami rozkoszy. – Che era bello – powiedział. – Nieźle. – A żebyś wiedział – wymamrotała przez ramię. – Teraz. Levisy. Zdejmij. – Nie mogę. Ty to zrób. – E’ responsabilità del modella. – Pierdolić odpowiedzialność. Marco rzucił szkicownik na podłogę, złapał górną krawędź jej jeansów, ściągnął je brutalnym ruchem i wyswobodził ją z nich, podnosząc do góry jej stopy. Następnie podciągnął do góry jej bluzkę, a Emma mu pomogła, unosząc tułów i ramiona. Bluzka wylądowała na podłodze. Jej majtki ciągle przylegały do ud. Marco zrolował je powoli. Do samego dołu, aż ześliznęły się z koniuszków palców stóp. – Ecco! – Taa. Naga – potwierdziła. – Bellissima. – Pieprz mnie. – Nie. Chcesz, żebym rysował. Rysuję.

Emma usiadła na łóżku. Podniosła kieliszek do ust i wzięła łyk wina. Następnie Marco przygotował ją do pozowania. Usadowił ją w pozycji siedzącej, częściowo odwróconej tyłem do niego. Jej lewa noga była wyciągnięta na łóżku, a głowa spoczywała na kolanie zgiętej prawej nogi. – Ale ta poza nie jest dla mnie zbyt korzystna – zauważyła, świadoma tego, jak pozycja ta zniekształcała jej brzuch. Wyglądał, jakby formowały się na nim fałdki tłuszczu. – Ty kobieta, nie… lalka. Przez pięć minut panowała cisza. Przemieszczał się po pracowni, szkicując ją od tyłu, z boku, z przodu. Emma pozowała w skupieniu, a jej umysł był skoncentrowany na zadaniu na tyle, na ile pozwalały jej na to targające nią emocje. Jej ciało rozpalał płomień. Nie czuła się tak już od wielu miesięcy, podczas których całkowicie wyrzekła się uciech cielesnych. Ten mężczyzna był w stanie rozbudzić ją na nowo. Pragnęła, by to zrobił. Pragnęła go posiąść. Chciała oddać mu się całkowicie. A im bardziej jej się opierał, tym bardziej go pragnęła. Marco szkicował szybko. Słychać było szelest przewracanych kartek. W pewnej chwili chrząknął. Emma uniosła wzrok, a on odwrócił szkicownik w jej stronę, by mogła ocenić jego dzieło. Na kartce widniała gruba czarna kreska odzwierciedlająca jej głowę, kark i ramiona, biegnąca wzdłuż łuku jej pleców, okalająca krągłości jej pośladków i wystrzelająca wzdłuż linii jej ud aż po jej podwinięte stopy. To była Emma. Uchwycił ją za pomocą jednej nieprzerwanej linii. – Jest cudowny. Kocham tę kreskę. Czy dasz mi go? Mogę go zatrzymać? Wydarł kartkę ze szkicownika i podał ją Emmie. – Podpisz go, Marco. Tak zrobił. Mieli przed sobą całe popołudnie na igraszki i nie było żadnej presji ze strony Marco, by przyspieszać tę grę. On, z członkiem twardym niczym stal, był podniecony do granicy bólu. Nie pomagały mu z pewnością jeansy, które miał na sobie – zbyt ciasne, by zmieścić jego potężną erekcję. Ale zdecydował się kontynuować swoją strategię. Podniósł Emmę z tapczanu i po chwili stali już naprzeciw siebie. Ich spojrzenia się spotkały. Emma uniosła ramiona i odpięła pierwszy guzik jego koszuli, a potem kolejny i kolejny, aż mogła ją rozchylić. Zsunęła ją z jego ramion, a on patrzył tylko, jak materiał opada na podłogę. Przesunęła dłoń po gładkiej, opalonej skórze jego klatki, a

potem niżej, wzdłuż mięśni brzucha. Gdy wyciągnęła dłoń w stronę guzika nad rozporkiem, chwycił ją gwałtownie za nadgarstek. Odsunął ją i zmusił do pozowania na czworakach na skrzyni. Widziała swoje odbicie w lustrze. To była rozwiązła poza. Dopiero teraz Emma poczuła się naga. Uleganie jego woli wywołało w niej nieoczekiwany dreszcz podniecenia. Okrążył ją leniwie niczym głodny drapieżnik szykujący się do ataku. Była całkowicie obnażona. Położyła głowę niżej i zadrżała, a w jej myślach pojawił się obraz Jasona zbliżającego się do niej od tyłu tej pamiętnej nocy w ogrodzie. Ale tym razem było inaczej. Marco był mężczyzną, mężczyzną z przeszłością, mężczyzną, który znał się na pięknie, który wiedział, czego pragnęła kobieta, i który mógł odmówić jej tego, gdyby tylko miał taką zachciankę. Okrążył ją powoli dwukrotnie. Jego ruchy były przemyślane i celowe. Wiedział, że każda sekunda oczekiwania wzmagała tylko wzbierające w niej podniecenie. Oddała mu się całkowicie. Była obnażona przed nim na więcej niż jeden sposób. Ukląkł za nią i zaczął przyglądać się jej cipce. Emma klęczała niczym sparaliżowana, a ten stan podniecał ją jeszcze bardziej. Sposób, w jaki kazał jej pozować, był wulgarny. Nie była niczym więcej niż obiektem seksualnym. Spojrzała na niego przez rozwarte uda. Rysował ją. Gdy jej dotknął, było to tak niespodziewane, że aż drgnęła gwałtownie. Rozwarł jej pośladki na krótką chwilę, po czym kontynuował swoją pracę. Emma jęknęła, gdy wrażenie wywołane jego dotykiem zaczęło gasnąć, rozmywać się w powietrzu. Przymknęła powieki, starając się zatrzymać tę przyjemność jak najdłużej. W pewnym momencie poczuła jego oddech na swych wilgotnych wargach, ale jedyną uwagę, jaką otrzymało jej obolałe z podniecenia ciało, była jeszcze wnikliwsza obserwacja, po której rozlegał się dźwięk węgla trącego o papier. Wymagało to od niej pełnej samokontroli i nieludzkiego wysiłku, by pozostać bez ruchu. Pragnęła powalić go na podłogę i usiąść na jego twarzy. – Marco? – Si? – Proszę. Uniósł kawałek węgla i przeciągnął go po skórze jej uda, co przyprawiło ją o gęsią skórkę. Marco wstał, a Emma poczuła dotyk węgielka u dołu pleców. Zawahał się niezdecydowany, po czym zaczął powoli rysować linię wzdłuż jej kręgosłupa. Węgiel był suchy i szorstki, ale on prowadził go delikatnie po jej nagiej skórze. Ciało Emmy przeszył

dreszcz. Gdy pochylił się, by dokończyć swe dzieło, malując linię pod jej włosami, wzdłuż karku, aż do skóry głowy, jego krocze musnęło jej nagą pupę. Emma wypięła pośladki i przywarła do niego. Cofnął się, położył otwartą dłoń na jej udzie i zaczął przesuwać ją wzdłuż linii, którą namalował, rozcierając czarny pył na jej skórze. Doprowadzał ją do szaleństwa. Jedyne, czego w tej chwili pragnęła, to dać mu się zerżnąć. Nie dbała o to w jaki sposób. Mocno i szybko, nawet jeśli trwałoby to kilka sekund. To nie miało żadnego znaczenia. Chciała tylko, żeby ją chwycił, wsadził w nią swojego kutasa i rżnął ją. Pragnęła czuć w sobie jego kutasa. Natychmiast. – Ja maluję – powiedział, po czym zostawił ją tak, jak była, i wycofał się z powrotem do swoich sztalug. – Pieprz mnie. Wracaj tutaj. Wyciągnij swojego kutasa i pieprz mnie. – Nie, ja maluję – obstawał przy swoim. – Nie ruszaj się. Bądź grzeczna. Rób, jak mówię. Odprowadziła go wzrokiem, ale pozostała posłusznie w swojej pozie. Wrócił ze szklanym słoikiem i dużym szerokim pędzlem. – Co zamierzasz z tym zrobić? – Maluję. Stanął za nią. Przeciągnął drewnianym krańcem pędzla wzdłuż jej uda w górę, po czym delikatnie, ledwie jej dotykając, prześlizgnął się po jej cipce. Następnie przejechał dłuższym bokiem rękojeści pędzla między jej wargami, w górę i w dół. Emma przymknęła powieki. Po tak długim droczeniu się i igraniu z jej pożądaniem doznania, jakie wywołały w niej jego zabiegi, były dziwne, a jednocześnie wyszukane. Ale jak wiele innych z jego pieszczot ta skończyła się równie szybko, jak się zaczęła. Przebiegł dłonią po rozmazanej linii wzdłuż jej kręgosłupa, po czym znowu po krawędzi jej pośladka i w dół uda. Teraz wewnętrzna strona jego dłoni otarła się o wilgoć na jej wargach. – Ja chcę – powiedział, chwytając jej biodra. – Chcesz? – wydyszała. – Si, chcę. Jestem bezbronny przy tobie. – Wymierzył jej delikatnego klapsa w pupę. – Zbyt piękna. Zbyt piękna. Odsunął się od niej. Zerkając dołem przez rozłożone nogi, zobaczyła, jak przez spodnie pociera swojego twardego członka. Pragnęła, by wszystkie te gierki się skończyły. Marco zanurzył pędzel w słoiku z wodą. – Zostań. Pędzel podążył szlakiem roztartego węgla pierwszej linii. Marco

zaobserwował, że na jej ciele pojawiła się gęsia skórka. Emma zaczęła poruszać swoim tyłkiem. Nie mogła już trwać w bezruchu. Jej cipka rozpaczliwie domagała się uwagi. Gdy próbowała sięgnąć dłonią, by znowu jej dotknąć, powstrzymał ją pędzlem. – Nie. Zaczął malować na jej tyłku, pokrywając całą jego powierzchnię. Prowadził pędzel po wzgórkach pośladków, przesuwając się niżej wzdłuż rowka pomiędzy nimi. Gdy dosięgnął odbytu, Emma wydała z siebie jęk, który wstrząsnął całym ciałem. Jęk, który zmusił Marco do zmodyfikowania jego planów. Jego kutas zaczął pulsować gwałtownie na dźwięk jej głosu. Ponownie zanurzył pędzel w wodzie i powrócił do wrażliwego miejsca. Włosie pędzla, zimne i mokre, zataczało wokół niego kręgi. Emma zaczęła rytmicznie spinać uda. Marco wydał z siebie jęk. Wydobył się z gardła mimowolnie, zaskakując jego samego. Odłożył na bok pędzel. Odłożył na bok słoik z wodą. Złapał od tyłu jej biodra. I przez ułamek sekundy Emma oczekiwała, że poczuje, jak wchodzi w nią jego członek. Czekała. Niemal go czuła. Jego uścisk stał się mocniejszy. Spojrzał w dół na jej wygięte w łuk plecy, na jej zwieszoną głowę, na jej rozwiane włosy i zobaczył obrazek, który zasługiwał na to, by go uwiecznić. Chwycił notes, węgiel i zaczął nowy szkic, bardziej chaotyczny i nieujarzmiony niż wszystkie poprzednie. Nie mógł powstrzymać drżenia dłoni. Jego spojrzenie nie było w stanie skoncentrować się na modelce, wciąż uciekało ku dziurce między jej pośladkami i waginie poniżej. Jego penis prężył się, ocierając o dżinsowy materiał spodni. Okrążył Emmę, starając się ponownie odzyskać kontrolę, ale już był zgubiony. Wyciągnął rękę i wziął w dłoń jej pierś. Emma podniosła wzrok i dostrzegła, że był już bliski szaleństwa. Wyciągnęła dłoń i zajęła się guzikiem przy jego jeansach. Marco zaczął szkicować; najwyraźniej postanowił nie zwracać na nią uwagi. Odpięła górny guzik i nie mogąc oprzeć się pokusie, pogładziła go przez spodnie po całej jego długości. Jego penis pulsował. Zaczęła go wyswabadzać, odpinając kolejne guziki. Nie miał nic pod spodem, dlatego szybko znalazł się w jej dłoniach. Spojrzał w dół na Emmę i rozgorączkowany zaczął szkicować. Jego prącie znajdowało się teraz kilka centymetrów od jej ust. Wysunęła język i polizała podstawę jego penisa. Jego skóra miała słonawy smak morskiej kąpieli. Zignorował jej wysiłki. Był usatysfakcjonowany sceną malującą się przed jego oczami, od jej grubych włosów, opadających na porcelanową skórę jej wygiętych pleców, do dwóch okrągłych połówek jej

pupy. Kreślił odważne, pełne kształty, podczas gdy Emma wkładała do ust i ssała jedno z jego jąder. Cieniował i rozmazywał linie kciukiem, budząc jej ciało do życia na papierze, po czym w chwili natchnienia zaczął dorysowywać wyimaginowanego kochanka trzymającego jej biodra i penetrującego ją od tyłu. Emma wzięła do buzi jego grubego członka. Szkic Marco powoli nabierał kształtu. Udało mu się zachować anonimowość kochanka, oddalając jego twarz i rozmazując rysy, tak że wyraźnie widoczne były tylko jego napięte ramiona, dłonie i tors. Gdy Emma zamknęła usta wokół korony jego penisa, przesuwając nimi w górę i w dół długimi, głębokimi ruchami, ssąc go mocno i przyciskając język do podstawy jego kutasa, Marco doznał kolejnej inspiracji i w jego głowie pojawił się nowy obraz. Ni stąd, ni zowąd zaczął tworzyć z pamięci niewielki szkic w rogu tej samej strony, przedstawiający kobietę liżącą łapczywie czubek potężnego członka. Rysunek naszkicował pośpiesznie, dzięki czemu udało mu się uchwycić ruch kobiety, zdeterminowanej, by sprawić przyjemność swojemu kochankowi. Bez ostrzeżenia Marco odsunął się od ust Emmy i otworzył czystą stronę w szkicowniku. – Kurwa, Marco, co ty ze mną robisz? – Bez ruchu. Stanął twarzą w twarz z białą kartką. Był podekscytowany tym nowym wyzwaniem. Jako artysta, który cenił symetrię, odczuwał silną potrzebę, by stworzyć rysunek z tej samej perspektywy i wysokości, tylko portretujący ciało Emmy z drugiej strony. Przedostał się ku jej tyłowi, przesuwając po drodze kawałek węgla po jej skórze. Ponownie rozdzielił jej pośladki, ale tym razem przejechał odważnie palcami wzdłuż jej wilgotnej szparki. – Ja nie miałem kobieta przez dwa lata. Ja nie chcę kobieta. Ja tylko maluję. Dwa lata! Capito? – Si – powiedziała Emma, z głową zwisającą w dół, z ciałem obolałym wręcz od pożądania, rozpaczliwie pragnącym powrotu jego palców. Rozpalona, wypięła pupę w jego kierunku, domagając się pieszczot. – Zrobiłem obietnicę. Każda kobieta nie – powiedział, ale jego dłoń powróciła w to samo miejsce. Nie mógł mu się oprzeć. To był głód. To było pożądanie. Jej zapach przenikał wszystko. Burzył krew w jego żyłach. Marco był odurzony jej obecnością.

– Nie jestem każdą kobietą – powiedziała, poruszając zmysłowo pupą, zachęcając go, by jej dotknął. – Ty kobieta. Ty kłopoty. Ty zbyt kobieca. – Chcesz kobiety teraz? – Si, zbyt mocno. Zbyt mocno. Zbyt mocno. Stanął przy niej od tyłu, tak blisko, że czubek jego penisa naciskał na jej pośladki, i zaczął ją rysować. Odwróciła głowę i spojrzała na niego przez ramię. – Bez ruchu – powiedział. – Ja artysta. Ja rysuję ciebie. Każda kobieta nie. Nie mogę złamać obietnicy. – Złożonej komu? – Marco. I wtedy poczuła, jak jego członek wypełnia ją od tyłu. Gdy jej ciało w końcu go przyjęło, Emma wydała z siebie głęboki pomruk. Stał nieruchomo, nie zamierzając się wycofać. Linie na papierze wkrótce utworzyły odwrotność poprzedniego szkicu. Ale tym razem cieniował i rozmazywał kreski, używając wilgoci, która pozostała na jego palcach po tym, jak dotykał Emmy. Efekt był dosyć zadziwiający nawet dla tak doświadczonego malarza jak Marco. Znowu wykończył rysunek, ustawiając wyimaginowanego kochanka stojącego przed Emmą. Widz nie musiałby specjalnie puszczać wodzy fantazji, by wydedukować, że modelka zadowalała mężczyznę oralnie. Gdy Emma zaczęła niecierpliwie wierzgać pupą w kierunku Marco, szkic był już ukończony, ale nim się obejrzała, artysta znalazł się niespodziewanie dwa kroki od niej i zabrał się za szkicowanie jej lśniącej waginy. Emma zeszła ze skrzyni, upadła na kolana i chwytając w jedną dłoń jego kutasa, zaczęła ssać go zapamiętale, drugą dłonią pieszcząc swoją wilgotną cipkę, wsuwając i wysuwając z niej palce. Marco próbował się skupić, ale jej żądza go rozpraszała. Zawsze postrzegał swoje modelki jako istoty rozpraszające jego uwagę. Wydał nawet z siebie jęk, co podnieciło Emmę tak bardzo, że zacisnęła uda wokół swej dłoni i zaczęła jęczeć z jego penisem w ustach. Tak bardzo pragnęła poczuć wreszcie ulgę od tego nieznośnego napięcia, ale równocześnie chciała, by to Marco przyniósł jej wybawienie. – Nie, nie. Nie skończyłem. Siadaj. Siadaj. Posadził ją na skrzyni i uklęknął między jej kolanami. Zaczął kolejny szkic, ale przerwał na chwilę i schyliwszy się, pocałował jej waginę. Emma zarzuciła mu nogę na ramię, przesunęła dłonie i odchylając się do

tyłu, oparła się na łokciach. Zaczął podnosić głowę, ale chwyciła go za włosy i przyciągnęła mocno do siebie. Dobrze wiedział, w co się wpakował. Nie zamierzała mu tym razem odpuścić. – Doprowadzisz mnie do orgazmu. A potem będziesz mnie pieprzyć tak, jak nigdy nie pieprzyłeś nikogo w całym swoim życiu. Marco próbował znów unieść głowę, ale Emma trzymała ją w miejscu. Położyła się na plecach na skrzyni, a on zabrał się do dzieła na poważnie. Emma wiedziała, że nie potrwa to długo, była zbyt pobudzona. Jedyne, czego potrzebowała, to dać upust nagromadzonemu napięciu. Gdy podniósł dłoń i delikatnie wsunął w nią palce, była gotowa, by go przyjąć. Czytał ją. Rozumiał mowę jej ciała. I wiedział, jak doprowadzić ją na szczyt. Orgazm uderzył w nią wielką falą rozkoszy. Narodził się w głębi i przetoczył się przez całe jej ciało, wywołując drżenie niczym trzęsienie ziemi. Zdawał się nie mieć końca. Trwał. Emma czuła się, jakby został uwięziony wewnątrz niej. Dobrze wiedziała, co to oznaczało. Chociaż jej ciało pragnęło zostać tam, gdzie było, ona odwróciła się do Marco tyłem, padła na kolana i przyciągając go za dłonie, wydyszała: – Pieprz mnie! Marco chwycił jej biodra i wszedł w nią od tyłu, ale Emma wciąż chciała więcej. – Pieprz mnie, Marco. Pieprz mnie z całej siły. Mocniej. Mocniej! Nie przestawaj. Pieprz mnie! Dwa ciała ścierały się w satysfakcjonującej dysharmonii. Emma położyła głowę niżej i zamknęła mocno powieki. Wiedziała, że w głębi czaił się drugi orgazm. Był na wyciągnięcie ręki. – Marco! Marco! Pieprz mnie! Pieprz! Marco trzymał jej biodra niczym w stalowym potrzasku, z każdym pchnięciem przyciągając ją bliżej do siebie. W najśmielszych snach nie wierzył, że mógłby pieprzyć kogoś tak gwałtownie, z taką pasją. Znajdował się w zawieszeniu ponad własnym orgazmem. Zagubił go gdzieś w tej niebiańskiej pogoni za fizycznym zapomnieniem, w tym zadurzeniu i kłębowisku ciał. Bombardował ją kolejnymi pchnięciami swojego członka bez żadnych zahamowań. Z zaciekłą furią. I wtedy to usłyszał. Wtedy to poczuł. Jej ciałem wstrząsnęły dzikie dreszcze rozkoszy. Fala orgazmu wezbrała w niej po raz kolejny, zapowiedziana najbardziej ekscytującym dźwiękiem. Z jej gardła wydobył się pomruk, który zmienił się w jęk, a gdy zaczęła szczytować, przemienił się w namiętny krzyk.

Dwa orgazmy zdawały się zlewać w jeden strumień rozkoszy. Pierwszy zwlekał z odpłynięciem tak długo, że dogoniła go druga fala. Emma została obezwładniona przez nagromadzenie wrażeń i osunęła się na drewnianą skrzynię, a jej kolana opadły na ziemię, uderzając po drodze o krawędź mebla. Nie była pewna, czy łzy płynące po jej policzkach były oznaką szczęścia, czy bólu. Jej piersi falowały beztrosko. Marco nie mógł złapać oddechu. Podniósł z ziemi narzędzia i powlókł się w stronę tapczanu. Ugięły się pod nim kolana, zachwiał się i opadł na poduszki rozrzucone na łóżku. Wybuchnął śmiechem. Emma próbowała rozpaczliwie go pochwycić, ale był poza jej zasięgiem. Leżał rozłożony na tapczanie, na całej jego długości – ze szkicownikiem w lewej dłoni, ogryzkiem węgielka w prawej. Jego członek wciąż był w stanie erekcji. Emma podniosła głowę i ujrzała, że Marco szkicował ją w pozycji, w której leżała. Dostrzegła przy okazji jego wzwód. Był to widok, wobec którego nie mogła przejść obojętnie. Żądza ponownie wzburzyła w niej krew. Jeszcze kilka sekund wcześniej zastanawiała się, czy zdoła kiedykolwiek poruszyć się po tym gigantycznym wysiłku. Wpatrywała się w jego kutasa przez dłuższą chwilę. Nie wydawał się mniejszy nawet o milimetr. Im dłużej mu się przyglądała, tym większą odczuwała potrzebę zbliżenia się do niego. Pożądanie powróciło. Odnalazła swoją dawną tożsamość. Jakby po drodze nic się nie stało. Poczuła silną potrzebę, by Marco znów ją wypełnił. Ponownie sięgnęła dłonią w jego stronę, ale bez skutku. – Nie. Nieskończone. – Ty też nie. Poczołgała się w stronę tapczanu. Bolały ją kolana. Wdrapała się na łóżko, usiadła na Marco okrakiem i podniosła kolana do góry. Chwyciła jego penisa, wycelowała go do góry, po czym opuściła się, aż zanurzył się w niej na całą długość. Siedziała tak z zamkniętymi oczami, wypełniona jego erekcją, zaciskając wokół niego mięśnie. Marco zaczął ją szkicować jak opętany. – Bellissima – wymamrotał do siebie. Emma zdawała się na niego nie zważać. Po prostu siedziała i zaciskała mięśnie, po czym rozluźniała, zaciskała i rozluźniała. Jego członek dawał jej rozkosz. Rysował jej alabastrową skórę, jej pełne, krągłe piersi, jej uroczy, lekko zaokrąglony brzuch. Rysował jej twarz, starając się uchwycić malujący się na niej wyraz pełnej satysfakcji. Przerysował nieco dzikość jej zmierzwionych włosów z dłońmi wplątanymi w niesforne kosmyki, chociaż w rzeczywistości jej ramiona zapewniały jej stabilną pozycję.

Jedną dłonią opierała się o jego udo, drugą kurczowo trzymała się największej z poduszek na łóżku. Emma podniosła się powoli, o kilka centymetrów, po czym obniżyła się znowu. Przyjemność płynąca z tego niewielkiego ruchu była obezwładniająca. Jej podniecenie sięgało zenitu, była otwarta na odbieranie wszelkich wrażeń. Gdyby Marco nie był tak zajęty, gdyby odrzucił na bok ten przeklęty zeszyt i uniósł się, by pieścić językiem jej sutki… Sama ta myśl wydała jej się rozkoszna. I gdyby tak namiętnie gryzł jej szyję od góry do dołu, zamiast ją szkicować. Och… I gdyby tylko mnie pocałował, tylko raz. Choćby jeden powolny, namiętny pocałunek. Ponownie uniosła się i opuściła. Cała długość jego fiuta, ciepłego i twardego, wypełniająca ją raz za razem, dotykająca ją, pieszcząca od wewnątrz. Jej ruchy stawały się bardziej wymowne. Zaczęła podnosić się i opadać, podnosić się i opadać, coraz szybciej i szybciej. Jej piersi kołysały się rytmicznie. Uniosła dłoń i zaczęła bawić się swoimi sutkami, pocierając je i drażniąc. Do góry i w dół. Jego penis był tak twardy i penetrował ją tak głęboko. Marco uniósł wzrok ponad swój szkicownik. Jej starania odrywały go od pracy. Przymknął oczy. Wyciągnął rękę i dotknął jej uda. Emma chwyciła i ścisnęła jego dłoń. Zaczął wykonywać rytmiczne pchnięcia, by wyjść na spotkanie dzikim ruchom jej bioder. Emma wyrwała mu z dłoni szkicownik i cisnęła go w kąt na drugą stronę pokoju. Prześlizgnął się po podłodze i wpadł na lustro. Marco uśmiechnął się i wypychając biodra do przodu, podniósł ją, nie wychodząc z niej ani na sekundę, i przewrócił na plecy. Legł na niej całym ciężarem swojego ciała i leżąc tak ciało przy ciele, skóra przy skórze, zaczął pieprzyć ją długimi, powolnymi ruchami. Owinęła wokół niego nogi i zarzuciła mu ramiona na szyję. I wówczas, patrząc sobie głęboko w oczy, przeżyli swój pierwszy pocałunek. *** Z miejsca, w którym siedziała, Emma mogła dostrzec ślady, jakie jej nagie pośladki pozostawiły na pokrytej kurzem ławie. Jej udo kleiło się od zaschniętej spermy. Pośrodku łóżka na materacu również znajdowała się podejrzana plama. Wszystko wokół było umazane pyłem węglowym. Poduszki, skrzynia, ściany. Ubrudzone dłonie Marco naznaczyły również całe jej ciało. Ale to jej dłonie pozostawiły wyraźne ślady na lustrze. Marco pieprzył ją przed lustrem, ponieważ wpadł na pomysł stworzenia

autoportretu. Wszystkie szkice leżały teraz rozłożone przed Emmą. Efekt wart był całego wysiłku, jaki włożyli w akt twórczy, taka przynajmniej była jej skromna opinia. Spojrzała na odbicia swych dłoni na tafli lustra i odszukała również ślad, który zostawił jej policzek, gdy Marco w końcu dał się ponieść emocjom, odrzucił szkicownik i zaczął pieprzyć ją niczym w dzikim szale. Emma wciąż była naga. Czuła się znużona. Tak fizycznie wykończona, że nie była w stanie się poruszyć. Jej ciałem wstrząsały niekontrolowane dreszcze, wszystko zdawało się pobudzać jej zmysły. Była nasycona seksem. Nasycona orgazmem. Jej zmęczenie uczyniło ją bezbronną. Najmniejszy ruch sprawiał, że znów stawała się wilgotna. Przekartkowała kronikę ich popołudniowych igraszek, i ogarnęło ją szczęście. Na rysunkach Marco ich seks był piękny, przepełniony radością, nawet te najbrudniejsze, najostrzejsze momenty. Zakochała się w szkicach samej siebie. Zakochała się w swojej wybujałej seksualności, była pod jej wrażeniem. Podziwiała swoją siłę, swój seksapil, tak umiejętnie uchwycone przez Marco. Wyszedł gdzieś. Skończyłem, powiedział. Dodał również swoim łamanym angielskim, że jest zadowolony z efektu, jaki osiągnęli. Skomplementował również jej cierpliwość, wiedział bowiem, jak ciężka to praca pozować bez przerwy kilka godzin. Włożył z powrotem jeansy, zostawiając koszulę na podłodze, i wyszedł ze swojego atelier. Emma nie miała pojęcia, dokąd poszedł. Na zewnątrz było ciemno. Przed wyjściem zatrzymał się na chwilę przy drzwiach i posłał jej uśmiech, który rozwiał każdą wątpliwość, która mogłaby się narodzić podczas jego nieobecności. Emma odwzajemniła ten uśmiech i dwie godziny później wciąż się uśmiechała.

Dwanaście

– Nie wiem. Emma stała w budce telefonicznej obok dworca. – Wiem, że się martwisz, ale u mnie naprawdę wszystko w porządku. Marco siedział na skuterze pięć metrów dalej i czekał na nią. – Prawdopodobnie poszukam pracy w Londynie, zanim wrócę do domu. Rozmawiała z matką. – Wiem, że nie mogę pracować tam legalnie. Tutaj też pracuję na czarno. Marco wskazał znacząco na zegarek. – Nie chcę słyszeć o Davidzie. Muszę lecieć, mamo. Zadzwonię do ciebie za tydzień. Uśmiechnęła się do Marco. – Dobrze, mamo. Też cię kocham. Pa. Odwiesiła słuchawkę i wróciła do Marco. Pocałował ją w usta i chwycił za tyłek. Za każdym razem, kiedy ją całował, czuła się znów jak nastolatka. Potrafił całować i co najważniejsze, traktował pocałunek jako sztukę samą w sobie, a nie tylko środek, by osiągnąć inny cel. Uwielbiała takie podejście. Wdrapała się na tył skutera i pomknęli do pracy. Emma pracowała teraz z Marco w klubie. Stała za barem dwa wieczory w tygodniu. Lato zagościło w Otranto na dobre, w mgnieniu oka zmieniając senne miasteczko w pękający w szwach kurort. Do ośrodków rozsianych wzdłuż wybrzeża zjeżdżali wczasowicze. Długie rzędy parasoli i leżaków wypełniały każdy skrawek piasku na ciasnych prywatnych plażach – tak niepodobnych do rozległych plaż Sydney. Każda kamienista zatoczka stawała się miejscem rekreacji. Wczesnym rankiem rodziny wysyłały najmłodszych, synów i bratanków, aby wywalczyli i zarezerwowali dogodne miejsce nad morzem. Rodziny rozkładały ręczniki i fotele plażowe na każdym płaskim skrawku wybrzeża i spędzały cały dzień, pływając, opalając się i śmiejąc aż do zapadnięcia zmroku, kiedy to cały obóz był ponownie zwijany. Siostra Marco wynajmowała kilka zatoczek wzdłuż należącego do niej odcinka wybrzeża i w ramach obowiązków służbowych pilnowała, by przebywali tam wyłącznie prawowici najemcy. Trzy, cztery razy dziennie

przechadzała się wzdłuż granicy swojego niewielkiego królestwa, z małym Marco na rękach i w towarzystwie swojego zapalczywego pieska, rozmawiała z gośćmi, sprzedawała im napoje, eksmitowała dzikich lokatorów lub negocjowała z nimi wysokość opłat. Jej stawki były minimalne. Nie miała innego wyjścia, gdyż prywatne plaże oferowały o niebo lepsze warunki. Opłaty były nieduże, ale wspomagały nieco domowy budżet. A Elenie podobała się rola gospodyni. Pobierała również czynsz od Emmy. Od czasu, gdy się poznali, Emma spędzała w łóżku Marco każdą noc, postanowiła więc w końcu oficjalnie wprowadzić się do jego domu i nalegała, by płacić rodzinie taką samą kwotę za wynajem, jaką płaciła w mieście. A jako że Marco mógł znowu pracować wieczorami w barach i od czasu do czasu popołudniami w Club Medzie, sytuacja materialna wszystkich domowników stała się bardziej stabilna. Mąż Eleny, Giovanni, również planował podjęcie pracy podczas wakacji. To był jego złoty okres. Elenę martwiło jedynie, że od czasu przyjazdu Emmy Marco zarzucił malowanie. Zawsze miała nadzieję, że pewnego dnia spełni się marzenie ich matki – jej brat zostanie uznany za wielkiego artystę i ich życie zmieni się raz na zawsze. Dlatego do tej pory znosiła cierpliwie jego dziwactwa i ekstrawagancje. Ale od niedawna Marco stracił zapał do malowania. Jego nową obsesją stała się Emma. *** – Co takiego? – Emma pochyliła się nad barem w stronę przystojnego Amerykanina. – Czy nazywasz się Emma Benson? – wykrzyczał. W powietrzu czuć było letni klimat, klub był wypełniony gośćmi, a kapela na żywo grała momentami tak głośno, że trudno było cokolwiek usłyszeć. – A kto pyta? – odkrzyknęła w stronę mężczyzny. – Jakiś facet przechwalał się przed chwilą, że cię zna. – Jaki facet? – Duży koleś tam przy stoliku – krzyknął i odwrócił się do tyłu. – Zaraz. Gdzie on się podział? – Jak wyglądał? Muzyka znów zagłuszała wszystkie rozmowy. – Co? Emma wyciągnęła się na kontuarze i wykrzyczała w ucho nieznajomego:

– Jak wyglądał? Atrakcyjna twarz tylko wpatrywała się w nią bez słowa. Emma wskoczyła tyłem na bar i przerzuciła nogi na drugą stronę. Złapała Amerykanina za rękę i pociągnęła go przez tłum do damskiej łazienki, gdzie muzyka była nieco przytłumiona. W niewielkim pomieszczeniu kłębiło się mnóstwo kobiet, ale zdołała znaleźć pusty kąt i zaciągnąć tam mężczyznę. Wyraz jego twarzy sugerował, że liczył na odrobinę więcej niż przesłuchanie ze strony Emmy. – Jak się nazywał? – Nie wiem. Dopiero go poznałem. Wraz z przyjaciółmi podziwialiśmy twoją urodę, a on pochwalił się, że cię zna. Myśleliśmy, że ściemnia, więc rzucił mi wyzwanie, żebym podszedł do ciebie i zapytał, czy nazywasz się Emma Benson. Czyli to prawda, tak? – Jak wyglądał? – Potężny facet. Chyba Brytyjczyk, sądząc po akcencie. Emma zamilkła. Domyśliła się, kim był ów tajemniczy mężczyzna. Amerykanin wcisnął jej w dłoń wizytówkę. – O której kończysz zmianę? W tym momencie do łazienki wkroczył Marco. Podszedł do Emmy i zapytał: – Co tutaj robisz? – Właśnie miałam obciągnąć temu kolesiowi – odpowiedziała ostrym tonem, po czym wyminęła Marco i pomaszerowała z powrotem do baru. Gdy wróciła, właściciel nie mógł opędzić się od klientów. W pośpiechu przygotowywał kolejne drinki i zobaczywszy Emmę, zmarszczył brwi. Marco przybiegł zaraz za nią. Reszta wieczoru upłynęła błyskawicznie. Nie było okazji do rozmowy. Żadnych przerw. Praca była wyczerpująca, a do tego właściciel zdecydował się zamknąć później niż zazwyczaj, gdyż goście chętnie kupowali drinki. Harowali aż do świtu. Z oczami zaczerwienionymi od dymu, obolałymi stopami, wciąż słysząc szum muzyki w uszach, powlekli się w milczeniu do miejsca, gdzie stał zaparkowany skuter. Marco wsiadł na niego i spojrzał na Emmę. – Co robisz, Emma? – Nic. Nie zachowuj się jak wariat. – Kim ten mężczyzna? – Nie mam pojęcia. Wiedział, jak się nazywam. Zapytałam go, skąd wiedział, jak się nazywam. – Nauczyła się mówić do Marco powoli i wyraźnie. Zdawał się rozumieć więcej, niż sam potrafił wyrazić. – Dlaczego mówisz, że mu obciągasz?

