4.David Gemmel= Druss Legenda - Pierwsze Kroniki

David A. Gemmel

Druss Legenda Pierwsze kroniki

Przełożył Zbigniew A. Królicki Powieść tę dedykuję z miłością i oddaniem pamięci Micka Jeffreya, spokojnego, bezgranicznie cierpliwego i uprzejmego chrześcijanina. Znajomość z Nim była prawdziwym błogosławieństwem. Dobranoc i niech Cię Bóg błogosławi, Mick!

PODZIĘKOWANIA Dziękuję mojemu wydawcy, Johnowi Jarroldowi, redaktorce Jean Maund oraz pierwszym czytelnikom, którymi byli Val Gemmell, Stella Graham, Edith Graham, Tom Taylor oraz Vikki Lee France. Dziękuję również Stanowi Nicholsowi oraz Chrisowi Bakerowi, którzy obdarzyli Drussa Legendę nowym życiem.

Księga pierwsza NARODZINY LEGENDY Prolog Zasłonięty przez poszycie, klęczał przy śladach, badawczo spoglądając ciemnymi oczami na głazy i rosnące za nimi drzewa. Ubrany w ozdobioną frędzlami bluzę z koźlej skóry, brązowe skórzane getry i buty, wysoki mężczyzna był prawie niewidoczny, gdy tak klęczał w zaroślach. Słońce stało wysoko na bezchmurnym letnim niebie, a ślady pozostawiono przeszło trzy godziny wcześniej. Odciski kopyt były poprzecinane ścieżkami owadów, lecz wciąż miały ostre krawędzie. Czterdziestu jeźdźców, objuczonych łupem... Shadak przemknął przez zarośla do swojego spętanego konia. Pogłaskał długą szyję zwierzęcia i wyjął z sakwy przy siodle pas z mieczami. Zapiął go na biodrach i wyciągnął dwa krótkie miecze, obosieczne, z najlepszej vagryjskiej stali. Zastanawiał się przez chwilę, a potem schował ostrza do pochew i sięgnął po łuk oraz przytroczony do łęku siodła kołczan. Łuk był z vagryjskiego rogu, myśliwska broń, z której można było wypuścić zabójczą dwustopową strzałę na odległość sześćdziesięciu kroków. W kołczanie ze skóry łani znajdowało się dwadzieścia strzał, które sam zrobił: lotki z gęsich piór, barwionych na czerwono i żółto, groty z zaostrzonego żelaza, bez haczyków, żeby łatwo można je było wyjąć z ciał zabitych. Szybko napiął łuk i nałożył strzałę na cięciwę. Potem zarzucił kołczan na ramię i ostrożnie wrócił do śladów. Czy zostawili tylną straż? Mało prawdopodobne, gdyż w promieniu stu mil nie było drenańskich żołnierzy. Shadak jednak był ostrożnym człowiekiem. I znał Collana. Z narastającym niepokojem wyobraził sobie jego uśmiechniętą twarz i okrutne, kpiące oczy. „Spokojnie” – powiedział sobie, ale przychodziło mu to z trudem, strasznym trudem. W gniewie ludzie popełniają błędy, napominał się w duchu. Myśliwy musi być zimny jak stal. Cicho ruszył naprzód. Po lewej, mniej więcej dwadzieścia kroków przed nim wystawał z ziemi gigantyczny głaz, a po prawej znajdowała się grupka mniejszych, nie wyższych niż metr. Shadak zaczerpnął tchu i wyszedł z zarośli. Zza wielkiego głazu wyskoczył jakiś człowiek i wypuścił strzałę. Shadak przyklęknął i pocisk ze świstem przeszył powietrze nad jego głową. Łucznik próbował uskoczyć za zasłonę głazu, lecz zanim zdążył się skryć, Shadak posłał strzałę, która przeszyła mu gardło i wyszła przez kark.

Wybiegł drugi napastnik, tym razem z prawej strony Shadaka. Nie mając czasu, by wyciągnąć z kołczana następną strzałę, Shadak z całej siły chlasnął łukiem w twarz mężczyzny. Gdy przeciwnik się potknął, Shadak odrzucił łuk i wyrwał z pochew dwa krótkie miecze, po czym jednym zamaszystym ruchem przeciął szyję leżącego. Dwóch innych napastników wybiegło zza głazów, a on skoczył im na spotkanie. Obaj mężczyźni mieli żelazne napierśniki, a szyje i głowy osłonięte kolczugami. W rękach trzymali szable. – Będziesz długo zdychał, draniu! – zawył pierwszy, rosły i barczysty wojownik. Nagle zmrużył oczy, rozpoznając stojącego przed nim szermierza. Natychmiast stracił chęć do walki i ogarnął go strach, ale był już zbyt blisko Shadaka i nie mógł się wycofać. Spróbował niezdarnego pchnięcia, lecz Shadak z łatwością sparował cios, jednocześnie wbijając mu w usta drugi miecz, aż ostrze wyszło przez kark. Gdy szermierz padł, jego kompan zaczął się cofać. – Nie wiedzieliśmy, że to ty, przysięgam! – powiedział drżącym głosem. – Teraz już wiecie – rzekł spokojnie Shadak. Tamten bez słowa odwrócił się i wbiegł między drzewa, a Shadak wepchnął miecze do pochew i podniósł łuk. Nałożył strzałę, napiął drzewce i zwolnił cięciwę. Pocisk śmignął w powietrzu i wbił się w udo uciekającego. Trafiony wrzasnął i upadł. Kiedy Shadak dobiegł do leżącego, ten przetoczył się na plecy, wypuszczając z ręki miecz. – Litości, nie zabijaj mnie! – błagał. – Ty nie znałeś litości w Corialis – odparł Shadak. – Jeśli jednak powiesz mi, dokąd zmierza Collan, daruję ci życie. W oddali zawył wilk, przeciągle i ponuro. Odpowiedział mu następny, i jeszcze jeden. – Niedaleko jest wioska... dwadzieścia mil na południowy wschód – mówił mężczyzna, nie odrywając oczu od dłoni Shadaka, spoczywającej na rękojeści krótkiego miecza. – Zrobiliśmy rozpoznanie. Mnóstwo młodych kobiet. Collan i Harib Ka planują napaść na wioskę i wziąć niewolników, a potem zabrać ich do Mashrapuru. Shadak skinął głową. – Wierzę ci – powiedział w końcu. – Darujesz mi życie, tak? Obiecałeś! – zaskomlił ranny mężczyzna. – Zawsze dotrzymuję obietnic – powiedział Shadak zniesmaczony jego tchórzostwem. Wyciągnął rękę i wyrwał strzałę z nogi leżącego. Z rany trysnęła krew, a wojownik głośno jęknął. Shadak wytarł strzałę o jego płaszcz, a potem wyprostował się i podszedł do ciała pierwszego mężczyzny, którego zabił. Klęknął obok trupa, wydobył strzałę, a potem odnalazł uwiązane w pobliżu konie. Dosiadł pierwszego, a pozostałe powiódł do miejsca, gdzie czekał jego wierzchowiec. Trzymając w garści wodze, wyprowadził wszystkie cztery na szlak.

– A co ze mną? – krzyknął ranny. Shadak obrócił się w siodle. – Staraj się unikać wilków – poradził. – Do zmroku wyczują zapach krwi. – Zostaw mi konia! Litości! – Ja nie jestem litościwym człowiekiem – odparł Shadak. I odjechał na południowy wschód, ku odległym górom. Rozdział 1 Topór miał cztery stopy długości i dziesięciofuntowe, rozszerzające się ku dołowi ostrze z twardej stali. Trzonek z wiązu, pięknie zakrzywiony, miał ponad czterdzieści lat. Dla większości ludzi było to ciężkie narzędzie, nieporęczne i nieprecyzyjne. W rękach ciemnowłosego młodzieńca, który stał przed potężnym bukiem, śmigało w powietrzu lekko jak szabla. Każde zamaszyste uderzenie wbijało ostrze dokładnie tam, gdzie chciał drwal, coraz głębiej w miękkie drewno pnia. Druss cofnął się i spojrzał w górę. Kilka grubych gałęzi sterczało od północnej strony. Obszedł drzewo, wybierając miejsce, gdzie powinno upaść, a potem wrócił do pracy. To już trzecie drzewo, z którym zmagał się tego dnia. Bolały go mięśnie, pot spływał po nagich plecach, krótko przystrzyżonych, czarnych włosach i czole, szczypiąc w lodowato niebieskie oczy. Zaschło mu w gardle, ale postanowił, że dopiero po zakończeniu pracy nagrodzi się orzeźwiającym drinkiem. Nieco dalej, po jego lewej stronie, bracia Pilan i Yorath siedzieli na zwalonym drzewie, śmiejąc się i rozmawiając. Ich toporki leżały obok. Zadaniem tych dwóch było oczyszczanie pni, odrąbywanie mniejszych gałęzi i konarów, które można wykorzystać jako opał na zimę. Często jednak przerywali pracę i Druss słyszał, jak omawiają zalety i rzekome wady wioskowych dziewcząt. Byli przystojnymi młodzieńcami, jasnowłosymi i rosłymi, ci synowie kowala Tetrina. Dowcipni i inteligentni, mieli powodzenie u kobiet. Druss nie lubił ich. Po jego prawej stronie kilku starszych chłopców odpiłowywało konary pierwszego drzewa, które zrąbał, podczas gdy w pobliżu młode dziewczyny zbierały chrust potrzebny na zimową rozpałkę i ładowały go na taczki, szykując do zwiezienia ze zbocza do wioski. Na skraju przesieki stały cztery spętane konie pociągowe, pasąc się i czekając, aż drzewa zostaną oczyszczone tak, aby pnie można było opasać łańcuchem i zaciągnąć do wsi. Jesień szybko mijała, a starszyzna osady zdecydowała, że przed zimą należy postawić nową palisadę. Biegnącej przez góry Skoda granicy strzegł tylko jeden oddział drenajskiej kawalerii, patrolujący obszar tysiąca mil kwadratowych. Rabusie, złodzieje bydła, łowcy niewolników i banici włóczyli się po górach, a władze w Drenanie wyraźnie dały do zrozumienia, że nie biorą żadnej

odpowiedzialności za bezpieczeństwo nowych osadników na vagryjskiej granicy. Jednak lęk przed niebezpieczeństwami życia na pograniczu nie zniechęcał ludzi, którzy przybyli w góry Skoda. Szukali tutaj nowego miejsca do życia, daleko od bardziej cywilizowanego południa i wschodu. Budowali swe domy tu, w tej dzikiej i rozległej krainie, gdzie silni mężczyźni nie musieli chować się po kątach lub nisko kłaniać przejeżdżającej szlachcie. Wolność była dla nich najważniejsza i żadne pogłoski o rabusiach nie mogły ich przestraszyć. Druss zważył w ręku topór, a następnie grzmotnął ostrzem w poszerzające się nacięcie. Uderzył dziesięć razy, głęboko podcinając pień u nasady. Potem kolejne dziesięć płynnych, potężnych uderzeń. Jeszcze trzy ciosy topora i drzewo z jękiem podda się przeznaczeniu, padając z łoskotem na ziemię. Cofnął się i powiódł czujnym spojrzeniem wzdłuż przewidywanej linii upadku pnia. Jakiś ruch przyciągnął jego wzrok; zobaczył siedzące pod krzakiem złotowłose dziecko ze szmacianą lalką w dłoni. – Kiris! – zagrzmiał. – Jeżeli nie znikniesz stamtąd, zanim doliczę do trzech stłukę cię na kwaśne jabłko! Raz! Dwa! Dziecko rozdziawiło buzię i szeroko otworzyło oczy. Upuszczając szmacianą lalkę, wypadło z krzaków i z płaczem uciekło z lasu. Druss potrząsnął głową i poszedł podnieść zabawkę, po czym wepchnął ją za szeroki pas. Czuł na sobie spojrzenia innych i wiedział, co myśleli: Druss Brutal, Druss Okrutnik – tak go nazywali. I może mieli rację. Ignorując ich, wrócił do drzewa i uniósł topór. Zaledwie dwa tygodnie wcześniej ścinał wysoki buk i prawie kończył pracę, gdy go zawołano. Kiedy wrócił, znalazł Kiris siedzącą prawie na samym czubku drzewa, jak zwykle razem z lalką. – Zejdź na dół – namawiał. – To drzewo zaraz upadnie. – Nie – odparła Kiris. – Podoba nam się tutaj. Stąd wszystko widać. Druss rozejrzał się dookoła, po raz pierwszy gorąco pragnąc, żeby w pobliżu znalazła się któraś z wioskowych dziewcząt. Niestety, nie było żadnej. Przyjrzał się uważnie wielkiej szczelinie w pniu. Nagły podmuch wiatru w każdej chwili mógł przewrócić drzewo. – Schodź, bądź dobrą dziewczynką. Jeżeli drzewo upadnie, zrobisz sobie krzywdę. – Dlaczego miałoby upaść? – Bo uderzałem je moim toporem. Teraz zejdź. – Dobrze – powiedziała i zaczęła zsuwać się w dół. Nagle drzewo przechyliło się, Kiris wrzasnęła i kurczowo chwyciła za gałąź. Drussowi zaschło w gardle. – Teraz, szybko – powiedział. Kiris nie odpowiedziała i nie poruszyła się. Druss zaklął, i oparłszy stopę na kikucie odrąbanej gałęzi, podciągnął się na pierwszy konar. Powoli

i niezwykle ostrożnie wdrapywał się na pochylone drzewo, zbliżając się do dziecka. W końcu dotarł do niej. – Złap mnie za szyję – rozkazał. Tak zrobiła i zaczęli schodzić. W połowie drogi na ziemię Druss poczuł drżenie drzewa i usłyszał trzask. Zeskakując, przycisnął do siebie dziecko i niezdarnie wylądował na ziemi, z impetem uderzając lewym ramieniem o miękką glebę. Osłoniętej jego ciałem Kiris nic się nie stało, ale Druss podniósł się z jękiem. – Jesteś ranny? – zapytała Kiris. Druss obrzucił ją lodowatym spojrzeniem. – Jeśli znów cię zobaczę w pobliżu moich drzew, nakarmię tobą wilki! – ryknął. – A teraz zmykaj! Uciekała tak, jakby paliła się na niej sukienka. Chichocząc teraz na samo wspomnienie, uniósł topór i uderzył ostrzem w pień buku. Drzewo jęknęło przeciągle, a potem donośny trzask zagłuszył stukanie toporków i zgrzyt piłowanych konarów. Buk runął, okręcając się przy upadku. Druss ruszył do wiszącego w pobliżu na gałęzi bukłaka z wodą. Zwalenie drzewa było sygnałem przerwy na popołudniowy posiłek i wioskowa młodzież zbierała się w grupki w blasku słońca, śmiejąc się i żartując. Nikt nie podszedł do Drussa. Jego niedawna bójka z byłym żołnierzem Alarinem zaniepokoiła ich i spoglądali na niego z jeszcze większą rezerwą niż dotychczas. Siedział sam, jedząc chleb z serem i pociągając długie łyki zimnej wody. Pilan i Yorath siedzieli teraz z Berys i Tailią, córkami młynarza. Dziewczęta uśmiechały się ślicznie, przechylając głowy i ciesząc się z ich zainteresowania. Yorath nachylił się do Tailii i pocałował ją w ucho. Dziewczyna udała oburzoną. Przerwali tę zabawę, gdy na polanę wszedł czarnobrody mężczyzna. Był wysoki, o potężnych ramionach i oczach koloru zimowych chmur. Druss zobaczył nadchodzącego ojca i wstał. – Odziej się i chodź ze mną – powiedział Bress, ruszając w las. Druss przywdział swoją koszulę i poszedł za ojcem. Gdy odeszli dostatecznie daleko, by nikt ich nie słyszał, starszy mężczyzna usiadł przy rwącym strumyku, a Druss poszedł za jego przykładem. – Musisz nauczyć się panować nad gniewem, mój synu – powiedział Bress. – Prawie zabiłeś tego człowieka. – Uderzyłem go tylko... raz. – Ten raz złamał mu szczękę i wybił trzy zęby. – Czy starszyzna wyznaczyła już karę? – Tak. Mam utrzymywać Alarina i jego rodzinę przez zimę. Niezbyt mnie na to stać, chłopcze. – Lekceważąco wyrażał się o Rowenie, a ja nie będę tego tolerował. Nigdy.

Bress zaczerpnął tchu, ale zanim przemówił, podniósł kamyk i cisnął go do strumyka. Potem westchnął. – Tutaj nic o nas nie wiedzą, Druss. Znają nas tylko jako dobrych robotników i mieszkańców wioski. Przebyliśmy długą drogę, by uwolnić się od piętna, jakim naznaczył naszą rodzinę mój ojciec. Wyciągnij wnioski z jego historii. On nie panował nad swoim gniewem. Dlatego stał się banitą i renegatem, żądnym krwi oprawcą. Powiadają, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Mam nadzieję, że w naszym przypadku to się nie sprawdzi. – Nie jestem mordercą – spierał się Druss. – Gdybym chciał jego śmierci, mógłbym jednym ciosem przetrącić mu kark. – Wiem. Jesteś silny – wrodziłeś się we mnie. I dumny, chyba masz to po matce, niech jej dusza spoczywa w pokoju. Jedynie bogowie wiedzą, jak często musiałem chować dumę do kieszeni. – Tarmosząc brodę, Bress spojrzał na syna. – Jesteśmy teraz małą osadą i nie możemy tolerować żadnych waśni, inaczej nie przetrwalibyśmy jako społeczność. Potrafisz to zrozumieć? – Co kazali ci powiedzieć? Bress westchnął. – Musisz pogodzić się z Alarinem. I wiedz, że jeśli zaatakujesz jeszcze kogoś z wioski, zostaniesz wygnany. Druss spochmurniał. – Pracuję ciężej niż ktokolwiek. Z nikim nie szukam zwady. Nie upijam się jak Pilan i Yorath, ani nie próbuję robić dziwek z wioskowych kobiet, tak jak ich ojciec. Nie kradnę. Nie kłamię. Dlaczego mieliby mnie wyrzucić? – Przerażasz ich, Druss. Mnie również. – Nie jestem taki jak dziadek. Nie jestem mordercą. Bress westchnął. – Miałem nadzieję, że Rowena z jej łagodnym charakterem pomoże ci poskromić twój temperament. Tymczasem zaraz po ślubie prawie zabiłeś mieszkańca wioski. I za co? Nie mów mi, że wyrażał się lekceważąco o twojej żonie. Powiedział tylko, że jesteś szczęściarzem i że sam chciałby mieć ją w łóżku. Na wszystkich bogów, synu! Jeżeli będziesz uważał, że za każdy komplement pod adresem twojej żony musisz złamać komuś szczękę, to w wiosce zabraknie ludzi zdolnych do pracy. – To nie było powiedziane jak komplement. I umiem opanować gniew, ale Alarin to zuchwały krzykacz i dostał to, na co zasłużył. – Mam nadzieję, że weźmiesz pod uwagę to, co powiedziałem, synu. – Bress wstał

i wyprostował się. – Wiem, że nie żywisz dla mnie zbyt wiele szacunku. Mam jednak nadzieję, że pomyślisz o tym, co stałoby się z Roweną, gdyby wygnano was oboje z wioski. Druss spojrzał na niego, starając się ukryć rozczarowanie. Bress był olbrzymem, silniejszym niż jakikolwiek znany Drussowi człowiek, ale aura niepowodzenia spowijała go niczym płaszcz. Młodzieniec stanął obok ojca. – Wezmę to pod rozwagę – powiedział. Bress uśmiechnął się ze znużeniem. – Muszę wracać do palisady. Powinniśmy ją skończyć najdalej za trzy dni. Potem będziemy spać spokojniej. – Dostaniesz drewno – obiecał Druss. – Naprawdę dobrze posługujesz się toporem, muszę ci to przyznać. – Bress przeszedł parę kroków, potem odwrócił się. – Jeżeli cię wygnają, synu, nie będziesz sam. Odejdę z tobą. Druss skinął głową. – Nie dojdzie do tego. Obiecałem już Rowenie, że się poprawię. – Założę się, że była wściekła – powiedział Bress z szerokim uśmiechem. – Gorzej. Była mną rozczarowana. – Druss zachichotał. – Rozczarowanie młodej żony rani dotkliwiej niż ząb żmii. – Powinieneś częściej się uśmiechać, mój chłopcze. Do twarzy ci z tym. Lecz gdy Bress odszedł, uśmiech zniknął z twarzy młodzieńca, który spojrzał na swoje posiniaczone kostki i przypomniał sobie emocje, jakie w nim wezbrały, kiedy zaatakował Alarina. Gniew oraz dziką żądzę walki. A kiedy uderzył pięścią i Alarin upadł, czuł tylko jedno, wyraźne i nieopisanie potężne uczucie. Radość. Czysta, przyjemność, tak ogromna, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczył. Zamknął oczy, odpychając od siebie ten obraz. – Nie jestem jak mój dziad – mówił sobie. – Nie jestem szalony. Tej nocy powtórzył te słowa Rowenie, gdy leżeli w szerokim łożu, jakie zrobił im Bress w prezencie ślubnym. Przewracając się na brzuch, położyła mu głowę na piersi, a jej długie jedwabiste włosy opadły na jego potężne ramię. – Oczywiście, że nie jesteś szalony, kochany – zapewniła go. – Jesteś jednym z najłagodniejszych mężczyzn, jakich znam. – Oni tak nie uważają – odpowiedział, wyciągając rękę i gładząc jej włosy. – Wiem. Źle zrobiłeś łamiąc szczękę Alarinowi. To były tylko słowa – i nie miały znaczenia, nawet jeśli powiedział je ze złej woli. Puste dźwięki, rzucone w powietrze. Odsuwając ją delikatnie od siebie, Druss podniósł się.

– To nie jest takie proste, Roweno. Ten człowiek od tygodni szukał zaczepki. Chciał tej bójki, ponieważ pragnął mnie upokorzyć. I nie zdołał. Nigdy nikomu się to nie uda. Zadrżała. – Zimno ci? – zapytał, zamykając ją w swoich objęciach. – Krocząca Śmierć – wyszeptała. – Co? Co powiedziałaś? Zatrzepotała powiekami. Uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek. – Nieważne. Zapomnijmy o Alarinie i cieszmy się swoim towarzystwem. – Zawsze cieszy mnie twoje towarzystwo – powiedział. – Kocham cię. Sny Roweny były mroczne i posępne, a nazajutrz, stojąc na brzegu strumienia, nie potrafiła wyrzucić tych obrazów z pamięci. Druss, ubrany w czerń i srebro, dzierżący potężny topór, stał na stoku. Ostrze topora otaczał zastęp dusz, unoszących się jak dym wokół ponurego zabójcy. Krocząca Śmierć! Wciąż widziała ten obraz. Wyżąwszy resztki wody z upranej koszuli, rozłożyła ją na płaskim głazie obok schnących koców i wełnianej sukienki. Wyprostowała się i odeszła od wody na skraj lasu, gdzie usiadła, trzymając w prawej dłoni broszkę, którą Druss zrobił dla niej w warsztacie swojego ojca. Miękkie żyłki miedzi oplatające kamień księżycowy, mglisty i półprzeźroczysty. Kiedy dotknęła palcami kamienia, zamknęła oczy i oczyściła swe myśli. Zobaczyła Drussa siedzącego samotnie przy głębokim strumieniu. – Jestem przy tobie – szepnęła. On jednak nie mógł jej usłyszeć, więc tylko westchnęła. Nikt w wiosce nie wiedział, jaki posiada dar, gdyż jej ojciec, Voren, uzmysłowił jej konieczność zachowania tego w tajemnicy. Tylko w ostatnim roku cztery kobiety w Drenanie zostały oskarżone o czary i spalone żywcem przez kapłanów Missaela. Voren był przezornym człowiekiem. Sprowadził Rowenę do tej niedostępnej wioski, daleko od Drenanu, ponieważ, jak jej powiedział: – Tajemnice nie mogą żyć spokojnie w tłumie. W miastach pełno jest wścibskich oczu i nadstawionych uszu, mściwych myśli i wrogich umysłów. Będziesz bezpieczniejsza w górach. Potem kazał jej obiecać, że nikomu nie powie o swoich zdolnościach. Nawet Drussowi. Patrząc oczami duszy na męża, Rowena pożałowała tej obietnicy. Nie dostrzegała surowości jego

szerokiej

twarzy

o pospolitych

rysach,

chmur

groźnie

kłębiących

się

w tych

szaroniebieskich oczach, ponurego skrzywienia kącików ust. To był Druss – a ona go kochała. Z niezachwianą pewnością, jaką dawał jej dar, wiedziała, że nie mogłaby pokochać innego mężczyzny tak jak kochała męża. I wiedziała dlaczego... On jej potrzebował. Zajrzała do jego duszy i znalazła tam ciepło i czystość, spokojną wyspę na wzburzonym morzu gwałtownych namiętności. Gdy była z nim, Druss był delikatny, a jego burzliwy duch uspokajał się. W jej

towarzystwie potrafił się uśmiechać. Może, myślała, z jej pomocą zdoła zachować spokój. Może drzemiący w nim ponury wojownik nigdy się nie obudzi. – Znowu marzysz, Ro – powiedziała Mari, podchodząc i siadając przy Rowenie. Młoda kobieta otworzyła oczy i uśmiechnęła się do przyjaciółki. Mari była niska i pulchna, z włosami koloru miodu i jasnym, szczerym uśmiechem. – Myślałam o Drussie – powiedziała Rowena. Mari kiwnęła i umknęła spojrzeniem w bok. Rowena wyczuła jej zakłopotanie. Przyjaciółka całymi tygodniami próbowała ją odwieść od poślubienia Drussa, dokładając swoje argumenty do tych, jakie wytaczał Voren i inni. – Czy Will Pifan będzie twoim partnerem w tańcu na Święcie Przesilenia? – zapytała Rowena, zmieniając temat. Mari natychmiast poprawił się humor i zachichotała cicho. – Tak. Tylko jeszcze o tym nie wie. – A kiedy się dowie? – Dziś wieczorem. – Mari ściszyła głos, chociaż w pobliżu nie było nikogo. – Spotkamy się na dolnej łące. – Bądź ostrożna – przestrzegła ją Rowena. – Czy to rada doświadczonej mężatki? Czy ty i Druss nie kochaliście się przed ślubem? – Owszem – przyznała Rowena – ale Druss wcześniej oświadczył mi się pod Dębem. Pilan tego nie zrobił. – To tylko słowa, Ro. Nie są mi potrzebne. Och, wiem, że Pilan flirtuje z Tailią, ale ona nie jest dla niego. Żadnych uczuć, rozumiesz. Potrafi myśleć tylko o pieniądzach. Nie chce zostać na tym odludziu, tęskni za Drenanem. Nie chce grzać w nocy górala, ani bawić się w zwierzę o dwóch grzbietach na mokrej łące, w trawie łaskoczącej jej... – Mari! Jesteś naprawdę zbyt szczera – upomniała ją Rowena. Mari zachichotała i nachyliła się do niej. – Czy Druss jest dobrym kochankiem? Rowena westchnęła, zapominając o napięciu i smutku. – Och, Mari! Jak ty to robisz? Potrafisz mówić o wstydliwych sprawach w taki sposób, że wydają się... tak cudownie zwyczajne. Jesteś jak słońce po burzy. – Tutaj one nie są wstydliwe, Ro. Na tym polega problem z dziewczętami urodzonymi w mieście, nawykłymi do kamiennych murów, marmurów i granitów. Nie czujecie już ziemi. Dlaczego tu przyjechałaś? – Przecież wiesz dlaczego – powiedziała Rowena niepewnie. – Ojciec pragnął zamieszkać

w górach. – Wiem, że zawsze tak mówisz, lecz ja nigdy w to nie wierzyłam. Nie potrafisz kłamać – zawsze rumienisz się i patrzysz w bok. – Ja... Nie mogę ci powiedzieć. Obiecałam. – Cudownie! – wykrzyknęła Mari. – Uwielbiam tajemnice. Czy on jest przestępcą? Był księgowym, nieprawdaż? Ukradł jakiemuś bogaczowi pieniądze? – Nie! To nie ma z nim nic wspólnego. Chodzi o mnie! Nie pytaj więcej. Proszę! – Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami – powiedziała Mari. – Myślałam, że możemy sobie ufać. – Możemy. Naprawdę! – Nikomu nie powiem. – Wiem – powiedziała ze smutkiem Rowena. – Lecz to zniszczyłoby naszą przyjaźń. – Nic nie zdoła jej zniszczyć. Jak długo już tu jesteś – dwa sezony? Czy kiedykolwiek pokłóciłyśmy się? No już, Ro. Co ci szkodzi? Wyjaw mi swój sekret, a ja zdradzę ci mój. – Już go znam – wyszeptała Rowena. – Oddałaś się drenańskiemu kapitanowi, kiedy on i jego ludzie przejeżdżali tędy w lecie, patrolując teren. Zaprowadziłaś go na dolną łąkę. – Jak się o tym dowiedziałaś? – Nie dowiedziałam się. Myślałaś o tym, mówiąc, że chciałabyś wyjawić mi sekret. – Nie rozumiem. – Umiem czytać w ludzkich myślach. I czasami potrafię przewidzieć przyszłość. Oto moja tajemnica. – Masz dar? Nie wierzę! O czym teraz myślę? – O białym koniu z wiankiem czerwonych kwiatów. – O, Ro! To cudowne. Przepowiedz mi przyszłość – błagała, wyciągając rękę. – Nikomu nie powiesz? – Obiecałam, prawda? – Czasem mi się nie udaje. – Mimo to spróbuj – namawiała Mari, podsuwając jej swoją pulchną dłoń. Rowena wyciągnęła rękę i zacisnęła smukłe palce na dłoni Mari, lecz nagle zadrżała i pobladła. – Co się stało? Rowena zaczęła drżeć. – Ja... Muszę znaleźć Drussa. Nie mogę... rozmawiać. Wstała i odeszła, potykając się, zapominając o wypranych rzeczach.

– Ro! Roweno, wróć! Z wysokiego zbocza góry jeździec spoglądał w dół, na kobiety przy rzece. Potem zawrócił i szybko odjechał na północ. Bress zamknął drzwi chaty i przeszedł do swojego warsztatu, gdzie wyjął z kuferka koronkową rękawiczkę. Była stara i pożółkła, a na przegubie brakowało kilku zdobiących ją niegdyś pereł. To była mała rękawiczka; Bress usiadł na ławie, przyglądając się jej, głaszcząc grubymi palcami miejsca po brakujących klejnotach. – Jestem zgubiony – powiedział miękko, zamykając oczy i przywołując obraz słodkiej twarzy Arithae. – On mną gardzi. Bogowie, sam sobą gardzę. Opierając się na krześle, z roztargnieniem spoglądał na ściany oraz liczne półki z miedzianymi i mosiężnymi drucikami, na narzędzia, słoje z farbami, skrzynki paciorków. Rzadko znajdował teraz czas na robienie biżuterii. Tutaj, w górach, nie było zapotrzebowania na takie luksusy. Bardziej ceniono jego umiejętności stolarza. Stał się znanym wytwórcą drzwi i ław, krzeseł i łóżek. Nadal trzymając rękawiczkę, wrócił do pomieszczenia z paleniskiem. – Myślę, że urodziliśmy się pod złą gwiazdą – powiedział do zmarłej Arithae. – A może zło Bardana skaziło nasze życie. Wiesz, Druss jest taki jak on. Widzę to w jego oczach, w nagłych wybuchach wściekłości. Nie wiem, co robić. Nigdy nie umiałem przekonać ojca. I nie potrafię dotrzeć do Drussa. Myślami powrócił w przeszłość; zatopił się w mrocznych, bolesnych wspomnieniach. Widział Bardana tego ostatniego dnia, skąpanego we krwi, otoczonego przez wrogów. Sześciu mężczyzn nie żyło, a ten straszliwy topór wciąż rąbał na prawo i lewo... Wtem jeden z przeciwników wbił lancę w gardło Bardana. Z rany trysnęła krew, lecz Bardan zabił przeciwnika, zanim osunął się na kolana. Inny napastnik doskoczył do niego od tyłu i zadał mu straszliwy cios w kark. Ze swej kryjówki wysoko na dębie czternastoletni Bress patrzył na śmierć ojca i słyszał, jak jeden z zabójców zapytał: – Stary wilk jest martwy, a gdzie jego szczenię? Został na drzewie całą noc, wysoko nad bezgłowym ciałem Bardana. Potem, chłodnym świtem, zeskoczył i stanął przy zwłokach. Nie czuł smutku, lecz ogromną ulgę zmieszaną z poczuciem winy. Bardan nie żył: Bardan Rzeźnik. Bardan Zabójca. Bardan Demon. Przeszedł sześćdziesiąt mil do osady, w której znalazł pracę jako czeladnik stolarza. Kiedy jednak próbował osiedlić się, przeszłość powróciła, aby go dręczyć. Wędrowny druciarz rozpoznał w nim syna Diabła. Przed warsztatem stolarza zgromadził się tłum, rozzłoszczony

motłoch uzbrojony w pałki i kamienie. Bress wymknął się tylnym oknem i uciekł z osady. W ciągu następnych pięciu lat trzykrotnie musiał salwować się ucieczką, a potem poznał Arithae. Wtedy los uśmiechnął się do niego. Bress przypomniał sobie ojca ukochanej, który w dniu ślubu rzekł do niego, podając mu kielich wina: – Wiem, że wiele wycierpiałeś, chłopcze. Jednak nie ja jeden nie wierzę, że zło ojców przechodzi w dusze ich dzieci. Znam cię, Bress. Jesteś dobrym człowiekiem. „Tak” – pomyślał Bress, siedząc przy palenisku. – „Dobrym człowiekiem”. Unosząc rękawiczkę, pocałował ją delikatnie. Arithae miała ją na sobie tego dnia kiedy trzech mężczyzn z południa przybyło do osady, w której Bress z żoną i małym synkiem mieli swój dom. Bress prowadził mały, ale kwitnący interes, robiąc brosze, pierścienie i naszyjniki dla bogaczy. Pewnego ranka wyszedł na spacer. Arithae szła obok niego, niosąc dziecko. – To syn Bardana! – usłyszał czyjś krzyk i obejrzał się. Trzej jeźdźcy zatrzymali swoje konie, a jeden wskazywał na niego ręką. W następnej chwili przybysze spięli ostrogami wierzchowce i wpadli na idących. Arithae, uderzona przez szarżującego konia, runęła na ziemię. Bress doskoczył do jeźdźca i ściągnął go z siodła. Pozostali mężczyźni zeskoczyli z koni. Bress walił pięściami na prawo i lewo, powalając przeciwników na ziemię. Kiedy opadł kurz, odwrócił się do żony... I zobaczył ją martwą, z płaczącym przy niej dzieckiem. Od tej pory żył jak człowiek bez nadziei. Rzadko uśmiechał się i nigdy się nie śmiał. Prześladował go duch Bardana. Bress zaczął podróżować z synem po drenańskich krainach. Imał się każdej pracy, jaką zdołał znaleźć: był robotnikiem w Drenanie, stolarzem w Delnoch, budowniczym mostów w Mashrapurze, sprzedawcą koni w Corteswainie. Przed pięcioma laty ożenił się z córką wieśniaka. Patica była prostą dziewczyną, niezbyt bystrą i niespecjalnie ładną. Bress lubił ją, ale w jego sercu nie było miejsca na miłość, która odeszła wraz z Arithae. Poślubił Paticę, żeby dać Drussowi matkę, ale chłopak nigdy się do niej nie przekonał. Dwa lata temu przybyli z piętnastoletnim wówczas Drussem w góry Skoda. Nawet tutaj upiory przeszłości dały o sobie znać; najwyraźniej odradzały się w chłopcu. – Co mam robić, Arithae? – zapytał. Patica weszła do pomieszczenia, niosąc trzy bochenki świeżego chleba. Była wysoką kobietą o okrągłej, miłej twarzy okolonej kasztanowymi włosami. Zobaczyła rękawiczkę i starała się ukryć ból, jaki odczuła. – Widziałeś się z Drussem? – zapytała. – Tak. Mówi, że spróbuje poskromić swój gniew.

– Daj mu czas. Rowena go utemperuje. Słysząc łomot kopyt na zewnątrz, Bress położył rękawiczkę na ławie i podszedł do drzwi. Do wioski wjeżdżali zbrojni jeźdźcy, z mieczami w dłoniach. Bress zobaczył uciekającą do osady Rowenę, z suknią podciągniętą do połowy ud. Zobaczyła jeźdźców i próbowała zawrócić, lecz jeden z nich odciął jej drogę ucieczki. Bress wybiegł z chaty i skoczył na mężczyznę, wysadzając go z siodła. Jeździec runął na ziemię, wypuszczając z ręki miecz. Bress pochwycił go, lecz w tej samej chwili włócznia innego przebiła mu ramię. Z rykiem wściekłości obrócił się i włócznia pękła. Bress natarł mieczem. Jeździec spadł, koń stanął dęba. Jeźdźcy otoczyli go z pochylonymi włóczniami. Bress zrozumiał, że zaraz umrze. Czas na chwilę zatrzymał dla niego swój bieg. Zobaczył nisko przesuwające się po niebie chmury i poczuł zapach świeżo skoszonej trawy na łąkach. Inni jeźdźcy galopowali przez osadę i słyszał krzyki mordowanych mieszkańców. Wszystkie ich wysiłki okazały się daremne. Rósł w nim straszliwy gniew. Ściskając miecz, wydał wojenny okrzyk Bardana. – Krew i śmierć! – ryknął. I runął do ataku. W głębi lasu Druss oparł się na swoim toporze. Na zazwyczaj ponurej twarzy młodzieńca pojawił się uśmiech. Nad nim przez dziurę w chmurach przeświecało słońce i dostrzegł szybującego orła, którego skrzydła zdawały się płonąć złocistym blaskiem. Druss zdjął płócienną, mokrą od potu przepaskę i położył ją na kamieniu, żeby wyschła. Podniósł bukłak i pociągnął duży łyk. Pracujący w pobliżu Pilan i Yorath również odłożyli topory. Wkrótce Tailia i Berys przybędą z końmi pociągowymi, a wtedy znów zacznie się praca. Trzeba będzie przymocować łańcuchy i zwieźć drewno do wioski. Teraz nie mieli nic do roboty, mogli tylko siedzieć i czekać. Druss otworzył opakowane w płótno zawiniątko, które Rowena dała mu tego ranka. W środku był kawał mięsa zapiekanego w cieście i wielki plaster piernika. – Ach, uroki małżeńskiego życia! – powiedział Pilan. Druss roześmiał się. – Powinieneś był bardziej zabiegać o jej względy. Teraz za późno, żeby być zazdrosnym. – Nie chciała mnie, Druss. Powiedziała, że czeka na mężczyznę o takiej twarzy, na widok której kwaśnieje mleko, a gdyby mnie poślubiła, to przez resztę życia musiałaby się zastanawiać, z którą z jej pięknych przyjaciółek ucieknę. Wydaje mi się, że jej marzeniem było znaleźć najbrzydszego mężczyznę na świecie. Uśmiech zgasł mu na ustach, gdy zobaczył minę rębacza i zimny błysk w jego

jasnoniebieskich oczach. – Ja tylko żartowałem – powiedział szybko, blady jak ściana. Druss głęboko zaczerpnął tchu i – pamiętając o przestrogach ojca – opanował gniew. – Niezbyt znam się na... żartach – powiedział, z trudem znajdując słowa. – Nic się nie stało – odparł brat Pilana, przysuwając się i siadając obok olbrzyma. – Jeśli mogę coś powiedzieć, Druss, powinieneś trochę popracować nad swoim poczuciem humoru. Wszyscy trochę nabijamy się z naszych przyjaciół. To nic nie znaczy. Druss kiwnął głową i zajął się ciastem. Yorath miał rację. Rowena powiedziała mu to samo, ale krytykę z jej strony łatwiej było mu znieść. Przy niej uspokajał się, a świat stawał się kolorowy i radosny. Druss skończył jeść i wstał. – Dziewczęta powinny już tu być – rzekł. – Słyszę konie – powiedział Pilan wstając. – Szybko się zbliżają – dodał Yorath. Tailia i Berys wbiegły na polanę, z przestrachem oglądając się za siebie, ku jeszcze niewidocznym jeźdźcom. Druss wyrwał swój topór z pnia i pobiegł ku nim. Tailia potknęła się i upadła. Na przesiekę wjechało sześciu jeźdźców w błyszczących w słońcu zbrojach. Druss ujrzał zdobione kruczymi skrzydłami hełmy, lance i miecze. Wojownicy siedzieli na spienionych rumakach, a na widok trzech młodzieńców wydali bojowy okrzyk i spięli je ostrogami. Pilan i Yorath pognali na prawo. Trzej jeźdźcy zawrócili konie, by ich ścigać, a pozostali trzej ruszyli na Drussa. Młodzieniec stał spokojnie, lekko przyciskając topór do nagiej piersi. Naprzeciw niego leżało świeżo zrąbane drzewo. Pierwszy z jeźdźców, uzbrojony w lancę, pochylił się w siodle, gdy jego rumak przesadzał zwalony buk. W tym momencie Druss doskoczył do niego i zadał mu morderczy cios toporem. Kiedy końskie kopyta dotknęły ziemi, ostrze topora ze świstem przecięło powietrze i wbiło się w pierś jeźdźca, przecinając mostek i łamiąc żebra. Siła uderzenia wyrzuciła mężczyznę z siodła. Druss próbował wyrwać topór, ale ostrze zaklinowało się w pogiętej zbroi. Drugi napastnik wymierzył cios mieczem w głowę młodzieńca, ale ten odskoczył i przetoczył się po ziemi. Kiedy jeździec natarł, Druss zerwał się z ziemi, po czym podciął

przednią

nogę

ogiera.

Jednym

potężnym

szarpnięciem

powalił

konia

wraz

z napastnikiem. Przeskoczył przez zwalone drzewo i pobiegł do miejsca, gdzie jego młodzi towarzysze zostawili swoje topory. Chwycił jeden i odwrócił się do galopującego na niego jeźdźca. Zamachnął się i cisnął z całej siły. Topór przeciął powietrze i żelazny obuch strzaskał szczękę przeciwnika. Ten zachwiał się w siodle. Druss podbiegł, aby ściągnąć go z konia.

Jeździec upuścił lancę i spróbował wyjąć sztylet. Druss wytrącił mu go z ręki, zadał miażdżący cios w podbródek, a potem złapał sztylet i wbił go w nie osłonięte gardło wojownika. – Uważaj, Druss! – wrzasnęła Tailia. Druss obrócił się w chwili, gdy kolejny napastnik próbował wbić mu miecz w brzuch. Odparował pchnięcie przedramieniem i grzmotnął prawym sierpowym, trafiając przeciwnika w szczękę i zwalając go z nóg. Skoczył na powalonego, jedną potężną dłonią chwytając za podbródek, a drugą za głowę. Gwałtownie szarpnął i kark wojownika trzasnął jak suchy patyk. Druss doskoczył do pierwszego zabitego i wyrwał zaklinowany w jego pancerzu topór. Tailia wybiegła ze swojej kryjówki w zaroślach. – Napadli na wioskę – powiedziała ze łzami w oczach. Pilan wybiegł na polanę, uciekając przed jadącym tuż za nim wojownikiem. – Uskocz! – krzyknął Druss. Lecz Pilan był zbyt przerażony, by racjonalnie, zareagować, i dalej biegł przed siebie, aż włócznia wbiła mu się w plecy, przeszywając na wylot. Młodzieniec wrzasnął i runął na ziemię. Druss wściekle zawył i ruszył do ataku. Włócznik rozpaczliwie usiłował wyrwać broń z ciała umierającego, gdy spadł na niego cios. Ostrze topora ześlizgnęło się po ramieniu mężczyzny i wbiło się w koński grzbiet. Rumak zakwiczał z bólu i stanął dęba, a potem upadł na ziemię, grzebiąc nogami. Brocząc krwią z rozciętego ramienia, jeździec wygramolił się spod wierzchowca i próbował uciec, ale następne uderzenie Drussa prawie odcięło mu głowę. Słysząc krzyk, Druss pobiegł w kierunku, skąd dochodził. Ujrzał Yoratha walczącego z jednym jeźdźcem. Drugi klęczał na ziemi, a krew płynęła mu strumieniem z rany na głowie. Przed nim leżało ciało Berys, trzymającej w ręku zbroczony krwią kamień. Nagle zmagający się z Yorathem wojownik uderzył młodzieńca głową, odrzucając chłopca w tył. Błysnął miecz. Druss krzyknął, usiłując odwrócić uwagę wojownika. Na próżno. Broń przeszyła bok Yoratha. Rycerz wyrwał ostrze i odwrócił się do Drussa. – Teraz umrzesz, wieśniaku!– powiedział. – Chyba w twoim śnie! – warknął rębacz. Wywijając toporem nad głową, Druss zaatakował. Rabuś uskoczył w bok, lecz Druss tylko na to czekał i z całej siły zawinął toporem, zmieniając kierunek uderzenia. Topór przeciął obojczyk mężczyzny, miażdżąc łopatkę i przebijając płuca. Wyrwawszy ostrze z ciała zabitego, Druss odwrócił się i zobaczył, że wojownik z rozbitą głową usiłuje wstać. Doskoczył i zabił go jednym morderczym ciosem w kark. – Na pomoc! – zawołał Yorath. – Zaraz przyślę ci Tailię – odkrzyknął Druss i wbiegł między drzewa.

Dotarł na szczyt wzgórza i spojrzał na wioskę. Zobaczył leżące między domami ciała, ale ani śladu jeźdźców. Przez chwilę myślał, że wieśniacy odparli atak... Jednak nie dostrzegł nikogo żywego. – Roweno! – krzyknął. – Roweno! Druss zbiegł ze wzgórza. Upadł i potoczył się po zboczu, wypuszczając z ręki topór, ale zaraz zerwał się z ziemi i pognał przez łąkę, przez równinę, przez na wpół ukończone wrota. Wszędzie leżały ciała. Ojciec Roweny, były księgowy Voren, został ugodzony w gardło i leżał w kałuży krwi. Ciężko dysząc, Druss przystanął na środku placu i rozejrzał się wokół. Stare kobiety, małe dzieci i wszyscy mężczyźni nie żyli. Kiedy chwiejnie poszedł dalej, zobaczył złotowłosą dziewczynkę, Kiris, kochaną przez wszystkich mieszkańców wioski. Leżała martwa, ze szmacianą lalką u boku. Pod ścianą jednego z budynków ujrzał niemowlę, a plamy krwi na murze świadczyły o tym, w jaki sposób je zamordowano. Znalazł ojca leżącego przed chatą, a wokół niego cztery trupy napastników. Patica leżała przy nim, z młotkiem w garści. Jej prosta suknia z brązowej wełny była przesiąknięta krwią. Druss osunął się na kolana przy ojcu. Bress miał straszliwe rany na piersi i brzuchu, a lewą rękę prawie odciętą w przegubie. Jęknął i otworzył oczy. – Druss... – Jestem tu, ojcze. – Zabrali młode kobiety... Rowena... była wśród nich. – Odnajdę ją. Umierający spojrzał w prawo, na spoczywającą przy nim martwą kobietę. – Była dzielną niewiastą, próbowała mi pomóc. Powinienem był... bardziej ją kochać. – Bress westchnął i zakrztusił się krwią, która podeszła mu do gardła. Wypluł ją. – W chacie... znajdziesz broń. Przy tylnej ścianie, pod deskami... Ma przerażającą historię, ale... Będziesz jej potrzebował. Druss spojrzał na umierającego i ich oczy spotkały się. Bress podniósł prawą rękę. Druss uścisnął ją. – Robiłem co mogłem, chłopcze – powiedział ojciec. – Wiem. Bress gasł w oczach, a Druss nie potrafił wyrazić swoich uczuć słowami. Zamiast tego wziął ojca w ramiona i ucałował w czoło, przyciskając do siebie, aż duch opuścił poranione ciało. Potem podniósł się z ziemi i wszedł do chaty. Dom ojca został splądrowany – drzwi kredensu były otwarte na oścież, szuflady wyciągnięte z komód, kilimy zerwane ze ścian. Jednak rabusie nie odkryli skrytki pod tylną ścianą. Druss podważył deski i wyciągnął kufer, który leżał w kurzu

pod podłogą. Skrzynia była zamknięta. Poszedł do warsztatu ojca i wrócił z dużym młotkiem oraz dłutem, których użył do wyważenia zawiasów. Następnie chwycił wieko i oderwał je, ukręcając i urywając mosiężny zamek. Wewnątrz, owinięty w nieprzemakalną tkaninę, leżał topór. Ale jaki topór! Druss odpakował go z czcią. Czarne metalowe stylisko miało długość męskiego ramienia, a podwójna głownia była wykuta w kształcie motylich skrzydeł. Wypróbował ostrze kciukiem; broń była ostra jak brzytwa jego ojca. Na trzonku wygrawerowano srebrne runy i chociaż Druss nie potrafił ich odczytać, znał wyryte tam słowa. Gdyż to był straszliwy topór Bardana, broń, która w czasach terroru niosła śmierć mężczyznom, kobietom, a nawet dzieciom. A wyryte na niej słowa powtarzano w ponurych opowieściach we wszystkich drenańskich krainach. „Snaga, Posłaniec, ostrze bez powrotu”. Uniósł topór i zaskoczył go niewielki ciężar oraz doskonałe wyważenie broni. W skrzyni, pod toporem, leżał czarny, skórzany kaftan, na ramionach wzmocniony srebrnymi, stalowymi pasami, dwie czarne, skórzane rękawice z wyprofilowanymi metalowymi płytkami chroniącymi kostki palców oraz para czarnych, wysokich butów. Pod ubraniem znalazł małą sakiewkę, a w niej osiemnaście sztuk srebra. Zrzuciwszy z nóg miękkie ciżmy, Druss wzuł buty i wdział kaftan. W skrzyni znajdował się też hełm z czarnego metalu inkrustowanego srebrem, z emblematem w postaci srebrnego toporka między dwiema czaszkami. Założył hełm, a potem ponownie podniósł topór. Patrząc na swoje odbicie w lśniącym ostrzu, ujrzał dwoje zimnych, niebieskich oczu, pustych, wypranych z uczuć. Snaga, oręż wykuty w czasach Starszych, wykonany przez mistrza. To ostrze nigdy się nie wyszczerbiło ani nie stępiło pomimo wielu bitew i potyczek, jakie stoczył za życia Bardan. A było używane jeszcze wcześniej. Jego dziad zdobył tę broń podczas drugiej wojny vagryjskiej, zabierając ją ze starego grobowca, w którym spoczywały kości starożytnego wojowniczego, króla, potwora z legend, Carasa Rębacza. – To diabelska broń – powiedział kiedyś Bress synowi. – Wszyscy ci, którzy ją nosili, byli bezlitosnymi mordercami. – W takim razie dlaczego ją trzymasz? – zapytał jego czternastoletni syn. – Tam, gdzie ją schowałem, nie może zabijać – tylko tyle powiedział mu Bress. Druss patrzył na ostrze. – Teraz już możesz zabijać – szepnął. Nagle usłyszał stukot końskich kopyt. Powoli wstał z ławy.

Rozdział 2 Konie Shadaka były niespokojne, wytrącone z równowagi odorem śmierci. Swojego trzylatka kupił od wieśniaka na południe od Corialis; rumak nie był tresowany do udziału w bitwie. Cztery wierzchowce, które zabrał jeźdźcom, były mniej płochliwe, lecz wciąż strzygły uszami i rozdymały chrapy. Przemówił do nich uspokajająco i wjechał do wioski. Shadak przez większość swojego dorosłego życia był żołnierzem. Nieraz widywał zabitych i dziękował bogom, że ten widok nadal go poruszał. Z sercem pełnym żalu i gniewu spoglądał na nieruchome ciała dzieci i staruszek. Żadnego z domów nie puszczono z dymem, który byłby widoczny na wiele mil i mógłby zdradzić napastników. Delikatnie ściągnął wodze. Pod ścianą budynku leżała złotowłosa dziewczynka, a przy niej szmaciana lalka. Łowcy niewolników nie byli zainteresowani dziećmi, na które nie było popytu w Mashrapurze. Młode drenańskie kobiety między czternastym a dwudziestym piątym rokiem życia natomiast stanowiły ciągle pożądany towar we wschodnich królestwach Ventrii, w Sheraku, Drospilis i Naashanie. Shadak uderzył piętami rumaka. Nie ma sensu zatrzymywać się tutaj. Trop prowadził na południe. W drzwiach jednego z budynków pojawił się młody wojownik, płosząc konia, który stanął dęba i parsknął. Shadak uspokoił wierzchowca i spojrzał na mężczyznę. Chociaż przeciętnego wzrostu, chłopak był potężnie zbudowany, a szerokie bary i silne ramiona sprawiały, że wyglądał na olbrzyma. Miał na sobie czarny skórzany kaftan i hełm, a w ręku trzymał wielki topór. Shadak szybko rozejrzał się wokół, ale nigdzie nie dostrzegł konia. Shadak przerzucił nogę przez grzbiet rumaka i ześliznął się z siodła. – Twoi kompani zostawili cię tutaj, chłopcze? – zapytał rębacza. Młodzik nie odpowiedział, tylko wyszedł na otwartą przestrzeń. Shadak spojrzał w wyblakłe oczy mężczyzny i chyba po raz pierwszy w życiu poczuł dziwny lęk. Twarz pod okapem hełmu była spokojna i obojętna, lecz z młodego wojownika emanowała siła. Shadak ostrożnie ruszył ku niemu, trzymając dłonie na rękojeściach dwóch krótkich mieczy. – Jesteś dumny ze swojego dzieła, co? – zapytał, usiłując odwrócić uwagę przeciwnika. – Zabiłeś dziś wiele dzieci, prawda? Młodzieniec zmarszczył brwi. – To był mój... dom – powiedział chrapliwie. – Nie jesteś jednym z rabusiów? – Ścigam ich – odrzekł Shadak, zaskoczony ulgą, jaką przy tym poczuł. – Zaatakowali Corialis, szukając niewolników, ale młode kobiety uciekły im. Wieśniacy stawili zaciekły opór. Siedemnastu z nich zginęło, ale odparli atak. Nazywam się Shadak. Kim ty jesteś?

– Jestem Druss. Porwali moją żonę. Dopadnę ich. Shadak zerknął na niebo. – Ściemnia się. Najlepiej będzie wyruszyć jutro rano, w nocy moglibyśmy zgubić ich trop. – Nie będę czekać – powiedział młodzieniec. – Potrzebuję jednego z twoich koni. Shadak uśmiechnął się ponuro. – Trudno mi odmówić, kiedy tak grzecznie prosisz. Myślę jednak, że powinniśmy porozmawiać, zanim odjedziesz. – Dlaczego? – Ponieważ jest ich wielu, chłopcze, i mają zwyczaj zostawiać za sobą tylną straż, obserwującą drogę. – Wskazał na konie. – Czterech z nich czekało na mnie. – Zabiję każdego, którego spotkam. – Rozumiem, że porwali wszystkie młode kobiety, gdyż nie widzę tutaj ich ciał? – Tak. Shadak przywiązał konie do poręczy ganku i wszedł za młodzieńcem do domu Bressa. – Nic nie stracisz, jeśli posłuchasz mnie przez kilka minut – powiedział. Znalazłszy się wewnątrz, ustawił krzesła i znieruchomiał. Na stole leżała stara rękawiczka, zrobiona z naszywanej perłami koronki. – Czyje to? – zapytał młodzieńca o zimnych oczach. – Należała do mojej matki. Ojciec zwykł wyjmować ją co jakiś czas ze skrzyni i siadać przy ogniu, trzymając ją. Co chcesz mi powiedzieć? Shadak usiadł przy stole. – Jeźdźcami dowodzą dwaj mężczyźni: Collan, drenański oficer-renegat, oraz Harib Ka, Ventryjczyk. Pojadą do Mashrapuru, na tamtejszy targ niewolników. Prowadząc jeńców, nie będą mogli poruszać się zbyt szybko, więc dogonimy ich bez trudu. Jeśli jednak wyruszymy teraz, napotkamy ich na otwartej przestrzeni. Dwóch przeciw czterdziestu – to nie są proporcje dające pewność wygranej. Będą jechali przez większość dzisiejszej nocy, przekroczą równinę i jutro późnym wieczorem dotrą do długiej doliny wiodącej do Mashrapuru. Wtedy zechcą odpocząć. – Mają moją żonę – powiedział młodzieniec. – Nie pozwolę, aby trzymali ją choć przez chwilę dłużej niż to konieczne. Shadak potrząsnął głową i westchnął. – Ja też bym nie pozwolił, chłopcze. Znasz jednak tereny na południu. Czy na równinie zdołalibyśmy ją odbić? Zauważyliby nas z daleka. Po raz pierwszy w oczach Drussa pojawiła się niepewność. Potem wzruszył ramionami

i usiadł, kładąc wielki topór na blacie stołu, przykrywając nim małą rękawiczkę. – Jesteś żołnierzem? – zapytał. – Byłem. Teraz jestem łowcą. Poluję na ludzi. Zaufaj mi. A więc, ile kobiet porwali? Młody człowiek zastanawiał się przez chwilę. – Chyba około trzydziestu. Zabili Berys w lesie. Tailia uciekła. Jednak nie widziałem wszystkich ciał. Może zabili również inne. – Zatem załóżmy, że jest ich trzydzieści. Nie będzie łatwo je uwolnić. Słysząc jakiś szmer na zewnątrz, obaj odwrócili się i spojrzeli na wchodzącą do chaty młodą kobietę. Shadak wstał. Dziewczyna była jasnowłosa i ładna, na jej niebieskiej, wełnianej spódnicy i białej, lnianej koszuli zakrzepła krew. – Yorath umarł – powiedziała do młodzieńca. – Wszyscy nie żyją, Druss. Łzy napłynęły jej do oczu, gdy tak stała w drzwiach wyglądając na zagubioną i zrozpaczoną. Druss nie poruszył się, ale Shadak szybko podszedł do niej, objął ją i przytulił. Potem wprowadził ją do środka i posadził przy stole. – Znajdzie się tu coś do zjedzenia? – zapytał Drussa. Młodzieniec przytaknął i przeszedł na tył domu, po czym wrócił z dzbankiem wody i chlebem. Shadak nalał wody do glinianego kubka i kazał dziewczynie pić. – Jesteś ranna? – zapytał. Pokręciła głową. – To krew Yoratha – wyszeptała. Shadak usiadł przy niej i Tailia przytuliła się do niego. Była zupełnie wyczerpana. – Powinnaś odpocząć – powiedział do niej łagodnie, pomagając jej wstać i prowadząc do niewielkiej sypialni. Położyła się posłusznie, a on przykrył ją grubym kocem. – Śpij, dziecko. Będę tutaj. – Nie zostawiajcie mnie – błagała. Wziął ją za rękę. – Jesteś bezpieczna... Tailio. Śpij. Zamknęła oczy, ale nadal kurczowo ściskała jego dłoń i Shadak siedział przy niej, aż puściła jego rękę i zaczęła miarowo oddychać. Wtedy wstał i wrócił do komnaty. – Chcesz ją tu zostawić? – zapytał młodego mężczyznę. – Ona nic dla mnie nie znaczy – odparł tamten zimno. – Rowena jest dla mnie wszystkim. – Rozumiem. W takim razie pomyśl, przyjacielu: gdybyś to ty zginął, a Rowena ocalała i kryła się po lasach, co czułby twój duch, że odjeżdżam i zostawiam ją samą na tym pustkowiu? – Ja nie zginąłem – powiedział Druss. – Nie – rzekł Shadak – nie zginąłeś. Zabieramy dziewczynę ze sobą.

– Nie! – Tak, albo odejdziesz sam, chłopcze. A wtedy naprawdę odejdziesz. Młodzieniec obrzucił łowcę gniewnym spojrzeniem. – Zabiłem dzisiaj wielu ludzi – powiedział – i nie przestraszę się ciebie ani nikogo innego. Nigdy więcej. Jeżeli zechcę odjechać na jednym z twoich skradzionych koni, zrobię to. Mądrze uczynisz, nie próbując mnie zatrzymać. – Nie próbowałbym, chłopcze, tylko powstrzymałbym cię – Shadak powiedział to spokojnie i z pewnością siebie. Mimo to ze zdziwieniem stwierdził, że ta pewność wcale nie jest taka niezachwiana. Zobaczył, że młodzieniec zaciska dłoń na rękojeści topora. – Rozumiem, że jesteś zły, chłopcze, i martwisz się o bezpieczeństwo... Roweny. Jednakże sam nic nie zdziałasz, chyba że jesteś tropicielem i doświadczonym jeźdźcem. Możesz odjechać w ciemność i zgubić ich. Albo natknąć się na nich i próbować zabić czterdziestu wojowników. A wtedy nie zostanie już nikt, kto mógłby uratować ją i pozostałe kobiety. Powoli palce olbrzyma zaciśnięte na przerażającym orężu rozluźniły się. Puścił trzonek topora i złowrogi błysk w jego oczach zgasł. – Myśl o tym, że siedzę tutaj, podczas gdy oni prowadzą ją coraz dalej, sprawia mi ból. – Rozumiem cię. Złapiemy ich. Oni nie skrzywdzą kobiet: są dla nich zbyt cenne. – Masz jakiś plan? – Mam. Znam tę okolicę i domyślam się, gdzie jutro rozbiją obóz. Podejdziemy ich nocą, zlikwidujemy wartowników i uwolnimy porwane kobiety. Druss kiwnął głową. – A co potem? Będą nas ścigać. Jak zdołamy uciec z trzydziestoma kobietami? – Ich przywódcy będą martwi – powiedział cicho Shadak. – Dopilnuję tego. – Inni obejmą przywództwo. Ruszą za nami. Shadak wzruszył ramionami, a potem uśmiechnął się. – Wtedy zabijemy tylu, ilu zdołamy. – Ta część planu najbardziej mi się podoba – rzekł ponuro młodzieniec. Gwiazdy jasno świeciły. Shadak zasiadł na ganku chaty z bali, obserwując siedzącego przy ciałach rodziców Dussa. – Starzejesz się – powiedział sobie Shadak, nie odrywając oczu od młodzieńca. – To ty sprawiasz, że czuję się stary – mruknął. Minęło co najmniej dwadzieścia lat, od kiedy Shadak ostatni raz napotkał kogoś, kto budził w nim taki lęk. Doskonale pamiętał tamtą chwilę. Tamten mężczyzna, imieniem Jonacinu należał do plemienia Sathulisów. Był człowiekiem o lodowato-ognistych oczach z lodu i ognia, legendą

wśród swoich własnych ludzi. Walczący w barwach wodza Sathulisów szermierz zabił w pojedynkach siedemnastu przeciwników, między innymi vagryjskiego mistrza, Vearla. Shadak znał Vagryjczyka – wysokiego, szczupłego, szybkiego jak błyskawica i zręcznego taktyka. Sathulis podobno potraktował go jak nowicjusza, najpierw odcinając mu prawe ucho, zanim uśmiercił go pchnięciem w serce. Shadak uśmiechnął się na wspomnienie swej gorącej nadziei, że nigdy nie będzie musiał z nim walczyć. Teraz wiedział już, że takie życzenia przeważnie się nie spełniają i w końcu każdy musi stawić czoła swoim najgorszym obawom. Był złoty ranek w górach Delnoch. Drenanie negocjowali traktaty z władcą Sathulisów i Shadak był przy tym obecny jako członek eskorty posłów. Poprzedniego wieczoru przy kolacji Jonacin prowokował go, szydząc z szermierczych umiejętności Drenau. Shadakowi kazano ignorować zaczepki. Jednak następnego ranka, gdy zmierzał do sali obrad, odziany w białe szaty Sathulis zastąpił mu drogę. – Mówią, że umiesz walczyć – powiedział Jonacin, drwiącym tonem wyrażając swe niedowierzanie. Shadak spokojnie odpowiedział na jego złowrogie spojrzenie. – Zejdź mi z drogi, jeśli możesz. Oczekują mnie na naradzie. – Zejdę, gdy tylko ucałujesz moje stopy. Shadak miał wtedy dwadzieścia dwa lata i był w pełni sił. Popatrzył Jonacinowi w oczy i zrozumiał, że nie uniknie konfrontacji. Inni wojownicy Sathulisów zgromadzili się wokół; Shadak odparł z wymuszonym uśmiechem. – Pocałować twoje stopy? Nie sądzę. Raczej pocałuj to! Prawą pięścią uderzył w podbródek Sathulisa, obalając go na ziemię. Potem minął leżącego i zajął swoje miejsce przy stole. Usiadł i spojrzał na wodza Sathulisów, wysokiego mężczyznę o ciemnych, okrutnych oczach. Tamten patrzył na niego i Shadak miał wrażenie, że przez chwilę ujrzał na jego twarzy błysk radości, nawet triumfu. Jeden z jego ludzi szepnął mu coś do ucha i wódz wstał. – Nadużyto mojej gościnności – powiedział posłowi. – Jeden z twoich ludzi uderzył mojego mistrza, Jonacina. To była niczym nieuzasadniona napaść. Jonacin żąda satysfakcji. Poseł oniemiał. Shadak wstał. – I otrzyma ją, mój panie. Jednak pozwól nam walczyć na cmentarzu. Przynajmniej nie będziesz musiał daleko nieść jego zwłok! Krzyk sowy przywrócił Shadaka do rzeczywistości. Zobaczył nadchodzącego Drussa. Młodzieniec zamierzał przejść obok niego, ale zatrzymał się. – Brak mi słów – powiedział. – Nie wiem co powiedzieć.

– Usiądź na chwilę i porozmawiajmy o nich – rzekł Shadak. – Mówią, że nasze modlitwy podążają za zmarłymi do miejsca ich spoczynku. Może to prawda. Druss usiadł obok rycerza. – Niewiele jest do opowiadania. On był stolarzem i robił broszki. Ona była kupioną żoną. – Oni wychowali cię, pomogli ci stać się silnym. – Do tego nie potrzebowałem pomocy. – Mylisz się, Druss. Gdyby twój ojciec był słabym lub mściwym człowiekiem, biłby cię jako dziecko, pozbawił ducha. Z mojego doświadczenia wiem, że potrzeba silnego człowieka, by wychować silnych ludzi. Czy ten topór należał do niego? – Nie. Do mojego dziadka. – Bardana Rębacza – powiedział łagodnie Shadak. – Skąd wiesz? – To niesławna broń. Snaga. Tak się nazywa. Twój ojciec miał ciężkie życie, próbując zmazać winy takiego potwora jak Bardan. Co się stało z twoją prawdziwą matką? Druss wzruszył ramionami. – Zginęła w wypadku, kiedy byłem dzieckiem. – Ach tak, pamiętam tę historię – powiedział Shadak. – Trzech mężczyzn zaatakowało twojego ojca. Zabił dwóch z nich gołymi rękami i okaleczył trzeciego. Twoja matka została stratowana przez szarżującego konia. – Zabił dwóch ludzi? – Druss był zdumiony. – Jesteś pewien? – Tak mówi opowieść. – Nie mogę w to uwierzyć. On zawsze unikał wszelkich sporów. Nigdy nie walczył o swoje sprawy. Był słaby... tchórzliwy. – Nie sądzę. – Nie znałeś go. – Widziałem jego ciało i martwych napastników dookoła niego. I znam wiele opowieści o synu Bardana. Żadna z nich nie zarzuca mu tchórzostwa. Po tym, jak zabito jego ojca, próbował osiąść w wielu miastach, pod wieloma nazwiskami. Zawsze rozpoznawano go i zmuszano do ucieczki. Przynajmniej trzy razy ścigano go i atakowano. Opodal Drenanu został zaskoczony przez pięciu żołnierzy. Jeden z nich trafił go strzałą w bark. Bress niósł wtedy niemowlę; według relacji żołnierzy, położył dziecko za głazem, a potem ruszył na nich. Nie miał żadnego oręża, a oni wszyscy byli uzbrojeni w miecze, ale odłamał konar drzewa i rzucił się na nich. Zabił dwóch, a pozostali odwrócili się i uciekli. Wiem, że ta historia jest prawdziwa, Druss, ponieważ jednym z tych żołnierzy był mój brat. Działo się to na rok przed tym, jak zginął w walce z Sathulisami. Mówił, że syn Bardana był olbrzymem z czarną brodą o sile sześciu ludzi.

– Nie wiedziałem o tym – powiedział Druss. – Dlaczego nigdy o tym nie wspominał? – A dlaczego miałby o tym mówić? Może nie podobało mu się to, że jest synem potwora. Może nie lubił opowiadać o zabijaniu ludzi gołymi rękami lub rozwalaniu im łbów gałęzią. – Wcale go nie znałem – wyszeptał Druss. – Wcale. – Przypuszczam, że również on nie znał ciebie – powiedział Shadak z westchnieniem. – Takie jest przekleństwo rodziców i dzieci. – Masz synów? – Jednego. Zginął tydzień temu w Corialis. Myślał, że jest nieśmiertelny. – Co się stało? – Stanął przeciwko Collanowi. Porąbali go na kawałki. – Shadak odchrząknął i wstał. – Czas spać. Wkrótce nadejdzie świt, a ja już nie jestem taki młody. – Śpij spokojnie – powiedział Druss. – Będę, chłopcze. Zawsze dobrze sypiam. Wracaj do rodziców i postaraj się coś im powiedzieć. – Zaczekaj! – zawołał Druss. – Tak – szermierz zatrzymał się w drzwiach. – Miałeś rację. Nie chciałbym, żeby Rowena została sama w górach. Mówiłem w gniewie. Shadak skinął głową. – Człowiek jest tylko tak silny jak to, co wzbudza w nim gniew. Pamiętaj o tym, chłopcze. Shadak nie mógł zasnąć. Usiadł na szerokim skórzanym krześle obok paleniska, wyciągnął długie nogi, położył głowę na oparciu i odprężył się. Miał zamęt w myślach. Przed oczyma raz po raz stawały mu obrazy z przeszłości. Znowu zobaczył cmentarz Sathulisów i obnażonego do pasa Jonacina, z jataganem o szerokim ostrzu w prawej dłoni i małym żelaznym puklerzem przypiętym do lewego przedramienia. – Boisz się, Drenaninie? – zapytał Jonacin. Shadak nie odpowiedział. Powoli rozpiął opończę, a potem zrzucił ciężką wełnianą koszulę. Słońce grzało go w plecy, w płucach czuł świeże, górskie powietrze. „Dzisiaj umrzesz” – powiedział mu wewnętrzny głos. Potem zaczął się pojedynek. Jonacin pierwszy wytoczył krew; zadał płytkie cięcie, którym rozciął pierś Shadaka. Ponad tysiąc Sathulisów, spoglądających na to zza ogrodzenia cmentarza, zaczęło głośno wiwatować na widok płynącej krwi. Shadak uskoczył. – Może spróbujesz trafić w ucho? – zapytał tonem towarzyskiej pogawędki. Jonacin wściekle warknął i znów przypuścił atak. Shadak zablokował pchnięcie, a potem

grzmotnął pięścią w twarz przeciwnika. Cios ześlizgnął się po kości policzkowej, ale Jonacin zatoczył się. Shadak zadał mu pchnięcie w brzuch i Sathulis ledwie zdążył uskoczyć w prawo, ale ostrze przecięło mu skórę w okolicy pasa. Teraz musiał się cofnąć. Krew spływała mu z płytkiej rany w boku. Dotknął skaleczenia palcami i spojrzał ze zdumieniem. – Widzisz – powiedział Shadak – ty też krwawisz. Chodź do mnie. Będziesz krwawił bardziej. Jonacin wrzasnął i runął do ataku, ale Shadak uchylił się i ciął szablą w szyję Sathulisa. Kiedy konający osunął się na ziemię, Shadak poczuł bezgraniczną ulgę i wzbierającą falę euforii. Żył! Jednak jego kariera legła w gruzach. Rokowania pokojowe spełzły na niczym, a po powrocie do Drenanu zwolniono go z zajmowanego stanowiska. Wtedy Shadak odnalazł swoje prawdziwe powołanie. Stał się Shadakiem Łowcą. Shadakiem Tropicielem. Wyjęci spod prawa, mordercy, renegaci – polował na nich wszystkich, podążając po ich śladach jak wilk. Przez wszystkie te lata, od czasu walki z Jonacinem, nigdy nie zaznał strachu. Aż do dzisiaj, kiedy ten młody rębacz pojawił się w progu chaty. „Jest młody i nie wyszkolony. Mógłbym go zabić” – powiedział sobie łowca. Potem ponownie przypomniał sobie te lodowate, niebieskie oczy i błyszczący topór. Druss siedział pod rozgwieżdżonym niebem. Był zmęczony, ale nie mógł zasnąć. Lis wyszedł z krzaków, przemykając ku zwłokom. Druss rzucił w niego kamieniem i stworzenie czmychnęło, ale niezbyt daleko. Jutro będą tutaj ucztowały kruki, a i inni padlinożercy rzucą się na ciała pomordowanych. Zaledwie kilka godzin temu była to tętniąca życiem wioska, zamieszkała przez ludzi mających swoje nadzieje i marzenia. Druss wstał i przeszedł wzdłuż głównej ulicy osady, przed dom piekarza, którego ciało leżało rozciągnięte w progu obok zwłok jego żony. Kuźnia była otwarta, nikły ogień nadal się żarzył. Tam leżały trzy trupy. Kowal Tetrin zdołał zatłuc dwóch napastników swoim kowalskim młotem. Teraz leżał z rozciętym gardłem przy długim kowadle. Druss odwrócił oczy. I po co to wszystko? Dla niewolników i złota. Napastników nie obchodziły marzenia innych ludzi. – Zapłacicie za to – powiedział Druss. Zerknął na ciało kowala. – Pomszczę cię. I twoich synów. Pomszczę was wszystkich – obiecał. Pomyślał o Rowenie i poczuł suchość w ustach, a serce zabiło mu mocniej. Walcząc z narastającym niepokojem, rozejrzał się po osadzie. W blasku księżyca wioska wciąż wydawała się dziwnie żywa, jej budynki nietknięte. Druss zastanawiał się nad tym. Dlaczego jeźdźcy nie podpalili osady? We wszystkich opowieściach

o takich napadach bandyci zazwyczaj palili budynki. Potem przypomniał sobie o oddziale drenańskiej kawalerii patrolującej pustkowia. Słup dymu mógłby ich zaalarmować, gdyby byli blisko. Druss wiedział, co musi teraz zrobić. Podszedł do Tetrina, przeciągnął go przez ulicę do sali zebrań, po czym kopniakiem otworzył drzwi i zawlókł ciało do środka. Zostawił je na środku sali. Potem wrócił na ulicę i zaczął znosić do świetlicy ciała wszystkich pomordowanych mieszkańców, jednego po drugim. Był zmęczony, kiedy zaczynał, i śmiertelnie znużony, kiedy kończył. Umieścił czterdzieści cztery ciała w długiej sali, starając się kłaść mężów obok żon, a dzieci blisko nich. Nie wiedział dlaczego tak robi, ale wydawało mu się to słuszne. Na końcu wniósł do budynku ciało Bressa i ułożył je obok Paticy. Potem klęknął przy kobiecie, i ująwszy zimną dłoń zamordowanej, pochylił głowę. – Dziękuję ci – rzekł cicho – za lata opieki i miłość, jaką darzyłaś mojego ojca. Zasługiwałaś na coś lepszego, Patico. Kiedy przeniósł już wszystkie ciała, zaczął znosić drwa z zapasów na zimę, układając je pod ścianami i między zwłokami. W końcu z głównego składu przyniósł dużą beczkę oleju do lamp i oblał nim drzewo, ochlapując suche ściany. Gdy świt zaróżowił niebo na wschodzie, Druss podpalił stos. Płomienie strzeliły w górę. Poranny wietrzyk wpadł przez drzwi, podsycił je, aż łapczywie ogarnęły pierwszą ścianę. Druss wyszedł na ulicę. Z początku stos palił się jasnym płomieniem, lecz gdy ogień buchnął mocniej, w niebo strzelił czarny słup oleistego dymu, kłębiąc się i chwiejąc na wietrze, rozchodząc się jak burzowa chmura powstała na ziemi. – Widzę, że ciężko pracowałeś – powiedział Shadak, podchodząc cicho do młodego rębacza. Druss kiwnął głową. – Nie ma czasu, żeby ich pochować – rzekł. – Może teraz wojsko zobaczy dym. – Możliwe – przytaknął myśliwy – ale powinieneś odpocząć. Dziś w nocy musisz być w pełni sił. Kiedy Shadak odchodził, Druss obserwował go. Mężczyzna poruszał się pewnie i płynnie, zdecydowanie. Druss podziwiał to, jak również sposób, w jaki Shadak uspokajał Tailię przy drzwiach. Tak mógłby pocieszać ją ojciec lub brat. Druss wiedział, że potrzebowała takiego wsparcia, ale nie potrafił jej go zapewnić. Brakowało mu swobody, jaką mieli Pilan i Yorath, a ponadto zawsze czuł się niezręcznie w towarzystwie kobiet i dziewcząt. Oprócz Roweny. Przypomniał sobie dzień, kiedy ona i jej ojciec przyjechali do wioski, wiosennego dnia trzy sezony temu. Przybyli z kilkoma innymi rodzinami. Zobaczył Rowenę

stojącą obok wozu, pomagającą wyładowywać meble. Wydawała się taka krucha. Druss podszedł do wozu. – Pomogę ci, jeśli chcesz – zaproponował piętnastoletni wówczas Druss bardziej szorstko niż zamierzał. Odwróciła się i uśmiechnęła. Takim promiennym i przyjacielskim uśmiechem. Wyciągnął rękę, chwycił krzesło, które opuszczał jej ojciec, i zaniósł je do świeżo postawionej chaty. Pomógł im rozładować i ustawić meble, a potem chciał odejść, ale Rowena zatrzymała go i przyniosła dzbanek wody. – To ładnie z twojej strony, że nam pomogłeś – powiedziała. – Jesteś bardzo silny. Wymamrotał coś niezrozumiale, gdy powiedziała mu swoje imię, po czym odszedł nie podając jej swojego. Tego wieczora zobaczyła go siedzącego przy południowym strumieniu i usiadła obok. Tak blisko, że poczuł się bardzo nieswojo. – To piękna kraina, prawda? – rzekła. Tak było. Góry były ogromne jak śnieżnowłose olbrzymy, niebo koloru roztopionej miedzi, zachodzące słońce jak złocisty półmisek, wzgórza obsypane kwiatami. Jednak Druss nie dostrzegał tego piękna aż do chwili, gdy ona mu je ukazała. Ogarnął go głęboki spokój, kojącym ciepłem spowijający jego gwałtowną duszę. – Jestem Druss. – Wiem. Zapytałam twoją matkę, gdzie jesteś. – Dlaczego? – Jesteś tutaj moim pierwszym przyjacielem. – Jak możemy być przyjaciółmi? Przecież mnie nie znasz. – Ależ znam cię. Jesteś Druss, syn Bressa. – To nic nie znaczy. Ja... ja nie jestem tu zbyt popularny – powiedział, chociaż nie wiedział, dlaczego o tym mówi. – Nie lubią mnie. – Dlaczego cię nie lubią? Pytanie zostało zadane niewinnym tonem; Druss obrócił się, żeby na nią spojrzeć. Jej twarz była tak blisko, że poczerwieniał. Odwrócił się i odsunął od niej. – Chyba mam trudny charakter. Nie umiem... rozmawiać. I... czasami... wpadam w gniew. Nie rozumiem ich żartów i poczucia humoru. Lubię być... sam. – Chcesz, żebym sobie poszła? – Nie! Ja tylko... nie wiem, co mówię. – Wzruszył ramionami i poczerwieniał jeszcze bardziej. – A więc będziemy przyjaciółmi? – zapytała go, wyciągając rękę. – Nigdy nie miałem przyjaciela – przyznał.

– No to uściśnij moją dłoń i zaczniemy od zaraz. Wyciągnął rękę i poczuł ciepło jej palców w swej szorstkiej dłoni. – Przyjaciele? – zapytała z uśmiechem. – Przyjaciele – przytaknął. Chciała cofnąć rękę, ale przytrzymał ją chwilę dłużej. – Dziękuję – powiedział łagodnie, puszczając ją. Zaśmiała się. – Za co mi dziękujesz? Wzruszył ramionami. – Nie wiem. Po prostu za to, że... Dałaś mi coś, czego nikt inny nigdy mi nie ofiarował. Doceniam to. Będę twoim przyjacielem, Roweno. Dopóki gwiazdy świecą i spadają. – Bądź ostrożny z takimi obietnicami, Druss. Nie wiesz, dokąd mogą cię zaprowadzić. Jedna z krokwi trzasnęła i runęła w płomienie. Shadak zawołał do niego: – Lepiej wybierz sobie wierzchowca, rębaczu. Czas ruszać w drogę. Druss chwycił swój topór i skierował wzrok na południe. Gdzieś tam była Rowena. – Idę do ciebie – szepnął. A ona go usłyszała.

Rozdział 3 Jechali przez całe popołudnie i noc. Z początku schwytane kobiety były ciche, milczące i oszołomione. Potem zaczęły krzyczeć i szlochać. Jadący obok wozów zbrojni nakazali im milczenie, a kiedy nie usłuchały, zsiedli z wierzchowców i wskoczyli na wozy, rozdając razy i brutalne pchnięcia, grożąc nieposłusznym chłostą. Rowena, ze związanymi z przodu rękami, siedziała obok podobnie spętanej Mari. Jej przyjaciółka miała oczy zapuchnięte od płaczu i uderzenia, które otrzymała w nasadę nosa. – Jak się czujesz? – wyszeptała Rowena. – Wszyscy nie żyją – usłyszała odpowiedź. – Oni wszyscy nie żyją. Mari niewidzącym spojrzeniem powiodła po wozie, na którym siedziały inne kobiety. – Jeszcze żyjemy – ciągnęła Rowena cicho i łagodnie. – Nie trać nadziei, Mari. Druss też żyje. I towarzyszy mu pewien człowiek – świetny łowca. Podążają za nami. – Nie żyją – powiedziała Mari. – Wszyscy nie żyją. – Och, Mari!– Rowena wyciągnęła skrępowane ręce, ale przyjaciółka odepchnęła ją z krzykiem. – Nie dotykaj mnie! – Obrzuciła Rowenę pałającym spojrzeniem. – To była kara. Dla ciebie. Jesteś czarownicą! To wszystko twoja wina! – Przecież nic nie zrobiłam! – To czarownica! – wrzasnęła Mari. Pozostałe kobiety wytrzeszczyły oczy. – Jasnowidząca. Wiedziała, że nadchodzi atak, ale nie ostrzegła nas. – Dlaczego nam nie powiedziałaś? – krzyknęła inna kobieta. Rowena odwróciła się i zobaczyła córkę Jarina Piekarza. – Mój ojciec nie żyje. Moi bracia nie żyją. Dlaczego nas nie ostrzegłaś? – Nie wiedziałam. Aż do ostatniej chwili! – Czarownica!– krzyknęła Mari. – Parszywa wiedźma! Zamachnęła się związanymi rękoma, uderzając Rowenę w skroń. Rowena upadła na lewo, na inną kobietę. Posypały się razy. Wszystkie jadące na wozie kobiety rzuciły się na nią, bijąc i kopiąc. Jeźdźcy galopem dopadli wozu i Rowena poczuła, że ktoś ją podnosi i opuszcza na ziemię. Runęła jak długa, bez tchu. – Co się tu dzieje? – usłyszała czyjś krzyk. – Czarownica! Czarownica! Czarownica! – darły się kobiety. Rowenę poderwano z ziemi i brudna ręka złapała ją za włosy. Otworzyła oczy i zobaczyła chudą, poznaczoną bliznami twarz. – Czarownica, czyżby? – mruknął mężczyzna. – Zaraz się przekonamy! Wyciągnął nóż i przyłożył czubek do jej wełnianej koszuli.

– Mówią, że czarownice mają trzy sutki – powiedział. – Zostaw ją! – powiedział inny głos i podjechał do nich kolejny jeździec. Mężczyzna schował nóż do pochwy. – Wcale nie zamierzałem jej kaleczyć, Haribie. Wiedźma czy nie, i tak dostaniemy za nią niezłą sumkę. – Większą, jeśli naprawdę jest czarownicą – powiedział jeździec. – Niech jedzie z tobą. Rowena przyjrzała się jeźdźcowi. Był śniadoskóry, ciemnooki, o twarzy częściowo schowanej pod brązowym okapem hełmu. Uderzył piętami wierzchowca i odjechał. Pierwszy mężczyzna wskoczył na siodło i posadził ją za sobą. Śmierdział starym potem i brudem, ale Rowena nie zwracała na to uwagi. Spoglądając na wóz, na którym w ponurym milczeniu siedziały teraz jej byłe przyjaciółki, znów poczuła przejmujący smutek. Wczoraj świat był pełen nadziei. Ich dom był prawie ukończony, mąż prawie okiełznał swego niespokojnego ducha, ojciec był wypoczęty i beztroski, a Mari szykowała się na namiętną noc z Pilanem. W ciągu paru godzin wszystko się zmieniło. Sięgając ręką, dotknęła broszki na piersi... I zobaczyła Rębacza, którym stawał się jej mąż. Kroczącą Śmierć. Dopiero wtedy łzy cicho popłynęły po jej policzkach. Shadak jechał przodem, wypatrując śladów, a Druss i Tailia podążali obok siebie, dziewczyna na gniadej klaczy, młody mężczyzna na kasztanowatym rumaku. Przez pierwszą godzinę Tailia prawie się nie odzywała, co odpowiadało Drussowi, lecz gdy wjechali na wzniesienie przed długą doliną, pochyliła się i dotknęła jego ramienia. – Co zamierzacie? – zapytała. – Dlaczego jedziemy za nimi? – O co ci chodzi? – odparł zaskoczony Druss. – Przecież nie możecie z nimi walczyć. Zabiją was. Dlaczego po prostu nie pojedziemy po garnizon do Padii? Niech ścigają ich żołnierze. Obrócił się i spojrzał na nią. Miała oczy zaczerwienione od płaczu. – To cztery dni drogi na piechotę. Nie wiem, jak długo jedzie się konno – myślę, że co najmniej trzy dni. A potem, jeśli żołnierze będą w forcie – a wcale nie muszą – odnalezienie jeźdźców zajmie im najmarniej trzy dni. Do tej pory bandyci będą już na terytorium Vagrii i blisko granicy z Mashrapurem. Tam drenańscy żołnierze nie mogą ich ścigać. – Przecież nic nie możecie zrobić. Ten pościg nie ma sensu. Druss głęboko zaczerpnął tchu. – Oni zabrali Rowenę – powiedział. – A Shadak ma plan. – Ach tak, plan – powiedziała drwiąco, szyderczo wykrzywiając pełne usta. – Dwóch

mężczyzn i plan. W takim razie chyba jestem bezpieczna? – Żyjesz i jesteś wolna – powiedział jej Druss. – Jeśli chcesz jechać do Padii, to jedź. Złagodniała i wyciągnęła rękę, kładąc dłoń na przedramieniu Drussa. – Wiem, że jesteś dzielny, Druss. Widziałam, jak zabiłeś tych jeźdźców. Byłeś wspaniały. Nie chcę patrzeć, jak giniesz w jakiejś bezsensownej potyczce. Rowena również by tego nie chciała. Jest ich wielu. To mordercy. – Tak jak ja – powiedział. – I jest ich już mniej niż na początku. – Co się ze mną stanie, jeśli cię zabiją? – warknęła. – Jakie będę miała szansę? Patrzył na nią przez chwilę chłodnym wzrokiem. – Żadnych – powiedział. Tailia szeroko otworzyła oczy. – Nigdy mnie nie lubiłeś, prawda? – wyszeptała. – Nigdy nie lubiłeś nikogo z nas. – Nie mam czasu na takie bzdury – odparł, bodąc piętami rumaka i wysuwając się naprzód. Nie obejrzał się i wcale nie był zdziwiony, gdy usłyszał tętent jej galopującego na północ konia. Kilka minut później z południa nadjechał Shadak. – Gdzie dziewczyna? – spytał łowca, puszczając wodze dwóch zapasowych koni i pozwalając im popaść się w wysokiej trawie. – Jedzie do Padii – odrzekł Druss. Łowca milczał przez chwilę, spoglądając na północ, gdzie w oddali malała postać Tailii. – Nie wyperswadujesz jej tego – powiedział Druss. – Odprawiłeś ją? – Nie. Uważa, że obaj jesteśmy już martwi, i nie chce wpaść w ręce łowców niewolników. – Trudno mieć jej to za złe – przyznał Shadak. Potem wzruszył ramionami. – No cóż, dokonała wyboru. Miejmy nadzieję, że wybrała mądrze. – Co z tamtymi? – zapytał Druss, natychmiast zapominając o Tailii. – Jechali przez całą noc i zmierzają na południe. Sądzę, że rozbiją obóz przy Tigren, jakieś trzydzieści mil stąd. Jest tam wąska dolina przechodząca w nieckowaty kanion. Od lat korzystają z niej łowcy niewolników, a także złodzieje koni, bydła i rozmaici renegaci. Łatwo się tam bronić. – Kiedy ich dogonimy? – Trochę po północy. Będziemy jechać jeszcze przez dwie godziny, potem odpoczniemy, zjemy posiłek i zmienimy konie. – Nie potrzebuję odpoczynku. – Konie go potrzebują – powiedział Shadak – i ja także. Bądź cierpliwy. To będzie długa noc i pełna niebezpieczeństw. Muszę ci powiedzieć, że nasza sytuacja nie wygląda najlepiej. Tailia miała rację, obawiając się o swoje bezpieczeństwo. Będziemy potrzebowali więcej szczęścia niż

człowiek ma prawo oczekiwać. – Dlaczego to robisz? – zapytał Druss. – Te kobiety nic dla ciebie nie znaczą. Shadak nie odpowiedział. Jechali w milczeniu prawie do południa. Łowca zauważył kępę drzew na wschodzie – skierowali się ku niej. Po chwili obaj zsiedli z koni w cieniu wiązów, nad niewielkim jeziorkiem. – Ilu zabiłeś? – zapytał Drussa, kiedy usiedli pod drzewami. – Sześciu – odparł młodzieniec, wyjmując z sakwy plaster suszonej wołowiny i odgryzając spory kęs. – Zabiłeś kogoś wcześniej? – Nie. – Sześciu... To robi wrażenie. Jakiej użyłeś broni? Druss żuł przez chwilę, wreszcie przełknął. – Siekiery i toporka. A jednego zakłułem sztyletem – dodał. – I jednemu skręciłem kark. – Nigdy nie uczyłeś się walczyć? – Nie. Shadak pokręcił głową. – Opowiedz mi o tej walce. Wszystko, co pamiętasz. Druss spełnił jego prośbę, Shadak słuchał w milczeniu i kiedy młodzik skończył swoją opowieść, uśmiechnął się. – Jesteś niezwykłym młodzieńcem. Ustawiłeś się w dogodnej pozycji, za zwalonym drzewem. To było dobre posunięcie i najwyraźniej pierwsze z wielu. Jednak największe wrażenie wywarło na mnie starcie z ostatnim przeciwnikiem. Skąd wiedziałeś, że skoczy w lewo? – Zobaczył mój topór i widział, że jestem praworęczny. Powinienem podnieść topór nad lewe ramię i uderzyć w prawo. Dlatego on odskoczył w przeciwną stronę, żeby uniknąć ciosu. – To bardzo chłodna kalkulacja jak na człowieka potykającego się z uzbrojonym przeciwnikiem. Myślę, że masz w sobie wiele z twojego dziadka. – Nie mów tak! – warknął Druss. – On był szaleńcem. – A także wspaniałym wojownikiem. Owszem, był zły. To w niczym nie umniejsza jego odwagi i umiejętności. – Jestem sobą – powiedział Druss. – Niczego mu nie zawdzięczam. – Nie wątpię. Jesteś jednak bardzo silny, masz dobry refleks i umysł wojownika. To dary, które przechodzą z ojca na syna, z pokolenia na pokolenie. I wiedz, chłopcze, że są obowiązki, które musisz wziąć na swe barki. – Na przykład jakie?

– Chodzi o zasady, które odróżniają bohatera od łotra. – Nie wiem, co masz na myśli. – To wiąże się z pytaniem, które zadałeś mi wcześniej. Prawdziwy wojownik żyje według określonego kodeksu. Musi. Każdy człowiek ujmuje to nieco inaczej, lecz sens jest ten sam: Nigdy nie bierz przemocą kobiety i nie krzywdź dziecka. Nie kłam, nie oszukuj, nie kradnij. Takie uczynki są niegodne mężczyzny. Broń słabszych przed silniejszymi. I nigdy nie pozwól, by pogoń za zyskiem sprowadziła cię na ścieżkę zła. – Taki jest twój kodeks? – zapytał Druss. – Tak. Jest tego więcej, ale nie będę cię zanudzał. – Wcale się nie nudzę. Dlaczego musisz przestrzegać tych zasad? Shadak zaśmiał się. – Zrozumiesz, Druss, z biegiem lat. – Chcę zrozumieć teraz – powiedział młody mężczyzna. – Oczywiście, że chcesz. Tak to już jest z młodymi, że wszystko chcą mieć od razu. Nie. Odpocznij chwilę. Nawet twoja ogromna wytrzymałość ma jakieś granice. Zdrzemnij się trochę i wstań rześki. To będzie długa noc. I krwawa. Księżyc w kwadrze stał wysoko na bezchmurnym niebie. Srebrna poświata skąpała góry, marszcząc rzeczną toń, zmieniając ją w smugę roztopionego metalu. Płonęły trzy obozowe ogniska i w ich migotliwym świetle Druss widział kręcących się wokół ludzi. Kobiety stłoczono między dwoma wozami, przy których nie paliło się żadne ognisko, lecz wokół czuwali strażnicy. Na północ od wozów, około trzydzieści kroków od kobiet, stał duży namiot. Błyszczał złociście jak wielki lampion, a na jego ścianach tańczyły ruchliwe cienie. Najwidoczniej w środku umieszczono przenośny piecyk i kilka lamp. Shadak cicho przysunął się do rębacza, gestem każąc mu się wycofać. Druss zsunął się ze szczytu zbocza i wrócił na polanę, gdzie zostawili spętane konie. – Ilu naliczyłeś? – zapytał ściszonym głosem Shadak. – Trzydziestu czterech, oprócz tych w namiocie. – W środku jest dwóch mężczyzn, Harib Ka i Collan. Ja naliczyłem trzydziestu sześciu. Umieścili dwóch ludzi na brzegu rzeki, żeby zapobiec próbom jej przepłynięcia przez kobiety. – Kiedy zaczniemy? – zapytał Druss – Strasznie rwiesz się do walki, chłopcze. Wolałbym, żebyś zachował rozwagę. Żadnych nieprzemyślanych działań. – Nie martw się o mnie, łowco. Chcę tylko odzyskać żonę. Shadak westchnął.

– Rozumiem to, ale chcę, żebyś coś rozważył. A jeśli została zgwałcona? Oczy Drussa zabłysły, a palce zacisnęły się na trzonku topora. – Dlaczego o to pytasz? – Niektóre z tych kobiet na pewno zostały zniewolone. Tacy ludzie jak ci zaspokajają swoje żądze, kiedy tylko przyjdzie im na to ochota. Czy nadal jesteś opanowany? Druss powściągnął narastający gniew. – Wystarczająco. Nie jestem bersekerem, Shadak. Wiem to. I będę trzymał się twojego planu co do najmniejszego szczegółu. Przeżyjemy lub umrzemy, zwyciężymy lub przegramy. – Dobrze. Ruszymy dwie godziny przed świtem. Większość z nich będzie pogrążona w głębokim śnie. Wierzysz w bogów? – Nigdy żadnego nie widziałem, więc raczej nie. Shadak uśmiechnął się. – Ja również. A zatem nie ma co wznosić do nich modłów z błaganiem o łaskę. Druss milczał przez chwilę. – Powiedz mi teraz – rzekł wreszcie – dlaczego musisz żyć według kodeksu? Twarz Shadaka wyglądała upiornie w blasku księżyca; nagle stała się surowa i posępna. Westchnął i odwrócił ją, spoglądając na obóz łowców niewolników. – Ci mężczyźni tam na dole mają tylko jedną zasadę. Bardzo prostą. Rób co chcesz, oto ich jedyne prawo. Rozumiesz? – Nie – przyznał Druss. – To oznacza, że należy im się wszystko, co zdołają zdobyć siłą. Jeżeli inny człowiek posiada coś, czego pragną, zabiją go. Tylko takie znają prawo i takie ma dla nich świat – wilcze prawo. A przecież ty i ja nie różnimy się od nich, Druss. Mamy te same pragnienia, te same potrzeby. Jeśli pociąga nas jakaś kobieta, dlaczego nie możemy jej mieć, bez względu na jej zdanie? Jeśli inny człowiek jest bogaty, dlaczego nie możemy mu tego odebrać, jeżeli jesteśmy silniejsi i zręczniejsi niż on? To pułapka, w którą łatwo wpaść. Collan był kiedyś oficerem drenańskich lansjerów. Pochodzi z dobrej rodziny. Tak jak my wszyscy, złożył przysięgę, i kiedy wypowiadał jej słowa, prawdopodobnie w nie wierzył. W Drenanie spotkał kobietę, której rozpaczliwie zapragnął i ona też go pragnęła. Jednak była zamężna. Collan zamordował jej męża. To był jego pierwszy krok na drodze do zguby. Następne były już łatwe. Nie mając pieniędzy, został najemnikiem i walczył za złoto w różnych sprawach, słusznych lub nie, dobrych lub złych. Zaczął dostrzegać tylko to, co było dobre dla Collana. Wioski istniały jedynie po to, by mógł na nie napaść. Harib Ka to ventryjski szlachcic, daleki krewny króla. Jego historia jest podobna. Obaj są

wyzuci z wszelkich zasad. Ja nie jestem dobrym człowiekiem, Druss, ale mój kodeks pozwala mi kroczyć drogą wojownika. – Mogę zrozumieć – powiedział Druss – że człowiek będzie starał się bronić tego, co do niego należy, a także nie kraść i nie zabijać dla zysku. Ale to nie wyjaśnia, dlaczego dziś w nocy zaryzykujesz swoje życie dla kobiet, których nawet nie znasz. – Nigdy nie uciekaj przed wrogiem, Druss. Walcz albo poddaj się. Nie wystarczy powiedzieć, że nie będzie się czynić zła. Trzeba z nim walczyć, wszędzie, gdziekolwiek się pojawia. Tropię Collana, nie tylko dlatego, że zabił mojego syna; chcę go dopaść także dlatego, że jest tym, kim jest. Jeśli jednak będzie trzeba, dzisiejszej nocy zapomnę o tym polowaniu, żeby uwolnić dziewczęta; one są ważniejsze. – Możliwe – rzekł nie przekonany Druss. – Jeśli o mnie chodzi, to pragnę tylko odzyskać Rowenę i mieć dom w górach. Nie obchodzi mnie walka ze złem. – Mam nadzieję, że zmienisz zdanie – powiedział Shadak. Harib Ka nie mógł zasnąć. Ziemia pod podłogą namiotu była twarda i pomimo bijącego od paleniska żaru chłód przenikał go do szpiku kości. Przed oczami wciąż miał twarz dziewczyny. Usiadł i sięgnął po dzban z winem. „Za dużo pijesz” – powiedział sobie. Przeciągnął się i napełnił kielich czerwonym winem, po czym opróżnił go dwoma łykami. Później odrzucił koce i wstał. Bolała go głowa. Usiadł na płóciennym stołku i ponownie napełnił kielich. „Kim się stałeś?” – szeptał głos w jego głowie. Przetarł oczy, wracając myślami do akademii oraz dawnych dni z Bodasenem i młodym Księciem. „Zmienimy świat” – mówił Książę. – „Nakarmimy biednych i zapewnimy wszystkim pracę. Przepędzimy rabusiów z Ventrii i zbudujemy królestwo pokoju i dobrobytu”. Harib Ka zaśmiał się sucho i upił łyk wina. Szalone dni, czas młodości i optymizmu, rozmów o rycerzach i odważnych czynach, wspaniałych zwycięstwach i triumfie Światła nad Ciemnością. – Nie ma Światła ani Ciemności – powiedział głośno. – Jest tylko Siła. Potem pomyślał o pierwszej dziewczynie. Jak jej było na imię, Mari? Tak. Uległa, posłuszna jego woli, ciepła, miękka. Krzyczała z rozkoszy w jego objęciach. Nie. Tylko udawała, że jego szorstkie pieszczoty sprawiają jej przyjemność. „Uczynię wszystko, tylko nie rób mi krzywdy”. „Nie rób mi krzywdy”. Chłodny jesienny wiatr wydął ściany namiotu. Po dwóch godzinach zabawy z Mari zapragnął następnej kobiety i wybrał czarownicę o piwnych oczach. To był błąd. Weszła do jego namiotu, rozcierając otarte nadgarstki. Jej oczy były wielkie i smutne. – Zamierzasz mnie zgwałcić? – zapytała spokojnie.

