Armentrout J L (Pseud Lynn J ) Lux 5 Opposition

J E N N IF E R L.A R ME N T R OU T LUX 05 OPPOSITION

Dla każdego czytelnika, który natknął się na Obsydian i pomyślał: „Kosmici w liceum? Co to ma być? Czytałem dziwniejsze książki", a potem pokochał Katy i Daemona tak bardzo jak ja. Dziękuję wam za to.

Rozdział 1 Katy Kiedyś miałam plan na wypadek końca świata. Chciałam wejść na dach domu i najgłośniej jak się da puścić piosenkę R.E.M. It's the End of the World as We Know it (And I Feel Fine). Jednak w prawdziwym życiu nie wszystko idzie po naszej myśli. To już się działo - kończył się świat, jaki znałam, i z tą myślą wcale nie czułam się dobrze. Otworzyłam oczy podeszłam do białej zasłony i przez nią wyjrzałam na puste podwórko. Utkwiłam wzrok w gęstym lesie otaczającym domek Luca, który znajdował się w Coeur dAlene - miasteczku w Idaho, którego nazwy nawet nie potrafiłam wymówić. Podwórko było puste. Nie widziałam połyskującego, białego światła wśród drzew. Nikogo tam nie było. A raczej, niczego tam nie było. Nawet ptaki nie ćwierkały. Nie było żadnej oznaki leśnych zwierząt. Nie słyszałam

świerszczy. Wszystko było tak ciche i spokojne, że od tego dostawało się gęsiej skórki. Skupiłam się na miejscu, gdzie po raz ostatni widziałam Daemona. Moją pierś przeszył silny ból. Noc, gdy zasnęliśmy razem na kanapie, miała miejsce chyba wieczność temu, ale tak naprawdę minęło około czterdziestu ośmiu godzin, odkąd się obudziłam rozgrzana i oślepiona zbyt jasnym światłem Daemona. Nie dał rady tego kontrolować. Nawet jeślibyśmy wiedzieli, co to oznacza, niczego nie zmienilibyśmy. Na Ziemię przybyły setki - jeśli nie tysiące - Luksjan, ale Daemon... zniknął razem z bratem i siostrą, a my zostaliśmy w domku. W piersi poczułam ucisk, jakby ktoś zacisnął dłoń na moim sercu i płucach. Co jakiś czas przypominało mi się ostrzeżenie sierżanta Dashera. Ja naprawdę myślałam, że wszyscy w ośrodku Daedalusa powariowali, jednak oni mieli rację. Boże, aż ciężko w to uwierzyć. Luksjanie przybyli, tak jak ostrzegał Daedalus. Oni pewnie byli na to przygotowani. A Daemon... Zaczęłam się dusić, więc zamknęłam oczy i spróbowałam się uspokoić. Nie miałam pojęcia, dlaczego za nimi poszedł ani dlaczego oni jeszcze się do mnie nie odezwali. Nieustannie czułam przerażenie i niepokój. Zarówno w dzień, jak w nocy, gdy udało mi się zasnąć na chwilę. Po której stronie stanie Daemon? Dasher pytał mnie o to wcześniej, gdy przetrzymywali mnie w Strefie 51. Teraz nie chciałam uwierzyć, że właśnie znałam odpowiedź na to pytanie.

W ciągu ostatnich dwóch dni z nieba spadło jeszcze więcej Luksjan. Ciągle się pojawiali, byli jak niekończący się deszcz meteorytów, a potem nie było... -Nic. Otworzyłam oczy, a zasłona wysunęła mi się spomiędzy palców i łagodnie wróciła na swoje miejsce. - Wynoś się z mojej głowy. - Nic na to nie poradzę - odpowiedział Archer ze swojego miejsca na kanapie. - Twoje myśli są tak głośne, że w głowie mam tylko Daemona. Można od tego zwariować. Poczułam irytację. Nieważne, jak bardzo starałam się zatrzymywać swoje myśli i obawy tylko dla siebie. Było to bezużyteczne, gdy w domu znajdowało się aż dwóch ori-ginów. Ich umiejętność czytania w myślach szybko doprowadzała mnie do szału. Znowu odchyliłam zasłonę, by spojrzeć w stronę lasu. - Dalej nie ma żadnego śladu Luksjan? -Nie. Przez ostatnie pięć godzin nie widziałem ani jednego spadającego światła. - Archer brzmiał na równie zmęczonego, jak ja się czułam. On też najwyraźniej się nie wyspał. Podczas gdy ja skupiałam wzrok na tym, co się dzieje na zewnątrz, on oglądał wiadomości. Stacje telewizyjne na całym świecie nadal trąbiły o tym dziwnym „zjawisku". - Niektóre stacje twierdzą, że to był tylko potężny deszcz meteorytów. Parsknęłam śmiechem. -W tej chwili ukrywanie czegokolwiek jest bezsensowne powiedział Archer i miał rację.

To, co stało się w Las Vegas - co zrobiliśmy - zostało nagrane i w ciągu kilku godzin rozprzestrzeniło się po Internecie. Jeszcze tego samego dnia wszystkie filmiki zostały usunięte, ale szkody były nieodwracalne. Nie dało się zatrzymać prawdy, szczególnie z powodu nagrania uchwyconego przez helikopter stacji telewizyjnej, zanim Daedalus go zestrzelił. Poza tym, wielu ludzi nagrało wszystko telefonami, a tych filmików nie dało się usunąć. Internet to dziwne miejsce. Gdy jedni na blogach pisali o tym, co się stało i że to koniec świata, inni mieli do tego bardziej kreatywne podejście. Chyba nawet już zdążyli utworzyć jakiś mem. Taki z niesamowicie fotogenicznym, świecącym kosmitą. To Daemon w swojej prawdziwej postaci. Jego rysy twarzy były niewyraźne, ale wiedziałam, że to on. Jeśliby tu był i mógł to zobaczyć, uznałby to za komiczne. Jednak nie wiedziałam, czy on... - Przestań - powiedział łagodnie Archer. - Nie wiemy, co, do cholery, Daemon czy którekolwiek z nich robi w tej chwili. Ale wrócą. Obróciłam się od okna i w końcu spojrzałam na Archera. Jego włosy - ostrzyżone krótko, po wojskowemu -miały jasny, brązowy kolor. Był wysoki i miał szerokie ramiona. Wyglądał na kogoś, kto dałby radę każdemu. Wiedziałam, że potrafił być śmiertelnie niebezpieczny. Gdy po raz pierwszy spotkałam go w Strefie 51, uwierzyłam, że to tylko żołnierz jakich wielu. Dopiero gdy Daemon pojawił się w ośrodku, odkryliśmy, że Archer był

wtyką Luca w Daedalusie i - podobnie jak Luc - był originem, dzieckiem Luksjanina i hybrydy. Zacisnęłam dłonie w pięści. - Ty naprawdę w to wierzysz? Że oni wrócą? Oderwał wzrok od telewizora i skupił go na mnie. - Teraz tylko w to mogę wierzyć. To nie było zbytnio pocieszające. - Przepraszam - powiedział, dając mi do zrozumienia, że znowu zaglądał do moich myśli. Skinął na telewizor, zanim znów się wkurzyłam. - Coś się dzieje. Dlaczego tylu Luksjan przybyło na Ziemię, a teraz zupełnie nic się nie dzieje? To było pytanie roku. - To chyba oczywiste - powiedział głos z korytarza. Luc wszedł do salonu. Był wysoki i szczupły, a brązowe włosy miał ściągnięte na karku w kucyk. Luc był młodszy niż my, miał około piętnastu lat, ale zachowywał się jak przywódca mafii i momentami potrafił być bardziej przerażający od Archera. - I dobrze wiesz, o czym mówię -dodał, patrząc na starszego origina. Gdy Luc i Archer mierzyli się spojrzeniami - w ciągu ostatnich dwóch dni robili to często - ja usiadłam na oparciu fotela stojącego przy oknie. - Mógłbyś wyjaśnić to na głos? Piękna twarz Luca miała w sobie coś z dziecka. Była nieco pulchna, jakby jeszcze nie wyrósł z okresu dzieciństwa, ale w jego fioletowych oczach widziałam mądrość, która wykraczała poza jego wiek. Oparł się o futrynę drzwi, krzyżując ręce na piersi.

- Oni planują. Dopracowują strategię. Czekają. To nie brzmiało dobrze, ale nie byłam zbytnio zaskoczona. Poczułam pulsowanie w skroniach. Archer nic nie powiedział, tylko wrócił do patrzenia w telewizor. - Z jakiego innego powodu mieliby się tu pojawić? -kontynuował Luc. Przechylił głowę, by wyjrzeć przez okno. - Jestem pewny, że nie dlatego, by ze wszystkimi podać sobie ręce i ucałować małe dzieci. Są tu z jakiegoś konkretnego powodu i to nie jest nic dobrego. - Daedalus od zawsze wierzył, że dojdzie do inwazji. -Archer usiadł i oparł ręce na kolanach. - Projekt Origin miał być właśnie odpowiedzią na taką sytuację. Mimo wszystko w przeszłości Luksjanie nie traktowali dobrze innych inteligentnych form życia. Pytanie tylko, dlaczego teraz? Skrzywiłam się i potarłam skronie. Nie wierzyłam, gdy doktor Roth powiedział mi, że tak naprawdę to Luksjanie doprowadzili do wojny z Arumianami - wojny, która zniszczyła obie planety. A ja myślałam, że sierżant Dasher i Nancy Husher - ta wredna małpa, przewodnicząca Daedalusa - byli zwykłymi szaleńcami. Myliłam się. Daemon też. Luc uniósł brew i się zaśmiał. - Och, no nie wiem, może to z powodu tego, co zrobiliśmy w Vegas. Wiemy, że wśród nas są Luksjanie-wtyki, którzy nie przepadają za ludźmi. Ale nie rozumiem, jak oni komunikują się z tymi spoza planety. Poza tym, to nie jest ważne. To i tak był odpowiedni moment na wejście.

Zmrużyłam oczy. - Mówiłeś, że to zarąbisty pomysł. - Wiele rzeczy uważam za zarąbiste. Jak broń nuklearna, dietetyczne napoje gazowane i dżinsowe kamizelki -odpowiedział. - Ale to nie znaczy, że powinniśmy zniszczyć ludzkość, wykorzystując do tego broń nuklearną, albo że dietetyczne napoje smakują dobrze, albo że należy pobiec do najbliższego sklepu i kupić dżinsową kamizelkę. Nie zawsze powinniście mnie słuchać. Wywróciłam oczami. - A co innego mielibyśmy zrobić? Jeśli Daemon i reszta by się nie ujawnili, złapano by nas. Żaden z nich nic nie powiedział, ale pewnych rzeczy nie trzeba było mówić. Gdybyśmy zostali złapani, byłoby kiepsko, ale Paris, Ash i Andrew przynajmniej by żyli. I nie zginęłoby tylu niewinnych ludzi. Jednak teraz nic nie mogliśmy z tym zrobić. Byliśmy w stanie zamrozić czas na kilka chwil, ale nikt nie potrafił go cofnąć, aby zmienić bieg wydarzeń. Co się stało, to się nie odstanie, ale Daemon podjął decyzję, by chronić nas wszystkich. Lepiej, żeby jemu nic się nie stało... - Wyglądasz na wykończoną - skomentował Archer, jednak dopiero po chwili zrozumiałam, że mówił do mnie. Luc spojrzał na mnie uważnie. - Właściwie to wyglądasz beznadziejnie. Rany. Jaki szczery. Archer go zignorował. - Chyba powinnaś się przespać. Chociaż przez chwilę. Jeśli coś się stanie, obudzimy cię.

- Nie. - Pokręciłam głową. - Nic mi nie jest. - Prawda była taka, że wcale nie czułam się dobrze. Miałam ochotę usiąść w kącie i zacząć bujać się w przód i w tył, ale nie mogłam się załamać. Nie mogłam też iść spać. Nie w sytuacji, gdy Daemon był nie wiadomo gdzie i nie, gdy cały świat ogarnął chaos. Jak w tych książkach o dystopii, które czytałam. Westchnęłam. Książki - jak ja za nimi tęskniłam. Archer zmarszczył brwi, przez co jego przystojna twarz przybrała nieco straszny wygląd. Nim cokolwiek powiedział, Luc odepchnął się od framugi i rzekł: - Właściwie to myślę, że ona powinna iść porozmawiać z Beth. Spojrzałam zaskoczona w stronę schodów. Ostatnim razem, gdy sprawdzałam, dziewczyna spała. Właściwie ostatnio głównie to robiła. Chyba jej trochę zazdrościłam tej umiejętności spania mimo sytuacji. - Dlaczego? - zapytałam. - Obudziła się? Luc wszedł do salonu. - Myślę, że potrzebujecie rozmowy jak dziewczyna z dziewczyną. Westchnęłam zrezygnowana. - Luc, to chyba nie jest najlepszy czas na zacieśnianie naszych więzi. - Nie jest? - Opadł na kanapę obok Archera i położył stopy na stoliku do kawy. - A co ty masz lepszego do roboty, poza staniem i gapieniem się w okno? Lub próbami wymknięcia się, by iść do tego lasu, szukać Daemona i zostać zjedzoną przez kuguary?

Wkurzona odgarnęłam na plecy włosy spięte w kucyk. - Po pierwsze, nie dałabym się zjeść kuguarom. Po drugie, przynajmniej coś bym próbowała zrobić, coś innego, niż bezczynnie siedzieć. Archer westchnął, ale Luc uśmiechnął się do mnie promiennie. - Znowu będziecie się o to kłócić? - Spojrzał na chłopaka i jego kamienną twarz. - Podoba mi się, gdy wy dwoje zaczynacie wymianę zdań. To jak oglądanie małżeńskiej kłótni. Czuję, że powinienem iść do swojego pokoju i się ukryć, albo zrobić coś bardziej autentycznego. Może powinienem trzasnąć drzwiami lub... - Zamknij się, Luc - warknął Archer, a potem znowu spojrzał na mnie. - Już niejednokrotnie o tym rozmawialiśmy. Pójście za nimi nie jest rozsądne. Będzie ich tam zbyt wielu, a nawet nie wiemy... - Daemon nie jest jednym z nich! - krzyknęłam i ciężko oddychając stanęłam na równe nogi. - On do nich nie dołączył. Dawson i Dee też by tego nie zrobili. Nie wiem, co się dzieje. - Mój głos się załamał, bo poczułam gulę w gardle. - Ale nie zrobiliby tego. On zdecydowanie nie zrobiłby tego. Archer się pochylił. - Tego nie wiesz. My też nie. -Dopiero co powiedziałeś, że wrócą! - Wybuchnę-łam. Jednak Archer nic nie powiedział, tylko skupił wzrok na telewizorze. Potwierdziło to, co i tak już wiedziałam. On nie sądził, że Daemon i reszta wrócą.

Zacisnęłam mocno usta i szybko pokręciłam głową. Nim kłótnia zaczęła się na dobre, obróciłam się w stronę korytarza. - Dokąd idziesz? - zapytał Archer. Oparłam się chęci, by go zignorować. - Najwyraźniej idę pogadać z Beth. - Brzmi jak niezły plan - skomentował Luc. Zignorowałam go, weszłam na schody i energicznym krokiem poszłam na górę. Nie znosiłam siedzieć i nic nie robić. Nie znosiłam tego, że za każdym razem, gdy chciałam otworzyć frontowe drzwi, Luc lub Archer już stali obok, by mnie powstrzymać. A najbardziej nie znosiłam faktu, że oni po prostu byli w stanie mnie powstrzymać. Może i byłam hybrydą, posiadającą najlepsze umiejętności Luksjan, ale oni byli originami i bez problemu mogliby kopnąć mnie tak mocno, że znalazłabym się w Kalifornii. Na górze było cicho i ciemno, a ja nie lubiłam tu przebywać. Nie byłam pewna dlaczego, ale zawsze gdy tu przychodziłam, włoski na karku stawały mi dęba. Beth i Dawson pierwszej nocy po przyjeździe zajęli ostatnią sypialnię po prawej stronie korytarza. Tam przesiadywała Beth, odkąd on... odszedł. Nie znałam dobrze tej dziewczyny, ale wiedziałam, że przeszła wiele, gdy była przetrzymywana przez Daedalusa. Nie uważałam jej też za bardzo stabilną hybrydę, ale to nie była jej wina. Ciężko mi to przyznać, ale czasami mnie przerażała. Zatrzymałam się przed drzwiami i zapukałam. - Tak? - Usłyszałam słaby głos zza drzwi.

Skrzywiłam się i nacisnęłam klamkę. Beth koszmarnie brzmiała i równie koszmarnie wyglądała. Siedziała na łóżku otulona kocami. Oczy miała podkrążone, a twarz bladą. Nieumyte włosy były kompletnie skołtunione. Starałam się nie oddychać zbyt głęboko, bo w pokoju śmierdziało potem i wymiocinami. Jej błędne spojrzenie skupiło się na drzwiach do łazienki. To nie miało sensu. My, hybrydy, nie chorowałyśmy. Ani na przeziębienie, ani nawet na raka. Tak jak Luksjanie, byłyśmy odporne na każdą chorobę. Mimo to Beth nie wyglądała na zdrową. W żołądku poczułam ucisk spowodowany niepokojem. - Beth? Jej wodniste oczy ponownie skupiły się na mnie. - Czy Dawson już wrócił? Moje serce ciężko zabiło. Ta dwójka tak wiele przeszła, więcej niż ja i Daemon, i to nie było sprawiedliwe. - Nie, jeszcze nie wrócił. Co się z tobą dzieje? Wyglądasz na chorą. Przyłożyła do gardła bladą dłoń i przełknęła ślinę z trudem. - Nie czuję się zbyt dobrze. Nie wiedziałam, jak poważne to było i chyba nie do końca chciałam się dowiedzieć. - Co się stało? Wzruszyła słabo ramionami. - Nie powinnaś się martwić - powiedziała słabym głosem, zaciskając dłoń na krawędzi koca. - To nic takiego.

Będzie dobrze, gdy Dawson wróci. - Ponownie odwróciła wzrok, wyciągnęła rękę i naciągnęła koc na brzuch. -Wszystko będzie z nami dobrze, gdy wróci Dawson. - Z nami... ? - Urwałam i wytrzeszczyłam oczy. Szczęka mi opadła. Patrzyłam na nią w przerażeniu, gdy powoli głaskała swój brzuch. O nie. Jasna cholera... Zrobiłam krok w jej kierunku i zaraz się zatrzymałam. - Beth, czy ty jesteś... w ciąży? Oparła głowę o ścianę i mocno zacisnęła powieki. - Powinniśmy byli bardziej uważać. Kolana się pode mną ugięły. Przypomniało mi się to, jak często spała. Jaka była wymęczona. Teraz to wszystko miało sens. Beth była w ciąży, a ja nie rozumiałam, jak do tego doszło. No bo gdzie były kondomy, ja się pytam? Nagle przed oczami stanął mi obraz Micah, chłopca, który pomógł nam uciec z Daedalusa. Micah - mały dzieciak, który był w stanie skręcić komuś kark i ugotować mózg za pomocą myśli. Jasna cholera, a ona miała w sobie jedno z takich dzieci? Przerażające, niebezpieczne, zabójcze dziecko? Archer i Luc kiedyś na pewno też tacy byli, ale jakoś mnie to nie pocieszało. Najnowsi origini, ulepszeni przez Daedalusa, byli zupełnie inni niż generacja Luca i Archera. - Patrzysz na mnie, jakbyś była wkurzona - powiedziała delikatnie Beth. Zmusiłam się do uśmiechu, chociaż na pewno nie wyszło mi to przekonująco. - Nie. Jestem tylko zaskoczona.

Na jej ustach pojawił się lekki uśmiech. - Tak, my też byliśmy. Koszmarne wyczucie czasu, prawda? To chyba niedomówienie roku. Patrzyłam na nią przez dłuższą chwilę, a w tym czasie uśmiech zdążył zniknąć z jej twarzy. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Pogratulować? Z jakiegoś powodu nie wydawało mi się to właściwe, ale chyba dziwnie jest tego nie powiedzieć. Czy oni w ogóle wiedzieli o originach, o tych wszystkich dzieciach, które miał Daedalus? Czy to dziecko będzie jak Micah? Boże, czy to się działo naprawdę? Jakbyśmy nie mieli wystarczająco zmartwień. Poczułam ucisk w piersi, oznaczający możliwy atak paniki. -Który... to miesiąc? - Trzeci - odpowiedziała, z trudem przełykając ślinę. Musiałam usiąść. Szlag. Tu był potrzebny ktoś dorosły. W myślach zobaczyłam brudne pieluchy i czerwone, rozpłakane dziecięce buzie. Czy to będzie jedno dziecko, czy trojaczki? Nigdy nie rozpatrywaliśmy tego myśląc o originach, ale Luksjanie zawsze rodzili się jako trojaczki. Matko Boska, trójka dzieci?! Beth spojrzała na mnie ponownie, a ja zadrżałam, widząc jej dziwny wzrok. - Oni już nie wrócą tacy sami, prawda? -Co? - Oni - powiedziała. - Dawson, Daemon i Dee. Nie wrócą już tacy sami, prawda?

*** Jakieś trzydzieści minut później zeszłam po schodach. Czułam się skołowana. Chłopcy byli tam, gdzie ich zostawiłam. Dalej siedzieli na kanapie i oglądali telewizję. Gdy weszłam do pokoju, Luc spojrzał na mnie uważnie, a Archer wyglądał, jakby ktoś mu wcisnął kij w bardzo nie-komfortowe miejsce. I już wiedziałam. - Obaj wiedzieliście o Beth? - Gdy patrzyli na mnie pustymi spojrzeniami, miałam ochotę, by im przyłożyć. -I nikt mi nie powiedział? Archer wzruszył ramionami. - Mieliśmy nadzieję, że to nie będzie problemem. - O mój Boże. - Że to nie będzie problemem? Że niby bycie w ciąży, kiedy dziecko okaże się strasznym kosmitą, to nic takiego i, no nie wiem, po prostu samo przejdzie? Opadłam na krzesło i ukryłam twarz w dłoniach. Co teraz? Naprawdę nie wiedziałam. - Ona urodzi dziecko. - Zazwyczaj tak się dzieje, gdy uprawia się seks bez zabezpieczenia - skomentował Luc. - Ale cieszę się, że wy dwie sobie pogadałyście, bo strasznie nie chciałem być tym, który przyniesie złe wieści. - Ona urodzi jedno z tych przerażających dzieci -kontynuowałam, pocierając palcami czoło. - Będzie mieć dziecko, Dawsona nawet tu nie ma, a świat się wali. - Ona jest dopiero w trzecim miesiącu. - Archer odchrząknął. - Nie panikujmy.

- Nie panikować? - wyszeptałam. Czułam narastający ból głowy. Ona potrzebuje pewnych rzeczy jak na przykład lekarza, który upewniłby się, że ciąża przebiega prawidłowo. Potrzebuje witamin i jedzenia, i pewnie solonych krakersów, i precli, i... - Możemy jej to zapewnić - odpowiedział Archer, a ja uniosłam głowę. - Możemy jej zapewnić wszystko poza lekarzem. Jeśliby pobrano jej krew, mogłyby być problemy, szczególnie, gdy tyle się dzieje. Popatrzyłam na niego pusto. - Ale chwila. A moja mama... - Nie. - Luc skupił na mnie ostre spojrzenie. - Nie możesz kontaktować się ze swoją mamą. Wyprostowałam się. - Mogłaby nam pomóc. Albo chociaż ogólnie powiedzieć, jak dbać o Beth. - Gdy ten pomysł już zakiełkował w mojej głowie, zamierzałam się go trzymać. Ale musiałam być ze sobą szczera. Po prostu bardzo chciałam z nią porozmawiać. Potrzebowałam tego. -Już wiemy, czego Beth potrzebuje, a więcej dowiemy się od wujka Google. Twoja mama i tak nie zna się na ciężarnych hybrydach. - Luc zdjął nogi ze stolika do kawy i ciężko postawił je na podłodze. - A kontaktowanie się z twoją mamą byłoby bardzo ryzykowne. Jej telefon może być na podsłuchu. To niebezpieczne i dla niej, i dla nas. - Naprawdę uważasz, że aktualnie obchodzimy Daedalusa? -A chcesz ryzykować? - zapytał Archer, patrząc mi w oczy. - Chcesz nas, z Beth włącznie, narazić na niebez-

pieczeństwo na podstawie przeczuć i nadziei? Chcesz coś takiego zrobić matce? Spojrzałam na niego groźnie, ale nic nie powiedziałam. Nie, nie chciałam tak ryzykować. Nie zrobiłabym tego nam czy mamie. Pod powiekami poczułam piekące łzy więc wzięłam głęboki oddech, by się uspokoić. - Pracuję nad czymś, co pomoże poradzić sobie z problemem, jakim jest Nancy. Mam nadzieję - oświadczył Luc. Ostatnio zauważyłam, że jego praca polegała głównie na siedzeniu na dupie. - OK - powiedziałam zachrypniętym głosem. Marzyłam, by ból głowy zniknął, a panika przestała mnie ściskać za gardło. Musiałam wziąć się w garść, ale byłam coraz bliżej załamania. - Musimy kupić coś dla Beth. Archer skinął głową. - Tak zrobimy. Niecałą godzinę później Luc pokazał mi listę rzeczy, które według Internetu były potrzebne. Nawet zakupów nie mogliśmy zrobić normalnie. Czułam się tu jak w więzieniu. Gdy wkładałam złożony kawałek papieru do tylnej kieszeni spodni, chciało mi się śmiać, ale gdybym się roześmiała, pewnie nie potrafiłabym przestać. Luc miał zostać z Beth, w razie gdyby coś... złego się stało, a ja postanowiłam iść z Archerem. Wydawało mi się, że to będzie dobry pomysł, w końcu wyjść z tego domu. Przynajmniej będę mieć poczucie jakiejś misji. A może wycieczka do miasta podsunie mi jakieś wskazówki co do tego, gdzie zniknęli Daemon i jego rodzina.

Włosy schowałam pod bejsbolówką, która zakrywała większość mojej twarzy więc trudno będzie mnie rozpoznać. Nie byłam pewna, czy w ogóle ktoś jeszcze o mnie pamięta, ale wolałam nie ryzykować. Późnym wieczorem powietrze na zewnątrz się ochłodziło. Cieszyłam się, że założyłam bluzę Daemona. Nadal czułam wokół siebie jego zapach, mieszaninę przypraw i świeżego powietrza. Moja dolna warga zadrżała, gdy zajmowałam miejsce pasażera i trzęsącymi dłońmi zapinałam pas. Archer posłał mi szybkie spojrzenie, a ja zmusiłam się, by teraz nie myśleć o Daemonie. Nie chciałam się tym dzielić z Arche-rem. Pomyślałam więc o lisach tańczących w spódniczkach z trawy. Archer parsknął. - Dziwna jesteś. -A ty jesteś niegrzeczny. - Gdy ruszyliśmy z podjazdu, pochyliłam się i wyjrzałam przez okno. Jednak nic nie dostrzegłam wśród drzew. -Już ci to wcześniej mówiłem. Czasem trudno jest tego nie robić. Zatrzymał się na końcu żwirowej ścieżki i nim wyjechał na drogę, sprawdził, czy nic nie jedzie. -Wierz mi. Czasem wolałbym nie siedzieć w ludzkich głowach. - Pewnie przebywanie ze mną przez ostatnie dni było dla ciebie straszne. - Szczerze? Nie byłaś taka zła. - Spojrzał na mnie, gdy uniosłam brwi. - Nieźle się trzymasz.

Na początku nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć, bo odkąd przybyli nowi Luksjanie, czułam, że w każdej chwili mogę się załamać. Nie byłam pewna, co sprawiało, że jeszcze tak dobrze się trzymałam. Rok temu odbiłoby mi i pewnie siedziałabym gdzieś sama w ciemnym kącie, ale ja już nie byłam tą samą dziewczyną, która wtedy po raz pierwszy zapukała do drzwi Daemona. Pewnie już nigdy nie będę tą samą dziewczyną. Wiele przeszłam, szczególnie od czasu, gdy trafiłam w ręce Daedalusa. Rzeczy, które mogłyby mnie przytłoczyć, tak naprawdę mnie wzmocniły. A przynajmniej tak lubiłam myśleć. - Muszę się jakoś trzymać - powiedziałam w końcu i oplotłam się ramionami, patrząc na szybko znikające za nami sosny. Wzrok mi się zamazał. - Bo wiem, że Daemon się nie załamał, gdy... zniknęłam. Więc ja też nie mogę. -Ale... - Martwisz się o Dee? - wtrąciłam, skupiając na nim pełną uwagę. Na jego szczęce zadrgał mięsień, ale nie odpowiedział. Gdy jechaliśmy do największego miasta w Idaho, dotarło do mnie, że nie robiłam tego, co trzeba. Że powinnam zrobić to, co Daemon zrobił dla mnie. - Gdy zostałam porwana, Daemon przyszedł po mnie. - To było coś innego - powiedział Archer, skręcając do najbliższego supermarketu. - On wiedział, w co się pakuje. Ty nie wiesz. - Naprawdę wiedział? - zapytałam, gdy znalazł miejsce parkingowe blisko wejścia. - Mógł mieć mgliste poję-

cie, ale wątpię, by wiedział naprawdę, a i tak to zrobił. Był odważny. Archer spojrzał na mnie przeciągle, po czym wyciągnął kluczyki ze stacyjki. - Ty też jesteś odważna, ale nie głupia. A przynajmniej mam nadzieję, że to się nie zmieniło. - Otworzył drzwi. -Trzymaj się blisko mnie. Skrzywiłam się, ale wyszłam z samochodu. Parking był dość zapełniony. Zastanawiałam się, czy ci wszyscy ludzie byli tu, by zaopatrzyć się w razie apokalipsy. W wiadomościach mówili, że po „deszczu meteorytów" w większych miastach doszło do zamieszek. Lokalne władze i wojsko próbowały zaprowadzić porządek, ale telewizja - nie bez powodu - nazwała to „Czasem Apokalipsy". Przez większość czasu miejscowość Coeur dAlene wydawała się nietknięta tym, co się działo, chociaż w pobliskich lasach wylądowało wielu Luksjan. W sklepie było dużo ludzi, którzy w wózkach mieli jedzenie w puszkach i butelki wody. Starałam się trzymać głowę dość nisko. Wyciągnęłam listę, a Archer wziął koszyk. Zauważyłam też, że nikt nie brał papieru toaletowego. Gdyby kończył się świat, to byłaby pierwsza rzecz, jaką bym wzięła. Gdy szliśmy do alejki z lekami, trzymałam się blisko Archera. Wzrokiem szukałam brązowej butelki z żółtą nakrętką. Westchnęłam i spojrzałam na listę. - Czy to nie mogło być ułożone w kolejności alfabetycznej?

- To byłoby zbyt łatwe. - Wyciągnął rękę i wziął butelkę. - Na liście jest żelazo, prawda? - Tak. - Zauważyłam kwas foliowy, więc go wzięłam. Nie miałam pojęcia, co to w ogóle było i do czego służyło. Archer przyklęknął. - Przy okazji, odpowiedź na twoje wcześniejsze pytanie to „tak". - Że co? Spojrzał na mnie uważnie. - Pytałaś, czy martwię się o Dee. Martwię się. Zacisnęłam palce na buteleczce, a oddech ugrzązł mi w gardle. - Lubisz ją, prawda? - Tak. - Skupił się na butelkach witamin dla ciężarnych. - Nawet mimo faktu, że Daemon jest jej bratem. Spojrzałam w dół na niego i uśmiechnęłam się lekko, po raz pierwszy od czasu, gdy Luksjanie... Grzmot jak przy błyskawicy pojawił się znikąd i wstrząsnął półkami z tabletkami. Cofnęłam się, przestraszona. Archer wstał sprawnie i rozejrzał dookoła. Ludzie zatrzymali się w pół kroku, niektórzy mocno chwycili za swoje wózki, inni je puścili. - Co to było? - Jakaś kobieta spytała mężczyznę, który stał obok niej. Obróciła się i chwyciła dziewczynkę, która mogła mieć nie więcej niż trzy lata. Przytuliła dziecko do piersi. Jej twarz była blada. - Co to... ? W sklepie znowu dało się słyszeć grzmot. Ktoś krzyknął. Buteleczki spadły z półek. Rozległ się tupot stóp. Gdy obróciłam się w stronę wejścia sklepu, moje serce zabiło

mocniej. Coś błysnęło na parkingu, jak błyskawica uderzająca w ziemię. - Cholera - warknął Archer. Delikatne włoski na moich rękach stanęły dęba, gdy ruszyłam do końca alejki. Zapomniałam, że miałam nisko trzymać głowę. Minęła sekunda ciszy, a potem grzmot uderzył znowu i znowu, aż poczułam to w kościach. Szyba z przodu sklepu pękła, krzyki nasiliły się, a gdy szkło się roztrzaskało, w ludzkich głosach dało się słyszeć śmiertelne przerażenie. Na parkingu ze światła uformowały się postaci, ich wysokie, smukłe ciała promieniowały czerwienią, podobnie jak Daemon, tylko mocniej. - O Boże - wyszeptałam, a buteleczki z tabletkami wyślizgnęły mi się z rąk i uderzyły o podłogę. Wszędzie było pełno Luksjan.

Rozdział 2 Katy Wszyscy, łącznie ze mną, zamarli na moment, jakby czas się zatrzymał, chociaż wiedziałam, że to się nie stało. Postaci na parkingu obróciły się i płynnym krokiem zaczęły iść w naszą stronę jak drapieżniki. Ich ruchy były nienaturalne. Zupełnie nie przypominali Luksjan, którzy od lat przebywali na Ziemi. Czerwona ciężarówka wyjechała z piskiem opon ze swojego miejsca parkingowego. Poczułam zapach palonej gumy Kierowca wyglądał, jakby planował wjechać w stojących na zewnątrz Luksjan. - O nie - wyszeptałam. Serce zaczęło mi mocno bić. Archer chwycił mnie za rękę. - Musimy się stąd wydostać. Ja jednak przywarłam do ziemi i w końcu zrozumiałam, dlaczego ludzie nie mogli odwrócić wzroku, gdy dochodziło do jakiegoś wypadku. Wiedziałam, co miało nadejść. Wiedziałam, że to miało być coś, czego wcale nie chciałam widzieć, ale nie potrafiłam odwrócić wzroku.

Jedna postać ruszyła do przodu, a brzegi jej ciała zapul-sowały światłem, gdy wyciągnęła rękę. Ciężarówką szarpnęło. Cień mężczyzny za kierownicą i jakiejś mniejszej osoby obok na zawsze utkwi mi w pamięci. Z dłoni Luksjanina gruchnęły iskry, a czerwone światło spłynęło wzdłuż ręki. Sekundę później energia wystrzeliła w powietrze, a ja poczułam zapach ozonu, jak po burzy. Światło uderzyło w ciężarówkę. Wybuch wstrząsnął sklepem, a pojazd stanął w płomieniach i odleciał w stronę najbliższego samochodu. Ciężarówka wylądowała na dachu, a koła powoli przestawały się kręcić. Nastał chaos. Gdy ludzie zaczęli biec w stronę wyjścia, krzyki rozwiały panującą ciszę. Jak dzikusy przepychali się między innymi i ich koszykami. Wielu z nich upadło, krzyczało, wierzgało na ziemi. Dzieci zaczęły płakać. Luksjanie w momentalnie znaleźli się w sklepie. Byli wszędzie. Archer pociągnął mnie za półkę i przycisnął nasze ciała do ścianki. Minął nas nastoletni chłopak. Kątem oka dostrzegłam jego wściekle rude włosy, ale po chwili zrozumiałam, że to nie byl kolor jego włosów, tylko krew. Nim kula światła uderzyła go w plecy, dobiegi do alejki z kosmetykami do ciała. Chłopak upadł na twarz i przestał się ruszać. W jego plecach widniała wypalona dziura. -Jezu - sapnęłam i poczułam mdłości. Archer spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. -Jest bardzo źle.

Zbliżyłam się do brzegu półki i wyjrzałam. Poczułam ucisk w żołądku, gdy dostrzegłam kobietę, która jeszcze przed chwilą trzymała w ramionach swoje dziecko. Stała przed jednym z Luksjan z otwartymi z przerażenia ustami. Dziewczynka siedziała pod półką z książkami, zwinięta w pozycję embrionalną. Dopiero po chwili zauważyłam, że wydzierała się w niebogłosy. -Tato! Tato! Mężczyzna leżał przy niej w kałuży krwi. Poczułam na skórze energię, gdy Luksjanin wyciągnął rękę i przyłożył ją do piersi kobiety. - Co, do... ? - wyszeptałam. Kobieta wyprostowała plecy, jakby połknęła kij. Jej oczy się rozszerzyły. Z ręki Luksjanina zaczęło emanować białe, połyskujące światło, a potem zalało ono kobietę jak wodospad. Gdy światło dosięgnęło jej stóp, zaczęło blednąc, jakby wsiąknęło. Nagle kobieta odchyliła głowę w tył i otworzyła usta w niemym krzyku. Jej żyły rozświetliły się od wewnątrz. Biała sieć rozjaśniła jej czoło i oczy, a potem policzki i gardło. Co się działo? Czułam, jak Archer przyciska się do mnie, gdy Luksjanin odsunął się od trzęsącej się kobiety. Gdy światło stawało się bledsze, a jej skóra straciła kolor, Luksjanin zaczął pulsować jakby w rytm uderzeń ludzkiego serca. To wszystko stało się w jednej chwili - podczas gdy postać Luksjanina się zmieniła, skóra kobiety pomarszczyła się, jakby w sekundę postarzała się o dekady. Ciało kobiety zapadło się, jakby została z niej wyssana cała siła witalna. Zgarbiła się, jej skóra stała się szara, a rysy

twarzy zmieniły się nie do poznania. Luksjanin przestał jaśnieć i okazał swoją nową postać. Wyglądał teraz dokładnie jak ta kobieta. Miał identyczną opaleniznę i zadarty nos. Jasnobrązowe włosy opadły na nagie ramiona, a oczy... miały nienaturalny niebieski kolor. Wyglądały jak szafiry, jak oczy Ash i Andrew. Przejmują DNA. Usłyszałam głos Archera w głowie. I to bardzo szybko. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Nawet nie wiedziałem, że to możliwe. Brzmiał na zaniepokojonego. To była istna inwazja. Przejęcie DNA było dla ludzi śmiertelne. I to wszystko działo się w supermarkecie. Wszędzie było pełno zasuszonych ciał. - Musimy iść. - Archer zacisnął swoją rękę na mojej i przyciągnął mnie do siebie. - Teraz. - Nie! - Próbowałam mu się wyrwać. - Musimy... - Nie musimy nic robić. Musimy się stąd wydostać w cholerę. Pociągnął mnie do końca półek. Ponownie byłam do niego przyklejona. Mimo to cały czas mu się wyrywałam. - Możemy im pomóc. - Nie możemy - powiedział przez zaciśnięte zęby. -Jesteś originem warknęłam. - Powinieneś być superkosmitą, a wolisz... - Uciec? Tak. Nie ma znaczenia, czy jestem originem, czy też nie. Tu jest pełno Luksjan. I są bardzo potężni. -Popchnął mnie do rzędu z pastą do zębów. Dopiero teraz zauważyłam, że w ręce ciągle miał buteleczki z lekami. -Nie widziałaś, co się tam właśnie stało? Popchnęłam go, żeby się uwolnić.

- Oni zabijają ludzi! Możemy im pomóc. Archer ponownie przycisnął mnie do półki. Na jego twarzy widniała irytacja. - Na Ziemi nie ma Luksjan, którzy tak szybko potrafią przejąć DNA. Ci są znacznie silniejsi. Musimy się stąd wydostać, wrócić do domu, a potem... Usłyszałam krzyk, więc odwróciłam się szybko. Na końcu alejki widziałam, że Luksjanin, który przybrał formę tamtej kobiety, patrzył teraz na małą dziewczynkę i uśmiechał się szyderczo. Nie. Nie ma mowy, bym skazała to dziecko na śmierć. Nie miałam pojęcia, co ta Luksjanka planowała, ale wątpiłam, by miała zachowany instynkt macierzyński. Spojrzałam na Archera, który przeklął pod nosem. - Katy - warknął. - Nie. Za późno. Zerwałam się i pobiegłam alejką w stronę frontu sklepu. Gdy zbliżyłam się do półki z książkami, rozległ się huk, parking rozświetlił się i przybyło więcej Luksjan. Wybuchy światła nie ustawały. Schowałam się na końcu alejki. Luksjanka zastygła przed dziewczynką, a potem zwróciła głowę w moim kierunku. Spojrzała mi prosto w oczy i rozwarła czerwone usta. Miałam wrażenie, że jej zimne spojrzenie obniżyło temperaturę w pomieszczeniu. W tych oczach nie było nic ludzkiego, żadnego współczucia. Od razu wiedziałam, że to będzie początek i koniec. Luksjanie na dobre zaczęli inwazję. Z trudem przełknęłam ślinę i pochyliłam się, by chwycić dziewczynkę od tyłu. Jej krzyk mną wstrząsnął.

Mała oszalała, zaczęła kopać i wić się w moich ramionach, ale mocno ją do siebie przytuliłam i zaczęłam się wycofywać. W tej chwili Luksjanka zajaśniała światłem. Po jej ramionach spłynęła energia. Patrzyła na mnie, jakby potrafiła zobaczyć moje wnętrze. Każde słowo wypowiadała z szokującą prędkością, jakby dopiero co nauczyła się angielskiego. - Czym ty jesteś? O jasna cholera... Szybko dotarły do mnie dwie rzeczy. Luksjanka potrafiła wyczuć, że nie byłam zwykłym człowiekiem, bo gdy cofnęła się i uniosła rękę, nie mogło to oznaczać nic dobrego. Ale nie miała też pojęcia, że byłam hybrydą. Dziewczynka w moich ramionach zapiszczała i udało jej się uwolnić rękę. Zamachnęła się i zrzuciła moją czapkę, a włosy rozsypały mi się po ramionach. Luksjanka cofnęła się, obnażając zęby. Niedobrze. Wiedziałam, że pora się wycofać. Obróciłam się i zniknęłam w najbliższej alejce. Gdy minęłam zakręt, poczułam tak silny zapach spalonego ciała i plastiku, że przewróciło mi się w żołądku. Kurde. Nawet gdybym nie była hybrydą, nie musiałabym się długo zastanawiać, kto był kosmitą, a kto nie. Luksjanie, najwyraźniej bez wstydu, paradowali kompletnie nago. Dotarło do mnie, że właśnie zobaczyłam więcej męskiego i kobiecego nagiego ciała, niż kiedykolwiek w życiu,

ale w tej chwili nie to było moim największym zmartwieniem. Obróciłam się i zauważyłam obok siebie Archera. Zostaliśmy otoczeni. - Zadowolona? - zapytał Archer przez zaciśnięte zęby. Patrzyło na nas co najmniej sześciu Luksjan. Na pewno próbowali zgadnąć, kim byliśmy. Troje z nich przybrało ludzką postać. Stali nad wysuszonymi ciałami, które właśnie przejęli. Kolejna trójka była w prawdziwej postaci, a ich ciała spowijało czerwono-białe światło. Za nami pojawiła się Luksjanka, która wyglądała jak matka dziewczynki. Ich spojrzenia zdecydowanie nie wyrażały sympatii do nas. Z mocno bijącym sercem powoli przykucnęłam i spojrzałam dziewczynce w oczy. - Gdy cię puszczę, pobiegniesz najszybciej jak potrafisz wyszeptałam. - I nie zatrzymasz się. Nie byłam pewna, czy mnie zrozumiała, ale miałam taką nadzieję. Z trudem odetchnęłam, puściłam ją i popchnęłam w alejkę. Dziecko mnie nie zawiodło. Obróciła się i pobiegła, a ja wstałam, żałując, że nie byłam w stanie zrobić dla niej nic więcej. Jeden ze świecących Luksjan ruszył do przodu, po czym zatrzymał się i przechylił głowę na bok. Reszta spojrzała na Luksjankę, której zabrałam dziecko. To się źle skończy. Usłyszałam głos Archera. Czy jeśli poproszę, byś biegła, to mnie posłuchasz? Odetchnęłam głęboko. Me zostawię cię. Uśmiechnął się kącikiem ust. Tyle to sam się domyśliłem. Przejdźmy do ofensywy. Oczyścimy sobie drogę do wyjścia.

W czasie mojego pobytu w Daedalusie nauczono mnie nie tylko walczyć jak człowiek, lecz także używać Źródła. Korzystałam z tego treningu, gdy byłam w Vegas, i chociaż znałam swoje umiejętności, nadal czułam obezwładniający strach. Archer zaatakował bez ostrzeżenia. Ruszył przed siebie, a energia spłynęła po jego ramionach i skoncentrowała się w jego dłoniach. Uderzył nią w nagą pierś Luksjanina, który stracił panowanie nad swoją ludzką postacią i wpadł na szklane drzwi półki z produktami mlecznymi. Pojemniki eksplodowały, a mleko spłynęło na podłogę. Kolejny ze świecących Luksjan ruszył w stronę Archera, który właśnie obrócił się, by zaatakować nagą kobietę. Podłączyłam się do Źródła. Światło, które otoczyło moje ramiona, nie było tak intensywne jak światło Archera, ale wystarczyło. Popędziło wzdłuż alejki i uderzyło Luksjanina w ramię. Przygotowałam się, by zaatakować ponownie, ale w ramieniu poczułam ból. W jednej sekundzie stałam, w następnej klęczałam, a moje lewe ramię dymiło. Dotknęłam go delikatnie i zmusiłam się, by wstać. Dłoń miałam zakrwawioną. Obróciłam się i ledwo uniknęłam ciosu w twarz od Luksjanina w ludzkiej postaci - wyglądał jak miody mężczyzna. Przez kilka kroków zatoczyłam się, ale szybko złapałam równowagę i uniosłam nogę. Zamachnęłam się i wycelowałam stopą w obszar faceta, na który nawet nie chciałam patrzeć.

Luksjanin się przewrócił. Uśmiechnęłam się podle, chwyciłam jego brązowe włosy w garść i zanim zdążył się podnieść uderzyłam kolanem w j ego nos. Usłyszałam chrzęst kości, ale wiedziałam, że to go nie powstrzyma. Wiedziałam, co należało zrobić. Archer użył kolejnego pocisku, gdy ja skorzystałam ze Źródła. Światło spłynęło po mojej ręce i oświetliło czubek głowy Luksjanina, który zaczął się podnosić. Jego oczy błyszczały jak białe orbity. W następnej sekundzie odleciałam w tył, jakby uderzył we mnie samochód. Powietrze naelektryzowało się energią w chwili, gdy uderzyłam plecami o ziemię. Przez moment byłam ogłuszona. To zabolało. Z jękiem przewróciłam się na bok i z trudem zamrugałam powiekami. Luksjanin leżał na plecach parę metrów dalej. Wstałam na równe nogi i zobaczyłam Archera, który posłał Luksjanina w kierunku lodówki. Reszta Luksjan leżała na podłodze, migotali słabo, ale nadal żyli. Niedługo się pozbierają. Eksplozja gdzieś w dziale warzywnym wstrząsnęła półkami. Szklane drzwi lodówek roztrzaskały się, gdy Archer i ja biegliśmy alejką prowadzącą do głównych drzwi. Po drodze minęliśmy ludzi, którzy gnali w kierunku rozbitych okien. Byli zakrwawieni i w szoku. Gdy w końcu dostrzegłam parking, moje serce zamarło. W powietrzu unosił się dym, pochodzący znad pomarańczowo-czerwonych płomieni. Samochody mia-

ły pozgniatane dachy. W oddali dało się słyszeć syreny. Nagle na parkingu samochód wpadł w poślizg i uderzył w inny pojazd. Usłyszałam zgrzyt metalu. - To jak apokalipsa - wymamrotał Archer. - Brakuje tylko zombie - powiedziałam i z trudem przełknęłam ślinę. Spojrzał na mnie, unosząc brwi, a potem otworzył usta, ale w tym momencie alejka z przekąskami wybuchła. Chipsy i precle jak i serowe chrupki i inne rzeczy wyleciały w powietrze. Po chwili wszystko opadło na podłogę. Teraz pośrodku alejki z przekąskami dało się zobaczyć dziurę w podłodze. - Chodźmy stąd - powiedział i tym razem nie miałam zamiaru się kłócić. Oszczędzałam słowa na inną bitwę, bo wiedziałam, że gdy wrócimy do domu, Archer będzie naciskał, by wyjechać z Idaho. Rozumiałam, że tu już nie było bezpiecznie. Biorąc pod uwagę stan Beth, należałoby wyjechać jak najdalej stąd, ale nie ma mowy, bym wyjechała bez Daemona. Do diabła z tym! Minęliśmy zdemolowane stanowiska kas. Archer szedł przede mną i gdy poczułam na szyi ciepłe łaskotki, mało na niego nie wpadłam. Kolana miałam jak z waty, a z płuc uciekło mi powietrze. Od dwóch dni nie czułam tego łaskotania, ale nie zapomniałam, co oznaczało. Krew w moich żyłach zaczęła szybciej krążyć. Daemon.

Obróciłam się powoli i przyjrzałam się zniszczonym półkom. Światło pulsowało w ruinach marketu. Wydawało mi się, że czas zwolnił, a powietrze tak zgęstniało, że nie mogłam złapać oddechu. Zaschło mi w ustach, a wzrok się rozmazał. W ogóle zapomniałam, że cokolwiek mnie bolało. Zerwał się wiatr, który rozwiał moje długie włosy, a ja nie miałam pojęcia, skąd on się wziął, ale mimo tego ruszyłam przed siebie, w stronę zniszczonej alejki z przekąskami. Skupiłam wzrok na jej końcu. Moje serce się zatrzymało. Wszystko dla mnie zamarło. - Cholera! - krzyknął znajdujący się w pobliżu Archer. - Nie! Ale było już za późno. Zobaczyłam go. A on zobaczył mnie. Stał na końcu alejki w swojej prawdziwej postaci i połyskiwał jak diament. Nie wyglądał inaczej niż reszta Luksjan, ale każda komórka mojego ciała wiedziała, że to on. Ciągle był najpiękniejszą istotą, jaką w życiu widziałam. Wysoki, połyskujący jak samo słońce, z bladą poświatą czerwieni. Zrobiłam krok w jego stronę w tej samej chwili, co on, i skupiłam na nim myśli. Gdy mnie uleczył dawno temu, zaczęliśmy komunikować się niewerbalnie. Daemon? - zawołałam w myślach. Zniknął mi z pola widzenia, a ja nawet nie zauważyłam jego ruchu.

- Kat! - krzyknął Archer. W tym samym momencie mogłabym przysiąc, że w myślach usłyszałam moje imię wypowiedziane głosem głębszym niż ten, od którego dostawałam motylków w brzuchu. Poczułam łaskotki na szyi i się obróciłam. Stanęłam twarzą w twarz z błyszczącymi, szmaragdowymi oczami. Zobaczyłam opaloną skórę, szerokie kości policzkowe i zmierzwione czarne włosy opadające na równie czarne brwi. Pełne usta wygięły się w nieszczerym uśmiechu. To nie był Daemon. Dawson spojrzał mi głęboko w oczy. Chyba zobaczyłam w nich błysk wyrzutów sumienia, ale może tylko mi się przywidziało. W jego oczach zapłonęło światło i stały się całkowicie białe. Zobaczyłam iskrzącą z niego energię. Nastąpił rozbłysk intensywnego blasku, który chyba wyrzucił mnie w powietrze. A potem nie było już nic.

Rozdział 3 Daemon Czułem pulsowanie w skroniach, słysząc nieustające głosy w moim prawdziwym języku, a także kilka ludzkich języków. Słowa. Zdania. Groźby. Obietnice. Cholerny, niekończący się jazgot moich nowo przybyłych członków rodziny, którzy dopiero odkrywali ten świat. Czyli co jakieś pięć sekund. Och! To blender. Och! Samochód. Och! Ludzie rzeczywiście łatwo krwawią i tak łatwo można ich uszkodzić. Cholera, jak tylko otworzyli oczy, wszystko co zobaczyli, widzieli po raz pierwszy w życiu, a ich zachwyt nad rzeczami codziennego użytku i ludzką anatomią był nieco dziecinny. Czasem byli wredni. Właściwie to byli największymi sukinsynami, jakich w życiu widziałem. W ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin dosłownie tysiące istot mojego rodzaju po raz pierwszy przybyło

na Ziemię. Czułem się jak w wielkim ulu. Wszyscy byliśmy ze sobą połączeni, wszyscy mogliśmy czytać sobie w myślach. Tylko nie wiem, kto w tym ulu był królową. To połączenie niejednokrotnie mnie przytłaczało, te wszystkie potrzeby i pragnienia tysięcy Luksjan, które słyszałem w swojej głowie. Chęć przejęcia władzy nad Ziemią. Kontrola. Zasady. Dominacja. Podporządkowanie. Odetchnąć mogłem tylko wtedy, gdy byłem w ludzkiej postaci. Najwyraźniej to wyłączało połączenie, ale nie dla wszystkich. Przeszedłem po wypolerowanej podłodze holu w posiadłości, która mogłaby pomieścić całe wojsko, albo jeszcze więcej. Wtedy zauważyłem swojego brata bliźniaka. Opierał się o ścianę tuż przy dwuskrzydłowych drzwiach. Głowę miał pochyloną, a brwi ściągnięte w koncentracji, gdy jego palce śmigały po ekranie smartfona. Gdy byłem w połowie do jasno oświetlonego pokoju, który pachniał różami i lekko metalicznym zapachem krwi, Dawson uniósł głowę i głęboko odetchnął, gdy się do niego zbliżyłem. - Hej - powiedział. - Tu jesteś. Oni... Wyrwałem mu telefon z ręki, obróciłem się i rzuciłem nim najmocniej, jak potrafiłem. Roztrzaskał się o najbliższą ścianę. - Stary, co u diabła? - krzyknął Dawson. - Byłem na sześćdziesiątym dziewiątym poziomie Candy Crush, ty gnoju. Czy ty wiesz, jak ciężko jest... ? Uderzyłem go pięścią w szczękę. Zachwiał się i wpadł na ścianę, unosząc rękę do twarzy. Poczułem chorą satysfakcję.

Spojrzał na mnie, przechyliwszy głowę. - Jezu - jęknął i opuścił rękę. - Przecież jej nie zabiłem. Odetchnąłem płytko. - Wiedziałem, co robię, Daemonie. - Spojrzał w kierunku drzwi i ściszył głos. - Nic więcej nie mogłem zrobić. Pochyliłem się i chwyciłem go za kołnierz koszuli, żeby unieść kilka centymetrów nad podłogę. Te powody mi nie wystarczyły. - Nigdy nie miałeś żadnej kontroli nad Źródłem. Czemu niby miałbyś mieć ją teraz? Jego oczy zaczęły świecić na biało. Wyszarpnął się z mojego uścisku. - Nie miałem innego wyboru. - Taa, jasne. - Odsunąłem się od niego, nim naszła mnie ochota, by własnym bratem rzucić o ścianę. Dawson się obrócił. - Musisz nauczyć się kontroli nad sobą, bracie. Stanąłem przed zamkniętymi drzwiami i spojrzałem na niego ponad ramieniem. Pokręcił głową. - Przep... - Przestań - ostrzegłem. Dawson na moment zamknął oczy, a potem z desperacją spojrzał na zamknięte drzwi. - Ile jeszcze? - wyszeptał. W żołądku poczułem prawdziwy strach. To było zbyt wiele. Wiedziałem, że nie miał jak się bronić i że po prostu znalazł się w nieodpowiedniej sytuacji. Nie miał innego wyboru.

- Nie wiem, bo... Nie musiałem tego rozwijać. Na jego twarzy pojawiło się zrozumienie. -Dee... Spojrzałem mu w oczy. Nic więcej nie dało się powiedzieć. Skierowałem wzrok przed siebie i otworzyłem drzwi. Gdy wszedłem do wielkiego, okrągłego biura, głosy w mojej głowie narosły. Nowo przybyli byli w pomieszczeniu, ale tylko ten, który siedział na krześle tyłem do mnie, miał znaczenie. Ten, do którego nas ciągnęło, gdy tylko pojawili się na Ziemi. Siedział na skórzanym krześle i patrzył w wielki, płaski ekran na ścianie. Właśnie leciały wiadomości z Coeur dAlene. To miejsce wyglądało totalnie inaczej niż trzy dni temu. Z budynków unosił się dym. Zachodnia część płonęła. Na ulicach panował chaos. Wyglądało to jak wojna. - Spójrzcie na nich - powiedział. Jego mowa była dziwna, jakby jeszcze nie przyzwyczaił się do nowego języka. - Tacy bezbronni, przerażeni. Jak dla mnie to wyglądało, jakby po prostu wykorzystali okazję, by okraść sklep z elektroniką. - Są tacy bezradni, niezorganizowani. Gorsi. - Jego śmiech był głęboki, prawie zaraźliwy. - Tę planetę będzie bardzo łatwo zdominować. Ciągle mnie dziwiło, że oni cały ten czas byli gdzieś, całe generacje po destrukcji naszej planety w jakiejś nieznanej galaktyce, która najwyraźniej nie była tak wygodna jak Ziemia.

Pokręcił głową, trochę jakby w zadumie, gdy w wiadomościach pojawiły się obrazy czołgów przejeżdżających przez miasto. Znowu się zaśmiał. - I tak się nie obronią. Kolejny nowo przybyły, wysoki rudzielec w obcisłej czarnej spódnicy i białej koszuli, odchrząknął. Miała na imię Sadi, co nawet do niej pasowało. Nazywałem ją Sadi Sadystka. Najwyraźniej nie miała nic przeciwko. Nie znałem jej długo, ale zdążyłem zauważyć, że zasługiwała na takie przezwisko. Zauważyłem też, że jej wzrok nieustannie skupiał się na moi tyłku. - Tak naprawdę to oni posiadają broń - powiedziała. - Ale niewystarczającą ilość, moja droga. To się dzieje w każdym mieście, nawet na wsi. Niech sobie mają swoje małe zabawki. Może i stracimy kilkoro z nas, ale to nie będzie miało wpływu na nasz plan. Krzesło się okręciło, a mięśnie mojej szyi się napięły. Postać, jaką dla siebie wybrał, była mężczyzną koło czterdziestki, z brązowymi włosami z przedziałkiem z boku i idealnym, szerokim, białym uśmiechem. Przyjął wygląd burmistrza miasta i lubił być nazywany jego imieniem: Rolland Słone. To trochę dziwne, bo ten mężczyzna już nie żył. - Nasz cel zostanie osiągnięty. Nieprawdaż, Daemonie? Spojrzałem mu w oczy. - Naprawdę nie sądzę, by udało im się cię zatrzymać. - Oczywiście, że im się nie uda. - Podparł dłońmi podbródek. - Z tego co słyszę, coś ze sobą przyniosłeś?

Zabrzmiało to jak pytanie, ale on przecież znał odpowiedź. Mimo to skinąłem głową. Sadi zbliżyła się do mnie z zainteresowaniem, które rozświetliło jej turkusowe oczy. Przy ścianie inny Luksjanin poruszył się, zniecierpliwiony. - Kobietę? - zapytała Sadi, która musiała ujrzeć obraz w mojej głowie. -Jak ostatnio sprawdzałem, to tak. - Uśmiechnąłem się, a ona zmrużyła oczy. - Ale ty pewnie nie masz pojęcia o kobiecej anatomii. Sadi zacisnęła palce. - Chcesz się przekonać? Parsknąłem. - Nie, ale przeżyję bez tej wiedzy. Rolland zaśmiał się i założył nogę na nogę. - Ta kobieta. Nie jest do końca człowiekiem, prawda? Sadi przestała się na mnie skupiać, a ja pokręciłem głową. Poczułem drgający pod okiem mięsień. - Nie. Nie jest. Położył ręce na kolanie, jedna na drugiej. - Czym ona dokładnie jest? - Mutantem - odpowiedziała Dee, która weszła właśnie do pokoju. Gdy spojrzała na Rollanda, na jej ustach pojawił się uroczy uśmiech. Właściwie to została zmutowana przez mojego brata. - Którego? - zapytał Rolland. - Tego. - Dee skinęła na mnie i oparła ręce na biodrach. -Jakiś rok temu ją uleczył. Ta dziewczyna jest hybrydą.

Skupiło się na mnie kilka spojrzeń. - Próbowałeś to przed nami ukryć, Daemonie? - Chyba nawet nie miałem szansy odpowiedzieć na pytanie. - Prawda - wymamrotał Rolland, patrząc na mnie uważnie. - Ciężko cię przejrzeć, Daemonie. Nie tak jak twoją uroczą siostrę. Założyłem ramiona na piersi i wzruszyłem ramionami. - Lubię myśleć, że jestem jak otwarta księga. - Z nas wszystkich to on od zawsze bardzo lubił wykorzystywać ludzi - powiedziała Dee. Rolland uniósł brwi. - Ale, jak rozumiem, wszystkich poza tą dziewczyną. - Dokładnie. - Najwyraźniej Dee została moim osobistym reprezentantem. - Daemon był w niej zakochany. - Zakochany? - Sadi zakasłała, próbując ukryć śmiech. -Jakie to... Chyba myślała nad właściwym słowem. - Słabe? Napiąłem mięśnie i wymamrotałem: - „Byłem" to słowo klucz. - Wyjaśnij mi to uzdrawianie i mutację - nakazał Rolland, pochylając się do przodu. Czekałem, aż Dee się wtrąci, ale po raz pierwszy siedziała cicho. - Została śmiertelnie ranna, więc uleczyłem ją, ale nie wiedziałem, że dojdzie do mutacji. Przejęła niektóre z moich zdolności i od tamtego momentu jesteśmy ze sobą połączeni. - Dlaczego w ogóle ją uleczyłeś? - W jego głosie słyszałem ciekawość.

Dee parsknęła. - On chyba wtedy nie myślał głową, tą na karku, jeśli wiesz, co mam na myśli. Miałem ochotę udusić moją siostrę, ale stałem w spokoju i próbowałem wytrzymać spojrzenie Rollanda. Ten uśmiechnął się, jakby nie tylko rozumiał, co Dee miała na myśli, ale również był tym niezwykle zainteresowany. -A to ciekawe - wymamrotała Sadi, odrzuciwszy miedziane włosy na plecy. - Jak silna jest ta więź między wami? Poruszyłem się niespokojnie i spojrzałem na Luksjanina, który opierał się o ścianę. -Jeśli ona umrze, to ja też. Czy to dla ciebie wystarczająco silna więź? Oczy Rollanda się rozszerzyły. - Cóż, to nie jest zbyt dobre... dla ciebie. - Taaa - powiedziałem przeciągle. Sadi uśmiechnęła się z błyskiem w oku. - A czy ona czuje to, co ty? I na odwrót? - Tylko jeśli jest to śmiertelna rana - odpowiedziałem głosem bez emocji. Sadi spojrzała na Rollanda. Wiedziałem, że się ze sobą komunikują. Ich głosy zniknęły w szumie innych, ale to nie mogło być nic dobrego. Widziałem to po zadowolonym wyrazie twarzy Sadi. Nie ufałem jej. Temu pod ścianą też nie ufałem. - Nie musisz jej ufać - powiedział Rolland, uśmiechając się szeroko. - Wystarczy, że my będziemy ufać tobie.

Dee zesztywniała. - Nam można ufać. - Wiem. - Przechylił głowę na bok. - Jest coś jeszcze, prawda? Coś, co uciekło? Dee znowu stała się bardzo pomocna. Skinęła głową i usiadła na fotelu. - Origini, potomstwo Luksjanina i żeńskiej hybrydy. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli go zabić. Jest nawet słodki. - Interesujące. - Rolland spojrzał na Sadi. Znowu się ze sobą komunikowali. Po chwili wstał i zapiął guziki beżowej marynarki. -Jest jeszcze wiele rzeczy o których nie mamy pojęcia. Te hybrydy są dla nas nowością - powiedział, a ja poczułem ochotę, by się zaśmiać. Jak na rasę, której nigdy nie było na Ziemi, najwyraźniej mieli pojęcie, jak na niej postępować. I było w nich coś jeszcze, czego dotąd nie rozgryzłem. Ale to musiało być ważne. - Liczymy na waszą rodzinę i innych takich, jak wy, że pomożecie nam z tą sytuacją. Skinąłem krótko głową. Dee również. - A teraz mam parę rzeczy do zrobienia. - Obszedł dębowe biurko, a Luksjanin przy ścianie w końcu się od niej odkleił. - Muszę się spotkać z paroma ludźmi i się z nimi rozprawić. Zaskoczyło mnie to. - Rozprawić? Rolland razem z Sadi i tym facetem wolnym krokiem przeszedł obok mnie i uśmiechnął się szeroko.

- Do zobaczenia niedługo, Daemonie. Drzwi się za nim zamknęły, ale to nie oznaczało, że mogłem zachować swoje myśli dla siebie. A miałem wiele do ukrycia. Westchnąłem, obróciłem się do mojej siostry i wtedy coś do mnie dotarło. Ledwo ją poznawałem. Dee spojrzała na mnie, unosząc wzrok. - Myślałem, że miałaś jej pilnować. - powiedziałem. Wzruszyła ramionami. - Ona się w najbliższym czasie nigdzie nie wybiera. Dawson chyba tak ją znokautował, że nie obudzi się przez następny tydzień. Napiąłem mięśnie całego ciała. - Nikogo z nią nie ma? - Naprawdę nic. wiem. - Zmarszczyła brwi, patrząc na swoje paznokcie. - Naprawdę mnie to nie obchodzi. Patrzyłem na nią przez chwilę. Miałem ochotę powiedzieć coś paskudnego, ale zmusiłem się, by tego nie robić. - Dziwię się, że nie wspomniałaś nic o Beth. Uniosła brew. - Beth jest słaba. Słabsza niż Katy. Pewnie uciekłaby w chwili, gdyby nas zobaczyła, upadła i zabiłaby się, a przy tym stracilibyśmy Dawsona. Myślę, że dla dobra Dawsona ona musi pozostać tajemnicą. -1 okłamiesz Rollanda? - A czy my już go nie okłamujemy? Najwyraźniej Dawson dobrze pilnuje tego sekretu. I ty też go pilnujesz. I nawet ja. Nie wiedzą o Beth, a o Katy nie wiedzieli aż do teraz.

W klatce piersiowej poczułem ucisk, ale gdy Dee spojrzała na mnie z przechyloną głową postarałem się rozluźnić. - Skoro myślisz, że tak będzie lepiej. - Tak myślę - odpowiedziała chłodno. Nie było nic więcej do powiedzenia, więc obróciłem się w stronę drzwi. - Idziesz do niej. Zatrzymałem się, ale nie obróciłem. - No to co? - Po co? - zapytała. -Jeśli jej rana się pogorszy i umrze, to wiesz, co się ze mną stanie. Złośliwy śmiech Dee przypominał mi ostre sople przebijające moje serce. - A od kiedy hybrydom pogarsza się od zwykłej rany? - Hybrydy nie łapią przeziębienia i nie chorują na raka, Dee, ale kto wie, co może zrobić wypalona w ich ciele dziura. Masz jakiś pomysł? - O, to jest niezła myśl, ale... Obróciłem się do niej, zaciskając dłonie w pieści. - Co chcesz przez to powiedzieć? Uniosła kąciki ust. - Najgorsze, co może się stać, to że jej ramie zgnije i odpadnie. Popatrzyłem na nią bez emocji. Odchyliła głowę, zaśmiała się i klasnęła w dłonie. - Powinieneś widzieć swoją twarz. Słuchaj, chodzi mi tylko o to, że chyba jest jeszcze jakiś inny powód, dla którego chcesz ją zobaczyć.

Na twarzy poczułem drgający z rozdrażnienia mięsień. - Wcześniej miałaś rację. Zmarszczyła brwi. - Hmm? Uśmiechnąłem się łobuzersko, tak jak kiedyś miałem w zwyczaju. - Gdy mówiłaś o myśleniu inną głową. - Fuj! - Zmarszczyła nos. - Boże, nie muszę wiedzieć więcej. Na razie. Puściłem do niej oko, obróciłem się i wyszedłem z pomieszczenia. Dawsona nie było już na korytarzu i nie podobał mi się fakt, że nie wiedziałem, gdzie był i co robił. To nie zwiastowało nic dobrego, ale teraz naprawdę nie miałem siły się z tym użerać, gdy myślałem o tym, co czeka mnie na górze. Ja jej tu nie sprowadziłem, zrobił to Dawson. Nie było mnie przy nim, gdy zanosił ją na górę, ale nie musiałem pytać, gdzie ona jest. Po prostu wiedziałem. Na trzecim piętrze. W ostatniej sypialni po prawej. Na ścianach nad schodami wisiały obramowane zdjęcia prawdziwej rodziny burmistrza Rollanda Slonea. Miał ładną żonę blondynkę i dwoje dzieci w wieku koło dziesięciu lat. Wcześniej nie widziałem tu ani żony, ani dzieci. Ostatnie zdjęcie na drugim piętrze było pęknięte i usmarowane krwią. Szybko je minąłem. Górne piętra były dziwnie puste i gdy zdążyłem minąć obraz przedstawiający las i jezioro poza miastem, szum rozmów ucichł, aż prawie go nie słyszałem. Prawie.

Przeczesałem dłonią włosy i odetchnąłem z trudem. Po chwili, gdy spojrzałem na ostatnie drzwi, zakląłem siarczyście. Były otwarte. Czyżby Dee zostawiła je otwarte? Możliwe. Opuściłem rękę i podszedłem do drzwi. Gdy wyciągnąłem rękę i je popchnąłem, serce w piersi biło mi mocno. Na korytarz wylało się nienormalnie jasne światło. W jej pokoju był Luksjanin, pochylał się nad łóżkiem, jego postać kompletnie ją zasłaniała. Zadziałałem bez chwili namysłu.

Rozdział 4 Daemon Wzrok zaszedł mi czerwienią i jak kobra wystrzeliłem w stronę Luksjanina. Ten obrócił się i zmienił w ludzką postać, którą sobie przywłaszczył - był to mężczyzna około dwudziestu lat. Mówili na niego chyba Quincy. Nie żeby obchodziło mnie jego imię, ale ... - Nie powinieneś... Uderzyłem pięścią w miejsce tuż pod jego żebrami. Przewrócił się, ale zanim opadł na łóżko, chwyciłem go za ramiona i odrzuciłem na bok. Quincy odbił się od ściany. Od tego zderzenia obrazki na ścianie się zakołysały. Jego niebieskie oczy zrobiły się białe od światła, a ja od razu ruszyłem i ponownie chwyciłem go za ramiona, by uderzyć nim o ścianę. Zbliżyłem swoją twarz do jego. - Co ty tu robisz? Quincy obnażył zęby.

