A J Gabryel 02 Facet na telefon Grzesznik

Facet na telefon 2. Grzesznik

Dla tych kilku osób, które znają moje prawdziwe imię, prawdziwego mnie i nie mówią o tym nikomu. Dziękuję.

Trzymasz w dłoni „katalog zboczeń”, „rejestr perwersji”, „niezaprzeczalny dowód licznych dewiacji” zarówno moich, jak i osób cieleśnie mi bliskich. To, o czym piszę, było już określane w przeróżny sposób. Ale dla mnie jest to zwykły zapis moich zwykłych dni. Nic więcej. To nie jest powieść. Trudnię się prostytucją, a nie pisarstwem. Jestem, mówiąc wprost, męską kurwą, którą czasami nachodzi ochota na pisanie. I tyle. Nie wiem, dlaczego ktokolwiek miałby czytać to, co mam do powiedzenia. Nie wiem, czy ktokolwiek powinien zapoznawać się z litanią moich „wynaturzonych sekretów”. W gruncie rzeczy lepiej zamknij tę książkę i nigdy więcej jej nie otwieraj. No, chyba że naprawdę chcesz mnie poznać, zobaczyć, co we mnie siedzi i jak wygląda moje „lubieżne, rozpustne, zdemoralizowane życie”. Życie mojego podbrzusza. Tylko nie jęcz później, że nie ostrzegałem. Pisząc, będę nieraz zmyślał, nie mam wyboru, lecz będę cię okłamywać po to, by powiedzieć ci prawdę, kłamstwami odrę się z tajemnic, w kłamstwach wyjawię ci swoje sekrety. Nie przedstawię się, nie powiem, kim jestem, nie będę kokietował cię opisami siebie samego. Nie będę ściemniał i wmawiał, że jestem taki, a nie inny, ale zwyczajnie pokażę, jak wygląda moja „upadła rzeczywistość”. Tak, chyba właśnie tak chcę zacząć. Nie opowiem o mojej przeszłości, jeszcze nie teraz. Bo teraz chcę wrócić do tego, co było ledwie chwilę temu, i szybko dam ci sposobność wyciągnięcia własnych wniosków na mój temat. Skoro jednak przewróciłeś(aś) kartkę, a zrobiłeś(aś) tak, skoro to czytasz, to mam nadzieję, że natkniesz się na kilka niespodzianek. I jeszcze jedno, radzę dozować sobie moje słowa, podobno łatwo o przedawkowanie. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać. Nie wiem, ile razy tuż przed zaśnięciem słyszałem, jak cicho wymawia te słowa swoim szeleszczącym, papierowym głosem. I nie wiem, czy wymawiała je z nadzieją, czy z lękiem. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać. Słyszę te słowa zawsze, gdy jesteśmy razem, od ponad roku.

Choroba Ilony wyssała z niej prawie wszystko, młodość, witalność, to, czym była. W ciągu zaledwie kilkunastu miesięcy z pełnej wdzięku kobiety przekształciła się w kogoś zupełnie nie do poznania. Kiedyś była kobietą pełną głodu, wiecznie spragnioną, dziś niewiele z tego głodu w niej zostało. Jej charakter spłowiał, radość z niej wyparowała. Jasna cera poszarzała i zżółkła, nawet nie wiedziałem, że taki kolor istnieje, i mam nadzieję już nigdy go nie zobaczyć. Skóra stała się cienka jak kalka, niemal przezroczysta, w dotyku delikatna i sucha jak jesienne liście, bez trudu można dostrzec pod nią wolno pulsujące sine żyły. Z osoby mocno zbudowanej zaczęła zmieniać się w osobę szczupłą, potem zbyt szczupłą, potem przeraźliwie chudą. Każdego tygodnia, gdy ją widzę, wydaje mi się, że jest jej mniej i mniej. Nawet jej zapach się zmienił. Jedyną żywą częścią jej ciała wydają się oczy i lśniące włosy, które niemal się skrzą, odbijając światło. Tyle że te jednak nie są żywe, należały do kogoś innego, to peruka. Nigdy mi tego nie powiedziała, ale myślę, że są one dla niej potwierdzeniem, iż nadal jest kobietą. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać. Słowa te niosą mi niespokojne sny albo sprawiają, że chęć snu opuszcza mnie zupełnie, wtedy godzinami leżę obok niej, wsłuchując się w rytmiczne tykanie mijającego czasu, licząc jej urywane oddechy, czekając na jej śmierć. Nie, nie czekając, obawiając się jej. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać. Już nigdy nie usłyszę jej głosu, już nigdy nie wypowie tych słów. Tym razem miała rację, tym razem umarła. Nie usłyszałem jej odejścia, nie poczułem jej śmierci. A byłem pewny, że będę wiedział. Byłem pewny, że zdołam ją powstrzymać. Budzi mnie zapach – nieprzyjemny, intensywny, agresywny smród. Przez moment jestem zdezorientowany, nie wiem, co się dzieje. Rzeczywistość jednak dociera do mnie szybko, wraz z kolejnym wdechem. Nigdy wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, że zapach może być przerażający. Otwieram oczy. Siadam. Spoglądam na nią i od razu dostrzegam nieobecność duszy w jej ciele. Przez moment nie wiem, co robić, boję się jej dotknąć, lecz jednocześnie czuję, że zdradzę ją, że zdradzę siebie, jeśli dotykiem nie powiem jej „żegnaj”. Ostra woń ekskrementów drażni mój nos, staram się to ignorować, nie chcę, by wiedziała, że to czuję. Nie chcę jej zawstydzić. Dotykam jej dłoni, jest zaciśnięta i chłodna. Najpierw tylko ją głaszczę, jednak po chwili staram się

rozluźnić zastygłe w śmierci palce. Wracam wzrokiem do jej twarzy, jest odwrócona w moją stronę. Usta ma otwarte w połowie ostatniego oddechu, powieki uchylone, jakby w ostatecznym momencie chciała coś zobaczyć. Choćby mnie. Patrzę na nią i czuję się tak, jakbym patrzył w twarz śmierci. Patrzę na nią i z całych sił staram się zobaczyć w niej kobietę, którą była kiedyś. Zamykam jej powieki. Na zawsze. Czuję, jak łzy napływają mi do oczu, spływają po policzkach. Jest mi tak cholernie żal. Nie liczę, ile minut przy niej klęczę. Gdy wstaję, wiem, co muszę zrobić. Otwieram okno na oścież, świeże powietrze wpada do pokoju. Włączam muzykę, ostatnio zachwycona była utworami w wykonaniu chóru Scala, więc to dla niej wybieram. Pierwszą piosenką jest Every breath you take. Ciche brzmienie pojedynczego fortepianu, dołączają do niego słodkie, lecz przeszywające głosy, i czuję, i jestem pewny, że każde słowo śpiewane jest tylko dla mnie. Zaciskam powieki, starając się powstrzymać kolejne łzy. Głosy wydają się płakać, błagać, współczuć, krzyczeć, obiecywać, unoszą się i delikatnie opadają, by za chwilę znowu się unieść i tym razem opaść gwałtownie. Czuję się lepiej z tym, że teraz Ilona nie leży tylko wśród odoru, ale też wśród muzyki, którą kocha. Idę do łazienki, biorę zimny prysznic, ubieram się. W pomieszczeniu gospodarczym znajduję dwie miski, parę żółtych gumowych rękawiczek, trzy rolki velvetu. Z łazienki biorę kilka ręczników. Wracam do sypialni, gdzie czeka na mnie Ilona. Z głośników płynie The Blowers Daughter, głos wokalistki łamie się, zdaje się śpiewać na kolanach. Czyste powietrze rozrzedziło nieco smród kału. Podwijam rękawy. Z trudem naciągam rękawiczki, są zbyt małe. Na podłodze rozkładam trzy kąpielowe ręczniki, rozbieram Ilonę z jej brudnej, jedwabnej koszuli nocnej, kładę ciało na ręcznikach i przykrywam kocem, wiem, że nie chciałaby być obnażona w takim stanie. Mierzi mnie dotykanie jej przez gumę. Brzydzę się tego, że się brzydzę. Nie zrywam poszwy z kołdry, poduszki też zostawiam w poszewkach, wszystko to wraz z prześcieradłem i jedwabną koszulą nocną wpycham do kilku czarnych worów na śmieci. Na materacu, w miejscu, w którym leżała, jest jasnobrązowa plama. Przez kilkanaście, może kilkadziesiąt minut staram się ją wywabić, używając hojnie odplamiacza. Teraz powietrze przesycają również chemiczne wyziewy. Przewracam materac na drugą stronę, ukrywając ostatnie ślady tego, co się stało. W szafie znajduję świeże prześcieradło, przykrywam nim łóżko. Do miski wlewam wodę i żel o zapachu gruszek. Czuję, jak trzęsą mi się dłonie, nie chcę na nie patrzeć,

nie chcę widzieć ich żałosnego drżenia. Przestaję słyszeć muzykę, koncentruję się na Ilonie, nie na sobie, nie na tym, co czuję. Odkrywam jej ciało, ściągam perukę, zaczynam ją myć, zmieniam wodę i znowu myję za pomocą mokrej gąbki i papierowych ręczników, których zużywam całą stertę. Znowu zmieniam wodę i znowu, i jeszcze. Pokój powoli zaczyna pachnieć dojrzałymi gruszkami. Zdejmuję rękawiczki i ostatni raz zmieniam wodę. Wolno przejeżdżam gąbką po jej szczupłym, chłodnym, sztywnym ciele. Po jej twarzy, powiekach, ustach, ramionach, dłoniach, obojczyku, pozbawionym piersi płaskim torsie, wystających żebrach, zapadłym brzuchu, udach, stopach. W garderobie szukam czegoś, w co chciałaby być ubrana. Wybieram długą granatową suknię, która ukryje jej wychudzenie, z szuflady wyjmuję komplet pięknej, koronkowej, wyglądającej na nieużywaną bielizny, stanik ma wkładki imitujące piersi. Ubieram ją powoli, ostrożnie operując jej sztywnym ciałem. Najpierw majtki, potem cieniutkie rajstopy, stanik, suknia. Kładę ją na świeżo zasłanym łóżku. Idę do pokoju, w którym sypiała, gdy nie była ze mną. Jest wypełniony aromatem leków i choroby. Otwieram wszystkie okna. Firanki wzdymają się w powiewie. Z małej kolekcji peruk wybieram tę, w której, moim zdaniem, najbardziej jest jej do twarzy. Toaletka jest zastawiona kosmetykami. Nie do końca wiedząc, co robię, znajduję wśród nich delikatny róż, spośród kilkunastu odcieni pomadek wybieram tę o lekko morelowym kolorze. Spryskuję ją odrobiną jej ulubionych perfum. Na bezwłosą głowę wkładam perukę w kolorze blond, trochę pomadki na sine usta, róż na blade policzki. Wygląda zdrowiej. Żywiej. Dzwonię do jej opiekunki. Słyszę, jak płacze. Mówi, że przyjedzie za kilkanaście minut. Staję w oknie, patrząc na zalany słońcem ogród. Jest soczyście zielony, konary jednego z drzew dotykają ziemi, uginając się od ciężaru jabłek. Idę do holu, po raz ostatni chcę spojrzeć na jej kolekcję obrazów, szczególnie na ten jeden, który przyciągał mnie od pierwszego spojrzenia. Nie znam jego tytułu ani autora, żałuję, że nigdy jej o to nie spytałem. Wracam do sypialni, słyszę zgrzyt klucza w zamku. Uśmiecham się do niej ostatni raz. Do pokoju wchodzi pani Lucyna. Powieki ma zapuchnięte, nos czerwony. Przez moment chyba oczekuje, że z nią zostanę. Mówię „do widzenia” i wychodzę. Idę do domu piechotą, dotarcie na miejsce zajmuje mi trzy godziny. Zapach, który mnie obudził, nawiedza mnie raz po raz. Biorę prysznic, nie wiem, co robić. Czytam, lecz nie mogę wyjść poza dwa zdania; czytam je na okrągło. – Adamie, dzisiaj w nocy mogę umrzeć. Nie powinieneś ze mną spać.

Przechodzi przeze mnie cały szereg nieznanych mi odczuć i uczuć, dotąd anonimowych, nierozpoznawalnych – wciąż zresztą niedookreślonych. Czuję się jak zawieszony. Zasypiam i budzę się następnego dnia. Wczoraj wieczorem miałem umówione spotkanie, nie odwołałem go, zwyczajnie się nie stawiłem. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. W telefonie seria wiadomości od niezadowolonej klientki. Oddzwaniam, staram się ją ugłaskać. Na wieczór też mam już umówione spotkanie, chętnie bym je odwołał, lecz jednocześnie z całych sił nie chcę być sam. Wiem, że dziś nie zasnę. Wieczór przychodzi niespodziewanie szybko. Zaczynam się szykować, staram się wypełnić głowę Pauliną, klientką, która wynajęła mnie na dzisiejszą noc. Na szczęście jest jedną z tych, co chcą ode mnie tylko seksu w czystej postaci. Nie wiem, jak bym sobie dzisiaj poradził z klientką oczekującą czegoś więcej. Przybywamy pod hotel niemal w tym samym czasie. Włosy ma rozpuszczone, loki podskakują sprężyście w rytm jej pewnych kroków. Usta pomalowała zmatowioną wiśniową pomadką, oczy podkreśliła głębokim odcieniem czerni. W palcach wypalony do połowy papieros. Zaciąga się ostatnie dwa razy i ruszamy z miejsca. Przechodzimy przez hol, którego wykończenie jest plastikowe i tanie, choć sam hotel aspiruje do miana luksusowego. W drodze do pokoju przez jakieś cztery minuty prowadzimy pozbawioną sensu rozmowę. Ona przez te cztery minuty stara się udawać, że nie przyjechała tu w jednym tylko celu. Ja przez te minuty udaję, że jej wierzę. Włączam autopilota. Wszystko robię automatycznie. Automatycznie całuję jej smakujące tytoniem usta, nieprzyjemny smak nie robi na mnie najmniejszego wrażenia. Automatycznie dotykam jej piersi, tak samo pozbywam się spodni. Ona niecierpliwie rozrywa moją koszulę, guziki pryskają na wszystkie strony. Rozbieram ją, nawet tego nie zauważając. Nie widzę jej nagości, nie czuję wilgotnego podniecenia. Nie zwracam uwagi na szczegóły, które byłyby ważne, gdyby nie było wczoraj. Wchodzę w nią bezwiednie, mechanicznie pocieram jej łechtaczkę. Z trudem utrzymuję erekcję. Czuję jej zęby wbijające się w moje ramię, paznokcie orzące mi skórę pleców, ale pozostaję na to obojętny. Jej orgazm nic dla mnie nie znaczy, zdawkowo doprowadzam ją do kolejnego, podczas którego udaję swój. Ze snu wyrywa mnie przemożne parcie na pęcherz. Na wyświetlaczu kilka minut po siódmej. Paulina nadal śpi, leży na mnie, kolanem uciskając mi brzuch, a przy okazji nieszczęsny pęcherz, doprowadzając moją potrzebę oddania moczu do granic wytrzymałości. Jej długie włosy wchodzą mi do nosa, do uszu, łaskoczą niemiłosiernie. Nie wiem, jak to możliwe, że nie czułem tego łaskotania przez sen.

Nie chcąc jej obudzić, delikatnie staram się zepchnąć ją z siebie. Ledwie dopadam łazienki i muszli. Mokry dźwięk. Rozładowanie. Bezbrzeżna ulga. Taka prosta, trywialna czynność, a tyle rozkoszy. I nagle sobie przypominam; nie wiem, jak mogłem na tych kilka chwil zapomnieć. Wspomnienie chwieje mną, opieram się o umywalkę, spokojnie, spokojnie, głęboki wdech. Zmuszam się, by wrócić do rzeczywistości. Myję dłonie. Spoglądam na swoje nagie odbicie. Wyglądam, jakbym wyszedł z bitwy, i tak się też czuję. Klatkę piersiową mam podrapaną, plecy są w jeszcze gorszym stanie. Wspaniale. Po prostu wspaniale. Jeszcze nie wiem nic o dzisiejszej klientce, ale na pewno nie będzie zachwycona, otrzymując towar z widocznym defektem, uszkodzony i ponadgryzany. Szlag by trafił. Ilona tylko raz widziała mnie z wyraźnymi śladami pozostawionymi przez klientkę i pamiętam, że nie podobał się jej ten widok. Paulina nie zapłaciła mi za całą noc, zasnąłem nieoczekiwanie, ścięty wyczerpaniem. Szybko wchodzę pod prysznic. Kiedy ciepła woda uderza w moją podrapaną skórę, czuję nieprzyjemne pieczenie przechodzące w jeszcze mniej przyjemne szczypanie podczas namydlania. Cztery minuty później zaczynam zbierać ciuchy. Koszula jest udekorowana licznymi wiśniowymi stemplami w kształcie poprawionych chirurgicznie ust. Podnoszę ją, wkładam, moje palce nie znajdują guzików, rozglądam się i widzę je rozsiane po podłodze. Wspaniale. Na szczęście marynarka nie poniosła uszczerbku. Te kilka razy, gdy wymykałem się z hotelu w zdewastowanych ciuchach (raz nawet boso), należały do najbardziej żenujących momentów mojego życia. Nie budzę śpiącej nadal w poprzek łóżka kobiety, wiem, że nie oczekuje ode mnie pożegnania. Zamawiam taksówkę i jadę do domu. Znowu biorę prysznic, tym razem długi, parzący, nie żałując wody. Mam umówione spotkanie, a raczej wizytę, którą chcę odwlec, której się boję. Szoruję skórę do czerwoności, muszę być bardziej niż czysty. Myśli o spustoszonym, nieżywym ciele zostają wyparte przez inne. Co trzy miesiące stawiam czoło jednemu z moich demonów, którym jest moje zdrowie. Co trzy miesiące odpowiadam na szereg intymnych pytań, na które nie chcę udzielać odpowiedzi. Co trzy miesiące oddaję do przeanalizowania próbki płynów produkowanych przez mój organizm. Co trzy miesiące pozwalam na szperanie w moim ciele, dotykanie mnie w miejscach, gdzie nikt zwykle nie zagląda. Wychodzę z domu o dziewiątej trzydzieści, do kliniki docieram dwadzieścia minut później. W poczekalni

niewiele osób, przybyłych tu prawdopodobnie w tym samym celu co ja, więc lekko zdenerwowanych, z oczami nerwowo biegającymi po zielonkawym linoleum i białych ścianach. Kieruję się do recepcji. Starsza pani wita mnie szerokim uśmiechem na pomarszczonej twarzy, dzwoni gdzieś, pielęgniarz pojawia się minutę później. Prowadzi mnie do gabinetu, mówi, żebym się rozebrał za parawanem i włożył jeden z tych jednorazowych, seledynowych fartuchów. Fartuch jest półprzezroczysty, obszerny, lecz zbyt krótki. Czuję się nagi, ale uczucie to nie ma nic wspólnego z tym, w co jestem ubrany. Nie. Za chwilę nastąpi ciąg pytań, które znam na pamięć, obejmujących historię mojego zdrowia, nawyki higieniczno-sanitarne i – rzecz jasna – życie seksualne. Odpowiedzi na ostatnią część ankiety poniżają mnie tak, że bardziej nie można. Tym razem lekarzem jest kobieta, będzie to nasz pierwszy raz, nigdy wcześniej jej nie widziałem. Jest lekko po czterdziestce, włosy ufarbowane na kasztanowy kolor, lekkie odrosty, okulary w drucianych czarnych oprawkach, w uszach malutkie złote kolczyki, mające chyba kształt muszelek. Dłonie smukłe o długich palcach i krótkich paznokciach, złota obrączka. Włosy opadają mi na twarz, dając iluzję zasłony. Dłonie, spoczywające na osłoniętych papierowym materiałem kolanach, pocą się. W miarę zadawania pytań głowa zaczyna mi opadać, wzrok zjeżdża ku dołowi i wlepia się w podłogę. Chociaż nie patrzę na lekarkę, wiem, że niemal wszystkie odpowiedzi wprawiły ją w co najmniej lekkie zdumienie, wiem, że czasami podnosi oczy, by na mnie spojrzeć, by się upewnić. Lekarze zwykle są profesjonalni, nie komentują, zwykle jest w nich ten zawodowy brak zdziwienia, jednak czasami trafiają się tacy, którzy nie są w stanie ukryć konsternacji. Ona nie potrafi jej ukryć, wyraźnie słyszę w wypowiadanych przez nią słowach zdumienie. Widocznie nie wyglądam na kurwę. Czuję się nagi, pocę się. Odpowiedzi zostają zaznaczone i zapisane, ciśnienie i temperatura zmierzone, serce i płuca osłuchane. Lateksowe rękawiczki założone. Następnie, siedząc na brzegu pokrytego białą dermą stołu do badań, zostaję dokładnie „obejrzany”. Najpierw malutką latarką świeci mi w oczy, uszy i gardło, potem wacikami na patyczkach pobiera wymazy z języka, wnętrza policzków i gardła – sięga tak głęboko, że aż się krztuszę. Lateksowe rękawiczki zostają zdjęte, towarzyszy temu ten charakterystyczny dźwięk, ni to plask, ni to klaśnięcie, chwilę potem zostają założone nowe, badanie posuwa się powoli ku dołowi, zatrzymując się dłużej w okolicach węzłów chłonnych, brzucha… nie komentuje śladów zostawionych przez paznokcie Pauliny, choć jej brwi chyba się lekko uniosły w niekontrolowanym wyrazie zdziwienia. Dotyk jej obleczonych rękawiczkami dłoni jest chłodny, bezosobowy. Przez cały czas opisuje, co robi i do jakich wniosków dochodzi, zadaje pytania. Jedno ze zdań, które zawsze mnie bawi, to to mówiące, że nie widać śladów Pthirus pubis, czyli wszy łonowej, zwanej też mendoweszką. Pyta, czy badam jądra regularnie, odpowiadam, że tak, moja odpowiedź wyraźnie ją zadowala, oświadcza, że niewielu mężczyzn to robi, bo nawet nie dopuszczają do siebie myśli o chorobie jąder. Nie będę dalej ciągnął tego tematu. Po jakimś czasie słyszę kolejny plask, rękawiczki znowu zostają wymienione na nowe, krew pobrana. Rękawiczki zdjęte. Koniec badania. Zeskakuję z łóżka, idę za parawan, zdejmuję seledynowy fartuch,

ubieram się. Lekarka mówi, że na pierwszy rzut oka jestem zdrowy jak koń. Na analizę krwi trzeba nieco poczekać. Żegna mnie słowem „powodzenia”. Staram się uprawiać bezpieczny seks. Mam wystarczająco dużo stałych klientek, dlatego nie muszę sprzedawać się nowym, nieznanym, niepoleconym czy z wątpliwą przeszłością. Mimo to nie mogę być pewny, z kim, oprócz mnie, sypiają moje klientki, z kim sypiają ich mężowie czy partnerzy. Nowe klientki, rzecz jasna, zdarzają się, ale są to raczej pojedyncze przypadki, odstępstwa od reguły, zresztą spotkanie z nową klientką zwykle mnie rozstraja, staram się tego unikać. Oczekiwanie na wyniki badań jest torturą. Wracam do domu, biorę kolejny prysznic. Podejrzewam, że nawet gdy ktoś nie prowadzi życia tak rozwiązłego jak ja, to i tak lekko się denerwuje, czekając na wyniki. Myśli przerywa mi telefon. Dzwoni klientka, ustalamy szczegóły. Kiedy kilka godzin później wracam do kliniki, dłonie znowu mam spocone, serce wali, jakbym przebiegł maraton. Wszystkie są negatywne. Oddycham z ulgą, ciężar spada mi z ramion. Jestem czysty. Bez skazy. Lekki. Rzecz jasna istnieje możliwość, że zaraziłem się czymś w okresie okienka serologicznego i coś się teraz we mnie wykluwa, ale nie pozwalam, by ten mały detal popsuł mój nagle beztroski humor. Wśród klientek mam takie, które żądają przedstawienia im aktualnych zaświadczeń dowodzących braku chorób, lecz tak naprawdę nie dla nich się badam. Badam się dla siebie. Dla spokoju wewnętrznego. Myślę, że nawet gdyby wyniki okazały się pozytywne, gdyby powiedziano mi, że jestem nosicielem, to wówczas też odczułbym spokój, tyle że innego rodzaju. Bo owa informacja oznaczałaby koniec takiego życia, jakie prowadzę teraz. Moje lekkie uniesienie nie trwa długo. Myśli o niej powracają. Przez moment znowu zastanawiam się, czy jednak nie powinienem zadzwonić i wymigać się od dzisiejszego spotkania, bo wiem, że będę do niczego. Jednak klientką jest Sylwia i spotkanie ma trwać cały weekend, więc o odwołaniu raczej nie może być mowy. Nie wiem, jak długo chodzę bez celu. W kiosku, jakby to był mój nawyk, kupuję paczkę czerwonych marlboro i zapałki. Zapalam pierwszego papierosa w życiu. Zaciągam się, koncentruję na tłumieniu kaszlu. Jakaś kobieta staje obok mnie, też zapala, zaczyna coś mówić, dopiero po chwili dociera do mnie, że jej słowa skierowane są do mnie. Rzuca mi uśmiech i nadal mówi, ja nadal jej nie słyszę. W normalnych okolicznościach wyobrażałbym sobie, jak wygląda bez ubrania. Dzisiaj nie rozbieram jej wzrokiem. Gaszę ledwo napoczętego papierosa, sprawdzam godzinę na zegarku, mamroczę coś, że niemożliwe, jak jest już późno i odchodzę, kiwając jej głową na pożegnanie. Nieoczekiwanie stwierdzam, iż jestem w Almie, wrzucam do koszyka kilka artykułów spożywczych. Dziewczyna siedząca przy kasie uśmiecha się szeroko, pokazując zgryz pełen korekcyjnego rusztowania. Odwzajemniam uśmiech.

Pochłonięty kłębiącymi się w głowie myślami nagle staję przed drzwiami mojego mieszkania. W przedpokoju zrzucam buty, wieszam kurtkę, w łazience myję dłonie, w kuchni wyjmuję z reklamówki zakupy. Dziwię się temu, co kupiłem, wszystko wkładam do lodówki. Do kosza na śmieci ciskam paczkę papierosów. Dzwoni telefon. To Sylwia, zmienia miejsce spotkania, uprzedza mnie, że to impreza, na której będzie sporo jej znajomych. Na kartce papieru zapisuję, gdzie mam się stawić. Przez jakieś dwie minuty wciąż mówi, słucham i nawet coś odpowiadam. Jeszcze tylko trzy godziny i wyjdę z domu. Potrzebny mi plan. Dzisiaj chyba jeszcze nic nie jadłem. Robię sobie coś do jedzenia. Chleb, plaster kurczaka, kawałek brie, dżem z papryczek chili. Jem. Zachłannie, choć nie rejestruję smaku, zupełnie nie zauważyłem, że byłem głodny. W głowie Sylwia, Sylwia, Sylwia, czas być profesjonalnym, zacząć myśleć o tym, co będzie. O tej, w której dziś będę. Sylwia o nieco lisiej twarzy przekroczyła pięćdziesiątkę, jest zamężna, ma piękne smukłe dłonie, zresztą cała jest smukła, piwne oczy, włosy do ramion ufarbowane na kolor tak jaskraworudy, że prawie czerwony. Jest inteligentna, ma żywy umysł. Od trzech lat spotykamy się regularnie, jednak niezbyt często. Dotychczas widywaliśmy się w cztery oczy, po kryjomu, w tajemnicy. Zazwyczaj w Marriotcie. Dzisiaj po raz pierwszy otrę się o jej prawdziwe życie, o jej znajomych. Pakuję się, trzy koszule, trzy podkoszulki, spory zapas prezerwatyw, szczoteczka do zębów, antyperspirant, żel pod prysznic. Tyle wystarczy. Na miejsce docieram, kiedy wieczór powoli przechodzi w noc. Dom jest duży, pomalowany na trudny do określenia w mroku kolor. Na podjeździe przed budynkiem zaparkowanych jest jakieś dwanaście samochodów, wszystkie z wysokiej półki. Aston martin vanquish, trzy maksimum roczne mercedesy, bentley… hmm, towarzystwo zapowiada się doborowe, chociaż nie, doborowe nie jest odpowiednim określeniem. Towarzystwo zapowiada się wypasione. Parkuję swój motor między samochodami. Zdejmuję kask i od razu słyszę muzykę, rozpoznaję True blue Madonny, nie słyszałem tej piosenki od lat. Szybko przeskakuję kilka stopni prowadzących do drzwi frontowych. Naciskam dzwonek. Drzwi otwiera bardzo młoda, bardzo wiotka blondynka o uśmiechu jak z hollywoodzkiego filmu. – Jestem gościem Sylwii – mówię niezbyt pewnym głosem, poprawiając jednocześnie zmierzwione przez kask włosy. – Adam? Proszę, właź śmiało. Sylwia czeka na ciebie. Madonna śpiewa zbyt głośno. W holu lekko chwiejnym krokiem mija mnie kilka osób z kolorowymi drinkami w dłoniach. Odnajduję Sylwię w kuchni, rozmawia z dwoma mężczyznami, żywo przy tym gestykulując. Zawsze gdy mówi, robi to przede wszystkim rękoma. Zauważa mnie i przerywa rozmowę. Jej dłonie raptownie się uspokajają. Rozciąga w uśmiechu zbyt czerwono umalowane wargi, nie jest jedną z tych nielicznych kobiet, które z czerwoną pomadką wyglądają klasycznie, u niej wygląda to wulgarnie i tanio.

Bierze mnie pod rękę i stopniowo przedstawia wszystkim dookoła. Na początku staram się zapamiętać kolejne imiona, ale szybko daję sobie spokój. Większość gości, mimo dość wczesnej pory, już wyraźnie przyswoiła sobie sporo alkoholu czy czego tam jeszcze. Oceniam wiek mężczyzn na mniej więcej czterdziestkę, wydaje mi się, że jestem najmłodszy. Różnice wiekowe między kobietami są większe, widzę kilka nastolatek, kilka trzydziestek i kilka rówieśniczek Sylwii. Nadal nie mam pojęcia, jaką właściwie będę odgrywał tu rolę. To jasne, że będę musiał zaspokoić wszystkie potrzeby Sylwii, brak mi jednak danych, jak tym potrzebom jest dzisiaj na imię. Niejednokrotnie jestem wynajmowany jako towarzysz, u którego ramienia ta czy inna klientka pokazuje się znajomym, lecz w takich okolicznościach zwykle z góry znam scenariusz. Lubię wiedzieć, co mnie czeka, jakie są wobec mnie żądania czy oczekiwania. W głowie cały czas snują mi się myśli o tamtej, staram się je zapić. Pierwsza pięćdziesiątka, druga, czwarta. Lepiej, już lepiej, coraz mniej pamiętam. Alkohol zresztą spływa w dużych ilościach, imprezowicze tańczą, śmieją się, luz i ubaw, czasem na wyrost. Szczeniary udają DJ-ki, mężczyźni udają, że im się podoba. Kilka koleżanek Sylwii obserwuje mnie bez najmniejszego skrępowania, dosłownie liżą mnie wzrokiem. Takie spojrzenia powinny nadymać moje ego, a tymczasem topią moją pewność siebie. Czuję się jak wystawiony na licytację, lecz staram się nie dać tego po sobie poznać. Piję, lecz wiem, gdzie są moje granice i wiem, że za niedługi czas Sylwia będzie spodziewała się wysokiej jakości dostarczanych przeze mnie usług. Postaram się dać jej wszystko, co mam, choć owo wszystko to dzisiaj raczej niewiele. Gdzieś godzinę przed północą światła zostają przyciemnione, muzyka przybiera słodsze brzmienia, goście zaczynają dobierać się w małe grupy. Co nie znaczy, że jest to swingerska impreza, raczej spotkanie ludzi dość swobodnych seksualnie, jednak nie na tyle, by pieprzyć się z każdym i na oczach innych. Tylko cztery młode dziewczyny, jestem niemal pewny, że jedna z nich przedstawiła mi się jako „Klaudynka”, zachowują się w bardziej ostentacyjny i wyzywający sposób. Nie zamierzają się tonować ani trochę, ich śmiech jest zbyt głośny, nachalny, mający zwracać uwagę, choć mnie rani uszy. Są irytujące, lecz nie mogę zaprzeczyć, że każda z nich wygląda cholernie dobrze. Z zamyślenia wyrywa mnie głos Sylwii. – Zupełnie zapomniałam ci kogoś przedstawić. – Odwracam się, by spojrzeć na mężczyznę, którego widziałem wcześniej, gdy zajęty był zabawianiem jednej z czterech nastolatek. – Adamie, oto mój mąż Jakub. – Mąż? – Tego się nie spodziewałem, jestem zaskoczony i pewny, że to zaskoczenie wyraźnie widać na mojej twarzy. – Tak, mąż, opowiadałam ci o nim niejednokrotnie. – Rzeczywiście opowiadała, a raczej narzekała na jego impotencję, spowodowaną nieustannym stresem i zbyt dużą odpowiedzialnością w pracy. Tutaj nie wygląda

na impotenta, gość jest przystojny, dobrze zbudowany, o czarnych jak węgiel włosach wyglądający na wyjątkowo pewnego siebie. – Miło cię poznać, Adamie. Przepraszam, zaraz wracam, natura wzywa, to przez piwo – rzuca i odchodzi szybkim, zdecydowanym krokiem. – Sylwia, co ja tu robię, co robi tu twój mąż? – Och, Jakub znalazł sobie maturzystkę. – Sylwia wskazuje oczami dziewczynę siedzącą na kolanach właściciela domu, z którą widziałem Jakuba wcześniej. – Ona dba o wszystkie jego potrzeby. Okazuje się, że młode ciało wyleczyło go z seksualnych problemów. Ja wiem o niej, on wie o tobie. Wszyscy są szczęśliwi. Chodź, wymknijmy się. Wchodzimy na pierwsze piętro. Przed nami rozciąga się biegnący przez całą długość piętra kilkunastometrowy hol z drzwiami po obu jego stronach, nikogo nie widać, lecz jęki i stłumione okrzyki docierają niemal zza każdych z nich. – To nasz pokój – mówi, podchodząc do ostatnich drzwi po prawej. Otwiera je i szybko za nami zamyka. – Nie zapalaj światła. Jej dłoń ląduje na moim kroczu, pociera je. – Myślałem, że lubisz patrzeć, jak w ciebie wchodzę… – Nie dzisiaj – odpowiada, zamykając mi usta swoimi. Panuje opinia, że dziewczyny, które zawodowo zajmują się tym co ja, zwykle nie całują klientów w usta, ja osobiście nie mam tego typu oporów, co nie oznacza, że spełniam każdą zachciankę, nawet ja mam swoje granice, ale teraz nie o tym. Sylwia lubi, gdy jestem agresywny, szkoda jej czasu na gry wstępne, czułe pieszczoty i zbędne obłapki. A skoro wiem, czego chce, szybko jej to daję. Chwytam ją za włosy i zmuszam, by uklęknęła przede mną, choć tak naprawdę nie ma potrzeby jej do niczego zmuszać. Nie tracąc ani chwili, rozpina mi rozporek, chyba jest zaskoczona tym, że nie jestem twardy. Zresztą może nie. Okrąża wolno językiem moją żołądź, raz, drugi, mija pięć sekund i rosnę w jej ciepłych ustach. Przez moment obawiam się, że podniecenie nie przyjdzie, że ją zawiodę, ale niepotrzebnie. Kolejne kilka sekund i całe moje czucie zaczyna przesuwać się w okolice krocza, po minucie wbijam się w nią do samego gardła. Na początku naszej znajomości nie była w stanie połknąć mnie nawet do połowy, dziś jest profesjonalistką, wślizguję się w nią gładko. Jest dobra w tym, co robi, jej język przesuwa się po obwodzie, wzdłuż i wahadłowo, usta ma miękkie i wilgotne, od czasu do czasu mruczy i wibracje tym spowodowane są bardziej niż przyjemne. Nie śpieszy się, nie odwala normy, ale jak zwykle wydaje się tym delektować. Jej palce bawią się moimi jądrami, potem drapią pośladki. Moje oczy powoli przyzwyczajają się do ciemności, coraz wyraźniej widzę jej cień.

– Wystarczy – mówię po jakichś pięciu minutach, podciągając ją do góry i popychając w stronę łóżka. – Na czworaka. Skwapliwie wykonuje rozkaz. W kieszeni spodni znajduję pakiecik z niezbędnym atrybutem w mojej pracy. Klękam tuż za nią, zadzieram jej sukienkę, opuszczam majtki i sprawdzam, czy jest wystarczająco wilgotna, wkładając w nią palec, potem dwa i trzy. Nie jest wilgotna, jest wręcz ociekająca. Zakładam kondom. Wbijam się w nią gwałtownie, jednym pchnięciem, do samego końca. Ktoś otwiera drzwi, światło na moment zalewa pokój, nim jednak zdołałem odwrócić głowę, znów spowija nas mrok. Ktokolwiek to był, najwyraźniej zobaczył naszą akcję i szybko się wycofał. Ja zaś, jako że wiem, co lubi, zaczynam bez zwłoki ją rżnąć, bo tylko tak można określić to, co dzieje się między nami. Nie ma w tym uczucia, finezji, wyrafinowania, tylko ostre, mocne, szybkie rżnięcie. Nie wiem dokładnie, ile to trwa, dziesięć, może piętnaście minut, wiem, że w tym czasie dochodzi dwa razy. Gdy cichnie po drugim orgazmie, dociera do mnie, że coś jest nie tak, kilka sekund później już wyraźnie słyszę przyśpieszony oddech trzeciej osoby w pokoju. Moje oczy zdążyły przyzwyczaić się do mroku, bez większego problemu rozróżniają niewyraźne kształty. Zaczynam wzrokiem przeszukiwać pokój. Oparty pod ścianą, ze spodniami spuszczonymi do kolan, z penisem w dłoni, stoi mężczyzna. Kiedy dostrzega, że go zauważyłem, nieśpiesznie podchodzi do nas i widzę, że to Jakub, mąż kobiety, która klęczy pode mną, w której jestem. Wychodzę z niej, ona obraca się i siada na skraju łóżka. Jest zbyt ciemno, bym zobaczył wyraz jej twarzy. On łapie Sylwię za kark, lecz nie agresywnie, tylko z niekontrolowanym pożądaniem. Nie mówi ani słowa, ale zwyczajnie, jakby była to najbardziej naturalna rzecz w świecie, zaczyna ją całować, pocałunek nie trwa długo, po chwili odrywa się od niej, prostuje i wchodzi w jej usta. Jestem pewny, że to z góry ułożony plan, irytuje mnie, że nie zostałem o nim poinformowany. Zwyczajnie lubię wiedzieć, co mnie czeka, mieć kontrolę, być przygotowanym na wszelkie ewentualności. Niewiele myśląc, bez zbędnych słów popycham ją na plecy. Jakub klęka tuż przy jej głowie, widzę język przesuwający się po jego jądrach. Kładę nogi Sylwii na moich ramionach i wpycham się w nią ponownie. Nie patrzę na niego, ale wiem, że jego oczy wpatrują się w miejsce, gdzie jestem połączony z jego kobietą. Łóżko buja się i cicho poskrzypuje. Widziałem to już niejednokrotnie. Wchodzi w nią i jest mu dobrze, ale tak naprawdę to widok innego mężczyzny między nogami jego żony go podnieca. I ja sam muszę przyznać, że jego oczy na moim ciele, na moim penisie penetrującym jego partnerkę rozgrzewają mnie bardziej, niż powinny. Czuję, że sperma zaczyna we mnie wzbierać, ciśnienie wzrasta i wzrasta. Zbliżam się ku końcowi, mogę się jeszcze powstrzymać, mogę przedłużyć tę chwilę, ale nie chcę. Wiem, co ona lubi. Trzy, dwa, jeden. Wyskakuję z niej, jednym ruchem zrywam prezerwatywę i tryskam na jej brzuch i piersi, kilka kropel sięga aż ramienia Jakuba. Nie widzę tego, ale wiem, że tak się stało, bo ociera je dłonią i patrząc na mnie, zlizuje z palców moje nasienie. Wychodzi z jej ust i zaczyna dokładnie czyścić jej ciało. Językiem.

Chcę, by było jasne, że to nie Jakub mnie podnieca, lecz sytuacja. Scenariusz, który się tu odgrywa; niewiele ma to wspólnego z płcią. Jasne, mając naście lat, po pijanemu, na imprezie miałem drobny nazwijmy to incydent z jednym czy dwoma chłopakami, jednak były to czasy, gdy fiut stawał mi kilka razy na godzinę i po ciemku było mi zupełnie obojętne, w co się pcham. Był to czysto zwierzęcy popęd zaspokojenia chuci. I dziś nadal niejednokrotnie jestem uczestnikiem sytuacji, w których inni mężczyźni stanowią integralną część aktu, nigdy jednak nie pozwoliłem mężczyźnie wejść we mnie. Choć niejeden prosił. Jakub przesuwa się między uda Sylwii, widok ich ciemnych sylwetek podnieca mnie, nie mogę zaprzeczyć. Podniecają mnie ich jęki, sprośne słowa. Podnieca duszność, która narasta w pokoju. Niebawem znów jestem sztywny i gotowy do boju. Podchodzę do Sylwii i dosłownie zaczynam gwałcić jej usta i gardło. Jakub jeszcze nie doszedł, lecz słyszę, że zbliża się do swojego finału, jego spocone uda klaszczą, uderzając w jej pośladki. Łóżko podryguje wraz z nami, drewniane nogi głośno szurają o podłogę. Jakub dochodzi w ciągu minuty, wydając z siebie zwierzęcy krzyk. Mija kolejna minuta i materac zaczyna uginać się pod jego ciężarem. Przesuwa się w moim kierunku. Zachowuje się, jakby był na orgazmicznym haju. Najpierw jego dotyk jest lekki, wręcz nieśmiały, nie widząc jednak negatywnej reakcji z mojej strony, zaczyna poruszać się z wyraźnie wyznaczonym celem. Zwalniam tempo. Czuję jego dłonie, jego usta zaczynające błądzić przy ustach żony. Wiem, czego chce, wiem, że chce mnie posmakować. Wolno opuszczam usta Sylwii i po chwili czuję na sobie dwa języki. Zamykam oczy i przez moment nie wiem, w czyich ustach jestem. Krztusi się. Sądzę, że mój członek jest jednym z niewielu, jeśli nie pierwszym w jego ustach. Trzyma mnie tylko przez chwilę, myślę, że w końcu dochodzi do niego, co robi, bo nagle wypuszcza mnie spomiędzy warg, jakby się sparzył. Sylwia nie traci czasu i połyka mnie do samego końca. Z ruchów jej ciała wiem, że zaspokaja się palcami. Ma trudności z łapaniem powietrza, na penisie czuję drganie mięśni jej gardła. Wyślizguję się powoli, na podłodze odnajduję spodnie, a w ich kieszeni kolejny kondom. Moment później znowu jestem w niej od tyłu. Wiem, że Jakub leży tuż na skraju łóżka, przyglądając się, ale nie zwracam na niego uwagi, to wszak ona jest moją klientką. Moje palce tańczą wokół jej łechtaczki, gdy uciskam ten wrażliwy supełek nerwów, wydaje z siebie wysoki jęk. Masując łechtaczkę, czekam na jej orgazm. Dochodzi z głową zagrzebaną w pościeli. Jeszcze kilka pchnięć i ja też kończę. Leżymy, ona pomiędzy nami. Nikt się nie odzywa, słychać tylko nasze oddechy, z chwili na chwilę coraz spokojniejsze. W końcu zasypiają. Wstaję, gdy słyszę lekkie pochrapywanie, wkładam dżinsy i idę się umyć. W holu mijam dwie osoby, udajemy, że się nie widzimy. Bez trudu znajduję wolną łazienkę, szybki prysznic, nie mogę znaleźć czystego ręcznika, wycieram się cudzym, lekko wilgotnym. Wracam do pokoju.

Dzień następny.

Budzę się wcześnie. Nie lubię spać w cudzym łóżku. Z tego powodu właśnie staram się pracować głównie na godziny. Wiem, iż dzisiejszy dzień wypełniony będzie niezręcznością i udawaniem, że poprzedniego wieczoru nic nie było, że nic się nie stało. Za to wieczór ograbi świat nie tylko z kolorów, ale i z resztek przyzwoitości. Nie szkodzi – w alkoholu natomiast rozpuszczą się wszystkie zahamowania, uprzedzenia i bariery. Nie mówię, rzecz jasna, o sobie. Mnie światło dnia zupełnie nie przeszkadza, nie czyni mnie świętszą wersją siebie. Zresztą według skali wyuzdania nie robiliśmy niczego niezwykłego, ale wiem, że Jakub będzie miał w tej kwestii inne zdanie. Leżę z zamkniętymi oczami i udaję, że śpię, by swoją rażącą obecnością nie wprawić przypadkiem innych w zakłopotanie. Ależ ze mnie subtelny gość. Główną emocją, która mnie teraz wypełnia, jest złość spychająca na dalszy plan uczucia, jakie ożyły we mnie z chwilą śmierci Ilony. Mam ochotę zwyczajnie ubrać się i wyjść. Jednak nawet w moich oczach zachowanie takie byłoby ostentacyjnie melodramatyczne. Zresztą pora na to była minionej nocy, nie teraz, gdy jest już po wszystkim. Najgorszymi okolicznościami, w jakich kurwa – obojętnie męska czy żeńska – może się znaleźć, są sytuacje, kiedy zostaje pozbawiona kontroli, kiedy cała władza przysługuje temu, kto płaci. Sam świadomie nigdy nie zaakceptowałbym sytuacji, która może mnie przerosnąć i pozostawić bezbronnym czy zdanym na łaskę innych. A takie właśnie jest bycie z kobietą aranżującą po kryjomu udział w seksie osób trzecich, których nie znam, o których wiem niewiele lub nic. Jakiś czas temu dostałem maila od chłopaka. Miał spotkanie z klientką i wszystko szło dobrze do czasu zjawienia się w mieszkaniu dwóch mężczyzn. Początkowo tylko patrzyli, ale po kilku minutach przyłączyli się, lecz w inny sposób, niż myślał. Jeden go trzymał, drugi penetrował. Potem się wymienili. Ale nie ma sprawy, bo, jak powszechnie wiadomo, kurwy, zwłaszcza męskiej, nie można zgwałcić. Jestem zły, że pozwoliłem im potraktować się jak statystę, który nie musi znać scenariusza, lecz robić, co mu każą, być przedmiotem, a nie podmiotem. Gdy podniecenie buzowało mi w żyłach, nie myślałem o tym, teraz jestem zły na mój zanik instynktu samozachowawczego i rozsądku. Nie wiem, czy martwić się, czy cieszyć, że seks nadal może przysłonić mi wszystko. Z pozycji obserwatora można by rzec, że nic się nie stało, moje emocje zaś są histeryczne i niezrozumiałe. A ja jestem cholernie bliski, by zrezygnować z niej jako klientki, co zdarza mi się niezmiernie rzadko. Chociaż może przesadzam. Sam nie wiem, może i na to uczucie złości ma wpływ Ilona, a raczej jej brak. Zaraz po tym jak zegar wybija dziesiątą, słyszę, że Jakub wstaje. – O Jezu, o Jezu, o Jezu… – mamrocze pod nosem, ubierając się szybko. Spod przymrużonych powiek widzę jego nerwowe ruchy i rozbiegany wzrok. Jest zupełnie inny niż wczoraj. Z chwilą gdy drzwi zamykają się za nim, Sylwia odwraca się w moją stronę. – Miałeś kolorowe sny? – pyta pełnym zadowolenia głosem.

Jestem przekonany, że wszystko było ukartowane, ale chcę, by sama się przyznała. – Sylwia, powiedz mi, zaplanowałaś to wszystko? Uśmiecha się lekko, nawet nie ma zamiaru udawać niewiniątka. – Wczoraj nie narzekałeś na taki obrót wydarzeń. – Nie narzekać nie znaczy być zadowolonym. – Wiesz dobrze, że zawsze chciałam zrobić to z kilkoma mężczyznami naraz, a ja wiem, że sam wielokrotnie byłeś w podobnych układach, więc w czym problem? – Nie w tym, że dołączył do nas twój mąż, takich ochotników mogłoby być znacznie więcej. Problemem jest to, że wzięłaś mnie z zaskoczenia, następnym razem chciałbym wiedzieć, na co się decyduję, przyjmując od ciebie zlecenie. Fakt, że jestem kurwą, nie znaczy, że podejmę się wszystkiego. Nie będę udawał zadowolonego z postawienia mnie przed faktem dokonanym, bez możliwości wyboru. – O co ci chodzi, o pieniądze? Spoko, ubiegła noc była dla mnie warta o wiele więcej niż normalnie. – Nie w tym rzecz. Naprawdę nie rozumiesz, o czym mówię? Chodzi mi o to, że lubię wiedzieć, co jest grane, co mnie czeka. Mieć kontrolę nad biegiem wydarzeń. – Jestem spokojny i opanowany, choć w środku nadal lekko się gotuję. – Przepraszam, to się już nie powtórzy – jej głos przepełniony jest skruchą, w której nie ma ani krzty szczerości. Widzę, że nie ma sensu ciągnąć tematu, więc go zmieniam. – Dobrze, powiedz mi zatem, co zaplanowałaś na dzisiejszy wieczór. Na jej twarzy rozlewa się pełen sytości uśmiech. – Widziałeś tę maturzystkę Jakuba? Jak się śliniła na twój widok? – Nie sądzę, by twój mąż chciał się z nią podzielić. Przecież niemal uciekł z tego pokoju. – Jakub ma konferencję w Dubaju, musi złapać samolot za kilka godzin, zniknie stąd w paręnaście minut. I rzeczywiście. Jakub ulotnił się, zamieniając tylko dwa słowa z Sylwią, a mnie unikając jak zarazy. Jednogłośnie zdecydowano, że impreza za dnia zostanie przeniesiona do ogrodu. W głosach gości słyszalne jest skrępowanie, co jakiś czas ktoś oblewa się rumieńcem na widok kogoś innego. Dziwię się, bo myślałem, że są wystarczająco doświadczeni w tego rodzaju rozgrywkach. Staram się zapomnieć o moim wcześniejszym wkurwieniu. Przez większość dnia nie spuszczam oka z młodego tyłka maturzystki Justyny, ona również nie ukrywa, że na mnie patrzy. Obserwacja poprawia mi nieco nastrój, widok jest miły.

Nudzę się, jest tu kilka osób, z którymi biorąc pod uwagę, kim są, powinno dać się pogadać, ale nie zdradzają po temu najmniejszej chęci. W końcu nie po to tu przyszły. W środku dnia Sylwia zaczyna stroić fochy, dąsa się, zarzuca mi, że poświęcam jej za mało uwagi. Typowo kobieca konsekwencja. Sama przecież chciała, bym uwiódł tę małą. Drażni mnie jej zachowanie, ale cóż, nasz klient, nasz pan. Szybki, ostry numerek w toalecie łagodzi jej zazdrość. Wieczór się zbliża, zaczynają przybywać nowi goście. Alkohol w ilościach przemysłowych, ziele, wciągane białe kreski zgodnie z moim przewidywaniem tłumią zahamowania, dając pierwszeństwo instynktom i skrywanym pragnieniom. Towarzystwo z każdą minutą coraz wyraźniej ukazuje swą prawdziwą naturę. Jest już ciemno, większość osób nadal siedzi w ogrodzie, ich głosy z chwili na chwilę stają się donośniejsze. Nieskrępowane śmiechy raz po raz przecinają nocne powietrze. Sylwia, której krok jest lekko chwiejny, bierze Justynę na bok i podczas krótkiej wymiany zdań wskazuje palcem na mnie. Justyna się rozpromienia. Na kilkanaście minut znika mi z oczu, a kiedy znowu ją zauważam, widzę, że się przebrała i teraz jej ciało nie tyle obleka, ile odsłania srebrna, prawie nieistniejąca mini i czarny, odsłaniający wiele top, na przypominających wstążki ramiączkach. Zaczyna tańczyć, porusza się zmysłowo, leniwie, bez krztyny niewinności. Pozornie nie zwraca uwagi na nikogo, lecz widać, że tańczy nie dla siebie, a dla widowni. Patrzę na ten spektakl, myśląc nie o tym, jak kusząco wygląda, tylko o tym, jak w gruncie rzeczy nie cierpię tych podchodów, tańców godowych, udawania. Czasami wydaje mi się, iż minąłem się z powołaniem, że tym prawdziwym było aktorstwo. Gdy po raz kolejny łapię się na tym, że zaczynam liczyć kostki lodu pływające w moim drinku, uznaję, że pora brać się do roboty. Wstaję i udaję się do „naszego” pokoju. Nie muszę nic mówić, Justyna wie, co ma robić, idzie tuż za mną, a chwilę po niej do pokoju wchodzi Sylwia. Zamyka drzwi i zapala światło. Odwraca się w naszą stronę, jest wyraźnie podpita, jednak alkohol dobrze wpływa na jej humor, wydaje się bardzo zadowolona. Zwraca się do Justyny: – No, Stysia, pokaż skarbie, co tam chowasz pod kiecką. Pokaż mi, czym tak zachwyca się mój mąż. Dziewczyna pozbywa się ubrania bez cienia zahamowań, jakby taka prośba z ust żony jej kochanka była najnormalniejszą rzeczą pod słońcem. W kilka sekund stoi przed nami piękna i naga, ja zaś mogę powiedzieć, że w tym przypadku Bóg przyłożył się do swojego dzieła. Ciało ma szczupłe i silne zarazem, widzę lekki zarys mięśni pod skórą, jej drobne piersi są jędrne, sterczą wysoko i dumnie; grawitacja jeszcze nie ma tu nic do gadania. Sutki ma malutkie i tak różowe, że przez moment zastanawiam się, czy może nałożyła na nie jakiś barwnik. Jest lekko opalona, musiała opalać się nago, bo nie widzę żadnych jasnych śladów kostiumu, i całkowicie wydepilowana. Mam ochotę dotknąć jej skóry, sprawdzić, czy rzeczywiście jest tak gładka, na jaką wygląda, jednak ze względów profesjonalnych muszę wziąć na wstrzymanie. To Sylwia płaci i jej muszę najpierw poświęcić uwagę. Poczułaby się urażona, gdybym wpierw skierował się ku młodszemu, jędrniejszemu i, co tu dużo mówić, atrakcyjniejszemu ciału. Zwracam się więc do sponsorki i mówię, że teraz jej kolej.