Uśmiechnął się. – Niekoniecznie. To zależy od ciebie. Jak masz na imię? – Rowena – odrzekła. – Jak to może zależeć ode mnie? – Możesz mi się oddać lub możesz się opierać. W obu przypadkach rezultat będzie ten sam. A więc dlaczego nie mielibyśmy trochę się pokochać? – Dlaczego mówisz o kochaniu? – Co? – W tym nie ma miłości. Zamordowałeś tych, których kochałam. A teraz chcesz zaspokoić swoją żądzę kosztem mojej godności, ostatniej rzeczy, która mi została. Podszedł do niej i chwycił ją za przedramiona. – Nie będziesz ze mną dyskutować, dziwko! Masz robić, co ci każę. – Dlaczego nazywasz mnie dziwką? Czy w ten sposób chcesz usprawiedliwić swoje postępowanie? Haribie Ka, co powiedziałaby o twoich czynach Rajica? Odskoczył jak oparzony. – Co wiesz o Rajicy? – Tylko to, że ją kochałeś, a ona umarła w twoich ramionach. – Jesteś czarownicą! – A ty zagubionym człowiekiem, Haribie Ka. Straciłeś wszystko, co niegdyś było ci drogie: dumę, honor, radość życia. – Nie tobie mnie sądzić – powiedział, ale nie poruszył się, by ją uciszyć. – Nie osądzam cię – odrzekła. – Lituję się nad tobą. I powiem ci, że jeśli nie wypuścisz mnie i pozostałych kobiet, zginiesz. – Jesteś jasnowidząca? – rzekł, siląc się na kpiący ton. – Czyżby zbliżała się drenańska kawaleria, czarownico? Czy nadciąga armia, która zwali się na mnie i moich ludzi? Nie. Nie próbuj mi grozić, dziewczyno. Cokolwiek straciłem, nadal jestem wojownikiem i – może nie licząc Collana – najlepszym szermierzem, jakiego kiedykolwiek zobaczysz. Nie boję się śmierci. Nie. Czasami nawet jej pragnę. Więc powiedz mi, czarownico, jakie niebezpieczeństwo mi grozi? – Ma na imię Druss. Jest moim mężem. – Zabiliśmy wszystkich mężczyzn w wiosce. – Nie. On był w lesie, ścinał drzewa na palisadę. – Posłałem tam sześciu ludzi. – I żaden z nich nie wrócił – przypomniała mu Rowena. – Twierdzisz, że zabił ich wszystkich?

– Tak – odparła łagodnie. – A teraz przyjdzie po ciebie. – Mówisz o nim jak o legendarnym wojowniku – powiedział Harib. – Mogę wysłać ludzi, żeby go zabili. – Mam nadzieję, że tego nie zrobisz. – Obawiasz się o jego życie? – Nie, tylko żal mi ich. – Westchnęła. – Opowiedz mi o nim. Jest szermierzem? Żołnierzem? – Nie, synem stolarza. Kiedyś jednak widziałam go we śnie. Stał na zboczu góry. Miał czarną brodę i topór zbroczony krwią. Otaczały go tysiące dusz. Stały, opłakując utracone życie. Inne z wyciem krążyły wokół jego topora. Ludzie różnych nacji kłębili się jak dym, zanim rozwieje go wietrzyk. Wszyscy zgładzeni przez Drussa. Potężnego Rębacza. Kapitana Topora. Kroczącą Śmierć. – I jest nim twój mąż? – Nie, jeszcze nie. Takim się stanie, jeżeli mnie nie uwolnisz. Sam stworzyłeś tego człowieka, kiedy zabiłeś jego ojca i uwięziłeś mnie. Nie powstrzymasz go, Haribie Ka. Odesłał ją i rozkazał strażnikom pozostawić ją w spokoju. Collan przyszedł do niego i śmiał się z jego przygnębienia. – Na Missaela, Haribie, ona jest tylko wiejską dziewką, a teraz niewolnicą. Jest własnością. Naszą własnością. A jej dar czyni ją wartą dziesięciokrotnie więcej niż którakolwiek z pozostałych. Jest atrakcyjna i młoda. Sądzę, że dostaniemy za nią co najmniej tysiąc sztuk złota. Ten ventryjski kupiec, Kabuchek, zawsze szuka wizjonerów i wróżek. Założę się, że zapłaci tysiąc. Harib westchnął. – Tak, masz rację, mój przyjacielu. Weź ją. Będziemy potrzebowali pieniędzy po powrocie. Ale lepiej nie tykaj jej, Collanie – ostrzegł przystojnego rycerza. – Ona naprawdę ma dar jasnowidzenia i wejrzy w twoją duszę. – Niczego tam nie ma – odparł Collan z twardym, wymuszonym uśmiechem. Druss skradał się wzdłuż brzegu rzeki, trzymając się w pobliżu zarośli i często przystając, by nasłuchiwać. Nie słyszał jednak nic prócz szelestu jesiennych liści w konarach drzew, żadnych szmerów z wyjątkiem cichych łopotów nietoperzych lub sowich skrzydeł. Zaschło mu w gardle, ale nie czuł strachu. Po drugiej stronie wąskiej rzeki zobaczył biały, wystający głaz, pęknięty przez środek. Według Shadaka, pierwszy z wartowników zajął stanowisko prawie naprzeciw tego kamienia. Druss po cichu z powrotem zagłębił się w las, a potem skręcił w kierunku brzegu rzeki, poruszając się

zgodnie z podmuchami wiatru, który poruszał liśćmi i zagłuszał szelest jego kroków. Strażnik siedział wygodnie usadowiony na kamieniu, nie dalej niż dziesięć stóp na prawo od Drussa. Dzierżąc Snagę w lewej ręce, Druss otarł spoconą dłoń o samodziałowe spodnie, przeczesując wzrokiem zarośla w poszukiwaniu drugiego wartownika. Nie dostrzegł go. Czekał, oparty plecami o gruby pień drzewa. Gdzieś w pobliżu rozległ się chrapliwy bulgot. Strażnik również usłyszał ten dźwięk i wstał. – Bushin! Co tam robisz, durniu? Druss wyszedł zza pnia i stanął za plecami mężczyzny. – On umiera – powiedział. Tamten obrócił się na pięcie, sięgając po miecz przepasany przy biodrze. Snaga błysnął, unosząc się i opadając, jego srebrzyste ostrze trafiło w szyję tuż za uchem, przecinając ścięgna i kości. Głowa upadła na prawo, ciało na lewo. Shadak wyszedł z zarośli. – Dobra robota – szepnął. – Kiedy przyślę do ciebie kobiety, niech przejdą rzekę obok głazu, a potem zaprowadź je na północ, do groty w kanionie. – Powtarzałeś mi to wiele razy – przypomniał Druss. Ignorując ten komentarz, Shadak położył dłoń na ramieniu młodzieńca. – Cokolwiek się stanie, nie wracaj do obozu. Zostań z kobietami. Do jaskini wiedzie tylko jedna ścieżka, ale kilka prowadzi z niej na północ. Idź z kobietami północno-zachodnią drogą. Trzymaj się ścieżki. Shadak wtopił się w zarośla, a Druss usiadł i czekał. Shadak ostrożnie podszedł na skraj obozu. Większość kobiet spała, a obok nich siedział strażnik z głową opartą na kole wozu. Shadak odgadł, że wojownik drzemie. Łowca zdjął pas z mieczami i zaczął się czołgać, aż dotarł do wozu. Wyjął z pochwy na biodrze myśliwski nóż i zaszedł mężczyznę z tyłu. Wsunął lewą rękę między szprychy koła i zacisnął palce na gardle strażnika, jednocześnie wbijając mu nóż w plecy. Wartownik wierzgnął nogami i znieruchomiał. Shadak wyszedł spod wozu i podszedł do pierwszej dziewczyny. Spała blisko kilku innych kobiet, skulonych razem, by się ogrzać. Zatkał jej usta dłonią i potrząsnął śpiącą. Obudziła się i natychmiast zaczęła się szamotać. – Chcę cię uratować! – syknął Shadak. – Jeden z mieszkańców wioski czeka na brzegu rzeki i zaprowadzi was w bezpieczne miejsce. Rozumiesz? Kiedy cię puszczę, spokojnie obudź pozostałe. Kierujcie się na południe, ku rzece. Tam czeka Druss, syn Bressa. Kiwnij głową, jeśli mnie zrozumiałaś. Poczuł, że poruszyła głową.

– Dobrze. Postarajcie się nie narobić hałasu. Musicie poruszać się wolno. Która z nich jest Roweną? – Nie ma jej tutaj -wyszeptała dziewczyna. – Zabrali ją. – Dokąd? – Jeden z przywódców, człowiek z blizną na policzku, odjechał z nią tuż po zmierzchu. Shadak zaklął siarczyście. Nie było czasu na zmianę planu. – Jak masz na imię? – Mari. – Dobrze, Mari, zbierz pozostałe i powiedz Drussowi, by trzymał się planu. Odszedł od dziewczyny, podniósł swój pas, zapiął go i wepchnął za niego miecze. Potem wyszedł i niespiesznym krokiem ruszył w kierunku namiotu. Nieliczni nie pogrążeni w śnie łowcy niewolników nie zważali na postać poruszającą się tak pewnie i spokojnie w mroku. Podniósł klapę namiotu i szybko wszedł do środka, trzymając w prawej ręce miecz. Harib Ka siedział na płóciennym krześle z kielichem wina w lewej i szablą w prawej ręce. – Witaj w moich progach, samotny wilku – powitał go z uśmiechem. Opróżnił kielich i wstał. Wino pociekło mu po ciemnej, rozwidlonej brodzie, która w świetle lamp lśniła jak naoliwiona. – Czy mogę zaproponować ci coś do picia? – Czemu nie? – odparł Shadak, nie chcąc zbyt szybko rozpoczynać walki w obawie, że szczęk stali obudzi pozostałych łowców niewolników, którzy zauważą ucieczkę kobiet. – Jesteś daleko od domu – zauważył Harib Ka. – Teraz nie mam już domu – odrzekł Shadak. Harib Ka napełnił drugi kielich i podał go łowcy. – Przyszedłeś mnie zabić? – Przyszedłem po Collana. Rozumiem, że odjechał? – Dlaczego po Collana? – zapytał Harib Ka, błyskając oczami w złocistym świetle lamp. – Zabił mojego syna w Corialis. – A, tego blondyna. Niezły szermierz, ale zbyt nieostrożny. – Przywilej młodości. – Shadak wypił wino, kontrolując swój gniew jak snycerz ogień na palenisku. – Dlatego zginął – zauważył Shadak. – Collan jest bardzo zręczny. Gdzie zostawiłeś tego młodego wieśniaka z toporem? – Jesteś dobrze poinformowany. – Zaledwie parę godzin temu jego żona stała tu, gdzie ty stoisz teraz. Powiedziała mi, że nadchodzi. Ona jest czarownicą, wiedziałeś o tym?

– Nie. Gdzie ona jest? – Z Collanem w drodze do Mashrapuru. Kiedy chcesz zacząć walkę? – Gdy tylko... – zaczął Shadak, lecz w tej samej chwili Harib zaatakował, mierząc szablą w jego gardło. Łowca uchylił się, uskoczył w lewo i kopnął Hariba w kolano. Ventryjczyk upadł na podłogę i Shadak przyłożył mu miecz do gardła. – Nigdy nie walcz, gdy jesteś pijany – powiedział spokojnie. – Zapamiętam to. Co teraz? – Teraz powiedz, gdzie Collan zatrzymuje się w Mashrapurze? – W zajeździe „Biały Niedźwiedź”. To w zachodniej dzielnicy. – Wiem. Ile warte jest twoje życie, Haribie Ka? – Dla Drenan? Jakieś tysiąc złotych kawałków. Dla mnie? Nie mam nic do zaoferowania, dopóki nie sprzedam moich niewolników. – Nie masz niewolników. – Znajdę ich ponownie. Bez trudu dogonimy trzydzieści kobiet idących pieszo przez góry. – Trudno będzie ci to zrobić z poderżniętym gardłem – zauważył Shadak, nieco mocniej naciskając na miecz, który przyłożył do szyi Hariba. – Racja – przyznał Ventryjczyk, zerkając w bok. – Co proponujesz? Shadak już miał odpowiedzieć, gdy dostrzegł triumfalny błysk w oczach Hariba i odwrócił się. Za późno. Coś zimnego, twardego i metalowego łupnęło go w głowę i zapadła ciemność. Wywołany mocnymi uderzeniami w twarz ból przywrócił Shadakowi przytomność. Otworzył oczy. Dwóch mężczyzn chwyciło go za ramiona, przytrzymując na kolanach, a przed nim przykucnął Harib Ka. – Sądziłeś, że jestem tak głupi, że pozwoliłbym zabójcy wejść niepostrzeżenie do mojego namiotu? Wiedziałem, że ktoś za nami podąża. A kiedy ci czterej, których zostawiłem na przełęczy, nie wrócili, domyśliłem się, że to ty. Teraz zadam ci dwa pytania, Shadaku. Pierwsze: gdzie jest ten młody farmer z toporem? Drugie: gdzie są moje kobiety? Łowca nie odpowiedział. Jeden z mężczyzn uderzył go pięścią w skroń. Shadak zobaczył wszystkie gwiazdy i odchylił się w prawo. Zobaczył, że Harib Ka wstaje i podchodzi do paleniska, na którym żarzyły się węgle. – Zaprowadźcie go do ogniska – rozkazał. Shadaka poderwano na nogi i na wpół zawleczono do obozu. Większość łowców niewolników nadal spała. Jego oprawcy pchnęli go na kolana przed obozowym ogniskiem, a Harib Ka wyjął swój sztylet i włożył ostrze w płomienie.

– Powiesz mi to, co chcę wiedzieć – powiedział – albo wypalę ci oczy. Shadak czuł krew na języku i zimny dreszcz strachu, ale nadal nic nie mówił. Przeraźliwy krzyk rozdarł ciszę nocy, poprzedzając dudnienie kopyt. Harib obrócił się i zobaczył czterdzieści przerażonych koni galopujących w kierunku obozu. Jeden z trzymających łowcę mężczyzn również odwrócił się, rozluźniając chwyt. Shadak zerwał się z ziemi i uderzył go głową w podbródek. Rabuś zachwiał się i zatoczył do tyłu. Drugi, widząc szybko zbliżające się spłoszone konie, puścił łowcę i zaczął uciekać w kierunku wozów. Harib Ka wyjął szablę i skoczył ku Shadakowi, ale nadbiegające wierzchowce wpadły na niego, zwalając go z nóg. Shadak odwrócił się na pięcie i zaczął wymachiwać rękami. Przerażone konie gwałtownie skręciły i przegalopowały przez obóz. Niektórzy łowcy niewolników nie zdążyli wyplątać się z koców i zostali stratowani. Inni próbowali zatrzymać szarżujące zwierzęta. Shadak pobiegł do namiotu Hariba i odzyskał swoje miecze. Potem wyszedł w noc. W obozie panował chaos. Ogniska zostały rozniesione kopytami i na ziemi walały się trupy. Prawie połowę koni zatrzymano i okiełznano, lecz pozostałe pomknęły w las, ścigane przez wojowników. Nagle znów rozległy się przeraźliwe krzyki i doświadczony wojownik, jakim był Shadak, zdumiał się tym, co nastąpiło. Młody drwal samotnie zaatakował obóz. Jego ogromny topór migotał srebrzyście w blasku księżyca, tnąc i siekąc zaskoczonych łowców niewolników. Kilku chwyciło miecze i skoczyło na niego; zginęli w mgnieniu oka. Jednak sam nie miał żadnych szans. Shadak ujrzał grupkę rabusiów, prawie tuzin mężczyzn, którzy ruszyli razem na odzianego w czerń olbrzyma. Był wśród nich Harib Ka. Łowca chwycił swoje dwa miecze i pobiegł ku nim, wznosząc bojowy okrzyk lansjerów. W tym momencie z lasu posypały się strzały. Pierwsza ugodziła w gardło jednego z rabusiów, druga odbiła się od hełmu i przeszyła nie osłonięte ramię. Niespodziewany atak z dwóch stron zaskoczył łowców niewolników, skłaniając wielu z nich do ucieczki między drzewa. Druss natychmiast wykorzystał zamieszanie, wpadając na pozostałych przeciwników, tnąc na prawo i lewo. Bandyci cofali się przed nim, padając na ziemię, potykając się o swoich kompanów. Potężny, zbroczony krwią topór raził ich, unosząc się i opadając w bezlitosnym rytmie. Kiedy Shadak dobiegł do nich, jeźdźcy odwrócili się i uciekli. Za nimi poszybowały kolejne strzały. Harib Ka podbiegł do jednego z koni, złapał go za grzywę i wskoczył na jego grzbiet. Zwierzę stanęło dęba, ale jakoś zdołał się na nim utrzymać. Shadak rzucił trzymanym w prawej ręce mieczem, który przeszył ramię Hariba. Ventryjczyk zachwiał się i runął na ziemię, a koń pomknął galopem w las.

– Druss! – zawołał Shadak. – Druss! Rębacz ścigał uciekających jeźdźców, ale na skraju drzew zatrzymał się i zawrócił. Harib Ka klęczał, próbując wyrwać z ciała miecz o mosiężnej rękojeści. Druss podszedł do miejsca, gdzie czekał Shadak. Młodzieniec był zbryzgany krwią i miał roziskrzony wzrok. – Gdzie ona jest? – zapytał łowcę. – Collan zabrał ją do Mashrapuru. Wyruszyli o zmroku. Zza drzew wyszły dwie kobiety, niosąc łuki i kołczany pełne strzał. – Co to za jedne? – zapytał Shadak. – Córki garbarza. Często polowały w lasach wokół wioski. Dałem im łuki, które mieli przy sobie strażnicy. Wyższa z kobiet powiedziała do Drussa: – Uciekli do lasu. Myślę, że nieprędko wrócą. Chcesz, żebyśmy poszły za nimi? – Nie, przyprowadźcie tu pozostałe kobiety i połapcie konie. – Rębacz obrócił się do klęczącego Hariba Ka. – Kto to? – zapytał Shadaka. – Jeden z ich przywódców. Druss bez słowa ciął toporem w szyję Hariba. – Już nie – mruknął. – Istotnie – przyznał Shadak, podchodząc do jeszcze drgającego ciała i wyrywając z niego swój miecz. Rozejrzał się po polanie i policzył trupy. – Dziewiętnastu. Na wszystkich bogów, Druss, nie mogę uwierzyć, że tego dokonałeś! – Niektórych stratowały spłoszone przeze mnie konie, innych zabiły dziewczęta. Druss obrócił się i spojrzał w ciemność. Gdzieś po jego lewej stronie jęknął ranny; wyższa z dwóch dziewcząt doskoczyła doń i wbiła mu sztylet w gardło. Druss odwrócił się do Shadaka. – Dopilnujesz, żeby kobiety dotarły do Paradii? – Jedziesz do Mashrapuru? – Zamierzam ją odnaleźć. Shadak położył rękę na ramieniu młodzieńca. – Mam nadzieję, że ci się uda, Drussie. Szukaj w zajeździe „Biały Niedźwiedź” – tam zatrzyma się Collan. Tylko bądź ostrożny, przyjacielu. W Mashrapurze Rowena jest jego własnością. Tak stanowi tamtejsze prawo. – A takie jest moje – odpowiedział Druss, unosząc obosieczny topór. Shadak ujął go za ramię i poprowadził do namiotu Hariba, gdzie nalał sobie kielich wina. Jedna z lnianych tunik Hariba leżała ułożona na kuferku; Shadak rzucił ją Drussowi. – Zetrzyj krew z twarzy. Wyglądasz jak demon.

Druss uśmiechnął się ponuro i wytarł twarz oraz ramiona, a potem oczyścił ostrze topora. – Co wiesz o Mashrapurze? – zapytał Shadak. Rębacz wzruszył ramionami. – Niezależne państwo, rządzone przez wygnanego ventryjskiego księcia. To wszystko. – To raj dla złodziei i łowców niewolników – powiedział Shadak. – Zasady są jasne: ten, kto ma złoto na łapówki, jest uważany za porządnego obywatela. Nieważne, skąd pochodzi to złoto. Collan cieszy się tam szacunkiem, ma dom i jada obiady z emirem. – Co z tego? – Jeżeli tam wejdziesz i zabijesz go, zostaniesz pojmany i stracony. Po prostu. – Co proponujesz? – Jakieś dwadzieścia mil stąd, jadąc na południe, znajduje się miasteczko. Mieszka w nim pewien człowiek, mój przyjaciel. Znajdź go i powiedz, że ja cię przysłałem. Jest młody i utalentowany. Nie polubisz go, Druss. To trefniś i bawidamek. Pozbawiony wszelkich zasad. Jednak w Mashrapurze będzie nieoceniony. – Kim jest ten człowiek? – Nazywa się Sieben. Jest poetą i występuje w pałacach. Nawiasem mówiąc, jest bardzo dobry. Mógłby być bogaty. Niestety, większość czasu spędza, próbując zaciągnąć do łóżka każdą młodą ślicznotkę, która pojawi się w zasięgu jego wzroku. A przy tym nie zważa na to, czy są zamężne, czy wolne, co przysporzyło mu wielu wrogów. – Już go nie lubię. Shadak zachichotał. – Ma pewne zalety. To lojalny przyjaciel, nieustraszony, i do przesady. Dobrze posługuje się nożem. I zna Mashrapur. Zaufaj mu. – Dlaczego miałby mi pomóc? – Jest mi winien przysługę. Shadak nalał drugi kielich wina i podał go młodemu mężczyźnie. Druss skosztował łyk, a potem osuszył kielich. – Dobre. Co to? – Czerwone lentryjskie. Powiedziałbym, że pięcioletnie. Nie najlepsze, ale wystarczająco dobre na taką noc jak ta. – Sądzę, że człowiek mógłby w nim zasmakować – przyznał Druss.

Rozdział 4 Sieben doskonale się bawił. Wokół beczki zebrał się spory tłum, a trzech mężczyzn już zdążyło sporo przegrać. Zielony kryształ był niewielki i bez trudu mieścił się pod jedną z trzech łupin orzecha. – Teraz będę przesuwał trochę wolniej – powiedział młody poeta wysokiemu, brodatemu wojownikowi, który właśnie stracił cztery sztuki srebra. Wąskie dłonie Siebena przesuwały łupiny po gładkim dnie beczki, ustawiając je w poprzek na środku. – Która? Nie śpiesz się, mój przyjacielu, szmaragd jest wart dwadzieścia złotych raq. Mężczyzna głośno pociągnął nosem i podrapał się w brodę brudnym paluchem. – Ta – powiedział w końcu, wskazując środkową łupinę. Sieben odwrócił skorupkę. Nic pod nią nie było. Przesuwając rękę w prawo, odkrył drugą łupinę, wprawnie odsłaniając kamyk pod nią i pokazując go publiczności. – Byłeś blisko – powiedział z promiennym uśmiechem. Wojownik zaklął, potem odwrócił się i przedarł przez tłum. Następny był niski i śniadoskóry mężczyzna, który cuchnął tak, że jego smród powaliłby wołu. Sieben miał ochotę pozwolić mu wygrać. Fałszywy szmaragd był wart jedynie dziesiątą część tego, co już wyłudził od tłumu. Jednak zbyt dobrze się bawił. Mężczyzna stracił trzy sztuki srebra. Ciżba rozstąpiła się i przed Siebenem stanął jakiś młody wojownik. Przybysz miał na sobie czarny kaftan z naramiennikami ze lśniącej srebrnej stali. Na głowie nosił hełm z emblematem dwóch czaszek po obu stronach srebrnego topora. W ręku trzymał topór o podwójnym ostrzu. – Spróbujesz szczęścia? – zapytał Sieben, spoglądając w groźne niebieskie oczy. – Dlaczego nie? – odpowiedział wojownik głębokim i zimnym głosem. Położył sztukę srebra na denku beczki. Ręce poety poruszyły się z niewiarygodną szybkością, zakreślając wymyślne ósemki skorupkami. W końcu znieruchomiały. – Mam nadzieję, że masz bystre oko, przyjacielu – powiedział Sieben. – Wystarczająco – odparł właściciel topora, i pochylając się do przodu, wskazał potężnym palcem środkową łupinę. – Jest tutaj – oświadczył. – Zobaczmy – rzekł poeta, wyciągając rękę, lecz rębacz odepchnął ją. – Zaiste – powiedział. Powoli odwrócił łupiny po lewej i prawej stronie środkowej skorupki. Obie były puste. – Wygląda na to, że miałem rację – powiedział, nie odrywając jasnych oczu od twarzy Siebena. – Teraz możesz nam pokazać. Podniósł palec i kiwnął na poetę. Sieben zmusił się do uśmiechu i zręcznie wsunął szmaragd pod łupinę, zanim ją odwrócił.

– Dobra robota, mój przyjacielu. Rzeczywiście masz sokoli wzrok. Tłum zaklaskał i rozszedł się. – Dzięki za to, że mnie nie wydałeś – powiedział Sieben, zagarniając swoje srebro. – Głupcy i pieniądze są jak lód i żar – odparł młodzieniec. – Nie trzymają się razem. Nazywasz się Sieben? – Być może – odpowiedział ostrożnie zapytany. – A kto pyta? – Przysłał mnie Shadak. – Po co? – Po przysługę, jaką mu jesteś winien. – To dotyczy nas dwóch. A co ma wspólnego z tobą? Wojownik spochmurniał. – Zupełnie nic – powiedział, a potem odwrócił się i pomaszerował w kierunku tawerny po drugiej stronie ulicy. Kiedy Sieben obserwował go, z cienia wyszła młoda kobieta. – Czy zarobiłeś dostatecznie dużo, żeby kupić mi ładny naszyjnik? – zapytała. Obrócił się i uśmiechnął. Kobieta była wysoka i zgrabna, o kruczoczarnych włosach i pełnych wargach. Oczy miała ciemnobrązowe, a uśmiech czarujący. Objęła go i skrzywiła się. – Dlaczego nosisz tyle noży? – zapytała, odsuwając się od niego i trącając brązowy skórzany pas, z którego wystawały cztery ostrza o kształcie diamentu. – Z przyzwyczajenia, moja miłości. Nie będę ich miał dzisiejszej nocy. A co do twojego naszyjnika... Przyniosę go ze sobą. – Ujmując jej dłoń, pocałował ją. – Teraz jednakże wzywają mnie obowiązki. – Obowiązki, mój poeto? Co ty wiesz o obowiązkach? – Niewiele, ale zawsze spłacam moje długi. To ostatnie źdźbło, które chroni mnie przed upadkiem w otchłań kompletnej nieodpowiedzialności. Zobaczymy się później. Skłonił się i przeszedł przez ulicę. Tawerna była starym, dwupiętrowym budynkiem z galeryjką biegnącą nad długą salą z kominkami po obu końcach. Było tam ze dwadzieścia ław i stołków, a także długi na sześćdziesiąt stóp, inkrustowany mosiądzem bar, za którym sześć barmanek nalewało piwo, miód i grzane wino. W gospodzie tłoczyli się goście – był to dzień targowy i chłopi oraz hodowcy bydła z całej okolicy zjechali się na licytację. Sieben podszedł do długiego baru, gdzie młoda barmanka o włosach koloru miodu uśmiechnęła się i zwróciła do niego. – Nareszcie nas odwiedziłeś – powiedziała. – Kto mógłby ci się oprzeć, moje serce? – powiedział z uśmiechem, usiłując przypomnieć sobie jej imię.

– Do drugiej zmiany wart skończę pracę – powiedziała mu. – Gdzie moje piwo? – wrzasnął krzepki farmer po lewej. – Ja byłem pierwszy, kozi synu! – warknął inny. Dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało do Siebena, a potem odeszła od baru, by zażegnać rodzący się spór. – Już jestem, panowie, i mam tylko dwie ręce. Proszę poczekać, dobrze? Sieben przedarł się przez tłum, wypatrując rębacza. Znalazł go siedzącego samotnie przy wąskim, otwartym oknie. Sieben zajął stołek obok niego. – Może powinniśmy zacząć jeszcze raz – powiedział poeta. – Pozwól postawić sobie dzban piwa. – Sam sobie kupię – burknął rębacz. – I nie siadaj za blisko. Sieben wstał i przeszedł na koniec stołu, sadowiąc się naprzeciw młodego mężczyzny. – Czy tak jest lepiej? – zapytał sarkastycznie. – Tak, owszem. Czy to perfumy? – To pachnący olejek do włosów. Podoba ci się zapach? Rębacz potrząsnął głową, ale powstrzymał się od komentarzy. Odchrząknął. – Moją żonę porwali handlarze niewolników. Jest w Mashrapurze. Sieben odchylił się w tył i spojrzał na młodzieńca. – Zakładam, że nie było cię w tym czasie w domu? – powiedział. – Właśnie. Zabrali wszystkie kobiety. Uwolniłem je. Jednak nie było z nimi Roweny. Zabrał ją niejaki Collan. Odjechał, zanim dopadłem pozostałych jeźdźców. – Zanim dopadłeś pozostałych jeźdźców? – powtórzył Sieben. – Czy to wszystko? – A co jeszcze? – Jak uwolniłeś pozostałe kobiety? – Do diabła, a jakie ma to znaczenie? Część zabiłem, a reszta uciekła. Nie w tym rzecz. Nie było tam Roweny. Ona jest w Mashrapurze. Sieben podniósł wąską dłoń. – Powoli, bądź tak miły. Po pierwsze, jak wplątał się w to Shadak? Po drugie, mówisz, że sam zaatakowałeś Hariba Ka i jego zbirów? – Nie sam. Był tam Shadak. Chcieli go torturować. Miałem również ze sobą dwie dziewczyny, dobre łuczniczki. To już przeszłość. Shadak powiedział, że możesz mi pomóc odnaleźć Rowenę i wymyślić jakiś plan jej uwolnienia. – Z rąk Collana? – Tak, z rąk Collana – warknął rębacz. – Jesteś głuchy czy głupi? Sieben zmrużył ciemne oczy i pochylił się do przodu.

– W dość nieprzyjemny sposób prosisz o pomoc, mój wielki i brzydki przyjacielu. Życzę powodzenia w poszukiwaniach! Wstał i przedarł się przez tłum, wychodząc na późne popołudniowe słońce. Dwóch mężczyzn rozpierało się obok wyjścia, trzeci strugał kawałek drewna ostrym jak brzytwa myśliwskim nożem. Pierwszy z nich stanął przed poetą. To on jako pierwszy stracił pieniądze na pokrywie beczki. – Odzyskałeś szmaragd, prawda? – Nie – odparł Sieben, wciąż zły. – Co za przemądrzały, źle wychowany gbur! – A więc to nie jest twój przyjaciel? – Skąd. Nawet nie znam jego imienia. Co więcej, wcale nie chcę. – Mówią, że umiesz posługiwać się tymi nożami – powiedział wojownik, wskazując na cztery ostrza. – Czy to prawda? – Dlaczego pytasz? – Może mógłbyś odzyskać ten szmaragd, gdybyś chciał. – Chcecie na niego napaść? Dlaczego? Zdążyłem zobaczyć, że nie ma ani grosza. – Nie chodzi nam o jego złoto! – warknął drugi wojownik. Sieben cofnął się, czując odór nie mytego ciała. – To szaleniec. Zaatakował nasz obóz dwa dni temu, spłoszył nam konie. Do tej pory nie znalazłem mojego siwka. I zabił Hariba. Na cycki Asty! Usiekł tuzin ludzi tym przeklętym toporem. – Jeżeli zabił tuzin ludzi, dlaczego uważacie, że poradzicie sobie z nim we trzech? Cuchnący drab podrapał się po nosie. – Zaskoczymy go. Kiedy wyjdzie, Rafin go zagadnie. Gdy się odwróci, Zhak i ja doskoczymy i wypatroszymy go. Mógłbyś pomóc. Nóż wbity w oko trochę by go uspokoił, no nie? – Możliwe – przyznał Sieben i przeszedł kilka kroków, po czym usiadł na poręczy ganku. Wyjął jeden nóż z pochwy i zaczął nim czyścić paznokcie. – Jesteś z nami? – syknął pierwszy mężczyzna. – Zobaczymy – powiedział Sieben. Druss siedział przy stole i spoglądał na lśniące ostrze topora. Widział w nim swoje odbicie: ponure, o zimnych oczach. Szeroka i posępna twarz, z czołem przeciętym gniewną zmarszczką. Zdjął czarny hełm i położył na toporze, zasłaniając ten widok. „Ilekroć otworzysz usta, kogoś zdenerwujesz.” Słowa ojca przypłynęły z zakamarków pamięci. Bress miał rację. Niektórzy ludzie umieli zjednywać sobie przyjaciół dzięki gładkim słowom i rubasznym żartom. Druss zazdrościł im. Dopóki w jego życiu nie pojawiła się Rowena, wierzył,

że jest całkowicie pozbawiony tych cech. Tylko przy niej czuł się swobodnie, mógł śmiać się i żartować.

Przez

chwilę

widział

siebie

tak

jak

postrzegali

go

inni:

wielkiego

i niedźwiedziowatego, wybuchowego i przerażającego. – To przez twoje dzieciństwo, Druss – powiedziała mu pewnego ranka Rowena, kiedy siedzieli na wzgórzu górującym nad wioską. – Twój ojciec przenosił się z miejsca na miejsce i zawsze stronił od ludzi, obawiając się, że zostanie rozpoznany. Jemu przychodziło to łatwiej, bo był mężczyzną. Natomiast musiało być bardzo trudne dla chłopca, który nigdy nie nauczył się, jak zdobywać przyjaciół. – Nie potrzebuję przyjaciół – odparł. – Ja potrzebuję ciebie. Na wspomnienie tych trzech miękko wypowiedzianych słów ścisnęło mu się serce. Druss wyciągnął rękę i chwycił dłoń przechodzącej barmanki. – Masz lentryjskie czerwone? – zapytał. – Przyniosę kielich, panie. – Niech będzie dzban. Pił, aż zakręciło mu się w głowie, a myśli zmieszały się i poplątały. Przypomniał sobie Alarina i uderzenie, którym złamał mu szczękę, a także to, jak po napadzie taszczył jego ciało do sali zebrań. Został ugodzony w plecy włócznią, która złamała się w jego ciele. Miał szeroko otwarte oczy. Tak wielu z nich miało otwarte oczy... Malował się w nich wyrzut. „Dlaczego ty żyjesz, a my jesteśmy martwi?”, pytały go. „Mieliśmy rodziny, życie, marzenia, nadzieje. Dlaczego ty przeżyłeś”? – Więcej wina! – ryknął i młoda dziewczyna o włosach koloru miodu pochyliła się nad stołem. – Myślę, że masz dosyć, panie. Wypiłeś już kwartę. – Wszyscy mieli otwarte oczy – powiedział. – Staruszki, dzieci. Dzieci były najgorsze. Co za człowiek zabija dzieci? – Myślę, że powinieneś iść do domu, panie. Powinieneś trochę się przespać. – Do domu? – Zaśmiał się ostro i gorzko. – Domu zmarłych? A co bym im powiedział? Kuźnia jest zimna. Nie ma zapachu świeżo upieczonego chleba ani śmiechu dzieci. Tylko oczy. A nawet ich nie ma. Został tylko popiół. – Słyszeliśmy o napadzie na północy – rzekła. – Czy tam był twój dom? – Przynieś jeszcze wina, dziewczyno. Pomaga mi. – To fałszywy przyjaciel, panie – wyszeptała. – Jedyny jakiego mam. Podszedł do nich krzepki brodacz w skórzanym fartuchu.

– Czego on chce? – zapytał dziewczynę. – Więcej wina, panie. – A więc przynieś mu je, jeżeli może zapłacić. Druss sięgnął do sakiewki przy boku, wyciągając jedną z sześciu sztuk srebra, które dał mu Shadak. Rzucił ją karczmarzowi. – No cóż, obsłuż go! – rozkazał dziewczynie. Drugi dzban został opróżniony równie szybko jak pierwszy, a potem Druss z trudem podniósł się od stołu. Próbował nałożyć hełm, lecz ten wyśliznął mu się z rąk i potoczył po podłodze. Kiedy Druss pochylił się, uderzył czołem o krawędź stołu. Usługująca dziewczyna momentalnie wyrosła przy nim. – Pozwól, że ci pomogę, panie – powiedziała, podnosząc hełm i delikatnie umieszczając go na jego głowie. – Dziękuję – wymamrotał. Pogrzebał w sakiewce i dał jej srebrną monetę. – Za... twoją... uprzejmość – powiedział jej, wymawiając wyraźnie słowa. – Mam z tyłu mały pokój, panie. Drugie drzwi od stajni. Nie jest zamknięty; możesz tam spać, jeżeli chcesz. Podniósł topór, ale ten również upadł na podłogę, wbijając się ostrzem w drewnianą podłogę. – Idź i prześpij się, panie. Później przyniosę ci twoją broń. Kiwnął głową i chwiejnym krokiem podążył do drzwi. Szarpnięciem otworzył drzwi i czując, że żołądek podchodzi mu do gardła, wyszedł na zewnątrz. Zachodziło słońce. Ktoś podszedł do niego z lewej strony, pytając o coś. Druss próbował się odwrócić, ale potknął się i obaj wpadli na ścianę. Starając się wyprostować, chwycił ramię mężczyzny i z trudem utrzymał się na nogach. Jak przez mgłę usłyszał zbliżające się kroki. Ktoś krzyknął. Druss zatoczył się i zobaczył padający na ziemię sztylet o długim ostrzu. Jego właściciel stał przy nim, z nienaturalnie uniesionym prawym ramieniem. Druss zamrugał oczami. Nadgarstek mężczyzny był przyszpilony nożem do drzwi gospody. Usłyszał brzęk wyciąganych mieczy. – Broń się, głupcze! – dobiegł go głos. Zaatakował go jakiś człowiek z mieczem i Druss skoczył mu na spotkanie, odbijając ręką pchnięcie i waląc go prawym sierpowym w szczękę. Napastnik runął jak rażony gromem. Obracając się do drugiego napastnika, Druss stracił równowagę i runął jak długi. Jednak mężczyzna z mieczem również się potknął i młodzieniec kopnął go, podcinając mu nogi i zwalając na ziemię. Druss dźwignął się na kolana, chwycił leżącego za włosy i przyciągnął do siebie, po czym z całej siły uderzył go bykiem w twarz. Mężczyzna zwiotczał, straciwszy

przytomność. Druss puścił go. Obok pojawił się jeszcze ktoś i Druss poznał przystojnego, młodego poetę. – Bogowie, cuchniesz tanim winem – powiedział Sieben. – Kim... jesteście? – wymamrotał Druss, usiłując skupić wzrok na człowieku z ręką przyszpiloną do drzwi. – To zwyczajne łotry – odparł Sieben, podchodząc do rannego napastnika i wyrywając nóż z rany. Zbir zawył z bólu, ale Sieben zignorował go i wrócił do Drussa. – Myślę, że lepiej będzie, jeśli pójdziesz ze mną, stary koniu. Druss niewiele zapamiętał ze spaceru przez miasto prócz potwornego bólu głowy i tego, że dwukrotnie musiał przystanąć, żeby zwymiotować. Obudził się o północy i stwierdził, że leży na ganku pod gwiazdami. Obok stało wiadro. Usiadł... i jęknął, gdy potwornie załomotało mu w głowie. Miał wrażenie, że przykuwają mu do głowy żelazny pręt. Słysząc dobiegające z domu dźwięki, wstał i ruszył do drzwi. Zatrzymał się. Odgłosy nie pozostawiały żadnych wątpliwości. – Och, Siebenie... Och... Och...! Druss zaklął i wrócił na ganek. Powiew wiatru musnął jego twarz, przynosząc ze sobą nieprzyjemny zapach. Spojrzał. Kaftan miał powalany wymiocinami, cuchnął starym potem i kurzem. Opodal znajdowała się studnia. Z trudem trzymając się na nogach, podszedł do niej i powoli podniósł wiadro. Gdzieś głęboko pod jego czaszką demon zaczął wściekle łomotać rozgrzanym do czerwoności młotem. Ignorując ból, Druss rozebrał się do pasa i obmył zimną wodą. Usłyszał skrzypienie otwieranych drzwi, i obejrzawszy się, zobaczył wychodzącą z domu ciemnowłosą dziewczynę. Spojrzała na niego, uśmiechnęła się, a potem pobiegła wąskimi uliczkami. Druss podniósł wiadro i odwrócił je, wylewając sobie resztę wody na głowę. – Nie chcę być niegrzeczny – powiedział Sieben w drzwiach – ale myślę, że przydałoby ci się mydło. Wejdź do środka. Na palenisku płonie ogień i zagrzałem trochę wody. Bogowie, na zewnątrz jest przeraźliwie zimno. Druss wziął ubranie i wszedł za poetą do domu. Był niewielki, zaledwie trzypokojowy. Wszystkie pomieszczenia znajdowały się na parterze: kuchnia z żelaznym piecem, sypialnia i kwadratowy pokój dzienny z kamiennym paleniskiem, na którym płonął ogień. Stał tam stół z czterema drewnianymi krzesłami, a po obu stronach paleniska umieszczono wygodne fotele, obite skórą i wypchane końskim włosiem. Sieben zaprowadził go do toalety, gdzie napełnił miskę gorącą wodą. Wręczył Drussowi kostkę białego mydła i ręcznik, a potem otworzył drzwi kredensu i wyciągnął talerz z pokrojoną

wołowiną oraz bochenek chleba. – Przyjdź zjeść, kiedy będziesz gotowy – powiedział, wracając do pokoju dziennego. Druss wyszorował się pachnącym lawendą mydłem, potem oczyścił kaftan i ubrał się. Zastał poetę siedzącego z wyciągniętymi nogami przy ogniu, z kielichem wina w ręku. Drugą szczupłą dłonią odgarnął długie do ramion, jasne włosy do tyłu. Przytrzymał je czarną skórzaną opaską, na środku której skrzył się opal. Podniósł małe, owalne lusterko i przyglądał się swemu odbiciu. – Ach, cóż za przekleństwo być tak przystojnym – powiedział, odkładając je na bok. – Napijesz się wina? Druss poczuł bolesny skurcz żołądka i potrząsnął głową. – Jedz, mój wielki przyjacielu. Twój żołądek będzie się buntował, ale to najlepsze lekarstwo. Zaufaj mi. Druss oderwał kawał chleba i usiadł, wolno go przeżuwając. Smakował jak popiół zmieszany z żółcią, ale mężnie uporał się z nim. Poeta miał rację. Żołądek uspokoił się. Z soloną wołowiną poszło gorzej, lecz kiedy popił posiłek chłodną wodą, wkrótce poczuł, że wracają mu siły. – Za dużo wypiłem – mruknął. – Nie, naprawdę? Dwie kwarty, jak słyszałem. – Nie pamiętam ile. Czy była jakaś bójka? – Ty prawdopodobnie nazwałbyś ją drobną potyczką. – Kim oni byli? – Kilku rabusiów, których zaatakowałeś. – Powinienem był ich zabić. – Możliwe, ale byłeś tak pijany, że powinieneś cieszyć się, iż uszedłeś z życiem. Druss napełnił gliniany kubek wodą i wypił ją duszkiem. – Pamiętam, że mi pomogłeś. Dlaczego? – Przelotny kaprys. Niech cię to nie dręczy. A teraz opowiedz mi jeszcze o twojej żonie i napadzie. – Po co? Stało się. Teraz chcę tylko odnaleźć Rowenę. – Będziesz potrzebował mojej pomocy, w przeciwnym razie Shadak nie przysłałby cię do mnie. Chciałbym wiedzieć, z kim będę podróżował. Rozumiesz? Zatem mów. – Nie ma o czym. Jeźdźcy... – Ilu? – Mniej więcej czterdziestu. Napadli na naszą wioskę, zabili wszystkich mężczyzn, staruszki, dzieci. Schwytali młode kobiety. Byłem wtedy w lesie, ścinałem drzewa. Kilku morderców przyjechało do lasu; zabiłem ich. Potem spotkałem Shadaka, który też ich tropił. Złupili

miasteczko i zabili mu syna. Uwolniliśmy kobiety. Tamci schwytali Shadaka. Ja spłoszyłem ich konie i zaatakowałem obóz. To wszystko. Sieben potrząsnął głową i uśmiechnął się. – Myślę, że potrafiłbyś opowiedzieć całą historię Drenan w czasie krótszym niż potrzeba na ugotowanie jajka. Gawędziarzem to ty nie jesteś, przyjacielu. To równie pewne jak to, że jest to moje główne źródło utrzymania, a ja nie znoszę konkurencji. Druss przetarł oczy i odchylił się w fotelu, kładąc głowę na wypchanym końskim włosiem oparciu. Od ognia płynęło miłe ciepło, a on był tak znużony jak jeszcze nigdy w życiu. Długi pościg dał mu się we znaki. Poczuł, jak unosi go ciepłe morze. Poeta coś do niego mówił, lecz Druss nie rozumiał jego słów. Obudził się o świcie, by stwierdzić, że ogień na palenisku ledwie się tli, a dom jest pusty. Ziewnął i przeciągnął się, potem poszedł do kuchni i poczęstował się czerstwym chlebem i kawałkiem sera. Wypił trochę wody, potem usłyszał skrzypnięcie otwieranych drzwi wejściowych. Wyszedł do salonu i zobaczył Siebena oraz młodą blondynkę. Poeta trzymał w rękach jego topór i rękawice. – Ktoś do ciebie, stary koniu – powiedział, stawiając topór obok drzwi i rzucając rękawice na krzesło. Potem uśmiechnął się i wyszedł na zewnątrz, na słońce. Blondynka podeszła do Drussa, uśmiechając się nieśmiało. – Nie wiedziałam, gdzie jesteś. Przechowałam twój topór. – Dziękuję. Pracujesz w gospodzie? Nosiła wełnianą sukienkę z kiepskiego materiału, który był kiedyś niebieski, a teraz jasnoszary. Miała kształtną figurę, delikatną i śliczną twarz, ciepłe, brązowe oczy. – Tak. Rozmawialiśmy wczoraj – powiedziała, przysuwając sobie krzesło i zasiadając z rękami na kolanach. – Wydawało mi się, że jesteś... bardzo smutny. – Już doszedłem do siebie – powiedział do niej łagodnie. – Sieben mówił mi, że twoją żonę schwytali łowcy niewolników. – Odnajdę ją. – Kiedy miałam szesnaście lat, bandyci napadli na naszą wioskę. Zabili mojego ojca i zranili mojego

męża.

Zabrali

mnie,

razem

z siedmioma

innymi

dziewczętami,

i sprzedali

w Mashrapurze. Byłam tam dwa lata. Jednej nocy razem z inną dziewczyną uciekłyśmy na pustkowie. Ona zginęła, rozszarpał ją niedźwiedź, a mnie znalazła grupa pielgrzymów podążających do Lentrii. O mało nie umarłam z głodu. Pomogli mi i wróciłam do domu. – Dlaczego mi to opowiadasz? – zapytał miękko Druss, widząc smutek w jej oczach.

– Mój mąż już ożenił się z inną. A mój brat, Loric, który stracił podczas napadu rękę, powiedział mi, że nie jestem już mile widziana. Oświadczył, że jestem kobietą upadłą, i jeżeli mam dumę, to powinnam pójść swoją drogą. Więc odeszłam. Druss wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. – Twój mąż był bezwartościowym nędznikiem i twój brat również. Zapytam jeszcze raz, dlaczego mi to opowiadasz? – Kiedy Sieben powiedział mi, że poszukujesz żony... wtedy wszystko sobie przypomniałam. Wciąż śniłam, że Karsk przychodzi mnie uwolnić. W Mashrapurze niewolnica nie ma żadnych praw. Właściciel może z nią zrobić, co zechce. Nie można mu odmówić. Kiedy odnajdziesz swoją panią, może okazać się, że źle ją traktowano. – Ucichła i siedziała patrząc na swoje ręce. – Nie wiem, jak powiedzieć to, co mam namyśli... Jako niewolnica byłam bita i poniżana. Gwałcona i wykorzystywana. Jednak to było niczym w porównaniu z wyrazem twarzy mojego męża, kiedy mnie zobaczył, i obrzydzeniem w głosie mojego brata, gdy mnie odrzucił. Wciąż trzymając ją za rękę, Druss pochylił się ku niej. – Jak ci na imię? – Sashan. – Gdybym był twoim mężem, Sashan, pojechałbym za tobą. Odnalazłbym cię. A potem wziąłbym cię w ramiona i zaniósł do domu. Tak jak zaniosę Rowenę. – I nie będziesz jej osądzał? Uśmiechnął się. – Nie bardziej niż ciebie. Mogę ci tylko powiedzieć, że jesteś dzielną kobietą i każdy mężczyzna – każdy prawdziwy mężczyzna – byłby dumny, mając cię za żonę. Zaczerwieniła się i wstała. – Gdyby życzenia były rumakami, żebracy jeździliby konno – powiedziała, a potem odwróciła się i ruszyła do drzwi. Raz spojrzała za siebie, ale nic nie powiedziała i odeszła. Wszedł Sieben. – Dobrze powiedziane, stary koniu. Bardzo dobrze powiedziane. Wiesz co, chociaż masz okropne maniery i straszny z ciebie milczek, chyba cię lubię. Jedźmy do Mashrapuru i odnajdźmy twoją panią. Druss spojrzał uważnie na szczupłego młodzieńca. Był wyższy może o cal od niego, nosił strój z cienkiego materiału i długie włosy ostrzyżone przez fryzjera, nie przycięte nożem czy obcięte sekatorem na donicę. Zerknął na ręce mężczyzny, miękkie jak u dziecka. Tylko pas z nożami świadczył o tym, że Sieben potrafi walczyć. – I jak? Czy pomyślnie przeszedłem inspekcję, stary koniu?

– Mój ojciec powiedział kiedyś, że los kojarzy dziwne pary – rzekł Druss. – Powinieneś spojrzeć na to z mojego punktu widzenia – odparł Sieben. – Będziesz podróżował z człowiekiem obeznanym z literaturą i poezją, z niezrównanym gawędziarzem. Natomiast ja będę towarzyszył chłopkowi-roztropkowi w kaftanie poplamionym wymiocinami. To dziwne, lecz Druss wcale się nie rozgniewał. Zamiast tego zaśmiał się i opuściło go napięcie. – Lubię cię, mały – powiedział. W ciągu pierwszego dnia zostawili za sobą góry i teraz jechali przez doliny i dolinki oraz rozciągające się szeroko stepy, poprzecinane wzgórzami i wstęgami strumieni. Przy drodze znajdowało się wiele osad i wiosek z budynkami z bielonego wapnem kamienia, o dachach krytych gontem lub dachówką. Sieben jechał z gracją, swobodnie wyprostowany w siodle. Słońce odbijało się od jego jasnoniebieskiej podróżnej tuniki z jedwabiu i srebrnych klamer długich butów do konnej jazdy. Długie blond włosy związał z tyłu w kitkę i dodatkowo upiął srebrną opaską. – Ile masz takich opasek? – zapytał Druss, gdy wyruszyli. – Żałośnie mało. Całkiem ładna, nieprawdaż? Zdobyłem ją w zeszłym roku w Drenanie. Zawsze lubiłem srebro. – Wyglądasz jak trefniś. – Właśnie tego było mi trzeba dzisiejszego ranka – powiedział Sieben z uśmiechem. – Porad odnośnie mody, wygłaszanych przez człowieka, który ma włosy najwyraźniej obcięte zardzewiałą piłą i jedyną koszulę poplamioną winem oraz... Nie, nie mów mi, co to za ślady. Druss zerknął w dół. – Zakrzepła krew. Ale nie moja. – Co za ulga. Wiedząc o tym, będę spał dziś spokojniej. Przez pierwszą godzinę podróży poeta próbował udzielać pomocnych rad młodemu rębaczowi. – Nie ściskaj konia łydkami, tylko udami. I wyprostuj plecy! – W końcu poddał się. – Wiesz, mój drogi Drussie, niektórzy ludzie urodzili się w siodle. Ty natomiast najwyraźniej nie masz do tego smykałki. Widziałem wór marchwi jadący na końskim grzbiecie z większą gracją niż ty. Odpowiedź rębacza była zwięzła i okropnie nieprzyzwoita. Sieben zachichotał i spojrzał na bezchmurne i cudownie błękitne niebo. – Oto odpowiedni dzień na rozpoczęcie poszukiwań porwanej księżniczki – powiedział. – Ona nie jest księżniczką. – Wszystkie porwane kobiety to księżniczki – powiedział mu Sieben. – Nigdy nie słuchałeś bajek? Bohaterowie są wysocy, złotowłosi i nad wyraz przystojni. Księżniczki są skromne

i piękne, i przez całe życie czekają na przystojnego księcia, który by je uwolnił. Na bogów, Druss, nikt nie chciałby słuchać prawdziwych opowieści. Potrafisz to sobie wyobrazić? Młody bohater nie może wyruszyć na poszukiwania ukochanej, ponieważ wielki czyrak na pośladku nie pozwala mu dosiąść konia. Sieben zachichotał i nawet ponury zazwyczaj Druss uśmiechnął się. Poeta dodał: – Widzisz, na tym to polega. Kobieta w opowieściach jest boginią lub dziwką. Księżniczka, jako piękna dziewica, zalicza się do pierwszej kategorii. Bohater również musi być niewinny, czekając na chwilę spełnienia w ramionach dziewiczej księżniczki. To jest cudowne – i potwornie śmieszne. Sztuka kochania, jak gra na lirze, wymaga nieustannych ćwiczeń. Na szczęście te historie zawsze kończą się, zanim zobaczymy młodą parę niezdarnie odbywającą pierwszy stosunek. – Mówisz jak człowiek, który nigdy nie był zakochany – powiedział Druss. – Bzdura. Byłem zakochany dziesiątki razy – prychnął poeta. Druss pokręcił głową. – Gdyby to było prawdą, wiedziałbyś jak... przyjemny może być ten niezdarny pierwszy raz. Jak daleko stąd jest Mashrapur? – O dwa dni drogi. Jednak targi niewolników zawsze odbywają się w Missael lub Manien, więc mamy czas. Opowiedz mi o niej. – Nie. – Nie? Nie lubisz rozmawiać o żonie? – Nie z obcymi. Czy byłeś kiedyś żonaty? – Nie i nawet tego nie chciałem. Rozejrzyj się, Druss. Widzisz wszystkie te kwiaty na tamtym zboczu? Dlaczego człowiek ma się ograniczać tylko do jednego kwiatka? Tylko jednego zapachu? Miałem kiedyś konia, Shadira, piękne zwierzę, szybsze niż północny wiatr. Potrafił przesadzić z zapasem czterożerdkowy płot. Kiedy dał mi go ojciec, ja miałem dziesięć lat, a Shadir piętnaście. Gdy skończyłem dwadzieścia lat, Shadir nie mógł już tak szybko biegać i wcale nie skakał. Wtedy wziąłem nowego konia. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? – Ani słowa – burknął Druss. – Kobiety to nie konie. – Prawda – zgodził się Sieben. – Na większości koni chciałbyś przejechać się więcej niż jeden raz. Druss potrząsnął głową. – Nie wiem, co ty nazywasz miłością. I nie chcę wiedzieć. Szlak wiódł na południe i w miarę jak zostawiali za sobą górskie pasmo, krajobraz zrobił się łagodnie pagórkowaty. Ujrzeli starca, podążającego ku nim drogą. Miał na sobie wyblakłe

niebieskie szaty i podpierał się długą laską. Kiedy podjechali bliżej, Sieben zobaczył, że starzec jest niewidomy. Stary człowiek przystanął, słysząc stukot kopyt. – Czy możemy ci pomóc, starcze? – zapytał Sieben. – Nie potrzebuję pomocy – odpowiedział mężczyzna, nieoczekiwanie mocnym i donośnym głosem. – Podążam do Drenanu. – To długa droga – powiedział Sieben. – Nie spieszy mi się. Jeśli jednak macie coś do zjedzenia i zechcecie ugościć wędrowca wieczerzą, z przyjemnością będę wam towarzyszyć. – Dlaczego nie? – rzekł Sieben. – Niedaleko, na prawo od ciebie płynie strumyk. Tam się spotkamy. Zawróciwszy wierzchowca, Sieben pokłusował na drugą stronę szlaku, po czym zeskoczył z siodła i zdążył już spętać konia, zanim Druss podjechał do niego i zsiadł. – Dlaczego go zaprosiłeś? Sieben obejrzał się. Starzec znajdował się poza zasięgiem głosu i wolno podążał ku nim. – To jasnowidz, Drussie. Mistyk. Nigdy o nich nie słyszałeś? – Nie. – Jeden z kapłanów Źródła, którzy sami się oślepiają, aby zwiększyć trafność swych przepowiedni. Niektórzy z nich mają naprawdę niezwykłe umiejętności. To jest warte kilka płatków owsianych. Poeta sprawnie rozpalił ognisko, nad którym umieścił miedziany kociołek do połowy napełniony wodą. Dodał owsa i szczyptę soli. Starzec usiadł przy ogniu i skrzyżował nogi. Druss zdjął hełm oraz kaftan i wyciągnął się na słońcu. Gdy owsianka ugotowała się, Sieben napełnił miskę i przekazał ją kapłanowi. – Macie cukier? – zapytał jasnowidz. – Nie. Mamy trochę miodu. Zaraz podam. Po posiłku starzec powlókł się nad strumień i wypłukał swoją miskę, po czym zwrócił ją Siebenowi. – Czy chciałbyś teraz poznać swoją przyszłość? – zapytał z krzywym uśmiechem. – Byłoby miło – rzekł Sieben. – Niekoniecznie. Czy chciałbyś znać dzień swojej śmierci? – Pojmuję do czego zmierzasz, starcze. Lepiej opowiedz mi o następnej pięknej kobiecie, która będzie dzieliła ze mną łoże. Starzec zachichotał. – Mam tak wielki talent, a ludzie domagają się ode mnie tak błahych informacji. Mógłbym

opowiedzieć ci o twoich synach i niebezpieczeństwach. Lecz nie, ty pragniesz słuchać o głupstwach. Bardzo dobrze. Daj mi swoją rękę. Sieben usiadł naprzeciw niego i wyciągnął prawą dłoń. Stary człowiek ujął ją i siedział w milczeniu przez kilka minut. W końcu westchnął. – Prześledziłem ścieżki twego życia, Siebenie Poeto, Siebenie Mistrzu Sagi. Masz przed sobą długą drogę. Następna kobieta? Dziwka w Mashrapurze, która zażąda siedmiu srebrnych monet. Zapłacisz jej. Puścił rękę Siebena i zwrócił ślepe oczy ku Drussowi. – A ty chcesz poznać Twoją przyszłość? – Sam stworzę moją przyszłość – odparł Druss. – Ach, człowiek o silnej i niezależnej woli. Chodź. Pozwól, że zaspokoję moją ciekawość i zobaczę, co przyniesie ci przyszłość. – No, chłopcze – nalegał Sieben. – Pokaż mu swoją dłoń. Druss wstał i podszedł do starca. Kucnął przed nim i podał mu rękę. Palce kapłana dotknęły jego dłoni. – Potężna dłoń – rzekł. – Silna... bardzo silna. – Nagle skrzywił się i zesztywniał. – Czy jesteś jeszcze młody, Drussie Legendo? Czy przybywasz z przeszłości? – Jakiej przeszłości? – Ile masz lat? – Siedemnaście. – Oczywiście. Siedemnaście. I szukasz Roweny. Tak... Mashrapur. Teraz rozumiem. Jeszcze nie Tańcząca Śmierć, Srebrny Zabójca, Kapitan Topora. Jednak już potężny. – Zwolnił uścisk i westchnął. – Masz zupełną rację, Drussie. Sam stworzysz twoją przyszłość. Nie potrzebujesz moich słów. – Stary człowiek wstał i pozbierał swoje rzeczy. – Dziękuję wam za gościnę. Sieben również wstał. – Powiedz nam jeszcze, co nas czeka w Mashrapurze – powiedział. – Dziwka i siedem srebrnych monet – odpowiedział kapłan z suchym uśmiechem. Zwrócił niewidzące oczy na Drussa. – Bądź silny, rębaczu. To długa droga i stworzysz na niej legendę. Jednak śmierć czeka i jest cierpliwa. Spotkasz ją, gdy staniesz przed wrotami w czwartym Roku Lamparta. Odszedł powoli. – Niewiarygodne – wyszeptał Sieben. – Dlaczego? – odparł Druss. – Ja też mogłem ci powiedzieć, że następna kobieta, którą spotkasz, będzie dziwką.

– Znał nasze imiona Druss, i wszystko wiedział. Kiedy przypada czwarty Rok Lamparta? – Niczego nam nie powiedział. Ruszajmy. – Jak możesz tak mówić? Nazwał cię Drussem Legendą. Jaką legendą? Jak ją stworzysz? Nie zwracając na niego uwagi, Druss podszedł do swojego konia i wdrapał się na siodło. – Nie lubię koni – powiedział. – Kiedy tylko dotrzemy do Mashrapuru, sprzedam go. Rowena i ja wrócimy do domu pieszo. Sieben spojrzał na jasnookiego młodzieńca. – To nic dla ciebie nie znaczy, prawda? Mam na myśli jego przepowiednię. – To tylko słowa, poeto. Dźwięki w powietrzu. Jedźmy. Po chwili Sieben powiedział: – Rok Lamparta przypada za czterdzieści trzy lata. Bogowie, Druss, będziesz staruszkiem. Zastanawiam się, gdzie są te wrota. Druss zignorował go i popędził konia.

Rozdział 5 Bodasen przemknął przez kłębiący się w dokach tłum, minął wyzywająco ubrane i umalowane kobiety z ich nieszczerymi uśmiechami, kramarzy zachwalających swoje towary, żebraków o zdeformowanych kończynach i błagalnych spojrzeniach. Nienawidził Mashrapuru, nie znosił odoru nieprzeliczonej rzeszy ludzi, którzy ściągnęli tutaj w poszukiwaniu łatwego zarobku. Ulice były wąskie i zapchane, domy dwu-, trzy– i czteropiętrowe, a wszystkie połączone zaułkami, pasażami i ciemnymi przejściami, pozwalającymi rabusiom zadźgać niczego nie spodziewającą się ofiarę i uciec labiryntem bocznych uliczek, zanim mizerne siły miejskich strażników zdołały by ich zatrzymać. Co za miasto, pomyślał Bodasen. Miasto występku i wymalowanych kobiet, raj dla złodziei, przemytników, handlarzy żywym towarem i renegatów. Podeszła do niego jakaś kobieta. – Wyglądasz na samotnego, mój kochany – powiedziała, błyskając w uśmiechu złotymi zębami. Spojrzał na nią i uśmiech zgasł jej na ustach. Szybko się wycofała, a Bodasen pojechał dalej. Dotarł do wąskiego zaułka i przystanął, aby odrzucić czarną pelerynę na lewe ramię. W zachodzącym słońcu zalśniła rękojeść szabli. Gdy poszedł dalej, dostrzegł stojących w cieniu trzech mężczyzn. Poczuł ich wzrok na sobie i obrzucił ich wyzywającym spojrzeniem. Odwrócili głowy, a on poszedł dalej uliczką, która doprowadziła go do małego placu z umieszczoną na środku fontanną, przedstawiającą wykutego z brązu chłopca dosiadającego delfina. Kilka dziwek siedziało wokół fontanny, gawędząc ze sobą. Na jego widok natychmiast przybrały odpowiednie pozy. Odchylając się do tyłu, by uwydatnić biusty, przywołały na usta profesjonalne uśmiechy. Kiedy je minął, znów zaczęły paplać. Gospoda była prawie pusta. Przy barze siedział starzec, ściskając w dłoniach dzban piwa, a dwie kelnerki czyściły stoły, podczas gdy trzecia rozniecała wieczorny ogień na kamiennym palenisku. Bodasen podszedł do stołu pod oknem i usiadł twarzą do drzwi. Nadeszła kelnerka. – Dzień dobry, milordzie. Mam podać to co zwykle? – Nie. Przynieś mi kielich dobrego czerwonego wina i karafkę świeżej wody. – Tak, milordzie. Wdzięcznie dygnęła i odeszła. To powitanie złagodziło jego irytację. Niektórzy, nawet w tym odrażającym mieście, potrafili rozpoznać szlachcica. Wino było przeciętne, miało najwyżej cztery lata i cierpki smak. Bodasen pił je małymi łyczkami. Drzwi gospody otworzyły się i weszło dwóch ludzi. Bodasen odchylił się na krześle, obserwując wchodzących. Pierwszy był przystojnym mężczyzną, wysokim i barczystym. Nosił

karmazynowy płaszcz narzucony na czerwoną tunikę, a u boku szablę. Drugi był ogromnym, łysym wojownikiem o imponującej muskulaturze i ponurych rysach twarzy. Pierwszy przybysz usiadł naprzeciw Bodasena, drugi stanął przy stole. – Gdzie jest Harib Ka? – zapytał Bodasen. – Twój rodak nie dołączy do nas – odparł Collan. – Powiedział, że tu będzie. Dlatego zgodziłem się na to spotkanie. Collan wzruszył ramionami. – Miał pilne spotkanie gdzie indziej. – Nic mi o tym nie mówił. – Myślę, że wypadło mu niespodziewanie. Chcesz ubić interes czy nie? – Ja nie „ubijam interesów”, Collanie. Próbuję wynegocjować traktat z... niezależnymi kupcami na Morzu Ventryjskim. Z tego co wiem, jesteś z nimi w... powiedzmy, dobrych stosunkach. Collan zachichotał. – Ciekawe. Nie przechodzi ci przez gardło słowo „piraci”, prawda? Nie, to zbyt wiele dla ventryjskiego szlachcica. No cóż, rozważmy sytuację. Ventryjska flota została rozproszona lub zatopiona. Wasze armie na lądzie są w rozsypce, a cesarz nie żyje. Teraz liczycie na piracką flotę, bo tylko ona może powstrzymać armie Naashanu od marszu na stolicę. Czy mam rację? Bodasen odchrząknął. – Cesarstwo poszukuje przyjaciół. Wolni Kupcy mogą nam pomóc w zmaganiach z siłami zła. Zawsze hojnie wynagradzamy oddane nam przysługi. – Rozumiem – powiedział Collan z drwiącym błyskiem w oku. – A więc teraz walczymy z siłami zła? A ja myślałem, że Naashan i Ventria to tylko dwa walczące państwa. Jakże byłem naiwny. Jednakże wspomniałeś o hojności. Jak hojny jest Książę? – Cesarz słynie ze swej szczodrości. Collan uśmiechnął się. – Został cesarzem w wieku dziewiętnastu lat. Szybko doszedł do władzy. Tylko że oddał najeźdźcom osiem miast, a jego skarbiec jest prawie pusty. Czy zdoła znaleźć dwa tysiące złotych raq? – Dwa... Chyba nie mówisz poważnie? – Wolni Kupcy mają pięćdziesiąt wojennych okrętów. One mogłyby strzec wybrzeża i powstrzymać inwazję z morza, a także eskortować konwoje przewożące ventryjski jedwab do Drenanu, Lentrii oraz wielu innych miast. Bez nas jesteście skazani na klęskę, Bodasenie. Dwa tysiące to niewygórowana cena.

– Upoważniono mnie do zaoferowania pięćdziesięciu. Nie więcej. – Naashanici oferowali sto. Bodasen umilkł. Zaschło mu w gardle. – Może moglibyśmy zapłacić różnicę w jedwabiu i towarach? – zaproponował w końcu. – Złoto – rzekł Collan. – Tylko to nas interesuje. Nie jesteśmy kupcami. „Nie”, pomyślał z rozgoryczeniem Bodasen, „jesteście złodziejami i mordercami, i siedząc z takim jak ty przy stole, skręcam się z obrzydzenia”. – Będę musiał zasięgnąć rady konsula – powiedział. – On przekaże wasze żądania cesarzowi. Potrzebuję pięciu dni. – Mogę się na to zgodzić – powiedział Collan, podnosząc się. – Wiesz, gdzie mnie znaleźć? „Pod płaskim kamieniem”, pomyślał Bodasen, „razem z innym robactwem”. – Tak – powiedział spokojnie – Wiem, gdzie cię znaleźć. Powiedz mi, kiedy Harib wróci do Mashrapuru? – Nie wróci. – W takim razie dokąd się udał? – Do piekła – odparł Collan. – Musisz być cierpliwy – powiedział Sieben do Drussa, który krążył po małym pokoju na piętrze zajazdu „Pod Drzewem Wisielców”. Poeta wyciągnął się na jednym z dwóch wąskich łóżek, natomiast Druss podszedł do okna i stanął przy nim, spoglądając na zewnątrz, na doki i morze za portem. – Cierpliwy? – wybuchnął rębacz. – Ona jest gdzieś tutaj, może gdzieś niedaleko. – I znajdziemy ją – obiecał Sieben – ale to zajmie nam trochę czasu. Po pierwsze, tutaj są znane targi niewolników. Popytam dziś wieczorem i dowiem się, gdzie Collan ją umieścił. Potem zastanowimy się jak ją uwolnić. Druss odwrócił się. – Dlaczego nie możemy pójść do zajazdu „Biały Niedźwiedź” i odszukać Collana? On wie. – Spodziewam się, że wie, stary koniu – Sieben zdjął nogi z łóżka i wstał. – Tylko że będzie miał przy sobie liczną bandę zbirów gotowych zadźgać nas znienacka. A pierwszym z nich jest Borcha. Wyobraź sobie człowieka, który wygląda jak wykuty z granitu, o muskulaturze potężniejszej nawet od twojej. Borcha to zabójca. Zabijał ludzi w walkach na pięści, skręcał karki w zapasach. On nie potrzebuje broni. Widziałem, jak jedną ręką zgniótł cynowy kielich, a innym razem podniósł nad głowę beczkę piwa. A to tylko jeden z ludzi Collana. – Boisz się, prawda, poeto? – Oczywiście, że się boję, ty głupcze! Strach to racjonalne uczucie. Nigdy nie stawiaj go na równi z tchórzostwem. Nie ma sensu atakować tu Collana. Jest powszechnie znany i ma

przyjaciół na bardzo wysokich stanowiskach. Napadniesz na niego, a zostaniesz aresztowany, osądzony i skazany. Wtedy nie będzie już nikogo, kto mógłby uratować Rowenę. Druss opadł na krzesło i oparł łokcie na koślawym stole. – Nienawidzę takiego bezczynnego siedzenia – rzekł. – A więc przejdźmy się po mieście – zaproponował Sieben. – Może uda nam się zebrać jakieś informacje. Ile dostałeś za swojego konia? – Dwadzieścia w srebrze. – Całkiem nieźle. Dobrze się spisałeś. Chodź, pokaże ci miasto. Druss wstał i wziął topór. – Nie sądzę, abyś go teraz potrzebował – powiedział Sieben. – Noszenie miecza czy noża to jedno, ale straż miejska nie będzie tolerowała tego straszliwego narzędzia mordu. Przez pomyłkę mógłbyś w tłoku obciąć komuś rękę. Masz, pożyczę ci jeden z moich noży. – Nie będzie mi potrzebny – odparł Druss, zostawiając topór na stole i wychodząc z pokoju. Razem przeszli przez główną izbę gospody, a potem na wąską uliczkę przed zajazdem. Druss pociągnął nosem. – To miasto cuchnie – powiedział. – Jak większość miast – przynajmniej w uboższych dzielnicach. Brak kanałów. Odpadki są wyrzucane przez okna, więc idź ostrożnie. Ruszyli ku dokom, gdzie ze statków wyładowywano bele jedwabiu z Ventrii, Naashanu oraz innych wschodnich krain, zioła i przyprawy, suszone owoce i baryłki wina. Port tętnił życiem. – Nigdy nie widziałem tylu ludzi w jednym miejscu – powiedział Druss. – A dziś nawet nie jest tu zbyt tłoczno – zauważył Sieben. Przeszli wzdłuż otaczającego port muru, minęli świątynie i wielkie budynki władz miasta, aż dotarli do niewielkiego parku z obramowaną posągami aleją i fontanną na środku. Wokół przechadzały się zakochane pary, a po lewej jakiś mówca przemawiał do niewielkiego tłumu. Mówił o egoizmie, leżącym u podstaw altruizmu. Sieben zatrzymał się i słuchał go przez kilka minut, a potem odszedł. – Ciekawe, nie sądzisz? – zapytał towarzysza. – On twierdzi, że dobre uczynki są samolubne, ponieważ sprawiają dokonującemu ich człowiekowi zadowolenie. Zatem on wcale nie jest samolubny, bo gadał wyłącznie dla własnej przyjemności. Druss potrząsnął głową i spojrzał wilkiem na poetę. – Matka powinna mu była powiedzieć, że usta nie służą do rzucania słów na wiatr. – Rozumiem, że w ten subtelny sposób nie zgadzasz się z jego wywodem? – zakpił Sieben. – Ten człowiek to głupiec. – Jakbyś mu to udowodnił?

– Nie muszę. Nie muszę tego udowadniać. Jeśli podają mi na talerzu krowi placek, nie muszę go próbować, żeby wiedzieć, że to nie stek. – Wyjaśnij to – nalegał Sieben. – Podziel się ze mną tą przaśną kresową filozofią. – Nie – powiedział Druss odchodząc. – Dlaczego nie? – zapytał Sieben ruszając za nim. – Jestem drwalem. Znam się na drzewach. Kiedyś pracowałem w sadzie. Czy wiedziałeś, że można brać sadzonki różnego rodzaju i przeszczepiać na inną jabłoń? Jedno drzewo może dać dwadzieścia odmian. To samo dotyczy grusz. Mój ojciec zawsze mówił, że z ludźmi jest tak samo. Wiele można im zaszczepić, ale musi to być zgodne z tym, co czuje serce. Nie możesz szczepić jabłoni na gruszy. To strata czasu – a ja nie lubię go marnować. – Myślisz, że nie potrafię zrozumieć twoich argumentów? – zapytał Sieben z krzywym uśmiechem. – Niektóre rzeczy się wie, innych nie. A ja nie umiem zaszczepić tej wiedzy w tobie. W górach widziałem farmerów obsadzających pola szpalerem drzew. Robili to, żeby wiatry nie mogły zdmuchnąć warstwy gleby. A przecież drzewo musi rosnąć sto lat, aby dać osłonę od wiatru, więc ci farmerzy sadzili je na przyszłość, dla innych, których nigdy nie poznają. Robili to, bo tak trzeba i żaden z nich nie umiałby dyskutować z tym nadętym gadułą. Ani z tobą. I wcale nie muszą. – Ten „nadęty gaduła” jest pierwszym ministrem Mashrapuru, błyskotliwym politykiem i poetą o ugruntowanej renomie. Jestem pewien, że byłby śmiertelnie urażony gdyby wiedział, że młody niewykształcony wieśniak z kresów nie zgadza się z jego filozofią. – A więc mu tego nie powiemy – rzekł Druss. – Zostawimy go tutaj wciskającego krowie placki ludziom, którzy wierzą, że to steki. Zaschło mi w gardle, poeto. Czy znasz jakąś przyzwoitą tawernę? – Zależy czego szukasz. Tawerny w dokach są niespokojne i zwykle pełno w nich złodziei i dziwek. Jeśli przejdziemy jeszcze pół mili, dojdziemy do bardziej cywilizowanej dzielnicy. Tam będziemy mogli napić się w spokoju. – A tam? – zapytał Druss, wskazując rząd budynków. – Gratuluję wyczucia, Druss. To wschodnie nabrzeże, lepiej znane wśród miejscowych jako Zaułek Złodziei. Co noc wybuchają tam bójki i wynoszą zabitych. Żaden szanujący się człowiek tam nie zachodzi, więc to idealne miejsce dla ciebie. Idź sam. Ja odwiedzę paru starych znajomych, którzy mogą coś wiedzieć o ostatnich posunięciach łowców niewolników. – Pójdę z tobą – zaproponował Druss. – Nie, nie pójdziesz. Nie pasowałbyś do otoczenia. Większość moich przyjaciół to nadęte

gaduły. Spotkamy się ponownie w zajeździe „Pod Drzewem Wisielców” o północy. Druss zachichotał, co jedynie zwiększyło irytację Siebena, który odwrócił się i odszedł przez park. Na umeblowanie pokoju składało się wielkie łóżko z atłasową pościelą, dwa wygodne fotele wypchane końskim włosiem i obite aksamitem oraz stół, na którym stał dzban wina i dwa srebrne kielichy. Podłogę pokrywały ręcznie tkane dywaniki. Czuła ich miękkość pod nagimi stopami. Rowena przysiadła na skraju łóżka, zaciskając prawą dłoń na broszce, którą zrobił dla niej Druss. Widziała go, jak idzie obok Siebena. Poczuła przejmujący smutek i ręka opadła jej na kolana. Harib Ka był martwy – tak jak przewidziała – a Druss zbliżał się do swego straszliwego przeznaczenia. Była bezsilna i samotna w domu Collana. Drzwi nie miały zamków, ale dalej, na korytarzu, stali strażnicy. Ucieczka była niemożliwa. Pierwszej nocy, kiedy Collan zabrał ją z obozu, zgwałcił ją dwukrotnie. Za drugim razem starała się oderwać od rzeczywistości, snując marzenia z przeszłości. W ten sposób otworzyła drzwi swego talentu. Szybowała swobodnie nad swoim zniewolonym ciałem, przemierzając przez ciemność i czas. Widziała wspaniałe miasta, potężne armie, góry sięgające chmur. Zagubiona, szukała Drussa, lecz nie mogła go znaleźć. Potem usłyszała głos, łagodny, ciepły i dodający otuchy. – Uspokój się, siostro. Pomogę ci. Zastygła w locie, unosząc się nad czarnym jak noc oceanem. Pojawił się przy niej jakiś mężczyzna, szczupły i młody, najwyżej dwudziestoletni. Miał ciemne oczy i przyjazny uśmiech. – Kim jesteś? – zapytała go. – Jestem Vintar z Trzydziestu. – Zgubiłam się – powiedziała. – Podaj mi rękę. Wyciągnęła dłoń i ujęła jego widmowe palce, a wtedy wypełniły ją jego myśli. W pierwszej chwili paniki Rowena poczuła, że zalewają ją jego wspomnienia. Ujrzała świątynię z szarego kamienia, siedzibę odzianych w biel mnichów. Opuścił jej umysł równie szybko jak weń wszedł. – Twoje cierpienia skończyły się – rzekł. – Zostawił cię w spokoju i teraz śpi obok ciebie. Zabiorę cię do domu. – Nie zniosę tego. Jest nikczemnym człowiekiem. – Wytrwasz, Roweno. – Dlaczego miałabym tego pragnąć? – zapytała go. – Mój mąż zmienia się dzień po dniu, stając się tak pełnym nienawiści jak ludzie, którzy mnie porwali. Co mi po takim życiu?

– Nie odpowiem na to, chociaż mógłbym – powiedział jej. – Jesteś bardzo młoda i wiele wycierpiałaś. Jednak żyjesz i możesz zdziałać wiele dobrego. Posiadasz dar, nie tylko szybowania duchem, lecz także uzdrawiania i jasnowidzenia. Niewielu jest obdarzonych takim talentem. Nie przejmuj się Collanem. Zgwałcił cię tylko dlatego, że Harib Ka powiedział, że nie powinien tego robić, więcej cię już nie tknie. – Zhańbił mnie. – Nie – odparł stanowczo Vintar – zhańbił sam siebie. Musisz to zrozumieć. – Druss wstydziłby się mnie, bo nie stawiałam oporu. – Walczyłaś, Roweno, na swój sposób. Nie dałaś mu przyjemności. Gdybyś stawiała mu opor, zwiększyłabyś jego żądzę i satysfakcję. A tak – i wiesz, że to prawda – zwątpił w siebie i wpadł w melancholię. I wiesz, jaki czeka go los. – Nie chcę więcej śmierci! – Wszyscy umrzemy. Ty... ja... Druss. Nasza wartość zależy tylko od tego, jak żyjemy. Wprowadził jej duszę z powrotem do ciała, wyjaśniając tajniki podróży duszy i dróg, którymi będzie mogła powracać w przyszłości. – Czy spotkam cię jeszcze? – zapytała go. – Być może – odparł. Teraz, kiedy siedziała na pokrytym atłasem łóżku, pragnęła znowu z nim porozmawiać. Otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł ogromny mężczyzna. Był łysy i potężnie umięśniony. Miał blizny wokół oczu i spłaszczony nos. Ruszył ku niej, ale wiedziała, że nic jej nie grozi. Spokojnie położył na łóżku suknię z białego jedwabiu. – Collan chce, żebyś założyła to dla Kabucheka. – Kim jest Kabuchek? – spytała. – Ventryjskim kupcem. Jeśli dobrze się spiszesz, kupi cię. U niego nie będzie ci źle, dziewczyno. Ma kilka pałaców i dba o swoich niewolników. – Dlaczego służysz Collanowi? – zapytała. Zmrużył oczy. – Nikomu nie służę. Collan to mój przyjaciel. Czasami mu pomagam. – Jesteś lepszym człowiekiem niż on. – Może kiedyś. Przed kilkoma laty, kiedy po raz pierwszy zostałem mistrzem, dopadła mnie w zaułku banda zwolenników pokonanego mistrza. Byli uzbrojeni w miecze i noże. Collan przyszedł mi z pomocą. Przeżyliśmy. Ja zawsze spłacam długi. Teraz załóż suknię i pokaż swą urodę. Musisz zrobić wrażenie na Ventryjczyku. – A jeśli odmówię? – Collan nie będzie zachwycony i sądzę, że źle by się to dla ciebie skończyło. Zaufaj mi w tej

kwestii, pani. Postaraj się, a opuścisz ten dom. – Mój mąż przyjdzie po mnie – powiedziała łagodnie. – A kiedy tu dotrze, zabije każdego, kto mnie skrzywdził. – Dlaczego mi to mówisz? – Lepiej, żeby cię tu nie było, kiedy on przybędzie, Borcho. Olbrzym wzruszył ramionami. – Czas pokaże – powiedział. Druss przeszedł wzdłuż nadbrzeżnych budynków. Były stare, szereg tawern mieściło się w opuszczonych

magazynach

i wszędzie

było

pełno

zakamarków

i ciasnych

przejść.

Wyzywająco ubrane kobiety podpierały ściany, a niedaleko nich, grając w kości lub rozmawiając w małych grupkach, siedzieli obdarci mężczyźni. Podeszła do niego jakaś kobieta. – Wszelkie rozkosze, jakie sobie wyobrazisz, za jeden srebrny pens – powiedziała ze znużeniem. – Dziękuję, ale nie – odpowiedział jej. – Mogę postarać się o odurzające ziele, jeśli chcesz. – Nie – powtórzył bardziej stanowczo i poszedł dalej. Trzej brodaci mężczyźni podnieśli się z ziemi i zastąpili mu drogę. – Datek dla ubogich, mój panie? – zapytał pierwszy. Druss zamierzał coś odpowiedzieć, gdy kątem oka zauważył, że mężczyzna stojący po jego lewej stronie wsuwa dłoń za pazuchę brudnej koszuli. Zachichotał. – Jeśli wyjmiesz nóż, zmuszę cię, żebyś go połknął, mały. Żebrak zastygł w bezruchu. – Nie powinieneś przychodzić tu z pogróżkami – powiedział jego kompan. – W dodatku nie uzbrojony. To niezbyt mądrze, mój panie. Uczynił nagły ruch i wyciągnął zza pleców sztylet z długim ostrzem. W tej samej chwili Druss doskoczył do niego i niedbałym ruchem trzasnął go w twarz. Łotr potoczył się w lewo, roztrącając grupę przyglądających się całej scenie dziwek i wpadając na ceglany mur. Jęknął raz i znieruchomiał. Nie zwracając uwagi na dwóch pozostałych żebraków, Druss poszedł do najbliższej tawerny i wszedł do środka. Pozbawiona okien sala z wysokim sklepieniem była oświetlona zwisającymi z belek lampami. Śmierdział przypalonym olejem i potem. Było tłoczno. Druss przepchnął się do długiego i ustawionego na kozłach stołu, na którym stało kilka baryłek piwa. Podszedł do niego staruszek w zatłuszczonym fartuchu.

– Lepiej nie pij przed walką. Dostaniesz wzdęcia – ostrzegł. – Jaką walką? Tamten obrzucił go taksującym spojrzeniem błyszczących oczu, w których nie było cienia życzliwości. – Chyba próbujesz kpić ze starego Thoma, co? – Jestem tu obcy – rzekł Druss. – O jakiej walce mówisz? – Chodź za mną, chłopcze – powiedział Thom, przepychając się przez tłum na tył tawerny, do wąskich drzwi. Druss podążył za nim i znalazł się w prostokątnym magazynie, na środku którego znajdowało się otoczone linami szerokie koło wysypane piaskiem. Pod ścianami grupa zawodników wykonywała serię ćwiczeń rozluźniających mięśnie ramion i pleców. – Walczyłeś kiedyś? – Nie za pieniądze. Tom kiwnął głową, a potem wyciągnął rękę i pomacał dłoń Drussa. – Niezła wielkość i płaskie kostki. Tylko czy jesteś szybki, chłopcze? – Jaka jest nagroda? – odparował młodzieniec. – To nie tak – nie w twoim przypadku. To standardowy konkurs i lista uczestników została ustalona z góry, aby szlachetni dżentelmeni mogli ocenić ich umiejętności. Jednak na początku zawodów dadzą szansę komuś z tłumu, kto zechce zarobić parę groszy, podejmując wyzwanie różnych mistrzów. Na przykład, złoty raq dla człowieka, który ustoi na nogach jedną rundę. Robią tak, żeby zawodnicy mieli rozgrzewkę. – Jak długo trwa runda? – spytał Druss. – Mniej więcej tak długo, jak przebywasz w „Czarnym Korsarzu”. – A jeśli ten człowiek zwycięży? – To się nie zdarza, chłopcze. Gdyby jednak tak się stało, zająłby miejsce przegranego w głównym turnieju. Nie, większość pieniędzy pochodzi z zakładów robionych wśród tłumu. Ile masz przy sobie pieniędzy? – Zadajesz za dużo pytań, starcze. – Phi! Nie jestem złodziejem, chłopcze. Kiedyś nim byłem, ale stałem się stary i powolny. Teraz żyję z mojego rozumu. Wyglądasz na człowieka, który potrafi się obronić. Z początku wziąłem cię za Grassina Lentryjczyka – to ten siedzący przy drzwiach. Druss powiódł wzrokiem we wskazanym kierunku i ujrzał potężnie zbudowanego młodzieńca o krótko przystrzyżonych czarnych włosach. Rozmawiał z innym mocno umięśnionym człowiekiem, jasnowłosym wojownikiem o obwisłych wąsach. – Ten drugi to Skatha, jest żeglarzem z Naashanu. A ten duży facet z tyłu to Borcha. On dziś

zwycięży. Bez wątpienia. Jest niesamowity. Na pewno kogoś okaleczy, zanim skończy się dzisiejszy wieczór. Druss popatrzył na mężczyznę i poczuł, że włosy jeżą mu się na głowie. Borcha miał ponad dwa metry wzrostu. Był łysy, o lekko spiczastej głowie, wyglądającej jak vagryjski hełm obciągnięty skórą. Miał szerokie bary i potężny kark opięty grubymi jak postronki mięśniami. – Nic ci nie przyjdzie z patrzenia na niego, chłopcze. Jest dla ciebie za dobry. Wierz mi. Sprawny i bardzo szybki. Nawet nie wystąpi w rozgrzewających walkach. Nikt nie zechce się z nim zmierzyć – nawet za dwadzieścia złotych raq. Jednak taki Grassin... Myślę, że mógłbyś wytrzymać jedną rundę. Jeśli masz jakieś pieniądze, które możesz postawić, znajdę chętnych do zakładów. – Ile bierzesz, starcze? – Połowę tego, co wygramy. – Jak sądzisz, jakie będą zakłady? – Dwa do jednego. Może trzy. – A gdybym wystąpił przeciw Borsze? – Zapomnij o tym, chłopcze. Chcesz zarobić, a nie pchać się do trumny. – Jakie? – nalegał Druss. – Dziesięć do jednego – dwadzieścia do jednego. Jedynie bogowie wiedzą! Druss otworzył sakiewkę przy boku, wydobywając dziesięć sztuk srebra. Niedbałym ruchem upuścił je na wyciągniętą dłoń mężczyzny. – Ogłoś, że chcę zmierzyć się przez jedną rundę z Borchą. – Na cycki Asty, on cię zabije. – A jeśli nie, zgarniesz sto sztuk srebra. Może więcej. – W tym rzecz, oczywiście – rzekł z krzywym uśmiechem stary Thom. Tłum powoli zaczął wypełniać magazyn. Bogaci szlachcice w jedwabiach i dobrze wyprawionych skórach oraz towarzyszące im damy w koronkach i w atłasach siedzieli na podwyższeniu otaczającym wysypaną piaskiem arenę. Niższe ławki zajmowali kupcy i handlowcy w swych stożkowych czapkach i długich opończach. Druss czuł się nieswojo w takiej ciżbie. W pomieszczeniu cuchnęło i robiło się coraz bardziej gorąco, w miarę jak napływało coraz więcej ludzi. Rowena znienawidziłaby to miejsce, z jego hałasem i napierającym tłumem. Sposępniał na myśl o niej, więzionej gdzieś, niewolnicy wydanej na pastwę kaprysów i żądzy Collana. Odepchnął od siebie te myśli i skupił się na wspomnieniu swej niedawnej rozmowy z poetą. Specjalnie go zirytował, łagodząc w ten sposób swój gniew wywołany niechętną akceptacją

większości tego, co głosił mówca w parku. Kochał Rowenę całym sercem i duszą, ale także potrzebował jej i często zastanawiał się, co było silniejsze, miłość czy przywiązanie. I czy starał się ją ocalić dlatego, że ją kochał, czy dlatego, że bez niej czuł się zagubiony. Wciąż dręczyło go to pytanie. Rowena uspokajała jego niespokojnego ducha, czego nie zdołałaby dokonać żadna inna kobieta. Pomogła mu spojrzeć na świat innymi oczami. Było to wyjątkowe i piękne doznanie. Gdyby była teraz ze mną, pomyślał, ten spocony tłum żądny krwi i bólu, również napawałaby go obrzydzeniem. A tak stał samotny i czuł jak serce bije mu coraz szybciej na myśl o oczekującej go walce. Jasnymi oczami badawczo przyglądał się tłumowi. Dostrzegł starego Thoma rozmawiającego z wysokim człowiekiem w czerwonym aksamitnym płaszczu. Tamten uśmiechał się. Odwrócił się od Thoma i podszedł do Borchy. Druss zobaczył, jak zapaśnik szeroko otworzył oczy, a potem się roześmiał. Druss nie mógł słyszeć słów, ale wiedział, że mówią o nim, i poczuł narastający gniew. To był Borcha, jeden z ludzi Collana – może nawet jeden z tych, którzy porwali Rowenę. Stary Thom przecisnął się przez tłum i odprowadził Drussa w zaciszny kąt. – Nadałem sprawie bieg – powiedział. – A teraz posłuchaj. Nie próbuj uderzać w głowę. Kilku już połamało sobie ręce na tej czaszce. Ma zwyczaj nadstawiania jej pod uderzenia pięścią, tak że przeciwnik rozbija sobie kostki. Uderzaj w tułów. I uważaj na jego stopy, bo on umie kopnąć, chłopcze... A przy okazji, jak cię zwą? – Druss. – No dobrze, Druss, tym razem chwyciłeś niedźwiedzia za jaja. Jeżeli cię zrani, nie próbuj zwarcia. Uderzy głową i rozbije ci twarz. Staraj się cofać i robić uniki. – To on będzie się cofał – warknął Druss. – Ach, zadziorny z ciebie kogut, to pewne. Jednak nigdy nie stanąłeś twarzą w twarz z kimś takim jak Borcha. Ma pięść jak młot. Druss zachichotał. – Naprawdę umiesz podnieść człowieka na duchu. Jak stoją zakłady? – Piętnaście do jednego. Jeśli utrzymasz się na nogach, dostaniesz siedemdziesiąt pięć sztuk srebra oraz zwrot twoich dziesięciu. – Czy tyle wystarczy, by kupić niewolnicę? – A do czego ci ona potrzebna? – Wystarczy? – Zależy od niewolnicy. Niektóre dziewczęta kosztują ponad tysiąc. Masz na myśli jakąś konkretną?

Druss zanurzył rękę w sakiewce, wyciągając ostatnie cztery sztuki srebra. – Postaw i te. Stary wziął od niego pieniądze. – To pewnie cały twój majątek. – Tak. – Musi być wyjątkową niewolnicą? – Jest moją żoną. Porwali ją ludzie Collana. – Collan porywa wiele kobiet. Twoja żona nie jest aby czarownicą? – Co? – warknął Druss. – Bez urazy, chłopcze. Collan sprzedał dziś jakąś kobietę-czarownicę Kabuchekowi z Ventrii. Dostał za nią pięć tysięcy sztuk srebra. – Ona nie jest czarownicą. Tylko dziewczyną z gór, słodką i łagodną. – To dobrze, tysiąc powinno wystarczyć – powiedział Thom. – Tylko najpierw musisz je wygrać. Czy kiedykolwiek ktoś cię uderzył? – Nie... ale raz spadło na mnie drzewo. – Straciłeś przytomność? – Nie. Tylko byłem przez chwilę oszołomiony. – Cóż, Borcha spadnie na ciebie jak cała góra. Mam nadzieję, że masz siłę, by to wytrzymać. – Zobaczymy, staruszku. – Jeśli upadniesz, przetocz się pod liny. Inaczej cię rozdepcze. Druss uśmiechnął się. – Lubię cię, stary. Nie osładzasz lekarstw, co? – Są do niczego, jeśli nie mają obrzydliwego smaku – odparł Thom z krzywym uśmiechem. Borcha napawał się uwielbieniem tłumu – strachem i szacunkiem mężczyzn oraz zdrowym pożądaniem kobiet. Czuł, że przez te ostatnie pięć lat zasłużył na tę popularność. Niebieskimi oczyma

badawczo

lustrował

podwyższenie;

zauważył

Mapeka,

pierwszego

ministra

Mashrapuru, ventryjskiego posła Bodasena i co najmniej tuzin szlachciców z otoczenia emira. Z obojętną miną rozglądał się po przebudowanym magazynie. Powszechnie wiedziano, że nigdy się nie uśmiecha, jedynie na arenie, gdy przeciwnik słabnie pod jego żelaznymi pięściami. Zerknął na Grassina, obserwując, jak ten wykonuje szereg rozluźniających ćwiczeń. Z trudem powstrzymał uśmiech. Inni mogli sądzić, że Grassin tylko rozciąga napięte mięśnie, lecz Borcha wyczytał w jego ruchach strach. Zwrócił uwagę na pozostałych zawodników, powoli mierząc ich wzrokiem. Kilku napotkało jego spojrzenie – ci pospiesznie odwracali oczy. Przegrani, wszyscy co do jednego, myślał.

