Becca Fitzpatrick - 4 - Finale

BECCA FITZPATRICK

Finale TŁUMACZENIE MARIA BORZOBOHATA-SAWICKA Tytuł oryginału: Finale

Dla mojej Mamy, którą zawsze najgłośniej słychać było na trybunach („Biegnij, dziecko, biegnij!”)

Wcześniej tego dnia Scott nie wierzy! w duchy. Według niego zmarli pozostawali w grobach. Stracił jednak rezon,

kiedy znalazł się w jednym z tuneli - położonych pod parkiem rozrywki w Delphic, gdzie od ścian odbijały się echem zduszone szepty i dziwne szelesty. Z niezadowoleniem złapał się na tym, że jego myśli błądzą wokół Harrisona Greya. Nie lubił przypominać sobie o tym, że przyczynił się do jego śmierci. Na niskim sklepieniu tunelu skraplała się wilgoć. Scott pomyślał o krwi. Jego pochodnia rzucała płochliwe cienie na ściany, które wydzielały woń zimnej, mokrej ziemi. Zaczął wyobrażać sobie groby. Po plecach spłynęła mu lodowata strużka potu. Odwrócił głowę i posłał ciemności przeciągłe, nieufne spojrzenie. Nikt nie wiedział o przysiędze, którą złożył Harrisonowi Greyowi. Obiecał mu, że będzie chronił Norę. A ponieważ nie mógł spojrzeć mu w oczy i powiedzieć: „stary, przepraszam, że to przeze mnie cię zabili", postanowił czuwać nad jego córką. Wprawdzie nie było to to samo co przeprosiny, ale nie mógł zrobić nic więcej. Scott nie był pewien, czy przysięga złożona nieboszczykowi ma jakąkolwiek wartość, jednak głuche dźwięki rozlegające się za jego plecami utwierdziły go w przekonaniu, że postępuje słusznie. - Idziesz? W ciemności widział przed sobą jedynie zarys sylwetki Dantego. - Długo jeszcze? - Pięć minut. - Dante roześmiał się. - A co, dygasz? -I to jak - odpowiedział Scott, doganiając go. - Jak będzie wyglądało to spotkanie? Nigdy czegoś takiego nie robiłem - dodał z nadzieją, że nie widać po nim, jak głupio się czuje. - Nefilowie naprawdę uwierzyli, że Czarna Ręka nie żyje? - Scott sam w to nie wierzył. Podobnie jak wszyscy Nefilowie Czarna Ręka był przecież nieśmiertelny. Komu więc udało się go zabić? Nie podobały mu się myśli, które rodziły się w jego głowie. Jeżeli to Nora go zabiła... Jeżeli Patch jej pomógł... Nieważne, jak dobrze starali się zatrzeć za sobą ślady. Na pewno coś im umknęło - jak wszystkim. Odkrycie prawdy było tylko kwestią czasu. Jeżeli to Nora zamordowała Czarną Rękę, groziło jej niebezpieczeństwo. - Widzieli mój pierścień - odparł Dante. Scott także go widział. Wcześniej. Zaczarowany pierścień, który iskrzył się, jakby w środku uwięziony był błękitny płomień. Nawet teraz opalizował chłodnym, gasnącym błękitem. Według Dantego Czarna Ręka przepowiedział, że będzie to znak jego śmierci. - Znaleźli ciało? - Nie. - Zgodzili się na to, by Nora im przewodziła? - nie odpuszczał Scott. - Przecież w niczym nie przypomina Czarnej Ręki.

- Wczoraj złożyła mu przysięgę krwi, która wypełniła się w chwili jego śmierci. Czy im się to podoba, czy też nie, Nora jest ich przywódczynią. Mogą znaleźć kogoś innego na jej miejsce, ale najpierw poddadzą ją próbie. Chcą zrozumieć, dlaczego Hank wybrał właśnie ją. Scott nie był przekonany. - A jeżeli będą ją chcieli kimś zastąpić? Dante rzucił mu ponure spojrzenie. - Wtedy umrze. Tak głosi przysięga. - Ale my oczywiście na to nie pozwolimy. - Nie. - Więc wszystko w porządku? - Scott chciał usłyszeć, że Nora jest bezpieczna. - Owszem, pod warunkiem że będzie z nami współpracowała. Scott przypomniał sobie to, co wcześniej tego dnia mówiła Nora: „Spotkam się z Nefilami i jasno przedstawię im swój punkt widzenia. Może i Hank zaczął tę wojnę, ale ja mam zamiar ją zakończyć. Doprowadzę do zawieszenia broni. I nic mnie nie obchodzi, że im się to nie podoba". Ścisnął nasadę nosa. Czekało go sporo pracy. Z trudem brnął naprzód, uważając na oleiste kałuże, pomarszczone niczym karbowana bibuła. Wciąż chlupotało mu w bucie po tym, jak nieco wcześniej wpadł w jedną z nich. - Powiedziałem Patchowi, że nie spuszczę jej z oczu. - Jego też się boisz? - mruknął Dante. - Nie, skąd! - skłamał Scott. Dante też bałby się Patcha, gdyby go znał. - Dlaczego nie bierzemy jej ze sobą na spotkanie? - Nie czuł się dobrze z tym, że musiał rozdzielić się z Norą. Żałował, że się na to zgodził. - Nie wiem, dlaczego robimy połowę rzeczy, które robimy. Jesteśmy żołnierzami. Słuchamy rozkazów. Scott przypomniał sobie słowa, które usłyszał od Patcha na pożegnanie: „Jesteś za nią odpowiedzialny. Nie schrzań tego". Ta groźba zapadła mu w pamięć. Patchowi wydawało się, że tylko jemu zależy na Norze, ale tak nie było. Scott traktował ją jak siostrę. Była przy nim, kiedy wszyscy inni się od niego odwrócili. Przekonała go, żeby się nie poddawał. Łączyła ich wyjątkowa, zupełnie niewinna więź. Na żadnej dziewczynie nie zależało mu tak jak na Norze. Był za nią odpowiedzialny. Przecież obiecał to jej zmarłemu ojcu. Wraz z Dantem zeszli jeszcze niżej w głąb tunelu, którego ściany zwężały się coraz bardziej. Scott odwrócił się bokiem, żeby przecisnąć się przez kolejny korytarz. Nagle od ścian oderwały się grudki ziemi. Wstrzymał oddech. Wydawało mu się, że sklepienie lada chwila się zawali i pogrzebie ich żywcem.

W końcu Dante pociągnął za metalową kołatkę i w ścianie pojawiły się drzwi. Scott zajrzał do przestronnego pomieszczenia. Ściany z ubitej ziemi, kamienna podłoga. Pusto. - Spójrz w dół. Zapadnia - wskazał mu Dante. Scott zszedł z pokrytego kamieniami włazu i pociągnął za klamkę. Z otworu dobiegły ich ożywione głosy. Zignorował drabinę i opadł do dziury, trzy metry w dół. Rozejrzał się po małym, przypominającym jaskinię wnętrzu. Zakapturzeni Nefilowie i Nefilki w czarnych szatach tworzyli ciasny krąg wokół dwóch postaci, których Scott nie mógł dojrzeć. Z boku buchnął płomień. Wetknięte w węgiel żelazo do wypalania piętna rozżarzyło się na pomarańczowo. - Odpowiadaj! - Ze środka kręgu odezwał się szorstki, starczy głos. - Jaki jest twój związek z upadłym aniołem, którego nazywają imieniem Patch? Czy jesteś gotowa, by przewodzić Nefilom? Musimy wiedzieć, że jesteś nam w pełni oddana. - Nie muszę odpowiadać - odparła druga postać. Nora. - Moje życie prywatne to nie wasza sprawa. Scott podszedł do kręgu, żeby lepiej widzieć. - Ty nie masz życia prywatnego! - zasyczała stara kobieta o białych włosach, dźgając Norę wątłym palcem. Jej obwisłe policzki trzęsły się ze złości. - Teraz twoim jedynym celem jest uwolnienie twojego ludu spod władzy upadłych aniołów. Jesteś dziedziczką Czarnej Ręki i chociaż nie chciałabym sprzeciwiać się jego woli, jeżeli będę musiała, zagłosuję przeciwko tobie. Scott z niepokojem spojrzał na zakapturzonych Nefilów. Kilku z nich z uznaniem pokiwało głowami. - Nora! - zawołał dziewczynę w myślach. - Co ty wyprawiasz? Przysięga krwi. Musisz pozostać przy władzy. Powiedz to, czego od ciebie oczekują. To ich uspokoi. Nora rozejrzała się wokół z wrogością. Ich oczy się spotkały. - Scott? Pokiwał głową, starając się dodać jej otuchy. - Jestem tu. Nie wkurzaj ich. Spróbuj ich zadowolić, a będę mógł cię stąd zabrać. Przełknęła ślinę. Widać było, że próbuje zebrać myśli. Jej policzki wciąż płonęły wściekłym rumieńcem. - Wczoraj w nocy zginął Czarna Ręka. Wybrano mnie na jego następczynię i od razu rzucono na głęboką wodę. Biegam z jednego spotkania na drugie, muszę witać się z ludźmi, których nie znam, i nosić tę ciasną szatę. Wciąż odpowiadam na tysiące osobistych pytań. Popycha się mnie i szturcha, ocenia i krytykuje, a ja nie mam nawet czasu, żeby złapać oddech. Wybaczcie więc, jeżeli nie odzyskałam jeszcze równowagi. Stara kobieta zacisnęła usta, ale nic nie odpowiedziała.

- Jestem następczynią Czarnej Ręki. To on mnie wybrał. Nie zapominajcie o tym - dodała Nora i chociaż Scott nie był pewien, czy powiedziała to z dumą czy z szyderstwem, wokół zapadła cisza. - Powiedz mi tylko jedno - po dłuższym milczeniu powiedziała starsza kobieta, a w jej głosie słychać było podstęp. - Co się stało z Patchem? Zanim Nora zdążyła odpowiedzieć, odezwał się Dante: - Ona nie jest już z Patchem. Nora i Scott spojrzeli na siebie gwałtownie, a następnie przenieśli wzrok na Dantego. - Co to było? - zapytała Dantego w myślach, włączając w ich konwersację Scotta. - Jeżeli teraz nie pozwolą ci zostać swoją przywódczynią, umrzesz w następstwie złamania przysięgi krwi - odparł Dante. - Ja się tym zajmę. - Będziesz kłamał? - A masz lepszy pomysł? - Nora chce przewodzić Nefilom - głos Dantego wypełnił pomieszczenie. - Zrobi to, co do niej należy. Dokończy dzieła, które zapoczątkował jej ojciec. Pozwólcie jej na jeden dzień żałoby. Potem w pełni zaangażuje się w swoje zadanie. Ja ją wyszkolę. Poradzi sobie. Musicie jej tylko dać szansę. - Ty ją wyszkolisz? - zapytała Dantego starsza kobieta, przeszywając go spojrzeniem. - Uda się. Zaufajcie mi. Kobieta zamyśliła się. Po chwili rozkazała: - Wypalcie jej znak Czarnej Ręki. Kiedy Scott zobaczył przerażenie w oczach Nory, zrobiło mu się słabo. Koszmary. Pojawiły się znikąd i hulały w jego głowie. Nabierały tempa. Pociemniało mu przed oczami. Wtedy usłyszał głos - głos Czarnej Ręki. Scott skrzywił się i zakrył uszy dłońmi. Oszalały głos syczał i rechotał w jego głowie, aż słowa zlały się ze sobą. Ich dźwięk przypominał mu brzęczenie wydobywające się z przewróconego ula. Poczuł pulsowanie wypalonego na piersi znaku Czarnej Ręki. Ból był tak intensywny, że Scott stracił rachubę czasu. Z gardła wyrwał mu się rozkaz: - Przestańcie! rozstąpił się i Scotta przeszyły nienawistne spojrzenia.

W pomieszczeniu zrobiło się cicho. Krąg

Kilkakrotnie zamrugał oczami. Nie był w stanie zebrać myśli. Czuł, że musi ją uratować. Kiedy jemu wypalano znak Czarnej Ręki, nie było nikogo, kto by mu pomógł. Nie mógł pozwolić, by to samo spotkało Norę. Stara kobieta wolno podeszła do Scotta, stukając obcasami o kamienną posadzkę. Jej skóra poorana była głębokimi bruzdami, a z zapadniętych oczodołów wpatrywały się w niego wodniste

zielone oczy. - Uważasz, że nie powinna udowodnić nam swojego oddania? - Jej usta wygięły się w ledwo dostrzegalnym, wyzywającym uśmiechu. Serce Scotta załomotało. - Niech udowodni je poprzez czyny - wyrwało mu się. Kobieta przekrzywiła głowę. - Co masz na myśli? W tym momencie głos Nory wślizgnął się w jego myśli. - Scott? - rzuciła niepewnie. Modlił się, by jego słowa nie pogorszyły sprawy. Oblizał wargi. - Gdyby Czarna Ręka chciał, by Nora została naznaczona, sam by to zrobił. Wybrał ją na swoją następczynię, ponieważ jej ufał. Mnie to wystarcza. Możemy ją tu trzymać i przepytywać w nieskończoność albo w końcu wypowiedzieć tę wojnę. Niecałe trzydzieści metrów ponad naszymi głowami znajduje się miasto upadłych aniołów. Przyprowadźcie mi tu jednego z nich, a sam naznaczę go żelazem. Jeżeli chcemy, by upadłe anioły zrozumiały, że nie żartujemy, pokażmy im to! - Scott słyszał swój przerywany oddech. Na twarz kobiety powoli wypłynął uśmiech. - To mi się podoba. Nawet bardzo. Jak się nazywasz, drogi chłopcze? - Scott Parnell - odpowiedział, pociągając za kołnierzyk koszulki. Potarł kciukiem zniekształconą skórę, na której miał wypalone piętno. - Niech wizja Czarnej Ręki żyje po wieki wypowiadając te słowa, czuł w ustach gorzki posmak żółci. Kobieta położyła swoje kościste dłonie na ramionach Scotta, a następnie nachyliła się i ucałowała go w oba policzki. Jej skóra była wilgotna i chłodna jak śnieg. - Nazywam się Lisa Martin. Dobrze znałam Czarną Rękę. Niech jego duch żyje w nas po wieki. Przyprowadź mi tu upadłego anioła, chłopcze. Niech przekonają się, że mówimy poważnie. Po chwili było już po wszystkim. Scott pomógł skuć upadłego anioła, chuderlawego chłopaka o imieniu Baruch, który wyglądał na piętnaście ludzkich lat, a teraz stał w rytualnym kręgu. Najbardziej obawiał się, że to Nora będzie musiała wypalić piętno na ciele ofiary, ale Lisa Martin kazała jej czekać w przedsionku. Odziany w szaty Nefil podał Scottowi rozgrzane żelazo. Chłopak spojrzał w dół na marmurową płytę, do której przykuty był więzień. Nie zwracając uwagi na obietnice zemsty, które wyrzucał z siebie Baruch, Scott powtórzył słowa wyszeptane mu do ucha przez Nefila - kupę bzdur porównujących Czarną Rękę do bóstwa - i przyłożył gorący pręt do piersi upadłego anioła.

Teraz Scott opierał się o ścianę tunelu, tuż obok przedsionka, czekając na Norę. „Jeśli nie przyjdzie za pięć minut, pójdę po nią", postanowił. Nie ufał Lisie Martin. Nie ufał żadnemu z odzianych w czarne szaty Nefilów. Tworzyli tajne stowarzyszenie, a Scott zdążył się już przekonać, że z tajemnic nigdy nie wynikało nic dobrego. Zaskrzypiały drzwi. Nora zarzuciła przyjacielowi ręce na szyję i mocno się do niego przytuliła. - Dziękuję. Trzyma! ją w objęciach, dopóki nie przestała dygotać. - Taka praca - zażartował. To zawsze działało. - Stawiasz mi kolację. Nora pociągnęła nosem i zachichotała. - Widzisz, jak się cieszą, że jestem ich przywódczynią? - Są po prostu w szoku. - W szoku, że Czarna Ręka oddał ich los w moje ręce. Widziałeś ich twarze? Myślałam, że się rozpłaczą. Albo że zaczną we mnie rzucać pomidorami. - Co teraz zrobisz? - Hank nie żyje, Scott. - Nora spojrzała mu prosto w oczy, po czym otarła powieki palcami. Zobaczył w jej twarzy coś, czego nie potrafił nazwać. Śmiałość? Pewność siebie? A może po prostu chęć szczerego wyznania. - Będę świętować.

ROZDZIAŁ 1 Tej samej nocy Nie jestem imprezowiczką. Ogłuszająca muzyka, wirujące ciała, zamroczone alkoholem twarze - to nie moja bajka. W sobotnie wieczory lubię zostać w domu, wtulić się w kanapę i obejrzeć komedię romantyczną z moim chłopakiem Patchem. Jestem przewidywalna, skryta... normalna. Nazywam się Nora Grey i chociaż do niedawna byłam przeciętną nastolatką, która kupowała ciuchy w sieciówkach i wydawała tygodniówkę na piosenki z iTunes, ostatnio moje życie zaczęło odbiegać od normy. Nie wiedziałabym, czym jest normalność, nawet gdybym się o nią potknęła. Normalność skończyła się wraz z chwilą, kiedy w moje życie wkroczył Patch. Mój chłopak jest ode mnie wyższy o głowę, ma analityczny umysł, jest zwinny jak kot i mieszka sam w supertajnym szpanerskim apartamencie pod parkiem rozrywki w Delphic. Jego głęboki seksowny głos sprawia, że miękną mi kolana. Co więcej, Patch jest upadłym aniołem. Wyrzucili go z nieba, ponieważ zbyt swobodnie podchodził do panujących tam zasad. Jestem przekonana, że kiedy Patch pojawił się w moim życiu, normalność po prostu przestraszyła się i zwiała.

Być może brakuje mi normalności, ale mam za to równowagę. Zawdzięczam ją mojej najlepszej przyjaciółce, z którą znam się od dwunastu lat, Vee Sky. Mimo że lista dzielących nas różnic ciągnie się w nieskończoność, łączy nas nierozerwalna więź. Vee i ja jesteśmy potwierdzeniem reguły, że przeciwieństwa się przyciągają. Ja jestem smukła i wysoka (przynajmniej według ludzkich standardów), mam burzę kręconych włosów, które doprowadzają mnie do szału, i osobowość typu A. Vee jest jeszcze wyższa ode mnie, ma popielate włosy, jasnozielone oczy i więcej wypukłości niż tor kolejki górskiej. Prawie zawsze stawia na swoim. No i w przeciwieństwie do mnie moja przyjaciółka to urodzona balangowiczka. Tego wieczoru jej imprezowy instynkt zaprowadzi! nas na drugi koniec miasta, do czteropiętrowego ceglanego magazynu drgającego od mocnych uderzeń muzyki klubowej, gdzie aż roiło się od podrobionych dowodów osobistych. Klub tonął w takiej masie wydzielanego przez upakowane w nim ciała potu, o jakiej efekt cieplarniany mógłby tylko pomarzyć. Wnętrze było dość pospolite i składało się z parkietu wciśniętego pomiędzy scenę i bar. Krążyła plotka, że tajemnicze drzwi za barem prowadzą do piwnicy, w której siedzi facet o przezwisku Storky, handlujący pirackim... wszystkim. Przywódcy religijni z lokalnej społeczności grozili, że doprowadzą do zamknięcia tej „wylęgami nieprawości dla krnąbrnych nastolatków", znanej także jako Diabelska Portmonetka. - Wyluzuj! - Vee próbowała przekrzyczeć ogłupiające dudnienie muzyki. Splotła palce z moimi i uniosła nasze ręce do góry, kołysząc nimi w rytm piosenki. Znajdowałyśmy się pośrodku parkietu. Ciągle ktoś nas szturchał i popychał. - Tak właśnie powinna wyglądać sobotnia noc. My dwie szalejące na parkiecie, zrelaksowane i zlane porządnym dziewczyńskim potem. Starałam się entuzjastycznie skinąć głową, ale chłopak za mną co chwilę przydeptywał moją balerinkę, w związku z czym bez przerwy musiałam ją poprawiać. Dziewczyna po prawej rozpychała się łokciami i ilekroć nie byłam dość uważna, dawała mi potężnego kuksańca. - Może się czegoś napijemy!? - zawołałam do Vee. - Duszno tu jak w saunie! - To dlatego, że rozpalamy atmosferę. Chłopak przy barze nie może się napatrzeć na twoje gorące ruchy. - Vee pośliniła palec i dotknęła mojego ramienia, imitując skwierczenie. Powędrowałam za jej wzrokiem i... zamarłam. Dante Matterazzi skinął głową na powitanie. Kolejny gest był nieco subtelniejszy. - Nigdy bym nie zgadł, że taka z ciebie tancereczka - powiedział do mnie w myślach. - A to ciekawe, ja nigdy bym nie zgadła, że taki z ciebie dręczyciel - wypaliłam. Oboje należeliśmy do rasy Nefilów, stąd nasza wrodzona umiejętność porozumiewania się w myślach. Na tym jednak podobieństwa się kończyły. Dante wciąż zawracał mi głowę, a ja nie mogłam przecież unikać go bez końca. Poznałam go dziś rano, kiedy zapukał do moich drzwi, aby mi obwieścić, że upadłe anioły i Nefilowie stoją na krawędzi wojny, a ja zostałam właśnie wybrana przywódczynią tych drugich. Na razie miałam jednak dość gadania o wojnie. Czułam się przytłoczona. A może po prostu w to wszystko nie wierzyłam? Tak czy owak, marzyłam tylko o tym, żeby zniknął. - Nagrałem ci się na pocztę - powiedział.

- Pewnie przegapiłam twoją wiadomość. - A raczej ją wykasowałam. - Musimy porozmawiać. - Jestem trochę zajęta. - Na dowód tego zakołysalam biodrami i podniosłam ręce, naśladując Vee, która całymi dniami oglądała mtv. Moja przyjaciółka hiphop ma we krwi. Na ustach Dantego pojawił się drwiący uśmieszek. - Skoro już o tym mowa, poproś przyjaciółkę, żeby data ci kilka wskazówek. Nogi ci się plączą. Za dwie minuty widzimy się na tyłach klubu. Wbiłam w niego wzrok. - Przecież mówię, że jestem zajęta! - To nie może czekać. - Dante znacząco uniósł brwi, a po chwili zniknął w tłumie. - Jego strata - zadecydowała Vee. - Jesteś dla niego po prostu za gorąca. - Idę po coś do picia powiedziałam. - Chcesz colę? - Wyglądało na to, że Vee na razie nie zamierza opuszczać parkietu, a ja, choć nie miałam ochoty gadać z Dantem, uznałam, że lepiej zacisnąć zęby i mieć to z głowy, niż pozwolić, by całą noc za mną łaził. - Z cytryną - odparła Vee. Zeszłam z parkietu i - upewniwszy się, że Vee mnie nie widzi - skręciłam w boczny korytarz, po czym wyszłam na zewnątrz tylnymi drzwiami. Uliczka była skąpana w poświacie księżyca. Przede mną stało czerwone porsche panamera, o które Dante opierał się nonszalancko. Dante mierzy dwa metry i wygląda jak żołnierz, który dopiero co opuścił obóz dla rekrutów. Przykład? Ma bardziej umięśniony kark niż ja całe ciało. Tej nocy ubrany był w workowate bojówki i białą lnianą koszulę. Rozpięte do połowy klatki piersiowej guziki odsłaniały fragment gładkiej skóry. - Fajny samochód - powiedziałam. - Da się nim jeździć. - Moim volkswagenem też się da, a kosztował trochę mniej. - Samochód to coś więcej niż cztery koła. Nie no, trzymajcie mnie. - No i...? - rzuciłam, przestępując z nogi na nogę. - Co to za pilna sprawa? - Nadal spotykasz się z tym upadłym aniołem? W ciągu kilku godzin naszej znajomości zadał mi to pytanie już kilkakrotnie. Dwa razy przez SMSa, a teraz prosto w oczy. Mój związek z Patchem przechodził wzloty i upadki, ale obecnie utrzymywała się tendencja zwyżkowa. Oczywiście, miewaliśmy problemy. W świecie, w którym Nefilowie i upadłe anioły wolałyby raczej umrzeć, niż obdarzyć się wzajemnie uśmiechem, spotykanie się z przedstawicielem wrogiej rasy było absolutnie nie do przyjęcia.

Wyprostowałam się. - Owszem. - Jesteście ostrożni? - Raczej dyskretni. I bez Dantego Patch i ja wiedzieliśmy, że pokazywanie się razem nie jest zbyt mądre. Nefilowie i upadłe anioły chętnie udowadniali sobie, kto jest lepszy. Z każdym dniem przybierały na sile rasistowskie nastroje. Była jesień, a mówiąc ściśle, październik, i za kilka dni miał się rozpocząć żydowski miesiąc cheszwan. Każdego roku podczas cheszwanu upadłe anioły opanowują ciała Nefilów, uznając, że mają prawo robić, co im się żywnie podoba. A ponieważ jedynie w tym czasie mogą doświadczać doznań fizycznych, ich kreatywność nie zna granic. Szukają wówczas przyjemności, bólu i tego, co pomiędzy. Żyją w ciałach swoich ofiar jak pasożyty. Dla Nefilów cheszwan to prawdziwa tortura. Gdyby niepowołane osoby zauważyły, jak Patch i ja trzymamy się za ręce, z pewnością byśmy za to zapłacili. - Porozmawiajmy o twoim wizerunku - powiedział Dante. - Musimy ci zrobić dobry PR w mediach i sprawić, żeby Nefiłowie w ciebie uwierzyli. Pstryknęłam palcami w teatralnym geście. - Nie znoszę, kiedy spadają mi wskaźniki poparcia! Dante ściągnął brwi. - To nie żarty, Noro. Za siedemdziesiąt dwie godziny rozpocznie się cheszwan, a to oznacza wojnę. Upadłe anioły po jednej stronie, my po drugiej. Cała odpowiedzialność spoczywa na tobie, nowej przywódczyni nefilskiej armii. Przysięga krwi, którą złożyłaś Hankowi, zaczęła już obowiązywać. Chyba nie muszę ci przypominać o konsekwencjach, które grożą za jej złamanie? Zrobiło mi się niedobrze. Przecież wcale nie zgłaszałam się na ochotnika. To, że zostałam zmuszona do objęcia tej funkcji, zawdzięczam swojemu nieżyjącemu biologicznemu ojcu, a jednocześnie nieźle pokręconemu facetowi Hankowi Millarowi. Dzięki magicznej transfuzji krwi wbrew mojej woli ze zwykłego człowieka zmienił mnie w czystej krwi Nefilkę, tak bym mogła stanąć na czele jego armii. Przysięga, że poprowadzę Nefilów do boju, którą mu złożyłam, zaczęła obowiązywać w chwili jego śmierci. Gdybym jej nie dotrzymała, i mnie, i moją mamę czekałaby śmierć. Tak głosiły słowa przysięgi. Ale spoko, bez presji. - Pomimo środków ostrożności, jakie zamierzam zastosować, nie możemy zupełnie wymazać twojej przeszłości. Węszą wokół ciebie Nefiłowie. Krążą już plotki, że spotykasz się z upadłym aniołem i że stoisz po dwóch stronach barykady. - Ale ja naprawdę spotykam się z upadłym aniołem. Dante przewrócił oczami.

- Może jeszcze głośniej? Wzruszyłam ramionami. - Jeżeli naprawdę tego chcesz... - pomyślałam i już miałam to wypowiedzieć na głos, ale Dante natychmiast znalazł się przy mnie i zakrył mi usta dłonią. - Wiem, że to silniejsze od ciebie, ale czy chociaż ten jeden raz mogłabyś mi ułatwić zadanie? - wyszeptał mi do ucha, z wyraźnym niepokojem rozglądając się w mroku, mimo iż byłam pewna, że jesteśmy sami. Choć miałam dopiero dwudziestoczterogodzinne doświadczenie w byciu czystej krwi Nefilką, ufałam swojemu wyostrzonemu szóstemu zmysłowi. Gdyby ktoś nas podsłuchiwał, wiedziałabym o tym. - Posłuchaj. Wiem, że kiedy dziś się poznaliśmy, powiedziałam, że Nefilowie będą musieli się pogodzić z tym, że jestem w związku z upadłym aniołem - oznajmiłam, kiedy zabrał dłoń - ale zrobiłam to bez zastanowienia. Cały dzień o tym myślałam. Rozmawiałam z Patchem. Jesteśmy naprawdę ostrożni, Dante, wierz mi. - Dobrze wiedzieć. Ale i tak musisz coś dla mnie zrobić. - Co takiego? - Zacznij spotykać się z Nefilem, a konkretnie ze Scottem Parnellem. Scott był pierwszym Nefilem, z którym się zaprzyjaźniłam. Miałam wtedy pięć lat i nie wiedziałam nic o jego pochodzeniu. W ciągu kilku ostatnich miesięcy zdążył się już wcielić w rolę mojego prześladowcy i wspólnika, a w końcu przyjaciela. Nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic. Ale nie było też między nami chemii. Roześmiałam się. - Chyba sobie żartujesz. - To tylko na pokaz. Dla zachowania pozorów - wyja śnił. - Dopóki nasza rasa nie przekona się do ciebie. Jesteś Nefilką dopiero od doby. Nikt cię nie zna. Ludzie potrzebują jakiegoś impulsu, żeby cię polubić. Musimy sprawić, by nie bali się tobie zaufać. Związek z Nefilem to dobry krok w tym kierunku. - Nie mogę umawiać się ze Scottem - oznajmiłam Dantemu. - On podoba się Vee. W przypadku Vee stwierdzenie, że ma pecha w miłości, byłoby eufemizmem. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy zdążyła się zakochać w drapieżnym narcyzie oraz dwulicowej gnidzie. Nie powinno więc dziwić, że po tym wszystkim zaczynała poważnie wątpić w swoją miłosną intuicję. Ostatnio przestała się nawet uśmiechać do przedstawicieli pici przeciwnej. I wtedy pojawił się Scott. Wczoraj wieczorem, kilka godzin przed tym, jak mój biologiczny ojciec zmusił mnie do przemienienia się w pełnokrwistą Nefilkę, Vee i ja poszłyśmy do Diabelskiej Portmonetki na koncert nowego zespołu Serpentine, w którym Scott grał na basie. Od tego czasu Vee nie mogła przestać o nim myśleć. Gdybym teraz ukradła jej Scotta - nawet jeżeli miał to być tylko blef zadałabym jej cios prosto w serce.

- To by było tylko na niby - powtórzył Dante, jak gdyby te słowa miały sprawić, że uznam jego pomysł za rewelacyjny. - Czy Vee będzie o tym wiedziała? - Niezupełnie. Tÿ i Scott musielibyście zachowywać się przekonująco. Gdyby ta informacja wyciekła, mogłoby się to zakończyć tragicznie, więc wolałbym, żeby prawdę znała tylko nasza dwójka. Z jego słów wynikało, że Scott także miałby paść ofiarą blefu. Oparłam ręce na biodrach, próbując wyglądać na stanowczą i niewzruszoną. - Musisz wymyślić kogoś innego. - To, że miałabym udawać związek z Nefilem, by zyskać popularność, wcale mi się nie podobało. Co więcej, pomysł ten wydawał mi się z góry skazany na niepowodzenie, ale chciałam mieć to już za sobą. Skoro Dante uważał, że nefilski chłopak sprawi, że Nefilowie uznają mnie za jedną z nich, proszę bardzo. To i tak miało być tylko na niby. Oczywiście, Patch nie będzie zachwycony, ale nie miałam teraz czasu się oto martwić. Dante zacisnął usta i przymknął oczy. Zaczynał tracić cierpliwość. W ciągu tego dnia zdążyłam się już przyzwyczaić do tej miny. - Musi to być ktoś szanowany w nefilskiej społeczności - powiedział w końcu z namysłem. Ktoś, kogo Nefilowie podziwiają. Ktoś, kogo zaakceptują. Zniecierpliwiona, machnęłam ręką. - Po prostu zaproponuj kogoś innego niż Scott. - Ja. Wzdrygnęłam się. - Przepraszam. Co takiego? Ty? - Byłam zbyt zdumiona, żeby wybuchnąć śmiechem. - A dlaczego nie? - zapytał Dante. - Naprawdę chcesz, żebym zaczęła wymieniać powody? Może mi to zająć całą noc. Według ludzkich standardów jesteś ode mnie co najmniej o pięć lat starszy. To absolutny skandal. Nie masz poczucia humoru i... co tam jeszcze? Aha, no tak, przecież my się nie znosimy! - To świetny pomysł. Jestem twoim porucznikiem... - Tylko dlatego, że Hank cię nim mianował. Ja nie miałam tu nic do gadania. Dante wydawał się mnie nie słyszeć. Zajął się układaniem wymyślonych scenariuszy. - Poznaliśmy się i natychmiast się sobie spodobaliśmy. Pocieszałem cię po śmierci ojca. To wiarygodna bajeczka - uśmiechnął się. - I świetny PR. - Jeżeli z twoich ust jeszcze raz padnie to słowo, to przysięgam, że... zrobię coś drastycznego. Chciałam go rąbnąć. A potem wymierzyć sobie policzek za to, że w ogóle brałam jego plan pod uwagę.

- Prześpij się z tym - powiedział Dante. - Przemyśl to. - Mam to przemyśleć? - Policzyłam do trzech na palcach. - Już. To zły pomysł. Bardzo zły. Moja odpowiedź brzmi „nie". - Masz lepszy? - Tak, ale muszę go jeszcze dopracować. - Oczywiście, Noro. Nie ma problemu. - Policzył do trzech na palcach. - Dobra, czas minął. Z samego rana musisz podać mi imię. Gdybyś jeszcze nie zauważyła, twoje akcje spadają na łeb na szyję. Wiadomość o śmierci twojego ojca i o tym, że stanęłaś na czele Nefilów, rozprzestrzenia się z prędkością światła. Nefilowie zaczynają gadać, a z tego nigdy nic dobrego nie wynika. Musimy sprawić, żeby ci zaufali. Muszą uwierzyć, że działasz dla ich dobra i że jesteś w stanie dokończyć to, co zaczął twój ojciec, wyzwalając nas spod władzy upadłych aniołów. Musimy zapewnić ci ich poparcie. Damy im do tego mnóstwo powodów. Pierwszym z nich musi być porządny nefilski chłopak. - Słonko, wszystko w porządku? Odwróciliśmy się zaskoczeni. W drzwiach stała Vee. Na jej twarzy nieufność walczyła z ciekawością. - Hej! Wszystko dobrze! - rzuciłam nieco zbyt entuzjastycznie. - Nie przyniosłaś tego picia, więc zaczęłam się martwić - powiedziała Vee. Spoglądała to na mnie, to na Dantego. W pewnej chwili na jej twarzy ujrzałam błysk zrozumienia. Musiała przypomnieć go sobie z baru. - A ty to kto? - zapytała. - On? - wtrąciłam się. - Eee... To po prostu, tego... taki jeden facet... Dante zrobił krok naprzód i wyciągnął dłoń w kierunku Vee. - Dante Matterazzi. Jestem nowym znajomym Nory. Poznaliśmy się dzisiaj przez wspólnego kolegę Scotta Parnella. Twarz Vee rozjaśniła się. - Znasz Scotta? - To mój dobry przyjaciel. - Przyjaciele Scotta są moimi przyjaciółmi. No nie wytrzymam. - Co wy tu właściwie robicie? - zapytała Vee. - Dante sprawił sobie nowe autko - powiedziałam, usuwając się w bok, tak by Vee mogła w pełni podziwiać jego porsche. - Musiał się pochwalić. Spróbuj się za bardzo nie przyglądać. Wydaje mi się, że silnikowi brakuje numeru seryjnego. Biedny Dante musiał posunąć się do kradzieży, bo wszystkie pieniądze wydał na depilację klaty. Ale za to zobacz, jaka gładziuchna! Aż lśni!

- Ha, ha - powiedział Dante ponuro. Myślałam, że może się zawstydzi i zapnie choć jeden guzik, ale tego nie zrobił. - Gdybym ja miała taki samochód, też bym się nim chwaliła - orzekła Vee. - Chciałem zabrać Norę na przejażdżkę, ale coś nie mogę jej przekonać - wyznał Dante. - To dlatego, że jej chłopak to prawdziwy macho. Jego rodzice nie mogli go nawet posłać do szkoły, bo nie opanował zasad, których uczyli nas w przedszkolu, jak na przykład tego, że trzeba się dzielić. Jeżeli odkryje, że zabrałeś Norę na przejażdżkę, z twojego porsche zostanie błyszcząca harmonijka. - Rany, ale zrobiło się późno! Nie spieszysz się nigdzie, Dante? - rzuciłam. - Na szczęście okazało się, że nie mam na dziś żadnych planów. - Uśmiechnął się powoli i swobodnie. Wiedziałam, że cieszy go każda chwila spędzona na wtrącaniu się w moje sprawy. Dziś rano wyraźnie powiedziałam mu, że może się ze mną kontaktować wyłącznie na osobności, a on właśnie dał mi do zrozumienia, co myśli o tych moich „zasadach". Rozpaczliwie próbując wyrównać rachunki, rzuciłam mu najzimniejsze, najwredniejsze spojrzenie, na jakie mnie było stać. - Super - powiedziała Vee. - Pomożemy ci jakoś zabić czas. Spędzi pan wieczór z dwiema najfajniejszymi dziewczynami w Coldwater, panie Matterazzi. - Dante nie tańczy - rzuciłam szybko. - Ten jeden raz mogę zrobić wyjątek - odparł, otwierając przed nami drzwi klubu. Vee zaczęła klaskać w dłonie i skakać jak szalona. - Wiedziałam, że ta noc będzie niezapomniana! - zapiszczała i schylając się pod ramieniem Dantego, wślizgnęła się do środka. - Śmiało - powiedział Dante, po czym położył mi dłoń na karku i wprowadził mnie do środka. Strąciłam jego rękę, ale ku mojej irytacji nachylił się do mnie i szepnął: - Cieszę się, że udało nam się porozmawiać. - Niczego jeszcze nie rozwiązaliśmy - powiedziałam do niego w myślach. - Jeżeli chodzi o tę całą sprawę z randkowaniem, to nic nie jest postanowione. To tylko pomysł. A poza tym zdaje się, że moja najlepsza przyjaciółka miała nie wiedzieć o twoim istnieniu. - Huoja najlepsza przyjaciółka chyba uważa, że powinnaś pogonić swojego chłopaka - odparł z rozbawieniem. - Zamieniłaby Patcha na cokolwiek z wyczuwalnym pulsem. Mają mały konflikt. - Brzmi obiecująco. Dante ruszy! za mną krótkim korytarzem prowadzącym na parkiet. Przez cały czas czułam na karku jego arogancki, prowokujący uśmiech. Głośne, monotonne dudnienie muzyki wdzierało się w moją głowę jak wiertarka. Ścisnęłam nasadę nosa, kuląc się pod naporem pulsującej migreny. Jeden łokieć oparłam na blacie, a drugą ręką przyciskałam do czoła szklankę z lodowatą wodą.

- Już jesteś zmęczona? - Dante zostawił Vee na parkiecie i przysiadł na stołku obok mnie. - Nie wiesz, jak długo jeszcze wytrzyma? - zapytałam znużona. - Na moje oko dopiero się rozkręca. - Kiedy następnym razem będę szukała najlepszej przyjaciółki, przypomnij mi, żebym trzymała się z daleka od chodzącego Red Bulla. Ona nigdy się nie męczy... - Za to ty wyglądasz, jakbyś chciała już wracać do domu. Potrząsnęłam głową. - Przyjechałam tu samochodem, ale nie mogę zostawić Vee. Poważnie, ile ona jeszcze wytrzyma? - Niestety, zadawałam sobie to pytanie przez ostatnie pól godziny. - Zróbmy tak: ty jedź, a ja zostanę z Vee. Potem ją odwiozę. - Przecież miałeś nie mieszać się w moje życie prywatne. - Siliłam się na zgryźliwość, ale byłam zbyt skonana, by brzmieć przekonywująco. - To był twój pomysł, nie mój. Przygryzłam wargę. - Cóż, może ten jeden raz... Vee cię lubi. A ty masz jeszcze siłę, żeby z nią potańczyć. Chyba nic w tym złego... Dante trącił mnie w nogę. - Przestań kombinować i jedź do domu. Ku własnemu zaskoczeniu, odetchnęłam z ulgą. - Dzięki, Dante. Mam u ciebie dług. - Możesz go spłacić jutro. Musimy skończyć naszą rozmowę. Natychmiast zniknęły życzliwe uczucia, jakie zaczynałam do niego żywić, i znów Dante był jak kamyk w bucie - męczący i dokuczliwy. - Jeżeli cokolwiek jej się stanie, poniesiesz pełną odpowiedzialność. - Dobrze wiesz, że nic jej nie grozi. Chociaż nie lubiłam Dantego, ufałam jego słowom. W końcu teraz odpowiadał przede mną. Przysiągł mi posłuszeństwo. Może rola przywódcy Nefilów miała jednak kilka pozytywnych stron? Z tą myślą opuściłam klub. Noc była bezchmurna, a na tle czarnego nieba księżyc jaśniał upiornym błękitem. Idąc do samochodu, słyszałam huk muzyki z Diabelskiej Portmonetki, który wypełnił powietrze jak odległy grzmot. Wciągnęłam do płuc chłodne październikowe powietrze. Ból głowy powoli mijał.

W mojej torebce zadzwoniła trudna do namierzenia komórka, którą dostałam od Patcha. - Jak udał się babski wieczór? - usłyszałam jego głos. - Gdybym posłuchała Vee, spędziłybyśmy tu całą noc. - Zdjęłam buty i zawiesiłam je na palcu. - Marzę tylko o łóżku. - W takim razie mamy podobne marzenia. wy też marzysz o łóżku? - Przecież Patch mówił, że rzadko sypia. - Marzę o tobie w moim łóżku. W brzuchu poczułam trzepotanie motyli. Wczoraj po raz pierwszy nocowałam u Patcha i chociaż towarzyszyła nam pokusa, udało nam się spać w oddzielnych pokojach. Nie byłam jeszcze pewna, jak daleko chcę się posunąć w tym związku, ale Patch chyba nie podzielał moich wątpliwości. - Mama na mnie czeka - oznajmiłam. - Brakuje nam szczęścia. - Chcąc nie chcąc, przypomniała mi się niedawna rozmowa, którą odbyłam z Dantem. Musiałam szybko powiedzieć o niej Patchowi. - Możemy się spotkać jutro? Musimy porozmawiać. - To nie brzmi zbyt dobrze. Przesłałam mu buziaka przez telefon. - Tęskniłam dziś za tobą. - Noc jest jeszcze młoda. Może uda mi się do ciebie wpaść, jak skończę. Nie zamykaj okna. - Czym się teraz zajmujesz? - Monitoringiem. Zmarszczyłam brwi. - Brzmi to trochę mgliście. - Mój cel zmienił położenie. Muszę lecieć. Wpadnę tak szybko, jak się da - powiedział, po czym odłożył słuchawkę. Człapiąc po chodniku, zastanawiałam się nad tym, kogo i dlaczego obserwuje Patch wydawało mi się to trochę niepokojące. W końcu dotarłam do mojego białego volkswagena cabrioletu rocznik 1984. Rzuciłam buty na tylne siedzenie i opadłam za kierownicę. Przekręciłam kluczyk, ale silnik nie zapalił. Przy każdej próbie wydawał przyduszony, rzężący dźwięk. Korzystając z okazji, ułożyłam litanię inwektyw, którymi obrzuciłam tę kupę złomu. Samochód, który wcześniej należał do Scotta, zapewnił mi więcej zszarganych nerwów niż przejechanych kilometrów. Wyskoczyłam i otworzyłam maskę, przyglądając się pokrytemu smarem labiryntowi wężyków i zbiorników. Wymieniłam już alternator, gaźnik i świece. Czy zostało coś jeszcze? - Kłopoty z samochodem? - Za plecami usłyszałam nosowy męski głos.

Odwróciłam się zaskoczona. Nie słyszałam kroków mężczyzny, a co jeszcze bardziej niepokojące - nie wyczułam go. - Na to wygląda - odparłam. - Potrzebujesz pomocy? - Raczej nowego samochodu. Miał obleśny, nerwowy uśmiech. - Może po prostu cię podwiozę? Wyglądasz na miłą dziewczynę. W czasie przejażdżki utniemy sobie pogawędkę. Trzymałam dystans. Z całych sił próbowałam sobie przypomnieć, skąd go znam. Instynkt podpowiadał mi, że nie był człowiekiem. Nie był też Nefilem. Co dziwniejsze, wydawało mi się, że nie był nawet upadłym aniołem. Miał okrągłą cherubinową twarz, a na głowie szopę blond włosów. Jego uszy odstawały jak u słonia Dumbo. Wyglądał tak niegroźnie, że natychmiast zrobiłam się podejrzliwa. Ogarnął mnie niepokój. - Dziękuję za propozycję, ale pojadę z przyjaciółmi. Z jego twarzy zniknął uśmiech. Chwycił mnie za rękaw. - Nie odchodź! - zaskomlał rozpaczliwie. Przestraszona, zrobiłam kilka kroków do tyłu. - Ja tylko... To znaczy... Chciałem powiedzieć... - Przełknął ślinę, a jego oczy nagle zalśniły. Muszę porozmawiać z twoim chłopakiem. Poczułam, jak przyspiesza mi tętno. Ogarnęła mnie panika. A jeśli ten mężczyzna był Nefilem, a ja po prostu tego nie wyczuwałam? Co, jeżeli znał prawdę o mnie i o Patchu? Co, jeżeli odszukał mnie tu dzisiaj, żeby dać mi nauczkę, że Nefilowie i upadłe anioły powinni się trzymać od siebie z daleka? Byłam świeżo upieczoną Nefilką i gdyby przyszło mi stanąć do walki, z pewnością bym przegrała. - Nie mam chłopaka - próbowałam zachować spokój, zaczynając powoli odchodzić w kierunku Diabelskiej Portmonetki. - Skontaktuj mnie z Patchem! - zawołał za mną mężczyzna piskliwym głosem. - Unika mnie! Przyspieszyłam. - Powiedz mu, że jeżeli nie wylezie z kryjówki, sam go z niej wykurzę. Jeśli trzeba będzie, spalę cały lunapark! Z niepokojem spojrzałam za siebie. Nie wiedziałam, w co takiego wmieszał się Patch, ale zakłuło mnie w brzuchu. Kimkolwiek był ten mężczyzna, nie należało sugerować się jego cherubinowym wyglądem - ten facet mówił poważnie. - Nie może mnie wiecznie unikać! - Mężczyzna pomknął na krótkich nogach i po chwili

zniknął w ciemności, pogwizdując melodię, od której przeszły mnie ciarki.