– Byłam na ciebie zła. – Dlaczego? – Bo jeśli mam ochotę zrobić loda jakiemuś facetowi, to moja sprawa, nie twoja. Rozumiesz? – Nie. – Tak, rozumiesz. Jeśli pieprzysz dziewczynę, to jest to tylko twoja sprawa, nikogo innego, prawda? Jeśli dziewczyna pieprzy się z tobą, to jest jej sprawa, nikogo innego, prawda? Marco milczał. – Prawda? I ze mną jest tak samo. Jestem wolna. Ty jesteś wolny. Jesteśmy oddzielnymi bytami. Patrzył na nią w sposób, który sugerował, że nie może się zdecydować. – Nie wciskaj mi kitu jak wszyscy faceci. Nie zniosę tego, szczególnie z twoich ust. Wiem, że różnisz się od nich. Jesteś artystą. Nie okazuj zazdrości, nie traktuj mnie, jakbym sama nie potrafiła podjąć decyzji. Miałam szczęście, że cię znalazłam. Miałam szczęście, że trafiłam do twojego łóżka. Jestem szczęśliwa z tobą i ciężko mi będzie stąd wyjechać. Ale w końcu wyjadę. To nieuniknione. – Kiedy? – zapytał, jakby to był jedyny temat, który właśnie poruszyła. – Kiedy mnie wyrzucisz albo kiedy sama zdecyduję, że czas w drogę. Nie wiem. Za bardzo lubię seks z tobą, żeby wyjeżdżać od razu. Uśmiechnął się, ale w jego oczach malował się smutek. Czuła, że powoli się w niej zakochiwał, i jej również na swój sposób zaczynało na nim zależeć. Ale w Otranto był David. To zmieniało wszystko. – Chcesz, żebym wyjechała? – Nie – odpowiedział. – Co byś zrobił, gdybym przespała się z innym mężczyzną? – sparafrazowała pytanie, które zadała kiedyś Davidowi. – Nie wiem. – Chcesz się przekonać? – zapytała, wyciągając z kieszeni jeansów wizytówkę Amerykanina. *** – Co on tutaj robi? – domagał się wyjaśnień Amerykanin, gdy otworzył im drzwi swojego pokoju hotelowego, mając na sobie tylko obcisłe bokserki. – Przyszedł popatrzeć.

– Po moim, kurwa, trupie – krzyknął Amerykanin, próbując zatrzasnąć jej drzwi przed nosem, ale Emma była już praktycznie w środku, a Marco przytrzymywał drzwi butem. – Czego ode mnie chcecie? Chcecie mnie okraść? – niepokoił się Amerykanin, wycofując się w głąb pokoju. Był wyższy niż Marco i miał budowę atlety. Może trenował biegi, pomyślała Emma, zwracając uwagę na jego umięśnione uda. Ale bez ubrania czuł się najwyraźniej bezbronny. – Wyluzuj. Masz coś do picia? – zapytała Emma. Marco rozłożył się w jedynym fotelu, jaki znajdował się w pokoju, a Emma przysiadła na brzegu łóżka i zrzuciła buty. Amerykanin wpatrywał się w dwójkę intruzów z niedowierzaniem. Pił ostro przez cały wieczór, ale teraz czuł, że trzeźwieje w błyskawicznym tempie. Cały czas był przekonany, że przyszli go obrabować. – Słuchaj, możemy sobie pójść – powiedziała Emma łagodnie. – Rozumiem, że może ci się to wydawać nieco dziwne. Chciałam tylko poddać sprawdzianowi mojego mężczyznę. Nienawidzę zazdrośników. Rozumiesz, o co mi chodzi? A tak w ogóle ile masz lat? – Dwadzieścia pięć. – Czym się zajmujesz? – Sprzedaję w Stanach sprzęt sportowy. – Co tutaj robisz? – Za kilka dni kumpel bierze ślub w Otranto. – Teraz znamy się trochę lepiej. Czy czujesz się spokojniejszy? Amerykanin uśmiechnął się. – Ale ja nie wiem nic o was. – Marco jest malarzem, artystą, a ja jego muzą. Marco przytaknął. – Ale boję się, że staje się zbyt zaborczy, dlatego muszę poddać go próbie. Nie mam zielonego pojęcia, jak zareaguje, gdy zacznę się z tobą pieprzyć. Może zatłucze nas oboje na śmierć. Może zacznie się masturbować. Może się do nas przyłączy. Może będzie próbował wsadzić ci kutasa w tyłek. Może wyjdzie. Sama nie wiem, co może się zdarzyć. – To jest popieprzone. – Życie jest pełne niewiadomych. – Emma wstała. – Czy masz coś przeciwko temu, żebym wzięła prysznic? Otworzyła drzwi łazienki i zapaliła światło. Odwrócona tyłem do pokoju zdjęła przez głowę firmowy podkoszulek, który kazał jej nosić właściciel baru, i rzuciła go na podłogę. Następnie rozpięła stanik, jemu również pozwalając upaść na posadzkę. Rozmasowała miejsce pod

piersiami, gdzie elastyczny pasek pozostawił ślad na skórze. Wyciągnęła dłoń w stronę prysznica i odkręciła kurek z gorącą wodą. Rozpięła jeansy i zsunęła je powoli, odsłaniając stringi. Chwyciła się poręczy dla równowagi i wyswobodziła się całkowicie ze spodni. Była pewna, że obaj mężczyźni patrzyli. Nie zamierzała się jednak odwracać, by się o tym przekonać. Z kabiny prysznica wydobywała się para. Ściągnęła błyskawicznie majtki i weszła pod strumień gorącej wody. W głębi duszy oczekiwała nawet, że zaraz zostanie porwana w ramiona, ale gdy zerknęła w stronę pokoju, zobaczyła Amerykanina wciąż stojącego w przyzwoitej odległości przy drzwiach łazienki. Obserwował ją. Zauważyła, że jego penis stwardniał. Wydawał się ogromny. Sklasyfikowała mężczyznę jako przystojnego osiłka. Z urodą w typie amerykańskiego aktora serialowego. Wykąpała się tak szybko, jak tylko mogła. Nigdy w życiu nie posunęła się do tak brutalnego kroku. Lubiła Marco – być może czuła nawet do niego coś więcej – ale nie chciała kolejnego związku. A na pewno nie takiego, w jakich tkwiła przez całe swoje życie. Chciała czegoś, co wykracza poza konwenanse. Była wobec niego niesprawiedliwa i zdawała sobie z tego sprawę. Był dobrym, rozsądnym człowiekiem. A nie typem zazdrośnika. Gdyby nie to, że w mieście pojawił się David, nigdy by mu tego nie zrobiła. Ale David tu był, przechadzał się uliczkami Otranto, i Emma odczuła silną pokusę dokonania czegoś spektakularnie niestosownego. Była na niego wściekła za to, że przyjechał. Przypomniał jej o tym, jak wiele dla siebie znaczyli. I o wszystkich powodach, dla których go opuściła. W tej chwili pragnęła tylko być kobietą, za jaką się uważała. Co stało na przeszkodzie, by miała obu mężczyzn? Zakręciła kurek i otworzyła przesuwane drzwi kabiny. Czekał na nią ręcznik. Wytarła się, po czym owinęła się nim dokładnie. Nawet teraz nie była pewna, czy będzie potrafiła to zrobić. Wyszła spod prysznica, minęła Amerykanina, podeszła do Marco i pocałowała go. Nie zareagował na jej pieszczotę. Przycupnęła na poręczy fotela. – Nigdy wcześniej tego nie robiłam – powiedziała. – Ja również – zapewnił ją Amerykanin. – Nie wiem, czy potrafię. Amerykanin zaserwował jej swój olśniewający uśmiech. – Ja wiem, że tak. Emma zwróciła się do Marco. – Czy będziesz ze mną sypiał po tym, jak prześpię się z nim?

Marco pokręcił głową. – Boże! W co ja się pakuję? – powiedziała. – Co mam robić? Emma trzęsła się ze zdenerwowania. Była zmęczona, ale wciąż czujna. Całe jej ciało reagowało żywo na każde doznanie. Nie była to może najbardziej erotyczna chwila w jej życiu, ale z pewnością najbardziej osobliwa. Słońce zaczęło wschodzić i pierwsze promienie wlewały się do pokoju przez szpary w zasłonach, czyniąc całą scenę wręcz surrealistyczną. Odwróciła się z powrotem do Marco, żeby ponowić swoje pytanie. Poprawiał właśnie jeansy, by zrobić więcej miejsca dla swojego twardego członka. Znowu zmieniła zdanie. Zaprosiła Amerykanina ruchem ręki, aby podszedł bliżej. Wszystkie hamulce puściły i zawładnęło nią podniecenie. Jej ręce drżały, gdy zbliżała je do jego bokserek. Jego kutas przylegał do ciała poskromiony przez ciasny materiał. Przesunęła palce wzdłuż całej jego długości. – Kurwa mać, twój fiut jest ogromny – zauważyła, spoglądając na niego z dołu. Stremowany nie potrafił wydusić z siebie ani słowa. Emma znów zwróciła się w stronę Marco. – Nie chcę, żebyś tylko patrzył. Chcę, żebyś ty również mnie pieprzył. Zrobisz to? Czy mogę mieć was obu? Marco podniósł dłoń i rozwiązał ręcznik, który opadł jej na kolana, odsłaniając piersi. Wstał i poprowadził ją w stronę łóżka. Ręcznik został na ziemi. Pchnął ją na plecy na łóżko, po czym uklęknął przed nią i zanurzył twarz między jej udami. – Boże, jesteś taka piękna – wymamrotał Amerykanin. Emma podniosła wzrok i spojrzała na niego. – Pocałuj mnie tutaj – poprosiła, dotykając swoich piersi. Amerykanin klęknął przy łóżku, pochylił się i zaczął delikatnie ssać jej sutki. – Wyobraź sobie, że jesteś w pieprzonym pornosie – powiedziała, sięgając niżej i chwytając przez materiał bokserek jego członka. – Co zamierzasz ze mną zrobić? – Wszystko. Kurwa, wszystko, czego zapragniesz – odpowiedział, unosząc głowę znad jej sutka. Marco odnalazł swój rytm. Emma musiała zamknąć oczy i wyłączyć umysł. Leżała na plecach i poddawała się pieszczotom dwóch języków i dwóch par dłoni. Amerykanin okazał się bardzo czułym i hojnym kochankiem, skupionym na tym, by ją zadowolić. Nie spieszył się, a

wirujące ruchy jego języka i delikatny nacisk jego dłoni wprawiały ją w stan uniesienia. Pieścił łapczywie jej piersi, przenosząc się płynnie między jedną a drugą, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Marco zdołał już się nauczyć, na jakie pieszczoty ciało Emmy reagowało najbardziej, i teraz zaczął stopniowo podkręcać tempo. Czuł, jak cała napina się i rozluźnia. Czuł, że jest bardzo pobudzona. Wiedział, że jeśli podnieci się za bardzo, nie będzie mogła dojść. Nie wolno mu było do tego dopuścić. Pragnął, żeby osiągnęła orgazm. A gdy tylko tak się stanie, zamierzał zerżnąć ją mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Zasługiwała na to. Emma miała przymknięte powieki, ale jej dłoń wciąż spoczywała na ogromnym kutasie. W pewnym momencie zaczęła przyciągać go bliżej, aż w końcu Amerykanin musiał przerwać swoje zabiegi i poddać się jej dotykowi. Przyciągnęła go do swoich ust i kąsała przez bawełniany materiał bokserek. Drgnął pod wpływem jej pieszczot. Chciała dojść z tym kolosem w swoich ustach. Amerykanin obniżył bokserki i uwolnił go. Marco podniósł głowę znad jej cipki, by zobaczyć, co się dzieje, ale złapała go za włosy i zmusiła, aby wrócił na swoje miejsce. – O kurwa, jest wielki – wydyszała, chwytając penisa w drugą dłoń. Uniosła go i zaczęła całować nasadę. Ale gdy tylko to zrobiła, zorientowała się, że jest za późno. Była o krok od szczytowania. Czuła nadchodzący orgazm. W tej sekundzie chwyciła go, wepchnęła sobie do ust i zaczęła zachłannie ssać. Po chwili wierzgała już biodrami i ściskała głowę Marco swoimi udami. To był niezwykle intensywny orgazm, który uderzył w nią niczym ogromna fala przypływu. Gruby penis Amerykanina wypełnił całkowicie jej usta i w kolejnych spazmach wystrzeliwał w głąb jej gardła kolejne ładunki spermy. Emma połykała tyle, ile mogła, podczas gdy jej napiętym ciałem wstrząsały zmasowane dreszcze rozkoszy. Kutas wysunął się z jej ust, pozostawiając resztki spermy na jej policzku. Wydała z siebie przenikliwy jęk, a jej ciało stało się miękkie niczym galareta. Marco uniósł twarz spomiędzy jej ud z szatańskim uśmiechem na ustach i przewrócił ją na brzuch jednym gwałtownym ruchem. Podniósł ją tak, by klęczała, podczas gdy on pozbył się paska, rozpiął spodnie, wyciągnął swojego twardego kutasa i wepchnął go w nią z dziką furią. Emma drgnęła i wydała z siebie stłumiony okrzyk rozkoszy. Marco pieprzył ją nieprzerwanie, bez opamiętania. Aż doszła ponownie. On i Amerykanin nawet tego nie zauważyli. Orgazm uderzył w nią z całej siły niczym rozpędzony pociąg i wyrzucił ją gdzieś na bezdroża poza rzeczywistością. Do krainy rozwiązłości, gdzie wszystko, czym była,

czego pragnęła i czego potrzebowała, dostarczał jej Marco. Sam Marco nie mógł jednak znaleźć drogi do orgazmu. Amerykanin klęczał przy łóżku z głową spoczywającą na materacu, obserwując, jak Marco rżnie Emmę z impetem. Ten jednak nie odnajdywał w tej sytuacji nic podniecającego. Mógł tak szarżować przez całą noc pod ciężarem tego spojrzenia. Emma reagowała coraz głośniej na jego kolejne bezlitosne pchnięcia. Nagle Amerykanin podniósł się i Marco dostrzegł, że znowu miał wzwód. Podszedł do Marco. – Pozwól mi ją pieprzyć – powiedział. Marco nie wiedział, co ma robić. – Czego chcesz, Emma? – Wszystkiego – wyjęczała. – On cię pieprzy, chcesz? – Tak! Marco wysunął się z niej. – Daj mi swojego kutasa tutaj, Marco – zażądała. Ale wówczas poczuła, jak Amerykanin powoli w nią wchodzi. – O kurwa! Marco stał i patrzył. Znajdował się zaraz przy Amerykaninie i obserwował, jak masywny członek nieśpiesznie się w niej zanurza. Odgłosy, które wydawała z siebie Emma, brzmiały bardziej jak oznaki bólu niż przyjemności. Wydawało się, jakby miała trudności z przyjęciem wszystkiego, co Amerykanin miał do zaoferowania. – Jest zbyt duży. Wyjmij go! – Wszedł już cały. Jesteś pewna? – zapytał Amerykanin, najwyraźniej przyzwyczajony do takich reakcji. – Bądź ostrożny. – Zawsze jestem, proszę pani. Emma ponownie przymknęła oczy i schowała twarz w pościeli. Dłoń trzymała na jego udzie, na wypadek gdyby zaczął pieprzyć ją zbyt mocno. Marco został zapomniany. Wszystkie myśli skoncentrowała na wypełniającym ją członku. Otwierał ją, rozszerzał. Gdy wysuwał się z niej powoli, poczuła wzbierającą wilgoć. Wycofał się zupełnie i potarł czubkiem o jej wargi. Następnie zaczął spokojnie wchodzić w nią z powrotem. Wydawał się jeszcze większy. Poruszał się bardzo ostrożnie. Wypełnił ją całkowicie i znowu zaczął się wycofywać. To było wyjątkowe doznanie. Żadna pięść czy dildo nie mogły się z nim równać. Był jednocześnie aksamitny i twardy jak stal. Przynosił ból i przyjemność. Po chwili Amerykanin nieznacznie podkręcił tempo swoich ruchów.

Rytmicznie wysuwał się z niej i wsuwał z powrotem. Zaczynała się odprężać. Był wielki. Kolosalny. A Amerykanin posługiwał się nim bardzo delikatnie i umiejętnie. Im dłużej ją pieprzył, tym bardziej go pragnęła. Miała teraz nadzieję, że zagalopuje się i zapomni o tym, by na nią uważać. Przyzwyczaił ją do swojego rozmiaru i teraz pragnęła, żeby pieprzył ją bez żadnych hamulców. Zacisnęła zęby na kołdrze, przyjmując każde przemyślane pchnięcie, które witała kolejnym jękiem rozkoszy wykrzyczanym w materac. To było coś zupełnie innego. Była na granicy orgazmu. Jego zapowiedź pojawiła się niespodziewanie szybko, jakby cały czas czyhał blisko. Amerykanin chwycił ją za nagie biodra i narzucił szybszy rytm uderzeń. Obijał się o jej pośladki. Jego penis penetrował ją głęboko. Jej jęki stawały się coraz głębsze, coraz dłuższe, coraz bardziej rozwlekłe. – Czy chcesz tego teraz? – zapytał. – Czy chcesz, żebym zerżnął cię z całej siły? – Kurwa, tak! – zawołała. Amerykanin przerwał na chwilę, by wzmocnić swój chwyt. Umieścił dłonie pod jej biodrami i uniósł ją do góry. Gwałtownym pchnięciem zanurzył się w niej głęboko i rozpoczął swoją szaleńczą szarżę. Nie wypuszczał jej ze swego stalowego uścisku, grzmocąc biodrami w jej wypięte pośladki. Pchnięcie za pchnięciem, w pokoju rozlegał się głuchy odgłos zderzających się ciał. Mocniej i mocniej. Jęki Emmy przemieniły się w dzikie okrzyki. Ach! Ach! Cisza. Ach! Ach! Cisza. Ach! Ach! Cisza. Jej wrzaski przenikały przez ściany, rozbrzmiewając w całym budynku. Odbijając się echem w całym miasteczku. Amerykanin kontynuował swoją ofensywę, taranując ją raz za razem. Jego kutas był tak wielki, tak gruby. I nagle Emma ucichła zupełnie, na kilka chwil zapanowała grobowa cisza. Poczuła, że coś się zbliża, i opuściły ją siły, jakby miała za chwilę zemdleć. I wtedy to się stało, z głębi jej ciała naszedł orgazm, krótki i brutalny, porywający, ale ulotny, niczym błyskawica na nocnym niebie. Amerykanin grzmocił ją dalej, niczym w transie. Nie czuła już swoich rąk i nóg, jej ciało omdlewało, ale on wciąż trzymał ją w żelaznym uścisku i pieprzył w dzikim szale. Wtedy uderzył w nią prawdziwy orgazm. Opanował jej ciało ciepłym, potężnym, znajomym strumieniem rozkoszy, jak wiele razy wcześniej. Gdy zaczął odpływać, załkała. Zaczęła rzucać się w konwulsjach z głośnym okrzykiem na ustach. Amerykanin wycofał się w obawie, że zrobił coś nie tak. A Emma była zbyt słaba, by mu to wyjaśnić. Nie była w stanie się ruszyć. Łkała z głową wciśniętą w pościel, opętana rozkoszą, której biedny samiec nie mógł sobie nawet

wyobrazić. Marco był już kilkakrotnie świadkiem tej reakcji. Rzucił się na jej wyczerpane ciało, wszedł w nią błyskawicznie i zaczął ujeżdżać. Emma roześmiała się niczym obłąkana. Tracił nad sobą kontrolę, pieprząc ją mocniej i mocniej. – Nie przestawaj. Nie wolno ci przestać – wydyszała półprzytomnie. – Pieprz mnie przez cały dzień, przez całą noc. Dzielcie się mną między sobą, rżnijcie mnie na przemian. Róbcie z moim ciałem, co tylko chcecie i kiedy tylko chcecie. Nie obchodzi mnie to. Tylko nie wolno wam przestać.

Trzynaście

Marco i Emma wrócili do jego domu około trzeciej po południu. Przez cały ten czas nie zmrużyli oka, a za kilka godzin musieli być z powrotem w pracy. Zsiedli z motoru i ruszyli w stronę wody. Elena nigdy nie wynajmowała ich prywatnej zatoczki, więc kiedy do niej dotarli, na plaży nie było żywej duszy. Marco zrzucił z siebie koszulę i pozbył się jeansów, po czym przemierzył pas piasku i kamyczków, by zanurzyć się w krystalicznie czystej wodzie. Zgubił gdzieś po drodze swoje bokserki. Jego opalony tyłek był ostatnią częścią ciała, jaką zobaczyła, zanim zanurkował w fale. Emma niespiesznie podążyła za nim. Popatrzyła na słońce oraz łódki przepływające około pół kilometra od brzegu. Nie czuła bryzy od strony morza. Rozpięła jeansy. Bolał ją każdy mięsień, każdy milimetr ciała. Nie pamiętała, by kiedykolwiek wcześniej czuła się aż tak zmęczona, ale zmęczeniu towarzyszyło też inne uczucie. Przez długie godziny była pieprzona przez dwóch mężczyzn. Byli nieustępliwi. Każdy z nich próbował zdeklasować rywala, szczytując i regenerując siły raz za razem, bez wytchnienia. Czuła się zbrukana od góry do dołu. Nie było na jej ciele skrawka, który nie zostałby dotknięty, zdobyty. Jej skóra była całowana i gryziona, lizana i pieszczona. Włosy miała w całkowitym nieładzie. Usta opuchnięte. Jej piersi bolały, jakby były posiniaczone. Jej cipka pulsowała nieznośnie. Ściągnęła z siebie top, rozpięła stanik, po czym zrzuciła rozpięte wcześniej jeansy, zsunęła stringi i również zanurzyła się w wodzie. Ani jej, ani Marco niewiele obchodziło, co pomyślałby przypadkowy przechodzień, widząc ich kąpiących się nago. Przekroczyli granicę tego, co społecznie akceptowalne, już kilka godzin temu. To było życie, za jakim Emma cały czas tęskniła. Dla takich przygód opuściła Mosman. Miała dosyć normalności, zwyczajności. Możliwe, że David przybył tu, aby zabrać ją do domu, ale ona nie miała zamiaru wracać do tamtego świata. Jedyne, czego pragnęła, to czuć całą sobą te emocje, które towarzyszyły jej teraz. Przyjemnie chłodna słona woda działała niczym balsam na jej skórę, na jej grzechy. Podpłynęła do miejsca, w którym Marco unosił się na plecach, i przyciągnęła jego twarz do swojej. Pocałowała go z pasją i ogromnym uczuciem. Otoczył ją ramionami, a ona objęła go nogami i stali tak razem w wodzie sięgającej im po szyję, całując się namiętnie. Emma poczuła, że ta bliskość sprawiła,

że członek Marco znów zaczął rosnąć, i pomimo bólu pozwoliła mu wejść w siebie. Stali bez ruchu, całując się długo, namiętnie, niespiesznie. Usta Emmy były spuchnięte, ale to nie miało żadnego znaczenia. Przeżywała najlepsze chwile swojego życia. *** – Jesteś puttana – oznajmił Marco kilka dni później, uśmiechając się do niej z drugiego końca pokoju, gdzie leżał na swoim łóżku. – Nazywasz mnie kurwą? – zapytała. Właśnie się ubierała. – Si – powiedział. – Kurwa. – To niezbyt miłe. – Ty nie jesteś zbyt miła – odpowiedział. – Jestem bardzo miła. – Ilu mężczyzn pieprzyłaś? – Niewielu. Ale wszyscy mnie pamiętają. – Niewielu? – A ile kobiet ty pieprzyłeś? – Tanto – powiedział, szczerząc zęby w uśmiechu. – Więc to ty jesteś puttana – stwierdziła. – Si, io sono un prostituto per l’arte. – Aha, ty pieprzyłeś te kobiety dla sztuki… – Si, ja maluję. – Już nie malujesz. – Si. Ja nie maluję. – Dlaczego? – Perché… – Tak? – No lo so. – Nie wiesz – powtórzyła za nim, wślizgując się do łóżka. Przez prześcieradło, pod którym leżał, wytropiła jego kutasa i wzięła go w dłoń. – Jesteś malarzem. Całe twoje życie było poświęcone sztuce. Stodoła jest wypełniona twoimi pracami. Malujesz. To czyni ciebie tym, kim jesteś. Kim zatem jesteś wówczas, kiedy nie malujesz? Potrząsnął głową. – Czy jeśli opuszczę twoje łóżko, będziesz malował? – Nie – odpowiedział. – Uważam, że to ja jestem powodem, dla którego przestałeś malować. Nie chcę być kobietą, która odciąga cię od twojej pasji. Powinnam trzymać się od ciebie z daleka przez tydzień, żeby sprawdzić,

czy złapiesz wtedy za pędzel. – Nie – powtórzył. – Si – odparowała. – Pieprzysz innych mężczyzn. Emma uśmiechnęła się. – Innych mężczyzn? Jak tamten Amerykanin? Och, tak. Świetny pomysł. Gdzie jest jego numer? Marco zbladł. – Przysięgam, nie będę pieprzyć innych mężczyzn. Przynajmniej nie bez ciebie – powiedziała, czując, jak jego kutas rośnie pod wpływem jej dotyku. – Zrobimy test. Zamruczał, kiedy Emma złapała go mocniej. – Tydzień. Zero pieprzenia. Maluj – powiedziała. – Jeśli test się uda? – Non lo so – odpowiedziała, puszczając wolno jego kutasa, po czym bez słowa wróciła do toaletki, przy której zabrała się do rozczesywania włosów. *** Później tego poranka towarzyszyła Marco, kiedy ten rozkładał swoje krzesełka i sztalugi w rogu placu naprzeciwko katedry. W ciągu ostatnich tygodni mógł zarobić całkiem niezłe pieniądze, żądając za swoje prace tyle, ile tylko chciał. Czasami przed jego stanowiskiem ustawiała się całkiem długa kolejka wczasowiczów, którzy chcieli wrócić z wakacji z portretem pędzla lokalnego artysty. Stare miasto pękało od turystów. Marco mógłby siedzieć na placyku od świtu do zmierzchu, cały czas pracując, gdyby tylko chciał. Ale to właśnie z jego chęciami był największy problem. Za dużo frajdy sprawiały mu erotyczne zabawy z Emmą. Poranne zmiany, które niegdyś zaczynał o świcie, przesunęły się w okolice późnego śniadania, a następnie ku godzinom popołudniowym. Emma rozpraszała go i odrywała od zarabiania pieniędzy w szczycie sezonu turystycznego. A Elena skrupulatnie liczyła straty. Gwoli prawdy Emma nie ponosiła całej winy za taki stan rzeczy. Utratę posady w Club Medzie zawdzięczał wyłącznie swojej opieszałości. Emma próbowała zmusić go, by poszedł do pracy. Wykopywała z łóżka pod pretekstem, by ruszył do kuchni i zaparzył jej kawę. Ale Marco był tak uwodzicielski, że jeden niewinny dotyk prowadził niejednokrotnie do ognistego seksu. A seks z kolei zawsze zajmował im więcej czasu, niż się

tego spodziewali. Potem, kiedy dochodzili do siebie po wyczerpujących igraszkach, Marco wprowadzał w życie swoje sposoby, by rozpalić ją na nowo. Zaczynał niby od niechcenia, schodząc poniżej jej brzucha. Nie początku nie czuła nic więcej ponad ciepły podmuch na swoich wargach, a następnie delikatne muśnięcia czubkiem języka. Rozbudzał ją, a później zabierał w najdłuższą, najbardziej rozkoszną podróż ku szczytom rozkoszy. Godzina mijała w mgnieniu oka. Byli gotowi do wyjścia o dziewiątej rano, a w rezultacie zatrzaskiwali za sobą drzwi tuż przed pierwszą. Zdawała sobie sprawę, że takie zachowanie było nieodpowiedzialne. Nie musiała za każdym razem rozkładać przed nim nóg. Podczas tych nielicznych momentów, gdy jego twarz nie była właśnie między jej udami albo gdy jego kutas nie penetrował jej głęboko, kiedy jej nie dotykał, nie uśmiechał się, nie był blisko – w takich momentach właśnie Emmę dopadały pewne wyrzuty sumienia. Całkowicie zakłóciła porządek jego życia. I to wcale nie Marco cierpiał z tego powodu. Najwięcej traciła na tym Elena. To ona pilnowała domowego budżetu i potrzebowała każdej zarobionej przez brata sumy. Sprawy finansowe często stawały się kością niezgody między rodzeństwem. Czyż nie była dobrą siostrą? Czyż nie była cierpliwa? Czyż nie wspierała go przez te wszystkie lata? Bez względu na to, czy miała rację, czy nie, Elena zawsze wiązała wielkie nadzieje z obrazami Marco. Gdy przyszłość malowała się w ponurych kolorach, jego siostra zawsze starała się rozjaśnić ją w wyobraźni blaskiem bogactwa i sławy, jakie miała im niezawodnie zapewnić sztuka Marco. Na plac przed katedrą trafili dzisiaj wcześniej tylko dlatego, że Emma zrobiła rano wszystko, by nie dać się uwieść. Wygrała pierwszą rundę. Z nieba lał się coraz większy żar, a przez plac przewalały się tabuny turystów. Marco zdołał już rozstawić swoją plenerową pracownię, ale jak do tej pory nikt do niego nie podszedł. – Chcesz, żebym udawała twoją klientkę? – Nie, ja nie śpieszę. – W takim razie idę się przejść. – Dokąd idziesz? – Pozwiedzać. Może pójdę popływać. – Pomyślała, że zanim uda się do sklepu Sylvii, najpierw powędruje trochę na południe wzdłuż wybrzeża. Słyszała, że są tam jaskinie i pieczary, w których woda przybiera niesamowity, nienaturalny wręcz odcień błękitu, zupełnie jak w sławnej Lazurowej Grocie na Capri. Pod letnią sukienkę, którą pożyczyła jej Elena, założyła bikini. Miała zamiar sama przemierzyć wybrzeże w

poszukiwaniu tego niezwykłego miejsca i popływać w egzotycznie niebieskiej wodzie, jeżeli nadarzyłaby się ku temu okazja. Wiedziała, że powinna szybko się pożegnać i ruszyć w drogę, ale cały czas zwlekała. Marco przyciągnął ją i posadził sobie na kolanach. – Ty serio. Zero seks? – Tak. Jesteś malarzem. Musisz malować. Zaproponowany przez Emmę test wstrzemięźliwości miał pomóc nie tylko Marco czy Elenie. To ona sama musiała wyzwolić się od zaklęcia, które rzucił na nią Marco. W głębi serca wiedziała, że musi ruszyć do przodu. Myślała o jego domu jak o bezpiecznej wyspie. Dopóki mieszkała na niej, była wolna od konieczności podejmowania decyzji. Życie na niej było dobre. Łatwe. Jej kochanek zapewniał jej wszystko. Zaspokajał jej zachcianki, pragnienia. Mieli słońce, seks, jedzenie, morze, łóżko, seks, jedzenie i morze. Nie potrzebowała niczego innego i o niczym innym nie myślała, przynajmniej dopóty, dopóki nie musiała iść do pracy. A kiedy była z dala od wyspy, pragnęła tylko tego, by na nią powrócić. Marco potrząsnął głową. – Nie potrzebuję malować. Potrzebuję ciebie. – Właśnie dlatego musimy przestać – powiedziała. Nie mogła tak po prostu odejść. Dla niej to był raj. A z raju nie odchodzi się tak po prostu. Z raju trzeba zostać wygnanym. Próba, której poddawała Marco, miała uczynić jej pobyt niemożliwym. Kiedy odmawiała jemu seksu, odmawiała go również sobie. – Ja nie przestanę – powiedział. – Nie przestanę nigdy. – Musisz. – Gdy wypowiedziała te słowa, katedra rozbrzmiała donośnymi uderzeniami dzwonów. Spojrzała w górę na gołębie, które poderwały się do lotu ze swoich kryjówek na dachach budynków. Plac wypełnił się szelestem ich skrzydeł, a Marco wykorzystał ten moment, aby przejechać ręką wzdłuż uda Emmy i zanurkować pod jej sukienkę. Zacisnęła mocniej nogi, broniąc się przed nim, ale rozproszyło ją nagłe otwarcie się wrót katedry. Ze środka wylała się na plac fala elegancko ubranych ludzi. Rozrzucali wszędzie konfetti i formowali gwardię honorową dla młodej pary. Ręka Marco znalazła sposób, aby przedrzeć się przez jej bikini. Nie pozostawiało żadnych wątpliwości, na czym polegały jego zabiegi, ale cały plac zajęty był weselnym korowodem i nikt nie zwracał uwagi na lubieżną parę na uboczu. Kiedy Emma rozłożyła szerzej nogi, ich igraszki przekształciły się w prawdziwy spektakl zgorszenia. Na szczęście oczy zgromadzonych na placu, łącznie z Emmą,

zwrócone były w stronę katedry. Wszyscy starali się wypatrzyć szczęśliwą młodą parę, która powoli przedzierała się przez otaczający ją tłum, ale ich wytrwałość została nagrodzona jedynie mignięciem falującego tiulu. Kapela zaczęła przygrywać wesołą melodię, a fotograf nakazał wszystkim gościom ścisnąć się do grupowego zdjęcia. Rozstawiał swój statyw, a kilku starszych mężczyzn pokierowało tłum z powrotem w stronę drzwi katedry. Emma przekręciła się odrobinę na kolanach Marco, aby choć trochę ukryć to, czym zajmowała się jego ręka. Główni bohaterowie wydarzenia ustawili się w końcu pośrodku na tle kościoła, a przyjaciele i rodzina docisnęli się po bokach. Palce Marco, do tej pory błądzące wszędzie, gdzie im się tylko podobało, zatrzymały się teraz i skoncentrowały swoją uwagę na jednym szczególnym punkcie. – Jeden tydzień? – wyszeptał jej do ucha. – Si – jęknęła w odpowiedzi. Turyści przechodzili pomiędzy nią a weselnikami. – Seks nie? – Zero seksu. – Ty dasz radę? – zapytał, gryząc jej kark, a potem masując to miejsce zębami. – Si – odpowiedziała. Od strony weselników dobiegały ich salwy śmiechu. Palce Marco poruszały się w coraz szybszym rytmie. – Kłamczucha – wyszeptał i ustami złapał płatek jej ucha. – Si – odpowiedziała. – Chcesz, żebym pieprzył cię teraz? – wydyszał prosto w jej ucho. – Tak – odpowiedziała. Nie odrywała spojrzenia od panny młodej. – Chcesz, żebym pieprzył cię tu, gdzie ludzie patrzą? – Tak. – Emma odnosiła wrażenie, że panna młoda wypatrzyła ją między przemykającymi turystami i obserwowała teraz uważnie. – Chcesz, abym dzielił się tobą z tamci mężczyźni? – Tak – wydyszała. Była blisko. Wiedziała, że nie brakowało wiele, wystarczyło kilka dobrze dobranych słów… Gdy całym jej ciałem wstrząsnął dreszcz, spojrzała na pana młodego. – Och, kurwa – szepnęła i zarzuciła ręce na szyję Marco, kryjąc swą twarz w jego ramionach, tłumiąc w nich swój jęk rozkoszy, szczytując potężnie. Doznanie było cudowne i trwało. Drżała tuż przy jego ciele. Gdy w końcu zdołała złapać oddech, wyszeptała: – Spójrz na mężczyznę, który się żeni. Marco musiał poczekać, aż minie ich grupa wiekowych turystów.