Wziął głęboki wdech, napełniając powietrzem płuca. Było gorące i wilgotne. Borcha skinął na jednego z sekundantów i kazał mu otworzyć okna na obu końcach magazynu. Podszedł do niego drugi sekundant. – Jest tu jeleń, który chce stoczyć z tobą walkę przez jedną rundę, Borcha. Borcha zirytował się i ukradkiem zerknął na tłum. Wszyscy patrzyli na niego. A więc wieść już się rozeszła! Odchylił głowę w tył i roześmiał się z przymusem. – Kim jest ten człowiek? – Jakiś przybysz z gór. Młodzik, powiedziałbym, że około dwudziestki. – To tłumaczy jego głupotę – syknął Borcha. Żaden człowiek, który widział, jak walczy mistrz Mashrapuru, nie byłby zachwycony perspektywą potykania się z nim przez cztery minuty na arenie. Mimo wszystko był zirytowany. Wiedział, że zwycięstwo wymaga czegoś więcej niż umiejętności zadawania ciosów i kopniaków. Potrzeba do tego odwagi i serca oraz umiejętności zasiania nasion zwątpienia w umyśle przeciwnika. Człowiek wierzący, że jego wróg jest niezwyciężony, z góry przegrywa. Borcha całe lata budował sobie reputację niepokonanego. Przez ostatnie dwa lata nikt nie ośmielił się stoczyć walki z mistrzem. Dopiero teraz. Ta sytuacja rodziła również inny problem. Na arenie nie było reguł: wojownik mógł wyłupić przeciwnikowi oczy lub znokautować go i skręcić mu kark. Zgony były nieczęste, ale zdarzały się, a niektórzy zapaśnicy zostawali kalekami do końca życia. Borcha jednak nie miał ochoty stosować całego wachlarza swoich umiejętności przeciw nieznanemu młodzikowi. To by oznaczało, że się go przestraszył. – Stawiają piętnaście do jednego, że nie wytrzyma – szepnął pomocnik. – Kto go obstawia? – Stary Thom. – Ile postawił? – Dowiem się. Mężczyzna wtopił się w tłum. Organizator turnieju, duży, otyły kupiec imieniem Blise, stanął na arenie. – Przyjaciele! – zawołał, trzęsąc tłustym podbródkiem. – Witam w „Ślepym Korsarzu”. Dzisiejszego wieczoru będziecie mieli zaszczyt oglądać najlepszych pięściarzy w Mashrapurze. Borcha starał się nie słuchać egzaltowanego głosu mężczyzny. Wszystko to już słyszał. Pięć lat temu był w zupełnie innym nastroju. Jego żona i syn chorowali na czerwonkę, więc młody Borcha po zakończeniu pracy w dokach biegł całą drogę do „Korsarza”, aby wygrać dziesięć sztuk srebra w walce przed zawodami. Ku swemu zaskoczeniu, pokonał przeciwnika i zajął jego

miejsce w turnieju. Tamtej nocy, po rozgromieniu sześciu wojowników, wygrał sześćdziesiąt złotych raq. Triumfalnie wrócił do domu, gdzie znalazł martwego synka i żonę w śpiączce. Wezwał najlepszego lekarza w Mashrapurze. Ten nalegał, aby umieścić Carię w szpitalu w bogatej północnej dzielnicy – lecz dopiero wtedy, gdy Borcha rozstał się z całym ciężko zdobytym złotem. Tam Caria po pewnym czasie doszła do siebie, tylko po to, żeby następnie zapaść na suchoty. Leczenie przez następne dwa lata kosztowało trzysta raq. Pomimo to umarła, wyniszczona chorobą. Borcha w każdej walce dawał upust swemu rozgoryczeniu, wyładowując swoją nienawiść i furię na ludziach, którym stawiał czoła. Usłyszał swoje imię i podniósł prawe ramię. Tłum wiwatował i klaskał. Teraz miał dom w północnej dzielnicy, zbudowany z marmuru i najlepszego drewna, z dachem krytym terakotową dachówką. Miał na swe rozkazy dwudziestu niewolników, a inwestycje w handlu niewolnikami i jedwabiem przynosiły mu dochód dorównujący zyskom każdego z poważniejszych kupców. A mimo to wciąż walczył, dręczony przez demony przeszłości. Blise oznajmił początek walk z amatorami i Borcha patrzył, jak Grassin staje na arenie, podejmując wyzwanie krzepkiego robotnika z doków. Walka trwała ledwie kilka sekund, Grassin podbródkowym zwalił mężczyznę z nóg. Do Borchy podszedł sekundant. – Postawili dziewięć sztuk srebra. Czy to ważne? Borcha potrząsnął głową. Gdyby postawiono większą sumę, mogłoby to oznaczać jakiś podstęp, na przykład obcego zawodnika, niebezpiecznego przybysza z innego miasta, nieznanego w Mashrapurze. Jednak nie. To jedynie przejaw głupoty i arogancji. Blise wywołał go i Borcha wyszedł na arenę. Wypróbował piach pod stopami. Zbyt gruba warstwa spowolniłaby ruchy, zbyt cienka groziłaby poślizgnięciem i utratą równowagi. Zadowolony, Borcha spojrzał na wychodzącego na arenę młodzieńca. Był młody i nieco niższy od Borchy, ale niezwykle barczysty. Pierś miał szeroką, mięśnie dobrze rozwinięte i ogromne bicepsy. Obserwując, jak się porusza, Borcha stwierdził, że przeciwnik jest zwinny i szybki. Wprawdzie był krępy, ale muskularny, i potężne, napięte mięśnie dobrze chroniły jego kark. Borcha przeniósł spojrzenie na twarz przeciwnika. Silne kości policzkowe i niezły podbródek. Szeroki, płaski nos i grube brwi. Mistrz spojrzał w jego oczy. Były jasne, bez cienia strachu. „Patrzy tak”, pomyślał Borcha, „jakby mnie nienawidził”. Blise przedstawił młodzieńca jako „Drussa z kraju Drenan”. Podeszli do siebie. Znacznie wyższy od przeciwnika Borcha wyciągnął do niego obie ręce,

ale Druss tylko uśmiechnął się i wrócił pod liny, po czym odwrócił się i czekał na sygnał do rozpoczęcia walki. Niespodziewana zniewaga nie zirytowała mistrza. Przyjął klasyczną bokserską pozycję, i wyciągnąwszy lewę ramię, a prawą pięść trzymając tuż przy policzku, ruszył na młodzieńca. Druss rzucił się na niego, prawie zaskakując Borchę. Jednak mistrz był szybki – posłał potężny lewy prosty w twarz mężczyzny, a po nim prawy sierpowy, którym grzmotnął Drussa w szczękę. Borcha cofnął się, robiąc miejsce dla upadającego Drussa, a tymczasem coś z potworną siłą uderzyło go w bok. Przez chwilę myślał, że ktoś z tłumu cisnął w niego kamieniem, a potem zrozumiał, że to była pięść przeciwnika. Chociaż młodzieniec przyjął dwa uderzenia, wcale nie miał zamiaru upaść i też zadał cios. Borcha zachwiał się, a potem przypuścił kontratak serią połączonych ciosów, pod którymi głowa Drussa odskakiwała jak piłka. A jednak młodzik wciąż atakował. Borcha zamarkował prawy prosty w głowę i lewą uderzył hakiem w brzuch młodego mężczyzny, zaś Druss warknął i zamachnął się prawą ręką. Borcha wykonał unik i znalazł się prosto na linii ciosu zadanego lewą. W ostatniej chwili zdołał odchylić głowę i pięść tamtego trafiła go w policzek. Odskoczywszy w prawo, trzasnął lewą pięścią w twarz Drussa, rozcinając mu skórę nad lewym okiem, a potem walnął go raz jeszcze. Druss zatoczył się w tył, tracąc równowagę, a Borcha poszedł za ciosem, lecz w tej samej otrzymał potężne uderzenie w tułów i usłyszał trzask kości. Rozwścieczony mistrz zaczął z całej siły bić pięściami w twarz i korpus młodzieńca, zadając brutalne ciosy, które zmuszały przeciwnika do cofania się ku linom. Druss miał już drugą rozciętą brew, tym razem nad prawym okiem. Uchylał się i uskakiwał, lecz coraz więcej ciosów dochodziło celu. Czując, że zwycięstwo jest bliskie, Borcha zwiększył siłę i tempo uderzeń. Druss jednak nie upadł na piach, tylko pochylił głowę i natarł na Borchę. Mistrz odskoczył i wyprowadził lewy prosty, który ześlizgnął się po ramieniu Drussa. Młody człowiek odzyskał równowagę, zanim Borcha dokończył atak. Otarł krew z oczu i znów ruszył na spotkanie przeciwnika. Mistrz zamarkował lewą, ale Druss zignorował to i uderzył prawym hakiem, który przeszedł pod gardą Borchy i trafił go w złamane żebro. Mistrz skrzywił się, gdy ból przeszył mu bok. Potężna pięść grzmotnęła go w podbródek i usłyszał trzask wybitego zęba. Odpowiedział zamachowym lewym hakiem, który poderwał Drussa, i prawym sierpowym, który prawie go powalił. Druss zadał mu następny cios w żebra i Borcha cofnął się. Zaczęli krążyć wokół siebie i Borcha jak przez mgłę usłyszał ryk tłumu. Kibicowali Drussowi, tak jak przed pięcioma laty oklaskiwali jego. Druss zaatakował. Borcha uderzył lewą, chybił, potem prawą i trafił. Druss zachwiał się, ale ponownie natarł. Borcha uderzył go trzy razy, jeszcze szerzej otwierając rany, z których po twarzy młodego człowieka płynęła krew. Prawie oślepiony, Druss zadał kilka ciosów. Jedno

uderzenie pięścią dosięgło prawego bicepsa Borchy i mistrz poczuł, że zdrętwiało mu ramię. Następny cios trafił go w czoło. Teraz po twarzy mistrza także popłynęła krew; tłum zawył. Nie słysząc tego zgiełku Borcha przypuścił kontratak, odrzucając Drussa od siebie, raz po raz zadając mocne uderzenia. Nagle zagrzmiał róg. Koniec rundy. Borcha cofnął się, lecz Druss zaatakował. Borcha przeszedł w zwarcie, przytrzymał go za ramiona i przycisnął do siebie. – Koniec, chłopcze – syknął. – Wygrałeś zakład. Druss wyrwał mu się i potrząsnął głową, spryskując piasek krwią. Potem uniósł rękę i wycelował palec w Borchę. – Idź do Collana – warknął – i powiedz mu, że jeśli ktoś skrzywdził moją żonę, urwę mu łeb. Potem młodzieniec odwrócił się i opuścił arenę. Borcha obrócił się i zobaczył, że patrzą na niego inni zawodnicy. Teraz wszyscy chcieli spojrzeć mu w oczy... A Grassin uśmiechał się. Sieben wszedł do tawerny „Pod Drzewem Wisielców” tuż po północy. Siedziało tam jeszcze kilku notorycznych pijaków, między którymi przemykały zmęczone kelnerki. Sieben wspiął się po schodach na galeryjkę i poszedł do pokoju, który dzielił z Drussem. Kiedy już miał otworzyć drzwi, usłyszał dochodzące zza nich głosy. Wyrwał zza pasa sztylet, otworzył drzwi na oścież i wskoczył do środka. Na jednym z łóżek siedział Druss, z posiniaczoną i zapuchniętą twarzą oraz pozszywanymi łukami brwiowymi. Na łóżku Siebena siedział jakiś niechlujny, stary grubas, a przy oknie stał szczupły, odziany w czarną pelerynę szlachcic z rozwidloną brodą. Na widok poety szlachcic wyrwał z pochwy lśniącą szablę. Grubas wrzasnął i zeskoczył z łóżka, lądując z głuchym łomotem za siedzącym Drussem. – Nie spieszyłeś się, poeto – powiedział rębacz. Sieben spoglądał na koniec szabli, który zawisł nieruchomo w powietrzu jakieś dwa cale od jego gardła. – Widzę, że szybko znalazłeś sobie nowych przyjaciół – powiedział z wymuszonym uśmiechem. Bardzo powoli wsunął nóż do pochwy i z ulgą zobaczył, że szlachcic chowa szablę. – To jest Bodasen z Ventrii – rzekł Druss. – A ten człowiek na kolanach za mną to Thom. Grubas wstał, uśmiechając się niepewnie. – Miło cię poznać, panie – powiedział, kłaniając się. – Do diabła, a któż to obdarował cię takimi pięknymi sińcami? – zapytał Sieben, przysuwając się, by obejrzeć podbite oczy Drussa. – Nikt mi ich nie podarował. Musiałem o nie walczyć. – Walczył z Borchą – wyjaśnił Bodasen z lekkim północnym akcentem. – To była wspaniała

walka. Trwała całą jedną rundę. – Tak, było na co patrzeć – dodał Thom. – Borcha nie wyglądał na zadowolonego – szczególnie kiedy Druss złamał mu żebro. Wszyscy słyszeli. To było cudowne. – Walczyłeś z Borchą? – wyszeptał Sieben. – Z remisowym wynikiem – powiedział Ventryjczyk. – Na miejscu nie było chirurgów, więc pomagałem przy zszywaniu. Ty jesteś poetą Siebenem, nieprawdaż? – Tak. Czy ja cię znam, mój przyjacielu? – Kiedyś widziałem twój występ w Drenanie, a w Ventrii przeczytałem twoją sagę o Waylanderze. Niezwykle pomysłowa. – Dziękuję. Wiele rzeczy musiałem wymyślić, ponieważ bardzo mało wiadomo o tym człowieku. Nie miałem pojęcia, że ta książka zawędrowała tak daleko. Zrobiono tylko pięćdziesiąt kopii. – Mój cesarz nabył jedną podczas którejś ze swych podróży. Jest oprawiona w skórę z wytłoczonym złotym liściem na okładce. Cudownie wykaligrafowana. – Tych było tylko pięć – rzekł Sieben. – Dwadzieścia raq za każdą. Piękna robota. Bodasen zachichotał. – Mój cesarz zapłacił za nią sześćset. Sieben westchnął i usiadł na łóżku. – No cóż, sława cenniejsza od złota, no nie? A więc powiedz mi, Drussie, po co walczyłeś z Borchą? – Wygrałem sto sztuk srebra. Teraz będę mógł kupić Rowenę. Dowiedziałeś się, gdzie ją przetrzymują? – Nie, przyjacielu. Ostatnio Collan sprzedał tylko jedną kobietę. Wieszczkę. Tak więc pewnie zatrzymał Rowenę dla siebie. – W takim razie będę musiał go zabić i zabrać ją – i do diabła z prawem Mashrapuru! – Jeśli mogę coś powiedzieć – wtrącił się Bodasen. – Myślę, że potrafię pomóc. Znam Collana. Być może uda mi się uwolnić twoją żonę bez rozlewu krwi. Sieben nic nie powiedział, ale zauważył troskę w ciemnych oczach Ventryjczyka. – Nie będę już dłużej czekał – powiedział Druss. – Czy możesz spotkać się z nim jutro? – Oczywiście. Będziesz tu? – Zaczekam na wieści od ciebie – obiecał Druss. – Bardzo dobrze. Życzę wam wszystkim dobrej nocy – powiedział Bodasen z niskim ukłonem. Kiedy wyszedł, stary Thom również ruszył do drzwi. – Cóż, chłopcze, to była noc. Jeżeli kiedyś znów zechcesz walczyć, będę zaszczycony,

mogąc zaaranżować spotkanie. – Nie zamierzam – powiedział Druss. – Wolę, by tłukły mnie po głowie padające drzewa niż ten człowiek. Thom potrząsnął głową. – Szkoda, że nie miałem więcej wiary – rzekł. – Postawiłem tylko jedną sztukę srebra z mojej działki. – Zachichotał i rozłożył ręce. – No cóż, takie jest życie. – Uśmiech zgasł mu na ustach. – Słowo ostrzeżenia, Druss. Collan ma tu wielu przyjaciół. I są wśród nich tacy, którzy poderżnęliby człowiekowi gardło za dzbanek piwa. Bądź ostrożny. Odwrócił się i opuścił pokój. Na małym stole stał dzban wina. Sieben napełnił gliniany kielich i usiadł. – Niezwykły z ciebie facet, to pewne – powiedział z szerokim uśmiechem. – Teraz przynajmniej Borcha trochę poprawił twój wygląd. Zdaje się, że masz złamany nos. – Chyba masz rację – odparł Druss. – A teraz opowiedz mi, jak ty spędziłeś dzień. – Odwiedziłem czterech znanych handlarzy niewolników. Collan nie przyprowadził ze sobą żadnych kobiet na targ. Wszyscy znają historię twojej napaści na Hariba Ka. Ci jego ludzie, którzy przeżyli, dołączyli teraz do Collana i mówią o tobie jak o demonie. To zagadkowa sprawa, Druss. Nie wiem, gdzie może być twoja żona – chyba że w jego domu. Z rany nad prawym okiem Drussa zaczęła sączyć się krew. Sieben wyjął chusteczkę i zaoferował ją rębaczowi. Druss nie przyjął jej. – Sama zaschnie. Nie przejmuj się. – Na bogów, Druss, musisz cierpieć katusze. Całą twarz masz spuchniętą i oczy podbite. – Ból uświadamia ci, że żyjesz – powiedział Druss. – Czy wydałeś swoje srebro na dziwkę? Sieben zachichotał. – Tak. Była bardzo dobra. Powiedziała, że jestem najlepszym kochankiem, jakiego kiedykolwiek miała. – A to niespodzianka – rzekł Druss i Sieben roześmiał się. – Pewnie, ale miło to słyszeć. Wysączył wino, a potem wstał i pozbierał swoje rzeczy. – Dokąd się wybierasz? – zapytał Druss. – Nie ja, tylko my. Opuszczamy nasze pokoje. – Podoba mi się tu. – Owszem, przyjemnie tu. Jednak potrzebujemy snu, a choć tamci dwaj byli mili, nie ufam ludziom, których nie znam. Collan wyśle za tobą zabójców, Druss. Bodasen może być na jego usługach, a ten wszarz, który wyszedł stąd po nim, sprzedałby własną matkę za złamanego

miedziaka. Dlatego posłuchaj mnie i ruszajmy stąd. – Wprawdzie spodobali mi się obaj, ale masz rację. Potrzebny mi sen. Sieben wyszedł na zewnątrz i zawołał jasnowłosą kelnerkę. Wcisnął jej do ręki sztukę srebra i poprosił, żeby nikomu nie mówiła o przeprowadzce – nawet gospodarzowi. Wsunęła monetę do kieszeni skórzanego fartuszka i zaprowadziła ich na sam koniec galeryjki. Nowy pokój był większy od poprzedniego, stały w nim trzy łóżka i dwie lampy. Na kominku ułożono drwa, ale nie rozpalono w nim i było zimno. Kiedy dziewczyna odeszła, Sieben rozpalił ogień i usiadł przed nim, przyglądając się, jak płomienie liżą polana. Druss ściągnął buty i kaftan, a potem wyciągnął się na najszerszym łóżku. Zasnął w mgnieniu oka, położywszy topór na podłodze przy łóżku. Sieben zdjął pas z nożami i zawiesił go na oparciu krzesła. Kiedy ogień buchnął jaśniej, poeta dołożył kilka grubych kawałków drewna ze stojącego przy palenisku koszyka. Mijały godziny, w sali poniżej zapadła cisza i słychać było tylko trzask płonących polan. Sieben był zmęczony, ale nie spał. Nagle usłyszał szmery, ukradkowe kroki wchodzących po schodach ludzi. Wyjął jeden z noży i podszedł do drzwi, po czym uchylił je odrobinę i wyjrzał na zewnątrz. Na drugim końcu galerii siedmiu ludzi stało pod drzwiami ich poprzedniego pokoju. Towarzyszył im karczmarz. Napastnicy gwałtownym szarpnięciem otworzyli drzwi i rzucili się do środka, ale zaraz wyszli. Jeden z nich chwycił gospodarza za koszulę i pchnął na ścianę. Przerażony mężczyzna podniósł głos i Sieben rozpoznał niektóre słowa: „Byli tu... naprawdę... na życie moich dzieci... oni... nie zapłacili...”.Sieben zobaczył, jak obalili karczmarza na podłogę. Potem niedoszli zabójcy zeszli po schodach i zniknęli w mroku nocy. Sieben zamknął drzwi i wrócił do kominka. I zasnął.

Rozdział 6 Borcha siedział w milczeniu, gdy Collan karcił ludzi, których wysłał na poszukiwanie Drussa. Stali zawstydzeni przed nim, ze spuszczonymi głowami. – Jak długo mi służysz, Kotisie? – zapytał jednego z nich cichym, nabrzmiałym groźbą głosem. – Sześć lat – odpowiedział mężczyzna stojący na środku grupki, wysoki, brodaty pięściarz o szerokich barach. Borcha przypomniał sobie, jak go pokonał. Zabrało mu to najwyżej minutę. – Sześć lat – powtórzył Collan. – Chyba przez ten czas nauczyłeś się, co robić z ludźmi, którzy wchodzą mi w drogę? – Tak, oczywiście. Otrzymaliśmy te informacje od starego Thoma. Przysięgał, że zatrzymali się „Pod Drzewem Wisielców” – i tak też było. Tyle, że zniknęli stamtąd po walce z Borchą. Nasi ludzie nadal szukają. Z pewnością jutro znajdą ich bez trudu. – Masz rację – powiedział Collan. – Jutro nie będzie trudno ich znaleźć. Sami tu przyjdą! – Mógłbyś oddać mu żonę – podsunął Bodasen, wyciągnięty na sofie w drugim końcu pokoju. – Ja nie oddaję kobiet. Ja je biorę! Ponadto nie mam pojęcia, o którą wiejską dziewkę mu chodzi. Większość z tych, które zabraliśmy, uciekło, gdy ten szaleniec zaatakował obóz. Pewnie jego żona skorzystała z okazji i opuściła go. – Ja tam wolałbym, żeby taki człowiek na mnie nie polował – rzekł Borcha. – Jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło, żebym tak mocno kogoś uderzył, a on utrzymał się na nogach. – Wracajcie na ulice, wszyscy. Przetrząśnijcie gospody i tawerny przy dokach. Nie mogą być daleko. I zrozum, Kotisie, że jeżeli jutro on wtargnie do mojego domu, zabiję cię! Mężczyźni wyszli, powłócząc nogami, a Borcha odchylił się na sofie, tłumiąc jęk, gdy poczuł przeszywający ból, promieniujący od złamanego żebra. Musiał wycofać się z turnieju, co zraniło jego dumę. Teraz odczuwał niechętny podziw dla młodego wojownika. Sam również dla Carli walczyłby nawet z całą armią. – Wiesz co myślę? – zaczął. – Co? – warknął Collan. – Myślę, że chodzi mu o tę wiedźmę, którą sprzedałeś Kabuchekowi. Jak jej było na imię? – Rowena. – Zgwałciłeś ją? – Nie tknąłem jej – skłamał Collan. – W każdym razie, sprzedałem ją Kabuchekowi. Dał mi pięć tysięcy w srebrze – tak po prostu. Powinienem był zażądać dziesięciu. – Uważam, że powinieneś zobaczyć się ze staruchą – poradził Borcha.

– Nie potrzebuję czarów, żeby poradzić sobie z jednym wieśniakiem uzbrojonym w topór. Teraz przejdźmy do interesów. – Zwrócił się do Bodasena. – Chyba za wcześnie, by oczekiwać odpowiedzi na nasze żądania, więc dlaczego widzimy cię tu dziś wieczorem? Ventryjczyk uśmiechnął się, ukazując olśniewająco białe zęby w gąszczu czarnej brody. – Przyszedłem tu, ponieważ powiedziałem temu młodemu wojownikowi, że się znamy. Obiecałem mu, że spróbuję uzyskać uwolnienie jego żony, lecz jeżeli już ją sprzedałeś, straciłem tylko czas. – A czemu cię to obchodzi? Bodasen podniósł się i zarzucił na ramiona czarny płaszcz. – Jestem żołnierzem, Collanie, tak jak ty kiedyś. I znam się na ludziach. Szkoda, że nie widziałeś jego walki z Borchą. Nie była ładna, lecz okrutna i po prostu przerażająca. Nie zadarłeś z jakimś wieśniakiem, lecz ze straszliwym zabójcą. Nie sądzę, aby twoi ludzie zdołali go powstrzymać. – Czy to cię martwi? – Ventria potrzebuje Wolnych Kupców, a ty jesteś moim jedynym łącznikiem z nimi. Po prostu nie chciałbym, żebyś teraz zginął. – Ja także jestem wojownikiem, Bodasenie – rzekł Collan. – Istotnie. Spójrzmy jednak na znane fakty. Harib Ka, według relacji tych, którzy przeżyli napad, wysłał sześciu ludzi do lasu. Nie wrócili. Dzisiejszej nocy rozmawiałem z Drussem i powiedział mi, że to on ich zabił. Wierzę mu. Potem zaatakował obóz, w którym było czterdziestu uzbrojonych ludzi. Część pozabijał, reszta uciekła. Teraz walczył z Borchą, którego większość ludzi, włącznie ze mną, uważała za niepokonanego. Te gnojki, których przeciw niemu posłałeś, nie mają żadnych szans. – Masz rację – przyznał Collan – lecz jeśli ich zabije, zgarnie go straż miejska. A ja zostanę tu jeszcze tylko cztery dni. Potem popłynę do portów Wolnych Kupców. Mniemam, że chcesz udzielić mi jakiejś dobrej rady? – Istotnie. Odbierz kobietę Kabuchekowi i dostarcz ją Drussowi. Kup ją lub ukradnij, ale zrób to, Collanie. Sztywno skinąwszy głową Collanowi, ventryjski oficer opuścił komnatę. – Gdybym był na twoim miejscu, posłuchałbym go – poradził Borcha. – Ale nie jesteś! – zagrzmiał Collan. – Na bogów, czy zrobił ci z mózgu jajecznicę? Obaj wiemy, co trzyma nas na szczycie tej plugawej piramidy. Strach. Podziw. Czasem zwykłe przerażenie. Co stałoby się z moją reputacją, gdybym oddał porwaną kobietę? – Masz rację – rzekł Borcha, wstając – ale reputację można odzyskać. Życie to całkiem coś

innego. Zapowiedział, że urwie ci głowę, i jest człowiekiem, który może to zrobić. – Nigdy nie myślałem, że zobaczę, jak uciekasz, przyjacielu. Myślałem, że nie wiesz co to strach. Borcha uśmiechnął się. – Jestem silny, Collanie. Wykorzystuję moją reputację, ponieważ dzięki temu łatwiej wygrywam, ale nie żyję dla niej. Gdybym znalazł się naprzeciw szarżującego byka, odskoczyłbym, odwróciłbym się i uciekł albo wdrapał na drzewo. Silny człowiek zawsze zna granice swoich możliwości. – No cóż, on pomógł ci poznać twoje, przyjacielu – zadrwił Collan. Borcha uśmiechnął się i pokręcił głową. Opuścił dom przyjaciela i poszedł ulicami północnej dzielnicy. Były szersze i obsadzone drzewami. Patrol straży przeszedł obok, kapitan zasalutował, rozpoznając mistrza. Byłego mistrza, pomyślał Borcha. Teraz Grassin będzie ulubieńcem tłumów. Do przyszłego roku. – Ja wrócę – szepnął Borcha. – Muszę. Tylko to mam. Sieben wynurzał z głębin snu ku świadomości. Pływał w błękitnym jeziorze, lecz ciało miał suche; stał na wyspie kwiatów, ale nie wyczuwał ziemi pod stopami; leżał w atłasowej pościeli, obok marmurowego posągu. Ten ożył pod jego dotknięciem, ale pozostał zimny. Otworzył oczy i sny uleciały mu z pamięci. Druss jeszcze spał. Sieben podniósł się z fotela i przeciągnął, a potem spojrzał na śpiącego rębacza. Szwy na czole Drussa były napięte i obrzmiałe, obie powieki splamione zaschniętą krwią, a nos spuchnięty i siny. Mimo tych obrażeń twarz Drussa emanowała siłą i Siebena zmroziła ta niemal nadludzka moc. Druss jęknął i otworzył oczy. – Jak się czujesz dzisiejszego ranka? – zapytał poeta. – Jakby koń przegalopował mi po twarzy – odparł Druss, podnosząc się z łóżka i nalewając sobie kielich wody. Ktoś zapukał do drzwi. Sieben doskoczył do krzesła i wyrwał nóż z pochwy. – Kto tam? – To ja, panie – usłyszeli głos kelnerki. – Przyszedł jakiś człowiek, który chce się z wami widzieć. Jest na dole. Sieben otworzył drzwi i dziewczyna dygnęła. – Znasz go? – spytał Sieben. – To ten ventryjski szlachcic, który był tu wczorajszej nocy, panie.

– Jest sam? – Tak, panie. – Przyślij go na górę – polecił Sieben. Kiedy czekali, opowiedział Drussowi o ludziach, którzy szukali ich poprzedniej nocy. – Trzeba było mnie obudzić – rzekł Druss. – Pomyślałem, że lepiej to załatwić, unikając rzezi – odparł Sieben. Wszedł Bodasen i natychmiast podszedł do stojącego przy oknie Drussa. Uważnie obejrzał szwy na brwiach rębacza. – Dobrze trzymają – rzekł z uśmiechem. – Jakie wieści? – zapytał Druss. Ventryjczyk zdjął czarną pelerynę i powiesił ją na krześle. – Zeszłej nocy Collan wysłał ludzi, by przetrząsnęli miasto. Zabójców. Dziś odzyskał rozum. Rano przysłał do mnie człowieka z wiadomością dla ciebie. Postanowił zwrócić ci żonę. – Dobrze. Gdzie i kiedy? – Około pół mili stąd jest nadbrzeże. Spotka się tam z tobą dziś wieczorem, godzinę po zmierzchu, i przyprowadzi ze sobą Rowenę. On się boi, Druss. Nie chce zginąć. – Nie zabiję go – obiecał Druss. – Chce, żebyś przyszedł tam sam i nie uzbrojony. – To szaleństwo! – zagrzmiał Sieben. – Czy on uważa, że ma do czynienia z głupcami? – Kimkolwiek się stał – rzekł Bodasen – nadal jest drenańskim szlachcicem. Trzeba mu wierzyć, skoro obiecał. – Nie mam zamiaru – syknął Sieben. – To morderca i renegat, który wzbogacił się na ludzkiej krzywdzie. Też mi drenański szlachcic! – Pójdę – rzekł Druss. – Czy mam jakiś wybór? – To pułapka, Druss. Tacy ludzie jak Collan nie mają honoru. Będzie tam, pewnie – a przy nim tuzin lub więcej zabójców. – Nie powstrzymają mnie – upierał się rębacz, z błyskiem w wyblakłych oczach. – Pchnięcie nożem w plecy zatrzyma każdego. Bodasen podszedł do Drussa i położył rękę na jego ramieniu. – Collan zapewnił mnie, że to uczciwa wymiana. Nie przyniósłbym tej wiadomości, gdybym podejrzewał, że kryje się w niej zdrada. Druss skinął głową i uśmiechnął się. – Wierzę ci – rzekł. – Jak nas znalazłeś? – dociekał Sieben.

– Przecież powiedzieliście, że tu będziecie – odpowiedział Bodasen. – Gdzie dokładnie ma się odbyć to spotkanie? – zapytał Druss. Bodasen wyjaśnił mu i pożegnał się z nimi. Kiedy wyszedł, Sieben obrócił się do młodego rębacza. – Naprawdę mu wierzysz? – Oczywiście. To ventryjski arystokrata. Mój ojciec powiedział mi, że to najgorsi handlarze, ponieważ brzydzą się kłamstwa i nieuczciwości. Tak są wychowani. – Collan nie jest Ventryjczykiem – sprostował Sieben. – Nie – zgodził się Druss z ponurą miną. – Nie jest. Jest taki, jak powiedziałeś. I masz całkowitą rację, poeto. To będzie pułapka. – I nadal chcesz iść? – Jak już powiedziałem, nie ma innego wyboru. Ty jednak nie musisz mi towarzyszyć. Masz zobowiązania wobec Shadaka, a nie mnie. Sieben uśmiechnął się. – Masz rację, stary koniu. A więc jak to rozegramy? Na godzinę przed zmrokiem Collan siedział na piętrze, w pokoju z oknami wychodzącym na nadbrzeże. Brodaty Kotis stał przy nim. – Czy wszyscy są na swoich miejscach? – zapytał drenański szlachcic. – Tak. Dwóch łuczników i sześciu nożowników. Czy przybędzie Borcha? Przystojna twarz Collana spochmurniała. – Nie. – Przydałby się nam – zauważył Kotis. – Do czego? – wybuchnął Collan. – Niedawno zebrał cięgi od tego wieśniaka! – Naprawdę myślisz, że przyjdzie sam i nieuzbrojony? – Bodasen sądzi, że tak. – Bogowie, co za głupek! Collan zaśmiał się. – Świat jest pełen głupców, Kotis. Dlatego się bogacimy. Wychylił się przez okno i popatrzył na

nadbrzeże.

Kilka

dziwek

wysiadywało

w bramach

i dwóch

żebraków

zaczepiało

przechodniów. Pijany doker wytoczył się z tawerny, wpadł na ścianę i ześlizgnął się na ziemię przy słupku cumowniczym. Próbował wstać, lecz gdy tylko podniósł swój worek, upadł w tył, a potem zwinął się na kamieniu i zasnął. Co za miasto, myślał Collan! Co za cudowne miasto. Dziwka podeszła do śpiącego mężczyzny i wprawnie wsunęła palce do jego sakiewki. Collan odszedł od okna i wyjął szablę z pochwy. Wziął ostrzałkę i naostrzył brzeszczot. Nie

zamierzał walczyć z tym wieśniakiem, ale ostrożności nigdy zbyt wiele. Kotis napełnił sobie kielich tanim winem. – Nie pij za dużo – ostrzegł Collan. – Nawet nieuzbrojony potrafi walczyć. – Nie będzie walczył tak dobrze ze strzałą w sercu. Collan usiadł w obitym skórą krześle i wyciągnął długie nogi. – Za kilka dni będziemy bogaci, Kotisie. Ventryjskie złoto – i wystarczy go, aby napełnić ten nędzny pokój po sufit. Potem popłyniemy do Naashanu i kupimy pałac. Może niejeden. – Sądzisz, że piraci pomogą Ventrii? – zapytał Kotis. – Nie, już wzięli zapłatę od Naashanitów. Ventria jest skończona. – W takim razie zatrzymamy pieniądze Bodasena? – Oczywiście. Jak już mówiłem, świat jest pełen głupców. Wiesz, kiedyś byłem jednym z nich. Miałem marzenia, straciłem na nie pół życia. Rycerskość, waleczność. Ojciec nieustannie karmił mnie tymi ideami, aż napełnił mój umysł mrzonkami o szlacheckim tytule, a ja naprawdę w nie uwierzyłem. Collan zachichotał. – Niewiarygodne! Jednak zrozumiałem moje błędy. Zmądrzałem. – Jesteś dziś w dobrym humorze – zauważył Kotis. – Będziesz musiał zabić także Bodasena. Nie będzie zachwycony, kiedy stwierdzi, że został oszukany. – Zabiję go osobiście – rzekł Collan. – Ci Ventryjczycy! Niech ich zaraza! Uważają się za lepszych od innych. A Bodasen szczególnie. Ma się za szermierza. Zobaczymy. Posiekam go na kawałki, draśnięcie tutaj, cięcie tam. Będzie długo cierpiał. Najpierw go upokorzę, a dopiero potem zabiję. – On może być lepszy od ciebie – odważył się przypomnieć Kotis. – Nie ma lepszego ode mnie, na szable czy krótkie miecze. – Mówią, że Shadak jest jednym z najlepszych szermierzy na świecie. – Shadak to starzec! – zagrzmiał Collan, zrywając się na nogi. – I choćby wyszedł z siebie, to i tak nie dotrzymałby mi pola. Kotis zbladł i wyjąkał przeprosiny. – Milcz! – warknął Collan. – Wyjdź na zewnątrz i sprawdź, czy ludzie są na stanowiskach. Kiedy Kotis się oddalił, Collan nalał sobie kielich wina i usiadł przy oknie. Shadak! Zawsze ten Shadak. Co ten człowiek miał w sobie takiego, że ludzie tak go szanowali? Czego dokonał? Na jaja Shemy, on zabił dwa razy tylu szermierzy co ten stary! A czy śpiewają pieśni o Collanie? Nie. Pewnego dnia zapoluję na niego, obiecał sobie. W jakimś publicznym miejscu, gdzie ludzie

będą mogli zobaczyć klęskę wielkiego Shadaka. Wyjrzał przez okno. Słońce zachodziło i morze stanęło w ogniu. Niebawem przybędzie ten wieśniak. Wkrótce zacznie się zabawa. Druss dotarł do nadbrzeża. Na odległym krańcu cumował statek. Pracownicy portu odwiązywali liny i rzucali je na pokłady, podczas gdy marynarze stawiali wielki kwadrat głównego masztu. Mewy nurkowały nad statkiem, błyskając posrebrzonymi księżycowym blaskiem skrzydłami. Młody wojownik spojrzał na przystań, prawie pustą, nie licząc paru dziwek i śpiącego pijaka. Spenetrował wzrokiem budynki, ale wszystkie okna były zamknięte. W ustach czuł smak strachu. Nie obawiał się o swoje życie, lecz o los, jaki czekałby Rowenę, gdyby Collan go zabił. Nie mógł znieść myśli, że do końca życia zostałaby niewolnicą. Piekły go pozszywane łuki brwiowe, a tępy, łomoczący ból głowy przypomniał o walce z Borchą. Odchrząknął i splunął, a potem ruszył wzdłuż nabrzeża. W cieniu po prawej pojawił się jakiś człowiek. – Druss! – usłyszał cichy głos. Zatrzymał się i obejrzał przez ramię. Zobaczył starego Thoma stojącego tuż za rogiem, w ciemnej uliczce. – Czego chcesz? – zapytał Druss. – Czekają na ciebie, chłopcze. Jest ich dziewięciu. Wracaj! – Nie mogę. Mają moją żonę. – A niech cię, chłopcze, przecież zginiesz. – Zobaczymy. – Posłuchaj mnie. Dwóch ma kusze. Trzymaj się ściany po prawej. Kusznicy są w pokojach na górze. Jeżeli będziesz trzymał się ściany, znajdziesz się poza zasięgiem strzał. – Tak zrobię – rzekł Druss. – Dziękuję, staruszku. Thom zniknął w ciemności. Druss zrobił głęboki wdech i poszedł w kierunku przystani. Przed sobą zauważył otwarte okno na pierwszym piętrze. Skręcił i zaczął iść tuż pod ścianami oświetlonych światłem księżyca budynków. – Gdzie jesteś, Collanie? – krzyknął. Z mroku wyłonili się uzbrojeni ludzie i dostrzegł między nimi wysokiego, przystojnego Collana. Ruszył naprzód. – Gdzie moja żona? – zawołał. – Cały urok polega na tym, że jest na jego pokładzie – odparł Collan, wskazując na statek. – Sprzedałem ją kupcowi Kabuchekowi, który teraz odpływa do swojej ojczystej Ventrii. Może jeszcze zdąży zobaczyć, jak umierasz!

– W twoich snach! – warknął Druss i runął na grupkę zbrojnych. Nagle śpiący za ich plecami pijak podniósł się, trzymając w rękach dwa noże. Jedno ostrze śmignęło nad uchem Collana i wbiło się po rękojeść w kark Kotisa. Jeden z napastników pchnął sztyletem, mierząc w brzuch Drussa, lecz ten odbił ramię przeciwnika i złamał mu szczękę uderzeniem w podbródek, rzucając go pod nogi następnego napastnika. Inny wbił Drussowi nóż w plecy. Rębacz obrócił się, chwycił nożownika za gardło i pachwinę, po czym cisnął nim w pozostałych mężczyzn. Sieben wyciągnął z worka Snagę i rzucił go Drussowi. Rębacz zręcznie chwycił broń. W świetle księżyca zabłysło straszliwe ostrze i napastnicy rzucili się do ucieczki. Druss pobiegł w kierunku statku, który powoli odbijał od nadbrzeża. – Roweno! – krzyczał. Coś uderzyło go w plecy i zachwiał się, a potem upadł na kolana. Zobaczył nadbiegającego Siebena. Poeta błyskawicznie machnął ręką. Druss obrócił głowę i w otwartym oknie na piętrze zobaczył sylwetkę kusznika. Strzelec wypuścił z rąk kuszę, a potem z wbitym w oko nożem runął na bruk. Sieben uklęknął przy Drussie. – Leż spokojnie – powiedział. – Masz bełt w plecach! – Zostaw mnie! – krzyknął Druss, podnosząc się z ziemi. – Roweno! Chwiejnie ruszył naprzód, lecz statek już szybko odpływał od nadbrzeża, złapawszy wiatr w żagle. Druss czuł, że krew spływa mu po plecach i przesiąka przez kubrak. Nagle nogi odmówiły mu posłuszeństwa i ponownie runął na ziemię. Sieben stanął nad nim. – Musimy zabrać cię do lekarza – usłyszał Druss. Potem głos poety ucichł, zagłuszony przez szum w uszach Drussa. Wytężając wzrok, rębacz dostrzegł wydęty wiatrem żagiel odpływającego na wschód statku. – Roweno! – krzyknął. – Roweno! Kamienie nabrzeża chłodziły mu twarz, a kołujące w górze mewy naigrywały się z jego cierpienia. Spróbował wstać, poczuł przeszywający ból... I runął z krawędzi świata. Collan uciekał nabrzeżem i dopiero kiedy stwierdził, że nikt go nie ściga, obejrzał się za siebie. Zobaczył leżącego na ziemi olbrzymiego wojownika i klęczącego przy nim towarzysza. Zatrzymał się i przysiadł na słupku cumowniczym, żeby złapać oddech. To niewiarygodne! Nieuzbrojony olbrzym zaatakował gromadę zbrojnych, rozpraszając ich i zmuszając do ucieczki. Borcha miał rację. Porównanie z szarżującym bykiem było bardzo celne. Jutro Collan przeniesie

się do kryjówki na południu miasta, a potem pójdzie za radą Borchy i odszuka staruchę. To jedyne wyjście. Zapłaci jej, żeby rzuciła urok, zesłała demona lub dostarczyła truciznę. Cokolwiek. Collan wstał i ujrzał ciemną postać stojącą w mroku pod murem. Nieznajomy obserwował go. – Na co się gapisz? – warknął renegat. Postać wyłoniła się z mroku i w blasku księżyca Collan ujrzał wysokiego mężczyznę. Odziany w tunikę z miękkiej, czarnej skóry, nosił u boku dwa krótkie miecze. Włosy miał czarne i długie, związane w koński ogon. – Czy ja cię znam? – zapytał Collan. – Poznasz, renegacie – odparł mężczyzna, wyciągając prawą ręką miecz. – Wybrałeś sobie niewłaściwego człowieka do ograbienia – powiedział mu Collan. Wyjął szablę i ciął nią powietrze z lewa na prawo, rozluźniając nadgarstek. – Nie zamierzam cię obrabować, Collanie – powiedział mężczyzna, zbliżając się. – Zamierzam cię zabić. Collan zaczekał, aż przeciwnik znajdzie się w odległości kilku kroków, i wtedy skoczył naprzód, zadając gwałtowne pchnięcie w pierś mężczyzny. Szczęknęła stal, gdy spotkały się ostrza. Cios Collana został odbity, a błyskawiczna riposta przeszła niedaleko jego oka. Łowca niewolników odskoczył w tył, gdy koniec miecza chybił zaledwie o cal. – Jesteś szybki, przyjacielu. Nie doceniłem cię. – To się zdarza – rzekł mężczyzna. Collan zaatakował ponownie, tym razem serią cięć i pchnięć skierowanych w szyję i brzuch. Ostrza migały w świetle księżyca i wszędzie wokół otwierano okna, gdyż szczęk stali niósł się echem po nadbrzeżu. Dziwki przechylały się przez parapety, zagrzewając walczących. Z bocznych

uliczek

powychodzili

żebracy,

pobliskie

tawerny

opustoszały

i wokół

pojedynkujących się mężczyzn zebrał się tłum. Collan był zadowolony z siebie. Nieustannymi atakami zmuszał przeciwnika do cofania się i mógł już ocenić jego umiejętności. Nieznajomy był szybki, zwinny i opanowany, ale nie był już młody i Collan wyczuwał, że się męczył. Z początku przypuścił kilka kontrataków, ale teraz przeprowadzał je coraz rzadziej, z trudem odpierając ataki młodszego mężczyzny. Collan zamarkował cięcie, a potem wygiął nadgarstek, kierując pchnięcie w górę. Nieznajomy za późno zablokował cios i koniec szabli przebił mu lewe ramię. Collan odskoczył, wyciągając ostrze. – Czas umierać, stary – powiedział Collan. – Tak. I jak się z tym czujesz? – odparł jego przeciwnik. Collan roześmiał się.

– Muszę przyznać, że masz silne nerwy. Zanim cię zabiję, może powiesz mi, dlaczego na mnie polujesz? Skrzywdziłem ci żonę? Uwiodłem córkę? A może jesteś wynajętym zabójcą? – Jestem Shadak – odparł tamten. Collan uśmiechnął się szeroko. – A więc ta noc nie jest całkiem stracona. Rozejrzał się wokół. – Wspaniały Shadak! – powiedział, podnosząc głos. – Oto sławny myśliwy, niepokonany szermierz. Widzicie, jak krwawi? Dobrze, moi przyjaciele, będziecie mogli opowiadać dzieciom, że widzieliście, jak umierał. Jak Collan zabił legendarnego zabójcę. Podszedł do czekającego Shadaka, a potem podniósł szablę w drwiącym salucie. – Ten pojedynek sprawił mi przyjemność, stary – rzekł – ale już czas go zakończyć. Mówiąc to, skoczył na Shadaka, zadając mu morderczy cios w prawy bok. Gdy Shadak zastawił się, Collan wygiął nadgarstek, przy czym szabla przeszła nad ostrzem przeciwnika i śmignęła ku nieosłoniętej szyi. Było to klasyczne cięcie i Collan wielokrotnie rozstrzygał nim pojedynki, lecz Shadak odchylił się w lewo i szabla tylko ześlizgnęła mu się po prawym ramieniu. Collan poczuł przeszywający ból w brzuchu i spojrzał w dół. Z przerażeniem zobaczył sterczący tam miecz Shadaka. – Sczeźnij w piekle! – syknął Shadak, wyrywając ostrze. Collan wrzasnął i osunął się na kolana, a jego szabla z brzękiem upadła na kamienie nabrzeża. Czuł, że serce wali mu jak młotem, a ciało rozdziera potworny ból, jakby szarpano go rozżarzonymi do czerwoności cęgami. – Pomocy! – zawył. Tłum milczał. Collan padł twarzą na bruk. – „Nie mogę umrzeć” – myślał. – „Nie ja. Nie Collan”. Ból zelżał, zastąpiony przez kojące ciepło, które wkradło się w jego udręczone myśli. Otworzył oczy i zobaczył swoją szablę, błyszczącą na bruku tuż przed jego nosem. Sięgnął po nią i dotknął palcami rękojeści. – Jeszcze mogę zwyciężyć! – powiedział sobie. – Mogę... Shadak wepchnął miecz do pochwy i spojrzał na zabitego. Żebracy rzucili się na trupa, ściągając mu buty i rozpinając pas. Shadak odwrócił się i przepchnął przez tłum. Zobaczył Siebena klęczącego przy nieruchomo leżącym Drussie i ścisnęło mu się serce. Ruszył żwawo, podszedł do nich i uklęknął. – Nie żyje – rzekł Sieben. – W twoich... snach – wymamrotał Druss. – Postawcie mnie na nogi. Shadak zachichotał.

– Niektórych ludzi trudno zabić – powiedział poecie. We dwóch podnieśli Drussa z ziemi. – Ona jest tam – powiedział Druss, patrząc na powoli malejący na horyzoncie statek. – Wiem, przyjacielu – powiedział łagodnie Shadak. – Odnajdziemy ją. Teraz zaprowadzimy cię do lekarza.

Księga druga DEMON W TOPORZE Prolog Statek wypłynął z portu; wieczorny przypływ łagodnie obmywał jego kadłub. Rowena stała na pokładzie, a obok niej stał maleńki Pudri. Nad nimi, niewidoczny na górnym pokładzie, stał ventryjski kupiec Kabuchek. Wysoki i trupio chudy, spoglądał w kierunku portu. Zobaczył, jak Collan pada pod ciosem nieznanego szermierza, a ogromny drenański wojownik przebija się przez tłum wojowników Collana. „Ciekawe” – pomyślał – „czego też ludzie nie zrobią z miłości”. Wrócił myślami do swoich młodzieńczych lat w Varsipis i uczucia, jakim darzył pannę Harenini. „Czy kochałem ją wtedy?” – zastanawiał się. „Czy też czas ubarwił szare dni młodości?” Statek zakołysał się na falach, zbliżając się do wyjścia z portu i bielejących za nim grzywaczy. Kabuchek zerknął na dziewczynę. Collan tanio ją sprzedał. Pięć tysięcy sztuk srebra za taki dar? Śmieszne. Oczekiwał szarlatanki albo sprytnej sztukmistrzyni. Tymczasem ona zaledwie ujęła jego dłoń, spojrzała mu w oczy i powiedziała tylko jedno słowo: „Harenini”. Kabuchek z trudem ukrył zaskoczenie. Od dwudziestu pięciu lat nie słyszał tego imienia, a ten łotr Collan z pewnością nie mógł wiedzieć o jego młodzieńczym uczuciu. Chociaż już nie wątpił w jej talent, zadał jej jeszcze kilka pytań, po czym rzekł do Collana: – Zdaje się, że posiada jakiś dar – rzekł. – Ile za nią chcesz? – Pięć tysięcy. Kabuchek zwrócił się do sługi, eunucha Pudriego. – Zapłać mu – powiedział, skrywając triumfalny uśmiech i zadowalając się udręczoną miną Collana. – Sam zaprowadzę ją na statek. Teraz, widząc jak blisko przedarł się człowiek z toporem, pogratulował sobie przezorności. Usłyszał łagodny głos Pudriego, przemawiającego do dziewczyny. – Mam nadzieję, że twój mąż nie zginął – mówił Pudri. Kabuchek spojrzał w kierunku portu i zobaczył, że dwaj drenańscy wojownicy klęczą nad nieruchomo leżącym mężczyzną. – On przeżyje – odparła Rowena ze łzami w oczach. – I popłynie za mną. „Jeśli to zrobi”, pomyślał Kabuchek, „każę go zabić”. – Bardzo cię kochał, Pahtai – pocieszał ją Pudri. – Tak jak mąż powinien kochać żonę. To rzadko się zdarza. Ja sam miałem trzy żony i żadna mnie nie kochała. Jednak eunuch nie jest idealnym mężem. Dziewczyna spoglądała na maleńkie postacie na brzegu, aż statek wypłynął z portu i światła

Mashrapuru zmieniły się w maleńkie ogniki. Westchnęła i opadła na ławkę przy relingu. Zwiesiła głowę i z oczu popłynęły jej łzy. Pudri usiadł obok niej, obejmując ją chudym ramieniem. – Tak – szeptał – popłacz sobie. To ci pomoże. Głaszcząc ją po ramieniu, jakby była małym dzieckiem, siedział przy niej i próbował ją pocieszyć. Kabuchek zszedł po schodkach i podszedł do nich. – Zaprowadź ją do mojej kabiny – rozkazał Pudriemu. Rowena zerknęła na surową twarz swego nowego właściciela. Nos miał długi i zakrzywiony jak orli dziób, a skórę ciemniejszą niż jakikolwiek znany jej człowiek, prawie czarną. Jednakże jego oczy pod gęstymi brwiami były jasnoniebieskie. Pudri podniósł się i pomógł jej wstać, po czym razem poszli za ventryjskim kupcem do jego kabiny na dziobie. Tam paliły się lampy, zawieszone na hakach z brązu wbitych w belki niskiego sufitu. Kabuchek usiadł za biurkiem z polerowanego mahoniu. – Powróż. Chcę wiedzieć, jak przebiegnie ta podróż – rozkazał Rowenie. – Ja nie wróżę – odparła. – Nie umiem. Zbył jej słowa machnięciem ręki. – Rób co chcesz, ale muszę to wiedzieć. Morze to zdradliwy żywioł, a ja muszę wiedzieć, jaki czeka nas rejs. Rowena usiadła naprzeciwko niego. – Daj mi rękę – powiedziała. Przechylił się przez biurko i spoliczkował ją. Uderzenie nie było mocne, ale piekące. – Masz zawsze mówić do mnie „panie” – rzekł, nie okazując gniewu. Wbił jasnoniebieskie oczy w jej twarz, szukając na niej śladu złości czy wyzwania, lecz napotkał tylko spokojne spojrzenie orzechowych oczu, które zdawały się go oceniać. Zdumiewające, ale przez chwilę miał ochotę przeprosić za to, że ją uderzył. Nie chciał sprawić jej bólu, tylko przypomnieć, kto tutaj jest panem. Odchrząknął. – Oczekuję, że szybko nauczysz się należycie zachować w ventryjskim domu. Będziesz miała dobrą opiekę i wyżywienie. Twój pokój będzie ciepły w zimie i chłodny w lecie. Jednak jesteś niewolnicą. Musisz to zrozumieć. Jesteś moją własnością. Należysz do mnie. Rozumiesz? – Rozumiem... panie – odparła dziewczyna. Ostatnie słowo wypowiedziała z lekkim naciskiem, ale bez ironii. – Bardzo dobrze. Teraz możemy przejść do ważniejszych spraw. Wyciągnął rękę. Rowena ujęła ją i dotknęła otwartej dłoni. Z początku widziała tylko szczegóły z niedalekiej przeszłości, jego zmowę ze zdrajcami, którzy zamordowali ventryjskiego cesarza. Jednym z nich był człowiek o orlich rysach twarzy. Kabuchek klęczał przed nim, a on

miał krew na rękawie. W myślach usłyszała głos szepczący jego imię – Shabag. – Co mówisz? – syknął Kabuchek. Rowena zamrugała oczami i zrozumiała, że musiała powtórzyć na głos to imię. – Widzę wysokiego mężczyznę z krwią na rękawie. Klęczysz przed nim i... – Przyszłość, dziewczyno! Nie przeszłość. – Na pokładzie nad ich głowami rozległ się dźwięk przypominający łopot skrzydeł gigantycznego ptaka. Rowena drgnęła. – Stawiają żagiel – rzekł Kabuchek. – Skup się, dziewczyno! Zamknąwszy oczy, Rowena pozwoliła błądzić myślom. Spoglądała z wysoka na statek, unoszący się na gładkim morzu pod bezchmurnym, niebieskim niebem. Nagle w polu widzenia pojawił się inny statek, trirema. Biała piana tryskała spod trzech rzędów jej wioseł, gdy cięła fale, zmierzając prosto na nich. Rowena patrzyła, jak oba statki wpadają na siebie, a ludzie nikną pod wodą, gdzie śmigają ku nim smukłe, szare ryby. Morze spłynęło krwią; widziała bestie o zębatych paszczach, rozszarpujące bezbronnych marynarzy, miotających się w wodzie. Bitwa była krótka i zażarta. Rowena zobaczyła siebie i Pudriego oraz wysokiego Kabucheka, jak gramolą się przez reling i skaczą w wodę. Zębate bestie otoczyły ich, a potem runęły do ataku. Nie mogła już na to patrzeć, więc powróciła myślami do rzeczywistości i otworzyła oczy. – No i co widziałaś? – zapytał Kabuchek. – Triremę z czarnymi żaglami, panie. – Earin Shad – szepnął Pudri, blady i przestraszony. – Uciekliśmy mu? – zapytał Kabuchek. – Tak – odparła beznamiętnie Rowena, czując bezbrzeżną rozpacz. – Uciekliśmy Earinowi Shadowi. – Dobrze. Jestem zadowolony – oznajmił Kabuchek. Spojrzał na Pudriego. – Zaprowadź ją do kabiny i daj jej coś do jedzenia. Wygląda na wyczerpaną. Pudri poprowadził Rowenę wąskim korytarzykiem, do maleńkich drzwi. Pchnął je i wszedł do środka. – Łóżko jest bardzo małe, ale ty nie jesteś duża. Myślę, że będzie ci wygodnie, Pahtai. Rowena tępo kiwnęła głową i usiadła. – Ujrzałaś więcej niż powiedziałaś panu – rzekł. – Tak. Widziałam wielkie ryby, ogromne, o straszliwych zębiskach. – Rekiny – mruknął Pudri, siadając przy niej. – Ten statek zostanie zatopiony – powiedziała mu. – A ty, ja i Kabuchek skoczymy w morze, między czekające tam bestie.

Rozdział 1 Sieben siedział w poczekalni. Promienie słońca wpadały przez wąskie okno za jego plecami. Słyszał ciche głosy dobiegające z komnaty – basowy i błagalny głos mężczyzny oraz szorstkie odpowiedzi staruchy. Stłumione przez grube dębowe drzwi i kamienne mury, słowa były niezrozumiałe – i bardzo dobrze, gdyż Sieben nie miał ochoty przysłuchiwać się tej rozmowie. Starucha miała wielu klientów, najczęściej pragnących zamordować rywali – a przynajmniej tak głosiła plotka, którą słyszał. Zamknął oczy i skupił myśli na smugach światła oraz tańczących w nich drobinach kurzu. W pomieszczeniu nie było żadnych mebli poza trzema stołkami ze zwykłego, nie pomalowanego drewna. Były bardzo kiepsko pozbijane i Sieben domyślił się, że zostały kupione w południowej dzielnicy, gdzie biedni wydawali swoje z trudem zarobione pieniądze. Machinalnie przeciął dłonią smugę światła. Pył rozproszył się i zawirował. Otworzyły się dębowe drzwi i wyszedł z nich mężczyzna w średnim wieku. Na widok Siebena pospiesznie odwrócił twarz i wyszedł z budynku. Poeta wstał i podszedł do otwartych drzwi. Znajdująca się za nimi komnata była niewiele lepiej umeblowana od poczekalni. Stał w niej szeroki stół na koślawych nogach, dwa drewniane krzesła i okno z jedną okiennicą. Przez szpary nie wpadał żaden promyk słońca; Sieben zauważył, że zatkano je starymi szmatami. – Chyba wystarczyłaby zasłona – zauważył, udając pewność siebie, której wcale nie czuł. Starucha uśmiechnęła się, siedząc z nieprzeniknioną miną w świetle ustawionej przed nią na stole, czerwonej lampy. – Siadaj – powiedziała. Zrobił to, starając się opanować odrazę, jaką budził w nim widok jej potwornej brzydoty. Kiedy otworzyła usta, ukazała mieniące się wszystkimi barwami tęczy zęby – zielone, szare i zbrązowiałe od próchnicy. Jej oczy były załzawione, a lewe częściowo zasłonięte kataraktą. Nosiła luźną, czerwoną i wyblakłą szatę, a na szyi złoty amulet, który częściowo niknął w fałdach pomarszczonej skóry. – Połóż złoto na stole – zażądała. Z sakiewki u boku wyjął sztukę złota i podsunął w jej stronę. Nie wyciągnęła ręki po monetę, tylko spojrzała mu w oczy. – Czego ode mnie chcesz? – zapytała. – Mój przyjaciel umiera. – Ten młody rębacz. – Tak. Lekarze zrobili wszystko, co w ich mocy, ale trucizna dostała się do płuc i rana na plecach nie chce się zagoić. – Czy masz przy sobie coś, co należy do niego?

Sieben skinął głową i wyjął zza pasa nabijaną srebrem rękawicę. Wzięła ją od niego i siedziała w milczeniu, wodząc zrogowaciałym kciukiem po skórze i metalu. – Leczy go Calvar Syn – mruknęła. – Co powiedział? – Tylko to, że Druss powinien już nie żyć. Trucizna rozchodzi się po jego organizmie. Podają mu płyny, ale gwałtownie traci na wadze i od czterech dni nie otworzył oczu. – Co mam zrobić? – spytała. Wzruszył ramionami. – Powiadają, że znakomicie znasz się na ziołach. Pomyślałem, że może tobie uda się go uratować. Zaśmiała się, sucho i chrapliwie. – Moje zioła zazwyczaj nie ratują życia, Siebenie. – Położyła rękawicę na stole i odchyliła się na krześle. – On cierpi – powiedziała. – Stracił żonę, a wraz z nią wolę życia. Bez tego nie ma nadziei. – A więc nic nie możesz na to poradzić? – Na brak woli? Nie. Jednak jego żona przebywa na pokładzie statku płynącego do Ventrii i jest bezpieczna – na razie. Jednak tam szaleje wojna i kto wie, co się stanie z niewolnicą, kiedy dotrze do tego wstrząsanego niepokojami kontynentu. Wróć do szpitala. Zabierz przyjaciela do tego domu, który wynajął dla was Shadak. – A więc on umrze? Uśmiechnęła się i Sieben odwrócił oczy od jej spróchniałych zębów. – Może... Umieść go w pokoju, do którego rano zagląda słońce i połóż przy nim jego topór, tak żeby dotykał palcami rękojeści. Jej ręka śmignęła jak atakujący wąż nad stołem i sztuka złota zniknęła w jej dłoni. – Tylko tyle możesz mi powiedzieć za sztukę złota? – Nic więcej nie potrzebujesz wiedzieć. Połóż jego dłoń na rękojeści. Sieben wstał. – Oczekiwałem czegoś więcej. – Życie jest pełne rozczarowań, Siebenie. Ruszył do drzwi, ale zatrzymał go jej głos. – Nie dotykaj ostrza – ostrzegła. – Co? – Uważaj, kiedy będziesz niósł tę broń. Pokręcił głową i opuścił jej dom. Słońce skryło się teraz za ciemnymi chmurami i zaczął padać deszcz. Druss siedział samotny i znużony na szczycie góry. Niebo nad nim było szare i ponure,

a ziemia wokół naga i sucha. Spojrzał na wznoszące się w oddali szczyty i z trudem podniósł się z ziemi. Kolana uginały się pod nim, bo wspinał się już tak długo, że zupełnie stracił poczucie czasu. Wiedział tylko, że na najwyższym szczycie czeka Rowena, a on musi ją odnaleźć. Jakieś dwadzieścia kroków przed nim znajdowała się wystająca skała i Druss ruszył ku niej, zmuszając obolałe kończyny do dźwigania zmęczonego ciała. Krew płynęła mu z rany na plecach, przez co każdy krok był jeszcze bardziej niepewny. Upadł. Potem poczołgał się dalej. Wydawało mu się, że minęło wiele godzin. Spojrzał w górę. Turnia znajdowała się czterdzieści kroków dalej. Przez chwilę ogarnęła go rozpacz, ale potem pochłonęła go fala wściekłości. Poczołgał się dalej. Dalej. – Nie poddam się – syknął. – Nigdy. Coś zimnego dotknęło jego ręki i zacisnął palce na gładkiej stali. Potem usłyszał głos: – Wróciłem, bracie. Coś w tych słowach zmroziło go. Spojrzał w dół, na srebrzysty topór, i poczuł, że jego rany goją się, a ciało odzyskuje siły. Zwinnie wstał i popatrzył na górę. Teraz była zaledwie pagórkiem. Raźnie pomaszerował na szczyt. I ocknął się. Calvar Syn poklepał Drussa po plecach. – Włóż koszulę, młodzieńcze – powiedział. – Rany w końcu się zagoiły. Są jeszcze trochę nabrzmiałe, ale krew jest czysta i nie wdała się gangrena. Gratuluję ci silnego organizmu. Druss kiwnął głową, ale nie odpowiedział. Powoli i ostrożnie wciągnął koszulę z szarej wełny, a potem wyczerpany wyciągnął się na łóżku. Calvar Syn wyciągnął rękę i delikatnie przyłożył wskazujący palec do tętnicy na szyi młodzieńca. Puls był nierówny i szybki, ale tego należało oczekiwać po takiej infekcji. – Zrób głęboki wdech – polecił chirurg i Druss usłuchał. – Prawe płuco nadal nie jest w pełni sprawne, ale to wkrótce minie. Chcę, żebyś dużo przesiadywał w ogrodzie. Korzystaj ze słońca i morskiego powietrza. Lekarz wstał i opuścił pokój, po czym przeszedł długimi korytarzami do ogrodu na tyłach domu. Tam zobaczył poetę, Siebena, siedzącego pod rozłożystym wiązem i rzucającego kamyki do sztucznego stawku. Calvar Syn podszedł do niego. – Twój przyjaciel wraca do zdrowia, ale nie tak szybko, jak oczekiwałem – rzekł. – Puściłeś mu krew? – Nie. Już nie ma gorączki. Jest bardzo cichy... zamknięty w sobie. Sieben skinął głową. – Porwano mu żonę.

– To na pewno smutne, ale na świecie są inne kobiety – zauważył lekarz. – Nie dla niego. On ją kocha i popłynie za nią. – Poszukiwania zajmą mu resztę życia – rzekł Calvar. – Czy on ma pojęcie, jak wielki jest ventryjski kontynent? Tam są tysiące tysięcy miasteczek i wiosek oraz ponad trzysta dużych miast. A poza tym toczy się wojna. Statki przestały tam pływać. Jak się tam dostanie? – Oczywiście, że on to rozumie. Jednak to jest Druss, a nie ty czy ja, doktorze. – Poeta zachichotał i cisnął następny kamyk. – To bohater o staromodnych zasadach. Teraz rzadko się takich widuje. Znajdzie jakiś sposób. Calvar odchrząknął. – Hmm. No cóż, twój staromodny bohater jest teraz słaby jak trzydniowe jagnię. Pogrążył się w melancholii i jeśli się z niej nie otrząśnie, to nie sądzę, aby wyzdrowiał. Podawaj mu dużo mięsa i owoców. Powinien jeść, bo stracił wiele krwi. Ponownie odchrząknął i wstał. – Czy jeszcze coś? – zapytał poeta. Calvar zaklął w duchu. Zawsze to samo. Kiedy ludzie są chorzy, natychmiast posyłają po lekarza. Kiedy trzeba zapłacić rachunek... Nikt nie oczekuje od piekarza, że będzie za darmo rozdawał chleb. Dlaczego lekarz ma pracować za darmo? – Jest jeszcze kwestia mojego honorarium – rzekł zimno. – Ach tak. Ile? – Trzydzieści raq. – Na jaja Shema! Nic dziwnego, że wy, chirurdzy, mieszkacie w pałacach. Calvar westchnął, ale trzymał nerwy na wodzy. – Nie mieszkam w pałacu. Mam mały domek na północy. A lekarze żądają takich wysokich honorariów, ponieważ od wielu pacjentów nie mogą wyegzekwować pieniędzy. Twój przyjaciel chorował przez dwa miesiące. Przez ten czas ponad trzydzieści razy odwiedziłem ten dom i musiałem zakupić wiele drogich ziół. Już trzykrotnie obiecywałeś zapłacić rachunek. I za każdym razem pytałeś, ile jesteś winien. Masz pieniądze? – Nie – przyznał Sieben. – A ile masz? – Pięć raq. Calvar wyciągnął rękę i Sieben wręczył mu pieniądze. – Masz tydzień, żeby zdobyć resztę. Potem powiadomię straż. W Mashrapurze obowiązuje proste prawo: jeśli nie płacisz długów, twój majątek zostaje objęty sekwestrem. Ponieważ ten

dom nie należy do ciebie, a o ile wiem, nie masz stałego źródła dochodu, możesz zostać wtrącony do więzienia i sprzedany jako niewolnik. A więc do zobaczenia za tydzień. Calvar odwrócił się i poszedł przez ogród, kipiąc z gniewu. Jeszcze jeden nieściągalny dług. „Pewnego dnia naprawdę zawiadomię straż”, obiecał sobie w duchu. Kroczył przez wąskie uliczki, a torba lekarska obijała mu się na wąskich ramionach. – Doktorze! Doktorze! – usłyszał kobiecy głos, i obróciwszy się, zobaczył biegnącą ku niemu dziewczynę. Westchnął i czekał. – Może pan ze mną pójść? Mój syn ma gorączkę. Calvar spojrzał na kobietę. Jej suknia była nędzna i stara. Na nogach nie miała butów. – A czym mi zapłacisz? – zapytał, nadal rozgniewany. Przez chwilę stała w milczeniu. – Może pan wziąć wszystko, co mam – odparła po prostu. Pokręcił głową, zapominając o gniewie. – To nie będzie konieczne – powiedział jej z zawodowym uśmiechem. Wrócił do domu trochę po północy. Sługa zostawił mu zimne mięso i ser. Calvar wyciągnął się na obitej skórą sofie i pociągnął łyk czerwonego wina. Potem rozwiązał mieszek i wysypał monety na stół. Trzy raq potoczyły się po drewnianym blacie. – Nigdy się nie wzbogacisz, Calvarze – powiedział z krzywym uśmiechem. Siedział przy chłopcu, kiedy jego matka poszła kupić jedzenie. Wróciła z jajkami, mięsem, mlekiem i chlebem. Jej twarz jaśniała radością. Ten widok wart był dwóch raq, pomyślał Calvar. Druss powoli wyszedł do ogrodu. Księżyc stał wysoko na niebie, gwiazdy jasno świeciły. Przypomniał sobie wiersz Siebena: Lśniący pył w legowisku nocy. Tak, tak właśnie wyglądały teraz gwiazdy. Ciężko dysząc, dotarł do ławki otaczającej pień wiązu. „Głęboko oddychać” – nakazał chirurg. Głęboko? Miał wrażenie, że w płucach utkwił mu ogromny kamień, blokując przepływ powietrza. Strzała z kuszy przeszła na wylot, ale wbiła w ranę kawałeczek wełnianej koszuli, a ten spowodował zatrucie, które pozbawiło go sił. Wiał chłodny wiatr i wokół drzew krążyły nietoperze. Siła. Druss dopiero teraz zrozumiał, że nie doceniał ogromnej siły swego ciała. Jeden mały bełt z kuszy i pchnięcie nożem zmieniło go w ten nędzny, słaby wrak człowieka. Jak w takim stanie ma ocalić Rowenę? Rozpacz ścisnęła mu serce żelazną pięścią. Ocalić? Nawet nie miał pojęcia, gdzie była, wiedział tylko, że dzielą go od niej tysiące mil. Żadne statki nie pływały do Ventrii, a nawet gdyby jakiś znalazł, nie miał złota na opłacenie podróży. Spojrzał na dom i światło palące się w oknie pokoju Siebena. To był piękny dom, ładniejszy

od wszystkich, w jakich dotychczas Druss mieszkał. Shadak załatwił dla nich wynajem od właściciela, który utknął w Ventrii. Wkrótce jednak powinni zapłacić czynsz. Chirurg powiedział, że miną co najmniej dwa miesiące, zanim Druss zacznie wracać do sił. „Do tego czasu umrzemy z głodu” – pomyślał. Podniósł się z ławki i przeszedł pod wysoki mur na tyłach ogrodu. Zanim tam dotarł, nogi uginały się pod nim i spazmatycznie łapał ustami powietrze. Dom wydawał się stać bardzo daleko. Druss skierował się ku niemu, ale musiał przystanąć przy stawku i usiąść na brzegu. Opryskał sobie twarz wodą, zaczekał, aż wrócą mu resztki sił, a potem wstał, i potykając się, ruszył do tylnych drzwi. Żelazna brama na końcu ogrodu była teraz pogrążona w cieniu. Chętnie poszedłby do niej, ale nie potrafił. Kiedy miał wejść do budynku, kątem oka dostrzegł jakiś ruch. Obrócił się; z cienia wyłonił się człowiek. – Dobrze widzieć cię żywym – powiedział stary Thom. Druss uśmiechnął się. – Na frontowych drzwiach jest ozdobna kołatka – rzekł. – Nie wiedziałem, czy będę tu mile widziany – odparł gość. Druss zaprowadził go do domu, skręcając w lewo, do dużego salonu z czterema sofami i sześcioma miękkimi fotelami. Thom podszedł do paleniska, od dogasających węgli odpalił świeczkę, a od niej wiszącą na ścianie lampę naftową. – Napij się czegoś – zaproponował Druss. Stary Thom nalał sobie puchar wina, a drugi podał młodzieńcowi. – Straciłeś sporo ciała i wyglądasz jak starzec – powiedział wesoło. – Rzeczywiście, bywało lepiej. – Zdaje się, że Shadak porozmawiał z urzędnikami. Nie będą cię ścigać za tę potyczkę na przystani. Dobrze mieć przyjaciół, co? I nie przejmuj się Calvarem Synem. – Dlaczego miałbym się przejmować? – Niezapłacony dług. Mógłby sprzedać was jako niewolników, ale nie zrobi tego. Ma miękkie serce. – Myślałem, że Sieben mu zapłacił. U nikogo nie będę zadłużony. – Piękne słowa, chłopcze. Za piękne słówka i szeląga możesz kupić mnóstwo chleba. – Zdobędę pieniądze i zapłacę mu – obiecał Druss. – Pewnie, że tak, chłopcze. Najlepiej na arenie. Tylko najpierw musisz odzyskać siły. Musisz wziąć się do roboty – chociaż język może mi sczernieć za to, że tak mówię. – Potrzebuję czasu – rzekł Druss. – Masz go niewiele. Borcha cię szuka. Zniszczyłeś jego reputację i powiada, że zatłucze cię, kiedy wpadniesz w jego ręce.

– Naprawdę? – syknął Druss z roziskrzonym wzrokiem. – No, teraz już lepiej, mój chudy przyjacielu! Gniew, oto czego ci trzeba! No dobrze, teraz cię opuszczę. Nawiasem mówiąc, na zachód od miasta wycinają drzewa pod nowe budynki. Szukają robotników. Dwa srebrne pensy dziennie. Niewiele, ale zawsze to jakaś praca. – Pomyślę o tym. – Zostawię cię, żebyś odpoczął, chłopcze. Wyglądasz tak, jakbyś tego potrzebował. Druss spoglądał za odchodzącym mężczyzną, a potem ponownie wyszedł do ogrodu. Bolały go wszystkie mięśnie, a serce łomotało mu w piersi. Jednak oczami duszy wciąż widział twarz Borchy i trzykrotnie przeszedł do bramy i z powrotem. Trzy razy... Vintar wstał z łóżka, poruszając się cicho, żeby nie zbudzić czterech kapłanów, z którymi dzielił pokoik w południowym skrzydle. Włożył długi, biały habit z szorstkiej wełny, po czym poszedł boso po zimnych kamieniach korytarza oraz krętych schodach wiodących na stare blanki. Stamtąd widział łańcuch górski oddzielający Lentrię od ziem Drenan. Księżyc stał wysoko na bezchmurnym niebie. Za świątynią ciągnął się las, wysrebrzony widmowym blaskiem. – Noc to dobra pora na medytacje, synu – rzekł opat, wychodząc z cienia. – Powinieneś jednak oszczędzać siły na dzień. Zaniedbujesz ćwiczenia szermiercze. Opat był barczystym, mocno zbudowanym mężczyzną, niegdyś najemnym żołnierzem. Na twarzy miał poszarpaną bliznę, ciągnącą się od prawej kości policzkowej do dolnej szczęki. – Nie przyszedłem tu medytować, ojcze. Nie mogę przestać myśleć o tej kobiecie. – Tej porwanej przez łowców niewolników? – Tak. Prześladuje mnie jej twarz. – Jesteś tutaj, ponieważ twoi rodzice powierzyli cię mojej pieczy, ale pozostajesz dobrowolnie. Jeśli pragniesz odejść i odszukać tę dziewczynę, możesz to zrobić. Trzydziestu przeżyje to, Vintarze. Młody człowiek westchnął. – Nie chcę odchodzić, ojcze. I nie pożądam jej. – Uśmiechnął się ze smutkiem. – Nigdy nie pożądałem żadnej kobiety. Jednak jest w niej coś takiego, że nie mogę o niej zapomnieć. – Chodź ze mną, chłopcze. Tutaj jest zimno, a u mnie pali się ogień. Porozmawiamy. Vintar poszedł za krępym opatem do zachodniego skrzydła i obaj siedli w gabinecie, gdy świt zaróżowił szare niebo. – Czasami – rzekł opat, stawiając na palenisku miedziany czajnik – trudno zrozumieć wolę Źródła. Znałem ludzi, którzy pragnęli podróżować do dalekich krain. Modlili się o znak. Zadziwiające, ale okazywało się, że Źródło skłaniało ich, by robili to, czego pragnęli.

Powiedziałem „zadziwiające”, gdyż wiem z doświadczenia, że Źródło rzadko posyła człowieka tam, gdzie on pragnie się udać. To jest częścią ofiary, jaką składamy, służąc Jemu. Rozumiesz, nie mówię, że tak nigdy się nie dzieje, gdyż byłaby to arogancja. Nie, lecz kiedy ktoś modli się o znak, powinien czynić to z otwartym umysłem, odsuwając na bok swoje własne pragnienia. Czajnik zaczął syczeć i kłęby pary buchnęły z jego zakrzywionego dzióbka. Biorąc go przez ścierkę, opat nalał wody do drugiego naczynia, do którego wsypał suche zioła. Umieścił czajniczek na palenisku i usiadł w starym, obitym skórą fotelu. – Źródło bardzo rzadko przemawia do nas bezpośrednio, więc powstaje pytanie: skąd wiemy, czego od nas oczekuje? To bardzo skomplikowane sprawy. Ty wolisz opuszczać ćwiczenia i szybować po niebie. Robiąc to, uratowałeś ducha młodej kobiety i zaprowadziłeś go z powrotem do jej udręczonego ciała. Zbieg okoliczności? Nie wierzę w takie przypadki. Dlatego też uważam, chociaż mogę się mylić, że Źródło doprowadziło cię do niej. I dlatego nie możesz teraz przestać o niej myśleć. Twoje sprawy z nią jeszcze się nie skończyły. – Sądzisz, że powinienem ją odszukać? – Tak. Przejdź do biblioteki w południowym skrzydle. Za nią znajduje się niewielka cela. Usprawiedliwię twoją nieobecność na jutrzejszych zajęciach. – Tylko jak mam ją odnaleźć, lordzie opacie? Była niewolnicą. Może być gdziekolwiek. – Zacznij od człowieka, który ją zgwałcił. Znasz jego imię – Collan. Wiesz, gdzie zamierzał ją zabrać. Do Mashrapuru. Tam rozpocznij swoje poszukiwania. Opat nalał herbatę do glinianych kubków. Pachniała słodko i kusząco. – Jestem najmniej utalentowanym ze wszystkich kapłanów – rzekł ze smutkiem Vintar. – Może powinienem pomodlić się o to, aby Źródło posłało kogoś silniejszego? Opat zachichotał. – To takie dziwne, chłopcze. Wielu ludzi powiada, że chce służyć Panu Wszechpokoju. Jednak tylko radą. „Och, mój Boże, jesteś najcudowniejszy, gdyż stworzyłeś wszystkie te planety i gwiazdy, jednakże pomyliłeś się, wybierając mnie. Wiem to, gdyż jestem Vintar i jestem słaby.” – Kpisz ze mnie, ojcze. – Oczywiście, że kpię. Tylko że robię to z miłością w sercu. Byłem żołnierzem, zabójcą, pijakiem, kobieciarzem. Jak myślisz, jak się czułem, kiedy z Jego woli dołączyłem do Trzydziestu? A gdy moi bracia kapłani stanęli w obliczu śmierci, możesz sobie wyobrazić, co czułem, kiedy powiedziano mi, że ja jeden muszę przeżyć? Miałem zostać nowym opatem. Miałem zebrać nowych Trzydziestu. Och, Vintarze, tyle jeszcze musisz się nauczyć. Znajdź tę

dziewczynę. Wierzę, iż robiąc to, odnajdziesz także siebie. Młody kapłan dopił herbatę i wstał. – Dziękuję, ojcze, za twoją dobroć. – Mówiłeś mi, że ona ma męża, który jej szuka. – Tak. Nazywa się Druss. – Może nadal jest w Mashrapurze. Godzinę później duch młodego kapłana unosił się w jasnym niebie nad miastem. Chociaż z tak wielkiej wysokości domy i pałace wydawały się malutkie jak dziecięce klocki, czuł pulsujące serce Mashrapuru, niczym budzącą się bestię: wygłodniałą, opętaną chciwością i żądzą. Z miasta emanowały mroczne emocje, napełniając jego myśli i wytrącając z równowagi, którą z takim trudem osiągnął. Opadł niżej. Teraz widział podążających do pracy dokerów, dziwki wychodzące na poranne łowy oraz kupców otwierających sklepy i stragany. Od czego zacząć? Nie miał pojęcia. Godzinami szybował bez celu, zaglądając w ten czy tamten umysł lub myśli, szukając informacji o Collanie, Rowenie lub Drussie. Nie znalazł niczego prócz chciwości, żądzy i głodu, a czasem – chociaż rzadko – miłości. Znużony i przygnębiony, był już gotowy wrócić do świątyni, kiedy poczuł nagłe przyciąganie, jakby ktoś ciągnął go na sznurze. W panice próbował się wyrwać, lecz chociaż wytężał wszystkie siły, został ściągnięty do komnaty o zasłoniętych oknach. Przy czerwonej lampie siedziała tam stara kobieta. Spojrzała na niego, unoszącego się tuż pod sufitem. – Ach, co za uczta dla moich oczu, mój śliczny – powiedziała. Zaskoczony Vintar nagle uświadomił sobie, że jest nagi, i natychmiast oblekł się w białą szatę. Stara zaśmiała się sucho. – W dodatku skromniś. – Nagle uśmiech zniknął z jej ust, a wraz z nim dobry humor. – Co tutaj robisz? To moje miasto, dzieciaku. – Jestem kapłanem, pani – rzekł. – Szukam wiadomości o kobiecie imieniem Rowena, żonie Drussa, niewolnicy Collana. – Dlaczego? – Opat kazał mi ją odnaleźć. Wierzy, iż Źródło każe nam ją chronić. – Tobie? – Odzyskała dobry humor. – Chłopcze, ty nie potrafisz nawet obronić się przed starą wiedźmą. Gdybym chciała, mogłabym posłać twoją duszę do piekła. – Dlaczego miałabyś zrobić coś tak okrutnego? Milczała przez chwilę. – Dla kaprysu lub przyjemności. Co mi ofiarujesz w zamian za darowanie ci życia?

– Niczego nie mam. – Ależ masz – powiedziała. Zamknęła oczy i zobaczył, jak jej duch opuszcza ciało. Przybrała postać pięknej kobiety, młodej i zgrabnej, o złotych włosach i wielkich niebieskich oczach. – Czy ta forma ci odpowiada? – Oczywiście. Jest nieskazitelna. Czy tak wyglądałaś, kiedy byłaś młoda? – Nie, zawsze byłam brzydka. Po prostu taką masz mnie widzieć. Zbliżyła się do niego i pogłaskała jego twarz. Jej palce były miękkie i poczuł podniecenie. – Proszę, przestań – powiedział. – Dlaczego? Czy to nie jest przyjemne? Dotknęła dłonią jego szat i te natychmiast znikły. – Owszem, jest. Tylko że moje śluby nie pozwalają na cielesne przyjemności. – Głuptasie – szepnęła mu do ucha. – Nie jesteśmy cieleśni. Jesteśmy duchami. – Nie – odparł stanowczo i w mgnieniu oka przemienił się w staruszkę siedzącą przy stole. – Sprytny chłopiec – powiedziała piękna zjawa. – Tak, bardzo sprytny. I w dodatku zręczny. Nie wiem, czy to mi się podoba, ale ma w sobie urok czegoś nowego. Bardzo dobrze. Pomogę ci. Poczuł, że trzymające go niewidzialne pęta znikają, tak samo jak zjawa. Starucha otworzyła oczy. – Była na morzu, na płynącym do Ventrii statku, który został zaatakowany. Skoczyła do wody i pożarły ją rekiny. Vintar wzdrygnął się i wykrzyknął: – To moja wina! Powinienem był znaleźć ją wcześniej. – Wracaj do świątyni, chłopcze. Mój czas jest cenny, klienci czekają. Roześmiała się i machnęła ręką. Ponownie poczuł działanie tej siły. Wypchnęła go z komnaty i rzuciła wysoko w niebo nad Mashrapurem. Vintar wrócił do swojej celi w świątyni, gdzie jego duch ponownie stopił się z ciałem. Jak zawsze po tym miał nudności i zawroty głowy. Leżał przez długą chwilę, rozkoszując się ciężarem swego ciała, dotykiem szorstkiego koca. Było mu bardzo smutno. Posiadał dar przewyższający uzdolnienia przeciętnego człowieka, a jednak ten talent nie dawał mu żadnej radości. Rodzice traktowali go z chłodnym szacunkiem, przestraszeni jego niesamowitymi zdolnościami. Kiedy pewnego jesiennego wieczoru przybył do nich opat i zaproponował, że zaopiekuje się ich synem, przyjęli to z radością i ulgą. Nie miało dla nich znaczenia, że opat reprezentował świątynię Trzydziestu, w której tak uzdolnieni młodzi ludzie szkolili się i uczyli w jednym tylko celu – aby zginąć w bitwie na jakiejś wojnie i w ten sposób połączyć się ze

Źródłem. Perspektywa jego śmierci nie przerażała rodziców, którzy nigdy nie traktowali go jak ludzką istotę, ciało z ich ciała i krew z ich krwi. Uważali go za odmieńca, prawie demona. Nie miał przyjaciół. Kto chciałby zadawać się z chłopcem, który potrafi czytać w myślach, zajrzeć w najciemniejsze zakątki duszy i poznać wszystkie sekrety? Nawet w świątyni był sam, nie umiejąc cieszyć się towarzystwem innych, dorównujących mu zdolnościami. A teraz przegapił sposobność dopomożenia młodej kobiecie, uratowania jej życia. Usiadł i westchnął. Starucha była czarownicą, wyczuwał emanujące z niej zło. Mimo to podnieciła go wyczarowana przez nią zjawa. Nie potrafił się oprzeć nawet takiemu niegroźnemu złu. Nagle, jak cios między oczy, uderzyła go nowa myśl. Zło! Złośliwość maszerowała pod rękę z kłamstwem w mrocznych otchłaniach zła. Starucha mogła go oszukać! Położył się i oczyścił umysł, ponownie uwalniając ducha. Opuścił świątynię i poszybował nad oceanem, wypatrując statku i modląc się o to, żeby nie było za późno. Na wschodzie zbierały się chmury zapowiadające sztorm. Vintar leciał tuż nad wodą, oczami duszy rozglądając się wokół. Czterdzieści mil od brzegu Ventrii zobaczył statki – triremę z ogromnym czarnym żaglem oraz usiłujący jej umknąć mniejszy statek handlowy. Ten ostatni próbował zmienić kurs, lecz trirema wpadła na niego. Okuty brązem taran uderzył w śródokręcie, łamiąc deski i wbijając się w serce statku. Z dziobu triremy zeskakiwali uzbrojeni ludzie. Na tylnym pokładzie Vintar dostrzegł młodą kobietę w białej szacie oraz dwóch mężczyzn – jednego wysokiego i śniadoskórego, drugiego małego i wątłego. Wszyscy troje skoczyli w fale. Rekiny pomknęły ku nim. Vintar podleciał do Roweny, duchową ręką dotykając jej ramienia, gdy szamotała się w wodzie, chwytając kawałek belki. Dwaj mężczyźni unosili się na falach obok niej. – Uspokój się, Roweno – przykazał jej Vintar. Jakiś rekin rzucił się na pływającą trójkę i Vintar wniknął w jego umysł, smakując pustkę nie-myśli, emocjonalny chłód, dręczący zwierzę głód. Stał się rekinem, spoglądającym na świat czarnymi, nieruchomymi ślepiami, odbierającym otoczenie zmysłami stokrotnie, a może tysiąckrotnie czulszymi od ludzkich. Kolejny rekin, błyskając brzuchem, pomknął w kierunku trojga ludzi, szeroko otwierając paszczę. Vintar machnął ogonem i wpadł na bestię, która odwróciła się i kłapnęła zębami, o włos chybiając jego płetwy grzbietowej. Nagle w wodzie rozszedł się zapach, słodki i kuszący, obiecujący niewyobrażalną przyjemność i zaspokojenie głodu. Niemal odruchowo Vintar popłynął w tamtym kierunku, czując

i widząc pędzące tam inne rekiny. Potem zrozumiał i natychmiast zwolnił. Krew. Piraci rzucali ciała zabitych na pożarcie rekinom. Uwalniając morską bestię spod kontroli, pomknął do Roweny i jej dwóch trzymających się belki towarzyszy. – Każ im uderzać nogami. Musicie stąd odpłynąć – przekazał jej. Usłyszał, jak powtórzyła to pozostałym i cała trójka powoli zaczęła oddalać się od sczepionych statków. Vintar uniósł się wysoko w niebo i spojrzał wokół. W zasięgu wzroku był jeszcze inny statek, handlowy. Młody kapłan popędził w jego stronę. Opadł do stojącego na mostku kapitana i wniknął w jego umysł, każąc mu zapomnieć o żonie, dzieciach, piratach i niepomyślnych wiatrach. Statek miał dwustu wioślarzy i trzydziestu marynarzy. Przewoził wino z Lentrii do Virinis, portowego miasta Naashanu. Vintar przeniknął do ciała kapitana, opanowując je. W płucach znalazł małe ognisko złośliwego nowotworu. Szybko zneutralizował je, przyspieszając mechanizm gojenia i usuwając zrakowaciałe komórki. Następnie przeszedł do umysłu i kazał kapitanowi skierować statek na północny zachód. Kapitan był dobrym i łagodnym człowiekiem. Miał siedmioro dzieci; jedno z nich – najmłodsza córeczka – leżała chora na żółtą febrę, kiedy wypływał z portu. Modlił się o jej wyzdrowienie. Vintar wytyczył nowy kurs w umyśle niczego nie podejrzewającego mężczyzny, a potem wrócił do Roweny. Przyrzekł jej, że wkrótce przypłynie po nich statek. Potem pomknął do triremy piratów. Ci już splądrowali statek i wycofywali swój okręt, wyciągając taran z burty kupieckiego szkunera, pozwalając mu zatonąć. Vintar wniknął w umysł pirackiego kapitana i przeraził się, wyczuwając jego mroczne myśli. Pospiesznie nakazał mu spoglądać z przesądnym lękiem na drugi kupiecki statek. Kazał mu wierzyć, że jest tam mnóstwo żołnierzy, że to zły znak i z pewnością zginąłby przy próbie zaatakowania go. Potem Vintar opuścił jego umysł i z satysfakcją słuchał, jak Earin Shad wydaje rozkazy swoim ludziom, każąc im zmienić kurs i płynąć na północny zachód. Vintar unosił się nad Roweną i dwoma mężczyznami, aż statek kupiecki przypłynął i wziął ich na pokład. Potem ruszył do lentryjskiego portu Chupianin, gdzie uleczył córkę kapitana. Dopiero wtedy wrócił do świątyni, gdzie zastał siedzącego przy jego łóżku opata. – I jak się czujesz, mój chłopcze? – spytał wielebny. – Lepiej niż kiedykolwiek, ojcze. Dziewczyna jest teraz bezpieczna. I wzbogaciłem dwie dusze. – Trzy – poprawił go opat. – Wzbogaciłeś również swoją. – To prawda – przytaknął Vintar. – I dobrze jest być w domu.

Druss nie wierzył własnym oczom, patrząc na panujący na porębie bałagan. Setki ludzi kręciły się tam bez ładu i składu, ścinając drzewa, wyrywając korzenie, wycinając gęste zarośla. Robiono to zupełnie bez głowy. Ścinane drzewa padały na dróżki wykorzystywane przez ludzi z taczkami, którzy usiłowali uporządkować teren. Kiedy czekał na rozmowę z nadzorcą, zobaczył, jak wysoka sosna upadła na grupę ludzi wykopujących korzenie. Nikt nie zginął, ale jeden robotnik miał złamaną rękę, a kilku innych krwawe zadrapania na twarzach lub rękach. Nadzorca, szczupły, lecz brzuchaty mężczyzna, zawołał Drussa. – Kim jesteś? – zapytał. – Drwalem – odparł Druss. – Tutaj każdy podaje się za drwala – rzekł ze znużeniem tamten. – Szukam fachowców. – Na pewno są ci potrzebni – zauważył Druss. – Mam dwadzieścia dni na oczyszczenie tego terenu, a potem kolejne dwadzieścia na przygotowanie go pod nowe budynki. Płaca wynosi dwa srebrne pensy dziennie. – Nadzorca wskazał na krzepkiego, brodatego mężczyznę siedzącego na pniu drzewa. – To jest Togrin, brygadzista. On organizuje pracę i wynajmuje ludzi. – On jest głupcem – rzekł Druss – i ktoś przez niego zginie. – Może i jest głupcem – przyznał nadzorca – ale także bardzo twardym człowiekiem. Nikt się mu nie sprzeciwi. Druss spojrzał na porębę. – Być może to prawda, ale w ten sposób nie macie szans zdążyć na czas. A je nie będę pracował dla kogoś, kto nie wie, co robi. – Chyba jesteś trochę za młody, żeby wygłaszać takie zjadliwe uwagi – mruknął nadzorca. – No to powiedz mi, jak ty zorganizowałbyś pracę. – Przesunąłbym drwali dalej na zachód, a reszcie kazał oczyszczać teren po nich. Jeśli będą nadal robić tak jak teraz, wkrótce trzeba będzie przerwać pracę. Spójrz tam – dodał Druss, wskazując na prawo. Drzewa leżały tam szerokim kręgiem, w środku którego ludzie wykopywali wielkie korzenie. – Dokąd wywiozą te korzenie? – zapytał. – Tam nie ma już ścieżki. Będą musieli zaczekać, aż drzewa zostaną zabrane. Tylko jak dostaną się tam konie, żeby ściągnąć je na łańcuchach? Nadzorca uśmiechnął się. – Masz rację, młody człowieku. Bardzo dobrze. Brygadzista zarabia cztery pensy dziennie. Zajmij jego miejsce i pokaż mi, co potrafisz. Druss zaczerpnął tchu. Mięśnie już go bolały po długim spacerze z domu i dokuczały mu rany na plecach. Nie był w należytej formie, żeby z kimś walczyć, i miał nadzieję, że zdoła uniknąć

konfrontacji. – W jaki sposób sygnalizujecie przerwę w pracy? – zapytał. – W południe uderzamy w dzwon. Jednak to dopiero za trzy godziny. – Uderzcie weń teraz. Nadzorca zachichotał. – To powinno przerwać monotonię – rzekł. – Chcesz, żebym zawiadomił Togrina, że stracił pracę? Druss spojrzał mu w piwne oczy. – Nie, sam mu powiem – odparł. – Dobrze. Ja zajmę się dzwonem. Nadzorca oddalił się, a Druss przeszedł przez porębę i stanął przed siedzącym na pieńku Togrinem. Ten zerknął na niego. Był rosły i barczysty, o grubych ramionach i kwadratowej szczęce. Skryte pod krzaczastymi brwiami oczy były ciemne, niemal czarne. – Szukasz pracy? – zapytał. – Nie. – To zejdź z mojej poręby. Nie lubię gapiów. Po lesie poniosło się bicie dzwonu. Togrin zaklął i wstał, gdy wszyscy wokół wstrzymali pracę. – Co u...? Obrócił się. – Kto uderzył w dzwon? Ludzie zaczęli zbierać się wokół brygadzisty i Druss podszedł do niego. – To ja kazałem uderzyć w dzwon – powiedział. Togrin zmrużył oczy. – A kim ty jesteś, do diabła? – Nowym brygadzistą – odparł Druss. – No, no – rzekł Togrin z szerokim uśmiechem. – Teraz mamy tu dwóch brygadzistów. Myślę, że o jednego za dużo. – Racja – powiedział Druss. Błyskawicznie doskoczył i zadał mu potężny cios w dołek. Powietrze ze świstem uszło z płuc Togrina, który zgiął się, pochylając głowę. Lewa pięść Drussa trafiła go w szczękę i brygadzista rozciągnął się na ziemi. Jeszcze próbował wstać, ale zaraz znieruchomiał. Druss zaczerpnął tchu. Kręciło mu się w głowie i białe iskierki tańczyły mu przed oczami, gdy spojrzał na czekających ludzi. – Nastąpią tu pewne zmiany – powiedział.

Druss powoli odzyskiwał siły. Mięśnie barków i ramion pęczniały z każdym machnięciem siekiery, każdą przerzuconą łopatą twardej ziemi, z każdym szarpnięciem wyrywającym uparcie tkwiące w niej korzenie drzewa. Przez pierwsze pięć dni spał w małym płóciennym namiocie, dostarczonym przez nadzorcę. Nie miał siły, by przejść trzy mile dzielące go od wynajętego domu. I każdego wieczoru, kiedy zapadał w sen, widział oczami duszy dwie twarze: Roweny, którą kochał nad życie, i Borchy, pięściarza, z którym będzie musiał walczyć. W ciszy namiotu opadały go rozmaite myśli. Teraz w innym świetle widział ojca i żałował, że nie poznał go lepiej. Potrzeba było sporo odwagi, żeby żyć, mając za ojca Bardana Zabójcę, wychować dziecko i stworzyć mu dom na pograniczu. Pamiętał ten dzień, kiedy w wiosce pojawił się wędrowny najemnik. Druss był pod wrażeniem jego uzbrojenia: noża, krótkiego miecza i topora oraz pogiętego napierśnika i hełmu. – Ten to musi być naprawdę odważny – powiedział do ojca, z naciskiem wymawiając słowo „naprawdę”. Bress tylko pokiwał głową. Kilka dni później, kiedy szli przez łąkę, pokazał mu dom Egana. – Jeśli chcesz zobaczyć naprawdę odważnego człowieka, chłopcze, to spójrz na niego, kiedy pracuje w polu. Dziesięć lat temu miał farmę na sentrańskiej równinie, ale w nocy napadli na nich Sathulisi i spalili ją. Wtedy przeniósł się na ventryjską granicę, gdzie szarańcza niszczyła mu zbiory przez trzy lata z rzędu. Pożyczył pieniądze, żeby ratować gospodarstwo, i stracił wszystko. Teraz jest tutaj i pracuje od świtu do nocy. To jest prawdziwa odwaga. Nie potrzeba jej wiele, żeby porzucić znojne życie dla wojaczki. Prawdziwi bohaterowie to ci, którzy nigdy się nie poddają. Mimo to chłopiec wiedział swoje. Nie można być jednocześnie bohaterem i wieśniakiem. – Skoro jest tak odważny, to dlaczego nie walczył z Sathulisami? – Miał żonę i troje dzieci, o których musiał myśleć. – A więc uciekł? – Uciekł – potwierdził Bress. – Ja nigdy nie będę unikał walki. – A więc umrzesz młodo – powiedział Bress. Druss usiadł i wrócił myślami do napadu. Co by zrobił, gdyby miał wybierać między walką z łowcami niewolników a ucieczką z Roweną? Tej nocy spał niespokojnie. Szóstego dnia wieczorem, kiedy wracał z wyrębu, zastąpiła mu drogę krępa postać. To był Togrin, były brygadzista. Druss nie widział go od czasu tamtego starcia. Młody rębacz rozejrzał się wokół, szukając innych napastników, ale nie dostrzegł żadnego.

– Możemy porozmawiać? – zapytał Togrin. – Czemu nie? – odparł Druss. Tamten głęboko zaczerpnął tchu. – Potrzebuję pracy – powiedział. – Moja żona choruje. Dzieci nic nie jadły od dwóch dni. Druss spojrzał mu w oczy, dostrzegł w nich zranioną dumę i natychmiast zrozumiał, ile kosztowała go ta prośba o pomoc. – Bądź rano na porębie – powiedział i odszedł. Wracając do domu, czuł się nieswojo, mówiąc sobie, że on nigdy nie upokorzyłby się w taki sposób. Jednak ta myśl budziła w nim dziwne powątpiewanie. Życie w Mashrapurze nie było łatwe. Człowiek liczył się tylko wtedy, jeśli w jakiś sposób przyczyniał się do dobrobytu tutejszej społeczności. Druss zastanawiał się, jak strasznym musi być patrzenie na głodowanie własnych dzieci. O zmierzchu dotarł do domu. Był zmęczony, ale już nie tak śmiertelnie znużony jak przed kilkoma dniami. Siebena nie było w domu. Druss zapalił latarnię i otworzył tylne drzwi do ogrodu, pozwalając, by chłodny wietrzyk wtargnął do domu. Wyjął sakiewkę i przeliczył dwadzieścia cztery srebrne pensy, które zarobił do tej pory. Dwadzieścia było odpowiednikiem jednego raq, a tyle wynosił miesięczny czynsz za wynajmowany dom. W tym tempie nigdy nie spłaci długów. Stary Thom miał rację: mógł zarobić o wiele więcej na arenie. Wspomniał spotkanie z Borchą i straszliwe lanie, jakie wówczas dostał. Doskonale pamiętał ciosy, jakie otrzymał od przeciwnika – a także te, jakie mu zadał. Usłyszał zgrzyt żelaznej furtki na tyłach ogrodu i ujrzał jakąś postać zmierzającą w kierunku domu. W świetle księżyca zabłysła łysa czaszka mężczyzny, który wydawał się olbrzymem, kiedy maszerował w cieniu drzew. Druss podniósł się z krzesła i zmrużył oczy. Borcha przystanął przed drzwiami. – Cóż – zapytał – zaprosisz mnie do środka? Druss wyszedł do ogrodu. – Możesz oberwać tutaj – syknął. – Nie mam pieniędzy, żeby zapłacić za połamane meble. – Strasznie jesteś nerwowy – powiedział przyjaźnie Borcha, wchodząc do domu i rzucając zielony płaszcz na oparcie kanapy. Zaintrygowany, Druss podążył za nim do środka. Wielkolud wyciągnął się na miękkim fotelu, zakładając nogę na nogę i kładąc głowę na oparciu. – Wygodny fotel – pochwalił. – Masz coś do picia? – Czego chcesz? – zapytał Druss, opanowując rosnące zniecierpliwienie. – Wykaż odrobinę gościnności, wieśniaku. Nie wiem, jak u was, ale tam, skąd ja pochodzę, zazwyczaj proponujemy gościowi puchar wina.

– Tam skąd ja pochodzę – odparł Druss – nie pijemy z nieproszonymi gośćmi. – Skąd ta wrogość? Wygrałeś zakład i walczyłeś dobrze. Collan nie usłuchał mojej rady i nie oddał ci żony, a teraz nie żyje. Nie miałem nic wspólnego z napadem. – I pewnie nie przyszedłeś tutaj, żeby szukać zemsty? Borcha zaśmiał się. – Zemsty? Za co? Niczego mi nie ukradłeś. Z pewnością nie pokonałeś mnie – i nie zdołałbyś. Masz siłę, ale brak ci umiejętności. Gdybyśmy potykali się dłużej, w końcu bym zwyciężył. Jednakże masz rację – szukałem cię. Druss usiadł naprzeciw olbrzyma. – Tak powiedział stary Thom. Mówił, że chcesz mnie zabić. Borcha pokręcił głową i uśmiechnął się. – Ten pijany dureń wszystko pokręcił. Powiedz, jak myślisz, ile mam lat? – Co takiego? A skąd mam to wiedzieć, do diabła? – wybuchnął Druss. – Trzydzieści osiem, za dwa miesiące skończę trzydzieści dziewięć. I owszem, wciąż mógłbym pokonać Grassina i zapewne wszystkich innych. Ty jednak pokazałeś mi zwierciadło czasu, Druss. Nikt nie przetrwa wiecznie, nie na arenie. Mój czas minął – tego nauczyło mnie te pięć minut walki z tobą. Twój czas nadchodzi. Tylko, że nie przetrwasz, jeśli nie nauczysz się walczyć. – Tego nie muszę się uczyć. – Tak sądzisz? Za każdym razem, gdy zadajesz cios prawą ręką, opuszczasz lewe ramię. Wszystkie twoje uderzenia idą po łuku. A twoją najsilniejszą obroną jest twardy łeb, który – choćby tak ci się wydawało – nie jest z granitu. Nogi pracują ci jak należy, chociaż mogłyby lepiej, ale masz zbyt wiele słabych punktów. Grassin bezlitośnie je wykorzysta. Zmęczy cię. – To ty tak uważasz – spierał się Druss. – Nie zrozum mnie źle, chłopcze. Jesteś dobry. Masz serce do walki i ogromną siłę. Wiesz jednak, jak się czułeś po czterech minutach starcia ze mną. A większość walk trwa dziesięć razy dłużej. – Moja tyle nie potrwa. Borcha zachichotał. – Z Grassinem tyle potrwa. Nie pozwól, by zaślepiła cię pycha, Druss. Mówią, że jesteś drwalem. Kiedy pierwszy raz wziąłeś do ręki topór, czy za każdym razem trafiałeś nim tam, gdzie chciałeś? – Nie – przyznał młodzieniec. – Tak samo jest w walce. Mogę nauczyć cię różnych stylów uderzeń i jeszcze więcej

sposobów obrony. Mogę pokazać ci, jak markować ciosy i sprowokować przeciwnika, żeby się odsłonił. – Być może, tylko dlaczego miałbyś to robić? – Z powodu dumy – rzekł Borcha. – Nie rozumiem. – Wyjaśnię ci to, kiedy pokonasz Grassina. – Nie zostanę tu dostatecznie długo – rzekł Druss. – Gdy tylko do Mashrapuru zawinie jakiś statek płynący do Ventrii, odpłynę stąd. – Przed wojną taka podróż kosztowała dziesięć raq. A teraz, kto wie? Za miesiąc będzie mały turniej w Vishy. Za pierwsze miejsce dają sto raq. W Vishy mają swe pałace bogaci ludzie i na zakładach można zarobić spore pieniądze. W turnieju weźmie udział Grassin oraz kilku innych znakomitych zawodników. Pozwól mi się trenować, a zapiszę cię na ten turniej. Druss wstał, nalał wino do pucharu i podał go łysemu zawodnikowi. – Podjąłem pracę i obiecałem nadzorcy, że ją skończę. To potrwa jeszcze miesiąc. – A więc będę cię trenował wieczorami. – Pod jednym warunkiem – rzekł Druss. – Jakim? – Tym samym, jaki postawiłem nadzorcy. Jeśli do portu zawinie statek płynący do Ventrii i uda mi się dostać na pokład, natychmiast wypowiadam umowę. – Zgoda. – Borcha wyciągnął rękę. Druss uścisnął ją i gość wstał. – Zostawię cię, żebyś wypoczął. Przy okazji, ostrzeż twojego przyjaciela, że zrywa owoce z niewłaściwego drzewa. – Jest dorosły – odparł Druss. Borcha wzruszył ramionami. – Mimo to ostrzeż go. Zobaczymy się jutro.

Rozdział 2 Sieben leżał z otwartymi oczami, patrząc na rzeźbiony sufit. Obok niego spała kobieta; czuł ciepło jej ciała na swoim boku i nogach. Na suficie była namalowana scena myśliwska, ukazująca uzbrojonych w dzidy i łuki mężczyzn polujących na czerwonogrzywego lwa. Co za człowiek każe malować coś takiego nad swoim małżeńskim łożem? Sieben uśmiechnął się. Pierwszy minister Mashrapuru musi mieć wybujałe ego, gdyż ilekroć kocha się z żoną, ona spogląda na mężczyzn znacznie przystojniejszych od męża. Obrócił się na bok i spojrzał na śpiącą. Leżała plecami do niego, z ręką pod poduszką i podkulonymi nogami. Włosy miała ciemne, niemal czarne na tle kremowej bieli poduszki. Nie widział jej twarzy, lecz znów przypomniał sobie pełne wargi i długą, piękną szyję. Kiedy ujrzał ją po raz pierwszy, stała na rynku obok Mapeka. Ministra otaczali słudzy i dworacy; Evejorda wyglądała na znudzoną i nieobecną. Sieben stał nieruchomo, czekając, aż napotka jego spojrzenie. Kiedy tak się stało, posłał jej uśmiech. Jeden ze swych najlepszych, przelotny i szybki, mówiący: „Ja też jestem znudzony. Rozumiem cię. Jesteśmy pokrewnymi duszami”. Uniosła brew, ganiąc jego impertynencję, a potem odwróciła się. Czekał wiedząc, że spojrzy na niego ponownie. Podeszła do pobliskiego straganu i zaczęła oglądać zestaw glinianych misek. Przecisnął się przez tłum, a ona uniosła głowę, zaskoczona, że widzi go tak blisko. – Dzień dobry, pani – powiedział. Zignorowała go. – Jesteś bardzo piękna. – A ty bardzo zuchwały, panie. Mówiła z chrapliwym północnym akcentem, który zwykle uważał za irytujący. Nie tym razem. – Piękno wymaga zuchwałości. Tak samo jak podziwu. – Jesteś bardzo pewny siebie – powiedziała, przysuwając się, żeby zbić go z tropu. Miała na sobie prostą lentryjską suknię z jasnoniebieskiego materiału i szal z białego jedwabiu. Jednak najbardziej podziałały na niego jej perfumy – gęsty, zmysłowy zapach, w którym rozpoznał „Moserche”, importowane z Ventrii i kosztujące pięć złotych raq za uncję. – Jesteś szczęśliwa? – zapytał ją. – Co za śmieszne pytanie! Kto potrafi na nie odpowiedzieć? – Ktoś, kto jest szczęśliwy – powiedział jej. Uśmiechnęła się. – A ty, panie, jesteś szczęśliwy? – Teraz tak. – Sądzę, że jesteś niepoprawnym kobieciarzem i w twoich słowach nie ma ani krzty prawdy. – Zatem osądź mnie po moich czynach, pani. Nazywam się Sieben.