Uśmiecha się, jest wyraźnie zadowolona, że widok młodego ciała nie ogłupił mnie i nadal o niej pamiętam. Jest naga niemal natychmiast, sukienka zsuwa się gładko po skórze, bo pod spodem nie ma bielizny. Ciało również ma piękne, ale w inny, dojrzalszy sposób. Jej pewność siebie jest niezwykle atrakcyjna i w dziwny sposób nieco przygasza oczywisty urok Justyny. Nadal ubrany podchodzę do Sylwii, moje dłonie zaczynają po niej błądzić, ona zaczyna zdejmować ze mnie ciuchy szybkimi, niecierpliwymi ruchami. Gdy jestem już nagi, spostrzegam, że obie porozumiewają się wzrokiem, po czym jak na komendę opadają na kolana. Zamykam oczy, lecz choć nie widzę, która w danym momencie ma mnie w ustach, bez trudu potrafię je rozróżnić. Justyna jest nieporadna, zbyt młoda, by mieć wprawę. Po kilku minutach Sylwia wstaje i cicho mówi mi do ucha: – Chcę, byś w nią wszedł, teraz. Klientka płaci, klientka wymaga. Z myślą o niej, by miała jak najlepszy widok i zarazem wiedząc, że dołączy do nas z chwilą, gdy znudzi jej się oglądanie, uznaję, że najlepszą pozycją będzie ta „na pieska”, prosta, ale dająca dużo swobody, co jest wielkim udogodnieniem, gdy seks ma być zespołowy. Ustawiam ciało Justyny w stosownym położeniu, poddaje się temu skwapliwie. Wkładam w nią palec. Przysuwa biodra ku mnie, by penetracja była jak najgłębsza. O tak, to lubię. Niewiele rzeczy podnieca mnie bardziej niż świadomość, że kobieta nie może się doczekać, by poczuć mnie w sobie. Dosłownie ocieka sokiem, więc nie ma co zwlekać. Zakładam kondom i klękam za nią, wypina się ponętnie, ze sromem tak różowym, że mam ochotę przywrzeć do niego ustami, lecz się powstrzymuję. Narzędzie pracy w garść. Namierzam. Mimo śliskości wchodzę w nią z takim oporem, że nie mogę powstrzymać jęku. Napieram ciałem, pchając się głębiej i głębiej. Kołyszę nią lekko, by jej ciało zaadaptowało się do mojego rozmiaru. Poruszam biodrami ostrożnie, niemal delikatne. W końcu jestem w niej cały. Nagle znowu jest mi cholernie duszno. Jest cicha, wydaje się, że prawie nie oddycha. Widzę drobne kropelki potu wykwitające na jej skórze. Stopniowo zaczynam przyśpieszać. W przód i w tył, w przód i w tył. Uczucie jest nieziemskie, dawno już nie byłem w tak wąskiej szparce. Zza drzwi dobiega czyjś histeryczny śmiech i przytłumiona muzyka. Czuję, że w tym tempie nie wytrzymam długo. Zwalniam więc, przenosząc uwagę na jej nabrzmiałą łechtaczkę. Pierwszy jęk, drugi, kaskada kolejnych. Przestaje panować nad ruchami, jęczy coraz głośniej, aż kulminuje w dzikim furioso, gdy uderza w nią orgazm i jej mięśnie zaczynają zaciskać się na mnie kurczowo. Przypominam sobie o Sylwii, spoglądam w jej stronę. Siedzi w fotelu, oczy ma przymrużone, usta uchylone, pierś unosi się szybko. Nogi trzyma złączone, jestem zaskoczony, że dłonie zaciska na poręczach fotela, byłem przekonany, że zajmuje się sobą. Obserwuję ją przez chwilę, a ona tylko patrzy, nic więcej. Jej oddech przyśpiesza. Zza ściany dochodzi Father figure George’a Michaela, ale jestem

pewny, że nie słyszy muzyki, cała jest wzrokiem. Myślę, że patrzyłaby dłużej, gdyby nie zauważyła, że ją obserwuję, a tak mój wzrok zdaje się pobudzać ją do działania. Wstaje z fotela i podchodzi do nas. Zwinnie wślizguje się pod nadal klęczącą Justynę, plasując się w klasycznej pozycji 69. Justyna szerzej rozsuwa kolana, umożliwiając Sylwii lepszy dostęp do swojej dziewczęcości, dokładnie wypełnionej moim fiutem, a ta zaczyna nas lizać. Kiedy się poruszam, czuję na sobie ten język, czuję go też na jądrach. Wiem, że liże też łechtaczkę Justyny. Dłonie Sylwii są w ciągłym ruchu, to na moich udach, to na pośladkach klęczącej przede mną dziewczyny. Justyna nie zajmuje się Sylwią, biernie odbiera przyjemność. Moja lewa dłoń zaciska się na jej biodrze, prawą chwytam ją za włosy i lekko odchylam jej głowę ku górze. Tempo jest niezbyt szybkie, nie chcę stracić kontroli, za to ponownie traci ją Justyna, jej wewnętrzne mięśnie znowu mnie zgniatają. Zaciskam zęby, powstrzymując jęk. Nie mam zamiaru dochodzić, na swoją kolej czeka Sylwia. Wdech. Wydech. Wdech. Sylwia wyślizguje się spod Justyny i kładzie na boku. Czeka. Puszczam włosy Justyny, wydaje cichy jęk, gdy powoli z niej wychodzę, po czym, jakby uszło z niej powietrze, bezwładnie opada na materac i leży w bezruchu. Tylko jej oczy poruszają się, obserwując mnie. Mimo że nie doszedłem, zdejmuję prezerwatywę i z zawodową wprawą zakładam nową. Zwracam się ku Sylwii, przekręca się na plecy, unoszę do góry jej nogi, rozchylam je i klękam między nimi. Jej wzrok jest utkwiony w mój twardy, purpurowy członek. Przerywam ciszę, pytając: – Jesteś gotowa? – Nie czekam na odpowiedź, wraz z tymi słowami wbijam się w nią. Z jej ust wyrywa się krótki okrzyk. Jest nie tylko mokra, ale wydaje się wewnątrz wręcz rozpalona; nie wiem, czy to złudzenie, czy faktyczne tak jest. Chwytam jej kostki i raz po raz wbijam się w nią po same jądra. Jest głośna, zbyt głośna jak na mój gust. Gdy słyszę te jęki i stęki, jakby przeżywała najlepszy seks w jej życiu, niejednokrotnie mam wrażenie, że się zgrywa. Przez kilka minut przyśpieszam i zwalniam, kiedy jestem u kresu, by za chwilę znowu przyśpieszyć. A ona przez cały czas zawodzi, wydając dźwięki, które zdają się mnie dopingować. W końcu czuję jej orgazm. Teraz mogę z niej wyjść. Obracam ją na brzuch i spuszczam się na jej smukłe plecy. Niektóre kobiety lubią czuć na sobie męskie nasienie. Może to konsekwencja bezkrytycznego oglądania pornosów. Ja lubię zasypiać czysty, więc czekam, aż zasną, by cicho wyślizgnąć się do łazienki i zmyć z siebie pozostałości seksu. Kiedy wracam, obie leżą po dwóch stronach łóżka, a ja, po chwili namysłu, sięgam do kieszeni spodni, znajduję ostatnie dureksowskie sreberko i wkładam je pod poduszkę, na wszelki wypadek. Budzę się, gdy za oknem jest szarawo. Mój nocny tryb życia sprawia, że rzadko widzę ranki, a tu proszę, drugi raz z rzędu otwieram oczy skoro świt. Po obu moich stronach leżą kobiety, które ujeżdżałem przez większość minionej nocy. Śpią. A ja, ku swemu zaskoczeniu, znów mam nienaganny wzwód.

Justyna cicho wzdycha i lekko przeciąga się przez sen. Jest naga, w nocy odrzuciła kołdrę i nic nie przykrywa jej ciała. Wygląda ślicznie, odwrócona do mnie plecami, z blond włosami rozsypanymi na poduszce. Obracam się na bok i przysuwam do niej. Jej miękkość i ciepło sprawiają, że moje ciało działa bezrefleksyjnie. Nieczęsto uprawiam seks sam z siebie, poza godzinami pracy, jednak wspomnienie jej dziewczęcej wąskiej szparki sprawia, że fiut przejmuje nade mną kontrolę. Przysuwam się jeszcze bliżej. Kładę dłoń na jej biodrze i powoli zaczynam przesuwać ją ku sromowi. Penisem ocieram się o jej pośladki. Wtedy nachodzi mnie chwila opamiętania, odwracam głowę w stronę Sylwii, patrzę, czy nadal śpi. Nie byłaby zachwycona, gdyby nakryła mnie na tym, co robię, i to z tą małą, młodszą od niej o kilkanaście lat. Na szczęście nie budzi się, zatem wracam do tyłka Justyny. Moje ciało lekko dygocze z podniecenia. Oblizuję nagle wyschłe usta. Jak nastolatek, kurde! Poruszam ostrożnie biodrami, wpasowując członek w rowek między jej pośladkami. Palcem zaczynam lekko pocierać jej łechtaczkę. Cichutko jęczy przez sen. Sięgam pod poduszkę, gdzie wcześniej przezornie ukryłem kondom. Nie chcąc obudzić leżących obok mnie kobiet, poruszam się powoli, nie wykonując żadnych nagłych ruchów. Trochę to trwa, lecz po chwili mam na sobie roboczy ubiór. Wracam do masowania nabrzmiałej już łechtaczki Justyny. Wyraźnie czuję, że staje się coraz wilgotniejsza. Przesuwam dłoń na jej piersi, małe sutki są sterczące i twarde. Na skórze wciąż ma woń wczorajszego seksu. Sprawdzam ponownie, czy Sylwia śpi. Jej powieki są zamknięte, oddech równy, zatem do roboty. Zaciskam dłoń na pulsującej męskości i wciskam główkę w wejście. Powoli zaczynam w nią wchodzić. O kurczę, wydaje się jeszcze węższa, jeszcze ciaśniejsza niż wczoraj. Wpycham się w nią bardzo powoli, zaciskając zęby. To istna tortura. Walczę z chęcią wbicia się w nią po samą nasadę. Wiem jednak, że to poderwałoby na nogi Sylwię. Justyna zaczyna lekko pojękiwać, nie wiem, czy jeszcze przez sen, czy już nie. Przestaję drażnić jej łechtaczkę, by ją wyciszyć, dla pewności przestaję również napierać. Zamieram w bezruchu na dobrych kilka minut. Ona też się nie porusza, dlatego jestem niemal pewny, że jednak śpi. Gdy jej oddech powraca do normy, znowu zaczynam się w nią wciskać. Robię to powoli i trochę to trwa, nim docieram do samego końca. Świadomość, że Sylwia śpi oddalona na wyciągnięcie ręki, tylko dolewa oliwy do ognia, który się we mnie pali. Nagle, bez najmniejszego uprzedzenia, Justyna odwraca się w moją stronę. Przyciskam dłoń do jej ust i szepcę do ucha, że nie chcę obudzić Sylwii. Kiwa głową na znak, że rozumie, więc drugą dłonią znowu sięgam do jej guziczka rozkoszy. Mija kilka krótkich minut i czuję, jak jej ciało się wypręża, czuję spazmy jej orgazmu na członku. Dochodzi bardzo gwałtownie i szybko, ale bezgłośnie, mocno wbijając zęby w moją dłoń, nadal zakrywającą jej usta. Jej słodkie ciało wysysa mnie do ostatniej kropli. Wysuwam się z niej, wrzucam wypełniony nasieniem kondom pod łóżko.

Zasypiamy. Budzę się pod wpływem sennego koszmaru. Otwieram oczy, zalewa mnie poczucie ulgi, serce i oddech się uspokajają. Obok siebie czuję dwa ciała, ciepłe, oddychające, żywe. Zasypiam i zapominam o sennym horrorze. Kilka godzin później Sylwia budzi nas, mówiąc, że zaspaliśmy i że pora się pakować. Z jej zachowania wnioskuję, że wszystko przespała. Justyna co jakiś czas rzuca w moją stronę ukradkowe spojrzenia, na jej ustach czai się uśmieszek pełen satysfakcji i pewności siebie. Nie pada między nami więcej niż kilka słów. Myślę, że już nigdy jej nie zobaczę. Szkoda, bo było mi w niej dobrze. Wracam do domu. W drodze powraca moralny kac. Czuję się jak świnia, zastanawiam się, jak to możliwe, że bez najmniejszych kłopotów zapomniałem o niej, że moje ciało bez trudu reagowało przez ostatnie dwa dni, jakby nic się nie stało. Ale moje ciało zawsze tego chce, zawsze jest głodne, nigdy nie jest zaspokojone, zawsze mu mało. I to czyni ze mnie kurwę doskonałą. Zwykle jest to miarą mojej męskości. Dziś jestem tym zniechęcony i zbrzydzony. Lecz wiem, że potrwa to tylko do wieczora. I czekam na ten wieczór, na ten kolejny pieprzony wieczór. Dochodzi dziewiętnasta, biorę prysznic i w głowie powtarzam sobie wszystko, co wiem o Barbarze. Ubieram się z największą starannością, choć pewnie nie zwróci najmniejszej uwagi na to, w co jestem ubrany. Barbara jest jedną z tych klientek, które są samotne w związku. Nic szczególnego, powiedziałbym nawet, że norma, takich kobiet są setki tysięcy. W każdym z tych przypadków seks jest tylko tłem. Takie też były moje pierwsze spotkania z Barbarą. Seks był dla niej zupełnie nieważny. Polubiłem ją od pierwszego wejrzenia, i to nie dlatego, że jest osobą znaną, lecz za to, że jest osobą w naturalny sposób ciepłą. Chwilami przypomina mi w jakiś sposób Julitę, pierwszą kobietę, z którą byłem. W towarzystwie Barbary zawsze wracają do mnie wspomnienia, zaczynam myśleć o Julicie, czasami są to tylko jakieś migawki, czasami wyświetla mi się wszystko, włącznie z doświadczanymi wtedy uczuciami. Barbara przekroczyła już pięćdziesiątkę, lecz wygląda na wczesną czterdziestkę, nie wiem, czy to zasługa zdolnego chirurga plastyka, czy genów. Ciemne oczy, równie ciemne, lśniące, pozbawione odrostów włosy. Uosobienie elegancji i szyku. Szkoda, że sama tego nie widzi, uważa siebie przede wszystkim za żonę zaniedbującego ją od lat męża. Czeka na mnie, jej filiżanka z herbatą jest niemal pusta, ciastko zjedzone, więc wiem, że czeka już dłuższy czas, mimo że się nie spóźniłem. Kładziemy się na łóżku, kompletnie ubrani, nie zdjąłem nawet butów. Rozmawiamy przez dłuższą część nocy. Dużo mówi. Nieodmiennie dziwi mnie, jak kobiety otwierają się przede mną, zupełnie jakbym był ich przyjacielem czy spowiednikiem, a nie dziwką. Może wynika to z tego, że wiedzą, iż nie będę ich osądzał.

Zawsze mnie zdumiewa, gdy kobiety przychodzą do mnie w poszukiwaniu intymności, zrozumienia i ciepła. Nigdy się chyba do tego nie przyzwyczaję. Udaję, że ją rozumiem, choć nie rozumiem jej wcale. Na jej pytania daję odpowiedzi, jakich oczekuje. Rozmowa i moja obecność wydają się ją wyciszać, ale wiem, iż z prawdziwym zaspokojeniem ma to niewiele wspólnego, że jest doraźne, tymczasowe, potrwa zaledwie chwilę. Wyczuwa we mnie zmianę, mówi, że wydaję się dzisiaj inny. Odpowiadam, że się jej wydaje, kłamię, że nic się nie stało. Patrzy na mnie tak, jakby mogła rozpoznać każde moje kłamstwo, i w tym właśnie przypomina mi Julitę. Większość kobiet chce wierzyć w moje łgarstwa, trzyma się ich kurczowo, wręcz desperacko w nie wierząc. Tylko kilka z nich nie dało się oszukać. Julita była pierwsza. Patrzę na Barbarę, wdycham jej liliowy zapach, słucham jej słów, jednak nie myślę o niej, lecz o niespodziewanej sile wspomnień, które znienacka nawiedzają mnie przy niej. Zasypiam nadal ubrany, z myślami pełnymi odurzającego majowego powietrza sprzed kilkunastu lat. Byłem niebrzydkim, wysokim, ale chudym jak szczapa nastolatkiem. I chociaż regularnie grałem w nogę, jeździłem na desce i biegałem, pamiętam, że patrząc w lustro, nie mogłem znieść widoku mojego pozbawionego mięśni ciała. W wieku szesnastu lat postanowiłem coś z tym zrobić, przeszedłem na bogatszą dietę i zapisałem się na siłownię, a po dwóch, może trzech miesiącach zacząłem widzieć pierwsze efekty. W tym samym czasie pojawiła się na siłowni nowa trenerka – Julita. Moje szczenięce niedoświadczone oczy nie mogły się od niej oderwać, była absolutnie piękna. Zapierająca dech. Typ amazonki. Wysoka, umięśniona, a zarazem smukła. Miała kocie, płynne ruchy. Na jej widok zapominałem o dziewczynach z klasy, o których regularnie fantazjowałem podczas moich częstych, odbywanych co kilka godzin sesji masturbacyjnych. Ona nie była dziewczyną, była kobietą, myślę, że zbliżała się do trzydziestki. I tak niemal codziennie po szkole chodziłem na siłownię, ukradkiem obserwując Julitę i walcząc z notoryczną erekcją. Wieczorami natomiast onanizowałem się, bez przerwy myśląc o niej. Nieproszona, niezapowiadana wraca do mnie przeszłość. Jest parny majowy wieczór, docieram na siłownię nieco później niż zwykle, już od wejścia zaczynam szukać jej wzrokiem, nie widzę jej, jestem zawiedziony. Wskakuję na bieżnię, gapię się w lustro, lecz nie na siebie, a na odbijające się w nim wejście i w końcu ją widzę. Rozmawia z jednym z mięśniaków, śmieje się. Skręca mnie zawiść, bo ja nigdy nie sprawiłem, że zaczęła się śmiać, nagle chcę tego bardzo. Jestem zaskoczony, gdy podchodzi do mnie i nic nie mówiąc, z założonymi na piersiach ramionami, zaczyna mi się przyglądać. Biegnę z utkwionym przed siebie wzrokiem, tym razem patrząc na swoje odbicie. Serce mi wali szybko i głośno. W końcu mówi, żebym jej poszukał po treningu, bo ma dla mnie nowy harmonogram ćwiczeń.

Czuję, jak oblewam się rumieńcem. Kolana mi miękną, ręce drżą, lecz ćwiczę wytrwale, jakby nigdy nic, choć jestem bliski utraty przytomności. Godzina wlecze się w nieskończoność, wreszcie nadchodzi pora, by ją znaleźć. Nie ma jej na siłowni ani na basenie, ani w saunie, idę więc na zaplecze, drzwi do kantorka są uchylone, pukam. Słyszę jej głos zapraszający mnie do środka. Jest owinięta seledynowym ręcznikiem, który ledwie zakrywa pośladki. W ustach mi zasycha, a w głowie zaczyna się kręcić. – O, przepraszam, mam poczekać na zewnątrz? – pytam układnie, modląc się jednocześnie, by pozwoliła mi zostać. – Nie, nie. Rozgość się, wetrę tylko odżywkę we włosy. Odwraca się, widzę dolną część jej pośladków. Głośno przełykam ślinę. Znika za drzwiami łazienki, jednak ich nie zamyka. Mój penis sztywnieje niemal boleśnie. Fakt, że w tym momencie Julita, niemal na pewno naga, jest na wyciągnięcie ręki, przyprawia mnie o kolejny zawrót głowy. To niewiarygodne, jak bardzo jestem podniecony. Spoglądam w dół. Erekcja wypycha moje spodnie jak maszt. Wkładam rękę w dresy, by przesunąć drania w mniej ostentacyjne położenie. W tym momencie Julita, nadal odziana tylko w ręcznik, z ciałem lekko wilgotnym, wraca do pokoju. Jej miodowe włosy są mokre i zaczesane do tyłu. Stoję przed nią z dudniącym sercem i dłonią w spodniach, zmagającą się z niesfornym członkiem. Jej oczy, szeroko otwarte, śledzą ruch mojej ręki. Wiem, że powinienem odwrócić się na pięcie, uciec i umrzeć ze wstydu. „Po prostu, odwróć się, wyjdź i nigdy nie wracaj, drzwi są dwa metry za tobą”, mówię do siebie w myślach. Sterczę jednak, dosłownie i w przenośni, jak kołek. „Wciąż możesz się stąd wydostać, cztery kroki w tył i już cię nie ma”, krzyczę w duchu. Julita mija mnie i bez słowa zamyka drzwi, przekręcając klucz w zamku. Wraca do mnie, popycha w stronę krzesła, opadam na nie wyzbyty woli i zdolności racjonalnego myślenia. W głowie mam chaos, nadal chcę stąd uciec, by nie zrobić z siebie głupca, a jednocześnie niczego bardziej nie pragnę, jak tu zostać. Na zawsze. A ona, nadal milcząc, siada w rozkroku na moich kolanach, twarzą ku mnie. Zapominam, jak się oddycha. Jej ciało ledwie się o mnie ociera, lecz czuję ten dotyk niezwykle wyraźnie, jakby moje receptory nagle ocknęły się z letargu, liczy się dla mnie tylko ten dotyk. A jednocześnie wszystko się we mnie telepie, nie jestem pewny, co się dzieje, brakuje mi tchu, nie mogę uwierzyć, że siedzi tak na mnie okrakiem, oddzielona tylko grubością materiału. Przez moment przychodzi mi do głowy, że to jakiś żart, że zaraz wybuchnie śmiechem, że chce zrobić ze mnie balona. Nie śmieje się jednak, tylko chwyta mnie za kark i przyciąga do siebie. Ręce zwisają mi bezwładnie po obu

stronach krzesła. Jej wilgotne, lśniące usta dotykają moich. Mój fiut, uwięziony między naszymi ciałami, zaczyna drgać i wilgotnieć. Ogarnia mnie panika, bo czuję, że zaraz wytrysnę, kompromitując się zupełnie, beznadziejnie i na zawsze. Znowu chcę uciekać, tym razem, by zachować twarz. Wydaję z siebie skowyt przerażenia, który zostaje stłumiony przez jej usta. „Jezu, Jezu, Jezu Chryste, całuję prawie gołą Julitę”, łomocze mi w myślach. Tyle że tak naprawdę to ona mnie całuje, ja nie jestem w stanie oddać pocałunku. Rzecz jasna całowałem się z kilkoma dziewczynami, lecz nie mam pojęcia, co robić. Jej język wpełza między moje lekko uchylone wargi. Zaczyna sondować i badać wnętrze moich ust, przemyka po zębach, podniebieniu. Usta lekko ssą, pchają do nieuchronnego finału. Nikt dotąd nie całował mnie w taki dorosły sposób. Pocę się i dyszę ciężko, nie wiem, czy bardziej z podniecenia, czy tępego strachu, aż wyzbyty wszelkiej kontroli, obficie spuszczam się w spodnie. Jestem przerażony, ogarnia mnie fala wstydu, a jednocześnie czuję, że biorę udział w czymś niesamowitym, zupełnie wyjątkowym, o czym nie da się zapomnieć. I faktycznie, nigdy o tym dniu nie zapomniałem. A wytrysk trwa i trwa, wyciskając ze mnie strugi gorącej spermy i nieartykułowane spazmatyczne krzyki, akcentowane drewnianym trzeszczeniem krzesła, grożącego rozpryśnięciem się w drzazgi. Nie daje po sobie poznać, że cokolwiek zauważyła. Zalewa mnie gorąca fala wdzięczności. Jej język bez ustanku tańczy w moich ustach, podczas gdy dłonie, wczepione w moje włosy, przytrzymują mi głowę nieruchomo. Zaczynam oddawać pocałunek, wpierw nieśmiało i powoli, chwilę później z desperacją. Czuję strużki nasienia ściekające po brzuchu na uda, wciąż jestem nabrzmiały. Czuję, że ręcznik rozwiązuje się i opada, jej piersi, pełne i dojrzałe, przylegają do mnie. „Jezu, Jezu, co mam robić”, panika nadal mnie obezwładnia, pozbawia zdolności myślenia. Julita unosi się lekko i jej piersi dotykają mojej twarzy. „Zrób coś, idioto, podnieś rękę, rusz się, zrób coś, kretynie”, desperuję w myślach. Stwardniały sutek trąca moje wargi, niemal odruchowo zaczynam go ssać, moje dłonie, odzyskawszy w końcu zdolność ruchu, zaczynają błądzić po jej ciele. Chcę jej dotykać wszędzie, jednocześnie. Zmusza mnie do powstania, popycha pod ścianę, ręcznik opada na podłogę, jest zupełnie naga. Moje oczy chłoną, zapamiętują każdy centymetr jej pięknego ciała i wiem, że ten widok odciśnie się w mojej pamięci na zawsze. Spogląda na mój penis, nadal pulsujący pod materiałem spodni. Opada na kolana. „To niemożliwe, to niemożliwe, to tylko sen, ale za to jaki! Tylko się nie budź”, powtarzam sobie w kółko.

Zsuwa mi spodnie, obnażając nabrzmiały, podrygujący, lepki od spermy członek, i zamkniętymi ustami dotyka jego żołędzi, przesuwa nimi powoli… Teraz jestem pewny, że śnię. „Otwórz usta, otwórz usta”, bezgłośnie ją błagam. Jakby słyszała, jej język wysuwa się spomiędzy warg i lekko mnie liże. „O mój Boże, jak to możliwe?” Znowu jestem bardzo blisko, z penisa zaczynają powoli sączyć się krople, będące zapowiedzią kolejnego wytrysku. Słyszę ludzi ćwiczących po drugiej stronie drzwi, lecz to zupełnie inny świat. A ona zaczyna lizać mnie po jądrach. „O kurwa, o kurwa, nie mogę…”, niemal słyszę nadchodzący orgazm, nie jestem w stanie zrobić nic, absolutnie nic, by go odwlec. Zasysam powietrze coraz głośniej, przez cały czas nie odrywam od niej wzroku, błądzę dłońmi w jej włosach. Podnosi wzrok i w jej oczach widzę, że naprawdę lubi to, co robi. Nadal na mnie patrząc, bierze jedno z mych jąder do ust. Zaciskam zęby, by stłumić jęk. Mój penis drga spazmatycznie. Odchyla się, sprawdza, czy na nią patrzę, i powoli, bardzo powoli zaczyna mnie połykać. Ogarnia mnie ciepła wilgoć. Znów brak mi tchu, powietrze jest zbyt gęste, grzęźnie mi w płucach, serce chce wyskoczyć mi z piersi. Bezwiednie zaczynam poruszać biodrami, chwytam jej głowę i przyciągam ku sobie. Chcę być w jej miękkich ustach jak najdłużej, opóźnić wytrysk, jednak nie jestem w stanie, a ona, gdy pierwszy strumień uderza w jej język, zaczyna zachłannie mnie ssać. „O kurwa, o kurwa, o kurwa…”, wydaje mi się, że wypowiadam to głośno, ale nie jestem pewny, słyszę tylko łomot krwi w uszach i tętent galopującego serca. Moje wypompowane z energii ciało zaczyna osuwać się po ścianie. Opadam na pokrytą zimnym linoleum podłogę. Wciąż ze mnie cieknie. „Ile to będzie trwało?!”, to dla mnie zupełnie nowe doznanie, nie wiem, co dzieje się z moim ciałem, nie potrafię tego rozpoznać ani nazwać. Spoglądam na Julitę. Cienka strużka spermy spływa po jej podbródku. Oddycha ciężko. Podnosi głowę, chwyta mnie za biodra i znowu obejmuje mi wargami penisa. Moje ciało przeszywa spazm. Leżymy tak przez kilka minut. Powoli zaczynam tracić sztywność w jej gorących ustach. Wiem, co muszę zrobić, choć nie wiem jak, ale nic mnie nie powstrzyma. Jakby ktoś zdalnie sterował moim ciałem. Nie myśląc wiele – by nie ogarnęła mnie znowu panika – zaczynam pełzać ku jej kobiecości. Ręce mi się trzęsą. Tak bardzo, że z pewnością musi to zobaczyć. „Gdzie ty się pchasz, przecież nie wiesz, co robić”, znowu słyszę pełen paniki głos w mojej głowie. Dotykam jej nabrzmiałych piersi, wiem, że jestem rażąco nieporadny, to pierwsze nagie piersi pod moimi ustami i dłońmi. Ich miękkość jest dla mnie zaskoczeniem. Nie wiem, czy kiedykolwiek dotykałem czegoś

równie miękkiego i pięknego. Jestem jak otumaniony. Resztką woli odrywam się od nich i podejmuję drogę w dół. Ręce trzęsą mi się coraz bardziej. Kładę dłonie na jej pośladkach, by ukryć, jak jestem zdenerwowany. „Chrysteee, mam może dziesięć centymetrów od jej szparki!”, nadal nie mogę w to uwierzyć. Nie będąc w stanie dłużej się opanować, pochylam głowę i zaczynam ją lizać. Zero techniki, sam entuzjazm. „Słodki Jezu, Jezu najsłodszy…”, nie mam pojęcia, co robić. Wzywam Boga, błagam, klnę, bluźnię w jednym zdaniu. Kładzie dłonie na mojej głowie i przyciska ją mocniej. Przesuwam dłonie z pośladków w stronę jej cipki. Lekko dotykam wilgotnej, zaróżowionej szczeliny. Nabieram odwagi i wsuwam w nią środkowy palec. Słyszę jęk. „Czy ona naprawdę jęknęła, czy to znaczy, że robię jej dobrze, czy… Jej jęk jest jednak zachętą, wkładam w nią drugi palec. Kiedy zaczyna lekko kołysać biodrami, wbijam się w nią w rytm tego kołysania. Kładzie dłoń nieco powyżej swojej dziurki, domyślam się, że na łechtaczce, i zaczyna ją masować. Ten widok jest narkotyczny, uzależniający. Lecz desperacko chcę, bym to ja był przyczyną jej przyjemność. Obserwuję ją bacznie, chcąc nauczyć się, jak dać jej rozkosz. Układam się między jej udami, rozsuwam je szerzej. Odpycham jej dłoń na bok i zaczynam pieścić łechtaczkę językiem, jednocześnie penetrując otwierający się przede mną śliski tunel palcami. Mój członek znowu jest sztywny, ociera się o podłogę. Julita dyszy gwałtowniej i głośniej, ciche pomruki przechodzą w coraz głośniejsze pojękiwanie. Zjeżdżam językiem w dół i wpycham go w szczelinę, palcami odnajduję nabrzmiałą łechtaczkę i zaczynam pocierać ją coraz szybciej. „O Boże, o Boże, o Boże…” Wchodzę w nią językiem tak głęboko, jak mogę, wysuwam się, oblizuję wejście i znowu zagłębiam się głęboko. Powtarzam to raz za razem, ani na sekundę nie odrywając ruchliwych palców od łechtaczki. Nie wiem, ile czasu mija, ale jest coraz wilgotniejsza, moja ślina miesza się z jej sokiem i spływa po jej udach. Zaczyna szarpać moje włosy, uderzając biodrami o podłogę. „Czy ona ma orgazm? Skąd mam to wiedzieć? Kiedy mam przestać?”, mój wewnętrzny głos zadaje setki pytań naraz. Mięśnie jej brzucha falują, oczy ma zaciśnięte, wygina ciało w łuk. Trwa to może pół minuty, po których słyszę tylko jej wciąż przyśpieszony oddech. Wyplątuje dłonie z moich włosów. Odwraca się do mnie plecami. Leżymy tak przez kilka długich, lecz jednocześnie zbyt krótkich minut. Mój fiut nadal jest sztywny, pulsuje ściśnięty jej udami. Nieskładne, chaotyczne myśli tłuką mi się bez sensu po głowie. Cisza dzwoni mi w uszach, chcę coś powiedzieć, ale nie wiem co. Kolejny wytrysk jest niemiłosiernie bliski, nie mogąc się powstrzymać, zaczynam lekko ruszać się w tył i w przód. Członek wpasowuje się w rowek między jej pośladkami. Zęby

mam tak zaciśnięte, że aż zgrzytają. Niespodziewanie obraca się w moją stronę, bierze mnie do ręki i ściska. „O Boże, O Boże…”, znowu nie jestem pewny, czy wypowiadam te słowa na głos, chyba tak, myśli nie mogą być tak głośne. Jej prawa dłoń zaczyna poruszać się coraz dynamiczniej, lewa masuje mi jądra. Staram się przedłużyć tę chwilę, odwlec nieuchronne spełnienie. Pot strużkami spływa mi po twarzy. Nie mogę powstrzymać okrzyku, zagryzam wargi tak mocno, że czuję smak własnej krwi. Sperma spryskuje jej dłonie i brzuch. Moje ciało drży; nie wiem, czy zdołam utrzymać się na nogach. Julita wstaje i idzie do łazienki. Po trzech minutach jest z powrotem, kompletnie ubrana. Obraca klucz w zamku, naciska klamkę, wychodzi bez słowa, obrzucając mnie tylko przelotnym spojrzeniem. Powoli wstaję, wycieram się leżącym na podłodze seledynowym ręcznikiem. Nie wiem, co czuję, z pewnością oszołomienie. Jej milczenie sprawia, że jestem zdezorientowany, może nawet zagubiony, lecz zarazem cholernie szczęśliwy. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek był szczęśliwszy w moim krótkim szesnastoletnim życiu. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że było to jedno z najintensywniejszych doznań, jakie przeżyłem. W ciągu kilkunastu minut dała mi trzy najszybsze i najmocniejsze orgazmy mojego życia. Był to jeden z tych momentów, których nigdy się nie zapomina, które na zawsze pozostają z tobą. Z tej samej perspektywy aż mnie skręca, jakim byłem wtedy gówniarzem i jak dalece nie zdawałem sobie z tego sprawy. W ciągu kilku miesięcy otworzyła mi oczy, nauczyła mnie tysiąca rzeczy – i tych ważnych, i tych mniej istotnych. Wymagała ode mnie myślenia, siłą lub szantażem zmuszała do słuchania wiadomości, do studiowania historii, by potem dyskutować ze mną o tym, czego się dowiedziałem. Wiele razy leżeliśmy w jej mieszkaniu na podłodze, z atlasem historycznym między nami, obserwując zmieniający się kształt świata. Zacząłem czytać więcej książek, bo nie chciałem wyjść na głupca, gdy pytała mnie o ostatnio przeczytaną powieść. No i kochała się ze mną. W ciągu kilku miesięcy ze szczeniaka, którego cała wiedza o seksie zmieściłaby się pod napletkiem mrówki, zrobiła ze mnie młodego mężczyznę. Wykatapultowała mnie w świat seksu, poznałem go szybko, gwałtownie, żarłocznie, lecz jednocześnie pokazała mi, że bycie mężczyzną to coś więcej niż tylko sztywny fiut. Może i byłem dla niej zabawką, jednak jeśli tak, to jedną z ulubionych. Nigdy ani przez chwilę nie żałowałem, że Julita była pierwszą kobietą w moim życiu. Daj Boże, by każdy miał taką Julitę na początku swych erotycznych doświadczeń. Bo ja byłem niedoświadczonym smarkiem, spanikowanym do granic obłędu, i tylko ona sprawiła, że wszystko poszło jak należy i nie nabawiłem się zahamowań. Można by twierdzić, że był to początek mojego upadku. Że to ona pchnęła mnie w stronę prostytucji. Nic z tych rzeczy. Nikt mnie nie zmusza, by trudnić się tym, czym się trudnię. Jest to mój wybór. Od początku do teraz. Mimo wszystko, budząc się każdego popołudnia, wiem, że nie odwołam zaplanowanych spotkań, że podczas aktu będę się nim cieszył, że jutro, za tydzień, za miesiąc, dopóki mogę, nadal będę kroczył ścieżką, którą dla siebie wybrałem. Bo tak naprawdę nie tylko jestem w tym cholernie dobry, ale też

naprawdę to lubię. Myślę, że najgorsze w tym wszystkim jest to, że tak bardzo to lubię. Że moje ciało tak bardzo tego pragnie. Wiem, że była zbyt dobrą kochanką dla szczyla tak niedoświadczonego jak ja, a do jakiego stopnia, zdałem sobie sprawę dopiero, gdy zacząłem sypiać z innymi. Jedyne czego żałuję, to to, że będąc z nią, miałem nastoletnie podejście do seksu. Myślę, że to dla mojego własnego dobra trzymała mnie na dystans, pamiętam, jak zachęcała, bym zaczął spotykać się z rówieśniczkami. Pamiętam swój zawód, gdy przekonałem się o ich infantylizmie i braku pojęcia o cielesności. Myślę, że na początku w jakiś sposób Julita była zadowolona z tych moich konkluzji, lecz trwało to tylko do czasu. Pamiętam wciąż jej irytację, kiedy w końcu na włoskich wakacjach poznałem Karolinę i Edytę, które na dłużej wpadły mi w oko. Pamiętam, jak z wypiekami na twarzy, ze wszystkimi dosadnymi detalami, opowiadałem jej o moim pierwszym, drugim i kolejnym razie z nastolatkami. Skupiony na sobie, całkowicie pochłonięty minionymi doznaniami, zupełnie wtedy nie zauważyłem, że dźgam ją każdym słowem. Część lata 1994 roku spędziłem jak zwykle u dziadków na wsi. Mariola, moja wakacyjna dziewczyna sprzed roku, powiedziała mi, że znalazła sobie prawdziwego, osiemnastoletniego chłopaka, więc wszystko między nami jest nieodwracalnie skończone. Nie przejąłem się tym zbytnio, liczyłem co prawda na małe macanko, ale jej seksapil był niczym w porównaniu z tym, którym emanowała moja dojrzała kochanka. W sierpniu pojechałem na wycieczkę do Włoch. I tam zapomniałem (na jakiś czas) o Julicie. Zakochałem się w Karolinie. Była najładniejszą dziewczyną na wycieczce, a wręcz najładniejszą, jaką kiedykolwiek widziałem. Włosy długie, blond, oczy bardzo, bardzo niebieskie, nos ozdobiony małą konstelacją drobnych piegów. Wzroku nie mogłem oderwać. Odważyłem się porozmawiać z nią kilka razy i odniosłem wrażenie, że lekko ze mną flirtuje, ale nie byłem pewny, gdyż w podobny sposób odnosiła się też do innych chłopaków. Tydzień spędzaliśmy w Rzymie, w starym, zaniedbanym hotelu, z którego tynk odłaził płatami. Założę się, że był to najtańszy hotel w całej Italii. Cała nasza grupa, około czterdziestu osób, została ulokowana na ostatnim, czwartym, piętrze budynku. Noc jest bezwietrzna, parna, noce nie powinny być parne. Nie mogę zasnąć, bez pozwolenia wychodzę z hotelu, włóczę się trochę po mieście, które nadal tętni życiem, na miejsce wracam po jakiejś godzinie. Drzwi wejściowe są metalowe i niemiłosiernie ciężkie, obawiam się, że zaczną zgrzytać, ale otwierają się z niewielkim tylko hałasem. Hotel pogrążony jest w niemal zupełnej ciszy, nawet recepcja jest pusta. Pokonując po kilka stopni jednocześnie, wspinam się na czwarte piętro. Klatka schodowa jest słabo oświetlona. Większość żarówek przepaliła się już dawno, pozostałe bzyczą cicho i słabo migoczą, niczym pozbawione siły. Przez głowę przechodzi mi myśl, że mnie też nie chciałoby się oświetlać takich zapyziałych wnętrz. Docieram na moje piętro. Jest niemal kompletnie ciemno, jedyne źródło światła to leniwa, zupełnie nierozpraszająca mroku, żarząca się jak papieros żarówka na samym końcu korytarza. Spod drzwi pokojów wylewają się małe kałuże światła. Od czasu do czasu ciszę przerywa chichot nieśpiących jeszcze nastolatków. Mój pokój jest niemal na samym końcu, tuż pod dogorywającą żarówką. Nie wiem, jak to się stało, że nie zauważyłem jej od razu, może oczy musiały przyzwyczaić się do mroku,

by wyłowić jej kształt. Nie jestem pewny, kto to, więc zbliżam się cicho, jednocześnie nasłuchując, co dzieje się w pokojach sąsiadów. W jednym z nich cicho gra muzyka, to jedna z piosenek modnego wówczas zespołu Ace of Base. Osoba, do której się zbliżam, nie słyszy, że nadchodzę. Kiedy jestem bliżej, widzę, że to dziewczyna, ale nic więcej. Klęczy pod drzwiami pokoju, gdzie mieszka Karolina, z głową niemal przyklejoną do podłogi, plecami wygiętymi w łuk i biodrami uniesionymi w moją stronę. Okrywająca je sukienka podjechała tak wysoko, że odsłania majtki, wpijające się w rowek między pośladkami. Wszystko to dostrzegam mimo mroku. Wciąż nie jestem pewny, czy to Karolina klęczy pod drzwiami swojego pokoju. Nie chcąc jej przestraszyć, szepczę: – Pssst. Prostuje się nagle, odwracając głowę w moją stronę. To nie Karolina, tylko jej współlokatorka. Nie pamiętam imienia. – Uff, Adam, przestraszyłeś mnie na śmierć – mówi cicho. Dopiero teraz zauważam, że jedną z dłoni trzyma zanurzoną w majtkach. – Co robisz? – pytam zaintrygowany. – Podglądam Karolinę. Pieprzy się z Jarkiem. – W jej szepcie słychać wyraźnie podniecenie. Karolina pieprzy się z Jarkiem – moje serce zamiera na moment, ale ciekawość bierze górę. Opadam na kolana, kamienna posadzka jest zimna i brudna, lecz przyciskam do niej policzek. Szczelina między podłogą a dolną krawędzią drzwi jest większa, niż myślałem. Pokój za nimi jest dobrze oświetlony, więc wyraźnie widzę Karolinę siedzącą na łóżku i robiącą loda jednemu z moich kolegów. Serce znowu mi pęka, zwłaszcza gdy dociera do moich uszu ciche postękiwanie tamtego. Klęcząca obok mnie dziewczyna znów przypada głową do podłogi. Pomimo mojej czarnej rozpaczy zaczynam rosnąć i sztywnieć. Prostuję plecy, lecz nie podnoszę się z klęczek. Zauważam, że ręka dziewczyny nadal szybko pracuje w jej majtkach, z których wyraźnie dociera do mnie zapach jej wilgotnego podniecenia. Skłamałbym, twierdząc, że jakieś myśli przechodzą mi przez głowę, bo nie myślę wcale, kieruje mną odruch. Przesuwam się tak, że znajduję się na wprost jej uniesionej wypiętej pupy. Podnosi głowę, odwraca ją ku mnie, ale się nie odzywa. Zaczynam lekko masować jej rozgrzane pośladki, posuwam się wyżej, wsuwam dłonie pod sukienkę, sunę nimi wzdłuż jej pleców, sięgam w dół i dotykam małych, jędrnych piersi i twardych sutków. Spogląda na mnie przez ramię, jej twarz w mroku ma niepewny wyraz, jednak nie powstrzymuje mnie. Wydaje się czekać na mój kolejny ruch. Zza drzwi zaczynają dochodzić odgłosy intensywnego seksu. Nieco mnie rozpraszają, ale i stymulują. Sięgam do ud klęczącej przede mną dziewczyny, nieco je rozsuwając. Ledwie mogę uwierzyć w to, co robię, jednak nie zamierzam się powstrzymywać. Lewą dłonią masuję jej pośladki, prawą wsuwam pod płaski brzuch i przyciągam ją mocniej ku sobie. W nikłym świetle widzę jej profil, oczy ma zamknięte, usta rozchylone. Zapuszczam dłoń w jej majtki, i dziwię się, jaka jest mokra. Palcami muskam łechtaczkę,

wyrywając z jej ust zaskoczone: – Och?! Nie mogę się powstrzymać, wsuwam środkowy palec w szparkę, robię to lekko i płytko, mimo to jej ciało lekko się wzdryga. Wracam do łechtaczki, zaczynam delikatnie ją masować, sok pożądania moczy jej majtki, lecz to nie moja zasługa, a tego, co dzieje się po drugiej stronie drzwi. Nieważne. Pod dłonią czuję, jak mięśnie jej brzucha napinają się i drgają. Dyszy coraz głośniej, sukienka zadziera się jej niemal pod szyję, odsłaniając całe ciało. Jestem tak napięty, że chcę ręcznie doprowadzić ją do orgazmu, bo wiem, że sam dojdę po ledwie kilku ruchach. Masuję więc jej łechtaczkę, od czasu do czasu nieco zanurzając palec w ciasnej szparce. Porusza biodrami coraz szybciej i z cicha kwili. Dochodzi gwałtownie, zaciskając się wokół mojego palca z zadziwiającą siłą. Wilgoć ścieka po jej udzie, a głowa opada bezwładnie. Mój penis pręży się, napinając materiał szortów. Zsuwam spodnie do kolan, nie, nie myśląc o tym, że klęczę na korytarzu hotelowym, że w każdej chwili któryś z opiekunów może otworzyć drzwi i nas zobaczyć. Łapię członek w dłoń, odsuwam jej majtki na bok i zaczynam jego główką pocierać wzdłuż śliskiego pęknięcia, od łechtaczki po jej drugą dziurkę. Powtarzam ten ruch kilkakrotnie, a za każdym razem, gdy dotykam wrażliwego gruzełka, zachłystuje się jękiem. Moje narzędzie błyszczy nawet w niemal nieistniejącym świetle, pokryte jej sokami. Odchylam się nieco i umieszczam pulsujący czubek w wejściu do jej szczeliny. Nie mogąc się dłużej powstrzymać, napieram, wsuwając w nią tylko żołądź, jej ciało sztywnieje. Jestem w niej nie głębiej niż parę centymetrów, lecz zaciska się przede mną, nie dając możliwości posunięcia się dalej. Czuję się wręcz uwięziony, przeciwnie niż gdy byłem w Julicie, której szparka, elastyczna i gościnna, zawsze chętnie mnie przyjmowała. Pcham. Znowu natrafiam na opór. Zastygamy w bezruchu. Jest bardzo, bardzo ciasna. Pcham mocniej. Z jej ust wyrywa się krzyk: – Ałaaa. – Cicho – syczę przez zęby. Jestem oszołomiony, odurzony, nie myślę logicznie, nie zdaję sobie sprawy z tego, że właśnie przebiłem się przez jej dziewictwo. Kładę dłoń na jej ustach, nie mocno, tylko tak, by stłumić głośniejsze jęki. Zaczynam poruszać biodrami, za każdym razem wbijam się w nią głębiej. Jej ciało jest jak z kamienia, zastygłe w bezruchu. Nagle żarówka niemrawo żarząca się na końcu korytarza przepala się z głośnym trzaskiem. Ogarnia nas niemal zupełna ciemność, jedynym źródłem światła są teraz bursztynowe smugi wydobywające się spod drzwi. Ta ciemność dodaje mi odwagi, powoli wbijam się w nią do samego końca, cofam i znów pcham, aż po nasadę. Zaczyna skomleć. Powtarzam ten ruch kilka razy i stopniowo jej ciało zaczyna się rozluźniać, jakby się przyzwyczajała. Zdejmuję dłoń z jej ust, jest mokra, ośliniona. Proszę, by postarała się być jak najciszej.

Kiwa głową na tak. Dyszę coraz ciężej, pot pokrywa moją skórę, słony zapach seksu unosi się w powietrzu. Przyśpieszam tempo, podłoga boleśnie uwiera mnie w kolana, ledwie to zauważam. Nie mija minuta, a jej ciasność dosłownie wyciska ze mnie sok; półprzytomny tryskam w nią, nie myśląc o konsekwencjach. Popycham ją lekko i opada na twardą podłogę, kładę się tuż za nią z fiutem nadal uwięzionym w jej wnętrzu. Dopiero teraz czuję, jak bardzo bolą mnie kolana. Leżymy na zimnej, kamiennej posadce, dysząc głośno. Jej sukienka jest nadal podwinięta po pachy. Przejeżdżam dłonią po jej włosach, nachylam się, by ją pocałować, twarz ma słoną i mokrą od łez. Całuję jej mokre wargi, kłamiąc, jaka jest śliczna i wspaniała. Nadal nie pamiętam, jak ma na imię. Nie czuję się winny, czuję się nastoletnio usatysfakcjonowany. Kilkanaście minut później, w moim pokoju, już leżąc na zbyt krótkim metalowym łóżku, składam wszystkie fakty, patrząc na pokrywającą mnie zaschniętą krew. Nie jest jej dużo, lecz wystarczająco, bym czuł się podle ze świadomością, że straciła dziewictwo w odrapanym korytarzu, na zimnej podłodze. Jej pierwsze doświadczenie nie było ani romantyczne, ani przyjemne, nie było czymś, o czym najpierw się marzy, a potem wspomina z rozrzewnieniem. Złożyłem sobie przysięgę, że będę omijał dziewice szerokim łukiem. Rzecz jasna potem ją złamałem, jednak tylko raz. Następnego dnia nie mam odwagi spojrzeć na Elę (bo tak, jak się dowiedziałem, ma na imię dziewczyna spod drzwi), ona też mnie wyraźnie unika. Nie zauważam żadnych oznak tego, by Karolina z Jarkiem byli teraz parą. Karolina jest rozszczebiotana i radosna jak zwykle, na jej widok moje serce znów przyśpiesza. Zza ciemnych okularów obserwuję ją na basenie, jej mokry, turkusowy kostium kąpielowy w białe grochy nie pozostawia mojej wyobraźni najmniejszego pola do popisu, patrzę na nią i widzę ją nagą. Nie po raz pierwszy ze zdumieniem zauważam, że jej małe piersi są tak jędrne, że prawie nie podrygują w trakcie biegania. Jej ciało z dnia na dzień pokrywała coraz intensywniejsza i bardziej złocista opalenizna i teraz podkreśla ona i potęguje ilość malutkich piegów rozsianych po jej ramionach, plecach i dekolcie. Nie zwracam zbytniej uwagi na inne, myślę tylko, jak dobrać się do jej majtek. Okazja ku temu nadarza się ostatniego dnia naszego pobytu na peryferiach Rzymu. Pokoje w tym obskurnym hotelu są dwu-lub czteroosobowe. Ja swój dzielę z rudym, kędzierzawym Grześkiem, który wylewa na siebie ogromne ilości old spice’a, zaczadzając cały nasz pokój, i kocha samochody, w kółko o nich nawijając. Naszymi sąsiadami przez ścianę są ciemnowłosy i ciemnooki Jarek, któremu wybaczyć nie mogę, że przeleciał Karolinę, oraz mały Rafał o zaraźliwym, głośnym śmiechu i najbardziej bajeranckich ciuchach spośród nas wszystkich. Jest już ciemno, gdy ktoś lekko puka do drzwi naszego pokoju. Panuje niemiłosierna duchota, mimo otwartego na oścież okna, więc ja i Grzesiek mamy na sobie tylko majtki, jego z małą dziurą na tyłku. Otwieram drzwi, osłaniając nimi swe niemal nagie ciało. Na korytarzu stoi Ela, która uśmiecha się szybko i nieśmiało mówi, że u dziewczyn pod 407 jest impreza i czy byśmy do nich nie dołączyli. Mówię, żeby dała nam minutę. Grzesiek nieco się opiera, ale przekonuję go bez większego trudu. Naciągamy spodnie i Tshirty, odnajduję paczkę miętusów i wrzucam jednego do ust. Grzesiek łapie się za butelkę old spice’a, powstrzymuję go, bo i tak cuchnie na kilometr. Pod drzwiami czeka na nas Ela z Jarkiem i Rafałem, którzy wyglądają na lekko nawalonych, i razem

idziemy do pokoju dziewczyn. Gdy drzwi się otwierają, najpierw z ulgą dostrzegam wielki wiatrak pod sufitem, który wprawia w ruch powietrze w pomieszczeniu. Potem dopiero zauważam pięć siedzących na podłodze i łóżku dziewczyn. Karolina ma na sobie żółtą sukienkę na cieniutkich niczym spaghetti ramiączkach, wspaniale podkreślającą jej długą szyję. Moja wyobraźnia błyskawicznie ją z niej rozbiera. Po jej prawej stronie siedzą na wąskim łóżku dwie kuzynki – Ada i Angelika, podobne do siebie jak dwie krople wody, obie przeciętnej urody, za to z długimi ciemnoblond włosami, upiętymi na wzór korony. Wcześniej tego dnia widziałem, jak wzajemnie plotły sobie te skomplikowane fryzury, ale to nie uczesanie przyciąga moją uwagę, lecz ich obfite piersi. Pokój z kuzynkami dzielą Beata i Edyta, na które dotychczas nie zwracałem zbytniej uwagi – nie dlatego, że są brzydkie, tylko dlatego, że moje myśli krążyły bezustannie wokół Karoliny. Beata wygląda niczym rodowita Włoszka, ciemne oczy, ciemne włosy, śniada cera, którą fantastycznie podkreśla lazurowy podkoszulek sięgający do połowy ud. Ma długie, szczupłe nogi i emanuje władczym charakterem; już w tym młodym wieku wyziera z niej samica alfa, którą z pewnością w przyszłości będzie. Edyta jest natomiast jej przeciwieństwem, najmłodsza z nas wszystkich, cicha i jasna, jasna cera, jasne włosy, jasne brwi i rzęsy. Ma nieśmiały uśmiech, wielkie ciemnoniebieskie oczy i jasnoróżowe usta. Patrzę na nią i nie rozumiem, jak to się stało, że to nie w niej się zakochałem. Stoimy tak przez chwilę bez słowa, w milczeniu oceniając siebie nawzajem. Pierwsza rusza się Beata. – Gość w dom, Bóg w dom – mówi, wyjmując z szafy wielką paczkę chipsów, butelkę wódki i pękatą flaszkę taniego włoskiego wina stołowego. Jej słowa i powaga, z jaką je wygłasza, sprawiają, że parskam śmiechem. Dołączają do mnie pozostali i atmosfera robi się luźniejsza. Edyta włącza muzykę, pierwszą piosenką jest I swear All-4-one. Ktoś przyciemnia światło. Wódka szybko zostaje zmieszana z jakimś ohydnym zielonkawym gazowanym napojem. Drobiazg, w tym wieku liczy się, żeby sponiewierało. Dziewczyny zaczynają tańczyć. Chłopaki się ślinią. Alkohol robi swoje. To Beata proponuje, żebyśmy zagrali w butelkę. Jarek, szczerząc zęby i wbijając mi łokieć między żebra, odpowiada, że on grywa tylko w butelki rozbierane i macane. Szybko przebiegam wzrokiem po otaczającym mnie towarzystwie, nikt z nas nie ma na sobie więcej niż trzy sztuki odzieży.

Beata przygryza dolną wargę, po chwili kiwa głową i stawia jeden warunek. Nikt nie ma prawa puścić pary z ust o tym wieczorze. Siadamy na chłodnej, wyłożonej kafelkami podłodze. Dokładam wszelkich starań, by usiąść obok Karoliny, po mojej drugiej stronie sadowi się Edyta. – Kilka reguł – mówi wyglądający na bardzo zadowolonego z siebie Jarek. – Osoba kręcąca butelką zdejmuje ciuch z osoby, na którą butelka wskaże, po czym całuje lub obmacuje tę osobę; po kilku rundach, gdy osoba jest naga, a butelka znów ją wskaże, można z nią zrobić wszystko, na co ma się ochotę. – Mówiąc to, cały czas bezwiednie zaciera ręce i szczerzy się lubieżnie. – Pogięło cię?! – pyta Grzesiek, czerwieniejąc jak burak. – Takie są zasady, nie podoba się, to wypad z kółka, to nie jest gra dla prawiczków – odpowiada niewzruszenie Jarek. Nikt więcej nie protestuje ani nie wstaje, by opuścić pokój. Pierwsza bierze butelkę Beata. Kręci nią zbyt mocno, butelka z brzękiem leci w moją stronę i uderza mnie w kolano. – Luzik – mówi uspokajająco Jarek. – Zakręć jeszcze raz. Tym razem butelka wiruje kilkakrotnie i w końcu zatrzymuje się na Rafale. Beata podchodzi do niego na czworakach, zdejmuje mu koszulkę i całuje prosto w usta. Następny jest Grzesiek, butelka wskazuje na Edytę. Jej sukienka opada na podłogę, a ona stoi przed nami w dwuczęściowym, amarantowym kostiumie kąpielowym, w którym wcześniej widziałem ją na basenie. Jej policzki pokrywa ognistoczerwony rumieniec. Ciało, choć tyle czasu spędziła na słońcu, ma nadal jasne jak kość słoniowa, pewnie dlatego, że wciąż nakładała na siebie nowe warstwy ochronnego kremu. Jej skóra wydaje się gładka jak jedwab, palce mnie świerzbią, by jej dotknąć. Ich pocałunek jest szybki, wstydliwy. Minuty płyną, wypełnione wirowaniem butelki i lękliwymi, szybkimi pocałunkami. Wydaje mi się, że gdy przychodzi kolej na szeroko uśmiechniętego Jarka, każda z dziewczyn chce być wylosowana przez szyjkę butelki. Lecz los śmieje się im w twarz, jego wybrańcem zostaje bowiem Rafał, który szybko podnosi do góry dłonie w geście protestu i mówi: – W życiu. Nie ma takiej opcji. – Zasady to zasady – kontruje Jarek i z leniwym uśmiechem kieruje się do swej zdobyczy. Nie wierzę własnym oczom. Rafał opuszcza ręce, wzdychając głęboko. T-shirtu pozbył się wcześniej, zdejmuje więc szorty, pod którymi ma czerwone bokserki, i oczy wszystkich przywierają do jednoznacznego wybrzuszenia na materiale, które czyni jego nabrzmiały fiut. Odwraca twarz w stronę Jarka. Pocałunek jest nieco dłuższy niż poprzednie, lecz nadal niewinny.