– Stronzo! – wykrzyknął całkiem głośno i bez cienia skrępowania, po czym wybuchnął śmiechem. Panem młodym okazał się nikt inny, tylko Amerykanin z wielkim kutasem. – No cóż, powiedział przecież, że przyjechał na ślub – śmiała się Emma. – Stronzo! Myślisz, że chce podzielić się ze mną swoja żona? – Sądzisz, że powinniśmy go o to spytać? – zapytała figlarnie Emma, poprawiając swoje ubranie i ruszając w stronę weselników. Przecisnęła się przez tłum zaciekawionych gapiów, by stanąć tuż przy fotografie, tak żeby Amerykanin mógł ją zobaczyć. Gdy fotograf pstryknął w końcu fotkę, twarz amatora nocnych przygód była zupełnie blada. *** Emma dotrzymała obietnicy złożonej Marco. Nie uprawiali seksu ani tej nocy, ani następnego ranka, ani przed południem, w południe, po południu, późnym popołudniem, wieczorem, w nocy, ani następnego dnia o świcie. Emma odpierała zaloty Marco przez całe dwa dni, zanim w końcu mu uległa. A kiedy to nastąpiło, nie oddała mu się całkowicie. Siedzieli w barze i noc miała się powoli ku końcowi. Właściciel poszedł już do domu, powierzając zamknięcie lokalu Emmie i Marco. Emma przez całą noc wypatrywała Davida. Spodziewała się, że gdy nagle się odwróci, ujrzy go stojącego przed nią. Ale do zamknięcia baru pozostała tylko godzina i w środku poza nimi siedziało jeszcze tylko kilku bywalców. Niewielka grupa. Emma posprzątała kontuar, a Marco właśnie skończył przecierać puste stoliki. Krzesła i stołki barowe stały na wyczyszczonych blatach odwrócone do góry nogami. Marco nalał sobie piwa i zapytał, czy podać coś Emmie. Potrząsnęła głową. Była zmęczona. Pochyliła się do przodu, wyginając się w biodrach, oparła ramiona na kontuarze i wsparła na nich głowę. Marco położył rękę na jej pośladkach. Robił to często, ale tym razem Emma poczuła jego dotyk. Naprawdę go poczuła. Trudno było jej trzymać Marco na dystans przez tych kilka ostatnich dni. Siłowali się w łóżku. Przygniatał ją, unieruchamiał. Podczas tych zabiegów podarł jej nawet całkiem porządną parę majtek. Całował ją – ach, jakże on ją całował! – po całym ciele. I to właśnie ona musiała być silna. To ona musiała powiedzieć „nie”, chociaż całą sobą pragnęła krzyczeć „tak”, „tak” i jeszcze raz „tak”. Teraz byli w barze, w pracy, Emma padała z nóg i nie miała już sił się opierać. Chciała, by Marco ją pieprzył. Namiętnie i powoli. Właśnie tu i teraz. Do diabła z klientami. Do diabła z jej obietnicą. Do diabła ze sławą

Marco. Ze swojego miejsca za barem widziała większość klientów. Byli zajęci swoimi drinkami, swoimi sprawami, swoim życiem. Jedna para najpewniej dobierała się do siebie pod stołem. Był to powszechny widok w barach tego typu o tej porze. Nie zmieniając pozycji, Emma wyjęła jedną rękę spod głowy. Marco poszedł nalać sobie następne piwo, a kiedy wrócił, ona zdążyła rozpiąć swoje jeansy i zsunąć je z tyłka. Odwróciła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Marco uśmiechnął się szeroko i pociągnął łyk piwa. – Chcesz? – Chcę – odpowiedziała. – Ty chcesz? Jak bardzo chcesz? Marco postąpił jeden krok w jej stronę. Poczuła się obnażona. Nie spodziewała się oporu. – Jak bardzo ty chcesz, he? – powtórzył. Przysunął się jeszcze bliżej. – Bardzo. – Zaczęła się dotykać. Dał jej klapsa w odsłonięty tyłek. – Nie. Obiecałaś. Zero seksu. Si ricorda? – Tak! Ustawił się za nią, a ona oparła brodę o kontuar i wpatrywała się w klientów. Spodziewała się, że zaraz poczuje, jak jego kutas w nią wchodzi. Ale nic się nie stało. Nawet jej nie dotknął. Odwróciła głowę i spojrzała na niego przez ramię. Spokojnie pociągnął następny łyk piwa. W tym momencie poczuła na sobie jego palce. Przesunęły się w górę i w dół, a potem zaczęły ją penetrować. – Ty chcesz bardzo, ale ja nie złamię obietnicy. – Złam ją. – Ja nie złamię obietnicy. Jutro maluję. Nie pieprzę dzisiaj. Jutro maluję. – Mam to gdzieś. Pieprz mnie. Sięgnęła dłonią do tyłu i poczuła ogromne wybrzuszenie w jego jeansach. Pomasowała go przez spodnie. Nie opierał się. Rozpięła rozporek. – Ja nie pieprzę ciebie. Uwolniła jego penisa. Czuła jego ciepło. Jego twardość. Nakierowała go odpowiednio na siebie i wypięła mocniej pośladki. – My się nie pieprzymy – powiedział Marco. Czuła czubek jego penisa na swoich wargach. Przejechał nim wzdłuż jej szparki, a następnie przesunął całą długość swojego kutasa w górę i w

dół, ocierając się o nią. Był pokryty jej wilgocią. Mógł wsunąć się w nią gładko. Emma obserwowała klientów. W barze było ciemno. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Była roztrzęsiona. Wyczekiwała. Sięgnęła dłonią poniżej i wtarła wilgoć swojej cipki w jego jądra. Ścisnęła je, a on jęknął z rozkoszy. Oczekiwała, że zaraz ją zerżnie. Naparł na nią główką swojego kutasa, po czym przesunął go wyżej. Nacisnął na jej pośladki, by przyciągnąć je niżej, a ona ustąpiła, uginając trochę kolana. Czy miał zamiar pieprzyć jej tyłek? Nigdy wcześniej tego nie robił. Amerykanin tak, ale nie Marco. Nacisnął czubkiem penisa na jej dziurkę i przytrzymał go tam. Jego penis wydał jej się ogromny. Naparł na nią. Przyjęłaby go całego. Ale on nagle się odsunął. Gdy się odwróciła, Marco pośpiesznie chował swojego penisa w spodnie. Doprowadził się do porządku i pomknął na drugi koniec baru. I wtedy zrozumiała, co się stało. Do kontuaru zbliżał się jeden z klientów. Właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że kiedy on napierał na jej odbyt, przestała obserwować wnętrze baru i czekała na niego z zamkniętymi oczami. Podciągnęła jeansy na tyle, żeby nie wzbudzać podejrzeń, i stała dalej w tym samym miejscu. Czuła, że cała drży. Targała nią żądza. Zaczęła się dotykać. W tej chwili mógłby ją wziąć każdy. Marco przez dłuższą chwilę rozmawiał z gościem. Emma domyśliła się, że musieli znać się już wcześniej. Gość co chwila zerkał na nią ukradkiem. Nie była pewna, czy widział, co robiła, czy też po prostu zaintrygowała go jej prowokacyjna poza. Gdyby tylko wiedział, co teraz czuła i o czym myślała, już dawno przeskoczyłby przez dzielący ich kontuar. Ona zresztą też miała ochotę go przelecieć. Był przystojny. Słodki. A ona była tak bardzo napalona. Niestety, kiedy tak patrzył na nią, jednocześnie starając się nie zgubić wątku rozmowy, Marco zarządził ostatnią kolejkę i magia chwili gdzieś uleciała. Przez następne dziesięć minut Emma i Marco musieli szybko się uwijać. Kiedy wszystko się uspokoiło, a bar opustoszał, Marco spojrzał na nią i powiedział: – Dotrzymamy obietnicę.

Czternaście

Tego poranka Emma obudziła się późno. Leżała sama w łóżku Marco. Nie spała dobrze tej nocy, jej sny były zbyt barwne, zbyt intensywne. W jednym z nich pieprzył ją znajomy Marco z baru. Po chwili miał już twarz Davida. Następnie brała ślub. Krzyczała na Sally. Chwilę później nakryto ją z twarzą między nogami przyjaciółki w domku na plaży. Nagle nie wiedzieć skąd zjawił się tam Marco. Patrzył na nią smutnymi oczyma. To była długa noc, po której obudziła się sfrustrowana, pełna wspomnień o Davidzie. Myśli o mężu były nieuniknione. Od kiedy odkryła, że jest w Otranto – a przynajmniej, że tu był – jego postać wciąż nawiedzała obrzeża jej myśli. Każdy dotyk Marco był skażony i zintensyfikowany jego obecnością. Ale kiedy starała się wyobrazić go sobie w Otranto, czuła pewien zgrzyt. Zupełnie nie pasował do jej nowego życia. Nie potrafił być swobodny. Nie potrafił być beztroski. Nie mógłby żyć, odżywiając się jedynie zapachem farb. Nie mógłby wykonywać gównianych prac i nie lubił żyć w niepewności, co przyniesie jutro. Umyła się i włożyła na siebie bikini oraz jedną z sukienek Eleny. Zjadła to, co znalazła w kuchni Marco. Miejsce to wyglądało tak, jakby zatrzymał się tu czas. Nie zmieniając najmniejszego szczegółu, ekipa filmowa mogłaby nakręcić tutaj film rozgrywający się we Włoszech w latach sześćdziesiątych. Budynek, w którym mieszkał Marco, należał niegdyś do jego matki. Utrzymywała wszystko w idealnym porządku, a teraz pałeczkę przejęła Elena. Emma dowiedziała się od niej, że Marco chciał się kiedyś pozbyć wszystkich rzeczy należących do ich matki, ale ona mu na to nie pozwoliła. Znając styl życia Marco, Elena wzięła na swoje barki opiekę nad domem. Nie dla niego, powiedziała, tylko ze względu na ich matkę. Emma wyszła z budynku i skierowała się w stronę stodoły. Drzwi były zamknięte i wisiała na nich tabliczka z napisem: „Ja maluję”. Emma uśmiechnęła się. Wygrała. Ale było to pyrrusowe zwycięstwo. Wbrew temu, co mówił, nie była jego muzą. Była jego antymuzą. Nie chcąc przeszkadzać mu w pracy, podążyła w stronę morza. Słońce świeciło jasno, a woda była tak krystalicznie błękitna, że stanowiła idealny widoczek na pocztówkę. Ze szczytu klifu naliczyła dwadzieścia cztery łódki i jachty – wszystkie z olśniewająco białymi żaglami,

zakotwiczone albo leniwie płynące po spokojnym morzu. Brązowe, opalone ciała wylegiwały się na pokładzie, spacerowały i nurkowały w wodzie. Zeszła w dół kamienną ścieżką. Woń dzikich ziół wymieszana z zapachami morza wypełniła jej nozdrza. Był to zapach domu, którego nigdy nie znała. To właśnie w chwilach takich jak ta mogła wykroczyć poza własną świadomość. Zatracić się w wolności. Dać się porwać siłom kosmosu. Nadal była młoda, nadal była piękna, nadal była bogata duchem w oczach świata. Zatrzymała się nad brzegiem morza, zdjęła przez głowę sukienkę i rzuciła ją na ziemię. Kiedy po kilku godzinach wróciła pod stodołę, drzwi nadal były zamknięte. Ze środka dobiegła ją muzyka jazzowa. Oparła się pokusie, aby zapukać do drzwi. Postanowiła zobaczyć, co robi Elena. W drzwiach powitał ją merdaniem ogona Pluto, pies Eleny. Emma schyliła się i go podniosła. W zlewie zalegały nieumyte naczynia. Skierowała się do salonu. Mały Marco siedział w kojcu, trzymając w rączkach miniaturowy czerwony wóz strażacki. Spojrzał na nią w typowy dla siebie sposób, zupełnie bez emocji, aby po chwili całkowicie stracić nią zainteresowanie i wrócić do trzymanej w dłoni zabawki. Emma już otwierała usta, by zawołać Elenę, gdy wtem usłyszała niedwuznaczne odgłosy dobiegające z piętra. Podeszła do schodów i zaczęła nasłuchiwać. Nie było mowy o pomyłce. Na paluszkach podążyła tą samą drogą, którą przyszła, zostawiając Pluto na straży w kuchni. Będąc już na zewnątrz, rozejrzała się za ciężarówką Giovanniego. Nigdzie jej jednak nie dostrzegła. Ostatecznie Emma znalazła sobie miejsce w sypialni Marco przy oknie. Mogła stąd obserwować podwórko, a ponad dachami – morze. Wiedziała, że nie powinna była dopuścić, by ciekawość wzięła górę nad dobrym wychowaniem, ale nie mogła się powstrzymać. Musiała się dowiedzieć, z kim pieprzyła się Elena. Ta sprawa była zbyt soczysta, żeby ją tak po prostu zostawić. Elena zawsze odgrywała rolę wzorowej włoskiej żony – kolacja czekająca na męża na stole każdego dnia, gotowość, by przygotować posiłek bratu, oba budynki utrzymane w nienagannej czystości, plaża zadbana i interes przypilnowany, matczyna troska wobec małego Marco, zero osobistych ambicji. Emma miała niemalże ochotę nagrodzić wiwatem ten akt rebelii. Ale nim zaczęła świętować, musiała wiedzieć, kim był ów tajemniczy mężczyzna. Musiała wiedzieć, że Elena robi to tylko dla siebie, nie dla jakiegoś ukrytego powodu. Trzymała kciuki i miała nadzieję ze względu na dobro kobiety, że jej kochankiem był jeden z tych gorących młokosów wynajmujących u niej miejsce na plaży, a nie na przykład spasiony szef Giovanniego, który groził, że zwolni jej męża,

jeśli ta nie wpuści go do łóżka każdego wtorkowego poranka. Gdy Elena w końcu wyłoniła się z domu, posadziła małego Marco na dywaniku, a sama usiadła na krześle i zaczęła łuskać groszek. Emma poczuła się oszukana. Dobrze wiedziała, co usłyszała – to nie ulegało żadnej wątpliwości. Elena była z jakimś mężczyzną. Jej głos, jego jęki. Ale żaden mężczyzna nie wyszedł z domu, przynajmniej nie przez drzwi. Czyżby oglądała porno i się masturbowała? Emma zbiegła po schodach i z uśmiechem wyszła na podwórko. – Dzień dobry, Elena – powiedziała, podchodząc do niej zamaszystym krokiem. – Ciao – odparła Elena. – Bardzo dobrze dzisiaj wyglądasz. Bardzo pięknie. Promieniejesz. Czy dobrze spałaś? Twarz Eleny rozpromieniła się jeszcze mocniej, płonąc żywą czerwienią. Przytaknęła. – Mogę się przysiąść? Marco maluje, a ja nie mam co ze sobą zrobić, dopóki nie pojedziemy do miasta. Nie czekała na odpowiedź. Weszła pośpiesznie do domu Eleny i niezwłocznie pomknęła na górę, aby się rozejrzeć. Nigdy wcześniej tutaj nie była. Łóżko w głównej sypialni było zasłane. W pomieszczeniu nie było żadnego telewizora, żadnego laptopa. Sprawdziła pozostałe pokoje. Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak powinno. Zbiegła z powrotem na dół, złapała za krzesło i wyciągnąwszy je na zewnątrz, usiadła przy Elenie. – Wiem, że jest wcześnie, ale czy masz jakieś wino? To powiedziawszy, Emma wróciła do środka. Podążyła do okien w pokoju gościnnym. Jedno z nich było niedomknięte. Otworzyła je na oścież i spojrzała na teren poniżej. Dostać się do środka i na zewnątrz nie byłoby problemem, ale teraz nic nie wskazywało na to, aby ktoś to zrobił. Żadnych śladów butów na ziemi ani na parapecie. Emma doznała zawodu. Ale wyobrażenie sekretnego kochanka zakradającego się do domu podobało jej się za bardzo, aby fakty odebrały jej całą frajdę. Wróciła na ganek z butelką wina i dwoma kieliszkami. Po kilku minutach niezobowiązującej paplaniny Emma nie mogła się już dłużej powstrzymać: – Zajrzałam do ciebie wcześniej, ale nie chciałam ci przeszkadzać, bo byłaś bardzo zajęta na górze. Elena milczała i patrzyła w drugą stronę. – Uważam, że to wspaniale, że masz kochanka – dodała, stawiając wszystko na jedną kartę.

Ponownie nie uzyskała żadnej odpowiedzi, ale ta cisza tylko potwierdzała jej podejrzenia. – Powinnaś mieć kochanka. Jesteś piękną kobietą. Ciężko pracujesz. Zasługujesz na trochę zabawy. Z głową wciąż odwróconą w drugą stronę Elena w końcu przerwała milczenie: – Spotkałam go na plaży. Wcześniej nic takiego nie robiłam. Jestem zawstydzona. – Dobrze się bawiłaś? Elena znowu milczała. Emma zaczęła się zastanawiać, czy nie pozwoliła sobie na zbyt wiele. W końcu nie znała siostry Marco aż tak dobrze. Po chwili jednak Elena znów się odezwała: – To był ostatni raz. Powiem mu, że nie przychodzi więcej. – Ostatni raz? A ile razy się widzieliście? – Spotkałam go tydzień temu – oznajmiła Elena. Zawahała się na chwilę, kalkulując w głowie liczbę schadzek. – Więc… dwanaście. – Dwanaście razy?! Elena zaśmiała się i po raz pierwszy od początku tej rozmowy spojrzała na Emmę. – Spotkaliśmy się na plaży. Ale tam nic nie mogliśmy robić. Nie dużo. On jest bardzo greezo. On przychodzi rano, a potem po południu. Uważasz, że jestem dziwka? – Nie. Uważam, że jesteś kobietą z krwi i kości – powiedziała Emma, dolewając kroplę wina do nienapoczętego kieliszka Eleny. – Wszystkie kobiety zasługują na więcej seksu. Wszystkie kobiety potrzebują więcej niż jednego mężczyzny. Co znaczy greezo? – On zawsze robi seks. Mówi o seks. Dotyka mnie. Sprawia, że ja dotykam jego. Ludzie patrzą. On mi sprawi kłopoty. Elena wykrzywiła twarz w grymasie i zaczęła się wachlować. Emma wybuchnęła śmiechem. – Nie mogę z nim przestać. Myślę tylko o tym, co mi robi. O nic innym. Tylko co robi. Kiedy on odjedzie, ja oszaleję. Giovanni nie jest dobrym kochankiem. – Kiedy wyjeżdża? – Non lo so. Turyści nigdy długo tutaj. Ja mówię mu koniec, ale już myślę o nim, o później, o jutrze. – Kim on jest? Czym się zajmuje? – Non lo so. Nie rozmawiamy dużo. To szaleństwo, prawda?

– Nie. Nie szaleństwo. To pyszne. – Pyszne… – Tak, mniam. – Si, si. Pyszne. Za bardzo go pragnę. Za bardzo! Już go chcę, a dopiero wyszedł. Drzwi do stodoły się otworzyły i z wnętrza wynurzył się nagi do pasa Marco. Uśmiechnął się w ich stronę, po czym zamknął za sobą drzwi. – Dochowasz moją tajemnicę? – zapytała Elena cicho. Emma ścisnęła jej rękę. – Tak. *** Byli w pokoju Marco. – Dobrze ci się malowało? – Si – odpowiedział, zdejmując jeansy. Przez chwilę stał kompletnie nagi. Rozmowa z Eleną na temat jej kochanka okazała się błędem. Emma gapiła się na opalone, muskularne kształty Marco i czuła niemalże fizyczny ból, wiedząc, że nie może go mieć. – Co malowałeś? – Tajemnica. – Idziesz popływać? – Nie. Prysznic. – Więc i ja wezmę prysznic – powiedziała, zdejmując przez głowę swoją sukienkę. Obserwował ją. Odpięła górę bikini, uwalniając tym samym piersi, po czym celowo odwróciła się do niego tyłem i ściągnęła majtki, zmuszając go tym samym, by uruchomił swoją wyobraźnię. Kiedy skierował się w stronę łazienki, Emma zauważyła, że jego członek stał na baczność. Podążyła za nim. Marco odkręcił kurek i poczekał, aż poleci gorąca woda. Emma udawała, że przygląda się swojej twarzy w lustrze, i położywszy dłonie na umywalce, z finezją wypięła tyłek w jego stronę. Marco wszedł pod prysznic, a ona przyłączyła się do niego. – Umyjesz mnie? – zapytał. – Tak. Wzięła do ręki butelkę z żelem pod prysznic i wycisnęła sobie na dłoń sporą ilość płynu. Wmasowała go w jego klatkę piersiową, obmyła ramiona i pachy, po czym skierowała się niżej. Uwielbiała jego mięśnie po bokach i na brzuchu. Prowadziła po nich namydlone dłonie, a piana spływała w dół, aż na kutasa, który stwardniał zupełnie, czekając w pełnej

gotowości. Emma wycisnęła więcej płynu na dłonie i poprosiła, żeby się odwrócił. Marco posłuchał. Podstawił głowę pod słuchawkę prysznica, pozwalając wodzie spływać po jego głowie i włosach. Emma tymczasem umyła jego plecy oraz umięśnione pośladki, a potem odważyła się zanurzyć głębiej pomiędzy nimi. Tarła i myła go od odbytu aż po jądra i z powrotem. Czyszcząc ten rejon jego ciała ze zdwojonym zapałem, przyciskając do niego swe ciało, Emma objęła go w pasie i złapała jego kutasa w obydwie dłonie. Jedną ręką masowała i czyściła jądra, drugą tymczasem przesuwała skrzętnie w górę i w dół nabrzmiałego penisa, jakby dbałość o jego czystość była misją jej życia. Marco pomrukiwał i jęczał z zachwytu, a przez jego ciało przebiegał niekontrolowany dreszcz za każdym razem, gdy jej dłoń dochodziła do czubka kutasa. Chciała go mieć. Chciała też, żeby malował. Te dwa wykluczające się nawzajem pragnienia szalały w jej głowie z jednakową siłą. Jeżeli to przez nią przestałby malować, byłaby odpowiedzialna za zabicie w nim tej wyjątkowej iskry, która czyniła go atrakcyjnym i definiowała go jako człowieka. Wiedziała, że musi się opanować. Wypuściła z rąk jego kutasa. – Jesteś już czysty.

Piętnaście

Emma czuła się niczym w potrzasku. Była odcięta od miasta, od ludzi. Każdego dnia Marco budził się o świcie, znikał w stodole i malował. Natomiast Elenę pochłaniały całkowicie poranne wizyty jej sekretnego kochanka. Po każdej takiej schadzce szukała Emmy, aby przysięgać przy niej na wszystkie świętości, że był to ich ostatni raz. Dwukrotnie odwiedził ją także po południu. Zawsze, kiedy się spotykali, Elena musiała zdać Emmie relację z tego, jakimi pieszczotami tym razem uraczył ją jej kochanek. Emma była się na skraju szaleństwa. Marco stawał się w jej oczach coraz bardziej cudowny. Był tak usatysfakcjonowany swoimi pracami. Znów odnalazł swoją tożsamość. Przede wszystkim był malarzem, dopiero później kochankiem. Jego osiągnięcia za drzwiami atelier sprawiały, że czuł się spełniony. Ale pragnienie, które czuł do Emmy, nie zniknęło. Każdego wieczoru, każdej nocy ich nagie zapasy stawały się coraz bardziej frustrujące. Pieścili się i całowali. Czasami doprowadzał ją do orgazmu za pomocą palców. Czasami robił jej minetę. Ale ona pragnęła tylko tego, aby ją przeleciał. Marco stawał się jednak coraz bardziej przesądny. Zero seksu. Ja maluję. Łapała go za kutasa. Całowała jego czubek. Drażniła go. Pozwalała mu ocierać się o swoją cipkę. Zlizywała te kilka kropel przed wytryskiem. Wkładała go do buzi i zaczynała ssać, a on opadał na plecy i poddawał się jej zabiegom, wydając z siebie udręczone jęki. Ale nie doprowadzała go do końca. Wiedziała, że wtedy by się złamał i ją przeleciał. Emma podejrzewała, że gdy tylko Marco zostawał sam, zaczynał się masturbować. Ich noce były gorące, duszne i doprowadzały ich do szaleństwa. Przewracali się na łóżku niczym para nastolatków, którzy byli zbyt przestraszeni, by zrobić następny krok. Emma uważała, że całkowity brak Marco byłby mniej frustrujący niż to, przez co przechodziła teraz. Bycie tuż przy nim. Możliwość dotykania jego penisa. To, że okazywał jej pożądanie. To wszystko ściągało ją w dół, w otchłań, z której mogła już nie powrócić. A on malował każdego dnia. Potem jechali do pracy. Gdy malował, nie miała co ze sobą zrobić. Mogła porozmawiać z Eleną albo iść na spacer nad morze. Nie była w stanie czytać. Za każdym razem, kiedy zostawała sama, zaczynała się masturbować. Robiła to w kółko,

godzinami, raz za razem. To było żałosne. I w ogóle nie przynosiło jej ulgi. Obiecała, że podczas tej próby nie będzie się pieprzyć z nikim innym. Ale dotrzymanie tej obietnicy z każdym kolejnym dniem stawało się coraz trudniejsze. Wiedziała, że na dobre powróciła do swojego życia erotycznego. Wiedziała, że rozpusta z Amerykaninem to był dopiero początek. Chciała więcej. Chciała iść dalej i nigdy się nie zatrzymywać. Czuła, że nie istnieją dla niej żadne granice. Zapłaciłaby komuś, byleby ją zerżnął. Jakby tego było mało, pojawił się kochanek Eleny. Była tak zazdrosna o ich seksualne igraszki, że rozważała nawet odbicie Elenie jej zdobyczy. Był to absurdalny pomysł, ale Emma naprawdę zastanawiała się, czy nie zaczaić się na niego przy oknie w domu Eleny. Obraz ten pojawiał się w jej głowie na okrągło, kiedy się masturbowała. Mogłaby ich nakryć przypadkiem. To był jej drugi scenariusz. Nic nie było dla niej wystarczająco szokujące. Stała teraz zupełnie naga w oknie w pokoju Marco i patrzyła w dal. Ile to już dni? Czuła się cudownie. Czuła, jakby była boginią seksu. Doprowadziła się do orgazmu już dwa razy tego dnia. Jedyne, czego potrzebowała, to żeby Marco opuścił swoją pracownię i przyszedł do niej. Przyłożyła czoło do szyby. Największym problemem, z którym ona i Marco musieli się zmierzyć, był fakt, że sprawdzian potwierdził jej teorię. Nie potrzebowała całego tygodnia, by to udowodnić. Marco mógł malować tylko wówczas, kiedy nie uprawiał z nią seksu. I tyle. Ich romans dobiegł końca. Emma zdawała sobie z tego sprawę, jednak była zbyt zauroczona włoską idyllą, aby to wszystko definitywnie zakończyć. Dokąd zresztą mogłaby pójść? Myśl o opuszczeniu Włoch latem i pojechaniu do Londynu przyprawiała ją o depresję. A powrót do Sydney byłby równoznaczny z kapitulacją. Wolała zaryzykować i udać się na wschód. W wyobraźni podjęła decyzję już dawno temu. Pojedzie do Jałty. Do Jałty Czechowa. Kupi sobie białego szpica i będzie mitrężyć czas w parku. Był to jakiś plan. Zboczyła z kursu i potrzebowała jakiegoś celu, na którym mogłaby się skoncentrować. Już sama myśl o Jałcie uspokoiła jej myśli. Odeszła od okna, obejmując się ramionami. Potrzebowała przenieść się tam, gdzie byli ludzie. Chciała wrócić do swojej pensione. Do miejsca, gdzie mogłaby wszystko przemyśleć w spokoju i przygotować się do następnego etapu. Układając rzeczy w stosik na łóżku, zaczęła rozglądać się za plecakiem. Kiedy go znalazła, wysypała na łóżko również jego zawartość. Musiała z kimś porozmawiać. Naprawdę porozmawiać. Podzielić się swoimi myślami, swoim planem. Potrzebowała kogoś, kto ją

zrozumie. Od razu pomyślała o Paulu. On by jej wysłuchał, udzielił kilku rad. Ale ona wcale nie chciała czyichś rad. Czego tak naprawdę pragnęła? Usiadła na łóżku Marco. Pośród bałaganu rzeczy wyciągniętych z plecaka leżał notatnik, który kupiła zaraz po przybyciu do Otranto. Przekartkowała zapisane strony. Słowa, które się z nich wylewały, zaskoczyły ją. Pisane w gorączce, przepełnione były tęsknotą i pożądaniem, miłością i uczuciem straty. Żalem. Zarysy wspomnień, zapachy niesione morską bryzą, przelotne rozmowy, na wpół zapomniane pieszczoty. Jej myśli były nieuporządkowane. Spisywała je tak szybko, jak się pojawiały. Były piękne, smutne i przesiąknięte miłością. Chłonęła każde słowo, a po jej policzkach spływały łzy. Czytając swoje zapiski, miała wrażenie, jakby David był znowu z nią, tu w pokoju, tuż przy niej. Gdy skończyła i zamknęła brulion, poczuła w sobie wielką pustkę. Pojedzie do Jałty, postanowiła. Najbardziej szalone pomysły zawsze okazywały się najlepsze. Spakowała plecak i ubrała się odpowiednio. Kiedy Marco skończy malować, pojedzie z nim do miasta. To wcale nie musiało oznaczać pożegnania, ale od tego momentu postanowiła zamieszkać w Otranto. Spanie przy nim doprowadzało ją do obłędu. Był zbyt atrakcyjny, aby móc mu się dłużej opierać. Pozostanie tutaj przestało być już opcją. Stąd nie mogła ruszyć dalej. Historia z Marco prowadziła do ślepego zaułka. I aby pójść dalej, musiała zawrócić po własnych śladach. *** Ale tego dnia Marco był tak pochłonięty malowaniem, że nie zamierzał się nigdzie ruszać. Emma zdrzemnęła się na chwilę, a po przebudzeniu uświadomiła sobie, że jest spóźniona do pracy. Przez okno zobaczyła, że drzwi do stodoły nadal były zamknięte. Elena również nie dawała znaku życia. Emma wyszła na podwórko i zastukała do drzwi pracowni. Z środka dobiegł ją głos Marco. – Otwieraj, już jesteśmy spóźnieni. – Ja nie jadę dzisiaj! – odkrzyknął do niej. – Musisz mnie zawieźć do Otranto. – Ty weź urlop dzisiaj! – Otwórz drzwi, Marco. Czekała przez kilka chwil, ale drzwi pozostały zamknięte. – Otwieraj te drzwi! – powtórzyła stanowczym tonem. – Ja maluję! – Powiedziałam, otwórz te pierdolone drzwi! – krzyknęła i zaczęła

walić otwartą dłonią w drewniane deski. – Calmarti. Idę. W końcu drzwi się otworzyły i pojawił się w nich Marco z uśmiechem na ustach. Stał przed nią, opierając się o framugę, w samych jeansach, z pędzlem w dłoni. – Ty chcesz iść pływać? – zapytał, wskazując kciukiem w stronę plaży. Czubki palców miał ubrudzone farbą. Wcześniejsze postanowienie Emmy stanęło nagle pod znakiem zapytania. Na twarzy Marco widniał kilkudniowy zarost, wyszczerzał w uśmiechu śnieżnobiałe zęby, a wyraz jego oczu sugerował, że już dawno rozebrał ją w myślach. Podrapał się po ramieniu końcem pędzla. Zdawał się być zupełnie pozbawiony jakichkolwiek zmartwień. Przyjrzała mu się uważniej. Przypomniała sobie chwile, gdy błądziła dłońmi po tej szerokiej, opalonej, nagiej klatce piersiowej. Jego jeansy spoczywały nisko na biodrach i mięśnie biegnące po obu stronach atletycznego brzucha – których nawet nie potrafiła nazwać – były zupełnie odsłonięte. Jawił jej się jako ucieleśnienie doskonałego mężczyzny. Na brak odpowiedzi ze strony Emmy zareagował jeszcze bardziej czarującym uśmiechem. – Ach… volete qualcosa di diverso? Emma przymknęła oczy. Wiedział, że nie potrafiła mu się oprzeć, kiedy mówił do niej po włosku. – Desideri rompere la tua promessa? Miał nad nią przewagę. Nie grał czysto. Przyszła, aby powiedzieć „do widzenia”. Posunął się za daleko. Zacisnęła zęby i otworzyła oczy. – Musisz zawieźć mnie do Otranto. Dzisiaj odchodzę. Z twarzy Marco zniknął uśmiech. Wyprostował się. – Ty wyjeżdżasz z Włochy? – Nie. Mam zamiar zostać w Otranto. – Ponieważ ja maluję? – Ponieważ nigdy nie planowałam zostać tak długo. – Ale ja robię obraz dla ciebie. – Nie chcę żadnego obrazu. Chcę, żebyś malował. Chcę, żebyś był szczęśliwy i odniósł sukces. – Nie podoba mi się. – Nic nie można na to poradzić. – Cosa? – A co możemy zrobić? – zapytała, ujmując inaczej jego pytanie. Spojrzał na nią niewidzącym wzrokiem i powtórzył:

