5.cz. 2 Rowdy

Korekta Barbara Cywińska Jolanta Kucharska Projekt graficzny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Zdjęcie na okładce © rdrgraphe/Shutterstock Tytuł oryginału Rowdy: A Marked Men Novel Copyright © 2014 by Jennifer M. Voorhees. Published by arrangement with HarperCollins Publishers. All rights reserved. For the Polish edition Copyright © 2015 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5439-5 Warszawa 2015. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl Konwersja do wydania elektronicznego P.U. OPCJA [email protected]

SALEM Sfrustrowana, warknęłam do telefonu i rzuciłam go na stolik do kawy, o który opierałam stopy. Rowdy zerknął na mnie kątem oka i ściszył dźwięk w filmie, który akurat oglądał. Minęły trzy tygodnie od naszej „randki” w parku. Trzy tygodnie, podczas których nie musiałam już dłużej sama chodzić do łóżka, ścigać go ani przed im uciekać. Po nocy w jego mieszkaniu jakoś samo tak wyszło, bez żadnych zbędnych rozmów, że będziemy się trzymać razem i spędzać czas wspólnie, nie samotnie. Regularnie zmienialiśmy lokum, co oznaczało, że Jimbo miał dwa komplety misek i zabawek, a moja lodówka wyglądała, jakby zaopatrywał ją student z bractwa. – Co się stało? Rowdy patrzył podejrzliwie, jak wzdycham i zdmuchuję sprzed nosa pasemko ciemnych włosów. Chociaż staliśmy się sobie znowu bliscy i czuliśmy się ze sobą swobodnie, wciąż była jedna rzecz, która sprawiała, że wracały wszystkie wątpliwości i wahanie: Poppy. Oboje udawaliśmy, że o niej zapomnieliśmy – o widmie majaczącym pośród tego wszystkiego, co próbowaliśmy wspólnie na nowo zbudować, ale teraz byłam wściekła i miałam dość chodzenia wokół niej na paluszkach. Wokół niej i wokół przeszłości, która łączyła z nią każde z nas. – Poppy – burknęłam. – Odkąd wyszła za tego strasznego dupka, nie odbiera moich telefonów ani nie odpisuje na moje SMS-y. Martwię się o nią, bo ten koleś chciałby ją bez reszty kontrolować, a ona nie ma w Loveless nikogo, kto by się o nią zatroszczył. To nie wychodzi jej na dobre. Rowdy zamarł i wydał z siebie bliżej nieokreślony warkot. Zacisnął szczęki i potarł policzek, który zaczął mu drgać nerwowym tikiem. – Czy naprawdę jest tak źle, Rowdy? – westchnęłam. – Czy nie mogę nawet wypowiedzieć przy tobie jej imienia? Odwrócił te swoje niebieskie jak chabry oczy i widziałam, że walczy sam ze sobą, starając się kontrolować targające nim emocje. – Nic nie zmieni przeszłości, Salem. – Nie, ale trzymanie się czegoś, co wydarzyło się tak dawno temu, tak kurczowo, że hamuje cię to i sprawia, że wracasz pamięcią do złych chwil i nie pozwala iść do

przodu, ku nowemu, lepszemu, także nie jest dobre. Otoczył mnie ramieniem i przyciągnął do siebie, a potem ucałował w skroń. – Chyba całkiem dobrze idzie mi parcie do przodu? Westchnęłam znowu i położyłam mu dłoń na twardym brzuchu. – Nie. Jeśli nie mogę z tobą porozmawiać o mojej siostrze, to wcale nie. To moja rodzina. Poppy to jedyny członek mojej rodziny, na którym mi naprawdę zależy. Kocham ją, i jeśli nie mogę przy tobie nawet wypowiedzieć jej imienia, nie sprawiając przy tym, że zamieniasz się w głaz, moim zdaniem nadal tkwisz w miejscu. Wiem, że cię zraniła, obie zadałyśmy ci ból, jeśli jednak mogłeś wybaczyć mi, będziesz musiał też pogodzić się z tym, co zaszło między wami. Skręcił w palcach pasemko moich długich włosów. Minęła dobra minuta, nim odpowiedział. – Zadurzyłem się w Poppy od pierwszego wejrzenia. Była taka słodka! Była uosobieniem wszystkiego, czego nie dane mi było wcześniej zaznać. Kochała swoją rodzinę. Była głęboko wierząca i brała aktywny udział w życiu szkoły. Nawet gdy byłem taki młody, wiedziałem, że jej korzenie sięgają bardzo głęboko. – Jego głos stał się dziwnie cichy, a blask bijący od telewizora rzucał niesamowite cienie na jego twarz, sprawiając, że wyglądał złowieszczo, całkiem jakby pochłonęły go bez reszty wspomnienia. – Nigdy mnie nie rozumiała. Nie miała pojęcia, dlaczego jest dla mnie tak ważna, a gdy wyjechałaś, stała się dla mnie uosobieniem rodziny, miłości i akceptacji. Wiedziałem, że lgnąc do niej, pokładając w niej całą moją nadzieję na szczęście, tylko wszystko pogarszam. Nie powinienem był żądać tak wiele od nikogo, nie mówiąc już o młodej dziewczynie, która nigdy nie wyściubiła nosa poza swoje rodzinne miasteczko i nigdy nie wyrwała się spod wpływu swojego ojca. – Opuścił podbródek, tak że teraz opierał go na mojej głowie. Otoczyłam go ramieniem, przyciągnęłam do siebie i wsparłam policzek na jego sercu. – Jej okropny gust, jeśli chodzi o facetów… nieustanna chęć przypodobania się ojcu… Chyba ponoszę za to wszystko część winy. Na swój sposób tłamsiłem ją, a ona robiła, co mogła, żeby odsunąć się ode mnie, nie mówiąc mi przy tym wprost, żebym się od niej odpieprzył. W końcu dała mi kosza, ale chyba sam ją do tego zmusiłem. Wychodzi na to, że oprócz złamanego serca, które leczyłem bardzo długo, holowałem też za sobą głębokie poczucie winy. Nie lubię o tym myśleć. Wolę udawać, że to się nigdy nie wydarzyło. – Zakochałeś się w Poppy, bo wiedziałeś, że nigdy nie wyjedzie? – To brzmiało niewiarygodnie, ale w głębi duszy wiedziałam, że ma sens. Matka Rowdy’ego zmarła,

gdy był mały, a potem przywykł do tego, że jest niechciany i odtrącany, więc wydawało się logiczne, że będzie go pociągać moja siostra, na stałe wpisana w panoramę Loveless. Była bezpieczną, pewną przystanią i nie stanowiła zagrożenia dla jego kruchego serca. – Trochę tak. Ale była też piękna i sprawiała, że czułem się, jakbym miał w życiu cel: troszczyć się o nią. – Roześmiał się, ale w jego śmiechu nie było ani krzty wesołości. – Nigdy nie postrzegała mnie jako kogoś więcej niż przyjaciela czy brata. Przenigdy. Przez większość czasu zachęcała mnie do robienia tego, czego wszyscy ode mnie oczekiwali. Chciała, żebym grał w piłkę nożną, żebym był królem balu, żebym umawiał się z cheerleaderką i żebym trzymał buzię na kłódkę i pozwalał, żeby inni faceci obecni w jej życiu traktowali ją jak śmieć. To było coś, w czym przodowali twój ojciec i jej chłopcy. Odwróciłam twarz i potarłam nosem o jego pierś. To nie była zbyt miła rozmowa, ale jedna z takich, które powinniśmy byli przeprowadzić już dawno. – A co ze mną? Pokochałeś ją od pierwszego wejrzenia, bo była czymś… kimś stałym i osadzonym trwale w pylistej teksaskiej ziemi, a co ze mną, Rowdy? Roześmiał się znowu, ale tym razem już nie tak gorzko jak wcześniej. – Dla dziesięciolatka byłaś najpiękniejszym zjawiskiem na ziemi. Byłaś dzika, hałaśliwa i miałem wrażenie, że niczego się nie boisz. Wiedziałem, że nienawidzisz przebywać w domu, nienawidzisz zasad, które wpajali ci twoi rodzice, ale nigdy nie pozwalałaś, żeby powstrzymywały cię one od zabawy i czerpania radości z życia, ile się da. Chciałem być przy tobie cały czas, bo wtedy miałem wrażenie, jakby ciepłe słoneczne promienie rozgrzewały we mnie wszystko, co zamarzło na kość. Byłaś jedyną osobą, przy której czułem, że naprawdę nie ma nic złego w byciu zagubionym dzieckiem wściekłym na to, że zabito mu matkę. Przy tobie nigdy nie miałem wrażenia, że powinienem się płaszczyć z wdzięczności za ochłapy, które rzucił mi los. Byłaś dla mnie wszystkim… a potem zniknęłaś i znowu stałem się tylko zagubionym dzieckiem. Jego słowa sprawiły, że ścisnęło mnie w gardle i przytuliłam go jeszcze mocniej. Przerzuciłam nogi przez jego uda i spojrzałam na niego spod opuszczonych rzęs. – Powinnam była do ciebie się odezwać. Naprawdę chciałam, ale byłam tak bardzo przytłoczona tym wszystkim i sama czułam się zagubiona. Chcę, żebyś wiedział, że nie było mi łatwo cię opuścić. Czułam się z tego powodu naprawdę gównianie, nie mówiąc już o poczuciu winy z powodu zostawienia Poppy, ale musiałam to zrobić. Po prostu musiałam.

Powinnam była powiedzieć mu, że się myli. Wówczas bałam się wszystkiego. Bałam się, że nigdy nie wyrwę się z domu. Bałam się, że moje życie już zawsze będzie pełne niekończących się zasad i przepisów. Bałam się, że moja siostra zmieni się stopniowo w moją matkę. A najbardziej bałam się o niego. Byłam do granic przerażona tym, że może utknąć, robiąc coś, czego nie lubi, przerażona, że będzie gonił za moją tępą siostrą już na zawsze, i martwiałam na samą myśl o tym, że pozwoli decydować innym ludziom za siebie – o tym, jak ma przeżyć swoje życie i jakie powinien mieć pasje. Cieszyłam się niewymownie, że tylko nieliczne z tych moich obaw się spełniły. – Chyba wszyscy musieliśmy podjąć złe wybory, żeby znaleźć się tu, gdzie teraz jesteśmy. – W jego głosie brzmiały tęsknota i zaduma. Słyszałam w nim tysiąc różnych emocji, mieniących się wspomnieniami. Patrzyłam mu w oczy, a on pochylił się i złożył delikatny pocałunek na moich ustach. To wystarczyło, żeby zmienić tę chwilę z mrocznej, pełnej zjaw przeszłości i żalów w coś gorącego, iskrzącego od pragnienia i pożądania. Chciałam mu powiedzieć, że właśnie na tym polega dążenie do zmiany, patrzenie w przyszłość, ale wiedziałam, że powinien się o tym przekonać sam. W ciągu ostatniego miesiąca tradycyjne czwartkowe nasiadówy dziewczyn nieco się zmieniły. Cora nie mogła pić, bo wciąż karmiła piersią, zaś Shaw nie mogła pić, bo była w ciąży. Poza tym nikt nie chciał stracić nad sobą kontroli i odwalić czegoś głupiego, bo Saint zazwyczaj wpadała z Royal i nawet jeśli ta ostatnia nie była już na służbie, to nadal była gliną, co oznaczało, że wszyscy starali się zachowywać przykładnie. Cieszyłam się, że wszystkie te słodkie, silne kobiety przyjęły mnie do swojego grona, jeszcze zanim zaczęłam spotykać się z Rowdym. Były naprawdę niesamowite i fakt, że uznały mnie za jedną z nich, sprawiał, że czułam się naprawdę spełniona i dumna z siebie. Zamiast więc wybrać tradycyjnie bar Rome’a czy knajpę koło salonu, Cora zadecydowała, że spotkamy się w naprawdę miłej restauracji kilka przecznic od Saint’s. Uznałyśmy, że zamiast łoić kolejka za kolejką, dopóki się nie porzygamy, zamówimy mnóstwo przystawek i będziemy sączyć fikuśne drinki z martini. Cora przewracała właśnie oczami i tłumaczyła Shaw, dlaczego zamierza zamordować Rome’a. Wyglądało na to, że teraz, kiedy Rule miał oprócz odgrywania przykładnego męża wcielić się w rolę ojca i pana domu, Rome także zamierzał spakować wszystkie graty i z mieszkania, które wynajmowali, przeprowadzić się do

czegoś większego. Klęła na czym świat stoi, upierając się, że w wynajmowaniu domu nie ma nic złego i Rome po prostu nie może pogodzić się z myślą, że jego młodszy braciszek ustatkował się i uspokoił bardziej od niego. Przewróciła znowu różnobarwnymi oczami i oznajmiła, że jeśli oświadczy się jej tylko po to, żeby nie być od niego gorszy, wepchnie mu pierścionek do gardła. To stanowcze stwierdzenie rozbawiło Ayden, która parsknęła śmiechem i orzekła, że jest pewna, iż Cora złapałaby pierścionek tak szybko, że Rome nie zdążyłby nawet włożyć go jej na palec. Cora także się roześmiała, ale nie zaprzeczyła. Zerknęłam na Saint i podniosłam brew. Ona i Nash byli ze sobą od niedawna, ale widać było, że są w sobie bez pamięci zakochani i świata poza sobą nie widzą. Pokręciła tylko stanowczo głową – tak gwałtownie, że aż zakołysały się jej czerwonozłote włosy spięte w kucyk – i mocno się zarumieniła. Wiedziałam, że jest nieśmiała i nie lubi być w centrum uwagi, ale gdy rozmawiałyśmy o jej seksownym facecie, cała aż promieniała. Nash był interesującą mieszanką słodziaka i zadziornego łobuza. Świetnie pasował do tej miłej i cichej pielęgniareczki. – Ledwie do mnie w ogóle dociera, że mam chłopaka. Małżeństwo… dzieci… w tej chwili nawet o takich rzeczach nie myślę – wymamrotała. – Poza tym pewnie będę musiała wrócić na studia, a Nash ma na głowie nowy salon. I tak już z trudem znajdujemy dla siebie czas. Royal dała jej kuksańca i poruszyła sugestywnie brwiami. – Nie musiałabyś tak się starać wygospodarować dla niego czasu, gdybyś się do niego przeprowadziła, tak jak cię o to prosił. Saint zarumieniła się jeszcze mocniej i łypnęła gniewnie na przyjaciółkę. – Zamierzam to zrobić. – No to na co czekasz? – Jak zwykle to Cora wyłożyła kawę na ławę. Saint odwróciła wzrok, a potem westchnęła i powiodła po nas spojrzeniem. – Nie chcę mu się znudzić… Zapadła martwa cisza, którą przerwał śmiech Ayden. Śmiała się tak głośno, że inni goście restauracji zaczęli się na nasz stolik oglądać, a jej śmiech był tak zaraźliwy, że za moment śmiała się także i Shaw, a chwilę później, ku zdumieniu Saint, rechotałyśmy do rozpuku wszystkie oprócz niej. Przygryzła dolną wargę i zaczęła się nerwowo bawić włosami. – To wcale nie jest śmieszne. Royal poklepała przyjaciółkę po ramieniu.

– Mówiłam ci już, że zachowujesz się niedorzecznie. Ten facet jest w ciebie wpatrzony jak w obrazek! Gdyby mógł, nie odstępowałby cię na krok! Pokiwałam głową. – Owszem. Cały czas nic tylko mamle w kółko o tym, jaka jesteś cudowna i że nigdy nie poradziłby sobie z otwarciem nowego salonu, gdyby nie ty. Uwierz w to! Nie chcesz chyba potem patrzeć wstecz i żałować, że marnowałaś czas, który mogłaś spędzić z kimś, na kim ci zależy? Gdy tylko wypowiedziałam te słowa, oczy wszystkich dziewczyn zwróciły się w moją stronę. Sięgnęłam po swojego wściekle różowego drinka i spojrzałam Corze prosto w oczy. – Mówisz z własnego doświadczenia, Salem? – powiedziała to lekkim tonem, ale było w nim też coś głębszego. Wiedziałam, że są z Rowdym naprawdę blisko i że Cora traktuje go jak brata, więc nie zamierzałam owijać w bawełnę: – Rowdy i ja straciliśmy mnóstwo czasu. Teraz nie jestem pewna, czy postąpiłabym wówczas inaczej, ale wiem, że gdy na niego patrzę, żałuję wielu rzeczy, których mogłam przy nim doświadczyć. – Co się między wami dzieje? – spytała Ayden śmiertelnie poważnie. Rowdy był najlepszym kumplem jej męża i nie zniosłaby, gdybym próbowała z nim pogrywać. Widziałam to jasno w jej bursztynowych oczach i zaciśniętych wargach. Wzruszyłam ramionami. – On nazywa to poznawaniem się na nowo. Ciemna brew powędrowała do góry – tak wysoko, że niemal dotknęła idealnie prostych pasemek jej ciemnych włosów. – A jak ty to nazywasz? Już miałam jej odpowiedzieć, kiedy nagle wtrąciła się Shaw, i zdałam sobie sprawę, że to ona grała w tej grupie rolę rozjemcy. – Daj jej spokój, Ayd. Żadna z nas nie powinna osądzać innej, kiedy w grę wchodzi rozgryzanie tych kolesi. To całkiem jak spacer po chybotliwej kładce bez poręczny nad głęboką przepaścią, próbowanie dotarcia z miejsca, gdzie jesteśmy, do miejsca, w którym chciałybyśmy być, więc zejdź z Salem. Rowdy jest szczęśliwy. Nie sypia już z połową lasek w Denver, więc dlaczego wszyscy się tego czepiają? Niezbyt miło było mi słuchać o podbojach Rowdy’ego, znanych najwyraźniej wszystkim, ale nie mogłam przed sobą udawać, że zachowywał przez cały ten czas cnotę dla mnie. Westchnęłam więc tylko i przejechałam palcem po krawędzi kieliszka.

– Wiele razem przeszliśmy, więc na razie przyjmuję wszystko takim, jakie jest, dzień po dniu. Przyjechałam do Denver głównie dla niego, ale kiedy się tu zjawiłam, dowiedziałam się pewnych rzeczy o nim i mojej siostrze, o których wcześniej nie wiedziałam… i trudno mi się z tym pogodzić. Cora syknęła i skubnęła kąsek ze swojego talerza. – On od zawsze miał świra na punkcie jedynej prawdziwej pierwszej miłości. Wszyscy próbowali wybić mu to z głowy i przekonać go, że wokół są tysiące cudownych kobiet, z którymi byłby szczęśliwy, ale on w to nie wierzył, a przynajmniej dopóki ty się nie pojawiłaś. Wtedy zupełnie zmienił śpiewkę, i to szybko. Znowu westchnęłam. – Gdy miał osiemnaście lat, poprosił moją siostrę o rękę, a ona dała mu kosza. Z gardeł dziewczyn wyrwało się zbiorowe westchnienie i znowu wszyscy goście spojrzeli w naszym kierunku. Pokręciłam smutno głową i zmusiłam się do koślawego uśmiechu. – Wiedziałam, że mu się podoba, ale nie miałam bladego pojęcia, że chce ją poślubić! Martwię się, że wciąż czuje do niej coś, co… może nam przeszkodzić w tym, co się teraz między nami dzieje. Cora parsknęła i wycelowała we mnie swój widelec. – Wszyscy robiliśmy głupoty, mając po osiemnaście lat. Nie chciałabyś wiedzieć, z kim byłam w tym wieku. To była zwykła, głupia pomyłka, popełniona z samotności i braku poczucia bezpieczeństwa. Wszyscy takie wówczas popełnialiśmy. Ayden pokiwała entuzjastycznie głową. – Na długo przed skończeniem osiemnastu lat dokonałam mnóstwa złych wyborów, a mój szurnięty brat trafił za kratki więcej niż raz. Nie można wciąż go za to winić. Do dyskusji włączyła się nawet Saint: – Nash złamał mi serce, gdy był mniej więcej w tym wieku. Mało brakowało, a powstrzymałoby mnie to przed daniem mu drugiej szansy, kiedy pojawił się znowu w moim życiu w zeszłym roku. A to byłby mój najgorszy błąd. Westchnęłam ponownie i wzięłam swojego drinka, żeby upić ostatni łyk. Kiedy zaczęłam myśleć o Rowdym i o tym, co czuł do mojej siostry, przyszło mi do głowy, że chyba będę potrzebowała kolejnego… i może jeszcze jednego. – To moja siostra. – To była właśnie przeszkoda, z której znaczenia, jak sądziłam, żadna z nich nie zdawała sobie do końca sprawy. Bo chociaż zależało mi na Rowdym, nie było szans, żeby nie kolidowało to z moją lojalnością wobec Poppy… nie mówiąc

już o tym, że krew nie woda. – A co on na to wszystko teraz? – spytała Shaw. Rany, naprawdę ją uwielbiałam. Była zawsze taka zrównoważona i zachowywała się nie dość, że otwarcie, to jeszcze taktownie. Byłam pewna, że będzie z niej wspaniała matka, nawet jeśli dziecko jej i Rule’a okaże się równie dzikie i nieprzewidywalne jak jego ojciec. – Twierdzi, że nie jemu to oceniać. Wielokrotnie próbowałam nakłonić Poppy, żeby wyjaśniła mi, co się stało, ale ona zawsze zmieniała temat albo zapewniała mnie, że to, co między nimi zaszło, to przeszłość. Mam wrażenie, że pod tym, co próbuję teraz zbudować, kryje się coś więcej. I wcale mi się to nie podoba. – A co będzie, jeśli rzeczywiście wam z Rowdym nie wyjdzie? – zapytała Ayden, przeciągając zwodniczo śpiewnie zgłoski. – Spakujesz manatki i przeniesiesz się do następnego salonu tatuażu… i do następnego kochasia? Powinnam była powiedzieć temu zmysłowemu południowemu tajfunowi, żeby pilnowała własnego nosa, ale nie mogłam jej winić za to, że była nadopiekuńcza wobec przyjaciela. – Zazwyczaj… tak właśnie robiłam. – To było niezbyt chlubne, ale taka była prawda. – Nie lubię, kiedy wszystko zaczyna się psuć i komplikować. Ayden zmrużyła nieco oczy w kolorze whisky. – Jak dla mnie to wszystko brzmi, jakbyś tkwiła właśnie po uszy w czymś pochrzanionym i skomplikowanym. – Tak. I pierwszy raz skłaniam się ku temu, żeby nie zwiewać, gdzie pieprz rośnie, tylko zostać i walczyć – odparłam. – Rowdy zawsze wiele dla mnie znaczył. Może teraz jest dla mnie ważny na inny sposób, ale nie zamierzam mu odpuścić. Nie bez naprawdę ważnego powodu. Royal nagle wtrąciła się do rozmowy w typowy dla niej, zuchwały sposób: – No dobra, może nie jestem aż tak we wszystko wtajemniczona, więc zadam pytanie, które pewnie wszystkim nam chodzi po głowach. – Jej oczy, niemal tak ciemne jak moje, lśniły psotnie. – Czy on się z nią przespał? To znaczy, z twoją siostrą? Bo jeśli tak, to… to wszystko jest trochę dziwne i, zważywszy na te całe oświadczyny chyba powinnaś to wszystko dobrze przemyśleć. Prawie podskoczyłam na krześle i się skrzywiłam. Gdybym wiedziała, że jestem jego kolejnym seksualnym podbojem po mojej siostrze… nie było szans, żebym pozwoliła mu się dotknąć. Nic z tego.

– Nie. Pytałam ją o to wiele razy, kiedy poszli do tej samej szkoły. Nigdy nawet nie pozwoliła mu skraść całusa. Royal odrzuciła ciemnoczerwone włosy na plecy i pochyliła się w moją stronę. – W takim razie, jakikolwiek miał powód do poproszenia jej o rękę, musiał być naprawdę ważny i nie wynikał z prawdziwej miłości. Poznałam Rowdy’ego. Widziałam, jak się zachowuje przy innych laskach. To nie jest koleś, który związałby się z kobietą, z którą nie poszedł do łóżka. Nie ma na to szans. – Powiedział, że był w niej zakochany, a ona go odrzuciła. – Nie mogłam znieść bólu, który słyszałam we własnym głosie, gdy to mówiłam. – Może i tak, ale są różne rodzaje miłości. Może kochał ją jak siostrę albo najlepszą przyjaciółkę i po prostu nie potrafił dostrzec różnicy? A może starał się ją chronić? Nie jestem detektywem, to znaczy, jeszcze nie, ale potrafię dostrzec, kiedy coś nie trzyma się kupy. A szczególnie nie pasuje to, że zagonił cię do łóżka w chwili, w której dałaś mu zielone światło. Gdyby twoja siostra była tą jedyną, nigdy nie zdołałby się pogodzić z poczuciem winy z powodu przespania się z tobą, jakie by to wywołało. Rowdy to dobry człowiek, wszyscy jesteście dobrymi ludźmi. Sam fakt, że powiedział ci, że to twoja siostra była tą jedyną, wcale nie znaczy, że naprawdę tak było. Ważne są czyny, nie słowa. Jej słowa bolały mnie, i to nie tylko dlatego, że były szczere i powiedziane prosto z mostu, ale i dlatego, że wiedziała, że gdyby stało się to, o czym mówiła, to ja skończyłabym zżerana poczuciem winy. Wówczas miał jasny cel i nie krył się z nim. Potrzebował mnie, polegał na mnie, a ja, chociaż o tym wiedziałam, zostawiłam go. Wówczas moje potrzeby były dla mnie ważniejsze niż wszystko inne, a teraz, patrząc wstecz, uświadomiłam sobie, że chociaż musiałam wyjechać, może powinnam była rozwiązać to wszystko inaczej. Uległam naciskowi mojego ojca, poddałam się presji i konieczności ucieczki od wszystkich złych rzeczy, zamiast postawić na swoim i zostać, czerpiąc z całego dobra drzemiącego w teksaskiej ziemi. Rowdy i ja dzieliliśmy ze sobą wszystko – dawaliśmy sobie nawzajem wsparcie potrzebne nam do przetrwania w miejscu, w którym żadne z nas nie chciało być. Powinnam była z nim porozmawiać, wtajemniczyć go w moje plany wyjazdu i zapytać go o zdanie. Wiem, że to nadal byłoby głupie, wstrząsnęłoby nim, ale może wówczas nie czułby się taki porzucony. To, co zrobiłam, było brzemienne w skutki – i patrząc wstecz, wstydziłam się tego. A jednak Royal miała prawdopodobnie rację, że jeśli chodzi o prawdziwą miłość, którą darzył moją siostrę, tak naprawdę było to coś innego. Rowdy nigdy nie traktował

Poppy tak samo jak mnie. Przy niej zawsze był pełen rezerwy i cichy. Przy mnie nie miał zahamowań i się nie wstydził. Nie byłam po prostu pewna, co oznaczało to teraz, kiedy prosiłam go o coś więcej niż tylko przyjaźń. Na szczęście nie musiałam się nad tym rozwodzić, bo Royal była najwyraźniej w swoim żywiole i skupiła swoją uwagę na Ayden. – No to… jaka jest historia twojego brata? – Jej zainteresowanie wydawało się zdecydowanie wykraczać poza zwykłą czy też zawodową ciekawość. Ayden prychnęła. – Historia Asy jest osadzona w małej mieścinie w Kentucky i zawiera młodociane odsiadki, narkotyki, dziewczyny i zasadniczo kryminalną przeszłość oraz chaos. – Ayden przełknęła głośno ślinę i zwinęła dłonie w pięści. – Nie tak dawno skończyło się brutalnym pobiciem, bo zadarł z członkami klubu motocyklowego, a oni użyli w odwecie pałek baseballowych. Zapadł w śpiączkę i prawie zmarł. Nie było zasad, do których by się stosował, ani prawa, którego by nie złamał. W końcu dostał za swoje. Shaw wyciągnęła rękę i ścisnęła ramię Ayden. Kiedy stało się jasne, że nasza ciemnowłosa koleżanka jest zbyt roztrzęsiona, żeby kontynuować, opowieść podjęła Cora: – Ayden i Jet sprowadzili Asę do Denver, żeby doszedł do siebie i stanął na nogi. Ku zaskoczeniu wszystkich Rome szybko go polubił i zatrudnił u siebie w barze. Sądzę, że nasz wielkolud starał się mieć go na oku, bo obawiał się, że Asa wróci do starych nawyków. Okazało się jednak, że połączyły ich naprawdę silne więzi, a Rome wie aż za dużo o budowaniu nowego życia od podstaw. Z jej słów jasno wynikało, że jest dumna ze swojego eksżołnierza, który wyciągnął brata Ayden z kłopotów. Royal westchnęła z rozmarzeniem. – Mogłabym gapić się na Asę cały dzień… Cóż, nie mogłam się z nią nie zgodzić. Bliźnięta Cross byli naprawdę nieziemsko wręcz piękni. Podniosłam brew i sięgnęłam po swój prawie opróżniony kieliszek. – Glina i przestępca? Zmarszczyła piękny nosek. – To brzmi jak okropny tytuł romansidła. Cora parsknęła śmiechem. – Albo taniego pornola! – Chcę tylko powiedzieć, że gapienie się jeszcze nikomu nie zaszkodziło. – Royal

zmieniła pozycję na krześle, a jej ciemne oczy zalśniły figlarnie. – Wierz mi, że nie pokaże się u boku nikogo z odznaką – mruknęła Ayden. – Nieważne, jaka z ciebie ślicznotka. On jest niereformowalny, i chyba nigdy nie będzie. – Wciąż łamie prawo? – zagadnęła Royal, urocza i zuchwała, jak to ona. – Nie. – Ayden westchnęła ciężko. – A przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo, ale Asa ma problem z kontrolowaniem siebie, a to nigdy nie kończy się fajnie. Tutaj jest mu dobrze. Jest szczęśliwy. Uwielbia bar i naprawdę zżył się z Rome’em, a nawet z Rowdym, ale czasem, kiedy nadarza się okazja, trudno mu nad sobą zapanować – nieważne, z czym to się wiąże. To właśnie dlatego martwię się o to, co się stanie, kiedy wyjadę razem z Jetem. Mam wrażenie, że on się pilnuje po części dlatego, że wie, że mam go na oku. Jej słowa stanowiły przykre przypomnienie, że tych wieczorów, kiedy całe grono dziewcząt mogło się spotkać, żeby porozmawiać o życiu i problemach, dobiegał kres. Oczy Shaw zaszkliły się nieco, ale to można było teraz zrzucić na ciążę i hormony. Wszystkie wiedziałyśmy, że kiedy Ayden i Jet się przeprowadzą, w tej grupie zapanuje trudna do zapełnienia pustka – i zdawałam sobie z tego sprawę. Ci ludzie naprawdę stworzyli rodzinę i więzy krwi nie miały tu nic do rzeczy. – Wrócę, jak tylko urodzi się maleństwo, możesz na mnie liczyć. – Cora uśmiechnęła się do Shaw złośliwie. – A co, jeśli to będą bliźniaki? Mnie chyba i tak się upiekło z wydaniem na świat jednego pokaźnego potomka rodu Archerów. Co będzie, jeśli ciebie czeka dwójka? Shaw jęknęła i położyła dłonie na swoim wciąż jeszcze płaskim brzuchu. – Rule nieźle poradził sobie z wiadomością o tym, że zostanie ojcem. Jednak gdyby się dowiedział, że zamiast jednego maleństwa będzie miał dwójkę… no, nie wiem. – Uśmiechnęła się, a w jej zielonych oczach zalśniły figlarne ogniki. – Żona, dziecko… cóż, gdyby ktoś mi powiedział o tym jeszcze kilka lat temu, że Rule’owi Archerowi to się przydarzy, pękłabym chyba ze śmiechu. – Spojrzała na mnie. – To niesamowite, jak wszystko się zmienia. Nie mogłam zaprzeczyć, bo miała rację. Każda z kobiet siedzących przy tym stoliku doświadczyła w swoim życiu wielkich zmian i jak do tej pory żadnej z nich nie wyszło to na złe. Tak naprawdę wyglądało na to, że każda z nich stała się lepsza i silniejsza dzięki tym zmianom i po wszystkim zyskała nowe, świeże spojrzenie na pewne sprawy. Jeśli chodzi o mnie, zawsze dawałam nogę, zanim przekonałam się o skutkach moich decyzji, nawet jeśli miały one oznaczać dla mnie zmianę na lepsze.

– Cóż, tak czy siak, wiem tylko, że czekam na to, co z tego wyniknie. Jak dotąd mogę tylko powiedzieć, że jeśli chodzi o Rowdy’ego, to do tej pory mnie nie rozczarował i czuję się naprawdę wielką szczęściarą, że ma wokół siebie tyle fajnych osób, które może nazywać rodziną. Zadbaliście wszyscy o niego o niebo lepiej niż ktokolwiek inny. – Kochamy go – stwierdziła prosto Ayden, a Cora i Shaw pokiwały na potwierdzenie głowami. – Trudno go nie kochać. Jest, jaki jest. – Cora pochyliła się i wsparła łokcie na stole, a potem oparła podbródek na splecionych dłoniach. Rany, naprawdę wyglądała jak jakaś punkowa wróżka! – Ciebie chyba też, Salem. Phil potrafił rozpoznać bez trudu dobrych ludzi. Nigdy, przenigdy nie postawiłby was znowu na swojej ścieżce, gdyby nie był pewien, że nie robi dla któregoś ze swoich chłopców czegoś dobrego. Musiał być stuprocentowo pewny, że jesteś dla niego stworzona i koniec końców okażecie się sobie przeznaczeni. Nigdy nie uważałam się za osobę, którą łatwo kochać. Zbyt wiele lat wysłuchiwałam, jaka jestem okropna – że nigdy nic nie osiągnę, dopóki się nie zmienię. To sprawiło, że uwierzyłam, że jestem trudną osobą, niewartą zachodu. Sądzę, że właśnie dlatego nigdzie nie zagrzałam dłużej miejsca. Starałam się zminimalizować ryzyko, że w końcu usłyszę, iż nie spełniam pokładanych we mnie oczekiwań. Nie byłam w stanie znieść myśli o tym, że tak się stanie, więc wyjeżdżałam, żeby nie musieć się do nikogo przywiązywać. Gdzieś z tyłu głowy słyszałam głos Rowdy’ego szepczący do mnie raz za razem, że kiedyś byłam dla niego wszystkim. Zastanawiałam się po cichu, czy nie minęło zbyt wiele czasu, żeby znowu tak było. Znowu chciałam być dla niego kimś ważnym. Teraz związek z nim był jedyną rzeczą na ziemi, której pragnęłam.

ROWDY W ten cichy sobotni wieczór byłem ostatnią osobą, która została w salonie w LoDo. Miałem klienta do późna, bo wielki zawodnik rugby, który zapewniał mnie, że ma wysoką odporność na ból tak naprawdę okazał się wielką beksą, i projekt, którego wykonanie powinno trwać nie więcej niż dwie godziny, zajął mi cztery i pół. Z ulgą zakończyłem pracę i wysłałem Salem do domu, zapewniwszy ją, że zamknę i złożę utarg, jak tylko skończę. Wiedziałem, że chętnie zostałaby i dotrzymała mi towarzystwa podczas pracy, ale byłem zdania, że współczujące spojrzenia pięknej dziewczyny tylko pogorszyłyby sprawę i sprawiły, że płaczliwy facet zachowywałby się jeszcze gorzej. Miałem już dosyć jego dramatyzowania, więc obiecałem jej, że zajrzę do niej natychmiast po pracy. Zdarzało nam się to coraz częściej – po robocie wpadałem do niej, szczególnie jeśli pracowałem w Marked, bo mieszkała niedaleko. Czasem to ona czekała na mnie, aż skończę pracę, żebyśmy mogli skoczyć coś przekąsić i wypić. Jakimś cudem, nie wiadomo kiedy, okazało się, że jestem w związku z dziewczyną… i panicznie boję się, że znowu mnie porzuci. Kiedy zaczynałem myśleć o Salem, w głowie dźwięczały mi słowa Asy o tym, że jest milion różnych dziewczyn dla miliona rzeczy, które robi się po raz pierwszy. Była pierwszą dziewczyną, z którą spędziłem więcej niż jedną noc z rzędu. Była pierwszą dziewczyną, z którą umawiałem się na randki nie tylko po to, żeby się z nią przespać. Była pierwszą dziewczyną, jaką pamiętam, która działała na mnie tak bardzo i tak mocno zawracała mi w głowie, a jednocześnie jej zachowanie potrafiło mnie zmrozić do szpiku. Za każdym razem, gdy szliśmy do łóżka albo po prostu ją całowałem czy przytulałem, nie dawała mi spokoju uporczywa myśl, że powinienem się nacieszyć tym wszystkim, dopóki nadal jest przy mnie, i przypominała mi, że powinienem być ostrożny, bo jeśli złamała mi serce, opuszczając mnie kiedyś, to gdy zrobi to powtórnie, już nigdy nie zdołam być dawnym sobą. Od wspominania dawnych czasów przeszedłem w końcu do cieszenia się wszystkim, co miała mi do zaoferowania tu i teraz. Nie spotykaliśmy się już po to, żeby powspominać dzieciństwo, ale uczyliśmy się nawzajem dorosłych wersji siebie, poznawaliśmy się i musiałem powiedzieć, że podobało mi się nieskończenie wszystko w tej starszej, dojrzalszej Salem Cruz.

A już najbardziej podobało mi się to, jak idealnie pasowała do mojego życia i do moich przyjaciół. Wyglądało to tak, jakby od zawsze była częścią mojej rodziny z Marked i jakby zawsze mieszkała w Denver. Była zabawna. Była aż do bólu szczera, ale w znacznie delikatniejszy sposób niż Cora. Przywoływała mnie do porządku, kiedy zaczynałem czuć się niekomfortowo i zachowywać się zalotnie i przymilnie, byle tylko odwrócić jej uwagę od tematu, którego chciała uniknąć, zazwyczaj mającego coś wspólnego z przeszłością i jej siostrą. Odkąd opuściła Loveless, prowadziła ciekawe życie, a jej podróże i doświadczenie wiele ją nauczyły i sprawiły, że stała się naprawdę niezależną, silną kobietą. Kochałem w niej to, że nie miała nigdy do mnie pretensji, jeśli byłem zmęczony albo chciałem wyjść z Jetem, gdy był w mieście. Świetnie radziła sobie sama i to czyniło ją w moich oczach cholernie seksowną. I chociaż nie miała najmniejszego problemu z zajmowaniem się swoimi sprawami, podczas gdy ja robiłem swoje, to kiedy byliśmy razem w łóżku, nieważne, jak bliska była łącząca nas więź, wciąż nie mogłem się tą bliskością nasycić. Chciałem tylko więcej i więcej. Seks nie był dla mnie niczym nowym. Wydawało mi się, że widziałem i robiłem już wszystko – to znaczy, mam na myśli, że dwoje ludzi mogło być ze sobą blisko na tyle różnych sposobów! A jednak za każdym razem, gdy się kochaliśmy, doświadczałem czegoś zupełnie dla mnie nowego. Każdy dotyk, każdy pocałunek, każde zapierające dech w piersi westchnienie albo gardłowy jęk, każdy przyprawiający o utratę zmysłów orgazm sprawiał, że miałem wrażenie, iż jeszcze chwila, a kręgosłup trzaśnie mi od nadmiaru rozkoszy… wszystko było nowe i obezwładniające. Trudno mi było to wszystko ogarnąć myślą i zrozumieć, co to znaczy, a oprócz tego martwiłem się, czy ona także odbiera to wszystko w taki sposób. Ciągle dodawałem do listy rzeczy, które zrobiłem pierwszy raz z tą kruczowłosą ślicznotką, nowe podpunkty. Wychodziłem właśnie z salonu i sprawdzałem powtórnie, czy zamknąłem drzwi, bo w niedzielę i poniedziałek mieliśmy zamknięte, kiedy usłyszałem za plecami kobiecy głos: – Praca do późna? Schowałem klucze i obejrzałem się przez ramię, a potem uśmiechnąłem się na widok szykownie ubranej Sayer. Chociaż była prawie dziewiąta wieczór w sobotę, wyglądała nieskazitelnie i arystokratycznie, całkiem jakby właśnie skończyła herbatkę w wyższych sferach albo spotkanie na wysokim szczeblu. – Tak. U ciebie też?

Nie miałem problemu z byciem uprzejmym, chociaż znowu czułem się, jakby czekała na chodniku przed salonem specjalnie na mnie. Salem wspomniała któregoś dnia, że wpadła na nią z raz czy dwa w kafejce, i uważała, że jest niegroźna, ale ja wcale nie byłem tego taki pewien. Pokręciła głową. – Nie. Właściwie to szłam w tę stronę i zobaczyłam, że jeszcze pracujesz… i zdobyłam się wreszcie na odwagę, żeby porozmawiać z tobą z prawdziwego powodu, dla którego kręcę się od jakiegoś czasu w pobliżu. Czekałam, aż skończysz i wyjdziesz. Miałam nadzieję, że będziesz mógł mi poświęcić minutkę na rozmowę. Może skoczylibyśmy na kawę albo drinka? Zamrugałem, nie dowierzając własnym uszom. Przede wszystkim miałem poważne wątpliwości, że jestem w jej typie, jeśli sądzić po jej reakcji podczas wizyty w naszym salonie. Po drugie, znała Salem, więc musiała wiedzieć, że coś się między nami dzieje. Jeśli mimo to miała wobec mnie jakieś plany, to klasa, którą emanowała, musiała być tylko na pokaz. Po trzecie zaś, chyba nie chciałem mieć nic wspólnego z przyczyną, dla której mnie prześladowała. – Ee… chyba nie – bąknąłem. – Jestem z kimś umówiony. Nie, dzięki, ale nie skorzystam. – Zazwyczaj byłem bardziej taktowny, ale wciąż byłem skołowany jej pojawieniem się i tym, co mi powiedziała. Uśmiechnęła się do mnie smutno i znowu pokręciła głową. – Nie chodzi o randkę, Rowdy. Nic z tych rzeczy. – Wzięła głęboki oddech i zobaczyłem, jak coś dziwnie lśni w jej przejmująco niebieskich oczach. Zwinęła opuszczone po bokach dłonie w pięści i nerwowo przestąpiła z nogi na nogę, a potem wyrzuciła z siebie, całkiem jakby te słowa uwięzły jej w gardle już dawno, dawno temu: – Jestem twoją siostrą… to znaczy, przyrodnią. Jesteśmy spokrewnieni. Byłem w stanie tylko gapić się na nią, podczas gdy ona wpatrywała się we mnie bez słowa. Byłem pewien, że stroi sobie żarty. W końcu po chwili milczenia, która wydawała się trwać w nieskończoność, odrzuciłem głowę na plecy i się roześmiałem. Śmiałem się tak mocno, że z oczu popłynęły mi łzy i zaczęły mnie boleć mięśnie brzucha. Minęła dobra minuta, zanim złapałem oddech i powiedziałem jej: – To jakiś cholerny żart, moja droga. Nie wiem, w co pogrywasz, ale to wcale nie jest śmieszne i zupełnie nie mam ochoty dać się w to wciągnąć. Próbowałem ją wyminąć, ale wyciągnęła wypielęgnowaną dłoń i zacisnęła palce na moim łokciu.

– Mówię poważnie, Rowdy. Mój ojciec… nasz ojciec zmarł w zeszłym roku na zawał serca. Wypełniałam jego wolę pod okiem prawnika, kiedy nagle trafiłam na zapis, z którego wynikało, że chce, abym podzieliła się spadkiem z kimś, o kim nie miałam pojęcia, że istnieje… jego synem. – Patrzyła na mnie błagalnie. – Tobą. Wyszarpnąłem się z jej uścisku i cofnąłem o krok. Musiała postradać zmysły, uznałem, jednak kiedy zmrużyłem oczy i przyjrzałem się jej uważniej, nie mogłem nie dostrzec, że jej oczy wyglądają dziwnie podobnie do tych, które patrzyły na mnie z lustra każdego poranka. – Jaja sobie ze mnie robisz?! – Całe życie byłem samotny. Przeganiano mnie z kąta w kąt, bo nie miałem rodziny, która mogłaby mnie przygarnąć, a teraz ta kobieta próbowała mi wmówić, że przez cały czas istniał ktoś, w kogo żyłach płynęła ta sama krew co w moich? Nie mogłem w to uwierzyć. Nie mogłem jej uwierzyć! – Był żonaty z moją matką, gdy się urodziłeś. – Przygryzła wargę tak mocno, że pojawiła się na niej kropelka krwi. – Był bardzo… trudnym człowiekiem, o wielu sekretach. Wiele miesięcy zajęło mi trafienie na twój ślad. Do teksaskich sierocińców trafia bardzo dużo dzieci. A kiedy wreszcie cię namierzyłam, nie mogłam się zdobyć na to, żeby ci o tym wszystkim powiedzieć. W zasadzie to wyobrażałam sobie, że będzie to wyglądało dokładnie tak jak teraz. Kiedy moja firma zaproponowała mi posadę w Denver, pomyślałam, że może kiedy się tu przeprowadzę i zaaklimatyzuję, wpadnę na jakiś pomysł, jak się do ciebie zbliżyć i dać ci znać. Cały czas jednak tchórzyłam. Wsunąłem palce we włosy, psując nienaganną fryzurę i strosząc jasne pasemka na wszystkie strony. – To… szaleństwo! Chyba cię pogięło, kobieto! Nie chcę tego słuchać. – Odwróciłem się do niej plecami i zacząłem iść przed siebie, ale zatrzymała mnie, mówiąc: – Dorastałam w jałowym, pozbawionym miłości domu. Moja matka odebrała sobie życie, gdy byłam nastolatką, bo miała dość mojego ojca i jego lekkomyślnego zachowania. Nie wiesz nawet, ile godzin, ile razy w ciągu długich i smutnych dni marzyłam o bracie lub siostrze. Marzyłam o tobie, Rowdy. – W jej głosie brzmiał prawdziwy smutek, ale to wszystko… to było czyste szaleństwo! Nie chciałem mieć nic wspólnego z kimś, kto wiedział, że żyję gdzieś tam samotnie i mimo to zostawił mnie na pastwę losu – nawet jeśli ta osoba teraz nie żyła, a zamiast tego zjawiała się tu jej córka. – Nie chcę nic od kogoś takiego – warknąłem. – Nie chcę nic od ciebie. Wracaj,

skąd przyszłaś, i bądź spokojna: nie chcę połowy żadnego spadku. Miałem wrażenie, że oczy zaszkliły jej się od łez, ale było ciemno, a ja byłem skołowany od natłoku myśli, więc mogło mi się tylko wydawać, gdy zalśniły od ulicznych świateł. – Rowdy… – Nie. Po prostu nie, i już. Koniec dyskusji. Byłem samotny przez całe moje życie i było mi z tym cholernie źle. Nie musisz się mi nagle objawiać i nie myśl, że nagle połączy nas jakaś silna rodzinna więź. Jesteś dla mnie praktycznie obca i nie chcę od ciebie niczego, co chcesz mi dać. – Nie byłabym ci obca, gdybyś dał mi szansę. Przeprowadziłam się tutaj, żeby spróbować się poznać… – Mam gdzieś to wszystko! – Nie chciałem jej nawet dać szansy na powiedzenie czegokolwiek więcej. Zniknąłem po prostu za rogiem, na płatnym parkingu, na którym zostawiłem mojego SUV-a. Wsiadłem do niego i pognałem jak opętany do Capitol Hill, gdzie czekała na mnie Salem. Serce waliło mi tak mocno, że przez jego dudnienie w uszach nie słyszałem odgłosów ruchu drogowego dookoła. Zaciskałem dłonie na kierownicy tak kurczowo, że byłem zaskoczony, że pod moim uściskiem się nie rozpadła na kawałki. Siostra! Ojciec?! To wszystko było takie… absurdalne! Najpierw była tylko moja matka i ja, a potem ja sam. Sam pomysł, że mam rodzeństwo i rodzica, który najwyraźniej za życia nie chciał mieć ze mną nic wspólnego, przytłaczał mnie i sprawiał, że myśli w głowie wirowały mi jak oszalałe. Salem puściła mi sygnał, a potem otworzyła, jak tylko zacząłem się dobijać do drzwi. Wyglądałem z pewnością jak szaleniec. Włosy sterczały mi we wszystkie strony, oczy miałem wytrzeszczone i słyszałem w uszach własny świszczący oddech. Gdy chwyciłem ją za ramiona i obróciłem plecami do drzwi, ręce mi drżały. Jak przez mgłę pamiętam, że zapytała mnie, co się stało. Spytała, czy wszystko w porządku. Chyba kazała mi się uspokoić i opowiedzieć, co się wydarzyło, ale nie byłem w stanie się uspokoić ani odpowiedzieć na żadne z jej pytań. Byłem zbyt oszołomiony. Miałem wrażenie, że krew zagotowała mi się w żyłach, a jednocześnie czułem się dziwnie zmrożony. Napędzała mnie adrenalina i instynktownie szukałem czegoś, czego mógłbym się złapać – kogoś, na kogo mógłbym liczyć, kto byłby dla mnie czymś realnym i… namacalnym. Salem zawsze była po prostu Salem – była sobą. Te dziesięć lat niczego nie

zmieniło. Nie zmienił tego nawet fakt, że tak cudownie było nam ze sobą w łóżku ani że obie siostry Cruz zraniły do żywego moje młode serce. Nie było szans na to, żeby pani „jestem prawniczką” Sayer i jej rewelacje to zmieniły – i właśnie potwierdzenia tego potrzebowałem tak rozpaczliwie w tej chwili. Potrzebowałem Salem, tak jak zawsze. Nawet przy całej niepewności, wciąż spowijającą wszystkie cudowne rzeczy, które się między nami działy, wciąż traktowałem ją jak moją bezpieczną przystań. Przecież zawsze nią dla mnie była. Salem wciąż miała na sobie długą, żarówiaście różową spódniczkę, w której była w pracy. Do tego włożyła czarną koszulkę z chrystusowym sercem, które zaprojektował Rule, i nazwą naszego salonu na piersi. Włosy miała upięte w kok z misternie skręconych pukli, za których rozburzenie zapewne miałem ją wkrótce przeprosić. Jej cudowne usta były nadal pomalowane krwistoczerwoną szminką, więc gdy przyparłem ją do drzwi, wiedziałem już, że po wszystkim zostanie jej na mnie więcej niż na jej wargach. Położyłem dłonie na jej udach i zacząłem podsuwać do góry sztywny materiał spódnicy. Widziałem, że jest skonsternowana, i czułem w dotyku wahanie jej rąk, gdy ujęła moją twarz w dłonie i spróbowała pohamować moje szaleńcze zapędy. Nie o to jednak chodziło. Po prostu jej potrzebowałem – bardziej niż kogoś, kto mnie wysłucha i da mi dobrą radę. Potrzebowałem jej gorącego ciała jak powietrza: tylko ono mogło sprawić, że zapomnę o demonach szalejących w mojej głowie. Chciałem słyszeć, jak wykrzykuje moje imię głosem tak ociekającym rozkoszą, że zdoła on rozmrozić te straszne sople przeszywające moją pierś w miejscu, w którym powinno się znajdować moje serce. Pod spodem nosiła koronkowe majteczki, które blokowały mi dostęp do jej najcenniejszych skarbów. Zdarłem je z niej brutalnym gestem, który przyprawił ją o okrzyk zdumienia i zaskoczenia, ale nie zwracałem na to uwagi. Gdy już podciągnąłem jej spódnicę na biodra, podźwignąłem jej ciało wyżej i naparłem na nią, więżąc ją między drzwiami a samym sobą. Wsunąłem jej dłoń pod pośladki, a drugą ręką rozpiąłem sobie pasek, żeby usunąć spomiędzy nas materiał moich dżinsów. Szukałem ukojenia, chciałem się w niej ukryć, schować przed całym światem. Chciałem być gdzieś, przy kimś, przy kim mógłbym czuć się bezpiecznie i znajomo – przy niej. Była zdenerwowana, czułem to. Niepewnie otoczyła mnie ramionami, a gdy wypowiedziała moje imię, jej głos był nabrzmiały od pytań. Chciałem jej powiedzieć, że wszystko jest w porządku, że wszystko będzie dobrze, ale nie mogłem zwalczyć obezwładniającej

chęci, potrzeby obcowania z nią w każdy możliwy sposób. Gdy już uporałem się z własnymi majtkami i zdołałem jakoś opuścić je do kolan, podniosłem rękę i odsunąłem jej sprzed oczu kosmyki ciemnych włosów. Patrzyła na mnie wielkimi ciemnymi oczami, a ja miałem ochotę zanurzyć się w nie i już nigdy nie oglądać bożego świata. – Potrzebuję cię – wycharczałem zachrypniętym głosem. Było to tak dalekie od romantycznego, słodkiego wyznania, jak tylko możliwe, i wiedziałem ze stuprocentową pewnością, że kiedy będę wspominał ten moment i swoją szorstkość, niedelikatność, będę się czuł naprawdę gównianie. Pochyliła lekko podbródek w geście niepewnego przyzwolenia, a kąciki jej ust, teraz odartych z całego żywego koloru, uniosły się lekko. Potrzebowałem jej przez całe swoje życie – tyle tylko, że teraz w znacznie bardziej intymny i dorosły sposób aniżeli kiedyś. – W porządku, Rowdy. Już dobrze – szepnęła zdyszanym głosem. Gdy do niej przywarłem, przejechała palcami po przystrzyżonych krótko włosach na mojej potylicy i z sykiem wypuściła powietrze przez zęby, więc zmusiłem się, żeby przestać na nią napierać. Nie była na mnie gotowa – ani na żadną z tych rzeczy, które chciałem jej wyrządzić. Jej ciało nie było przygotowane na moją nieokiełznaną żądzę; opuściłem głowę na jej pierś. Cały aż się gotowałem od potrzeby zanurzenia się w niej i dania upustu wszystkim tym emocjom, które wzbierały we mnie falą oślepiającego, nieuchronnego orgazmu, ale nie mogłem jej zranić – ani ot tak, po prostu wziąć sobie tego, czego chciałem, nie dając nic w zamian – nieważne, jak bardzo byłem wytrącony z równowagi. – Przepraszam… – wyszeptałem w jej miękką skórę i zacząłem znaczyć pocałunkami ślad tętna pulsującego pod nią, aż do płatka jej ucha. Czułem, jak napięcie powoli odpływa z jej ciała i jak Salem nieco się rozluźnia. Przygryzłem jej kształtne ucho i usłyszałem, jak wzdycha z rozkoszy. Wypchnęła lekko biodra w moją stronę, a ja przejechałem językiem po jej uchu i nagle czułem już, że zaczyna łapać ten sam rytm co ja; po chwili zanurzyłem się w niej cały, aż po nasadę penisa. Gdy potarłem moim szorstkim policzkiem o jej miękką buzię, powiedziała cicho: – Daj mi po prostu chwilę… Roześmiałem się, ale mój śmiech szybko przerodził się w jęk, kiedy jej wewnętrzne mięśnie zacisnęły się na moim fiucie i zaczęły ściskać go, gdy się w niej poruszałem,

tak mocno, że oczy uciekły mi w głąb czaszki. – Szybko ci poszło. – Wsunąłem jej dłoń pod włosy na karku, przycisnąłem usta do jej warg i przyspieszyłem tempo, nie wyczuwając już oporu. Pocałowałem ją, żeby poczuła wszystko to, z czym próbowałem się uporać, z czym walczyłem. Pocałowałem ją, żeby czuła całego mnie; pocałowałem ją, żeby powiedzieć jej bez słów, jak bardzo cierpię i jak mocno zdezorientowany się czuję. Odwzajemniła pocałunek i poczułem się, jakbym był w jedynym miejscu, które mogłem nazwać domem. Teraz, kiedy zrównała się ze mną, wpiłem palce w miękką skórę na jej pośladkach i zacząłem się poruszać znacznie gwałtowniej. Salem oplotła mi nogi wokół pasa i poczułem, jak wbija pięty w mój tyłek. Musiałem przerwać pocałunek, żeby zaczerpnąć tchu, a kiedy oderwałem się od niej, zasypała moją szczękę drobnymi całusami. Nawet gdy wdzierałem się w nią szybko, mocno i ze zwierzęcą brutalnością, wciąż próbowała ukoić mój ból i sprawić, żebym poczuł się lepiej – nawet mimo że nie wiedziała, co się w ogóle wydarzyło. Zacisnąłem zęby na miękkiej skórze między jej ramieniem a szyją i zacząłem ssać tak mocno, że wiedziałem, iż na jej śniadej skórze zostanie wyraźny znak mojej namiętności. Czułem narastające wewnątrz niej crescendo pożądania i mój fiut odpowiedział na nie ochoczo. Właściwie to reagował znacznie bardziej ochoczo, niż gdy zazwyczaj uprawialiśmy seks, i dopiero w powalającym rozbłysku orgazmu, który sprawił, że moje jądra skurczyły się w gwałtownym spazmie, dotarło do mnie dlaczego. Wdychałem jej zapach, pocałowałem malinkę, którą zostawiłem na jej szyi, podczas gdy ona drżała i wiła się pod moim ciałem, obmywana falą własnego spełnienia. Gdy już doszła i otworzyła oczy, żeby na mnie spojrzeć, powiedziałem cicho: – Nie zabezpieczyliśmy się, Salem. Przez chwilę milczała i nieomal wpadłem w panikę. Wciąż jeszcze nie odbyliśmy rozmowy na temat tego, że wcześniej zaliczyłem nieomal pół Denver, a ja także niezbyt miałem ochotę dowiedzieć się, z kim i co robiła przez ostatnie dziesięć lat, więc za każdym razem używaliśmy gumy i wszystko grało. Cóż, mniej więcej. Podniosła czarną brew i ujęła moją twarz w dłonie. – Wszystko w porządku – wymruczała seksownie. – O ile tylko nie masz w zanadrzu jakichś pamiątek po swoich erotycznych podbojach. Jestem na tabletkach. Od dawna. Także podniosłem brew i spojrzałem jej w oczy.