ROZDZIAŁ 2 Pół godziny później zaparkowałam na podjeździe. Mieszkam z mamą w typowym wiejskim białym domu z niebieskimi okiennicami, który zawsze spowity jest lekką mgłą. O tej porze roku drzewa eksplodują czerwienią i złotem, a w powietrzu unosi się zapach igliwia, dymu i wilgotnych liści. Wbiegłam na ganek, na którym wartę pełniło pięć okrąglutkich dyń, i otworzyłam drzwi. - Wróciłam! - zawołałam do mamy. W salonie paliło się światło. Rzuciłam klucze na stolik i ruszyłam w głąb domu. Mama zagięła rożek strony, po czym wstała z kanapy, żeby mnie przytulić. - Dobrze się bawiłaś? - Jestem skrajnie wycieńczona - powiedziałam i wskazałam na piętro. - Do łóżka uda mi się dotrzeć jedynie siłą woli. - Szukał cię jakiś mężczyzna. Zmarszczyłam brwi. Jaki mężczyzna? - Nie chciał podać nazwiska. Nie powiedział też, skąd cię zna - mówiła dalej mama. - Czy

powinnam się martwić? - Jak wyglądał? - Okrągła twarz, rumiane policzki. Blondyn. A więc to on. Mężczyzna, który chciał się rozmówić z Patchem. Uśmiechnęłam się nieszczerze. - Ach, tak. To akwizytor. Ma studio fotograficzne i próbuje mi wcisnąć sesję zdjęciową na zakończenie szkoły. Jeszcze trochę, a wmówi mi, że koniecznie muszę też zrobić u niego zaproszenia na bal maturalny. Myślisz, że mogę sobie dziś odpuścić demakijaż? Zaraz zasnę na stojąco. Mama ucałowała mnie w czoło. - Śpij dobrze. Weszłam po schodach do sypialni, zamknęłam za sobą drzwi i rzuciłam się na łóżko. Muzyka z Diabelskiej Portmonetki wciąż pulsowała mi w skroniach, ale byłam zbyt zmęczona, żeby się tym przejmować. Już prawie zasypiałam, kiedy przypomniało mi się o oknie. Jęknęłam, zwlekłam się z łóżka i przekręciłam klamkę. Patch będzie mógł dostać się do środka, ale nie sądzę, żeby udało mu się mnie dobudzić. Naciągnęłam kołdrę pod brodę i poczułam, jak wabi mnie delikatny, słodki sen. Już właściwie byłam w jego objęciach, kiedy materac ugiął się pod ciężarem drugiego ciała. - Nie mam pojęcia, dlaczego tak uwielbiasz to łóżko - powiedział Patch. - Jest o trzydzieści centymetrów za krótkie i o metr za wąskie. Nie jestem też fanem tej fioletowej pościeli. Natomiast moje łóżko to co innego... Otworzyłam jedno oko. Patch leżał obok mnie na plecach, z rękami luźno splecionymi na karku i wpatrywał się we mnie ciemnymi oczami. Pachniał czysto i seksownie, a jego przyciśnięte do mnie ciało emanowało przyjemnym ciepłem. Mimo najlepszych starań jego bliskość skutecznie utrudniała mi sen. - Wiem, że nie doceniasz wygody mojego łóżka - odparłam. - Ty mógłbyś spać nawet na stosie cegieł. - Jednym z minusów tego, że Patch był upadłym aniołem, było to, że nie doświadczał doznań fizycznych. Nie czuł bólu, ale nie wiedział także, czym jest przyjemność. Musiałam się pogodzić z tym, że nawet moje pocałunki odczuwał jedynie na poziomie emocjonalnym. Udawałam, że się tym nie przejmuję, ale chciałam, żeby mój dotyk go elektryzował. Delikatnie pocałował mnie w usta. - O czym chciałaś porozmawiać? Nie mogłam sobie przypomnieć... Chyba coś o Dantem. Cokolwiek to było, teraz nie miało żadnego znaczenia. W ogóle konwersacja była ostatnią rzeczą, na jaką miałam ochotę. Przytuliłam się do Patcha, a on przejechał dłonią po moim nagim ramieniu, tak że całe moje ciało przebiegł przyjemny dreszcz.

- Kiedy w końcu będę mógł zobaczyć cię w tańcu? - zapytał. - Nigdy nie byliśmy razem w Diabelskiej Portmonetce. - Nie masz czego żałować. Usłyszałam dziś, że parkiet to nie miejsce dla mnie. - Vee mogłaby być dla ciebie trochę milsza - wymruczał, całując mnie w ucho. - To nie Vee jest autorką tego tekstu, tylko Dante Matterazzi - wyznałam beztrosko. Pocałunki Patcha sprawiały, że ogarnęła mnie błogość, która uśpiła moje racjonalne myślenie i ostrożność. - Dante? - powtórzył Patch, a w jego głosie czaiła się irytacja. Cholera. - Nie mówiłam ci, że Dante tam był? - zapytałam. Patch także poznał Dantego dzisiaj rano. W czasie tego pełnego napięcia spotkania miałam wrażenie, że zaraz zaczną się bić. Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia, co to, to nie. Patchowi nie podobało się to, że Dante zachowuje się jak mój doradca polityczny i naciska mnie, żebym rozpoczęła wojnę z upadłymi aniołami. A Dante... Cóż, Dante nie znosił wszystkich upadłych aniołów. W oczach Patcha pojawił się chłód. - Czego chciał? - Przypomniałam sobie, o czym chciałam z tobą porozmawiać - powiedziałam, wykręcając palce. - Dante próbuje zareklamować mnie Nefilom. Stoję teraz na ich czele. Kłopot w tym, że mi nie ufają. Nie znają mnie. Dante postanowił, że to zmieni. - A to ci nowina. - Dante uważa, że... powinnam zacząć się z nim spotykać. Ale nie martw sięl - dodałam natychmiast. - To tylko na pokaz. Dzięki temu Nefilowie uwierzą, że jestem im oddana. Zdementujemy plotki o tym, że umawiam się z upadłym aniołem. Nic tak nie świadczy o solidarności rasowej jak mały romansik z jednym z „twoich". Prasa oszaleje. Może nawet nadadzą nam ksywkę Norante. Albo Danta. Podoba ci się to? - spytałam, starając się rozluźnić atmosferę. Patch miał ponurą minę. - Prawdę mówiąc, wcale mi się to nie podoba. jeżeli cię to pocieszy, to wiedz, że nie znoszę Dantego. Nie przejmuj się tym. - Moja dziewczyna chce się umawiać z innym kolesiem. Rzeczywiście, nie ma się czym przejmować. - To tylko na pokaz. Spójrz na jasną stronę... Patch zaśmiał się, ale w jego głosie nie było radości. - A jest jakaś jasna strona? - To tylko na czas cheszwanu. Przez Hanka wszyscy Nefilowie są strasznie nakręceni. Obiecał im wyzwolenie i naprawdę myślą, że je otrzymają. Jeżeli ten cheszwan nie będzie się różnił od

poprzednich, zrozumieją, że obietnice Hanka to bujda, i po jakimś czasie wszystko wróci do normalności. Na razie jednak w powietrzu wisi napięcie. Póki Nefilowie naiwnie wierzą, że zdołam ich wyzwolić spod władzy upadłych aniołów, musimy dać im satysfakcję. - A przyszło ci do głowy, że to na ciebie spadnie wina, jeżeli nie wyzwolisz Nefilów? Hank złożył mnóstwo obietnic. Jeżeli nie zostaną wypełnione, nikt nie będzie miał do niego pretensji. Teraz to ty jesteś ich przywódczynią. To ty jesteś twarzą tej kampanii, aniele - powiedział poważnie. Gapiłam się w sufit. Owszem, myślałam o tym. Zastanawiałam się dziś nad tym więcej razy, niż podpowiadał mi rozsądek. Dawno temu archaniołowie złożyli mi propozycję nie do odrzucenia. Obiecali ofiarować mi moc, dzięki której uda mi się zabić Hanka, pod warunkiem że zdławię powstanie Nefilów. Na początku nie chciałam się na to zgodzić, ale Hank nie pozostawił mi wyboru. Kiedy próbował spalić pióro Patcha i posłać go do piekła, zastrzeliłam go. Hank był martwy, więc archaniołowie liczyli, że powstrzymam Nefilów przed rozpoczęciem wojny. Niestety, tu sprawa zaczęła się komplikować. Kilka godzin przed śmiercią Hanka złożyłam mu przysięgę, że stanę na czele armii Nefilów. Gdybym złamała przyrzeczenie, mama i ja miałyśmy zginąć. Jak wywiązać się z umowy zawartej z archaniołami, a jednocześnie dotrzymać obietnicy złożonej Hankowi? Rozwiązanie było tylko jedno: miałam zamiar stanąć na czele armii Hanka i... doprowadzić do pokoju. Być może nie do końca o to mu chodziło, kiedy składałam przysięgę, ale nie miał już prawa głosu. Nie pomyślałam jednak o tym, że nie wspierając powstania, przyczyniam się do umocnienia władzy upadłych aniołów nad Nefilami. Nie było to idealne rozwiązanie, ale w życiu wciąż trzeba podejmować trudne decyzje. Zaczynałam się o tym przekonywać na własnej skórze. Na razie bardziej zależało mi na zadowoleniu archaniołów niż Nefilów. - Co wiemy o mojej przysiędze? - zapytałam Patcha. - Dante powiedział, że zaczęła obowiązywać w chwili śmierci Hanka, ale kto właściwie decyduje o tym, czy jej dotrzymałam? Kto decyduje o tym, co mi wolno w ramach obietnicy, a czego nie? Przecież zwierzam się tobie, upadłemu aniołowi i zaciekłemu wrogowi Nefilów. Czy za zdradę i niedotrzymanie słowa nie powinnam paść trupem? - Na szczęście złożona przez ciebie przysięga była dość ogólnikowa. - Patch odetchnął z ulgą. To prawda. Przysięga była ogólnikowa. A jednocześnie treściwa. „Jeżeli umrzesz, stanę na czele twojej armii". Ani słowa więcej. - Pozostając u władzy i przewodząc Nefilom, wypełniasz słowa przysięgi - powiedział Patch. Nie obiecywałaś Hankowi, że ruszysz na wojnę. - Innymi słowy: najważniejsze to nie pakować się w tę wojnę i zadbać o to, by archaniołowie byli zadowoleni. - Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają - westchnął Patch.

- Po cheszwanie, kiedy Nefilowie porzucą myśl o wolności, a archaniołowie poczują się usatysfakcjonowani, będziemy mogli o tym wszystkim zapomnieć. - Pocałowałam go. - Zostaniemy tylko we dwoje. - Tylko dlaczego musimy tyle czekać... - jęknął Patch. - Patch - powiedziałam, obawiając się poruszać jakikolwiek temat poza wojną - dziś zaczepił mnie jakiś mężczyzna. Chyba chce z tobą pomówić. Patch skinął głową. - Pepper Friberg. - Czy Pepper ma głowę okrąglutką jak piłka? Patch potwierdził. - Łazi za mną, bo myśli, że wycofałem się z naszej umowy. On wcale nie chce ze mną gadać. Najchętniej zaciągnąłby mnie do piekła, zakuł w kajdany i zadowolony wrócił do domu. - Czyli to nie żarty? - Pepper Friberg jest archaniołem, ale działa na dwa fronty. Prowadzi podwójne życie. Połowę spędza jako archanioł, a przez pozostały czas udaje człowieka. Do tej pory czerpał z tego same korzyści. Posiada moc archanioła, którą nie zawsze wykorzystuje w szczytnych celach. A poza tym do woli korzysta z pozytywnych stron bycia człowiekiem. Pepper był więc archaniołem. Nic dziwnego, że go nie rozpoznałam. Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w kontaktach z tą rasą. Patch mówił dalej. - Ktoś go przejrzał i teraz go szantażuje. Jeżeli Pepper wkrótce mu nie zapłaci, jego ziemskie wakacje mogą się nigdy nie skończyć. Jeśli archaniołowie odkryją jego gierki, pozbawią go mocy i zabiorą skrzydła. Utknie tu na zawsze. Nagle zrozumiałam. - On myśli, że to ty go szantażujesz. - Jakiś czas temu domyśliłem się, co kombinuje. Obiecałem, że dotrzymam tajemnicy, jeżeli pomoże mi zdobyć egzemplarz Księgi Henocha. Pepper odkrył się, więc teraz pewnie myśli, że to ja się mszczę. Ja natomiast jestem pewien, że był nieostrożny, a teraz jakiś upadły anioł próbuje to wykorzystać. - Powiedziałeś to mu? Patch uśmiechnął się. - Pracuję nad tym. On nie jest zbyt rozmowny. - Powiedział, że jeżeli trzeba będzie, spali lunapark, żeby cię z niego wykurzyć. - Wiedziałam, że archaniołowie nie przestępują bramy parku rozrywki w obawie przed zamieszkującymi go upadłymi aniołami, więc groźba Peppera wydała mi się poważna. - Jego los wisi na włosku. Jest gotowy na wszystko. Być może będę musiał zejść do podziemia.

- Do podziemia? - No... przyczaić się. Nie wychylać. Oparłam się na łokciu i przyjrzałam mu się badawczo. - A jaka jest moja rola w tym wszystkim? - On myśli, że jesteś jego przepustką do mnie. Przyklei się do ciebie jak mokre kąpielówki. Zaparkował na twojej ulicy i czeka, aż się pojawię. Patch musnął kciukiem mój policzek. - Jest dobry, ale nie tak dobry, żeby przeszkodzić mi w spotkaniu z moją dziewczyną. - Obiecaj, że zawsze będziesz od niego lepszy - Myśl o tym, że Pepper mógłby schwytać Patcha i posłać go do piekła, nie była specjalnie kusząca. Patch przyciągnął mnie do siebie za koszulkę i pocałował. - Nie martw się, aniele. Zajmuję się podchodami dłużej niż on. Kiedy się obudziłam, miejsce po drugiej stronie łóżka było zimne. Uśmiechnęłam się na wspomnienie poprzedniej nocy, kiedy zasypiałam w ramionach Patcha. Próbowałam nie myśleć o tym, że Pepper Friberg, znany również jako Pan Archanioł Skrywający Ponurą Tajemnicę, przez całą noc siedział pod moim domem, bawiąc się w szpiega. Wróciłam myślami do jesieni ubiegłego roku, kiedy byłam jeszcze w przedostatniej klasie liceum i nigdy nawet się nie całowałam. Nie wiedziałam, co szykował dla mnie los. Nie potrafię opisać tego, jak ważny jest dla mnie Patch. Jego miłość i wiara we mnie pomogły mi zmierzyć się z trudnymi decyzjami, jakie musiałam ostatnio podjąć. Kiedy w moim sercu rodziły się zwątpienie i żal, wystarczyło, że myślałam o Patchu. Nie wiem, czy zawsze dokonywałam słusznego wyboru, ale tym razem byłam pewna: przy Patchu się nie pomyliłam. Nigdy przenigdy nie mogłabym z niego zrezygnować. W południe zadzwoniła Vee. - Może pójdziemy pobiegać? - zaproponowała. - Kupiłam nowe buty i nie mogę się doczekać, żeby je wypróbować. - Vee, po wczorajszej imprezie całe stopy mam w pęcherzach. Zaraz, zaraz... Odkąd to lubisz biegać? i Chyba nie jest wielką tajemnicą, że dźwigam kilka zbędnych kilogramów - powiedziała. Jestem wprawdzie grubokoścista, ale to nie powód, żeby się zapuścić. Jeżeli zgubienie tluszczyku pomoże mi zebrać się na odwagę zawalczyć o Scotta Parnella, nie mam czasu do stracenia. Chcę, żeby Scott patrzył na mnie tak, jak Patch na ciebie. Wcześniej nie podchodziłam poważnie do diety i ćwiczeń, ale zaczynam na nowo. Od dziś jestem wielbicielką sportu. Odtąd aktywność fizyczna to moja najlepsza przyjaciółka! - Dobrze wiedzieć. A co ze mną? - Jak tylko schudnę, znów zajmiesz pierwsze miejsce na mojej liście. Będę u ciebie za dwadzieścia minut. Nie zapomnij opaski. Kiedy twoje włosy są wilgotne, dzieje się z nimi coś

przerażającego. Odłożyłam słuchawkę, wciągnęłam koszulkę, włożyłam bluzę i zawiązałam trampki. Vee zjawiła się punktualnie. Od razu zrozumiałam, że nie jedziemy na szkolną bieżnię. Nucąc pod nosem, Vee skręciła swoim fioletowym dodge'em neonem w drogę prowadzącą w przeciwnym kierunku niż szkoła. - Dokąd jedziemy? - zapytałam. i Pomyślałam, że najlepiej będzie pobiegać pod górę. To ma zbawienny wpływ na pośladki powiedziała Vee skręciła w Deacon Road. Nagle wszystko stało się jasne. - Zaraz, zaraz... Przecież Scott mieszka na Deacon Road. - A wiesz, że faktycznie! - Będziemy biegać w pobliżu domu Scotta? Czy nie jest to trochę za bardzo... oczywiste? - Patrzysz na to zbyt negatywnie. Ja traktuję to jako motywację. Nagroda jest w zasięgu ręki. - A co, jeśli nas zobaczy? - Przyjaźnicie się. Jeśli nas zobaczy, pewnie podejdzie, żeby porozmawiać. Byłybyśmy źle wychowane, gdybyśmy nie poświęciły mu dosłownie kilku minut. Podsumowując, tu wcale nie chodzi o bieganie, tylko podryw. Vee pokręciła głową. - Ty to wiesz, jak zepsuć zabawę. Malowniczą Deacon Road po obu stronach porastała gęstwina drzew zimozielonych, które za kilka tygodni miał przyprószyć śnieg. Zza zakrętu wyłoniło się osiedle, na którym Scott mieszkał z mamą Lynn Parnell. Latem wyprowadził się z domu zaszył w kryjówce. Porzucił nefilską armię Hanka Millara. Hank nie ustawał w poszukiwaniach. Chciał schwytać Scotta i przykładnie go ukarać. Kiedy zabiłam Hanka, Scott mógł spokojnie wrócić do domu. Teren otaczało betonowe ogrodzenie, które miało zapewnić mieszkańcom osiedla odrobinę prywatności, a nadawało mu wygląd obozu. Vee zatrzymała się przed bramą, a ja natychmiast przypomniałam sobie dzień, w którym pomagała mi dostać się do sypialni Scotta. W tamtym czasie myślałam o nim jak najgorzej, a teraz wszystko obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Zaparkowałyśmy przy korcie tenisowym. Siatka dawno zniknęła, a teren kortu pokrywało graffiti. Wysiadłyśmy z samochodu i przez kilka minut robiłyśmy rozgrzewkę. - Nie chciałabym w tej okolicy zostawiać mojego autka bez opieki. Może po prostu kilka razy obiegniemy osiedle, tak żebym mogła mieć oko na moją dziecinkę. - Mhm... A Scott będzie mógł mieć oko na nas. Vee miała na sobie różowy dres ze złotym brokatowym napisem DIVA na pupie oraz różową bluzę z polaru. Miała też pełny makijaż,

diamentowe kolczyki i pierścionek z dużym rubinem. Co więcej, wokół niej unosiła się woń perfum Puré Poison Diora. Typowy strój na szybką przebieżkę. Zaczęłyśmy biec spokojnym truchtem po ścieżce otaczającej osiedle. Słońce grzało coraz mocniej, więc po trzech okrążeniach zdjęłam bluzę i przewiązałam ją w talii. Vee dopadła zniszczonej ławki i próbowała złapać dech. - Przebiegłyśmy jakieś osiem kilometrów - powiedziała. Spojrzałam na ścieżkę. No, raczej sześć. - Może zajrzymy w okna Scotta - zasugerowała Vee. - Jest niedziela. Pewnie zaspał i przyda mu się przyjacielska pobudka. - Scott mieszka na trzecim piętrze. Jeżeli nie masz przypadkiem w bagażniku dwunastometrowej drabiny, to może nam się to nie udać. - Możemy też po prostu zapukać do drzwi... W tej samej chwili na parking z rykiem silnika wjechał pomarańczowy plymouth barracuda z lat siedemdziesiątych zatrzymał się pod wiatą. Po chwili wyłonił się z niego Scott. Jak większość Nefilów Scott wygląda tak, jakby spędzał godziny na siłowni. Jest także bardzo wysoki - ma prawie dwa metry - a jego włosy zgolone są tak krótko, że wygląda, jakby dopiero co opuścił więzienie. Jest przystojny, oczywiście jeżeli ktoś lubi wysportowanych twardzieli. Tego dnia miał na sobie szorty do koszykówki i koszulkę bez rękawów. Vee zaczęła się wachlować. - O matko, trzymaj mnie... Już miałam unieść rękę i zawołać Scotta, kiedy drzwi jego samochodu nagle się otworzyły i wysiadł z niego Dante. - Zobacz - powiedziała Vee. - To Dante. Idealnie. Ich dwóch i my dwie. Wiedziałam, że bieganie było genialnym pomysłem. - Mam dziwną ochotę biegać dalej - wymamrotałam. Najchętniej biegłabym bez końca, tak by jak najbardziej oddalić się od Dantego. Nie chciałam kontynuować naszej wczorajszej rozmowy. Nie miałam też ochoty na to, by Vee bawiła się w swatkę. Była w tym przerażająco skuteczna. - Za późno. Zauważyli nas. - Ręka Vee wystrzeliła w powietrze i zamachała z prędkością małego śmigiełka. Scott i Dante stali oparci o barracudę i śmiali się z nas, kręcąc głowami. - Śledzisz mnie, Grey!? zawołał Scott. - Jest cały twój - powiedziałam do Vee. - Ja jeszcze pobiegam. - A co z Dantem? Będzie się czuł jak piąte koło u wozu - odparła. - Dobrze mu to zrobi, wierz mi. - Pali się, Grey? - zapytał Scott, po czym, ku mojemu niezadowoleniu, on i Dante ruszyli w naszą stronę. - Trenuję - wypaliłam. - Chciałabym... dostać się do drużyny lekkoatletycznej.

- Nabór zaczyna się dopiero wiosną - przypomniała mi Vee. Do diabła z tym wszystkim. - O nie, tętno mi spada! - krzyknęłam do Scotta i zaczęłam biec w przeciwną stronę. Po chwili usłyszałam go na ścieżce. Dogonił mnie, złapał za ramiączko koszulki i przez chwilę się nim bawił. - Powiesz mi, o co chodzi? Odwróciłam się do niego. - A jak myślisz? - Wygląda na to, że ty i Vee przyjechałyście się ze mną zobaczyć pod pretekstem biegania. Poklepałam go po plecach w gratulacyjnym geście. - Zuch chłopak. - Dlaczego więc uciekasz? I dlaczego Vee pachnie jak rozlewnia perfum? Milczałam, czekając, aż sam się domyśli. - Aaa... - powiedział w końcu. Rozłożyłam ręce. - Moje zadanie dobiegło końca. - Nie zrozum mnie źle, ale nie wiem, czy dam radę spędzić z Vee cały dzień. Ona jest dosyć... absorbująca. Zanim zdołałam udzielić mu mądrej porady („Coś wymyślisz"), obok mnie zatrzymał się Dante. - Możemy porozmawiać? - zapytał. - Zaczyna się - wymamrotałam pod nosem. - Rozumiem, że mam sobie iść - powiedział Scott i ku mojemu niezadowoleniu ruszył w przeciwną stronę, zostawiając mnie w towarzystwie Dantego. - Potrafisz jednocześnie biec i rozmawiać? - zapytałam Dantego. Pomyślałam, że wolę na niego nie patrzeć, kiedy będzie roztaczał przede mną wizję naszego prowizorycznego związku. Poza tym chciałam dać mu do zrozumienia, że nie mam najmniejszej ochoty z nim gadać. W odpowiedzi Dante przyspieszył i biegł teraz obok mnie. - Cieszę się, że biegasz - powiedział. - A to niby dlaczego? - wysapałam i odgarnęłam ze spoconej twarzy kilka zagubionych kosmyków. - Lubisz, kiedy wyglądam jak straszydło? - To jedno. Poza tym trening przyda ci się do tego, co dla ciebie planuję.

- Coś dla mnie planujesz? Czemu mam wrażenie, że nie chcę znać szczegółów? - Może i zostałaś Nefilką, Noro, ale jesteś w niekorzystnej sytuacji. W przeciwieństwie do Nefilów z krwi i kości nie masz przewagi wzrostu i nie jesteś aż tak silna fizycznie. - Jestem silniejsza, niż myślisz - powiedziałam. - Tak, jesteś silniejsza niż wcześniej, ale daleko ci do siły Nefilów. Dalej masz ludzkie ciało i chociaż do tej pory ci ono wystarczało, w czasie rywalizacji nie będziesz miała żadnych szans. Jesteś zbyt wiotka. I w porównaniu ze mną potwornie niska. Nie wspominając już o żałosnym stanie twojego umięśnienia. - Nie wiem, czy zniosę więcej komplementów... - Mógłbym ci powiedzieć to, co chcesz usłyszeć, ale czy mógłbym się wtedy nazywać twoim przyjacielem? - Po co w ogóle mi to wszystko mówisz? - Nie jesteś gotowa do walki. W starciu z upadłym aniołem nie będziesz miała szans. To proste. - Chyba nie nadążam. Dlaczego miałabym walczyć? Myślałam, że wczoraj wyraziłam się jasno: nie będzie żadnej wojny. Chcę doprowadzić Nefilów do pokoju - powiedziałam. I żeby archaniołowie się ode mnie odczepili, dodałam w myślach. Patch i ja stwierdziliśmy, że rozzłoszczony Nefil i tak jest lepszym wrogiem niż wszechpotężni archaniołowie. Było oczywiste, że Dante chce walczyć, ale nie zgadzaliśmy się z nim. Stałam teraz na czele nefilskiej armii i decyzja należała do mnie. To, że Dante podważa mój autorytet, wcale mi się nie podobało. Dante zatrzymał się, chwycił mnie za nadgarstek i spojrzał mi prosto w oczy. - Nie masz wpływu na to, co się wydarzy - powiedział cicho, a mnie ogarnęło złe przeczucie, przepływając przeze mnie niczym kostka lodu. - Myślisz, że się na ciebie uwziąłem, a ja obiecałem Hankowi, że się tobą zaopiekuję. Powiem ci jedno: jeżeli wybuchnie wojna albo bunt, nie przeżyjesz tego. Nie przy twojej obecnej kondycji. Jeżeli coś ci się stanie i nie będziesz mogła stanąć na czele armii, złamiesz przysięgę, a dobrze wiesz, co to oznacza. O tak, doskonale zdawałam sobie sprawę z konsekwencji. Wskoczyłabym do grobu i, co więcej, pociągnęłabym za sobą mamę. - Chciałbym nauczyć cię kilku rzeczy. Na wszelki wypadek - dodał Dante. - Tylko tyle. Przełknęłam ślinę. - Uważasz, że trenując z tobą, zyskam siłę, dzięki której poradzę sobie w walce? - zapytałam. Może przeciwko upadłym aniołom, ale co z archaniołami? Obiecałam, że stłumię powstanie. Szykowanie się do walki kolidowało z tym postanowieniem. - Myślę, że warto spróbować. Wizja wojny sprawiła, że ścisnęło mnie w żołądku, ale przy Dantem nie mogłam okazać

strachu. Już i tak myślał, że sobie nie poradzę. - Więc kim właściwie jesteś? Moim pseudochłopakiem czy osobistym trenerem? Dante powstrzymał uśmiech. - Jednym i drugim.

ROZDZIAŁ 3 Kiedy Vee odwiozła mnie do domu, na komórce miałam dwa nieodebrane połączenia. Pierwsze od Marcie Millar, mojej rywalki, a jednocześnie - o ironio! - przyrodniej siostry, z którą łączyło mnie jedynie DNA, nie miłość. Przez ostatnie siedemnaście lat nie miałam pojęcia, że w żyłach dziewczyny, która w podstawówce ukradła mi kakao, a w liceum przyklejała mi do szkolnej szafki podpaski, płynie ta sama krew. Marcie odkryła prawdę jako pierwsza i jeszcze miała do mnie pretensje. Miałyśmy niepisaną umowę, że nie będziemy publicznie rozmawiać o naszej relacji, i jak dotąd wiedza o naszym pokrewieństwie niczego nie zmieniła. Marcie nadal była rozpuszczoną, anorektyczną idiotką, a ja przez większość czasu zastanawiałam się, jakie jeszcze upokorzenia trzyma dla mnie w zanadrzu. Marcie nie zostawiła wiadomości, a ja nie miałam pojęcia, czego może ode mnie chcieć, więc zajęłam się drugim nieodebranym połączeniem. Nieznany numer. Na poczcie nagrał się tylko miarowy męski oddech, ale żadnych słów. Może był to Dante, może Patch, a może Pepper Friberg. Mój numer był ogólnodostępny, więc

przy odrobinie wytrwałości Pepper mógł go namierzyć. Świadomość tego nie była specjalnie przyjemna. Wyciągnęłam spod łóżka świnkę skarbonkę, wyjęłam z niej gumową zatyczkę dla oszustów i wydobyłam ze środka siedemdziesiąt pięć dolarów. Następnego dnia o piątej Dante miał mnie zabrać na poranny sprint i podnoszenie ciężarów. Rzucił tylko pełne obrzydzenia spojrzenie na moje trampki i powiedział: „Te buty nie wytrzymają nawet dnia treningu", musiałam więc poświęcić swoje kieszonkowe i kupić buty do biegania. Nie sądziłam, by groźba wojny była aż tak poważna, jak sugerował Dante, zwłaszcza że Patch i ja w tajemnicy przygotowywaliśmy pian stłumienia skazanego na porażkę nefilskiego powstania. A jednak uwagi Dantego na temat mojego wzrostu, prędkości i wytrzymałości zrobiły na mnie wrażenie. Rzeczywiście byłam mniejsza od innych Nefilów. W odróżnieniu od nich urodziłam się w ludzkim ciele, co oznaczało, że miałam przeciętną wagę, mięśnie i wszystko inne. Żeby przeistoczyć się w Nefilkę musiałam się poddać przetoczeniu krwi i złożyć przysięgę wierności. Teoretycznie byłam więc jedną z nich - gorzej z praktyką. Nie chciałam, by ta rażąca dysproporcja zmieniła mnie w ruchomy cel, jednak coś mi mówiło, że to dość prawdopodobny scenariusz. Musiałam włożyć wszystkie siły w to, by utrzymać się u władzy. - Dlaczego musimy zaczynać tak wcześnie? - Tak właśnie powinno brzmieć pierwsze pytanie, które zadam Dantemu, ale sama znałam na nie odpowiedź. Nawet najszybsi ludzcy sprinterzy w porównaniu z biegnącym Nefilem wyglądają tak, jakby udawali się na niedzielną przechadzkę. Nefil w pełni sił może osiągnąć prędkość nawet osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Gdyby ktokolwiek zauważył, że Dante i ja biegamy tak szybko na szkolnej bieżni, przyciągnęlibyśmy niepotrzebną uwagę. Jednak w poniedziałek brzasku większość ludzi jeszcze głęboko spała, dzięki czemu mogliśmy skorzystać z okazji i odbyć bezstresowy trening. Wetknęłam banknoty do kieszeni i zeszłam na dół. - Wracam za kilka godzin! - zawołałam do mamy. - Pieczeń będzie gotowa o szóstej. Nie spóźnij się! - odpowiedziała mi z kuchni. Dwadzieścia minut później znalazłam się w sklepie sportowym i ruszyłam w stronę działu z obuwiem. Przymierzyłam kilka par. Ostatecznie wybór padł na buty z przeceny. Dante mógł zabrać mi poniedziałkowy poranek - dzień wolny od szkoły, ponieważ wszyscy nauczyciele przebywali na jakimś szkoleniu - ale nie miałam najmniejszego zamiaru poświęcać dla niego wszystkich swoich oszczędności. Zapłaciłam za buty i sprawdziłam godzinę w telefonie. Dochodziła dopiero szesnasta. W ramach ostrożności Patch ja postanowiliśmy ograniczyć do minimum dzwonienie do siebie w miejscach publicznych, ale kiedy rozejrzałam się wokoło, na chodniku nie było nikogo. Odszukałam w torebce niewykrywalny telefon, który dostałam od Patcha, wybrałam jego numer.

- Mam kilka wolnych godzin - powiedziałam, kierując się do samochodu, który zaparkowałam wzdłuż następnej przecznicy. - W Lookout Hill Park jest bardzo kameralna, ustronna stodoła, tuż za karuzelą. Mogłabym tam być za piętnaście minut. W jego głosie słychać było uśmiech. - Musisz mnie naprawdę pragnąć. - Przydałby mi się zastrzyk endorfin. - I całowanie się w opuszczonej stodole ma ci go zapewnić? - I Cóż, prawdopodobnie wpadnę od tego w endorfinową śpiączkę, ale jestem gotowa zaryzykować i przetestować tę teorię. Wyszłam właśnie ze sklepu sportowego. Jeżeli trafię na zieloną falę, może uda mi się dojechać nawet w dziesięć... - nie zdążyłam dokończyć. Ktoś zarzucił mi na głowę płócienny worek i złapał od tyłu, zamykając w żelaznym uścisku. Zaskoczona, upuściłam komórkę. Krzyknęłam próbowałam uwolnić ręce, ale dłonie, które popychały mnie naprzód, były zbyt silne. Usłyszałam warkot dużego pojazdu, który zatrzymał się obok mnie z piskiem opon. Drzwi otworzyły się i ktoś wepchnął mnie do środka. W samochodzie unosił się ostry zapach potu, maskowany aromatem cytrynowego odświeżacza powietrza. Z wywietrznika dmuchało gorące powietrze, od którego zaczęłam się pocić. Może o to właśnie chodziło. - Co się dzieje? Czego chcecie? - warknęłam. Nie dotarła do mnie jeszcze w pełni groza sytuacji, przez co byłam raczej wkurzona niż przestraszona. Nie doczekałam się odpowiedzi. Słyszałam jednak oddech dwóch osób siedzących obok mnie. Tych dwóch plus kierowca oznaczało trzech przeciwników. Trzech na jednego. Ręce miałam wykręcone do tyłu i skute czymś na kształt łańcucha do holowania. Kostki unieruchomiono mi równie grubym łańcuchem. Leżałam na brzuchu. Na głowie wciąż miałam worek, a mój nos wciśnięty był w szeroką podłogę vana. Próbowałam przewrócić się na bok, ale miałam wrażenie, że jeżeli to zrobię, ramię wypadnie mi z panewki. Krzyknęłam sfrustrowana, ale w odpowiedzi otrzymałam jedynie kopniaka w udo. - Cicho! - syknął męski głos. Jechaliśmy długo - może nawet czterdzieści pięć minut. Miałam mętlik w głowie i trudno mi było się na tym skupić. Czy mogłabym uciec? Jak to zrobić? Prześcignąć ich? Nie. Przechytrzyć? Może. Był jeszcze Patch, który na pewno domyślił się, że mnie porwano. Mój telefon doprowadzi go pod sklep sportowy, ale skąd będzie wiedział, dokąd kierować się dalej? Na początku van co chwilę zatrzymywał się na światłach, ale po jakimś czasie jechał już bez przeszkód. Samochód piął się coraz wyżej po krętej drodze, przez co byłam pewna, że kierujemy się w stronę górzystych terenów na obrzeżach miasta. Po plecach spływały mi strużki potu. Nie mogłam zaczerpnąć głębszego oddechu - przy każdej nieudanej próbie ogarniała mnie panika. Samochód wjechał na żwirowaną drogę i stopniowo piął się w górę. W końcu kierowca zgasił

silnik. Porywacze uwolnili moje nogi z łańcucha i wyciągnęli mnie z auta. Kiedy znalazłam się w pomieszczeniu, ściągnęli mi worek z głowy. Miałam rację. Było ich troje. Dwóch mężczyzn i kobieta. Przywieźli mnie do drewnianej chaty, gdzie przykuli mi ręce do ozdobnego drewnianego filaru łączącego podłogę z belkami na stropie. W środku nie paliło się światło, pewnie dlatego, że nie podłączono tu elektryczności. Nieliczne meble przykryte były białymi prześcieradłami. Temperatura w pomieszczeniu mogła być o jeden albo dwa stopnie wyższa niż na zewnątrz, dzięki czemu domyśliłam się, że piec jest wyłączony. Kimkolwiek był właściciel tego domu, z pewnością zamknął go na zimę. - I Nawet nie próbuj krzyczeć - powiedział najgrubszy z nich. - W obrębie kilku kilometrów nie ma żywej duszy. - Mężczyzna skrywał twarz pod kowbojskim kapeluszem ciemnymi okularami, jednak te zabiegi nie były konieczne. Byłam pewna, że nigdy wcześniej go nie widziałam. Wyostrzony szósty zmysł podpowiedział mi, że cała trójka była Nefilami, nie miałam jednak bladego pojęcia, czego mogą ode mnie chcieć... Szarpnęłam, ale łańcuch tylko zazgrzytał. - Gdybyś była prawdziwą Nefilką, rozerwałabyś te łańcuchy - burknął osobnik w kowbojskim kapeluszu. Zdaje się, że pełnił funkcję rzecznika pozostałej dwójki, która trzymała się na uboczu, ograniczając komunikację ze mną do pełnych obrzydzenia spojrzeń. - Czego chcecie? - spytałam lodowato. Usta Kowboja wykrzywiły się w szyderczym uśmiechu. - Chciałbym wiedzieć, jakim cudem takiej księżniczce jak ty może się wydawać, że stanie na czele nefilskiej rewolucji? Wytrzymałam jego nienawistne spojrzenie, marząc o tym, by wykrzyczeć mu prawdę. Nie będzie żadnej rewolucji. Za dwa dni rozpocznie się cheszwan, a on i jego towarzysze zostaną opanowani przez upadłe anioły. Hank Millar miał łatwe zadanie. Napełnił ich głowy mrzonkami o buncie i wolności. A obowiązek dokonania tego cudu zostawił mnie. Nie miałam zamiaru tego robić. - Trochę o ciebie podpytałem - powiedział Kowboj, który przechadzał się teraz przede mną w tę i we w tę. - Dowiedziałem się, że spotykasz się z Patchem Cipriano, upadłym aniołem. Jak wam się układa? Dyskretnie przełknęłam ślinę. - Nie wiem, o czym mówisz. - Wiedziałam, co mi grozi, jeżeli mój związek z Patchem wyjdzie na jaw. Dotąd wydawało mi się, że byłam ostrożna, ale zaczynałam wierzyć, że może nie zachowywałam się wystarczająco rozważnie. - Przecież z nim skończyłam! - skłamałam. - To, co nas łączyło, to już przeszłość. Wiem, komu mam być wierna. Kiedy tylko zostałam Nefilką... Skoczył w moim kierunku. - Nie jesteś Nefilką! - Patrzył na mnie z pogardą. - Spójrz na siebie. Jesteś żałosna. Nie masz

prawa nazywać się Nefilką. Kiedy na ciebie patrzę, widzę człowieka. Widzę słabą, mazgającą się, rozpuszczoną dziewczynkę. - Wściekasz się, ponieważ nie jestem tak silna fizycznie jak ty - powiedziałam spokojnie. - I kto tu mówi coś o sile! Ty nie masz honoru. Nie ma w tobie poczucia lojalności. Szanowałem Czarną Rękę uważałem go za swojego przywódcę, ponieważ na to zasłużył. Miał wizję. Brał sprawy w swoje ręce. To on wyznaczył cię na swoją następczynię, ale to nic dla mnie nie znaczy. Chcesz mojego szacunku? Zmuś mnie do tego, bym ci go okazał. - Pstryknął palcami ze złością tuż przy mojej twarzy. - Zapracuj na niego, księżniczko. - Miałabym zapracować na jego szacunek? Żebym mogła być jak Hank? Hank był oszustem i kłamcą. Za pomocą okrągłych zdań i pochlebstw złożył swoim ludziom obietnice niemożliwe do spełnienia. Wykorzystał i zdradził moją mamę, a ze mnie zrobił pionka w swojej grze. Im intensywniej myślałam o tym, w jakiej postawił mnie sytuacji - jak zmusił mnie do tego, bym kontynuowała jego chorą wizję - tym większa wściekłość mnie ogarniała. Spojrzałam zimno w oczy Kowboja, a następnie zamachnęłam się stopą i kopnęłam go prosto w pierś. Poleciał na ścianę i oszołomiony upadł na podłogę. Pozostała dwójka ruszyła w moją stronę, ale wściekłość obudziła we mnie prawdziwy ogień. Poczułam nieznaną mi dotąd brutalną siłę. Naprężyłam łańcuch i usłyszałam zgrzytanie pękających metalowych ogniw. Łańcuchy opadły na ziemię, a ja rzuciłam się do przodu z pięściami. Uderzyłam najbliższego Nefila w żebra i kopniakiem z półobrotu trafiłam Nefilkę. Moja stopa wbiła się w jej udo, w którym z zaskoczeniem wyczułam twardy mięsień. Nigdy wcześniej nie spotkałam tak silnej i wytrzymałej kobiety. Dante miał rację. Nie umiałam walczyć. Kiedy zrozumiałam, że trzeba było przypuścić na nich bezwzględny atak, gdy wszyscy leżeli jeszcze na ziemi, było już za późno. Byłam jednak zbyt zdumiona tym, co zrobiłam, by przyjąć pozycję obronną i czekać na ich odpowiedź. Kowboj rzucił się na mnie i popchnął na filar. Tak mocno uderzyłam w niego plecami, że zabrakło mi tchu. Skuliłam się, próbując zaczerpnąć powietrze. - Mam cię dość, księżniczko. To było ostrzeżenie. Jeżeli odkryję, że wciąż spotykasz się z upadłymi aniołami, źle się to dla ciebie skończy. - Poklepał mnie po policzku. - Wykorzystaj ten czas i zadecyduj, po której jesteś stronie. Dla twojego dobra mam nadzieję, że ją zmienisz. Kowboj kiwnął głową do swoich towarzyszy, po czym wszyscy opuścili dom. Łapczywie łykałam powietrze. Przez kilka minut dochodziłam do siebie i dopiero po chwili dotarłam do drzwi, słaniając się na nogach. Moi oprawcy zdążyli już odjechać. W powietrzu unosił się kurz. Powoli zaczynało zmierzchać. Garstka gwiazd lśniła na niebie jak maleńkie odłamki potłuczonego szkła.

ROZDZIAŁ 4 Zeszłam z maleńkiego ganku chaty i zaczęłam się zastanawiać, jak wrócić do domu, kiedy na żwirowanym podjeździe usłyszałam chrzęst opon. Przygotowałam się na powrót Kowboja i jego przyjaciół, ale po chwili moim oczom ukazał się harley sportster z jednym tylko pasażerem. Patch. Zeskoczył z motocykla i błyskawicznie znalazł się przy mnie. - Nic ci nie jest? - zapytał, ujmując moją twarz w dłonie. Zmierzył mnie wzrokiem w poszukiwaniu jakichkolwiek urazów. W jego oczach pojawiła się mieszanka ulgi, niepokoju i wściekłości. - Gdzie oni są? - zapytał z furią, jakiej nigdy wcześniej u niego nie słyszałam. - Było ich troje. Sami Nefilowie - powiedziałam głosem roztrzęsionym ze strachu. Wciąż czułam uderzenie, które pozbawiło mnie oddechu. - Odjechali jakieś pięć minut temu. Jak mnie znalazłeś? - Uruchomiłem urządzenie namierzające. - Zainstalowałeś mi nadajnik? - Wszyłem ci go w kieszeń kurtki. Cheszwan rozpoczyna się we wtorek, wraz z nowiem księżyca, a ty jesteś niezaprzysiężoną Nefilką, a także córką Czarnej Ręki. To dodatkowy bonus, więc jesteś kuszącą zdobyczą dla niemal każdego upadłego anioła. Nikomu nie przysięgniesz wierności, aniele, koniec, kropka. Jeżeli oznacza to, że muszę naruszyć twoją prywatność, trudno. - Słucham? „Trudno"? - Nie byłam pewna, czy mam ochotę go przytulić, czy uderzyć. Patch zignorował moje oburzenie. - Powiedz mi o nich wszystko. Jak wyglądali, jakim samochodem przyjechali... Wszystko, co może mi pomóc ich namierzyć. - W oczach Pat cha lśniła żądza zemsty. - Jeszcze za to zapłacą. - Założyłeś mi też podsłuch w telefonie? - chciałam wiedzieć, nadal sfrustrowana tym, że Patch naruszył moją prywatność, nawet mnie o tym nie informując. - Tak - odpowiedział bez wahania.