Jarek wygląda na zadowolonego z siebie, gdy wraca na swoje miejsce. Wyraźnie widać, że jemu też stanął, nie robi nic, by to przed nami ukryć. W końcu przychodzi kolej na mnie, w myślach błagam, by wypadło na Karolinę, fortuna okazuje się jednak głucha i losuję Beatę, która bez oporów pozbywa się koszulki. Jej wargi są miękkie, rozchyla je lekko i atakuje mnie językiem. Smakuje alkoholem, pachnie owocowym szamponem albo żelem do mycia ciała. Komuś wyrywa się radosny okrzyk – to pierwszy głęboki pocałunek tego wieczoru. Po mnie kolej przychodzi na Karolinę, która losuje jedną z sióstr. – O tak – cieszy się Jarek, znowu zacierając dłonie. Ze zdziwieniem obserwujemy pocałunek, któremu daleko do niewinności, wargi rozchylone, wymiana języków… O-o. Pierwsza wylosowała mnie Ela, uśmiecha się do mnie płochliwie. Zdejmuję T-shirt, ona jest w staniku i pasiastych majtkach, i biorąc pod uwagę, co wydarzyło się między nami wcześniej, postanawiam nie zgrywać się na niewinność. Przyciągam ją blisko do siebie, kładę dłoń na jej karku i całuję głęboko, penetrująco. Odrywam się od niej, gdy mój penis zaczyna żyć własnym życiem, pęczniejąc. Zmieniam pozycję, siadam tak, by przycisnąć go udami, co daje tylko tyle, że mam szansę zyskać za chwilę trzecią nogę. Po dwóch rundach niemal każdy jest jedynie w majtkach, niektóre dziewczyny skromnie przykrywają biusty ramionami, za to Beata dumnie wypina swoje krągłe, doskonałe piersi o aureolach w kolorze toffi. Jedna z kuzynek rozpuszcza włosy, by się nieco okryć. Znowu przychodzi kolej na mnie, znowu się modlę o Karolinę i znowu nie jestem wysłuchany. Butelka wybiera Jarka. Wstaje szybko, lecz majtki ściąga wolno, jego penis wyskakuje z nich jak elastyczna wajcha, klaszcząc o mocno opalony płaski brzuch. Przełykam ślinę, przez całą grę obawiałem się tego momentu i jednocześnie na niego czekałem. Jest pierwszym facetem, którego widzę w stanie erekcji. Rozmiarem jest zbliżony do mojego, lecz ciemniejszy i tkwi w gęstszej kępie włosów. Teraz celuje prosto we mnie, gdy się do mnie zbliża. Jestem przerażony. Siadam. Wstrzymuję powietrze. Klęka przede mną. Jego wargi dotykają moich, czuję jego ciepły oddech, jego język we własnych ustach; mój reaguje sam z siebie, lecz szybko się opamiętuję, przerywając pocałunek. Policzki mi płoną. Kiedy wraca na swoje miejsce, wszyscy wlepiają oczy w jego podrygującego ptaka. Gdy kuzynki się całują, widać wyraźnie, że to dla nich nie pierwszyzna, są zbyt obyte ze swoimi ciałami w sposób zupełnie nierodzinny. Beata losuje nagiego Jarka, który nie czekając na zachętę, kładzie ją na plecach, a sam układa się na niej. Gapię się na to, jak inni, szeroko otwartymi oczami. Beata nadal ma na sobie jasnoróżowe majtki, ale w ich kroku widać wyraźnie wilgotną ciemniejszą plamę. Jarek całuje ją długo, masując dłońmi jej piersi i poruszając instynktownie biodrami. W końcu! Nareszcie! Udaje mi się wylosować Karolinę. Oboje mamy na sobie tylko majtki. Klękam, zwracając się w jej stronę, ona robi to samo, klęczymy naprzeciwko siebie. Ramionami zakrywa piersi, szeptem proszę, by je odsłoniła. Jej skóra niemal wszędzie ma złotawy odcień, piegi nabrały koloru miedzi, lecz piersi są jaśniejsze, gdyż były osłonięte przed słońcem małymi trójkątami stanika. Wolno przesuwam dłonią po spodniej stronie jej jędrnych cycków, sutki ma twarde jak

kamyki. Przysuwam się bliżej, palcem lekko przemykam wzdłuż jej kręgosłupa. Patrzę, jak oblizuje wargi. Kładzie dłonie na moich ramionach, dotykam wargami jej szyi, obojczyka, a ona głęboko wciąga powietrze w płuca. Moje kciuki bawią się jej sutkami. Po chwili unoszę głowę, czubkiem języka przejeżdżam po jej wydatniejszej dolnej wardze – i już całujemy się powoli i leniwie. Oczy mam otwarte, chcę zapamiętać ten moment. Po zbyt krótkiej minucie odrywam się od jej ust, mimo że jedyne, czego chcę, to kontynuować. Kładę się na brzuchu, przyciskając rozgrzane ciało do zimnej podłogi. Rafał i Grzesiek, idąc za moim przykładem, również kładą się na brzuchach, starając się zapewne jak ja ujarzmić swoje erekcje, lecz Jarek ani myśli się krępować. Pierwszą dziewczyną zupełnie nagą jest siedząca obok mnie Edyta. Jej jasna skóra niemal rozświetla mrok. Łagodnie zarysowany wzgórek łonowy porastają delikatne platynowe włoski, piersi ma lekko zadarte, ich sutki są w tym samym kolorze co jej jasnoróżowe usta. Wylosowała ją Karolina, która nie rusza się ze swojego miejsca, ale zwyczajnie przechyla się przeze mnie, by dotknąć swojej wygranej. Moja dłoń bezwiednie ląduje na udzie Edyty, jej skóra jest tak miękka i gładka, jak sobie wyobrażałem. Ktoś zrobił świeże drinki. Upijam łyk zbyt zachłannie, to paskudztwo jest jeszcze ohydniejsze i mocniejsze niż wcześniej, wykrzywia mi twarz, nieprzyjemnie piekąc w język i gardło. Jarek zachłystuje się i kaszle, widzę, jak wyciera wierzchem dłoni łzy, które alkohol wycisnął mu z oczu. Kolejną osobą zupełnie nagą jest Grzesiek, ciemnorudy, prawie kasztanowy – wszędzie. Jego tors i długie nogi są kompletnie pozbawione włosów, ale ich cienka strużka zaczyna się pod pępkiem i ginie w majtkach; gdy je zdejmuje, okazuje się, że strużka rozlewa się w małą kałużę cynamonowych loczków tuż nad jego członkiem, różowym jak krewetka. Z zadowoleniem stwierdzam, że jestem większy. Wylosowała go Ela, całują się, jakby byli głodni. Osobą, która mnie rozbiera, jest Ada. Każe mi położyć się na plecach, nie całuje mnie, lecz delikatnie, jednym tylko palcem, przesuwa od moich ust w kierunku naprężonego fiuta. Dyszę ciężko. Tuż przed tym, zanim dociera tam, gdzie chcę, by mnie dotknęła, zmienia zdanie i jej palec zaczyna wracać ku górze. Siłą woli staram się zmusić ją, by jednak dotknęła mnie tam na dole – bez skutku. Ostatni pozbywa się majtek Rafał. Jest najmniejszym chłopakiem z nas wszystkich i chyba dlatego jego wygięty członek wygląda na zadziwiająco długi i gruby, wyrastając z mizernej kępki włosów. To on pierwszy czuje na sobie dotyk dłoni, wyciskający z niego dużą perłę płynu i jęk. Jego nogi rozchylają się szerzej. Nikt się nie odzywa, płyta z muzyką dobiegła chyba końca, bo jedynym odgłosem, jaki w tej chwili wypełnia pokój, jest rytmiczny szum wirującego nad naszymi głowami wiatraka. Niebawem wszyscy jesteśmy nadzy. Mętnie zastanawiam się, jak dalej potoczy się sytuacja, jak daleko się posuniemy. Z jednej strony chciałbym wstać i wyjść, z drugiej czuję, że żadna siła nie zdołałaby mnie stąd usunąć. Jarek losuje Grześka, który z gotowością kładzie się na plecach. Palce Jarka najpierw tylko lekko, jakby nieśmiało, muskają członek Grześka, lecz zaraz potem zaciskają się na nim. Rudy ze świstem wciąga powietrze, jego penis lekko wilgotnieje, Jarek kilkakrotnie przesuwa ręką w górę

i w dół, po czym wraca na swoje miejsce. Tam podnosi swoją wilgotną od Grześkowego płynu dłoń, najpierw tylko ją wącha, jednak po chwili dotyka czubkiem języka. Wszyscy ze zdumieniem obserwujemy jego poczynania. Nie wiem, co innym chodzi po głowie, podejrzewam, że myśli podobnie zdumione jak moje. Jarek jest tym, który łamie bariery, przeciera szlaki, wskazuje kierunek. Pierwszą, która bierze mnie do ust, jest Beata. Jej ruchy są sztywne, pełne skrępowania i rezerwy, lecz i tak z trudem powstrzymuję wytrysk. Drugą, która mi to robi, jest Edyta. Usta ma miękkie i ciepłe, język delikatny, śliski. – Musisz przestać, bo… – mówię to jednak zbyt późno i mimo że niemal natychmiast mnie wypuszcza, to i tak dochodzę. Zawstydzony, spod przymrużonych powiek obserwuję wpatrujących się we mnie, a raczej w mój narząd imprezowiczów. Nadal klęcząca między moimi nogami Edyta patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. Każdy z chłopaków bezwiednie manipuluje swoim ptakiem. Wycieram się leżącym przy mnie podkoszulkiem. Po tym następuje kilkunastominutowa seria dość niewinnych akcji tylko między dziewczynami. Kładę dłonie na dole pleców Karoliny i Edyty, gładząc je delikatnie. Gdy Beata losuje Elę, niewinne akcje nabierają rumieńców. Patrzę, jak język Beaty wbija się w wąską szparkę Eli, mój organ zaczyna sztywnieć. Mija kilka minut i kuzynki znowu losują siebie, nabieram pewności, że nie jest to ich pierwszy raz. Ada, ta, która rozpuściła włosy, leży na podłodze, jej biodra unoszą się i opadają, dłońmi nadal zasłania piersi. Angelika klęczy między jej nogami. Jej duże piersi dotykają posadzki. Wyglądają pięknie, lubieżnie i niewinnie zarazem. Ada jest pierwszą dziewczyną, która wydaje się mieć orgazm. Temperatura rośnie jeszcze bardziej, gdy przychodzi kolej na Rafała, któremu los wybiera Jarka. Rafał wydaje się niezbyt zadowolony, lecz nie odzywa się słowem. Ku zdziwieniu, prawdopodobnie nie tylko mojemu, ale i reszty butelkowiczów, Jarek wstaje, szybko podchodzi do Rafała i kładzie się na nim. Niby się nic nie dzieje, niby tylko się pocierają. Ich nabrzmiewające organy uwięzione są między ciałami. Niby nic, a nie mija minuta i Rafał zaczyna jęczeć i wzdychać. Jego nogi splatają się z nogami Jarka, palce wbijają się w skórę pośladków tamtego. Niebawem nieruchomieją i leżą, nie wydając z siebie żadnego dźwięku przez dobrą minutę czy dwie. Kiedy Jarek wreszcie wstaje, ma brzuch mokry od spermy, jednak jego penis nadal sterczy i podryguje, z żołędzią purpurową i nabrzmiałą. Rafał, nie patrząc na nikogo, wyciera się swoimi majtkami, wygląda na to, że to on wytrysnął. Jarek nie wyciera z siebie wilgoci. Nie odzywamy się przez kilka minut, Jarek dolewa każdemu naszego koktajlu dla ubogich do kubków, mówi, że ma dość muzyki z płyty, i zaczyna szukać radiostacji. Po jakimś czasie słyszymy nie najnowszą już piosenkę Crucified Army of Lovers, idealnie trafny wybór. Muzyka rozładowuje nieco napięcie. Wychylam zawartość kubka jednym haustem, jest tak mocny i

wstrętny, że gdybym stał, to z pewnością ściąłby mnie z nóg. Czuję dłoń Karoliny, wspinającą się powoli po moim udzie, odwracam się w jej stronę i lekko całuję ją w usta. Rozchyla je tak szeroko, jakby chciała zrobić mi sztuczne oddychanie, i wciska we mnie język, wydając przy tym cichy pomruk. Przez kilka chwil nie zwracam uwagi na to, co dzieje się wokół, lecz nasza sielanka zostaje przerwana, gdy Grzesiek, po zakręceniu butelką, wylosowuje Karolinę i bez ceregieli wyrywa ją z moich objęć. Cała nieśmiałość Grześka ulotniła się bez śladu. Bez cienia skrępowania mówi, że chce, by mu obciągnęła. Pozostaje w pozycji stojącej, podczas gdy ona siedzi na podłodze. Śledzę każdy ruch jej głowy, każde drgnięcie warg i tak cholernie chcę, bym to ja wypełniał jej usta. Co nie zmienia faktu, że jestem bardzo podniecony. Grzesiek nie uprzedza jej, że dochodzi, więc gdy pierwszy strumień spermy strzela w jej usta, ona gwałtownie cofa głowę, zaczyna pluć na wszystkie strony i wycierać usta dłońmi, wyzywając go od świń. A on zadowolony, lekko chwiejnym krokiem, wraca na swoje miejsce. Butelka znowu obraca się ze szklanym brzdękiem. Twarz Rafała przybiera nieco przestraszony wyraz, kiedy okazuje się, że znowu wylosował Jarka. Patrzy po nas i mówi: – To, co dzieje się w tym pokoju, pozostaje między nami. Przysięgacie? Wszyscy potakująco kiwamy głowami. Tym razem Jarek pozostaje na swoim miejscu, siedząc odchyla się do tyłu i opiera na łokciach. Rafał zbliża się do niego niepewnym krokiem i mimo że doszedł zaledwie kilka minut wcześniej, jego dorodny organ zaczyna pęcznieć i nabrzmiewać. Kładzie dłonie na udach Jarka, gładząc je lekko, potem nieśmiało przesuwa je ku górze. Nikt z nas nawet nie mruga okiem, by czegoś nie przeoczyć. Gdy Rafał nachyla się, patrzymy, wstrzymując oddech, jak zahipnotyzowani. Usta Rafała zamykają się wokół penisa Jarka, którego głowa bezwładnie opada do tyłu. Z ust wyrywa mu się przeciągłe „ochhh”. Wyraźnie widzę, że Rafał ma w te klocki większy talent niż Karolina. Gdy wreszcie odrywa się od Jarka, ilość spermy, jaka wytryska z tamtego, jest tak nieduża, że głowę dałbym, iż jej większość pozostała w ustach Rafała. Angelika losuje Edytę, która opiera się o mnie, rozkładając zapraszająco nogi. Zmieniam pozycję, tak że Edyta siedzi między moimi udami, między jej nogami zaś klęka Angelika. Mój penis, spoczywający w rowku rozdzielającym pośladki Edyty, zaczyna nabierać życia. Angela najwyraźniej wie, czego cipce potrzeba do szczęścia, jej język okrąża łechtaczkę, usta ją ssą, podczas gdy palce penetrują szparkę. Niebawem biodra Edyty zaczynają się rytmicznie poruszać. Jedną ręką sięga ku górze i owija ją wokół mojej szyi. Kątem oka widzę, że Jarek jest między Adą a Elą. Wreszcie Beata przywołuje towarzystwo do porządku, mówiąc, że musimy trzymać się zasad. Zrezygnowani, z trudem odrywamy się od siebie.

Rudy losuje Beatę. Nie wiem, jaki będzie następny etap zabawy, lecz Grzesiek nie ma najmniejszych wątpliwości, tak samo zresztą jak Beata. Szybko kieruje się w stronę nocnego stolika i wyjmuje z szuflady paczkę kondomów. Okej, jeśli do tej pory nie byłem pewny, jak daleko zajdzie ta zabawa, to właśnie zostałem oświecony. Bez żadnych ceregieli czy wstępów naciąga na siebie prezerwatywę i jednym ruchem wbija się w Beatę głęboko, do samego końca. Jego biały tyłek niemal świeci w mrocznym pokoju, gdy energicznie unosi się i opada między jej opalonymi udami. Chociaż zaledwie kilka chwil wcześniej miał wytrysk, dojście do drugiego zajmuje mu nie więcej niż dwie, góra trzy minuty. Nie mogę myśleć o niczym innym, jak o tym, by jak najszybciej włożyć mojego fiuta w jakąś dziurkę. Kiedy w końcu przychodzi na mnie kolej, by zakręcić butelką, nie obchodzi mnie zupełnie, na kogo wypadnie. Los obdarowuje mnie jasną Edytą. Jestem więcej niż zadowolony. Całuję ją najpierw i cicho pytam, czy jest dziewicą, kręci głową, że nie, i rzuca ukradkowe spojrzenie w stronę Jarka. Skubany zdążył już obrobić połowę lasek, skrycie zaczynam go podziwiać. Sunę dłońmi w dół, przez kilka chwil pieszczę jej jędrne, małe piersi. Jest niesamowicie gładka, wręcz aksamitna, ale hormony pchają mnie w dół, do sedna sprawy, by zapuścić dłoń w jej włosy łonowe, jasne i delikatne jak puch dmuchawca. Przez chwilę drażnię jej łechtaczkę, po czym wsuwam palec do ciasnego wnętrza, wyrywając z jej ust okrzyk pełen zaskoczenia, kurczę, jest i wąska, i ciepła, i wilgotna, i nieco obrzmiała. Przez kilka minut ssę, masuję, drażnię jej różową i małą jak poziomka łechtaczkę, wsuwam w nią język jak najgłębiej, dłońmi jeżdżę po jej jasnym ciele, modląc się, by szybko doszła. Wczepia palce w moje włosy i przyciąga mnie do siebie, domagając się intensywniejszych pieszczot. Język zastępuję więc palcem, najpierw jednym, jednak po chwili penetruję ją dwoma w szybkim, agresywnym rytmie, jednocześnie zataczając kciukiem małe kółka wokół jej łechtaczki. Jestem zdumiony, gdy pod moimi dłońmi cicha Edyta znika i zastępuje ją dziewczyna pozbawiona kontroli – choć ze wszystkich sił stara się tę kontrolę utrzymać. Białymi, równymi zębami zagryza wargi, paznokcie wbija w moje ramiona, jej nogi drżą, biodra unoszą się coraz wyżej i wyżej. Z ust dobywa się stłumiony okrzyk, mięśnie pochwy obciskają moje palce. Po kilku uderzeniach serca wiotczeje, jej oddech opada. Nie mogąc dłużej czekać, przesuwam się ku górze. Naciągam prezerwatywę, kątem oka zauważam, że wszyscy na nas patrzą, ignoruję ich, są nieistotni, zupełnie nieważni. Chwyta moje biodra, gdy z niejakim trudem wciskam się w jej szczelinę. Mój penis jest w niebie. Mam poczucie, jakby był grubszy niż zwykle, ale to chyba ona jest wyjątkowo wąska. Po kilku nieznacznych pchnięciach muszę przestać się ruszać, bo już jestem na krawędzi wytrysku. Zaciskam zęby, nie mam zamiaru znowu dać plamy – dosłownie i w przenośni. Rozglądam się wokół. Jarek jest zajęty kuzynkami. Grzesiek obślinia Beatę. Rafała pochłania krocze Elki.

Czuję delikatny dotyk na plecach, odwracam się. Karolina uśmiecha się do mnie słodko, trzepocząc rzęsami. Siada tuż za mną, obejmując udami jedną z lekko uniesionych nóg Edyty i zaczyna ją ujeżdżać. Jej sutki ocierają się o moje plecy. Wędrują po mnie dwie pary dłoni. Edyta przyciąga mnie i całuje, smakując na moich wargach siebie. Pogłębiam pocałunek, splatamy języki, ta dziewczyna wie, co robi. Nadgryza moją wargę, odczytuję to jako znak, że chce więcej. Przyśpieszam więc ruchy biodrami. Ciało Edyty wije się i skręca i nagle uświadamiam sobie, że niektóre osoby nie muszą się uczyć, nie muszą wiedzieć jak, zwyczajnie, naturalnie są wypełnione seksem tak, że niemal z nich paruje. Taka jest Edyta. Dochodzę w sposób niekontrolowany, omal nie skowyczę. Potem leżę na Edycie, dysząc ciężko, na mnie leży Karolina. Dopiero gdy Edyta sapie, że nie może oddychać, zsuwamy się z jej teraz lekko zaróżowionego ciała. Po kilku chwilach Edyta jednak odzyskuje wigor i rusza w stronę Rafała i Eli, a po minucie dziewczyny są bardziej zainteresowane sobą niż nim, ten głupi nie jest i nie umyka to jego uwadze. Rozgląda się po pokoju. Jego wzrok zatrzymuje się na Jarku i kuzynkach. Karolina szturcha mnie i mówi, że chce, bym ustami zrobił jej to, co zrobiłem Edycie. Wypompowany dwoma wytryskami w ciągu kilkunastu minut nie bardzo się do tego palę, ale biorę się, by tak rzec, w garść, klękam między jej nogami i obsługuję ją w trybie automatu. Czyjeś jęki zwracają moją uwagę, unoszę wzrok i oczom nie wierzę. Jarek nachyla się nad ciałami Ady i Angeliki, ugniatając i liżąc na zmianę ich pełne piersi, a Rafał, zamiast zająć się jedną z dziewczyn, klęczy za Jarkiem. „Co on robi?! Co-on-kurwa-robi?!”, huczy mi w głowie bez słów. Jak zahipnotyzowany wpatruję się spomiędzy nóg Karoliny w każdy ruch kwartetu, a właściwie w Rafała i Jarka. Rafał najpierw nieśmiało gładzi plecy Jarka, całuje jego kark, łopatkę. Przez chwilę jego dłonie błądzą jakby bez celu, lecz brak jakiegokolwiek protestu dodaje mu odwagi. Palce niepewnie dotykają pośladków Jarka, na co ten nieznacznie rozsuwa nogi. „Nie, kurwa, nie wierzę”, powtarzam bezgłośnie, wytrzeszczając gały. Jeden z palców Rafała ostrożnie sunie wzdłuż pęknięcia Jarka, potem dłoń wślizguje się między uda tamtego i ujmuje jego jądra, podczas gdy nabrzmiały i tak purpurowy, że niemal granatowy penis Rafała ociera się o wypiętą przed nim pupę. Nagle Jarek prostuje się i opiera plecy o tors klęczącego za nim chłopaka. Oczy ma zamknięte i przemyka mi przez głowę, że może on nie zdaje sobie sprawy, kto się klei do jego pleców. Taaa, jasne… Jakby możliwe było przeoczenie armaty Rafała, która szturcha go lufą w podogonie. Jarek odwraca głowę, owija ramię wokół szyi Rafała i szybko odnajduje jego usta. Nie jest to delikatny całusek, o nie, zęby się zderzają, języki zmagają się ze sobą. Dłonie Rafała suną po torsie Jarka, powoli, lecz z premedytacją zjeżdżają w dół, po chwili docierają do celu i palce jednej z nich zaciskają się wokół pały Jarka, który wygina ciało w łuk pod wpływem tego uchwytu. Tak mnie to pochłania, że zupełnie nie zauważam, iż Karolina doszła. Chyba nigdy więcej nie zdarzyło mi się doprowadzić kogoś do orgazmu, nie zdając sobie z tego sprawy.

Wpatruję się w odgrywającą się przede mną scenę, jakby ktoś rzucił na mnie zaklęcie. Rzecz jasna teoretycznie wiedziałem, co to jest homoseksualizm czy biseksualizm, ale co innego wiedzieć, a co innego widzieć. Dłoń Rafała, wciąż ściskając penis Jarka, jeździ rytmicznie w górę i w dół przy akompaniamencie jęków tamtego. Wreszcie odwraca się do Rafała i mówi coś cicho, nie odróżniam słów, bo zagłuszają je dźwięki italo disco. Rafał kiwa potakująco głową. Klęczą tak przez chwilę, ich sterczące penisy ocierają się o siebie, kiedy obaj lekko kołyszą biodrami. Dziwię się, gdy Jarek wraca do poprzedniej pozycji, i znowu pochyla się nad zapomnianą Adą i wchodzi w nią bez prezerwatywy. Rafał przez moment wydaje się zagubiony, nie na długo jednak. Z ociąganiem odsuwa się od Jarka, naciąga kondom, odwraca Angelikę na brzuch i wchodzi w nią od tyłu. Jej pisk przeszywa powietrze, ale on nie zwraca na to najmniejszej uwagi, nawet nie wiem, czy go słyszy. Obaj dźgają dziewczyny w dokładnie tym samym szybkim, nieco agresywnym rytmie, od czasu do czasu patrząc na siebie nawzajem. Budzę się wczesnym rankiem, czaszkę rozsadza mi ból głowy. Przecieram opuchnięte oczy, przez zamknięte drewniane okiennice przenikają do pokoju pierwsze różowawe promienie rzymskiego słońca. Oddycham głęboko kilka razy. Rudy leży na łóżku po drugiej stronie pokoju, mrucząc coś przez sen, jest nagi, prześcieradło zsunęło się na podłogę, tuli do siebie sflaczałą poduszkę, jakby to był pluszowy miś. Po chwili dociera do mnie jakiś dźwięk i zdaję sobie sprawę, że obudził mnie rytmiczny stukot dobiegający zza ściany, przy której śpię, oddzielającej nas od pokoju, który Jarek dzieli z Rafałem. Wydarzenia poprzedniej nocy powoli zaczynają układać się w mojej głowie. Przez chwilę moja duma lekko krwawi, gdy wyobrażam sobie, jak rozpalona Karolina lub Edyta na paluszkach bladym świtem skrada się korytarzem, mija mój pokój i puka do drzwi Jarka. Wytężam słuch, by odkryć, która z dziewczyn odwiedziła moich sąsiadów. Po kilku minutach, choć odgłosy i jęki są tłumione przez ścianę, robię się jednak pewny, że w pokoju obok są tylko Jarek z Rafałem, bez żadnych dziewczyn. Skrzypienie i zgrzytanie łóżka nie cichnie przez najbliższych kilkanaście minut. Z pyszałkowatym uśmiechem na ustach, z dumą w głosie opowiadam Julicie o wszystkim dokładnie, z najmniejszymi detalami. Nie od razu rozpoznaję zazdrość w jej gestach i słowach, lecz gdy to do mnie dociera, naiwnie myślę, że jest zła, bo byłem nieostrożny. Ale ze mnie palant. To wtedy po raz pierwszy zobaczyłem, czym jest kobieca zazdrość. Ten jej cichy przejaw na zawsze zapadł mi w pamięć i wiele nauczył. Wielu chętnych do oceniania mnie twierdzi, że zawód, który uprawiam, wypaczył moje podejście do seksu, zacierając w moim umyśle granice między tym, co normalne, a co wykoślawione. W rzeczywistości jednak najbardziej bulwersujące ekscesy seksualne przeżyłem, zanim jeszcze zająłem się prostytucją. Najodważniejsze, najbardziej wyuzdane, gorszące akty, w miejscach publicznych lub prawie, bez mała na oczach przechodniów, miały miejsce, gdy byłem jeszcze „prywatnym” nastolatkiem. Pamiętam, że kiedy w końcu pierwszy raz wylądowałem z kimś w łóżku jako takim, był to dla mnie lekki szok, jakbym do tamtej pory myślał, że łóżko jest przeznaczone tylko do spania.

Nie sądzę, by to pieniądze, które kasuję za seks, zrobiły ze mnie kurwę, myślę, że jestem nią z natury, że byłem nią na długo przed tym, jak pierwszy raz zapłacono mi za seks. Wiele osób pyta, co mnie do tego pchnęło, co sprawiło, że wylądowałem „na ulicy”, czy miałem jakieś traumy w przeszłości, czy ktoś mnie zranił, czy przymierałem głodem? Nie, nic z tych rzeczy. Wychowałem się w zupełnie normalnej, niepalącej, niepijącej rodzinie. Jestem pierwszym dzieckiem moich rodziców, mam o kilka lat młodszego brata. Dzieciństwo miałem szczęśliwe i beztroskie. Moje najwcześniejsze wspomnienia są radosne, brzęczące od śmiechu. Nadal zresztą jestem ukochanym wnukiem, synem, bratem, który w oczach najbliższych zawsze ma rację, który nigdy się nie myli, który podejmuje wyłącznie trafne decyzje… W podstawówce uczyłem się niewiele, wymagano ode mnie jeszcze mniej, interesował mnie głównie sport i muzyka, lecz jednocześnie zacząłem powoli doceniać literaturę. W liceum poznałem kilka osób, które nadal są dla mnie ważne, powiedziałbym, że najważniejsza rzecz, jaką wyniosłem z liceum, to czwórka przyjaciół, takich do grobowej deski. To przez nich jestem osobą niezwykle wybredną, selektywną, jeśli chodzi o nawiązywanie nowych znajomości, są oni bowiem niedoścignionym wzorcem, do którego nieustannie porównuję innych. Maturę zdałem z zaskakująco dobrymi wynikami. Studia okazały się czymś innym, niż się spodziewałem, wiedza, jaką tam wpajano, wydawała mi się do niczego nieprzydatna. Jeżeli coś już miało na mnie wpływ, to raczej otaczający mnie tam ludzie, zarówno ci o lotnych umysłach, jak i ci tępi. Dorabiałem, udzielając korepetycji z angielskiego, ale ciążyło mi to bardzo. Tuż po swoich dwudziestych trzecich urodzinach po raz pierwszy otrzymałem pieniądze za seks. Do dziś pamiętam, jak mnie to wybiło z rytmu, jak wytrąciło z równowagi. Poznałem ją w klubie, była starszą, może nie aż piękną, lecz z tego, co pamiętam, przystojną kobietą. Lekko pijani pojechaliśmy do niej. Była zachłanna, niecierpliwa, już w taksówce łapała mnie za krocze i żądała odwdzięczenia się tym samym. Nie przypominam sobie dokładnego przebiegu wydarzeń, ale musiałem sprostać jej wymaganiom, bo po wszystkim, gdy zacząłem się zbierać, wsunęła mi do ręki zwitek banknotów. Byłem po trosze obrażony, zaskoczony, speszony, ale koniec końców pieniądze przyjąłem. Ta sytuacja zasiała mi w głowie ideę, z którą obnosiłem się przez kilkanaście miesięcy – w swej naiwności uznałem, że łatwiejszą i przyjemniejszą pracę trudno mi będzie znaleźć. Kiedy wreszcie postanowiłem spróbować, nie wiedziałem, od czego zacząć, lecz wkrótce odkryłem ogłoszenia „towarzyskie”, tak wówczas popularne. Jedną z moich pierwszych klientek była Marta. Nie pamiętam dosłownie treści jej ogłoszenia, coś w stylu „czterdziestoletnia szuka młodego, najlepiej studenta, do bezpruderyjnego seksu. Chcesz się zabawić we dwoje? Myślisz, że możesz być moim chłopcem?”. Odpowiedziałem na to ogłoszenie. I lekko, jednym pchnięciem otworzyłem drzwi, wielu twierdzi, że do zguby.

Nie wiem, ile godzin myślałem i pisałem o przeszłości. Pozwoliło mi to oderwać się od teraźniejszości. Zasypiam z palcami na klawiaturze. Czeka mnie kilkanaście godzin telepania się w pociągu. Wracam od nieprzyzwoicie bogatej klientki, która uważa się za kobietę o wyrafinowanym guście erotycznym. Dałem jej to, za co płaciła, zachwycając się jej pseudoekstrawaganckimi zachciankami i według niej rzadkimi namiętnościami, choć seks z nią jest niewarty zapamiętania, z którą seks był równie atrakcyjny, jak z dziurą po sęku. No ale już po wszystkim, jestem na dworcu. W hali typowy tłum – zwykli pasażerowie, drobni biznesmeni, ostentacyjnie głośno rozmawiający przez komórki, turyści z plecakami niemal tak wielkimi jak oni sami, cwaniaczki, doliniarze, menele. I cichodajki obojga płci. Mój wzrok odnajduje pierwszą nieletnią, drugą, potem trzecią. Dwie pierwsze są tak podobne, że wyglądają jak siostry. Nie mają więcej niż czternaście–piętnaście lat. Na dworze nie jest zbyt ciepło, a one tylko w krótkich spódniczkach, topach bez ramiączek. Staników też nie mają, bo po co. Na stopach buty o zdartych czubkach i obcasach, odpryskujący czerwony lakier na poobgryzanych paznokciach. Wychudzone twarze oszpecone niewprawnym, za to mocnym makijażem, na ustach wytrenowany niby zagadkowy uśmiech. Zimnym, zawodowym wzrokiem taksują tłum, szukając potencjalnych klientów. Wyginają się lubieżnie, gdy ktoś zwróci na nie uwagę. Nie mogę na nie patrzeć, chyba zbyt wiele widzę w nich z siebie, choć ja nigdy lubieżnie się nie wyginam. Wychodzę na zewnątrz. Tam, tuż przy schodach, dwóch nastoletnich chłopaków. Kompletne szczyle, chyba jeszcze nawet nie zaczęli się golić. Jeden z nich, jasny blondyn, zauważa, że mój wzrok zatrzymał się na ich dwójce odrobinę za długo. Mówi coś do kumpla, na co ten z cicha chichocze. Rusza w moją stronę niedbałym krokiem, kołysze biodrami w dziewczęcy sposób. Twarz ma ładną, choć naznaczoną trądzikiem, wyraźnie zarysowane brwi, duże oczy. Stara się demonstrować ostentacyjny luz, spod którego wyziera napięcie łowcy. Wiem, że liczy, iż pójdę za nim do toalety i tam go przelecę albo każę zrobić sobie loda i po paru minutach zapłacę kilkadziesiąt złotych. Idę na peron, wyciągam książkę i próbuję czytać, ale jestem w podłym nastroju. Żal mi tych gówniarzy. Kilka minut później znowu widzę jedną z „sióstr”. Krąży wokół mnie i czai się jak szczur. Gdy nie reaguję, jej miejsce szybko zajmuje druga, ta jest bardziej zdeterminowana. Natrętnie stara się zwrócić moją uwagę, orbitując wokół mnie, ssąc palec, przygryzając wargi i mizdrząc się żałośnie. W końcu podstawiają pociąg. Wstaję z ławki, żegnany rzuconym za plecami: „chciwy chuj”. Nowy dzień, nowe zlecenie od kobiety, której nie spotkałem nigdy wcześniej. Zawsze jestem lekko zdenerwowany, kiedy spotykam się z nieznaną mi klientką. Znów zastanawiam się, czy naprawdę tak lubię seks. Jego fizyczny aspekt, tak, jasne, ale seks to przecież nie tylko fizyczny kontakt, nie tylko ocieranie się ciał. Moje zbliżenie z klientką zaczyna się w momencie, kiedy słyszy o mnie pierwszy raz i zaczyna układać swe oczekiwania.

Dziwne, że po tylu latach pierwsza rozmowa, pierwsze zbliżenie nadal budzą we mnie obawy, choć szczerze mówiąc, nie do końca wiem, czego się obawiam. Może wynika to stąd, że nigdy nie miałem zbyt wielu znajomych. Odkąd pamiętam, zawsze trzymałem się nieco na uboczu. Zawieranie nowych znajomości nie tyle przychodzi mi z trudem, ile mało mnie interesuje. Nie mogę znieść tych pierwszych płytkich, błahych rozmów z nowo poznanymi osobami, które wcale mnie nie obchodzą. Oddycham zatem z ulgą, gdy dzisiejsza klientka, ta nowa, odwołuje wieczorne spotkanie. Moja radość nie trwała długo, po powrocie z joggingu odkrywam zostawioną dla mnie wiadomość. „Adamie, słyszałam, że twój fiut jest jak marzenie. W ile cipek włożyłeś go ostatnio? Tak mi przykro, że musiałam zmienić nasze dzisiejsze plany, ale obiecuję, że już niedługo będziesz mógł mnie zeszmacić. Dziś wieczorem będę miała czas na małą pogawędkę. Do usłyszenia, zadzwonię przed północą. Marzena”. Mała pogawędka. Czyli sekstelefon. Niech to szlag. Jeśli nie przepadam za pierwszymi spotkaniami, to rozmowa przez telefon jest dla mnie prawdziwym koszmarem. Nie jestem dobry w słowach. No ale przynajmniej wyraźnie słyszę, że nie będzie oczekiwała przyjacielskiej pogawędki. I dobrze, bo nie przepadam za wylewnymi rozmowami z kobietami, które płacą mi za moje usługi. Lubię i muszę wiedzieć pewne rzeczy, lecz zwykle robię co mogę, by nie zanurzyć się zbyt głęboko w ich życiu i nie wiedzieć o nich zbyt dużo. Już teraz wiem, że nie będę przepadał za Marzeną. Nie znoszę, gdy umawiają się na nie wiadomo którą godzinę; „przed północą” to niezbyt precyzyjne określenie. Paniusia bez osłonek traktuje mnie w sposób użytkowy i choć reflektuję się, że niby jak ma mnie traktować, to i tak się wkurzam. W dodatku głos ma nieprzyjemnie wysoki, irytujący. Reasumując – „mała pogawędka” może być dużym problemem. Nie to, żebym podczas rozmowy siedział jak kołek, sama myśl o tym, że niebawem doprowadzę kogoś do orgazmu, porywa mojego ptaka do lotu. Jednak wiem, że wymawianie słów na głos będzie dla mnie problemem. Mam tylko nadzieję, że Marzena przez telefon będzie równie bezpośrednia, jak w zostawionej przez siebie wiadomości i szybko przejdziemy do rzeczy, unikając grzecznościowego bicia piany. Jest 21.09, a ja już czekam. Staram się coś czytać, ale nieustannie spoglądam na zegarek i układam prawdopodobne scenariusze nadchodzącego dialogu. Popijam grey goose z sokiem pomidorowym, sosem worcestershire i tabasco, z tym ostatnim przesadziłem, pali mnie w gardle. Czekam. Wchodzę na wankspider.com, by wprowadzić się w odpowiedni nastrój. Chwilę po jedenastej przysłała mi zdjęcie. Rzecz jasna nie pokazuje na nim twarzy. Stoi na czworakach, całkiem naga, jeśli nie liczyć czarnych szpilek, z szeroko rozstawionymi kolanami, eksponując wydepilowane krocze. Wąskie biodra, na prawym pośladku niewielki pieprzyk, skóra mlecznobiała. Kilka minut później dzwoni telefon. – Czy już ci stoi, Adamie? – bez żadnych wstępów pyta tym swoim piskliwym głosem.

– Uuuch, właśnie, patrzę na twoje zdjęcie, spodnie mam spuszczone do kolan, trzymam w garści sterczącego fiuta i wierz mi, nie oszczędzam go – odpowiadam niemal rytualnie. – Naprawdę? Uwielbiam patrzeć na facetów, jak sobie trzepią. W ilu cipach ostatnio byłeś? Pytała o to już wcześniej, w wiadomości, więc jestem przygotowany. Wygląda na to, że chce grać rolę kobiety uwiedzionej przez wszystkojebcę, a może zwyczajnie kręci ją seks z kimś takim jak ja. Albo zwyczajnie ma hopla na punkcie zdrady. – W kilku, pieprzę trzy dziewczyny z pracy, sąsiadkę i miałem nadzieję wsadzić go dziś w ciebie – ostatnie słowa wypowiadam odpowiednio niższym głosem. – Ochhh, innym razem. Ale powiedz mi, czy któraś z nich ma męża i czy twoja dziewczyna wie, że ją zdradzasz? – niemal mruczy do słuchawki. A więc zdrada jest tym, co ją podnieca. Wisi mi, że niemal wszystko, co mówię, to ściema, takie są reguły gry. Nieważne, że nie mam dziewczyny ani prawdziwej pracy, a zatem i współpracowniczek, będę udawać każdego, robiącego wszystko, za co zapłaci moja klientka. Natomiast to ze spodniami u kolan i sterczącym przyrodzeniem to akurat prawda. – Moja dziewczyna nie wie o niczym. Sąsiadka ma męża, ale jest od niej sporo starszy i nie staje mu tak często, jak by ona chciała. Dwie dziewczyny z pracy również mają mężów. Jedna od pięciu lat, gość też pracuje w naszej firmie, mają dziecko. Druga wyszła za mąż dwa miesiące temu. – Daję jej kilka scenariuszy do wyboru, jeden z nich powinien przypaść jej do gustu. – Opowiedz mi o tej ostatniej, która dopiero co wyszła za mąż – odpowiada po krótkiej chwili namysłu. – Kamila niedawno skończyła dwadzieścia trzy lata, jest bardzo drobna, ma czarne włosy do ramion, brązowe oczy. Pracuje ze mną od roku. W pierwszym tygodniu jej pracy poprosiłem, żeby pomogła mi po godzinach. Z początku była lekko spłoszona, gdy wsadziłem jej rękę między nogi, ale szybko się ośmieliła, i to jak… – Kiedy byłeś z nią po raz ostatni? – Jej oddech zaczyna lekko przyśpieszać. – Dzisiaj rano, ale nie miałem dużo czasu, więc tylko dałem jej obciągnąć. Czasami, kiedy robi mi loda, w tym samym czasie rozmawiam przez telefon z moją dziewczyną, a czasami, gdy jestem w niej, dzwoni jej mąż… Powiem ci o czymś, ale nie myśl o mnie źle… – zawieszam głos, by podsycić jej ciekawość. – No mów! – nalega niecierpliwie. – Zerżnąłem ją na jej własnym weselu. Mężuś tańczył z jej siostrą, więc poszła odetchnąć świeżym powietrzem, a ja za nią. Opierała się trochę, ale tylko dlatego, że bała się o makijaż. Zaciągnąłem ją w ciemny kąt, kazałem oprzeć się rękami o ścianę i wypiąć tyłek, podkasałem te jej ślubne białości i wsadziłem jej tak, że aż zaskowyczała. Potem jednak zaciskaliśmy zęby, żeby się nie zdradzić. W końcu spuściłem się tak, że sperma spływała po jej udach. Musieliśmy wycierać się jej halką. Powiedziała

mi później, że gdy jej świeżo poślubiony bzykał ją ceremonialnie, był zachwycony, że jest taka wilgotna. – Jej głośny oddech świadczy, że dobrze się spisuję. Przez chwilę nic nie mówi. – Czy nadal ściskasz fiuta? – pyta dopiero po chwili sapania. – Cały czas, a ty, czy jesteś wilgotna? – Jestem… bardzo… bardzo… wilgotna… dla… ciebie… Adamie – mówi z trudem, robiąc przerwy między słowami. – Więc wepchnij w siebie środkowy palec, głęboko, jak najgłębiej. Jestem pewny, że przyłożyła słuchawkę do swojego sromu, bo przez minutę czy dwie słyszę tylko wilgotne dźwięki. Gdy znowu się odzywa, głos ma zadyszany i cichy. – Opisz mi swojego kutasa. – Jest długi, żylasty i gruby jak przegub, dziewczyny zawsze aż się cofają, gdy go wyjmuję, purpurowy na czubku, teraz wręcz fioletowy i wciąż tężeje… – Ochhh… – jęczy – przepadam za dużymi kutasami… – prawie się zachłystuje. – Co czujesz, mając takiego dużego fiuta w sobie? – Jak mnie rozwiera, rozpycha i drga, uwielbiam, gdy wbija się we mnie tak dziko i mocno, że czuję ból. Teraz i ja sapię jak kowalski miech. Ręka mi chodzi niczym tłok. – Założę się, że jesteś bardzo ciasna. – Jestem bardzo wąska, jak piczka-dziewiczka, hi, hi, mój mąż nie ma kutasa, tylko jakiś sznurek, nie zdołał mnie rozepchnąć, więc nadal jestem ciasna. Tak chciałabym być teraz przy tobie, żebyś mnie nabił na ten swój gruby pal – słowa wypadają z niej szybko, bez zastanowienia. – Podoba mi się, co mówisz, powiedz, chcesz być moją suką? – O tak, chcę być jedną z twoich suk. – Co chcesz, żebym z tobą robił? – Żebyś wbił się w moją cipę i jebał mnie bezlitośnie jak buhaj…! – Sprawiasz, że mój kutas jeszcze urósł, gdybyś tu była, najpierw wepchnąłbym ci go do ust, potem w tę wygoloną pizdę, a potem znowu w usta. – O tak, wepchnij go w moją ciasną pizdę i w tyłek, i w gardło. Patrz na mnie, gdy będę go obciągała, spuść mi się w usta, połknę ci wszystko, co do kropli. – Co teraz robisz palcami? – Miętoszę fasolkę.

– Chcę, żebyś teraz wepchnęła je w cipę, głęboko. – Ukhmm. – Teraz wyjmij je i włóż do ust, chcę słyszeć, jak je oblizujesz. – O Jezuuuu. – Zrób to, suko – rozkazuję, oczekując sprzeciwu, jednak po chwili słyszę jej ciche mlaskanie. – Smakuję jak seks, słodko… – mówi niewyraźnie po chwili, chyba nadal trzyma palce w ustach. – Spójrz na swoją cipkę i opisz mi, co widzisz. – Jest naga i mokra, obrzmiała i karminowa, aż rozdziawia się z głodu. Łechtaczka się uniosła, ściągnęła kapturek, fasolka aż lśni. – Czego twoja cipa teraz chce? – Kutasa, twojego kutasa… – Ale mnie tam nie ma, więc jak sobie z tym poradzisz? – Ty mi powiedz, co mam zrobić… – ostatnie słowa wyjękuje błagalnie. – Jeśli nie leżysz, to połóż się. Rozłóż nogi, lekko dotknij łechtaczki… – O Bożeee… – dyszy przeciągle. – Masuj ją przez chwilę delikatnie, wolno, coraz szybciej… Tak, dokładnie tak… Teraz zjedź ku szparze, czujesz, jaka jest wilgotna? I wepchnij w nią dwa palce, ciasna jest, co? Głębiej, suko, gdybym tam był, kazałbym ci stanąć na czworaka i wypiąć dupę i pieprzyłbym cię od tyłu jak tanią dziwkę, aż wbiłbym cię głową w materac i wyrwał za te ciemne włosy. Mój wielki twardy kutas rozdzierałby twoją wąską szparę, a ty byś wyła, żebym jebał cię jeszcze mocniej… – O taaaak, Adam… ty… chuju… jebaku… jeb mnie, jeb! Jestem… twoją… suką, dziwką… Sterczę już pod niebo, moja dłoń coraz szybciej jeździ w górę i w dół, wytrysk jest tuż i nie mogę dłużej skupiać się na mówieniu, więc przechodzę na nieartykułowane dźwięki. Dochodzę mocno i głośno, niemal równo z Marzeną, która krzyczy i klnie na przemian. Ze słuchawki dochodzą teraz niewyraźne odgłosy, dyszenie i urywane słowa. Opadam w tył na łóżko, telefon wysuwa mi się z palców, w ustach sucho, lepię się od spermy i potu. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jechałem na ręcznym… Odnajduję aparat. – Marzena, jesteś tam…? Nie odzywa się przez chwilę, potem mówi:

– Chciałabym się jutro z tobą spotkać, w Sheratonie, o siedemnastej. – Dobrze. Odkłada słuchawkę. Więc Marzena nie taka straszna, jak się obawiałem. Idę się obmyć. Jest z czego. Potem boję się zasnąć, boję się, że tamta przyjdzie do mnie w snach. Zasypiam, nie pamiętam, czy przyszła. Telefon dzwoni zaraz po tym, jak otwieram oczy. Nie rozpoznaję numeru ani niepewnego głosu. W końcu docierają do mnie słowa. To pani Lucyna, opiekunka Ilony. Przeprasza, że dzwoni, mówi, że pogrzeb jest dzisiaj, może chciałbym to wiedzieć. Nie chcę. Ale teraz wiem. Mówi też, że ma coś dla mnie. Nie chcę od niej nic, lecz tego nie mówię. Obiecuję, że przyjdę. Poranny prysznic i rutynowy bieg. Nie słyszę muzyki, którą mam w uszach, stopy uderzają o ziemię do wtóru chorych myśli, które wypełniają mi głowę. Nie takie miałem plany na dzisiaj. Nie, wróć, nie miałem żadnych planów, ale i tak wolałbym czymś innym wypełnić dzień. Wracam do domu, zmęczenie sprawia, że przestaję myśleć. Prysznic. Już czternasta. Nie powinienem tam iść, jednak czuję, że muszę. Biała koszula, srebrne spinki w mankiety, czarny krawat pod szyję. W szufladzie znajduję bokserki, normalnie nie noszę bielizny, w mojej pracy to strata czasu, teraz jednak je wkładam. Czarne skarpety, spodnie, grafitowa marynarka, wybieram tę aksamitną, jej czerń jest może niewystarczająco żałobna, lecz Ilona ją lubiła. Czarne buty pucuję na wysoki połysk. Kupuję bladoróżowy bukiet, nie wiem, co to za kwiaty. W kaplicy pełno ludzi i wieńców, trumna jest otwarta. Nie podchodzę zbyt blisko, ale widzę, że ma na sobie sukienkę, w którą ją ubrałem. Rozglądam się dookoła, iluż tu rozmawiających ze sobą ludzi, gdzie byli za jej życia. Widzę, że tylko kilkoro z nich głęboko przeżywa brak Ilony. Parę osób rozmawia swobodnie i szczerzy się, jeszcze trochę, a będą chichotać. Ksiądz zaczyna mówić, wygląda na smutnego, nie wiem, czy jest smutny, myślę, że ktoś taki z pewnością lata temu przyzwyczaił się do widoku śmierci. Płacz małego dziecka zagłusza słowa. Nie dołączam do konduktu. Podążam za nim i choć nie chcę, to jednak patrzę, jak zakopują trumnę. Podchodzi do mnie pani Lucyna. Powieki i nos ma opuchnięte, oczy zaczerwienione. Mówi, że dzień jest

zimny, że powinienem się cieplej ubrać, wzrusza mnie jej troska i dopiero teraz zauważam wiatr targający włosy i szarpiący moje ubranie. Traktuje mnie, jakbym był kimś ważnym dla Ilony. Spoglądam w jej zaczerwienione oczy i nagle dociera do mnie, że widzi we mnie tylko młodego mężczyznę, nikogo więcej. Wie, kim jestem, z pewnością wie, lecz nie widzę w niej cienia niechęci czy osądu, wyłącznie troskę i może wdzięczność. Patrzę na nią, na jej przerzedzone włosy, suche dłonie, z których jedna niespodziewanie chwyta moją. Jestem nieco zdziwiony tym gestem, dłoń jest zimna w dotyku, uścisk palców niespodziewanie silny, pełen życia. Mówi, że coś dla mnie ma, puszcza moją rękę i szuka tego czegoś w torebce. Podaje mi kartkę, wspomina też coś o testamencie, mówi, że niebawem do mnie zadzwoni, że to nie miejsce i pora na takie rozmowy. Po czym odchodzi. Wracam do domu, nie czytam kartki, którą dostałem, poczekam na spokojniejszy moment. Muszę się przygotować na nadchodzący wieczór. Włączam muzykę, żywą, dość radosną, wypierającą z mojej głowy ostatnie dźwięki marsza żałobnego. Nie jestem zdenerwowany, chociaż ma to być nasze pierwsze spotkanie. Rozmowa telefoniczna dała mi rozeznanie tego, czego mogę się po niej spodziewać. Tak myślę. Docieram w okolice Sheratona zbyt wcześnie, więc zabijam czas, kilkakrotnie okrążając plac Trzech Krzyży i oglądając te same wystawy, Zegna, Burberry, znowu Zegna. Moja wcześniejsza pewność siebie powoli ulatuje z wiatrem. Nie rozumiem tych chwil wątpliwości, tych małych ataków paniki, jakbym był niedoświadczonym młokosem. Nie chcąc tego przedłużać, ruszam w stronę hotelu. Z jakichś przyczyn jest to jedno z ulubionych miejsc spotkań moich klientek. Ja osobiście za nim nie przepadam. Nie wiem, w ilu pokojach uprawiałem tu seks. Dla mnie w zbyt wielu. Każdy z tych pokojów był beżowy, neutralny, nijaki. Beżowe ściany, wykładziny, dywany, abażury lamp, meble, zasłony, listę beżowej nijakości długo można by ciągnąć. Marzena, oparta o marmurową kolumnę, czeka na mnie w holu. Jest wyższa i starsza, niż myślałem, na oko dobrze po czterdziestce, może więcej. Ubrana w obcisłą sukienkę z golfem w śliwkowym kolorze, podkreślającą świetną figurę i odwracającą uwagę od przeciętnej twarzy. W dłoni trzyma niewielką kopertówkę. Zauważa mnie, lecz nie rusza się, tylko lekko mruży oczy. Dobrze znam to spojrzenie – ocenia towar, taksuje. – Proszę, proszę, mówiono mi, że jesteś dekoracyjny, ale muszę przyznać, że twój wygląd przekroczył moje oczekiwania – mówi z cicha, gdy podchodzę do niej, wciąż mierząc mnie od stóp do głów. – Cieszę się, że nie jesteś zawiedziona – odpowiadam, nieco zbyt chłodnym tonem. W milczeniu docieramy do pokoju, w którym, tak jak w innych, dominuje wszechobecny beż. Nie spuszczając ze mnie wzroku, siada w beżowym fotelu, zakłada nogę na nogę. By nie stać jak kołek na środku pokoju, podchodzę do barku i nalewam sobie whisky. – Napijesz się czegoś? – pytam.

– Nie – odpowiada, potrząsając głową. – Może opowiedziałbyś mi jeszcze raz o tych dziewczynach, które pieprzysz? Nie pamiętam dokładnie szczegółów wczorajszej rozmowy. Ona prawdopodobnie też nie, ale nigdy nie wiadomo. Siadam na sofie i zaczynam znowu opowiadać wymyśloną na poczekaniu historię. Obsadza nas w wybranych przez siebie rolach. Dziś to ona będzie tu dziwką, nie ja, tyle że to ja dostanę pieniądze za seks. Po kilku minutach podchodzi do mnie, siada mi na kolanach i zaczyna lekko się o mnie ocierać. Seks z nią był, o dziwo, przyjemny, choć chciała, bym dominował przez cały czas, tłamsił ją oralnie i analnie, był brutalny i wulgarny, co, wbrew powszechnej opinii, jest w moim fachu niemal normą, kobiety często tego właśnie chcą. Chciała też, rzecz jasna, bym mówił o swojej dziewczynie i o tych pozostałych, które rzekomo miałem posuwać. Jedyne, co mnie zdziwiło, to jej prośba, którą szepcze po naszym drugim razie. Jestem już mocno zmęczony i mam wrażenie, że się przesłyszałem. Ale nie. – Następnym razem chcę, żebyś wsadził we mnie obcas mojego buta – powtarza cichym głosem. Samo w sobie nic szczególnego, moje klientki mają przeróżne zachcianki i nic, co, jak to się mówi, ludzkie nie jest mi obce. Zależnie od potrzeb bez oporów wcielam się w różne role. Marzena zwyczajnie mnie zaskoczyła, a to nie zdarza się często. Chcę odczekać kilkanaście minut i zabrać się do pracy, jednak ona tymczasem zasypia, więc i ja, by nieco podładować akumulatory, również zmuszam się do snu. Budzę się dwie godziny później, idę do łazienki, myję się, odpakowuję hotelową szczoteczkę, szoruję zęby, patrzę na swoje odbicie i zastanawiam się, jaki normalny człowiek tego samego dnia idzie na pogrzeb bliskiej mu osoby, a potem robi to, co ja. Kiedy wracam do pokoju, Marzena siedzi na łóżku. Już dawno nie widziałem tak skołtunionych włosów, sterczą na wszystkie strony. Jej mleczna skóra połyskuje w nikłym świetle. Gdy przysłała mi zdjęcie, byłem pewny, że jej białość jest przekłamaniem wywołanym przez lampę błyskową, lecz jest równie kremowa w rzeczywistości. Lubię jasne karnacje, mierżą mnie natomiast te mutantki z solarium, usmażone na jaskrawomarchewkowy kolor, które myślą, że są sexy. Jej ciemnozielone lakierowane szpilki leżą obok łóżka. Wchodzę w nią od tyłu, po kilku minutach, w myśl jej wcześniejszego życzenia, zastępuję swój penis tym bardzo wysokim obcasem, który szybko się pokrywa jej sokami. Na początku staram się być delikatny, lecz wyraźnie daje mi do zrozumienia, że nie tego oczekuje. Chce mocniej i ostrzej, zatem jej to daję. Wije się, jęczy i zachłystuje. Zupełnie traci kontrolę. Tak rzadko udaje się komuś zaskoczyć mnie w łóżku, że jest to na swój sposób miłą odmianą, mimo że to nie mój instrument daje jej najsilniejszy orgazm. Nie wiem, jak powinienem się z tym czuć.

Kolejny dzień.