– Jestem czysty jak łza. – Ja też. Cóż, to czyniło rozmowę, o której myślałem wcześniej z niepokojem, znacznie łatwiejszą. Musiałem przyznać, że na myśl o tym, iż w przyszłości będziemy się kochać bez dzielącej nas warstewki silikonu, napełniła mnie radością i oczekiwaniem. Zacząłem uprawiać seks dość wcześnie i nie pamiętam ani razu, żeby obowiązkowym punktem programu nie był kondom. Ech, kolejna rzecz, w której ta kobieta była dla mnie tą pierwszą. Znowu ją pocałowałem – tym razem z całą delikatnością i czułością, na którą zasługiwała – i wdzięcznością, jaką tylko zdołałem wyrazić w tym pocałunku. Oboje wydaliśmy z siebie pomruk przyjemności i żalu, gdy wysunąłem się z niej i pochyliłem, żeby oprzeć czoło o jej czoło. Nadal przyciskałem ją do drzwi i podobała mi się ta jej pozycja, bo mogliśmy sobie patrzeć prosto w oczy, i nawet jeśli chciałbym, to trudno byłoby mi oderwać wzrok od jej ciemnych jak noc źrenic. Potarła dłońmi krótkie włosy po bokach mojej głowy i sięgnęła do góry, żeby przygładzić sterczące dziko na wszystkie strony dłuższe pasemka. – Nie żebym miała narzekać na to, że zostałam właśnie zgwałcona przez jasnowłosego boga seksu, ale może raczyłbyś mi wyjaśnić, co wywołuje w tobie taki stan, żebym następnym razem była na to bardziej przygotowana? Potarłem czołem o jej czoło, a gdy podźwignąłem ją i – wciąż z nią w ramionach – zatoczyłem się na kanapę, roześmiała się. Nadal miałem gacie ściągnięte do kolan, więc kiedy jej mokre podbrzusze zetknęło się z moim, mój zdradliwy kutas drgnął ze wznowionym zainteresowaniem. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek będę miał jej dosyć. Zacisnęła palce na moich ramionach i spytała mnie poważnie: – Rowdy, co się właściwie stało? Pomyślałem, że może łatwiej mi przyjdzie się jej zwierzyć, jeśli będę miał się na czym skupić, więc rozebrałem ją z jej uroczej bluzeczki i sięgnąłem do zapięcia jej biustonosza, żeby uwolnić jej piersi. Przewróciła oczami i stwierdziła, że tylko jedno mi w głowie. Nie oponowałem i zdjąłem przez głowę własną koszulkę, a potem przyciągnąłem ją do siebie, tak że nasze piersi stykały się ze sobą, a serca biły jednym rytmem. Nie było nic seksowniejszego niż dotyk jej ozdobionych metalowymi kółeczkami brodawek na mojej wytatuowanej piersi. Była najgorętszą, najcudowniejszą kobietą na świecie.

– Pamiętasz tę prawniczkę? Wsunęła głowę pod mój podbródek i przesunęła palcami po moim boku. – Sayer? Tę, która pracuje w pobliżu salonu w LoDo? – Tak, dokładnie tę. – Słyszałem we własnym głosie gorycz, gdy niedowierzanie spowodowane ostatnimi rewelacjami sprawiło, że cały aż stężałem, mimo że Salem pieściła mnie i głaskała, jakby próbowała oswoić wściekłego wilka. Nic dziwnego, że po tym, jak zaatakowałem ją brutalnie i bez ostrzeżenia, starała się mnie uspokoić. – Co z nią? Czyżby w końcu zdecydowała się na tatuaż? Parsknąłem zdławionym śmiechem i postanowiłem, że zanim przejdę do dalszej części programu, wyznam jej po prostu całą prawdę. Powiem jej to prosto z mostu. Dałem jej znak, żeby wstała, a gdy stanęła przede mną, obciągnąłem jej pogniecioną spódniczkę i posadziłem ją sobie okrakiem na kolanach. Części ciała poniżej mojego pasa natychmiast zareagowały żywiołowo na dotyk i bliskość moich ulubionych zabawek. – Nie, ale… wreszcie zdobyła się na odwagę, żeby powiedzieć mi, że przyjechała do Denver z mojego powodu. – Co takiego?! Cóż, może nie była to najmilsza rzecz, jaką mógł usłyszeć facet od półnagiej, siedzącej mu na kolanach kobiety, ale mój penis znowu wyprężył się jak struna. – To nie to, co masz na myśli – westchnąłem. – Ona twierdzi, że jest moją siostrą przyrodnią. Powiedziała mi, że mój ojciec – wymawiając to słowo, wykonałem w powietrzu gest rysowania cudzysłowów – zmarł w zeszłym roku, a kiedy zajęła się jego sprawami spadkowymi, okazało się, że zostawił połowę majątku swojemu zapomnianemu synowi, mnie. Co, do jasnej i ciężkiej cholery, mam z tym wszystkim zrobić? – Rany! – Salem zaczerpnęła głośno powietrza i wypuściła je z sykiem. – Taka wiadomość rzeczywiście może powalić na łopatki. – Dokładnie tak jej powiedziałem. Kazałem jej zostawić mnie w spokoju i oznajmiłem, że nie chcę mieć z tym wszystkim, ani z nią, nic wspólnego. – Och, Rowdy! – Położyła mi dłoń na karku i pocałowała mnie w sam środek piersi. – Chyba nie mówisz poważnie? Nie znam Sayer zbyt dobrze, ale wydaje się miła. Jeśli rzuciła wszystko tylko po to, żeby przyjechać tu i cię poznać, to naprawdę jest coś. – Podniosła głowę i spojrzała mi w oczy. – Wierz mi, wiem, co mówię, bo sama zrobiłam dokładnie to samo.

Spojrzałem jej twardo w oczy. – Zostałem sam jak palec. Westchnęła głośno. – Więc dlaczego odtrącasz kogoś, kto wyciąga do ciebie pomocną dłoń i chciałby cię poznać? Czy gdybyś miał siostrę, nie oznaczałoby to, że już nigdy, przenigdy nie będziesz się musiał bać tego, że zostaniesz sam? Jej słowa sprawiły, że wszystkie związane z nią obawy wróciły ze zdwojoną siłą. Znacznie bardziej wolałbym usłyszeć z jej ust coś w stylu: „Czy nie rozumiesz, że teraz, kiedy masz mnie, już nigdy nie będziesz więcej sam?”, jednak zamiast tego ona patrzyła na mnie, jakbym właśnie ją rozczarował. – Nie potrzebuję rodziny, Salem – burknąłem. – Wyszedłem na swoje i poradziłem sobie sam. Teraz nie muszę się już bać, że ktoś mnie zostawi albo porzuci. – Wiedziałem, że to zupełnie niepotrzebny przytyk do jej osoby, i nie umknęło to jej uwagi. Zmrużyła ciemne oczy i zaczęła wstawać z moich kolan, ale nie pozwoliłem jej na to. Złapałem ją w talii i wymamrotałem: – Przepraszam. Jestem w paskudnym nastroju. Przechyliła głowę na ramię. – Naprawdę boisz się, że masz krewnych? Wygiąłem ciało w łuk i odrzuciłem głowę na oparcie kanapy. – Dlaczego tak sądzisz? Wzruszyła ramionami w kolorze karmelu i pochyliła się, żeby pocałować mnie w koniuszek nosa. – Jedyna bliska ci osoba z rodziny, którą znałeś, zmarła w tragicznych okolicznościach; przez to trafiłeś na trudną i wyboistą ścieżkę prowadzącą do nowej rodziny, którą znalazłeś sam. Zdaję sobie sprawę z tego, że to może przerażać – spróbować dopuścić do siebie kogoś po takich przeżyciach, takiej stracie, jednak Sayer wydaje się dobrą osobą, Rowdy. Pomaga dzieciom i chociaż obraca się w innych kręgach niż ty, nie sprawia wrażenia kogoś, kto krytycznie podchodzi do tego, co robisz, albo kto kręci na to nosem. Zastanów się po prostu. Pomyśl o tym, że pozwolenie jej wkroczyć do twojego życia wcale nie musi być takie straszne, jak sobie to wyobrażasz. To po prostu cudowna niespodzianka, którą zgotował ci los. – Powiedz, Salem – warknąłem, może nieco zbyt ostro – czy gdyby nagle do twoich drzwi zapukał jakiś obcy facet i oznajmił, że jest twoim bratem, czy powitałabyś go z otwartymi ramionami?

Przez chwilę rozważała w myśli moje słowa, a potem znowu wzruszyła ramionami. – Może nie z otwartymi ramionami, ale na pewno nie zatrzasnęłabym mu drzwi przed nosem. – Zachichotała nagle i pogłaskała mnie po nagiej piersi. – Cały czas nie mogę się opędzić od myśli, że ta laseczka wydawała mi się dziwnie znajoma. Macie ten sam kolor oczu i podobne włosy. Jest piękna! I naprawdę wygląda jak twoja rodzona siostra. Zakląłem pod nosem, a ona znów wybuchła śmiechem. – Powiedziała, że gdy moja matka zaszła w ciążę z jej ojcem, był żonaty – bąknąłem. Salem westchnęła współczująco i znowu pochyliła się, żeby mnie pocałować. – Widzisz, kryje się za tym wszystkim jakaś historia. Czy nie chciałbyś jej poznać? – No… może, trochę. – Nikt nie zdoła cię do niczego zmusić, a to oznacza, że wybór należy do ciebie. Podniosłem brwi i uśmiechnąłem się do niej szeroko. Uznałem, że szkoda czasu na rozmawianie o Sayer i o tym, co dobrego czy złego mogło mi przynieść zbratanie się z nią. – A więc to ma znaczenie, że zjawiłaś się tutaj, żeby mnie lepiej poznać? Zarzuciła mi ramiona na szyję i przysunęła się do mnie bliżej, co sprawiło, że mój sztywny fiut wdarł się w miękkie, wilgotne fałdki jej ciała. Oczy zalśniły mi od rozkoszy i oczekiwania. – Oczywiście, że tak. Zawsze wiele dla mnie znaczyłeś, ty matołku! Chciałem coś odpowiedzieć, ale w tej samej chwili usiadła okrakiem na mojej twardej aż do bólu erekcji i cała resztka krwi, która została mi w skołatanym mózgu, spłynęła do ogarniętych szaleńczym podnieceniem lędźwi. – Ty także wiele dla mnie znaczysz, Salem – zdołałem wykrztusić. Musiałem to zrobić, na wypadek gdyby o tym nie wiedziała. – Cii, Rowdy – wymruczała. – Teraz moja kolej na zgwałcenie ciebie. Rany, na to byłem gotów zawsze, o każdej porze dnia i nocy! I wszędzie! Jęknąłem, gdy zaczęła się poruszać, a potem przymknąłem oczy. Nagle wszystko stało się lepsze tylko dzięki temu, że… po prostu była.

SALEM Całą niedzielę spędziliśmy w łóżku. Widziałam, czułam, że Rowdy nadal walczy z myślą o tym, że zyskał siostrę i że ojciec zostawił go na pastwę losu. Nie był zbyt rozmowny, co było bardzo wbrew naturze otwartego i gadatliwego człowieka, którym był, ale pozwoliłam mu milczeć i próbowałam go wspierać najlepiej, jak umiałam. Zrobiłam, co w mojej mocy, żeby utwierdzić go w przekonaniu, że jestem przy nim cały czas, gdyby tylko zechciał o tym wszystkim porozmawiać, ale i nie miałam nic przeciwko jego mrukliwości, dopóki czyny przemawiały za niego i sprawiały, że moje ciało płonęło i omdlewało od rozkoszy. Wiedziałam, że wcześniej czy później będzie musiał pogodzić się z faktem, że ma siostrę, ale nie zamierzałam go pospieszać ani zmuszać do czegokolwiek. W poniedziałek poprosił, żebym wybrała się z nim na wspinaczkę. W ciągu ostatnich kilku miesięcy przekonałam się, że zachowuje niesamowitą sprawność fizyczną, nie zaglądając przy tym ani raz na siłownię – wystarczał mu do tego po prostu wysiłek fizyczny przy każdej nadarzającej się okazji. Lubił rzucać piłkę w parku. Lubił spuszczać Jimba ze smyczy i biegać za nim jak szalony. Lubił włóczyć się po górach. Uwielbiał pływać kajakiem po rozmaitych jeziorach i rzekach, w które obfitowały górzyste tereny okolic Denver. Ja z kolei nie miałam ochoty na żadne z tych zajęć, nawet jeśli uczestniczenie w nich oznaczałoby, że mogłam obserwować go całego spoconego i półnagiego. Lubiłam swoje krągłości i lekki tłuszczyk, i chociaż dbałam o siebie, to nie lubiłam przesady w aktywności fizycznej. Któregoś dnia zaproponowałam mu, żeby po prostu zamiast mnie wziął ze sobą któregoś ze swoich kolegów, ale kiedy zaczął marudzić, przewróciłam tylko oczami. Podejrzewałam skrycie, że on także chciał oglądać mnie spoconą i brudną u swojego boku, ale ja o nie, ja uważałam się za damę (no, w każdym razie w pewnym sensie) i wiedziałam, że nie wyglądam zbyt dobrze zziajana i utytłana w błocku. Nie mówiąc już o tym, że przed powrotem do pracy we wtorek miałam do roboty coś, co naprawdę chciałam zrealizować i zdecydowanie wolałam zabrać się do tego sama, bez rozmemłanego kochasia kręcącego mi się pod – a w zasadzie to między – nogami. Ostatecznie Rowdy zgarnął na wyprawę Nasha i Rome’a i wyszedł z moim psem bez pytania, podczas gdy ja próbowałam się ubrać i doprowadzić do stanu używalności nieco wolniej niż zazwyczaj, głównie z powodu jego niestrudzonej zawziętości w

miłosnych zapasach. Kto by pomyślał, że taki miły, słodki chłopiec z sąsiedztwa po latach okaże się w łóżku takim buhajem? Napastował mnie jak opętany przez demona seksu, co w połączeniu z tym jego metalowym krzyżem w główce jego imponujących rozmiarów fiuta sprawiało, że omdlewałam pod nim w łóżku, tym bardziej że teraz nie rozdzielała nas warstewka tego utrapionego lateksu. Na samą myśl o tym, co wyczyniał ze mną w pościeli, rumieniłam się jak dzierlatka i robiło mi się gorąco. Splotłam włosy w prosty warkocz i ubrałam się wygodnie i swobodnie – jak na mnie – w dość obcisłą czarną spódniczkę i marszczony top. Całość fajnie komponowała się z czerwonym pasemkiem w moich włosach: wyglądałam jak klasyczna hiszpańska diwa z podrzędnego saloonu. Wsunęłam stopy w krwistoczerwone szpile. Skoro przymierzałam się do stoczenia decydującej bitwy z inną kobietą, musiałam czuć się pewnie. Zerknęłam ostatni raz w lustro i ruszyłam do LoDo. W poniedziałki ta okolica była dość spokojna i to był jeden z powodów, dla których w ten dzień tygodnia salon tatuażu był w te dnie nieczynny. Dobrą chwilę zajęło mi namierzenie budynku, w którym pracowała Sayer, bo laska nie podała mi dokładnego adresu. Gdy go już znalazłam, poczułam się nieco przytłoczona wystrojem, wchodząc do środka przez eleganckie, złocone drewniane drzwi. To nie była jakaś skromna kancelaryjna kanciapa, tylko wielki prawniczy moloch, współpracujący z licznymi partnerami. Wszystko tu aż ociekało zamożnością i bogactwem. Strażnik za biurkiem recepcji zmierzył mnie, zaciekawiony, od stóp do głów, gdy zapytałam o Sayer. – Czy jest pani umówiona? – zapytał grzecznie. Na rany Chrystusa, a czy wyglądałam, jakbym była umówiona?! Zmełłam w ustach przekleństwo i błysnęłam zębami w najbardziej uroczym uśmiechu, na jaki było mnie stać. – Nie, ale jeśli poinformuje ją pan, że chce się z nią widzieć Salem, na pewno zechce się ze mną spotkać. Ochroniarz pokręcił tylko głową i zerknął, marszcząc brwi, na monitor ukryty pod ladą. – Przykro mi, ale nie wpuszczamy nikogo bez uprzedniego umówienia. Już, już miałam warknąć na niego gniewnie i zaczęłam się zastanawiać nad powrotem do kafejki i czekaniem tam na śliczną prawniczkę, dopóki się nie pokaże, kiedy usłyszałam, jak ktoś woła mnie po imieniu.

Gdy cofnęłam się od masywnego biurka i obejrzałam przez ramię, zobaczyłam nie kogo innego, jak samą śliczną Sayer, wychodzącą z windy w towarzystwie zapłakanej młodej kobiety. Rzekoma siostra Rowdy’ego mówiła jej właśnie, że wszystko będzie dobrze, żeby jej zaufała, ale miałam niejasne wrażenie, że jej słowa odnoszą marny skutek. Laska miała rozmazany makijaż i nie widziała chyba za bardzo, co się dookoła dzieje. Powtarzała tylko w kółko „dziękuję” i dała się Sayer przelotnie przytulić, zanim wyszła przez okazałe drzwi biurowca. Sayer podeszła do mnie i zauważyłam, że po drodze splotła nerwowo dłonie. Cóż, może i nie powinnam, ale cieszyłam się na myśl o tym, że ona też jest zdenerwowana. – Masz może chwilę? – zapytałam tonem dającym do zrozumienia, że nawet jeśli była zajęta, lepiej dla niej, jeśli znajdzie dla mnie czas. Skinęła głową. – Następnego klienta mam umówionego na pierwszą, ale wcześniej muszę wziąć udział w konferencji w sprawie pewnego rozwodu… – Nie zabiorę ci wiele czasu – obiecałam. I właśnie tak było. Przyszłam tu po to, żeby powiedzieć jej to, co miałam do powiedzenia i ani słowa więcej. Skinęła głową i podeszła do biurka, a potem uśmiechnęła się ujmująco do ochroniarza. – Marvin, czy mógłbyś mi wpisać w grafik Salem Cruz i dać jej przepustkę? Facet najwyraźniej miał do niej słabość, bo bez dalszych pytań zrobił, o co prosiła, i już za chwilę weszłam za piękną prawniczką do windy. Dobrą chwilę zajęła nam dość dyskomfortowa podróż na najwyższe piętro, podczas której zdałam sobie sprawę z tego, że Sayer nie jest tu zwykłym pracownikiem, a ni mniej, ni więcej, tylko partnerem własnościowym tej najwyraźniej słynnej i szacownej firmy. Świadczył o tym między innymi szykowny wystrój jej biura. – Rany, prawdziwa szycha z ciebie, mam rację? – Usiadłam w jednym ze skórzanych foteli przed jej biurkiem i odmówiłam, gdy zaproponowała mi coś do picia. – Mój ojciec był jednym z założycieli tej firmy – wyjaśniła znużonym tonem. – Odziedziczyłam po nim część udziałów. Odwalają mnóstwo roboty dobroczynnej i bardzo aktywnie działają w różnych społecznościach w rejonach, w których otwieramy swoje filie. – Jak mocno musiałaś naciskać, żeby otworzyli oddział w Denver? – zagadnęłam pozornie od niechcenia. Spłoniła się lekko i opadła na oparcie fotela.

– Kiedy pojawiła się propozycja otwarcia nowego biura, zasugerowałam Denver, chociaż pośród innych opcji przedstawionych do głosowania rady pojawiły się też Santa Fe i Phoenix. – Zdajesz sobie sprawę z tego, że podczas pierwszej wizyty w salonie mogłaś od razu wyjaśnić, kim jesteś, i uniknąć całego tego zamieszania? – spytałam rzeczowo. Przymknęła na chwilę oczy. – Gdy mój ojciec zmarł, namierzenie Rowdy’ego zajęło mi dobrą chwilę. Przez cały ten czas sądziłam, że jego ostatnie przesłanie znaczyło tyle, co: „Ha! Wal się!”, od gościa, który nigdy mnie tak naprawdę nie kochał. Początkowo byłam pewna, że to jakiś głupi żart czy coś w tym stylu, mający mnie powstrzymać przed odziedziczeniem jego spadku. Jednak gdy przekonałam się, że Rowdy rzeczywiście istnieje – i jest moim bratem! – nie mogłam się opędzić od myśli… od chęci poznania go. Gdy już przeniosłam się do Denver, ładny miesiąc zajęło mi zebranie się na odwagę i dotarcie do salonu, w którym pracował. Dwa kolejne tygodnie – przejście przez jego drzwi. A gdy go zobaczyłam… gdy spostrzegłam, jaki jest do mnie podobny… – Zaczerpnęła głośno tchu i otworzyła szeroko oczy. – Dopiero wtedy dotarło do mnie, że to wszystko dzieje się naprawdę. Strawiłam mnóstwo czasu na zastanawianie się nad tym, jak mu to powiedzieć. Śniłam koszmary o jego najgorszych reakcjach. A skończyło się tak… cóż, jak się spodziewałam. – Masz do niego o to pretensję? – spytałam wprost. – Nie było szans, żeby przygotował się na coś takiego. Od zawsze radził sobie sam, nigdy nie miał rodziny, dopóki nie trafił tutaj i dopóki Phil nie przyjął go do Marked. Aż tu nagle, znienacka zjawia się jego siostra i ojciec, który się go wyparł. Co byś zrobiła na jego miejscu? Patrzyła na mnie przez chwilę w milczeniu, aż wreszcie odwróciła wzrok. – Nie wiem – wyznała. – Nie chciałam go zranić, ale i nie mogłam dłużej tego wszystkiego przed nim taić. A poza tym musiałam w końcu spróbować uporządkować sprawy majątkowe. Został mi tylko tydzień, zanim prawnik mojego ojca skontaktowałby się z nim osobiście, gdyby mnie to się nie udało. Westchnęłam i zsunęłam się nieco bliżej brzegu eleganckiego skórzanego fotela. – Musisz wiedzieć jedną rzecz, jeśli chodzi o Rowdy’ego St. Jamesa. On ma naprawdę wielkie serce. Jest dobrym człowiekiem, ale w swoim życiu doznał tak wielu zawodów i bólu, że naprawdę trudno mu teraz dopuścić kogoś blisko do siebie. Fakt, że jesteś jego rodziną – prawdziwą rodziną! – przeraził go do szpiku. Jej błękitne oczy miały ten sam obłędnie czysty odcień co te, w które gapiłam się

przez cały weekend. – Kiedy szukałam informacji o nim, natrafiłam na notkę o zabójstwie jego matki… – bąknęła nieśmiało. – To tylko czubek góry lodowej – westchnęłam. – Najpierw jego matka, a potem ja. Jako dzieci byliśmy sobie naprawdę bliscy, a potem zostawiłam go praktycznie bez słowa, bo byłam młoda i myślałam tylko o sobie… no i… była jeszcze moja siostra. – Przygryzłam dolną wargę i wypaliłam: – Rowdy świata poza nią nie widział, był przekonany, że kocha ją nieprzytomnie, do tego stopnia, że poprosił ją o rękę… – Głos mi się nieco załamał i musiałam odchrząknąć. – No i był jeszcze Phil Donovan. Facet, który otworzył ten interes z tatuażami. Ocalił Rowdy’ego. Można powiedzieć, że uratował mu życie. Sprowadził go do Denver i dał mu wymarzoną pracę, dopilnował szlifowania jego talentu i pozwolił być tym, kim zawsze chciał być. Ofiarował Rowdy’emu dokładnie to, o czym on marzył od zawsze: dom… i zmarł na raka całkiem niedawno. Wszyscy, których kochał, albo Rowdy’ego opuścili, albo w jakiś sposób zawiedli. To właśnie dlatego instynktownie cię odtrącił i nie chciał słuchać, co masz mu do powiedzenia. Sayer wciągnęła głośno powietrze i położyła dłonie płasko na biurku. – To brzmi naprawdę… przytłaczająco i smutno. – Bo tak właśnie jest. Całe mnóstwo ludzi, którzy powinni byli się o niego troszczyć, wystawiło go do wiatru albo kopnęło w dupę, więc teraz stara się po prostu bronić przed kolejnymi zawodami. Przechyliła głowę na ramię i spojrzała na mnie spod wpółprzymkniętych powiek tymi niezabudkowymi oczami. – A ty? Zostawiłaś go, a jednak pozwolił ci wrócić. Roześmiałam się gorzko. – Próbuję się wkraść w jego łaski, ale daleka jeszcze przede mną droga. Za każdym razem, kiedy sięgam po swoją torebkę i mówię mu, że muszę po coś skoczyć, patrzy na mnie tak, jakbym miała już nigdy nie wrócić. Zna mnie lepiej niż ktokolwiek inny, ale po tych dziesięciu latach rozłąki za grosz mi nie ufa. – Ale czy wy… czy nie jesteście razem? – Roześmiała się i zmarszczyła lekko nos. – Ostatniego wieczoru był przekonany, że chcę go namówić na randkę i oznajmił mi, że nie ma takiej opcji, bo z kimś jest. – Owszem, teoretycznie ze sobą jesteśmy, ale mam wrażenie, że poziom zaangażowania w ten związek zależy od tego, z którym z nas byś rozmawiała.

Podniosła wysoko jasne brwi. – Kochasz go? Parsknęłam w bardzo nieelegancki sposób i pacnęłam się dłonią w kolano, żeby rozładować chociaż po części napięcie, które we mnie narastało od chwili rozpoczęcia tej rozmowy. – Kocham go na wiele różnych sposobów, odkąd skończył dziesięć lat. – Skrzywiła się kwaśno: nawet ja słyszałam w swoim głosie tęsknotę i ból. – Powiedziałam ci, że przyjechałam tu z jego powodu. – A skąd wiedziałaś, że przyjmie cię z powrotem po tak długiej rozłące? Dziesięć lat to szmat czasu. – Nie wiedziałam. Musiałam jednak spróbować, bo po tylu latach jest jedyną osobą, która wydała mi się pewna w całym moim życiu. Był wart całego tego ryzyka… nadal jest, chociaż teraz wiem o rzeczach, o których wówczas nie miałam bladego pojęcia. – Co chcesz przez to powiedzieć, Salem? Zdaję sobie sprawę z tego wszystkiego, o czym mówisz, ale nie znam ani ciebie, ani Rowdy’ego dość dobrze, żeby złożyć to w jakąś sensowną całość. Wstałam i wygładziłam wymiętą spódnicę. – Chcę przez to powiedzieć, że ten gość jest wart zachodu i że za jakiś czas pozbiera się i zechce, żebyś zagościła w jego życiu na dłużej. Miej tylko cierpliwość. Kiedy przekona się, że nie jesteś kolejną osobą, która chce go zostawić albo zawieść jego zaufanie, sam będzie do ciebie lgnął. – Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, byle tylko dostrzegła, jak ważne było to, o czym mówiłam; patrzyłam jej poważnie prosto w oczy. – Jeśli tylko zostawisz go, gdy zacznie się przed tobą otwierać, złamiesz mu serce… a on nie powinien więcej doznawać takich zawodów. Dlatego, jeśli naprawdę chcesz być jego siostrą i zagościć na dłużej w jego życiu, pomyśl o tym, czy rzeczywiście ci na tym zależy, zanim zechcesz go do siebie przywiązać. Ona także wstała. Na widok jej postaci nie mogłam się wyzbyć dziwnej myśli, że nie mógł zaistnieć bardziej osobliwy zbieg okoliczności, wskutek którego w życie Rowdy’ego nagle wparowały dwie tak bardzo różniące się od siebie kobiety, starające się – na różne sposoby – o jego względy. Jedno nas jednak łączyło: zarówno ja, jak i Sayer byłyśmy dość silne i zdeterminowane, żeby dobić swego – nieważne, jak mocno obiekt naszych uczuć starał się utrzymać nas na dystans. – Nigdzie się nie wybieram, Salem – oznajmiła twardo. – A gdyby tak było, obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby zdołał mnie w razie czego

odnaleźć. Nie zniknę ot tak. Znajdzie mnie, gdy będzie na to gotowy. – Skrzyżowała ramiona na piersi i obdarzyła mnie krzywym uśmiechem. – Głupia sprawa, ale wiem o utracie bliskich więcej, niżbym chciała. Moja mama odebrała sobie życie, kiedy byłam bardzo młoda, a mój ojciec był bardzo zamkniętą w sobie, praktycznie obcą mi osobą i przez większość czasu udawał, że nie istnieję. Chcę przez to powiedzieć, że owszem, teoretycznie miałam rodziców, jednak jeśli chodzi o uczucia… – Wzruszyła ramionami. – Byłam podobnie samotna jak on. Chociaż on miał ciebie. Ja nie miałam nikogo. Przygładziłam włosy i odwróciłam się w stronę wyjścia. – Jeśli tylko go nie zranisz, zyskasz we mnie kolejną bliską osobę, Sayer – powiedziałam prosto. – Lubię cię. Mam wrażenie, że masz w sobie wielką klasę i jakiś szyk. To właśnie dlatego przyszłam do ciebie, żeby z tobą porozmawiać. Wierz mi, gdybym uznała, że z nim głupio pogrywasz, nasze spotkanie nie skończyłoby się tak pokojowo i łagodnie. Jak już wspomniałam, daj mu tylko trochę czasu. Byłam już przy drzwiach i naciskałam klamkę, kiedy usłyszałam, że mnie woła. Gdy obejrzałam się przez ramię, spostrzegłam, że w jej niebieskich jak morze oczach lśni twardy blask. – Wiem, że zależy nam na nim z zupełnie innych powodów, ale bądź pewna: nie zawiodę go. Jeżeli sądzisz, że przeszłoby mi przez myśl, żeby go zostawić, to wyobraź sobie po prostu, coby się stało, gdybyś to ty go nagle rzuciła. On cię po prostu uwielbia, bardzo cię kocha. Widzę to wyraźnie, więc ty także powinnaś to dostrzec. – Och, jasne – parsknęłam. – Muszę tylko zyskać pewność, że nie patrzy na mnie przez mgłę naszej wspólnej przeszłości, zanim w to naprawdę uwierzę. Gdybyś chciała pogadać… wiesz, gdzie mnie szukać. Zamknęłam za sobą drzwi i zjechałam windą do holu na dole. Gdy ochroniarz za biurkiem w recepcji rzucił mi pytające spojrzenie, najwyraźniej zachodząc w głowę, co taka wydziarana od stóp do głów laska może chcieć od jednej z pracujących tu szych, mrugnęłam tylko do niego porozumiewawczo. Byłam zmęczona. Po wyczerpującej nocnej sesji z Rowdym i rozmowie z Sayer niczego nie pragnęłam bardziej niż długiej, smacznej drzemki. Nie miałam pojęcia, ile czasu zajmie chłopcom wspinaczka, ale uznałam, że dość, żebym przekąsiła burrito w Illegal Pete i zdrzemnęła się chwilę, zanim Rowdy zjawi się u mnie w towarzystwie Jimba i oboje zechcą się ze mną bawić, każdy na swój sposób. Po drodze dałam się niestety porwać zakupowemu szaleństwu – podczas oglądania wystaw zauważyłam na jednej z nich naprawdę świetną miniówkę, której krój bardzo fajnie mogłabym

wykorzystać w serii ciuszków dla salonu – i nagle okazało się, że strwoniłam całą godzinę na oglądaniu ubrań, więc pognałam jak szalona do mojego mieszkania, licząc na to, że po drodze spotkam moje półnagie i spocone ciacho – mniam! Próbowałam właśnie wygrzebać klucze, pisząc jednocześnie SMS do mojego kochasia, żeby dowiedzieć się, gdzie jest, i starając nie upuścić trzymanej pod łokciem resztki burrita, więc nie bardzo patrzyłam pod nogi… dopóki nieomal wyrżnęłam o czyjeś długie nogi rozciągnięte pod moimi drzwiami. Zaklęłam pod nosem, podczas gdy resztki mojego smakowitego lunchu wypadły mi z rąk. W ślad za burritem poszły moja torebka i klucze, gdy zobaczyłam siną twarz mojej siostry rozciągniętej w poprzek korytarza do mojego mieszkania. Oboje słodkich, złotobrązowych oczu miała paskudnie podbitych. Dolną wargę miała rozciętą, podobnie jak kość policzkową. Zabandażowany nadgarstek tuliła do piersi i patrzyła na mnie, całkiem jakbym miała ją za chwilę kopnąć. W jej oczach lśniły łzy, a usta drżały, gdy powiedziała: – Twoja sąsiadka mnie wpuściła. Zaproponowała, żebym zaczekała u niej, dopóki nie wrócisz, ale… – Urwała i z jej ciemnych rzęs na posiniaczony policzek spadła duża łza. – Poppy… – wykrztusiłam cicho. Kucnęłam przy niej i położyłam jej dłoń na kolanie, ale zaraz zaklęłam pod nosem, gdy odruchowo cofnęła się ode mnie i skuliła w obronnym geście. Podniosłam klucze i podałam jej dłoń, żeby pomóc jej wstać. Gdy wahała się pełną minutę, zanim przyjęła moją pomoc, serce ścisnęło mi się z bólu. Nie umknęło mi, że podczas chodzenia utykała na lewą nogę. Wyciągnęłam rękę, odsunęłam z twarzy pasemka miodowych włosów i syknęłam natychmiast gniewnie na widok bardzo wyraźnych żółtozielonych śladów na jej szyi. Teraz nie kryła już łez i myślałam tylko o tym, żeby zabrać ją do siebie i się nią zająć. Ledwie zdążyłam przekręcić klucz w zamku i nacisnąć klamkę, kiedy usłyszałam znajome szczeknięcie i poczułam z tyłu kolan psie łapy. Obejrzałam się przez ramię, i gdyby nie to, że trzymałam właśnie za rękę moją posiniaczoną i pokiereszowaną siostrę, dostałabym od razu orgazmu. Rowdy miał na sobie powycierane, opuszczone nisko na biodrach dżinsy. Z tylnej kieszeni spodni zwisała mu koszulka – jak miał to w zwyczaju – i był cały spocony i umorusany, jednak nie o to chodziło. Chociaż na widok tej lśniącej, wytatuowanej skóry miałam ochotę się zaślinić i wyć do księżyca, jak jakiś wygłodniały, seksualny wilkołak, to całości dopełniał stary, słomkowy kowbojski kapelusz na jego głowie i wyzierający spod

niego seksowny uśmiech. Wyglądał w tym kapeluszu świetnie, perfekcyjnie!, i skubaniec doskonale o tym wiedział. Zacisnęłam zęby, gdy zobaczyłam, że przestaje się uśmiechać, widząc, że nie jestem sama. Gdy rozpoznał towarzyszącą mi osobę, jego błękitne oczy zaszły burzowymi chmurami. – Poppy? – W jego głosie brzmiały ostre nuty i silne emocje, których nie potrafiłam rozpoznać. Jej widok na pewno go nie ucieszył, a gdy zobaczył, w jakim jest stanie, oczy pociemniały mu jeszcze mocniej. – Rowdy? – wyszeptała, a on nasunął sobie kapelusz głębiej na czoło. Jimbo nie miał pojęcia, co się dzieje, więc skakał tylko między nami, najwyraźniej zatroskany, dlaczego jego ludzie stoją w miejscu jak wryci i nie chcą się z nim bawić. – Co ci się stało? – Głos miał twardy, ale chociaż było w nim mnóstwo gniewu, byłam pewna, że to nie na moją siostrę jest wściekły. Wypuściłam głośno powietrze, aż nad czoło pofrunęły mi pasma ciemnych włosów. – Jeszcze do tego nie doszłyśmy – wycedziłam. – Dosłownie przed chwilą wróciłam do domu i znalazłam ją pod drzwiami. Powiódł ode mnie do niej nachmurzonym wzrokiem i przyglądał się jej przez chwilę, podczas gdy ona wpatrywała się w niego z mieszanką oszołomienia i czegoś jeszcze, co paskudnie wyglądało mi na wstyd. Nie byłam zbyt szczęśliwa, że podczas tej milczącej konfrontacji praktycznie zupełnie mnie ignorował. Rozdrażniona dziwną atmosferą i wściekła, że ktoś poważył się skrzywdzić moją młodszą siostrę, pchnęłam drzwi i weszłam do środka. Gdy Jimbo pognał za mną, warknęłam do Rowdy’ego: – Zamierzasz wejść? W końcu raczył oderwać wzrok od mojej siostry i wykrzywił usta w gorzkim grymasie. – Nie. Zadzwoń do mnie później. – Sztywnymi, gwałtownymi ruchami wyciągnął z tylnej kieszeni dżinsów koszulkę i zerwał z głowy kapelusz, a potem włożył T-shirt i przeszył moją siostrę świdrującym wzrokiem. – Nie do wiary, że znowu dałaś się w to wplątać, Poppy. – Z tymi słowami odwrócił się na pięcie i zniknął w korytarzu, nie oglądając się ani razu za siebie. Zazgrzytałam zębami i ostrożnie wprowadziłam moją siostrę do mieszkania, a potem poświęciłam chwilę na uprzątnięcie z grubsza bałaganu, który zostawiłam, wychodząc. Miałam ochotę kopnąć Poppy w dupsko za to, że pojawiła się tak znienacka. Chciałam nawrzeszczeć na nią za to, że nie dała mi znać, co

się dzieje! I chciałam ją też przytulić i ucałować w czoło, bo wyglądała na rozbitą i zrozpaczoną. Moją pierwszą myślą było zadzwonić po Saint i poprosić ją, żeby wpadła do mnie, obejrzała moją siostrę i sprawdziła, czy obrażenia nie są poważne, ale Poppy wydawała się na skraju załamania, więc uznałam, że to musi poczekać. Poppy dokuśtykała do kanapy, a gdy usiadła, zgięła się wpół i zgarbiła. Podeszłam do lodówki i wyjęłam z zamrażalnika kilka kostek lodu, które zawinęłam w ściereczkę, a potem wręczyłam jej ten improwizowany kompres i usiadłam na stoliku do kawy naprzeciwko niej. Poppy miała jaśniejszą karnację i włosy ode mnie, więc na widok szpecących jej skórę wyraźnych sińców wzbierała we mnie żądza mordu. – Jak tu dotarłaś? – Uznałam, że zacznę na spokojnie, żeby jeszcze bardziej jej nie wystraszyć. – Przyjechałam – wydukała. – Oliver nie pozwolił mi iść do szpitala, chociaż wiedziałam, że ktoś powinien w końcu obejrzeć mój nadgarstek. Tym razem posunął się za daleko… Wciągnęłam powietrze tak gwałtownie, że prawie się zachłysnęłam. – „Tym razem”? – powtórzyłam z niedowierzaniem. Byli małżeństwem od kilku ładnych lat. Wolałam nawet nie zastanawiać się, jak długo to trwa. Zdałam sobie sprawę, że powinnam była wszystkiego się domyślić, jak tylko Poppy zaczęła się ode mnie odsuwać. Wzruszyła ramionami. – Zadzwoniłam do taty i powiedziałam mu, w jakim jestem stanie i że potrzebuję pomocy. Powiedział, że pewnie zasłużyłam sobie na to, że czymś rozgniewałam Olivera. – Zaczęła opowiadać mi przez łzy o wszystkim, a gdy mówiła, dłoń, którą trzymała złożoną na udzie, zacisnęła jej się mimowolnie w pięść. – W końcu Oliver jest diakonem w kościele i dobrym, bogobojnym mężczyzną, więc wina musi leżeć po mojej stronie. – Ojciec wie, że ten facet cię bije i zwalał winę na ciebie?! – Głos drżał mi ze wzburzenia. Pokiwała tylko głową i jęknęła cicho, gdy ruch sprawił jej najwyraźniej ból. – Zaczekałam, aż Oliver wyjdzie do pracy, spakowałam się i wyjechałam. Jechałam i jechałam… Nie miałam pojęcia gdzie. Wiedziałam tylko, że źle się czuję, że się boję i że Loveless jest ostatnim miejscem na ziemi, w którym chcę być. Dopiero kiedy zatrzymałam się, żeby zatankować na granicy, dotarło do mnie, że kieruję się do ciebie.

Wyciągnęłam dłoń i wzięłam ją za rękę. – Dlaczego nie poprosiłaś mnie o pomoc? Przyjechałabym i zrobiła z nim porządek. Pokręciła głową i znowu się rozpłakała. – Nie jestem już dzieckiem. Wiedziałam, że to wszystko jest złe. Całymi latami bił mnie tak, żeby nikt nie zauważył śladów. Dopiero niedawno stracił nad sobą kontrolę i skończyło się tym… Było tylko coraz gorzej. – Poppy… Parsknęła gorzko i ból w tym ostrym śmiechu zranił mnie do żywego. – Rozmawialiśmy o dzieciach. Nie chciałam mieć z nim dziecka, nie z kimś takim jak on. Nie żyjąc w ten sposób. – Wyrwała mi rękę i pomachała nią sobie przed pokancerowaną twarzą. – Oto skutki mojej odmowy. – Słodki Jezu… Roześmiała się znowu. – Jezus nie ma z tym nic wspólnego. Wsunęłam sobie pasmo włosów za ucho i przyglądałam jej się, osłupiała, przez jakąś minutę. – Nie mogę uwierzyć, że nie miałam pojęcia o tym wszystkim. Podniosła ramię i pozwoliła, żeby opadło bezwładnie. – Nie jestem z tego dumna. Powinnam była zdobyć się na odwagę i odejść. Wiedziałam, że się wpakowałam w chwili, w której Oliver pierwszy raz podniósł na mnie rękę. Wiedziałam, co się święci, a mimo to nie wyciągnęłam z tego żadnych wniosków. – Czy to właśnie o tym mówił Rowdy, gdy cię zobaczył? – Nie wierzę, że nie zdradził ci wszystkich drastycznych szczegółów, zważywszy na fakt, że wydajecie się sobie teraz znacznie bliżsi, niż gdy byliśmy dziećmi. – Powiedział mi, że to ty powinnaś mi o tym powiedzieć. Na jej rozciętych wargach zatańczył lekki uśmiech. – Zawsze miał w sobie więcej przyzwoitości niż jakikolwiek facet, którego znałam. – Powiedział, że poprosił cię o rękę i że go odtrąciłaś – wykrztusiłam z trudem, bo słowa dziwnie nie chciały mi przejść przez gardło. – Nie, Salem, on nie poprosił mnie o rękę. Oświadczył mi się. To jest różnica. Byłam w ciąży z głównym rozgrywającym, który kazał mi przerwać ciążę. Twierdził, że zrujnuje mu to karierę i zszarga jego wizerunek jako przykładnego Amerykanina. Kiedy odmówiłam, stłukł mnie na kwaśne jabłko. Rowdy był jedyną osobą, której

mogłam się z tego zwierzyć… a poza tym trudno było nie zauważyć podbitych oczu. Nie mogłam przyjąć jego oświadczyn. Nie kochał mnie tak naprawdę i wcale nie chciał mnie poślubić, więc odmówiłam. Powiedziałam, że kocham go jak brata, a wtedy on poszedł do tego gościa i prawie go zamordował. Próbował ocalić mnie przede mną samą. Tydzień później zniknął, ja poroniłam, a tamten dupek już nigdy więcej na mnie nie spojrzał. Rany boskie, kim była ta dziewczyna?! Miałam wrażenie, że patrzę na obcą osobę w ciele mojej siostry. – Ojciec był załamany rozpadem mojego związku ze wschodzącą gwiazdą futbolu. Podobała mu się myśl o tym, że jego córka poślubi gwiazdę sportu. – Poppy się skrzywiła. – Zawsze powtarzał, że to pomogłoby zmyć z nazwiska naszej rodziny plamę, którą zostawiłaś, wyjeżdżając. Byłam idiotką. Nawet go nie lubiłam. Robiłam po prostu to co zawsze i zachowałam się zgodnie z tym, czego po mnie oczekiwano. To właśnie w taki sposób skończyłam z facetem uważającym, że nie ma nic złego w biciu kobiety, którą rzekomo kocha. Nie mogę już tak dłużej. Musiałam się wyrwać z tego koszmaru. Już dawno powinnam była to zrobić. – Złamałaś Rowdy’emu serce, Poppy. – Nie mogłam ukryć oskarżycielskiego tonu. – Och, daj spokój, Salem! Nie bądź głupia. Rowdy nigdy mnie nie kochał. Łudził się, że jestem jego chodzącym ideałem, bo nigdy nie będę tobą. Nie miałam nawet śladu awanturniczej żyłki. Nie było we mnie głodu ryzyka. Nie byłam nieprzewidywalna. Nie mógł mnie kochać, bo był zakochany w tobie. Nadal jest, sądząc po sytuacji. – Co takiego?! – Nie wierzyłam własnym uszom, mówiła o tym, jakby to było coś najbardziej oczywistego pod słońcem. – Przy mnie nigdy nie był sobą. Zawsze zachowywał się jak kościółkowy Rowdy. Przy tobie czuł się swobodnie, beztrosko, był otwarty i pozwalał sobie na chwile zapomnienia, w których przestawał się wiecznie martwić, co będzie dalej. A potem… wyjechałaś. Zwiesiłam głowę. – A potem wyjechałam. – I tym moim wyjazdem sprowadziłam katastrofę na dwoje ludzi, których kochałam najbardziej. – Ale wróciłaś. – Nie wiem, czy teraz ma to jakieś znaczenie. Tylko ucieczka się liczy. – Westchnęłam i wstałam. – W każdym razie, jeśli ma to jakieś znaczenie, cieszę się, że

tu jesteś, i obiecuję dopilnować, żebyś zdołała otrząsnąć się z tego koszmaru, i zrobić wszystko, żebyś zapomniała o tamtym życiu w Loveless. Nikt nie zasługuje na taki los. – Pozwoliła mi przytulić się lekko, więc postanowiłam spróbować szczęścia: – Mam przyjaciółkę pielęgniarkę. Pozwól mi proszę do niej zadzwonić i dać się jej obejrzeć. – Po upewnieniu się, że ma dość siły na odbycie tej rozmowy, zamierzałam poprosić ją o złożenie zarzutów wobec Olivera na policji. Westchnęła i bez słowa odgarnęła włosy z twarzy. Sądzę, że nie chciała, żeby ktokolwiek oglądał ją w takim stanie. Jej wstyd był niemal namacalny. – Także się cieszę, że tu jestem, i uważam, że to wspaniale, że odnalazłaś znowu Rowdy’ego, nawet jeśli zabrało ci to tyle czasu. Zabawne, że użyła słowa „odnalazłaś”, bo nagle czułam się tak zagubiona, jak jeszcze nigdy dotąd. Nie wiem, jakim cudem przeoczyłam fakt, że moja siostra była ofiarą przemocy domowej, a mój ojciec takim tyranem, że przymykał oko na to, że jego dziecku dzieje się krzywda. Nie mam pojęcia, jak mogło umknąć mi to, że cokolwiek działo się między mną a Rowdym, gdy byliśmy młodsi, było czymś znacznie poważniejszym niż tylko przyjaźń i braterska więź, za jakie to miałam. A chyba najważniejsze było to, że nie miałam pojęcia, jak czuję się ze świadomością, że widmo, które od zawsze majaczyło między mną a Rowdym, zjawiło się właśnie u mnie osobiście i nie było szans na to, żebyśmy dłużej zdołali je ignorować.