– A co możemy zrobić? – Nic. – Ty chcesz zobaczyć obraz? – Musimy iść. Jestem spóźniona. – Wejdź. Zobacz obraz. Nie mogła mu odmówić. Wydawał się zaskoczony i zasmucony jej decyzją o odejściu. Weszła do stodoły i zobaczyła, nad czym pracował. Obraz był ogromny. Surowy zarys malowidła rozciągał się na pięciu ogromnych płótnach ustawionych na osobnych sztalugach. Na dwa płótna nałożył już częściowo farbę, tak że mogła wyobrazić sobie gamę kolorystyczną całego obrazu. – Ja nigdy nie malowałem czegoś takiego jak to wcześniej. Emma stała oparta o zamknięte drzwi i starała się ogarnąć wzrokiem całą kompozycję. Była szalona, maniakalna i pełna ruchu. Była erotyczna. Nie mogła do końca odgadnąć, co dokładnie przedstawiała. Dostrzegła tam kształty nagich postaci – tego przynajmniej była pewna. Z obrazu bił niepokój, niecierpliwość. Wołała z niego żądza i głód. – Ja robię ze szkiców. Ty pamiętasz? Poszedł w stronę kanapy i podniósł szkicownik. Przerzucił kilka kartek i odnalazł rysunki przedstawiające Emmę. – To jesteś ty – powiedział, wskazując dłonią na pięć płócien. Na kartce w szkicowniku widniało pięć małych rysunków. Ten, który najbardziej rzucił jej się w oczy, uchwycił ją w chwili, gdy robiła mu fellatio. – Ty zostań, dopóki nie skończę. Ja potrzebuję, żebyś została. – Jak długo? – Tre mesi. – Trzy miesiące! Nie mogę zostać tutaj tak długo! To mnie doprowadza do obłędu. Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak mi ciężko? Jesteś tak cholernie podniecający! Spójrz tylko na siebie! Mam ochotę, żebyś pieprzył mnie przynajmniej dziesięć razy dziennie! Chcę, żebyś malował i pieprzył mnie. Ale ty tego nie potrafisz. Nie potrafisz robić dwóch rzeczy naraz. Niewielu mężczyzn to potrafi. A ja bardziej chcę tego, żebyś malował. Więc odchodzę. Marco wyciągnął ramiona w jej stronę. Złapał ją za nadgarstki i przyciągnął do siebie. – Zostań przez lato. Ja nie maluję. My będziemy się bawić. – Nie jesteś szczęśliwy, kiedy nie malujesz. – Ja nie jestem szczęśliwy, jeśli ty wyjedziesz.

– Muszę jechać do pracy. Sylvia na mnie czeka. – Jeden miesiąc. Ty i ja. Nie maluję. Pieprzę. My pieprzymy każdego. – Nie. – Si – powiedział. – Ja pracuję, od kiedy mam piętnaście lat. Za dużo maluję. Ja potrzebuję wakacje. Emma uśmiechnęła się, ale pokręciła głową. – Va bene, ty mówisz nie i nie, i nie. Idziemy. Rzuciła ostatnie spojrzenie na atelier Marco. Zadecydowała, że nigdy już tu nie wróci. Miała tylko na tyle siły, by oprzeć mu się ten jeden jedyny raz. Nawet teraz jej ciało lgnęło do niego i podszeptywało jej, by przyjęła jego ofertę. Cały miesiąc posiadania Marco na wyłączność, bez żadnego malowania – to było coś więcej niż zwykła pokusa, to była projekcja życia, dla którego go zostawiała. Powiedział, że mogliby pieprzyć każdego, włączać innych do swych erotycznych zabaw. Wyobraziła ich sobie krążących od baru do baru, od plaży do plaży, by polować na turystów, których zabieraliby do domu. Byłby do tego zdolny, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Widziała szkice orgii, które wykonał. Wyglądały tak wiarygodnie. To nie były fantazje, te orgie były rzeczywiste, a on brał w nich udział. Robił to już wcześniej. To było życie, którego pragnęła – bujne życie erotyczne. I znalazła partnera, który był gotowy spełnić jej pragnienia. Okrążyła sztalugi, a jej wzrok zawiesił się na łóżku, na którym spała pierwszego dnia. Wiedziała, że zwleka, odsuwa to, co nieuniknione. Wyobraziła sobie, że na łóżku wiją się nagie ciała, piękne, splecione, wilgotne… – My idziemy? – zapytał Marco. Nagle została wyrwana ze swojego snu na jawie. W głosie Marco wyczuła ból. Zraniła go. Gdyby tylko wiedział, jak bliska była tego, by mu ulec, podszedłby do niej i wziął ją w objęcia. Ale nie, on zastosował strategię obronną i zamknął się w sobie. Emma spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Wciąż mogła zobaczyć na jego tafli odciski swoich dłoni. Zrobiła krok w jego stronę i niechcący przewróciła płótno, które Marco zostawił oparte o skrzynię. Obraz upadł na ziemię z głośnym plaskiem. Emma wyciągnęła dłoń, aby go podnieść, ale kiedy zobaczyła, co przedstawiał, krzyknęła mimowolnie. Marco wyłonił się zza sztalug i stanął przy niej. – Cosa? Emma nie mogła oderwać wzroku od obrazu. Był to kolejny z

ulicznych portretów z jego kolekcji. Mężczyzna przedstawiony na obrazie zdawał się odwzajemniać jej spojrzenie. Jego oczy patrzyły prosto na nią. Kryło się w nich pytanie. Jej natychmiastowa, instynktowna odpowiedź brzmiała: tak. Zakręciło jej się w głowie. Poczuła na sobie spojrzenie Marco. – Kiedy to namalowałeś? – Ja zrobiłem to wczoraj. – Szkic? – Oparła obraz o jedną nogę sztalug w taki sposób, aby widzieć uwiecznioną na nim postać. Model nie miał w sobie nic z tej wzorcowej chłopięcej doskonałości, charakterystycznej dla Marco. Nie był piękny, jednak przystojny, męski, elektryzował siłą i potęgą. Na jego obliczu wypisana była cała historia. A za pytającymi oczami czaiło się cierpienie. – Uhm… – zamruczał w odpowiedzi Marco i zaczął przerzucać luźne kartki, które leżały na ławce. Wygrzebał jeden szkic i podał go Emmie. Był datowany na dwa tygodnie wstecz. Rysunek wydawał się jeszcze bardziej wstrząsający. W namalowanym obrazie Marco złagodził nieco intensywność spojrzenia mężczyzny. Na szkicu jego oczy były natomiast jeszcze bardziej atrakcyjne, jeszcze bardziej przenikliwe. Oprócz pytania zdawały się rzucać w jej stronę oskarżenie. Opadła na tapczan. – Ty go znasz? – zapytał Marco. – Nie – odpowiedziała, patrząc w drugą stronę. – Potrąciłam obraz przez przypadek. Bałam się, że go uszkodziłam. – Ja widziałem go jeszcze kiedy indziej. Emma odczekała chwilę. Już teraz czuła się obnażona przed Marco. I pomimo tego, że rozsądek radził jej przemilczeć ten temat, serce kazało jej zapytać: – Gdzie? – Elena dała mu plażę na lato. – Elena? – Si, na skałach. Niedaleko. – To… to zabawne. Emma podniosła obraz z podłogi. Pod spojrzeniem mężczyzny narastało w niej zniecierpliwienie. Nie tylko wobec tej chwili, ale wobec jej całego życia. Została ukołysana do snu, do życia marzeniami. Oczy mężczyzny były nieustępliwe. Musiała odejść. Musiała go odnaleźć. – Może mógłbyś sprzedać mu ten obraz. Czy nadal tu jest? – Obraz nieskończony.

– Zabierz go do niego. Może pozwolimy mu zdecydować. Jeśli zapłaci, będziesz mógł sobie zrobić wakacje, prawda? Marco spojrzał na Emmę podejrzliwie. – Ty wiesz, kto to jest. – Nie! – Tak, ty wiesz. Kto to? – Przysięgam, nie znam go. – Okej. Ty kłamiesz. Nieważne. Jednego dnia powiesz. – Zabrał obraz z rąk Emmy i ponownie oparł go o skrzynię. – Ty teraz zostajesz? – zapytał bez emocji. Jego twarz była nieprzenikniona. – Nie, dzisiaj wyjeżdżam. Na podwórku spotkali Elenę wylegującą się na słońcu. Pluto podbiegł do Marco, a ten poklepał go po grzbiecie. Mały Marco siedział na kocyku i gaworzył sam do siebie, bawiąc się swoimi palcami u nóg. Jego matka miała na sobie prostą bawełnianą sukienkę do kolan. Siedziała zatopiona na krześle z rozstawionymi nogami i bosymi stopami. Sukienka podwinęła się, odsłaniając jej uda, dlatego kiedy Emma i Marco znaleźli się w jej polu widzenia, poprawiła ją pośpiesznie. Emma zauważyła od razu, że na jej skórze lśniły kropelki potu, a włosy miała w nieładzie. Dostrzegłszy badawcze spojrzenie Emmy, Elena wypięła spinkę do włosów, którą kilka chwil wcześniej próbowała gorączkowo okiełznać swoją fryzurę, pozwalając włosom luźno opaść na plecy. Nigdy nie wyglądała piękniej. Kiedy podniosła wzrok i ich oczy się spotkały, Emma nie miała żadnych wątpliwości, że jej kochanek dopiero co wyszedł. W jej ciężkim, sennym spojrzeniu kryło się rozmarzenie, nasycenie, spełnienie. I wtedy Emma doznała olśnienia. Wszystkie elementy układanki znalazły się na swoim miejscu. Krew zaszumiała jej w głowie. W okamgnieniu puściła się pędem z powrotem do stodoły. Kilka sekund później była znowu przy Elenie, trzymając w dłoniach obraz. Podniosła go i skierowała w jej stronę. – Elena, co sądzisz o obrazie Marco? – zapytała podniesionym, pełnym napięcia głosem, rzucając jej gniewne spojrzenie znad górnej krawędzi płótna. Marco podszedł i wziął obraz z rąk Emmy. – On nieskończony – powiedział. Ale Elena zdołała rozpoznać mężczyznę. Zerwała się na równe nogi z pobladłą twarzą.

– Czy dobrze uchwycił podobieństwo? – zapytała, podchodząc bliżej i osaczając Elenę. W oczach Emmy paliły się gniewne iskry, czaiło się w nich szaleństwo. Z trudem łapała oddech. – Non lo so – odpowiedziała Elena i schyliła się, aby podnieść małego Marco. Starała się zachowywać zwyczajnie, jakby nic się nie stało. – Wynajęłaś mu miejsce na skałach, prawda? Marco mówi, że go tam widywał. – W głosie Emmy słychać było drżenie. Starała się opanować, ale serce waliło jej jak oszalałe, a w brzuchu czuła ściśnięty węzeł. Była pewna, że nie myliła się w swych podejrzeniach. Marco wpatrywał się w siostrę z zaciekawieniem. – Si, pamiętam go. – Jest przystojny, nieprawdaż? – zapytała Emma, chwytając Elenę za ramię. Elena wyrwała się z jej uchwytu. – Hej, Elena go lubi! Ja to widzę. W jej oczach. Ty go lubisz, prawda, Elena? – droczył się z siostrą Marco. – Co powie Giovanni, he? Elena uciekła do domu, ale Emma i Marco podążyli za nią. – Czy nadal jest w okolicy? Widziałaś się z nim dzisiaj? Czy myślisz, że kupiłby obraz? – bombardowała ją pytaniami. W odpowiedzi Elena spojrzała na nią wymownie i wykonała uciszający gest ręką. Nie wydaj mnie, zdawała się mówić. Emma miała rację. Mężczyzna z portretu był sekretnym kochankiem Eleny. Przychodził do niej wiele razy. Bywał w tym domu. Pieprzył ją. Elenę. Siostrę Marco. Uwiódł siostrę Marco. Emmie zrobiło się słabo. Osunęłaby się na podłogę, gdyby nie przytrzymała się ściany. Ze wszystkich kobiet, które mógł pieprzyć we Włoszech! – Może Elena kupi go ode mnie? – zapytał Marco z uśmiechem na ustach. – Chcesz, ja powieszę go na ścianie? Oparł obraz o ławę. – Wszystko okej? Ty nie wyglądasz dobrze – powiedział nagle, spoglądając na Elenę. Jego siostra opadła ciężko na kuchenne krzesło. Z jej twarzy odpłynęły nagle wszystkie kolory. – Emma też go zna – powiedział Marco. Elena utkwiła teraz wzrok w Emmie. Marco przenosił spojrzenie to na Emmę, to na Elenę. Czuł, że coś wisiało w powietrzu, i bardzo chciał dotrzeć do sedna sprawy.

– Kim on jest? Dimmi! Powiedz mi. Elena? Emma? Co się dzieje? – Znam go z Sydney – zareagowała w końcu Emma. – Si, Australiano – zgodziła się z nią Elena. – No cóż, skoro musicie wiedzieć… – Emma uśmiechnęła się blado, spoglądając najpierw na Marco, a potem przenosząc wzrok na Elenę. – To jest mój mąż. *** Zdołali dogonić Elenę dopiero na szczycie klifu. Gdy dotarły do niej słowa Emmy, na początku zakryła twarz dłońmi. Po prostu nie potrafiła zaakceptować tego, co usłyszała. Było to dla niej zbyt dziwne. Potem zerwała się i wybiegła z kuchni, przeklinając pod nosem. Marco – z małym siostrzeńcem na ramieniu – próbował dowiedzieć się czegoś od Emmy podczas pogoni za siostrą. – I on pieprzył Elenę? – wydyszał w biegu. Emma skłamała. Krzyknęła, że nie jest pewna. – Tak to wygląda – wymamrotał Marco, marszcząc brwi. Elena stała na skraju klifu. Z tego miejsca nie mogła zobaczyć kawałka plaży, gdzie zwykł przesiadywać. Już miała zacząć schodzić po skałkach, kiedy Emma złapała ją za ramię. – Nie ma go tam – powiedziała. – Skąd to wiesz? – zapytała ze złością Elena. – Ponieważ widzę go tam – rzekła Emma i wskazała palcem na wielki biały jacht oddalony od brzegu o jakieś sto metrów. Podniósł kotwicę i na silniku powoli zmierzał w stronę Otranto. David stał przy sterze i spoglądał w ich stronę. Podniósł rękę i pomachał im na do widzenia. Przez chwilę obserwowali go w milczeniu. Emma nie do końca wierzyła w to, co widzi. I właśnie wtedy Elena wylała z siebie potok przekleństw. Mówi się, że Włosi potrafią przeklinać przez okrągłą godzinę, ani razu nie powtarzając tego samego słowa. Elena była na najlepszej drodze, aby to udowodnić.

Szesnaście

Emma nie mogła oprzeć się pokusom letniej nocy. Chociaż obiecała sobie, że nie ruszy się z domu, wyszła ze swojej pensione około jedenastej. Centrum miasta tętniło życiem. Ciepła bryza niosła ze sobą odgłosy wakacji – dźwięki muzyki i salwy śmiechu. Na łóżku zostawiła ulotki informacyjne, które zgarnęła ze stacji kolejowej. Pociągi do Rzymu, do Berlina, do Paryża, do Wenecji… Z Brindisi i Bari odchodziły promy do Albanii i Grecji, a z Grecji do Turcji był już tylko rzut kamieniem. Przez cieśninę Bosfor do Morza Czarnego, stamtąd zaś prosto do Jałty. Zamknęła za sobą drzwi. Przemierzając labirynt uliczek, kierowała się w stronę miejsca, które odwiedzała już kilkakrotnie od swojego powrotu do Otranto – szła w stronę traktu biegnącego wzdłuż fortyfikacji starego miasta. Stamtąd mogła obserwować przystań. Stamtąd też mogła sprawdzić, czy do portu nie zawinął może jacht Davida. Od kiedy opuściła dom Marco, minęło wiele dni. Emma spędziła je na plażach nad zatoką i w porcie. Na zmianę brodziła i wylegiwała się w płytkiej, krystalicznie czystej wodzie. Czasami dołączała do grupek spędzających czas na nadbrzeżnych skałach bezpośrednio pod murami starego miasta. W środku lata włoscy mężczyźni z nieokrzesanych bestii zmieniali się w rozleniwionych drapieżników. Plaże i ulice zapełniały się pięknymi dziewczynami i kobietami w króciutkich szortach i bikini. Po zniecierpliwieniu i desperacji zimowych miesięcy nie zostało ani śladu. Teraz mogli sobie pozwolić na bardziej wyszukane zaloty. Był czas na to, aby przyczaić się w kawiarni przy deptaku i obserwować, flirtować i przebierać. W miasteczku było tyle atrakcyjnych kobiet, że starczyłoby dla wszystkich. Pomimo wzmożonej konkurencji Emma nadal robiła furorę w bikini. Poznała kilku nowych przyjaciół. Zapraszano ją na jachty. Zabierano na kolacje. Żyła lekko, bezstresowo, zostawiając wszelkie kłopoty za sobą. Odpływając, David zostawił za sobą pogorzelisko. Elena była prostą kobietą. Była przekonana, że w akcie zemsty Emma powie Giovanniemu o jej zdradzie. W jej odczuciu miała prawo do tego, by pragnąć zemsty. To było proste rozumowanie – Elena wdała się w romans z mężem Emmy, więc najlepszą formą odegrania się byłoby zniszczenie jej związku z Giovannim. Emma widziała w tym pewną logikę, ale nie myślała w ten

sposób. Pomimo tego, że kochankiem Eleny okazał się jej mąż, Emma była szczęśliwa ze względu na kobiecą solidarność z Eleną. Jeśli nawet jej schadzki z Davidem nie wykraczały poza schemat przelotnego romansu, dzięki nim Elena wyszła z letargu szarej codzienności, przeżyła wakacyjną przygodę i odkryła swój seksualny potencjał. Czegoś takiego nie powinno się żałować. Ale ten incydent niósł ze sobą niepotrzebne komplikacje, a Emma nie mogła zostać, by załagodzić sytuację i uleczyć wszystkie rany. Musiała trzymać się swojego planu. Zostawiła Marco. Wróciła do Otranto z zamiarem ruszenia dalej w drogę. Jednak po raz kolejny zwlekała. David popłynął na południe, w stronę Otranto. Na pewno nadal był w okolicy. Na pewno miał zamiar zakotwiczyć gdzieś, zatankować, uzupełnić zapasy i wrócić, by ją odszukać. Ponownie wrócić, by ją odszukać, powinna była raczej powiedzieć. Ponieważ on już przybył, żeby ją odnaleźć. Zawitał do Otranto. Przyszedł do baru. Zapłacił Marco za wykonanie swojego portretu. Pieprzył jego siostrę. On już jej szukał. Tylko robił to w niezwykle dziwny sposób. Nie był może szczególnie ostrożny, ale trzymał się na odległość, poza jej zasięgiem. Nie był napastliwy, drapieżny. Wytropił ją, namierzył, krążył wokół niej niczym drapieżne zwierzę, ale nie rzucił się do skoku. Takie zachowanie nie było w jego stylu. To najbardziej nie dawało Emmie spokoju. Gdyby przyjechał z Sydney do Włoch, żeby po prostu ją odzyskać, wykonałby ruch już dawno. Od razu stanąłby z nią twarzą w twarz. Za jego taktyką kryło się zatem coś więcej i właśnie ta nieprzewidywalność tak ją intrygowała. Tak więc zwlekała, dzień za dniem, żyjąc sobie beztrosko – wylegując się w płyciznach zatoki, opalając się, nurkując z łodzi i zwiedzając okoliczne groty z nowymi przyjaciółmi, przesiadując nocami w restauracjach wyglądających na port, flirtując z mężczyznami, których poznawała w ciągu dnia na plaży. Czasami pozwalała odprowadzić się do swojego pokoju. Dwóch zaprosiła nawet do środka. I przez cały ten czas miała wrażenie, że David ją obserwuje. Ale koniec końców nie wrócił po nią, a dni nieubłaganie przemieniały się w tygodnie. Tej nocy postanowiła zostać w domu, nie przyjmować zaproszeń na kolację i skoncentrować się na dalszym planie działania, dopóki nie podejmie ostatecznej decyzji. Ulotki reprezentowały opcje, które się przed nią rysowały. Wiele opcji, z których żadna nie wydawała jej się atrakcyjna. Spakowała plecak, aby w ten sposób zmusić się do dokonania jakiegoś wyboru. Postanowiła, że wyjedzie następnego

ranka. Zebrała wszystkie ulotki, po czym podrzuciła je do góry i pozwoliła im swobodnie opaść na łóżko. Z zamkniętymi oczami wybrała jedną z nich. Paryż. Ale ona nie chciała jechać do Paryża. Znowu zamknęła oczy. Ateny. Nie. Spróbowała znowu. Nie. Nie. Nie. Znowu nie. Chwilę później szła już znanymi sobie przejściami ku galeryjce na szczycie fortyfikacji starego miasta. Nadal było bardzo ciepło. Opierając się plecami o mur, mogła obserwować małą, ciemną zatokę usianą rzęsiście oświetlonymi łódkami, które zarzuciły kotwicę tu i ówdzie, w większości niedaleko plaży. Żadna z nich nie była wystarczająco duża, by mogła ją wziąć za jacht Davida. Spojrzała w stronę portu i przebiegła wzrokiem po zacumowanych tam łodziach. Na wielu z nich paliły się światła. Zdawało się, że było ich tam więcej niż w okolicach popołudnia. Urlopowicze wracający z całodziennego żeglowania, pomyślała. Nocą trudniej było odróżnić jedną łódkę od drugiej, ale Emma zauważyła dwa duże jachty zacumowane poza główną przystanią, które rozmiarem były zbliżone do tego, którego wypatrywała. Stały rufą w stronę morza. Oba imponowały iluminacją i z miejsca, w którym stała, wydawało się, że na ich pokładach w najlepsze trwała zabawa. Jej serce zabiło szybciej. Nie miała żadnego dowodu, ale mimo to była pewna, że jeden z jachtów należał do Davida. Wiedziała, że jeżeli się nie upewni, tej nocy na pewno nie zmruży oka. Zaczęła iść szybkim krokiem wzdłuż balustrady. Czekało ją żmudne zejście w dół. Jeśli się myliła, trasa wydawała się długa i mozolna. Ale jeżeli miała rację, dystans nie miał znaczenia. Zatrzymała się na chwilę i ponownie przyjrzała się łodziom. Na jednej z nich odbywało się huczne przyjęcie, to nie ulegało wątpliwości. Zastanawiała się, czy uda jej się podejść dostatecznie blisko tak, aby nie została zauważona. Po prostu musiała to wiedzieć, musiała się upewnić. Schodziła okrężną drogą, ponieważ wcześniej nie miała okazji odkryć wygodnego skrótu. Droga biegnąca wzdłuż przystani, do której dotarła, była kompletnie opustoszała. Latarnie świeciły jasno, a ciepła bryza niosła ze sobą dźwięki zabawy i głęboki bas muzyki. Poczuła jednak niepokój – roztaczająca się przed nią panorama przypomniała jej o nocy, podczas której była nagabywana przez Maurizio i jego kumpli. Poruszała się bardzo ostrożnie. Z każdym następnym krokiem narastało w niej poczucie zagrożenia i niepewności. Miała wrażenie, jakby ktoś ją obserwował. Zbliżała się do wyjątkowo nieuczęszczanej części zatoki, zwłaszcza o tej porze. Zdawała sobie sprawę, że tym razem Marco nie przybędzie jej na ratunek. Wiedziała, że po raz drugi nie mogła liczyć na

tak szczęśliwy splot wydarzeń. Dlatego bez przerwy zerkała za siebie. Ulica była jednak pusta, zarówno przed nią, jak i z tyłu. Nikt jej nie śledził. Była sama. Cała czas spodziewała się, że usłyszy tupot czyichś stóp. Jej wyobraźnia podsuwała różne obrazy. Ale za każdym razem, kiedy się odwracała, na drodze nie było żywej duszy. Pomimo strachu otuchy dodawał jej roztaczający się przed nią widok. Otranto nabierało nocą niezwykłej urody. Światła miasta odbijały się w tafli wody. Przeszła na drugą stronę drogi i teraz przemieszczała się wzdłuż brzegu. Mijając jedną z długich kei, zobaczyła grupę ludzi próbujących zejść z ogromnej łodzi. Pomagali sobie nawzajem, śmiejąc się przy tym i rozmawiając głośno. Zatrzymała się na chwilę, aby im się przyjrzeć, i od razu poczuła się raźniej. Po zejściu na ląd grupa ruszyła keją w stronę drogi. Jedna z kobiet spojrzała na nią i Emma ruszyła dalej. Nie była daleko od celu swojej podróży. Nie odrywała oczu od świateł większego z jachtów. Odgłosy zabawy stawały się coraz głośniejsze. Coraz wyraźniej słyszała śmiechy i piski towarzyszące imprezie. I ABBĘ. Emma była pewna, że puszczali piosenki ABBY. Uznawszy, że jest wystarczająco blisko, przeszła na drugą stronę drogi, minęła łódki i usiadła na betonowej ławce, która została ustawiona w miejscu stworzonym na wzór przestrzeni publicznej, takim niewielkim placu, brzydkim i źle zaplanowanym, który został pozostawiony samemu sobie i popadał w ruinę. Upewniła się, że ma za sobą ścianę. Miejsce było idealne. Nikt nie mógł do niej podejść, nie będąc wcześniej zauważonym, a ona widziała obydwie łodzie jak na dłoni. Jachty nie pasowały do siebie. Jeden górował nad drugim. Teraz była pewna, że temu większemu kapitanował wcześniej David. W ciągu ostatnich kilku dni Emma miała okazję zwiedzić kilka innych dużych łodzi, ale jacht Davida stanowił klasę sam w sobie. Patrząc na niego, wcale nie byłaby zaskoczona, gdyby wśród gości na pokładzie bawił się cały klan Kennedych. Łódź emanowała bogactwem. Ale nie w nachalny, krzykliwy sposób, jak niektóre luksusowe motorówki panoszące się po Morzu Śródziemnym. Ta łódź miała w sobie coś szlachetnego, jakby pochodziła z innej epoki. Drugi jacht widziała po raz pierwszy. Były ze sobą złączone i obserwując je, Emma dostrzegła w pewnej chwili, jak jakaś para próbowała przedostać się z jednego na drugi. Na obu pokładach bawiło się mniej więcej trzydzieści, może czterdzieści osób. Głównie kobiety, zauważyła Emma, chociaż w tłumie dostrzegła również kilku mężczyzn. Większość imprezowiczów znajdowała się na większej łodzi, ponieważ mieli tam więcej miejsca na pokładzie, a w niższej części pokładu bar i strefę wypoczynku. Wszystko

aż ociekało luksusem. Niektórzy z gości tańczyli. Muzyka była bardzo głośna. Ktoś rozwiesił sznur kolorowych latarni wzdłuż bomu. Davida nigdzie nie było. Emma nie zdecydowała jeszcze, jak długo zamierza czekać. Dziesięć minut później po Davidzie nadal nie było ani śladu. Podejrzewała, że pod pokładem musiały być jeszcze jakieś pomieszczenia. W drzwiach znajdujących się na niższym pokładzie bez przerwy mijali się uczestnicy imprezy. Większość rozmów na pokładzie była toczona w języku włoskim, ale usłyszała też angielski. Imprezowicze stanowili ciekawą zbieraninę. Część gości była ubrana na wpół formalnie, niektóre kobiety wyglądały natomiast, jakby trafiły tu prosto ze stron „Vogue’a”. Ale sporo osób przyszło na imprezę prosto z plaży – mężczyźni tylko w szortach, kobiety w bikini. Część gości wykazywała głęboki stan upojenia alkoholowego, ale niektórzy byli całkowicie trzeźwi. Wszyscy bez wyjątku bawili się wyśmienicie. Było mnóstwo śmiechu, przekrzykiwania muzyki i tańca. Jakaś para zakradła się na dziób i całowała się w najlepsze. I właśnie wtedy na pokładzie pojawił się David. W dłoni trzymał butelkę szampana i idąc przez pokład, napełniał gościom kieliszki. Emmie to wystarczyło. To było dla niej zbyt wiele. Był tak blisko. Wystarczyło, żeby spojrzał na drugą stronę drogi… Zbliżenie się do niego na tak niewielką odległość było niemądrym posunięciem. Poczekała, aż popatrzy w drugą stronę, po czym puściła się pędem po przetartych płytkach małego, zapomnianego placyku. Kiedy dotarła do drogi i oddaliła się na mniej więcej trzydzieści metrów, odważyła się spojrzeć za siebie. Dzięki swej posturze David wyróżniał się spośród tłumu i łatwo było go wypatrzyć. Stał do niej plecami. Zatrzymała się i wpatrywała w niego. Drżała na całym ciele. Czym to było wywołane? Co czuła? Czy był to strach? Dlaczego była tak rozgorączkowana? Odwróciła się na pięcie i ruszyła pędem w stronę miasta. Już wiedziała, co się z nią działo. Po prostu zapomniała, jakie to uczucie. To była miłość.