- Innymi słowy: nie mam przed tobą tajemnic. Jego twarz złagodniała i wydawało mi się, że gdyby sytuacja nie wymagała powagi, mógłby się nawet uśmiechnąć. - Jest jeszcze kilka spraw, które udało ci się utrzymać przede mną w tajemnicy, aniele. Okej. Sama się o to prosiłam. - Ich herszt nosił okulary przeciwsłoneczne i kowbojski kapelusz, ale jestem pewna, że nigdy wcześniej go nie widziałam. Pozostała dwójka, kobieta i mężczyzna, niczym się nie wyróżniali. - Samochód? - Założyli mi worek na głowę, ale myślę, że to był van. Dwoje z nich siedziało ze mną z tyłu, a kiedy mnie wywlekli z samochodu, usłyszałam dźwięk zasuwających się drzwi. - Jeszcze jakieś szczegóły? Powiedziałam Patchowi, że szef bandy groził mi, iż powie wszystkim o naszym sekretnym związku. - Jeżeli ta informacja wypłynie, szybko może się zrobić nieprzyjemnie - powiedział Patch, ściągając brwi. Jego oczy pociemniały i pojawiła się w nich niepewność. - Jesteś przekonana, że nadal chcesz utrzymywać nasz związek w tajemnicy? Nie chcę cię stracić, ale gdyby miało się tak stać, wolałbym zrobić to na naszych warunkach. Wsunęłam palce w jego dłoń. Jego skóra była lodowata. Zastygł w bezruchu, gotowy na najgorsze. - Albo jesteśmy w tym razem, albo rezygnuję - powiedziałam, pewna każdego słowa. Już raz straciłam Patcha. Nie chcę, by zabrzmiało to melodramatycznie, ale wolałabym umrzeć, niż się z nim rozstać. Patch nieprzypadkowo był częścią mojego życia. Stanowiliśmy dwie połówki całości. Patch z dziką zachłannością przygarnął mnie do siebie tulił w ramionach. - Wiem, że ci się to nie spodoba, ale jeżeli chcemy udowodnić, że nasz związek to przeszłość, będziemy musieli pomyśleć o odegraniu publicznej kłótni. Nie wiemy, co odkryją, jeżeli rzeczywiście postanowią przyjrzeć się naszym tajemnicom. To wszystko zaczyna przypominać polowanie na czarownice. Chyba będzie lepiej, jeśli sami wyjdziemy z inicjatywą. - Odegrać kłótnię? - powtórzyłam. Ogarnęło mnie przerażenie, które zmroziło mnie jak lodowaty wiatr. - My będziemy znać prawdę - wyszeptał Patch, energicznie pocierając moje ramiona, żeby mnie rozgrzać. - Nie mam zamiaru cię stracić. - Kto jeszcze będzie znał prawdę? Vee? Moja mama? - Im mniej będą wiedzieć, tym będą bezpieczniejsze.

Westchnęłam bez przekonania. - To ciągłe okłamywanie Vee zaczyna mnie już męczyć. Nie wiem, czy nadal mam na to siłę. Kiedy z nią przebywam, mam poczucie winy. Chciałabym powiedzieć jej prawdę. Zwłaszcza jeżeli dotyczy ona czegoś tak ważnego, jak ty i ja. - Twój wybór - powiedział łagodnie Patch. - Ale jeżeli Vee nie będzie miała nic do powiedzenia, nie spotka jej nic złego. Wiedziałam, że ma rację, więc wybór wydawał mi się oczywisty. Czy miałam prawo sprowadzać niebezpieczeństwo na swoją najlepszą przyjaciółkę tylko po to, by uciszyć sumienie? - Prawdopodobnie nie uda nam się oszukać Dantego. Zbyt blisko z nim współpracujesz stwierdził Patch. - Może nawet lepiej, jeżeli będzie wiedział i zaświadczy o tym przed wpływowymi Nefilami. - Zdjął skórzaną kurtkę i zarzucił mi ją na ramiona. - Jedźmy do domu. - Możemy zatrzymać się na chwilę przy sklepie sportowym? Muszę wrócić po telefon i po tę niewykrywalną komórkę od ciebie. Jeden z nich upuściłam, kiedy mnie zaatakowali, a drugi został tam razem z moją torebką. Jeżeli będziemy mieli szczęście, moje nowe buty także będą leżały na chodniku. Patch pocałował mnie w czubek głowy. - Musisz zastrzec oba numery. Nie zabrali twoich rzeczy. W najgorszym wypadku twoi nefilscy porywacze założyli tam własne nadajniki. Najlepiej kupić nowe telefony. Jedno było pewne. O ile wcześniej nie miałam motywacji, by trenować z Dantem, teraz sytuacja uległa zmianie. Musiałam nauczyć się walczyć, i to szybko. Patch, który koncentrował się teraz na unikaniu Peppera Friberga i doradzaniu mi jako nowej przywódczyni Nefilów, i tak miał sporo na głowie. Nie mógł pędzić na ratunek za każdym razem, kiedy wpadałam w tarapaty. Byłam mu niezmiernie wdzięczna, że tak się mną opiekuje, ale nadszedł czas, bym sama nauczyła się o siebie troszczyć. Dotarłam do domu, gdy było już ciemno. Kiedy weszłam, mama wybiegła mi na spotkanie z kuchni. Wyglądała na zmartwioną i zdenerwowaną. - Nora! Gdzieś ty się podziewała? Dzwoniłam, ale wciąż włączała się poczta głosowa. Miałam ochotę pacnąć się w czoło. Kolacja o osiemnastej. Nie zdążyłam. - Przepraszam! - powiedziałam. - Zostawiłam telefon w jednym ze sklepów. Kiedy się zorientowałam, że go zgubiłam, była już pora kolacji, a ja musiałam wrócić na drugi koniec miasta. 1 tak go nie znalazłam, więc nie dość, że nie mam telefonu, to jeszcze nie zdążyłam na kolację. Tak mi przykro. Nie miałam jak zadzwonić. - Byłam zła, że znowu muszę ją okłamywać. Oszukiwałam ją już tyle razy, że jedno kłamstwo więcej nie powinno mi robić różnicy. A jednak robiło. Coraz mniej byłam jej córką, a coraz bardziej stawałam się córką Hanka. Mój biologiczny ojciec był ekspertem w dziedzinie kłamstwa. W obecnej sytuacji nie miałam prawa go krytykować. - Nie mogłaś znaleźć jakiegoś sposobu, żeby do mnie zadzwonić? - spytała, a w jej głosie pobrzmiewało niedowierzanie.

- To się nie powtórzy. Obiecuję. - Chyba nie byłaś z Patchem? - wypowiedziała jego imię cynicznym tonem. Moja mama darzyła Patcha taką samą sympatią jak gryzonie, które często siały spustoszenie na naszej działce. Byłam przekonana, że w marzeniach stała na ganku ze strzelbą w oczekiwaniu, aż któryś z nich wychyli główkę z nory. Zaczerpnęłam powietrza, zaklinając się, że będzie to już ostatnie kłamstwo. Jeżeli Patch i ja rzeczywiście mieliśmy odegrać awanturę, już teraz musiałam przygotować pod nią grunt. Obiecałam sobie, że jak tylko zajmę się mamą i Vee, reszta pójdzie jak z płatka. - Nie, nie byłam z Patchem, mamo. Zerwaliśmy. Uniosła brwi. Nie wyglądała na przekonaną. - To świeża sprawa i wolałabym o tym nie rozmawiać - powiedziałam i ruszyłam w stronę schodów. - Nora... Obróciłam się, a w oczach miałam łzy. Co ciekawe, wcale nie udawałam. Po prostu przypomniałam sobie ostatni raz, kiedy naprawdę rozstałam się z Patchem. Ścisnęło mi się serce i przez chwilę nie mogłam oddychać. Wspomnienie tamtej chwili miało mnie prześladować do końca życia. Patch zabrał wtedy ze sobą najlepszą cząstkę mnie i pozostawił po sobie pustkę. Nigdy więcej nie chciałam być już tą pustą dziewczyną. Twarz mamy złagodniała. Podeszła do schodów i pogłaskała mnie po plecach, a potem szepnęła: - Kocham cię. Daj znać, jak będziesz chciała pogadać... Kiwnęłam głową i poszłam do swojego pokoju. I już, pomyślałam, próbując nadać myślom optymistyczny ton. Jedna z głowy. Została jeszcze druga. Czułam, że mówiąc o rozstaniu, nie okłamuję mamy i Vee. Robiłam to tylko po to, by były bezpieczne. Owszem, uczciwość popłaca - w większości przypadków. Ale czasem bezpieczeństwo bije ją na głowę. Choć ten argument wydawał mi się logiczny, poczułam jednak kłucie w żołądku. Głowę zaprzątała mi jeszcze jedna niepokojąca myśl. Jak długo Patch i ja możemy żyć w kłamstwie i nie pozwolić na to, by przekształciło się ono w rzeczywistość? Zbyt szybko nastał poniedziałek, piąta rano. Tirzepnęłam ręką budzik, przerywając jego piszczenie w połowie, po czym przewróciłam się na drugi bok. Jeszcze dwie minutki, pomyślałam i zamknęłam oczy. Zaczęłam odpływać w ramiona nowego snu i... zanim się obejrzałam, na mojej głowie wylądowało kilka ciuchów. - Pobudka! - Dante stał nad moim łóżkiem, pogrążony w mroku. się na niego zaspana, łapiąc za kołdrę i podciągając ją pod brodę.

- Co ty tu robisz? - wydarłam

- To, co na moim miejscu zrobiłby każdy szanujący się trener osobisty. Wyłaź z łóżka i ubieraj

się. Jeżeli za trzy minuty nie będziesz stała na podjeździe, wrócę tu z kubłem lodowatej wody. - Jak tu wszedłeś? - Zostawiłaś otwarte okno. Może czas zerwać z tym nawykiem? Jeżeli będziesz zbyt ufna, nie wiadomo, co może dostać się do środka. Kiedy wygramoliłam się z łóżka, Dante był już przy drzwiach sypialni. - Zwariowałeś? Nie przez korytarz! Moja mama jeszcze cię usłyszy! Koleś, który nad ranem po kryjomu, ze wstydem opuszcza moją sypialnię? Do końca życia miałabym szlaban! Wyglądał na rozbawionego. - Jedno jest pewne: nie robiłbym tego ze wstydem. Po jego wyjściu przez dobrych dziesięć sekund stałam w bezruchu, zastanawiając się, czy w jego słowach był jakiś podtekst. Oczywiście, że nie. To, co powiedział, mogłoby brzmieć kokieteryjnie, ale tak nie było. Koniec i kropka. Wciągnęłam na siebie czarne spodnie od dresu i elastyczną koszulkę z mikrofibry, a włosy związałam w kucyk. Nawet gdyby miało się okazać, że Dante wdepcze mnie w ziemię, przynajmniej będę wyglądać przyzwoicie. Dokładnie trzy minuty później spotkałam się z nim na podjeździe. Rozejrzałam się dookoła. Miałam dziwne wrażenie, że czegoś tu brakuje. - Gdzie twój samochód? Dante lekko trącił mnie w ramię. - Leniuszek z ciebie, co? Nieładnie. Pomyślałem, że piętnastokilometrowa przebieżka szybko nas rozgrzeje - powiedział i wskazał na gęsty las po drugiej stronie ulicy. Kiedy byłyśmy dziećmi, Vee i ja często się tam zapuszczałyśmy, a w jedne wakacje wybudowałyśmy tam nawet fort. Nigdy jednak nie zastanawiałam się, jak daleko ciągnie się ten las. Okazuje się, że właśnie piętnaście kilometrów. - No, śmiało. Zawahałam się. Myśl o znalezieniu się w ciemnym lesie z Dantem nie wydawała mi się specjalnie kusząca. Należał do najbardziej zaufanych ludzi Hanka, a był to wystarczający powód, żeby go nie lubić i by specjalnie mu nie wierzyć. Trochę po fakcie dotarło do mnie, że nie powinnam była się godzić na samotne treningi z nim, zwłaszcza że miały się one odbywać na obrzeżach miasta. - Po treningu powinniśmy porozmawiać o informacjach, które docierają do mnie od różnych Nefilów, a które dotyczą moralności, oczekiwań i ciebie - dodał. „Po treningu", powiedział, co oznaczało, że w ciągu kilku następnych godzin nie miał zamiaru wepchnąć mnie do opuszczonej studni. Poza tym Dante odpowiadał teraz przede mną. Przysiągł mi wierność. Nie był już porucznikiem Hanka, tylko moim. Nie ośmieliłby się mnie skrzywdzić.

Pozwoliłam sobie na ostatnie wspomnienie o beztroskim śnie, a następnie odrzuciłam tę fantazję i ruszyłam w stronę drzew. Ich gałęzie rozciągały się nad nami jak baldachim, zamykając dostęp nawet najmniejszym promieniom światła, jakie słało nam niebo. Polegając na wyostrzonym nefilskim wzroku, zaczęłam biec w równym tempie. Przeskakiwałam nad powalonymi pniami, uchylałam się pod nisko zwisającymi gałęziami i szukałam wzrokiem ukrytych kamieni i innych pułapek. Ziemia była zdradziecko nierówna, co przy prędkości, z jaką biegłam, mogło mieć katastrofalne skutki. - Szybciej! - krzyknął Dante za moimi plecami. - Nie obciążaj tak stóp. TUpiesz jak stado nosorożców. Mógłbym cię znaleźć i złapać z zamkniętymi oczami. Wzięłam sobie jego słowa do serca i gdy tylko moje stopy stykały się z ziemią, natychmiast je unosiłam. Robiłam tak przy każdym kroku, koncentrując się na tym, by były one możliwie najcichsze i trudne do namierzenia. Dante bez trudu mnie wyprzedził i biegł teraz przede mną. - Łap mnie - rozkazał. Goniąc go, nie mogłam się nadziwić sile i wytrzymałości mojego nowego nefilskiego ciała. Zdumiona myślałam o tym, jak niezdarne, powolne i pozbawione koordynacji musiało być moje ludzkie ciało. Moja kondycja nie była lepsza. Była doskonała. Schylałam się pod gałęziami, skakałam ponad dołami, a głazy omijałam slalomem z taką łatwością, jakbym od dawna znała ich położenie. Chociaż wydawało mi się, że biegnę tak szybko, iż lada moment wzbiję się w przestworza, nie mogłam dogonić Dantego. Poruszał się jak zwierzę, osiągając pęd drapieżnika goniącego swój następny posiłek. Po chwili zupełnie zniknął mi z oczu. Zwolniłam i zaczęłam nasłuchiwać. Cisza. Chwilę później Dante wynurzył się z ciemności. - To było żałosne - zgromił mnie. - Jeszcze raz. Przez następne dwie godziny biegałam za nim i słyszałam tę samą, powtarzaną bez końca komendę. „Jeszcze raz. To jeszcze nie to. Jeszcze raz". Już miałam się poddać - moje nogi trzęsły się z wysiłku, a płuca wydawały się porwane na strzępki - kiedy Dante zawrócił i z uznaniem poklepał mnie po plecach. - Dobra robota. Jutro zajmiemy się treningiem siłowym. - Ach, tak? Będziemy podnosić głazy? - rzuciłam cynicznie, próbując złapać oddech. - Nie, wyrywać drzewa. Wlepiłam w niego spojrzenie. - Będziemy je przewracać - kontynuował radośnie. - Dobrze się dziś wyśpij. Przyda ci się. - Hej! - zawołałam za nim. - Czy my wciąż nie jesteśmy oddaleni kilka kilometrów od mojego domu? - Dokładnie osiem. Zrób sobie relaksujący jogging.

ROZDZIAŁ 5 Dwanaście godzin później byłam zupełnie zesztywniała od zakwasów po porannym treningu. Najgorszym wyzwaniem dla mojego obolałego ciała okazało się wchodzenie i schodzenie po schodach. Nie miałam jednak czasu na regenerację. Za dziesięć minut miała po mnie przyjechać Vee, a ja wciąż miałam na sobie dres, w którym chodziłam przez cały dzień. Patch i ja postanowiliśmy odegrać naszą kłótnię dziś wieczorem, tak by nikt nie miał żadnych wątpliwości co do statusu naszego związku: nasze drogi się rozeszły, a wojna miała nas zastać po dwóch różnych stronach barykady. Na miejsce akcji wybraliśmy Diabelską Portmonetkę, wiedząc, że przewija się przez nią mnóstwo Nefilów. Chociaż nie znaliśmy tożsamości moich porywaczy i nie wiedzieliśmy, czy będą świadkami naszej kłótni, byliśmy niemal pewni, że wieść o naszym rozstaniu szybko się rozejdzie. Patch dowiedział się także, że tego wieczoru w Diabelskiej Portmonetce ma pracować nefilski barman znany ze swoich rasistowskich poglądów. Zapewnił mnie, że tylko na tym skorzystamy. Wyskoczyłam z dresu i wślizgnęłam się w grubą dzianinową sukienkęsweter, rajstopy i botki. Ułożyłam włosy w niski koczek i wyjęłam z niego kilka kosmyków, tak żeby okalały twarz.

Odetchnęłam głęboko, spojrzałam na swoje odbicie w lustrze i uśmiechnęłam się nieszczerze. Koniec końców nie wyglądałam najgorzej jak na dziewczynę, która miała właśnie wdać się w dramatyczną kłótnię z miłością swojego życia. Musimy odgrywać tę farsę tylko kilka tygodni, powiedziałam sobie w duchu. Dopóki nie skończy się ten nieszczęsny cheszwan. Poza tym, nasza kłótnia nie miała być prawdziwa. Patch obiecał, że znajdziemy sposób, żeby się widywać, nawet gdyby miały to być sekretne chwile i skradzione spojrzenia. Będziemy tylko musieli być wyjątkowo ostrożni. - Norol - zawołała mama z dołu. - Przyjechała Vee. - Życz mi szczęścia - wymamrotałam do swojego odbicia, a następnie chwyciłam płaszcz i szalik, po czym zgasiłam światło. - Masz być w domu przed dziewiątą - powiedziała mama, kiedy zeszłam na dół. - Nie ma dyskusji. Jutro szkoła. Pocałowałam ją w policzek i wypadłam na zewnątrz. Samochód Vee miał opuszczone szyby, a z głośników dudniła piosenka Rihanny. Opadłam na siedzenie pasażera i próbowałam przekrzyczeć muzykę: - Jestem zaskoczona, że mama pozwoliła ci iść na imprezę w środku tygodnia. - Wczoraj poleciała do Nebraski. Umarł jej wujek Marvin i musi wziąć udział w dzieleniu majątku. Zostałam z ciocią Henny. - Vee spojrzała na mnie kątem oka, a na jej ustach pojawił się łobuzerski uśmiech. - To ta ciocia Henny, która kilka lat temu była na odwyku? - Ta sama. Szkoda, że jej się nie udało. Ma w lodówce trzy litry soku jabłkowego. Jest to najbardziej sfermentowany sok jabłkowy, jakiego kiedykolwiek próbowałam. - I twoja mama powierzyła jej opiekę nad tobą? - To chyba perspektywa otrzymania ładnej sumki po wujku Marvinie tak na nią wpłynęła. Ruszyłyśmy ulicą Hawthorne, wyśpiewując słowa piosenki i podskakując na siedzeniach w rytm muzyki. Byłam podenerwowana, ale próbowałam nie dać tego po sobie poznać. Tego wieczoru w Diabelskiej Portmonetce kręciło się trochę ludzi, ale nie było tłumów. Vee i ja zajęłyśmy lożę z kanapą, zdjęłyśmy płaszcze i torebki, po czym zamówiłyśmy colę u przechodzącej właśnie kelnerki. Rozglądałam się ukradkiem, szukając Patcha, jednak nigdzie go nie dostrzegłam. Powtarzałam swoje kwestie w nieskończoność, ale moje dłonie i tak były śliskie od potu. Wytarłam je o uda, żałując, że nie jestem lepszą aktorką. Szkoda, że nie lubię być w centrum zainteresowania. - Coś źle wyglądasz - powiedziała Vee.

Już miałam zażartować, że jej mało wyrafinowana jazda sprawiła, że zebrało mi się na mdłości, kiedy wzrok Vee powędrował w głąb sali. Mina jej zrzedła. - Cholera! Powiedz, że to nie Marcie Millar flirtuje z moim mężczyzną. Obróciłam się w stronę sceny. Scott i pozostali członkowie Serpentine rozgrywali się właśnie przed koncertem, a Marcie podparła się łokciami o scenę i zagadywała Scotta. - Z twoim mężczyzną? - zapytałam. - O jeny, już niedługo. Co za różnica. - Marcie flirtuje z każdym. Nie przejmuj się. Vee wzięła oddech tak głęboki, że rozszerzyły jej się nozdrza. Marcie spojrzała w naszą stronę, jakby wyczuwając negatywne fluidy, które przesyłała jej Vee. Zamachała do nas niczym Miss Uniwersum. - Zrób coś - powiedziała Vee. - Odciągnij ją od niego. Proszę! Wstałam z miejsca i ruszyłam w stronę Marcie. Po drodze przykleiłam do twarzy sztuczny uśmiech. Zanim do niej dotarłam, byłam pewna, że wyglądał na szczery. - Hej! - rzuciłam. - Cześć, Noro. Właśnie opowiadałam Scottowi o mojej miłości do indie rocka. Ludzie w tym mieście nie mają ambicji. Super, że Scott chce osiągnąć sukces. Scott mrugnął do mnie. Musiałam przymknąć powieki, żeby nie przewrócić oczami. - Mhm mruknęłam. Panicznie szukałam słów, które mogłyby wypełnić ciszę. Posłuchałam Vee i podeszłam, ale co teraz? Nie mogłam po prostu odciągnąć Marcie od Scotta. I właściwie dlaczego to zawsze ja musiałam odgrywać rolę arbitra? To sprawa Vee, nie moja. - Możemy porozmawiać? - zapytała Marcie, dzięki czemu nie musiałam układać w głowie własnej taktyki. - Jasne, mam chwilę - powiedziałam. - Może znajdziemy jakieś spokojniejsze miejsce? Miałam wrażenie, że Marcie czyta w moich myślach. Chwyciła mnie za nadgarstek i pociągnęła za sobą w stronę tylnych drzwi. Kiedy znalazłyśmy się w uliczce za klubem, rozejrzała się wokoło i zapytała: Czy mój tata coś ci o mnie mówił? - zniżyła głos. – O tym, że jestem Nefilką? Ostatnio dziwnie się czuję. Jestem zmęczona i obolała. Myślisz, że to może być jakaś nefilska menstruacja? Wydawało mi się, że już raz przez to przechodziłam. Jak miałam powiedzieć Marcie, że czystej krwi Nefiłom, takim jak jej rodzice, rzadko udawało się począć dziecko, a kiedy jakimś cudem im to wychodziło, ich potomstwo było słabe i chorowite? Jak miałam jej powiedzieć, że tuż przed śmiercią Hank wyjawił mi smutną tajemnicę, że Marcie prawdopodobnie nie pożyje zbyt długo?

Nie mogłam. - Ja też czasem się tak czuję - powiedziałam. - To chyba normalne... - Tak, ale czy tata coś ci na ten temat mówił? - nalegała. - Czego mam się spodziewać? Jak sobie z tym radzić i tak dalej. - Myślę, że twój tata bardzo cię kochał i chciał, żebyś cieszyła się życiem, a nie denerwowała tym całym nefilstwem. Chciał, żebyś była szczęśliwa. Marcie spojrzała na mnie z niedowierzaniem. - Szczęśliwa? Jestem dziwolągiem. Nie jestem nawet człowiekiem. I nie myśl sobie, że zapomniałam, że ty też nim nie jesteś. Jedziemy na jednym wózku - powiedziała, oskarżycielsko dźgając mnie przy tym palcem. Jasne. Właśnie tego teraz potrzebuję. Poczucia solidarności... z Marcie Millar. - Czego ty naprawdę od mnie chcesz, Marcie? - zapytałam. - Chcę ci uświadomić, że jeżeli wspomnisz komukolwiek o tym, że nie jestem człowiekiem, podpalę cię. Pogrzebię cię żywcem. Powoli kończyła mi się cierpliwość. - Po pierwsze, gdybym chciała ogłosić światu, że jesteś Nefilką, już dawno bym to zrobiła. A po drugie, kto by mi uwierzył? Większość naszych znajomych nie posiada nawet słowa „Nefil" w swoim słowniku. - Dobra - sapnęła Marcie, najwyraźniej usatysfakcjonowana. - To tyle? - A gdybym musiała z kimś pogadać? - ciągnęła. - Przecież nie mogę z tym iść do mojego psychoterapeuty. - No, a twoja mama? - zasugerowałam. - Przecież też jest Nefilką, pamiętasz? - Od zniknięcia taty nie chce zaakceptować prawdy onim. Jest świetnym przykładem totalnego wyparcia. Ona wierzy, że tata wróci, że wciąż ją kocha i że anuluje rozwód, a nasze życie ułoży się po prostu jak w bajce. Może faktycznie było to wyparcie, ale nie zdziwiłabym się też, gdyby Hank zastosował jakąś sztuczkę i rzucił na byłą żonę potężne, modyfikujące pamięć zaklęcie, którego nie zdjęłaby z niej nawet jego własna śmierć. „Próżność" to było drugie imię Hanka. Nie pozwoliłby na to, by ktoś kalał pamięć o nim i - z tego co wiedziałam - nikt w Coldwater tego nie robił. Miałam wrażenie, że mieszkańców miasta spowiła otumaniająca mgła, dzięki której ani ludzie, ani Nefilowie nie pytali, co się właściwie stało z Hankiem. Po mieście nie krążyły żadne opowieści. Mówiąc o nim, wszyscy po prostu szeptali: „To prawdziwy szok! Niech spoczywa w pokoju. Tak mi żal jego bliskich. Zapytam, czy mogę coś dla nich zrobić... Marcie mówiła dalej: - Ale tata nie wróci. On nie żyje. Nie wiem, jak ani dlaczego to się stało. Nie wiem, kto to

zrobił, ale tata nie zniknąłby tak po prostu, gdyby coś się nie wydarzyło. On nie żyje. Ja to po prostu wiem. Próbowałam przybrać współczujący wyraz twarzy, ale dłonie znów zaczęły mi się pocić. Patch był jedyną osobą na świecie, która wiedziała, że to ja posłałam Hanka do grobu. Nie miałam ochoty dodawać Marcie do grona wtajemniczonych. - Nie wyczuwam u ciebie przesadnego żalu - powiedziałam. - Mój tata był zamieszany w nieczyste sprawy. Dostał to, na co zasłużył. Może i mogłam otworzyć się przed Marcie, ale coś mi tu nie grało. Nie spuszczała ze mnie cynicznego wzroku. Wyglądała jak osoba, która wie, że znam istotne informacje dotyczące śmierci jej ojca, a jej obojętność była tylko przykrywką, żeby je ze mnie wyciągnąć. Nie zamierzałam dać się podpuścić. - Niełatwo jest stracić tatę, wierz mi - powiedziałam. - Ból nigdy nie mija, ale po jakimś czasie staje się do zniesienia i życie toczy się dalej. - Nie potrzebuję twojego współczucia, Noro. - Dobra - odparłam, wzruszając lekko ramionami. - Jeżeli kiedyś będziesz chciała pogadać, możesz do mnie zadzwonić. - Nie muszę dzwonić. Przenoszę się do was - ogłosiła Marcie. - Pod koniec tygodnia przywiozę swoje rzeczy. Moja mama doprowadza mnie do szału. Doszłyśmy do wniosku, że na jakiś czas powinnam się wyprowadzić. Równie dobrze mogę zamieszkać z tobą. Cóż, cieszę się, że udało nam się dogadać. Tata nauczył mnie jednej rzeczy: my Nefilowie musimy trzymać się razem.

ROZDZIAŁ 6 - Nie! - wyrwało mi się. - Nie, nie, nie. Nie możesz się tak po prostu wprowadzić! - Cale moje ciało, od palców u stóp po koniuszki uszu, ogarnęła panika, która z każdą chwilą rosła i pęczniała. Potrzebowałam dobrego argumentu, i to szybko, jednak mój mózg wypluwał z siebie tylko jedną opętańczą, mało pomocną myśl: Nie! - Już postanowiłam - powiedziała Marcie, po czym weszła do środka. - A co ze mną!? - zawołałam. Kopnęłam w drzwi, ale tak naprawdę przez następne dwie godziny miałam ochotę kopać samą siebie, za karę. Wyświadczyłam Vee przysługę i proszę, do czego mnie to doprowadziło. Z rozmachem otworzyłam drzwi i wmaszerowałam do środka. Vee siedziała w naszej loży. - W którą stronę poszła? - zapytałam z irytacją. - Kto? - Marcie! - Myślałam, że jest z tobą. Rzuciłam jej moje najsurowsze spojrzenie. - To wszystko twoja wina! Muszę ją znaleźć. Bez dalszego wyjaśniania przepchnęłam się przez tłum, szukając Marcie wzrokiem. Musiałam opanować sytuację, zanim wszystko wymknie się spod kontroli. Ona cię sprawdza, powiedziałam do siebie. Bada grunt. Nic jeszcze nie jest postanowione. Poza tym, ostatnie zdanie i tak będzie należało do mojej mamy. A ona nie pozwoli, by Marcie się do nas wprowadziła. Miała przecież własną rodzinę. Może i uboższą o jednego rodzica, ale byłam chodzącym dowodem na to, że rodzina to coś więcej niż liczby. Podniesiona na duchu własną argumentacją poczułam, że uspokaja mi się oddech.

Światła lekko przygasły, a wokalista Serpentine złapał mikrofon i wybił rytm głową. Na jego znak perkusista zaczął grać intro, a po chwili dołączył do niego Scott i pozostali gitarzyści, rozpoczynając koncert ostrym, niepokojącym kawałkiem. Publiczność oszalała - wszyscy machali głowami i skandowali słowa piosenki. Sfrustrowana, ostatni raz rozejrzałam się wokół, szukając Marcie, ale szybko się poddałam. Postanowiłam później się tym zająć. Umówiłam się z Patchem, że początek koncertu będzie dla nas sygnałem, by spotkać się przy barze. Serce znów podeszło mi do gardła. Zajęłam pierwszy wolny stołek przy barze. Usiadłam nieco zbyt gwałtownie, przez co w ostatniej chwili straciłam równowagę. Miałam wrażenie, że moje nogi zrobione są z gumy. Drżały mi palce. Nie wiedziałam, czy uda mi się to przetrwać. - Dowodzik, cukiereczku - powiedział barman. Jego ciało promieniowało czymś w rodzaju prądu, dzięki czemu wiedziałam, że jest Nefilem. Patch miał rację. Pokręciłam głową. - Proszę tylko sprite'a. Po chwili poczułam za sobą Patcha. Bijąca od niego energia - silniejsza niż energia barmana owionęła moją skórę ciepłym podmuchem. Zawsze wywierał na mnie taki wpływ, ale tym razem gorące fale sprawiły, że zrobiło mi się niedobrze z nerwów. Oznaczało to, że Patch już się zjawił, a mnie skończył się czas. Nie chciałam tego robić, ale zdawałam sobie sprawę, że nie mam wyboru. Musiałam dobrze to rozegrać, koncentrując się na własnym bezpieczeństwie i na bezpieczeństwie tych, których tak kochałam. - Gotowa? - zapytał mnie Patch w myślach. - Jeżeli mdłości są tego dowodem, to tak. - Potem do ciebie przyjadę i wszystko obgadamy. Teraz miejmy to po prostu za sobą. Skinęłam głową. - Trzymajmy się scenariusza - przekazał mi spokojnie. Patch? Cokolwiek by się działo, pamiętaj, że cię kocham. - Chciałam powiedzieć coś więcej. Te słowa nie potrafiły opisać tego, co do niego czułam, a jednocześnie były tak proste i celne, że nie potrafiłabym znaleźć innych. - Niczego nie żałuję, aniele. - Ani ja - odparłam szczerze. Barman skończył właśnie obsługiwać klienta i podszedł, żeby przyjąć zamówienie od Patcha. Zmierzył go spojrzeniem, a grymas, który wykrzywił mu twarz, świadczył tym, że rozpoznał w nim upadłego anioła. - Słucham - powiedział sucho, wycierając ręce w ścierkę do naczyń. Patch odpowiedział mu pijackim bełkotem:

- Poproszę o piękną rudą dziewczynę, najlepiej wysoką szczupłą. Aha, i żeby miała dluuugie nogi. - Przesunął palcem po moim policzku. Napięłam się i uciekłam przed jego dotykiem. - Nie jestem zainteresowana - odburknęłam i upiłam łyk sprite'a, cały czas wlepiając wzrok w pokrytą lustrem ścianę za barem. Moje słowa zawierały odpowiednią dawkę lęku, by wzbudzić zainteresowanie barmana. Mężczyzna oparł ogromne przedramiona o granitowy bar i spojrzał na Patcha z pogardą. - Następnym razem zapoznaj się z menu i nie marnuj mojego czasu. Nie serwujemy tu niezainteresowanych twoim towarzystwem kobiet, ani rudych, ani żadnych innych. - Popatrzył groźnie, a po chwili odwrócił się w stronę innego klienta. - Jeżeli trafi się Nefilka, to tym lepiej - oznajmił Patch pijanym głosem. Barman zatrzymał się w miejscu, a w jego oczach zalśniła furia. - Może by tak trochę ciszej, kolego? Jesteśmy w mieszanym towarzystwie. Przychodzą tu także ludzie. Na te słowa Patch wykonał nieskoordynowane machnięcie ręką. - To miłe, że martwisz się o ludzi, ale wystarczy mały trik i nie będą pamiętali ani słowa z tego, co powiedziałem. Mam w tym już taką wprawę, że mogę to robić przez sen - powiedział, a w jego głosie pobrzmiewała arogancja. - Mam spławić tego palanta? - zapytał mnie barman. - Powiedz słowo, a zawołam bramkarza. - Dziękuję, ale sama sobie z nim poradzę - odparłam. - Przepraszam za mojego byłego. Straszny z niego fiutek. Patch wybuchnął śmiechem. - Fiutek? Ostatnim razem inaczej się do mnie zwracałaś - powiedział znacząco. Wpatrywałam się w niego z obrzydzeniem. - Pewnie zainteresuje cię to, że ona nie zawsze była Nefilką - Patch poinformował barmana z żalem. - Może o niej słyszałeś. To dziedziczka Czarnej Ręki. Bardziej mi się podobała jako człowiek, ale fajnie jest się polansować z najsławniejszą Nefilką na ziemi. Barman spojrzał na mnie z niedowierzaniem. - To ty jesteś córką Czarnej Ręki? Popatrzyłam na Patcha. - Dzięki. - Czy to prawda, że on nie żyje? - zapytał barman. - Nie mogę tego pojąć. Wspaniały człowiek, pokój jego duszy. Moje kondolencje - powiedział i umilkł skonsternowany. - Ale... czy on naprawdę nie żyje?

- Tak mówią - wyszeptałam. Nie potrafiłam zmusić się do tego, by uronić łzę, ale mówiłam o Hanku z takim namaszczeniem i melancholią, że barman wydawał się usatysfakcjonowany. - Stawiam kolejkę upadłemu aniołowi, który go załatwił - przerwał nam Patch i uniósł szklankę w toaście. - Chyba wszyscy wiemy, że tak było. Słowo „nieśmiertelność" nabrało zupełnie nowego znaczenia - wybuchnął śmiechem, z uciechą waląc pięścią o bar. - Spotykałaś się z tą świnią? - zapytał mnie barman. Rzuciłam okiem na Patcha i zmarszczyłam brwi. - Chciałabym o tym zapomnieć. - Ale wiesz, że on jest... - barman zniżył glos - upadłym aniołem? Z trudnością przełknęłam kolejny łyk. - Nawet mi o tym nie przypominaj. Już za to odpokutowałam. Teraz moim chłopakiem jest stuprocentowy Nefil Dante Matterazzi. Może o nim słyszałeś? - Równie dobrze mogłam już teraz zacząć rozpuszczać tę plotkę. Oczy mężczyzny zalśniły z wrażenia. - No pewnie! To świetny facet. Wszyscy znają Dantego. Patch chwycił mnie za nadgarstek, zbyt mocno, by można to było uznać za oznakę czułości. - Chyba coś jej się pomyliło. My nadał jesteśmy razem. Może na chwilę stąd wyjdziemy, cukiereczku? Podskoczyłam jak oparzona. - Zabieraj łapy. - Zaparkowałem motor na tyłach klubu. Zapraszam cię na przejażdżkę. Będzie jak dawniej. Wstał i tak brutalnie pociągnął mnie za rękę, że zeskakując, przewróciłam stołek. - Zawołaj bramkarza - powiedziałam do barmana przerażonym głosem. - Szybko! Patch pociągnął mnie w stronę głównego wyjścia i chociaż już teraz udawałam, że próbuję wykręcić się z jego uścisku, wiedziałam, że najgorsze dopiero przed nami. Klubowy bramkarz - Nefil, który nie dość, że był o kilka centymetrów wyższy, to jeszcze czterdzieści kilogramów cięższy od Patcha - przepchnął się w naszym kierunku. Złapał Patcha za kołnierz, oderwał go ode mnie i rzucił o ścianę. Serpentine wzbudzał taką ekscytację fanów, że hałas zagłuszał odgłosy szamotaniny, ale ludzie stojący najbliżej rozstąpili się, tworząc wokół obu mężczyzn półkole gapiów. Patch uniósł ręce w geście kapitulacji, a na jego zamroczonej alkoholem twarzy pojawił się uśmiech. - Nie chcę kłopotów. - Za późno - powiedział bramkarz i huknął go pięścią w twarz. Skóra nad okiem Patcha pękła i z rany zaczęła się sączyć krew. Odwróciłam wzrok, żeby się nie skrzywić ani nie ruszyć mu na pomoc. Barman wskazał mu drzwi głową. - Jeśli jeszcze raz się tu pokażesz, kłopoty masz jak w banku. Rozumiesz?

Zataczając się, Patch dotarł do drzwi i niechlujnie zasalutował bramkarzowi. - Tak jest! Bramkarz wetknął stopę w zagłębienie kolana Patcha, przez co ten potknął się i spadł z betonowego schodka. - Coś podobnego! Poślizgnąłem się! Stojący w drzwiach mężczyzna wybuchnął niskim, nieprzyjemnym śmiechem, który przyciągnął moją uwagę. Już kiedyś go słyszałam. Gdybym była człowiekiem, nie rozpoznałabym go, ale teraz moje zmysły były wyostrzone. W ciemności zmrużyłam oczy, próbując dopasować ten bezwzględny śmiech do twarzy. Oczywiście. Kowboj. Tego wieczoru nie miał na sobie kapelusza ani okularów, ale wszędzie rozpoznałabym jego przygarbione ramiona i szyderczy uśmiech. - Patch! - krzyknęłam w myślach, nie wiedząc, czy wciąż znajduje się w zasięgu mojego głosu. Wokół mnie znów gęstniał tłum, wypełniając pustą przestrzeń po bójce. - Jest tu jeden z Nefilów z chaty! Stoi w drzwiach. Ma na sobie flanelową koszulę w czarnoczerwoną kratę, dżinsy i kowbojki. Czekałam, ale nie otrzymałam odpowiedzi. - Patch! - spróbowałam ponownie, używając całej siły umysłu, jaką potrafiłam z siebie wykrzesać. Nie mogłam wybiec za nim. Musiałam grać dalej. Vee stanęła obok mnie. - Co tu się dzieje? Wszyscy mówią o jakiejś bójce. Szkoda, że mnie ominęła. Widziałaś coś? Pociągnęłam ją na bok. - Musisz coś dla mnie zrobić. Widzisz tego faceta w wieśniackiej flanelowej koszuli, który stoi w drzwiach? Musisz się dowiedzieć, jak się nazywa. Vee ściągnęła brwi. - O co chodzi? - Później ci wyjaśnię. Poflirtuj z nim, ukradnij mu portfel, zrób, co możesz, bylebyś nie wspominała mu o mnie, dobrze? - Dobrze, ale musisz mi się odwdzięczyć. Podwójna randka. Ty ze swoim stukniętym chłopakiem i ja ze Scottem. Nie miałam czasu wyjaśnić jej, że zerwałam z Patchem, więc powiedziałam: - Zgoda. A teraz szybko, zanim zniknie w tłumie. Vee splotła dłonie i wygięła je tak, że strzeliły jej stawy, a następnie oddaliła się dumnym krokiem. Nie zostałam, żeby zobaczyć, jak jej pójdzie. Przecisnęłam się przez tłum, wymknęłam się tylnymi drzwiami i pobiegłam. Okrążyłam budynek, rozglądając się za Patchem.

- Patch! - zawołałam w mroku. - Aniele? Co ty robisz? Nikt nie może nas zobaczyć razem. Obróciłam się, ale nigdzie go nie dostrzegłam. - Gdzie jesteś? - Po drugiej stronie ulicy. Siedzę w vanie. Spojrzałam we wskazanym kierunku i natychmiast tuż przy krawężniku dostrzegłam rdzawobrązowego vana marki Chevrolet. Doskonale wpisywał się w krajobraz walących się budynków. Miał przyciemnione szyby, które skutecznie chroniły jego wnętrze przed wzrokiem ciekawskich. - Jeden z Nefilów z chaty jest w Diabelskiej Portmonetce. Odpowiedziało mi pełne napięcia milczenie. - Widział bójkę? - zapytał po chwili. - Tak. - Jak on wygląda? - Ma na sobie flanelową koszulę w czarnoczerwoną kratę i kowbojki. - Postaraj się, żeby wyszedł z budynku. Pozostali porywacze też, jeżeli są razem z nim. Chcę z nimi porozmawiać. W ustach Patcha zabrzmiało to złowrogo, ale w końcu sami się o to prosili. W momencie, w którym wrzucili mnie do vana, bezpowrotnie utracili szansę na moje współczucie. Truchtem wróciłam do Diabelskiej Portmonetki i wcisnęłam się pomiędzy tłum pod sceną. Koncert Serpentine wciąż trwał. Zespół wykonywał teraz rockową balladę, która zaczęła już denerwować publiczność. Nie miałam pomysłu, jak doprowadzić do tego, by Kowboj opuścił klub, ale wiedziałam, kto może mi pomóc w wyproszeniu wszystkich na zewnątrz. - Scott! - krzyknęłam, ale nie uzyskałam odpowiedzi. Dudnienie muzyki skutecznie mnie zagłuszało. Poza tym, Scott był bardzo skupiony. Stanęłam na palcach i poszukałam wzrokiem Vee. Szła w moją stronę. - Użyłam czaru à la Vee, ale nic to nie dało - powiedziała. - Może powinnam iść do fryzjera. Powąchała swoje pachy. - Dezodorant chyba wciąż działa. - Spławił cię? - Tak. I nie udało mi się z niego wyciągnąć, jak się nazywa. Czy to oznacza, że z naszej podwójnej randki nici? - Zaraz wracam - powiedziałam i znów wypadłam na tylną uliczkę. Chciałam zbliżyć się do Patcha na tyle, by przekazać mu w myślach, że wypłoszenie naszego nefilskiego przyjaciela z

Diabelskiej Portmonetki było trudniejsze, niż się spodziewałam. Zatrzymałam się jednak nagle, kiedy na schodku sąsiedniego budynku zobaczyłam dwie niewyraźne postaci pogrążone w ledwo słyszalnej rozmowie. Pepper Friberg i... Dabria. Dabria była kiedyś aniołem śmierci i spotykała się z Patchem, zanim oboje zostali wygnani z nieba. Patch zaklinał się na wszystkie świętości, że ich związek był nudny, cnotliwy i wygodny. A mimo to, kiedy Dabria uznała, że zagrażam planom wskrzeszenia ich związku na Ziemi, próbowała mnie zabić. Była stylową, wyrafinowaną blondynką. Nigdy nie zauważyłam, żeby miała nieudaną fryzurę, a jej uśmiech mroził mi krew w żyłach. Była teraz upadłym aniołem i zarabiała jako oszustka, udając, że potrafi przewidywać przyszłość. Była jednym z najniebezpieczniejszych znanych mi upadłych aniołów. Nie miałam też wątpliwości, że znajduję się u szczytu jej prywatnej listy najbardziej znienawidzonych osób. Instynktownie wycofałam się w kierunku Diabelskiej Portmonetki. Przez pięć sekund wstrzymywałam oddech, ale ani Pepper, ani Dabria chyba mnie nie zauważyli. Podeszłam nieco bliżej, ale nie miałam zamiaru igrać z ogniem. Gdybym znalazła się na tyle blisko, by słyszeć ich rozmowę, jedno z nich albo oboje z pewnością wyczuliby moją obecność. Pepper i Dabria rozmawiali jeszcze przez kilka minut, po czym Dabria odwróciła się na pięcie i odeszła. Pepper wykonał obsceniczny gest za jej plecami. Może tylko mi się wydawało, ale wyglądał na wyjątkowo niezadowolonego. Odczekałam chwilę i wyłoniłam się z cienia dopiero po zniknięciu Peppera. Udałam się prosto do Diabelskiej Portmonetki. Znalazłam Vee w naszej loży i wsunęłam się na kanapę obok niej. - Muszę doprowadzić do tego, żeby wszyscy natychmiast opuścili klub - powiedziałam. Vee zamrugała. - Słucham? - Może krzyknę: Pali się! Myślisz, że to poskutkuje? - To trochę oldschoolowe. Mogłabyś spróbować krzyknąć: „Policja!", ale to tekst z tej samej półki. Nie, żebym miała coś przeciwko klasyce. Ale skąd ten pośpiech? Chłopaki z Serpentine nie są aż tak beznadziejni. - Wyjaśnię ci... - ... potem - dokończyła Vee. - Spodziewałam się tego. Na twoim miejscu krzyknęłabym: „Policja!" Jestem przekonana, że co najmniej kilka osób robi tu właśnie coś bezprawnego. Wrzaśnij: „Gliny!", i towarzystwo powinno się ruszyć. Nerwowo przygryzłam wargę, rozważając jej sugestię. - Jesteś pewna? - Istniało spore prawdopodobieństwo, że się nie uda. Z drugiej strony nie miałam innego pomysłu. Patch chciał porozmawiać z Kowbojem. Mnie też na tym zależało. Chciałam również, żeby przesłuchanie nie trwało zbyt długo, żebym mogła mu opowiedzieć o Dabrii i Pepperze. - Na trzydzieści pięć procent - odparła Vee.