Wyszeptał jej adres domu, który wynajmowali z Drussem, a potem ujął jej dłoń i ucałował. Jej posłaniec przybył dwa dni później. Poruszyła się przez sen. Sieben wsunął dłoń pod satynowe prześcieradło i ujął jej pierś. Z początku nie reagowała, ale kontynuował delikatną pieszczotę, lekko uciskając jej sutkę, aż stwardniała. Evejorda jęknęła i przeciągnęła się. – Czy ty nigdy nie śpisz? – zapytała. Nie odpowiedział. Potem, gdy Evejorda znów zasnęła, leżał obok niej w milczeniu, znużony i smutny. Bez wątpienia była najpiękniejszą kobietą, z jaką kiedykolwiek dzielił łoże. Bystra, inteligentna, namiętna i pełna życia. A on był znudzony... Jako poeta opiewał miłość, ale nigdy jej nie zaznał i zazdrościł kochankom z legend, którzy spoglądali sobie w oczy i widzieli w nich wieczność. Westchnął i wyślizgnął się z łóżka, po czym pospiesznie ubrał się i opuścił pokój, po cichu zszedł tylnymi schodami do ogrodu i dopiero tam założył buty. Słudzy jeszcze spali i świt dopiero zaróżowił niebo na wschodzie. W oddali zapiał kogut. Sieben przeszedł przez ogród i wyszedł na ulicę. Idąc poczuł zapach świeżego chleba i zaszedł do piekarni, gdzie kupił kilka bułek z serem, które zjadł w drodze do domu. Drussa nie było i przypomniał sobie, że młodzieniec podjął pracę. Boże, jak człowiek może całymi dniami grzebać w ziemi? Poszedł do kuchni, rozpalił ogień w żelaznym piecyku i postawił na nim miedziany garnek z wodą. Zaparzył sobie kleik z mięty i ziół, pomieszał go i zaniósł do salonu, gdzie zastał śpiącego na kanapie Shadaka. Czarny kaftan i spodnie łowcy nosiły ślady podróży, a na butach miał błoto. Kiedy Sieben wszedł do komnaty, Shadak natychmiast obudził się i usiadł na kanapie. – Zastanawiałem się, gdzie też się podziewasz – rzekł, ziewając. – Przybyłem w nocy. – Byłem z wizytą – odparł Sieben, siadając naprzeciw łowcy i popijając kleik. Shadak pokiwał głową. – Mapek wraca dziś po południu do Mashrapuru. Skrócił swój pobyt w Vagrii. – Co to mnie obchodzi? – Jestem pewien, że nic. Teraz jednak przynajmniej o tym wiesz. – Przyszedłeś prawić mi kazania, Shadaku? – Czy ja wyglądam na kapłana? Przyszedłem porozmawiać z Drussem, ale zastałem go w ogrodzie. Ćwiczył z tym łysym olbrzymem. Ze sposobu, w jaki się poruszał, wywnioskowałem, że jego rany już się zagoiły.

– Tylko rany ciała – rzekł Sieben. – Wiem – odparł łowca. – Rozmawiałem z nim. Nadal zamierza popłynąć do Ventrii. Udasz się tam razem z nim? Sieben roześmiał się. – Dlaczego miałbym to robić? Nie znam jego żony. Na bogów, jego też prawie nie znam. – To mogłoby wyjść ci na zdrowie, poeto. – Mówisz o morskim powietrzu? – Wiesz, o czym mówię – odrzekł sucho Shadak. – Zrobiłeś sobie wroga z jednego z najpotężniejszych ludzi w Mashrapurze. Jego wrogowie giną, Siebenie. Od trucizny, sztyletu lub uduszeni we śnie. – Czyżby moje sprawy były znane całemu miastu? – Oczywiście. W tamtym domu jest trzydziestu służących. Sądziłeś, że zdołasz utrzymać to przed nimi w sekrecie, kiedy jej krzyki rozkoszy rozbrzmiewają w całym domu po południu lub rano, albo w środku nocy? – Po południu i rano, i w środku nocy – poprawił go Sieben. – Nie widzę w tym nic zabawnego – warknął Shadak. – Zachowujesz się jak jeleń w rui i z pewnością zrujnujesz jej życie, tak jak wielu innym kobietom. Mimo to wolałbym, żebyś wyszedł z tego cało, chociaż tylko bogowie wiedzą dlaczego! – Dałem jej odrobinę przyjemności, to wszystko. To i tak więcej niż zdołał jej dać ten wysuszony patyk jej męża. Jednak zastanowię się nad twoją radą. – Byle nie za długo. Kiedy Mapek wróci, szybko dowie się o tej... „odrobinie przyjemności”, jakiej zaznała jego żona. Nie zdziw się, jeśli i ją każe zabić. Sieben zbladł. – Chyba nie byłby... – On jest dumnym człowiekiem, poeto. A ty popełniłeś poważny błąd. – Jeśli jej dotknie, zabiję go. – Ach, jakie to szlachetne. Pies pokazuje kły. Nie powinieneś był jej uwodzić. Nawet nie możesz się usprawiedliwiać miłością. Chciałeś się tylko parzyć. – Czy nie na tym polega miłość? – odparł Sieben. – Dla ciebie – tak. – Shadak pokręcił głową. – Nie wierzę, że tego nie rozumiesz, Siebenie. Miłość polega na dawaniu, nie braniu. Na wspólnocie dusz. Jednak moje słowa do ciebie nie trafiają. Równie dobrze można by uczyć kury algebry. – Och, proszę, nie próbuj oszczędzać moich uczuć, owijając sprawę w piękne słówka. Przejdź do sedna sprawy!

Shadak wstał. – Bodasen zbiera najemników na wojnę w Ventrii. Wynajął statek, który odpływa za dwanaście dni. Do tej pory ukryj się i nie próbuj ponownie zobaczyć Evejordy, jeśli chcesz, żeby nadal żyła. Łowca ruszył do drzwi, a Sieben zawołał za nim: – Nie masz o mnie najlepszego zdania, prawda? Shadak obejrzał się. – Mam o tobie lepsze zdanie niż ty sam. – Jestem zbyt zmęczony na takie zagadki. – Nie potrafisz zapomnieć o Gulgothirze. Sieben drgnął jak uderzony, a potem zerwał się na równe nogi. – To już przeszłość. Nic dla mnie nie znaczy. Rozumiesz? Nic! – Skoro tak twierdzisz. Zobaczymy się za dwanaście dni. Statek nazywa się „Dziecię Gromu”. Wypływa z przystani numer dwanaście. – Może tam przyjdę, a może nie. – Wybór należy do ciebie, przyjacielu. – Nie! Nie! Nie! – ryknął Borcha. – Wciąż wystawiasz podbródek i idziesz głową. Zawodnik odsunął się od partnera, podniósł ręcznik i otarł pot z twarzy i łysej czaszki. – Spróbuj zrozumieć, Druss, że jeśli Grassin będzie miał okazję, to spróbuje wybić ci jedno oko, albo nawet oba. Doskoczy i kiedy zaatakujesz, zada nagły cios, wystawiając kciuk jak sztylet. – Powtórzmy to – zaproponował Druss. – Nie. Jesteś teraz zły i nie myślisz trzeźwo. Chodź tu i usiądź na chwilę. – Robi się ciemno – przypomniał Druss. – No i dobrze. Za cztery dni zawody. Cztery dni, Druss. W tym czasie musisz nauczyć się panować nad sobą. Najważniejsze jest zwycięstwo. Nie ma znaczenia, czy przeciwnik drwi z ciebie, uśmiecha się szyderczo lub powiada, że twoja matka sprzedawała się marynarzom. Rozumiesz? Te zniewagi są tylko orężem z arsenału zapaśnika. Będą cię prowokować, ponieważ każdy zawodnik wie, że gniew przeciwnika jest jego największą słabością. – Potrafię nad nim panować – warknął Druss. – Przed chwilą walczyłeś dobrze, pewnie stojąc na nogach i zadając krótkie ciosy. Potem zadałem ci uderzenie lewą i prawą. Te ciosy były dla ciebie za szybkie i zirytowały cię. Znów zacząłeś uderzać po łuku i odsłoniłeś podbródek. Druss usiadł obok zapaśnika i skinął głową.

– Masz rację. To dlatego, że denerwuje mnie taka pozorowana walka. Wydaje się nierzeczywista. – Bo nie jest rzeczywista, przyjacielu, ale przygotowuje ciało do prawdziwej potyczki. – Poklepał młodzieńca po ramieniu. – Nie rozpaczaj, jesteś już prawie gotowy. Myślę, że to kopanie w ziemi pozwoliło ci odzyskać siły. Jak stoją sprawy na wyrębie? – Dzisiaj skończyliśmy – odparł Druss. – Jutro wkraczają kamieniarze i cieśle. – Dokładnie w terminie. Nadzorca pewnie jest zadowolony. Ja się cieszę. – Dlaczego to cię cieszy? – Jestem właścicielem jednej trzeciej tego terenu. Jego wartość znacznie wzrośnie, kiedy postawią na nim domy. – Łysy zapaśnik zachichotał. – Jesteś zadowolony z premii? – Czy to twoja robota? – spytał podejrzliwie Druss. – To powszechnie przyjęty zwyczaj. Nadzorca dostał pięćdziesiąt raq za ukończenie prac w przewidywanym terminie. Brygadzista zazwyczaj dostaje jedną dziesiątą tej sumy. – Dał mi dziesięć raq. – No cóż, widocznie zrobiłeś dobre wrażenie. – Prosił, żebym został i nadzorował pracę przy wykopach. – A ty odmówiłeś? – Tak. Mam statek płynący do Ventrii. Powiedziałem mu, że mój asystent, Togrin, może zająć moje miejsce. Zgodził się. Borcha milczał przez chwilę. Wiedział o starciu Drussa z Togrinem i o tym, że później Druss ponownie przyjął byłego brygadzistę do pracy i nauczył go roboty. Nadzorca powiedział mu, że Druss doskonale radzi sobie z ludźmi. – Jest urodzonym przywódcą i potrafi służyć własnym przykładem. Żadna praca nie jest dla niego zbyt błaha czy zbyt ciężka. To prawdziwy skarb, Borcho. Zamierzam go awansować. Na północy zacznie się nowy wyręb, w trudnym terenie. Uczynię go nadzorcą. – Nie przyjmie tej propozycji. – Oczywiście, że przyjmie. Będzie bogaty. Borcha wrócił myślami do teraźniejszości. – Wiesz, że możesz nigdy jej nie odnaleźć – rzekł łagodnie. Druss potrząsnął głową. – Znajdę ją, Borcho, choćbym miał przejść przez całą Ventrię i zajrzeć do każdego domu. – Jesteś drwalem, Druss, więc odpowiedz mi na takie pytanie: gdybym zaznaczył jeden liść w lesie, jak byś go znalazł? – Rozumiem cię, ale to nie jest aż takie trudne. Wiem, kto ją kupił: Kabuchek. On jest

bogatym i ważnym człowiekiem. Znajdę go. – Sięgnąwszy za oparcie ławy, Druss wyciągnął Snagę. – Ten topór należał do mojego dziadka – wyznał. – Powiadają, że był złym człowiekiem. Jednak za czasów jego młodości z północy nadciągnęła wroga armia pod wodzą króla Gothirów imieniem Pasia. Wszyscy wpadli w panikę. Jak Drenanie mają stawić czoła tak licznej armii? Miasta opustoszały, ludzie ładowali swój dobytek na wozy, taczki, wózki, grzbiety koni i mułów. Bardan – mój dziad – poprowadził niewielki oddział w głąb gór, gdzie wróg rozbił obóz. Wraz z dwudziestoma ludźmi zakradł się w nocy do obozowiska, odnalazł namiot króla i zabił go. Rano znaleziono głowę Pasii zatkniętą na lancy. Jego armia wróciła do domu. – To ciekawa opowieść, chociaż już ją słyszałem – powiedział Borcha. – Jak sądzisz, czego ona nas uczy? – Tego, że nie ma rzeczy, których człowiek nie mógłby osiągnąć, jeśli tylko ma wolę, siłę i odwagę – odparł Druss. Borcha wstał i rozmasował sobie potężne mięśnie ramion i pleców. – Zobaczmy więc, czy to prawda – odrzekł z uśmiechem. – Zobaczmy, czy masz wolę, siłę i odwagę, aby nie wystawiać brody na ciosy. Druss zachichotał, odstawił topór za ławę i wstał. – Lubię cię, Borcha. Jak, na bogów chaosu, mogłeś służyć takiemu człowiekowi jak Collan? – Miał pewną zaletę, Drussie. – Naprawdę? – Tak. Dobrze płacił. – Mówiąc to, zadał błyskawiczny cios, uderzając otwartą dłonią w policzek młodego rębacza. Młodzieniec warknął gniewnie i rzucił się na niego, lecz Borcha uchylił się i lewą pięścią wymierzył mu lekki cios w brodę. – Szczęka, ty ośle! Nie odsłaniaj się! – ryknął. – Miałem nadzieję na coś lepszego – rzekł Bodasen, spoglądając na tłum zebrany na placu defilad. Borcha zaśmiał się. – Nie daj się zwieść pozorom. Niektórzy z tych ludzi są naprawdę dobrzy. Zależy tylko, czego szukasz. Bodasen ponuro spojrzał na zbieraninę ludzi – obdartych, a nawet brudnych. Do tej pory zebrało się ich ponad dwustu, i zerknąwszy w kierunku bramy, stwierdził, że nadciągają następni. – Sądzę, że nasze definicje zalet zdecydowanie się różnią – mruknął ponuro. – Spójrz tam – rzekł Borcha, pokazując mu mężczyznę siedzącego na ogrodzeniu. – To Eskodas Łucznik. Z pięćdziesięciu kroków trafia w cel nie większy od twego kciuka. Człowiek,

z którym można przejść przez góry, jak powiadają w moim ojczystym kraju. A tam stoi szermierz Kelva – nieustraszony i bardzo zręczny. Urodzony zabójca. – A czy oni mają jakieś poczucie honoru? Borcha ryknął śmiechem. – Nasłuchałeś się za dużo opowieści o chwale i bohaterstwie, przyjacielu. Ci ludzie to najemnicy. Walczą za pieniądze. Bodasen westchnął. – Utknąłem w tym... zakazanym mieście. Mojego cesarza ze wszystkich stron otaczają wrogowie i nie mogę do niego dołączyć. Żaden statek nie dotrze do Ventrii, chyba że obsadzony przez doświadczonych żołnierzy, a ja musze rekrutować ich spośród wyrzutków Mashrapuru. Miałem nadzieję na coś więcej. – Mądrze wybierz, a być może sprawią ci niespodziankę – poradził Borcha. – Sprawdźmy najpierw łuczników – rozkazał Bodasen. Przez ponad godzinę obserwował, jak wybrańcy strzelali do wypchanych słomą kukieł. Kiedy skończyli, zdecydował na się pięciu, wśród nich młodego Eskodasa. Każdy z nich otrzymał jeden złoty raq i polecenie stawienia się na pokładzie „Dziecięcia Gromu” o świcie w dniu rozpoczęcia wyprawy. Trudniej było ocenić umiejętności szermierzy. Najpierw kazał im walczyć ze sobą, ale bili się tak zażarcie, że wkrótce kilku odniosło powierzchowne rany, a jeden miał złamany obojczyk. Bodasen kazał przerwać walkę i z pomocą Borchy wybrał dziesięciu ludzi. Ranni otrzymali po pięć sztuk srebra. Mijały godziny i do południa Bodasen wybrał trzydziestu z pięćdziesięciu ludzi, jakich chciał zabrać na pokład „Dziecięcia Gromu”. Odprawiwszy pozostałych niedoszłych najemników, odszedł wraz z Borchą. – Zostawisz miejsce dla Drussa? – zapytał zapaśnik. – Nie. Mam miejsce tylko dla tych, którzy będą walczyć dla Ventrii. On prowadzi własną wojnę. – Według Shadaka jest najlepszym wojownikiem w mieście. – Nie jestem najlepiej usposobiony do Shadaka. Gdyby nie on, piraci nie walczyliby przeciw Ventrii. – Wielkie nieba! – prychnął Borcha. – I ty w to wierzysz? Collan tylko wziąłby twoje pieniądze i nie dał nic w zamian. – Dał mi słowo. – W jaki sposób wy, Ventryjczycy, stworzyliście imperium? – dziwił się Borcha. – Collan był

kłamcą, złodziejem i bandytą. Dlaczego mu uwierzyłeś? Czy nie obiecał ci, że odda Drussowi żonę? Czy nie okłamał cię, żeby wciągnąć go w pułapkę? Myślałeś, że z kim zawarłeś umowę? – Ze szlachcicem – warknął Bodasen. – Najwyraźniej pomyliłem się. – Istotnie. Właśnie zapłaciłeś jedną sztukę złota Eskodasowi, synowi hodowcy kóz i lentryjskiej dziwki. Jego ojca powieszono za kradzież dwóch koni, a matka porzuciła go. Wychował się w sierocińcu prowadzonym przez dwóch kapłanów Źródła. – I po co opowiadasz mi tę ponurą historię? – spytał Ventryjczyk. – Eskodas będzie walczył dla ciebie do śmierci, nie ucieknie. Jeśli zapytasz go o opinię, udzieli ci szczerej odpowiedzi. Dasz mu worek diamentów i każesz doręczyć człowiekowi przebywającemu w miejscu odległym o tysiące mil, a zrobi to i nawet nie pomyśli, że mógłby ukraść choć jeden klejnot. – Taką mam nadzieję – zauważył Bodasen. – Nie oczekiwałbym mniej od każdego ventryjskiego sługi, którego zatrudniam. Dlaczego mówisz to tak, jakby uczciwość była jakąś niesłychaną cnotą? – Znałem kamienie, które miały więcej rozumu niż ty – odrzekł Borcha, z trudem utrzymując nerwy na wodzy. Bodasen zachichotał. – Ach, wasze barbarzyńskie zwyczaje są takie tajemnicze. Masz jednak rację co do Drussa. To przeze mnie odniósł poważne rany. Dlatego zostawię dla niego miejsce na pokładzie „Dziecięcia Gromu”. A teraz prowadź do jakiegoś miejsca, gdzie dają dobre jedzenie i choć znośne wino. Shadak, Sieben i Borcha stali z Drussem na przystani. Wokół nich krzątali się dokerzy, wchodząc po trapie, wnosząc na pokład ostatnie paki z żywnością. „Dziecię Gromu” głęboko osiadł w wodzie. Na jego pokładzie tłoczyli się najemnicy, którzy przechylali się przez reling, machając na pożegnanie odprowadzającym ich kobietom. Przeważnie były to dziwki, lecz przyszło też kilka żon z małymi dziećmi; niektóre płakały. Shadak uścisnął dłoń Drussa. – Życzę ci pomyślnej podróży, chłopcze – powiedział. – I mam nadzieję, że Źródło doprowadzi cię do Roweny. – Tak będzie – odrzekł Druss. Miał podbite oczy, a chociaż sińce zaczęły już blaknąć, przybierając żółtą i różową barwę, pozostał mu jeszcze napuchnięty lewy policzek, rozcięty i kiepsko zszyty. Shadak uśmiechnął się. – To była niezła walka. Grassin długo będzie ją pamiętał.

– Ja też – mruknął Druss. Shadak pokiwał głową i uśmiech na jego wargach zniknął. – Jesteś niezwykłym człowiekiem, Druss. Staraj się nie zmienić. Pamiętaj o zasadach. – Będę – obiecał Druss. Ponownie uścisnęli sobie ręce i Shadak odszedł. – Jakich zasadach? – zapytał Sieben. Druss patrzył w ślad za znikającym w tłumie, odzianym w czarny strój łowcą. – Kiedyś powiedział mi, że wszyscy prawdziwi wojownicy przestrzegają zasad. „Nigdy nie bierz przemocą kobiety i nie krzywdź dziecka. Nie kłam, nie oszukuj, nie kradnij. Takie uczynki są niegodne mężczyzny. Broń słabszych przed silniejszymi. I nigdy nie pozwól, by pogoń za zyskiem sprowadziła cię na ścieżkę zła.” – Jestem pewien, że miał rację – rzekł Sieben z suchym, drwiącym śmiechem. – No nic, Drussie, słyszę zew zamtuzów i tawern. Za pieniądze, jakie wygrałem, stawiając na ciebie, mogę żyć jak lord przez kilka miesięcy. Wyciągnął wąską dłoń, którą Druss uścisnął. – Mądrze je wydaj – poradził. – Tak zrobię... Na kobiety, wino i kości. Zaśmiał się i odszedł. Druss zwrócił się do Borchy. – Dziękuję ci za rady i pomoc. – To był miło spędzony czas i z przyjemnością zobaczyłem upokorzonego Grassina. A jednak o mało co nie wybił ci oka. Chyba nigdy nie nauczysz się osłaniać szczęki. – Hej, Druss! Wchodzisz na pokład? – zawołał z góry Bodasen i Druss pomachał mu ręką. – Już idę! – zawołał. Uścisnęli sobie z Borchą ręce, przegub do przegubu, na modłę zapaśników. – Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy – rzekł rębacz. – Kto wie, co przyniesie los? Druss zważył w ręku topór i ruszył w stronę trapu. – Czy teraz powiesz mi, dlaczego mi pomogłeś? – zapytał nagle. Borcha wzruszył ramionami. – Przeraziłeś mnie, Druss. Chciałem przekonać się, jaki jesteś dobry. Teraz wiem. Mógłbyś być najlepszy. Teraz łatwiej mi strawić to, co się stało. Powiedz mi, jak się czujesz jako mistrz? – Obolały – zachichotał Druss, pocierając napuchniętą szczękę. – Rusz się, psie! – wrzasnął jakiś wojownik, przechylając się przez reling. Rębacz zerknął na niego, a potem znów na Borchę. – Życzę ci szczęścia, przyjacielu – powiedział i wszedł na trap.

Podniesiono cumy i „Dziecię Gromu” zaczęło wypływać z przystani. Najemnicy rozsiedli się na pokładzie lub, oparci o reling, machali na pożegnanie do ukochanych i przyjaciół. Druss znalazł sobie miejsce na bakburcie i usiadł, kładąc obok topór. Bodasen stał z szyprem przy sterze. Pomachał ręką i uśmiechnął się do rębacza. Druss wygodnie się wyciągnął, czując, że ogarnia go dziwny spokój. Spędzone w Mashrapurze miesiące były dlań bardzo trudne. Wyobraził sobie Rowenę. – Płynę po ciebie – szepnął. Sieben wyszedł z portu i zapuścił się w labirynt wiodących do parku uliczek. Nie zwracając uwagi na nagabujące go dziwki, snuł niewesołe rozważania. Pożegnanie z Drussem wprawiło go w smutny nastrój. Polubił młodego rębacza – otwartego i nie wyrachowanego. I chociaż śmiał się z jego surowych zasad, w duchu podziwiał siłę, która je zrodziła. Druss odszukał nawet swego lekarza, Calvara Syna, i spłacił dług. Sieben był przy tym; nadal miał przed oczami zdziwioną minę młodego doktora. Lecz płynąć do Ventrii? Nie miał ochoty znaleźć się w kraju ogarniętym wojną. Pomyślał o Evejordzie i poczuł żal. Chciałby zobaczyć ją jeszcze raz, znów poczuć jej smukłe uda zaciśnięte na jego biodrach. Jednak Shadak miał rację: to byłoby zbyt niebezpieczne dla nich obojga. Skręcił w lewo i zaczął wchodzić po Stu Schodach ku bramie parku. Shadak mylił się w kwestii Gulgothiry. Sieben pamiętał zasłane odpadkami ulice, beznogich żebraków i krzyki wyrzucanych na bruk. Wspominał to bez goryczy. I czy to jego wina, że ojciec zrobił z siebie takiego durnia, zakochując się w diuszesie? Przez chwilę poczuł przypływ gniewu. Stary dureń, pomyślał. Głupi, głupi człowiek! Pozbawiła go pieniędzy, potem godności, a w końcu życia. Nazywali ją Królową Wampirów i mieli rację, chociaż nie piła krwi. Nie, ona odbierała mężczyznom siłę życiową, wysysając ich do cna, a oni jeszcze jej za to dziękowali i prosili, żeby robiła to nadal. Ojciec Siebena został odrzucony jak łupina owocu, niepotrzebna i pusta. Podczas gdy Sieben i jego matka przymierali głodem, ojciec siedział jak żebrak przed domem diuszesy. Siedział tak przez miesiąc, a potem podciął sobie gardło zardzewiałym nożem. Głupiec, przeklęty głupiec! Ja nie jestem głupi, myślał Sieben, wchodząc po schodach. Nie jestem taki jak mój ojciec. Spojrzał w górę i zobaczył dwóch schodzących ze schodów mężczyzn. Nosili długie płaszcze, dokładnie spowijające ich ciała. Sieben przystanął. Był upalny ranek, więc dlaczego ubrali się w taki sposób? Usłyszał szmer i obejrzawszy się, zobaczył nadchodzącego z dołu człowieka. Ten też miał na sobie długi płaszcz.

W przypływie przerażenia poeta obrócił się na pięcie i pobiegł ku nadchodzącemu z dołu mężczyźnie. Ten odrzucił połę płaszcza i w jego ręku błysnął długi nóż. Sieben odbił się i skoczył. Uderzył nogami w szczękę napastnika, który potoczył się po stopniach. Poeta również upadł, ale błyskawicznie zerwał się i zaczął zbiegać ze schodów, przesadzając po trzy stopnie na raz. Za plecami słyszał odgłosy pościgu. Dotarł na dół i wpadł w labirynt zaułków. Huknął myśliwski róg i jakiś wysoki wojownik z mieczem w dłoni zagrodził drogę uciekającemu. Sieben z rozpędu uderzył go barkiem, odrzucając pod mur, a potem skręcił w prawo i w lewo. Rzucony za nim nóż przeleciał mu nad głową i ze szczękiem uderzył w ścianę. Przyspieszywszy, Sieben przemknął przez placyk i wpadł w boczną uliczkę. Przed sobą zobaczył port. Stał tam gęsty tłum; Sieben wpadł w ciżbę. Odpychani na boki ludzie wykrzykiwali w ślad za nim zniewagi, jakaś kobieta upadła na ziemię. Obejrzał się. Prześladowców było co najmniej sześciu. Bliski paniki, wypadł na przystań. Po jego lewej ręce, z bocznej uliczki wypadła grupka mężczyzn. Wszyscy byli uzbrojeni. Sieben zaklął. „Dziecię Gromu” odbijał od brzegu, gdy Sieben przebiegł przez molo i rzucił się w powietrze, chwytając zwisającą z relingu linę. Zacisnął na niej palce i z impetem uderzył o burtę statku. O mało nie puścił cumy, lecz chwycił ją jeszcze mocniej, gdy ciśnięty nóż z głuchym łoskotem wbił się w deskę obok jego głowy. Strach dodał mu sił i Sieben zaczął piąć się w górę. Ujrzał nad sobą znajomą twarz. Druss przechylił się przez reling, złapał go za koszulę i wciągnął na pokład. – Widzę, że zmieniłeś zdanie – powiedział. Sieben odpowiedział na to nikłym uśmiechem i spojrzał na przystań. Teraz stało na niej co najmniej tuzin uzbrojonych ludzi. – Pomyślałem, że odrobina morskiego powietrza dobrze mi zrobi – rzekł. Przecisnął się do nich kapitan, brodaty mężczyzna po pięćdziesiątce. – Co jest? – zapytał. – Statek nie może pomieść więcej niż pięćdziesięciu ludzi. – On niewiele waży – odparł dobrodusznie Druss. Z tłumu wystąpił inny mężczyzna. Był wysoki i barczysty, nosił powyginany napierśnik, dwa krótkie miecze i cztery noże za pasem. – Najpierw każesz nam czekać, psie, a teraz sprowadzasz na pokład swojego chłoptasia. Kelva Szermierz nie będzie żeglował z takimi jak wy. – Masz rację! – Druss błyskawicznie chwycił go lewą ręką za gardło, a prawą za krocze. Jednym gwałtownym ruchem poderwał szamoczącego się przeciwnika w powietrze i cisnął go za burtę. Kelva z pluskiem wpadł w wodę i wynurzył się, walcząc z ciężarem ściągającego go na

dno pancerza. „Dziecię Gromu” płynął dalej, a Druss zwrócił się do kapitana. – Teraz znów jest nas pięćdziesięciu – powiedział z uśmiechem. – Trudno się z tym nie zgodzić – przyznał kapitan. Odwrócił się do stojących przy maszcie marynarzy. – Stawiać grotmaszt! – ryknął. Sieben podszedł do relingu i zobaczył, że ludzie na przystani rzucili linę szamoczącemu się w wodzie szermierzowi. – Mógł mieć przyjaciół na pokładzie tego statku – zauważył poeta. – Mogą zaraz do niego dołączyć – odparł Druss.

Rozdział 3 Każdego ranka Eskodas przemierzał pokład, idąc wzdłuż bakburty aż na dziób, a potem z powrotem wzdłuż sterburty, wchodząc po sześciu schodkach na mostek, gdzie kapitan lub jego zastępca trzymali dębowy ster. Łucznik obawiał się morza i z nieskrywanym lękiem spoglądał na fale, które unosiły statek jak kawałek suchego drewna. Pierwszego poranka rejsu, kiedy Eskodas wszedł na mostek, spotkał tam kapitana, Milusa Bara. – Pasażerom nie wolno tu wchodzić – powiedział stanowczo kapitan. – Mam kilka pytań – odparł uprzejmie Eskodas. Milus Bar umocował grubą liną rudel. – O co chcesz zapytać? – O łódź. – Statek – warknął gniewnie Milus. – Tak, statek. Proszę o wybaczenie. Nie znam morskiej terminologii. – Jest wytrzymały – rzekł Milus. – Ma trzysta pięćdziesiąt stóp długości i jest zbudowany z sezonowanego drewna. Cieknie nie więcej niż pocący się człowiek i nie lęka się żadnego sztormu, jaki mogliby zesłać na nas bogowie. Jest wąski i szybki. Co jeszcze chcesz wiedzieć? – Mówisz o nim tak... czule, jak o kobiecie. – Jest lepszy od każdej kobiety, którą znam – odparł z uśmiechem Milus. – Nigdy mnie nie zdradził. – Wydaje się tak mały w porównaniu z bezmiarem oceanu – zauważył Eskodas. – W porównaniu z nim wszyscy jesteśmy mali, chłopcze. Jednak o tej porze roku rzadko nadciągają sztormy. Zagrażają nam tylko piraci, a to już wasz kłopot. – Spojrzał na młodego łucznika, mrużąc szare oczy, osłonięte krzaczastymi brwiami. – Jeśli wolno mi zauważyć, nie pasujesz do tej bandy morderców i obwiesiów. – Ze smutkiem muszę przyznać ci rację – powiedział mu Eskodas. – Chociaż oni pewnie nie byliby radzi, gdyby to usłyszeli. Dziękuję za poświęcony mi czas i uprzejmość. Łucznik zszedł na główny pokład. Wszędzie leżeli ludzie, grając w kości lub rozmawiając. Przy bakburcie kilku mężczyzn siłowało się na ręce. Eskodas przeszedł obok nich i dotarł na dziób. Słońce jasno świeciło na bezchmurnym niebie i wiał silny, sprzyjający wiatr. Wysoko nad statkiem krążyły mewy, a na północy majaczył brzeg Lentrii. Z tej odległości wydawał się mglisty i nierealny, jak siedziba duchów i legend. Na dziobie siedzieli dwaj mężczyźni. Jednym z nich był szczupły młody człowiek, który w tak

widowiskowy sposób znalazł się na pokładzie statku. Jasnowłosy i przystojny, miał długie włosy upięte srebrną opaską oraz kosztowne szaty: jasnoniebieską koszulę z cienkiego jedwabiu oraz granatowe spodnie z owczej wełny wzmocnionej miękką skórą. Drugi był olbrzymi. To on podniósł Kelvę, jakby ten ważył zaledwie kilka uncji, i cisnął go do morza niczym włócznię. Eskodas podszedł do nich. Olbrzym okazał się młodszy niż łucznik początkowo myślał, ale krótka czarna broda sprawiała, że wyglądał na starszego. Eskodas napotkał jego spojrzenie. Lodowato zimne oczy, twarde jak krzemień i nieprzeniknione. Łucznik uśmiechnął się. – Dzień dobry – powiedział. Olbrzym mruknął coś pod nosem, a jasnowłosy dandys wstał i wyciągnął rękę do przybysza. – Witaj. Mam na imię Sieben. To jest Druss. – Ach tak. Pokonał Grassina na turnieju. Zdaje się, że złamał mu szczękę. – W kilku miejscach – przytaknął Sieben. – Ja jestem Eskodas. – Łucznik usiadł na zwiniętej linie i oparł się o spowitą w brezent pakę. Zamknął oczy, pozwalając, by słońce grzało go w twarz. Przez chwilę trwała cisza, a potem tamci wznowili przerwaną rozmowę. Eskodas nie słuchał ich zbyt uważnie. Mówili coś o jakiejś kobiecie i zabójcach. Rozmyślał o czekającej ich podróży. Nigdy nie widział Ventrii, którą rozmaite księgi opisywały jako bajecznie bogatą krainę, zamieszkałą przez smoki, centaury i różne dzikie bestie. Niezbyt wierzył w tę część dotyczącą smoków. Wiele podróżował i wszędzie opowiadano mu o nich, lecz nigdy żadnego nie spotkał. W Chiatze znajdowało się muzeum, a w nim poskładane kości smoka. Szkielet był ogromny, ale bez skrzydeł, a szyja mierzyła co najmniej osiem stóp. Uznał, że mając szyję, żadne zwierzę nie mogło zionąć ogniem. Smoki czy nie, Eskodas z niecierpliwością czekał na wizytę w Ventrii. – Nie jesteś gadatliwy, co? – zauważył Sieben. Eskodas otworzył oczy i uśmiechnął się. – Mówię, kiedy mam coś do powiedzenia – rzekł. – Nie będziesz miał okazji – mruknął Druss. – Sieben gada za dziesięciu. Eskodas uśmiechnął się uprzejmie. – Jesteś mistrzem sag – powiedział. – Tak. Jakże miło jest być znanym. – Widziałem cię w Cortswainie. Recytowałeś Pieśń o Karnaku. Była bardzo dobra. Szczególnie podobała mi się ta część o Dros Purdol i oblężeniu; mniejsze wrażenie wywarło na mnie przybycie bogów wojny oraz tajemniczej księżniczki potrafiącej ciskać piorunami. – Licencja poetycka – wyjaśnił z krzywym uśmiechem Sieben. – Ludzka odwaga jej nie potrzebuje – stwierdził Eskodas. – Twierdzenia o boskiej pomocy

umniejszają bohaterstwo obrońców. – To nie była lekcja historii – przypomniał Sieben, tracąc dobry humor. – To był poemat – pieśń. Przybycie bogów było zaledwie artystycznym środkiem wyrazu, mającym ukazać, że odwaga czasem przywołuje uśmiech losu. – Hm – mruknął Eskodas, wyciągając się wygodnie i zamykając oczy. – Co to ma znaczyć? – zapytał Sieben. – Czyżbyś się z tym nie zgadzał? Eskodas westchnął. – Nie chcę się spierać, panie poeto, ale uważam, że to był kiepski pomysł. Twierdzisz, że to miało zwiększyć dramatyzm. Dalsza dyskusja nie ma sensu, a ja nie pragnę podsycać twego gniewu. – Wcale się nie gniewam, do diabła! – wybuchnął Sieben. – Niezbyt dobrze przyjmuje krytykę – rzekł Druss. – I to mówi człowiek – warknął poeta – który za jedno obraźliwe słowo wyrzuca towarzyszy za burtę. Dlaczego to był kiepski pomysł? Eskodas usiadł. – Wielokrotnie byłem w obleganych miastach. Największej odwagi potrzeba pod koniec, kiedy wszystko wydaje się stracone. Wtedy słabi załamują się i pierzchają albo błagają o życie. Kazałeś bogom pojawić się przed tą chwilą i pomóc obrońcom odeprzeć Vagryjczyków. W ten sposób nie wykorzystałeś prawdziwie dramatycznego momentu, ponieważ gdy pojawili się bogowie, wiedzieliśmy, że zwycięstwo jest pewne. – Musiałbym zrezygnować z kilku najlepszych fragmentów. Szczególnie pod koniec, kiedy wojownicy zastanawiają się, czy jeszcze kiedyś ujrzą bogów. – Tak, pamiętam. „Nieziemskie rymy, słowa rzucanych czarów, słodki dźwięk srebrnych elfich dzwonów”. – No właśnie. – Bardziej podoba mi się realizm twoich wcześniejszych utworów: Lecz nadszedł dzień, gdy minęła młodość, i to co wydawało się być z ognia i stali, okazało się ulotne i nietrwałe pod potężnymi ciosami lat. Jakże mylą się młodzi, wierząc w sekrety Zaczarowanych lasów. Zamilkł. – Czy znasz wszystkie moje utwory? – zapytał wyraźnie zdumiony Sieben.

Eskodas uśmiechnął się. – Po twoim występie w Cortswainie kupiłem wszystkie twoje tomiki wierszy. Zdaje się, że było ich pięć. Dwa mam do tej pory – te pierwsze. – Brak mi słów. – Co za dzień – mruknął Druss. – Och, siedź cicho. Spotkaliśmy choć jednego zacnego człowieka na tym statku pełnym łobuzów. Może podróż nie będzie tak okropna. Powiedz mi, Eskodasie, dlaczego podpisałeś kontrakt i płyniesz do Ventrii? – Lubię zabijać ludzi – odparł Eskodas. Druss ryknął śmiechem. Przez kilka pierwszych dni urok nowości, jaką była morska podróż, bawił większość najemników. Za dnia siedzieli na pokładzie, grając w kości lub opowiadając sobie przeróżne historie. W nocy spali pod plandeką przywiązaną do relingu na prawej i lewej burcie. Druss był zafascynowany morzem i bezkresną przestrzenią. Zakotwiczony w Mashrapurze „Dziecię Gromu” wydawał się ogromny, niezatapialny. Tutaj, na otwartym morzu wyglądał jak łodyżka kwiatu w nurcie rzeki. Sieben szybko znudził się podróżą. Druss nie. Świst wiatru, kołysanie statku, krzyki mew nad głową – wszystko to rozpalało krew w żyłach młodego rębacza. Pewnego ranka wspiął się po linach na gigantyczną reję podtrzymującą grotżagiel. Siedząc na niej okrakiem, nie dostrzegł ani śladu lądu, tylko bezkresny błękit morza. Jakiś marynarz podszedł do niego po rei. Był boso i niczego się nie przytrzymywał. Stanął, trzymając ręce na biodrach, i spojrzał na Drussa. – Pasażerom nie wolno tu wchodzić – powiedział. Druss uśmiechnął się do niego. – Jak ty to robisz, że stoisz tam tak, jakbyś był na równej drodze? Byle podmuch wiatru może cię zrzucić. – O tak? – zapytał marynarz, zeskakując z rei. Przekręcił się w powietrzu i złapał rękami wantę. Przez moment wisiał na niej, a potem zwinnie wspiął się z powrotem do rębacza. – Nieźle – pochwalił Druss. Nagle dostrzegł srebrzystoniebieski błysk w wodzie. Marynarz zaśmiał się. – Bogowie morza – powiedział do pasażera. – Delfiny. Jeśli są w dobrym nastroju, zobaczymy kilka wspaniałych rzeczy. Lśniący kształt wystrzelił z wody, zawirował w powietrzu i ponownie wpadł w fale, prawie bez pluśnięcia. Druss zszedł na pokład, chcąc lepiej przyjrzeć się smukłym i pięknym zwierzętom

popisującym się w wodzie. Stworzenia zaczęły wydawać piskliwe okrzyki, raz po raz wystawiając głowy na powierzchnię. Nagle ktoś wypuścił strzałę, która śmignęła w powietrzu i wbiła się w grzbiet jednego ze skaczących delfinów. W mgnieniu oka wszystkie zniknęły. Druss obrzucił strzelca groźnym spojrzeniem, a inni zaczęli krzyczeć na łucznika, gniewnie i z wyrzutem. – Przecież to tylko ryba! – bronił się. Milus Bar przecisnął się przez tłum. – Ty głupcze! – syknął z twarzą szarą pod opalenizną. – To bogowie morza, którzy przybyli do nas z wizytą. Czasem przeprowadzają nas przez niebezpieczne wody. Dlaczego strzeliłeś? – Były dobrym celem. – odparł pytany. – A czemu nie? To moja sprawa. – Owszem, chłopcze – powiedział mu Milus – ale jeśli teraz opuści nas szczęście, wypruję ci flaki i rzucę rekinom na pożarcie. Krępy szyper wrócił na mostek. Dotychczasowy dobry nastrój opuścił podróżnych, którzy z ponurymi minami wrócili do swoich zajęć. Sieben podszedł do Drussa. – Na bogów, były cudowne! – zawołał poeta. – Według legendy, rydwan Asty ciągnie sześć białych delfinów. Druss westchnął. – I kto by pomyślał, że ktoś zechce do nich strzelać? Wiesz może, czy one nadają się do jedzenia? – Nie – odparł Sieben. – Na północy czasem zaplątują się w sieci i toną. Znałem ludzi, którzy gotowali ich mięso. Mówili, że jest paskudne w smaku i ciężkostrawne. – A więc tym bardziej nie powinien do nich strzelać – mruknął Druss. – Przecież to niczym się nie różni od każdego innego polowania dla sportu, Druss. Czy jelonek nie jest równie piękny jak delfin? – Jelenia można zjeść. Dziczyzna to smaczne mięso. – Jednak większość ludzi nie poluje z konieczności, prawda? Przynajmniej nie szlachta. Polują dla przyjemności. Bawi ich pościg, strach ofiary, chwila, gdy ją zabijają. Nie obwiniaj wyłącznie tego człowieka. Wychował go okrutny świat, tak jak nas wszystkich. Dołączył do nich Eskodas. – Niezbyt się popisał, prawda? – powiedział łucznik. – Kto? – Ten, który strzelił do ryby.

– Właśnie o tym mówimy. – Nie wiedziałem, że znacie się na sztuce łuczniczej – powiedział ze zdziwieniem Eskodas. – Łuczniczej? O czym ty mówisz? – O tym strzelcu. Napiął łuk i natychmiast wypuścił strzałę. Bez wahania. Powinien odczekać moment i wycelować. Za bardzo się pospieszył. – Być może – rzekł z rosnącą irytacją Sieben – ale my rozmawialiśmy o aspekcie moralnym polowania na zwierzynę. – Człowiek jest z natury zabójcą – powiedział przyjaźnie Eskodas. – Urodzonym mordercą. Tak jak ten tam! Sieben z Drussem obrócili się i ujrzeli srebrno-białą płetwę prującą wodę. – To rekin. Wyczuł krew rannego delfina. Teraz zapoluje na niego, podążając jego tropem jak zwiadowca Sathulisów. Druss przechylił się przez burtę i obserwował przemykający w pobliżu szary kształt. – Duży – powiedział. – Bywają większe – odparł Eskodas. – Kiedyś płynąłem na statku, który zatonął podczas sztormu przy lentryjskim wybrzeżu. Czterdziestu z nas przeżyło katastrofę i popłynęło do brzegu. Potem pojawiły się rekiny. Tylko trzech wyszło na ląd – w tym jeden z odgryzioną prawą nogą. Umarł trzy dni później. – Podczas sztormu, powiadasz? – wtrącił Druss. – Tak. – Takiego jak ten? – spytał rębacz, wskazując na wschód, gdzie zbierały się czarne chmury. Błyskawica przecięła niebo, a potem w górze przetoczył się grzmot. – Właśnie. Miejmy nadzieję, że nas ominie. W ciągu kilku minut niebo pociemniało, a morze wzburzyło się i rozkołysało. „Dziecię Gromu” unosił się i opadał na grzbietach gigantycznych fal, zsuwając się w coraz głębsze wodne doliny. Potem lunął deszcz, z każdą chwilą mocniejszy. Lodowate igły siekły jak bat. Kuląc się przy bakburcie, Sieben zerknął na nieszczęsnego łucznika. Mężczyzna, który strzelił do delfina, siedział sam i mocno trzymał się liny. Nad statkiem rozbłysła błyskawica. – Powiedziałbym, że opuściło nas szczęście – zauważył Sieben. Jednak ani Druss, ani Eskodas nie usłyszeli go w ryku fal. Eskodas oburącz chwycił się relingu, gdy rozpoczął się sztorm. Wielka fala uderzyła w burtę statku, odrywając kilku mężczyzn rozpaczliwie uczepionych lin lub belek i rzucając ich przez pokład, aż z hukiem uderzyli o ociekające nadburcie po przeciwnej stronie. Trzasnął jakiś wspornik, lecz nikt tego nie usłyszał w straszliwym ryku piorunów bijących z czarnego jak noc

nieba. „Dziecię gromu” uniosło się wysoko na fali, a potem zsunęło w kipiącą topiel. Jakiś marynarz z liną usiłował podbiec do najemników rzuconych na sterburtę. Kolejna fala zbiła go z nóg i cisnęła na nich. Reling trzasnął i w jednej chwili dwudziestu ludzi zniknęło za burtą. Statek stanął dęba jak spłoszony koń. Eskodas poczuł, że słabną mu ręce, którymi trzymał się słupka. Próbował wzmocnić chwyt, lecz w tym momencie statek znów podskoczył. Eskodas puścił słupek i zaczął zsuwać się głową naprzód w kierunku wyrwy w nadburciu. Potężna dłoń chwyciła go za kostkę i pociągnęła z powrotem. Rębacz uśmiechnął się do niego i podał mu linę. Eskodas pospiesznie owinął się nią w pasie i przywiązał drugi koniec do masztu. Spojrzał na Drussa. Wielkolud najwyraźniej doskonale się bawił. Bezpiecznie przywiązany, Eskodas rozejrzał się po pokładzie. Poeta trzymał się relingu w miejscu, w którym raczej nie był zbyt bezpieczny, a na wysokim mostku Milus Bar zmagał się ze sterem, usiłując trzymać „Dziecię Gromu” dziobem do fal. Kolejna potężna fala spadła na pokład. Reling na bakburcie pękł i Sieben zaczął osuwać się za burtę. Rębacz rozwiązał linę, którą był umocowany, a potem wstał. Eskodas krzyknął na niego, lecz olbrzym nie usłyszał go albo zignorował ostrzeżenie. Przebiegł po rozkołysanym pokładzie, upadł ale natychmiast zerwał się i doskoczył do strzaskanego nadburcia. Odsunął się na kolana, przechylił i wciągnął Siebena na pokład. Tuż za nimi łucznik, który postrzelił delfina, sięgnął po linę, żeby przywiązać się nią do tkwiącej w pokładzie knagi. Statek znów stanął dęba. Mężczyzna potoczył się po pokładzie i zbił z nóg Drussa, który runął na deski. Wciąż trzymając jedną ręką Siebena, rębacz usiłował złapać nieszczęśnika, lecz ten już znikł w rozszalałych odmętach. Niemal w tej samej chwili przez dziurę w chmurach wyjrzało słońce, deszcz ustał i morze uspokoiło się. Druss wstał i spojrzał na wodę. Eskodas rozsupłał linę, którą przywiązał się do masztu. Na uginających się nogach podszedł do rębacza, który rozmawiał z Siebenem. Poeta był blady z przerażenia. – Już nigdy nie popłynę statkiem! – powiedział. – Nigdy! Eskodas wyciągnął rękę. – Dziękuję, Drussie. Uratowałeś mi życie. Olbrzym zachichotał. – Musiałem, chłopcze. Tylko ty jeden na tym statku potrafisz sprawić, że naszemu mistrzowi sag braknie słów. Bodasen zszedł z mostka. – To był zuchwały czyn – rzekł do Drussa. – Dobra robota. Lubię mieć przy sobie odważnych ludzi. Gdy Ventryjczyk poszedł dalej, licząc pozostałych członków załogi, Eskodas zadrżał.

– Myślę, że straciliśmy prawie trzydziestu ludzi – rzekł. – Dwudziestu siedmiu – rzekł Druss. Sieben chwiejnie dopadł relingu i zwymiotował za burtę. – Chyba dwudziestu siedmiu i pół – dodał Eskodas.

Rozdział 4 Młody cesarz zszedł z murów i pomaszerował na przystań, a za nim jego oficerowie. Adiutant imperatora, Nebuchad, szedł obok niego. – Możemy bronić się miesiącami, panie – powiedział, mrużąc oczy przed oślepiająco błyszczącym, pozłacanym napierśnikiem władcy. – Mury są grube i wysokie, a katapulty udaremnią wszelkie próby zaatakowania portu od strony morza. Gorben potrząsnął głową. – Mury nas nie obronią – powiedział młodzieńcowi. – Mamy tu niecałe trzy tysiące ludzi. Naashanici dwadzieścia razy więcej. Czy widziałeś kiedyś, jak mrówki atakują skorpiona? – Tak, milordzie. – Pokrywają go całego. W ten sposób wróg zaatakuje Capalis. – Będziemy walczyć do śmierci – obiecał oficer. Gorben przystanął i odwrócił się. – Wiem o tym – rzekł z gniewnym błyskiem ciemnych oczu. – Tylko że śmierć nie przyniesie nam zwycięstwa, prawda, Jasuo? – Racja, milordzie. Gorben poszedł dalej prawie pustymi ulicami, mijając pozabijane deskami witryny opuszczonych sklepów i opustoszałe tawerny. W końcu dotarł do wejścia do magistratu. Rada Starszych już dawno opuściła miasto i budynek stał się główną kwaterą milicji Capalis. Gorben wszedł do środka i udał się do swoich pokoi, machnięciem ręki odprawiając oficerów i dwóch nadbiegających lokai – jednego niosącego wino w złotym pucharze, a drugiego z ręcznikiem namoczonym w ciepłej, różanej wodzie. Znalazłszy się w komnacie, młody cesarz zrzucił z nóg buty i cisnął biały płaszcz na najbliżej stojące krzesło. W pomieszczeniu znajdowało się jedno wielkie okno wychodzące na wschód, a przed nim dębowe biurko z rozłożonymi mapami, raportami szpiegów i zwiadowców. Gorben usiadł i spojrzał na największą mapę. Ukazywała cesarstwo ventryjskie i została sporządzona z rozkazu jego ojca przed sześcioma laty. Wygładził mapę i popatrzył na nią z nieskrywaną furią. Dwie trzecie państwa zajął nieprzyjaciel. Odchyliwszy się w fotelu, wspominał pałac w Nusie, w którym urodził się i wychował. Zbudowany na wzgórzu wznoszącym się nad zieloną doliną oraz wspaniałym miastem z białego marmuru pałac stawiano przez dwanaście lat i pracowało przy nim ponad osiem tysięcy robotników, transportujących bloki granitu i marmuru oraz pnie cedrów, dębów i wiązów, obrabiane następnie przez królewskich kamieniarzy i cieśli. Nusa – pierwsze miasto, które wpadło w ręce wroga.

– Na wszystkie demony piekieł, przeklinam cię, ojcze! – syknął Gorben. Jego ojciec zmniejszył liczebność armii, ufając, iż bogactwo i siła jego satrapów czynią granice państwa bezpiecznymi. Tymczasem czterech z dziewięciu satrapów zdradziło go, otwierając granicę Naashanitom. Wprawdzie ojciec zebrał armię i usiłował stawić im czoła, lecz jego wojskowe umiejętności były równe zeru. Walczył dzielnie, a przynajmniej tak mówiono Gorbenowi, lecz niczego innego nie powiedziano by nowemu cesarzowi. Nowy cesarz! Gorben wstał i podszedł do srebrzonego lustra wiszącego na przeciwległej ścianie. Ujrzał młodego, przystojnego mężczyznę o czarnych włosach lśniących od wonnych olejków i głęboko osadzonych oczach. Ta twarz zdradzała siłę – ale czy była twarzą cesarza? „Czy zdołasz pokonać nieprzyjaciela?” zadawał sobie w duchu pytanie, dobrze wiedząc, iż każde na głos wypowiedziane słowo zostanie podsłuchane przez sługi i powtórzone. Ten pozłacany napierśnik nosili cesarze od dwustu lat, a szkarłatny płaszcz również był symbolem władzy. Jednak to tylko ozdóbki. Najważniejszy jest człowiek, który je nosi. „Czy jesteś mężczyzną?” Uważnie spojrzał na swoje odbicie, na szerokie ramiona i szczupłą talię, muskularne nogi. Wiedział, że i to wszystko jest ledwie fasadą. Płaszczem ducha. „Czy jesteś mężczyzną?” Ta myśl nadal go dręczyła, gdy wrócił do przerwanej pracy. Oparłszy się łokciami o stół, Gorben ponownie pochylił się nad mapą. Nakreślono na niej nową linię obrony: Capalis na zachodzie, Larian i Ectanis na wschodzie. Gorben cisnął mapę na bok. Pod nią leżała następna, ukazująca portowe miasto Capalis. Cztery bramy, szesnaście wież i jeden mur, który ciągnął się łukiem od morza na południu po urwisty brzeg na północy. Dwie mile wysokiego na czterdzieści stóp muru, bronione przez trzy tysiące ludzi, w tym wielu surowych rekrutów bez tarcz i napierśników. Wstał, podszedł do okna i znajdującego się za nim balkonu. Spojrzał na port i otwarte morze. – Ach, Bodasenie, mój bracie, gdzie jesteś? – szepnął. Morze wydawało się bardzo spokojne pod jasnym błękitem nieba. Młody cesarz opadł na miękki fotel i oparł stopy o poręcz balkonu. W taki ciepły, spokojny dzień wydawało się niewiarygodne, że w tak krótkim czasie cesarstwo ogarnęła wojenna pożoga. Zamknął oczy, wspominając letni bankiet w Nusie, który odbył się w zeszłym roku. Ojciec obchodził czterdzieste czwarte urodziny i siedemnastą rocznicę wstąpienia na tron. Bankiet trwał osiem dni, z występami cyrkowców, przedstawieniami, turniejami rycerskimi, pokazami łuczniczymi i konnymi, zawodami biegaczy, zapaśników i jeźdźców. Byli obecni wszyscy satrapowie. Uśmiechali się i wznosili toasty za zdrowie cesarza. Shabag, wysoki i chudy, o sokolich oczach i cienkich ustach okrutnika. Gorben dobrze go zapamiętał. Shabag zawsze nosił czarne

rękawiczki, nawet w największe upały, a także zapiętą pod szyję jedwabną tunikę. Berish, tłusty i chciwy, ale wspaniały gawędziarz, nieustannie opowiadający sprośne historyjki. Darishan, Lis z Północy, kawalerzysta i lansjer, z siwymi włosami zaplecionymi w warkoczyki. I Ashac, Dzięcioł, jaszczurooki amator chłopców. Ulokowano ich na honorowych miejscach po obu bokach cesarza, podczas gdy jego najstarszy syn był zmuszony siedzieć na pośledniejszym i patrzeć na nich z daleka! Shabag, Berish, Darishan i Ashac! Te imiona i twarze paliły Gorbenowi serce i duszę. Zdrajcy! Ludzie, którzy przysięgali wierność jego ojcu, a potem doprowadzili do jego śmierci, zniszczenia jego kraju, rzezi jego ludu. Gorben otworzył oczy i zaczerpnął tchu. – Znajdę was wszystkich, co do jednego – obiecał. – Zapłacicie za tę zdradę. Ta groźba była równie pusta jak jego skarbiec i Gorben dobrze o tym wiedział. Ktoś cicho zapukał do drzwi. – Wejść! – zawołał młody cesarz. Nebuchad wszedł do środka i nisko się pokłonił. – Wrócili zwiadowcy, panie. Wróg znajduje się niecałe dwa dni drogi marszu od murów. – Jakie wieści ze wschodu? – Żadnych, panie. Może nasi posłańcy nie przedarli się. – Co z zaopatrzeniem? Nebuchad sięgnął za pazuchę tuniki i wyjął rulon pergaminu, po czym rozwinął go. – Mamy szesnaście tysięcy bochenków chleba, tysiąc beczek mąki, osiemset sztuk bydła, sto czterdzieści kóz. Owiec jeszcze nie policzono. Mamy mało sera, ale sporą ilość płatków zbożowych i suszonych owoców. – A co z solą? – Solą, panie? – Kiedy zabijemy zwierzęta, jak zakonserwujemy mięso? – Będziemy je zabijać w miarę potrzeby – podsunął Nebuchad i zaczerwienił się. – Zwierzęta muszą coś jeść, a nie mamy dla nich paszy. Dlatego trzeba je będzie zabić i zasolić mięso. Przetrząśnijcie miasto. Nebuchadzie? – Tak, panie? – Nic nie mówiłeś o wodzie. – Panie, przecież przez miasto płynie rzeka. – Istotnie. Tylko co będziemy pili, jeśli nieprzyjaciel zagrodzi ją tamą albo zatruje wodę? – W mieście są chyba studnie artezyjskie.

– Ustalcie gdzie. Młodzieniec spuścił głowę. – Obawiam się, panie, że kiepsko ci służę. Powinienem sam o tym pomyśleć. Gorben uśmiechnął się. – Masz wiele na głowie i jestem z ciebie zadowolony. Jednak potrzebujesz pomocy. Weź Jasuę. – Jak sobie życzysz, panie – odparł z lekkim powątpiewaniem Nebuchad. – Nie lubisz go? Nebuchad przełknął ślinę. – To nie jest kwestia sympatii, panie. On po prostu traktuje mnie... pogardliwie. Gorben zmrużył oczy, ale ukrył gniew. – Powiedz mu, że ja sobie życzę, żeby ci towarzyszył. Idź już. Gdy Nebuchad zamknął drzwi, Gorben opadł na obitą satyną kanapę. – Dobry Boże w niebiesiech! – szepnął. – Czy moja przyszłość ma zależeć od takich nieudaczników? – Westchnął i ponownie spojrzał na morze. – Potrzebuję cię, Bodasenie – rzekł. – Na wszystko co święte, potrzebuję cię! Bodasen stał na mostku, prawą dłonią osłaniając oczy, spoglądając w dal. Na głównym pokładzie marynarze naprawiali reling, podczas gdy inni sprawdzali olinowanie lub ponownie mocowali przemieszczone w czasie burzy paki. – Jeśli piraci są w pobliżu, wkrótce ich zobaczymy – rzekł Milus Bar. Bodasen kiwnął głową i odwrócił się do szypra. – Posiadając tylko dwudziestu czterech wojowników, mam nadzieję wcale ich nie zobaczyć – rzekł cicho. Kapitan zachichotał. – W życiu nie zawsze dostajemy to, czego chcemy, mój ventryjski przyjacielu. Ja nie chciałem tej burzy. Nie chciałem, żeby opuściła mnie pierwsza żona i żeby została ze mną druga. – Wzruszył ramionami. – Takie jest życie, no nie? – Nie wydajesz się tym wszystkim specjalnie przejęty. – Jestem fatalistą, Bodasenie. Co ma być, to będzie. – Będziemy w stanie im uciec? Milus Bar ponownie wzruszył ramionami. – To zależy, z której strony przypłyną. – Pomachał ręką w powietrzu. – Kwestia wiatru. Jeżeli zjawią się za nami, uciekniemy. Na tym morzu nie ma szybszego statku od mojego „Dziecięcia Gromu”. Jeśli przed nami i od zachodu – prawdopodobnie zdołamy uciec. Natomiast jeżeli

pojawią się przed nami od wschodu – nie. Staranują nas. Mają ogromną przewagę, gdyż większość ich jednostek to triremy z trzema rzędami wioseł. Zdziwiłbyś się, przyjacielu, jak szybko mogą płynąć. – Kiedy dotrzemy do Capalis? – Za dwa dni. Może trzy, jeśli wiatr ucichnie. Bodasen przemierzył mostek i zszedł po schodkach na główny pokład. Zauważył Drussa, Siebena i Eskodasa, którzy stali na dziobie. Podszedł do nich. Druss pierwszy dostrzegł nadchodzącego. – Oto człowiek, którego nam potrzeba – powiedział. – Rozmawiamy o Ventrii. Sieben twierdzi, że są tam góry sięgające księżyca. Czy to prawda? – Nie widziałem całego cesarstwa – odparł Bodasen – ale według naszych astronomów, Księżyc znajduje się ponad ćwierć miliona mil od powierzchni Ziemi. Tak więc raczej nie. – Wschodnie przesądy – zakpił Sieben. – Żył kiedyś drenański łucznik, który posłał strzałę na Księżyc. Miał wielki łuk zwany Akansin, długi na dwanaście stóp i zaczarowany. Wypuścił czarną strzałę, którą nazwał Paką. I przywiązał do niej srebrną nić, po której wspiął się na Księżyc. A potem siedział na nim, gdy ten unosił się nad wielką płaszczyzną Ziemi. – Zwykła bajka – upierał się Bodasen. – Można ją znaleźć w bibliotece w Drenanie, w dziale historycznym. – Co jedynie dowodzi, jak ograniczone jest wasze rozumienie świata – odparł Bodasen. – Czy nadal wierzycie, że Słońce to złocisty rydwan ciągnięty przez sześć białych, skrzydlatych koni? – Usiadł na zwiniętej linie. – Albo że Ziemia spoczywa na grzbiecie słonia lub jakiegoś innego zwierzęcia? Sieben uśmiechnął się. – Nie, skądże. Chociaż czy tak nie byłoby lepiej? Czy taka wersja nie jest ładniejsza? Pewnego dnia wystrugam łuk i sam wystrzelę strzałę na Księżyc. – Dajcie spokój Księżycowi – rzekł Druss. – Chcę dowiedzieć się czegoś o Ventrii. – Zgodnie z pomiarami zleconymi przez cesarza piętnaście lat temu i zakończonymi dopiero w zeszłym roku, Cesarstwo Ventryjskie ma 214 969 mil kwadratowych. Zamieszkuje je około piętnaście i pół miliona mieszkańców. Zmieniając szybkie konie, galopujący wzdłuż granicy jeździec wróciłby do punktu wyjścia po niecałych czterech latach. Druss był wstrząśnięty. Przełknął ślinę. – Takie jest duże? – Tak – potwierdził Bodasen. Druss zmrużył oczy.

– Znajdę ją – powiedział w końcu. – Oczywiście – rzekł Bodasen. – Popłynęła z Kabuchekiem, który skieruje się do swego domu w Ectanis, a to oznacza, że wpłynie do Capalis. Kabuchek jest znanym człowiekiem, doradcą satrapy Shabaga. Nie będzie trudno go odnaleźć. Chyba że... – Chyba że co? – dociekał rębacz. – Chyba że Ectanis już wpadło w ręce wroga. – Żagiel na horyzoncie! – krzyknął stojący na oku marynarz. Bodasen doskoczył do burty i spojrzał na rozmigotaną wodę. Po chwili dostrzegł na wschodzie statek ze zwiniętymi żaglami i trzema rzędami wioseł poruszających się jak skrzydła. Odwrócił się twarzą do głównego pokładu i wyciągnął szablę. – Do broni! – krzyknął. Druss wciągnął na siebie wzmocniony stalowymi blaszkami kubrak i hełm, po czym stanął na dziobie, obserwując sunącą ku nim triremę. Nawet z tej odległości widział mrowie zbrojnych na jej pokładach. – Wspaniały statek – powiedział. Stojący obok niego Sieben skinął głową. – Najlepszy. Dwieście czterdzieści wioseł. Patrz tam! Na dziób! Druss uważnie spojrzał we wskazanym kierunku i dostrzegł złocisty błysk na linii zanurzenia. – Widzę. – To taran. Stanowi przedłużenie kilu i jest okuty brązem. Dzięki trzem rzędom wioseł, przy pełnej szybkości ten taran może przebić burtę każdego okrętu! – Czy właśnie to chcą zrobić? – spytał Druss. Sieben potrząsnął głową. – Wątpię. Płyniemy na kupieckim statku, który zechcą splądrować. Podpłyną bliżej, wciągną wiosła, a potem spróbują przyciągnąć nas hakami abordażowymi. Druss zważył w ręku Snagę i rozejrzał się wokół. Pozostali drenańscy wojownicy stali z bronią w dłoniach, w ponurym milczeniu. Łucznicy, a wśród nich Eskodas, pięli się po olinowaniu na maszt, aby zająć stanowiska wysoko nad pokładem i stamtąd razić wrogów. Bodasen w czarnym napierśniku stał na mostku. „Dziecię gromu” skręciło na zachód, a potem wróciło na dotychczasowy kurs. W oddali pojawiły się dwa inne żagle i Sieben zaklął. – Nie damy rady wszystkim – rzekł. Druss spojrzał na wydęty żagiel, a potem na nadpływające okręty. – Tamte nie wyglądają tak samo – zauważył. – Są szersze. I płyną pod wiatr. Jeśli

rozprawimy się z triremą, nie dogonią nas. Sieben zachichotał. – Tak jest, kapitanie. Chylę głowę przed twoim morskim doświadczeniem. – Szybko się uczę, ponieważ umiem słuchać. – Mnie nigdy nie słuchasz. Nie zliczę, ile razy podczas tego rejsu zasnąłeś, kiedy do ciebie mówiłem. „Dziecię gromu” ponownie zmienił kurs, usiłując zejść z drogi triremie. Druss zaklął i przemknął przez pokład, po czym szybko wbiegł na mostek, gdzie Bodasen stał obok Milusa Bara. – Co ty wyprawiasz? – ryknął na szypra. – Wynoś się stąd! – wrzasnął kapitan. – Jeśli nie zmienisz kursu, będziemy musieli walczyć z trzema statkami naraz – warknął rębacz. – A jaki mamy wybór? – spytał Bodasen. – Nie zdołamy pokonać triremy. – Dlaczego nie? – zdziwił się Druss. – Przecież to tylko ludzie. – Oni mają prawie setkę wojowników, a ponadto wioślarzy. Nas jest dwudziestu czterech i kilku marynarzy. Te liczby mówią same za siebie. Druss zerknął na bielejące na zachodzie żagle. – Ilu ludzi będzie na tamtych statkach? Bodasen rozłożył ręce i spojrzał na Milusa Bara. Kapitan zastanawiał się chwilę. – Ponad dwustu na każdym – przyznał. – Możemy uciec? – Jeśli nadejdzie mgła albo jeżeli nie dogonią nas do zmierzchu. – A jakie są na to szansę? – Bardzo niewielkie – odparł Milus. – A zatem powinniśmy z nimi walczyć. – I jak mamy to zrobić, młodzieńcze? – zapytał kapitan. Druss uśmiechnął się. – Nie jestem marynarzem, ale wydaje mi się, że ich największą przewagą są wiosła. Może powinniśmy spróbować je połamać? – Oczywiście – przyznał Milus – ale wtedy znajdziemy się w zasięgu haków abordażowych i to będzie koniec. Wedrą się na nasz pokład. – Albo my na ich! – warknął Druss.

Milus roześmiał się. – Jesteś szalony! – Szalony, ale ma rację – rzekł Bodasen. – Inaczej upolują nas jak wilki jelenia. Zróbmy tak, Milusie! Kapitan przez chwilę stał i gapił się na nich, a potem zaklął i zmienił kurs. „Dziecię Gromu” pomknął ku nadpływającej triremie. Zwał się Earin Shad, chociaż nikt z jego załogi tak się do niego nie zwracał. Nazywali go Panem Morza, Wielkim, lub – kiedy nie słyszał – Bojeebą, co w języku Naashanitów oznaczało rekina. Earin Shad był wysokim i chudym mężczyzną o spadzistych ramionach, długiej szyi, wyłupiastych, perłowoszarych oczach i cienkich ustach, na których nigdy nie gościł uśmiech. Nikt na pokładzie „Czarnego wiatru” nie wiedział, skąd przybył ten człowiek, który od ponad dwudziestu lat przewodził piratom. Był jednym z korsarskich lordów władających tymi wodami. Powiadano, że ma pałace na kilku z Tysiąca Wysp i jest bogaty niczym król jednego z państw Wschodu. Jednakże wcale nie było tego po nim widać. Nosił zwykły napierśnik z brązu i skrzydlaty hełm, który przed dwunastoma laty zrabował z jakiegoś kupieckiego statku. U pasa miał szablę z drewnianą rękojeścią i mosiężną osłoną dłoni. Earin Shad nie należał do ludzi lubiących ekstrawagancję. Stał na mostku, słuchając rytmicznego dudnienia bębnów zachęcającego wioślarzy do zwiększenia wysiłków oraz trzasku batów spadających na nagie plecy ospałych. Zmrużył wyblakłe oczy, gdy kupiecki statek skręcił w kierunku „Czarnego wiatru”. – Co on wyprawia? – zapytał olbrzymi Patek. Earin Shad zerknął na niego. – Zobaczył statek Redy i próbuje nas ominąć. Nie uda mu się to. – Obróciwszy się do sternika, niskiego i bezzębnego starucha zwanego Lubą, Earin Shad zobaczył, że ten już zmienił kurs. – Spokojnie – powiedział mu kapitan piratów. – Nie chcemy go zatopić. – Tak jest, Panie Morza! – Przygotować się do abordażu! – ryknął Patek. Patrzył, jak jego ludzie szykują zakończone ostrymi hakami liny. Potem przeniósł spojrzenie na nadpływający statek. – Spójrz, Panie Morza! – zawołał, wskazując na dziób „Dziecięcia gromu”. Stał tam jakiś odziany na czarno człowiek, który wyzywającym gestem potrząsnął w powietrzu toporem. – Nie uda im się przeciąć lin – rzekł Patek. Earin Shad nie odpowiedział. Uważnie przyglądał się pokładom nieprzyjacielskiego statku,

wypatrując kobiet. Nie dostrzegł żadnej i spochmurniał. Aby powetować sobie to rozczarowanie, wspomniał poprzedni statek, który zdobyli trzy tygodnie temu, z córką satrapy na pokładzie. Oblizał się na samo wspomnienie. Dumna, arogancka i ładna, nie dała się ujarzmić chłostą. I chociaż gwałcił ją raz za razem, w jej oczach nadal widział morderczy błysk. Och, była uparta, bez dwóch zdań. Znalazł jednak jej słaby punkt – jak zawsze. A potem, jak zwykle, poczuł zarówno triumf, jak i rozczarowanie. To była wspaniała chwila, kiedy błagała go, żeby ją wziął, obiecując służyć mu zawsze i w każdy możliwy sposób. Wtedy jednak ogarnął go smutek, a później gniew. Zabił ją szybko, ku rozczarowaniu załogi. Jednak zasłużyła sobie na szybką śmierć. Wytrzymała pięć dni w ciemnej ładowni, w towarzystwie czarnych szczurów. Earin Shad pociągnął nosem i odchrząknął. Nie czas na rozmyślania o przyjemnościach. Za jego plecami otworzyły się drzwi kajuty i usłyszał ciche kroki młodego czarownika. – Dzień dobry, Panie Morza – powiedział Gamara. Patek odsunął się, unikając spojrzenia czarownika. Earin Shad skinął głową chudemu Chińczykowi. – Rozumiem, że wróżby są pomyślne? – zapytał. Gamara zgrabnym ruchem rozłożył ręce. – Rzucanie kamieni byłoby stratą mocy, Panie Morza. Podczas sztormu stracili połowę ludzi. – I jesteś pewien, że wiozą złoto? Chiatze uśmiechnął się, ukazując idealnie równe, białe zęby. Jak u dziecka, pomyślał Earin Shad. Spojrzał w czarne, skośne oczy czarownika. – Ile przewożą? – Dwieście sześćdziesiąt tysięcy sztuk złota. Bodasen zebrał je wśród ventryjskich kupców w Mashrapurze. – Powinieneś był powróżyć z kamieni – rzekł Earin Shad. – Zobaczymy wiele krwi – odparł Gamara. – Ach! Spójrz, mój dobry panie, rekiny jak zwykle płyną za twoim okrętem. Jak domowe zwierzęta, prawda? Earin Shad nawet nie rzucił okiem na szare kształty swobodnie prujące trójkątnymi płetwami wodę. – To sępy morza – mruknął – i wcale ich nie lubię. Wiatr powiał silniej i „Dziecię gromu” zatańczył jak baletnica wśród białogrzywych fal. Na pokładach „Czarnego wiatru” dziesiątki piratów czaiły się przy bakburcie, spoglądając na zbliżający się statek. Podpłynie jeszcze kawałek, pomyślał Earin Shad, a potem zmieni kurs i spróbuje uciec. Przewidując ten manewr, wykrzyknął rozkaz do Pateka, który teraz stał na głównym pokładzie wśród swoich ludzi. Olbrzym przechylił się przez burtę i powtórzył rozkaz

nadzorcy wioślarzy. Natychmiast wyciągnięto z wody wiosła na sterburcie, a stu dwudziestu niewolników na bakburcie wiosłowało nadal. „Czarny wiatr” wykręcił na ster-burtę. „Dziecię gromu” pędził z wiatrem, a potem nagle zmienił kurs. Stojący na dziobie czarnobrody wojownik znów wyzywająco potrząsnął lśniącym toporem – i w tym momencie Earin Shad zrozumiał swój błąd. – Wszyscy do wioseł! – wrzasnął. Patek popatrzył na niego ze zdumieniem. – Co takiego, panie? – Do wioseł, człowieku! Oni nas atakują! Jednak było już za późno. W chwili, gdy Patek nachylił się, aby wydać rozkaz, „Dziecię gromu” gwałtownie zmienił kurs i jego dziób uderzył w pierwszy rząd wioseł. Drzewca pękały z głośnym trzaskiem, zmieszanym z krzykami niewolników, padających z rozbitymi czaszkami, połamanymi kończynami i żebrami. Rzucono haki abordażowe, które wbiły się w drewno nadburcia lub zaplątały w olinowanie „Dziecięcia gromu”. W powietrzu śmignęła strzała, wbijając się w pierś pirata, który runął na plecy, spróbował wstać i znów upadł. Jego towarzysze przystąpili do ciągnięcia lin i oba statki zaczęły zbliżać się do siebie. Earin Shad był wściekły. Stracili połowę wioseł na sterburcie i bogowie tylko wiedzą, ilu niewolników. Teraz długo będą płynąć do portu. – Przygotować się do abordażu! – zawołał. Oba statki zderzyły się burtami. Piraci zerwali się i ruszyli do ataku. W tym momencie czarnobrody wojownik zeskoczył z dziobu nieprzyjacielskiego statku w sam środek ich szeregów. Earin Shad nie wierzył własnym oczom. Odziany na czarno rębacz obalił kilku przeciwników na pokład, sam o mało przy tym nie osunął się, ale natychmiast zawinął toporem. Przeraźliwy krzyk rozdarł powietrze i jeden z piratów padł, brocząc krwią ze straszliwej rany na piersi. Topór zaczął wznosić się i opadać, a piraci pierzchali przed najwyraźniej szalonym wojownikiem. Pomknął za nimi, szybko przerzedzając ich szeregi. Członkowie załogi „Czarnego wiatru” stojący nieco dalej nadal próbowali przełamać zaciekły opór pozostałych Drenan i wedrzeć się na pokład kupieckiego statku, lecz na śródokręciu powstało niesamowite zamieszanie. Jeden z ludzi Earin Shada podbiegł do olbrzyma, usiłując pchnąć go nożem w plecy, ale zachwiał się i padł ze strzałą w gardle. Kilku Drenan skoczyło na pomoc rębaczowi. Earin Shad zaklął, chwycił szablę i przeskoczył przez poręcz, zwinnie lądując na pokładzie. Zaatakował go jakiś szermierz, lecz pirat odparował pchnięcie i odpowiedział cięciem, które nie sięgnęło szyi, lecz rozcięło twarz przeciwnika od

kości policzkowej do brody. Gdy tamten zatoczył się w tył, Earin Shad pchnął szablą w otwarte usta, aż ostrze wbiło się w mózg. Gibki wojownik w czarnym napierśniku i hełmie zręcznie zabił jednego z piratów i ruszył na Earina Shada. Kapitan odbił mordercze pchnięcie i spróbował riposty, lecz natychmiast musiał odskoczyć, gdy ostrze przeciwnika o mało nie trafiło go w twarz. Ten śniadoskóry i ciemnooki mężczyzna był niewątpliwie doskonałym szermierzem. Earin Shad cofnął się i sięgnął po sztylet. – Ventryjczyk? – zapytał. Tamten uśmiechnął się. – Istotnie. Inny pirat zaatakował go od tyłu. Szermierz błyskawicznie odwrócił się, rozpruł mu brzuch i zdążył obrócić się w porę, by odparować pchnięcie Earina Shada. – Jestem Bodasen. Piraci byli twardymi wojownikami, przyzwyczajonymi do bitew i groźby śmierci. Nigdy jednak nie stanęli oko w oko z kimś takim jak ten człowiek z toporem. Obserwujący całą scenę z mostka „Dziecięcia gromu” Sieben widział, jak raz po raz cofają się przed gwałtownymi, niepowstrzymanymi atakami Drussa. Mimo upalnego dnia ten widok mroził krew w żyłach poety. Nieszczęśni piraci nie byli w stanie powstrzymać Drussa i Sieben wiedział dlaczego. Przy starciu szermierzy wynik potyczki zależy od umiejętności, podczas gdy uzbrojony w ten ogromny topór człowiek nie potrzebował ich. Wystarczała mu siła i chęć walki – żądza tak straszliwa, że wydawała się nienasycona. Nikt nie był w stanie go powstrzymać, gdyż aby tego dokonać, musiałby znaleźć się w zasięgu tego śmiercionośnego ostrza. A to oznaczało pewną śmierć. Druss wydawał się mieć jakiś szósty zmysł. Piraci otaczali go kręgiem, lecz ilekroć próbowali go zaatakować, lśniące ostrze ze świstem przecinało skórę, mięśnie i kości. Kilku napastników rzuciło broń i wycofało się, rezygnując z dalszych ataków na tego olbrzymiego, zbryzganego krwią wojownika. Tych Druss zostawił w spokoju. Sieben spojrzał na Bodasena, który walczył z kapitanem piratów. Ich błyskające w słońcu szable wyglądały niepozornie w porównaniu z potężnym toporem Drussa. Ogromny pirat z żelaznym młotem skoczył na Drussa w chwili, gdy Snaga utkwił na moment między żebrami innego napastnika. Druss zanurkował pod uniesione ramię atakującego i grzmotnął go lewym sierpowym w szczękę. Zanim ogłuszony pirat zdążył upaść na pokład, Druss już odzyskał broń i prawie odrąbał głowę następnemu napastnikowi. Pozostali drenańscy wojownicy przedarli się do rębacza, a piraci wycofali się w popłochu. – Rzućcie broń! – ryknął Druss. – Darujemy wam życie!

Po krótkim wahaniu miecze, szable, kordelasy i noże ze szczękiem zaczęły padać na pokład. Druss obejrzał się i zdążył jeszcze zobaczyć, jak Bodasen błyskawicznym cięciem rozpłatał gardło kapitana piratów. Trysnęła krew. Earin Shad zatoczył się i jeszcze próbował zadać ostatni cios, lecz opuściły go siły i runął na twarz. Na mostku pirackiego statku pojawił się człowiek w powiewnej zielonej szacie. Był wysoki i chudy, o czarnych włosach gładko oblepiających czaszkę. Podniósł ręce do góry. Sieben zamrugał oczami. Tamten wydawał się trzymać w dłoniach dwie mosiężne kule. W następnej chwili poeta zrozumiał, że to nie metal, lecz ogień! – Uważaj, Druss! – krzyknął. Czarownik zamachnął się i strumień ognia trysnął w kierunku rębacza. Błysnął Snaga i płomienie trafiły w jego srebrzyste ostrze. Na chwilę czas zatrzymał się dla poety. Sieben ujrzał scenę, której nigdy nie miał zapomnieć. W momencie, gdy płomienie uderzyły w topór, nad Drussem pojawił się widmowy stwór. Demon miał ciało pokryte szarą łuską i długie, potężne łapska zakończone ostrymi szponami. Strumień ognia odbił się od niego i pomknął z powrotem. Zielona szata czarownika zapaliła się, a w jego piersi pojawiła się wielka dziura, przez którą Sieben dostrzegł błękit nieba. Czarownik runął w morze, a demon zniknął. – Słodka matko Cires! – szepnął Sieben. Obrócił się do Milusa Bara. – Widziałeś to? – Jasne! Pięknie zasłonił się toporem. – Toporem? Nie widziałeś tego stwora? – O czym ty mówisz, człowieku? Sieben czuł, że serce wali mu jak młotem. Zobaczył schodzącego po olinowaniu Eskodasa i podbiegł do niego. – Co widziałeś, kiedy tamten cisnął płomieniami w Drussa? – zapytał, łapiąc łucznika za ramię. – Widziałem, jak odbił ogień toporem. Co ci jest? – Nic. Naprawdę nic. – Lepiej odetnijmy liny – rzekł Eskodas. – Zbliżają się pozostałe statki. Drenańscy wojownicy na pokładzie „Czarnego wiatru” również zauważyli nadpływające okręty. Pokonani piraci trzymali się z daleka od nich, gdy Drenanie przecięli liny i przeskoczyli z powrotem na pokład „Dziecięcia gromu”. Druss i Bodasen wycofali się ostatni. Nikt nie próbował ich powstrzymać. Ogłuszony przez Drussa olbrzym podniósł się chwiejnie, a potem podbiegł do relingu i skoczył w ślad za rębaczem, wpadając na grupkę marynarzy i obalając ich.

– To jeszcze nie koniec! – wrzasnął. – Stawaj! „Dziecię gromu” odbił od pirackiego okrętu i znów złapał wiatr w żagle. Druss rzucił Snagę na pokład i ruszył na olbrzyma. Pirat – prawie o stopę wyższy od skąpanego we krwi młodzieńca – zadał pierwszy cios, potężny prawy prosty, który rozciął skórę nad lewym okiem Drussa. Rębacz poszedł za ciosem i posłał potężny hak w klatkę piersiową przeciwnika. Pirat jęknął, ale uderzył lewym sierpowym w szczękę wroga, który zachwiał się, a wtedy otrzymał jeszcze kilka ciosów. Te jednak nie zrobiły wrażenia na przeciwniku, który tak silnie uderzył prawą ręką pirata, że ten wykonał mimowolny półobrót. Druss poprawił, powalając mężczyznę na kolana, a potem cofnął się i kopnął go tak mocno, że prawie poderwał w powietrze. Pirat zwiotczał, spróbował wstać i znieruchomiał. – Druss! Druss! Druss! – ryknęli pozostali przy życiu drenańscy wojownicy, gdy „Dziecię gromu” sunął po morzu, umykając przed ścigającymi go statkami. Sieben usiadł, nie odrywając oczu od przyjaciela. „Nic dziwnego, że jesteś tak śmiertelnie niebezpieczny”, pomyślał. „Wielkie nieba, Druss, jesteś opętany!” Druss ociężale podszedł do relingu sterburty, nawet nie patrząc na pirackie statki, które zostawały coraz dalej za rufą „Dziecięcia gromu”. Krew zakrzepła mu na twarzy. Przetarł lewe oko, bo sklejała mu rzęsy. Upuścił Snagę na deski pokładu i zdjął kubrak, pozwalając, by chłodny wiatr osuszył mu skórę. Pojawił się przy nim Eskodas z wiadrem wody. – Czy to twoja krew? – zapytał. Druss obojętnie wzruszył ramionami. Zdjął rękawice i zanurzył dłonie w wiadrze, a potem obmył sobie twarz i brodę. Potem podniósł wiadro i wylał sobie resztę wody na głowę. Eskodas przyjrzał mu się. – Masz kilka lekkich skaleczeń – stwierdził, dotykając płytkiego rozcięcia na ramieniu Drussa i rany na boku. – Żadne nie jest głębokie. Przyniosę igłę i nici. Młodzieniec nie odpowiedział. Poczuł ogromne znużenie, głęboką apatię, zupełny odpływ energii. Pomyślał o Rowenie, o jej dobroci, łagodności, a także o spokoju, jakiego przy niej zaznał. Podniósł głowę i oparł wielkie dłonie o reling. Za plecami usłyszał głośne śmiechy, a kiedy odwrócił się, zobaczył kilku wojowników, którzy znęcali się nad pokonanym piratem. Związali mu ręce na plecach i kłuli nożami, zmuszając do uników i podskoków. Bodasen zszedł z mostka. – Dość tego! – krzyknął. – Chcemy się tylko trochę zabawić, zanim rzucimy go na żer rekinom – odparł żylasty Drenanin z posiwiałą brodą.

– Nikogo nie rzucimy rekinom – warknął Bodasen. – Rozwiążcie go. Wojowie niechętnie usłuchali rozkazu i olbrzym zaczął rozmasowywać sobie otarte nadgarstki. Napotkał spojrzenie Drussa, lecz jego oczy miały nieprzenikniony wyraz. Bodasen zaprowadził go do niewielkiej kajuty pod mostkiem i zamknął się w niej z nim. Eskodas wrócił i zaszył rany na ramieniu i boku rębacza. Zrobił to wprawnie i szybko. – Bogowie chyba są po twojej stronie – rzekł. – Masz szczęście. – Człowiek sam przynosi sobie szczęście. Eskodas zachichotał. – Tak. Wierz w Źródło, ale trzymaj łuk w pogotowiu. Tak zwykł mówić mój stary nauczyciel. Druss wrócił myślami do bitwy na pokładzie triremy. – Pomogłeś mi – rzekł, przypomniawszy sobie strzałę, która przeszyła gardło zachodzącego go od tyłu pirata. – To był niezły strzał – zgodził się Eskodas. – Jak się czujesz? Druss wzruszył ramionami. – Jakbym miał spać przez tydzień. – To najzupełniej normalne, mój przyjacielu. Żądza walki burzy krew, ale później przynosi przygnębienie. Niewielu poetów śpiewa o tym pieśni. – Eskodas kawałkiem szmaty starł krew z kaftana Drussa, po czym zwrócił go rębaczowi. – Jesteś wielkim wojownikiem, Drussie. Może największym, jakiego spotkałem. Druss włożył kubrak, podniósł Snagę i poszedł na dziób, gdzie wyciągnął się między dwiema pakami. Spał zaledwie godzinę, kiedy obudził go Bodasen. Otworzył oczy i w blasku zachodzącego słońca ujrzał pochylonego nad nim Ventryjczyka. – Musimy porozmawiać, przyjacielu – rzekł Bodasen i Druss usiadł. Boleśnie naciągnął przy tym szwy na boku. Cicho zaklął. – Jestem zmęczony – rzekł – więc niech to będzie krótka rozmowa. – Rozmawiałem z tym piratem. Nazywa się Patek... – Nie obchodzi mnie, jak się nazywa. Bodasen westchnął. – W zamian za informacje o liczebności pirackich statków obiecałem uwolnić go, kiedy dopłyniemy do Capalis. Dałem mu słowo. – Co to ma wspólnego ze mną? – Chcę, żebyś dał mi słowo, że go nie zabijesz. – Nie zamierzam go zabijać. On nic dla mnie nie znaczy. – Zatem obiecaj mi to, przyjacielu.

Druss spojrzał w czarne oczy Ventryjczyka. – Jest coś jeszcze – mruknął. – Coś, czego mi nie mówisz. – Istotnie – przytaknął Bodasen. – Powiedz, że uszanujesz obietnicę, jaką dałem Patekowi, a wszystko ci wyjaśnię. – Dobrze. Nie zabiję go. Teraz powiedz, co masz do powiedzenia, i daj mi spać. Bodasen nabrał tchu. – Ta trirema nazywała się „Czarny wiatr”. Jej kapitanem był Earin Shad, jeden z najważniejszych piratów... niektórzy nawet zwali go królem. Od miesięcy krążyli po tych wodach. Jedne ze statków, które... ograbili... – Bodasen zamilkł. Oblizał suche wargi. – Drussie, przykro mi. Statek Kabucheka został ograbiony i zatopiony, a pasażerowie i załoga rzuceni na pożarcie rekinom. Nikt nie przeżył. Druss siedział zupełnie spokojnie. Nagle opuścił go gniew. – Chciałbym móc powiedzieć coś, co zmniejszyłoby twój ból – rzekł Bodasen. – Wiem, że ją kochałeś. – Zostaw mnie – szepnął Druss. – Zostaw mnie samego.

Rozdział 5 Wśród wojowników i załogi szybko rozeszła się wieść o tragedii, jaka dotknęła ogromnego rębacza. Wielu z nich, nie wiedząc, co to miłość, nie potrafiło pojąć ogromu jego żalu, ale wszyscy widzieli zmianę, jaka zaszła w jego zachowaniu. Godzinami siedział na dziobie, gapiąc się na morze, trzymając w dłoniach topór. Tylko Sieben odważał się do niego podchodzić, lecz nawet i on nie przebywał przy nim zbyt długo. Przez ostatnie trzy dni rejsu na twarzach pasażerów statku rzadko gościł uśmiech, gdyż ponury nastrój Drussa udzielił się wszystkim. Olbrzymi pirat, Patek, trzymał się jak najdalej od niego, przeważnie przesiadując w pobliżu mostka. Rankiem czwartego dnia ujrzeli w oddali wieże Capalis, których biały marmur lśnił w słońcu. Sieben podszedł do Drussa. – Milus Bar zamierza wziąć ładunek przypraw i popłynąć z powrotem. Zostaniemy na pokładzie? – Ja nie wracam – rzekł Druss. – Nie mamy tu już czego szukać – przypomniał poeta. – Tu jest wróg – mruknął rębacz. – Jaki wróg? – Naashanici. Sieben pokręcił głową. – Nie rozumiem cię. Nawet nie znamy żadnego Naashanity! – Zabili moją Rowenę. Zapłacą mi za to. Sieben chciał się spierać, ale zrezygnował. Naashanici kupili usługi piratów, co w oczach Drussa czyniło ich winnymi. Sieben mógł przekonywać go, że prawdziwym winowajcą był Earin Shad, a ten już nie żył. Tylko czy to by coś dało? Pogrążony w bólu Druss i tak by go nie słuchał. Jego oczy były zimne i puste; ściskał topór, jakby ten był jego jedynym przyjacielem. – Musiała być nadzwyczajną kobietą – zauważył Eskodas, kiedy stali z Siebenem przy bakburcie, a „Dziecię gromu” wpływał do portu. – Nie znałem jej, ale on ją uwielbiał. Eskodas pokiwał głową, a potem wskazał na przystań. – Nie ma tam robotników – rzekł. – Sami żołnierze. To oznacza, że miasto jest oblężone. Sieben dostrzegł jakieś poruszenie na końcu pomostu. Kolumna żołnierzy w czarnych, inkrustowanych srebrem napierśnikach maszerowała za wysokim i barczystym szlachcicem. – To musi być Gorben – rzekł. – Idzie, jakby był panem świata. Eskodas zachichotał.

– Już nie, ale zgadzam się, że przystojny z niego chłopak i nosi się dumnie. Cesarz nosił prosty czarny płaszcz i zwykły, nie posrebrzany napierśnik, a mimo to – jak bohater z legend – przyciągał wszystkie spojrzenia. Na jego widok ludzie przerwali pracę, a Bodasen zeskoczył na ląd, zanim jeszcze przywiązano cumy. Zwinnie wylądował na pomoście i wpadł w objęcia nadchodzącego. Cesarz klepnął go w plecy i ucałował w oba policzki. – Chyba są przyjaciółmi – zauważył sucho Eskodas. – Dziwne zwyczaje panują w tych obcych krainach – rzekł z uśmiechem Sieben. Spuszczono trap i oddział żołnierzy wszedł na pokład, znikając w ładowni i po chwili wynurzając się z ciężkimi kuframi z okutego żelazem dębu. – Powiedziałbym, że to złoto – szepnął Eskodas, a Sieben skinął głową. Łącznie wyładowano dwadzieścia skrzyń, a dopiero potem pozwolono Drenanom zejść na brzeg. Sieben kroczył po trapie tuż za łucznikiem. Zaledwie stanął na lądzie, poczuł, że ziemia gwałtownie porusza mu się pod nogami. O mało nie upadł, ale złapał równowagę. – Czy to trzęsienie ziemi? – zapytał Eskodasa. – Nie, przyjacielu. Po prostu tak przyzwyczaiłeś się do kołysania statku, że teraz nogi znów muszą przywyknąć do stałego lądu. To szybko minie. Druss dołączył do nich, a wtedy Bodasen podszedł wraz z cesarzem do trzech drenańskich wojowników. – A to, milordzie, jest wojownik, o którym ci mówiłem – Druss Rębacz. Prawie sam jeden pokonał piratów. – Żałuję, że tego nie widziałem – rzekł Gorben. – Będzie jeszcze czas podziwiać twoją zręczność. Wróg stanął obozem wokół miasta i przypuszcza ataki. Druss nie odpowiedział, lecz cesarz nie przejął się tym. – Czy mogę obejrzeć twój topór? – zapytał. Druss skinął głową i podał monarsze oręż. Gorben wziął broń i obejrzał ostrza. – Mistrzowska robota. Ani szczerby, ani śladu rdzy, powierzchnia jest bez skazy. Rzadko widuje się taką stal. – Przyjrzał się czarnej rękojeści i srebrnym runom. – To stara broń i zadała wiele śmierci. – Zada więcej – rzekł Druss ponurym i głuchym głosem. Słysząc to, Sieben zadrżał. Gorben uśmiechnął się i oddał rębaczowi topór, a potem rzekł do Bodasena: – Kiedy rozlokujesz twoich ludzi na kwaterach, znajdziesz mnie w magistracie. Odszedł, nie mówiąc już ani słowa. Bodasen był blady z gniewu. – Powinniście nisko się skłonić przed cesarzem. Należy oddać mu szacunek. – My, Drenanie, nie przywykliśmy do służalczości – powiedział Sieben.

– W Ventrii taki brak szacunku jest karany wypatroszeniem – rzekł Bodasen. – Chociaż może zdołamy się tego nauczyć – dodał wesoło poeta. Bodasen uśmiechnął się. – Postarajcie się, przyjaciele. To nie są ziemie Drenan i panują tu inne obyczaje. Cesarz jest dzielnym, godnym szacunku człowiekiem. Pomimo to musi dbać o dyscyplinę i nie będzie tolerował takich złych manier. Drenańskich wojowników zakwaterowano w centrum miasta; wszystkich poza Drussem i Siebenem, którzy nie podpisali kontraktu z Ventryjczykami. Bodasen zaprowadził ich do opustoszałej gospody i powiedział, żeby wybrali sobie pokoje. Jedzenie, rzekł, znajdą w koszarach, chociaż w mieście jest jeszcze kilka czynnych sklepów i straganów. – Chcesz rzucić okiem na miasto? – zapytał Sieben, kiedy ventryjski generał odszedł. Druss siedział na wąskim łóżku, spoglądając na swoje dłonie. Wydawało się, że nie usłyszał pytania. Poeta usiadł obok niego. – Jak się czujesz? – spytał łagodnie. – Pusty. – Wszyscy umrzemy, Druss. Nawet ty i ja. To nie twoja wina. – Nie chodzi o winę. Po prostu wciąż myślę o tym, jak byliśmy razem. Jeszcze czuję... dotyk jej dłoni. Nadal słyszę... – Zamilkł, poczerwieniał i zacisnął szczęki. – Co mówiłeś o mieście? – zapytał. – Pomyślałem, że moglibyśmy się trochę rozejrzeć. – Dobrze. Chodźmy. – Druss wstał, wziął topór i wyszli z pokoju. Gospoda znajdowała się przy jednej z głównych ulic. Bodasen opisał im miasto i poruszali się bez trudu, gdyż ulice były szerokie i oznakowane tabliczkami w kilku językach, również w zachodnim. Budynki, niekiedy kilkupiętrowe zbudowano z białego lub szarego kamienia. Napotykali smukłe wieże, zwieńczone kopułami pałace, ogrody i obsadzone drzewami aleje. Wszędzie unosił się zapach kwiatów, jaśminów i róż. – Tu jest pięknie – zauważył Sieben. Minęli prawie puste koszary i poszli dalej, w kierunku wschodniego muru. W oddali słyszeli szczęk broni i przeraźliwe krzyki rannych. – Chyba widziałem już dość – oznajmił Sieben, przystając. Druss posłał mu chłodny uśmiech. – Jak chcesz. – Niedaleko stąd jest świątynia, którą chciałbym obejrzeć z bliska. No wiesz, ta z białymi końmi. – Zauważyłem ją – odparł rębacz.

Zawrócili i niebawem wyszli na duży plac. Świątynia była zwieńczona kopułą, a wokół ustawiono dwanaście wspaniałych rzeźb przedstawiających stojące dęba konie, trzykrotnie większe

od

żywych

zwierząt.

Ogromny

łukowaty

portal

i szeroko

otwarte

podwoje

z polerowanego srebra i mosiądzu zachęcały do wejścia. W kopulastym sklepieniu znajdowało się siedem okien z szybami z kolorowego szkła i wpadające przez nie smugi światła skupiały się na ołtarzu. Sieben ocenił, że w ławkach mogło zasiąść co najmniej tysiąc ludzi. Na stole przed ołtarzem ustawiono wielki róg myśliwski ze szczerego złota wysadzanego klejnotami. Poeta przeszedł nawą i podszedł do stołu. – Jest wart fortunę – rzekł. – Wprost przeciwnie – usłyszeli cichy głos. – Jest bezcenny. Sieben odwrócił się i zobaczył kapłana w szacie z szarej wełny obszytej srebrną nitką. Mężczyzna był wysoki, a ogolona głowa i długi nos upodabniały go do ptaka. – Witajcie w świątyni Pashtar Sena. – Tutejsi mieszkańcy muszą być naprawdę godni zaufania – rzekł Sieben. – Taki róg jak ten z pewnością uczyniłby złodzieja bogatym. Kapłan uśmiechnął się krzywo. – Niezupełnie. Podnieś go! Sieben wyciągnął rękę, lecz jego palce chwyciły powietrze. Złoty róg, na oko tak rzeczywisty, był tylko złudzeniem. – Niewiarygodne! – szepnął poeta. – Jak to zrobiono? Kapłan wzruszył ramionami i rozłożył ręce. – Pashtar Sen uczynił ten cud tysiąc lat temu. Był poetą i uczonym, lecz także wojownikiem. Legenda głosi, że spotkał boginię Ciris, która wynagrodziła go za męstwo, dając mu ten myśliwski róg. Pashtar Sen umieścił go tutaj. A w chwili, gdy wypuścił go z rąk, róg przybrał taką postać, jaką teraz widzicie. – Dlaczego tu stoi? – zapytał Sieben. – Ma uzdrawiające właściwości. Powiadają, że leczy bezpłodność kobiet, które na chwilę położą się przy nim. Istnieją dowody, że to prawda. Ponadto, raz na dziesięć lat ten róg znów przybiera materialną postać, a wtedy podobno może sprowadzić człowieka z krainy zmarłych lub zanieść jego duszę do gwiazd. – Czy widziałeś kiedyś, jak się materializował? – Nigdy. A służę tutaj już trzydzieści siedem lat. – Fascynujące. Co się stało z Pashtar Senem? – Nie chciał walczyć za cesarza i został nawleczony na żelazny pal.

– Straszna śmierć. – Istotnie, lecz był człowiekiem niezłomnych zasad i uważał, że cesarz się myli. Przybyliście tu walczyć za Ventrię? – Nie. Jesteśmy gośćmi. Kapłan kiwnął głową i zwrócił się do Drussa. – Błądzisz myślami, mój synu. Masz kłopoty? – Stracił bliską mu osobę – wyjaśnił pospiesznie Sieben. – Ukochaną? Rozumiem. Czy chciałbyś się z nią spotkać, mój synu? – Co masz na myśli? – warknął Druss. – Mogę przywołać jej ducha. Może to ukoi twój ból. Druss ożywił się. – Możesz to zrobić? – Mogę. Chodźcie za mną. – Kapłan zaprowadził ich do ciemnej wnęki na końcu świątyni, a potem wąskim korytarzykiem do komnaty bez okien. – Musicie pozostawić broń na zewnątrz – powiedział. Druss oparł Snagę o ścianę, a Sieben zawiesił na toporze swój pas z nożami. W komnacie stały naprzeciwko siebie dwa krzesła. Kapłan zasiadł na jednym i skinął na Drussa, żeby zajął drugie. – Ten pokój – rzekł – to miejsce harmonii. Nigdy nie słyszano tu wulgarnej mowy. To komnata modłów i medytacji. Pełni taką rolę od tysiąca lat. Cokolwiek się zdarzy, pamiętajcie o tym. Teraz podaj mi dłoń. Druss wyciągnął rękę, a kapłan ujął jego dłoń i zapytał, kogo ma wezwać. Druss powiedział mu. – A jak ciebie zwą, synu? – Druss. Kapłan oblizał wargi i przez kilka minut siedział z zamkniętymi oczami. Potem rzekł: – Wzywam cię, Roweno, córko gór. Przyzywam cię do Drussa. Wołam cię przez równiny nieba, mówię do ciebie przez ziemskie doliny. Wyciągam do ciebie rękę, nawet w te ciemności pod oceanem światów i jałowe pustkowia piekieł. Przez chwilę nic się nie działo, a potem kapłan zesztywniał i jęknął. Osunął się na krześle i głowa opadła mu na piersi. Z jego otwartych ust wydobyło się jedno słowo: – Drussie! Był to kobiecy głos. Sieben zdumiał się. Spojrzał na rębacza, który zbladł jak chusta. – Roweno!