- Nie muszę ci odpowiadać. - Odpowiesz - powiedziałem, ściskając go za gardło. -Chyba że chcesz poczuć, jak to jest być obdzieranym ze skóry, kawałek po kawałku. Zaśmiał się. - Nie przestraszysz mnie. Poczułem gotującą się we mnie złość, która mieszała się z frustracją i masą innych emocji. Niczego nie pragnąłem bardziej, niż wyżyć się na tym dupku. -A powinieneś. I jeśli jeszcze raz cię tu zobaczę, jeśli jeszcze raz choć spojrzysz w jej kierunku, zabiję cię. - Dlaczego? - Spojrzał ponad moim ramieniem, w kierunku łóżka. Chwyciłem go za szczękę i zmusiłem, by skierował wzrok w moją stronę. Jego postać zamigotała. - Chronisz ją? Czuję, że nie jest człowiekiem, ale nie jest też jedną z nas. - To nie jest istotne. - Czułem, jak jego kości trzeszczą pod moim uściskiem. Po chwili zdołał się uwolnić. Zaśmiał się. - Zbyt długo przebywałeś z ludźmi. O to chodzi. Jesteś zbyt ludzki. I myślisz, że tego nie widzę? Że inni nie zauważyli? Uśmiechnąłem się chłodno. - Musisz być wyjątkowym idiotą, jeśli myślisz, że skoro wychowałem się na Ziemi, to cię nie zabiję. Trzymaj się z dala od niej i od mojej rodziny. Quincy z trudem przełknął ślinę i spojrzał mi w oczy. Cokolwiek w nich zobaczył, musiało go przestraszyć, bo się wycofał. Mój uśmiech się poszerzył, a z jego oczu zniknęła biała poświata.

- Powiem Rollandowi - wysyczał przez zaciśnięte zęby. Poklepałem go po policzku. - A proszę bardzo. Wahał się chwilę, a potem odepchnął się od ściany i wyszedł z pokoju. W stronę łóżka nie odwrócił się ani razu. Na przyszłość będzie już wiedział. Machnąłem ręką i patrzyłem, jak drzwi powoli się zamykają. Zamykanie drzwi w domu pełnym Luksjan było bezcelowe, ale to był taki ludzki odruch, który po prostu musiałem wykonać. Zamknąłem oczy i potarłem ręką twarz. Nagle poczułem się wykończony. Może przyjście tu nie było najlepszym pomysłem na świecie, ale nie mogłem się powstrzymać. Cały czas ciągnęło mnie do tego pokoju. Nawet w myślach nie potrafiłem wypowiedzieć jej imienia. Opuściłem mury chroniące moje myśli i starałem się nad niczym się nie zastanawiać, ale gdy tylko spojrzałem w stronę łóżka, ścisnęło mnie w żołądku. Nie potrafiłem ani myśleć, ani oddychać. Nieruchomo stałem w miejscu. Odkąd ją widziałem po raz ostatni, minęły dwa dni, ale wydawało mi się, że to była wieczność. Gdy tak na nią patrzyłem, przypomniało mi się, jak znalazłem się w Strefie 51 i po miesiącach rozłąki zobaczyłem ją śpiącą w pokoju. Jednak teraz było inaczej. Wtedy -mimo sytuacji - wszystko wydawało się bardziej optymistyczne. Chciało mi się śmiać, gdy pomyślałem, że bycie pod kontrolą Daedalusa było dla niej lepsze niż to.

Leżała na plecach i widać było, że nikt poza Dawsonem nie zadbał o jej komfort. Po prostu została tu rzucona, jak worek śmieci. Miała szczęście, że wylądowała na łóżku, a nie na podłodze. Miała na sobie trampki. Jedną nogę miała zgiętą w kolanie. Na kolanach dżinsy były poplamione zaschniętą krwią. Prawą rękę zgięła w łokciu, a lewa leżała na brzuchu. Za duża bluza - moja bluza podjechała wyżej, odsłaniając jasną skórę brzucha. Zacisnąłem pięści tak mocno, że rozbolały mnie knykcie. Co Quincy robił w tym pokoju? Czy to ciekawość sprowadziła tu Luksjanina? Sądzę, że wcześniej nie widział hybrydy, a ci nowo przybyli Luksjanie byli niezwykle ciekawscy. Ale może chodziło o coś innego? Chryste. Nawet nie chciałem myśleć o innych możliwościach, bo żadna z nich nie była dobra. Jeśli Rolland dalej będzie sobie cenił moją obecność, to ona zostanie żywa. Jednak po dwóch dniach w ich towarzystwie wiedziałem, że są rzeczy gorsze niż śmierć. Nawet nie zauważyłem, kiedy znalazłem się przy jej łóżku. Nie powinno mnie tu być, ale nie potrafiłem się wycofać. Zamiast tego usiadłem obok niej i skupiłem wzrok na jej ręce leżącej na brzuchu. Chociaż ona sama nie była zwykłym człowiekiem, to jej dłoń była taka blada i drobna. Spojrzałem wyżej. Bluza na ramieniu została podarta, a materiał pociemniał od krwi. Pochyliłem się nad nią i położyłem rękę przy jej biodrze. Krew wsiąkła w białą narzutę i pościel. Nic dziwne

go, że jej skóra była taka blada. Spojrzałem na poduszkę, gdzie rozrzucone były jej brązowe włosy. Chciałem ich dotknąć. Chciałem dotknąć jej, ale nie potrafiłem się ruszyć. Uderzyło we mnie zbyt wiele wspomnień, z którymi musiałem sobie szybko poradzić. Mój puls przyspieszył. Najwyraźniej tylko widok krwi w kąciku jej ust potrafił sprawić, że się opanowałem. Krew. Spojrzałem wyżej i zobaczyłem purpurowego siniaka w okolicy jej skroni. Gdy Dawson ją znokautował, upadła i uderzyła głową o podłogę. Ciągle słyszałem ten dźwięk. Będzie mnie nawiedzał do końca życia. Oczy miała podkrążone, a przy linii włosów znajdował się kolejny siniak, ale ciągle była naj... Urwałem myśl, zamknąłem oczy i odetchnąłem powoli. Z jakiegoś powodu zobaczyłem twarz Archera. Nim ona upadła na podłogę nasze spojrzenia na chwilę się skrzyżowały. Wówczas, w tym całym chaosie, wydawało się, że czas się zatrzymał. I wtedy Archer ruszył w jej stronę, a ja... chciałem ją tam zostawić. Wiedziałem, że powinienem, ale ktoś inny zrobił to za mnie. I nie powstrzymałem go. Otworzyłem oczy i zobaczyłem, że moja ręka drży. Powoli chwyciłem jej dłoń. Gdy tylko nasze ciała się spotkały, poczułem iskrę energii elektrycznej. Powoli obciągnąłem jej bluzę, by zakryła brzuch, a przy okazji lekko musnąłem go palcami. A potem już nie potrafiłem przestać jej dotykać.

Przesunąłem palcami po jej chłodnym policzku i odgarnąłem niesforny kosmyk z twarzy. Nie wiem, jak długo tam siedziałem, śledząc palcami krzywiznę jej szczęki i ust. Nawet nie zauważyłem, że zacząłem ją uleczać. Jej siniaki powoli zaczęły znikać, a krwawienie ustało. Chciałem ją podnieść, umyć, ale to by było zbyt wiele. Już zrobiłem zbyt wiele, więc co teraz? Jej policzki się zaróżowiły. Dotarło do mnie, że niedługo się obudzi. Nie mogłem tu być w tym czasie. Delikatnie zdjąłem jej buty, a potem przykryłem ją kocem. Mogłem zrobić o wiele więcej, powinienem zrobić o wiele więcej... ale to musiało wystarczyć. Zamknąłem oczy poczułem jej słodki zapach, a potem pocałowałem ją w rozwarte usta. Poczułem trudny do opisania dreszcz emocji. Szybko zmusiłem się do odsunięcia, nim będzie za późno, nawet jeśli głos w mojej głowie mówił, że już było za późno. Mogłem to rozegrać na sto sposobów, ale w żadnym nie widziałem szczęśliwego zakończenia. Katy Walczyłam z pochłaniającą mnie nieświadomością, więc mój mózg powoli zaczynał działać normalnie. Jeszcze przez kilka chwil leżałam zaskoczona tym, że nic mnie mocno nie bolało. Czułam słaby ból w ramieniu i lekko bolała mnie głowa, ale spodziewałam się czegoś poważniejszego.

Skołowana, przypomniałam sobie ostatnie minuty które pamiętałam. Wtedy w markecie wszystko szlag trafił. Luksjanie byli wszędzie, przejmowali ludzkie DNA tak szybko, że zabijało to ludzi. Modliłam się, by tej małej dziewczynce udało się odnaleźć schronienie, ale gdzie aktualnie można czuć się bezpiecznie? Oni byli wszędzie... Moje serce przyspieszyło, gdy przypomniałam sobie Daemona i zobaczyłam go w prawdziwej postaci. Wiedziałam, że mnie widział, ale potem zniknął i... i Dawson mnie znokautował pociskiem energii. Dlaczego to zrobił? A co ważniejsze, dlaczego Daemon do mnie nie przyszedł? Podświadomie znałam odpowiedź. Luc i Archer już to podejrzewali, ale ja nie chciałam wierzyć, że mogli mieć rację i że nasza największa obawa stanie się prawdą. Nawet na samą myśl, że Daemon mógł być teraz inny, że mógł być jednym z nich - kimkolwiek by nie byli - robiło mi się niedobrze. Odetchnęłam głęboko i zamrugałam. Gwałtownie wciągnęłam powietrze do płuc i się odsunęłam. Zobaczyłam wpatrujące się we mnie szmaragdowe oczy, otoczone gęstymi czarnymi rzęsami. Od razu przypomniało mi się zeszłe lato i poranek, gdy odkryłam, że Daemon Black nie jest człowiekiem - gdy zamroził czas i zatrzymał ciężarówkę. Obudziłam się wtedy i zobaczyłam wpatrującą się we mnie Dee. Tak jak teraz. Dee usiadła na końcu łóżka, przyciągnęła nogi do piersi i otoczyła je rękoma. Na jej ramiona opadły fale czarnych włosów. Była chyba najpiękniejszą dziewczyną, jaką

widziałam w życiu, podobnie jak Ash, ale Ash... nie było już z nami. Za to była Dee. Odetchnęłam z ulgą i popatrzyłam na dziewczynę, która stała się moją najlepszą przyjaciółką, i nawet po tragedii z Adamem nadal nią była. Skoro Dee tu była, musiało to oznaczać coś dobrego. Chciałam się do niej zbliżyć, ale nagle zamarłam. Dee patrzyła na mnie i nawet nie mrugała. Dokładnie jak tamtego poranka. Ale tym razem była jakaś inna. Przełknęłam ślinę z trudem, bo miałam sucho w gardle. -Dee? Uniosła idealną brew. - Katy? Słysząc jej głos poczułam niepokój. Był inny, zimniejszy bez emocji. Instynkt mówił mi, żeby się nie zbliżać, ale to było dla mnie dziwne. -Już zaczęłam się zastanawiać, czy ty się w ogóle obudzisz powiedziała, prostując ramiona. - Spałaś jak zabita. Powoli zamrugałam i rozejrzałam się po pokoju. Nie rozpoznawałam tych zielonych ścian czy krajobrazów na nich. Meble nie wyglądały znajomo. Dee też nie. Przyciągnęłam nogi do siebie, z dala od niej, i znowu spróbowałam przełknąć ślinę. Spojrzałam w stronę drzwi znajdujących się przy komodzie. - Bardzo... chce mi się pić.

-No i? Wróciłam do niej wzrokiem, zaskoczona jej ostrym tonem. - No co? - Wywróciła oczami i wyprostowała długie nogi. Oczekujesz, że ci przyniosę coś do picia? - Zaśmiała się, a ja otworzyłam oczy jeszcze szerzej. - Możesz sobie pomarzyć. I tak nie umrzesz z pragnienia. Byłam oszołomiona jej zachowaniem. Patrzyłam, jak wstaje i ociera ręce o ciemne, obcisłe dżinsy. Może ja rzeczywiście miałam jakiś uraz mózgu po tym upadku w markecie, a może obudziłam się w alternatywnym wszechświecie, gdzie słodka Dee zmieniła się we wredną Dee. Spojrzała na mnie i zmrużyła oczy co przypomniało mi o kobiecie w sklepie, po tym, jak Luksjanka przejęła jej ciało. - Pachniesz krwią i potem. Uniosłam brwi wysoko. - To odrażające - rzekła, marszcząc noc. - Tylko mówię. No dobra. Oparłam się o wezgłowie. - Co jest z tobą nie tak? - Ze mną? - Dee znowu się zaśmiała. - Dla odmiany po raz pierwszy wszystko jest idealnie. Przez chwilę patrzyłam na nią w milczeniu. - Nie... nie rozumiem. - Oczywiście, że rozumiesz, nie jesteś głupia. I wiesz, jaka jeszcze nie jesteś? -Jaka? - wyszeptałam. Dee uśmiechnęła się złośliwie.

- Nie jesteś... Pochyliła się w moją stronę i zamachnęła, a ja zareagowałam instynktownie. Chwyciłam jej rękę, nim uderzyła mnie w twarz. - Nie jesteś słaba - powiedziała, z łatwością uwolniwszy rękę z mojego uścisku. Cofnęła się i oparła ręce na smukłych biodrach. Więc możesz siedzieć tu dalej i patrzeć na mnie z tą głupią miną, ale nie mamy czasu bawić się w nadrabianie zaległości, szczególnie, że Daemon cię uleczył. Byłam wstrząśnięta jej nastawieniem i tym, że przecież dostałam pociskiem energii i powinno mnie to martwić. Dopiero teraz spojrzałam na moją rękę. Na dłoni miałam smugi zaschniętej krwi. Sięgnęłam do lewego ramienia. Bluza była nadpalona, a ciało wrażliwe, ale w całości. Uniosłam wzrok. - Czy on... tu był? -Tak. Moje serce zabiło mocniej. Ruszyłam się z miejsca. Miałam gdzieś wredną Dee i to, że pewnie śmierdziałam. Musiałam zobaczyć Daemona. Wyszłam spod koca i postawiłam nogi na podłodze. Nie miałam butów. Ani skarpetek. Co, do... ? Nieważne. - Gdzie on teraz jest? - Nie mam pojęcia. - Westchnęła, odsunęła zasłonę i wyjrzała za okno. - Ale gdy widziałam go po raz ostatni, szedł do jednej z sypialni. - Zasłona wysunęła się spomiędzy jej palców i wróciła na miejsce, a Dee uśmiechnęła się chłodno. - I nie był sam.

Zamarłam. - Była z nim Sadi. Często z nim przebywa. Pewnie próbuje go molestować. - Zamilkła i popukała palcem w podbródek. - Chociaż z drugiej strony nie wiem, czy to molestowanie, gdy obie strony są chętne. W żołądku poczułam ucisk. - Sadi? - Tak. Nie znasz jej. Ale na pewno poznasz. Pokręciłam głową, nie wierząc w to, co mówi. - Nie. Niemożliwe. - Wstałam. Nogi miałam jak z waty. - Nie wiem, jaki jest twój problem albo co ci się stało, ale Daemon nigdy by czegoś takiego nie zrobił. Nigdy. Dee spojrzała na mnie z taką pogardą, jakbym była nic nie warta. - Wszystko się zmieniło, Katy. Im szybciej to załapiesz, tym lepiej, bo jak na razie jesteś jego słabym punktem. Tylko tym jesteś dla niego. - Zrobiła krok w moją stronę, ale ja się nie ruszyłam. - Żyjesz tylko dlatego, że on też musi żyć. Nie dlatego, że cię kocha, bo na szczęście przejrzał na oczy. Jak my wszyscy. Skrzywiłam się, słysząc te słowa. Poczułam się jeszcze gorzej. - Nareszcie - kontynuowała. - Od kiedy pojawiłaś się w jego życiu, w naszym życiu, wszystko się spieprzyło. I jeśli miałabym możliwość zabicia cię tak, by nie zabić jego, zrobiłabym to. I czerpałabym z tego radość. Tak jak i on. Dla nas jesteś niczym, dla niego również. Jesteś tylko problem, z którymś musimy sobie jakoś radzić.

Odetchnęłam głęboko, ale to mi nie pomogło. W gardle czułam ucisk i miałam trudności z przełykaniem śliny. Próbowałam się przekonać, że to, co mówi Dee, nie ma znaczenia. Coś było z nią zdecydowanie nie tak, bo Daemon nie tylko mnie kochał, ale był też we mnie zakochany. Zrobiłby dla mnie wszystko. Tak jak ja dla niego i nic nie potrafiłoby tego zmienić. Przysięga w Vegas z powodu fałszywych tożsamości może nie była do końca zgodna z prawem, ale dla mnie była wiążąca. Dla nas. Mimo to słowa Dee... bolały bardziej niż rana zadana sztyletem. Dziewczyna spuściła wzrok, a rysy jej twarzy się napięły. - No więc? Otworzyłam usta, ale przez chwilę nie byłam w stanie mówić. Gdy mi się udało, głos miałam zachrypnięty. - O co ci chodzi? Wzruszyła ramionami. - O nic, w sumie, ale muszę cię do niego zabrać. - Do Daemona? - zapytałam z nadzieją. - Nie. - Zaśmiała się. Brzmiała jak dawna Dee. - Nie do niego. Gdy nie rozwinęła tej myśli, a ja się nie ruszyłam, sfrustrowana cmoknęła, a potem ruszyła w moją stronę. Chwyciła mnie mocno za ramię i pociągnęła w stronę wielkiego korytarza. - No dalej - ponaglała zniecierpliwiona. Z trudem nadążałam za jej krokiem. Byłam na boso, czułam się zmęczona i skołowana, zupełnie jak człowiek, a nie hybryda. Gdy dotarłyśmy na pierwsze półpiętro, po-

ciągnęła mnie tak mocno, że prawie wyrwała mi rękę ze stawu. - Mogę sama iść. Nie musisz mnie ciągnąć. - Wyrwałam się jej, chociaż wiedziałam, że po prostu mnie puściła. - Mogę... - Mój wzrok przyciągnęło zdjęcie w ramce na ścianie, przedstawiające ładną rodzinę. Zdjęcie było umazane krwią. Mój żołądek się ścisnął. - Będziesz tak tu stała? - Zmrużyła oczy. - Jeśli się nie ruszysz, zrzucę cię ze schodów. Będzie bolało. To trzy piętra. Możesz skręcisz sobie kark. Ktoś cię uleczy. A może cię tak zostawią, żywą, ale niezdolną do... -Już załapałam - warknęłam i odetchnęłam głęboko, by się uspokoić i nie spróbować jej zrzucić ze schodów. - To dobrze - zaświergotała, uśmiechając się szeroko. Z jakiegoś powodu przypomniałam sobie, że parę dni temu ta dziewczyna była zupełnie kimś innym i nawet razem robiłyśmy w kuchni spaghetti. A potem przypomniał mi się Archer. - Co się stało z... ? - Urwałam i raczej dobrze zrobiłam, bo jeszcze powiedziałabym za dużo. - Z Archerem? Uciekł. - Zaczęła schodzić. Popatrzyłam na nią z mocno bijącym sercem. - Mówię poważnie - rzekła. - Zrzucę cię z tych cholernych schodów. Przez sekundę marzyłam o tym, by kopnąć ją w tył głowy. Jedyną rzeczą, jaka mnie powstrzymywała, była moja wiara w to, że przyssał się do niej robak-kosmita i zmienił jej osobowość, więc jej nastawienie nie było jej winą.

Idąc po schodach, zmusiłam mózg do pracy i przyjrzałam się otoczeniu. Dom był duży, prawie jak wielka rezydencja. Miał dużo korytarzy i sypialni, a gdy byłyśmy już na drugim piętrze, mogłam zobaczyć główny hol oświetlony kryształowym żyrandolem. Na dole widziałam też Luksjan. Wszyscy byli w ludzkich postaciach. Żaden z nich nie wyglądał znajomo. Przynajmniej ci wiedzieli, że należy się ubrać, ale gdy im się przyjrzałam, zauważyłam, że nie byli trojaczkami. Każdy był inny. I każdy patrzył na mnie z taką pogardą jak Dee. Zacisnęłam mocno pięści. Kilkoro z nich odsunęło się od ścian, gdy ich mijałyśmy. Patrzyli na mnie z przechyloną głową, co przypominało mi węże. Inny wstał ze skórzanego szezlongu. Wszyscy wyglądali, jakby mieli od około dwudziestu pięciu do czterdziestu lat, chociaż ich prawdziwy wiek musiał być inny. To, co zobaczyłam w markecie wyglądało inaczej niż to, co słyszałam z opowieści Daemona i Dee. Ci Luksjanie, gdy przejmowali ludzkie DNA, zachowywali się inaczej. Kobieta o jasnych włosach, która stała przy skórzanym fotelu, wyglądała, jakby chciała rzucić się na mnie i oderwać mi głowę. Zmusiłam się, by trzymać ją wysoko, chociaż to nie było łatwe. Moje serce biło tak szybko, że czułam mdłości. Przeszliśmy przez hol, a ja dzięki szklanym ścianom zobaczyłam, że na zewnątrz było ciemno. Po chwili także to poczułam. Na karku pojawiło się mrowienie.

Moje serce zamarło, a potem przyspieszyło. Tu, za tymi dwuskrzydłowymi drzwiami, znajdował się Daemon. Byłam tego pewna, ale czułam niepokój. Drzwi otworzyły się, nim się do nich zbliżyłyśmy. Zobaczyłam gabinet, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Od razu rzuciło mi się w oczy biurko stojące na środku pokoju. Za nim siedział mężczyzna o szerokim uśmiechu, ale najbardziej szokował mnie fakt, że już go widziałam. Byl to mężczyzna z tego rozbitego zdjęcia, ale wiedziałam, że ten nie mógł być człowiekiem. Jego oczy miały nienaturalny niebieski odcień. Gdy weszłyśmy, on płynnym ruchem wstał, a drzwi się za nami zamknęły. Wpokoju byli jeszcze inni Luksjanie - dwóch mężczyzn i wysoka, piękna kobieta o rudych włosach. Jednak nie obchodzili mnie. Obok rudzielca znajdował się Daemon. Moje serce fiknęło koziołka i na całym ciele poczułam dreszcz. Nasze spojrzenia się spotkały i znowu poczułam zawroty głowy. Odczułam falę emocji, gdy ruszyłam w jego stronę. Chciałam zawołać go po imieniu, ale nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Nasze spojrzenia skrzyżowały się na chwilę, a potem... odwrócił wzrok ze znudzoną miną. Patrzyłam na niego, a serce mi pękało. - Daemon? - powiedziałam, ale on nie odpowiedział. Patrzył na mężczyznę za biurkiem, jakby... jakby był tym wszystkim znudzony. Spróbowałam więc jeszcze raz. -Daemon? I nie dostałam odpowiedzi, jak wtedy, gdy wołałam go w nocy, gdy przybyli Luksjanie.

Rozdział 5 Katy Dalej patrzyłam na Daemona, całkowicie świadoma tego, że wszyscy patrzyli na mnie, wszyscy, poza nim. Dlaczego nie chciał na mnie spojrzeć? Poczułam narastającą panikę. Nie. To się nie może dziać. To niemożliwe. Ruszyłam się, nim w ogóle przemyślałam, co chciałam zrobić. Kątem oka widziałam, że Dee kręci głową, a jeden z Luksjan zrobił krok w moją stronę, ale ja byłam zdeterminowana, by sprawdzić, czy mój najgorszy koszmar zmienił się w rzeczywistość. Fakt, uleczył mnie, ale gdy przypomniało mi się, co Dee mówiła, jak się zachowywała... Czy Daemon stał się jak ona? Zmienił się w kogoś oziębłego i obcego? Mógł mnie uleczyć tylko po to, żeby jemu nic się nie stało. Nie zatrzymałam się. Proszę, powtarzałam w myślach. Proszę. Proszę. Proszę.

Na trzęsących się nogach przemierzyłam pokój i chociaż on nie zauważał mojej nieobecności, podeszłam do niego i położyłam mu rękę na piersi. - Daemon? - wyszeptałam z trudem. Obrócił głowę i zerknął na mnie z góry. Nasze spojrzenia się spotkały i przez sekundę w tych pięknych oczach widziałam straszliwy ból. A potem jego duże ręce chwyciły mnie za ramiona. Myślałam, że mnie przytuli i że wszystko będzie dobrze, mimo tej całej, okropnej sytuacji. Odetchnęłam ciężko. Dosłownie mnie uniósł i odstawił na bok. Popatrzyłam na niego z pękającym sercem. - Daemon? Nic nie powiedział, gdy powoli zaczął odsuwać ode mnie ręce. Cofnął się i skupił swoją uwagę na mężczyźnie za biurkiem. - To takie... Niezręczne - wymamrotał rudzielec, parskając śmiechem. Nie mogłam ruszyć się z miejsca. Odrzucenie paliło mnie, rozrywało od środka. - Chyba ktoś się spodziewał lepszego powitania - wymamrotał Luksjanin za biurkiem. Jego głos brzmiał na rozbawiony. - Nie sądzisz, Daemonie? Wzruszył ramionami. - Nie obchodzi mnie to. Otworzyłam usta, ale nie byłam w stanie niczego powiedzieć. Jego głos, ton nie były jak u siostry, ale brzmiał dokładnie tak, jak gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy.

Mówił do mnie z ledwo powstrzymywanym rozdrażnieniem, a każde słowo ociekało jadem. Ból w mojej piersi jeszcze bardziej się powiększył. Odkąd pojawili się Luksjanie, po raz setny przypomniałam sobie słowa sierżanta Dashera. Którą stronę wybierze Daemon i jego rodzina? Poczułam dreszcz przebiegający po kręgosłupie. Otoczyłam się ramionami. Nie byłam w stanie zrozumieć tego, co się właśnie działo. - A ty? - zapytał mężczyzna. Gdy nikt nie odpowiedział, spróbował ponownie. - Katy? Mimo niechęci spojrzałam na niego i od razu chciałam odwrócić wzrok. - Co? - Nie obchodziło mnie, że mój głos załamał się na tym jednym słowie. Mężczyzna uśmiechnął się i obszedł biurko. Spojrzałam na Daemona, który zesztywniał. - Oczekiwałaś bardziej personalnego powitania? - zapytał. - Może bardziej intymnego? Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć. Czułam się, jakbym wpadła do króliczej nory, bo wszystko się zmieniło. Mój instynkt rozpoznał, że znajdowałam się wśród drapieżników. - Nie wiem, co... myśleć. - W gardle poczułam palące łzy. - Najwyraźniej to dla ciebie przytłaczające. Świat, który znasz jest u kresu zmiany, a ty jesteś tu i nawet nie znasz mojego imienia. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko. -Możesz mówić do mnie Rolland.

Wyciągnął do mnie rękę. Popatrzyłam na nią i nie zamierzałam jej uścisnąć. Rolland zaśmiał się i wrócił do biurka. -A więc jesteś hybrydą? Zmutowaną i połączoną z nim tak bardzo, że jeśli jedno umrze, to drugie też? Jego pytanie zbiło mnie z pantałyku, ale nic nie powiedziałam. Usiadł na brzegu biurka. - Tak naprawdę jesteś pierwszą hybrydą, jaką widzę. -Wcale nie jest taka wyjątkowa. - Rudowłosa parsknęła śmiechem. W sumie to jest obleśna, jak brudne zwierzę. Zaczerwieniłam się, bo miała trochę racji. Wyglądałam koszmarnie, a Daemon dosłownie odsunął mnie od siebie. Moja duma ucierpiała. Rolland się zaśmiał. - Miała ciężki dzień, Sadi. Słysząc to imię, napięłam wszystkie mięśnie i spojrzałam na nią. To była ta Sadi? Ta, która według Dee molestowała Daemona? Mojego Daemona? Poczułam złość. Zabolało mnie to. Oczywiście, że to musiała być modelka, a nie jakiś pasztet. - Dzień ciężki czy nie, ale mogłaby się umyć. - Sadi spojrzała na Daemona i położyła rękę na jego piersi. - Jestem trochę zawiedziona. - Naprawdę? - zapytał Daemon. Każdy włos na moim ciele stanął dęba. - Tak - wymruczała. - Myślę, że stać cię na kogoś lepszego. Znacznie lepszego. - Gdy mówiła, zaczęła prze-

suwać pomalowanym na czerwono paznokciem po jego piersi i w dół do paska spodni. O nie, tego już za wiele. - Zabierz od niego łapy. Sadi spojrzała na mnie, zaskoczona. - Słucham? - Przecież mówię wyraźne. - Zrobiłam krok w jej stronę. - Ale chyba muszę to powtórzyć specjalnie dla ciebie. Zabierz od niego te cholerne łapy. Uśmiechnęła się kącikiem czerwonych ust. - Chcesz mnie zmusić? Dotarło do mnie, że Sadi nie poruszała się i nie mówiła jak reszta nowych Luksjan. Była zbyt ludzka. Ale gdy Daemon sięgnął i odsunął jej rękę, szybko o tym zapomniałam. - Przestań - wymamrotał tak, jakby się z nią droczył. Zrobiło mi się czerwono przed oczami. Zdjęcia na ścianie zaczęły się trząść, a papiery pofrunęły z biurka. Czułam, że zaraz zacznę lewitować aż pod sufit i że... - A ty się uspokój - powiedział Daemon już normalnym głosem. Czułam w jego słowach ostrzeżenie, które tylko bardziej mnie wkurzyło. Zdjęcia na ścianach znowu się zakołysały, gdy na niego spojrzałam. Już wolałabym zostać uderzona w twarz. - Niesamowite - rzekł Rolland. Brzmiał podobnie, jak naukowcy z Daedalusa. - Nabyłaś wiele jego zdolności. To niesamowite, ale też niepokojące. - Muszę się z tym zgodzić - odpowiedział jeden z Luksjan.

Rolland przechylił głowę. -Jesteśmy wyższą formą życia, więc mieszanie się w coś intymnego z czymś takim jak ty jest... cóż, czymś odrażającym. Ty nie powinnaś istnieć. Cokolwiek ci się wtedy stało, powinno było cię zabić. Mięsień na twarzy Daemona drgnął. - Bo mimo wszystko przetrwają najsilniejsi, czyż nie to mówią ludzie? A bez naszej pomocy wy byście nigdy nie przeżyli. Cóż, to mnie trochę obrażało. -1 nie da się tego odkręcić, prawda? - Spojrzał na Daemona. - Jest tyle rzeczy których nie jesteśmy świadomi. My wszyscy byliśmy zbyt młodzi, gdy nasz planeta została zniszczona i zostaliśmy rozdzieleni między wiele galaktyk. Tu nigdy nie byliśmy i najwyraźniej nie mieliśmy też świadomości, że jest tu wielu osobników z naszego gatunku, którzy przystosowali się do życia na Ziemi. Większość Luksjan nie wiedziała o hybrydach. Daemon też nie wiedział, dopóki mnie nie zmutował, więc nie trzeba być geniuszem, by zgadnąć, że ci, co nie przebywali na Ziemi nie mieli o mnie pojęcia. Zastanawiało mnie też, czy wiedzieli o naszych słabościach o onyksie? Czy to istniało w tej jaskini, z której się wyczołgali? Wątpię, by mieli broń PEP, taką, którą rząd stworzył, by jednym pociskiem niszczyć Luksjan. -Jesteśmy z natury ciekawscy. Wiedziałaś o tym? -zapytał, a potem spojrzał w kierunku Daemona. - Jestem pewny, że tak. W końcu to go do ciebie przyciągnęło. A może to było coś więcej?

Daemon zacisnął usta w cienką linię. Nic nie powiedział. Nie dał się sprowokować. - Miłość - wymamrotał ze śmiechem Rolland. Dee spojrzała na brata. - To było wcześniej. - Naprawdę? - zapytał. Daemon przez chwilę patrzył na Rollanda. - To było wcześniej. Moje serce pękło na milion kawałków. Odetchnęłam głęboko, a po chwili Daemon w końcu na mnie spojrzał. Znowu był cały sztywny ale gdy popatrzył mi w oczy miałam wrażenie, jakby doskonale wiedział, co czułam. - Zastanawiam się, czy to rzeczywiście jest już tylko przeszłość powiedziała Sadi wyzywająco, a gdy Daemon ją zignorował, nadąsała się. Gdy Rolland się uśmiechnął, włoski na karku znowu stanęły mi dęba. -Jak mówiłem, jesteśmy ciekawskimi stworzeniami. Quincy? Spojrzał ponad ramieniem, a po chwili drugi mężczyzna skinął głową. Rozszerzyłam oczy, gdy Luksjanin ruszył w moją stronę. Nie był tak wysoki jak Daemon, ale miał szersze ramiona, a gdy szedł, wyglądał, jakby sunął po wodzie. Kiedy minął Daemona, posłał mu złośliwy uśmiech. Cofnęłam się, zaciskając pięści. Nie miałam pojęcia, czego się po nich spodziewać. Poczułam przerażenie. Zrobiło mi się zimno, gdy Quincy się zbliżył. Zaczęła się we mnie zbierać energia. Z mocno bijącym

sercem spojrzałam na Daemona. Nasze spojrzenia się skrzyżowały, gdy Quincy zatrzymał się przede mną. Twarz Daemona przybrała złowieszczą minę. Quincy wyciągnął rękę w moim kierunku, a ja odskoczyłam i odtrąciłam ją. - Nie dotykaj mnie - ostrzegłam, czując na skórze energię. Quincy przestał się uśmiechać i zmrużył oczy. - O co chodzi? - zapytał Daemon. -Jestem ciekawy - powiedział Rolland głosem słodkim jak miód, patrząc na Daemona. - Przytrzymaj ją. Moje serce się zatrzymało. Spojrzałam najpierw na Daemona, a potem na Luksjanina. Daemon przez chwilę się nie ruszał i patrzył na Rollanda, a potem obrócił się na pięcie i podszedł do mnie. Kiedy stanął obok, posłał Luksjaninowi groźne spojrzenie. Gdy tylko jego ręce unieruchomiły moje ramiona, za plecami poczułam mdłości. Drgnęłam i przycisnęłam się do Daemona, a Quincy ponownie wyciągnął rękę w moim kierunku. Chwycił mój podbródek, a ja nie mogłam nic zrobić. Daemon znieruchomiał za mną, gdy Quincy pochylił głowę, by spojrzeć mi w twarz. Nigdy nie pomyślałabym, że znajdę się w takiej sytuacji, że Daemon nie będzie mnie chronił, tylko pozwoli na coś takiego - by inny Luksjanin dotykał mojej twarzy. - Ona jest inna - ogłosił Quincy i przesunął ręce na moją szyję. - Nie jest jak reszta ludzi. W przeciwieństwie do ludzi nic nie potrafię w niej wyczuć. - Zamilkł i spojrzał

na Daemona. Uśmiechnął się szeroko i zaczął przesuwać palcami po mojej szyi. - Jesteś wściekły. - No co ty nie powiesz? - Daemon zacisnął ręce na moich ramionach. - A pamiętasz, co ci wcześniej powiedziałem? To jest nadal aktualne. - Naprawdę? - Quincy się zawahał, a potem położył mi rękę nad piersią, w tym miejscu, gdzie Luksjanie dotykali ludzi w supermarkecie. Poczułam drżenie i nie byłam pewna, czy to pomruk ze strony Daemona, czy ja tak bardzo się trzęsłam. Luksjanin w skupieniu zmarszczył brwi, a potem spojrzał na Rollanda. - Nic - powiedział. - Nie mogę przejąć jej DNA. Zrozumiawszy, co się stało, wybałuszyłam oczy. Mój Boże, widziałam, co stało się z ludźmi, których DNA w bardzo szybkim procesie zostało przejęte. Mógł mnie zabić! I Daemona, ale w tym momencie było mi wszystko jedno, bo zwiększą ochotę miałam kopnąć go w krocze. Poczułam palący gniew i spróbowałam wykręcić się z jego uścisku, uwolnić się, bo potrzebowałam przestrzeni, ale jego uścisk tylko się wzmocnił, a pod powiekami poczułam palące łzy. - To bardzo ciekawe - skomentował Rolland. - Co jeszcze wasza dwójka może? Wiemy, że jeśli jedno umrze, to drugie też. I ona najwyraźniej ma dostęp do Źródła. Czy coś jeszcze? - Nie choruje. Tak jak my. - Daemon mówił krótko, zwięźle. - I jest szybka, i silna. Odetchnęłam z trudem. W piersi czułam ukłucie zdrady.

- Niesamowite. - Rolland klasnął w dłonie, jakbyśmy znajdowali się w teatrze na jakimś przedstawieniu. - I to wszystko? - zapytała Sadi, która nie wyglądała na zachwyconą. - Tak - odpowiedział Daemon, a moje oczy się rozszerzyły, jednak starałam się nie okazać żadnych emocji. Wstrzymałam oddech, ale Dee nie zaprzeczyła. Oboje skłamali bez mrugnięcia okiem. Było coś więcej. Daemon i ja mogliśmy komunikować się, gdy on był w prawdziwej postaci, tak jak reszta Luksjan. Nie wiedziałam, co o tym sądzić, ale poczułam w piersi iskrę nadziei. Spojrzałam na Dee, ale ona patrzyła w ścianę, jakby znajdowało się tam coś fascynującego. Co tu się działo tak naprawdę? Musiało chodzić o coś więcej... Zaskoczona, przerwałam myśli, gdy spostrzegłam, że Quincy, patrząc wprost na Daemona, przesunął ręce na moje piersi. Byłam tym zszokowana, a po chwili gotowałam się ze złości i obrzydzenia. Nagle wylądowałam na podłodze i uderzyłam w skórzany fotel. Zszokowana, uniosłam głowę i spojrzałam zza kurtyny włosów, które zakryły mi twarz. Dwójka Luksjan mierzyła się nawzajem zabójczym wzrokiem, a Dee nie patrzyła już na ścianę. Była skupiona na swoim bracie. W pokoju panowała taka cisza, że dałoby się usłyszeć przelatującą muchę. A potem Daemon eksplodował światłem jak rakieta.

Daemon W moich ustach gniew smakował krwią, a ja poza gniewem nic nie czułem i nie myślałem trzeźwo. Potrafiłem poradzić sobie z wieloma rzeczami, do których mogłem się zmusić. Byłem w stanie również je przeczekać. Ale gdy on jej dotknął, przekroczył granicę. Zmieniłem się w prawdziwą postać i od razu poczułem ze strony innych bombardowanie myślami. Słyszałem ich potrzeby, myśli i pragnienia, ale byłem zbyt wściekły by mnie przytłoczyły. Chwyciłem Quincy'ego, nim się zmienił, i rzuciłem nim o ścianę znacznie mocniej niż wtedy w jej sypialni. Uderzył w ścianę, a tynk odpadł. Powietrze wypełniło się pyłem. Quincy zaczął osuwać się po ścianie. To jest zabawne w tych Luksjanach. Jeszcze nie zauważyli, jacy oni są słabi w swoich ludzkich postaciach. Nim upadł na podłogę, znalazłem się nad nim. Z głośnym dźwiękiem uderzyłem go pięścią w twarz i nie zamierzałem na tym poprzestać. Znowu go chwyciłem i dosłownie wgniotłem go w ścianę. A potem puściłem. Quincy upadł i zaczął migotać, jak zgnieciony robaczek świętojański. Połyskujący, niebieskawy płyn wyciekł z jego głowy. Patrzyłem na niego, zastanawiając się, czy wyrzucić go przez najbliższe okno, czy też nie, i dopiero wówczas zauważyłem, jak cicho było w pokoju. Zostawiłem go - a przynajmniej to, co z niego zostało - w spokoju i zmieniłem się w ludzką postać. Obróci-

łem się i stwierdziłem, że się nieco zapędziłem, ale czasu cofnąć nie mogłem. Rolland uniósł brew. - No cóż... Oddychając ciężko, posłałem mu krótkie spojrzenie, a potem skierowałem wzrok tam, gdzie stała ona. Mocno ściskała oparcie fotela i patrzyła na mnie wielkimi, szarymi oczami, odróżniającymi się na tle bladej twarzy. Z jej przerażonej miny wywnioskowałem, że nie wiedziała, co o tym myśleć. Była skołowana, zraniona i wściekła, a jej emocje sprawiały, że nie mogłem oddychać. Uspokoiłem oddech i wróciłem wzrokiem do zaintrygowanego Rollanda. - Mówiłem mu wcześniej, że jeśli jej dotknie, to umrze. Nie jestem kłamcą. Sadi spojrzała na Luksjanina. - On nie jest martwy. -Jeszcze - rzekłem obiecująco. Sadi oblizała wargę. - Co cię obchodzi, czyjej dotyka, czy też nie? Było nieskończenie dużo powodów. - Ona należy do mnie. - Czułem, jak dziewczyna gromi mnie wzrokiem, ale nawet na nią nie spojrzałem. - Do nikogo innego, tylko do mnie. To proste. Rolland przypatrywał mi się przez chwilę uważnie, a potem odepchnął się od biurka. Wyprostował się i klasnął w dłonie. - Posłuchajcie! Zesztywniałem. Nie brzmiało to dobrze.

- Ty. - Wskazał na innego Luksjanina. - Zabierz stąd Quincy'ego i daj mi znać, jak się obudzi. Po części nawet chciałem, by się obudził, wtedy mógłbym go znowu stłuc. Rolland posłał Sadi ostre spojrzenie. - Zabierz tę młodą... pannę i upewnij się, że się umyje i że będzie jej wygodnie. O nie. Otworzyłem usta, ale Sadi, ze złośliwym błyskiem w oku, ruszyła naprzód. - Oczywiście - powiedziała i przechodząc obok, uśmiechnęła się do mnie. - A ty - zwrócił się do mnie - zostaniesz tutaj. - Potem uśmiechnął się do Dee. - Jest późno. Zauważyłem, że będąc w ludzkiej postaci szybko robię się głodny. Przyniesiesz mi coś do jedzenia? Dee się zawahała, ale skinęła głową. Obróciła się i posłała mi zmartwione spojrzenie, gdy mnie mijała, idąc do wyjścia. Patrzyłem, jak Sadi siłą wyprowadza Katy z pokoju. Poczułem ochotę, by znowu komuś przyłożyć. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, zostałem z Rollandem i gościem, którego imienia nawet nie pamiętałem. Rolland obszedł biurko i usiadł. - Quincy był wcześniej z ciebie niezadowolony. Powiedział, że... wkurzyłeś się na niego, bo był w pokoju z tą... tą dziewczyną. - Oparł się o krzesło i założył nogę na nogę. Wskazał na uszkodzoną ścianę. Teraz jego złość nie jest problemem. Wzruszyłem ramionami.

- Nie będzie jedyny. W tej kwestii nie ufam również Sadi. Uniósł brwi. -Nie? - Zdecydowanie nie. Założył ręce na piersi i przyjrzał mi się. - Chcę ci zadać pytanie i liczę na szczerą odpowiedź, Daemonie. Mocno zacisnąłem szczękę. Nie chciałem przebywać w tym pokoju. Musiałem być tam, gdzie się teraz znajdowała Sadi. Mimo to skinąłem głową. -Jak mówiłem, ciężko cię rozgryźć. Ty jesteś inny niż twoje rodzeństwo. - Ludzie mają mnie za wyjątkowego. Rolland zaśmiał się pod nosem. - Co ta dziewczyna dla ciebie znaczy, Daemonie? I proszę o szczerą odpowiedź. Zacisnąłem dłonie w pięści. Czas mijał. - Należy do mnie. -Już to mówiłeś. Odetchnąłem głęboko. -Jest moja i jest częścią mnie. Wiele dla mnie znaczy, ale to, co do niej czuję niczego tu nie zmienia w waszej kwestii. - Spojrzałem mu prosto w oczy. - Popieram to, co robisz. - Mnie popierasz? - Zaśmiał się. - Nie mnie musisz popierać. Ja jestem tylko... pracowitą pszczołą jak ty. No cóż... - Ciągle ją kochasz? - zapytał, zmieniając temat. - Ciągle jej pragniesz?

Pytał mnie o to, czy po ich przybyciu ciągle miałem jakieś ludzkie emocje, czy byłem równie pusty w środku, co oni. - Pragnę jej. - Fizycznie? Od zaciskania zębów rozbolała mnie szczęka, ale zmusiłem się do skinięcia głową. - Chcesz czegoś więcej? Postanowiłem ostrożnie dobierać słowa. - Chcę domu, w którym moja rodzina jest bezpieczna. I tylko my możemy to sobie zapewnić. My jesteśmy ważniejsi. Rolland przechylił głowę i ani na chwilę nie spuścił ze mnie wzroku. - Masz rację. I niedługo będziesz mieć bezpieczny dom dla swojej rodziny. Już wszystko się zaczyna. Chciałem dopytać, o co mu chodziło, bo jak na razie widziałem tylko okropne morderstwa. Pełna napięcia cisza trwała dalej, aż w końcu przywódca machnął ręką w kierunku drzwi. - Idź zrobić to, co musisz, ale proszę, oszczędź Sadi i nie rzucaj nią w nic. Czasem jest użyteczna. Nie zamierzałem się z nim kłócić, więc obróciłem się i ruszyłem do drzwi. - Och, i Daemonie? Cholera. Zatrzymałem się i obróciłem w jego stronę. Ten przeklęty uśmiech dalej był na jego twarzy. Taki sam był skierowany wczoraj do szerszej publiczności w wiadomościach. Zapewniał, że wszystko będzie dobrze, że ludzie przeżyją i inne brednie. Nawet brzmiał przekonująco.

- Nie każ mi żałować, że cię nie sprawdziłem na początku, bo jeśli jesteś trataaie - powiedział, używając naszego języka - nie mnie się będziesz musiał obawiać, a senitraaie. Nie tylko stracisz rodzinę, ale ta dziewczyna, zanim umrze będzie bardzo cierpieć, i będzie to ostatnia rzecz, jaką zobaczysz. Inteliaaie? Zamarłem i znowu skinąłem głową. - Nie jestem zdrajcą i będę odpowiadać tylko przed naszym przywódcą. Rozumiem. - Dobrze - odpowiedział i uniósł rękę. Do jego dłoni podleciał pilot. - Pamiętaj, nie rzucaj w nic Sadi. Z tym ostrzeżeniem zostałem odprawiony, więc wyszedłem z gabinetu, a przed drzwiami prawie wpadłem na moją siostrę. Chwyciła mnie za rękę i wbiła mi palce w skórę. - Co ty u diabła, sobie myślałeś? - Nie miałaś mu przypadkiem przynieść przekąski na dobranoc? Jej oczy błysnęły groźnie. - Za to, że jej broniłeś mogli cię zabić. Patrzyłem na nią przez chwilę, ale sam nie wiem, czego chciałem się dopatrzyć. I tak niczego nie dostrzegłem, więc delikatnie odsunąłem jej dłoń. - Nie mam na to czasu. - Daemonie. Zignorowałem ją i minąłem hol, a następnie wszedłem na górę po dwa stopnie naraz. Gdy dotarłem na drugie piętro, już słyszałem krzyki dobiegające z trzeciego. Jezu.

Usłyszałem, że coś się stłukło tam na górze, więc szybko dostałem się na kolejne piętro. Otworzyłem drzwi i obejrzałem sypialnię. Zacząłem się zastanawiać, jak zdołam się powstrzymać, by nie rzucić Sadi o ścianę. Sypialnia była pusta, ale wyglądała, jakby przeszło przez nią tornado. Oliwkowozielony fotel został przewrócony na bok, a jedna z jego nóg była złamana. Białe zasłony leżały na podłodze. Na całej jej powierzchni rozrzucone były również brudne i zakrwawione poduszki. Bluza, którą Katy miała na sobie - ta moja - leżała przy łóżku, podarta. Co, u diabła? Spojrzałem w kierunku łazienki i wtedy usłyszałem odgłos, jakby ciało się od czego odbiło, a potem krzyk. Otworzyłem drzwi od łazienki i zatrzymałem się gwałtownie. Pomieszczenie było duże. Miało wielką wannę i prysznic, ale podobnie jak w sypialni, wcześniej na pewno było tu ładniej. Nad podwójną umywalką wisiało popękane lustro. Masa butelek została przewrócona. Na podłodze rozlał się biały balsam do ciała. Dziewczyna stała przy dużej wannie. Jej potargane włosy okalały zaróżowioną twarz. Szare oczy miotały błyskawice. Stała na szeroko rozstawionych nogach, a z jej nosa kapała krew. W ręce ściskała kawałek szkła. Miała na sobie tylko dżinsy i stanik - biały z żółtymi stokrotkami. Oddychała ciężko. Najwyraźniej Sadi uważała, że mycie się musi przebiegać brutalnie. Spojrzałem na Sadi, która stała tylko parę metrów od niej i dyszała. Biała koszula Sadi była podarta, a guziki od-

padły. Jej normalnie idealnie ułożone włosy wyglądały jak ptasie gniazdo, ale po chwili zauważyłem coś jeszcze. Sadi na twarzy miała ślady po paznokciach i krwawiła. Poczułem dumę. Kotek nadal ma pazurki. - Ona nie umie się ładnie bawić z innymi - prychnęła Sadi. - Więc jestem w trakcie procesu poprawy jej zachowania. - A ja jestem w trakcie procesu wycinania ci serca, suko. Mimo całej tej sytuacji, uśmiechnąłem się. - Wynoś się. Sadi spojrzała na mnie ze zdziwieniem. -Ale... - Wynoś się, do cholery. - Gdy Sadi nadal stała nieruchomo, podszedłem do niej i wypchnąłem ją z łazienki. Zachwiała się i spojrzała na nas. - Rolland będzie cię jeszcze dzisiaj potrzebował, więc gdy do niego przyjdziesz, nie radzę ci robić kroku w moją stronę. Jej policzki były zaczerwienione ze złości, a dłonie zacisnęła w pięści. Minęła chwila, a ona nie ruszyła się z pokoju. Naprawdę chciała przetestować moją cierpliwość. Zatrzasnąłem drzwi tuż przed jej nosem, a potem się obróciłem. Serce zabiło mi mocniej, gdy znowu zobaczyłem moją ukochaną i od razu zapomniałem o Sadi. Katy ciągle stała przy wannie z kawałkiem szkła w dłoni i patrzyła na mnie, jak zwierzę złapane w klatkę. W tej chwili nie przypominała mi nieszkodliwego kociaka. Była jak tygrysica i wyglądała, jakby chciała zrobić mi krzywdę. Nie winiłem jej. Im dłużej na siebie patrzyliśmy,

tym jej oczy robiły się coraz bardziej mokre od lez. To było gorsze niż kopniak między nogi. Utknęliśmy tu po uszy ale nie chciałem jej tutaj. Chciałem, by była jak najdalej stąd, ale było już za późno. Było już za późno dla nas, a może także i dla wszystkich innych. Jej dolna warga zadrżała. W ciszy minęła wieczność, a ja stałem, zatracony w jej załzawionych oczach. Zbombardowały mnie wspomnienia sięgające dnia, gdy stanęła na moim ganku i zmieniała moje życie, aż do chwili, gdy po raz pierwszy powiedziała mi, że mnie kocha. I to już nie były tylko wspominania. Wiedziałem, że nie powinienem czuć tego wszystkiego, ale każda komórka mojego ciała pożądała jej. Moja krew się zagotowała. Pragnąłem jej. Potrzebowałem jej. Kochałem ją. Cofnęła się i uderzyła się o wannę. - Kat - powiedziałem. W ogóle po raz pierwszy od wielu dni pozwoliłem sobie wypowiedzieć jej imię. I w tym momencie coś we mnie pękło.

Rozdział 6 Katy Gdy patrzyłam na Daemona, brzegi szkła wbijały mi się w dłoń. Po tym wszystkim przez co musiałam przejść w gabinecie, po tym, co później zrobiła ta straszna kobieta. Nie mogłam złapać oddechu i zatrzymać drżenia ciała. Patrzyłam, jak robi krok w moją stronę. Bliskość i spojrzenie jego wyrazistych oczu sprawiły, że poczułam przebiegający po kręgosłupie dreszcz. Zmrużył oczy. Czułam się bardzo urażona, szczególnie po tym, co Sadi mówiła, że planuje zrobić z Daemonem. I sądząc po jego zachowaniu w gabinecie, nie miałby nic przeciwko. Byłam roztrzęsiona, chciałam się wyżyć, kogoś skrzywdzić. W gardle czułam dławiącą gulę. -Jesteś pewny, że nie chcesz wyjść ze swoją nową przyjaciółką? - Tak, jestem pewny.

- Wcześniej tak to nie wyglądało. Wy dwoje... - Ani słowa więcej - warknął. Zamrugałam rozdrażniona. - Słucham? Kim ty jesteś... Daemon w sekundę znalazł się przy mnie, aż się potknęłam i wdepnęłam w plamę na podłodze. Wrzasnęłam. - Nie znoszę, gdy to... Ujął w dłonie moją twarz i gdy tylko poczułam jego dotyk, mój mózg się wyłączył. Puściłam kawałek szkła, który upadł na puchaty dywanik. Pochylił nisko głowę, a jego usta znalazły się tuż przy moich. To było bardzo nie fair. Odkąd zniknął, chciałam go znowu zobaczyć, dotknąć, a teraz tak naprawdę nie wiedziałam, kto przede mną stał. Od przybycia Luksjan nic nie miało sensu. Nie ruszył się. Zamiast tego wodził wzrokiem po mojej twarzy jakby starał się zapamiętać każdy szczegół. W jego oczach widziałam czułość. Poczułam, że ból w nosie, który pojawił się po uderzeniu tej suki, zniknął. Uleczył mnie. Znowu. Po tym, jak mnie odepchnął i powiedział, że mnie „kochał". Czas przeszły. Po tym, jak się zaprzyjaźnił z tymi potworami. Nie potrafiłam tego znieść. - To jest takie niewłaściwe - stwierdziłam łamiącym się głosem. Wszystko jest takie zagmatwane... Daemon mnie pocałował. To nie był słodki i miękki pocałunek. Mocno przycisnął do mnie usta i je rozchylił. Całował mnie tak, jakby ni-

gdy tego nie robił. Uczucie sprawiło, że kolana mi zmiękły, a w brzuchu poczułam ucisk, gdy usłyszałam jego głęboki pomruk. Iskra nadziei w mojej piersi urosła, ale ciągle byłam skołowana i wściekła. Daemon przechylił głowę i wsunął rękę w moje włosy. Moje serce zaczęło bić szybciej. Położyłam ręce na jego piersi i odepchnęłam go. - Kotek - warknął, przygryzając moją wargę. Wstrząsnął mną dreszcz. -Ty... - Ona ciągle jest za drzwiami - wyszeptał przy moich ustach, a potem znowu mnie pocałował. Drugą rękę położył na moją talię i przysunął mnie do siebie. Nasze ciała były idealnie dopasowanie. To takie znajome, a jednocześnie szokująco nowe doznanie. Pocałunek się pogłębił i po chwili czułam go wszędzie. Trzęsącymi się palcami chwyciłam miękki materiał jego koszulki. Odetchnęłam słabo. Na całym ciele poczułam dreszcz. - Zniknęła. - Daemon uniósł głowę, ale ja nie otwierałam oczu. Nie mogłam przestać się trząść. - Och, Kotek... Chciałam mu powiedzieć, by mnie tak nie nazywał, jeśli to nie dzieje się naprawdę, ale znowu poczułam gulę w gardle. Zamknęłam usta, bo wiedziałam, że w tym momencie płacz w niczym nie pomoże. Między nami było już wystarczająco dużo łez. Daemon otoczył mnie ramieniem i przycisnął mi głowę do swojej piersi. Gdy trzymał mnie w tym mocnym uścisku, ja słyszałam bicie jego serca.

- Przepraszam - wyszeptał przy czubku mojej głowy. -Tak bardzo mi przykro, Kotek. - Czy... to naprawdę ty? - Mój głos się załamał. - Naprawdę? - Bardziej się nie da. - Jego głos był ledwo słyszalnym, zachrypniętym szeptem. - Boże, Kat, ja... Czułam się, jakby pierś chciała mi eksplodować. Wyciągnęłam rękę i wsunęłam palce w jego włosy. Moje policzki były mokre od łez. - Tak bardzo mi przykro - rzekł znowu i przez moment wydawało mi się, że nie będzie w stanie powiedzieć niczego więcej. Obrócił się plecami do ściany i osunął się przy niej, a potem przyciągnął mnie na swoje kolana. -Nie wiem, ile mogę powiedzieć, ani jak długo mogę ich trzymać z dala od moich myśli. Z dala od moich myśli? Zamrugałam, by pozbyć się łez. - Nie rozumiem... co się dzieje. - Wiem. - Na jego twarzy dostrzegłam ból. Po chwili oparł swoje czoło o moje. - Wszyscy jesteśmy połączeni. Od momentu, gdy tu przybyli, każdy jest w głowie każdego. Nie wiem, jak to działa. Nigdy wcześniej tak nie było. Może to dlatego, że jest nas tu aż tylu. Ale gdy jestem w swojej prawdziwej postaci, nie mogę niczego ukryć. Teraz to jeszcze nie jest takie złe. Udało nam się ukryć niektóre rzeczy ale nie wiem, jak długo to jeszcze potrwa. - Nam? - wyszeptałam. Skinął głową. - Dawsonowi i mnie.

Zmarszczyłam brwi, bo nie przypominałam sobie, by Dawson był do mnie przyjaźnie nastawiony. - Ale przecież on uderzył mnie pociskiem energii. -I byłam całkiem pewna, że przy tym rozbił mi czaszkę. Oczy Daemona stały się bardziej zielone. - Tak, i dostał już za to. Ale on nie miał wyboru. Ktoś inny zmierzał w twoją stronę. Zrobił to, by tamten cię nie zabił. - Ani was. - Moje myśli z trudem za tym wszystkim nadążały. To wszystko była tylko gra. - A Dee? Daemon spuścił głowę i pokręcił nią. - Co? - Odetchnęłam ciężko, gdy to zrozumiałam. To, co mi powiedziała w sypialni nadal bolało. Była gorsza niż Daemon i Dawson. - Ona... nie udaje? - Nie. Przesiąkła nimi. To jest jak zaraza. - Znowu pokręcił głową. Nie wiem, dlaczego Dawson i ja jesteśmy w stanie... myśleć samodzielnie, a ona nie. Przyłożyłam dłoń do jego policzka i poczułam lekki zarost. -Ja chyba wiem. Chłopak uniósł brew. - Dawson ma Beth - powiedziałam cicho, patrząc mu w oczy. - A ty masz mnie. Może o to chodzi. Może to skutek mutacji. To takie proste. - Brzmi mądrze. Uśmiechnęłam się lekko. - Byłam taka przerażona - przyznałam po paru chwilach. - Gdy z nimi odszedłeś i gdy potem cię zobaczyłem i byłeś... inny. Myślałam, że cię straciłam. - Emocje

spowodowały, że zaczęło mnie dusić w gardle i dopiero po paru sekundach udało mi się znowu coś powiedzieć. - Bałam się, że po tym wszystkim, co przeszliśmy, straciłam cię na dobre. - Nie straciłaś mnie, Kotek. To się nigdy nie stanie. -Przycisnął mnie do siebie, a potem odezwał się cichym głosem tuż przy moim policzku. - Ale nie chciałem cię tutaj. Nie jest tu bezpiecznie. Ból w mojej piersi zmalał, gdy dotarły do mnie jego słowa, ale nadal czułam strach. Dalej tak wielu spraw nie rozumiałam, a pewnych rzeczy nie rozumiał chyba nawet i Daemon. Chwycił moją dłoń i położył ją na swojej piersi, nad sercem. - Naprawdę myślałaś, że mnie straciłaś? Pochyliłam głowę. Zbyt łatwo potrafiłam sobie przypomnieć jego chłodne spojrzenie. - Nie wiedziałam, co myśleć. Patrzyłeś na mnie tak, jak wtedy, gdy po raz pierwszy się spotkaliśmy. - Kat. - Pocałował mnie za uchem. - Gdy cię uzdrowiłem i zatrzymałem przy sobie, złamałem każdą zasadę mojej rasy. Poślubiłem cię i spaliłem całe miasto, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo. Zabiłem dla ciebie. Myślałaś, że zapomnę, co dla mnie znaczysz? Że cokolwiek na tym świecie będzie silniejsze niż moja miłość do ciebie? Zaszlochałam cicho i ukryłam twarz w zagłębieniu między jego ramieniem a szyją. Otoczyłam go ramionami i ścisnęłam mocno, aż się zaśmiał przy moim policzku.

- Dusisz mnie - powiedział, głaszcząc mnie po plecach. - Ale tylko trochę. - Przepraszam - wymamrotałam, ale nie puściłam go. Pocałował mnie w czubek głowy, a ja westchnęłam. Boże, nic nie było w porządku. Ale przy nim czułam się tak dobrze. Był sobą i razem mogliśmy stawić czoła wszystkiemu. Musieliśmy. - Co teraz zrobimy? Odgarnął z mojej twarzy splątane włosy i pocałował mnie w policzek. - Będziemy udawać. Będę musiał powiedzieć pewne rzeczy, może nawet będę musiał... - Rozumiem. - Mimo to w sercu poczułam ból. Nie chciałam, by sytuacja z gabinetu się powtórzyła, ale jeśli to będzie konieczne... - Oczywiście, że rozumiesz. - Pocałował mnie w kącik ust. - Ale żałuję, że będziesz musiała przez to przechodzić. - Przesunął ustami wzdłuż mojej szczęki, a ja zadrżałam. - Wydostaniemy się stąd, ale nie mogę iść bez Dee. Skinęłam głową. Nie oczekiwałam, że ją zostawi, nawet jeśli zmieniła się w sukę, która chciała mnie zrzucić z trzeciego piętra. - I nie uciekniemy, dopóki nie dowiemy się, co oni planują - dodał. A planują coś wielkiego. - Najwyraźniej. - Uśmiechnęłam się słabo. - Domyśliłam się, bo w końcu to inwazja. - Mądrala. - Chwycił ustami płatek mojego ucha, a ja drgnęłam, zaskoczona przyjemnym doznaniem. Westchnęłam, a on zaśmiał się nisko. Moje policzki się zaczerwieniły.

- Tylko ty się potrafisz tak zachowywać, gdy tyle się dzieje powiedziałam. Uśmiechnął się kącikiem ust. - No cóż, siedzisz mi na kolanach tylko w dżinsach i uroczym staniku, a wcześniej skopałaś dupę jakiejś lasce. To podniecające. Bardzo. Zarumieniłam się aż po dekolt, bo czułam, jak bardzo był podniecony. - Śmieszny jesteś. - A ty piękna. - Śmierdzę - wymamrotałam. Zaśmiał się ochryple. - Mogę ci z tym pomoc. Potrafię być bardzo pomocny w tej kwestii. - O Boże, naprawdę? - Hej, w końcu powinno mi chodzić o bliskość fizyczną. - Zamilkł, gdy na niego popatrzyłam. - Dobra, nie tylko powinno. Jeśli chodzi o ciebie, to działasz na mnie cały czas. - Przesunął dłońmi po moich nagich ramionach, a ja aż dostałam gęsiej skórki. Odchyliłam głowę. - Więc poza faktem, że jeśli ja umrę, to i ty także. Tamci Luksjanie sądzą, że chcesz mnie tu zatrzymać, bo lubisz... ? - Uprawiać z tobą dziki, zwierzęcy seks? - podsunął. Wydęłam wargi. - Coś w tym stylu. - Daemon musnął ustami moje, a ręce położył mi na biodrach. - Chociaż po tym, co się stało w gabinecie, to wątpię, by uwierzyli, że jesteś chętna. - Nie jestem chętna w tej chwili, ty głąbie.

Uniósł brew. - Założę się, że potrafię to zmienić. - Daemon. - Położyłam mu ręce na ramiona. - Myślę, że naprawdę musimy skupić się na czymś innym. - A było tego sporo. - Czy oni wiedzą o Beth, o... ? - Nie wiedzą o niej czy o Lucu. I tak musi zostać. -Przesunął ręce na moje plecy, w okolicy zapięcia stanika. - Ale wiedzą, kim jest Archer. - Zagryzłam wargę, gdy wsunął palce pod zapięcie. - Beth jest w ciąży. Pochylił głowę do mojego nagiego ramienia. - Wiem. Szczęka mi opadła. - Co? - Nie odpowiedział, bo był zbyt zajęty lizaniem mojego ramienia... Słodki Jezu! Chwyciłam go za włosy i uniosłam jego głowę. - I mi nie powiedziałeś? Zamknął mi usta głębokim pocałunkiem, przez który prawie zapomniałam, o czym mówiliśmy i gdzie byliśmy. Jego pocałunki miały magiczną moc. - Nie miałem okazji ci powiedzieć. - Wsunął palec pod ramiączko i zsunął je o parę centymetrów. - Pamiętasz. Ta cała inwazja kosmitów... - A tak, to. - Przymknęłam oczy, gdy jego usta musnęły moje ramię. Poczułam napięcie w dole brzucha. - Beth była chora. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. To dlatego... byliśmy w sklepie. Kupowaliśmy dla niej rzeczy. - Archer nigdy nie powinien był ci pozwolić opuścić tego domu. Nagle Daemon poderwał głowę i spojrzał w stronę zamkniętych drzwi od łazienki. Jego oczy rozświetliły się jak diamenty. - Ktoś idzie.

Zamarłam w jego ramionach, a serce podeszło mi do gardła. Ponownie skupił na mnie swoją uwagę. Pocałował mnie tak głęboko, że aż jęknęłam. - Zachowuj się, jakbyś się ze mną kłóciła. Jakbyś walczyła. Po tym pocałunku ciągle nie byłam w stanie myśleć, więc tylko na niego popatrzyłam. - Że co? Nagle znalazłam się na plecach, niebezpiecznie blisko kawałka szkła. Daemon znalazł się nade mną i przytrzymał mi nadgarstki nad głową i ułożył się między moimi nogami. Ścisnęło mnie w piersi. - Co ty, do... ? Pochylił głowę i powiedział cicho: - Udawaj, że jestem Sadi. Jeśli bym to zrobiła, pewnie bym go pocięła. Zmrużyłam oczy, ale w tym momencie otworzyły się drzwi i Luksjanin - ten cichy z gabinetu - stanął w wejściu. Na twarzy poczułam gorąco, głównie dlatego, że byłam rozebrana, ale też dlatego, że wyobraziłam sobie, jak musieliśmy aktualnie wyglądać. - Wszystko dobrze? - zapytał dziwnym głosem. - Tylko się bawimy - odpowiedział Daemon, a ja przestałam oddychać, słysząc jego zmieniony głos. Znowu był to ten zimny, kpiący ton, z powodu którego chciałam go kopnąć we wrażliwe części jego ciała. Ponad głową Daemona zobaczyłam, jak Luksjanin przechyla swoją.

- Chyba nie idzie ci zbyt dobrze. - Cóż... - Uśmiechnął się. - Byłoby lepiej, gdybyś nie była taka zła. Prawda? - zapytał mnie. - Ale to nic. Lubię, gdy próbuje ze mną walczyć. - Próbuje? - warknęłam, zaciskając palce. - Pożałujesz... - Cicho - wymamrotał leniwie. A potem ruszył się tak szybko, że nawet tego nie zauważyłam i ugryzł mnie lekko w ucho. Musiałam zagryźć wargę, by powstrzymać się od jęku i kopnięcia go w klejnoty. Jeszcze potem pożałuje. Daemon spojrzał na mnie chciwie, a potem skupił wzrok na Luksjaninie. - Mógłbyś wyjść? Chyba że planujesz popatrzeć? Zainteresowanie, które pojawiło się na twarzy Luksjanina, przyprawiło mnie o mdłości. - Chociaż to brzmi kusząco, to tym razem muszę spasować. Fuj. Uwolniłam nogę i, za taką sugestię, piętą kopnęłam Daemona w łydkę. - Auć! - Posłał mi groźne spojrzenie. Uśmiechnęłam się z satysfakcją. - Rolland chciał się tylko upewnić, czy wszystko dobrze powiedział Luksjanin, patrząc na moje ciało, z czego nie byłam zadowolona. Daemon przesunął się, by zablokować mu widok. - To już wszystko? - Nie - odpowiedział. - Rolland chciałby, żebyś jutro uczestniczył w konferencji prasowej. I chce, byś zabrał ze sobą dziewczynę.

Konferencja prasowa. I ja? Och... Skóra mi ścierpła. Nie podobał mi się ten pomysł. Daemon uśmiechnął się kpiąco. - Brzmi nieźle. Luksjanin się zawahał, a potem skinął głową. Spojrzał na mnie, a następnie wycofał się z łazienki. - Miłej zabawy. Przez dobrą minutę po jego odejściu żadne z nas nie ruszyło się, ani nic nie powiedziało. Potem Daemon spojrzał na mnie. Odetchnęłam przeciągle. - Nie podoba mi się zapowiedź jutra. - Mnie też nie. Oblizałam wargi. - Myślisz, że Rolland domyślił się, że udajesz? - Nie. - Jego głos brzmiał pewnie. - Byłem bardzo ostrożny. -Jak myślisz, co oni planują? Daemon pokręcił głową. - Wcześniej Rolland już występował przed publicznością. Udaje, że jest burmistrzem... Urwał i puścił moje nadgarstki. Minę miał nieobecną, jakby myślał o tym samym co ja. Usiadłam i otoczyłam się ramionami w talii. Po chwili nasze spojrzenia się spotkały. - Myślisz, że on udaje? - zapytałam. - Udaje, że jest burmistrzem, jakby... - Jakby od wewnątrz pracował nad przejęciem. - A jeśli jest ich więcej? Jeśli więcej z nich przejęło ciała ważnych ludzi?

Chłopak zaklął pod nosem i przeczesał dłonią włosy. - Powinienem był to wcześniej zauważyć. Znaczy wiedziałem, że udaje burmistrza, ale nie wyciągnąłem wniosków. Oni tylko zabijają ludzi i przejmują ich DNA. I celują w ważne osoby. Ta sama grupa wiekowa. To ludzie, którzy mają... - Rodziny - wyszeptałam. I to jest nawet gorsze, niż przejmowanie ciał tych, którzy są u władzy. Jeśli zaczną udawać matki, ojców i nauczycieli, będą wszędzie i nikt nie zdoła ich rozpoznać, nawet jeżeli będą świadkowie. Nikt tego nie powstrzyma. Spojrzałam na Daemona. Luksjanie byli na Ziemi od dekad i nikt o tym nie wiedział. - Czy telewizor w tamtym pokoju działa? - zapytałam. - Chyba tak. - To chyba musimy go włączyć. Daemon pomógł mi wstać. - Weź prysznic, a ja znajdę ci coś do ubrania. Spojrzałam na drzwi i się zawahałam. Chciało mi się rzygać, że miałam się rozbierać, podczas gdy w pobliżu było tylu Luksjan. Daemon pochylił głowę i wyszeptał: - Nie pozwolę, by ktoś tu wszedł. Jesteś bezpieczna. Jesteś bezpieczna. Nie mogłam się doczekać chwili, kiedy nie będę musiała więcej słyszeć tych słów. Zamknęłam oczy, wyciągnęłam się i pocałowałam go miękko. -OK.

Przytulił mnie szybko, a potem ruszył do drzwi. Zatrzymał się i obrócił się. - Kotek? -Tak? Spojrzał mi głęboko w oczy i po chwili powiedział: - Kocham cię.