Siedemnaście

David dostrzegł Emmę od razu, gdy wyszedł na pokład. Natychmiast rzuciła mu się w oczy samotna sylwetka majacząca w oddali na opustoszałym placu. Jej widok uszczęśliwił go bardziej, niż mógł to wyrazić słowami. Ale nie dał po sobie poznać i jakby nigdy nic kontynuował napełnianie kieliszków gości, aż osuszył butelkę do ostatniej kropli. Muzyka była zbyt głośna jak na jego gust i z pewnością wzmagała jeszcze ból głowy, który dręczył go od jakiejś godziny. Wszystko, czego w tej chwili pragnął, to pobiec do Emmy i wziąć ją w ramiona. Podejrzewał jednak, że odepchnęłaby go i poskromiła jego zapędy, dlatego trwał dalej w swojej roli. Wiedział, że gdy była w pobliżu, nie mógł do końca przewidzieć swojej reakcji, dlatego odwrócił się do niej plecami, by nie kusić losu. Otaczał go korowód piękna i młodości. Mógł czerpać do woli z uroków żeglarskiego życia. Wystarczyło przycumować jacht u wybrzeży sławnego kąpieliska. Wówczas inne duże jachty również zarzucały kotwice w pobliżu, a opalone ślicznotki o smukłych ciałach przechylały się przez burtę i nawoływały go, zapraszając na lunch, na drinka, na coś więcej. A gdy odkrywały, że jest Australijczykiem, oferowały rolę przewodniczek. Żył głównie na łodzi, chociaż wynajmował też pokój w Club Medzie na te noce, kiedy potrzebował poczuć pod nogami stały ląd. Gdy zerknął ponownie w stronę placu, Emmy już nie było. Wiedział, gdzie ją znaleźć. Dowiedział się, że opuściła dom malarza, gdy ponownie odwiedził Elenę. Musiał trochę się napracować, żeby udobruchać kochankę, ale w końcu pogodziła się z sytuacją. Wyznał jej prawdę: wykorzystał ją do swoich celów. Lamentowała i przeklinała go, a on w milczeniu znosił jej ciosy, aż ostatecznie mu wybaczyła. Dał jej ku temu dobry powód. Wiele powodów. Później wrócił do Club Medu i wynajął samochód, aby udać się do miasta w poszukiwaniu Emmy. Znalazł ją kąpiącą się przy skałach u zboczy starego miasta i śledził aż do jej pensione. Tam również zaciągnął języka. Włosi uwielbiali plotkować, a portier nie był wyjątkiem. Gdy spojrzał dalej w stronę drogi prowadzącej do miasta, starając się dojrzeć jej sylwetkę, uśmiechnął się do siebie. Pragnął jedynie dostać jakiś znak, że wciąż żywiła do niego uczucia. Jej pojawienie się tej nocy w porcie mogło oznaczać tylko jedno. Czekała, aż jego łódź zawinie do

Otranto. *** Przez pierwsze dwa tygodnie po odejściu Emmy David robił to co zawsze, gdy sprawy przyjmowały dla niego zły obrót. Rzucił się w wir pracy. Przyjeżdżał do biura wczesnym rankiem i harował do późnego wieczoru. Zawsze znajdował coś do zrobienia. Jego firma wkraczała właśnie na chiński rynek. Nie mógł pozwolić na to, by jego osobiste problemy przysłoniły mu całościowy obraz rzeczy. Wygrzebał zakupione niegdyś płyty CD z kursem językowym, którego twórcy zarzekali się, że nauczą klienta mówić po chińsku w dwa tygodnie, i słuchał ich w samochodzie. Łatwo przychodziło mu uczenie się języków, a do tego wcześniej zdołał już poznać wiele zwrotów i słówek, które były niezbędne do prowadzenia interesów w Chinach. A teraz, gdy mógł skoncentrować się wyłącznie na nauce, był przekonany, że lada moment będzie swobodnie porozumiewać się w tym języku. Słuchał płyt podczas joggingu oraz w domu, gdy brał prysznic, gdy się ubierał, gotował, siedział, stał, nawet podczas snu. Nienawidził marnować czasu. Poza tym, kiedy nie powtarzał chińskich zwrotów, jego myśli wciąż powracały do słów wypowiedzianych przez Emmę podczas ich ostatnich wspólnych chwil. Nie mógł się z tym pogodzić. Z nikim nie podzielił się wiadomością, że opuściła go żona. Urażona duma zdławiła każdą naturalną reakcję, jaka mogłaby wykiełkować w jego sercu. Jeśli Emma chciała żyć bez niego, droga wolna. Świetnie poradzi sobie bez niej. Nie zamierzał wpływać na nią, żeby zmieniła zdanie. Nie zamierzał się za nią uganiać. To ona wyrządziła mu krzywdę. To ona powinna była przyjść do niego i wyciągnąć dłoń na zgodę. Postanowił nie ruszać się z miejsca, żeby łatwiej go znalazła. Chciał, żeby wszystko toczyło się dawnym rytmem. W dniu, w którym go opuściła, zadzwonił do Sally, aby zaaranżować schadzkę. Sally kazała mu iść do diabła i rozłączyła się. Zadzwonił ponownie. Wykrzyczała do słuchawki, że straciła jedyną prawdziwą przyjaciółkę, jaką kiedykolwiek miała, i że to wszystko jego wina, po czym rozłączyła się. Zadzwonił ponownie. Oskarżyła go o bezduszność i zapytała z wyrzutem, dlaczego nie obeszło go odejście Emmy, po czym znowu się rozłączyła. Zadzwonił ponownie. Rzuciła mu w złości: „Czy moje małżeństwo też chcesz zrujnować?”, po czym rozłączyła się. Zadzwonił ponownie. Spotkali się jeszcze tego samego popołudnia w apartamencie w

Kirribilli, ale zabronił jej mówić o Emmie. Trzymał ją w mieszkaniu do rana i pieprzył bez wytchnienia, raz za razem. Był gwałtowny, szorstki, nieustępliwy. Sally nie mogła uwierzyć w to, co się z nią działo. Nie została tak sponiewierana od czasów, gdy była nastolatką. Tak jakby uciekając się do zwierzęcego seksu, David próbował wymazać Emmę z pamięci. Ale nie kazała mu przestać. Chciała, żeby był blisko, szczególnie tej nocy. Gdy zostawił ją na łóżku, żeby wypalić papierosa na balkonie, sprawdziła swoją komórkę. Miała z milion wiadomości od męża. Napisała mu lakoniczną wiadomość: „Będę w domu rano” i wyłączyła telefon. David odpalił drugiego papierosa od pierwszego, a Sally zapadła w sen. Obudził ją brutalnie jakiś czas później i wszystko zaczęło się od początku. Odtąd spotykali się regularnie po południu na godzinę. W jej towarzystwie David ujawniał swą rozmowną, towarzyską naturę, uprawiali seks, a później każde z nich szło w swoją stronę. Sally wmawiała sobie, że wkrótce poprosi ją, by zostawiła dla niego męża, ale David przekonywał sam siebie, że miał wszystko, czego potrzebował. Pewnego popołudnia, około dwóch tygodni po odejściu Emmy, Sally przyjechała do mieszkania nieco wcześniej. David już tam był, czekał na nią w salonie. Sally wydawało się, że wcześniej płakał, chociaż nie miała pewności. Na stoliku kawowym stała nienapoczęta butelka szkockiej, a obok niej dwie szklanki. – Siadaj – powiedział, gdy ją zobaczył. Sally usiadła na kanapie naprzeciw niego, zarazem poddenerwowana i podekscytowana. W jego oczach było coś niepokojącego, coś, co wprawiało ją w przerażenie – desperacja, której nigdy wcześniej u niego nie widziała. Poczuła się przy nim taka bezbronna, taka krucha. Otworzył szkocką i nalał niewielką ilość płynu do dwóch szklanek, po czym podsunął jedną w jej kierunku. Zaczęła zastanawiać się, czy nie prowadził z nią jakiejś wyrafinowanej gry seksualnej – preludium do tego, by spróbować czegoś zupełnie nowego. Odkąd odeszła Emma, był taki drapieżny i nieczuły. Impulsywny. Porywczy. Unikał pocałunków. Był kompletnie innym kochankiem. Niecierpliwym, agresywnym i surowym. Tymczasem David nie przestawał wpatrywać się w nią w milczeniu. Sally zdała sobie sprawę, że cała drży. Oczami wyobraźni widziała, jak David doskakuje do niej, chwyta ją za gardło i zaczyna dusić. Potem pomyślała, że mógłby po prostu złamać jej kark niczym suchą gałązkę jednym ruchem swych mocarnych dłoni. – Co się stało? – Jej głos był wątły, brzmiał obco, jakby te słowa wypowiedział ktoś inny.

– Chcę, żebyś opowiedziała mi o Emmie. – Prosił kobietę, która go kochała, by rozmawiała z nim o kobiecie, którą on kochał. Ulga, którą poczuła Sally, była tak wielka, że przyćmiła ból, który zasiały w jej sercu wypowiedziane przez niego słowa. – Dlaczego? – Bądź dla mnie przyjaciółką, której nie miałem, kiedy ją spotkałem. Powiedz mi, że nie powinienem mieć z nią nic do czynienia. Powiedz mi, że nie jest godna zaufania. Powiedz mi, że mnie okłamuje. – Nie rozumiem cię. Emmy już nie ma. Odeszła. Dlaczego musimy o niej rozmawiać? – Ponieważ nie chcę już o niej dłużej myśleć. Chcę, żeby raz na zawsze zniknęła z mojego życia. I może jeśli więcej się dowiem na jej temat, o tym, jaka jest naprawdę, to wtedy będę mógł o niej w końcu zapomnieć i zacząć nowe życie. – Miałam wrażenie, że chciałeś mnie udusić. – Ciągle mogę to zrobić. – Jak możesz tak mówić? – zapytała podniesionym głosem. – Bo gdy patrzę na ciebie… – Urwał w połowie zdania. Zamierzał powiedzieć: „Bo gdy patrzę na ciebie, dochodzi w końcu do mnie, jak kiepski zrobiłem interes”. Ale tak naprawdę przemawiał przez niego gniew. Wiedział o tym. – Bo gdy patrzysz na mnie… Gdy patrzył na nią, pragnął jej, nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Ulegnięcie temu pragnieniu przypłacił rozpadem małżeństwa. Patrzył na nią teraz. Pomimo tragedii, do której przyczynił się ich romans, pożądanie wobec niej nie wygasło. Co więcej, ich potajemne spotkania tylko podsycały ten płomień, i od chwili, w której rozłożyła dla niego nogi na balkonie domku na plaży, z każdym dniem pragnął jej coraz bardziej. Jego pożądanie wobec niej było teraz silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Przybrało formę zwierzęcej, fizycznej chuci. Planował przed dzisiejszym spotkaniem, że tym razem oprze się pokusie, dlatego własna słabość wprawiła go w gniew. Poczuł, że musi ją mieć. W tej chwili pożądanie, które do niej czuł, przewyższało wszystkie inne racje. Jej dłonie. Jej szyja. Oczy, które obserwowały go w skupieniu. David podniósł się tak gwałtownie, że Sally podskoczyła i wydała z siebie krótki okrzyk przerażenia. Nie minęła sekunda, gdy już klęczał przy niej, chwytając za jej ramiona i wpatrując się jej prosto w oczy. – Nie potrafię – wydusił z siebie pełnym napięcia głosem. – Próbowałem, ale nie potrafię. Jesteś zbyt cudowna, tak cholernie cudowna.

Pocałował ją, a ona oplotła ramiona wokół jego szyi. Jej pocałunek był intensywny, wygłodniały. Przyciągała go do siebie kurczowo, z całych sił. Wstał, wyswobodził się z jej uścisku, odrzucając jej ramiona, po czym podniósł ją z sofy, zakręcił jej delikatnym ciałem w powietrzu i postawił z powrotem, zmuszając, by przyklęknęła na czworakach. Położył swą silną dłoń na jej smukłym karku i przycisnął jej głowę do siedziska kanapy, przytrzymując ją w bezruchu. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Odsunął stopą stolik kawowy, po czym przyklęknął przy niej i uniósł brzeg jej sukienki. Perfekcja jej ciała działała na niego jak afrodyzjak. Jej opalona skóra. Jej zgrabne uda i łydki. Zaburzały jego tok myślenia niczym środki odurzające. Podniósł sukienkę wyżej, odsłaniając jej tylne części. Nie miała na sobie bielizny. Podniecało go odkrywanie, że była zupełnie naga pod sukienkami lub spódnicami. Wiedziała o tym. Przyglądał się jej intymnym miejscom. Przebiegł delikatnie palcami wzdłuż warg jej cipki. Były suche. Zacisnął uchwyt wokół jej szyi, wsunął w nią czubki palców i znalazł to, co spodziewał się znaleźć. Wylała się z niej wilgoć. Roztarł ją po jej wargach i dookoła. Sally nadal milczała. Jej cipka lśniła teraz w popołudniowym świetle. Rozprowadził wilgoć po jej pupie, wtarł ją wzdłuż szczeliny między pośladkami, odnajdując drogę do jej odbytu. Nadal z ust Sally nie wydobyło się nawet westchnięcie. Jego palce były mokre od jej soków. – Chcesz, żebym cię zerżnął? Sally nie odpowiedziała. David skierował dwa palce ku wejściu do jej pochwy, a trzeci przycisnął do otworu w jej odbycie. Wśliznęły się w nią powoli. Jej wnętrze było przepełnione wilgocią. Poczuł, jak zaciska swoją dziurkę wokół jego palca. Wysunął palce i wepchnął je w nią z powrotem. Powtarzał ruchy raz za razem. Kciukiem wytropił łechtaczkę. Pieprzył ją powoli swoją dłonią. Jej biodra poruszyły się niespokojnie w odpowiedzi na te pieszczoty. Ale niczego nie zmieniał. Jego ruchy były powolne i głębokie. Jego penis stwardniał. Chciał ją pieprzyć. Nie myślał już racjonalnie. Mógł robić to w nieskończoność, jeśli trzeba. Chciał, by Sally zaczęła w końcu jęczeć. Chciał doprowadzić ją do orgazmu. Nie mógł znieść jej milczenia. Miała błagać go, by ją pieprzył. Powoli i głęboko. Przysunął się bliżej. Pocałował jej pośladki. Czas płynął. Powoli i głęboko. Ale Sally się nie odezwała. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Włosy opadały jej na twarz. Powoli i głęboko. – Czy chcesz, żebym cię zerżnął? – zapytał ponownie. Tym razem mogła wyczuć desperację w jego głosie. Potrzebował

tego, by powiedziała tak. Poczuł, jak drży wokół jego palców. Drżenie przemieniło się w gwałtowny dreszcz. Ale wciąż żadnego odgłosu. Poruszyła udami, przyciskając je do siebie. David utrzymywał swój powolny rytm. Zanim pozwoli jej dojść, chciał zmusić ją, aby zaczęła jęczeć z rozkoszy. Chciał słyszeć jej błagalne prośby, żeby ją wyruchał. Powoli i głęboko. Powoli i głęboko. Ale wtem było już za późno. Sally drgnęła niekontrolowanie, napierając na jego dłoń. Jej ciałem wstrząsały dreszcze. Wierzgnęła biodrami, zacisnęła mocniej uda, po czym zamarła w bezruchu. Sięgnęła za siebie, chwyciła nadgarstek Davida i usunęła jego palce. Milczała. Pozostała w miejscu. David puścił jej szyję, uklęknął przy niej i zaczął wpatrywać się w jej tyłek. W tej chwili nie było dla niego nic bardziej fascynującego, jednak wciąż starał się zapanować nad żądzą. Czuł nieodpartą chęć, by ją mieć. Jego ciało przeszył dreszcz. Jego biodra poruszały się rytmicznie, jakby w oczekiwaniu na pchnięcia podczas stosunku. Był zdezorientowany i nie wiedział, co dalej robić. Wszystko sprowadzało się do pożądania. Podniósł dłoń i pogładził udo Sally. Był zgłodniały jej ciała. Przesunął palce w górę uda i zamknął dłoń wokół jej cipki. Była ciepła i wilgotna. Rozpiął rozporek, wyciągnął na zewnątrz swojego członka i zaczął się onanizować, równocześnie dotykając Sally. – Zamierzasz wyruszyć na poszukiwania Emmy – odezwała się nagle Sally. David nie odpowiedział. Krążył wokół jej tyłka. – Obwiniasz mnie za jej odejście. To dlatego jesteś na mnie wściekły – powiedziała. Wszedł w nią, a ona wydała z siebie głęboki jęk. Wsunął się w nią głęboko i trwał tak w bezruchu. – Nie chcę, żebyś wyjeżdżał – szepnęła drżącym głosem. Zaczął poruszać się w niej, najpierw powoli, a jej oddech stawał się coraz głośniejszy z każdym jego pchnięciem. Po chwili podkręcił tempo, a jej krótkie oddechy zamieniły się w miłosne pojękiwanie. – Opowiem ci o niej – wydyszała. Penetrował ją głębiej i mocniej. – Wszystko – wyszeptała. W głowie Davida owo „wszystko” było przesycone wspomnieniami dawnej rozpusty, wyuzdanych orgii. Wyobraził sobie Emmę i Sally, ich nagie ciała splecione pośród morza innych nagich ciał. Chwycił biodra kochanki i zaczął głośno szczytować. Jego orgazm był krótki i intensywny.

Po chwili wyszedł z niej i legł plecami na dywan. Sally odwróciła się błyskawicznie, rozpięła mocniej jego spodnie i pośpiesznie pociągnęła je w dół. Usiadła okrakiem na wysokości jego bioder i zaczęła pocierać wargami wzdłuż jego opadającego z sił członka. David przymknął powieki. Dotyk jej miękkiej, wilgotnej cipki był cudownym doznaniem. Gdy otworzył oczy, Sally wyswabadzała się z sukienki. Wyglądała niczym boska istota. I miała rację. Przyszedł się pożegnać. Zamierzał odnaleźć Emmę, chociaż sam jeszcze o tym nie wiedział. Ona mu to uświadomiła. Ale myliła się w jednym względzie. Nie obwiniał jej. Uniosła jego na wpół twardego penisa i dosiadła go. – Ja też tęsknię za Emmą – powiedziała. – Zanim jeszcze pojawiłeś się w jej życiu, była moją kochanką. *** Czekali na windę, którą mieli zjechać na parking. W końcu świat upomniał się o nich. David w swoim garniturze prezentował się nienagannie, a Sally wyglądała niczym typowa bywalczyni salonów w Mosman. Korytarz, na którym się znajdowali, został niedawno odnowiony. Na ścianach położono świeżą tapetę, a podłogę wyścielono nowym dywanem. David opowiadał Sally, że zabiegi te były częścią dużego projektu mającego na celu podniesienie standardu całego domu. Wiedział o tym od znajomego, który był właścicielem budynku. Winda była jedynym elementem, który pozostał nietknięty, co wywołało frustrację mieszkańców. Notorycznie przyjeżdżała z opóźnieniem. Nagle, przerywając mało ekscytujące opowiadanie o niedokończonej renowacji, David zapytał: – Czy w jej życiu byli jeszcze inni mężczyźni, gdy zacząłem się z nią spotykać? Sally podniosła wzrok i przyjrzała mu się uważnie. Pieprzyli się przez bite dwie godziny. Była przekonana, że temat Emmy został wyczerpany i odłożony na bok. David był wobec niej czuły i kochający, a na koniec próbowali nawet znaleźć termin, kiedy mogliby spędzić razem całą noc. – Ja przynajmniej o nich nie słyszałam. Emma zawsze miała kochanków. Nie znałam ich wszystkich. Mężczyźni, których odwiedzała. Przyjaciele, z którymi uprawiała seks. Ona wiecznie wplątana była w jakieś romanse. – Nie przychodzą ci do głowy żadne imiona?

Sally potrząsnęła głową. – Widywałam każdego z nich raz, może dwa. To byli przystojni mężczyźni, którzy byli w niej tak zadurzeni, że nawet nie zwracali na mnie uwagi. W końcu nadjechała winda i weszli do środka. – A jaką rolę odgrywał w tym wszystkim Paul? – Dlaczego to robisz? – Po prostu muszę wiedzieć. – Jej już nie ma, okej? Ja jestem. Cała twoja. Wiem, że była twoją żoną. Wiem, że ją kochałeś. Ja też ją kochałam. Ale to już koniec. Gdy Emma podejmie jakąś decyzję, nic nie jest w stanie tego zmienić. – Wiem. – Czy jestem aż tak kiepskim modelem zastępczym? – zapytała, a jej wymuszony uśmiech zdradzał niepewność. Nie odpowiedział, tylko przyciągnął ją do siebie i pocałował. – Jesteś wyjątkowa. A teraz powiedz mi, co wiesz o Paulu i Emmie – odparł, prezentując standardowy uśmiech, którego używał podczas spotkań biznesowych, by złagodzić zadany cios. – Ale dlaczego? Czyżby byli kochankami? – Ty mi powiedz. – Możliwe. Nie wiem. Nigdy nie mówiła o nim w ten sposób. Zawsze kręcił się obok niej, ale nie pamiętam, aby kiedykolwiek byli razem. – To on powiedział Emmie o nas i o tym mieszkaniu. – Skąd wiesz? David znowu się uśmiechnął. – Ty mu powiedziałeś? – zapytała, szczerze zaskoczona, że zachował się tak nierozważnie, narażając na szwank jej małżeństwo. – Musiałem komuś powiedzieć. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś! – wykrzyknęła, uderzając jego klatkę otwartą dłonią. – To tłumaczyłoby ten ekscentryczny pocałunek. – Pocałował cię? – Tak, w usta. W noc poprzedzającą odejście Emmy. Nigdy specjalnie za mną nie przepadał, dlatego byłam zaskoczona. To był bardzo dziwny pocałunek. Pocałował mnie, jakby czuł, że ma do tego prawo. Teraz już rozumiem. Chciał dać mi do zrozumienia, że wie, że jestem kurwą. – Nie, on tak nie myśli. Żadna kobieta nie jest kurwą w oczach Paula, nawet prostytutek nie traktuje w ten sposób. Znam go całe życie,

jest osobliwym mężczyzną. Nie próbuj doszukiwać się sensu w tym, co robi. – Ale przecież nią jestem. Jeśli nie kurwą, to przynajmniej dziwką, a ty jesteś kłamliwym sukinsynem. – Oni wcale nie są od nas lepsi. Opuścili razem Sydney. – Paul i Emma? Skąd o tym wiesz? Drzwi windy otworzyły się i ruszyli w kierunku swoich aut. – Nie wiem na pewno. Po prostu takie mam przeczucie. Byłem przekonany, że Emma pomieszka u swoich rodziców, ale powiedzieli mi, że poleciała do Europy. Tylko tyle się od nich dowiedziałem. Popytałem znajomych i okazało się, że Paul również opuścił Sydney w pośpiechu. Podejrzewam, że zaplanowali ten wyjazd tej nocy, gdy Paul cię pocałował. Sally wsadziła kluczyk do zamka i otworzyła drzwi samochodu. Odwróciła się, by spojrzeć Davidowi w twarz. – Nie myślisz chyba na poważnie, że Emma świadomie zaplanowała, że odejdzie tylko z paszportem i ciuchami, w które była ubrana? Nie miała przy sobie żadnych pieniędzy. Musiała pożyczyć ode mnie bieliznę. Wzięła moje ulubione jeansy. Gdy zjawiła się u mnie, była roztrzęsiona. Nigdy wcześniej nie widziałam jej w takim stanie. David spojrzał w dół i wbił wzrok w swoje buty. – Byli kochankami, jestem tego pewien. – Jeśli odeszła z Paulem, to tylko dlatego, że on gotów był rzucić wszystko w jednej chwili i podążyć za nią, to wszystko. Sally usiadła na miejscu kierowcy, a David zatrzasnął drzwi. Opuściła szybę. – Zobaczę, czy uda mi się wymknąć na kilka nocy w przyszłym tygodniu. Powiem mu, że jadę na wieś z dziewczynami. Przyjaciółka mówiła mi, że robią jakiś zjazd w Blue Mountains. David skinął głową, a Sally odpaliła samochód. Pochylił się, pocałowali się na do widzenia, po czym odjechała. Stał przez dłuższy czas, nie ruszając się z miejsca. Nigdy wcześniej nie był tak zdezorientowany. Pomyślał o czymś, co Emma powiedziała mu ostatnim razem, gdy rozmawiali: – Chcę, żebyś miał wszystko to, czego pragniesz. Pomogę ci tego dokonać, ale musisz zacząć traktować mnie po partnersku. Nie możemy mieć przed sobą żadnych tajemnic. Masz kochankę. Zdradzasz mnie, Davidzie. Jak się z tym czujesz? – Jak skończony bydlak. – Gówno prawda. Jak czujesz się z tym, że kochają cię dwie

naprawdę piękne kobiety? Wydaje mi się, że czujesz się z tym całkiem nieźle. Wydaje mi się, że sam się sobie dziwisz, dlaczego czekałeś z tym tak długo. Mogę się założyć, że dopiero teraz żyjesz pełnią życia. Myślę, że czujesz się, jakbyś był królem wszechświata, bogiem seksu. I myślę, że czujesz się bardziej męsko niż kiedykolwiek wcześniej. I dokładnie tak powinieneś się czuć! Jeśli nie, to nie robisz tego dobrze albo robisz to z niewłaściwych pobudek. Najwyraźniej nie robił tego we właściwy sposób.

Osiemnaście

Światła Otranto rozpościerały się w oddali przed Emmą i prowadziły ją do domu. Poruszała się tak szybko, jak tylko mogła, bez zmuszania się do biegu. Była pewna, że istniała krótsza droga do miasta z mariny, ale nie zamierzała szukać jej po nocy. Obrała okrężną drogę i trzymała się pobocza oświetlonej latarniami ulicy. – Emma! Udawała, że nie słyszy wołającego ją głosu. – Emma! Poczekaj chwilę. Idziesz w złym kierunku. Impreza jest w tę stronę. Zatrzymała się. To nie był David. A wydawało jej się, że słyszy jego głos. W jej kierunku zbliżał się nieznajomy. Towarzyszyły mu dwie piękne kobiety. Wszyscy trzymali w dłoniach niewielkie skrzynki. – Sebastian?! – zawołała, odkrywszy, kim był mężczyzna, który ją zaczepił. Podszedł prosto do niej, odstawił pudło na ziemię i pocałował ją w policzek. Kobiety trzymały się z tyłu. Stanęły przy latarni i również postawiły na ziemi swoje skrzynie, w których Emma dostrzegła wino i szampana. – Najdroższe wino, jakie kiedykolwiek kupiłem. To właściwie tylko jakiś lokalny trunek, ale wszystko jest pozamykane, więc musieliśmy zaopatrzyć się w restauracji. Nieźle ze mnie zdarli. Ale cóż mogłem zrobić? Co to za impreza bez procentów? Emma uśmiechnęła się. Nie wiedziała, co myśleć o nagłym pojawieniu się Sebastiana. – Cieszę się, że cię widzę. Miałem nadzieję, że cię spotkam. David mówił, że jesteś tutaj. Dlatego tak bardzo chce, żebyśmy ruszyli dalej. – Odpływacie? – Jutro. Popłyniemy na południe wzdłuż wybrzeża i dookoła „obcasa”. David nie chce, żebyś miała wrażenie, że się narzuca. Mówił mi, że cały czas był bardzo dyskretny, trzymał się głównie prywatnych plaż na północy i rzadko wpływał do miasta. – Co takiego? Nie rozumiem. – Spóźniłem się. Miałem być tutaj już miesiąc temu. Zaproponowałem Davidowi, żebyśmy spotkali się w Otranto, ale po

wypłynięciu z Sydney po drodze wplątałem się w kłopoty. David przyleciał do Włoch i wynajął tego Titanica. Widziałaś go? To największy pierdolony jacht, jaki kiedykolwiek widziałem! – Zaproponowałeś, żebyście się tu spotkali? – Taa, przypływaliśmy tu kiedyś z moją żoną. Nie miałem pojęcia, że jesteś w Otranto. Skąd mogłem wiedzieć? – A więc David nie wiedział, że tu jestem? – Nie, i był dosyć skrępowany, gdy odkrył, że tu mieszkasz. – Nie ma mowy. Nie wierzę w to. – Dlatego właśnie był skrępowany. Wiedział, że z góry założysz, że przyjechał cię odnaleźć. – Ale… – To naprawdę moja wina. Przyjeżdżałem tu na wakacje od lat. Znam włoskie wybrzeże jak własną kieszeń. A w Otranto jesteś zupełnie anonimowy, nikt z kręgu naszych znajomych nie odwiedza tego miejsca. Jest idealnie. A woda – czyż nie jest cudowna? Kobiety zaczęły przywoływać Sebastiana. Zaczynały się nudzić. – Lepiej już idź. – Taa, muszę ruszać, bo zaraz zaczną mi trzeźwieć – powiedział z figlarnym błyskiem w oku. Gdy podniósł skrzynkę, w środku zabrzęczało szkło. Dał jej pożegnalnego buziaka w policzek. Gdy zrobił kilka kroków, Emma rzuciła do niego: – Powiedz mu, że nie musi opuszczać miasta z mojego powodu. Otranto jest wystarczająco duże, by pomieścić nas oboje. – Przekażę mu. – W każdym razie i tak ostatnio zaczęłam planować podróż pociągiem na północ. Może do Paryża. – Czyli nie miałabyś nic przeciwko, żebyśmy zostali? – Broń Boże. Skąd ten pomysł? – Ha, to zabawne. Mówił mi, że ukrywał się w Albanii przez ostatni tydzień. Bał się, że go zobaczyłaś. Zgodził się wrócić dzisiaj, bo bardzo chciałem przypłynąć do Otranto i odwiedzić starych znajomych. Uśmiechnął się i zaczął iść w przeciwnym kierunku. Po chwili zatrzymał się i znów odwrócił się na pięcie. – Dlaczego nie pójdziesz z nami i nie przyłączysz się do zabawy? – Nie, nie mogłabym, naprawdę. – Dobranoc zatem. Emma odeszła miarowym krokiem i wkrótce przemykała już

wąskimi uliczkami miasta. Trudno jej było zebrać myśli. Była przekonana, że David przybył do Otranto dla niej. To było jasne jak słońce. Z drugiej strony Sebastian wyjaśnił wszystko w tak rzeczowy sposób. Dla niego był to tylko splot niefortunnych okoliczności. Takie rzeczy się zdarzają. Wszystkie elementy jego historii składały się w logiczną całość. Odwiedzał Otranto ze swoją żoną. Dlaczego miałby to wszystko zmyślić? Emma ponownie znalazła się na galerii z widokiem na zatokę. Nogi same ją tu zaprowadziły. Restauracje były już zamknięte, w pobliżu nie było nikogo. Patrzyła w dół na marinę. Sebastian i jego przyjaciółki dotarli już na łódkę, a impreza trwała w najlepsze. Fale muzyki płynęły od zatoki z każdym podmuchem morskiej bryzy. A jeśli David naprawdę nie przyjechał dla niej? Jeśli był to tylko przedziwny zbieg okoliczności? Nie, nie mogła w to uwierzyć. Podał Amerykaninowi w barze jej imię. Zapłacił Marco, żeby go namalował. Pieprzył się z Eleną. David szedł jej śladami, zataczał wokół niej coraz ciaśniejsze kręgi. To nie mógł być przypadek. Wypatrzył ją w barze. W barze, jakich wiele w miasteczku. Chociaż z drugiej strony ten lokal był najchętniej uczęszczanym miejscem rozrywki w całym mieście. Wszyscy, chcąc nie chcąc, w końcu do niego docierali. To mógł być przypadek. Mógł. Może zawitał do baru, bo znudziło mu się siedzenie na łodzi. A potem wszystko potoczyło się lawinowo. Przyłożyła czoło do kamiennego muru. Zrobiło jej się słabo, poczuła silny skurcz w żołądku. Pieprzony Sebastian! Jak to było możliwe? To po prostu nie mogło się zdarzyć. To nie mógł być zbieg okoliczności. Nie mógł. *** Marco nie zauważył jej od razu. Bar był zatłoczony. Grał popularny lokalny zespół i ludzie podrygiwali w miejscu, ściśnięci jeden obok drugiego. Klimatyzacja nie nadążała chłodzić gorąca generowanego przez tłum. Na czołach lśniły kropelki potu, koszule były rozpięte lub zrzucone zupełnie. Większość mężczyzn prezentowała nagie torsy, a kobiety paradowały w bikini. Marco i inni barmani byli osaczeni przez spragnionych klientów. Od czasu do czasu Marco pryskał wodą ponad głowami parujących tancerzy, którzy przyjmowali to orzeźwienie entuzjastycznymi okrzykami ulgi. Marco wiedział, że będzie przykuty do baru aż do świtu. Nie zapowiadało się, by mogli zamknąć klub o zwykłej porze, nie sposób było pozbyć się tych tłumów tak szybko. Był wycieńczony. Tego dnia wstał o

świcie i zaszył się w swojej pracowni. Odkąd Emma odeszła, jego malarska obsesja powróciła. Myślał wyłącznie o swoim dziele. Co oznaczało, że myślał wyłącznie o jego temacie. Co z kolei oznaczało, że myślał wyłącznie o Emmie. Pozwolił jej odejść. Nie awanturował się. Nie poszukiwał jej. Wiedział, gdzie się zatrzymała. Wiedział, z kim chodziła na kolacje. Znajomi wspominali mu, że widzieli ją tu i tam. Była teraz kimś w rodzaju lokalnej celebrytki. Plotkowali o niej. Zdradzali mu, kogo zapraszała do swojego pokoju. Mówili mu to wszystko, by go zranić, ale on znał Emmę lepiej niż oni. Nie chciał stać jej na drodze. Chociaż paznokcie miał obgryzione niemal do krwi. Zatrzymał się w połowie napełniania kufla z piwem. Popatrzył na tłum znad szklanki. Był pewien, że Emma znajdowała się w klubie, bo nagle poczuł jej obecność. Uśmiechnął się i powrócił do lania piwa. Nie wykazywał nigdy zdolności parapsychologicznych, dlatego tłumaczył sobie, że prawdopodobnie dostrzegł ją nieświadomie kątem oka. Tak czy inaczej, najważniejsze, że tu była, a fakt ten czynił go niewspółmiernie szczęśliwym.