ROWDY Musiałem wrócić do domu i wziąć prysznic, żeby zmyć z siebie pot i brud wspinaczki, ale nie byłem w nastroju do samotności, a jedyna osoba, z którą miałem ochotę przebywać, była akurat w towarzystwie ostatniej osoby, którą spodziewałem się jeszcze kiedykolwiek zobaczyć. W tym układzie istniało tylko jedno miejsce, w którym wiedziałem, że znajdę kogoś, kto mnie zrozumie i napoi czymś mocniejszym nawet w to leniwe, poniedziałkowe popołudnie. W barze było dość tłoczno, zważywszy na fakt, że nadal jakaś godzina została do rozpoczęcia happy hour, a w poniedziałki nie było tu zazwyczaj dużego ruchu. Stali bywalcy zajmowali swoje zwykłe miejsca przy barze, ale była tu także grupka młodszych osób, zgromadzonych na tyłach, wokół stołów do bilardu. Zachowywali się hałaśliwie i chojraczyli. Asa obserwował ich uważnie, podczas gdy zajmowałem miejsce pośród zaprawionych w bojach weteranów, którzy trwali na swoich posterunkach przy poznaczonym licznymi szramami barze. – Chyba dobrze się bawią. – W głosie Asy, gdy stawiał przede mną piwo, mrużąc podejrzliwie oczy w kolorze burgunda, słychać było ciężki sarkazm. Od stołów do bilardu dobiegła kolejna porcja okrzyków i przekleństw, gdy Dixie upuściła tacę pełną drinków. – Nie wiem, skąd przyszli, ale wolałbym, żeby wrócili tam jak najszybciej. – Potrzeba wam tu wykidajły. – Zazwyczaj Rome zajmował się takimi sprawami, jednak teraz, kiedy został ojcem, bywa tu znacznie rzadziej niż kiedyś. Nie mam problemu z daniem jednemu z drugim palantowi po głowie, ale muszę się pilnować, bo mam kartotekę, wiesz. – To może wynajmijcie kogoś, skoro Rome nie daje rady być tu tak często? Asa podszedł do baru, żeby nalać nową kolejkę drinków, o które poprosiła Dixie, i wrócił, wycierając dłonie w dżinsy. – Rome mówił coś o gościu, z którym był w wojsku. Koleś chyba niedługo wychodzi i wspominał coś o tym, że się wybiera w te strony. Przypuszczam, że Rome trzyma to miejsce dla niego. Znasz go, nie przepuściłby żadnej okazji, żeby pomóc innemu żołnierzowi. Pokiwałem głową i zacząłem zdrapywać paznokciem etykietę z mojego piwa. – Przywiózł dziś ze sobą małą, kiedy wybraliśmy się w góry. Powinieneś był go

widzieć: ten wielki, twardy wojak, który wygląda, jakby potrafił przenosić góry gołymi rękami, chodził na paluszkach wokół tego małego, różowego zawiniątka, całego w koronkach i słodkiego. W jego dłoniach wydaje się taka mała i krucha, a on obchodzi się z nią, jakby była z porcelany. Pasują do siebie i widać na pierwszy rzut oka, że R.J. owinęła sobie tatuśka wokół paluszka. – Rome jest szczęściarzem. Zasługuje na każdą dobrą rzecz, która go spotyka, po tym wszystkim, przez co przeszedł w życiu i co zrobił dla innych. Za całe swoje poświęcenie. Zsunąłem kapelusz na tył głowy i spojrzałem na Asę, bo naprawdę chciałem znać odpowiedź na pytanie, które zamierzałem mu zadać. – Czy właśnie tego trzeba, żeby zostać wynagrodzonym przez los? Żeby znaleźć w życiu prawdziwe szczęście? Poświęcenia? Ciemnozłote oczy Asy zalśniły badawczo. – Nie wiem. Może? Wiem, że nigdy wcześniej nie przedkładałem niczyjego dobra ponad własne. Nie sądzę, żebym zasługiwał na taki los, jaki spotkał Rome’a, czy na życie, jakie mają Ayden i Jet. I wiesz co? – Pochylił się nad barem i skrzyżował ręce na piersi. – Nie mam do nikogo o to pretensji. Nigdy nie zrobiłem nic, żeby zasłużyć sobie na to, co ich spotkało. – A co z odkręceniem tego wszystkiego? – zapytałem go. – Co z byciem tu i teraz i z pomaganiem Rome’owi? Z dojściem ze sobą do ładu, tak żeby Ayden nie musiała przez całe życie zamartwiać się o ciebie i zachodzić w głowę, w jakie znowu wpakowałeś się tarapaty? Czy to nie jest swego rodzaju pokuta, która daje ci szansę na prawdziwe szczęście i dobro? – Nie mogłem znieść myśli, że przeszłość miałaby określać czyjąkolwiek przyszłość, a już szczególnie nie Asy, bo wiedziałem, że pomimo całej tej pozornej lekkomyślności i luzactwa dobry był z niego człowiek. – Tak jak powiedziałem, fakt, że zachowuję się teraz praworządnie, wcale nie znaczy, że jestem taki z gruntu. Każdego dnia muszę przypominać sobie o tym, co mogę stracić, jeśli tylko popadnę w stare nawyki, ale ta pokusa wciąż czai się gdzieś w pobliżu – chęć troszczenia się tylko o siebie samego. Nie jestem kimś, kto zasługuje w swoim życiu na cokolwiek dobrego i prawdziwego. Prawda jest taka, że gdybym przypadkiem położył łapy na czymś, co byłoby dla mnie stworzone, prawdopodobnie szybko bym to zniszczył. Zapytaj Ayden. Zawsze udaje mi się zepsuć wszystko, co w moim życiu dobre. Westchnąłem i pociągnąłem łyk piwa.

– Ech, szlag by to. Wpadłem, licząc na to, że poprawisz mi choć trochę humor. Odepchnął się od baru na dźwięk tłuczonego szkła i skrzywił się, gdy Dixie, śpiesząca do stołów, żeby posprzątać bałagan, została poczęstowana serią niewybrednych komentarzy. – Kiedy przyszedłeś, sprawiałeś wrażenie lekko zdenerwowanego. Co się stało? Oto, dlaczego Asa tak świetnie radził sobie za barem – można z nim było porozmawiać dosłownie o wszystkim. Był do bólu szczery, jeśli chodzi o to, kim był i co zrobił. To sprawiało, że klientela baru często czuła się znacznie lepiej, jeśli chodzi o rzeczy, o które mieli do siebie pretensje. A poza tym zawsze wydawał się mieć odpowiedź na wszystkie problemy, które się przed nim wywlekło. Nawet jeśli większość jego rad była gówno warta, gdy uśmiechał się tym swoim pewnym siebie uśmieszkiem i wypowiadał je z południowym zaśpiewem, brzmiały nieźle. – Siostra Salem zjawiła się u niej bez zapowiedzi. – To było, całkiem jakbym cofnął się w czasie, widząc znowu Poppy całą w sińcach i we łzach. – Nie byłem na to przygotowany. Nigdy nie będę. – Zdjąłem kapelusz i przeczesałem palcami lepkie od potu włosy. – Powinieneś był wiedzieć, że prędzej czy później tak się stanie. Sypiasz z jedną siostrą, więc logiczne wydaje się, że w końcu pojawi się i druga. Roześmiałem się gorzko. – Szczerze? Wydawało mi się, że do tej pory Salem już się mną znudzi i przeprowadzi, jak ma to w zwyczaju. Nigdy nie sądziłem, że bierze to wszystko na poważnie. – Oszukujesz sam siebie, Rowdy. To było poważne od chwili, gdy postawiła nogę w Denver. – Tak, mów do mnie jeszcze. – No i co z tą siostrą? – Ma na imię Poppy. Jest naprawdę słodziutka, z rodzaju tych spokojnych, nieco staroświeckich i bez reszty oddanych rodzinie. Kilka lat temu wyszła za mąż. Zawsze wydawało mi się, że jest dla mnie stworzona, ale teraz, z perspektywy czasu, wydaje mi się, że po prostu starałem się sam siebie chronić, już wówczas, przed faktem, że Salem mnie zostawi. – Z tyłu knajpy dobiegła kolejna porcja głośnych przekleństw, którym akompaniowały odgłosy tłuczonego szkła. Widziałem, jak Asie tężeje szczęka i zaczyna iść w stronę końca baru, z którego prowadziło wyjście na salę. – To co sprowadziło tu piękną siostrzyczkę, skoro ma w domu faceta? – rzucił przez

ramię. Gdy obróciłem się na barowym stołku i oparłem o bar łokciami, obserwując wychodzącego zza lady Asę, zjawiła się słodka Dixie. Oczy miała szeroko otwarte, a w jej głosie słychać było niepokój. – Ci goście nad sobą nie panują! Wypili dzbanek piwa, a zachowują się, jakby wyżłopali ze dwadzieścia. Strącili na ziemię dwie szklanki, a gdy powiedziałam im, że więcej im nie przyniosę, jeden z nich próbował mnie złapać za rękę. Nie będę ich już obsługiwać! Asa wyciągnął rękę i poklepał ją po ramieniu. – Nie musisz, złotko. Długo tu już nie zabawią. Asa zawsze wydawał się spokojny, pogodny i nigdy się nie śpieszył, więc z niepokojem zaobserwowałem, że szczęka drga mu nerwowym tikiem, a w zazwyczaj łagodnym spojrzeniu zapalają się iskierki gniewu. – Potrzebujesz pomocy? – spytałem rzeczowo. Nie zamierzałem siedzieć i patrzeć bezczynnie, jak próbuje sobie w pojedynkę poradzić z bandą pijanych dzieciaków. – Nie. Dzięki, poradzę sobie. – Roześmiał się i także oparł łokciami o bar. – Kiedyś byłem taki jak oni. Skrzywiłem się i rzuciłem półżartem: – Było aż tak źle? – W zasadzie to znacznie gorzej. – Wiesz co, Asa? Chyba niezbyt bym cię polubił, gdybym poznał cię przed tym, jak ci kolesie od motorów skopali ci dupsko. Zerknął na mnie kątem oka. – Niewielu było takich, co mnie lubili. Mniejsza o to. Co w końcu z tą siostrą? – Zawsze miała talent do znajdywania sobie najgorszych facetów. Sądząc po tym, jak teraz wygląda, ten posunął się jednak stanowczo za daleko. Nie wierzę, żeby jej ojciec tego nie dostrzegł, i sądzę, że ona sama chyba straciła już cierpliwość. Jaki jest sens w byciu przykładną żoną i córką, jeśli twoi bliscy pozwalają, żeby ktoś cię krzywdził? – Brzmi słabo. – Bo tak jest, a fakt, że na jej widok zachowałem się, jakby ktoś mnie zdzielił w pysk workiem cegieł, raczej nie podziałał zbyt dobrze na Salem. – To musi być dla niej trudne – zauważył Asa. – Jesteście ze sobą, ale może nadal sądzić, że w twoim sercu wciąż jest miejsce dla jej siostry. To naprawdę pokręcona

historia, w której przeszłość i przyszłość dziwnie się ze sobą splatają. – Dla Poppy mam tylko współczucie, i może też jej żałuję. Gdy ją dzisiaj zobaczyłem, przekonałem się o tym bez reszty. Jej widok mną wstrząsnął i zmartwił mnie jej wygląd, ale to wszystko. Sposób, w jaki Salem na mnie działa… to, jak mnie rozumie… Przy Poppy nigdy się tak nie czułem. To zawsze do Salem mnie ciągnęło, byłem po prostu zbyt młody i za bardzo przestraszony, żeby wówczas wiedzieć, co to oznacza. Asa mruknął współczująco i odepchnął się od baru, gdy jeden z gówniarzy przy stołach wziął kij do bilardu i zamachnął się nim na jednego ze swoich przyjaciół. Gość zatoczył się, próbując zrobić unik, i runął, ścinając kumpla z nóg. Chwilę później tarzali się po podłodze w plątaninie rąk i nóg, kiedy walka na niby przerodziła się szybko w prawdziwą bójkę. Asa podszedł stanowczym krokiem do rozrabiających gówniarzy, a ja za nim. Chłopcy tarzali się po ziemi, młócąc rękami; z ust pryskała im na wszystkie strony ślina zmieszana z krwią, gdy gardłowo wykrzykiwali do siebie groźby, akcentowane mocnymi ciosami. Asa złapał gnojka, który zaczął całą rozróbę, i spróbował ściągnąć go z jego kumpla. Gdy jeden z ich kolegów zaczął iść w jego stronę, pokręciłem tylko głową i powiedziałem: – To niezbyt dobry pomysł, młody. Dzieciak spojrzał na mnie, jakby rozważał swoje szanse w starciu ze mną, kiedy moją uwagę odciągnęła od niego seria przekleństw wywarkiwanych przez Asę. Szczeniak, którego odciągnął od przegranej dla niego, sądząc po sytuacji, bójce, skupił na nim gniew i postanowił, że nie podda się tak łatwo. Asa złapał go za kark i wykręcił mu jedną rękę na plecy, ale cokolwiek młody wcześniej pił, musiało przytępić mu zmysły, bo wydawał się zupełnie nie reagować na ból. Odrzucił głowę na plecy i spróbował rąbnąć go z byka, a potem wierzgnął do tyłu, starając się ściąć z nóg znacznie postawniejszego – i trzeźwiejszego – mężczyznę. – A co powiesz na to, gnoju? – warknął Asa, potrząsając gówniarzem porządnie; zerknął na mnie, podczas gdy ja schyliłem się, żeby ocenić stan drugiego delikwenta. Kiepsko z nim było, sądząc po ciężkim dyszeniu i zakrwawionej twarzy. – Wszyscy wynocha stąd! Zapraszam do wyjścia. Dzieciak spróbował wyrwać się Asie, gwałtownie rzucając się do przodu. Zaskoczony barman puścił go i szczeniak zarył nosem w podłogę, a potem odtoczył się na plecy i łypnął gniewnie na swojego prześladowcę.

– Odwal się! – warknął. – Mógłbym kupić tę waszą norę sto razy, gdybym zechciał! Asa obejrzał się na mnie, a potem na wygadanego smarkacza, który gramolił się właśnie na nogi. – Cóż, dopóki na akcie własności nie widnieje twoje nazwisko, ty i twoi koleżkowie możecie zabierać swoje wąskie dupy z mojego baru. Kilku kumpli agresywnego dupka podeszło i pomogło mu wstać. – Podskoczysz, wieśniaku? Spróbuj choć mnie dotknąć, a cię pozwę, jego też. – Gnój wyciągnął w moją stronę oskarżycielsko palec, a ja podniosłem tylko brew. – Pozwę wszystkich jebanych frajerów z tej zasranej speluny i posadzą was za napaść! Znam swoje prawa! Odchrząknąłem, kiedy Asa postąpił w jego stronę. – Lepiej uważaj. – Nie byłem do końca pewien, czy mówię do niego, czy do Asy – tak czy inaczej, widziałem, że sytuacja z każdą chwilą staje się coraz bardziej śliska. – Byłem w kiciu, ty małe gówno – warknął Asa. – Więcej niż raz. Więc co tam masz jeszcze w zanadrzu? Do tej pory reszta kolesi z grupy chyba nieco się ogarnęła, a w pobliżu pojawiło się kilku starych bywalców, żeby sprawdzić, o co ten raban. Szanse były teraz nieco bardziej wyrównane, ale sprawca całego zamieszania popatrywał na Asę, jakby był jego śmiertelnym wrogiem. – Mam to! – Chłopak złapał się za krocze, a Asa postąpił o krok, więc położyłem mu dłoń na ramieniu. – Zadzwonić po gliny? – Wydawało mi się, że to dobre pytanie, zważywszy na okoliczności, ale zarówno Asa, jak i dzieciak łypnęli na mnie tylko gniewnie. Podniosłem ręce do góry w obronnym geście i cofnąłem się o krok. – Wynocha. Z. Mojego. Baru. – Nie trzeba było więcej słów; jasne było, że to ostatnie ostrzeżenie, które jasnowłosy barman daje grupie. Kumple smarkacza przekonywali go, żeby odpuścił, i mówili, że w okolicy jest mnóstwo innych barów, do których mogą się wbić, ale mały skurczybyk był już zbyt cięty na Asę. Żaden z nich nie chciał ustąpić. W końcu ta mała zdzira wyrwała się swoim kolegom i wycelowała w mojego przyjaciela palec. – To jeszcze nie koniec, dupku! – Obejrzał się na swoją ekipę i warknął: – Spadamy stąd. – Tak jakby opuszczenie lokalu było tylko i wyłącznie jego pomysłem. Splunął krwią na podłogę i wychodząc, przewrócił jeszcze stolik. Asa aż się gotował ze złości, a po jego zwyczajnej łagodności nie został żaden ślad.

Oczy lśniły mu gniewnie, a dłonie miał zwinięte w pięści. Wyglądał, jakby miał lada chwila przebić nimi ścianę. – Strzeliłbym go w ryj, jak nic – wymamrotał jeden ze stałych klientów, torując sobie drogę z powrotem do baru; Asa westchnął ciężko. – Pamiętasz, jak ci mówiłem, że robienie właściwych rzeczy jest cholernie trudne? Oto doskonały przykład. – Podniósł rękę i potarł nią twarz. – Jeszcze niedawno skopałbym go do nieprzytomności, zabrał wszystko, co miał w portfelu – a także prawdopodobnie jego laskę – i zniknął, zanim ktokolwiek by się spostrzegł. Albo może raczej znalazłbym kogoś, kto odwaliłby za mnie czarną robotę, i po wszystkim miałbym dwie ekipy dupków z głowy. Teraz muszę pamiętać, że jeśli zachowałbym się w taki sposób, Rome dostałby pozew, ja trafiłbym za kratki albo do plastikowego wora, a taki scenariusz niezbyt mi się podoba. Nie mogłem nie przyznać mu racji, więc bez słowa wróciłem za nim do baru, żeby zapłacić za piwo, a potem wrócić do domu i wziąć prysznic. – Cóż, czasami właściwa rzecz może być złą rzeczą… bo ten koleś zdecydowanie zasługiwał na rozkwaszenie mu ryja. – Podobnie jak osoba, która wykorzystała Poppy jak worek treningowy, dopowiedziałem ponuro w myśli. Cisnąłem na bar kilka monet i nasunąłem na głowę kapelusz. – Na razie, stary. – Na razie. I… Rowdy… – Asa urwał, gdy obejrzałem się na niego. – Musisz po prostu dać swojej lasce do zrozumienia, że teraz jest tą jedyną. Może i nie do końca wiedziałeś, o co w tym wszystkim chodzi, gdy byłeś młodszy… może bałeś się i za bardzo koncentrowałeś na własnym bezpieczeństwie, ale teraz podjąłeś ryzyko. Musisz jej tylko dać znać, że w to wchodzisz. To w porządku, że nie będzie tą pierwszą – o ile tylko będzie tą ostatnią i jedyną. – Szlag! Naprawdę jesteś dobry w tych barmańskich poradach, wiesz? Roześmiał się. – Kiedy popełni się tyle błędów co ja, zaczynasz się uczyć, jak pomagać innym ich unikać. Dzięki za wsparcie, nie przywykłem do tego. – Może zasługujesz na więcej, niż ci się wydaje, wieśniaku. Łypnął na mnie gniewnie, a ja ze śmiechem wyszedłem na zewnątrz i skierowałem kroki do mojego SUV-a. Słońce wisiało już nisko nad horyzontem, ale nadal trwał cudowny letni wieczór i tylko lekki chłód przypominał o tym, że jesień była za pasem. Odkąd Salem przyjechała do Denver, czas leciał tak szybko, że nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, kiedy

minęło lato. Gdy dotarłem do domu, rozebrałem się i wyszorowałem, błądząc umysłem daleko stąd i przeskakując od przeszłości do teraźniejszości. Rozważałem w pamięci wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Zbierałem się już do snu, oglądając jednym okiem telewizję i szkicując kilka prac na następny dzień, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Dźwięk mnie zaskoczył, ale widok czarnowłosej ślicznotki, która stała za drzwiami, gdy je otworzyłem, już nie. Oparłem się ramieniem o framugę i podniosłem brew, gdy Jimbo przemknął obok i skierował się prosto do swojego ulubionego miejsca na kanapie. – Sądziłem, że zadzwonisz. – Poprosiłem przecież, żeby zadzwoniła do mnie po wszystkim. Salem odchyliła nieco głowę do tyłu i spojrzała na mnie, mrugając powoli tymi swoimi ciemnymi jak noc oczami. – Nie wiedziałam, co ci powiedzieć. – W takim razie dlaczego przyszłaś? – Wiedziałem, że wcześniej czy później będziemy musieli o tym wszystkim porozmawiać, o całej tej nieprzyjemnej sytuacji z Poppy, ale rany były jednak wciąż zbyt świeże, żeby robić to dzisiaj. Salem była równie zaskoczona widokiem siostry co ja i byłem pewien, że odchodzi od zmysłów z niepokoju o stan, w jakim była Poppy. Odrzuciła włosy za ramię, tak jak to miała w zwyczaju, i zamrugała znowu. Gdy tak trzepotała rzęsami, serce podchodziło mi do gardła. – Nie chcę iść bez ciebie spać – powiedziała cicho. Rany, i kto to mówił? Była pierwszą – i jedyną! – dziewczyną, przy której pragnąłem zasypiać i się budzić. Minęła mnie, gładząc przelotnie po piersi. – Mam jednak pewną prośbę. Zamknąłem drzwi i patrzyłem, jak wchodzi do mojej sypialni, całkiem jakby przez całe życie nie robiła nic innego i jakby to było jej ulubione miejsce. – Co takiego? Obejrzała się na mnie przez ramię, a w jej uśmiechu był seks, obietnice i wszystko inne, czego zawsze pragnąłem, nawet o tym nie wiedząc, a także gorący błysk, od którego krew w żyłach aż mi zawrzała. – Włóż ten swój kowbojski kapelusz. A niech mnie! Nadszedł czas osiodłać konia.

Kiedy się obudziłem, Salem nie było, tak samo jak psa. Uznałem, że pewnie wróciła do siebie, żeby przygotować się do pracy i sprawdzić, jak się miewa Poppy. Praca w zawodzie tatuażysty miała mnóstwo plusów. Jednym z moich ulubionych było to, że jeśli tylko miałem na to ochotę, mogłem przychodzić do roboty na dwunastą w południe. Nieśpiesznie przygotowywałem się do pracy, kręcąc po mieszkaniu i popijając kawę. Właśnie skończyłem się ubierać i wkładałem buty, kiedy usłyszałem pukanie. Założyłem, że to Salem – że przyszła bez zapowiedzi tak jak wczoraj – i niemal ścięło mnie z nóg, gdy po otworzeniu zobaczyłem w progu drugą z sióstr Cruz. – Poppy? Patrzyła na mnie podbitymi na fioletowo oczami i zapragnąłem udusić tego, kto jej to zrobił. – Tak sobie pomyślałam, że może zajrzę do ciebie i pogadamy szybko. Wydawało mi się to niezbyt dobrym pomysłem, ale nie przychodził mi do głowy żaden pretekst, żeby jej odmówić, więc odsunąłem się i wpuściłem ją do środka; strzelała oczami na boki, całkiem jakby bała się, że lada chwila ktoś wyskoczy z ukrycia i ją zaatakuje. – Zakładam, że Salem wie, że tu jesteś, bo jakoś musiałaś do mnie trafić? – Zamknąłem drzwi i oparłem się o nie z rękami skrzyżowanymi na piersi. Skinęła głową i splotła dłonie, a potem zaczęła chodzić przede mną w tę i we w tę. – Powiedziałam jej, że muszę z tobą porozmawiać na osobności. Chyba nie była z tego powodu zbyt szczęśliwa, ale podała mi twój adres i poinformowała, jak tu dotrzeć. Ona naprawdę ma na twoim punkcie świra, wiesz? – Wolałbym nie rozmawiać z tobą o moim życiu uczuciowym, Poppy. Co tu robisz? – Nie byłem pewien, czy mam na myśli Denver, czy mój dom, ale chciałem poznać odpowiedzi na oba te pytania. Wsunęła włosy za uszy w sposób podobny do siostry, jednak w jej ruchu nie było nic z pewności siebie i seksowności, którymi emanowała przy tym Salem; była za to sztywność i nerwowość. – Jestem ci winna przeprosiny, Rowdy… i znacznie, znacznie więcej. – Westchnęła, opuszczając dłonie po bokach, i stanęła przede mną, patrząc mi w oczy. – Byłeś dla mnie zawsze taki miły… i tak mocno starałeś się mnie ocalić przed moimi dobrymi intencjami. – Wydawało mi się, że cię kocham. – Pierwszy raz przyznałem głośno, że istniała całkiem spora szansa, iż myliłem się co do tego od samego początku.

– Wiem o tym. Parsknąłem i odepchnąłem się od drzwi. – Skąd wiesz, że sam siebie oszukiwałem? Przechyliła głowę na ramię i uśmiechnęła się do mnie smutno. – Mieszkałam w tym samym domu co Salem i nie byłam ślepa. Widziałam, co się dzieje, gdy jesteście razem. Przy niej się ożywiałeś. I byłam tam, gdy wyjechała. Nie mogłam nie zauważyć, że chwyciłeś się mnie jak koła ratunkowego. Rozumiałam, że wydaje ci się, iż przy mnie będziesz bezpieczny, że jestem nudna i nigdy się nie zmienię, ale, Rowdy – daj spokój – która dziewczyna chce być liną ratunkową dla faceta? Nigdy nie próbowałeś wziąć mnie za rękę ani mnie pocałować, nawet gdy zacząłeś sypiać z moimi wszystkimi przyjaciółkami. Widziałam jak na dłoni, co się dzieje. Przeczesałem dłonią włosy, bo nie zdążyłem jeszcze wetrzeć w nie żadnego z mazideł, których zazwyczaj używałem. – Poszedłem za tobą do college’u, Poppy. To nie było takie hop-siup. – Nie miałem pojęcia, czy mówiąc to, chciałem przekonać o tym ją, czy samego siebie. Westchnęła i podeszła do mnie o krok. – Byłam twoim kaftanem bezpieczeństwa, podobnie jak ty moim. Nie miałeś nikogo, na kim mógłbyś się oprzeć, a ja za bardzo się bałam, żeby próbować być kimś innym. Zbyt długo byłam idealną córeczką. Teraz, gdy patrzę na to wszystko wstecz, wiem, że powinnam była o ciebie walczyć; powinnam była powiedzieć, żebyś sobie odpuścił i poszedł do akademii sztuk pięknych, tak jak z pewnością zrobiłaby to Salem, ale byłam samolubna i przerażona. – Złapała mnie za rękę i ścisnęła ją mocno. – Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby nie było cię obok wtedy, gdy zaszłam w ciążę, Rowdy. Byłeś jedyną osobą, przy której nie czułam się, jakbym popełniła śmiertelny grzech. – Widziałem wzbierające w jej oczach łzy. – Dziękuję za to, że starałeś się mnie chronić. Zakląłem pod nosem i przyciągnąłem ją do siebie, żeby ją przytulić. Nadal potrzebowała kogoś, kto by ją chronił. – Dlaczego wróciłaś do domu, Poppy? – spytałem cicho. – Dlaczego nie zostałaś i nie spróbowałaś żyć własnym życiem, być szczęśliwa? Dlaczego wylądowałaś z powrotem tam, gdzie zaczęłaś? Znowu płakała. Czułem, jak jej łzy wsiąkają w moją koszulkę z The Meteors. – Nie miałam pojęcia, jak mogłabym zrobić coś inaczej niż dotychczas. Nie miałam pojęcia o niczym! Zawsze byłam jak marionetka, idealna córeczka wychowana pod

surowym okiem ojca. Wróciłam do tego, co wydawało mi się realne i wygodne… i zobacz, co mi z tego przyszło. – Salem pomogłaby ci, gdybyś tylko się do niej zwróciła. – Niech ją szlag! Też bym jej pomógł, gdyby tylko się odezwała! Ścisnąłem ją mocniej, gdy zaczęła dygotać jak w febrze, wstrząsana szlochem. – Sądziłam, że sobie na to wszystko zasłużyłam – wykrztusiła. – Że to była kara za to, że nie postępowałam właściwie, nie byłam dobrą dziewczyną. Uprawiałam seks przedmałżeński i moje dziecko nie przeżyło. Byłam święcie przekonana, że wszystko, co mnie spotyka, dzieje się, żeby uczynić mnie lepszą i jeszcze pilniej słuchać ojca. Wydawało mi się, że Bóg mnie nienawidzi, i to jest skutek jego gniewu. Pierwszy raz, gdy Oliver mnie uderzył, naprawdę myślałam, że po prostu nie odpokutowałam odpowiednio za swoje grzechy. Naprawdę, głęboko wierzyłam, że ten człowiek jest mi przeznaczony, że tak właśnie powinno wyglądać moje życie. – Rany boskie, Poppy… – zdołałem wykrztusić i pokręciłem głową. – Każdy z nas grzeszy, w ten czy inny sposób, jednak nikt nie powinien brać na siebie takiego ciężaru. – Mój ojciec widział, jak wyglądałam, widział lima i sińce. Wiedział – musiał wiedzieć! – co się dzieje, a mimo to nigdy nawet palcem nie kiwnął, żeby to powstrzymać ani żeby mi pomóc. Jest wysłannikiem bożym, a mimo to stał z założonymi rękami i pozwalał na to, żeby jego dziecko było katowane przez człowieka, który teoretycznie mnie kochał. Przez długi czas uważałam, że on także jest przekonany, iż sobie na to wszystko zasłużyłam. Cóż, to był tylko kolejny powód, aby znienawidzić mężczyznę, który zmusił Salem do ucieczki. – Co takiego się stało, że zmieniłaś zdanie? – spytałem cicho. Odsunęła się ode mnie i podniosła na mnie wzrok, cała pokiereszowana i we łzach, i dotarło do mnie, że rzeczywiście kiedyś kochałem ją całym sercem, ale w bardzo platoniczny, odległy sposób. Ona kochała mnie jak brata, więc w odpowiedzi mogłem tylko darzyć ją braterską miłością. – Wiele różnych rzeczy, jednak przeważył chyba fakt, że Salem odnalazła cię i wydawała się naprawdę szczęśliwa. Tak szczęśliwa, jaka nie była, odkąd wyjechała. Uświadomiłam sobie, że czas mija i życie musi toczyć się dalej, niezależnie od tego, co się wydarzy. Odpokutowałam już za wszystkie złe wybory, których mogłam dokonać, i nadeszła pora, abym ja też była wolna. Nigdy nie będę chodzącym ideałem i nie będę za nie odpowiadała wiecznie.

Przytuliłem ją znowu i powtórzyłem jedno z ulubionych powiedzonek Rome’a: – Dobra dziewczynka. – Chciałem ją zapytać, skąd wiedziała, że Salem zawsze coś do mnie czuła, kiedy usłyszałem szczekanie psa i drzwi za moimi plecami się otworzyły. – Martwiłam się o was, więc pomyślałam, że zajrzę i zobaczę, jak wam idzie. Jimbo krążył jak szalony po moim pokoju, a ja zobaczyłem, że na widok jej siostry w moim uścisku oczy Salem jeszcze mocniej ciemnieją, o ile w ogóle było to możliwe. Wypuściłem Poppy z objęć i cofnąłem się, wiedząc, że ta cała scena nie wygląda zbyt dobrze; Poppy czknęła nerwowo i otarła mokre od łez policzki. – Już lepiej – powiedziała zaskakująco opanowanym głosem, ale Salem wyglądała, jakby właśnie zjadła coś paskudnego i za nic nie chciała spojrzeć mi w oczy. – Tak, wyjaśniliśmy sobie pewne sprawy z przeszłości i wszystko wydaje mi się teraz nieco jaśniejsze. – Miałem nadzieję, że domyśli się, o czym mówię, ale Salem tylko przygryzła dolną wargę i zaczęła skręcać w palcach pasma włosów, tak jak zawsze, gdy była wzburzona. – W porządku. W takim razie zabiorę Jimba do domu, zanim wybiorę się do miasta. Poppy minęła mnie, ale zanim wyszła, sięgnęła po moją dłoń i uścisnęła ją. – Wezmę go. Wciąż jestem padnięta, ale teraz czuję się, jakby ktoś zdjął mi z piersi wielki ciężar. – Uśmiechnęła się do mnie krzywo i zagwizdała na rozszalałego szczeniaka. – Dobrze było cię znowu zobaczyć, Rowdy. Brakowało mi ciebie. Jasna cholera! – zakląłem w duchu. To była chyba najgorsza rzecz, jaką mogła powiedzieć w obecności Salem wyglądającej, jakby miała ochotę mnie oskalpować albo natychmiast spakować walizkę i pognać na najbliższe lotnisko. Widziałem w jej oczach, że jest gotowa wybiec z mojego domu – i pewnie także z mojego życia – więc złapałem ją za rękę i przyciągnąłem do siebie, zanim zdołała zrobić coś głupiego czy nieodwracalnego. – Płakała i zrobiło mi się jej szkoda. Tylko ją przytuliłem, to wszystko – wyjaśniłem. – To dobrze – odparła sztywno Salem. – Pewnie potrzebuje teraz tyle przytulania, ile tylko zniesie. – Mówiła jedno, ale jej zachowanie i język ciała, a także fakt, że unikała mojego wzroku, sugerowały coś zgoła innego. – Salem… – Wsunąłem jej palec pod podbródek i zmusiłem, żeby na mnie spojrzała. – Ona nie jest tobą. Nikt nie jest tobą i nikt ci nigdy nie dorówna, więc przestań sobie roić jakieś głupoty, dobra?

Nie odpowiedziała i strząsnęła moją dłoń ze swojego ramienia. – Muszę już lecieć; i ty także powinieneś się chyba zbierać, Rowdy. Nie spóźnij się do pracy. – Salem… – Obejrzała się na mnie przez ramię, stojąc w progu. – Nie zostawiaj mnie znów. Nic nie powiedziała, a ja nie zatrzymywałem jej, gdy szła korytarzem i znikała mi z oczu. Tak jak zawsze mówiłem, jedynym moim szczęściem było szczęście w nieszczęściu. Oczywiście, że musiała się zjawić akurat w chwili, gdy przytulałem Poppy, nawet jeśli był to tylko przyjacielski uścisk. Chyba powinienem sobie wziąć do serca radę Asy i przekonać ją – tak żeby nie miała żadnych wątpliwości – że liczyła się tylko ona. Może i nie była moją pierwszą miłością, ale wiedziałem już teraz, że zawsze będzie tą ostatnią, i nic poza tym nie miało znaczenia.

SALEM Nie zamierzałam go zostawić – a przynajmniej nie w sensie fizycznym – ale mój umysł błądził miliony kilometrów z dala od niego i nienawidziłam miejsc, które odwiedzał. Nie czułam się na tyle niepewnie, żeby nie zdawać sobie sprawy z tego, że moja siostra potrzebuje całej czułości i miłości, jaką może otrzymać od świata, jednak to nie zmieniało faktu, że na widok Rowdy’ego, tulącego ją w ramionach jak cenny skarb, coś we mnie pękło. Byłam pewna siebie, jasne. Byłam przekonana, że decyzja o przyjeździe tutaj była dobrym wyborem, ale był jeszcze we mnie jakiś strach, bezustanny lęk o to, że jakaś część jego wciąż może uznać Poppy za bezpieczniejszy wybór. Nie mówiąc już o tym, że na widok mojej siostry wyglądającej jak siedem nieszczęść na pewno musiały się w nim obudzić instynkty obronne, a ja nie miałam pewności, czy nie wzbudzą one w nim na nowo uczuć, które żywił do niej w przeszłości. Chciałam czuć się pewnie i bezpiecznie w związku, który wspólnie budowaliśmy – chciałam, żeby moje wątpliwości i obawy wydawały mi się głupie i bezpodstawne, ale nie mogłam, po prostu nie mogłam ot tak się ich pozbyć. Skutek był taki, że stchórzyłam i zaczęłam unikać Rowdy’ego, bo zwyczajnie nie wiedziałam, co mu powiedzieć. Na szczęście nikt nie wypytywał mnie o szczegóły, kiedy w środę, gdy mieliśmy pracować razem w nowym salonie, zadzwoniłam i poprosiłam o wolne z powodu rzekomej choroby. Wiedziałam, że jest na mnie zły, bo zostawił mi wiadomość na poczcie głosowej. Zadbałam o to, żeby umówić się w czwartek po pracy z dziewczynami, byle tylko uniknąć scenariusza, w którym pojawiłby się u mnie, żeby porozmawiać. Byłam pewna, że tak się stanie, bo wysłał mi wiadomość, w której mnie o tym uprzedził. Zadzwoniłam nawet do Sayer, żeby zapytać, czy nie ma w piątek po pracy ochoty wyskoczyć na kolację. Nie miałam po prostu pojęcia, jak mu powiedzieć o tym wszystkim, co czułam, żeby nie wyjść przy tym na zazdrosną i małostkową. Nie miałam też bladego pojęcia, jak się zachowam, kiedy okaże się, że wszystkie moje najgorsze obawy się sprawdzą i on sam przyzna, że nadal kocha moją siostrę i że to, co nas łączyło, to była tylko przygoda. Cora i dziewczyny z pewnością domyślały się, że coś jest nie tak, ale nie potrafiłam znaleźć słów, żeby im wyjaśnić, o co chodzi, wyartykułować te wszystkie myśli

kołaczące mi się po głowie i wysłowić uczucia rozdzierające serce na strzępy. Powiedziałam po prostu, że niespodziewanie zjawiła się moja siostra i okazało się, iż jej mąż ją bił, więc jestem roztrzęsiona. Jako że jedna w drugą były mądre i bystre, byłam pewna, że zorientowały się, co się święci, jednak okazały się przy tym dość taktowne, żeby po prostu pozwolić mi się wyluzować w czwartkowy wieczór, i żadna z nich nie zmuszała mnie do zwierzeń. Potrzebowałam chwili, żeby się nad tym wszystkim zastanowić, przemyśleć to, co się działo i jak powinnam sobie poradzić, będąc w związku z kimś, kto może nigdy nie zdoła odwzajemnić mojej miłości… jednak było to o tyle trudne, że zwyczajnie za nim tęskniłam. Źle się czułam, nie mogąc z nim porozmawiać. Chodzenie samotnie do łóżka było straszne i czułam się jak ostatnia zdzira, bo mój pies cały czas patrzył wyczekująco na drzwi, zastanawiając się najwyraźniej, gdzie się podziewa jego towarzysz zabaw. Nikt nigdy nie mówił, że bycie w związku jest łatwe, ale zawsze mi się wydawało, że taka sytuacja nie powinna też łamać serca. Poza tym Poppy wcale mi tego wszystkiego nie ułatwiała. Chyba domyślała się, że celowo się wycofałam i ostudziłam nieco moje kontakty z Rowdym z powodu jej i własnej niepewności, i wcale jej się to nie podobało. Powtórzyła mi z dziesięć razy, że nie chce psuć mojego szczęścia. Raz za razem dziamgała, że między nią a Rowdym nigdy nic nie było i nie będzie. Kazała mi otworzyć oczy i przyjrzeć się na trzeźwo wszystkiemu, czego dokonał. Był dość odważny i pożądał mnie na tyle, żeby zaryzykować i pozwolić na to, żeby między nami zaczęło dziać się coś pięknego, nawet jeśli nie miał stuprocentowej pewności, że zostanę w Denver na dłużej. Poppy upierała się, że w jego przypadku była to prawdziwa oznaka tego, jak bardzo mu na mnie zależało. I nie próbowałam temu zaprzeczyć, jednak nie byłam też do końca przekonana, czy to wystarczy. W piątek wybrałam się razem z Sayer do eleganckiej restauracji w pobliżu salonu i gdy zdałam jej ze wszystkiego relację, zacytowała mi moje słowa: – On jest tego wart. Cóż, zawsze był, ale to wcale nie znaczyło, że ja byłam równie odważna jak on i gotowa rzucić wszystko na szalę losu… tylko po to, żeby trafić na koniec kolejki, tuż za własną siostrą. Nigdy nie kochałam nikogo tak jak jego, jedyne źródło mojej radości w młodym życiu, i wątpiłam, czy kiedykolwiek zdołam kogoś pokochać równie mocno. Dorosły, był dla mnie wszystkim. Nie mogąc dłużej znieść myśli o tym, zmieniłam temat i poprosiłam Sayer, żeby

jeszcze raz opowiedziała mi o dorastaniu w domu człowieka, który wolał zostawić swojego syna na pastwę losu, zamiast się do niego przyznać. Kiedy zaczęła wspominać tamte czasy, przyszło mi do głowy, że Rowdy mógł się rzeczywiście okazać szczęściarzem i może miał rację, twierdząc, iż nic nie dzieje się bez powodu. Musiała być jakaś przyczyna, dla której wylądował u Ortegów. Nigdy nie przetrwałby w takich wyzutych z wszelkich uczuć, nieczułych stosunkach z rodzicem. To brzmiało obrzydliwie znajomo, a nawet gorzej niż to, co działo się w moim domu. Opowiedziałam jej o tym, jak surowe zasady i rządy żelaznej pięści mojego ojca w domu przywiodły mnie do desperackiej ucieczki, i wyjaśniłam jej, dlaczego na przestrzeni lat wywarłam na Rowdy’ego taki duży wpływ. – Był taki młody, kiedy zmarła jego matka… Tak naprawdę nie pamiętał jej zbyt dobrze, jednak z tego, co sobie przypominał, wynikało, że musiała być dla niego kimś cudownym. Mówił tylko, że zapamiętał ją zawsze szczęśliwą i uśmiechniętą. Powiedział, że jej uśmiech potrafił rozświetlić cały pokój. Kiedy została mu odebrana i trafił do sierocińca, chyba nikt nie wiedział po prostu, co zrobić z takim niesfornym dzieckiem, zżeranym żywcem przez żal. Czuł się po prostu samotny. – Westchnęłam i spostrzegłam, że Sayer mruga zawzięcie, starając się nie dać ponieść wzruszeniu. – Pamiętam, jak pewnego dnia po szkole znalazłam go siedzącego na naszym ganku. Miał wówczas tylko jedenaście czy może dwanaście lat i był naprawdę wściekły. Gdy go zapytałam, co się stało, powiedział, że mieli w szkole projekt tworzenia drzewa genealogicznego i inne dzieci wyśmiewały się z niego, bo jego drzewo miało tylko jedną gałąź – jego samego. Widziałam, że ma ochotę krzyczeć i płakać z powodu niesprawiedliwości losu, ale z drugiej strony wydawał się zrezygnowany i pogodzony z tym, że wszyscy, których kochał, odeszli i będzie sam już po wsze czasy. – Pokręciłam głową i sięgnęłam po kieliszek wina, które zamówiłam do kolacji. – Tłumaczyłam mu, że jego drzewo jeszcze po prostu nie wyrosło. Że uzupełni je, gdy będzie starszy. Powiedziałam, że na pewno zakocha się, będzie miał dzieci, a te pożenią się i powychodzą za mąż i że pewnego dnia stworzy własny sad St. Jamesów. Sądzę, że wówczas mu to pomogło, ale potem odwróciłam się od wszystkich i wyjechałam z miasta, a moja siostra odrzuciła jego zaręczyny, więc tak naprawdę żadna z nas nie pomogła mu się pozbyć nieustannego strachu o to, że najbliżsi zostawią go na pastwę losu. Sayer uśmiechnęła się do mnie i sięgnęła po wino. – Z radością zostałabym gałęzią tego drzewa. Moglibyśmy pomóc sobie nawzajem,

tak żebyśmy już nigdy nie byli sami. Skinęłam głową. – Wiesz, on w końcu się o tym przekona. Poppy wciąż próbuje wmówić mi, że on zawsze kochał ją jak siostrę, że po prostu wówczas nie zdawał sobie z tego sprawy, bo tak bardzo zamartwiał się tym, że wszyscy go opuszczają. Jeżeli rzeczywiście tak jest, nie ma opcji, żeby w końcu się nie opamiętał i nie darzył taką samą miłością własnej siostry. – Mam taką nadzieję. – Sayer podniosła brew i pochyliła w moją stronę kieliszek z winem. – I mam też nadzieję, że zdasz sobie sprawę, że robisz dokładnie to samo, co on: pozwalasz, żeby strach zadecydował o tym, z kim będziesz. Poświęciłaś już i tak dziesięć lat, by stworzyć świat, w którym czujesz się dobrze. To skończona głupota zmarnować to wszystko, tylko dlatego że coś ci się ubzdurało. Z tego, co mówisz, i z tego, co widziałam, Rowdy nie jest gościem, który owija w bawełnę. Gdyby czuł coś do twojej siostry, nie byłby na ciebie wściekły za to, że unikasz go cały tydzień. Próbuje dać ci do zrozumienia, że chce być z tobą, Salem, że szuka cię – tak samo jak ty, gdy przyjechałaś tu dla niego po wszystkich tych latach. Skrzywiłam się, a ona roześmiała się na ten widok; gdy zjawił się kelner z pytaniem, czy chcemy zamówić coś jeszcze, nie mogłam się oprzeć chęci skuszenia się na deser. Byłam przybita i tęskniłam za swoim facetem, więc lody i brownie były absolutnie wskazane. – Nie miałam wyboru – westchnęłam. – Wydaje mi się, że szukałam drogi powrotnej do niego, odkąd opuściłam Loveless. – To musiało być trudne dla was obojga – zauważyła Sayer. – Owszem. Gdy wyjeżdżałam, wiedziałam, że nie będzie mu lekko, ale miałam nadzieję, że sobie poradzi. Rodzina zastępcza, w której przebywał podczas nauki w szkole, była naprawdę miła i chyba dbali o jego podstawowe potrzeby, ale nie było przy nim nikogo, kto pomógłby mu podjąć decyzję w sprawie jego przyszłości ani nauczyć, jak powinien słuchać własnego serca. Wiesz, że grał w futbol? Gdyby tylko zechciał, mógł zostać gwiazdą! – Nie byłam w stanie ukryć dumy, która wkradła się do mojego głosu. – Był naprawdę niesamowity, ale nigdy tego nie lubił. Robił to, bo tak wypadało. Uwielbiał sztukę i zawsze marzył o tym, żeby rysować. Świetnie mu to wychodziło, i to była jego prawdziwa pasja, jego powołanie. Odsunęłam włosy z ramion i pleców i pokazałam jej pole kwiatów i ptaki wytatuowane na moich plecach.