Jej głos ucichł, a pomieszczenie wypełniło się nagle lodowatym powietrzem. W pierwszej chwili nie wiedziałam, czy nagły spadek temperatury spowodowany był tym, że ktoś z hukiem otworzył drzwi, czy wynikał raczej z reakcji mojego organizmu na przeczuwane kłopoty... I to te najgorsze. Diabelska Portmonetka wypełniła się upadłymi aniołami. Było ich tak wielu, że doliczyłam do dziesięciu, a potem straciłam rachubę. Poruszali się niezwykle szybko, więc widziałam jedynie rozmazane plamy. Byli gotowi do walki - wymachiwali nożami i innymi metalowymi przedmiotami przed twarzą każdego, kto stanął im na drodze. Pośród szamotaniny patrzyłam bezradnie na dwóch nefilskich chłopców klęczących przed upadłymi aniołami, którzy stali nad nimi, najwyraźniej żądając, by ofiary złożyły im przysięgę wierności. Jeden z upadłych aniołów, chudy i blady jak ściana, tak brutalnie złapał nefilską dziewczynę za kark, że złamał go jej, kiedy ta jeszcze krzyczała. Na widok rozbryzgującej się po ścianach krwi, sama miałam ochotę krzyczeć, ale nagłe déjà vu wcisnęło mnie w kanapę, odbierając mi oddech. Ten upadły anioł był tylko dzieckiem. Wyglądał nawet na młodszego ode mnie. Kiedyś już go widziałam, ale... Gdzie? Próbowałam przypomnieć sobie, skąd mogę go znać. Przetrząsając pamięć, uświadomiłam sobie, że kiedy widziałam go poprzednim razem, był przestraszony. Nie. Był zły. I miał na sobie czarną szatę z kapturem. A może nosił ją kto inny? Nie mogąc znaleźć właściwego wspomnienia, zaczęłam wątpić w to, czy w ogóle kiedykolwiek go widziałam. To złudzenie mogło pochodzić ze snu albo z wyobraźni. Niczego nie mogłam być pewna... Mrok i migające światła stroboskopu skutecznie uniemożliwiały mi odróżnienie szczegółów. Upadły anioł przyjrzał się twarzy Nefilki ze złamanym karkiem. Z daleka dziewczyna była niepokojąco podobna do mnie. Miała takie same długie kręcone włosy. Była także mojego wzrostu i budowy ciała. Chłopak przez chwilę badawczo przyglądał się jej twarzy, po czym ryknął ze zniecierpliwieniem i odrzucił jej głowę na bok. Jego lodowate spojrzenie przeniosło się na tłum. Miałam wrażenie, że poluje na następną ofiarę. - Musimy się stąd wydostać - powiedziała Vee nagląco i tak mocno ścisnęła mnie za rękę, że wyrwała mnie z transu. - Tędy. Zanim zdążyłam pomyśleć, czy Vee także widziała, jak upadły anioł złamał kark dziewczynie, a jeżeli tak, to jakim cudem udało jej się zachować spokój, przyjaciółka wepchnęła mnie w tłum. - Nie oglądaj się! - krzyknęła mi do ucha. - Szybciej. „Szybciej". Dobre sobie. Problem polegał na tym, że próbowałyśmy dopchać się do drzwi wraz z setką innych ludzi, którzy w ciągu kilku sekund zamienili się w oszalały tłum. Wszyscy w

panice starali się dotrzeć do wyjścia. Serpentine umilkło w połowie utworu. Nie mogłam biec po Scotta. Miałam jedynie nadzieję, że uda mu się uciec drzwiami dla wykonawców. Vee deptała mi po piętach i wpadała na mnie tak często, że zastanawiałam się, czy w ten sposób próbuje zasłonić mnie swoim ciałem. Nie zdawała sobie sprawy, że gdyby złapały nas upadłe anioły, to sama próbowałabym ją chronić. Jednak mimo porannej wycieńczającej sesji treningowej z Dantem nie wierzyłam w to, bym miała z nimi jakiekolwiek szanse. Nagle poczułam nieodpartą pokusę, żeby zawrócić i walczyć. Nefilowie mieli swoje prawa. Ja miałam swoje prawa. Nasze ciała nie należały do upadłych aniołów. Nie mieli prawa nas opanowywać. Nieostrożnie obiecałam archaniołom, że powstrzymam wybuch wojny, ale od jej wyniku zależało życie moje i moich najbliższych. Pragnęłam wojny i wolności, tak bym już nigdy nie była zmuszona przed nikim klękać i powierzać mu swojego ciała. Jednak czy mogłam postawić na swoim, a jednocześnie udobruchać archaniołów? W końcu udało nam się wydostać na mroźne nocne powietrze. Tłum rozproszył się w mroku. Nie zatrzymując się nawet, by zaczerpnąć tchu, rzuciłyśmy się w stronę samochodu Vee.

ROZDZIAŁ 7 Dodge neon wtoczył się na podjazd naszego domu. Vee wyłączyła radio uderzeniem pięści. - Wystarczy szałeństw na jedną noc - powiedziała. - Co to w ogóle miało być? Scena z Wyrzutków? Z ulgą wypuściłam wstrzymywany dotąd oddech. Żadnej hiperwentylacji. Żadnego histerycznego wymachiwania rękami. Żadnego nawiązania do złamanego karku. Na szczęście Vee nie widziała najgorszego. - I kto to mówi? Przecież nie czytałaś Wyrzutków. - Widziałam film. Matt Dillon był gorący, zanim się zestarzał. W samochodzie zawisła gęsta, pełna oczekiwania cisza. - Dobra, dosyć tego ściemniania - powiedziała Vee. - Koniec pogaduszek. Mów! Kiedy zwlekałam, dodała: - To, co działo się dziś w klubie, było istnym szaleństwem, ale już wcześniej coś mi nie grało. Przez całą noc dziwnie się zachowywałaś. Widziałam, jak ciągle wchodzisz i wychodzisz z Diabelskiej Portmonetki. Potem nagle wymyśliłaś, że chcesz ewakuować klub. Bujać to my, ale nie nas, sionko. Żądam wyjaśnień.

I tu sprawa zaczęła się komplikować. Chciałam powiedzieć Vee prawdę, ale ze względu na jej bezpieczeństwo powinna uwierzyć w kłamstwa, którymi miałam ją właśnie uraczyć. Jeżeli Kowboj i jego wspólnicy nie żartowali, mówiąc, że mają zamiar pogrzebać w moim życiu prywatnym, prędzej czy później dowiedzą się, że Vee jest moją najlepszą przyjaciółką. Nie chciałam nawet myśleć o tym, że mogliby jej grozić albo ją przesłuchiwać, jednak gdyby miało już do tego dojść, lepiej, żeby jej odpowiedzi brzmiały przekonująco. A co najważniejsze, chciałam, żeby w razie czego bez wahania powiedziała im, że Patcha i mnie nic już nie łączy. Chciałam załagodzić sytuację, zanim wszystko wymknie mi się spod kontroli. - Kiedy siedziałam dziś przy barze, przyszedł Patch. Zrobiło się nieprzyjemnie - zaczęłam cicho. - Był nawalony. Powiedział kilka głupich rzeczy, a kiedy odparłam, że z nim nie wyjdę, przeszedł do rękoczynów. - Jasna cholera - wyszeptała Vee. - Bramkarz wyrzucił go z klubu. - O rany. Brak mi słów. Co o tym wszystkim myślisz? Na przemian to otwierałam, to zaciskałam leżące na kolanach dłonie. - Między nami koniec. - Mówisz poważnie? - Śmiertelnie poważnie. Vee przechyliła się nad skrzynią biegów, żeby mnie przytulić. Otworzyła usta, ale kiedy zobaczyła moją minę, zmieniła zdanie. - Nie powiem tego na głos, ale i tak wiesz, co myślę. Z kącika oka spłynęła mi łza. Vee przyjęła tę wiadomość z wyraźną ulgą, przez co jeszcze gorzej poczułam się z tym kłamstwem. Byłam beznadziejną przyjaciółką i chociaż o tym wiedziałam, nie miałam pojęcia, jak to naprawić. Nie chciałam jej narażać na niebezpieczeństwo. - O co chodzi z tym kolesiem we flanelowej koszuli? Jeżeli nie będzie o niczym wiedziała, nic jej się nie stanie, pomyślałam. - Zanim Patch wyleciał z klubu, ostrzegł mnie, żebym trzymała się z dala od faceta we flanelowej koszuli. Powiedział, że go zna i że jest niebezpieczny. To dlatego poprosiłam, żebyś dowiedziała się, jak się nazywa. Co jakiś czas przyłapywałam go na tym, że się na mnie gapi, i czułam się z tym nieswojo. Nie chciałam, żeby wyszedł za mną, jeżeli taki miał plan, więc postanowiłam wywołać mały chaos. Wolałam, żebyśmy opuściły Diabelską Portmonetkę niezauważone i nie ułatwiały mu zadania. Vee powoli wypuściła oddech. - Wierzę, że zerwałaś z Patchem. Ale tej drugiej opowiastki wcale nie kupuję. Wzdrygnęłam się. - Vee... Powstrzymała mnie gestem dłoni.

- Rozumiem. Masz swoje tajemnice i kiedyś mi je zdradzisz. A wtedy ja wyjawię ci swoje powiedziała, znacząco unosząc brwi. - Nie dziw się. Nie tylko ty masz swoje sekrety. W swoim czasie wszystko ci opowiem, a ty pewnie zrobisz to samo. Gapiłam się na nią bez słowa. Nie tak miała wyglądać nasza rozmowa. - Ty masz tajemnice? Jakie? - Pikantne... - Mów! - Spójrz no tylko - powiedziała, stukając palcem w zegarek na desce rozdzielczej. - Właśnie wybiła dziewiąta. Siedziałam z otwartymi ustami. - Nie mogę uwierzyć, że masz przede mną tajemnice. - A ja nie mogę uwierzyć, że jesteś taką hipokrytką. - Jeszcze do tego wrócimy - powiedziałam i z ociąganiem otworzyłam drzwi. - Głupio być po drugiej stronie, prawda? Powiedziałam dobranoc mamie, zamknęłam się w sypialni i zadzwoniłam do Patcha. Kiedy Vee i ja wydostałyśmy się z Diabelskiej Portmonetki, zauważyłam, że brązowy van zniknął. Domyślałam się, że Patch odjechał jeszcze przed nieoczekiwaną inwazją upadłych aniołów. Gdyby wiedział, że grozi mi niebezpieczeństwo, z pewnością wpadłby do klubu, żeby mnie uratować. Teraz jednak bardziej ciekawiło mnie to, czy udało mu się dorwać Kowboja. Może właśnie rozmawiali? Zastanawiałam się, czy Patch będzie mu zadawał pytania, czy groził? Pewnie i jedno, i drugie. Kiedy włączyła się poczta głosowa, odłożyłam słuchawkę. Nie chciałam ryzykować i zostawiać mu wiadomości. Poza tym widząc nieodebrane połączenie, będzie wiedział, że to ja dzwoniłam. Miałam nadzieję, że wciąż planuje odwiedzić mnie tej nocy. Wiedziałam, że nasza konfrontacja była udawana, ale chciałam od niego usłyszeć, że nic się nie zmieniło. Byłam podminowana. Potrzebowałam potwierdzenia, że na poziomie emocjonalnym jesteśmy w tym samym miejscu, co przed kłótnią. Dla spokoju sumienia jeszcze raz wybrałam numer komórki Patcha, po czym zawiedziona poszłam spać. Jutro wtorek. Cheszwan miał się zacząć wraz z nowiem księżyca. Sądząc po dzisiejszej przerażającej wolnoamerykance, można założyć, że upadłe anioły odliczają godziny, aż będą mogły w pełni wyzwolić swój gniew. Obudziło mnie skrzypienie podłogi. Kiedy mój wzrok przyzwyczaił się do ciemności, ujrzałam przed sobą dwie ogromne, umięśnione nogi w ciemnych dresowych spodniach. - Dante? - powiedziałam, szukając ręką budzika. - Yyy... Która godzina? Jaki dziś dzień? - Wtorek rano - odparł. - Wiesz, co to oznacza. - Na mojej głowie wylądowała zwinięta kula sportowych ciuchów. - Widzimy się na podjeździe. Nie musisz się spieszyć.

- Naprawdę? Uśmiech jego białych zębów przebił się przez mrok. - Strasznie łatwo cię nabrać. Zbieraj się. Za pięć minut masz być na dole. Pięć minut później, człapiąc, dotarłam na podjazd i dygotałam lekko w chłodnym październikowym powietrzu. Delikatny wietrzyk zdmuchnął liście z drzew i hulał między skrzypiącymi gałęziami. Trochę rozciągnęłam nogi, a potem kilka razy podskoczyłam, żeby pobudzić krążenie. - Nie zostawaj z tyłu - poinstruował mnie Dante i ruszył sprintem w stronę drzew. Nadal nie szalałam z radości na myśl o włóczeniu się po lesie z Dantem, ale wytłumaczyłam sobie, że gdyby chciał mnie skrzywdzić, wczoraj miał ku temu mnóstwo okazji. Ruszyłam więc za nim biegiem, a przed moimi oczami od czasu do czasu ukazywała się świadcząca o jego obecności smuga bieli. Dante musiał mieć dużo lepszy wzrok ode mnie, ponieważ o ile ja wciąż potykałam się o przewrócone pnie, wpadałam w dziury i uderzałam głową w nisko zwisające gałęzie, on poruszał się po lesie z niezwykłą precyzją. Za każdym razem, kiedy słyszałam jego rozbawiony, szyderczy śmiech, podnosiłam się z solennym postanowieniem, że przy najbliższej okazji zepchnę go ze stromego pagórka. Wokół było pełno wąwozów, ale żeby to zrobić, musiałam się do niego zbliżyć. W końcu Dante się zatrzymał. Kiedy do niego dobiegłam, leżał rozparty na ogromnym głazie, z rękami splecionymi na karku. Zdążył zdjąć spodnie od dresu i wiatrówkę. Miał na sobie tylko sięgające kolan szorty i dopasowaną koszulkę. Gdyby nie to, że jego klatka piersiowa wznosiła się i opadała nieco szybciej niż zwykle, nigdy bym nie zgadła, że przebiegł właśnie około piętnastu kilometrów, i to pod górkę. Wdrapałam się na głaz i położyłam obok niego. - Pić - wysapałam, próbując złapać oddech. Dante uniósł się na łokciu i uśmiechnął. - Nic z tego. Mam zamiar wycisnąć z ciebie ostatnią kropelkę. Z wody powstają łzy, a łzy to jedna z rzeczy, której nie mogę znieść. Wiesz mi, kiedy zobaczysz to, co dla ciebie przygotowałem, poczujesz, że chce ci się płakać. Na szczęście nie będziesz miała czym. Złapał mnie pod pachami i postawił na nogi. Świt zaczynał rozjaśniać horyzont, a niebo nabierało jasnoróżowej barwy. Staliśmy ramię w ramię na głazie, z którego roztaczał się przepiękny widok aż po horyzont. Przed nami rozciągały się połacie drzew zimozielonych, świerków i cedrów, które przykrywały ziemię niczym niebosiężny dywan, staczały się ze wzgórz i spływały w wyżłobienie głębokiego, przecinającego las wąwozu. - Podnieś jedno - nakazał mi Dante. - Co mam podnieść? - Drzewo. Kiedy uda ci się je wyrwać z korzeniami, będziesz mogła iść do domu.

Zamrugałam i spojrzałam na otaczające nas stuletnie drzewa o obwodzie słupów telefonicznych. Lekko opadła mi szczęka. - Dante... - Ćwiczenia siłowe, etap pierwszy. - Na zachętę poklepał mnie po plecach, a sam ponownie ułożył się na głazie. - To będzie lepsze niż oglądanie kabaretu. - Nienawidzę cię. Zaśmiał się. - Teraz może jeszcze nie, za to za godzinę... Godzinę później każdy gram energii oraz całe serce włożyłam w to, żeby wyrwać jeden z niezwykle upartych niechętnych do współpracy cedrów. Drzewo było w pełni sił i nie potrafiłam go nawet odrobinę przechylić. Próbowałam zmusić je do kapitulacji, pchając je, wygrzebując spod niego ziemię i kopiąc w jego pień, a nawet bezskutecznie waląc w nie pięściami. Powiedzieć, że drzewo zwyciężyło, to za mało... W tym czasie Dante siedział na głazie, prychając, śmiejąc się i wykrzykując krytyczne uwagi pod moim adresem. Cóż, przynajmniej jedno z nas dobrze się bawiło. Podszedł do mnie powoli, a na ustach błąkał mu się subtelny, ale za to wredny uśmiech. Potarł łokieć. - I jak idzie, Dowódco Wielkiej, Potężnej Armii Nefilów? Strumienie potu spływały mi po twarzy i kapały z nosa oraz brody. Miałam zdarte do krwi dłonie i kolana, zwichniętą kostkę, a każdy mięsień w moim ciele błagał o litość. Chwyciłam Dantego za koszulkę i wytarłam w nią twarz, a następnie wydmuchałam w nią nos. Dante cofnął się o krok i uniósł dłonie. - Zaraz, moment! Machnęłam ręką w kierunku wybranego drzewa. - Nie dam rady - powiedziałam, pochlipując. - Nie jestem do tego stworzona. Nigdy nie będę tak silna jak ty albo inni Nefilowie. - Czułam, że moje usta drżą z rozczarowania i wstydu. jego twarz złagodniała. - Weź głęboki oddech, Noro. Wiedziałem, że nie dasz rady. O to chodziło. Chciałem powierzyć ci niemożliwe do wykonania zadanie, żebyś później, kiedy w końcu ci się to uda, mogła spojrzeć wstecz i docenić, jak daleko zaszłaś. Wlepiłam w niego wzrok. Czułam, jak wszystko się we mnie gotuje. - No co? - zapytał. - Jak to co? JAK TO CO!? Zwariowałeś? Muszę dzisiaj iść do szkoły. Muszę się pouczyć na klasówkę. Wydawało mi się, że poświęcam to wszystko dla szczytnego celu, a teraz dowiaduję się, że chciałeś mi po prostu coś udowodnić? Teraz moja kolej. Poddaję się. To koniec. Nie prosiłam o to. To całe trenowanie było twoim pomysłem. Do tej pory to ty decydowałeś, ale nadeszła moja kolej. RZUCAM TO! - Zdawałam sobie sprawę, że jestem odwodniona i prawdopodobnie nie myślę racjonalnie, ale miałam dość. Owszem, chciałam poprawić wytrzymałość i siłę. Chciałam

nauczyć się obrony. Ale to było po prostu absurdalne. Miałam wyrwać drzewo? Włożyłam w to całą energię, podczas gdy on siedział i zanosił się śmiechem, wiedząc, że mi się to nie uda. - Jesteś naprawdę wkurzona - powiedział, ściągając brwi i w zamyśleniu gładząc się po podbródku. - Nie, skądże! - Potraktuj to jak lekcję pokazową. Niech to będzie dla ciebie punkt odniesienia. - Taki jesteś mądry? To masz swój punkt odniesienia! - rzuciłam i pokazałam mu środkowy palec. - Strasznie przesadzasz. Chyba to widzisz? Jasne, za dwie godziny może faktycznie to zrozumiem, kiedy już wezmę prysznic, nawodnię się i padnę wyczerpana na łóżko. Choć o tym marzyłam, wiedziałam, że nic z tego. Czekała mnie dziś szkoła. - Jesteś dowódcą tej armii. Jesteś także Nefilką uwięzioną w ludzkim ciele. Musisz trenować więcej niż pozostali, ponieważ startujesz z dużo gorszej pozycji. Nie mam zamiaru traktować cię ulgowo - powiedział Dante. Gapiłam się na niego, a pot spływał mi do oczu. - Czy kiedykolwiek pomyślałeś o tym, że ja tego wszystkiego nie chcę? Że może nie chcę być dowódcą armii? Wzruszył ramionami. - To bez znaczenia. Stało się. Nie ma sensu gdybać. W brzmienie mojego głosu wkradło się przygnębienie. - A może zorganizuj zamach i zajmij moje miejsce? - wymamrotałam, nie do końca żartując. Sądziłam, że Dante nie ma żadnego powodu, by pomagać mi w utrzymaniu się przy władzy... i przy życiu. - Byłbyś w tym milion razy lepszy niż ja. Tobie przynajmniej na tym zależy. Dante dalej gładził się po podbródku. - A wiesz, skoro już podsunęłaś mi ten pomysł... - To nie jest śmieszne, Dante. Z jego twarzy znikł uśmiech. - Nie, nie jest. Przysiągłem Hankowi, że pomogę ci odnieść sukces. Ciąży na mnie taka sama odpowiedzialność, jak na tobie. Nie przychodzę tu co rano, żeby zebrać kilka dobrych uczynków. Jestem tu, ponieważ zależy mi na tym, żebyś wygrała. Mój los spoczywa w twoich dłoniach. Przez chwilę zastanawiałam się nad jego słowami. - Chcesz przez to powiedzieć, że jeżeli nie poprowadzę armii na wojnę i nie wygram, ty

zginiesz? Tak brzmiała twoja przysięga? Dante powoli wypuścił oddech, po czym odpowiedział: I - Tak. Zamknęłam oczy i potarłam skronie. - Naprawdę żałuję, że mi o tym powiedziałeś. - Czujesz presję? Oparłam się plecami o głaz i pozwoliłam, by wiatr muskał moją skórę. Oddychaj głęboko. Nie dość, że nie stajać na czele armii Hanka, mogłam zabić mamę i siebie, to jeszcze przegranie wojny groziło śmiercią Dantego. Ale co z pokojem? Co z umową, którą zawarłam z archaniołami? Cholerny Hank. To wszystko jego wina. Jeżeli nie poszedł za to prosto do piekła, to naprawdę na świecie - lub poza nim - nie ma sprawiedliwości. - Lisa Martin i wyżej postawieni Nefilowie znów chcą się z tobą spotkać - powiedział Dante. Próbowałem przeciągnąć ten moment, ponieważ wiem, że nie jesteś przekonana do wojny, i obawiam się ich reakcji. Musimy sprawić, by chcieli utrzymać cię przy władzy. Żeby tak się stało, powinni myśleć, że twoje zamiary są zgodne z ich oczekiwaniami. - Nie chcę się na razie z nimi spotykać - stwierdziłam automatycznie. - Spróbuj to jeszcze przeciągnąć. - Potrzebowałam czasu, żeby to przemyśleć. Trzeba coś w końcu przedsięwziąć. Czy bardziej zagrażali mi niezadowoleni archaniołowie, czy może zbuntowani Nefilowie? - Czy to właśnie mam im powiedzieć? Chcesz, żebym im wszystko przekazywał? - Tak - odparłam z wdzięcznością. - Zrób wszystko, żeby dać mi nieco więcej czasu. - Swoją drogą, słyszałem o waszym niby rozstaniu. Musieliście zrobić niezłą awanturę. Nefilowie to kupili. - Ale nie ty. - Patch dal mi znać - mrugnął. - Ale i tak bym w to nie uwierzył. Widziałem was razem. To, co jest między wami, nie mogłoby się tak po prostu skończyć. Proszę - powiedział, podając mi schłodzoną butelkę niebieskiego napoju Cool Błue Gatorade. Pij. Straciłaś dużo płynów. Odkręciłam zakrętkę, kiwnęłam głową w podziękowaniu zaczęłam łapczywie pić. Płyn spływał mi do gardła i natychmiast gęstniał, zatykając przełyk. Ogień palił mi gardło, rozprzestrzenił się i wkrótce ogarnął całe ciało. Pochyliłam się, kaszląc i sapiąc. - Co to jest? - wykrztusiłam. - Nawodnienie po wysiłku - powiedział, nie patrząc mi w oczy. Nadal się dusiłam. Moje płuca kurczyły się w konwulsjach. - Myślałam, że to... gatorade. Tak... jest... napisane... na butelce! Jego twarz stała się beznamiętna. - To dla twojego dobra - powiedział bezbarwnie, a następnie ruszył

przed siebie jak błyskawica. Nadal stałam zgięta wpół. Czułam się tak, jakby moje organy wewnętrzne powoli się rozpuszczały. Przed oczami pojawiły się eksplodujące niebieskie punkciki. Cały świat przechylił się na lewo... a potem na prawo. Złapałam się za gardło i ruszyłam przed siebie. Bałam się, że jeżeli zemdleję tutaj, nikt nigdy mnie nie znajdzie.

ROZDZIAŁ 8 Powłócząc nogami, wydostałam się z lasu. Kiedy dotarłam do domu, palące uczucie w kościach powoli mijało. Mój oddech się uspokoił, ale wciąż byłam wstrząśnięta. Co takiego podał mi Dante? I dlaczego? Zdjęłam klucz, który dyndał wokół mojej szyi na łańcuszku, i weszłam do domu. Ściągnęłam buty i zakradłam się po schodach, stąpając na palcach obok sypialni mamy. Zegarek na stoliku nocnym wskazywał szóstą pięćdziesiąt. Zanim w moim życiu pojawił się Dante, byłaby to dla mnie normalna, chociaż może nieco wczesna, pora pobudki. Przez większość dni budziłam się wyspana, ale tego ranka byłam wykończona i zaniepokojona. Wyjęłam czyste ubrania i udałam się do łazienki, żeby wziąć prysznic i przygotować się do wyjścia. O siódmej pięćdziesiąt zaparkowałam przed szkołą ruszyłam w stronę potężnego szarego budynku, który przypominał stary protestancki kościół. Kiedy znalazłam się w środku, wepchnęłam rzeczy do szafki, wyjęłam podręczniki na dwie pierwsze lekcje i weszłam do klasy. W brzuchu burczało mi z głodu, ale byłam zbyt zdenerwowana, żeby jeść. W żołądku wciąż czułam niebieski napój. Na pierwszej lekcji miałam historię Stanów Zjednoczonych. Zajęłam miejsce i sprawdziłam, czy na moją nową komórkę nie przyszły żadne wiadomości. Nadal nie miałam wieści od Patcha. Spokojnie, pomyślałam. Pewnie coś mu wypadło. Jednak prześladowało mnie wrażenie, że coś jest nie tak. Patch powiedział wczoraj, że do mnie przyjedzie, a on zawsze dotrzymywał słowa, tym bardziej że wiedział, jak bardzo przeżywałam nasze zerwanie. Już miałam schować komórkę, kiedy przyszedł SMS. ZA PÓŁ GODZINY SPOTKAJMY SIĘ PRZY RZECE WENTWORTH - napisał Patch. WSZYSTKO OKEJ? - odpisałam natychmiast. TAK. BĘDĘ NA PRZYSTANI. UPEWNIJ SIĘ, ŻE NIKT CIĘ NIE ŚLEDZI. Nie była to zbyt sprzyjająca chwila, ale nie mogłam przecież tak po prostu nie spotkać się z Patchem. Napisał, że wszystko w porządku, ale nie byłam co do tego przekonana. Jeżeli wszystko było w porządku, to dlaczego chciał, żebym uciekła z zajęć, no i dlaczego mieliśmy się spotkać na przystani? Podeszłam do biurka pani Warnock. - Przepraszam, pani profesor. Źle się czuję. Mogę położyć się w gabinecie pielęgniarki? Nauczycielka zdjęła okulary i przyjrzała mi się badawczo. - Co się dzieje, Noro? przypadłość - wyszeptałam. Nie mogłabym wymyślić chyba nic banalniejszego.

- Kobieca

Westchnęła. - Nie zliczę, ile razy już to słyszałam... - Nie prosiłabym o zwolnienie, ale jestem strasznie obolała. - Chciałam pomasować się po brzuchu, ale stwierdziłam, że byłaby to już przesada.

W końcu pani Warnock powiedziała: - Poproś pielęgniarkę o paracetamol. Jak tylko poczujesz się lepiej, wracaj na lekcję. Dzisiaj zaczynamy blok o Jeffersonowskim republikanizmie. Poproś kogoś odpowiedzialnego, żeby pożyczył ci notatki, w przeciwnym razie przez najbliższe dwa tygodnie będziesz musiała sama nadgonić materiał. Energicznie pokiwałam głową. - Dziękuję. Bardzo pani dziękuję. Wymknęłam się z klasy, zbiegłam po schodach, rozejrzałam się, czy wicedyrektor nie patroluje korytarzy, i wybiegłam bocznymi drzwiami. Wpadłam do volkswagena i ruszyłam. Naturalnie, to było łatwe. Dopiero powrót na lekcje bez usprawiedliwienia od pielęgniarki będzie ode mnie wymagał użycia jakiegoś magicznego triku. Dam radę, pomyślałam. W najgorszym wypadku zostanę nakryta na wagarach i w ramach kary przez tydzień będę musiała przychodzić do szkoły wczesnym rankiem. Jeżeli dzięki temu uda mi się uniknąć Dantego, któremu już nie ufałam, nie miałam zamiaru protestować. Na jasnobłękitnym niebie świeciło słońce, a chłodne powietrze przedzierało się przez moją puchową kamizelkę, bezlitośnie obwieszczając nadejście zimy. Na parkingu przy przystani nie było żadnego samochodu, co oznaczało, że nie zjechali tu dziś amatorzy wędkowania. Zaparkowałam i na kilka minut przyczaiłam się w gęstwinie drzew na skraju placu, upewniając się, że nikt mnie nie śledzi. Następnie ruszyłam brukowanym deptakiem, kierując się w stronę przystani. Prawie natychmiast zrozumiałam, dlaczego Patch wybrał to miejsce. Poza kilkoma ćwierkającymi ptakami nikogo tu nie było. Na rzece znajdowały się trzy pomosty, ale do żadnego z nich nie przycumowano łodzi. Doszłam do końca pierwszego i osłaniając oczy przed słońcem, rozejrzałam się wokoło. Patcha nigdzie nie było. Mój telefon zadźwięczał. JESTEM W GĄSZCZU DRZEW NA KOŃCU BULWARU - napisał Patch. Ruszyłam wzdłuż nabrzeża, podążając w stronę drzew, kiedy z gęstwiny wyłonił się Pepper Friberg. W jednej ręce trzymał komórkę Patcha, a w drugiej pistolet. Kiedy mój wzrok padł na rewolwer, instynktownie zrobiłam krok do tyłu. - Strzał cię nie zabije, ale będzie straszliwie bolesny - powiedział Pepper. Poliestrowe spodnie podjechały mu wysoko do góry, a koszula dziwnie odstawała ze względu na krzywo pozapinane guziki. Jednak mimo jego głupkowatego, niechlujnego wyglądu emanująca od niego moc parzyła mnie niczym gorące promienie słońca. Był dużo bardziej niebezpieczny, niż mogło się wydawać. - Mówisz z własnego doświadczenia? - odparłam. Rozejrzał się nerwowo po bulwarze. Wytarł czoło białą chusteczką, zdradzając, że jest zdenerwowany. Miał poobgryzane do krwi paznokcie.

- Jeżeli wiesz, kim jestem, a Patch z pewnością ci o tym powiedział, to na pewno zdajesz sobie sprawę z tego, że nie odczuwam bólu. - Wiem, że jesteś archaniołem, który nie trzyma się zasad. Patch powiedział mi, że prowadzisz podwójne życie, z Pepper. Wszechmocny archanioł udający człowieka? Ktoś tak potężny jak ty z pewnością bez trudu rozpracował system. Czego chcesz? Pieniędzy? Władzy? Rozrywki? - Już ci powiedziałem, że chcę Patcha - odparł, a na jego czoło wystąpiła nowa warstewka potu. Nie nadążał z jego wycieraniem. - Dlaczego nie chce się ze mną spotkać? Może dlatego, że chcesz go zaciągnąć do piekła, pomyślałam. Wskazałam głową na telefon, który trzymał w ręce. - Nieźle to wykombinowałeś. Zwabiać mnie tutaj za pomocą jego komórki... Jak ją zdobyłeś? - Zabrałem mu ją wczoraj wieczorem nieopodal Diabelskiej Portmonetki. Znalazłem Patcha ukrytego w brązowym vanie po przeciwnej strome ulicy od wejścia. Uciekł, zanim zdążyłem go pochwycić, ale w tym pośpiechu zapomniał zabrać swoje rzeczy, w tym telefon ze wszystkimi kontaktami. Przez cały ranek dzwoniłem i wysyłałem wiadomości na różne numery, próbując cię namierzyć. Niepostrzeżenie odetchnęłam z ulgą. Patchowi udało się uciec. - Jeżeli sprowadziłeś mnie tu na przesłuchanie, to masz pecha. Nie wiem, gdzie jest Patch. Nie rozmawiałam z nim od wczoraj. Co więcej, wydaje mi się, że byłeś ostatnią osobą, która go widziała. - Przesłuchanie? - Koniuszki jego odstających uszu zrobiły się różowe. - Kurczę, ależ to złowieszczo brzmi. Czy ja wyglądam na pospolitego przestępcę? - Jeżeli nie masz zamiaru mnie przesłuchiwać, to po co ciągnąłeś mnie aż tutaj? - Na razie nasza rozmowa utrzymana była w lekkim tonie, ale robiłam się coraz bardziej zdenerwowana. Nie ufałam nieudolnym wygłupom Peppera. To musiał być podstęp. - Widzisz tamtą łódź? Podążyłam za jego wzrokiem i spojrzałam na brzeg rzeki. Na powierzchni podskakiwała błyszcząca biała motorówka. Była lśniąca, droga i z pewnością bardzo szybka. - Fajna. Planujesz podróż? - zapytałam, próbując ukryć niepokój. - Tak. I zabieram cię ze sobą.

ROZDZIAŁ 9 - Dałem ci szansę. Mogliśmy to załatwić inaczej, ale zaczyna mi się kończyć cierpliwość powiedział Pepper. Zatknął pistolet za pasek od spodni, uwalniając w ten sposób dłonie, tak by przetrzeć lśniące od potu czoło. - Skoro nie jestem w stanie dotrzeć do Patcha, to sprawię, że sam do mnie przyjdzie. Czułam, co się kroi. - Czy to porwanie? Z pewnością nie jesteś pospolitym przestępcą, Pepper. Kryminalista, socjopata i nikczemny oprych to określenia, które bardziej do ciebie pasują. Pepper poluzował kołnierzyk, a jego twarz wykrzywiła się w grymasie. - Patch musi coś dla mnie zrobić. To będzie taka mała... przysługa. I tyle. Nic groźnego. Coś mi mówiło, że ta „przysługa" będzie wymagała od Patcha zejścia do piekła. Czułam, że w ostatniej chwili Pepper zwieje i zatrzaśnie za nim piekielne bramy. Właśnie tak postępowało się z

szantażystami. - Jestem porządnym facetem. Archaniołem - oznajmił Pepper. - Możecie mi zaufać. Szkoda, że mu o tym nie powiedziałaś. - Porywając mnie, na zawsze stracisz jego zaufanie. Przemyśl to, Pepper. W ten sposób nie zmusisz Patcha do współpracy. Jeszcze mocniej pociągnął za kołnierzyk. Jego twarz poczerwieniała tak, że przypominał teraz spoconą, różową świnkę. - Hi chodzi o coś więcej. Nie widzisz, że nie mam wyboru? - Pepper, jesteś archaniołem, a mimo to przechadzasz, się po Ziemi z bronią i grozisz mi. Nie wierzę ani w twoją niewinność, ani w to, że nie masz zamiaru skrzywdzić Patcha. Archaniołowie nie spędzają na Ziemi tak dużo czasu i nie biorą zakładników. Chcesz wiedzieć, co myślę? Myślę, że przeszedłeś na ciemną stronę mocy. - Mam tu zadanie do wykonania. Nie jestem zły, ale rzeczywiście mogę sobie pozwolić na... więcej. - Rany, prawie zaczynam ci wierzyć. i Mam dla twojego chłopaka zadanie, które potrafi wykonać tylko on. Nie chcę cię porywać, ale mnie do tego zmusiliście. Potrzebuję pomocy Patcha, i to natychmiast. Spokojnie podejdź do motorówki. Jeden gwałtowny ruch będę strzelał. Pepper wykonał przyzywający gest i łódź zaczęła posłusznie sunąć po wodzie, kierując się w stronę najbliższego pomostu. Patch nie mówił mi, że archaniołowie potrafią kontrolować przedmioty. Nie lubiłam być w ten sposób zaskakiwana. Zastanawiałam się, na ile jego umiejętność może mi przeszkodzić w ucieczce. - Nie wiesz? Patch nie jest już moim chłopakiem - powiedziałam. - Umawiam się z Dantem Matterazzim. Na pewno o nim słyszałeś. Wszyscy słyszeli. Mój związek z Patchem należy już do przeszłości. - To się jeszcze okaże. Jeżeli znowu będę musiał ci powiedzieć, żebyś się ruszyła, wpakuję ci kulę w stopę. Uniosłam ręce i ruszyłam w stronę pomostu. Nieco zbyt późno zaczęłam żałować, że nie włożyłam dżinsowej kurtki z urządzeniem namierzającym. Gdyby Patch wiedział, gdzie jestem, na pewno by się zjawił. Może wszył nadajnik także w moją puchową kamizelkę, ale nie mogłam być tego pewna. A ponieważ nie wiedziałam ani tego, gdzie jest Patch, ani tego, czy jest cały i zdrów, na niego również nie mogłam liczyć. - Wejdź do łodzi - rozkazał mi Pepper. - Weź linę z siedzenia i przywiąż sobie ręce do barierki. - Ty naprawdę nie żartujesz - powiedziałam, grając na zwłokę. Spojrzałam na porastające nabrzeże drzewa. Gdyby udało mi się do nich dobiec, mogłabym ukryć się w ich gąszczu. Zamiast we mnie, kule z pistoletu Peppera prawdopodobnie trafiłyby w drzewa.

- Pięćdziesiąt kilometrów stąd przygotowałem dla ciebie przyjemny, przestronny magazyn. Kiedy tam dotrzemy, zadzwonię do twojego chłopaka. - Pepper przyłożył do ucha pięść, wystawiając kciuk i mały palec. - Zobaczymy, czy uda nam się dojść do porozumienia. Jeżeli przysięgnie, że załatwi dla mnie pewną osobistą sprawę, być może pozwolę ci znów zobaczyć rodzinę i przyjaciół. - Jak niby chcesz do niego zadzwonić? Przecież masz jego komórkę! Pepper zmarszczył brwi. Nie przemyślał tego. Może uda mi się obrócić jego roztrzepanie na swoją korzyść. - W takim razie poczekamy, aż to on zadzwoni. Przez wzgląd na ciebie mam nadzieję, że nie będzie się guzdrał. Z ociąganiem wsiadłam do łodzi. Podniosłam linę i udałam, że ją wiążę. Nie mogłam uwierzyć w to, że Pepper jest tak głupi. Czy naprawdę sądził, że powstrzyma mnie najzwyklejszy sznur? Sam odpowiedział na moje pytanie. - Gdyby wpadło ci do głowy, żeby uciekać, powinnaś wiedzieć, że ta lina jest zaklęta. Wygląda niegroźnie, ale jest bardziej wytrzymała niż stal konstrukcyjna. Aha, kiedy już zwiążesz oba nadgarstki, jeszcze raz rzucę na nią czar. Jeżeli spróbujesz nawet lekko nią szarpnąć, lina porazi cię dwustuwoltowym prądem. Próbowałam zachować spokój. - Mały archanielski trik? - Powiedzmy po prostu, że jestem potężniejszy, niż ci się wydaje. Pepper przełożył swoją krótką nogę przez burtę, balansując stopą na siedzeniu motorowego. Zanim zdążył dołączyć drugą nogę, z całej siły uderzyłam tułowiem o burtę łodzi, dzięki czemu zakołysała się mocno i zaczęła odpływać od pomostu. Jedna noga Peppera znajdowała się w łodzi, druga na pomoście, a szczelina między nimi zaczęła się stopniowo powiększać. Jego reakcja była natychmiastowa. Wystrzelił w powietrze i unosił się teraz kilka metrów nad łodzią. Latał. Podejmując spontaniczną decyzję, żeby pozbawić go równowagi, zapomniałam o tym, że Pepper ma skrzydła. Jakby tego było mało, zrobił się naprawdę wkurzony. Wyskoczyłam z motorówki i płynęłam ile sił w mięśniach, kierując się na środek rzeki. Wokół rozlegały się strzały. Usłyszałam plusk za plecami i zrozumiałam, że Pepper wskoczył za mną do wody. Czułam, że za chwilę mnie złapie i zgodnie z obietnicą przestrzeli mi stopę albo zrobi coś dużo gorszego. Nie posiadałam siły archanioła, ale byłam teraz Nefilką, no i trenowałam z Dantem całe... dwa razy. Zdecydowałam się na coś bardzo głupiego, a jednocześnie bardzo odważnego. Zanurkowałam, stanęłam na piaszczystym dnie rzeki, zebrałam wszystkie siły i wyskoczyłam z wody. Ku mojemu zaskoczeniu wystrzeliłam w przestworza, szybując nad porastającymi brzeg rzeki drzewami. Mój wzrok sięgał aż po horyzont. Widziałam wszystko: od pól i fabryk, po nitkę autostrady, którą jechały maleńkie samochody i traktory z przyczepami. Jeszcze dalej zobaczyłam samo Cołdwater - skupisko domów, sklepów i zielonych skwerów.

Szybko straciłam impet. Przewróciło mi się w żołądku zaczęłam spadać, omiatana pędem powietrza. Rzeka zbliżała się z niezwykłą prędkością. Musiałam opanować chęć gorączkowego machania rękami, ponieważ moje ciało by tego nie zniosło. Zależało mi na gracji i skuteczności, więc zwinęłam się w mały pocisk. Moje stopy gruchnęły o dno łódki, przebijając drewniane deski i wciągając mnie z powrotem do wody. Obok mnie świszczały kule. Wygrzebałam się spośród szczątków łódki, wydostałam na brzeg rzeki i rzuciłam w stronę drzew. Dwa poranki spędzone na bieganiu w mroku trochę mi pomogły, ale nie do tego stopnia, by wyjaśnić, dlaczego poruszałam się z prędkością, której nie powstydziłby się Dante. Drzewa zamieniły się w rozmazane plamy, jednak moje stopy z łatwością przeskakiwały ponad ziemią, jakby wiedziały, którędy stąpać, jeszcze zanim zdążyłam o tym pomyśleć. Błyskawicznie wypadłam na bulwar, wskoczyłam do volkswagena i z piskiem opon ruszyłam z parkingu. Ku własnemu zaskoczeniu, nie miałam nawet zadyszki. Czy była to kwestia adrenaliny? Może, chociaż nie do końca w to wierzyłam. Podjechałam pod Aptekę Allena i zaparkowałam samochód pomiędzy dwoma ciężarówkami, dzięki czemu nie można mnie było dojrzeć z ulicy. Zsunęłam się w dół siedzenia, żeby nie być widoczną. Byłam niemal pewna, że Pepper stracił mnie z oczu już nad rzeką, ale ostrożności nigdy za wiele. Musiałam pomyśleć. Nie mogłam jechać do domu ani do szkoły. Jedynym ratunkiem było odnalezienie Patcha, ale nie wiedziałam nawet, od czego zacząć. Nagle mój telefon zadzwonił, wyrywając mnie z zamyślenia. - Siema, Grey! - powiedział Scott. - Vee i ja jedziemy właśnie na obiad do Taco Hut. Chcielibyśmy wiedzieć, gdzie ty się właściwie podziewasz? Skoro już (a) umiesz prowadzić i (b) masz samochód, notabene dzięki mnie, nie musisz więcej jeść w szkolnej kafeterii. To tak na marginesie. Zignorowałam jego wesołkowaty ton. - Potrzebuję numeru do Dantego. Wyślij mi go jak najszybciej - rzuciłam. Numer do niego został w starym telefonie. - Może by tak jakieś „proszę"? - Co to? Darmowa lekcja savoirvivre'u? - Po co ci jego numer? Myślałem, że Dante to twój chło... Odłożyłam słuchawkę i próbowałam zebrać myśli. Wiedziałam, że prowadzący podwójne życie archanioł chciał mnie porwać, żeby zmusić Patcha do wyświadczenia mu przysługi. Albo do tego, żeby przestał go szantażować. Albo do tego, i do tego. Wiedziałam także, że to nie Patch jest jego szantażystą. Jakich informacji mi brakowało? Głównie tego, gdzie jest Patch. Czy jest bezpieczny? Czy się ze mną skontaktuje? Czy potrzebuje mojej pomocy? - Gdzie jesteś, Patch!? - krzyknęłam w próżnię.