Rozdział 7 Katy Gdy owinięta w ręcznik wyszłam z łazienki, Daemon zdążył już włączyć telewizor i ściszyć dźwięk. Powolnym spojrzeniem obrzucił mnie od stóp do głów. - No hej. Chyba zapomniał, że miał oglądać wiadomości. Nie widziałam ich, odkąd opuściłam dom w lesie. - Chodź tu. - Wyciągnął do mnie rękę. W pokoju było czysto, a każda rzecz znajdowała się na swoim miejscu, poza zasłonami i fotelem. One nadal leżały na podłodze. Trzymając mocno ręcznik, podeszłam do łóżka. Już miałam usiąść obok niego, gdy on zaciągnął mnie na swoje kolana. W pokoju było chłodno, ale jego ciało od razu mnie ogrzało. Był jak koc elektryczny. W telewizji, przed kamerą, stał siwowłosy reporter, a za nim widać było stację w Los Angeles. Obraz był

emitowany z helikoptera krążącego nad miastem. Widać było dymiące się budynki, rozbite samochody, ogromne korki i masę ludzi na ulicach. Potem kamera pokazała Nowy Jork, tam sytuacja w mieście była taka sama. - Źródła podają, że pierwsze uderzenie miało miejsce w Las Vegas, a my staramy się to potwierdzić. - Prezenter zrobił ponurą minę, a jego ton stał się chłodniejszy. -Uważa się, że deszcz meteorytów sprzed trzech nocy nie byl deszczem meteorytów, a... - odchrząknął i chyba miał trudności z wypowiedzeniem następnych słów - a pierwszym przybyciem... pozaziemskich form życia. - Prawie się zadławił słowem „pozaziemski" - skomentował sucho Daemon. Skinęłam głową. Facet wyglądał, jakby nie mógł uwierzyć, że właśnie coś takiego powiedział przed kamerą. Prezenter spojrzał na papiery leżące przed nim i wolno pokręcił głową. - Ciągle czekamy na doktora Kapura, by sprawdzić, czy będziemy mieć jakiś wgląd w... biologię i czy podsunie nam to jakieś rozwiązanie. Jak na razie wiemy tylko, że po masowym przybyciu nastąpił okres ciszy, a następnie -spojrzał w ekran z napiętymi rysami twarzy - strategiczne ataki na całym świecie, skierowane głównie na największe miasta. Nie określono dokładnie liczb, ale spodziewamy się, że ofiar będzie najwięcej w miastach i wokół nich. Zadrżałam, gdy usłyszałam o tym przytłaczającym koszmarze. Dla mnie to było zbyt wiele, mimo że w ciągu ostatniego roku wiele już widziałam. Nie tylko mój świat się zmieniał. Zmieniał się świat wszystkich ludzi.

Daemon zacisnął ramiona wokół mojej talii. Nic nie powiedział, bo to była jedna z tych chwil, gdy słowa nie mogły opisać tego, co czuliśmy. W telewizji mężczyzna zacisnął palce na kartkach papieru. - Wiemy tylko, że ataki na miasta trwały kilka godzin, ale... od tamtego czasu nie widziano innych form życia. Spojrzałam na Daemona. Mięsień na jego twarzy zaczął drgać. Domyślałam się, dlaczego nikt nie widział tych Luksjan. Nie byli już w swoich prawdziwych postaciach. - Dostaliśmy też wieści o strasznym i naprawdę... niepokojącym rozwoju wydarzeń. Nie ma na to słów i jeśli jeszcze nie widzieliście tego nagrania, ostrzegam, że nie jest ono przeznaczone dla młodszych widzów. - Spojrzał na bok i skinął głową. - To otrzymaliśmy od widza z Miami na Florydzie. Sądzimy, że zostało to nagrane telefonem wczoraj, w trakcie ataków. Ekran po prawej zmienił się na kiepskiej jakości nagranie. Wybałuszyłam oczy. Wyglądało to tak, jakby ktokolwiek to nagrywał, ukrył się za samochodem. Na ekranie dostrzegłam Luksjanina w prawdziwej postaci, który szedł w kierunku człowieka wyglądającego na jakieś dwadzieścia lat. Ruchy Luksjanina były płynne. Bez problemu przycisnął człowieka do pustego autobusu. Na twarzy mężczyzny widać było przerażenie, gdy Luksjanin przyłożył do jego piersi świecącą dłoń. Wiedziałam, co się stanie.

- O mój Boże, o mój Boże. - Słyszałam szept na nagraniu, gdy Luksjanin przejmował DNA człowieka, a po chwili z chłopaka została tylko wysuszona skorupa. Nagranie zaczęło się jeszcze bardziej trząść, a potem osoba, która je wykonała, uciekła, gdzie pieprz rośnie. Gdy nagranie się skończyło, znowu pojawił się prezenter, który wyglądał, jakby postarzał się o dekadę. - Ciągle czekamy na konferencję prasową z udziałem prezydenta Stanów Zjednoczonych, ale doszły nas też słuchy, że wielu przywódców miast, które ucierpiały, wypowiedzą się na ten temat. -Jak oni to robią? - zapytałam. Daemon wiedział, o co pytałam. - Gdy tu przybyliśmy i Daedalus nas zabrał, zostaliśmy zmuszeni do asymilacji. - Chwycił moje zimne dłonie w swoje. - Został nam naszej trójce - przedstawiony człowiek i po kilku miesiącach udało nam się zmienić w ludzką postać. Mieliśmy jego cechy - ciemne włosy, kolor skóry, rysy twarzy. Był wzorcem, ale go nie zabiliśmy. Przynajmniej z tego, co mi wiadomo. Gdy się wyprowadziliśmy z... Matthew i Thompsonami więcej go nie zobaczyliśmy. Daemon nie opowiadał mi o tym wcześniej tak szczegółowo. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak mali Luksjanie próbowali przejąć cechy jakiegoś człowieka. Skąd Daedalus bierze ludzi, którzy się na to godzą? -Więc ci Luksjanie robią to, co ty, ale szybciej? Zbyt szybko? zapytałam. Skinął głową.

- Robią dokładnie to, czego nas nauczono. - Uniósł moją dłoń i ją pocałował. - To dziwne. Wiedzą tak wiele, zbyt dużo, bo przecież ich tu nie było, ale jest też sporo rzeczy, o których nie mają pojęcia. Ktoś stąd musi z nimi współpracować. - Sadi? Uniósł brew. - Nie chodzi mi o to, że tylko ona, ale zauważyłeś? Ona nie mówi i nie zachowuje się jak tamci. Jest bardziej ludzka. Jakby była tu od dawna. Uśmiechnął się lekko. - Nie zauważyłem, ale przecież starałem się trzymać od niej z daleka. Jest nieco męcząca. Poczułam narastający powoli gniew. - Naprawdę jej nie lubię. - Wiem. - Pocałował mnie w policzek, a potem delikatnie zsunął mnie ze swoich kolan. Zachwiałam się, a on spojrzał na mnie zaniepokojony. - Musisz odpocząć. Do wschodu zostało tylko kilka godzin, więc nie mamy dużo czasu przed konferencją. Skrzyżowałam ramiona na piersiach. - Dlaczego on tam nas chce? - Tego nie wiem. Rolland mówi, że nie umie mnie odczytać, ale ja jego też nie potrafię. - Daemon wyciągnął się i podał mi koszulkę. Tylko to udało mi się dla ciebie znaleźć. Była to męska koszulka i gdy zakładałam ją przez głowę, wolałam nie wiedzieć, do kogo należała. Rozwiązałam ręcznik i zobaczyłam, że koszulka sięga mi prawie do kolan.

- Zostanę z tobą. - Wstał, patrząc na drzwi. - To chyba nie wzbudzi podejrzeń. Nie, jeśli myśleli, że z Daemonem dziko się bzykamy. Poczułam, że się rumienię. I chociaż było to głupie, rumieniłam się dlatego, że Luksjanie uważali mnie za własność i zabawkę Daemona. Na samą myśl zrobiło mi się niedobrze. Weszłam na łóżko i położyłam się na boku. Daemon zaczął chodzić po pokoju i sprawdzać drzwi i okna, chociaż oboje wiedzieliśmy, że to bezcelowe. Na koniec wyłączył telewizor. Gdy położył się na łóżku, materac ugiął się pod jego ciężarem. Otoczył mnie w talii ramieniem i przyciągnął do swojej piersi. Odgarnął moje włosy za ucho, a ja poczułam na skroni jego oddech. Gdy musnął ustami moją skórę, zamknęłam oczy. - Byliśmy w gorszych sytuacjach - wyszeptał. - Wydostaniemy się i z tej. Było gorzej? W Deadalusie przynajmniej wiedzieliśmy, że potrzebują nas żywych. Żywych, by robić dla nich straszne rzeczy ale to i tak było lepsze. A teraz wiedziałam, że Luksjanie mieliby głęboko gdzieś, gdybyśmy się jutro już nie obudzili. Myślę, że Daemon też to rozumiał. - Musimy się stąd wydostać. - Popatrzyłam w czarną przestrzeń pokoju. - Jutro, gdy nas zabiorą na zewnątrz, to będzie idealna okazja. Chłopak nie odpowiedział, a po paru chwilach ja również zamknęłam oczy. Jutro może być naszą jedyną szan-

są, by się stąd wydostać, ale istniała jedna rzecz, która mogłaby stanąć na naszej drodze i zmusić Daemona do wycofania się. I była to Dee. Daemon Dawson wyglądał na równie niespokojnego, jak ja się czułem, stojąc przed pokojem, w którym spała Kat. Nie byłem zaskoczony tym, że przyszedł do mnie wcześnie rano, gdy większość, jeśli nie wszyscy, Luksjan spało, kompletnie nieświadomych tego, że ktoś mógłby chcieć ich zabić. Ludzie zawsze mówili, że jestem arogancki, ale, jasna cholera, w tej kwestii nie dorastałem tym Luksjanom do pięt. Już pierwszej nocy gdy się tu znaleźliśmy, rozważaliśmy zabicie ich, kiedy dotarło do nas, że oni wszyscy naprawdę poszli spać. Tylko żaden z nas nie okazał się tak głupi, by wtedy to zrobić. Bylibyśmy w stanie zabić paru z nich, ale było ich tu ponad dwudziestu. Poza tym, nie ryzykowalibyśmy teraz tylko naszych żyć. - Co z nią? - zapytał cicho Dawson, skinąwszy na zamknięte drzwi. - W końcu zasnęła. - Oparłem się o ścianę i popatrzyłem na koniec korytarza. Nikt więcej tu nie spał, nawet Dee, ale wolałem być czujny. - Naprawdę mi przykro. Ona wie, prawda? - Dawson przeczesał dłonią włosy i się skrzywił. - Zawdzięczam jej wszystko i...

- Ona wie. - Poruszyłem się niespokojnie. - Wiesz, dlaczego była z Archerem w tamtym sklepie? Okazało się, że byli po rzeczy dla ciężarnej Beth. Krew odpłynęła z jego twarzy. - Była chora, ale nie wiem, czy to normalne, czy to coś więcej. Przypomniały mi się te cholerne dzieciaki ze Strefy 51, ale wątpiłem, by to był dobry czas, żeby zapytać Dawsona, czy o nich wiedział. Kat też nie jest pewna. Żadne z nas nic nie wie o ciąży. Zamknął oczy i odetchnął. - Wiem, że nie możemy uciec bez Dee... Ale ile jeszcze Dawson wytrzyma bez dziewczyny, którą kocha, która nosi jego dziecko? Dziewczyny, która potrzebowała go teraz bardziej niż kiedykolwiek? Jak długo mogłem czekać? Nim Katy tu wylądowała, byłem gotowy czekać, żeby sprawdzić, kto przewodzi tym Luksjanom i co planuje, bo wiedziałem, że Kat była bezpieczna z Archerem i Lukiem. Nie znosiłem tego, że nie było mnie przy niej i doprowadzało mnie do szaleństwa to, że nawet nie mogłem o niej myśleć, żeby ktoś nie wyłapał jej z moich myśli. Ale teraz? Pieprzyć Luksjan. Pieprzyć ludzkość. Chciałem, by ona się stąd wydostała. Każda komórka mojego ciała chciała ją chronić, chociaż dobrze wiedziałem, że sama też potrafiła się obronić. Mimo to chciałem, by znalazła się jak najdalej stąd.

Chciałem tego, ale nie mogłem tego zrobić. Jak wydostaniemy Dee? Musielibyśmy złamać jej więź z nimi, ale żadne z nas nie znało magicznego zaklęcia. I dokąd uciekniemy z Kat? Jaka przyszłość czeka Dawsona, Bethany i... ich dziecko? Nie wiedziałem. Gdy tylko powiedziałem Dawsonowi o tym, że Beth zachorowała, pod jego oczami pojawiły się ciemne cienie. Może trzeba było zachować tę informację dla siebie? Odepchnąłem się od ściany i poklepałem brata po ramieniu. W sercu poczułem ucisk. To nie był pierwszy raz, gdy o tym pomyślałem. Ta myśl zatruwała mnie za każdym razem, gdy uświadomiłem sobie, że Kat miałaby znowu znaleźć się w ośrodku. Wiedziałem, że Dawson też bał się o Beth. Zadrżał i też położył mi rękę na ramieniu. - Nie mogę już dłużej czekać. A to oznaczało, że raczej prędzej czy później ucieknie do Beth, ze swoją siostrą czy bez niej. - Wiem. - Bolało mnie na myśl, że miałbym zostawić Dee z tymi kreaturami. Dawson skinął i cofnął się, opuszczając ramię. - To wszystko jest do dupy. Zaśmiałem się i spojrzałem na drzwi. - Możesz tu przez chwilę poczekać, a ja jej znajdę coś do ubrania? -Jasne. Zostawiłem Dawsona przy drzwiach i udałem się do najbliższej sypialni, w której znajdowały się ubrania.

W pokoju był bałagan. Łóżko zniszczone, komoda przewrócona, a jej zawartość rozsypana po podłodze. Z trudem ominąłem butelki perfum i zdjęcia, a potem wszedłem do dużego pomieszczenia, które było garderobą. Szukałem czegoś, co będzie pasować na Kat, ale po chwili dotarło do mnie, że nie będę miał dużego wyboru. Kobieta mieszkająca w tym domu musiała być bardzo drobna. Pewnie nawet nigdy nie zjadła hamburgera. Wyciągnąłem połyskującą, niebieską suknię. Rozcięcie sięgało aż do biodra. Wyobraziłem sobie Kat w niej. A potem wyobraziłem sobie ją bez tego. Świetnie. Nie ma nic lepszego niż erekcja z rana. Właśnie tego potrzebowałem. W końcu znalazłem parę białych spodni, które mogły pasować, i czarny sweterek. Znalazłem też płaskie buty w jej rozmiarze. Zebrałem wszystko i ruszyłem, by wyjść do salonu, ale przez przypadek spojrzałem na szafkę nocną stojącą przy łóżku. I całkowicie zamarłem. Szuflady były otwarte. W jednej z nich było pełno zabawek dla dorosłych. Ludzie, burmistrz i jego żona lubili się ostro zabawić. W górnej szufladzie również były... ciekawe rzeczy. Wśród nich znajdowało się czarne pudełko pełne małych foliowych paczuszek. To naprawdę nie było konieczne, ale... Chwyciłem garść i schowałem do kieszeni. Przezorny zawsze ubezpieczony. Uśmiechnąłem się do siebie i wróciłem do Dawsona. - Z czego się tak cieszysz? - zapytał.

- Z niczego. Posłał mi spojrzenie mówiące, że i tak wiedział lepiej. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? - Gdy pokręciłem głową, brat zaczął odchodzić, ale po chwili się zatrzymał. -Rolland chce, byś był dzisiaj na konferencji? Zacisnąłem rękę na klamce i skinąłem głową. - Chce, żeby Kat też tam była. Dawson zmarszczył brwi. - Musimy być gotowi na wszystko - powiedziałem. Odetchnął i skinął głową, a potem ruszył korytarzem. Po wejściu do pokoju zauważyłem zaskoczony, że Kat siedziała na łóżku. Włosy miała wysuszone, przez co się pofalowały i opadały miękko na ramiona i plecy. - Wszystko dobrze? - Potarła oczy palcami. - Tak. Znalazłem ci ubrania. - Przez moment patrzyłem, jak opuszcza ręce, odrzuca kołdrę i wstaje. Moje serce przyspieszyło. Czasami - i to naprawdę przez przypadek - zaskakiwał mnie fakt, że byłem jej, a ona moja. To właśnie była jedna z tych chwil. Podałem jej ubrania. - Dla ciebie - powiedziałem jak kompletny idiota. Uśmiechnęła się mimo zmęczenia i wzięła ode mnie ubrania. - Dziękuję. Patrzyłem, jak mnie mija i znika w łazience. Stałem tak długo, aż usłyszałem lecącą wodę. Ciągle było wcześnie i mogła sobie jeszcze pospać, ale z drugiej strony cieszyłem się, że już się zdążyła obudzić.

Szkoda, że nie miałem okazji popatrzeć, jak się przebiera. To naprawdę poprawiłoby mi humor. Ale w tej chwili drzwi się otworzyły i ona wyszła z łazienki, a ja ciągle stałem w tym samym miejscu. Szczęściarz ze mnie, bo te spodnie nie pasowały za bardzo. Były o rozmiar za małe, ale dzięki temu cudownie opinały jej tyłek. Byłem najszczęśliwszym facetem. Kat dostrzegła moje spojrzenie i wywróciła oczami. - Dzięki Bogu, że te spodnie są rozciągliwe. - Mam teraz bardzo nieczyste myśli - powiedziałem. Skrzyżowała ramiona na piersi, czym przyciągnęła moją uwagę w inne miejsce. - Nie jestem zbytnio zaskoczona. - Pomyślałem, że cię poinformuję. Przeszła obok mnie i pochyliła się, by założyć buty, dzięki czemu miałem idealny widok i przestałem myśleć. Może byłem wykończony i miałem gdzieś poranne priorytety. Może to przez sukienkę, którą zobaczyłem w szafie i tamte zabawki. Może po prostu byłem facetem i myślałem o seksie ciągle, niezależnie od sytuacji. W każdym razie przestałem myśleć i to był dość częsty problem, gdy przebywałem przy niej. Wyciągnąłem rękę i objąłem ją w talii. Pisnęła, zaskoczona, gdy przycisnąłem ją do piersi i wsunąłem rękę w jej włosy, a potem pocałowałem głęboko. Czułem jej smak, jej język, każdy pomruk przy moich ustach. Podświadomie wiedziałem, że to się nie powinno dziać. Powinniśmy obmyślać plan, ale pieprzyć to.

Pragnąłem jej. Delikatnie zacząłem całować ją po uchu i wsunąłem palce pod jej sweter. Skórę miała ciepłą i gładką jak jedwab. Cofnąłem się, żeby móc ściągnąć z niej górną część ubrania, którą rzuciłem na podłogę. Pocałowałem jej szyję i każdą z tych małych stokrotek na staniku, a potem obróciłem ją i przestałem oddychać. Blizny. - Daemon? - Obejrzała się przez ramię. Z trudem przełknąłem ślinę. -Wszystko... dobrze. Ale nie było dobrze. Nie znosiłem oglądać tych blizn, chociaż były tylko lekko zaróżowione i gładkie, ale przypominały jej ból i moją bezradność, którą wtedy czułem. Dotknąłem delikatnie jej ramion i pochyliłem się, by pocałować każdą z blizn. Marzyłem, by udało mi się ich pozbyć, by usunąć to wspomnienie. Zamknąłem oczy i przesunąłem ustami po jej karku. Obiecałem sobie, że na jej ciele nie powstanie już żadna blizna. Nigdy. Trzęsącymi się palcami odpiąłem jej stanik i pozwoliłem ramiączkom opaść. Wciągnęła powietrze do płuc, gdy ja się wyprostowałem i przytuliłem do niej od tyłu. Wyciągnąłem rękę i dotknąłem guzika przy jej spodniach, łapiąc jednocześnie między zęby jej ucho. Uwielbiałem to robić i uwielbiałem, gdy ona wydawała cichy jęk, który mnie rozpalał.

- Nie mogę się powstrzymać, gdy jestem przy tobie -wyszeptałem jej do ucha. - Ale chyba już o tym wiesz. Oparła głowę o moją pierś, a ja przesunąłem dłonie wyżej. Zagryzła opuchniętą wargę. W całym ciele poczułem pulsowanie. Chciałem zwolnić i pieścić każdy centymetr jej ciała, ale pożądanie i miłość sprawiały, że nie mogłem się doczekać. Ale rzecz w tym, że czas nie był naszym sprzymierzeńcem. Jednak później będzie na to pora. Cholera, będzie nam potrzeba trzech miesięcy sam na sam. Obróciłem ją twarzą do siebie, podniosłem i usiadłem na łóżku z nią na kolanach, bo po płomiennym pocałunku nogi miałem jak z waty. Gdy się odsunąłem, zobaczyłem, że jej oczy połyskują białym światłem i wiedziałem, że z moimi stało się to samo. Z trudem zdjąłem te cholernie ciasne spodnie. Spojrzałem na nią i uniosłem jedną brew. - Co? - Zaczerwieniła się uroczo. - Nie przyniosłeś mi majtek. A tak w ogóle cudzych i tak bym nie założyła. Przesunąłem rękoma po jej łydkach. - Nie mam z tym absolutnie żadnego problemu. Wcale. I nigdy nie będę miał. Przenigdy. Łapiesz? Zaśmiała się lekko. - Chyba rozumiem twój punkt widzenia. -Jesteś pewna? - Pocałowałem ją za kolanem i uśmiechnąłem się, gdy drgnęła. - Bo mógłbym ci całkowicie zakazać noszenia majtek. - To chyba nie będzie konieczne. Zaśmiałem się i odepchnąłem się od łóżka, by się rozebrać, co zrobiłem szybciej niż kiedykolwiek. Opuściła

wzrok i sapnęła, a jej oczy się rozświetliły. Uśmiechnąłem się z dumą. - Podoba ci się? - zapytałem. Spojrzała mi w oczy. - A jak myślisz? - odpowiedziała pytaniem dziewczyna. - Myślę, że bardzo ci się podoba. Odetchnęła głęboko. - Ale nie mamy zabezpieczenia, a kiedy przypomnę sobie Beth... Naprawdę go potrzebujemy. - Mam. - Chwyciłem spodnie i wyciągnąłem z kieszeni foliową paczuszkę. Co dziwne, gdy zobaczyłem ją na łóżku, czekającą na mnie, tylko na mnie, prawie zapomniałem, jak się to zakłada. To naprawdę było dziwne. - O mój Boże - powiedziała i położyła głowę na łóżku. Brzmiała na rozbawioną i w tym momencie wyglądała jak cholerna bogini. Chyba masz jakąś specjalną moc, jeśli chodzi o znajdowanie prezerwatyw. Serio. One chyba spadają z nieba, gdy ty jesteś w pobliżu. Uśmiechnąłem się i zębami rozerwałem folię. -Ja mam tylko te potrzebne umiejętności, Kotek. Uśmiechnęła się seksownie, a ja już dłużej nie wytrzymałem. Położyłem się nad nią i otworzyłem usta, by powiedzieć coś elokwentnego i podniecającego, ale w tej chwili wszystkie myśli wyparowały mi z głowy. Kat wyciągnęła rękę i dotknęła mojej szczęki. Pocałowała mnie tak, że wszędzie poczułem dreszcze. Byłem oszołomiony tym, jak słowo, spojrzenie, dotyk czy

chociażby słodki pocałunek z jej strony potrafią na mnie działać. Potem już nie rozmawialiśmy. Moje usta były wszędzie. Nasze ręce ciągle się ruszały. Zauważyłem, że była gotowa, więc znowu ją pocałowałem, a po chwili zaczęliśmy poruszać się wspólnym rytmem. Nasze ręce były złączone, a ja ciągle patrzyłem w jej szare oczy, rozjaśnione białym światłem. Ponownie się w niej zakochałem. Na ścianach dało się widzieć nasze odbicia, a nasze serca biły w równym rytmie. Trzymała się mnie mocno, a gdy jej ciałem wstrząsnęło, zacisnęła wokół mnie nogi, a ja pocałowałem ją mocno w chwili, gdy poczułem przebiegający po kręgosłupie dreszcz doznań. Nie wiem, ile czasu minęło, ale gdy trzymałem ją tak blisko siebie, że nie było między nami centymetra odległości, w końcu zamknąłem oczy. I pomimo wszystkiego, co się wokół nas działo, odnalazłem spokój.

Rozdział 8 Katy Nie odezwałam się ani słowem, gdy Luksjanin - ten sam, który wczoraj pokazał się w łazience, by sprawdzić, co z Daemonem odprowadził mnie do samochodu, gdzie znajdowało się rodzeństwo. Policja otoczyła nasze auta i chociaż to nie byłoby dziwne w przypadku wojny czy inwazji kosmitów, zauważyłam, że każdy funkcjonariusz, który nie miał na sobie okularów przeciwsłonecznych, miał oczy Luksjanina. Oczywiście. Gdy spostrzegłam, że ciemnowłosy Luksjanin prowadził mnie do czarnej limuzyny, w żołądku poczułam ucisk. Spojrzałam szybko w stronę Daemona i dostrzegłam, że zatrzymał się przy swoim samochodzie. Jego mina mówiła, że był sekundy od skończenia tej zabawy, a to byłaby bardzo zła decyzja.

Pokręciłam lekko głową, a potem weszłam do pojazdu. Luksjanin nie traktował mnie delikatnie, więc na siedzenie właściwie zostałam popchnięta. Usiadł obok mnie, a ja się wyprostowałam i odgarnęłam włosy z twarzy. Siedziałam naprzeciwko Rollanda i tej jędzy, Sadi, której policzek nie miał kompletnie śladu po naszej walce. Cholerni Luksjanie i ich zdolności uleczania. Wolałabym widzieć na jej twarzy bliznę, a nie ten słodki jak miód uśmiech. Drzwi się zamknęły, a ja poczułam się, jakby zamknięto mnie w trumnie. Rolland siedział z nogą na nodze i rękami złożonymi na kolanie, jak doskonały polityk. Obok niego siedziała Sadi w ołówkowej spódnicy i spiętych włosach. Wyglądali idealnie i plastikowo, co lekko przerażało. Dłonie mi się lekko spociły, gdy wyjrzałam przez okno i zaczęłam się zastanawiać, jak szybko mogłabym przywołać Źródło i uciec przez okno, w razie czego. - Pewnie się zastanawiasz, dlaczego jedziesz z nami -odezwał się Rolland. Spojrzałam na niego. W jego niebieskich oczach nie było ani krztyny człowieczeństwa. -Tak. Uśmiechnął się wolno. - Ciekawi mnie twój gatunek, Katy Swartz. I twoja więź z Daemonem. Czuje do ciebie silny pociąg seksualny. A ty co do niego czujesz? Limuzyna ruszyła, a ja stwierdziłam, że z Rollandem trzeba być tak szczerym, jak się tylko da. Nikt z nas nie

wiedział, jakie informacje na nasz temat posiadał i co Dee lub bracia mogli mu o mnie powiedzieć. - Czuję się do niego bardzo przywiązana - powiedziałam, myśląc o dzisiejszym poranku, więc to nie było kłamstwo. - Ale wczoraj z nim walczyłaś. - Rolland skinął głową na Luksjanina siedzącego obok mnie. - Dlaczego? - Nie podobało mi się, jak potraktował mnie w gabinecie. - To też była prawda. - Kochasz go - dodała Sadi, a powiedziała to tak, jakby to była najgorsza obelga. Odetchnęłam głęboko i skinęłam głową. - To prawda. - I myślisz, że on kocha ciebie? - Rolland wyprostował krawat. - Tak myślałam wcześniej, ale... - Zmusiłam się do płaczu, co nie było trudne, gdy przypomniałam sobie, jak Daemon wcześniej się zachowywał. Ciągle mnie to bolało. - Ale teraz już nie wiem. To, co powiedział i... i jak się zachowywał potem. - Zadrżałam dla lepszego efektu. Niech mi ktoś wręczy Oskara. - Już nic nie wiem. Nastała chwila ciszy, a potem Rolland zaśmiał się głośno. Nie tego się spodziewałam. -Jesteś urocza - powiedział w końcu. Uch. Znowu się zaśmiał. - Siedzisz sobie tu, taka skromna i taka mała, ale przez ciebie Sadi wczoraj krwawiła.

Dziewczyna zrobiła niezadowoloną minę, a jej spojrzenie obiecywało zemstę. Zacisnęłam ręce na kolanie i bardzo chciałam, by się na mnie rzuciła. A nawet lepiej, sama miałam ochotę jej dołożyć, zacisnąć ręce na jej chudej szyi. - Stanęłaś przede mną i bez problemu skorzystałaś ze Źródła, a jednak siedzisz tu taka nieśmiała i słaba - kontynuował i wyprostował swoje nogi tak mocno, aż dotknęły moich. Zesztywniałam. Uśmiechnął się szeroko. - Chciałem tylko ci to wytknąć. Limuzyna podskoczyła z powodu dziury w drodze, a ja mimowolnie poleciałam na siedzącego obok Luksjanina. Teraz czułam się jak mysz prześladowana przez kota. Bardzo dużego i bardzo głodnego kota. Moje serce mocno biło w piersi. Może jednak nie jestem taką dobrą aktorka. - OK. - Chciałbym wiedzieć więcej o originie, który był z tobą w sklepie powiedział stanowczo. - Kim on jest? Nie odpowiedziałam. Rolland z uśmiechem pokręcił głową i spojrzał na Luksjanina. Po sekundzie poczułam zaciskającą się na gardle rękę. Nie mogłam oddychać. Ogarnęła mnie panika. Chwilę później pochylił się i położył obie ręce na moich kolanach. - Chcę to zrobić po dobroci, a nie siłą. Wystarczy, że będziesz odpowiadać na moje pytania.

Zacisnęłam dłoń na ręce Luksjanina, ale on zaczął się zmieniać. Jego ciepło mnie parzyło, a światło oślepiało. -1 jeśli chcesz, by Daemon żył, lepiej zacznij cenić własne życie powiedział równie spokojnym tonem, jak gdybyśmy rozmawiali, co zjeść na kolację. - OK? Z trudem skinęłam głową. Luksjanin puścił mnie, a jego światło przygasło. Cofnął się i poprawił rękawy. Rolland się nie ruszył. Ciągle siedział pochylony, z rękami na moich kolanach, a ja czułam obrzydzenie. - Kim on jest? Nie podobało mi się to, co musiałam zrobić, ale nie miałam wyboru. Chodziło o ochronę Daemona, więc wiedziałam, że teoretycznie mogłabym wydać Archera i Bóg wie, kogo jeszcze. - Ma na imię Archer. Nie wiem, jak się nazywa lub czy w ogóle ma jakieś nazwisko. - Skóra mi ścierpła. - I jak się poznaliście? - zapytał. Gdy się cofnął, Sadi usiadła na siedzeniu obok mnie. Napięłam wszystkie mięśnie, gdy położyła mi rękę na nodze. - Nie kłam, Katy. - Pochyliła się i wyszeptała mi do ucha: - Wiemy więcej, niż myślisz. - Bo jesteś tu już od dłuższego czasu? - zapytałam. Zaśmiała się miękko. - Cóż, mądrala z ciebie. - Wbiła mi paznokcie w nogę. - Dalej, nie bądź nieśmiała. Odetchnęłam z trudem. - Poznałam go w Daedalusie.

- A co to takiego? - zapytał Rolland. Bardzo chciałam się przesunąć, by znaleźć się jak najdalej od Sadi, ale nie mogłam. - To grupa rządowa, która pracuje nad asymilacją Luksjan. Doglądają ich, pilnują... - Kontrolują? - Do pewnego stopnia. - Wstrzymałam powietrze, gdy Sadi wyciągnęła rękę i położyła ją za mną, na oparciu. - Robili eksperymenty. - Gdy im o tym mówiłam, z trudem powstrzymywałam się, by nie zatopić paznokci w twarzy Sadi. Rolland przez cały czas słuchał uważnie. - Dziękuję za pomoc, Katy. Byłbym zawiedziony, gdybyś skłamała. -1 wiedzielibyśmy. - Ręka Sadi znalazła się gdzieś w okolicy mojego brzucha. - Bo wiesz, my wiemy o ich broni i onyksie. Będziemy na nich gotowi. Skołowana, spojrzałam na Rollanda. Rozłożył się wygodniej na siedzeniu. - Mamy swoje źródła. Jestem pewny, że już się domyśliłaś. Miałam złe przeczucia. - Ktoś jak ona? Zaśmiała się złowieszczo. - Tak, ktoś taki jak ja. I jak twój Archer. Och. I o kim nam jeszcze nie powiedziałaś? Powietrze uleciało mi z płuc. Rolland cmoknął cicho językiem. - Chcesz coś lub kogoś przed nami ukryć, Katy?

- Chce. - Sadi przesunęła palcem po mojej ręce. - On chyba ma na imię Luc. O Boże. - Ale to nie wszystko. - Sadi spojrzała na Rollanda. Uśmiechnął się szeroko. - No jasne, że nie. Przesunęła palcem po mojej szczęce. -Jest jeszcze Beth... i dziecko. - O rany - wymamrotał Rolland. Spojrzałam na niego błędnym wzrokiem. Postukał palcami w oparcie siedzenia. - Czy wy wszyscy naprawdę myśleliście, że my przybędziemy nieprzygotowani? Że ludzie z tymi wszystkimi swoimi wynalazkami i inteligencją, w końcu nie staną się przyczyną własnej destrukcji? - No bo przecież nazwaliście serum „Prometeusz". -Poczułam oddech Sadi na policzku. - Czy to nie jest trochę zarozumiale? Według greckiej mitologii, Prometeusz stworzył człowieka z gliny i sprzeciwił się bogom, gdy dał im ogień, a przez to zapoczątkował cywilizację. Został ukarany za swoje nieposłuszeństwo. Tak jak Daedalus - usłyszałam w myślach głos Sadi. Ogarnęło mnie przerażenie. Spojrzałam powoli na nią. Jej oczy miały żywy, niebieski kolor, który nie mógł być prawdziwy. Miała soczewki. To tak jak Archer, który ukrywał przed nami swoje oczy, przez co wydawał się bardziej ludzki, tyle że Sadi zrobiła coś przeciwnego: chciała upodobnić się do Luksjan.

Ale nim nie była. Była originem. I nie tylko przez cały ten czas słyszała moje myśli, ale też słyszała myśli Dawsona i Daemona, niezależnie od postaci. - Tak - wyszeptała i musnęła ustami mój policzek, od czego po kręgosłupie przeszedł mi dreszcz. - Wszyscy macie przerąbane. Wnętrze limuzyny stało się nagle za ciasne. - Dlaczego? - Udało mi się tylko wydyszeć. - A dlaczego mielibyśmy ci mówić? Po co mielibyśmy zadawać ci pytania? Widzisz, i bez tego potrafiliśmy wszystko wyłapać. Bracia byli mądrzy. Nawet będąc w ludzkich postaciach o niczym nie myśleli. - Są niesamowicie przystojni. I chociaż większość tych pięknych nie grzeszy inteligencją - powiedziała Sadi, śmiejąc się. - Wątpię, by ich głowy były aż tak puste. - Czasem Sadi zdołała coś wyłapać. Były to urywki myśli, które wzbudziły nasze podejrzenia, co do ich szczerości z nami kontynuował Rolland. - Ale nie mogliśmy zrozumieć, dlaczego ta dwójka była taka oporna, jeśli chodzi o nasz wpływ, gdy ich siostra poddała się bez problemu. A potem pojawiłaś się ty. Sadi postukała paznokciem w mój nos. -Jakie to dla nas szczęście. - Ty jesteś odpowiedzią. Zostałaś zmutowana, więc między tobą a Daemonem utworzyła się nierozerwalna więź. - I wiedzieliśmy że Dawson ukrywa coś przed nami -dodała Sadi. Albo kogoś. I okazuje się, że jest to Beth.

- Więc teraz wiemy, że będą też inni Luksjanie, jak Daemon i Dawson, przywiązani do ludzi. To może być dla nas problematyczne. To nie tak, że wasza czwórka jest jakaś wyjątkowa. Musi być was więcej i o to chodzi w dzisiejszym dniu. Cholera. Cholera. Cholera. Sadi zachichotała. - Musimy uspokoić biednych ludzi, dać znać, że ich przywódcy o nich dbają, ale przecież wszyscy dobrze wiemy, że tak nie jest. Uśmiechnął się czarująco. - Ale musimy też przekazać każdemu Luksjaninowi wiadomość. Mój puls zaczął mocniej bić. - I to dlatego tu jesteśmy? Z powodu wiadomości? - Mądra dziewczynka - odpowiedział Rolland, gdy limuzyna ostro skręciła w prawo. - Pewnie chce wiedzieć, jak to zrobimy - wtrąciła Sadi, a ja posłałam jej zabójcze spojrzenie. Poklepała mnie po policzku. - Powinniśmy jej powiedzieć? Wzruszył ramionami. -Widzisz, Luksjanie, którzy to będą oglądać, nawet jeśli tylko w telewizji, będą wiedzieć, kim jesteśmy - wyjaśniła. - Zrobimy to, o co martwiłaś się wcześniej. Ujawnimy tożsamość braci. Jasna cholera. - Upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu. - Rolland znowu pochylił się w moją stronę. - Gdy ludzie zauważą, że Luksjanie wyglądają tak, jak oni i że są ludzie, którzy dla nich pracują, wpadną w panikę.

Będzie ich łatwiej kontrolować. - Dokładnie - wymamrotała Sadi i przesunęła kciukiem po moich ustach. - Ponadto, będzie to jasna wiadomość dla Luksjan, że my nie będziemy tolerować nikogo, kto jest przeciwko nam. - Rolland przestał się uśmiechać, a jego oczy się rozświetliły. - Jak mówiłem: dwie pieczenie na jednym ogniu. Dobry Boże. Panika będzie ogromna. Nawet jeśli -na początek tylko mały ułamek ludzi zobaczy to nagranie, później rozniesie się to w sieci. Jeśli są tacy Luksjanie, jak Daemon i Dawson, to na pewno dostaną tę wiadomość. Musi być coś, co mogłabym zrobić. - Nic nie możesz zrobić - powiedziała Sadi. Nieprawda. Przechyliła głowę na bok i zaczęła się śmiać, a ja wyobraziłam sobie, jak oni zaczynają kręcić tyłkami. Ten cichy Luksjanin. Rolland. Sadi. Wszyscy pochyleni, z wypiętymi tyłkami, wyglądający jak przeklęci idioci. Sadi cofnęła się, marszcząc brwi. - C o ty...? Okręciłam się na siedzeniu i zadziałałam instynktownie. Nawet nie miałam kiedy się nad tym zastanowić. Ryzyko było duże, ale nie mogłam im pozwolić na dotarcie na miejsce. Gdy przywołałam Źródło, Sadi coś krzyknęła. Kiedy energia spłynęła w dół mojego ramienia, a potem szybko wystrzeliła, Luksjanin zacisnął rękę na moim gardle.

Nie mogłam oddychać, ale zdołałam zauważyć, że pocisk energii uderzył kierowcę w głowę. Limuzyna zakołysała się, a potem przewróciła i zaczęła jechać na dwóch bocznych kołach, a gdy ucisk na mojej szyi się wzmocnił, limuzyna poszybowała w powietrze.

Rozdział 9 Daemon Wcale nie podobał mi się ten układ. Już wystarczyło, że Kat była w innym samochodzie, ale nie mogłem znieść tego, że byli z nią Sadi i Rolland. Dee siedziała z przodu, obok jednego z nowo przybyłych. Była ubrana jak mniejsza wersja Sadi - w garsonkę. Boże, aż mi skóra cierpła na ten widok. Nic mi się w tej sytuacji nie podobało. Po spokojnym poranku z Kat wszystko tak bardzo się pogmatwało. Wydawało mi się, że to było wieki temu. To dziwne uczucie i nie mogłem pozbyć się złego przeczucia. Brat spojrzał na mnie z niepokojem, a potem skupił wzrok za oknem. Cały czas był spięty. Burmistrz mieszkał na obrzeżach miasta, więc do celu zostało nam jakieś 6 kilometrów. Miałem ochotę powiedzieć facetowi za kierownicą, żeby się, do cholery, pospieszył.

Nagle samochód przed nami dal po hamulcach, a mnie rzuciło do przodu. Zdążyłem chwycić się siedzenia przede mną, przeklinając. - Co się dzieje? - zapytała Dee. - Nie powinniśmy się zatrzymywać. Przed nami czarny samochód bez ostrzeżenia przewrócił się na lewą stronę, a ja zobaczyłem coś, od czego moje serce stanęło. Poczułem niewymowne przerażenie. Limuzyna, w której była Kat, zjechała z prawego pasa, a potem wjechała na pobocze. Wpadła na motocykl gliniarza. Facet o sekundę za późno zmienił postać i uderzył w przednią szybę samochodu. Limuzyna poszybowała w powietrze, a potem opadła dachem do ziemi. Usłyszałem zgrzyt metalu. - Zatrzymaj samochód! - krzyknął Dawson. Gdy kierowca nacisnął hamulec, ja już sięgałem do klamki. Otworzyłem gwałtownie drzwi. Miałem gdzieś dziesiątkę Luksjan, którzy właśnie wysiadali ze swoich pojazdów. Przepchnąłem się obok jednego w mundurze i pobiegłem do przewróconej limuzyny. Wiedziałem, że Kat ciągle żyje, bo i ja oddychałem, ale to nic jeszcze nie znaczyło. Mogła być ranna, a na samą tą myśl robiło mi się słabo. Dawson i Dee byli tuż za mną, gdy ominąłem nieustannie zmieniające się ciało Luksjanina, który jechał motocyklem. W limuzynie dostrzegłem białe światło. Prawie się potknąłem. Tylne drzwi wyleciały z samochodu z taką siłą, że przecięły na pół innego Luksjanina w mundurze.

- Kurde - wymamrotał Dawson. Chwilę później czerwono-niebiesko-biała postać wyleciała z auta i uderzyła w najbliższą sosnę. Drzewo się za-kołysało, a igły opadły na ziemię. Sadi. Wróciłem wzrokiem do limuzyny i zobaczyłem, że na asfalcie pojawiła się delikatna dłoń. Kat wyczołgała się przez drzwi. Wstała i odgarnęła włosy z twarzy. Miała krew na twarzy i na udzie. Zacząłem iść w jej stronę, ale powstrzymały mnie dwa słowa. Spojrzała na mnie i odetchnęła, a biało-czerwone światło spłynęło w dół jej rąk. - Oni wiedzą. Dawson zaklął pod nosem. Dee krzyknęła, gdy zmieniłem się w prawdziwą postać. Koniec gry. Byłem w stanie myśleć tylko o tym, by zabrać najbliższe mi osoby jak najdalej stąd. Obróciłem się i energią zaatakowałem kierowcę, nim ten zdążył zrobić to samo. Naszą rasę trudno zabić. Bardzo szybko odzyskujemy energię i dalej jesteśmy w stanie walczyć. Uderzenie musiałoby być zabójcze. Trochę jak z zombie - najlepiej uciąć głowę. Lub celować w serce. Sam pocisk Źródła nie zawsze wystarczył. Kierowca zachwiał się i przygotował się, by posłać energię w moją stronę, ale uprzedziłem go, raz za razem celując prosto w klatkę piersiową. Wielokrotne uderzenia też nie są złym pomysłem.

Kierowca zaczął migotać między postaciami, a potem jego światło zgasło, i bezwładnie upadł na ziemię. Dawson wyżywał się na kolejnym Luksjaninie w mundurze. Kat stała z uniesionymi rękami odwrócona plecami do limuzyny. Po chwili auto stanęło na kołach. Cholera. Wysoki Luksjanin, który się prawie nie odzywał, wybiegł z samochodu. Ruszyłem w jego stronę i bez problemu przygotowałem się do ataku, ale po chwili się zatrzymałem, bo powietrze wokół Kat zaczęło szumieć od energii. Rzuciła pociskiem energii w Luksjanina i sprawiła, że wyleciał w powietrze. Nie poprzestała na tym i rzuciła kolejnym pociskiem, i kolejnym, aż mężczyzna wylądował plecami na masce. Pod jego postacią utworzyła się kałuża mieniącego się płynu. Kat obróciła się w moją stronę z połyskującymi oczami. W tej chwili wyglądała jak bogini. Bogini zemsty. Gdybyśmy nie byli w środku walki, wziąłbym cię przy drzewie w tej chwili. Uniosła kącik ust w uśmiechu. Ale z ciebie... Za tobą! Obróciłem się i chwyciłem Luksjanina za ramię. - Trataaie - wysyczał, nazywając mnie zdrajcą. Jasne. Odwróciłem się i zamachnąłem, sprawiając, że Luksjanin poleciał w powietrze. Uderzył w drzewo, z którego odpadła kora. Kat przebiegła obok mnie i wyładowała energię na Luksjaninie, który podkradał się do Dawsona, gdy ten zajmował się dwoma innymi. Nowo przybyły obrócił się w jej stronę, wyciągnął ramię i wycelował w nią energią.

Ale ona się nie dała. W ostatniej chwili pochyliła się i uderzyła go kolanem w brzuch, a potem rękoma w jego pochyloną głowę. Z jej rąk popłynęła energia Źródła i zalała Luksjanina. Kolejny pokonany. Cholera, była niesamowita. Leżąca przy drodze Sadi zdążyła się podnieść i chwiejnie ruszyć przed siebie. Położyła rękę na najbliższym aucie, żeby się podeprzeć. Kat ruszyła z determinacją na twarzy. Pochyliła się, chwyciła oderwane drzwi samochodowe i zamachnęła się nimi, jakby to był kij bejsbolowy. Drzwi trafiły Sadi w pierś. Zachwiała się w tyl i upadła na jedno kolano. - To za bycie skończoną suką! - Stanęła za nią i znowu ją uderzyła. A to jest za dotykanie mnie. - Gdy zamachnęła się po raz ostatni raz, wycelowała w głowę Sadi. - A to jest za wypowiadanie imienia Daemona na głos. Sadi upadła na tyłek, a dysząca Kat obróciła się w moją stronę. Cholera, Kotek, niezła jesteś. Przerażająca i taka bardzo seksowna. Odrzuciła drzwi na ziemię. - Myślę, że nie jest martwa. - Wygląda na martwą. Zrobiła zdegustowaną minę. -Jest originem. Nawet nie wiem, jak się ich zabija, ale bardzo chcę się dowiedzieć. Nim zdołałem przetrawić tę informację, Luksjanin przemknął niedaleko i wyglądał, jakby szykował się do

ataku. Cofnąłem się i skorzystałem z mocy Źródła, która była idealną bronią. Otoczyło mnie intensywne światło, które sprawiło, że pękł asfalt, a najbliższy samochód policyjny odrzuciło na bok. Syreny przestały wyć, gdy samochód poszybował w stronę najbliższej sosny i uderzył w nią. Drzewo zatrzęsło się, a potem upadło wyrwane z korzeniami. Bogaty zapach świeżej gleby wypełnił powietrze. - Na dół! - krzyknąłem, a Kat i Dawson upadli bez chwili wahania. Sosny runęły na drogę i przetoczyły się, przez co połyskujące postaci zostały zmiecione w kierunku gęstwiny drzew. Opuściłem ramiona, rozluźniłem mięśnie i ruszyłem przed siebie. Kilka z nich wyglądało jak zgniecione robaki pokryte mieniącym płynem. Nigdzie się nie wybierają, ale inni mogli. Kat wyprostowała się i wskazała na limuzynę. Rolland próbował się wydostać i ciągle był w ludzkiej postaci. - Zabić ich! - krzyknął. Przynajmniej siedmiu ciągle było na nogach. Ruszyłem do Dawsona i Kat, wiedząc, że sytuacja nie wygląda korzystnie. W trakcie tego wszystkiego Dee stała z boku. Nie walczyła, nie pomogła nam. Stalą na poboczu i z zaciśniętymi w pięści dłońmi patrzyła na otaczających nas Luksjan. Wyciągnąłem rękę i spróbowałem się z nią połączyć. Musiała się do nas przyłączyć. Nie było innej opcji. Nieważne, jak silne było przyciąganie do tamtych, to my byliśmy jej prawdziwą rodziną.

Ale ona się nie ruszyła, gdy inni się zbliżali. Dee? Spojrzała na mnie i pokręciła głową, a potem się cofnęła. Nie mogłem w to uwierzyć. Patrząc na nią, czułem ucisk w sercu. Nie wierzyłem, że chciała to zrobić. A Luksjanie się zbliżali. Jest źle. Usłyszałem w głowie głos Dawsona. Naprawdę bardzo źle. Prawda, ale tak się im nie damy. Chwyciłem Kat za rękę i uścisnąłem, a ona oddała mi uścisk. Przyciągnąłem ją do siebie, a Dawson stanął przed nią. To nie tak, że myśleliśmy, iż ona nie da rady. Ale mimo wszystko byliśmy od niej silniejsi. Mogliśmy przyjąć więcej ciosów, a zdecydowanie się na to zanosiło... Z lasu dobiegł dźwięk przypominający duże stado ptaków. Obróciliśmy się - podobnie jak tamci Luksjanie - i po chwili nad nami zawisło sześć czarnych helikopterów. Nad drogą zniżyły lot, a wszystkie drzwi oprócz jednych się otworzyły. Wiedziałem, na co się zanosiło. Z helikopterów spuszczono liny, po których zeszli żołnierze - ubrani na czarno, w ochronnych maskach. Paru innych z wycelowaną bronią przyklęknęło w drzwiach helikoptera. Była to ta sama broń co w Vegas. PEP - broń plazmowa. Śmiertelna dla hybryd, Luksjan i originów. Jasna cholera.

Katy Bolała mnie każda część ciała. W ciągu kilku sekund sytuacja stała się jeszcze gorsza. Od niedzieli tylko się pogarszało. Gdy żołnierze wylądowali na ziemi, bracia w swoich ludzkich postaciach przycisnęli mnie do wraku samochodu policyjnego. Nie mieliśmy szans. Natarło na nas tylu żołnierzy. Gdy jeden z Luksjan obrócił się i wycelował energią w najbliższy helikopter, ręka Daemona zacisnęła się wokół mojej. Pocisk uderzył tuż pod śmigłami. Helikopter zakołysał się gwałtownie i uderzył w sosny. Siła uderzenia wstrząsnęła ziemią, a ciepło, które poczułam od pocisku sprawiło, że musiałam się bardziej przycisnąć do pojazdu. Żołnierze przyklęknęli i wycelowali broń. W lufie widać było niebieski płomień, a potem niebieska energia -bardzo podobna do Źródła - wystrzeliła z broni. Pocisk uderzył w Luksjanina, jakby to była błyskawica. Nastąpiło pulsowanie biało-czerwonego światła, a potem Luksjanin upadł. Jego blask zaczął przygasać i widać było, że życie z niego uleciało. Rozpętało się piekło. Nad ulicą przelatywały zarówno pociski PEP, jak i pociski Luksjan. Członkowie obu stron padali szybko, jak domino. -Jezu. - Daemon warknął, popychając mnie na bok. Uderzyłam Dawsona w pierś, gdy pocisk PEP leciał prosto na samochód, przy którym staliśmy. Odepchnął

mnie od niego i zaczął odciągać jak najdalej, ale szybko zaparłam się piętami o ziemię i obejrzałam za Daemonem. Ten przemieszczał się między porzuconymi autami, omijając pociski niebieskiego światła. - Dee! - krzyknął. Wzrokiem poszukałam jego siostry i znalazłam ją kawałek dalej, wycofującą się w kierunku Rollanda. On szedł w jej stronę, ledwo unikając pocisków niebieskiego światła. Moje serce zamarło, gdy eksplozja uderzyła w ziemię tylko kilka metrów od niego. -Daemon! - krzyknęłam, ale zostałam złapana od tyłu. - Zaraz dasz się zabić! - Dawson wrzasnął na mnie, przyciskając mocno do swojej piersi. Próbowałam się uwolnić, ale on uniósł mnie nad ziemię. Chwyciłam go za przedramiona i zaczęłam kopać. - Puść mnie! Dawson nie przestawał odciągać mnie z drogi, podczas gdy Daemon ruszył po swoją siostrę. Dawson obrócił się w pobliżu limuzyny, gdy błyski światła stały się prawie oślepiające. - Dobry Boże - wymamrotał Dawson tuż przy moim uchu. - Spójrz na nich. Przez moment patrzyliśmy w milczeniu. Postawił mnie na ziemi, a jego uścisk się rozluźnił. Widok był fascynujący, chociaż straszny. Luksjanie jeden po drugim dostawali pociskami PEP ze strony żołnierzy, którzy uformowali linie nie do przebicia.

Byli świadomi działania tej broni, ale chyba nie rozumieli, że wystarczył jeden pocisk. Ale według mnie równie dobrze mogli pobiec wprost na żołnierzy. Dostaliby za swoje. Dwóch żołnierzy przemierzyło drogę, by dopaść Luksjan, którzy mieli trochę oleju w głowie i chcieli uciec. Jeden z żołnierzy ruszył prosto na Daemona, który zdążył złapać Dee za ramiona i potrząsać nią. Rolland znajdował się na poboczu, zbyt blisko nich. To jeszcze nic nie znaczyło, ale miałam złe przeczucia. Musiałam dostać się do Daemona. Nadepnęłam Dawsonowi mocno na stopę. Tak go zaskoczyłam, że mnie puścił, a ja uciekłam od niego w stronę pobocza. Od razu ruszył za mną. Bolała mnie noga, gdy mijałam samochody. Żołnierz przykucnął na jedno kolano i obniżył broń. Dee z zaciętą miną uwolniła się od brata. -Nie! - Proszę... - Znowu ją chwycił. -Nie. Nie łapiesz tego! - Popchnęła go, a on się zachwiał, chyba bardziej z szoku niż z braku równowagi. -Chociaż raz nie cierpię. Nie martwię się. Chcę tego. Niebieskie światło zapulsowało u wylotu lufy ale ja już nie miałam w sobie energii Źródła. Czułam się wyczerpana. Znajdowałam się nie więcej niż dwa metry od kucającego żołnierza, gdy inny niespodziewane stanął bezpośrednio przede mną. Nagle zatrzymałam się, straciłam równowagę i upadłam na tyłek.

Lufa broni PEP była wycelowana wprost w moją twarz. - Nie ruszaj się - usłyszałam spod maski stłumiony głos. Gdy dostrzegłam w lufie niebieskie światło, krzyknęłam z przerażenia. Daemon obrócił się i ochronił siostrę, która znowu chciała się od niego uwolnić. Uderzenie broni PEP minęło samochody i Dee z Daemonem, a potem uderzyło cel w pierś. Znajdującego się za nimi Rollanda odrzuciło w tył. Zaczął zmieniać postać w niekontrolowany sposób, a potem uderzył głową w ulicę. Później nie było już nic. Żołnierz wcale nie celował w Daemona - a Daemon stał w miejscu z szeroko otwartymi oczami i oddychał ciężko. Dee się zawahała, a potem się obróciła i zmieniła, znikając między drzewami. Niebieskie światło pognało w jej stronę. Daemon zaczął się obracać, chciał za nią iść, ale zatrzymał się, gdy zobaczył mnie. Kątem oka dostrzegłam, że Dawsona przyprowadzono do miejsca, gdzie ciągle siedziałam. - Mówiłem ci, że masz się nie ruszać - wysyczał, nie odwracając wzroku od żołnierza, który trzymał mnie na muszce. - I świetnie się to dla ciebie skończyło - odgryzłam się. Inny żołnierz zbliżył się do Daemona i przyciągnął go do miejsca, gdzie znajdowaliśmy się my. - Nie ruszaj się - warknął groźnie żołnierz. Widać było, że chłopak się wściekł, bo patrzył na żołnierza zabójczym wzrokiem. Palec na spuście zadrżał,

gdy Daemon chwycił mnie za ramię i podciągnął do góry. Przytulił mnie mocno do siebie. Na twarzy Dawsona zagrał mięsień. - O cholera. Śmigła helikoptera rozbrzmiały w powietrzu i po paru chwilach czarna maszyna wyłoniła się zza sosen i wylądowała na środku ulicy, kilkadziesiąt metrów od nas, a moje włosy podfrunęły do góry od nasilonego wiatru. Przycisnęłam się mocniej do Daemona. Wiedziałam, że mamy przerąbane. Jeśli otworzą ogień, będzie to koniec. W gardle poczułam nieprzyjemne uczucie. Chciałam zamknąć oczy ale byłabym tchórzem. Rozległ się metaliczny dźwięk, a potem drzwi helikoptera otworzyły się i zobaczyliśmy kto kucał i na nas czekał. Nancy Husher. Jak zawsze.

Rozdział 10 Daemon W moim życiu były chwile, kiedy naprawdę nie chciałem wierzyć, że sprawy mogą przybrać jeszcze gorszy obrót. Do momentu, aż rzeczywiście tak się działo. Ale za każdym razem udowadniano mi, że nie miałem racji. Nancy patrzyła na nas ciemnymi oczami, a jej twarz była pozbawiona emocji. Dawson zaklął i już chciał się zmieniać, ale Nancy odezwała się, nim to zrobił. I dobrze, bo w przeciwnym razie skończyłoby się to bardzo źle. -Jeśli chcecie żyć - powiedziała ostrym tonem - wsiądziecie do tego cholernego helikoptera. Teraz. Naprawdę nie mieliśmy wielkiego wyboru. Albo zaczniemy walczyć i zginiemy od tej ich broni, albo wsiądziemy do helikoptera. A potem co? Z deszczu pod rynnę. Ale wiedziałem, że nie chciałem umierać tak, jak umarli tamci. Jeśli wsiądziemy, to będziemy mieć czas na wymyślenie co dalej.

Posłałem Dawsonowi spojrzenie mówiące, by się uspokoił. Przez chwilę myślałem, że tego nie zrobi, ale jednak odpuścił i wszedł do helikoptera. Obróciłem się do Kat i w jej oczach zobaczyłem zmartwienie, wyczerpanie, ból i strach. Bolało mnie patrzenie na nią, gdy tak wyglądała, ale w tamtej chwili nie mogłem tego zmienić. Pochyliłem głowę i musnąłem jej usta wargami. - Będzie dobrze. Kat skinęła głową. -Jakie to urocze - powiedziała Nancy. Spojrzałem na nią z odrazą. - Pamiętasz, jak ostatnio się skończyło, gdy myślałaś, że miałaś nas pod kontrolą? Na jej twarzy zobaczyłem przebłysk złości. - Wierz mi. Tego nie da się zapomnieć. - I dobrze - warknąłem, zaciągając Kat tam, gdzie był Dawson. On podciągnął ją do góry, a ja ją podsadziłem. Potem sam przepchnąłem się koło Nancy. Kobieta się wycofała i patrząc mi w oczy usiadła na ławce. - Ale tym razem będzie inaczej. - Naprawdę? Stanąłem przed nią i ściszyłem głos tak, że tylko ona mogła słyszeć moje słowa. - Tak, bo tym razem upewnię się, że skończysz martwa. Nancy zesztywniała, a ja odsunąłem się i wyciągnąłem rękę do Kat. Mój brat oddał mi ją, a Nancy nic nie powiedziała. Zamiast tego, przechyliła głowę na bok i zamknęła

oczy. Ta kobieta miała większe jaja, niż myślałem, mimo wszystko. Przyciągnąłem Kąty do siebie, a Dawson usiadł po jej drugiej stronie. Do środka wskoczyło dwóch żołnierzy którzy usiedli przy Nancy. Jeden z nich poinformował pilota, by ruszał. Gdy tylko odbiliśmy się od ziemi, Kat mocno zamknęła oczy. Wstrząsnął nią dreszcz i zacisnęła ręce na mojej koszulce. Jej serce biło mocno. Nie przepadała za lataniem. Cały czas patrzyłem na Nancy i jej pomocników. Po chwili postanowiłem posadzić sobie Kat na kolanach. Objąłem ją, by była jak najbliżej mnie. Jeden z żołnierzy ściągnął kask i odłożył broń. Przeczesał dłonią piaskowe włosy, rozluźnił szyję i otworzył oczy. Były ametystowe. To przeklęty origin. Najwyraźniej to kolejny udany produkt Nancy - jak Luc i Archer. Obserwując tego gościa niczego nie zauważyłem, ale przecież wcześniej, w kwestii Archera, też niczego nie podejrzewałem. I Luca. Zawsze wiedziałem, że coś było z nim nie tak, ale nie mogłem tego rozgryźć. A Sadi była jak każdy inny Luksjanin. To chyba kolejny talent originów - tak myślę - że potrafią się wtopić, udawać kogoś, kim nie są. Wiele jeszcze o nich nie wiedziałem, ale teraz miałem to gdzieś. Pochyliłem głowę i zacząłem szeptać Kat do ucha. Mówiłem o kompletnych bzdetach. O ostatnim odcinku

Ghost Investigators1, który widziałem, i o tym, że któregoś dnia chciałbym wejść do opuszczonego szpitala psychiatrycznego. Powiedziałem jej o tym, jak kiedyś nabrałem Adama, że widziałem człowieka-ćmę, gdy byłem w górach i patrolowałem teren. Potem przypomniałem jej, że na Halloween, za jakiś miesiąc mniej więcej, musimy znaleźć dla nas kostium Gizmo i gremlina. Mówiłem jej o wszystkim. Chciałem, by nie myślała o tym, że jesteśmy w powietrzu, że zmierzamy Bóg wie dokąd. Do pewnego stopnia to działało. Jej serce przestało bić tak szybko i nie zaciskała już tak mocno ręki na mojej koszulce. W trakcie lotu nikt, poza mną, nic nie mówił. Poza tym, nie dało się niczego usłyszeć, chyba że się mówiło komuś bezpośrednio do ucha. Drgania helikoptera sprawiały, że nasze ciała się trzęsły. Nie mam pojęcia, ile byliśmy w powietrzu. Może godzinę, a potem helikopter przechylił się na bok, a Kat zaczęła się modlić pod nosem. W innej sytuacji roześmiałbym się, ale teraz sam się martwiłem. Co nas teraz czekało? Zamkną nas? Popatrzyłem na Nancy która otworzyła oczy, i zacząłem wątpić, by chciała nas żywych. Miała obsesję na punkcie stworzenia idealnej rasy, ale po ostatniej akcji gdy zabiliśmy sporo żołnierzy, prawie zniszczyliśmy całe miasto i ujawniliśmy nasze istnienie - nie znosiła nas. Cholera, to, co zrobiliśmy, może mieć coś wspólnego z przybyciem nowych.

1 Ghost Investigators - amerykański serial paradokumentalny.

Ale z drugiej strony, jeśli chciała nas zabić, łatwiej byłoby to zrobić tam na drodze, więc nie miałem pojęcia, o co jej chodzi. Helikopter wylądował, a drzwi natychmiast się otworzyły. Kat wychyliła się, a ja zdołałem dojrzeć, co jest na zewnątrz. Zobaczyłem tylko druciane ogrodzenie, a za nim dużą przestrzeń. Jeden z żołnierzy wyszedł na zewnątrz i nakazał nam za sobą podążyć. Dawson wysiadł pierwszy, potem Kat. Osłanialiśmy ją, a gdy tylko stanąłem na ziemi, chwyciłem dziewczynę za rękę. Rozejrzałem się dokładniej, ale nie spodobało mi się to, co zobaczyłem. Najwyraźniej była to baza wojskowa, tak wielka, że rozciągała się, tak daleko, jak daleko sięgał mój wzrok. Widziałem rzędy bunkrów, samoloty czołgi i inne niedogodności, które mogłyby przeszkodzić nam w ucieczce. Nad nami górował wielki budynek, wysoki i szeroki. I była tu cała masa żołnierzy. Niektórzy mieli na sobie zwykły mundur moro. Inni byli ubrani na czarno. Odnosiłem wrażenie, że to jakaś jednostka specjalna. - Witajcie w Wojskowej Bazie Sil Powietrznych Malmstrom powiedziała Nancy, mijając nas. Gdy minęliśmy żołnierzy, myślałem, że zasalutują jej, ale tego nie zrobili. -Cała baza jest ściśle chroniona. Nikt stąd nie wyjdzie i nikt nie wejdzie, wliczając w to Luksjan. Zmrużyłem oczy patrząc na nią. Nie paliłem się do odbierania komuś życia, nawet komuś takiemu jak ona, ale, cholera, nie mogłem się

doczekać, aż zapłaci jakoś za to, co nam wszystkim zrobiła. - Dlaczego tu jesteśmy? - zapytał ostro Dawson. Nancy szybkim krokiem szła dalej. - W bazie zauważycie, że mamy sposoby by radzić sobie z waszą rasą. To oznaczało, że była wyposażona w onyks i diament, i pewnie jeszcze masę innych rzeczy. - To nie jest odpowiedź na moje pytanie - rzekł Dawson. Nancy zatrzymała się przed dwuskrzydłowymi, stalowymi drzwiami. Najwyraźniej nie miała zamiaru wchodzić głównym wejściem. Obróciła się do nas twarzą i po raz pierwszy, odkąd poznałem tę kobietę, zobaczyłem w jej oczach coś, czego nie widziałem wcześniej. Strach. Co, u... ? Stalowe drzwi się otworzyły i przed nami ukazał się jasno oświetlony tunel. Pośrodku stała jedna osoba z rękoma wsuniętymi do kieszeni startych, podartych dżinsów. Kat zaskoczona potknęła się i wpadła na mnie. - W końcu dotarliście. Już się zaczynałem nudzić. -Luc zakołysał się na piętach i uśmiechnął szeroko. - Ale chyba kogoś wam brakuje, Nancy. Nancy zesztywniała i odetchnęła głęboko. - Dee odeszła z resztą Luksjan. Jest pod ich kontrolą. Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Cóż, niedobrze.

„Niedobrze" nawet w części nie wyrażało tego, jak źle było. Nie miałem pojęcia, co zrobić z tą sytuacją. - Co tu się, u diabła, dzieje, Luc? Uniósł brew. - A może byś tak najpierw podziękował? Bardzo bym tego chciał. Może nawet mógłbyś mnie uściskać? Przydałoby mi się. - Gdzie jest Beth? - zapytał Dawson. - Proszę, powiedz, że nie... - Uspokój się - odpowiedział Luc i wyjął ręce z kieszeni. - Wszystko z nią dobrze. Jest tutaj. Jestem pewny, że któryś z tych pomocnych... ludzi - wskazał na żołnierzy za drzwiami - zabierze cię do niej. Bo w sumie nie wiem, czym oni się tu zajmują. Gdy pojawił się jeden z żołnierzy, Dawson się obrócił. Wyciągnąłem rękę i chwyciłem brata za ramię. - Czekaj chwilę - powiedziałem, nim mój brat zgodziłby się, nie wiedząc w co się pakuje. - Co ty tu, do cholery z nią robisz, Luc? Luc uśmiechnął się ponownie. - No już dobrze, Daemonie. Nie musisz się tak na mnie wkurzać. Jesteś tu bezpieczny. Nancy nie będzie stanowiła problemu. Prawda? - zwrócił się do niej. Nancy wyglądała, jakby połknęła kij. Jej brak odpowiedzi nie zadowolił mnie, ale nawet gdyby zgodziła się z Luckiem, nie uspokoiłoby mnie to. Nie ugiąłbym się. Kat też nie, ale Dawson był gotowy zgodzić się na wszystko. Luc westchnął i uniósł ręce.

- Dobra, to nie jest zasadzka, test czy coś w tym stylu. Archer też tu jest. Właściwie to już na nas czeka, a ja wam wszystko chętnie wytłumaczę, ale nie będę stał tu wiecznie. Nie, gdy dopiero co okryłem tu bufet i właśnie zamierzam zrobić sobie jakąś pyszną przekąskę. Popatrzyłem na niego pusto. - No co? Głodny jestem. I mają tu czekoladowe ciasteczka odpowiedział. - Boże, miałeś taki potencjał - powiedziała Nancy pod nosem. Luc odwrócił się w jej stronę i powiedział ledwo słyszalnym głosem: - Grasz mi na nerwach, a moja cierpliwość zaraz się skończy. Chyba byś tego nie chciała, prawda? Kobieta pobladła na twarzy. Spojrzałem na Kat, która patrzyła na to z szeroko otwartymi oczami. A więc zauważyła. Ja ciągle się wahałem. - I mają też soki - dodał Luc. - Multiwitaminę. To jest świetne, mówię wam, robią z tego całe zestawy. Nieważne, jaką teraz decyzję się podejmie, z Lukiem nigdy nic nie było wiadomo. Nikt nie wiedział. Ale nie mieliśmy wyboru. Spojrzałem na niego. -Jeśli chcesz nas zrobić w konia, to przysięgam... - Boże, Jezu i Duchu Święty - wtrącił się. - Łapię. Więc, dzięki, możemy ruszać z wycieczką? Odetchnąłem płytko i puściłem ramię brata. Żołnierz czekał, aż Dawson do niego dołączy. Nancy cofnęła się,

aby oboje mogli przejść. Nie podobało mi się to, ale mój brat był skupiony tylko na jednej rzeczy. Na Bethany. Ani razu nie odwrócił się w naszą stronę. Tak jak wtedy Dee, gdy na nas nie spojrzała. Myślenie o siostrze momentalnie mnie zdołowało, więc dla uspokojenia odetchnąłem i sięgnąłem po rękę Kat. Od razu uścisnęła moją dłoń. - No dobra - powiedziałem. - Zróbmy to. Luc klasnął w dłonie i obrócił się sprężyście. Udaliśmy się korytarzem, a potem skręciliśmy wprawo. Dawson poszedł w przeciwnym kierunku. To miejsce przypominało mi o Strefie 51. Były tu szerokie korytarze, dużo zamkniętych drzwi i dziwny zapach antyseptyków. W pewien sposób było to lepsze, niż przebywanie z tamtymi Luksjanami. Przynajmniej tego wroga znaliśmy i wiedzieliśmy, czego się możemy spodziewać. Luc otworzył przed nami dwuskrzydłowe drzwi i przytrzymał je. Nancy weszła od razu za nim. Zobaczyłem, że rzeczywiście cały stół był zapełniony przekąskami umieszczonymi w lunchowych pudełkach. Archer siedział po drugiej stronie z nogami na stole i rękoma założonymi na kark. Gdy za nami zamknęły się drzwi i nikogo poza Nancy nie było, dotarło do mnie, że to strasznie dziwnie wyglądało. Ta kobieta zawsze kogoś przy sobie miała. - Dobra - wysapała Kat i uwolniła się, by podejść do drugiej strony stołu. - Tak bardzo się martwiłam. Archer zdjął z niego swoje długie nogi i wstał. Sekundę później uścisnął Kat.

- Mówiłem ci, żebyś została tam, gdzie powinnaś. Ale nie, oczywiście nie posłuchałaś. - Spojrzał na mnie. - Serio jej mówiłem, żeby się nie ruszała. Luc zmarszczył brwi. - A dlaczego nikt mnie nie przytulił? Został zignorowany. - Przepraszam. - Rozległ się przytłumiony głos Kat. -Ale musiałam, rozumiesz? - Rozumiem. Ale, cholera, dziewczyno, to się mogło skończyć znacznie gorzej - odpowiedział Archer. - I kto by mnie wtedy zabrał do Olive Garden, żebym spróbował ich sałatek i paluszków chlebowych? Kat się zaśmiała, ale usłyszałem, że ściskało ją w gardle. Stałem w miejscu i próbowałem sobie wmówić, że to brzydkie uczucie, które czułem, było niestrawnością, a nie zazdrością. To totalnie nie mogło być to, bo Archerowi było daleko do mnie. Ale czy on musiał przytulać ją tak długo? I tak mocno? Archer spojrzał mi w oczy. Tak. Muszę. Zmrużyłem oczy. Ciągle cię nie lubię. Uśmiechnął się i odsunął od niej, a potem sięgnął po krzesło. - Wyglądasz, jakbyś zaraz miała się przewrócić. Lepiej usiądź. Kat rzeczywiście wyglądała na wykończoną, więc zajęła miejsce na metalowym krześle. - Co tu się dzieje? Dlaczego tu jesteście, i to z nią? Archer spojrzał na mnie znowu. - Gdzie jest Dee?