– Narysował to dla mnie w wieku dwunastu lat. Ptaki symbolizowały wolność, a on wiedział, że to było jedyne, czego naprawdę pragnęłam. To był jego sposób na podarowanie mi wolności od surowych zasad mojego ojca. Sayer pochyliła się i przyjrzała tatuażowi, a potem położyła płasko dłonie na stole i popatrzyła na mnie poważnie. – Salem, nie znam Rowdy’ego za dobrze, ale gdy na to patrzę, widzę kogoś, kto podał ci na dłoni swoje serce. Nie wierzę, że masz jakiekolwiek wątpliwości odnośnie do tego, co do ciebie czuje. Czy od tamtej pory jakikolwiek mężczyzna próbował ofiarować ci to, czego najbardziej pragnęłaś? On był wówczas tylko dzieckiem, ale nawet wtedy starał się spełnić twoje marzenia. A niech to szlag! Gdy ujęła to w ten sposób, serce podeszło mi do gardła, a mój brak wiary w niego wydał mi się żałosny i małostkowy. – Zawsze był niezwykłą osobą. – Cóż, w takim razie na pewno zorientował się, że zasługuje na bardzo niezwykłą dziewczynę. Jestem pewna, że twoja siostra jest cudowną osobą, Salem, ale pozwoliła mu za sobą gonić, podążać za sobą i poświęcić edukację – a może i przyszłość – nie zastanawiając się nad tym dwa razy. Ty wyjechałaś, ale w końcu wróciłaś. Zostawiłaś pracę, życie i wszystko, co budowałaś w Vegas, jak tylko dowiedziałaś się, gdzie go szukać. Sądzę, że nie liczy się to, dokąd odejdziesz, tylko to, gdzie skończysz. Wychyliłam wino jednym haustem. – Ty zrobiłaś to samo. – Owszem, i mogę mieć tylko nadzieję, że w końcu dotrze do niego, że to coś znaczy. Wydaje mi się, że doszedł już do tego sam, jeśli chodzi o ciebie. Nadal nie byłam tego stuprocentowo pewna, jednak kiedy wróciłam do domu i wysłuchałam kazania mojej siostry za to, że znowu mnie nie było, kiedy Rowdy mnie szukał, zaczęłam wierzyć w to nieco mocniej. Zanim położyłam się spać, przysłał mi dwa SMS-y i uznałam, że nie mogę dłużej go ignorować, więc odpisałam, że zobaczymy się jutro w pracy i moglibyśmy pogadać w ciągu weekendu. Nie chciałam, żeby jutro przez cały dzień w pracy panowała między nami niezręczna atmosfera. Życzyłam mu także dobrej nocy i mało brakowało, a napisałabym, że spanie samej jest gówniane. Jimbo ze smutną miną wgramolił się na łóżko po stronie Rowdy’ego i położył mi łepek na ramieniu. Poklepałam go po głowie i podrapałam po nosie, a on polizał moje palce. – Wszystko się ułoży, Jimbo. Obiecuję. – Pies zaskamlał cicho, a ja westchnęłam. –

Wiem. Też za nim tęsknię. Kiedy Rowdy wszedł do salonu po południu następnego dnia, spodziewałam się, że naskoczy na mnie i zażąda wyjaśnień w związku z moim okropnym zachowaniem, ale nie zrobił tego. Uśmiechnął się do mnie tylko swoim normalnym, uroczym uśmiechem i poszedł do swojego stanowiska przygotować się do pracy, bo cały dzień miał szczelnie zapełniony sesjami. Przez całą zmianę nie oglądał się na mnie ani nie zagadywał oprócz rozmów w sprawach związanych z interesami. Czułam się z tego powodu rozdrażniona i jeszcze gorzej niż wcześniej, a jako że nie widziałam go od kilku dobrych dni, oczywiście miałam ochotę gapić się na niego nieustannie i wspominać, jak cudownie wygląda jak go Pan Bóg stworzył, tylko w podniszczonym kapeluszu kowbojskim na głowie. To było niezbyt miłe i pełne niepotrzebnego napięcia popołudnie. Zamierzałam zapytać go, czy nie zechciałby ze mną wyskoczyć na lunch, a poprzez lunch rozumiałam zaciągnięcie go w jakieś ustronne miejsce i próbę przeproszenia go za moje niedorzeczne zachowanie oraz wytłumaczenia się ze wszystkiego, co zrobiłam od chwili, gdy zobaczyłam w jego objęciach moją siostrę. Jednak zanim zdążyłam zamienić z nim choć słowo, zniknął. To wystarczyło, żebym miała naprawdę paskudny humor przez resztę dnia. Wiedziałam, że to głupie, bo to ja bawiłam się z nim w chowanego przez cały tydzień, ale nie umiałam nic na to poradzić. Na szczęście późnym wieczorem przyszła dostawa pierwszej partii ciuchów i mogłam iść na górę, żeby pomyszkować wśród T-shirtów, koszulek na ramiączkach, bluz, bluzek i koszul, żeby zobaczyć, jak wyszły. Chłopcy naprawdę dali z siebie wszystko, jeśli chodzi o projekty nadruków. Oprócz Cyganki Rowdy’ego było tam chrystusowe serce Rule’a, śliczny karp koi w żywych kolorach od Nasha i jego pinupowy anioł ze skrzydłami pokrytymi tatuażami i kolczykami – hołd dla Phila. Starszy Donovan byłby dumny ze wzoru, jaki opracował dla niego jego syn. Wszystkie projekty były fantastyczne i niezwykle oryginalne. Byłam pewna, że ubrania z takimi motywami będą schodziły jak świeże bułeczki, a to był dopiero początek. Naprawdę chciałam wyrobić chłopcom ich markę, która będzie wykraczała daleko poza koszulki z nadrukami. Byli tak uzdolnieni i przeszli tak wiele, żeby dotrzeć do tego miejsca, że zasługiwali na sławę i rozpoznawalność jako jedni z najlepszych w branży. Byłam w ciuchowym niebie i myślałam już o nowej partii projektów i ubrań, a także

ruszenia ze sklepem online, kiedy usłyszałam na schodach tupot butów. Wiedziałam, że to Rowdy, i zerknęłam na telefon, żeby sprawdzić, która godzina. Z zaskoczeniem spostrzegłam, że na przekopywaniu się przez sterty ubrań upłynęło mi ładnych kilka godzin i dawno już minęła pora rozliczenia i pójścia do domu. Kiedy Rowdy wdrapał się na schody, zobaczyłam, że trzyma w ręku torbę do wrzutni, a zamiast zwykłego uśmiechu usta ma zaciśnięte w stanowczym grymasie. – Na dole wszystko zrobione. To utarg gotowy do wpłaty. Masz jeszcze coś do roboty? Chciałam jeszcze otworzyć kilka kartonów ubrań, poprzymierzać trochę ciuchów i zrobić na górze nieco porządku, żeby Cora miała rano jak przejść, ale to mogło poczekać do poniedziałku. Nie chciałam marnować okazji, jeśli Rowdy wreszcie zechce ze mną porozmawiać po całym dniu zachowywania się, jakby nic nas nie łączyło. Czułam się paskudnie z myślą, że zasłużyłam na taką karę. – Nie – odparłam. – Skończę w poniedziałek. Przyjdę, otworzę i zrobię wszystko na spokojnie. Skinął głową i lawirując ostrożnie między stertami ciuchów, podszedł do biura Cory. Wszedł do środka, a gdy wrócił, miał ze sobą niewielką czarną torbę. Zamknął za sobą drzwi, a potem podszedł do mnie, wziął mnie za nadgarstek i bez słowa wyjaśnienia pociągnął schodami na dół, prosząc, żebym po drodze zgasiła światła. Jak zwykle, miałam na nogach buty na obcasach, więc schodzenie za nim po stopniach było nieco ryzykowne. Nie odpowiedział, kiedy zapytałam go, co robi. Nie puścił mnie nawet, żeby zamknąć sklep. Zamiast tego kazał mi wyjąć klucze ze swojej kieszeni i zrobić to za niego. Nie żebym miała coś przeciwko, jednak wciąż miałam wrażenie, że zachowuje się dziwnie i coś kombinuje. – Co masz w torbie, Rowdy? – spytałam. – Powiedziałam ci przecież, że możemy pogadać po pracy, więc dlaczego zachowujesz się tak ozięble? – „Ozięble” to nawet nie jest czubek góry lodowej, złotko. Wiedziałam, że musi być na mnie nieźle wściekły, skoro zwracał się do mnie jednym z określeń zarezerwowanych dla swoich laseczek na jedną noc. Utwierdził mnie w tym przekonaniu jeszcze mocniej, zaciągając bez słowa do swojego SUV-a, pomimo że zasypywałam go gradem pytań i próbowałam przypomnieć mu, że zostawiłam własny samochód na parkingu po drugiej stronie ulicy. Dosłownie wepchnął mnie na siedzenie pasażera i zapiął pas, całkiem jakbym była małym dzieckiem, a potem otworzył tylne drzwi i wrzucił czarną torbę na siedzenie

obok drugiej, identycznej, która już tam leżała. Obszedł samochód, a gdy wreszcie usiadł za kierownicą, raczył w końcu na mnie spojrzeć. – Poppy zajrzała w porze lunchu. Dała mi torbę dla ciebie i zabrała twój samochód. Ponieważ unikałaś mnie cały tydzień, zabieram cię gdzieś, gdzie nie będzie miejsca na uciekanie i gdzie będziemy mogli się wreszcie rozmówić. Jeżeli masz ochotę ignorować mnie przez kolejne dwa dni, proszę bardzo, droga wolna, ale gwarantuję ci, że zanudzisz się przy tym na śmierć. – Gdy się odwrócił w stronę przedniej szyby, zobaczyłam, że szczęka drga mu nerwowym tikiem. – Powiedziałam ci przecież, że jestem gotowa, żeby porozmawiać. – Skrzyżowałam ramiona na piersi. Nie lubiłam być osaczana ani strofowana. – Twierdziłaś także, że już się ode mnie nie odwrócisz, a dokładnie to robiłaś przez cały tydzień. Cóż, to była prawda, nie było sensu zaprzeczać. – Potrzebowałam po prostu chwili dla siebie, Rowdy. – Westchnęłam. – Nigdzie nie uciekłam. Byłam obok przez cały czas. Zaklął pod nosem i rzucił mi przeciągłe spojrzenie spode łba. – Może i byłaś, ale nie mogłabyś być jednocześnie dalej ode mnie, nawet gdybyś chciała. – Wprowadził SUV-a na międzystanówkę i skierował się na północ. Przyglądałam się, jak miasto zostaje za nami, aż wreszcie spytałam ponownie, dokąd jedziemy. Widziałam, że bije się z myślami: powiedzieć mi czy nie? – jednak w końcu jego wrodzona poczciwość wygrała. – Phil miał w lesie w Boulder domek nad prywatnym jeziorem. Nash odziedziczył go po nim i nie może się zdobyć na to, żeby go sprzedać, a poza tym chce chyba namówić Saint, żeby tej zimy wzięła trochę wolnego i zaszyła się tam z nim na tydzień czy dwa, bo ostatnimi czasy oboje są zarobieni po pachy. Powiedział, że mogę go zająć na kilka dni, dopóki wszystkiego sobie nie wyjaśnimy. Nie ma tam elektryczności ani zwykłych wygód, więc można tam tylko wędkować, kochać się i rozmawiać. – Podniósł brew i uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo. – A ja nie wziąłem wędek. Wyjrzałam przez okno na szybko ciemniejące niebo i wymamrotałam: – Nie mogę uwierzyć, że moja siostra pomogła w moim porwaniu. – Ktoś musi ustąpić, Salem. Albo wchodzimy w to, albo nie, ale muszę wiedzieć, na czym stoimy. Poppy chce po prostu, żebyś była szczęśliwa. Rany, chce, żebym ja był szczęśliwy po tym, jak przeszedłem tę całą drogę, żebyśmy byli razem.

Nie bardzo wiedziałam, co na to odpowiedzieć, ale po tych kilku dniach spędzonych bez niego wiedziałam z niezachwianą pewnością jedno. – Na pewno chcemy spróbować być razem – stwierdziłam stanowczo. – Może po prostu zdarzyć się tak, że nie będzie przez cały czas różowo, a na naszej wspólnej drodze pojawi się od czasu do czasu jakiś wybój. Po moich słowach nerwowy tik zniknął, a Rowdy przestał zaciskać tak kurczowo ręce na kierownicy. Najwyraźniej nieco go uspokoiłam, bo włączył radio i zamiast naszego powarkiwania na siebie ciszę wypełniły dźwięki HorrorPops. Boulder było położone niedaleko przedmieści Denver, ale kiedy zapuściliśmy się w góry i droga szybko zmieniła się w ledwie widoczną ścieżkę, zdałam sobie sprawę, że zanim dotrzemy do celu podróży, będzie już późna noc. Nadal jednak było dość ciepło, żebym mogła otworzyć okno i wsłuchiwać się w odgłosy lasu oraz wdychać wszystkie te cudowne zapachy, które czyniły Kolorado tak wspaniałym miejscem. Woń sosen, aromat nadchodzącej jesieni wiszący w powietrzu, wszystko wydawało mi się takie nietknięte i naturalne! Nawet kurz, który wzbijał się spod opon, sprawiał, że czułam się tu zupełnie inaczej niż gdziekolwiek indziej i byłam naprawdę szczęśliwa, że tu jestem. Cykanie świerszczy i odgłosy lasu były uspokajające i kołysały mnie do snu, ale ja nie chciałam stracić nic z tego, czego doświadczałam. Nie byłam zbyt zżyta z naturą, ale spokój i harmonia panujące w tym miejscu były niezwykle kojące po tygodniu pełnym zwątpienia i konsternacji. Kiedy Rowdy wreszcie zatrzymał się półtorej godziny później, stwierdziłam, że nazywanie tego miejsca domkiem było dużą przesadą. Wyglądało bardziej jak drewniana szopa w środku lasu i byłam w stanie założyć się o moje najlepsze szpilki, że w tej ruderze nigdy dotąd nie postała kobieca stopa. Nie mogłam przestać myśleć o tym, że jeśli wygląda tak paskudnie w nocy, to chyba naprawdę nie chcę zobaczyć jej za dnia. Rowdy wygramolił się z SUV-a, wyjął nasze torby i zostawił je przed drzwiami, a potem, gdy ja też wysiadłam i zaczęłam się rozglądać, poszedł do bagażnika i wytargał wielką lodówkę, którą postawił przy naszych rzeczach. Rzucił mi pytające spojrzenie, więc westchnęłam i ostrożnie podeszłam do niego, starając się po drodze nie skręcić kostki na nierównym podłożu. – Rowdy, chyba nie jestem odpowiednio ubrana na taką okazję. Uśmiechnął się pod nosem, otworzył drzwi i zaprosił mnie gestem do środka. Gdy się rozejrzałam, mało brakowało, a wybiegłabym z krzykiem na dwór. Wewnątrz

prawie nic nie było! Gołe ściany, piecyk i zero światła, co sprawiało, że wszędzie czaiły się złowrogie cienie. Jedynymi meblami były zdezelowany fotel, który wyglądał, jakby wypadł z ciężarówki ze złomem, i stara polówka. Wzdrygnęłam się i odwróciłam do Rowdy’ego z nachmurzoną miną. – Nie zamierzam spać na podłodze i lepiej, żeby nie było tu żadnych nietoperzy! Roześmiał się i zaczął wnosić rzeczy do środka. Zniknął na chwilę za swoim SUVem i wrócił z wielkim pudłem, które postawił z hukiem obok mnie. Otworzył je i wyjął ze środka kilka latarenek, które zaraz pozapalał, pompowany z gniazdka w samochodzie materac, a także kilka koców, a potem wskazał gestem zapasy i powiedział, żebym się częstowała, jeśli mam ochotę. Zaopatrzył nas w mnóstwo piwa, kilka butelek wody i nieco produktów potrzebnych do zrobienia kanapek i przyrządzenia śniadania. Musiałam przyznać, że świetnie się na tę wyprawę przygotował. Kiedy wtargał nadmuchany materac do środka i zorganizował prowizoryczne posłanie, zdjął kowbojki, rzucił się na nie i wbił wzrok w sufit. Leżał tak, milcząc, z rękami założonymi za głowę, więc ja także zsunęłam buty, wzięłam dwa piwa i dołączyłam do niego. Postawiłam puszki na podłodze i usiadłam na miękkim materacu. – Jak zamierzasz przetrwać te kilka dni bez wszystkich tych swoich mazideł do włosów? – zażartowałam, wskazując jego starannie podniesione jasne pasemka. Złapał mnie za rękę i przysunął dłoń do ust, a potem złożył pocałunek na roztętnionej pulsem skórze wnętrza mojego nadgarstka. Podniósł brew i opuścił podbródek, żeby na mnie spojrzeć. – Zabrałem ze sobą kapelusz. Och, słodki Jezu, w takim razie musieliśmy naprawdę szybko się pogodzić! Wyciągnęłam rękę i pogładziłam jego złocistą brew. – Przepraszam, że musiałeś uciec się aż do tego, żebyśmy mogli o nas porozmawiać. To nie w porządku. Zachowałam się głupio. Po prostu ześwirowałam i nie wiedziałam, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Jego pierś uniosła się i opadła, gdy odetchnął głęboko. Złapał mnie za rękę i pociągnął na siebie, tak że leżałam teraz w połowie na nim. – To nie fakt, że ześwirowałaś czy nie potrafiłaś sobie z tym poradzić mnie martwi, tylko to że w ogóle przyszło ci do głowy, że masz powód, aby tak zareagować. Wiem, że cała ta historia z Poppy jest słaba i sprawia, że oboje czujemy się niekomfortowo, ale chyba już rozumiem, o co w tym wszystkim chodzi. Jednak nawet gdyby tak nie

było, to od miesięcy jesteś tylko ty, Salem. Po prostu nie rozumiem, dlaczego to do ciebie nie dociera. Przeczesał moje włosy palcami; pieszczota była tak cudowna, że miałam ochotę zamruczeć niczym kot i zacząć się o niego ocierać. – Nie wiem – westchnęłam. – Sądzę, że to tak samo jak wtedy, kiedy próbowałam ci powiedzieć, że przyjechałam tu z twojego powodu. To oznacza, że nigdzie się nie wybieram, a ty nadal patrzysz na mnie ukradkiem, całkiem jakbym miała nagle rozwiać się jak dym. Czasami jest tak, że wiemy o czymś, Rowdy, ale nasze serce podpowiada nam zupełnie co innego. – Nie chcę już słuchać szeptów przeszłości. Chcę tylko ciebie. Na dźwięk jego słów poczułam się tak szczęśliwa, że zacisnęłam powieki i musiałam przełknąć ślinę ze wzruszenia. – Serio? Pokiwał głową, pocierając przy tym podbródkiem o czubek mojej głowy. – Serio. – Musimy po prostu dać temu spokój. Jeśli mamy być ze sobą, musimy sobie nawzajem zwyczajnie zaufać. Tęskniłam za tobą przez cały ten tydzień. Jimbo też. Ziewnął tak szeroko, że aż chrupnęło mu w szczęce, i przytulił mnie mocniej. – Jestem teraz starszy i znacznie większy od ciebie. Uciekanie nie będzie już tak łatwe jak kiedyś, Salem. Nie pozwolę ci już zwiać. Wydawał się tak pewny siebie, że pierwszy raz, odkąd to wszystko się zaczęło, po prostu mu uwierzyłam. Wierzyłam w niego. Wierzyłam w samą siebie i wierzyłam, że to, co się między nami dzieje, jest realne i ma szansę przetrwać, bo właśnie tego chciał dla nas obojga los… a może i coś większego, potężniejszego. – Nigdzie się nie wybieram, Rowdy. Spodziewałam się po nim jakiejś ciętej riposty, jednego z tych jego żarcików, którymi sypał jak z rękawa przy każdej okazji, ale usłyszałam tylko ciche pochrapywanie. Jego szeroka pierś unosiła się i opadała, a spokojny oddech rozwiewał mi włosy. Ten wielki głupek po prostu pode mną zasnął! Wygramoliłam się spod jego ramienia i z niemałym trudem wsunęłam mu nogi na materac, żeby było mu wygodniej. Nie mogłam mieć do niego pretensji. To była trudna podróż po całym dniu pracy i byłam pewna, że ubiegły tydzień wcale nie był dla niego lepszy niż dla mnie. Byłam jednak lekko wkurzona i rozczarowana, że jego schadzka z Morfeuszem rozwiała moje marzenia o zabawie w seksowną kowbojkę ujeżdżającą

rozbrykanego ogiera i krzyczeniu na całe gardło z rozkoszy. Z westchnieniem poszperałam w torbie, którą spakowała dla mnie moja siostra. Włożyłam improwizowaną piżamę: koszulkę i legginsy, a potem zrobiłam kanapki z masłem orzechowym i dżemem i spróbowałam wysłać Poppy wiadomość, żeby upewnić się, że wyprowadziła Jimba wieczorem na spacer. Szybko przekonałam się jednak, że na tym zadupiu nie ma ani odrobiny zasięgu. Przez następną godzinę zbijałam bąki, aż wreszcie uznałam, że nie mam innego wyjścia, jak tylko położyć się obok Rowdy’ego i spróbować zasnąć. Wyłączyłam latarenki i zwinęłam się w kłębek obok niego tak blisko, jak mogłam. Był wielki, więc zajmował większą część materaca. Wsłuchałam się w kojące dźwięki lasu i nocy. Słuchałam rytmicznego, spokojnego oddechu Rowdy’ego i westchnęłam, gdy przez sen otoczył mnie ramieniem i przyciągnął do siebie. W pewnej chwili zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę w tym wszystkim chodziło o cel podróży, nie o przystanki po drodze do niego. Bo im dłużej przebywałam w tym punkcie, do którego dotarłam, to cokolwiek się działo i jakkolwiek to miało się skończyć, chciałam tu być – o ile tylko obok był on. Nawet jeśli tym punktem miała być zapomniana przez Boga i ludzi rudera w górach Kolorado.

ROWDY To była dla mnie pierwsza normalnie przespana noc od chwili, gdy wyszedłem z jej mieszkania w ubiegłym tygodniu. Nie wiem, co obudziło mnie przed świtem: może to, że z materaca zeszło trochę powietrza i spałem z tyłkiem na podłodze, czy może śpiew ptaków pośród sosen, ale zanim jeszcze zrobiło się jasno, byłem już całkiem przytomny. Odruchowo sięgnąłem do ciała, które, jak wiedziałem, powinno leżeć obok mnie i zerwałem się gwałtownie, gdy okazało się, że miejsce Salem jest puste. Domek był naprawdę mikry, więc nie zajęło mi długo zorientowanie się, że jestem w nim sam, a za nic w świecie nie byłem w stanie wyobrazić sobie, dokąd mogła się wybrać moja miastowa laska jeszcze przed wschodem słońca. To znaczy, jasne, nie było tu łazienki i innych wygód, ale szczerze wątpiłem, żeby Salem wyszła sama do lasu, nie informując mnie o tym wcześniej czy nie budząc, żebym potrzymał jej latarkę. Odsunąłem więc zmierzwione włosy z twarzy, włożyłem buty i wyruszyłem na jej poszukiwania. Nie zajęło to wiele czasu. Domek stał na polance tuż nad kryształowo czystym jeziorem, zasilanym górskim strumieniem. To były lasy państwowe, pełne prywatnych działek podobnych do tej Phila, wykupywanych przez ludzi, którzy tak jak on szukali tu spokoju z dala od zgiełku miasta. Na jeziorze nie można było używać silników, ale na brzegu znajdowała się nadgryziona zębem czasu przystań dla łodzi wiosłowych i kajaków. Salem siedziała na końcu pomostu owinięta kocem i przyglądała się, jak pierwsze promienie wschodzącego słońca oblewają ciepłym blaskiem górskie szczyty. Kiedy podszedłem bliżej, zauważyłem, że w dłoni trzyma puszkę piwa, a po jej wargach błąka się rozmarzony uśmiech. Gdybym miał kartkę i coś do rysowania, uwieczniłbym ją dla potomności. Usiadłem za jej plecami, otoczyłem ją nogami i przytuliłem do szerokiej piersi. – Śniadanie mistrzów. Wyłuskałem jej z palców piwo i pociągnąłem duży łyk, krzywiąc się przy tym odrobinę. Było trochę za wcześnie na browara, ale pies to drapał. – Nie wiedziałam, jak włączyć kuchenkę. Zabrałem ze sobą niewielki palnik gazowy, żeby było na czym ugotować śniadanie i wodę na kawę, ale nie podłączyłem go do gazu. I całe szczęście, bo pewnie gdyby Salem zaczęła przy nim majstrować, wysadziłaby nas w powietrze. Po namyśle

uznałem, że piwo to jednak marny substytut porannej kawy. – Wcześnie wstałaś – zauważyłem. Splotłem palce jednej ręki z jej dłonią i położyłem brodę na czubku jej głowy. Nie istniało nic piękniejszego od wschodu i zachodu słońca w górach. Całe niebo kipiało pomarańczem i czerwienią, a górskie szczyty wydawały się płonąć żywym ogniem. – Było tak cicho… Nie jestem do tego przyzwyczajona. Chciałam się tym przez chwilę nacieszyć. Nie wiem, czy widziałam kiedykolwiek coś równie pięknego. – Ja również. Wiedziała, że mówię o niej, bo roześmiała się i jej miękkie włosy otarły się o mój podbródek. – Rowdy… – Salem… To był taki cudowny moment – jeden z tych, które chciałoby się przedłużać w nieskończoność. W tej chwili nie mógłbym sobie dla nas wymarzyć lepszego miejsca na Ziemi i wiedziałem z niezachwianą pewnością, że nie było na tym świecie cudowniejszej dziewczyny niż moja. – Sprawiasz, że czuję się taka szczęśliwa… Słyszałem w jej głosie mieszankę emocji, echa naszej zapętlonej przeszłości i przyszłości, pośród których trwaliśmy jednak niezłomnie, mając oparcie w sobie nawzajem. Wypuściłem głośno powietrze, a potem wziąłem od niej piwo i odstawiłem je, żeby odwrócić ją twarzą do siebie. Otoczyła mnie nogami, zarzuciła mi ręce na szyję i patrzyliśmy po prostu sobie w milczeniu w oczy. Gdy z jej nagich ramion zsunął się koc, zadrżała w porannym chłodzie, a ja zebrałem jej ciemne włosy i pociągnąłem za nie, zmuszając ją do odchylenia głowy w tył, żeby zajrzeć jeszcze głębiej w te senne, seksowne oczy. – Zawsze mi się wydawało, że to pierwsze rzeczy w życiu liczą się najbardziej, jednak teraz wiem, że tylko ostatnie mają naprawdę znaczenie. Wydęła lekko usta, wyraźnie zbita z tropu, a ja pochyliłem się i ucałowałem lśniący szkarłatem klejnot nad jej wargą. Zadrżała znowu, jednak wiedziałem, że tym razem wcale nie z powodu chłodu. – Przez długi czas byłem pewien, że nigdy nie zapomnę o pierwszej dziewczynie, która sprawiła, że poczułem się zakochany. Wykorzystywałem to jako pretekst do trzymania innych dziewcząt na dystans, bo bałem się, że któraś znowu mnie zrani.

Byłem przerażony, wciąż jestem, ale teraz wiem też, że chcę z tobą być i bezgranicznie mi na tobie zależy, a to znacznie silniejsze niż strach. Westchnęła i położyła mi dłoń na piersi. – Nie chcę, żebyś się mnie bał, Rowdy… – Byłaś i jesteś dla mnie źródłem wielu pierwszych rzeczy, Salem – podjąłem. – Byłaś pierwszą dziewczyną, którą pocałowałem. Pierwszą, przy której płakałem. Pierwszą, której dałem prezent, i pierwszą, o której nigdy nie zapomniałem. Jesteś pierwszą dziewczyną, przez którą całą noc nie spałem, i pierwszą, której pragnę tak, że to aż boli. Gdy patrzę wstecz, sądzę, że odjeżdżając, zabrałaś ze sobą kawałek mojego serca i zwróciłaś mi go dopiero, gdy zobaczyłem cię tamtego dnia w salonie. Wszystkie te rzeczy są ważne i sprawiają, że widzę wszystko wyraźniej, już nie przez pryzmat czasu i żalu. Widzę, że to, co naprawdę ma znaczenie, to rzeczy ostatnie. – Pochyliłem się, żeby ją pocałować, a gdy przytknąłem wargi do jej ust, wyszeptałem w nie: – Jesteś ostatnią i jedyną osobą, którą chcę całować. Jedyną, której pragnę. Chcę, żebyś była ostatnią, która mnie dotknie, Salem, a to znaczy znacznie więcej niż pierwsza. Kogo obchodzi, czy Poppy była pierwsza albo czy w tym czasie było mnóstwo innych? Liczy się tylko to, co jest na końcu, a to jesteś ty. Tylko ty i nikt inny. Przez długą chwilę milczała. Jej ciemne oczy były tak głębokie i bezdenne, że trudno było z nich cokolwiek wyczytać. Potarła czule kciukiem mój policzek, a potem pochyliła się i odwzajemniła pocałunek. – Wiele czasu zajęło mi dotarcie tutaj, Rowdy – szepnęła. – Wiem, że to właśnie tu powinnam być, od zawsze. To mój punkt docelowy, ostatni przystanek na długiej trasie, więc na końcu mojej drogi także jesteś ty i tylko ty. Podróż do tego punktu ukształtowała nas, uczyniła tym, kim teraz jesteśmy, nie ma się co oszukiwać, ale… podoba mi się bycie twoją ostatnią dziewczyną, o ile tylko po drodze uda mi się zaskoczyć cię jeszcze kilkoma rzeczami, w których będę twoją pierwszą. Roześmiałem się, bo to właśnie była cała Salem – nic nie mogło jej się równać. Mogliśmy być ze sobą, kochać się i nie myśleć już o niczym więcej, a jednak ona zawsze miała być dla mnie czymś nowym, zaskakującym wyzwaniem. I to był właśnie jeden z głównych powodów, dla których nigdy o niej nie zapomniałem i wiedziałem, że już nigdy mi się to nie uda. – Wiesz, byłem tu i tam – mruknąłem półżartem. – Nie zostało zbyt wiele tych pierwszych rzeczy. Cóż, to była prawda, a jednak mimo to ona zdołała znaleźć kilka nowych. Jedna z

kruczoczarnych brwi powędrowała do góry i Salem uśmiechnęła się do mnie psotnie. – Czy to wyzwanie? Roześmiałem się znowu, tym razem dlatego, że czułem się szczęśliwy. Naprawdę, byłem pierwszy raz tak szczęśliwy od czasu, gdy wyjechała, kiedy miałem piętnaście lat. – Może. Zrobiło mi się cholernie gorąco, kiedy w jej ciemnych oczach zamigotały niebezpieczne iskry. Przyciągnęła mnie do siebie mocniej i przejechała palcem po mojej szczęce. – A czy kiedykolwiek uprawiałeś seks nad jeziorem o wschodzie słońca, po śniadaniu złożonym z coorsa? Wsunąłem jej ręce pod rąbek koszulki, a potem schwyciłem ją w talii i pochyliłem się, zmuszając, żeby się położyła na kocu, który zsunął jej się z ramion. Rozchyliła nogi, robiąc mi między nimi miejsce, a ja ująłem jej twarz w dłonie i pocałowałem tak, jakbym chciał nadrobić cały ten tydzień, na który znikła z mojego życia. Nie chciałem już nigdy, przenigdy, żeby cokolwiek nas rozdzieliło, i pragnąłem, żeby to czuła. – Nie. No, może poza śniadaniem złożonym z piwa. Zaśmiała się i przywarła do mnie całym ciałem. Czułem na torsie przez materiał koszulki jej wyprężone brodawki i chciałem jak najszybciej usunąć dzielącą nas przeszkodę. – Widziałam twoją lodówkę – mruknęła – więc jakoś mnie to nie dziwi. Pozwól mi być twoją pierwszą i ostatnią dziewczyną, Rowdy… a ty także będziesz moim pierwszym i ostatnim chłopakiem. Pozwoliłem, żeby mnie pocałowała i zdjąłem przez głowę T-shirt. Gdy poczułem na nagiej skórze chłód górskiego poranka, dostałem gęsiej skórki. – Pierwsza i ostatnia, Salem – jęknąłem, bo nie odklejając się ode mnie, zaczęła podsuwać koszulkę do góry, więc każdy odsłaniany przez nią kawałek ciała napierał na moją skórę. Uśmiechnęła się do mnie i poczułem, że mój stęskniony fiut drgnął boleśnie w dżinsach. – Jeżeli sądzisz, że mam w zwyczaju jeździć w sam środek lasu z byle kim i macać się z pierwszą lepszą laską nad jeziorem, chyba upadłaś na głowę. Jesteś jedyną osobą w całym wszechświecie, z którą chciałbym przebywać nago w takim miejscu. Zsunęła dłonie na mój rozporek i mruknęła:

– A ja mogę przebywać z tobą nago, gdzie chcesz i kiedy tylko zechcesz. Zassałem spazmatycznie powietrze, bo jej palce otarły się właśnie o mój pobudzony penis. – Dobrze wiedzieć. Wymamrotała coś jeszcze, czego nie słyszałem, bo krew dudniła mi w skroniach niczym walenie młota pneumatycznego, gdy opuszką kciuka potarła główkę mojego wzwiedzionego fiuta, trącając kolejno wszystkie zdobiące ją metalowe kuleczki. – Możesz mi wierzyć, z wzajemnością – poinformowałem ją zachrypniętym, stłumionym głosem. Parsknęła krótkim śmiechem i ścisnęła zdecydowanym gestem mój wyprężony ochoczo instrument. – Mówisz? Uznałem, że koniec żartów. Kazała mi czekać prawie cały tydzień i głowić się nad tym, co się między nami działo. Powinna była już dawno wiedzieć, że liczyła się dla mnie tylko ona i nikt inny. Podczas gdy była zajęta przesuwaniem dłonią w górę i w dół mojego fiuta, ja podniosłem się nieco i zacząłem jej ściągać spodnie, więc po chwili leżała pode mną naga, jak ją Pan Bóg stworzył: morze karmelowej skóry, burza czarnych włosów i lśniące jak obsydianowe gwiazdy oczy. Uwielbiałem przypatrywać się wszystkim małym dziełom sztuki zdobiącym jej skórę, kochałem to, w jaki sposób prezentowała tatuaże jak pamiątki z podróży, jaką było całe jej dotychczasowe życie. Uwielbiałem, że gdy ją dotykałem, kiedy kładłem dłonie na jej skórze, wydawało się, że nasze barwne tatuaże zlewają się ze sobą, mieszają i łączą w całość. Stawaliśmy się jednym, wielkim malowidłem wibrujących barw i rozgrzanej skóry. Była zachwycającym dziełem sztuki, na mnóstwo różnych sposobów. Wsunąłem sobie jedną z jej przekłutych brodawek do ust i przygryzłem twarde, metalowe kółeczko, co sprawiło, że wygięła plecy w łuk i odruchowo ścisnęła mojego ptaka w przypływie rozkoszy. Jęknąłem w jej pokrytą warstewką wilgoci skórę i kurczowo wczepiłem palce w jej włosy. Ściągała mi właśnie dżinsy, nie przestając stymulować mojego penisa. Miałem wrażenie, że jeszcze jeden ruch, jeszcze jedno posunięcie i głowa dosłownie mi eksploduje. Zsunąłem się na jej pierś i zacząłem lizać i ssać jej sutki, dopóki nie zaczęła się pode mną wić i nie zaplotła mi nóg na biodrach. Wreszcie puściła mojego fiuta i wsunęła mi palce we włosy, żeby przesunąć moje usta na swoje wargi. Wygięła

się pode mną w łuk i jej mokra cipka otarła się o moją twardą męskość. Jej nabrzmiałe w oczekiwaniu wargi naparły na metalowe trzpienie zdobiące główkę mojego fiuta i oboje jęknęliśmy, nie odrywając od siebie ust. Przesunęła językiem po mojej dolnej wardze i powiedziała żartobliwie ociekającym seksem głosem: – Masz we włosach tyle mazidła, że jeszcze chwila i palce ugrzęzną mi na amen. Pogmerała palcami w moich włosach i się roześmiałem. Rzeczywiście, do ułożenia mojego misternego pompadoura używałem całego mnóstwa rozmaitych smarowideł. – To dobrze – mruknąłem. – Nie mam nic przeciwko temu, żebyśmy zostali tak już na zawsze. Wysunąłem biodra odrobinę do przodu, tak że główka mojego penisa lekko rozchyliła jej mokre fałdki. Zaczęła się pode mną niespokojnie wiercić i opuściła powieki, a potem przygryzła dolną wargę i wygięła plecy jeszcze mocniej, tak aby wprowadzić mojego ptaka do swojej gorącej, zniecierpliwionej dziurki. Wplotła palce w moje włosy jeszcze mocniej, a gdy nasze ciała złączyły się w jedno, poddałem się jej płynnym ruchom. Jak tylko zanurzyłem w niej mojego fiuta aż po nasadę, zaczęła jęczeć i zamknęła oczy. Pasowaliśmy do siebie naprawdę idealnie, całkiem jakbyśmy byli dla siebie stworzeni, i za każdym razem, gdy byliśmy razem, czułem się, jakby to właśnie było przeznaczone mi miejsce we wszechświecie: przy niej, w niej, u jej boku. Zaplotła mocniej nogi na moich biodrach, szarpnęła mnie za włosy, odrzuciła głowę do tyłu i wypchnęła biodra w górę. Chyba ona też kiepsko zniosła ten tydzień rozłąki. Była spragniona mojego ciała i wszystkich tych rzeczy, które chciałem jej ofiarować. Pocałowałem ją znowu i wsparłem się na przedramionach, a potem podniosłem nieco na kolanach. Całe szczęście, że wciąż miałem na sobie ściągnięte do połowy dżinsy, bo w przeciwnym razie wyciągałbym drzazgi z kolan jeszcze przez wiele, wiele dni. Zmieniła ułożenie bioder, tak aby dopasować się do nowej pozycji, i miałem wrażenie, że teraz zanurzałem się w nią jeszcze głębiej. Pożerała mnie, połykała w całości, a ja chciałem, żeby to robiła. Poczułem, jak ścianki jej pochwy zaczynają zaciskać się i drgać z każdym moim pchnięciem, a jej dłonie zaczynają coraz bardziej gorączkowo błądzić w moich włosach. Oparłem się chęci zanurzenia w niej aż po kres, zatracenia się w jej ciele i w błogosławieństwie spełnienia. Starałem się dać jej do zrozumienia, jak ważna dla mnie jest, jak ważne jest to, co się między nami dzieje, a wiedziałem, że nie zdołam tego dokonać, jeśli teraz dam się porwać wirowi namiętności, porzucając to wszystko, co

poświęciłem, by dotrzeć do tego punktu. Uwolniłem jedną rękę z jej splątanych włosów i wsunąłem kciuk pod kółeczko w jej brodawce. Pociągnąłem za nie lekko, jednocześnie przygryzając jej dolną wargę. To sprawiło, że wyprężyła ciało jak strunę i czułem niemal jak w miejscu, w którym nasze ciała były połączone, wzbiera nowa fala wilgoci. Wymruczała moje imię i wparła we mnie biodra, tak że nasze miednice napierały na siebie mocno i zostałem niemal wytrącony z gładkiego, równego rytmu, nad którym z takim trudem pracowałem. Pociągnąłem kółeczko jeszcze raz, a w tej samej chwili Salem otworzyła szeroko ciemne oczy i szarpnęła mnie mocno za włosy. – Więcej… Zaznaczyłem ślad pocałunków na jej szczęce i przygryzłem płatek ucha. – Więcej… czego? Jęknęła i wbiła mi pięty w pośladki. – Wszystkiego! Miałem ochotę się z nią trochę podrażnić i powiedzieć, że dobre rzeczy przychodzą do cierpliwych, ale w tej samej chwili przyprawiła mój mózg o krótkie spięcie, oswobadzając jedną dłoń z moich zmierzwionych włosów i wsuwając między nasze ciała, żeby spotęgować doznania. – Jasna… – Ochhh! – Oczy uciekły jej w głąb czaszki i poczułem całym ciałem, jak żywiołowo reaguje na dodatkową stymulację. Jej cipka stała się tak ciasna i gorąca, że przez głowę przemknęła mi niedorzeczna myśl, że ten metal w moim penisie zaraz stopi się, spajając nas ze sobą już na zawsze. Pieszcząc samą siebie, muskała przelotnie mojego fiuta, gdy się z niej wynurzał, więc moja samokontrola szybko prysła i nagle miałem ochotę tylko wsuwać się w nią i wysuwać z niej ze zdwojoną siłą, napierać na nią jak taran, dopóki oboje nie zobaczymy gwiazd przed oczami i nie stracimy oddechu. Zsunąłem dłoń z jej piersi i wsunąłem jej pod pośladki, żeby móc mocniej przyciągnąć ją do siebie. Wbiłem się w nią z nową mocą i opuściłem czoło, tak że nasze głowy opierały się o siebie, a potem odpuściłem, dałem za wygraną, przestałem ze sobą walczyć. Byliśmy tylko my, nic więcej się nie liczyło. Byliśmy złączeni ponad czasem i przestrzenią, poza wszystkimi pozbawionymi znaczenia rzeczami. Salem wydyszała moje imię i poczułem przeszywającą nas i porywającą falę przyjemności. Zakląłem pod nosem, gdy poczułem, jak jej ciało wiotczeje w moim

uścisku, a jej wewnętrzne mięśnie rozluźniają się, dając mi znowu swobodę ruchu. Jednym pchnięciem znalazłem się z powrotem głęboko w niej i zatraciłem, zapominając o wszystkim poza nią. Poczułem, jak całuje mnie delikatnie w kącik ust, jak jej dłoń wysuwa się spomiędzy jej nóg. Objęła palcem wskazującym i kciukiem nasadę mojego fiuta i ścisnęła ją mocno. To wystarczyło. Rozkosz przeszyła mnie wściekłym dreszczem i przepłynęła wzdłuż kręgosłupa, gdy nadeszła moja kolej, żeby unurzać nas oboje w fali zatracenia i lepkiej wilgoci. Nic nie mogło się równać nam obojgu, splecionym w jedną całość w tej nieprawdopodobnej chwili. Opadłem na nią, spocony i spełniony, a ona zaśmiała mi się chrapliwie w ucho. – Będę twoją pierwszą i ostatnią, w czym chcesz i po wsze czasy, o ile tylko za każdym razem będzie tak cudownie. Obróciłem głowę, tak żeby móc zbliżyć wargi do jej ucha, i wymruczałem w nie: – A ja będę cię uszczęśliwiał tak długo, jak zdołam, jeśli tylko będzie to tak niesamowite. Wiele czasu zajęło nam dotarcie do tego punktu, jednak koniec końców wszystko okazało się tego warte, jeśli tak miała wyglądać nasza końcowa stacja. Dzięki Bogu, że Phil znalazł się w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie, żeby sprowadzić wszystko na właściwe tory. Byłem mu winien więcej niż tylko moje życie i to, że zaszczepił na dobre w mojej duszy zamiłowanie do sztuki. Byłem mu winien swoją przyszłość i wszystko, co łączyło się z tą kobietą, a co wydawało mi się teraz niezbędne do życia. Phil zadbał o mnie w najbardziej troskliwy, niesamowity sposób – dokładnie tak, jak zawsze ujmował to Nash. Phil Donovan chciał, żeby jego rodzina była bezpieczna i czuła się kochana, a rzucenie mi Salem w objęcia było jego ostatnim, pożegnalnym podarunkiem dla mnie. Cwany łajdak. Reszta dnia upłynęła nam na słodkim lenistwie. Odpaliłem kuchenkę i zrobiłem prawdziwe śniadanie z kawą rozpuszczalną. Nie wracaliśmy już do wylewania żalów i wyjaśniliśmy sobie wszystko ostatecznie. Obiecałem jej, że przestanę mieć obsesję na punkcie tego, że nagle spakuje manatki i ode mnie ucieknie, jeśli tylko przestanie bezustannie podejrzewać mnie skrycie o to, że wciąż podkochuję się w jej siostrze. Chyba oboje mieliśmy dość trzeźwe podejście do życia, żeby rozumieć, że nic nie jest idealne i że oboje będziemy na wspólnej drodze napotykali wyboje i koleiny, jednak uznaliśmy, że bycie razem jest tego warte. Gdy tak kręciłem się tu i tam w samych tylko dżinsach, kowbojkach i tym

nieszczęsnym słomkowym kapeluszu, Salem przez ponad godzinę próbowała mnie namówić na sesję zdjęciową do kalendarza, który jej zdaniem powinniśmy zrobić dla salonu. Powiedziała, że gdybym przekonał Nasha i Rule’a, a także resztę, Jeta, Rome’a i Asę, do tego pomysłu, coś takiego sprzedawałoby się jak świeże bułeczki. Zaproponowała, żeby ochrzcić ten projekt mianem Marked Men – „naznaczeni mężczyźni” – i zapewniała, że dzięki niemu zarobilibyśmy tyle, że moglibyśmy odejść na emeryturę. Przewróciłem tylko oczami i spróbowałem zmienić temat, ale widziałem już, jak trybiki za tymi ciemnymi oczami zaczynają się obracać i wiedziałem, że nie ustąpi. Poppy spakowała jej klapki, więc po południu udaliśmy się na spacer wokół jeziora, a potem się zdrzemnęliśmy. Obudziłem się, czując na fiucie jej usta, podczas gdy jej język wyczyniał z nim wspaniałe rzeczy. W bolesny sposób przekonaliśmy się, że dmuchany materac nie nadaje się zbytnio do naszych ochoczych harców. Po niezbyt wygodnej sesji miłosnych zapasów na podłodze domku uznaliśmy jednogłośnie, że dość już wyrządziliśmy krzywdy naturze i czas wracać do miasta. Salem miała mnóstwo rzeczy, które chciała załatwić, po tym jak do salonu przysłali pierwszą partię towaru do sklepu, więc spakowałem nas i zgodziłem się, że miło będzie znowu spędzić noc w wygodnym łóżku. Nie mówiąc już o tym, że Salem tęskniła za psem i naprawdę chciała sprawdzić, jak miewa się jej siostra. Gdy tylko dotarliśmy do granicy Boulder, nasze telefony niemal jednocześnie odzyskały zasięg. Salem dostała kilka wiadomości z rzędu, ale mój telefon dosłownie eksplodował. Okazało się, że Jet dzwonił ze dwadzieścia razy i miałem od niego dziesięć SMS-ów. Zmarszczyłem czoło i oddzwoniłem do niego, chociaż nie lubiłem rozmawiać przez telefon za kółkiem. Kiedy odebrał, w tle dało się słyszeć nieopisany gwar. – Gdzie, do jasnej cholery, podziewałeś się cały dzień? Skrzywiłem się i zerknąłem na Salem, która bez dwóch zdań słyszała podniesiony głos Jeta. – Byłem w domku Phila z Salem. Musieliśmy obgadać kilka rzeczy i potrzebowaliśmy do tego jakiegoś spokojnego, zacisznego miejsca. Co się dzieje, do cholery? – Próbuję złapać samolot z Bostonu do Denver, ale jest cholerna mgła i nic nie lata! – Warknął coś, czego nie dosłyszałem i dodał: – Chciałbym, żebyś zatroszczył się o

moją żonę. Asę wczoraj aresztowali i wiem, że ona łazi z tego powodu po ścianach. – Co takiego?! – Byłem tak wstrząśnięty, że na chwilę straciłem panowanie nad kierownicą i samochodem lekko szarpnęło, a Salem wykrzyknęła moje imię. Przeprosiłem ją i zjechałem na pobocze, żeby móc się skupić na tym, co mówił Jet. – Co się stało? – Właściwie to sam nie wiem. Ayden nie zdołała od niego nic wyciągnąć. To Royal do niej zadzwoniła. – Westchnął i oczyma duszy zobaczyłem, jak spaceruje niespokojnie w tę i we w tę, przeczesując palcami zmierzwione czarne włosy. – To ona go aresztowała. – Że, kurwa, co? Jaja sobie robisz? – Chciałbym, stary. Wiem tylko, że moja żona jest tam, ja tu i to wszystko jest popieprzone jak jasna cholera. Chciałbym, żebyś sprawdził, czy wszystko gra. – Jasne. Dosłownie za moment będziemy w mieście. Zajrzę od razu do niej. – Dzięki. – Nie ma sprawy. Wiesz, może to nie ma zbyt wielkiego znaczenia, ale moim zdaniem Asa to dobry chłopak. Naprawdę się zmienił. Jet znowu zaklął. – Też tak sądziłem, ale ten gość niczym mnie chyba już nie zaskoczy. Muszę lecieć. Muszę załatwić jakoś podróż do domu. Dzięki, stary. Rozłączyłem się i gapiłem przez chwilę w milczeniu na telefon, a potem spojrzałem na Salem i pokręciłem głową. – Royal aresztowała Asę zeszłego wieczoru. Przygryzła wargę. – Za co? – Jet nie wie. Martwi się, że Ayden odchodzi od zmysłów. Pokiwała głową. – Pewnie, że tak. Poczekaj chwilę. Napiszę do Saint. Ona i Royal są praktycznie nierozłączne. Pewnie będzie wiedzieć, o co biega. Podniosłem brew i rzuciłem jej sceptyczne spojrzenie. – Myślisz, że Ayden już by tego nie spróbowała? Wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. Włączyłem się z powrotem do ruchu i wysłałem Ayden wiadomość, że niedługo u niej będę. Minęło dobre dziesięć minut, zanim telefon Salem zapiszczał, a potem

jeszcze raz. – Napaść – mruknęła. – Jakieś dzieciaki zjawiły się na posterunku i złożyły na niego skargę. Podobno jeden był nieźle poturbowany i twierdził, że wrócił do baru, żeby przeprosić za jakąś rozróbę, którą spowodował jakiś czas temu on i jego kumple, a Asa naskoczył na niego na parkingu. – Zmarszczyła czoło i podniosła na mnie wzrok. – Czy w barze nie ma przypadkiem kamer? – Na zewnątrz nie. Psiakrew. Idę o zakład, że wiem, co to za bachory. – Wiesz? – Tak. Któregoś dnia, gdy tam zajrzałem, siedziała tam banda imbecyli i Asa miał z nimi poważny problem. Odpuścił im, ale wywalił ich z baru i jeden z nich powiedział, że jeszcze tego pożałuje. Nie byłoby trudno dowiedzieć się, że Asa ma kryminalną przeszłość, i zgłosić coś takiego jak napaść, żeby go wkręcić. – Zacisnąłem dłonie na kierownicy. – Skurwysyny. – Musisz o tym powiedzieć Royal. – Najpierw to musimy mu znaleźć prawnika. – Zerknąłem na nią kątem oka. – On ma naprawdę paskudną przeszłość. To nie będzie wyglądało dobrze w oczach żadnego sędzi. – Cóż, byłeś świadkiem, a jeśli w barze są kamery, możecie udowodnić, że ten gówniarz chciał się zemścić i… – Urwała i położyła mi dłoń na udzie. – Jeśli chcesz dla niego prawnika, znam kogoś, kogo możemy poprosić o pomoc. Mówiła o Sayer. Dobry Boże, czy ten dzień mógł się stać jeszcze bardziej gówniany? – Ona się zajmuje prawem rodzinnym – przypomniałem jej. – A my potrzebujemy kogoś od prawa karnego. – Jest mądra i zależy jej na tobie. Jeśli poprosisz ją o pomoc, jestem pewna, że znajdzie ci najlepszego adwokata karnego w całym stanie. Musisz dać jej szansę, Rowdy. Tak jak mnie. Obie zjawiłyśmy się tu z twojego powodu, ale to ty musisz nam otworzyć drzwi, żeby wpuścić nas do środka. Nie chciałem tego, bo wiedziałem, że jeśli raz otworzę te drzwi, już nigdy nie zdołam ich zamknąć. Żywym przykładem tego była ta seksowna brunetka, usadowiona właśnie w moim fotelu pasażera. Im więcej ludzi do siebie dopuszczałem, tym mocniej ryzykowałem, że ich utracę, ale jeśli w grę wchodzili Ayden i Jet… cóż, musiałem zaryzykować. – Zadzwoń do niej – wychrypiałem przez zaciśnięte zęby i pognałem do Denver,

jakby goniło mnie sto diabłów, żeby wyciągnąć Asę z kłopotów.