Dzień, który zwiastuje początek końca. Dzień mojej największej zawodowej porażki. Dzień pierwszej viagry. Zażywanie środków na potencję jest szeroko rozpowszechnione wśród moich kolegów z branży. Ja do dziś obywałem się bez tego, nie musiałem niczym się faszerować, by osiągnąć zadowalające wyniki. Erekcja jest dla mnie odruchem fizjologicznym – zwykle mam problemy z jej wytłumieniem, nie wywołaniem. A tymczasem już od rana czuję, że coś jest ze mną nie tak. Nie wiem, czy to efekt zwykłego zmęczenia, czy może trauma związana z Iloną, która dotknęła mnie bardziej, niż chciałbym przed sobą przyznać. Dochodzę do wniosku, że muszę zrobić sobie przerwę. I w tym momencie dzwoni Martyna. Martyna jest klientką, której się nie odmawia. Więc to odpada. Czuję jednak, że nie dam rady, że nic z tego nie będzie. Wiem, że nawet gdyby stanęła przede mną naga Rachel Hurd-Wood czy Scarlett J, też by mi nie drgnął. Pozostaje więc jedno. W apteczce od jakiegoś czasu trzymam dwie tabletki stumiligramowej viagry, lecz do tej pory nie miałem cienia powodu, by sprawdzić, jak działają. Mamy się spotkać za niecałe dwie godziny. Wciąż nie mam przekonania sięgnąć po niebieską tabletkę. Włączam komputer i buszuję po stronach porno, by sprawdzić, czy się podniosę. Nic, zero reakcji. Mój los jest zatem przesądzony. Pół godziny przed spotkaniem, tuż przed wyjściem z domu, łamię tabletkę i połykam połowę. Po jakichś dwudziestu minutach robi mi się cholernie gorąco, lecz uczucie to mija dość szybko. Martyna czeka już na mnie, nie widzieliśmy się od dłuższego czasu. Zaczynamy zatem od rozmowy. Minuty lecą, a ona mówi i mówi. Spoglądam raz po raz na zegarek, gdyż viagra podobno działa najlepiej godzinę po zażyciu. W końcu milknie. Jest to moment, na który czekałem. Podchodzę do niej, biorę na ręce i niosę do łóżka. Penis mam sztywny i twardy jak kamień. Wcale nie czuję, by ta erekcja była wywołana sztucznie, nie czuję się napakowany chemią. Jakby coś wyczuła, w trakcie pyta mnie, czy się wspomagam, śmieję się i bez mrugnięcia okiem łżę, że skąd, że ona, jej ciało jest najlepszym afrodyzjakiem. I po ponad czterdziestu minutach mam kolejną bardzo zadowoloną klientkę. Po powrocie do domu z czystej ciekawości znowu włączam komputer. Na monitorze dwie długowłose brunetki dobierają się do siebie. Nie mijają dwie minuty i znowu jestem gotowy.

Rano budzę się z bólem głowy i zatkanym nosem. To znikome skutki uboczne, ale mam nadzieję, że wspomagałem się pierwszy i ostatni raz, że to jednak nie koniec. Robię sobie kilka dni wolnych, czuję się rozbity, muszę odzyskać kontrolę. Jadę do Łodzi, potrzeba mi odrobiny normalności. Wczoraj przemknęło mi przez głowę, że wszystko, co robię, to gwałt na sobie. Nie wiem, skąd wzięła się ta myśl, jest niedorzeczna, jak nie moja. Nie wierzę w nią, jest kłamstwem. Potrzeba mi tylko oddechu, by wrócić do równowagi. Śpię. Wiem, że śpię. Nie jestem pewny, czy dotyk, który na sobie czuję, jest rzeczywisty, czy nie. Moje powieki wydają się ciężkie jak z ołowiu. Nie mam siły ich otworzyć. Nie chcę się budzić. Czuję, jak pojedynczy palec nieśpiesznie sunie wzdłuż mojego kręgosłupa. Żadnych innych odczuć, żadnych punktów odniesienia. Tylko ten ciepły, lekki, aksamitny dotyk. Walczę z chęcią obudzenia się i sprawdzenia, czy to, co czuję, jest prawdziwe, czy może to tylko projekcja wygłodniałego libido. Pod sobą czuję, jak mój członek gwałtownie twardnieje, jak na przekór reszcie nieprzytomnego ciała budzi się do życia. Wilgotne usta. Bo tak miękkie mogą być tylko usta. Dotykają mojej łopatki, karku. Z ciemności dolatuje ciche westchnienie. Usta przesuwają się leniwie w dół, znacząc na moich plecach ścieżkę mokrych pocałunków. Do palca liczącego moje żebra dołączają kolejne. Dłonie. Czuję je wszędzie, na udach, pośladkach, ramionach, we włosach. Nie wiem, ile par tych dłoni dotyka mnie i głaszcze. Nie wiem, ile ust mnie muska, ile języków liże. Przypominam sobie minioną noc. Wspomnienie jest zniekształcone, ale też wyostrzone przez kilka kropel alkoholu. Pamiętam wypełniające mnie uczucie rozkojarzenia, niezdecydowania, oszołomienia. Nagły ruch. Czyjeś dłonie odwracają moje ciało. Ugięcie łóżka, szelest pościeli. Teraz leżę na plecach. Czuję na sobie tylko ciepły oddech. Mięśnie mojego brzucha napinają się w wyczekiwaniu. Zapominam oddychać. Bezwiednie rozsuwam szerzej nogi. Czekam. Wpierw tylko ten łaskoczący oddech. Lecz po chwili znowu dotyk.

Usta opadają, połykają i unoszą się, by ponownie opaść i połknąć. Są takie ciepłe, miękkie i bardzo, bardzo śliskie. Język tańczy i oplata, raz po raz odnajdując wędzidełko. Dłonie stają się coraz bardziej niecierpliwe, agresywne, ich dotyk jest mocny i wilgotny. Ktoś wzywa Boga, raz, drugi. Głos jest niski, męski, zachrypnięty. To chyba mój głos. Nie jestem pewny. W końcu odlatuję. W głowie mi szumi, wydaje mi się, że pływam. Grzebię znowu we wspomnieniach wczorajszego dnia. Wspomnienia przeobrażają się w obrazy pod powiekami. Ja i one cztery. Zbyt dużo. Zbyt wiele. Zdecydowanie zbyt wiele. Chaos. Bezład. Arabeska z ciał. Zazdrość. Chciwość. Taplam się w mieszance kobiecego pożądania. Na języku czuję poplątane smaki różnych kobiet, wyczuwam nikły zapach prezerwatywy, a może i mojego własnego nasienia. Oddycham ich podnieceniem. Ktoś krzyczy, ktoś błaga o więcej, ktoś protestuje. Intensywniejszy smak na języku. Każda chce być najważniejsza, żadna nie dostaje tego, czego by chciała. Każda chce być dotykana, całowana. Nie wiem, gdzie mam przykładać usta, gdzie położyć dłonie. Ktoś szepcze mi do ucha „jesteś mój”. Symuluję orgazm, jeden, drugi, trzeci. Zachłanność. Chaos. Obiecuję sobie, że to pierwszy i ostatni raz. Gdy budzę się kilka godzin później, jestem sam. Na stole leży kilka ruloników banknotów. Pokój wygląda, jakby przeszedł przez niego huragan. W łazience nie dostrzegam żadnych śladów pozostawionych przez kobiety, pomieszczenie wygląda na zupełnie nietknięte. Zastanawiam się, czy to możliwe, żeby każda z nich tuż po przebudzeniu cicho opuściła łóżko, bezgłośnie się ubrała i wymknęła chyłkiem? Taki mam obraz w głowie. Wyobrażając to sobie, śmieję się na głos do swojego odbicia w lustrze. Znowu obiecuję sobie, że nigdy nie wyląduję w łóżku z więcej niż dwiema kobietami. Już dwie trudno kontrolować. Cztery to kataklizm, zwłaszcza gdy nie są szczególnie zainteresowane sobą nawzajem. Piętnasty dzień października. Miałem fatalną noc, co oznacza, że jestem w podłym nastroju. Spotkania z K. są zwykle ubogie w słowa, traktuje mnie tak, jak powinna traktować każda klientka, jak faceta na telefon, nie jestem dla niej nikim więcej.

Wkurwiam się, gdy czuję, jak mój miękki penis rośnie i twardnieje w jej dłoni. Wiem, że nie powinienem, to jednak zaciskam zęby i staram się walczyć z zalewającymi mnie doznaniami, mimo że jasne jest, iż przegram. Jestem wściekły, że moje ciało reaguje na jej dotyk. Dopiero co wróciłem do codziennego życia, a już mam go dosyć. Dziwka nie może pozwalać sobie na bycie wybredną, lecz może mimo wszystko powinienem dokonywać ostrzejszej selekcji, może zamożność klientki nie powinna być jedynym kryterium. Jutro dalsza część urlopu od kurewskiej profesji. Wraz z grupą znajomych wynajęliśmy dom nad jeziorem, wyjeżdżam na cztery dni. Cztery dni tańców, hulanek, swawoli. Oddechu. Zapomnienia. Znowu mamy po dwadzieścia lat. Coraz mniej myślę o Ilonie. Przynosi mi to ulgę, obawiałem się, że zostanie ze mną już na zawsze. Otaczają mnie ludzie, których znam od dziecka i których nie znam wcale, przyjaciele od serca i przypadkowi znajomi. Nikt z nich nie wie, czym się zajmuję, więc chcąc kłamać jak najmniej, staram się kierować rozmowy na wszystko z wyjątkiem mnie. A że mam w tym niemało wprawy, udaje mi się to bez trudu. Pod koniec pierwszego wieczoru postanawiam wziąć prysznic. Moja kuzynka Agnieszka, a zarazem dziewczyna jednego z moich bliższych znajomych korzysta z łazienki przede mną i proponuje, że przygotuje mi kąpiel. Nie myśląc wiele, zgadzam się, choć w zasadzie nie lubię leżeć w wannie. Gdy wchodzę do łazienki, pomieszczenie jest przyciemnione, pali się tylko kilka zbyt aromatycznych świec. Włażę do wanny i niemal upadam, bo stopy ślizgają mi się na czymś tłustym. Siadam. Woda jest lepka, a może tłusta, pływają w niej oleiste oka, jakieś płatki i inne glony. Wyskoczyłbym z niej od razu, jednak nie chcę urazić Agi. Wytrzymuję kilka minut siedzenia w bezruchu, po czym spuszczam śluzowatą wodę. Z niezidentyfikowanymi paskudztwami przylepionymi do skóry czuję się brudniejszy niż przed kąpielą. Szoruję wannę i biorę prysznic, zmywając z siebie pozostałości błonistej kąpieli. Niby znam kobiety, ale zupełnie nie rozumiem, dlaczego uważają, że ktoś chce się taplać w oślizgłej mazi? Dlaczego sądzą, że leżenie całymi godzinami w jakichś glutach, marynowanie się we własnym brudzie jest atrakcyjne? Za Boga tego nie pojmę. Przedostatniego dnia dołącza do nas mój brat z żoną. Mimo że mamy te same brwi, oczy, kształt ust, wzrost tak dalece, iż może uchodzić za młodszą, nieco szczuplejszą wersję mnie, to jednak zawsze, kiedy się spotykamy, uderza mnie, jak bardzo jesteśmy odmienni, jak niepodobni do siebie. Różnilibyśmy się bardziej tylko wówczas, gdyby mój brat zamiast małżeństwa ze swoją pierwszą i jedyną wybrał celibat. Teraz patrzę na niego i zastanawiam się, dlaczego ja, a nie on. Zastanawiam się, czy potrafiłbym być szczęśliwy, gdybym jak on zakochał się, będąc dzieciakiem, czy potrafiłbym spędzić życie z jedną kobietą. Zawsze, gdy ich obserwuję, są tacy nierozłączni, zupełnie pochłonięci sobą. Niemal cały czas mają splecione dłonie. Zastanawiam się, jak to jest być nim. W sumie to chyba tak często, że myślę o tym niemal nałogowo. Wieczorem, po kilku drinkach, zaczynamy rozmawiać. Już dawno nie rozmawialiśmy tak otwarcie, choć –

rzecz jasna – ja nie do końca jestem z nim szczery. Kiedy zostajemy sami i nikt nas nie słyszy, pytam go, czy kiedykolwiek myślał o tym, żeby spróbować, jak to jest być z kimś innym. Spogląda na mnie, jakbym mówił w nieznanym mu języku. Potem odpowiada, że zwyczajnie niemożliwością dla niego byłoby ją zdradzić i potem spojrzeć jej w oczy, nawet gdyby miał pewność, że ona nigdy się nie dowie. Bycie z inną, nawet jednorazowe, rzuciłoby cień na cały związek, spłyciłoby go i żadna jednorazowa przyjemność nie jest tego warta. Słucham go i zastanawiam się, czy i ja bym tak potrafił. Nie łamię sobie głowy zbyt długo. Znam odpowiedź. W zamian myślę, czy potrafiłbym uciec od siebie, od tego, kim jestem.

ALICJA Z Robertem jest gorzej i gorzej. Udaje, że nic go nie boli, a ja, że mu wierzę, że nie widzę bólu czającego się w jego oczach. Uśmiecha się do mnie, usiłując zamaskować prawdę, i każdy z tych uśmiechów zamiera na jego twarzy, kiedy myśli, że już na niego nie patrzę. A patrzę na niego niemal stale, katalogując najmniejszą zachodzącą w nim zmianę. Codziennie, dzień po dniu, obserwuję jego stopniowy zanik. I czasami chciałabym, żeby i jego umysł zanikał, lecz ten pozostaje ostry i bystry jak dawniej, niewiele mu umyka, jest nieustannym świadkiem własnego upadku, któremu nie może zaradzić. I choć dzisiejszy dzień był dla niego jednym z najlepszych od dłuższego czasu, to jednak wiem, że za jakiś czas nadejdzie jego pora. I czasami oszukuję samą siebie, że jestem na tę chwilę przygotowana, jednak w głębi siebie wiem, że nigdy nie będę gotowa na życie po jego śmierci. Nie chcę myśleć o tych wszystkich jutrach bez niego. Nie chcę tych pustych dni. Otwieram okno, powietrze jest łagodne i ciepłe. Idę do sypialni Roberta, siedzi w fotelu, czyta książkę, podnosi na mnie wzrok i się uśmiecha. Odpowiadam uśmiechem i pytam, czy chciałby wyjść na spacer. Mówi cicho, że z przyjemnością. Ubieram go cieplej, lecz nie za ciepło, żeby się nie spocił. Popycham jego wózek, słońce jest mocniejsze, niż myślałam, to pierwszy prawdziwie wiosenny dzień tego roku. Oddycham pełną piersią, powietrze pachnie świeżą ziemią. Nie mówimy wiele, rozkoszujemy się chwilą. Patrzę na Roberta i choć mam przed oczyma wycieńczone chorobą ciało, ignoruję to, jak bardzo jest słaby, jak mało w nim utrzymującej go przy życiu siły, widzę go takiego, jakim był kiedyś, wiecznie uśmiechniętego, przystojnego mężczyznę, którego zazdrościły mi wszystkie koleżanki. Teraz mi nie zazdroszczą, a powinny. Powinny. Dostrzegam współczujące spojrzenia przechodzących obok nas ludzi, lecz to ja współczuję im, że nie są w stanie zobaczyć prawdziwego jego. Jestem też zła, że są tacy ślepi. Wracamy do domu. Chcę zrobić mu coś do jedzenia, ale mówi, że nie jest głodny. Za to chce pooglądać nasze stare zdjęcia i może też obejrzeć film z naszego ślubu i podróży poślubnej. Podoba mi się ten pomysł, nawet bardzo, już od kilku lat nie oglądaliśmy filmu z najszczęśliwszego dnia naszego życia. Przygotowuję coś do picia, prażę kukurydzę, siadamy na łóżku, obrusza się, że nie ma mowy, bym jadła w łóżku, mówi, że znam reguły. Tak, tę regułę ustalił już dawno temu, w łóżku się śpi i kocha, w łóżku się nie je. Daję za wygraną, zresztą też bym nie chciała spać z okruchami. Szybko znajduję płytę i włączam telewizor. Na ekranie ja. Z włosami na wałkach, okryta tylko ręcznikiem. Śmieję się. Nie ma we mnie cienia zdenerwowania. Oliwia, moja przyjaciółka, też się śmieje swoim gromkim, gdaczącym śmiechem. Kamerzysta obraca się, moja suknia wisi na drzwiach szafy, czeka. Kolejna scena, wałki są już zdjęte, a ja się wściekam, bo wyglądam nie tak, jak chciałam, obiecano mi fale,

a widzę afro. Wkładam głowę pod kran. W tle słychać histeryczny głos mojej mamy, kamerzysta cicho się śmieje. Kolejna scena, włosy mam związane w koński ogon, taki sam, jaki noszę na co dzień. Wizażystka kończy makijaż. Jest świeży i dyskretny, bo taki lubi Robert. Kolejna scena, mama płacze, ojciec udaje twardego, lecz widzę, że też jest wzruszony. Wychodzimy z domu. Wsiadamy do samochodu. Jakiś głos mówi, żebym się nie denerwowała, odpowiadam, że wcale nie jestem zdenerwowana, po kilku sekundach dodaję, że nie mogę się doczekać. Kolejna scena, Robert stoi przed ołtarzem, oczy ma zamknięte. Wygląda niesamowicie w swoim granatowym, świetnie dopasowanym garniturze i białej koszuli. Ktoś pyta go, czy jest zdenerwowany, otwiera oczy, potrząsa głową, spogląda w kamerę i mówi, że nie może się doczekać, pokazuje rząd białych zębów w uśmiechu. Zapomniałam o tym, zapomniałam, że niezależnie od siebie wypowiedzieliśmy te same słowa, odwracam się do Roberta, patrzy na mnie, uśmiecha się lekko, jego dłoń odnajduje moją. Kolejna scena, wchodzę do kościoła. Prowadzi mnie ojciec. Idziemy wolno, pamiętam, że chciałam iść szybko, pamiętam, jak chciałam być już przy nim. Ojciec mówi mu coś do ucha, nie wiem co, nie słyszę, nigdy wcześniej nie zapytałam Roberta, co sobie powiedzieli. Odrywam wzrok od telewizora i pytam, czy pamięta słowa mojego ojca. – Oczywiście, że pamiętam, każde słowo. Powiedział: „Oddaję ci to, co mam najcenniejszego”. Nie spodziewałam się tego po tacie. Patrzę, jak składamy sobie przysięgę, jak obiecujemy sobie dozgonne zawsze. Obsypani jesteśmy groszami i ryżem. Dziesiątki ludzi składa nam życzenia. A potem tańczymy całą noc. Dwa dni później wyjeżdżamy w naszą podróż poślubną, w podróż życia. Film przemienia się w serię migawek. Na większości tych krótkich klipów jestem ja, bo to Robert filmuje. Najpierw minuta w Paryżu, gdy wspinam się schodami na wieżę Eiffla, potem kilka minut w Londynie i w Nowym Jorku, potem ja wybierająca lalkowe kościotrupy na straganach gdzieś w Meksyku, potem moja ulubiona część wyprawy, dziesięciodniowy pobyt w Peru, ujęty w kilkudziesięciu sekundach, w ciągu których wyglądam na zmęczoną i nieskończenie szczęśliwą, pot spływa mi z przewiązanego opaską czoła, usta rozciąga uśmiech. Przejmuję kamerę, gdy przemierzamy ruiny Inków w Sacsayhuamán, Pisac i Ollantaytambo, jego oczy są otwarte szeroko, gdy oglądamy wschód słońca w zaginionym mieście Machu Picchu. Potem Nowa Zelandia, Filipiny, Wietnam, Laos, Chiny. W każdym z tych miejsc nasze twarze są zakochane, rozradowane i coraz bardziej opalone. Idę do salonu, wyciągam albumy. Przez przeszło godzinę oglądamy zdjęcia, uzupełniając nawzajem nasze wspomnienia, zaskakuje mnie, jak dużo pamięta Robert. Po wszystkim pomagam mu się umyć, zasypiam szczęśliwa obok niego.

ROBERT Ostatnich kilka godzin było pięknych. Wiem, że takich godzin nie będzie już wiele, i dlatego muszę to zrobić. I chcę. Moje myśli pędzą, są chaotyczne, ale wszystko jest dla mnie jasne. Nie oszukuję siebie. Spoglądam w dół na swoje ciało i wiem, że jestem wrakiem i ciężarem. Nie mam już pragnień poza jednym, nie mam celów, nie mam powodu, by żyć. Jestem gotowy na odejście. Czuję, że nie mogę tego dłużej odwlekać. Jest we mnie jeszcze resztka sił, lecz ubywa ich w zastraszającym tempie. Zostawia mnie na moment samego w łazience, z szafki wyjmuję żyletkę, wkładam ją do kieszeni piżamy, potem wsuwam pod poduszkę. Nie mogę spać. Jestem podniecony, a jednocześnie uspokojony myślą, że to już prawie koniec. Rano. Budzi mnie dotyk jej ciepłych i miękkich ust na moich suchych wargach. Wbrew sobie nie otwieram oczu, choć bardzo chcę ją zobaczyć. Chwilę po jej wyjściu sięgam po żyletkę, odpakowuję ją z papierka. Jeszcze tylko sprawdzam, czy rzeczywiście jest we mnie ta pewność, że nie chcę już żyć. Odnajduję ją bez trudu. Nie ma wątpliwości, jest tylko pewność, że robię to, co powinienem. Ostatni wydech. Przecinam prawy nadgarstek, skóra ustępuje bez najmniejszego oporu. Lewy nacinam głębiej. Żegnam się z Alicją po cichu. Uśmiecham się do niej po raz ostatni. Nie czuję bólu, jestem zbyt pochłonięty myślą o niej, żeby bolało. Opadam na poduszki. Zamykam oczy. Czekam. Czuję, jak mokre strugi krwi wypływają ze mnie. Czuję łzy. Nie zdawałem sobie sprawy, że płaczę. Wraz z nimi przychodzi bolesna świadomość. Zachłystuję się nią, zachłystuję się powietrzem. Zaczynam dygotać. I nieoczekiwanie chcę to przetrwać, nie tylko dlatego, że nie chcę, by mnie tak znalazła, ale też nagle dociera do mnie, że to pragnienie śmierci było oszustwem, złudzeniem, które przez całe miesiące tak w sobie pielęgnowałem, że w końcu w nie uwierzyłem. Chcę żyć, mam tyle niedokończonych spraw, nie mogę tak odejść, tak jej zostawić. Dlaczego nie otworzyłem oczu, gdy wychodziła. Chcę zobaczyć ją jeszcze raz, ostatni, choć raz. Wytłumaczyć.

Parzy mnie pragnienie życia. Dusi mnie strach, że jest za późno. Lecz kilka sekund później przestaję się bać, ogarnia mnie smutek. I mimo że jej tu nie ma, to z jakichś powodów na głos wypowiadam te słowa: – Pamiętaj o mnie. Nie zapomnij. Przepraszam. Przepraszam. Wybacz mi. Wybacz. Staram się unieść dłoń w geście pożegnania, ale nie mogę. Wykrwawiam się stopniowo. Powoli. Przestaję czuć. Wszystko zachodzi mgłą.

ALICJA Budzę się i myślę o tym, jaki dobry był dla nas wczorajszy dzień. Robert zawsze jest moją pierwszą myślą, kiedy otwieram oczy. Uśmiecham się do siebie. Całuję jego usta. Biorę prysznic i idę do sklepu. Po drodze spotykam znajomą, która wyszła na spacer z psem. Przez jakieś dwadzieścia minut spaceruję z nią, rozmawiamy, opowiada mi o problemach ze swoim dorastającym synem, o tym, jak nocami czeka na jego powrót do domu. Pies ugania się za gołębiami. Myślę, że może Robert i ja też powinniśmy sprawić sobie psa. Dzień jest jeszcze piękniejszy, pomimo wczesnej pory słońce zdaje się świecić z całą mocą. Myślę, że i dzisiaj pójdziemy do parku, może nawet dalej, może na dłużej. Z torbą wypełnioną świeżym pieczywem i warzywami wracam do domu. I przez cały czas zastanawiam się, jaka rasa psa byłaby dla nas odpowiednia. Jestem podekscytowana tą myślą, nie mogę się doczekać, by się nią podzielić. Zostawiam zakupy w kuchni i idę do sypialni. Przez moment nie rozumiem, co widzę, nie jestem w stanie poskładać kawałków rozsypanej przede mną rzeczywistości w jedną, mającą sens całość. Wszystko dzieje się nienaturalnie wolno. I nagle rozumiem. Upadam na kolana. Szloch zatyka mi gardło. I przychodzi chwila opamiętania, przecież on może żyć, może jeszcze żyje. Zrywam się na nogi. Podbiegam do łóżka. Poślizguję się na kałuży śliskiej krwi. Upadam. Pod dłońmi czerwona wilgoć. Wpełzam na łóżko. Szukam oddechu, nie znajduję go. Szukam tętna. Szukam najmniejszego znaku, że nadal żyje. Czerwonymi dłońmi uderzam w jego tors, raz, drugi, trzeci. Czekam na odzew martwego serca. Nic. Znowu uderzam i znowu nic. Nic. Nic. Muszę go ożywić. Muszę. Nie może mnie zostawić. Nie w ten sposób. Krew, wszędzie krew. Nie mam czasu na płacz, dłońmi we krwi wycieram łzy, lecz nowe wciąż napływają.

Widzę coraz mniej, wszystko jest rozmyte, pod wodą, pod łzami. W końcu poddaję się, płacz wyrywa się spod kontroli. Zapadam w nicość. W niej jesteśmy razem. Odzyskuję przytomność. Nie mogę oddychać. Dlaczego nie mogę oddychać? Wypełnia mnie ból. Nie wiem, dlaczego wypełnia mnie ból. Otwieram oczy. I chcę umrzeć. Niczego nie chcę w tej chwili tak bardzo, jak śmierci. Spoglądam na twarz Roberta, jest lekko odwrócona w moją stronę, wygląda, jakby spał, jakby zasnął tylko na moment i zaraz miał się obudzić. Zapamiętuję kształt jego ust i brwi, patrzę, jak promienie słońca muskają jego jeszcze bledszą niż zwykle skórę. Jest cicho, żadnego dźwięku. Nigdy wcześniej nie słyszałam takiej ciszy, ta ma zupełnie inne brzmienie. Jestem cała w cienkich strupach zaschłej krwi. Nie chcę patrzeć niżej, lecz muszę. Muszę zobaczyć, co sobie zrobił. Pościel szpeci ciemnoszkarłatna plama. Jedna z rąk zwisa przez krawędź łóżka, krew kapiąca z niej utworzyła kałużę na parkiecie. Nie patrzę na parkiet. Żyletka wystaje z otwartego cięcia na nadgarstku. Biorę głęboki oddech i wyciągam ją z głębokiej rany. Przez chwilę czuję, że muszę skończyć to, co on zaczął, czuję, że powinnam do niego dołączyć. Cienkim metalem skrobię powierzchnię swojej skóry. Ale nie mam odwagi, zwyczajnie nie potrafię. Płacz znowu we mnie narasta, znowu mnie pochłania. Nie wiem dlaczego, ale wyciągam dłoń i zdejmuję z jego palca oblepioną zakrzepłą krwią obrączkę. Ześlizguje się bez oporu. Nigdy nie wyobrażałam sobie naszego końca, lecz przecież nie taki miał być. Płacz pozbawia mnie sił. Trzymając Roberta za poranioną dłoń, zasypiam z nim ostatni raz. Przez kilka dni szukam listu od niego, jakichś słów pożegnania. Niczego jednak nie znajduję. Nie zostawił najmniejszego słowa. Marzę o śmierci. Wyobrażam ją sobie. Całe dnie spędzam na oglądaniu filmu z naszego ślubu i pierwszej – jedynej – podróży. Tysiące razy kartkuję albumy ze wspomnieniami, w których mieliśmy wszystko. Może to było powodem tego, co przyszło potem, może mieliśmy zbyt dużo. Mówię do niego, choć ani na chwilę nie zapominam, że odszedł.

Taki jak kiedyś jest ze mną tylko w nielicznych snach. W większości z nich znajduję go znowu pośród krwi. Boję się spać, by go znowu nie znaleźć. Nie potrafię żyć, rozmawiać z żywymi, nie obchodzi mnie ich świat. Z każdym dniem oddalam się od nich, stronię od najmniejszego kontaktu, nie mogę znieść w ich oczach wyrazu litości, gdy na mnie patrzą, współczucia, z którym mnie dotykają. Jestem zupełnie sama, choć rodzina dokłada starań, żebym ani na chwilę nie pozostawała bez opieki. Dom nigdy nie jest pusty, lecz ja jestem sama. Od dwudziestego marca jestem zupełnie sama. Tak bardzo mi go brakuje. Mija kwiecień, maj, lato. Jestem odrętwiała, ogłuszona, bez czucia. Mija jesień, zima. Widzę, jak bliskie mi osoby się o mnie martwią, jednak mam to gdzieś, nie obchodzi mnie ich troska. Mówią do mnie, ale ich słowa pozbawione są treści i znaczenia, jem, co mi każą, wszystko jest bez smaku. Nadal staram się spać jak najmniej, a gdy już muszę, zasypiam pełna strachu przed tym, co zobaczę. Zdarza się, że moją uwagę zwraca jakaś para i wtedy momentalnie gorzknieję, nie potrafię cieszyć się cudzym szczęściem, nie chcę na nie patrzeć. Czasami wyjmuję z szafy koszulę, ostrożnie kładę ją po jego stronie łóżka, gaszę światło, zamykam oczy i udaję, że jest przy mnie, mówię do niego, proszę, żeby się odezwał, lecz nie odpowiada. Jest we mnie tylko rozpacz. Nadal nie potrafię zrozumieć, jak mógł zostawić mnie w ten sposób. Jak w ogóle mógł mnie zostawić. Są chwile, gdy staram się zrozumieć, gdy wierzę, że zwyczajnie nie mógł dłużej wytrzymać. Tak jak ja teraz jestem tak blisko momentu, w którym nie będę mogła już wytrzymać. Jest też we mnie gorycz. Jego pokój pozostał w tym stanie, w jakim go zostawił, nie opróżniłam nawet kosza pełnego zgniecionych w kulki papierów. Czasami wchodzę tam i mam nadzieję, że zobaczę go pośród tych rzeczy, ale wtedy dociera do mnie, że są one niczym więcej niż wystawą tego, czego już nie mam, co nigdy nie wróci. Opróżniam ten pokój, który należał do niego, nie mam jednak siły wyrzucić wszystkiego. Zostawiam kilka koszul, jeden garnitur, kilka par spodni. Jestem zła na siebie, że nie potrafię pozbyć się reszty. Terapia. Ktoś nieistotny, ktoś, z kim nie chcę rozmawiać, stara się mnie przekonać, że śmierć Roberta może być moim nowym początkiem. Nie chcę nowego początku. Mówi, że Robert prawdopodobnie nie mógł znieść procesu umierania, że jego szybsza śmierć miała być dla niego i dla mnie darem.

Co ten ktoś wie o Robercie? Kiwam głową, mówię tak, myślę nie. Tak bardzo za nim tęsknię. Kiedyś nie wiedziałam, że tęsknota może boleć.

ADAM W końcu, po prawie miesiącu, czytam list od Ilony, jest w nim tylko kilkanaście słów, napisanych rozchwianymi literami. „Dziękuję, nie tylko za to, że sprawiłeś, iż mój koniec był lepszy. Obiecaj mi, że kiedyś będziesz szczęśliwy”. W sobotę jadę do Łodzi, gdzie mam zamiar powspominać stare czasy ze znajomymi, lecz w końcu nic z tego nie wychodzi. Odwiedzam ich, lecz szybko się stamtąd zmywam, bo wyczuwam, że przybyłem nie w porę. Jest dziewiąta wieczorem i wiem, że przez następne trzy– cztery godziny nie będę w stanie zasnąć. Postanawiam jakoś zabić ten czas. Z Lipowej na Piotrkowską jest niedaleko, zaledwie kilka minut spacerem. Wbijam dłonie w kieszenie dżinsów i kieruję się w stronę centrum. Po drodze zastanawiam się, na co mam ochotę, pewnie mógłbym znaleźć jakąś klientkę, jednak pieniądze byłyby dużo mniejsze od tych, które dostaję od moich stałych zleceniodawczyń, kilkaset złotych nie jest warte zachodu. Inną opcją może być zwyczajne wypicie kilku drinków i poobserwowanie ludzi. Kwadrans później stoję pod Kaliską, a niebawem przeciskam się przez tłum na drugim piętrze. Jeden drink, drugi, trzeci. Jakiś gość po pięćdziesiątce, z włosami śliskimi od pomady i wyraźnym kryzysem wieku średniego zaczyna coś do mnie mówić, ledwie go słyszę przez ryczącą psychodeliczną muzykę. Odchodzi. Zaczynam skanować otaczających mnie ludzi. Tańczą prawie wyłącznie dziewczyny. Ich cekinowe bluzeczki błyskają w co chwilę zmieniającym się świetle, ich mikroskopijne spódniczki kontrolowanym przypadkiem unoszą się do góry, dając radość oczom. Nie tańczą dla siebie, chyba nawet nie słyszą muzyki, tylko jej rytm, cały wysiłek wkładają w to, by zaprezentować się jak najlepiej tym, którzy je obserwują. Naśladują ruchy podpatrzone u Shakiry, ale do Shakiry im daleko. Opieram się wygodniej o bar i oglądam przedstawienie, bo w sumie jest na co popatrzeć. Rozpiętość wiekowa kobiet w lokalu jest szeroka, od licealistek, przez trzydziestki, po kilka pięćdziesiątek. Obmacuję je wzrokiem przez kilkanaście minut. Nie byłem z nikim od czterech dni i powoli moje myśli zaczynają krążyć wokół seksu. Nie wiem, jak dużo już czasu minęło, odkąd po raz ostatni byłem z kimś pozazawodowo, tak zwyczajnie, dla siebie. Chyba żeby wliczyć w to mój ostatni raz z Justyną, niemal prywatny, choć było to zlecenie. Już nawet nie pamiętam, kiedy przed Justyną robiłem to tylko dla czystej przyjemności, wydaje mi się, że wieki temu. Zwykle nie przeszkadza mi, że obsługuję kobietę, której nie wybrałem, ale dzisiaj wybór jest mój. Wyłącznie mój. I nagle jestem tą myślą podniecony, nawet nie zdawałem sobie sprawy, że tak mi tego brakowało. Zastanawiam się więc, którą wybrać, na którą mam chęć. Może jakąś agresywną, lekko pozbawioną

kontroli. Znowu przesuwam wzrokiem po tańczącym tłumie. Teraz jednak przepuszczam dziewczyny przez mój fuck filtr, oddzielając te warte zachodu od tych, które już na pierwszy rzut oka będą w łóżku jak kloc, lecz rzucają wyzywające spojrzenia, wabiąc potencjalnych chętnych ciałem, pokazując nagie brzuchy z kolczykami w pępkach, wypinając tyłki, rozchylając usta i uda, potrząsając włosami. Eliminuję zatem te, które poruszają się, nie słuchając muzyki, bo w łóżku będą równie sztuczne, jak na parkiecie, imitując ruchy i okrzyki podpatrzone w filmach porno, a za to dziękuję. Musiałem chyba o chwilę za długo patrzeć na jedną z nich, bo już jest przy mnie – mocno wymalowana młodziutka lala. Szybko ją spławiam i wracam do seksfiltracji. Moją uwagę przyciąga brunetka, która tańczy z zamkniętymi oczami, zupełnie nie zwracając uwagi na otoczenie. Ruchy ma pozbawione kontroli, niekiedy wydaje się, że to jakaś niezależna od niej siła pociąga za niewidoczne sznurki, bo od czasu do czasu jej ręce bez ostrzeżenia wyskakują w górę. Kołysze biodrami w iście hipnotycznym rytmie. Jej bluzka jest rozpraszająco obcisła. Drugą opcją jest krótkowłosa blondynka, poruszająca się zmysłowo, nieśpiesznie, tyle że po kilku minutach podchodzi do niej młody chłopak, na którego widok jej twarz rozpromienia piękny uśmiech, więc tu jestem bez szans. Następną jest zwrócona do mnie tyłem inna blondynka, taniec ma we krwi, nie widzę jej twarzy, ale z tej perspektywy prezentuje się wspaniale. Włosy falujące, sięgające do połowy pleców, wąska talia, krągłe pośladki, długie nogi w wąziutkich dżinsach, wysokie szpilki. Jednak gdy się odwraca, widzę, że twarz ma pokrytą istnym tynkiem makijażu. Najgorsze są brwi, dwa czarne łuki, jak spod cyrkla, nadające jej wygląd zdziwionego klauna. Żeby ją przelecieć, musiałbym najpierw zaciągnąć ją do łazienki i wyszorować jej twarz. Czas mija, zatem znów kieruję wzrok ku brunetce. Nadal pogrążona jest w swoim świecie, zaczyna przystawiać się do niej jakiś gość, lecz ona ignoruje go, jakby był powietrzem. Przez moment zastanawiam się, czy aby nie jest usmażona. Jednak kiedy po kilku minutach podchodzi do niej jakaś dziewczyna, wygląda na to, że brunetka potrafi rozmawiać. Zamieniają kilka słów i znowu jest sama, znowu tańczy z zamkniętymi oczami, nie zwracając na nikogo uwagi. Jej biodra raz kołyszą się leniwie, raz drgają dziko, wręcz spazmatycznie, jej usta układają się w rytm słów piosenki. W końcu po kilkunastu minutach rusza w stronę baru, przesuwam się w bok, tak by znaleźć się na jej kursie. Przepuszczam ją przed siebie. Dziękuje i zamawia wodę. Mówię z obłudną skargą w głosie, że to niesprawiedliwe, by facet musiał godzinami czekać. aż go obsłużą, a gdy podchodzi ładna dziewczyna, to barman błyskiem jest przy niej. Bierze z mojej dłoni pieniądze i pyta, co piję, proszę o gazowaną z cytryną. Zaczynamy rozmawiać. Jest totalnie wyluzowana, wystarczy popatrzeć na jej mowę ciała i wiem, że nie będę musiał bawić się w podchody. – Słuchaj – mówię – nie chcę tracić ani twojego, ani mojego czasu, jeśli chcesz, to możemy stąd wyjść i skoczyć do hotelu. Zachłystuje się wodą, dłonią wyciera ją z brody. Mruży oczy, ściąga ciemne brwi, jej nozdrza się rozchylają. Chyba nie dowierza własnym uszom. O kurde, czyżbym jej nie wyczuł? Patrzę na nią i widzę, jak wymyka mi się z rąk.

– Porąbało cię. – Brzmi to bardziej jak stwierdzenie niż pytanie. – Nie, ja zwyczajnie wiem, czego chcę, ale jeśli ci to nie pasuje, to zero problemu, znajdę inną… Przerywa mi w połowie zdania, wylewając na moje spodnie resztkę swojej wody, i bez słowa odchodzi. Bogu dzięki, że to była woda, a nie jakiś lepki drink i że dżinsy mam ciemnogranatowe, więc mokra plama nie jest widoczna. Nie wydaje mi się, że był to z jej strony akt, raczej odruch bezwarunkowy. Jestem trochę zbity z tropu, trochę zły i mam na nią jeszcze większą ochotę. Odnajduję ją wzrokiem, tym razem oczy ma szeroko otwarte, roześmiane. Normalnie szurnięta. Najłatwiej byłoby z lalą, która zagadnęła mnie wcześniej. Stoi zaledwie kilka kroków ode mnie, więc podchodzę i obdarzam ją jednym z tych uśmiechów, które tak działają na moje klientki. Jej twarz się rozaniela, jakby dostała wymarzony prezent pod choinkę. Jest zbyt młoda, zbyt sztuczna, prawdę mówiąc, nie za bardzo się do niej palę, ale przynajmniej nie wymaga żadnego zachodu. Ani się obejrzałem, a już czuję na sobie jej dłonie, lepi się do mnie, oplata jak jakiś pieprzony sumak, prawie czuję wysypkę. Pyta, mizdrząc się, czy z nią zatańczę. Nie zdążam odpowiedzieć, gdy ktoś puka mnie w plecy. Szurnięta brunetka stoi za mną, o dziwo, ma wściekłą minę. Chcę posmakować tej wściekłości. Unoszę brew w niemym zaskoczeniu, a ona tylko patrzy, jej małe diamentowe kolczyki odbijają światło i z jakiegoś powodu przykuwa to moją uwagę. Odwracam się do lali, mówię, że muszę pogadać ze starą znajomą i że może znajdę ją później. Nie czekam na odpowiedź. Pytam brunetkę, czy ma ochotę czegoś się napić. Odmawia i z wyraźną groźbą pyta: – Znów chcesz mieć obsikane portki? Coś ty taki szybki? – Szybki? Nie wydaje mi się, zwyczajnie nie widzę potrzeby mydlenia oczu sobie i tobie. Nie lubi mnie chyba. Jej wzrok jest natarczywy, badawczy, oczy znowu ma przymrużone. Na szczęście dla mnie DJ zaczyna grać Kiss Prince’a i cała się zmienia. Jej ciało rozluźnia się, ożywa. Ciągnie mnie na parkiet. Tańczymy. Krąży wokół mnie, wbija palce w moje ramiona, chyba chce sprawić mi ból. Jakieś trzy kawałki później wychodzimy z zatłoczonego i gwarnego lokalu. Przed wejściem też tłok, ale więcej ciszy. Powietrze jest bardzo zimne. Wkładam i zapinam kurtkę. Dopiero teraz, w świetle latarni, wyraźnie widzę rysy jej twarzy. Jest młodsza, niż myślałem, ma jakieś dwadzieścia pięć lat, tyle że makijaż nieco ją postarza. Zapala cieniutkiego papierosa, nie lubię smrodu i smaku tytoniu, ale przecież nie muszę jej całować. Mija kilka dość niezręcznych, wypełnionych ciszą minut. Zapala drugiego papierosa. Cicho, niemal nieśmiało przeprasza mnie za scenę z wodą. Spoglądam na plamę na spodniach, już prawie wyschła. Zaczynamy się śmiać.

Nie wiem, jak to się dzieje, że jednak zaczynamy się całować, na ulicy, przy budce z kebabem. Całujemy się, a ona cały czas się śmieje, nasze zęby raz po raz uderzają o siebie. Wokoło jest sporo ludzi, oparty o taksówkę wąsaty kierowca kręci ze zgorszeniem głową. Zamykam na chwilę oczy. Pytam, gdzie chce pojechać. Odpowiada, że woli się przejść. Nie idziemy, a niemal biegniemy. Ona się wciąż śmieje, ciągnie mnie za rękę. A ja w duchu gratuluję sobie wyboru wariatki, bo z pewnością jest co najmniej lekko walnięta. Znowu się całujemy, ciągnie mnie do bramy. Moja noga tkwi między jej udami, zaczyna się o mnie ocierać. – Możemy iść do Grandki, jest tuż. Pokażę ci, jakim potrafię być dżentelmenem – mówię, lecz mam nadzieję, że chce to zrobić tu i teraz. – Ty? Dżentelmenem? To sprzeczność w jednym zdaniu, nie widzisz tego? Wyluzuj, ogierku. – W życiu. I przyciskam ją do odrapanej ściany. Obejmuję dłonią jej nadgarstki i nie wiem po cholerę, ale wyciągam jej ręce nad głowę, zapominając, że nadal trzyma papierosa, który teraz wypada z jej palców i wpada do rękawa mojej kurtki. Wypala parę dziurek i parzy mnie, skurwiel. A ona mało nie zaczyna tarzać się ze śmiechu. Wariatka. Psychiczna. Pytam, czy zrobiła to umyślnie i czy jest normalna, co wywołuje nową salwę śmiechu. Walnięta. Jestem poirytowany, a jednocześnie też chce mi się śmiać. Znowu się całujemy. W czasie gdy ja walczyłem z wrednym petem, ona zaczęła ssać landrynkę, więc cukierek jest raz w moich, raz w jej ustach. Jej plecy dotykają ściany, jedną dłoń ma wplątaną w moje włosy, druga spoczywa na moim policzku. Pocałunek jest długi, słodki, nie tylko ze względu na skaczącą między naszymi językami landrynkę. Oplata moje biodra nogami, jej spódnica podjeżdża do góry, przyciskam ją mocniej do ściany. I przez moment zastanawiam się, kim jest ta dziewczyna. Czy jest taka na co dzień, czy też to jej pierwszy raz z kimś obcym i jutro będzie wyzywała swoje odbicie od szmat. Gryzie moją wargę, ciągnie za włosy, wbija paznokcie w skórę karku. Uśmiecham się do siebie. Przestaję myśleć. Jej biodra zaczynają poruszać się w mechanicznym, prymitywnym rytmie. Jedna z moich dłoni powoli wkrada się pod jej krótką spódnicę. Szlag by trafił tego, kto wynalazł rajstopy, o ileż piękniejszy byłby świat, gdyby kobiety nosiły wyłącznie pończochy. Mogę z łatwością rozerwać elastyczny materiał, ale nie wiem, jak by to odebrała. Na moment stawiam ją na ziemi i szybkim ruchem zsuwam lycrę z jej bioder. Jest zimno, zostawiam jej więc majtki. Znowu wskakuje mi na biodra, jest lekka i gibka. Mój nabrzmiały penis szarpie się w dżinsowym więzieniu, ale jeszcze na niego za wcześnie. Wciąż się całujemy, usta ma miękkie, jej język jeździ po moich zębach,

splata się z moim, czasami wpycha się we mnie głęboko. Każdy centymetr jej ciała zachowuje się tak jak wtedy, gdy tańczyła, jej ruchy są zaskakujące, nieprzewidywalne. Wzgórkiem łonowym zachłannie ociera się o moją twardość. Przechodzą mnie dreszcze. Moje palce zsuwają majtki w bok, odnajdują łechtaczkę. Ruchy jej bioder są coraz gwałtowniejsze. Wargami tłumię jej jęki. Nagle odrywa się ode mnie, otwiera oczy i mówi: – To jakieś szaleństwo, to nie jest normalne. – A po co komu normalność – odpowiadam i widzę, jak jej usta zaczynają układać się w zawadiacki uśmiech. Znowu zaczyna się śmiać. Nadziewam ją na mój palec. Jęczy wysokim, słodkim i cichym jękiem. Jej usta znowu szukają moich. Wchodzę w nią palcem wskazującym, po chwili dołączam do niego środkowy, w tym czasie kciuk krąży po jej łechtaczce. Jej wilgoć oblepia mi palce. Zaczyna kląć, to wyzywając mnie, to błagając, bym dźgał ją szybciej, a gdy dochodzi, jej jęk jest o kilka oktaw wyższy. Mija chwila i jej dłonie po omacku zaczynają odpinać moje spodnie. Czuję na penisie zimne powietrze. Stawiam ją na ziemi, chwieje się trochę, wciąż ma przymknięte oczy. Jest to widok zarówno seksowny, jak i nieco niepokojący. Stoi, opierając się jedną dłonią o ścianę budynku, nadal ma na sobie czarną kurtkę, spódnica jest podciągnięta do góry, widzę biel skóry jej ud, czarne rajstopy, czarne ciężkie buty, a może wszystko wydaje się takie ciemne z powodu mroku, nie wiem. Bo jest ciemno, tylko kilka smug światła przedostaje się zza przymkniętych drzwi bramy, chciałbym lepiej ją widzieć, zapamiętać ją taką. Odrywam od niej wzrok, naciągam kondom. Kiedy znowu na nią spoglądam, jej oczy wlepione są we mnie i uśmiecha się w ten nieledwie szalony sposób. Podobało mi się, gdy była opleciona wokół moich bioder, dlatego znowu podnoszę ją do góry, ściągam majtki na bok i wbijam się w nią jednym szybkim ruchem. Skowyczy i wygina się. Chciałbym, żeby była naga, bym mógł zobaczyć, jak jej gołe ciało wygina się w ten łuk. Jest ciasna, daję jej chwilę na oswojenie się z moim rozmiarem. Poruszam się najpierw wolno, po chwili jednak wiem, że chce szybciej, głębiej i mocniej. Nie trzeba mnie prosić. Jedną rękę podnosi do ust i wbija zęby w skórę dłoni, chyba chce się powstrzymać od wydawania głosu albo lubi ból. Przyśpieszam. Wydzieram jej dłoń spomiędzy zaciśniętych zębów, chcę ją słyszeć, każdy dźwięk. Serce wali mi w piersi

bliskie zawału. Zwalniam. Znowu się całujemy, jej zęby gryzą moje wargi, domaga się gwałtowności. Przyśpieszam. Ściskam jej pośladki, są gorące i zimne zarazem, szorstkie od gęsiej skórki. Słyszę czyjeś głosy dobiegające zza bramy, ignoruję je, udaję, że ich nie ma. Wyzywającym, zdyszanym głosem pyta: – Tylko na tyle cię stać, więcej nie potrafisz? Przyciskam ją mocniej do ściany, wchodzę w nią głębiej, najgłębiej jak mogę i z każdym pchnięciem przyśpieszam. Każde następne pchnięcie jest o takt szybsze od poprzedniego. Szybko. Szybciej. Dochodzimy niemal jednocześnie, ja tylko kilka sekund po niej. Jej mięśnie drżą pozbawione kontroli, moje nogi też uginają się lekko. Wciąż jestem w niej, gdy zapala kolejnego papierosa, zaciąga się wolno i głęboko. Smugi dymu wiją się i skręcają w powietrzu między nami. Potem doprowadzamy się do porządku, daje mi paczkę pachnących chusteczek, wycieram się, zawijam też w nie pełny kondom, nie mam gdzie go wyrzucić, wkładam więc zawiniątko do kieszeni. Otrzepuję jej kurtkę, przybrudzoną tynkiem na plecach, pyta, czy mam ochotę na małą dawkę nikotyny, i zaraz wycofuje pytanie, mówiąc, że nie powinna namawiać mnie do złego. Znowu się śmiejemy. Czuję się trochę jak nastolatek, zresztą ostatni raz, kiedy robiłem to gdzieś na Piotrkowskiej w bramie, byłem właśnie nastolatkiem i wydaje mi się, że to gdzieś blisko, może to nawet ta sama. Po chwili milczenia zaskakuje mnie znowu, pytając, czy nadal mam ochotę iść do hotelu. Serce znów zaczyna mi walić. Do Grand Hotelu jest tylko kilkadziesiąt metrów, ruszamy w jego stronę. Mówi, że powinniśmy zrobić szybkie zakupy. Wchodzimy do sklepu, ekspedient właśnie miał zamiar zamykać, ale wpuszcza nas, choć mamrocze coś pod nosem. W ostrym świetle jarzeniówek widzę, jak rozmazany jest jej makijaż. Prosi sprzedawcę o dwie paczki papierosów i kartonik gum Orbit, po czym bez cienia żenady, nie zniżając głosu, pyta mnie, czy mam jeszcze jakieś kondomy. Nie mam. Przewraca oczami i mówi, że musi myśleć o wszystkim. Prosi więc też o kilka dureksów, solone chipsy, sok jabłkowy i butelkę żubrówki. Płacę, przechodzimy na drugą stronę ulicy i jesteśmy w recepcji hotelu. Wolne są tylko jedynki, bierzemy, co mają. Pokój jest wyposażony ubogo, choć czysty, lecz zupełnie nie „grand”. Łóżko wąskie, stolik nocny z lampką, biurko, okrągły stolik, szafa, telewizor, jeden wyglądający na niewygodny fotel, jedno krzesło.

Kiedy ja się rozglądam, ona bebeszy reklamówkę. Mówi, że pada z głodu, i napycha usta słonymi chipsami. Drugie nasze zbliżenie jest jeszcze gwałtowniejsze. Podoba mi się jej zajadłość, pożądliwość, nienasycenie. Podoba mi się nieskończony ciąg erotycznych przekleństw wylewających się z jej ust. Zasypiając, myślę o tym, że tak naprawdę od dłuższego czasu mój seks, nawet ten najlepszy, jest w jakiś sposób rozczarowujący. Ale nie teraz. Czuję się zaspokojony. Może na tym właśnie polega różnica między seksem dla pieniędzy i dla przyjemności. Mam nadzieję, że nie zapomnę zastanowić się nad tym później, na trzeźwo. Budzę się, lecz nie otwieram oczu. Mam sucho w ustach, przez moment koncentruję się na tym nieprzyjemnym uczuciu. Wiem, że nie leżę w moim łóżku, czuję to po zapachu, jakości pościeli i małym rozmiarze materaca. Nieopodal ktoś się krząta, chyba próbuje się ubrać, szuka czegoś po omacku, cicho przeklinając. Otwieram oczy, jest prawie ciemno, odwracam głowę w stronę hałasu. Niewiele widzę, tylko mroczne cienie na niemal czarnym tle. Już wiem, już pamiętam. Jestem w hotelu, z przypadkową dziewczyną, w pamięci nie odnajduję jej imienia, pewnie w ogóle o to nie pytałem, ona o moje też nie. Opada na dywan, na ślepo przeszukuje podłogę. Znowu cicho klnie. Próbuje pozbierać swoje ciuchy, wyraźnie jej nie idzie, w końcu słyszę brzęk metalowych klamerek, kiedy wkłada buty. Najwyraźniej chce ulotnić się z mojego życia, zanim się obudzę. Patrzę na nią spod wpółprzymkniętych powiek i nie pamiętam, żebym wcześniej był w podobnej sytuacji. W każdym razie prywatnie. Zawsze to ja byłem tym, który cichaczem wymykał się z pokoju. Tuż przed zamknięciem za sobą drzwi odwraca się i spogląda na mnie. Zastanawiam się, co widzi. Potem wstaję i idę do łazienki. Tak jej było pilno, że nawet się nie obmyła. Wchodzę pod prysznic. Ciało mam przyjemnie obolałe. Mija kolejny tydzień. Nie opuszcza mnie uczucie, jakbym czegoś czy kogoś szukał. Przez długi czas zastanawiam się nad tą różnicą w moich odczuciach po seksie dla przyjemności i dla pieniędzy. Nie dochodzę do żadnych sensownych wniosków. Nawet nie wiem, jak to się dzieje, że nagle jestem na portalu randkowym i rozmawiam z dziewczyną. Nie zamieściła swojego zdjęcia, wypowiada się nieśmiało, lecz interesująco. Każde wklepane przeze mnie słowo jest dla mnie niespodzianką, najbardziej zaskakuję siebie wtedy, kiedy proponuję jej spotkanie. Rozłączam się i od razu żałuję, że się umówiliśmy, jestem przekonany, że będzie to totalna porażka. Wybieram jej numer, by wszystko odwołać, jednak w ostatniej chwili zmieniam zdanie. W sumie może warto spróbować. Na miejsce docieram parę minut przed czasem. Wykorzystuję te kilka chwil, by odebrać zarezerwowane wcześniej bilety, a w barze kupić ogromny popcorn i zestaw napojów – sok pomarańczowy, coca-colę i

wodę mineralną. Nie mam pojęcia, jak wygląda, wiem tylko, że ma dwadzieścia osiem lat. W holu kasowym stoi kilka kobiet, wyraźnie czekających na kogoś, nie jestem pewny, czy powinienem do którejś z nich podejść. Pierwsza z nich, blondynka, zerka na zegarek co dziesięć sekund, druga, krótko ostrzyżona szatynka, sprawdza, jak wygląda, w małym lusterku, trzecia lekko kołysze biodrami, zapewne w rytm muzyki dobiegającej z iPoda. Sięgam więc po telefon i dzwonię do niej, jednocześnie obserwując, czy któraś z dziewczyn sięgnie po telefon. Nie słyszę dzwonienia, lecz blondynka, ta, która bezustannie kontroluje zegarek, podnosi aparat do ucha. Bingo. – Cześć, Małgosiu, to ja, Adam. – Nic się nie stanie, jeśli się spóźnisz lub nie możesz przyjść – mówi cicho, spuszczając głowę i kierując się w róg pomieszczenia. – Nie, już jestem na miejscu, nie wiedziałem tylko, jak wyglądasz, czyli do kogo mam podejść, dlatego dzwonię. – Och, mam na sobie szary płaszcz, związane blond włosy – mówi, odwracając się z powrotem ku ludziom. – Widzę cię – odpowiadam i rozłączam się. Wciskam butelki napojów do kieszeni kurtki i z dużym kubełkiem popcornu pod pachą ruszam w jej stronę. Małgorzata, widząc mnie, robi nieświadomie mały krok w tył, potem drugi. Przez chwilę milczymy, patrzy na mnie, lecz nie ocenia. Wyciągam do niej dłoń, przywołując jednocześnie na usta swój najlepszy uśmiech, ten, który zwykle sprawia, że kolana moich klientek miękną. Jednak ona nie rozpływa się pod siłą tego uśmiechu. Ma dość ciekawą twarz, nie piękną, może nawet nie ładną, ale interesującą, jest w niej coś lekko egzotycznego, choć nie potrafię wskazać, co dokładnie. Jej kości policzkowe są zaokrąglone, podbródek mały i szpiczasty, nos lekko zadarty. Ma piękne oczy, duże, brązowe i łagodne. Patrzą na mnie, nie zdradzając myśli. Ubrana jest w zbyt obszerny płaszcz, który wygląda, jakby odziedziczyła go po kimś tęższym od siebie. Gdy go zdejmuje, okazuje się, że jej granatowy sweter też jest o dobre dwa numery za duży. Ja mam na sobie idealnie dopasowaną koszulę i pierwszy raz włożone buty od Gucciego, czuję się jak model ubrany na pokaz. Mój wzrok odruchowo rozbiera ją z przydużego swetra, który nie jest w stanie zamaskować ładnego kształtu jej piersi. Drzwi do sali kinowej zostają otwarte, i dobrze, nie muszę wysilać się na nic nieznaczącą rozmowę. Sam film jest wystarczająco dobry, bym niemal zapomniał o siedzącej obok mnie dziewczynie, przypominam sobie o niej tylko, gdy nasze dłonie, sięgające po popcorn, natrafiają na siebie. Za każdym takim razem ręka Małgorzaty wyskakuje z kubełka jak oparzona, rozsypując kukurydzę.