– Kocham cię, Druss. Gdzie jesteś? – W Ventrii. Przybyłem po ciebie. – Jestem tu i czekam. Druss! Och nie, wszystko blaknie. Druss, czy mnie słyszysz...? – Roweno! – krzyknął Druss, zrywając się na równe nogi. Kapłan drgnął i ocknął się. – Przepraszam – powiedział. – Nie znalazłem jej. – Rozmawiałem z nią – rzekł Druss, podrywając go z krzesła. – Ściągnij ją z powrotem! – Nie mogę. Nie znalazłem jej. Nigdzie! – Druss! Puść go! – krzyknął Sieben, chwytając go za rękę. Rębacz powoli puścił kapłana i wyszedł z komnaty. – Nie rozumiem – szepnął kapłan. – Przecież tam nikogo nie było! – Przemawiałeś kobiecym głosem – powiedział mu Sieben. – Druss rozpoznał go. – To naprawdę niezwykłe, mój synu. Kiedy nawiązuję kontakt ze zmarłymi, słyszę ich głosy. A tym razem było tak, jakbym spał. – Nie przejmuj się – powiedział Sieben, wyciągając z sakiewki sztukę srebra. – Nie biorę pieniędzy – odmówił mężczyzna z nieśmiałym uśmiechem. – Jestem zdziwiony i będę rozmyślał o tym, co zaszło. – On na pewno też – zauważył Sieben. Znalazł Drussa stojącego przy ołtarzu, sięgającego po lśniący złocisty róg i usiłującego zacisnąć na nim palce. Rębacz miał skupiony wyraz twarzy i tak mocno zaciskał zęby, że przez gęsty zarost było widać węzły mięśni. – Co robisz? – spytał łagodnie Sieben. – Powiedział, że on może sprowadzić człowieka z krainy zmarłych. – Nie, przyjacielu. Powiedział „podobno może”, a to pewna różnica. Chodźmy stąd. Znajdziemy w tym mieście jakąś gospodę i napijemy się. Druss trzasnął dłonią w szczerozłoty róg, który jakby wyrósł mu z grzbietu ręki. – Nie chcę pić! Bogowie, chcę walczyć! Porwawszy topór, wielkolud wymaszerował ze świątyni. Obok Siebena pojawił się kapłan. – Obawiam się, że mimo dobrych intencji rezultat moich starań nie jest taki, jak oczekiwałem – powiedział. – Nic mu nie będzie, ojcze. – Sieben odwrócił się do kapłana. – Powiedz mi, ojcze, co wiesz o ludziach opętanych przez demony? – Zbyt wiele – a zarazem za mało. Sądzisz, że jesteś opętany? – Nie, nie ja. Druss.

Kapłan pokręcił głową. – Gdyby dotknęła go... taka przypadłość, wyczułbym to, kiedy ująłem jego dłoń. Nie, twój przyjaciel jest zdrowy na umyśle. Sieben usiadł na ławce i opowiedział kapłanowi, co widział na pokładzie pirackiej triremy. Kapłan wysłuchał go w milczeniu. – Skąd on ma ten topór? – zapytał. – O ile wiem, odziedziczył go po przodkach. – Jeśli mamy do czynienia z demonem, mój synu, sądzę, że znajdziesz go ukrytego w tym toporze. Stara broń często bywała zaczarowana tak, aby obdarzać właściciela większą siłą lub sprytem. Podobno taki oręż czasem nawet miał moc gojenia ran. Uważaj na ten topór. – A jeśli demon tkwi tylko w toporze? Będzie mu pomocny w walce. – Gdybyż tak było – westchnął kapłan, potrząsając głową. – Jednak zło nie istnieje po to, aby służyć, lecz po to, by władać. Jeśli ten topór jest zaczarowany, to ma swoją historię – z pewnością ponurą. Zapytaj twego przyjaciela. Kiedy ją usłyszysz i poznasz imiona ludzi, którzy ją nosili, zrozumiesz moje słowa. Sieben podziękował mu i opuścił świątynię. Nigdzie nie dostrzegł śladu Drussa, a nie miał ochoty zbliżać się do murów. Pomaszerował przez prawie puste miasto, aż usłyszał dźwięki muzyki płynące z pobliskiego dziedzińca. Podszedł do wykutej z żelaza furtki i zobaczył trzy siedzące w ogrodzie kobiety. Jedna z nich grała na lirze, a dwie pozostałe śpiewały cicho miłosną pieśń. Sieben wyszedł na ścieżkę. – Dobry wieczór, szlachetne damy – rzekł, posyłając im swój najpiękniejszy uśmiech. Zamilkły i wszystkie trzy spojrzały na niego ze zdumieniem. Były młode i śliczne. Wiek najstarszej ocenił na siedemnaście lat. Była ciemnowłosa i ciemnooka, o pełnych ustach i smukłym ciele. Pozostałe dwie były niższe, o jasnych włosach i niebieskich oczach. Wszystkie trzy nosiły suknie z błyszczącej satyny: ciemnowłosa piękność niebieską, a blondynki białe. – Przyszedłeś zobaczyć się z naszym bratem, panie? – zapytała ciemnowłosa dziewczyna, wstając z krzesła i kładąc na nim swoją lirę. – Nie, zwabiło mnie tu piękno twej muzyki i słodycz towarzyszących jej głosów. Jestem tu obcym, a zarazem miłośnikiem wszelkiego piękna, więc mogę tylko podziękować losowi za widok, jakim obdarzył moje oczy. Młodsze dziewczęta roześmiały się, ale ich starsza siostra tylko się uśmiechnęła. – Miłe słowa, panie, dobrze dobrane i niewątpliwie wielokrotnie powtarzane. Są jak gładkie krawędzie broni, która była często używana. Sieben skłonił się.

– Istotnie, milady, moją przyjemnością i przywilejem jest dostrzegać piękno wszędzie, gdzie mogę je znaleźć, składać mu hołd i chylić przed nim czoło. To jednak nie czyni moich słów mniej szczerymi. Nagrodziła go szerokim uśmiechem, a potem roześmiała się w głos. – Sądzę, że jesteś łobuzem, panie, a w dodatku libertynem, więc w bardziej interesujących czasach kazałabym sługom wyprosić cię z posiadłości. Ponieważ jednak trwa wojna i trudno o rozrywki, zapraszam cię, byś dotrzymał nam towarzystwa – jeśli tylko potrafisz nas rozbawić. – Słodka pani, sądzę, że mogę wam obiecać wiele rozrywek, zarówno słownych, jak i innych. Z przyjemnością zauważył, że czarnowłosa nie zarumieniła się, słysząc te słowa, chociaż jej młodsze siostry pokraśniały. – Wiele obiecujesz, panie. Może byłbyś mniej pewny siebie w tych przechwałkach, gdybyś wiedział, jak wspaniałych rozrywek dostarczano mi w przeszłości. Teraz roześmiał się Sieben. – Być może przejąłbym się, gdybyś wyznała mi, iż Azhral, książę niebios, przybył do twej komnaty i zabrał cię do pałacu bezgranicznej różnorodności. – Mówisz o książce, o jakiej nie godzi się wspominać w towarzystwie – skarciła go. Podszedł bliżej i ujął jej rękę, a potem podniósł ją do ust i ucałował. – Niesłusznie – odparł cicho – gdyż ta książka ma jedną wielką zaletę. Rozjaśnia jak latarnia mroczne zakamarki. Rozsuwa zasłony i wiedzie nas ścieżkami rozkoszy. Jej szesnasty rozdział polecam wszystkim nowym kochankom. – Mam na imię Asha – powiedziała. – I twoje czyny będą musiały być równie imponujące jak słowa zuchwałe, gdyż nie lubię się rozczarowywać. – Śniłaś, Pahtai – powiedział Pudri, gdy Rowena otworzyła oczy i stwierdziła, że siedzi w słońcu nad jeziorem. – Nie wiem, co się stało – powiedziała małemu eunuchowi. – Jakby ktoś wyciągnął moją duszę z ciała. Znalazłam się w jakiejś komnacie, a naprzeciwko mnie siedział Druss. – Smutek rodzi wiele różnych wizji – zacytował Pudri. – Nie, to było realne, lecz więź zerwała się i wróciłam, zanim zdążyłam mu powiedzieć, gdzie jestem. Poklepał jej dłoń. – Może wizja się powtórzy – pocieszył ją – ale teraz musisz wziąć się w garść. Pan przyjmuje wielkiego satrapę, Shabaga. Posyłają go, żeby dowodził siłami oblegającymi Capalis, i jest bardzo ważne, żebyś wywróżyła mu powodzenie. – Mogę powiedzieć tylko prawdę.

– Prawda ma różne oblicza, Pahtai. Człowiek może mieć przed sobą tylko dwa dni życia, a jednak w tym czasie znaleźć wielką miłość. Wróżka, która przepowie mu śmierć, sprawi mu ból – ale powie prawdę. Wieszczka, która powie mu, że zaledwie godziny dzielą go od spotkania wielkiej miłości, również powie prawdę, ale sprawi ogromną radość skazanemu na śmierć człowiekowi. Rowena uśmiechnęła się. – Jesteś bardzo mądry, Pudri. Wzruszył ramionami. – Jestem stary, Roweno. – Po raz pierwszy użyłeś mojego imienia. Zachichotał. – To ładne imię, tak samo jak Pahtai, które oznacza łagodną gołębicę. Musimy już iść do świątyni. Czy mam ci powiedzieć coś o Shabagu? Czy to ci pomoże? Westchnęła. – Nie. Nic mi nie mów. Zobaczę to, co będzie do zobaczenia, i zapamiętam twoją radę. Ramię w ramię pomaszerowali do pałacu, po wyłożonych grubymi dywanami korytarzach, po pięknie rzeźbionych schodach wiodących do apartamentów na górze. Po obu stronach korytarza, co trzy metry, stały we wnękach marmurowe posągi lub popiersia, sufit nad ich głowami zdobiły sceny z ventryjskiej literatury, a epistyle były pokryte złotymi płytkami. Kiedy zbliżali się do kaplicy, z bocznych drzwi wyszedł wysoki wojownik. Rowena westchnęła, gdyż w pierwszej chwili wzięła go za Drussa. Miał takie same szerokie bary i kwadratową szczękę oraz błękitne oczy pod gęstymi brwiami. Na jej widok uśmiechnął się i skłonił. – To jest Michanek, Pahtai. Mistrz cesarza Naashanitów, znamienity szermierz i szanowany oficer. – Pudri skłonił się wojownikowi. – To jest lady Rowena, gość lorda Kabucheka. – Słyszałem o tobie, pani – rzekł Michanek, ujmując i unosząc jej dłoń do ust. Głos miał basowy i dźwięczny. – Uratowałaś kupca przed rekinami. To był niezwykły czyn. Teraz jednak, kiedy cię zobaczyłem, rozumiem, że nawet rekiny były urzeczone twoją urodą. – Nie puszczając jej ręki, uśmiechnął się i przysunął bliżej. – Czy możesz przepowiedzieć mi przyszłość, pani? Zaschło jej w gardle, ale napotkała jego spojrzenie. – Spełnią się... spełnią się wszystkie twoje ambicje i największe nadzieje. W jego oczach pojawił się cyniczny błysk. – To wszystko, pani? Tyle mógł mi powiedzieć każdy uliczny szarlatan. Jak umrę? – Niecałe dwadzieścia metrów od miejsca, gdzie teraz stoimy – powiedziała. – Na dziedzińcu. Widzę pnących się na mury żołnierzy w czarnych płaszczach i hełmach. Zbierzesz swoich ludzi

na ostatniej linii obrony pod tymi murami. Obok ciebie będzie... twój najsilniejszy brat i kuzyn. – A kiedy to nastąpi? – Rok po twoim ślubie. Co do dnia. – Jak będzie miała na imię dama, którą poślubię? – Tego ci nie powiem. – Musimy iść, milordzie – wtrącił pospiesznie Pudri. – Czekają na nas lordowie Kabuchek i Shabag. – Oczywiście. Miło było mi cię poznać, Roweno. Mam nadzieję, że znów się spotkamy. Rowena nie odpowiedziała, tylko weszła za Pudrim do kaplicy. O zmroku nieprzyjaciel wycofał się i Druss ze zdziwieniem zobaczył, że ventryjscy obrońcy schodzą z murów i rozpierzchają się po mieście. – Dokąd oni wszyscy idą? – zapytał stojącego obok żołnierza. Mężczyzna zdjął hełm i ocierał szmatą spoconą twarz. – Najeść się i odpocząć – odparł zapytany. Druss popatrzył na mury. Pozostała na nich zaledwie garstka żołnierzy, a i ci siedzieli plecami do wroga. – A jeśli zaatakują znowu? – zapytał rębacz. – Nie zrobią tego. To był czwarty atak. – Czwarty? – zdziwił się Druss. Jego rozmówca, mężczyzna w średnim wieku o owalnej twarzy i bystrych niebieskich oczach, uśmiechnął się do niego. – Rozumiem, że nie studiowałeś strategii. To twoje pierwsze oblężenie, tak? – Druss skinął głową. – No cóż, każde rządzi się pewnymi określonymi regułami. W ciągu dwudziestu czterech godzin przeprowadza się najwyżej cztery natarcia. – Dlaczego tylko cztery? Mężczyzna wzruszył ramionami. – Czytałem ten podręcznik już dawno temu, ale – jeśli dobrze pamiętam – chodzi o morale. Kiedy Zhan Tsu napisał Sztukę wojny, wyjaśnił, że po czterech atakach oblegający zaczynają wpadać w rozpacz. – No, oni na pewno nie będą rozpaczać, jeśli zaatakują teraz albo po zapadnięciu zmroku – zauważył Druss. – Nie zrobią tego – powiedział jego towarzysz powoli, jakby mówił do dziecka. – Gdyby planowali nocny atak, w dzień przypuściliby tylko trzy. Druss nadal się dziwił.

– I te reguły są spisane w książce? – Tak, w bardzo dobrym podręczniku autorstwa generała Chiatze. – I w oparciu o te książkowe mądrości pozostawicie w nocy prawie nie obsadzone mury? Mężczyzna roześmiał się. – Nie z powodu książki, lecz dlatego, że takie prawa rządzą oblężeniem. Chodź ze mną do koszar, to wyjaśnię ci to lepiej. Gdy tam podążali, żołnierz o imieniu Oliquar, powiedział Drussowi, że służy w ventryjskiej armii już ponad dwadzieścia lat. – Kiedyś nawet byłem oficerem, podczas kampanii w Opalu. Wycięli nas tam prawie w pień, więc objąłem dowodzenie nad czterdziestoosobowym oddziałem. Jednak nie dowodziłem długo. Generał zaproponował mi stanowisko, ale nie było mnie stać na zbroję. Musiałem wrócić do szeregów. To też nie jest złe życie. Mam wielu kolegów i dwa posiłki dziennie. – Dlaczego nie było cię stać na zbroję? Czy tu nie płacą oficerom? – Owszem, płacą, ale tylko disha dziennie. O połowę mniej niż zarabiam teraz. – Oficerowie zarabiają mniej niż szeregowi żołnierze? To głupota. Oliquar pokręcił głową. – Wcale nie. W ten sposób oficerami mogą być tylko bogacze, a więc synowie szlachciców – lub kupców, chcący uzyskać tytuł szlachecki. Dzięki temu szlachta utrzymuje się przy władzy. Skąd jesteś, młodzieńcze? – Jestem Drenaninem. – Ach tak. Oczywiście, nigdy tam nie byłem, ale słyszałem, że góry Skeln są nadzwyczaj piękne. Zielone i wyniosłe jak pasmo Saurab. Tęsknię za górami. W koszarach Druss usiadł naprzeciw Oliquara i zjadł posiłek złożony z wołowiny z cebulą, a potem ruszył z powrotem do pustej tawerny. Noc była cicha i bezchmurna, a księżyc srebrzył białe jak duchy budynki. Siebena nie było w pokoju. Druss usiadł pod oknem, spoglądając na port, obserwując oblane blaskiem księżyca fale, wyglądające jak roztopiony ołów. Odpierał trzy z tych czterech ataków. Odziani w czerwone płaszcze wrogowie w hełmach ozdobionych kitami końskich włosów biegli, niosąc drabiny, które opierali o mur. Z góry leciał na nich grad kamieni i strzał. A jednak pięli się na mury. Pierwsi, którzy dotarli na górę, byli przebijani włóczniami lub mieczami, lecz kilku najtwardszych przedarło się na blanki, gdzie rozsiekli ich obrońcy. W trakcie drugiego ataku na murach usłyszano głuchy łomot, przypominający rytmiczne bicie gromów. – Taran – powiedział stojący obok Drussa żołnierz. – Nic im to nie da – te wrota są wzmocnione żelazem i mosiądzem.

Druss wyciągnął się wygodnie na krześle i spojrzał na Snagę. Używał go głównie do obalania drabin, przesuwając je w bok, aż upadły wzdłuż muru, strącając atakujących na skały. Zaledwie dwukrotnie unurzał ostrze we krwi. Wyciągnął rękę i pogłaskał czarną rękojeść, wspominając swoje ofiary: wysokiego wojownika bez brody i śniadego brzuchacza w podobnym do garnka hełmie. Pierwszy zginął, gdy Snaga z trzaskiem przebił jego drewniany napierśnik, drugiemu srebrzysty topór rozłupał hełm na dwoje. Druss pomacał kciukiem ostrza. Nie stępiło się i nie wyszczerbiło. Sieben wrócił do zajazdu tuż przed północą. Miał przekrwione oczy i nieustannie ziewał. – Gdzie się podziewałeś? – zapytał go Druss. Poeta uśmiechnął się. – Zawierałem nowe znajomości. Zdjął buty i opadł na jedno z wąskich łóżek. Druss wciągnął nosem powietrze. – Pachnie tu tak, jakbyś tarzał się w kwietniku. – W kwiatach – poprawił go z uśmiechem Sieben. – Tak, właściwie można tak powiedzieć. Druss zmarszczył brwi. – No nic, nieważne. Czy wiesz coś o zasadach oblegania? – Wiem wszystko o tym, w jaki sposób zdobyć fortecę kobiecego serca, ale rozumiem, że mówisz o ventryjskiej wojnie? – Zdjął nogi z łóżka i usiadł. – Jestem zmęczony, Drussie, więc niech to będzie krótka rozmowa. Rano mam spotkanie i muszę odzyskać siły. Rębacz zignorował teatralne ziewnięcie, jakim poeta podkreślił swoje słowa. – Widziałem dziś setki rannych i dziesiątki zabitych. Tymczasem teraz, kiedy na murach została zaledwie garstka ludzi, wróg siedzi spokojnie i czeka na wschód słońca. Dlaczego? Czy nikt tu nie chce zwyciężyć? – Ktoś na pewno zwycięży – odparł Sieben. – Jednak to jest cywilizowany kraj. Oni prowadzą tu wojny od tysięcy lat. Oblężenie potrwa kilka tygodni lub miesięcy i walczący codziennie będą ponosić straty. Jeśli nie nastąpi jakiś zdecydowany przełom, jedna lub druga strona zgodzi się na warunki przeciwnika. – Co to oznacza? – Jeżeli oblegający dojdą do wniosku, że nie zdołają zwyciężyć, wycofają się. Jeśli obrońcy uznają, że wszystko stracone, przejdą na stronę wroga. – A co z Gorbenem? Sieben wzruszył ramionami. – Jego własne oddziały zabiją go lub wydadzą Naashanitom. – Bogowie, czy ci Ventryjczycy nie wiedzą, co to honor?

– Ależ wiedzą, lecz większość żołnierzy to najemnicy z różnych wschodnich plemion. Są lojalni wobec tego, kto więcej płaci. – Skoro reguły tej wojny są tak cywilizowane – spytał Druss – dlaczego mieszkańcy uciekli z miasta? Czemu nie zaczekali, aż skończy się walka, żeby służyć zwycięzcom? – W najlepszym wypadku zostaliby niewolnikami. W najgorszym wymordowano by ich. Może to cywilizowany kraj, Drussie, ale rządzą tu surowe prawa. – Czy Gorben może zwyciężyć? – Nie w takiej sytuacji, jaką mamy teraz, ale może będzie miał szczęście. W Ventrii często o wyniku oblężenia decyduje walka dwóch najlepszych wojowników walczących stron, aczkolwiek dzieje się tak tylko wtedy, kiedy siły są wyrównane, a obaj mistrzowie uważani za niezwyciężonych. Tutaj nie dojdzie do takiego pojedynku, gdyż tamci mają znaczną przewagę liczebną nad obrońcami miasta. Teraz jednak, kiedy Gorben ma przywiezione przez Bodasena złoto, pośle szpiegów do obozu wroga, żeby przeciągnęli część nieprzyjaciół na jego stronę. Mało prawdopodobne, żeby się udało, ale kto wie? – Skąd się tego wszystkiego dowiedziałeś? – zapytał Druss. – Właśnie spędziłem bardzo pouczające popołudnie z księżniczką Ashą – siostrą Gorbena. – Co? – wybuchnął Druss. – Co się z tobą dzieje? Czy to, co wydarzyło się w Mashrapurze, niczego cię nie nauczyło? Jesteśmy tu jeden dzień, a ty już folgujesz chuciom! – Ja nie folguję chuciom – warknął Sieben. – Ja uprawiam miłość. A poza tym to nie twoja sprawa. – Racja – przyznał Druss – i powtórzę ci to, kiedy będą cię nabijać na pal lub ćwiartować. – Och, Drussie! – rzekł Sieben, siadając na łóżku. – Są rzeczy, za które warto umrzeć. Ona jest bardzo piękna. Na bogów, człowiek mógłby nawet ją poślubić. Druss wstał i odwrócił się do okna. Sieben natychmiast zaczął się kajać. – Przepraszam, przyjacielu. Nie pomyślałem, co mówię. – Podszedł do Drussa i położył dłoń na jego ramieniu. – Przykro mi, że tak się zdenerwowałeś w tamtej świątyni. – To był jej głos – rzekł rębacz, przełykając ślinę i z trudem panując nad wzburzeniem. – Powiedziała, że na mnie czeka. Pomyślałem, że jeśli stanę na murach, to może ktoś mnie zabije, a wtedy znów z nią będę. Jednak nie trafił się nikt dość zręczny i odważny. I nikt... A ja nie mam odwagi zrobić tego sam. – To nie byłaby odwaga, Drussie. I Rowena nie chciałaby tego. Pragnęłaby, żebyś był szczęśliwy i znów się ożenił. – Nigdy! – Nie masz nawet dwudziestu lat, przyjacielu. Są inne kobiety.

– Nie takie jak ona. Tymczasem jej już nie ma i nie będę więcej o niej mówił. Będę nosił ją tu – powiedział, dotykając piersi – i nigdy jej nie zapomnę. Teraz wróćmy do tego, co mówiłeś o sztuce wojennej Wschodu. Sieben zdjął z półki przy oknie gliniany kubek, zdmuchnął z niego kurz i napełnił go wodą, którą wypił duszkiem. – Na bogów, co za okropny smak! No dobrze... Sztuka wojenna Wschodu. Co chcesz wiedzieć? – No cóż – rzekł powoli Druss. – Dowiedziałem się, że wróg może nacierać cztery razy dziennie. Dlaczego atakują tylko w jednym punkcie? Mają dość ludzi, by otoczyć miasto i uderzyć w wielu miejscach jednocześnie. – I zrobią to, Drussie, ale nie w pierwszym miesiącu. Teraz tylko próbują. Przez pierwsze tygodnie zahartują i wyszkolą nowych żołnierzy. Dopiero potem sprowadzą machiny oblężnicze. Zapewne w drugim miesiącu. Później może ściągną jeszcze balisty do ostrzeliwania murów wielkimi głazami. Jeśli pod koniec drugiego miesiąca nie odniosą zwycięstwa, sprowadzą inżynierów i zaczną podkopywać mur, usiłując go zwalić. – A jakich zasad muszą przestrzegać oblegani? – zapytał rębacz. – Nie rozumiem? – No, gdybyśmy ich zaatakowali. Czy możemy to robić tylko cztery razy? Czy możemy przypuścić atak w nocy? Jakie są reguły? – To nie jest kwestia reguł, Druss, tylko zdrowego rozsądku. Tamci mają dwudziestokrotną przewagę liczebną. Gdyby Gorben zaatakował, byłby skończony. Druss skinął głową i zamilkł. W końcu przemówił. – Wypożyczę tę książkę od Oliquara. Jeśli mi ją przeczytasz, może zrozumiem. – Czy teraz możemy się przespać? – zapytał Sieben. Druss kiwnął głową i podniósł topór. Nie zdjął butów ani kaftana, tylko wyciągnął się na łóżku, kładąc obok siebie Snagę. – Chyba nie musisz mieć przy sobie topora, żeby zasnąć? – Z nim lepiej się czuję – odparł Druss, zamykając oczy. – Skąd go masz? – Należał do mojego dziadka. – Czy on był bohaterem? – zapytał z nadzieją w głosie Sieben. – Nie, był szaleńcem i okrutnym zbójem. – Jak miło – rzekł Sieben, siadając na łóżku. – Dobrze wiedzieć, że w ciężkich czasach możemy zawsze wrócić do tradycyjnej rodzinnej profesji.

Rozdział 6 Siedząc na krześle, Gorben odchylał głowę do tyłu, a jego służący, Mushran, starannie golił mu szczecinę na szczęce. Cesarz zerknął na starego. – Co się tak gapisz? – zapytał. – Jesteś zmęczony, chłopcze. Masz przekrwione i podkrążone oczy. Gorben uśmiechnął się. – Pewnego dnia nazwiesz mnie wielkim panem albo cesarzem. Doczekam tego dnia, Mushranie. Staruszek zachichotał. – Niech inni cię tak tytułują. Mogą padać przed tobą plackiem i tłuc czołami o ziemię. Tymczasem ja, patrząc na ciebie, widzę chłopca, którym byłeś, zanim stałeś się mężczyzną, i dziecko, którym byłeś jeszcze wcześniej. Gotowałem ci i wycierałem tyłek. Jestem za stary, żeby tłuc głową o kamienie, ilekroć wejdziesz do pokoju. Poza tym, nie zmieniaj tematu. Powinieneś odpocząć. – Czyżbyś nie zauważył, że już od miesiąca jesteśmy oblężeni? Muszę pokazywać się ludziom w walce, inaczej podupadną na duchu. Muszę organizować dostawy, rozdzielać żywność – mam mnóstwo obowiązków. Znajdź mi chwilę wolnego czasu, a chętnie odpocznę, obiecuję. – Znalazłbyś – warknął stary, unosząc brzytwę i ocierając ją z olejku i mydła – gdybyś miał lepszych adiutantów. Nebuchad to dobry chłopak, ale wolno myśli. A Jasua... – Mushran podniósł oczy ku niebu. – Wspaniały zabójca, ale mózg ma tuż przy... – Dość tego – rzekł przyjaźnie Gorben. – Gdyby moi oficerowie słyszeli, jak o nich mówisz, napadli by cię w ciemnej uliczce i zatłukli. A co z Bodasenem? – On jest najlepszy z nich, ale bądźmy szczerzy, nie jest to szczególny komplement. Gorben powstrzymał się od riposty, gdyż brzytwa dotknęła jego gardła i przesunęła się po szczęce w kierunku ust. – No! – powiedział dumnie Mushran. – Teraz przynajmniej wyglądasz jak cesarz. Gorben wstał i podszedł do okna. Nadchodził czas czwartego ataku. Wiedział, że zostanie odparty, ale nawet stąd widział wieże oblężnicze, które wróg szykował na następny dzień. Wyobraził sobie setki ludzi zajmujących pozycje, oczami duszy ujrzał potężne pomosty opadające z trzaskiem na mury i słyszał bojowe okrzyki zbiegających nich Naashanitów, którzy rzucą się na obrońców. Naashanitów? Uśmiechnął się krzywo. Dwie trzecie żołnierzy wroga to Ventryjczycy, poplecznicy Shabaga, jednego ze zbuntowanych satrapów. Ventryjczycy zabijają Ventryjczyków! Co za koszmar. I dlaczego? Czy Shabag będzie bogatszy niż przedtem? W ilu

pałacach człowiek może mieszkać jednocześnie? Ojciec Gorbena był słabym człowiekiem i nie znał się na ludziach, lecz był cesarzem dbającym o lud. W każdym większym mieście znajdował się uniwersytet, zbudowany za pieniądze z cesarskiego skarbca. Były szkoły, w których zdolna młodzież mogła uczyć się sztuki medycznej i słuchać wykładów najwybitniejszych ventryjskich zielarzy. Były przytułki, szpitale oraz sieć dróg nie mająca sobie równej na całym kontynencie. Jednak jego głównym osiągnięciem było powołanie królewskich kurierów, którzy w ciągu dwunastu tygodni mogli przewieźć wiadomość z jednego końca cesarstwa na drugi. Taki system łączności pozwalał na niemal natychmiastowe wysłanie pomocy do każdej prowincji, którą dotknęła klęska żywiołowa: zaraza, głód lub susza. Teraz wszystkie miasta były podbite lub oblegane, liczba zabitych osiągnęła niebotyczną wysokość, uniwersytety zostały zamknięte, chaos wojny pochłaniał wszystko, co zbudował ojciec. Gorben z trudem opanował narastający gniew i skupił się na problemie, przed jakim stanął w Capalis. Jutrzejszy dzień zadecyduje o losach oblężenia. Jeśli jego obrońcy wytrzymają, wróg wpadnie w rozpacz. Jeśli nie... Uśmiechnął się ponuro. Jeżeli nie, będziemy skończeni, pomyślał. Shabag zawlecze mnie przed oblicze cesarza Naashanitów. Gorben westchnął. – Nigdy nie pozwalaj, by ogarniała cię rozpacz – poradził Mushran. – To nic nie daje. – Czytasz w myślach lepiej od wieszcza. – Nie w myślach, lecz w twarzach. Dlatego rozpogódź się, a ja poproszę Bodasena. – Przyszedł już? – Godzinę temu. Powiedziałem, żeby zaczekał. Potrzebowałeś golenia i odpoczynku. – W poprzednim wcieleniu musiałeś być troskliwą matką – rzekł Gorben. Mushran roześmiał się i opuścił pokój. Wrócił, prowadząc Bodasena, i skłonił się. – Generał Bodasen, panie mój i cesarzu – powiedział i wyszedł tyłem, zamykając za sobą drzwi. – Nie wiem, dlaczego tolerujesz tego człowieka, Wasza Wysokość – warknął Bodasen. – Jest bezczelny. – Chciałeś się ze mną widzieć, generale? Bodasen stanął na baczność. – Tak, panie. Zeszłej nocy przyszedł do mnie Druss Rębacz. Ma plan dotyczący tych machin oblężniczych. – Mów. Bodasen odchrząknął. – Chce je zaatakować.

Gorben bacznie przyjrzał się generałowi i zobaczył ciemny rumieniec, który pojawił się na policzkach żołnierza. – Zaatakować? – Tak, milordzie. Dziś wieczorem, pod osłoną ciemności, chce zaatakować obóz nieprzyjaciela i podpalić wieże. – Uważasz to za rozsądne? – Nie, milordzie... chociaż... może... Widziałem, jak ten człowiek sam zaatakował triremę piratów i zmusił pięćdziesięciu ludzi, żeby rzucili broń. Nie wiem, czy tym razem mu się powiedzie, ale... – Słucham cię. – Nie mamy wyboru. Ściągnęli czterdzieści siedem wież oblężniczych, panie. Jutro wedrą się na mury i nie zdołamy ich powstrzymać. Gorben wskazał mu kanapę i sam też usiadł. – Jak zamierza wzniecić ogień? I czy sądzi, że wróg będzie spokojnie czekał, aż wykona swój plan? Wieże zbudowano z grubych belek. Nie zajmą się od razu. – Też mu to powiedziałem. Jednak Druss twierdzi, że Naashanici będą zbyt zajęci, żeby myśleć o wieżach. – Odchrząknął. – On zamierza zaatakować środek obozu, zabić Shabaga oraz innych generałów i narobić takiego zamieszania, żeby druga grupa mogła przeprowadzić wypad z Capalis i podłożyć ogień pod wieże. – Ilu chce ludzi? – Dwustu. Powiedział, że już ich wybrał. – Sam ich wybrał? Bodasen wbił spojrzenie w podłogę. – On jest... bardzo popularny, panie. Walczył przez cały czas i dobrze zna żołnierzy. A oni go szanują. – Czy wybrał jakichś oficerów? – Tylko jednego... panie. – Niech zgadnę. Ciebie? – Tak, panie. – I chcesz poprowadzić ten... szaleńczy wypad? – Tak, panie. – Zabraniam ci. Możesz jednak powiedzieć Drussowi, że zgadzam się na jego plan i sam wybiorę oficera, który będzie mu towarzyszył. Bodasen chciał zaprotestować, ale powstrzymał się i nisko skłonił się władcy. Ruszył do

drzwi. – Generale! – zawołał Gorben. – Tak, panie? – Jestem z ciebie bardzo zadowolony – rzekł Gorben, nie patrząc na niego. Wyszedł na balkon i wciągnął w płuca wieczorne powietrze. Było chłodne i niosło zapach morza. Shabag patrzył, jak zachodzące słonce zamienia góry w morze ognia, a niebo płonie niczym otchłanie Hadesu, szkarłatne, ciemnopomarańczowe. Wzdrygnął się. Nigdy nie lubił zachodów. Przypominały o końcu, wieczności – były śmiercią dnia. Wieże oblężnicze stały równym rzędem wzdłuż murów Capalis jak szereg ponurych olbrzymów obiecujących zwycięstwo. Spojrzał uważnie na pierwszą. Jutro zostaną podciągnięte do murów, a potem pomosty niczym sztywne jęzory opadną na blanki. Przystanął. Czy powinien rozszerzyć tę analogię? Wyobraził sobie wojowników wychodzących z brzucha tej bestii i rzucających się na wroga. Zachichotał. Niczym tchnienie śmierci czy ogień ze smoczego pyska? Nie, raczej jak demon plujący jadem. Tak, to mi się podoba, pomyślał. Wieże zostały poskładane z fragmentów przywiezionych na wozach ze znajdującej się na północy Reshy. Kosztowały dwadzieścia tysięcy sztuk złota i Shabag wciąż złościł się, że sam będzie musiał za nie zapłacić. Cesarz Naashanitów był wyjątkowym skąpcem. – Dostaniemy go jutro, panie? – zapytał jeden z jego doradców. Shabag wrócił do rzeczywistości i popatrzył na swoich oficerów. Tym „nim” był oczywiście Gorben. Shabag oblizał cienkie wargi. – Chcę dostać go żywcem – przypomniał, starając się ukryć nienawiść. Jakże nienawidził Gorbena! Jak gardził nim i jego obrzydliwą rodziną. Kaprys losu uczynił go dziedzicem tronu, który należał się Shabagowi. Mieli tych samych przodków, słynnych królów, którzy zbudowali imperium nie mające sobie równych w dziejach świata. Dziadek Shabaga zasiadał na tronie. Potem jednak zginął w bitwie, pozostawiając same córki. Wtedy ojciec Gorbena wszedł po złotych stopniach i założył na głowę ozdobioną rubinem koronę. I co wtedy stało się z cesarstwem? Zapanowała stagnacja. Zamiast wojsk, podbojów i zwycięstw były szkoły, drogi i szpitale. I po co? Słabi pozostawali przy życiu, aby płodzić kolejnych słabeuszy, wieśniacy uczyli się czytać i obsesyjnie usiłowali polepszyć swój byt. Na miejskich placach otwarcie zadawano pytania, jakich w ogóle nie powinno się formułować: Jakim prawem szlachetnie urodzeni rządzą naszym życiem? Czy nie jesteśmy wolnymi ludźmi? Jakim prawem? Prawem krwi – pomyślał Shabag. – Prawem ognia i żelaza! Z przyjemnością wspominał ten dzień, kiedy jego uzbrojone oddziały otoczyły uniwersytet w Reshy, którego studenci protestowali przeciw wojnie. Wezwał ich przywódcę, który przyszedł

uzbrojony nie w miecz, lecz rulon pergaminu. Było na nim spisane starożytne dzieło Pashtar Sena i chłopiec odczytał je głośno. Miał ładny głos. Dzieło było nieźle napisane, pełne uwag o honorze, patriotyzmie i braterstwie. Tyle, że w czasach kiedy, Pashtar Sen je pisał, słudzy znali swoje miejsce, a wieśniacy czuli respekt przed lepszymi od siebie. Teraz już o tym zapomnieli. Pozwolił chłopcu doczytać dzieło do końca, gdyż nie chciał okazać złych manier nie licujących szlacheckim stanem. Potem jednak wypatroszył go jak rybę. Och, jak ci dzielni studenci uciekali! Jednak nie mieli gdzie się schronić i ginęli setkami, jak robaki wygarnięte z gnijącej rany. Pod rządami starego cesarza imperium ventryjskie chyliło się ku upadkowi i wojna była jedyną szansą wskrzeszenia jego wielkości. Tak, pomyślał Shabag, Naashanici pomyślą, że zwyciężyli, a ja będę królem wasalnego państewka. Jednak nie na długo. Niedługo... – Proszę o wybaczenie – powiedział oficer i Shabag odwrócił się do niego. – Tak? – Jakiś statek opuścił Capalis. Płynie na północ wzdłuż wybrzeża. Na pokładzie jest wielu ludzi. Shabag zaklął. – Gorben uciekł – oznajmił. – Zobaczył nasze wieże oblężnicze i zrozumiał, że nie wygra. Shabag był rozczarowany. A tak czekał na jutrzejszy dzień! Spojrzał na odległy mur, spodziewając się ujrzeć na nim herolda z białą flagą. – Będę w namiocie. Obudźcie mnie, kiedy przyślą posłów. – Tak, panie. Gdy szedł przez obóz, wzbierał w nim gniew. Teraz jakiś przeklęty pirat schwyta Gorbena, może nawet zabije go. Shabag zerknął na ciemniejące niebo. – Oddałbym duszę, żeby zobaczyć stojącego przede mną Gorbena! – warknął. Sen jednak nie nadchodził i Shabag pożałował, że nie zabrał ze sobą swej datyjskiej niewolnicy. Młoda, niewinna i całkowicie posłuszna, zapewniłaby mu rozkosz i słodkie sny. Wstał z łóżka i zapalił dwie lampy. Ucieczka Gorbena – jeśli młody cesarz zdoła wymknąć się piratom – oznaczała przedłużenie wojny. Tylko o kilka miesięcy, pocieszał się Shabag. Jutro zdobędzie Capalis, a potem padnie Ectanis. Gorben będzie musiał wycofać się w góry, zdając się na łaskę tamtejszych dzikich plemion. Wytropienie go zajmie trochę czasu, ale nie za wiele. Ponadto takie łowy mogą być niezłą rozrywką w nudne zimowe miesiące. Pomyślał o swoim pałacu w Reshy i postanowił, że po zdobyciu Capalis wróci do domu i odpocznie. Wyobraził sobie tamtejsze wygody, teatry, arenę i ogrody. Teraz zapewne nad

jeziorem kwitną już wiśnie. Ich płatki spadają do kryształowej wody, a słodki zapach wypełnia powietrze. Czy to zaledwie miesiąc temu siedział tam z Darishanem, którego srebrne warkoczyki lśniły w promieniach słońca? – Dlaczego nosisz te rękawiczki, kuzynie? – zapytał Darishan, rzucając kamyk do wody. Spora złota rybka uderzyła ogonem w wodę, spłoszona nagłym pluskiem, a potem zniknęła w głębinie. – Bo lubię – odparł zirytowany Shabag. – Nie przyszedłem tu rozmawiać o modzie. Darishan zachichotał. – Zawsze musisz być taki poważny? Jesteśmy o krok od zwycięstwa. – Mówiłeś to już pół roku temu – wytknął Shabag. – I miałem rację. To jest jak polowanie na lwa, kuzynie. Dopóki siedzi w gęstych zaroślach, ma jeszcze szansę, lecz gdy wypłoszysz go na otwarty teren i zacznie uciekać w kierunku gór, to tylko kwestia czasu, kiedy zabraknie mu sił. Gorbenowi kończą się siły i złoto. – Ma jeszcze trzy armie. – A miał siedem. Dwie z nich przeszły pod moje rozkazy, jedna pod twoje, a jedna została zniszczona. Daj spokój, kuzynie, skąd ten ponury nastrój? Shabag wzruszył ramionami. – Chciałbym zakończyć już tę wojnę i przystąpić do odbudowy kraju. – Sam, kuzynie? Chyba chciałeś powiedzieć „my”. – Przejęzyczyłem się, kuzynie – dodał pospiesznie Shabag z wymuszonym uśmiechem. Darishan oparł się o marmurowe oparcie ławki i machinalnie kręcił w dłoniach warkoczyk. Chociaż nie jeszcze ukończył czterdziestu lat, włosy miał prawie zupełnie siwe, zaplecione w warkoczyki przetykane złotymi i miedzianymi drucikami. – Nie zdradź mnie, Shabagu – ostrzegł. – Sam nie zdołasz pokonać Naashanitów. – To śmieszne, Darishanie. Jesteśmy z tej samej krwi – a poza tym jesteśmy przyjaciółmi. Darishan spojrzał zimno na Shabaga, a potem i on się uśmiechnął. – Tak – mruknął – przyjaciółmi i kuzynami. Zastanawiam się, gdzie też teraz podziewa się nasz kuzyn i były przyjaciel, Gorben. Shabag poczerwieniał. – On nigdy nie był moim przyjacielem. Ja nie zdradzam przyjaciół. A takie uwagi nie pasują do ciebie. – Istotnie, masz rację – przytaknął Darishan i wstał. – Muszę ruszać do Ectanis. Może założymy się, który z nas pierwszy zdobędzie miasto?

– Czemu nie? Stawiam tysiąc sztuk złota, że Capalis padnie prędzej niż Ectanis. – Tysiąc i tę datyjską niewolnicę? – Zgoda – odparł Shabag, skrywając irytację. – Uważaj na siebie, kuzynie. Uścisnęli sobie dłonie. – Będę. – Siwowłosy Darishan odwrócił się, a potem spojrzał jeszcze przez ramię. – Przy okazji, widziałeś się z tą dziewczyną? – Tak, ale nie powiedziała mi wiele. Myślę, że Kabuchek dał się oszukać. – Może i tak, ale uratowała go przed rekinami i przewidziała, że przypłynie statek. Ponadto powiedziała mi, gdzie znajdę broszę, którą zgubiłem trzy lata temu. Co rzekła tobie? Shabag wzruszył ramionami. – Mówiła o mojej przeszłości, co było interesujące, ale wszystkiego mogła dowiedzieć się od Kabucheka. Kiedy zapytałem ją o kampanię, zamknęła oczy i wzięła mnie za rękę. Przytrzymała ją przez trzy uderzenia serca, a potem puściła i oznajmiła, że nic mi nie powie. – Zupełnie nic? – Nic co miałoby sens. Wykrztusiła tylko „On nadchodzi!”. Wyglądała na wzburzoną i przerażoną. Potem powiedziała, żebym nie jechał do Capalis. To wszystko. Darishan uśmiechnął się. Przez chwilę wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale w końcu odszedł bez słowa. Odsuwając od siebie myśli o Darishanie, Shabag ruszył do klapy namiotu. W obozie panował spokój. Powoli zdjął rękawiczkę z lewej dłoni. Swędząca skóra była poprzecinana siateczką pęknięć. Maści i ziołowe okłady łagodziły ból, ale nic nie mogło uleczyć tej choroby ani zasklepić ran znaczących jego plecy i pierś, uda i łydki. Potem zdjął rękawiczkę z prawej ręki. Skóra na niej była czysta i gładka. Za tę rękę go trzymała. Zaproponował Kabuchekowi sześćdziesiąt sztuk złota, lecz kupiec uprzejmie odmówił. Kiedy skończy się wojna, pomyślał Shabag, odbiorę mu ją. Już miał wrócić do namiotu, gdy dostrzegł kolumnę żołnierzy maszerujących powoli w kierunku obozu. Ich pancerze błyszczały w świetle księżyca. Szli dwójkami, za kroczącym na czele oficerem. Ten wyglądał znajomo, lecz miał na głowie ozdobiony czubem hełm z grubą osłoną nosa, która dzieliła twarz na dwie części. Shabag przetarł zmęczone oczy, usiłując dokładnie przyjrzeć się oficerowi. Nie twarz, lecz chód tamtego obudził jego zainteresowanie. „Czy to jeden z oficerów Darishana?” – zastanawiał się. „Gdzie ja go już widziałem? E tam, co to za różnica?” – pomyślał nagle, zamykając klapę namiotu. Właśnie zdmuchnął pierwszą z dwóch lamp, gdy przeraźliwy krzyk rozdarł powietrze. W chwilę potem usłyszał następny. Shabag podbiegł do wyjścia i odrzucił klapę.

Wokół biegali wojownicy, siekąc i zabijając. Ktoś podniósł płonącą żagiew i rzucił ją na namiot. Suche płótno zajęło się błyskawicznie, wiatr przeniósł płomienie i cały rząd namiotów stanął w ogniu. Wśród walczących Shabag dostrzegł odzianego na czarno, ogromnego wojownika wymachującego obosiecznym toporem. Trzej żołnierze skoczyli na niego, a on zabił ich w mgnieniu oka. Potem Shabag zobaczył oficera i nagle, jak grom z jasnego nieba, poraziło go wspomnienie przypływające z mroków pamięci. Żołnierze Gorbena okrążyli namiot Shabaga. Znajdował się na środku obozu, otoczony szerokim pasem wolnej przestrzeni, zapewniającym satrapie odrobinę samotności. Teraz stali na nim uzbrojeni ludzie. Shabaga oszołomiła szybkość, z jaką wróg przeprowadził atak, ale doszedł do wniosku, że nic mu to nie da. Wokół oblężonego portowego miasta obozowało dwadzieścia pięć tysięcy ludzi. Ilu miał nieprzyjaciel? Dwustu? Trzystu? Co chcieli osiągnąć, poza ewentualnym zabiciem go? I co im to da, jeśli przy tym sami zginą? Zdumiony, stał nieruchomo, przyglądając się szalejącej wokół ognisk bitwie. Nie mógł oderwać oczu od ponurego, zbroczonego krwią rębacza, który walczył niezwykle skutecznie, a zarazem jakby bez wysiłku. Potem usłyszał głos trąbki – szereg ostrych dźwięków, które zagłuszyły bitewny zgiełk. Był to sygnał do przerwania walki; zaskoczeni żołnierze cofnęli się. Shabag miał ochotę krzyczeć na swoich ludzi, żeby walczyli dalej, ale nie zdołał wydobyć z siebie głosu. Sparaliżował go strach. Wrogowie otaczali go kręgiem, ostrza ich mieczy lśniły w blasku księżyca. Miał wrażenie, że jeśli choćby drgnie, rzucą się na niego jak sfora psów na zwierzynę. Zaschło mu w ustach i trzęsły mu się ręce. Dwaj żołnierze podtoczyli beczkę, postawili ją do góry dnem i sprawdzili, czy się nie rozpadnie. Potem ich oficer wszedł na nią i stanął twarzą do ludzi Shabaga. Satrapa poczuł, że gorzka kula podchodzi mu do gardła i zapiera dech. Oficer odgarnął poły płaszcza, odsłaniając pozłacany pancerz, a potem zdjął hełm. – Znacie mnie! – krzyknął głębokim i dźwięcznym głosem. – Jestem Gorben, syn króla-boga i jego dziedzic. W moich żyłach płynie krew Pashtar Sena, Cyriosa, Pana Bitew oraz Meshan Sena, który przeszedł po Moście Śmierci. Jestem Gorben! Jego słowa odbiły się echem i żołnierze znieruchomieli, urzeczeni. Nawet Shabag poczuł ciarki przechodzące mu po spierzchniętej od choroby skórze. Druss powoli cofnął się do kręgu i spojrzał na nieprzeliczone szeregi wrogów. Ta sytuacja miała w sobie posmak szaleństwa, ale świetnie się bawił. Z początku był zły, kiedy Gorben osobiście pojawił się w porcie i objął dowodzenie, a jeszcze bardziej, kiedy oznajmił, że nastąpi

pewna zmiana planu. – Czy mój plan ma jakieś słabe strony? – zapytał Druss. Gorben zachichotał, wziął go pod rękę i odprowadził na bok. – Nie, mój rębaczu, oprócz celu ataku. Chcesz zniszczyć wieże oblężnicze. Słusznie. Jednak to nie one zdecydują o sukcesie lub klęsce tego oblężenia, lecz ludzie. Dlatego dzisiejszej nocy nie spróbujemy im przeszkodzić, lecz pokonać ich. Druss zachichotał. – Dwustu przeciwko dwudziestu pięciu tysiącom? – Nie. Jeden przeciw jednemu. Wyłożył mu swój plan i Druss wysłuchał go z podziwem. Pomysł był niezwykle śmiały i niebezpieczny. Spodobał się Drussowi. Pierwszą fazę operacji już zakończono. Shabag został otoczony, a jego żołnierze słuchali przemowy Gorbena. Teraz jednak zbliżała się decydująca chwila. Sukces i chwała czy porażka i śmierć? Druss nie wiedział, ale wyczuwał, że cesarz stąpa po kruchym lodzie. Jedno źle dobrane słowo i cała horda rzuci się na nich. – Jestem Gorben! – krzyknął ponownie cesarz. – A wy wszyscy zostaliście namówieni do zdrady przez tego... tego nędznika, który stoi za moimi plecami. – Wzgardliwie machnął ręką w kierunku Shabaga. – Spójrzcie na niego! Kuli się jak wystraszony zając. Czy to jest człowiek, któremu chcecie oddać tron? Trudno mu będzie na nim usiąść. Musiałby wejść na kilka stopni, a jak to zrobi, nie odrywając ust od tyłków Naashanitów? W szeregach żołnierzy rozległy się nerwowe śmiechy. – Tak, to zabawne – przytaknął Gorben – a raczej byłoby zabawne, gdyby nie było tak tragiczne. Patrzcie na niego! Jak wojownicy mogą słuchać rozkazów takiej kreatury? Został wyniesiony przez mojego ojca, który darzył go zaufaniem, a tymczasem on zdradził człowieka, który mu pomógł i kochał go jak syna. I nie wystarczyła mu śmierć mego ojca. Zrobił wszystko, co było w jego mocy, żeby zniszczyć Ventrię. Nasze miasta płoną. Nasz lud idzie w niewolę. I po co? Aby ten trzęsący się ze strachu szczur mógł udawać króla. Żeby mógł czołgać się u stóp naashanickiego hodowcy kóz. Gorben spojrzał na szeregi żołnierzy. – I gdzie są ci Naashanici? – zawołał. W oddali odpowiedziały mu krzyki. – No właśnie – rzekł. – Jak zawsze, z tyłu! Naashanici zaczęli protestować, lecz zagłuszył ich głośny śmiech Ventryjczyków Shabaga. Gorben uciszył ich, unosząc ręce. – Nie! – ryknął. – Niech mówią. To nieładnie śmiać się i drwić z tych, którzy nie posiadają

waszych umiejętności, poczucia honoru, bogatej historii. Kiedyś miałem naashanickiego niewolnika – uciekł z ukradzioną mojemu ojcu kozą. Muszę mu jednak przyznać, że wybrał najładniejszą! Wszyscy żołnierze ryknęli śmiechem; Gorben zaczekał, aż umilkną. – Ach, moi drodzy – rzekł w końcu. – Cóż robimy z ziemią, którą kochamy? Dlaczego pozwalamy Naashanitom gwałcić nasze siostry i córki? W obozie zaległa głęboka cisza. – Powiem wam dlaczego. Ponieważ wpuścili ich tu tacy ludzie jak Shabag. „Chodźcie”, zawołał, „i róbcie co chcecie! Będę waszym psem. Tylko proszę, och proszę, pozwólcie mi zjadać resztki z waszego stołu. Pozwólcie mi wylizywać wasze talerze!” Gorben uniósł miecz i huknął ile tchu w płucach: – Ja nie zrobię niczego takiego! Jestem cesarzem, bożym pomazańcem. I będę walczył do śmierci, żeby uratować mój lud! – A my z tobą! – zawołał ktoś po prawej. Druss rozpoznał ten głos. Należał do Bodasena, który z pięcioma tysiącami obrońców Capalis po cichu wyszedł z miasta i podkradł się do obozu wroga, podczas gdy żołnierze słuchali Gorbena. Gdy Ventryjczycy Shabaga zaczęli się cofać, Gorben odezwał się znowu. – Każdemu obecnemu tu żołnierzowi, oprócz Naashanitów, wybaczam to, że słuchał rozkazów Shabaga. Co więcej, pozwolę, abyście mi służyli i odkupili winy, wyzwalając Ventrię. A w dodatku zapłacę wszystkim zaległy żołd i dodam dziesięć sztuk złota każdemu, kto przysięgnie walczyć dla tej ziemi, jej ludu i cesarza. Zdenerwowani Naashanici zaczęli się wycofywać i formować czworobok. – Widzicie, jak czmychają! – zawołał Gorben. – Nadszedł czas, abyście zasłużyli sobie na to złoto! Przynieście mi głowy wrogów! Bodasen przecisnął się przez tłum. – Za mną! – zawołał. – Śmierć Naashanitom! Inni podjęli ten okrzyk i prawie trzydzieści tysięcy wojowników runęło na kilkuset przerażonych Naashanitów. Gorben zeskoczył z beczki i podszedł do Shabaga. – No, kuzynie – zapytał spokojnym, ale ociekającym jadem głosem. – Jak podobała ci się moja przemowa? – Zawsze umiałeś mówić – odparł z krzywym uśmiechem Shabag. – Owszem. Potrafię również śpiewać i grać na harfie oraz czytać dzieła naszych najwybitniejszych uczonych. Te rzeczy są mi drogie i jestem pewien, że tobie również, kuzynie. Ach, jakże to musi być okropne, być ślepym, niemym lub głuchym.

– Jestem szlachcicem – rzekł Shabag z twarzą błyszcząca od potu. – Nie możesz mnie okaleczyć. – Jestem cesarzem! – syknął Gorben. – Moja wola jest prawem! Shabag upał na kolana. – Zabij mnie szybko... Błagam, kuzynie! Z ozdobionej klejnotami pochwy na biodrze Gorben wyjął sztylet i rzucił go pod nogi Shabaga. Satrapa przełknął ślinę, poniósł sztylet i w ponurym milczeniu spojrzał na młodego cesarza. – Możesz wybierać – rzekł Gorben. Shabag oblizał wargi, a potem przyłożył ostrze do piersi. – Bądź przeklęty, Gorbenie! – wrzasnął. Oburącz chwycił rękojeść i wbił sobie sztylet w serce. Upadł z jękiem. Jego ciało zadrgało i znieruchomiało. – Zabierzcie to – rozkazał Gorben stojącym najbliżej żołnierzom. – Znajdźcie jakiś rów i zakopcie to w nim. – Obrócił się do Drussa i roześmiał się. – No cóż, rębaczu, dokonaliśmy tego. – Istotnie, milordzie – odparł Druss. – Milordzie? To rzeczywiście noc cudów. Na skraju obozu ostatni Naashanici zginęli, nadaremnie błagając o łaskę, i zapadła cisza. Bodasen podszedł do cesarza i skłonił się. – Rozkaz wykonany, Wasza Wysokość. Gorben skinął głową. – Tak, dobrze się spisałeś, Bodasenie. Teraz weź Jasuę oraz Nebuchada i zbierzcie oficerów Shabaga. Obiecaj im, co chcesz, ale oddziel ich od żołnierzy i zabierz do miasta. Przesłuchaj ich. Zabij tych, którzy nie budzą zaufania. – Będzie jak każesz – odparł Bodasen. Michanek wziął Rowenę na ręce i wyniósł z powozu. Oparła głowę o jego ramię i poczuł słodycz jej oddechu. Przywiązawszy lejce do hamulca, Pudri zszedł z kozła i niespokojnie spojrzał na śpiącą. – Nic jej nie będzie – powiedział Michanek. – Zaniosę ją do jej pokoju. Zawołaj służbę, niech rozładują bagaże. Wysoki wojownik z Roweną na rękach pospieszył w kierunku domu. Niewolnica otworzyła drzwi, a on wszedł do środka, a potem po schodach i wreszcie do słonecznego pokoju w południowym skrzydle posiadłości. Delikatnie położył kobietę na łóżku i nakrył jej drobne ciało

satynowym prześcieradłem oraz cienkim kocem z jagnięcej wełny. Usiadł przy niej i ujął jej dłoń. Skóra była gorąca i sucha. Rowena jęknęła, ale nie poruszyła się. Weszła inna niewolnica i dygnęła przed wojownikiem. Wstał. – Zostań przy niej – rozkazał. Odnalazł Pudriego stojącego przy głównym wejściu do domu. Mały eunuch wyglądał na zagubionego i zatroskanego, w oczach miał lęk. Michanek zaprowadził go do biblioteki i usadził na kanapie. Pudri opadł na nią i załamał ręce. – Mów – rozkazał Michanek. – Wszystko od początku. Eunuch spojrzał na rosłego żołnierza. – Sam nie wiem, milordzie. Z początku wyglądała tylko na roztargnioną, lecz im częściej pan Kabuchek kazał jej przepowiadać przyszłość, tym stawała się dziwniejsza. Porozmawiałem z nią i powiedziała mi, że jej dar potężnieje. Początkowo musiała skupiać się na czymś i dopiero wtedy pojawiały się wizje – krótkie i poszarpane. Potem taka koncentracja nie była już konieczna. Jednak wizje nie znikały, kiedy puszczała dłonie... gości lorda Kabucheka. Potem zaczęły się sny. Przemawiała jak staruszka, często różnymi głosami. Przestała jeść i poruszała się jak we śnie. Potem, trzy dni temu, straciła przytomność. Wezwano chirurgów, którzy puścili jej krew, ale to nie pomogło. – Zadrżały mu usta i po zapadniętych policzkach popłynęły łzy. – Czy ona umiera, milordzie? Michanek westchnął. – Nie wiem, Pudri. Wezwałem doktora, którego zdanie bardzo sobie cenię. Powiadają, że ma mistyczną moc. Będzie tu za godzinę. – Usiadł naprzeciw małego eunucha. Wydawało się, że w jego oczach dostrzega strach. – Obojętnie, co się stanie, Pudri, jest dla ciebie miejsce pod moim dachem. Nie kupiłem cię od Kabucheka tylko dlatego, że jesteś przywiązany do Roweny. Jeśli ona... nie wydobrzeje, nie odprawię cię. Pudri kiwnął głową, ale wyraz jego twarzy nie zmienił się. Michanek zdziwił się. – Ach – zrozumiał po chwili. – Ty ją kochasz, tak samo jak ja. – Nie tak samo, milordzie. Ona jest dla mnie jak córka. Jest słodka, nie ma w niej ani odrobiny zła. Jednak taki dar, jaki posiada, nie powinien być używany lekkomyślnie. Nie była przygotowana. – Wstał. – Mogę posiedzieć przy niej, milordzie? – Oczywiście. Eunuch pospiesznie opuścił komnatę, a Michanek wstał i otworzył drzwi do ogrodu, po czym wyszedł na słońce. Wzdłuż alejek rosły kwitnące drzewa, a powietrze było przesycone wonią jaśminu, lawendy i róż. Trzej ogrodnicy uwijali się w ogrodzie, podlewając kwiaty i pieląc. Na jego widok przerwali pracę i upadli na kolana, bijąc czołami o ziemię. – Róbcie swoje – powiedział, mijając ich i wchodząc w zielony labirynt. Szybko dotarł do

stojącej na środku marmurowej ławki nad owalnym stawkiem z posągiem bogini. Wykuta z alabastru piękna naga dziewczyna unosiła głowę, spoglądając w niebo. Na ręku trzymała orła z rozpostartymi skrzydłami, szykującego się do lotu. Michanek usiadł i wyprostował nogi. Wkrótce całe miasto pozna tę historię. Mistrz cesarza zapłacił dwa tysiące sztuk srebra za umierającą wieszczkę. Co za głupota! A jednak, od kiedy zobaczył ją po raz pierwszy, nie potrafił o niej zapomnieć. Nawet podczas kampanii, kiedy walczył z oddziałami Gorbena, towarzyszył mu jej obraz. Znał piękniejsze kobiety, lecz mając dwadzieścia pięć lat nie znalazł żadnej, z którą chciałby dzielić życie. Dopiero teraz. Na myśl, że mogłaby umrzeć, zadrżał jak liść. Wspominając ich pierwsze spotkanie, przypomniał sobie jej przepowiednię, że miał umrzeć w tym mieście, broniąc go przed atakiem żołnierzy w czarnych płaszczach. Nieśmiertelni Gorbena. Ventryjski cesarz przeformował słynny regiment, obsadzając go swymi najlepszymi wojownikami. Odbili siedem miast, dwa z nich w wyniku pojedynku stoczonego przez nowego mistrza Gorbena, drenańskiego rębacza nazywanego Kroczącą Śmiercią, a dwoma naashanickimi wojownikami. Michanek znał ich obu. Dobrzy żołnierze, silni i odważni, nieprzeciętnie zręczni. A jednak obaj polegli. Michanek poprosił o pozwolenie na dołączenie do armii i stoczenie pojedynku z rębaczem. Jednak jego władca odmówił. – Za bardzo cię cenię – powiedział. – Czyż nie taka jest moja powinność, panie? Czyż nie jestem twoim mistrzem? – Moi wieszcze mówią mi, że nie zdołasz zabić tego człowieka. Twierdzą, że jest opętany przez demona. Nie będzie więcej takich pojedynków. Zgnieciemy Gorbena siłą naszych oddziałów. Tylko że Gorben nie dał się zgnieść. Ostatnia bitwa zakończyła się krwawym remisem. Po obu stronach padły tysiące zabitych. Michanek poprowadził szarżę, która o mało nie zmieniła losów bitwy, lecz Gorben wycofał się w góry, po tym jak Michanek zabił dwóch jego generałów. Nebuchada i Jasuę. Pierwszy był niedoświadczony. Popędził swego białego rumaka na naashanickiego wojownika i zginął z gardłem przeszytym jego lancą. Drugi był zręcznym i nieustraszonym szermierzem, ale niedostatecznie szybkim i zbyt zuchwałym by zrozumieć, że napotkał lepszego od siebie. Umarł z przekleństwem na ustach. – Nie wygrywamy tej wojny – powiedział Michanek do bogini. – Przegrywamy ją, powoli, dzień po dniu. Gorben zabił już trzech zbuntowanych ventryjskich satrapów: Shabaga w Capalis, Berisha,

tłustego i chciwego lizusa, którego powiesił w Ectanis, i Ashaca, satrapę południowego zachodu, którego nabił na pal, pokonawszy go w Gurnurze. Pozostał tylko Darishan, siwowłosy lis z północy. Michanek lubił tego człowieka. Pozostałych traktował z ledwie skrywaną pogardą, ale Darishan był wojownikiem. Pozbawionym zasad i skrupułów, ale nie odwagi. Odgłos zbliżających się kroków przerwał mu te rozmyślania. – Na Hades, gdzie się podziewasz, chłopcze? – usłyszał basowy głos. – Myślałem, że jesteś jasnowidzem, Shalatarze – zawołał. W odpowiedzi usłyszał wysoce obsceniczną radę. – Gdybym potrafił to zrobić – zachichotał Michanek – zbiłbym majątek, dając publiczne pokazy. Łysy, krępy mężczyzna w białej tunice dotarł do ławki i usiadł na niej. Twarz miał czerwoną i okrągłą, a uszy odstające jak nietoperz. – Nienawidzę labiryntów – warknął. – Po co one komu? Człowiek musi przebyć trzykrotnie dłuższą drogę, żeby dotrzeć do celu, a kiedy już się tam znajdzie, niczego nie znajduje. Śmieszne! – Zbadałeś ją? – zapytał Michanek. Shalatar natychmiast sposępniał i odwrócił oczy. – Tak. To interesujący przypadek. Po co ją kupiłeś? – To nieistotne. Co stwierdziłeś? – Ona jest najbardziej utalentowaną wieszczką, jaką widziałem, lecz padła ofiarą swego talentu. Możesz sobie wyobrazić, jak to jest, kiedy wiesz wszystko o każdym, kogo spotkasz? Przeszłość i przyszłość wszystkich. Każda dłoń, której dotykasz, przekazuje ci całą historię życia i śmierci. Ta wiedza – jej ogrom – wywarła na nią katastrofalny wpływ. Ona nie tylko widzi ludzkie życie, ale doświadcza go i żyje nim. Przestała być Roweną, stała się setką ludzi – włącznie z tobą, muszę rzec. – Ze mną? – Tak. Tylko przelotnie zajrzałem w jej umysł, ale znalazłem tam twój wizerunek. – Czy ona przeżyje? Shalatar potrząsnął głową. – Jestem lekarzem, przyjacielu, a nie prorokiem. Sądzę, że jedyną szansą na uratowanie jej życia byłoby zamknięcie drzwi jej talentu. – Potrafisz to zrobić? – Sam nie, ale mogę poprosić o pomoc tych, którzy mają doświadczenie w takich sprawach. Przypomina to trochę wypędzanie demonów. Musimy zamknąć korytarze jej umysłu wiodące do

źródła jej siły. To będzie kosztowne, Michanku. – Jestem bogaty. – Powinieneś być. Jeden z tych ludzi jest byłym kapłanem Źródła i zażąda co najmniej dziesięciu tysięcy sztuk srebra za swoje usługi. – Otrzyma je. Shalatar położył dłoń na jego ramieniu. – Tak bardzo ją kochasz? – Nad życie. – Czy ona odwzajemnia twoje uczucia? – Nie. – A więc będziecie mieli szansę zacząć od nowa. Kiedy zrobimy swoje, ona straci pamięć. Co jej powiesz? – Nie wiem. Jednak będę ją kochał. – Zamierzasz ją poślubić? Michanek przypomniał sobie proroctwo. – Nie, przyjacielu. Postanowiłem, że nigdy się nie ożenię. Druss kroczył ulicami niedawno zdobytego miasteczka. Bolała go głowa i dręczył ponury nastrój. Bitwa była krwawa i zbyt krótka, a teraz ogarnęło go dziwne przygnębienie. Był świadom zmiany, jaka w nim zaszła, nieprzyjemnej, lecz koniecznej. Odczuwał potrzebę walki, kruszenia toporem mięśni i kości, spoglądania na płomień życia gasnący w oczach wroga. Rodzinne góry wydawały się odległe o całą wieczność, zagubione w innym czasie. Ilu zabił ludzi, od kiedy wyruszył na poszukiwanie Roweny? Już stracił rachubę i nie obchodziło go to. W ręku czuł znajomy ciężar topora. Zaschło mu w ustach i zapragnął napić się zimnej wody. Spojrzał w górę i zobaczył znak z napisem „Ulica Korzenna”. W spokojniejszych czasach kupcy dostarczali tutaj zioła i przyprawy, które pakowano w worki i wysyłano na zachód. Nawet teraz w powietrzu unosił się zapach pieprzu. Na końcu ulicy, przy skrzyżowaniu z przecznicą, znajdowała się fontanna, a obok niej mosiężna pompa z długą, wygiętą rączką i miedzianym kubkiem na cienkim łańcuchu. Druss napełnił kubek, a potem oparł topór o brzeg fontanny i siedział w milczeniu, pijąc. Jednak jego dłoń co pewien czas nieświadomie muskała czarną rękojeść Snagi. Kiedy Gorben dał rozkaz do ostatniego ataku na skazanych na klęskę Naashanitów, Druss miał ochotę wpaść w sam środek bitwy, ugasić pożar krwi i potrzebę zabijania. Musiał zmobilizować wszystkie siły, żeby oprzeć się żądaniom swego niespokojnego ducha. Wróg w twierdzy zaczął się poddawać i Druss wiedział, że dalsza rzeź była zbędna.

„Prawdziwy wojownik żyje według kodeksu. Musi. Każdy człowiek ujmuje to inaczej, lecz sens jest ten sam: Nigdy nie bierz przemocą kobiety i nie krzywdź dziecka. Nie kłam, nie oszukuj, nie kradnij. Takie uczynki są niegodne mężczyzny. Broń słabszych przed silniejszymi. I nigdy nie pozwól, by pogoń za zyskiem sprowadziła cię na ścieżkę zła.” Naashanici, których było zaledwie kilkuset, nie mieli szans. Pomimo to Druss czuł się oszukany, szczególnie kiedy przypominał sobie poczucie triumfu, jakie ogarnęło go podczas walki w obozie Hariba Ka, czy rozlew krwi po skoku na pokład pirackiej triremy. Zdjął hełm i zanurzył twarz w fontannie, a potem wyprostował się, ściągnął kaftan i umył się do pasa. Kątem oka dostrzegł jakiś ruch, i obróciwszy się, zobaczył wysokiego, łysego kapłana ze świątyni w Capalis w szacie z szarej wełny. – Dobry wieczór, mój synu – powiedział podchodząc. Druss skinął głową, a potem ubrał kaftan i usiadł. Kapłan nie podszedł bliżej, ani nie odchodził, tylko stał spoglądając na rębacza. – Szukam cię od kilku miesięcy. – No to mnie znalazłeś – odparł spokojnie Druss. – Czy mogę przysiąść się do ciebie na chwilę? – Czemu nie? – odrzekł Druss i przesunął się, robiąc mu miejsce. Kapłan usiadł obok odzianego na czarno wojownika. – Nasze ostatnie spotkanie zaniepokoiło mnie, synu. Od tego czasu spędziłem wiele wieczorów na modłach i medytacjach. W końcu poszedłem Ścieżką Mgieł, aby odszukać duszę twojej ukochanej Roweny. Bezskutecznie. Podróżowałem przez Otchłań drogami zbyt mrocznymi, aby o nich mówić. Nie znalazłem jej tam, ani żadnej duszy, która wiedziałaby cokolwiek o jej śmierci. Później napotkałem ducha bardzo złego człowieka, który za życia nosił imię Earin Shad. Ten kapitan piratów, zwany również Bojeebą, Rekinem, znał twoją żonę, gdyż to jego okręt splądrował statek, na którym płynęła. Powiedział mi, że kiedy jego ludzie zdobyli okrt, kupiec imieniem Kabuchek, jeszcze jeden mężczyzna i twoja żona wyskoczyli za burtę. Wszędzie były rekiny, a woda czerwieniała od krwi pomordowanej załogi. – Nie chcę wiedzieć, jak umarła! – uciął Druss. – Kiedy właśnie o to chodzi – rzekł kapłan. – Earin Shad myślał, że ona i Kabuchek zginęli. Tymczasem tak się nie stało. – Co? – Kabuchek jest w Reshie i nadal się bogaci. Miał wieszczkę, którą nazywano Pahtai, mała gołębica. Widziałem ją w jego duszy. Czytałem w jej myślach. To Rowena, twoja Rowena. – Ona żyje?

– Tak – przytaknął łagodnie kapłan. – Wielkie nieba! – zakrzyknął Druss i uściskał chudego kapłana. – Na bogów, oddałeś mi wielką przysługę. Nie zapomnę ci tego. Jeśli jest coś, co mogę dla ciebie zrobić, tylko powiedz. – Dziękuję ci, mój synu. Życzę ci wszystkiego najlepszego. Jest jednak jeszcze jedna sprawa, o której chciałem z tobą pomówić. Ten topór. – Co z nim? – zapytał Druss z nagle obudzoną czujnością, wyciągając rękę i zaciskając palce na rękojeści. – To prastary oręż i sądzę, że rzucono na niego czar. Ktoś posiadający ogromną moc w odległej przeszłości użył czarów, aby dać moc tej broni. – I co z tego? – Można tego dokonać różnymi sposobami. Czasem wystarczało tylko spryskać ostrze krwią płatnerza. Innym razem rzucano zaklęcie, dzięki któremu brzeszczot pozostawał zawsze ostry jak brzytwa. To nieszkodliwe zaklęcia, Drussie. Jednakże bywało, że mistrz sztuk czarnoksięskich wykorzystywał wszystkie swe umiejętności, aby sporządzić niezwykłą broń dla króla lub wielkiego pana. Jedne ostrza miały zdolność gojenia ran, inne przecinały najmocniejszą zbroję. – Tak jak Snaga – rzekł Druss, podnosząc topór. Ostrza zabłysły w świetle księżyca i kapłan cofnął się. – Nie obawiaj się – powiedział rębacz. – Nie zrobię ci krzywdy. – Nie boję się ciebie, mój synu – odparł kapłan – lecz tego, co żyje w tych ostrzach. Druss roześmiał się. – A więc przed tysiącem lat ktoś rzucił nań zaklęcie? To tylko topór. – Tak, topór. Tyle, że rzucono na niego najsilniejsze z zaklęć. Był to potężny czar. Twój przyjaciel Sieben powiedział mi, że kiedy zaatakowałeś piratów, ich czarnoksiężnik rzucił na ciebie czar – zaklęcie ognia. Wtedy ty zasłoniłeś się toporem i Sieben ujrzał demona, rogatego i pokrytego łuskami. To on odrzucił ognistą kulę. – Nonsens – upierał się Druss – to ostrze odbiło płomień. Wiesz, ojcze, nie powinieneś przywiązywać zbyt dużej wagi do słów Siebena. To poeta. Układa niezłe opowieści, ale ubarwia je i trochę dodaje. Demon, też coś! – Niczego nie musiał dodawać, Drussie. Słyszałem o Snadze Posłańcu. Szukając twojej żony, dowiedziałem się także czegoś o tobie i broni, którą nosisz. To topór Bardana Zabójcy, mordercy dzieci, gwałciciela i rzeźnika. Niegdyś był bohaterem, prawda? Zszedł jednak na złą drogę. Zło skaziło jego duszę, a przyszło z tego! – powiedział, wskazując na topór. – Nie wierzę. Ja nie jestem zły, a przecież noszę tę broń już prawie od roku.

– I nie zauważyłeś, że się zmieniłeś? Nie pragniesz aby krwi i śmierci? Nie masz ochoty trzymać tego topora w ręku, nawet po bitwie? Nie kładziesz go obok siebie w łożu? – On nie jest zaczarowany! – krzyknął Druss. – To świetna broń. To mój... – urwał i zamilkł. – Przyjaciel? To chciałeś powiedzieć? – A jeśli nawet? Jestem wojownikiem, a na wojnie tylko on chroni moje życie. Jest więc lepszy niż przyjaciel, prawda? Mówiąc to, podniósł topór, a ten wyślizgnął mu się z ręki. Kapłan zasłonił się rękami, gdy Snaga śmignął ku jego szyi, lecz w tej samej chwili Druss lewą ręką chwycił rękojeść, a kapłan odepchnął lśniące ostrze. Topór z trzaskiem upadł na kamienie, krzesząc snop iskier z krzemieni w płytach chodnikach. – Boże, przepraszam! – zawołał Druss. -Wypuściłem go z rąk. Jesteś ranny? Kapłan wstał. – Nie, nie skaleczył mnie. I mylisz się, młodzieńcze. Nie wypuściłeś go z rąk. Chciał mnie zabić i gdyby nie twoja szybka reakcja, tak by się stało. – To był wypadek, ojcze. Zapewniam cię. Kapłan obdarzył go smutnym uśmiechem. – Widziałeś, jak odepchnąłem ręką ostrze? – Tak – odparł Druss. – A więc spójrz – rzekł kapłan, pokazując mu dłoń. Skóra na niej była poparzona i poczerniała, spalona, a z rany ciekła krew i limfa. – Strzeż się, Drussie, gdyż ukryta w tej broni bestia zniszczy każdego, kto jej zagrozi. Druss podniósł topór i wstał. – Opatrz tę ranę – poradził kapłanowi. Potem odwrócił się i odszedł. Wstrząsnęło nim to, co zobaczył. Niewiele słyszał o demonach i zaklęciach prócz tego, co opowiadali bajarze odwiedzający wioskę. Znał jednak wartość takiej broni jak Snaga – szczególnie w obcej, rozdartej wojną ziemi. Przystanął, uniósł topór i spojrzał na swoje odbicie w zimnej stali. – Potrzebuję cię – rzekł cicho. – Jeśli mam odnaleźć Rowenę i wrócić do domu. Rękojeść była ciepła, a broń ważyła tyle co nic. Westchnął. – Nie zostawię cię. Nie mogę. Poza tym, do licha, jesteś mój! „Jesteś mój” – wróciły echem słowa w jego myślach. „Jesteś mój!”

Księga trzecia WOJOWNIK CHAOSU Rozdział 1 Varsava delektował się pierwszym łykiem z napełnionego ponownie kielicha, kiedy ciało spadło na stół. Runęło głową do przodu, łamiąc środkową deskę ustawionego na kozłach stołu, uderzając o półmisek z mięsiwem

i sunąc w kierunku Varsavy.

Szermierz z niezwykłą

przytomnością umysłu podniósł wysoko puchar i odchylił się do tyłu, gdy ciało prześlizgnęło się po blacie i rąbnęło o ścianę. Uderzyło o nią z takim impetem, że na białym tynku pojawiło się zygzakowate pęknięcie, czemu nie towarzyszył okrzyk bólu: ogłuszony mężczyzna zsunął się ze stołu i z głuchym łoskotem runął na podłogę. Zerknąwszy w prawo, Varsava zobaczył, że w zatłoczonej gospodzie powstał krąg wolnej przestrzeni wokół grupki ludzi usiłujących powalić jakiegoś czarnobrodego olbrzyma. Jeden z walczących – drobny złodziejaszek i kieszonkowiec, znany mu z widzenia – wisiał na plecach olbrzyma, ściskając go oburącz za gardło. Drugi zasypywał przeciwnika gradem ciosów, natomiast trzeci właśnie wyjął zza pasa sztylet i próbował pchnąć go w brzuch. Varsava pociągnął łyk wina. Było z dobrego rocznika – co najmniej dziesięcioletnie, wytrawne, i miało pełny bukiet. Olbrzym sięgnął ręką za siebie i chwycił wiszącego mu na plecach mężczyznę za kubrak. Potem cisnął nim w atakującego nożownika, który potknął się i upadł, trafiając na uniesiony but przeciwnika. Dał się słyszeć obrzydliwy chrzęst i nożownik ze złamaną szczęką lub karkiem padł na podłogę. Ostatni napastnik zadał rozpaczliwy cios w obrośniętą czarną brodą szczękę i trafił, ale cios nie wywarł żadnego wrażenia na przeciwniku. Olbrzym złapał go za klapy, przyciągnął do siebie i uderzył bykiem. Rozległ się głuchy trzask i słysząc go, nawet Varsava się skrzywił. Uderzony zrobił dwa chwiejne kroki w tył i sztywno jak ścięte drzewo runął na podłogę. – Jeszcze ktoś? – zapytał olbrzym basowym i zimnym głosem. Tłum rozstąpił się przed nim, a on przeszedł przez gospodę i stanął przy stole Varsavy. – Czy to miejsce jest wolne? – zapytał, opadając na ławę naprzeciw szermierza. – Teraz już nie – odparł Varsava. Podniósł rękę i pomachał do kelnerki, a kiedy go zauważyła, wskazał swój kielich. Uśmiechnęła się i przyniosła nowy dzban wina. Stół był nadłamany na środku i dzbanek stał krzywo między dwoma mężczyznami. – Mogę poczęstować cię winem? – zapytał Varsava. – Czemu nie? – odparł olbrzym, napełniając swój gliniany kubek.

Spod stołu dobiegł cichy jęk. – Musi mieć twardą głowę – zauważył Varsava. – Myślałem, że jest martwy. – Będzie, jeśli do mnie podejdzie – obiecał jego rozmówca. – Jak nazywa się ta knajpa? – Nazywają ją „Wszystkie oprócz jednego” – odparł Varsava. – Dziwna nazwa. Varsava spojrzał w wyblakłe oczy olbrzyma. – Niekoniecznie. Pochodzi z ventryjskiego toastu: „Niech ziszczą się wszystkie twoje marzenia, oprócz jednego”. – Co to oznacza? – Po prostu, że człowiek zawsze musi mieć jakieś niespełnione marzenie. Cóż mogłoby być gorszego, niż osiągnąć wszystko, czego się pragnęło? Co wtedy robić? – Znaleźć następne marzenie – rzekł olbrzym. – Mówisz jak człowiek, który nic nie wie o marzeniach. Olbrzym zmrużył oczy. – Czy to zniewaga? – Nie, tylko stwierdzenie. Co sprowadza cię do Lanii? – Jestem tu przejazdem – odparł wielkolud. Za jego plecami dwaj poturbowani mężczyźni podnieśli się z podłogi, wyjęli sztylety i ruszyli na olbrzyma; Varsava wyjął spod stołu rękę, w której trzymał długi myśliwski nóż. Wbił go w blat stołu i pozostawił drżące ostrze tkwiące w desce. – Dość – powiedział łagodnie i z uśmiechem do napastników. – Zabierzcie waszego przyjaciela i znajdźcie sobie inną gospodę. – Nie ujdzie mu to płazem! – zawołał jeden z nich. Miał podbite oko, zapuchnięte tak, że została tylko szparka. – Już mu uszło, przyjaciele. A jeśli nie pójdziecie po rozum do głowy, to pewnie was zabije. Idźcie już, chcę porozmawiać. Tamci niechętnie schowali sztylety i wtopili się w tłum. – Dokąd jedziesz? – zapytał olbrzyma. Ten wyglądał na rozbawionego. – Dobrze to załatwiłeś. Znasz ich? – Oni znają mnie – odparł szermierz, podając mu rękę nad stołem. – Jestem Varsava. – Druss. – Słyszałem już to imię. Nosił je rębacz, który walczył w oblężonym Capalis. Zdaje się, że powstała nawet pieśń o nim. – Pieśń! – prychnął Druss. – Owszem, ale ja nie miałem z tym nic wspólnego. Ułożył ją pewien przeklęty poeta, z którym podróżowałem. Same bzdury.

Varsava uśmiechnął się. – „Z podziwem szepczą o Drussie i jego toporze, któremu nawet demon oprzeć się nie może”. Druss poczerwieniał. – Na cycki Asty! Czy wiesz, że tego jest jeszcze ponad sto wersów? – Pokręcił głową. – Niewiarygodne! – Bywają gorsze rzeczy niż być uwiecznionym w pieśni. Czy ona nie wspomina o utraconej żonie? Czy to także wymysł? – Nie, to prawda – przyznał Druss i sposępniał. Opróżnił kubek i nalał sobie drugi. Varsava w milczeniu, uważnie przyglądał się swemu towarzyszowi. Miał bardzo szerokie bary i kark masywny jak u byka, lecz uświadomił sobie, że sprawiał wrażenie olbrzyma nie dzięki potężnej budowie, ale emanującej z niego sile. Podczas potyczki wydawał się rosnąć, znacznie górując nad atakującymi go przeciwnikami. Tymczasem teraz, spokojnie pijąc wino, Druss wyglądał tylko na rosłego, muskularnego młodzieńca. Intrygujące, pomyślał Varsava. – Jeśli dobrze pamiętam, byłeś również przy oswobodzeniu Ectanis i czterech innych miast na południu? – zapytał. Młody mężczyzna skinął głową, ale nic nie powiedział. Varsava zamówił kolejny dzban wina i usiłował sobie przypomnieć wszystko, co słyszał o młodym rębaczu. Powiadano, że pod Ectanis pokonał naashanickiego mistrza Cuerla i jako jeden z pierwszych wdarł się na mury. Dwa lata później z pięćdziesięcioma innymi ludźmi utrzymał przełęcz Kishtay, broniąc jej przed atakami całego legionu Naashanitów, dopóki Gorben nie przybył z posiłkami. – Co się stało z tym poetą? – zapytał Varsava, szukając bezpiecznego sposobu, by zaspokoić swoją ciekawość. Druss zachichotał. – Spotkał kobietę... a właściwie kilka kobiet. Kiedy ostatnio o nim słyszałem, mieszkał w Pushy z wdową po młodym oficerze. – Znów roześmiał się i potrząsnął głową. – Brakuje mi go. Był doskonałym kompanem. – Uśmiech zgasł na ustach Drussa. – Zadajesz wiele pytań. Varsava wzruszył ramionami. – Jesteś interesującym człowiekiem, a ostatnio w Lanii nie dzieje się nic godnego uwagi. Po zakończeniu wojny zrobiło się nudno. Czy znalazłeś żonę? – Nie, ale znajdę. A co z tobą? Po co tu przybyłeś? – Zapłacono mi za to – odparł Varsava. – Jeszcze jeden dzban? – Tak, i teraz ja płacę – obiecał Druss. Wyciągnął rękę, chwycił wbity w blat stołu kordelas i wyciągnął go. – Niezła broń, ciężka, ale dobrze wyważona. Dobra stal. – Lentryjska. Kazałem go zrobić dziesięć lat temu. Najlepiej wydane pieniądze. Ty masz

topór, prawda? Druss przecząco pokręcił głową. – Miałem. Zgubiłem go. – Jak można zgubić topór? Druss uśmiechnął się. – Można, kiedy się spada z urwiska do rzeki. – No tak, wtedy pewnie można – odrzekł Varsava. – A jaką broń nosisz teraz? – Żadnej. – Żadnej? Jak bez broni przeszedłeś przez góry do Lanii? – Pieszo. – I nie atakowali cię rozbójnicy? Podróżowałeś w większej grupie? – Odpowiedziałem już na dość pytań. Teraz twoja kolej. Kto ci płaci za siedzenie i popijanie wina w Lanii? – Pewien szlachcic z Reshy, który ma tu posiadłość. Kiedy walczył u boku Gorbena, bandyci przyjechali z gór i splądrowali jego pałac. Porwali jego żonę i syna, a służbę wymordowali; ci, którzy uszli z życiem uciekli. Wynajął mnie, żebym odszukał jego syna, jeśli ten jeszcze żyje. – Tylko syna? – A po co mu teraz żona? Druss spochmurniał. – Gdyby ją kochał, chciałby ją odzyskać. Varsava pokiwał głową. – Oczywiście, ty pochodzisz z Frenanu – rzekł. – Bogaci nie pobierają się z miłości, Druss, lecz dla przypieczętowania traktatów, połączenia majątków lub przedłużenia rodu. Często bywa, że mężczyzna naprawdę pokocha kobietę, którą kazano mu pojąć za żonę, ale nie zawsze. A ventryjski szlachcic wystawiłby się na pośmiewisko, gdyby przyjął z powrotem małżonkę, która została... powiedzmy, wykorzystana. Nie, on już się z nią rozwiódł i zależy mu tylko na synu. Jeśli zdołam ustalić jego miejsce pobytu, dostanę sto sztuk złota. Jeżeli uda mi się go odbić, cena wzrośnie do tysiąca. Podano im następny dzban wina. Druss napełnił sobie kubek i podsunął dzban Varsavie, który odmówił. – Już zaczyna mi się kręcić w głowie, przyjacielu. Ty jesteś jak beczka bez dna. – Ilu masz ludzi? – zapytał Druss. – Ani jednego. Pracuję sam. – I wiesz, gdzie jest ten chłopiec?

– Tak. W głębi gór znajduje się forteca zwana Valią, kryjówka złodziei, morderców, banitów i renegatów. Rządzi w niej Cajivak. Słyszałeś o nim? – Druss pokręcił głową. – Ten człowiek to prawdziwy potwór. Jest wyższy od ciebie i przerażający w bitwie. On również walczy toporem. To szaleniec. Druss wypił wino, beknął i nachylił się nad stołem. – Wielu dobrych wojowników uważanych jest za szaleńców. – Wiem, ale z Cajivakiem jest inaczej. W ciągu minionego roku przeprowadził wiele napadów, w trakcie których dokonał niewiarygodnych okrucieństw. Kazał swe ofiary nabijać na pal albo żywcem obdzierać ze skóry. Spotkałem człowieka, który służył mu przez prawie dwa lata, i w ten sposób dowiedziałem się, gdzie przebywa chłopiec. Sługa mówił, że Cajivak czasem przemawia obcym głosem, basowym i mrożącym krew w żyłach, a wtedy jego oczy płoną dziwnym blaskiem. I zawsze wtedy, kiedy ogarnia go takie dziwne szaleństwo, zabija. Może to być sługa lub dziewka z gospody, albo pierwszy lepszy człowiek, który nawinie mu się pod rękę. Tak, Drussie, mówimy o szaleńcu... lub opętanym. – Jak zamierzasz uwolnić chłopca? Varsava rozłożył ręce. – Zastanawiałem się nad tym, kiedy przybyłeś. Jeszcze nic nie wymyśliłem. – Pomogę ci – rzekł Druss. Varsava zmrużył oczy. – Ile chcesz? – Możesz sobie zatrzymać te pieniądze. – A więc dlaczego chcesz to zrobić? – zapytał zaskoczony szermierz. Lecz Druss w odpowiedzi tylko się uśmiechnął i ponownie napełnił kubek. Druss przekonał się, że Varsava jest doskonałym kompanem. Wysoki szermierz niewiele mówił, gdy podróżowali przez góry i wysokie doliny nad równiną, na której leżała Lania. Obaj nieśli bagaże na plecach, a Varsava miał na głowie kapelusz z brązowej skóry z szerokim rondem i orlim piórem zatkniętym za opaskę. Kapelusz był stary i wymięty, pióro matowe i wystrzępione. Druss roześmiał się, kiedy po raz pierwszy zobaczył to nakrycie głowy, gdyż Varsava był przystojnym mężczyzną i ubierał się gustownie: nosił dobrze skrojony strój z cienkiej, zielonej wełny i buty z miękkiej jagnięcej skóry. – Przegrałeś zakład? – zapytał szermierza. – Zakład? – Tak. Z jakiego innego powodu nosiłbyś taki kapelusz? – Aha! – mruknął szermierz. – To pewnie jest przejaw waszego barbarzyńskiego poczucia humoru. Musisz wiedzieć, że to nakrycie głowy należało do mojego ojca. – Uśmiechnął się. – To

magiczny kapelusz i niejeden raz uratował mi życie. – Myślałem, że Ventryjczycy nigdy nie kłamią – rzekł Druss. – Tylko szlachcice – odparł Varsava. – Jednak w tym przypadku mówię prawdę. Dzięki temu kapeluszowi uciekłem z lochu. – Zdjął go i rzucił Drussowi. – Zajrzyj pod potnik. Druss zrobił to i z prawej strony znalazł cienką stalową piłę do metalu, a po lewej wygiętą stalową szpilę. Z przodu wymacał trzy monety i wyjął jedną: była złota. – Cofam to, co powiedziałem – powiedział Druss. – To dobry kapelusz. Powietrze było świeże i chłodne i Druss czuł się wolny. Minęły cztery lata, od kiedy zostawił Siebena w Ectanis i pojechał sam do okupowanej Reshy, szukając kupca Kabucheka oraz Roweny. Znalazł jego dom i dowiedział się, że Kabuchek przed miesiącem pojechał odwiedzić przyjaciół w Naashanie. Podążył za nim do naashanickiego miasta Pieropolis, gdzie zgubił jego trop. Wróciwszy do Reshy, odkrył, że Kabuchek sprzedał swój pałac i nikt nie wie, dokąd wyjechał. Nie mając pieniędzy na dalsze poszukiwania, Druss zatrudnił się przy odbudowie rozbitych murów miasta. Pracował dzień w dzień przez cztery miesiące, aż uzbierał dość złota, aby znów wyruszyć na południe. W ciągu pięciu lat od zwycięstw w Capalis i Ectanis cesarz Ventrii Gorben stoczył osiem wielkich bitew z Naashanitami oraz ich ventryjskimi sprzymierzeńcami. Dwie pierwsze zdecydowanie wygrał, ostatnią również. Jednak pozostałe zakończyły się remisem i obie strony poniosły w nich ciężkie straty. Pięć lat krwawej wojny i na razie żadna ze stron nie była bliska zwycięstwa. – Chodźmy tędy – powiedział Varsava. – Jest tam coś, co chciałbym ci pokazać. Szermierz zszedł ze ścieżki i wdrapał się po niewielkim zboczu na pagórek, gdzie w ziemi tkwiła zardzewiała żelazna klatka. Leżała w niej kupka spleśniałych kości i czaszka, do której wciąż przywierały strzępy skóry i włosów. Varsava uklęknął przy klatce. – To był Vashad, zwolennik pokoju – powiedział. – Oślepiono go i obcięto mu język. Potem zamknięto go tu, żeby umarł z głodu. – Jaką popełnił zbrodnię? – zapytał Druss. – Już ci powiedziałem: był zwolennikiem pokoju. Na tym niespokojnym i wstrząsanym wojnami świecie nie ma miejsca dla takich jak on. Varsava usiadł i zdjął kapelusz z szerokim rondem. Druss ściągnął z ramion plecak i usiadł obok szermierza. – Dlaczego jednak zabili go w taki sposób? – zapytał. Varsava uśmiechnął się, ale w jego oczach nie było cienia humoru.

– Czyżbyś widział tak wiele, a tak mało rozumiał, Drussie? Wojownik żyje dla sławy i walki, aby mierzyć się z innymi i zadawać śmierć. Lubi uważać się za szlachetnego, a my pozwalamy mu na taką pychę, ponieważ podziwiamy go. Układamy o nim pieśni, sławimy jego wielkość. Pomyśl o drenańskich legendach. Ile z nich opiewa czyny budowniczych czy poetów? Nie, one chwalą bohaterów, rozlew krwi i zniszczenie. Vashad był filozofem, wierzył w coś, co nazywał szlachetną naturą człowieka. Był lustrem, a kiedy podżegacze wojenni spojrzeli mu w oczy, ujrzeli w nich swoje odbicie. Ujrzeli ciemność, zdziczenie, żądzę krwi i bezgraniczną głupotę. Nie mogli pozostawić go przy życiu, musieli rozbić to lustro. Dlatego wyłupili mu oczy i obcięli język. A potem pozostawili go tutaj... I oto tu leży. – Chcesz go pochować? Pomogę ci wykopać grób. – Nie – odparł ze smutkiem Varsava. – Nie chcę go pochować. Niech inni zobaczą jego kości i zrozumieją, że próby zmienienia tego świata są daremne. – Czy zabili go Naashanici? – zapytał Druss. – Nie, to stało się jeszcze przed wojną. – Był twoim ojcem? Varsava przecząco pokręcił głową i zacisnął usta. – Nie, zobaczył mnie tylko raz, na chwilę przed tym, zanim wykłułem mu oczy. – Bacznie spojrzał na Drussa, usiłując wyczytać coś z jego twarzy, a potem dodał: – Byłem wtedy żołnierzem. Te oczy, Druss, wielkie i błyszczące, niebieskie jak letnie niebo. A ostatnią rzeczą, jaką widziały, była moja twarz oraz rozżarzone żelazo, które go oślepiło. – I teraz prześladuje cię to wspomnienie? Varsava wstał. – Właśnie. To był niegodziwy uczynek, Druss. Taki jednak otrzymałem rozkaz i wykonałem go, jak Ventryjczykowi przystało. Zaraz potem podałem się do dymisji i opuściłem szeregi armii. – Zerknął na Drussa. – A co ty byś zrobił na moim miejscu? – Nie byłem na twoim miejscu – rzekł Druss, zarzucając bagaż na plecy. – Wyobraź sobie, że jesteś. Powiedz! – Odmówiłbym wykonania rozkazu. – Żałuję, że tego nie zrobiłem – przyznał Varsava i obaj wrócili na szlak. Przez milę wędrowali w milczeniu; potem Varsava usiadł na kamieniu. Wokół nich wznosiły się góry, ogromne i niebotyczne, a wśród szczytów świszczał wiatr. Wysoko w górze krążyły dwa orły. – Gardzisz mną, Drussie? – zapytał Varsava. – Tak – przyznał olbrzym – ale także cię lubię. Varsava wzruszył ramionami.