Mój telefon zadźwięczał. TO NUMER DANTEGO. SŁYSZAŁEM. ŻE NA PMS POMAGA MLEKO CZEKOLADOWE - napisał Scott. - Ha, ha - powiedziałam na glos grobowym głosem, wklepując w telefon numer Dantego. Odebrał po trzech sygnałach. - Musimy się zobaczyć - zaczęłam ostro. - Słuchaj, jeżeli chodzi o dziś rano... - Oczywiście, że chodzi o dziś rano... Coś ty mi dał? Wypiłam nieznany płyn i nagle mogę biegać tak szybko jak ty i szybować piętnaście metrów nad ziemią, a wzroku mógłby mi pozazdrościć nawet sokół. - To minie. Żeby utrzymać ten stan, codziennie musiałabyś pić tę niebieską substancję. - Czy ta niebieska substancja ma jakąś nazwę? - Nie przez telefon... - W porządku. Spotkajmy się. - Za pół godziny w Rollerlandzie. Zamrugałam ze zdziwieniem. - Chcesz się spotkać na torze wrotkarskim? - Jest środek tygodnia, południe. Nie będzie tam nikogo oprócz matek z dziećmi. Łatwo będzie namierzyć potencjalnych szpiegów. Nie byłam pewna, kogo Dante miał na myśli, mówiąc o szpiegach, ale miałam nieprzyjemne wrażenie, że nie był jedyną osobą, której zależało na niebieskiej substancji - niezależnie od tego, co w niej było. Przypuszczałam, że był to rodzaj narkotyku. Na własnej skórze przekonałam się o jej poprawiających kondycję właściwościach. Siła, jaką mi dała, była nie z tego świata. Czułam, że nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych, że moje ciało może pokonać wszelkie przeszkody. Było to wspaniałe, nienaturalne uczucie. Martwiło mnie zwłaszcza to drugie. Kiedy Hank jeszcze żył, eksperymentował z diabelską mocą, wykorzystując piekielne siły dla własnych celów. Przedmioty, na które rzucał urok, zawsze emanowały przedziwnym niebieskawym blaskiem. Do tej pory byłam przekonana, że wiedza o diabelskiej mocy zniknęła wraz z nim, ale powoli zaczynałam w to wątpić. Miałam nadzieję, że tajemniczy niebieski napój Dantego nie miał z tym nic wspólnego, ale instynkt podpowiadał mi co innego. Wysiadłam z samochodu i kilka kolejnych przecznic do Rollerlandu pokonałam pieszo, co jakiś czas spoglądając przez ramię i upewniając się, że nikt mnie nie śledzi. W zasięgu wzroku nie było obcych mężczyzn w ciemnych prochowcach i okularach przeciwsłonecznych. Nie zauważyłam też nikogo, kto wyróżniałby się nieprzeciętnym wzrostem, który zawsze zdradzał Nefilów. Weszłam do Rollerlandu, wypożyczyłam parę wrotek numer trzydzieści osiem i usiadłam na ławeczce tuż przy torze. Światło było przygaszone, a dyskotekowa kula rzucała jasne, nasycone, migotliwe odblaski na wypolerowaną drewnianą podłogę. Z głośników płynął jakiś stary przebój Britney Spears. Zgodnie z przewidywaniami Dantego, o tej porze były tu tylko mamy z małymi

dziećmi. Nagle coś się zmieniło i w powietrzu aż zaiskrzyło napięcie, które świadczyło o przybyciu Dantego. Usiadł obok mnie na ławce. Miał na sobie dobrze skrojone ciemne dżinsy i dopasowaną granatową koszulkę polo. Nic zdjął okularów przeciwsłonecznych, nie widziałam więc jego oczu. Zastanawiałam się, czy żałował, że dał mi dzisiaj wiadomy napój, i czy w jakimkolwiek stopniu borykał się z tym na poziomie etycznym. Miałam taką nadzieję. - Idziesz na wrotki? - zapytał, wskazując na moje stopy. Zauważyłam, że on ich nie miał. - Na szyldzie było napisane, że na tor można wejść jedynie po wypożyczeniu wrotek. - Mogłaś zastosować małą sztuczkę umysłową na pracowniku obsługi. Mój nastrój nagle się pogorszył. - To nie w moim stylu. Dante wzruszył ramionami. - W takim razie nie jesteś w stanie docenić wszystkich plusów bycia Nefilem. - Opowiedz mi o niebieskim napoju. - To substancja wzbogacona. - Tego się domyśliłam. Pytanie, czym jest wzbogacona? Dante nachylił się do mnie i powiedział szeptem: - Diabelską mocą. Ale brzmi to gorzej niż jest w rzeczywistości - zapewnił. Cala zesztywniałam, a włosy zjeżyły mi się na głowie. Nie, nie, nie! Przecież diabelska moc została zmieciona z powierzchni Ziemi. Zniknęła wraz z Hankiem. - Wiem, czym jest diabelska moc. Wydawało mi się, że została unicestwiona. Dante zmarszczył swoje ciemne brwi. - Skąd wiesz, czym jest diabelska moc? - Używał jej Hank, a także jego wspólnik Chauncey Langeais. Ale kiedy Hank umarł... urwałam. Dante nie wiedział, że to ja zabiłam Czarną Rękę, a stwierdzenie, że powyższa informacja mogłaby mi zaszkodzić w stosunkach z Nefilami, włączając w to Dantego, byłaby niedopowiedzeniem roku. - Patch był kiedyś szpiegiem Hanka. Dante kiwnął głową. - Wiem. Taką zawarli umowę. Patch dostarczał nam informacji o upadłych aniołach. Nie wiedziałam, czy Dante specjalnie pominął fakt, że Patch zgodził się szpiegować dla Hanka pod jednym warunkiem: że Hank daruje mi życie. A może mój ojciec trzymał tę informację w

tajemnicy... - Hank powiedział Patchowi o diabelskiej mocy - skłamałam, próbując zatrzeć za sobą ślady. Tylko że Patch powiedział mi także, że umarła ona wraz ze śmiercią Hanka. Patch był pewien, że nikt poza Hankiem nie umie się nią posługiwać. Dante pokręcił głową. - Hank powierzył odpowiedzialność za tworzenie nowych zaklęć Blakely'emu, swojej prawej ręce. Blakely wie o diabelskiej mocy dużo więcej niż Hank. Ostatnie siedem miesięcy spędził zaszyty w laboratorium, rzucając diabelski urok na noże, baty i nabijane ćwiekami pierścienie, przekształcając je w śmiercionośną broń. Jakiś czas temu stworzył napój, który potrafi zwiększyć nefilską moc. Teraz mamy równe szanse, Noro - powiedział, a jego oczy zalśniły z podniecenia. Dawniej na jednego upadłego anioła trzeba było dziesięciu Nefilów, ale to już przeszłość. Testowałem ten napój dla Blakely'ego. Kiedy go piję, szala zwycięstwa przechyla się na moją stronę. Sam mogę stanąć do walki z upadłym aniołem, nie obawiając się, że jest ode mnie silniejszy. Od natłoku myśli zakręciło mi się w głowie. A więc diabelska moc kwitnie na Ziemi, a Nefilowie są w posiadaniu sekretnej broni wytwarzanej w tajnym laboratorium? Musiałam o tym powiedzieć Patchowi. - Czy napój, który testujesz dla Blakely'ego, to ten sam, który dałeś mi dziś rano? - Tak - uśmiechnął się przebiegle. - Teraz rozumiesz, oczym mówię. Jeżeli liczył na pochwałę, nie miałam najmniejszego zamiaru mu jej udzielać. - Jak wielu Nefilów słyszało o tym napoju lub go próbowało? Dante oparł się o ławkę i westchnął. - Pytasz ze względu na siebie - urwał znacząco - czy chcesz podzielić się naszą tajemnicą z Patchem? Zawahałam się, a twarz Dantego spoważniała. i Musisz wybrać, Noro. Nie możesz być wierna i nam, temu, co wciąż jest pomiędzy tobą a Patchem. Podejmujesz godną podziwu próbę, ale koniec końców będziesz musiała lojalnie opowiedzieć się po jednej ze stron. Albo będziesz z Nefilami, albo przeciwko nam. Najgorsze było to, że Dante miał rację i w głębi duszy to wiedziałam. Patch i ja ustaliliśmy, że naszym celem w czasie tej wojny jest wyjść z niej cało we dwoje, ale jeżeli taki był mój cel, to co z Nefilami? Miałam być ich przywódczynią. Wymagałam od nich tego, by uwierzyli, że chcę im pomóc, chociaż w rzeczywistości wcale tak nie było. - Jeżeli powiesz Patchowi o diabelskiej mocy, nie zatrzyma tej informacji dla siebie powiedział Dante. - Będzie chciał znaleźć Blakely'ego i zniszczyć laboratorium. Nie ze względu na jakieś wzniosłe poczucie moralnej powinności. Będzie się kierował instynktem samozachowawczym. Tli nie chodzi już tylko o cheszwan - wyjaśnił. - Moim celem nie jest zepchnięcie upadłych aniołów za jakąś uzgodnioną granicę, tak by powstrzymać ich przed

opanowywaniem naszych ciał. Moim celem jest unicestwienie całej ich rasy za pomocą diabelskiej mocy. A jeżeli oni jeszcze o tym nie wiedzą, to wkrótce się tego domyślą. - Co? - wybełkotałam. - Hank miał właśnie taki plan. Zlikwidowanie ich gatunku. Blakely wierzy, że za jakiś czas uda mu się stworzyć Prototyp broni tak silnej, by zabić upadłego anioła. Nigdy wcześniej nie było to możliwe. Do dzisiaj. Zeskoczyłam z ławki i zaczęłam przechadzać się tam z powrotem. - Dlaczego mi to mówisz? - Musisz podjąć decyzję. Jesteś z nami czy z nimi? - Patch nie jest tu żadnym problemem. On nie współpracuje z upadłymi aniołami. Nie chce wojny. - Patch pragnął jedynie tego, bym utrzymała się przy władzy, wypełniła przysięgę i wyszła z tego cało. Ale Dante mial rację: gdybym powiedziała mu o diabelskiej mocy, zrobiłby wszystko, żeby ją zniszczyć. - Jeżeli powiesz mu o diabelskiej mocy, to będzie nasz koniec - dodał Dante. Wymagał ode mnie tego, bym zdradziła jego, Scotta tysiące niewinnych Nefilów... albo Patcha. Zakłuło mnie w brzuchu. Ból był tak silny, że prawie zgięłam się wpół. i Wykorzystaj dzisiejsze popołudnie, żeby to przemyśleć - powiedział Dante, wstając. - Jutro rano masz być gotowa do treningu. Chyba że zdecydujesz inaczej. - Obserwował mnie przez chwilę. Jego brązowe oczy były spokojne, ale krył się w nich cień zwątpienia. - Mam nadzieję, że jesteśmy po tej samej stronie, Noro - wyszeptał odszedł. Zostałam w budynku jeszcze kilka minut, siedząc w półmroku, otoczona dziwnie radosnymi piskami i śmiechem dzieci, które na wrotkach próbowały wykonać układ do piosenki My jesteśmy krasnoludki. Schyliłam głowę i ukryłam twarz w dłoniach. Nie tak miało to wyglądać. Chciałam odwołać wojnę, ogłosić zawieszenie broni i rzucić to wszystko, żeby być z Patchem. Zamiast tego Dante i Blakeły przystąpili do akcji, kontynuując dzieło Hanka i podnosząc stawkę w grze, która teraz toczyła się o wszystko albo nic. To było głupie, durne, beznadziejne. W normalnych okolicznościach nie wierzyłabym, by Dante, Blakely czy inny Nefil mieli jakąkolwiek szansę, żeby zupełnie pozbyć się upadłych aniołów, ale zastosowanie diabelskiej mocy mogło wszystko zmienić. Co to oznaczało dla mnie? Czy jeżeli Nefilowie przystąpią do wojny beze mnie, archaniołowie i tak pociągną mnie do odpowiedzialności? Z pewnością. Blakely, prawdopodobnie strzeżony przez prywatny oddział czujnych nefilskich strażników, ukrywał się gdzieś, gdzie mógł eksperymentować nawet z potężniejszymi i niebezpieczniejszymi formułami. To on był źródłem problemu, przez co znalezienie jego i jego tajnego laboratorium stało się teraz dla mnie celem numer jeden. Najpierw jednak musiałam odszukać Patcha. Serce ścisnęło mi się z niepokoju, więc jeszcze raz odmówiłam za niego cichą modlitwę.

Patch zawiózł nas na przepiękne luksusowe osiedle, skąd roztaczał się widok na Zatokę Casco.

ROZDZIAŁ 10 Zbliżałam się już do volkswagena, kiedy na przednim fi siedzeniu dostrzegłam ciemną sylwetkę. Zatrzymałam się, a w mojej głowie natychmiast pojawił się obraz Kowboja, który przybył tu z nadzieją na kolejną rundę naszej walki, fi Wstrzymałam oddech i rozważałam, czy nie rzucić się 1 do ucieczki. Jednak im dłużej się nad tym zastanawiałam, tym bardziej moje bujne wyobrażenia słabły, aż a wreszcie moim oczom ukazał się prawdziwy pasażer pojazdu. Patch przywoływał mnie palcem. Uśmiechnęłam fi się szeroko, a cały niepokój w jednej chwili rozpłynął się w powietrzu. - Uciekasz z lekcji na wrotki? - zapytał, kiedy wsiadłam a do samochodu. - Znasz mnie. Mam słabość do fioletowych kółeczek. Uśmiechnął się. - Nie widziałem twojego samochodu pod szkołą. Szukałem cię. Masz kilka minut? Podałam mu kluczyki. - Prowadź. urok kamienicy wzniesionej z czerwonej cegły i kamienia z okolicznego kamieniołomu wskazywał na to, że budynek liczy ponad sto lat. Kamienica była jednak zupełnie odrestaurowana - miała błyszczące okna, czarne marmurowe kolumny i odźwiernego. Patch wjechał do pojedynczego garażu i zamknął za nami bramę. Otaczał nas wilgotny mrok. - Nowy dom? - zapytałam. - Pepper wynajął kilku nefilskich bandziorów, żeby zrobili mały remont w moim mieszkaniu pod Delphic. Potrzebowałem mieszkania od ręki, i to z dodatkową ochroną. Wyszliśmy z volkswagena, wspięliśmy się po wąskich schodach, przeszliśmy przez drzwi i znaleźliśmy się w nowej kuchni Patcha. Z zajmujących całą ścianę okien rozciągał się przepiękny widok na zatokę. Na wodzie bieliły się plamki żaglówek, a okalające zatokę klify spowite były malowniczą niebieskawą mgłą. Wokół zatoki rosły drzewa, które zdążyły przybrać już jesienną szatę. Płonęły intensywnymi odcieniami czerwieni, przez co zdawało się, że cała okolica stanęła w ogniu. Na końcu osiedla znajdowała się prywatna przystań. - Ale lans - powiedziałam do Patcha. Podszedł od tyłu, podał mi kubek gorącego kakao i pocałował mnie w kark. - Niestety, to miejsce przyciąga uwagę nieco bardziej, niżbym sobie tego życzył, a wiesz, że nieczęsto to mówię. Oparłam się o niego i popijałam kakao.

- Martwiłam się o ciebie. - Wczoraj w nocy przed Diabelską Portmonetką dopadł mnie Pepper. Nie zdołałem więc uciąć sobie pogawędki z naszym nefilskim kolegą Kowbojem. Ale zadzwoniłem tn i tam i trochę powęszyłem, począwszy od chaty, do której cię wywiózł. Facetowi brakuje sprytu. Zabrał cię do domu swoich dziadków. Tak naprawdę nazywa się Shaun Corbridge. Licząc według systemu nefilskiego, Shaun ma dwa lata. Dwa lata temu w grudniu złożył przysięgę wierności i z własnej woli zaciągnął się do armii Czarnej Ręki. I Jest wybuchowy, a w przeszłości miał problem z narkotykami. Szuka sposobu, żeby zaistnieć, i uważa cię za swoją! przepustkę do sławy. Chyba nie muszę dodawać, że jest też zdziwaczały i głupi... - Patch znów pocałował mnie w szyję, tym razem pozwalając, by jego usta dotykały jej nieco dłużej. - Ja też tęskniłem. Co się u ciebie działo? Nie wiedziałam, od czego zacząć. - Mogłabym ci opowiedzieć, jak dziś rano Pepper próbował mnie porwać i przetrzymywać jako zakładniczkę.« A może chcesz usłyszeć o tym, jak to Dante w tajemnicy napoił mnie substancją z dodatkiem diabelskiej mocy? Okazuje się, że Blakely, prawa ręka Hanka, przez wiele miesięcy: bawił się diabelską mocą i stworzył niezwykle skuteczny narkotyk dla Nefilów. - Że co!? - warknął głosem pełnym furii. - Czy Pepper zrobił ci krzywdę? Rozerwę Dantego na strzępy! Zaprzeczyłam, ale z zaskoczeniem odkryłam, że do oczu napłynęły mi łzy. Wiedziałam, dlaczego Dante to zrobił - chciał, żebym była na tyle silna fizycznie, by poprowadzić Nefilów do zwycięstwa - ale nie akceptowałam jego postępowania. Okłamał mnie. Podstępem zmusił do wypicia substancji, która nie dość, że była zakazana na Ziemi, to jeszcze mogła się okazać niebezpieczna. Nie byłam aż tak naiwna, żeby myśleć, iż diabelska moc nie miała skutków ubocznych. Efekty, które dawała, może i mijały, ale nasiona zła zostało już we mnie zasiane. - Dante powiedział, że działanie narkotyku mija po upływie doby - odparłam. - To dobra wiadomość, ale jest też zła. Wydaje mi się, że wkrótce planuje zapoznać z nim całą rzeszę Nefilów. Dzięki niemu będą się czuli jak... superbohaterowie. Nie umiem tego inaczej opisać. Kiedy go wypiłam, biegłam szybciej, skakałam wyżej, a wszystkie moje zmysły się wyostrzyły. Dante powiedział, że po wypiciu diabelskiej mocy Nefil może pokonać upadłego anioła w walce jeden na jednego. Wierzę mu, Patch. Udało mi się uciec Pepperowi. Archaniołowi. Bez tego napoju siedziałabym teraz gdzieś pod kluczem. W oczach Patcha skrzyła się lodowata furia. - Powiedz, gdzie on jest. Nie spodziewałam się, że Patch wpadnie w taką złość - z perspektywy czasu, było to spore niedopatrzenie. No pewnie, że kipiał ze złości. Kłopot jednak w tym, że gdyby znalazł teraz Dantego, ten domyśliłby się, że to ja powiedziałam Patchowi o diabelskiej mocy. Sytuacja wymagała ode mnie dużej ostrożności. - To, co zrobił, było złe, ale myślał, że to wszystko dla mojego dobra - wyjaśniłam. Patch roześmiał się nieprzyjemnie.

- Naprawdę w to wierzysz? - Myślę, że jest zdesperowany. Nie widzi innego wyjścia. - Może źle patrzy. - Postawił mi ultimatum. Muszę wybrać między nim i Nefilami a tobą. Powiedział mi o diabelskiej mocy, żeby sprawdzić, czy wyjawię ci tę tajemnicę. - Podniosłam ręce, po czym opuściłam je bezradnie. - Nigdy nie zataiłabym przed tobą czegoś takiego. Jesteśmy drużyną. Musimy jednak pomyśleć, jak to rozegrać. - Zabiję go. Westchnęłam i opuszkami palców ścisnęłam skronie. - Musisz wznieść się ponad osobistą urazę, którą żywisz Dantego. I ponad gniew. - Gniew? - Patch zaśmiał się niebezpiecznie. - Aniele,] to słowo nie jest w stanie opisać tego, co czuję. Właśnie się dowiedziałem, że Nefil wmusil w ciebie diabelską moc. Nie obchodzi mnie to, że nie chciał niczego złego ani że był zdesperowany. Więcej tego błędu nie popełni.! Zanim zaczniesz się nad nim użalać, zrozum, że mógł się tego spodziewać. Ostrzegałem go, że jeżeli pod jego opieką spadnie ci chociaż jeden włos z głowy, poniesie za to odpowiedzialność. - Pod jego opieką? - powtórzyłam wolno, próbując połączyć fakty. - Wiem, że z nim trenujesz - powiedział Patch szorstko. - Wiesz? - Jesteś już dużą dziewczynką. Możesz podejmować] własne decyzje. Miałaś powód, by chcieć nauczyć się samoobrony od Dantego, a ja nie miałem zamiaru cię powstrzymywać. Ufam ci. To nim się martwiłem i wygląda na to, że niebezpodstawnie. Pozwól, że zapytam jeszcze raz. Gdzie 1 on się ukrywa? - Patch prawie wrzeszczał, a jego twarz pociemniała. - Skąd przyszło ci do głowy, że się ukrywa? - odparłam żałośnie, kolejny raz czując się rozdarta pomiędzy Patchei a Dantem. Pomiędzy upadłymi aniołami a Nefilami. To nie tak, że z premedytacją trzymałam nasze sesje treningowe w tajemnicy przed Patchem. Po prostu nie chciałam wzmagać współzawodnictwa pomiędzy nim a Dantem. Lodowaty śmiech Patcha sprawił, że ścierpła mi skóra na karku. - Jeżeli ma chociaż trochę oleju w głowie, to się ukrywaj - Ja też jestem zła, Patch. Wierz mi, chciałabym cofnąć! się w czasie i wymazać dzisiejszy poranek. Ale nie znoszę kiedy podejmujesz decyzje beze mnie. Najpierw zainstalowałeś mi nadajniki. Potem groziłeś Dantemu za moi plecami. Postępujesz wbrew mnie. Chcę czuć, że jesteś po mojej stronie. Że działamy razem. Zadzwoniła nowa komórka Patcha. Spojrzał na ekran. Tb nie było w jego stylu. Od jakiegoś czasu przekierowywał wszystkie połączenia na pocztę głosową, a dopiero potem decydował, do kogo chce oddzwonić.

- Czekasz na ważny telefon? - zapytałam. - Tak. Muszę się tym teraz zająć. Jestem po twojej stronie, aniele. Zawsze będę. Przykro mi, jeżeli czujesz, że to, co robię, jest niezgodne z twoimi życzeniami. To ostatnia rzecz, jakiej bym chciał. Naprawdę. - Musnął moje usta w pocałunku, ale wydawał mi się oschły. Zdecydowanym krokiem oddalił się w kierunku schodów prowadzących do garażu. - Musisz coś dla mnie zrobić. Spróbuj dowiedzieć się czegoś o Błakelym. Sprawdź, gdzie obecnie mieszka, jakie miejsca odwiedza i ilu nefilskich ochroniarzy się wokół niego kręci. Dowiedz się, czy opracowuje jakieś nowe formuły i czy planuje wprowadzić swój supernapój w obieg. Myślę, że masz rację i że informacja o diabelskiej mocy nie wyszła jeszcze poza Dantego i Blakely'ego. Gdyby tak było, archaniołowie już by to wykorzystali. Pogadamy wkrótce, aniele. - Dokończymy tę rozmowę później!? - zawołałam, zaskoczona jego nagłym wyjściem. Zatrzymał się u szczytu schodów. - Dante dał ci ultimatum, ale i tak prędzej czy później mogłaś się tego spodziewać. Nie mogę podjąć decyzji za ciebie, ale daj znać, gdybyś potrzebowała powiernika. Chętnie ci pomogę. Zanim wyjdziesz, włącz alarm. Twój klucz jest na stoliku. Wpadaj, kiedy chcesz. Będziemy w kontakcie. - A co z cheszwanem? - powiedziałam. Nie udało mi się Poruszyć połowy tematów, które chciałam z nim omówić. a on już gdzieś pędził. - Zaczyna się wraz ze wschodem! księżyca. Patch skinął głową. - W powietrzu wisi coś złego. Będę cię pilnował, ale ty też musisz być ostrożna. Nie zostawaj poza domem dłużej, niż będzie to konieczne. Dziś powinnaś wrócić do domu przed zachodem słońca. Ponieważ nie było sensu wracać do szkoły bez ważnego: usprawiedliwienia i ponieważ i tak zdążyłabym dopiero na ostatnią lekcję, postanowiłam zostać u Patcha i porządnie przemyśleć kilka spraw. Otworzyłam lodówkę w poszukiwaniu czegoś do jedzenia, ale była całkiem pusta. Widać było, że Patch wprowadzał się w pośpiechu i że całe wyposażenie już tu było. Wnętrze pokoju było nieskazitelne i brakowało mu indywidualnego stylu. Były tu urządzenia z nierdzewnej stali, szarobrązowe ściany, orzechowa podłoga. Współczesne. amerykańskie meble w stonowanych kolorach. Telewizor z płaskim ekranem i dwa skórzane fotele ustawione przodem do siebie. Wnętrze było męskie, stylowe i zupełnie pozbawione ciepła. Przeanalizowałam rozmowę z Patchem i uznałam, że nie okazał mi ani odrobiny współczucia w kwestii ultimatum! Dantego i wielkiego dylematu, przed jakim stałam. Co to oznaczało? Czy wydawało mu się, że sama coś wymyślę? Nie było tu o czym myśleć. Mogłabym powiedzieć Dantemu całą prawdę albo pominąć to i owo, albo... Albo co? Ponieważ nie znałam odpowiedzi na to pytanie, postanowiłam skupić się na tym, czego mogę się dowiedzieć, czyli spełnić prośbę Patcha, żebym zbadała zamiary Blakely'ego. Patch pewnie myślał, że Dante może być moją wtyką - swego rodzaju pośrednikiem pomiędzy mną a Blakelym.

A żeby komunikacja pomiędzy nami była udana, dobrze, by Dante myślał, że jestem po jego stronie i że w zupełności zgadzam się z Nefilami. I rzeczywiście, w wielu kwestiach się z nimi zgadzałam. Solidaryzowałam się z nimi, ponieważ nie walczyli ani o władzę, ani o inny bezwartościowy cel - walczyli o wolność. Rozumiałam to i podziwiałam. Zrobiłabym wszystko, żeby im pomóc, ale nie chciałam, by Blakely czy Dante zagrażali całej populacji upadłych aniołów. Jeżeli ich rasa miała być zmieciona z powierzchni ziemi, Patch zginąłby wraz z nimi. Nie byłam gotowa na to, by go stracić. Zrobiłabym wszystko, by ich gatunek przetrwał. Innymi słowy, wciąż nie wiedziałam, co dalej. Znajdowałam się w punkcie wyjścia - rozdarta między dwoma frakcjami. Uderzyła mnie głęboka ironia całej tej sytuacji. Byłam jak Pepper Friberg. Jedyna różnica pomiędzy nami polegała na tym, że ja chciałam opowiedzieć się po którejś ze stron. Męczyły mnie już te ciągłe podchody, kłamstwa i udawanie lojalności przed dwoma przeciwnymi stronami. Wkrótce nie będę robiła nic poza spamiętywaniem kłamstw, tak by nie wplątać się w ich misterną sieć. Westchnęłam ciężko, po czym kolejny raz otworzyłam zamrażarkę Patcha. Niestety, od ostatniego razu nie pojawiło się w niej ani jedno opakowanie lodów.

ROZDZIAŁ 11 Następnego ranka o piątej mój materac ugiął się pod ciężarem drugiego ciała. Gwałtownie otworzyłam oczy i zobaczyłam, że na brzegu łóżka z ponurą miną siedzi Dante. - No i? - zapytał po prostu. Wczoraj do późnej nocy zastanawiałam się, co zrobić, i w końcu udało mi się opracować plan działania. Teraz stało przede mną trudniejsze zadanie wcielenia go w życie. - Daj mi pięć minut, żebym mogła się ubrać. Spotkamy się na dole. Dante pytająco uniósł brwi, a na jego twarzy pojawiła się nadzieja. - Czy to oznacza to, co myślę? - Przecież nie trenuję właśnie z upadłymi aniołami... Nie dałam mu jednoznacznej odpowiedzi

i miałam nadzieję,! że nie będzie drążył tematu. Uśmiechnął się. - W takim razie do zobaczenia za pięć minut. - Aha, żeby było jasne - powiedziałam, zatrzymując go w progu. - Nie mam zamiaru pić niczego niebieskiego. - Wczorajsza degustacja cię nie przekonała? - Ku mojemu zdziwieniu nie wydawał się ani odrobinę skruszony. Co więcej, jego twarz wyrażała rozczarowanie. - Mam wrażenie, że ten napój miałby spore problemy z uzyskaniem pozytywnej oceny Agencji do spraw Żywności i Leków. - Jeżeli zmienisz zdanie, dostaniesz go za darmo. Postanowiłam dalej ciągnąć rozmowę w tym kierunku. - Czy Blakely opracowuje jakieś inne napoje wspomagające? Jak myślisz, kiedy planuje poszerzyć grupę badawczą? Dante wzruszył ramionami. - Dawno z nim nie gadałem. - Naprawdę? Przecież testujesz dla niego diabelską moc. Obaj byliście bliskimi współpracownikami Hanka, więc jestem zaskoczona, że nie utrzymujecie kontaktu. - Na pewno znasz powiedzenie: „nie stawiaj wszystkiego na jedną kartę". To właśnie nasza strategia. Blakely opracowuje formuły w laboratorium, a ja odbieram je w różnych punktach. Jeżeli jednemu z nas coś się stanie, drugi będzie bezpieczny. Nie wiem, gdzie jest Blakely, więc jeżeli upadłe anioły wezmą mnie na tortury, i tak nie wyjawię im żadnej cennej informacji. To standardowa procedura. Zaczniemy od dwudziestopięciokilometrowego biegu, więc wypij dużo wody. - Zaraz, zaraz. A co z cheszwanem? - Patrzyłam na niego nieugiętym wzrokiem, przygotowując się na najgorsze. Poprzedniej nocy leżałam rozbudzona, w napięciu oczekując jakiegoś sygnału, że nadszedł cheszwan. Spodziewałam się nagłej zmiany w powietrzu, przepływu skrzącej, negatywnej energii na skórze albo innego nadprzyrodzonego znaku. Chociaż w ogóle nie zauważyłam Jego nadejścia, byłam pewna, że gdzieś wokół mnie tysiące Nefilów cierpi teraz męki, których nie potrafiłam sobie] nawet wyobrazić. - Nic - powiedział ponuro. - Jak to „nic"? - O ile wiem, żaden upadły anioł nie pozyskał wasala. Usiadłam na łóżku. - To chyba dobrze? Prawda? - dodałam, widząc posępną] minę Dantego. Odpowiedział

dopiero po chwili. - Nie wiem, co to oznacza. Ale nie sądzę, by był to dobry znak. Nie wstrzymywaliby się bez powodu... i to dobrego - dodał z wahaniem. - Nie rozumiem. - Witaj w klubie. - Myślisz, że próbują namieszać nam w głowach? Wywołać niepokój wśród Nefilów? - Myślę, że wiedzą coś, czego my nie wiemy. Kiedy Dante cicho zamknął za sobą drzwi mojej sypialni, wciągnęłam na siebie dres i odłożyłam to, czego się właśnie, dowiedziałam, na później. Nie mogłam się doczekać, żeby zapytać Patcha, co myśli o tym nietypowym rozpoczęciu] cheszwanu. Jako upadły anioł pewnie będzie miał jakieś wyjaśnienie. Co oznaczał ten impas? Zawiedziona brakiem odpowiedzi, wiedząc jednocześnie, że wszelkie spekulacje spełzną na niczym, postanowiłam skupić się na innej informacji, którą dziś uzyskałam. Czułam, że o maleńki krok zbliżyłam się do namierzeni« źródła diabelskiej mocy. Dante powiedział, że on i Blakely; nigdy nie spotykają się osobiście, co oznaczało, że muszą mieć pośrednika, który dostarcza Dantemu rnikstury Blakely'ego. Postanowiłam go odszukać. Wyszłam na dwór i kiedy tylko Dante puścił się biegiem w stronę lasu, ruszyłam za nim. Od razu poczułam, że wzbogacona diabelską mocą niebieska substancja została wydalona z mojego organizmu. Podczas gdy Dante przemykał pomiędzy drzewami z zawrotną prędkością, ja wlokłam się z tylu, uważając na każdy krok i próbując zminimalizować urazy. Jednak mimo że polegałam jedynie na własnej sile, czułam, że moja kondycja się poprawia. I to szybko. Na ścieżce przede mną leżał ogromny głaz. Zamiast go ominąć, spontanicznie postanowiłam go przeskoczyć. Ustawiłam stopę w połowie jego chropowatej powierzchni, odepchnęłam się i przeleciałam tuż nad nim. Lądując, prześlizgnęłam się pod niskimi gałęziami, a kiedy znalazłam się po drugiej stronie, natychmiast się podniosłam i pobiegłam dalej. Pod koniec dwudziestopięciokilometrowej trasy byłam zziajana i zlana potem. Oparłam się plecami o drzewo i zadarłam głowę do góry, tak by owiał ją lekki wiaterek. - Idzie ci coraz lepiej - powiedział Dante z zaskoczeniem. Spojrzałam na niego kątem oka. Oczywiście wyglądał tak świeżo, jakby właśnie wyszedł spod prysznica. Był jak spod igły. - I to bez diabelskiej mocy - zauważyłam. - Gdybyś zgodziła się wypić supernapój, osiągnęłabyś jeszcze lepsze rezultaty. Oderwałam się od drzewa i zaczęłam kręcić młynki, rozciągając mięśnie ramion. - Co tam dziś w grafiku? Dalej trening siłowy? - Sztuczki umysłowe. Zaskoczył mnie.

- Wdzieranie się do czyjejś głowy? - Sprawianie, by ludzie widzieli coś, co w rzeczywistości nie istnieje. Nie musiał mi tego tłumaczyć. Kilkakrotnie zdarzyło mi się, że ktoś stosował tego typu sztuczki na mnie, i nie mogę powiedzieć, żebym wspominała je szczególnie miło. Ich celem było oszukanie ofiary. - Sama nie wiem - wykręcałam się. - Czy to naprawdę konieczne? - To potężna broń. Zwłaszcza dla ciebie. Jeżeli zdołasz przekonać szybszego, silniejszego i większego przeciwnika, że jesteś niewidzialna albo że zaraz spadnie w przepaść, tych kilka dodatkowych sekund może ci uratować życie. - Dobrze. Pokaż, jak to się robi - powiedziałam niechętnie. - Krok numer jeden: wedrzyj się do głowy swojego przeciwnika. To przypomina używanie języka myśli. Wypróbuj to na mnie. - To proste - powiedziałam, zarzucając mentalną sieć na Dantego, chwytając jego umysł w sidła i wpychając słowa w jego świadomość. - Jestem w twojej głowie. Rozglądam się, ale strasznie tu pusto. - Mądralińska - odparł Dante. - Nikt nie używa już tego określenia. Swoją drogą, ile masz lat według nefilskiej miary? Jakoś wcześniej nie pomyślałam, żeby o to zapytać. - Przysięgałem wierność podczas najazdu Napoleona na Włochy, skąd pochodzę. - A to było... kiedy? Pomóż mi. Jestem słaba z historii. Dante uśmiechnął się. - W 1796 roku. - O rany, ale jesteś stary. - Nie, jestem doświadczony. Krok numer dwa: rozplącz niteczki myśli formujących się w umyśle twojego przeciwnika. Możesz je rozedrzeć, wyrwać, przerwać na pól. Decyzja należy do ciebie. Każdy Nefil ma na to swój sposób. U mnie najlepiej działa rozbijanie myśli ofiary. Odnajduje w jej umyśle mur wokół ośrodka, gdzie rodzą się myśli, i po prostu go wzbijam. Zanim się spostrzegłam, znów stałam oparta o drzewo. Dante delikatnie odsunął mi kilka kosmyków z czoła. Uniósł moją brodę tak, żeby spojrzeć mi w oczy. Nawet gdybym się starała, nie zdołałabym uciec od jego penetrującego wzroku. Syciłam się jego piękną twarzą. Ciemnobrązowe oczy były osadzone w równej odległości od ostrego, prostego nosa. Pełne usta wyginały się w zdradzającym pewność siebie uśmiechu, a na czoło opadały mu bujne brązowe włosy. Miał szeroką, pięknie wyrzeźbioną linię szczęki, świeżo ogoloną i gładką. A to wszystko na tle kremowej, oliwkowej skóry. Myślałam tylko o tym, jak wspaniale byłoby go pocałować. Wszystkie inne myśli rozmyły się i zniknęły, ale nic mnie to nie obchodziło. Pocałuj Dantego. Tak, tego właśnie pragnęłam. Wspięłam się na palce, zmniejszając odległość między naszymi wargami, a w piersiach czułam radosne trzepotanie.

Skrzydła. Anioły. Patch. Bez zastanowienia wzniosłam w głowie kolejny mur. I nagle zobaczyłam prawdę. Owszem, Dante przyciskał mnie do drzewa, ale wcale nie chciałam się z nim całować. - Koniec demonstracji - rzucił Dante z uśmiechem, który wydał mi się nieco zbyt arogancki. - Następnym razem wymyśl coś stosowniejszego - powiedziałam głosem pełnym napięcia. Gdyby Patch się o tym dowiedział, już byś nie żył. Uśmiech nie znikał mu z twarzy. - To powiedzenie słabo odnosi się do Nefiiów. Nie miałam nastroju do żartów. - Wiem, co próbujesz zrobić. Chcesz go wkurzyć. Jeśli dalej będziesz mieszał mi w głowie, ten wasz błahy spór skończy się poważną awanturą. Wierz mi, nie chcesz mieć wroga w Patchu. Nie chowa urazy, ponieważ ludzie, którzy go rozzłoszczą, szybko znikają. A to, co właśnie zrobiłeś. J Cóż, to by go naprawdę rozzłościło. - To był pierwszy pomysł, jaki mi przyszedł do głowy - powiedział. - To się więcej nie powtórzy. Czułabym się lepiej, gdyby w jego przeprosinach była chociaż odrobina skruchy. - Lepiej tego dopilnuj - odparłam zimno. Dante szybko się otrząsnął. - Twoja kolej. Wniknij w mój umysł i rozbij moje myśli. Jeżeli zdołasz, zastąp je czymś, co sama wymyślisz. Stwórz iluzję. Jako że zabranie się do pracy było najszybszym sposobem na zakończenie tej lekcji, a tym samym spotkania z Dantem, odpędziłam od siebie irytację i skupiłam się na stojącym przede mną zadaniu. Zapuściłam sidła w myśli Dantego, wyobrażając sobie, że chwytam jego myśli w sieć i rozrywam jedną po drugiej, po kawałeczku. Czułam się, jakbym rozdzielała nitkę, włókienko po wlókienku. - Szybciej - polecił Dante. - Czuję, że jesteś w mojej głowie, ale nie powodujesz żadnych zakłóceń. Zmąć wodę, Noro. Rozkołysz łódkę. Zadaj cios wtedy, kiedy najmniej będę się go spodziewał. Pomyśl o tym jak o zasadzce. Gdybym był twoim prawdziwym przeciwnikiem, natychmiast zdałbym sobie sprawę z tego, że jesteś w mojej głowie. A wtedy znalazłabyś się twarzą w twarz z bardzo wkurzonym Nefiłem. Wycofałam się z umysłu Dantego, wzięłam głęboki oddech i ponownie zarzuciłam sieci - tym razem głębiej. Zamknęłam oczy, żeby się nie rozpraszać i stworzyłam nowy obraz. Nożyczki. Ogromne, błyszczące nożyczki. Pocięłam myśli Dantego na kawałeczki... - Szybciej - rzucił Dante. - Czuję, że się wahasz. Jesteś tak niepewna siebie, że wyczuwam twoje zwątpienie. Każdy porządny Nefil już dawno by to wykorzystał. Przejmij kontrolę! Znów się wycofałam, zaciskając pięści. Byłam coraz bardziej sfrustrowana - i sobą, i Dantem. Za bardzo się starałam i zbyt wysoko stawiałam sobie poprzeczkę. Nie potrafiłam uciszyć głosu

zwątpienia chichoczącego w mojej głowie. Skarciłam się za to, że jestem taka, jak mówi Dante. Słaba. Tego ranka obudziłam się z myślą, że chcę podtrzymywać znajomość z Dantem, zmotywowana, by za jego pośrednictwem dostać się do Blakely'ego i jego diabelskiego laboratorium, ale teraz nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Pragnęłam jedynie opanować tę umiejętność. Pod zamkniętymi powiekami poczułam rodzącą się we mnie wściekłość, która przypominała małe czerwone punkciki. Skupiłam się. Nie chciałam znów ponieść porażki. Nie chciałam być mniejsza, wolniejsza, słabsza. Aż zagotowała się we mnie krew. Kiedy spojrzałam na Dantego, moje ciało dygotało z determinacji. Wszystko wokół zniknęło. Byłam tylko ja i on. Z wściekłością zarzuciłam sieć w głowie Dantego. Przeniosłam do jego umysłu swoją złość na Hanka, moją niepewność i to okropne wrażenie przeciąganej liny, które towarzyszyło mi za każdym razem, kiedy musiałam wybierać między Patchem a Nefilami. Wyobraziłam sobie wielką eksplozję, chmury dymu i gruzu wznoszące się coraz wyżej i wyżej, bez końca. Spowodowałam kolejną eksplozję, a potem jeszcze jedną. Zniszczyłam jego nadzieję na to, że uda mu się utrzymać myśli w ryzach. Na twarzy Dantego widać było absolutne zaskoczenie. - Jak to zrobiłaś? - zapytał w końcu. - Nic... nic nie widziałem. Nie wiem nawet, gdzie byłem. Kilka razy zamrugał oczami, gapiąc się na mnie jak na zjawę. – Byłem zawieszony pomiędzy dwoma punktami w czasie. Wokół nie było nic. Nic. Czułem się tak, jakbym nie istniał. Nigdy wcześniej niczego takiego nie doświadczyłem. - Wyobraziłam sobie, że detonuję bomby w twoim umyśle - wyznałam. - Cóż, podziałało. - Więc zdałam? - Można tak powiedzieć - odparł Dante, z niedowierzaniem kręcąc głową. - Robię to od dawna, a czegoś takiego jeszcze nigdy nie widziałem. Nie byłam pewna, czy powinnam odczuwać dumę, że w końcu coś mi wyszło, czy mieć poczucie winy, że aż tak dobrze poszło mi wniknięcie w umysł Dantego. Nie była to umiejętność, którą należało się szczycić. Gdybym miała wybrać sobie trofeum, które mogłabym prezentować na kominku, z pewnością nie sięgnęłabym po puchar za deprawowanie ludzkich umysłów. - Na dziś chyba koniec? - zapytałam. - Widzimy się jutro - powiedział Dante, a na jego twarzy wciąż malowało się zdumienie. Dobra robota, Noro. Ponieważ zaczynało już świtać, część drogi dzielącą mnie od domu pokonałam w zwykłym ludzkim tempie - wlokłam się dziesięć kilometrów na godzinę. Chociaż nie wyczuwałam wokół obecności ludzi, stwierdziłam, że lepiej zachować ostrożność. Wyszłam z lasu, przebiegłam przez ulicę, przy której stał mój dom, i gwałtownie zatrzymałam się przy podjeździe. TUŻ przede mną stała zaparkowana toyota 4Runner należąca do Marcie Millar.

Ze ściśniętym żołądkiem wbiegłam na werandę. Przy drzwiach stało kilka kartonów z rzeczami. Przecisnęłam się między nimi i weszłam do domu, jednak zanim zdołałam się odezwać, moja mama wyskoczyła zza kuchennego stołu. - Tu jesteś! - wykrzyknęła ze zniecierpliwieniem. - Gdzie byłaś? Przez ostatnie pół godziny Marcie i ja zastanawiałyśmy się, gdzie możesz się podziewać o tej porze. Marcie siedziała przy moim kuchennym stole, obejmując dłońmi kubek kawy. Uśmiechnęła się do mnie niewinnie. - Biegałam - odparłam. - Widzę - powiedziała mama. - Szkoda, że mi o tym nie wspomniałaś. Nie zostawiłaś nawet liściku. - Jest siódma rano. Powinnaś być jeszcze w łóżku. Co ona tu robi? - Jestem tutaj! - powiedziała Marcie ze słodyczą. - Możesz mówić do mnie. Przeniosłam na nią wzrok. - Dobra. Co ty tu robisz? - Przecież ci mówiłam. Nie dogaduję się z mamą. Musimy trochę od siebie odpocząć. Na razie wydaje mi się, że najlepiej będzie, jeżeli się do was wprowadzę. Moja mama się zgodziła powiedziała, nie okazując ani cienia zakłopotania, po czym upiła łyk kawy. - Jakim cudem uznałaś to za dobry, a co więcej, sensowny pomysł? Marcie przewróciła oczami. - Przecież jesteśmy rodziną! Rozdziawiłam usta i przeniosłam wzrok na mamę. Ku mojemu zaskoczeniu, nie wyglądała na zdenerwowaną. - Daj spokój, Noro - powiedziała. - Wszyscy o tym wiedzieliśmy, chociaż nikt nie mówił o tym głośno. W tych okolicznościach Hank na pewno chciałby, żebym przyjęła Marcie z otwartymi ramionami. Odjęło mi mowę. Jak mama mogła być miła dla Marcie? Czy nie pamiętała całej tej historii z Millarami? To wszystko wina Hanka, pomyślałam z wściekłością. Wydawało mi się, że władza, jaką miał nad mamą, skończy się wraz z jego śmiercią, ale kiedy tylko próbowałam z nią o nim porozmawiać, pogodnie odpowiadała, że Hank do niej wróci, że ona właśnie tego pragnie i że ma zamiar niewzruszenie czekać na jego powrót. Jej dziwaczne zachowanie było kolejnym dowodem na poparcie mojej teorii - przed śmiercią Hank użył diabelskiej mocy i rzucił na mamę zaklęcie. Żaden argument nie potrafił zaburzyć jej idealistycznego wspomnienia o jednym z najpodlejszych ludzi, jaki kiedykolwiek zamieszkiwał naszą planetę. - Marcie należy do naszej rodziny i chociaż cała sytuacja jest dość niezręczna, dobrze zrobiła,

zwracając się do nas o pomoc. Jeżeli nie można liczyć na rodzinę, to co nam pozostaje? - ciągnęła dalej mama. Wbijałam wzrok w mamę, sfrustrowana jej opanowaniem, kiedy nagle coś zaświtało mi w głowie. Oczywiście. Hank nie był jedyną osobą, którą można tu było winić. Dlaczego wcześniej na to nie wpadłam? Spojrzałam na Marcie. - Czy ty nią sterujesz? - rzuciłam oskarżycielską myśl. - Oto chodzi? Wiem, że coś robisz, ponieważ w przeciwnym wypadku moja mama nigdy nie zgodziłaby się na to, żebyś się tu wprowadziła. Marcie złapała się ręką za czoło i zaskomlała. - Au! Jak ty to zrobiłaś? - Nie ściemniaj. Przecież wiem, że jesteś Nefilką. Możesz sterować myślami innych ludzi i umiesz mówić w myślach. Przejrzałam cię na wylot. Nie ma mowy, żebyś się tu wprowadziła. - Dobra - wypaliła Marcie. - Umiem posługiwać się językiem myśli. Umiem sterować myślami, ale nie robię tego twojej mamie. Moja mama też usprawiedliwia swoje dziwaczne zachowanie, mówiąc, że tata by tego chciał. Myślę, że przed śmiercią rzucił na nie urok. Nie chciałby, żeby nasze rodziny się kłóciły. Nie oskarżaj mnie tylko dlatego, że to akurat na mnie masz ochotę wyładować swój gniew. - Marcie, przygotuję ci pokój gościnny. Będziesz mogła go zająć po powrocie ze szkoły powiedziała mama, gromiąc mnie wzrokiem. - Wybacz Norze jej niewdzięczność. Jest jedynaczką i przyzwyczaiła się do stawiania na swoim. Może współlokatorka pomoże jej nabrać nowej perspektywy. - Przyzwyczaiłam się do stawiania na swoim? - zaprotestowałam. - Marcie też jest jedynaczką. Skoro już mamy rzucać oskarżenia, bądźmy sprawiedliwe. Marcie uśmiechnęła się i z zachwytem klasnęła w dłonie. - Wspaniale, pani Grey. Jestem pani naprawdę bardzo wdzięczna! - Miała nawet czelność pochylić się i uściskać mamę. - Zabijcie mnie - wymamrotałam. - Uważaj, bo się spełni - powiedziała Marcie słodko. - Na pewno tego chcesz? - zapytałam mamę. - Dwie nastolatki, paskudna rywalizacja i, co najgorsze, wspólna łazienka? Ku mojemu obrzydzeniu mama się uśmiechnęła. - Rodzina: najnowszy sport ekstremalny. Po szkole wniesiemy pudła Marcie na górę i pomożemy jej urządzić się w pokoju, a potem pójdziemy na pizzę. Noro, czy mogłabyś poprosić Scotta o pomoc? Niektóre kartony mogą być ciężkie. - Wydaje mi się, że w środy Scott ma próby z zespołem - skłamałam, wiedząc, że Vee dostanie

spektakularnego napadu złości, jeżeli się dowie, że zgodziłam się, by Marcie i Scott przebywali razem w jednym pomieszczeniu. - Ja z nim porozmawiam - wcięła się Marcie. - Scott ma złote serce. Przekonam go, żeby wpadł do nas po próbie. Czy mogę zaprosić go na pizzę, pani Grey? Zaraz, zaraz... Scott Parnell i złote serce? Czy tylko ja dostrzegałam absurdalność tej całej sytuacji? - Oczywiście - odparła mama. - Muszę wziąć prysznic - powiedziałam, szukając wymówki, by zostać sama. Osiągnęłam dobowy limit Marcie i musiałam odreagować. Nagle uświadomiłam sobie przerażającą prawdę. Jeżeli Marcie się wprowadzi, wyczerpię mój codzienny limit już przed siódmą rano. - Aha, Noro! - zawołała mama, zanim dotarłam do schodów. - Wczoraj po południu dzwonili ze szkoły. Nagrali się na sekretarkę. Wydaje mi się, że był to ktoś z działu obecności. Nie wiesz, o co może chodzić? Zamarłam. Marcie, która stała za mamą, bezgłośnie wypowiedziała słowo „przyłapana", z trudem opanowując radość. - Wstąpię tam dzisiaj i zobaczę, o co chodzi - powiedziałam. - To na pewno rutynowy telefon. - Tak, na pewno... - powtórzyła Marcie z tym swoim aroganckim uśmiechem, którego tak nienawidziłam.