Film kończy się zbyt szybko jak na mój gust. I znów stoimy naprzeciw siebie w pełnym skrępowania milczeniu. Wydaje mi się, że czeka, bym się pożegnał, „było miło, dzięki, to ja już będę leciał”. Przyznam, że odczuwam taką pokusę, lecz znów postępuję wbrew głosowi rozsądku. Mówię, że zarezerwowałem już stolik w sushi barze. Jej i tak duże oczy robią się jeszcze większe pod wpływem zdziwienia, kiedy pytam, czy ma ochotę na kolację, daję jej jednocześnie możliwość wycofania się, zapewniając, że jeśli ma inne plany, to nie szkodzi. Ona jednak, choć powściągliwie, przyjmuje moją ofertę. Dzięki Bogu za film, o którym rozmawiamy chyba przesadnie długo. A może nie, nie wiem. Nie jestem pewny, jak powinna przebiegać pierwsza randka, bo na normalnej pierwszej randce nie byłem od wieków. Ona nigdy nie jadła w japońskiej restauracji, i to daje nam następny temat do rozmowy. Powoli, bardzo powoli zaczyna się odprężać. Na początku jest zbyt spięta, by się nawet uśmiechnąć, toteż jestem zaskoczony, gdy niespodziewanie w jej spokojnych oczach pojawiają się wesołe iskierki w reakcji na moją raczej mało zabawną uwagę. Kiedy uczę ją jeść pałeczkami, śmieje się już w głos, ma ładny, melodyjny śmiech. Dziwi mnie, jak normalnie się czuję, może dlatego, że zachowujemy między sobą dystans. Przyzwyczajony jestem do kobiet, które szybko starają się mnie omotać, kobiet zimno kalkulujących i wiedzących, czego chcą. Tu nie czuję, by pociągała za sznurki, żadnej manipulacji, zero presji. Nie wyciąga ze mnie niemożliwych do spełnienia obietnic. Dobrze mi w jej towarzystwie, jestem zrelaksowany. Zbyt zrelaksowany. Nagle dociera do mnie, co robię. I nie mogę uwierzyć, że przez nieuchwytny moment brałem pod uwagę drugie spotkanie, zaczęcie z nią czegoś. Odwożę ją do domu, znowu ze zdziwieniem stwierdzam, że rozmowa jest przyjemna, że czuję się dobrze w jej towarzystwie. Mówię jej o tym. Rumieni się, odpowiada, że już dawno nie bawiła się tak dobrze. Z jakiegoś powodu zasmuca mnie to. Na pożegnanie ściskam jej dłoń, mimo chłodnego powietrza jest lekko spocona. Uśmiecham się i z szacunku dla niej nie obiecuję, że zadzwonię, że znowu się spotkamy, bo wiem, iż byłoby to kłamstwem. Wracam do domu i znowu czytam tych kilka słów, które zostawiła mi po sobie Ilona. Wiem, że zawsze chciała, abym odkrył inną możliwość bycia, ale czuję, że jeszcze nie jestem na to gotowy. Nigdy bym się nie spodziewał, że jej odejście jakoś na mnie wpłynie, lecz widzę w sobie zmianę, czy mi się to podoba, czy nie. Budzę się i moje myśli nadal krążą wokół tego samego tematu. Męczy mnie to, nie chcę o tym myśleć. Nie mam ochoty na spotkanie z klientką, jednak odbieram telefon, gdy dzwoni. Ale to nie klientka, lecz klient, Marian, o którym już kiedyś wspomniałem.

Ma pięćdziesiąt siedem lat, z wyglądu jest przeciętnym, albo prawie przeciętnym facetem średniego wzrostu. Włosy na głowie mu siwieją i są mocno przerzedzone, lecz resztę ciała ma owłosioną wręcz imponująco. Sylwetkę zachował silną, sprężystą, choć z wydatnym już brzuchem. Po raz pierwszy spotkaliśmy się jakieś siedem lat temu w celu omówienia „interesów”. Mówiliśmy krótko i na temat, nie pamiętam, żeby był skrępowany swoją prośbą. Powiedział mi, że oczekuje ode mnie seksu z jego partnerką, on sam będzie tylko patrzył, nie przyłączy się do nas, nie dotknie nawet. Przyjąłem zlecenie bez zbędnych pytań. Zapłacił mi z góry za robotę, którą miałem wykonać nazajutrz. I wykonałem. Była w gruncie rzeczy banalna, wtedy i potem, tamtą dziewczynę z czasem zastąpiła inna, a ją kolejna. Każda była młoda, atrakcyjna i rzecz jasna widząca w Marianie tylko kasę. Jednak z mojego punktu widzenia sympatyczny jest z niego gość i ogólnie dosyć go lubię. Drzwi otwiera mi najnowsza zdobycz – Lola. Nie wiem, jakie jest jej prawdziwe imię. Jej oczy i usta się śmieją. Od ostatniego naszego spotkania zmieniła fryzurę, platynowe włosy ma krótkie, wygląda nawet młodziej niż na swoje dziewiętnaście lat. Jest wiotka, zbyt wiotka, kiedy zdejmie sukienkę, z łatwością będę mógł policzyć wszystkie jej kości. Oczy ma usmolone tak, jakby miała na sobie przeciwsłoneczne okulary, mówią na to, zdaje się smoky eyes, na wargach zaś tyle neonowego różu, że mogą stanowić samodzielnie źródło światła. Ma też lekką wadę wymowy, mianowicie nie wymawia wyraźnie „r”. Marian znalazł ją na ulicy – dosłownie. Przed kilkoma miesiącami, po zdaniu matury, Lola postanowiła zrobić karierę w Warszawie, założę się, że głowę miała wypełnioną urojeniami, które brała za marzenia, może nawet myśli, że się spełniły? Tak więc, gdy stała na poboczu, łapiąc „stopa”, zatrzymał się Marian. Pyta, czy się czegoś napiję, proszę o wódkę. Idzie w stronę barku krokiem, który uważa za zmysłowy, kręcąc tyłkiem, jakby miała czym. Patrzę, jak wrzuca kostki lodu do kryształowej szklanki, potem wlewa do niej wódkę – moją ulubioną – Belvedere Intense, po czym, nim potrafię odegnać paraliżującą mnie zgrozę, dolewa do niej wiadro coca-coli, rzuca plaster cytryny i nie, nie wierzę, całość wieńczy parasolką i słomką. Przy tym wygląda na bardzo zadowoloną z siebie, aż się szczerzy z dumy. Ręka mi drży, kiedy po to sięgam. Wódka jest tak rozcieńczona, że można by nią poić niemowlaki. Lola coś szczebiocze, nie słucham, mam nadzieję, że o nic nie pyta, niemniej co jakiś czas milcząco potakuję. Marian też jest w pokoju, zupełnie nagi. Jego dłonie i stopy są przywiązane skórzanymi pasami do nóg łóżka, pod którym leży na drewnianej podłodze. Patrzę na jego sylwetkę odbijającą się w dużym lustrze pokrywającym część jednej ze ścian. Owłosione, pękate ciało jest bardzo rozciągnięte, lecz widzę, że jego mały, sflaczały fiutek zaczyna budzić się do życia. Odrywam od niego wzrok i zwracam się ku anorektycznej maturzystce, która nadal trajkocze, nie robiąc przerw nawet po to, by zaczerpnąć powietrza. W końcu przypomina sobie, po co tu jestem, podchodzi i stając na palcach, zaczyna mnie lekko całować. Po omacku odstawiam szklankę na stół i pogłębiam pocałunek, moja prawa dłoń ląduje na jej pośladkach, lewa w jej włosach. Przyciągam ją bliżej do siebie. Penis zaczyna nabrzmiewać mi w spodniach, pocieram nim o jej płaski brzuch. Mruczy. Ustawieni jesteśmy tak, że doskonale widać nas w lustrze. Odrywam się od jej ust i prowadzę ją w stronę łóżka. Jesteśmy oddaleni niecały metr od głowy Mariana, wiem, że zasłaniamy mu lustro, widzi tylko nasze

nogi. Lola zrzuca sukienkę, która ląduje na podłodze, nie ma bielizny, zdejmuje buty, rozpina rozporek moich spodni, zsuwa je z bioder, opadają do kostek, klęka, szeroko rozstawiając swoje zbyt szczupłe nogi. W tej pozycji Marian widzi moje buty, spodnie i wyrastające z nich nogi oraz klęczącą dziewczynę. Doskonale wie, co robimy. Jej zdolności oralne są poniżej przeciętnej, jeździ ustami po moim penisie bez finezji, zbyt szybko, jakby chciała to odfajkować. Nie poświęca uwagi moim jądrom, nie wie, co to wędzidełko, jej język jest sztywny i nieruchawy, a wargi zbyt napięte, nie czuję ich miękkości. Zupełnie nie wiem, jak to możliwe, że Marian nie nauczył jej jeszcze obchodzenia się z męskim sprzętem. – Smakujesz wybołnie – szepcze, wznosząc ku mnie oczy. – Weź go głębiej – mówię, lecz nie reaguje. Więc łapię ją za głowę i wpycham się głęboko w jej gardło, nie dlatego, że to lubię, tylko żeby Marian usłyszał, jak się krztusi i zachłystuje. Po chwili wyciągam, ona desperacko, gwałtownie łapie powietrze, ale ja znów wpycham, ona dusi się i dławi, mięśnie jej gardła pracują desperacko, broniąc się przed atakiem. Spod łóżka zaczynają dochodzić pierwsze stęknięcia. Uśmiecham się do siebie, bo lubię, gdy klient jest zadowolony. Unoszę ją, waży tyle co nic, rzucam na łóżko, jej ciało odbija się od materaca dwa razy. Szybko pozbywam się ubrania, buty z łomotem uderzają o podłogę. Mimo że to Marian mi płaci i o jego satysfakcję przede wszystkim chodzi, Loli też nie mam zamiaru zaniedbać. Metodycznie zaczynam zajmować się jej młodym ciałem. Reaguje coraz głośniejszym, jękliwym dyszeniem. – Podobają ci się moje małe cycuszki? Małian mówi, że są ułocze – mówi, łapiąc za nie. Rzeczywiście, jej piersi, mimo małego rozmiaru, są jędrne idealnie i krągłe. Odpowiadam więc zgodnie z prawdą, że są słodkie, i biorę jeden z jej różowych sutków do ust. Drugi zaczynam lekko uciskać i rolować między kciukiem a palcem wskazującym. Oboje zaczynamy pojękiwać. Gdy klientem jest Marian, ja też muszę być głośny. Po chwili dołącza do nas trzeci głos. Leżę między jej szeroko rozłożonymi udami, moja dłoń niechętnie odrywa się od sterczącego sutka i powoli sunie ku dołowi, leniwie kreśląc esy-floresy na jej ciepłym, lecz pokrytym gęsią skórką ciele. – Płędzej – mówi. Lecz moje ruchy są celowo wolne, chcę, by Marian słyszał jej desperacką pożądliwość. – Powoli – odpowiadam. – Wiesz lepiej, czego chcę? – gorączkuje się. – Mhm – mruczę cicho w odpowiedzi. Palcami w końcu docieram do jej przystrzyżonych włosów łonowych, chwilę je głaszczę, lecz zaraz sięgam

jeszcze niżej. Jest mokra, i to bardzo. Unoszę się i całuję jej usta, lecz zaraz odrywam się od nich, by nie tłumić jej jęków, gdy zaczynam penetrować ją najpierw jednym palcem, potem dwoma. Słyszę cichy mlaszczący odgłos, moje palce wślizgują się i wyślizgują z jej cipki. Zaczyna wić się pode mną. Łóżko trzeszczy. Zerkam w lustro. Widzę w nim siebie, miotającą się pode mną dziewczynę, a pod nami wierzgające ciało Mariana, nieodrywającego oczu od naszych odbić. Jego nabrzmiały, sterczący teraz penis ociera się o stelaż materaca. Po chwili zastępuję palce wargami i językiem. Smakuje tak świeżo, młodo. Wracam ku górze. Jedną dłonią unieruchamiam obie jej ręce nad głową, ale nadal wije się pode mną jak węgorz. Jęczy i mówi chaotycznie, bez sensu, z przerwami, kiedy znów wbijam w nią palce, „o tak… tak… łób nie… p…staaaawaj… dok…ła…dnieee tak…”. Pobudzam jej łechtaczkę jeszcze kilka minut, masując rytmicznie, coraz szybciej. Szczytuje mocno i długo. Zakładam prezerwatywę, wchodzę w jej nie do końca uspokojone ciało. Jest wąska, ale orgazm spulchnił ją tak, że wsuwam się w nią bez problemu. Wydaje zdyszany krzyk, jej plecy wyginają się w zmysłowy łuk. Wpycham się w nią brutalnie, bez litości, wbijając ją w materac. Tłoczę ostro, mocno, gwałtownie, nie szczędząc sił, aż łóżko ugina się i trzeszczy złowrogo. – Jesteś taka ciasna, taka bardzo ciasna – mówię, starając się, by mój głos przebił się przez chrobotliwy zgrzyt łóżka. Marian niemal rzęzi, bełkocze coś niezrozumiale. Z ust Loli dobywa się jedno długie, nieprzerwane zawodzenie „obożeeeeeobożeeeeeobożeeeeeeeeee”. Oddycham coraz głośniej, zaczynam się lekko pocić, opadam na nią, przyciągam do siebie i obracam się na plecy, tak że teraz ona jest na górze i zaczyna mnie ujeżdżać. Porusza się wolniej niż ja, lecz łóżko i tak cicho skrzypi w rytm jej podskakującego ciała. Dłońmi ściska moje ramiona, paznokcie wbija w skórę. Jedną dłonią ugniatam jej pośladki, lekko uciskam odbyt, drugą wracam do masowania łechtaczki. Zaczyna coś wykrzykiwać, nieskładnie, chaotycznie. Jej biodra pracują coraz szybciej, przytrzymuję je, by zwolniła tempo, nie chcę jeszcze kończyć, bo nie wiem, jak wygląda sytuacja na dole, pod łóżkiem. Nie przestaję jednak drażnić jej łechtaczki i po chwili dopada ją drugi orgazm. Wbija paznokcie mocniej w moje ramiona. Niebawem opada na mnie, jak nagle pozbawiona powietrza dmuchana lalka. Obracam głowę, by zobaczyć, jak ma się zleceniodawca. Jego penis jest znowu miękki, zwiędły, skóra na wydatnym brzuchu jest zlana spermą, która spływa po jego boku na parkiet, tworząc malutką kałużę. Unoszę nieco ciało Loli, waży tak niewiele, że nie wymaga to ode mnie żadnego wysiłku, kładę się na podłodze, nad sobą umieszczam jej zwiotczałe ciało w pozycji na wpół leżącej, na wpół klęczącej, zaciskam dłonie na jej pośladkach i zaczynam biodrami tłoczyć w górę i w dół. Wbijam się w jej niemal zwisające nade mną ciało energicznie, z każdym pchnięciem coraz szybciej. Teraz jej jęki są tylko słabym, cichym kwileniem. Dochodzę w nie więcej niż pół

minuty i bezzwłocznie wyślizguję się z niej, zdzieram z siebie kondom i rzucam go na parkiet nieopodal twarzy Mariana. Wycieram się leżącą na podłodze sukienką. Szybko naciągam ubranie i bez oglądania się za siebie wychodzę.

ALICJA Już rok go nie ma. Czas dłuży się, rozciąga w nieskończoność, a może stoi w miejscu, sama już nie wiem. Poznaję kobietę, której mąż też umarł, i mówi mi, że ona nadal go czuje. Zazdroszczę jej, chciałabym umieć wierzyć takiemu złudzeniu, lecz ja Roberta nie wyczuwam, czuję tylko jego brak. Czytam na głos Chatkę Puchatka mojej małej siostrzenicy, zaczynam płakać, gdy natykam się na słowa: „ – A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy? – Nic wielkiego – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na Ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika”. Nieprawda, znika. Kolejnych kilka miesięcy. Ci, którzy mówią, że czas leczy rany, mają rację. Byłam pewna, że już zawsze będę trwać w stanie bolesnej, lecz w jakiś sposób pociągającej apatii, dzieje się jednak inaczej. Mniej obawiam się snów, te koszmarne, czerwone od krwi nawiedzają mnie coraz rzadziej. Jestem zawiedziona sobą, tym, że powoli na nowo uczę się życia bez niego. Jestem zawiedziona, gdy po raz pierwszy od miesięcy słyszę swój śmiech. I nienawidzę się za to, że do wszystkiego mogę się przyzwyczaić, że ból w końcu tępieje. Nadal myślę o nim zbyt dużo, nadal wspomnienia mnie pochłaniają, najcichszy dźwięk, ledwie wyczuwalny zapach potrafią przywołać wspomnienia z niesamowitą siłą. Większość dni spędzam wśród tych wspomnień, lecz powoli zaczynam zauważać innych. Początkowo przyglądam się tylko ich życiu, z czasem odkrywam, że znowu zaczyna mi na nich zależeć. Odzywam się coraz częściej. Widzę, jak kilka osób oddycha z widoczną ulgą. Już nie spędzam godzin na cmentarzu, w końcu dociera do mnie, że nie ma to sensu. Bo mimo że jego ciało leży dwa metry pod moimi stopami, to i tak w tym miejscu nie czuję jego obecności wyraźniej. Mówić do niego mogę wszędzie. Dziś pierwszy listopada. Pójdę na cmentarz, choć akurat dziś nie chcę tam iść. Nie lubię tych tłumów, tego braku intymności.

ADAM Pierwszy listopada. Dzień odwiedzania tych, co odeszli. Czas, by odwiedzić Ilonę. Jest nieprzyjemnie zimno, choć bezwietrznie. Przed cmentarzem rój porzuconych gdzie popadnie samochodów i kramy sprzedawców oferujących hot dogi i coca-colę obok szmirowatych plastikowych kwiatów i zniczów wszelkich rozmiarów. Jest koszmarnie gwarno, krzykliwie, śpiesznie. Raj dla kieszonkowców. Co chwilę nadjeżdża autobus, z którego wysypuje się kolejnych kilkadziesiąt osób ruszających w jednym kierunku. Od otulonej szczelnie w szalik staruszki kupuję kilka białych zmarzniętych frezji i mały znicz, grób Ilony odnajduję bez trudu, stawiam znicz tuż przy jej zdjęciu i zapalam. Patrzy na mnie zdrowa, radosna, już prawie zapomniałem, jak wyglądała przed nadejściem choroby. Stoję tu tylko chwilę. Mówię coś do niej, gdy zdaję sobie z tego sprawę, odchodzę, zastanawiając się jednocześnie, co ja tu właściwie robię. Bez celu wałęsam się po cmentarzu do późna, obserwując odwiedzających. Wszyscy mają zaczerwienione z zimna policzki, niektóre kobiety wyjęły nawet z szaf futra. Zbliża się noc, cmentarz cichnie, powoli zaczynają opuszczać go żywi. Wracam jeszcze na kilka minut do Ilony. Myślę o naszych początkach, o tym, jak mnie testowała, jak wystawiała na próbę, o tym, jak z jej faceta na telefon stawałem się stopniowo jednym z najbliższych jej ludzi. W gruncie rzeczy nie wiem, czy jej śmierć i te zapisane przez nią słowa odebrały mi coś, czy wręcz przeciwnie – dały. Patrzę, jak zimne, ciemniejące z minuty na minutę powietrze zaczyna barwić się pomarańczowozłotym blaskiem łuny. To dziwne niezrozumiałe, jak miejsce wypełnione śmiercią, udręką i żalem może wydawać się tak spokojne, ciche, niemal kojące. Innym niezmiernie silnym wrażeniem, które mnie zwykle nachodzi, kiedy stoję otoczony grobami, jest świadomość bycia żywym. Nie rozumiem, jakim sposobem sąsiedztwo śmierci sprawia, że czuję się pełen życia. Rzucam jej ostatnie spojrzenie, chowam ręce do kieszeni i ruszam w stronę wyjścia. Błądzę oczami po nielicznych już nieznajomych, gdy nagle czyjaś sylwetka przyciąga mój wzrok. Alicja, nie widziałem jej od dobrych dwóch lat, lecz mimo półmroku rozpoznaję ją bez trudu. Nie ma dwóch takich samych klientek, jak to się mówi, ale ona naprawdę była inna. Zawsze o niej myślałem jako o klientce odmiennej od reszty, innej niż wszystkie, wymykającej się schematom obowiązującym wśród tych, którzy mają jasno określone zdanie na temat tego, kim są kobiety korzystające z płatnej miłości. Jej rozpuszczone włosy są dłuższe niż przed dwoma laty, nie widzę dokładnie jej twarzy, jestem jednak pewny, że ma skupiony wyraz, czuję, że tu i teraz dla niej nie istnieje. Ubrana jest prosto i klasycznie, w gruby ciemny płaszcz z postawionym wysoko kołnierzem, oficerki, skórzane rękawiczki. Pamiętam, że jej mąż był chory i że to on chciał, by zaczęła się z kimś spotykać. Nie wyobrażam sobie

podjęcia takiej decyzji. Widywaliśmy się raz w miesiącu i były to spotkania pełnowymiarowe, nie chodziło o zaspokojenie jej żądzy, seks był raczej tłem. Poświęciłem sporo czasu, aby ją poznać, odkryć, co lubi, by mogła odczuć moje zainteresowanie. I nagle po kilkunastu miesiącach przestała dzwonić, dostałem tylko krótkiego uprzejmego esemesa, że rezygnuje z moich usług. Nie zastanawiałem się nad tym. Jej prawo. Nigdy nie rozmyślam nad powodami, dla których rezygnuje ze mnie klientka. Ze zdziwieniem odkrywam, że nadal pamiętam imię jej pierwszego psa, tytuł ulubionej książki. Czuję, jak mój puls zaczyna przyspieszać, dziwne, bo przecież nie była dla mnie nikim nadzwyczajnym, lubiłem ją, podobała mi się, ale to wszystko. Nic więcej. Nie było między nami erotycznego transu, który czasami rodzi się między mną a klientką, może lekka chemia, lecz z pewnością nie było iskrzenia. Teraz, patrząc na jej prostą, elegancką sylwetkę, wiem, że grób, przy którym stoi, jest mogiłą jej męża. Nie wiem, dlaczego tak sterczę i patrzę na nią przez długie minuty, dlaczego nie idę w swoją stronę. Nie wiem, dlaczego patrzenie na nią sprawia mi przyjemność i trochę mi z nią nieswojo, jakby była spaczona. Czuję rosnącą we mnie niezrozumiałą niecierpliwość, jakbym na coś czekał. Wygląda na zupełnie pogrążoną w swoich myślach. Na nikogo nie zwraca uwagi, wiem, że nie zauważyłaby mnie, nawet gdybym podszedł bliżej. W końcu odwraca się i odchodzi. Idę za nią, przechodzę obok grobu, przy którym spędziła tyle czasu, i teraz już jestem pewny, że to grób jej męża. Nigdy go nie widziałem, ale w pamięci odnajduję jego imię, data śmierci na czarnym marmurze mówi mi, że umarł półtora roku temu. Nie wiem, dlaczego za nią podążam, dlaczego ją śledzę. Czuję się jak jakiś psychopata, rozśmiesza mnie to poczucie. Wychodzimy z cmentarza, straganiarze wciąż trwają na swoich stanowiskach, wyprzedzam ją i odwracam się tak, że na mnie wpada. Jest zaskoczona, gdy mnie rozpoznaje, ja udaję równie zaskoczonego.

ALICJA Gdyby ktoś zapytał mnie, kim był dla mnie Adam, nie potrafiłabym powiedzieć. Jedynym mężczyzną, z którym byłam, oprócz Roberta. Mężczyzną, z którym przez długi czas zdradzałam Roberta. Oderwaniem od rzeczywistości, zatraceniem się w fizyczności. Zupełnie o nim zapomniałam, wyparłam z pamięci, wydaje mi się, że nie myślałam o nim od naszej ostatniej rozmowy. – Alicja? Jego głos wyrywa mnie z zapatrzenia.

ADAM Najpierw przez długą chwilę tylko patrzy. Unosi dłoń, przykrywając usta, co za dziwnie dziecinny gest. Wiem, że mnie poznała, nie może mnie nie poznać, jednak tylko patrzy, z tą dłonią zakrywającą jej usta. Mija moment, drugi, kolejny raz wymawiam jej imię. Czas zwalnia, patrzę, jak zdejmuje rękawiczkę, wyciąga rękę w moją stronę, uśmiecha się do mnie łagodnym uśmiechem i nasze palce dotykają się, jej są równie chłodne, jak moje. Wypuszczam z płuc oddech, nawet nie zauważyłem, że go wstrzymałem. Jestem zbyt zmieszany, żeby ryzykować odezwanie się, nie chcę, by odkryła moje speszenie. Skrępowanie, nieporadne słowa, w końcu ratunek, gdy pytam, czy nie chciałaby napić się czegoś ciepłego, a ona odpowiada, że z przyjemnością. Wiem, że kawiarnia jest nieopodal. Rozmawiamy, co chwilę spogląda w moją stronę, lecz jej wzrok nie zatrzymuje się na mnie dłużej niż kilka sekund. Staram się zamaskować swoje naiwne podniecenie, niezrozumiałą, pełną zażenowania radość z tego, że ją widzę, że mnie nie zignorowała, że chce ze mną rozmawiać. Wchodzimy do zatłoczonej kafejki. Nie jestem pewien, czy wnętrze stylizowane jest na stare, czy po prostu takie jest, niemal wyczuwam w powietrzu zapach kurzu, stoliki i krzesła są starsze ode mnie, szydełkowane obrusy pożółkły od upływu lat albo tytoniu, ze ścian artystycznie odstaje tapeta. Tylko jeden stolik jest wolny, idziemy w jego stronę. Siadam na krześle, które chybocze się pod moim ciężarem, wydając z siebie ostrzegawczy jęk, rezygnuję z niego i zamieniam na inne, tylko nieco bardziej stabilne. Alicja zdejmuje płaszcz i rękawiczki, jest szczuplejsza niż przed dwoma laty, nawet jej dłonie wydają mi się drobniejsze, choć to niemożliwe, żebym pamiętał rozmiar jej dłoni, więc pewnie mi się zdaje. Szczupłość nie jest jedynym śladem, jaki pozostawiła na niej śmierć męża. Wydaje się przepełniona smutkiem i bardzo, bardzo krucha. Zamawiam gorącą czekoladę dla niej i dla siebie. Z przyjemnością oplatam zmarznięte dłonie wokół gorącego porcelanowego kubka, wdycham parujący lepki zapach, niecierpliwość, a może zawstydzenie sprawiają, że zbyt szybko podnoszę napój do ust. Łyk wrzącego słodkiego smaku i ból oparzenia. Klnę głośno, Alicja uśmiecha się, mówiąc coś o chłopięcej zachłanności. Przesuwa dłonią po blacie stołu. Na palcu jej dłoni lśni obrączka. Chwilę milczymy, w tle cicha smyczkowa muzyka i szmer kawiarni pełnej ludzi. Pyta, czy oglądałem Ostatniego Mohikanina, odpowiadam, że lata temu, okazuje się, że muzyka pochodzi z tego filmu. I nagle, tak zwyczajnie, dzięki muzyce wraca do nas zapomniana chemia. Mija godzina, podczas której świadomie unikam dwóch tematów. W głowie cała masa pytań, do siebie i do niej, nie zadaję żadnego z nich. Ona również nie nawiązuje do formy, jaką miała nasza znajomość, nie wspomina też o mężu. Cieszę się, gdy raz po raz dostrzegam na jej twarzy jasny uśmiech. Patrzę na nią i nie wiem dlaczego, ale wiem, że jej chcę. W sumie wiedziałem to już chyba w chwili, kiedy zobaczyłem ją na cmentarzu. Jestem też pewny, że jest to pierwszy raz, kiedy chcę jej naprawdę. Nigdy wcześniej nie skupiałem na niej całej uwagi, teraz jestem w nią wsłuchany i zapatrzony. Zauważam małe

nieznane mi gesty, które kiedyś z pewnością by mi umknęły, zachłannie rejestruję każdą wywołaną moimi słowami reakcję, każde poruszenie zapisuję w pamięci każde uniesienie brwi i kącików ust, zmarszczenie czoła. Dawniej dostrzegałem oczywistości, dziś zwracam uwagę na to, czego nie mówi, bardzo powoli uczę się jej. Ona się mnie nie uczy, spogląda, rozmawia, oddaje uśmiechy, ona mnie nie chce. Jeszcze nie teraz, jednak jestem pewny, że niebawem zechce, nie wiem dlaczego, ale jestem tego pewny i z tą rodzącą się pewnością moje wcześniejsze drżenie i niezdecydowanie ustępują, zupełnie się rozpływają. Wiem, że dziś to za szybko i nie mam pomysłu, jak namówić ją na kolejne spotkanie, jednak jestem pewny, że coś wymyślę. W momencie gdy ta myśl przechodzi mi przez głowę, ona mówi: – Dziękuję. Ukoiłeś mnie tą rozmową, tak dawno już z nikim normalnie nie rozmawiałam, było mi to potrzebne, nawet sobie nie uświadamiałam, jak bardzo. Ludzie stronią od rozmów ze mną, boją się, że jedno ich nieuważne słowo sprawi, iż zaniosę się histerycznym płaczem. I mają rację. Ale nie chcę o tym mówić, chcę czuć się dobrze i lekko. Widzę, że chce się zbierać. Pytam, czy pozwoli, abym odwiózł ją do domu. Zastanawia się chwilę, widzę, że chce powiedzieć nie, lecz odpowiada tak.

ALICJA Chce mnie odwieźć do domu. Zaskakuje mnie tą propozycją. Patrzę na niego i zastanawiam się, jak mogłam wymazać go z pamięci, spędziliśmy razem tyle chwil. Może nie bardzo ważnych, podobnych do siebie, ale przyjemnych. Chwil, które zaleczały, pozwalały mi oddychać. Zastanawiam się, czy nadal jest tym, kim był, czy nadal się sprzedaje. Patrzę na niego i zdaję sobie sprawę, że jest mi potrzebny. Chcę mieć to już za sobą. Wiem, że kiedyś będę musiała to zrobić i chyba wolę zrobić to z nim, który mnie zna, lecz nie na tyle, żeby wiedzieć, kim jestem; z nim będzie łatwiej. Myślałam, że zrobi pierwszy krok, ale nie. Parkuje tuż przed moim domem, chcę go zaprosić, chcę, by było już po wszystkim. Za dużo myśli, za dużo mówi, jest zbyt ostrożny, chcę, by już mnie wziął, by już we mnie był. Ale czuję w sobie wewnętrzny opór. Przez pół godziny rozmawiamy w stygnącym samochodzie, nie proszę o włączenie ogrzewania, nie proponuję pójścia do mnie. Słyszę jego słowa, odpowiadam na nie, staram się robić wrażenie, że interesuje mnie tylko rozmowa, nie słucham go jednak, równie dobrze mógłby milczeć. Czuję się jak skryta pod wodą albo jak w dziwnym śnie, gubię się w tym, czego chcę, w którą stronę powinnam iść. Udaję chyba niewystarczająco dobrze. Jego dłoń dotyka mojej twarzy. Jeden dotyk i wszystko się zmienia. Bez zastanowienia rozpinam guziki, jeden się urywa, zsuwam spodnie z ud. Jest chyba zaskoczony moją reakcją, patrzy na mnie i widzę w jego oczach zdziwienie. Nie trwa to jednak długo, szybko zaczyna szukać prezerwatywy, mówi na głos, że na pewno ma jakieś w samochodzie. Mam czas na zdjęcie kozaków i wydobycie nogi z jednej nogawki. Znajduje to, czego szukał. Rozkłada fotel. I chwilę później jest we mnie. Rżnie mnie, inaczej nie można tego nazwać, i jest to dokładnie to, czego potrzebuję. Rżnie mnie mocno, rozciągając do granic, dając bolesną rozkosz.

ADAM Nie wiem, dlaczego dotknąłem jej twarzy, nie myślałem, co robię, chciałem tylko tego niewinnego dotyku, może chciałem się do niej zbliżyć, może poczuć intensywniej jej zapach, który owiewa mnie od kilku godzin. Wyciągam ku niej dłoń, zupełnie nie potrafię powstrzymać tego odruchu. Chcę jej, ale ogarnia mnie chwila trzeźwości i wiem, co muszę zrobić, że właściwą rzeczą jest powiedzenie jej, byśmy przestali, bo gdy będzie po wszystkim, gdy oprzytomniejemy, nie będzie mogła na siebie spojrzeć. Nie planowałem tego. Kiedy skóra dotknęła skóry, oczekiwałem oporu, sprzeciwu, zdecydowanego nie. Serio, przysięgam, chciałem być kulturalnym, umiejącym się zachować mężczyzną. W jednej chwili gratuluję sobie dżentelmeńskiego zachowania, a w drugiej jestem w niej. W samochodzie, niemal kompletnie ubrani, pod jej domem. Jeszcze wchodząc w nią, myślę, że mimo wszystko, mimo pośpiechu będzie to łagodne zbliżenie, lecz patrzę na nią i widzę, że nie chce łagodności. Czuję, jak samochód buja się w rytm moich pchnięć, czuję jej palce zaciskające się na moich ramionach. Z daleka dochodzą do nas głosy. Widzę, jak przytomnieje, na moment zastyga, ja zastygam wraz z nią, mówi, żebyśmy poszli do jej domu. Doprowadza się do porządku. Zamykamy za sobą drzwi, przyciskam ją do nich. Odnajduję jej usta i znowu odkrywam, że to nie czułości chce.

ALICJA Bierze mnie pod drzwiami, na stojąco, nogami oplatam go w pasie. Zaczyna spokojnie, zbyt spokojnie, lecz przyśpiesza, moje ciało odbija się od drewna drzwi, odpowiadając na każde jego pchnięcie.

ADAM Agonia. Ból odroczenia. Muszę się zatrzymać, nie chcę tego, ale potrzebuję jeszcze minuty, jeszcze nie chcę dojść. Osuwam się wraz z nią na podłogę, nie wychodząc z niej, zdejmuję jej płaszcz, rozpinam bluzkę, szarpię do góry stanik. Jest ciemno, jej ciało oświetlają tylko smugi światła latarni wpadające przez okno, efekt jest piękny. Znowu chcę jej warg, odwraca głowę, uchyla się od pocałunku. Czuję jej zniecierpliwienie, nic nie mówi, nie pogania mnie, ale wyraźnie rozpoznaję niezadowolenie w mowie jej gestów i ciała. Napieram, wzmacniam ruchy.

ALICJA Znowu zaczyna mnie rżnąć. Jak dobrze czuć jego pulsujący, suwający się we mnie członek. Jak dobrze. Nie wiem, czy jest we mnie więcej poczucia winy, czy desperacji. Byłam pewna, że seks będę uprawiała tylko we wspomnieniach, a teraz jestem tu, pod nim i chcę więcej i więcej…

ADAM Jej paznokcie drapią parkiet, nasze ciała z każdym uderzeniem moich bioder przesuwają się o kilka centymetrów w stronę drugiego końca przedpokoju. Widzę, jak szybko oddycha przez rozchylone usta, podoba mi się ta szybkość jej oddechu, podobają mi się jej oczy szczelnie zaciśnięte w rozkoszy. Jej ciało się unosi, jej usta odnajdują moje ramię, chwilę później czuję twardy chwyt zębów. Czuję, jak się we mnie wgryza. Czuję jej spazmy, wsłuchuję się w nie, wsłuchuję się w jej ciało. Gryzie mnie mocniej, spazmy przybierają na sile. I wiem, że i ja mogę się zatracić. Oddechy się wyrównują. Zawieszenie, cisza. Skrępowanie. Wstaję, nie chcę iść do łazienki, szybko zdejmuję z siebie kondom i wkładam go do kieszeni kurtki. Słyszę, jak Alicja też doprowadza się do porządku. Przez moment zastanawiam się, czy będzie chciała mi zapłacić. Oby nie. Nie chcę, by nawet myśl o tym przeszła jej przez głowę. Atmosfera stygnie. Nie prosi mnie, abym został dłużej, ja też tego nie oczekuję. Powoli się wycofuję. Mówię, że jeśli kiedyś będzie miała ochotę, to niech dzwoni, będę do jej dyspozycji. Zdanie to chyba brzmi dwuznacznie, zupełnie nie tak, jak chciałem, jakbym oferował jej moje profesjonalne usługi, zaczynam wyjaśniać, powstrzymuje mnie jednak, podchodzi bliżej, choć nie za blisko, uśmiecha się. – Nie musisz tłumaczyć, wiem, co miałeś na myśli. Zadzwonię, na pewno zadzwonię. Wychodzę. Nie jestem pewny, czy zadzwoni, jednak mam nadzieję, że tak. Nie wiem, skąd bierze się ta nadzieja, lecz nie mogę zaprzeczyć, że pozostaje we mnie. Wracam do domu, biorę prysznic. Czuję się dobrze, jestem zadowolony, nie wiem dlaczego, ale satysfakcja wypełnia mnie, może nawet rozpiera. Zasypiam we własnym łóżku z książką w dłoni.

ALICJA Nie mam wyrzutów sumienia. Myślałam, że będę miała, ale nie mam. Leżę na plecach, patrzę w ciemny sufit i wmawiam sobie, że nie mam wyrzutów sumienia, że jest mi lżej. Przychodzi do mnie we śnie, wiem, że to tylko sen, nawet tam pamiętam, że już go nie ma. Uśmiecha się. Rani mnie ten uśmiech. Podchodzi do mnie. Jesteśmy sami, tylko ja i on. Mówi coś, ale nie słyszę, a może nie pamiętam jego słów. Całuje mnie, czuję miękkość ust i smak soli. Budzą mnie moje łzy. Lecz wiem, że pomimo tych łez zadzwonię do Adama, bo nie chcę, lecz muszę na nowo nauczyć się żyć.

ADAM Następny dzień. Dwugodzinna sesja z klientką, która jest mi zupełnie obojętna, nie podnieca mnie na żadnym poziomie, z trudem poświęcam jej uwagę, ale rozmawiam z nią, by nie pamiętać ciągle o Alicji. Tyle że moje myśli i tak co chwilę wymykają się w obszary związane z tamtą, co chwilę zastanawiam się, czym było dla niej nasze spotkanie, czy po wszystkim zająłem choć trochę jej myśli. Wieczorem nie potrafię się uspokoić, nie mogę zapanować nad pęczniejącym zniecierpliwionym poirytowaniem. Jedno przypadkowe spotkanie, a ja czuję się spętany. Opętany. Alicja wyparła z moich myśli Ilonę. W Alicji, mimo że ją znam, odnalazłem coś odmiennego, niespodziewanego, nie wiem, co to jest. Tylko na nią spojrzałem, a widok jej zmarzniętej sylwetki obudził we mnie emocje, o których dawno już zapomniałem, do których, jak sądziłem, nie jestem już zdolny. I świadomość tego mnie drażni. Kolejny dzień, kolejna klientka. Tym razem idzie mi lepiej, Natalia jest estetycznie bardzo stymulująca. Niby to nic, ale pozwala mi bardziej się na niej skupić. Jest jedną z moich młodszych i najmniej regularnych klientek. To dopiero nasz może piąty raz. Po raz pierwszy spotkaliśmy się jakieś dwa lata temu. Jest utrzymanką starszego od niej o ponad dwadzieścia lat Amerykanina, mocno, jak mówi, otyłego, za to bardzo bogatego. Nie rozmawialiśmy dużo, ale kilka zdań, które zamieniliśmy, dowodziło, że jest inteligentna i – co mnie zaskoczyło – dobrze wykształcona. W sumie nie wiem, czy zdobyła wykształcenie jeszcze zanim poznała swojego partnera, czy to może on wydobył ją, zupełnie nieokrzesaną, z jakichś dołów społecznych i zadbał o jej edukację. Chociaż zazwyczaj wykształcenie nie jest tym, co najbardziej obchodzi sponsora, gdy spotyka się z dziewczyną. Tak czy inaczej, nie jest ona typową utrzymanką z mózgiem w tyłku. Ponieważ pracuję zwykle na „nocną zmianę”, wracam do domu późno i rzadko zasypiam przed czwartą rano, nie lubię spotykać się z klientkami za dnia, bo jestem za bardzo rozbity. Mimo to na popołudniowe spotkanie z nią się zgadzam. Natalia należy do grona kobiet powściągliwych w artykułowaniu swoich potrzeb. Szczerze mówiąc, nie rozumiem, dlaczego większość osób ma kłopoty z nadaniem imion swoim pragnieniom. Jedno czy dwa zbliżenia nawet mnie nie wystarczają na dokładne określenie oczekiwań klientki, jednak wiedząc tych kilka rzeczy o życiu Natalii, domyślam się, że zwyczajnie pragnie mężczyzny, który na sam jej widok dostanie wzwodu jak supergwiazda porno u szczytu kariery, i to bez żadnej viagry. Spotykamy się o trzynastej w hotelu La Regina przy Kościelnej.

Czeka na mnie w pokoju, odwrócona twarzą do okna, jej blond włosy są rozpuszczone, w lokach spływają do połowy pleców. Ubrana jest w krwistoczerwony golf i granatowe spodnie tak obcisłe, że wyglądają jak namalowane na jej nogach. Na stopach również bardzo czerwone i bardzo wysokie szpilki. Zerka na mnie przez ramię, uśmiecha się nieśmiało, niemal dziewczęco, lecz widzę, że jest spięta. Zawsze taka jest na początku, nie wiem, czy na skutek wyczekiwania, czy niepewności. Podchodzę do niej, jedną ręką obejmuję ją w talii, drugą odgarniam włosy z karku i lekko go całuję. Potem wsuwam dłoń pod kaszmirowy materiał i powoli zaczynam gładzić jej napięty brzuch. Niebawem jej ciało powoli się rozluźnia, a zdenerwowanie stopniowo zaczyna się ulatniać. Uruchamiam zatem drugą dłoń, która wkrada się pod golf i bez pośpiechu zaczyna sunąć ku górze. Nie ma stanika. Jej sutki pod moim dotykiem momentalnie twardnieją. Rosnę, moje spodnie stają się coraz ciaśniejsze, więc przyciskam ją mocniej do siebie, by poczuła, jak szybko i jak bardzo jestem dla niej twardy. Z ust wymyka się jej cichy jęk. – Chcę być w tobie, zaraz – mruczę jej do ucha. Nie ma we mnie desperacji, lecz staram się, by mój głos wibrował z żądzy. Milczy, lecz zaczyna powoli kołysać biodrami. Wypina się lekko, jej pośladki zataczają koła na moim kroczu. Wabi i zachęca. – Połóż dłonie na parapecie – mój ton jest prawie rozkazujący. Gdy robi, co każę, z niejakim trudem opuszczam w dół jej spodnie, potem swoje i zakładam prezerwatywę. Namierzam i gwałtownie wbijam się w jej dopiero zaczynającą rozkwitać szczelinę. Chyba nie spodziewała się tak błyskawicznego przejścia do rzeczy, wydaje z siebie okrzyk pełen zaskoczenia. Nie zwalniam jednak tempa. Wchodzę w nią szybkimi, długimi ruchami. Sięgam ku jej łechtaczce, jest mała jak ziarenko ryżu, lecz gdy jej dotykam, zaczyna wyczuwalnie dygotać i napinać się. Omal nie zapomniałem, jak bardzo lubi stymulowanie łechtaczki. Lekko ją masuję, pocieram, rysuję miniaturowe kółko wokół jej małej powierzchni, palce pokrywają się jej wilgotnym zapachem. Moja druga dłoń pieści jej drobne, jędrne piersi. Zadzieram golf do góry. Ma skórę tak jasną, jakby od lat nie widziała słońca. To też wyróżnia ją spośród utrzymanek, te zwykle mają skórę wysmażoną w solariach na kolor przejrzałej mandaryny. Zginam ją wpół i językiem wolno przejeżdżam po jej kręgosłupie, w dół i w górę do wygiętego karku, skręcam do uszu, zębami lekko nadgryzam ich płatki. Przyśpieszam. Moje biodra i palce pracują synchronicznie, coraz szybciej, coraz intensywniej. Nagle na moment zastyga w bezruchu, cichnie, przestaje wręcz oddychać. Jest to cisza przed burzą. Mija kilka sekund, jej ręce odrywają się od parapetu i uderzają o szybę. Na zewnątrz młoda, paląca papierosa dziewczyna podnosi ku nam wzrok. Mimo odległości widzę, że jej oczy otwierają się szeroko. Natalia zaczyna mówić, sylaby wypadają z jej ust bardzo szybko.

– O tak, do-kła-dnie tak, nie przestawaj, nieprze-sta-waaajj. – Jej słowa, na początku wyraźne, pod koniec zdania przechodzą w zawodzenie. Palce na szybie zakrzywiają się, mięśnie jej pochwy zaciskają się na mnie jak silna dłoń, nieledwie wyciskając ze mnie sok, zaciskam zęby, powstrzymuję się z trudem. W głowie seria nieerotycznych myśli, hamująca nadal zbyt bliski orgazm. Twarz zanurzam w jej pachnących świeżością włosach. Rytm mojego serca uspokaja się, prawie wraca do normy. Podnoszę głowę, odnajduję wzrokiem obserwującą nas dziewczynę; nadal na nas patrzy. Nawet z tej odległości widzę, że jej policzki są wyraźnie zarumienione, usta wilgotne i rozchylone, żar papierosa niemal sięga palców. Wysuwam się z Natalii, podnoszę ją, przenoszę na łóżko, kładąc na równo zaścielonym materacu, i po raz pierwszy patrzę na jej twarz. Oczy ma zamknięte, policzki zaróżowione, zagryzane wargi opuchnięte. Wygląda na zdezorientowaną, słabą. Podoba mi się ten widok. Wyplątuję ją z ubrania i bielizny, obserwuje mnie spod przymrużonych powiek. Chwilę później oboje jesteśmy nadzy. Klękam między jej udami, pochylam się, chwytam za jej nadgarstki. Ustami dotykam jej piersi, językiem drażnię nabrzmiałe sutki. Mruczy, wygina się w łuk, napiera na mnie, więc daję jej więcej. Ssę, nadgryzam, drażnię samym oddechem, by za chwilę boleśnie ścisnąć wargami. Mój nabrzmiały członek tylko ślizga się między jej udami, chcę więcej. Unoszę się i wchodzę w nią do samego końca, całą swą długością. Jej ciało pręży się, ręce zaczynają nieskoordynowanie szukać na oślep, znajdują poduszkę, wgryza się w nią, tamując wszystkie dźwięki. Ugniatam jej piersi, palce maltretują sutki. Jej ciało wygina się raz po raz, mięśnie naprężają się, targane konwulsyjnymi spazmami. Jedną dłonią chwytam ją za kark i nadziewam się mocniej, szybciej, głębiej. Ja dyktuję tempo, a ona bezwolnie mu się poddaje. Patrzę na nią i mam nieodparte wrażenie, że wręcz z wdzięcznością przyjmuje każde moje brutalne pchnięcie. Zmieniam lekko pozycję, nachylam się nad nią, ograniczam swobodę jej ruchów, wbijam jej ciało w materac. Jedną dłonią przytrzymuję jej nadgarstki, drugą ściskam za kark i tak unieruchomioną zaczynam naprawdę posuwać. Widzę i czuję pierwsze oznaki jej zbliżającego się orgazmu. Wsłuchuję się w nią, jednocześnie łowiąc wzrokiem jej najmniejsze reakcje. To jeden z moich ulubionych widoków, kobieta na krawędzi orgazmu. Wzmacniam pchnięcia, dźgam ją bez opamiętania, jakbym chciał się przez nią przebić na wylot. Drży, pulsuje, potem spazm, jeden, drugi, trzeci i przeciągły jęk. Więcej drżenia. Poddaję się, dołączam do niej. Penis drga, strzykając strugami nasienia. Zasypiamy, budzimy się na chwilę pieszczot i znowu zasypiamy. Dzień szybko przechodzi w mrok, pokój ciemnieje, końcówka. Natalia wypina się przede mną z głowę wtuloną w pościel i nagle wyobrażam sobie, że to nie ona tu klęczy, lecz Alicja, że to jej ciało penetruję. Ten nasz ostatni raz wyprowadza mnie z równowagi.

Wychodzę z hotelu późnym wieczorem, nie mam umówionego żadnego spotkania, więc wracam do domu i kładę się spać, tuż przed zaśnięciem myślę o niej i o tym, jak bez trudu wyparła z mojej głowy Ilonę, której nie wspominałem już od paru dni.

ALICJA Zmagam się z chęcią zadzwonienia do niego. Poczucie winy szybko mnie opuściło, bo Adam w gruncie rzeczy niewiele dla mnie znaczy i nigdy nie będzie znaczył. Nie jest przyjacielem, powiernikiem, nawet kochankiem. Nie wiem, kim jest. W każdym razie fizyczność jest dla niego ważna. Widzę, jak się w niej zatraca, wręcz gubi. Lubi dawać przyjemność, podczas aktu nie zależy mu tylko na sobie, dba, by mnie też było dobrze, nie jest egoistą. Nie zapytałam go, czy nadal pracuje, nie jestem pewna, czy chcę o tym wiedzieć. Pytanie byłoby upokarzające i dla niego, i dla mnie. Może zdołam się powstrzymać przed jego zadaniem.

ADAM Piszę, by oderwać się na chwilę od składania koszul, szortów, T-shirtów. Nienawidzę się pakować, nikt tego jednak za mnie nie zrobi. Choć tak naprawdę piszę, by zająć myśli inną kobietą niż Alicja, by przestać się zastanawiać, czy zadzwoni jeszcze przed moim wyjazdem. Wyjeżdżam bowiem na kilka dni. Powiedziałbym, że to wyjazd służbowy lub – biorąc pod uwagę charakter mojej pracy – integracyjny. Jadę z klientką, więc nie mogę tego nazwać wakacjami, bo będę harował w pocie czoła dwadzieścia cztery godziny na dobę. Po raz pierwszy spotkałem się z Niną gdzieś trzy lata temu, kilka miesięcy po jej rozwodzie. Była wściekła, zła, upokorzona. Mąż zdradzał ją od lat z młodszą, ładniejszą i tym samym, w jego mniemaniu, prawdopodobnie lepszą kobietą. Tamta zaszła w ciążę, nie chciała usunąć, być może z premedytacją, i zupa się wylała. Nina ma czterdzieści lat i męski charakter, jest stanowcza, czasami wręcz apodyktyczna. Wie, czego chce, nie lubi, a może nawet nie zna słowa „nie”. Pamiętam nasze pierwsze spotkanie, była rzeczowa, konkretna, asertywna. Wszystko wiedziała lepiej. Pomyślałem, że traktuje mnie tak, jak traktuje swoich podwładnych i jak prawdopodobnie traktowała męża. Z czasem ją jednak polubiłem wraz z jej rezerwą, totalnym brakiem zaangażowania oraz klarownością oczekiwań wobec mojej osoby. Włosy farbuje na ciemny kolor, brwi ma nieco zbyt wyskubane, najładniejsze w jej twarzy są usta, pełne, wydatne, lecz nie za szerokie, z wargami ciemnymi, niemal wiśniowymi. Ma też spory biust i szerokie biodra. Lubię nasze szybkie spotkania, które od otwarcia do zamknięcia drzwi są tak profesjonalne, jak tylko mogę sobie życzyć. Nie wiem jednak, czy nadal będę ją lubił za czternaście dni i czy ona nadal mnie będzie lubiła. Ale nie ma co gdybać, czas pokaże. Bo wyjazdy z klientkami są dla mnie trudne. Co innego grać przez kilka godzin, a co innego przez kilka czy nawet kilkanaście dni. Nadal pamiętam co do szczegółu jeden z moich pierwszych takich, w założeniu relaksacyjnych, wyjazdów z klientką. Na imię miała Maria i wakacje te sprawiły, że z naszego układu pozostał tylko kurz i pył. Nie wiem, co się stało, nie wiem, czym ja ją irytowałem, nie wiem, czym ona irytowała mnie, ale pamiętam uczucie ustawicznego wnerwienia, psychicznego zmęczenia, chęci zerwania z nią wszystkich więzów. Do dziś myślenie o niej mnie męczy. Od tamtej pory na tego typu propozycje patrzę z dystansem i ostrożnością, nie wiedząc, co przyniosą. Spotykamy się rano na lotnisku. Ja cenię sobie wygodę, szczególnie podczas długiej podróży, toteż mam

na sobie sprane, wytarte dżinsy i bluzę z kapturem, a na ramionach plecak, ponieważ nienawidzę taszczyć ze sobą toreb. Ona za to szykowna, że bardziej się nie da. Czarne kozaki na wysokim obcasie, skórzane rękawiczki, ciemnobrązowy płaszcz, pod nim sukienka niemal w tym samym kolorze, przy niej ogromna walizka LV, na ramieniu mniejsza torba z tego samego kompletu. Patrzy na mnie z niesmakiem i pyta: – Czy zdajesz sobie sprawę, że z Londynu będziemy podróżować w klasie business? Nagana w jej głosie jest wyraźnie słyszalna. – I? – pytam, unosząc brew. – Nic, nieważne – przewraca oczami. Nie mówi nic więcej na ten temat, ale język jej ciała i spojrzenie świadczą o jej irytacji. Zaczyna się. W samolocie zasypiam, nie słyszę nawet stewardes serwujących śniadanie, budzę się w momencie, gdy koła samolotu dotykają angielskiej ziemi. Na Heathrow siadam na jednym z tysięcy siedzeń, z książką w dłoni czekając na połączenie do Nairobi, podczas gdy Nina wpada w szał zakupów – jakby nie mogła kupić tych rzeczy w drodze powrotnej, nie wiem, po co chce taszczyć to wszystko do Kenii, gdzie tu logika? Kupuje też kilka koszul dla mnie, widać mój strój sprawił, że przestraszyła się, iż nie spakowałem do plecaka ciuchów, w których będę mógł pokazać się z nią publicznie. Pyta, jaki noszę rozmiar spodni, ale odpowiadam, że mam w plecaku cztery pary. – Spodni, nie dżinsów, nie szortów? – Spodni. Oddycha z wyraźną ulgą. W drodze do boeinga rzeczowo oświadcza, że chce, bym ją przeleciał w samolocie. Nie mogę powstrzymać nieprofesjonalnego wzdrygnięcia, ale chyba go nie zauważa. Nie lubię uprawiać seksu w samolocie. Rzadko która toaleta zaprojektowana jest z myślą o seksie, a te lotnicze są tak małe, że gdy wciska się w nie więcej niż jedna osoba, to ruchy są ograniczone do minimum. Nie wspominając już o tym, że w trakcie aktu zawsze czekam, że ktoś zacznie się dobijać albo na komunikat, że wchodzimy w obszar turbulencji i pasażerowie mają niezwłocznie wrócić na swoje miejsca. W samolocie, starając się oddalić w czasie czekające mnie zadanie, włączam monitor i zaczynam wybierać filmy. Najpierw oglądam ponownie Incepcję, nie wiem po co, bo na małym ekranie film ten ogromnie traci, potem jeden z moich ulubionych filmów American Beauty, któremu mały format nic nie odbiera, a na deser jeszcze odcinek Teorii wielkiego podrywu, podczas którego śmieję się non stop przez dobre kilka minut, uśmiech schodzi mi z twarzy dopiero, gdy Nina przykrywa nas kocem, rozsuwa mi rozporek i wpycha w niego dłoń.