– Podziwiam twoją szczerość. Sam czasem sobą gardzę. Czy ty zrobiłeś kiedyś coś, czego się wstydzisz? – Jeszcze nie, ale w Ectanis byłem tego bliski. – Co to było? – spytał Varsava. – Miasto padło kilka tygodni wcześniej i kiedy przybyła armia, mury już były zdobyte. Wtargnąłem na nie z pierwszą falą atakujących i zabiłem wielu obrońców. A potem, w bitewnym szale, wdarłem się do koszar. Skoczył na mnie jakiś dzieciak. Miał włócznię i zanim pomyślałem, zadałem cios toporem. Poślizgnął się i ostrze trafiło go na płask, ogłuszając tylko. Jednak próbowałem go zabić. Gdyby mi się udało, nie czułbym się z tym dobrze. – To wszystko? – Wystarczy – rzekł Druss. – Nigdy nie zgwałciłeś kobiety? Nie zabiłeś nie uzbrojonego człowieka? Niczego nie ukradłeś? – Nie. I nie zamierzam. Varsava wstał. – Jesteś niezwykłym człowiekiem, Drussie. Sądzę, że świat cię znienawidzi albo będzie podziwiał. – Nie zależy mi na tym – odparł Druss. – Jak daleko jeszcze do tego górskiego miasta? – Dwa dni. Rozbijemy obóz wysoko wśród sosen, gdzie będzie chłodno, ale powietrze jest cudownie czyste. Nawiasem mówiąc, nie powiedziałeś, dlaczego chcesz mi pomóc. – Zgadza się – odparł z uśmiechem Druss. – A teraz znajdźmy miejsce na obóz. Poszli dalej, przez długą przełęcz, która doprowadziła ich do kępy drzew i szerokiej doliny w kształcie gruszki. Wznosiło się w niej wiele domów, skupionych głównie wzdłuż obu brzegów wąskiej rzeki. Druss obejrzał ją. – Stoi tu co najmniej pięćdziesiąt domostw – stwierdził. – Tak – przytaknął Varsava. – Głównie wieśniaków. Cajivak pozostawia ich w spokoju, gdyż dostarczają mu mięsa i zboża na zimowe miesiące. Będzie jednak lepiej, jeśli rozbijemy obóz między drzewami, gdyż Cajivak ma w wiosce szpiegów, a ja nie chcę zdradzać naszej obecności. Przeszli przez przełęcz i między drzewa, gdzie wiatr nie wiał tak mocno, zaczęli szukać miejsca na obóz. Góry były tutaj podobne do tych, w których Druss dorastał; znów zaczął wspominać szczęśliwe dni z Roweną. Kiedy ruszył z Shadakiem na jej poszukiwania, był przekonany, że potrwają one zaledwie kilka dni. Nawet na pokładzie statku wierzył, że szybko ją odzyska. Jednak miesiące i lata poszukiwań osłabiły to przekonanie. Wiedział, że nigdy nie

zaprzestanie daremnych wysiłków, tylko czy miało to sens? A jeśli Rowena wyszła za mąż i miała dzieci? Co będzie, jeżeli znalazła szczęście bez niego? Czy zdoła ponownie zająć miejsce w jej życiu? Te myśli przerwał mu śmiech, który odbił się echem wśród drzew. Varsava wstał i cicho ruszył ścieżką, a Druss za nim. Przed nimi i na lewo znajdowała się kotlinka, przez którą przepływał strumyk, a na jej środku grupka mężczyzn rzucała nożami w pień drzewa. Do pnia był przywiązany stary człowiek. Ostrze jednego noża skaleczyło mu twarz, miał rany na obu rękach i nóż wbity w udo. Druss zrozumiał, że ci ludzie bawili się, używając starca jako żywej tarczy. Na lewo od drzewa trzej inni szarpali młodą dziewczynę, która krzyczała przeraźliwie, gdy zdarli z niej odzienie i przewrócili ją na ziemię. Gdy Druss zdjął z pleców bagaż i ruszył w dół zboczem, Varsava złapał go za ramię. – Co chcesz zrobić? Ich jest dziesięciu! Druss jednak wyrwał mu się, przeszedł między drzewami, i wyłonił się zza pleców tych siedmiu łotrów, którzy rzucali nożami. Zajęci swoją ofiarą, nie zauważyli go. Druss rozłożył ramiona, złapał dwóch najbliższych nożowników i stuknął ich głowami o siebie. Rozległ się głuchy trzask i obaj padli bez jednego nawet jęku. Trzeci odwrócił się, słysząc ten dźwięk, ale nie zdążył się zdziwić, gdy obszyta srebrem rękawica rąbnęła go w usta, łamiąc zęby. Nieprzytomny, poleciał w tył, zbijając z nóg następnego. Jeden z wojowników skoczył na Drussa, usiłując wbić mu nóż w brzuch, ale odparował cios i lewym prostym uderzył w podbródek mężczyzny. Ostatni zaatakował, rozcinając olbrzymowi kurtkę i lekko kalecząc go w biodro. Druss chwycił go, przyciągnął do siebie i uderzył bykiem w twarz, a potem uderzeniem na odlew trafił kolejnego napastnika. Ten potoczył się po ziemi, spróbował wstać, a potem bezsilnie oparł się o drzewo, tracąc całe zainteresowanie walką. Szamoczący się z dwoma przeciwnikami Druss usłyszał mrożący krew w żyłach krzyk. Jego przeciwnicy zamarli. Druss uwolnił jedną rękę i zadał jednemu z nich straszliwy cios w kark. Drugi puścił olbrzyma i uciekł z kotlinki. Druss powiódł wokół wyblakłymi oczami, szukając wrogów. Jednak dostrzegł tylko Varsavę z ociekającym krwią nożem w ręku. Obok leżały dwa trupy. Trzej inni wojownicy leżeli tam, gdzie padli pod ciosami Drussa, a uderzony na odlew mężczyzna nadal siedział pod drzewem. Druss podszedł do niego i szarpnięciem postawił go na nogi. – Czas odejść, chłopcze! – powiedział. – Nie zabijaj mnie! – błagał go tamten. – A kto mówił coś o zabijaniu? Wynocha! Mężczyzna odszedł na uginających się nogach, a Druss zbliżył się do przywiązanego do

drzewa starca. Tylko jedna z ran nieszczęśnika była głęboka. Druss odwiązał go i położył na ziemi. Szybkim ruchem wyrwał nóż z jego uda, a w tym momencie podszedł do nich Varsava. – Trzeba to zszyć – zauważył. – Zaraz przyniosę plecak. Starzec uśmiechnął się z wysiłkiem. – Dziękuję wam, przyjaciele. Obawiam się, że zabiliby mnie. Gdzie Dulina? Druss rozejrzał się wokół, ale nigdzie nie dostrzegł dziewczyny. – Nic się jej nie stało – odparł. – Zdaje się, że uciekła, kiedy zaczęła się walka. Druss założył opaskę uciskową powyżej rany, a potem wstał i obejrzał ciała. Ci dwaj wojownicy, którzy zaatakowali Varsavę, nie żyli, również jeden z uderzonych przez Drussa miał złamany kark. Pozostali dwaj byli nieprzytomni. Obróciwszy ich na plecy, Druss ocucił ich i podniósł. Jeden natychmiast z powrotem osunął się na ziemię. – Kim jesteś? – zapytał ten, który jeszcze stał. – Nazywam się Druss. – Cajivak zabije cię za to. Na twoim miejscu opuściłbym te góry. – Nie jesteś na moim miejscu. Chodzę, gdzie mi się podoba. A teraz podnieś kompana i zabierz go do domu. Druss postawił ogłuszonego wojownika na nogi i patrzył, jak obaj powoli opuścili kotlinkę. Kiedy Varsava wrócił z bagażami, towarzyszyła mu młoda kobieta. Przytrzymywała rozdartą sukienkę. – Spójrz, co znalazłem – rzekł Varsava. – Ukrywała się w krzakach. Nie zwracając uwagi na dziewczynę, Druss poszedł nad strumień, gdzie przyklęknął i napił się. Gdyby miał przy sobie Snagę, kotlinka byłaby pełna trupów i krwi. Usiadł i spojrzał na pofalowaną wodę. Kiedy zgubił Snagę, poczuł się tak, jakby wielki ciężar spadł mu z ramion. Kapłan z Capalis miał rację: w tym ostrzu krył się demon. W ogniu kolejnych bitew czuł jego rosnącą moc i radosną żądzę krwi, która ogarniała go jak fala przypływu. A po bitwie przychodziło uczucie pustki i rozczarowania. Nawet najlepsze jedzenie nie miało żadnego smaku, nawet letnie dni wydawały się szare i pochmurne. A potem nadszedł ten dzień, kiedy Naashanici zaskoczyli go w górach. Był sam i zabił pięciu, ale ponad pięćdziesięciu ścigało go w lesie. Próbował trawersować urwisko, ale wielki topór ograniczał i spowalniał jego ruchy. Nagle skalny występ zarwał mu się pod nogami i Druss spadł, obracając się i koziołkując w powietrzu. Spadając, odrzucił topór i usiłował zmienić upadek w nurka, ale nie zdążył i wylądował na plecach. Trysnęła fontanna wody, a impet uderzenia wycisnął mu powietrze z płuc. Rzeka właśnie wezbrała i jej prąd niósł go przez ponad dwie mile, zanim Druss zdołał chwycić sterczący z brzegu korzeń. Wydostał się z rwącego nurtu

i siedział tak jak teraz, wpatrując się w wodę. Zgubił Snagę. I czuł się wolny. – Dziękuję za to, że pomogliście mojemu dziadkowi – powiedział słodki głosik za jego plecami. Druss odwrócił się z uśmiechem. – Zrobili ci krzywdę? – Tylko trochę – odparła Dulina. – Bili mnie po twarzy. – Ile masz lat? – Dwanaście... prawie trzynaście. Była ślicznym dzieckiem o wielkich, orzechowych oczach i jasnobrązowych włosach. – No, już ich nie ma. Jesteś z wioski? – Nie. Dziadek jest druciarzem. Chodzimy od miasta do miasta. On ostrzy noże i naprawia garnki. Jest bardzo zręczny. – Gdzie twoi rodzice? Dziewczynka wzruszyła ramionami. – Nigdy ich nie miałam, tylko dziadka. Jesteś bardzo silny. Ty krwawisz! Druss zachichotał. – Takie skaleczenia szybko się na mnie goją, mała. Zdjął kubrak i obejrzał ranę na biodrze. Skóra została przecięta, ale niezbyt głęboko. Dołączył do nich Varsava, – To też trzeba zszyć, bohaterze – warknął zirytowanym głosem. Krew wciąż płynęła z rany, więc Druss położył się i cierpliwie leżał, podczas gdy szermierz niezbyt delikatnie zebrał brzegi rany i zaszył ją wygiętą igłą. Kiedy skończył, wstał. – Proponuję odejść stąd i wrócić do Lanii. Myślę, że nasi przyjaciele niedługo wrócą. Druss włożył kubrak. – A co z fortecą i tysiącem sztuk złota? Varsava z niedowierzaniem potrząsnął głową. – Ten twój... wyczyn zniweczył wszystkie moje plany. Wrócę do Lanii i zażądam stu sztuk złota za odnalezienie chłopca. Natomiast ty możesz robić, co chcesz. – Łatwo się poddajesz, szermierzu. Rozbiliśmy kilka głów! Co za różnica? Cajivak ma setki ludzi. Nie będzie przejmował się jedną potyczką. – Nie martwię się Cajivakiem, ale tobą, Drussie. Nie przybyłem tu ratować dam lub zabijać smoki czy bawić się w bohatera z legend. Co się stanie, kiedy wejdziemy do miasta i zobaczysz jakąś nieszczęsną ofiarę? Przejdziesz obok? Czy jesteś w stanie trzymać się planu działania, dzięki któremu wykonamy naszą misję? Druss zastanawiał się przez chwilę. – Nie – odparł w końcu. – Nigdy nie zdołam przejść obojętnie.

– Tak myślałem, niech cię szlag! Co ty usiłujesz udowodnić, Druss? Chcesz, żeby układali o tobie nowe pieśni? Czy też po prostu zamierzasz umrzeć młodo? – Niczego nie chcę udowadniać, Varsavo. I może umrę młodo, ale nigdy nie będę się bał spojrzeć w lustro, ponieważ pozwoliłem zamęczyć starca lub zgwałcić dziecko. I nie będzie mnie prześladowało wspomnienie filozofa, który zginął za swoje poglądy. Idź swoją drogą, Varsavo. Zabierz tych ludzi z powrotem do Lanii. Ja pójdę do fortecy. – Zginiesz. Druss wzruszył ramionami. – Każdy kiedyś umrze. Nie jestem nieśmiertelny. – Nie, tylko głupi – warknął szermierz. Odwrócił się na pięcie i odszedł. Michanek położył zakrwawiony miecz na murze i odpiął pasek swego hełmu z brązu. Zdjął go z głowy, ciesząc się podmuchem wiatru chłodzącym jego spocone czoło. Ventryjska armia cofała się w nieładzie, porzuciwszy wielki taran, który leżał pod wrotami, otoczony wałem trupów. Michanek podszedł na skraj muru i wydał rozkazy czekającym tam żołnierzom. – Otwórzcie wrota i wciągnijcie ten przeklęty taran do środka – zawołał. Wyjął zza pasa szmatę, otarł miecz i wepchnął go do pochwy. Odparto już czwarty atak tego dnia, więc dziś nie będzie już następnych. Pomimo to ludzie niechętnie schodzili ze stanowisk. W mieście zaraza dziesiątkowała ludność cywilną. Nie, pomyślał, jest znacznie gorzej. Więcej niż jeden na dziesięciu mieszkańców zapada na tę chorobę. Gorben nie przegrodził rzeki tamą. Zamiast tego wrzucał do niej wszelkie możliwe odpady: martwe zwierzęta, wzdęte i toczone przez robaki, zepsutą żywność oraz nieczystości jedenastotysięcznej armii. Nic dziwnego, że w mieście szalała zaraza. Wodę czerpano teraz ze studni artezyjskich, lecz nikt nie znał ich głębokości i nie wiedział, na jak długo wystarczy w nich świeżej wody. Michanek spojrzał na błękitne niebo. Ani chmurki, a deszcz nie padał już od prawie miesiąca. Podszedł do niego młody oficer. – Dwustu lekko rannych, sześćdziesięciu zabitych i trzydziestu sześciu niezdolnych do dalszej walki – zameldował. Michanek z roztargnieniem kiwnął głową. – Jakie wieści z miasta, bracie? – zapytał. – Zaraza wygasa. Dziś zmarło tylko siedemdziesiąt osób, głównie starcy i dzieci. Michanek wstał i uśmiechnął się do młodzieńca. – Twoi ludzie dobrze dziś walczyli – pochwalił, kładąc dłoń na ramieniu brata. – Kiedy wrócimy do Naashanu, dopilnuję, żeby raport o tym znalazł się na biurku cesarza. – Tamten nic

nie powiedział, a kiedy ich spojrzenia spotkały się, ujrzeli w swoich oczach niewypowiedzianą myśl: „Jeżeli wrócimy do Naashanu” – Odpocznij, Narinie. Wyglądasz na wyczerpanego. – Ty również. A ja odpierałem tylko dwa ostatnie ataki. Ty jesteś tutaj od świtu. – Tak, jestem zmęczony. Pahtai przywróci mi siły, jak zawsze. Narin zachichotał. – Nie spodziewałem się, że ta miłość przetrwa tak długo. Dlaczego nie ożenisz się z tą dziewczyną? Nigdzie nie znajdziesz lepszej żony. Szanują ją w mieście. Wczoraj odwiedziła dzielnicę najuboższych, lecząc chorych. To zadziwiające, ale jest lepsza od lekarzy. Wystarczy, że dotknie konającego, a ukoi jego cierpienia. – Mówisz tak, jakbyś sam ją kochał – powiedział Michanek. – Chyba trochę ją kocham – przyznał Narin, czerwieniąc się. – Czy nadal ma te sny? – Nie – skłamał Michanek. – Zobaczymy się wieczorem. Zszedł po schodkach z murów i pomaszerował ulicami do domu. Prawie na każdym budynku widniały nakreślone kredą znaki, ostrzegające o zarazie. Na rynku nie było nikogo, stragany stały puste. Wszystko racjonowano – z magazynów na wschodzie i zachodzie miasta wydawano po cztery uncje mąki i funt suszonych owoców dziennie na osobę. „Dlaczego nie ożenisz się z tą dziewczyną?” Z dwóch powodów, których nigdy nie wyjawi. Po pierwsze, była już żoną innego, chociaż o tym nie wiedziała. A po drugie, robiąc to, podpisałby swój wyrok śmierci. Rowena przepowiedziała, że Michanek umrze tutaj, razem z Narinem, rok po jego ślubie. Ona nie pamiętała o tej przepowiedni, bo czarodzieje dobrze wykonali swoje zadanie. Straciła swój talent, a z nim wszystkie wspomnienia młodości spędzonej w kraju Drenan. Michanek nie miał z tego powodu poczucia winy. Talent zabijał ją, a teraz przynajmniej była uśmiechnięta i szczęśliwa. Tylko Pudri znał całą prawdę i był dostatecznie mądry, aby zachować ją dla siebie. Michanek skręcił w Aleję Laurów i pchnął furtkę prowadzącą do posiadłości. Teraz w ogrodzie nie było ogrodników i rabaty zarosły chwastami. Fontanna nie działała, stawek wysechł, a jego dno popękało. Kiedy Michanek szedł w kierunku domu, Pudri wybiegł mu na spotkanie. – Panie, szybko, Pahtai...! – Co się stało? – zawołał Michanek, łapiąc go za tunikę. – Zaraza, panie – szepnął eunuch ze łzami w oczach. – Zachorowała. Varsava znalazł jaskinię w ścianie skalnej. Była głęboka i wąska, w kształcie cyfry sześć. Rozpalił ognisko na jej końcu, pod szczeliną tworzącą naturalny komin. Starzec, którego Druss wniósł do jaskini, zapadł w głęboki, kojący sen, a mała Dulina położyła się przy nim. Wyszedłszy z jaskini i sprawdziwszy, czy z zewnątrz nie widać ognia, Varsava siedział teraz przy jej wylocie,

spoglądając na pogrążony w mroku las. Druss dołączył do niego. – Dlaczego się złościsz, szermierzu? – zapytał. – Nie cieszysz się, że ich uratowaliśmy? – Wcale – odparł Varsava. – Jednak o mnie nikt nie śpiewa pieśni. Sam troszczę się o siebie. – To nie tłumaczy twojego gniewu. – I nie jestem w stanie wytłumaczyć go w zrozumiały dla ciebie sposób. Na krew Borzy! – napadł na olbrzyma. – Dla ciebie świat jest taki nieskomplikowany, Drussie. Jest dobro i zło. Czy przyszło ci kiedyś do głowy, że pomiędzy tymi biegunami może istnieć ogromny obszar nie będący ani złem, ani dobrem? Na pewno nie! Na przykład to, co stało się dzisiaj. Ten starzec mógł być paskudnym czarnoksiężnikiem pijącym krew niewinnych dzieciątek, a ci ludzie – karzącymi go za to ojcami tych dzieci. A ty bez namysłu rzuciłeś się na nich i poturbowałeś ich. Varsava potrząsnął głową i zaczerpnął tchu. – Mylisz się – odparł łagodnie Druss. – Słyszałem już te argumenty od Siebena i Bodasena oraz wielu innych. Zgadzam się, że jestem prostym człowiekiem. Ledwie umiem przeczytać moje imię i nie rozumiem skomplikowanych wywodów. Jednak nie jestem ślepy. Przywiązany do drzewa człowiek miał na sobie stare ubranie z samodziału, dziewczynka była ubrana podobnie. Widziałem, że są ubodzy. Czarownik byłby bogaty. Ponadto, czy słyszałeś śmiech tych mężczyzn, którzy rzucali nożami? Był chrapliwy, okrutny. To nie byli wieśniacy. Nosili kupioną odzież i buty z miękkiej skóry. Szumowiny. – Być może – przyznał Varsava – ale czy to twoja sprawa? Zamierzasz krążyć po świecie, walcząc ze złem i broniąc niewinnych? Tego pragniesz? – Nie – odparł Druss – chociaż to byłoby dobrze. Zamilkł na dłuższą chwilę, pogrążony w myślach. Shadak wpoił mu swój kodeks i uświadomił mu, że jeśli nie będzie przestrzegał jego zasad, szybko stanie się zwyczajnym bandytą. Ponadto był jeszcze Bress, ojciec, który przez całe życie dźwigał straszliwe piętno syna Bardana. I w końcu sam Bardan, opętany przez demona rębacz, który stał się jednym z najbardziej znienawidzonych i opiewanych morderców w historii. Ci ludzie, ich słowa i czyny stworzyły wojownika, który teraz siedział obok Varsavy. Drussowi brakowało słów, żeby mu to wyjaśnić, i dziwił się, że w ogóle ma na to ochotę. Nigdy nie próbował wytłumaczyć tego Siebenowi czy Bodasenowi. – Nie miałem wyboru – rzekł w końcu. – Nie miałeś wyboru? – zadziwił się Varsava. – Jak to? – Ponieważ tam byłem. Nie było nikogo innego. Czując na sobie spojrzenie Varsavy i widząc, że szermierz go nie rozumie, Druss odwrócił się i spojrzał w ciemne niebo. Wiedział, że jego słowa nie mają sensu, ale był zadowolony z tego, że uratował dziewczynkę i starca. Może nie

umie tego wyjaśnić, ale ma rację. Varsava wstał i wszedł do jaskini, zostawiając Drussa samego. Chłodny wietrzyk przeleciał wśród wzgórz i Druss wyczuł zapach nadchodzącego deszczu. Wspomniał inną zimną noc sprzed wielu lat, kiedy razem z Bressem obozowali w górach Lentrii. Druss był jeszcze mały, miał siedem czy osiem lat i czuł się nieszczęśliwy. Jacyś ludzie krzyczeli na jego ojca i gromadzili się przed warsztatem Bressa w wiosce. Spodziewał się, że ojciec wypadnie ze sklepu i rozpędzi ich, a tymczasem on z nadejściem nocy spakował ich skromny dobytek i wyprowadził chłopca w góry. – Dlaczego uciekamy? – zapytał Druss. – Będą jeszcze długo radzić, a potem przyjdą i spalą nasz dom. – Powinieneś ich pozabijać – rzekł chłopiec. – To nic nie da – warknął Bress. – Większość z nich to dobrzy ludzie, tylko przestraszeni. Znajdziemy jakieś miejsce, gdzie nikt nie słyszał o Bardanie. – Nie będę uciekał, już nigdy – oznajmił chłopiec i Bress westchnął. W tym momencie do ogniska podszedł jakiś człowiek. Był stary i łysy, odziany w łachmany, ale oczy miał jasne i bystre. – Czy mogę usiąść przy ognisku? – zapytał i Bress zaprosił go, a potem poczęstował suszonym mięsem i kleikiem z nasion. Mężczyzna z wdzięcznością przyjął poczęstunek. Druss zasnął, gdy tamci dwaj zaczęli rozmawiać, i obudził się po kilku godzinach. Bress spał, ale starzec siedział przy ognisku, podkładając gałązki do ognia. Druss wstał z posłania, podszedł i usiadł przy nim. – Boisz się ciemności, chłopcze? – Niczego się nie boję – odparł Druss. – To dobrze – rzekł stary. – A ja tak. Boję się ciemności, głodu, śmierci. Przez całe życie obawiałem się tego czy tamtego. – Dlaczego? – zapytał zaintrygowany chłopiec. Starzec roześmiał się. – To jest pytanie! Chciałbym znać na nie odpowiedź. Kiedy wyciągnął rękę, żeby podnieść wiązkę chrustu i rzucić ją do przygasającego ognia, Druss zobaczył, że prawą rękę ma poznaczoną gęstą siateczką blizn. – Skąd je masz? – zapytał chłopiec. – Niemal całe życie byłem żołnierzem, synu. Walczyłem z Nadirami, Vagryjczykarni, Sathulisami, piratami, rabusiami. Wymień kogo chcesz, a na pewno skrzyżowałem z nim miecz. – A mówiłeś, że jesteś tchórzem.

– Niczego takiego nie powiedziałem, synu. Mówiłem, że się bałem. To wielka różnica. Tchórz wie, co powinien zrobić, ale zbyt się boi – wokół pełno jest takich ludzi. A najgorszych z nich najłatwiej znaleźć. Głośno mówią, strasznie się chwalą i jeśli mają okazję, są okrutni jak diabli. – Mój ojciec jest tchórzem – powiedział ze smutkiem chłopiec. Starzec wzruszył ramionami. – Jeśli tak, chłopcze, to jest pierwszym od bardzo, bardzo dawna, któremu udało się mnie zwieść. A jeśli mówisz o waszej ucieczce z wioski, to czasem odwrót jest najdzielniejszą rzeczą, jaką można zrobić. Znałem kiedyś pewnego żołnierza. Pił jak smok, chędożył jak stary kocur i mógł stawić czoła wszystkiemu co chodzi, pełza lub pływa. Stał się religijny i został kapłanem Źródła. Człowiek, którego kiedyś znał i pokonał w walce na pięści, zobaczył go idącego ulicą Drenanu i podszedł do niego, po czym uderzył go w twarz. Byłem przy tym. Kapłan zerwał się z ziemi i zastygł. Chciał walczyć – każdą cząstką swej duszy pragnął walczyć. Zaraz jednak przypomniał sobie, kim teraz jest, i powstrzymał się. Zmagał się ze sobą tak, że aż zalał się łzami. Potem odszedł. Na wszystkich bogów, chłopcze, to wymagało odwagi. – Nie uważam tego za odwagę – rzekł Druss. – Tak samo jak wszyscy, którzy to widzieli. Pewnie dopiero się tego nauczysz, a przynajmniej taką mam nadzieję. Jeśli milion ludzi wierzy w jakieś głupstwo, ono nie przestaje być głupstwem. Druss wrócił myślami do teraźniejszości. Nie wiedział dlaczego przypomniał sobie akurat to spotkanie, ale jego wspomnienie przygnębiło go i zasmuciło.

Rozdział 2 Nad górami szalała burza. Od przetaczających się piorunów drżały ściany jaskini; Druss wycofał się głębiej, chroniąc się przed zacinającym deszczem. Ziemię w dole oświetlały zygzakowate

światła

błyskawic,

które

zdawały

się

zmieniać

dolinę:

zwyczajne

świerkowo-wiązowe lasy przeistaczały się w upiorną głuszę, a wiejskie chaty w grobowce rozsiane w otchłani piekieł. Porywisty wiatr przyginał drzewa i Druss dostrzegł stado wybiegających z lasu jeleni, poruszających

się

niezdarnie

w migotliwym

świetle.

Uderzone

przez

piorun

drzewo

eksplodowało, rozpadając się na dwie połowy. Z poczerniałego pnia trysnęły płomienie, ale ulewny deszcz zgasił je w mgnieniu oka. Dulina podeszła do i przytuliła się do niego. Druss poczuł, jak napinają mu się szwy na boku, ale objął ją ramieniem. – To tylko burza, dziecko – powiedział. – Nie uczyni nam krzywdy. Nic nie powiedziała, więc mocniej przycisnął ją do siebie. Była ciepła, prawie rozgorączkowana. Westchnął na myśl o utraconej Rowenie, zastanawiając się, gdzie też podziewa się w tę ciemną i burzliwą noc. Czy tam, gdzie przebywa, też szaleje burza? A może jest spokojnie? Czy opłakiwała go, czy też Druss stał się dla niej zaledwie wspomnieniem dawnego życia w górach? Spojrzał w dół i zobaczył, że dziewczynka śpi z głową wtuloną w zgięcie jego łokcia. Trzymając ją mocno, lecz delikatnie, Druss wstał i zaniósł ją z powrotem do ogniska, a potem położył na kocu i podłożył do ognia resztę chrustu. – Jesteś dobrym człowiekiem – usłyszał cichy głos. Druss podniósł głowę i zobaczył, że stary druciarz ocknął się. – Jak noga? – Boli, ale zagoi się. Jesteś smutny, przyjacielu. Druss wzruszył ramionami. – Mamy smutne czasy. – Słyszałem, jak rozmawiałeś z towarzyszem. Przykro mi, że pomagając nam, straciliście okazję, by pomóc innych. – Uśmiechnął się. – Chociaż osobiście wcale tego nie żałuję, rozumiesz? Druss zachichotał. – Ani ja. – Jestem Ruwaq druciarz – powiedział mężczyzna, wyciągając chudą rękę. Druss uścisnął ją i usiadł obok niego. – Skąd pochodzicie?

– Dokładnie? Z Matapeshu, daleko na wschód od Naashanu na północ od dżungli Opalu. Tyle, że ja zawsze chciałem zobaczyć inne góry. Ludzie myślą, że wszystkie wyglądają tak samo, lecz mylą się. Jedne są porośnięte lasami i zielone, inne pokryte lodem i śniegiem. Jedne bywają ostre jak szable, inne stare i obłe ze starości. Kocham góry. – Co się stało z twoimi dziećmi? – Z dziećmi? Nigdy ich nie miałem. Nie ożeniłem się. – Myślałem, że ta mała to twoja wnuczka. – Nie, znalazłem ją koło Reshy. Porzucono ją i umierała z głodu. To dobre dziecko. Bardzo ją kocham. Nigdy nie zdołam ci się odwdzięczyć za to, że ją uratowałeś. – Nie musisz – odparł Druss. Starzec podniósł rękę i pogroził mu palcem. – Nie przyjmuję tego do wiadomości, przyjacielu. Dałeś jej i mnie dar życia. Nie lubię burz, ale tę oglądałem z przyjemnością. Gdybyś nie przyszedł do tej kotlinki, zostałbym zabity, a Dulina zgwałcona i zapewne zamordowana. Dlatego ta burza wydaje mi się piękna. Nikt nigdy nie dał mi wspanialszego daru. Starzec miał łzy w oczach i Druss poczuł się nieswojo. Jego wdzięczność zamiast zadowolenia budziła w nim wstyd. Uważał, że prawdziwy bohater przyszedłby im z pomocą ze współczucia lub poczucia sprawiedliwości. Druss wiedział, że nie dlatego im pomógł. Wcale nie. Postąpił słusznie, ale z niewłaściwych pobudek. Poklepał starego po ramieniu i wrócił do wylotu jaskini; stwierdził, że burza przesuwa się na wschód, a deszcz przestaje padać. Druss podupadł na duchu. Żałował, że nie ma przy nim Siebena. Chociaż poeta bywał denerwujący, potrafił znakomicie poprawić mu humor. Sieben jednak nie chciał mu towarzyszyć, przekładając przyjemności życia w mieście nad trudy podróży przez góry do Reshy. Nie, pomyślał Druss, nie chodziło o podróż. To była tylko wymówka. – Proponuję ci umowę, stary koniu – powiedział mu Sieben ostatniego dnia. – Zostaw ten topór, a zmienię zdanie. Zakop go. Ciśnij do morza. Obojętnie. – Chyba nie wierzysz w te bzdury? – Widziałem go, Druss. Naprawdę. On cię zabije – a przynajmniej uśmierci człowieka, którego znałem. Teraz nie miał topora, przyjaciela, Roweny. Nie przyzwyczajony do rozpaczy Druss czuł się zagubiony i bezsilny. Świt rozjaśnił niebo, a ziemia lśniła po deszczu, gdy podeszła do niego Dulina. – Miałam cudowny sen – powiedziała rześko. – Śnił mi się wielki rycerz na białym koniu.

Podjechał do miejsca, gdzie czekałam z dziadkiem, pochylił się w siodle i posadził mnie przed sobą. A potem zdjął złoty hełm i powiedział, że jest moim ojcem. I zabrał mnie do swojego zamku. Jeszcze nigdy nie śniło mi się nic takiego. Myślisz, że tak może się stać? Druss nie odpowiedział. Spoglądał w las, na uzbrojonych ludzi podchodzących do jaskini. Świat zmienił się w zatęchłą i ciemną norę. Leżąc w wilgotnym lochu, Druss czuł tylko ból i słyszał szmery niewidocznych szczurów, które łaziły po jego ciele. W celi nie było światła, tylko pod koniec dnia, kiedy strażnik przechodził korytarzem, migotliwy blask na moment wpadał przez kratkę judasza. Jedynie w ciągu tych kilku sekund Druss mógł zobaczyć otoczenie. Sklepienie znajdowało się zaledwie cztery stopy nad podłogą ciasnej komnaty. Ze ścian ściekała woda, a od podłogi ciągnął ziąb. Druss strącił z nogi szczura i przez chwilę znów poczuł ból poranionego ciała. Ledwie mógł poruszyć głową, a prawe ramię miał spuchnięte i gorące. Zastanawiał się, czy ma złamane kości. Zadrżał. Ile minęło dni? Naliczył sześćdziesiąt trzy, ale potem się zgubił. Zaokrąglił je do siedemdziesięciu i zaczął liczyć od nowa. Jednak często błądził myślami. Czasem marzył o rodzinnych górach pod błękitnym niebem, gdzie świeży wietrzyk chłodził mu czoło. Albo wspominał różne wydarzenia ze swego życia. – Złamię cię, a potem będę patrzył, jak błagasz o śmierć – powiedział Cajivak tego dnia, kiedy przywlekli Drussa do zamku. – W twoich snach, paskudny skurwysynu. Cajivak pobił go, zadając brutalne ciosy w twarz i tułów. Z rękami związanymi na plecach i pętlą na szyi, Druss nie mógł nic zrobić. Przez pierwsze dwa tygodnie trzymano go większej celi. Ilekroć próbował zasnąć, do środka wpadali ludzie z pałkami i maczugami. Z początku walczył z nimi. Jednego złapał za gardło i roztrzaskał mu głowę o ścianę celi. Później brak jedzenia i wody pozbawił go sił i mógł tylko kulić się, gdy przychodzili go bić. Potem wtrącili go do tego ciasnego lochu; z przerażeniem patrzył, jak zasuwali kamienne drzwi. Raz na dwa dni strażnik wsuwał przez wąski otwór czerstwy chleb i kubek wody. Druss dwukrotnie złapał szczura i pożarł go na surowo, kalecząc sobie wargi o cienkie kości. Teraz żył tylko dla tych błysków światła, gdy strażnik wracał korytarzem na górę. – Złapaliśmy tamtych – powiedział mu kiedyś strażnik, wsuwając chleb przez szparę. Druss nie uwierzył mu. Cajivak był okrutny i z pewnością chciałby, żeby Druss oglądał ich śmierć. Przypomniał sobie, jak Varsava wpychał dziewczynkę do skalnego komina, każąc jej się wspinać, a także jak sam podsadził Ruwaqa, żeby Varsava mógł podciągnąć go do góry. Druss miał zamiar wspiąć się tam za nimi, kiedy usłyszał wpadających do jaskini wojowników. Odwrócił

się i zaatakował... Było ich jednak zbyt wielu i w końcu zdołali ogłuszyć go maczugami. Spadł na niego grad uderzeń i kopniaków, a kiedy się ocknął, miał związane ręce i sznur na szyi. Wleczony na arkanie, kilkakrotnie upadł i powróz otarł mu szyję. Varsava nazwał Cajivaka potworem – najzupełniej słusznie. Bandyta miał ponad dwa metry wzrostu, niezwykle szerokie bary i bicepsy grubości męskich ud. Jego oczy były ciemne, prawie czarne, a głowa po jednej stronie zupełnie łysa i pokryta białą, zrogowaciałą skórą – ślad po dawnym oparzeniu. W oczach miał szaleństwo. Druss zerknął na lewo, na stojącą tam broń, opartą o tron. Snaga! Teraz otrząsnął się z tych wspomnień i przeciągnął. Od sączącej się po ścianach wilgoci trzeszczało mu w stawach i drżały mu dłonie. Nie myśl o tym, nakazał sobie. Skup się na czymś innym. Próbował myśleć o Rowenie, lecz zamiast tego przypomniał sobie ten dzień, kiedy kapłan Pashtar Sena odnalazł go w małej wiosce, cztery dni drogi na wschód od Lanii. Druss siedział w ogrodzie przed karczmą, spożywając posiłek złożony z pieczonego mięsa z cebulą i piwa. Kapłan skłonił się i usiadł naprzeciw rębacza. Z łysej głowy kapłana schodziła zaczerwieniona skóra, spalona przez słońce. – Cieszę się, że widzę cię w dobrym zdrowiu, Drussie. Szukałem cię przez sześć miesięcy. – No to mnie znalazłeś. – Chodzi mi o topór. – Nie martw się, ojcze. Nie mam go. Jeśli miałeś rację, to była zła broń. Cieszę się, że się jej pozbyłem. Kapłan pokręcił głową. – On wrócił – rzekł. – Teraz jest w posiadaniu bandyty imieniem Cajivak. Ten zawsze był mordercą i szybciej dostał się pod wpływ demona niż taki silny człowiek jak ty. Teraz terroryzuje kraj wokół Lanii, torturując, mordując i kalecząc. Ponieważ żołnierze poszli na wojnę, nikt nie może go powstrzymać. – Dlaczego mi to mówisz? Kapłan przez chwilę nie odpowiadał, unikając jego spojrzenia. – Obserwowałem cię – rzekł w końcu. – Nie tylko teraz, ale również twoją przeszłość, od dnia narodzin przez młodość, do ślubu z Roweną i twojej próby odnalezienia jej. Jesteś niezwykłym człowiekiem, Druss. Doskonale panujesz nad tymi zakamarkami duszy, które są podatne na zło. I nie chcesz stać się taki jak Bardan. No cóż, Cajivak to nowy Bardan. Któż oprócz ciebie może go powstrzymać?

– Nie mam czasu do stracenia, kapłanie. Gdzieś tutaj jest moja żona. Kapłan zaczerwienił się i zwiesił głowę. Potem szepnął, wyraźnie zawstydzony: – Jeśli odzyskasz topór, powiem ci, gdzie ona jest – obiecał. Druss odchylił się w tył i patrzył długo, uważnie, na chudego starca. – To niegodne ciebie – zauważył. Kapłan podniósł głowę. – Wiem. – Rozłożył ręce. – Nie mogę zaproponować ci innej... zapłaty. – Mógłbym chwycić cię za ten chudy kark i wydusić z ciebie prawdę – rzekł Druss. – Jednak nie zrobisz tego. Znam cię, Druss. Wojownik wstał. – Odzyskam topór – obiecał. – Gdzie się spotkamy? – Znajdź go, a ja odnajdę ciebie – powiedział mu kapłan. Siedząc w ciemności, Druss z rozgoryczeniem wspominał swoją pewność siebie. Znajdzie Cajivaka, odzyska topór, a potem Rowenę. Jakie to proste! Ależ z ciebie głupiec, pomyślał. Swędziała go twarz, a kiedy podrapał się po policzku, trafił brudnym palcem na wrzód. Szczur przebiegł mu po nodze i Druss spróbował go złapać, lecz chybił. Podniósł się na klęczki i dotknął głową zimnego sklepienia. Zamigotała pochodnia – strażnik szedł korytarzem. Druss przysunął się do kraty judasza i światło oślepiło go na moment. Strażnik, którego twarzy nie mógł dojrzeć, pochylił się i wsunął przez szparę gliniany kubek. Tym razem nie dał mu chleba. Druss podniósł kubek i wypił wodę. – Widzę, że jeszcze żyjesz – rzekł strażnik głuchym i zimnym głosem. – Myślę, że lord Cajivak zapomniał o tobie. Na bogów, jesteś szczęściarzem. Będziesz mógł przez resztę życia żywić się szczurami. Druss nie odpowiedział, a tamten mówił dalej: – Poprzedni mieszkaniec tej celi przeżył pięć lat. Kiedy wyciągnęliśmy go z celi, miał białe włosy i zepsute zęby. Był ślepy i zgarbiony jak starzec. Ciebie czeka to samo. Druss skupił spojrzenie na blasku, obserwując cień po drugiej stronie korytarza. Strażnik odszedł i światło zgasło. Usiadł na podłodze. Nie dali mu chleba... „Będziesz mógł przez resztę życia żywić się szczurami.” Ogarnęła go fala najczarniejszej rozpaczy. Pahtai wydostała się ze swojego udręczonego chorobą ciała i poczuła, że ból ustaje. Umieram, pomyślała ulatując w powietrze bez obawy, bez cienia strachu, czując jedynie wszechogarniający spokój. Była noc i paliły się latarnie. Unosząc się tuż pod sufitem, spojrzała na Michanka, siedzącego

przy łóżku drobnej kobiety, trzymającego ją za rękę, głaszczącego po suchej od gorączki dłoni i szepczącego słowa miłości. To ja, pomyślała Pahtai, patrząc na kobietę. – Kocham cię, kocham – szeptał Michanek. – Proszę, nie umieraj! Był taki zmęczony; Pahtai chciała wyciągnąć do niego ręce. Był jej ostoją i miłością. Wspomniała ten poranek, kiedy ocknęła się w jego domu w Reshie. Pamiętała słońce, zapach jaśminów w ogrodzie i brodatego mężczyznę, który siedział przy niej i którego powinna znać. Jednak we wspomnieniach nie znalazła żadnego śladu po nim. To było takie deprymujące. – Jak się czujesz? – zapytał. Jego głos brzmiał znajomo, ale z niczym jej się nie kojarzył. Usiłowała przypomnieć sobie, gdzie go spotkała. Wtedy znów przeżyła wstrząs, nieskończenie silniejszy niż pierwszy. Straciła pamięć! Całkowicie! Widocznie na jej twarzy odmalowało się zaskoczenie, gdyż mężczyzna pochylił się nad nią i ujął jej dłoń. – Nie martw się, Pahtai. Byłaś chora, bardzo chora. Teraz już wracasz do zdrowia. Wiem, że mnie nie pamiętasz, ale przypomnisz sobie z czasem. – Odwrócił głowę i powiedział do innego mężczyzny, szczupłego i ciemnoskórego. – Spójrz, to jest Pudri – rzekł Michanek. – On też martwił się o ciebie. Usiadła i zobaczyła łzy w oczach tamtego. – Jesteś moim ojcem? – zapytała. Pokręcił głową. – Jestem twoim sługą i przyjacielem, Pahtai. – A ty, panie – powiedziała, spoglądając na Michanka. – Czy jesteś moim... bratem? Uśmiechnął się. – Jeśli tego chcesz, to nim będę. Jednak nie, nie jestem twoim bratem. Ani twoim panem. Jesteś wolna, Pahtai. Wziął ją za rękę i ucałował ją. Poczuła dotyk jego jedwabistej brody. – A więc jesteś moim mężem? – Nie, tylko człowiekiem, który cię kocha. Weź mnie za rękę i powiedz mi, co czujesz. Zrobiła tak. – To dobra dłoń, silna. I ciepła. – Niczego nie widzisz? Żadnych wizji? – Nie. A powinnam? Potrząsnął głową. – Oczywiście, że nie. Ja tylko... Miałaś halucynacje w gorączce. Teraz wiem, że już ci lepiej. Ponownie ucałował jej dłoń. Tak samo jak teraz.

– Kocham cię – pomyślała, nagle zasmucona tym, że zaraz umrze. Uniosła się przez sufit w noc i spojrzała na gwiazdy. Widziane oczami duszy nie mrugały, lecz tkwiły idealnie nieruchome i okrągłe w bezkresnej czarze nocy. W mieście panowała cisza i nawet ogniska w nieprzyjacielskim obozie wyglądały jak otaczający Reshę naszyjnik. Nigdy nie odkryła sekretu swojej przeszłości. Zdaje się, że była wieszczką i własnością kupca imieniem Kabuchek, który uciekł z miasta, zanim zaczęło się oblężenie. Pahtai pamiętała, jak poszła pod jego dom, w nadziei, że ten widok wskrzesi wspomnienia. Przy drzwiach zobaczyła ogromnego mężczyznę, odzianego w czarny strój i trzymającego ogromny obosieczny topór. Rozmawiał ze sługą. Instynktownie, z mocno bijącym sercem, uskoczyła w boczną uliczkę. Nieznajomy był podobny do Michanka, ale wyglądał znacznie groźniej. Nie mogąc oderwać od niego oczu, poczuła, że budzi się w niej jakieś dziwne uczucie. Pospiesznie odwróciła się i pobiegła z powrotem. Od tej pory już nigdy nie próbowała poznać swojej przeszłości. Czasem jednak, gdy kochała się z Michankiem, zwykle w ogrodzie pod kwitnącymi drzewami, nagle przypominał jej się mężczyzna z toporem, a wtedy czuła strach i wstyd. Michanek kochał ją i wydawało jej się nielojalne, że w takich chwilach mogła myśleć o innym mężczyźnie – którego nawet nie znała. Poszybowała wyżej, przemykając duchem nad rozdartym wojną krajem, nad zniszczonymi domami, zrujnowanymi wioskami i opuszczonymi miastami. Zastanawiała się, czy taka miała być jej droga w zaświaty? Dotarła do pasma gór i ujrzała złowrogą fortecę z szarego kamienia. Myślała o człowieku z toporem i nagle poczuła, że coś przyciąga ją do tej cytadeli. W wielkiej sali ujrzała ogromnego mężczyznę o zniekształconej bliznami twarzy i złowrogo błyszczących oczach. Obok niego stał topór, który widziała w ręku odzianego na czarno nieznajomego. Podążyła w dół, do mrocznych i wilgotnych lochów, zimnych i brudnych, pełnych szczurów i robactwa. Tam leżał rębacz, z ciałem pokrytym ranami. Spał i duch opuścił jego ciało. Próbowała dotknąć jego twarzy, lecz jej widmowa dłoń przeszła na wylot przez jego ciało. Wtedy zauważyła cienki promyk światła, wydobywający się z jego ciała. Chwyciła tę smużkę i natychmiast odnalazła go. Był sam i w okropnej rozpaczy. Przemówiła do niego, usiłując dodać mu otuchy, lecz on wyciągnął do niej ręce, a jego słowa zaszokowały ją i przestraszyły. Wtedy znikł i zrozumiała, że się zbudził. Wróciła do cytadeli i przelatywała przez korytarze oraz komnaty, przedsionki i sale. W opuszczonej kuchni siedział stary człowiek. On także spał i jego sen przyciągnął ją do niego. On siedział w tej samej celi; przebywał w niej lata. Pahtai weszła do jego umysłu i porozmawiała

z jego duchem. Potem wróciła na nocne niebo. – Nie umieram – pomyślała. – Jestem tylko wolna. W następnej chwili wróciła do Reshy i swojej cielesnej postaci. Poczuła ból i ciężar ciała, które zamknęło się wokół jej ducha jak więzienie. Poczuła dotyk ręki Michanka i wspomnienie rębacza rozwiało się jak mgła na słońcu. Nagle była szczęśliwa, pomimo bólu. Był dla niej tak dobry, a przecież... – Ocknęłaś się? – zapytał ściszonym głosem. Otworzyła oczy. – Tak. Kocham cię. – A ja ciebie. Nad życie. – Dlaczego się nie pobraliśmy? – zapytała. Słowa z trudem wydobyły się z jej ściśniętego gardła. Zobaczyła, że pobladł. – Czy tego właśnie pragniesz? Poczułabyś się lepiej? – Byłabym... szczęśliwa – wyszeptała. – Poślę po księdza – obiecał. Odnalazła go na wierzchołku góry, gdzie zimowe wiatry wyły wśród szczytów. Był zmarznięty i słaby, drżał z zimna i tępo spoglądał przed siebie. – Co robisz? – zapytała. – Czekam na śmierć – odparł. – To niepodobne do ciebie. Jesteś wojownikiem, a wojownik nigdy się nie poddaje. – Nie mam już sił. Rowena usiadła przy nim i poczuł ciepły dotyk jej rąk obejmujących jego ramiona, słodycz jej oddechu. – Bądź silny – powiedziała, gładząc jego włosy. – W rozpaczy jest tylko klęska. – Nie pokonam zimnego kamienia. Nie mogę rozjaśnić ciemności. Moje ciało gnije, a zęby chwieją się w dziąsłach. – Czy nie masz niczego, dla czego warto żyć? – Mam – odparł, wyciągając do niej ręce. – Żyję dla ciebie! Zawsze tak było. Tylko nie mogę cię odnaleźć. Ocknął się w ciemnym, cuchnącym lochu i podczołgał się do drzwi. Wymacał kratkę judasza i przycisnął do niej twarz. Głęboko wciągnął w płuca napływające korytarzem chłodne powietrze. Zamigotał płomień pochodni, rażąc go w oczy. Zmrużył je i patrzył na odchodzącego strażnika. Potem znów zapadł mrok. Druss poczuł skurcze brzucha i jęknął. Wstrząsnęły nim mdłości i żołądek podszedł mu do gardła.

Wtem znów pojawiło się nikłe światło. Podniósł się na kolana i przycisnął twarz do wąskiego okienka. Ujrzał klęczącego przed drzwiami starca z rzadką, siwą bródką. Nieznajomy trzymał w ręku oliwną lampkę, której światło raziło Drussa w oczy. – Ach, żyjesz! To dobrze – ucieszył się starzec. – Przyniosłem ci lampkę oraz starą zapalniczkę. Używaj jej ostrożnie. Pomoże ci znów przyzwyczaić oczy do światła. Mam też trochę żywności. Przez szparę w drzwiach wsunął owinięte w lnianą szmatkę zawiniątko i Druss wziął je, nie mogąc wykrztusić słowa ze spierzchniętych ust. – Wrócę, kiedy będę mógł – powiedział starzec. – Pamiętaj, zapalaj światło dopiero po odejściu strażnika. Druss słuchał, jak mężczyzna powoli odchodzi korytarzem. Wydawało mu się, że słyszy trzask zamykanych drzwi, ale nie był tego pewien. Drżącymi rękami chwycił kaganek i postawił go na podłodze obok siebie. Potem podniósł zawiniątko i małą żelazną zapalniczkę. Łzy płynęły mu z oczu, gdy rozwinął paczuszkę i znalazł w nim dwa jabłka, kawałek sera i suszonego mięsa. Ugryzł jeden niewiarygodnie smaczny owoc, chociaż sok palił jego krwawiące dziąsła. Z trudem przełknął kęs, ale apetyt zagłuszył ból. O mało nie zwymiotował, ale opanował skurcze żołądka i powoli dokończył jabłko. Po drugim skurczony żołądek zaczął protestować i Druss przerwał ucztę. Siedział ściskając w rękach ser i mięso, jakby trzymał drogocenne klejnoty oprawione w złoto. Czekając aż poczuje się lepiej, rozejrzał się po swej małej celi, po raz pierwszy widząc zalegający w niej brud i nieczystości. Spojrzawszy na swoje ręce, zobaczył popękaną skórę oraz wrzody na nadgarstkach i ramionach. Zabrano mu skórzany kubrak, a wełniana koszula roiła się od wszy. W rogu celi dostrzegł małą dziurę, przez którą wchodziły szczury. Nagle rozpacz zastąpił gniew. Z nieprzyzwyczajonych do światła oczu wciąż płynęły mu łzy. Zdjął koszulę i spojrzał na swoje wynędzniałe ciało. Jego ręce nie były już muskularne, lecz chude i kościste. Jednak żyję, powiedział sobie. I przetrwam. Zjadł ser i połowę mięsa. Chociaż rozpaczliwie pragnął je zjeść, nie wiedział, czy starzec jeszcze wróci. Ponownie zawinął je w lnianą szmatkę i wepchnął za pas. Obejrzawszy zapalniczkę, stwierdził, że to stary model, złożony z kawałka krzemienia, którym pociera się o żłobkowane wnętrze, zapalając sproszkowaną hubkę w środku. Upewniwszy się, że potrafi to zrobić po omacku, niechętnie zgasił kaganek. Starzec wrócił – ale dopiero po dwóch dniach. Tym razem przyniósł trochę suszonych brzoskwiń, kawałek szynki i woreczek z hubką.

– Powinieneś odzyskać formę – powiedział Drussowi. – Wyciągnij się na podłodze i ćwicz. – Dlaczego mi pomagasz? – Siedziałem w tej celi długie lata. Wiem, jak to jest. Musisz wrócić do sił. Są na to dwa sposoby, przynajmniej ja tak robiłem. Leżąc na brzuchu i trzymając proste nogi, podnoś ciało na samych rękach. Powtarzaj to ćwiczenie tyle razy, ile zdołasz. Licz. Każdego dnia próbuj zrobić to jeden raz więcej. Możesz też leżeć na plecach i unosić wyprostowane nogi. To wzmacnia mięśnie brzucha. – Od jak dawna tu siedzę? – zapytał Druss. – Lepiej o tym nie myśleć – poradził stary. – Skup się na ćwiczeniach. Następnym razem przyniosę ci maść na te wrzody i trochę proszku przeciw wszom. – Jak się nazywasz? – Lepiej, żebyś nie wiedział, gdyby znaleźli lampkę. – Jestem ci winien przysługę, przyjacielu. A ja zawsze spłacam moje długi. – Nie będziesz miał okazji, jeśli nie odzyskasz sił. – Odzyskam – obiecał Druss. Kiedy starzec odszedł, Druss zgasił kaganek i położył się na brzuchu. Podparł się rękami i podniósł ciało. Zdołał powtórzyć to osiem razy, zanim upadł na brudną podłogę. Tydzień później doszedł do trzydziestu. A pod koniec miesiąca do stu.

Rozdział 3 Strażnik przy głównej bramie zmrużył oczy i spojrzał na trzech jeźdźców. Żadnego nie znał, ale siedzieli na koniach z niedbałą pewnością siebie, gwarząc i śmiejąc się. Wartownik wyszedł im na spotkanie. – Kim jesteście? – zapytał. Pierwszy z nich, szczupły jasnowłosy wojownik z pasem, przy którym tkwiły cztery noże, zsiadł ze swej siwej klaczy. – Podróżnymi szukającymi noclegu – odparł. – Czy będzie z tym jakiś problem? Może w mieście szaleje zaraza? – Zaraza? Nie, nie mamy tu żadnej zarazy – odparł strażnik, pospiesznie układając palce w znak odganiający uroki. – Skąd przybywacie? – Jedziemy z Lanii i zmierzamy do Capalis na wybrzeżu. Szukamy jakiegoś zajazdu. – Tutaj nie ma zajazdu. To forteca lorda Cajivaka. Pozostali dwaj jeźdźcy nie zsiedli z koni. Wartownik zerknął na nich. Jeden był szczupły i ciemnowłosy, z łukiem na ramieniu i zawieszonym na łęku siodła kołczanem pełnym strzał. Trzeci nosił skórzany kapelusz z szerokim rondem i nie miał żadnej broni poza wielkim nożem myśliwskim, prawie tak długim jak krótki miecz. – Możemy zapłacić za nocleg – rzekł jasnowłosy z szerokim uśmiechem. Strażnik oblizał wargi. Tamten zanurzył dłoń w sakiewce u boku i wyjął srebrną monetę, którą upuścił na jego dłoń. – No cóż... byłoby nieuprzejmie odmawiać wam noclegu – rzekł strażnik, chowając monetę do kieszeni. – W porządku. Przejedźcie przez główny plac i skręćcie na lewo. Zobaczycie budynek z kopulastym dachem i wąskim podjazdem od wschodniej strony. Tam jest tawerna. Rozumiecie, to podła knajpa i często wybuchają tam awantury. Właściciel – Ackae – wynajmuje pokoje na tyłach. Powiedzcie mu, że przysłał was Ratsin. – Jesteś bardzo uprzejmy – powiedział jasnowłosy, ponownie dosiadając rumaka. Gdy wjeżdżali do miasta, strażnik pokręcił głową. Mało prawdopodobne, żebym jeszcze kiedyś ich zobaczył – pomyślał. Mają za dużo srebra i ani jednego miecza. Starzec przychodził prawie codziennie i Druss przyzwyczaił się do jego wizyt. Nigdy nie zostawał długo, lecz mówił krótko, mądrze i do rzeczy. – Kiedy stąd wyjdziesz, chłopcze, największym niebezpieczeństwem będą oczy. Za bardzo przywykły do ciemności i słońce może cię oślepić – trwale. Gdy mnie stąd wywlekli, straciłem wzrok prawie na miesiąc. Z jak najmniejszej odległości spoglądaj na światło lampy, zmuś źrenice, żeby się zwęziły.

Druss był teraz tak silny, jak to tylko możliwe w takich okolicznościach, i poprzedniej nocy powiedział starcowi: – Nie przychodź tu jutro ani pojutrze. – Dlaczego? – Zamierzam stąd wyjść – odparł. Starzec roześmiał się. – Mówię poważnie, przyjacielu. Nie przychodź przez dwa dni. – Stąd nie ma wyjścia. Potrzeba co najmniej dwóch ludzi, aby odsunąć te kamienne drzwi, które w dodatku są zamknięte na dwa rygle. – Jeśli masz rację – powiedział mu Druss – to zobaczymy się tu za trzy dni. Teraz siedział spokojnie w ciemnościach. Dostarczona przez starca maść wygoiła większość wrzodów, a proszek na wszy – chociaż swędział jak wszyscy diabli – skłonił wszystkie prócz kilku

najbardziej

zawziętych

insektów

do

poszukania

innego

miejsca

zamieszkania.

Przynoszone przez starca jedzenie pomogło Drussowi odzyskać siły i zęby przestały chwiać się mu w dziąsłach. Teraz nadszedł odpowiedni moment. Nigdy nie będzie lepszego. W milczeniu czekał przez cały dzień. W końcu usłyszał kroki nadchodzącego strażnika. Ten wsunął w otwór gliniany kubek i kawałek czerstwego chleba. Druss siedział w mroku i nie ruszał się. – Masz, ty czarnobrody szczurze! – zawołał strażnik. Cisza. – No, jak chcesz. Wkrótce zmienisz zdanie. Mijały godziny. Na korytarzu zamigotało światło pochodni i usłyszał, że strażnik przystanął. Potem poszedł dalej. Druss odczekał godzinę, a potem zapalił kaganek i zjadł resztę mięsa, które starzec pozostawił mu poprzedniego wieczoru. Podniósłszy lampkę, zaczął wpatrywać się w płomyk, przesuwając go tam i z powrotem przed oczami. Światło nie raziło go już tak jak na początku. Zdmuchnąwszy je, położył się na brzuchu i wykonał sto pięćdziesiąt pompek. Zasnął... Obudziło go przybycie strażnika. Klęczał przy wąskim otworze w drzwiach, ale Druss wiedział, że nie zdoła przezeń zobaczyć wnętrza celi. Chleb i woda były nietknięte. Rzecz w tym, czy strażnik przejmie się ewentualną śmiercią więźnia. Cajivak groził, że Druss będzie go o nią błagał. Czy bandyta byłby zadowolony, gdyby pozbawiono go takiej satysfakcji? Usłyszał, że strażnik zaklął, a potem odszedł tą samą drogą, którą przyszedł. Drussowi zaschło w ustach i serce waliło mu jak młotem. Mijały minuty – długie i niespokojne. Potem strażnik wrócił. Rozmawiał z kimś. – To nie moja wina – mówił. – Nasz pan sam kazał go trzymać o chlebie i wodzie.

– A więc to jego wina? Tak twierdzisz? – Nie! Nie! To niczyja wina. Może miał słabe serce albo co. Może po prostu zachorował. No właśnie, na pewno jest chory. Na jakiś czas przeniesiemy go do większej celi. – Mam nadzieję, że masz rację – powiedział inny głos. – Inaczej będziesz nosił na szyi własne flaki. Druss usłyszał głośny zgrzyt, potem drugi, i domyślił się, że odsunęli rygle. – No dobrze, a teraz razem – powiedział głos. – Hej, raz! Zaszurgotał przesuwany kamień. – Bogowie, ależ tu śmierdzi! – narzekał dozorca, wpychając do środka pochodnię. Druss chwycił go za gardło i wciągnął do celi, a potem zanurkował w otwór i przetoczył się po podłodze. Wstał, ale zakręciło mu się w głowie. Zachwiał się, a strażnik wybuchnął śmiechem. – Oto twój truposz – powiedział i Druss usłyszał szczęk wyjmowanego miecza. Z trudem mógł coś dostrzec – tamci przynieśli co najmniej trzy pochodnie, które rzucały oślepiający blask. Jakiś cień przysunął się do niego. – Wracaj do nory, szczurze! – powiedział strażnik. Druss doskoczył do niego i rąbnął go pięścią w twarz. Żelazny hełm spadł z głowy strażnika, który poleciał do tyłu i uderzył głową o ścianę lochu. Drugi strażnik zaatakował więźnia. Druss widział już nieco lepiej i dostrzegł wyprowadzany przez niego cios. Pochylił się i z całej siły walnął go pięścią w brzuch. Przeciwnik natychmiast zgiął się w pół, spazmatycznie łapiąc ustami powietrze. Druss uderzył go pięścią w szyję, usłyszał głuchy trzask i mężczyzna runął na posadzkę. Dozorca usiłował wydostać się z celi, gdy Druss doskoczył do drzwi. Tamten pisnął ze strachu i umknął do środka. Druss przyciągnął ogłuszonego do wejścia i wepchnął go do celi. Drugi strażnik nie żył. Jego ciało powędrowało w ślad za pierwszym. Ciężko dysząc, Druss spojrzał na kamienne drzwi. Gniew ogarnął go jak pożar. Przykucnął, oburącz chwycił kamień i umieścił go na miejscu. Potem usiadł na posadzce i dopchnął go nogami. Przez kilka minut siedział tak, wyczerpany, a potem wstał i zasunął rygle. Przed oczami wirowały mu jasne plamki, a serce biło mu tak szybko, że nie mógł zliczyć uderzeń. Dźwignął się z podłogi, ostrożnie podszedł do uchylonych drzwi i spojrzał na ciągnący się za nimi korytarz. Przez okno wpadał słoneczny blask i w smudze światła tańczyły drobiny kurzu. Był to nieopisanie piękny widok. Na korytarzu nie było nikogo. Druss zobaczył dwa krzesła, stół, a na nim dwa kubki. Poszedł korytarzem, przystanął przy stole, i stwierdziwszy, że w kubkach znajduje się rozcieńczone wodą wino, opróżnił oba. Po obu stronach korytarza znajdowały się cele o drzwiach z żelaznych prętów. Druss dotarł do następnych drewnianych drzwi, za którymi zaczynała się klatka

schodowa, ciemna jak grób. Kiedy powoli wchodził po schodach, opuszczały go siły, lecz gniew popychał go naprzód. Sieben z nieskrywanym przerażeniem spoglądał na małego czarnego insekta na grzbiecie jego dłoni. – To nie do zniesienia – rzekł. – Co takiego? – zapytał Varsava ze swego stanowiska pod oknem. – W tym pokoju są pchły – odparł Sieben, zgniatając owada kciukiem i wskazującym palcem. – Najwidoczniej wolą ciebie od nas – zauważył Eskodas z chłopięcym uśmiechem. – Ryzyko śmierci to jedno – rzekł lodowatym tonem Sieben – a pchły to całkiem coś innego. Nawet nie obejrzałem łóżka, ale podejrzewam, że kipi w nim życie. Uważam, że powinniśmy działać natychmiast. Varsava zachichotał. – Najlepiej będzie po zmroku – rzekł. – Byłem tu trzy miesiące temu, kiedy odzyskałem chłopca. Wtedy dowiedziałem się, że jest tutaj Druss. Lochy znajdują się – zgodnie z oczekiwaniami – na najniższym poziomie. Nad nimi są kuchnie oraz główna sala. Do podziemi nie można dostać się inną drogą niż przez salę, co oznacza, że przed zmrokiem musimy znaleźć się w kasztelu. Nie ma tam nocnych straży, a więc jeśli zdołamy się ukryć do północy, powinniśmy odnaleźć Drussa i uwolnić go. Natomiast opuszczenie fortecy to inna sprawa. Jak widzieliście, obie bramy są strzeżone w dzień i zamykane na noc. Na murach stoją warty, a w wieżach obserwatorzy. – Ilu? – zapytał Eskodas. – Kiedy byłem tu poprzednio, w pobliżu głównej bramy naliczyłem pięciu. – Jak wydostałeś stąd chłopca? – Był mały. Ukryłem go w przywiązanym do siodła worku i wywiozłem o świcie. – Druss raczej nie zmieści się w worku – zauważył Sieben. Varsava podszedł do poety i usiadł. – On może teraz wyglądać inaczej niż dawniej, poeto. Spędził przeszło rok w maleńkiej celi bez okien. Dawano mu tylko tyle jedzenia, aby utrzymać go przy życiu. Nie będzie tym olbrzymem, którego znaliśmy. I zapewne będzie ślepy lub szalony. Albo jedno i drugie. W komnacie zapadła cisza, gdy wszyscy trzej wspominali rębacza, który walczył u ich boku. – Żałuję, że nie dowiedziałem się wcześniej – mruknął Sieben. – Sam nic nie wiedziałem – rzekł Varsava. – Myślałem, że go zabili. – To dziwne – wtrącił Eskodas. – Nigdy nie sądziłem, że ktoś może pokonać Drussa – nawet cała armia. Zawsze był taki... niezwyciężony.

Varsava zaśmiał się. – Wiem. Widziałem, jak nie uzbrojony wszedł do kotlinki, w której prawie tuzin wojowników torturowało starca. Położył wszystkich jak kosa łan zboża. Niesamowite. – Co więc robimy? – zapytał Sieben. – Pójdziemy do głównej sali i pokłonimy się lordowi Cajivakowi. Może nie zabije nas od razu. – Och, to wspaniały plan – rzekł sarkastycznie Sieben. – Masz lepszy? – Tak sądzę. Należy przypuszczać, że w takim ponurym miejscu jak to brakuje rozrywek. Pójdę tam sam i przedstawię się, po czym zaproponuję im występ za miskę strawy. – Nie chcę być nieuprzejmy – rzekł Eskodas – ale nie sądzę, aby twoje epickie poematy spotkały się tam z entuzjastycznym przyjęciem. – Mój drogi chłopcze, jestem zawodowcem. Potrafię występować przed każdym audytorium. – Hmm, tylko że to audytorium – przypomniał Varsava – będzie złożone z najgorszych wyrzutków Ventrii, Naashanu oraz wschodu i zachodu. Będą tam drenanscy renegaci, vagryjscy najemnicy oraz ventryjscy przestępcy wszelkiej maści. – Olśnię ich – obiecał Sieben. – Dajcie mi pół godziny na wstępne przygotowania, a potem wejdźcie do sali. Zobaczycie, że nikt was nie zauważy. – Gdzie nauczyłeś się być taki skromny? – zapytał Eskodas. – To wrodzony dar – odparł Sieben – z którego jestem dumny. Druss dotarł na piętro i przystanął na szczycie schodów. Słyszał głosy wielu kręcących się wokół ludzi, trzaskanie talerzy i szczęk sztućców. Czuł zapach świeżego chleba i kuszący aromat pieczonego mięsa. Oparł się o ścianę i próbował pozbierać myśli. Nie uda mu się tędy przejść niepostrzeżenie. Bolały go nogi, więc przykucnął pod ścianą. Co robić? Usłyszał zbliżające się kroki i wstał. Na schodach pojawił się starzec, garbaty, o krzywych nogach. Niósł wiadro z wodą. Podchodząc do Drussa, wciągnął nosem powietrze i podniósł głowę. Druss zobaczył, że oczy starego są załzawione i pokryte bielmem. Starzec postawił wiadro i wyciągnął rękę. – To ty? – szepnął. – Jesteś niewidomy? – Prawie. Mówiłem ci, że spędziłem w tej celi pięć lat. Chodź za mną. Zostawił wiadro i poszedł z powrotem krętym korytarzem i po wąskich schodach. Pchnął drzwi i wprowadził Drussa do środka. Komnata była niewielka, lecz przez okienko wpadała do środka smuga słonecznego światła.

– Zaczekaj tu – powiedział stary. – Przyniosę ci coś do jedzenia i picia. Po kilku minutach wrócił z połową bochenka świeżego chleba, kawałem sera i dzbankiem wody. Druss pochłonął jadło i popił wodą, a potem wyciągnął się na pryczy. – Dziękuję ci za twoją dobroć – powiedział. – Bez niej byłbym gorzej niż martwy – byłbym zgubiony. – Miałem dług do spłacenia – odparł kaleka. – Inny człowiek karmił mnie tak, jak ja ciebie. Zabili go za to, Cajivak kazał nawlec go na pal. Nigdy jednak nie odważyłbym się na to, gdyby nie bogini, która ukazała mi się we śnie. Czy to ona wyprowadziła cię z lochu? – Bogini? – Powiedziała mi o tobie i twoich cierpieniach i zawstydziłem się mojego tchórzostwa. Przysiągłem jej, że zrobię co w mojej mocy, żeby ci pomóc. A ona dotknęła mojej ręki i kiedy się obudziłem, już nie bolały mnie plecy. Czy to ona sprawiła, że kamienne drzwi zniknęły? – Nie. Oszukałem dozorcę. Opowiedział starcowi o podstępie i potyczce ze strażnikami. – Nie znajdą ich wcześniej niż jutro wieczorem – rzekł kaleka. – Och, jakże chciałbym posłuchać ich krzyków, kiedy szczury zaczną po nich chodzić w ciemnościach. – Dlaczego uważasz, że ta kobieta z twojego snu była boginią? – zapytał Druss. – Wyjawiła mi swoje imię, Pahtai, co oznacza córkę matki Ziemi. I w moim śnie kroczyła ze mną po zielonych wzgórzach mojej młodości. Nigdy jej nie zapomnę. – Pahtai – powiedział cicho Druss. – Do mnie też przyszła, kiedy siedziałem w lochu. Dała mi siłę. – Wstał i położył dłoń na ramieniu starca. – Wiele ryzykowałeś, pomagając mi, i do końca życia nie zdołam ci się odwdzięczyć. – Odwdzięczyć? – powtórzył starzec. – Możesz ukryć się tu i uciec po zmroku. Przyniosę ci sznur, po którym spuścisz się z murów. – Nie. Muszę znaleźć Cajivaka i zabić go. – Dobrze – odparł stary. – Bogini doda ci sił, prawda? Obdarzy cię mocą? – Obawiam się, że nie – odrzekł Druss. – Muszę poradzić sobie sam. – Zginiesz! Nie próbuj tego zrobić – błagał starzec ze łzami w zasnutych bielmem oczach. – Proszę cię. On cię zabije. To potwór. Ma siłę dziesięciu ludzi. Spójrz na siebie. Nie widzę cię wyraźnie, ale wiem, jaki jesteś słaby. Masz szansę żyć, wyjść na wolność, poczuć słońce na twarzy. Jesteś młody. Co przez to osiągniesz? Pokona cię i zabije albo wrzuci z powrotem do lochu. – Nie jestem stworzony, by uciekać – powiedział Druss. – Zaufaj mi. Nie jestem taki słaby, jak sądzisz. Dzięki tobie. A teraz opowiedz mi o fortecy i dokąd wiodą te schody.

Eskodas nie obawiał się śmierci, gdyż nie kochał życia – tak było już od lat. Od kiedy jego ojca wywleczono z domu i powieszono, nie zaznał radości. Odczuwał jej brak, ale przyjmował to chłodno i spokojnie. Na pokładzie statku powiedział Siebenowi, że lubi zabijać ludzi, ale to nie była prawda. Kiedy jego strzała trafiała w cel, nie czuł niczego poza chwilową satysfakcją po oddaniu szczególnie trudnego strzału. Teraz, idąc z Varsavą do szarej i złowrogiej fortecy, zastanawiał się, czy wkrótce umrze. Pomyślał o Drussie, uwięzionym w ciemnym, wilgotnym lochu pod fortecą, i rozważał, jak on sam zniósłby takie uwięzienie. Ten świat, jego góry i jeziora, oceany i doliny, nie sprawiał mu szczególnej przyjemności. Czy brakowałoby mu tych widoków? Wątpił w to. Zerknąwszy na Varsavę, zobaczył, że szermierz jest spięty i czujny. Eskodas uśmiechnął się. Nie trzeba się bać, pomyślał. To tylko śmierć. Obaj weszli po kamiennych schodach do drzwi fortecy, otwartych na oścież i nie pilnowanych. Wchodząc do środka, Eskodas usłyszał ryk śmiechu. Podeszli do głównych drzwi i zajrzeli do środka. Około setka ludzi otaczała trzy stoły, a na drugim końcu sali, na wysokim podium, zasiadał Cajivak. Siedział na ogromnym, rzeźbionym fotelu z hebanu i uśmiechał się. Przed nim, na końcu stołu, stał Sieben. Dźwięczny głos poety niósł się po sali. Sieben snuł taką sprośną opowieść, że Eskodasowi opadła szczęka. Łucznik nieraz słyszał, jak poeta opowiadał epickie opowieści, recytował starożytne poematy i omawiał teorie filozoficzne, ale jeszcze nigdy nie słyszał historyjek o dziwkach i osłach. Varsava roześmiał się, gdy Sieben zakończył opowieść obsceniczną aluzją. Eskodas rozejrzał się po sali. Górą biegła galeryjka i z boku dostrzegł wiodące na nią schody. To mogła być dobra kryjówka. Trącił łokciem Varsavę. – Rozejrzę się na górze – szepnął. Szermierz skinął głową, a łucznik przepchnął się przez tłum i niepostrzeżenie wszedł po schodach na piętro. Galeria była wąska i biegła wokół sali. Nie prowadziły na nią żadne drzwi siedzący na niej człowiek był niewidoczny dla patrzących z dołu. Sieben opowiadał teraz anegdotkę o bohaterze, który wpadł w ręce wroga. Eskodas nadstawił uszu: – Zaprowadzono go przed przywódcę, który powiedział, że daruje mu życie, jeśli jeniec przeżyje cztery próby. Po pierwsze, musi przejść boso przez rów pełen rozżarzonych węgli. Po drugie, wypić kwartę najmocniejszego trunku. Po trzecie, wejść do jaskini i za pomocą kleszczy wyrwać ząb lwicy. A na koniec, powiedział, będzie musiał przespać się z najbrzydszą staruchą we wiosce. Cóż miał robić? Zdjął buty i kazał przygotować węgle. Dzielnie przeszedł po nich na

drugi koniec rowu, gdzie wypił kwartę spirytusu i odrzucił puste naczynie. Potem chwiejnym krokiem ruszył do jaskini. Dało się słyszeć straszliwe prychanie, warczenie, łoskot i wrzaski. Stojącym przed jaskinią ludziom ciarki przebiegały po plecach. W końcu wojownik wytoczył się z jaskini. „No dobrze” – powiedział. – „A teraz gdzie jest ta kobieta, której mam wyrwać ząb?” Po sali przetoczył się ryk śmiechu, a Eskodas ze zdumieniem pokręcił głową. W Capalis widział, jak Sieben słuchał opowiadanych przez wojowników sprośnych żartów i kawałów. Poeta ani razu się nie uśmiechnął i najwyraźniej wcale nie bawiły go takie opowieści. Tymczasem tutaj z wyraźną przyjemnością opowiadał podobne same historyjki. Przeniósłszy spojrzenie na Cajivaka, Eskodas zobaczył, że bandyta już się nie śmieje, tylko siedzi sztywno na fotelu, bębniąc palcami o poręcze. Eskodas znał wielu złych ludzi i wiedział, że niektórzy z nich mają anielski wygląd – są przystojni, jasnoocy i złotowłosi. Cajivak jednak wyglądał na tego, kim był – ponurego i groźnego mordercę. Nosił uszyty z czarnej skóry kubrak Drussa, ze srebrnymi naszywkami na ramionach. Eskodas zobaczył, że łotr wyciąga rękę i gładzi czarną rękojeść opartego o tron topora. Snagi. Nagle olbrzymi wojownik podniósł się. – Dość! – ryknął i Sieben zamilkł. – Nie podoba mi się twój występ, bardzie, więc każę cię nabić na żelazny pal. W sali zapadła głęboka cisza. Eskodas wyjął z kołczana strzałę i nałożył ją na cięciwę. – No? Chcesz jeszcze powiedzieć jakiś żart przed śmiercią? – zapytał Cajivak. – Tylko jeden – odparł Sieben, spoglądając na szaleńca. – Zeszłej nocy miałem sen, okropny sen. Śniło mi się, że znalazłem się w piekle, strasznym miejscu, pełnym ognia i cierpienia. Byłem przestraszony i zapytałem jednego z demonów: „Czy jest jakiś sposób, żeby się stąd wydostać?”. Odpowiedział, że tylko jeden i jeszcze nikomu się to nie udało. Zaprowadził mnie do lochu

i pokazał

mi

odrażającą

staruchę.

Była

trędowata,

owrzodziała,

bezzębna

i niewyobrażalnie stara. W resztkach jej włosów pełzały stada wszy. Strażnik powiedział: „Jeśli zdołasz spędzić z nią całą noc, będziesz mógł stąd wyjść.” I wiecie co? Byłem gotowy spróbować. Jednak kiedy zrobiłem krok naprzód, ujrzałem drugie drzwi i zerknąłem przez kratę. I wiesz, co zobaczyłem, panie? Ciebie. Kochałeś się z najpiękniejszą kobietą, jaką widziałem w życiu. Zapytałem strażnika: „Jeśli ja mam obłapiać tę wiedźmę, to dlaczego Cajivak dostał taką piękność?”. A on na to: „No cóż, kobiety też muszą mieć jakąś szansę, aby się stąd wydostać.” Nawet ze swojego miejsca na galerii Eskodas dostrzegł, że Cajivak zbladł jak ściana. Potem zbój przemówił chrapliwym i drżącym głosem. – Będziesz umierał długo – obiecał.

Eskodas naciągnął cięciwę i... wstrzymał się. Na końcu podium pojawił się jakiś człowiek. Włosy na głowie i brodzie miał zmierzwione i pozlepiane, a twarz czarną od brudu. Podbiegł i uderzył barkiem w oparcie tronu Cajivaka, który wyleciał w powietrze jak wystrzelony z katapulty. Runął na stół, przy którym stał Sieben. Brudny wojownik chwycił lśniący topór i huknął na całą salę: – Może teraz chcesz, żebym cię błagał, nędzny skurwysynu? Eskodas zachichotał. Doszedł do wniosku, że czasem trafiają się chwile, dla których warto żyć. Kiedy ujął topór i poczuł w dłoni jego gładką, chłodną rękojeść, wstąpiły weń nowe siły. Miał wrażenie, że ogień przepływa przez jego żyły i wlewa się do każdego mięśnia. Jeszcze nigdy nie czuł się tak wspaniale. Był wolny i lekki, jak paralityk, który nagle odzyskał władzę w kończynach. Ryknął gromkim śmiechem, a potem spojrzał na Cajivaka, który gramolił się wśród misek i pucharów. Bandyta miał zakrwawioną twarz i wykrzywione usta. – On jest mój! – krzyknął. – Oddaj mi go! Otaczający go ludzie spojrzeli po sobie, zaskoczeni taką reakcją. Zamiast wściekle zaatakować, ich pan wyciągał ręce i prawie błagał. – Chodź tu i weź go sobie – zachęcił Druss. Cajivak zawahał się i oblizał cienkie wargi. – Zabijcie go! – wrzasnął nagle. Wojownicy zerwali się na równe nogi, a najbliższy wyrwał miecz i skoczył w kierunku podium. Strzała przeszyła mu gardło, zwalając go z nóg. Uzbrojeni ludzie pozostali na swoich miejscach, rozglądając się wokół w poszukiwaniu ukrytego łucznika. – Ależ wybraliście sobie przywódcę! – powiedział Druss w głuchej ciszy. – Stoi na czworakach w gulaszu, bojąc się stawić czoła człowiekowi, którego trzymał w lochu i karmił odpadkami. Chcesz mieć topór? – zapytał Cajivaka. – Powtarzam. Chodź tu i weź go sobie. Okręciwszy broń w ręku, jednym potężnym uderzeniem wbił ostrze głęboko w deski podium. Potem cofnął się. Wojownicy czekali. Cajivak zerwał się i dwoma susami wskoczył na podium. Był ogromnym mężczyzną, o szerokich barach i grubych ramionach, ale nadział się na zadany przez byłego mistrza Mashrapuru lewy prosty, który rozciął mu usta, i prawy sierpowy, który z piorunującą siłą trafił go w szczękę. Cajivak runął na podłogę, potoczył się i rozciągnął jak długi. Szybko wstał i tym razem ostrożnie wszedł po schodach na podium. – Połamię cię na kawałki! Wyrwę ci flaki i każę ci je zjeść!

– Chyba ci się śni! – zakpił Druss. Gdy Cajivak zaatakował, wyszedł mu na spotkanie i uderzył lewym prostym w klatkę piersiową na wysokości serca. Olbrzym stęknął, ale zamaszystym ruchem uderzył przeciwnika w czoło, zmuszając do cofnięcia się o krok. Lewa ręka Cajivaka wystrzeliła do przodu, rozwidlone palce mierzyły w oczy Drussa. Ten pochylił głowę, tak że palce przeciwnika ześlizgnęły mu się po czole, drapiąc skórę długimi pazurami. Cajivak złapał Drussa za koszulę, lecz zbutwiały materiał pękł i bandyta zatoczył się do tyłu. Druss doskoczył do niego i zadał mu dwa ciosy w brzuch. Miał wrażenie, że uderza w mur. Bandyta roześmiał się i odpowiedział hakiem, który o mało nie zwalił przeciwnika z nóg. Druss miał rozbity nos i zakrwawioną twarz, lecz zwinnie uskoczył i podstawił nogę Cajivakowi, gdy ten rzucił się do ataku. Olbrzym z łoskotem runął na podłogę, przetoczył się i szybko wstał. Druss zaczął odczuwać zmęczenie. Szybko opuszczały go siły, jakie odzyskał, chwyciwszy topór. Cajivak skoczył na niego, lecz Druss zamarkował lewą, a gdy tamten uchylił się, wpadł prosto na prawy sierpowy, który trafił go w usta i rozkwasił dolną wargę o zęby. Druss poprawił lewą, a potem znów prawą. Rozciął Cajivakowi prawy łuk brwiowy. Krew zalała olbrzymowi oko i spłynęła po policzku. Nagle Cajivak oderwał dolną wargę od zębów i wyszczerzył je w szerokim w uśmiechu. Na moment zaskoczył Drussa, a potem pochylił się i wyrwał Snagę z desek podłogi. W świetle lamp ostrze topora lśniło czerwonym blaskiem. – Teraz umrzesz, mały! – warknął Cajivak. W chwili, gdy uniósł topór, Druss doskoczył do niego i prawą nogą z całej siły kopnął go w kolano. Staw pękł z głośnym trzaskiem, a olbrzym, rycząc z bólu, padł na podłogę, wypuszczając z ręki topór. Broń obróciła się w powietrzu i spadła. Ostrze uderzyło wojownika tuż poniżej łopatek, przecinając skórzany kubrak i ciało. Cajivak obrócił się i topór wysunął się z rany. Druss pochylił się i podniósł oręż. Cajivak, z twarzą ściągniętą grymasem bólu, z trudem usiadł i z nieskrywaną nienawiścią spojrzał na rębacza. – Zadaj czysty cios – powiedział cicho. Nadal klęcząc, Druss kiwnął głową, a potem zamachnął się toporem. Ostrze uderzyło w byczy kark Cajivaka, przecinając mięśnie, żyły i kości. Korpus upadł na prawo, a głowa na lewo, odbiła się od podium i potoczyła po podłodze. Druss wstał i spojrzał na oszołomionych wojowników. Nagle poczuł zmęczenie i usiadł na tronie Cajivaka. – Niech ktoś przyniesie mi puchar wina! – zażądał. Sieben chwycił dzban i puchar, po czym powoli ruszył do rębacza. – Strasznie długo dałeś na siebie czekać – mruknął Druss.

Rozdział 4 Varsava jak urzeczony spoglądał na tę scenę z końca sali. Ciało Cajivaka leżało na podium, otoczone kałużą krwi. Wojownicy stali, nie odrywając oczu od rozpartego na tronie mężczyzny. Varsava zerknął na galerię, gdzie Eskodas czekał ze strzałą nałożoną na cięciwę. I co teraz, zastanawiał się szermierz, patrząc po sali. Znajdowało się w niej co najmniej stu wytrawnych zabójców. Zaschło mu w ustach. W każdej chwili ten nienaturalny spokój mógł prysnąć. I co wtedy? Rzucą się na podium? I co zrobi Druss? Chwyci topór i zaatakuje wszystkich? Nie chcę tu umierać, pomyślał, zastanawiając się, co zrobi, jeżeli rzucą się na Drussa. Stał blisko drzwi i nikt by nie zauważył, gdyby wymknął się w noc. W końcu nie miał żadnych zobowiązań wobec tego człowieka. I tak zrobił więcej, niż do niego należało, zawiadamiając Siebena i podejmując próbę uwolnienia więźnia. Głupio byłoby ginąć teraz w takiej bezsensownej utarczce. Nie ruszył się jednak, tylko stał spokojnie, czekając razem z innymi, aż Druss wychyli trzeci puchar wina. Potem rębacz wstał i zszedł z podium, pozostawiając topór. Podszedł do pierwszego stołu i urwał kawał chleba ze świeżo upieczonego bochenka. – Nie jesteście głodni? – zapytał wojowników. Z tłumu wystąpił wysoki, szczupły mężczyzna w szkarłatnej koszuli. – Co zamierzasz? – zapytał. – Zamierzam coś zjeść – powiedział mu Druss. – A potem wezmę kąpiel. Później będę spał chyba przez tydzień. – A potem? Pozostali milczeli, bacznie wyczekując jego odpowiedzi. – Po kolei, człowieku. Kiedy siedzisz w lochu, mając szczury za jedynych towarzyszy, nie snujesz dalekosiężnych planów. – Zamierzasz zająć jego miejsce? – nalegał wojownik, wskazując odciętą głowę Cajivaka. Druss roześmiał się. – Na bogów, spójrz na niego! Czy ty chciałbyś zająć jego miejsce? – Żując chleb, Druss wrócił na podium i usiadł. Potem pochylił się i rzekł do zebranych: – Nazywam się Druss. Niektórzy może pamiętają ten dzień, kiedy mnie tu przyprowadzono. Inni mogą znać mnie z czasów służby dla cesarza. Nie mam wobec nikogo na tej sali złych zamiarów, ale jeśli któryś z was pragnie umrzeć, niech chwyci za broń i podejdzie do mnie. Chętnie spełnię jego życzenie. Wstał i zważył w ręku topór. – Są chętni? – zapytał. Nikt się nie poruszył i Druss kiwnął głową. – Wszyscy jesteście

wojownikami – rzekł – ale walczycie za pieniądze. To rozsądne. Wasz przywódca nie żyje, więc lepiej skończcie posiłek i wybierzcie nowego. – Ty chcesz nim zostać? – spytał mężczyzna w czerwonej koszuli. – Człowieku, mam już dosyć tej fortecy. Poza tym mam inne plany. Druss zwrócił się do Siebena i Varsava nie słyszał ich rozmowy. Wojownicy zebrali się w małe grupki, omawiając wady i zalety różnych kandydatów, a Varsava wyszedł z sali, zdumiony tym, co widział. Dotarł do szerokiego przedsionka i usiadł na kanapie. W głowie miał zamęt. Po chwili dołączył do niego Eskodas. – Jak on tego dokonał? – zapytał Varsava. – Setka zabójców nie kiwnęła palcem, patrząc, jak zabija ich przywódcę. Nie do wiary! Eskodas wzruszył ramionami. – To cały Druss. Varsava zaklął pod nosem. – To ma być wyjaśnienie? – Zależy, jakiego szukasz – odparł łucznik. – Może powinieneś zadać sobie pytanie, dlaczego się złościsz. Przybyłeś tu uratować przyjaciela, i jest wolny. Czego jeszcze chcesz? Varsava zaśmiał się chrapliwie i sucho. – Chcesz znać prawdę? Prawie miałem nadzieję, że zobaczę go złamanego. Chciałem naocznie przekonać się o jego głupocie. Wielki bohater uratował starca i dziecko, w wyniku czego spędził przeszło rok w cuchnącym lochu. Rozumiesz? To nie miało sensu! Żadnego! – Nie dla Drussa. – Co jest w nim takiego szczególnego? – złościł się Varsava. – Nie jest specjalnie bystry. Żaden z niego myśliciel. Gdyby ktoś inny zrobił to, co on przed chwilą, ta hałastra rozszarpałaby go na strzępy. A Drussa nie tknęli! Dlaczego? W dodatku mógł zostać ich przywódcą, gdyby tylko chciał. – Nie mogę udzielić ci prostej odpowiedzi – rzekł Eskodas. – Widziałem, jak skoczył na statek pełen krwiożerczych piratów – a oni rzucili broń. Widocznie tak działa na ludzi. Miałem kiedyś nauczyciela, wielkiego łucznika, który powiedział mi, że w każdym napotkanym człowieku instynktownie

widzimy

zagrożenie

lub

łup.

Ponieważ

jesteśmy

myśliwymi,

łowcami.

Drapieżnikami. Jesteśmy urodzonymi zabójcami, Varsavo. A patrząc na Drussa, widzimy śmiertelne zagrożenie – człowieka nie uznającego kompromisów. On łamie wszelkie zasady. Nie, to chyba coś więcej. On nie uznaje żadnych zasad. Weź na przykład to, co wydarzyło się przed chwilą. Zwyczajny człowiek również mógł zabić Cajivaka – chociaż wątpię w to. Jednak nie odrzuciłby topora i nie walczyłby z nim gołymi rękami. A po zabiciu tego potwora popatrzyłby

na jego ludzi i spodziewałby się śmierci. A oni wyczuliby to... i zabili go. Tymczasem Druss nawet się nad tym nie zastanawiał. W razie potrzeby walczyłby po kolei z każdym z nich albo ze wszystkimi naraz. I pokonałby ich. – I zginął przy tym – rzekł Varsava. – Zapewne. Nie o to jednak chodzi. Po zabiciu Cajivaka usiadł i zażądał wina. Tak nie postępuje człowiek oczekujący walki. Zbił ich z tropu, zaskoczył... Rozumiesz – żadnych reguł. A kiedy zszedł z podium, zostawił topór. Wiedział, że nie będzie go potrzebował – i oni też to wiedzieli. Grał na nich jak na harfie. Nie robił tego świadomie, to po prostu leży w jego charakterze. – Nie jestem taki jak on – rzekł ze smutkiem Varsava, przypominając sobie filozofa i jego straszną śmierć. – Mało jest takich jak on – przytaknął Eskodas. – Dlatego staje się legendą. Z sali doleciał gromki śmiech. – Sieben znów ich zabawia – rzekł Eskodas. – Chodź, posłuchamy. Możemy się nawet upić. – Nie chcę się upijać. Chciałbym znów być młody. Pragnę zmienić przeszłość, wytrzeć ścierką brudny talerz. – Jutro będzie nowy dzień – powiedział cicho Eskodas. – Co przez to rozumiesz? – Przeszłość umarła, szermierzu, a przyszłość jeszcze nie jest napisana. Kiedyś płynąłem statkiem z pewnym bogaczem i rozszalał się sztorm. Okręt zaczął tonąć. Bogacz zabrał tyle złota, ile mógł unieść. Utonął. Ja zostawiłem wszystko, co miałem. Przeżyłem. – Myślisz, że moje poczucie winy ciąży mi bardziej niż jemu złoto? – Sądzę, że powinieneś je porzucić – odparł Eskodas, wstając. – No, chodź do Drussa. Napijemy się. – Nie – rzekł ze smutkiem Varsava. – Nie chcę go widzieć. Wstał i włożył na głowę swój szerokoskrzydły skórzany kapelusz. – Przekaż mu moje najlepsze życzenia i powiedz mu... powiedz... Zamilkł. – Co mam mu powiedzieć? Varsava pokręcił głową i uśmiechnął się smutno. – Powiedz mu do widzenia – rzekł. Michanek podszedł za młodym oficerem do podnóża muru i tam obaj klęknęli, przyciskając uszy do kamieni. Z początku Michanek niczego nie słyszał, a potem złowił uchem szmer, jakby ciągnących pod ziemią gigantycznych mrówek. Zaklął pod nosem.

– Dobrze się spisałeś, Cicarinie. Podkopują się pod mury. Pytanie tylko, w którym miejscu? Chodź ze mną. Młody oficer posłusznie poszedł za potężnie zbudowanym mistrzem; Michanek wspiął się po schodach i wychylił za parapet. Przed nim rozpościerał się obóz ventryjskiej armii, która rozstawiła namioty na równinie przed miastem. Po lewej stronie ciągnęło się pasmo niskich pagórków, za którymi płynęła rzeka. Na prawo wznosiły się wyższe wzgórza, porośnięte lasem. – Domyślam się – rzekł Michanek – że zaczęli na zboczu tamtej góry, mniej więcej w połowie. Wiedzą, że jeśli poprowadzą stamtąd podkop, dostaną się pod mur na głębokości mniej więcej pół metra. – Czy to poważna sprawa? – zapytał nerwowo Cicarin. Michanek uśmiechnął się do młodzieńca. – Dosyć. Byłeś kiedyś w kopalni? – Nie. Michanek zachichotał. Oczywiście. Chłopiec był najmłodszym synem satrapy, którego przed oblężeniem otaczał tłum służących, fryzjerów, lokajów i łowczych. Każdego ranka przynoszono mu czyste ubranie i śniadanie na srebrnej tacy, zanim wstał z satynowej pościeli. – Taki podkop może mieć różne przeznaczenie – wyjaśnił. – Oni podkopują mur, starając się osłabić fundamenty. Kopiąc, umacniają ściany tunelu suchymi deskami. Poprowadzą tunel wzdłuż muru i dalej, do wzgórz nad rzeką. Wylot będzie... mniej więcej tam. Wskazał na najwyższy pagórek. – Nie rozumiem – rzekł Cicarin. – Skoro umacniają tunel, to co nam grozi? – Na to pytanie łatwo odpowiedzieć. Kiedy tunel będzie miał wlot i wylot, powstanie ciąg powietrza. Nasączą drewno olejem i kiedy wiatr zawieje z odpowiedniej strony, podpalą podkop. Wiatr podsyci płomienie, tunel zawali się, a jeśli dobrze wykonają swoją pracę, razem z nim runie mur miasta. – Nie możemy ich jakoś powstrzymać? – Nie bardzo. Możemy wysłać oddział, który uderzy na saperów, i może ich pozabija, ale zaraz ściągną następnych. Nie. Nie możemy im przeszkodzić, więc musimy przeciwdziałać. Chcę, żebyś założył, że ten fragment muru runie. – Odwrócił się plecami do parapetu i spojrzał na stojące wzdłuż muru domy. Kilka uliczek i dwie szerokie ulice prowadziły tędy do centrum miasta. – Weź pięćdziesięciu ludzi i zatarasuj ulice oraz zaułki. Zamurujcie także parterowe okna domów. Musimy stworzyć drugą linię obrony. – Tak jest – odparł młodzian ze spuszczoną głową. – Nie upadaj na duchu, chłopcze – poradził mu Michanek. – Jeszcze nie umarliśmy.

– Nie, dowódco, ale ludzie zaczynają otwarcie mówić o posiłkach, które nie nadchodzą, i o tym, że zostaliśmy sami. – Cokolwiek zdecyduje cesarz, wykonamy jego rozkaz – rzekł stanowczo Michanek. Młodzian poczerwieniał, zasalutował i odszedł. Michanek odprowadził go spojrzeniem, a potem wrócił na mury. Nie było żadnych posiłków. Naashanicka armia została rozbita w dwóch zażartych bitwach i teraz w rozsypce uciekała ku granicy. Resha była ostatnim z okupowanych miast. Podbój Ventrii zmienił się w całkowitą klęskę. Michanek jednak miał wyraźne rozkazy. Razem z ventryjskim renegatem Darishanem miał jak najdłużej utrzymać Reshę, zatrzymując główne siły nieprzyjaciela, podczas gdy cesarz uciekał w bezpieczne schronienie gór Naashanu. Michanek zanurzył rękę w sakiewce i wyjął kawałek pergaminu, na którym przysłano mu wiadomość. Spojrzał na pospiesznie skreślone słowa. „Utrzymać za wszelką cenę, do odwołania rozkazu. Nie poddawać się.” Wojownik powoli podarł wiadomość. Żadnych pożegnań, komplementów, słów żalu. Oto wdzięczność królów, pomyślał. Napisał odpowiedź, starannie zwinął pergamin i wsunął do metalowej rurki, którą przywiązał do nogi gołębia. Ptak wzbił się w powietrze i poleciał na wschód, niosąc odpowiedź, udzieloną przez Michanka cesarzowi, któremu służył od dziecka. „Będzie jak każesz.” Zaszyta rana na boku swędziała go, co świadczyło o tym, że się goi. Machinalnie podrapał ją. Miałeś szczęście, powiedział sobie. Bodasen o mało cię nie zabił. Przy zachodniej bramie ujrzał przejeżdżające przez ventryjski obóz pierwsze wozy konwoju z żywnością i pomaszerował im na spotkanie. Pierwszy woźnica pomachał do Michanka. Był to jego kuzyn, Shurpac. Zeskoczył z drewnianego kozła i rzucił lejce siedzącemu obok grubasowi. – Co za spotkanie, kuzynie – powiedział Shurpac, obejmując go i całując w brodate policzki. Dreszcz przebiegł po krzyżu Michanka, który przypomniał sobie Roweny: „Widzę pnących się na mury żołnierzy w czarnych płaszczach i hełmach. Zbierzesz twoich ludzi na ostatniej linii obrony pod tymi murami. Obok ciebie będzie... twój najsilniejszy brat i kuzyn.” – Co się stało, Michi? Wyglądasz, jakbyś ujrzał ducha. Michanek odparł z wymuszonym uśmiechem: – Nie spodziewałem się, że cię tu zobaczę. Słyszałem, że jesteś przy cesarzu. – Byłem. Nadeszły smutne czasy, kuzynie. Cesarz jest załamany. Dowiedziałem się, gdzie jesteś, i postarałem się tu dostać. Słyszałem o pojedynku. Cudowny! Będą o nim opowiadać

w legendach. Dlaczego go nie zabiłeś? Michanek wzruszył ramionami. – Walczył dobrze i dzielnie, ale przebiłem mu płuco i upadł. Potem nie był już groźny, więc nie musiałem go dobijać. – Chciałbym zobaczyć minę Gorbena. Podobno wierzył, że Bodasen jest niepokonany. – Nikt nie jest niepokonany, kuzynie. Nikt. – Nonsens – orzekł Shurpac. – Ty jesteś niezwyciężony. Dlatego chciałem tu być, żeby walczyć u twego boku. Myślę, że pokażemy tym Ventryjczykom to i owo. Gdzie Narin? – W koszarach, czeka na żywność. Wypróbujemy ją na ventryjskich jeńcach. – Myślisz, że Gorben mógł ją zatruć? Michanek wzruszył ramionami. – Nie wiem, może. No już, jedziemy. Shurpac wspiął się z powrotem na kozioł, podniósł bat i strzelił z niego nad głowami czterech mułów. Zwierzęta zaczęły ciągnąć i wóz ruszył. Michanek podszedł do bramy i policzył wozy. Było ich pięćdziesiąt, wyładowanych mąką, suszonymi owocami, płatkami zbożowymi i kukurydzą. Gorben obiecał dwieście. Czy dotrzyma słowa? – zastanawiał się Michanek. Jakby w odpowiedzi, z nieprzyjacielskiego obozu nadjechał samotny jeździec. Zbliżał się na wielkim białym ogierze, pięknym zwierzęciu, silnym i szybkim. Gnał prosto na Michanka, który nie ruszał się, stojąc z rękami założonymi na piersi. Jeździec w ostatniej chwili ściągnął wodze. Koń stanął dęba, a mężczyzna zeskoczył z siodła. Michanek skłonił się, poznając ventryjskiego cesarza. – Jak się ma Bodasen? – zapytał. – Żyje. Dziękuję, że go oszczędziłeś. On wiele dla mnie znaczy. – To dobry człowiek. – Tak jak ty – rzekł Gorben. – Zbyt dobry, by umierać za monarchę, który cię opuścił. Michanek zaśmiał się. – Nie pamiętam, żeby w składanej przeze mnie przysiędze była jakaś klauzula pozwalająca wypowiedzieć lojalność. Czy wy macie taką w waszej? Gorben uśmiechnął się. – Nie. Moi ludzie przysięgają być mi wierni do śmierci. Michanek rozłożył ręce. – A więc, milordzie, czegóż innego oczekujesz od biednego Naashanity? Uśmiech zgasł na ustach Gorbena, który podszedł do rozmówcy. – Miałem nadzieję, że się poddasz, Michanku. Nie chcę twojej śmierci – jestem ci winien

życie. Przecież rozumiesz, że nawet z tymi zapasami żywności nie utrzymasz miasta. Dlaczego muszę posyłać Nieśmiertelnych, żeby posiekali was wszystkich na kawałki? Dlaczego nie wymaszerujecie w szyku bojowym i nie wrócicie do domu? Przejdziecie nie niepokojeni. Macie na to moje słowo. – Postąpiłbym wbrew rozkazom, milordzie. – Czy mogę zapytać, jak one brzmią? – Utrzymać się do odwołania. – Wasz władca ucieka. Przejąłem jego tabory, wraz z trzema żonami i córkami. W tej chwili jeden z jego posłańców jest w moim namiocie i negocjuje warunki ich uwolnienia. Nie wspomina jednak o tobie, najwierniejszym żołnierzu. Czy to cię nie irytuje? – Oczywiście – odparł Michanek – lecz to niczego nie zmienia. Gorben pokręcił głową i wrócił do swego ogiera. Chwycił łęk siodła i wodze, po czym dosiadł rumaka. – Jesteś dzielnym człowiekiem, Michanku. Chciałbym, żebyś mi służył. – A ty, panie, jesteś zdolnym generałem. Miło było tak długo stawiać ci opór. Przekaż moje pozdrowienia Bodasenowi. Jeśli chcesz spróbować następnego pojedynku, spotkam się z każdym, kogo przyślesz. – Wziąłbym cię za słowo, gdyby mój mistrz tu był – odparł Gorben z szerokim uśmiechem. – Chętnie zobaczyłbym, jak sobie radzisz z Drussem i jego toporem. Żegnaj, Michanku. Niechaj bogowie obdarzą cię pięknym życiem pośmiertnym. Ventryjski cesarz uderzył piętami rumaka i galopem odjechał do obozu. Pahtai siedziała w ogrodzie, kiedy miała tę wizję. Obserwowała pszczołę usiłującą dostać się do purpurowego kwiatu, kiedy nagle ujrzała mężczyznę z toporem. Tylko że tym razem nie miał tego strasznego oręża ani brody. Siedział na zboczu góry wznoszącej się nad wioską otoczoną niedokończoną palisadą. Wizja zniknęła równie szybko, jak się pojawiła. Ponieważ walki na murach Reshy przybierały na sile, Pahtai coraz bardziej niepokoiła się o bezpieczeństwo Michanka. Odsunęła od siebie ponure myśli. Druga wizja była silniejsza od pierwszej. Zobaczyła statek, a na nim wysokiego, chudego mężczyznę. Z mgły niepamięci wypłynęło nazwisko: Kabuchek. Kiedyś był jej właścicielem, dawno temu, kiedy, jak mówił Pudri, miała rzadki dar czytania zarówno przyszłości, jak i przeszłości. Chociaż może podczas tej strasznej wojny lepiej było nie wiedzieć, jakie niebezpieczeństwa niesie przyszłość. Powiedziała o tych wizjach Michankowi i ujrzała smutek na jego urodziwej twarzy. Wziął ją w ramiona i przytulił, tak jak robił to, kiedy była chora. Ryzykował, że się od niej zarazi, lecz

w gorączce czerpała siłę z jego obecności i poświęcenia. I przeżyła, chociaż wszyscy lekarze przepowiadali jej śmierć. To prawda, że miała teraz słabe serce i męczył ją każdy wysiłek. Jednak powoli wracały jej siły. Słońce jasno świeciło nad ogrodem i Pahtai poszła nazrywać kwiatów do udekorowania pokojów. Trzymała w rękach szeroki, płaski kosz, w którym umieściła ostry nóż. Gdy słońce dotknęło jej twarzy, przechyliła głowę, ciesząc się jego ciepłą pieszczotą. Nagle usłyszała w oddali przeraźliwy krzyk i spojrzała w kierunku, z którego dochodził. Do jej uszu dobiegł cichy szczęk stali oraz krzyki walczących na śmierć i życie wojowników. Czy to się nigdy nie skończy? – pomyślała. Kątem oka dostrzegła jakiś cień i zobaczyła, że do ogrodu weszli dwaj mężczyźni. Byli chudzi, obdarci i brudni. – Daj nam jeść – zażądał jeden, podchodząc do niej. – Musicie iść do magazynu – odparła, opanowując strach. – Ty nie musisz racjonować żywności, ty naashanicka dziwko! – warknął drugi, przysuwając się do niej. Poczuła woń potu i taniego piwa, zobaczyła, jak zerka mętnymi oczami na jej piersi. Miała na sobie cienką tunikę z niebieskiego jedwabiu i gołe nogi. Pierwszy mężczyzna złapał ją za ramię i przyciągnął do siebie. Przez moment zastanawiała się, czy chwycić za nóż, ale w tej samej chwili ujrzała wąskie łóżko w ciasnej izdebce. Na łóżku leżała kobieta i chore dziecko. W jej umyśle nagle rozbłysły ich imiona. – A co z Katiną? – zapytała napastnika. Mężczyzna jęknął i odskoczył, puszczając jej ramię, szeroko otwierając pełne poczucia winy oczy. – Twój synek umiera – powiedziała łagodnie. – Umiera, a ty pijesz i napastujesz kobiety. Idźcie do kuchni, obaj. Zapytajcie o Pudriego i powiedzcie mu, że... – zawahała się i dokończyła: – że Pahtai kazała dać wam jeść. Da wam kilka jajek i trochę chleba. Idźcie już. Obaj wycofali się, a potem odwrócili się i pobiegli do domu. Pahtai, drżąc jak liść, przysiadła na marmurowej ławce. Pahtai? Rowena... To imię wyłoniło się z najgłębszych pokładów jej pamięci i powitała jej jak poranne słońce po całonocnej burzy. Rowena. Mam na imię Rowena. Jakiś człowiek szedł ścieżką przez ogród; ukłonił się jej. Jego siwe włosy splecione były w warkoczyki, ale twarz młodą i prawie bez zmarszczek. Skłonił się ponownie. – Bądź pozdrowiona, Pahtai. Dobrze się czujesz? – Dobrze, Darishanie. Ty jednak wyglądasz na znużonego.