SALEM Gdy siedzieliśmy w biurze Sayer, trudno było powiedzieć, kto jest bardziej zdenerwowany – brat czy siostra, przyglądający się sobie ponad jej ekskluzywnym biurkiem. Rowdy nie mógł usiedzieć w miejscu, a Sayer co chwila odchrząkiwała, splatała i rozplatała nerwowo palce. – On tego nie zrobił. – Rowdy był niewzruszony, a jego głos brzmiał pewnie. – Ten gówniarz go wrobił. Sayer próbowała z całej siły zachować profesjonalną bezstronność, ale widziałam, jak bardzo zależy jej na wygraniu dla niego tej bitwy. – Może i tak, ale Asa ma imponującą kartotekę wykroczeń, a jeżeli mają świadka, który wszystko potwierdzi, bardzo trudno będzie oddalić zarzuty. Rowdy przeczesał dłonią jasne włosy i rzucił jej błagalne spojrzenie. – A co z nagraniami z kamer w barze? – spytałam. Miałam nadzieję, że to go nieco uspokoi. – Właściciel, Rome, zainstalował je i zachowuje taśmy. Naprawdę sądzę, że najlepiej będzie dopuścić do procesu Asy i wynająć mu adwokata. Z raportu policyjnego patrolu, który go zatrzymał, wynika, że rzeczywiście wszystko wyglądało, jakby brał udział w bójce. Miał poobijane ręce, krew i zadrapania na twarzy. – Ci gnoje najpewniej zaatakowali go i wrobili – burknął Rowdy. – Mówię wam, byłem tam, widziałem to wszystko na własne oczy. Ten dzieciak to był prawdziwy wrzód na dupie i szukał guza. Był wściekły jak cholera, że Asa wyrzucił go z baru. Sięgnęłam do Rowdy’ego i złapałam go za rękę, którą wymachiwał nerwowo, a potem przyciągnęłam ją do siebie. Aż go nosiło od emocji związanych z byciem blisko siostry i nerwów spowodowanych sytuacją z Asą. Ayden była już w komisariacie, żeby wpłacić za brata kaucję, a Jetowi w końcu udało się złapać samolot, ale miał dotrzeć do Denver dopiero za kilka godzin. Rowdy zaproponował, że pójdzie z Ayden na policję, ale wszystko wskazywało na to, że bardziej martwiła się o znalezienie mu adwokata niż o wyciągnięcie go z kicia. Powiedziała, że załatwienie mu zwolnienia nie będzie trudne, gorzej z wynajęciem kogoś, kto udowodni, że jest niewinny, więc obarczyła tym zadaniem Rowdy’ego. Jeśli o mnie chodzi, to byłam przekonana, że Ayd chciała, żeby jej brat wiedział, że robi wszystko, co w jej mocy, żeby mu pomóc. Między nimi wydarzyło się wcześniej wiele złych rzeczy i Ayden zależało na tym, żeby Asa wiedział, że teraz trzyma jego stronę, nawet jeśli nie zawsze tak było.

– Wiem o tym, a fakt, że możesz o wszystkim poświadczyć, podobnie jak inni klienci baru podczas tamtego incydentu, bardzo się przyda w tej sprawie. Niełatwo będzie jednak wygrać tę walkę – powiedziała łagodnie Sayer. – Przeszłość Asy, nie mówiąc już o tym, że wcale się nie bronił, tylko poszedł grzecznie skuty na policję i nie oponował, sprawia, że wszystko wygląda bardzo kiepsko. Niewinni ludzie nie dają się zamykać ot tak, potulni jak baranki. Poza tym dzieciak, który złożył skargę, wydaje się czysty jak łza. Nigdy nie dostał nawet mandatu za przekroczenie prędkości. Rowdy warknął i zsunął się na brzeg krzesła. W błękitnych oczach Sayer lśniło współczucie i sądzę, że jej brat doceniał jej szczerość i to, że nie próbuje wciskać mu kitu. – No i co teraz? Przechyliła głowę na ramię i spojrzała na nas z namysłem. – Jest pewien facet, Quaid Jackson. Wiem z pierwszej ręki, że to prawdziwa pirania w świecie prawników. Nigdy nie pracowałam z nim osobiście, bo to adwokat kryminalny, ale ma reputację prawdziwej mendy. Mało kto ma ochotę stawać z nim w szranki. – Uśmiechnęła się pod nosem i sięgnęła po telefon. – Jeden z partnerów mojej firmy reprezentował go niedawno w jego sprawie rozwodowej. Jego żona to niezłe ziółko. Uratowaliśmy mu dupę od płacenia ponad trzech kawałków miesięcznie na jej utrzymanie. Zadzwonię do niego i zapytam, czy dałby radę pomóc waszemu przyjacielowi. Rowdy wypuścił głośno powietrze z płuc – chyba wstrzymywał oddech przez dłuższą chwilę – i położył mi dłoń na karku. Wparłam się w nią i poklepałam go pokrzepiająco po udzie. To ja poprosiłam Sayer o spotkanie, jednak teraz, gdy byliśmy tu razem, widziałam, że uprzedzenie i chłód emanujące od Rowdy’ego od chwili, gdy przekroczył próg jej biura, zaczynają stopniowo topnieć. Sayer nie osądzała nikogo ani nie zakładała najgorszego na podstawie tego, co wynikało z papierów Asy. Chciała tylko pomóc przyjacielowi brata, bo wpadł w poważne kłopoty, a ona mogła temu zaradzić. Jej rozmowa z zaprzyjaźnionym prawnikiem była krótka i zwięzła. Wyłożyła kawę na ławę i zmarszczyła czoło, wysłuchując odpowiedzi. Przez chwilę udzielała mu wyjaśnień i wysłuchała, co ma do powiedzenia, aż wreszcie rzuciła do telefonu: – Koszt to żaden problem. Problemem będzie wyciągnięcie niewinnego chłopaka z więzienia. Poczułam, jak Rowdy zaciska odruchowo palce na mojej szyi, i zerknęłam na niego z

troską. Gdy spojrzał na mnie, z zaskoczeniem zobaczyłam malujący się na jego ustach nieśmiały uśmiech. – Dobra jest. – I piękna – dodałam. – Całkiem jak ty. Przewrócił oczami, ale pochylił się i pocałował mnie w czubek głowy. Sayer rozłączyła się wreszcie i zwróciła się do nas z szerokim uśmiechem, który można by określić tylko mianem zwycięskiego. – Powiedział, że przyjmie tę sprawę. Wiedziałam, że nie oprze się pokusie i podejmie takie wyzwanie. Rowdy odchrząknął. – Mam wrażenie, że koleś nieźle się ceni… Wiedziałam, że wszyscy się zrzucą i pomogą pokryć w razie potrzeby koszty procesu, jednak Sayer pokręciła tylko głową. – Powiedział, że zrobi to w ramach przysługi dla firmy. Klient będzie musiał pokryć tylko koszt zaliczki, to znaczy pięć tysięcy. Pięć kafli to była nadal kupa forsy, ale wiedziałam, że nie będzie z tym problemu. – Wielkie dzięki, Sayer. – Miałam ochotę ją przytulić. Śliczna blondynka skinęła mi głową i przeniosła wzrok na Rowdy’ego. Wzięła głęboki oddech i wypuściła powoli powietrze. – Wiem, że nie po to tu przyszedłeś, ale to byłoby z mojej strony zaniedbanie, gdybym nie przypomniała ci, że w razie potrzeby masz w zasięgu ręki pokaźny spadek. Poczułam, jak Rowdy wzdryga się lekko, a noga, na której trzymałam dłoń, tężeje pod moimi palcami. – Ja… – Urwał i głowa opadła mu ledwie zauważalnie. – Nie jestem w stanie teraz o tym myśleć. Doceniam, że zgodziłaś nam się pomóc wyciągnąć Asę z tarapatów, ale próba zastanawiania się teraz nad pieniędzmi i tobą… – Wzruszył ramionami. – Nie wiem po prostu jeszcze, czy jestem na to gotów. Sayer uśmiechnęła się odrobinę smutno. – Rozumiem. Ale jeśli jest chociaż cień szansy na to, żebyś zechciał to wszystko przemyśleć, mogę zaczekać, i zaczekam. Rowdy odchrząknął znowu i wstał, a potem obszedł biurko i wyciągnął do niej rękę. Gdy patrzyłam tak na nich oboje, nie miałam wątpliwości, że są ze sobą spokrewnieni. Byli do siebie tak łudząco podobni! – no, może z wyjątkiem klasycznej elegancji Sayer i jej delikatnych, kobiecych rysów – że nie mogło być żadnych wątpliwości, że są

rodzeństwem. – Przepraszam, że zachowałem się jak ostatni dupek, kiedy powiedziałaś mi, kim jesteś – wymamrotał. – Nie radzę sobie zbyt dobrze z takimi… niespodziankami. Uścisnęła mocno jego dłoń. – Nie przejmuj się. Odbiłam sobie już wcześniej na prawniku mojego ojca. Kiedy mi o wszystkim powiedział, nazwałam go kłamcą. Zdaję sobie sprawę z tego, że to dla ciebie duże przeżycie. Skinął głową i wrócił do mojego boku. – Wydajesz się naprawdę miłą osobą, Sayer. Siostra przyrodnia czy nie, nie zasługujesz na taki grom z jasnego nieba bardziej niż ja. Obojgu nam zrobiono gównianą rzecz. Sayer parsknęła tylko i wstała zza swojego eleganckiego biurka, a potem podeszła do nas. – Z naszego tatulka był kawał sukinsyna. – Podniosła lekko podbródek i zmieniła temat: – Na razie Asa pozostanie w więzieniu, dopóki jego siostra nie wpłaci kaucji. Jeśli teraz tam pojedziecie, pewnie ich złapiecie. Rowdy skinął głową i podziękował jej jeszcze raz. Minęłam go i przytuliłam ją mocno. – Dziękuję. Odwzajemniła uścisk. – Nie ma sprawy. – Spojrzała gdzieś nad moją głową. Byłam pewna, że przygląda się obserwującemu nas Rowdy’emu. – Mówiłam ci, że do ciebie przyjdzie. – Chyba wasz przyjaciel o mrocznej przyszłości trochę wszystko przyśpieszył – zażartowała. Roześmiałam się i wypuściłam ją z objęć. – Cóż, podobno nic nie dzieje się bez powodu. – Chyba tak. Powodzenia. Dajcie znać, gdybyście jeszcze potrzebowali pomocy. Quaid jest najlepszy w branży, ale w razie gdybym mogła się jeszcze do czegoś przydać, jestem do waszej dyspozycji. – Jesteś niesamowita. – W łagodnym głosie Rowdy’ego brzmiały emocje i podziw. Gdy wyszliśmy z budynku, wziął mnie za rękę i skierowaliśmy się w stronę Capitol Hill, gdzie mieścił się lokalny posterunek policji. Był niedaleko Marked, a im bliżej byliśmy, tym bardziej wzburzony i spięty wydawał się Rowdy.

Zobaczyliśmy Ayden, gdy tylko weszliśmy do środka. Chodziła niespokojnie w tę i z powrotem; obcasy jej czerwonych kowbojek stukały o pokrytą linoleum podłogę. Gdy Rowdy zawołał ją po imieniu, podniosła gwałtownie głowę i wpadła w jego objęcia z taką siłą, że musiał się cofnąć o kilka kroków. Biedaczka wyglądała na krańcowo wyczerpaną i przygnębioną, ale ponad wszystko była wściekła. – Asa tego nie zrobił! – Jej złote oczy lśniły taką pewnością, że gdybym jeszcze miała jakieś wątpliwości w kwestii tego, czy był winny, czy nie, gorliwa wiara Ayden w brata wystarczyłaby, żeby je rozwiać. – Wiem, Ayd – westchnął Rowdy. – Byłem tam tego wieczoru, kiedy ten dzieciak z nim zadarł. Ayden wsunęła palce w ciemne włosy i szarpnęła nimi w geście rozpaczy i frustracji. – Asa pakował się we wszystkie możliwe kłopoty, odkąd nauczył się chodzić, ale nie jest głupi. Nie naraziłby baru ani Rome’a na podobne ryzyko. – Przełknęła głośno ślinę. – Kiedy jakiś czas temu oskarżyli go o udział w kradzieży i zamknął się, odwrócił ode mnie, wiedziałam: on chce być tutaj z nami wszystkimi i że bardzo się zmienił. Nie wierzę, że to się znowu dzieje. Rowdy pogładził ją pokrzepiająco po plecach. – Wszystko się wyjaśni, Ayd. Załatwimy mu prawnika, który nie będzie się certolił, a poza tym jest mnóstwo świadków, którzy poświadczą, że to dzieciak zaczął podskakiwać Asie, a nie na odwrót. Ayden parsknęła gorzkim śmiechem i znowu zaczęła spacerować w tę i we w tę. – Cały czas myślę tylko o jednym: co by było, gdybym przebywała w tym czasie w Austin? Kto by go z tego wszystkiego wyciągnął? Kto by uwierzył w to, że jest niewinny? Gdy o tym myślę, zaczyna mnie boleć głowa, a żołądek wywraca mi się na lewą stronę. Widziałam, że ledwie nad sobą panuje, a Rowdy nie bardzo wie, jak ją pocieszyć. Minęłam go i złapałam ją za nadgarstki, zmuszając, żeby przestała rwać sobie włosy z głowy. – Ayden, spokojnie, weź głęboki oddech. – W jej złocistych oczach zalśnił jakiś błysk i przez chwilę myślałam, że mnie odepchnie, ale zrobiła to, o co poprosiłam. Przez chwilę oddychała głęboko i zauważyłam, że przestaje zaciskać kurczowo palce. – Jesteśmy tu. Wiemy, że tego nie zrobił, i jesteśmy gotowi pomóc mu w walce o udowodnienie tego. Nie będzie sam.

– Czekam tu, aż go wypuszczą, już trzy godziny. To stanowczo zbyt wiele czasu na wspominanie tego, jaki był kiedyś. Patrzenie, jak zakuwają twojego brata albo kogokolwiek innego bliskiego ci, jest cholernie gówniane. – Wiem, słońce, ale tym razem to kłopoty znalazły jego, wcale się o nie nie prosił. To się czasami zdarza i nie ma znaczenia, czy byłabyś tu, w Austin czy może na księżycu. Twój brat po prostu taki już jest. To była prawda. Było coś w tym szelmowskim uśmiechu Asy i jego wrodzonym uroku. Tacy piękni i gładcy chłopcy trafiali od czasu do czasu w sam środek tajfunu, nawet jeśli z całych sił starali trzymać się z dala od kłopotów. Chyba chciała coś odpowiedzieć, ale w tej samej chwili Rowdy zawołał ją po imieniu na widok Royal i faceta w niebieskim policyjnym mundurze, prowadzących do poczekalni brata Ayden. Royal nie mogła najwyraźniej spojrzeć Ayden w oczy, więc poszukała mnie wzrokiem. Widziałam w jej ciemnych oczach kłębiące się emocje, gdy powiedziała: – Wybaczcie, że tyle to trwało. Praca papierkowa zabiera więcej czasu, niż powinna. – Westchnęła. – Macie szczęście, że pozwolili go wypuścić bez uprzedniej konsultacji z sędzią. Ayden wciągnęła gwałtownie powietrze, a Rowdy zaklął, kiedy Asa wyszedł zza oficera i w pełnej krasie zobaczyliśmy jego pokancerowaną twarz. Jedno z oczu miał zapuchnięte tak, że nie mógł go otworzyć, wargi miał nabrzmiałe i rozcięte, a na podbródku paskudną, krwawą szramę. Wyglądała, jakby przydały jej się szew czy dwa, żeby mogła się porządnie zagoić. – Och mój Boże, Asa! Nic ci nie jest? Złapał Ayden, zanim zdążyła go staranować tak samo jak wcześniej Rowdy’ego, a potem skrzywił się, gdy uścisnęła go nieco zbyt mocno. – Bywało lepiej. – Powinien cię zbadać lekarz! Rany, może dasz się chociaż obejrzeć Saint? – Ayd brzmiała, jakby miała się rozpłakać. – Nie, to nic takiego. Wyliżę się. – Asa przeniósł wzrok na Rowdy’ego i wymienili spojrzenia, z których wynikało, że Asa z pewnością czuje się gorzej, niż chciałby to przyznać. – Dzięki, że mnie stąd wyciągnęłaś, Ayd. Jego słowa sprawiły, że coś w niej pękło. Z jej czarnych rzęs spłynęły wielkie jak grochy łzy i Asa przytulił ją mocno, chociaż widać było, że sprawia mu to ból. – Już dobrze.

– Dlaczego im nie powiedziałeś, że tego nie zrobiłeś? – spytał Rowdy, ale patrzył przy tym na Royal i widziałam, jak dziewczyna krzywi się gorzko. Jej partner łypnął na nas gniewnie i skrzyżował ręce na szerokiej piersi. Asa nie odpowiedział, ale spojrzał znad głowy swojej siostry na Royal. Przyglądali się sobie w dziwnym milczeniu, dopóki policjant nie zniecierpliwił się i nie poinformował nas: – Za kilka dni odbędzie się rozprawa. Postarajcie się dopilnować, żeby do tego czasu trzymał się z dala od kłopotów. – Zrobił paskudną minę. – Wątpię, żeby następnym razem tyle osób stawało na głowie, żeby tak szybko go wypuścili. – Klepnął Royal w ramię, odwrócił się na pięcie i wrócił, skąd przyszedł. Przyjaciółka Saint przygryzła wargę i rzuciła mi błagalne spojrzenie. Nie wiem, kiedy zostałam jej sojuszniczką, ale nic do niej nie miałam. Zazwyczaj była pełna energii i kipiała klasą, więc dziwnie było widzieć ją taką wycofaną i… skruszoną? – Wykonywałam tylko swoją pracę… – wymamrotała. To była praca, którą uwielbiała i w której była dobra. Wiedziałam o tym, nawet mimo że spędziłam w jej towarzystwie tylko kilka godzin. – Wszyscy o tym wiemy, Royal. – Próbowałam ją podnieść na duchu, ale ona nie odrywała wzroku od Asy i miałam wrażenie, że wcale nie kieruje tych słów do nas. Ayden wyswobodziła się z objęć brata i rzuciła czerwonowłosej policjantce nienawistne spojrzenie. – Nie wierzę, że wpakowałaś go takiego pokiereszowanego do celi i trzymałaś go tam całą noc! Widziałam, jak na twarz i szyję Royal występuje rumieniec. Otworzyła usta, żeby powiedzieć coś na swoją obronę, ale Asa ją uprzedził: – Daj spokój. Zacznijmy od tego, że gdybym był kimś innym, lepszym, w ogóle by nas tu teraz nie było. Zazwyczaj potrafię lepiej ocenić cwanego dzieciaka pełnego nienawiści i potrafiącego w razie potrzeby pociągnąć za odpowiednie sznurki. Zostaw naszą śliczną panią władzę w spokoju. Przeprosiła mnie już, kiedy wczoraj wieczorem mnie skuwała. – Mrugnął do Royal zdrowym okiem. – Zabierajmy się stąd. Nie chcę spędzać w komisariacie więcej czasu, niż to konieczne. – Uśmiechnął się, a przynajmniej tak mi się zdawało, jednak zważywszy na miazgę, jaką stanowiły jego piękne usta, trudno to było stwierdzić na pewno. – Nawet jeśli jest on dla mnie jak drugi dom. Ayden zacisnęła szczęki i wycedziła:

– To nie jest śmieszne – i zaczęła przepraszać Royal za to, że na nią najechała. Nikogo z nas nie powinno tu być, więc z ulgą ruszyłam za Rowdym do wyjścia. Ayden szła za mną. Mojej uwadze nie umknęły słowa Asy skierowane do Royal, zanim do nas dołączył: – Szkoda, Czerwona, że tak wyszło. W innych okolicznościach ty, ja i kajdanki to mogłaby być świetna zabawa. Rany, tylko Asa był zdolny do rzucania takimi tekstami, gdy wyglądał jak gówno i śmierdział wciąż więzieniem i zaschniętą krwią! Wydawało mi się, że Royal znowu się zarumieniła, i widziałam, że otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć. Przeszło mi przez myśl, że oboje dopraszają się kłopotów. Asa był niepoprawnym flirciarzem i nigdy nie zainteresowałaby go laska, która go aresztowała, więc jeśli tak się stało, w jego przypadku mogło to oznaczać tylko jedno: chęć zabawienia się jej kosztem i zemsty. Royal z kolei była żywa i pełna energii, ale widziałam w niej pewną wrażliwość i słabość, gdy przyprowadziła naszego seksownego Południowca. Wiedziałam bez cienia wątpliwości, że Asa wykorzysta to i pożre ją żywcem, jeśli tylko da mu na to szansę. Pomyślałam, że może to i dobrze, że jej odznaka i pistolet powstrzymały go jak do tej pory przed dostrzeżeniem, jak wspaniałą kobietą jest w rzeczywistości. Kiedy jako tako doszliśmy ze wszystkim do ładu, był już późny wieczór. Ayden wykłócała się z Asą o wizytę na ostrym dyżurze albo przynajmniej zgodę na to, żeby obejrzała go Saint, a Rowdy odebrał telefon od Jeta, który właśnie wylądował na lotnisku w Denver. To był długi, męczący dzień i skończył się zupełnie inaczej, niż spodziewałam się po jego superseksownym początku na molo z moim pięknym chłopakiem. Jechaliśmy właśnie jego SUV-em do mojego mieszkania, kiedy sięgnął po moją dłoń i złożył na niej pocałunek, a potem położył ją sobie na udzie. – Dziękuję, że byłaś dziś przy mnie. To był ciężki dzień. Zwinęłam palce na materiale jego dżinsów. – Nie ma sprawy. Było niełatwo, ale mogło wyjść znacznie gorzej. Masz wokół siebie mnóstwo dobrych ludzi, tak samo jak Asa. W mroku wnętrza samochodu jego uśmiech błysnął olśniewającą bielą. – Mam ciebie. Zapomniałem już, jak wspaniale się dzięki temu czuję. Całkiem jakbym mógł robić wszystko, czego zechcę, i miał wszystko, czego pragnę. Jego słowa sprawiły, że po moim ciele rozlało się miłe ciepło.

– Och, daj spokój – mruknęłam. – Jesteście cudowną grupą przyjaciół i rodziną. To naprawdę wzruszające, jak bardzo troszczycie się o siebie i dbacie o siebie nawzajem. – Westchnęłam od natłoku emocji. – Znalazłeś swoje drzewo genealogiczne, Rowdy, i jego konary są silniejsze i potężniejsze niż u większości osób mających krewnych. – Tak – wymamrotał cicho. – To chyba jedyna chwila w moim życiu, kiedy mogę powiedzieć, że naprawdę mi się pofarciło. Mam szczęście, że jestem, gdzie jestem. – Spojrzał na mnie i w ciemności zobaczyłam, że jego błękitne oczy pałają dziwnym blaskiem. – Prawdziwy szczęściarz ze mnie, że odnalazłaś mnie po tych wszystkich latach. Zmieniłam pozycję na fotelu; gardło miałam ściśnięte ze wzruszenia. – Nawet nie wiedziałam, że cię szukałam, jednak gdy tylko zobaczyłam twoje zdjęcie na stronie internetowej waszego salonu, po tym jak zadzwonił do mnie Nash z propozycją pracy, poczułam się, jakbym właśnie to robiła przez te dziesięć lat: szukała ciebie. To była poważna rozmowa, a na dodatek oboje mieliśmy maksymalnie wyczerpujący emocjonalnie dzień. Kiedy dotarliśmy do mojego mieszkania, Rowdy odprowadził mnie do drzwi, spędził dziesięć minut na męczeniu Jimba i pogadał przez chwilę z Poppy, a ja opieprzyłam ją za to, że uknuła z nim spisek, podczas gdy powinna była trzymać moją stronę. Chociaż bardzo chciałam, żeby został na noc, i marzyłam o wtuleniu się w niego i pozwoleniu, żeby wszystkie wspomnienia tego dnia odpłynęły, wiedziałam, że nie na miejscu byłoby go o to prosić. Pocałował mnie i sam pocałunek sprawił, że o mały włos nie złapałam go za koszulę i zaciągnęłam do sypialni, ale dopiero gdy zamknęłam za nim drzwi, dotarło do mnie, że okazywaliśmy sobie czułości w obecności mojej siostry, a ja ani przez chwilę nie poczułam się tym skrępowana. Klapnęłam na kanapę obok niej i stęknęłam, kiedy puchata kulka – już wcale nie taka mała – wdrapała się na nią i rozpłaszczyła z impetem na moich kolanach. – Kocham go. Naprawdę – westchnęłam, nie zastanawiając się nawet nad tym, co mówię. Poppy trąciła mnie ramieniem. – Rany. Naprawdę wydaje ci się, że pozwoliłabym mu cię porwać, gdybym o tym nie wiedziała? Przez cały ostatni tydzień byłaś okropna i wiedziałam, że masz ku temu powód. Chcę, żebyś była zakochana i szczęśliwa, a jedyną osobą, przy której taka jesteś, jest Rowdy. Zawsze był.

Odchyliłam głowę na oparcie kanapy i podrapałam Jimba między oklapłymi uszami. – Skoro to brzmi tak prosto, dlaczego wydaje się takie trudne? – Westchnęłam znowu. – Dlaczego powiedziałam ci o tym ot tak, a już na samą myśl o tym, że miałabym mu się do tego przyznać, robi mi się niedobrze? Położyła głowę obok mojej na oparciu kanapy. – Nie znam odpowiedzi na twoje pytanie, chociaż naprawdę bym chciała. Miłość to skomplikowane uczucie i potrafi sprawić ból. – Nie wrócisz do Loveless, Poppy, prawda? – spytałam. Nie mogła tego zrobić. Nigdy bym jej na to nie pozwoliła, nawet jeśli była już dorosła i ponosiła odpowiedzialność za własne czyny. – Kiedyś w końcu będę musiała. Wciągnęłam głośno powietrze do płuc i spojrzałam na nią z niedowierzaniem. – Nic z tego! – Spokojnie, Salem. Chciałam tylko powiedzieć, że będę musiała wrócić po swoje rzeczy. Nie wiem, jak to zrobię, nie wdając się przy tym w awanturę z Oliverem, ale tak, muszę wrócić i pokazać jemu i ojcu, że się nie boję, a to, co zrobili, jest złe. – Cóż, w takim razie jadę z tobą. Nie pozwolę, żebyś stawiła czoło któremuś z nich samotnie. – To walka, którą powinnam była stoczyć już dawno temu, tak jak ty. – Przez chwilę milczała, a potem szepnęła cicho łamiącym się ze wzruszenia głosem: – Kocham cię, Salem. – Ja ciebie też, Poppy. Cały dzień spędziłam otoczona miłością, będąc świadkiem jak ludzie, których łączą różne rodzaje więzi rodzinnych, walczą o siebie i się o siebie troszczą. To sprawiło, że dotarło do mnie, jak samotne i puste było tak naprawdę moje życie w biegu przez wszystkie te lata. Dopiero zaczynałam budować własne drzewo genealogiczne i byłam naprawdę zaskoczona, że jego korzenie okazały się sięgać obutych w kowbojki stóp Rowdy’ego. Od zawsze był jedynym stałym elementem mojego życia, nawet gdy dzieliły nas setki kilometrów i wspomnień. Byłam w stanie pogodzić się z myślą o powrocie do miejsca, do którego poprzysięgłam sobie już nigdy nie wracać, bo wiedziałam, że jest ktoś, kto będzie na mnie po wszystkim czekał. Wiedziałam, że będzie zawsze moją latarnią morską, prowadzącą mnie do bezpiecznej przystani – w każdej burzy, tak jak głosił napis wytatuowany na jego piersi.

ROWDY Szedłem do baru nie bez obaw i dziwnie zdenerwowany. Chyba poprosiłem ją o spotkanie w tym miejscu, a nie w jednym z eleganckich, modniejszych miejsc w LoDo, żeby poczuć się pewniej i zyskać w jakimś sensie nad nią przewagę na gruncie, który znałem. Byłem ze dwadzieścia minut przed czasem. Wcześniej im dłużej zastanawiałem się nad przebywaniem z nią sam na sam, tym bardziej miałem ochotę odwołać spotkanie, dlatego kiedy w piątkowy wieczór, dwa tygodnie po incydencie z Asą wszedłem do baru, z ulgą spostrzegłem siedzącego przy ladzie i pogrążonego w rozmowie z Rome’em Rule’a. Istniała nikła szansa, że dzięki Archerom oderwę się na chwilę od rozmyślania nad czekającym mnie pojednaniem z rodziną. Wiedziałem, że powinienem był wziąć się w garść i umówić z Sayer na to spotkanie z miesiąc temu, ale teraz byłem w stanie myśleć tylko o tym, jak zdołam z nią porozmawiać, powstrzymując się od chęci pryśnięcia przy pierwszej nadarzającej się okazji. Zająłem miejsce obok Rule’a i klepnąłem go w ramię. Na mój widok Rome podniósł przeciętą blizną brew. – A gdzie dama twego serca? „Dama mego serca”… wiedziałem, że nigdy nie znudzi mi się słuchanie jak ktoś określa Salem mianem „mojej”. – Jest z Saint i Royal. Pomagają się pakować naszej ślicznej pielęgniareczce. – Wydawało się, że całe wieki zajęło dziewczynie Nasha podjęcie decyzji o tym, żeby u niego zamieszkać, ale teraz, gdy już się na to zdecydowała, nie marnowała czasu i zabrała się szybko do gromadzenia swoich rzeczy, żeby przenieść je pod jego dach. – Jeśli chodzi o ścisłość, umówiłem się tu z kimś na drinka. Obaj bracia odwrócili się do mnie jak na komendę. Gdyby tylko było możliwe zamarznięcie na kość albo zapłonięcie żywym ogniem pod pełnymi dezaprobatami spojrzeniami, padłbym trupem w ułamku sekundy. Podniosłem do góry ręce w obronnym geście i pokręciłem gwałtownie głową. – Rany, nie! To nie tak! Nie znacie Salem? Obcięłaby mi jaja i wepchnęła je do gardła, gdyby tylko dowiedziała się, że z nią pogrywam! – Podniosłem brew i zwinąłem dłonie w pięści, opierając je o krawędź barowej lady. – Kilka tygodni temu dowiedziałem się, że gość, po którym mam w spadku połowę DNA, wiedział cały czas

o moim istnieniu. Po jego śmierci jego córka, a moja siostra przyrodnia, odszukała mnie, żeby załatwić ze mną sprawy spadkowe. Namierzyła mnie i przez kilka miesięcy starała się zawrzeć ze mną znajomość. To ona znalazła Asie prawnika. Rome gwizdnął przez zęby i odwrócił się, żeby podać mi piwo. – No, no, niezła opera mydlana się tu kroi. Oboje z Rule’em się roześmialiśmy. – Opowiedz mi o tym. Pchnąłem Rule’a w ramię tak mocno, że niemal spadł z barowego stołka. – A ty dlaczego nie siedzisz w domciu ze swoją ciężarną żonką? – Nigdy bym nie przypuszczał, że największy buntownik w rodzinie Marked się ustatkuje, ale Rule najwyraźniej czuł się jako domator jak ryba w wodzie i musiałem przyznać, że bardzo mu z tym do twarzy. Usiadł wygodniej i zwinął mi piwo spod nosa, upił duży łyk, potem oddał mi szklankę z obślinionym dokładnie brzegiem, a ja łypnąłem tylko na niego z udawanym oburzeniem. – Byliśmy dziś na USG i chyba oboje potrzebujemy chwili, żeby nieco ochłonąć. Chyba dopiero dociera do mnie, że to wszystko dzieje się naprawdę. Będę ojcem. Będę miał dziecko z ostatnią osobą na ziemi, o której pomyślałbym, że się w niej zakocham, a teraz nie wyobrażam sobie życia bez niej. Usłyszałem bicie tego małego serduszka i prawie się poryczałem! – Bladoniebieskie oczy zrobiły mu się wielkie jak spodki. – Co będzie, jeśli nasze dziecko wda się we mnie? Rome roześmiał się i zapytał: – Czy to będzie chłopak? Rule potarł dłonią kark. – Tak. Mam niejasne wrażenie, że z dziewczynką byłoby dużo łatwiej. Byłaby słodka i łagodna jak Shaw. Niech nas Bóg strzeże, jeśli dzieciak wda się w swojego staruszka. Rome parsknął kpiąco. – Wierz mi, mam dziewczynkę, i chociaż jest słodka i łagodna, to jest też uparta i nieznośna jak jasna cholera. Uśmiechnąłem się do niego krzywo. – Całkiem jak jej mamuśka. – Żarty żartami, ale nie zamieniłbym tego na nic w świecie. Będzie spoko – zapewnił Rule’a Rome. – Jeśli chłopak będzie taki jak ty, będziesz wiedział, co zrobić,

żeby utrzymać go w ryzach i jednocześnie uświadomić mu, że w porządku jest być trudnym i na własną rękę torować sobie drogę przez ten świat, ale że musi też dopuścić do siebie ludzi, którzy go kochają. Bracia przez chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy i widziałem w tym spojrzeniu echa wszystkich przegranych i wygranych przez każdego z nich bitew; nie mogłem nie zgodzić się z Rome’em, jednak, żeby rozluźnić nieco atmosferę, powiedziałem do Rule’a: – Cóż, przynajmniej to nie będą bliźniaki. Nie wiem, czy Denver wytrzymałoby najazd dwóch twoich kopii. – Żart wywarł zamierzony efekt i zobaczyłem, że Rule nieco się rozpogadza. – Racja. Cora strzeliła focha na całą godzinę, kiedy Rome powiedział jej, że to będzie jedynaczka, nie bliźniaki. – No chyba! Rome podniósł wzrok na drzwi i skinął głową na widok nowych gości. Gdy się odwróciłem, żeby zobaczyć, kto to, okazało się, że to Asa w towarzystwie jakiejś laski, niewysokiej, mniej więcej dorównującej wzrostem Corze, ale wyposażonej przez naturę nie gorzej niż Salem. Miała jaskraworóżowe włosy, a po ustach błąkał jej się pogardliwy uśmieszek. Wyglądała jakby była obrażona na cały świat i bezgranicznie nieszczęśliwa, że musi tu być. Niesubordynacja i niechęć aż od niej biły. Minęła nas, nie zwracając na nas zupełnie uwagi i kompletnie nas ignorując. Gniew i niezadowolenie biły od niej niczym chmura czarnego dymu. Rome parsknął i mruknął pod nosem: – A skoro już mowa o Corze, to to maleństwo mogłoby startować z nią w konkursie na arogancję – stwierdził dosadnie. – Kto to? – zapytał Rule, wskazując w ślad za różowowłosym chochlikiem. – Córka Brite’a, Avett. Brite poprosił mnie i Asę, żebyśmy zajęli się nią przez kilka miesięcy i dopilnowali, żeby trzymała się z dala od kłopotów. Wylali ją z college’u i wpadła w kiepskie towarzystwo. Słabo sobie radzi z klientami, więc wysłaliśmy ją do kuchni, żeby pomagała Darcy, ale to nie był zbyt dobry pomysł, bo w końcu to jej rodzona matka. Wcześniej czy później któraś z nich straciłaby cierpliwość, rzuciła wszystko w cholerę, wyszła stąd i już nie wróciła. – Zaśmiał się gorzko. – Sądzę, że Brite liczy na to, że Asa będzie miał na nią dobry wpływ, jakkolwiek idiotycznie by to brzmiało. Brite Walker był właścicielem baru, zanim przekazał go pod opiekę Rome’a. Był

także eksżołnierzem i głosem rozsądku, jeśli chodziło o wybijanie z głowy rosłym, upartym facetom głupich pomysłów. Wiedziałem, że Rome i Asa zrobiliby dla niego dosłownie wszystko, włącznie z zaoferowaniem jego zbuntowanej latorośli pracy i troszczeniem się o nią. Podniosłem brew. – Istne z niej słoneczko, wesoła jak szczygiełek! Rome wymamrotał: – Mamy dziś wieczór z Corą plany, więc muszę się jakoś stąd wyrwać. Joe zostanie z małą. Chcemy gdzieś wyskoczyć. Joe był ojcem Cory i w maleńką Archerównę tak zapatrzony, że po jej narodzinach błyskawicznie spakował manatki i opuścił Brooklyn, żeby przenieść się do Denver, byleby tylko być bliżej swoich dziewczynek. Stanowił nieodłączny element życia Rome’a i Cory. – A cóż to za okazja? – Pytanie Rule’a było proste, ale sposób, w jaki Rome zesztywniał na jego dźwięk i jak spiorunował swojego brata przejmująco niebieskimi oczami, zdradzało że jego dzisiejsze plany znacznie wykraczają poza zwykłą randkę. – Nie ma okazji – bąknął. – Mam cudowną kobietę, która dała mi wspaniałą córkę, i od czasu do czasu chciałbym dać jej znać, że jest dla mnie najważniejszą osobą na świecie. Tak, na pewno, parsknąłem w myśli. Rome był milczkiem, a taka przemowa znacznie wykraczała poza jego standardową gadkę. Rule i ja wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia. Coś się kroiło, coś ważnego – bez dwóch zdań. – Dam Asie znać, żeby wziął nocną zmianę, i stąd spadam. – Rome skinął bratu głową i powiedział: – Będziesz zajebistym ojcem, stary. Jesteś świetnym mężem i bratem, równym kumplem i partnerem w interesach, na którego zawsze można liczyć. Ty i Shaw zostaliście dla siebie stworzeni. Rule skinął głową i przełknął głośno ślinę. – Dzięki. Odwróciłem się w stronę drzwi. Nie chciałem przeoczyć wejścia Sayer, podobnie jak jej reakcji na to miejsce, gdy tylko wejdzie do baru. Jasne, Rome zadbał o odnowienie tego miejsca i uczynienie go przyzwoitszym niż dawniej, ale to nadal była zwykła knajpa i nie było szans, żeby to zmienić. – Jak myślisz, o co chodzi z nim i z Corą? – Sięgnąłem po piwo, ale zaraz przypomniałem sobie, że Rule wsadził w nie swój oślizgły jęzor, i oddałem mu je bez

słowa, krzywiąc się kwaśno. – Nie mam bladego pojęcia – westchnął. – Namawiał ją ostatnio na przeprowadzkę. Chciał kupić nowy dom, ale tak naprawdę to cholera wie, co mu siedzi we łbie. Ta dwójka próbuje gasić pożar benzyną i chyba oboje lubią patrzeć, jak wszystko się jara. – Pewnie dzięki temu nigdy się nie nudzą. – A jak! Wyobrażasz sobie w ogóle, że robienie czegokolwiek z Corą mogłoby być nudne? Roześmiałem się, ale chwilę później śmiech zamarł mi na ustach na widok blondynki stającej w drzwiach baru. Rule natychmiast zauważył nagłą zmianę z moim zachowaniu i podążył spojrzeniem za moim wzrokiem ku Sayer, rozglądającej się po pogrążonym w półmroku pomieszczeniu. Gdy mnie zauważyła, zaczęła iść w moim kierunku. Szła dumnym, pewnym krokiem, jakby maszerowała w paradzie na ślubie królewskiej pary. – Rany, wygląda kubek w kubek jak ty, stary! – mruknął Rule. – Tak, wiem. Sayer zatrzymała się obok mnie i przestąpiła z nogi na nogę, wyraźnie skrępowana. – Cześć! – Cześć. Sayer Cole, to Rule Archer – przedstawiłem ich sobie. – Pracuje ze mną i jest moim kumplem od dawien dawna. Gdy wyciągnęła dłoń, żeby uścisnąć mu rękę, byłem pod wrażeniem, że nie zagapiła się na barwną kobrę, zdobiącą wierzch dłoni mojego przyjaciela. – Miło mi – powiedziała pewnym, melodyjnym głosem. Nie wyglądała na zbitą z tropu, jednak gdy tylko spojrzała mi w oczy, natychmiast odwróciła wzrok. Zastanawiałem się, czy na myśl o spotkaniu ze mną denerwuje się tak samo jak ja. – Mnie też – odparł Rule. – Dzięki, że zgodziłaś się pomóc Asie. Sprawa potoczyła się naprawdę niesamowicie, po tym jak Sayer skontaktowała nas z kolesiem, który miał być obrońcą Asy. Quaid Jackson okazał się rzeczywiście piranią i podczas procesu Asy zakasował wszystkich, nawet pomimo iż nasz kumpel nie miał zbyt chlubnej przeszłości. Gwoździem do trumny tego małego dupka, który sprowokował Asę, okazały się jego arogancja i głupota. Ten mały śmieć był na tyle bezczelny, że wrzucił na YouTube nagrany komórką filmik z bójki z Asą na parkingu po zamknięciu baru. Widać było na nim, że atak całej bandy na barmana był brutalny, bezlitosny i bezpodstawny. Oczywiście, Asa bronił się jak lew i dzieciak dostał porządnie po dupie, ale to było nic w porównaniu z tym, jak oberwało się Asie – zważywszy na fakt, że on był sam, a ich pięciu. Naprawdę miał farta, że wyszedł z tego

tylko z obitą buźką. Mogło się skończyć znacznie gorzej. Quaid znalazł nagranie (nie, żeby to było jakieś specjalnie trudne, gdy już trafiło na Facebooka i Twittera) i przedstawił je odpowiednim organom, dzięki czemu sprawę zamknięto, a zamiast tego gówniarz został oskarżony o składanie fałszywych zeznań i napaść. Quaid był na tyle miły, że obciążył Asę jedynie kosztami zaliczki; tak naprawdę nasz przystojniak nie musiał nawet stawić się w sądzie. To było piękne zwycięstwo, nawet jeśli Asa wciąż musiał się wytłumaczyć, dlaczego nie próbował się bronić, i wyjaśnić sprawę, kiedy skuli go i kazali wsiąść do suki. – Ma prawdziwy dryg do pakowania się w kłopoty – stwierdziła łagodnie Sayer. W jej głosie nie było ani krztyny dezaprobaty. Rule zeskoczył ze stołka i rzucił na bar garść drobniaków. – Każdemu z nas to się zdarza… od czasu do czasu. Pożegnał się ze mną i krzyknął na pożegnanie do Asy, który wchodził akurat za bar. Przedstawiłem go Sayer, a on podziękował jej podobnie jak Rule, tylko z większą dozą uroku i uśmiechem, który w zamyśle miał sprawić, żeby zechciała natychmiast pójść z nim do łóżka. Miałem nadzieję, że na nią nie zadziałał. Właśnie starałem się przyzwyczaić do myśli, że mam siostrę. Wolałem nawet nie myśleć, jak czułbym się ze świadomością, że sypia ona z takim bawidamkiem jak Asa. Poinformował nas, że drinki są dziś na koszt firmy, i uśmiechnął się do mnie pod nosem, jakby wiedział doskonale, co mi chodzi po głowie. Zignorowałem go i poprowadziłem Sayer do jednego ze stolików ustawionych w pobliżu sceny, którą Rome zbudował podczas remontu i odnawiania baru. Wiedziałem, że za jakiś czas zrobi się tu dość tłoczno, ale na razie było na tyle cicho, żeby można w spokoju porozmawiać i nie musieć przy tym przekrzykiwać barowych hałasów. Ku mojemu zdumieniu zamiast zamówić jakiegoś wyszukanego drinka czy kieliszek wina (chociaż tak naprawdę nie byłem pewien, czy serwują tu coś niebędącego pochodną jabola), Sayer wzięła butelkę coors light. – Cieszę się, że zechciałeś się ze mną spotkać. – Mówiła bardzo kulturalnie i spokojnie, ale sposób, w jaki nieustannie gestykulowała, zdradzał, że także jest zdenerwowana. – Czasami mija trochę czasu, zanim dojdę z niektórymi rzeczami do ładu – bąknąłem. – Tak jak powiedziałem ci w biurze, niesprawiedliwie cię potraktowałem. Normalnie taki nie jestem. – Wierzę ci. Domyślam się, że trudno to wszystko przetrawić.

Sięgnąłem po swoje piwo i spojrzałem na nią znad butelki. – Ty też musiałaś to przegryźć – zauważyłem. Skinęła głową i skubnęła etykietę na piwie. – Mój ojciec zawsze znajdował nowe, przerażające sposoby, żeby utrudniać mi życie. Przywykłam do kłód rzucanych pod nogi i radzenia sobie z coraz to nowymi wyzwaniami. – Jej oczy o barwie identycznej z moją spochmurniały. – Kiedy zaczęłam cię szukać, byłam na niego wściekła. Byłam samotna, ty także, a on cały czas o tym wiedział! Mogliśmy mieć siebie nawzajem i wspierać się, a on celowo trzymał nas w niewiedzy, aż do własnej śmierci. Jestem pewna, że liczył na to, że okażesz się pazernym, samolubnym gnojem, który bez namysłu zgarnie jego pieniądze. Próbował mnie zranić, ale tak naprawdę w efekcie dał mi jedyną rzecz, jakiej kiedykolwiek pragnęłam. – Kąciki jej ust uniosły się odrobinę. – Kogoś oprócz niego, kogo mogłabym nazywać rodziną, kogoś, o kogo mogłabym się troszczyć i z kim mogłabym się wszystkim dzielić. Fakt, że jesteś dobrym człowiekiem, że tak świetnie sobie poradziłeś w życiu, to naprawdę niesamowity sposób na pokazanie środkowego palca temu staremu grzybowi. Mogłabym cię kochać bezwarunkowo już tylko za to, Rowdy. Zamarłem z piwem w pół drogi do ust i spojrzałem na nią zdumiony. To była jedna z najmilszych rzeczy, jakie usłyszałem w całym swoim życiu. – Naprawdę nie zależy mi na połowie twojego spadku, Sayer – powiedziałem. – Nie zarabiam jak prawnik, ale też nie narzekam i poradzę sobie bez kasy naszego ojca. – Wreszcie udało mi się upić łyk piwa i odstawiłem butelkę na stół. – Brzmi całkiem, jakbyś zarobił każdego centa w pocie i krwi. – Odsunęła włosy za ucho i pochyliła się nieco w moją stronę, a potem postawiła łokieć na stole i oparła na dłoni podbródek. – Będę teraz trochę bezczelna i wykroczę poza moje kompetencje, więc nie bądź na mnie zły. Podniosłem brew, ale uśmiechnąłem się, bo wydawała się naprawdę zatroskana moją reakcją. Nie mogłem jej za to winić, bo podczas naszego pierwszego spotkania nie byłem zbyt miły. – Spędziłam nieco czasu z Salem – zaczęła. – Uważam, że jest cudowną osobą i że nie mógłbyś lepiej trafić. Jesteście wręcz dla siebie stworzeni. Wiem, że oboje wiele przeszliście i między wami nie zawsze było różowo, ale jeśli chcesz znać opinię kogoś z zewnątrz, to wydajecie się… hm, nierozłączni. Zanim odmówisz przyjęcia pieniędzy, które prawnie ci się należą, pomyśl o tym, że nie odpowiadasz już tylko za siebie.