– Nie udawaj zdziwionego, cukiereczku, wiedziałeś, co cię czeka – mówi, oblizując usta, jej ton jest cichy i spokojny, lecz równocześnie niedopuszczający sprzeciwu. Nie cierpię, gdy mówi do mnie cukiereczku. Penis, bardziej zdyscyplinowany ode mnie, ożywa pod jej dotykiem. Po chwili Nina przestaje przy nim majstrować, podnosi dłoń do ust, liże ją kilka razy i znowu chwyta za mój tężejący fallus. Jej dłoń jest wilgotna i gorąca. Zaciskam zęby, by stłumić jęk. Przysuwa się do mnie. Rozglądam się dyskretnie, nie otacza nas wiele osób, większość zajęta jest oglądaniem filmów, kilka osób stuka w klawiatury laptopów, mężczyzna siedzący najbliżej nas, po drugiej stronie przejścia, śpi. Zaczynam więc pod kocem walczyć z jej sukienką, podciągam ją do góry, jednocześnie starając się nie zwracać na nas uwagi. Pończochy i symboliczne zgoła majtki ułatwiają mi zadanie, gdy wbijam w nią dwa palce, po chwili dołączam trzeci, a kciuk opieram na łechtaczce. Standard, ale już po minucie czy dwóch jej dłoń zaczyna gubić rytm, nie mogąc się na mnie skupić, po trzeciej przestaje pompować moją męskość i wpija palce w podłokietniki tak mocno, że skóra bieleje, a pomalowane na czerwono paznokcie zostawiają półksiężycowe ślady w skórzanej tapicerce. Dochodzi niemal bezgłośnie, mocno zaciskając przy tym zęby. Gdy jej oddech się wyrównuje, wstaje i idzie w stronę łazienki. Ja nie dochodzę, nadal sztywny członek staram się upchać w spodniach. Rozglądam się i widzę, że gość siedzący na mojej wysokości ma głupawy uśmiech na ustach i rękę pod kocem, wyraźnie robiąc coś jednoznacznego w okolicy krocza. Myliłem się, myśląc wcześniej, że spał. Zakładam z powrotem słuchawki, wybieram stację muzyczną i staram się zasnąć. Nie wiem, ile czasu mija, gdy jej dłoń znowu wsuwa się w moje spodnie. Znajduję się w tym dziwnym stanie półsnu, kiedy nie jesteś pewny, kim jesteś, gdzie i co się dzieje. Jej lekko zniecierpliwiony głos przywołuje mnie do rzeczywistości: każe mi iść do toalety i tam na nią poczekać. Jasne, już wiem, kim jestem. W klaustrofobicznym WC jeszcze raz myślę o tym, jak nie lubię tego typu sytuacji, rozpinam jednak spodnie, sikam, myję dłonie i ptaka, ochlapuję wodą twarz, by odzyskać przytomność, paroma ruchami doprowadzam sprzęt do gotowości i naciągam prezerwatywę. Chcę być zdatny do boju, jak tylko Nina dołączy do mnie. Patrzę, gdzie jest czerwony przycisk wzywający obsługę w razie wypadku, by go przypadkowo nie nacisnąć. Niebawem słyszę lekkie pukanie, uchylam drzwi, Nina wślizguje się do środka. Szybko, bez zbędnych słów, odwracam ją tyłem, umieszczam jej dłonie po obu stronach umywalki, przechylam ją nieco do przodu, podciągam do góry sukienkę, nie ma na sobie majtek, musiała je wcześniej zdjąć. Nie bawię się w finezję, nie po to tu przyszła, chwytam swój sterczący członek i wpycham go w nią mocno, szybko i głęboko. Zaciskam dłonie na jej biodrach, dopasowując ją do własnego rytmu. Moje uda śpiesznie plaszczą o jej pośladki, mój tłok chodzi rytmicznie tam i z powrotem. Staramy się być cicho. Jej włosy mimo długiej podróży nadal są w niemal idealnym porządku, nagle chcę je zburzyć, więc szarpię

je, przyciągając jej głowę ku sobie. Wydaje z siebie pisk, podoba mi się, więc szarpię jeszcze raz. Odrywam jej dłonie od umywalki i rozciągam wysoko nad jej głową. Przywiera czołem do lustrzanej powierzchni. Spoglądam na jej odbicie, oczy ma zaciśnięte, zagryza wargi, wygląda to cholernie seksownie, może dlatego, że jest niemal całkowicie ubrana. Wszystko trwa rozczarowująco krótko. Czuję, iż zbliża się jej orgazm, ja też zaczynam finiszować. Po wszystkim doprowadza się do porządku, uśmiechając się lekko. Przeczesuje palcami włosy, wygładza sukienkę, z torebki, której wcześniej nie zauważyłem, wyjmuje szminkę i poprawia usta. Z pojemnika wyjmuje kilka chusteczek, wyciera się między nogami. Ja też równie szybko i powierzchownie doprowadzam się do porządku. W nocy przylatujemy do Nairobi. Na lotnisku istny chaos, bałagan, tłum zdezorientowanych podróżnych i jeszcze bardziej zdezorientowanych pracowników lotniska, długie kolejki, mnóstwo papierów do wypełnienia, wizy do wykupienia. Kenia robi na mnie złe pierwsze wrażenie. To dziwne, jak jedno miasto może być tak szare, brudne i jednocześnie niezwykle barwne, wręcz pstrokate. Takie jest Nairobi. Słodko pachnące jaśminem i melonami, a kilka kroków dalej nieświeżą rybą, gnijącą kapustą, rozkładającymi się szczurami, uryną. Z jednej strony mieniące się w słońcu stalą i szkłem wieżowce, wyłożone marmurem drogie butiki i luksusowe hotele, a z drugiej bezkresne morze posklejanych z niczego slumsów, małych tekturowo-foliowych, pełnych dziur i stad karaluchów chałup, w których ludzie śpią tam, gdzie się wypróżniają, a wypróżniają się tam, gdzie jedzą. Patrzę i widzę wylęgarnię chorób, królestwo nędzy, które śmierdzi i lśni na odległość. Wszędzie powiewają brudne szmaty, snują się zabiedzone psy, przemykają wyliniałe koty. W błocie wdeptane puszki po jedzeniu, którymi bawią się małe, bose dzieciaki o oczach starców. Wiatr przenosi z miejsca na miejsce foliowe opakowania po nie wiadomo czym. Ludzie żyją tam wśród własnych śmieci, które dla nich śmieciami nie są. Brud wymieszany z syfem, kiłą i zapewne też mogiłą. Nairobi wibruje, tętni, ogłusza, dusi i zabija. Rozbrzmiewa okrzykami, piskami, płaczem, śmiechem, brzękiem naczyń, nieustającym trąbieniem klaksonów. Gdy Nina do mnie mówi, nie słyszę jej, zagłusza ją powszechna wrzawa. Patrzę na nią, lecz rozmywa się na tle nadmiaru bodźców wzrokowych. Na szczęście spędzamy tu tylko jeden dzień, po czym za mały, jak na mój gust, zbyt rozklekotany samolot zabiera nas na zachód, do Maasai Mara. Nie jestem wielkim miłośnikiem zwierząt, nigdy nie miałem psa czy kota i nigdy nie chciałem mieć. Ale obcowanie z dzikimi zwierzętami na wyciągnięcie ręki nieoczekiwanie jest dla mnie przeżyciem niezwykłym, nieomal duchowym. Po czterech dniach wracamy do Nairobi. Kolejnym etapem naszej wyprawy jest Mombasa. Kiedy jeszcze w Polsce planowaliśmy tę podróż, uparłem się tylko na jedną rzecz, a mianowicie, by z Nairobi dostać się do Mombasy nie samolotem, lecz pociągiem. Było z tego powodu trochę wydziwiania, ale w końcu skapitulowała.

Pociąg jest nocny, przecina całą Kenię. Wyjeżdża ze stolicy codziennie o dziewiętnastej, a na miejscu jest około dziewiątej rano dnia następnego. Mnie to doświadczenie bardzo się podoba, w przeciwieństwie do Niny, której wyraz twarzy na widok archaicznej toalety mówi sam za siebie. Jest wściekła, wini mnie za zepsucie całej wycieczki i karze… odmową seksu. Gdy oświadcza, że seksu dzisiaj nie będzie, ze zdumieniem odkrywam, że ona chyba myśli, iż dla mnie seks z nią nie jest pracą. Wydawało mi się, że należy do tych, które wiedzą, lecz nie, nawet ona chce zapomnieć, a może nawet faktycznie zapomina, że mi płaci. Ale cóż, facet korzystający z usług dziwki też lubi się wypytywać, czy było jej dobrze, jakby to robiła dla własnej przyjemności. Pociąg ledwie rusza, a już jest opóźniony, a to z powodu dzikich zwierząt, szwendających się lub śpiących na torach. Pogłębia to zdenerwowanie Niny. Przedziały są głównie wypełnione towarzyskimi, spieczonymi przez słońce Europejczykami, którzy wkurzają Ninę jeszcze bardziej. Prawie nie opuszcza naszego dwuosobowego przedziału. Mombasa jest dużo mniejsza od Nairobi, lecz równie zatłoczona i hałaśliwa. Tym, co mnie uderza, jest to, że większość mieszkańców nie ma dostępu do bieżącej wody. Na każdym kroku widzi się ludzi dźwigających żółte plastikowe kanistry, pełne lub czekające na napełnienie wodą. Nawet nie chcę sobie wyobrażać życia, w którym coś tak podstawowego jest luksusem. Pierwszą rzeczą, jaką zauważam w hotelu, jest całe mrowie prostytutek. Piękne, smukłe, o skórze w odcieniach od mlecznej czekolady po czarny heban. Wszystkie wyglądają niczym jakieś afrykańskie boginie, jak młodsze siostry Naomi Campbell. Wylegują się nad basenem, prężąc smukłe ciała, oblizując różowymi językami ciemne wargi, błyskając białymi zębami. A obok nich ich mówiący po niemiecku, holendersku, czasami angielsku klienci, łysawi, tłustawi, spoceni, świdrującymi oczkami raz po raz wracający do swoich nabytków, lubieżnymi łapami poklepujący jędrne ciemnoskóre ciała. Wieczorem każdy z tych satyrów ma u ramienia jedną lub dwie uwieszone dziewczyny, które traktują go jak pana i władcę. Powiem szczerze, że w tym zakresie powinienem brać od nich lekcje, bo z posłuszeństwem to u mnie różnie bywa. Jak dalece zdążyłem się zorientować, klientami są głównie Niemcy i Holendrzy, płacą oni za pobyt dziewczyn w hotelu plus coś ekstra, w sumie to i tak nie są duże pieniądze. Jedna z tych piękności z włosami zaplecionymi w setki małych warkoczyków proponuje mi swoje usługi, odmawiam, dziękując jej jednocześnie za zainteresowanie. W większości dziewczyny są bardzo młode, dużo młodsze niż ja, gdy zaczynałem. Kilka godzin temu widziałem, jak jedna z nich wynosiła z hotelu jedzenie, na które w pobliskich krzakach czekał mały chłopiec ubrany w sprany i dziurawy podkoszulek.

Na plaży poznaję Kasana, który zajmuje się obwożeniem turystów w swej łodzi, decyduję się na jego ofertę i wynajmuję go na kilka godzin. Nina mówi, że nie ma zamiaru do niej wsiadać i zostaje na brzegu, smażąc się na rozgrzanym piasku, my odbijamy. Rozmawiamy o błahostkach, o ławicy srebrnych ryb mieniących się w wodzie, o intensywności błękitnego nieba, pytam go o niego samego, w oczach ma dumę, gdy opowiada o swoim życiu. Sam nie zadaje pytań, może wyczuwa, że nie chcę rozmawiać o sobie, a może po prostu jest zawodowcem. Pod koniec dnia dość niespodziewanie pyta, czy w moim hotelu pracuje dużo dziewczyn. Odpowiadam, że tak, on na to, że to szczęście, gdy w rodzinie jest ładna dziewczyna. Mówi, że często są one jedynym źródłem utrzymania. Kiedy pytam, czy są potępiane za to, co robią, spogląda na mnie dziwnie, jakby nie rozumiał, o co mi chodzi. W końcu odpowiada, że rodziny są im wdzięczne. Wdzięczne. Słowo to przez długi czas odbija się echem w moich myślach. Dziwne, jak ta sama czynność czy fach dla jednych może być najgorszym poniżeniem, a dla innych wybawieniem. Wieczorem, obserwując je, zastanawiałem się, czy jest to ich własny wybór, czy też zmusza je do tego sytuacja. Ale sprawiają wrażenie zadowolonych, choć nie wiem, ile jest w tym udawania, a ile prawdy. W hotelu jest też kilku młodych mężczyzn, widok ich ciał nawet na mnie robi wrażenie, a Nina omal się ślini. Sam wyglądam nieźle, jestem jednak szczupły, bardziej muskularny niż napakowany, nie wyglądam jak kierownik siłowni. Ale lśniące ciała tamtych to zupełnie inna liga, nawet gołym okiem widać, że ich mięśnie są twarde niczym wyrzeźbione w czarnym marmurze. Wieczory i noce wypełnione są odgłosami nocnych ptaków, wrzaskami małp i uprawiających seks par, dźwięki zmysłowych igraszek przenikają przez cienkie ściany i atakują uszy z każdej strony. Ja i Nina nie uprawiamy seksu. Nina choruje, jedzenie jej nie służy, żołądek odmawia posłuszeństwa. Jest słaba i wściekła. Przerywanym głosem mówi, że czuje się jak w pięciogwiazdkowym burdelu, a nie hotelu. I ma rację. Uważam, że powinienem jej jakoś pomóc, nie wiem, może moja propozycja jest dla niej obraźliwa, zakładałem, że będzie wdzięczna, nie jest. Wymiana zdań kończy się kłótnią i każe mi się wynosić. Wychodzę bez poczucia winy, jej wola. Poznaję pewną starszą panią, która okazuje się właścicielką jednego z czarnych adonisów do wynajęcia. To Samanta, sześćdziesięciopięcioletnia Holenderka, niezwykle brzydka platynowa blondynka o zaskakująco ładnym, choć z pewnością sztucznym uśmiechu i skórze obwisłej, pomarszczonej i spalonej przez słońce. Nadzwyczaj żwawa, co wieczór widziałem ją pierwszą na parkiecie, roześmiana, frywolna. Zachłannym wzrokiem pożera swojego kochanka, którego po raz pierwszy spotkała trzy lata temu, utrzymuje i jego, i jego rodzinę. Widzę, że chłopak czuje się wspaniale, wręcz wyjątkowo. Bo też jego życie z pewnością zmieniło się na lepsze. Uśmiecha się zalotnie, białym uśmiechem, do swojej sponsorki. Patrzę na niego i widzę w nim kawałki siebie. Są tu też dwie Angeliki, matka około pięćdziesiątki i córka dobrze po dwudziestce. Podobne do siebie, małe, utopione w fałdach tłuszczu oczy i mięsiste usta. Należy do nich dwóch atletycznych, młodych mężczyzn, którzy są niemal przyklejeni do swoich pań, nie odstępują ich ani na krok, niczym dobrze wytresowane owczarki. Patrzę na nich, ale nic nie świadczy o tym, by się do tego

zmuszali, nie widzę żadnych oznak tego, że utuczone ciała budzą w nich niechęć, niesmak czy wstręt. Uśmiechają się nie tylko ustami, śmieją się też ich oczy. Widzę w nich nie tylko oddanie, ale i wdzięczność. I tym różnią się ode mnie, ja nigdy nie czułem wdzięczności do żadnej z moich klientek. Jeszcze raz idę zapytać Ninę, czy czegoś jej nie potrzeba, mówi, żebym dał jej spokój i zajął się sobą. Nie musi mnie prosić dwa razy. Lubię błądzić po nieznanych mi miejscach i samodzielnie odnajdywać drogę. Nie miałem na to żadnych nadziei, kiedy ruszałem w tę podróż, byłem przekonany, że większość czasu spędzę w łóżku i jedynym elementem mojego ciała zaznającym jakichkolwiek doznań będzie mój organ. Jednak niedyspozycja Niny i wynikający z niej nastrój daje mi szansę, której nie zamierzam zmarnować. Nie żebym się cieszył z jej boleści, ale dzięki niej mój wyjazd nieoczekiwanie przemienia się w urlop. W Afryce wcześniej byłem tylko raz i podczas tamtego wyjazdu Tanzania uwiodła mnie surowym pięknem, ale i rozczarowała. Masajowie okazali się tubylcami na pokaz, wioski plastikowym, sztucznym produktem, stoiskiem na uczęszczanym przez turystów szlaku, kultura niczym więcej niż tylko handlową reakcją na oczekiwania białych. Wracam do Kasana, mówię mu, że chciałbym zobaczyć kawałek prawdziwego kenijskiego życia. Odpowiada, że nie ma sprawy. Wyciąga starą nokię i dzwoni do kogoś. Domyślam się, że uprzedza rodzinę, że będą mieli gościa. Patrzę na niego, nie ma butów, w domu nie ma wody w rurach, a nawet rur, którymi woda mogłaby płynąć, ale telefon komórkowy ma. Przez chwilę zastanawiam się, czy nie oberwę w łeb i nie zostanę porzucony na jakimś piaszczystym poboczu. Szybko jednak przeganiam tę niedorzeczną myśl. Tutaj turystów się nie napada. To zepsułoby biznes. Tuż obok nas zatrzymuje się mały, skorodowany matatu, którego kierowca absolutnie nie wzbudza mojego zaufania, gdyż wygląda na co najmniej umiarkowanie szalonego. Busik jest pełen nie tylko ludzi, ale i klatek z gdaczącymi kurami, wolałbym poczekać na następny, Kasan tylko się uśmiecha i popycha mnie w stronę rozsuniętych drzwi, każe usiąść na kolanach jednego z pasażerów, sam bez pytania robi to samo. Dojeżdżamy do wioski Kasana. Ściemnia się. W ciągu sekundy oblepia mnie rozchichotana dzieciarnia. Kilku mężczyzn siedzi na progach domów, strugając w czarnym drewnie małe posążki nieznanych mi bóstw i figurki dzikich zwierząt. Podchodzę do nich, przyglądam się małym rzeźbom, które powstają bez udziału wzroku, gdyż wszyscy patrzą na mnie. Kupuję, przepłacając, kilkanaście figurynek, podobają mi się, chociaż nie są mi do niczego potrzebne, ale nie potrafię ich nie kupić. Nie wiem, czy to, co się dzieje, organizowane jest specjalnie dla mnie, czy tak wygląda tu zwykły wieczór. Ułożone zostaje ognisko, powoli zbierają się wokół niego mieszkańcy. Ktoś podaje mi ryż, próbuję lekko kleistej masy, parzy opuszki moich palców, pachnie kokosem, lecz ze zdziwieniem odkrywam w nim kilka białych kawałków ryby. Dawno nie jadłem nic tak dobrego. Proste smaki, słodycz i odrobina soli uzupełniają się doskonale. Mówi do mnie kilka osób naraz, staram się nie ignorować nikogo. Robi się coraz ciemniej i zaczynam

zastanawiać się, jak wrócę do hotelu, gdy moje myśli przerywa dobiegający z ciemności odgłos bębna. Dudnienie nabiera mocy, narasta. W mroku zapala się kilka pochodni. Wraz z ich światłem pojawia się kilka kobiet i mężczyzn, nawet w chybotliwym świetle ognia widzę, że ich ubrania są proste w kroju i mocne w kolorze. Wokół szyj, nadgarstków, kostek zawijają się sznury paciorkowych ozdób, słyszę też głos cichych dzwonków, które muszą być przyczepione gdzieś do ubrań. Jestem zaskoczony tym nagłym wybuchem rytmu, koloru, pojawiającej się tu i tam, nie wiem, przypadkowej czy zamierzonej, nagości. Bęben przyśpiesza, kroki wraz z nim, kolory zlewają się ze sobą, tworząc jedną rozmazaną smugę. Zgromadzeni wokół ogniska zaczynają klaskać i przytupywać. Ruchy tancerzy są gwałtowne, zmienne, nieprzewidywalne, lecz jednocześnie niezwykle płynne, hipnotyczne w swej płynności. Zmiana rytmu, czyjś głos wyłania się z ciemności, łagodny i cichy, lecz nagle zaczyna dominować nawet nad brzmieniem bębna. W tym otoczeniu wydaje się głosem z innego świata, nie wiem, do kogo należy, mężczyzny czy kobiety. I nagle ją dostrzegam. Jest czarna jak noc, tak czarna, że z trudem wyławiam jej rysy. Zaczyna się poruszać i jej ruchy również nie należą do tego świata. Jej chwytające powietrze dłonie, jej uderzające w ziemię nagie stopy. Jej biodra. Każda część ciała tancerki wydaje się poruszać osobno i razem. Czasami na moment zastyga, lecz i wówczas wydaje się przeżywać rozbrzmiewającą muzykę. Kolejnych kilka osób podchodzi do ogniska, każda z nich ma w dłoni drewniany instrument. Tempo przybiera na sile. Głosy i ciała poruszają się z przyprawiającą o zawrót głowy prędkością. Nie mogę nadążyć, by dotrzymać im kroku klaskaniem. I nagle cisza. Wszystko oprócz ogniska gaśnie. Następnego dnia Kasan przyprowadza na plażę Masaja o imieniu Ngumo, od którego kupuję kilka pstrokatych bransoletek. To sprawia, że robi się rozmowny, opowiada nieco o sobie, zadaje też pytania, które wprawiają mnie w zdumienie. Mówię mu, że ostatnią noc spędziłem w wiosce Kasana. Ngumo, jak się później dowiedziałem, jest Il murran, który to termin odnosi się do mężczyzn wojowników między siedemnastym a dwudziestym piątym rokiem życia. Gawędzimy tak niezobowiązująco, kiedy nagle proponuje, że jeśli i tego wieczora mam czas, to on z chęcią zabierze mnie do swojej osady. W wiosce kupuję parę kilogramów niepotrzebnej mi do niczego tradycyjnej koralikowej biżuterii i kolejnych kilka figurek afrykańskich zwierząt, tym razem wyrzeźbionych z piaskowego, wypolerowanego do połysku kamienia. Ale warto było tu przyjechać, choćby tylko dla niesamowitego, przeszywającego duszę koncertu, równie prymitywnego, co ponadczasowego. Głównym instrumentem w tym koncercie są głosy Ngumo i jego rówieśników. Patrząc na ich bose, brudne stopy odbijające się od suchej ziemi, słuchając ich pozbawionych słów, lecz pełnych znaczenia pieśni, patrząc na taniec pamiętający czasy pierwotne, zasmucam się trochę tym, że my Europejczycy zapomnieliśmy o naszych korzeniach, że w pogoni za blichtrem nowoczesności zapomnieliśmy o tym, co było. Nina odżyła i postanowiła zaciągnąć mnie na jeszcze jedno dwudniowe safari, tym razem do Tsavo National Park.

Jedziemy przez kilometry piaszczystej ziemi, pocę się jak ruda mysz, co powoli odbiera mi wrażliwość na piękno tutejszej przyrody. I właśnie wtedy dopada nas mała piaskowa burza. Najpierw powietrze mętnieje, robi się rdzawe, matowe i ciężkie od pyłu. Widok podrywanych przez wiatr tumanów piachu jest groźny i piękny zarazem. I te dźwięki, których nigdy wcześniej nie słyszałem. Wysokie gwizdanie wiatru w szczelinach karoserii, chłostanie ziaren piasku o szyby, stukot gradu małych kamyków odbijających się od metalowej maski naszego schronienia. Świszcząca kakofonia szumu, wycia i ryku wichru świdruje w uszach. W pierwszych sekundach burzy jeszcze próbuję robić jakieś zdjęcia, łykam przesuszone kurzem powietrze, zachłystuję się nim. Na moment ogarnia mnie przedziwne uczucie, że tonę w tym pyle, w tej wyjącej, czarnej jak gniew bogów ciemności. Po kilkunastu minutach wszystko kończy się równie nagle, jak się zaczęło. Powietrze zaczyna odzyskiwać przejrzystość, początkowo ulotną, wszystko wydaje się widmowo nierealne, jakby stworzone przez wyobraźnię lub sen. Wysiadamy z samochodu, pod butami chrzęszczą piach, żwir i kamyki. Czerwonobrązowy pył oblepia mi włosy i każdy odsłonięty skrawek przepoconej skóry, wgryza się w każdy zakamarek ciała, mam go w uszach, oczach, między zębami, na ubraniu i pod nim. Nina jest wściekła, ja zachwycony, ale to norma, zwykle zupełnie różnie reagujemy na tę samą sytuację. Potem jednak jej humor nieco się poprawia. Powodem jest miejsce, do którego właśnie przyjechaliśmy, zupełnie magiczne, które z pewnością zapamiętam do końca życia. Voi Lodge – hotel pośrodku niczego, a może pośrodku wszystkiego. Wzniesiony na wzgórzu z widokiem wyciskającym swoim pięknem łzy z oczu. Gdziekolwiek spojrzeć, tylko ceglana ziemia, nieco zieleni, stada słoni, zebr i żyraf, hordy pawianów czających się, by porwać ci jedzenie. Wrócę tam kiedyś. Na pewno. Reszta safari mija przyjemnie, bez sensacji, ale w drodze powrotnej Nina zaognia sytuację, informując, że miałaby ochotę zaprosić do naszego łóżka jedną czy dwie panienki z dołu. Ja staję okoniem. Sam pomysł mnie nie szokuje, lecz za bardzo cenię swoje zdrowie, by ryzykować AIDS dla głupiej fanaberii. Wścieka się, pyta, co, skoro tak się boję ryzyka, robię w seksbiznesie. Cóż, ma rację, lecz jest to zupełnie inny rodzaj ryzyka. W końcu udaje mi się jakoś ją uspokoić, choć do końca zachowuje urazę. Kilka ostatnich godzin razem z Niną. Siedzę w samolocie i nagle sobie przypominam, zupełnie jakby samolot zabierał mnie z powrotem do czasu sprzed wyjazdu. Znów powraca wspomnienie Alicji, choć nie powinno, nie wiążę z nią żadnych planów, żadnych nadziei. Tak naprawdę męczą mnie te myśli, to obijanie się między wspomnieniami a wyobrażeniami, chciałbym się od nich uwolnić. Lecz Alicja jest silniejsza. Włączam telefon, szybko przeskakuję od jednej wiadomości do następnej i następnej. Jest. Zaledwie dwa zdania, pozostawione przed trzema dniami. Powstrzymuję się przed natychmiastowym oddzwonieniem, chyba chcę sobie coś udowodnić.

Najpierw biorę prysznic, potem wypakowuję ubrania z plecaka, z niepotrzebną starannością sortuję brudne rzeczy, jakby to była sprawa niezmiernej wagi. Białe osobno, jasne osobno, żywe kolory osobno, ciemne osobno. Włączam białe pranie. Potem dzwonię. Jej głos jest cichy, nie słyszę w nim nic poza słowami, które wypowiada. Umawiamy się na czwartek, za trzy dni. Tych kilka słów sprawia, że się spociłem, biorę jeszcze jeden prysznic.

ALICJA Myślę o Robercie, lecz pomiędzy wspomnienia o nim wkradają się myśli o Adamie, źle się z tym czuję, moje myśli powinny być zarezerwowane tylko dla Roberta. Co do Adama, to dochodzę do wniosku, że tak naprawdę chcę o nim zapomnieć, o spotkaniach zarówno sprzed lat, jak i o tym ostatnim. Czuję jednak, że Adam może mi umożliwić powrót do bycia choć w części sobą. Nie wiem, czy jestem na to gotowa. Wiem, że nie mogę dłużej trwać w tej samotności, choć z drugiej strony bycie z nim czy z kimkolwiek innym niż Robert jest gorsze od samotności.

ADAM Czas wydaje się stać w miejscu, spotykam się z klientkami, których imiona, twarze i zlecenia od razu zapominam. Moje zmysły wydają się zupełnie stępiałe. Rozpamiętuję nasz, mój i Alicji, ostatni raz, i to, jak szybko mnie brała, zachłannie, bez smakowania. Kilka razy dziennie odliczam – najpierw dni, potem godziny, wreszcie minuty i kroki. Jest chłodny półmrok. W powietrzu wirują pierwsze płatki śniegu, tak ospale, jakby nie chciały opaść na ziemię. Widzę ją, jak wchodzi do lokalu na moment przede mną. Mój puls nieco przyśpiesza, krew szumi mi w uszach, lubię tę dziwną sensację chwilowego braku kontroli. Wchodzę do środka, widzę, jak zdejmuje płaszcz, wiesza go na wieszaku, rozgląda się, odnajduje mnie wzrokiem, na jej ustach pojawia się lekki uśmiech. Nie całuje mnie na przywitanie, podaje mi dłoń, a raczej pozwala na jej muśnięcie. Zamawia dla siebie wino, jedną lampkę, drugą. Sam nie piję nic oprócz wody, chcę zachować trzeźwe spojrzenie i kontrolować to, co czuję. Jej palce wystukują niecierpliwie rytm na blacie stołu, zresztą może to zdenerwowanie, a nie zniecierpliwienie, nie jestem pewny. Rozmawiamy już od godziny, nie jest to uciążliwe, ale też jak na razie do niczego nie prowadzi. Jej palce wciąż od czasu do czasu bębnią w blat stołu. Czerwień wina lśni w kieliszku. Ściskam dłonie w pięści, by powstrzymać się przed dotknięciem jej. Jestem trochę zagubiony, bo choć ostatnim razem powiedziałem jej, że z przyjemnością się z nią spotkam pozazawodowo, to teraz nie bardzo wiem, czego ode mnie oczekuje, ani na co ja sam czekam. Im dłużej z nią rozmawiam, im dłużej na nią patrzę, tym bardziej się gubię; myślałem, że będzie inaczej. Owszem, jestem podniecony, lecz sensacja ta dobiega do mnie z daleka, jest nieistotna, i mimo że chciałbym, to jednak wiem, iż nie mogę zakończyć wieczoru z nią w łóżku. Widzę też, że i ona tego chce, nie tylko stukanie palców o tym mówi. Pije kolejny kieliszek wina, widzę, jak alkohol zaczyna robić swoje, odsłaniając jej ochotę, niezaspokojenie, które coraz wyraźniej nurtuje ją od środka.

ALICJA Wychodzimy z restauracji, wsiadamy do taksówki, odwozi mnie do domu, mówi kierowcy, żeby na niego poczekał, ja myślę w duchu, że najwyraźniej zaplanował znowu szybki, gwałtowny numerek. Czuję, jak z podniecenia trzęsą mi się dłonie, gdy wkładam klucz do zamka, nie mogę się doczekać tego, co się stanie, kiedy zamkniemy za sobą drzwi. Przechodzę przez próg, a on się żegna, całuje mnie w policzek i tyle, nic więcej, nie robi nawet kroku do środka. Nie tak to sobie wyobrażałam, zupełnie nie tak miał się zakończyć ten wieczór.

ADAM Wróciłem do domu jakąś godzinę temu, nieco po trzeciej. Dziś było trochę inaczej, dawno niewidziana klientka w przypadkowym miejscu. Kobieta o bardziej niż przeciętnej twarzy i pięknym głosie, który w oderwaniu od właścicielki wprowadza w błąd, bo wyobrażasz sobie, że taki głos musi należeć do kogoś pięknego, a nie żylastej kobiety o zbyt dużych, zbyt czerwonych ustach. Po niej prysznic i kilka stron książki, ale znaczenie słów zupełnie mi umyka. Nie mogę przestać myśleć. Minęły już trzy dni. Nie dzwoni. Żałuję, że skończyłem nasz ostatni wieczór tak, jak skończyłem. Z seksem byłoby łatwiej. Teraz nie wiem, skąd przyszła mi do głowy ta absurdalna myśl, by jej nie przelatywać – czy raczej, by nie dać się przelecieć. Jakaś zaćma myślowa, która sprawiła, że na zbyt długo zapomniałem, kim jestem i do czego służę. A teraz się wkurwiam na samego siebie, że wszystko zakończyło się brakiem, niespełnieniem. Kładę się, ale nie mogę zasnąć, całymi godzinami układam wszystko od nowa, wymyślam lepszy początek, analizuję, co tak naprawdę powinienem był powiedzieć i zrobić. Muszę się uspokoić, pomyśleć, przemyśleć, a może przestać myśleć. W końcu zasypiam. I we śnie dzwoni. Rano budzę się z głową pełną myśli o niej. Niedobrze.

ALICJA Nie wiem, po co chciał się ze mną widzieć. Nigdy wcześniej nasze spotkanie nie zakończyło się w ten sposób. Miało być inaczej. Tymczasem dostałam dwie godziny bicia piany bez ładu i składu. Zadzwonię do niego za kilka dni, znam go na tyle, by wiedzieć, że chciał być ze mną, może nawet bardziej, niż ja chciałam być z nim, a jednak się wycofał. Nie wiem dlaczego i raczej nigdy się nie dowiem. Zadzwonię do niego za kilka dni, możliwe, że będzie to ostatni raz.

ADAM Nie jestem facetem, którego łatwo wkurzyć, a jeszcze trudniej jest doprowadzić mnie do stanu kompletnego wkurwienia. Zwyczajnie nie widzę powodów, dla których warto marnować energię na kłótnie i inne przepychanki. Nie wiem, może to sytuacja z Alicją sprawiła, że chodzę rozbity, nie funkcjonuję tak, jak powinienem. Prawdopodobnie. Dorota twierdzi, że ma czterdziestkę z małym kawałkiem, ale jestem pewny, że przekroczyła pięćdziesiątkę. Jest jedną z tych osób napuchniętych od poczucia własnej ważności. Chełpi się sobą i zachwyca. Ma piwne oczy, włosy ufarbowane na kasztan, paznokcie długie, zawsze pomalowane na ciemnoczerwony, niemal bordowy kolor. Pachnie intensywnie i słodko, nie wiem czym, ale nazbyt intensywny ten zapach, już zawsze będzie kojarzył mi się tylko z nią. Napompowane piersi i usta, wyliftingowana i sztywna od botoksu twarz. Walczy z wiekiem tak zaciekle, tak zawzięcie, że zawstydziłaby samego Mike’a Tysona. W jej dopieszczonym wyglądzie zaskakuje spora przerwa między jedynkami w jej poza tym tak nieskazitelnym, że robiącym wrażenie sztucznego, uzębieniu. To chyba ta przerwa sprawia, że niektóre słowa wymawia sycząco. W dodatku ma nawyk wciskania w tę przerwę języka, co mnie trochę odrzuca. Nie jest osobą, której towarzystwo bym wybrał z własnej woli, lecz kochanka z niej niezła – aktywna, dynamiczna, entuzjastyczna, niedająca nudzić się w łóżku. Ma męża, choć jest to małżeństwo typu układ, w którym każde z nich robi, co chce. Nie wiem, dlaczego przychodzi do mnie, skoro z łatwością mogłaby kupić na wyłączność jednego ze sprzedających się studentów AWF i kosztowałoby ją to znacznie mniej. Zwykle nasze spotkania nie trwają dłużej niż dwie godziny. Przeważnie znika, gdy zostaje całkowicie zaspokojona. Dzisiaj jednak nie śpieszy się jej do wyjścia. Po wszystkim wkłada biały szlafrok z granatowo-złotym logo Intercontinental. Zamawia obsługę do pokoju i zaczyna rozmawiać o niczym. Wiem, że coś kombinuje, lecz słucham spokojny, że dość szybko przejdzie do rzeczy, bo niecierpliwa natura nie pozwoli jej długo kluczyć. Nie mylę się, nie mija pięć minut, kiedy w końcu mówi, że chce, abym jej w czymś pomógł. Unoszę brew, pytam o szczegóły. I oto, co słyszę: W swojej firmie zatrudniła jakiś czas temu mężczyznę, dwadzieścia siedem lat, dwa lata po ślubie. Próbowała go uwieść, lecz on pozostał nieczuły na jej uroki, okazał się wiernym żonkosiem. A ona nie zamierza mu odpuścić, to rani jej dumę i sprawia, że chce go jeszcze bardziej. Wywód przerywa pukanie do drzwi, wkładam spodnie, wpuszczam kelnera, wykrzywionego w profesjonalnym uśmiechu. Gdy zamykam za nim drzwi, Dorota wraca do tematu.

W jej głowie narodził się plan. Niebawem mają firmową imprezę, ona wprowadzi na nią mnie, a ja uwiodę żonę jej wybranka. Dorota zorganizuje wszystko tak, by on przyłapał żonę na gorącym uczynku, a potem Dorota pozwoli mu wypłakać się na swym ramieniu i ukoi jego rany wiadomym sposobem. Opowiada mi to wszystko rzeczowym, beznamiętnym tonem, jak biznesplan. Siedzi wyprostowana, z małą filiżanką espresso, unoszącą się do jej ust od czasu do czasu. Długie, opalone nogi ma skrzyżowane w kostkach, rozchylone poły szlafroka odsłaniają niemal całą ich wydepilowaną długość. Zaczynam się śmiać. – Żartujesz – mówię – z pewnością żartujesz. Dodaję coś jeszcze, przez moment wydaje mi się, że zarumieni się ze wstydu, ale ona jest zbyt doświadczona, by się rumienić, zresztą pewnie uważa, że nie ma się czego wstydzić. Jej twarz nie wyraża wielu emocji, niewątpliwie ze względu na botoks, jednak jej rysy nagle się wyostrzają i tężeją w złości. Otwiera usta, zamyka je i po chwili znowu otwiera. Różowy język miga pomiędzy jedynkami. Mimo że twarz ma nieruchomą, widzę, że zaczyna się wściekać. Podniesionym nieco głosem, próbuje znowu mnie przekonać. Patrzę na nią i widzę, że w swoim projekcie nie dostrzega niczego niewłaściwego czy świńskiego. Im dłużej słucham jej egoistycznych zimnych kalkulacji, tym bardziej nie wierzę własnym uszom. Wpada w furię, gdy wstaję i wkładając koszulę, pytam, czy naprawdę dla kaprysu, dla chwilowej przyjemności chce zniszczyć ich małżeństwo? Kiedy kończę, na jej usta wpełza wredny, krzywy uśmiech, złość przegania resztki urody z jej twarzy, obrzuca mnie kilkoma przekleństwami, mówi, bym nie udawał świętego, że kto jak kto, ale męska kurwa nie ma prawa prawić jej kazań na temat moralności. Mówi, że mi się we łbie przewraca, że zasłaniam się jakimiś zasadami, bo niby taki jestem dobry, a tylko zgrywam się na dobrego. Z iście teatralną gestykulacją syczy przez zaciśnięte zęby, że w gruncie rzeczy uwielbiam oszukiwać i cudzołożyć, lecz jestem tak zakłamany, że przed sobą udaję anioła. Mówi, że jestem zbyt dobry w tym, co robię, by być naprawdę dobrym człowiekiem. Przestaję słuchać, ignoruję ją i to, co mówi; w tym też jestem dobry. Widzę, jak zakłada ramiona na piersi, prychając z pogardą. Jestem opanowany, lecz złość pali się we mnie jasno. Przed opuszczeniem pokoju mówię: – Wybacz, że nie potrafię być zły w tym co robię. Do domu mam niedaleko, wracam więc pieszo. Czuję na sobie jej zbyt słodki zapach, przyśpieszam, muszę ją z siebie zmyć. Śnieg pada coraz gęściej, osiada na moich rzęsach i twarzy, wdycham zimne powietrze, które studzi moje myśli. W połowie drogi zwalniam, zupełnie bez zastanowienia wyjmuję telefon i wybieram numer Alicji. Nie odbiera. Drugi weekend grudnia.

Niemal każdy drugi weekend miesiąca należy do Anny. Anna jest jedną z moich stałych klientek, oficjalnie oddaną, trzydziestoośmioletnią żoną dyplomaty. Zawsze uśmiechnięta, jednak powściągliwa, nie wiem, czy w sposób wrodzony, czy wyuczony, bo w domu musi trzymać na wodzy swoją seksualną zachłanność. Jednak to nieistotne, skoro w nocy, leżąc w ramionach męża, marzy o jednym. O gwałcie. Nie jest jedyną klientką, która mi się z tego zwierzyła. Na początku myślałem, że to właśnie z tymi klientkami jestem związany na poziomie czystej fizyczności, że ja od nich dostaję więcej, ponieważ pozwalają mi spuścić z łańcucha moją żądzę. Ale od kiedy ujrzałem ich twarze „wtedy”, wiem, że odczucia kilku z nich są niesamowite i że to, co czują, daleko wychodzi poza granice fizyczności. To im dostarczam najwięcej wrażeń i emocji. Sam w tych spotkaniach najbardziej lubię to, że każde z nich, choć podobne, jest nowe, inne i pomimo przemyślanego scenariusza nieprzewidywalne, zaskakujące i w dużej mierze spontaniczne. Tego rodzaju szczególne zamówienie wymaga ode mnie większego zaangażowania niż zwykle, muszę wynająć specyficzne pomieszczenie, w którym taka sesja się odbędzie. Musi ono spełniać kilka warunków, lokalizacja nie może być w ścisłym centrum, musi być z dala od przechodniów, kamer, patroli straży miejskiej. Najlepiej, gdy usytuowane jest na parterze, to wymóg czysto praktyczny, by nie ciągnąć szamoczącej się „ofiary” przez nie wiadomo ile pięter. Na okres tygodnia wynajmuję mieszkanie w kamienicy na Grzybowskiej, jednopokojowe, śmierdzące stęchlizną. Jedna ze ścian jest ozdobiona wielkim porożem jelenia, druga pokaźnych rozmiarów zaciekiem. Stół z czterema krzesłami, jedno z nich bez nogi, pokryta grubą warstwą kurzu komoda i musztardowa wersalka to jedyne sprzęty w pokoju. Podłoga za to jest piękna, drewniana, z desek tak starych, że ich brązowy kolor przeszedł w niemal czarny. Brudne szyby w oknach dygoczą i brzęczą za każdym razem, kiedy ulicą przejeżdża tramwaj lub większy samochód, zasłania je firanka, która z wiekiem przybrała kolor zwietrzałej uryny. Mieszkanie ma małą kuchenkę z odrapanymi szafkami, pamiętającymi czasy towarzysza „Wiesława”. Zapach pleśni jest tu jeszcze cięższy, intensywniejszy, wydaje się parować ze ścian i mebli. Nie dziwię się, że właściciel ma kłopoty z wynajęciem tego lokalu. Chociaż mieszkanie jest mocno wychłodzone, otwieram okno, by choć trochę wywiać ten uciążliwy odór. Łazienka jest mała, zaskakująco czysta, cała w bladoróżowych kafelkach. Otwieram worek z odpadkami, które dla stworzenia odpowiednio mrocznej atmosfery zebrałem specjalnie na tę okazję, i rozrzucam tu i ówdzie butelki po piwie, dwie flaszki po wódce, parę puszek po sałatce z makreli, wyświechtane pornosy i pety. Jedno z krzeseł, to kulawe, ciskam pod ścianę. Mieszkanie ma wyglądać na melinę, by Anna miała poczucie, że trafiła w ręce typa spod ciemnej gwiazdy. Wysyłam esemesa z instrukcjami, adres podaję z grubsza, wiem, że prędzej czy później minie bramę, w której będę na nią czekał. Jest ciemno, dochodzi dwudziesta druga, na zewnątrz nikogo. Noc jest pogodna i bardzo, bardzo zimna. Zapomniałem rękawiczek, wbijam dłonie w kieszenie spodni. Bursztynowe kręgi światła z latarń padają na fragmenty pokrytych śniegiem chodników i jezdni pod nimi. Czuję w płucach kłujące igły, gdy wdycham mroźne powietrze. Widzę podjeżdżającą taksówkę, wysiada z niej Anna. Wolnym krokiem kieruje się w moją stronę, słyszę, jak śnieg trzeszczy pod jej stopami, widzę, jak oświetlają ją kolejne strumienie

latarnianego światła. Mija mnie, ale nie wykonuję żadnego ruchu, rozglądam się, czy na pewno nikogo nie ma w okolicy – to byłaby paskudna niespodzianka, mam nadzieję, że któryś z sąsiadów nie nabierze ochoty na wieczorny spacer. Ulicą wolno przejeżdża piaskarka, pomarańczowe światło koguta na moment barwi oddalającą się sylwetkę Anny, wiem, że za chwilę zawróci i znowu zacznie się do mnie przybliżać. Dochodzi do rogu ulicy, rozgląda się niepewnie, po kilku sekundach odwraca się i idzie z powrotem. Upewniam się jeszcze raz, że w okolicy nie ma nikogo prócz mojej „ofiary” i naciągam na twarz kominiarkę. Ten gest sprawia, że choć cała sytuacja jest starannie wyreżyserowana, puls mi przyspiesza, a dłonie zaczynają lekko dygotać. Anna zbliża się wolno w moją stronę, jak na mój gust zbyt wolno. Jestem spięty, może nawet trochę rozgorączkowany, nie wiem, czy ze strachu przed przyłapaniem, czy z pobudzającego mnie podniecenia. W końcu znowu słyszę skrzypienie śniegu rozgniatanego pod jej butami. Jeszcze chwila, skok, chwyt. Łapię ją od tyłu, lecz nie zasłaniam dłonią jej ust, bo mogłaby wykręcić głowę i jednak wrzasnąć, tylko chwytam ją za gardło, tamując jednocześnie dopływ powietrza i tłumiąc wszelkie dźwięki. Całym ciężarem przygważdżam jej ciało do ściany budynku. Wierzga nogami, stara się wyrwać, na co mój częściowo już nabrzmiały penis staje w pełnej gotowości. Cicho, ale groźnie mówię jej do ucha, że jeśli zrobi wszystko, co każę, to jej nie potnę. Ciągnę ją w stronę mieszkania, drzwi zostawiłem uchylone, więc popycham je tylko biodrem i otwierają się na oścież. Wlokę ją przez pokój do miejsca, gdzie w kącie zostawiłem mojego iPoda z głośnikami i włączam wcześniej wybraną muzykę na tyle głośno, by zagłuszyła krzyki i szarpaninę. Na moment wypuszczam ją z rąk, osuwa się na podłogę, chciwie łapiąc powietrze. Nie straszę jej ani nie grożę, moje milczenie jest dla niej dużo bardziej przerażające. Łapię ją za długie włosy i podciągam do góry. Krzyczy i wije się, a ja sięgam do jej gardła, na sekundę ściskam mocno, po czym rozluźniam uścisk, by przypomnieć jej, że jeśli będę miał ochotę czy powód, to mogę zadać jej sporo bólu. Nic nie mówię, tylko patrzę jej w oczy. Milknie. Jej bezbronne miękkie, krągłe ciało zastyga w bezruchu. Popycham ją w stronę wersalki, opada na niego bezwładnie. Stojąc nad nią, mam chwilę, żeby dokładnie ją obejrzeć. Włosy, które na ulicy miała upięte w konserwatywny kok, teraz są potargane. Ma na sobie obcisłe dżinsy wpuszczone w brązowe kozaki i kurtkę w jagodowym kolorze. Zdzieram ją z niej, nie opiera się, pod nią ma obcisły atramentowy sweterek. Jej ciało spoczywa w niewygodnej pozycji, na wpół leży, na wpół siedzi z twarzą wtuloną w pokrycie wersalki. Wstrząsają nią słabe dreszcze, jakby starała się powstrzymać od płaczu, nie słyszę jednak łkania. Odwracam jej twarz ku sobie, rubinowa pomadka jest rozmazana, usta drżą, oczy lśnią od wstrzymywanych łez. Mimo to wygląda pociągająco. Siadam obok i szarpię ją ku sobie, potem opadam na klęczki, by znaleźć się między jej udami, na każde moje dotknięcie reaguje krótkim, przestraszonym piskiem. Ciało ma sztywne, napięte, na twarzy wyraz przerażenia, wręcz paniki. Lecz w oczach malują się sprzeczne uczucia, bo oprócz strachu widzę w nich oczekiwanie i trawiącą ją desperacką żądzę, której nie jest w stanie ukryć.

Oddycha szybko i płytko, jej piersi unoszą się gwałtownie. Łapię za nie, znowu dobywając z niej ten paniczny pisk. Zaczyna się bronić, bezskutecznie – prawą dłonią unieruchamiam jej ręce, a lewą wpycham pod wełniany materiał. Nie ma stanika. Jej szamotanina tylko wzmaga moje podniecenie, a ona najwyraźniej wyczuwa mojego twardego fiuta, bo jej ciało raptownie tężeje; mimo braku zapowiedzi z mojej strony domyśla się, co ją czeka. Wie, że nie uda się jej przekrzyczeć muzyki. Wie też, iż czeka ją za to kara, jednak zbiera się do krzyku, więc przywieram wargami do jej ust, tłumiąc wszelkie dźwięki. Walczy, chcąc się wyrwać, lecz trzymam ją za głowę tak, że nie może jej wykręcić. Zaciska wargi, ale udaje mi się wsunąć między nie język, smakuje świeżo, miętowo. Nie reaguje na pocałunek, a gdy w końcu się od niej odrywam, zaczyna pluć, gdzie popadnie. Znowu zapuszczam dłoń pod jej sweter, zaczynam szczypać i ciągnąć jej sutki. Cicho skowyczy. Jej strach z każdą chwilą wzrasta, widzę, jak się wewnętrznie zmaga, chce się bronić, jednocześnie jednak zdaje sobie sprawę, że takim zachowaniem tylko zwiększy moją agresję. Ciskam ją na plecy i nie bez trudu zdzieram z niej sweter, jej piersi o morelowych brodawkach podskakują, skórę ma gładką, lekko złotą. Choć w pokoju jest chłodno, jej ciało błyszczy od potu. Uśmiecham się do siebie, przez wycięcie w kominiarce widzi ten uśmiech. Zakrywa piersi rękami. Nie przestając się uśmiechać, odrywam te próbujące ją ochronić dłonie i unieruchamiam nad jej głową. Unoszę się nad nią. Wolną dłonią ugniatam jej piersi, nabrzmiewają pod wpływem ucisku, sutki sztywnieją i twardnieją. Sięgam niżej, rozpinam jej dżinsy i rozsuwam rozporek, są tak obcisłe, że nie mam pojęcia, jak zdołała się w nie wcisnąć. Trochę trudu kosztuje mnie zsunięcie ich w dół razem z granatowymi koronkowymi majtkami, zatrzymują się na wysokości kolan. Wszystko to robię jedną ręką, bo drugą cały czas unieruchamiam dłonie mojej „ofiary”. Jej wzgórek łonowy jest niemal całkowicie wygolony, zdobi go tylko cienki na centymetr pasek włosów. Niewiele myśląc, chwytam garścią jej srom, ściskam, poruszam dłonią w dół i w górę, ugniatając. Rozpinam własny rozporek, nie mam bielizny, więc penis błyskawicznie wyskakuje ze spodni. – Zaraz będę cię rżnął – mówię ochryple. Najpierw tylko cicho skamle, lecz w chwili, gdy brutalnie wpycham w nią palce, zachłystuje się i zaczyna błagać o litość, wić się i wierzgać, rzecz jasna bez skutku. Kuli się na wersalce, niemal naga, łzy spływają jej po twarzy, ale ja widzę pod nimi palące pragnienie dotyku. Klękam przed nią na podłodze. Stara się zacisnąć nogi, rozwieram je bez trudu. Bełkocze coś chaotycznie, słowa zagłusza muzyka. Moje usta suną po jej brzuchu i piersiach, zębami nadgryzam sutki. Jej ciało drga raz po raz, pokrywa się gęsią skórką. Mimo niewielkiego pola manewru nadal stara się kopać, udaje się jej też wyrwać z mojego uścisku rękę i wali mnie nią w żebra. Uśmiecham się złowieszczo. Obezwładnienie jej zajmuje mi tylko kilka sekund. Znowu leży bezsilnie, bez ruchu, lecz gdy zaczynam rozpychać jej nogi, nagle odzyskuje wigor, znów mi się wyrywa i zaczyna drapać i gryźć, więc trudno, ponownie mocno ściskam ją za gardło. I proszę, znowu leży jak trusia. – Zaraz ci wsadzę – oznajmiam, wywołując w niej kolejną falę miotania się. Założenie prezerwatywy w takiej sytuacji nastręcza pewien problem. Rozwiązuję go, przyciskając kolanami

jej ramiona, by się nie szarpała, i uwolnionymi w ten sposób palcami szybko naciągam na siebie kondom, po czym rozwieram jej uda. Wiem, że chlipie, ale nie słucham, mój penis niecierpliwie spina się w mojej dłoni. Nie zamierzam czekać, umieszczam główkę w obrzmiałym wejściu do pochwy i wbijam się w nią brutalnie. Czekała na to, jest niezwykle wilgotna. Krzyczy, prosi, żebym przestał, co tylko podsyca moje podniecenie. Wbijam się bezlitośnie, szybko, raz za razem. Po kilku niedługich minutach ostrego dźgania, błagań i skowytów, jej ciało wije się spazmatycznie, a mięśnie pochwy obciskają na moim penisie. Przez twarz przebiegają niekontrolowane skurcze mimiczne, ni to agonii, ni to uniesienia, mieszanina piękna i dziwnej brzydoty, aż wreszcie cichnie, a jej ciało wiotczeje. Ja jednak nadal rozciągam jej ręce w żelaznym uścisku, uderzając w nią biodrami w rytm wypełniającej pokój muzyki. Przez dłuższy czas trwam na krawędzi orgazmu, chłonąc jej spełnienie, kończę w takt Smack my bitch up The Prodigy. Potem ściągam z ulgą kominiarkę i rzucam na podłogę, wychodzę z niej, zdejmuję kondom, wycieram się, wyłączam muzykę. Ona śledzi każdy mój ruch spod wpółprzymkniętych powiek, uśmiecha się z senną satysfakcją, rozczochrana, stłamszona i syta. Rozmawiamy trochę, zwłaszcza o tym, co się jej najbardziej podobało. Chce, bym następnym razem wziął ją na wolnym powietrzu, w lesie. Robiliśmy to już kiedyś i najwyraźniej pragnie to powtórzyć. Potem doprowadzamy się do porządku, patrzę, jak sprawnie poprawia makijaż, jak zręcznie pracują jej palce, kiedy z powrotem upina włosy. Gdy odwożę ją do domu, w kącikach jej ust błąka się uśmiech. Alicja dzwoni późnym rankiem następnego dnia. Budzi mnie, lecz nie słyszy tego w moim głosie. Pyta, jak minął mi tydzień, co robiłem wczoraj. W myślach odpowiadam: „Gwałciłem klientkę”. Głośno mówię: – Nic specjalnego, czytałem, nudziłem się, takie tam. Nie słyszy chyba kłamstwa w moim głosie. Pyta, czy mam ochotę na wieczorne spotkanie, ale nie mogę się z nią zobaczyć, jestem już umówiony z klientką. Znowu więc kłamię, że właśnie pakuję się i jadę do Łodzi, że wracam jutro. Trochę się zacinam. Chciałbym powiedzieć jej prawdę, lecz jakoś nie chce mi to przejść przez gardło, choć przecież wie, jaki mam fach. Umawiamy się na jutro. Jeszcze kilka zdań i rozłącza się. Włączam telewizor, by sprawdzić, co dzieje się na świecie. Do blendera wrzucam banana, garść mrożonych malin, wlewam szklankę soku pomarańczowego. Wypijam zbyt szybko i na kilka sekund zamrażam sobie mózg. Prysznic. Siłownia, po godzinie na bieżni przepływam kilka długości basenu. Prysznic.