– Znużonego oblężeniem, chciałaś powiedzieć. Czy mogę usiąść przy tobie? – Oczywiście. Michanka jeszcze nie ma, ale zaczekaj tu na niego. Usiadł i wciągnął nosem powietrze. – Uwielbiam zapach róż. Jest cudowny – przypomina mi dzieciństwo. Wiesz, że często bawiłem się z Gorbenem? Byliśmy przyjaciółmi. Chowaliśmy się w takich krzakach jak te i udawaliśmy, że tropią nas zabójcy. Teraz znów się ukrywam, lecz nie ma różanego krzewu dostatecznie dużego, żeby mnie ukryć. Rowena nie odpowiedziała. Siedziała, patrząc na tę urodziwą twarz, i widziała kryjący się w niej strach. – Wybrałem złego konia, moja droga – powiedział trzeźwo. – Myślałem, że Naashanici będą lepsi od ojca Gorbena, który zniszczyłby cesarstwo. Tymczasem zdołałem jedynie nauczyć młodego lwa wojny i podbojów. Czy myślisz, że zdołam przekonać Gorbena, że tak naprawdę oddałem mu przysługę? – Popatrzył jej w twarz. – Pewnie nie. Będę musiał umrzeć jak przystało Ventryjczykowi. – Nie mów o śmierci – skarciła go. – Mury wciąż stoją, a teraz mamy żywność. Darishan uśmiechnął się. – Tak. To był wspaniały pojedynek, ale muszę przyznać, że przez cały czas miałem serce w gardle. Michanek mógł się poślizgnąć, a wtedy co bym zrobił z wrotami otwartymi na oścież? – Żaden człowiek nie zdoła pokonać Michanka – powiedziała. – Na razie. Gorben miał kiedyś innego mistrza... Druss, chyba tak było mu na imię. Walczył toporem. Jeśli dobrze pamiętam, był groźnym wojownikiem. Rowena zadrżała. – Zimno ci? – zapytał z trosk ą w głosie. – Chyba nie masz gorączki? Podniósł rękę i położył dłoń na jej czole. Kiedy ją dotknął, zobaczyła, jak umiera, walcząc na murach, otoczony przez wojowników w czarnych płaszczach, którzy siekli go mieczami i kłuli sztyletami. Zamknęła oczy i odepchnęła od siebie ten obraz. – Źle się czujesz – usłyszała jego głos jakby z daleka. Rowena zaczerpnęła tchu. – Jestem trochę słaba – przyznała. – Powinnaś zebrać siły na uroczystość. Michanek znalazł trzech śpiewaków i lirnika – to będzie świetna zabawa. A ja mam jeszcze pełną beczkę najlepszego czerwonego lentryjskiego, którą wam przyślę. Na myśl o rocznicy ślubu Rowena rozpromieniła się. Minął już prawie rok, od kiedy wyzdrowiała... Rok, od kiedy Michanek uczynił ją swoją szczęśliwą małżonką. Uśmiechnęła się

do Darishana. – Przyłączysz się do nas jutro? To dobrze. Wiem, że Michanek ceni sobie twoją przyjaźń. – A ja jego. – Darishan wstał. – Wiesz, on jest naprawdę wspaniałym człowiekiem, lepszym niż my wszyscy. Jestem dumny z tego, że go znam. – Zobaczymy się jutro – powiedziała. – Jutro – przytaknął. – Muszę przyznać, stary koniu, że życie bez ciebie było nudne – powiedział Sieben. Druss nie odpowiedział, siedział w milczeniu, spoglądając w płomienie ogniska, patrząc jak tańczą i migocą. Obok niego stał Snaga, oparty ostrzem o młody dąb, a rękojeścią o sterczący korzeń. Po drugiej stronie ogniska Eskodas nadziewał na rożen dwa króliki. – Kiedy zjemy – ciągnął Sieben – opowiem wam dalsze przygody Drussa Legendy. – Nie ma mowy, do diabla! – warknął Druss. Eskodas roześmiał się. – Powinieneś tego posłuchać, Drussie. Kazał ci zejść do piekieł, by uratować duszę księżniczki. Druss pokręcił głową, ale w gąszczu czarnej brody błysnął przelotny uśmiech i Sieben ucieszył się. W ciągu miesiąca, jaki upłynął od śmierci Cajivaka, rębacz niewiele mówił. Przez pierwsze dwa tygodnie odpoczywali w Lanii, a potem przeprawili się przez góry, na wschód. Teraz, dwa dni drogi od Reshy, rozbili obóz na zalesionym wzgórzu nad małą wioską. Druss szybko nabierał ciała i jego ramiona już prawie wypełniały obszyty srebrem kubrak, który zdjął z ciała Cajivaka. Eskodas umieścił nabite na rożen króliki nad ogniem i usiadł, ścierając z palców tłuszcz i krew. – Człowiek żywiący się królikami może umrzeć z głodu – zauważył. – Niewiele na nich mięsa. Powinniśmy zejść do wioski. – Wolę zostać pod gołym niebem – odparł Druss. – Gdybym wiedział, przyjechałbym szybciej – rzekł łagodnie Sieben, a rębacz skinął głową. – Wiem, poeto. To już przeszłość. Liczy się tylko to, że znajdę Rowenę. Przyszła do mnie we śnie, kiedy siedziałem w lochu. Ona dała mi siłę. Odnajdę ją. – Westchnął. – Pewnego dnia. – Wojna już prawie się skończyła – rzekł Eskodas. – Kiedy ją wygramy, na pewno ją odszukasz. Gorben wyśle jeźdźców do każdego miasta i wioski. Ktokolwiek ją ma, dowie się, że cesarz żąda jej zwrotu. – To prawda – rozpromienił się Druss. – Obiecał mi pomóc. Już czuję się lepiej. Gwiazdy jasno świecą, noc jest chłodna. Ach, jak dobrze jest żyć! W porządku, poeto, opowiedz mi, jak

uwolniłem księżniczkę z piekła. I dodaj smoka lub dwa! – Nie – odparł Sieben. – Jesteś teraz w zbyt dobrym humorze. Zachowam ją na inną okazję, kiedy twoja twarz będzie posępna jak gradowa chmura, a dłonie zaciśnięte w pięści. – Masz trochę racji – mruknął Druss. – Czasem mam wrażenie, że wymyślasz te historie tylko po to, żeby mnie rozzłościć. Eskodas chwycił rożen i obrócił pieczeń. – Mnie podobała się ta opowieść, Drussie. I miała w sobie ziarno prawdy. Gdyby Duch Chaosu porwał twoją duszę do piekła, jestem pewien, że wyrwałbyś mu ogon. Przerwali rozmowę, słysząc jakieś szelesty w lesie. Sieben wyjął jeden ze swych noży, Eskodas chwycił łuk i nałożył strzałę na cięciwę, a Druss siedział spokojnie, czekając. Spomiędzy drzew wyszedł mężczyzna. Miał na sobie długą, szarą i powiewną szatę, która lśniła jak srebro w jasnym blasku księżyca. – Czekałem na ciebie w wiosce – rzekł kapłan Pashtar Sena, siadając obok rębacza. – Wolę być tutaj – odparł Druss chłodnym i niezbyt zachęcającym tonem. – Przykro mi, synu, że tyle wycierpiałeś, i dźwigam brzemię wstydu wywołanego tym, że prosiłem cię, abyś dźwigał brzemię tego topora. Jednak Cajivak pustoszył te okolicę i stawał się coraz silniejszy. To, czego dokonałeś... – Zrobiłem swoje – warknął Druss. – Teraz ty dotrzymaj umowy. – Rowena jest w Reshie. Ona... żyje z żołnierzem imieniem Michanek. To naashanicki generał i mistrz ich cesarza. – Żyje z nim? Kapłan zawahał się. – Jest jego żoną – dorzucił pospiesznie. Druss zmrużył oczy. – To kłamstwo. Mogli zmusić ją do różnych rzeczy, ale nigdy nie poślubiłaby innego. – Pozwól, że wszystko ci wyjaśnię – błagał kapłan. – Jak wiesz, szukałem jej długo i usilnie, lecz nie znalazłem. Jakby przestała istnieć. Udało mi się przypadkiem. Przed oblężeniem ujrzałem ją w Reshie i wszedłem do jej umysłu. Ona wcale nie pamięta drenańskiej ziemi. Poszedłem za nią do jej domu i zobaczyłem, jak wita się z Michankiem. Wtedy zagłębiłem się w jego umysł. On miał przyjaciela, mistyka, i zatrudnił go, żeby pozbawił Rowenę daru jasnowidzenia. Robiąc to, odebrał jej także pamięć. Ona straciła wszystkie wspomnienia. – Rzucili na nią czar. Na bogów, zapłacą mi za to! W Reshie, tak? Druss wyciągnął rękę, chwycił rękojeść topora i przysunął go do siebie. – Nie, nadal nie rozumiesz – powiedział kapłan. – Michanek to dobry człowiek. On...

– Dość! – zagrzmiał Druss. – Przez ciebie spędziłem ponad rok w cuchnącej norze, mając tylko szczury za towarzyszy. Teraz zejdź mi z oczu i nigdy, nigdy więcej nie wchodź mi w drogę. Kapłan powoli wstał i cofnął się. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale Druss zmierzył go spojrzeniem swych lodowatych niebieskich oczu i kapłan, potykając się, zniknął w ciemnościach. Sieben i Eskodas milczeli. Daleko na wschodzie naashanicki cesarz, opatulony wełnianym płaszczem, siedział na wysokim urwisku. Liczył sobie pięćdziesiąt cztery lata, a wyglądał na siedemdziesiąt. Włosy miał siwe i przerzedzone, oczy podkrążone. Towarzyszył mu jeden z oficerów, Anindais. Był nieogolony a na jego twarzy widniało piętno klęski. Za nimi, na długiej przełęczy, tylna straż zatrzymała pościg Ventryjczyków. Byli bezpieczni... na jakiś czas. Nazhreen Connitopa. Lord Eyries, Książę Wyżyn, Cesarz Naashanu, czuł w ustach gorycz porażki i serce ściskało mu się z żalu. Przez prawie jedenaście lat planował ten najazd na Ventrię i był bliski zwycięstwa. Gorben został pobity – wszyscy o tym wiedzieli, od najmarniejszego wieśniaka po satrapów tego kraju. Wszyscy, oprócz samego Gorbena. Nazhreen w duchu przeklął bogów za to, że pozbawili go zwycięstwa. Przeżył tylko dlatego, że Michanek trzymał Reshę i wiązał główne siły ventryjskiej armii. Nazhreen potarł twarz i w blasku ogniska zobaczył, że ma szorstkie dłonie, a paznokcie popękane i złuszczone. – Musimy zabić Gorbena – powiedział nagle Anindais, głosem ochrypłym i zimnym jak wiatr świszczący wśród szczytów. Nazhreen obrzucił kuzyna ponurym spojrzeniem. – I jak mamy to zrobić? – odparł. – Jego armie pobiły nasze wojska. A jego Nieśmiertelni w tej chwili nękają naszą tylną straż. – Powinniśmy zrobić to, co radziłem ci dwa lata temu, kuzynie. Posłużyć się czarami. Posłać po staruchę. – Nie! Nie chcę korzystać z czarów. – A co, czy masz wiele innych możliwości? – powiedział tamten drwiąco, ociekającym pogardą głosem. Nazhreen przełknął ślinę. Anindais był niebezpiecznym człowiekiem, a pozycja cesarza, który przegrał wojnę, była bardzo niepewna. – Czary często obracają się przeciwko tym, którzy ich używają – powiedział cicho. – Kiedy wzywasz na pomoc demony, musisz zapłacić im krwią. Anindais nachylił się do niego i oczy zabłysły mu w świetle ogniska. – Kiedy Resha padnie, należy spodziewać się, że Gorben pomaszeruje na Naashan. Wtedy poleje się mnóstwo krwi. Kto cię obroni, Nazhreenie? Nasze oddziały zdziesiątkowane,

a najlepsi ludzie są uwięzieni w Reshie, gdzie zostaną wycięci w pień. Naszą jedyną nadzieją jest śmierć Gorbena. Wtedy Ventryjczycy zaczną walczyć między sobą o tron, co da nam czas na odbudowanie siły i negocjacje. W jaki inny sposób moglibyśmy go uśmiercić? Mówią, że starucha jeszcze nigdy nie zawiodła. – Mówią – zadrwił cesarz. – Czyżbyś sam korzystał z jej usług? Czy dlatego twój brat umarł w tak dogodnej dla ciebie chwili? Zaledwie wypowiedział te słowa, natychmiast tego pożałował, gdyż Anindaisa niebezpiecznie było obrażać, nawet w sprzyjającej chwili. A to niewątpliwie nie była sprzyjająca chwila. Nazhreen z ulgą ujrzał szeroki uśmiech na twarzy kuzyna, który pochylił się i położył mu dłoń na ramieniu. – Ach, kuzynie, byłeś tak bliski zwycięstwa. To było odważne posunięcie i cenię cię za to. Jednak czas płynie i wszystko się zmienia. Nazhreen chciał coś powiedzieć, ale dostrzegł błysk sztyletu. Nawet nie zdążył uchylić się czy krzyknąć. Ostrze wbiło mu się między żebra i dotarło do serca. Nie poczuł bólu, tylko ulgę. Osunął się na bok i głowa opadła mu na ramię Anindaisa. Poczuł jeszcze, że ten gładzi jego włosy. Kojący spokój... Anindais odepchnął trupa i wstał. Z mroku wyłoniła się stara kobieta odziana w płaszcz z wilczych skór. Uklękła obok ciała, zanurzyła czubki palców we krwi i polizała je. – Ach, krew królów – powiedziała. – Słodsza od wina. – Czy to wystarczająca ofiara? – zapytał Anindais. – Nie, ale na początek wystarczy – odrzekła. Zadrżała. – Tu jest zimno. Nie tak jak w Mashrapurze. Myślę, że wrócę tam, kiedy już będzie po wszystkim. Tęsknię za domem. – Jak go zabijesz? – zapytał Anindais. Zerknęła na generała. – Niech to będzie poetyczne. On jest ventryjskim szlachcicem, a herbem jego rodziny jest niedźwiedź. Poślę Kalitha. Anindais oblizał suche wargi. – Przecież Kalith to tylko potwór z legend? – Jeśli chcesz go zobaczyć, mogę ci to załatwić – syknęła starucha. Anindais cofnął się. – Nie, wierzę ci na słowo. – Lubię cię, Anindaisie – powiedziała cicho. – Nie masz żadnych, ale to żadnych cnót, a to rzadki przypadek. Dlatego zrobię ci prezent i niczego za to nie zażądam. Zostań przy mnie,

a zobaczysz, jak Kalith zabija Ventryjczyka. Wstała i podeszła na skraj urwiska. – Chodź – zachęciła i Anindais poszedł za nią. Skinęła dłonią i szara ściana skalna zmieniła się w dym. Stara wzięła generała za rękę i pociągnęła za sobą. Przed nimi otwarł się ciemny tunel i Anindais cofnął się. – Żadnych cnót – powtórzyła starucha – nawet odwagi. Trzymaj się mnie, generale, a nie stanie ci się nic złego. Nie szli długo, ale Anindaisowi wydawało się, że trwa to wieki. Wiedział, że przechodzili przez inny świat, i w oddali słyszał krzyki i wrzaski, które z pewnością nie wydobywały się z ludzkich ust. Po niebie barwy popiołu przelatywały ogromne nietoperze i wokół nie było widać żadnych roślin. Starucha wiodła go ledwie widoczną ścieżką i po wąskim moście przerzuconym nad otchłanią bez dna. W końcu dotarła do rozwidlenia i skręciła w lewo, ku niewielkiej jaskini. Wejścia strzegł trójgłowy pies, który jednak umknął przed nią, gdy wchodzili do środka. Znaleźli się w owalnym pomieszczeniu pełnym ksiąg i papirusów. Z wbitych w sklepienie haków zwisały dwa szkielety o kościach powiązanych złotym drutem. Na długim stole leżał trup z rozciętą piersią i brzuchem, a obok niego leżało wycięte serce, niczym szary kamień wielkości ludzkiej pięści. Stara podniosła to serce i pokazała je Anindaisowi. – Oto – powiedziała – tajemnica życia. Cztery komory, zastawki, arterie i żyły. Zwykła pompa. Żadnych uczuć ani ukrytej w nim duszy. – Wyglądała na rozczarowaną. Anindais nie odzywał się. – Krew – ciągnęła -jest pompowana do płuc, gdzie wiąże się z tlenem, a potem jest wprowadzana do przedsionków i komór. Zwyczajna pompa. No cóż, o czym to ja mówiłam? Ach tak, Kalith. Głośno pociągnęła nosem i rzuciła serce z powrotem na stół. Odbiło się od zwłok i upadło na zakurzoną podłogę. Pospiesznie obejrzała grzbiety stojących na półce ksiąg, po czym wyjęła jedną i zaczęła przerzucać pożółkłe stronice. Później usiadła przy drugim stole i położyła na nim księgę. Kartka z lewej, była zapisana równym, drobnym pismem. Anindais nie mógł przeczytać ani słowa, ale widział obrazek narysowany na drugiej stronie. Ukazywał ogromnego niedźwiedzia o stalowych pazurach, ognistych ślepiach i kłach ociekających jadem. – To stwór ziemi i ognia – powiedziała starucha – i przywołanie go wymaga ogromnej energii. Dlatego musisz mi asystować. – Nie znam się na czarach – rzekł Anindais. – Nie musisz – warknęła. – Ja wypowiem słowa zaklęcia, a ty je powtórzysz. Chodź ze mną. Zaprowadziła go w głąb jaskini, do kamiennego ołtarza otoczonego uwiązanym do stalagmitów złotym drutem. Ołtarz znajdował się w środku tego złotego kręgu. Starucha kazała

Anindaisowi przejść przez druty i podejść do ołtarza, na którym stała srebrna misa z wodą. – Patrz w wodę – powiedziała starucha – i powtarzaj za mną słowa. – Dlaczego ty zostałaś poza kręgiem? – zapytał. – Jestem zmęczona, a tutaj jest gdzie usiąść – odparła. – Zaczynajmy.

Rozdział 5 Oliquar jako pierwszy z Nieśmiertelnych ujrzał schodzącego ze wzgórza Drussa. Kiedy pojawił się rębacz, żołnierz siedział na odwróconej do góry dnem beczce, cerując skarpetkę. Odłożył ją i zawołał do nadchodzącego po imieniu. Kilku siedzących w pobliżu żołnierzy spojrzało ze zdziwieniem, gdy Oliquar wybiegł na spotkanie Drussa i uściskał go. Po chwili zebrała się wokół nich setka żołnierzy, którzy wyciągali szyje, by zobaczyć sławnego mistrza, który walczył jak dziesięć tygrysów. Druss uśmiechnął się do starego znajomego. – Widzę w tej brodzie więcej siwych włosów niż przedtem – zauważył. Oliquar roześmiał się. – Na wszystkie sobie zapracowałem. Na bogów, dobrze cię widzieć, przyjacielu! – Nudziło wam się beze mnie? – Niezupełnie – odparł Oliquar, wskazując na mury Reshy. – Ci Naashanici dobrze walczą. I mają swojego mistrza. To Michanek, wielki wojownik. Uśmiech zgasł na twarzy Drussa. – No cóż, zobaczymy, jaki jest wielki – obiecał. Oliquar zwrócił się do Siebena i Eskodasa. – Słyszeliśmy, że nie musieliście uwalniać waszego przyjaciela. Podobno zabił tego łotra Cajivaka oraz połowę załogi jego fortecy. Czy to prawda? – Zaczekaj, aż usłyszysz pieśń – poradził Sieben. – Tak, są też w niej smoki – dodał Eskodas. Oliquar przeprowadził trzech przybyłych przez szeregi milczących wojowników, do namiotu rozstawionego na brzegu rzeki. Wyjął dzban wina oraz kilka fajansowych kubków, a potem usiadł i spojrzał na starego znajomego. – Jesteś trochę chudszy – zauważył – i masz zmęczone oczy. – Nalej mi wina, a znów zabłysną. Czemu nosicie te czarne płaszcze i hełmy? – Jesteśmy Nieśmiertelni, Druss. – Nie wyglądasz na nieśmiertelnego, sądząc po tym – odrzekł, wskazując na zakrwawiony bandaż na prawym bicepsie Oliquara. – To tylko nazwa – zaszczytna nazwa. Przez dwieście lat Nieśmiertelni byli doborową gwardią przyboczną cesarza. Najlepsi żołnierze, Drussie. Elita. Jednak mniej więcej dwadzieścia lat temu generał Nieśmiertelnych, Vuspash, usiłował dokonać przewrotu i regiment został rozwiązany. Teraz cesarz ponownie go sformował i oto jesteśmy! To wielki zaszczyt być Nieśmiertelnym. – Nachylił się i mrugnął. – Żołd też jest lepszy. Dwukrotnie wyższy!

Napełnił kubki i podał każdemu z przybyłych. Druss opróżnił swój jednym haustem i Oliquar ponownie mu nalał. – Jak przebiega oblężenie? – spytał rębacz. Oliquar wzruszył ramionami. – Ten Michanek trzyma ich w ryzach. To lew, Drussie, niestrudzony i groźny. Pokonał Bodasena w pojedynku. Myśleliśmy, że zakończymy wojnę. Cesarz zaoferował dwieście wozów żywności, bo w mieście panuje głód. Umówili się, że jeśli Bodasen przegra, miasto dostanie żywność, a jeżeli wygra, Naashanici otworzą bramy miasta i odejdą wolni. – Zabił Bodasena? – zapytał Eskodas. – Ventryjczyk był świetnym szermierzem. – Nie zabił go. Zranił go w pierś i darował mu życie. Pierwsze pięćdziesiąt wozów przejechało godzinę temu, a reszta będzie na miejscu wieczorem. Czeka nas racjonowanie żywności przez jakiś czas. – Dlaczego go nie zabił? – zapytał Sieben. – Gorben mógł nie dotrzymać słowa. Takie pojedynki powinny kończyć się śmiercią, prawda? – Tak, zgadza się. Jednak Michanek, jak już mówiłem, to niezwykły człowiek. – Mówisz tak, jakbyś go lubił – warknął Druss, osuszając drugi kielich. – Na bogów, Drussie, trudno go nie lubić. Mam nadzieję, że oni się poddadzą, bo nie cieszy mnie myśl o zabijaniu takich dzielnych ludzi. Chcę powiedzieć, że wojna jest już właściwie skończona – to ostatnia potyczka. Jaki sens zabijać i umierać? – Michanek ma moją żonę – rzekł Druss głuchym i zimnym głosem. – Podstępem nakłonił ją do małżeństwa, pozbawił ją pamięci. Ona wcale mnie nie pamięta. – Trudno mi w to uwierzyć – rzekł Oliquar. – Nazywasz mnie kłamcą? – syknął Druss, chwytając za topór. – I w to też trudno mi uwierzyć – rzekł Oliquar. – Co się z tobą dzieje, przyjacielu? Druss oderwał drżącą dłoń od rękojeści topora i przetarł oczy. Odetchnął i powiedział z wymuszonym uśmiechem: – Ach, Oliquarze! Jestem zmęczony i wino uderzyło mi do głowy. Jednak powiedziałem prawdę, którą wyjawił mi kapłan Pashtar Sena. Jutro wedrę się na mury i odnajdę Michanka. Wtedy zobaczymy, jakim jest wojownikiem. Druss wstał od stołu i wszedł do namiotu. Pozostali przez chwilę siedzieli w milczeniu, a potem Oliquar powiedział ściszonym głosem: – Żonę Michanka nazywają Pahtai. Mówili o niej uchodźcy z miasta. To dobra kobieta; kiedy w mieście szalała zaraza, chodziła po domach chorych i umierających, przynosząc słowa pociechy i lekarstwa. Michanek uwielbia ją, a ona jego. Wszyscy o tym wiedzą. I powtarzam, że

on nie jest człowiekiem, który zdobywałby kobietę podstępem. – To bez znaczenia – rzekł Eskodas. – Widocznie tak było zapisane w gwiazdach. Dwaj mężczyźni i jedna kobieta: musi dojść do rozlewu krwi. Mam rację, poeto? – Ze smutkiem przyznaję, że masz – przytaknął Sieben. – Nie mogę jednak przestać myśleć o tym, jak ona będzie się czuła, kiedy Druss stanie przed nią zbroczony krwią człowieka, którego ona kocha. Co wtedy? Leżąc na posłaniu w namiocie, Druss słyszał każde słowo. Wbijały mu się w serce ognistymi nożami. Michanek osłonił oczy przed zachodzącym słońcem i patrzył na rębacza, który w oddali powoli szedł w kierunku ventryjskiego obozu. Widział, jak zgromadzili się wokół niego żołnierze, usłyszał ich wiwaty. – Jak myślisz, kto to? – zapytał jego kuzyn, Shurpac. Michanek westchnął. – Sądzę, że to cesarski mistrz, Druss. – Będziesz z nim walczył? – Nie sądzę, aby Gorben dał nam taką szansę – odparł Michanek. – Nie będzie potrzeby, nie utrzymamy się długo. – Wystarczająco długo, aby Narin wrócił z posiłkami – rzekł Shurpac, lecz Michanek nie odpowiedział. Wysłał brata z pisemną prośbą o pomoc, chociaż wiedział, że z Naashanu nie nadejdą posiłki. Chciał tylko uratować Narina. I siebie. Ta myśl wyłoniła się, nieproszona, z głębi jego duszy. Nazajutrz wypadała pierwsza rocznica ich ślubu, dzień, w którym według przepowiedni Roweny miał zginąć, razem z Narinem i Shurpacem. Ponieważ Narina nie było, może proroctwo się nie spełni. Michanek zamknął zmęczone oczy. Miał wrażenie, że pod jego powiekami zalega mnóstwo piasku. Ventryjczycy zakończyli prace górnicze pod murami i wkrótce, kiedy zawieje sprzyjający wiatr, podpalą drewno w tunelu. Popatrzył na ich obóz. Wokół Reshy zebrało się co najmniej jedenaście tysięcy wojowników, podczas gdy obrońców było zaledwie ośmiuset. Spoglądając na lewo i prawo, Michanek zobaczył naashanickich żołnierzy siedzących na murach. Niewiele rozmawiano, a przyniesione przed chwilą z miasta pożywienie przeważnie pozostało nietknięte. Michanek podszedł do najbliższego żołnierza, młodego człowieka, który siedział z głową opartą na kolanach. Obok leżał jego hełm, pęknięty, z przekrzywionym czubem z końskiego włosia. – Nie jesteś głodny, chłopcze? – zapytał Michanek. Chłopiec podniósł głowę. Miał piwne oczy i jeszcze nie sypnął mu się zarost, więc jego twarz wyglądała dziewczęco.

– Jestem zbyt zmęczony, by jeść, generale – powiedział. – Posiłek doda ci sił. Wierz mi. Młodzieniec podniósł kawałek solonego mięsa i popatrzył nań. – Umrę – powiedział i Michanek zobaczył łzę spływającą po zakurzonym policzku. Położył dłoń na ramieniu młodzieńca. – Śmierć to tylko jeszcze jedna podróż, chłopcze. I nie pójdziesz tę drogę sam – będę tam z tobą. Kto wie, jakie czekają nas przygody? – Kiedyś w to wierzyłem – odparł żołnierz – ale widziałem zbyt wiele śmierci. Wczoraj patrzyłem, jak umiera mój brat, z rozprutym brzuchem. Okropnie krzyczał. Czy pan obawia się śmierci, generale? – Oczywiście, ale jesteśmy żołnierzami cesarza. Wiedzieliśmy, co nam grozi, kiedy założyliśmy napierśniki i hełmy. Co lepsze, chłopcze, dożyć bezzębnej i niedołężnej starości z mięśniami jak galareta, czy też w pełni sił stawić czoła naszym wrogom? Wszyscy kiedyś umrzemy. – Nie chcę umierać. Chcę się stąd wydostać. Ożenić się i mieć dzieci. Patrzeć, jak rosną. Chłopiec zaczął płakać i Michanek usiadł przy nim, objął go ramieniem i pogłaskał po głowie. – Ja też – powiedział głosem ledwie głośniejszym od szeptu. Po chwili chłopiec uspokoił się i wziął w garść. – Przepraszam, generale. Nie zawiodę. – Wiem. Obserwowałem cię. Jesteś dzielnym żołnierzem, jednym z najlepszych. Teraz zjedz swoją rację i prześpij się. Michanek wstał i wrócił do Shurpaca. – Chodźmy do domu – powiedział. – Chcę posiedzieć w ogrodzie z Pahtai i popatrzeć na gwiazdy. Druss leżał z zamkniętymi oczami, prawie nie słuchając rozmowy. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek był tak przygnębiony – nawet wtedy, kiedy porwano Rowenę. Tamtego strasznego dnia czuł tylko gniew, a później chęć odnalezienia jej dodawała mu sił i wytyczała cel, dzięki czemu mógł utrzymywać w karbach swe emocje. Nawet w lochu znalazł sposób, by nie poddać się rozpaczy. Teraz jednak ściskało go w gardle i szalała w nim burza uczuć. Ona kocha innego mężczyznę. Te słowa powracały raz po raz, raniąc jego serce jak szkło sypane na świeżą ranę. Próbował znienawidzić Michanka, lecz nie potrafił. Rowena nigdy nie pokochałaby złego lub bezwartościowego człowieka. Druss usiadł i spojrzał na swoje dłonie. Przeprawił się przez ocean, by odnaleźć ukochaną, i te ręce zabijały, zabijały i zabijały, żeby Rowena znów była jego żoną.

Zamknął oczy. Co powinienem robić? – zadawał sobie pytanie. Stanąć w pierwszym szeregu podczas szturmu na mury? Bronić miasta, w którym mieszka Rowena? A może po prostu odejść? Odejść. Odchyliła się klapa namiotu i do środka wszedł Sieben. – Jak się masz, stary koniu? – zapytał poeta. – Ona go kocha – powiedział Druss ochrypłym głosem, z trudem wymawiając te słowa. Sieben usiadł przy rębaczu. Zaczerpnął tchu. – Jeżeli straciła pamięć, to nie zdradziła cię. Ona cię nie pamięta. – Rozumiem to. Nie mam jej tego za złe. Jak mógłbym mieć? Ona jest... najpiękniejszą... Nie potrafię tego wyjaśnić, poeto. Ona nie zna nienawiści, chciwości czy zazdrości. Jest miękka, lecz nie słaba, troskliwa, ale nie głupia. – Zaklął i potrząsnął głową. – Jak powiedziałem, nie umiem tego wyjaśnić. – Nieźle ci idzie – rzekł łagodnie Sieben. – Kiedy z nią jestem, w moich myślach nie ma... nie ma gniewu. Jako chłopiec nie znosiłem, gdy mnie wyśmiewano. Byłem wielki i niezgrabny, wywracałem garnki, potykałem się o własne nogi. A kiedy ludzie śmiali się ze mnie, chciałem ich... sam nie wiem... zmiażdżyć. Lecz pewnego dnia byłem z Roweną w górach i padał deszcz. Poślizgnąłem się i upadłem twarzą w błotnistą kałużę. Rowena zaśmiewała się do łez, a ja usiadłem i śmiałem się razem z nią. I było mi tak dobrze, poeto, tak dobrze. – Ona wciąż tam jest, Drussie. Za murami. Rębacz skinął głową. – Wiem. I co mam robić – wspiąć się na mury, zabić człowieka, którego kocha, a potem pójść do niej i zapytać: „Pamiętasz mnie?”. To nic nie da. – Powoli, przyjacielu. Resha upadnie. Z tego, czego dowiedziałem się od Oliquara, Michanek nie podda się i będzie walczył do śmierci. Nie musisz go zabijać, jego los jest już przypieczętowany. A wtedy Rowena będzie potrzebowała oparcia. Nie mogę ci radzić, Drussie, Nigdy naprawdę nie kochałem i zazdroszczę ci tego. Poczekajmy jednak, co przyniesie jutro, zgoda? Druss skinął głową i odetchnął. – Jutro – szepnął. – Gorben chce cię widzieć, Drussie. Chodź ze mną. Będzie z nim Bodasen, czekają z winem i dobrym jadłem. Druss wstał i wziął Snagę. Ostrze zabłysło w blasku płonącego na środku namiotu paleniska.

– Mówią, że najlepszym przyjacielem człowieka jest pies – mruknął Sieben, odsuwając się, gdy Druss podniósł topór. Rębacz nie zwrócił uwagi na jego słowa i ruszył w nocny mrok. Kiedy Michanek wyszedł z wanny, Rowena czekała na niego, trzymając długą szatę. Z uśmiechem strąciła dwa różane płatki z jego ramienia i podała mu tunikę. Wsunął ręce w rękawy, a potem zawiązał satynowy pasek i odwrócił się do niej. Wziął ją za rękę i poprowadził do ogrodu. Rowena przytuliła się do niego, a on przystanął, wziął ją w ramiona i ucałował w czubek głowy. Jego ciało pachniało różanym olejkiem. Objęła go i wtuliła twarz w miękki materiał szaty. Potem odchyliła głowę i spojrzała w jego ciemnobrązowe oczy. – Kocham cię – powiedziała. Ujął dłonią jej brodę i pocałował. Jego wargi smakowały brzoskwiniami, które jadł podczas kąpieli. Jednak w tym pocałunku nie było pasji; odsunął się od niej. – Co się stało? – zapytała. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się z wysiłkiem. – Nic. – Dlaczego tak mówisz? – skarciła go. – Nie znoszę, kiedy mnie okłamujesz. – Oblężenie prawie się skończyło – odparł, prowadząc ją ku małej ławce pod kwitnącym drzewem. – Kiedy się poddasz? – zapytała. Ponownie wzruszył ramionami. – Kiedy otrzymam taki rozkaz. – Przecież opór jest bezsensowny. Wojna skończona. Jeśli zaczniecie rokowania z Gorbenem, pozwoli nam odejść. Mógłbyś pokazać mi twój dom w Naashanie. Zawsze obiecywałeś mi, że zabierzesz mnie do posiadłości nad jeziorami. Mówiłeś, że tamtejsze ogrody oszołomią mnie swoim pięknem. – To prawda – odparł. Objął rękami jej kibić, wstał i podniósł ją, po czym lekko pocałował w usta. – Postaw mnie. Rozerwiesz sobie szwy. Wiesz, co powiedział lekarz. Zaśmiał się. – Tak, pamiętam. Rana już się prawie zagoiła. – Ucałował ją jeszcze dwa razy, a potem opuścił na ziemię i zaczęli spacerować. – Musimy o czymś pomówić – rzekł, lecz gdy czekała, aż zacznie, on tylko spojrzał na gwiazdy i milczał. – O czym? – O tobie – rzekł w końcu. – O twoim życiu.

Rowena popatrzyła na niego i w blasku księżyca dostrzegła zmarszczki na jego czole, napięte mięśnie szczęki. – Ty jesteś moim życiem – powiedziała. – Nie pragnę innego. – Czasem chcemy więcej niż możemy mieć. – Nie mów tak! – Byłaś wieszczką, bardzo utalentowaną. Kabuchek żądał dwustu sztuk srebra za każdą twoją wróżbę. Nigdy się nie myliłaś. – Wiem, już mi o tym mówiłeś. Jakie to ma teraz znaczenie? – Ogromne. Urodziłaś się w ziemi Drenan i zostałaś porwana przez łowców niewolników. Był mężczyzna... – Nie chcę tego słuchać – powiedziała, odsuwając się od niego i podchodząc na brzeg stawku. Nie poszedł za nią, lecz ścigały ją jego słowa. – Ten człowiek był twoim mężem. Rowena usiadła nad wodą i wodziła palcami po jej powierzchni. Kręgi pomarszczyły odbicie księżyca. – Człowiek z toporem – powiedziała ponuro. – Pamiętasz? – zapytał, podchodząc i siadając obok niej. – Nie, ale widziałam go kiedyś – pod domem Kabucheka. A także we śnie, kiedy siedział w lochu. – No cóż, teraz nie siedzi w lochu, Pahtai. Jest pod murami. To Druss Rębacz, mistrz Gorbena. – Dlaczego mi o tym mówisz? – spytała, obracając się do niego. Jego szata lśniła w blasku księżyca, nadając mu wygląd zjawy. – Myślisz, że tego chcę? – odparł. – Wolałbym walczyć gołymi rękami z lwem niż prowadzić tę rozmowę. Kocham cię, Pahtai. Zakochałem się w tobie od pierwszego wejrzenia. Stałaś z Pudrim na korytarzu w domu Kabucheka i przepowiedziałaś mi przyszłość. – I co ci rzekłam? Uśmiechnął się. – Powiedziałaś, że poślubię kobietę, którą pokocham. To jednak nie jest teraz ważne. Sądzę, że wkrótce spotkasz twojego... pierwszego męża. – Nie chcę. Serce waliło jej jak młotem i zrobiło jej się słabo. Michanek objął ją. – Niewiele o nim wiem, ale znam ciebie – rzekł. – Jesteś Drenanką. Wasze zwyczaje różnią się od naszych. Nie jesteś wysoko urodzona, więc zapewne wyszłaś za mąż z miłości.

I pamiętaj, że Druss szuka cię od siedmiu lat i przepłynął za tobą morze. Musi bardzo cię kochać. – Nie chcę o tym mówić! – powiedziała podniesionym głosem, bliska paniki. Próbowała wstać, ale przytrzymał ją. – Ja też nie – szepnął ochrypłym głosem. – Chciałem siedzieć tu z tobą i patrzeć w gwiazdy, całować cię i kochać się z tobą. Spuścił głowę i ujrzała łzy w jego oczach. Zapomniała o gniewie i poczuła zimny dreszcz strachu. Spojrzała mu w oczy. – Mówisz tak, jakbyś miał umrzeć. – Och, pewnego dnia umrę – powiedział z uśmiechem. – Teraz muszę już iść. Mam się spotkać z Darishanem i innymi oficerami, żeby omówić jutrzejszą strategię. Powinni już tu być. – Nie odchodź! – poprosiła. – Zostań ze mną... jeszcze tylko chwilkę. – Zawsze będę przy tobie – odparł cicho. – Darishan umrze jutro. Na murach. Widziałam to – miałam wizję. Był dziś tutaj i zobaczyłam, jak ginie. Odzyskuję mój talent. Daj mi rękę. Poznam naszą przyszłość. – Nie! – powiedział, wstając i cofając się. – Każdego spotka to, co mu pisane. Kiedyś już przepowiedziałaś moją przyszłość. Raz wystarczy, Pahtai. – Przepowiedziałam dzień twojej śmierci, tak? – szepnęła, lecz nie było to pytanie, bowiem już znała odpowiedź. – Mówiłaś o moich marzeniach i wspomniałaś mojego brata, Narina. Nie pamiętam dokładnie. Porozmawiamy później. – Dlaczego wspomniałeś o Drussie? Myślisz, że jeśli zginiesz, ja pójdę do niego i powrócę do życia, o którym nic nie wiem? Jeśli zginiesz, nie będę miała po co żyć. – Utkwiła w nim spojrzenie. – I nie będę chciała. Z cienia wyłoniła się jakaś postać. – Michi, dlaczego każesz nam czekać? Rowena zobaczyła, że jej mąż drgnął, i ujrzała nadchodzącego Narina. – Odesłałem cię stąd – rzekł Michanek. – Co ty tu robisz? – Dotarłem do wzgórz, ale Ventryjczycy są wszędzie. Wróciłem kanałami. Na szczęście strażnicy poznali mnie. Co się z tobą dzieje? Nie cieszysz się, że mnie widzisz? Michanek nie odpowiedział. Z uśmiechem obrócił się do Roweny, lecz widziała w jego oczach lęk. – Niedługo wrócę, ukochana. Porozmawiamy później. Kiedy odeszli, pozostała na ławce. Zamknęła oczy i pomyślała o rębaczu, o jego

jasnoniebieskich oczach i szerokiej twarzy. W tej samej chwili ujrzała inny obraz. Pysk straszliwej bestii o stalowych pazurach i ognistych ślepiach. Gorben wyciągnął się wygodnie na sofie i z przyjemnością obserwował występy dwóch wojowników, którzy żonglowali pięcioma ostrymi jak brzytwy sztyletami. Z niezwykłą zręcznością chwytali je i odrzucali. Mieli na sobie tylko przepaski biodrowe i ich skóra lśniła czerwono w blasku ogniska. Wokół siedziało co najmniej pięciuset Nieśmiertelnych, podziwiając pokaz. Za tańczącymi płomieniami Gorben widział mury Reshy, a na nich nielicznych obrońców. Na przekór wszystkiemu zwyciężył. A jednak w jego sercu nie było radości. Lata walk, trosk i niepokojów wycisnęły piętno na młodym cesarzu. Każde zwycięstwo było okupione śmiercią jego przyjaciół: Nebuchad zginął pod Ectanis, Jasua w górach koło Porchii, Bodasen o mało nie poległ pod murami Reshy. Spojrzał na prawo, gdzie przyjaciel leżał na łożu, blady jak chusta. Lekarze orzekli, że przeżyje, i zdołali wyleczyć jego uszkodzone płuco. Jesteś jak moje cesarstwo, pomyślał Gorben, bliskie śmierci. Ile czasu zajmie odbudowa Ventrii? Lata? Dziesięciolecia? Widzowie gromkimi owacjami przyjęli zakończenie występów żonglerów. Ci skłonili się cesarzowi. Gorben wstał i rzucił im sakiewkę ze złotem. Rozległ się chóralny śmiech, gdy jeden z żonglerów nie zdołał jej złapać. – Lepiej radzisz sobie ze sztyletami niż pieniędzmi – rzekł Gorben. – Złoto zawsze przecieka mu przez palce, milordzie – odparł drugi mężczyzna. Gorben wrócił na sofę i uśmiechnął się do Bodasena. – Jak się czujesz, przyjacielu? – Wracają mi siły, milordzie – odparł słabym głosem ranny, z trudem łapiąc oddech. Gorben wyciągnął rękę i poklepał go po ramieniu. Poczuł rozpalone gorączką ciało i sterczące kości. Bodasen pochwycił jego spojrzenie. – Nie martw się o mnie, milordzie. Nie umrę ci. – Szermierz zerknął w bok i uśmiechnął się szeroko. – Na bogów, oto widok, który cieszy moje oczy! Gorben odwrócił się i ujrzał Siebena i Drussa. Poeta przyklęknął i skłonił się. Druss sztywno skinął głową. – W samą porę, rębaczu – rzekł Gorben, podchodząc do nich i obejmując Drussa. Obrócił się, podał rękę Siebenowi i podniósł go z ziemi. – I brakowało mi twoich opowieści, mistrzu sag. Dołączcie do nas. Słudzy przynieśli dwie sofy dla gości cesarza oraz złote puchary z winem. Druss skinął głową Bodasenowi. – Jesteś słaby jak trzydniowe kocię – rzekł. – Zamierzasz przeżyć?

– Będę się starał, rębaczu. – Kosztował mnie dwieście wozów żywności – powiedział Gorben. – To moja wina, bo uważałem go za niepokonanego. – Jak dobry jest Michanek? – zapytał Druss. – Na tyle dobry, że przez niego leżę tu i ledwie dycham – odparł Bodasen. – Jest szybki i nieustraszony. Nigdy nie spotkałem lepszego wojownika. Powiem szczerze, że wolałbym go już więcej nie spotkać. Druss spojrzał na Gorbena. – Chcesz, żebym go zabił? – Nie – odparł Gorben. – Miasto padnie za dzień lub dwa, więc nie ma potrzeby rozstrzygać pojedynkiem wyniku oblężenia. Mury zostały podkopane. Jutro, jeśli zawieje sprzyjający wiatr, podpalimy drewno. Zdobędziemy miasto i ta okropna wojna się skończy. A teraz opowiedz mi o twoich przygodach. Słyszałem, że zostałeś uwięziony? – Uciekłem – powiedział Druss i opróżnił puchar. Sługa podbiegł, aby ponownie napełnić kielich. Sieben roześmiał się. – Ja ci o tym opowiem, milordzie – rzekł i rozpoczął bardzo ubarwioną opowieść o przygodach Drussa w fortecy Cajivaka. Ognisko zaczęło przygasać i kilku żołnierzy podeszło do niego, by dołożyć drew. Nagle ziemia wybrzuszyła się pod nogami jednego z nich, wywracając go. Gorben spojrzał w tym kierunku i zobaczył, że mężczyzna usiłuje wstać. Siedzący wokół ogniska żołnierze rozpierzchli się na wszystkie strony. – Co się tam dzieje? – zapytał Gorben, podnosząc się z sofy i ruszając w tym kierunku. Ziemia pod jego nogami zadrżała. – Czy to trzęsienie ziemi? – Sieben zapytał Drussa. Gorben przystanął i spojrzał na murawę. Ziemia poruszyła się. Ognisko nagle strzeliło wysokim płomieniem, sypiąc skrami w nocne niebo. Gorben cofnął się przed żarem, spoglądając w ogień. Polana rozleciały się na boki i z ognia wyłoniła się ogromna bestia. Płomienie zgasły i Gorben stanął oko w oko z ogromnym niedźwiedziem, ponad czterometrowej wielkości. Kilku żołnierzy zaatakowało potwora włóczniami, ciskając je w wielkie brzuszysko. Broń pierwszego złamała się przy uderzeniu. Bestia ryknęła przeraźliwie, głosem przypominającym ryk gromu. Machnęła potężnym łapskiem i stalowymi pazurami rozdarła śmiałka na pół. Potem ruszyła na Gorbena. Na widok powstającego z ognia potwora siedzący obok Bodasena Sieben zatracił poczucie

czasu i rzeczywistości. Nie odrywając oczu od bestii, ujrzał wypływający z mroków pamięci obraz, łączący ten przerażający widok z inną chwilą sprzed trzech lat, w głównej bibliotece w Drenanie. Szukając tematu do nowego utworu epickiego, przeglądał stare księgi w archiwum. Ich karty były suche i pożółkłe, a atrament i barwy ilustracji dawno wyblakły, lecz na jednej stronicy kolory nadal były żywe – mieniły się złotem, szkarłatem, jaskrawą żółcią. Ilustracja przedstawiała

kolosalnego

stwora

o ognistych

ślepiach.

Sieben

zapamiętał

starannie

wykaligrafowany napis na górze: „Kalith z Numaru.” A poniżej widniały następujące słowa: „Bestia Chaosu, Tropiciel, Niezwyciężony Ogar, którego skóry nie ima się ludzki oręż. Jego tropem kroczy śmierć”. Wspominając później tę noc, Sieben zawsze dziwił się, że wcale nie czuł strachu. Wokół widział ginących straszną śmiercią ludzi; piekielna bestia wyrywała wojownikom kończyny, rozszarpywała brzuchy, pozbawiała życia. Słyszał przeraźliwe wrzaski i czuł niesiony wieczornym wietrzykiem odór śmierci. A jednak się nie bał. Potwór z mrocznych legend ożył, a on, mistrz sag, był tego świadkiem. Gorben stał nieruchomo, jak wmurowany. Jakiś żołnierz, w którym Sieben rozpoznał Oliquara, rzucił się na bestię, tnąc szablą, lecz ostrze z brzękiem odbiło się od kosmatego boku, który zadudnił przy tym jak dzwon. Stwór machnął łapą i głowa Oliquara zniknęła w fontannie krwi i odłamków kości. Kilku łuczników wypuściło strzały, lecz te odbiły się od cielska lub połamały. Bestia znów ruszyła na Gorbena. Sieben zobaczył, że cesarz wzdrygnął się i uskoczył w prawo, zwinnie przetoczył się po ziemi i stanął na nogi. Ogromny niedźwiedź natychmiast obrócił się, płonącymi ślepiami wypatrując Gorbena. Wierni żołnierze,

okazując niewiarygodną odwagę,

zastąpili drogę bestii,

zadając

bezskuteczne ciosy. Ogromne łapy opadały raz po raz i tryskała krew. W mgnieniu oka co najmniej dwudziestu ludzi zostało zabitych lub rannych. Bestia Chaosu wbiła pazury w pierś następnego wojownika, uniosła go w powietrze i cisnęła w mrok. Sieben usłyszał trzask łamanych kości i zobaczył wnętrzności, wijące się jak poszarpany sztandar w powietrzu. Druss z toporem w ręku ruszył na potwora. Żołnierze cofali się, lecz nadal tworzyli mur między bestią a cesarzem. Druss stanął przed Kalithem. Przy jego ogromnym cielsku wydawał się maleńki. Księżyc jasno świecił na niebie, odbijając się w jego naramiennikach i straszliwym ostrzu Snagi. Bestia Chaosu przystanęła i spojrzała na stojącego przed nią człowieka. Siebenowi zaschło

w ustach i serce łomotało mu w piersi. Kalith przemówił głuchym i głębokim głosem, bełkotliwie formując słowa swoim długim jęzorem. – Odejdź, bracie – rzekł. – Nie przybyłem po ciebie. Topór nagle zapłonął czerwonym blaskiem. Druss stał nieruchomo, trzymając oburącz Snagę. – Odejdź – powtórzył Kalith – albo będę musiał cię zabić. – Chyba we śnie – rzekł Druss. Potwór runął naprzód i zamachnął się łapą na rębacza. Druss opadł na kolano i ciął czerwonym jak krew toporem. Cios sięgnął celu. Odcięta szponiasta łapa upadła na ziemię, a Kalith zatoczył się w tył. Z rany nie trysnęła krew, lecz gęsty kłąb oleistego dymu. Ogień buchnął z pyska potwora, który ponownie rzucił się na stojącego mu na drodze człowieka. Druss nie uchylił się, lecz skoczył mu na spotkanie, unosząc Snagę nad głową. W następnej chwili topór zatoczył śmiercionośny łuk i przeciął pierś Kalitha, rozcinając mostek i tułów od gardła po krocze. Z rany trysnęły płomienie, spowijając rębacza. Druss zachwiał się, a Kalith runął na wznak. Nawet znajdujący się trzydzieści stóp dalej Sieben poczuł, jak ziemia zatrzęsła się pod uderzeniem padającego cielska. Powiał wietrzyk i rozwiał dym. Kalith znikł bez śladu... Sieben podbiegł do Drussa. Rębacz miał opalone brwi i rzęsy, ale żadnych oparzeń. – Na bogów, Drussie – krzyknął Sieben, klepiąc przyjaciela po plecach. – Teraz ułożę pieśń, która nam obu przyniesie sławę i bogactwo! – Zabił Oliquara – mruknął Druss, uwalniając się z objęć i wypuszczając z rąk topór. Podszedł do nich Gorben. – Wspaniale się spisałeś, przyjacielu. Nie zapomnę ci tego. Zawdzięczam ci życie. – Pochylił się i podniósł topór. Ostrza znów były srebrzyste. – To zaczarowana broń – szepnął cesarz. – Dam ci za nią dwadzieścia tysięcy sztuk złota. – Ona nie jest na sprzedaż, milordzie – rzekł Druss. – Ach, Drussie, a myślałem, że mnie lubisz. – Lubię cię, chłopcze. Dlatego ci go nie sprzedam. Zimny wiatr przeleciał przez jaskinię. Anindais poczuł chłodny podmuch i odwrócił się od ołtarza. Zobaczył, że starucha wstaje z fotela za złocistym kręgiem. – Co się stało? – zapytał. – Rębacz zabił bestię. Możemy posłać inną? – Nie – odparła. – On jej nie zabił, tylko odesłał z powrotem do Otchłani. – I co teraz?

– Teraz zapłacimy za usługi Kalitha. – Mówiłaś, że zapłatą będzie krew Gorbena. – Gorben nie umarł. – Nie rozumiem. I dlaczego tu jest tak zimno? Wielki cień padł na Naashanitę, który obrócił się i ujrzał ogromnego potwora. Mignęły pazury, wbijające się w jego pierś. – Ani odrobiny inteligencji – mruknęła starucha, odwracając się plecami. Wróciła do komnaty i usiadła na starym wiklinowym fotelu. – Ach, Drussie – szepnęła – może powinnam była pozwolić ci umrzeć w Mashrapurze.

Rozdział 6 Rowena otworzyła oczy i zobaczyła siedzącego przy jej posłaniu Michanka. Miał na sobie uroczystą zbroję z brązu i złota, hełm z czerwonym czubem i emaliowanymi osłonami policzków. Masywny napierśnik zdobiły motywy roślinne i zwierzęce. – Jesteś przystojny – powiedziała sennie. – A ty bardzo piękna. Przecierając oczy, usiadła. – Dlaczego założyłeś dziś tę zbroję? Nie jest tak mocna jak ta żelazna. – Doda ducha ludziom. – Wziął ją za rękę i ucałował jej dłoń, a potem wstał i ruszył do drzwi. Przystanął w progu i rzekł, nie odwracając się: – W moim gabinecie zostawiłem coś dla ciebie. Paczuszkę owiniętą w aksamit. I odszedł. Po kilku minutach pojawił się Pudri, niosąc tacę, którą postawił na łóżku. Leżały na niej trzy ciasteczka z miodem i puchar soku z jabłek. – Pan wspaniale dziś wygląda – powiedział mały sługa i Rowena zobaczyła, że ma smutną minę. – Co się stało, Pudri? – Nie lubię bitew – odparł. – Tyle krwi i bólu. A jest jeszcze gorzej, kiedy powód ich toczenia dawno stał się nieistotny. Dziś ludzie umrą bez żadnego powodu. Zgasną jak zdmuchnięte świeczki. I po co? I czy na tym się skończy? Nie. Kiedy Gorben stanie się dostatecznie silny, w odwecie dokona najazdu na Naashan. Straszna głupota! – Wzruszył ramionami. – Może nie rozumiem tych spraw, ponieważ jestem eunuchem. – Rozumiesz je bardzo dobrze – odparła. – Powiedz mi, czy byłam dobrą wróżką? – Ach, nie pytaj mnie, pani. To było dawno i już odeszło w przeszłość. – Czy lord Michanek prosił cię, żebyś ukrywał to przede mną? Ponuro pokiwał głową. – Prosił o to z miłości do ciebie. Twój dar o mało cię nie zabił i pan nie chciał, żebyś znów cierpiała. No cóż, kąpiel gotowa. Gorąca i wonna, bo udało mi się znaleźć trochę olejku różanego. Godzinę później Rowena szła przez ogród, gdy zobaczyła otwarte okno gabinetu Michanka. To było niezwykłe, gdyż trzymał tam mnóstwo papierów i letni wietrzyk mógł rozrzucić je po pokoju. Wróciła do domu, weszła do gabinetu i zamknęła okno. Wtedy zobaczyła paczuszkę leżącą na dębowym biurku. Pakiecik był mały i – jak zapowiedział Michanek – owinięty w purpurowy aksamit.

Powoli odwinęła delikatną materię i znalazła drewnianą szkatułkę. Podniosła wieczko. W środku leżała brosza z miękkiego miedzianego drutu otaczającego kamień księżycowy. Nagle zaschło jej w ustach. Usiłowała sobie wmówić, że nigdy jej nie widziała, lecz w głębi duszy wiedziała, że to nieprawda. Ta broszka należała do niej! Powoli wyciągnęła prawą rękę i zastygła z palcami tuż nad powierzchnią księżycowego kamienia. Cofnęła się i usiadła. Usłyszała, że do komnaty wchodzi Pudri. – Nosiłaś ją, kiedy pierwszy raz cię ujrzałem – rzekł łagodnie. Skinęła głową, ale nie odpowiedziała. Mały Ventryjczyk podszedł i wręczył jej list zapieczętowany czerwonym woskiem. – Pan prosił, żeby wręczyć ci go, kiedy zobaczysz ten... prezent. Rowena złamała pieczęć i otworzyła list. Był skreślony śmiałym, wyraźnym pismem Michanka. „Pozdrawiam Cię, Ukochana! Zręcznie władam mieczem, lecz w tej chwili sprzedałbym duszę, aby równie sprawnie układać słowa. Dawno temu, kiedy byłaś umierająca, zapłaciłem trzem czarodziejom, aby zamknęli Twój talent w głębi Twojej duszy. Robiąc to, zamknęli również drzwi do Twoich wspomnień. Powiedzieli mi, że ta brosza została zrobiona dla Ciebie jako dar miłości. To klucz do Twojej przeszłości i prezent na przyszłość. Nigdy w życiu nie zaznałem większego bólu niż na myśl o tym, że nie będzie mnie w Twojej przyszłości. A jednak kochałem Cię i nie zmieniłbym ani jednego dnia. A gdybym, jakimś cudem, mógł wrócić w przeszłość i od nowa zdobywać Twoje uczucie, zrobiłbym to tak samo, nawet wiedząc, jak się to skończy. Jesteś światłem mego życia i miłością mojego serca. Żegnaj, Pahtai. Niechaj Twe ścieżki będą jasne, a Twa dusza zazna wiele radości.” List wypadł jej z rąk i upadł na podłogę. Pudri pospiesznie podszedł do niej i objął ją szczupłym ramieniem. – Weź tę broszkę, pani! Potrząsnęła głową. – On umrze. – Tak – przyznał Ventryjczyk. – Kazał mi jednak namówić cię, żebyś wzięła tę broszę. Bardzo tego pragnął. Nie odmawiaj! – Wezmę tę broszkę – powiedziała poważnie – a kiedy umrze, ja umrę razem z nim. Druss siedział w prawie pustym obozie i obserwował szturm na mury. Z tej odległości atakujący wyglądali jak owady pnące się po drabinach. Widział spadające z nich ciała, słyszał

granie rogów, a czasem przeraźliwe wrzaski przynoszone przez wiatr. Sieben został przy nim. – Pierwszy raz widzę, żebyś nie brał udziału w walce, Druss. Czyżbyś łagodniał na stare lata? Druss nie odpowiedział. Wyblakłymi oczami przyglądał się murom i dostrzegł sączące się spod nich smugi dymu. Zgromadzone w tunelu drewno i chrust paliły się i niebawem fundamenty miały się zawalić. Kiedy dym zgęstniał, oblegający wycofali się i czekali. Na równinie zapadła cisza. Czas płynął wolno. Dym zgęstniał jeszcze bardziej, a potem zniknął. Nic się nie stało. Druss chwycił topór i wstał. Sieben też się podniósł. – Nie udało się – orzekł poeta. – Zaczekaj chwilę – odparł rębacz i ruszył naprzód. Przyjaciel poszedł za nim. Trzydzieści jardów od muru Gorben stał wraz ze swoimi oficerami. Nikt się nie odezwał. Nagle na murze pojawiła się zygzakowata linia, czarna jak pajęcza noga. Potem dał się słyszeć głośny trzask. Szczelina poszerzyła się i z pobliskiej wieży oderwał się ogromny fragment muru, by z łoskotem roztrzaskać się na skałach u podnóża. Druss zobaczył, że obrońcy wycofują się z muru. Pojawiło się drugie pęknięcie, a potem następne. Wielki kawał muru rozsypał się i wysoka baszta runęła, padając na gruzy i wzbijając ogromną chmurę gęstego pyłu. Gorben zakrył usta płaszczem i zaczekał, aż opadnie kurz. Tam, gdzie przed chwilą wznosił się wysoki mur, teraz zostały tylko poszarpane ruiny, przypominające połamane zęby olbrzyma. Zagrały rogi. Czarne szeregi Nieśmiertelnych ruszyły naprzód. Gorben rzekł do Drussa: – Dołączysz do nich? Druss pokręcił głową. – Nie lubię rzezi – odparł. Dziedziniec był usłany trupami i zalany kałużami krwi. Michanek spojrzał w prawo, gdzie leżał na plecach jego brat, Narin, z włócznią w piersi, patrząc niewidzącymi oczami w czerwone niebo. Zachodzi słońce, pomyślał Michanek. Krew płynęła mu z rany na skroni i czuł, jak ścieka po szyi. Bolały go plecy i przy każdym ruchu czuł strzałę, która utkwiła mu w mięśniach nad lewą łopatką. Nie był w stanie utrzymać ciężkiej tarczy i dawno już z niej zrezygnował. Rękojeść jego miecza była śliska od krwi. Po lewej ktoś jęknął. Był to jego kuzyn Shurpac, który miał okropną ranę brzucha i usiłował przytrzymać wypływające wnętrzności. Michanek przeniósł spojrzenie na otaczających go nieprzyjacielskich żołnierzy. Cofnęli się i otaczali go szerokim kręgiem. Powoli się obrócił. Był ostatnim zdolnym do walki Naashanitą. Mierząc gniewnym spojrzeniem Nieśmiertelnych, rzucił im wyzwanie. – Co z wami? Boicie się naashanickiej stali?

Nie poruszyli się. Michanek zachwiał się i prawie upadł, ale zaraz się wyprostował. Nie czuł już bólu. To był dzień. Podkopany mur runął, zabijając kilku jego ludzi, lecz pozostali przegrupowali się i Michanek był z nich dumny. Żaden nie próbował się poddać. Wycofali się na drugą linię obrony i powitali Ventryjczyków strzałami, włóczniami, a nawet kamieniami. Jednak tamtych było zbyt wielu i nie dało się utrzymać pozycji. Michanek poprowadził ostatnich pięćdziesięciu wojowników do kasztelu, ale wróg odciął im drogę i zepchnął w boczną uliczkę, wiodącą na dziedziniec dawnego domu Kabucheka. Na co oni czekają? Natychmiast samo odpowiedział sobie na to pytanie. „Czekają aż umrzesz.” Na skraju kręgu dostrzegł jakieś zamieszanie. Żołnierze rozstąpili się przed Gorbenem, okrytym teraz płaszczem ze złotogłowiu, z cesarską koroną na głowie. Ventryjczyk wyglądał imponująco. Obok niego szedł rębacz, mąż Pahtai. – Chcesz następnego pojedynku... milordzie? – zawołał Michanek. Gwałtownie zakaszlał i krew popłynęła mu z ust. – Rzuć miecz, człowieku. Już po wszystkim! – rzekł Gorben. – Rozumiem, że chcesz się poddać? – spytał Michanek. – Jeśli nie, pozwól mi walczyć z twoim mistrzem! Gorben spojrzał na rębacza, który skinął głową i wystąpił naprzód. Michanek przygotował się do odparcia ataku, ale nie mógł się skupić. Wspominał ten dzień, który spędził przy wodospadzie z Pahtai. Splotła wianek z lilii wodnych, który włożyła mu na głowę. Kwiaty były mokre i chłodne, czuł je teraz... „Nie. Walcz! Wygraj!” Podniósł głowę. Rębacz wydawał się teraz olbrzymem, górującym nad nim, i Michanek zrozumiał, że osunął się na kolana. – Nie! – powiedział z trudem. – Nie umrę na klęczkach. Pochylił się i spróbował wstać, ale znów upadł. Dwie silne dłonie chwyciły go za ramiona, podniosły go i spojrzał w jasne oczy Drussa. – Wiedziałem... że... przyjdziesz – powiedział. Druss zaniósł umierającego wojownika do marmurowej ławki w otaczającym dziedziniec murze i delikatnie położył go na zimnym kamieniu. Jakiś Nieśmiertelny zdjął płaszcz, zwinął go i podłożył pod głowę naashanickiego generała. Michanek spojrzał na ciemniejące niebo, a potem odwrócił głowę. Druss klęczał przy nim, a dalej czekali Nieśmiertelni. Na rozkaz Gorbena wyjęli miecze i unieśli je w górę, oddając honory wrogowi.

– Drussie! Drussie! – Jestem tu. – Bądź... dla niej... dobry. Michanek nie usłyszał już odpowiedzi. Siedział na trawie przy wodospadzie i czuł na skroniach zimne płatki wodnych lilii. Nie splądrowano Reshy ani nie urządzono rzezi mieszkańców. Nieśmiertelni patrolowali miasto,

najpierw

wkroczywszy

do

centrum

przy

aplauzie

tłumów,

wymachujących

chorągiewkami i sypiących kwiaty pod nogi żołnierzy. W ciągu pierwszych kilku godzin miały miejsce sporadyczne akty przemocy, gdy rozgniewani mieszkańcy gromadnie ścigali Ventryjczyków oskarżonych o współpracę z naashanickimi najeźdźcami. Gorben kazał rozproszyć te gromadki, obiecując sprawiedliwe procesy i karę dla wszystkich winnych zdrady. Zabitych żołnierzy pochowano w dwóch zbiorowych grobach za murami miasta i na mogile Ventryjczyków cesarz kazał postawić pomnik – ogromnego kamiennego lwa z imionami wszystkich poległych wyrytymi na cokole. Na grobie Naashanitów nie miało być żadnego nagrobka. Jednakże ciało Michanka złożono w mauzoleum poległych opodal wielkiego pałacu, który wznosił się jak korona w samym środku Reshy. Sprowadzono żywność dla mieszkańców miasta i budowniczowie przystąpili do pracy, burząc zapory ograniczające dopływ wody, naprawiając mury oraz sklepy i domy uszkodzone w ciągu ostatnich trzech miesięcy przez wystrzeliwane z balist kamienie. Druss nie interesował się tym, co działo się w mieście. Dzień za dniem siedział przy łożu Roweny, trzymając jej zimną, białą dłoń. Po śmierci Michanka Druss odszukał jego dom, dzięki wskazówkom naashanickiego żołnierza, który przeżył ostatni szturm. Z Siebenem i Eskodasem pobiegli ulicami miasta, aż dotarli do domu na wzgórzu, otoczonego pięknym ogrodem. Ujrzeli w nim małego człowieczka, płaczącego przy sztucznej sadzawce. Druss złapał go za wełnianą koszulę i szarpnięciem postawił na nogi. – Gdzie ona jest? – zapytał. – Ona nie żyje – zaszlochał mężczyzna, lejąc łzy. – Zażyła truciznę. Kapłan czuwa przy jej ciele. Wskazał na dom i znów zaczął płakać. Druss puścił go i pobiegł do domu, a potem po krętych schodach. Pierwsze trzy pokoje były puste, ale w czwartym znalazł siedzącego przy łożu kapłana Pashtar Sena. – Bogowie, nie! – krzyknął Druss na widok nieruchomej postaci Roweny, jej poszarzałej twarzy i zamkniętych oczu. Kapłan obrzucił go zmęczonym spojrzeniem. – Nic nie mów – rzekł słabym i ledwie słyszalnym głosem. – Posłałem po... przyjaciela. I potrzebuję wszystkich sił, żeby utrzymać ją przy życiu.

Zamknął oczy. Nie znajdując słów, Druss stanął po drugiej stronie łóżka i spojrzał na kobietę, którą kochał od tak dawna. Minęło siedem lat, od kiedy widział ją ostatni raz, i jej uroda raniła mu serce stalowymi pazurami. Z trudem przełknął ślinę i usiadł obok łóżka. Śmiertelnie znużony kapłan trzymał Rowenę za rękę. Pot spływał mu po twarzy, tworząc szare zacieki na policzkach. Kiedy Sieben i Eskodas weszli do pokoju, Druss gestem kazał im milczeć. Usiedli i czekali. Minęła prawie godzina, zanim przybył jeszcze jeden człowiek: łysy i krępy, o okrągłej, czerwonej twarzy i komicznie odstających uszach. Miał na sobie długą białą tunikę, a na ramieniu duży skórzany worek, zawieszony na szamerowanym złotem pasku. Nie mówiąc słowa do obecnych, podszedł do łoża i dotknął palcami szyi Roweny. Kapłan Pashtar Sena otworzył oczy. – Zażyła korzeń snu, Shalitarze – powiedział. Łysy kiwnął głową. – Kiedy? – Trzy godziny temu, a chociaż starałem się nie dopuścić, by trucizna rozeszła się z krwią, niewielka ilość dostała się do układu limfatycznego. Shalitar zacmokał z przejęciem i sięgnął do skórzanej torby. – Niech któryś z was przyniesie wodę – polecił. Eskodas wstał i opuścił komnatę, a po chwili wrócił z dzbanem pełnym wody. Shalitar kazał mu stanąć przy wezgłowiu, a potem wyjął z worka paczuszkę jakiegoś proszku, który wsypał do dzbana. Woda spieniła się, a potem wyklarowała. Ponownie sięgnąwszy do torby, wyjął długą, szarą rurkę i lejek. Potem rozchylił Rowenie usta. – Co robisz? – wybuchnął Druss, łapiąc go za rękę. Lekarz odparł spokojnie: – Musimy wprowadzić ten roztwór do jej żołądka. Jak widzisz, ona nie może pić, więc zamierzam wsunąć tę rurkę do jej gardła i wlać płyn przez lejek. To delikatna operacja, bo można zalać płuca. Nie zdołam tego zrobić ze złamaną ręką. Druss puścił go i z niepokojem patrzył w milczeniu, jak lekarz wsuwa rurkę do gardła nieprzytomnej. Shalitar przytrzymał lejek i kazał Eskodasowi wlewać płyn. Kiedy połowa zawartości dzbanka znikła, Shalitar kciukiem oraz palcem wskazującym ścisnął rurkę i wyjął ją. Klęknąwszy na łóżku, przyłożył ucho do piersi Roweny. – Serce bije bardzo wolno – rzekł – i słabo. Rok temu wyleczyłem ją, gdy zachorowała podczas zarazy. O mało wówczas nie umarła i choroba pozostawiła swe piętno. Ma słabe serce. – Odwrócił się do pozostałych. – Teraz wyjdźcie, gdyż muszę podtrzymać krążenie, a w tym celu trzeba wetrzeć olejek w jej nogi, plecy i ramiona.

– Ja stąd nie wyjdę – rzekł Druss. – Panie, ta dama jest wdową po lordzie Michanku. Jest tu powszechnie lubiana, chociaż poślubiła Naashanitę. Nie przystoi, by ktoś oglądał ją nagą, i każdy, kto zechciałby ją w ten sposób znieważyć, nie przeżyje dnia. – Jestem jej mężem – powiedział Druss. – Inni mogą wyjść. Ja zostanę. Shalitar potarł brodę, ale nie miał ochoty dłużej się spierać. Kapłan Pashtar Sena położył dłoń na jego ramieniu. – To długa historia, przyjacielu, ale on mówi prawdę. Teraz staraj się najlepiej jak potrafisz. – Moje najlepsze starania mogą nie wystarczyć – mruknął Shalitar. Minęły trzy dni. Druss niewiele jadł i spał przy łóżku Roweny. Jej stan nie ulegał zmianie i Shalitar zaczynał tracić nadzieję. Rankiem czwartego dnia wrócił kapłan Pashtar Sena. – Trucizna znikła z jej ciała – rzekł Shalitar – ale chora nie ocknęła się. Kapłan ze smutkiem pokiwał głową. – Kiedy przybyłem tu poprzednio, właśnie zapadała w śpiączkę i zdążyłem jeszcze dotknąć jej ducha. Umykał przede mną. Ona nie chciała żyć. – Dlaczego? – zapytał Druss. – Dlaczego pragnęła umrzeć? Kapłan wzruszył ramionami. – To wrażliwa istota. Najpierw kochała ciebie, w waszym dalekim kraju, i nosiła sobie tę miłość jak tarczę broniącą ją przed przerażającą rzeczywistością. Wiedziała, że jej szukasz, była gotowa czekać. Jej talent rozwijał się zdumiewająco szybko i zaczął ją zabijać. Shalitar z dwoma innymi uratowali jej życie, zamykając drzwi do jej daru, lecz robiąc to, pozbawili ją także pamięci. Ocknęła się tutaj, w domu Michanka. On był dobrym człowiekiem, Drussie, i kochał ją – równie mocno jak ty. Pielęgnował ją w chorobie i zdobył jej serce. Jednak nie wyjawił jej największego sekretu – że ona, jako wieszczka, przepowiedziała jego śmierć w rok po ślubie z ukochaną. Żyli razem przez kilka lat, a potem zachorowała na zarazę. Będąc chora i nie pamiętając tego, co wiedziała jako wieszczka, zapytała Michanka, dlaczego jej nie poślubił. On obawiał się o jej życie i sądził, że małżeństwo ją uzdrowi. Może miał rację. Teraz dochodzimy do zdobycia Reshy. Michanek zostawił jej pewien dar... Ten dar – powiedział kapłan, podając Drussowi broszkę. Druss wziął delikatną ozdobę w swoją wielką dłoń i zacisnął palce. – Ja ją zrobiłem – rzekł. – Wydaje mi się, że to było wieki temu. – Michanek wiedział, że ta ozdoba jest kluczem, który otworzy drzwi do zapomnianych wspomnień. Zapewne sądził, że odzyskawszy pamięć, Rowena łatwiej pogodzi się z jego śmiercią. Wierzył, że jeśli przypomni sobie ciebie, a ty wciąż ją kochasz, będzie bezpieczna.

Pomylił się, gdyż kiedy dotknęła broszy, ogarnęło ją straszliwe poczucie winy. To ona poprosiła Michanka, żeby ją poślubił, przez co – jak teraz zrozumiała – spowodowała jego śmierć. Ona widziała cię, Drussie, przed domem Kabucheka i uciekła, bojąc się wspomnień z przeszłości, obawiając się utracić świeżo znalezione szczęście. Teraz uznała się za zdrajczynię, dziwkę i morderczynię. – To wszystko nie jej wina – rzekł Druss. – Jak mogła się o to winić? Kapłan uśmiechnął się, a Shalitar powiedział: – Każda śmierć wywołuje poczucie winy, Drussie. Syn umiera na zarazę i matka obwinia się o to, że nie zabrała dziecka w jakieś bezpieczne miejsce przed wybuchem plagi. Mężczyzna upadnie i zabije się, a jego żona myśli: „Gdybym tylko poprosiła go, żeby dziś został w domu”. Obwinianie się leży w charakterze dobrych ludzi. Każdej tragedii można by uniknąć, gdybyśmy byli w stanie ją przewidzieć, dlatego się obwiniamy. W przypadku Roweny to poczucie winy było zbyt przytłaczające. – Co mogę zrobić? – zapytał rębacz. – Nic. Musimy mieć nadzieję, że ona powróci. Kapłan Pashtar Sena jakby chciał coś powiedzieć, ale zmilczał i podszedł do okna. Druss dostrzegł jego wahanie. – Mów – rzekł. – Co chciałeś powiedzieć? – Nieważne – odparł cicho zapytany. – Pozwól, że sam osądzę, jeśli to dotyczy Roweny. Kapłan usiadł i przetarł zmęczone oczy. – Ona pozostaje – rzekł w końcu – między życiem a śmiercią. Jej duch unosi się w Dolinie Umarłych. Może gdybyśmy zdołali znaleźć jakiegoś czarodzieja, zdołałby posłać za nią ducha, który przyprowadziłby ją do domu. – Rozłożył ręce. – Ja jednak nie wiem, gdzie szukać takiego mężczyzny czy kobiety. I nie sądzę, żebyśmy mieli czas na poszukiwania. – A co z twoim talentem? – zapytał Druss. – Wydaje się, że znasz to miejsce. Mężczyzna odwrócił oczy. – Ja... mam dar, ale brak mi odwagi. To straszne miejsce. – I dodał z wymuszonym uśmiechem: – Jestem tchórzem, Drussie. Mógłbym tam umrzeć. To nie jest miejsce dla ludzi słabego ducha. – A więc poślij tam mnie. Ja je znajdę. – Nie miałbyś szans. Mówimy o... królestwie czarnej magii i demonów. Byłbyś wobec nich bezbronny, Drussie. Pokonałyby cię. – Ale mógłbyś mnie tam wysłać? – To nie miałoby sensu. Byłoby szaleństwem.

Druss zwrócił się do Shalitara. – Co się z nią stanie, jeśli nic nie zrobimy? – Pozostał jej dzień... może dwa. Już zaczyna gasnąć. – A zatem nie mamy wyboru, kapłanie – rzekł Druss, podnosząc się i stając przed nim. – Powiedz mi, jak dotrzeć do tej Doliny. – Musisz umrzeć – szepnął kapłan. Szara mgła kłębiła się, chociaż nie wiał nawet najsłabszy wietrzyk, a wszędzie wokół niego upiornym echem odbijały się niesamowite dźwięki. Kapłan zniknął i Druss został sam. Sam? Wokół niego we mgle poruszały się cienie, jedne ogromne, inne małe i wijące się. „Trzymaj się ścieżki” – powiedział kapłan. – „Idź przez mgłę. Pod żadnym pozorem nie schodź z drogi.” Druss zerknął pod nogi. Droga była gładka i szara, jakby zrobiona ze stopionego kamienia. Mgła przywierała do jej równej nawierzchni, unosząc się i wijąc zimnymi mackami, które owijały się wokół jego łydek i kolan. Z boku usłyszał kobiecy głos. Przystanął i spojrzał w prawo. Jakaś ciemnowłosa kobieta, jeszcze prawie dziecko, siedziała z szeroko rozłożonymi nogami na kamieniu, prawą dłonią gładząc się po udzie. Oblizała wargi i odchyliła głowę. – Chodź do mnie! – zachęciła. – Chodź! Druss pokręcił głowę. – Nie mam czasu. Zaśmiała się. – Tutaj? Nie masz tu czasu? Śmiała się coraz głośniej i ruszyła do niego, ale zauważył, że nie stanęła mu na drodze. Jej oczy były wielkie i złociste, ale pozbawione źrenic. Zamiast nich miała dwie czarne szparki. Kiedy otworzyła usta, rozwidlony język wysunął się spomiędzy jej warg i Druss dopiero teraz dostrzegł, że jej usta były sinoszare. Zęby miała drobne i ostre. Zignorował ją i poszedł dalej. Jakiś zgarbiony starzec siedział na środku drogi. Druss przystanął. – Którędy, bracie? – zapytał starzec. – Którędy mam iść? Tu jest tyle dróg. – Jest tylko jedna – odparł Druss. – Tyle dróg – powtórzył tamten. Druss poszedł dalej i za plecami usłyszał głos kobiety, która wołała do starca: – Chodź do mnie! Chodź!

Druss nie obejrzał się, lecz po chwili usłyszał przeraźliwy krzyk. Droga biegła dalej przez mgłę, równa i prosta jak strzała. Szli po niej inni ludzie, kroczący raźnie lub wlokący się noga za nogą. Nikt się nie odzywał. Druss mijał ich w milczeniu, zaglądając im w twarze, szukając Roweny. Młoda kobieta chwiejnie zeszła z drogi i upadła na kolana. W mgnieniu oka pokryta łuskami łapa chwyciła ją za płaszcz i szarpnięciem wciągnęła w mgłę. Druss był za daleko, żeby jej pomóc. Zaklął i poszedł dalej. Do drogi dochodziły liczne odgałęzienie i po chwili Druss szedł w gromadzie milczących ludzi, młodych i starych. Mieli puste spojrzenia i zaabsorbowane miny. Wielu z nich schodziło z drogi i znikało we mgle. Rębacz miał wrażenie, że idzie tak już wiele dni. Tutaj nie było czasu, zmęczenia ani głodu. Spoglądając przed siebie, widział nieprzeliczone rzesze dusz podążających spowitą przez mgłę drogą. Ogarnęła go rozpacz. Jak znajdzie ją pośród tak wielu? Gwałtownie odepchnął od siebie tę myśl, koncentrując się na twarzach mijanych osób. „Nigdy do niczego nie dojdziesz”, powiedział sobie, „jeśli będzie przerażała cię wielkość problemu”. Po pewnym czasie Druss zauważył, że droga zaczyna się wznosić. Teraz widział lepiej; mgła zaczęła rzednąć. Z boków nie dochodziły już inne ścieżki, a sama droga miała ponad sto stóp szerokości. Szedł bez końca, przepychając się przez milczący tłum. Potem zobaczył, że droga znów zaczyna rozchodzić się na tuziny bocznych odnóg, wiodących do wylotów mrocznych i groźnych tuneli. Przez rzekę dusz przedzierał się z powrotem mały człowieczek w szacie z szarej, szorstkiej wełny. Na widok Drussa uśmiechnął się. – Idź dalej, synu – powiedział i poklepał go po ramieniu. – Zaczekaj! – zawołał rębacz, gdy tamten go mijał. Brązowa Szata odwrócił się, zaskoczony. Przysunął się do Drussa i odciągnął go na bok. – Pokaż mi dłoń, bracie – rzekł. – Co? – Twoją rękę, prawą. Pokaż mi dłoń! – nalegał tamten. Druss wyciągnął rękę i Brązowa Szata chwycił ją, bacznie oglądając. – Przecież ty jeszcze nie jesteś gotowy odejść, bracie. Jak się tu znalazłeś? – Szukam kogoś. – Aha – odparł tamten z widoczną ulgą. – Jesteś zbolałym sercem. Wielu takich usiłuje przejść na drugą stronę. Czy twoja ukochana umarła? Czy świat źle cię potraktował?

Jakakolwiek jest odpowiedź, bracie, musisz wrócić tam, skąd przybyłeś. Tutaj nie masz czego szukać i możesz zejść z drogi. A wtedy czekają cię wieczyste męki. Wracaj! – Nie mogę. Tutaj jest moja żona. I ona jeszcze żyje – tak jak ja. – Jeżeli nadal żyje, bracie, to nie przeszła przez te bramy, które tam widzisz. Żadna żywa dusza tamtędy nie przejdzie. Nie masz monety. – Wyciągnął dłoń, na której Druss ujrzał jakiś czarny, owalny cień. – Dla Przewoźnika – dodał tamten – za drogę do raju. – Jeśli nie mogła przejść przez te tunele, to gdzie może być? – zapytał Druss. – Nie wiem, bracie. Nigdy nie zszedłem ze ścieżki i nie mam pojęcia, co znajduje się za nią, oprócz tego, że mieszkają tam dusze potępione. Idź do Czwartej Bramy. Zapytaj o brata Domitori. On jest Strażnikiem. Brązowa Szata uśmiechnął się i odszedł. Pochłonął go tłum dusz. Druss dołączył do pochodu i przecisnął się do Czwartej Bramy, przy której stał w milczeniu inny człowiek w brązowej szacie. Był wysoki i barczysty, o smutnych i poważnych oczach. – Czy ty jesteś bratem Domitori? – spytał Druss. Tamten bez słowa skinął głową. – Szukam mojej żony. – Przejdź dalej, bracie. Jeśli ona tam jest, znajdziesz ją. – Ona nie miała monety – rzekł Druss. Mężczyzna ponownie kiwnął głową i wskazał mu wąską i krętą ścieżkę, która pięła się po zboczu niskiego pagórka. – Jest tu wiele takich – rzekł Domitori – za tym wzgórzem. Tam gasną, a kiedy ich ciała przestają walczyć a serca bić, są już gotowi i odchodzą drogą z innymi. Druss ruszył we wskazanym kierunku, lecz Domitori zawołał za nim: – Za tym wzgórzem kończy się droga. Znajdziesz się w Dolinie Umarłych. Lepiej się przygotuj. – Nie mam broni. Domitori podniósł rękę i strumień dusz przestał płynąć przez Bramę. Strażnik podszedł do Drussa. – Tutaj nie ma miejsca na spiż i żelazo, chociaż ujrzysz oręż, który uznasz za miecze i włócznie. To miejsce Ducha, a ludzka dusza może być ze stali lub wody, drewna lub ognia. Przejście za to wzgórze – i powrót stamtąd – będą wymagać odwagi i nie tylko. Wierzysz, synu? – W co? Tamten westchnął. – W Źródło? W siebie? Co jest dla ciebie najdroższe?

– Rowena – moja żona. – A zatem trzymaj się tej miłości, przyjacielu. Obojętnie co się stanie. Czego najbardziej się obawiasz? – Jej utraty. – Czego jeszcze? – Niczego. – Każdy człowiek obawia się czegoś. To twoja słabość. To miejsce potępionych i przeklętych zawsze sprawia, że człowiek staje przed tym, czego najbardziej się boi. Modlę się, żeby poprowadziło cię Źródło. Idź w pokoju, bracie. Domitori wrócił do Bramy i ponownie uniósł rękę. Wrota otwarły się i strumień ludzkich dusz znów ruszył nie kończącym się korowodem. – Ty tchórzliwy skurwysynu! – wybuchnął Sieben. – Powinienem cię zabić! Lekarz Shalitar stanął między poetą a kapłanem Pashtar Sena. – Uspokój się – rzekł. – Ten człowiek przyznał się do braku odwagi i nie musi za to przepraszać. Jedni ludzie są wysocy, inni niscy, jedni dzielni, a inni niezbyt odważni. – Może to prawda – mruknął Sieben – tylko jakie szansę ma Druss w świecie czarów i magii? Powiedz! – Nie wiem – odparł Shalitar. – Ty nie wiesz, ale on wie – rzekł Sieben. – Czytałem o Otchłani, gdyż opisuję ją w wielu moich pieśniach. Rozmawiałem z wróżami i mistykami, którzy podróżowali we mgle. Wszyscy zgodnie twierdzą, że człowiek bez magicznych umiejętności nie ma tam żadnych szans. Czy tak jest, kapłanie? Zapytany kiwnął głową, nie patrząc na poetę. Siedział obok szerokiego łoża, na którym spoczywały nieruchome ciała Drussa i Roweny. Rębacz był blady jak ściana i nie oddychał. – Z czym się tam spotka? – naciskał Sieben. – Mów, człowieku! – Z koszmarami przeszłości – odparł kapłan ledwie słyszalnym głosem. – Na bogów, kapłanie! Powiem ci coś. Jeśli on umrze, to ty też. Druss dotarł na szczyt wzgórza i spojrzał w dolinę. Czarne i uschnięte drzewa odcinały się na tle popielato – szarej ziemi, jak nakreślone węglem. Wokół nic się nie poruszało, oprócz kilku dusz, kręcących się bez celu po dnie doliny. Nieco niżej na zboczu dostrzegł starą kobietę siedzącą na ziemi. Miała pochyloną głowę i skulone ramiona. Druss zszedł do niej. – Szukam mojej żony – powiedział. – Szukasz czegoś więcej – odparła. Przykucnął przy niej.

– Nie, tylko mojej żony. Możesz mi pomóc. Uniosła głowę i nagle zobaczył jej głęboko osadzone oczy, w których płonął złowrogi błysk. – A co mi za to dasz, Drussie? – Skąd znasz moje imię? – zapytał. – Rębacz, Srebrzysty Zabójca, człowiek, który pokonał Bestię Chaosu. Jak mogłabym cię nie znać? No, co możesz mi dać? – A czego chcesz? – Obiecaj mi coś. – Co takiego? – Twój topór. – Nie mam go tu. – Wiem o tym, chłopcze – warknęła. – Jednak kiedy powrócisz, oddasz mi go. – Po co ci on? – Wyjaśnienia nie należą do umowy. Rozejrzyj się wokół, Drussie. Jak odnajdziesz ją w tak krótkim czasie, jaki ci pozostał? – Możesz go sobie wziąć – rzekł. – No, gdzie ona jest? – Musisz przejść przez most. Znajdziesz ją za nim. Tylko że strzeże go groźny wojownik. – Powiedz tylko, jak do niego dojść. Kobieta podniosła leżącą obok laskę, i podpierając się nią, podniosła się z ziemi. – Chodź – powiedziała i ruszyła w kierunku pasma niskich wzgórz. Kiedy szli, Druss zauważył wiele nowych dusz schodzących w dolinę. – Dlaczego tu przychodzą? – zapytał. – Są słabi – odparła. – Ofiary rozpaczy, poczucia winy lub tęsknoty. Przeważnie samobójcy. Przychodzą tu, podczas gdy ich ciała umierają – tak jak Rowena. – Ona nie jest słaba. – Ależ tak. Jest ofiarą miłości – tak samo jak ty. A miłość jest najniebezpieczniejsza dla człowieka. W miłości nie ma siły, Drussie. Ona wysysa siły, pozbawia serca łowcę. – Nie wierzę w to. Zaśmiała się sucho, jakby zagrzechotały kości. – Och, wierzysz – powiedziała. – Ty nie jesteś stworzony do miłości, Drussie. Czy to miłość kazała ci skoczyć na pokład pirackiego statku, ciąć i zabijać? Czy to miłość posłała cię na mury Ectanis? I skłaniała cię do walk na arenach Mashrapuru? – Zatrzymała się i spojrzała mu w twarz. – Czy tak? – Tak. Wszystko robiłem dla Roweny, żeby ją odnaleźć. Kocham ją.

– To nie jest miłość, Drussie, tylko potrzeba. Nie możesz znieść tego, kim jesteś bez niej – dzikusem, zabójcą, brutalem. Przy niej stajesz się zupełnie inny. Możesz korzystać z jej czystości, upajać się nią jak dobrym winem. A wtedy potrafisz dostrzec piękno kwiatu, czuć aromat życia niesiony przez letni wietrzyk. Uważasz, że bez niej nic nie jesteś wart. Odpowiedz mi, rębaczu. Gdyby to naprawdę była miłość, czy nie zależałoby ci jedynie na jej szczęściu? – Tak, oczywiście. I tak jest! – Naprawdę? A więc kiedy okazało się, że ona jest szczęśliwa i żyje z mężczyzną, który ją kocha, jest bogata i bezpieczna, co zrobiłeś? Czy próbowałeś namówić Gorbena, aby oszczędził Michanka? – Gdzie jest ten most? – zapytał. – Niełatwo spojrzeć prawdzie w oczy, co? – nalegała. – Nie umiem dyskutować, kobieto. Wiem tylko, za co gotów jestem zginąć. – Tak, tak. Typowy mężczyzna – zawsze szukasz łatwych rozwiązań, prostych odpowiedzi. Poszła dalej, wspięła się na wzgórze i zatrzymała, oparta na lasce. Druss spojrzał na ziejącą dalej przepaść. Daleko w dole dostrzegł rzekę ognia, z tej odległości podobną do szkarłatnej wstęgi wijącej się przez mroczny parów. Nad wąwozem przerzucono wąski most z czarnych lin i szarych desek. Na samym jego środku stał wojownik w srebrno-czarnym kaftanie, z olbrzymim toporem w dłoniach. – Ona znajduje się po drugiej stronie – powiedziała stara. -Aby do niej dotrzeć, musisz przejść obok strażnika. Poznajesz go? – Nie. – Jeszcze poznasz. Grube czarne liny, na których wisiał most, były przymocowane do ogromnych głazów. Druss ocenił, że drewniane deski tworzące pomost tej konstrukcji mają trzy stopy długości i jeden cal grubości. Wszedł na most, który natychmiast zaczął się kołysać. Nie miał poręczy, których można by się przytrzymać. Druss spojrzał w dół i zakręciło mu się w głowie. Powoli ruszył nad przepaścią, nie odrywając oczu od desek. Przeszedł połowę odległości dzielącej go od wojownika, zanim na niego spojrzał. A wtedy doznał wstrząsu. Mężczyzna uśmiechnął się, błyskając białymi zębami w gąszczu siwo-czarnej brody. – Nie jestem tobą, chłopcze – rzekł. – Jestem tym, kim mogłeś się stać. Druss zmierzył go bacznym spojrzeniem. Mężczyzna był bardzo do niego podobny, tylko starszy, i jego oczy, zimne i wyblakłe, zdawały się skrywać mroczne sekrety. – Ty jesteś Bardan – powiedział Druss. – I jestem z tego dumny. Korzystałem z mojej siły, Drussie. Ludzie drżeli przede mną ze

strachu. Korzystałem z każdej dostępnej przyjemności. Nie byłem taki jak ty – silny ciałem i słaby duchem. Ty wdałeś się w Bressa. – Uważam to za komplement. Nigdy nie chciałem być taki jak ty, zabójca dzieci, gwałciciel kobiet. W tym nie ma siły. – Walczyłem z wieloma. Żaden człowiek nie mógł zarzucić Bardanowi tchórzostwa. Na jaja Shemaka, chłopcze, walczyłem z całymi armiami! – Nadal twierdzę, Że byłeś tchórzem – rzekł Druss. – Najgorszego rodzaju. Jedyną siłę czerpałeś z tego – wskazał topór. – Bez niego jesteś nikim. Bez niego jesteś niczym. Bardan poczerwieniał, a potem zbladł. – Nie potrzebuję go, żeby poradzić sobie z tobą, ty mizerny sukinsynu. Załatwię cię gołymi rękami. – Chyba we śnie – zadrwił Druss. Bardan zrobił taki ruch, jakby chciał odłożyć topór, ale zawahał się. – Nie potrafisz tego zrobić, co? – zadrwił Druss. – Potężny Bardan! Na bogów, pluję na ciebie! Bardan wyprostował się z toporem w garści. – Dlaczego miałbym zostawić mojego jedynego przyjaciela? Nikt inny nie trwał przy mnie przez tyle samotnych lat. I nawet tutaj nieustannie służył mi pomocą. – Pomocą? – odparł Druss. – On cię zniszczył, tak samo jak Cajivaka i wszystkich, którzy przytulili go do piersi. Przecież nie muszę ci tego mówić, dziadku. Wiesz o tym, tylko jesteś zbyt słaby, żeby przyjąć to do wiadomości. – Ja ci pokażę słabość! – ryknął Bardan, skacząc na niego z uniesionym toporem. Most zakołysał się niebezpiecznie, lecz Druss zanurkował pod uniesione ramię Bardana i zadał mu potężny cios w podbródek. Gdy tamten zachwiał się, Druss odbił się i obiema nogami kopnął go w pierś, odrzucając przeciwnika w tył. Bardan wypuścił z ręki topór i zachwiał się na krawędzi mostu. Druss zerwał się i skoczył naprzód. Bardan złapał równowagę, warknął wściekle i stawił mu czoła. Druss ponownie trafił go w szczękę, ale Bardan tylko odchylił się i odpowiedział potężnym ciosem podbródkowym, od którego głowa młodzieńca odskoczyła w tył jak piłka. Następny cios trafił go za ucho i obalił na deski. Przetoczywszy się na bok i uniknąwszy kopniaka, Druss złapał przeciwnika za nogę i poderwał w górę. Wojownik runął na plecy. Gdy Druss wstawał, Bardan zerwał się i oburącz chwycił go za gardło. Most kołysał się szaleńczo. Obaj mężczyźni upadli i potoczyli się ku krawędzi. Druss w ostatniej chwili zahaczył stopą o deski, a Bardan zawisł tuż na skraju przepaści.

Druss wyrwał się z uścisku i zadał silny cios w szczękę przeciwnika. Bardan sapnął, puścił go i runął z mostu. W ostatniej chwili złapał Drussa za ramię, o mało nie ściągając go w otchłań. Wisiał teraz nad rzeką ognia, wyblakłymi oczami spoglądając Drussowi w twarz. – Ach, nieźle walczysz, chłopcze – powiedział cicho. Druss złapał go za kubrak i usiłował wyciągnąć na most. – W końcu pora umierać – rzekł Bardan. – Miałeś rację. To ten topór, zawsze ten topór. Puścił jego ramię i uśmiechnął się. – Puść mnie, chłopcze. To już koniec. – Nie! Niech cię szlag, złap mnie za rękę! – Niechaj sprzyjają ci bogowie, Druss! Bardan przekręcił się i uderzył Drussa w ramię, zrywając chwyt. Most znów się zakołysał i stary wojownik runął w przepaść. Druss patrzył, jak spada, wirując w powietrzu, aż stał się małą plamką, którą pochłonęła rzeka ognia. Uklęknął i spojrzał na topór. Z ostrza uniósł się czerwony dym, tworząc szkarłatną postać o łuskowatej skórze i zwieńczonej rogami głowie. Stwór nie miał nosa, tylko dwie szpary nad ustami podobnymi do rekiniego pyska. – Miałeś rację, Drussie – powiedział przyjaźnie demon. – Był słaby. Tak samo jak Cajivak. I inni. Tylko ty masz dość siły, żeby się mną posługiwać. – Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Demon odchylił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. – Łatwo powiedzieć, śmiertelniku. Spójrz jednak tam. Na końcu mostu stała Bestia Chaosu, ogromna jak góra, Z lśniącymi pazurami i ślepiami płonącymi jak rozżarzone węgle. Druss poczuł, że ogarnia go rozpacz i zamiera w nim serce, gdy demon z topora podszedł bliżej, mówiąc cicho i przyjaźnie: – Czemu się wahasz, człowieku? Czy kiedyście zawiodłem? Czyż na pokładzie okrętu Earin Shada nie odbiłem wymierzonych w ciebie płomieni? Czy nie wyślizgnąłem się z dłoni Cajivaka? Jestem twoim przyjacielem, śmiertelniku. Zawsze nim byłem. Przez długie wieki samotności czekałem na człowieka o twojej sile i determinacji. Z moją pomocą możesz podbić świat. Beze mnie nigdy nie opuścisz tego miejsca, już nigdy nie poczujesz pieszczoty słońca na twarzy. Zaufaj mi, Drussie! Zabij tę bestię, a potem wrócimy do domu. Demon rozwiał się w chmurę dymu, którą wessało ostrze topora. Druss spojrzał na Bestię Chaosu czekającą na końcu mostu. Teraz była jeszcze większa: szerokie bary okryte czarnym futrem, przepastny pysk ociekający śliną. Druss ruszył naprzód, ściskając rękojeść Snagi. Zakręcił młyńca toporem i natychmiast poczuł, że wracają mu siły, a z nimi upajająca nienawiść

i żądza mordu. W ustach zaschło mu na myśl o nadchodzącym starciu, gdy szedł na płomiennookiego niedźwiedzia. Bestia czekała z łapami opuszczonymi wzdłuż boków. Druss miał wrażenie, że w tej gigantycznej postaci skupiło się całe zło świata, wszystkie rozczarowania, gniew, zazdrość i nieprawość. Ten stwór uosabiał wszystkie cierpienia, jakich Druss kiedykolwiek doświadczył. Rębacz zadrżał z wściekłości i z gniewnym rykiem rzucił się naprzód, podnosząc topór do ciosu. Bestia nie poruszyła się. Stała z opuszczonymi łapami i spuszczoną głową. Druss zwolnił. Zabij ją! Zabij! Zabij! Słaniał się na nogach Z żądzy zniszczenia potwora, lecz nagle spojrzał na topór. – Nie! – krzyknął i z całej siły cisnął oręż w powietrze, w mroczną przepaść. Broń migocząc poleciała ku rzece ognia i Druss ujrzał, jak demon umyka z niej, czerniejąc na tle srebrzystego ostrza. Potem topór wpadł w rzekę ognia. Druss ze znużeniem odwrócił się do bestii. Zamiast niej ujrzał Rowenę, samotną i nagą, patrzącą na niego łagodnymi oczami. Jęknął i poszedł ku niej. – Gdzie bestia? – zapytał. – Nie było żadnej bestii, Drussie. Tylko ja. Dlaczego zmieniłeś zdanie i nie zabiłeś mnie? – Ciebie? Nigdy bym cię nie skrzywdził! Wielkie nieba, jak możesz tak myśleć? – Spojrzałeś na mnie z nienawiścią, a potem rzuciłeś się ku mnie z toporem. – Och, Roweno! Zamiast ciebie widziałem demona. Rzucono na mnie czar! Przebacz mi! Podszedł do niej i chciał wziąć ją w ramiona, ale odsunęła się od niego. – Kochałam Michanka – powiedziała. Westchnął i skinął głową. – Wiem. Był dobrym człowiekiem – może nawet wielkim. Byłem z nim, kiedy umierał. Chciał... prosił mnie, żebym był dla ciebie dobry. Nie musiał mi tego mówić. Jesteś dla mnie wszystkim, zawsze byłaś. Bez ciebie życie nie ma dla mnie uroku. I tak długo czekałem na tę chwilę. Wróć ze mną, Roweno. Żyj! – Szukałam go tu – odparła ze łzami w oczach – ale nie mogłam znaleźć. – Odszedł tam, gdzie nie możesz za nim pójść– rzekł Druss. – Chodź do domu. – Jestem teraz żoną i wdową. Gdzie jest mój dom, Drussie? Gdzie? Spuściła głowę i łzy pociekły jej po policzkach. Druss wziął ją w ramiona i przytulił do piersi. – Gdziekolwiek zechcesz mieć dom – szepnął – zbuduję go dla ciebie. Powinien jednak stać tam, gdzie świeci słońce i można słuchać śpiewu ptaków, wdychać zapach kwiatów. To miejsce nie jest dla ciebie i Michanek nie chciałby, żebyś tu została. Kocham cię, Roweno. Jeśli jednak zechcesz żyć beze mnie, pogodzę się z tym. Bylebyś tylko żyła. Wróć ze mną. Porozmawiamy,

kiedy wyjdziemy na słońce. – Nie chcę tu pozostać – odparła, przywierając do niego. – Tylko tak mi go brak. Te słowa raniły mu serce, ale tylko przytulił ją mocniej i ucałował jej włosy. – Wracajmy do domu – powiedział. – Weź mnie za rękę. Druss otworzył oczy i zaczerpnął tchu. Obok spała Rowena. Przez chwilę ogarnął go strach, ale zaraz usłyszał czyjś głos: – Ona żyje. Druss podniósł się i zobaczył staruchę siedzącą na fotelu obok łóżka. – Przyszłaś po topór? Weź go sobie! Zachichotała, suchym i zimnym śmiechem. – Twoja wdzięczność mnie przytłacza, rębaczu. Nie, nie przyszłam po Snagę. Wypędziłeś demona, który tkwił w tej broni. Mimo to odnajdę go. Dobrze się spisałeś, chłopcze. Tyle nienawiści i żądzy mordu, a jednak przezwyciężyłeś je. Jakże skomplikowanym stworzeniem jest człowiek. – Gdzie inni? – zapytał Druss. Chwyciła laskę i podniosła się z fotela. – Twoi przyjaciele śpią. Byli zmęczeni, więc bez trudu zesłałam na nich sen. Powodzenia, Drussie. Życzę wszystkiego najlepszego tobie i twojej pani. Zabierz ją z powrotem w drenańskie góry i ciesz się jej towarzystwem, dopóki możesz. Ma słabe serce i nie dożyje późnej starości. Ty dożyjesz, Drussie. Pociągnęła nosem i przeciągnęła się, aż zatrzeszczały jej kości. – Do czego był ci potrzebny ten demon? – zapytał Druss, gdy szła do drzwi. Odwróciła się w progu. – Gorben kazał wykuć miecz – potężną broń. Zapłaci mi za zaczarowany oręż. A ja zrobię mu taki, Drussie. Zrobię. Z tymi słowami odeszła. Rowena poruszyła się i otworzyła oczy. Słońce przedarło się przez chmury i zalało komnatę swym blaskiem.