Gdy ruszyłem, by usiąść obok Kat, napięcie się zwiększyło. Na twarzy Archera pojawiła się marsowa mina. - Ona... - Pokręciłem głową, bo nie wiedziałem, jak to wytłumaczyć. Zacisnął ręce na stole. - Chyba nie... umarła, prawda? - Nie - odpowiedziała Kat. - Ale nie jest już taka sama. Teraz gra już dla drugiej drużyny. Archer otworzył usta, ale po chwili je zamknął. Nie miałem świadomości, ile wiedzieli o tym wszystkim, ale nie mogłem zacząć o tym mówić, dopóki nie dowiem się, co tu się, do cholery, działo. Obróciłem się w stronę Luca i uniosłem brew, patrząc jak on przygotowuje sobie przekąskę. - Co się dzieje? - Nancy będzie się dobrze zachowywać - powiedział, nakładając ser na krakersa. Usiadła przy Lucu. Wyglądała, jakby miała ochotę w coś uderzyć. Spojrzała mi w oczy. -Wierz mi, gdybym miała teraz jakiś inny wybór, wszyscy byście już nie żyli. Luc cmoknął cicho językiem. - Hmm, to wcale nie było miłe. Nie rozumiałem. Gdy Luc skończył przygotowywać sobie jedzenie, pochyliłem się w jego kierunku. - Co cię powstrzymuje przed zabiciem nas? - Powiedźmy, że każdy ma swoją piętę achillesową, a ja znalazłem jej. - Luc zaczął przygotowywać kolejną porcję. - To nie było fair. Nie popieram tego. No, ale cóż...

To nam nic nie mówiło. Kat przysunęła się bliżej. -Jak to się stało, że na siebie trafiliście? - zapytała dziewczyna. - Dotarłem wtedy do domu w lesie. I opowiedziałem Lucowi, co się stało w sklepie. Postanowiliśmy wyruszyć w drogę - wyjaśnił Archer. - Ale nie mieliśmy szansy bo pojawił się Daedalus. Nancy zacisnęła usta. - Myślała, że nas ma. - Luc położył ciastko na swoje krakersy z serem i szynką. To było obrzydliwe. - Ale... - Mówiłeś, że nad czymś pracujesz - powiedziała Kat, patrząc na cichą Nancy. - Nad układem z Daedalusem. Że coś znalazłeś. -Jestem osobą, która ma dużo przydatnych kontaktów - odrzekł Luc z ustami pełnymi jedzenia. - Gdy wyważyli drzwi i Nancy wkroczyła do środka tak, jakby była największą twardzielką w całym stanie, udowodniłem, jak przydatne są moje kontakty. -Jak? - Popatrzyłem na Nancy. - Tak jak powiedziałem, każdy ma swoją piętę achillesową, a ta należąca do Nancy jest dość oczywista. - Luc wziął soczek ze słomką. - Jest tylko jedna rzecz na świecie, na której najbardziej jej zależy i dla której poświęciłaby własną rodzinę, jeśliby ją miała. W sumie jestem całkiem pewny, że nie ma, że po prostu wykluła się z jajka... ale dobra, chodzi o originy. - O te dzieci? - dopytałem. - O Micah? O nich? - zainteresowała się Katy.

Luc twierdząco skinął głową. -Tak. - Zabawne jest to, że większość hybryd i starszych originów, którzy poszli z nią, by was odzyskać, nie są za bardzo zadowoleni z tego, jak traktuje ich Daedalus. - Archer się uśmiechnął, ale nie było w tym nic radosnego. - Ci, którzy byli lojalni, cóż... - Gnoje - wysyczała Nancy. - Wiecie, ile czasu zajęło doglądanie czegoś, co było tak lojalne, przetestowane... ? - Czegoś? - Katy uniosła głos. - Widzisz, to dlatego jesteś taka porąbana. Hybrydy i origini to nie jest „coś". Są żyjącymi, oddychającymi ludźmi. - Nie rozumiesz. - Nancy spojrzała ponuro na Kat. -Ty nigdy niczego nie stworzyłaś. - A ty tak? To, że zmusiłaś dwoje ludzi do zrobienia dziecka, a potem im je odebrałaś, jeszcze nie znaczy że coś stworzyłaś. - Na twarzy dziewczyny malowała się złość. - Nie jesteś ich matką. Dla nich jesteś tylko potworem. Nancy wyglądała na urażoną. - W każdym razie, dla niej oni wiele znaczą, a ja wiem, gdzie są trzymani - wyjaśnił Luc i skończył jeść krakersa. - Powiedz im, czego chcą, Fancy Nancy. Chwyciła mocno brzeg stołu. - Po przybyciu Luksjan powiedzieli mi, że mam zakończyć projekt Daedalus. - Zakończyć? To znaczy? - wyszeptała Kat, ale ja od razu wiedziałem, o co chodziło. Kat chyba też, ale pewnie nie chciała w to wierzyć.

- Powiedziano mi, że mam wszystko usunąć, cały program wyjaśniła. - O mój Boże - wymamrotała Kat. Zamknąłem oczy. Innymi słowy, od kogoś wyżej postawionego dostała rozkaz, by zatrzeć wszystkie ślady programu. - Chcieli, żebyś ich zabiła? Z trudem odetchnęła i skinęła głową. - Chcieli się tego wyprzeć. Mówili, że społeczeństwo nie może się dowiedzieć, że byliśmy świadomi istnienia innych form życia i że pracowaliśmy z nimi od lat. -Jezu. - Potarłem ręką twarz. - Nie chodzi tylko o podziękowania, prawda? Każdy Luksjanin, również ci, którzy byli tam z własnej woli. I ci, co nie chcieli się przystosować? - Tak - odpowiedziała. - Oczywiście, nie miała problemu, by ich usunąć. Przecież można ich zastąpić. Ale origini? - Luc pokręcił głową. - Nie potrafiła tego zrobić. Uniosłem brwi. Może ta kobieta jednak miała serce? Luc się zaśmiał, gdy usłyszał moje myśli. - Nie, Daemonie, ona nie ma serca. Normalna osoba przywiązałaby się do klasy pełnej dziwacznych dzieci. Ona tylko nie chciała, by jej praca poszła na marne, więc przeniosła je ze Strefy 51, myśląc, że dobrze je ukryła. - Ale nie ukryła? - Katy założyła włosy za ucho. Pokręcił głową. -Jak powiedziałem, mam dobre znajomości. Wiem, gdzie one są i wiem, że Nancy bardzo chce do nich wró-

cić, gdy to wszystko się skończy jeśli oczywiście przeżyjemy. Chce, żeby te małe dziwadła wyrosły na jeszcze większe. -Jak zrobiłam to z tobą? - zapytała Nancy. Luc zignorował ją. - Nancy wie, że jeśli włos wam z głowy spadnie, albo chociaż krzywo na was spojrzy... Jego rozbawiona mina i wyluzowanie zniknęły, a oczy zaczęły świecić fioletowym blaskiem. W tym momencie widziałam strasznego Luca, który przerażał nawet dorosłych mężczyzn. Jego rysy twarzy się wyostrzyły i teraz wyglądał przerażająco. - Ona wie, że każde z nich w jednej sekundzie zostanie zabite powiedział cicho. - I jeśli moi ludzie nie będą mieli ze mną kontaktu, nawet jeśli nie uda mi się tylko na czas dotrzeć do telefonu, wszyscy zginą. I Nancy nic nie będzie mogła z tym zrobić. Dobry Boże. Kat patrzyła na tego dzieciaka, jakby nigdy wcześniej go nie widziała. Nie miałem najmniejszych wątpliwości, że Luc zrobiłby coś takiego. Ale też nie wierzyłem, że naprawdę odda te dzieciaki w ręce Nancy. I zastanawiałem się, czy ona mu naprawdę wierzyła. Ale z drugiej strony, jaki miała inny wybór? - Dlaczego jej nie zabiłeś? - zapytałem. - Bo jest nam potrzebna - wyjaśnił Archer. - A przynajmniej jest nam potrzebny rząd i bezpieczne miejsce do czasu, aż... cóż, a przynajmniej miejmy nadzieję, że to się

skończy, a nie będzie trwać wiecznie. Musieliśmy też was wszystkich wydostać i... - Bo przecież jesteśmy tacy zarąbiści - wypalił Luc, który już przestał być przerażający. Archer posłał mu ponure spojrzenie. - Stanięcie przeciwko takiej liczbie Luksjan może być ciężkie. Na razie ona jest złem koniecznym. - A wierzcie mi, ona to zło wcielone. - Luc uśmiechnął się szeroko. Przeczesałem włosy palcami. Chyba Luc podporządkował sobie Nancy. Tyle myśli przebiegało przez moją głowę. -1 co teraz? - zapytała Kat, przyciągając tym moje spojrzenie. Musimy odbić Dee. - I musimy znaleźć sposób, by powstrzymać to, co się dzieje, co... - Ty musisz odpocząć i coś zjeść - wtrącił się Archer i spojrzał na mnie. - Oboje musicie. Teraz to jest priorytet. - Trochę spraw na pewno się posypie. Jestem pewny, że Nancy podzieli się tym z wami, ale to innego dnia. -Luc wyciągnął rękę i poklepał Nancy po dłoni, jakby była małym dzieckiem. - Ale teraz musi wam powiedzieć coś innego. Nancy zacisnęła szczękę. Parsknąłem. - Wątpię, by miała do powiedzenia cokolwiek, co by mnie obchodziło. - Właściwie - Luc przeciągnął słowo - myślę, że ciebie i Katy będzie to obchodziło.

Kat się napięła. - Co tym razem? - Powiedz im - naciskał Luc, a gdy Nancy nie odpowiedziała, warknął: - Powiedz im prawdę. O, cholera. Poczułem ucisk w żołądku. -Jaką prawdę? Nancy wydęła wargi. Archer wstał i założył ramiona na piersi. Miałem wrażenie, że pokój się zmniejszył. Nie podobało mi się, dokąd to wszystko zmierzało. - No co? Wyrzuć to z siebie w końcu. - Kończyła mi się cierpliwość. Nancy odetchnęła głęboko, a potem się wyprostowała. -Jak wiecie, Daedalus pracował nad wieloma rodzajami serum, nim osiągnęliśmy sukces, a w pewnych przypadkach... - Zamilkła i spojrzała znacząco na Luca, który uśmiechnął się promiennie. Sukces w końcu okazał się porażką. Było serum, które zostało podane Beth, Blake'owi i tak dalej. Kat wstrzymała oddech, gdy usłyszała imię tego drania, który gnił w specjalnym miejscu, w piekle, dla takich jak on. Wiedziałem, że ona jeszcze nie poradziła sobie z tym, co musiała zrobić. - I oczywiście jest serum „Prometeusz" - powiedziała, a jej oczy rozświetliły się, jak oczy dziecka widzącego gwiazdkowe prezenty Serum zostało podane mężczyznom, których zmutowałeś. - Tych, których przez ciebie byłem zmuszony zmutować? zapytałem wyzywająco.

- Ci chętni, których zmutowałeś, dostali „Prometeusza", tak jak większość hybryd, od których pochodziło ostatnie pokolenie originów - wyjaśniła. - Chwila - wtrąciła się Katy. - Gdy tam byliście, dopiero testowaliście to serum. Luc pokręcił głowę. - Ona ma na myśli to, że ludzie, którzy w ciągu ostatnich lat zostali zmutowani przez przypadek, dostali serum „Prometeusz", na zasadzie eksperymentu. Nie tak jak ci, których zmutował Daemon. Chodzi o ludzi takich jak ty i Beth oraz każdego, kto został uleczony przez Luksjan. Byłem skołowany. - Więc po raz pierwszy testowałaś to serum na wymuszonych mutacjach? -Jak mówiłam, oni byli chętni - poprawiła mnie. Nie cierpliwość się kończyła. - Dobra. To świetna wiadomość, ale dla mnie bezużyteczna. Na ustach Nancy po raz pierwszy pojawił się uśmiech. - Serum „Prometeusz" jest inne niż serum „Daedalus". To pierwsze daje pewność, że zmutowany człowiek, czyli hybryda, nie będzie połączony z Luksjaninem. Przechyliłem głowę na bok. -No i? - Gdy uleczyłeś Kat, doktor Michaels poinformował nas o jej chorobie. Nie użyliśmy serum „Daedalus". Kat zesztywniała. - Co? Ale on powiedział...

- Czy ty myślisz, że on wiedział, które serum od nas dostał? Skupiła spojrzenie ciemnych oczu na Kat. - Wierzył w to, co mu powiedzieliśmy. Dostał serum „Prometeusz", które podał tobie. Ponownie spojrzała na mnie. - To samo zostało podane tym, których zmutowałeś, Daemonie. - Nie. - Pochyliłem się. - To nie ma żadnego sensu. Gdy Katy została postrzelona... - Ty się rozchorowałeś. Myślałeś, że umierasz? Och, daruj sobie dramatyzowanie. - Wywróciła oczami. - To dlatego, że jesteś z nią prawdziwie związany na poziomie emocjonalnym. Kochasz ją wymówiła to z niechęcią. -Do tego już doszliśmy. Ze potrzebna jest prawdziwa chęć i pragnienie. - Cóż, gratulacje, ale ja wtedy naprawdę umierałem. Pokręciła głową. - Byłeś osłabiony i chory, ale jeśli ona by umarła, to ty byś przeżył. Polepszyłoby ci się. Życie toczyłoby się dalej. Tylko nie dotrwałeś do tego momentu, bo ktoś ją uleczył. Kat sapnęła. Wstałem. Czułem, jakby podłoga pode mną się chwiała. Starałem się utrzymać równowagę. Byłem wstrząśnięty i prawie nie chciałem jej uwierzyć. Nancy odetchnęła głęboko. - Wasze życia nie są połączone tak, jak myślicie. Jeśli jedno z was umrze, drugie to odczuje - wszystko, aż do ostatniego oddechu, ostatniego uderzenia serca - ale to drugie weźmie kolejny oddech i jego serce będzie bić dalej.

Rozdział 11 Katy Po tej informacji nikt nie miał nic więcej do powiedzenia. Mieliśmy już dosyć kłamstw i rozmawiania o tym. Czułam, jakbym miała przeciążony mózg, bo nie mogłam przestać myśleć o tym, co powiedziała Nancy. I jaka nas przez to czekała przyszłość. Chciałam, żeby ten wieczór już się zakończył. Daemon też tego chciał. Archer pokazał nam nasz pokój, ale po drodze zatrzymał się jeszcze przy jednych drzwiach. Zapukał, a potem -nie czekając na odpowiedź - otworzył je. Dawson stał w nogach łóżka, na którym leżała Beth. Pewnie w czymś przeszkodziliśmy, ale mimo to na twarzy Beth pojawił się uśmiech. Prawie się potknęłam, widząc to. Daemon spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami, ale ja byłam skupiona na Beth. Wyglądała... normalnie, gdy tak siedziała na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. Na jej

twarzy było widać oznaki zmęczenia, ale spojrzenie miała żywe i skupione. - Cieszę się, że was widzę - powiedziała i położyła jedną rękę na brzuchu. - Tak się martwiłam. - Wszyscy mamy się dobrze - odpowiedział Daemon i spojrzał na brata. Chociaż staliśmy naprzeciwko Dawsona i Beth, Daemon chyba nie potrafił się rozluźnić. -A u was wszystko dobrze? Jego brat skinął głową i usiadł na łóżku. - Tak. Beth była u lekarza w bazie. - Położył rękę na jej nodze. - Chyba mają w tym doświadczenie. To trochę dziwne, ale to chyba dobrze. Daemon spojrzał na Archera, a potem znowu na Beth. - Lekarz dobrze cię traktował? - Doktor Ramsey była bardzo miła i powiedziała, że... ciąża przebiega bezproblemowo. - Zamilkła i wskazała na szufladę. Stały tam buteleczki z lekami, takie jak te, które próbowaliśmy z Archerem dla niej zdobyć. - Dziękuję, że wtedy poszłaś. Wiele ryzykowałaś. Znowu. Zamrugałam. Najpierw nie zauważyłam, że mówiła do mnie. Potem wzruszyłam ramionami. - To nic wielkiego. Szkoda, że wtedy ci ich nie dostarczyliśmy. - To wiele znaczyło, naprawdę. - Poprawił mnie Dawson. - Ty i Archer mogliście... - Urwał, a Daemon zesztywniał. - No wiecie, co się mogło stać. -Ale nic się nie stało, prawda? - Archer oparł się o drzwi, zakładając ramiona na piersi. - W końcu się udało.

- I wszyscy tu jesteśmy. - Beth zmarszczyła brwi i pochyliła głowę. Cóż, prawie wszyscy. Brakuje Dee... Przykro mi. - Spojrzała na Daemona, który wlepił wzrok w ścianę. - Odzyskamy ją - powiedziałam. Musieliśmy. Tylko trzeba będzie wymyślić jak. - Więc... - Archer odchrząknął. - Wiecie, czy to chłopiec czy dziewczynka? W tej chwili zmiana tematu idealnie pasowała. Przysięgam, że wtedy Dawson lekko się zarumienił. - Nie wiemy - powiedział i odwrócił się do Beth. - Lekarz mówił coś o badaniu USG? - W tym tygodniu - odpowiedziała i oparła policzek o jego ramię chcą zrobić badanie, ale może być jeszcze za wcześnie, by powiedzieć jednoznacznie. Archer uśmiechnął się delikatnie. -Jeśli to chłopiec, powinniście nazwać go Archer. Zaśmiałam się. Daemon spojrzał na niego. - Powinni nazwać go Daemon. - Daemon 2.0? Świat tego nie zniesie. - Dawson zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową. - Ale jeszcze nie mieliśmy czasu o tym pomyśleć. - To prawda - zgodziła się Beth. - Ale chyba będziemy musieli. Ich spojrzenia się spotkały i wyglądało to tak, jakby zapomnieli, że mają towarzystwo w pokoju. Byli tylko oni. Rozumiałam więź, która ich łączyła. Miałam to samo z Daemonem, ale zastanawiałam się, czy my też tak czasem rozmawialiśmy.

- Też tak wyglądacie - skomentował cicho Archer. Och, no cóż, to trochę zawstydzające. - Tak, to prawda - dodał. Posłałam mu wrogie spojrzenie, podczas gdy Daemon warknął: - Wynoś się z jej głowy. Archer uśmiechnął się szeroko. - Przepraszam. Nic na to nie poradzę. Wywróciłam oczami i nie interweniowałam, gdy ta dwójka zaczęła się przekomarzać. Potem nadszedł czas, by dać Beth i Dawsonowi trochę prywatności. Po wyjściu od nich, poszliśmy do naszego pokoju, który bardzo przypominał mi ten ze Strefy 51. Tak bardzo, że nie byłam w stanie się powstrzymać i się wzdrygnęłam. - Ta baza jest prawie jak miasto - powiedział Archer z przejścia. - Są tu domy, szkoła, sklepy i nawet punkty medyczne. Piętro wyżej znajduje się pokój gościnny. Wcześniej wziąłem dla was ubrania i włożyłem do szafy. Daemon skinął lekko głową, oglądając pokój. Skupił wzrok na telewizorze zamontowanym na ścianie, potem na drzwiach do łazienki, zwykłej szafie i metalowym biurku. - Czy naprawdę tu jest bezpiecznie? - zapytałam, próbując rozczesać palcami włosy. - Tak. Szczególnie dla Beth. - Tak, lekarz się jej przydał. Daemon skrzyżował ramiona na piersi. - Czy Luc naprawdę zabije te dzieci? - Luc jest zdolny do wszystkiego.

Usiadłam na brzegu łóżka i wyciągnęłam obolałe nogi. Nie mogłam sobie wyobrazić, jak Luc mógłby to zrobić. Nie chciałam wierzyć, że jest w ogóle do tego zdolny. - I czy naprawdę w końcu odda jej te dzieci? - zapytał Daemon. Archer wzruszył ramieniem. -Jak powiedziałem, Luc jest zdolny do wszystkiego, szczególnie jeśli chodzi o dostawanie czegoś, czego chce. Na nasze szczęście chce, żebyśmy wszyscy wyszli z tego cało. - Odepchnął się od framugi drzwi. - Jest jeszcze wiele do omówienia, więc wrócę później. Gdy zbierał się do wyjścia, coś mi się przypomniało. - Czekaj. Zabrałeś ze sobą nasze rzeczy? Skinął głową. - Wziąłem wszystko, co wydało mi się ważne, łącznie z tymi dokumentami. Te dokumenty. Odetchnęłam. Wcześniej nawet nie zauważyłam, że wstrzymywałam oddech. Te papiery to nasz akt ślubu i fałszywe dowody tożsamości. I chociaż małżeństwo nie było do końca legalne, było ważne dla mnie i Daemona. - Dziękuję - powiedziałam. Skinął głową. Potem wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Czekałam, aż usłyszę przekręcanie zamka, ale gdy to się nie stało, odetchnęłam z ulgą. Daemon odwrócił się w moją stronę. - Myślałaś, że nas tu zamknie, prawda? Spojrzałam na jego twarz i dostrzegłam cienie pod oczami.

- Naprawdę nie chciałam tak pomyśleć. Ufam Archerowi i Lucowi, ale obdarzałam zaufaniem zbyt wielu ludzi i źle na tym wyszłam. Mam nadzieję, że nie brzmię jak wariatka. - Myślę, że jeśli komuś ufamy, to wszyscy jesteśmy wariatami. Patrzyłam, jak krąży po pokoju, a potem zatrzymuje się przed szafą, by sprawdzić, co jest w środku. Następnie poszedł sprawdzić biurko. Uniósł rękę i przeczesał dłonią zmierzwione włosy. Widziałam, że był zmęczony. Poczułam ból w piersi, bo wiedziałam, że myśli o siostrze. Zdawałam sobie sprawę z utraty kogoś w ten sposób. Moja mama ciągle gdzieś tam była. - Odzyskamy Dee. Jeszcze nie wiem jak, ale się nam uda. Powoli opuścił rękę, ale jego ramiona nadal były napięte. -Jeśli naprawdę jesteśmy tu bezpieczni, opuściłabyś to miejsce, by wejść do jaskini lwa i uratować moją siostrę? - Naprawdę musisz mnie o to pytać? Wiesz, że bym to zrobiła. Daemon podszedł do mnie. - Nie chciałbym, żebyś decydowała się na takie niebezpieczeństwo. - Nie będę siedzieć z założonymi rękami, jeśli ty pójdziesz ją ratować. Uśmiechnął się kącikiem ust. Od tego uśmiechu poczułam motylki w brzuchu. - Wiem, że nie zrobiłabyś tego, a ja nie chciałbym cię tu zostawiać. Gdzie ty, tam i ja. I na odwrót. Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo.

- Cieszę się, że co do tego się zgadzamy. - Jeszcze jakiś czas temu w takiej sytuacji Daemon próbowałby mnie odizolować, ale nauczył się, że to i tak nie działa. To był pierwszy raz od wielu dni, gdy byliśmy sami i mogliśmy bez problemu ze sobą porozmawiać. Gdy go chwilę obserwowałam, zauważyłam, że musiało go męczyć coś więcej niż myśl o siostrze. Ale zgadywanie byłoby jak szukanie igły w stogu siana. - O co chodzi? Nasze spojrzenia się spotkały, a ja odetchnęłam niespokojnie. Po chwili Daemon opuścił wzrok. - Tylko myślę o tym, co powiedziała Nancy. O serum. - O tym, że nie jesteśmy tak połączeni, jak myśleliśmy? -Tak. - Ale to dobrze. - Uśmiechnęłam się, gdy na mnie spojrzał. Nie wiedziałam, co myśleć, poza tym, że to nie była taka zła wiadomość i nic ona między nami nie zmieniała. - Nie zrozum mnie źle. Jestem zła, że Nancy nas okłamała, że testowała coś na mnie, ale... to dobrze. Wiem, że potrafię skopać komuś dupę i skorzystać ze Źródła, ale ty jesteś ode mnie silniejszy. Ja jestem słabsza... - Nie jesteś słaba, Kotek. Nigdy nie byłaś, ani przed, ani po mutacji. - Dzięki za to, ale wiesz, co mam na myśli. Ja się znacznie szybciej męczę. Ty nie. - Rozumiem. - Znowu przeczesał dłonią włosy i zmarszczył brwi. Przyjrzałam mu się.

- Więc o co chodzi? - Po prostu... - Daemon uklęknął przede mną. - Chodzi o to, że gdy dowiedziałem się, co znaczy więź między nami, myślałem, że będę z tobą do końca swoich dni. Że nigdy nie będę musiał się martwić życiem, w którym cię nie ma. Ale teraz wiem, że jest szansa, że mogę cię stracić... i to mnie cholernie przeraża. Zamrugałam, bo poczułam napływające do oczu łzy. Ujęłam jego twarz w dłonie, a pod palcami poczułam lekki zarost. - Mnie też to przeraża, że mogłoby cię nie być. Pochylił się i oparł czoło o moje. - Wiem, że to dobre wieści i zdaję sobie sprawę z tego, że to głupie. Powinienem bardziej bać się samej śmierci, ale... - Rozumiem. - Zamknęłam oczy i pocałowałam go przelotnie. - Ale może nie umierajmy na razie, co? Uśmiechnął się przy moich ustach. - Brzmi nieźle. - Nie pozwolisz, żeby coś mi się stało - powiedziałam i położyłam mu ręce na ramieniu. - A ja nie pozwolę, by coś się stało tobie. - Mój Kotek - wymamrotał i spojrzał na mnie uważniej. - A skoro już o tym mówimy, jak się czujesz? -Jestem zmęczona. Zjadłabym coś słodkiego. - Z jakiegoś powodu zjedzenie czegoś słodkiego po użyciu Źródła pomagało. To zawsze przypominało mi Harry'ego Pottera. - Mam nadzieję, że Archer coś przyniesie, gdy wróci. -Wstał, a potem usiadł przy mnie na łóżku. - Ale na razie...

- Co robisz? - zapytałam, gdy przesunął ręką po moim udzie. - Och. Zaśmiał się głęboko. - Wierz mi lub nie, nie mam teraz nieczystych myśli. Znowu spojrzałam na niego z uniesionymi brwiami. Uśmiechnął się łobuzersko. - Dobra. Przez dziewięćdziesiąt dziewięć procent czasu myślę o czymś, od czego zarumieniłabyś się po czubki uszu. -A teraz nie? Wydął wargi. - Dobra, przez sto procent czasu. Ale w sumie mam powody, by cię dotykać. - Aha. - Oparłam głowę o jego policzek. A potem poczułam, że jego ręka przesuwa się w górę mojego uda. - Co robisz? - Zajmuję się tobą. Poczułam na skórze ciepło promieniujące z jego palców. - Nie musisz tego robić. To tylko zadrapanie. - To raczej krwawiąca rana, a ty ją masz odkąd się to stało. Powinienem był uleczyć cię wcześniej, w helikopterze, ale byłem zbyt zajęty sprawianiem, żebyś nie zwymiotowała. - Nie było mi aż tak niedobrze. - Uśmiechnęła się lekko. - Ale dziękuję ci za to. Bałam się, że zwymiotuję na ciebie. - Cieszę się, że tego nie zrobiłaś - odpowiedział sucho. Gdy tylko lekki ból w moim udzie zaczął znikać, powoli odsunęłam się, ale Daemon szybko zszedł z łóżka i pociągnął mnie, a potem uniósł w ramionach. Krzyknęłam zaskoczona.

- Wow. Co ty robisz? - Nadal się tobą zajmuję. - Z łobuzerskim uśmiechem ruszył do łazienki. - Właśnie do mnie dotarło, że oboje musimy się umyć. To była prawda. Już kolejny raz byłam oblepiona zaschniętą krwią, podobnie jak Daemon. Zabrał nas do zaskakująco dużej łazienki i powoli posadził mnie na wannie. Nie była tak wielka, jak ta w domu burmistrza. Zapalił światło i obrócił się do mnie, strzelając kostkami palców. Stanęłam przed nim, a on uśmiechnął się szeroko. - Bliżej. Zrobiłam kolejny krok w jego stronę. - Unieś ręce. Już mu miałam powiedzieć, że sama się mogę rozebrać, ale poczułam nerwowość, która odebrała mi mowę. Uniosłam więc ramiona, a on zdjął ze mnie sfatygowany sweter, a potem rzucił go na ziemię i przygładził mi włosy. Nic nie powiedział, gdy odpiął guzik spodni i je ściągnął. Położyłam mu rękę na ramieniu, by się przytrzymać, a potem uwolniłam się ze spodni. Zarumieniłam się na całym ciele. Mimo wszystkiego przez co z nim przeszłam, przy nim ciągle byłam nieśmiała. Nie byłam pewna dlaczego, ale może to dlatego, że on nie miał żadnej wady, podczas gdy moje ludzkie ciało było ich pełne. W końcu byłam całkowicie rozebrana, podczas gdy on całkowicie ubrany. Założyłam ręce na piersi, a on wyciągnął rękę obok mnie i przekręcił głowę.

Gorąca para od razu wypełniła łazienkę. Wyprostował się i pocałował mnie w policzek, a ja zadrżałam. Nigdy nie widziałam, by facet rozbierał się równie szybko, co Daemon, i nim się spostrzegłam staliśmy do siebie twarzą w twarz, kompletnie nadzy. Przesunęłam wzrokiem po jego mięśniach brzucha, a potem w dół... Uniósł mój podbródek dwoma palcami, bym spojrzała w jego niesamowicie zielone oczy, które połyskiwały bielą. - Tutaj patrz, bo poczuję się skrępowany. Zaśmiałam się i zarumieniłam. -Jasne. Odsunął zasłonę prysznica. - Panie przodem. Nigdy wcześniej nie brałam prysznica z facetem. To oczywiste. Ale nawet gdybym brała to pod uwagę, to chyba nigdy nie pomyślałabym, że zrobię to z Daemonem Blackiem. Weszłam pod strumień gorącej wody. Sekundę później on do mnie dołączył i stwierdziłam, że ta łazienka jednak jest trochę ciasna. Jego ręce były delikatne, nacisk prawie niewyczuwalny, gdy obrócił mnie plecami do ściany. Z trudem odetchnęłam i uniosłam głowę. Oczekiwałam, że mnie pocałuje lub zrobi coś, od czego zmiękną mi kolana, ale nic takiego się nie stało. Spojrzał mi w oczy i delikatnie odsunął włosy z ramion. Potem przesunął ręce na moje plecy. Przyciągnął mnie do siebie i nasze ciała znalazły się bardzo blisko. Zamknęłam oczy i poczułam inne pragnienie. To już nie była tylko fizyczna potrzeba, to było coś więcej i wiedziałam, że on czuje podobnie.

Nie wiem, jak długo tak staliśmy bez ruchu pod natryskiem, ale było w tej sytuacji coś magicznego i żadne słowa nie mogłyby tego opisać. Moje kolana zmiękły, gdy Daemon oparł policzek o czubek mojej głowy i jakimś cudem znalazłam się jeszcze bliżej niego. Boże, jak ja go kochałam. Byłam w nim tak samo zakochana jak w dniu, gdy to zrozumiałam. To było porażające uczucie. Ciężko było patrzeć w przeszłość i myśleć o tym czasie, który zmarnowaliśmy na walkę między sobą, szczególnie, że nasza przyszłość mogła być krótka. Jednak nie chciałam się teraz na tym skupiać, bo byliśmy razem. Nie miało znaczenia, ile godzin, dni, miesięcy czy lat mieliśmy przed sobą. Zawsze będziemy razem. Taki rodzaj miłości był czymś poważnym. To ważniejsze niż planeta pełna psychopatycznych kosmitów czy rządowa organizacja. Staliśmy tak przez długi czas, nim w ogóle użyliśmy prysznica zgodnie z jego przeznaczeniem. Ale mycie się z Daemonem było... Cóż, niezłą zabawą. W końcu wyszliśmy i osuszyliśmy się, a potem ubraliśmy dresy i koszulki, które przyniósł nam Archer. Koszulka pasowała na niego idealnie, ciasno opinała jego mięśnie. Znalazłam szczotkę, więc usiadłam na środku łóżka, by rozczesać włosy, a Daemon w tym czasie włączył telewizor i poszukał kanału z wiadomościami. Rzucił pilot na koniec łóżka i usiadł za mną. Wziął ode mnie szczotkę.

- Pozwól, że ja to uczynię. Zrobiłam niezadowoloną minę, ale siedziałam spokojnie, gdy on zajmował się moimi włosami. Spojrzałam na telewizor i zobaczyłam ruiny kolejnego miasta, więc odwróciłam wzrok. Nie chciałam o tym myśleć, bo nie wiedziałam, gdzie znajdowali się moja mama i przyjaciele. Daemon był zaskakująco dobry w rozczesywaniu włosów. - Czy jest coś, czego nie potrafisz zrobić? - zapytałam. Zaśmiał się. - Przecież znasz odpowiedź. Uśmiechnęłam się. Gdy skończył z moimi włosami, poczułam, jak dźga mnie szczotką w dół pleców. Uniosłam brwi i spojrzałam na niego ponad ramieniem. -Co? Pochylił się i pocałował mnie miękko. Jego wilgotne włosy musnęły mnie po policzku, gdy pogłębił pocałunek. Położyłam mu rękę na piersi, nad sercem, i poczułam jego bicie pasujące do mojego. Uniosłam wzrok i nasze spojrzenia się spotkały. Nie pamiętam, jak to się stało, ale po chwili już leżeliśmy przytuleni do siebie na łóżku. -Jeszcze nie skończyłem cię uleczać - powiedział głosem pełnym emocji. Przesunął palcami po mojej skroni. Zamknęłam oczy i pozwoliłam mu zrobić to, co chciał. W końcu przez to czuł się lepiej. Po chwili przesunął ciepłymi palcami po moim ramieniu, pod koszulką, a następnie po brzuchu.

- Zużyłaś ostatnio dużo mocy - Położył dłoń płasko na moim brzuchu, a jeden palec wsunął pod gumkę spodni. - Musisz być wykończona. Kolejny palec znalazł się pod gumką. Nie byłam pewna, czy czułam się wykończona. Cała moja świadomość skupiała się na jego ręce, na jej ciężarze i cieple. - Kotek? - Hmm? Jego głos był głęboki i aksamitny. - Tylko sprawdzam, czy odpłynęłaś. - Nigdy bym tego nie zrobiła. Przez chwilę milczał. - Wiesz, o czym myślę? W jego przypadku wszystko jest możliwe. - O czym? - Myślę o tym, dokąd się udamy, gdy to wszystko się skończy. Teraz pod gumką znajdowała się połowa jego ręki. - Co zrobimy. - Masz jakiś pomysł? - Mam wiele pomysłów. Zalała mnie fala gorąca. - Nie wątpię, że masz. Daemon zaśmiał się i kciukiem zaczął zataczać kręgi wokół mojego pępka. - Myślałem o college'u. - Myślisz, że po tym wszystkim jeszcze jakieś będą istnieć? - Myślę, że tak. Przesunął palce niżej, a ja wstrzymałam oddech.

- Dlaczego tak sądzisz? - To proste. - Pocałował mnie w policzek. - Nauczyłaś mnie, że ludzie są bardzo zmotywowani, może nawet bardziej niż moja rasa. Będą dalej brnąć do przodu. Więc nie uwierzę, że nie będzie szkół, prac czy czegoś podobnego. Uśmiechnęłam się delikatnie. - College to dobry pomysł. - Wcześniej chyba wspominałaś o Uniwersytecie w Kolorado powiedział i przesunął palce jeszcze niżej, a mięśnie mojego podbrzusza się napięły. - Co o tym myślisz? Przypomniałam sobie pierwszy raz, gdy rozmawialiśmy o uniwersytetach, a ja tak bardzo martwiłam się, że przekroczę tym jakieś granice związku. To było tak dawno temu. - To idealny pomysł. -Jestem pewny, że Dawson i Beth też polubiliby to miejsce. Zamilkł. - Dee też. - Tak, na pewno. - Tym bardziej, jeśli Archer będzie w pobliżu, ale najpierw musimy postawić Dee do pionu. -Może... może mama będzie chciała się też tam przeprowadzić. - Oczywiście - wymamrotał, a ja tak mocno zagryzłam wargę, że poczułam w ustach smak krwi. - Twoja mama też tam będzie, bo na pewno to zrobimy Rozszerzyłam oczy. - Mama chyba nie chciałaby być częścią czegoś takiego. Daemon zaśmiał się cicho. - Przestań myśleć o zboczonych rzeczach, Kotek. Weźmiemy prawdziwy ślub. Będą druhny i drużba, piękna suknia i ceremonia. Wszystko.

Otworzyłam usta, ale zabrakło mi słów. Pogrążyłam się w fantazji o prawdziwym ślubie - gdzie będzie mama, która pomoże mi w wyborze pięknej sukni. Obok mnie będą stać Dee i Lesa. Dalej Dawson, Archer i nawet Luc jako drużba. Będzie Daemon w smokingu, a to koniecznie chciałam zobaczyć. Będą zdjęcia i dużo jedzenia. DJ zagra muzykę, którą lubię, a potem z Daemonem będziemy mieć pierwszy taniec jako mąż i żona. Moje serce zaczęło bić mocniej i dopiero teraz pojęłam, jak bardzo tego chciałam. W tej chwili byłam jak typowa dziewczyna i miałam to gdzieś. - Kotek? - Podoba mi się to - wyszeptałam, czując ucisk w piersi. - Podoba mi się mówienie o tym. To takie normalne. Przez to wydaje się, że mamy... Daemon pochylił się nade mną i pocałował mnie. - Mamy przyszłość. Przestałam myśleć, gdy pocałował mnie ponownie, a potem położył mnie na plecach. Reszta świata, wszystkie zmartwienia i niebezpieczeństwa zniknęły. Byliśmy tylko we dwójkę. Daemon bardzo umiejętnie wykorzystywał swoją rękę, a ja czułam przypływ doznań i czułam się, jak na haju. Gdy mi minęło, popchnęłam go na plecy. Daemon uniósł brwi, gdy się nad nim pochyliłam. -Co ty...? Szybko się domyślił, a po chwili jego ciało zaczęło emanować delikatnym światłem. Wsunął rękę w moje

ciągle mokre włosy, a ja zobaczyłam, że jego oczy zaczęły błyszczeć jak diamenty. Minę miał błogą, chociaż ja nie bardzo wiedziałam, co robię. Ale chyba mu się podobało i to pewnie dlatego, że mnie kochał. Później leżeliśmy naprzeciwko siebie w ciszy. Zaczęłam śledzić palcem jego dolną wargę i zbierałam się na odwagę, by zapytać go o coś. - Dlaczego z nimi poszedłeś, gdy przybyli? Zamknął oczy. - Gdy wyszli z lasu, słyszałem wszystko, o czym myśleli, czego chcieli. Tak samo Dawson i Dee. Od razu byliśmy ze sobą połączeni. Na początku to trochę przytłaczało. Chciałem z nimi iść. - Zamilkł i otworzył oczy. Nasze spojrzenia się spotkały. - Było tak, jakbym zapomniał o wszystkim. Bo oni byli wszystkim. Nawet nie potrafiłam tego zrozumieć. - A teraz ich słyszysz? - Nie. Jeśli już, to jest to tylko szum w oddali. - Zamilkł. - To nie pierwszy raz, gdy coś takiego się stało. Kiedy wielu z nas przebywa w pobliżu siebie, sytuacja staje się ciężka, bo jesteśmy jak radio z milionem stacji. To dlatego nigdy nie lubiliśmy żyć w kolonii. Kiedy jest nas tak wielu, jesteśmy ze sobą połączeni. Jesteśmy jak jeden organizm. Czujesz wtedy wpływ innych, nawet gdy tego nie chcesz. Nie jesteś niezależną jednostką. Jesteście całością. Wcześniej - dopóki nie przybyli - nie wiedziałem, że to uczucie może być tak silne. - Ale to pokonałeś - przypomniałam mu, bo brzmiał, jakby doznał zawodu.

- Tylko z powodu tego, co czuję do ciebie. Tak samo było z Dawsonem i najpewniej z każdym Luksjaninem, który jest z kimś związany. Ale Dee... - Urwał i pokręcił głową. - Ci, którzy przybyli, są inni niż my. Wiem, że teraz to oczywiste, ale oni... po prostu są oziębli. Nie mają w sobie ani współczucia, ani grama empatii. Wzdrygnął się. - Nie pamiętam swoich rodziców, ale nie wierzę, że byli tacy. My pewnie jesteśmy inni, bo przebywamy wśród ludzi. Ten brak empatii i współczucia sprawia, że oni są niebezpieczni. Bardziej, niż przypuszczałem. Przesunęłam kciukiem po jego szczęce, a on obrócił głowę, by pocałować mnie w środek dłoni. - Ale mają swój slaby punkt. Wszystko na świecie ma. Daemon złączył nasze dłonie. - W każdej kolonii jest Starszy, który rządzi całą grupą. Wiem, że wśród tych, którzy przybyli, musi być ktoś w rodzaju ... sierżanta. Ich królowa w ulu. Zabicie tej osoby niczego nie zakończy, ale ich osłabi - osłabi kontrolę, którą mają nad innymi Luksjanami. Jak w przypadku Dee. - Czy wiesz, kto jest tą osobą? - zapytałam. Uśmiechnął się kącikiem ust. - Nie. Rolland nie chciał mi tego wyjawić, ale teraz to ma sens. Dzięki Sadi wiedział, że nie powinien się tą informacją dzielić. Przeklęta Sadi. Nie miałem pojęcia, że była originem, ale myślę, że nie ona jedna chowa się wśród Luksjan i udaje jednego z nich. Zmarszczyłam brwi. -A kto jeszcze?

- Wcześniej tego nie zauważyłem. Stało się to dopiero, gdy opuściłem kolonię, by cię ratować. To dziwne, ale i tak nigdy nie ufałem temu facetowi. Zawsze było w nim coś dziwnego, ale nie wiedziałem, o co chodzi, dopóki Archer nie ujawnił, kim jest. Wiesz, chodzi o kolor oczu. - Przewrócił się na plecy i odetchnął. - Ethan Smith. Dopiero po chwili przypomniałam sobie, kim był. - To Starszy z kolonii w Petersburgu? Skinął głową. - Jego oczy były jak Luca i Archera. -Jasna cholera. - Westchnęłam i usiadłam. - Ale jeśli jest originem i oni jakoś pomogli dostać się tu Luksjanom, to zastanawia mnie dlaczego. Daemon spojrzał mi w oczy. - To pytanie za milion dolców, nie? Dlaczego origini mieliby pracować z Luksjanami?

Rozdział 12 Daemon Kat wyglądała, jakby bolała ją głowa. Nie winiłem jej. Ostatnio nieustannie bombardowano nas nowymi informacjami. Gdy razem leżeliśmy w łóżku, nie mogłem przestać myśleć o Ethanie. Próbowałem odpocząć, nim przyjdzie Archer i zapewne powie nam coś nowego. Wiedziałem, że mimo iż była cicho w moich ramionach, to nie spała. Tak jak ja nie mogła tego wszystkiego przetrawić. Myśląc o Dee miałem ochotę uderzyć głową w ścianę, więc wolałem wymyślić, dlaczego Ethan pragnął inwazji Luksjan. To naprawdę było trudne pytanie. Dlaczego Luksjanie i origini mieliby pracować ze sobą? Zapytałem o to Archera, kiedy ten przyszedł do nas z torbą ubrań. Gdy rzucił Kat czekoladowego batona, zacząłem się zastanawiać, ile usłyszał.

Archer uniósł brwi. - Wystarczająco, by wiedzieć, że za każdym razem, gdy jestem w pobliżu ciebie, wyobrażasz sobie, że urywasz mi głowę. Uśmiechnąłem się, a Kat spojrzała na mnie znad batona. - Co? - zapytała. - Nic - powiedziałem i zajrzałem do torby, w której znalazłem dżinsy w moim rozmiarze. To też było niepokojące. - Wracając do twojego pytania dotyczącego originów i Luksjan. Archer oparł się o biurko i skrzyżował ramiona na piersi. - Nie wiem, co mogą przez to zyskać, poza połączeniem sil, by zdominować świat i tak dalej... - To taki banał - powiedziałam. - To zbyt oczywiste - zgodził się Archer. Spojrzałem na Kat. Właśnie pochłaniała batonika i wyglądała, jakby nie jadła go od wieków. Wyglądała trochę, jakby miała orgazm, więc wolałem, by w tej chwili nie było tu Archera. Uśmiechnął się, gdy wyłapał moją myśl. I szkoda, że właśnie siedział w mojej głowie. -Wiedziałeś o Ethanie? - zapytałem, ponownie skupiając się na rzeczach ważnych. - Nie jesteśmy tacy jak twoi przyjaciele kosmici. My nie siedzimy sobie w głowach, ani nie wiemy też, gdzie w danej chwili znajdują się inni. -Jak ostatnim razem sprawdzałem, też byłeś kosmitą, więc...

Kat oderwała i podała mi kawałek batona. - Więc nigdy nie poznałeś Ethana i nigdy o nim nie słyszałeś? zapytała. -Jest wielu originów, których nigdy nie spotkałem ani nie wiedziałem, do której dokładnie bazy zostali przeniesieni. Daedalus ma sporo takich ośrodków w różnych częściach świata. Jeśli chociaż kilku z nich współpracuje z Luksjanami, będziemy mieć kłopoty. - A już ich nie mamy? - zapytałem. - Tak. Cóż, z tym jest problem. Możemy udawać ludzi lub Luksjan, lub nawet hybrydę. Możemy czytać wam w myślach. Już dałeś się przyłapać komuś, kogo miałeś za Luksjanina. Pewnie z Ethanem jest tak samo, czyli będzie problem z ufaniem niektórym w kwestii myśli wyjaśnił Archer. - Powiedzmy, że garstka originów, którzy są politykami, doktorami czy członkami wojska naprawdę współpracuje z Luksjanami. To się tylko pogorszy... -Więc co powinniśmy zrobić? - Kat zeszła z łóżka i wrzuciła papierek do kosza. - Z nami nie może być aż tak źle. Coś na pewno da się zrobić. Na twarzy Archera pojawiło się napięcie. - Coś już zaczęto robić w tej sprawie. Kat zatrzymała się na środku pokoju z miną pełną nadziei. -Co? Archer spojrzał na mnie i to spojrzenie powiedziało mi, że nie da się tego łatwo wytłumaczyć i pewnie to nie będzie nic dobrego. -Może się przebierzecie i spotkamy się na korytarzu.

Dziewczyna zacisnęła małe dłonie w pięści. - Czego ty nam nie mówisz? - Nie chodzi o to, że nie chcę wam powiedzieć. - Odepchnął się od biurka i ruszył do drzwi. - Po prostu musicie to zobaczyć, żeby uwierzyć. - Dobra, strasznie tajemniczo to brzmi, ale niech ci będzie. Wstałem i sięgnąłem do gumki moich dresów. Archer dalej stał w drzwiach, więc uniosłem brew. - Radzę ci wyjść, chyba że chcesz mnie oglądać w pełnej okazałości. Archer wywrócił oczami. - Nie, dziękuję. Katy i ja przebraliśmy się szybko. Gdy zauważyłem, że dżinsy Kat idealnie na nią pasują, poczułem ochotę, by walnąć Archera w twarz. Mimo wszystko dobrze wyglądała w ciemnych spodniach i cienkim, jasnoszarym swetrze. Jej włosy wyschły i skręcały się teraz w lekkie fale. Wyglądała, jakbyśmy mieli wyjść na kolację lub do kina. Ale rzeczywistość była znacznie mniej przyjemna. Nasze spojrzenia się spotkały gdy już zapiąłem guzik dżinsów. -Jesteś gotowa, by to zrobić, cokolwiek to jest? Skinęła głową. - Ale boję się, co chce nam pokazać. - Rozumiem. W tej chwili wszystko jest możliwe. -Zatrzymałem się przy drzwiach i wyciągnąłem do niej rękę. Chwyciła ją. Gdy przyciągnąłem Kat do siebie i otoczyłem ramionami w talii, uniosłem ją lekko i uścisnąłem. Zaśmiała się tuż przy moim uchu. - Dusisz mnie.

- Aha. - Postawiłem ją na ziemi i pocałowałem w czoło. - Cokolwiek się stanie, nie zapominaj o naszych planach. - To było ważne, by jej o tym przypomnieć. Spojrzała na mnie zaskoczona. - O ślubie? - Tak. - Pochyliłem się i wyszeptałem jej do ucha. - Bo gdy dowiemy się o czymś popapranym, a na pewno tak będzie, to ja zacznę się skupiać na tych planach i wyobrażę sobie, jak unoszę twój welon. - O mój Boże - wyszeptała, a gdy się odsunąłem ze śmiechem, zobaczyłem, że jej policzki zrobiły się czerwone. -Jesteś... Jesteś... -Jaki? Pokręciła głową i przełknęła ślinę. - Zaskakujący. Uśmiechnąłem się i otworzyłem drzwi. - Panie przodem. Gdy przeszła, klepnąłem ją w tyłek, aż podskoczyła i się odwróciła. Posłała mi zabójcze spojrzenie, a ja uśmiechnąłem się bez skruchy. Dzięki takim rzeczom byłem szczęśliwy. Archer to zignorował, a to oznaczało, że cenił sobie pewne części swojego ciała i nie chciał ode mnie zarobić. Poszliśmy za nim korytarzem, a potem schodami w dół do kolejnego korytarza. Za szklanymi drzwiami zobaczyłem pomieszczenie, które wyglądało, jakby należało do NASA. - Co to? - zapytałem. - Punkt dowodzenia. - Archer uśmiechnął się dziwnie. - Podłączyli się do satelit, rakiet i innych takich.

Kat zmarszczyła nos, ale nic nie powiedziała. Archer otworzył drzwi, ale ja nie byłem zaskoczony, gdy zobaczyłem Luca siedzącego na krześle z nogami na biurku. W dłoni miał soczek w kartoniku. Pokręciłem głową. Nancy stała blisko wejścia z ramionami skrzyżowanymi na piersi i kwaśną miną. Obok niej zauważyłem mężczyznę z masą odznaczeń na mundurze, który może okazać się problemem. W pokoju znajdowało się wielu wojskowych. Wszyscy mieli mikrofony i słuchawki, i coś robili przed komputerami. Gdy weszliśmy, kilku z nich spojrzało w naszą stronę. Żaden nie wyglądał na zaskoczonego. Przed Lukiem na ścianie wisiał duży monitor. Spojrzałem ponownie na mężczyznę o stalowych oczach i krótkich, jasnobrązowych włosach. - Kim jest ten głąb? Oczy Kat się rozszerzyły, a Luc chyba zakrztusił się łykiem soku. - Boże, wiedziałem, że z jakiegoś powodu cię lubię. - Super - powiedziałem. Nancy nie wyglądała na rozbawioną. - To jest generał Jonathan Eaton, najwyższy rangą oficer w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych - powiedziała ostrym tonem. Może mógłbyś okazać trochę szacunku. Uniosłem brew. -Jasne. Niezły był ten gość, musiałem przyznać. W jego oczach nie widziałem nawet błysku rozdrażnienia.

-Wiem, że nie masz dobrego zdana o ... członkach rządu powiedział. - Ale jestem pewny, że w tej chwili nie jesteśmy dla siebie wrogami. -Ja o tym zdecyduję - powiedziałem i spojrzałem na ekran. Z tego co się zorientowałem, był to widok z lotu ptaka na jakieś większe miasto. Widziałem drapacze chmur i kawałek zbiornika wodnego. Bez wątpienia mógł być to ocean. - To zrozumiałe - odpowiedział, przyciągając tym ponownie moją uwagę. - Muszę zaznaczyć, że nigdy nie miałem problemu z twoim rodzajem. - A ja nigdy nie miałem problemu z ludźmi wykonującymi pańską profesję - powiedziałem. - Do czasu, aż nas porwano, rozdzielono z naszymi rodzinami i przeprowadzono na nas okropne eksperymenty. Generalnie jesteście wrzodem na dupie. Nancy zarumieniła się lekko, ale nic nie powiedziała. W przeciwieństwie do generała. - Wielu z nas nie było w pełni świadomych, czym tak naprawdę Daedalus się zajmował, albo skąd brał Luksjan czy hybrydy. W przyszłości nastąpią znaczne zmiany. -Jest jednym z tych ważnych gości, którzy kontrolują Daedalusa. Luc założył ręce za głową, a ja nie zauważyłem, kiedy i gdzie zniknął jego soczek. - Myślę, że jest fajny. - To wiele dla mnie znaczy - odpowiedział sucho generał, a Archer zakasłał, co w brzmieniu bardzo przypominało śmiech. - Może mamy inne opinie - powiedział do mnie. - Nigdy nie będę w stanie powiedzieć niczego, co wynagrodziłoby ci to, co zrobiono twojej rodzinie i tym,

na których ci zależy. - Zamilkł na chwilę i rzucił Nancy groźne spojrzenie. - Ci, którzy są za to odpowiedzialni, zostaną ukarani. Kat popatrzyła na niego zdziwiona. - Chwilę. - Przysunąłem się do niej, chociaż i tak stałem blisko. Wszystko świetnie, że kocha pan Luksjan, ale dlaczego miałby pan teraz ufać któremukolwiek z nas? Dlaczego my mielibyśmy ufać panu? Generał pochylił głowę. -Wiem, że nie uważasz siebie i brata za jedynych Luksjan, którym zależy na człowieku przez nich zmutowanych. Właściwie myślę, że jest wielu Luksjan, którzy zrobiliby wszystko dla ludzi, z którymi są jakoś związani. Wiem, że taka więź jest silniejsza niż wpływ tych, którzy przybyli. Wiem to z doświadczenia. -Jak to? - Bo moja córka i jej mąż są tu w bazie - powiedział, patrząc na mnie. - I tak, on jest Luksjaninem. Czułem na sobie wzrok Kąty ale dalej obserwowałem generała. Z jakiegoś powodu wydawało mi się to najdziwniejszą rzeczą, jaką usłyszałem. Zaśmiałem się. Nie mogłem się powstrzymać. - Twoja córka jest żoną Luksjanina. Nancy wydęła wargi i chyba wyglądała na zawstydzoną. - Są małżeństwem od pięciu lat - powiedział i założył ramiona na piersi. - Pana córka jest żoną Luksjanina i nie przeszkadza panu to, co Nancy im robi? Co nam robiła? - Na twarzy Kat zagościła wściekłość.

Wyglądał na skruszonego. -Jak wspomniałem, są rzeczy, których nie byłem świadomy. - To nie jest wymówka - powiedziała Katy. Zaczęła się gotować ze złości. Jego usta drgnęły, jakby chciał się uśmiechnąć. - Przypominasz mi moją córkę. Nancy wywróciła oczami. - Wiem, że nie mogę nic zrobić, by zmienić przeszłość, ale mogę zapewnić, że to się nie powtórzy. - Odetchnął głęboko. - Ale teraz musimy się zmierzyć z katastrofą na skalę globalną. Tylko na tym muszę się teraz skupiać. - Katastrofa na skalę globalną. - Luc wygiął brew. -To brzmi niezwykle dramatycznie i jakby... - Ściszony dźwięk pikania go uciszył. Wyciągnął telefon z kieszeni. Luc wstał gwałtownie. - Muszę się czymś zająć. Ruszył do wyjścia, nie patrząc na nikogo. Wolną rękę zaciskał w pięść. Jeszcze nigdy nie widziałem, by był taki... zaniepokojony. Wszystko w porządku. Usłyszałem w głowie słowa Archera. To, czym się teraz musi zająć nie ma nic wspólnego z nami. Jakoś mnie to nie obchodzi, powiedziałem do niego. Ten generał mówi prawdę, powiedział Archer, patrząc mi w oczy. I jak mówiłem, Luc musi się zająć swoimi sprawami. Ciągle nie miałem pewności, więc objąłem Kat, tak dla pewności. Spojrzałem na generała i Nancy. Nie wiedziałem, co się tak naprawdę działo. - A gdzie jest tamten? - zapytałem. - Sierżant Dasher?

Nancy obróciła się w moją stronę. - Nie żyje. Kat zesztywniała. -Jak zginął? - zapytała. - W walce z Luksjanami w okolicy Vegas. - Nancy zmrużyła na nas oczy. - Powinno was to uszczęśliwić. - Mogę żyć z tą myślą. - Wytrzymałem jej spojrzenie, aż ona pierwsza odwróciła wzrok. Dasher może nie był skończonym socjopatą jak ona, ale był na mojej liście ludzi zasługujących na śmierć. Przynajmniej już mogę skreślić jego imię. - Generale Eaton. - Usłyszałem głos mężczyzny stojącego koło wielkiego monitora. - Mamy pięć minut. Pięć minut do czego? W tej samej chwili obraz na ekranie przybliżył się i budynki, podobnie jak ulice, stały się wyraźniejsze. W pewnych miejscach widać było tylko słupy dymu. - Co to jest? - zapytała Kat i zbliżyła się do ekranu. Spojrzałem na Archera i już wiedziałem, że o to mu wcześniej chodziło. - Co się dzieje? Generał przeszedł środkiem pomieszczenia koło mniejszych monitorów. - To właśnie robimy, by powstrzymać inwazję. Ponownie spojrzałem na ekran. Miałem naprawdę złe przeczucia. - Cztery minuty - ogłosił kolejny facet. To nie mogło być nic dobrego, skoro ludzie zaczęli odliczanie. Kat zapytała, o co chodzi. W tym czasie przyjrza-

łem się migającym światłom w mieście i miałem już jakiś pomysł. - Ekran przedstawia Los Angeles - wyjaśnił generał. -Wielu Luksjan się tam pojawiło i przyjęło postaci głównie ludzi powiązanych z rządem i innymi ważnymi jednostkami. Szybko przejęli DNA osób mogących mieć już dzieci. Mamy tam swoich ludzi, którzy nas informują o sytuacji, ale wczoraj wieczorem całkowicie straciliśmy kontrolę nad miastem. - Och... - Kat założyła ramiona na piersi i popatrzyła w monitor. - Straciliśmy też Houston, Chicago i Kansas - wtrąciła Nancy. - A przynajmniej tylko o tym na razie wiemy. Jak do tej pory tylko w Waszyngtonie nie ma Luksjan, ale obcy zajmują miasta znajdujące się w pobliżu stolicy -Alexandrię, Arlington, Mount River i Silver Spring. Są one prawie całkowicie pod ich kontrolą. Cholera. - I nie wiemy, czy w Waszyngtonie znajdują się jacyś origini, którzy mogliby połączyć siły z Luksjanami - dodał. - Mamy nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale będziemy przygotowani. - Trzy minuty. Spojrzałem na mężczyznę, który odliczał minuty. - Co się stanie za trzy minuty? Kat odwróciła się do mnie z bladą twarzą. Wiedziałem, o czym myślała i to nie było nic miłego. - Za wszelką cenę musimy powstrzymać Luksjan, ale przy możliwie najmniejszych stratach w ludziach. - Ge-

neral odetchnął z trudem. - To ogranicza nasze możliwości. Archer odepchnął się od ściany i podszedł bliżej, jakby oczekiwał, że mi odbije, gdy moje podejrzenia się sprawdzą. - Prezydent Stanów Zjednoczonych w porozumieniu z sekretarzem obrony zaaprobował uderzenie testowe IEM w Los Angeles. - IEM? - zapytała Kat z szeroko otwartymi oczami. - To impuls elektromagnetyczny w formie kilku bomb -wyjaśnił, a ja poczułem ucisk w żołądku. - Działa podobnie jak broń PEP, gdy bomba wybuchnie, ale jej zasięg jest szerszy. Szacowane straty w ludziach są niskie. Ucierpią głównie ci z chorobami serca lub innymi schorzeniami, którzy mogą źle reagować na impulsy elektryczne. - Dwie minuty, obiekt znajduje się na wysokości dwustu metrów powiedział ktoś z przodu, a potem usłyszałem automatyczny głos ogłaszający pozycję obiektu nad miastem. Archer stał teraz bardzo blisko mnie. - Większość ludzi doświadczy uczucia bólu i chwilowego paraliżu powiedział, gdy Kat znowu obróciła się w stronę ekranu. - IEM jest śmiertelny dla każdego Luksjanina, hybrydy i origina znajdującego się w strefie uderzenia. Jasna cholera. Rozumiałem to - musieli coś zrobić w sprawie tych Luksjan. Jednak moja siostra była nie wiadomo gdzie. Miałem tylko nadzieję, że jest jak najdalej od Los Angeles.

Jednak w mieście znajdowało się wielu niewinnych Luksjan, hybryd i nawet originów i nie mieli pojęcia, co ich czeka. - Będą straty, umrą nawet ci niewinni, ludzie i Luksjanie powiedział generał, jakby czytał mi w myślach. - Ale musimy poświęcić kilku, by uratować wielu. Ponownie spojrzałem na ekran, który migotał nim się ustabilizował. Obraz jeszcze bardziej się przybliżył. - Nie tylko to się stanie - powiedział Archer cicho. -IEM jest zaprojektowany do innych celów. General skinął głową. - Pierwotnie była to broń masowej destrukcji, która spowodowałaby szkody, jednocześnie oszczędzając ludzi. IEM niszczy każde urządzenie elektryczne. Jasna cholera. Nawet nie byłem w stanie myśleć. - Czyli wszystko - wyszeptała Kat. - Absolutnie wszystko w mieście zostanie zniszczone. - Minuta, obiekt unosi się sto dwadzieścia metrów nad miastem. - Los Angeles cofnie się do średniowiecza. - Archer popatrzył na duży ekran. - Będziecie mieć okazję obserwowania, jak historia zaczyna się od nowa, ale tym razem będzie inna. - Nie możecie tego zrobić - powiedziałem. Kat pokręciła głową. - Nie możecie. Są tam ludzie, którzy potrzebują elektryczności niewinni ludzie, których życie się zakończy. Nie możecie.

-Już jest za późno - warknęła Nancy z gniewem w oczach. - To nasza jedyna szansa, by ich powstrzymać. Szansa na to, by jutro ludzkość nadal istniała. Otworzyłem usta, ale w tej chwili odezwało się radio i zaczęło odliczać sekundy, od dwudziestej. Nie było sposobu, by to zatrzymać. Przybliżyłem się do Kat i nie odrywałem wzroku od ekranu. Widziałem jadące autostradą samochody. Mogli w nich być Luksjanie, dobrzy lub źli. Mogli być tam ludzie z chorobą serca. Tam były szpitale i ludzie podłączeni do aparatury, która już nie podtrzyma ich życia. I wtedy to się stało. Gdy oślepiające światło pojawiło się na ekranie na sekundę lub dwie, a potem obraz się ustabilizował, Kat zakryła dłonią usta. Wszystko wyglądało tak jak przedtem, poza tym, że żaden samochód nie jechał autostradą. Nic się nie ruszało i właściwie... Całe miasto zgasło.

Rozdział 13 Katy O mój Boże. Czułam, że powinnam usiąść, bo mogłam upaść. Nie potrafiłam oderwać wzroku od ekranu. Nic się nie działo. No jasne. Miliony ludzi w Los Angeles były w stanie oszołomienia. I ilu z nich się z niego nie otrząśnie? Setki? Tysiące? Nie wierzyłam w to, czego właśnie byłam świadkiem. W radio odezwał się głos, który ogłosił, że wyrzucenie bomby IEM zakończyło się sukcesem. W pokoju nikt się z tego nie cieszył. I dobrze, bo byłam pewna, że albo mnie, albo Daemona musieliby uspokoić za pomocą onyksu. - Zapoczątkujemy skan impulsów elektrycznych - powiedział mężczyzna, który wcześniej odliczał minuty. -Za dwie minuty powinienem mieć dane. Generał Eaton skinął głową.

- Dziękuję. - Luksjanie i cała reszta wytwarzają pole magnetyczne - powiedziała Nancy ale ja już to wiedziałam. To dlatego broń PEP i IEM były takie niebezpieczne. Oni nas po prostu usmażyli, masowo. Daemon objął mnie i przyciągnął do swojego boku. Gdy przyłożyłam dłoń do jego ciała, czułam, jak wibruje. Był wściekły jak ja. Czułam energię na swojej skórze, od której włoski na rękach stanęły mi dęba. Byłam taka sfrustrowana, bo wiedziałam, że nie mieliśmy wielu opcji, ale coś takiego... ? To, co się właśnie wydarzyło, było niewiarygodne. Dzisiejszy dzień, choć nie pamiętam aktualnej daty, zostanie zapamiętany jako ten, w którym całe Miasto Aniołów po prostu się zatrzymało. Nic już nie będzie działać jak wcześniej. Sieć, urządzenia elektryczne, infrastruktura po prostu zniknęły. - Nie da się tego wszystkiego naprawić, prawda? - zapytałam zachrypniętym głosem. Archer zacisnął szczękę. - Zajmie to dekady jeśli nie więcej, by wszystko odbudować. Zamknęłam oczy. - Nie ma żadnej aktywności - ogłosił mężczyzna. -Nawet jednego piknięcia. Daemon zesztywniał, a ja uścisnęłam go mocniej. Wielu ludzi musiało zapłacić za to zbyt wysoką cenę. A to był dopiero początek. Wiedziałam o tym. Zrobią to samo w innych miastach, na całym świecie. Umrze wię-

cej niewinnych ludzi, a świat stanie się...jasna cholera, świat stanie się taki, jak w powieściach dystopijnych. Obróciłam się, by spojrzeć na generała Eatona. - Nie możecie tak ciągle robić. Jego ciemnoszare oczy spojrzały w moje i wiedziałam, co musiał sobie myśleć. Kim do diabła jest ta laska, która myśli, że ma coś do powiedzenia? I może nie miałam prawa. Fakt, byłam tylko wybrykiem natury, ale nie mogłam tak po prostu tu stać i pozwolić im, aby, stopniowo miasto za miastem, niszczyli świat. - Rujnujecie życie milionom ludzi, nie wspominając już o tym, ilu przy tym zabijacie - powiedziałam roztrzęsionym głosem. - Nie możecie tak robić. - To nie była łatwa decyzja. Wierz mi, będę mieć przez to wyrzuty sumienia - odpowiedział. - Ale nie ma innej opcji. Daemon założył ramiona na piersi. - To, co robicie, tak naprawdę jest ludobójstwem. Nikt nie odpowiedział, bo co mogli powiedzieć? To było ludobójstwo, bo te bomby zabiją większość Luksjan na planecie. Archer podrapał się po brodzie. - Ale chodzi o to, że nie ma innej opcji. Wiecie równie dobrze jak ja, że jeśli inwazja się nie zatrzyma, i jeśli origini zaczną współpracować z Luksjanami, to po paru tygodniach przejmą całkowitą kontrolę nad Ziemią. - A może nawet zajmie im to mniej czasu - skomentowała Nancy, siadając na wolnym krześle. Jej twarz wyglądała na równie pozbawioną emocji, co zazwyczaj, ale

zastanawiałam się, czy rzeczywiście bała się wpływu origi-nów. Bo jeśli origini się do tego przyłączą... -Już się przyłączają - powiedziałam, myśląc o Sadi i Starszym, którego wspomniał Daemon. - Niektórzy z nich. Spojrzała na mnie ciemnymi oczami. - Więc jest tylko jedna opcja. Origini zostali stworzeni jako doskonały gatunek z doskonałymi umiejętnościami przekraczającymi możliwości ludzkie. Origini... - OK, łapiemy - warknął Daemon. Jego oczy błyszczały złowrogo. Jeśli nie ingerowałabyś w Matkę Naturę i nie stworzyłabyś originów... - Hej - wymamrotał Archer. - Ja tu stoję. Daemon go zignorował. - Może gdybyś tego nie zrobiła, Luksjanie by nie przybyli. - Tego nie wiesz - powiedziała, kuląc się na krześle. -Mogliby... - Teraz wiem tylko tyle, że współpracują z Luksjanami - powiedział, przerywając jej. - I nie trzeba być geniuszem, by się domyślić, że jednak musieli mieć coś wspólnego z przybyciem tych Luksjan. To twoja wina. Wina Daedalusa. - A to strasznie ironiczne, nie sądzisz? - stwierdził Archer, a gdy Daemon posłał mu puste spojrzenie, wywrócił oczami. - W greckiej mitologii Daedalus był ojcem Ikara. Zbudował dla niego skrzydła, a głupie dziecko za bardzo zbliżyło się do słońca. Skrzydła stopiły się, spadł i utonął w morzu. To trochę tak, jakby jego

wynalazek doprowadził do jego własnego upadku. Podobnie jest z Prometeuszem. Daemon patrzył na Archera przez dłuższą chwilę, a potem ponownie skupił wzrok na Nancy. - W każdym razie, nieważne, jak się na to spojrzy. Krew i tak jest na waszych rękach. - Ale teraz próbujemy to naprawić - powiedział generał. - Nie ma innej opcji, chyba że macie coś, na co my nie wpadliśmy. - Nie wiem. - Przycisnęłam palce do skroni. - Przydaliby się nam teraz Avengersi. - Co tam. Jest nam potrzebny Loki - powiedział generał. - Cóż, na nasze nieszczęście, świat Marvela nie jest prawdziwy, więc... Zaczęłam się śmiać, ale w tej samej chwili Daemon zamrugał, jakby nagle dostał w głowę. - Chwila - powiedział i przeczesał dłonią włosy. - Potrzebny nam jest odpowiednik Lokiego. - Chyba nie nadążam - odrzekłam. Pokręcił głową. -Jest coś, czego możemy użyć. Generał przechylił głowę, a Archer spojrzał ostro na Daemona i zacisnął usta. Wiedziałam, że zaglądał Daemonowi do myśli i nie spodobało mu się to, co usłyszał. Chwilę później Archer potwierdził moje podejrzenia, gdy przemówił szeptem: - To kompletnie szalone i bez sensu, ale może zadziałać.