W domu otwieram folder, w którym umieszczam warte zapamiętania detale z życia klientek. Zwykle pamiętam większość szczegółów, zapisuję ewentualnie imię psa czy kota, ulubiony drink czy rodzaj muzyki, jaki lubi. Nieczęsto korzystam z tych notatek, jednak czasami się przydają, dziś na pewno, ponieważ nie jestem tak skoncentrowany, jak powinienem. A nie chcę niczego poplątać, bo to by oznaczało, że jest dla mnie jedną z wielu, a tego żadna kobieta nie lubi, gdyż płacą mi za to, aby czuć się wyjątkowymi. Wkładam grafitowe sztruksy, biały podkoszulek i nowy sweter od Toma Forda. Jestem gotowy. Podjeżdżam pod jej dom. Czekam nie dłużej niż minutę. Cecylia ma około czterdziestu pięciu lat. Jeszcze rok temu wyglądała na więcej, bo choć zadbana, zawsze miała na twarzy zmęczenie. Potem zafundowała sobie podniesienie brwi, zrobiła też coś z powiekami, zmieniła fryzurę i w sumie wyszło jej to na dobre. Lecz to nie wygląd jest problemem, tylko nastawienie. Cecylia jest bowiem kobietą głęboko wierzącą i praktykującą. A co za tym idzie, pełną poczucia winy i wyrzutów sumienia, których powodem w znacznym stopniu jestem ja. To przede wszystkim ze mnie się spowiada. I myślę, że właśnie to poczucie winy sprawia, że nigdy mnie nie dotyka. Nawet nie wiem, czy robi to świadomie, czy zupełnie nie zdaje sobie z tego sprawy. Ten brak jej dotyku najbardziej mnie w spotkaniach z nią dziwi i w jakimś też stopniu porusza. Ubrana jest w długi popielaty płaszcz sięgający za kostki, szary szal i szare skórzane rękawiczki. Najpierw spacer po oszronionych Łazienkach, po godzinie wchodzimy do kawiarni, zamawiamy gorącą czekoladę i wuzetki. Po kawiarni kino. Mówi, że nie wie, co grają, więc niech ja coś wybiorę. Decyduję się na kino akcji, nie zamierzam na profesjonalnym spotkaniu katować się dodatkowo romantyczną komedią. Potem do domu. Coś pozbawionego smaku do picia, jakaś nieistotna rozmowa, kilka kurtuazyjnych komplementów, ja udaję, że wspaniale się bawię, ona też udaje, ale nie przede mną, może przed sobą lub Bogiem. Ja wiem, dokąd to zmierza, ona udaje, że nie wie. Kiedy biorę ją w jej sypialni, oczy ma zaciśnięte od momentu wylądowania w łóżku, a dłonie przez cały czas miętoszą materiał pościeli. Czasami aż mnie korci, by jakimś trikiem sprowokować ją do dotknięcia mnie, ale wiem, że nigdy tego nie robię. Zupełnie nie rozumiem, po co jestem jej potrzebny, co jej daję, kim dla niej jestem. W większości przypadków, gdy dla kobiety seks w naszych spotkaniach stanowi tło, oznacza to, że pragnie bliskości mężczyzny i ja jej to przez chwilę zapewniam, choć owa bliskość jest umowna i udawana. Cecylia jednak, mimo potrzeby poprzedzenia seksu momentami udającymi zwykłą zażyłość, nie chce ode mnie bliskości. Nie wiem, co dostaje ode mnie, czego nie mogłaby dostać od wibrującej zabawki.

ALICJA Dzisiaj Robert skończyłby trzydzieści dwa lata. Nie powinnam być sama, dzwonię do Adama, lecz nie ma dziś czasu. Może to i dobrze, bo po chwili namysłu stwierdzam, że dzisiaj nie chcę z nim być. Puszczam nagranie z naszego ślubu, nie oglądałam go od tygodni. Patrzę na nas szczęśliwych, mających nadal całe życie przed sobą.

ADAM Spotykamy się w kawiarni, dość blisko jej domu. Patrzę na nią i zastanawiam się, jak to się stało, że nagle zacząłem dostrzegać w niej kogoś więcej niż klientkę. Dzisiaj wydaje się inna niż ostatnio, niemal wyniosła, jakby ponad rzeczywistością. Nawet pachnie inaczej niż zazwyczaj. Wiem, że dziś nie mam szans na wycofanie się, a jeśli mimo wszystko to zrobię, na zawsze mogę się z nią pożegnać. Nerwowym gestem dotyka co chwilę obrączki zawieszonej na łańcuszku otaczającym jej szyję. Domyślam się, że to obrączka jej męża, ponieważ drugą, bliźniaczą ma na palcu. Widzę w niej chłodną wyniosłość, wiem jednak, że to poza, gdyż spod niej wyziera strach. Nie wiem, czego lub kogo się boi – siebie czy mnie. Ja też się boję i też nie wiem czego, lecz nie chcę o tym myśleć. Zagubienie. Nie lubię tego stanu. Maskuję to uczucie uśmiechem. Gubię się jeszcze bardziej, gdy pyta: – Kiedy rzuciłeś dawne życie? Mówiąc „dawne życie”, ma na myśli rzecz jasna prostytucję. Nie wiem, jak doszła do takich wniosków, jakimi słowami wprowadziłem ją w błąd, może to nie były słowa, ale ich brak. Odpowiadam: – Przed rokiem. Co ja mówię, po co, w jakim celu? Nie wiem, może jej pytanie jest testem, może wyczuwa, że kłamię. Pięciominutowy spacer. Jej dom. Skrępowanie. Dziś wchodzę za nią do środka. Wielki salon; kiedy ostatni raz byłem w tym domu, nie zobaczyłem niczego poza ciemną podłogą holu. Siadam na krześle, idzie do kuchennej części, wyjmuje z lodówki karton soku pomidorowego i butelkę tabasco, pyta, czy napiję się Krwawej Mary. Kiwam głową, mimo że nie chcę pić, by nie przytępiać zmysłów, chcę dokładnie rejestrować, co się dzieje w niej, we mnie, między nami. Patrzę, jak robi drinka. Jest mocny, wódkę tylko skąpo zabarwia mętna czerwień soku. Nie znam jej wystarczająco dobrze, by wiedzieć, czy wypity alkohol ją zrelaksuje, czy jeszcze bardziej

pobudzi. Udajemy zainteresowanych rozmową. Nie wiem, które z nas udaje bardziej. Wstaję, niecierpliwość pcha mnie w jej stronę. Jej zapach pobudza moje zmysły, oszałamia. Zmuszam ją, by cofnęła się o kilka kroków, przypieram ją do ściany. Wyjmuję szklankę z jej dłoni, odstawiam na lakierowany blat komody. Wyciąga w bok rękę i gasi światło. Dotyk w ciemności, muśnięcie włosów, chwycenie rąk. Drobne gesty, ale czuję, jak z każdym kolejnym dotykiem przepada, jak traci kontrolę, jak stara się ją odzyskać, jak o nią walczy i sromotnie przegrywa. Sięgam do kieszeni spodni. Rozpinam rozporek, rozrywam sreberko. Pozbawiam ją ubrania, przypieram mocniej do chłodu ściany. Najpierw tylko dyszenie, potem jęk, wreszcie zawodzenie. Jest śliska, spocona, pulsująca, wbija paznokcie w moje ramiona. A ja, czując jej rozdygotanie, wracam do bycia sobą, do bycia pewnym i świadomym tego, co robię. I właśnie wtedy krzyczy imię Robert, nagle i głośno, jakby wyrwało się z jej głębi. I wiem, że to nie w moich ramionach jest teraz, że to nie mnie, nie mój dotyk przeżywa, w ciemności mam inną twarz. Nie reaguję, lecz przechodzi mnie dziwne uczucie, nigdy nie czułem się winny temu, co robię, że odbieram coś mężom wynajmujących mnie kobiet, teraz jednak nagle czuję się jak cudzołożnik. A ona wciąż szeptem, nieprzytomnie powtarza jego imię. A ja nadal robię swoje, dotykiem starannie maskując zawód, odsuwam na bok moje własne pragnienia i daję jej to, czego chce. Odwracam ją twarzą do ściany, jej śliskie od potu ciało wije się i szlag mnie trafia, że to nie dla mnie, mam sadystyczną ochotę przypomnieć jej, na kogo jest nabita, wystarczyłoby powiedzieć kilka słów, ale, rzecz jasna, nie mówię nic.

ALICJA Wiem, że on to nie on, nie ten. Pożądanie jednak wzbiera, krew pulsuje coraz szybciej. Wstyd mi, że pozwalam obejmować się innym ramionom. Gaszę światło i jestem z tym, z kim powinnam być.

ADAM Zaskakuje mnie, kiedy prosi, żebym został na noc. Ja zaś zaskakuję siebie, zgadzając się. Wchodzimy na górę. Szybko zamyka drzwi do jednego pokoju, drugiego, widzę, jak rozgląda się po wnętrzu trzeciego i podejmuje decyzję. Sypialnia jest niemal bezosobowa, domyślam się, że to ta przeznaczona dla gości. Przez długi czas nie mogę zasnąć, słyszę, jak zrywa się wiatr, wprawiając w ruch gałęzie drzewa, które zaczynają postukiwać o szybę. Budzi mnie jej krzyk, w ciemności jest tylko cieniem. Dotykam jej, czuję bicie serca. Jest zupełnie zdezorientowana.

ALICJA Budzę się w bólu. Oczy mam zapuchnięte od łez. Nie jestem sama. Ulga, to był tylko sen. – Co się stało? Ciii, nie płacz, to był tylko zły sen. Nie ten głos, nie te dłonie. To nie był tylko zły sen. Nie mogę powstrzymać łez. – Uspokój się, Alicjo, to był tylko zły sen. Jesteś przy mnie. Przytul się do mnie, pozwól sobie pomóc. – Nie możesz mi pomóc, pozwoliłam umrzeć mężczyźnie, którego kochałam, nie wróciłam na czas. Umarł.

ADAM Jej słowa są mokre od łez. Czuję te łzy na moich dłoniach. Za oknem nadal wieje wiatr, gałęzie drzewa nadal uderzają w okno. Mam ochotę wyjść i wyrwać z korzeniami to cholerne drzewo. Nie wiem, co odpowiedzieć na jej ostatnie zdanie, rozumiem, iż żadne słowa nie przyniosą jej ulgi. Jest mi cholernie żal, że nie spotkaliśmy się w innych okolicznościach. Że jesteśmy tacy, jacy jesteśmy, że nic nie możemy na to poradzić. Dotykam lekko jej ramienia, chcę ją tylko przytulić. Odpycha mnie. – Czy ty naprawdę myślisz, że twoja fizyczność jest w stanie przynieść mi zapomnienie i ulgę, że potrafisz przygasić moją rzeczywistość…? Jej słowa są jak cios, prawie mam ochotę ubrać się i wyjść, powstrzymuję się jednak, choć wiem, że jeśli zostanę, czeka mnie więcej takich zranień. Kładę się na plecach, ona zwija się w kłębek obok mnie, tylko o kilka centymetrów, lecz się nie dotykamy. Wpatruję się w ciemność, w końcu zamykam oczy.

ALICJA Kłamię, gdy mówię mu, że jego dotyk nic nie znaczy. To dzięki jego talentowi potrafię oderwać się na chwilę od teraźniejszości, przypomnieć sobie, jaka byłam przedtem. Po kilku minutach wyciągam dłoń w jego stronę, chcę przeprosić. Poruszam się wolno, jak w gęstej wodzie, jakbym nadal trwała w półśnie.

ADAM Słyszę, jak nabiera tchu i chwilę potem jej palce niepewnie dotykają mojego ramienia. Odwracam się ku niej, całuje najpierw moją dłoń, potem usta. Smakują słono. Dotykam jej twarzy, pod opuszkami palców czuję zaschnięte łzy. Zbliżam się zatem do jej ust, całuję ją wolno, delikatnie. Niewiele kobiet tak całowałem. W następnym tygodniu widzimy się cztery razy, za każdym razem u niej, za każdym razem niemal zrywa ze mnie ubranie, lecz już ani razu nie spędzamy razem nocy. Dziwnie się z tym czuję. Nie wiem, kim dla siebie jesteśmy. Ani słowem nie wracamy do tej jednej pełnej nocy, którą spędziliśmy wspólnie. Zbliżają się święta, kupuję jej mały niby nic nieznaczący prezent, zauważyłem, że zbiera drewniane anioły. Znalazłem w jakimś sklepiku z różnościami taką fajną skrzydlatą figurkę. Dostaję od niej książkę, której w życiu bym nie kupił, i film, na który do kina nigdy bym się nie wybrał. Dziękuję, uśmiecham się i myślę o tym, jak dalece się nie znamy.

ALICJA Przychodzi do mnie na dwa dni przed świętami, ma w dłoni starannie zapakowaną paczuszkę. Ja nie mam dla niego nic, zupełnie o tym nie pomyślałam. Daję mu więc prezent, który był przeznaczony dla mojego ojca.

ADAM Dwudziesty trzeci grudnia, jadę do Łodzi. Moja rodzina w okolicach świąt co roku przechodzi metamorfozę i nagle staje się niezwykle tradycyjna. Na wigilijną wieczerzę został, jak zawsze, zaproszony każdy, o kim babcia pamięta, od wujka, mocno podstarzałego hipisa o posiwiałych i przerzedzonych, ale nadal długich włosach, przez kuzyna żołnierza, po eksteściową mojej kuzynki i jej eksmęża plus jej obecnego męża i samotną sąsiadkę, od kilkumiesięcznego I., po dziewięćdziesięcioczteroletnią E. Dom będzie zatłoczony rodziną, pełnoprawną i przyszywaną, dalszą i bliższą, miłą i wredną, zgodną i kłótliwą, a nade wszystko wkurzającą. Mimo oporów, mimo braku chęci spędzania czasu w jazgocie pourywanych rozmów, każdego roku niezawodnie stawiam się w domu moich dziadków na Wigilię, bo zdaję sobie sprawę, że mimo iż nie znoszę pozbawionego sensu gdakania moich ciotek, to jednak, będąc daleko, tęskniłbym za tym gdakaniem. I tak co roku zmuszam się, by święta były czasem szczególnym. Biegam od sąsiada do sąsiada i pożyczam krzesła, gdyż stawili się niemal wszyscy zaproszeni. Z uśmiechem udaję tego, za kogo mnie uważają. Na kilka dni przed świętami na samą myśl o tym dzikim tłumie przechodzi mnie dreszcz, ale dziś, w samą Wigilię, poddaję się sile tradycji bez większych oporów, i to jakoś działa i jest lepszym wyjściem, w każdym razie dla mnie, nawet gdy życzą mi znalezienia sobie kobiety, bo wiem, że robią to z miłości, troski i życzliwości. I kiedy życzą mi tej kobiety, pod powiekami miga mi twarz Alicji, chociaż wiem, że to nie ona nią jest. Teraz siedzę i patrzę na śmiejących się gości, z których każdy został obdarowany przez babcię długim, zrobionym na drutach szalikiem, i ogarnia mnie dziwne poczucie niezmienności, bo chociaż w ciągu minionych lat nasza rodzina bardzo się zmieniła, ten jeden dzień wciąż pozostaje przewidywalnie taki sam, cudownie niezmienny. W tę jedną noc w roku wszystko jest proste i łatwe, każdy uśmiechnięty i beztroski, mimo rodzinnego harmidru, zamętu oraz nieustannego pouczania ciotek. Powrót do rzeczywistości, Warszawa. Telefon pęka od zgłoszeń klientek. Odmawiam każdej z nich. Nie wiem dlaczego to robię, robię to odruchowo, staram się o tym nie myśleć, nie analizować. Nic sobie nie obiecywaliśmy, nie jesteśmy parą. A jednak coś mnie zmusza, by raz po raz mówić „nie dam rady”. Kolejnych kilka dni i kolejne telefony od klientek, a ja nadal odmawiam. W końcu spotkanie z Alicją. I następne. Spotkania te pozostawiają we mnie pustkę, są ułomnie niekompletne. Nadal zdarza się, że zwraca się do mnie jego imieniem. Nie jest pierwszą, która to robi, jednak nigdy wcześniej nie miało to znaczenia. Teraz ma, choć udaję, że jest inaczej, że tego nie słyszę. Chciałbym więcej, lecz ona daje mi mało, minimum tego, co musi. Pozostawia we mnie głód. Spotykamy się rzadko, zbyt rzadko, i tylko jeśli ona chce, a moje ciało też jest głodne. Zaczynam myśleć o tym, by jednak powiedzieć „tak” którejś z klientek, jednak odmawiam. Noce zapełniam

oglądaniem bezsensownych filmów, czytaniem książek bez treści. Mija styczeń bez żadnej klientki. Kiedyś zastanawiałem się, czy jak rzucę prostytucję, to będę się jakoś lepiej czuł, czy to coś we mnie zmieni. Tymczasem nie zmienia nic. Jestem tym, kim byłem zawsze, dokładnie taki sam. Piąty dzień lutego, już sześć dni, sześć kurewskich dni nie widziałem Alicji. Dzwoni moja angielska klientka, zamieniam z nią kilka słów i czuję, jak moje ciało budzi się do życia, jak krew zaczyna krążyć szybciej. To silniejsze ode mnie i muszę sam przed sobą przyznać, że nie mogę się doczekać. Alicja dzwoni kilka godzin później, mówię jej, że wyjeżdżam na trzy dni, sprawy rodzinne. Nie pyta o szczegóły, ja też się nie kwapię do wyjaśnień. Klientką jest niemal czterdziestoletnia arystokratka, nie zdradzę jej prawdziwego imienia, powiedzmy, że nazywa się Elena. W internecie i prasie można znaleźć wiele newsów i plotek na jej temat. Jej dom pod Londynem jest wielkości pałacu Poznańskiego, a ogród go otaczający z pewnością dorównuje parkowi Poniatowskiego w Łodzi. Elena jest zdecydowanie najbogatszą z moich klientek. Przepych, jakim się otacza, przyprawia o zawrót głowy. Wiem, że jest postrzegana przez środowisko jako wcielenie skromności i dobroczynności. Ha, większość z nich, z mężem na czele, dostałaby zawału, gdyby wyszła na jaw ta druga strona jej życia. Z Eleną po raz pierwszy spotkałem się jakieś cztery czy pięć lat temu. Początkowo była mocno sceptyczna wobec mnie, ale potrafiłem ją do siebie przekonać. Dlaczego zdradza swojego męża? Odpowiedź jest prosta. Z powodów równie banalnych, co typowych. Mąż mianowicie ma w łóżku temperament ślimaka winniczka, tak że mojej klientce nawet nie chce się egzekwować należnych jej w tym względzie praw. Swoją drogą zawsze mnie to dziwi, że kobiety, które mają duże potrzeby seksualne, unikają seksu z mężem. Ale może faktycznie brak seksu jest lepszy niż seks kiepski, nawet dla najbardziej potrzebującej kobiety. Myślę też, że Elenę, przynajmniej w części, pchnęła w moim kierunku również moda. Korzystanie z usług facetów takich jak ja jest bowiem w pewnych kręgach zwyczajnie modne, choć nikt się tym nie przechwala. Niemniej w pewnych sferach zdrada stała się nieomal obowiązkiem towarzyskim, czymś, czym w tajemnicy warto się pochwalić. Elena podczas naszych pierwszych spotkań była dość powściągliwa, lecz z czasem stawała się coraz śmielsza, aż po kilku miesiącach popełniała już wszystkie możliwe grzechy i wynajdywała grzechy jeszcze nieodkryte, zgłaszając najbardziej wyuzdane i sprośne zachcianki. Mniej więcej trzy lata temu po raz pierwszy zaprosiła do naszego łóżka trzeciego. Pamiętam tego pierwszego faceta całkiem nieźle. Przedstawił się jako Ricardo, mówił z wyraźnym hiszpańskim akcentem. Pamiętam ten akcent mimo tego, że prawie się nie odzywał. Właściwie niewiele robił poza gapieniem się na mnie i Elenę. Śledził każdy mój ruch, każde pchnięcie bioder tak bacznie, że czułem się jak na prywatnym pokazie. Siedział nagi w fotelu,

dręcząc manualnie swoją nabrzmiałą imponującą pałę. Ona się wściekła, ponieważ miała ochotę na dwóch facetów w łóżku, a nie w pokoju, toteż w końcu się do nas przyłączył, ale był już tak podniecony, że się spuścił z hukiem w kilkanaście sekund. Nie wiem, skąd Elena go wytrzasnęła, ale potem już go nie widziałem. Po tym pierwszym trójkącie mieliśmy kilkanaście następnych. Mniej lub bardziej udanych. Jest zirytowana, że musi odebrać mnie z Heathrow. Czeka w pachnącym nowością ciemnostalowym bentleyu. W drodze do jej londyńskiego apartamentu co chwilę sięga do mojego krocza. Mówi o planach na następnych kilka dni, że jeszcze dziś idziemy z jej znajomymi do słynnego Annabele’s, a na dzień następny zaaranżowała małą wycieczkę z niespodzianką do Oksfordu. Słucham potoku jej słów z cierpliwością, nie pytam o szczegóły, w końcu i tak się ich dowiem. Na miejscu jeszcze dobrze nie zamknąłem drzwi, a już mnie dopada, rżnę ją szybko, niemal mechanicznie, na chłodnym, marmurowym blacie w kuchni. Kilka kolejnych godzin spędzamy w sypialni, chcę oszczędzić siły na wieczór, zatem zapominam o sobie i całą uwagę kieruję na jej wijące się pod moimi dłońmi ciało. Annabele’s jest prywatnym klubem nocnym, do którego przyjmuje się tylko bardzo bogatych lub bardzo znanych. Obowiązuje w nim zakaz robienia zdjęć i używania telefonów. Kolejka aspirujących do członkostwa jest niezmiernie długa, mimo że kandydat musi przedstawić rekomendację dwóch osób już należących do klubu i przejść rygorystyczną selekcję. Każda osoba mająca członkostwo może zaprosić jednorazowo czworo gości, jednak jest odpowiedzialna za ich zachowanie. Jestem w tym miejscu już drugi raz, ale i tak czuję się przytłoczony. Czarny dąb, dużo mahoniu, złocenia i purpura obić. Na ścianach portrety osób, których nazwiska powinienem chyba znać, lecz mi to wisi. Tak naprawdę nie wiem, czy podoba mi się to wnętrze, jest przeładowane, dekadenckie, ostentacyjnie eleganckie. Towarzyszą nam jej znajomi – przedstawia mnie jako swojego dalekiego kuzyna. Czas mija na przerzucaniu się błahymi zdaniami, trochę tańczymy, pijemy morderczo drogie drinki serwowane przez wyjątkowo atrakcyjną obsługę. Panowie nie schodzą poniżej single malt, blendersy są tu dla plebsu. Od odpowiedzi na kilka skierowanych do mnie pytań wykręcam się gładko, w wytrenowany sposób. Nie wiem, czy znajomi Eleny zdają sobie sprawę, że z nią śpię, myślę, że nie, ale może oni są lepszymi aktorami ode mnie. Gdy w końcu wracamy do domu, Elenę na nogach utrzymują ściany i moje ramiona. Kładę ją do łóżka, sam zajmuję miejsce na sofie, przez moment zastanawiam się, czy nie napisać wiadomości do Alicji, jednak porzucam tę myśl; po pierwsze jest późno, po drugie pewnie i tak tej wiadomości nie potrzebuje. Dzień następny, zgodnie z jej zapowiedzią, spędzamy w Oksfordzie, choć samego miasta nie jest mi dane zobaczyć.

Mieszkanie, do którego wchodzimy, znajduje się w ścisłym centrum i składa się głównie z wielkiego, pomalowanego na biało pokoju. Umeblowanie oszczędne, dominuje w nim czarny lśniący fortepian. Piękna podłoga z ciemnego drewna, przeciągniętego białą, laserunkową farbą. Na ścianach kilka ograbionych z obrazów ram. W fotelach siedzi dwóch mężczyzn, którzy przedstawiają się jako Jack i Lee. Nie jestem specem od męskiej urody, ale nawet ja widzę, że to kategoria premium; gdybym był kobietą, już bym zwilgotniał. Zwykle nie mam kłopotów ze zwróceniem na siebie uwagi dowolnej kobiety, lecz w towarzystwie tych dwóch „chippendale’ów” musiałbym pewnie nieźle nad tym popracować. Nie mam pojęcia, gdzie ich znalazła, zresztą z jej kasą… Obaj są wysocy. Jack blondyn, krótko ostrzyżony, ubrany w mocno wytarte dżinsy i jasnoniebieską koszulę, podkreślającą błękit oczu i biel zębów. Ciemne w jego twarzy są tylko brwi. Około trzydziestki, może dwa lata w tę lub w tamtą. Lee zdaje się mieć domieszkę krwi orientalnej. Czarne, niemal granatowe włosy opadające na czoło, bardzo ciemne, lekko skośne oczy. Wysokie kości policzkowe, czerwone usta, układające się w nieco szelmowski, pewny siebie uśmiech. Szczupły, ale nie chudy. Od butów, przez spodnie, po skórzaną mocno zużytą kurtkę ubrany jest na czarno. Elena patrzy na nas jak grubaska na ścisłej diecie na dużą porcję tiramisu. Wolno, dwa razy, obchodzi naszą trójkę, muskając nas kolejno jednym palcem. Stara się zachować obojętną minę, lecz lubieżny uśmieszek mimowolnie wykrzywia jej wargi. Milczy. Czuję się głupio, o nic nie pytałem, fakt, wolałbym jednak, żeby wszystko było jasne. Jack podchodzi do zestawu B&O stojącego w rogu pokoju, ciekaw jestem, czym poleci, salsą czy chilloutem. Zaskakuje mnie jednak, bo jego wyborem jest Zima Vivaldiego. Elena staje przede mną, opierając się plecami o mój tors. Jack proponuje coś do picia i po chwili trzymam szklankę z kostkami lodu i szkocką. Ględzę coś o starożytności Oksfordu i dobrej pogodzie, co najlepiej dowodzi mojego skrępowania. Elena odkleja się od mojej piersi i leniwie podchodzi do Lee, po czym przysysa się do jego ust, on zaś przymyka oczy. Muszę przyznać, iż lubię obserwować ludzi w intymnych sytuacjach. Zawsze, za każdym razem, ciekawią mnie reakcje ciała na dotyk. Minutę później Lee przerywa na moment pocałunek, żeby odstawić szklankę na podłogę. Jack zaczyna rozpinać guziki koszuli i jego tors momentalnie przykuwa moją uwagę. Nie jestem wielkim miłośnikiem tatuaży, głównie dlatego, że w większości to seryjna, kiczowata sztampa jak spod stempla. Rzadko trafia się coś oryginalnego. Ale tatuaż, który odsłania Jack, jest czymś niepowtarzalnym. Ciemny rysunek sięga u góry obojczyków, u dołu kostek stóp, obejmując piersi, brzuch, biodra, penisa,

uda, kolana i golenie. Za to tył ciała jest czysty z wyjątkiem pośladków, na których dwa profile rogatych głów baranich patrzą ku sobie. Wygląda to jak tatuaż plemienny. Głowy baranów są jedynym motywem figuratywnym, reszta to różne symbole, które nic mi nie mówią, choć chyba udają jakieś znaczenie. Rysunek jest symetryczny, zdaje się wyrastać z penisa i stamtąd rozchodzić na resztę ciała, przy czym prawa strona jest lustrzanym odbiciem lewej. Ciekawe, że gdy gość miał na sobie ubranie, ani skrawek tego fresku nie wystawał na zewnątrz. To się nazywa dyskrecja. Jego ciało jest sumą doskonałości. Wygląda jak pogański bóg albo młody wódz wikingów. Nie potrafię oderwać od niego wzroku. Aż mnie korci, żeby go dotknąć. Jack podchwytuje moje spojrzenie i uśmiecha się lekko i drapieżnie. Widać nawykł, że się na niego wytrzeszcza oczy. Zawodzący cichy jęk rozlega się za moimi plecami. Zgięta wpół i wypięta Elena opiera się ramionami o ścianę, za nią, między jej szeroko rozstawionymi nogami, klęczy Lee, z ustami zanurzonymi w jej sromie. A teraz dołącza do nich Jack. Nie wygląda na to, by potrzebowali mojej pomocy, więc siadam i przyjmuję rolę obserwatora. Ciemnozielona spódnica Eleny jest zrolowana w pasie, poza nią ma na sobie pomarańczowe szpilki i koronkowy oliwkowy stanik, bluzka leży pod jej stopami. Lee nadal jest ubrany, lecz gdy widzi nagiego Jacka, przekazuje mu Elenę i sam zaczyna się rozbierać, szybko, rzeczowo i bezwstydnie. On też ma kilka tatuaży, nic godnego uwagi, raczej błędy młodości. Jest szczupły, smukły, lekko umięśniony, ma ciało zupełnie pozbawione włosów. Z małej szuflady w komodzie wyjmuje garść kolorowych prezerwatyw, kilka z nich rzuca w moją stronę. Z ust Eleny znów dobywa się głośniejszy jęk. Nadal stoi pod ścianą w tych swoich wysokich szpilkach, a Jack i tak nad nią góruje. Uciska jej piersi, ociera się o nią, przy każdym ruchu widać, jak mięśnie przesuwają się pod jego skórą. Lee przez moment tylko im się przygląda. Gestem dłoni zaprasza mnie do gry, w odpowiedzi potrząsam przecząco głową. Uśmiecha się szeroko, odsłaniając równe zęby, jeszcze chwilę patrzy na dwa niemal nagie ciała, po czym sięga do swego raptownie nabrzmiewającego penisa. Muszę zmienić pozycję, gdyż także mój fiut zaczyna żyć własnym życiem. Lee wolno, jakby nie chcąc im przeszkadzać, idzie w ich stronę. Wydają się tak sobą zaabsorbowani, że mam wrażenie, iż nie wie, jak ma im przerwać, gdzie się wpasować. Sam pewnie miałbym z tym problem. W końcu zwyczajnie odsuwa Jacka i zajmuje jego miejsce. Jack wybucha śmiechem, niskim, zachrypniętym. Popycha oboje w stronę sofy. Nawet nie patrzą w moją stronę. Elena szczerzy się jak najarana. Jack siada na sofie, na kolanach sadza sobie Elenę, za nią staje Lee. Przesiadam się z fotela na stojący przy fortepianie taboret, mam z niego dużo lepszy widok. Chyba po raz pierwszy w życiu siedzę przy fortepianie. Chcę do nich dołączyć, a jednocześnie chcę ich oglądać. Jestem rozdarty.

Przez kilka minut tylko się o siebie ocierają, każde w nieco innym rytmie. Niewiele widzę poza plątaniną rąk, nóg, języków. Jestem lekko zdziwiony Jackiem; kiedy go zobaczyłem, myślałem, że będzie miał więcej samokontroli, tymczasem zaledwie po kilku pieszczotach wydaje się zupełnie otumaniony. Zachowuje się, jakby był na haju. Z trójki wijącej się na sofie najwięcej dystansu zachowuje Lee. Po kilku minutach Lee wstaje i znowu gestem zaprasza mnie do stworzenia kwartetu. Nieśpiesznie, patrząc na nich, zaczynam się rozbierać. Buty, koszula, spodnie. Niebawem i ja jestem nagi. Chwilę później Elena klęczy pośrodku trzech prężących się na jej cześć samców. Kolejno chwyta w usta inny członek. Lee kładzie dłoń na jej potylicy, przyciska jej głowę, by wzięła go jak najgłębiej. Elena się krztusi, lecz robi swoje. Niebawem i ja czuję na sobie miękkie wargi i śliski, prężny język. Wznosi ku mnie oczy, a ja pcham się w jej gardło głębiej i głębiej, aż zaczyna się krztusić, a oczy jej łzawią. I tak przez kilka minut ssie kolejno każdego z nas. Jej usta wydają rozciągnięte do granic. Potem Jack wygodnicko opada plecami na sofę. Nadal wolę patrzeć niż tyrać, więc popycham Elenę w jego stronę. Nie wydaje się, by było to ich pierwsze spotkanie, mam wrażenie, że już przynajmniej raz poznali się intymnie. Jego wytatuowane ciało wyraźnie ją rajcuje, ale jestem pewny, że była nieźle wstrząśnięta, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy. Nie wiem, czy w ogóle można przywyknąć do takiego widoku. W czasie gdy Lee przysuwa się do leżącej pary, ja znowu wycofuję się na moją pozycję obserwatora. Jack nie bawi się w gry wstępne, podciąga Elenę ku górze i nabija na swój sterczący pal. Lee przez chwilę wpatruje się, jak wytatuowany członek zagłębia się w Elenę, nie trwa to jednak długo, chwilę później chwyta jej potargane włosy i wpycha nabrzmiałego penisa w usta. Jej ciało opada i unosi się, palce Jacka wpijają się w jej pośladki, myślę, że zostawi po sobie niezłe siniaki i zastanawiam się, czy zobaczy je mąż. Obaj wchodzą w nią mocno i głęboko, jeden z góry, drugi z dołu. Lee w pewnym momencie topi swojego fiuta w jej ustach aż po nasadę, z podrygiwań jej ciała wnoszę, że się dławi. Nic jednak nie słyszę, wszystko zagłusza niezmiernie słodka muzyka smyczkowa. W końcu Lee wyciąga sztywnego penisa i zaczyna ocierać żołądź o jej policzek. Potem podnosi wzrok i jego oczy spoczywają na mnie. Siedzę z przedramionami na podłokietnikach, wygodnie oparty, z dłońmi daleko od fiuta, co, jak mi się zdaje, nieco go zaskakuje. Podejrzewam, że gdybym był ubrany, wyglądałbym bardziej jak badacz niż podglądacz.

Nie znaczy to, że mnie do nich nie ciągnie, mój rożen pręży się, gotów na nadziewanie, ale wiem, że to odwlekanie sprawi, że intensywność doznań będzie większa. Dlatego też na razie tylko patrzę. Przez pięć kolejnych utworów muzycznych obserwuję rozgrywającą się przede mną scenę, od czasu do czasu dolewając sobie szkockiej; butelka jest coraz lżejsza. Zastanawiam się nad Eleną, dlaczego mąż to dla niej za mało. Jaka byłaby jej reakcja, gdyby nagle otworzył drzwi? A jego? Myślę, że będąc na jego miejscu, prawdopodobnie wolałbym zastać ją z kilkoma kochankami, niż z jednym. Taka liczba mnoga byłaby chyba łatwiejsza do przełknięcia, bo przynajmniej wykluczałaby jej zaangażowanie. Tymczasem na sofie zachodzą zmiany. Dotąd trwali w jednej pozycji, Jack na plecach, ona na nim, a przed nią Lee, wypychający jej usta swoim fiutem. Teraz Lee zakrada się za plecy Eleny i klęka. Zaczyna lizać jej pośladki, różowy język zjeżdża w dół, pozostawiając mokry ślad, wślizguje się pomiędzy pośladki i zmierza aż do miejsca złączenia tych dwojga. Lee nie wytrzymuje jednak długo w tej dosłownie karkołomnej pozycji i wraca na poprzednie miejsce, do jej zachłannych ust. Kiedy ponownie okracza kolanami głowę Jacka, ten unosi ręce z bioder Eleny ku górze, obejmuje jej kark i pcha jej głowę tak, by połknęła fiuta Lee do samego końca. Po kilku sekundach pozwala jej zaczerpnąć powietrza, a ona kaszle, łapczywie łapiąc powietrze, lecz szybko dochodzi do siebie. Powtarza się to kilkakrotnie, aż w końcu Jack niemal przepraszająco całuje usta Eleny, zaskakująco delikatnie i długo. Lee nadal klęczy nad nimi i widzę, jak dłoń Jacka zaczyna sunąć po jego udach, jak obejmuje nabrzmiałe jądra tamtego w lekkim uścisku, by w końcu złapać jego gruby członek i pociągnąć ku swojej twarzy. Teraz penisem Lee dzielą się usta Jacka i Eleny, ssąc go i liżąc na zmianę, przy czym, o dziwo, język Jacka jest odważniejszy, nie ma żadnych ograniczeń czy zahamowań. Lee odchyla głowę do tyłu, zagryza zębami dolną wargę, z tą swoją euroazjatycką twarzą wygląda jak bohater mangi. Elena jednak nie zamierza zbyt długo go dopieszczać, w końcu to ona tu rządzi, więc obraca się, wypinając ku niemu tyłek w jednoznacznym geście. A Lee, posłuszny najemnik, wpycha się w jej srom solidnie, głęboko, po same jądra, podczas gdy Elena bierze w usta Jacka z takim smakiem, że patrząc na to, można zrozumieć, skąd się wzięło określenie „robić loda”. Lee wodzi dłońmi po jej plecach, od wypiętej pupy do szyi. Potem chwyta jej ręce, wykręca je do tyłu i przyciska do jej pleców tuż nad pośladkami, nie tracąc rytmu. Przez minutę, może dwie wolno porusza biodrami, widzę, jak zupełnie się z niej wysuwa, by znowu leniwie się w nią wepchnąć. Jack jedną ręką trzyma Elenę za szyję, jakby starał się wyczuć palcami, jak głęboko może wejść w jej gardło. Jej piersi falują w takt pchnięć. Muzyka sprawia, że wszystko wydaje się toczyć w zwolnionym tempie. Nie wiem, może to nie muzyka, może to zasługa whisky, która już szumi mi w głowie. A co tam, dolewam sobie kolejną miarkę karmelowego płynu. Jack i Lee poruszają biodrami równo, w tym samym tempie, jak zsynchronizowani. Nagle obaj, jakby na komendę, nieruchomieją. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że już to praktykowali. Słychać tylko głośne, ciężkie oddechy. Potem Lee puszcza dłonie Eleny, która opada na sofę.

Wbija palce w jej biodra i przez chwilę uderza w nią w zawrotnym tempie. Wygląda to zupełnie tak, jakby ścigał się z dźwiękiem skrzypiec, podczas gdy Jack kładzie się na plecach, celując sterczącym wytatuowanym członkiem w sufit. Na skórze Lee zaczynają występować pierwsze krople potu. Nieoczekiwanie wychodzi z Eleny i popycha ją w stronę Jacka, a ona siada na nim i nadziewa się z kolei na niego, widzę, jak jego penis z wolna zanurza się między jej uda. Lee też to obserwuje. Dochodzę do wniosku, że pora w końcu się przyłączyć. Nie odrywając od nich wzroku, wstaję i idę w ich stronę. Chcę, żeby mi znowu obciągnęła, podchodzę do niej i mówię, by otworzyła usta. Klękam przed nią, tuż nad Jackiem, podaję jej tylko czubek, zaczyna obracać językiem wokół purpurowej główki. Patrzę na nią, w ciągu ostatnich kilkunastu minut jej perfekcyjny makijaż przekształcił się w abstrakcyjny bohomaz. Czerwona szminka jest teraz wszędzie, tylko nie na jej ustach, maskara tworzy ciemne plamy wokół oczu. Z jakiegoś powodu wygląda to całkiem seksownie. Przymykam powieki. Czyjeś dłonie masują mi uda, ciągną lekko za jądra, wyrywając z moich ust jęk, nikt inny go nie słyszy, muzyka jest zbyt głośna. Czuję na sobie kolejną parę dłoni, gładzącą moje plecy. Nie chcę otwierać oczu, chcę tylko czuć. Nagła zmiana pozycji wytrąca mnie lekko z równowagi. Nie chcę wiedzieć, co się dzieje, nie otwieram oczu. Ktoś szarpie mnie za włosy, ktoś wbija zęby w ramię. Nadal tkwię w jej miękkich, gorących, zachłannych ustach, mokry, niecierpliwy język krąży po pulsującej żołędzi. Naciskam dłonią jej głowę, by wzięła mnie głębiej, lecz zamiast na długie włosy natrafiam na znacznie krótsze. Taktycznie nie otwieram oczu, by nie zobaczyć, czyje to usta, ponieważ musiałbym jakoś zareagować, a te usta są cholernie dobre w tym, co robią. Po chwili przychodzi kolejna zmiana pozycji. W końcu otwieram oczy i pierwsze, co widzę, to Lee, wyglądający na bardzo z siebie zadowolonego. Teraz kładzie się na plecach i przyciąga do siebie Elenę, która siada na nim okrakiem i sprawnie nadziewa się na niego. Jack gestem pokazuje mi, że kolej na mnie. Potem wpija się w usta Eleny, w których dopiero co byłem, jeszcze wypełnione mną. Pocałunek jest agresywny, zażarty, zaciekły. Widzę ich walczące ze sobą języki. Chwilę później Jack zastępuje swój język wytatuowanym członkiem. Znów jestem pełen dla niego podziwu. Ja za Boga nie pozwoliłbym nikomu nawet zbliżyć się do mojego małego z igłą, a co dopiero dać się wytatuować. Staję przy brzegu sofy, schylam się po tubkę żelu, namaszczam siebie, potem sięgam między jej pośladki i wciskam palec z grubą warstwą żelu w jej odbyt. Naciskam dłonią jej plecy, tak że niemal przywiera do Lee i wolno, pokonując opór zwieracza, wtłaczam się w jej tyłek przy niewielkim tylko oporze. Mimo to jęczy, ale fiut Jacka, którym ma wypchane usta, działa jak knebel. Czuję narastające ciśnienie, nadchodzącą erupcję. Zwalniam. Widzę, że Jack chce mnie zastąpić. Z małą niechęcią wychodzę z niej, ale kazano nam się dzielić. Siadam więc na krańcu sofy i znowu zaczynam się przyglądać. Jack wcale nie zajmuje mojego miejsca, ma inny pomysł. Stara się wepchnąć w wypełnioną już przez Lee waginę, ma z tym trochę zachodu, ale niebawem,

przy akompaniamencie skowytów Eleny, obaj tkwią w niej prawie po same jądra. Jack zaczyna powtarzać w kółko „Ohh my god, ohh my god, ohhmygod…”, rogate barany na jego naprężających się i rozluźniających pośladkach wydają się trykać. Jej dłoń sięga do łechtaczki, teraz jest naprawdę głośna, niemal udaje jej się przekrzyczeć muzykę. Jest bardzo wilgotna, widzę strużki soku spływające po jej udzie. Jej biodra zaczynają wymykać się spod kontroli, ich ruchy są tak raptowne, że raz po raz Jack wypada z jej śliskiej dziurki. W pewnym momencie Jack przestaje ją dźgać, odwraca się do mnie, chwyta mnie za kark i przyciąga do siebie tak, że mój wciąż sterczący penis ociera się o jego wytatuowane ciało. Czuję jego ciepły oddech na karku, usta muskające szyję, zęby nagryzające ucho i język wślizgujący się w nie głęboko. Mówi, że jeśli chcę, to mogę mu wsadzić, nie ma nic przeciwko. Jego słowa jakoś mnie pobudzają, jakbym miał w żyłach opium zamiast krwi. Uśmiecham się i mimo odurzenia mówię: – Nie tym razem. Sofa z chrobotem zaczyna szurać po drewnianej podłodze. Jęki, klątwy, zawodzenia splatają się ze sobą tak jak nasze ręce, nogi i języki. W środku nocy coś mnie budzi. Zdezorientowany otwieram oczy na gęstą ciemność. W pobliżu słyszę czyjś szept. Nie rozróżniam słów, ich znaczenie mi umyka. Potrząsam lekko głową, by przepędzić ostatnie strzępy snu, lecz niewiele to pomaga. Nadal jestem półprzytomny i otępiały. Zastanawiam się, gdzie jestem. Znowu szept, ale inny, trochę niższy, łagodniejszy. Gdzie ja, kurde, jestem. W ustach czuję smak sfermentowanego alkoholu. Obmacuję się, sięgam w dół, jestem nagi. To w zasadzie żadna nowina, zawsze śpię nago. Wiem za to, że nie jestem w swoim łóżku, jest bardziej miękkie, zapadam się w nie głęboko. Znowu słowa, cicha odpowiedź. Teraz kojarzę, że oba głosy należą do mężczyzn. Pamięć zaczyna słabo iskrzyć. Nadal jestem w Anglii, w Oksfordzie. Poprzedni dzień był koktajlem seksu i alkoholu, pamiętam tylko fragmenty i rozrzucone w przypadkowej kolejności sekwencje, a i tych wolałbym nie. Czyjeś ciało porusza się tuż obok. Wiem, że to nie Elena, ona ma miękkie ciało, a to, które się o mnie ociera, jest twarde, umięśnione. Ona leży chyba po mojej prawej stronie, bo czyjeś długie włosy łaskoczą mój biceps. Nie poruszam się, udaję, że śpię. Wstrzymuję oddech.

Znowu słyszę szept, nie wyławiam słów, ale brzmią jak pytanie. Odpowiedzią jest tylko: „Shhhh…” – i głębsze ugięcie się materaca. Nie jestem pewny, kto na kim się położył, Jack na Lee, czy Lee na Jacku. Teraz ich głowy są na wysokości mojej twarzy, ciała rozciągają się wzdłuż mojego, czyjeś ręce dotykają moich, jednak jest to dotyk niezamierzony, czysto przypadkowy. Ja do tego, co się dzieje obok mnie, nie należę. Jestem intruzem. Słyszę wilgotny pocałunek i ciała zaczynają się nieśpiesznie poruszać, kołysząc lekko powierzchnią łóżka, a przy okazji mną. Po kilku minutach wypełnionych pocałunkami i rytmicznym bujaniem czuję kogoś przesuwającego się ku górze. Kilka oddechów później wiem, że to Jack, gdy jego owłosione nogi ocierają się o moją skórę. Klęka nad Lee, a tym samym nade mną. Otwieram oczy, mam ochotę zobaczyć jego wytatuowaną sylwetkę, lecz widzę tylko mrok. Dopiero po jakimś czasie zaczynam odróżniać cienie i kontury. Bardziej więc czuję, niż widzę górującą postać Jacka. Za to dobrze słyszę usta Lee na jego penisie. Po chwili zaczyna się krztusić, niemal słyszę, jak mięśnie jego gardła są rozpychane, zgniatane, jak zaczyna brakować mu powietrza, jak się dusi. Słyszę, jak łzy wypełniają mu oczy. Potem następuje wilgotne cmoknięcie, z którym penis opuszcza jego usta, a po nim spazmatyczne łapanie powietrza. I głos Jacka cichy, wręcz łagodny, ale brzmiący jak rozkaz: – Don’t move. Ciało Lee momentalnie nieruchomieje w oczekiwaniu na kolejny atak. I znowu krztuszenie, dławienie. I tak raz za razem. W końcu Jack opada w dół i w bok. Szybkim ruchem odwraca Lee plecami do siebie i kładzie się tuż za nim. Słyszę rozrywanie sreberka prezerwatywy i słowa tuż obok: – Easy, easy, just relax. I’ll take you slow. Jego nagie ciało ociera się o mnie, skórę ma rozgrzaną, na ramieniu czuję jego nieogolony zarost i gorący oddech, z każdą chwilą jest coraz płytszy, szybszy, mniej regularny. Jego nabrzmiały, pulsujący penis ociera się o moje biodro. Czuję jego dłoń, bardzo powoli przesuwającą się po wewnętrznej stronie mojego uda. Najpierw tylko mnie głaszcze, po chwili jego paznokcie wbijają się w moją skórę. Nie reaguję, udaję, że śpię. Łóżko buja się w takt dźgnięć i pchnięć. Czuję, jak Lee sięga do swego penisa, chwyta go i zaczyna się onanizować, w górę i w dół, w górę i w dół, coraz szybciej, czuję lepkość pierwszych kropli, zapowiadających nadchodzący orgazm. Lee jęczy przez zaciśnięte zęby, czuję pot zaczynający pokrywać jego ciało. Chwila bezruchu, słyszę tylko przyśpieszone oddechy i czuję ten jego pot. Za moment nawrót aktywności – mały ruch, nieznaczna zmiana pozycji. Czuję sięgającą ku mnie dłoń Jacka, tyle że chwyta nie mnie, a członek partnera. Z ust Lee wyrywa się pełen oddania jęk, gdy palce tamtego mocno się na nim zaciskają.

Czuję, jak przyrodzenie Lee coraz bardziej tężeje i wilgotnieje, uderzając o mój bok. Słyszę w jego głosie zupełną utratę kontroli. – O shiiit, o fuckkk… Na mój brzuch tryska gorące, gęste nasienie, spływa po żebrach, po biodrze. Dłoń Jacka odrywa się od fiuta Lee i wędruje do jego ust. Łóżko kołysze się coraz szybciej, zastanawiam się, czy Elena też się obudziła i jest cichym świadkiem przedstawienia. Kilka przekleństw później słyszę, jak Jack dochodzi. W chwili, kiedy myślę, że jest już po wszystkim, czuję na sobie gorący język, zlizujący ze mnie dowody rozpusty. Znowu Warszawa, znowu kilkanaście dni bez telefonów od niej. W końcu dzwoni. Otwiera drzwi, bez słowa wpuszcza mnie do środka. I znowu jestem u niej w domu, znowu w tej bezosobowej sypialni. Leżę w ubraniu na łóżku, czekam, ona jest w łazience, dotąd nie powiedziała słowa. Ciszę zakłóca tylko szum wody. Jestem niby spokojny, serce bije mi miarowo, ale raz po raz przeczesuję dłonią włosy. Wdech, wydech, wdech. Stuknięcie drzwi łazienki, odgłos kroków i staje w progu, zamyka drzwi, opierając się o nie plecami i stoi tak chwilę. Potem podchodzi, ciągle bez słowa, i klęka na łóżku, materac lekko się ugina, czuję jej zapach, głęboko go wdycham. Kładzie się obok mnie, zamyka oczy, nic między nami się nie dzieje, lecz czuję, jak z sekundy na sekundę twardnieję coraz bardziej. Kładzie dłoń na moim torsie, sunie nią w dół, rozsuwa mi rozporek, unosi się i okracza mnie. Żadnej gry wstępnej, zero czułości, czysta rzeczowość, ujmuje w dłoń mój członek, kilkoma ruchami doprowadza do pełnej sztywności, naciąga na niego kondom i dosiada mnie. Spoglądam w dół, nie widzę miejsca, w którym jesteśmy złączeni, widok zasłania materiał sukienki. Jej palce lekko ugniatają moje mięśnie piersiowe. Wolno osuwa się w dół. Zamykam oczy. Zaczyna się poruszać, nieznacznie, płynnie, zataczając biodrami niewielkie kręgi. Jej wewnętrzne mięśnie rozluźniają się i ściskają na przemian. Moje ciało łapie jej rytm, zaczynamy poruszać się razem. Błądzę dłońmi po jej okrytym materiałem ciele, wyczuwam żebra, zachwycam się miękkością piersi, twardością sutków. Tempo się nasila, rytm staje się coraz gwałtowniejszy, jednak ona nie patrzy na mnie, powieki ma zaciśnięte, jej wargi bezgłośnie układają się w jego imię i choć mógłbym sobie wmawiać, że nie, to po co mam się oszukiwać. Nie wymawia jego imienia, nie musi, jej nieme słowa są głośne jak krzyk, mówią, że to jego ujeżdża, nie mnie.

Mszczę się, wymuszając zmianę pozycji i rżnąc ją niemal bestialsko, masz, suko, nie myśl sobie, przez moment chcę ją zostawić w niespełnieniu, jednak zwyczajnie nie potrafię, toteż ciosami bioder ryję w niej orgazm. Sam dochodzę mechanicznie, niemal mimochodem, rozżalony jak dzieciak, że nigdy nie będzie wyłącznie moja, że nigdy mi tego nie da. Kończę, staczam się z niej, kładę na plecach, uspokajam zadyszany oddech. Zadaję jedno pytanie. To moje pierwsze dziś słowa, które do niej kieruję. Zwleka z odpowiedzią. Ubieram się zatem i po minucie już mnie nie ma.

ALICJA Pyta, czy chcę, żeby został. Nie chcę. Nie wiem, jak w ogóle może myśleć, że chcę. Zastanawiam się, jak odpowiedzieć, by go nie urazić. Milczę. Ubiera się i wychodzi. Biorę prysznic, zmywam z siebie jego pot, zapach, pocałunki. Maskuję je ulubionymi perfumami męża. Kładę się w naszym łóżku. Jak za każdym razem, gdy jestem już sama, przepraszam Roberta w myślach, przepraszam za to, że jestem słaba. Jest mi coraz gorzej. Adam miał mi pomóc, ale nie pomaga, może nawet szkodzi. Myślałam, że dzięki niemu zdołam wrócić do siebie, lecz kilka orgazmów nie jest w stanie tego dokonać, nie potrafi sprawić, bym zapomniała o Robercie. On zawsze jest między nami. Potrzebuję, by był między nami. Nie może być dla mnie tylko dawnym wspomnieniem, nie potrafię i nie chcę pogodzić się z jego odejściem.

ADAM Teraz zastanawiam się, czego ona chce ode mnie, zapewne, żebym był nim, albo przynajmniej taki jak on. A ja tego nie potrafię. Nie mogę konkurować z leżącym w grobie ciałem i nie chcę, bo niby dlaczego miałbym to robić? Nie jestem przecież zazdrosny o to, kim i jaki dla niej był, szkoda mi tylko jej, że on nadal dla niej istnieje, że nie odszedł wraz ze śmiercią. Prysznic orzeźwia mnie tak, że zupełnie przegania senność. Zasypiam dopiero tuż przed świtem. Komórka drze się wściekle, zakłócając mi sen, próbuję ją zignorować, jednak osoba po drugiej stronie nie ustępuje. Odbieram. Milena. Jej głos przywraca mnie do przytomności. W ciągu ostatnich tygodni wykręciłem się od spotkania z nią już ze trzy razy. I po co? Po nic. Nie ucieknę od tego, kim jestem. Rozmawiamy krótko. Słyszę w jej głosie pragnienie, słyszę lęk przed odrzuceniem, słyszę, że zwlekałem zbyt długo. Bywają klientki, których prośby są dla mnie trudne, a nawet niemożliwe do spełnienia, gdyż naginają mój kodeks. Taka jest Milena, jej potrzeby są, łagodnie mówiąc, inne od moich. Spotykam się z nią, bo jednak coś mi daje, pokazuje nie tylko, kim ona jest, ale też, kim jestem ja i do czego tak naprawdę potrafię się posunąć, gdzie są wytyczone moje rzeczywiste granice. Kilka pierwszych spotkań z Mileną zmyliło mnie, byłem przekonany, że wszystkie jej „zamówienia” nie wynikały z potrzeb, tylko były zwykłymi zachciankami. Myślałem, że to wpływ sadomasochistycznej mody. Myliłem się. Bardzo. Jest jedną z tych klientek, które absolutnie nie nawiązują, choćby aluzyjnie, do mojego zawodu, jakby wolały myśleć, że w moim życiu nie ma innych kobiet. Zdecydowanie wolę je od tych drugich, które wręcz nachalnie wypytują o moje życie zawodowe. Ale za to filigranowe ciało Mileny rozpierają tęsknoty, od których włos się jeży. Pamiętam, że oddech mi zaparło, kiedy pierwszy raz powiedziała mi o igłach. Od tamtej pory trudno mi o nich nawet myśleć. Jak zawsze spotykamy się w tym samym mieszkaniu w ścisłym centrum Warszawy. Lokal jest całkowicie anonimowy, jakby prosto od dealera, żadnych osobistych detali, niczego, co by wskazywało, że ktoś tam na stałe mieszka. Otwiera mi drzwi z niepewnym uśmiechem na twarzy, zarumieniona, z rozpuszczonymi włosami. Ubrana jest w konserwatywną sukienkę w kolorze wrzosowym z ciemniejszą o kilka odcieni lamówką.