Dziewiętnaście

Skwar zdawał się nie mieć końca, trwała flauta i niezmącona, lustrzana tafla wody lśniła w promieniach słońca. Nie czuć było nawet najlżejszego podmuchu. Zapowiadało się, że temperatura wzrośnie powyżej trzydziestu stopni jeszcze przed południem. Wybrzeże usłane było brązowymi ciałami wyznawców słońca, cieszących się pięknym wakacyjnym dniem, a nieco dalej od portu, przy popularnych kąpieliskach, stały na kotwicy rekreacyjne jachty. Niektóre z nich wypływały na motorze w poszukiwaniu odosobnionej zatoczki, ale znalezienie takiego ustronnego miejsca graniczyło z cudem w środku sezonu. Był sierpień. Gdy patrzył na brzeg od strony morza, Davidowi przyszło do głowy, że plażowicze wyglądają jak stado wylegujących się na piasku fok, które widział w jakimś filmie przyrodniczym. Cechowała ich ta sama wytrwałość. Dosłownie nie było na wybrzeżu niewykorzystanego skrawka ziemi. Jeśli dało się gdzieś wcisnąć ręcznik, bez względu na to, jak niebezpieczny czy niewygodny był ten kawałek skały, na pewno smażyło się tam w słońcu jakieś ciało. David zszedł po schodkach do niewielkiej łodzi motorowej. Spojrzał na swojego załoganta, który pozostał na pokładzie, i poinformował go, aby spodziewali się go w porze lunchu. Biorąc pod uwagę okoliczność, że może powrócić w towarzystwie gości, zarządził: – Przygotuj dla czterech lub pięciu osób, tak na wszelki wypadek. Następnie usiadł w łodzi, a mężczyzna przy sterze odpalił silnik. Znajdowali się w pewnej odległości od jachtu, gdy na brzegu dostrzegł Elenę. Siedziała na wąskim pasku wybrzeża, który wynajmował od niej przez lato. Mały Marco, zupełnie golutki, siedział przed nią. Patrzyła prosto na niego, ale nie pomachał jej. Ona również nie wykonała żadnego gestu. Czekała na niego. Chociaż David wyglądał pozornie na spokojnego, nie miał pojęcia, co przyniesie przyszłość. Nie potrafił wyobrazić sobie jutra. Nawet jeśli sprawy miały ułożyć się po jego myśli, jutro było nieprzewidywalne. To go przerażało. Był mężczyzną, który zwykł planować, mężczyzną, który miał wszystko przygotowane, mężczyzną, który zwykle dostawał to, czego chciał. Tak wiele się zmieniło, wciąż się zmieniało. Każdego dnia uczył się teraz czegoś nowego o sobie i o otaczającym go świecie. Musiał zacząć

wszystko od początku. Gdy Emma go opuściła, nie był gotowy, by zrozumieć, co miała na myśli, mówiąc „Nie jesteś gotowy na partnerski związek ze mną”. Jego krótka rozmowa z Paulem to zmieniła. Jakiś miesiąc po odejściu Emmy David dowiedział się od znajomego, że Paul wrócił do Sydney. Nie zamierzał tracić czasu. Pojechał do siedziby firmy, dla której zwykle pracował Paul, przeszedł bez słowa obok recepcji i okazało się, że przeczucie go nie myliło. Paul siedział na krawędzi biurka zapatrzonej w niego brunetki. Spostrzegł Davida od razu, gdy ten wkroczył do otwartej przestrzeni biura, i natychmiast poderwał się z miejsca. David nie miał pojęcia, co powinien powiedzieć, ale gdy dostrzegł cień strachu w oczach Paula, domyślił się, że jego własne obawy były w pełni uzasadnione. Na ogromnej przestrzeni biura przebywało około dwudziestu pięciu pracowników. Wszystkie oczy zwróciły się w stronę postawnego mężczyzny w doskonale uszytym, dopasowanym garniturze, który kroczył zdeterminowany w ich kierunku. W końcu David zatrzymał się przed Paulem i spoglądając mu w oczy, odezwał się zaskakująco spokojnym głosem: – Jesteś pierdoloną pizdą. Nastała chwila pełnej napięcia i niedowierzania ciszy, którą w końcu przerwał Paul. Uśmiechając się szeroko, powiedział: – Wyszedłbym na głupca, gdybym próbował temu zaprzeczyć. Wszyscy tutaj za dobrze mnie znają. Jeśli liczył na wybuch śmiechu, musiał być szczerze zawiedziony. Jego koledzy za bardzo się bali, aby ośmielić się zareagować na ten żart. Mimo iż David miał na sobie elegancki garnitur, nigdy w życiu nie sprawiał wrażenia bardziej niebezpiecznego i gotowego na wszystko niż w tym momencie. Recepcjonistka, która podążyła za nim, wyglądała przy jego rosłej postaci jak karzełek. Stała teraz z tyłu, wymachując dłońmi, jakby chciała przepędzić go z pokoju. Gdy zrobił kolejny krok w stronę Paula, całe biuro wstrzymało oddech. – Pieprzyłeś moją żonę – wyrzucił z siebie David. Dopiero gdy wypowiedział te słowa, zdał sobie sprawę, jak żałośnie to zabrzmiało. – Pieprzyłem żony wielu mężczyzn, Davidzie. – Zawahał się. – Ale żadna z nich nie potrzebowała tego bardziej niż twoja. Przez następne trzy sekundy czas jakby się zatrzymał i całe biuro zamarło w bezruchu.

Wtem David ruszył naprzód. Komuś wyrwał się z gardła strwożony krzyk. Paul rzucił się do ucieczki między biurkami, strącając po drodze na podłogę kilka książek, aż znalazł się pod tylną ścianą biura. Okrążył biurko i stanął plecami do ściany. – Już dobrze, wyluzuj, osiłku, to nie ogólniak. Nie rozwiążesz niczego za pomocą pięści. Jesteś już dużym chłopcem – wydyszał Paul, nie mogąc złapać tchu z podekscytowania. Zdołał utworzyć barykadę z dwóch biurek, donicy i dystrybutora wody, które miały uchronić go przed furią Davida. David mierzył go morderczym spojrzeniem. – Dosyć tego! – krzyknął nagle ktoś z tłumu. Głos odwrócił uwagę Davida, który spojrzał do tyłu, próbując zorientować się, do kogo należał, a w tym samym czasie Paul wystrzelił obok niego ku drzwiom wyjściowym. – Nie zdołasz mnie dogonić. Nigdy ci się to nie udało! – zawołał, śmiejąc się drwiąco. Dystans między nimi zwiększył się do ponad dziesięciu metrów i Paul był w doskonałej sytuacji, by wymknąć się Davidowi na dobre. Ale wówczas ten sam władczy głos odezwał się ponownie. Należał do kobiety, która stanęła przy drzwiach narożnego gabinetu. Miała około czterdziestu lat, ubrana była w ciemnoniebieski kostium, a jej włosy były krótko ścięte. David nie mógł dostrzec tabliczki na drzwiach, gdyż przysłaniała go sylwetka kobiety, ale założył, że należała do personelu kierowniczego. – Na Boga, dorośnij, człowieku! Nie popieram tego, co zrobił Paul, ale żeby uganiać się za nim po całym biurze? My tutaj próbujemy pracować! – David wpatrywał się w kobietę, oddychając ciężko. – A tak na marginesie, to naprawdę nie ma nic wspólnego z nim. Naprawdę nie ma. Kobieta znajdowała się zaledwie kilka kroków od niego. Stała w stanowczej pozie, z lekko rozstawionymi nogami i z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Pokiwała w jego stronę palcem wskazującym, jakby chciała powiedzieć „chodź no tutaj”. Kiedy podszedł do niej, przywołała go gestem, aby zbliżył się jeszcze bardziej, po czym wyszeptała mu prosto do ucha: – Ten problem musisz rozwiązać ze swoją żoną. Dobrze wiesz, że ma wolną wolę. To prawda, spała z nim. Dokonała wyboru. Co prawda kiepski to był wybór, ale przecież wszyscy popełniamy błędy. – Jak masz na imię? – zapytał szeptem. – Candice.

– Candice, czy jest tu jakiś pokój, gdzie mógłbym uciąć sobie krótką pogawędkę z Paulem? Obiecuję, że go nie tknę. – Jeśli pozwolisz mi uczestniczyć w spotkaniu, pokój może się znajdzie. Nie mogę pozwolić na bójkę w moim biurze. Zawahał się i wydał z siebie zniecierpliwione westchnienie. – Mogę też po prostu wezwać policję. – Jako cichy obserwator? – Tak. Kilka minut później David stał w oddzielnym pomieszczeniu przy jednym krańcu stołu konferencyjnego plecami do okna. Candice usadowiła się na krześle niedaleko jedynych drzwi do sali, a Paul usiadł przy drugim krańcu stołu. Pokój przypominał bardziej składzik niż prawdziwą salę konferencyjną. W jednym kącie zalegało mnóstwo sprzętu do filmowania, jakieś kartony i czarne plastikowe worki na śmieci. – A więc? – zapytał w końcu Paul, gdyż David uparcie milczał. Jego nieśmiałe pytanie napotkało jednak ścianę milczenia. – Słuchaj, Davidzie, jeśli chcesz znać prawdę, z jakiegoś nieznanego mi powodu Emma cię kocha. Jesteś pierwszą osobą, którą kiedykolwiek pokochała. David odwrócił się w stronę okna. Słowa Paula podziałały na niego zbyt silnie. – Tak bardzo cię kochała, że była skłonna porzucić swoje pragnienia, by upewnić się, że twoje banalne, pozbawione fantazji potrzeby zostaną spełnione. Wyszła za ciebie za mąż, ponieważ przywiązywałeś do tego wagę. Zamierzała nawet urodzić ci dziecko, chociaż sama nigdy by się na to nie zdecydowała. To właśnie może zdziałać miłość. Myślała, że tego właśnie pragnąłeś. Myślała, że to przyniesie ci spełnienie. Ale wówczas ty wpadłeś na wspaniały pomysł, żeby rżnąć Sally. – Gdzie ona jest? – Nie wiem. – Wyjechałeś z nią z Sydney. – Wiem, pamiętam dobrze. Ale zostawiła mnie w Rzymie. – Zostawiła cię? – Znużyliśmy się sobą. Tacy już jesteśmy. – Zrujnowałeś moje małżeństwo, by spędzić z nią kilka tygodni? – Nie zrujnowałem twojego małżeństwa. Sam to zrobiłeś. Przyszła do mnie i powiedziała, że musi się stąd wyrwać, więc postanowiłem jej towarzyszyć. – Powiedziałeś jej, że Sally jest moją kochanką. – Zgadza się. Nie zasługujesz na Emmę. Nie masz pojęcia, kim jest i

do czego jest zdolna. To tak, jakbyś zamknął w klatce rajskiego ptaka. David usiadł. – Powinieneś trzymać się od niej z daleka. Pozwól jej żyć własnym życiem. Pozwól jej o sobie zapomnieć. Nie jest kobietą, za którą ją bierzesz, nie jest kobietą, którą kiedykolwiek zrozumiesz czy zaakceptujesz. – Kocham ją. – Czyżby? – Tak. – Pieprzyłem ją w twoim domu podczas twojej nieobecności. Z radością upajała się tą zdradą. Davidowi krew odpłynęła z twarzy. – To właśnie kobieta, którą poślubiłeś. Nadal jej pragniesz? Nadal ją kochasz? David skinął głową. – W noc przed waszym ślubem zakradłem się do domu jej rodziców, gdzie się zatrzymała, i zerżnąłem ją. Zerżnąłem ją w dupę tak mocno, że w dzień waszego ślubu słowa przysięgi małżeńskiej musiały odbijać się echem w jej tyłku. David wstał. – Kim ty jesteś? – zapytał. – Stałem przy tobie jako twój drużba. – Na miłość boską! Zapoznałeś nas! – Nadal ją kochasz? Nadal chcesz wiedzieć, gdzie jest? David drżał na całym ciele. – Davidzie, Emma jest najbardziej niesamowitą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Wszystko, co zrobiła, można opisać tak obcesowo, jak właśnie to zrobiłem, gdy patrzy się na to z zewnątrz. Mogę próbować zrobić z niej potwora, ale ona nim nie jest. Nastała chwila ciszy. – Nigdy nie zdołasz dostrzec w niej tego, co ja w niej widzę. Nigdy nie uda ci się wyjść poza ramy swojego świata, który uważasz za jedyny możliwy. Twoje nadzieje, twoje marzenia, twoje ambicje są dla niej akceptowalne, ale w dużej mierze zupełnie obce. Nigdy nie żyła tak jak inni ludzie… dopóki nie poznała ciebie. – Po prostu wspaniale. – Jesteś jedynym, którego zdołała oszukać. Kocha cię, ale nie potrafi być z tobą szczera. Jesteś taki zwyczajny. Jesteś jej pierwszą wielką pomyłką.

– Powiedziała mi, że nie jestem gotów na to, by być jej partnerem. Czy to oznacza, że ty nim jesteś? – Ona mnie nie kocha, nigdy nie kochała. Jesteśmy przyjaciółmi i nasz związek nigdy nie wykroczy poza ramy przyjaźni. Wiesz, ona ma rację, nie jesteś gotów, by być jej partnerem. Dobrze zrobiła, odchodząc. David podszedł do drzwi i położył dłoń na klamce. – Więc nie wiesz, gdzie teraz jest? – Zamierzasz jej szukać? – zapytał Paul, obracając się na biurowym krześle. – Tak – powiedział i otworzył drzwi. – Zostaw… ją… kurwa… w spokoju. – Kocham ją. Nie mogę bez niej żyć. Zrobię wszystko, żeby do mnie wróciła – odparł David i wyszedł z pokoju. – Zostaw ją, kurwa, w spokoju! – wykrzyczał za nim Paul. Odpowiedziała mu cisza. Paul zrobił kilka obrotów na krześle, po czym postawił stopy z powrotem na podłodze i zatrzymał się z twarzą skierowaną ku drzwiom. Candice wpatrywała się w niego z pogardą w oczach. – Ty naprawdę jesteś pierdoloną pizdą, wiesz o tym, prawda? Paul tylko skinął głową. *** Elena przytrzymywała motorówkę, podczas gdy David wdrapywał się na skały. Załogant wycofał łódź i popłynął z powrotem w kierunku jachtu. Pocałowała go w oba policzki. – Czy są tutaj? – zapytał ją. – Si – odpowiedziała. – On maluje. Ona jest z nim. Elena podniosła z ziemi małego Marco. – Jesteś pewien? – zapytała. – Chcesz to zrobić? – Muszę wiedzieć. – Poverino. – Elena wzięła jego dłoń w swoją i ścisnęła delikatnie, ze zrozumieniem.

Dwadzieścia

W tym samym czasie Emma leżała całkiem naga na tapczanie Marco. Po nocy spędzonej wspólnie w pracowni obudzili się wczesnym świtem. Od czasu, gdy ujrzała Davida w porcie, minęły trzy dni. Tamtej nocy udała się do baru, poczekała, aż Marco skończy pracę, a później wdrapała się na tył jego skutera i objęła go dłońmi w pasie. Teraz była z powrotem w jego atelier, na jego wyspie. Uległa. Już nigdy nie zamierzała stąd uciekać. Przekręciła się na brzuch i oparła głowę na dłoniach. Marco dopiero co podniósł się z łóżka. Dwukrotnie doprowadził ją do orgazmu, najpierw pieszcząc ją językiem, następnie penetrując członkiem, po czym zabrał się do malowania. Pracował przez cały ranek. Voodoo przestało działać. Znów mógł pieprzyć się i malować, malować i pieprzyć się. Przez ten czas dwukrotnie przemierzyła podwórko, żeby zrobić siusiu. Przemknęła ukradkiem nago. Nie zamierzała już nigdy więcej nosić ubrań. O świcie wykąpali się nago w morzu. Jej skóra pokryta była solą, a po porannych igraszkach z Marco również spermą. Nigdy więcej nie zamierzała również myć się sama. On mógł ją myć, jeśli miał na to ochotę. Miednica, mydło, dzban z gorącą wodą. Jak na obrazie Degasa. Emma zamierzała być jego muzą, kochanką, lalką, zabawką, czymkolwiek zechce, dopóki się mu nie znudzi. Była emocjonalnie wyczerpana. Liczyła się tylko jej fizyczność, nie była niczym ponad to. Sprowadzała się tylko do ciała, które pewnego dnia zgnije. Dlatego czuła desperacką potrzebę, by używać swego ciała jak najintensywniej i tak długo, póki nie zostanie po niej proch i pył. O Davidzie zdarzało jej się myśleć teraz tylko trzy razy na minutę. Było coraz lepiej. Wkrótce powinna była ograniczyć się do wspominania go tylko dwa razy na minutę. Leżała na brzuchu i pomimo że wciąż czuła na swojej skórze ciepło dotyku Marco, pragnęła już, by wrócił do łóżka. Sięgnęła dłonią w kierunku skrzyni, na której leżały pozostałości śniadania, które dla niej przygotował. Brioszka, kawa, mleko. Urwała mały kawałek brioszki. Rozpuszczona czekolada wylała się z wnętrza ciasta na jej palce. W miarę jedzenia czuła się coraz bardziej głodna. Trzy dni. Trzy dni hedonizmu. Trzy dni niekończącej się przyjemności.

– Marco, pracujesz dzisiaj? – Nigdy więcej nie będę pracować w tym barze. Emma pocałowała swoją dłoń, zlizując z palców czekoladę i równocześnie czując jego smak na swojej skórze. – Co zamierzasz robić? – Nic nie robić. – Ale Elena cię wyrzuci. – Si, i zabiorą cię ode mnie. – Nie pójdę. – To się stanie. Wiem to. Nie będę zdziwiony. Mam cię teraz. To wszystko. To się liczy. – Masz mnie teraz. Emma przymknęła powieki. *** – Emmo… Emmo. Nagle poczuła dłoń na swoim ramieniu. Przekręciła się na plecy i otworzyła oczy. Pochylała się nad nią twarz Eleny. – Nie śpisz? – Nie – odpowiedziała i ponownie przymknęła powieki. – Twój mąż tu jest. Oczy Emmy natychmiast otworzyły się szeroko. Podniosła się i oparła na łokciu. Gdy spała, ktoś musiał narzucić na nią koc. Przytrzymała go przy piersiach i rozejrzała się po pracowni. – Gdzie jest Marco? – Na zewnątrz, rozmawia z twoim mężem. – Przestań nazywać go moim mężem. – Okej. David tu jest. Chce z tobą spotkać. – Ale ja nie chcę z nim rozmawiać – rzuciła, po czym odwróciła się plecami i odsunęła od Eleny, która siedziała na brzegu tapczanu. Po chwili ponownie zwróciła się w jej stronę i zapytała: – Skąd wiedział, że tu jestem? – Powiedziałam mu. – Powiedziałaś mu? Dlaczego to zrobiłaś? – On kocha ciebie i tylko ciebie. – Ach, jakoś nie chce mi się w to wierzyć! – Naprawdę. – Do tego nie mogę zrozumieć, dlaczego przysłał tu ciebie, żeby mi o tym powiedzieć.

– Nie przysłał mnie. Przyszłam sama. Ja nie chcę walki. Chcę, żebyś zrozumiała. – Co zrozumiała? – Przyjechał do Włoch, żeby cię odszukać. – Nie, to nieprawda. – To prawda. Przyjechał dla ciebie. Porzucił swoją pracę. Sprzedał dom. Zostawił twoją przyjaciółkę. Przyjechał tu i znalazł cię. Powiedział, że byłam dla niego tylko przelotną przygodą. Powiedział, że nie mógł utrzymać rąk przy sobie. Rozumiesz? Powiedział, że to zrozumiesz. Emma ponownie zamknęła oczy. Kręciło jej się w głowie. – Mówił, że ty rozmawiałaś z jego znajomym. – Z Sebastianem? – Si, Sebastian. I ty nie usłyszałaś prawdy. On nic nie wie. David nie mówi jemu prawdy. – Czy możesz przyprowadzić Marco? Proszę cię, Eleno. I nie wpuszczaj tutaj Davida. Elena zostawiła ją samą w pracowni. Emma nie potrafiła myśleć trzeźwo. Po prostu nie potrafiła. Nagły przypływ uczuć był tak przytłaczający, że jej umysł został pokonany. W głowie czuła szum i gwałtowne dudnienie serca. Z całej siły zacisnęła powieki, przekręciła się na bok i objęła ramionami kolana. Nie mogła zrobić nic w obliczu tej obezwładniającej miłości, którą darzyła Davida, tej miłości, która była najintensywniejszym uczuciem, jakiego kiedykolwiek doznała w życiu. Nic się jej nie równało, ale Emma wiedziała instynktownie, że nie mogła wrócić na tę samą ścieżkę. Zrobiła to raz i nie mogła popełnić tego błędu ponownie. – Emmo? Był w pracowni. David był w pracowni. Nie była na to gotowa. Leżała naga w łóżku swojego kochanka. Nie tak wyobrażała sobie ich pierwsze spotkanie. Myślała raczej, że dojrzy ją siedzącą w jednej z restauracji ciągnących się wzdłuż tarasu wokół fortyfikacji starego miasta. U swego boku miałaby Marco. Ich spotkanie nie trwałoby długo. David odrzuciłby ofertę przyłączenia się do nich na kolację. Nerwowe uśmiechy. Frustracja. Niewypowiedziane myśli, niewypowiedziane pragnienia. Drugie spotkanie odbyłoby się w nieco cieplejszej atmosferze. Wpadliby na siebie na plaży lub na promenadzie, a ona wyglądałaby bajecznie w swoim bikini czy sarongu. Tym razem nikt by im nie towarzyszył. David zachowywałby się swobodnie, beztrosko, po czym zniknąłby w tłumie turystów. Być może przedtem dotknąłby ukradkiem jej ramienia lub

pocałował w policzek na pożegnanie. Tak wyglądałoby ich drugie spotkanie. A kolejnym razem… – Emmo? Nagle została wybudzona ze swoich fantazji. Oddychała z trudem. Powierciła się chwilę pod kocem, by zwinąć się w tak ciasny kłębek, jak tylko potrafiła. Musiał okazać się idealny, nie dopuszczała do siebie innej myśli. Usłyszała, jak nogi jednej ze sztalug szorują o podłogę. Minął ścianę obrazów i musiał być teraz u nóg tapczanu, na którym leżała. Emma powtarzała w swej głowie niczym mantrę – nie odzywaj się, nie odzywaj się, nie odzywaj się, nie odzywaj się… – Emmo, chcę być twoim partnerem. Kłębek pośrodku łóżka poruszył się nieznacznie. Nie potrafiła myśleć racjonalnie. W głowie słyszała powtarzające się – nie, nie, nie, nie. Ale jej serce tańczyło. Głęboki ton jego głosu przedarł się przez mur i rozbrzmiewał w jej wnętrzu, uwięziony w jej klatce piersiowej. W jego głosie rozpoznała ból. Był przepełniony emocjami. Chciała przeprosić go za to, że w ogóle pojawiła się w jego życiu. Rzucił swoją pracę, sprzedał dom, z którego był tak dumny, a do tego stracił żonę, w której rolę próbowała się wcielić z tak marnym skutkiem. Dlaczego zdecydował się porzucić wszystko, co go definiowało? Wykradła mu jego marzenia. Nie miała żadnego prawa do jego miłości. – Czy wiesz, co to oznacza? – zapytała spod koca. – Wiem więcej niż kiedyś i jestem gotów dowiedzieć się więcej. Kłębek na łóżku milczał i nie poruszał się. – Udało mi się porozmawiać z Paulem. Był brutalnie szczery. Żadnej reakcji. – Nie odrzucaj mnie od razu. Sprawdź mnie. Jestem odporny. – Jak bardzo brutalnie? – Opowiedział mi o nocy przed naszym ślubem. – I mimo to przyjechałeś tu za mną? Usłyszała, jak stopy Davida przesuwają się po kamiennej podłodze. – Nie zasługujesz na takie traktowanie – powiedziała. – Wiem jedno: kocham cię. Świadomość tego utrzymuje mnie na powierzchni. Zrób z tym, co tylko chcesz. Emma poruszyła się i wysunęła głowę spod koca. David stał przy nogach łóżka, ubrany w luźne materiałowe szorty i opięty niebieski podkoszulek. Miał mocną opaleniznę. Wydawał się bardzo męski i potężny – potężniejszy od tego Davida, którego zapamiętała. Nie potrafiła spojrzeć

mu w oczy. Na jego twarzy malowało się zbyt wiele intensywnych emocji. – Nie płacz – poprosił, świadomie pomijając czułe „kochanie”, jakim zwykł ją obdarzać. Emma nawet nie zdawała sobie sprawy, że po policzkach płynęły jej łzy. Wytarła je pospiesznie wierzchem dłoni i popatrzyła w górę. Ich spojrzenia spotkały się i wówczas rozpoznała w jego oczach coś, o czym już dawno zapomniała – jego siłę i determinację. – Muszę pozostać sobą – oznajmiła. – Nie mogę już odgrywać kogoś innego. – A ja będę sobą. – Zranię cię. Już to zrobiłam i zrobię to ponownie. – I ja też cię zranię. Emma położyła głowę z powrotem na łóżku. – Chcę tak wiele – wymruczała znużonym głosem. – Ja chcę jeszcze więcej. Nagle zrozumiała, że jest wyczerpana. Mężczyzna, który stał teraz przed nią, nie wyglądał inaczej niż mężczyzna, którego opuściła. Wciąż czuła zapach skóry w jego bmw. Wciąż kojarzył jej się z wypolerowanymi drewnianymi podłogami, po których stąpała bosymi stopami. Z kosztownymi jedwabnymi prześcieradłami. Słowa, które płynęły z jego ust, brzmiały w tym kontekście nader zuchwale. – Cóż możesz o mnie wiedzieć? – zapytała. – Wszystko i nic. Chciałbym cię poznać, prawdziwą ciebie. Emma przekręciła się na plecy i podniosła na łokciu, przyciskając koc do piersi. – Jesteś tego pewien? – To jedyna rzecz, której jestem pewien. Odrzuciłem wszystkie swoje prawdy, wszystkie zasady. Przychodzę do ciebie nieskrępowany, bez żadnych uprzedzeń. – Wygląda na to, że dobrze przygotowałeś się do tej rozmowy. – Dałaś mi dużo czasu, żebym wszystko przemyślał. – A co takiego powiedziałeś Elenie, że stała się taka uległa? – Prawdę. Powiedziałem jej, że wykorzystałem ją, żeby zbliżyć się do ciebie. – A co powiedziałeś Sally? – Powiedziałem jej to, co sama już wiedziała, że kocham cię ponad życie. – I że zrobiłbyś wszystko, żeby mnie odzyskać?

– Tak. – I tego właśnie się boję. Potrzebuję partnera, a nie ucznia. W tym momencie David odwrócił głowę na dźwięk otwieranych drzwi. – Dałem ci pięć minut, jak prosisz. – Marco okrążył jeden ze swoich obrazów. – Scusa, ja nie wiem, co robić. On bardzo chce rozmawiać. Elena mówi okej. Wpuściłem go. David i Emma wpatrywali się w Marco, jakby widzieli go po raz pierwszy w życiu. – Ja myślę, że ty tego chcesz, si? – powiedział, siadając na brzegu tapczanu. – Ty chcesz z nim rozmawiać. Wyciągnął dłoń i dotknął jej policzka. Czułość była wpisana w jego naturę. – Chce, żebym była jego – wytłumaczyła mu. – A ty ilu mężczyzn chcesz? – zapytał Marco z uśmiechem. Emma zaśmiała się. – Wszystkich. – Si, tak myślę. – Przeniósł wzrok z Emmy na Davida, podążając za jej spojrzeniem. – Lubisz tego? – Kocham go. – Kochasz go? – zapytał Marco w tym samym momencie, w którym David powiedział z niedowierzaniem: „Kochasz mnie?”. – Si, kocham go – odpowiedziała Emma, spoglądając na Marco i ignorując na razie Davida. David zrobił krok do przodu i pochylił się w jej stronę, ale powstrzymała go w połowie drogi ruchem dłoni. – Ale sama miłość nie wystarczy. Nie wystarczyła wcześniej i nie wystarczy teraz. Emma wyciągnęła rękę w kierunku Marco i przyciągnęła go do siebie, równocześnie patrząc Davidowi głęboko w oczy. Malarz zrozumiał, co miała na myśli. Gwałtownym ruchem zerwał z niej koc, odsłaniając przed mężem Emmy jej nagie ciało, rozsunął jej nogi, rozpiął rozporek swoich jeansów, po czym położył się na niej. Emma objęła go nogami i poczuła, jak w nią wchodzi. David nawet nie drgnął. Patrzył na nią z kamienną twarzą. Starała się utrzymywać z nim kontakt wzrokowy, ale w końcu pchnięcia Marco stały się tak obezwładniające, że automatycznie zamknęła powieki i ścisnęła go mocniej. Z jej ust wydobywały się namiętne pojękiwania. Marco wiedział dobrze, co sprawiało jej rozkosz. Znalazł jej czuły punkt, a ona unosiła do

góry biodra, wychodząc mu na spotkanie. Gdy otworzyła na chwilę oczy, David nadal wpatrywał się w nią jak zahipnotyzowany. Jednak wyraz jego twarzy zmienił się nieznacznie. W jego spojrzeniu krył się mrok, którego nie dostrzegła nigdy wcześniej. Marco zwiększył tempo uderzeń. Emma przeszywała Davida wzrokiem. Jej jęki stawały się coraz głośniejsze. Czuła, że jest na granicy orgazmu, ale wiedziała, że tym razem nie zdoła go osiągnąć. Marco przygniótł ją mocniej, ograniczając jej ruchy, i zacisnął zęby na jej karku. Szarżował teraz w szaleńczym tempie, do utraty tchu. I wtedy nadeszło dla niego spełnienie. Naparł na nią głęboko, po czym z jego gardła popłynął długi, głośny ryk. Po chwili wysunął się z niej i rzucił się na łóżko na plecy. Wciąż przeszywając Davida magnetyzującym spojrzeniem, Emma powtórzyła: – Czy wciąż jesteś tego pewien? – Tak. – Zaproś mnie na kolację. David miał właśnie otworzyć usta, gdy dodała: – Zaproś mnie na kolację na swój jacht. Mnie wraz z Marco. Dziś wieczorem. Zaproś nas oboje i jeszcze jedną parę. Nie obchodzi mnie kogo. Zrobisz to?