Daemon spojrzał na niego zabójczym wzrokiem. -Jezu, no to może powiedz im, o co mi chodzi. - O nie. - Archer machnął ręką. - Nie będę ci odbierał tej przyjemności. - Chyba już to zrobiłeś, więc... - No dalej. - Podskoczyłam zniecierpliwiona. - Nie każdy z nas ma umiejętność czytania w myślach. Daemon uśmiechnął się łobuzersko. -Jest jedna rzecz, przed którą ci Luksjanie nie mogą się bronić. - Tak, i jest to broń IEM - skomentowała Nancy cynicznie. Jego nozdrza zafalowały. - Poza tym, co niszczy wszystko na Ziemi. Odwróciła wzrok i spojrzała na monitor, jakby cala ta konwersacja ją nudziła. Zastanawiałam się, czy ktoś by się wkurzył, gdybym ją kopnęła. - Arumianie - powiedział Daemon. Powoli zamrugałam, bo mój mózg chyba przestał działać. - Że co? - Nowo przybyli Luksjanie słyszeli o Arumianach. Przynajmniej tyle od nich wyłapałem. Ale jest coś jeszcze, czego się od nich dowiedziałem - wyjaśnił. - Nie mają z nimi doświadczenia. - Ale o nich słyszeli - rzekł generał. - Dopiero co to powiedziałeś. - Tak, ale z mojego doświadczenia wynika, że słyszenie o Arumianach, a bezpośredni kontakt z nimi w walce

to dwie różne rzeczy. Szczególnie gdy się nigdy żadnego na oczy nie widziało. A oni nie widzieli. Arumianie zniknęli i dawno temu skierowali się na Ziemię, a tamci Luksjanie udali się w przeciwnym kierunku. Nawet jeśli jakiegoś wtedy widzieli, byli tylko dziećmi. Kilku funkcjonariuszy obróciło się na swoich krzesłach i skupili się na tym, co mówił Daemon. - Pierwszy raz, gdy spotkałem Arumianina, umarłbym, gdyby nie Matthew... - Odetchnął głęboko. Dostrzegłam ból w jego oczach, chociaż reszta mogła tego nie zobaczyć. W sercu poczułam ucisk. Matthew był dla niego jak ojciec. Zdradził ich i wiedziałam, że jeszcze musi minąć dużo czasu, nim mu to minie. - Gdyby nie on, ktoś starszy i bardziej doświadczony z Arumianami, umarłbym. Umarłbym nieraz, gdy później z nimi walczyłem. - Arumianie zostali stworzeni jako wrogowie Luksjan. Mieli ich pilnować i z nimi walczyć - powiedział podekscytowany Archer. - Są jedynym wrogiem Luksjan. W sercu poczułam iskrę nadziei, ale nie chciałam na razie się na tym skupiać. - Ale origini wiedzą, jak z nimi walczyć. - To prawda, ale jest ich znacznie, znacznie mniej - powiedział Daemon. - I to niemożliwe, by tak szybko przekazali tę wiedzę tym Luksjanom. Nawet wątpię, by w tej chwili uważali Arumian za problem. Luksjanie z natury są bardzo zarozumiali. - No wow, serio? - wymamrotałam. Uśmiechnął się kącikiem ust, a Archer parsknął z niezadowoleniem.

- Origini są pewnie jeszcze bardziej aroganccy, wiesz -powiedział Daemon. - Ale ich to doprowadza do głupoty. Archer nie wyglądał na zadowolonego z tego komentarza. Odchrząknęłam. - Myślicie, że to zadziała? - Ile jest tu Arumian? - zapytał Daemon generała i Nancy. Jedną z najbardziej zaskakujących rzeczy było to, że Daedalus od lat współpracował z Arumianami. Z nieznanych mi powodów. Nancy wydęła wargi. - Nie znamy dokładnej liczby. Wielu Arumian po przybyciu tutaj zniknęło w ciemnościach. - Zniknęło w ciemnościach? - zapytałam zdziwiona. - Ukryli się w podziemiach - wyjaśnił generał Eaton. -Tak przemieszczają się z miasta do miasta. Naprawdę ciężko ich wytropić. - A wy bardziej martwiliście się nami i naszymi cudownymi umiejętnościami - powiedział sarkastycznie Daemon. - Nieźle. - Więc, ilu ich tu jest? - zapytałam ponownie, nim rozmowa znowu zboczyłaby na inny tor. - Pracowało dla nas kilkuset Arumian - odparła szybko Nancy. - Chwila. - Daemon zmrużył oczy. - Mówisz w czasie przeszłym. O nie. Generał wyglądał, jakby zrobiło mu się gorąco.

- Wielu z nich uciekło, gdy przybyli Luksjanie. - Wielu? - Zdziwiła się Nancy. - Wszyscy uciekli. Ale nie powinno nas to dziwić. Nie są lojalni. Mała iskra nadziei prawie zdążyła wyparować, gdy odezwał się Archer: - Ale ciągle są na Ziemi? - No i co z tego? - zapytała Nancy wyzywająco. -Chcesz ich prosić o pomoc? Archer uśmiechnął się tajemniczo. - Nie ja, ale znam kogoś, kto wisi komuś innemu ogromną przysługę. Nancy wywróciła oczami. -Nawet jeśli przekonasz ich do pomocy, to będzie bezcelowe. Są zbyt rozproszeni. -Właściwie, to jeśli mogłabym się wtrącić... - Ze środka pokoju usłyszałam głos. Była to kobieta w średnim wieku z włosami spiętymi w ciasny kok. Stała z rękami złączonymi za plecami. Generał skinął, by kontynuowała. - Większość nowych Luksjan wylądowała w Stanach, a tylko nieliczni w innych częściach świata. Myślimy, że to z powodu dużej liczby Luksjan przebywających tutaj. Jak wiadomo, od ponad dziesięciu lat śledzimy ich ruch. Wielu z nowych zajęło wschód i udają się w kierunku stolicy Jeśli nasze podejrzenia są prawdziwe, połączą siły i staną się ogromną jednostką - powiedziała, patrząc na Archera i Daemona. - Niektórzy osiedlili się w miastach, które straciliśmy ale jeślibyśmy uderzyli na Waszyngton, zabilibyśmy wielu z nich.

- I to właśnie planujemy - powiedział generał. - Ale wy planujecie spuścić bombę na stolicę - dodałam, chwytając się pod boki. -Właściwie, jeśli okaże się, że liczba Luksjan wokół stolicy będzie zbyt duża, to spuścimy kilka bomb - powiedziała Nancy. - Tyle że ucierpi większość Wirginii, Marylandu i część Wirginii Zachodniej. -Jezu - wyszeptałam, zamykając oczy. - Tam przecież byli moja mama i przyjaciele. - A co zrobicie z miastami, które już straciliście? - W ciągu następnych dwudziestu czterech godzin spuścimy na nie bombę. - W głosie generała usłyszałam współczucie. - Panno Swartz, te miasta są już stracone. Większość Luksjan przyjęła postać ludzi i zabili tych, którzy im przeszkadzali. Nie mamy kontaktu z tymi miejscami. Modlę się za tych wszystkich ludzi, którzy tam pozostali. - No dobra. Ale tylko te miasta są stracone. A jeśli możemy ich powstrzymać? - zapytał Daemon. - Co jeśli możemy osiągnąć to samo, nie zabijając przy tym niewinnych ludzi? Nie niszcząc całych miast? Nancy zaśmiała się i pokręciła głową w niedowierzaniu. - Zastanówcie się - wtrącił się Archer. - Będziecie mieć miliony Amerykanów pogrążonych w chaosie tylko w tych trzech miastach, nie licząc Los Angeles. Im więcej takich miejsc, tym więcej uchodźców. Stany przestaną istnieć. Mięsień na twarzy generała zadrżał.

- Myślicie, że nie braliśmy już tego pod uwagę? Przygotowujemy się na coś gorszego niż utrata największych metropolii. Przygotowujemy się na kompletną porażkę, jeśli w jakiś sposób IEM by zawiodło. Generał opisał, co zrobią w takiej sytuacji. Chcieli przenieść komputery i inne cenne sprzęty elektroniczne pod ziemię, do bunkrów. Mówił o tym tak długo i szczegółowo, że szybko odechciało mi się słuchać. Wiedziałam, że inwazja Luksjan była zła, ale do tej pory nie miałam pojęcia, jak bardzo. Naprawdę, to była katastrofa. - Możemy sprowadzić Arumian - odezwał się Archer. - Wiem, że tak. Moje serce zabiło mocniej? Czy to prawda? To nie będzie proste. Prawie nie uwierzyłam w to, co powiedział generał: -Jeśli nakłonisz Arumian do walki, wstrzymamy siły nad stolicą. - Dziękuję. - Miałam ochotę skakać z radości. Chciałam go nawet wyściskać, ale dobrze, że tego nie zrobiłam, bo dziwnie by to wyglądało. -Ale nie mamy dużo czasu. Mamy jakieś sześć dni, może siedem, a potem użyjemy IEM - powiedział generał. - I muszę wykonać parę telefonów. - To śmieszne. - Nagle Nancy wstała. - Nie wierzę, że w ogóle myśli o tym, by im na to pozwolić... - Zapominasz, gdzie twoje miejsce, Husher. Jak zawsze - warknął generał Eaton i wyprostował się dumnie. -Ja, tak samo jak prezydent Stanów Zjednoczonych, jestem skłonny zmienić taktykę działania.

Generał dalej mówił coś do Nancy. Myślałam, że ten widok mnie ucieszy, ale w sumie czułam się zażenowana i teraz wolałabym się stąd wynieść. Z drugiej strony Daemon wyglądał na bardzo zadowolonego z tego, co widzi. W końcu Nancy odeszła upokorzona. Archer zaczął mówić o różnych taktykach Arumian i sposobach na zabicie Luksjan. Po kilku sekundach wymiany zdań wszyscy zaczęli entuzjastycznie rozmawiać na ten temat. Nigdy bym nie pomyślała, że do tego dojdzie. Nancy gdzieś zniknęła, by knuć zemstę, a generał Eaton zaczął wykonywać połączenia telefoniczne. W tym momencie mój żołądek ogłosił, że przydałoby się coś zjeść. Byłam zaskoczona faktem, że po tym, co usłyszałam w ogóle mogłam myśleć o jedzeniu. Przycisnęłam rękę do brzucha i uśmiechnęłam się zawstydzona, gdy wszyscy na mnie spojrzeli. - Przepraszam. Daemon uśmiechnął się lekko. - Głodna? - Może. Trochę. - Jedzenie jest w holu, niedaleko waszego pokoju - powiedział Archer. - Chyba wam o tym mówiłem. - Nie mieliśmy czasu... - Urwałam i wyobraziłam sobie tańczące gołe bobasy żeby nie myśleć o tym przez co naprawdę nie mieliśmy czasu zjeść. Archer uniósł brwi.

- Co, do cholery? Z płonącymi policzkami odwróciłam się do Daemona. Musiałam się stąd wydostać, zanim Archer zobaczy coś w mojej głowie. - Chyba pójdę coś zjeść. - OK. - Pocałował mnie w czoło. - Spotkamy się później w pokoju. Obróciłam się, nie patrząc na Archera. Zostawiłam chłopaków w pokoju kontrolnym i wyszłam na korytarz. Potrzebowałam jedzenia i wizyty w łazience. Rozważałam odwiedziny u Dawsona i Beth, ale gdy weszłam na górę, zaskoczona zatrzymałam się. Luc stał kilka drzwi dalej. Była z nim dziewczyna w jego wieku, a może trochę młodsza. W porównaniu z nim była drobna i bardzo szczupła. Jej nogi były grubości mojego ramienia. Włosy miała w pięknym odcieniu złota i była zachwycająco ładna, o twarzy w kształcie serca, z piegami i oczami w kolorze czekolady. I już ją wcześniej widziałam. Wcześniej gdy pojechałam z Daemonem i... Blakiem, by po raz pierwszy spotkać się z Lukiem. Była na scenie, piękna i zwinna tancerka. Później chciała wejść do gabinetu Luca, ale on nie był z tego powodu zadowolony. Ale teraz wyglądała inaczej. Była bardzo ładną ludzką dziewczyną, ale miała pod oczami ciemne cienie, widoczne kości policzkowe i bladą twarz. Wydawała się bardzo krucha. I chyba nawet nie stała o własnych siłach. Luc otaczał ją ramionami i wyglądało to tak, jakby ją podtrzymywał. Nie

musiałam być lekarzem, by widzieć, że jest na coś poważnie chora. I to nie było przeziębienie. Przypominała mi mojego ojca. Zagryzłam wargę. Luc chyba nie był świadomy mojej obecności, bo pogładził dziewczynę po ramieniu. -Już będzie dobrze - powiedział. - Tak jak obiecałem. Uśmiechnęła się słabo. - Wiesz, co się tam dzieje? Już chyba nigdy nic nie będzie dobrze, Luc. - Nie obchodzi mnie to teraz - powiedział. - Pamiętasz, co ci mówiłem o nowym lekarstwie? - Och, Luc. - Chwyciła go za nadgarstki. - Myślę, że już nic nie zadziała... - Nie mów tak. - Na jego twarzy widać było determinację. Zadziała. Musi. Dziewczyna nie wyglądała na przekonaną, ale się uśmiechnęła. Luc zamknął oczy i powoli odetchnął. - Może pójdziesz do pokoju i odpoczniesz teraz, Nadia? - Odsunął się i uśmiechnął. - Muszę się czymś zająć, ale wrócę do ciebie niedługo. OK? Teraz miałam pewność, że był świadomy mojej obecności, ale chyba nie miał nic przeciwko temu, że podsłuchiwałam. On też często to robił. Szczupła dziewczyna spojrzała tam, gdzie stałam i zmierzyła mnie ciekawskim wzrokiem, a potem jej oczy się rozszerzyły, jakby mnie poznała. Wahała się przez chwilę, a potem zniknęła w pokoju.

Luc zamknął za sobą drzwi i obrócił się w moją stronę. Ponownie zaskoczyła mnie inteligencja wprost wypisana na jego młodej twarzy. - Kim ona jest? - zapytałam. - Słyszałaś jej imię. - Nie o to mi chodziło. - Spojrzałam na zamknięte drzwi. - Pamiętam ją. Była w klubie i tańczyła na scenie. Przechylił głowę na bok. - Zabiłem ludzi, którzy w ogóle na nią patrzyli, a ty chcesz wiedzieć, kim jest? Luc w okamgnieniu potrafił mnie przerazić na śmierć, ale mimo to chciałam wiedzieć, kim dla niego była ta dziewczyna. I poważnie wątpiłam, żeby mógł mi coś zrobić. A przynajmniej taką miałam nadzieję. Wsunął ręce do kieszeni i podszedł do mnie. - Po tym wszystkim, co widziałaś, jeszcze chcesz, żebym ci o niej opowiadał? Założyłam ramiona na piersi. - Teraz wolałabym pomyśleć o czymś innym niż to, co usłyszałam wcześniej. Przez chwilę przyglądał mi się w milczeniu, a potem pochylił się i oparł o ścianę. - Nadia właśnie przyjechała z Marylandu. Z Hagerstown dokładnie. Gdy dotarłem do tej bazy, zadzwoniłem do paru osób, które miały u mnie dług. Ten dzieciak miał bardzo dużo dłużników. - No jasne. Uśmiechnął się.

- Znam ją od kilku lat. Poznałem ją, gdy odwiedziłem Wirginię Zachodnią. Uciekła z domu, bo ojciec źle ją traktował. Bardzo źle. W głowie miałam same najgorsze myśli. - To, o czym myślisz, nawet w połowie nie oddaje tego, co naprawdę się tam działo - powiedział Luc. - Ale nie martw się. Dostał to, na co zasłużył. Moje serce ze strachu zabiło mocniej, gdy na jego twarzy pojawił się ponury uśmiech. Nawet nie chciałam pytać, co się z nim stało. - Gdy ją poznałem, była młoda i żyła na ulicy. Wziąłem ją ze sobą. Parisowi nie podobał się ten pomysł. W końcu jest człowiekiem, ale... Cóż. Mimo to Nadia jest wyjątkowa. -Jest twoją dziewczyną? Zaśmiał się oschle. - Nie. Nie mógłbym być takim szczęściarzem. Uniosłam brwi. Widać było, że był w niej zakochany. Jeśli Luc usłyszał moje myśli, to je zignorował. - Dwa i pół roku temu na ciele zaczęły jej się robić siniaki, szybko się męczyła i często wymiotowała. To nowotwór krwi. Śmiertelny Zamknęłam oczy. - Luc, przykro mi. - Nie musi - powiedział, a potem ponownie na mnie spojrzał. - Twój ojciec umarł. Wielu ludzi umiera na raka. Rozumiem to. Ale ona nie umrze. - To dlatego chciałeś zdobyć serum „Prometeusz". -Doszłam do tego, gdy tylko ją zobaczyłam. - Luc, oni mówią, że to nie działa...

- Działa w przypadku niektórych chorób i niektórych nowotworów. Nie mieli jeszcze szansy przetestować każdej choroby - powiedział agresywnie, a ja zamknęłam usta. - Chociaż Daedalus robi wiele złych rzeczy to czasem wychodzi im też coś dobrego. I mam nadzieję, że tym razem tak będzie. Chciałam, żeby miał rację. Nie znałam dziewczyny ale utrata kogoś ważnego bardzo boli. Wiedziałam to aż za dobrze. - Mam nadzieję, że zadziała - powiedziałam w końcu. Skinął tylko głową, a po chwili powiedział. - Więc chcecie użyć Arumian przeciwko Luksjanom? Zamrugałam. - Czy tobie nie nudzi się to, że zawsze wszystko wiesz? Zaśmiał się. - Nigdy. Spojrzałam na niego pusto. - Wiesz, że wykorzystanie Arumian może nie wypalić? Westchnęłam. - Wiem. Archer powiedział, że ktoś zna kogoś, komu ktoś inny jest winny przysługę. Zgaduję, że chodzi o ciebie? Znowu się zaśmiał. Wyglądał teraz jak zwykły nastolatek. - Tak, jeden Arumianin jest mi winny przysługę. Ma na imię Hunter.

Rozdział 14 Daemon - Hunter? Luc się zaśmiał. - Tak, Hunter. - Ten dupek, który wcześniej był w twoim klubie? -Luc i Kat przyszli do naszego pokoju, a mi nie spodobało się, dokąd ta sytuacja zmierza. - Hmm. - Luc spojrzał na Kat, która siedziała na łóżku. - Wtedy było tam dwóch dupków. On był jednym z nich. Więc ty musisz... - Zabawne - powiedziałem. - Tak myślałem. - Luc uśmiechnął się szeroko i usiadł na łóżku przy Kat. - Znasz powiedzenie, że trzeba się cieszyć z tego, co się ma? - Nie wyznaję tej zasady. - Zmrużyłem oczy. - Chłopcy. - Kat założyła włosy za uszy. - Więc co ci się w tym Hunterze nie podoba?

- Niech pomyślę. - Udawał, że się zastanawia. - Jest Arumianinem, na początek. Wywróciła szarymi oczami. - A poza tym? - A musi być jeszcze jakiś powód? - Jak dla mnie tyle wystarczy żebym nie lubił tego faceta. Luc trącił Kat ramieniem. - Nie ma znaczenia, czy on lubi Huntera, czy nie. Ten Arumianin jest mi winny przysługę, a jeśli ktoś zna się na zabijaniu i wie, gdzie znajdują się inni zabójcy, to na pewno jest to on. - I możemy mu ufać? - zapytała dziewczyna. Parsknąłem. Ufać Arumianom? Jasne. Luc mnie zignorował. - On nie będzie próbował ze mną pogrywać, ma zbyt wiele do stracenia. Chciałem coś powiedzieć, ale zdecydowałem, że lepiej nic nie mówić. Przypomniała mi się tamta kobieta w klubie, która była człowiekiem. I wyglądało, jakby coś do siebie czuli. Na samą myśl o tym robiło mi się niedobrze. -Już z nim rozmawiałem - powiedział Luc i przeciągnął ręce nad głową. - Spotka się z nami w Atlancie. - W Atlancie? - zapytała zdziwiona Katy. - Jak niby mamy się tam dostać? - Pewnie będzie trzeba jechać. - Wzruszył ramionami. - Lot samolotem odpada, bo źle by się to skończyło. Ostatnio kosmici zaatakowali samolot pasażerski pełen ludzi.

Kat zbladła. O tym jeszcze nie słyszeliśmy. - Więc tak, lepiej nie korzystać z linii lotniczych. Już sprawdziłem drogę - kontynuował Luc. - Dojazd zajmie nam jakieś trzydzieści godzin, więc to będzie niezła podróż. Spotkamy się z Hunterem na lotnisku, ale prywatnym. - Uśmiechnął się, jakby coś go mocno rozbawiło. Oparłem się o szafę. - Czyli Hunter pomoże nam się skontaktować z Arumianami? Nie sądziłem, że on jest aż taki ważny. - Hunter jest ważny, ale nie aż tak. - Luc wyciągnął przed siebie nogi. Ten dzieciak chyba nie umie usiedzieć w miejscu. - On zna wielu Arumian. Wie, gdzie się znajdują i bez problemu zaprowadzi was do swojego... pana, lidera, nieważne. Uniosłem brew. -Arumianie są trochę jak wy. Potrzebują swojego przywódcy, a potem wejdą za nim w ogień. - Zamilkł i podrapał się po nosie. Nigdy go nie spotkałem. Ale słyszałem o nim parę rzeczy. -Jakich rzeczy? - zapytała Kat. Wzruszył ramieniem. - Nieważne. Kat zmarszczyła brwi. - W każdym razie, ja będę musiał tu zostać. Jestem pewny, że mnie tu potrzebują, żeby trzymać Nancy na smyczy, bo jeszcze zrobi coś głupiego. Archer z wami pojedzie. Bo jedziecie razem, tak? - Luc spojrzał na nas. - Bo szczerze wątpię, byście się rozdzielili.

- Racja. - Potarłem ręką szczękę. Trzydzieści godzin w samochodzie z Kat mogłoby być interesujące, ale z Archerem? To będzie masakra. - A mówiąc o Nancy. - Kat spojrzała na zamknięte drzwi, nim zdecydowała się kontynuować - nie możesz oddać jej tych dzieci, nieważne, co jej obiecałeś. Luc uśmiechnął się tak szeroko, że teraz wyglądał przerażająco. - Nie martw się. Ona nie jest problemem. Na końcu na pewno wszystko się dobrze ułoży. *** Następnego ranka siedziałem przy białym, kwadratowym stole, który bardzo przypominał mi ten ze szkolnej stołówki. Nie wiem, co miałem o tym myśleć. Czy tęskniłem za szkołą? Raczej nie. Czy tęskniłem za czasami, kiedy byłem tylko ja, Kat siedząca przede mną i długopis, którym mogłem ją dźgać w plecy? Tak. Czasami. Ale przecież nie da się cofnąć czasu. Dawson usiadł naprzeciw mnie i podał Beth talerz z jajecznicą. Dziewczyna jadła za dwóch i nie zamierzała skończyć. Ciąża to dziwny stan. Kat ukradła z mojego talerza kawałek bekonu. Ona nie musiała jeść aż tyle, po prostu kochała jedzenie ... szczególnie bekon. Uśmiechnęła się, po czym oddała mi połowę. - Naprawdę uważam, że powinieneś tu zostać - powiedziałem, zwracając się do brata.

Dawson właśnie bawił się butelką mleka czekoladowego. Wiem, co sobie myślał. Widziałem to wszystko na jego twarzy. - Słuchaj, musisz tu być. - Spojrzałem na Beth, która z zapałem właśnie wsuwała jajecznicę. - Tam będzie dla ciebie zbyt niebezpiecznie. Dla ciebie i Beth. Beth spojrzała na mnie. - A dla ciebie i Kat nie jest zbyt niebezpiecznie? -Jest. - Kat spojrzała na mnie, zagryzając wargę. Jeszcze nie poinformowaliśmy Beth i Dawsona o tym, co Nancy powiedziała o naszej więzi. Kat wzięła głęboki oddech i otworzyła usta, ale nagle Archer się zmaterializował. Usiadł na krześle obok Kat. - Ta dwójka - powiedział, pokazując na nas - nie jest tak połączona jak ty i Beth. Dawson spojrzał na nas zdziwiony. - Co masz na myśli? Uleczył ją. Ona jest hybrydą. Jak Beth. - Tak, ale najwyraźniej Daedalus dał Beth jedno serum, a na Kat przetestował inne, „Prometeusza" - wyjaśnił Archer. - A to oznacza, że nie są ze sobą połączeni jak ty i Beth. Tak jak się spodziewałem, Dawson kłócił się, że to niemożliwe, ale gdy wytłumaczyłem mu to, o czym mówiła nam Nancy, w końcu zszokowany, odpuścił. - Więc sami widzicie. To zbyt wielkie ryzyko - powiedziałem. Musisz dbać o Beth i o dziecko. Dawson przeklął pod nosem i potarł ręką kark. - Naprawdę musicie spotkać się z tym Arumianinem?

- Tak. - Dla mnie to było szaleństwem, ale lepsze to niż bezczynne siedzenie. Pokręcił głową. - Nigdy nie sądziłem, że przyjdzie dzień, gdy będzie trzeba prosić Arumian o pomoc. Parsknąłem. - No wiem. - Luc zostanie tutaj - powiedziała Kat, bawiąc się na talerzu swoją jajecznicą. - Żeby się upewnić, że Nancy będzie się odpowiednio zachowywać. Wyjeżdżamy za parę godzin. Gdy już skłonimy... Arumian do współpracy, powiadomimy generała Eatona. I chyba wtedy będziemy mogli wrócić. - Ale czy musicie wyjeżdżać tak szybko? - Beth spojrzała na Dawsona. - Nie mamy zbyt dużo czasu, by to zrobić - powiedziałem. - Ale wy jesteście tu bezpieczni. - Nie martwię się o nas - powiedział Dawson, a ja miałem ochotę mu przyłożyć. Nie musiał się o nas martwić. -Macie jechać sami, spotkać się z jakimś Arumianinem i przekonać wroga, by nam pomógł? To brzmi jak obłęd. Prawda. Temu nie dało się zaprzeczyć, więc nawet nie miałem zamiaru tego czynić. Archer pochylił się nad stołem i spojrzał mojemu bratu w oczy. - Rozumiem cię. Chociaż się nie znamy i nie masz powodu, aby mi wierzyć, ale obiecuję, że dopilnuję, by Daemon wrócił zarówno z Kąty jak i z Dee.

Zdumiony popatrzyłem na origina. Nigdy w życiu bym tego nie przyznał, ale Archer... czasem był całkiem spoko gościem i podobało mi się to, co mówił. Nie to, że dopilnuje, byśmy my wrócili, ale że Dee wróci. Ale nie musiał wiedzieć, że tak o nim myślałem. Skończyliśmy śniadanie, jakby to byl zwykły dzień. Ale mógł być nasz ostatni, nieważne, co obiecywali Luc i Archer. Kat i ja spakowaliśmy ubrania, które znalazł dla nas Archer. Gdy kładłem ostatni sweter do torby, moje serce biło intensywnie. Gdy wyjedziemy, wszystko zacznie się dziać tak szybko. Nie miałem pojęcia, co nas czeka po drodze, albo kiedy spotkamy się z Hunterem. To naprawdę mógł być ostatni raz, gdy ja i Kat byliśmy tylko we dwoje. Nie chciałem być pesymistą. Ale prawda jest taka, że utkniemy z Archerem. Nasza trójka będzie ze sobą związana na czas nieokreślony i jeśli coś się schrzani, to będzie ostatnia chwila, gdy będziemy mieć czas tylko dla siebie. Kat zapięła torbę i się odwróciła. Włosy miała rozpuszczone, co zawsze mi się podobało. Jej policzki były lekko zaróżowione, a oczy rozszerzone. Uśmiechnęła się lekko. Jej uśmiech miał cudowną moc, bo mimo koszmarnej sytuacji od razu było mi lepiej. - No co? - zapytała. - Nic. - Podszedłem do niej wolno, aż stanąłem dokładnie przed nią. Musiała unieść głowę do góry. Powoli przyjrzałem się jej twarzy a potem ująłem ją w dłonie, starając się zapamiętać kształt kości policzko-

wych, gęste rzęsy i lekko zadarty nos oraz pełniejszą dolną wargę. Cholera, nie chciałem tracić tych chwil. Chciałem spędzić je z nią. Chciałem, żeby nasze ścieżki były inne. Nie chodziło mi o to, że nie powinniśmy być razem, ale po raz pierwszy chciałem być po prostu człowiekiem - żeby nie było obcych, hybryd i tak dalej. Chciałem jak normalni ludzie ukończyć liceum i iść razem z Kate do college'u, a nie jechać do nory socjopatów. Zamiast tego powinniśmy planować weekend na plaży, jak robią to normalni ludzie, kiedy ich planeta nie jest w stanie wojny. Ale możliwe, że marzyłem o czymś, czego nigdy nie będę mieć. A to było marnowanie czasu. Pochyliłem się i na początku pocałowałem ją delikatnie, a gdy chwyciła mnie za szyję, pogłębiłem pocałunek. Boże, jak ja kochałem jej smak. Nie spieszyłem się - chociaż nie mieliśmy czasu -i pieściłem jej usta, by je zapamiętać. Kat jęknęła cicho i przysunęła się do mnie jeszcze bardziej. Chwyciłem ją za biodra, bo chciałem być jak najbliżej niej. Byłem zachłanny, ale jej się to podobało. - Starczą nam dwie minuty? - zapytała. Uśmiechnąłem się przy jej ustach, a potem pocałowałem koło ucha. - Mmm, podoba mi się ten pomysł. - Nie jestem zaskoczona. - Znasz mnie zbyt dobrze. Kat się odsunęła. Spojrzała mi w oczy, uśmiechnęła się zadziornie i przez głowę ściągnęła sweter.

Gdy zdjęła spodnie i całą resztę, przestałem myśleć racjonalnie. Jej ciało zarumieniło się pięknie, ale nie pochyliła głowy, nie chowała się przede mną. Każda część jej ciała zachwycała mnie. Była piękna. Była też silna nosiła blizny, które o tym świadczyły. Była mądra i uparta, ale przede wszystkim dobra. Gdy powiedziała, że mnie kocha, dała mi wszystko, czego potrzebowałem. Zawsze będzie dla mnie najważniejsza. Po chwili też się rozebrałem i otoczyłem ją ramionami. Nie musiałem mówić jej, że ją kocham. Słowa były bez znaczenia, bo tak często się je powtarza. To czyny mają znaczenie. Więc jej pokazałem, jak ją kocham. Najpierw na kolanach, potem na wąskim łóżku, gdy miała piersi przyciśnięte do mojej klatki piersiowej, a potem znowu zszedłem niżej. Chciałem zrobić więcej, o wiele więcej, ale nie pomyślałem, by wziąć ze sobą zabezpieczenie, a nie mogliśmy się teraz martwić o małą Kat czy małego Daemona. Ale tak jak wcześniej, były inne rzeczy... które mogliśmy zrobić. Więc nie przestawaliśmy. Byliśmy zachłanni. Wykorzystaliśmy każdą chwilę, jaka nam została. Było idealne. Ona była idealna. A ja byłem najszczęśliwszym facetem na świecie. *** Gdy w końcu wyszliśmy, by spotkać się z Archerem, Dawson czekał na nas przy wyjściu, obejmując jedną ręką

Beth. Naprawdę nie wiedziałem, co mu powiedzieć. Pożegnanie się byłoby zbyt mocne. Więc tylko zatrzymałem się i popatrzyłem na tę dwójkę. Miałem nadzieję, że jeśli zawiedziemy mój brat i jego dziewczyna sobie z tym poradzą. Że będą bezpieczni. Że nic im nie będzie. Podszedłem do brata i poklepałem go po ramieniu. - Wszystko będzie z wami dobrze. - Z wami też. - Na pewno. Dawson uśmiechnął się i uściskał mnie. Oboje znaliśmy ryzyko i wiedzieliśmy jak się to może skończyć. Ale nie mówiliśmy tego na głos. Odszedłem od brata i zostawiłem go w tym budynku z dziewczyną, która wywróciła jego życie do góry nogami. Ale musiałem to zrobić. Musiałem pozwolić Dawsonowi zadbać o siebie, o Beth i ich dziecko. Teraz przede wszystkim za to był odpowiedzialny. Bardzo chciałem wrócić do środka, ale zignorowałem to i skupiłem się na tym, co ważne. Obok czarnego forda explorera czekał na nas generał Eaton. To ten sam samochód, którego zawsze używali ludzie z Daedalusa. Źle mi się to kojarzyło i miałem ochotę wysadzić samochód w powietrze, ale zdecydowałem, że lepiej tego nie robić. Byłem z siebie dumny. - Będziemy czekać na wieści od was - powiedział. -Chyba nie muszę wam przypominać, jak ważna jest ta misja. Jeśli wam się uda, spędzicie resztę życia, nie martwiąc się żadnym z nas. Upewnię się, że będziecie bez-

pieczni i dostaniecie immunitet. Uwolnicie się od tego wszystkiego. Spojrzałem na Kat. Dopiero po chwili dotarło do mnie wszystko to, co powiedział. Później odzyskałem zdolność myślenia i wiedziałem też, o czym ona myślała. - Nie tylko dla nas. General przyjrzał mi się. - Chcę, by ochroną zostali też objęci nasi przyjaciele i nasze rodziny - powiedziałem, patrząc na Archera. Nie miałem pojęcia, co planował, gdy to wszystko się skończy ale nie obchodziło mnie to. -1 chcę też, by mama Kat nigdy nie musiała cierpieć przez to, co my robimy. Usta dziewczyny zadrżały, więc zacisnęła je mocno. Jej oczy się zaszkliły. - Rozumie pan, o czym mówię? - zapytałem. - Tak. - Skinął głową krótko. - Mogę to dla was zrobić. - Trzymam pana za słowo. Ponownie skinął głową. Potem otworzyłem Katy drzwi od strony pasażera. Czy to się Archerowi podoba, czy też nie, będzie siedział z tyłu. - Co Beth do ciebie powiedziała? - zapytałem, nim wsiadła. Uśmiechnęła się lekko. - Powiedziała mi to samo, co ja chcę powiedzieć tobie. - Że jestem wspaniały? Zaśmiała się, a ja od razu się uśmiechnąłem. - Nie. Powiedziała, że ci dziękuje.

Rozdział 15 Katy - Wiedziałeś... - zaczął Archer, a ja zamknęłam oczy i stłumiłam westchnienie. I się zaczyna. Dziesięć godzin w drodze, mnie już tyłek boli, a oni znowu się kłócą, jak stare małżeństwo. - Że na tych drogach zazwyczaj jest ograniczenie prędkości? - dokończył. - Tak - odpowiedział krótko Daemon. -Jestem tylko ciekawy. - Archer siedział za nami, ale równie dobrze mógł nam siedzieć na kolanach. Zajął miejsce dokładnie między przednimi siedzeniami i położył ramiona na oparciu. - Bo jestem całkiem pewny, że było tu ograniczenie do dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Nie do stu trzydziestu. - To ty potrafisz czytać? - Daemon spojrzał na niego we wstecznym lusterku. - Jasna cholera. Jestem zaskoczony. Archer westchnął.

- Cóż, bardzo elokwentna odpowiedź. - Zamilkł na chwilę. - Po prostu nie chcę, żebyśmy mieli wypadek. -Jesteś originem. Nic ci nie będzie. - Ale nie chcę być przypaloną wersją origina. - Mmm - wymamrotał Daemon. - Przypaleni origini przypominają mi o smażonym kurczaku. Zjadłbym teraz coś takiego. - KFC? - zapytał Archer, a ja byłam zaskoczona, że w ogóle o tym słyszał. - Czy Popeyes? Hmm, nawet te restauracje znał. Daemon się skrzywił. - Nie. Mówię o domowym smażonym kurczaku. Takim maczanym w jajku i mące, smażonym na patelni. Dee potrafi robić zarąbistego smażonego kurczaka. - Nigdy wcześniej nie jadłem smażonego kurczaka. Wywrócił oczami. - Boże, ale z ciebie dziwak. - Zastanawiam się, czy Dee da się namówić, żeby mi coś takiego zrobić - odpowiedział Archer beztrosko, ignorując Daemona. - No wiesz, jak już nie będzie w przeciwnej drużynie. - Nie zrobi ci żadnego kurczaka - odparł Daemon. - Och, na pewno mi zrobi kurczaka. - Archer zaśmiał się głęboko. Zrobi mi tyle kurczaka, ile będę chciał. Daemon mruknął niezadowolony a ja nie mogłam uwierzyć, że się kłócą o tak hipotetyczną sytuację, jak to, czy Dee usmaży kurczaka, czy też nie. Ale nie powinnam być zaskoczona. Godzinę temu kłócili się o to, czy Shane byłby lepszym ojcem niż Rick w serialu The Walking Dead.

Jakimś cudem Daemon później stwierdził, że Gubernator, pomijając socjopatyczne zapędy, byłby najlepszym ojcem. Fakt, że Archer nigdy nie jadł w Olive Garden, ale oglądał The Walking Dead, był po prostu dziwny. Archer westchnął jak rozdrażniony nastolatek. Nastała cisza. -Już jesteśmy na miejscu? Daemon jęknął. - Zakleję ci tę cholerną paszczę. Dłonią zakryłam usta, by nie wybuchnąć śmiechem, i wyjrzałam za okno. Ale przestało mi być do śmiechu, gdy zobaczyłam krajobraz. Nie miałam pojęcia, w jakim stanie byliśmy. Wszystko wyglądało tak samo. Pustkowia. Absolutna destrukcja. Przez ostatnie dwie godziny na autostradzie nie widzieliśmy żadnego innego samochodu. I tak było całą drogę. Wiele aut stało na drodze - opuszczonych, pełnych osobistych rzeczy, które zaśmiecały ulice. Inne... wyglądały strasznie. Było to spalone szkielety samochodów. Metal poskręcany w każdą stronę. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Czytałam o tym w książkach, widziałam na filmach, ale to zupełnie coś innego, zobaczyć to na własne oczy. -Jak myślicie, co się z nimi stało? - zapytałam, gdy znowu zaczęli się kłócić. Archer wyjrzał przez okno. -Wygląda, jakby się natknęli na nieprzyjaznych kosmitów. A reszta uciekła.

Minęliśmy SUV-a z otwartym bagażnikiem. Wszędzie były ubrania. Na drodze leżał zapomniany brązowy miś. Przypomniała mi się dziewczynka ze sklepu. Zastanawiałam się, czy tym ludziom udało się znaleźć schronienie. Ale wolałam nie pytać, bo chyba znałam odpowiedź. Ludzie nie potrafili uciec przed Luksjanami. - Gdy wy się zajmowaliście ważnymi rzeczami u siebie w pokoju, coś się wydarzyło. Daemon nie wyglądał na wzruszonego, ale ja zrobiłam się czerwona jak burak. - Naprawdę? - Pamiętacie, co mówili o tych największych miastach, że są pod kontrolą Luksjan? Cóż, te miasta nadal funkcjonują - telewizja działa, Internet i telefony też. Zupełnie, jakby nic się tam nie stało, poza tym, że połowa populacji to Luksjanie - powiedział Archer i znowu znalazł się między naszymi siedzeniami. - Ale jest wiele miast... które zostały zniszczone. - Dlaczego to zrobili? - Oparłam się o siedzenie. -Przecież mogli nie niszczyć tych miejsc, mogli w nich normalnie żyć. - Właśnie tego chcą. - Daemon spojrzał we wsteczne lusterko. - Ale jeśli ludzie znajdą sposób, by stawić opór, nawet jeśli będzie to bezcelowe, to... - Miasta są niszczone w trakcie takiego procesu - dokończył Archer. - Potem wszystko będzie trudne, nawet jeśli ich powstrzymamy. Będzie trzeba wiele rzeczy budować od nowa. To dużo zmian.

- Nie dużo zmian - powiedziałam, gdy minęliśmy spalony szkolny autobus. Nawet nie chciałam myśleć, czy wcześniej był pełny. Wszystko się zmieni. *** Objechaliśmy Kansas dookoła, bo nie chcieliśmy natknąć się na Luksjan. Zatrzymaliśmy się w małym miasteczku w Missouri i Daemon zamienił się za kierownicą z Archerem. Przez następne kilka godzin nie mogłam spać i nie chodziło tylko o niewygodne siedzenia czy dziwny gust muzyczny Archera. Byłam zbyt zestresowana. Mieliśmy dosłownie wjechać do krainy Arumian. Co prawda Luc zapewniał, że Hunter jest spoko gościem, ale ja jeszcze nie spotkałam takiego Arumianina, od którego nie chciałabym uciec. Ale chodziło też o coś więcej. Tęskniłam za mamą. Za Dee i za Lesą. Tęskniłam za książkami i blogiem, więc gdy nie mogłam spać, a Daemon zasnął spokojnie na tylnym siedzeniu, patrzyłam za okno. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak będzie wyglądać jutro czy następny miesiąc. - Wszystko dobrze? - zapytał cicho Archer. Nie zauważyłam, że najwyraźniej zaczęłam się kręcić niespokojnie na siedzeniu. -Tak. - Nie możesz spać? -Nie. - On chyba nie ma z tym żadnych problemów.

Spojrzałam za siebie i się uśmiechnęłam. Daemon leżał wyciągnięty na plecach z jedną ręką na twarzy. Jego pierś równomiernie unosiła się i opadała. Obróciłam się. - Potrzebował tego. - Ty też. Wzruszyłam ramionami. - A ty? Archer posłał mi znaczące spojrzenie. -Ja nie spędzam całego czasu myśląc, jak będzie wyglądało jutro. Moje policzki zapłonęły. - Naprawdę nie musisz mi przypominać, że przy tobie nie ma czegoś takiego jak prywatność. Uśmiechnął się przelotnie i skupił ponownie na drodze. Popatrzyłam na jego profil w ciemności. - Przestań się na mnie gapić - mruknął. - Przepraszam. - Mimo to spojrzałam na niego otwarcie i pomyślałam o... -Tak. Zaskoczona zmarszczyłam brwi. -Jak ci już mówiłem, martwię się o nią i myślę o niej. Często. Postukał palcami w kierownicę. - Lubię ją. Ta dziewczyna jest... wyjątkowa. Pewnie dobrze, że Daemon nie słyszał tej rozmowy. - Ona też cię lubi. - Wiem. - Zaśmiał się pod nosem. - Dee nie jest dobra w ukrywaniu swoich myśli. I chyba nawet nie próbuje. To w niej lubię. - No i jest boska. - Uśmiechnęłam się.

- Tak, to też. - Zacisnął ręce na kierownicy. Założyłam ramiona na piersi i popatrzyłam przed siebie. Przypomniałam sobie, jak z Dee próbowałyśmy zająć się grządką przed moim domem. Na to wspomnienie poczułam ucisk w piersi. - Odzyskamy ją - powiedział i brzmiał stanowczo. Później przez dłuższą chwilę żadne z nas nic nie mówiło. Po pewnym czasie musiałam jednak zasnąć, bo gdy otworzyłam oczy, Daemon już nie spal i zaczęło świtać. - Gdzie jesteśmy? - zapytałam zachrypniętym głosem. Sięgnęłam po butelkę wody. - Właśnie wjechaliśmy do Kentucky. - Gdy ja wyjrzałam za okno, Daemon uścisnął moje ramię. Autostrada była pełna porzuconych samochodów, więc musieliśmy zwolnić do ślimaczego tempa. Za każdym razem, gdy mijaliśmy jakiś pojazd, mocniej chwytałam pas bezpieczeństwa. Im dalej jechaliśmy, tym było gorzej. Samochody nie wyglądały tylko na porzucone. One były zniszczone. Nagle Daemon się odezwał: - Nie patrz, Kotek. Ale było za późno. Gdy przejeżdżaliśmy obok spalonego minivana, po prostu nie mogłam odwrócić wzroku. Minivan był spalony, najprawdopodobniej z powodu energii Źródła, ale w przeciwieństwie do reszty, w środku nie był pusty. O Boże. W środku znajdowały się cztery osoby. Dwie z przodu i dwie z tyłu. Jedna skręcona przy kierownicy, druga oparta o drzwi od strony kierowcy, jakby desperacko chciała

uciec, ale nie miała czasu. A ciała z tyłu... Och, Boże, były takie małe. Wszystkie spalone tak, że nie dałoby się ich poznać. I to nie tylko ten samochód tak wyglądał. Widziałam samochód za samochodem. Wszystkie były spalone doszczętnie i we wszystkich znajdowali się ludzie. Przerażona przycisnęłam rękę do gardła, by powstrzymać mdłości. Widziałam w życiu wiele, ale to było najgorsze. To było wstrząsające. Nie mogłam oddychać. - Kotek - powiedział cicho Daemon, potrząsając moimi ramionami. Kat. Przestań. Zmusiłam się, by odwrócić wzrok. Zobaczyłam mięsień drgający na szczęce Archera. Daemon przyłożył rękę do mojego policzka i posłał Archerowi zabójcze spojrzenie. - Nie moglibyśmy jechać szybciej? -Jadę tak szybko, jak mogę - odpowiedział Archer. -Chyba że chcesz, by ten samochód wylądował w rowie. - Cholera - rzekł nagle Daemon i skupił wzrok na drodze. Archer zaklął. Zesztywniałam. - Co? - Obróciłam się na siedzeniu, gdy nie uzyskałam odpowiedzi. No co? - Czuję to - powiedział Archer. Ja czułam tylko irytację i zaniepokojenie. - Przysięgam na Boga, jeśli mi nie powiecie, oboje ode mnie zarobicie. Daemon uśmiechnął się z niesmakiem.

- W pobliżu są Luksjanie. O nie. Pochyliłam się i chwyciłam za deskę rozdzielczą. Przed nami była tylko czteropasmowa pusta autostrada. - Nic nie widzę. - Patrzysz w złą stronę, Kotek. Obróciłam się z ciężko bijącym sercem i wyjrzałam przez tylne okno. -Jasna cholera. Wielki samochód terenowy pędził za nami, potrącając po drodze porzucone samochody. - Obstawiam, że nie są przyjaźnie nastawieni. - Zemdliło mnie w tej chwili. - Co ty nie powiesz... - odezwał się Archer, przejeżdżając obok ciężarówki. Daemon znowu zaklął. - Zdecydowanie nie są. Czuję, że chcą się dostać do moich myśli. Wołają mnie, a ja nie odpowiadam. -1 to ich rozwściecza? - zapytał Archer, marszcząc brwi. Dodał gazu, aż opony zapiszczały. -Tak. - To wasze połączenie jest strasznie dziwne - powiedziałam. - Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo. - Daemon wcisnął się między nasze przednie siedzenia. Archer nie wyglądał na zadowolonego, ale nic nie powiedział. Daemon ujął moją twarz i pocałował mnie. To było tak niespodziewane, że dopiero po chwili się otrząsnęłam.

- Poważnie? Musisz ją całować, gdy za nami jadą wkurzeni kosmici? - Mogę ją całować niezależnie od sytuacji. - Odsunął się i chwycił siedzenia. - Musimy się zatrzymać i zająć się nimi. Nie uciekniemy im, a nie chcemy by pojechali za nami prosto do Arumian. Archer westchnął. - To nie będzie dobra zabawa. - Och, to będzie bardzo dobra zabawa. - Daemon spojrzał na mnie. Jesteś gotowa, by się zabawić, Kotek? - Tak - wymamrotałam. - Jasne. OK. Daemon się zaśmiał. - A więc do dzieła. Archer skręcił na prawo i zatrzymał się na poboczu. Usłyszałam otwieranie drzwi i dotarło do mnie, że ja ostatnia odpięłam pas i wygrzebałam się z samochodu. - Pochyl się - nakazał Daemon. - Co? - Gdy zobaczył wyraz mojej twarzy, nakazał mi przykucnąć. Posłałam mu wkurzone spojrzenie. - No co? Nie jestem ninja. - Byłaby z ciebie seksowna wojowniczka ninja - powiedział Daemon i uśmiechnął się do mnie. - Nie ruszajcie się przez chwilę. Jasne. Nie miałam zamiaru posłuchać, ale nim udało mi się wejść na drogę, Archer chwycił mnie za ramię. - Poważnie - powiedział i zatrzymał mnie. - Zostań tutaj. Chciałam się uwolnić, ale w tym momencie terenówka uderzyła w inny pojazd i rozległ się ogromny huk.

Samochód jechał prosto na nas, gdy Daemon wszedł prosto na środek drogi. Wyciągnął ręce przed siebie, a na jego twarzy dało się widzieć koncentrację. Otoczyło go białe, połyskujące światło, a ja ze swojego miejsca widziałam sieć żył na jego ramionach, gardle i policzkach. Widziałam już to wcześniej, gdy zatrzymał ciężarówkę, która miała we mnie uderzyć. Daemon chciał zatrzymać czas. Terenówka nagle się zatrzymała, ale nie mógł zatrzymać Luksjan w środku. Nieważne, ile razy już widziałam, jak to robi, zawsze mnie to zachwycało. Zatrzymanie czasu kosztowało wiele energii. Mnie się udało to zrobić tylko raz, przez przypadek. Daemon cofnął rękę, a wtedy czas znowu zaczął płynąć. Pojazd znowu mógł się ruszać, ale nie wytrzymał tej siły. Stanął na dwóch kołach, idealnie prosto, i przez sekundę ani drgnął, a potem runął na ziemię jak wielki słoń. Usłyszałam metaliczny dźwięk, gdy dach się zapadł. - Niezłe - wymamrotał Archer. Ale Luksjanie nie czekali zbyt długo. Drzwi otworzyły się z chrzęstem, a potem zobaczyłam wybuch biało-czerwonego światła. Wyszli całą piątką i ruszyli w naszą stronę w ludzkich postaciach. - Zajmę się tym - powiedział Daemon i przykucnął, przygotowując się do walki. - Że co? - Spojrzałam na Archera. Skinął głową.

- No właśnie, nie będziemy stać, gdy on się będzie bawić. Archer puścił mnie, więc pobiegłam w stronę najbliższego samochodu z oderwanym dachem. Minęła mnie kula energii, która uderzyła w jednego z Luksjan i przecięła go na pół. Z tego się nie wyliże niezależnie, czy jest kosmitą, czy też nie. Cholera. Obróciłam się, by zobaczyć Archera uśmiechającego się złośliwie. - Punkt dla mnie. - To było całkiem niezłe - powiedział Daemon i chwycił jednego z Luksjan za nadgarstek. Uniósł go i z bliska uderzył go energią, która dosłownie wbiła go w drogę. Asfalt pękł, a pod Luksjaninem pojawił się połyskujący, niebieskawy płyn. Fuj. Kolejny Luksjanin zamierzył się na mnie. Przywołałam Źródło i uniosłam ramię, a potem skoncentrowałam się na tym, co chciałam zrobić. Kiedyś, gdy jeszcze nie potrafiłam kontrolować Źródła, bardzo często wiele rzeczy bez kontroli fruwało wokół mnie. A teraz? Już nie. Gdy Luksjanka była mniej niż kilka metrów ode mnie, rzuciłam nią o najbliższą półciężarówkę. Usłyszałam okropny chrzęst, który przyprawił mnie o mdłości. Nim zdążyła się podnieść, wypuściłam kulę energii, która jak piorun trafiła ją prosto w pierś. Zapaliła się jak fajerwerki, a potem szybko przygasła.

Daemon zajmował się kolejnym, którego trzymał za ramiona. Uniósł nogę i uderzył go w pierś. Usłyszałam chrupnięcie kości. Luksjanin jęknął. Obróciłam się, gdy Daemon zamachnął się, a po jego ramieniu spłynęła energia. Stanęłam twarzą w twarz z Archerem i w jego ręce zauważyłam broń. Nasze spojrzenia się spotkały a ja się przeraziłam. Oddech ugrzązł mi w gardle. Widziałam tylko lufę broni, a potem - po naciśnięciu na spust - iskrę. Przygotowałam się na ból przeszywający moje ciało i kości. Ale nie nastąpił. Obok mnie ciało upadło na drogę, a ja się obróciłam i zobaczyłam Luksjanina w kałuży połyskującej substancji. - Kula w głowę - powiedział Archer. - Nawet oni nie mogą tego przeżyć. - To oszustwo - powiedział Daemon, obracając się, by energią Źródła uderzyć ostatniego Luksjanina w pierś. - Nieważne. - Archer schował broń za plecy. - Wolę oszczędzać energię, jeśli się da. Odgarnęłam włosy z twarzy i obejrzałam się dookoła. - To już wszyscy? Archer się rozejrzał. - Na tę chwilę chyba tak. Na tę chwilę? Nie wiedziałam, czy wy trzymałabym kolejną rundę. Obróciłam się w stronę Daemona. Serce mnie zabolało, gdy w kąciku jego ust zobaczyłam niebiesko-czerwoną substancję. Ruszyłam w jego stronę. -Jesteś ranny! - Nic mi nie jest - zapewnił, ale mimo wszystko widok Daemona, który krwawił, wstrząsnął mną dogłębnie.

Przyjąłem uderzenie, ale wszystko w porządku. Za kilka minut będzie tak, jakby nic się nie stało. Nie uspokoiłam się. - Naprawdę mu nic nie jest - wtrącił Archer. - Szybko się uleczy szczególnie, że jest dzień. Na początku nie rozumiałam, o co mu chodziło, ale potem przypomniałam sobie, jak kiedyś Daemon mi tłumaczył, że słońce działało cuda w kwestii Luksjan, tak samo jak cukier u hybryd. - Musimy się pospieszyć. - Daemon chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę samochodu. - Niebawem inni Luksjanie zauważą, że się przemieszczamy i to jest tylko kwestia czasu, jak domyślą się, co robimy. A to byłoby coś strasznego.

Rozdział 16 Katy Nim zbliżyliśmy się do Atlanty zjadłam trzy batoniki czekoladowe i po tym całym cukrze chyba byłam nieźle pobudzona. Daemon prowadził, i jak powiedział, nic mu już nie było. Szybko nadrobiliśmy stracony czas. Nie widzieliśmy żadnych innych Luksjan. Nie wiedzieliśmy, w jaki sposób tamci nas wyczuli i czy w ogóle wiedzieli, kim jesteśmy. A jeśli tak, to czy poinformowali o tym innych. Jednak lepiej być przygotowanym, więc założyliśmy że pojawi się ich więcej. Gdy wjechaliśmy do Georgii, zobaczyłam coś, co wyglądało jak scena prosto z filmu. Drzewa po obu stronach autostrady zostały przepołowione i połamane. W oddali widziałam wrak samolotu. Ogon. A dalej środkową część. Z bolącym sercem odwróciłam wzrok. Im więcej widziałam, tym bardziej byłam przekonana, że otrząśnięcie się po tym wszystkim będzie trudne, a może niemożliwe.

Teraz, gdy ludzie wiedzieli, że oni są wśród nas, jak mogli ruszyć dalej? Jak mogliby zaufać Luksjanom. Nie mogłam sobie pozwolić, by się teraz tym martwić. Naprawdę nie chciałam sobie wyobrażać, jak później będzie wyglądać życie. Co zaskakujące, drogi przez dalszą część trasy były puste. Wszystkie opuszczone samochody zostały zepchnięte na pobocze, a miasto w oddali wyglądało porządnie. Pewnie miało to coś wspólnego z obecnością wojska, ale oni nie potrafiliby przez dłuższy czas utrzymać Luksjan z daleka. Było już koło siódmej wieczorem, gdy dojechaliśmy na lotnisko. Nikogo tam nie było. Z drugiej strony, nikt się przecież nigdzie nie wybierał. -1 się zaczyna. - Archer wskazał na stojący w oddali samochód z przyciemnianymi szybami. - Mówił, że takim przyjedzie. Niezła fura. - Wiem, że jeśli poproszę, byś została w samochodzie, to nie posłuchasz, ale proszę, trzymaj się blisko mnie. -Daemon zwolnił, gdy wjechał na parking i skierował się w stronę wypasionego czarnego wozu. - Luc chyba mu ufa, ale ja nie. Wywróciłam oczami. - To nie tak, że do niego pobiegnę i go uściskam. Spojrzał na mnie pustym wzrokiem. - Mam nadzieję, że nie. Mogę się zrobić zazdrosny. - Byłbyś zazdrosny gdyby przytuliła się do drzewa -powiedział Archer. - Może. - Daemon zatrzymał się za samochodem. -Jestem zachłanny.

Otworzyłam drzwi auta. - Obaj jesteście po prostu śmieszni. Gdy wyszliśmy na zewnątrz, drzwi czarnego samochodu się otworzyły. Byłam bardzo ciekawa. Nigdy nie widziałam Arumianina, który nie próbowałby wyssać ze mnie energii, więc była to nowa sytuacja i ciekawiło mnie, jak się rozwinie, chociaż miałam nadzieję, że dobrze. Skupiłam się na wysokiej postaci, która wysiadła ze strony kierowcy. Jasna cholera... Ciemnowłosy mężczyzna był tak wysoki jak Daemon, ale szerszy w barkach. Czarna koszulka opinała jego ramiona. Wyglądał jak bokser. Na pewno potrafił nieźle komuś przyłożyć. Z tego co widziałam, miał mocną szczękę i ostry profil. Jego skóra była blada jak u wszystkich Arumian, ale nie miała trupiego koloru. Raczej coś w rodzaju alabastru lub porcelany. Jego oczy były skryte za ciemnymi okularami. W tych idealnie dopasowanych dżinsach wyglądał jak model z magazynu dla panów, a nie jak bezduszna wersja kosmity. Z samochodu wysiadła jego idealna replika. Tylko że ten drugi miał na sobie czarne spodnie i koszulę, której chyba nawet nie chciało mu się zapiąć. Arumianie zawsze przybywali we czwórkę - trzech mężczyzn i kobieta. Oczekiwałam, że zobaczę kolejnego brata lub siostrę, ale się rozczarowałam. To była ludzka kobieta. Patrzyłam na nią zdziwiona. Co, u diabła, robiła z nimi ludzka kobieta? Była odwrócona w naszą stronę, więc mo-

głam się dobrze przyjrzeć tej blondynce. Była naprawdę ładna, ale nie wiedziałam, dlaczego tu była. Potem odezwał się Daemon: - No co tam, dupku? Szczęka mi opadła. - Naprawdę wiesz, jak się dobrze przywitać - wymamrotał Archer. Arumianin, który prowadził samochód, westchnął. - Znowu ty. - Brzmisz na równie uszczęśliwionego moim widokiem, co ja twoim. - Daemon uśmiechnął się złośliwie. -Ale ustalmy najpierw jedną rzecz. Jeśli chcesz nas w jakiś sposób zrobić w konia, to będzie ostatnia rzecz jaką zrobisz w życiu. Hunter parsknął śmiechem i powiedział do brata: - Mówiłem ci, że jest uroczy. Drugi Arumianin oparł się o samochód i uniósł brwi nad ciemnymi okularami. - Uroczy jak rosomak. Daemon pokazał mu środkowy palec. Szło nam całkiem dobrze. Chociaż Hunter miał na sobie okulary, czułam na sobie jego wzrok. - Widzę, że wydostałeś swoją dziewczynę z Daedalusa. Że co? - A ja widzę, że ty ciągle masz przy sobie tę samą kobietę - odparł Daemon. - Chyba muszę ją zapytać, czy jest z tobą z własnej woli. Hunter się zaśmiał.

-Jesteś, Serena? - Tak. - Blondynka wywróciła oczami. - To masz swoją odpowiedź - podsumował Hunter. - To cudownie, że tak nam świetnie idzie powitanie, ale chyba powinniśmy przejść do rzeczy - zasugerował Archer. - Powiedziano nam, że zabierzesz nas tam, gdzie są Arumianie. - I tak zrobię. - Hunter założył ramiona na piersi, jak Daemon. Nastała cisza i przysięgam, że znowu poczułam na sobie jego wzrok. Jesteście pewni, że chcecie to zrobić? Och, to nie brzmiało dobrze. - Musimy. Słońce w końcu zniknęło za chmurami, a parking pochłonął cień. Hunter zdjął okulary. Jego bladoniebieskie oczy były bardzo niepokojące. - Czy któreś z was słyszało o Lotho? - Poza tym, że jest waszym małym przywódcą, to nic szczególnego nie słyszałem - odpowiedział Daemon. - Małym przywódcą? - Drugi Arumianin pochylił głowę i się zaśmiał. - On jest szaleńcem. - Szaleńcem do kwadratu, Lore. - Lore ? - zapytałam, zaskoczona. - Masz na imię Lore ? Uśmiechnął się szeroko. - Poczekaj, aż poznasz naszego drugiego brata. Ma na imię Sin. Sin? Lore? Wow, Hunter ze swoim imieniem do nich nie pasował. Pokręciłam głową, bo to było śmieszne, ale w tej chwili nieistotne.

- Co masz na myśli mówiąc, że Lotho jest szaleńcem? - Cóż. Po prostu nim jest - powiedział Hunter i oparł się o samochód, a Serena stanęła przy nim. - Osobiście uważam, że jest wariatem i psychopatą, jeśli oceniać go według ludzkich standardów. Nie pozwolę, by Serena znalazła się blisko niego. Nie pozwoliłbym się mu zbliżyć do karalucha, gdybym miał takiego zwierzaczka. Och. Daemon zmarszczył brwi. - Brzmi ciekawie. -1 jest też bardzo potężny - kontynuował Hunter. -Ciągle żywi się Luksjanami i nosi masę opalu. Jest wtopiony w jego skórę. Wybałuszyłam oczy. - Auć. - Nienawidzi ludzi - dodał Lore. - Ale bardziej nienawidzi Luksjan. I nie jest też wielkim fanem hybryd i originów. To nam raczej nie pomoże. - No to będziemy się nieźle z nim bawić - powiedział Daemon sucho. Hunter się zaśmiał, ale nie był to przyjemny dźwięk. - Arumianie są wobec niego lojalni. Zrobią to, co zechce, nawet jeśli będzie chciał ich zabić. - A ty go nie słuchasz? - zapytał Daemon. -Jasne, że nie - odpowiedział Hunter i otoczył ramieniem Serenę. Wierz mi lub nie, dzieciaku, nim wszystko się schrzaniło, nigdy nie chciałem zaczynać wojny z Luksjanami. Teraz to chyba konieczność, ale poza tym mam

gdzieś, co robi twój gatunek lub cała reszta. - Spojrzał na swoją kobietę. - Mam ciekawsze rzeczy, na których mogę się skupić. Lore też. Daemon wyglądał na zszokowanego. Ja też się tak czułam. To, jak Hunter patrzył na Serenę? Wow... Naprawdę był w niej zakochany W ludzkiej kobiecie. Daemon obserwował go przez chwilę, a potem odchylił głowę i wybuchnął śmiechem. - Dobra. Uszanuję to. Hunter długo nie odpowiadał. -Jeśli uda ci się go przekonać do pomocy będziesz mieć niezłą armię. Ale nie jestem pewny, czy on się zgodzi. - Dobra, później będziemy się tym martwić. -Daemon przechylił głowę na bok. Ja już teraz się tym martwiłam. - Ilu Arumian on ma? - Tysiące - powiedział Hunter. Zrobiło mi się słabo. -Ci, którzy byli poza radarem Daedalusa i ci, którzy dla niego pracowali wcześniej. - I teraz każdy z nich jest przy nim? - Archer potarł ręką kark. - Tak - powiedział Lore przeciągle. - Będzie tam jak w sekcie. Przygotujcie się. - To naprawdę dziwne. - Serena przerzuciła włosy na drugie ramię. Wszyscy patrzą na ciebie, jakby chcieli cię zjeść. Szczerze, ta ich umiejętność jest trochę dziwna. -Spojrzała na Lorea i Huntera. - Bez obrazy. Lore machnął ręką z uśmiechem. - Nie szkodzi. - A więc jesteście gotowi to zrobić? - zapytał Hunter.

Nie bardzo, ale nie protestowałam, gdy Daemon skinął głową. Patrzyłam, jak Hunter obraca się do Sereny i ujmuje jej twarz w dłonie. Zrobił to tak delikatnie, że gdybym tego nie widziała na własne oczy, to nie uwierzyłabym, że Arumianin jest zdolny do czegoś takiego. Pochylił głowę i pocałował ją, a ona bez oporów zbliżyła się do niego. Nie chciałam na to patrzeć. Arumianin i człowiek. To dziwne. A potem do mnie dotarło, że oni pewnie myśleli to samo, gdy widzieli razem człowieka i Luksjanina. - Niedługo wrócę - powiedział i uniósł głowę. Serena zmarszczyła brwi. - Mogę iść z... - Wiesz, że nie chcę cię w pobliżu Lotho i Sina. Nic mi nie będzie zapewnił ją. - Lore obiecał, że się tobą zajmie. Lore skinął głową. Dziewczyna nie wyglądała na zachwyconą, jakby bała się o Huntera. Stwierdziłam, że może jednak powinniśmy jeszcze raz przemyśleć tę wycieczkę. Ale z drugiej strony nie mieliśmy wielkiego wyboru. Przytuliła go mocno, a potem puściła. Następnie stanęła za nim i poklepała go po tyłku. - Będę czekać. Spojrzenie, które rzucił jej Hunter, sprawiło, że sama się zaczerwieniłam, ale wtedy Serena zwróciła się do nas: - Słuchajcie, miałam wcześniej złe doświadczenia z Luksjanami - z takimi, którzy wiedzieli, że reszta przybędzie. Daemon i ja wymieniliśmy spojrzenia. - Raczysz wyjaśnić? - zapytał.

Odetchnęła głęboko. - Był taki jeden senator, Luksjanin, który miał dwóch synów. Moja najlepsza przyjaciółka... widziała przez przypadek, jak się zmieniają i zabili ją, by się to nie wydało. Próbowali też zabić mnie. - O Boże - wyszeptałam. - Hunter został sprowadzony przez rząd, by zapewnić mi bezpieczeństwo. Nie dlatego, że im na mnie zależało, ale nie podobało im się to, że Luksjanie zabijali bezkarnie i robili co chcieli. Jej oczy wypełnił smutek. - Ale chodziło o coś więcej. Moja przyjaciółka usłyszała, jak bracia rozmawiali o tym. O Projekcie Eagle. Coś o Pensylwanii i jakichś dzieciach. - Coś jeszcze? - zapytał Archer, patrząc na nią ostrym wzrokiem. Spojrzała na Huntera, a potem skinęła głową. - Projekt Eagle powstał w odpowiedzi na Daedalusa -chodziło o skontaktowanie się z tymi, którzy byli gdzieś w Kosmosie. Chodzi o dominację nad Ziemią. Od dawna to planowali, a teraz używają też originów. Myśleliśmy że mówili o zwykłych ludzkich dzieciach, ale nie o takie chodziło. - Mówili o originach jak on. O dorastających dzieciakach powiedział Hunter. Archer zacisnął szczękę. - Dorastających? - Tak. - Skinął głową. - Wiedzieliśmy że coś takiego się stanie, albo przynajmniej, że będą próbować, ale nic nie mogliśmy zrobić -powiedziała.

-Jest nagroda za nasze głowy - powiedział Hunter. -Powiedzmy że wkurzyłem Luksjan, niektórych Arumian i Daedalusa. Byliśmy między młotem a kowadłem. - Chcieliśmy coś zrobić, ale nie mogliśmy, więc pomaganie wam... jest lepsze niż nic. - Domyśliłam się, że Serena była powodem, dla którego Hunter miał dług u Luca. Jej wzrok skupił się na Daemonie. Wiem, że nie ufasz Hunterowi, ale my też nie ufamy tobie. Więc jeśli zrobisz cokolwiek, co narazi go na niebezpieczeństwo, to wiem, jak zabić Luksjanina i nie zawaham się zrobić ci krzywdy. Daemon odetchnął głęboko. - Łapię. - To dobrze - odpowiedziała. Polubiłam ją. Hunter się uśmiechnął. - Chodźcie. To nie jest daleko. Nasza trójka podążyła za nim do najbliższej latarni, czyli jakieś dziesięć metrów dalej. Potem Hunter się zatrzymał. -Jesteśmy na miejscu. Uniosłam brwi i rozejrzałam się, ale niczego nie zobaczyłam. -Jest tu jakieś magiczne przejście, jak peron w Har-rym Potterze? Popatrzył na mnie dziwnie. - No co? Nie oglądałeś? - zapytałam nieśmiało. - Och, no dobra, nieważne. - OK. - Wskazał na ziemię. - Udamy się na dół.

Widziałam tylko właz. Pochylił się i podniósł go, a ja poczułam ucisk w sercu. Naprawdę mieliśmy zejść na dół. - Tutaj ? - zapytał Archer. Skinął głową z napiętym uśmiechem na twarzy. - Myślisz, że dlaczego zasugerowałem spotkanie na lotnisku? To nie jest tak, że lubię tu spędzać czas. - A skąd mieliśmy wiedzieć? - odpowiedział Daemon, patrząc na wejście. Nie wyglądał na zachwyconego tym pomysłem. Rozumiałam go. - Jesteś Arumianinem, więc... - Naprawdę myślałem, że do tej pory już ci przeszło z tych cholernym nastawieniem. Daemon zaśmiał się szyderczo. - Pocałuj mnie w dupę. - Nie, dziękuję - odpowiedział. Hunter spojrzał na mnie, a potem na Daemona. - Pewnie będziesz chciał tam zejść przed nią? Powstrzymałam ochotę, by wywrócić oczami. Archer podszedł do brzegu, zasalutował nam, a potem zniknął, schodząc po drabinie. Kilka sekund później usłyszeliśmy jego głos. - Śmierdzi tu cholernie. Świetnie. Zeszliśmy szybko na dół i okazało się, że Archer nie kłamał. Hunter zszedł ostatni i nawet nie użył drabiny tylko wskoczy! i bezszelestnie wylądował obok nas. Wyprostował się i spojrzał ponad ramieniem, gdy ruszył do przodu.

- To czeka nas spacerek. Okazało się, że ten spacerek dla Huntera to było jakieś sto kilometrów. Pomimo moich zmutowanych genów, od tej niekończącej się drogi tunelami, które były przerażająco ciche, bolały mnie nogi. Przemieszczaliśmy się od jednego tunelu do drugiego i mijaliśmy tory, na których stało opuszczone metro. To chyba one były źródłem tego smrodu. Gdy patrzyłam na brudne i powybijane okna jednej z maszyn, Hunter pojawił się dokładnie przede mną. Zaskoczona, potknęłam się. Bladoniebieskie oczy spojrzały prosto w moje. - Nie zaglądałbym zbyt dokładnie do środka. Nie są puste. Niektórzy Luksjanie je podpalili. W środku byli ludzie. Dlatego tu się zatrzymały. Rozumiesz, co mam na myśli? Zrobiło mi się niedobrze, ale skinęłam głową. Tyle niepotrzebnej śmierci - to było przerażające. Dopiero po dłuższym czasie udało mi się przestać o tym myśleć. Jeszcze bardziej zagłębiliśmy się w labirynt tuneli, a potem przeszliśmy przez stalowe drzwi, które nie były otwierane chyba przez ostatnią dekadę. Znaleźliśmy się w szerokim tunelu oświetlonym pochodniami wciśniętymi w uchwyty na ścianie. Hunter stanął przed znajdującymi się naprzeciwko nas metalowymi, okrągłymi drzwiami. Zagryzłam wargę i poczułam, że coś jest nie tak. Powietrze nagle stężało i z trudem mogłam złapać oddech. Ogarnął mnie niepokój. Daemon zatrzymał się przede mną i przechylił głowę na bok. Widziałam, że był spięty.

- Za tymi drzwiami jest bardzo dużo Arumian. Hunter zaśmiał się szyderczo i spojrzał na nas. - Mówiłem ci. Są tam tysiące. Nie mogłam w to uwierzyć. -Jak to możliwe, że jest ich tak dużo? To tylko tunele. Arumianin położył rękę na dużej klamce. - Stworzyli tu sobie mały, ale własny świat. Słysząc tę wiadomość, osłupiałam. Ja byłam mała, jeśli miałabym się opisać, ale nie to. - Lotho jest tu od lat z wieloma Arumianami. Utworzyli podziemne miasto. Przychodzą tu i odchodzą stąd kiedy chcą, ale zawsze wracają. Styl ich życia jest nieco... archaiczny więc to, co zobaczycie... - Pewnie będzie powodem mojej przyszłej terapii. -Westchnęłam i skinęłam głową. - Łapię. Uśmiechnął się kącikiem ust, a potem spojrzał na Daemona. - Gotowy? - Miejmy to już za sobą. - Daemon wyciągnął rękę i ujął moją dłoń. Nie miałam nic przeciwko. Hunter zawahał się, jakby naprawdę nie chciał tego robić, a potem nacisnął klamkę i otworzył drzwi. Zobaczyłam kolejny korytarz, ale ten był inny. Ściany były drewniane. Na uchwytach znajdowały się pochodnie. Na końcu szerokiego korytarza były drzwi, które przypominały mi renesansowy antyk. Gdy tylko weszliśmy do tego korytarza, jeszcze zanim Hunter sięgnął do drzwi, z hukiem same się otworzyły. Zobaczyłam kolejnego Huntera.