ROZDZIAŁ 12

Tuż po śniadaniu wpadłam na Marcie na werandzie. Właśnie wychodziła z telefonem przy uchu, podczas gdy ja wracałam do domu, żeby ją znaleźć. - Blokujesz mi wyjazd - powiedziałam. Wystawiła palec, dając mi znak, żebym poczekała. Złapałam jej telefon, rozłączyłam rozmowę i powtórzyłam ze złością: - Blokujesz mój samochód! - Przestań wrzeszczeć! I nie wkurzaj mnie. Jeżeli jeszcze raz dotkniesz mojej komórki, nasikam ci do musli. - Jesteś obrzydliwa. - Rozmawiałam właśnie ze Scottem. Nie ma dzisiaj próby i chętnie pomoże w noszeniu kartonów. Super. Nie mogłam się doczekać awantury, którą zrobi Vee. Nie uwierzy, że próbowałam temu zapobiec. - Bardzo chciałabym tu z tobą posiedzieć i pogawędzić, ale mam szkołę, więc... - Wykonałam teatralny gest w stronę samochodu Marcie, który uniemożliwiał mi wyjazd. - Jeżeli będziesz potrzebować usprawiedliwienia, mam kilka dodatkowych druczków. Pracuję w szkolnej administracji i od czasu do czasu te formularze same lądują w mojej torbie. - Dlaczego myślisz, że potrzebuję usprawiedliwienia? - Przecież ktoś z działu obecności nagrał ci się na sekretarkę - powiedziała Marcie, lekceważąc moje udawane zdziwienie. - Zwiałaś z zajęć, prawda? - dodała, ale właściwie nie było to pytanie. - Dobra, może i potrzebuję usprawiedliwienia od pielęgniarki - przyznałam. Marcie spojrzała na mnie wyniośle. - Której wymówki użyłaś? „Boli mnie głowa" czy „Mam okres"? I dlaczego olałaś lekcje? - Nie twoja sprawa. Dostanę to usprawiedliwienie czy nie? Otworzyła torebkę, chwilę w niej pogrzebała, po czym wyciągnęła różowy blankiet z logo szkoły. Na moje oko nie był podrobiony. - Masz - powiedziała. Zawahałam się. - Nie chciałabym tego żałować... - Ależ ty jesteś podejrzliwa. - To wydaje się zbyt piękne, żeby było prawdziwe.. - Bierz to usprawiedliwienie i już powiedziała, machając mi karteczką przed nosem. Miałam przeczucie, że będę jej się musiała za to

odwdzięczyć. - Czy za dziesięć dni będziesz chciała czegoś w zamian? - nie odpuszczałam. - Może nie dokładnie za dziesięć... Cofnęłam rękę. - W takim razie dziękuję. - Żartuję. Rany, ale z ciebie sztywniara. Po prostu próbuję być mila. - Marcie, ty nie umiesz być miła! - Potraktuj to jako próbę - oznajmiła i wetknęła mi różowy blankiet do ręki. - Bierz, a ja przestawię samochód. Schowałam usprawiedliwienie do kieszeni i powiedziałam: - Skoro jeszcze ze sobą rozmawiamy, muszę ci zadać pytanie. Twój ojciec przyjaźnił się z facetem o nazwisku Blakely, a ja muszę go znaleźć. Czy to nazwisko coś ci mówi? Wyraz jej twarzy się nie zmienił. Trudno było stwierdzić, jak na to zareagowała. - To zależy. Powiesz mi, dlaczego go szukasz? - Muszę mu zadać kilka pytań. - Jakich? - Wolałabym się tym nie dzielić. - W takim razie ja też nie mam na to ochoty. Ugryzłam się w język, żeby nie poczęstować jej kilkoma nieprzyjemnymi uwagami, i spróbowałam ponownie. - Chciałabym ci powiedzieć, Marcie, naprawdę, ale jest kilka rzeczy, o których lepiej, żebyś nie wiedziała. - Tata też zawsze tak mówił. Myślę, że wtedy kłamał, i jestem pewna, że ty też to właśnie robisz. Jeżeli chcesz, żebym pomogła ci znaleźć Blakely'ego, musisz mi o wszystkim powiedzieć. - Jak mogę zyskać pewność, że cokolwiek o nim wiesz? - zaprotestowałam. Marcie była mistrzynią wszelkiego rodzaju gierek i nie zdziwiłabym się, gdyby teraz też blefowała. - Tata zabrał mnie raz do jego domu. Złapałam się tej informacji. - Masz jego adres? Umiałabyś tam trafić? - Blakely już tam nie mieszka. Właśnie się wtedy rozwodził, a tata na jakiś czas załatwił mu mieszkanie. Ale na kominku widziałam kilka zdjęć. Blakely ma młodszego 1 brata. Znasz go, bo chodzi z nami do szkoły. Nazywa się Alex Blakely. - Ten futbolista? - Ten sam. Gwiazdor drużyny. Byłam w szoku. Czy to oznaczało, że Alex też był Nefilem? - Czy Blakely jest blisko związany z bratem? - Przez cale nasze spotkanie Blakely chwalił się Alexem, co było dosyć głupie, bo nasza drużyna futbolowa 1 jest do bani. Blakely powiedział, że nie opuścił ani jednego 1 meczu. Blakely ma brata, a ten brat jest gwiazdą naszej szkolnej] drużyny futbolowej. - Kiedy jest następny mecz? - zapytałam Marcie, próbując stłumić swoje podekscytowanie.

- W piątek, no halo! Mecze zawsze są w piątki. - Grają u nas czy na wyjeździe? - U nas. Cudownie! Blakely pewnie na okrągło pracował nad l prototypami, więc podejrzewałam, że będzie chciał oderwać się od pracy i zająć się czymś przyjemnym. Istniało spore prawdopodobieństwo, że w ten piątek na kilka godzin wynurzy się ze swojego laboratorium, żeby obejrzeć 1 młodszego brata w akcji. Jako że Blakely jest po rozwodzie, I Alex stanowił pewnie jego jedyną rodzinę. Przyjście na] mecz brata na pewno jest dla niego ważne. - Myślisz, że Blakely przyjdzie na mecz - stwierdziła Marcie. - Byłoby dobrze. - A teraz powiedz mi, o co go spytasz. Spojrzałam Marcie w oczy i bez skrupułów ją okłamałam. - Chciałabym wiedzieć, czy ma jakiś pomysł na to, kto mógł zabić naszego tatę. Marcie w ostatniej chwili się opanowała. Patrzyła przed siebie, nie mrugnąwszy nawet okiem. Nie wiedziałam, co dzieje się w jej głowie. - Chcę przy tym być. - Dobrze - skłamałam ponownie. - Nie ma problemu. Patrzyłam, jak Marcie wycofuje z podjazdu. Kiedy odblokowała drogę, włożyłam kluczyk w stacyjkę mojego volkswagena. Za szóstym razem z jękiem wrócił do życia. Opanowałam zniecierpliwienie. Nawet samochód nie mógł mi popsuć nastroju. Właśnie zdobyłam informację, której desperacko potrzebowałam. Po szkole pojechałam do Patcha. Zachowałam odpowiednie środki ostrożności i zanim zaparkowałam na świeżo wybetonowanym parkingu z superszerokimi miejscami parkingowymi, kilkakrotnie okrążyłam osiedle. Nie lubiłam świadomości, że wciąż muszę się pilnować, ale jeszcze bardziej nie lubiłam niespodziewanych wizyt nieprzyjaznych Nefilów i przebiegłych archaniołów. A przecież wszyscy dookoła myśleli, że Patch i ja rozstaliśmy się na dobre. Otworzyłam drzwi kluczem, który dostałam od Patcha, i weszłam do środka. - Jest tu kto!? - zawołałam. Mieszkanie wydawało się puste. Poduszki na kanapie nie wyglądały, jakby ktoś niedawno na nich siedział, a pilot od telewizora znajdował się w tym samym miejscu, co wczoraj. Nie żebym myślała, że Patch całymi popołudniami ogląda programy sportowe. Gdybym miała; zgadywać, powiedziałabym, że przez cały dzień próbowali znaleźć prawdziwego szantażystę Peppera albo namierzyć Kowboja i spółkę. Weszłam w głąb mieszkania. Po prawej stronie znajdowała się toaleta, a po lewej pokój gościnny, natomiast główna sypialnia mieściła się na końcu korytarza. Jaskinia Patcha.

Łóżko przykryte było granatowym prześcieradłem oraz identyczną kołdrą, na której leżały dekoracyjne poduszki. One również wyglądały na nieruszone. Odsłoniłam okno i syciłam się panoramą Zatoki Casco i Wyspy Peaks, rozciągającą się pod zachmurzonym niebem. Gdyby Marcie okazała się nie do zniesienia, zawsze mogłam wprowadzić się do Patcha. Moja mama byłaby zachwycona. Wysłałam do niego SMSa. ZGADNU, GDZIE JESTEM. NIE MUSZĘ ZGADYWAĆ. MASZ NA SOBIE NADAJNIK - odpisał. Spojrzałam w dół. No jasne, założyłam dziś dżinsową kurtkę. BĘDĘ ZA DWADZIEŚCIA MINUT - napisał Patch. - W KTÓRYM POKOJU JESTEŚ? W TWOJEJ SYPIALNI. DAJ MI DZIESIĘĆ MINUT. Uśmiechnęłam się i wetknęłam telefon do kieszeni, a następnie rzuciłam się na olbrzymie łóżko. Materac był idealnie miękki. Wyobrażałam sobie Patcha rozciągniętego; na tym samym łóżku, ubranego w... sama nie wiem. Bokserki? Slipki? Nic? Mogłam to sprawdzić, ale nie wydawało mi się to najrozsądniejszym pomysłem. Nie teraz, kiedy za wszelką cenę próbowałam wprowadzać w nasz związek jak najmniej komplikacji. Chciałam, żeby nasze życie j się uspokoiło, zanim zdecyduję, kiedy i czy w ogóle chcę uczynić ten wielki krok... Kiedy dziesięć minut później Patch wszedł do mieszkania, leżałam na kanapie i skakałam pilotem po kanałach. Wyłączyłam telewizor. - Zmieniłaś pokój - powiedział. - Tak jest bezpieczniej. - Jestem aż tak przerażający? - Nie, ale konsekwencje mogą być przerażające. Kogo chciałam oszukać? Owszem, Patch był aż tak przerażający. Przy metrze dziewięćdziesięciu wzrostu był wcieleniem doskonałego męskiego piękna. Chociaż byłam szczupła i miałam proporcjonalną budowę ciała, i choć wiedziałam, że jestem atrakcyjna, nie czułam się superboginią. Nie cierpiałam na niską samoocenę, ale łatwo mnie było onieśmielić. - Słyszałam o cheszwanie - powiedziałam. - Podobno jest dość nietypowy. - Nie wierz we wszystko, co usłyszysz. Napięcie i tak wisi w powietrzu. - Wiesz, na co czekają upadłe anioły? - A kto pyta? Powstrzymałam się, żeby nie przewrócić oczami. - Nie jestem szpiegiem Dantego. - Miło mi to słyszeć - odparł Patch z wystudiowaną obojętnością. Westchnęłam. Między nami wisiało nieznośne napięcie.

- Jeżeli chcesz wiedzieć, to podjęłam decyzję. Jestem twoja, cała twoja - powiedziałam miękko. Patch wrzucił klucze do miski na stoliku. - Ale? - Ale dziś rano powiedziałam Dantemu właściwie to samo. Przemyślałam to, co mówiłeś... że musimy znaleźć Blakely'ego i zniszczyć diabelską moc. Uznałam, że Dante może mi pomóc zbliżyć się do Blakely'ego, więc... - Trudna było mi to ubrać w słowa tak, by jednocześnie nie czuć się jak kompletna szuja. - ... więc go wykorzystujesz. - Okropnie to zabrzmiało, ale rzeczywiście chyba to właśnie robię. - To wyznanie wcale nie sprawiło, że poczułam się lepiej. Może Dante i ja nie zgadzaliśmy się we wszystkim, ale z pewnością nie zasługiwał na to, by nim manipulować. - Czy on nadal myśli, że się z tobą spotyka? - zapytał Patch lodowatym tonem. - Sądzę, że od kilku dni przygotowuje grunt pod nasz związek. Tak czy owak, to wszystko ścierna, a on wie o tym najlepiej ze wszystkich. Patch usiadł obok mnie, ale nie splótł palców z moimi! tak jak zwykle. Próbowałam się tym nie przejmować, ale poczułam, jak ściska mnie w gardle. - No więc co z tym cheszwanem? ponagliłam go. - Wiem tyle co ty. Jasno powiedziałem upadłym aniołom, że nie chcę mieć nic wspólnego z tą wojną. Nienawidzą mnie za to i milkną, kiedy pojawiam się w zasięgu ich wzroku. Nie zanosi się więc na to, bym dowiedział się czegoś więcej na temat ich planów. - Oparł głowę na zagłówku kanapy i zsunął na twarz bejsbolówkę. Miałam wrażenie, że lada moment zacznie chrapać, był tak zmęczony. - Miałeś ciężki dzień? - zapytałam. Mruknął potakująco. - Próbowałem sprawdzić kilka tropów w sprawie Peppera. Miałem nadzieję, że trafię na ślad jego szantażysty, ale wylądowałem w punkcie wyjścia. Naprawdę wiele mogę znieść, ale bezproduktywny dzień to dla mnie męczarnia. - I to mówi facet, który wciąż próbuje mnie przekonać, żebym spędziła z nim dzień w łóżku powiedziałam kokieteryjnie, starając się poprawić mu nastrój. - Aniele, to byłby bardzo produktywny dzień - jego słowa brzmiały uwodzicielsko, ale w głosie kryło się zmęczenie. - A może to Dabria jest jego szantażystką? - zapytałam. - Któregoś wieczoru widziałam, jak kłóci się z Pepperem na tyłach Diabelskiej Portmonetki. Pepper nie wyglądał na zadowolonego. Patch znieruchomiał i przez chwilę rozważał moje słowa.

- Myślisz, że to możliwe? - nalegałam. - Dabria nie szantażuje Peppera. - Skąd wiesz? - Nie podobało mi się to, że wydanie werdyktu zajęło mu raptem dwie sekundy. Szantaż pasował do Dabrii wprost idealnie. - Po prostu wiem i już. Jak minął twój dzień? - zapytał, najwyraźniej nie zamierzając ciągnąć tego tematu. Opowiedziałam mu o tym, że Marcie postanowiła się do nas wprowadzić, i o tym, że moja mama nie protestowała. Im dłużej mówiłam, tym bardziej się nakręcałam. - Ona ma jakiś plan - oznajmiłam Patchowi. - Mam nieodparte wrażenie, że Marcie podejrzewa, iż wiem, kto zabił jej ojca. A ta cala sprawa z wprowadzaniem się to część jej planu, żeby mnie szpiegować. Patch położył dłoń na moim udzie, a ja poczułam przypływ nadziei. Miałam okropne poczucie, że dzieli nas przepaść. - Tylko dwie osoby na świecie wiedzą, że to ty zabiłaś Hanka. Jeżeli trzeba będzie, zabiorę tę tajemnicę ze sobą do piekła i z powrotem. Nikt się niczego nie dowie. - Dziękuję, Patch powiedziałam szczerze. - Przykro jeżeli wcześniej cię zraniłam. Przykro mi z powodu Dantego i tego całego bałaganu. Pragnę jedynie znów być blisko ciebie. Patch ucałował moją dłoń, a potem położył ją sobie na sercu i przytrzymał. - Ja też chcę czuć cię blisko, aniele - wyszeptał do mnie w myślach. Wtuliłam się w niego, opierając mu głowę na ramieniu. Już sam jego dotyk sprawiał, że poluzował się zaciśnięty supeł w moim brzuchu. Cały dzień czekałam na tę chwilę. Chociaż trudno mi było wytrzymać wiszące między nami napięcie, myśl o tym, że moglibyśmy być z dala od siebie,; była równie nieznośna. Kiedyś będziemy tylko we dwoje, powiedziałam do siebie. Kiedyś uciekniemy od cheszwanu, wojny, upadłych aniołów i Nefilów. Kiedyś... Tylko ja i on. - Dowiedziałam się czegoś interesującego - rzuciłam, po czym opowiedziałam Patchowi o młodszym bracie Blakely'ego i o wzorowej frekwencji przyjaciela Hanka na meczach futbolowych. Patch uniósł daszek czapki i spojrzał mi w oczy. - Dobra robota, aniele. - Wyglądało na to, że jest pod wrażeniem. - Co dalej? - W piątek wieczorem pójdziemy na mecz. - Myślisz, że Blakely nie ucieknie na nasz widok? - Twoja obecność na meczu go nie zdziwi, a ja będę przebrany. Złapiemy go i wywieziemy do mojego domu nieopodal jeziora Sebago. O tej porze roku nikogo tam nie ma. Na nasze szczęście i na nieszczęście Blakely'ego. Zmuszę go, żeby opowiedział mi o prototypach i o tym, gdzie je

wytwarza, a potem znajdziemy sposób, żeby je unieszkodliwić. Kiedy będzie już po wszystkim, nie spuszczę go z oka. To będzie koniec jego eksperymentów z diabelską mocą. - Muszę cię ostrzec. Marcie myśli, że będzie brata udział w jego przesłuchaniu. Patch uniósł brwi. - Musiałam jej to obiecać w zamian za ujawnienie informacji o Blakelym - wyjaśniłam. - Złożyłaś przysięgę, że ją ze sobą zabierzesz? - zapytał Patch. - Nie. - A masz skrupuły? - Nie. - Przygryzłam wargę. - Może - zamilkłam. - No dobrze, tak! Tak, mam skrupuły. Jeżeli olejemy Marcie, przez cały wieczór będę miała wyrzuty sumienia. Dzisiaj rano okłamałam ją prosto w oczy i przez cały dzień nie mogłam myśleć o niczym innym. Patch, ja teraz z nią mieszkam. Muszę z nią rozmawiać. Może nam się przyda? Jeżeli przekonamy ją, że może nam zaufać, istnieje szansa, że udzieli nam więcej informacji. - Są prostsze sposoby na uzyskanie informacji, kochanie. - Zabierzmy ją ze sobą. Co się może stać? - Marcie może odkryć, że tak naprawdę się nie rozstaliśmy, i powiedzieć o tym Nefilom. O tym nie pomyślałam. - Oczywiście, możemy też zabrać ją ze sobą, a następnie wymazać jej pamięć. - Wzruszył ramionami. - Obejdzie się bez wyrzutów sumienia. Zamyśliłam się. Ten plan był wykonalny. Szkoda tylko, że robił ze mnie hipokrytkę. Na twarzy Patcha pojawił się cień uśmiechu. - Podejmiesz się tego zadania czy wolisz niańczyć Marcie? Patch przechylił się i mnie pocałował. - Z przyjemnością przesłucham Blakely'ego, ale żałuję, że nie będzie mi dane obejrzeć twojej bójki z Marcie. - Nie będzie żadnej bójki. Po prostu spokojnie jej wyjaśnię, że może pojechać z nami, ale kiedy ty będziesz rozprawiał się z Blakelym, ona zaczeka w samochodzie. Taki jest nasz warunek. Może się na niego zgodzić albo nie! - W tej samej chwili zrozumiałam, jak jestem naiwna, myśląc, że wszystko będzie takie proste. Marcie nie znosiła, kiedy jej się rozkazywało. W jej przekonaniu jedyną rzeczą gorszą od przyjmowania rozkazów było przyjmowanie ich ode mnie. Z drugiej strony w przyszłości mogła się nam jeszcze przydać. W końcu była prawowitą córką Hanka. Skoro Patch i ja mieliśmy stworzyć sojusz, trzeba było zacząć budować go już teraz. - Będę stanowcza obiecałam Patchowi, przybierając rzeczową minę. - Nie dam się. Kiedy skończyłam, Patch uśmiechał się szeroko. Znów mnie pocałował, a ja poczułam, jak

moje zaciśnięte wargi miękną. - Uwielbiam, kiedy próbujesz zgrywać twardzielkę - powiedział. Próbuję? Przecież potrafię być twardzielką! A w piątek w zamierzałam to udowodnić. Marcie, nadchodzę! Kiedy znajdowałam się kilka kilometrów od domu, minęłam wóz policyjny przyczajony w jednej z bocznych uliczek. Nie przejechałam nawet piętnastu metrów za skrzyżowaniem, kiedy policjant włączył syrenę i ruszył za mną. - Super - wymamrotałam. - Po prostu idealnie. Czekając w samochodzie na podejście funkcjonariusza, w myślach policzyłam pieniądze, które zarobiłam jako J opiekunka do dzieci, i zastanawiałam się, czy stać mnie będzie na mandat. Policjant zastukał długopisem w okno i wskazał mi, żebym je opuściła. Spojrzałam przez szybę na jego twarz zamarłam. Nie dość, że złapał mnie policjant, to jeszcze ten, którego lubiłam najmniej. Detektywa Basso i mnie łączyła bogata historia wzajemnych podejrzeń i silnej antypatii. Opuściłam okno. - Przekroczyłam prędkość tylko o pięć kilometrów! - rzuciłam, jeszcze zanim zdołał się odezwać. Policjant trzymał w zębach wykałaczkę. - Nie zatrzymałem cię za przekroczenie prędkości. Nie działa ci lewy reflektor z tyłu. - Basso naskrobał coś na bloczku i podał mi mandat przez okno. - To potencjalne zagrożenie. Nie ma się z czego śmiać. - Śledzi mnie pan, czekając na szansę, żeby mnie przyłapać? - zapytałam sarkastycznie. - Nie pochlebiaj sobie - powiedział i odszedł z powrotem do radiowozu. Obserwowałam, jak wyjeżdża na drogę. Przejeżdżając obok mnie, pomachał i chociaż w odpowiedzi miałam ochotę posłać mu wulgarny gest, nie zrobiłam tego. Coś mi w tym wszystkim nie grało. Przeszły mi ciarki po plecach, a moje dłonie były tak zimne, jakbym właśnie zanurzyła je w lodowatej wodzie. Czułam, że od detektywa Basso promieniuje energia niczym mroźny powiew zimowego powietrza, ale chyba musiałam to sobie wyobrazić. Wpadałam w paranoję, ponieważ... Ponieważ czułam się w ten sposób jedynie w obecności nieludzi.

ROZDZIAŁ 13 W piątkowy wieczór włożyłam sztruksy, ciepły wełniany sweter, płaszcz, czapkę i rękawiczki. Mecz miał się zacząć dopiero o zmierzchu, a do tego czasu temperatura mogła spaść. Kiedy wciągałam sweter przez głowę, w lustrze mignął mi zarys mięśni. Rzeczywiście, moje bicepsy i tricepsy wydawały się ładnie ukształtowane. Niesłychane. Trenowałam od ; tygodnia, a zmiany już były zauważalne. Miałam wrażenie, że w moim nefilskim ciele mięśnie kształtowały się szybciej niż wtedy, gdy byłam człowiekiem. Przeskakując po kilka schodów, zbiegłam na dół, ucałowałam mamę w policzek i wypadłam z domu. Na mrozie silnik mojego volkswagena głośno protestował, ale w końcu zapalił. Myślisz, że jest źle? Poczekaj na luty, powiedziałam! do niego. Podjechałam pod szkołę, zaparkowałam w bocznej uliczce | nieopodal boiska i zadzwoniłam do Patcha. - Już jestem - oznajmiłam. - Nadal trzymamy się planu A? - Tak, chyba że dam ci znać, że coś jest nie tak. Wmieszałem się w tłum. Blakely'ego jeszcze nie ma. A co z Marcie?. Spojrzałam na zegarek, który wcześniej zsynchronizowałam z zegarkiem Patcha. - Za dziesięć minut mamy się spotkać przy stoisku z przekąskami. - Chcesz jeszcze raz omówić plan? - Jak zobaczę Blakely'ego, od razu do ciebie dzwonię. Nie podchodzę do niego, ale nie spuszczam go też z oczu. - Na początku z niezadowoleniem przyjęłam to, że Patch cały czas kazał mi się trzymać w bezpiecznej odległości, ale prawdę mówiąc, nie chciałam konfrontować się z Blakelym sam na sam. Nie znałam jego mocnych stron. W sumie nie znałam też własnych. Powierzenie tej misji Patchowi, który był o wiele bardziej doświadczony w tego typu operacjach, wydawało mi się najlepszym rozwiązaniem. - A jeżeli chodzi o Marcie? - Trzymam się jej przez całą noc. Kiedy złapiesz Blakely'ego, zawiozę ją do twojego domu nad

Sebago. Mam przy sobie wskazówki dojazdu. Będziemy jechać okrężną trasą, tak żebyś miał czas na przepytanie i obezwładnienie Blakely'ego przed naszym przyjazdem. To wszystko, prawda? - Jeszcze jedno - powiedział Patch. - Uważaj na siebie. - Oczywiście - obiecałam i wysiadłam z samochodu. Pokazałam legitymację szkolną w kasie, kupiłam bilet i wymijając ludzi, dotarłam do stoiska z przekąskami. Cały czas wypatrywałam Blakely'ego. Patch szczegółowo mi go opisał, ale kiedy tylko znalazłam się na stadionie, zrozumiałam, że do opisu pasowała aż połowa otaczających mnie mężczyzn. Każdy z nich mógł być Blakelym. Miałam szukać wysokiego, eleganckiego mężczyzny o siwych włosach i muskularnej sylwetce, który wyglądał jak inteligentny, chociaż lekko zdziwaczały nauczyciel chemii. Zastanawiałam się, czy - podobnie jak Patch - mężczyzna będzie przebrany i czy przez to wyłowienie go z tłumu okaże się jeszcze trudniejsze. Czy będzie ubrany we flanelową koszulę, a może włoży strój z logo drużyny? Czy posunie się do tego, żeby ufarbować włosy? Cóż, przynajmniej będzie wśród najwyższych mężczyzn. Zacznę od tego. Marcie stała przy stoisku z przekąskami i dygotała z zimna w różowych dżinsach, białym golfie i różowej puchowej kamizelce. Kiedy zobaczyłam ją w takim stroju, nagle coś zrozumiałam. - Dlaczego nie masz na sobie kostiumu cheerleaderki? Nie musisz dzisiaj dopingować drużyny? - zapytałam. J - Po pierwsze, nie mówi się kostium, tylko strój. Po drugie, rzuciłam to. - Odeszłaś z zespołu? - Odeszłam z drużyny. - O rany. - Mam teraz więcej spraw na głowie. Wszystko inne przestaje mieć znaczenie, kiedy dowiadujesz się, że jesteś... - Marcie rozejrzała się nerwowo - Nefilką. Nieoczekiwanie poczułam przedziwną więź z Marcie. Kiedy przypomniałam sobie wszystkie sposoby, które wykorzystała w ubiegłym roku, żeby mnie u nieszczęśliwi®! wrażenie bliskości szybko zniknęło. Może i obie byłyśmy; Nefilkami, ale nie łączyło nas nic więcej. I lepiej, żebym o tym pamiętała. - Myślisz, że rozpoznasz Blakely'ego, kiedy go zobaczysz? - zapytałam, zniżając głos. Obrzuciła mnie zirytowanym spojrzeniem. - Przecież powiedziałam, że go znam. Na razie jestem jedyną osobą, która może ci pomóc go znaleźć, więc bądź łaskawa mnie nie przesłuchiwać. - Kiedy go zobaczysz, jeżeli w ogóle do tego dojdzie staraj się zachowywać dyskretnie. Patch go złapie, a my pojedziemy za nim do jego domu, gdzie wszyscy razem przesłuchamy Blakely'ego powiedziałam, pomijając fakt, że do tego czasu Blakely z pewnością będzie nieprzytomny i na nic się Marcie nie przyda. Ot, szczególik.

- Myślałam, że rozstałaś się z Patchem. - Bo to prawda - skłamałam, próbując zignorować ściskające mnie w żołądku poczucie winy. Ale oprócz niego nie mam nikogo, komu mogłabym zaufać i z kim mogłabym się zająć Blakelym. To, że Patch i ja nie jesteśmy już razem, nie oznacza, że nie mogę go prosić o przysługę. - Nie martwiłam się tym, że Marcie może mi nie uwierzyć. Niedługo Patch i tak miał jej wymazać pamięć. - Chcę przesłuchać Blakely'ego, zanim zrobi to Patch - powiedziała. - Nie da rady. Musimy trzymać się planu. Marcie naburmuszyła się i wzruszyła ramionami. To się jeszcze okaże. Zmusiłam się do zaczerpnięcia kilku głębszych oddechów. Oparłam się też pokusie, żeby zazgrzytać zębami. Czas pokazać Marcie, że nie ona tu rządzi. - Jeżeli wszystko zawalisz, dopilnuję, żebyś tego pożałowała - starałam się brzmieć groźnie, ale od razu zdałam sobie sprawę, że będę jeszcze musiała popracować nad pogróżkami. Może uda mi się poprosić o pomoc Dantego... Choć byłoby lepiej, gdyby to Patch nauczył mnie kilku przydatnych trików. - Naprawdę myślisz, że Blakely wie, kto zabił mojego tatę? - zapytała Marcie, spoglądając na mnie badawczym, niemal przenikliwym wzrokiem. Serce zabiło mi mocniej, ale udało mi się utrzymać nieoceniony wyraz twarzy. - Mam nadzieję, że dziś się tego dowiemy. - Co teraz? - zapytała. - Teraz się przejdziemy i spróbujemy nie przyciągaj niczyjej uwagi. - Chyba ty - parsknęła Marcie. Okej, może miała rację. Marcie rzeczywiście wyglądały! świetnie. Była ładna i irytująco pewna siebie. Miała pieniądze, które widoczne były na każdym kroku - od sztuczne! opalenizny, przez naturalnie wyglądające pasemka, po stanik pushup. Marcie sprawiała wrażenie chodzącej doskonałości. Kiedy weszłyśmy na stadion, wiele par oczu skierowanych było w naszą stronę, jednak żadne z nich nie patrzyły na mnie. Skup się na Blakelym, pouczałam się w myślach. Są ważniejsze sprawy niż ta pochłaniająca energię zazdrość. Przeszłyśmy wzdłuż trybun, minęłyśmy toalety i przecięłyśmy tor okrążający boisko, kierując się w stronę sektora dla gości. Ku mojemu rozgoryczeniu na samym szczycie trybun stał ubrany w mundur detektyw Basso i surowym, nieufnym wzrokiem spoglądał na hałaśliwym tłum przyjezdnych kibiców. Kiedy przeniósł wzrok na mnie, niepewność malująca się na jego twarzy jeszcze; się pogłębiła.

Przypomniawszy sobie dziwne wrażenie, jakie zrobił na mnie przedwczoraj, złapałam Marcie za łokieć i pociągnęłam ją za sobą. Nie mogłam oskarżać Basso o to, że mnie śledzi - był przecież na służbie - ale nie miałam ochoty znajdować się w zasięgu jego badawczego wzroku ani chwili dłużej. Przechadzałyśmy się z Marcie tam i z powrotem wzdłuż boiska. Trybuny były zapełnione. Zapadł już zmierzch i zaczął się mecz. Byłam niemal pewna, że oprócz tłumu wielbicieli Marcie, nikt inny nie zwraca na nas uwagi, chociaż od trzydziestu minut nie udało nam się jeszcze zając miejsca. - Mam już dość - marudziła Marcie. - Jestem zmęczona tym łażeniem. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale jestem w butach na koturnie. A co mnie to obchodzi! - chciałam wrzasnąć, jednak zamiast tego powiedziałam: - Chcesz znaleźć Blakely'ego czy nie? Marcie fuknęła, a mnie aż zjeżyły się włosy na głowie. - Jeszcze jedno okrążenie i koniec - obiecałam, a w myślach dodałam: krzyżyk na drogę. Kiedy wracałyśmy do sektora dla uczniów, poczułam na skórze nieprzyjemne mrowienie. Odwróciłam się automatycznie, próbując namierzyć jego źródło. W mroku za ogrodzeniem otaczającym stadion stało kilku mężczyzn. Ich palce przeplecione były przez siatkę. Byli to faceci, którzy woleli kryć się pod osłoną ciemności, niż pokazywać swoje twarze w świetle stadionowych lamp. Moją uwagę przyciągnął zwłaszcza jeden z nich - szczupły i, pomimo zgarbionych pleców, wysoki mężczyzna. Płynęła od niego silna, na pewno nieludzka energia, od której mój szósty zmysł aż iskrzył. Szłyśmy dalej, ale wskazałam Marcie tajemnicze postaci: - Spójrz za ogrodzenie. Czy któryś z tych mężczyzn wygląda jak Blakely? Marcie zdobyła u mnie punkt, ograniczając się do szybkiego spojrzenia. - Chyba tak. Ten pośrodku. Przygarbiony. To może być on. To mi wystarczyło. Idąc dalej wzdłuż boiska, wyciągnęłam telefon i wybrałam numer. - Mamy go - powiedziałam do Patcha. - Jest w okolicach północnej trybuny, za ogrodzeniem. Ma na sobie dżinsy i szarą bluzę z logo drużyny. Jest tam jeszcze kilku Mężczyzn, ale chyba nie przyszli razem. Wyczuwam tylko jednego Nefila, i chyba jest to Blakely. - Już idę - odparł Patch. - Spotkamy się w chacie nad jeziorem. - Jedźcie powoli. Mam do Blakely'ego sporo pytań - zapowiedział. Przestałam słuchać. Marcie zniknęła. - O nie... - wyszeptałam, czując, że krew odpływa mi z twarzy. - Marcie! Biegnie do Blakely'ego. Muszę kończyć« powiedziałam i rzuciłam się biegiem za Marcie.

Była już niemal przy ogrodzeniu, kiedy usłyszałam jfej piszczący głos: - Wie pan, kto zabił mojego tatę? Chcę wiedzieć wszystko! - krzyknęła, po czym rzuciła wiązanką wulgaryzmów. Blakely odwrócił się na pięcie i odszedł. Wykazując zadziwiającą determinację, Marcie z trudem wgramoliła się na ogrodzenie, ślizgając się i szarpiąc, Kanim udało jej się przerzucić nogi na drugą stronę, po czym ruszyła za Blakelym nieoświetlonym tunelem biegnącymi między stadionem a budynkiem szkoły. W chwilę później dopadłam ogrodzenia, wetknęłam but w jego siatkę i nie tracąc tempa, przeskoczyłam na drugą stronę. Kątem oka zobaczyłam szok na twarzach kłębiących się wokół mężczyzn. Spróbowałabym pewnie wymazali ich pamięć, ale nie miałam na to czasu. Rzuciłam się za Blakelym i Marcie, a biegnąc, rozglądałam się w mroku i cieszyłam w duchu, że teraz w ciemności widziałam dużo: lepiej, niż gdy byłam człowiekiem. Wyczułam przed sobą Blakely'ego. Czułam także Marcie, chociaż emitowała znacznie słabszą energię. Jako że oboje jej rodzice byli czystej krwi Nefilami, miała szczęście, że w ogóle została poczęta, nie mówiąc już o tym, że urodziła się żywa. Może i była czystej krwi Nefilką, jednak była od niej silniejsza nawet jako człowiek. - Marcie - wysyczałam w myślach. - Wracaj natychmiast! Nagle energia, którą wysyłał Blakely, zniknęła. Zatrzymałam się, po czym wolno, po omacku sunęłam dalej przez nieoświetlony tunel, próbując złapać trop. Czy uciekł tak daleko i tak szybko, że nie byłam w stanie go namierzyć? - Marcie! - syknęłam znowu. I wtedy ją zobaczyłam. Stała na samym końcu tunelu, a jej sylwetkę oblewał blask księżyca. Podbiegłam do niej, starając się stłumić gniew. Wszystko zepsuła. Zgubiliśmy Blakely'ego i, co najgorsze, mężczyzna wiedział już, że się nim interesujemy. Byłam pewna, że po tym, co stało się dzisiaj, Blakely nie pojawi się już na żadnym meczu. Prawdopodobnie znów zaszyje się w swojej kryjówce. Znowu straciliśmy szansę. - Co to było? - warknęłam, podchodząc do Marcie. - To Patch miał złapać Blakely'ego... ostatnie słowa wymówiłam wolno, zachrypniętym głosem. Przełknęłam ślinę. Patrzyłam na Marcie, ale działo się z nią coś bardzo, bardzo złego. - Patch tu jest? - zapytała Marcie, jednak głos nie należał do niej. Był niski, męski i rozbawiony. - Widać nie byłem aż tak ostrożny, jak mi się wydawało. - Blakely? - zdziwiłam się. Zaschło mi w ustach. - Gdzie Marcie? - Jest tutaj. Opanowałem jej ciało. - Jak? - rzuciłam, ale już znałam odpowiedź. Diabelska moc. Było to jedyne wyjaśnienie. Poza tym trwał cheszwan, jedyny miesiąc, kiedy możliwe było opętywanie ciał. Za nami rozległy się kroki i mimo ciemności zobaczyłam tężejący wzrok Blakely'ego. Rzucił się na mnie bez ostrzeżenia. Był tak szybki, że nie zdążyłam zareagować. Obrócił mnie i przycisnął

do klatki piersiowej. W tunelu ukazał się Patch, jednak zwolnił, kiedy ujrzał, że stoję przyciśnięta do Marcie. - Co się dzieje, aniele? - zapytał cichym, niepewnym głosem. - Nie odzywaj się - wysyczał mi Blakely do ucha...j W moich oczach zalśniły łzy. Blakely przytrzymywał mnie jedną ręką, a w drugiej trzymał nóż. Poczułam, jak ostrze wbija się w moją skórę tuż nad biodrem. - Ani słowa - powtórzył Blakely, a jego oddech zmierzi wił mi włosy. Patch zatrzymał się, na twarzy miał wymalowaną dezorientację. Zrozumiał, że coś jest nie tak, chociaż nie wiedział co. Zdawał sobie sprawę z tego, że jestem silniejsza od Marcie i że gdybym chciała, mogłabym się jej wyrwać. - Puść Norę - powiedział Patch do Marcie cichym, ostrożnym głosem. - Ani kroku - rozkazał Blakely Patchowi, jednak tym razem jego głos brzmiał jak głos Marcie. Był wysoki i roztrzęsiony. - Mam nóż i jeżeli będę musiała, użyję go! - Na dowód tego Blakely zamachał nożem w powietrzu. - Diabelska moc - przekazał mi w myślach Patch. - Wszędzie ją rozpoznam. Bądź ostrożny. Blakely opanował ciało Marcie - chciałam, powiedzieć, ale moje myśli zostały zablokowane. Blakely je osłaniał. Poczułam, jak odskakują, tak jakbym krzyczała do ściany. Wydawał się mieć absolutną kontrolę nad diabelską! mocą i używał jej jak śmiercionośnej broni. Kątem oka zobaczyłam nóż, który Blakely trzymał w górze. Emanował nieziemskim niebieskawym blaskiem. Zanim się obejrzałam, Nefil zatopił ostrze w moim boku. Czułam się tak, jakby ktoś wepchnął mnie do rozżarzonego pieca. Upadłam. Chciałam wyć i krzyczeć z bólu, ale byłam zbyt wstrząśnięta, żeby wydać jakikolwiek dźwięk. Wiłam się po ziemi, chcąc wyciągnąć nóż, ale każdy mięsień w moim ciele był w szoku, sparaliżowany przez potworne cierpienie. Po chwili Patch był przy mnie. Jego podszyty strachem glos wypowiadał litanię przekleństw. Wyciągnął nóż i odrzucił go na bok. Wrzasnęłam, a mój krzyk wydobył się z najgłębszych otchłani mojego jestestwa. Słyszałam polecenia wykrzykiwane przez Pat cha, ale jego słowa się rozpadały nic nieznaczące wobec bólu przeszywającego każdą tkankę mojego ciała. Płonęłam, a ogień trawił mnie zarówno od wewnątrz, jak i na zewnątrz. Żar był tak intensywny, że moje ciało, niezależnie od woli, wiło się i drgało w konwulsjach. Patch pochwycił mnie w ramiona. Jak przez mgłę widziałam, że wybiega z tunelu. Ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszałam, był odgłos jego kroków odbijających się echem od ścian. ROZDZIAŁ 14 Obudziłam się przerażona, próbując się zorientować, gdzie jestem. Byłam w łóżku, które jakby rozpoznawałam, w pokoju pachnącym ciepłem i ziemią. Obok mnie ktoś leżał. Nagle się poruszył.

- Aniele? - Obudziłam się - powiedziałam i poczułam ogromną ulgę, że Patch jest blisko. Nie wiedziałam, jak długo byłam nieprzytomna, ale tu, w jego domu, czułam się bezpieczna. Patch czuwał nade mną. I Blakely opanował ciało Marcie. Nie wyczułam go podeszłam do niego, nie mając zielonego pojęcia, że to zasadzka. Chciałam cię ostrzec, ale Blakely uwięził mnie w czymś w rodzaju bańki... Moje myśli wracały do mnie. Patch pokiwał głową i założył mi za ucho zabłąkana kosmyk włosów. - Widziałem, jak wychodzi z ciała Marcie i uciekaj. Z Marcie wszystko w porządku. Jest w szoku, ale żyje. Dlaczego mnie dźgnął? - Uniosłam sweter, żeby obejrzeć ranę, i wykrzywiłam się z bólu. Moja nefilska krew powinna mnie była już uleczyć, ale ślad po nożu wciąż wyglądał na świeży i emanował niebieskawą poświatą. - Wiedział, że jeżeli cię zrani, zostanę z tobą i nie rzucę się za nim w pogoń. Będzie go to sporo kosztowało - powiedział Patch, zaciskając zęby. - Kiedy cię tu przyniosłem. cała promieniowałaś niebieską poświatą, od stóp do głów. Myślałem, że jesteś w śpiączce. Nie mogłem do ciebie dotrzeć, nawet poprzez myśli. Byłem przerażony. - Przyciągnął mnie do siebie, otaczając opiekuńczo ramionami. Ściskał mnie tak mocno, że dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo się o mnie martwił. - Co to dla mnie oznacza? - Nie wiem. Nie może być nic dobrego w tym, że do tej pory dwa razy została w ciebie wmuszona diabelska moc. - Dante przyjmuje ją codziennie. Przecież jeżeli z nim było wszystko w porządku, mnie też nic nie groziło. Chciałam w to wierzyć. Patch nie odezwał się, ale czułam, w którą stronę podążają jego myśli. Podobnie jak ja wiedział, że diabelska moc musiała wywoływać jakieś skutki uboczne. - Gdzie jest Marcie? - zapytałam. - Zmodyfikowałem jej pamięć, tak by nie pamiętała, że się dziś spotkaliśmy, a potem Dabria zabrała ją do domu. Nie patrz tak na mnie. Nie wiedziałem, co robić, a miałem jej numer telefonu. - Właśnie tym się martwię! - skrzywiłam się. Moja gwałtowna reakcja sprawiła, że przeszył mnie świdrujący ból. Patch nachylił się, żeby ucałować mnie w czoło, przewracając jednocześnie oczami. - Nie każ mi znowu mówić, że między mną a Dabrią nic się nie dzieje. - Ona wciąż cię pragnie. - Udaje, że coś do mnie czuje, żeby ci dokuczyć. Nie ułatwiaj jej tego. - Nie dzwoń do niej z prośbą o przysługę, jakby była częścią naszego planu - odparłam. - Próbowała mnie zabić a gdybym jej pozwoliła, w mgnieniu oka sprzątnęłaby mi cię sprzed nosa. Możesz zaprzeczać do woli. Widzę, jak na ciebie patrzy.