Księga czwarta DRUSS LEGENDA [notka] Druss zabrał Rowenę z powrotem do kraju Drenan, gdzie za otrzymane od wdzięcznego Gorbena złoto kupił gospodarstwo wysoko w górach. Przez dwa lata żył tam spokojnie, starając się być kochającym mężem i zwykłym obywatelem. Tymczasem Sieben podróżował po okolicznych krainach, prezentując swoje pieśni i opowieści lordom i dworzanom, rozsławiając imię Drussa na całym kontynencie. Na zaproszenie króla Gothiru Druss wyruszył na północ i walczył w drugiej kampanii przeciw Nadirom, podczas której zaczęto go nazywać Kroczącą Śmiercią. Stał się legendą. W przerwach między wojnami wracał na farmę, lecz po pewnym czasie zawsze wabił go syreni zew wojny i Rowena znów żegnała męża, wyruszającego by walczyć – jak jej obiecywał – ostatni już raz. Wierny Pudri pozostał przy Rowenie. Sieben wciąż wywoływał towarzyskie skandale i zazwyczaj uciekał przed zemstą rozwścieczonych mężów, towarzysząc Drussowi w kolejnych wyprawach. Na wschodzie ventryjski cesarz Gorben, pokonawszy wszystkich wrogów, zwrócił się przeciwko zawzięcie broniącym swej niepodległości Drenanom. Druss skończył czterdzieści pięć lat i znowu obiecał Rowenie, że już nie wyruszy na żadną wojnę w dalekich krajach. Nie wiedział, że tym razem wojna przyjdzie do niego. [tekst] Druss siedział na słońcu, obserwując powoli przesuwające się nad górami chmury i rozmyślając o życiu. Cieszył się miłością Roweny oraz przyjaźnią Siebena, Eskodasa i Bodasena. Jednak większość czterdziestopięcioletniego życia spędził wśród rozlewu krwi i śmierci, krzyków rannych i konających. Westchnął. Człowiek powinien pozostawić po sobie coś więcej niż tylko trupy, pomyślał. Chmury zgęstniały, pogrążając ziemię w cieniu. Trawy na zboczu wzgórza zmatowiały, a barwy polnych kwiatów przyblakły. Zadrżał. Zbierało się na deszcz. Poczuł tępy, artretyczny ból ramienia. – Starzejesz się – powiedział sobie. – Do kogo mówisz, kochanie?

Odwrócił się i uśmiechnął. Rowena usiadła obok niego na drewnianej ławce, obejmując go ramieniem w pasie i kładąc głowę na jego ramieniu. Szeroką dłonią pogładził jej włosy, zauważając pasma siwizny na skroniach. – Mówiłem do siebie. Człowiek zaczyna to robić, kiedy się starzeje. Popatrzyła na jego szeroką twarz i uśmiechnęła się. – Ty nigdy się nie zestarzejesz. Jesteś najsilniejszym człowiekiem na świecie. – Byłem, księżniczko. Kiedyś. – Nonsens. Przecież niedawno w wiosce podniosłeś wysoko nad głowę beczkę piasku. Nikt inny nie potrafił tego zrobić. – To czyni mnie tylko najsilniejszym mężczyzną w wiosce. Rowena odsunęła się od niego i potrząsnęła głową, lecz patrzyła na niego łagodnie, jak zawsze. – Brakuje ci wojen i bitew? – Nie... Jestem tu szczęśliwy. Z tobą. Przy tobie odnajduję spokój duszy. – Czym się więc martwisz? – Te chmury... Przesłaniają słońce. Rzucają cień. A potem znikają. Czy tak jak ja, Roweno? Czy po mnie też nic nie zostanie? – A co chciałbyś po sobie zostawić? – Nie wiem – odparł, odwracając wzrok. – Chciałbyś mieć syna – powiedziała cicho. – Ja też. Jednak nie było nam to pisane. Czy obwiniasz mnie o to? – Nie! Nie! Nigdy. – Objął ją ramionami i przyciągnął do siebie. – Kocham cię. Zawsze cię kochałem. I zawsze będę. Jesteś moją żoną! – Chciałabym dać ci syna – szepnęła. – To nie ma znaczenia. Siedzieli w milczeniu, aż niebo pociemniało i na ziemię upadły pierwsze krople deszczu. Druss wstał, wziął Rowenę na ręce i zaczął schodzić w kierunku odległego, kamiennego domu. – Postaw mnie na ziemi – powiedziała. – Będą cię bolały plecy. – Skądże. Jesteś lekka jak wróbelek. A czyż ja nie jestem najsilniejszym mężczyzną na świecie? Na kominku palił się ogień, a ich ventryjski służący, Pudri, przygotował im grzane wino. Druss posadził Rowenę na szerokim fotelu obitym skórą. – Jesteś czerwony z wysiłku – skarciła go. Uśmiechnął się i nie zaprzeczył. Łamało go w barku, a krzyż bolał jak diabli. Chudy Pudri

uśmiechnął się do nich. – Ależ z was dzieci – rzekł i odmaszerował do kuchni. – Ma rację – powiedział Druss. – Przy tobie wciąż jestem wiejskim chłopcem, stojącym pod Wielkim Dębem z najpiękniejszą kobietą w kraju Drenan. – Nigdy nie byłam piękna – zaprzeczyła Rowena – ale miło mi, że tak mówisz. – Byłaś i jesteś – zapewnił ją. Gdy na zewnątrz zaczęło zmierzchać, płomienie rzucały migotliwe cienie na ściany izby. Rowena zasnęła, a Druss siedział w milczeniu, spoglądając na nią. W ciągu ostatnich trzech lat czterokrotnie straciła przytomność i lekarze ostrzegli go, że jego żona ma słabe serce. Stary wojownik wysłuchał tego bez komentarzy, a jego lodowate, niebieskie oczy nie zdradzały żadnych uczuć. Jednak zaczął się bać. Porzucił wojaczkę i osiadł w górach, wierząc, że jego obecność utrzyma Rowenę przy życiu. I wciąż ją obserwował, nigdy nie pozwalał jej się męczyć, pilnował, żeby dobrze się odżywiała, i nieraz budził się w nocy, żeby sprawdzić jej puls. – Bez niej jestem nikim – wyznał swemu przyjacielowi, poecie Siebenowi, którego dom znajdował się niecałą milę od kamiennego domku Drussa. – Jeśli ona umrze, część mojej duszy umrze razem z nią. – Wiem o tym, stary koniu – odparł Sieben. – Jestem pewien, że księżniczce nic nie będzie. Druss uśmiechnął się. – Dlaczego zrobiłeś z niej księżniczkę? Czy wy, poeci, nie potraficie żyć prawdą? Sieben rozłożył ręce i zachichotał. – Trzeba uwzględniać życzenia słuchaczy. Saga o Drussie Legendzie potrzebowała księżniczki. Kto słuchałby opowieści o człowieku, który wyrąbał sobie toporem drogę przez cały kontynent, aby uratować wiejską dziewczynę? – Dass Legenda? Ee! Nie ma już prawdziwych bohaterów. Tacy jak Egel, Karnak czy Waylander dawno odeszli. To byli herosi, wspaniali mężczyźni o płomiennych oczach. Sieben ryknął śmiechem. – Mówisz tak tylko dlatego, że słyszałeś pieśni sławiące ich czyny. W latach, które nadejdą, ludzie tak samo będą mówili o tobie. O tobie i tym przeklętym toporze. Ten przeklęty topór. Druss zerknął na wiszącą na ścianie broń, której dwa srebrzyste ostrza lśniły w blasku ognia. Snaga Posłaniec, ostrze bez powrotu. Wstał i cicho przeszedł przez komnatę, a potem zdjął oręż z haków. Czarna rękojeść była ciepła i kiedy ją ujął, jak zawsze poczuł przyjemny dreszcz. Niechętnie powiesił topór z powrotem na ścianie.

– Wzywają cię – powiedziała Rowena. Odwrócił się i zobaczył, że zbudziła się i obserwowała go. – Kto mnie wzywa? – Psy wojny. Słyszę ich wycie. Druss zadrżał i odparł z wymuszonym uśmiechem: – Nikt mnie nie woła – rzekł bez przekonania. Rowena umiała przepowiadać przyszłość. – Nadciąga Gorben, Drussie. Jego okręty już wypłynęły w morze. – To nie moja wojna. Nie wiedziałbym, po której stronie mam się opowiedzieć. Milczała chwilę. Potem powiedziała: – Lubiłeś go, prawda? – Jest dobrym cesarzem – a raczej był. Młodym, dumnym i niezwykle odważnym. – Zbyt wielkie znaczenie przypisujesz odwadze. On miał w sobie szaleństwo, którego nie zdołałeś dostrzec. Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiał. – Mówię ci, to nie moja wojna. Mam czterdzieści pięć lat, siwieje mi broda i sztywnieją stawy. Młodzi drenańscy wojownicy poradzą sobie z nim beze mnie. – Będą przy nim Nieśmiertelni – nalegała. – Powiedziałeś kiedyś, że to najlepsi wojownicy na świecie. – Czy pamiętasz każde moje słowo? – Tak – odparła po prostu. Z podwórza dobiegł stukot końskich kopyt. Druss ruszył do drzwi i wyszedł na ganek. Jeździec nosił zbroję drenańskiego oficera – hełm z białą kitą, posrebrzany napierśnik i długi szkarłatny płaszcz. Zsiadł z konia, uwiązał go i skierował się w stronę domu. – Dobry wieczór. Szukam Drussa Rębacza – powiedział, zdejmując hełm i przeczesując palcami jasne, zlepione potem włosy. – Znalazłeś go. – Tak myślałem. Jestem Dun Certak. Przywożę wiadomość od lorda Abalayna. Zapytuje, czy zechciałbyś pojechać na wschód, do naszego obozu w Skeln. – Po co? – Aby dodać otuchy żołnierzom, panie. Jesteś legendą. Legendą. Twoja obecność podniosłaby ich na duchu. – Nie – odparł Druss. – Jestem na to za stary. – Gdzie twoje maniery, Drussie? – zawołała Rowena. – Zaproś tego młodzieńca do środka. Druss odsunął się, a młody oficer wszedł do domku i nisko pokłonił się Rowenie.

– Miło mi panią spotkać, milady. Wiele o tobie słyszałem. – Musiałeś się rozczarować – odparła z przyjaznym uśmiechem. – Słyszałeś o księżniczce, a zobaczyłeś pulchną matronę. – Chce, żebym pojechał do Skeln – rzekł Druss. – Słyszałam. Myślę, że powinieneś tak uczynić. – Nie jestem mówcą – warknął Druss. – Zatem zabierz ze sobą Siebena. To ci dobrze zrobi. Nie masz pojęcia, jakie to irytujące, kiedy tak trzęsiesz się nade mną przez cały dzień. Bądźmy szczerzy, będziesz się świetnie bawił. – Jesteś żonaty? – zapytał Druss Certaka. – Nie, panie. – Bardzo mądrze. Zostaniesz na noc? – Nie, panie. Dziękuję. Muszę zawiadomić innych. Jednak z przyjemnością zobaczę cię w Skeln. Oficer ponownie skłonił się i ruszył do drzwi. – Zostaniesz na kolację – stanowczo oznajmiła Rowena. -Tamci mogą zaczekać jeszcze godzinę na wieści. – Przykro mi, pani, ale... – Daj spokój, Certaku – poradził mu Druss. – I tak nie wygrasz. Oficer uśmiechnął się i rozłożył ręce. – A więc zostanę na kolację – zgodził się. Rankiem następnego dnia Druss z Siebenem pożegnali Rowenę i odjechali na wschód. Machała im ręką i uśmiechała się, aż zniknęli jej z oczu, a potem wróciła do domu, gdzie czekał na nią Pudri. – Nie powinnaś go była odsyłać, pani – rzekł ze smutkiem Ventryjczyk. Rowena z trudem przełknęła ślinę, a potem zalała się łzami. Pudri przysunął się do niej i objął ją chudymi ramionami. – Musiałam. Nie powinien tu być, kiedy przyjdzie czas. – Chciałby tu być. – Pod wieloma względami jest najsilniejszym człowiekiem, jakiego znam. Jednak mam rację. Nie powinien patrzeć, jak umieram. – Będę przy tobie, pani. Będę trzymał cię za rękę. – Powiesz mu, że śmierć przyszła nagle i nie cierpiałam – nawet gdybyś musiał skłamać? – Tak.

Sześć dni później, zmieniwszy tuzin wierzchowców, Certak wpadł galopem do obozu. U podnóża gór Skeln stało w równych rzędach czterysta białych namiotów, a w każdym z nich mieszkało dwunastu żołnierzy. Na okolicznych łąkach pasło się cztery tysiące koni, a pod sześćdziesięcioma żelaznymi kotłami paliły się ogniska. Gdy Certak podjechał do wielkiego namiotu w czerwono-białe pasy, zajmowanego przez generała i jego sztab, w powietrzu unosił się aromatyczny zapach gulaszu. Młody oficer złożył raport, zasalutował i odszedł, aby dołączyć do przyjaciół na północnym krańcu obozu. Zostawiwszy spienionego rumaka pod opieką ordynansa, zdjął hełm i odsunął klapę namiotu. Jego przyjaciele siedzieli w środku, pijąc i grając w kości. Na jego widok przerwali grę. – Certak! – powiedział Orases, uśmiechając się i wstając. – No, jaki on jest? – Kto? – zapytał niewinnie Certak. – Druss, ty wariacie. – Wielki – rzekł Certak, przechodząc obok krępego i jasnowłosego oficera. Rzucił hełm na wąską pryczę i rozpiął paski napierśnika, pozwalając mu upaść na ziemię. Uwolniwszy się od ciężaru zbroi, nabrał tchu i podrapał się po piersi. – Nie daj się prosić, bądź kolegą – powiedział Orases. – Opowiedz nam o nim. – Powiedz mu – zachęcił ciemnooki Diagoras. – Od kiedy odjechałeś, nie przestawał mówić o rębaczu. – To nieprawda – mruknął Orases i zaczerwienił się. – Wszyscy o nim mówiliśmy. Certak poklepał go po plecach i zwichrzył mu włosy. – Nalej mi wina, Orasesie, a potem wam opowiem. Orases postawił na stole dzban trunku i cztery kielichy. Diagoras zwinnie zerwał się z pryczy i przysunął sobie krzesło, stawiając je naprzeciw Certaka, który wyciągnął się na łóżku. Dołączył do nich czwarty mieszkaniec namiotu, Archytas, który wziął od Orasesa kielich lekkiego miodu i szybko opróżnił puchar. – Jak powiedziałem, jest wielki – rzekł Certak. – Nie tak wysoki, jak głoszą opowieści, ale zbudowany jak mały zamek. Czy jest barczysty? No, ma bicepsy tak grube jak twoje uda, Diagorasie. Jest brodaty i ciemnowłosy, chociaż zaczyna już siwieć. Ma niebieskie oczy, którymi zdaje się przeszywać cię na wskroś. – A Rowena? – pytał z zaciekawieniem Orases. – Czy jest tak bajecznie piękna jak głosi poemat? – Nie, ale to bardzo miła starsza pani. Sądzę, że kiedyś była śliczna. Teraz wiek zrobił swoje. Jednakże ma piękne oczy i cudowny uśmiech.

– Czy widziałeś topór? – zapytał Archytas, chudy jak tyczka szlachcic znad lentryjskiej granicy. – Nie. – A pytałeś Drussa o jego bitwy? – zapytał Diagoras. – Oczywiście, że nie, ty głupcze. Może teraz jest tylko farmerem, ale to przecież Druss. Nie wchodzi się do jego domu, żeby wypytywać go, ile zabił smoków. – Smoki nie istnieją – rzekł wyniośle Archytas. Certak potrząsnął głową, spoglądając na niego zmrużonymi oczami. – Tak tylko powiedziałem – rzekł. – W każdym razie, zaprosili mnie, żebym zjadł z nimi kolację, podczas której gwarzyliśmy o koniach i prowadzeniu gospodarstwa. Zapytał mnie o moje zdanie na temat tej wojny i powiedziałem mu, że uważam, że Gorben pożegluje do zatoki Penrac. – Z pewnością – przytaknął Diagoras. – Niekoniecznie. Jeśli to takie pewne, to dlaczego tkwimy tu razem z pięcioma regimentami? – Abalayn jest nadmiernie ostrożny – odparł z uśmiechem Diagoras. – Na tym polega problem z wami, ludźmi z zachodu – rzekł Certak. – Od tak dawna hodujecie konie, że zaczęliście myśleć tak jak one. Przełęcz Skeln jest bramą na sentryjską równinę. Gdyby Gorben ją zajął, zagłodziłby nas przez zimę. Nawiasem mówiąc, pół Vagrii również przymierałoby głodem. – Gorben nie jest głupcem – orzekł Archytas. – Wie, że dwa tysiące ludzi może z powodzeniem obronić się na Skeln. Przełęcz jest zbyt wąska, aby liczebność jego wojsk odgrywała jakąkolwiek rolę. A nie ma tu innej drogi. Penrac wydaje się rozsądniejszym celem. Leży zaledwie trzysta mil od Drenanu, na terenie płaskim jak stół. Tam jego oddziały mogą się rozwinąć i sprawić nam prawdziwy kłopot. – Mało mnie obchodzi, gdzie wyląduje – rzekł Orases – bylebym tylko był dostatecznie blisko, żeby to zobaczyć. Certak i Diagoras wymienili spojrzenia. Obaj walczyli z Sathulisami, więc znali prawdziwe, krwawe oblicze wojny i widzieli kruki wydziobujące oczy martwych przyjaciół. Orases był żółtodziobem, który namówił ojca, by kupił mu patent oficera lansjerów Abalayna, gdy do Drenanu dotarła wieść o nadpływającej flocie inwazyjnej. – A co z królem ogierów? – zapytał Archytas. – Był tam? – Sieben? Tak, przyszedł na kolację. Bardzo się postarzał. Nie sądzę, by kobiety nadal uganiały się za nim. Jest łysy jak jajo i chudy jak patyk. – Myślisz, że Druss zechce walczyć razem z nami? – zapytał Diagoras. – Mielibyśmy o czym

opowiadać dzieciom. – Nie. Nie ma na to ochoty. Jest zmęczony. To po nim widać. Jednak spodobał mi się. Trzeba przyznać, że nie jest chwalipiętą. Twardo stoi na ziemi. Nigdy nie uwierzylibyście, że jest bohaterem tylu pieśni i ballad. Powiadają, że Gorben nie może go zapomnieć. – Może płynie tu z flotą, żeby spotkać się ze swoim przyjacielem – zadrwił Archytas. – Powinniście podsunąć tę myśl generałowi. Moglibyśmy wszyscy wrócić do domów. – To jest myśl – przyznał Certak, skrywając gniew. – Gdyby jednak rozpuszczono regimenty, zostalibyśmy pozbawieni twojego cennego towarzystwa, Archytasie. A to byłaby niepowetowana strata. – Jakoś bym to przeżył – rzekł Diagoras. – Ja też nie musiałbym dzielić namiotu ze stadem jazgotliwych kundli – rzekł Archytas. – Skoro jednak tak trzeba... – No, no – mruknął Diagoras. – Myślisz, że zostaliśmy obrażeni, Certaku? – Nie przez kogoś godnego uwagi – odparł zapytany. – To jest zniewaga – rzekł Archytas, wstając. Nagłe zamieszanie na zewnątrz zapobiegło rodzącemu się dramatowi. Młody żołnierz odsunął klapę i zajrzał do środka. – Zapalono ognie – rzekł. – Ventryjczycy wylądowali w Penrac. Czterej oficerowie zerwali się na równe nogi i zaczęli zakładać zbroje. Zapinając napierśnik, Archytas zwrócił się do Certaka. – To niczego nie zmienia. Chodzi o mój honor. – Nie – odparł Certak. – Chodzi o twoją śmierć. I ta cię nie ominie, pompatyczny wieprzu. Archytas uśmiechnął się posępnie. – Zobaczymy – rzekł. Diagoras opuścił nauszniki hełmu z brązu i zawiązał pasek pod brodą. Konspiracyjnie nachylił się do Archytasa. – Zapamiętaj coś sobie, kozi synu. Jeśli go zabijesz – w co bardzo wątpię – poderżnę ci gardło, kiedy będziesz spał. – Uśmiechnął się uprzejmie i poklepał Archytasa po ramieniu. – Widzisz, ja nie jestem szlachetnie urodzony. W obozie panowało zamieszanie. Na górskich szczytach wzdłuż wybrzeża płonęły ostrzegawcze ognie. Gorben, zgodnie z oczekiwaniami, wylądował na południu. Abalayn czekał tam na niego z dwudziestotysięczną armią. Mimo to najeźdźcy mieli nad nim co najmniej dwukrotną przewagę liczebną. Do Penrac było pięć dni szybkiej jazdy, więc pospiesznie wydawano rozkazy, siodłano konie i zwijano namioty. Gaszono ogniska, ładowano wozy

i żołnierze gorączkowo krzątali się w całym obozie. Do rana u podnóża przełęczy Skeln pozostało tylko sześciuset wojowników, natomiast pozostałe oddziały pomknęły na południe, żeby dołączyć do Abalayna. Earl Delnar, Strażnik Północy, zebrał przed świtem wszystkich swoich żołnierzy. Archytas stał obok niego. – Jak wiecie, Ventryjczycy wylądowali – rzekł Earl. – Mamy tu pozostać na wypadek, gdyby wysłali jakiś oddział na północ. Wiem, że wielu z was wolałoby ruszyć na południe, ale przypomnę wam oczywisty fakt, że ktoś musiał zostać tutaj i pilnować drogi na sentryjską równinę. Wybrano nas. To miejsce nie nadaje się na obóz dla naszego niewielkiego oddziału, więc przeniesiemy się wyżej, na przełęcz. Czy są jakieś pytania? Nie było żadnych, więc Delnar kazał żołnierzom rozejść się, a potem rzekł do Archytasa: – Nie wiem, dlaczego cię tu zostawiono – rzekł. – Powiem ci, że niezbyt cię lubię. Wciąż wszczynasz swary. Moim zdaniem, twoje umiejętności bardziej przydałyby się pod Penrac. No nic, trudno. Jeśli sprawisz mi jakieś kłopoty, pożałujesz. – Rozumiem, lordzie Delnarze – odparł Archytas. – Zrozum także i to: wymagam, żebyś jako mój adiutant starał się jak najlepiej wykonywać obowiązki i dokładnie przekazywał moje rozkazy. Mówiono mi, że jesteś niebywale arogancki. – To krzywdząca opinia. – Być może. Nie sądzę, abyś miał po temu powody, gdyż twój dziad był kupcem i twój tytuł szlachecki liczy sobie zaledwie dwa pokolenia. Kiedy będziesz starszy, przekonasz się, że liczy się tylko to, co człowiek potrafi, a nie to, co zrobił jego ojciec. – Dzięki za radę, milordzie. Zachowam ją w pamięci – rzekł sztywno Archytas. – Wątpię. Nie wiem, co cię gryzie, ale mało mnie to obchodzi. Nie pozostaniemy tu dłużej niż trzy tygodnie, a potem uwolnię się od twego towarzystwa. – Jak pan uważa, milordzie. Delnar odprawił go machnięciem ręki, a potem spojrzał na skraj rosnącego na zachodzie lasu. Spomiędzy drzew wyszli dwaj mężczyźni i miarowym krokiem ruszyli w kierunku obozu. Delnar zacisnął zęby, rozpoznawszy poetę. Ponownie przywołał Archytasa. – Panie? – Widzę tam dwóch nadchodzących ludzi. Wyjdź im na spotkanie i przyprowadź ich do mojego namiotu. – Tak, panie. Czy wiesz, kim oni są? – Ten wysoki to Druss Legenda. Drugim jest poeta Sieben. – Domyślam się, że znasz go bardzo dobrze – rzekł Archytas, ledwie skrywając złośliwy

grymas. – Nie wygląda mi to na armię – orzekł Druss, osłaniając dłonią oczy przed wznoszącym się nad szczytami Skeln słońcem. – Jest ich najwyżej kilkuset. Sieben nie odpowiedział. Był wyczerpany. Przed południem poprzedniego dnia Druss miał już dość jazdy na wysokim ogierze pożyczonym w górach Skoda. Zostawił go u hodowcy w odległym o trzydzieści mil miasteczku i postanowił dotrzeć do Skeln pieszo. Pod wpływem nagłego impulsu, który teraz uważał za przejaw wyjątkowej głupoty, Sieben zgodził się maszerować razem z nim. Zdaje się, że uznał, iż taka przechadzka dobrze mu zrobi. Teraz, chociaż Druss niósł bagaże ich obu, poeta człapał za nim na ostatnich nogach, mając opuchnięte kostki i kolana, z trudem łapiąc oddech. – Wiesz co myślę? – spytał Druss. Sieben potrząsnął głową, patrząc na namioty. – Myślę, że przybyliśmy za późno. Gorben wylądował w Penrac i wojsko tam się udało. No cóż, odbyliśmy przyjemną wycieczkę. Dobrze się czujesz, poeto? Sieben skinął głową, ale twarz miał szarą jak popiół. – Nie wyglądasz najlepiej. Gdybyś nie stał obok mnie pomyślałbym, że nie żyjesz. Widywałem zwłoki w lepszym stanie. Sieben obrzucił go gniewnym spojrzeniem. Na nic więcej nie miał siły. Druss zachichotał. – Odebrało ci mowę, co? Warto było tu przyjechać. Szedł ku nim wysoki, młody oficer, mozolnie omijając błotniste kałuże oraz pamiątki pozostawione w nocy przez pasące się na łące konie. Przystanął przed nimi i skłonił się. – Witamy na Skeln – rzekł. – Czy twój przyjaciel jest chory? – Nie, zawsze tak wygląda – odparł Druss, mierząc żołnierza wzrokiem. Oficer poruszał się zwinnie i raźnie, lecz jego wąskie, zielone oczy i kanciaste rysy twarzy nie przypadły do gustu rębaczowi. – Earl Delnar prosił, żebym zaprowadził was do jego namiotu. Jestem Archytas? A ty? – Druss. A to jest Sieben. Prowadź. Oficer żwawo ruszył po zboczu w górę, a Druss nawet nie usiłował dotrzymać mu kroku. Powoli szedł obok Siebena. Prawdę mówiąc, on też był zmęczony. Maszerowali prawie przez całą noc, gdyż obaj usiłowali sobie dowieść, że są jeszcze młodzi. Delnar odprawił Archytasa, a sam nie podniósł się od składanego stolika, zarzuconego papierami i raportami. Sieben, nie zważając na chłodne przyjęcie, opadł na wąską pryczę. Druss podniósł do ust dzban wina i pociągnął trzy tęgie łyki. – On nie jest tu mile widziany, a więc ty też nie – rzekł Delnar, gdy Druss odstawił dzban. Rębacz otarł usta wierzchem dłoni.

– Gdybym wiedział, że tu jesteś, nie zabrałbym go ze sobą – odparł. – Widzę, że oddziały odeszły. – Tak. Odmaszerowały na południe. Gorben wylądował. Możecie pożyczyć dwa konie, ale chcę, żebyście odjechali przed zachodem słońca. – Przybyłem, żeby ludzie mieli o czym myśleć w oczekiwaniu na wroga – rzekł Druss. – Teraz nie będę im potrzebny. Tak więc odpocznę tu kilka dni, a potem wrócę w góry Skoda. – Powiedziałem, że nie jesteś tu mile widziany – powtórzył Delnar. Rębacz obrzucił go lodowatym spojrzeniem. – Posłuchaj mnie – powiedział najłagodniej jak potrafił. – Wiem co czujesz. Na twoim miejscu czułbym to samo. Jednak nie jestem na twoim miejscu. Jestem Druss. I chodzę tam, gdzie chcę. Jeśli mówię, że tu zostanę, to tak zrobię. Lubię cię, chłopcze. Jeśli jednak wejdziesz mi w drogę, zabiję cię. Delnar kiwnął głową i potarł brodę. Sytuacja wymykała mu się spod kontroli. Miał nadzieję, że Druss odejdzie, ale nie mógł go do tego zmusić. Czyż można sobie wyobrazić coś niedorzeczniejszego od sytuacji, w której earl Północy każe drenańskim wojownikom zaatakować Drussa Legendę? Szczególnie, że ten przybył do obozu na zaproszenie głównodowodzącego. Delnar nie bał się Drussa, ponieważ nie lękał się śmierci. Życie skończyło się dla niego przed sześcioma laty. Od tamtego czasu jego żona, Vashti, nawiązywała jeden kompromitujący romans po drugim. Trzy lata temu urodziła mu córkę, śliczne dziecko, które uwielbiał, chociaż powątpiewał w swój udział w jego poczęciu. Wkrótce potem Vashti uciekła od niego do stolicy, pozostawiając dziecko w Delnoch. Earl słyszał, że jego żona żyje teraz z ventryjskim kupcem w bogatej zachodniej dzielnicy miasta. Głęboko zaczerpnął tchu, uspokoił się i spojrzał Drussowi w oczy. – A zatem zostań – rzekł. – Tylko trzymaj go z daleka ode mnie. Druss kiwnął głową. Zerknął na Siebena. Poeta spał. – To nigdy nie powinno się zdarzyć – powiedział Delnar. – Tak bywa – odparł Druss. – Sieben zawsze miał słabość do pięknych kobiet. – Nie powinienem go nienawidzić, ale był pierwszym, o którym się dowiedziałem. To on zniszczył moje sny. Rozumiesz? – Odjedziemy jutro – rzekł ze znużeniem Druss. – Teraz jednak przejdźmy się na przełęcz. Muszę odetchnąć. Earl wstał, założył hełm i czerwony płaszcz, po czym obaj przeszli przez obóz i po stromym, skalistym zboczu wspięli się do zwężenia przełęczy. Ten miał prawie milę długości i zaledwie czterdzieści kroków szerokości na środku, gdzie stok łagodnie opadał do wijącego się po dnie

doliny strumienia, spływającego do odległego o trzy mile morza. Z wylotu przełęczy, między poszarpanymi szczytami, widać było złociście i niebiesko migoczące w promieniach słońca morze. Świeży wschodni wietrzyk chłodził Drussowi twarz. – Dogodne miejsce do obrony – orzekł rębacz, spoglądając na przełęcz. – Atakujące oddziały musiałyby zacieśnić szeregi i nie byłyby w stanie wykorzystać przewagi liczebnej. – W dodatku musieliby atakować pod górę – dodał Delnar. – Myślę, że Abalayn miał nadzieję, iż Gorben wyląduje tutaj. Moglibyśmy unieruchomić go w zatoce. Zagłodzilibyśmy jego wojska, a nasza flota nękałaby jego okręty. – On jest na to za sprytny – odparł Druss. – Nie znajdziesz chytrzejszego wojownika. – Lubiłeś go? – Wobec mnie zawsze postępował uczciwie – powiedział Druss, starając się mówić obojętnym tonem. Delnar pokiwał głową. – Powiadają, że stał się tyranem. Druss wzruszył ramionami. – Kiedyś powiedział mi, że to przekleństwo władców. – Miał racje – mruknął Delnar. – Czy wiesz, że twój przyjaciel Bodasen nadal jest jednym z jego najlepszych generałów? – Wcale w to nie wątpię. Był lojalnym człowiekiem i niezłym strategiem. – Sądzę, że nie żałujesz, że ominie cię ta bitwa, przyjacielu – skomentował earl. Druss skinął głową. – Przyznaję, że mile wspominam te czasy, kiedy służyłem w szeregach Nieśmiertelnych. I mam wśród nich wielu przyjaciół. Masz jednak rację, nie chciałbym stanąć naprzeciw Bodasena. Walczyliśmy razem i kocham go jak brata. – Wracajmy. Każę przygotować wam coś do zjedzenia. Earl zasalutował wartownikowi u wylotu przełęczy i obaj weszli po zboczu do obozu. Delnar zaprowadził gościa do dużego białego namiotu, podniósł klapę i przepuścił Drussa przodem. W środku siedzieli czterej mężczyźni. Zerwali się na równe nogi na widok wchodzącego za Drussem earla. – Spocznij – rzekł Delnar. – To Druss, mój stary przyjaciel. Zostanie z nami przez jakiś czas. Sądzę, że powitacie go z przyjemnością. Zwrócił się do rębacza. – Zdaje się, że już znasz Certaka i Archytasa. Ten czarnobrody rozpustnik to Diagoras. Szeroki i przyjazny uśmiech oraz świadczący o poczuciu humoru błysk w oczach Diagorasa spodobały się Drussowi. Ponadto młodzieniec miał w sobie coś, co imponuje podwładnym,

i Druss zrozumiał, że ma przed sobą urodzonego żołnierza. – Miło mi cię spotkać, panie. Wiele o tobie słyszeliśmy. – A to jest Orases – rzekł Certak. – Jest tu nowy. Pochodzi z Drenanu. Druss uścisnął dłoń młodego oficera, rejestrując w pamięci początki brzuszka i miękkość ręki. Orases sprawiał wrażenie miłego młodzieńca, lecz w porównaniu z Diagorasem i Certakiem wyglądał chłopięco i niezgrabnie. – Chciałbyś coś zjeść? – zapytał Diagoras, kiedy earl odszedł. – Oczywiście – mruknął Druss. – Mój żołądek myśli, że poderżnięto mi gardło. – Przyniosę – rzucił pospiesznie Orases. – Myślę, że on cię podziwia – orzekł Diagoras, kiedy Orases wypadł z namiotu. – To się zdarza – powiedział Druss. – Dlaczego nie zaprosicie mnie, żebym usiadł? Diagoras zachichotał i przysunął krzesło. Druss odwrócił je i usiadł. Pozostali poszli za jego przykładem i napięcie zelżało. Świat staje się coraz młodszy, pomyślał Druss, żałując, że tu przyjechał. – Mogę obejrzeć twój topór, panie? – zapytał Certak. – Oczywiście – odparł Druss, zręcznie wyciągając Snagę z naoliwionego futerału. W jego dłoniach oręż wydawał się lekki jak piórko, ale Certak stęknął, kiedy wziął go od rębacza. – Oto ostrze, które powaliło Ogara Chaosu – szepnął Certak, obracając broń w rękach i zwracając ją właścicielowi. – Wierzysz we wszystko, co usłyszysz? – prychnął Archytas. – Czy tak było naprawdę, Drussie? – spytał Diagoras, zanim Certak zdążył coś powiedzieć. – Owszem. Dawno temu. Chociaż ledwie zdołało go zranić. – Czy to prawda, że chcieli złożyć w ofierze księżniczkę? – zapytał Certak. – Nie. Dwoje dzieci. Lepiej jednak opowiedzcie mi o sobie – zaproponował Druss. – Dokądkolwiek pójdę, ludzie zawsze zadają mi te same pytania, a to mnie nudzi. – Jeśli to cię tak nudzi – rzekł Archytas – to czemu na wszystkie wyprawy zabierasz poetę? – Co masz na myśli? – Po prostu, że to dziwne, iż takiemu skromnemu człowiekowi jak ty zawsze towarzyszy poeta. Chociaż okazał się niezwykle przydatny. – Przydatny? – Przecież cię wykreował, prawda? Stworzył Drussa Legendę. Przyniósł ci sławę i fortunę. Może w takim towarzystwie każdy wojownik mógłby stać się sławny? – Pewnie masz rację – rzekł Druss. – W swoim czasie znałem wielu ludzi, których czyny zostały zapomniane, choć zasługiwały na upamiętnienie w pieśni czy opowieści. Nigdy się nad

tym nie zastanawiałem. – Jak bardzo przesadził Sieben w tych sagach? – dopytywał się Archytas. – Och, zamknij się – warknął Diagoras. – Nie – powiedział Druss, unosząc rękę. – Nie masz pojęcia, jak celne jest to pytanie. Ludzie zawsze pytają mnie o te opowieści i kiedy mówię im, że są... powiedzmy przesadzone, nie chcą mi wierzyć. Jednak to prawda. Te opowieści nie mówią o mnie. Są oparte na prawdziwych wydarzeniach, ale bardzo się rozrosły. Ja byłem nasionkiem, a one są drzewem. Nigdy w życiu nie spotkałem żadnej księżniczki. Teraz odpowiem na twoje pierwsze pytanie. Nigdy nie zabierałem Siebena na żadną z moich wypraw. On po prostu jechał ze mną. Myślę, że nudził się i chciał zwiedzić świat. – A zabiłeś wilkołaka w górach Pelucidu? – spytał Certak. – Nie. Po prostu zabiłem mnóstwo ludzi w wielu bitwach. – Czemu więc pozwalasz, by śpiewano te pieśni? – zapytał Archytas. – Zabroniłbym, gdybym mógł – powiedział mu Druss. – Pierwsze lata po powrocie zza morza były dla mnie koszmarem. Potem przyzwyczaiłem się. Ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć. Prawda ich nie interesuje. Ludzie potrzebują bohaterów, a jeśli ich nie mają, wymyślają ich. Orases wrócił z miską gulaszu i bochenkiem razowego chleba. – Ominęło mnie coś? – zapytał. – Niespecjalnie – odparł Druss. – Tak sobie gawędziliśmy. – Druss mówił nam, że jego legenda to same łgarstwa – rzekł Archytas. – To niezwykle odkrywcze. Druss zaśmiał się ze szczerym rozbawieniem i potrząsnął głową. – Widzicie – powiedział do Diagorasa i Certaka. – Ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć, i słyszą tylko to, co zamierzają usłyszeć. – Zerknął na siedzącego z zaciśniętymi ustami Archytasa. – Chłopcze, kiedyś twoja krew już plamiłaby ściany tego namiotu. Tylko że wtedy byłem młody i uparty. Teraz nie sprawia mi przyjemności zabijanie szczeniaków. Nadal jednak jestem Drussem i mówię ci, żebyś od tej pory uważał, co do mnie mówisz. Archytas uśmiechnął się krzywo. – Nie będziesz mnie pouczał, stary – rzekł. – Myślę... Druss błyskawicznie poderwał się i uderzył go w twarz. Archytas przeleciał przez krzesło i z jękiem padł na ziemię, brocząc krwią z rozbitego nosa. – Nie, nie myślisz – rzekł Druss. – A teraz daj mi ten gulasz, Orasesie. Chyba zaczyna stygnąć. – Witamy na Skeln, Drussie – powiedział z szerokim uśmiechem Diagoras.

Druss już od trzech dni przebywał w obozie. Sieben obudził się w namiocie Delnara i zaczął narzekać na bóle w piersiach. Wojskowy lekarz zbadał go i kazał mu odpoczywać. Powiedział Drussowi i Delnarowi, że poeta przeszedł lekki atak serca. – Czy to wygląda groźnie? – zapytał Druss. Lekarz spojrzał na niego poważnie. – Jeśli odpocznie tydzień lub dwa, nic mu nie będzie. Problem polega na tym, że atak może się powtórzyć i jego serce tego nie wytrzyma. On nie jest już młody i podróż tutaj bardzo go zmęczyła. – Rozumiem – powiedział Druss. – Dziękuję. – Zwrócił się do Delnara. – Przykro mi, ale musimy tu zostać. – Nie przejmuj się, przyjacielu – odparł earl, machając ręką. – Mimo tego, co powiedziałem na powitanie, jesteś tu mile widziany. Powiedz mi jednak, co zaszło między tobą a Archytasem? Wygląda tak, jakby góra spadła mu na twarz. – Uderzył nosem w moją dłoń – mruknął Druss. Delnar uśmiechnął się. – Ma przykry charakter. Lepiej na niego uważaj. Jest dostatecznie głupi, żeby rzucić ci wyzwanie. – Nie, nie zrobi tego – odparł Druss. – Może jest głupi, ale nie ma samobójczych skłonności. Nawet szczeniak wie, że powinien uciekać przed wilkiem. Rankiem czwartego dnia, kiedy Druss siedział w namiocie z Siebenem, jeden z wartowników przybiegł do obozu. Po chwili żołnierze zaczęli gorączkowo chwytać za broń. Słysząc zamieszanie, Druss wyszedł na zewnątrz. Błyskawicznie chwycił za płaszcz przebiegającego obok młodego żołnierza, zatrzymując go. – Co się dzieje? – zapytał. – Ventryjczycy nadchodzą! – wrzasnął żołnierz, wyrwał mu się i pobiegł ku przełęczy. Druss zaklął i ruszył za nim. Po chwili stanął na przełęczy i spojrzał na drugą stronę strumienia. Ujrzał długie szeregi żołnierzy Gorbena, stojących z włóczniami w dłoniach na całej szerokości doliny. Na jej środku rozstawiono namiot cesarza, który otaczali zakuci w czarno-srebrne pancerze Nieśmiertelni. Drenańscy żołnierze przemknęli obok Drussa, który powoli podszedł do Delnara. – Mówiłem ci, że on jest sprytny – rzekł rębacz. – Pewnie posłał niewielką część swoich oddziałów do Penrac, wiedząc, że w ten sposób odciągnie naszą armię na południe. – Owszem. I co teraz? – Nie masz wielkiego wyboru. – Racja.

Drenańscy wojownicy ustawili się w trzech szeregach w najwęższym miejscu przełęczy. Ich okrągłe tarcze lśniły w promieniach słońca, a łagodny wietrzyk rozwiewał pawie czuby na hełmach. – Ilu z nich to doświadczeni wojownicy? – zapytał Druss. – Mniej więcej połowa. Ustawiłem ich na przedzie. – Ile czasu minie, zanim jeździec dotrze do Penrac? – Już posłałem gońca. Armia powinna wrócić tu za dziesięć dni. – Myślisz, że tyle wytrzymamy? – Nie. Jednak, jak powiedziałeś, nie mamy wielkiego wyboru. Jak sądzisz, co zrobi Gorben? – Najpierw spróbuje rokowań. Zechce, żebyś się poddał. Lepiej zażądaj kilku godzin do namysłu. Potem pośle Pantyjczyków. To niezdyscyplinowana zgraja, ale walczą jak wcielone diabły. Powinniśmy ich odeprzeć. Ich wiklinowe tarcze i dzidy nie sprostają drenańskim zbrojom. Potem wyśle na nas regularne oddziały... – Nieśmiertelnych? – Tych dopiero na samym końcu, kiedy będziemy znużeni i wykończeni. – Ponura perspektywa – rzekł Delnar. – Cholernie – przyznał Druss. – Zostaniesz z nami, rębaczu? – A myślałeś, że odejdę? Delnar zachichotał. – A czemu nie? Sam chciałbym mieć taką możliwość. Stojący w pierwszym szeregu Diagoras wepchnął miecz do pochwy i otarł spoconą dłoń o czerwony płaszcz. – Sporo ich – mruknął. Obok niego Certak pokiwał głową. – Mało powiedziane. Wygląda na to, że mogliby nas stratować. – Będziemy musieli się poddać, prawda? – szepnął Orases za ich plecami, mrugając oczami, które zalewał mu pot. – Jakoś wydaje mi się to mało prawdopodobne – rzekł Certak. – Chociaż przyznaję, że to kusząca myśl. Jeździec na czarnym rumaku przeprawił się przez strumień i pogalopował ku drenańskim szeregom. Delnar i Druss przeszli między żołnierzami, stanęli i czekali. Jeździec nosił srebrno-czarną zbroję generała Nieśmiertelnych. Ściągnął wodze, zatrzymał wierzchowca przed Drenanami i pochylił się nad łękiem siodła.

– Druss? – zapytał. – To ty? Druss spoglądał na wychudłą twarz, na posiwiałe włosy zaplecione w dwa warkoczyki. – Witaj na przełęczy Skeln, Bodasenie – odparł. – Przykro mi, że cię tu widzę. Miałem zamiar pojechać w góry Skoda, gdy tylko zajmiemy Drenan. Czy Rowena ma się dobrze? – Tak. A ty? – Jak widzisz. Sprawny i zdrowy. Co u ciebie? – Nie narzekam. – A u Siebena? – Śpi w namiocie. – Zawsze wiedział, jak unikać walki – rzekł Bodasen z wymuszonym uśmiechem. – A dojdzie do niej, jeśli zdrowy rozsądek nie przeważy. Ty tutaj dowodzisz? – zapytał Delnara. – Tak. Jakie przynosisz wieści? – Tylko jedną. Jutro rano mój cesarz przejedzie przez tę przełęcz. Uważałby za grzeczność z twojej strony, gdybyś zabrał stąd twoich ludzi. – Rozważę to – powiedział Delnar. – Radziłbym ci dobrze to rozważyć – rzekł Bodasen, obracając konia. – Zobaczymy się, Drussie. Uważaj na siebie! – Ty też. Bodasen popędził rumaka z powrotem, przejechał przez strumień i między szeregami pantyjskich wojowników. Druss skinął na Delnara i odciągnął go na bok, gdzie żołnierze nie mogli słyszeć ich rozmowy. – Nie ma sensu stać tu przez cały dzień i gapić się na nich – powiedział. – Może wycofasz połowę ludzi, a pozostałym każesz przynieść koce i posiłek? – Myślisz, że dziś nie zaatakują? – Nie. Dlaczego mieliby to zrobić? Wiedzą, że nie otrzymamy w nocy posiłków. Do jutra nic się nie zmieni. Druss powoli wrócił do obozu i zajrzał do namiotu poety. Sieben nadal spał. Druss przysunął sobie krzesło, usiadł i patrzył na pobrużdżoną twarz przyjaciela. Potem lekko pogłaskał go po łysej głowie. Sieben otworzył oczy. – Och, to ty – powiedział. – Co to za zamieszanie? – Ventryjczycy zwiedli nas. Stoją po drugiej stronie przełęczy. Sieben cicho zaklął. Druss zachichotał. – Leż sobie tutaj, poeto, a ja wszystko ci opowiem, kiedy już ich przepędzimy.

– Nieśmiertelni też tu są? – zapytał Sieben. – Oczywiście. – Cudownie. A obiecałeś mi miłą wycieczkę. Kilka przemówień. I co tu mamy? Jeszcze jedną wojnę. – Widziałem Bodasena. Dobrze wygląda. – Wspaniale. Może kiedy już nas zabije, napijemy się razem i pogawędzimy o dawnych czasach. – Zbyt poważnie to traktujesz, poeto. Teraz odpocznij, a później każę kilku ludziom zanieść cię na przełęcz. Nie chciałbyś przegapić bitwy, prawda? – Może kazałbyś im, żeby odnieśli mnie w góry Skoda? – Później – zaśmiał się Druss. – No nic, muszę już wracać. Rębacz szybko wspiął się po zboczu i usiadł na głazie u wylotu przełęczy, bacznie spoglądając na obóz wroga. – O czym myślisz? – zapytał Delnar, podchodząc do niego. – Przypomniałem sobie coś, co dawno temu powiedziałem staremu przyjacielowi. – Co takiego? – Jeśli chcesz zwyciężyć, musisz atakować. Bodasen zsiadł z konia klęknął przed cesarzem i przycisnął czoło do ziemi. Potem wstał. Z daleka ventryjski władca wyglądał tak jak zawsze: potężny, czarnobrody i bystrooki. To złudzenie pryskało przy dokładniejszych oględzinach. Jego broda i włosy miały nienaturalny połysk barwiczki, umalowana twarz lśniła niezdrowym rumieńcem, a oczy widziały zdradę w każdym kącie. Jego dworacy, nawet tacy jak Bodasen, którzy służyli mu od wielu lat, wiedzieli, że nigdy nie należy spoglądać mu w oczy, lecz patrzeć na pozłacanego gryfa na jego napierśniku. Nikt nie mógł zbliżyć się do niego z bronią u boku i od wielu lat nikomu nie udzielił prywatnej audiencji. Zawsze nosił zbroję – powiadano, że mają na sobie nawet we śnie. Jego pożywienie najpierw wypróbowywali niewolnicy, a Gorben przywykł nosić skórzane rękawiczki, obawiając się, że ktoś mógłby posmarować złote puchary trucizną. Bodasen czekał, aż cesarz pozwoli mu mówić, ukradkiem zerkając na twarz władcy. Gorben miał ponurą minę. – Czy to był Druss? – zapytał. – Tak, milordzie. – A więc nawet on zwrócił się przeciwko mnie. – Jest Drenaninem, milordzie. – Spierasz się ze mną, Bodasenie?

– Nie, panie. Oczywiście, że nie. – To dobrze. Chcę, żeby przyprowadzono mi Drussa, abym mógł go osądzić. Taka zdrada musi zostać przykładnie ukarana. Rozumiesz? – Tak, panie. – Czy Drenanie zejdą z przełęczy? – Nie sądzę, panie. Jednak szybko utorujemy sobie drogę. Nawet jeśli jest tam Druss. Czy mam rozkazać ludziom, żeby zeszli z linii i rozbili obóz? – Nie. Niech postoją tam jakiś czas. Niech Drenanie zobaczą ich siłę. – Tak, panie. Bodasen wycofał się. – Czy nadal jesteś mi wierny? – zapytał nagle cesarz. Bodasenowi zaschło w ustach. – Jak zawsze, milordzie. – A przecież Druss był twoim przyjacielem. – Chociaż to prawda, panie, dopilnuję, aby przywleczono go do ciebie w kajdanach. Albo przyniesiono jego głowę, jeśli zostanie zabity w bitwie. Cesarz kiwnął głową, a potem zwrócił umalowaną twarz ku przełęczy. – Chcę zobaczyć ich martwych. Wszystkich – szepnął. W chłodnym wietrzyku przedświtu Drenanie sformowali szyki. Każdy wojownik miał owalną tarczę i krótki miecz. Odłożyli szable, gdyż w tłoku długie ostrza byłyby równie niebezpieczne dla stojących w pobliżu towarzyszy, jak dla nacierających nieprzyjaciół. Ludzie byli podenerwowani i nieustannie poprawiali paski napierśników albo nagle odkrywali, że osłaniające ich nogi nagolenniki z brązu są przywiązane zbyt mocno lub za słabo. Pozdejmowali czerwone płaszcze i poukładali je pod pobliską skałą. Delnar równie dobrze jak Druss wiedział, że takie oczekiwanie wystawiało ludzkiego ducha na najcięższą próbę. Gorben mógł zrobić różne rzeczy. Trzymał w rękach wszystkie karty. Drenanie mogli tylko czekać. – Myślisz, że zaatakują niezwłocznie po wschodzie słońca? – zapytał Delnar. Druss potrząsnął głową. – Nie sądzę. Pozwolą nam się denerwować przez jakąś godzinę. Chociaż z Gorbenem nigdy nic nie wiadomo. Dwustu ludzi w pierwszym szeregu łączyły teraz te same uczucia, chociaż o różnym natężeniu. Duma z powodu tego, że zostali wybrani jako najlepsi, i lęk, że jako pierwsi zginą. Niektórzy martwili się. Wielu od tygodni nie pisało do domu, inni zostawili w gniewie przyjaciół lub krewnych. Mieli o czym myśleć. Druss zajął miejsce na środku pierwszego szeregu, po czym zawołał Diagorasa oraz Certaka

i poprosił, żeby stanęli po jego bokach. – Odsuńcie się trochę – poradził. – Zróbcie miejsce, żebym mógł się zamachnąć. Żołnierze rozsunęli się. Druss przeciągnął się, rozluźniając mięśnie barków i ramion. Niebo pojaśniało. Druss zaklął. Wróg nie tylko miał nad nimi ogromną przewagę, ale w dodatku słońce świeciło obrońcom w oczy. Po drugiej stronie strumienia czarni Pantyjczycy ostrzyli dzidy. Nie czuli strachu. Tych bladoskórych, którzy zagradzali im drogę, było tak niewielu. Rozniosą ich jak wiatr źdźbła trawy na sawannie. Gorben zaczekał, aż słońce wzejdzie wysoko nad góry, a potem dał rozkaz do ataku. Pantyjczycy zerwali się z ziemi i z ich gardeł wyrwał się chóralny wojenny okrzyk, który przetoczył się po przełęczy, ogłuszając obrońców – Słyszycie ich? – ryknął Druss. – To nie jest zew bitewny. To krzyk strachu! Pięć tysięcy wojowników pędziło ku przełęczy, wybijając stopami głuchy rytm na skalistym zboczu. Ten dźwięk niósł się wysoko wśród szczytów. Druss odchrząknął i splunął. Potem zaczął się śmiać – głośnym, radosnym śmiechem, który wywołał nerwowe chichoty wśród otaczających go żołnierzy. – Bogowie, ależ mi tego brakowało! – zawołał. – Chodźcie tu, krowie syny! – wrzasnął do Pantyjczyków. – Ruszajcie się! Stojący na środku drugiego szeregu Delnar uśmiechnął się i wyjął miecz. Kiedy nieprzyjaciel znalazł się w odległości zaledwie stu kroków, ludzie w trzecim szeregu spojrzeli na Archytasa. Ten podniósł rękę. Żołnierze odłożyli tarcze i podnieśli włócznie z haczykowatymi grotami. Każdy miał ich co najmniej pięć. Pantyjczycy podbiegli jeszcze bliżej. – Teraz! – krzyknął Archytas. Wojownicy zamachnęli się i dwieście śmiercionośnych włóczni spadło na czarną tłuszczę. – Jeszcze raz! – zawołał Archytas. Pierwsze szeregi nadciągającej hordy padły z wrzaskiem i zostały zdeptane przez biegnących za nimi. Atak załamał się, gdy plemieńcy potykali się i przewracali na ciałach zabitych towarzyszy. Ściany wąwozu, zwężającego się w tym miejscu jak klepsydra, jeszcze bardziej spowolniły atak. Pantyjczycy wpadli na Drenan. Któryś pchnął dzidą, mierząc w serce Drussa. Ten odbił pchnięcie toporem i ciął na odlew, rozrąbując wiklinową tarczę i pierś jej właściciela. Napastnik padł z jękiem, gdy Snaga przeciął mu żebra. Druss wyrwał ostrze, odparował następne pchnięcie i uderzył toporem w twarz

przeciwnika. Obok niego Certak zablokował dzidę tarczą i wprawnie pchnął mieczem w lśniącą od potu, czarną pierś. Inny Pantyjczyk zranił go włócznią w udo, ale powierzchownie. Drenan odpowiedział pchnięciem i drugi przeciwnik padł na szybko rosnący przed pierwszym szeregiem wał trupów. Następni Pantyjczycy musieli teraz przeskakiwać przez ciała towarzyszy, żeby zaatakować wrogów. Skalisty grunt na przełęczy zrobił się śliski od krwi, ale Drenanie nie cofnęli się nawet o krok. Jakiś rosły wojownik odrzucił wiklinową tarczę i z uniesioną do ciosu dzidą wspiął się na wał trupów. Rzucił się na Drussa. Snaga wbił się w jego pierś, ale ciężar padającego ciała odepchnął rębacza w tył i wyrwał mu topór z rąk. Zaatakował go następny wojownik. Druss odbił pchnięcie nabijaną ćwiekami rękawicą i z całej siły rąbnął napastnika w szczękę. Jedną ręką złapał padającego za gardło, a drugą za nogę i cisnął nim w nacierających Pantyjczyków. Potem obrócił się i wyrwał topór z ciała zabitego. – Naprzód, chłopcy! – ryknął. – Czas odesłać ich do domu! Przeskoczył przez wał trupów i zaczął ciąć na prawo i lewo, wyrąbując sobie drogę w szeregach wroga. Diagoras nie wierzył własnym oczom. Zaklął i skoczył na pomoc rębaczowi. Pozostali Drenanie poszli za ich przykładem, z okrwawionymi mieczami w dłoniach i pałającymi oczami. Pantyjczycy stojący na środku szeregu najpierw usiłowali zabić szaleńca z toporem, a potem już tylko uciec przed nim, gdy dołączyli do niego inni drenańscy żołnierze. Strach ogarnął ich niepowstrzymaną falą. Po chwili rzucili się do ucieczki. Druss wycofał żołnierzy na poprzednie pozycje. Kubrak miał poplamiony krwią, brodę zlepioną. Rozpiął koszulę, wyjął ręcznik i otarł spoconą twarz. Zdjął czarno-srebrzysty hełm i podrapał się po głowie. – No, chłopcy! – zawołał gromkim głosem, który odbił się echem wśród skał. – Chyba dobrze wiedzieć, że zasłużyło się na żołd? – Oni nadciągną znowu! – krzyknął ktoś. Druss zdusił w zarodku rodzący się w ich sercach strach. – Oczywiście! – zawołał. – Jeszcze nie wiedzą, że zostali pokonani. Pierwszy szereg wycofuje się, drugi niech zajmie jego miejsce. Każdy będzie miał okazję okryć się chwałą! Sam pozostał w pierwszej linii, a Diagoras i Certak przy nim. Do zmierzchu odparli cztery ataki, tracąc zaledwie czterdziestu ludzi – trzydziestu zabitych i dziesięciu rannych. Pantyjczycy stracili ponad ośmiuset.

W nocy Drenanie zasiedli przy ogniskach, których migotliwe płomienie rzucały upiorne cienie na wał leżących na przełęczy trupów, zdających się poruszać w ciemności. Delnar kazał ludziom pozbierać wszystkie wiklinowe tarcze oraz te włócznie i dzidy, które jeszcze nadawały się do użytku. O północy wielu weteranów już spało, lecz inni byli zbyt podnieceni wydarzeniami minionego dnia i siedzieli w małych kręgach, rozmawiając przyciszonymi głosami. Delnar krążył między nimi, przysiadając się do kolejnych grupek, żartując i podnosząc swoich ludzi na duchu. Druss spał w namiocie Siebena, wysoko na przełęczy. Poeta obserwował ze swojego łóżka przebieg starcia i późnym popołudniem zapadł w sen. Delnar podszedł do Diagorasa, Orasesa i Certaka, którzy siedzieli wraz z pół tuzinem innych żołnierzy. – Jak się czujecie? – zapytał. Uśmiechnęli się. Cóż powinni odpowiedzieć? – Czy mogę o coś spytać, panie? – odważył się Orases. – Oczywiście. – Jak to możliwe, że Druss pozostał przy życiu? Przecież nie ma żadnej tarczy ani pancerza. – To dobre pytanie – rzekł earl, zdejmując hełm i przygładzając palcami włosy, ciesząc się nocnym chłodem. – I zawiera w sobie odpowiedź. Właśnie dlatego, że nie używa tarczy ani pancerza. Natomiast tym straszliwym toporem rzadko rani przeciwnika – najczęściej zabija. Ten, kto chce zabić Drussa, musi być gotowy na śmierć. I nie tylko gotowy. Atakując go wie na pewno, że zginie. A większość ludzi chce żyć. Rozumiecie? – Niezupełnie – przyznał Orases. – Wiecie, jakiemu wojownikowi nikt nie chce stawić czoła? – spytał Delnar. – Nie. – Berserkowi, czasem nazywanemu berserkerem, czyli człowiekowi, który pod wpływem bitewnego szału przestaje odczuwać ból i obawiać się śmierci. Odrzuca zbroję i atakuje wroga, tnąc i zabijając, dopóki nie rozsiekają go na kawałki. Kiedyś widziałem berserkera, który stracił rękę. Tryskający z kikuta strumień krwi kierował w twarze atakujących i walczył dalej, dopóki nie padł. Nikt nie chce ryzykować starcia z takim człowiekiem. Druss jest jeszcze groźniejszy od berserka. Ma wszystkie jego cechy, lecz jego bitewna furia jest kontrolowana. Potrafi trzeźwo myśleć. A to, w połączeniu z nadzwyczajną siłą, czyni go prawdziwą maszyną do zabijania. – Jednak może zostać ranny w takim zamieszaniu – rzekł Diagoras. – Albo poślizgnąć się w kałuży krwi. Może zginąć tak samo jak każdy z nas. – Tak – przyznał Delnar. – Wcale nie twierdzę, że tak się nie stanie, ale wszelkie atuty są po

jego stronie. Większość z was widziała go dzisiaj. Ci, którzy walczyli przy nim, nie mieli czasu obserwować go uważnie, lecz pozostali mogli się przekonać, dlaczego nazywają go Legendą. Pewnie trzyma się na nogach i wciąż zmienia pozycję. Widzi wszystko. Ma wspaniały refleks. Nawet w największym bitewnym zamieszaniu potrafi dostrzec niebezpieczeństwo. Dziś bardzo odważny pantyjski wojownik rzucił się na niego i Druss stracił topór. W tym momencie zaatakował go drugi napastnik. Czy ktoś to widział? – Ja – odparł Orases. – A więc nie wyciągnąłeś z tego wniosków. Pierwszy Pantyjczyk umarł, żeby pozbawić Drussa broni. Drugi miał zająć go walką, a inni w tym czasie przełamaliby linię naszej obrony. Druss natychmiast to zrozumiał. Właśnie dlatego, chociaż mógł poprzestać na ogłuszeniu przeciwnika i odzyskać topór, cisnął nieprzytomnym w nadciągających wrogów. Pomyślcie: w mgnieniu oka Druss dostrzegł niebezpieczeństwo, opracował plan działania i wykonał go. I nie tylko. Odzyskał topór i przeniósł walkę na teren nieprzyjaciela. To załamało Pantyjczyków. Druss wybrał najlepszy moment do kontrataku. Ma instynkt urodzonego wojownika. – Tylko skąd wiedział, że pójdziemy za nim? – zapytał Diagoras. – Mogli go posiekać na kawałki. – I w tym objawia się jego instynkt. Właśnie dlatego poprosił ciebie i Certaka, żebyście walczyli u jego boku. To był komplement. Wiedział, że pójdziecie za nim, a ci, którzy nie usłuchaliby jego wezwania, pójdą za wami. – Tak ci powiedział, panie? – spytał Certak Earl zachichotał. – Nie. Druss byłby równie zdziwiony jak wy, gdyby to usłyszał. Jak już mówiłem, on działa instynktownie. Jeśli przeżyjemy, wiele się od niego nauczymy. – Myślisz, że przeżyjemy? – zapytał Orases. – Jeśli będziemy silni – skłamał gładko Delnar. Pantyjczycy pojawili się znów o świcie, tłumnie ciągnąc na czekających z mieczami w dłoniach Drenan. Jednak nie zaatakowali. Na oczach zdumionych obrońców zaczęli zbierać ciała zabitych towarzyszy. Był to niesamowity widok. Delnar kazał żołnierzom cofnąć się o dwadzieścia kroków i czekać w pogotowiu, aż tamci skończą znosić trupy. Wepchnął miecz do pochwy i przeszedł wraz z Drussem wzdłuż pierwszego szeregu. – Co o tym myślisz? – Sądzę, że przygotowują teren dla rydwanów – rzekł rębacz. – Konie nie wjadą na stojących rzędem ludzi. Zatrzymają się – powątpiewał earl.

– Lepiej spójrz tam – mruknął wojownik. Po drugiej stronie strumienia ventryjskie oddziały rozstąpiły się na boki, robiąc miejsce dla lśniących tantryjskich rydwanów. Do ich wielkich kół zamocowano długie, zębate, śmiercionośne ostrza, a w każdym ciągniętym przez parę koni pojeździe jechał woźnica i oszczepnik. Pantyjczycy przez godzinę zbierali poległych, a w tym czasie rydwany ustawiono w równej linii. Kiedy czarnoskórzy wycofali się, Delnar wysłał naprzód trzydziestu ludzi z wiklinowymi tarczami pozbieranymi poprzedniego dnia. Żołnierze ułożyli je w poprzek przełęczy i polali olejem. Delnar położył dłoń na ramieniu Drussa. – Przesuń pierwszy szereg pięćdziesiąt kroków do przodu, poza te tarcze. Kiedy zaatakują, odskoczcie na prawo i lewo. Schowajcie się za skały. Kiedy przejadą, podpalimy stos. Może to ich powstrzyma. Drugi szereg zajmie się rydwanami, a wy zatrzymacie piechotę. – Niezły plan – mruknął Druss. – Jeśli się nie powiedzie, nie będziemy już tak robić – rzekł Delnar. Druss zaśmiał się. Woźnice zaczęli zakładać koniom jedwabne kaptury na łby. Druss poprowadził dwustu wojowników naprzód, za linię wiklinowych tarcz. Diagoras, Certak i Archytas poszli z nim. Łoskot kopyt przetoczył się po dnie doliny i odbił echem wśród turni, gdy dwustu woźniców popędziło konie do galopu. Kiedy rydwany znalazły się tuż, tuż, Druss wydał rozkaz. Jego ludzie błyskawicznie czmychnęli na boki, a rozpędzone zaprzęgi potoczyły się ku drugiej linii obrony. W tym momencie rzucono płonące pochodnie na stos polanych olejem wiklinowych tarcz. Strzeliły płomienie i obłok czarnego dymu wzbił się w powietrze. Wiatr poniósł go na wschód, drażniąc nozdrza oślepionych rumaków. Kwicząc z przerażenia, konie próbowały zawrócić, nie zważając na smagających je batami woźniców. Starannie przygotowany atak w mgnieniu oka przerodził się w potworne zamieszanie. Drugi szereg rydwanów zderzył się z pierwszym, konie padały, a pojazdy wywracały się, wyrzucając wrzeszczących ludzi na ostre głazy. Drenanie przebiegli po dogasającym stosie i wpadli w to kłębowisko, siekąc ventryjskich oszczepników, których broń była bezużyteczna w bezpośrednim starciu. Gorben, spoglądający na to z odległego o pół mili wzniesienia, rzucił do walki legion piechoty. Druss i dwustu drenańskich wojowników ponownie zwarło szyki, osłaniając się tarczami i z mieczami w dłoniach czekając na kolejny atak. Rozciąwszy czaszkę jednemu i brzuch drugiemu przeciwnikowi, Druss cofnął się o krok

i szybko rozejrzał na boki. Drenanie utrzymali pozycję. Padło ich więcej niż poprzedniego dnia, lecz niewielu w porównaniu ze stratami w ludziach, jakie ponieśli Ventryjczycy. Zaledwie kilka rydwanów przedarło się z powrotem przez drenańskie szeregi, tylko po to, by w panicznej ucieczce z impetem wpaść na własną piechotę. Walka trwała przez wiele godzin. Obie strony walczyły zażarcie i nieustępliwie. Odziana w srebrzyste półpancerze ventryjska piechota nacierała raz po raz, lecz pod wieczór atakowała już bez przekonania. Rozwścieczony Gorben posłał na przełęcz dowódcę piechoty. – Przedrzecie się albo będziesz błagał o śmierć – obiecał. Godzinę później generał padł, a jego ludzie pierzchnęli w nadchodzącym zmroku na drugi brzeg strumienia. Nie zwracając uwagi na występy trupy akrobatów, Gorben leżał na pokrytej jedwabiem sofie, rozmawiając przyciszonym głosem z Bodasenem. Cesarz miał na sobie zbroję, a za jego plecami stał muskularny Pantyjczyk, który od pięciu lat pełnił rolę kata. Zabijał gołymi rękami, czasem powoli dusząc ofiary albo wyciskając kciukami oczy nieszczęśników. Wszystkie egzekucje wykonywał w obecności władcy i rzadko zdarzało się, żeby między jedną a drugą upłynął choć tydzień. Kiedyś zabił więźnia, miażdżąc w dłoniach jego czaszkę, co Gorben i jego dworacy przyjęli głośnym aplauzem. Bodasen nienawidził tego, ale wpadł we własne sidła. W ciągu minionych lat ambicja wyniosła go na szczyty władzy. Teraz dowodził Nieśmiertelnymi i po Gorbenie był najpotężniejszym człowiekiem w Ventrii. I nawet tak wysoka pozycja wcale nie zapewniała mu bezpieczeństwa. Gorben cierpiał na daleko posuniętą paranoję i jego generałowie nie żyli długo, a ostatnio Bodasen zbyt często czuł na sobie podejrzliwy wzrok władcy. Tego wieczoru zaprosił Gorbena do swojego namiotu, obiecując mu dobrą rozrywkę, ale cesarz był w ponurym, kłótliwym nastroju i Bodasen podwoił ostrożność. – Wiedziałeś, że Pantyjczycy i rydwany nie zdołają się przebić, prawda? – zapytał Gorben. Było to bardzo niebezpieczne pytanie. Gdyby Bodasen odpowiedział twierdząco, cesarz zapytałby, dlaczego go nie ostrzegł. Czy nie był jego doradcą? A jaka jest korzyść z doradcy, który nie potrafi radzić? Jeżeli zaprzeczy, wykaże karygodną niewiedzę. – W ciągu ostatnich lat prowadziliśmy wiele wojen, milordzie – rzekł. – Podczas większości z nich zdarzały nam się przejściowe niepowodzenia. Zawsze mówiłeś: „Jeśli nie spróbujemy, nigdy nie zwyciężymy”. – Uważasz, że powinienem posłać moich Nieśmiertelnych? – zapytał Gorben.

Dotychczas cesarz w rozmowach z Bodasenem zawsze nazywał ich, „jego” Nieśmiertelnymi. Bodasen oblizał wargi i uśmiechnął się. – Niewątpliwie szybko oczyściliby przełęcz. Drenanie dobrze walczą. I są zdyscyplinowani. Wiedzą jednak, że nie zdołają powstrzymać Nieśmiertelnych. Decyzja należy do ciebie, milordzie. Tylko ty posiadłeś boską sztukę taktyki. Tacy ludzie jak ja są zaledwie odbiciem twojej wielkości. – Gdzie są więc ludzie umiejący myśleć samodzielnie? – warknął cesarz. – Muszę być z tobą szczery, panie – odparł pospiesznie Bodasen. – Nie znajdziesz takich. – Dlaczego? – Ponieważ szukasz ludzi potrafiących myśleć równie szybko jak ty i równie przenikliwie. Takich ludzi nie ma. Jesteś niezwykle utalentowany, panie. Bogowie obdarzają taką mądrością tylko jednego człowieka na dziesięć pokoleń. – Słusznie mówisz – rzekł Gorben. – Chociaż to smutne, kiedy takie boskie dary skazują na samotność, oddzielają od innych. Jestem znienawidzony, wiesz? – szepnął, lękliwie zerkając na stojących przed wejściem wartowników. – Zawsze znajdą się zazdrośnicy, panie – rzekł Bodasen. – Czy ty mi zazdrościsz, Bodasenie? – Tak, panie. Gorben obrócił się na bok i warknął podejrzliwie: – Wyjaśnij to. – Przez te wszystkie lata, kiedy służyłem ci i wielbiłem cię, panie, zawsze chciałem być bardziej podobny do ciebie. Ponieważ wtedy mógłbym służyć ci lepiej. Głupcem byłby ten, który by ci nie zazdrościł. I szaleńcem, gdyby nienawidził cię za to, że jesteś tym, kim on nigdy nie będzie. – Dobrze powiedziane. Jesteś uczciwym człowiekiem. Jednym z niewielu, którym mogę ufać. Nie tak, jak Druss, który obiecał mi służyć, a teraz staje na drodze mojego przeznaczenia. Pragnę ujrzeć jego trupa, generale. Chcę, żeby przyniesiono mi jego głowę. – Tak się stanie, panie – odparł Bodasen. Gorben wyciągnął się wygodnie, rozglądając się wokół. – Twoja kwatera jest prawie równie komfortowa jak moja – zauważył. – Tylko dlatego, że wypełniają ją dary, które otrzymałem od ciebie – odrzekł pospiesznie Bodasen. Pod osłoną bezksiężycowej nocy Druss oraz pięćdziesięciu wojowników z twarzami i pancerzami uczernionymi sadzą zmieszaną z olejem cicho brodzili w wąskim strumieniu.

Modląc się, żeby wiatr nie rozwiał chmur, rębacz wiódł ludzi na wschodni brzeg. W jednym ręku trzymał topór, w drugim pomalowaną na czarno tarczę. Wyprowadziwszy żołnierzy na brzeg, przystanął i wskazał na dwóch wartowników drzemiących przy dogasającym ognisku. Diagoras i dwaj inni Drenanie ze sztyletami w dłoniach bezszelestnie podkradli się do śpiących. Wartownicy zginęli, nie wydawszy nawet jęku. Sięgnąwszy po zrobione z wiklinowych tarcz pantyjskich wojowników pochodnie, Druss i jego ludzie podeszli do ogniska. Rębacz ominął trupy, zapalił pochodnię od ogniska i podbiegł do najbliższego namiotu. Pozostali poszli za jego przykładem, podpalając jeden namiot za drugim. Płomienie strzeliły na kilka metrów w górę. W nieprzyjacielskim obozie wybuchło potworne zamieszanie. Ventryjczycy z wrzaskiem wybiegali z płonących kwater, by paść pod ciosami Drenan. Druss parł przed siebie, wycinając krwawą ścieżkę wśród zaskoczonych wrogów, kierując się ku wysokiemu namiotowi ozdobionemu herbem przedstawiającym gryfa na tle płomieni. Tuż za nim biegł Certak i tuzin wojów z pochodniami. Druss odrzucił zasłonę i wskoczył do środka. – Niech to szlag! – zaklął. – Nie ma tu Gorbena! Przekleństwo! Przyłożywszy pochodnię do cienkiego jedwabiu, Druss kazał swoim ludziom przegrupować się i poprowadził ich z powrotem do strumienia. Nikt nie podjął poważniejszej próby powstrzymania napastników, gdyż Ventryjczycy byli zupełnie zaskoczeni, często półnadzy, albo zajęci rozpaczliwymi próbami gaszenia szalejącego pożaru, podsycanego przez wiatr, który przenosił płomienie na kolejne namioty. Mała grupka uzbrojonych w miecze Nieśmiertelnych zastąpiła drogę biegnącemu do strumienia Drussowi. Błysnął Snaga, rozłupując czaszkę pierwszego. Drugi umarł z gardłem rozpłatanym przez Diagorasa. Potyczka była krótka i krwawa, ale Drenanie mieli przewagę wynikającą z zaskoczenia. Wpadając między nieprzyjaciół, Druss rozciął bok jednemu i bark drugiemu przeciwnikowi. Bodasen z mieczem w ręku wyskoczył z namiotu. Pospiesznie zebrał wokół siebie gromadkę Nieśmiertelnych i pobiegł w kierunku walczących. Jakiś drenański żołnierz zastąpił mu drogę i wymierzył mordercze pchnięcie w nie osłoniętą pierś Bodasena. Ventryjczyk odparował cios i odpowiedział zabójczą ripostą, rozcinając gardło przeciwnika. Przeskoczył przez ciało zabitego i poprowadził ludzi naprzód. Druss zabił jeszcze dwóch Nieśmiertelnych i krzyknął na swoich ludzi, każąc im się wycofać. Słysząc za plecami tupot nóg, odwrócił się na spotkanie kolejnych wrogów. Widząc ich na tle płomieni, nie mógł dostrzec twarzy. Opodal Archytas powalił swojego przeciwnika, a potem zobaczył samotnie stojącego Drussa.

Bez zastanowienia rzucił się na Nieśmiertelnych. W tej samej chwili Druss runął do ataku. Jego topór unosił się i opadał, przecinając zbroje i kości. Diagoras i Certak dołączyli do niego, razem z czterema innymi drenańskimi wojami. Walka była krótka. Tylko jeden Ventryjczyk uszedł z życiem. Przetoczył się po ziemi i poderwał się z niej za plecami Archytasa. Wysoki Drenanin obrócił się na pięcie i zaatakował. Uśmiechnął się, gdy zobaczył twarz wroga. Ten człowiek był stary, chociaż zręcznie posługiwał się mieczem. Nie miał szans w starciu z młodym wojownikiem. Ostrza błyskały w blasku płomieni. Pchnięcie, riposta, kontra, blok. Nagle Ventryjczyk potknął się. Archytas poderwał się do ataku, lecz tamten błyskawicznie przetoczył się po ziemi i wbił miecz w pachwinę Archytasa. – To cię nauczy, chłopcze – syknął Bodasen, wyrywając ostrze. Zobaczył kolejnych nadbiegających Nieśmiertelnych i odwrócił się. Gorben chciał mieć głowę Drussa. Tej nocy ją dostanie. Druss wyrwał topór z ciała zabitego, po czym pomknął w kierunku strumienia i względnie bezpiecznej przełęczy. Jakiś wojownik zastąpił mu drogę. Snaga świsnął w powietrzu i strzaskał miecz Ventryjczyka. Kolejne cięcie rozłupało mu żebra. Gdy Druss mijał padającego, ten wyciągnął rękę i chwycił go za ramię. W łunie pożaru rębacz zobaczył, że był to Bodasen. Umierający generał Nieśmiertelnych chwycił za kubrak, usiłując go zatrzymać. Druss uwolnił się kopniakiem i pobiegł dalej. Bodasen runął na ziemię. Zobaczył jeszcze krępą postać rębacza, który wraz z towarzyszami przeprawił się przez strumień. Świat zawirował mu w oczach i Ventryjczyk przymknął powieki. Poczuł ogromne znużenie. Umysł podsuwał mu korowód wspomnień. Usłyszał potworny huk, jakby szum morza, i znów ujrzał piracki statek, przypływający z przeszłości. Ponownie skoczył za Drussem na jego pokład, przenosząc walkę na teren wroga. Do licha! Powinien wiedzieć, że Druss nigdy się nie zmieni. Atakować. Oto jego dewiza. Otworzył oczy i zamrugał, wytężając wzrok. Druss był już bezpieczny na drugim brzegu strumienia i wiódł swoich żołnierzy z powrotem na pozycje Drenan. Bodasen spróbował się poruszyć, lecz poczuł przeszywający ból. Ostrożnie dotknął rany w boku. Lepkimi palcami wyczuł połamane żebra i tryskającą z rozciętej arterii krew. Już po wszystkim. Koniec ze strachem. Koniec z szaleństwem. Koniec z kłanianiem się i podlizywaniem umalowanemu wariatowi. Właściwie czuł ulgę. Tamta walka u boku Drussa na pokładzie pirackiego statku była kulminacyjnym momentem jego życia. Wtedy naprawdę żył, kiedy razem z Drussem...

W różowym blasku świtu przynieśli jego ciało Gorbenowi. I cesarz zapłakał. W obozie panował rozgardiasz, generałowie Gorbena stali wokół tronu, wylęknieni i milczący. Władca nakrył Bodasena własnym płaszczem i otarł oczy białym lnianym ręcznikiem. Potem spojrzał na klęczącego przed nim człowieka, pilnowanego przez dwóch Nieśmiertelnych. – Bodasen nie żyje. Mój namiot spalony. A ty, nędzniku, byłeś dowódcą warty. Garstka ludzi napada na mój obóz, zabija mojego ukochanego generała, a ty wciąż żyjesz. Wytłumacz się! – Panie, siedziałem z tobą w namiocie Bodasena – na twój rozkaz. – A więc to moja wina, że zaatakowano obóz! – Nie, panie... – Nie, panie! – przedrzeźniał go Gorben. – Pewnie, że nie. Twoi wartownicy spali. Teraz są martwi. Nie uważasz, że powinieneś do nich dołączyć? – Panie? – Dołącz do nich, mówię. Weź sztylet i podetnij sobie żyły. Oficer wyjął ceremonialny sztylet, zamachnął się i wbił sobie ostrze w brzuch. Na moment zamarł w bezruchu, a potem osunął się na ziemię, wijąc się i wrzeszcząc. Gorben wyjął swój miecz i przeciął mu kark. – Nawet tego nie umiał dobrze zrobić – rzekł. Druss wszedł do namiotu Siebena i rzucił topór na podłogę. Poeta nie spał, ale leżał w milczeniu, patrząc na gwiazdy. Rębacz usiadł na ziemi i ze zwieszoną głową spoglądał na swoje dłonie, raz po raz zaciskając pięści. Przyjaciel wyczuł jego rozpacz. Z trudem usiadł, przy czym tępy ucisk w piersi zmienił się w przeszywający ból. Jęknął. Druss podniósł głowę i wyprostował się. – Jak się czujesz? – zapytał. – Dobrze. Rozumiem, że wypad się nie udał? – Gorbena nie było w namiocie. – Co się stało, Drussie? Rębacz znów zwiesił głowę i nie odpowiedział. Sieben zwlókł się z łóżka i podszedł do Drussa, po czym usiadł przy nim. – No, stary koniu, powiedz mi. – Zabiłem Bodasena. Wyskoczył na mnie z ciemności i usiekłem go. Sieben położył dłoń na jego ramieniu. – Co mam powiedzieć? – Mógłbyś powiedzieć mi dlaczego... dlaczego to musiałem być ja. – Nie potrafię ci tego wytłumaczyć. Chociaż chciałbym. Jednak ty nie przepłynąłeś przez

ocean, żeby go zabić, Drussie. To on przypłynął tutaj. Z całą armią. – Miałem w życiu tylko kilku przyjaciół – rzekł Druss. – Eskodas umarł w moim domu. Zabiłem Bodasena. I ściągnąłem cię tutaj, żebyś zginął na stercie kamieni, na zapomnianej przez wszystkich przełęczy. Jestem taki zmęczony, poeto. Nie powinienem był tu przyjeżdżać. Druss wstał i opuścił namiot. Zanurzył dłonie w stojącej na zewnątrz beczce z wodą i przemył twarz. Bolały go plecy, szczególnie pod łopatką, w miejscu zranionym włócznią przed wieloma laty. I napuchły mu żyły w prawej nodze. – Nie wiem, czy mnie słyszysz, Bodasenie – szepnął, spoglądając w gwiazdy – ale przykro mi, że to musiałem być ja. W lepszych czasach byłeś mi dobrym przyjacielem, człowiekiem, z którym można pokonywać góry. Wróciwszy do namiotu, stwierdził, że Sieben zasnął na krześle. Druss delikatnie podniósł go i położył na łóżku, a potem przykrył grubym kocem. – Wypaliłeś się, poeto – powiedział. Sprawdził mu puls. Był nierówny, ale mocny. – Nie opuszczaj mnie, Siebenie – powiedział. – Zawiozę cię do domu. Gdy szczyty gór skąpały się w pierwszych promieniach świtu, Druss powoli zszedł po skalistym zboczu, by znów stanąć w pierwszym szeregu drenańskich obrońców. W ciągu ośmiu strasznych dni przełęcz Skeln zmieniła się w pobojowisko, zasłane wzdętymi trupami i zasnute ohydnym odorem rozkładu. Gorben rzucał do ataku legion za legionem, lecz wszystkie wracały pobite i zdziesiątkowane. Topniejące siły obrońców podtrzymywała na duchu odwaga odzianego na czarno rębacza, którego straszliwy topór kładł pokotem Ventryjczyków. Jedni mówili, że jest demonem, inni uważali go za boga wojny. Przypomniano sobie stare legendy. Wojownik Chaosu znów ożył w opowieściach powtarzanych przy ventryjskich ogniskach. Tylko Nieśmiertelni nie lękali się niczego. Wiedzieli, że to oni będą musieli utorować drogę przez przełęcz i byli świadomi, że nie przyjdzie im to łatwo. Ósmego dnia wieczorem Gorben w końcu uległ prośbom generałów. Czas uciekał. Nazajutrz powinni przejść przez przełęcz, inaczej drenańska armia odetnie ich w tej przeklętej zatoce. Wydał rozkaz i Nieśmiertelni naostrzyli miecze. O świcie w milczeniu wstali i sformowali szyk wzdłuż strumienia, posępnie spoglądając na trzystu ludzi stojących między nimi a sentryjską równiną. Drenanie byli utrudzeni i wyczerpani. Abadai, nowy dowódca Nieśmiertelnych, wyszedł przed szereg i zgodnie z ich zwyczajem podniósł miecz w niemym salucie dla wroga. Potem opuścił go i legion ruszył naprzód. Trzej idący z tyłu dobosze zaczęli miarowo bić w bębny i w powietrzu zamigotały uniesione miecze.

Drenanie z ponurymi minami spoglądali na nadciągające doborowe oddziały wroga. Druss, który teraz znalazł sobie tarczę, z zaciśniętymi ustami i zmrużonymi oczami obserwował pochód Ventryjczyków. Rozluźnił mięśnie ramion i zaczerpnął tchu. Nadeszła godzina próby. To ostatni dzień. Przeznaczenie Gorbena miało zetrzeć się z uporem Drenan. Druss wiedział, że Nieśmiertelni są wyśmienitymi żołnierzami, ale walczą tylko dla chwały. Natomiast Drenanie byli dumnymi ludźmi i synami dumnych ojców, potomkami starej rasy wojowników. Walczyli za swoje domy, żony, synów i jeszcze nie narodzonych potomków. Za ojczyznę i prawo do życia po swojemu, za wolność. Walczyli za to Egel i Karnak oraz niezliczone rzesze podobnych do nich, dzielnych ludzi. Stojący za plecami rębacza earl Delnar patrzył na zbliżających się wrogów. Ich zdyscyplinowanie wywarło na nim duże wrażenie, a nawet budziło niechętny podziw. Przeniósł spojrzenie na rębacza. Bez niego nie utrzymaliby tak długo przełęczy. Był jak kotwica trzymająca statek podczas sztormu, utrzymująca go dziobem do wiatru, pozwalająca stawić czoło żywiołom i wyjść cało, nie rozbijając się na skałach, nie ulegając potędze morza. Nawet silnym ludziom jego obecność dodawała odwagi. W tym nieustannie zmieniającym się świecie był opoką – nieposkromioną siłą, dającą gwarancję przetrwania. Gdy Nieśmiertelni zbliżali się, Delnar czuł rosnący strach swoich ludzi. Szereg poruszył się, gdy mocniej ścisnęli tarcze. Earl uśmiechnął się. Czas na przemowę, Drussie, pomyślał. Z wyczuciem nabytym podczas wielu wojen, Druss spełnił jego niemą prośbę. Podniósł topór i ryknął do nadchodzących Nieśmiertelnych: – Chodźcie tu i gińcie, sukinsyny! Jestem Druss, a to wasza śmierć! Rowena zrywała kwiatki w ogródku za domem, gdy poczuła przeszywający ból, przechodzący pod żebrami do piersi. Nogi ugięły się pod nią i upadła w kwiaty. Pudri zobaczył to od bramy i podbiegł do niej, wzywając pomocy. Żona Siebena, Niobe, przybiegła z łąki. Razem podnieśli nieprzytomną i zanieśli ją do domku. Pudri wcisnął jej do ust odrobinę proszku z naparstnicy, a potem nalał wody do glinianego kubka. Przyłożył naczynie do ust Roweny i palcami zacisnął jej nos, zmuszając do przełknięcia lekarstwa. Tym razem jednak ból nie ustąpił. Zanieśli ją na piętro, do sypialni, po czym Niobe pojechała do wioski po lekarza. Pudri usiadł przy łóżku Roweny. Miał zgnębioną minę i oczy szkliste od łez. – Proszę, nie umieraj, pani – szeptał. – Proszę. Rowena wydobyła się ze swego ciała i otworzyła oczy duszy, ze smutkiem spoglądając na leżącą na łóżku matronę. Zobaczyła pomarszczoną twarz i posiwiałe skronie, ciemne kręgi

wokół oczu. Czy to ona? Czy ta zmęczona, wypalona skorupa to ta sama Rowena, którą przed wielu laty uprowadzono do Ventrii? I biedny Pudri, taki skurczony i stary. Biedny, oddany Pudri. Czuła wołanie Źródła. Zamknęła oczy i pomyślała o Drussie. Na skrzydłach wiatru Rowena z wczorajszych snów poszybowała nad farmą, smakując rozkosz latania, ciesząc się swobodą. Ziemia przepływała pod nią, zielona i żyzna, poprzecinana łanami zbóż. Rzeki zmieniły się w jedwabne wstęgi, morza w pofalowane jeziora, miasta w mrowiska pełne krzątających się bezładnie owadów. Świat kurczył się, aż stał się tarczą wysadzaną błękitnymi i białymi klejnotami, potem wygładzonym przez morze kamieniem, a w końcu diamentem. Jeszcze raz pomyślała o Drussie. – Och, jeszcze nie! – błagała. – Pozwól mi zobaczyć go jeszcze raz. Tylko raz. Przed oczami zawirowały jej wszystkie barwy tęczy i zaczęła spadać w chmury. Ziemia pod nią była złoto-zielona. To pola i łąki sentryjskiej równiny, żyznej i tętniącej życiem. Na jej wschodnim krańcu jakiś olbrzym porzucił swój płaszcz, okrywając ziemię szarym i pustynnym całunem pofalowanych gór Skeln. Podleciała bliżej, aż znalazła się nad przełęczą i spojrzała na walczące oddziały. Z łatwością odnalazła Drussa. Stał, jak zawsze, w pierwszym szeregu, a jego śmiercionośny topór wznosił się i opadał. Wtedy poczuła smutek, żal tak głęboki, że jej dusza skręciła się z bólu. – Żegnaj, ukochany – powiedziała. I odwróciła się twarzą ku niebiosom. Nieśmiertelni wpadli na Drenan i szczęk stali zagłuszył natarczywy łoskot werbli. Druss rąbnął Snagą w czyjąś brodatą twarz, uchylił się przed morderczym pchnięciem i rozciął brzuch przeciwnika. Twarz miał skaleczoną grotem włóczni, a na łopatce płytką ranę od miecza. Cofnął się

o krok,

zaparł

się

nogami

w ziemię,

a potem

zaczął

ciąć

napierające

szeregi

w czarno-srebrnych pancerzach. Nieśmiertelni powoli spychali Drenan w tył. Potężny cios rozłupał tarczę Drussa na dwoje. Rębacz odrzucił ją, chwycił oburącz Snagę i zaczął kosić wrogów niczym łan zboża. Gniew dodał mu skrzydeł. Nagle rozbłysły mu oczy i poczuł przypływ nowych sił. Drenanie zostali zepchnięci już o dwadzieścia kroków. Jeszcze dziesięć i przełęcz zacznie się poszerzać. Tam nie zdołają jej utrzymać. Usta Drussa wykrzywiły się w ponurym uśmiechu. Po obu jego bokach linia obrony wyginała się jak łuk, lecz rębacz trwał na swoim miejscu. Z dziecinną łatwością powalał atakujących go

Nieśmiertelnych. Czuł w sobie moc. Wybuchnął śmiechem. Ten straszny dźwięk przeraził wrogów. Druss ciął kolejnego brodatego Ventryjczyka. Cios odrzucił Nieśmiertelnego z powrotem, w szereg jego towarzyszy. Rębacz doskoczył i rozciął Snagą pierś następnego wojownika. Potem zaczął siec na prawo i lewo. Kładł wrogów pokotem, tworząc szeroką wyrwę w szeregach. Z bojowym okrzykiem runął w największą ich ciżbę. Certak i Diagoras skoczyli za nim. To był samobójczy atak, a jednak pozostali Drenanie ruszyli za nimi, tworząc klin, którego końcem był Druss. Wbili się w ventryjskie szeregi. Olbrzymi rębacz był niepokonany. Nieśmiertelni atakowali go ze wszystkich stron, lecz jego topór migotał i raził ich jak błyskawica. Młody żołnierz imieniem Eericetes, zaledwie przed miesiącem przyjęty do Nieśmiertelnych, ujrzał nadciągającego Drussa i strach ścisnął mu gardło. Rzucił miecz, odwrócił się i odepchnął idącego za nim żołnierza. – Wycofać się! – krzyknął. – Odwrót! Inni poszli za jego przykładem i podchwycili jego okrzyk, sądząc, że to rozkaz wydany przez któregoś z oficerów. – Z powrotem! Za strumień! – przeleciał okrzyk wzdłuż szeregu i Nieśmiertelni zawrócili do ventryjskiego obozu. Gorben z przerażeniem patrzył ze swego tronu, jak jego oddziały brną przez płytką wodę, zaskoczone i rozproszone. Potem spojrzał na przełęcz, gdzie stał rębacz, wywijając toporem. Usłyszał głos Drussa, odbijający się echem wśród skał. – I gdzie wasza legenda, wy sukinsyny? Abadai, z twarzą zalaną krwią z płytkiej rany na czole, podszedł do cesarza, opadł na kolana i pochylił głowę. – Jak to się stało? – zapytał Gorben. – Nie wiem, panie. Spychaliśmy ich i zwycięstwo było pewne, gdy ten rębacz wpadł w szał i rzucił się między nasze szeregi. Zwyciężylibyśmy. To pewne. Nagle ktoś krzyknął, żeby się wycofać i zapanował kompletny chaos. Na przełęczy Druss zręcznie ostrzył topór. – Pokonaliśmy Nieśmiertelnych – powiedział Diagoras, klepiąc go po plecach. – Na wszystkich bogów Missaela, pobiliśmy tych przeklętych Nieśmiertelnych. – Oni wrócą, synu. Niebawem. Lepiej módl się, żeby nasza armia szybko tu przybyła. Naostrzywszy Snagę, Druss obejrzał swoje rany. Skaleczenie na twarzy piekło go jak diabli, ale przestało już krwawić. Rana barku była poważniejsza, ale opatrzył ją najlepiej jak umiał. Jeśli

dożyje wieczora, zaszyje ją. Miał kilka drobnych skaleczeń na rękach i nogach, lecz te same się już zamknęły. Padł na niego cień. Druss spojrzał. Przed nim stał Sieben w napierśniku i hełmie. – I jak wyglądam? – zapytał poeta. – Śmiesznie. Co ty wyprawiasz? – Szykuję się do walki, ty stary koniu. I nie myśl, że zdołasz mnie powstrzymać. – Nawet nie zamierzam próbować. – I nie powiesz mi, że jestem głupcem? Druss wstał i uścisnął przyjaciela. – To były dobre lata, poeto. Najlepsze, o jakich mogłem marzyć. Życie niewiele przynosi nam dobrego. A jednym z największych skarbów jest świadomość, że masz przyjaciela, który stanie przy tobie w czarnej godzinie. A bądźmy szczerzy, Siebenie... Chyba nie ma czarniejszej niż ta? – Skoro już o tym wspomniałeś, mój drogi Drussie, to sytuacja wydaje się ździebko beznadziejna. – No cóż, każdy musi kiedyś umrzeć – rzekł Druss. – Kiedy przychodzi po ciebie śmierć, napluj jej w twarz, poeto. – Zrobię, co będę mógł. – Jak zawsze. Znów zagrzmiały werble i Nieśmiertelni ruszyli do ataku. Teraz gnała ich furia i obrzucali obrońców gniewnymi spojrzeniami. Nikt ich nie powstrzyma. Nawet Druss. Ani ta garstka Drenan broniących przełęczy. Od pierwszej chwili spychali obrońców w tył. Nawet Druss, żeby zamachnąć się w ścisku toporem, musiał cofnąć się o krok. Potem następny. I jeszcze jeden. Walczył jak niezmordowana maszyna, przerażająca i okrwawiona. Snaga niezmordowanie unosił się i opadał, wzbijając szkarłatne bryzgi. Druss raz po raz podrywał Drenan do kontrataku. Jednak Nieśmiertelni napierali niestrudzenie, depcząc po ciałach poległych, ponuro i zaciekle. Nagle linia obrony pękła i walka zmieniła się w szereg potyczek. Grupki drenańskich wojowników formowały ciasne kręgi tarcz, wciąż walcząc w morzu okrytych czarno-srebrzystymi pancerzami wrogów. Droga na sentryjską równinę stanęła otworem. Bitwa była przegrana. Jednak Nieśmiertelni rozpaczliwie pragnęli wymazać wspomnienie niedawnej klęski. Zablokowali przełęcz, usiłując wybić obrońców w pień.

Obserwujący to ze wzgórza na wschodzie, rozwścieczony Gorben rzucił lunetę i krzyknął na Abadaia: – Zwyciężyli. Dlaczego nie idą dalej? Zablokowali przełęcz! Abadai nie wierzył własnym oczom. Chociaż czas był ich największym wrogiem, Nieśmiertelni bezwiednie kontynuowali dzieło obrońców. Wojownicy zupełnie zatarasowali wąską przełęcz, a reszta armii Gorbena niecierpliwie tłoczyła się przed jej wylotem, czekając, aż utorują jej drogę na równinę. Druss, Delnar, Diagoras i garstka innych utworzyli stalowy krąg pod stertą ostrych głazów. Pięćdziesiąt kroków dalej Sieben z Certakiem i trzydziestoma innymi Drenanami zaciekle bronili się, okrążeni przez wrogów. Poeta miał twarz poszarzałą z bólu. Nagle upuścił miecz i wspiął się na głaz, wyciągając nóż z pochwy na przedramieniu. Certak odparował pchnięcie miecza, lecz w tej samej chwili włócznia przebiła mu napierśnik i płuco. Krew rzuciła mu się ustami i padł na ziemię. Jakiś rosły Ventryjczyk skoczył na poetę. Sieben rzucił nożem. Ostrze wbiło się w prawe oko napastnika. Włócznia śmignęła w powietrzu i przeszyła pierś Siebena. To dziwne, ale wcale nie poczuł bólu. Wręcz przeciwnie, przestał go czuć. Runął ze skały i znikł w tłumie nacierających Nieśmiertelnych. Druss zobaczył to – i wpadł w szał. Wyskoczył z kręgu towarzyszy, wpadł w największy gąszcz nieprzyjaciół i zaczął kosić ich jak łan zboża. Delnar rozpruł brzuch ventryjskiemu oszczepnikowi i zamknął powstałą lukę w szeregu, dostawiając tarczę do tarczy Diagorasa. Otoczony przez Nieśmiertelnych, Druss parł naprzód. Ktoś pchnął go włócznią w bark. Rębacz odwrócił się i rozwalił czaszkę oszczepnika. Miecz innego ześlizgnął się po jego hełmie, kalecząc mu policzek. Druga włócznia wbiła się w bok i cios płazem miecza trafił go w skroń. Druss złapał jednego z napastników i uderzył go bykiem w twarz. Mężczyzna zwiotczał mu w rękach. Wrogowie otoczyli go ciasnym kręgiem. Osłaniając się nieprzytomnym Ventryjczykiem jak tarczą, Druss runął na ziemię. Posypały się na niego ciosy mieczy i włóczni. Nagle usłyszał dźwięk trąbki. Usiłował wstać, ale ktoś kopnął go w skroń i zapadł w ciemność. Ocknął się z krzykiem. Głowę miał owiniętą bandażem, a całe ciało obolałe. Próbował usiąść, ale ktoś łagodnie przytrzymał go za ramię. – Odpoczywaj, rębaczu. Straciłeś wiele krwi. – Delnar? – Tak. Zwyciężyliśmy, Drussie. Armia przybyła w samą porę. Teraz odpocznij. Nagle Druss przypomniał sobie ostatnie chwile bitwy.

– Sieben! – Żyje. Ledwie. – Zaprowadź mnie do niego. – Nie bądź głupi. Powinieneś już nie żyć. Masz co najmniej tuzin ran. Jeśli zaczniesz się ruszać, szwy pękną i wykrwawisz się. – Zaprowadź mnie do niego, do licha! Delnar zaklął i pomógł rębaczowi wstać. Zawołał sanitariusza, który podtrzymał Drussa z drugiej strony i poprowadzili rannego olbrzyma na koniec wielkiego namiotu, gdzie na łóżku leżał nieruchomy, pogrążony we śnie Sieben, Mistrz Sag. Posadziwszy Drussa na krześle przy posłaniu poety, Delnar i sanitariusz dyskretnie odeszli. Druss nachylił się, spoglądając na bandaże spowijające pierś przyjaciela i powoli rozszerzającą się na nich czerwoną plamę. – Poeto! – zawołał cicho. Sieben otworzył oczy. – Czy ciebie nie można zabić, rębaczu? – szepnął. – Na to wygląda. – Zwyciężyliśmy – rzekł Sieben. – I zwróć uwagę, że wcale nie kryłem się na tyłach. – Niczego innego nie oczekiwałem. – Jestem strasznie zmęczony, stary koniu. – Nie umieraj. Proszę, nie umieraj – powiedział Druss, gwałtownie mrugając oczami, żeby powstrzymać łzy. – Są sprawy, na które nawet ty nie masz wpływu, stary koniu. Moje serce jest już do niczego. Sam nie wiem, dlaczego żyłem tak długo. Jednak miałeś rację. To były dobre lata. Niczego nie chciałbym zmienić. Nawet tego. Zaopiekuj się Niobe i dziećmi. I dopilnuj, żeby jakiś mistrz sag oddał mi sprawiedliwość. Zrobisz to? – Oczywiście. – Chciałbym móc coś dodać do tej sagi. Jakieś odpowiednie zakończenie. – Tak. Odpowiednie. Posłuchaj, poeto. Nie umiem pięknie mówić. Jednak chcę ci powiedzieć... Chcę, żebyś wiedział, że byłeś mi bratem. Najlepszym przyjacielem, jakiego miałem. Najlepszym. Poeto? Siebenie? Sieben spoglądał niewidzącymi oczami w sufit. Twarz miał spokojną i wydawał się znów młody. Bruzdy na jego twarzy wygładziły się. Druss zadrżał. Delnar podszedł i zamknął Siebenowi oczy, a potem zasłonił mu twarz prześcieradłem. Później pomógł Drussowi wrócić do łóżka.

– Gorben nie żyje. Jego właśni żołnierze zabili go, kiedy rzucili się do ucieczki. Nasza flota zablokowała Ventryjczyków w zatoce. W tej chwili jeden z ich generałów omawia z Abalaynem warunki kapitulacji. Dokonaliśmy tego. Utrzymaliśmy przełęcz. Diagoras chce cię zobaczyć. Przeżył bitwę. Nie uwierzysz, ale ten gruby Orases także! A założyłbym się dziesięć do jednego, że nie ujdzie z życiem. – Daj mi pić, dobrze? – szepnął Druss. Delnar podszedł do niego, niosąc puchar zimnej wody. Druss powoli wypił ją. Do namiotu wszedł Diagoras, niosąc Snagę. Topór był starannie wyczyszczony i lśnił jak srebro. Druss spojrzał na broń, lecz nie wyciągnął po nią ręki. Ciemnooki młody wojownik uśmiechnął się do niego. – Dokonałeś tego – rzekł. – Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Nie uwierzyłbym, że to możliwe. – Wszystko jest możliwe – odparł Druss. – Nie zapominaj o tym, chłopcze. Łzy stanęły mu w oczach i odwrócił głowę. Po chwili usłyszał, że Delnar i Diagoras cicho odchodzą. Dopiero wtedy pozwolił płynąć łzom.