No tak, ostatni z braci. Chociaż wyglądał jak Hunter, to przypominał mi pirata. Włosy miał dłuższe i związane w kucyk na karku. Ten brat emanował antypatią, nienawiścią. Spojrzał na Huntera, a potem obrzucił nas lodowym spojrzeniem. Zadrżałam, bo nagle zrobiło się zimno. Na moim ciele pojawiła się gęsia skóra, a gdy wypuściłam kolejny oddech, mogłam zobaczyć go w powietrzu. - Naprawdę nie powinieneś był ich tu sprowadzać -powiedział brat. Jego głos był ostry jak brzytwa. Hunter przekrzywił głowę. - Naprawdę nie potrzebuję twojego przyzwolenia, Sin. Sin przez chwilę popatrzył na brata, a potem prychnął. -Jasne. Daemon spiął się i przygotował do walki. Nie rozluźnił się nawet wtedy, gdy Sin obrócił się na pięcie i zniknął. Ja też nie. Od początku miałam złe przeczucie, a teraz ono tylko się pogłębiło. Archer stanął obok mnie i po chwili nasza trójka ruszyła przez drzwi za Hunterem. Nic nie mogło mnie przygotować na to, co tam zobaczyłam. Podziemne miasto? Bez żartów. Czułam się, jakbym weszła do innego świata. Wydawało mi się, że nie było tu sufitu, mimo że ciągle przebywaliśmy pod ziemią. Jak okiem sięgnąć wszędzie znajdowały się wysokie rusztowania, które pięły się w górę szerokiej komnaty. Na niższych poziomach widoczne były przejścia, a w niektórych wisiał gruby materiał wyglądający jak futro. Całość przypominała mi więzienie zrobione z drewna.

Broń Boże, żeby ktoś tu upuścił zapałkę. Gdy ruszyliśmy do środka pomieszczenia, rozszerzyłam oczy. Znajdowały się tam ręcznie rzeźbione stoły, które miały bardzo dużo detali. Były tu też drewniane szafki. Niektóre otwarte, więc można było dostrzec ich zawartość - puszkowane jedzenie i napoje, papierowe ręczniki. -Jakie to dziwne - wyszeptałam do Daemona. Skinął głową. - Nie miałem pojęcia, że coś takiego istnieje. - I tak powinno pozostać - powiedział Hunter ponad ramieniem. Chociaż nie jestem fanem Lotho, zbudował to dla naszej rasy. To swego rodzaju sanktuarium. Nieważne, co się stanie, nie możecie nikomu o tym powiedzieć. - Nie powiemy - przysiągł Archer. - Nikt się nie dowie. - OK. - Hunter sięgnął do drzwi. - Ja będę mówił. A to oznacza, że masz nie otwierać paszczy Daemon. Mówię poważnie. Daemon zmarszczył brwi. - Przecież nikogo nie obrażę. - Uniosłam brwi, patrząc na niego. Dobra. Będę cicho. Opuściliśmy pomieszczenie, weszliśmy do kolejnego i przeszliśmy przez następne drzwi. Słyszeliśmy rozmowy i śmiech pomieszane z krzykami i odgłosami walki. Nie miałam pojęcia, co zobaczymy za następnymi drzwiami, więc próbowałam się przygotować na wszystko. Hunter popchnął drzwi i zobaczyłam ogromną komnatę. O rety! Była tu masa Arumian. Albo siedzieli przy drewnianych stołach, albo stali między nimi. Prawie się potknęłam, więc Daemon musiał mnie przytrzymać.

Wszyscy Arumianie przestali rozmawiać i dosłownie zamarli. Niektórzy tylko stali. Inni właśnie pili z czegoś, co wyglądało jak średniowieczne kufle. Dostrzegłam tam nawet kobiety trzymające w ramionach dzieci. Wszyscy byli bardzo bladzi. Większość miała czarne jak smoła włosy i bardzo jasne oczy. Uderzająca kombinacja. Niektórzy rozjaśnili włosy na blond lub nawet czerwień. I wszyscy patrzyli prosto na nas. O rany! Wioski na moim karku stanęły dęba. Ciarki przeszły mi po plecach. - Co, u diabła, Hunter? - wybuchnął głos za nami. Obróciłam się i wciągnęłam powietrze, wybałuszając oczy Zobaczyłam duże drewniane podium, które górowało nad jadalnią. Stopnie, które na nie prowadziły były ogromne i wysokie. Zapewne połamałabym się, gdybym miała po nich wchodzić, chociaż nie było ich dużo. Na samej górze siedział mężczyzna. Nie musiał wstawać, bym domyśliła się, że jest bardzo wysoki. Miał szerokie ramiona, klatę i grube uda. Siedział leniwie, jakby dopiero co się obudził, ale bacznie obserwował otoczenie. Był... przystojny, ale ta uroda była lodowata i nierzeczywista. Miał ostre, jakby wykute z marmuru, rysy twarzy, usta pełne i wyraziste, nos prosty a kości policzkowe wysokie. Włosy rozjaśnione do bieli, a brwi czarne. Jakimś cudem ta dziwna kombinacja nie wyglądała źle. Patrzył na nas uważnie, trzymając w dłoni kufel bursztynowego płynu. Jeśli to był ten, o którym mówił Luc, to niechętnie musiałam przyznać, że robił wrażenie.

Hunter stanął przed nami, a ja zdołałam się przyjrzeć temu, na czym siedział. Tron wydawał się być zrobiony z... Czy to były kości? Prawdziwe kości? Wyglądały dziwnie, ale zdecydowanie nie były ludzkie. Były cieńsze i wyglądały na bardziej elastyczne i miały jasny, połyskujący niebieskawy odcień... O Boże. To były kości Luksjan. A to bardzo, bardzo niedobrze. - Wiesz, co się dzieje na górze - zaczął Hunter. - Luksjanie... - Wiem, co się dzieje na górze. - Lotho przerwał mu i upił swojego napoju. - Przybyli Luksjanie. Zabili bandę ludzi, bla, bla, bla... i gówno mnie to obchodzi. Ale to nie wyjaśnia, dlaczego miałbyś ich tu sprowadzać. Hunter otworzył usta. - No, chyba że to kolacja. - Lotho uśmiechnął się groźnie. -Jeśli tak, to dziękuję za fatygę. - Nie jesteśmy tu w charakterze kolacji - powiedział Daemon zimnym głosem, a ja się skrzywiłam. - W charakterze deseru też nie. Przyszliśmy prosić o pomoc w walce z tamtymi Luksjanami. Wow. Spojrzałam na Demona, zaskoczona, że w tych słowach nie było grama sarkazmu. Ale Lotho wyglądał, jakby miał się zakrztusić piwem. - Pomoc? Dookoła rozległy się śmiechy, które odbiły się echem od ścian. Moje serce zabiło szybciej.

- Tak. - Daemon uniósł podbródek i się uśmiechnął. -Pomoc. To proste słowo. Mógłbym ci przytoczyć definicję. No cóż, to tyle, jeśli chodzi o brak sarkazmu. Kufel pękł w dłoni Lotho. Daemon skrzywił się, gdy odłamki szkła wylądowały na podłodze. - I to dlatego nie możecie mieć tu ładnych rzeczy. Stłumiłam śmiech, bo byłam pewna, że gdybym tego nie zrobiła, bylibyśmy już przekąską. Nastała przeciągająca się cisza. Czułam, że Arumianie zaczynają się podnosić ze swoich miejsc i zbliżać. Strach ścisnął mi serce. Sin zatrzymał się pod schodami. - Co chcesz, żeby z nimi zrobić? - Zapał w jego głosie przestraszył mnie jeszcze bardziej. - Zabij ich.

Rozdział 17 Daemon No cóż, zrobiło się nieciekawie. To był najgorszy z możliwych scenariuszy. Stanąłem tak, że Kat znalazła się między mną a Arche-rem. Jeśli będę musiał spalić to miejsce, by się wydostać, to tak zrobię. A potem co? Ta misja będzie absolutną porażką, rząd zacznie bombardować miasta, świat zmieni się w miejsce, w którym na pewno nie będę chciał żyć i co gorsza, stracę siostrę. Na zawsze. Może powinienem był trzymać gębę na kłódkę? Lotho wstał. Musiał mieć ponad dwa metry wzrostu. Spojrzał na mnie, jakby chciał mnie zjeść, a resztki wypluć. - Oczekiwaliście ode mnie innej odpowiedzi? - Odchylił głowę i wybuchnął śmiechem. Kilku Arumian wokół nas parsknęło. Myśleliście, że ktokolwiek z nas pomoże Luksjanom? Czy hybrydzie lub czymkolwiek to coś

jest? - Wskazał na Archera. - Albo jesteście niesamowicie zarozumiali, albo niesamowicie głupi. Zirytowało mnie to do tego stopnia, że poczułem na skórze narastającą energię. Wiedziałem, że muszę się uspokoić przynajmniej do czasu, dopóki nie wykonają jakiegoś ruchu przeciwko nam. Nie podobało mi się to, ale potrzebowaliśmy ich. - No co? - Lotho zszedł o stopień, a ja zesztywniałem. - Nie masz niczego mądrego do powiedzenia? Zmrużyłem oczy. - Daj mi chwilę, zaraz coś wymyślę. Hunter jęknął. Na plecach, jako ostrzeżenie poczułem drobną dłoń. - Nie oczekiwałem, że chwycicie nas za ręce i razem zaczniemy radośnie tańczyć i śpiewać - powiedziałem, a Lotho uniósł brew. - Nie oczekiwałem, że nas jakoś ładnie przywitacie, ale oczekiwałem, że nie okażecie się bandą idiotów. - O Boże. - Kat wymamrotała obok mnie i wbiła mi paznokcie w plecy. - Tym nie zyskasz żadnych przyjaciół. - Hunter spojrzał na mnie jak na kretyna. Jego brat - Pinky czy Binky - nie miałem pojęcia, bo zapomniałem imienia, wyglądał, jakby był gotowy do kolacji. Odetchnąłem głęboko. - Wiecie, co się stanie, gdy Luksjanie przejmą Ziemię, tak? Lotho miał minę, jakby chciał powiedzieć, że ma to gdzieś.

- Myślisz, że obchodzą nas ludzie? Są dla nas... bezużyteczni. Serio zaczynałem kwestionować jego inteligencję. - Gdy tylko ją przejmą i podporządkują sobie każdego człowieka, przyjdą po was. Teraz może się wami nie martwią, ale w końcu zaczną. A ostatnim razem, jak sprawdzałem, Luksjanie posiadali władzę nad Arumianami. Lotho prychnął. - Nie mają nad nami żadnej władzy. - Naprawdę? - wtrącił się Archer. - Bo co prawda jesteście na Ziemi, ale w podziemiach, w tunelach. Tak tylko chciałem zauważyć. - Ma tu trochę racji - dodałem. - Za jakiś czas nauczą się, jak was pokonać - kontynuowałem, modląc się, żeby chociaż któryś z nich miał trochę oleju w głowie. - Teraz jeszcze nie mają pojęcia. Obecnie są dla was darmowym bufetem. Ale później? Gdy już uporają się z Arumianami? Historia się powtórzy. - Historia nigdy się nie powtórzy - powiedziała któraś Arumianka. Nigdy więcej nie będą nas kontrolować. - Powtarzajcie sobie to dalej i chowajcie się tu jak szczury. Pinky - to chyba był jednak Pinky - zaczął się zmieniać. - My się nie chowamy. - Naprawdę to wygląda, jakbyście się chowali. - Kat wyjrzała zza moich pleców, a Lotho spojrzał na nią potępiającym wzrokiem. Miałem ochotę wyrwać mu tchawicę. -Jako obserwator z zewnątrz powiedziałabym, że jest to ukrywanie się.

Hunter zacisnął powieki. Wyglądał, jakby rozbolała go głowa. Chwilę później Lotho zbliżył się do nas. Ale nie patrzył na mnie. Zacisnąłem ręce w pięści. Uspokój się, ostrzegł mnie Archer. - Nie jesteś tylko zwykłym obserwatorem - powiedział Lotho do Kat ponurym głosem. - Jesteś dziwką Luksjanina i tylko się za nimi chowasz. Zesztywniałem. -Co... - Poczekaj. Wybacz. - Kat wyszła zza moich pleców i uniosła jedną rękę. - Po pierwsze, ostatnim razem, jak sprawdzałam nie byłam niczyją dziwką. Po drugie, nie kryję się za nim i nie tchórzę. W przeciwieństwie do niektórych. Lotho przechylił głowę na bok. - A po trzecie, żadne z was w tym pomieszczeniu nie doprowadziło do destrukcji waszych planet, prawda? Czy ktokolwiek z was jest tak stary, że brał udział w tej wojnie dwóch ras? - Gdy nikt nie odpowiedział, pokręciła głową. -Jesteście śmieszni! Wy wszyscy. Poczułam napływ chłodu. Niedobrze. - Eee, Kotek... - Zamknij się - warknęła, a ja wybałuszyłem oczy. - Jesteś taki sam jak oni. - Że co? - zapytałem. Hunter uniósł brwi. - Bardzo chcę wiedzieć, dokąd to zmierza. Z tłumu dało się słyszeć więcej śmiechu.

- Wy się nienawidzicie tylko z powodu tego, kim jesteście krzyknęła Kat. - Cóż, oni zostali stworzeni, by nas zniszczyć, więc... - urwałem. - A oni masowo zabijali naszych ludzi i więzili ich -wysyczał Lotho. - Bla, bla, bla. Tylko to słyszę. - Kat wyrzuciła ręce w powietrze. Opowiem wam krótką historię ludzkości. My nieustannie i systematycznie zabijaliśmy się z powodu religii lub rasy mieliśmy wojny gorsze niż wasza. Było ich tak dużo, że na lekcjach historii nauczycielom nie starcza czasu, by wszystkie streścić. Od początku dziejów krzywdzimy się z najgłupszych powodów. - Cóż, boskie podsumowanie ludzkości - powiedział brat Huntera. - Nie rozumiecie. - Przez sekundę myślałem, że tupnie nogą. Chociaż tyle ras na tej planecie miało problemy między sobą, gdy działo się coś gorszego, zawsze potrafiliśmy walczyć razem. Zawsze. Dlaczego? Bo wiemy, że w niektórych momentach trzeba walczyć razem, żeby wygrać. A potem, gdy wszystko się kończy, dalej siebie nienawidzimy. I wszystko jest w normie. Pokój na świecie. Lotho patrzył na nią uważnie. - Boże! - W tej chwili jednak tupnęła nogą. - Dlaczego raz nie możecie zachować się jak ludzie? Nastała cisza, a potem Lotho zapytał: - Chcesz, żebyśmy zapomnieli o wszystkim, co oni nam zrobili i co robią nadal?

- Nie. Chcę, żebyście pamiętali - powiedziała. - Chcę, żebyście pamiętali o wszystkim, co wam zrobili, bo tego dokonali Luksjanie, którzy właśnie tu przybyli. Nie Daemon. Nie ja. Nie ci, którzy mieszkają tu od dawna. To nowo przybyli są wrogami. Chcę, żebyście o tym pamiętali. Wykrzywił usta z odrazą. - Oni się niczym od siebie nie różnią. Kat pokręciła głową w niedowierzaniu. - Nie zawsze wszystko jest takie czarno-białe. I jeśli naprawdę wolicie wierzyć, że walka przeciwko nowym nie leży w waszym interesie, to... cóż, powodzenia. Lotho odwrócił wzrok i przyjrzał się swoim poddanym. Przez dłuższą chwilę stał nieruchomo, a potem ruszył do przodu, prosto na Kat. Włoski na moim ciele stanęły dęba. Obróciłem się i zmieniłem w prawdziwą postać, ale Lotho zdążył chwycić Kat. Uderzył nią w najbliższą ścianę i przytrzymał za szyję. Wściekłość we mnie eksplodowała. Ruszyłem przed siebie, krzycząc ze złości, ale brat Huntera i inny Arumianin chwycili mnie za ramiona. Sekundę później przybył kolejny i popchnął mnie na podłogę. Nie musiałem patrzeć, by wiedzieć, że Archera też otoczyli. Próbowałem się wyrwać i przywołać Źródło, ale ci Arumianie byli ogromni i silni, jakby regularnie pożywiali się Luksjanami. -Jak myślisz, co mnie powstrzymuje przed zabiciem ciebie w tej chwili? - powiedział Lotho tuż przy jej twarzy.

- Nic - wysapała. - Ale co rozwiąże... zabicie mnie? - Rozbawi mnie. - Lotho zbliżył się do niej jeszcze bardziej. Przechylił głowę i zmierzył ją spojrzeniem od góry do dołu. - Jestem całkiem pewny że mi się to spodoba. Nie wytrzymałem. Ogarnęła mnie czysta energia i szybko wybuchła. Arumianin za mną poleciał do tyłu. Wstałem i pociągnąłem za sobą brata Huntera i tego drugiego. Moc kumulowała się we mnie coraz bardziej, aż miałem jej wystarczająco dużo, by zderzyć ich głowy ze sobą. I padli. Szedłem dalej, po drodze nokautując zmieniającego się Arumianina. Kolejnego uderzyłem w szczękę, aż poleciał w tłum. - Puść ją - powiedziałem, zmieniając się w ludzką postać. Źródło otoczyło moje ramiona, a serce waliło mi jak młotem. Podłoga pode mną zaczęła się trząść. - Albo zawalę całe to miejsce na nas. Lotho spojrzał na mnie ponad ramieniem. - Spójrz tylko na siebie, taki duży i groźny. Grrr. - Jeszcze niczego nie widziałeś - warknąłem. - Masz pięć sekund, by się od niej odsunąć. Jeden. Cztery. Pi... Puścił ją i się obrócił. - Chyba nie umiesz liczyć. - A ty chyba nie chcesz żyć. Lotho popatrzył na mnie, a potem odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął donośnym śmiechem. W tym czasie brat Huntera się pozbierał.

- Eee... - Hunter zmarszczył brwi, patrząc na brata, a potem spojrzał w naszą stronę. - Nie tego się spodziewałem. Ja też nie, ale nie przestawałem patrzeć na Lotho. Podszedłem do Kat. - Wszystko dobrze? - Tak - powiedziała i patrząc na Lotho z trudem przełknęła ślinę. Czy on się śmiej e... ? Ruszyłem w jego stronę. Miałem ochotę wbić mu pięść w klatkę piersiową i wyrwać serce, ale Kat chwyciła mnie za rękę i zatrzymała. - Nawet ich lubię - powiedział Lotho do Huntera, który był równie skołowany co reszta. - Co jest dla ciebie świetną nowiną, bo nie zabiję cię za przyprowadzenie ich tutaj. Hunter przybrał marsową minę i założył ramiona na piersi. - Dobrze wiedzieć. - Zostawcie to dziwadło - powiedział do tych, którzy otaczali Archera, a potem podszedł do swojego tronu i rozłożył się na nim. OK. Chcecie armii. Dam wam ją. Wśród Arumian zapanowało poruszenie, ale ja się jeszcze nie rozluźniłem. Czułem, że powinienem podziękować, ale te słowa jakoś nie chciały mi przejść przez gardło. - Daję wam swoje słowo, ale pod jednym warunkiem -powiedział, unosząc podbródek. - Oczywiście - wymamrotałem. Lotho spojrzał na mnie uważnie. -Jest tylko mała rzecz, której żądam.

Archer skinął głową, ale kątem oka widziałem, że Hunter zacisnął powieki i pokręcił głową. Zaklął pod nosem. - Dasz mi się na niej pożywić. - Chyba się przesłyszałem - powiedziałem zaskoczony. - Nie. Nie przesłyszałeś się - odpowiedział chłodno. -Dasz mi się nią pożywić. - Skinął na Kat. Krew odpłynęła z jej twarzy a moje ciało zapłonęło z gniewu. - Nie zabiję jej. Tylko spróbuję. Troszeczkę. Może więcej. Minęła chwila, a ja bez słowa nadal patrzyłem na tego popaprańca. Jednocześnie nie chciałem wierzyć, że właśnie coś takiego powiedział. Wzrok zaszedł mi mgłą. Hunter pokręcił głową i potarł szyję. - To porąbane, stary. - Tak, no cóż, jestem porąbany. - Lotho uśmiechnął się, a moja furia w tej chwili nie znała granic. - To mój warunek. Przyjmijcie go, albo spadajcie stąd.

Rozdział 18 Katy Czułam, że zaraz zwymiotuję. To... to coś chciało się na mnie pożywić? To był jego warunek? Poczułam narastającą panikę. Daemon wybuchnął. Dotarł do pierwszego stopnia, ale wtedy Archer i Hunter go przytrzymali. Zaczął przeklinać siarczyście. Nigdy nie słyszałam, by używał tak barwnych przekleństw. - Pogięło cię kompletnie - wykrzyknął Daemon. Jego oczy zrobiły się białe. Cały czas próbował wyrwać się chłopakom. - Ty chory popaprańcu! Lotho uniósł brew. Ciało Daemona zaczęło szumieć od energii i emanować światłem. - Zapomnij. To się nigdy nie wydarzy, a ty nigdy więcej nie będziesz w stanie chodzić, gdy z tobą wreszcie skończę.

Lotho wzruszył ramionami, patrząc na niego beznamiętnie. -Jak powiedziałem, albo to... Daemon znowu zaczął przeklinać. -Jeśli myślisz, że chociaż się do niej zbliżysz, to cię porąbało. Lotho nie przestawał się uśmiechać, a mnie ścisnęło w żołądku. - Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby, chyba tak się mówi. Daemon rzucił się naprzód, prawie powalając na ziemię Huntera i Archera. Znowu zaczął przeklinać. - To jest twój warunek? Naprawdę? - Mój głos był zachrypnięty. Inaczej nie pomożesz? Skinął głową. Jego oczy spoczęły na mnie i wiedziałam, że nie odpuści. Wyjdziemy stąd bez wsparcia Arumian. Wojsko zbombarduje całe Stany Zjednoczone. Zginą niewinni ludzie i Luksjanie, a także hybrydy i origini. Dee może też. Cofniemy się o setki lat, do czasów przed technologią. Nie mogliśmy pozwolić, by do tego doszło. Poczułam się, jakby ktoś uderzył mnie w żołądek. Zamierzałam ... pozwolić mu to zrobić. Nie mieliśmy innego wyjścia. Archer i Hunter odciągnęli Daemona o kilka kroków, który patrzył na przywódcę Arumian morderczym spojrzeniem. Wiedziałam, że jeśli się uwolni, to zaatakuje bez wahania. Może właśnie tego chciał Lotho. A może on naprawdę był chorym draniem.

To nie miało znaczenia. Ręce zaczęły mi się trząść. - Daemon. Chyba mnie nie słyszał, tak bardzo skupiał się na Arumianinie. Cały emanował przemocą. Oddychał szybko i nieregularnie. Był o krok od wybuchu. - Dasz nam chwilę? - zapytałam. Lotho machnął ręką. - Mam czas do końca świata. Wy? Raczej nie. Daemon zaczął się zmieniać. - Masz mniej czasu, niż myślisz, ty głupi sukin... - Daemon! - Położyłam mu ręce na ramionach, a on spojrzał mi w oczy. - Musimy... - Gówno musimy - warknął. - Musi dostać to, na co za... - Przestań - powiedziałam, patrząc w jego płonące oczy. - Musimy o tym porozmawiać. - Nie mamy o czym rozmawiać. - Spojrzał na Lotho. -Chyba że chcesz usłyszeć każdy szczegół o tym, co zamierzam zrobić temu draniowi. Potem możemy pogadać, tak długo, jak chcesz. Archer spojrzał na mnie. To nasza jedyna szansa. Wiem, odpowiedziałam. No to musisz go przekonać. A według Archera tego nie robiłam? - Pomożecie mi wyprowadzić go z tego pomieszczenia? Rozmawianie tutaj, w obecności Lotho, go nie przekona. Hunter skinął głową.

- No chodź, wielkoludzie. Przejdźmy się, żebyś się uspokoił. Dopiero po dłuższej chwili udało nam się wyprowadzić Daemona z głównej sali. Chłopcy wahali się, czy mogą zostawić go samego ze mną, jakby bali się, że go nie powstrzymam, a on postanowi jednak zaatakować Lotho. Patrzył na metalowe drzwi, jakby chciał zrobić w nich dziurę i rzucić się na Lotho. Patrzyłam na niego, gdy stał kilka metrów ode mnie i oddychał głęboko. Jego ciało ciągle połyskiwało energią, a w powietrzu praktycznie dało się wyczuć smak jego gniewu. - Nie wierzę, że coś takiego w ogóle zasugerował - powiedział ostrym głosem. -Też nie wierzę, ale... - Westchnęłam i spojrzałam w jego oczy. - Ale taki jest jego warunek. Daemon otworzył usta, zamknął je, a potem znowu otworzył. - Nie obchodzi mnie to. Może nawet być w stanie podrapać się po nosie i tym sprawić, że Luksjanie znikną. Ale nie będzie pożywiał się tobą. -Jeśli tego nie zrobi, to nam nie pomoże - powiedziałam ostrożnie. Żaden Arumianin nam nie pomoże. - Mam. To. Gdzieś! - Wcale nie. Wiem, że ci na tym zależy. Stawka jest wysoka. Zaśmiał się ochryple. - Znasz mnie przecież. - No właśnie! Znam cię i wiem, że teraz jesteś zły...

- Zły nie jest w tym wypadku wystarczającym słowem - odparował. - Dobra. - Uniosłam ręce. - Ale musimy go przekonać, by nam pomógł. - Nie, jeśli to oznacza, że będziesz musiała przechodzić przez coś takiego. - Zaczął chodzić niespokojnie po korytarzu. - Nie pozwolę na to. Nic na świecie nie jest tego warte. Nie masz pojęcia... - Wiem, jak to jest, gdy się ktoś na tobie pożywia -przypomniałam mu, a on się skrzywił. - Gdy byłam w Mount Weather, pożywiono się na mnie. Wiem, że to nic przyjemnego, bo strasznie boli, ale... - Nie! - wykrzyknął i zacisnął dłonie w pięści. Znowu zaklął i przeczesał palcami włosy. - Dobija mnie samo to, że wiesz, jakie to uczucie. Wtedy nie mogłem cię obronić. - Daemon... - Nie pozwolę, by to się znowu stało. Nie ma mowy. Nawet nie myśl o tym, by mnie przekonać. - To co zrobimy? Odpuścimy? - Brzmi nieźle. Popatrzyłam na niego pusto. - No i co? Ja tam uważam, że mógłbym żyć w jaskini - powiedział i przeszedł obok mnie jeszcze raz. - Słuchaj, jestem samolubny. Wiesz o tym. Nie chcę, żebyś przez to przechodziła, więc mogę spaprać robotę i nic z tego nie będziemy mieli. - Naprawdę? I jakie potem będziemy mieć życie? - Daruj sobie mówienie o logicznych wnioskach wynikających z tej rozmowy.

Poczułam narastającą frustrację, więc stanęłam przed nim i ujęłam jego twarz w dłonie. - Daemon, nie będzie dla nas życia, jeśli nie przekonamy ich do współpracy. - Może nam się udać. Jestem o tym przekonana. - Daemon... Wyrwał mi się. - Nie wierzę, że w ogóle rozmawiamy na ten temat. - Wiem, że ci się ten pomysł nie podoba. - Wiesz? A nie brzmisz tak. Zmrużyłam oczy i chwyciłam się za biodra. - Daj spokój, przecież wiesz, że wcale nie chcę tego robić. Przeraża mnie to i na samą myśl czuję mdłości. Ale jeśli to nam pomoże, to muszę to zrobić. My musimy. - Nic nie musimy - warknął. Kilka razy odetchnęłam głęboko. - Musimy. Dla twojej siostry. - Każesz mi wybierać między tobą a nią? - wykrzyknął, a jego oczy zapłonęły. -Ja nie każę ci wybierać. Ty sam wiesz, że musisz wybrać, bo gdy chcesz mnie bronić, ją zostawiasz na pastwę losu. Zatrzymał się i spojrzał na mnie. Myślałam, że znowu wybuchnie, ale zamknął oczy, a jego twarz się napięła. Wiedziałam, że w tym momencie zmusiłam go do myślenia. Musiałam to wykorzystać. -Jesteś gotowy to zrobić? Bo ona pewnie umrze. Nie podoba mi się, że muszę to mówić, nawet myśleć o tym, ale taka jest prawda.

Zacisnął mocno usta i odwrócił się ode mnie. Minęło kilka chwil. - Będzie cię dotykał. Będzie... - To nie tak, że Lotho chce uprawiać ze mną seks. Spojrzał na mnie, wściekły. - Boże, ja go zabiję. Już samo usłyszenie słowa „seks" w tym samym zdaniu... - Daemon. - Co? - Obrócił się i przeczesał dłońmi włosy. - Jak możesz mnie prosić, bym się z tym pogodził? - Nie proszę o to! Proszę o to, byś zrozumiał, dlaczego musimy to zrobić. Proszę, byś w tej chwili nie myślał o sobie lub o mnie. Proszę... - Prosisz o coś niemożliwego. Daemon ruszył w moją stronę i przycisnął do ściany, żeby mnie pocałować. Pocałunek był mocny, pełny pożądania, desperacji i złości. Mimo to jego ręka na moim policzku była delikatna. Emocje były silne, ale miłość silniejsza. Po tym pocałunku nie czułam już nic innego - ani zimnej ściany za mną, ani paniki czy strachu. Daemon całował mnie, jakby chciał zaznaczyć moją przynależność do niego, ale przecież już mnie miał. Całą. Moje serce. Moją duszę. Wszystko. Gdy uniósł głowę, na ustach poczułam jego ciepły oddech. - Nie mogę obiecać, że pozwolę, by do tego doszło. Nie mogę też obiecać, że nie wejdę do tego pokoju, by spróbować go zabić. Ale masz rację. Potrzebujemy ich.

Z trudem wymówił te słowa. - Mogę tylko obiecać, że się postaram. Zamknęłam oczy i oparłam czoło o jego czoło. To co musieliśmy zrobić, nie będzie łatwe. Wiedziałam, że to może być najgorsza próba, z jaką kiedykolwiek musieliśmy się zmierzyć. *** Przed nadchodzącym pożywieniem byłam kłębkiem nerwów. Boże, nawet nie chciałam o tym myśleć - Daemon nieustannie przemierzał długość dużej komnaty. Potem zostaliśmy aby poinformować Lotho, że zgadzamy się na jego warunki. Czułam się, jakbym zaraz miała zwariować. Daemon miał własny warunek - chciał być wtedy przy mnie. Lotho uśmiechnął się szeroko i promiennie. Nie odmówił mu, a nawet go do tego zachęcał. Archer wyszedł. Wiedziałam, że sobie poradzi, chociaż wielu Arumian patrzyło na niego jak na przekąskę. Daemon zatrzymał się pośrodku pokoju i spojrzał z furią przed siebie. Zauważyłam to co on. Ogromne łoże, które było pokryte czymś, co wyglądało jak futro. - To jego sypialnia - powiedział. - Ten sukinkot musi to zrobić w swojej sypialni, oczywiście. Tak. Najwyraźniej. Zaczynałam myśleć, że ta cała sytuacja była tylko po to, by namieszać nam w głowach. Lotho mógł to zrobić w każdym innym miejscu. Zadrżałam i nagle przestałam być pewna, że będę w stanie to zrobić.

Ale musiałam. Oboje będziemy musieli stawić temu czoła. W gardle poczułam narastającą gulę. Ręce mi się trzęsły. Zamknęłam oczy i spróbowałam rozluźnić ramiona. Mogę to zrobić. Mogę to zrobić. Mogę. - Co ty robisz? Zatrzymałam się, bo najwyraźniej zaczęłam bujać się na boki. - Przepraszam. Denerwuję się. - Nie przepraszaj. - Uniósł brew. - To wyglądało ciekawie. Zaśmiałam się nerwowo. - Naprawdę? Daemon skinął głową. - Tak. - Spojrzał na łóżko i znowu zaklął. - Kat, to... to porąbane. - Wiem - wyszeptałam ze ściśniętym gardłem. Jego szmaragdowy wzrok skupił się na mnie. - Czy kiedykolwiek pomyślałaś, że wylądujesz w takim miejscu, tylko dlatego, że wtedy zapukałaś do moich drzwi? Pokręciłam głową i podeszłam do niego. - Nie. W życiu bym na to nie wpadła. Nigdy niczego takiego bym sobie nie wyobraziła. - Zamilkłam, a potem zmusiłam się do uśmiechu. - Tak naprawdę byłam w stanie myśleć tylko o twoich mięśniach brzucha. Daemon się zaśmiał. - I o tym, że jesteś koszmarnym dupkiem - dodałam.

Uśmiechnął się ironicznie. - Czasami się zastanawiam, czy będziesz kiedyś tego żałować. - Czego? - Uśmiech zniknął z mojej twarzy. - Tego wszystkiego - powiedział cicho. - Nas. - Że co? - Położyłam dłonie na jego piersi. - Nie. Nigdy - Naprawdę? - zapytał dziwnym tonem. - Jestem całkiem pewny, że czasami musisz żałować, że znalazłaś się w Wirginii Zachodniej. - Czasami było ciężko i nie chciałabym przeżywać tego ponownie, ale nie żałuję, że jesteśmy razem. - Chwyciłam w garść jego koszulkę. - Nie mogłabym, bo cię kocham. Naprawdę cię kocham. A miłość wiąże się ze złymi i dobrymi rzeczami, prawda? Wiem, że mama nigdy nie zamierzała doświadczyć z tatą tych trudnych chwil i nie chciała go stracić, ale nigdy nie żałowała, że go kochała. Nawet mimo bólu i złamanego serca. Daemon pocałował mnie delikatnie. - Wiem, że czasem na ciebie nie zasługuję, szczególnie przez to, jak cię traktowałem na początku, ale planuję ci to wszystko wynagrodzić. -Już to zrobiłeś. - Oddałam mu pocałunek. - Niejednokrotnie. Odsunęliśmy się od siebie, bo drzwi komnaty się otworzyły. Lotho wszedł do środka. Zauważyłam, że jego skórzane spodnie wisiały mu na biodrach o wiele za nisko. A klatę miał nagą. Ale to nie wszystko. Gdy nas minął,

zobaczyłam to, o czym Hunter i Lore mówili, nim tu przybyliśmy. Opal. W jego skórze na plecach, wzdłuż kręgosłupa, połyskiwały kamienie. Zamknęłam oczy. - O Jezu. - Zgubiłeś koszulę? - zapytał Daemon, zaciskając wokół mnie ramiona. Lotho się zaśmiał. -Nie. - To po co ją ściągnąłeś, jeśli tylko chcesz się pożywić? - Chociaż Daemon mówił spokojnie, wiedziałam, że był sekundy od wybuchu. - Podczas pożywiania można się nieco ubrudzić -odpowiedział nonszalancko. - Nie chciałbym pobrudzić mojej ulubionej koszuli. Daemon zaczął się trząść ze złości. Popatrzyłam, jak Lotho przechodzi przez pokój, a potem rzuca się na środek łóżka. Lotho mrugnął i poklepał miejsce obok siebie. - No chodź. Nogi przywarły mi do podłogi. -JaDaemon nie chciał mnie puścić. - Nie. Nie w ten sposób. -Ale ja chcę tak - wymruczał Lotho i oparł głowę o rękę. - Później będzie bardzo wygodnie. Czułam, że zwymiotuję.

- Zapędzasz się - ostrzegł Daemon. - Nawet jeszcze nie zacząłem. - Jego jasne oczy błysnęły. -Już nie chodzi tylko o mnie, prawda? Chodzi o to, na ile się zgodzisz, by otrzymać pomoc. Daemon mruknął niezadowolony, a ja próbowałam odetchnąć, ale powietrze chyba utknęło mi w gardle. - Czy muszę wam przypominać o tym, że niczego od was nie chcę? zapytał z lekkim uśmiechem. - To nie ja was proszę o przysługę. Nie chcecie zrobić tego po mojemu? Dobra. Ale innej drogi nie ma. Więc możecie się odp... - Nie - wyrwało mi się. - Możemy to zrobić. - Nie możemy - powiedział Daemon. Lotho uniósł brew. -Jestem skołowany. Spojrzałam na Daemona. - Obiecałeś, że spróbujesz. - Obiecałem. - Patrzył na mnie rozświetlonymi oczami. - I spróbowałem. Ale on... - Nic się jeszcze nawet nie stało - wtrąciłam się. - Więc nawet jeszcze nie spróbowaliśmy. - Wolałabym, żeby Lotho nie leżał teraz na tym łóżku z głupim uśmiechem na twarzy. W niczym to nie pomagało. - Proszę. - Ujęłam w ręce twarz Daemona i zmusiłam go, by na mnie spojrzał. - Musimy to zrobić. Daemon zamknął oczy i przez kilka długich chwil nic nie mówił, aż w końcu wysyczał: -Idź. Odetchnęłam i dopiero teraz zauważyłam, że wstrzymywałam oddech. Chciałam się odsunąć, ale trzymał

mnie mocno. Ujęłam delikatnie jego ramiona i dopiero po chwili się wyrwałam. Widziałam, że od środka go to rozdzierało. Mnie też. Pod powiekami czułam łzy, ale nie pozwalałam im płynąć. Obróciłam się i podeszłam do Lotho. Musiałam to zrobić. Będzie bolało. Bardzo. Będę czuła obrzydzenie. Ogromne. Gdy byłam już przy łóżku, zobaczyłam, że w pokoju robi się jaśniej. Daemon zaczął przybierać prawdziwą postać. Kotek... Odetchnęłam i usiadłam na łóżku. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że ich nie czułam. To było takie niewłaściwe. Lotho wyciągnął rękę, a ja musiałam się zmusić, by siedzieć nieruchomo, gdy dotknął mojej twarzy. Jego palce były strasznie zimne. Wzdrygnęłam się, gdy usiadł na łożu i przyłożył drugą rękę do mojego biodra. Pochylił się i przesunął dłonią w dół mojego gardła. Zrobiło mi się niedobrze i przeraziłam się. Lotho nawet na mnie nie patrzył. Jego wzrok był skupiony na Daemonie, który obserwowała to wszystko z wrogą miną. Przykro mi. Te dwa słowa mną wstrząsnęły. Me mogę na to pozwolić. Moje ciało się napięło, gdy przygotowałam się na najgorsze. Daemon ruszył na nas jako smuga światła. I wtedy wszystko stało się tak szybko. Zostałam ściągnięta z łóżka i odrzucona, a Daemon pochylił się nad Lotho. Ogarnęło mnie przerażenie, gdy zauważyłam, że to jednak Lotho trzymał Daemona w miejscu i nawet go nie dotykał. Znikąd zerwał się wiatr,

który rozwiał moje włosy. Arumianin był jak odkurzacz, wszystko przyciągał w swoją stronę. Nagle Daemon został odrzucony na ścianę i przy niej przytrzymany dwa metry nad podłogą, podczas gdy Lotho stał w nogach łóżka. Nie mogłam pozwolić, by to wszystko działo się z Daemonem, ale nie mogłam stąd odejść bez pomocy Lotho. - Przestań! - krzyknęłam i nie myśląc rzuciłam się w jego stronę. Zrób to już. Proszę. Lotho ze zdziwieniem spojrzał na mnie, a potem wyszczerzył zęby w uśmiechu. Wyprostowałam ramiona. Ale on tego nie zrobił. Lotho... rzucił się na łóżko i zaczął zanosić się śmiechem. Przyciągnął nogi do siebie i zaczął się wić i trząść z rozbawienia. Siła przytrzymująca Daemona przy ścianie zniknęła i chłopak upadł na ziemię. Uch. Daemon w swojej prawdziwej postaci znajdował się tylko metr od łóżka. Czy on też to widział? Lotho śmiał się dalej, a dźwięk odbijał się echem od betonowych ścian. Odsunęłam się od łóżka i zbliżyłam do Daemona, który zmienił się w człowieka. Nie rozumiałam tego. W ogóle nic nie łapałam. Minęła chyba wieczność, zanim Lotho przestał się histerycznie śmiać i w końcu płynnym ruchem usiadł na łóżku. - O Boże, jesteście świetni. - Klepnął się w udo. - Naprawdę. - Tak? - Daemon przeciągnął słowo. - Nie nadążam za tym. Wcale.

Lotho uśmiechnął się szeroko... i w tej chwili wyglądał prawie normalnie. - Wy naprawdę chcieliście przez to przejść, prawda? Zamrugałam. -Jasna cholera, naprawdę mieliście zamiar pozwolić mi się na niej pożywić. - Wstał energicznie i się przeciągnął. - Naprawdę sądzicie, że pożywiłbym się hybrydą? Jasne, pewnie jesteście smaczne, ale ja pożywiam się tylko najlepszymi Luksjanami. Muszą być w moim typie. Najlepiej, żeby się opierali. Znowu zamrugałam. - Co, do cholery? - eksplodował Daemon. Lotho odrzucił głowę do tyłu i znowu się zaśmiał, a my... znowu czekaliśmy. - Naprawdę tylko chciałem zobaczyć, jak daleko się możecie posunąć. Zamrugałam trzeci raz. - Chwila. Nie zamierzałeś się na mnie pożywić? - Nie zrozum mnie źle, skarbie. Jesteś słodka, ale nie w moim typie. Czy powinnam czuć się urażona? - I nawet jeślibyśmy się nie zgodzili, to i tak byś nam nie pomógł. - No tak. - Wzruszył ramionami. Podszedł do stolika i wziął z niej butelkę whisky, po czym upił łyk. O mój Boże! Właśnie przeszłam emocjonalne tornado i po co to wszystko? Tylko po to, by on mógł nam namieszać w głowach? Nagle ogarnęło mnie zmęczenie i z chęcią położyłabym się na tych wszystkich zwierzęcych futrach.

- Mam ochotę przywalić ci w ryj - powiedział Daemon. - I w inne miejsca też. Lotho znowu wzruszył ramionami. - Większość ludzi ma na to ochotę. Dobra wiadomość jest taka, że wiem, iż jesteście skłonni zrobić wszystko. Szanuję to. Więc możecie mieć armię Arumian. Naprawdę nie wiedziałam, co powiedzieć. Byłam wstrząśnięta. Lotho wziął dwie szklanki, napełnił je i podał je nam. Wzięłam swoją, kompletnie zszokowana. - Wznieśmy toast - powiedział. - Za bardzo nieprawdopodobną i bardzo krótkotrwałą współpracę.

Rozdział 19 Daemon Musiałem bardzo się starać, by nie kopnąć Lotho w twarz. Ten Arumianin był szalony i pozbawiony zdrowego rozsądku. Powinno się zamknąć go w pokoju bez klamek. Bardzo chciałem mu przyłożyć. Ale też nie byłem głupi. Hunter i jego brat nie żartowali, gdy mówili, że jest bardzo potężny. Ten mały przejaw mocy, który mi zaprezentował, był tylko przedsmakiem. Jeśliby chciał, stać go było na znacznie więcej. Teraz znajdowaliśmy się w małym pokoju, który wyglądał, jakby był wykuty ze skały i gleby. Pachniało tu ziemią, a palące się pochodnie nie dawały dużo światła. Kat siedziała mi na kolanach, a ja masowałem jej napięte plecy i szyję. Odkąd opuściliśmy pokój Lotho, była cicho, ale wiedziałem, że chciała jak najszybciej się stąd wydostać. Ja też.

- Zebranie ich wszystkich zajmie mi dzień lub dwa. -Tym razem Lotho zaczął pić wódkę i odkąd wyszliśmy z tego pokoju - jakieś pół godziny temu - zdążył opróżnić pół butelki. Zastanawiałem się, czy Arumianie mogą zatruć się alkoholem. - Niektórzy z moich ludzi są na zewnątrz. Hunter stał przy drzwiach i opierał się o ścianę. Wyglądał na kompletnie wyluzowanego, ale jego twardy wzrok mówił, że w każdej chwili był gotowy do walki. - Ile macie czasu? Wyjaśniliśmy że rząd chce zrzucić bomby na miasta. - Mamy czas - powiedział Archer ze stołka obok nas. - Jakieś cztery dni, ale im szybciej zaczniemy, tym lepiej. - Tak... - Lotho znowu upił spory łyk. - Boicie się, że posuną się za daleko? Archer skinął głową i przyjrzał się przywódcy. -Jak powiedziałem, potrzebuję dnia lub dwóch. Powiedźcie swoim ludzkim panom, że tam będziemy. Ludzkim panom? Wywróciłem oczami. Lotho zmarszczył brwi i spojrzał na pustą już butelkę. - Dokąd się udajemy? Kat westchnęła. - Teraz chcą cię w Mount Weather w Wirginii - wyjaśnił Archer. Znowu. - Jeśli się to zmieni... - Zadzwonicie. - Lotho poklepał się po kieszeni spodni. Ten dupek wciąż nie znalazł swojej koszuli. - Łapię. - Zamilkł i rzucił butelkę na bok. Szkło się roztrza-

skało, a on się uśmiechnął. - Macie moje słowo, że tam będziemy. Ja dotrzymuję słowa. Spojrzałem na Huntera, a ten skinął głową. - Przecież ja i moja rasa nie przepuścimy okazji, by się trochę odegrać i pożywić jednocześnie. - Lotho wskazał na zamknięte drzwi. - Miło było z wami pogadać i niedługo znowu się zobaczymy ale musicie już iść. Nikt z was nie jest tu mile widziany, łącznie z tobą powiedział do Huntera. Hunter chyba nie miał nic przeciwko, bo nawet nie próbował ukryć uśmiechu. - Będziemy w kontakcie. Kat wstała, a ja za nią. Byliśmy gotowi wyrwać się stąd jak najszybciej. Gdy jednak przechodziliśmy obok Lotho, ten nagle stanął Kat na drodze. Już chciałem ją od niego odsunąć, ale Arumianin był szybszy. - Masz jaja większe niż niejeden facet znajdujący się w tym pomieszczeniu - powiedział, przysuwając swoją twarz na odległość zaledwie kilku centymetrów od jej twarzy. - Lubię cię. I zatrzymałbym cię, gdyby nie fakt, że w części jesteś Luksjanką. To chyba dobre wieści dla ciebie. Dla mnie przykre. A potem ją pocałował. W usta. Nim którekolwiek z nas zareagowało, Lotho zmienił się w cień i zniknął. - Zabiję go - przysiągłem, czując na skórze energię Źródła. Kat wyrwała mi się. Twarz miała bladą, a usta sine. Obróciła się w stronę Huntera i Archera. - Chcę już stąd wyjść.

Hunter spojrzał na Archera. - Tak, to chyba dobry pomysł, by wyjść, nim wszystko się spieprzy. *** Godzinę później w końcu znaleźliśmy się na górze. Był już ranek następnego dnia, a ja ciągle byłem tak wściekły, że nie potrafiłem się uspokoić. -Jeśli chcecie, możecie udać się do domu Lorea i trochę odpocząć, nim wyruszycie w drogę - zaoferował Hunter. - Zjecie coś i tak dalej. Kat zajęła miejsce na tylnym siedzeniu samochodu, a ja spojrzałem na Archera. Naprawdę przydałoby się nam odpocząć, nim wyjedziemy. Przez całą drogę na powierzchnię Kat mało się odzywała, a ja wiedziałem, że była wykończona. Pewnie też zaniepokojona. Co myślisz?, zapytałem Archera. Otworzył drzwi kierowcy. Moglibyśmy skorzystać z tej oferty. Myślę, że Lore i Hunter są... dobrymi ludźmi, a Kat nie chce jeszcze wracać do bazy. Uniosłem brwi i spojrzałem na nią. Męczyła się właśnie z pasem bezpieczeństwa. Dlaczego? Chce jechać do domu. Chce zobaczyć się z mamą. Tylko o tym myślała przez ostatnią godzinę. Westchnąłem. Nawet nie miałem serca zaczynać tego tematu z Kat. Odwiedziny u jej mamy mogą być ryzykowne. Zbyt ryzykowne. - Dzięki za propozycję - powiedział Archer, zwracając się do Arumianina. - Skorzystamy.

Hunter szybko udzielił nam wskazówek, a potem zmienił się w dym i zniknął. Archer zajął miejsce kierowcy a ja usiadłem z tyłu. Wyciągnął telefon ze schowka i puknął w ekran. Zmarszczył brwi. - Co jest? - zapytałem. Pokręcił głową. - Niedobrane połączenie od Luca. Sprawdzę, ale pewnie jest tylko zniecierpliwiony, albo się nudzi. - Odsłuchał wiadomość głosową. Po jakimś czasie spojrzał na mnie i wiedziałem już, że to nie mogło być nic dobrego. Odłożył telefon i zacisnął usta. - Luc mówi... że Nancy zniknęła. - Co? - zapytała Kat, podnosząc głowę. - Nie wiem. Muszę do niego zadzwonić - odpowiedział Archer. Poczułem niepokój, który ścisnął mi żołądek. Archer zadzwonił i szybko wyjaśnił, jak nam poszło, a potem wysłuchał Luca. W końcu się rozłączył i odłożył telefon na kolana. Odwrócił się w naszą stronę. - No dobra, najwyraźniej Nancy rzeczywiście zniknęła. Jakiś czas po naszym wyjeździe widziano ją ostatni raz. Luc i generał nie mają pojęcia, gdzie ona jest. Kat spojrzała na mnie. - Ale co to oznacza? - Nie wiem - przyznał. - Luc myśli, że pewnie jedzie tam, gdzie są te dzieci i już kazał swoim ludziom jej szukać, ale z Nancy... nigdy nic nie wiadomo. Prawda. Nie wiedziałem, co o tym myśleć. Jeśli z Arumianami wszystko dobrze pójdzie i z powodzeniem pozbędą się intruzów, a Nancy zniknie z powierzchni Ziemi,

nie będzie to oznaczać niczego dobrego. Nie ma mowy, żebym przez resztę życia zastanawiał się, gdzie jest i w którym momencie znienacka się pojawi. - Teraz to nie jest największy z naszych problemów. -Archer spojrzał mi w oczy, a potem na chwilę zerknął na Kat. Zdecydowanie nie. To była prawda. - Luc ją znajdzie - powiedziałem i musiałem wierzyć, że tak się stanie. Później usiadłem wygodnie, a Kat położyła mi się na kolanach, jednak ja nie potrafiłem przestać myśleć o Nancy Husher. Czy naprawdę udała się po te dzieci? Czy może chodziło o coś innego? Od dawna wiedziałem, że ta kobieta nieustannie potrafi mnie zaskakiwać. Pochyliłem się i pocałowałem Kat w policzek. - Odpocznij sobie, OK? Uśmiechnęła się lekko. - To brzmi apodyktycznie. - Dobra. - Spróbowałem ponownie: - Zdrzemnij się. Uniosła jedną brew. - To nadal apodyktyczne. Zaśmiałem się i odgarnąłem włosy z jej policzka. - Śpij- Ty naprawdę nie kumasz, co znaczy słowo apodyktyczny. Ale zamknęła oczy i gdy tylko Archer opuścił lotnisko, zasnęła. Lore mieszkał na obrzeżach Atlanty i nawet przy braku korków ulicznych dotarcie tam zajęło nam trochę czasu. Oparłem głowę o siedzenie i zamknąłem oczy, podczas gdy Archer siedział cicho.

Nancy biegała sobie wolno, robiła Bóg wie co, a Kat... chciała jechać do domu i zobaczyć się z matką. Jasna cholera. Rozumiem, dlaczego chciała to zrobić i nie chciałem jej łamać serca i mówić, że nie możemy teraz tak ryzykować. Najmądrzej byłoby pojechać do bazy i pozwolić Arumianom zająć się wszystkim, szczególnie gdy Nancy zaginęła w akcji. Ale mimo wszystko ta sytuacja mi się nie podobała. Powrót do bazy oznaczał, że nie będę miał nad niczym kontroli, a Dee... była zdana sama na siebie, a to mogło oznaczać wszystko. Boże, nie wiedziałem, co robić. Ale jak miałem ją odnaleźć? Musiałbym udać się do strefy niebezpieczeństwa, a to było bardziej niż ryzykowne. To było życzenie śmierci. I jak mogłem coś takiego robić, jeśli odmawiałem Kat pojechania do Petersburga? To hipokryzja. Odwróciłem się, gdy samochód zwolnił i skręcił w wąską uliczkę, ledwo widoczną po boku drogi. Zauważyłem, że wjechaliśmy na długi podjazd, a po chwili dostrzegłem dom. Porsche Huntera zostało zaparkowane przed garażem. Dom otoczony był ogromnym gankiem pełnym roślin doniczkowych. Hmm. Dom był ogromnych rozmiarów, ale wyglądał przytulnie. Oczekiwałem czegoś obskurnego. Ale się pomyliłem.

Gdy Archer zgasił silnik, Kat usiadła i odsunęła z twarzy włosy. Kiedy wyjrzała za okno, szczęka jej opadła. Najwyraźniej też nie spodziewała się takich widoków. Wyszliśmy z samochodu, a ja otoczyłem Kat ramieniem i zaczęliśmy iść w stronę schodów. Całe miejsce pachniało kwiatami. I było bajecznie kolorowe. Drzwi się otworzyły, nim do nich dotarliśmy i zobaczyliśmy Lorea. Skrzywił się i dopiero po chwili dotarło do mnie, że to przez słabe słońce. - Wejdźcie. Zawahałem się. Wszedłem już do pieczary Arumian, zbratałem się z nimi, a teraz miałem wejść do domu jednego z nich. W tym momencie już nawet nie próbowałem niczego zrozumieć. Archer wszedł pierwszy a potem przepuściłem Kat. Lore zamknął za nami drzwi i na boso przeszedł przez korytarz, aż do salonu, w którym były zasunięte rolety. Serena stała pośrodku pokoju, patrząc na kawałek papieru. - Tylko to musimy załatwić? Lore przyjrzał się kartce i skinął głową. -Jak dla mnie tak. - Wyjdziemy po zakupy - powiedziała Serena, uśmiechając się. Lore jest w nastroju na gotowanie, i wierzcie mi, chcecie spróbować tego, co zrobi. Uniosłem brew. - On... gotuje? Minął nas i rzucił kluczyki Hunterowi, który najwyraźniej pojawił się ni stąd, ni zowąd.

- I piekę. Jestem masterchefem, w wolnych chwilach, gdy nie zabijam dzieci Luksjan. Nie miałem pojęcia, co powiedzieć na ten cały sarkazm. Serena podeszła bliżej i kątem oka dostrzegłem, że Hunter zrobił to samo, jakby nam nie ufał przy swojej kobiecie. Taka sytuacja była... dziwna. - Na drugim piętrze są dwie łazienki, których nikt nie używa. Zostawiłam tam szampon, mydło i kilka czystych ręczników. - Dziękuję - powiedziała Kat i się uśmiechnęła. Potem spojrzała na Lorea i Huntera. - Dziękuję, że pozwoliliście nam tu przyjechać. Za wszystko dziękuję. Lore wzruszył ramionami. Hunter wzruszył ramionami. Najwyraźniej cała ich rasa lubiła wzruszać ramionami. Serena uśmiechnęła się szeroko. - Wszystko w porządku. Cieszymy się, że mogliśmy jakoś pomóc. I najwyższy czas, abyśmy zaczęli razem pracować. Hunter spojrzał w sufit. Lore zaczął bawić się liśćmi jakiejś rośliny. - Cóż, no dobra. - Serena klasnęła w dłonie, gdy niezręczna cisza zaczęła się przeciągać. - Jedźmy już. - Powinno nam to zająć nie dłużej niż godzinę - powiedział Lore i z jakiegoś powodu zabrzmiało to jak ostrzeżenie. Że niby co mielibyśmy zrobić? Biegać w kółko i niszczyć liczne kwiaty? Wyszli i zostawili naszą trójkę w domu. Archer pierwszy powiedział to, co chyba wszyscy myśleli:

- Nie wierzę, że nas tu zostawili - powiedział, unosząc brwi. Uśmiechnąłem się. - Chyba powinniśmy zmienić trochę wystrój wnętrza czy coś. Obrzuciłem spojrzeniem umiejętnie udekorowany salon. - Lore na pewno by to docenił. - Nie - powiedziała Kat, mrużąc na mnie oczy. -Wiem, że jesteśmy wrogami, ale bawmy się wszyscy razem, grzecznie. Tak dla odmiany. -Jasne, chyba że któryś z nich będzie chciał cię pocałować - rzekł Archer. - Naprawdę musisz mi o tym przypominać? Uśmiechnął się do niej szybko, a ja poczułem ochotę, by mu za to przyłożyć. Na samą myśl o tym pocałunku czułem narastający gniew, a ten cholerny origin był koszmarnie bezczelny. - Pójdę po nasze torby - powiedział. Rzuciłem mu wrogie spojrzenie. - Tak, dobry pomysł. Gdy opuścił pokój, Kat podeszła do mnie. Bez słowa położyła mi ręce na klatce piersiowej i pocałowała mnie miękko. To trochę złagodziło moją agresję. Objąłem ją i przycisnąłem nasze ciała do siebie. Wsunąłem rękę w jej włosy i pogłębiłem pocałunek. Archer odchrząknął. - Musicie? Powoli oderwałem od niej usta i zmrużyłem oczy, gdy ona przytuliła policzek do mojej piersi. - Możesz sobie gdzieś iść?

- Nie, nie mogę. A może wy byście mogli? Może do jednej z tych sypialni na górze, która ma drzwi? Wow! To byłby dobry... W tym samym momencie poczułem to, co Archer. Moje zmysły się wyostrzyły. Odsunąłem Kat i zakląłem pod nosem. - Co? - zapytała zdziwiona. Archer obrócił się w stronę drzwi i puścił nasze torby. - Luksjanie tu są. - No nie - powiedziała, oddychając ciężko. - Myślicie, że będą przyjaźni, czy... ? Wielkie panoramiczne okno w salonie eksplodowało. Kat pochyliła się i zakryła twarz, a ja przywołałem moc Źródła i użyłem energii, by odepchnąć lecące na nas odłamki szkła. Wszystko opadło kilka metrów od miejsca, gdzie staliśmy. - Myślę, że to twoja odpowiedź, Kotek. Wstała, zaciskając ręce w pięści. - Cholera. Ja chcę tylko wziąć prysznic, zdrzemnąć się i zjeść trochę bekonu! Archer posłał jej spojrzenie. - Myślę, że to będzie musiało... Luksjanin dostał się przez okno do środka, a ja ruszyłem przed siebie i się zmieniłem. Zderzyłem się z nim, po czym wpadliśmy razem na krzesło, które wyglądało na antyk. Nogi się ugięły pod naszym ciężarem, a obicie pękło. Palma doniczkowa przewróciła się, a ziemia rozsypała. Wylądowaliśmy twardo na podłodze, a ja zamachnąłem się i uderzyłem pięścią w pierś Luksjanina i posłałem prosto w jego serce kulę energii.

Światło przygasło, a ja wstałem i się obróciłem. Ilu? Nie wiem. Kat podeszła do przejścia, które prowadziło do korytarza. Zmieniłem się w ludzką postać i dołączyłem do niej i Archera na korytarzu sekundę przed tym, jak frontowe drzwi dosłownie wyleciały z zawiasów i uderzyły w ścianę naprzeciwko. Poczułem to, nim zdołałem zobaczyć. Wiedziałem całym sobą. Moja siostra stała w przejściu w ludzkiej postaci. Obrzuciła nas spojrzeniem i uśmiechnęła się w niepodobny do siebie sposób. - Mam was - powiedziała. Katy Dee wyglądała jak bogini zemsty. Stała wyprostowana, na lekko rozstawionych nogach. Słońce świeciło dokładnie za nią i poświatą otaczało jej ciało, a dzięki jarzącym się oczom wyglądała potężnie i strasznie. Wyglądała, jakby chciała nas zabić. Tak na serio. Archer zrobił krok w jej stronę. -Dee... Uniosła rękę. Powinien był na czas się odsunąć, ale, podobnie jak Daemon, przywarł do podłogi. Pocisk światła uderzył Archera w ramię i odrzucił. Nie miała zamiaru się z nami bawić.

Dee weszła do domu, a za nią zobaczyłam więcej Luksjan. Zaczynało robić się naprawdę nieciekawie. - Trzymacie sztamę z Arumianami? - Dee cmoknęła językiem i zerknęła na Archera, który właśnie się podnosił. - Nisko upadłeś, bracie. Daemon chciał do niej podejść. -Dee... Rzuciła się na niego, a mi serce podeszło do gardła. Daemon chwycił ją za ramiona i nic więcej nie potrafił zrobić. A ona to wykorzystała. Dee zamierzyła się na jego serce, ale on w ostatniej chwili zdołał się uchylić. Uderzenie by go zabiło. Krzyknęłam, gdy upadł, a ona stanęła nad nim. Wiedziałam, że albo go mocno zrani, albo zabije, chyba że Daemon potraktuje ją tak, jak poprzedniego Luksjanina. Archer zajął się innym Luksjaninem, a ja podjęłam decyzję i rzuciłam się przed siebie. Daemon mógł mnie znienawidzić, jeśli zabiłabym jego siostrę, ale wolałam, by mną gardził, niż nienawidził samego siebie za zranienie jej. Chwyciłam w garść jej włosy i odciągnęłam ją od Daemona. Plecami upadła na podłogę. Spojrzała w górę rozświetlonymi oczami. - Nie chcesz tego zrobić - powiedziałam. - Nie... Dee w ułamku sekundy znalazła się na nogach. - Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo tego chcę. A potem zamachnęła się i uderzyła mnie prosto w twarz.

Siła uderzenia odrzuciła mnie w tył i wylądowałam na tyłku, czując ból w szczęce i szyi. Gdy na nią popatrzyłam, łzy napłynęły mi do oczu. - To było miłe uczucie - stwierdziła i przechyliła głowę na bok. Chyba muszę zrobić to jeszcze raz. Nie zamierzałam na to pozwolić. Podciągnęłam się z trudem. Obok mnie, w stronę Da-emona, przeleciał Luksjanin. Oboje zderzyli się ze sobą w tym samym czasie, gdy ja uderzyłam Dee w szczękę. Jej głowa odskoczyła w tył. Poczułam tępy ból w kostkach, ale nie miałam czasu się na tym skupiać. Dee chwyciła za mojego kucyka i pociągnęła, a potem wbiła mi palce w ramię. Nie puściła i istniała spora szansa, że oderwie mi głowę. Czas zacząć grać na naszą niekorzyść. Wykręciłam się z jej uścisku, chwyciłam ją za ramiona i uniosłam kolana, by kopnąć w kobiece części ciała. Dee wrzasnęła i puściła mnie, pochylając się. Złapałam ją za włosy i znowu kopnęłam, tym razem w twarz. Upadła na jedno kolano, a ja się odsunęłam, oddychając ciężko. - Proszę - wysapałam. - Nie jesteś sobą, Dee. To nie... Wstała i, nim się spostrzegłam, wymierzyła mi cios w policzek. Jasna cholera, to zabolało. Następnie uderzyła mnie w plecy, aż upadłam na kolana, a ona chwyciła mnie za szyję i ścisnęła. Sapnęłam, walcząc o oddech. Przypomniał mi się trening w ośrodku Daedalusa. Chwyciłam ją za ramię i rzuciłam przed siebie, a ona wylądowała na plecach.

W furii coś krzyknęła, ale nie zrozumiałam co. Miałam ochotę znaleźć coś ostrego i wcisnąć je] to w oczodół. -Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami - powiedziałam i wstałam, gdy tylko ona zrobiła to samo. - Nie pamiętasz? Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, Dee. -Jesteś tylko głupim człowiekiem. - Nad jej wargą pojawiła się niebiesko-czerwona krew. - Tylko tym jesteś: kruchym, bezużytecznym człowiekiem, którego bardzo łatwo zabić. -Jezu. Brzmi, jakbym była mugolem, a ty czarownicą czystej krwi czy coś w tym stylu. Popatrzyła na mnie dziwnie. Cofnęłam się, cały czas mając na nią oko. To nie był czas na porównania do Harry'ego Pottera. - Razem sadziłyśmy rośliny, a ty pożyczałaś ode mnie dużo książek i nigdy mi ich nie oddawałaś. Zmusiłaś Daemona, by ze mną porozmawiał i był miły. Ukryłaś jego kluczyki. I... Rzuciła mnie na podłogę i zaczęła ciągnąć za włosy i szczypać. Zaczęłyśmy walczyć jak dziewczyny. Obie szarpałyśmy się za włosy i tarzałyśmy po podłodze. Przez chwilę miałam władzę. - Spędziłyśmy razem Halloween i oglądałyśmy głupie filmy I walczyłyśmy z Baruckiem... Dee przeturlała mnie pod siebie i chwyciła za kołnierz swetra. - To nic dla mnie nie znaczy - Złapała mnie za ramiona i uderzyła mną o podłogę z taką siłą, że na chwilę mnie to ogłuszyło.

Zbyt długą chwilę. Podniosła mnie i rzuciła na ścianę. Tynk odpadł od razu. Przez sekundę widziałam kłęby dymu unoszące się wszędzie. Chwilę później przeleciałam przez tę ścianę i wylądowałam na kanapie, w drugi pokoju. Co za wredna małpa! Przerzuciła mnie przez ścianę! Spadłam na podłogę i nie byłam w stanie się ruszyć. Próbowałam pozbyć się gwiazd, które miałam przed oczami. W uszach mi dzwoniło i z trudem zmusiłam się, by przetoczyć się na bok. Dee przeszła przez dziurę w ścianie, która była dość duża. Dobry Boże, ona nie miała zamiaru się poddać. Trzęsącymi się rękami odepchnęłam się od podłogi i wstałam, oddychając ciężko. Bolały mnie żebra i plecy. Pewnie miałam coś złamane. Wylądowała na kanapie, a potem rzuciła się w moim kierunku z morderczym spojrzeniem. W ostatniej sekundzie udało mi się uchylić, a ona wpadła na stolik za mną. Szkło pękło. Teraz, gdy patrzyła w sufit i oddychała ciężko, wyglądała na oszołomioną. Nie dałam jej czasu, by odzyskała siły. Wylądowałam na niej. Szkło wbiło mi się w kolana, gdy chwytałam ją za ramiona. -Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami - próbowałam znowu, bo nie wiedziałam, co innego powinnam zrobić. -Wybrałaś dla mnie fałszywe nazwisko z jednej z moich ulubionych książek. To ty dałaś Daemonowi nowe imię. -Potrząsnęłam nią, aż jej głowa zakołysała się w przód i w tył. Nie tak dawno temu wyobrażałaś sobie nagiego

Archera i chciałaś z nim przeżyć idealną noc. - Uderzyła mnie w twarz, a ja poczułam przypływ bólu. - Przeżyłyśmy wiele ciężkich chwil, ale zawsze byłyśmy razem. Nawet po tym, co stało się z Adamem. Rozwścieczyła się, wyglądała jak jakiś demon z koszmaru. Zaczęła drapać, uderzać, kopać i szczypać. - Ty i Adam próbowaliście mi pomóc - wykrzyknęłam i przycisnęłam ją do podłogi całym ciężarem ciała, by uniknąć jej uderzeń. - Pamiętasz w ogóle Adama? - Tak! - wrzasnęła. - Pamiętam go! I pamiętam, że... - To przeze mnie umarł? - Bolała mnie każda część ciała, krwawiłam z wielu miejsc, ale musiałam do niej dotrzeć. Musiałam. - To była moja wina. Wiem o tym! Nigdy w pełni nie wybaczę sobie tego to, co zrobiłam tobie i naszej przyjaźni. Ale przeżyłyśmy to, bo jesteś dla mnie jak siostra. Dee zamarła z palcami na brzegach mojej koszulki. Wyglądało to tak, jakby chciała ją ze mnie zedrzeć i w sumie nie byłabym zaskoczona, gdyby to zrobiła. - Myślisz, że byłby teraz taki jak ty? Adam wszystkich kochał i nienawidziłby tej wojny. Nie zniósłby tego, co jego rasa robi niewinnym ludziom. - Patrzyłam, jak białe światło znika z jej zielonych oczu. - Nie podobałoby mu się, co się z tobą stało. Nie widzisz tego? Jesteś lepsza niż to. Jesteś... Dee odrzuciła głowę i krzyknęła... krzyczała, jakbym chciała ją zamordować, więc zabrałam z niej ręce. Ten koszmarny dźwięk był jak odgłos zranionego zwierzęcia. Zadrżała i zamknęła mocno oczy. Przez chwilę obie

się nie ruszałyśmy, a potem znowu krzyknęła. Dźwięk był przepełniony bólem. Pomyślałam, że może właśnie umierała. - Przepraszam - wyszeptała Dee i wstrząsnął nią szloch. Patrzyłam na nią i próbowałam złapać oddech, przetrawić te dwa słowa, gdy po jej twarzy płynęły duże łzy. - Tak bardzo mi przykro.

Rozdział 20 Daemon Gdy ostatni Luksjanin padł na podłogę, obróciłem się, by zobaczyć, gdzie znajdowały się Kat i Dee. W ścianie widniała gigantyczna dziura. Coś takiego wymagało ogromnej siły. Po prostu przebiły się przez ścianę. - Dobry Boże. - Gdy ruszyłem w stronę drzwi od drugiego pokoju, poczułem ucisk w żołądku. Powtarzałem sobie, że obie muszą być żywe, bo poczułbym, gdyby któraś z nich została śmiertelnie ranna. Jednak moje serce nie chciało się uspokoić, a w żołądku czułem mdłości. Archer stał w przejściu i oddychał ciężko. Nic nie powiedział, gdy przepchnąłem się obok niego. Stanąłem jak wryty. Pokój był całkowicie zniszczony - kanapa rozwalona, telewizor rozbity wazy roztrzaskane na podłodze. Na dywanie rozsypana była ziemia z pękniętych doniczek.

Skupiłem się na centrum pokoju i nogi prawie się pode mną ugięły. Dziewczyny leżały na roztrzaskanym stoliku do kawy. Kat znajdowała się na mojej siostrze. Nie walczyły obie ani drgnęły. Ja sam zamarłem. A potem to usłyszałem. Głęboki, rozdzierający dźwięk zrozpaczonej osoby. Kat uniosła głowę i zadrżała, a potem zeszła z mojej siostry i powoli wstała. Odsunęła się i przeczesała ręką potargane włosy. Spojrzała na mnie rozszerzonymi oczami. Krew spływała z jej nosa oraz ust i krzywiła się przy każdym oddechu. Ruszyłem w jej stronę, ale zatrzymałem się nagle, by spojrzeć na siostrę. Gdy Kat z niej zeszła, przewróciła się na bok i zwinęła w kłębek. To ona szlochała. - Dee? - powiedziałem łamiącym się głosem. - Przepraszam - odezwała się słabo. - Przepraszam. Przepraszam. Powtarzała ciągłe między szlochami. Szkło chrupnęło pod moimi stopami, gdy podchodziłem do miejsca, w którym leżała. Wyciągnąłem do niej rękę i w tej chwili kolana naprawdę się pode mną ugięły. Przykucnąłem obok niej i delikatnie położyłem rękę na jej trzęsącym się ramieniu. - Czy to naprawdę ty, Dee? Jej szlochy tylko się wzmocniły i nieskładnie zaczęła coś mówić. Większości nie rozumiałem, ale wiedziałem, o co jej chodziło. Jakimś cudem więź z Luksjanami została przerwana. Nie wiedziałem, jak to się stało, ale to nie miało znaczenia.