Chwila rozmowy, podczas której co kilka sekund patrzy w podłogę. Niemal fizycznie czuję jej napięcie. Nalewa czerwone wino do kieliszków. Mówi, że chciałaby obejrzeć film, i coś się w niej zmienia. Podnosi swoje duże jasnozielone oczy. Oczekuję w nich zagubienia i słabości, lecz patrzy na mnie kobieta pewna swych potrzeb. Spojrzenie to mówi również wyraźnie, w jakim charakterze tu jestem. Gasi światło, włącza odtwarzacz. Jestem przekonany, że pokaże mi jakiegoś perwersyjnego pornosa, który będzie wskazówką dla moich działań. Lekko się dziwię, kiedy widzę, że to nie porno, a kino europejskie. Moje zdziwienie znika, gdy odczytuję tytuł. Pianistka. Widziałem ten film ponad dziesięć lat temu i nadal go pamiętam. Co pamiętam najbardziej? Może to dziwne, biorąc pod uwagę to, czym ten obraz jest naszpikowany, ale pamiętam, że był to film o samotności. O podwójnym życiu. Milena siedzi z podkurczonymi nogami, brwi ma zmarszczone, rysy twarzy wyostrzone poświatą telewizora. Udaję, że oglądam film, lecz tak naprawdę patrzę na nią. Nie spuszcza wzroku z ekranu, ani razu nie spogląda w moją stronę, nie odzywa się, chłonie. Widzę, jak zaczyna się w niej rozpalać podniecenie. A film trwa. Scena w łazience. Czarno-granatowe kafelki. Biała wanna. Kwiecisty szlafrok. Jasna skóra usiana piegami, rude włosy, niewinnie wyglądająca twarz. Lusterko w jednej dłoni. Żyletka w drugiej. Krew ściekająca po białej emalii. Ciche jęki. Czuję, że robię się blady. Dłoń Mileny mocno ściska moją. I dociera do mnie, na jaki poziom uległości chce dziś zejść. Ogarnia mnie panika. Pyta, czy chcę obejrzeć film do końca. Nie mogąc wydobyć słów, przecząco kręcę głową. Wtedy spogląda mi w oczy. Uśmiecha się. Podnosi moją dłoń do swoich ust. Mówi, że mi ufa, że wie, iż jej nie okaleczę, że będę trzymał żyletkę między palcami tak, by poczuła błogi strach, słodki ból i nic więcej. Wpycham dłonie do kieszeni, aby ukryć ich drżenie. Łomot tętna w uszach jest tak głośny, że jestem pewny, iż go słyszy. Idę do łazienki, myję twarz w zimnej wodzie. Sięgam po ręcznik i zauważam na brzegu wanny ułożone w mały wachlarzyk żyletki. Biorę jedną do ręki, metal jest chłodny. Odkładam cieniutkie ostrze na miejsce. Odliczam wolno do pięciu i wracam. Stoi przy oknie, wpatrzona w nocną Warszawę. Cichy, rzewny głos śpiewa z głośników. Ciało Mileny lekko kołysze się w rytm wolnej, jazzowej piosenki. Wygląda na rozluźnioną. Wiem, że czeka, nadal niepewna, czy podejmę się tego zadania. Rozglądam się po pomieszczeniu i nagle przychodzi mi do głowy pewna myśl. Może mimo wszystko będę

mógł zrobić to, czego oczekuje. Zadaję jej tylko jedno pytanie: – Naprawdę tego chcesz? – staram się mówić twardo, lecz słyszę lekkie drżenie w swoim głosie. W ciągu dziesięciu minut jest naga, skrępowana, bez możliwości najmniejszego ruchu, usta ma zakneblowane, oczy zawiązane. Biorę ją na ręce, niosę do łazienki i wkładam do wielkiej pustej wanny. Na jej ciele pojawia się gęsia skórka. Wiem, że myśli to, co chcę, by myślała – że nie chcę zostawić śladów krwi na meblach czy pościeli. Wychodzę z łazienki i szybko idę do kuchni. Otwieram szuflady jedną po drugiej, w końcu znajduję to, czego szukam. Biorę też mój kieliszek z niewypitym winem, dolewam do niego ciepłej wody i wracam do łazienki. Jestem nadal kompletnie ubrany, ale dziś tu nie o seks chodzi, więc nie pozbywam się ubrania. Jej ciało lekko się przesuwa z boku na bok. Mówię jej, żeby się uspokoiła, bo pochlastam ją bardziej, niżby sobie życzyła. Zastyga w bezruchu. Rozsuwam jej nogi i widzę, jak jest podniecona. Światło lśni w jej drżącej, nabrzmiałej wilgoci. Biorę do dłoni żyletkę i krótkim nieostrym bokiem zaczynam powoli jej dotykać. Wolno, wolno przesuwam chłodnym metalem po smukłej szyi, sterczących sutkach, drgającym brzuchu. Minutę, dwie, dziesięć. Bez pośpiechu, pomału, spokojnie. Cierpliwie, nieśpiesznym dotykiem dłoni i zimnego metalu doprowadzam ją do stanu rozedrgania, w którym nie pozna oszustwa. Czuję się jak reżyser sytuacji. Zaczyna się szamotać, w miarę jak zbliżam się do jej intymnego miejsca. Widzę, że się boi, dłonie zaciska w pięści. Odkładam żyletkę i biorę do ręki łyżeczkę, którą wziąłem z kuchni. Spokojnym, lecz rozkazującym głosem mówię jej, żeby przestała się miotać. Niemal słyszę krzyk, tłumiony przez knebel. Jej paznokcie w panice skrzypią o ściany wanny. Ostrożnie, bardzo powoli wsuwam w nią zimną łyżkę. I po jej reakcji widzę, że mi się udało, że jest w stanie, w którym nie może odróżnić prawdy od kłamstwa. W drugą dłoń biorę kieliszek i leję cienką strużkę ciepłego wina tuż poniżej wejścia do jej pochwy, mocząc odczuwalnie krocze i pośladki. Jej ciało nagle się rozluźnia, opada. Krzyki i skrobanie paznokci milkną. Cisza. Martwa. Przez moment dławi mnie panika, boję się, że umarła ze strachu. To głupie, ale coś takiego właśnie pomyślałem. Reszta wina rozlewa się po dnie wanny. Dłonie wyraźnie mi drżą, kiedy wyjmuję z jej ust knebel. Serce wali w piersi, w głowie tylko jedno słowo, wypowiadane w kółko: nie nie nie nie.

Może nawet zaczynam się modlić. Obiecywać nie wiadomo komu, nie wiadomo co. Ulga mnie zalewa, gdy czuję jej ciepły oddech. Tylko zemdlała. Miękkim granatowym ręcznikiem wycieram wino z jej nóg. Biorę ją na ręce i zanoszę do łóżka. Rozwiązuję więzy, zdejmuję opaskę z oczu. Jasne, jak dojdzie do siebie, połapie się, że jest cała, i może być różnie. Ale ja jestem zadowolony. Bo w końcu, w sensie subiektywnych odczuć, dostała to, czego chciała. Wolałem oszukać niż pochlastać jej ciało i swoją psychikę. Przez długie dni ignoruję telefon, więcej piszę, więcej czytam. Mija luty, zaczyna się marzec. Realizuję zlecenia tylko obojętnych mi klientek. Nie odpowiadam na wiadomości Alicji. Znowu postanawiam wyjechać, czuję, że potrzebne mi jest prawdziwe, dłuższe oderwanie się od rzeczywistości, prawdziwe wakacje bez klientek czy byłych klientek w polu widzenia. Wyjeżdżam za dwa tygodnie, na kilkanaście dni. Czuję się trochę, jakbym uciekał. I dobrze, zwisa mi, przed kim lub przed czym, ważne, aby ruszyć w świat. Znowu zostawia wiadomość, słucham jej równego, beznamiętnego głosu. Jeszcze miesiąc temu doszukiwałbym się w jej słowach czegoś, czego nigdy w nich nie było. Zaczyna się dobrze. Na londyńskim Heathrow za ładny uśmiech zostaję ulokowany w business class. Po raz pierwszy lecę A380 i nie mogę się nadziwić, że ta olbrzymia maszyna jest taka cicha. To moja druga podróż do Australii. Będąc tam po raz pierwszy, zobaczyłem tak niewiele, że wyjeżdżając, obiecałem sobie wrócić i zobaczyć więcej. Po niemal trzydziestu godzinach lotu ląduję w Cairns. Od razu po wyjściu z samolotu wilgotny upał uderza we mnie jak pięść. Na lotnisku czekają na mnie J. i P. Zamierzałem przez większość czasu podróżować sam, lecz J., jak to ona, uparła się, by dołączyć do mnie już na początku podróży. Wydaje mi się, że znam J. od zawsze, jest mi bardzo bliska. Wie, że nie mówię jej wielu rzeczy, nie pyta o nie jednak, choć czasami widzę po jej oczach, że aż ją skręca. Niemniej powstrzymuje się, ponieważ ona też ma swoje tajemnice, o które nie chciałaby być wypytywana. Ale poza tym znamy się lepiej niż dobrze. Kiedy zarzuca mi ramiona na szyję i chłonę migdałowy zapach jej długich blond włosów, czuję się niemal rodzinnie. Jeśli chodzi o P., to znam go głównie ze słów J. W jakiś sposób przypomina mi mnie samego, choć rzecz jasna nie we wszystkim. Niejednokrotnie wygłasza zdania będące dokładnym odzwierciedleniem moich myśli, innym razem zupełnie nie łapię, o co mu chodzi. No, ale on nie jest Polakiem. J. i P. tworzą dziwną parę, która nie powinna znaleźć wspólnego mianownika, a jednak rozumie się doskonale. Mimo że są jak ogień i woda – ona ogień, on woda. Ona to wolny, nieokiełznany duch, on jest twardo stąpającym po ziemi biznesmenem, a jednak ich związek w jakiś sposób działa, i to tak, że daj Boże

każdemu. J. kupiła starego, zdezelowanego dżipa, którym mamy podróżować na południe Australii. Może ma to dodać dreszczyku emocji naszej wyprawie. Zupełnie nie rozumiem, jak P. mógł pozwolić jej na kupno takiego złomu, ale okazuje się, że zrobiła to za jego plecami. Jakoś mnie to nie dziwi. Cairns to niewielkie miasto, raczej kurort. Otoczone najstarszą na ziemi, pamiętającą czasy dinozaurów dżunglą. Powietrze jest tu tak parne, tak wilgotne, że czuję się, jakbym wdychał wodę. Po niecałej godzinie mam dosyć tego miejsca. Już pierwszego dnia, mimo mojego zmęczenia i rozstrojenia organizmu zmianą stref czasowych, robimy mały wypad do dżungli. Kolejka linowa unosi nas ponad czubki drzew, wyżej i wyżej. W życiu nie widziałem tylu odcieni zieleni, wśród której fruwają całe chmary jaskrawych ptaków i roje pstrokatych motyli. Owady są tu tak dorodne, jakby nażarły się sterydów. Oprócz komarów, tak małych, że ich nie widzisz, nie słyszysz i nie czujesz, dopóki nie zaczną cię ciąć. Łazimy wśród drzew dobrych kilka godzin. J. usta się nie zamykają, nie wiedziałem, że jest taką znawczynią przyrody, opowiada o wężach, ważkach, o ogromnym bezlotnym ptaku cassowary, będącym według jej słów jednym z niewielu gatunków, którego samica zupełnie nie interesuje się potomstwem, znosi tylko jaja i od razu idzie szukać kolejnego partnera, natomiast jaja wysiaduje samiec, on też opiekuje się małymi. J. nigdy go nie widziała, ale bardzo chce, mówi, że to jest główny cel naszej wyprawy. Zasypiam tego wieczoru zaraz po przyłożeniu głowy do poduszki. Śnią mi się jarzeniowo błyszczące niebieskie motyle. Cały następny dzień nurkujemy na Wielkiej Rafie. Miliony ryb, tak kolorowych, że wyglądają jak neony zapalające się i gasnące w lazurowej wodzie. Nawet nie warto silić się na opis piękna tego podwodnego świata, bo byłby to daremny wysiłek. Każdego dnia przemierzamy kilkaset kilometrów, kierując się na południe. Gdy wydaje mi się, że temperatura już nie może być wyższa, następny dzień odziera mnie ze złudzeń. Powietrze pachnie na zmianę słoną wodą, piaskiem lub zielenią. Przejeżdżamy przez wiele bliźniaczo podobnych miasteczek o aborygeńskich niemożliwych do wypowiedzenia i zapamiętania nazwach. W większości z nich nawet się nie zatrzymujemy. Kiedy nadarza się okazja, wskakujemy do wody. J. śpiewa fałszywie do wtóru ryczącej z głośników muzyki, wiatr targa jej blond włosy. Obserwuję J. i P. Bardzo się zmieniła, nie wiem, czy to zasługa P., czy zwyczajnie czas zrobił swoje. Widzę wyraźnie, że zwalnia. Wciąż jest nieobliczalna, impulsywna, nadal cały czas coś kombinuje, jednak na chwile totalnego chaosu pozwala sobie tylko czasami. Ona również dostrzega w sobie tę zmianę, nie wiem, czy ją to smuci, czy cieszy. Ani mnie. Z pewnością cieszy to P., bo codzienne życie z tykającą bombą, jaką wcześniej była J., z pewnością do łatwych nie należało. Docieramy do Whitsundays, kilka godzin spędzamy na słynnej ośmiokilometrowej plaży Whitehaven o piasku drobnym i białym niczym mąka. Niezbyt lubię plaże, lecz tu mógłbym spędzić tydzień, tylko wpatrując się w kryształowo czystą turkusową wodę i przemykające w niej barwne ryby. Ci, co mówią, że

to jedna z piękniejszych plaż na świecie, nie przesadzają. W Airlie Beach wynajmujemy hydroplan, zabiera nas z małego lotniska i lecimy nad rafę. Widziana z góry jest równie piękna. Widzę łzy lśniące w wielkich oczach J., gdy mówi, że to za dużo piękna na jeden raz. Dziwnie się czuję, przemierzając tak duże odległości i napotykając po drodze tak niewiele wiosek i jeszcze mniej mieścin podobnych do siebie jak dwie krople wody. Co jakiś czas drogę przecinają nam wszelkiej maści kangury, przydrożne eukaliptusy obsiadły koale. Uderza mnie brak Aborygenów. Zauważyłem to już podczas mojego pierwszego pobytu w Australii. Nie wiem, jak to wytłumaczyć. Kiedy odwiedziłem Melbourne kilka lat temu i nie zobaczyłem ani jednego Aborygena, uznałem, że żyją w swoich osadach jakimś własnym, tradycyjnym życiem. Co zresztą nie dziwi, biorąc pod uwagę, jak do niedawna odnosili się do nich biali. Gdy czytałem o „lost generation”, czyli „skradzionym pokoleniu”, włos jeżył mi się na głowie. Pamiętam, że nie mogłem uwierzyć w to, iż do lat sześćdziesiątych XX wieku traktowano ich jako gatunek rdzennej australijskiej fauny i dopiero w 1965 roku zostali uznani za ludzi i przyznano im ludzkie prawa, a prawa wyborcze jeszcze później, w 1984 roku. Czasami jednak, niezwykle rzadko, widujemy Aborygenów. Ich pojedyncze, ubrane w łachmany sylwetki giną w morzu białych i azjatyckich ciał. J. lekko ochrypłym od śpiewu głosem czyta fragmenty mitologii aborygeńskiej, podobno niektóre z tych mitów „czasu snu” mają ponad pięćdziesiąt tysięcy lat. Nadal obserwuję J. i P., nie są wylewni, pozwalają sobie na małe, intymne gesty tylko wtedy, kiedy myślą, że nikt na nich nie patrzy. Za to w nocy okazują sobie uczucia zdecydowanie głośniej, niż powinni. A cienkie ściany tanich moteli nie dają komfortu dyskrecji. Jednego wieczoru słyszę nawet walenie w ścianę ich sąsiada z drugiej strony, który najwidoczniej ma już dosyć nieproszonej pornofonii. Ja zresztą też mam lekko dosyć, głównie dlatego, że odgłosy te niechybnie kierują moje myśli w stronę seksu, a seksu chcę w tej podróży uniknąć. Staram się nie myśleć o Alicji, za dnia nie mam z tym większego problemu, mój umysł atakuje zbyt wiele bodźców, ale wieczorem to już inna bajka. Zostawiają mnie w Sydney, mam dołączyć do nich za kilka dni. Wracają do Melbourne samolotem, a ja realizuję swe małe pragnienie. Zawsze marzył mi się rejs zwykłym statkiem towarowym, więc załatwiłem sobie miejsce na transportowcu pływającym wzdłuż wybrzeża z Sydney do Melbourne. Wiedziałem, że nie jest to środek lokomocji o gwarantowanej punktualności, i rzeczywiście – agent niby przeprasza, ale tak naprawdę nic go to nie obchodzi, że opóźniając termin wypłynięcia, krzyżuje moje plany. Jest prawie noc, nie mam szans załapać się na hotel, cumuję zatem w schronisku. Cóż, myślałem, że nadal jestem dość młody, przecież chodzę na imprezy, słucham topowej muzyki, lecz pobyt tu uświadomił mi, że się zestarzałem. Bardzo. Każda z sześciu piętrowych prycz jest w nocy zajęta przez co najmniej dwie osoby, które – rzecz jasna – robią wszystko oprócz spania. To jednak bym przeżył, a może nawet dołączył, gdyby nie fakt, że każda z tych młodych osób była niedomytym i bezwstydnym niechlujem.

Włosy tłuste, brud pod paznokciami, odór niemytego ciała, o bukiecie ich przyrodzeń wolę nawet nie myśleć. Jedna ze Szwedek, Cilla, nawet wpadła mi w oko, musiałbym jednak ją wyparzyć lub wymoczyć w wannie z domestosem, nim wpuściłbym ją do łóżka. Zresztą jest zbyt łatwa, chyba łatwiejsza ode mnie, a to nie zachęca. Zaczyna się do mnie łasić już w chwili, gdy mój wzrok po raz pierwszy pada na jej opalone ciało. Takie dziewczyny mnie odrzucają, w każdym razie w sytuacjach pozazawodowych. W następnym dniu włóczę się po Sydney. Najpierw Opera, potem jak niemal każdy turysta wspinam się na Harbour Bridge, następnie lunch w ogrodzie botanicznym, gdzie drzewa obwieszone się całymi gronami wielkich nietoperzy, wiszących jak kiście winogron. Wieczór, znowu jestem pod Operą, zamierzam jeszcze długo pętać się po mieście, by jak najpóźniej wrócić do schroniska. Nagle zauważam dziewczynę, aż przystaję, żeby na nią popatrzeć. Siedzi na schodach, jej twarz ma elfią, eteryczną urodę. Długie, czarne jak węgiel, lśniące włosy rozwiewa wiatr, skośne oczy, wysokie kości policzkowe, nieśmiały uśmiech, smukła figura. Jest zbyt śliczna, zbyt słodka, by nazwać ją piękną. Już dawno żadna kobieta nie przykuła tak mej uwagi. Siadam nieopodal, robię jej kilka zdjęć. Wie, że ją fotografuję. Patrzę na nią jak na zjawisko, ani mi w głowie, by się z nią przespać. Chcę tylko usłyszeć jej głos, chcę wiedzieć, czy jest niski, czy wysoki i z jakim akcentem. Chcę upewnić się, czy rzeczywiście ma takie ciemne oczy, czy jej skóra jest ciepła i aksamitna w dotyku. Siedzimy na schodach, patrząc na czerwieniejące niebo, nie spuszczam z niej wzroku, nie potrafię. Ma na imię jej Saori i jest słodsza, niż mogłem sobie wyobrazić. Głos ma niski, cichy, z dość wyraźnym akcentem, a oczy naprawdę niezwykle ciemne. Wracam do schroniska tak późno, że jest prawie wcześnie, kiedy najwytrwalsi imprezowicze już dawno padli. Myję się i starając się nikogo nie zbudzić, włażę do swego łóżka. Układam się wygodnie, odwracam do ściany i czekam na sen, wspominając barwę jej głosu, miękkość skóry. Po kilku minutach słyszę odgłos bosych stóp, skradających w moją stronę. Chwilę później ciepły oddech łaskocze mnie w kark. – I want to blow you – szepcze. I bez jej gadania wiem, że to Cilla. Czy człowiek nie może mieć chwili spokoju? Mimo że, jak się zdaje, w końcu wzięła prysznic, bo pachnie dość świeżo, to i tak nadal nie mam na nią najmniejszej ochoty i nie tylko dlatego, że takich jak ona spenetrowałem w życiu wystarczająco. Czuję czubek jej mokrego języka wślizgujący się do mego ucha. Nie reaguję, udaję, że śpię. A w duchu modlę się, żeby poszła w cholerę. I w końcu idzie. Następnego dnia wchodzę na statek. Rejs nie trwa długo, marzy mi się zwiedzenie świata w ten sposób, od

portu do portu na trampie właśnie, a nie liniowcu, na którym trudno uciec od ludzi. Spędzam czas, patrząc na wzbijające się nad wodę latające ryby, czekam na kolejną ławicę delfinów – bo tych są tu setki, czasami miga mi samotny rekin, raz przez kilka sekund widzę wieloryba. Ostatni etap podróży. Melbourne. To miasto znam i lubię. Bardziej wyrafinowane i moim zdaniem ładniejsze od Sydney. Lubię i nowoczesną część miasta, i tę wiktoriańską. Stare, odrapane, ale mające swój klimat Smith i Brunswick Street to moje ulubione miejsca. W tych ulicach czuje się duszę. J. nazywa Melbourne miastem tęcz i ma rację. Pogoda jest tu tak zmienna, że nieraz w słoneczny dzień nagle zaczyna padać deszcz. I dzięki temu czasem kilka razy dziennie można tu zobaczyć tęczę. Niedziela na torze Formuły I. Idę oglądać wyścig, nastawiony na to, że będzie głośno, ale za słabo się nastawiłem. Mózg mi wibruje, a odór palonych gum jest tak intensywny, że dosłownie mam go na języku. Czas mija zbyt szybko. Znowu jestem na lotnisku i czuję ramiona J. oplatające mą szyję. Płacze. Od pięciu dni jestem w Warszawie. Pięć dni, pięć zleceń. Ale jutro zmiana planów, kilku znajomych zdołało mnie namówić na spotkanie po latach. Nie cierpię takich imprez, dlatego nigdy na nich nie bywam, ale dzisiaj wyjątkowo będę. Wchodzę do przyciemnionego lokalu, potrząsam głową, zadając sobie po raz kolejny pytanie, co ja tutaj robię, mam cholerną ochotę zawrócić, choć przecież ci, co na mnie czekają, nie znają mnie w gruncie rzeczy, nie wiedzą, kim jestem. Przeciskam się więc przez morze ludzi. Zarezerwowany mamy spory stół w rogu sali, siedzi już przy nim dwanaście osób, kilka krzeseł jest nadal wolnych. Przebiegam wzrokiem po obecnych i z zadowoleniem stwierdzam, że potrafię dopasować imię do każdej twarzy. W następnej minucie jestem obejmowany, całowany, ściskany, czochrany i wypytywany. Recytuję wielokrotnie wypowiadane kłamstwa jak dyktafon. W końcu rozmowa schodzi ze mnie i mam szansę przyjrzeć się otaczającym mnie ludziom. Siedzi przede mną siedem kobiet i mimo że nie pamiętam wszystkiego dokładnie, jestem prawie pewien, że przeleciałem każdą z nich. Albo zostałem przeleciany, czy też zaliczony. Nawet nie staram się sobie przypomnieć, z którą, gdzie, kiedy i w jakich okolicznościach. Obok mnie siedzi Bartek. To on miał sławę podrywacza w tamtych czasach, bo chlapał na lewo i prawo o swoich podbojach. A ja działałem, język jednak trzymałem za zębami. I o to chodziło. Źródłem moich sukcesów była dyskrecja. Wydaje mi się, że do dziś każda z siedzących tu kobiet nadal myśli, że była dla mnie ważna, może nawet najważniejsza. Bartek natomiast każdy podbój natychmiast rozgłaszał, i to dość chamskim językiem. Kiedy więc zaczął się w swoim stylu chełpić, że przeleciał Kalinę, wiedziałem, iż ma u niej definitywnie

przerąbane. I rzeczywiście. Nie pomogły mu wyżelowane włosy, bajeranckie adidasy, bryka (pierwsza w naszej klasie) i cały szpan. Teraz Bartek też, rzecz jasna, się chwali. Słucham jednym uchem o jego superżonie, superpracy, superbryce, superurlopie… Widzę, jak część zgromadzonych jest zachwycona tym strumieniem konfabulacji, który cieknie z niego jak z dziurawej rury. Przyglądam się dziewczynom, które dziewczynami już nie są, i dochodzę do wniosku, że większość rozkwitła w niczego sobie kobiety, widać, że każda włożyła sporo wysiłku, by wyglądać dziś dobrze – z różnym skutkiem. Kolorowe tipsy, usta jaskrawe, rzęsy ciężkie od tuszu, jedna nawet ma na głowie spory tapir, podobno lata osiemdziesiąte wracają do łask. Docierają kolejne trzy osoby. Podkasana młoda kelnerka dba, żeby nasze kieliszki nie pozostawały puste. Jako ostatnia przychodzi Kalina i uznaję, że warto było przyjść, choćby po to, żeby ją zobaczyć. Jej ciemne włosy wyglądają na nieco zmierzwione, ale w tym nieładzie znać rękę fryzjera, i to dobrego. Jej szare oczy są bardzo jasne i jak kiedyś oceniające i podejrzliwe. Kiedy przychodzi moja kolej na powitalny pocałunek, czuję zapach wanilii – to chyba jej błyszczyk, którego ślad zostawia na moich ustach. Wciska się między mnie i Bartka, kiepski pomysł, nie mija minuta, a jego dłoń ląduje na jej udzie, widocznie ta superżona nie jest taka super. Przez kilka chwil Kalina mówi o sobie, męża zbywa jednym słowem, uśmiecha się, gdy mówi o synu, za to przewraca oczami, opowiadając o pracy. Głos ma taki jak kiedyś i tak jak kiedyś mówi całym ciałem, żywo gestykuluje, wydyma usta. Z każdym jej słowem, z każdym gestem wspomnienia nabierają ostrości. Przypominam sobie jej nieobliczalny, gwałtowny temperament. O tak, była gwałtowna. I szczera, nigdy nie miało się wątpliwości, w jakim jest nastroju. Nigdy nie musiałem zgadywać, co akurat o mnie myśli. Jeśli ją wkurzyłem, mówiła o tym wprost, często kolanem wymierzonym w moje krocze. Doszło między nami do kilku zbliżeń, pierwsze z nich nie wyszło poza petting. W suterenie naszej szkoły było pomieszczenie, w którym czasami odbywały się zajęcia z tzw. przysposobienia obronnego, w skrócie PO, dziś już chyba zarzuconego, a okazjonalnie przekształcało się w prowizoryczną salę kinową. Nie pamiętam tytułu filmu, który oglądaliśmy, bo jakim cudem, skoro siedzieliśmy w ciemności, na podłodze w rogu sali, i oboje mieliśmy pełne ręce roboty. Nasz drugi raz był już na ostro, również w szkole, a konkretnie w toalecie, gdzie nakryła nas woźna. Długo się bałem, że nas podkabluje, i płonąłem ze wstydu na jej widok. Z wycieczki po krainie wspomnień wyrywa mnie widok rozciągającego się przede mną ciała Kaliny. Jej piersi dotykają stołu, gdy nachyla się nad nim, sięgając do miseczki z orzeszkami. Wrzuca kilka do ust. I czuję, że mój penis zaczyna się budzić. Im więcej spływa alkoholu, tym rozmowy są głośniejsze i swobodniejsze. Bartek stara się wszystkie światła skierować na siebie, zwłaszcza każdy nowy wątek rozmowy. Jeśli ktoś mówi, że gdzieś był czy coś

robił, to on też to robił, tyle że więcej i lepiej. Pasuje mi to, bo odwraca potencjalną uwagę ode mnie, ale łeb mi puchnie od tego pieprzenia. Bartek w miarę picia staje się coraz hojniejszy, widzę, że jednym to imponuje, w drugich wzbudza zazdrość. Jego głos jest głęboki i gładki, wszystko w nim jest gładkie, dopracowane. Dwie koleżanki wyraźnie topnieją pod wpływem jego słów. Patrzę na to i dochodzę do wniosku, że niemal każda z tu obecnych nie miałaby nic przeciwko małej przygodzie z nim lub z którymś z pozostałych. Moja praca narzuca fałszywe wrażenie, że zdradzają głównie kobiety zamożne, a tymczasem pośród nas jest nauczycielka, pielęgniarka, kosmetyczka, których, co wyraźnie widzę, nie trzeba by długo namawiać na szybki numerek. Zresztą niejeden taki chyba zaliczyły, sądząc po tym, jak jawnie i wprawnie flirtują. Przez głowę przechodzi mi pytanie, czy równie łatwo zapomniałyby o mężu, gdyby zmarł. Szlag by trafił, dlaczego myśli o niej wciąż krążą mi po głowie? Widzę, że ręka Kaliny raz po raz stara się odkleić dłoń Bartka od swojej nogi. Kiedy nie przynosi to efektu, podnosi pustą butelkę po heinekenie, macha mu nią przed oczami i mówi przymilnie: – Bądź dobry chłopcem i przynieś mi to samo. Uśmiecham się pod nosem, widząc, że nic się nie zmieniła. Jej dłoń ląduje na moim udzie. Nie reaguję, udaję, że nie zauważyłem. Palce lekko suną ku górze. Mój penis budzi się na dobre. Delikatnie chwyta moją dłoń i kładzie ją na swojej nodze. Uczynnie rozchyla uda. Coś mówię, czegoś słucham, lecz głównie zastanawiam się nad tym, dokąd nas ta jeszcze niewinna pieszczota zaprowadzi. Minuty płyną. Siedzimy obok siebie, jej dłoń na moim udzie. Moje drugie ja, uwięzione w dżinsach, jawnie napina materiał spodni. Widzę, że ona to widzi i że ten widok daje jej satysfakcję. Mija kilka godzin, towarzystwo powoli się wykrusza, w końcu przy stole zostaje nas tylko troje. Ona, Bartek i ja. Idę do baru po następną kolejkę drinków, zanim jednak składam zamówienie, przybiega do mnie Kalina i mówi, że jeśli teraz cichaczem się nie zmyjemy, to nie mamy szans na pozbycie się piątego koła. Szybka decyzja i ukradkiem wymykamy się z lokalu. Przez moment tylko rozmawiamy, bez podtekstów, zwyczajnie. Mój telefon dzwoni, nie odbieram. Chwilę później esemes z pytaniem, gdzie się podziewamy, nie odpowiadam. W końcu Kalina pyta, czy odwiozę ją do domu, wspomina, że mąż i syn są na wakacjach u dziadków. Mam lekkie opory, nie na tyle, by powiedzieć jej „nie”, odwrócić się na pięcie i wyjść. Już nie pamiętam, kiedy po raz ostatni byłem z kobietą, którą znam prywatnie, lecz na pewno całe lata temu. Ledwie wsiedliśmy do taksówki, już mam ją na sobie. Na jej wargach czuję mieszankę alkoholu i soli. Sięga dłonią między własne uda. Taryfiarz co chwila gapi się w lusterko, niemal zwracam mu uwagę, żeby

patrzył, gdzie jedzie. Docieramy na jej osiedle. Przed klatką schodową stoją jakieś małolaty palące papierosy, cichną na nasz widok. Wchodzimy na pierwsze piętro, nie pada między nami ani jedno słowo. Otwiera drzwi, zapala światło i od razu widać, że jest czyjąś żoną i matką. Z dużego zdjęcia na ścianie patrzą na mnie jej mąż i syn, wykrzywiający się w szczerbatym uśmiechu. Ona wydaje się tego zdjęcia nie zauważać, ja widzę tylko je. Moje sumienie budzi się na kilka sekund. Wcześniej nie zaproponowałem jej spędzenia nocy w hotelu, bo nie chciałem, żeby poczuła się jak dziwka, teraz żałuję. Prowadzi mnie do ciemnej sypialni, popycha na łóżko. Zapadam się w miękki materac. Pościel pachnie męską wodą, jego. Czuję się trochę jak złodziej, mimo że jej nie kradnę, bo sama mi się oddaje. Nie czuję się jednak jak cudzołożnik, nie wiem dlaczego, ale tak właśnie czuję się tylko z Alicją. Jej palce rozpinają guziki mojej koszuli, zdejmują ją szybko, rozsuwają mi rozporek, ściągają spodnie. Słyszę jej oddech, coraz bardziej przyśpieszony. Zdziera z siebie ubranie, jakby była w gorączce. W mroku widzę tylko kontury jej ciała. Podchodzi do mnie i nagle czuję jej nagość. Siada na mnie okrakiem, twarzą do mnie. Ociera się o gwałtownie twardniejący członek. Ujmuje w dłonie moją twarz, zwieramy się ustami. Sunę dłońmi wzdłuż jej kręgosłupa, aż do maleńkich dołków tuż nad jej pośladkami, unosi się nieco, jej piersi są teraz na wysokości mojej twarzy, jeden z sutków trąca moje wargi. Dłonie jeżdżą między jej pośladkami i po wewnętrznej stronie ud. Jej głośny oddech wypełnia pokój. Wbija paznokcie w moje ramiona, unoszę ją i rzucam na łóżko. Pada i niemal natychmiast podciąga pod siebie kolana i wypina w górę biodra, otwierając się ku mnie. Klękam tuż za nią i szerzej rozsuwam jej uda. Owiewam ciepłym oddechem jej pośladki, zarostem drapię skórę. Przez chwilę wodzę po obrzmiałych wargach językiem, po czym wpycham go w jej delikatne, gorące wnętrze. Rozsuwa uda jeszcze szerzej, sięgam do jej spęczniałej łechtaczki i zaczynam wodzić po niej palcami. Jej ciało bez reszty poddaje się pieszczocie. Jej dyszenie przechodzi w pojękiwanie, biodra zaczynają poruszać się coraz gwałtowniej, po kilku minutach dochodzi. Podnoszę się, obejmuję ją od tyłu wpół, igram z jej sutkami, całuję jej kark, ucho, mój naprężony członek pulsuje między nami. Chwytam go w dłoń, zginam jej ciało wpół i zaczynam nim wodzić wzdłuż jej obrzmiałej szczeliny do pulsującego odbytu i z powrotem. Po chwili wpieram żołądź w jej zachłannie rozwarte wejście i zaczynam się w nią wpychać, najpierw płytko, potem głębiej i głębiej. Pomiędzy jękami wyrywa się jej z ust imię. Moje imię.

Zatapia twarz w poduszce głuszącej jej słowa. Odwraca głowę na bok i znowu słyszę moje imię. Nasze ciała zaczynają się pocić, oddechy stają się coraz głośniejsze i szybsze. W przerwach pomiędzy jękami słyszę klaskanie spoconych ciał i skrzypienie łóżka. Trzymam dłonie na jej biodrach, steruję nią, kontroluję tempo. Nie wiem, czy prosi mnie, czy może nakazuje, bym znowu zajął się jej łechtaczką. Szybko spełniam jej prośbę, rozkaz, cokolwiek to jest. Jest cholernie wilgotna, sok spływa jej po udach. Kilka krótkich minut później jej wewnętrzne mięśnie zaczynają zaciskać się spazmatycznie, skręca głowę pod dziwnym kątem, chwyta moją dłoń i ciągnie do swych ust, oblizuje ją i gryzie. Moje ruchy z każdą sekundą stają się szybsze, mocniejsze. Tracę kontrolę. Trzy, dwa, jeden. Potem wypełnieni egoizmem leżymy obok siebie. Ciężko dyszymy, pościel pod nami jest skotłowana i mokra od potu, pachnie seksem, lecz cały czas można wyczuć aromat wody jej męża. Nie wiem, kim jest, nie znam jego imienia, tyle że jestem w jego mieszkaniu, w jego sypialni, w jego łóżku, w jego żonie. Spuszczam się w jego kondom i nadal nie czuję się jak cudzołożnik, bardziej przeszkadza mi to, że jestem w jego pościeli, niż w jego żonie. Nie mija pięć minut, gdy wyczuwam, że jej ciało sztywnieje. Odsuwa się ode mnie. Chwilę później słyszę jej ciche słowa: – Pewnie myślisz, że jestem kurwa. Zanim mogę zaprzeczyć, jej humor się zmienia. Zaczyna się tłumaczyć, bardziej przed sobą niż przede mną, pytać samą siebie, jak mogła to zrobić. Moment później typowa konkluzja. Pod nosem mamrocze, że to wszystko moja wina, że gdyby nie ja, to w życiu by tego nie zrobiła. Potem krzyczy, abym wynosił się z jej łóżka i w ogóle się wynosił. W ton jej głosu wkrada się histeria. Mam na końcu języka, że to w końcu był jej pomysł, nie wspominając już o tym, że to moje imię powtarzała, gdy ją posuwałem. Ale rzecz jasna nie mówię nic. Rozumiem jej panikę, obawy i niepokoje. Tak naprawdę ten jej atak wyrzutów sumienia jest całkiem typowy. Może powinienem ją jakoś uspokoić, ugłaskać, tylko po co. Chwilowy moment wyciszenia zaowocowałby ponowną erupcją, i to pewnie silniejszą. Mówię więc tylko, że ją szanuję, że nic się między nami nie zmieniło, że nikt się o tym nie dowie, w każdym razie nie ode mnie. Szybko wkładam dżinsy, podnoszę leżące na podłodze kurtkę, koszulkę i buty. Znowu krzyczy, żebym się wynosił, zatem z butami nadal w ręku wychodzę. Żałuję. Chyba przede wszystkim tego, że dzisiejsza noc spaprała moją pamięć o niej, splamiła te niewinne

wspomnienia, w których grała główną rolę. Kiedy teraz o niej pomyślę, nie będę się uśmiechał. Tydzień później. Sądziłem, że zamykając za sobą drzwi do mieszkania Kaliny, zamykam całą sprawę. Myliłem się. Po kilku dniach, gdy ten incydent już mi się zacierał, zaczęły się telefony. Postanowiłem ich nie odbierać. Po kilku nieudanych próbach skontaktowania się ze mną, wczoraj zostawiła wiadomość. Że nie może żyć ze świadomością tego, co zrobiła, sumienie ją gryzie i zamierza powiedzieć o wszystkim mężowi, a jeśli mąż zapyta, kim był ten trzeci, to będzie z nim szczera i powie mu o mnie. Pomysł głupi, nawet pomijając możliwość ściągnięcia mi na kark żądnego konfrontacji małżonka. Kobieto, jeśli zdradziłaś męża, to nigdy, przenigdy mu o tym nie mów, zwłaszcza jeśli zrobiłaś to z powodu chwilowej nadaktywności hormonów. Może przez moment poczujesz się lepiej, przez chwilę sumienie będziesz miała lżejsze, lecz potem zacznie się dla ciebie takie piekło, że pożałujesz, iż w ogóle otworzyłaś usta. Wyznanie prawdy bowiem niczego nie naprawi, a tylko pogorszy. Toteż oszczędź nieszczęsnemu rogaczowi siwych włosów i nieprzespanych nocy. A przede wszystkim nie łudź się, że ci to kiedykolwiek zapomni. Piśnij słowo, a wasz związek zmieni się na zawsze. Po fakcie wiem, że w gruncie rzeczy nie chciała go zdradzić, że bardziej zdradziła samą siebie niż jego, ale stało się. I nieważne dlaczego. Może pokłócili się poprzedniego wieczoru i czuła się odrzucona, nierozumiana, może nawet uwierzyła, że zasłużył sobie na przyprawienie rogów, skoro taki z niego nieczuły drań. Ciągnąc mnie do własnego małżeńskiego łoża, prawdopodobnie wierzyła, że ma do tego pełne prawo, gdyż to mąż ją do tego popchnął i to on jest temu winien. A może zwyczajnie na kilka godzin była sześciopakiem estrogenów. Tylko po co chce mieszać w to męża. On na bank nie chce wiedzieć, że został zdradzony. Poczuje się jak ktoś ułomny, wybrakowany. Normalnie kastrat. Przez tydzień się nie oszczędzam, w niektóre dni mam nawet po dwie klientki. Brzydka Elżbieta, dominująca Dominika, subtelna Magda, soczysta Katarzyna, cicha Barbara, Monika o ostrym i zwinnym języku, kapryśna Izabela, gwałtowna Aneta, Agnieszka, która nie lubi się śpieszyć, wyuzdana Marzena, która tym razem nie chce, bym ją zaspokoił obcasem, lecz czymś innym, i to dostaje. Większości imion nie pamiętam i wszystko co im daję, wydaje się tak beznadziejnie mało istotne, że nie warto o tym wspominać. Zdecydowanie przesadziłem, wiem, że długo tak nie pociągnę, potrzebna mi będzie kolejna przerwa, bo zatrę tłok.

Piątkowy wieczór. Miałem spotkać się w klubie ze znajomym, lecz nie dojechał, więc siedzę sam. Taki mam plan, lecz skądś przyplątuje się do mnie dziewuszka, wyglądająca zbyt młodo, ale już zdzirowato. Średniego wzrostu, szczupła, włosy do ramion, spod grzywki ledwie widać oczy. Siedzę na stołku barowym, a ona wije się tuż przede mną, odziana minimalistycznie pod względem ilości zużytego materiału, od czasu do czasu ociera się o mnie, rzucając przez ramię uwodzicielskie w jej mniemaniu spojrzenia. Mija kilka minut, tłum gęstnieje i ona niby z musu, niechcący wciska się między moje uda. Wiem, ma mnie to doprowadzić do niebotycznego wzwodu, ale się o to nie staram, jak również o to, by zapamiętać jej imię. Nie czuję podniecenia, lecz wiem, że przyjdzie ono z czasem, zawsze przychodzi. Po paru drinkach zaprasza mnie do siebie. Nie jestem pewien, czy mam na nią ochotę, a jednak zgadzam się od razu, jakby grzechem było nie skorzystać z okazji, nawet jeśli za tę konkretną decyzję będę musiał zapłacić. W taksówce niemal przez cały czas chichocze jak głupia bez powodu. Działa mi na nerwy, ale że jest młoda i świeża, jakoś to łykam. Wysiadamy przed kamienicą, w której mieszka, przez chwilę szuka kluczy w torebce, zapach uryny unosi się w powietrzu. Do jej mieszkania na czwartym piętrze prowadzą wąskie schody, klatka schodowa jest duszna, ciemna i przede wszystkim śmierdząca. Mam ochotę zawrócić i uciec, jednak idę za nią po omacku, jak ślepiec macając odrapane, łuszczące się z farby ściany. W końcu brzęk i szczęk obracającego się w zamku klucza. Otwiera drzwi, zapala światło. Mieszkanie jest małe, ciemne, ponure. Smród stęchlizny z klatki schodowej jest tu zastąpiony innym odorem. Nie wiem jakim, ale nie da się go zignorować. Zbiera mi się na wymioty. Mam coraz większą ochotę, a właściwie potrzebę zrobienia w tył zwrot i wydostania się na świeże powietrze. Ona tymczasem odwraca się do mnie i uśmiecha, próbuję odwzajemnić jej się tym samym, jednak nie jestem pewny, czy mi to wychodzi. Coś ociera się o moją nogę. Pręgowany kot. Pytam, czy mogę skorzystać z łazienki, odpowiada, że jasne, że tak. Zapalam światło, otwieram drzwi i odkrywam źródło smrodu – kuwetę wypełnioną piachem i kocimi odchodami. Myję dłonie i twarz, ale gdy wychodzę, czuję się jeszcze bardziej brudny. Mam wrażenie, że fetor przeniknął mnie na wylot, wgryzł się w każdą komórkę mojego ciała i teraz ja też tak cuchnę. Wracam do pokoju, jest pusty. Na ścianach koloru lawendowego, w antyramach wiszą plakaty z reprodukcjami Moneta. Meble z okleinowej płyty, u sufitu plastikowa lampa udająca kryształowy żyrandol, na podłodze nieokreślonego koloru dywan, mocno już zniszczony przez mole. Z głośników dobiega cicha muzyka, nie znam jej, lecz jest zbyt ładna dla tego okropnego wnętrza.

Znajduję ją w malutkiej, objętością przypominającej trumnę sypialni, ledwie mieszczącej łóżko. Leży w nim naga. Pali papierosa. Wiszący w powietrzu dym wydaje się tłumić inne zapachy. Wdycham go zachłannie. Jedynym źródłem światła jest słaba niebieska lampa zawieszona nad łóżkiem, nadająca skórze niezdrowy, siny odcień. Jej ciało ułożone jest w jej mniemaniu w seksownej pozycji. Ale najgorsze, że jest przeraźliwie szczupła, szczuplejsza niż myślałem, gdzie ta świeżość, która mnie tu przyciągnęła? Pod zabarwioną na sino skórą widzę każde żebro, zapadnięty brzuch. Kości miednicy sterczą, obojczyki wydają się przebijać skórę, łopatki są niczym pozbawione piór skrzydła. Upiorne światło jeszcze pogarsza wrażenie, jej nos wydaje się ostrzejszy niż w rzeczywistości, oczy zdają się tonąć w oczodołach. Niemniej ona wygląda na bardzo dumną ze swojej anoreksji, pręży się i rozchyla uda, demonstrując srom w całej okazałości. Wygląda jak szkielet z włosami, jak śmierć na chorągwi gotowa do rżnięcia. Dobrze, że nie wie, jak ją postrzegam. Wyjmuję z jej dłoni papierosa, gaszę go w stojącej na parapecie, wypełnionej petami popielniczce. Jej oczekiwanie jest niemal namacalne. Tak jak moja niechęć. Siadam na brzegu łóżka, materac jest cienki, nierówny, niewygodny. Z odrazą muskam nieświeżą pościel. Podejrzewam, że kot nie raz się w nią odlał. Znowu mnie skręca. Spoglądam na nią i widzę, że jest zupełnie nieświadoma mojego wstrętu. Uśmiech nie schodzi z jej ust. Patrzę na jej nagie ciało i myślę, że byłby to łakomy kąsek, ale dla nekrofila. A ona tymczsem zaczyna mocować się z moją kurtką, chce mnie rozebrać. Wcale się do tego nie palę. Powstrzymuję jej dłonie. Bardziej z poczucia obowiązku niż chęci zaczynam ją obmacywać. Mój organ nie zdobywa się na najmniejszą reakcję. A ona podnosi się i siada mi na kolanach. Dotykam napiętej skóry jej pleców, bez trudu mogę policzyć palcami każdy kręg jej kręgosłupa, raz po raz perwersyjnie wodzę po nim dłońmi. Chce mnie pocałować, ale uchylam się od pachnących tytoniem ust, udaję, że pochłania mnie jej szyja, obojczyk, na co ona unosi się lekko do góry i nagle mam w ustach jej sutek. Jest malutki, twardy, smakuje potem. Moje dłonie zostawiają na nim wyczuwalną ścieżkę gęsiej skórki. Z jej ust wyrywają się lubieżne dźwięki chuci, wiem, że udaje, nic jej przecież jeszcze nie dałem, nie ma powodów, by jęczeć. Coraz bardziej pragnę wstać i wyjść. Nie mam na nią, na jej ciało najmniejszej ochoty. A ona nagle chwyta mnie za instrumentarium i jest wyraźnie zawiedziona, kiedy odkrywa, jak dalece wszystko mi zwisa. W końcu przewracam ją na plecy i wszystkie gęste zapachy znów mnie atakują. Cała ta sytuacja wydaje mi się tak depresyjna, że aż niesmaczna. Nie chcę tu zostać ani chwili dłużej.

Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby tutaj przychodzić. Wstaję i mówię jej, że przepraszam, ale nie mogę. Przez moment ją zatyka, lecz po chwili odzyskuje głos. – Kim ty sobie wyobrażasz, że jesteś? Nie możesz mnie tak zostawić! – Jej głos jest pełen niedowierzania i pasji. Zrywa się i staje między mną a drzwiami, jakby chciała zagrodzić mi drogę. – Przepraszam – mówię głupio i bezradnie. Uderza mnie, widzę, jak się zamierza, ale nie robię uniku, policzek mnie pali. Myślałem, że chce odreagować, dlatego jej na to pozwoliłem, jednak patrzę na nią i widzę, że było to wyzwanie. Może chce mnie sprowokować, żebym się na nią rzucił i w złości ją zerżnął. Nie chce mi się reagować, nie widzę w tym najmniejszego sensu. Odsuwam ją i wychodzę, żegnany stekiem wyzwisk, wśród których „impotent” to niemal komplement. Drze się tak, że słyszę ją nadal po zamknięciu drzwi. Kiedy w końcu jestem na ulicy, zaskakuje mnie, że przesycone spalinami powietrze może pachnieć tak świeżo, tak dobrze.

ALICJA Już od tygodni nie odpowiada na moje telefony. A moje ciało potrzebuje kogoś, czyjegoś dotyku, zawodzę się na sobie, mam do siebie żal, nie wiem, jak można być tak słabą. Obwiniam Adama, to on mnie na nowo rozbudził, choć to nie jego dłonie czułam, gdy mnie dotykał. Dawał mi chwilową, lecz czystą radość, której nie czułam już od tak dawna, że niemal nie rozpoznałam tego uczucia, kiedy we mnie wezbrało. Brakuje mi też rozmowy, zwyczajnej rozmowy z kimś, kto nie kontroluje każdego wypowiadanego słowa. Brakuje mi rozmów, choć unikałam ich podczas naszych ostatnich spotkań. Robiłam to świadomie, redukując wszystko tylko do seksu. Znam siebie zbyt dobrze, aby pozwolić mu stać się czymś więcej, nie mogę do tego dopuścić. Ale dostrzegłam pod jego chłodną, wypraktykowaną przez lata manierą, że się pali, a na taki widok nie byłam przygotowana, zawsze był odległy mimo bliskości, profesjonalnie zdystansowany, teraz nagle okazuje się, że jego wnętrze płonie. We mnie już nigdy nic się nie rozpali. Niby czekam na coś, czasami mam wrażenie, że na to, by moje życie znowu się zaczęło, to bowiem, które teraz prowadzę, trudno nazwać życiem, ale tak naprawdę nigdy już nie chcę prawdziwie żyć. Wystarczy, jeśli moje ciało od czasu do czasu coś poczuje.

ADAM Alicja nadal dzwoni, jednak z coraz mniejszą częstotliwością. Teraz tylko raz na dwa tygodnie. To chyba dlatego odbieram, gdy dzisiaj dzwoni. Naprawdę nie wiem, po co to robię. Przez kilka minut prowadzimy bezsensowny dialog, słyszę, jak zamiast własnych myśli moje własne usta wypowiadają cudze słowa. Tak, spotkam się z nią, tak, naprawdę tego chcę, nie, nic się nie stało. I w końcu kilka słów prawdy, nie, nie chcę u niej, wolałbym gdzieś na mieście. Wiem, że marszczy brwi, słysząc te słowa, że wolałaby spotkać się bardziej intymnie, ale przystaje na to. Podaje nazwę lokalu, którego nie znam, ale mówię, że z pewnością go znajdę. Dojeżdżam na miejsce kilka minut przed czasem, wchodzę i przystaję, miejsce to można określić tylko jednym słowem – mordownia. Wnętrze podzielone jest na dwie sale, dla niepalących i dla palących, obie jednakowo wypełnione kłębami tytoniowego dymu. Mają tylko jeden rodzaj białej wódki, barman o wąsie i posturze Hulka Hogana pyta, czy chcę tylko lufę, czy od razu podać flaszkę. Najwyraźniej wyglądam na takiego, co potrzebuje się napić. Zamawiam pięćdziesiątkę i wodę, siadam przy stoliku w sali numer dwa, oprócz mnie jest tu jeszcze czterech gości, grają w karty, śmieją się głośno i bluzgają, nie wyglądają na życzliwych bliźnim. Zastanawiam się, skąd kobieta pokroju Alicji wie o istnieniu takiego lokalu? Z głośników dobiega Don’t cry Guns N’Roses, nie słyszałem tego od lat. Czekam, sączę, co mam, bywalcy bluźnią, zamawiają kolejną rundę drinków. Pod jedną ze ścian ze zdziwieniem odkrywam niewielką estradę ze srebrną rurą. Jeśli jakaś tancerka rozkładała na niej nogi przed taką widownią, to musiała być szczególną kobietą. Ale to już przeszłość, jestem przekonany, że na tej rurze nikt nie ślizgał się od lat, bo nawet gdyby ten lokal miał jakąś chwilę świetności, to dawno minęła. Niemniej zagaduję barmana, czy nadal ktoś tu tańczy. Odpowiada, że nie, kiedyś jego córka była tu gwiazdą, ale kilka lat temu przeprowadziła się do Anglii, teraz tam występuje. Rozkręca się, mówi i mówi, spod kontuaru wyciąga oprawione zdjęcie, dziewczyna ładna, lecz przeciętna, ojciec jednak mówi o niej z nabożnym uwielbieniem. Alicja się spóźnia, ja chcę dożyć jej przybycia, więc gorliwie przytakuję, a gdy Hulk Hogan przez dłuższy czas patrzy na zdjęcie latorośli, wracam do stolika. Jest, przyszła. Czwórka mężczyzn cichnie na krótką chwilę, taksują jej sylwetkę, kiedy zdejmuje płaszcz i siada naprzeciwko mnie. Uśmiecha się nerwowo. Wygląda na nieco smutniejszą lub nieco bardziej szaloną, a właściwie nie „lub”, tylko „i”. Myślałem, że na jej widok poczuję podniecenie, takie głębokie, wewnętrzne, ale nie odnajduję go w sobie. Pomimo dymu zawieszonego w powietrzu dosięga mnie jej zapach – i nic.

Bałem się tego spotkania, nie wiem dokładnie czego, lecz teraz, kiedy ją widzę, już się nie boję, bo nachodzą mnie uczucia znane – dystans, obojętność, żal i zdziwienie, że je czuję. Mówi do mnie, a ja stwierdzam, że jest obcą mi kobietą o obcym głosie. Barman podchodzi do nas, Alicja zamawia kawę. Pod stołem jej kolano celowo ociera się o moją nogę, nic. Widzi mój brak reakcji i mruży oczy. Pyta, dlaczego się nie odzywałem. Najpierw odpowiadam, że byłem w Australii, jednak stopniowo zaczynam mówić prawdę. Widzę w niej chwilowe zdziwienie, chyba nieudawane, najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy z dysproporcji w naszym zaangażowaniu w ten niby-związek. Chwila milczenia. – Myślałeś, że między nami może być coś więcej? Zadaje pytanie, mimo że przed chwilą dostała już na nie odpowiedź. – Tak myślałem. – Ale ja jestem czyjąś żoną. Milczę, nie chcę jej przypominać, że już od dawna nie jest żoną, lecz wdową. Ograniczam swoją szczerość, nie chcę być okrutny tylko dlatego, że mnie nie chce. Przerywa ciszę pytaniem. – Zatem to koniec? – Tak, chociaż tak naprawdę nie wiem, czy między nami był jakikolwiek początek – nie dla ciebie, nie widziałaś, nawet nie brałaś pod uwagę tej możliwości, dopowiadam w myślach. Oczekuję jakiejś reakcji, jakiejkolwiek. Niekoniecznie zaraz żalu czy desperacji, ale choćby refleksji. Nic. Unika mojego wzroku i chociaż nic nie mówi, wiem, że sprawę uważa za zamkniętą. Odwraca głowę, zatrzymuje spojrzenie na jednym z siedzących nieopodal facetów, tym najbardziej atrakcyjnym, o szerokich barach i wytatuowanych ramionach. – Nie jesteś żoną, jesteś wdową, zresztą każde z nas jest więcej niż jedną osobą – wypowiadam tę kiczowatą prawdę, zwyczajnie po to, żeby coś poczuła, by pokazała mi choć cień siebie. Ale ignoruje to zdanie bez najmniejszego wysiłku, choć może nie całkiem, ponieważ po chwili spogląda na mnie i widzę zachodzącą w niej zmianę, znowu mruży oczy, ale inaczej niż poprzednio. Nie odpowiada. Przez głowę przechodzi mi, że zawsze mało mówiła, w każdym razie do mnie, myślę, że gdybym się skupił, byłbym w stanie przypomnieć sobie wszystkie słowa, jakie do mnie powiedziała, tak niewiele ich było. Pytam, czy wychodzi, czy zostaje. Odpowiada, że chce wypić kawę, ale wiem, że to tylko wymówka, przyszła tu po seks i go dostanie, obojętne jej, czy ode mnie, czy od tego wydziaranego, na którego znowu patrzy.

Podchodzę do baru, reguluję rachunek. Spoglądam jeszcze raz w jej stronę, ale dla niej już nie istnieję. Tak naprawdę nigdy nie istniałem. Jestem dla niej ostatecznie nieistotny, dogłębnie nieważny. Odchodzę. Zamiast prosto do domu, idę do jednego lokalu, potem do drugiego i trzeciego, wszędzie piję więcej, niż powinienem, a alkohol mnie nie głuszy. Przecież nie będę bez końca rozpamiętywać jej straty, właściwie nic nie straciłem, bo nigdy jej nie miałem. Przez moment łudziłem się, że jeśli nie będzie mi płacić, to nasz seks zamieni się w coś głębszego, nabierze innej, osobistej jakości. Przez krótki czas myślałem, że Alicja może stać się sensem mojego życia, nadać mu ważność, stać się dla mnie tą jedyną. Łudziłem się, że może uda się jej wyzwolić mnie od siebie, a mnie uwolnić ją od trawiącej ją przeszłości, że może nauczymy się siebie kochać i kiedyś odnajdę w jej spojrzeniu miłość. Coś zaczyna być dla mnie jasne, powoli, lecz jednak dociera do mnie, że każdego dnia po śmierci Ilony byłem tak zagubiony, że bezwiednie zacząłem szukać kogoś na siłę. I pojawiła się pełna intensywności Alicja. Ale to nie było prawdziwe uczucie, ani przez chwilę nie byliśmy wobec siebie otwarci. Bo i kiedy ostatni raz byłem taki? Niemniej, choć niemal zapomniałem o Ilonie, a przynajmniej przestałem obsesyjnie ją wspominać, jej słowa zostały ze mną, miały wpływ na każdy czyn, na każde zapisane tu słowo. Z zamyślenia wyrywa mnie telefon, dzwoni Patrycja, jedna z tych klientek, które udają nie tylko orgazmy, ale całe swoje życie. Odbieram, umawiam się. Nie chce mi się liczyć, ile kobiet w tym miesiącu mnie dotykało, każda z nich w jakimś stopniu mnie chciała, ale żadna nie dotknęła mnie z prawdziwą czułością, ani nawet nie z prawdziwym, skierowanym ku mnie pożądaniem. Dla nich seks ze mną jest substytutem czegoś, czego nie mogą z różnych powodów mieć. A pomimo to doprowadzenie ich do odbierających kontrolę orgazmów jest dla mnie ogromną przyjemnością, satysfakcją nie tylko zawodową. Nie wiem, jak mogłem o tym zapomnieć, dać sobie wmówić, że jest inaczej. Budzę się, przytomnieję, odzyskuję siebie, jestem tym, kim byłem przedtem i kim będę zawsze. Tymczasem.