Mógłbyś je przeznaczyć na ślub albo kupno domu czy rozkręcenie nowego interesu, albo opłacenie szkoły, gdybyście planowali dzieci. To niebagatelna suma i szczerze, Rowdy, moim zdaniem zasłużyłeś sobie na te pieniądze tak samo jak ja. A niech to szlag! – zakląłem w duchu. Nigdy nie przyszło mi do głowy, co oznaczałby taki zastrzyk gotówki, gdyby mój związek z Salem rozwijał się dalej w kierunku, w jakim szedł. Nie było wątpliwości, że straciłem dla niej głowę, bo serce oddałem jej już dawno temu. Jasne, że kiedyś pewnie pomyślę o włożeniu na jej palec obrączki, a fakt, że coraz więcej naszych przyjaciół obrastało w dzieci, oznaczał, że wcześniej czy później my też się ich pewnie doczekamy. Nigdy po prostu nie przeszło mi przez myśl, że powinienem się nad tym zacząć zastanawiać już teraz. – Cóż, fakt, dobrana z nas para – zgodziłem się. Salem podobała mi się, tak samo jak to, jak do siebie pasowaliśmy. Jasne, były przed nią inne, ale żadna nie zapełniłaby pustki w moim życiu tak jak ona, nieważne, jak mocno by się starała. – Masz rację. Porozmawiam z nią o tym. – Jest bardzo energiczną i przedsiębiorczą młodą osobą. Roześmiałem się, bo określiłbym to nieco inaczej: – To istny żywioł! – Ten tatuaż na jej plecach… ten, który dla niej narysowałeś, gdy była nastolatką… nigdy nie widziałam nic piękniejszego. Uważam, że jest niesamowity, a sam fakt, że Salem nosi na skórze swój ulubiony prezent każdego dnia, jest… nie do opisania. Cóż, nigdy nie myślałem o tym w ten sposób, ale Sayer miała rację. To było coś wyjątkowego. Naprawdę niezwykłego, zupełnie jak mój związek z Salem. – Wiesz, zawsze uważałem, że mam w życiu niefart. – Teraz to ja pochyliłem się do niej nad stołem. – Moja mama zginęła, bo jakiś pieprzony gnojek chciał ukraść jej samochód. – Westchnąłem i znowu poczułem, jak ciężar tego wspomnienia mnie przytłacza, tak jak zawsze, gdy o tym myślałem. – Pewnie zresztą o tym wiesz, bo szukałaś informacji o mnie, gdy starałaś się mnie namierzyć, jednak nie wiesz pewnie, że tamtego wieczoru wyszła z domu z mojego powodu. Miałem wysoką gorączkę i wymiotowałem, więc wyskoczyła dosłownie na chwilkę do sklepu, żeby kupić napój i tylenol dla dzieci. Mieszkaliśmy w dość niebezpiecznej części miasta, więc gdyby nie ja, nigdy nie wypuściłaby się z domu. – Wspomnienia sprawiły, że ścisnęło mnie w gardle i przez chwilę nie mogłem wykrztusić słowa. Wbiłem wzrok w stół, bo nie mogłem znieść współczucia w spojrzeniu Sayer. – A potem były siostry Cruz. Potrzebowałem Salem, a ona wyjechała. Wydawało mi się, że kochałem Poppy, a ona

mnie odrzuciła. Niefart na niefarcie i niefartem pogania. – Parsknąłem chrapliwym, bezradosnym śmiechem. – No i futbol. Byłem w tym dobry, naprawdę dobry, ale nie lubiłem tego, a to, co kochałem, rzekomo nie mogło mi zapewnić przyszłości. – Odchrząknąłem i wreszcie podniosłem na nią wzrok. – Jednak w ciągu ostatniego miesiąca czy coś koło tego zacząłem zmieniać zdanie na temat mojego niefarta. Salem wróciła do mnie i wyprostowała mój świat, chociaż wcześniej nawet nie wiedziałem, że był wywrócony do góry nogami. Poppy zawsze będzie dla mnie ważna, jednak w inny sposób niż jej siostra, i tylko to się liczy. Phil odnalazł mnie i nauczył, jak zarabiać na życie sztuką. Moja mama może i odeszła, ale ostatnio gdziekolwiek się obrócę, wciąż spotykam ludzi, którzy mnie kochają i traktują jak członka swojej rodziny… włącznie z tobą. To więcej szczęścia niż większość ludzi doznaje w ciągu całego życia. Jej oczy zalśniły, gdy powiedziała mi: – Chyba zaraz się rozpłaczę. Odchrząknąłem znowu i postanowiłem zmienić temat: – A ty? Nikt nie miał ci za złe, że włóczysz się po świecie, żeby znaleźć swojego zaginionego braciszka? Skrzywiła się i teraz to ona odwróciła wzrok. – Zanim wyjechałam, byłam zaręczona, ale okazało się, że to nie to. Zerwałam zaręczyny tuż przed przeprowadzką, a fakt, że bardziej niż na nim i na tym, że go zranię, zależało mi na tobie i na tym, co pomyślisz, świadczy tylko o tym, że rozstanie było dobrym wyborem. – Brzmi słabo. Długo ze sobą byliście? – Pięć lat, zaręczeni przez dwa. To był miły chłopak, ale… po prostu nie pasowaliśmy do siebie. – Nadal brzmi słabo. Uniosła podbródek i uśmiechnęła się do mnie szeroko. Jak dziwnie było widzieć w niej mnie samego, kiedy tak na mnie patrzyła! – Sądzę, że chyba wolę poczekać na coś takiego, co łączy ciebie z Salem. Chcę kogoś, kto patrzy na mnie, jakbym była początkiem i końcem wszystkiego. Tak właśnie ty na nią patrzysz. – Jest dla mnie pierwsza i ostatnia. Sayer przechyliła głowę na ramię i spojrzała na mnie pytająco. Sięgnąłem po piwo. Może i była moją siostrą, ale nadal była mi w zasadzie całkiem obca, a na dziś wieczór

nie miałem w planach wylewania przed nią żalów. – Salem jest dla mnie pod wieloma względami pierwszą dziewczyną, nawet jeśli kiedyś nie zdawałem sobie z tego sprawy – wyjaśniłem oględnie. – Teraz, gdy znów zagościła w moim życiu, staram się skupić na tym, żeby w wielu względach była też dla mnie tą ostatnią. Sayer skinęła głową i wzięła własne piwo. – Coś jak ostatnią, którą będziesz kochał? – Dokładnie tak. – Tego właśnie też chcę. Chciałem jej powiedzieć, żeby była cierpliwa i zignorowała Asę, który właśnie podszedł do nas z dwoma nowymi piwami, prezentując przy tym cały swój urok i południową serdeczność, ale nie zdążyłem, bo do środka wparował Zeb. Wyglądał, jakby ostatnie kilka godzin tarzał się w trocinach i szpachli. W brodzie miał wióry, a na czole smugi smaru. Przywykłem do tego, że wygląda niechlujnie i dziko, ale bałem się, że może nieco przerazić Sayer, kiedy bez pytania odsunął sobie krzesło i poprosił Asę o piwo. Przystojny Południowiec odszedł ze śmiechem i przysłał do nas Dixie z butelką dla mojego kumpla. – Kto to? – Głos Zeba brzmiał, jakby był wyciosany ze skały piorunem. Nie miałem stuprocentowej pewności, ale wydawało mi się, że spod całego tego smaru i skłębionej brody ślini się do Sayer. – Moja siostra. Sayer, to mój kumpel Zeb Fuller – przedstawiłem ich sobie. – To właśnie on zaprojektował i wyremontował nowy salon w LoDo. – Byłem zaskoczony, z jaką łatwością przychodzi mi nazywanie jej siostrą i jak bardzo podoba mi się brzmienie tego słowa. Zielone jak liście oczy Zeba zalśniły psotnie. – Masz siostrę? Taką seksowną, elegancką siostrzyczkę? Widziałem, jak Sayer się rumieni i wybałusza na mnie oczy. Zeb przypominał w pewnym sensie niedźwiedzia grizzly i nie było w nim nic przyjaznego czy miłego, ale sądziłem, że na swój sposób starał się poderwać moją siostrę. – Cóż, na to wygląda. – Zmrużyłem oczy, posłałem mu złe spojrzenie i spróbowałem go kopnąć pod stołem. Efekt był taki, jakbym starał się dokopać drzewu. – Zawsze pełen niespodzianek, co, Rowdy? Najpierw ta ślicznotka z twoich rodzinnych stron, a teraz urocza siostrunia, której istnienie ukrywałeś przed wszystkimi.

Kto jeszcze przybędzie ci na ratunek, hę? Nie chciałem dawać mu satysfakcji i informować go, że Poppy także jest w mieście, więc tylko łypnąłem na niego gniewnie, podczas gdy on nie przestawał się uśmiechać do mnie radośnie spod tego swojego krzaczastego brodziska. Sądziłem, że zapadnie teraz dziwna cisza, ale Sayer, całkiem jak to ona, znowu zaskoczyła mnie, nawiązując swobodną rozmowę z moim gburowatym kumplem. Okazało się, że kupiła całkiem niedawno stary dom w stylu wiktoriańskim w Governor’s Park i był on kompletną ruiną. Dwa piwa później ustalili już, że zajrzy do niej, rozejrzy się i oceni pracę, za którą jej obecna firma remontowa najwyraźniej nieźle z niej zdzierała. Nie mrugnęła też okiem, kiedy Zeb przyznał się do swojej kryminalnej przeszłości. Sama z kolei poinformowała go, że ponieważ jest prawniczką, wie aż zbyt dobrze, że system prawny nie zawsze działa, jak powinien. Przy czwartym piwie miałem niejasne wrażenie, że flirtuje otwarcie z moim wielkim kumplem, i zacząłem czuć się dziwnie dyskomfortowo, jak nie przymierzając piąte koło u wozu. Napisałem do Salem, żeby sprawdzić, czy wróciła już do domu, a kiedy odesłała mi w odpowiedzi swoją fotkę z łóżka w samych tylko okularach, pożegnałem się pośpiesznie i pognałem na łeb na szyję do mojej słodkiej dziewczyny. Poppy wpuściła mnie do mieszkania i roześmiała się tylko, kiedy minąłem ją, ledwie siląc się na powitanie, i popędziłem do pokoju Salem. Nie spała, czekała na mnie i rzeczywiście miała na sobie tylko te modne okulary kujonki w czarnych oprawkach, które nosiła w domu. Jej czarne włosy z czerwonym pasemkiem były w nieładzie rozsypane na poduszce i jakieś trzy sekundy zajęło mi rozebranie się i dołączenie do niej. W pewnej chwili, gdy byłem bez reszty zajęty sprawianiem, żeby jęczała i wykrzykiwała moje imię, dotarło do mnie, że nie jesteśmy sami i powinienem mieć na względzie obecność Poppy, zaczęła mocno pocierać kolczyki w moim penisie i nie mogłem już myśleć o niczym innym poza tym, jak cudowna jest i jak bardzo nie chciałem już nigdy w życiu, żeby dotykał mnie ktoś poza nią. Zasnęliśmy wtuleni w siebie, spełnieni i wyczerpani. Jej włosy leżały skłębione na mojej piersi, a w ustach czułem jej smak – i było to idealne. Jej miękki ciężar na moim ciele był jak kotwica, którą miałem wytatuowaną na szyi. Utrzymywała mnie ona w miejscu, dawała mi oparcie i przypominała, że Salem była moją bezpieczną przystanią przez cały czas, kiedy oboje błądziliśmy po obcych morzach.

Obudziłem się i zakląłem pod nosem, gdy Salem rąbnęła mnie łokciem w brzuch, gramoląc się z łóżka. Początkowo nie bardzo rozumiałem, co się dzieje, ale już za chwilę usłyszałem, jak Poppy gwałtownie puka do drzwi sypialni, a Jimbo szczeka jak oszalały. Jęknąłem i sięgnąłem po dżinsy, które rzuciłem na podłogęprzy łóżku wczoraj wieczorem. Salem przywłaszczyła sobie moją koszulkę, więc kiedy wyszedłem do pokoju gościnnego, żeby zobaczyć, o co ten cały raban, miałem na sobie tylko spodnie. Uciszyłem Jimba i rzuciłem mu piłkę tenisową, podczas gdy Poppy wykrzykiwała coś do Salem bez ładu i składu. Już, już miałem zagwizdać i nawrzeszczeć na wszystkich, żeby się, do jasnej i nagłej, zamknęli, kiedy domofon na ścianie rozdzwonił się jak wściekły. Dzwonił i dzwonił, całkiem jakby ktoś wdusił przycisk i go zablokował. Była jakaś czwarta nad ranem, więc na pewno nie był to sąsiad, który się zatrzasnął. – Co się dzieje, do jasnej cholery? – Przeczesałem włosy palcami i podszedłem do dziewczyn. Salem obejrzała się na mnie przez ramię; wyglądała na zmartwioną i nieco przestraszoną. Chociaż z natury miała śniadą cerę, wyraźnie pobladła. – Poppy sądzi, że to może być Oliver, jej mąż. Zmarszczyłem brwi i skrzyżowałem ramiona na piersi. Domofon znowu się rozdzwonił i łypnąłem na niego gniewnie. – Jak, u licha, miałby cię tu znaleźć? Poppy pokręciła gwałtownie głową, a po policzkach spływały jej wielkie jak groch łzy. – Nie wiem! Mój Boże, on mnie zabije! Ściągnąłem brwi i ruszyłem w stronę domofonu. – To pewnie tylko jakiś ochlejus, który nie może wejść do środka i opiera się o przycisk – mruknąłem, a potem wcisnąłem guzik i warknąłem: – Zmiataj stąd, stary. Nikt cię nie wpuści. Jest czwarta nad ranem, nie każ mi wzywać glin. Nikt nie odpowiedział, ale jak tylko odwiesiłem słuchawkę, domofon znowu się rozdzwonił. Salem patrzyła na mnie, jakbym powinien wiedzieć, co robić, więc wzruszyłem tylko ramionami i stwierdziłem: – No dobra, zejdę do niego i pomogę mu zdjąć ten pieprzony palec z guzika. Ktokolwiek to jest. Poppy zaczęła płakać jeszcze głośniej, a Salem posłała mi gniewne spojrzenie. – Widziałeś, jak wyglądała, kiedy tu przyjechała. Ten koleś jest nieprzewidywalny i

niespełna rozumu. Nie chcę, żeby coś ci się stało. Może powinniśmy po prostu wezwać policję? Domofon znowu zaczął brzęczeć, a Jimbo warczeć gardłowo. Schyliłem się i podrapałem go między uszami. – Postawmy sprawę jasno: ten koleś nie będzie straszył moich dziewczyn. Może powinien porozmawiać z kimś swoich rozmiarów. Poppy wciągnęła głośno powietrze. – To szaleniec, Rowdy. O mały włos zabiłby mnie, bo nie chciałam mieć z nim dzieci. Co, jeśli będzie miał nóż albo pistolet? Nie chcę, żeby coś ci się przeze mnie stało. Uśmiechnąłem się do nich krzywo i otworzyłem drzwi. – Nie martw się o mnie. Potrafię sam o siebie zadbać, wierz mi. Gdy Jimbo przebiegł mi między nogami i wybiegł na korytarz do drzwi wejściowych, obie jak na komendę wykrzyknęły moje imię. Złapałem psa za obrożę, otworzyłem pierwsze drzwi i ruszyłem do drugich, przy których znajdował się domofon. Za nimi stał facet, wciskający uparcie guzik z numerem mieszkania Salem. Nie wyróżniał się niczym szczególnym. Był nieco niższy ode mnie, miał na sobie ubranie w kolorze khaki i wykasaną na spodnie koszulkę polo. Włosy sterczały mu na wszystkie strony, a kiedy na mnie spojrzał, jego ciemne oczy zaczęły miotać błyskawice. – Rany, stary! – burknąłem. – Odpuść sobie. Nie wiem, kim jesteś, ale chyba dobijasz się do nie tego mieszkania, co trzeba. – Jimbo warknął i spróbował mi się wyrwać, ale mocno trzymałem jego smycz. Był dość dobrze ułożonym psem i nigdy nie bywał agresywny, więc jego zachowanie trochę mnie zaniepokoiło. – Spływaj stąd, frajerze. Gość cofnął się od domofonu i zmierzył mnie od stóp do głów. Może i byłem cały wymiętolony i wyglądałem, jakbym miał za sobą ciężką nockę, bo rzeczywiście tak było, ale nadal byłem wyższy od niego. Trudno było przeoczyć lęk, który mignął mu w oczach. Jego wzrok spoczął wreszcie na pirackim statku wytatuowanym na mojej piersi i gość spytał z krzywym uśmieszkiem: – Kim, do jasnej cholery, jesteś? Byłem tak zaskoczony, że tylko zamrugałem. Pies zaszczekał przenikliwie, a koleś rzucił mu paskudne spojrzenie. – Frajer pod cudzymi drzwiami nie powinien zadawać pytań – prychnąłem. –

Powiedziałem ci już: spłyń albo wezwę gliny. Jego pierś podniosła się, gdy odetchnął głęboko, a na jego twarz wystąpił gniewny grymas. – Moja żona jest tutaj i nie ruszę się stąd ani na krok, dopóki z nią nie porozmawiam. Cóż, wyglądało na to, że Poppy miała rację. Temu kolesiowi nikt chyba dawno porządnie nie dołożył do pieca. – Nic z tego. Nie zbliżysz się do niej ani na krok. Widziałem na własne oczy efekty twojej ostatniej „rozmowy” z nią i nie ma opcji, żeby to się powtórzyło. – Ona jest moja! Podszedłem do niego, gdy Jimbo spróbował mu się rzucić do krocza. – Ludzie nie są własnością. Poppy to słodka dziewczyna, która zasługuje na coś znacznie lepszego niż jakiś dupek, który wykorzystuje ją jak worek treningowy, i ojciec, który udaje, że tego nie widzi. Wracaj do Teksasu, gnoju, i zapomnij o niej. Podszedł do mnie o krok i mało brakowało, a złamałbym mu palec, kiedy dźgnął mnie nim w pierś. – Wiem o tobie – warknął. – Sierota bez rodziny, bez krewnych. Nie masz nikogo i nic! Poppy cię nie chciała, więc nie ma szans, żeby teraz choć na ciebie spojrzała. Porozmawiam z nią, nawet jeśli po drodze będę cię musiał wdeptać w ziemię! Pewnie bym go olał i zdołał zachować zimną krew, ale zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, kazać mu się odczepić, podniósł nogę i kopnął Jimba w bok. Pies zaskamlał i zerwał mi się ze smyczy. Cóż przynajmniej nie musiałem się już przejmować tym, że pierwszy zacznę bójkę, bo gdy schyliłem się, żeby sprawdzić, czy szczeniakowi nic nie jest, gnojek spróbował mnie rąbnąć pięścią w brzuch. Złapałem go w porę za rękę i wykręciłem mu ją na plecy. Kiedy stracił równowagę, rąbnąłem go mocno w szczękę, rozkwaszając mu przy tym usta i sprawiając, że na podbródek pociekła mu krew. Byłem od niego na tyle wyższy, że nie mógł wykorzystać dźwigni, kiedy obróciłem go plecami do siebie i założyłem mu łokieć za gardło. Odrzucił głowę na plecy i spróbował zaatakować mnie z bańki, ale w porę złapałem go za szyję i zmusiłem, żeby pochylił się do przodu, wygięty w dziwnej i zdecydowanie bolesnej pozycji. Wyprowadziłem go z korytarzyka na chodnik obok ulicy, a potem pchnąłem na tyle mocno, że zatoczył się i upadł na czworakach. – Lepiej tu nie wracaj, stary – warknąłem. – Zabieram dziś Poppy, żeby załatwić ci zakaz zbliżania się do niej, i wierz mi: jeśli sądzisz, że ja jestem straszny, nie chcesz wiedzieć, co zgotuje ci jej siostra, kiedy staniesz jej na drodze. Tylko ostatni frajerzy

biją kobiety i powinieneś się cieszyć, że nie zrobiłem ci tego, co ty jej. Odwrócił się, żeby na mnie spojrzeć, i mógłbym przysiąc, że gdy na mnie spojrzał, w jego oczach widniała żądza mordu. Naprawdę powinienem był mu rozkwasić nos, żeby dać mu nauczkę, albo chociaż kopnąć go pod żebra, żeby zrewanżować się za psa. – Poppy jest moja! – warknął znowu, a ja podniosłem tylko brew. – Ona ma zgoła inne zdanie na ten temat. Chyba ktoś powinien nauczyć cię, jak okazywać kobiecie szacunek. Zagwizdałem na Jimba i roześmiałem się w głos, kiedy podbiegł do rozciągniętego na chodniku intruza i podniósł nogę. Mąż Poppy spróbował się odtoczyć, żeby uniknąć strumienia moczu, ale nie był dość szybki. Jimbo wydawał się bardzo zadowolony z siebie, kiedy do mnie wrócił. Przyglądaliśmy się, jak gość gramoli się na nogi, przeklinając nas i obrzucając wyzwiskami przez całą drogę do swojego samochodu. Poklepałem psa po głowie i powiedziałem: „dobry chłopiec”, a potem wróciliśmy do naszych dziewczyn. Gdy weszliśmy do mieszkania, Salem spacerowała niespokojnie w tę i we w tę, a Poppy leżała skulona w kłębek na kanapie. Jak tylko stanąłem w drzwiach, Salem rzuciła się na mnie, więc otoczyłem ją ramionami i ucałowałem w czubek głowy. – Zadzwoniłam do Royal. Musiałam – wyznała. Pocałowałem jej drżące usta, a ona podniosła na mnie wzrok, szarpiąc nerwowo końcówki włosów. – Dobrze by było, gdyby twoja siostra z nią porozmawiała – stwierdziłem. – Ona ma rację. Ten koleś to jakiś kompletny świr. Sądzę, że może być groźny. I to nie tylko dla niej, ale i dla ciebie. Będzie jej potrzebny sądowy nakaz ochrony. Powinnaś też sprawdzić, czy Royal nie mogłaby go aresztować za znęcanie się nad zwierzętami. – Skinąłem głową w stronę psa, który ułożył się właśnie wygodnie obok Poppy. – Kopnął Jimba w bok. Salem zaczerpnęła głośno tchu i zaczęła kląć, na czym świat stoi. – Tak się cieszę, że jesteś… Poppy podniosła głowę znad oparcia kanapy. – Ja też – powiedziała. Pocałowałem Salem jeszcze raz i zapewniłem ją: – Zawsze będę. Otoczyła mnie ramionami i złożyła głowę na moim sercu, które, przysięgam!, biło tylko dla niej.

– Ja też, Rowdy. Teraz, gdy to powiedziała, wierzyłem jej i nic na bożym świecie nie mogło mnie bardziej uszczęśliwić.

SALEM Nie było szans, żebyśmy po tym wszystkim zasnęli, więc kiedy nadszedł czas wyjścia do pracy, Rowdy i ja byliśmy jak zombi. On miał jeszcze gorzej, bo musiał zacząć robotę wcześniej niż zwykle, żeby nadrobić spotkanie, które odwołał tego dnia, kiedy się spóźnił z powodu kaca. Poppy nie chciała zostać w mieszkaniu sama, i wcale jej się nie dziwiłam, więc zabrałam ją ze sobą do salonu i poprosiłam, żeby pomogła mi w sklepie. Wszystko było już zinwentaryzowane, ometkowane i poukładane. Tylko kilka tygodni dzieliło nas od ruszenia pełną parą i otwarcia sklepiku nad salonem dla klientów, a na moją skrzynkę pocztową przychodziły już mejle z pytaniami o dostępny towar. Obydwa salony były obłożone na maksa i wszyscy tatuażyści, włącznie z nowymi nabytkami, mieli terminy ustalone na miesiąc do przodu, więc wiedziałam, że Nash i Rule będą musieli zatrudnić kogoś, kto zajmie się sprzedażą online. Cieszyłam się na myśl o tym i miałam nadzieję, że w tej sprawie szybko dojdziemy z chłopcami do porozumienia. Cora ucieszyła się z dodatkowej pary rąk do pracy. Tego popołudnia miała umówionych kilka wizyt na kolczykowanie, więc przydzieliła Poppy zadanie aktualizowania portfolio i opracowania arkusza jakichś artykułów zaopatrzeniowych, potrzebnych chłopcom do pracy. Wściekała się o jakieś ręczniki papierowe czy coś w tym stylu, czym bardzo rozbawiła Poppy. Dzisiejszego dnia Cora wydawała się jeszcze bardziej hałaśliwa i ożywiona niż zwykle, co sprawiło, że Rowdy w końcu ją o to spytał. Zbyła go i nie podjęła tematu, a przynajmniej dopóki nie podeszła do lady z klientką, dziewczyną, która chciała zrobić sobie wszczepy za uszami i dopóki nie zauważyłam wielkiego, lśniącego na tym jej palcu pierścionka, kiedy podawała mi jakieś dokumenty. Poczułam, jak szczęka mi opada na jego widok, i złapałam ją za jej maleńką dłoń. – Zaręczyłaś się? Salon był pełen klientów i panował w nim nieopisany wręcz hałas, ale kiedy zadałam jej pytanie, zapadła nagle cisza, jak makiem zasiał. Cora wyszarpnęła rękę z mojego uścisku i zaczerwieniła się uroczo. Jej turkusowe oko błysnęło radośnie, podczas gdy brązowe zalśniło łagodnie i czule. – Może… Roześmiałam się na całe gardło i sięgnęłam znowu po jej lewą dłoń, żeby przyjrzeć

się jeszcze raz pierścionkowi. To była cała Cora – nie pasowały do niej żadne nudne diamenty czy tradycyjne złoto. Zamiast tego na jej serdecznym palcu migotał pierścionek z dwoma kamieniami osadzonymi obok siebie: złocistym topazem i czystym błękitnym szafirem. Takie zestawienie nie odpowiadało co prawda dokładnie odcieniom jej dwubarwnych oczu, ale zamysł był widoczny jak na, nomen omen, dłoni. Nigdy bym nie pomyślała, że taki wielki, mrukliwy koleś jak Rome Archer dobierze tak idealnie pierścionek zaręczynowy. Poczułam, jak Rowdy staje za moimi plecami; wyciągnął rękę i zabrał z mojej dłoni rączkę Cory. – Wiedziałem, że wczoraj coś się kroi. Skubani spiskowcy! – Wypuścił dłoń Cory i złapał mnie za kark. Nie wiedziałam, czy to ma być ostrzeżenie, żebym nic nie kombinowała, czy zapowiedź równie ślicznego cacka w mojej niedalekiej przyszłości. – Gratulacje! Ale dlaczego nic nie powiedziałaś, Tink? Uważałam, że to strasznie urocze, że chłopcy mówili do niej Tink. To było zdrobnienie od Tinker Bell, Blaszanego Dzwoneczka, dlatego że była taka drobna i miała jasne włosy. Chociaż miała raczej osobowość rekina niż leśnej wróżki, przezwisko pasowało jak ulał. Cora wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Chyba dalej jestem w szoku. Rowdy się roześmiał. – Och, daj spokój. Wszyscy wiemy, że Rome w głębi duszy to sentymentalny, staroświecki gnojek. Było pewne, że wcześniej czy później będzie chciał uczynić cię swoją żoną i cię poślubić. Cora wyciągnęła rękę przed siebie i obróciła ją tak, że światło z zewnątrz zalśniło i zamigotało w bliźniaczych kamieniach. Rany, naprawdę wyglądała jak współczesna, zbuntowana wersja postaci z bajki Disneya! – Nie oświadczył mi się – stwierdziła, podnosząc jasne brwi, a jej usta rozciągnęły się w psotnym uśmiechu. – Tylko mi to oświadczył. Rowdy znowu się roześmiał, a ja zagapiłam się na nią z otwartymi ustami. – Że niby jak? Żartujesz sobie? – Nie. Zabrał mnie na kolację, co było naprawdę miłe, bo odkąd na świat przyszła Remy, nie mieliśmy dla siebie zbyt wiele czasu, żeby pobyć choć trochę sam na sam. Kiedy wróciliśmy do domu, sądziłam, że zastanę tam mojego ojca i małą, ale okazało

się, że Rome poprosił tatę, żeby wziął ją na noc do siebie. – Zamrugała gwałtownie i zmarszczyła nos. Przez chwilę miałam wrażenie, że się rozpłacze, ale szybko wzięła się w garść. – Poprosił mojego ojca o moją rękę… czyste szaleństwo! Rome nigdy o nic nikogo nie prosi! Nigdy! – Położyła rękę na piersi i westchnęła. – Uklęknął przede mną i powiedział, że nie ma znaczenia, czy będziemy do końca życia wynajmować mieszkanie, czy też żyli w namiocie w lesie, o ile tylko będziemy już zawsze razem. Potem powiedział, że muszę go poślubić i że nie mam wyboru. – Błysnęła znowu swoim uroczym pierścionkiem. – A później włożył mi go na palec i oznajmił, że nie wolno mi go nigdy zdjąć. Cóż, moim zdaniem nie brzmiało to specjalnie romantycznie, ale chyba jednak musiało być, bo pierwszy raz widziałam u Cory rozmarzony wzrok. – Cóż, gratuluję. – Naprawdę cieszyłam się jej szczęściem. Była superlaską i miała cudowną rodzinę. To była miła odmiana po porannej awanturze tuż pod moimi drzwiami. – Byłam już raz zaręczona – dodała Cora. – Ale to było pierdyliard lat temu i skończyło się megagównianie. Teraz, kiedy trafiłam na właściwą osobę, wszystko jest zupełnie inaczej. Całkiem jakbym czuła to pod skórą i po prostu wiem, że tak miało być. Palce Rowdy’ego zacisnęły się na moim karku i uniosłam nieco głowę, żeby na niego spojrzeć. Oczy lśniły mu gorącym błękitem. – Cóż, powiedz w takim razie temu swojemu wielkoludowi, że cieszymy się bardzo. I… zdajesz sobie chyba sprawę z tego, że to Rule’owi przypadnie w udziale zorganizowanie wieczoru kawalerskiego, kiedy przyjdzie co do czego? Cora otworzyła szeroko buzię i zamknęła ją z głośnym kłapnięciem, a potem zmrużyła oczy i posłała mojemu chłopakowi złe spojrzenie. – Po moim trupie! – A potem odwróciła się na obutej w glana pięcie i wbiegła po schodach na górę. Rowdy puścił mój kark i oparł się biodrem o biurko, zmieniając temat na taki, o którym od jakiegoś czasu starałam się z całych sił nie myśleć. – Chyba powinnaś spakować Poppy i przeprowadzić ją na kilka dni do mojego mieszkania, zanim gliny nie znajdą tego całego Olivera, żeby wręczyć mu zakaz zbliżania się. Ponieważ głupi mąż mojej siostry nie był stąd i nie miałam pojęcia, jak znalazł Poppy, odszukanie go mogło się okazać znacznie trudniejsze, niż sądziłam. A poza tym zakaz zbliżania się do niej wcale nie gwarantował jej bezpieczeństwa. Royal z brutalną

szczerością oznajmiła Poppy, że policja mogła go aresztować tylko w przypadku złamania zakazu, ale poza tym nie było pewności, że ten dupek nie spróbuje się jej dobrać do skóry, jeśli naprawdę mu na tym zależało. Oparłam się łokciem o biurko i spojrzałam na niego spod opuszczonych rzęs. – Tak. Dzięki temu chyba poczułaby się nieco pewniej. – Westchnęłam. – I ja pewnie też poczułabym się nieco lepiej. Rowdy wyciągnął dłoń i pociągnął mnie lekko za kosmyk włosów. – Znajdą go. – Jak sądzisz, jak w ogóle udało mu się ją u mnie namierzyć? – Nie mam pojęcia. Może odnalazł cię przez Internet? Wystarczyłoby, żeby wpisał twoje imię w Google i trafił na informację, że pracujesz w tutejszym salonie. Nie mam jednak pomysłu, jak zdołał znaleźć twoje mieszkanie. Myślisz, że Poppy mogła powiedzieć komuś, że wybiera się do ciebie? – W jego pytaniu pobrzmiewała zawoalowana aluzja, a ja nawet nie chciałam myśleć o tym, co to mogło oznaczać. Westchnęłam i oparłam głowę o jego umięśnione udo. – Sądzisz, że mogła wygadać się moim rodzicom, prawda? Położył mi dłoń na głowie i pogłaskał po włosach. – Dla ciebie odejście od nich było inne. Nigdy nie obchodziło cię, co sobie pomyślą, nie chciałaś dać się im zaszufladkować. Poppy taka nie jest. Liczy się z opinią waszego ojca. Zawsze chciała go zadowolić i sprawić, żeby kochał ją bezwarunkowo. Trudno się wyzbyć takich nawyków. Podniosłam głowę i wstałam, żeby spojrzeć mu w oczy. Gdybyśmy nie byli w pracy, pewnie rzuciłabym się na niego i obcałowała go od góry do dołu. – Czy mógłbyś na chwilę rzucić okiem na recepcję? – poprosiłam. – Chciałabym na chwilę skoczyć na górę i szybko z nią pogadać. Skinął głową i skrzyżował ręce na piersi. – Bądź dla niej miła – poprosił. – Wiem, że minęło mnóstwo czasu i dzieliło was wiele kilometrów, ale postaraj się pamiętać, jak to było żyć pod jego pantoflem… i jego dachem. Nie mogłam się oprzeć chęci przesunięcia czule palcami po jego ramieniu, kiedy mijałam go, żeby wspiąć się po schodach na górę. Drzwi do biura Cory były otwarte, a ona rozmawiała za biurkiem przez telefon. Poppy stała przed jednym z tych zabawnych, krzywych luster, robiąc śmieszne miny, co sprawiło, że roześmiałam się w głos na jej widok, a ona odwróciła się i łypnęła na mnie spode łba.

– Co jest? Czy to właśnie nie po to tu są? – parsknęła. – Nie wiem, jak ktoś miałby z nich korzystać do przymierzania ciuchów. Wygląda się w nich jak debil, zupełnie niefajnie. – W przymierzalniach są zwykłe lustra – wyjaśniłam. – Te są tylko jako wystrój, dla zabawy. Podeszła do mnie i usiadła w jednym ze staroświeckich, obitych aksamitem foteli, stojących na środku pomieszczenia. Były równie krzykliwe i klimatyczne jak reszta wystroju salonu – fajne siedziska, na których mężowie i faceci naszych klientek mogli spocząć, podczas gdy damy ich serca dokonywały u nas zakupów. – Ten salon jest taki świetny, Salem! – westchnęła Poppy z zachwytem. – Tak bardzo do ciebie pasuje. To naprawdę idealna praca i idealne miejsce dla ciebie. – Będzie jeszcze lepiej, kiedy chłopcy znajdą nieco czasu, żeby dodać trochę więcej prac do naszej kolekcji, a poza tym wciąż staram się namówić Rowdy’ego i bandę, żeby zrobili ten seksowny kalendarz. Roześmiała się, chociaż byłam śmiertelnie poważna. Byłam pewna, że taki kalendarz sprzedawałby się jak świeże bułeczki, musiałam tylko namówić chłopaków, żeby się zgodzili pozować do zdjęć. Wiedziałam, że to dość odległy projekt, ale moim zdaniem ten pomysł był strzałem w dziesiątkę. Wyciągnęłam dłoń i położyłam jej na ramieniu. – Chciałam cię o coś zapytać… i chciałabym, żebyś była ze mną szczera, Poppy. Czy powiedziałaś mamie albo tacie, że jedziesz do mnie, do Denver? Chcę po prostu wiedzieć, jakim cudem Oliver dowiedział się, gdzie mieszkam. Denver to duże miasto. Nie ma możliwości, żeby wpadł na nas ot tak, przypadkiem. Widziałam, jak jej karmelowa buzia wyraźnie blednie. Otworzyła szeroko oczy w kolorze miodu i zobaczyłam, że dolna warga zaczyna jej nerwowo drgać. Ścisnęłam ją pokrzepiająco za ramię i przytuliłam do siebie. – Poppy, nic się nie stało. Po prostu chcę wiedzieć. Chcę, żebyś była bezpieczna. – Zadzwoniłam do mamy, żeby dać jej znać, że wszystko u mnie w porządku – wydukała. – Może i ojciec usprawiedliwił Olivera, mimo że mnie skrzywdził, ale uznałam, że matka nigdy by nie wybaczyła zrobienia czegoś takiego swojemu dziecku. Powiedziałam jej, że jestem u ciebie i niedługo wrócę, żeby spakować resztę swoich rzeczy, i że zamierzam złożyć wniosek o rozwód. – Przełknęła głośno ślinę i odsunęła się ode mnie, a potem wczepiła palce we włosy. – Mama chciała, żebym wracała do domu. Powiedziała, że wszystko da się naprawić, jeśli tylko będę miała dość wiary, i

że powinnam zaufać Bogu i może poszukać porady psychologa. Stwierdziła, że jest rozczarowana moim zachowaniem, a tata załamał się moją „zdradą”. – Roześmiała się tak szczekliwie, że byłam zaskoczona, że nie splunęła krwią, gdy to mówiła: – Moją „zdradą”! Wyobrażasz to sobie? Rany boskie, jasne, że tak! Doskonale wiedziałam, co ma na myśli. To właśnie dlatego wyjechałam, ale Poppy nie przestawała mówić, więc nie miałam szans jej tego wyjaśnić. – Ale nie mówiłam jej, gdzie mieszkasz. Nigdy bym ci tego nie zrobiła. Wiem, że gdybyś chciała, żeby wiedzieli, gdzie mieszkasz, sama byś im o tym powiedziała. – Och, Poppy… – Wiem. Powinnam była się domyślić. Na samą myśl o tym, że Oliver mógł cię obserwować i śledzić z pracy do domu czy coś w tym stylu, dostaję gęsiej skórki. Wiem, że jest groźny, i nie mogę uwierzyć w to, że tak lekkomyślnie naraziłam cię na niebezpieczeństwo – i to po tym, jak przyjęłaś mnie, o nic nie pytając. Mnie także cierpła skóra na samą myśl o tym, że ten jej mężulek mógł mnie śledzić. Nigdy nie przyszłoby mi to do głowy! Świadomość tego była bardziej niż przerażająca. – To przykre, kiedy zdajesz sobie sprawę, że ludzi, którzy najbardziej powinni cię kochać, obchodzisz najmniej. Ojciec od zawsze bardziej interesował się kościołem i własnym wizerunkiem niż tym, co się dzieje pod jego dachem. Sądził, że kontrola i dominacja wystarczą jako substytut miłości i zrozumienia. – Przewróciłam oczami. – A mama tańczyła, jak jej zagrał. W tym domu nigdy nie było dla nas miejsca na bycie kimś poza ich małymi, idealnymi laleczkami. Miałyśmy się nie wyróżniać, a kiedy tak się stało… – Wzruszyłam ramionami. – Po prostu nie mogli tego znieść. Musisz sobie powtarzać cały czas, dopóki w to nie uwierzysz, że to nie twoja wina. – A mimo to tak się czuję. Przytuliłam ją znowu i dotarło do mnie, że kiedy ten koszmar się skończy, moja siostra będzie potrzebowała pomocy profesjonalisty. Była zbyt skołowana przez mojego ojca i zahukana byciem w toksycznym związku, żeby moja miłość i wsparcie zdołały ją ocalić. – Rowdy chce, żebyś przeniosła się do niego, dopóki nie zyskamy pewności, że Oliver nie dostanie zakazu zbliżania się do ciebie. Royal powiedziała, że kiedy go znajdą, spróbują go przekonać, że najlepszym wyjściem dla niego będzie powrót do Teksasu, ale do tego czasu będziemy koczować w mieszkaniu wiecznego chłopca. Mruknęła coś pod nosem i wstała, a potem zaczęła spacerować nerwowo w tę i z

powrotem. – Ty i Rowdy powinniście mieć czas tylko dla siebie i cieszyć się sobą. Tyle czasu zajęło wam odnalezienie się, a teraz znowu ja wpieprzam się w sam środek tego wszystkiego! Jeszcze niedawno sama myśl o niej stojącej między nami zmroziłaby mnie i sprawiła, że odtrąciłabym Rowdy’ego. Strach, że to, co kiedyś do niej czuł, w jakiś sposób przeważy to, co czuł teraz do mnie, minął. Widziałam to za każdym razem, kiedy na mnie patrzył. Czułam to w każdym jego dotyku i w zawadiackim uśmiechu, którym mnie obdarzał. Kiedy kochał, kochał bezwarunkowo, kompletnie i wiecznie. Wiedziałam to w głębi duszy, tak jak wspomniała Cora. To, co nas łączyło, było dobre i właściwe, od zawsze takie było. Oboje potrzebowaliśmy czasu, żeby dorosnąć i pozwolić, żeby to uczucie w nas dojrzało, tak abyśmy mogli oboje się nim cieszyć. – Nie weszłaś między nas, jesteśmy przy tobie, bo oboje się o ciebie troszczymy i nie chcemy, żeby znowu ktoś cię zranił – powiedziałam łagodnie. – Oboje chroniliśmy cię przez lata na swój sposób. Teraz zjednoczyliśmy siły i niech Bóg ma w swojej opiece każdego, kto spróbuje nam wejść w drogę. – Podniosłam brwi i spojrzałam na nią twardo. – Włącznie z mamą i tatą. Zamknęła mocno oczy i przycisnęła do nich dłonie. – Jestem tym wszystkim tak bardzo zmęczona, Salem. Któż mógł ją za to winić? Podniosłam wzrok na Corę, która wyszła właśnie z biura. Uśmiechała się od ucha do ucha; widziałam, że z tym pięknym pierścionkiem, podarowanym jej przez jeszcze cudowniejszego faceta ma wszelkie prawo na ziemi i niebie być rozświetlona przez wewnętrzną radość. – Nie chciałam podsłuchiwać… – mruknęła. Oczywiście, że podsłuchiwała! Taka była już rola Cory: wtykanie nosa we wszystko, co działo się w światku Marked, więc tylko przewróciłam oczami i wstałam. – Ale oboje wyglądacie na wyczerpane, a moja mała nadal jest u taty, więc nie muszę dziś wcześnie wracać do domu. Lećcie prosto do Rowdy’ego i odpocznijcie. – Poruszała sugestywnie przekłutą brwią, co jeszcze bardziej upodobniło ją do psotnej wróżki. – Będę miała oko na recepcję i zamknę salon. Cóż, wyglądało na to, że oficjalnie zostałam członkiem rodziny Marked. Cora troszczyła się o mnie zupełnie jak o resztę ekipy. Miałam ochotę ją za to ucałować. Zerknęłam na moją siostrę. Widać było, że przydałaby się jej porządna drzemka. Miała podkrążone oczy i wyglądała na śmiertelnie zmęczoną. W jej zbolałym spojrzeniu

widać było, jak bardzo cierpi. – To niegłupi pomysł – potwierdziłam. – Zadzwonię po drodze do Royal i zapytam, czy trafili już może na jakiś ślad Olivera. – To nie pierwszy raz, kiedy koleś, który po prostu nie potrafił zrozumieć, że „nie” znaczy „nie”, skrzywdził którąś z naszych dziewczyn – zauważyła Cora poważnym tonem. – Wiem, ile to kosztuje stresu i nerwów i jakie to niebezpieczne. Musisz się nią zająć. Podeszłam do niej i przytuliłam ją bardzo mocno, a kiedy podziękowałam jej, cofnęła się i powiedziała prosto z mostu: – Troszczymy się o swoich. Poczułam się, jakby rzeczywiście wydarzyło się coś nieodwracalnego, zaszła jakaś zmiana. Poppy wstała z fotela i uśmiechnęła się do Cory niepewnie. – Tak bardzo się cieszę, że moja siostra znalazła to miejsce i was. Naprawdę mam wrażenie, jakby od zawsze było jej to pisane. Cora roześmiała się i zeszła z nami na dół po schodach do salonu. – Oczywiście, że to idealne miejsce dla Salem! Rowdy tu jest i dla każdego, kto ma oczy, jest oczywiste, że oni są sobie przeznaczeni. Na dole musiałam zaczekać chwilę, aż Rowdy oderwie wzrok od wzoru, nad którym akurat pracował. Wystarczyło jedno spojrzenie tych oczu w kolorze letniego nieba, żeby troski i strach częściowo odeszły. – Zabiorę Poppy do ciebie. Jest wyczerpana i leci z nóg. Przeniósł wzrok na moją ledwie stojącą prosto siostrę i skinął głową. – Jasne. Za jakieś dwadzieścia minut mógłbym do was dołączyć, żeby upewnić się, że jesteście bezpieczne. Mogę odwołać moje dwa ostatnie spotkania. Czułabym się lepiej, gdyby był przy nas, ale uznałam, że mnie i Poppy nic nie będzie, dopóki będziemy trzymały się razem, a poza tym nie wracałyśmy do mnie, tylko do niego. – Nie, w porządku, ale nie miałabym nic przeciwko, żebyś wrócił od razu do domu, jak skończysz. Poppy naprawdę musi odpocząć. Czy dałbyś radę zajrzeć po drodze do mnie, żeby wziąć Jimba i trochę rzeczy Poppy? Rowdy przeprosił swojego klienta na chwilę, odłożył maszynkę do tatuażu i zdjął lateksowe rękawiczki, a potem wstał i wygrzebał z kieszeni klucze. Zdjął z kółka dwa z nich i podał mi je, pochylając się blisko do mojego ucha.

– Kolejna pierwsza rzecz – wyszeptał. – Żadnej dziewczynie przed tobą nie dałem kluczy do mojego mieszkania. Zrobiło mi się gorąco i miałam ochotę zasypać go pocałunkami, ale byliśmy w miejscu pracy i to nie była najlepsza pora na czułości. Zamknęłam kawałki chłodnego metalu w dłoni i uśmiechnęłam się do niego. – Pierwsza i ostatnia. Skinął lekko głową i wrócił do pracy, imponującego tatuażu gejszy. Odwróciłam się do Poppy, wzięłam ją pod rękę, jeszcze raz podziękowałam Corze i wyszłyśmy z salonu. Poppy ledwie powłóczyła nogami i kiedy dotarłyśmy do samochodu, klapnęła na siedzenie pasażera i bez słowa gapiła się tylko w okno. Ten widok przybijał mnie i dosłownie łamał mi serce. Dałam jej spokój, a kiedy dotarłyśmy do mieszkania Rowdy’ego, obie myślałyśmy tylko o jednym: wejść jak najszybciej do środka, żeby poczuć się bezpiecznie. Żadna z nas nie chciała przebywać zbyt długo na zewnątrz, dopóki nie zyskamy pewności, że policja namierzyła już byłego męża Poppy. Zostawiłam już w mieszkaniu Rowdy’ego trochę rzeczy. Wkraczałam powoli w jego życie, w jego przestrzeń, na wpół świadomie, od wielu tygodni. Zaczynałam to miejsce traktować jak dom, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, co robię. Potrzebowałam tylko mojego psa i trochę rzeczy dla Poppy i mogłabym tu zostać już na zawsze. Miałam już zamknąć samochód, kiedy obok nas z piskiem opon zatrzymał się inny wóz. Gdy spojrzałam na niego znad otwartych drzwi samochodu, które trzymałam, krew odpłynęła mi z twarzy. Z sedana, który właśnie stanął obok, wysiadł gwałtownie niski mężczyzna i zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, zmartwiała z przerażenia, wycelował palec w moją siostrę, która przestępowała nerwowo z nogi na nogę przy krawężniku obok. Wiedziałam, że to nie wróży nic dobrego. – Wsiadaj do samochodu, Poppy. – Nie krzyczał, nie awanturował się, po prostu mówił jej lodowatym głosem, co ma robić, i to było przerażające. – Nie. – To nie Poppy to powiedziała, tylko ja. Nie było opcji, żebym puściła ją z nim gdziekolwiek. Wyglądał niechlujnie, a w jego oczach czaił się obłęd i był z pewnością niebezpieczny. Gdy warknęłam na niego, aż zatrząsł się z wściekłości i zamiast zacząć złorzeczyć czy spierać się ze mną, po prostu wyjął zza pleców pistolet i wycelował go we mnie. Mieszkałam w wielu dużych miastach, nie zawsze w najlepszych dzielnicach.

Widziałam broń wielokrotnie i nieraz byłam świadkiem przemocy z jej użyciem tu i tam, w różnych klubach. Jednak nigdy nie zdarzyło mi się patrzeć wprost w lufę wycelowanego we mnie pistoletu, trzymanego przez gościa, który nie zastanowiłby się dwa razy przed naciśnięciem spustu, byłam tego pewna. – Wsiadaj. Do. Wozu. Poppy. – Każde ze słów brzmiało głucho, było wypowiedziane z okrutną rozwagą i przesycone złem. Słyszałam, jak moja siostra zaczyna szlochać za moimi plecami i napięcie tej chwili stało się zbyt wielkie do zniesienia. Zacisnęłam palce na drzwiach samochodu i gapiłam się na pistolet, niezdolna mrugnąć. – Ruchy! – warknął Oliver. – Albo zastrzelę twoją siostrę! Powinienem to zrobić, żeby uczynić przysługę twojemu ojcu. Przełknęłam głośno ślinę, ale nie dałam się sprowokować. Miałam wrażenie, że jeśli tylko drgnę, ten szaleniec poczuje się usprawiedliwiony, żeby nacisnąć spust. Dlaczego lepiej tego wszystkiego nie przemyślałam? Jasne, jeżeli faktycznie śledził mnie po pracy, żeby zobaczyć, gdzie mieszkam, bez trudu mógł za mną pojechać i do Rowdy’ego. Rany boskie, ten świr mógł nawet od rana zerkać do salonu przez szybę, czekając tylko na chwilę taką jak ta! Czułam się jak idiotka, która naraziła swoją siostrę na niepotrzebnie na niebezpieczeństwo. – Boże… – wyszeptała Poppy i kątem oka zobaczyłam, że się rusza. – Nie! – wyrwało mi się i podskoczyłam, kiedy pistolet wypalił z głośnym hukiem. Zaczerpnęłam głośno tchu, a kula przeleciała ze świstem nad dachem mojego samochodu. Uskoczyłam odruchowo i nie mogłam przestać dygotać ze strachu. Zawsze byłam niezależna i przekonana, że potrafię sama znakomicie o siebie zadbać, ale w tej chwili żałowałam, że nie zaczekałam tych dwudziestu minut na Rowdy’ego. Nie żebym chciała narażać go na niebezpieczeństwo, ale jego bliskość, jego obecność u mojego boku dawały mi dziwną pewność, że wszystko będzie dobrze, nieważne, co się stanie. W tej chwili, gdy Oliver znowu wycelował pistolet w moją głowę, rozpaczliwie mi tego poczucia bezpieczeństwa brakowało. – Zastrzelę cię. Gówno mnie obchodzisz. Chcę tylko tego, co moje. Poppy stanęła między mną a pistoletem. Miałam ochotę wyciągnąć rękę i przyciągnąć ją z powrotem do siebie, ale nie chciałam ryzykować, że ten idiota naciśnie spust i ją postrzeli. – Poppy, jeśli wsiądziesz do jego samochodu, on mnie zastrzeli, jak tylko zamkniesz za sobą drzwi. Skrzywdzi nas obie.

Poppy trzęsła się tak gwałtownie, że ledwie trzymała się na nogach. Jej oczy w kolorze miodu były wielkie jak spodki i wiedziałam, po prostu wiedziałam, że to wszystko skończy się rozlewem krwi. – Nie, nie zrobi tego. Odłóż broń, Oliverze, a wsiądę do samochodu. Roześmiał się i ten śmiech brzmiał równie obłąkanie, jak obłąkanie wyglądał sam Oliver. – To nie ty tu rozkazujesz, tylko ja. Wsiadaj do tego cholernego samochodu, Poppy. – Słuchaj, policja i tak już cię szuka. Właśnie wystrzeliłeś z pistoletu w ruchliwym punkcie miasta. Jak sądzisz, ile czasu minie, zanim zjawią się tu gliny? Jeśli chcesz, żebym z tobą odjechała, odłóż broń, a to zrobię. Nie ruszę się stąd, dopóki mnie nie posłuchasz. Jeśli chcesz skrzywdzić Salem, będziesz musiał najpierw mnie zabić. Psiamać! To wszystko zaczynało wymykać się spod kontroli i wyglądać bardzo gównianie. Chciałam powiedzieć Poppy, żeby uciekała, ruszyła się, zrobiła coś – cokolwiek! – byle tylko nie wsiadała do samochodu z tym człowiekiem, który już raz udowodnił, że potrafi ją złamać, ale nie zdążyłam. Oliver wrócił do otwartych drzwi swojego samochodu i rzucił pistolet na siedzenie. Jeżeli Poppy zamierzała wsiąść do wozu, tak jak obiecała, nie było szans, żeby dosięgnęła broni przed nim. – A teraz wsiadaj. – Najwyraźniej chęć odzyskania kontroli nad moją siostrą przewyższała pragnienie zastraszenia mnie i skrzywdzenia. – Nie będę powtarzał dwa razy. Posłuszna żona powinna słuchać swojego męża. – Nie rób tego, Poppy – błagałam ją pełnym desperacji głosem. Obejrzała się na mnie przez ramię. – Wsiadaj do samochodu i dzwoń po policję. – On cię skrzywdzi! Zabije cię! Nie możesz z nim jechać! – Muszę to zrobić. Ocalisz mnie. Zawsze to robisz. – Otworzyła drzwi sedana po stronie pasażera i wsiadła do środka. Oliver łypnął na mnie znad dachu swojego wozu, ułożył palce w kształt pistoletu i udał, że strzela mi prosto w głowę, podczas gdy z oddali dobiegało już wycie policyjnych syren. Oliver Martinez wsiadł za kierownicę i odjechał z piskiem opon, razem z moją siostrą, wpatrzoną we mnie z przerażoną miną z siedzenia pasażera. Sięgnęłam po telefon i zadzwoniłam na policję, potem do Royal, Rowdy’ego, moich rodziców i Sayer. Policja była już w drodze i zanim zdążyłam krzyknąć Rowdy’emu do słuchawki, że go potrzebuję i że musi być przy mnie, byłam już otoczona przez policjantów i detektywów. Wszyscy zadawali mi naraz tysiące pytań: jakiego koloru

był samochód? Czy widziałam tablice rejestracyjne? Co miał na sobie Oliver? W co była ubrana moja siostra? Czy rozpoznałam model pistoletu? Czy sądzę, że może próbować zranić Poppy albo siebie? Gdzie mógł ją zabrać? Pytania napływały nieprzerwanym strumieniem i na większość z nich nie potrafiłam składnie odpowiedzieć. Byłam jak otępiała. Czułam się, jakbym trafiła do filmu kryminalnego, którego fabuła właśnie potoczyła się w cholernie przewidywalny sposób. Dlaczego tego nie przewidziałam? Płakałam w milczeniu i trzęsłam się tak mocno, że aż bolały mnie mięśnie. Miałam wrażenie, że wszystkie słowa kierowane do mnie są tylko białym szumem, zagłuszanym przez dudnienie mojego pulsu i łomot serca. Miałam ochotę zwinąć się w pozycję embrionalną na ziemi i kołysać w przód i w tył. Chciałam wsiąść do samochodu i gnać przed siebie, byle gdzie, całkiem jakbym dzięki temu w jakiś magiczny sposób mogła odnaleźć Olivera i moją siostrę. Chciałam udusić Olivera, kopnąć mojego ojca w dupę i potrząsać moją matką, dopóki stanie jej życia. Słyszałam, jak w całym tym zamieszaniu ktoś wykrzykuje moje imię. Kątem oka zauważyłam wysoką postać i jasne włosy, kiedy Rowdy torował sobie do mnie drogę przez tłum. Gdy tylko mnie przytulił, poczułam, jak rozpadam się na milion kawałeczków. Wpadłam w jego ramiona i pozwalałam mu tulić mnie do piersi, podczas gdy łkałam, klęłam i poprzysięgałam wszystkim zemstę. Nigdy wcześniej nie odebrano mi nikogo, na kim mi zależało. Jasne, sama odeszłam, bo czułam, że muszę to zrobić, ale zabranie mi w tak brutalny i okrutny sposób kogoś, kogo kochałam, zraniło mnie do głębi i złamało mi serce. Sprawiło, że spojrzałam w zupełnie inny sposób na wszystko, przez co przeszedł w swoim życiu Rowdy. Objęłam go mocno w pasie i przysięgłam Bogu, wszechświatu i wszystkim, którzy mogli być świadkami tej chwili, że już nigdy, przenigdy go nie zostawię. Poczułam, jak składa delikatny pocałunek na czubku mojej głowy i odwzajemnia uścisk. – Jestem przy tobie. Był. Był przy mnie, a ja chciałam być przy nim. Już na zawsze. – Wiem o tym. Ja także jestem przy tobie. Dla ciebie. Teraz musieliśmy tylko być silni i wspierać się nawzajem, podczas gdy denverska policja wyruszyła na poszukiwania szaleńca, który porwał moją siostrę.