Podniosłem ją z roztrzaskanego stolika i przyciągnąłem do siebie, a ona przytuliła się do mnie tak, jak robiła, gdy była mała i bała się wszystkiego. Zacząłem delikatnie wybierać kawałki szkła z jej włosów i ubrań. - Boże, Dee... Prawie mnie zabiłaś, wiesz? Trzęsącą się dłonią chwyciła mnie za ramię. - Nie wiem, co się stało. Przybyli, a wtedy mogłam już myśleć tylko o tym, czego chcieli. - Wiem. - Zamknąłem oczy i pogłaskałem ją po plecach. -Już dobrze. Wszystko już jest dobrze. Ale Dee chyba mnie nie słyszała. - Nie wiecie, co robiłam, albo o czym myślałam, na co się zgadzałam, gdy krzywdzili ludzi. Wiedziałem. A przynajmniej doświadczyłem tego przez krótki czas, gdy byłem tam razem z nią. Wiedziałem, co robiła, ale byłem też świadomy tego, że wtedy nie była sobą. Więc powiedziałem jej, że to nie ma znaczenia i że to nie jej wina. Dostała słowotoku - znowu mówiła o tym, jaka była zła, a mnie krajało się serce. -To, co robiłaś, to ich wina. Nie twoja. Musisz mi uwierzyć. Przytuliłem ją mocniej. - Nie jesteś zła. Nigdy nie byłaś, Dee. Nigdy. Przestała się trząść. Nie wiem, jak długo tak siedzieliśmy ale gdy otworzyłem oczy, wzrok miałem lekko zamazany. - To była Kat - powiedziała, oddychając spokojniej. -Ona to zrobiła. Chciałam ją zabić. O Boże, Daemon. Naprawdę chciałam ją zabić, ale... - Ale co?

- Gdy walczyłyśmy, ciągle do mnie mówiła, zmuszała, bym przypomniała sobie, jak było... nim przybyli. - Dee osunęła się i spojrzała na mnie oczami pełnymi łez. - Mówiła o Adamie. - Prawie zakrztusiła się jego imieniem. -Mówiła o nim, a ja przypominałam sobie. Nie wiem, wtedy coś we mnie pękło. I nagle popatrzyłam na nią i nie słyszałam już ich w głowie. Moje myśli... były tylko moje. Zamknąłem na chwilę oczy i obiecałem sobie, że jak tylko będę mieć szansę, to odwdzięczę się za to Kat. Gdy Dee uspokoiła się wystarczająco i wiedziałem, że już było jej lepiej, obejrzałem się dookoła. Nawet nie zauważyłem, kiedy Archer i Kat zniknęli. Gdy już wiedziałem, że z Dee wszystko w porządku, zacząłem martwić się o Kat. Pomogłem siostrze wstać. -Jak się czujesz? Rękawem ciemnego swetra Dee otarła z policzków łzy i krew jasnoczerwoną, która nie mogła należeć do niej. -Wszystko ze mną dobrze, ale Kat... Było między nami ostro. Boże, ona mnie teraz pewnie nienawidzi. Naprawdę... - Nie. Nie nienawidzi cię. Jeśli tak by było, to nie próbowałaby cię ratować. Kat kocha cię jak siostrę. A właściwie to już trochę jest jak twoja siostra. Dee zmarszczyła nos i skupiła się na tym. - Co masz na myśli? Bo to trochę dziwnie brzmi, biorąc pod uwagę to wszystko... co razem robicie? Zaśmiałem się. To było piekielnie dobre uczucie, móc śmiać się przy własnej siostrze. - Kat i ja pobraliśmy się.

Dee patrzyła na mnie chwilę, a potem zamrugała. - Że co? - Cóż, nie tak naprawdę, bo użyliśmy fałszywych dowodów, ale gdy byliśmy w Vegas... Auć! - Cofnąłem się i potarłem rękę w miejscu, gdzie Dee mnie uderzyła. - Za co to było? - Pobraliście się i żadne z was mi o tym nie powiedziało? - Tupnęła nogą, rozwścieczona. - Gdzie ona jest? Zaraz jej znowu przyłożę! - Wow. - Zaśmiałem się i chwyciłem siostrę za rękę. -Możesz poczekać z biciem, aż sprawdzę, czy wszystko z nią dobrze? - O tak, to na pewno dobry pomysł. - Obróciła się i rzuciła na mnie, ściskając mocno za szyję. Zachwiałem się lekko. - Naprawdę to zrobiliście? Dee uśmiechnęła się i tym razem to był jej uśmiech -szczery a nie zimny i podły. - To niesamowite - wyszeptała i się odsunęła. - Cieszę się. Ale i tak ją uderzę. Jak już się upewnimy, że wszystko z nią dobrze. O Boże. Skrzywiła się. - A co jeśli... ? - Wszystko będzie dobrze. - Położyłem jej rękę na plecach i wyprowadziłem z pokoju. Najpierw zobaczyłem Archera. No jasne. I wcale na mnie nie patrzył. O nie. Jego twarz była blada, a oczy rozszerzone. Był roztrzęsiony. Nigdy go takim nie widziałem. I nie chciałem wiedzieć, z jakiego powodu tak się zachowywał. -Jest na zewnątrz - wymamrotał, gapiąc się na Dee, która z kolei gapiła się na niego, jakby się nigdy nie widzieli. Cholera. - Nic jej nie jest.

Dee nie odrywała wzroku od Archera, a ja stłumiłem przekleństwo. - Idź - powiedziała niskim głosem. Przynajmniej zapomniała, że chciała uderzyć Kat. Powstrzymałem się przed ostrzeżeniem Archera, że jeśli zrobi... cokolwiek, to pożałuje. Zamiast tego poszedłem na korytarz, ale po drodze jeszcze raz się za siebie obejrzałem. To, co zobaczyłem, sprawiło, że miałem ochotę uciekać jak najdalej. Nie widziałem, by którekolwiek z nich się ruszyło, ale teraz stali bardzo blisko siebie. Archer opuszkami palców dotykał policzka Dee i patrzył jej w oczy. Wyglądało to bardzo romantycznie. Tak, brzmiałem, jak autor jakichś tanich romansów lub wierszy, ale w tym momencie musiałem to przyznać. Potrzebowała tego. I potrzebowała jego. Kim ja byłem, żeby jej tego zabraniać, gdy sam miałem Kat? Odetchnąłem i ruszyłem w stronę frontu domu. Skrzywiłem się, gdy zobaczyłem wyważone wejściowe drzwi. O rany. Lore i Hunter będą wkurzeni. Kat siedziała na stopniu, lekko pochylona do przodu. Gdy do niej podszedłem, powoli uniosła głowę i spojrzała mi w oczy. - Wszystko z nią dobrze. - To nie było pytanie, tylko stwierdzenie. Skinąłem głową i uklęknąłem przed nią. - Dzięki tobie. Pokręciła głową. - Właśnie, że tak. Powiedziała mi, co zrobiłaś. Mogła cię zabić, Kat.

-Wiem, ale... nie chciałam walczyć z twoją siostrą, nie chciałam jej ranić. Nie chciałam, żebyś ty musiał wybierać i potem żyć z tym wyborem. Dzięki temu kochałem ją jeszcze bardziej. Nie myślałem, że to w ogóle możliwe. Pochyliłem się i pocałowałem ją w czoło. - Dziękuję. Wiem, że to nie wystarczy ale naprawdę ci dziękuję. - Nie musisz nic mówić. - Kat oparła czoło o moje i wyszeptała: Kocham cię. Przesunąłem się, by usiąść obok niej. Chciałem ją objąć, ale powstrzymałem się, bo doskonale widziałem, że coś ją boli. - Gdzie? Wiedziała, o co pytałem. - Naprawdę nic mi nie jest. - Wyglądasz, jakby cię coś bolało. No dalej, i tak wiesz, że cię uleczę. Czy się zgodzisz, czy też nie. Przez chwilę patrzyła na mnie w milczeniu, a potem powiedziała: -Właściwie wszędzie, szczególnie żebra. Przerzuciła mnie przez ścianę. Odetchnąłem, by się uspokoić. Byłem wściekły, chociaż wiedziałem, że Dee nie zrobiła tego świadomie. Dotknąłem ją delikatnie i zacząłem uleczać. - Musisz być w dobrym stanie, bo Dee pewnie znowu ci przyłoży. Kat się skrzywiła. - A mogę w ogóle wiedzieć z jakiego powodu?

- Siedź spokojnie - nakazałem. - Powiedziałem jej, że się pobraliśmy. Cieszy się, ale ma ochotę ci przyłożyć, bo jej nie powiedziałaś. - Och. - Zaśmiała się i skrzywiła jednocześnie. - Ale nie przeszkadza jej to? - Oczywiście, że nie. - Gdy moja moc zaczęła ją uleczać, Kat zamknęła oczy. - Była zachwycona. Tylko poczekaj, aż jej opowiem, co planujemy zrobić z ceremonią. Może wtedy cię nie uderzy. Zaśmiała się cicho i tym razem już nie skrzywiła się z bólu. Ująłem jej twarz dłonią i zająłem się siniakami. - Teraz jest z Archerem - powiedziałem. Kat westchnęła. - On nie jest złym facetem. -Jest originem. Wywróciła oczami. - Może i jest, ale i tak jest dobrym facetem i zależy mu na niej, Daemon. Cały czas się o nią martwił. Uch. - Wiesz, że może ją ochronić. I będzie dla niej dobry, więc... - Niech sobie będą razem. Wiem, że ona go potrzebuje, szczególnie teraz, gdy... przeszła przez to wszystko i jakoś musi sobie z tym poradzić. Kat przyjrzała mi się, a potem uśmiechnęła szeroko. - Wow. Jestem z ciebie taka dumna, Daemonie. - Nie bądź zbyt dumna, bo ja i tak ciągle go nie lubię.

- Wiesz, co ja myślę? - Ściszyła głos, jakby chciała mi wyjawić jakiś sekret. - Myślę, że lubisz Archera, tylko nie chcesz się do tego przyznać. Parsknąłem śmiechem. -Jasne. Kat znowu się zaśmiała. Cisza między nami zaczęła się przeciągać, a ja wciąż oglądałem jej twarz. Już zacząłem się pochylać, gdy na podjazd domu, w którym przebywaliśmy, wjechał samochód. - Oho - wymamrotałem. Kat się skrzywiła. - Zniszczyliśmy im dom. - To był wypadek - powiedziałem i zacząłem schodzić po schodach na wypadek, gdyby Lore się wściekł. - Zrozumie. Innymi słowy, zmuszę go, by zrozumiał. Lore zatrzymał się przy naszym samochodzie. Hunter i Serena wysiedli pierwsi. Nieśli torby pełne zakupów. Obeszli ganek i stanęli jak wryci, gdy zobaczyli... że brakuje drzwi. Hunter spojrzał na mnie. - Czy ja w ogóle chcę wiedzieć, co tu się działo? -Cóż... - zacząłem powoli. Westchnął, obrócił się i chwycił brata za ramię. Lore przyjrzał się dobrze budynkowi - brakującym drzwiom i wybitym oknom - i ani drgnął. - Mieliśmy mały problem - zaczęła Kat. - Co zrobiliście z moim domem? - zapytał Lore. - Zostawiliśmy was samych tylko na godzinę. Na godzinę!

Jeśli myślał, że dom na zewnątrz wyglądał źle, niech poczeka, aż wejdzie do środka... Gdy zaczął pędem wchodzić po schodach, stwierdziłem, że bardzo szybko zobaczy wnętrze. Położyłem rękę na plecach Kat i podążyliśmy za nim. - Cholera... - Lore brzmiał na zszokowanego. Hunter zagwizdał cicho i przyjrzał się otoczeniu. -Ja pierdzielę, to imponujące. Uśmiechnąłem się lekko, ale byłem na tyle mądry, by ukryć ten uśmiech, gdy Lore obrócił się w naszą stronę. - Ktoś to będzie musiał posprzątać i to nie będę ja. Radził sobie z tym zaskakująco dobrze. Stwierdziłem, że jako Arumianin, miał wprawę, bo pewnie już nie pierwszy raz jego dom musiał tak wyglądać. Pochyliłem się obok Huntera, by zobaczyć pokój, w którym ostatnio widziałem Dee, ale nie dostrzegłem tam ani jej, ani Archera. Spojrzałem na spiralne schody. Zmrużyłem oczy. Próbowałem być wyrozumiały w tej kwestii, ale lepiej, żeby nie znajdowali się teraz na górze. Moja tolerancja miała swoje granice. Omijając roztrzaskane szkło, Hunter odłożył torby na podłogę, a potem spojrzał na ciała. - Będzie dużo sprzątania. Serena przycisnęła się do niego i obejrzała szkody. - Niepokoi mnie fakt, że taki widok mnie już nie niepokoi. Kat uśmiechnęła się i zwróciła do kobiety: - Znam to uczucie.

Nim porozumienie między nimi miało szansę się pogłębić, Dee i Archer wyszli z kuchni. Cieszyłem się, że jednak nie byli na górze i nie zabawiali się tam. Twarz mojej siostry zrobiła się blada, ale gdy zobaczyła Huntera i Lorea, zbladła jeszcze bardziej i wybałuszyła oczy Archer otoczył ją ramieniem. - Mówiłem ci, że Arumianie nam pomagają. - Wiem, ale słyszeć o tym to jedno, a widzieć na własne oczy to drugie - odpowiedziała. Lore spochmurniał i założył ramiona na piersi. - Zniszczyłaś mój dom. Dee się zaczerwieniła. - Przepraszam. Naprawdę, bardzo mi przykro! To piękny dom i piękne rośliny, i... - On to rozumie - wtrąciłem się, nim moja siostra zaczęła paplać bez sensu. - O czym jej powiedziałeś? Spojrzała na Archera, a potem zaczęła mówić wszystko jednym tchem. - O Ethanie... jest originem i cała kolonia o tym wie. Pracował z senatorem i grupą Luksjan z Pensylwanii. Myśli, że może zdobyć stolicę i wszystko inne. Chce ciebie i Dawsona - albo uwięzionych, albo martwych. Ethan Smith. Wyjątkowy starszy. Przypomniało mi się, jak Kat spotkała go po raz pierwszy. Patrzył na nią z ledwo ukrywaną odrazą. Nigdy nie był wielkim fanem ludzi, ograniczał interakcje z nimi. Podejrzewałem, że był originem, ale ta wiedza wciąż mnie szokowała. Luksjanin, z którym dorastaliśmy, cały ten czas

pracował nad zniszczeniem ludzkości? Tuż pod naszymi nosami? - Chyba wiecie, kim jest ten Senator - powiedziała Serena, która wyraźnie pobladła. - To już nie ma znaczenia - odpowiedział Hunter ostrym tonem. Senator dzięki mnie nie jest już problemem. - Dlaczego? - zapytała Kat. - Wiecie, dlaczego Ethan to zrobił? Hunter prychnął. - Dominacja nad światem? Bo przecież w naturze Luksjan leży dominacja i władza. Posłałem mu mordercze spojrzenie. - Nie wiem - rzekła Dee i zaczęła bawić się włosami -ale mam wrażenie, że chodzi o coś więcej. - Kurde. - Ręce mi opadły. - Archer powiedział mi o Arumianach. - W jej głosie dało się słyszeć podniecenie. - Miałeś rację, Daemon. Żaden z nowych Luksjan nigdy nie walczył z nimi. Bez problemu pozbędą się tych drani. Archer uniósł brew. - Ale Ethan z nimi walczył, tak? - Kat wyglądała na zamyśloną. - I jeśli kolonie z naszego domu i z Pensylwanii wiedzą, jak z nimi walczyć, to gdy wyczują, że nadchodzą... - Uciekną - dokończył Lore. Kat zamknęła oczy i się zgarbiła. -1 ukryją się. Innymi słowy, nasz świetny plan użycia Arumian może wcale nie jest taki świetny. Miał ogromną dziurę.

Hunter rozejrzał się po zebranych. -Jeśli chcecie znać moją opinię - pewnie nie chcecie, ale i tak ją usłyszycie - sugerowałbym nie czekać, aż Lotho się tu pojawi. Pozbądźcie się tych gości, nim zauważą, że się zbliżacie. Bo jeśli ten Ethan jest tak mądry i przebiegły, jak mówicie, to ucieknie, i wtedy wszystko się schrzani. A potem? Lotho i jego ludzie mogą zabić wielu, ale on nadal będzie żył. I to jest spory problem. Archer skinął głową. - To duże ryzyko. Mial rację. Oboje mieli. Spojrzałem na Kat i nasze oczy się spotkały. - Atakowanie Ethana nie jest częścią umowy - powiedziałem do niej i naprawdę mnie nie obchodziło, co myślała reszta grupy. Obchodziło mnie tylko to, co myślała ona. - Mamy tylko upewnić się, że Arumianie dotrą na miejsce, a potem spadamy. Wiesz, co Eaton nam obiecał. Nie musimy tego robić. Rozchyliła wargi. - Wiem. -Ale... Kat odetchnęła i wyprostowała ramiona. - Nie musimy tego robić. Ale jeśli Ethan ucieknie, to co potem? Jesteśmy skończeni. Więc wiesz co? Dokończmy to.

Rozdział 21 Katy Byłam już wykąpana, a ból w plecach, jaki pojawił się po walce z Dee, minął. Dołączyłam do wszystkich w salonie. Zanim uciekłam umyć się z tej całej krwi, doprowadziliśmy dom do stanu używalności. Nadal brakowało drzwi, okna były wybite, meble zniszczone, rośliny zmasakrowane... No i jeszcze ta dziura w ścianie. Naprawdę czułam się źle z tego powodu. Lore był miły. Jego dom wcześniej wyglądał naprawdę ładnie. I nawet on sam dobrze się zachował, bo nie krzyczał na nas i nie próbował nas zjeść po tym, co się stało. Zaczynałam lubić Arumian. Cóż, a przynajmniej tych dwóch. Reszta z nich, a szczególnie Lotho, ciągle mnie przerażała. Dee przeprosiła ich ze sto razy od momentu skończenia rozmowy o Ethanie, do chwili, gdy wyszłam spod

prysznica i ucięłam sobie drzemkę. Więc nie byłam zaskoczona, że w momencie, gdy tylko weszłam do salonu spojrzała na mnie wielkimi zielonymi oczami. - Katy - zaczęła i wstała. Już wiedziałam, co się wtedy stanie. Najpierw zacznie płakać, a potem zacznie przepraszać. Podeszłam do niej szybko i przytuliłam ją. -Już wszystko dobrze wyszeptałam jej do ucha. -Między nami wszystko OK. I naprawdę w to wierzyłam. Życie było zbyt krótkie i niepewne, by chować urazy szczególnie o coś, nad czym nie miałam kontroli. Uścisnęła mnie i szepnęła: - Dziękuję. Teraz już cię nie uderzę za to, że nie powiedziałaś mi o ślubie z moim bratem. - Dee uśmiechnęła się szeroko. Wyglądała teraz pięknie. Tak bardzo tęskniłam za jej uśmiechem. -Właśnie omawialiśmy nasz plan. - Daemon zbliżył się i pocałował mnie w policzek. - Wrócimy się, co zajmie nam mniej niż dzień, i będziemy tam przed Lotho i jego Armią. Rozejrzałam się po pokoju, czekając na szczegóły. - No i? - Ale to nie wszystko. - Archer skrzyżował ręce na piersi. - To proste - powiedział Daemon i otoczył mnie ramieniem. Wrócimy do domu... a oni po nas przyjdą. Uniosłam brew. - To trochę za proste.

- On po prostu jest zbyt leniwy, by to dobrze wyjaśnić odpowiedział Hunter. - Albo rozproszony - dodał Lore. Zarumieniłam się, bo nagle poczułam palce Daemona muskające mnie po plecach. Zdecydowanie był rozproszony. Dee oblizała wargi. - Oni nie wiedzą, że zmieniłam front, albo że inni... cóż, że już ich nie ma. - To znaczy? - Dee miała się nie zgłaszać, dopóki nie zajmie się problemem Daemona... miała go albo zabić, albo przyprowadzić - wyjaśnił Archer. To, jak wtedy wpadła do domu, oznaczało, że raczej nie chciała go nigdzie zaciągać. - Pewnie niedługo będą spodziewać się od niej wieści, ale istnieje spora szansa, że jeszcze nie wiedzą, co się stało. - Spora szansa? - powtórzyłam głupio. Ręka Daemona zbliżyła się do paska moich spodni. - Lepsza być nie może, skarbie. - Więc po prostu wrócimy do domu, będziemy udawać, że jesteśmy źli i wtedy możemy liczyć na jak najlepszy rozwój sytuacji? - Dotrzemy do Ethana, wykorzystując Dee i Daemona. Będziemy tam przed wojskiem i przed Arumianami -powiedział Archer. Dopadniemy go, zanim ucieknie. Rozumiałam tę część, ale to... był ryzykowny i niewiarygodny plan. Pozostawał wiele do życzenia. Najlepszą jego częścią było to, że wrócimy do domu i zobaczę mamę. Jeśli tam jeszcze jest. - A co z Nancy? - zapytał Daemon.

Dee rozejrzała się po pokoju. - Co z nią? - Uciekła - powiedziałam. - Nikt nie wie, gdzie jest, ale wątpię, żeby była w samym środku akcji. To nie ma sensu, więc na pewno nie będzie jej u nas. Daemon pociągnął za gumkę moich spodni. - Ma rację. Już jej szukają, ale prawdopodobieństwo, że znajduje się w Petersburgu, jest nikłe. Skontaktuję się z Lukiem i dam mu znać, co się dzieje: że za wszystkim stoją Luksjanie z Petersburga wraz z Ethanem - powiedział Archer. - I wtedy skontaktujemy się z Lotho i od razu powiemy im, gdzie są potrzebni. To miało sens. Jeśli Dee się nie myliła, musieliśmy najpierw dopaść kolonię, bo w przeciwnym razie ciągle musielibyśmy sobie radzić z originami. Skrzywiłam się. Nie brzmiało to dobrze. - No cóż - powiedziałam w końcu. - To jest jakiś plan. Daemon poklepał mnie po tyłku. - Będziecie potrzebować paru rzeczy - powiedział Luc, a potem spojrzał na Serenę. - My już dalej nie bierzemy w tym udziału. Skinęłam głową. Przydałaby się nam ich pomoc, ale wjechanie do miasta w towarzystwie dwóch Arumian na pewno dobrze by się dla nas nie skończyło. - Nie zrozumcie nas źle - powiedziała Serena, patrząc nam w oczy Chcielibyśmy zrobić więcej, ale... -Jak już powiedziałem, mam wielu wrogów w rządzie. I może Daedalus już nie funkcjonuje, ale nie ufam nikomu,

kto jest z nim powiązany. - Hunter zacisnął ramię wokół Se-reny. -1 nie zamierzam znów jej narażać na kontakty z nimi. - Absolutnie to rozumiem - powiedział Daemon. Byłam zaskoczona, że nie powiedział czegoś głupiego. Lore wyprostował się i podszedł do szafy która ciągle miała drzwi. Gdy ją otworzył, dostrzegłam mały arsenał broni. Do wewnętrznej ściany zostały przyczepione pistolety. Strzelby powieszone od najdłuższej do najkrótszej. Była tam jeszcze inna broń, ale już nie potrafiłam jej rozpoznać. - Wow - wymamrotałam. - Mogłem wam o tym powiedzieć wcześniej - rzekł, sięgając do środka. - Przez lata zgromadziłem spore zapasy. - Wyciągnął broń i podał ją Archerowi. - Każdy zapomina, że pewne rany są dla Luksjan śmiertelne. - Kula w głowę lub w serce kończy się tragicznie, niezależnie od gatunku. - Hunter uśmiechnął się, co w jego wykonaniu było nieco przerażające. - Problem w tym, że nasze gatunki są bardzo szybkie, więc trafienie w głowę lub serce jest nieco trudne. - Ale nie z tym. - Lore również uśmiechnął się przerażająco. -Jasna cholera - wymamrotał Archer i oddał dziwnie wyglądającą broń. - Jak udało wam się to dostać? Lore uśmiechnął się tajemniczo. - Mam swoje sposoby. Archer pokręcił głową. - Szlag, to nawet nie zostało dopuszczone do użycia na szeroką skalę. Daedalus to miał, ale poza ośrodkiem nigdy nie widziałem żadnej z nich.

Daemon odsunął rękę ode mnie. - Co jest w tym takiego specjalnego? - Jest zaprojektowane z myślą o Luksjanach. To nie broń PER Archer również uśmiechał się teraz w dziwny sposób. - W magazynku znajdują się pociski z napięciem elektrycznym takim samym jak w broni PEP. Ale ta broń nie zabija na miejscu. - Nie? - zdziwiła się Dee. - Nie. Ale Luksjanie, hybrydy i origini mogą od tego umrzeć. Zazwyczaj rany są śmiertelne, jeśli kula nie opuści ciała lub gdy nie nastąpi to wystarczająco szybko. Zabija powoli. Dlatego nigdy nie zdecydowano się używać tego na szerszą skalę. - To byłyby tortury. - Poczułam mdłości. - Tak. A z tą bronią nawet nie musisz mieć dobrego oka. Trzeba być szybkim, ale nie trzeba korzystać ze Źródła. - Archer wyglądał, jakby był w siódmym niebie. - Naprawdę bardzo przydatne. - Każdy z was dostanie jedną - oświadczył Lore. -Więc nigdy nie ważcie się powiedzieć, że niczego wam nie dałem. I oczekuję kartki świątecznej na Gwiazdkę. Uśmiechnęłam się i wzięłam swoją broń. Spróbowałam przyzwyczaić rękę do jej ciężaru. I znowu trzymałam w ręce broń. Zdecydowanie czułam się z tym dziwnie. *** Wyszliśmy na ganek. Tym razem Daemon siedział na najwyższym stopniu, a ja zajęłam miejsce na niższym,

między jego nogami. Obróciłam się lekko, by w zachodzącym świetle słońca móc widzieć jego twarz. Na początku niewiele mówiliśmy. Bawił się moimi włosami, okręcał je na palcach i przeczesywał, a potem muskał nimi mój policzek. Nie miałam nic przeciwko, bo mnie to relaksowało, chociaż kiedyś mnie to wkurzało. Jak dźganie długopisem. Oparłam się o jego lewą nogę i pozwoliłam mu się bawić. Niedługo musieliśmy wyruszać, aby rankiem dotrzeć na miejsce. Archer poinformował Luca o zmianie planów i postanowił też dać znać reszcie. Koło Petersburga stacjonowało wojsko, ale teraz nie mogliśmy na nie liczyć, bo wszyscy skupiali się na obronie stolicy. Będziemy musieli czekać na wojsko z Montany, oddalone o trzydzieści godzin stąd. Przybędą na miejsce w tym samym czasie, co Arumianie. O ile rzeczywiście tam się pojawią. Archer miał się z nim kontaktować później. Więc jeśli wszystko się popsuje, to będziemy mieć przerąbane. Z drugiej strony będę w Petersburgu, gdzie powinna być moja mama... Wolałam tak nie myśleć. Z moją mamą na pewno wszystko było w porządku. Na pewno na mnie czeka, bo nie poddałaby się, nieważne, na ile zniknęłam i co się działo na świecie. Ale nie mogłam teraz myśleć o mamie. Musiałam skupić się na tym, co mieliśmy zrobić. - O czym myślisz? - To naprawdę zły pomysł - przyznałam po paru chwilach, patrząc na niego.

- Fakt. - To nie jest pocieszające. Uśmiechnął się lekko. - A masz lepszy? Przez moment nad tym myślałam, a potem westchnęłam. - Nie, nie bardzo. Jeśli nie podejrzewają, że Dee zmieniła drużynę, to będą oczekiwać, że ona wszystkich nas bardzo chętnie zabije. Pochylił głowę i musnął moje usta. - Martwisz się. - No jasne. - Wiesz, że się o ciebie zatroszczę. - Nie o to się martwię. - Nie? - Nim odpowiedziałam, pocałował mnie miękko. - No to o co? - zapytał. - O ciebie. O Dee, Archera. Dawsona i Beth, mimo że nie ma ich teraz z nami. Martwię się nawet o Luca. - Zamilkłam i zmarszczyłam brwi. - Chociaż on jest ostatnią osobą, o którą powinnam się martwić, bo to przecież Luc, ale mimo to boję się o niego. I o Huntera, Lorea i Serenę. Martwię się, że... Daemon pocałował mnie głęboko. Nawet nie zdążyłam dokończyć. - Masz wielkie serce, Kotek - mówił tuż przy moich ustach. - To najbardziej w tobie kocham. No i jeszcze bardzo podoba mi się twoje ciało, a z sercem to idealny zestaw. Idealny dla mnie.

-Czasami... - Popatrzyłam na niego, mrugając, by pozbyć się napływających nagle łez. - Czasami mówisz takie niesamowite rzeczy. - I naprawdę podoba mi się widok moich rąk na twoim tyłku. Wybuchnęłam śmiechem. - O mój Boże, a potem mówisz coś takiego... - Nie zmienię siebie. - Znowu mnie pocałował. - Kotek, to w porządku martwić się o wszystkich, ale każdy z nas może o siebie zadbać. - Oparł czoło o moje. -1 wiem, że nieważne, jak zły i jak niebezpieczny jest ten pomysł, to wyjdziemy z tego razem. Wszyscy. Już ja tego dopilnuję. - Obiecujesz? - zapytałam. - Obiecuję. - Pocałował mnie w czubek nosa. -1 nigdy nie złamałem danego tobie słowa, prawda? - Prawda.

Rozdział 22 Katy Droga do Petersburga była nudniejsza niż droga do Atlanty. Nic się nie wydarzyło. Tylko Archer i Daemon kłócili się nieustannie. Tym razem wiedziałam, że nie powinnam zaglądać do środka mijanych przez nas opuszczonych samochodów, ale Dee o tym nie wiedziała. Za każdym razem, gdy wyglądała przez okno, słyszałam jej słaby szloch. Czy przyłożyła do tego rękę? Może nie dosłownie, ale czy zrobiła coś, czego skutkiem była śmierć wielu osób? Współczułam jej i cieszyłam się, że Archer wziął ją za rękę, gdy ona zatraciła się w widoku za oknem. Ale im bliżej byliśmy Wirginii Zachodniej, im bliżej domu, tym mniej myślałam o Dee. Gdy tylko zjechaliśmy z autostrady w kierunku Petersburga, moje serce zaczęło bić, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Wszystko wyglądało normalnie, jakby ostatnie

wydarzenia jakimś cudem nie tknęły tego miejsca. Tylko że gdy przemierzaliśmy miasteczko, na głównych drogach nie było nikogo. Nikt nie szedł chodnikiem. Zobaczyłam tylko kilka samochodów, ale były zaparkowane przed domami. I to nie wszystko. - Boże - sapnął Archer, a jego kostki zbladły gdy mocniej zacisnął dłonie na kierownicy i skręcił w naszą ulicę. - Oni są wszędzie. Nie potrzebowałam wyjaśnienia. Mówił o Luksjanach. Daemon oparł się o przednie siedzenia i położył rękę na ramieniu siostry. Nic nie powiedział, ale zobaczyłam, że Dee odwróciła głowę w jego stronę. Twarz miała bladą, a usta zaciśnięte. Zrobiło mi się niedobrze. Dee skinęła głową, a potem powiedziała na głos. - Słyszę go, ale nic mi nie jest. Jestem z wami. - Spojrzała na Archera maślanym wzrokiem, jakby zapomniała o całym świecie. Nic mi nie będzie. Miałam nadzieję, że tylko o to chodziło. Najwyraźniej byliśmy na terytorium wroga i nie minie wiele czasu, nim się dowiedzą o naszym przybyciu. Może nawet już wiedzą. A wsparcie ze strony Arumian i wojska ciągle było daleko. Sytuacja mogła się pogorszyć bardzo szybko, bo celowo wkraczaliśmy w pułapkę. Jeśli chodzi o bratanie się z wrogiem, Dee i Daemon naprawdę będą musieli być przekonujący by dostać się do Ethana. A ja miałam nadzieję, że jednak nie zmienią strony. Może to niepotrzebny strach, bo naprawdę wierzyłam, że to, co Daemon do mnie czuł, było silniejsze niż więź

z nimi, ale i tak się martwiłam. Ta myśl nie dawała mi spokoju. To istotnie pokrzyżowałoby nam plany. Gdy zbliżaliśmy się do skrętu, którego tak dawno nie widziałam, pochyliłam się i chwyciłam siedzenie Dee. Gdy samochód zatrzymał się przy podjeździe, oddech ugrzązł mi w gardle. Trawnik był zaniedbany i pełen chwastów. Widać było, że nikt o niego nie dbał, ale stwierdziłam, że to nic złego, bo przecież trwała apokalipsa. Innego wytłumaczenia nie chciałam zaakceptować. Mama na mnie czekała i wszystko było z nią dobrze. Była w domu, bo jej toyota stała na podjeździe. Archer zgasił silnik, a ja popatrzyłam na grządkę przed domem. Było tam więcej chwastów niż trawy, ale to nic, bo mamie zaginęła córka i musiała sobie poradzić z apokalipsą. Poza tym nigdy nie radziła sobie z roślinami. Trzęsącymi się rękami odpięłam pas. Mama musiała być w domu. Czy widziała, jak podjeżdżamy? Czy zaraz otworzą się drzwi i wyjdzie mi na spotkanie? Oddychałam z trudem. Siedziałam, bo Daemon chciał zacząć grę tutaj i nikt nie potrzebował, bym biegła teraz w stronę mamy. Chciałam ją zobaczyć, bo tęskniłam za nią. Musiałam się upewnić, że wszystko z nią dobrze. Byłam wszystkim, co jej zostało i ona musiała wiedzieć, że ze mną wszystko w porządku. Daemon chwycił mnie za ramię i zatrzymał na tylnym siedzeniu, podczas gdy Archer i Dee wyjrzeli za okno i podejrzliwie popatrzyli na dom.

- W pobliżu są Luksjanie - powiedział, pocierając moją rękę. - Nie wiem, czy są w którymś z tych domów. - Dlaczego mieliby być w naszych domach? - Gdy tylko to powiedziałam, dotarło do mnie, jak głupio to zabrzmiało. Było wiele powodów, dlaczego mogliby być w naszych domach. Daemon uśmiechnął się z trudem, a mnie ścisnęło w żołądku, gdy zauważyłam zmartwienie w jego oczach. - Wiem, że chcesz sprawdzić, co u twojej mamy. Rozumiem to, ale nie możesz uciekać. Pójdziemy tam, ale jeśli cokolwiek będzie nie tak i powiem ci, żebyś wyszła... - Dlaczego coś miałoby być nie tak? Daemon przechylił głowę na bok. -Kat... -Wiem - wyszeptałam. Cały czas mówiłam głupie rzeczy. - Nie zapomnij broni. - Za paskiem dżinsów czułam jej ciężar. Spojrzał mi w oczy a potem skinął głową. - Wyjdę za tobą. I Kat... Popatrzył na mnie intensywnie. -Z góry przepraszam, jeśli będę musiał się zachowywać jak w Idaho lub mówić pewne rzeczy. - Rozumiem. Poradzę sobie. Jeszcze przez chwilę Daemon patrzył mi w oczy. Odetchnęłam płytko i otworzyłam drzwi samochodu. Wyszedł za mną i od razu chwycił mnie za kark. Wiedziałam, że to miał być gest dominacji, ale było w tym coś uspokajającego. Czułam, że był przy mnie. Jego siostra chwyciła Archera za ramię i pociągnęła go w stronę schodów prowadzących do ich domu. Dee za-

trzymała się tylko na chwilę, by spojrzeć na Daemona. Nie miałam pojęcia, czy się ze sobą komunikowali, skoro istniała szansa, że ktoś mógł podsłuchiwać. Daemon poprowadził mnie w przeciwnym kierunku. Gdy byliśmy coraz bliżej, znowu zauważyłam chwasty. Bluszcz zaczął piąć się po barierce ganku. Spojrzałam w stronę drzwi. Moje serce zaczęło bić szybciej i musiałam się zmusić, by zwolnić, żeby wyglądało to tak, jakby Daemon prowadził mnie, a nie ja jego. - Na pewno są tu w pobliżu Luksjanie - powiedział pod nosem. Czyli mogli być wszędzie: w otaczającym nas lesie i w środku domu. Równie dobrze mogli siedzieć w moim salonie. Poczułam dreszcz na całym ciele, gdy Daemon wyciągnął rękę, by otworzyć drzwi. Weszliśmy cicho do środka. Powietrze było tu trochę cieplejsze niż na zewnątrz i pachniało znajomo - jak świeża, czysta pościel. Gdy spojrzałam na korytarz, pod powiekami poczułam łzy Wszystko wyglądało tak samo. O Boże, przy drzwiach znajdowały się paczki z książkami i inne przesyłki. Wiedziałam, że były dla mnie. Przychodziły pewnie do czasu, aż wydawcy zauważyli, że nie aktualizowałam błoga. Moja torba na książki leżała obok stosu nieotwartej poczty, razem z moimi butami. Zostawiła je tam mama, jakby wiedziała, że przyjdę. Chciała, by tam na mnie czekały. Moja dolna warga zaczęła drżeć. Zamrugałam mocno powiekami, by powstrzymać łzy.

Bezgłośnie przeszliśmy obok wejścia do pustego salonu. Spojrzałam na schody a potem na korytarz prowadzący do pralni. Przypomniałam sobie, jak tańczyłam w skarpetkach i upadłam na tyłek, gdy Daemon wszedł do środka i mnie przestraszył. Te wspomnienia bolały. Daemon uścisnął tył mojej szyi, a potem weszliśmy do jadalni. Z tego miejsca widziałam kuchnię. Moje serce nagle stanęło, a potem zabiło dwa razy mocniej. Zobaczyłam ją. Mamę. Stała przy zlewie, odwrócona plecami do nas i o mój Boże... to była ona. Jej jasne blond włosy zebrane były w gładkiego koka z tyłu głowy. Nie miała na sobie fartucha, tylko ciemne dżinsy i lekki sweterek. Tym razem nie zdołałam powstrzymać łez. - Mamo? - Mój głos się załamał. Zesztywniała na sekundę, a ja postanowiłam ruszyć w jej stronę. Daemon mnie chwycił, jednak gdy chciałam, potrafiłam być szybka. Mama się obróciła. Była tu. Było z nią wszystko dobrze. Żyła. - Kat! - krzyknął Daemon. Wzrok miałam zamazany i od emocji cała płonęłam, gdy biegłam przez kuchnię i omijałam stół. Rzuciłam się na nią i otoczyłam ramionami. - Mamo! Trzymałam ją mocno, wdychając zapach jej perfum. Nagle poczułam, jak odciągają mnie mocne ramiona. Nie wiedziałam, co się dzieje. Próbowałam zaprzeć się no-

gami, ale Daemon siłą wepchnął mnie za siebie i przytrzymał wyciągniętą ręką. - Daemon, przestań. - Próbowałam go ominąć, chociaż wiedziałam, że przecież miałam się zachowywać spokojnie. Tylko że to było coś innego. Poza nami nie było tu nikogo. Wszystko było dobrze, a ja chciałam po prostu przytulić się do mamy. - Katy - powiedział Daemon zachrypniętym głosem. Zamarłam. Uniosłam głowę, oddychając ciężko. Dokładnie przyjrzałam się mamie. Cały mój świat legł w gruzach. Roztrzaskał się na milion kawałków, które boleśnie cięły moją duszę i rozrywały mnie. Jej oczy miały nienaturalny niebieski kolor. Były tak niebieskie, że wyglądały jak wypolerowane szafiry... Oczy mamy powinny być piwne, bardziej zielone niż brązowe. - Nie - wyszeptałam, kręcąc głową. - Nie. Nie. Mama przechyliła głowę, patrząc na Daemona i na mnie, a potem uśmiechnęła się podle. - Czekaliśmy na was. Nie. Nie. Nie. Wyrwałam się Daemonowi i popatrzyłam na mamę... Nie, nie na mamę. To już nie była mama. Patrzyła na mnie z odrazą na twarzy. - Nie. - Głos mi się załamał. Dopiero to do mnie dotarło. Mamy już nie było.

Nigdy nie będzie. Bo jej ciało zostało przejęte. Mama zniknęła na zawsze. Daemon Powinienem był się domyślić. Podświadomie zdawałem sobie z tego sprawę. Powinienem był wiedzieć, że to możliwe. Że nowo przybyli dostaną się do mamy Kat i zrobią coś strasznego, mając nadzieję, że Kat lub ktoś inny tu wróci. A może nie czekali na nas, tylko zrobili to, bo są okrutni, bo Ethan znał jej mamę i przewidział, do czego to doprowadzi. Jej oczy rozszerzyły się, gdy potknęła się i uderzyła w ścianę, jakby w ogóle jej nie zauważyła. Ciągle powtarzała jedno słowo. Nie. Łzy płynęły po jej policzkach. Potem zgięła się wpół i chwyciła się za brzuch. Spojrzałem na Luksjankę stojącą przy zlewie, która uśmiechała się zimno i patrzyła, jak Kat się pogarsza. Ci dranie jej to zrobili. Zapłonął we mnie gniew. Nie użyłem broni. Dźwięk byłby zbyt głośny. Poza tym, ona nadal wyglądała jak jej mama. Kobieta przede mną pojęła, co chciałem zrobić, ale było już za późno. Zaczęła się zmieniać, zanim ja zdążyłem wystrzelić kulą energii w jej stronę. Prosto w pierś. Uderzenie spowodowało, że się obróciła i musiała przytrzymać się zlewu. Rzuciłem kolejną kulą energii, trafiając w tył jej głowy.

Luksjanka zapłonęła światłem, a potem zgasła jak zbita żarówka. Z głośnym hukiem runęła na podłogę. Pozostała po niej tylko skorupa. Kat upadła na kolana i zapłakała z pochyloną głową. Obróciłem się do niej. - Katy... skarbie. Naprawdę... - Nie mogłem nic lepszego powiedzieć niż: - Naprawdę mi przykro. Odchyliła nagle głowę w tył i zawyła jeszcze głośniej. Ten dźwięk łamał mi serce. Kuchnia zaczęła się trząść. Podłoga, szafki, kubki i talerze. Najpierw lekko, potem coraz głośniej. Sufit zaczął pękać i posypał się tynk. Stół przewrócił się na podłogę. Potem jedno krzesło, a za nim kolejne. Gdzieś w salonie pękło okno. Kat zamierzała zburzyć dom. - Cholera. Rzuciłem się na podłogę obok niej i otoczyłem ją ramionami. Całe jej ciało się trzęsło. Wziąłem ją w końcu na kolana i zacząłem głaskać po włosach. Przytuliłem jej twarz do mojej piersi, ale to nie stłumiło jej głośnych szlochów. Boże, nie wiedziałem, co robić. Nie wiedziałem, jak ją uspokoić, bo tylko to musiałem w tej chwili zrobić. - Skarbie, wszystko będzie dobrze - powiedziałem tuż przy jej głowie. - Jestem tu, Kotek. Trzymam cię. Jestem przy tobie. Nie było znaku, że mnie słyszy, ale przytuliła się do mnie mocno. Oddychała ciężko, a jej puls był bardzo szybki. Powinienem był o tym wiedzieć.

Ale nie było sposobu, by odgadnąć, czy Luksjanin był w środku, czy też na zewnątrz. Niedługo przyjdą inni, ale ja tylko siedziałem z nią i patrzyłem w sufit. Była tam szczelina przebiegająca przez sam środek. Dom już się uspokoił, tylko czasami lekko wstrząsało fundamentami. Pogłaskałem ją po plecach i pocałowałem w głowę, chociaż czułem, że inni się zbliżają. Gdy trzasnęły frontowe drzwi, usłyszałem głos Dee wołający mnie po imieniu. - Tu jestem. Kat trzęsła się w moich ramionach, a jej szlochy cichły, ale jej wybuch jeszcze się nie kończył. -Co się dzieje...? - Dee potknęła się w przejściu. Spojrzała na martwą Luksjankę leżącą na podłodze. - Kat? Archer stał za nią, trzymając jedną rękę na jej ramieniu. Skupiłem się ponownie na Kat, a on musiał zorientować się, o co chodziło. Gdy Archer powiedział o tym szeptem Dee, zapłakała i próbowała przytulić Kat, zabrać mi ją, ale nie mogłem jej puścić. - Poczuliśmy, że dom się trzęsie - powiedziała Dee, patrząc na mnie. - Wiem, że nie powinnam tu przychodzić. Nie taki był plan, ale tak strasznie się martwiłam. Plan spalił na panewce. Nie ma mowy, żebym w takiej sytuacji brnął w to dalej. Przy nowo przybyłych nie mogłem traktować jej tak, jak powinienem. Musiałem ją stąd zabrać. - Pieprzyć to - powiedział Archer zduszonym głosem. - Musimy się stąd wydostać, znaleźć jakieś bezpieczne miejsce i coś wymyślić. Nie możemy...

Nie możemy pozwolić, by Kat przez to przechodziła. Nieważne, co się stanie. Byłem gotowy, by wsiąść do samochodu i wywieźć ją jak najdalej stąd. Mam gdzieś plan i wszystko inne. Skończyliśmy naszą robotę. Arumianie mieli nadejść, a jedyne, co udało nam się do tej pory osiągnąć, to ból, który przysporzyliśmy Kat - najgorszy, jaki tylko może istnieć. Dee powoli się wycofała, a ja przesunąłem ręce na ramiona ukochanej. - Musimy iść - powiedziałem i wstałem, pociągając ją za sobą. Nogi nie chciały jej nieść, a gdy uniosła głowę, twarz miała czerwoną od płaczu. Jej piękne oczy były pełne łez. - Wychodzimy? - zapytała łamiącym się głosem. Zacząłem kiwać głową, ale Kat drgnęła nagle. Obróciła się, a gdy ją złapałem, uderzyła mnie w brzuch. Ledwo to poczułem. -Kat... - Nie - powiedziała i znowu mnie uderzyła, tym razem w ramię. Nie! - Znowu się zamachnęła, a jej dłoń trafiła w mój policzek. Zszokowana Dee ruszyła w jej stronę, ale machnąłem ręką, by ją zostawiła. Pokręciła głową, gdy Kat znowu mnie uderzyła. - Wszystko w porządku - powiedziałem im. - Spotkamy się na zewnątrz. Dee zmarszczyła brwi. -Ale... - Idźcie!

Moja siostra się zawahała, ale Archer wziął ją za rękę i poszli w stronę drzwi, a ja ponownie skupiłem się na Kat. Nawet nie byłem pewny, czy mnie widziała. Jej oczy świeciły białym blaskiem. Ruszyła się, by mnie znowu uderzyć, więc jej na to pozwoliłem. - Rób to, co musisz - powiedziałem szczerze. Raz za razem Kat biła mnie pięściami w pierś, aż w końcu jej ciosy stały się coraz słabsze i wolniejsze. Mój ból fizyczny nie mógł się równać z tym, co ona teraz czuła. - O Boże - wyszeptała i oparła czoło o moją pierś. -O Boże, ona nie żyje, naprawdę nie żyje. - Opuściła ręce po bokach. - Oni... jej to zrobili. Dlaczego? Otoczyłem ją ramionami. - Nie wiem, skarbie, ale przykro mi. Naprawdę. Zadrżała znowu. - Musimy... Nagle poczułem ich obecność, a potem usłyszałem w głowie ten denerwujący szum. Cholera. Obróciłem się, osłaniając Kat ramionami, gdy drzwi znowu trzasnęły. W korytarzu usłyszałem ciężkie kroki. Zesztywniałem. Wiedziałem, że to nie była Dee czy Archer. Nasz plan zadziałał aż za dobrze. Ethan Smith wszedł do kuchni.

Rozdział 23 Daemon Ten sukinkot wszedł tu, jakby to był jego dom - zupełnie na luzie i bez strachu. Za paskiem moich spodni czułem ciężar broni. Nim zdołałem po nią sięgnąć, odezwał się: - Nawet o tym nie myśl. Wiem, że ani ty, ani siostra już nie stoicie po nasze stronie. Wiedziałem, że z tobą będzie ciężko, ale twoja siostra mnie zaskoczyła. Gra skończona. - Ledwo na nas spojrzał, gdy przeszedł obok stołu i podniósł krzesło, by na nim usiąść. - Jeśli zrobisz coś nie po mojej myśli, twoja siostra i ten drugi natychmiast zostaną zabici. Więc miej to na uwadze. Spojrzał na martwą Luksjankę, a potem skupił fioletowe oczy na mnie i cmoknął językiem. - Daemonie Black. Pokładałem w tobie wielkie nadzieje. Musiałem się powstrzymywać, by się na niego nie rzucić.

- Zabawne. Brzmisz jak pewna osoba, którą znasz. Ją też rozczarowałem. Uniósł ciemną brew. - Hmm, niech zgadnę. Mówisz o Nancy Husher? - Jesteście w zmowie? Ethan delikatnie otrzepał spodnie, a potem założył nogę na nogę. - Nie do końca, Daemonie. Proszę. - Wyciągnął rękę i drugie krzesło stanęło na czterech nogach. - Usiądź. - Nie, dziękuję - powiedziałem, gdy Kat zbliżyła się do mnie. Naprawdę nie wiedziałem, w jakim teraz była stanie. Ethan uśmiechnął się sztucznie. - To nie była propozycja. Usiądź, albo powiadomię resztę, aby zabili twoją siostrę. Powoli. Gdy przez dłuższą chwilę na niego patrzyłem, poczułem wściekłość. - Usiądziemy - powiedziała Kat zaskakująco normalnym głosem, biorąc pod uwagę to przez co właśnie przeszła. Spojrzałem na jej bladą twarz i spuchnięte oczy ale mimo to miała wyostrzony wzrok. Ująłem jej rękę. Ethan zaśmiał się, gdy nas obserwował. - Powiedz mi, Daemonie, dlaczego zakochałeś się w człowieku? A skąd ja niby mam znać na to odpowiedź? Usiadłem na krześle bliżej Ethana, a Kat musiała zająć miejsce trochę dalej. - Naprawdę chcesz wiedzieć? - Jestem bardzo ciekawy. - Przechylił głowę na bok. - Odpowiedz mi.

Zęby zaczęły mnie boleć od zaciskania ich. - A jest w niej coś, czego można nie kochać? - Cóż, jest człowiekiem. - Obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem. Zmutowanym, ale koniec końców, tylko człowiekiem. - No i co z tego? - zapytała Kat wyzywająco. Zignorował ją. -Jest człowiekiem, Daemonie. - Dla mnie to nie ma znaczenia. - Naprawdę? Bo pamiętam Daemona, który nienawidził ludzi, nienawidził tego, co zrobili jego bratu i co zrobili z jego rodziną odpowiedział Ethan. - Pamiętam, że w tamtym Daemonie pokładałem wielkie nadzieje. - Myliłem się, gdy winiłem ludzi za to, co stało się z Dawsonem. To nie była wina Beth, że on się w niej zakochał. To była wina Daedalusa. - Wina organizacji w całości prowadzonej przez ludzi. Zmrużyłem oczy. Zmuszałem go do mówienia, starałem się nie myśleć o tym, co planowaliśmy na później. - Tak, dzięki za wyjaśnienie. Nie przestał mi się przyglądać. - Nie możesz zaprzeczyć, że jeśli twój brat nie zakochałby się w człowieku, to świat nie wyglądałby inaczej. Tak samo jest z tobą. Może nawet cały świat byłby inny. Mimo wszystko, wasze działania w Vegas dały nam idealną okazję. Czułem, jak mięsień drga na mojej szczęce. Pamiętam, jak nazywał Kat „tą ludzką dziewczyną" i nigdy wcześniej nie wyczułem w tym tak czystej nienawiści. Teraz to widziałem.

-1 wiesz co, Ethan? - Czułem na sobie wzrok Kat. -Nie zmieniłbym ani jednej cholernej rzeczy. Dawson też nie. Więc przełknij to jakoś. W jego oczach błysnęło białe światło. - A jeślibym ci powiedział, że twoi rodzice żyli i przybyli tu, na Ziemię? Przez moment nie byłem w stanie myśleć. Jego słowa nie miały dla mnie sensu. - Co? - zapytała ostro Kat. Ethan nawet nie zerknął w jej stronę. Ciągle patrzył na mnie. - Twoi rodzice, Daemonie. Co, jeśli przyszli na Ziemię, ale ludzie ich zabili? Co wtedy czułbyś do swojego cennego człowieka? Albo do każdego innego? Oparłem się o krzesło i popatrzyłem na niego wnikliwie. Znowu czułem na sobie wzrok Kat. - Tak. Czułbym się tak samo. Popatrzył na mnie z ciekawością. - Czy... czy naprawdę oni żyli? - zapytała Kat. - To nie ma znaczenia - warknąłem. To była prawda. Teraz nic z tego nie miało znaczenia. - To wszystko to stek bzdur. Wszystko. Zacisnąłem ręce w pięści. - Czego chcesz, Ethanie? Chcesz przejąć dominację nad światem? - Dominację nad światem? - Zaśmiał się. - To taki banał. To takie głupie. Mam gdzieś rządzenie tą planetą czy każdą inną. Uniosłem brwi. - Moi rodzice zostali zabici, Daemonie. Ale pewnie to już wiesz, bo zdajesz sobie sprawę, kim jestem. I jestem

pewny, że Nancy ci powiedziała... cóż, na pewno powiedziała ci połowę prawdy. - Ethan położył ręce na kolanie. - Byłem częścią pierwszej grupy originów, nim Nancy wkroczyła tam jako młody żółtodziób i zaczęła się rządzić w Daedalusie. Jedna z pierwszych grup. Jeśli to, co Nancy o nich mówiła było prawdą, pierwsza grupa nie miała zbyt ciekawych umiejętności. - Gdy dotarło do nich, że mój ojciec zmutował moją matkę, porwali ich. Zaczęli robić eksperymenty. Jeśli ta dwójka się kochała, to wszystko zostało zniszczone przez to, co im robili, łącznie z moim powstaniem - wyjaśnił bez cienia emocji. - Byłem częścią ograniczonej grupy originów i dorastałem w laboratorium. - To nieciekawie. Uśmiechnął się sztucznie. - Nawet nie masz pojęcia. Przez lata żyłem ze świadomością, że jeśli zrobię coś nie tak, to w każdej chwili mogą zakończyć życie. Ciągle widziałem, jak zabierali originów zbyt młodych, bo wiedzieli, co się dzieje, i nigdy więcej ich nie widziałem. A potem patrzyłem, jak mordują moich rodziców za coś, co zrobiłem ja. Aż mnie ręce świerzbiły, żeby dokończyć to, co im nie wyszło. -Jak powiedziałem, to nieciekawie, ale nie wiem, dlaczego nam to mówisz. - Nie? - Zaśmiał się i po raz pierwszy na jego twarzy dostrzegłem jakieś emocje. - Żyłem w laboratorium tak długo, aż mnie mogli umieścić poza nim, na kontrolowa-

nym przez nich stanowisku. Nie miałem być senatorem czy doktorem. Nie. Miałem pilnować kolonii. - Zaśmiał się. - Jakby to miało im w czym pomóc. Albo jakiemukolwiek originowi z mojej klasy. - Tak. Było tylko pięć klas. Ja byłem częścią pierwszej. Wasz przyjaciel na zewnątrz był częścią drugiej. I istniały jeszcze trzy inne. Zakładałem, że do kolejnych należał Luc i te przerażające dzieci. - Czy wszyscy origini z twojej klasy są jak ty? -Jak ja? - obruszył się, kręcąc głową. - Masz na myśli, czy chcą tego co ja, czy już nie są pod kontrolą Daedalusa? Odpowiedź nie jest taka prosta. Żaden origin nie może być przez innych kontrolowany. Jesteśmy praktycznie jak bogowie. - Wow - wymamrotała Kat. - A ci, którzy opuścili naszą klasę, czyli niewielu, chcą tego, co ja. Kat pochyliła się na krześle. - Niewielu? Czyli ilu z waszej klasy zostało? Znowu spojrzał na nią pogardliwie. Nie spodobało mi się to. - Po tym, jak uciekliście z ośrodka Daedalusa i po wydarzeniach z Vegas, Daedalus zaczął czystkę... zaczęli uśmiercać originów. Zmarszczyła brwi. - Powiedzieli, że zapoczątkowali to, gdy przybyli Luksjanie. -A ty wierzysz we wszystko, co ludzie powiedzą? Oczywiście, w końcu sama jesteś człowiekiem. - Parsknął

z niesmakiem i teraz naprawdę zaczął mnie wkurzać. - Zaczęli po sobie sprzątać, gdy wy postanowiliście zniszczyć Vegas. W całym kraju padaliśmy jak muchy i w końcu czas położyć temu kres. - Zakończyć to. - Zacząłem się zastanawiać, do czego zmierzał. Znalazłeś sposób, by skontaktować się z Luksjanami, których tu nie było. -Już jakiś czas pracowaliśmy nad tym i powiedzmy, że otworzyliśmy dla nich drzwi. To było idealne wyczucie czasu. Rozłożył szeroko ramiona. - I oto jesteśmy. Większość Luksjan, ci, którzy tu już byli i ci, którzy przybyli, odpowiedziało na moje wezwanie. - Uśmiechnął się. - Potrafię być bardzo przekonujący. Kat popatrzyła na niego w milczeniu. - Nienawidzisz ludzi. - Gardzę nimi - potwierdził. - Brzydzą mnie. Są słabi i podatni na obrażenia. Są nieprzewidywalni i niebezpieczni. Zasługują na wszystko, co ich czeka. Luksjanie chcą i będą nimi rządzić. Już to robią i mi to pasuje. Nie obchodzi mnie, co zrobią, tak długo, jak ludzie będą cierpieć i doświadczą tego, czego ja doświadczyłem. - I to wszystko... wszystko przez to, co ci się przytrafiło? - zapytała z niedowierzaniem, powoli kręcąc głową. Nie dziwiłem się jej. Ja też byłem w szoku. Przejęcie kontroli nad światem to plan bardziej ambitny. A to była nienawiść i chęć zemsty... To było szaleństwo. Jak udało się w ten sposób zyskać tylu Luksjan, nie mam pojęcia. Jak mogli nie widzieć, o co w tym chodzi? Nawet ja go nigdy nie przejrzałem.

- Przez to, co ci zrobiono? - powiedziała Kat. - I przez to, co zrobili mojemu rodzajowi. - Jego oczy znowu zapłonęły. - I przez to, co będą robić dalej, nawet po zamknięciu projektów. - Ale na świecie są ludzie, którzy nigdy czegoś takiego nie zrobiliby. Którzy chętnie powitaliby Luksjan - argumentowała. - Nie możesz osądzać całej rasy na podstawie tego, co robi zaledwie ułamek. - I tak już to zrobiłem - odpowiedział. Jezu. Nie miałem na to słów. -To szaleństwo! - Kat zaczerwieniła się ze złości i miała rację. - To gorsze niż to, co Arumianie czują do Luksjan i vice versa. To absolutnie... Ethan ruszył się szybciej, niż mogłem to zauważyć. W jednej sekundzie siedział, a w następnej był tuż przy Kat i zaciskał jej palce na gardle. Wstałem z krzesła, przewracając je. Zacząłem się zmieniać. Puść ją. Zwiększył uścisk. - Nie waż się zrobić ani jednego kroku więcej. Zmień się, a przywołam Źródło i skręcę jej kark. Zobaczymy, czy po tym będziesz mógł ją uleczyć. Patrzyłem na niego ze strachem. Miał mnie w garści, bo trzymał w ręce cały mój świat. Zmusiłem się, by powrócić do ludzkiej postaci i wypowiedziałem jedno słowo, które z trudem przeszło mi przez gardło. - Proszę. - Przełknąłem z trudem ślinę. Okazało się, że to nie było takie trudne. - Proszę, nie krzywdź jej. Ethan zaśmiał mi się w twarz.

- Błagasz o życie człowieka, który nigdy nie zrobiłby tego samego dla ciebie? - Dla niej zrobiłbym wszystko. - A ja... zrobiłabym to samo dla niego - wysapała Kat, zaciskając rękę na kolanie. - I nigdy nie będę tak posra-nym... szaleńcem jak ty - Kat - ostrzegłem. Ethan zacisnął palce, a ona się szarpnęła. - Słucham? -Jesteś gorszy... niż Luksjanie. Potępiasz miliardy ludzi za coś, czego nie zrobili. - Jej głos się załamał. -Skrzywdziłeś moją matkę. Nigdy nic ci nie zrobiła i pewnie nawet nie znasz jej imienia. - Ta suka? - splunął z pogardą. - Ona nawet nie była warta tego, bym znał jej imię. Kilka rzeczy stało się naraz. Na zewnątrz rozbłysło niebieskawe światło, które rozświetliło wszystkie okna. Nad dachem dało się słyszeć odgłos śmigieł. Strzały zaczęły padać w każdym kierunku. Kat odrzuciła krzesło i kopnęła Ethana w brzuch. Cofnęła się, a on prawie wpadł na stół. Ruszyłem w jej stronę i złapałem ją, nim upadła. Odciągnąłem ją od niego i zacząłem zmieniać. Okna wychodzące na front domu eksplodowały. Schowałem Kat za sobą, chroniąc ją przed pryskającym szkłem. W kuchni wylądowali mężczyźni w czerni. Ich buty zaskrzypiały na szkle. Cóż, założyłem, że w końcu przyjechało wojsko, albo po prostu SWAT wpadł do nie tego

domu, co powinien. Ale gdy tylko zobaczyłem eksplozję broni PEP, wiedziałem, że to była pierwsza opcja. Odsunąłem Kat, bo nie chciałem, by brała w tym udział, gdy sytuacja się pogorszy, ale nie tylko ja się tym martwiłem. Ethan się obrócił i zaczął uciekać. Katy Czułam zbyt wiele emocji. Miałam wrażenie, że moje ciało zamieniło się w tornado. Zmysły miałam przeciążone i przytłaczało mnie wszystko to, co się działo. Do domu właśnie wpadli faceci w czerni. A mama nie żyła. Cały świat wywrócił się do góry nogami. A to wszystko z powodu zemsty. To nic ważnego. Tylko chora zemsta, która tyle kosztowała cały świat. Mój świat. Nie było w tym żadnego większego celu. Gdy Ethan odwrócił się, by uciekać, nie zastanawiałam się nawet przez chwilę. Nie zawahałam się, gdy sięgnęłam za siebie i wyciągnęłam broń. Wszystko stało się tak szybko. Wycelowałam, podczas gdy mężczyźni krzyczeli coś w kierunku Ethana. Był już przy zlewie i chciał wyskoczyć przez okno, a ja wiedziałam, że jeśli wydostanie się, to nigdy go nie znajdziemy. Będziemy musieli zaczynać wszystko od początku, a on nigdy nie zapłaci za to, co zrobił. Wycelowałam w jego głowę i pociągnęłam za spust.

To wszystko, co się stało, trwało może dwie sekundy a złożyły się na to ostatnie miesiące. Ethan upadł twarzą do podłogi. Koniec. Był martwy. Dla niego to był koniec, ale wystarczyło, że w sekundę pociągnęłam za spust. To, co stało się z moją mamą, musiało trwać dłużej, miało być bardziej bolesne. Ethan miał szczęście - pomyślałam. W jednej sekundzie był, a w następnej już go nie było. Ręka mi się trzęsła, gdy obniżałam broń. Byłam ledwie świadoma, że Daemon patrzy na mnie i mężczyzn, którzy dopiero zwrócili na mnie swoją uwagę. Na twarzy mieli maski, ale czułam na sobie ich wzrok. Ethan był martwy. Nie wyglądało to tak samo jak z Luksjanami. Nie było błysku światła, nim umarł. Co za ironia, że opuścił Ziemię tak, jak ludzie, których tak nienawidził. Jego matka była hybrydą, po części człowiekiem. Czy siebie też tak nienawidził? Dlaczego ja w ogóle o tym myślałam? To przecież nie miało już znaczenia. Próbowałam odetchnąć, ale oddech ugrzązł mi w gardle. Zaczęło mi się robić gorąco. Jeden z mężczyzn obrócił się i powiedział: -Już są. Na początku myślałam, że ma na myśli Arumian, ale na zewnątrz nagle pojawił się błysk niebieskiego światła i wiedziałam, że nie o to chodziło. - Dalej! Dalej! - nakazał jeden z nich.

Cała piątka mężczyzn wyszła z domu tak, jak weszła. Przez okna. Oszołomiona, miałam ochotę pokazać im, że drzwi były tylko parę metrów dalej, ale wtedy Daemon wyciągnął rękę po pistolet, który trzymałam. Odsunęłam się od niego i mocniej ścisnęłam broń. -Kat... Popatrzyłam na martwego Ethana, a potem na Luksjankę, która przejęła ciało mojej mamy. Gdy z zewnątrz dało się słyszeć huki wystrzałów, stałam w miejscu. Był dzień, ale zrobiło się jakoś dziwnie ciemno. Daemon zaklął. Nie wiedział, czy powinien iść na zewnątrz, do siostry, czy zostać tu. - To nie jest koniec - powiedziałam zbyt wysokim głosem. Zrobił w moją stronę ostrożny krok i pochylił głowę. - Dla nas to jest koniec, Kat. - Nie. - To nie był koniec. Czułam w sobie zbyt wiele emocji. - Nie. -Kat... Obróciłam się i przebiegłam kuchnię, by dostać się do drzwi. Daemon deptał mi po piętach. W końcu je otworzyłam. I zobaczyłam chaos. Jakiś tuzin Luksjan pojawił się od strony lasu otaczającego nasze domy. Razem z nimi było przynajmniej trzech originów. Nie widziałam Dee ani Archera, ale na ziemi leżały ciała ludzi i Luksjan. Przez podwórko przelatywały pociski energii i broni PER Na polu bitwy zostało więcej Luksjan niż ludzi. Byli w prawdziwych postaciach i świe-

cili jaśniej niż słońce, które ledwo przebijało się przez chmury. Ta scena bardzo przypominała tę z Vegas. Było jak na wojnie. Drzewa rosnące najbliżej podwórka były połamane, a niektóre gałęzie płonęły. W powietrzu unosił się zapach spalenizny, od którego skręcało mnie w żołądku. Luksjanie rzucali pociskami energii w mężczyzn w czerni. Jeden pocisk trafił żołnierza w pierś i mężczyzna upadł nad ganek. Broń PEP wylądowała na ziemi i wypaliła, posyłając pocisk w naszą stronę. Daemon popchnął mnie na bok w chwili, gdy pocisk przeleciał obok nas i trafił w drzwi. Kątem oka widziałam Archera przemierzającego podjazd i strzelającego z broni. Trafił w Luksjanina... a potem w następnego i kolejnego. Był zabójczy i szybki. Postaci Luksjan migotały i upadały a chwilę później zostawała z nich tylko skorupa. Potem zobaczyłam Dee znajdującą się za samochodem mamy. Wstawała co kilka sekund i posyłała kolejne pociski energii w stronę Luksjan. Daemon ominął mnie, gdy origin zaczął biec w stronę ganku. Wyciągnął rękę i wytworzył kulę energii, a następnie przeskoczył przez barierkę i trafił go, nim ten cokolwiek zdążył nam zrobić. Cholera, Daemon był jak ninja. Nie byłam w stanie stać i nic nie robić, więc wycelowałam swoją broń w stronę Luksjan i nacisnęłam na spust. Trafiłam trzy razy chociaż nie były to śmiertelne rany. Archer dokończył za mnie robotę.

Zbiegłam ze schodów i odrzuciłam broń, w której już nie było pocisków. Widziałam, że Daemon walczy z jednym originem, a w ich stronę biegnie kolejny. Daemon leżał na tym pierwszym i wymierzał mu ciosy. Serce mi zamarło, gdy zobaczyłam pocisk biało-czerwonego światła dochodzący ze strony domu Da-emona. Zawołałam go po imieniu, ale było już za późno. Energia uderzyła go i wylądował na plecach. Jego twarz ściągnęła się w bólu. Chwycił się za ramię i puścił wiązankę przekleństw. Zmienił się w prawdziwą postać i wstał. Już miał wypuścić pocisk energii, ale w tej chwili ja sama poczułam nagły przypływ energii. Skupiłam się na originie znajdującym się w oddali. Ładunek elektryczny zaczął narastać na mojej skórze. Czułam furię, wściekłość i ból. Wszystkie te emocje sprawiły, że energia wystrzeliła ze mnie z potężną siłą. Samochód mamy zakołysał się, aż Dee musiała od niego odskoczyć. Spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. Rozchyliła usta, ale nic nie powiedziała. Uderzenie mocy było jak huragan, który trafił w samochód i uniósł go na dwa koła, a potem przewrócił na dach. Pojazd zatoczył się i poszybował w stronę origina, który zaczął uciekać. Niech ucieka. Mój mózg przestał działać i zaczęłam polegać tylko na instynkcie. Zerwałam się do biegu. Słyszałam za sobą swoje imię, ale nie mogłam się zatrzymać, nie chciałam słuchać. Przyspieszyłam i poczułam napływającą energię.