Patch wyglądał tak, jakby chciał coś powiedzieć, ale powstrzymał się i zwinnie zszedł z łóżka. Jego czarna, pognieciona koszulka i zmierzwione włosy nadawały mu wygląd pirata. - Masz ochotę na coś do jedzenia albo do picia? Nie mogę znieść tego poczucia bezczynności. - Jeżeli szukasz czegoś do roboty, może zajmij się Blakelym? - powiedziałam szybko. Jak miałam się raz na zawsze pozbyć Dabrii? Na twarzy Patcha pojawił się uśmiech, który był jednocześnie przebiegły i złowrogi. - Nie musimy go szukać. Przyjdzie do nas. Żeby uciec, musiał zostawić nóż. Wie, że go mamy. Wie również, że jest to dowód, który mogę zanieść archaniołom, aby zaświadczyć, iż on używa diabelskiej mocy. Niedługo pojawi 1 się, szukając tego noża. - Może od razu przekażmy go w ręce archaniołów. Niech oni się martwią likwidacją diabelskiej mocy. Patch ze śmiechem wypuścił oddech, ale w jego głosie, nadal było zdenerwowanie. - Nie ufam już archaniołom. Pepper Friberg nie jest jedyną czarną owcą. Jeżeli oddam sprawę w ich ręce, nie mam gwarancji, że się tym zajmą. Kiedyś wydawało mi się, że archaniołowie są nieprzekupni, ale pomogli mi zmienić zdanie. Widziałem, jak bawią się śmiercią, jak ignoruą poważne przestępstwa i jak karzą mnie za czyny, których nie popełniłem. Mam na koncie kilka błędów, za które już zapłaciłem, ale podejrzewam, że nie spoczną, dopóki nie zatrzasną za mną bram piekła. Nie lubią, gdy stawia się im opór, a „opór" to pierwsze słowo, które przychodzi im na myśli, kiedy słyszą moje imię. Tym razem biorę sprawy w swoje ręce. Blakely wróci po swój nóż, a kiedy to zrobi, będę gotów. - Chcę pomóc - powiedziałam natychmiast. Pragnęłam pogrążyć Nefila, który był na tyle głupi, żeby ugodzić mnie nożem. Blakely pomagał armii Nefilów, ale to ja byłam ich dowódcą. Chociaż uważałam jego postępowanie za pozbawione szacunku, byli też tacy, którzy mieli go za zdrajcę. Wiedziałam, że rasa Nefilów nie zna litości dla zdrajców. Patch spojrzał mi w oczy, bez słowa przyglądając się mojej twarzy, jakby oceniał to, czy poradzę sobie z Blakelym. Ku mojej satysfakcji, skinął głową. - Dobrze, aniele. Ale po kolei. Mecz skończył się dwie godziny temu, a twoja mama będzie się zastanawiać, gdzie się podziewasz. Musimy cię zawieźć do domu. Światła w domu były wyłączone, ale wiedziałam, że mama nie zaśnie, dopóki nie wrócę. Zapukałam delikatnie do drzwi jej sypialni, lekko je uchyliłam i wyszeptałam: - Wróciłam. - Dobrze się bawiłaś? - zapytała, ziewając. - Mecz był świetny - powiedziałam wymijająco. - Marcie wróciła kilka godzin temu. Nawet się nie odezwała. Poszła prosto do sypialni i trzasnęła drzwiami. Wydawała się jakaś... cicha, może nawet zmartwiona - w glosie ntamy

zabrzmiało pytanie. - Może to PMS. - Marcie prawdopodobnie robiła wszystko, żeby nie dostać klasycznego ataku paniki. Moje ciało także znalazło się kiedyś we władaniu kogoś innego. Nie znam słów, które potrafiłyby opisać, jak bardzo wykorzystana po tym czułam. Jednak nie potrafiłam jej współczuć. Gdyby Marcie zrobiła to, o co ją poprosiłam, nic by się nie stało. Kiedy znalazłam się w sypialni, wyskoczyłam z ciuchów jeszcze raz przyjrzałam się ranie. Jaskrawoniebieska poświata pomału bledła. To musiał być dobry znak. Wczołgałam się właśnie do łóżka, kiedy usłyszałam pukanie. Marcie stanęła w drzwiach. - Zaraz zwariuję - oznajmiła i faktycznie tak wyglądała. Kiwnęłam jej, żeby weszła i zamknęła za sobą drzwi. - Co się tam stało? - zapytała łamiącym się głosem. W jej oczach zalśniły łzy. - Jak udało mu się tak po prostu opanować moje ciało? - Blakely cię opętał. - Jak możesz mówić to tak spokojnie! - powiedziała,: niemal piszcząc. - Żył we mnie. Był jak... pasożyt. - Gdybyś pozwoliła mi zająć się Blakelym tak, jak uzgadniałyśmy, nic takiego by się nie stało - rzuciłam i natychmiast pożałowałam tego, że mój glos zabrzmiał tak surowo. Marcie zrobiła coś bardzo głupiego, ale nie miałam prawa jej osądzać. Sama miałam na koncie kilka impulsywnych decyzji. Marcie zareagowała pod wpływem chwili. Chciała się dowiedzieć, kto zabił jej ojca. Czy był ktoś, kto mógł ją za to winić? Na pewno nie ja. Westchnęłam. - Przepraszam, nie chciałam... Ale było już za późno. Marcie spojrzała na mnie z urazą wyszła.

ROZDZIAŁ 15 Obudziłam się gwałtownie. Dante pochylał się nade mną przytrzymywał mi ramiona. - Dzień dobry, skowroneczku. Próbowałam się wyrwać, ale przygwoździł mnie do łóżka. - Jest sobota zaprotestowałam ze znużeniem. Mogłam trenować, ale należał mi się chociaż jeden dzień odpoczynku. - Mam dla ciebie niespodziankę. Przyjemną. - Jedyną niespodzianką, na którą mam ochotę, są dwie dodatkowe godziny snu. - Niebo za oknem nadal było ciemne. Musiała być najwyżej piąta trzydzieści. Dante ściągnął ze mnie kołdrę, a ja rzuciłam się po nią z piskiem. - Co ty wyprawiasz? - Fajna piżamka.

Miałam na sobie czarny Tshirt, który zwędziłam Patchowi, a który sięgał mi ledwo do połowy uda. Jednocześnie obciągnęłam koszulkę i podsunęłam wyżej kołdrę. - Dobra - poddałam się z westchnieniem. – Spotkamy się na dole. Z trudem włożyłam ciuchy do biegania, zawiązałam buty i wywlokłam się na zewnątrz. Dantego nie było na podjeździe, ale wyczułam go nieopodal. Może czekał po drugiej stronie ulicy w lesie? Ze zdziwieniem wyczułam również, że jest z nim jeszcze jeden Nefil. Z ponurą miną ruszyłam w stronę drzew. Rzeczywiście, Dante przyprowadził przyjaciela. Niestety, sądząc po jego wyglądzie podbitych oczach, rozciętej wardze, spuchniętej szczęce i sporym guzie na czole, mężczyźni nie dogadywali się najlepiej. - Poznajesz go? - zapytał Dante radośnie, trzymając pobitego Nefila za kołnierz, żebym mogła się mu przyjrzeć. Zrobiłam krok naprzód, nie rozumiejąc, co on właściwie, robi. - Nie, jest zbyt mocno poobijany. Ty mu to zrobiłeś? - Jesteś pewna, że nigdy nie widziałaś tego przystojniaczka? - zapytał znowu Dante, trącając szczękę mężczyzny to z lewej, to z prawej strony. Miałam wrażenie, że świetnie się bawi. - Wczoraj wieczorem kłapał dziobem na twój temat. Chwalił się, że spuścił ci niezły łomot. Oczywiście, natychmiast zwróciłem na niego uwagę. Powiedziałem mu, że nic takiego nie zrobił, a jeżeli jest to jednak prawda, cóż... Załóżmy, że nie przepadam, kiedy nefilscy podwładni okazują brak szacunku swoim przywódcom, zwłaszcza kiedy mowa o przywódczyni armii Czarnej Ręki - z głosu Dantego zniknął beztroski ton. Patrzył teraz na Nefila z głęboką pogardą. - Robiłem sobie jaja - powiedział tamten ponuro. Chciałem się przekonać, czy poważnie podchodzi do kontynuacji wizji Czarnej Ręki. Nie urodziła się jako Nefilkad. Chciałem, żeby poczuła, z kim ma do czynienia... - Kowboj? - wyrwało mi się. Jego twarz była tak opuchnięta, że w ogóle nie przypominał Nefila, który wywiódł mnie do chaty, przywiązał do filaru i groził, ale rozpoznawałam jego głos. To na pewno był Kowboj. Shaun Corbridge. - Jaja? - Dante zaśmiał się jadowicie. - Jeżeli według ciebie tak wygląda robienie sobie jaj, może pośmiejesz się z tego, co ci zrobimy - powiedział i uderzył mężczyznę w głowę z taką siłą, że ten upadł na kolana. - Możemy porozmawiać? - zapytałam Dantego. - Na osobności? - Oczywiście - odparł i ostrzegawczo wymierzył palec w Kowboja. - Jeden ruch i będzie po tobie. Kiedy upewniłam się, że Kowboj nas nie słyszy, powiedziałam: - Co się tu dzieje? - Byłem wczoraj w Diabelskiej Portmonetce, a ten skretyniały bufon przechwalał się, że zrobił

z ciebie worek treningowy. Z początku miałem wrażenie, że się przesłyszałem, ale im głośniej mówił, tym bardziej uświadamiałem sobie, że nie zmyśla. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że nasi żołnierze cię zaatakowali? - zapytał. Nie był zły. Może trochę urażony, ale nie zły. - Pytasz, ponieważ martwisz się, jak to wpłynie na mój wizerunek, czy ze względu na mnie? Dante potrząsnął głową. - Nie mów tak. Wiesz, że nie myślę o twoich notowaniach. Właściwie już na początku o nich zapomniałem. Chodzi mi o ciebie. Ten dupek cię skrzywdził, a mnie się to wcale nie podoba. Owszem, powinien okazać szacunek dowódcy armii, do której ponoć należy, ale tu chodzi o coś więcej. Powinien cię szanować, ponieważ jesteś dobrym człowiekiem i bardzo się starasz. Ja to widzę i chcę, żeby on też to dostrzegł. Czułam się skrępowana szczerością i osobistym wydźwiękiem jego słów. Zwłaszcza po pocałunku, do którego prawie udało mu się mnie zmusić. To, co mówił, wykraczało poza służbowy ton, a taki był przecież charakter naszej relacji. I na tym poziomie chciałam ją utrzymać. - Doceniam wszystko, co właśnie powiedziałeś, ale mszcząc się na nim, nie zmienimy jego stosunku do mnie. Nienawidzi mnie. Wielu Nefilów mnie nienawidzi. To mogłaby być dobra okazja, żeby pokazać im, że się co do mnie mylą. Powinniśmy go wypuścić i zabrać się do treningu. Dante stał bez ruchu. Jedynie na jego twarzy ukazało! się rozczarowanie, może nawet zniecierpliwienie. - Współczuciem nic tu nie zdziałasz. Nie tym razem. Jeżeli go wypuścisz, ten dupek będzie miał tylko dowody na poparcie swoich argumentów. Próbuje przekonać innych, że jesteś zbyt słaba, by stanąć na czele armii. Jeżeli pozwolisz, by uszło mu to na sucho, udowodnisz, że ma rację., Trzeba go trochę przetrącić. Kiedy znów będzie chciał cię skrzywdzić albo gadać na twój temat głupoty, zastanowił się dwa razy. - Puść go - powiedziałam, tym razem bardziej stanowczo. Nie wierzyłam, by na przemoc należało odpowiada® przemocą. I nie miałam najmniejszego zamiaru zmieniać zdania. Twarz Dantego poczerwieniała. Otworzył usta, ale nie pozwoliłam mu dojść do słowa. - Nie zmienię zdania. Nie skrzywdził mnie. Zabrał mnie i do chaty, ponieważ bał się, nie wiedział, co robić. Wszyscy się boją. Nadszedł cheszwan i ważą się losy naszej przyszłości. Postąpił źle, ale nie można go winić za to, że próbuje dać upust swoim lękom. Daj spokój z paleniem go na stosie i puść go wolno. Mówię poważnie. Dante westchnął z dezaprobatą. Wiedziałam, że nie jest zadowolony, ale czułam, że postępuję słusznie. Nie j chciałam dolewać oliwy do - i tak już sporego – ognia. Skoro wszyscy Nefilowie mieli to przetrwać, należało się zjednoczyć. Chciałam, żebyśmy umieli okazywać sobie współczucie, szacunek i przyzwoitość, nawet jeżeli się ze sobą nie zgadzaliśmy. - I tyle? - zapytał Dante, najwyraźniej nieusatysfakcjonowany. Złożyłam ręce wokół ust, żeby mój głos był lepiej słyszalny.

- Możesz iść! - zawołałam do Kowboja. - Przepraszamy za wszelkie niedogodności. Kowboj gapił się na mnie z rozwartymi ustami. Nie chciał jednak kusić losu, więc rzucił się do ucieczki tak szybko, jakby goniło go stado niedźwiedzi. - No i? - powiedziałam do Dantego. - Jakie męki przygotowałeś dla mnie na dzisiaj? Mam przebiec maraton? Przenieść górę? Sprawić, by rozstąpiło się morze? Godzinę później mięśnie rąk i nóg drżały mi z wycieńczenia. Dante przyszykował dla mnie koszmarny zestaw ćwiczeń aerobowych: pompki, podciągania, przysiady i nożyce. Wychodziliśmy już z lasu, kiedy gwałtownie uniosłam rękę, dając Dantemu znak, żeby się zatrzymał. Moja dłoń wylądowała na jego piersi. Przyłożyłam palec do ust, nakazując mu, żeby był cicho. W oddali słyszałam delikatny chrzęst czyichś kroków. Dante też musiał go dosłyszeć. - Jeleń? - zapytał. Zmrużyłam oczy, żeby przeniknąć ciemność. W lesie nadal panował mrok, a gęstwina drzew tylko osłabiała mój - i tak już upośledzony - wzrok. - Me. Rytm się nie zgadza. Dante klepnął mnie w ramię i wskazał na niebo. Na początku nie wiedziałam, o co mu chodzi, po chwili jednak zrozumiałam. Chciał, żebyśmy się wspięli n drzewa, skąd łatwiej a było ocenić, czy zbliża się niebezpieczeństwo. Mimo zmęczenia bezgłośnie i zwinnie wspięłam się p białym cedrze. Dante wybrał 0 drzewo obok. Nie musieliśmy zbyt długo czekać. Chwilę po tym, jak skryliśmy się na drzewach, na polanie pod nami pojawiło się sześcioro upadłych aniołów. Skradali się. Wśród nich było trzech mężczyzn i trzy kobiety. Ich nagie torsy pokryte były dziwnymi hieroglifami, które przypominały plamę z nadgarstka Patcha. Twarze mieli pomalowane krwisto-czerwoną farbą. Zmroziło mi krew w żyłach. Kojarzyli się z wojownikami z indiańskiego plemienia Pawnee. Mój wzrok skupił się zwłaszcza na jednym z nich. Był to szczupły chłopak z podkrążonymi oczami. Na widok jego znajomej twarzy zamarłam. Przypomniałam sobie bestialski przemarsz przez Diabelską Portmonetkę i to, jak zadał śmiertelny cios. Przypomniałam sobie też jego ofiarę. Była do mnie bardzo podobna. Twarz stężała mu w okrutnym grymasie. Skradał się pomiędzy drzewami tak, jakby czegoś szukał. Na piersi miał świeżą ranę. Była mała i okrągła, jakby ktoś brutalnie wyciął mu kawałek ciała nożem. Jego oczy lśniły lodowato bezlitośnie. Zadrżałam. Dante i ja zostaliśmy na drzewach, dopóki nie odeszli. Kiedy byliśmy już z powrotem na ziemi, zapytałam. - Jak nas znaleźli? Spojrzał na mnie spod przymkniętych powiek. Jego wzrok był lodowaty.

- Popełnili ogromny błąd, przychodząc tu po ciebie. - Myślisz, że nas szpiegują? - Myślę, że ktoś musiał ich na nas naprowadzić. - Ten chudy chłopak... Widziałam go w Diabelskiej Portmonetce. Zaatakował Nefilkę, która wyglądała zupełnie jak ja. Znasz go? - Nie. Zanim odpowiedział, zrobił małą pauzę. Pięć godzin później byłam już wykąpana i ubrana. Na śniadanie zjadłam pożywną jajecznicę z pieczarkami i szpinakiem, a w nagrodę dokończyłam odrabianie lekcji. Nieźle, biorąc pod uwagę, że dochodziło dopiero południe. W korytarzu uchyliły się drzwi i ze swojej sypialni wyszła Marcie. Jej włosy sterczały we wszystkie strony, a pod oczami miała ciemne kręgi. Nawet stąd czułam jej nieświeży oddech. - Hej - powiedziałam. - Hej. - Mama prosi, żebyśmy zgrabiły liście w ogródku, więc możesz się wstrzymać z prysznicem, dopóki nie skończymy. Marcie ściągnęła brwi. - Że co? - Sobotnie obowiązki - wyjaśniłam. Wiedziałam, że Marcie prawdopodobnie nigdy się z czymś takim nie spotkała. Cieszyłam się, że mogę być jej przewodnikiem w tej sferze. - Ja nie mam czegoś takiego jak obowiązki. - Masz, dopóki mieszkasz pod tym dachem. - Dobra - powiedziała Marcie z ociąganiem. - Zjem tylko śniadanie i zadzwonię do kilku osób. W normalnych okolicznościach Marcie tak łatwo by się zgodziła, ale przypuszczałam, że jej dobre chęci to przeprosiny za wczorajsze zachowanie. Cóż, nie miałam co wybrzydzać. Kiedy nasypywała sobie płatków śniadaniowych do miski, ja ruszyłam do garażu po grabie. Zdążyłam już zgrabić połowę liści z trawnika przed domem, kiedy na ulicy usłyszałam warkot silnika. Scott zaparkował barracudę na podjeździe i wysiadł z samochodu. Tshirt opinał jego klatkę piersiową, uwydatniając mięśnie. Ze względu - na Vee żałowałam, że nie mam przy sobie aparatu. - Co słychać, Grey? - powiedział. Wyciągnął z kieszeni skórzane rękawice robocze i naciągnął je na dłonie. - Przyjechałem ci pomóc. Daj mi coś do roboty. Jestem dziś twoim niewolnikiem. Nieważne, że to twój chłopiec Dante powinien tu być, a nie ja... - Scott wciąż droczył się ze mną z powodu Dantego, ale nie potrafiłam stwierdzić, czy wierzy w nasz związek, ponieważ zawsze

wypowiadał się nim w kpiący sposób. Oczywiście, w przypadku Scotta co dziesiąte słowo podszyte było drwiną. Oparłam się o grabie. - Nie rozumiem. Skąd wiesz, że dziś grabię liście? - Twoja nowa psiapsiółka mi o tym doniosła. Nie miałam nowej przyjaciółki, miałam za to odwiecznego wroga. Zmrużyłam oczy. - Marcie cię zwerbowała? - Powiedziała, że potrzebuje pomocy. Ma alergię i nie może pracować na zewnątrz. kłamczucha! - A ja byłam na tyle naiwna, by wierzyć, że naprawdę ma zamiar mi pomóc.

- Co za

Scott chwycił drugie grabie, które oparłam o werandę, - j podszedł, żeby mi pomóc. - Zrobimy wielką stertę liści, a potem cię w nią rzucimy. - To się mija z celem. Uśmiechnął się i trącił mnie w ramię. - Ale jest zabawne. Marcie otworzyła drzwi frontowe i wyszła na werandę. Usiadła na schodkach, skrzyżowała nogi i pochyliła się do przodu. - Cześć, Scott. - Siema. - Dziękuję, że przyszedłeś mi z pomocy. Jesteś moim rycerzem w lśniącej zbroi. - Zaraz puszczę pawia - mruknęłam i melodramatycznie przewróciłam oczami. - Nie ma sprawy - odparł Scott. - Nie przegapię żadnej okazji, by trochę podręczyć Grey. Podszedł do mnie od tylu i wrzucił mi za dekolt garść liści. - Hej - pisnęłam. Nabrałam w dłonie liści i rzuciłam mu je w twarz. Scott pochylił się, ruszył w moim kierunku przewrócił mnie na ziemię. Zrobiony przeze mnie porządny stosik znów rozsypał się po trawie. Byłam wściekła, że ciężka praca poszła na marne, a jednocześnie nie mogłam przestać się śmiać. Scott leżał na mnie i wpychał mi liście za dekolt, do kieszeni i do nogawek. Scott! - chichotałam. - Nie przy ludziach - powiedziała Marcie znudzonym głosem, ale wyczuwałam, że jest zirytowana. Kiedy Scott w końcu mnie uwolnił, zwróciłam się do Marcie: - Szkoda, że masz alergię. Zapomniałam ci powiedzieć, że grabienie może być fajne. Marcie rzuciła mi rozgoryczone spojrzenie, po czym weszła do środka.

ROZDZIAŁ 16 Kiedy w końcu upchnęliśmy wszystkie liście do pomarańczowych worków na śmieci ozdobionych tak, by przypominały dynie, i kiedy rozstawiliśmy je dekoracyjnie na trawniku, Scott wszedł do domu napić się mleka i zjeść kilka cudownie ciągnących się czekoladowomiętowych ciasteczek mojej mamy. Pomyślałam, że Marcie zaszyje się w swojej sypialni, ale myliłam się czekała na nas w kuchni. - Chyba zorganizuję tu imprezę na Halloween - ogłosiła. Parsknęłam i odstawiłam szklankę. - Bez urazy, ale w tej rodzinie nie jesteśmy wielkimi^ miłośniczkami imprez. Twarz mamy pojaśniała. - To wspaniały pomysł, Marcie. Od śmierci Harrisona nie było tu przyjęcia. Skoczę potem do sklepu, żeby zobaczyć, jakie mają dekoracje. Myślałam, że Scott stanie po mojej stronie, ale wzruszył tylko ramionami i powiedział: - Może być fajnie. - Masz wąsy z mleka - odwdzięczyłam mu się oschle. Wytarł mleko wierzchem dłoni, a następnie... otarł ją moją rękę. - O fuuu - pisnęłam i szturchnęłam go w ramię. - Powinniśmy uzgodnić jakiś motyw przewodni. Na przykład najsławniejsze pary w historii świata. Powiemy, żeby każdy kogoś ze sobą zabrał - powiedziała Marcie. - Czy na ten pomysł nie wpadło już wcześniej... milion osób? - zapytałam. - Niech każdy przebierze się za swojego ulubionego bohatera horroru - stwierdził Scott z sadystycznym uśmiechem. - Zaraz, zaraz. Spokojnie. Wyluzujcie - powiedziałam, trzymając ręce przed sobą na znak, żeby zamilkli. - Mamo, zdajesz sobie sprawę, że będziemy musiały posprzątać cały dom?

Mama zaśmiała się z lekką urazą. - Ten dom nie jest aż tak brudny, Noro. - Czy każdy ma przynieść własne piwo, czy my je zorganizujemy? - zapytał Scott. - Żadnego piwa - powiedziałyśmy z mamą jednocześnie. - Uważam, że pomysł ze słynnymi parami jest super. - Marcie najwyraźniej podjęła już decyzję. - Scott, powinniśmy pójść razem. Scott nie zawahał się ani przez chwilę. - Mogę być Michaelem Myersem z Halloween, a ty jedną z dziewczyn, którą okalecza? - Nie - odparła Marcie. - Przyjdziemy jako Tristan i Izolda. Pokazałam język. - Ale oryginalnie. Scott żartobliwie kopnął mnie w nogę. - A co ty taka radosna? - Planowanie imprezy halloweenowej w samym środku cheszwanu jest chyba dość lekkomyślne, nie sądzisz? - po. wiedziałam do niego krytycznie w myślach. - Może upadłe anioły jak dotąd są spokojne, ale niedługo się to skończy. Oboje wiemy, że szykuje się wojna i wszyscy oczekują, że coś z tym zrobię. Wybacz więc, że nie mam głowy do takich głupot! - W porządku - odparł Scott. - Ale może impreza pozwoli ci się na chwilę odprężyć? - Naprawdę masz zamiar iść z Marcie? Jego usta wygięły się w uśmiechu. - Może chciałabyś, żebym poszedł z tobą? - Myśłę, że powinieneś zabrać Vee. Zanim jednak zdążyłam ocenić reakcję Scotta, Marcie powiedziała: - Pojadę z panią. Potem możemy wstąpić do sklepu papierniczego i kupić zaproszenia. Najfajniej byłoby znaleźć coś strasznego, a jednocześnie eleganckiego i słodziastego. - Marcie pisnęła z podekscytowania. - Będzie cudownie! - Kogo zaprosisz, Noro? - zapytała mama. Zacisnęłam usta. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Scott był już zajęty, a nie miałam ochoty zabierać Dantego. Może i pomogłoby nam to w rozsianiu plotki o naszym związku, ale nie miałam na to nastroju. Moja mama nie znosiła Patcha, a co gorsza ja też powinnam udawać, że go nienawidzę. Przed ludźmi mieliśmy grać śmiertelnych| wrogów. Nie chciałam uczestniczyć w tej imprezie. Miałam ważniejsze sprawy na głowie. Ścigał mnie żądny zemsty archanioł. Chociaż byłam dowódcą armii, nie wiedziałam co robić. Mimo paktu, który zawarłam z archaniołami, i Zaczynałam myśleć, że wojna jest nieunikniona i, co więcej że jest to właściwe posunięcie. Nie dość, że moja najlepsza przyjaciółka miała przede mną tajemnice, przez które nie mogłam spać

w nocy, to teraz jeszcze to. Impreza z okazji Halloween. W moim własnym domu, w którym będę musiała robić za gospodynię. Marcie uśmiechnęła się drwiąco. - Anthony Amowitz się w tobie podkochuje. - O, a co to za Anthony? - podchwyciła mama. Marcie uwielbiała plotki, więc bez najmniejszego zastanowienia wypaliła: - W zeszłym roku chodził z nami na wf. Ilekroć graliśmy w bejsbol, Anthony, który był łapaczem, stał za Norą przez cały czas gapił się na jej nogi. Tak bardzo nie mógł się skoncentrować, że ani razu nie udało mu się złapać piłki. - Nora rzeczywiście ma śliczne nogi - droczyła się ze mną mama. Wskazałam kciukiem na schody. - Idę do pokoju powalić głową o ścianę. To i tak będzie lepsze. - TV i Anthony możecie przyjść jako Scarlett i Rhett z Przeminęło z wiatrem! - zawołała za mną Marcie. - Albo jako Buffy i Angel. A może Jane i Tarzan? Przed pójściem spać zostawiłam uchylone okno. Tuż po północy Patch wślizgnął się do pokoju. Pachniał ziemią lasem. Cicho położył się na łóżku obok mnie. Mimo że Wolałabym móc spotykać się z nim jawnie, było coś niewiarygodnie seksownego w naszych sekretnych schadzkach. - Przyniosłem ci coś - powiedział i położył mi na brzuchu brązową papierową torebkę. Usiadłam i zajrzałam do środka. - Jabłko w karmelu z plaży w Delphic! - Uśmiechnę, łam się. - Nigdzie nie ma lepszych. Zanurzyłeś je nawet w wiórkach kokosowych, tak jak lubię! - To prezent, który ma ci pomóc szybko wrócić do zdrowia. Jak rana? Podniosłam górę od piżamy i podzieliłam się z nim dobrą wiadomością. - Dużo lepiej. - Po tym jak kilka godzin temu zniknęły! ostatnie niebieskawe plamy, rana zagoiła się niemal od razu. Pozostała tylko blada wstążka blizny. Pocałował mnie. - To faktycznie dobra wiadomość. - Natrafiłeś na jakiś ślad Blakely'ego? - Nie, ale to tylko kwestia czasu. - A czy wyczułeś, żeby to on cię śledził? - Nie. - W jego głosie pobrzmiewała frustracja. - Ale jestem pewien, że ma mnie na oku. Musi odzyskać nóż. - Diabelska moc zmienia zasady gry.

- Z pewnością zmusza do kreatywności. - Przyniosłeś ze sobą nóż Blakely'ego? - Spojrzałam na kieszeń jego spodni, ale wyglądała na pustą. Patch lekko podwinął koszulę. Zza skórzanego paska wystawała rękojeść noża. - Nie rozstaję się z nim. - Jesteś pewien, że się po niego zjawi? Może odkrył, że blefujesz i archaniołowie nie są aż tak zasadniczy, jak nam się wydawało. Może sądzi, że używanie diabelskiej mocy ujdzie mu na sucho. - To możliwe, ale raczej nie. Archaniołowie świetnie się kryją, zwłaszcza przed Nefilami. Wydaje mi się, że Blakely I się boi i że niedługo coś zrobi. - A jeżeli zjawi się ze wsparciem? Co jeśli we dwoje będziemy musieli stawić czoła dwudziestu Nefilom? - Przyjdzie sam - powiedział Patch z przekonaniem. - nawarzył piwa i teraz sam je wypije. Jest tak ważny dla Nefilów, że na bank nie dostał pozwolenia, żeby przyjść na mecz. Jestem pewien, że się wymknął. Co gorsza, zgubił nóż zaklęty diabelską mocą. Jest zestresowany i musi naprawić błąd, zanim ktokolwiek się o tym dowie. Wykorzystamy jego strach i desperację. Wie, że wciąż jesteśmy razem. Będzie musiał złożyć przysięgę, że nikomu nie piśnie ani słowa. Odłamałam kawałek naciętego jabłka i rozgryzłam go na pół. Równie dobrze mogłam udawać spokojną. - Coś jeszcze? - zapytał Patch. - Hmm... tak. Podczas dzisiejszego treningu Dante i ja spotkaliśmy kilkoro upadłych aniołów, zwyczajne zbiry. - Wzruszyłam ramionami. - Schowaliśmy się, ale widać, że cheszwan je rozochocił. Znasz chudego upadłego anioła ze znamieniem na piersi? Już drugi raz go widzę. - Nie kojarzę, ale będę miał oczy dookoła głowy. Na pewno dobrze się czujesz? - Na pewno. A teraz z innej beczki. Marcie ma zamiar urządzić tu imprezę halloweenową. Patch uśmiechnął się. - Dramat rodzinny Greyów i Millarów? - Motywem przewodnim mają być znane pary. Czy mogłaby wpaść na coś mniej oryginalnego? Co gorsza, wciągnęła w to mamę. Przez bite trzy godziny kupowały dziś dekoracje. Nagle stały się najlepszymi przyjaciółkami. - Odłamałam kolejny kawałek jabłka i skrzywiłam się. Marcie wszystko psuje. Chciałam, żeby Scott zabrał Vee, ale Marcie zdążyła go przekonać, żeby poszedł z nią. Patch uśmiechnął się jeszcze szerzej. Spojrzałam na niego tak ponuro, jak tylko potrafiłam. - To nie jest śmieszne. Marcie rujnuje mi życie. Po czyjej jesteś stronie? Patch uniósł ręce w geście kapitulacji. - Ja się w to nie mieszam. - Muszę zabrać kogoś na tę głupią imprezę. Muszę przyćmić Marcie - dodałam w nagłym przypływie inspiracja Potrzebuję

przystojniejszego faceta i lepszego kostiumu Wymyślę coś tysiąc razy lepszego niż Tristan i Izolda. J Popatrzyłam na Pat cha z nadzieją. Ledwo na mnie spojrzał. - Nie możemy pokazać się razem. - Byłbyś w kostiumie. Niech to będzie dla nas kolejne wyzwanie. Musisz przyznać, że te nasze potajemne spotkania są całkiem sexy. - Bale przebierańców to nie moja bajka. - A jeżeli ładnie cię poproszę? - Zatrzepotałam rzęsami. - Nie męcz mnie! - Znam tylko jednego faceta, który jest przystojniejszy od Scotta... - powiedziałam z nadzieją, że połechtam jego ego. - Twoja mama nie pozwoli mi przekroczyć progu waszego domu. Widziałem, że w spiżarni trzyma strzelbę. - Przecież mówię ci, że będziesz w przebraniu, głuptasie Nie będzie wiedziała, że to ty. - Nie odpuścisz, co? - Nie. Co powiesz na Johna Lennona i Yoko Ono? Albo na Samsona i Dalilę? A może Robin Hood i Lady Marian? Uniósł brwi. - A może by tak Patch i Nora? Splotłam ręce na brzuchu i perfidnym wzrokiem spojrzałam w sufit. - Marcie padnie z zazdrości. Zadzwoniła komórka Patcha. Popatrzył na ekran. - Nieznany numer - wymamrotał. Zmroziło mnie. - Myślisz, że to Blakely? - Jest tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać - powiedział i odebrał telefon. Jego głos był spokojny, ale niemiły. Poczułam, jak ciało Patcha się napina. To musiał być Blakely. Rozmowa trwała tylko kilka sekund. - To on - wyjaśnił Patch. - Chce się spotkać. Teraz. -I tyle? To wydaje się za proste. Patch spojrzał mi prosto w oczy i wiedziałam, że to nie wszystko. Nie mogłam niczego wyczytać z jego twarzy, ale sposób, w jaki na mnie patrzył, sprawił, że ogarnął mnie strach. - Jeżeli oddam mu nóż, da nam antidotum.

- Jakie antidotum? - Kiedy ugodził cię nożem, zainfekował twoją ranę. Nie zdradził czym. Powiedział tylko, że jeżeli szybko nie podamy ci antidotum... - Patch urwał i przełknął ślinę - pożałujesz. Oboje pożałujemy.

ROZDZIAŁ 17 - On blefu je. To pułapka. Chce, żebyśmy wpadli w panikę i skupili się na tej fikcyjnej chorobie, którą mnie zaraził, zamiast dobrze to rozegrać. - Wyskoczyłam z łóżka i zaczęłam przemierzać pokój tam i z powrotem. - Dobry jest. Naprawdę dobry. Zadzwońmy do niego i powiedzmy, że dostanie nóż, jeśli przysięgnie, że przestanie używać diabelskiej mocy. Zgodzę się

tylko na taki kompromis. - A jeśli nie kłamie? - zapytał Patch cicho. Nawet nie chciałam o tym myśleć. Gdybym się ugięła, wpadłabym prosto w zasadzkę Blakely'ego. - Kłamie - powiedziałam z przekonaniem. - Byt podopiecznym Hanka, a jeżeli chodzi o kłamstwo, Hank był mistrzem. Jestem pewna, że Blakely'emu się to udzieliło. Oddzwoń do niego. Powiedz, że z umowy nici. Powiedz, że rana się zagoiła i że gdyby coś było nie tak, już byśmy, o tym wiedzieli. - Tu chodzi o diabelską moc. Ona działa inaczej. - W słowach Patcha kryły się niepokój i frustracja. - Nie możemy pozwolić sobie na zgadywanie i ignorowanie Blakely'ego- aniele, gdyby on w jakikolwiek sposób cię skrzywdził... - Mięsień na jego twarzy zadrgał z emocji, a ja bałam się, że postępuje dokładnie tak, jak zaplanował to sobie Blakely. Kierował się gniewem, nie rozumem. przeczekajmy to. Wątpię, żebyśmy się mylili, ale jeśli tak jest, za dwa, cztery albo sześć dni Blakely i tak będzie chciał odzyskać nóż. To my tu rozdajemy karty. Jeżeli zaczniemy podejrzewać, że faktycznie mnie czymś zainfekował, zadzwonimy do niego. Spotka się z nami, ponieważ potrzebuje tego noża. Nie mamy nic do stracenia. Patch nie był przekonany. - Powiedział, że wkrótce musisz zażyć antidotum. - Słowo „wkrótce" jest bardzo mało precyzyjne. Jeżeli mówił prawdę, podałby ci dokładniejszą informację. Moja odwaga nie była udawana. Ani przez chwilę nie wierzyłam, że Blakely mówi prawdę. Moja rana się zagoiła i czułam się doskonale. Niczym mnie nie zainfekował. Nie miałam zamiaru się na to nabrać. Byłam sfrustrowana tym, że Patch zachowywał się tak ostrożnie, wręcz naiwnie. Chciałam trzymać się naszego pierwotnego planu: schwytać Blakely'ego i wstrzymać produkcję diabelskiej mocy. - Powiedział, gdzie mamy się spotkać? Gdzie chce dokonać wymiany? - Nic ci nie powiem - odparł Patch opanowanym tonem. Cofnęłam się zdezorientowana. - Słucham? Co takiego? Patch podszedł do mnie i obiema rękami mnie objął. Wyraz jego twarzy był nieprzejednany. Mówił poważnie. Nie miał zamiaru mi niczego zdradzać. Zabolało mnie to tak, jakby mnie spoliczkował. Nie mogłam uwierzyć, że Występuje przeciwko mnie. Zbyt wściekła, żeby mówić, odwróciłam się, ale on złapał mnie za nadgarstek. - Szanuję twoją opinię, ale siedzę w tym dłużej niż ty, powiedział cicho, spokojnie i szczerze. - Nie pouczaj mnie. - Blakely jest niebezpieczny. - Dzięki za info - odparłam kąśliwie. - Nie zdziwiłbym się, gdyby cię czymś zainfekował. Zbyt długo bawi się diabelską mocą, żeby mieć jeszcze jakiekolwiek poczucie przyzwoitości. Diabelska moc zmieniła jego serce w kamień i podsunęła mu do głowy przebiegłe, podłe i plugawe pomysły. Nie sądzę, żeby rzucał groźbami bez pokrycia. Brzmiał poważnie. Brzmiał tak, jakby miał zamiar spełnić każdą groźbę, o jakiej mówił. Jeżeli się z nim dziś nie spotkam, wyrzuci antidotum. To człowiek, który nie boi się pokazać swojego prawdziwego oblicza. - W takim razie my także odsłońmy przed nim nasze twarze. Powiedz, gdzie chce się spotkać. Schwytamy go i przesłuchamy - rzuciłam wyzwanie. Spojrzałam na zegar. Odkąd Patch odłożył telefon, minęło pięć minut. Blakely nie będzie czekał całą noc. Trzeba było się zbierać. Marnowaliśmy tylko czas...

- Nie spotkasz się z Blakelym i koniec - powiedział Patch. Wkurzał mnie tym swoim zachowaniem a la samiec alfa. Moje zdanie w tej sprawie było równie ważne, a on spychał mnie na boczny tor. Moja opinia go nie obchodziła. Dotąd zachowywał tylko pozory. - Przegapimy szansę na to, by go złapać – rzuciłam. - Ja pojadę dokonać wymiany. Ty zostaniesz tutaj. - Jak możesz tak mówić? W ten sposób oddajesz mu władzę. Co się z tobą stało? Spojrzał mi w oczy. - To chyba dość oczywiste, aniele. Twoje zdrowie jest ważniejsze niż odpowiedzi, których mógłby nam udzielić Blakely. Jeszcze będziemy mieli szansę, żeby go dorwać. Otworzyłam usta i pokręciłam głową. Jeżeli wyjdziesz stąd beze mnie, nigdy ci tego nie wybaczę. To były mocne słowa, ale naprawdę w nie wierzyłam. Patch obiecał, że będziemy drużyną. Gdyby mnie zostawił, uznałabym to za zdradę. Zbyt wiele razem przeszliśmy, żeby traktował mnie teraz jak dziecko. - Blakely i tak jest na granicy wytrzymałości. Jeżeli coś pójdzie nie tak, ucieknie razem z twoim antidotum. Powiedział, że chce się spotkać tylko ze mną. Mam zamiar uszanować jego żądanie. Gwałtownie potrząsnęłam głową. - Nie udawaj, że chodzi ci o Blakely'ego. TU chodzi o ciebie i o mnie. Powiedziałeś, że działamy razem. Tu chodzi o to, czego chcemy my, a nie on. Usłyszałam pukanie do drzwi. - Czego!? Marcie otworzyła drzwi i stanęła w progu z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Miała na sobie starą workowatą koszulkę i bokserki. Nie takiej piżamy się po niej spodziewałam. Wyobrażałam sobie więcej różu, koronek i nagiego ciała. - Z kim rozmawiasz? - zapytała, pocierając oczy. - Twoje paplanie słychać aż na dole. Przeniosłam wzrok na Patcha, ale w sypialni zostałyśmy tylko ja i Marcie. Patch zniknął. Chwyciłam poduszkę i rzuciłam nią o ścianę. W niedzielę rano obudziłam się z dziwnym uczuciem Nienasycenia, które rodziło się w żołądku. Wygramoliłam z łóżka, odpuściłam sobie poranną toaletę i ruszyłam prosto do kuchni. Otworzyłam lodówkę i zachłannie przyjrzałam się jej zawartości. Mleko, owoce i zimna Buiawka z wołowiny. Sałata, plasterki sera i galaretka owocowa. Żaden z tych produktów nie wyglądał specjalnie zachęcająco, a jednak żołądek aż skręcał mi się z głodu. Wsadziłam głowę do spiżarni i przeleciała wzrokiem zawartość półek, ale miałam na to wszystką! mniejszą ochotę niż na kawałek plastiku. Z braku jedzenia moje dziwne łaknienie przybrało na sile i zrobiło mi się niedobrze. Dochodziła dopiero piąta, a na zewnątrz wciąż było ciemno, więc z trudem doczłapałam z powrotem do łóżka. Jeżeli nie mogłam zaspokoić apetytu jedzeniem, postanowiłam zagłuszyć go snem. Kłopot w tym, że straszliwie kręciło mi się w głowie. Miałam wrażenie, że szaleje w niej kolejka górska. Czułam suchość w ustach, a język aż spuchł mi z pragnienia, jednak myśl o łyku nawet zwykłej wody sprawiała, że moje narządy zupełnie się buntowały. Przez chwilę przemknęło mi przez myśl, że może to być skutek dźgnięcia, ale nie miałam nawet siły się nad tym zastanowić. W ciągu kilku następnych minut miotałam się po łóżku, szukając chłodnego fragmentu pościeli, który mógłby mi przynieść ulgę. Nagle aksamitny głos wyszeptał mi do ucha: - Zgadnij, która godzina. Wydalam prawdziwy jęk. - Nie mogę dziś trenować, Dante. Jestem chora. - To najstarsza wymówka świata. Wyłaź z łóżka - Powiedział, klepiąc mnie po nodze. Zwiesiłam głowę poza materac i spojrzałam na jego buty. - Uwierzysz, jeśli zwymiotuję ci na stopy? Niełatwo mnie obrzydzić. Za pięć minut masz być na dole. Jeżeli się spóźnisz, będziesz mi to musiała wynagrodzić. Co powiesz na dodatkowy kilometr biegu za każdą minutę spóźnienia?

Dante wyszedł, a mnie ostatkiem sił udało się wyczołgać łóżka. Powoli zawiązałam buty, z jednej strony walcząc 2e straszliwym głodem, a z drugiej z ostrymi zawrotami głowy. Kiedy dotarłam na podjazd, Dante powiedział: - Zanim zaczniemy, chciałbym cię poinformować o postępach w szkoleniu armii. Jedna z pierwszych decyzji, którą wydałem jako porucznik, dotyczyła przyporządkowania oficerów do danych jednostek. Mam nadzieję, że to akceptujesz. Szkolenie posuwa się naprzód - mówił dalej, nie czekając na moją odpowiedź. - Skupiamy się na technikach zapobiegających opętaniu oraz na manipulowaniu umysłem, zarówno w celach defensywnych, jak i ofensywnych. Wprowadziliśmy również intensywny trening fizyczny. Naszą najsłabszą stroną jest rekrutowanie szpiegów. Musimy uzyskać godne zaufania źródła informacji. Zależy nam na poznaniu planów upadłych aniołów, ale do tej pory się to nie udało. - Spojrzał na mnie z wyczekiwaniem. - Yyy... okej. Dobrze wiedzieć. Pomyślę o tym. - Sugerowałbym, żebyś poprosiła o to Patcha. Żeby dla nas szpiegował? - Wykorzystaj wasz związek w naszym interesie. Patch może mieć informacje dotyczące słabych stron naszych wrogów. Może zna jakichś upadłych aniołów, których namówimy do współpracy. - Nie mam zamiaru wysługiwać się Patchem. Mówiłam, zresztą, że jego ta wojna nie dotyczy. Nie opowiedział się po stronie upadłych aniołów. Nie poproszę go o to, by szpiegował dla Nefilów - oznajmiłam zimno. - Nie będziemy go w to mieszać. Dante skinął głową. - Zrozumiałem. Zapomnij o tym. A teraz standardowi rozgrzewka. Piętnaście kilometrów. W drodze powrotnej nie oszczędzaj sił. Masz się spocić. - Dante... - zaprotestowałam słabo. Pamiętasz, jak ostrzegałem cię przed dodatkowymi kilometrami? Przyznaję je także za wymówki. Jakoś to wytrzymasz, próbowałam się pocieszać. Przez resztę dnia będziesz mogła spać. I jeść, jeść, jeść. Dante nie miał litości. Po piętnastokilometrowej rozgrzewce, ćwiczyłam skakanie przez głazy dwukrotnie wyższe ode mnie i wbieganie pod górę stromego wąwozu. Powtórzyliśmy też umiejętności, które już opanowałam, zwłaszcza triki umysłowe. Pod koniec drugiej godziny ogłosił: - To wszystko na dzisiaj. Trafisz do domu? Zapuściliśmy się głęboko w las, ale dzięki budzącemu! się słońcu wiedziałam, gdzie jest wschód, i byłam pewna, że sama odnajdę drogę. - Nie martw się o mnie - powiedziałam i odeszłam. W połowie drogi do domu znalazłam głaz, na którym zostawiliśmy nasze rzeczy - kurtkę, którą zdjęłam po rozgrzewce, i sportową torbę Dantego. Codziennie dźwigał ją do lasu. Nie dość, że było to dziwne, to jeszcze niepraktyczne. Ani razu nawet jej nie rozpiął, a przynajmniej nie przy mnie. W torbie mogła się znajdować cała masa narzędzi tortur, których Dante chciał użyć w celach treningowych. Bardziej prawdopodobne było jednak to, że znajdowały się w niej ciuchy na przebranie oraz dodatkowej buty. Zaśmiałam się - pewnie były tam także białe gatlu albo bokserki w pingwinki, z których będę mogła nabijać się bez końca. Może nawet zawieszę je na którymś z drzew. Nikt inny ich nie zobaczy, ale Dante spali się ze wstydu, wiedząc, że je widziałam. Ostrożnie pociągnęłam za zamek. Kiedy w środku zauważyłam szklane butelki wypełnione błękitnym płynem, mój żołądek skurczył się gwałtownie. Głód szarpał moimi wnętrznościami niczym żywe stworzenie.