Dwadzieścia jeden

David przywitał ich na jachcie kilka minut po ósmej. Wieczór był bardzo ciepły. David był ubrany zwyczajnie – miał na sobie spodnie khaki oraz niebieską koszulę. Był boso. Emma pomyślała, że wygląda bardzo elegancko. Ona sama nie miała zbyt dużego wyboru, jeśli chodzi o kreację, więc skończyło się na pożyczeniu jednej z sukienek Eleny. Była czarna, bawełniana, luźna, trochę falbaniasta, ani nazbyt oficjalna, ani zbyt codzienna. No i była o jeden rozmiar za mała. Marco również postawił na czerń. Jego koszula była rozpięta pod szyją i Emma doszła do wniosku, że wygląda jak typowy barman. Seksowny barman, co do tego nie było wątpliwości, ale mimo wszystko barman. Jako że kolacja miała się odbyć na morzu, oboje zdecydowali się włożyć klapki, które zrzucili, gdy tylko weszli na pokład. David podał im kieliszki z szampanem, uścisnął dłoń Marco oraz nachylił się, aby pocałować Emmę w policzek. Ona ujęła jego twarz w swoje dłonie i gdy ich spojrzenia się spotkały, pocałowała go delikatnie w usta. David wpatrywał się w nią przez chwilę z uśmiechem. Następnie przeprosił na chwilę swoich gości i zniknął, pozostawiając Emmę i Marco samych na pokładzie. Dał im tym samym możliwość obejrzenia jachtu, na który właśnie wkroczyli. Marco zagwizdał z podziwem, siadając na wyściełanej poduszkami ławie stojącej przy niższym pokładzie, na którym się znajdowali. Chociaż wcześniej obserwowała już łódź z przystani, Emma dopiero teraz zdała sobie sprawę z jej rozmiarów. Zauważyła, że David nie musiał schylać głowy, kiedy przechodził przez drzwi do salonu pod pokładem. Sebastian miał rację – jacht przypominał Titanica. – Co my tu robimy? – zapytał Marco. – Zamieszanie – odpowiedziała z błyskiem w oku, po czym przysiadła się do niego i zaczęła całować w usta. Przebiegł dłonią po jej udzie, unosząc do góry sukienkę. David powrócił, prowadząc ze sobą pozostałych gości. Emma przeciągnęła pocałunek nieco dłużej, niż nakazywała roztropność, po czym odsunęła usta. Ten spojrzał na nowo przybyłe towarzystwo, ale również nie spieszył się z cofnięciem swojej dłoni z jej uda. – Pozwólcie, że przedstawię wam moich nowych znajomych. Poznajcie Amelię i Claudio… a tutaj… – dodał, wyciągając dłoń do tyłu i

wysuwając na przód młodą kobietę – …mamy nieśmiałą, ale jakże czarującą Eloise. Emma uważnie przyjrzała się grupce, którą David zdołał zwerbować w ciągu popołudnia. Naturalnie zaczęła od zlustrowania spojrzeniem Eloise, ponieważ to właśnie ją David obejmował w pasie niczym swoją własność. Emma zgadywała, że miała trochę ponad dwadzieścia lat. Mocno opalona, szczupła, zgrabna, sprawiająca wrażenie porzuconego dziecka. Jej oczy były równie ciemne jak jej naturalnie kręcone włosy spływające kaskadą malutkich loczków, które próbowała ujarzmić gumką z tyłu głowy. Claudio przypominał jej znanego aktora ze złotej ery Hollywood. Nie mogła przypomnieć sobie w tym momencie jego nazwiska, ale pamiętała, że grywał starszych, czarujących dżentelmenów. Claudio wydał jej się przystojnym mężczyzną. Miał gęste, ciemne włosy usiane gdzieniegdzie siwizną oraz brązowe iskrzące oczy pod bardzo wyrazistymi brwiami. Emma nie potrafiła tak po prostu ustalić jego wieku – mógł mieścić się gdzieś w przedziale między czterdziestym a sześćdziesiątym rokiem życia. Był zadbany i trzymał się prosto w swoim szarym garniturze, który prezentował się na nim bardzo naturalnie. Emma od razu odgadła, że sporą część swojego życia musiał nosić się w taki sposób. Amelia natomiast sprawiała zgoła odmienne wrażenie. Emma pamiętała ją dobrze. Towarzyszyła Sebastianowi tej nocy, gdy szli na imprezę i nieśli wino na jacht. Ubrana była w sposób, w jaki lubią ubierać się młode dziewczyny – w sukienkę, której nie powstydziłaby się wytrawna gwiazda porno. Do tego paradowała na niebotycznych obcasach. Była tlenioną blondynką i według Emmy nie mogła mieć więcej niż dziewiętnaście lat. Ta rażąca różnica pomiędzy Claudio i Amelią sprawiła, że Emma niemalże wybuchnęła śmiechem. Trzymał rękę na jej plecach bądź na tyłku – z miejsca, w którym siedziała, nie potrafiła tego dokładnie określić. Marco wstał i pocałował obydwie kobiety zgodnie z włoskim zwyczajem. Claudio również przywitał się z Emmą, cmokając ją w oba policzki. Emma uważnie przyjrzała się całemu towarzystwu, z kieliszkami szampana w dłoniach, i uświadomiła sobie, że była podenerwowana. David zrobił dokładnie to, o co go poprosiła. Byli otoczeni obcymi ludźmi – obcymi również dla niego, co podkreślił, nazywając ich swoimi nowymi znajomymi. Miała dokładną wizję tego, jak powinien przebiegać ten wieczór.

Leżąc na tapczanie Marco, przez całe popołudnie snuła fantazje na temat ich wizyty na łodzi. Nie pozwalała mu się dotknąć. Tłumaczyła, że muszą oszczędzać się na wieczór. Spojrzał na nią wymownie, jakby rozumiał wszystko. Wyglądał przy tym tak seksownie. – Nasza ostatnia noc? Ty pójdziesz z nim? – zapytał. – Może. – Może – powtórzył i malował dalej. Kiedy przebywała na jachcie Davida, wpatrywała się w męża i obserwowała, jak rozmawia ze swoimi gośćmi. Coraz bardziej sobie uświadamiała bezsensowność ich życia w rozłące w porównaniu z czasem, który spędzili razem. Może i ich małżeństwo miało wady, ale odcisnęło trwały ślad w jej sercu. Podniosła się i stanęła obok niego. Wzięła go za rękę. To było takie naturalne. Wspięła się na palcach i wyszeptała mu do ucha jedno słowo: „Mężu”. Delikatnie ścisnął jej dłoń. Dziecko ukryte w jej sercu chciało, aby wszyscy inni sobie poszli. Dziecko w jej sercu pragnęło odpłynąć stąd tylko z nim. Nagle jej oczy spotkały się z oczami Marco, który minimalnie uniósł brew… i Emma znowu była dorosłą kobietą. Uwielbiała to, jak czujny potrafił być Marco. Czytał ją, znał najskrytsze zakamarki jej duszy, zupełnie tak jak Paul. To on miał być dzisiaj jej przystanią, jej ratownikiem. Bez niego mogłaby dzisiaj utonąć. *** – Była moją kochanką na długo, zanim została moją żoną. – Claudio mówił po angielsku z mocnym włoskim akcentem. Byli właśnie w trakcie deseru w jadalni oświetlonej tylko blaskiem świec. – Byłem zatwardziałym kawalerem. Miałem wiele kobiet. Ale Maria była tą jedyną, która nalegała na ślub. I dlatego, że ją kochałem – a uwierzcie mi, naprawdę ją kochałem – zgodziłem się ją poślubić, ale pod jednym warunkiem. Widzicie, bałem się, że nasz związek, nasz seksualny związek, zakończy się wraz z dniem ślubu. Tak stało się w przypadku wielu moich przyjaciół, a Maria dawała mi tak dużo przyjemności, że nie odważyłbym się zaryzykować zaprzepaszczenia tej rozkoszy. Miałem też cichą nadzieję, że mój warunek zniechęci ją do pomysłu zamążpójścia. – Cóż to był za warunek? – zapytał David, jednocześnie napełniając kieliszek Claudio. Przez cały czas trwania kolacji David wspaniale odgrywał rolę gospodarza i dbał o to, aby wszyscy mieli pełne kieliszki. Emma musiała się powstrzymywać, aby nie wpatrywać się w niego w zbyt oczywisty sposób. – No cóż. – Claudio spuścił wzrok, uśmiechając się. – Był to

warunek zadeklarowanego kawalera, więc postarajcie się to zrozumieć. Powiedziałem, że zgodzę się na ślub, o ile ona przysięgnie, co więcej, o ile podpisze stosowną deklarację, w której obieca… – Claudio przerwał na chwilę, spoglądając najpierw na Emmę, a następnie na nieśmiałą Eloise – …że przynajmniej raz dziennie zrobi mi laskę. Ale zaraz, poczekajcie chwilę, zanim mnie osądzicie. Wysłuchajcie mnie do końca. Miałem swoje powody. Po pierwsze, gdyby przystała na te warunki, oznaczałoby to, że każdego dnia byłaby zobligowana do uczestniczenia w akcie seksualnym. W małżeństwie to nie jest jakaś błahostka. Nie byłoby sposobu, aby mogła to obejść. Mogłaby to zrobić ozięble, mogłaby to zrobić namiętnie, ale zrobić by to musiała. Każdego dnia, czy to deszcz, czy grad, czy słońce – w pewnym momencie oboje musielibyśmy się spotkać w tym celu. Widzicie, seks w pewnej formie zostałby wprowadzony. No właśnie, a moi zaobrączkowani przyjaciele twierdzili, że nigdy nie mogli znaleźć czasu na seks. A kiedy w końcu im się to udawało, żadne z nich nie było pewne, czy ta druga osoba tak naprawdę miała na to ochotę. Gdzieś tam zawsze zawodziła komunikacja. Jakieś działania były inicjowane i odrzucane. A ja byłem przekonany, że znalazłem idealne rozwiązanie. – I chcesz powiedzieć, że ona za ciebie wyszła? Jest teraz twoją żoną? – zapytał jeden z angielskich załogantów, który pełnił teraz rolę kelnera. Nikt nie zwrócił uwagi na to, że pozostał w jadalni, aby przysłuchiwać się historii Claudio. Ten się roześmiał. – Tak, mój przyjacielu. Jesteśmy małżeństwem, a ona wywiązała się ze wszystkich warunków umowy. I to działa, naprawdę. Rzadko kiedy zdarzał się dzień, kiedy nie znajdowaliśmy dla siebie czasu. Ach, zapomniałbym o ważnym punkcie. Jeżeli ominęła jakiś dzień, gdy akurat się pokłóciliśmy albo podróżowaliśmy oddzielnie, musiała prędzej czy później nadrobić zaległości. Tak, była zobligowana, by zrobić to dwa razy dziennie, aż wyrówna rachunki. Oczywiście nasza umowa ewoluowała, jak takie rzeczy mają w zwyczaju. Rzadko kiedy pozwalałem jej zrobić mi laskę do końca. Pozwalałem jej zacząć, po czym brałem ją. Więc umowa z czasem zaczęła sprowadzać się po prostu do doprowadzenia mnie do wytrysku. A ponieważ rzadko kiedy pozwalałem sobie dojść bez doprowadzenia jej do rozkoszy, nasze życie seksualne było dużo zdrowsze po ślubie niż przed nim. – A gdzie jest teraz twoja żona? – zapytała Emma. – Na safari w Afryce, jeździ tam raz do roku. Mnie to w ogóle nie interesuje. Pojechałem z nią za pierwszym razem. I ten jeden raz dla mnie

był wystarczający. Maria zakochała się w Afryce i jak podejrzewam, w pewnym konkretnym Afrykaninie. Ale wraca do mnie i nadrabiamy dni, kiedy nie byliśmy razem, po czym zaczynamy wszystko od nowa. Musicie przyznać, że brzmi to całkiem nieźle jak na dziesięć lat małżeństwa. – Dlaczego w waszej umowie nie chodziło o doprowadzenie do orgazmu twojej żony? – zapytał David. – Ponieważ jestem bardziej niż pewny, że czasami ona nie miałaby na to ochoty, a ja nic nie mógłym na to poradzić. A w moim przypadku nigdy by się to nie zdarzyło, zapewniam was. Bywałem zestresowany, bywałem bardzo zapracowany, miewałem depresję, wpadałem w marazm, złość, zobojętnienie, ale nigdy, przenigdy nie odtrąciłem jej zabiegów. – Może powinniśmy tego spróbować? – zasugerował David, patrząc na Emmę. – Nigdy nie mieliśmy w tej sferze żadnych problemów po ślubie. – Zaraz, stop. Skoro David jest twoim mężem – odezwała się Amelia. – To Marco jest? – Cudowny. Amelia uśmiechnęła się i pokręciła głową. Emma uchwyciła spojrzenie Davida. Tylko odrobinkę podniósł brew. Emma poczuła, że rozpiera ją radość. Uwielbiała sposób, w jaki David na nią patrzył. – A co sądzicie o sztuczce, którą wymyśliła i wprowadziła w życie moja przyjaciółka? – wtrącił się kelner. – Kazała swojemu mężowi płacić. Mieli opracowaną całą strukturę, taki cennik: dwadzieścia za loda, stówa za seks. – Podziałało? – zapytała Amelia. – Przebyli drogę od braku seksu do bankructwa w ciągu kilku miesięcy. Wszyscy uśmiechnęli się, słysząc tę historię. Marco siedział pomiędzy Emmą a młodą Eloise. W pewnym momencie wyszeptał Emmie do ucha: – Mam rękę na nodze dziewczyny. Ona jej nie rusza. Emma zareagowała na tę wiadomość, kładąc swoją dłoń na kroczu Marco. Był sztywny. – Wprowadzamy zamieszanie – szepnęła w jego stronę. Kelner sprzątał talerze. Krążąc tak wokół stołu, mógł dokładnie zaobserwować, co się działo pod nim. Emma masowała krocze Marco, Marco podnosił sukienkę Eloisy, a Amelia, usadowiona pomiędzy Davidem i Claudio, wyciągnąwszy fiuta Claudio na zewnątrz, zabawiała się nim w najlepsze. Tylko właściciel jachtu siedział spokojnie, nie

molestując nikogo i samemu nie będąc molestowanym. Amelia pytała Emmę, czy zdarzyło jej się kiedykolwiek wziąć pieniądze za wykonanie pewnych usług. – Oczywiście tak dla zabawy. Nie chciałam sugerować, że jesteś prostytutką. – Nigdy. Sądzisz, że mogłabym? Nie jestem już na to za stara? – Claudio zapłaciłby fortunę, byleby tylko cię przelecieć, prawda, Claudio? Claudio przytaknął. – Czy zapłacił ci, żebyś gładziła jego penisa? – zapytała Emma. Amelia uśmiechnęła się. – Wydawało mi się, że jestem dyskretna. – Jesteś. To twarz Claudio wszystko zdradza. Zupełnie jak twarz Eloise. Spojrzenia wszystkich obecnych skierowały się na nieśmiałą Eloise, która zarumieniła się w czarujący sposób. Marco wybrał właśnie ten moment, by odsunąć jej wilgotne bawełniane majteczki. Przymknęła oczy. – Chcę tylko powiedzieć, że wszyscy jesteście mile widziani i że możecie spokojnie zostać na noc. Mamy wolne kabiny. Ale oczywiście mogę również podrzucić was do waszych łódek i domów. Po prostu dajcie mi znać – powiedział David. – Może przejdziemy do salonu? Tam będzie nam o wiele wygodniej. Wstał i ruszył w stronę salonu. Emma podążyła tuż za nim. David zatrzymał się przy barze, gdzie otworzył kolejną butelkę szampana. Kiedy Emma odwróciła się, aby zobaczyć, gdzie jest Marco, zdała sobie sprawę, że nikt inny nie poszedł za nimi. Cofnęła się do drzwi i odkryła, że Marco i Eloise gdzieś zniknęli. Jeszcze bardziej zdziwiło ją, że w jadalni został kelner, który w najlepsze przypatrywał się, jak Amelia ssie kutasa Claudio. Gdy ten dostrzegł Emmę, natychmiast przerwał Amelii i ukrył w spodniach swojego nabrzmiałego penisa. Amelia rzuciła Emmie figlarne spojrzenie i otarła usta. Claudio wstał i zaczął iść w kierunku Emmy tak, jakby nie stało się nic niestosownego. – Skąd znasz Davida? – zapytała go w drzwiach. – Poznałem go rano po imprezie. Obudziłem się w jednej z jego kabin wciśnięty pomiędzy Amelię i jej przyjaciółkę, Samanthę. Cóż mogę powiedzieć, David jest doskonałym gospodarzem. Ugościł nas bardzo dobrym śniadaniem zaserwowanym do łóżka i dopiero późnym popołudniem zeszliśmy na brzeg.

Emma przepuściła Claudio w drzwiach i ruszyła na poszukiwania Marco, mijając przy stole kelnera, który teraz całował się z Amelią. Nie musiała daleko szukać. Nie dotarli nawet do kabiny. Marco podniósł dziewczynę swoimi silnymi ramionami, a ona oplotła nogi wokół jego pleców, i pieprzyli się oparci o ścianę korytarza. Emma wycofała się i ruszyła z powrotem tą samą drogą, którą przyszła. Czuła, że kręci się jej w głowie. Niezwykle szybko całe towarzystwo dało się ponieść zwierzęcym instynktom. Było to ekscytujące, ale chyba jednak zbyt szalone jak na jej gust. Nie sądziła, że wypiła aż tyle, ale miała wrażenie, że cały świat jakby zwiększył obroty. Kiedy wróciła do salonu, okazało się, że ktoś wyłączył światło i porozstawiał zapalone świece. Amelia klęczała. Przed nią stał Claudio z widocznym wielkim wybrzuszeniem w spodniach. Kelner stał z boku, trzeźwy i gotowy, wyczekując na dalszy rozwój wydarzeń. Przy barze natomiast na wysokim stołku siedział David i obserwował całą sytuację z najdziwniejszym wyrazem twarzy, jaki u niego widziała. Spojrzał na nią, kiedy weszła do pomieszczenia, i powoli pokręcił głową. Kelner był nieświadomy ich odczuć albo zwyczajnie nie interesowała go wyraźna konsternacja Davida i Emmy. Amelia natomiast zupełnie nie przejmowała się widownią, podobnie jak Claudio, który w najlepsze rozpinał pasek. Kiedy się z nim uporał, Amelia zbliżyła się, wyciągnęła na zewnątrz jego kutasa i zaczęła go ssać. Ot tak, po prostu. Davidowi przypominało to tanie porno. Obrzydliwe. Surowe. Ale pomimo to nie odwracał wzroku. Kelner był szczupły, pełen napięcia, niczym wulkan energii gotowy wybuchnąć w każdym momencie. Przez ostatni miesiąc kręcił się w pobliżu Davida, ale ten nigdy nie zadał sobie trudu, aby go zauważyć. David wiedział, że ich relacje zawodowe już nigdy nie będą takie same po wydarzeniach dzisiejszego wieczoru. David obserwował go, gdy podszedł do baru, obcasami głośno uderzając o podłogę, po czym zdjął marynarkę i poluzował krawat. Głowa Amelii pracowała niczym sprawny tłoczek, ssała penisa Claudio mocno i szybko przed zgromadzoną publicznością. Emma stała z tyłu, niedaleko drzwi, nie mogąc oderwać spojrzenia od taniego spektaklu rozgrywającego się przed jej oczami. Nie było w tym żadnej finezji, żadnej podniety, żadnej pasji. Niczym służąca, której płaci się za wykonanie usługi, czyniła swoją powinność efektywnie i bez wyrazu. Po chwili nogi Claudio zatrzęsły się. Złapał Amelię za głowę i wepchnął swojego kutasa głębiej w jej usta, dochodząc, jęcząc i klnąc głośno. Przedstawienie dobiegło końca.

Dopiero wówczas David zorientował się, że kelner zdążył zdjąć spodnie i buty. Stał za dwójką głównych aktorów i masturbował się. Amelia puściła kutasa Claudio i mężczyzna podszedł na chwiejnych nogach do baru. Kelner, nie czekając ani chwili dłużej, włożył swojego fiuta w jej uległe usta. Gdy Amelia zajmowała się jego penisem, zdjął koszulkę – miał niezłe, umięśnione ciało – przeczesał dłońmi jej tlenione włosy, po czym złapał je mocno i przyciągnął ją jeszcze bliżej do siebie. Fiut Davida stwardniał na widok tego brutalnego zagrania. Amelia natomiast bez jakiego kolwiek skrępowania, bez żadnych zahamowań robiła swoje i akceptowała wszystko, co mieli jej do zaproponowania. Ssała fiuta kelnera szybko i sprawnie. Podobnie jak Claudio, kelner wkrótce doszedł. Wówczas dziewczyna usiadła na drewnianej podłodze ze spermą na ustach i zaczęła się dotykać. Podciągnęła sukienkę i ściągnęła majtki. Patrzyła przy tym wyczekująco na Davida. Jego fiut był jedynym, którego jeszcze nie skosztowała. Wyraźnie widziała, jak stwardniały napiera na jego spodnie. David zawahał się. – Podoba ci się? – zapytała Emma, nie spoglądając na niego. Stała nad dziewczyną, patrząc na nią z góry. – Chodź tutaj – David przywołał do siebie Amelię szorstkim głosem. Ta odpowiedziała natychmiast i podpełzła do niego, nie mogąc doczekać się kolejnego fiuta do obciągnięcia. Ale David miał inne plany. Podniósł ją z podłogi, postawił na nogi i mocno pocałował. Ręka Amelii uciekła w okolice jego rozporka, ale w miarę jak pocałunek stawał się coraz bardziej delikatny, namiętny, zapraszający do zabawy, dziewczyna zapomniała o kutasie i zatraciła się w cieple jego ust oraz pieszczocie jego języka. Pozwoliła mu się prowadzić. A on zwlekał, trzymając ręce na jej biodrach, gryząc jej usta, goniąc za nimi i będąc gonionym przez nią. Z zamkniętymi oczami i ustami inspirującymi ich myśli delikatną zmysłowością, zapomnieli o otaczającym ich świecie, o pokoju, w którym się znajdowali, i o widzach. Żona, stojąca obok i przyglądająca się z uwagą, również gdzieś zniknęła. David przełamywał schemat Amelii. Przerabiał jej scenariusz. Rozgrzewał od środka ten seksualny automat, nakręcany manekin rozkoszy. Chciał prawdziwej dziewczyny do zabawy, nie dmuchanej lalki. Ich pocałunek trwał. Z każdym kolejnym skradzionym oddechem, każdą kroplą śliny ich miłosne napięcie narastało. Ich usta próbowały zaspokoić głód. Ręce Davida sięgnęły niżej i zaczęły pieścić jej tyłek.

Napierał na jej ciało. Amelia poczuła, jak wzbiera w niej prawdziwe pożądanie. I właśnie wtedy David wyszeptał jej do ucha: – A teraz pocałuj moją żonę. Amelia, nadal uwieszona na ramieniu Davida, zerknęła w stronę Emmy. Następnie spojrzała nieśmiało na swojego partnera, który stał nieruchomo przy barze, obserwując ją z zaciekawionym, życzliwym uśmiechem. Coś się zmieniło. Nagi kelner obejmował sam siebie. Emma uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę w stronę dziewczyny. Amelia nie chciała jednak zrezygnować z Davida i przytulała się do niego z całej siły. – To dopiero musiał być pocałunek – powiedziała Emma do męża. Uśmiechnęła się i podeszła bliżej. Amelia najwyraźniej czuła się onieśmielona jej bliskością. Schowała twarz w ramieniu Davida. Obserwowanie tego pocałunku było niespodziewanie mocnym przeżyciem dla Emmy. Widziała, jak Amelia odrzuca przypisaną jej rolę i odpręża się w ramionach Davida. Widziała też pragnienie Davida wyrażone przez mowę ciała, jego ruchy, dłonie, pocałunek. Wcześniej myślała, że chciałaby zobaczyć, jak David pieprzy tę dziewczynę. Teraz już nie miała co do tego pewności, ale była zbyt podniecona tym pocałunkiem, aby pozwolić absurdalnym lękom pokrzyżować jej plany. Zatrzymała się tuż przy nich i pogładziła dłonią włosy Amelii. – Jesteś taką piękną dziewczyną – powiedziała. – Nie bój się mnie. To tylko sprawia, że pragniemy cię jeszcze bardziej. David się roześmiał, a Amelia wyjrzała zza jego ramienia z uśmiechem na ustach. – Czy teraz pocałujesz moją żonę? – zapytał David. Dziewczyna przytaknęła. Emma przytuliła się do nich i odwzajemniła gorący pocałunek Amelii z dzikim entuzjazmem. Emma była całkowicie świadoma faktu, że mężczyźni uwielbiają obserwować, gdy dwie kobiety całują się i uprawiają seks. Razem z Amelią doskonale wiedziały, jak rozegrać swój akt pod zainteresowanym spojrzeniem Davida. Ich pocałunek przeobraził się w pantominę wypełnioną zabawą językiem i delikatnymi westchnięciami. Był to obraz namiętny, lubieżny. Pozostali mężczyźni podeszli bliżej, każdy z nich bawił się swoim penisem. David znajdował się w środku tego teatru rozpusty. David delikatnie ugryzł Emmę w kark i wziął jej rękę w swoją dłoń. Skubał zębami i masował wrażliwe mięśnie ustami, sprawiając, że po jej ciele przebiegały dreszcze rozkoszy. Skierował jej dłoń w stronę wzgórka

łonowego Amelii. Dziewczyny nie przestawały się całować. David odwrócił głowę i zaczął pieścić kark Amelii. Następnie wziął jej rękę i włożył ją Emmie pod sukienkę. Emma nie miała na sobie żadnej bielizny. Ich ciała wiły się pod wpływem wzajemnych pieszczot. Ręka Emmy masowała łechtaczkę Amelii, zanurzała się w jej cipce, przesuwała wzdłuż jej warg. Dłoń Davida dołączyła z drugiej strony i obie ręce bawiły się teraz razem, błądząc wokół jej centrum rozkoszy, pokryte wilgocią pomiędzy udami Amelii. Palce Amelii zabawiały się tymczasem w najlepsze z cipką Emmy. Dotyk nowicjuszki. Niezdarne pieszczoty. Najpierw całą dłonią pokryła jej wzgórek. Potem znowu zaczęła działać palcami – bojaźliwie, niezręcznie. Nagle w nią weszła. Cztery twarde kościste palce. Emma chciała jej przerwać, ale powstrzymała się. Palce odnalazły właściwe miejsce i skupiły na nim swoją uwagę. Miała wrażenie, że ją wypełniają, były takie twarde i wielkie. Doznania były zupełnie nowe, nieokiełznane, a ruchy Amelii w osobliwy sposób drażniły jej centrum przyjemności. Zmienny rytm i ślepy artyzm. Palce przestały być nieproszonymi intruzami, a stały się mile widzianymi gośćmi. Bardzo mile widzianymi. – Nie przestawaj – wydyszała Emma tuż przy ustach Amelii. Pocałunek powoli z teatralnego aktu zamieniał się w wyraz ich wzajemnego pożądania. Każda z nich odbierała pieszczoty dłoni tej drugiej jako coś nieznanego, prowokacyjnego i nieprzewidywalnego. Całowały się teraz namiętnie. Ich usta napierały na siebie mocno. Języki wędrowały głęboko, ociągając się. Niczym pocałunki nastolatków. Gorące, pełne pasji, nieeleganckie, pożądliwe. W pewnym momencie do Amelii podszedł kelner, obdarowując ją swoją uwagą. Na razie nie był do końca pewny, na co może sobie pozwolić z Emmą. Nagi i twardy, pochylił się do przodu, złapał Amelię za biodra i zaczął ocierać się o jej tyłek. W tym samym czasie David gryzł i całował twarz oraz kark Amelii, a następnie zaczął pieścić kark i ucho Emmy. Ciepło kobiet przywierających do niego sprawiało, że gubił się w swoich pragnieniach. Różne zapachy odurzały go i mąciły jego zmysły. Dwie różne kobiety w jego ramionach. Opalona skóra blondynki była tak inna od bladej piękności jego żony. Amelia była dzika, twarda, napięta. Jej ciało smakowało plażą, wybrzeżem, morzem i solą. Polizał ją po karku. Jego ręce były wszędzie. W pewnym momencie miał w swoich dłoniach dwie cipki, docierając do nich od tyłu, ponad ich jędrnymi tyłkami, wślizgując się do środka i

uciekając na zewnątrz, zderzając się z dłońmi obu dziewczyn. Żona w jego prawej ręce, wyrzucona przez morze nierządnica w lewej. Zupełnie nieświadomie powoli poruszał biodrami, kierując je w ich stronę. Swoimi pocałunkami przyciągał raz jedne, raz drugie lubieżne usta. Całował i przyjmował pocałunki. Jego usta były ssane i podgryzane, lizane i uciskane. Trzy języki odgrywały razem dziki taniec rozkoszy. Emma trzymała dolną wargę Davida między zębami dokładnie w momencie, w którym jego wilgotne palce wdarły się bez uprzedzenia w jej odbyt. Jej usta otworzyły się, uwalniając wargę, a z gardła wydobył się długi, pełen pasji jęk. Środkowy palec jego lewej dłoni podążył ku odbytowi Amelii, który przyjął go ochoczo. Ona również jęknęła, kiedy wszedł w niego niebezpiecznie głęboko. Penetrował palcami ich tyłki, podczas gdy one pieściły nawzajem swoje cipki. Niezręczna i namiętna, pełna pasji zabawa przeobrażała się w rozpustną uwerturę. Raz za razem ich zmysły balansowały na krawędzi i niczym pierwszy pijany na imprezie wpadały na siebie, nakładały się i kumulowały, tłumiąc zupełnie głos rozsądku. W pewnym momencie wszystkie te doznania zawładnęły Emmą do tego stopnia, że mimo iż walczyła, by nie upoić się zbyt szybko otrzymywanymi pieszczotami, i starała się przeciągnąć tę grę jak najdłużej z nadzieją na jeszcze większe przeżycia – w końcu uległa i dała się ponieść tej fali rozkoszy, która przyniosła eksplozję jej pierwszego tej nocy orgazmu. Jęki i dreszcze Emmy, jej nieprzyzwoite ruchy, jej obsceniczna elokwencja pchnęły również jej nową saficzną kochankę ku granicom przyjemności. Palce Davida obłąkańczo penetrujące jej odbyt oraz ręka Emmy zataczająca szaleńcze kręgi na jej łechtaczce sprawiły, że Amelia doszła, ogłaszając to światu ostrym, pełnym triumfu okrzykiem.

Dwadzieścia dwa

Kelner nie dał Amelii nawet chwili wytchnienia. Odciągnął ją od grupy i zaczął szaleńczo całować. Jego szczupłe, niespokojne dłonie błądziły po jej całym ciele. Wpadł w ten wyjątkowy stan rozgorączkowania. Jego ciało emitowało skoncentrowaną witalność. Był piękny i całkowicie pewny siebie. Nie okazywał żadnego wstydu z tego, że był jedyną nagą osobą w pomieszczeniu. Emma podeszła do niego i przyciągnęła do siebie. Pocałował ją i przytulił. Jej ręce przebiegły po jego zgrabnych pośladkach. Amelia włożyła rękę pomiędzy Emmę i kelnera i mocno złapała go za kutasa. Emma również doszła do wniosku, że jego penis był wart grzechu, i także wzięła go do ręki. Dłonie kobiet walczyły między sobą o prawo do tego potężnego owocu pożądania, a ich usta nie ustawały w pieszczotach. Oczy mężczyzny pełne były pasji, a pocałunki gorące i mocne. Delikatna skóra kochanek ocierała się o zarost na jego policzkach i brodzie. David stał za nimi i obserwował ich w skupieniu. Jego penis pulsował boleśnie – zapomniany, domagał się pieszczoty – napierał na bieliznę i wysuwał się przez rozporek rozpięty chwilę wcześniej przez Amelię. Ale jej ręce były teraz pełne i skupione na innym mężczyźnie. Kelner był przynajmniej o dziesięć lat młodszy od Davida. Ten dobrze wiedział, że opalony tors chłopaka oraz jego intensywna, ciemna uroda i pewny siebie sposób bycia musiały być bardzo pociągające dla kobiet. Jego młodzieńcza witalność dawała się udzielać innym, ponieważ zarówno Emma, jak i Amelia z każdą sekundą pod jego dotykiem stawały się coraz bardziej ożywione i rozentuzjazmowane. Emma wydała mu się nawet młodsza, niż była w rzeczywistości, gdy całowała tego młodego chłopaka, a jej tyłek dotykany przez niego wydawał mu się jeszcze bardziej atrakcyjny. Przez chwilę David chciał wybiec z pokoju. Pozostał jednak na miejscu. Claudio stał naprzeciwko niego i najnormalniej w świecie – z miną światowca, który niejedno widział – walił sobie konia. Jego spodnie opadły mu do kostek, odsłaniając owłosione nogi. David patrzył na niego przez krótką chwilę. Claudio mógł się poszczycić naprawdę długim członkiem. David stwierdził, że stojąc tak i masturbując się w najlepsze, był całkowicie obsceniczny. Drogi szary garnitur dodatkowo podkreślał jego bezwstydną postawę. Ale zamiast budzić odrazę, zachowanie

mężczyzny zdawało się upewnić Davida, niemal zapraszać go do nowego etapu jego życia. David czekał dostatecznie długo, by ktoś zajął się jego fiutem, ale doszedł w końcu do wniosku, że otrzymał zielone światło ku temu, by zaspokoić się samemu. Wyswobodził kutasa, złapał go w ciepłą dłoń i zaczął się masturbować, czego nie robił nigdy wcześniej przed kimkolwiek obcym. Uczucie towarzyszące tej czynności było zadziwiająco podniecające, pełne rozpusty. Z nową werwą zaczął obserwować splecioną w objęciach trójkę kochanków. Swoją uwagę skupił na tym, jak jego żona na spółkę z Amelią zadowalały kelnera. Zazdrość doprowadziła go do wrzenia. Tracąc wszelkie zahamowania, targany furią wystrzelił przed siebie potężny ładunek spermy. Jego nasienie wylądowało na podłodze pomiędzy nim a resztą grupy. Nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Nikt niczego nie zauważył. Wciąż przesuwał swoją dłoń w górę i w dół, pobudzając swojego penisa. Sperma kapała na podłogę. Jego orgazm był przytłumionym, pełnym obrzydzenia wyrazem czegoś, co gromadził i tłumił w sobie przez lata. Cały czas nie przestawał się onanizować. Fakt, że nikt nawet nie zwrócił uwagi na to, co zrobił, był dla niego bolesny. Nagłe rozładowanie napięcia, które kumulował w sobie, sprawiło, że poczuł się zbrukany i przybity. Ale to wcale nie oznaczało, że nie czuł erotycznego podniecenia w tym nowym doznaniu. Wręcz przeciwnie, jego fiut nadal pozostawał twardy. Czuł się niczym przestępca, przebiegły i upadły. Te wszystkie zupełnie nowe przemyślenia i nowe doznania, których teraz doświadczał, były – w całej ich szczerości i pesymizmie – odświeżające. Czuł, że w końcu był w stanie zrozumieć, czym naprawdę jest erotyka. Był w stanie odróżnić tych prawych od tych przeklętych. Nie przestawał masować swojego kutasa i powoli odkrywał, że przejmuje kontrolę nad swoją seksualnością. Czuł się upodlony. Obniżając swoje standardy, poczuł, że zgłębił sam siebie i swoje rozpustne potrzeby. Wiedział, że przekroczył granicę, zza której nie ma już odwrotu. Musiał dotknąć swojej żony. Musiał ją pocałować. Ręce kelnera podbijały swobodnie kolejne centymetry jej ciała. Jej dłoń natomiast ślizgała się po całej długości członka młodego mężczyzny. David sięgnął po dłoń Emmy i przyciągnął do siebie, przerywając tym samym jej pocałunek z Amelią. Powoli odwrócił jej twarz w swoją stronę i delikatnie pocałował ją w usta, te same usta, o których całowaniu śnił przez cały czas rozłąki. Odwzajemniła pocałunek z pasją, z namiętnością, patrząc mu głęboko w oczy. I chociaż instynkt podpowiadał

mu, by zabrał ją do swojej kabiny i miał ją tylko dla siebie – zwalczył wszystkie te podszepty. Jeżeli Emma chciała, aby stał się jej partnerem w erotycznym życiu, musiał stanąć na wysokości zadania. Przerwał pocałunek i trzymał ją na odległość ramion. W jej spojrzeniu kryły się pytania. W jego – czyste pożądanie. Chciał ją zobaczyć. Całą, nagą od stóp do głowy. Rozpiął dwa guziki jej sukienki, odsłaniając jej cudowne, pełne, alabastrowe piersi. Zdał sobie sprawę, że wszyscy obecni patrzyli teraz na nich. Podniósł delikatnie ramiączka jej sukienki, po czym nieśpiesznie zsunął je z jej ramion. Wszyscy milczeli. Sukienka zatrzymała się na chwilę na jej biodrach, po czym powoli opadła na podłogę. Emma stała teraz przed nim zupełnie naga. Kelner znajdował się obok, obejmując ramieniem Amelię. Nie odrywał jednak spojrzenia od drugiej kochanki. Emma zrobiła krok i przestąpiła nad leżącą pod nią sukienką, ze wzrokiem utkwionym w ścianie. David okrążył ją, nieprzerwanie bawiąc się swoim członkiem. Nawet przez chwilę na niego nie spojrzała. Claudio, zaintrygowany i podniecony tym przedstawieniem, również podszedł do Emmy. Emma była niezmiernie wdzięczna, że pomieszczenie było oświetlone ciepłym światłem świec, ale i tak wydawało się jej, że jest za bardzo wyeksponowana. Nie czuła się piękna. Czuła się tanio. Miała wrażenie, że David robi z niej część spektaklu. Zdawała sobie sprawę z tego, że mógł być zazdrosny o to, że pocałowała kelnera. Wiedziała, że był nieco zagubiony. Czuła się winna. Nienawidziła tego uczucia. Stała w zupełnym bezruchu. Wszystkie oczy skierowane były na nią. Zaczęła w siebie wątpić. Czy zrobiła coś nie tak? Czy źle się zachowała? Z pewnością David wybaczyłby jej to, że zupełnie o nim zapomniała. W myślach uśmiechnęła się do siebie na to wspomnienie. Jestem tanią dziwką, powiedziała. Tanią dziwką. Dziwką. Dziwką. Dziwką… Niezależnie od wzlotów i upadków poczucia własnej wartości u Emmy, dla wszystkich innych obecnych w pomieszczeniu jasne było, że wyglądała zachwycająco. Jej ciało epatowało kobiecością. Duże piersi, wąska talia, pełne biodra i zgrabny, okrągły tyłeczek wieńczący długie, zgrabne nogi. Przechodząc obok, David wyszeptał jej do ucha: – Schyl się i dotknij swoich palców. Emma zawahała się. – Dotknij swoich palców – powtórzył. Z ociąganiem wykonała jego polecenie. Pozostali obserwowali z rosnącym zainteresowaniem, jak Emma pochyla się i łapie się za kostki.