Dotarłam do skraju lasu i znowu usłyszałam swoje imię, ale się nie zatrzymałam. Biegłam dalej, ciągle przyspieszając. Moje serce waliło jak młot, puls wariował. Zrobiło mi się gorąco. Gałęzie we mnie uderzały, rozdzierały mi ubrania, szarpały moje włosy. Nie zatrzymały mnie jednak. Potykałam się o konary i kamienie, ale biegłam dalej i dalej. Goniłam origina, który był kilkanaście metrów przede mną. Zaczęłam się zastanawiać nad dziką energią obecną we mnie i nad tym, czy przetestowali mnie wystarczająco, by nie skończyło się to aktem autodestrukcji, jak w przypadku Carissy. A jeśli jednak nie i tak właśnie wyglądała autodestrukcja? Paliło mnie od środka, czułam morderczą wściekłość, frustrację i smutek, które nie przestawały we mnie się kotłować. Nie wierzyłam nawet, że moje serce może być tak szybkie i że jeszcze żyję. Kat! Usłyszałam znowu, ale byłam skupiona na originie. Musiałam go zabić, zakończyć to tak, by żaden z nich nie przeżył. Nie miałam pojęcia, jak daleko się znalazłam, ale drzewa zaczęły się przerzedzać, a origin obejrzał się przez ramię. Coś w jego twarzy sprawiło, że lekko się potknęłam. Ale było już za późno. Na górze widziałam skały Seneca Rocks, a kwarcyt błyszczał w słońcu. Ich szczyty sięgały nieba i dotarło do mnie, że musiałam biec sporo kilometrów. Origin wypadł z lasu, a ja byłam tylko sekundy za nim. Próbowałam się zatrzymać, ale mi nie wyszło. Wpadłam

w poślizg. Nagle zobaczyłam przed sobą dachy domów i masę ludzi. Tysiące, jeśli nie setki, i tak naprawdę nie byli ludźmi. To byli Luksjanie. Może nawet paru originów. Nie miało to znaczenia. Gdy dotarła do mnie powaga sytuacji, moje serce zabiło jeszcze szybciej. - O cholera - wysapałam. Gdy zaczęłam się wycofywać, jedna z Luksjanek się uśmiechnęła. Czułam ogarniającą mnie panikę. Głupia. Głupia. Głupia. Byłam tak nieskończenie głupia, lekkomyślna i jeszcze bardziej głupia. Pobiegłam prosto do kolonii Luksjan. Nie wydostałabym się stąd za nic w świecie. Oślepiło mnie na chwilę biało-czerwone światło, a potem poczułam ból w ramieniu. Uderzenie powaliło mnie i zobaczyłam nad sobą niebieskie niebo. O Boże. Ale jednak nie upadłam na ziemię. Poczułam ciepło i otaczające mnie mocne ramiona. Przez moment byłam jakby zawieszona w powietrzu, przyciśnięta do Daemona, który w swojej prawdziwej postaci stał przed kolonią. Obronił mnie przed swoim własnym gatunkiem. Luksjanie zaczęli się przemieniać. Wyglądali jak sznur lampek choinkowych. Było ich tak wielu, że nie moglibyśmy z nimi walczyć. Nie bylibyśmy w stanie przed nimi uciec. To była moja wina. - Przepraszam - powiedziałam do Daemona. Byłam w stanie myśleć tylko o tym, że jedno z nas zdoła uciec,

jeśli to drugie rozproszy resztę. On na to nie zasługiwał. Zaczęłam się od niego odsuwać. - Przepraszam. Daemon chwycił mnie mocniej, a mi nie udało się odejść za daleko. Me. Usłyszałam jego głos. Nawet o tym nie myśl. Stawimy temu czoła razem. Jego ciało przygasło i zobaczyłam jego ludzką postać, którą tak kochałam. Zmierzwione ciemne włosy szerokie kości policzkowe i jasnozielone oczy. - Razem - powiedział na głos. Gdy energia zaczęła się kumulować wokół nas, na chwilę przestałam oddychać. Moje ciało trzęsło się od nieuwolnionej mocy i świadomości, że nie da się przed tym uciec. - Razem - wyszeptałam. Daemon pochylił głowę i zbliżył usta do moich, ale nagły hałas sprawił, że krew zamarzła mi w żyłach. Bałam się, że to już koniec. Drzewa wokół nas zadrżały, a ptaki zerwały się nagle do lotu. Co, do... ? I stało się coś dziwnego. Znad skał Seneca Rocks napłynęły czarne, gęste chmury i zaczęły szybko kierować się w kierunku ziemi. Tylko że to nie były chmury. - O mój Boże - wyszeptałam. Daemon odciągnął nas na bok, gdy Luksjanie zaczęli okazywać pierwsze oznaki niepokoju. Ktoś krzyknął: - Arumianie!

Rozdział 24 Katy Arumianie uderzyli w ziemię, a ich postaci zaczęły się materializować. Byli wszędzie, jak czarny śnieg. Powietrze zrobiło się lodowato zimne. Gdy się odwróciliśmy zobaczyłam, że z lasu wychodzi ich więcej. Ledwo nas ominęli. - Są tu - powiedział Daemon. - Naprawdę przybyli. To było jak patrzenie na tysiąc czarnych kul do kręgli przewracających tysiące jasnych kręgli. Arumianie od razu uderzyli w pierwszą linię Luksjan. Ci, którzy napływali z nieba, porywali Luksjan z ziemi i podrzucali ich w powietrze, gdzie byli przechwytywani prze kolejnego Arumianina. Cofnęłam się, gdy nagle obok mnie przeleciał Luksjanin i uderzył w drzewo. Nie zdążył nawet upaść, bo Arumianin wystrzelił w jego stronę, chwycił go i znowu rzucił nim o drzewo z taką siłą, że pękło.

Arumianin zmaterializował się jako kobieta z kruczoczarnymi włosami. Zamachnął się, a potem wbił rękę w pierś Luksjanina. Krzyk przeszył moje uszy a on znowu zmienił się w czarny dym. Znikąd pojawił się origin, który uderzył w ziemię, aż zatrzęsło drzewami. Mężczyzna próbował wstać na równe nogi i wypuścił kulę energii, która nie trafiła w cel, bo w tym momencie czarny dym z powrotem rzucił go na ziemię. Pocisk światła trafił w drzewo i przepołowił je. Górna część poleciała w kierunku masy Luksjan i Aru-mian. Niektórzy zbiegli na bok. Jasne światło Luksjan zaczęło przygasać, gdy na polu pojawiło się więcej Arumian. -Jasna... - sapnęłam. Obróciłam się i zobaczyłam kolejnego Luksjanina, którego podrzucono w powietrze. Arumianie się rozkręcili i teraz wszyscy się pożywiali, co było brutalne i niepokojące, ale też w pewien sposób zachwycające, gdy patrzyło się na ten kontrast między błyskami światła a ciemnymi cieniami. Jedna z postaci zmaterializowała się przed nami. Była to wysoka kreatura ze skórą przypominającą wypolerowany obsydian. Wysokie kości policzkowe. Usta. Prosty nos. Naga klata i skórzane spodnie. Rozjaśnione blond włosy Przed nami stał Lotho. Na jego klacie rozmazana była połyskująca niebieskawa substancja. Uśmiechał się jak obłąkaniec. - Czas na kolację. Nim którekolwiek z nas zdołało coś powiedzieć, wrócił do... Boże, nawet nie wiedziałam, jak to nazwać. Słowo

„masakra" nawet w niewielkim stopniu nie oddawało obrazu tej sytuacji. Połyskująca niebieskawa krew pryskała w każdą stronę, pokrywała trawę i drogi prowadzące do domów. Światła Luksjan gasły jak zbite żarówki. Walka przeniosła się w głąb wioski, która kiedyś była chroniona przez znajdujący się w skałach beta kwarc. Luksjanie i Arumianie spadali na dachy które zarywały się pod ich ciężarem. Gdy przewróciły się linie wysokiego napięcia, posypały się iskry. W domach pojawiły się płomienie. W oddali jeden z budynków wyleciał w powietrze. Aż się skrzywiłam, gdy na skórze poczułam falę gorąca, która zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Kolejny dom eksplodował, a wszystkie fragmenty poszybowały w powietrze. Podskoczyłam, myśląc, że Daemon woła mnie po imieniu, ale nie potrafiłam odwrócić wzroku od obrazu destrukcji. Ogień sięgał nieba. Krzyki dochodziły mnie z każdej strony, dzwoniły mi w głowie. Poczułam mdłości. Co było głupie i słabe, bo przecież już niejednokrotnie zabijałam i widziałam śmierć. Ta myśl mnie otrzeźwiła. Obraz rozmazał mi się przed oczami. Ile razy ja już zabiłam? Boże, straciłam rachubę. -Kat, twoje serce... - powiedział Daemon i ujął moją twarz w dłoń. Jego uścisk na mojej talii złagodniał. Nasze spojrzenia się spotkały. Uspokój się, Katy. To już koniec. Naprawdę? Gdy spojrzałam na ten horror, który miał miejsce, zapłonęła we mnie energia. Uwolniłam się z jego uścisku.

Nagle musiałam... Sama nie wiedziałam, co musiałam zrobić. Skóra mnie świerzbiła. Znowu zrobiło mi się gorąco, paliło mnie w środku. Musiałam stąd uciec, uciec od Daemona i od tego wszystkiego. Miałam mętlik w głowie. Odwróciłam się i znowu zaczęłam biec, ale tym razem niczego nie goniłam. A może goniłam samą siebie. Nic nie wiedziałam i nic nie rozumiałam. Po prostu biegłam przed siebie, aż straciłam z oczu kolonię, a widziałam tylko gęstwinę lasu. Dopiero wtedy zauważyłam, że biegłam w stronę Seneca Rocks, na górę. Wspinaczka była trudna, ciężka, a moje stopy często dawały za wygraną. Im wyżej szłam, tym trudniej mi się oddychało. Nie myślałam o tym, co robię. To było szaleństwo. Wiedziałam, że to nie był akt autodestrukcji. Nie tak to wyglądało u Carissy. Ona była roztrzęsiona, trochę jak dzikie zwierzę. Gdy sięgnęłam pierwszego ze szczytów, moje nogi chciały się poddać. Zatrzymałam się. Przestałam iść i myśleć. Zaczęłam oddychać głęboko. Uniosłam wzrok, by popatrzeć w górę i przysięgam, że zobaczyłam duchy przeszłości. Wydawało mi się, że zobaczyłam Dawsona i Bethany patrzących na mnie. Spojrzałam na szczyt, na którym stałam. Nie widziałam duchów. To tylko wspomnienie rozmowy o tym, co się z nimi stało. Tu się wszystko zaczęło. Dawson uleczył Bethany gdy spadła ze skał. Jej wuj skontaktował się z Daedalusem

i od tamtego momentu wszystko, co się działo, doprowadziło do tego. Wszystko zaczęło się od Dawsona i Bethany. -Kat? Gdy usłyszałam jego głos, zaparło mi dech w piersiach. Obróciłam się powoli z pochyloną głową. I wszystko kończyło się na Daemonie i mnie. Patrzył na mnie ze ścieżki błyszczącymi oczami. Oddychał równie ciężko jak ja. - Kat - powiedział znowu. Kiedy ruszył w moją stronę, nadal miałam mętlik w głowie. Cofnęłam się. Zamknęłam oczy i zobaczyłam mamę -tę prawdziwą, z piwnymi oczami. Gdy wzięłam kolejny oddech, ugrzązł mi w gardle. Zobaczyłam Ethana siedzącego w mojej kuchni, uśmiechającego się tajemniczo. Zobaczyłam Carissę, o której nigdy niczego już się nie dowiemy a potem zobaczyłam niezliczone twarze bez imion. - Kotek. - Daemon spróbował znowu, a ja otworzyłam oczy by na niego spojrzeć. - Co my tu robimy? My. Nie ty, tylko my. - Nie wiem - przyznałam zachrypniętym szeptem. -Myślałam... chciałam się tylko od tego wszystkiego oderwać. - To zrozumiałe. Rzeczywiście, prawda? Zrobiłam kolejny krok w tył, nie odrywając od niego wzroku. To było oczywiste. Nie miałam zamiaru dokonać aktu autodestrukcji. Usiadłam na ziemi. Minęło kilka chwil, a ja przypomniałam sobie coś dziwnego.

-To jest... jakże Snowbird. Popatrzył na mnie jak na wariatkę. Może zwariowałam. -Co? - Ta legenda, o której mi opowiedziałeś. - Odwróciłam się i wyjrzałam za skraj skały. Bolały mnie wszystkie mięśnie. Istniała spora szansa, że miałam dziurę w ramieniu i byłam bardzo zmęczona. - Ta o księżniczce Snowbird. Daemon nie odpowiedział. -Wspięła się po skałach i tylko jeden odważny wojownik za nią nadążył i wszedł na samą górę. - Oblizałam wargi i odetchnęłam z trudem. - Opowiedziałeś mi o tym, gdy poszliśmy na spacer, a potem zobaczyliśmy niedźwiedzia. - Zerknęłam na niego. Wyraz jego twarzy złagodniał. - Powiedziałeś mi... o imponujących ludziach i o tym, co mają w środku. - Zamilkłam i zmarszczyłam brwi. - Pięknie to brzmiało. Zbliżył się do mnie i zatrzymał przede mną. Uklęknął z błyszczącymi oczami. - Pamiętam. Powiedziałem wtedy, że najpiękniejsi ludzie to tacy których piękno jest ukryte w środku i nie są oni tego świadomi. Czy coś takiego. - Tak to leciało. - Skinęłam głową. Przechylił swoją na bok. - Mówiłem wtedy o tobie. Spojrzałam mu znowu w oczy i z trudem przełknęłam ślinę. - Nie masz pojęcia, jaka byłaś wtedy piękna. Teraz pewnie nawet nie przyznasz, że jesteś piękna, ale i tak

chodzi o twoje wnętrze. - Wyciągnął ostrożnie rękę i położył mi ją na piersi. - To jest najpiękniejsza rzecz na świecie. To, co jest w tobie. Łzy napłynęły mi do oczu, a oddech zadrżał. Te słowa coś ze mną zrobiły. Nie byłam mordercą. Nie byłam szalona. Byłam zmęczona, ale dla Daemona nadal byłam piękna na zewnątrz i w środku. - Dziękuję. Westchnął i przysunął się, by mnie objąć. - Nie musisz mi dziękować za mówienie prawdy. Mocno chwyciłam się jego koszulki. - Teraz przynajmniej cię nie wyśmiałam. - To już coś. - Uśmiechnął się. - Och, Kotek... Z miejsca, w którym się znajdowaliśmy walka na dole wyglądała, jakby wielkie chmury zakrywały małe gwiazdy, tylko że ta masa nie była chmurami, a mrugające światełka nie były gwiazdami. Daemon oparł podbródek o moją głowę i pogłaskał mnie po plecach. - To koniec. W końcu byłam w stanie się rozluźnić. To był koniec. Daemon Nie wiem, czy przez całą noc zmrużyłem oczy. Może trochę spałem, ale nie miałem pewności. Obserwowanie Kat było pierwszą i ostatnią rzeczą, jaką pamiętałem. Była skulona przy mnie, a jej policzek spoczywał na moim ścierpniętym ramieniu. Znajdowaliśmy się w moim

domu. Nim zasnęła, przebrała się w moją koszulkę, którą znalazłem w szafie. Była na nią za duża, spadała jej z ramion i odsłaniała dużo ciała. Byłem zafascynowany tym widokiem. Wolną ręką przesunąłem palcami po jej obojczyku. Robiłem to przez pół nocy a ona wtedy przytulała się do mnie bardziej albo obejmowała mnie w talii nogą. Martwiłem się o nią. Naprawdę cholernie się martwiłem. Po wszystkim, co się stało z jej matką, wczoraj trzymała się dobrze. Zabiła Ethana i była świadkiem walki. Trochę jej odbiło i uciekła. Ale odzyskała kontrolę, kiedy Arumianie opuścili kolonie z minimalnymi stratami i udali się do Wirginii Północnej, by dokończyć wojnę. Uśmiechnęła się, gdy późnym wieczorem dowiedzieliśmy się, że nowo przybyli stali się pożywieniem dla Arumian. Później świętowaliśmy z resztą koniec tego szaleństwa. Ale nie było dużo czasu, by ją pocieszać lub w ogóle o tym myśleć. A teraz mogłem ją jedynie tulić w trakcie snu. Jednak wydawało mi się to za mało. Bolało mnie w piersi, bo wiedziałem, że ona jeszcze długo będzie cierpieć i przeżywać te stratę. Zabrano jej rodzinę. Ojciec umarł na raka, a matka została zamordowana przez moją rasę. A mimo to, jakimś cudem, nim zasnęła, powiedziała, że mnie kocha. Szokowało mnie to, że po tym wszystkim była w stanie cokolwiek czuć. Zrobiłbym wszystko, by uratować ją od tego bólu. Chciałbym cofnąć się w czasie i wszystko zmienić. Ale

musieliśmy nauczyć się akceptować teraźniejszość i próbować zmierzyć się z nią razem. Kat obróciła się przy mnie i przeciągnęła się jak mały kotek. Uśmiechnąłem się, gdy otworzyła oczy. -Hej. - No hej. Przesunęła ręką po mojej nagiej piersi i przyjrzała się mojej twarzy. - Długo spałeś? - Chyba nawet nie spałem. - Więc patrzyłeś, jak ja śpię? Uśmiechnąłem się lekko. - Może. - No jasne, to do ciebie podobne. - Trudno. - Przesunąłem kciukiem po jej dolnej wardze. - Spędziłem godziny podziwiając piękne widoki. Jej policzki się zarumieniły. - Takimi pochlebstwami możesz mieć wszystko. -Ja już mam wszystko. -Jakie to słodkie. - Poklepała mnie po piersi jak dobrego chłopca, a potem rozejrzała się po pokoju. - To już naprawdę koniec, prawda? Objąłem ją. - Chyba tak. A przynajmniej w większości przypadków. Wszystko będzie teraz inaczej. Życie będzie inne, ale to koniec. Kat spuściła wzrok i zagryzła wargę. Lubiłem, gdy tak robiła. - Co teraz zrobimy? - wyszeptała.

- Co tylko chcemy. Przewróciła się na plecy. - To brzmi całkiem miło. Usłyszałem dobiegający z dołu brzęk garnków oraz patelni. - Zakładam, że Archer i Dee już wstali? - Tak. Chyba słyszałem, jak całkiem niedawno wychodzili z pokoju. Pewnie wykorzystują fakt, że ktokolwiek tu mieszkał, zadbał o zaopatrzenie w kuchni. - Zmarszczyłem brwi. - Archer miał chyba spać w sypialni Dawsona, ale słyszałem, że w sypialni obok... - Daemon. - Zaśmiała się. Westchnąłem. - Tak wiem, znowu zaczynam, bla, bla, bla... - Zacząłem się podnosić. - Lepiej pójdę i zobaczę... Wyciągnęła rękę i objęła mnie za szyję, by przyciągnąć do siebie. Nie opierałem się. Jeśli o nią chodzi, miałem słabą wolę. Szczególnie gdy przechyliła głowę, by mnie pocałować. Kat była miękka i ciepła, a ten pocałunek szybko zmienił się w coś innego. Otoczyła mnie nogami, położyła mi na plecach ręce i przesunęła je w kierunku gumki od spodni. Następnie wsunęła je do środka. Jasna cholera. Gdy ona westchnęła, zapomniałem o Dee i Archerze i o wszystkich innych. Wbiła mi paznokcie w skórę, a ja wsunąłem ręce pod koszulkę i przesunąłem nimi po jej miękkiej skórze. Wygięła się w moją stronę. Pragnąłem jej. Zawsze jej pragnąłem. Ale mieliśmy przed sobą dużo

czasu. Później. Wieczorem. Jutro. Mieliśmy cały tydzień, miesiąc, rok. Mieliśmy w końcu przed sobą przyszłość i takich chwil jak ta będzie więcej. Ale teraz ona mnie potrzebowała. Przesunęła ręce na mój przód, a ja mruknąłem gardłowo. OK. Może jednak ona lepiej wiedziała, czego potrzebowała. W końcu odkryłem w sobie silną wolę, którą jednak miałem, i odsunąłem ją od siebie tylko trochę, by zabrać jej ręce i mieć je na widoku. Uniosła brwi i popatrzyła na mnie ciemnymi, czarnymi oczami. Pocałowałem ją miękko i dłużej, niż powinienem. -Jak się czujesz? - zapytałem zachrypniętym głosem. - Eee... cóż, byłam właśnie... - Nie o tym mówię. - Usiadłem i odsunąłem się trochę, bym nie zmienił zdania. - Jak się czujesz po... po wczorajszym dniu? Zamarła na chwilę, a potem jej pierś zaczęła unosić się i opadać gwałtownie. Zamknęła mocno oczy. - Nie chcę o tym teraz rozmawiać. -Kat... - Nie. - Podniosła się i ujęła moją twarz, by spojrzeć mi w oczy. Wiem, co robisz i kocham cię za to, ale nie jestem gotowa, Daemon. Nawet nie mogę o tym myśleć, bo znowu nie będę potrafiła się kontrolować, albo będę mieć ochotę zwinąć się w kłębek. Nie chce czuć nic z tych rzeczy. Gdy straciłam tatę, to bardzo bolało i nie chcę ponownie tego doświadczać. Teraz chcę czuć tylko ciebie.

Chcę myśleć tylko o tym, jak się przez ciebie czuję. Tego od ciebie oczekuję. Siedziałem nieruchomo może przez pięć sekund, a potem zszedłem szybko z łóżka, znalazłem swoją prywatną skrytkę i wziąłem z niej foliową paczuszkę, a sekundę później znowu byłem przed nią. - Mogę to dla ciebie zrobić. Patrzyliśmy na siebie przez kolejnych kilka sekund, a potem ona chwyciła za brzeg koszulki i ją zdjęła. Zapomniałem, jak się oddycha. Opuszkami palców przesunąłem po jej ciele. -Jesteś taka piękna. - Pocałowałem ją w obojczyk. -Jesteś idealna dla mnie. Przycisnąłem ją do łóżka, umiejscowiłem się między jej nogami i pomogłem jej, bo chciałem by zapomniała, by czuła tylko moje dłonie, moją skórę i wszystko, co do niej czułem. *** Wziąłem prysznic i przebrałem się, a potem poszliśmy na dół, gdzie znaleźliśmy resztki bekonu i jajecznicę. Jedzenie było zimne, a Archer i moja siostra obserwowali nas, jakby dokładnie wiedzieli, dlaczego się spóźnialiśmy, ale miałem to gdzieś. Kat patrzyła na nich lekko smutnym wzrokiem, ale mimo to uśmiechała się, bo dałem jej to, czego potrzebowała i czego chciała. Gdy skończyła jeść, przeprosiła i wstała. Pochyliła się nade mną i pocałowała mnie w policzek. - Wyjdę na chwilę na dwór. OK?

Chciałem za nią iść, ale dotarło do mnie, że pewnie potrzebowała kilku minut w samotności, więc nie wstałem z krzesła. Gdy się obróciła, chwyciłem ją za ramię i przyciągnąłem do siebie, by pocałować głęboko i namiętnie. Archer zakaszlał. - My tu ciągle stoimy, wiecie? - Jasne - wymamrotałem i puściłem ją. Zrobiła się cała czerwona na twarzy. Pomachała nam niezręcznie i szybko opuściła kuchnię. Oparłem się na krześle i posłałem Archerowi mordercze spojrzenie. Uniósł ręce i wstał od stołu, by zebrać śmieci i wsadzić je do szafki pod zlewem. - Widzę, że już się zapoznałeś z moją kuchnią. Archer się zaśmiał. -Jak ona się ma? - zapytała Dee, siadając przy mnie. Westchnąłem. - Tak jak się spodziewałem. Współczucie wypełniło jej wzrok. - Nie wiem, jak Ethan zabił jej mamę. Przysięgam. Gdybym wiedziała, to powiedziałabym. - Wiem. - Poklepałem moją siostrę po ręce. - Kat też to wie. - To do dupy - powiedział Archer, zamykając drzwiczki, po czym się wyprostował. - Pewnie dobrze by było stąd wyjechać. - Tak - wymamrotałem, mając nadzieję, że niedługo będzie na to gotowa. Wiedziałem z własnego doświadczenia, jak taki ból potrafi rozrywać od środka. - Zobaczę...

Telefon Archera odezwał się w jego kieszeni. Chłopak zmarszczył brwi, wyciągnął go i szybko odebrał. - Co jest, Luc? - zapytał, odwracając się plecami do zlewu, a następnie chwycił za ścierkę. Kto by pomyślał, że Archer jest taką kurą domową. Spojrzałem na siostrę, a ona uśmiechała się do niego, jakby był ósmym cudem świata. - Co? - Archer powoli odwrócił się w naszą stronę. -Nie. Wcale. Zaalarmowany usiadłem prosto. Spojrzał mi w oczy. - Tak, wiem, co planujesz zrobić. I tak do tego dojdzie. - Nastała cisza, a ja poczułem niepokój. - Zadzwonię, jeśli coś się zmieni. Gdy skończył rozmowę, Dee i ja już zdążyliśmy wstać. - Co się dzieje? Wsunął telefon do kieszeni. - Widziano Nancy. - Co? - wybuchnąłem. - A jakieś szczegóły? Archer podszedł do stołu i chwycił oparcie krzesła. - Luc nie wie dokładnie kiedy. Jakoś wczoraj wieczorem. Ale tyle się działo, że dopiero się o tym dowiedział. To było blisko Georgii. Może nas szukała. - Cholera - powiedziałem. Nie podobało mi się to. -Jest wkurzony. Planuje ją zabić. -Co? - Dobrze słyszałeś. Gdy to się skończy, sam chce ją zgarnąć. Nigdy nie miał w planach oddania jej tych originów.

Cieszyłem się z tych zamiarów i miałem gdzieś, jak to o mnie świadczyło. Archer podrapał się po szczęce. - Boże, ta kobieta może być dosłownie wszędzie, a dobrze wiecie, co z niej za... - Urwał i spojrzał na zegar na ścianie. - Georgia... Dostanie się tutaj nie zajęło nam dużo czasu ... O cholera! - Obrócił się. Ja już biegłem w stronę frontowych drzwi. Nancy miała więcej czasu niż trzeba, by się tu dostać, ale nie mogłem uwierzyć, że ta kobieta byłaby aż tak głupia, by szukać tu zemsty. Otworzyłem drzwi i obejrzałem podwórko. Odetchnąłem z ulgą, gdy zobaczyłem Kat przed jej domem. Klęczała i wyrywała chwasty z grządki. I robiła to bardzo energicznie. Gdy do niej podbiegłem, podniosła głowę. Bez słowa podciągnąłem ją i przytuliłem tak mocno, że na pewno nie mogła oddychać. - Hej - powiedziała zduszonym głosem. - Czy wszystko dobrze? Uniosłem ją trochę w górę. - Tak - powiedziałem nad jej głową. - Tylko za tobą tęskniłem. - Nie było mnie jedynie kilka minut. Puściłem ją. Nie wiedziałem, jak powiedzieć jej o Nancy. To nie był dobry czas, a ja nie chciałem teraz mówić o złych rzeczach. Nie, gdy dopiero tyle się zdarzyło. - Czasem jesteś taki dziwny - powiedziała, uśmiechając się. - Ale ciągle cię... - Cokolwiek chciała powiedzieć, zostało przerwane przez krzyk.

Czas zwolnił, a ja odwróciłem się i zobaczyłem Nancy Jej ciemne włosy były w nieładzie, a koszmarna garsonka pognieciona. W ręce miała broń, która jednak nie wyglądała jak normalny pistolet. Wyglądała jak zmodyfikowany pistolet. W tej chwili mój mózg zarejestrował, co się działo i co miało się stać. Spojrzałem w oczy Nancy i zobaczyłem w nich nienawiść, która mi wszystko powiedziała. Nie chciała mnie zabić. Nie. Chciała, bym cierpiał. Nie celowała we mnie. Nancy się uśmiechnęła. - Wszystko zrujnowałeś. Nie miałem czasu, by przywołać Źródło. Nim w ogóle o tym pomyślałem, już się ruszyłem i objąłem Kat, podczas gdy ona już unosiła rękę, by skorzystać ze swojej umiejętności. Kiedy błysnęło niebieskawe światło i rozległ się huk, powaliłem ją na ziemię. Spojrzałem w oczy Kat. Z mojego domu usłyszałem krzyk Dee. Był pełen furii i przerażenia. Zobaczyłem eksplozję Źródła, a potem Nancy upadła martwa na ziemię. Nastąpiła cisza. Spojrzałam w dół, między nasze ciała. Przód jej kremowego swetra był czerwony. - Kotek? - wysapałem. Ale to nie była jej krew. Dzięki Bogu, to nie była jej krew.

Nie rozumiałem, co się stało. Nawet tego nie poczułem. Czy to nie dziwne? Już wcześniej byłem postrzelony i wiedziałem, że to powinno bardziej boleć, ale jednak nic nie czułem. Po chwili jednak moje plecy zapłonęły żywym ogniem. - Daemon? - wyszeptała. O cholera. Moje płuca nie mogły złapać powietrza. Nie odwróciłem od niej wzroku, gdy z niej zszedłem i spróbowałem wstać, ale mi się nie udało. Oparłem się jedną ręką o podłoże i poczułem ciepłą substancję spływającą po moim brzuchu. Nie miałem już siły w rękach, więc padłem wykończony. Kat nagle znalazła się nade mną. Ja leżałem na plecach i widziałem tylko jej piękne oczy - oczy, które stały się całym moim życiem, nim w ogóle sobie to uświadomiłem. - Daemon! Chciałem odpowiedzieć, ale nie byłem w stanie. Pochyliła się i zbliżyła te słodkie usta do moich. Pomyślałem, że jeśli muszę umrzeć, to chociaż dobrze, że była ostatnią rzeczą, jaką widziałem.

Rozdział 25 Katy - Daemon? - Moje serce biło mocno, ale nie tak, jak trzeba. Jakby było zmęczone, jakby się obijało. Na plecach czułam ogień, ale wiedziałam, że nic mi nie było. To Daemon cierpiał. O mój Boże. Przesunęłam rękami po jego piersi i wykrzyczałam jego imię. Ręce miałam całe umazane krwią. - Och, nie... Usłyszałam swoje imię. Daemona również, ale nie spojrzałam, by zobaczyć, co się działo. Patrzyłam w jego oczy. Patrzyłam na jego usta, które zbladły i poruszały się, ale nic nie słyszałam. To się nie mogło dziać! To niemożliwe! Nie po to przeszliśmy przez to wszystko razem, łącznie z inwazją kosmitów, by tak to się skończyło.

- Nie! Nie! Nie! - Poszukałam rany i zobaczyłam ją na plecach. Ale to nie była normalna broń. Postać Daemona zaczęła migotać, a ja poczułam przerażenie. Ujęłam jego twarz i próbowałam wtłoczyć powietrze w jego płuca. Jego oczy były zamknięte. - Otwórz oczy! Cholera, otwórz oczy! Klęczałam na ziemi, ale nogi już dłużej nie chciały mnie utrzymywać. Potem znaleźli się przy mnie Dee i Archer. Przypomniała mi się ta okropna chwila, gdy nasze role były odwrócone i to ja leżałam u siebie w domu z raną postrzałową. Wtedy myśleliśmy, że naprawdę nasze życia są ze sobą połączone. Jeśli jedno umrze, to drugie też. Ale teraz znaliśmy prawdę. Zignorowałam ból w ciele i słabość mięśni. Czułam, jak robi mi się zimno. Moje zmęczone serce nie chciało pracować. - Nie! - Zapłakała Dee i przytuliła się do Daemona. Potem chwyciła go za ramiona i zmieniła się w prawdziwą postać. Jej światło było jasne jak aureola anioła. - Napraw go, proszę. - Gdy usiadłam na ziemi, wzrok mi się zamazał. - Proszę, napraw go. Archer położył mi rękę na ramieniu, ale odtrąciłam ją i zbliżyłam się do Daemona. Łzy zalewały mi twarz. -Co... teraz zrobimy? - Nie potrafiłam odwrócić wzroku, gdy Daemon ciągle migotał. Jego piękne światło przygasało, a mi robiło się coraz zimniej. - To nie była normalna broń... To była jedna z tych... które dostaliśmy. Proszę... zrób coś...

- To była modyfikowana broń PEP. - Archer położył rękę na mojej dłoni. Twarz miał skoncentrowaną. - Cholera. Musimy się upewnić, że kula wyszła. Bo jeśli nie, to... Dotarło do mnie znaczenie tych słów. Zdjęłam rękę z jego policzka. Nie miałam już siły mówić, nie miałam siły oddychać. Zebrałam się jeszcze raz w sobie i spróbowałam inaczej. Me... zostawiaj mnie. O Boże... proszę nie... zostawiaj mnie. Kocham cię. Daemon, kocham cię. Proszę, nie odpuszczaj. Proszę! Archer zaklął pod nosem i spojrzał na mnie i na Dee. -Kat... Nie czułam, jak upadam, ale nagle zorientowałam się, że leżałam na plecach i patrzyłam w bezchmurne niebo. Tak piękne niebo, a serce tak mnie bolało. W płucach czułam ucisk, a całe moje ciało płonęło. Nie. Nie. Nie. Mieliśmy mieć cały dzień, następny tydzień, kolejne miesiące, ale teraz nie mieliśmy nawet minuty. Twarz miałam mokrą, a serce zwalniało. Świat zanikał. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. A potem Daemon i ja... nie mieliśmy już nic i już nic nie było. *** Moje ciało powoli się obudziło. Swędziało mnie i bolało, jakbym przebiegła jakiś ekstremalny maraton. Słyszałam dziwne pikanie. Wkurzało mnie to, bo chciałam tylko spać, wrócić do miejsca, gdzie nic nie było i gdzie nie musiałabym otwierać oczu.

Rzeczywistość była straszna, zimna i przykra. Nie chciałam do niej wracać. Chciałam zostać tam, gdzie niczego nie było. Jednak to pikanie nie dawało mi spać. Było słabe, ale nie ustawało i mnie wkurzało, więc słuchałam, zaciskając palce w pięść. Przeszył mnie dziwny dreszcz. - Katy? Rozpoznawałam ten głos, ale czułam ból, który przypominał mi o... Nie. Nie chciałam się w to zagłębiać. Nie chciałam. Poczułam ciepłą rękę, ściskającą moją dłoń. - Katy? Pikanie przyspieszyło i to drugie też. To drugie. Coś poczułam w klatce piersiowej. Jakiś płomyczek nadziei. Moje zmysły się wyostrzyły. Przy mojej piersi czułam coś zimnego. Pikanie zaczęło wariować. A potem już wiedziałam, co to było. Monitor pracy serca. I były dwa oddzielne pikania, jedno wyżej niż drugie. Dwa. Co musiało oznaczać... Nagle poczułam znajomy zapach. Otworzyłam oczy i zaczerpnęłam oddechu. Nade mną pochylała się Dee. W jej zielonych oczach widziałam ulgę. - No w końcu. Zaczynałam się martwić, czy w ogóle się obudzisz. Czułam narastającą panikę i suchość w ustach. Wyglądała dobrze była tylko lekko zestresowana. Włosy miała

w lekkim nieładzie, twarz bladą, ale się uśmiechała. I znowu uścisnęła moją rękę. Wzięłam kolejny oddech i powoli obróciłam głowę na lewo. Moje serce eksplodowało. On tam leżał. Wyglądał normalnie. Jego skóra była tylko trochę bledsza. Skołowana spojrzałam na Dee, a potem znów na łóżko znajdujące się przy moim. Bałam się zamrugać, żeby nie zniknęło. Cała się trzęsłam. - To chyba nie... sen? -Nie. Na chwilę przestałam oddychać. - Nie rozumiem. Odeszła od łóżka, żebym mogła z niego zejść. - Chyba powinnaś się jeszcze oszczędzać. Zignorowałam ją i zdjęłam urządzenie z piersi, a potem postawiłam bose stopy na podłodze. Dopiero wtedy zauważyłam, że miałam na sobie szpitalną koszulę i byłam w szpitalu. - Nie rozumiem - powtórzyłam. Dee podeszła do jego łóżka i uśmiechnęła się ze zmęczeniem. - Kula była normalna, ale miała w sobie ładunek elektryczny. Jeśli zostałaby w nim dłużej, zabiłaby go... - urwała, kręcąc głową. Powinna była go zabić, ale on wytrzymał. Wytrzymał. Na chwiejnych nogach podeszłam do jego łóżka i popatrzyłam na jego unoszącą się i opadającą pierś. Żył. Oddychał. Moje serce zabiło mocniej.

Brakowało mi słów. Wyciągnęłam rękę i splotłam swoje palce z jego palcami. Skórę miał ciepłą. Znowu nie mogłam oddychać. - Archer zadzwonił do generała i powiedział mu, co się stało. W pobliżu nadal było dużo żołnierzy więc wysłał po was helikopter. Przesunęłam trzęsącą się ręką po jego ramieniu. - Zabrali was do bazy w Maryland. Mają tu lekarzy -wyjaśniła Dee. Wyciągnęli kulę. Powiedzieli... że nic mu nie będzie, Katy. Zbliżyłam głowę do jego piersi i wtedy to usłyszałam... jego serce biło, tak jak moje. - O mój Boże... - Usiadłam na brzegu jego łóżka i przyłożyłam ucho do jego piersi. - Proszę... powiedz mi, że to się dzieje naprawdę wyszeptałam, a oczy wypełniły mi się łzami. - Że znowu się nie obudzę i to wszystko nie okaże się tylko okrutnym snem. Proszę. - To nie jest sen. Przysięgam. - Zbliżyła się do mnie i uściskała mnie lekko. - To się dzieje naprawdę. Wszystko będzie z nim dobrze, Katy. - Dziękuję - powiedziałam zachrypniętym głosem. -Podziękuj ode mnie Archerowi. Dee coś odpowiedziała, ale już nie słyszałam, bo skupiałam się na sercu Daemona. Dopiero po chwili zauważyłam, że Dee wyszła z pokoju. Nie mogłam powstrzymać łez. Mijały minuty. Może godziny. Nie ruszałam się. Nie byłam w stanie, a może nie chciałam. Moje serce w końcu zwolniło. A potem przyspieszyło, gdy nagle poczułam jego rękę w talii. Zaskoczona, uniosłam głowę.

Spojrzałam w zielone oczy. - Daemon - szepnęłam. Znowu zaczęłam płakać i jego twarz się zamazała. Jego usta rozchyliły się lekko. - Nie płacz, Kotek. - Uniósł jedną rękę, chociaż wyglądało to tak, jakby przychodziło mu to z trudem, i otarł łzy z mojego policzka. Ścisnęło mnie w piersi. - Nie myślałam, że... jeszcze usłyszę twój głos. Myślałam, że to już koniec i... - Poczułam gulę w gardle, gdy położyłam rękę na jego dłoni i przyciągnęłam ją do ust, by pocałować. Mruknął gardłowo. - Myślałeś, że cię zostawię. Zadrżałam. - Słyszałem cię - rzekł, a potem spróbował usiąść. - Nie wstawaj - powiedziałam przestraszona. Znowu mruknął coś, tym razem brzmiał na sfrustrowanego. - Słyszałem cię wtedy na podwórku. Nie zostawiłbym cię, Kat. Nigdy tego bym nie zrobił. A teraz... chodź tu i daj buziaka. -Ale ty... przyjąłeś kulę przeznaczoną dla mnie, Daemon. - Znowu ścisnęło mnie w gardle. - Ona chciała postrzelić mnie, a ty... mogłeś umrzeć. Naprawdę myślałam, że umarłeś. Przez chwilę patrzył na mnie, jakby mi odbiło. - A co innego miałbym zrobić? Popatrzyłam na niego zaskoczona.

- Kocham cię - powiedział. - Jeśli twoje życie jest w niebezpieczeństwie, to zrobię wszystko, żeby cię od niego uchronić. To się robi dla osób, które się kocha. Tak? - Tak - wyszeptałam oszołomiona. Mówił o tym, jakby to nie było nic wielkiego. - I zrobiłbym to ponownie. 0 Boże. -Daemon... Dziękuję. Zmarszczył brwi. - Nie musisz mi dziękować. - Muszę. Uśmiechnął się kącikiem ust. - OK. To podziękuj mi pocałunkiem. 1 tak zrobiłam. Pochyliłam się i pocałowałam go miękko. - Tak bardzo cię kocham, że spędzę każdą chwilę życia udowadniając ci to. - Podoba mi się ten pomysł. Gdzie jesteśmy? Opowiedziałam mu w skrócie to, co usłyszałam od Dee. - Nie wiedzą, jakim cudem przeżyłeś. - Pociągnęłam nosem, a potem otarłam łzy z policzka. - Ale jesteś uparty. Daemon zakaszlał i zacisnął wokół mnie swoje ramię. - Wiesz, jak kocham wyzwania. Poczułam ucisk w sercu, kiedy przypomniałam sobie, w jakim momencie po raz pierwszy powiedział te słowa. To było, gdy dowiedziałam się, że jesteśmy połączeni, a ja wyśmiałam go, gdy zasugerował, że powinniśmy być razem. Pochyliłam się i pocałowałam go w czoło. Zamknęłam oczy. -Ja też, Daemonie. Ja też.

Epilog Jedenaście miesięcy później... Katy Jasne słońce wlało się przez okno sypialni w mieszkaniu położonym u podnóża Flatirons. Już w październiku szczyty gór pokrywał śnieg. W Kolorado było naprawdę pięknie - czyste powietrze i wszędzie pełno drzew. Przypominało mi to o domu, tylko że tutaj był łatwiejszy dostęp do niektórych rzeczy. Jak do Starbucksa, na przykład, który został ponownie otwarty dwa miesiące wcześniej - akurat w odpowiednim czasie, bo uwielbiałam jesienną, dyniową, pikantną latte. To znak, że ludziom już się polepszyło. Bo ludzie to najbardziej uparte stworzenia w kosmosie. To coś, czego szybko nauczyli się nowo przybyli, ci, którzy zdołali uciec Arumianom. Kilka dni po walce, gdy

nasza grupa przebywała w Wirginii Północnej i próbowała zdecydować co dalej, pozostali Luksjanie odeszli. Wtedy wszystko zaczęło wracać do normy. Na całym świecie przez kilka godzin smugi światła zaczęły unosić się w stronę nieba. Był to niezły widok, podobnie jak ten, gdy przybyli oni po raz pierwszy. To coś, czego nigdy nie zapomnę. Mimo to my wszyscy wiedzieliśmy, że oni tu ciągle mogą być i że mogą wrócić. Może pewnego dnia tak się stanie. Jeśli jest coś, czego nauczyłam się w ciągu ostatnich dwóch lat, to fakt, że nie można patrzeć w przyszłość, gdy żyje się przeszłością. Choć to nie było łatwe. Każdego dnia myślałam o mamie. Z czasem było mi lżej. Ale zdarzały się takie dni, gdy coś się stało, gdy się nudziłam i chciałam z nią porozmawiać. Sięgałam więc po telefon z zamiarem zadzwonienia, ale wtedy docierało do mnie, że jej już nie ma i nigdy nie będzie. Te dni były ciężkie, pełne łez i złości. Chciałam wskrzesić Ethana, przyłożyć mu i zabić ponownie. Czasami nie mogłam sobie poradzić z tą furią, bezradnością i bólem. Gdyby nie Daemon i moi przyjaciele - którzy stanowili moją nową rodzinę - nie zniosłabym tego. Spojrzałam przez ramię. Daemon opierał się o wezgłowie królewskiego łóżka. Było tak wielkie, że zajęłoby połowę mojej klasy od ekonomii. Miał gołą klatę i ręce zgięte nad głową. Leżał w spranych dżinsach i wiedziałam, że nie ma na sobie absolutnie nic więcej. Mój wzrok przyciągały jego mięśnie.

Do dzisiaj nie wiem, jak mu się udało wyrobić te mięśnie na brzuchu. Jakie ćwiczenia się na to robi? Ja w ogóle nie ćwiczyłam. Jedyny wysiłek miałam wtedy gdy musiałam się schylić po czekoladę. Lub po książkę. Ale Daemon Black... był boski. Mrugnął do mnie. U niego wyglądało to seksownie, nie to co u niektórych. - Podoba ci się to, co widzisz? Nawet nie raczyłam mu odpowiedzieć. Zamiast tego wróciłam do laptopa i do przycisku Enter. Serce mi waliło, gdy Daemon i ja zgłosiliśmy swoje aplikacje na Uniwersytet w Kolorado, gdy już zaczęli rekrutację i potwierdzili grupy. To było coś wielkiego. Nigdy nie myślałam, że będziemy w stanie zrobić to razem, a jednak nam się udało. Daemon i ja byliśmy studentami. Żadne z nas jeszcze nie wybrało swojego kierunku. Nie mieliśmy pojęcia, czego chcieliśmy. Ale w końcu coś wymyślimy. - Po prostu to zrób - powiedział Daemon tak blisko mnie, że aż podskoczyłam, zaskoczona. Zaśmiał się przy mojej skroni i pociągnął mnie za kitkę, by mnie pocałować. Prawie zapomniałam, co miałam zrobić. Gdy uniósł głowę, uśmiechnął się szeroko. - Od tygodni miałaś na tym punkcie obsesję. Po prostu już to zrób.

Zagryzłam wargę, by się z nim podrażnić. - No dalej. - Wziął ołówek z mojego biurka i stuknął mnie nim w nos. Zamachnęłam się na niego, a on się zaśmiał. Znowu pociągnął mnie za kitkę. Spojrzał na ekran mojego nowego MacBooka, którego broniłabym do ostatniego tchu. Nawet dałam mu na imię Brittany bo to była dziewczynka: była błyszcząca, czerwona i idealna, i może nie miała nóg i rąk, ale była moim dzieckiem. I kochałam ją. Odetchnęłam i rozluźniłam palce. Daemon oparł ręce o moje krzesło i pochylił się nade mną. Poczułam jego ciepło, od którego przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Kliknęłam „opublikuj" i wstrzymałam oddech, gdy strona się odświeżyła i zobaczyłam mojego nowego błoga. - Katys Krazy Book Obsession znowu żyje. - Pocałował mnie w policzek. - Ty nerdzie. Zaśmiałam się, ale poczułam się lepiej. - Myślę, że róż z brązem do siebie pasują. Daemon mruknął coś w odpowiedzi, a ja uśmiechnęłam się szerzej. O mało nie zaczęłam piszczeć z zachwytu. Chciałam wstać, odepchnąć go i pobiec do drugiego pokoju, w którym leżały moje książki. Takie piękne. Gdy wszystko się uspokoiło, Daemon i ja pojechaliśmy do mojego domu. Pojawili się tam też Archer i Dee. Cała nasza czwórka spakowała wszystkie rzeczy. Udało nam się zabrać wszystkie moje książki wtedy, gdy już zdecydowaliśmy na osiedlenie się w Kolorado.

Blog był dla mnie ważny. Dawał mi normalność i poczucie obowiązku. Kochałam blogować o książkach. Strasznie za tym tęskniłam i właśnie miałam zamiar do tego wrócić. - Hej. - Daemon wskazał na ekran. - Już masz jednego obserwującego. - Uniósł ciemną brew. - The YA Sisterhood Brzmi intrygująco. Wywróciłam oczami. - Ty zboczeńcu. Skubnął zębami moje ucho, a ja zadrżałam na krześle. Pochyliłam się i zamknęłam laptopa, żebym nie zaczęła obsesyjnie szukać nowych blogów do obserwowania. Zostawię to na inny dzień, gdy będę mieć więcej czasu. Daemon odsunął się, a ja wstałam i spojrzałam na magazyny w rogu biurka. Były to magazyny z sukniami ślubnymi. Gdy na nie patrzyłam, brakowało mi tchu. Spojrzałam na lewą rękę. Duży, lśniący pierścionek z diamentem przyciągał sporo uwagi. Czasami jak słońce mocno świeciło, nie mogłam oderwać od niego wzroku. Zamierzamy się pobrać i będzie to ślub idealny - z białą suknią, ceremonią, druhnami i drużbami, jedzeniem, DJ-em i, co najważniejsze, tortem ślubnym. Użyjemy prawdziwych imion. Daliśmy sobie spokój z fałszywymi, chociaż trochę za nimi tęskniłam. Kaidan Rowe to prawdziwe ciacho, według książki. Generał Eaton dotrzymał swojej obietnicy. Nie objął nas Program Rejestracji Kosmitów i aktualnie nikt nie

kojarzył nas z tych filmików, które kiedyś znajdowały się w Internecie. Program Rejestracji Kosmitów to sposób na kontrolowanie kosmitów, wymyślony przez generała i rząd. Dotyczył wszystkich Luksjan, originów, hybryd i Arumian -wszystkich, poza nami. Czasami się zastanawiałam, co to zmieni i zawsze czułam związany z tym niepokój. Teraz, po inwazji, gdy wszyscy wiedzieli, że kosmici istnieją, ludzie nie do końca akceptowali ich obecność. Codziennie w wiadomościach słyszało się informację o ataku na domniemanego Luksjanina lub kolonię. W ostatnich miesiącach wielu niewinnych Luksjan zostało zranionych ... a niektórych zabito za to, kim byli. To straszne, wiedzieć, że ktoś, kogo widuje się codziennie, kogo miało się za dobrego i miłego człowieka, po odkryciu prawdy mógł zwrócić się przeciwko tobie. I lepiej, żeby społeczeństwo nie dowiedziało się, jak działa na nas onyks czy choćby paralizator. Sytuacja nie była łatwa, a przyszłość czasem wydawała się niepewna, ale w życiu nie chodziło o to, by było łatwo. Przesunęłam palcami po kolorowych karteczkach, wystających z magazynów, w których pozaznaczałam wszystkie suknie, dekoracje i torty, które mi się podobały. Daemon nie przepadał za planowaniem ślubu, mimo że to był jego pomysł, ale nigdy nie narzekał, gdy wyciągałam któryś z tych grubych magazynów i zaczynałam go przeglądać. I bardzo podobał mu się dział z bielizną na noc poślubną.

Gdy uniosłam wzrok, zobaczyłam, że przyglądał mi się intensywnie. Czułam się naga, kiedy tak patrzył. Zrobiło mi się gorąco. Zagryzłam wargę i spojrzałam na zegarek. - Mamy czas - powiedział Daemon zachrypniętym głosem. Uniosłam brew, gdy moje serce przyspieszyło. - Czas na co? - O nie, nie udawaj przy mnie takiej nieśmiałej. - Podszedł do mnie bliżej. - Wiem, o czym myślisz. - Nie wiesz. - Zrobiłam krok w tył. - Właśnie, że tak - wymamrotał cicho, uśmiechając się lekko. - To tylko twoje przerośnięte ego i pobożne życzenia. Uniósł ciemną brew. - Naprawdę, Kotek? Zwalczyłam uśmiech i spojrzałam ponownie na zegarek. Mieliśmy czas. Wzruszyłam ramionami. Jego oczy pociemniały, a ja poczułam narastające podekscytowanie. - Myślę, że mogę udowodnić, że się mylisz. -Jak chcesz. Daemon momentalnie znalazł się przede mną. Już zaczęłam krzyczeć, bo nie znosiłam, gdy to robił, ale on pocałował mnie tak namiętnie, że aż zmiękły mi kolana. - Potrzebuję tylko dziesięciu minut - powiedział zachrypniętym głosem. - Co się stanie w „tylko" dziesięć minut? Daemon zaśmiał się i zdjął mi koszulkę przez głowę.

- No cóż, właściwie to, co planuję, chyba zajmie trochę więcej czasu. Miał niesamowitą umiejętność rozbierania mnie w bardzo krótkim czasie. Nim się spostrzegłam, stałam przed nim zupełnie naga. Daemon cofnął się i ocenił swoją pracę. -Jeśli ci o tym wcześniej nie mówiłem... - Zmierzył mnie spojrzeniem od góry do dołu. - To pragnę cię. Zawsze pragnąłem. - Zawsze? - wyszeptałam. Chwycił mnie za ramiona i pochylił głowę, by musnąć ustami mój policzek. - Zawsze. Wstrzymałam oddech. To doznanie mną wstrząsnęło. Mruknął cicho, a ja poczułam motylki w brzuchu. Znowu mnie pocałował, a po chwili objął w talii. Zadrżałam. W tym tempie pewnie skończy po dwóch minutach. Daemon podniósł mnie, a ja otoczyłam go ramionami za szyję i nogami w talii. Nawet na chwilę nie przerwał pocałunku. Gdy znalazłam się na łóżku, miałam trudności z oddychaniem i nie mogłam myśleć trzeźwo. - Ile czasu nam jeszcze zostało? - zapytał, ściągając spodnie. Uśmiechnęłam się, gdy wszedł na mnie i się pochylił. - Straciłam rachubę. - Wow. Już? - wymamrotał przy moich ustach, a ja objęłam go w talii ręką, by nasze ciała były do siebie mocno przyciśnięte. - Jestem zaskoczony własnymi umiejętnościami.

Zaśmiałam się, a on pocałował mnie i później już nie było mi do śmiechu. Zaczął całować mnie po czole, a potem coraz niżej i niżej, aż kompletnie przestaliśmy liczyć czas i zapomnieliśmy co mieliśmy zrobić. Gdy znowu się podniósł, całe moje ciało drżało. - Kat, Boże... jak ja cię kocham. Nigdy nie znudzę się tymi słowami albo tym, jak udowadnia mi swoją miłość. Objęłam go i pocałowałam w policzek i usta. Już po chwili przestał się kontrolować. Nie wiem, ile czasu się poruszał, gdy ja tonęłam w doznaniach, ale kiedy otworzyłam oczy jego twarz była przyciśnięta do mojej szyi, a oczy połyskiwały białym światłem. Uśmiechnęłam się leniwie i z zadowoleniem, a on przechylił głowę, by pocałować mnie w mokrą skroń. Znowu poczułam, że jestem zakochana. Przewrócił się na bok i pociągnął za sobą, by mnie przytulić. Oparłam głowę na jego piersi i zaczęłam słuchać bicia jego serca. W którymś momencie Daemon obejrzał się przez ramię i zaklął pod nosem. - Mamy dziesięć minut, nim się pojawią. -Jasna cholera! - Podniosłam się i uderzyłam go w pierś. Zaśmiał się i zszedł z łóżka. - Dokąd idziesz? - Muszę wziąć prysznic. - Związałam włosy na czubku głowy i zeszłam szybko z łóżka, posyłając mu ciepłe spojrzenie. Jego wzrok był skupiony poniżej mojej twarzy. - Nie potrzebujesz prysznica.

- Właśnie, że tak! - Otworzyłam drzwi do łazienki. -Pachnę jak... ty! Daemon zaśmiał się, gdy ja zniknęłam w łazience, by wziąć najszybszy prysznic w życiu. Co było zaskakujące, bo po chwili dołączył do mnie i wziął prysznic tak jak większość facetów. Trochę mydła tu. Trochę mydła tam i już. To wszystko. Nie znosiłam facetów. Miałam wystarczająco czasu, by z mojej torby wziąć prezent i zbiec na dół, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Daemon minął mnie i sięgnął do klamki, nim ja to zrobiłam. Szybko umieściłam prezent na kanapie. Posłał mi spojrzenie. - Nadal pachniesz jak ja. Szczęka mi opadła. Otworzył drzwi, nim zdążyłam wrzasnąć i pobiec na górę. Wiedziałam, że muszę dziwnie wyglądać, bo nasi goście stali w drzwiach i mieli bardzo osobliwie miny. A może chodziło o to, że Archer znowu zaglądał mi do głowy. Jego ametystowe oczy błysnęły z rozbawieniem. - Może - powiedział przeciągle, a ja zmrużyłam oczy. - Naprawdę musisz przestać to robić. - Dee ominęła go. - Wiecie, co on wczoraj zrobił? - Czy ja w ogóle chcę wiedzieć? - wymamrotał Daemon. Archer wszedł do środka. -Nie. - Świetnie.

- Byliśmy w Olive Garden i przy okazji dzięki, że mu powiedziałaś o tych paluszkach chlebowych, bo w tym miesiącu jedliśmy je już chyba po raz dziesiąty i jeszcze trochę, a cała będę pachnieć czosnkiem. Nieustannie! -Dee poszła dalej, by usiąść na fotelu. - Lubię też ich zupę i sałatkę - powiedział Archer i wzruszył ramionami, gdy podszedł do krzesła i usiadł na nim. - W każdym razie - powiedziała Dee, marszcząc czoło - myślałam, że nasza kelnerka go obczajała. Tak nieustannie. Jakby mnie tam w ogóle nie było. Naprawdę sobie nie wyobrażałam, jak można traktować Dee, jakby jej tam nie było. - Więc wiecie, zrobiłam coś zupełnie normalnego -powiedziała. - Normalnego? - Archer wybuchnął śmiechem. - Zaczęła sobie wyobrażać, że przejeżdża po tej biednej kelnerce samochodem. I to ze wszystkimi obrzydliwymi szczegółami. Dee wzruszyła smukłym ramieniem. -Jak mówiłam, nie powinieneś zaglądać ludziom do głowy a potem narzekać na to, co tam zobaczysz. - Miałem prawo narzekać - odpowiedział i pochylił się, by musnąć ustami jej ucho. - Jeśli dobrze pamiętam, powiedziałem ci, że to było trochę podniecające, i że przez to chciałem... - Dobra - krzyknął Daemon. - Nie chcę nawet o tym myśleć. Dee zmarszczyła brwi, patrząc na brata.

- Co? Uważam, że nie mamy jakiegoś dzikiego... - Przestań - ostrzegł i machnął ręką. - Serio, ledwo trawię go takiego, jakim jest, więc proszę, nie sprawiaj, że będę chciał go zabić. - Ale ja cię lubię - powiedział Archer. Daemon posłał mu mordercze spojrzenie, które niejednego by przestraszyło. - Naprawdę żałuję, że zaproponowałem Dee, by zamieszkała w okolicy. Nie wiedziałem, że sprowadzi tam też ciebie. - Gdzie ja - zaćwierkała Dee - tam i on. Jesteśmy jak promocja „dwa w jednym". Albo bierzesz, albo nie. Uśmiechnęłam się szeroko do Dee. Nie wyobrażam sobie, bym miała ją stracić. Niejednokrotnie zastanawiałam się, co by było, gdyby nie przerwała więzi z nowo przybyłymi. Chyba nie zniosłabym, gdybym ją też straciła, jak mamę. I nawet nie chciałam myśleć o tym, co by było, gdybym straciła Daemona. Dee spojrzała na małą, różową torbę i odrzuciła włosy na plecy. - Co tam jest? - Och! - Porwałam paczkę. - Tylko coś, co zamówiłam. Daemon wzruszył ramionami, gdy Archer na niego spojrzał. - Nie wiem, co tam jest. Nie powiedziała mi. Byłam zachwycona moim znaleziskiem, dlatego wyciągnęłam z torby jednoczęściowe śpioszki. - Co o tym myślicie?

Daemon uniósł brwi i przeczytał czarny napis. - Chłopcy są lepsi w książkach? Zachichotałam i odłożyłam je na oparcie fotela. - Myślę, że Dawson i Beth to docenią. Archer wyglądał na skołowanego. - Nie rozumiem. - Nie jestem zaskoczona - powiedziała Dee sucho. - Ja uważam, że to urocze. -Ja też. - Złożyłam śpioszki i włożyłam je do torebki. - Już w młodym wieku sprawię, że uzależni się od książkowych chłopaków. - Ona. - Archer pokręcił głową i odetchnął. - Nie wiem, kiedy się w końcu do tego przyzwyczaję. - Musisz, bo to się raczej nie zmieni - odpowiedział Daemon. - A skąd wiesz? - Archer wzruszył ramionami. - Jest pierwszą żeńską wersją origina. Kto wie, do czego ona będzie zdolna? - Cóż, wątpię, żeby miała moc zmieniania płci. - Dee zmarszczyła nos. - A przynajmniej mam taką nadzieję, bo to by było dziwne. Dawson i Beth zaskoczyli wszystkich, gdy oznajmili, że to dziewczynka. Ja od razu pomyślałam o Nessie, córce Edwarda i Belli ze Zmierzchu i przez jakieś piętnaście minut nie mogłam przestać się tym zachwycać. -Jesteście gotowi? - zapytał Archer. - Już był przy drzwiach. Zgadnijcie, z kim gadałem dzisiaj rano? - Zamilkł, gdy Daemon go minął. - Nie, dupku, to nie był Justin Bieber i nie jestem w nim zakochany. Co ci odbiło?

Daemon się zaśmiał. - Kto? - zapytałam, nim cała konwersacja zboczyła z toru. Uśmiechnął się i gdy wszyscy wyszliśmy zamknął za nami drzwi. Dee już zdążyła zamówić miejsce z przodu. -Hunter się odezwał. Zastanawiał się, jak się wszyscy mają. Wymieniłam z Daemonem spojrzenia, gdy on brał mnie za rękę. Ostatni raz rozmawialiśmy z nim i Sereną kilka miesięcy temu. Planowali wyprowadzić się od brata i udać na zachód. -Już się przeprowadzili? - Tak, właściwie to nie jest daleko stąd. Chyba osiedlili się w Boulder czy gdzieś, bo Serena pochodzi z tamtych okolic. - Archer wyjął kluczyki od samochodu, a my z Daemonem zajęliśmy miejsca z tyłu. - Myślę, że niedługo możecie się ich spodziewać. - Świetnie - wymamrotał Daemon. Co sobotę jechaliśmy do domu Dawsona i Beth. Dziecko było wystarczająco duże, by wychodzić... ale stwierdziliśmy, że to nie byłby dobry pomysł. Dziewczynka poruszała rzeczami nie dotykając ich, oczy jej się świeciły, a tydzień temu lewitowała. Tak po prostu nagle uniosła się nad podłogę. Dom znajdował się na akrze ziemi, a dzięki gęstym drzewom, które go otaczały mieli zapewnioną prywatność. Dawson z uśmiechem otworzył nam drzwi. Zmarszczyłam brwi, bo wyglądał jakoś inaczej. Dee wyciągnęła rękę i potargała go po włosach. - To tatusiowa fryzura?

Aha. O to chodziło. Jego włosy były teraz inne, krótsze po bokach i dłuższe na górze. Dobrze wyglądał. Ale z drugiej strony bracia wyglądaliby dobrze nawet bez włosów. - Podoba mi się - powiedział Archer, bo miał prawie identyczną fryzurę. Beth pojawiła się w przejściu prowadzącym do salonu. Trzymała w ramionach dziecko o ciemnych lokach. - Zamówiłam chińszczyznę - powiedziała. - Chciałam zrobić lazanie, ale... - Och! Chińszczyzna nam pasuje. - Dee posłała mi spojrzenie i pobiegła korytarzem, by uszczypnąć dziecko w policzki. Szybko dotarło do nas, że Beth potrafi przypalić nawet wodę. W tym wypadku zamawianie było koniecznością. Poszliśmy do salonu. Zauważyłam, że Beth wyglądała niesamowicie. Włosy miała związane w wysokiego kucyka, twarz promienną. Czasem miewała gorsze chwile, ale było z nią znacznie, znacznie lepiej. Daemon położył prezent na końcu stołu, gdzie znajdowały się zabawki z całego pokoju. Między pluszakami leżały klocki, których litery układały się w imię. Ashley To niesamowite, że Dawson i Beth zdecydowali się, by nazwać dziecko imieniem Ash. Gdyby ona się tak nie poświęciła, żadnego z nich by tutaj nie było. - Widzicie to? - Dawson spojrzał tam, gdzie ja. - Zrobiła to dzisiaj rano. Szczęka mi opadła. - Przeliterowała własne imię?

- Tak. - Beth spojrzała na Dawsona. - Ash była na dywaniku i bawiła się zabawkami, a w następnej chwili zauważyliśmy że z klocków ułożyła swoje własne imię. Dee usiadła na fotelu obok Archera. -Ja nie potrafiłam przeliterować swojego imienia aż do pierwszej klasy co jest smutne, bo ma trzy litery. Zaśmiałam się. - Chcesz ją potrzymać? - zapytała Beth. Niegrzecznie było odmawiać, więc skinęłam głową i nieporadnie wzięłam dziewczynkę w ramiona. Nie byłam zbyt dobra w trzymaniu dzieci, nawet jeśli były większe i potrafiły trzymać głowę w górze. Nie wiedziałam, co z nimi robić, gdy już je miałam w ramionach. Powinnam zacząć je lekko podrzucać, a może kołysać? O Boże, co ja powinnam zrobić? Sekundę później mały origin był w moich ramionach i patrzył na mnie wielkimi fioletowymi oczami. Naprawdę miałam nadzieję, że dziecko nie potrafiło czytać mi w myślach. Bo bałam się, że przez przypadek zaraz ją upuszczę. Gdy przytuliłam dziewczynkę do siebie, mała Ashley ścisnęła moje palce bardzo mocno. Zaśmiałam się. - Wow. Silna jest. - Tak, to prawda. - Dawson uśmiechnął się, gdy Beth usiadła przy nim na kanapie. - Wczoraj rzuciła misiem z salonu do kuchni. - Cholera - wymamrotał Archer. - Może kiedyś będzie grać w piłkę ręczną - zasugerowała Dee. Beth zaśmiała się lekko.

-Jeśli zrobi się silniejsza, może przerzuci coś przez ścianę powiedziała Beth. - Cóż, to by było nieciekawe - powiedziałam do Ashley która w odpowiedzi zachichotała. Skupiła wzrok za mną i wiedziałam, że zbliżał się Daemon. Patrzyła na niego poważnym wzrokiem. - Ona chyba cię nie lubi. Zaśmiał się. - Każdy mnie lubi. Archer parsknął śmiechem. Daemon pocałował mnie w policzek i otoczył ramionami w talii. Ashley wyciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy. Zawsze bardzo fascynowała ją jego twarz. Kto wie, może któregoś dnia będę trzymać na rękach nasze dziecko. Ale na to jeszcze kiedyś przyjdzie czas. Może za kilka lat. Oboje nie byliśmy obeznani z tematem rodzicielstwa i póki co podobało nam się tak, jak było. Daemon zacisnął ręce na mojej talii i wiedziałam, że na razie będziemy szczęśliwi tylko we dwoje. Chociaż we trójkę też nie byłoby źle. Jednak miałam nadzieję, że póki co trzecim członkiem naszej rodziny zostanie kot lub pies. Przy dzieciach było sporo pracy. Ashley spojrzała na mnie, a ja uśmiechnęłam się do niej. Odwzajemniła uśmiech i nagle jej oczy zaczęły połyskiwać bielą. -Jest wyjątkowa - wymamrotał Daemon. To prawda. - Ale ty i tak jesteś bardziej wyjątkowa - wymamrotał mi do ucha, a ja się zaśmiałam.

Uniosłam wzroki spojrzałam na osoby w pokoju. Dee. Archer. Dawson. Beth. A potem znowu spojrzałam w jaśniejące oczy Ashley W końcu przestała macać Daemona po twarzy i oparła podbródek o moje ramię. Dee i Beth zaczęły rozmawiać o ślubie - o moim ślubie - i o kolorach. Dee chyba wolała różowy. Archer i Dawson siedzieli obok nich i cały czas wyglądali, jakby byli nie w temacie. Nie potrafiłam przestać się uśmiechać. Nieważne, co przyniesie przyszłość, to była moja rodzina i zrobiłabym wszystko, aby zapewnić im bezpieczeństwo. Z zamyślenia wyrwało mnie pukanie do drzwi. Spojrzałam nagle na Archera, który uśmiechał się szeroko. - Kto to może być? - zapytał Daemon. - Wszyscy tu jesteśmy. Dawson wstał. - Nie mam pojęcia. Sprawdzę. Patrzyłam na Archera, a w żołądku mnie ściskało. To on? Archer uśmiechnął się jeszcze szerzej. Wstrzymałam oddech, a potem zobaczyłam wracającego Dawsona. Za nim szedł ktoś, kogo nie widziałam od czasu, gdy opuściłam Montanę. Płynnym krokiem do pokoju wszedł Luc. Urósł od czasu, gdy go ostatnio widziałam. -Jak śmiecie spotykać się wszyscy i nie zapraszać mnie? Uśmiechnęłam się szeroko i prawie do niego pobiegałam, by go uściskać. Nie zrobiłam tego, bo wiedziałam, że Luc tego nie lubił.

Tylko Dee o tym nie wiedziała. Zerwała się i z rozpędu rzuciła się na niego, a potem mocno przytuliła. Zaskoczony spojrzał mi w oczy ponad jej ramieniem. Trudno było nazywać Luca przyjacielem, ale lubiłam myśleć, że nim jest. Bolało mnie serce, bo wiedziałam, że serum nie pomogło Nadii. Taki był Daedalus. Czasami miał dobre intencje i jeśli zrobiliby więcej, może naprawdę stworzyliby lek na raka. Nie wszyscy mieli swoje szczęśliwe zakończenie. Niestety. Gdy Luc w końcu się uwolnił od Dee, stanął przede mną i Daemonem. Nie patrzył na nas, tylko skupił się na Ashley. Był nią zafascynowany jakby była nowym gatunkiem. Bo może była. Zapytałam cicho: -Jak się trzymasz? Luc wzruszył ramionami. - No wiesz, byle do przodu. Uniosłam brew. Daemon chyba zakrztusił się śmiechem. - Naprawdę to powiedziałeś? - Tak i uważam, że dobrze mi to wyszło. Przechyliłam głowę na bok. - Ciągle zajmujesz się originami? Skinął głową, patrząc na Ashley. - Na razie tak. Myślę, że to dla nich dobre, bo jestem zarąbisty więc mają oni możliwość uczenia się od najlepszego.

Nikt w pokoju na to nie odpowiedział.... Ale racja, tym dzieciom było lepiej bez Nancy i Daedalusa, ale co z nich wyrośnie, jeśli Luc ich uczył? Chyba nawet nie chciałam wiedzieć. I naprawdę nie chciałam wiedzieć, kto ich pilnował, gdy on był tutaj. - Mogę? - Luc zapytał i wyciągnął ręce. Spojrzałam na Beth, która skinęła głową. Jasne. Luc wziął ode mnie Ashley tak, jakby miał w tym spore doświadczenie. Podrzucił ją lekko, a ona przyjrzała mu się uważnie. - No hej - powiedział Luc. Ashley uderzyła go rączką w policzek, a drugą chwyciła go za włosy. - To oznacza, że cię lubi - powiedział Dawson. - To ciekawe - wymamrotał. Ashley zaśmiała się w swoim stylu, a Luc wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. -Jesteś wyjątkowa - powiedział to samo, co Daemon przed chwilą. Patrzyłam na Luca i Ashley, a potem spojrzałam na Dawsona i Beth, ale ledwo słyszałam, o czym mówią. Chyba o chipsach ziemniaczanych, majonezie i jakichś dziwnych miejscach. I w sumie podobała mi się taka rozmowa. Była normalna. - Kotek? - wymamrotał Daemon. Obróciłam głowę, a jego wygląd powalił mnie tak samo, jak za pierwszym razem, gdy go zobaczyłam. Był mój, cały mój.

- No co? Musnął moje ucho i wyszeptał coś, od czego oczy mi się rozszerzyły i policzki zaczerwieniły. Rozpoznałam te słowa. To były słowa, jakie kiedyś napisał na karteczce, którą dawno temu dał mi w klasie. - Piszesz się na to? - zapytał z płonącymi oczami. -Mam nadzieję, że tak. Myślałem o tym od dwóch lat. Nie zawiedź mnie, Kotek Moje serce fiknęło koziołka, a ja wypowiedziałam najprawdziwsze słowa. - Z tobą, Daemonie Black, jestem gotowa na wszystko.

Podziękowania Kończenie serii nigdy nie jest łatwe. To cudowny moment, ale jest też pełen smutku. Nie byłoby to możliwe bez grupy ludzi, którzy dla was pracowali nad serią o Katy i Daemonie. Po pierwsze, nic z tego nie byłoby możliwe, gdyby nie Liz Pelletier. Naprawdę. To ona mnie kiedyś zapytała, czy napiszę książkę o licealnych kosmitach. Zaśmiałam się wtedy i powiedziałam, że nie. No bo jak, kosmici w szkole ? Ale potem to przemyślałam, stworzyłam Katy i Daemona, a potem resztę historii o Luksjanach. Więc dziękuję Ci. Chciałam też podziękować ekipie z wydawnictw Entangled Teen and Macmillan - edytorom, publicystom, asystentom i każdemu, kto przyłożył rękę do tych książek. Dziękuję mojej agentce, Kevan Lyon i moim agentom od praw zagranicznych - Rebecce Mancini i Taryn Fagarness. Mojemu agentowi filmowemu, Brandy Rivers i moim publicystom z KP Simmons, Deb Shapiro i Heather Riccio.

Dziękuję również Nancy Holder i Wendy Higgins za cudowny opis książki Opal. Dziękuję Laurze Kaye, Molly McAdams, Sophie Jordan za spędzanie ze mną czasu. Dziękuję Tiffany Snow, Jen Fisher, Damaris Cardinali, Lesie Rodrigues, Dawn Ransom i Tiffany King za odbieranie telefonów, gdy dzwoniłam i wysłuchiwanie mnie nawet wtedy gdy nie miałyście czasu. I nie mogę zapomnieć też o Vi i Jenie Freeth za bieganie ze mną na różne eventy i kupowanie książek. Jest wiele osób, którym chciałabym podziękować - blogerom i recenzentom, którzy od pierwszego dnia wspierali tę serię. Zawsze będziecie w moim sercu. I dziękuję każdemu czytelnikowi, który miał w ręce moje książki. Dziękuję wszystkim za tę podróż ze mną.