ROWDY To była straszna noc. Policja nie okazała się zbyt pomocna i gdyby nie Royal, która zgodziła się być nieoficjalnym łącznikiem między Salem a detektywami przydzielonymi do sprawy, miałem wrażenie, że istniało spore prawdopodobieństwo, że to moja dziewczyna trafiłaby za kratki. Nic dziwnego, że była roztrzęsiona, ale poza tym była bezgranicznie wściekła. Była zła na siebie za to, że nie pomyślała i zabrała Poppy z salonu bez ochrony, chociaż powtarzałem jej w kółko, że to i tak nic by nie zmieniło. Oliver miał broń i zamierzał zabrać stąd Poppy za wszelką cenę. Niezależnie od tego, czy byłbym z nimi, czy nie, kula była kulą i istniało realne ryzyko, że uznałby mnie za zagrożenie i zastrzelił, tylko po to, żeby się pozbyć przeszkody. Nie mówiłem zbyt wiele, bo była przez to tylko bardziej wściekła i rozdrażniona. Wiedziałem, jak się czuje. Sama myśl o tym, że szaleniec celuje w nią i strzela w jej pobliżu, sprawiała, że miałem ochotę rozszarpać wszystkich na strzępy. Była wściekła na Poppy za to, że pojechała z Oliverem, ale też do białej gorączki doprowadzała ją świadomość, że jej siostra związała się z kimś takim i wyszła za niego przez ich ojca i jego spaczone metody wychowawcze. Widziałem, że aż ją nosi od kłębiących się w niej uczuć, i uznałem, że po prostu zrobię, co w mojej mocy, kiedy najgorsze minie. Teraz mogłem tylko przytulać ją, przekonywać, że wszystko będzie dobrze, i rzucać Royal nad jej głową błagalne spojrzenia, podczas gdy Salem tuliła się do mnie i albo płakała, albo klęła, na czym świat stoi. Ja także bałem się o Poppy. Podczas konfrontacji z jej mężem miałem okazję przekonać się osobiście, jak bardzo facet jest niezrównoważony. Sam fakt, że groził bronią dwóm niewinnym kobietom, i to w biały dzień, był dowodem na to, że nie obchodzą go konsekwencje i nie boi się wymiaru sprawiedliwości. Był bez reszty skupiony na tym, co uznawał za odzyskanie swojej własności, a to sprowadzało Poppy w jego oczach do roli przedmiotu. A teraz ona tkwiła zamknięta w samochodzie z tym uzbrojonym świrem, dla którego była niczym. Dla niego była rzeczą, a ludzie cały czas niszczyli i psuli swoje mienie. Nie byłem w stanie zbyt dużo o tym myśleć, bo za bardzo mnie to przytłaczało i otępiało, a chciałem być przy Salem maksymalnie skupiony przez cały czas, na wypadek gdyby mnie potrzebowała. Może i nie kochałem Poppy tak jak Salem, ale nadal była dla mnie ważna. Wciąż

zajmowała miejsce w moim sercu i była ważną częścią mojej przeszłości, a także, bez dwóch zdań, mojej zrujnowanej rodziny. Straciłem już w życiu dość osób, na których mi zależało. Nie było możliwości, żebym dopuścił do tego kolejny raz. Siedziałem właśnie na kanapie w salonie Salem. Był wczesny ranek nazajutrz i Salem dopiero co zasnęła po wielu godzinach niezmordowanego chodzenia w tę i z powrotem. Nawet przez sen szlochała cicho. Pocierałem mimowolnie jej skroń kciukiem i gapiłem się bezmyślnie w telewizor. Na dole, w pasku wiadomości, podawano informację o poszukiwaniach Olivera i jego sedana. Widząc na ekranie telewizora opis Poppy, czułem się jak w jakimś pieprzonym śnie. Przez to wszystko miałem nierealne wrażenie, jakby była kimś obcym, po prostu kolejną nieznaną mi osobą, która wplątała się w kłopoty. To było straszne, podobnie jak wszystko, co przydarzyło się jej i tym, którzy ją kochali. Jimbo leżał zwinięty w kłębek obok mnie. Powoli stawał się zbyt duży, żeby pozwalać mu wchodzić na meble, ale odkąd wyszła policja, nie opuszczał Salem na krok i byłem pewien, że biedakowi jest przykro, że nie może jakoś pomóc. Nie spuszczał wielkich, złocistych oczu z Salem, która co chwila mamrotała przez sen i rzucała się niespokojnie. Wyciągnąłem rękę i pogłaskałem go po dużym łbie. – W porządku, młody. Trudno jest zapewnić twojej pani bezpieczeństwo. Parsknął przez nos, jakby doskonale wiedział, o czym mówię, i machnął ogonem w tę i we w tę. Spojrzałem na Salem. Miała ściągnięte brwi, a między nimi głęboką zmarszczkę. Wygładziłem delikatnie jej czoło i westchnąłem. – To chyba nie najlepszy moment, żeby ci o tym powiedzieć, ale… – Nagle zmieniła pozycję, tak że teraz leżała na plecach i patrzyła wprost na mnie. W tym spojrzeniu kruczych oczu była moja przeszłość, przyszłość, wszystkie tajemnice i marzenia, jakie kiedykolwiek miałem. To było całkiem jak patrzenie w wieczność i wiedziałem z niezachwianą pewnością, że Salem już zawsze będzie dla mnie wszystkim i że wszystko będzie się obracało wokół niej. – Kocham cię. I będę cię kochał nieskończenie, już zawsze. Opuściła na chwilę ciemne rzęsy, a potem znów na mnie spojrzała. W jej oczach widziałem migoczące ku mnie z nieprzeniknionej ciemności gwiazdy uczuć. – Też cię kocham – szepnęła. – Nie dałabym sobie z tym wszystkim rady bez ciebie. Przy tobie zawsze byłam silniejsza. Zawsze potrzebowałam powodu do tego, żeby zostać; przy tobie nie muszę go szukać. Być przy tobie to jedyne wyjście, bo tylko przy

twoim boku chcę przebywać, gdziekolwiek rzuci nas los. To była jedyna rzecz, jaką od zawsze chciałem usłyszeć z jej ust. Nachyliłem się i pocałowałem ją czule. – Może i cholernie dużo czasu zabrało mi dostrzeżenie różnicy między pierwszą miłością a miłością prawdziwą, ale nic nie jest bardziej prawdziwe od tego, co czuję do ciebie teraz, Salem. Chciała coś odpowiedzieć, ale w tej samej chwili rozdzwoniła się jej komórka i oboje zamarliśmy, wpatrzeni w siebie szeroko otwartymi oczami. Sięgnąłem po jej telefon i skrzywiłem się lekko, gdy zobaczyłem na wyświetlaczu numer Royal. Ze zdumieniem zauważyłem, że gdy przesuwałem palcem po wyświetlaczu, żeby odebrać, trzęsły mi się ręce. – Tak? – Rowdy? – spytała cicho; w tle słyszałem gwar i poruszenie. – Tak. Jestem z Salem. Jakieś wieści? Salem wstała i złapała mnie oburącz za wolną dłoń. Była blada, a czarne oczy miała wielkie jak spodki. Strach, który z nich wyzierał, ciążył mi kamieniem na sercu i sprawiał, że aż mnie skręcało z potrzeby zrobienia czegoś, pocieszenia jej w jakiś sposób. – Może powinnam porozmawiać z Salem… – Royal mówiła spokojnie i cicho, ale jej słowa sprawiły, że poczułem się, jakby ziemia usuwała mi się spod stóp. Ścisnęło mnie w gardle i odruchowo zacisnąłem palce na dłoniach Salem. – Dam na głośnomówiący. – W porządku. – Zaczekała chwilę, a ja w tym czasie odsunąłem telefon od ucha, przytrzymałem go między nami i włączyłem głośnik. – Tak, Royal? Westchnęła, a w tle dało się słyszeć więcej hałasu i wycie syren. – Po pierwsze, Poppy nic nie jest. Jest w tej chwili w karetce, w drodze do szpitala w Albuquerque. Salem wydała z siebie bliżej nieokreślony dźwięk i pochyliła głowę, tak że opierała ją teraz na moim ramieniu. – Dzięki Bogu… – Tak. Policja stanowa otrzymała informację o samochodzie jej męża wkrótce po tym, jak przekroczył granicę. Wygląda na to, że planował z nią wrócić do Teksasu. – Pewnie tak. – Czułem ulgę, ale w głosie Royal był jakiś dziwny dystans,

zawodowa obojętność, która zbijała mnie z tropu. Czułem niemal fizycznie, że próbuje nas przygotować na jakąś bombę. – Hm… Kiedy policja wreszcie do nich dotarła, Poppy była w bardzo kiepskim stanie. Nie znam szczegółów, ale wiem, że nie jest dobrze. Domyślałem się, że stara się nam ich oszczędzić ze względu na Salem. W oczach mojej dziewczyny lśniły łzy i byłem pewien, że ona także o tym wie. – Co jeszcze, Royal? Po prostu wyłóż kawę na ławę, żebyśmy mogli zacząć przygotowania do wyjazdu do Nowego Meksyku. Westchnęła znowu i wreszcie jej profesjonalna maska nieco opadła. Głos lekko jej zadrżał i było z nim dość emocji, żeby zmienić ją z policjantki w przyjaciółkę. – Jej mąż nie dał łatwo za wygraną. Policja zatrzymała go na parkingu po czterdziestopięciominutowym pościgu. Wciąż był uzbrojony… – Urwała na chwilę i zamarłem, gdy Salem wbiła mi paznokcie w rękę prawie do krwi. – Doszło do impasu… – Kurwa! – wymknęło mi się, ale Salem tylko kiwnęła głową. To było całkiem jak słuchanie, jak sprawdzają się nasze najgorsze obawy. – Tak. Przystawił Poppy pistolet do głowy. Groził, że ją zastrzeli, że zastrzeli sam siebie. Policja wezwała zespół do spraw kryzysowych, żeby negocjował uwolnienie zakładnika. Jestem pewna, że w ciągu kilku godzin o wszystkim będą trąbiły wszystkie serwisy informacyjne. Salem pokręciła nieprzytomnie głową, jakby w ten sposób mogła odwrócić bieg wydarzeń. – Pod koniec dnia SWAT podjął działania prewencyjne, żeby ją odbić… Salem puściła moją rękę i wstała. Wyglądała na kruchą i wyczerpaną, ale była w niej też jakaś niezłomna siła, jak zawsze. – Co się stało, Royal? – Oliver Martinez nie żyje. Wypuściłem głośno powietrze i posłałem Salem ponure spojrzenie. – To dobrze. – Cóż, tak, a zakładniczka została w końcu uwolniona, ale, Rowdy… – Urwała i odchrząknęła. – Ta dziewczyna przeszła przez istne piekło. Patrzyła, jak jej mąż ginie na jej oczach. Nieważne, jak mocno ją zranił ani jaki był okropny… to potrafi zmienić, wierz mi. Po tym wszystkim nie będzie tą samą osobą. Przyciągnąłem Salem jedną ręką do siebie. Po policzkach spłynęły jej w końcu

dzielnie wstrzymywane do tej pory łzy. – Oczywiście, że nie, ale zajmiemy się nią i dopilnujemy, żeby doszła do siebie – powiedziałem stanowczo. – W końcu jest naszą rodziną. – Wiem. Szczęściara z niej, że was ma. – Dzięki za informacje, Royal. – Nie ma sprawy. Gdybyście czegoś potrzebowali, dajcie mi znać. Wyślę wam wiadomość z namiarami na szpital, do którego ją zabrali. Salem mruknęła „dzięki” w moją koszulkę, a ja rozłączyłem się i przytuliłem ją najmocniej, jak potrafiłem. – Nic jej nie będzie. Poppy to w końcu Cruz, a wy jesteście wojowniczkami. Otoczyła mnie ramionami i przytuliła policzek do mojego serca, bijącego jak młotem od natłoku ulgi i adrenaliny. – Tak, ale walczenie przez całe życie może być męczące – wymamrotała. Oswobodziła się z mojego uścisku i podniosła na mnie wzrok, a ja poczułem to, zobaczyłem i byłem tego pewien: huragan Salem nadchodził i był gotów zmieść wszystko na swojej drodze. – Czas zrobić z tym wszystkim porządek, raz na zawsze. Mogłem tylko przytaknąć i wzruszyć ramionami. – Zajmijmy się najpierw twoją siostrą. Cofnęła się o krok i skinęła głową. – Kocham cię. I kocham w tobie to, że wiesz, co muszę zrobić, i że nie jesteś na mnie z tego powodu wściekły. Przeglądałem już w telefonie rozkład najbliższych lotów z Denver do Albuquerque. Na szczęście sam lot nie trwał długo, więc wkrótce powinniśmy być już razem z Poppy. Spojrzałem na nią znad wyświetlacza i uśmiechnąłem się do niej krzywo. – Zawsze miałaś w sobie coś z Cyganki, Salem. O ile tylko do mnie wrócisz, pozwolę ci jechać, gdzie ci się żywnie podoba. Będę tu, będę na ciebie czekał. Widziałem, jak jej dolna warga drży lekko, i zanim zdążyłem zabukować bilet na cholernie drogi lot last minute, rzuciła mi się na szyję, przywierając do mnie całym ciałem. Ujęła moją twarz w dłonie i pocałowała mnie, a ten pocałunek miał w sobie smak czegoś nieodwracalnego i nieskończonego. Wieczności. – Cyganki widzą w swoich kryształowych kulach przyszłość, Rowdy. Chcesz wiedzieć, co widzę w mojej? – Nas? Roześmiała się i znowu mnie pocałowała.

– Zdecydowanie nas. Zabiorę trochę rzeczy dla Poppy i będziemy musieli wymyślić, co zrobić z Jimbem, skoro oboje wyjeżdżamy i nie wiadomo, jak długo nas nie będzie. Miałem mnóstwo ludzi, którzy chętnie pomogliby mi z psem, ale z jakiegoś powodu pierwszą osobą, do której zadzwoniłem, była Sayer, i nie miało to wcale nic wspólnego z faktem, że miała wielkie podwórko. Oczywiście, natychmiast powiedziała, że rzuca wszystko i jedzie po Jimba. Naprawdę się cieszyła, że Poppy nie stało się nic poważnego, ale po chwili powiedziała mi cicho, że zna kilku dobrych psychologów, do których mogłaby się zwrócić, kiedy już dojdzie do siebie. Sayer była dobrą duszą i bardzo wyrozumiałą osobą. Im więcej z nią rozmawiałem, im bliżej do siebie ją dopuszczałem, tym bardziej docierało do mnie, jak bardzo jestem dumny z tego, że w naszych żyłach płynie ta sama krew. Cieszyłem się, że chciała, abym był częścią jej rodziny, i nie mogłem się doczekać, kiedy będę mógł przedstawić ją reszcie mojej własnej. Pół godziny później zjawiła się po Jimba. Dziewczyny padły sobie w objęcia i popłynęło dużo łez, dopóki nie wyciągałem Salem z mieszkania i nie wyruszyliśmy w podróż na lotnisko. Oboje byliśmy zdenerwowani i niespokojni, przechodząc przez odprawę i niecierpliwie czekając na wejście na pokład. Ponieważ żadne z nas nie spało zbyt wiele poprzedniej nocy, zasnęliśmy jak kamień, gdy tylko samolot nabrał wysokości. Obudziliśmy się, dopiero kiedy wylądował, z dojmującą świadomością, że ktoś, kogo oboje kochamy, cierpiał w samotności, zapewnie nieodwracalnie zmieniony przez tragedię, z której dopiero co cudem wyszedł cało. Oboje czuliśmy się tym faktem przytłoczeni i byliśmy rozbici, ale mieliśmy siebie i wspieraliśmy się nawzajem, najlepiej jak umieliśmy. W szpitalu trochę się zeszło, zanim udało nam się dotrzeć do Poppy. W pobliżu wciąż było sporo policji, a przedstawiciele wszelkiego rodzaju mediów krążyli wokół jak sępy. Personel szpitala od razu wiedział, kim jest moja dziewczyna, i Salem natychmiast uzyskała pozwolenie na widzenie z siostrą, ale nie chciała się nigdzie ruszyć beze mnie. Tu pojawił się problem, bo jako że nie byłem krewnym, nie chcieli mnie do niej wpuścić. Moim zdaniem ważniejsze niż użeranie się teraz z pracownikami szpitala było, żeby Poppy zobaczyła znajomą twarz tak szybko, jak to możliwe, ale Salem nie zamierzała dać za wygraną. Z wrodzonym wdziękiem udało jej się w końcu przekonać wszystkich dookoła, żebym także dostał pozwolenie na wejście na oddział, do Poppy. Nieomal żałowałem, że nie zostałem na korytarzu. Poppy wyglądała strasznie. Twarz

miała niemal zdeformowaną od pobicia. Jej włosy były splątane i pozlepiane zaschniętą krwią i chociaż oboje oczu miała tak mocno podbitych i zapuchniętych, że zastanawiałem się, jakim cudem w ogóle cokolwiek widzi, to zamiast zwykłego blasku wyzierała w nich dziwna pustka. Wyglądała na kompletnie załamaną i chociaż miałem ochotę odwrócić twarz i udawać, że to wszystko wcale się nie wydarzyło, Salem podeszła do niej i przytuliła ją nieskończenie delikatnie. Przez chwilę trwały tak w rozkołysanym uścisku, pośród całej tej aparatury, do której podłączono Poppy. Nie było wylewania żalów. Nie było bezsensownych słów pocieszenia. Salem nie mogła zrobić nic poza trzymaniem Poppy w ramionach i pozwoleniem jej płakać bez końca. W tej sytuacji nie było nic innego, co można by zrobić, i Salem wiedziała o tym, więc ofiarowała siostrze po prostu własną siłę, która była naprawdę jedyną rzeczą, jakiej Poppy w tej chwili naprawdę potrzebowała. Nie miałem za bardzo pomysłu, co ze sobą zrobić, więc tylko przestępowałem z nogi na nogę w drzwiach i przyglądałem się tej chwytającej za serce scenie. Ponieważ troszczyłem się o nie obie i kochałem je przez całe swoje życie, chociaż na różny sposób, przepełniał mnie bezsilny gniew, że obie tak bardzo cierpią, a ja nie mogę nic na to poradzić. Gdyby nie to, że Oliver już nie żył, chyba wyruszyłbym na własną rękę na jego poszukiwanie, żeby móc go osobiście zamordować. Poppy chyba wyczuła mój gniew i dużą niepewność, bo poklepała łóżko obok siebie i dała mi znak, żebym podszedł. Usiadłem najostrożniej, jak zdołałem, i wziąłem ją za rękę. Paznokcie miała połamane i pozdzierane, a całe jej przedramię pokrywały czarne sińce. Cokolwiek Oliver jej zrobił, walczyła jak lwica. Nikogo nie powinno się oglądać w takim stanie, a co dopiero kogoś bliskiego sercu. – Tak bardzo się cieszę, że mieliście w tym wszystkim siebie – wychrypiała z trudem drżącym głosem. Gdy spojrzała na mnie spod zapuchniętych powiek, widziałem w jej oczach, że jej słowa płyną z głębi serca. – Wiem, że to wszystko musiało być dla was straszne. Nigdy nie chciałem już stracić nikogo bliskiego, ale ten incydent, ten akt bezrozumnej przemocy i okrucieństwa sprawiał, że wiedziałem już z niezachwianą pewnością, że nieważne, jakich wyborów dokonywałem, los mógł mieć wobec mnie inne plany i strata była po prostu częścią życia. Znacznie lepszym pomysłem było cieszenie się danym nam czasem z tymi, na których nam zależało, niż obsesyjne zamartwianie się o to, co się wydarzy, kiedy ten czas minie.

– Liczy się tylko to, że jesteś cała i że wkrótce będziemy cię mogli zabrać do domu. Poppy odwróciła się do Salem i przymknęła sine powieki. – Nie wiem już nawet, gdzie jest mój dom. Tak właśnie zawsze powtarzał mi Oliver: „Twoje miejsce jest w domu, przy mnie”. Co to w ogóle za dom? – Widziałem, jak drży, a Salem aż sztywnieje. – Dom jest tam, gdzie są ludzie, którzy cię kochają i potrzebują cię. Dom jest tam, gdzie czujesz, że jest twoje miejsce, nieważne, jakie błędy popełniłaś ani jak postrzegają twoje życie inni. Dom jest tam, skąd możesz wyjechać, jednak zawsze wiesz przy tym, że masz gdzie wracać. Poppy, twój dom jest tam, gdzie jestem ja. Dom jest tam, gdzie jest Rowdy. Wrócisz z nami do Denver, a my zajmiemy się tobą i zorganizujemy ci pomoc. To była ostatnia walka. Wiedziałem, że Salem nie spocznie, dopóki nie stanie oko w oko ze swoim ojcem i nie rozmówi się z nim ostatecznie. Zamierzała przeciąć więzi, przerwać nić łączącą ją i Poppy z przeszłością, zerwać z nią na dobre. Zamierzała wrócić do Loveless. Wszystko we mnie aż krzyczało, że powinienem jechać z nią. Chciałem być jej rycerzem, ramieniem, na którym mogłaby się wesprzeć, ale wiedziałem, że muszę pozwolić jechać jej samej. Musiałem to zrobić, żeby mogła do mnie wrócić. Musiałem puścić ją samą, bo to nie była moja walka. Miałem zatroszczyć się o Poppy i zadbać o nią, podczas gdy Salem postara się zrobić wszystko, co w jej mocy, żeby je obydwie oswobodzić. Poppy nie miała siły, żeby się wykłócać czy w ogóle powiedzieć coś więcej. Wiedziałem, że Salem chce z nią zostać sam na sam, więc wyszedłem, żeby obdzwonić wszystkich i dać znać, jak się skończyło. Chłopaki jak zwykle zachowali się świetnie. Rule i Nash zapewnili mnie, żebym nie martwił się o robotę. Cora zapytała, czy ma zabrać małą i przyjechać do Nowego Meksyku. Ayden obiecała, że zajmie się psem i dosłownie zaniemówiła, kiedy poinformowałem ją, że moja siostra już o to zadbała. Cóż, to była jedna z rzeczy, o których załatwieniu będę musiał pamiętać po powrocie do Denver. Będę musiał przedstawić Sayer wszystkim, jako że zanosiło się na to, że już wkrótce zagości na dobre w moim życiu. Poppy wypuścili ze szpitala dopiero dwa dni później i trochę potrwało, zanim policja skończyła ją przepytywać. Do tego czasu byliśmy gotowi do powrotu do domu. Poppy miała już serdecznie dość ciągłego wypytywania ją i nieustannego przypominania o tym, co się wydarzyło. Wykłócała się też zawzięcie z Salem o jej

zamiar powrotu do Loveless i rozmówienia się z ojcem. Chciała, żeby jej siostra odpuściła, ale Salem była nieprzejednana. Chciała wrócić po rzeczy Poppy i powiedzieć ich ojcu kilka cierpkich słów. Próbowałem nie wtrącać się za bardzo, bo widziałem obie strony medalu i wiedziałem, że nie ma sensu próbować odwodzić Salem od czegoś, kiedy już coś raz postanowiła. Zamierzałem wrócić do domu z Poppy i zadbać o nią, podczas gdy Salem wypożyczyła SUV-a z zamiarem wybrania się w podróż z Nowego Meksyku do Loveless. To była dla nich obydwu niezręczna sytuacja, choć ze zgoła odmiennych powodów. Kiedy Poppy w końcu wypisali ze szpitala, wyszliśmy przed budynek i czekaliśmy na taksówkę. Widziałem wyraźnie, że Salem coś kombinuje. Była niespokojna, bawiła się włosami i unikała mojego wzroku. Po pięciu minutach miałem tego dosyć. Złapałem ją za przedramię i przyciągnąłem do siebie, zmuszając, żeby spojrzała mi w oczy. Pocałowałem ją w czubek nosa i powiedziałem łagodnie: – Przestań. Skrzywiła się, a kiedy puściłem jej rękę, pacnęła mnie w ramię. – Co „przestań”? – Cokolwiek kombinujesz. Po prostu przestań. Ufam ci i wiem, że wrócisz. A ty musisz mi uwierzyć, że troszczę się po prostu o moją rodzinę, to wszystko. W twojej kryształowej kuli byliśmy my, zapomniałaś już? Znowu się skrzywiła i westchnęła. – Wiem. Po prostu… Poppy jest w tak strasznym stanie, a ty jesteś taki kochany… Chciałabym wszystko naprawić. Po prostu miałam chwilę zwątpienia, to wszystko. Wiem, że jesteś najwłaściwszą osobą, która może jej w tej chwili pomóc dojść do siebie. Jesteś jedyną osobą, której powierzyłabym opiekę nad nią. Pochyliłem się i pocałowałem jej śliczne usta. Zawsze smakowała jak najlepsza rzecz na świecie. Uwielbiałem sposób, w jaki jej miękkie wargi układały się pod moimi, a jej język owijał się wokół mojego. Oderwałem usta od jej pełnych warg i wsparłem czoło o jej czoło. – Pamiętasz, jak powiedziałaś, że nadal chcesz być moją pierwszą na różne sposoby, tak żebyś mogła mnie wciąż zaskakiwać? Roześmiała się i kiwnęła głową, uderzając lekko czołem o moje. – Jest pewna bardzo ważna pierwsza rzecz, o którą chciałbym cię poprosić, kiedy będziesz w Teksasie. Cofnęła się, tak że teraz patrzyliśmy sobie prosto w oczy; chyba widziała w moim

spojrzeniu, jakie to dla mnie ważne, bo zgodziła się, nie wiedząc nawet jeszcze, co to takiego. – Zrobię, co tylko zechcesz, Rowdy. Uśmiechnąłem się do niej krzywo i wyjaśniłem cicho, o co takiego chciałem ją prosić. Kiedy skończyłem mówić, oboje mieliśmy łzy w oczach i bez słowa padliśmy sobie w objęcia. Chwilę później drzwi za nami otworzyły się i pielęgniarz wywiózł Poppy na wózku; wyglądała jak szmaciana lalka, wymięta i zniszczona. Zamierzałem pomóc jej dojść do siebie i wiedziałem, że wesprą mnie w tym wszyscy z mojej szalonej rodziny. Każdy z nas wiele przeszedł i wycierpiał, ale dopiero w grupie poznaliśmy swoją wartość i przekonaliśmy się, ile mogą zdziałać bezwarunkowa miłość i akceptacja. To było idealne miejsce dla Poppy, w którym będzie mogła zapomnieć o przeszłości i znaleźć spokój i swoją przyszłość. Pomogłem wsiąść jednej siostrze Cruz do taksówki, a drugą ucałowałem na pożegnanie, wkładając w ten pocałunek wszystkie moje uczucia do niej. Ta sytuacja dziwnie przypominała mi tę sprzed dziesięciu lat. Jeszcze raz miałem się zatroszczyć o Poppy i patrzyłem, jak Salem odjeżdża, żeby wziąć sprawy w swoje ręce. Tym razem wiedziałem jednak, że wszystko skończy się inaczej, więc zamiast przeklinać los i mój niefart, dziękowałem opatrzności za to, że postawił te kobiety na mojej drodze, na dobre i na złe. Cokolwiek miało się wydarzyć, byłem pewien, że już zawsze będę wdzięczny za każdą chwilę, spędzoną ze wszystkimi, których kocham.

SALEM Nie postawiłam stopy w kościele, odkąd opuściłam Loveless całe wieki temu. Nie miałam nic przeciwko religii. Byłam przekonana, że wiara i pokładanie zaufania w czymś większym od nas była ważną częścią życia, dzięki której ludzie godzili się z tym, jak ciężkie bywało ono czasami. Jednak zostawienie mojego starego życia za sobą oznaczało także zapomnienie o godzinach spędzonych w kościelnej ławce, na wysłuchiwaniu świątobliwych słów mojego ojca. Dziwnie było wrócić tu teraz, gdy byłam dorosła. Czułam się inaczej z myślą, że mogę wstać i wyjść w samym środku kazania, gdyby akurat naszła mnie taka ochota. Teraz, kiedy nie byłam już dłużej pod kontrolą mojego ojca, żyłam pełnią życia z dala od niego i tego miasteczka, jego słowa wydawały się takie puste. Chociaż zawsze uważałam, że jest pełen wiary i kieruje się nią we wszystkim, co robi w życiu, gdy teraz patrzyłam na jego pulpit, zastanawiałam się, czy to wszystko nie było przypadkiem tylko na pokaz. Jasne, był żarliwy i przekonujący, zawsze taki był. Jego słowa odbijały się od drewnianego stropu i ludzie otaczający mnie wydawali się naprawdę poruszeni, ale było w nich coś, co teraz, po upływie czasu widziałam wyraźnie i nie wydawał mi się on już taki onieśmielający i potężny, jaki był w moich młodych latach. Jego uśmiech wydawał się nieco zbyt promienny. Oczy miał otwarte odrobinę zbyt szeroko, a ton jego głosu brzmiał zanadto teatralnie i profesjonalnie, żeby wydawać się szczery. Wszystkie jego słowa o miłości i szacunku, o wypełnianiu bożej woli i życiu w poświęceniu poruszały we mnie jakieś struny i uświadomiłam sobie, że jego słowa znaczą tyle, co „róbcie, jak mówię, ale nie tak, jak sam robię”. To była hipokryzja i żałowałam, że kiedy byłam młodsza, za bardzo skupiałam się na własnym cierpieniu, żeby dostrzec jego puste słowa takimi, jakie były naprawdę. Miałam wrażenie, że to oszczędziłoby mi wielu popełnionych w życiu błędów. Kiedy weszłam do kościoła na początku mszy i usiadłam z tyłu, moja mama mnie zauważyła. Co jakiś czas oglądała się nerwowo przez ramię, całkiem jakby bała się, że nagle zerwę się na równe nogi i obnażę przed parafianami grzechy mojej rodziny. Uśmiechałam się tylko do niej szeroko. Nie widziałam powodu, dla którego miałabym ją uspokoić – nie po tym, jak sprzedała Poppy temu psychopatycznemu śmierdzielowi pod przykrywką robienia tego dla jej dobra. Za każdym razem, gdy nasze spojrzenia się

spotykały, przełykała ślinę i nerwowo oglądała się na mojego ojca. Uznałam, że także musiał mnie zauważyć. Całe kazanie poświęcił wybaczaniu i grzechowi. Grzechom ciała. Grzechom umysłu. Grzechom wynikającym z pragnienia czynienia dobra, popełnianym nieświadomie i grzechom rodziców i dzieci. Z przekonaniem rozprawiał o tym, że na tym świecie nie ma rzeczy, których Bóg by nie wybaczył, a gdy zaintonował modlitwę za duszę Olivera Martineza i przypomniał wszystkim obecnym w tym malutkim, wzorowym kościółku, że tylko Bóg może wybaczać i osądzać Olivera za jego błędy, żołądek wywrócił mi się na lewą stronę. Ani słowa o Poppy, ani piekle, przez które przeszła, nie mówiąc już o tym, że nie zająknął się nawet, że to przede wszystkim przez niego Oliver odnalazł moją siostrę. Miałam ochotę wstać i przejść środkiem kościoła, a potem ściągnąć go z ołtarza. Chciałam stanąć na ławce i wykrzyczeć tym wszystkim Bogu ducha winnym ludziom, słuchającym tych bzdur, że mój ojciec tak naprawdę uważa, że jego zdanie i jego przekonania są równie ważne, jak tego bóstwa, o którym twierdził, że jest jedyne, które może ferować wyroki. Nie zrobiłam tego jednak. Siedziałam tylko z rękami skrzyżowanymi na piersi i przyglądałam mu się spod wpółprzymkniętych powiek. Wiedziałam, że próbuje mnie sprowokować przed wszystkimi tymi ludźmi, których uważał za swoją trzódkę, ślepych naśladowców. Już dawno spisał mnie na straty i nazwał utrapieniem, powodem do wstydu, zbłąkaną duszą, która nie ma w sobie Boga i nie jest warta jego czasu ani uwagi, więc nie zamierzałam zrobić nic, co dałoby mu satysfakcję i potwierdziło, że ma rację. Telefon zawibrował mi sygnałem wiadomości i wyjęłam go, żeby przeczytać SMS: „Kocham cię” – tylko tyle. Proste, słodkie słowa. Przypomnienie o tym, że gdy to wszystko się skończy, mam dokąd wracać. Miałam kogoś, komu zawsze będzie na mnie zależało. Nigdy nie wracałam w moim życiu do niczego ani nikogo, więc to wyznanie napełniło mnie taką miłością i otuchą, że nie mogłam się doczekać, kiedy wrócę do domu. Chciałam być już z Rowdym. Dni, które miałam spędzić bez niego, w rozłące, wydawały mi się okresem dłuższym niż te dziesięć lat, które upłynęły nam wcześniej osobno. Tęskniłam za nim. Martwiłam się o moją siostrę. Chciałam pogłaskać mojego psa. Chciałam wrócić do pracy i, co najbardziej mnie zaskoczyło, naprawdę brakowało mi przejrzyście błękitnego nieba Kolorado. Znalazłam swoje miejsce na ziemi i wiedziałam, że chyba tylko boża interwencja może mnie z niego ruszyć. Odesłałam mu równie słodki SMS i wstałam, kiedy msza zakończyła się ostatnią modlitwą i wszyscy

zaczęli wychodzić. Trwało to całą wieczność. Każdy chciał się przywitać. Każdy zatrzymywał się, żeby uściskać mojemu ojcu dłoń i powiedzieć mu, jak bardzo ceni sobie jego słowa i dobroć. Musiałam dosłownie ugryźć się w język, żeby nie powiedzieć czegoś dosadnego, kiedy kolejna osoba mamrotała coś na temat tego, jak bardzo jest wstrząśnięta tym, co przydarzyło się Oliverowi i mojej siostrze. Współczucie, które parafianie okazywali tak chętnie moim rodzicom, i słowa pokrzepienia w tych, jak je nazywali, trudnych chwilach doprowadzały mnie do furii. Fakt, że niebezpieczny szaleniec wziął moją siostrę jako zakładniczkę, przystawił jej pistolet do głowy i pobił ją do nieprzytomności więcej niż raz, został tak skrzętnie ukryty, podobnie jak cała krzywda, której moja siostra doznawała samotnie w milczeniu, że aż się gotowałam z wściekłości. Niesprawiedliwość tego wszystkiego sprawiała, że czułam gorycz w ustach i aż mnie skręcało. Rowdy dowiózł Poppy bezpiecznie do domu, ale w Denver moja siostra przeżyła załamanie nerwowe. Była w kompletnej rozsypce, a mój chłopak nie miał za bardzo pomysłu, jak jej pomóc. Nie chciała przebywać w moim mieszkaniu, ale nie miała ochoty być z nim także sama u niego, więc zdesperowany Rowdy zadzwonił do Sayer i zapytał ją, czy nie zgodziłaby się ich gościć, dopóki nie wrócę. Na szczęście Sayer miała mnóstwo wolnych pokoi w swoim wiktoriańskim domiszczu i doskonale wiedziała, jak poradzić sobie z moją roztrzęsioną siostrą. Sayer Cole naprawdę okazywała się w wielu sytuacjach wybawieniem i fakt, że rzuciła wszystko, aby być tam, gdzie mężczyzna, z którego powodu ja zrobiłam dokładnie to samo, był naprawdę zbawiennym zbiegiem okoliczności. Byłam nieskończenie wdzięczna, że pojawiła się w naszym życiu. Naprawdę zaczynałam wierzyć w słowa Rowdy’ego, który zawsze powtarzał, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Jasne, na naszej drodze było mnóstwo wybojów i kolein, ale koniec końców każde z nas trafiło dokładnie tam, gdzie powinno być. Jeśli o mnie chodzi, wiedziałam bez wątpienia, że to miejsce będzie wszędzie tam, gdzie Rowdy, jednak byłam pewna, że to samo tyczy się także Poppy i Sayer. Wyszłam z kościoła ostatnia. Czułam się, jakbym żegnała się z tym życiem i tym miejscem – tym razem tak jak należy. Nie uciekałam, ogarnięta bezrozumną paniką. Nie rzucałam wszystkiego, co miałam, tylko po to, żeby uniknąć złych rzeczy. Miałam opuścić to miejsce na własnych zasadach i stawić czoło złu, upewniając się, że już nigdy nie dosięgnie ono stąd swoimi mackami mnie ani mojej siostry. Przygładziłam włosy, obciągnęłam spódnicę i wzięłam głęboki oddech. Byłam

równie zdenerwowana i zdeterminowana, żeby mieć już to wszystko za sobą i stąd wyjechać. Gdy stanęłam na zewnątrz, zmrużyłam oczy w słońcu. Moi rodzice czekali na szczycie schodów, machając ostatnim z parafian, którzy wychodzili z parkingu i wracali do swoich spraw w to niedzielne popołudnie. Wzdrygnęłam się, kiedy moja mama wyciągnęła rękę i dotknęła mojego ramienia. Minęło dziesięć lat. To było dużo czasu i oboje wyglądali starzej i znacznie mniej onieśmielająco, niż ich zapamiętałam. Widziałam, jak mój ojciec prześlizguje się wzrokiem po wszystkich tatuażach, widocznych spod mojego białego marszczonego topu, i w jego oczach natychmiast pojawiły się odraza i zdegustowanie. – Nie wystarczyło, że zbezcześciłaś nasz dom brakiem zasad moralnych i szacunku? Musiałaś także zbezcześcić swoje ciało? – Pokręcił ciemną głową, całkiem jakbym naprawdę wyrządziła mu jakąś niewybaczalną krzywdę. – Czemu mnie to nie dziwi? Dawniej jego słowa zabolałyby mnie. Sprawiłyby, że poczułabym się winna z powodu tego, że zdecydowałam się przyozdobić swoje ciało dziełami sztuki i śmiałam potraktować swoją skórę jak moją własność, jednak teraz widziałam sprawy takimi, jakie były – desperacką próbą poniżenia mnie, wyegzekwowania swojej kontroli i osadzenia mnie na powrót pod jego pantoflem. Podniosłam brew i powiodłam wzrokiem od niego do mamy i z powrotem. – Nie sądziłam, że będziecie chcieli to wyjaśniać tutaj, na stopniach kościoła, gdzie przypadkiem możemy mieć świadków parafian, ale wszystko mi jedno. Nie mam nic do ukrycia. Czy możesz powiedzieć to samo o sobie, tato? Widziałam kątem oka, jak moja matka otwiera usta, żeby coś powiedzieć, a ramiona mojego ojca tężeją. Mama wyciągnęła znowu rękę i położyła ją na moim przedramieniu. – Minęło dziesięć lat, Salem. To tak się wraca do domu? Roześmiałam się, naprawdę rozbawiona, i strząsnęłam jej rękę. – Nie. Dlatego że to nigdy nie był dom. – Wsunęłam włosy za ucho i posłałam im gniewne spojrzenie. – To wy sprawiliście, że wyjechałam, kiedy byłam jeszcze zbyt młoda, żeby wiedzieć, o co chodzi. To przez was nie mogłam tu zostać, wskutek czego zniszczyliście Poppy i zmusiliście mnie do zostawienia jedynego chłopca, którego kiedykolwiek kochałam. – Dźgnęłam palcem mojego ojca w sam środek piersi i zobaczyłam, jak w jego oczach zapala się płomień czystej, żywej nienawiści. – Teraz to widzę. Wiedziałeś, że się nie złamię, że nie dam się wodzić za nos, więc zrobiłeś wszystko, żebym nie mogła zostać i żebym nigdy nie wróciła. Cóż, muszę ci to

przyznać, tę rundę wygrałeś, tato. Spojrzał na mnie karcącym wzrokiem i otoczył mamę ramieniem. Wydawało mi się, że się wzdrygnęła, ale nie chciałam stracić z nim kontaktu wzrokowego, więc nie byłam pewna na sto procent. – Byłaś krnąbrna i bezbożna. Prowadzałaś się z chłopcem, który był zbyt młody i nie miał rodziny. Nie było w tobie dobra, Salem. To było najlepsze, co mogłaś zrobić dla tej rodziny: odejść. Twoja siostra padła ofiarą twoich pogańskich praktyk. Przewróciłam oczami. – Moje pogańskie praktyki zapewniły mi świetną karierę, życie pełne wspaniałych przyjaciół i postawiły mnie na drodze człowieka, od którego musiałam odejść, zmuszona przez was. Moje pogańskie praktyki doprowadziły mnie dokładnie tam, gdzie powinnam być. Zmieniłeś swoją córkę, ciało z twojego ciała i krew z twojej krwi w ofiarę, w pustą skorupę, cień jej dawnej siebie, bo za bardzo bała się ciebie rozczarować. Nieomal ją zabiłeś! Jak sądzisz, co powiedzieliby na to twoi parafianie, tato? Podniósł hardo podbródek i spojrzał na mnie z góry, pogardliwie. Wiedziałam, że nigdy się nie podda, nigdy nie przyzna się, że coś zrobił nie tak – nie, kiedy w grę wchodziłam ja albo Poppy, ale widziałam w nim też strach. Widziałam to w sposobie, w jaki zacisnął szczęki, i ledwie zauważalnie zbladł. Mogłam mu ściągnąć tę maskę i wszyscy zobaczyliby natychmiast, kim był naprawdę. Miałam nad nim przewagę, a jednak on nadal wiedział, jak mi zaleźć za skórę. – Poppy popełniła wiele błędów. Musiała za nie odpokutować. Łatwo zwalić winę na kogoś innego. Gniew, który we mnie wzbierał, prawie mnie zaślepił. Miałam ochotę uderzyć go w tę jego pełną samozadowolenia twarz. Zamiast tego zwinęłam dłonie w pięści i wbiłam paznokcie we wnętrze dłoni aż do krwi. – Uprawiała seks, tato! Większość dziewcząt w college’u to robi i nie jest to żaden niewybaczalny grzech, za który trzeba płacić przez resztę życia. Wiedziałam, że zaprzeczy i że to bezowocna dyskusja, więc ucięłam ją szybko: – Posłuchaj, nie obchodzi mnie, co myślisz. Mam gdzieś, czy każdej nocy starasz się wymodlić dla mnie specjalny, prywatny kawałek piekła. Obchodzi mnie jednak Poppy i to, żeby była szczęśliwa i bezpieczna. Nie próbuj się z nią kontaktować. Nie próbuj do niej dotrzeć. Nie waż się wpędzać ją w poczucie winy i obwiniać o udział w śmierci tego okropnego człowieka. Chcę, żebyś zostawił ją w spokoju. Czy wyrażam się jasno?

Moja mama wydała z siebie bliżej nieokreślony pisk, a mój ojciec odchrząknął. – Nie wypowiadaj się w imieniu siostry, Salem. Dla Poppy wciąż jest nadzieja. Wciąż może odnaleźć drogę do bożego stada. Warknęłam na niego i postąpiłam o krok naprzód. – Jeśli się z tobą skontaktuje, powiesz jej tylko, że cieszysz się, że nic jej nie jest i że wspierasz ją w jej wyborach. Wierz mi, tato, nie chcesz, żebym się w to mieszała. Nie jestem już dzieckiem i będę z tobą o nią walczyła kłami i pazurami. – Nie zdołasz mnie zastraszyć, Salem. – Och, czyżby? Jeżeli zawstydzały cię rzeczy, które robiłam, kiedy żyłam pod waszym dachem, poczekaj tylko, aż zacznę wywlekać brudy, które mam w zanadrzu, na temat tego, co robiłam, żeby przetrwać, kiedy mnie wygnałeś. Czy wiesz, że byłam striptizerką? Jak sądzisz, jak spodobałyby ci się wszystkie zdjęcia i nagrania załadowane do sieci, sygnowane twoim nazwiskiem i powiązaniami z kościołem? – Podniosłam wyzywająco brew i przyglądałam się, jak próbuje zdecydować, czy mówię poważnie, czy nie. – Co powiesz na te wszystkie lata, które przepracowałam jako tancerka w burlesce albo w gabinecie osobliwości na promenadzie czy gdy prowadziłam drag show w gejowskim barze? A może sekstaśma? Nie masz pojęcia, jakie ciekawe rzeczy mogę wyciągnąć na światło dzienne, a wierz mi, jak już coś raz trafi do Internetu, nie ma szans, żeby to stamtąd usunąć. Mogę utaplać ciebie i całą twoją parafię w błocie. Nie zmuszaj mnie do tego. Nie próbuj ze mną zadzierać. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby zapewnić Poppy bezpieczeństwo. Och, a przy okazji, ta sierota z sąsiedztwa, która nie była twoim zdaniem dość dobra dla nas, dorosła, osiągnęła wielki sukces i będzie walczyła u mojego boku. Czy wspominałam ci, że jego siostra jest prawniczką? Jestem pewna, że z chęcią ogłosi całemu światu, jak to zmusiłeś Poppy do randkowania z tamtym rozgrywającym, a potem odwróciłeś się od niej, kiedy zaszła w ciążę, a on ją zostawił. Jaki z ciebie boży człowiek? Taki, który zdradza groźnemu szaleńcowi miejsce pobytu własnej córki i ukrywa przed całym światem, że chroni człowieka znęcającego się nad swoją żoną? Cała ta twoja farsa pryśnie w mgnieniu oka jak bańka mydlana. Nie tylko zedrę z ciebie maskę przed obliczem całego świata, ojcze. Pogruchoczę ją na milion kawałków. – Skrzyżowałam ramiona na piersi i spojrzałam mu twardo w oczy. Widziałam, że chce mi się sprzeciwić, chce wierzyć, że jest dość kochany i że ludzie na tyle go podziwiają, że moje paskudne grzeszki nie zaszkodzą jego nieskazitelnemu wizerunkowi, ale nagle moja matka uwolniła się z jego uścisku i spojrzała na niego błagalnie.

– Ona ma rację. To się musi skończyć. – Mój ojciec otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale ona podniosła dłoń, żeby go uciszyć. – Dosyć tego. Straciliśmy już jedną córkę i Salem ma rację: druga nieomal przez nas zginęła. Nie chcę dłużej brać w tym udziału. To nie jest dobre, prawe życie. – Wycelowała palec w twarz swojego osłupiałego męża i oznajmiła stanowczo: – Jeżeli sądzisz, że twoja reputacja przetrwa wszystkie groźby, o których mówi Salem, wiedz jeszcze coś: z pewnością nie przetrwa, jeśli w tym wszystkim zostawi cię własna żona. Zrobisz, jak ona mówi. Koniec, kropka. Mój ojciec sprawiał wrażenie oniemiałego i rozwścieczonego, a moja mama roztrzęsionej i zniesmaczonej. Odwróciła się do mnie i uśmiechnęła smutno. – Wydawało mi się, że Oliver był dobry dla twojej siostry. Gdy wróciła z college’u, zmieniła się. Nie miałam pojęcia, że ją krzywdzi, dopóki nie było za późno, i pozwoliłam twojemu ojcu przekonać się, że Oliver się zmienił i że żałuje, że traktował tak twoją siostrę. Powiedział, że Oliver dochodzi do siebie dzięki modlitwie i wierze. Myliłam się, wierząc mu i ufając ślepo. Przez ostatnie dziesięć lat tak bardzo się myliłam… Zatroszcz się o swoją siostrę i daj jej wszystko, czego będzie potrzebowała. On nie wejdzie wam w drogę. – Obejrzała się przez ramię na mojego ojca i zacisnęła usta. – Już ja tego dopilnuję. Nie zamierzałam jej dziękować. Nie otrzyma mojej wdzięczności za coś, co powinna była zrobić już dawno, dawno temu, uznałam. To był jej obowiązek, stanąć między swoimi dziećmi a tym człowiekiem. Skinęłam głową i odeszłam od nich – ostatni raz. – Salem… – Obejrzałam się przez ramię na dźwięk mojego imienia wypowiedzianego przez matkę. – Chciałabym, żebyś wiedziała, że twoje odejście złamało mi serce. Mnie także, ale nie dlatego, że ją zostawiłam, tylko dlatego, że zostawiłam Poppy i Rowdy’ego, że sprowadziłam na nich troski i żal. – W takim razie powinnaś była zrobić coś, żebym nie odeszła, mamo. Widziałam w jej oczach łzy i prawdziwy żal, ale było już na to wszystko za późno. – Cieszę się, że odnalazłaś drogę do tego chłopca. Zawsze tak słodko razem wyglądaliście. Cudownie sobie radził z wami obydwoma. – Nadal taki jest. – I wiedziałam, że już zawsze będzie. Tam, gdzie był, było moje miejsce, nie na tych kościelnych schodach… musiałam się tu tylko zatrzymać na chwilę, żeby móc na dobre zostawić to wszystko za sobą.