David stanął za nią i ruchem ręki zaprosił pozostałych, aby podeszli bliżej. Wszyscy podążyli za nim. Fiut Claudio, wciąż pobudzany jego dłońmi, stwardniał na nowo w obliczu roztaczającego się przed nim wspaniałego widoku w pełni odsłoniętej cipki Emmy. Jej okrągły tyłeczek był tak zapraszający i prowokacyjny. Wszyscy widzieli, jak bardzo była wilgotna. Jej cipka lśniła w świetle świec. Zobaczyli także jej malutki, zuchwały odbyt. Nikt nie śmiał jej dotknąć. Kelner nie miał żadnego dylematu. Wiedział dobrze, którą kobietę wolał. Myśli Emmy wirowały w zawrotnym tempie. Krew wrzała w jej żyłach, czuła jej pulsowanie w głowie. Inni czerpali perwersyjną przyjemność jej kosztem, podczas gdy ona zmuszona była obnażyć się przed nimi, w ciszy, bez żadnych oznak uznania. Milczeli. Widziała tylko ich stopy, kiedy patrzyła przez swoje nogi. A oni po prostu za nią stali. Tego było za wiele. Byli tu wszyscy. Dotknijcie mnie! Była tak bardzo podniecona. Tak bardzo chciała być dotykana. Chciała być zniewolona, wykorzystana, a nie tylko obserwowana. David zbliżył się do niej i złapał ją w pasie. Czuła jego wzwód napierający na nią od tyłu. Czuła jego żar. Jego ręce zaczęły błądzić po jej rozpalonym ciele. Wyczekiwał na ten moment od tak dawna, ale teraz, gdy w końcu nadszedł, potrafił działać tak, jak to sobie wyobrażał. Wziął w dłonie jej piersi, podrażnił palcami jej sutki. Przesunął dłońmi w dół jej nóg, wzdłuż brzucha, ponad wzgórkiem łonowym. Pochylił się i na chwilkę zanurzył twarz w jej cipce. Wyprostował się i podciągnął ją do góry ze sobą. Zachęcił pozostałych, aby podeszli. Chciał, żeby jej dotykali. Wszyscy posłuchali. Claudio ochoczo wziął jej sutek w usta, podczas gdy Amelia uklękła i zaczęła całować Emmę poniżej piersi, a kelner zajął się jej ustami. David wszedł w nią od tyłu. Był w niej. Zakręciło mu się w głowie. Tak pozostał. Bez ruchu. Twardy, długi i ciepły, był głęboko w niej. Ona cieszyła się jego obecnością, obejmowała go, zaciskała się wokół niego, uwielbiała go. Amelia klęknęła przed Emmą i zaczęła całować jej brzuch. Przesuwała językiem wokół pępka. Całowała gorącą, bladą skórę Emmy swoimi miękkimi ustami. Całowała delikatnie jej wrażliwe miejsca. Całowała wewnętrzną stronę ud, przesuwając się w dół. Podziwiała jej skórę, podniecało ją jej piękno, naprawdę chciała jej kosztować. Chciała wgryźć się w jej ciało. Claudio natomiast ucztował, delektując się pełnymi piersiami Emmy. Całował i ssał jedną, jednocześnie masując drugą. Były takie miękkie,

skóra tak młoda. Nie mógł uciec od porównań, pragnął jej bardziej niż swojej kobiety. Była piękniejsza, bardziej zmysłowa, bardziej pociągająca w swym erotyzmie. Była kobietą stworzoną do miłości, do zdobywania jej każdej nocy. Krążył ciepłym, wilgotnym językiem wokół jej sutka, przerywając od czasu do czasu, aby go possać i podrażnić palcami. Tak piękne piersi, pomyślał. Wszechobecna moc kobiecości zawładnęła nim, otoczyła swoim ciepłem. Emma wyciągnęła lewą rękę, złapała Claudio za włosy i przycisnęła go mocniej do swoich piersi. Była przytłoczona mnogością bodźców atakujących jej ciało ze wszystkich stron. Już same pocałunki kelnera byłyby wystarczające, aby poczuła spełnienie. Były świadome każdej jej potrzeby. Jego usta, język, wargi oddziaływały na nią niezwykle mocno, rozgrzewając od środka. Czuła pełną moc jego adoracji, wczytując się w ruchy jego ust. Wiedziała, że podbiła kolejne serce. Chciał ją zdobyć dla siebie – trzech mężczyzn tego próbowało – ale jej mąż robił wszystko, by ją zatrzymać. Niezliczone doznania skumulowały się, by stworzyć prawdziwą orkiestrę przyjemności. Orkiestrę, która wygrywała na jej ciele symfonię wyzwalającej rozkoszy. Czuła, że jest zawieszona na granicy czegoś wspaniałego. Ci wszyscy ludzie zgromadzeni wokół niej. Wszyscy z jednym tylko celem – zaspokojenia jej. Czuła w sobie penisa swojego męża. Jego usta pieszczące, ssące jej kark, w ten mocny, brutalny sposób zostawiając na jej ciele ślady. Powoli traciła kontrolę nad swymi reakcjami. Czuła zbyt wiele doznań. Zbyt dużo przyjemności. Amelia wysunęła język i zaczęła lizać nabrzmiałe, wilgotne wargi Emmy, krążąc wokół podstawy penisa Davida, mocno osadzonego w jej wnętrzu. Ciałem Emmy wstrząsnął gwałtowny dreszcz. Świat zachwiał się w posadach. Oderwała się od ust kelnera i poczuła pierwsze salwy nadchodzącego potężnego orgazmu. – Och, Boże, ja… kurwa! Jej ciało wygięło się w konwulsjach. David trzymał ją mocno, gryząc jej kark i wchodząc w nią jeszcze głębiej, jakby chciał unieruchomić ją swoim fiutem. Kolejna fala drgawek przeszyła jej ciało. Claudio dalej ssał jej sutek, Amelia przykryła ustami jej łechtaczkę, a kelner obsypywał pocałunkami jej twarz. – Nie przestawajcie. Niech nikt nie przestaje! Dochodziła. – Och! Jezu! Całym jej ciałem wstrząsnął ogromny dreszcz, a ona zawyła.

– Ach! Booooooożeeeeeeee! – przyciągnęła Claudio za włosy i brutalnie przycisnęła do siebie. Jej ciało miotało się tak bardzo, że David miał problem z utrzymaniem jej w pozycji stojącej. Wciąż targały nią spazmy doznanej rozkoszy. Wszyscy widzieli, jak drżała na całym ciele. David poprowadził ją w stronę sofy. Usiadł na miękkich poduchach, a Emma opuściła się na jego kutasa odwrócona do niego plecami, ze stopami rozstawionymi pomiędzy jego nogami. Byli cudownie dopasowani. Napierała na niego, upewniając się, że wchodzi w nią tak głęboko, jak to możliwe. Wiedziała, że David lubi pieprzyć ją w ten sposób. Wielokrotnie mówił jej, że uwielbia patrzeć na jej tyłek poruszający się w górę i w dół na jego kutasie. Położyła ręce na kolanach męża i opadła na niego z plaskiem. Bawiła się z nim. Zaczęła wierzgać tyłkiem. David złapał ją za biodra. Wierzgała i wiła się jeszcze trochę. Claudio stał kawałek dalej, nie wiedząc, co dokładnie ma ze sobą zrobić. Tak bardzo chciał zerżnąć Emmę – tylko to miał teraz w głowie. Wszystkie ruchy Emmy wysyłały kolejne dreszcze rozkoszy po całym jej ciele. Cipka drżała od doznawanej przyjemności. Emma podnosiła się i opadała na jego kolanach, czuła jego ręce na biodrach, czuła jego kutasa – kutasa, którego kochała najbardziej na świecie – wypełniającego ją całkowicie. David trzymał jej biodra pewnie i mocno. Nie mogła już od niego uciec. Dotknął jej ręki, spojrzała w jego stronę i zrozumiała, co miał na myśli. Podniosła się, odwróciła i siadła na nim twarzą w twarz. Gdy jej kolana znalazły się po obu stronach ud męża, przyjęła w siebie głęboko jego penisa. I wtedy, gdy ich spojrzenia splotły się, pocałowała go jak należy. Wszelkie niepewności zniknęły. Wszystkie testy zostały zakończone. W niepamięć poszły ostatnie miesiące rozłąki. Była ze swoim mężem. Kochał ją. A ona kochała jego. Ich pocałunki były głębokie i trwały w nieskończoność. David doszedł. Szczytował w niej, nie przerywając pocałunku, jęcząc w jej usta, a ona tańczyła na nim, kręcąc biodrami, przyjmując cały jego wytrysk, wydobywając z niego wszystko do ostatniej kropli.

Dwadzieścia trzy

Kelner i Amelia odpoczywali na podłodze. Obejmował ją, a ona bawiła się jego wiotkim penisem. Claudio zajmował stołek barowy. Emma i David siedzieli objęci, ze splecionymi ramionami. Panowała absolutna cisza. Po chwili Claudio wstał i podszedł do swoich spodni. Podniósł je z podłogi i naciągnął na siebie. Amelia nie odrywała od niego wzroku. Znalazł swoją koszulę i schylił się, by ją podnieść. Wszyscy obserwowali go w milczeniu. Czy to był już koniec? Zdaniem Claudio najwyraźniej tak. Znowu usiadł na stołku i zabrał się do wiązania butów. Emma była odmiennego zdania. Właśnie na nowo zdobyła swojego męża. Nadszedł czas na zabawę. Wstała i podeszła do kelnera. Powoli, a zarazem stanowczo nakłoniła go, żeby położył się na plecach, po czym usiadła mu na twarzy. Zadrżała, kiedy poczuła, jak wchodzi w nią jego język. Siedziała plecami do Claudio i Davida. Również Amelia zniknęła z jej pola widzenia. David wiedział, że nie mógł popełnić błędu. Zdawał sobie sprawę, że to życie, z którego czerpał teraz garściami i którym się upajał – było życiem Emmy. Ta wiedza, jak również wątpliwości, czy miał prawo do korzystania z uroków takiego życia, wywoływały w nim dreszcz emocji. Patrzył na to, jak jego żona zabawia się z kelnerem, odwrócona do niego plecami, i bardzo pragnął poczuć coś ponad zwykłą zazdrość. Pragnął czerpać rozkosz z jej rozkoszy. Musiał się tego nauczyć, żeby zostać jej pełnoprawnym partnerem. Musiał sam zapragnąć, aby ona czerpała rozkosz od innych kobiet i od innych mężczyzn. Ale tak łatwo można było ją zawieść, zwłaszcza dla kogoś ogarniętego obsesją. A David zdawał sobie sprawę, że miał na punkcie Emmy obsesję – kochał ją nad życie. Wiedział również, że taka obsesja może człowieka uwięzić na zawsze. Jego największym lękiem była myśl o tym, że ją utraci. Jednak w chwilach słabości myśl o tej stracie przynosiła mu pewien rodzaj ulgi. David nadal znajdował się tam, gdzie zostawiła go Emma. Ruchem dłoni przywołał do siebie Amelię. Ruszyła w jego stronę na czworakach. Spróbowała rozsunąć jego nogi. Tak jak wcześniej przerwał jej, podniósł

ją do góry i posadził sobie na kolanach. Dosiadła go. Była naga, a jej cipka bardzo wilgotna. Przylgnęła nią do jego zmęczonego kutasa, a jej ciepło i miękkość wywołały drżenie na jego ciele. Złapał w obie ręce jej tyłek, a ona przesunęła dłońmi po jego klatce piersiowej i zdjęła z niego koszulę. Zaczęła go całować, a jej nagie piersi napierały na jego skórę. Pocałowała go tak, jak on pocałował ją na początku, równocześnie poruszając biodrami, tak że jej wilgotna cipka ślizgała się po jego twardniejącym członku. Emma odwróciła się przez ramię, aby sprawdzić, czy David obserwuje, jak ona ujeżdża twarz kelnera, i odkryła, że sam jest zajęty całowaniem się z siedzącą na nim Amelią oraz ściskaniem jej opalonego tyłka. Dostrzegła również, że w drzwiach stali Marco i Eloise. Obserwowali to, co się działo w pomieszczeniu. Marco obejmował stojącą obok niego dziewczynę. Była bardzo urodziwa, a teraz, po porządnym rżnięciu, wydawała się jeszcze piękniejsza. Scena, która rozgrywała się przed nią, rozproszyła reszki zahamowań i wstydu, które mogła jeszcze pielęgnować. Wyraz jej twarzy był jasny i czytelny. Marco poprowadził Eloise w stronę kanapy, po drodze rozpinając spodnie. Usiadł, a ona podwinęła sukienkę, po czym zdjęła ją zupełnie, rzuciła na podłogę i wspięła się na niego. Widać było, że towarzystwo tej szczupłej dziewczyny sprawiało Marco dużo radości. Emma podejrzewała, że chętnie zabrałby ją do swojego atelier i naszkicował. Jego kochanka była milcząca, cicha, ale pełna żaru i pasji. Złapała go, przywarła do niego i napierała na niego całą sobą z tym potwornym młodzieńczym głodem, ogromnym pragnieniem, drapiąc go i gryząc w swym uniesieniu. Podnosiła się na jego kutasie i opadała z powrotem, raz za razem, nieustępliwie. W pokoju nadal panowała cisza. Marco i Eloise pieprzyli się powoli, Claudio czekał cierpliwie, opierając się o poduszki i patrząc, jak jego kobieta całuje Davida. Emma również rozglądała się wokół. Zazdrościła Amelii. Chciała, aby jej mąż dołączył do niej i kelnera. Chciała czuć na sobie usta ich obu. Emma odczołgała się na bok, przekręcając się w stronę Davida. Klęczała tak, na czworakach, w wyczekiwaniu, aż kelner zorientuje się, czego od niego oczekiwała. Kelner podniósł się i teraz opierał się na łokciu. Patrzył na Emmę. Była kobietą o zdecydowanie najbielszej karnacji, jakiej kiedykolwiek pragnął. Miała bardzo delikatną skórę i najbardziej okrągły tyłeczek, jakiego pożądał. Była zaprzeczeniem wszystkiego, co do tej pory uważał

za pociągające. Jej niezwykłe piękno złapało go w sidła i przyciągało ku sobie. Wydobyło na powierzchnię głód, jakiego dawno nie czuł w stosunku do kobiety. Ukląkł za nią, nakierowując swojego kutasa w jej stronę. Czuła jego siłę, jego ogromny potencjał. Odwróciła się do mężczyzny i zobaczyła jego twarz – pełnymi napięcia oczami spoglądał na nią z góry. Spróbowała sięgnąć do tyłu, żeby złapać i przyciągnąć go do siebie, ale był zbyt daleko. – Pieprz mnie. Pieprz – wyszeptała, czując, że udziela jej się jego gorączka. Fascynacja i żądza w jego oczach, sposób, w jaki pobudzał swojego członka… to było takie rozmyślne… takie przejmujące. Kelner naparł do przodu. Oparł kutasa o wargi Emmy. Przejechał nim po ich całej długości. Krążył wokół. Nie śpieszył się, cieszył się Emmą. Z pewną czcią opuścił swoje dłonie na jej krągły tyłek. Czuł delikatność skóry jej pośladków. Rozsmakowywał się w rzadkiej przyjemności pieszczenia tak wspaniałego tyłka. Uśmiechnął się na tę myśl i wszedł w nią dosyć niezgrabnie. Emma pisnęła z pewną dawką radości, kiedy młody mężczyzna w końcu wybudził się z letargu i wbił się w nią z należytą wprawą. Obiema dłońmi wpijał się w jej pośladki, wysuwając się z niej i znów wsuwając się w nią z brutalną siłą. Reagowała donośnym jękiem na każde jego pchnięcie. Każde jego natarcie pozbawiało jej tchu. Jej jęki były prymitywnym, surowym uznaniem jego siły. Czuła każdy centymetr jego fiuta penetrującego jej wnętrze. Teraz i on zaczął mruczeć. Każdemu mruknięciu towarzyszył jej jęk. Z każdą kolejną sekundą ich krzyki stawały się coraz donośniejsze. Te zwierzęce, dzikie odgłosy, które z siebie wydawali, były przeznaczone dla uszu Davida. I tylko dla niego. A on słuchał uważnie. Amelia zasłaniała mu widok. Chciał widzieć, jak kelner pieprzy jego żonę. Chciał włożyć swojego kutasa w jej usta, byleby tylko ją uciszyć, byleby zagłuszyć jej jęki. Podniósł Amelię do góry i przeniósł się z nią na podłogę. Odwrócił ją, ustawił na kolanach i klęcząc za nią, wślizgnął się w jej cipkę. David i Emma byli teraz ustawieni twarzami do siebie. On widział, jak kelner posuwa jego żonę, a ona widziała jego. Ich spojrzenia spotkały się, a na jej twarzy pojawił się uśmiech, ten błogi uśmiech rozkoszy, kiedy jej ciało poruszało się w przód i w tył pod wpływem potężnych pchnięć kelnera. Amelia zostawiła kutasa Davida i podpełzła do Emmy. Pocałowała ją. David podążył za nią i na nowo zaczął ją posuwać. Obserwował przy tym, jak obydwie kobiety się całują. Ich twarze niemalże zderzały się ze sobą,

ich pocałunki były jakby trochę na pokaz. W pewnej chwili David wyciągnął swojego fiuta, rozłożył szerzej nogi Amelii, jednocześnie opuszczając niżej jej tyłek. Oparł czubek kutasa o jej odbyt. Amelia znieruchomiała i spojrzała na Davida przez ramię. Widać było, że jest niepewna tego, co ma za chwilę nastąpić. Czyżby nigdy wcześniej tego nie robiła? Jej spojrzenie tym bardziej utwierdziło Davida w jego działaniach. Wszedł w nią tylko odrobinę. Amelia odwróciła od niego głowę. Zaczął krążyć palcem wokół jej łechtaczki, ale ona odtrąciła jego rękę i sama zaczęła się masturbować. Wszedł głębiej. Jej odbyt był już wystarczająco nawilżony. Wówczas nieustraszona dziewczyna sama naparła na jego kutasa, bez lęku przyjmując wszystko, co miał do zaoferowania. I ten jęk! Jęczała tak przenikliwie, że David niemalże czuł wibracje na swoim fiucie. Wąska dziurka zacisnęła się wokół niego jeszcze bardziej, tak nienawykła była do czegoś tak dużego w sobie. David chciał się wycofać, ale dziewczyna na nowo naparła na niego. – Jestem tobą tak bardzo wypełniona! Zostań tam. Och, słodki Jezu! Och, kurwa! Nie ruszaj się! Emma spojrzała na Davida, ale ten zamknął oczy. Kelner również przypatrywał się rozgrywającej się przed nim scenie. Nie był w stanie dojść. Posuwał i posuwał tę puszczalską kobietę bez końca. Widział, jak David zainicjował seks analny z Amelią. On nigdy nie uprawiał seksu z kobietą w ten sposób, chociaż wielu z jego przyjaciół tego próbowało. Ale on nigdy nie trafił na dziewczynę, która pozwoliłaby mu włożyć tam jego wielkiego kutasa. Więc bez pytania, bez ostrzeżenia, młody Lothario wyszedł z jednej dziurki i arogancko zagłębił się w drugą. – Aaaaaaa! – krzyknęła Emma, kiedy nagły ból przeszył jej ciało, brutalnie ucinając cudownie przyjemne doznania. Kelner szybko się wycofał. – Przepraszam. Bardzo przepraszam. Nie chciałem zrobić ci krzywdy. David spojrzał na nich czujnie, zaalarmowany krzykiem swojej żony. – Kochanie, wszystko w porządku? – zapytał, pozostając nadal w Amelii. – Właśnie włożył mi tego potwora w dupę! – wykrzyknęła z zakłopotaniem rysującym się na twarzy. – Stary, przepraszam. Sam nie wiem, co we mnie… – tłumaczył się bełkotliwie kelner.

– Powoli. Rób to powoli. – To było wszystko, co David miał do powiedzenia. Ponownie zamknął oczy. Ten cudowny kutas był niczym gorący pogrzebacz. Paliło ją od środka z powodu tego niezdarnego, a zarazem ryzykownego przejawu jego uczuć. Sięgnęła za siebie i złapała go za kutasa, przejmując nad nim kontrolę. Utracił prawo do sterowania swoim okrętem przez te niebezpieczne, nieznane sobie wody. Emma nienawidziła chwil, w których pojawiał się tego rodzaju niespodziewany ból. Takich sytuacji, jak przypadkowe uderzenie łyżką w zęby, walnięcie głową w półkę, kopnięcie małym palcem w nogę od łóżka czy też moment, kiedy to napalony, nierozważny młody mężczyzna zatraca się w swoim pożądaniu i chcąc się popisać, wchodzi w twój tyłek od razu, jednym pchnięciem, zupełnie jakby twój odbyt był rozwarty niczym u gwiazdy porno. Dla Emmy ból nigdy nie był powodem, by porzucić igraszki (lekkomyślna, wilgotna, radosna żądza nie zasługiwała na tak drastyczne kroki), ale sprawiał, że zaczynała bardziej uważać. Ostrożny kochanek nie był dla niej bardziej atrakcyjny niż martwy kochanek. Była gotowa spróbować jeszcze raz. Umieściła jego kutasa u wejścia do swojego odbytu. – Ja to zrobię. Nie napieraj! Wprowadzała go w siebie umiejętnie, we własnym tempie. Witała go centymetr po centymetrze, co tylko przedłużało jej przyjemność. Był uległy i posłuszny. Rozluźniła swoje mięśnie zupełnie, przyjmując go i dochodząc, zanim jeszcze znalazł się w pełni w środku. Kiedy w końcu wszedł w nią cały, pozwoliła mu się z siebie wysunąć, następnie wsunąć i znowu wysunąć. Po chwili, gdy masowała swoją łechtaczkę, było jej już zupełnie obojętne, co robił kelner. Dochodziła raz za razem. Spirala orgazmów przeszywała jej ciało, a wszystkie łączyły się w jeden niekończący się ciąg rozkoszy, gdy kelner się w nią wbijał. Wyglądało na to, że kochanek nigdy nie zdoła szczytować. A Emma modliła się o to, żeby nigdy nie przerywał. Przestała się masturbować i skoncentrowała się tylko na uczuciu wypełnienia, które ją rozpierało. Czuła się tak spełniona, że wydawało jej się, że już do końca życia nie będzie potrzebowała orgazmu. Naprzeciwko Amelia krzyczała w swoim stylu, jak miała w zwyczaju w kulminacyjnym punkcie swej przyjemności. David został w niej, nie wycofał się. Dziewczyna zaczęła się śmiać, ale po chwili przerwała. „O mój Boże! O Boże! Boże!”. I wówczas ogarnął ją prawdziwy orgazm. Przetoczył się przez nią, zgłębiając każdy centymetr jej ciała, a ona robiła

wszystko, żeby trwał w nieskończoność. Kelner wciąż nie mógł doprowadzić się do wytrysku. Zaczynało brakować mu tchu. Zwolnił, po czym wycofał się zupełnie i klęczał tak z kutasem sterczącym na baczność. Przewrócił się na plecy, dysząc ciężko. Emma otworzyła oczy. Nie mogła się zorientować, co się stało. Poczuła, że wrócił, że ponownie w nią wszedł, i znowu zamknęła oczy. Ale to nie był kelner, gdyż ten nadal leżał na plecach, a jego kutasa dosiadała teraz Eloise. Po raz piąty albo szósty tego dnia Emma była pieprzona przez Marco. Ale ona tego nie wiedziała. Nie obchodziło jej to. Wiedziała jedynie, że była zaspokojona, wypełniona i że rozkosze, które zawładnęły jej ciałem, miały się nigdy nie skończyć. To było wszystko, co musiała wiedzieć. *** David wyszedł do łazienki, aby się umyć. Kiedy wrócił, zobaczył Claudio napełniającego szampanem kieliszki. David wziął jeden i usiadł przy barze. Amelia nadal leżała na podłodze w miejscu, w którym ją zostawił. Leżała na brzuchu z głową ułożoną na ramionach. Cudowna Eloise zostawiła kelnera i rozłożyła się teraz na kanapie, obserwując Marco i Emmę pieprzących się pośrodku pokoju. Kelner podniósł się na kolana. Jego gruby kutas wisiał ciężko między udami. Claudio podał mu kieliszek szampana, który ten osuszył jednym haustem. Marco również nie mógł odnaleźć drogi do orgazmu. Emma była zbyt wilgotna, on zbyt zmęczony, a jego ciało odczuwało pewien przesyt. Wycofał się z niej i wdrapał się na kanapę. Emma zerknęła na niego. Przywoływał ją do siebie. Wyglądała na oszołomioną. Była tak piękna. Wciąż na czworakach, niczym kot birmański, zamarła w pozie zarówno zaciekawionej, jak i pełnej pogardy. Odsunęła się od kelnera, który wyciągnął dłoń w jej stronę, po czym uklęknęła przed Marco, całując go namiętnie. Czuła się cudownie. Był taki piękny, a jego pocałunki delikatne i namiętne. Jego dłonie błądziły po jej nagich plecach oraz ślicznym tyłeczku, który podrapał ku jej wielkiej rozkoszy. Następnie podniósł Emmę i posadził sobie na kolanach. Objęła go i zatopiła twarz w jego karku. David przeszedł przez pokój i podał Emmie i Marco po kieliszku szampana. Wrócił do baru, wziął następne dwa kieliszki i ruszył w stronę sofy. Eloise przesunęła się odrobinę i zrobiła dla niego miejsce. Usiadł koło niej i podał jej drugi kieliszek. Dziewczyna położyła głowę na jego

ramieniu. Nikt się nie odzywał. Żadne słowa nie wypowiedziałyby tego, co czuli. Kiedy David spojrzał na Emmę, zorientował się, że go obserwowała. Pełen zrozumienia uśmiech, którym się wymienili, był niczym krótka prywatna rozmowa między szczęśliwymi małżonkami.

Epilog

Minął prawie rok. Emma leżała rozciągnięta na ręczniku w swoim bikini. Odpoczywała na trawniku na tyłach domu, który dzieliła z Davidem. To były inne przedmieścia, w innym mieście, na innej półkuli niż ich poprzedni dom w Mosman. Ale świeciło nad nią to samo słońce, a dzień mijał jej równie beztrosko jak kiedyś. Tym razem jednak odgłosy uderzeń piłeczki tenisowej, które słyszała, nie dochodziły z ogródka sąsiadów. Docierały do niej z miejskich kortów mieszczących się w parku, po drugiej stronie płotu. W promieniu czterech i pół kilometra od domu, który wynajął dla nich David, nie mieszkał żaden młody sąsiad. Od miesiąca bawili w Londynie, gdzie David musiał załatwić kilka spraw związanych z pracą. Pracował teraz jako wolny strzelec i nigdy wcześniej nie odnosił większych sukcesów. Emma wybrała ich następny cel podróży. Lecieli do Jałty. Słońce zniknęło za chmurą. Emma usiadła i przeklęła angielskie lato. Podniosła T-shirt i już miała go na siebie założyć, kiedy pośrodku ich ogródka wylądowała piłeczka tenisowa. Pomyślała, że to David spłatał jej psikusa. Wyjawiła mu wszystko. Od kiedy zostali partnerami w każdej sferze życia, była z nim bezwzględnie szczera. Dosłownie zamurowało go, gdy usłyszał za pierwszym razem o tym, co wyczyniała z ich młodym sąsiadem Jasonem. Wstała i rozejrzała się wokół. Nie słyszała żadnego śmiechu. Do tej pory David na pewno wybuchnąłby śmiechem. Podniosła piłeczkę z ziemi. Kilka miesięcy wcześniej wysłała do Jasona e-mail, żeby dowiedzieć się, co u niego słychać. Tak naprawdę chciała sprawdzić, czy nie wyrządziła mu jakiejś emocjonalnej krzywdy. Nadal studiował na uniwersytecie w Canberze. Zapewniał ją, że u niego wszystko układało się świetnie. I wtedy zupełnie niespodziewanie otrzymała od niego wiadomość z zapytaniem o jej adres. Podobno miał coś, co należało do niej, a co bardzo chciał jej zwrócić. – Jason? – powiedziała na głos. Zaśmiała się sama do siebie. Wtem na trawniku wylądował egzemplarz Kochanka Lady Chatterley, związany gumkami. Ktoś rzucił go zza ogrodzenia. Podeszła do książki i podniosła ją. Kiedyś należała do niej. Emma rozpoznała okładkę. Odwinęła gumki i otworzyła pierwszą stronę. W środku znalazła

swoje imię starannie wykaligrafowane ołówkiem. – Jason? – zapytała ponownie. – Jeżeli to ty, pokaż się! Zaczynasz mnie przerażać. I wówczas na trawie tuż obok niej wylądowała para czarnych majtek.

Podziękowania

Chciałabym podziękować mojemu agentowi oraz wydawcy za niezwykle cenne wskazówki. Dziękuję Wam. Przekazuję również wyrazy miłości i podziękowania mojej rodzinie, przyjaciołom, a przede wszystkim mojemu partnerowi za nieustanne wsparcie. Nie potrafiłabym walczyć tak wytrwale bez Twojej miłości i wiary we mnie. Jestem Ci za to niezmiernie wdzięczna.

[1] Fidanzata (wł.) – przyjaciółka [przypis tłumacza].

Wydawnictwo Akurat imprint MUZA SA ul. Marszałkowska 8 00-590 Warszawa tel. 22 6211775 e-mail: [email protected] Dział zamówień: 22 6286360 Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl Konwersja do formatu EPUB: MAGRAF s.c., Bydgoszcz