Nie zawracałam sobie głowy pożegnaniami. Nie pomachałam im na pożegnanie ani nie oglądałam się za siebie. Po prostu odeszłam. Drzwi zostały wreszcie zatrzaśnięte. Zamierzałam wyjechać, zostawić to miasto i wiedziałam teraz doskonale, dokąd zmierzam. Nie uciekałam już przed swoją przeszłością, tylko kierowałam z rozwagą ku własnej przyszłości, dzięki czemu czułam się kompletna i spełniona w sposób, jakiego nigdy nie dało mi nieustanne przeprowadzanie się z miejsca na miejsce. Zanim jednak zostawiłam to wszystko za sobą, zatrzymałam się na poboczu pylistej drogi i wysiadłam z wypakowanego rzeczami mojej siostry SUV-a, żeby zerwać trochę teksaskich dzwonków. Tak bardzo pasowały do kwiatów na moich plecach, że uśmiechnęłam się i poczułam w sercu dziwne ukłucie. Ostrożnie położyłam je na siedzeniu pasażera i pokonałam resztę drogi na cmentarz, położony jakieś pół godziny jazdy od granic Loveless. Wyglądał jak naprawdę zapomniane przez Boga i samotne miejsce. Nie rosła tu soczyście zielona darń i nie było eleganckich rządków kamiennych płyt, ozdobionych wszystkimi gatunkami kwiatów pod słońcem. Ziemię pokrywała zamiast tego spieczona, brązowawozielona trawa, a nagrobki wydawały się spieczone słońcem i zniszczałe. Nie kłębił się tu tłum żałobników i nie było osób odwiedzających groby, więc za przewodnika miałam tylko wspomnienie sześciolatka co do miejsca, gdzie znajdował się grób, którego szukałam. Znalezienie go zajęło mi więcej czasu, niż sądziłam, a kiedy wreszcie trafiłam do niego, dzwoneczki nieco przywiędły. Cóż, w pewnym sensie pasowało to do atmosfery tego miejsca – poważnej i smutnej. Z zaskoczeniem poczułam, jak na widok napisu wyrytego w prostym kamieniu oczy wypełniają mi łzy. Gloria St. James 1975–1996 Kochająca matka o pięknym uśmiechu Zastanawiałam się, kto dodał tę ostatnią inskrypcję, skoro ona i Rowdy mieli tylko siebie, ale cieszyłam się, że jest tu i że będzie mógł ją zobaczyć, kiedy któregoś dnia tu zawita. Przykucnęłam i położyłam kwiaty na zimnym kamieniu, a potem jakoś tak sama z siebie uklękłam i zapatrzyłam się w grób. Było tyle rzeczy, które pragnęłam powiedzieć… Czułam się, jakbym chciała opowiedzieć jej całe życie jej syna, ale nie mogłam przełknąć wielkiej guli dławiącej mnie w gardle. Minęła chwila i spadło kilka łez, zanim odchrząknęłam.

– Witaj, Glorio. Miło mi cię poznać. Nazywam się Salem Cruz i jestem beznadziejnie zakochana w twoim synu. – Musiałam znowu odchrząknąć, a wzrok dziwnie mi się zamazał od kolejnych łez, które wezbrały mi w kącikach oczu. To było znacznie trudniejsze, niż przypuszczałam, kiedy Rowdy poprosił mnie o to pod szpitalem. – Znałam go przez większość jego życia i wiem, że zawsze był dobrą duszą. Sprowadziłaś na ten świat cudownego człowieka i jestem pewna, że byłabyś dumna z niego i z życia, jakie dla siebie wybrał. Wiedz, że jesteś bardzo blisko jego serca, i to dosłownie. – Wyciągnęłam dłoń i przesunęłam palcami po jej wytrawionym w kamieniu imieniu. Pasowało niemal idealnie do tatuażu na piersi Rowdy’ego. – Wiele czasu nam zajęło, zanim do tego doszliśmy, ale teraz, kiedy już wszystko sobie wyjaśniliśmy, chciał, żebym była pierwszą i jedyną kobietą w jego życiu, która pozna jego matkę. – Płakałam już teraz jak bóbr, bo wiedziałam, jak ważna jest ta chwila. Stanowiła przypieczętowanie pragnienia Rowdy’ego bycia ze mną na zawsze. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby zatroszczyć się o niego przez resztę mojego życia. Chciałam tylko, żebyś to wiedziała. – Opuściłam głowę na pierś i zacisnęłam mocno powieki. Czułam się jak porwana wirem emocji i myśli o tym, co mogłoby się wydarzyć. Poczułam, jak przyklejone do karku włosy owiewa mi ciepła bryza, a moje nozdrza wypełnia słodki zapach kwiecia. Położyłam dłonie na udach, podniosłam głowę i spojrzałam, zamyślona, na nagrobek. – Nie zamierzam już w życiu zmarnować ani chwili. Przyprowadzę tu do ciebie twojego syna, żebyś mogła zobaczyć, jaki jest cudowny i żebyś nie musiała się już martwić, czy znalazł po tobie kogoś, kto go pokochał. Ma mnie, ma całą rodzinę, którą znalazł, i ma cudowne wspomnienia związane z tobą. Wietrzyk znowu powiał, poruszając kielichami dzwonków, które złożyłam na grobie. Czułam, że już czas na mnie. Ucałowałam koniuszki palców i dotknęłam płyty w miejscu, w którym było wygrawerowane jej imię, a potem wstałam i wróciłam do mojego SUV-a. Odchodząc od moich rodziców, nie czułam nic. Pożegnanie z matką Rowdy’ego sprowadziło na moją duszę spokój i wydawało się takie… właściwe. Czułam się, jakby dała mi błogosławieństwo, żebym opiekowała się dla niej sercem jej syna. To było zadanie, którego wypełnianiu zamierzałam się poświęcić aż do końca życia. Napisałam do Rowdy’ego SMS, żeby dać mu znać, że jestem w drodze i będę jutro wieczór, i trochę się zdenerwowałam, gdy odpisał, że wrócił do swojego mieszkania, bo Poppy bardzo ciężko znosiła przebywanie w towarzystwie jakiegokolwiek

mężczyzny. Nie byłam dość śmiała, żeby zapytać ją, czy Oliver napastował ją oprócz bicia także seksualnie, a ona nie kwapiła się zbytnio do zwierzeń, jednak wszystkie dowody wskazywały, że tak było. Zadzwoniłam, żeby sprawdzić, jak się czuje, i po dziwacznej rozmowie wypełnionej jednosylabowymi odpowiedziami rozłączyłam się, wysłuchawszy licznych zapewnień z jej strony, że nic jej nie będzie. Poinformowała mnie, że po prostu jest zdenerwowana i że obecność Rowdy’ego to dla niej w tej chwili zbyt wiele. Była zbyt wytrącona z równowagi, żeby przypadkowo wpadać na niego w przedpokoju czy spotykać go wychodzącego z łazienki, więc musiała poprosić go, żeby wrócił do siebie. Nie chciał tego zrobić, pragnął być w pobliżu, żeby nieść jej wsparcie i mieć pewność, że jest bezpieczna, ale to tylko pogarszało sprawę. Zapewniłam ją, że niedługo będę przy niej, a ona roześmiała się i powiedziała tylko, żebym wracała do mojego faceta. Najwyraźniej po naszych ostatnich ekscesach wiedziała aż za dobrze, czego mi brakuje, i namawiała mnie z całego serca, żebym jak najszybciej spotkała się z Rowdym i cieszyła wszystkim, co dawało nam taką frajdę. Nie mogłam nie przyznać jej racji, bo tęskniłam za nim jak głupia, więc zakończyłam rozmowę z zamiarem pognania do niego natychmiast, gdy dotrę do Denver. Kiedy wsunęłam do zamka drzwi do jego mieszkania klucz, który mi dał, czułam się, jakbym właśnie dotarła do kresu bardzo długiej podróży. Tak naprawdę było to tylko nieco ponad dwanaście godzin, podczas których zatrzymałam się na krótką drzemkę, ale miałam wrażenie, że minęły wieki, odkąd widziałam jego twarz i dotykałam jego pokrytej tatuażami skóry. Gdy otworzyłam drzwi, przywitał mnie rozszalały z radości Jimbo. Z wywieszonym jęzorem skakał mi co chwila na kolana. Widziałam teraz, jak duży będzie, kiedy wreszcie dorośnie, i nie mogłam się nadziwić, jak bardzo ucieszył mnie jego widok. Przyklękłam i wtuliłam twarz w jego sierść, a on zaczął mnie lizać po całej twarzy. Widać było, że bardzo za mną tęsknił, i musiałam przyznać, że to był kolejny dowód potwierdzający, że wreszcie trafiłam tam, gdzie być powinnam. Było późno, więc w mieszkaniu panował mrok. Sprawdziłam psie miski, upewniając się, że Jimbo ma co jeść i pić; starałam się zachowywać cicho, na wypadek gdyby Rowdy już spał. Szłam właśnie do łazienki, kiedy kątem oka dostrzegłam szkicownik porzucony w półmroku na kanapie. Zatrzymałam się w pół kroku i sięgnęłam po niego, żeby go przejrzeć, a gdy przekartkowałam kilka pierwszych stron, serce zaczęło mi walić jak młotem.

Było tam kilka rysunków sporządzonych najwyraźniej z myślą o klientach, projektów tatuaży, które jeszcze nie wyszły poza papier, jednak większość białych kartek pokrywały szkice postaci z moją twarzą. Była tam syrena z moją głową i zadziorna dziewczyna marynarz z moją buzią. Byłam ja jako urocza Indianka z długimi warkoczami w stylu Pocahontas, a także moja anielska wersja, stojąca ramię w ramię ze mną jako seksowną diablicą. Były tam niezliczone postacie, każda inna i oryginalna, ale wszystkie je łączyło jedno: to ja byłam bez wątpienia inspiracją do ich powstania. Nie wiedziałam, czy narysował je wszystkie w ciągu tamtego tygodnia, kiedy go unikałam, czy na przestrzeni miesięcy, kiedy oboje bawiliśmy się w głupią ciuciubabkę. Na ich widok serce wezbrało mi jednak czułością i pewnością, że jestem dla niego kimś niezwykłym, najważniejszym. Odłożyłam szkicownik i na paluszkach przeszłam korytarzem. Jimbo zerknął w ślad za mną i parsknął z wyraźnym zdegustowaniem. Biedaczek, szybko się nauczył, że gdy dwoje jego ludzi znika razem w sypialni, nie ma tam dla niego miejsca. Światło było zgaszone, a Rowdy leżał rozciągnięty na brzuchu w poprzek łóżka, z dłonią pod głową. Jego jasne włosy sterczały na wszystkie strony i ten widok byłby piękniejszy, chyba tylko, gdyby nie miałby na sobie czarnych bokserek. Jednak nawet pomimo ich obecności nie miałam na co narzekać. Westchnęłam z zachwytem i podkradłam się do niego, żeby móc dotknąć wargami kotwicy wytatuowanej z boku jego szyi. Poczułam, jak puls mu przyspiesza, a na języku rozlał mi się słony smak jego skóry, gdy wymamrotał coś przez sen i przekręcił się na plecy. Z ciemności łypnęły na mnie rozpalone błękitem oczy, a kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu. – Cześć! Pochylona nad nim, opuściłam głowę, żeby skraść mu szybkiego całusa i potrzeć koniuszkiem nosa o jego nos. – Cześć! Wyciągnął dłoń i wplótł palce w moje włosy, które wysunęły mi się za ramienia i spłynęły na jego pierś. – I jak poszło? Westchnęłam i przesunęłam dłonią po tatuażach mieniących się na jego klatce piersiowej. Obrazek i imię na niej wytatuowane wydawały mi się teraz znacznie ważniejsze niż wcześniej. – Poszłam do twojej mamy i pożegnałam się z nią. To było bardzo smutne, ale też

cieszę się, że poprosiłeś mnie, żebym ją odwiedziła. No i chyba… zastraszyłam mojego ojca. Zagroziłam mu moją sekstaśmą – wymamrotałam. Jego brwi powędrowały do góry i przyciągnął mnie do siebie za włosy, tak że oboje leżeliśmy teraz na łóżku. – Masz sekstaśmę? – Jasna cholera, nie! Ale on o tym nie wie i nie musi wiedzieć. Byłam zaskoczona, że moja mama postawiła mu się i poparła mnie, że powinien dać Poppy spokój. Przyznała też, że w dużej mierze sknocił wszystko koncertowo. Chciałabym, żeby wziął sobie to do serca. Pierś Rowdy’ego podniosła się, gdy westchnął. – Teraz już za późno, żeby to miało jakieś znaczenie. – Też tak uważam. Jak Poppy? Zaklął cicho pod nosem i poruszył się pode mną niespokojnie. Dowód na to, że za mną tęsknił uwierał mnie w biodro. To sprawiło, że uśmiechnęłam się i otarłam z rozmysłem o jego wyprężone ciało. – Nie jest dobrze – westchnął. – Zamknęła się w sobie, jest nerwowa. Nie pozwala się nikomu dotykać i w nocy co chwila budzi się z krzykiem. Sayer świetnie sobie z nią radzi, ale mimo to martwię się o nią. Skinęłam głową i musnęłam wargami brodawkę jego sutka w pobliżu moich ust. Słyszałam, jak gwałtownie zaczerpuje tchu, i uśmiechnęłam się pod nosem. – Ja też. Chyba po prostu będziemy musieli przeczekać, dopóki nie będzie gotowa przyjąć naszej pomocy. Moja siostra jest silniejsza, niż można by przypuszczać – dodałam chrapliwym głosem. – Owszem. – Poczułam, jak jego dłoń zaciska się mocniej na moich włosach, gdy przyciągnął mnie do siebie, żeby przywrzeć do mnie ustami. – Tęskniłem. – Czułam, że to prawda w jego pocałunku i tym, jak tulił mnie w ramionach. W jego głosie brzmiało takie samo pożądanie i zniecierpliwienie, które przeszywało mnie do szpiku. – Ja także. – Byłam bardziej niż gotowa pokazać mu, jak bardzo mi go brakło. Przesunęłam usta na drugą stronę jego piersi, żeby polizać drugą brodawkę, a dłońmi przejechałam po jego żebrach, aż pod gumę bokserek. Ścisnęłam mocno jego napięte, krągłe pośladki i usunęłam stojący mi na przeszkodzie materiał. Pomógł mi uwolnić z majtek swój sztywny członek, a gdy ujęłam go oburącz, poczułam, jak wrażliwa skóra płonie pod dotykiem moich dłoni. Cudownie było czuć, jak jego ciało żywiołowo reaguje na mój dotyk i pulsuje pod moimi palcami. Na samą myśl o tym, że właśnie tak

na niego działam, kręciło mi się w głowie, czułam się odurzona. Opuszką kciuka przesunęłam czule po metalowych kuleczkach wieńczących główkę jego penisa i spojrzałam w te roziskrzone palącym błękitem oczy. – Dziękuję, że do mnie wróciłaś. – Jego słowa brzmiały jak najpiękniejsza piosenka o miłości. Palcem wskazującym wolnej ręki narysowałam na jego piersi serduszko. – Zawsze będę wracać. Kocham cię. Dziękuję, że zawsze jesteś tu, żebym miała gdzie wracać. – Gdy przesunęłam kciuk poniżej jego kolczyków, jęknął. – Wątpię, żebym kiedykolwiek w swoim życiu nie był w tobie zakochany, Salem. Ucałowałam miejsce na jego piersi, pod którym serce łomotało mu przy każdym muśnięciu mojego kciuka i skręcie nadgarstka. Ścisnęłam jeszcze raz lekko jego kutasa i zaczęłam przesuwać dłonią w górę i w dół; sztywniał coraz bardziej z każdym posuwistym ruchem. – Znam to uczucie, Rowdy. – Oprócz niego przeszywało mnie także pragnienie posiadania go, czucia go w sobie, bycia pod nim i nad nim, gdy rozkosz otuliła nas oboje jak miękki pled. W tej chwili nie miałam mu już nic do powiedzenia, więc musiałam zająć czymś usta, żeby powstrzymać go przed kontynuacją tej rozmowy. Wydyszał moje imię, kiedy ujęłam główkę jego penisa między wargi i zaczęłam raz po raz zataczać kręgi językiem wokół tych jego niezwykłych ozdóbek. Cudownie było czuć w ustach smak metalu i mężczyzny, gdy tak lizałam go, całkiem jakby był moim ulubionym smakołykiem. Czułam, jak mięśnie jego brzucha tężeją, a uda napinają się, podczas gdy pracowałam nad nim językiem i ustami. Było coś niesamowicie satysfakcjonującego w tym, że to silne, pokryte tatuażami ciało drżało i poddawało się tak łatwo mojemu dotykowi. Wiedziałam, że nigdy mi się to nie znudzi – podobnie jak słuchanie, jak wymawia moje imię niczym przekleństwo i ciągnie mnie za włosy. Uwielbiałam sposób, w jaki ujmował w dłonie moją głowę, i poczucie, że jest bliski spełnienia, gdy pocierałam te metalowe kuleczki raz po raz językiem. Wygiął biodra w łuk, co zupełnie wybiło mnie z rytmu; podniosłam głowę, chcąc go uspokoić, ale w tej samej chwili zaczął zdzierać ze mnie ubranie. Ściągnął mi przez głowę koszulkę i pospiesznie zsunął z nóg czarne, obcisłe spodnie. Moja bielizna w mgnieniu oka zniknęła pod jego seksownymi, drapieżnymi dłońmi, natychmiast zastąpiona jego kutasem, całym lśniącym i wilgotnym od mojej śliny. Ujął moje ciężkie piersi w dłonie i zaczął drażnić kciukami przekłute brodawki, podobnie jak ja wcześniej jego. Zaczerpnęłam głośno powietrza pod wpływem

obezwładniającej przyjemności. Nasunęłam się na jego erekcję i delektowałam uczuciem, jakie wyzwalało we mnie wsuwanie się tego pulsującego ciepła centymetr po centymetrze w głąb mojego ciała. Wsparłam dłonie na jego piersi i pochyliłam się, tak że oboje byliśmy teraz otoczeni czarną zasłoną moich włosów. To wszystko było takie cudowne… takie właściwe i dobre. Gdy zaczęliśmy się poruszać, jęknęłam, a on szepnął: – Jesteś moją idealną dziewczyną. Powieki mu opadły, a oddech stał się urywany i świszczący, gdy zaczęłam się nad nim kołysać i wić. – A ty moim idealnym chłopakiem. Po tym nie było już miejsca na więcej słów. Były tylko odgłosy pocałunków i naszych ciał, splatających się raz za razem, dotyku skóry o skórę i narastającej przyjemności, wypełniające cały pokój. Były nasze dłonie na twarzach, dłonie między nogami, całusy i ukąszenia, i więcej niż jeden orgazm, gdy poruszaliśmy się jednym rytmem i napieraliśmy na siebie. Były łagodne westchnienia i sprośne słowa, a w pewnym momencie, gdy zanurzał usta między moimi nogami, a ja zaciskałam kolana na jego uszach, byłam pewna, że zobaczyłam Boga, o którym tyle zawsze słyszałam. Wiele godzin później, kiedy zaczęło już świtać, złożyłam mu głowę na piersi, po tym jak zawlekł mnie pod prysznic, i ułożyłam się w tym jedynym miejscu, które czułam, że jest mi przeznaczone. Podróż do niego była długa i często zbaczałam z właściwej drogi i myliłam krok, jednak na jej końcu liczył się tylko cel, nieważne, ile czasu zabrało mi dotarcie do niego.

EPILOG: ROWDY Na widok nachmurzonego spojrzenia, które rzucała mi Salem z lustra w łazience, z całej siły próbowałem się nie uśmiechać. Łatwiej byłoby mi uwierzyć, że jest naprawdę zła, gdyby nie miała rozmazanej na wydętych usteczkach szminki, a spódnicy podciągniętej do pasa, gdy wszedłem w nią od tyłu głęboko. Trzymałem jedną rękę na jej dłoni, którą wspierała się o lustro, a drugą na brzegu umywalki, więc mogłem na nią naprzeć z maksymalną siłą. – Spóźnimy się! Słyszałem w jej głosie, że chce sprawiać wrażenie rozdrażnionej, ale kiedy wsunąłem jej z przodu rękę między nogi i musnąłem jej udo w poszukiwaniu drogi do jej mokrej cipki, wszystkie pozory rozpłynęły się w westchnieniu rozkoszy. Nie mogłem się nie roześmiać. Bardzo często się spóźnialiśmy. Właśnie tak się działo, kiedy dziewczyna wyglądała tak jak ona i lubiła nosić kuse spódnice i sukienki, i nic pod nimi. Opuściła lekko głowę i poczułem, jak jej ciało wokół mnie tężeje. Pochyliłem się nieco, żeby pocałować ją w kark, nad którym miała włosy ściągnięte w jakiś megaskomplikowany węzeł żywcem z magazynu „Good Housekeeping” z lat pięćdziesiątych. – Nikogo nie obchodzi, że się spóźnimy. – Wszyscy wiedzieli, dlaczego się spóźnialiśmy, i dopóki byłem szczęśliwy i razem z Salem chodziliśmy uśmiechnięci, nikt nie marudził, że wpadaliśmy do pracy pół godziny później czy coś koło tego. Zaklęła pod nosem, ale jej ciemne oczy, wpatrzone w moje odbicie w lustrze mówiły mi, że jest już blisko. To dobrze, bo ja też nie byłem w stanie wytrzymać wiele dłużej. Musnąłem kciukiem jej łechtaczkę i zanurzyłem zęby w miękkiej skórze na jej szyi – i to wystarczyło. Poczułem, jak dygocze pod moim dotykiem, wsparta o moją pierś, poczułem, jak przekracza granicę spełnienia, i szybko podążyłem za nią. Kiedy wysunąłem się z niej, musiałem tylko cofnąć się i zasunąć spodnie. Ona poprawiła makijaż i upewniła się, że nie wygląda na potarganą i rozwiązłą. Uśmiechnąłem się do niej, bo nawet gdy nałożyła z powrotem szminkę, nie dało się nie zauważyć tego półprzytomnego, błogiego blasku w jej ciemnych oczach. – Jesteś demonem seksu. – Śmiała się sama z siebie, bo chociaż nie lubiła się spóźniać, nigdy nie odmówiła mi, gdy zaczynałem się do niej dobierać, co zdarzało się bardzo często, odkąd przeprowadziła się do mnie niemal natychmiast po rozpakowaniu

z podróży do Teksasu. Przez moment sądziłem, że Poppy będzie się chciała wprowadzić do mieszkania Salem, jednak młodsza siostra Cruz nadal waletowała u Sayer i wyglądało na to, że nie śpieszy jej się zbytnio do przeprowadzki. Minęło już kilka ładnych miesięcy i chociaż Poppy powolutku dochodziła do siebie, wciąż była nerwowa i płochliwa. Nadal była cieniem tej młodej kobiety, którą znałem tak dawno temu. Jedyną osobą, przy której zdawała się czuć naprawdę bezpiecznie, była moja siostra – i jak długo Sayer zgadzała się ją wspierać, ani Salem, ani ja nie widzieliśmy powodu, żeby próbować na siłę przyśpieszyć jej powrót do siebie. – Przecież to kochasz. – Upewniłem się, że nie miałem twarzy umazanej jej szminką, i wyszedłem z łazienki. Salem wyszła za mną, przewracając oczami. – Kocham ciebie, a to po prostu jedno z dobrodziejstw inwentarza. Roześmiałem się i pomogłem jej włożyć długi płaszcz. Był środek grudnia i po wspomnieniach o lecie i koloradzkiej jesieni nie został żaden ślad. Nowy salon cieszył się ogromnym powodzeniem. Przynosił stały zysk, a sklep internetowy był tak oblegany, że Salem próbowała przekonać Nasha, żeby zatrudnił kogoś, kto się zajmie tylko tą gałęzią naszego interesu. Z okazji uroczystego otwarcia sklepu zorganizowaliśmy wielkie przyjęcie, a w ostatnią sobotę każdego miesiąca Salem zmieniała wystrój sklepu, przekształcając go w coś w rodzaju eklektycznej galerii. To przyciągało nowych klientów, nowych odbiorców i ukazywało tatuaż jako prawdziwą sztukę. Salem była w tym świetna i dzięki niej salon zarabiał kupę forsy – do tego stopnia, że Rule i Nash zaczęli się zastanawiać nad otworzeniem w przyszłym roku trzeciego punktu w Boulder albo Colorado Springs. Salem zmieniła Marked w małe imperium tatuażu. Dziś wieczór wybieraliśmy się do baru na pępkowe połączone z przyjęciem pożegnalnym. Shaw miała termin porodu ustalony na koniec stycznia, a Jet i Ayden przeprowadzali się po Nowym Roku. To była słodko-gorzka okazja do świętowania i wiedziałem, że poleją się łzy żalu i szczęścia. Życie po prostu toczyło się dalej i każdy musiał znaleźć ścieżkę, którą powinien przez nie kroczyć. I chociaż byłem wściekły z powodu tego, że mój najlepszy kumpel się wyprowadzał, to wiedziałem, że tak będzie najlepiej dla niego i jego żony. Jet zasługiwał na szczęście, a jedynym sposobem, żeby pozostał szczęśliwy, było przebywanie z Ayden jak najczęściej. Poza tym, skoro zanosiło się na rychły ślub i chrzest, wiedzieliśmy, że szybko zobaczymy ich z

powrotem. Wiedzieliśmy, że będą często nas odwiedzać, a oni, że zawsze będziemy ich witać z otwartymi ramionami. Gdy dotarliśmy do baru, panował tu już niezły ścisk. Rome zamknął na dzisiejszy wieczór knajpę dla osób z zewnątrz, jednak to wcale nie znaczyło, że świeciła pustkami. Pełno było w niej członków rodziny i przyjaciół, chcących się pożegnać i powitać na świecie symbolicznie nową istotkę, która miała wkrótce dołączyć do naszej szalonej gromadki. Gdy weszliśmy, Salem spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami, najwyraźniej zjawiliśmy się ostatni. Nie mogłem przeoczyć mrugnięcia uznania, którym obdarzył mnie Asa zza baru, ani sposobu, w jaki Nash przybił mi piątkę. Wzruszyłem tylko ramionami i uśmiechnąłem się do niej szelmowsko. Pacnęła mnie wierzchem dłoni w brzuch i odpłynęła na tych swoich niebotycznie wysokich obcasach, będących jedną z przyczyn, dla których się spóźniliśmy. Jet podszedł do mnie i podał mi piwo, a ja stuknąłem się z nim butelką. – Będzie mi ciebie brakować, stary. Skinął głową i patrzył, jak nasze dziewczyny przytulają się na powitanie, a było na co patrzeć: całe mnóstwo ciemnowłosego piękna. – Wiem. Wpadniesz do Austin. – To nie było pytanie, bo Jet nie musiał pytać. Wiedziałem, równie dobrze jak on, że wpadnę w odwiedziny. – Jasne. – Martwiłbym się o ciebie, gdyby nie zjawiła się Salem i nie upomniała o swoje. Cieszę się, że ją masz. Salem odrzuciła właśnie głowę do tyłu i roześmiała się z czegoś, co powiedziała Saint, a potem wyciągnęła dłoń i położyła ją na ramieniu Poppy, która kręciła się niepewnie na uboczu, w pobliżu dziewcząt. Chciałem powiedzieć coś sprośnego na temat tego, że ledwie dwadzieścia minut temu zapinałem ją przy umywalce, ale zobaczyłem Zeba idącego w stronę mojej siostry opartej o bar i rozmawiającej z Asą. Pracował od miesiąca przy remoncie jej domu i za każdym razem, gdy rozmawialiśmy, rzucał niewybredne aluzje na temat tego, że chciałby postukać coś innego niż tylko jej butwiejące deski podłogowe. Nie byłem do końca pewien, co o tym myśleć i czy w ogóle wolno mi mieć na ten temat jakieś zdanie, więc tylko przyglądałem się ich spotkaniu ze skwaszoną miną. – Sprawia, że wszystko w moim życiu staje się lepsze. Zawsze tak było. Uwielbiam was i miałem prawdziwe szczęście, że Phil sprowadził mnie tu i wreszcie znalazłem swoje miejsce na Ziemi. – Wskazałem na Salem butelką i podniosłem brew, kiedy

przyłapała mnie na gapieniu się na nią. Uśmiechnęła się do mnie i oblizała dolną wargę, co sprawiło, że się roześmiałem i znowu nabrałem ochoty, żeby podciągnąć jej spódnicę aż na biodra. Obejrzałem się na mojego przyjaciela. – Jest moim domem. Nie wiedziałem, że się błąkam, dopóki mnie nie znalazła. Jet mruknął coś potwierdzająco i oboje nie mogliśmy powstrzymać uśmiechu na widok Shaw człapiącej do Ayden z bardzo już zaokrąglonym ciążowym brzuszkiem, żeby ją przytulić. Obie płakały i pociągały nosami, ale jakkolwiek dziewczyńsko i ckliwie to wyglądało, było przy tym niezwykle piękne. Te laski naprawdę kochały się bezwarunkowo, a teraz życie każdej z nich miało się zmienić nieodwracalnie. Rule siedział z Rome’em i nachylali ku sobie blisko głowy. Rozmawiali ściszonymi głosami, podczas gdy obok nich siedziała Cora z małą Remy wiercącą się na jej kolanach. Dziecko było niesforne, pełne energii, nieustannie gaworzyło i wyglądało, jakby za chwilę miało wstać i zacząć chodzić, chociaż mała miała zaledwie dziesięć miesięcy. Tak naprawdę zaczynała już trochę wstawać, więc Rome nalegał, żeby Cora ją puściła, jednak młoda mama upierała się, że nie pozwoli dziecku czołgać się po barowej podłodze. Rome wyglądał, jakby czuł się do głębi urażony, całkiem jakby bar był nieskazitelnym miejscem, ale kiedy zabrał małą R.J. od jej mamy, nie ważył się postawić jej na podłodze. Zaczął ją po prostu podrzucać na kolanach, dopóki nie zapiszczała zachwycona. Rule pokręcił głową, pewnie dlatego, że oglądał właśnie własną przyszłość, i wstał, żeby iść po swoją ciężarną żonę. Kiedy do niej dotarł, wciąż płakała, więc przytulił ją mocno i położył podbródek na jej jasnej główce. Jet bez słowa opuścił mnie, żeby pójść do swojej rozszlochanej żony i spróbować ją pocieszyć. Tak jak wspomniałem, łzy szczęścia mieszały się dziś ze łzami rozpaczy. Podniosłem piwo do ust i już miałem wyruszyć na poszukiwania wybranki mojego serca, kiedy zobaczyłem, jak Saint odłącza nagle od grupki dziewczyn z telefonem przy uchu. Wiele razy zdarzało się, że musiała wyjść wcześniej z powodu pracy, więc miałem nadzieję, że tym razem szpital nie zepsuje jej znowu wieczoru. Była wzburzona i zobaczyłem, jak szuka wzrokiem Nasha, który rozmawiał właśnie z ojcem Cory. Na widok jej spojrzenia urwał w pół zdania i w ułamku sekundy dopadł do boku ślicznego rudzielca. Kiedy wymienili zatroskane spojrzenia, a Saint podjęła rozmowę, wyraźnie wzburzona, zmarszczyłem czoło. Chciałem już zapytać, czy wszystko gra, gdy poczułem, jak ktoś mnie łapie za łokieć. Gdy się obejrzałem, zobaczyłem Poppy.

Uśmiechnąłem się do niej łagodnie. Całe miesiące minęły, zanim poczuła się na tyle bezpiecznie, żeby przebywać w moim towarzystwie, więc fakt, że przemogła się, żeby porozmawiać ze mną sam na sam, był prawdziwym przełomem i dobrze wróżył. – Jak leci? Skinęła głową i uśmiechnęła się nieśmiało. – Każdego dnia jest odrobinę lepiej. Trudno nie doceniać przebywania w takim pięknym miejscu, z tyloma wspaniałymi ludźmi. – Odchrząknęła i uścisnęła moją dłoń. – Nigdy ci nie podziękowałam. Dziękuję, że sprowadziłeś mnie do domu. Dziękuję, że starałeś się o mnie troszczyć i że przyjąłeś nas do swojej rodziny. Dziękuję ci za to, że kochasz moją siostrę… dziękuję po prostu, że jesteś taki cudowny. Pomyślałem, że pewnie poczuje się dyskomfortowo, jeśli spróbuję ją przytulić, więc po prostu podniosłem do ust jej dłoń, splecioną z moją i delikatnie ją ucałowałem. – Dla ciebie wszystko, Poppy. To nic wielkiego. Po prostu robię, co mogę dla kogoś, o kogo się troszczę, na kim mi zależy. Gdy odsunęła się ode mnie, uśmiechnęła się tym swoim na wpół smutnym, na wpół słodkim uśmiechem. – Jesteś chyba jedynym mężczyzną w całym moim życiu, który się o mnie troszczył. Chciałem jej powiedzieć, że powinna dopuszczać do siebie tylko osoby, które się o nią troszczą, ale urwałem w pół słowa na widok Nasha i Saint wkładających w pośpiechu kurtki. Oboje mieli poważne miny i sprawiali wrażenie zaniepokojonych. – Hej! – zawołałem do nich. – Wszystko w porządku? Saint nawet się nie zatrzymała. Wyłożyła długie włosy na kołnierz kurtki i pognała do drzwi, jednak Nash przystanął i obejrzał się na nią. Jego fioletowe oczy pociemniały nachmurzone. – Dzwoniła szefowa Saint z ostrego dyżuru. Przed chwilą trafiły do nich ofiary strzelaniny w Five Points. Wie, że Saint przyjaźni się z Royal, więc zadzwoniła, żeby dać jej znać, że są wśród nich Royal i jej partner. Nie podała szczegółów, ale Saint jak to Saint, nie chce stać bezczynnie i czekać, aż okaże się, co się stało, więc postanowiła natychmiast tam pojechać i przekonać się osobiście. Lecimy do szpitala. Czy mógłbyś wszystkich w naszym imieniu przeprosić, że tak wcześnie wyszliśmy? Skinąłem w milczeniu głową i patrzyłem w ślad za nim, gdy popędził, żeby dołączyć do swojej dziewczyny. Nagle piwo przestało mi smakować, a nastrój zabawy wydał się dziwnie nie na miejscu. Royal nie pokazywała się w pobliżu, odkąd zapakowała skutego Asę za kratki. Sądzę, że martwiła się o to, jak zostanie przyjęta, po tym jak

zamknęła jednego z naszych. Podszedłem do baru, żeby odstawić piwo, i wzruszyłem ramionami, gdy Asa spojrzał pytająco na butelkę, a potem na mnie. – Chyba przeszedł mi nastrój do picia. Jego bursztynowe oczy błysnęły pytaniem. – Co jest? – Nash dowiedział się właśnie o strzelaninie, w której zostało rannych kilku policjantów. Pojechał z Saint, żeby sprawdzić, czy z Royal wszystko w porządku. Asa zmrużył lekko oczy i wsparł się oburącz o bar. – To śliczna laska z gównianym zawodem. Mam nadzieję, że nic jej się nie stało. – Gdy to mówił, jego południowe zaciąganie stało się wyraźniejsze i nieco bardziej nasycone akcentem niż zwykle. Zastanowiłem się przelotnie, czy jego słowa nie skrywają więcej, niż starał dać po sobie poznać. – Ja też. – Westchnąłem, a tymczasem u mojego boku jak spod ziemi wyrosła Salem. Przytuliła się do mnie, położyła dłoń na moim biodrze i złożyła mi głowę na ramieniu, łaskocząc włosami w podbródek. Była kimś znacznie więcej niż tylko moją dziewczyną. Była moim najlepszym przyjacielem, moją muzą, moją kochanką, przyszłością. Bez niej droga, którą kroczyłem, wydawała się mroczna i bezkresna. Z nią nie bałem się nią podążać i widziałem przed sobą jasny cel. – Wszystko gra? Poczułam, jak tracisz humor, z drugiego końca sali. Pochyliłem nieco głowę, żeby potrzeć policzkiem o jej włosy. – Nash i Saint pojechali właśnie do szpitala. Możliwe, że Royal została ranna. Salem przez chwilę milczała, a potem odsunęła się ode mnie, żeby spojrzeć mi w oczy. Położyła mi dłoń na piersi i postukała palcami w miejsce, pod którym biło mi nerwowo serce. – Chodźmy. Podniosłem brew i spojrzałem na nią z niedowierzaniem. – Mówisz serio? Przytaknęła i powiedziała: – Royal zrobiła wszystko, co w jej mocy, żeby pomóc nam z Poppy, a Saint powinna mieć kogoś bliskiego u boku, jeśli naprawdę wydarzyło się coś złego. Poza tym Nash spędził w szpitalu z Philem tyle czasu, że jestem pewna, iż przyda mu się ktoś, dzięki komu nie będzie musiał wracać myślą do tych złych wspomnień, jeśli okaże się, że będą musieli tam zostać nieco dłużej. Tak właśnie postępujemy: troszczymy się o

siebie nawzajem, prawda? – Kocham cię mocniej, niż możesz to sobie wyobrazić, Salem – mruknąłem. – Mam wrażenie, że z każdym dniem bardziej. Zgodziłem się z nią, że powinniśmy wyjść, i poprosiłem, żeby Asa zdał relację ze wszystkiego, gdyby ktoś pytał. Nie chciałem tego ogłaszać wprost, bo wiedziałem, że cała nasza paczka natychmiast zerwałaby się i pojechała na ostry dyżur, a nie była na to odpowiednia chwila. Czekało zbyt wiele pożegnań i zbyt wiele rzeczy, które należało uczcić. Przyniosłem Salem jej płaszcz i poinformowałem Jeta, co jest grane. Przytulił mnie mocno, po męsku, i powiedział, że moim kowbojkom dobrze zrobiła ta odrobina teksaskiego pyłu. Wiedziałem, że naprawdę będzie mi brakowało tego skurczysyna w ciasnych gatkach. Kiedy wsiedliśmy do samochodu, Salem położyła mi dłoń na kolanie i ruszyliśmy przed pogrążone w mroku ulice do szpitala. – Nieważne, jak kręta będzie nasza droga. Dopóki będziesz na mnie czekał na jej końcu, będę szczęśliwa, Rowdy – powiedziała. Poczułem, jak jej słowa poruszają coś w mojej piersi. Nie było już możliwości, żeby pozostała pusta. Nie było w niej miejsca na strach przed tym, co przyniesie przyszłość. Cały mój dotychczasowy życiowy niefart bladł w porównaniu ze szczęściem, jakie dawała mi ta kobieta. Moja kobieta. Zerknąłem na nią kątem oka i stwierdziłem jedyną rzecz, którą mogłem w tej sytuacji powiedzieć: – Szczęściarz ze mnie.

OD AUTORKI Chciałam tylko szybko powiedzieć, że wiem, że wyciągnięcie kogoś z więzienia jest znacznie bardziej skomplikowane, niż przedstawiłam to w przypadku Asy. Naprawdę robię wszystko, co w mojej mocy, żeby ukazać wszystko możliwie jak najbardziej realistycznie, ale czasem pewne sceny, a w tym przypadku nie tylko sceny, ale i cała książka wymagają ode mnie lekkiego naginania rzeczywistości. Wiem także, że niemożliwością jest skontaktowanie się z prawnikiem w weekend! Zróbcie to dla mnie i przejdźcie po prostu nad tymi drobnymi nieścisłościami do porządku dziennego ☺. Wątki, które łączą Asę i Royal, są ciekawe i skomplikowane, więc musiałam nieco nagiąć fakty, aby zacząć z nich tworzyć materię powieści.

Playlista Rowdy’ego i Salem (To niesamowite! Mogłabym tego słuchać cały boży dzień)! Nikki Lane – Gone, Gone, Gone, Coming Home to You Patterson Hood – Belvedere, Back of a Bible Ryan Bingham – Guess Who’s Knocking American Aquarium – Casualties Devil Doll – The Things You Make Me Do American Aquarium – I’m Not Going to the Bar Hank Williams Jr. – Family Tradition David Allan Coe – Mama Tried John Paul Keith – She’ll Dance to Anything Carl Perkins – Honey, Don’t Scott H. Biram – Lost Case of Being Found The Cramps – The Way I Walk The Reverend Horton Heat – Jimbo Song Justin Townes Earle – Baby’s Got a Bad Idea Old Crow Medicine Show – Wagon Wheel, Hard to Love Dirty River Boys – My Son JD McPherson – Wolf Teeth Empress of Fur – Mad Mad Bad Bad Mama Dwight Yoakam – Little Sister The Meteors – Psycho for Your Love Hayes Carll – Love Don’t Let Me Down HorrorPops – Dotted with Hearts Buddy Holly – Because I Love You Chris Isaak – Baby Did a Bad Bad Thing Jason Isbell – The Devil Is My Running Mate Lindi Ortega – When All the Stars Align Three Bad Jacks – Scars Kasey Anderson and the Honkies – My Blues, My Love

PODZIĘKOWANIA Mam najlepszą pracę na świecie. Gorszy dzień jej wykonywania jest sto razy lepszy, pełniejszy i bardziej satysfakcjonujący niż dobry dzień spędzony na czymś, do czego nie mam serca. Mam najlepszych czytelników w całym książkowym uniwersum. Jesteście zabawni i słodcy, wspierający, ujmujący, pełni serca i ognia. Nie ma w moim życiu dnia, żebyście nie ubogacali go w jakiś sposób swoją obecnością. Moje serce raduje się na myśl, że ten mały wycinek książkowego świata, który stworzyłam, podoba wam się tak samo jak mnie. Za każdym razem, gdy decydujecie się przeznaczyć wasze ciężko zarobione pieniądze na coś, co stworzyłam, moja pisarska dusza napełnia się dumą i wdzięcznością. Chciałabym, żeby każdy z was wiedział, jak bardzo sobie was cenię i jak bardzo doceniam wszystkie cudowne rzeczy, które wnieśliście do mojego życia. Jeżeli kiedykolwiek będziemy mieli okazję się spotkać gdzieś w tym wielkim, strasznym świecie, bądźcie pewni, że będę podekscytowana i uradowana spotkaniem was!!! To będzie zaszczyt przytulić was i podziękować wam za to, że kupujecie moje książki i że daliście mi szansę, kiedy tak rozpaczliwie jej potrzebowałam. Mam nadzieję, że wiecie, iż do każdej książki, każdej historii zabieram się z myślą, że zawdzięczam wam wszystko. Dziękuję, że akceptujecie mnie taką, jaka jestem, i nie przeraża was cała moja niesforność i szaleństwo. Dziękuję, że rozumiecie mnie w tym moim obłędzie i zabawie, z którą się on łączy! Tak jak zawsze powtarzam, że uwielbiam czytać wiadomości od was, więc nie wahajcie się mnie zaczepiać i wiedzcie, że gdybym tylko mogła, postawiłabym wam wszystkim w dniu premiery każdej z moich książek po piwie! Nie krępujcie się wylewać swoich żali na jaycrownovergmail.com. Oprócz najlepszej pracy na świecie zostałam także pobłogosławiona najlepszymi ludźmi, którzy mi w niej pomagają. Amanda Bergeron to najlepsza redaktorka, jaką mogłaby sobie wymarzyć pisząca dziewczyna. Jest drobna, ale potężna i naprawdę robi wszystko, co w jej mocy, żeby każda z trafiających do waszych rąk książek była tak dobra, jak tylko to możliwe. Dzięki niej czuję się lepiej, nawet kiedy mam ochotę wszystkich dookoła zamordować. Cała ekipa z wydawnictwa HarperCollins jest niesamowita. Jessie Edwards i Alaina Waagner dbają o mnie, najlepiej jak potrafią, i pracują bardzo, bardzo ciężko, żeby upewnić się, że wszyscy czytelnicy w krainie książek wiedzą, co piszczy u

mnie w trawie. Dziewczyny robią wszystko, żeby proces dostarczania książki do rąk czytelnika był świetną zabawą. Nienawidzę latać, ale nie mam nic przeciwko podróżowaniu do Nowego Jorku, jeśli tylko mam się spotkać tam z tymi niesamowitymi babeczkami. Cała ekipa z wydawnictwa HarperCollins/William Morrow kopie tyłki. Oni wszyscy naprawdę kochają książki i romanse i pragną, żeby czytelnicy otrzymywali to, co najlepsze. Czuję się, jakbym wylądowała we właściwym miejscu i trafiła we właściwe ręce… trochę jak z Rowdy i Salem, nie? ☺ Moja agentka Stacey to superkobieta. Nikt w całym książkowym imperium nie pracuje ciężej od niej ani nie troszczy się o mnie lepiej. Mam dla niej nieprzebrane pokłady miłości i szacunku… nawet wtedy, kiedy to, co mi mówi, sprawia, że znowu mam ochotę wszystkich zamordować! Jest po prostu dobrym człowiekiem i czuję się superszczęśliwa, że we mnie wierzy. Nadal ogarnia mnie duma i podniecenie, gdy czyta jedną z moich książek i mówi mi, jak bardzo jej się ona podoba. http://www.donaghyliterary.com Bardzo cenię całą pracę, którą wykonują dziewczyny z http://literatiauthorservices.com/, aby moje książkowe życie było uporządkowane. Karen, Michelle i Rosette rządzą, jeśli chodzi o organizowanie odsłon okładek i promocję wirtualną. Jak nikt radzą sobie ze wszystkimi szczegółami tego procesu i powstrzymują mnie przed wyrzuceniem komputera przez okno. Niedawno dodałam do mojego zespołu niesamowitą K.P. Simmon z Inkslinger PR i nie potrafię opisać, jak szczęśliwa się czuję, że jest nie tylko moją przyjaciółką, ale i osobą mającą wielki wkład do mojego książkowego świata! Melissa Shank to anioł. Naprawdę nie wiedziałam, że w dzisiejszych czasach spotyka się jeszcze takie kobiety. Po prostu uwielbiam ją całą i kocham jej serce i pasję dla książek i czytelników. Nigdy nie sądziłam, że będzie mi potrzebny zespół do spraw marketingu czy fanpage’a, ani że ktokolwiek będzie się czymś takim interesował. Myliłam się i Mel jest cudowna, że wygospodarowała mi ten mały kącik na Facebooku i uczyniła go tak fajnym i interaktywnym miejscem. Jest po prostu niesamowita i chciałabym ją wyściskać na śmierć. Muszę również wykrzyczeć Katie Marcum, jak bardzo się cieszę, że pomaga mojej stronie twitterowej Crownover’s Crowd chodzić jak w zegarku. Obydwie macie moją dozgonną wdzięczność. Gdybyście, najdrożsi, mieli ochotę zajrzeć na oba serwisy, gwarantuję świetną zabawę, nie mówiąc już o tym, że Mel rozdaje regularnie na Facebooku różne fajne rzeczy!

https://www.facebook.com/groups/crownoverscrowd/ Jest jeszcze jedna Mel, dzięki której moje życie jest takie niezwykłe. Czyta ona wszystkie moje książki przed publicznością i zanim wyślę je Amandzie. Jej wkład pomaga mi opowiadać historie, najlepiej jak umiem. Bardzo cenię, że jest ktoś, kto podłapuje wszystkie moje szalone pomysły i pomaga uczynić z nich ekscytującą, romantyczną podróż. Bez niej Naznaczeni Mężczyźni… ani żaden z moich chłopców nie byliby tym, czym są. Nie istnieją na świecie słowa, które opisałyby, jak mocno chcę podziękować mojej rodzinie, więc zadowolę się: „dzięki za wszystko, mamo i tato”. Muszą wystarczyć, bo istnieje miliard różnych rzeczy, za które powinnam im dziękować każdego dnia. Są po prostu najlepsi. Uwielbiam moją najlepszą psiapsiółę. Kocham w niej wszystko i naprawdę muszę jej podziękować za bycie tym, kim jest. Jest niesamowita. Po prostu. Dziękuję wszystkim moim literackim przyjaciołom, nowym i starym, za podpisywanie książek i bycie w tym czytelniczym świecie prawdziwym skarbem. Zawsze jest świetnie spotykać innych autorów i blogerów, a ja uwielbiam poznawać wszystkie trybiki, które sprawiają, że biznes książkowy się kręci. Ludzie z kręgów literackich są po prostu najlepsi, więc dziękuję za to, że raz za razem potwierdzacie tę regułę. Nacja blogerów… och, nawet nie wiecie, jakim paliwem napędowym jesteście dla mojego literackiego silnika i jak jestem wam nieskończenie wdzięczna za wszystko, co zrobiliście dla mnie i dla moich chłopców. Dziękuję za to, że robicie to tak wspaniałomyślnie. Dziękuję za publikowanie moich okładek, za dołączanie do moich akcji promocyjnych, za to, że chcecie, abym udzielała wam wywiadów, i za prośby o udział w promocjach, nawet jeśli muszę odmówić, bo nie mam na to czasu!!! Dziękuję, że dzielicie się swoją miłością do książek. Dziękuję za pisanie recenzji, które czasami są lepsze niż to, co wychodzi spod mojego pióra. Dziękuję, że utrzymujecie książkową krainę zjednoczoną i połączoną. Dziękuję za dzielenie się słowem i rzeczami, które kochacie… a także tymi, które kochacie trochę mniej. Uwielbiam to, że blogowanie jest takie punkowe, takie pierwotne i samodzielne. Uwielbiam to, że miłość do książek i czytania buduje całe platformy, na których ludzie mogą stawać i krzyczeć o swojej pasji do wszystkich, chcących słuchać. To jest nieprawdopodobnie świetne. I, jak zawsze, chcę podziękować wszystkim blogerom, którzy z recenzentów zmienili się w moich przyjaciół i powierników.

Doceniam szybką informację zwrotną i recenzje, które docierają do moich uszu, zanim trafią do Internetu. Dziękuję, że sprawiacie, iż chcę, aby to, co robię, było jeszcze lepsze. Zawsze kończę okrzykiem do mojego stada. Tak bardzo kocham ich małe, kudłate pyszczki! Chciałabym, żeby wiedziały, jak wiele dla mnie znaczą! Buziaczki dla was, Charley, Pistol i Duce… a także dla Mike’a Maleya (który nigdy tego nie przeczyta), bo gdyby nie troszczył się pod moją nieobecność o moją kudłatą rodzinę, nigdy nie mogłabym wyjeżdżać i spotykać wszystkich was, moi cudowni czytelnicy!