Poczułam, że niezaspokojona potrzeba zaraz we mnie eksploduje. Zaczęło mi dzwonić w uszach. Nagle zalało mnie obezwładniające wspomnienie smaku diabelskiej mocy - była okropna, ale warta każdej kropli. Przypomniałam sobie, jaką dala mi silę. Pragnienie tego stanu było tak intensywne, że ledwo mogłam utrzymać się na nogach. Skoki w przestworza, zawrotna prędkość, zwierzęca zwinność. Moje tętno stało się nierówne. Serce trzepotało mi w piersi - muszę, muszę, muszę... Mój wzrok stał się zamazany, omdlewały mi kolana. Wyczuwałam już niemal smak ulgi i zaspokojenia, które przyniósłby mi jeden mały łyczek. Szybko policzyłam butelki. Piętnaście. Dante nawet nie zauważy, że jedna z nich zniknęła. Wiedziałam, że nie wolno kraść i że diabelska moc jest dla mnie szkodliwa, jednak te myśli tylko błąkały mi się po głowie. Tłumaczyłam sobie, że antybiotyki też nie są zdrowe, a przecież czasem ich potrzebuję. Teraz było podobnie - potrzebowałam chociaż odrobiny diabelskiej mocy. Diabelska moc. Tak bardzo pragnęłam siły, którą mogła mi dać, że nie potrafiłam zebrać myśli. Żądza diabelskiej mocy była obezwładniająca. Nagle odkryłam, że jeżeli jej nie wypiję, mogę nawet umrzeć. Zrobiłabym dla niej wszystko. Jeszcze raz musiałam poczuć się niezniszczalna nietykalna. Zanim zdążyłam się zorientować, chwyciłam butelkę. Od razu poczułam w dłoni jej chłód i moc. Nawet jej jeszcze nie posmakowałam, ale moje myśli zaczynały się rozjaśniać, kręciło mi się już w głowie, a za chwilę miał minąć głód. Butelka Idealnie dopasowała się do mojej dłoni, jakby jej miejsce było właśnie tam. Dante chciałby, żebym wzięła - tyle razy próbował mnie przekonać do wypicia diabelskiej mocy. Sam przecież powiedział, że następna porcja będzie na koszt firmy. Postanowiłam wziąć tylko jedną butelkę. Jedna wystarczy. Jeszcze raz poczuję przypływ mocy i będę usatysfakcjonowana. Jeszcze tylko raz.

ROZDZIAŁ 18 Ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam oczy i zdezorientowana usiadłam na łóżku. Przez okna mojej sypialni wpadały promienie słońca, co oznaczało, że ranek minął i jest już południe. Byłam spocona, a nogi miałam zaplątane w pościeli. Na stoliku nocnym leżała przewrócona butelka. Nagle wszystko mi się przypomniało. Kiedy tylko dotarłam do pokoju, odkręciłam nakrętkę, cisnęłam ją na bok i w kilka sekund opróżniłam butelkę diabelskiej mocy. Dławiłam się i krztusiłam, jakbym od niebieskiej, zatykającej gardło substancji miała się udusić. Wiedziałam jednak, że jeżeli wypiję ją duszkiem, szybciej będzie po wszystkim. Poczułam, jak moje ciało otrzymuje zastrzyk adrenaliny, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam, a zmysły osiągają podniecającą ostrość. Miałam ochotę wyjść z domu i sprawdzić, na ile mnie stać. Chciałam biec i przeskakiwać przez wszystko, co Pojawi się na mojej drodze. To było jak latanie, tylko dużo lepsze. Wtedy, równie szybko jak uniesienie, które ogarnęli moje ciało, przyszło załamanie. Nie pamiętam nawet momentu, w którym opadłam na łóżko. - Obudź się, śpiochu. - Przez drzwi dobiegł mnie gł mamy. - Wiem, że jest weekend, ale nie chcesz chyba przespać całego dnia? Jest już po jedenastej! Po jedenastej? Byłam nieprzytomna przez cztery godziny? - Zaraz zejdę - powiedziałam. Wstrząsały mną drgawki, które musiały być efektem ubocznym diabelskiej mocy. Wypiłam jej zbyt dużo i zbyt szybko. To dlatego moje ciało na cztery godziny odmówiło; posłuszeństwa i odczuwałam teraz w środku przedziwna pulsujące drżenie. Nie mogłam uwierzyć w to, że ukradłam Dantemu diabelską moc, a tym bardziej w to, że ją wypiłam. Było mi wstyd. Musiałam znaleźć sposób, żeby to naprawić, ale nie wiedziałam, od czego zacząć. Jak mogłam powiedzieć o tym Dantemu? Już i tak uważał, że jestem słaba jak człowiek, a to że nie potrafię kontrolować własnych pragnień, byłoby tylko kolejnym argumentem potwierdzającym jego tezę. Mogłam go zwyczajnie poprosić o diabelską moc, ale z niepokojem odkryłam, że jej kradzież

sprawiła mi przyjemność. Odczuwałam pewien rodzaj podniecenia, że robię coś złego i nie ponoszę żadnych konsekwencji. Podobne podniecenie czułam, wypijając całą diabelską moc od razu, nie dzieląc jej nawet na porcje. Jak mogłam pozwolić sobie na te okropne myśli? Jak mogłam pozwolić sobie na to, by wcielić je w życie? To nie byłam ja... Przyrzekłam sobie, że to ostatni raz, kiedy wypiłam diabelską moc. Ukryłam butelkę na samym dnie kosza ni śmieci i próbowałam o wszystkim zapomnieć. Byłam pewna, że ze względu na porę, będę jadła śniadanie sama, ale przy kuchennym stole natknęłam się na Darcie, która wykreślała z listy numery telefonów. - Cały ranek zapraszam gości na Halloween - wyjaśnia - Nie krępuj się, jeżeli chcesz, możesz mi pomóc do nich dzwonić. - Myślałam, że wysyłasz zaproszenia pocztą. - Nie dojdą. Impreza jest w czwartek. - W środku tygodnia? A co jest nie tak z piątkiem? - W piątek jest mecz futbolowy. - Na mojej twarzy musiało się pojawić niezrozumienie, więc Marcie postanowiła wyjaśnić. - Wszyscy moi znajomi albo będą na boisku, albo w drużynie cheerleaderek, poza tym to mecz wyjazdowy, więc nie mogę ich nawet zaprosić po rozgrywkach. - A co z sobotą? - zapytałam, nie mogąc uwierzyć w to, że urządzamy imprezę w środku tygodnia. Moja mama nigdy się na to nie zgodzi. Z drugiej strony ostatnio godziła się na wszystkie pomysły Marcie. - W sobotę jest rocznica ślubu moich rodziców. Sobota odpada - powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. Podsunęła mi listę z numerami. - Cała robota spada na mnie i zaczyna mnie to już trochę irytować. - Nie chcę mieć nic wspólnego z tą imprezą - przypomniałam jej. - Strzelasz fochy, bo nie masz z kim iść. To fakt. Nie miałam partnera. Mówiłam o imprezie Patchowi, ale to by oznaczało, że muszę mu wybaczyć wczorajsze spotkanie z Blakelym. Nagle wróciły wspomnienia poprzedniego wieczoru. Przez to, że wczoraj od razu podłam spać, rano trenowałam z Dantem i przez kilka godzin leżałam nieprzytomna na łóżku, zupełnie zapomniałam sprawdzić wiadomości. Odezwał się dzwonek u drzwi i Marcie aż podskoczyła: - Otworzę! Miałam ochotę wrzasnąć: Przestań zachowywać się tak jakby to był twój dom! Zamiast tego przecisnęłam się obok niej i przeskakując po dwa schodki, ruszyłam do pokoju. Moja torebka wisiała na drzwiach szafy. Pogrzebałam w niej chwilę i wydobyłam komórkę. Zaczerpnęłam głęboki oddech. Żadnych wiadomości. Nie wiedziałam, co to oznacza i czy powinnam się tym martwić. Może Blakely wciągnął Patcha w zasadzkę? A może jego milczenie spowodowane było naszą wczorajszą kłótnią? Kiedy byłam zła, lubiłam pobyć w samotności i Patch o tym wiedział. Wysłałam mu krótką wiadomość: MOŻEMY POROZMAWIAĆ? Z dołu usłyszałam zdenerwowany głos Marcie, która zdawała się z kimś kłócić. - Powiedziałam, że ja po nią pójdę. Ty zaczekaj tutaj. Jakim prawem włazisz tu bez zaproszenia? - I kto to mówi? - wypaliła Vee, po czym usłyszałam, jak wbiega po schodach. Wyszłam do nich na korytarz. - Co się dzieje? - Twoja gruba przyjaciółka władowała się tu bez zaproszenia - oznajmiła Marcie z pretensją. - Ta chuda krowa zachowuje się, jakby to był jej dom rzuciła Vee. - Co ona tu robi? - Mieszkam tu - odparła Marcie. Vee parsknęła śmiechem. - Ty i te twoje żarty - powiedziała, grożąc palcem Marcie, która dumnie zadarła głowę. - Naprawdę tu mieszkam. Proszę bardzo, zapytaj NoryVee spojrzała na mnie, a ja

westchnęłam: - To przejściowe. Vee wyglądała tak, jakby ktoś wymierzy! jej niewidzialny cios. Marcie? Ib? Czy tylko ja mam wrażenie, że zdrowy rozsądek po prostu wstał i wyszedł? - To pomysł mojej mamy - broniłam się. - To pomysł mój i mojej mamy, ale pani Grey zgodziła się, że tak będzie najlepiej - sprostowała Marcie. Zanim Vee zdążyła zadać więcej pytań, złapałam ją za łokieć i wciągnęłam do sypialni. Marcie ruszyła za nami, ale zamknęłam jej drzwi przed nosem. Starałam się, jak mogłam, by zachowywać się przyzwoicie, ale nie miałam najmniejszej ochoty zapraszać jej do mojej prywatnej rozmowy z Vee. - Co ona tu robi tak naprawdę? - zapytała Vee, nie starając się nawet ściszyć głosu. - To długa historia. Krótka wersja brzmi... Nie mam pojęcia, co ona tu robi. - Może i był to wykręt, ale jednocześnie była to też najprawdziwsza prawda. Nie miałam pojęcia, co Marcie tu robi. Moja mama była kochanką Hanka, a ja ich nieślubnym dzieckiem, więc samo to wystarczyło, żeby Marcie nie chciała mieć z nami nic wspólnego. - No i wszystko jasne - powiedziała Vee. Postanowiłam odwrócić jej uwagę. - Marcie urządza tu imprezę halloweenową. Partner i kostium obowiązkowe. Motyw przewodni to słynne pary. - No i? - powiedziała zimno Vee. - Marcie zaklepała Scotta. Oczy mojej przyjaciółki się zwęziły. - No chyba jej się coś pomyliło! - Marcie już go zaprosiła, ale mam wrażenie, że nie Potraktował tego zbyt poważnie - próbowałam ją pocieszyć. Vee splotła palce i wygięła dłonie, aż chrupnęło jej w stawach. - Czas na odrobinę magii a la Vee, zanim będzie a późno. Zadźwięczała moja komórka, SMS. MAM ANTIDOTUM. MUSIMY SIĘ SPOTKAĆ - napisał Patch Był bezpieczny. Zeszło ze mnie całe napięcie. Dyskretnie wsunęłam telefon do kieszeni i powiedziałam: - Mama prosi, żebym odebrała ubrania z pralni i zwróciła książki do biblioteki. Ale później do ciebie wpadnę. - Dobrze. Ułożymy plan, jak mam odbić Scotta tej bździągwie - odparła Vee. Pięć minut po wyjściu Vee wsiadłam do volkswagena i odjechałam spod domu. wyjeżdżam z domu - napisałam do Patcha. - GDZIE JESTEŚ? JADĘ DO MIESZKANIA - odpisał. SPOTKAMY SIĘ U CIEBIE. Podjechałam w okolice Zatoki Casco, zbyt zajęta układaniem tego, co powiem Patchowi, żeby napawać się przepięknymi widokami. Tylko kątem oka dostrzegałam ciemnoniebieską taflę połyskującą w słońcu oraz fale, które - rozbryzgując się i pieniąc - rozbijały się o skaliste klify. Zaparkowałam przed budynkiem i weszłam do środka. Patcha jeszcze nie było, więc wyszłam na balkon, żeby po raz ostatni zebrać myśli. Powietrze było przesycone chłodem i lepkie od soli, a co jakiś czas powiew bryzy pokrywał moje ramiona gęsią skórką. Miałam nadzieję, że wiatr ostudzi moja złość i wróciło silne poczucie zdrady. Doceniałam to, że Patch zawsze dbał o moje bezpieczeństwo, i byłam wzruszona tym, że się o mnie martwił. Nie chciałam, by wyglądało na to, że nie jestem wdzięczna - w końcu miałam chłopaka, który zrobiłby dla mnie wszystko, ale umowa była umową. Uzgodniliśmy, że będziemy działać jako drużyna, a on nadwerężył moje zaufanie. Usłyszałam, jak otwierają się drzwi garażu i dźwięk silnika motocykla. Po chwili Patch wszedł do salonu. Trzymał dystans, ale wpatrywał się we mnie badawczo. Jego włosy były potargane od wiatru, a linię szczęki pokrywał ciemny zarost. Miał na sobie te same ubrania, w których widziałam go ostatnio. Byłam pewna, że nie wrócił do domu na noc.

- Ciężka noc? - zapytałam. - Miałem sporo na głowie. - Jak tam Blakely? - zapytałam z urazą, tak by wiedział, że ani mu nie wybaczyłam, ani nie zapomniałam. - Złożyłem mu przysięgę, że zachowam naszą znajomość w tajemnicy - powiedział i umilkł. - Dał mi antidotum. - Pisałeś. Patch westchnął i przeczesał włosy. - Więc tak to teraz będzie wyglądało? Rozumiem, że jesteś zła, ale może spróbuj spojrzeć na to wszystko z mojej perspektywy? Blakely powiedział, żebym przyszedł sam. Nie wiedziałem, jak zareaguje, jeżeli zobaczy cię ze mną. Nie boję się ryzyka, ale nie wtedy, gdy moje szanse są nikle. Tym razem miał przewagę. - Przyrzekłeś, że będziemy drużyną. Przyrzekłem także, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby cię chronić. Chcę tego, co dla ciebie najlepsze. To proste, aniele. - Nie możesz przejmować kontroli, a potem mówić, że to dla mojego bezpieczeństwa. - Twoje bezpieczeństwo jest dla mnie ważniejsze niż twoje dobre samopoczucie. Nie chcę się kłócić, ale jeżeli postanowiłaś uważać mnie za drania, proszę bardzo. Wolę już cię stracić. - Wzruszył ramionami. Prychnęłam, zirytowana jego bezczelnością, i zamknęłam oczy. - Naprawdę tak czujesz? - Czy kiedykolwiek cię okłamałem, zwłaszcza gdy chodziło o to, co do ciebie czuję? Porwałam torebkę z kanapy. - Nieważne. Wychodzę. - Jak sobie chcesz. Ale nie przekroczysz progu tego mieszkania, dopóki nie weźmiesz antidotum. - Na poparcie swoich słów oparł się plecami o drzwi wejściowe, krzyżując ramiona na piersi. Spojrzałam na niego ze złością i powiedziałam: - Nie wiemy nawet, czy to antidotum nie jest trucizną. Potrząsnął głową. - Dabria je sprawdziła. Jest czyste. Zacisnęłam zęby. Było jasne, że nie dam rady dłużej panować nad gniewem. - Wziąłeś ze sobą Dabrię? Wygląda na to, że to ty i ona jesteście teraz drużyną warknęłam. - Trzymała się na tyle daleko od Blakely'ego, żeby jej nie wyczuł, i na tyle blisko, żeby odczytać fragmenty jego przyszłości. Nic nie wskazywało na to, by za antidotum krył się jakiś podstęp. Zachował się fair. To właściwa odtrutka. - Może teraz ty postaw się na moim miejscu wycedziłam. - Muszę znosić to, że mój chłopak postanawia blisko współpracować ze swoją byłą. Przecież ona nadal cię kocha! Patch wpatrywał się we mnie nieruchomym spojrzeniem - A ja nadal kocham ciebie. Nawet kiedy zachowujesz się nielogicznie, jesteś zazdrosna i uparta. Dabria ma po prostu zdecydowanie większe doświadczenie, jeżeli chodzi o triki umysłowe, konfrontacje i walkę z Nefilami. Prędzej czy później będziesz musiała zacząć mi ufać. Nie mamy - zbyt wielu sprzymierzeńców. Nie możemy sobie pozwoli - na to, żeby odrzucić jakąkolwiek pomoc. Dabria chce nami współpracować, a ja mam zamiar z tego skorzystać. Zacisnęłam pięści tak mocno, że paznokcie wbiły mi się w skórę. - Krótko mówiąc, nie jestem dość dobra, by z tobą współpracować. W odróżnieniu od Dabrii, nie mam żadnych wyjątkowych zdolności! - Nie o to chodzi. Rozmawialiśmy już o tym. Jeżeli coś jej się stanie, nie będę rozpaczał. Natomiast gdyby coś stało się tobie... - Dobra. Twoje czyny mówią same za siebie. - Czułam się dotknięta i zła. Miałam zamiar pokazać Patchowi, że mnie nie docenia. To wszystko doprowadziło mnie do zdumiewającego wyznania. - Poprowadzę Nefilów do wojny przeciwko upadłym aniołom. To słuszna decyzja. Archaniołami zajmę się później. Mam wybór: mogę żyć w nieustannym lęku przed nimi albo wziąć się w garść i zrobić to, co najlepsze dla Nefilów. Nie chcę, żeby jakikolwiek Nefil musiał kiedykolwiek składać przysięgę wierności. Podjęłam już decyzję i nawet nie próbuj mnie od niej odwieść - oznajmiłam szorstko. Patch wpatrywał się we mnie czarnymi oczami, ale nic nie powiedział. - Czuję się tak już od jakiegoś czasu - dodałam. Jego milczenie sprawiło, że było mi nieswojo. Za wszelką cenę chciałam udowodnić, że mam rację.

- Nie pozwolę na to, by upadłe anioły gnębiły Nefilów. - Mówimy tu o upadłych aniołach i Nefilach, czy o tobie i o mnie? - po chwili zapytał Patch cicho. - Jestem zmęczona grą na defensywie. Wczoraj szumnie bojówka upadłych aniołów. To przeważyło szalę, m muszą wiedzieć, że żarty się skończyły. Wystarczająco długo już nas dręczą. A archaniołowie? Nic ich to nie obchodzi. Gdyby tak było, już dawno by coś zrobili i po. wstrzymali diabelską moc. Wygląda na to, że o wszystkimi wiedzą, ale postanowili się w to nie mieszać. - Czy Dante miał coś wspólnego z twoją decyzją? - pytał Patch z niewzruszonym spokojem. Jego pytanie mnie zirytowało. - To ja jestem przywódcą nefilskiej armii i ja o wszystkim decyduję! Byłam pewna, że jego następne pytanie zabrzmi: „Więc co z nami?" To, co usłyszałam, naprawdę mnie zaskoczy! - Chcę być przy tobie, Noro. To jest dla mnie najważniejsze. Od dłuższego czasu prowadzę wojnę z Nefilami. Doświadczyłem wielu rzeczy, których nie mogę już cofnąć: podstępu, przemocy, manipulacji. Niekiedy chciałbym się cofnąć w czasie i obrać inną drogę. Nie chcę, żebyś musiała żałować, tak jak ja. Chcę tylko wiedzieć, czy jesteś wystarczająco silna fizycznie i czy wszystko masz poukładane tutaj. - Delikatnie dotknął mojego czoła, a następnie musnął mój policzek i przytulił dłoń do mojej twarzy. - Czy naprawdę wiesz, co robisz? Oderwałam się od niego, nieco łagodniej, niż zamierzałam. - Gdybyś przestał się wciąż o mnie martwić, zrozumiał byś, że jestem gotowa. - Pomyślałam o treningach z Dantem i o tym, jakie wrażenie zrobiły na nim moje triki umysłowe.! Patch nie miał pojęcia, jak daleko zaszłam. Nigdy bym nawet nie podejrzewała, że będę tak silna, szybka i mocna. W ciągu kilku ostatnich miesięcy przeszłam przez tyle prób, że w pełni należałam już do jego świata. Naszego świata. Wiedziałam, w co się pakuję, nawet jeżeli Patchowi się to nie podobało. - Może i udało ci się powstrzymać mnie przed spotkaniem z Blakelym, ale nie uda ci się powstrzymać nadchodzącej wojny - powiedziałam. Znajdowaliśmy się u progu śmiercionośnego i niebezpiecznego konfliktu. Nie miałam zamiaru niczego łagodzić ani odwracać wzroku. Byłam gotowa do walki o wolność Nefilów. O moją wolność. - Może ci się wydawać, że jesteś gotowa powiedział Patch - ale zmienisz zdanie, kiedy rzucisz się w sam środek wojny i zobaczysz ją na własne oczy. Podziwiam twoją odwagę, aniele, ale chcę być uczciwy: uważam, że za szybko podjęłaś decyzję i nie przemyślałaś, jakie mogą być jej konsekwencje. - Myślisz, że tego nie przemyślałam? To ja muszę stanąć na czele armii Hanka. Spędziłam wiele bezsennych nocy na myśleniu o tym. - Owszem, mówiłaś o przewodzeniu armii, ale nie wspominałaś, że chcesz walczyć. Możesz wypełnić przysięgę, unikając niebezpieczeństwa. Do najtrudniejszych zadań możesz przecież wyznaczyć kogoś innego. Od tego masz armię... i mnie. Cała ta kłótnia zaczynała mnie już irytować. - Możesz ciągle próbować mnie bronić, Patch. Doceniam to, ale teraz jestem Nefilką. Jestem nieśmiertelna i nie potrzebuję już twojej opieki. Stałam się celem dla upadłych aniołów, archaniołów i innych Nefilów, i nic nie mogę na to poradzić. Mogę jedynie próbować walczyć. Patrzył mi prosto w oczy i mówił spokojnym głosem, ale mimo jego opanowania wyczuwałam w nim smutek. - Jesteś moją silną dziewczyną. Ale siła nie musi oznaczać przemocy. Żeby być wojownikiem, nie musisz kierowe się prawem pięści. To nie tak. Prowadź swoją armię, dając im dobry przykład.

To lepsze rozwiązanie. Wojna niczego tu nie rozwiąże, a jedynie zniszczy nasze światy, są ofiary, w tym także i ludzie. W wojnie nie ma nic bohaterskiego. Może ona jedynie doprowadzić do absolutnej destrukcji. Przełknęłam ślinę. Dlaczego Patch zawsze musiał robić? Mówił rzeczy, które pogłębiały tylko mój dylemat Nie wiedziałam, czy naprawdę tak myśli, czy próbuje powstrzymać mnie przed pójściem na front. Chciałam wierzyć w jego czyste intencje. Przemoc nie zawsze jest właściwą odpowiedzią. Właściwie nie jest nią w większości przypadków. Byłam tego świadoma, ale rozumiałam też punkt widzenia Dantego. Musiałam się bronić. Gdyby uznano mnie za słabą, stałabym się jeszcze bardziej upragnionym celem. Musiałam pokazać swoją siłę i chęć odwetu. W najbliższym czasie siła fizyczna miała okazać się dla mnie ważniejsza niż siła charakteru. Ścisnęłam skronie palcami, próbując odpędzić niepokój, który rodził się w mojej głowie jak tępy ból. - Nie chcę teraz o tym rozmawiać. Muszę trochę pobyć sama, dobrze? Miałam ciężki poranek. Zajmę się tym, kiedy poczuję się lepiej. Patch nie wyglądał na przekonanego, ale nie powiedział i na ten temat nic więcej. - Zadzwonię później - dodałam zmęczonym głosem. Wyjął z kieszeni buteleczkę z mętnym białym płynem i podał mi ją. - Antidotum. Przez naszą kłótnię zupełnie o nim zapomniałam. Przyjrzałam się fiolce nieufnie. - Udało mi się wyciągnąć z Blakely'ego, że nóż, którym cię ugodził, to najpotężniejszy prototyp, jaki do tej pory wyprodukował. Przez ranę twój organizm otrzymał dwudziestokrotnie wyższą dawkę diabelskiej mocy niż ta zawarta w napoju Dantego. Właśnie dlatego potrzebujesz antidotum. Bez niego wpadniesz w niemożliwe do pokonania uzależnienie od diabelskiej mocy. Niektóre jej formuły podawane w dużych dawkach mogą sprawić, że zgnijesz od środka. Mogą usmażyć ci mózg, podobnie jak inne śmiercionośne narkotyki. Słowa Patcha zupełnie mnie zaskoczyły. Czy tego ranka obudziłam się z niezaspokojoną żądzą diabelskiej mocy, ponieważ Blakely zadbał o to, bym pragnęła jej bardziej niż jedzenia, picia, a nawet tlenu? Myśl o tym, że codziennie rano miałabym się budzić z tym pragnieniem, sprawiła, że zalało mnie palące uczucie wstydu. Nie zdawałam sobie sprawy z powagi sytuacji. Niespodziewanie poczułam, jak wdzięczna jestem Patchowi za zdobycie antidotum. Zrobiłabym wszystko, żeby już nigdy nie czuć tego potwornego głodu. Odkorkowałam fiolkę. - Czy jest coś, co powinnam wiedzieć, zanim to wypiję? - Zbliżyłam buteleczkę do nosa. Płyn był bezwonny. - Nie zadziała, jeżeli w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin spożyłaś diabelską moc, ale to nie powinno być problemem. Odkąd Blakely cię zranił, minęła ponad doba. Trzymałam już fiolkę przy ustach, ale zamarłam. Rano wypiłam całą butelkę diabelskiej mocy. Jeżeli wezmę antidotum teraz, nie zadziała. Nadal będę uzależniona. - Zatkaj nos i wypij duszkiem. Na pewno nie smakuje gorzej niż diabelska moc - zachęcił mnie Patch. Chciałam powiedzieć mu o butelce, którą ukradłam Dantemu. Chciałam się wytłumaczyć. Na pewno by mnie za to nie winił. To wszystko przez Blakely'ego i diabelską moc. Wypiłam całą butelkę, ponieważ byłam tak zaślepiona pragnieniem, że nie miałam wyboru.

Otworzyłam usta, żeby mu wszystko wyznać, ale coś mnie powstrzymało. Głęboko we mnie odezwał się obcy, mroczny głos, podpowiadając mi, że wcale nie chcę wyzwolić się spod władzy diabelskiej mocy. Nie chciałam rezygnować z siły, którą mi dawała - nie teraz, kiedy znajdowaliśmy się na krawędzi wojny. Pragnęłam korzystać z niej, a przynajmniej mieć taką możliwość. Tu nie chodziło tylko o diabelską moc, ale o moje bezpieczeństwo. Wtedy poczułam pełznące po mojej skórze pragnienie, od którego ślina napływała mi do ust. Głód sprawił, że zadrżałam. Odgoniłam to uczucie, dumna, że mi się to udało. Nie miałam zamiaru ulec mu tak jak dziś rano. Postanowiłam kraść i pić diabelską moc tylko wtedy, gdy naprawdę będę jej potrzebować. I zawsze będę miała przy sobie antidotum; tak bym w każdej chwili mogła zerwać z nałogiem. Tb ja będę o wszystkim decydować. Miałam wybór. To ja kontrolowałam sytuację. Wówczas zrobiłam coś, czego nigdy bym się po sobie nie spodziewała. Kierowałam się podświadomym impulsem, nawet o tym nie myśląc. Na krótką chwilę spojrzałam Patchowi w oczy i zebrałam całą mentalną energię, jaką dysponowałam, czując, jak rozciąga się ona we mnie niczym nieokiełznana, naturalna moc. Użyłam triku i sprawiłam by Patch myślał, że wypiłam antidotum. Nora wypiła antidotum - skierowałam złudną myśl do jego umysłu, umieszczając w nim obraz, który potwierdzał moje kłamstwo. - Do ostatniej kropelki. Następnie wsunęłam fiolkę do kieszeni. Wszystko trwało zaledwie kilka sekund.

ROZDZIAŁ 19 Wyszłam od Patcha i ruszyłam w kierunku domu, przez cały czas walcząc z wściekłym szarpaniem w żołądku, które w połowie przypominało poczucie winy, a w połowie chorobę. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz czułam większy wstyd. Ani taki wilczy głód. Żołądek skręcał mi się od klujących skurczów głodu. Były tak silne, że zgięłam się nad kierownicą. Czułam się tak, jakbym połknęła gwoździe, które teraz rozdzierały moje wnętrzności. Miałam przedziwne wrażenie, że moje narządy znikają. W głowie natychmiast pojawiło się pytanie: czy mój wygłodniały organizm pożre sam siebie? Jednak tu nie chodziło o jedzenie. Zatrzymałam samochód i zadzwoniłam do Scotta. - Potrzebuję adresu Dantego. - Jeszcze u niego nie byłaś? Myślałem, że jesteś jego dziewczyną. Irytowało mnie, że przeciąga naszą rozmowę. Potrzebowałam adresu Dantego. Nie miałam czasu na

pogawędki. - Dasz mi go czy nie? - Wyślę ci go SMSem. Wszystko w porządku? Wydajesz się trochę zdenerwowana. I to od kilku dni. - Wszystko okej - powiedziałam, po czym rozłączyła« się i opadłam na fotel. Na górnej wardze wystąpiły mi kropelki potu. Ścisnęłam kierownicę, próbując odpędzić pragnienie, które szarpało mnie za gardło i wzbudzało we mnie gniew. Moje myśli krążyły wokół jednego: diabelskiej mocy. Próbowałam odgonić od siebie pokusę. Przecież tego ranka już ją wypiłam. I to całą butelkę. Z pewnością potrafiłam pokonać ten głód. To ja miałam decydować o tym, kiedy przyjąć więcej diabelskiej mocy. Kiedy i ile. Piekący pot przeniósł się teraz na plecy. Pod koszulą spływały mi małe strumyczki. Moje uda, gorące i wilgotne, kleiły się do siedzenia. Mimo że był październik, włączyłam klimatyzację. Wjechałam z powrotem na drogę. Kiedy usłyszałam ryk klaksonu, gwałtownie zahamowałam. Minął mnie biały van, którego kierowca pokazywał mi przez szybę niecenzuralne gesty. Weź się w garść, pomyślałam. Skup się. Wykonałam kilka głębokich wdechów, które rozjaśniły mi myśli, a następnie wstukałam adres Dantego do telefonu. Uważnie przestudiowałam mapę, zachichotałam ironicznie i gwałtownie zawróciłam. Okazało się, że Dante mieszkał niecałe osiem kilometrów od Patcha. Dziesięć minut później jechałam pod gęstym lukiem gałęzi tworzących baldachim nad drogą. Przejechałam przez brukowany mostek i zaparkowałam volkswagena na uroczej, krętej uliczce otoczonej drzewami. Dominowały tu głównie białe domy z epoki wiktoriańskiej. Miały spiczaste dachy i bajkowe detale. Wszystkie były krzykliwe i ekstrawaganckie. Znalazłam dom Dantego. Barokowy budynek przy Shore Drive 12 składał się z wieżyczek, ozdobnych gzymsów i stromego dachu. Do pomalowanych na czerwono drzwi przytwierdzona była mosiężna klamka. Odpuściłam sobie pukanie i kilkakrotnie nacisnęłam dzwonek. Jeżeli się nie pospieszy... Dante uchylił drzwi i moim oczom ukazała się jego zaskoczona twarz. - Skąd wiedziałaś, gdzie mieszkam? - Od Scotta. Zmarszczył brwi. - Nie lubię, kiedy ludzie zjawiają się bez zapowiedzi. Za dużo gości wzbudza podejrzenia, a ja mam wścibskich sąsiadów. To ważne. Wskazał na drogę. - Od patrzenia na tego twojego rzęcha aż bolą oczy. Nie miałam ochoty wymieniać się z nim błyskotliwymi inwektywami. Czułam, że muszę dostarczyć mojemu organizmowi choć kilka kropel diabelskiej mocy, inaczej serce wyskoczy mi z piersi. Nawet teraz szalało mi tętno i z trudem udawało mi się zaczerpnąć oddech. Byłam tak wykończona, jakbym przez godzinę biegła pod stromą górę. - Zmieniłam zdanie. Potrzebuję diabelskiej mocy. Na wszelki wypadek - dodałam szybko. - W razie, gdyby wrogowie mieli przewagę liczebną. - Nie potrafiłam skupić się na tyle, by moja argumentacja brzmiała przekonywująco. Przed oczami przelatywały mi czerwone punkciki. Miałam ochotę przetrzeć czoło, ale nie chciałam zwracać jego uwagi na to, jak bardzo się pocę. Dante spojrzał pytającym wzrokiem, którego nie potrafiłam zinterpretować, a następnie wpuścił mnie do środka. Stałam w holu, spoglądając na śnieżnobiałe ściany i przepiękne orientalne dywany. Korytarz prowadził na tyły domu - do kuchni. Po lewej stronie znajdował się oficjalny

salon, a po prawej jadalnia pomalowana na ten sam czerwonobrązowy kolor, co mroczki, które latały mi przed oczami. Zwróciłam uwagę na to, że dom wypełniony był antykami. Nad nami wisiał kryształowy żyrandol. - Nieźle - wydusiłam, próbując opanować skaczące tętno i pragnienie, od którego mrowiła mnie skóra. - Ten dom należał do moich przyjaciół. Zostawili mi go w testamencie. - Przykro mi, że nie żyją. Dante wszedł do jadalni, przechyli! na bok olbrzym! obraz przedstawiający stóg siana i odsłonił starodawny sejf ukryty w ścianie. Wpisał kod i otworzył skrzyneczkę! - Proszę. To nowa formuła. Jest bardzo skoncentrować, więc pij ją w małych dawkach - ostrzegał. Dwie butelki. Jeżeli zaczniesz przyjmować ją dzisiaj, powinna ci wystarczyć na tydzień. Skinęłam głową i odebrałam od niego emanujące niebieskim światłem butelki, próbując nie zdradzić się z tym, że cieknie mi ślinka. - Posłuchaj, Dante. Poprowadzę Nefilów na wojnę, więc jeżeli masz jeszcze kilka butelek, przydadzą mi się. - Chciałam powiedzieć mu o tym, że zdecydowałam się walczyć ale nie miałam zamiaru robić tego w sposób, który zdradzał, że miałam nadzieję otrzymać kilka dodatkowych butelek diabelskiej mocy. Był to podstęp grubymi nićmi szyty, ale głód prawie całkiem zagłuszał moje poczucie winy. - Na wojnę? - powtórzył zaskoczony. - Jesteś pewna? - Możesz przekazać wyżej postawionym Nefilom, że planuję wystąpić przeciwko upadłym aniołom. - To…. To świetna wiadomość - powiedział Dante, wręczając jeszcze jedną butelkę diabelskiej mocy. Nadal wydawał się zszokowany. - Dlaczego zmieniłaś zdanie? - Nawróciłam się - odparłam, ponieważ dobrze to brzmiało. - Nie tylko stoję na czele Nefilów, ale jestem jedną z nich. Dante odprowadził mnie do drzwi. Musiałam zmobilizować w sobie całą silną wolę, żeby spokojnie wrócić do samochodu. Szybko pożegnałam Dantego, odjechałam za róg, po czym natychmiast zaparkowałam i odkręciłam butelkę. Już miałam wypić jej zawartość, kiedy odezwał się dzwonek mojej komórki przyporządkowany do Patcha. Podskoczyłam, a niebieski płyn rozlał mi się na nogi. Substancja natychmiast wyparowała, unosząc się w powietrzu jak dym ze zdmuchniętej zapałki. Przeklęłam w duchu, wściekła, że straciłam kilka cennych kropel. - Halo? - odebrałam. Przed moimi oczami tańczyły czerwone punkciki. - Nie lubię, kiedy odwiedzasz innych facetów w domu, aniele. Rozejrzałam się przez szyby i wsunęłam butelkę pod siedzenie. - Gdzie jesteś? - Trzy samochody za tobą. Spojrzałam w tylne lusterko. Patch zeskoczył z motocykla i podszedł do mnie z telefonem przyciśniętym do ucha. Otarłam twarz kołnierzykiem koszuli. Opuściłam szybę.

- Śledzisz mnie? - zapytałam. - Nadajnik. Zaczynałam szczerze nienawidzić tego urządzenia. Patch oparł przedramię o dach i nachylił się do mnie. ~ Kto mieszka przy Shore Drive? - Dokładny ten twój nadajnik. - Kupuję tylko najlepszy sprzęt. - Shore Drive 12 to adres Dantego. Nie było sensu kłamać, skoro Patch i tak wiedział już pewnie wszystko - Nie lubię, kiedy odwiedzasz w domu innych facetów ale nie cierpię, kiedy odwiedzasz jego. - Patch wydawał się opanowany, ale czułam, że czeka na wyjaśnienia. - Chciałam potwierdzić nasz jutrzejszy trening. Byłam w okolicy, więc uznałam, że przy okazji do niego wpadnę - powiedziałam, zdając sobie sprawę, że kłamstwo przyszło mi zbyt łatwo. Myślałam tylko o tym, by pozbyć się Patcha. W ustach poczułam smak diabelskiej mocy. Zniecierpliwiona przełknęłam ślinę. Patch delikatnie poprawił mi zjeżdżające z nosa okulary przeciwsłoneczne, a następnie przechylił się nad szybą i mnie pocałował. - Jadę sprawdzić kilka tropów dotyczących szantażysty Peppera. Potrzebujesz czegoś, zanim odjadę? Pokręciłam głową. - Jeżeli będziesz chciała pogadać, pamiętaj, że jestem blisko - dodał miękko. - O czym miałabym chcieć pogadać? - powiedziałaś! niemal defensywnie. Czy Patch mógł wiedzieć o diabelskiej mocy? Nie, na pewno nie. Przez chwilę mi się przyglądał. - O czymkolwiek. Poczekałam, aż odjedzie, a następnie przechyliłam butelkę i piłam chciwie, jeden łyk za drugim, aż poczułam się nasycona. ROZDZIAŁ 20 Wraz z nadejściem czwartku nasz dom przeszedł zupełną metamorfozę. Z dachu zwisały girlandy czerwonych, złotych i kasztanowobrązowych liści, a drzwi z obu stron przyozdobione były wiechą suchych pędów kukurydzy. Marcie wykupiła chyba cały zapas dyni w stanie Maine i ustawiła je wzdłuż chodnika, podjazdu i każdego centymetra werandy. W kilku z nich wydrążone były otwory, które tworzyły tradycyjne latarnie, a migoczący w środku płomień świecy nadawał im złowrogiego charakteru. Miałam ochotę powiedzieć jej mściwie, że nasz trawnik wyglądał, jakby zwymiotował na niego nauczyciel plastyki, ale prawda była taka, że Marcie dobrze się spisała. W domu z głośników płynęła muzyka rodem z horrorów. Meble pokryte były czaszkami, nietoperzami, pajęczynami i duchami. Marcie wypożyczyła nawet maszynę do produkcji suchego lodu, tak by ogród zasnuty był prawdziwą mgłą. Weszłam do kuchni, niosąc dwie papierowe torby wypełnione ostatnimi brakującymi produktami. - Wróciłam! - krzyknęłam. - Plastikowe kubeczki, torba pierścionków z pająkami, dwie paczki lodu i konfetti w kształcie kościotrupów. Wszystko, o co prosiłaś. Napoje zostały w samochodzie. Czy ktoś ma ochotę pomóc mi je wtaszczyć do środka? Marcie wyszła z pokoju, kołysząc biodrami. Dosłownie opadła mi szczęka. Miała na sobie lateksowy stanik i takie same legginsy. Nic więcej. Przez skórę widać było jej żebra a uda były chude jak patyczki od lizaków. - Włóż napoje do lodówki, lód do zamrażarki, a konfetti wysyp na stół w jadalni. Tylko uważaj, żeby nie dostało się do jedzenia. Na razie to tyle. Bądź w pobliżu, w razie gdybym czegokolwiek potrzebowała. Muszę jeszcze skończyć kostium. - Co za ulga. Przez chwilę myślałam, że masz zamiar wystąpić tylko w tym - powiedziałam, wskazując na jej skąpy strój. Marcie spojrzała w dół. - Bo tak jest. Jestem Kobietą Kotem. Muszę tylko przykleić do opaski czarne uszy z aksamitu. Masz zamiar paradować dziś w staniku? Tylko w staniku? - To jest top. Ooo, to naprawdę będzie coś. Nie mogłam się doczekać, kiedy Vee ją zobaczy. - Kto jest twoim Batmanem? - Robert Boxler. - Czyli Scott dał ci kosza? - Było to raczej pytanie retoryczne, które miało za zadanie nieco głębiej

wbić jej przysłowiowy nóż w plecy. Marcie naburmuszyła się i machnęła ręką. - Jaki Scott? - powiedziała i ruszyła na górę. - Wolał Vee od ciebie! - zawołałam za nią z triumfem. - Nic mnie to nie obchodzi - zamruczała Marcie. - Pewnie ty go namówiłaś. Wszyscy wiedzą, że robi wszystko, mu rozkażesz. Bądź tak miła i włóż napoje do lodówki, zanim nadejdzie kolejne millenium. Mimo że mnie już nie widziała, pokazałam jej język. - ja też muszę się przygotować! pierwsi goście zjawili się o dziewiętnastej. Romeo i Julia, Kleopatra i Marek Antoniusz oraz Elvis i Priscilla. Przez próg wtoczyła się nawet para w postaci butelek ketchupu i musztardy. Pozwoliłam, by Marcie robiła za gospodynię, a sama krzątałam się po kuchni, wykładając na talerz faszerowane jajka, koktajlowe frankfurterki i słodycze. Przed imprezą byłam zbyt zajęta spełnianiem każdej zachcianki Marcie, by zjeść obiad, poza tym nowa formuła diabelskiej mocy, którą dostałam od Dantego, sprawiła, że przez kilka godzin po jej wypiciu nie miałam apetytu. Udało mi się podzielić napój na porcje, więc obliczyłam, że powinien mi on starczyć na kilka następnych dni. Zniknęły nocne poty, migreny i przedziwne mrowienie, które odczuwałam w zupełnie niespodziewanych momentach tuż po spróbowaniu nowej formuły napoju. Byłam przekonana, że ryzyko uzależnienia minęło i że nauczyłam się zażywać diabelskiej mocy w bezpiecznych dawkach. Grunt to umiar. Może i Blakely próbował uzależnić mnie od niebieskiego płynu, ale byłam na tyle silna, że sama Miałam wyznaczyć sobie granicę. Działanie diabelskiej mocy było niewiarygodne. Nigdy wcześniej nie czułam się równie sprawna fizycznie intelektualnie. Wiedziałam, że w końcu będę musiała Przestać ją zażywać, ale w obliczu niepokoju i niebezpieczeństwa cheszwanu oraz nadchodzącej wojny cieszyłam ze wykazałam się przezornością. Jeżeli tym razem zaatakuje mnie kolejny wątpiący nefilski żołnierz, będę przygotowana. Kiedy wyłożyłam już wszystkie przekąski na półmiski i wypełniłam czarny kociołek sprite'em, przepchnęłam się do salonu, szukając Vee i Scotta. Światła w pokoju były przygaszone i wszyscy byli poprzebierani, więc trudno było kogokolwiek rozpoznać. Poza tym na liście gości znajdowali się głównie znajomi Marcie. - Fajny kostium, Noro, ale i tak nikogo nie oszukasz. Żaden z ciebie diabeł. Spojrzałam w bok i zobaczyłam Morticię Addams. Przyjrzałam się jej zdezorientowana, a po chwili uśmiechnęłam. - Cześć, Bailey. Ledwo cię poznałam z tymi czarnymi włosami. - Bailey siedziała obok mnie na matematyce. Znałyśmy się jeszcze z podstawówki. Podniosłam swój szatański ogon zwieńczony czerwonym koniuszkiem, żeby uratować go przed stojącym za mną chłopakiem, który wciąż go przydeptywał. - Miło mi, że przyszłaś - powiedziałam. - Odrobiłaś już zadanie z matmy? Nie zrozumiałam nic z dzisiejszych zajęć. Za każdym razem, kiedy pan Huron rozwiązywał zadanie na tablicy, zatrzymywał się w połowie i wszystko zmazywał, a potem zaczynał od początku. On chyba sam nie wie, co robi. - No cóż, pewnie jutro będę nad nim ślęczeć. Jej twarz pojaśniała. - Może spotkamy się w bibliotece i rozwiążemy je razem? - Obiecałam mamie, że po szkole posprzątam piwnicę - wymigałam się. Prawdę mówiąc, ostatnio zadania domowe spadły o kilka oczek w dół na mojej liście priorytetów. Trudno mi było przejmować się szkołą, kiedy wiedziałam, że zawieszenie pomiędzy upadłymi aniołami a Nefilami wisi na włosku i że w każdej chwili może wybuchnąć wojna. Upadłe anioły coś knuły, a ja miałam zamiar dowiedzieć się, jakie mają plany.

- Aha, to może innym razem... - Bailey wydawała się zawiedziona. - Widziałaś Vee? - Jeszcze nie. Za kogo się przebrała? - Za nianię. Przyjdzie z Michaelem Myersem z horroru HaUoween wyjaśniłam. - Jak ją zobaczysz, powiedz, że jej szukam. Po drugiej stronie salonu wpadłam na Marcie i jej partnera Roberta Boxlera. - Jak stoimy z jedzeniem? - zapytała Marcie władczo. Mama ma wszystko pod kontrolą. - A muzyka? - Derrick Coleman jest DJ-em. - Przeszłaś się wśród gości? Czy wszyscy dobrze się bawią? - Właśnie skończyłam obchód. - No, powiedzmy. Marcie przyjrzała mi się krytycznie. - Gdzie twój partner? - A co cię to interesuje? - Słyszałam, że umawiasz się z jakimś nowym facetem. Podobno nie chodzi z nami do szkoły. Kto to taki? Kto ci to powiedział? - wyglądało na to, że plotka mnie i o Dantem faktycznie się rozprzestrzeniła. - A co cię to interesuje? - odparła, przedrzeźniając mnie, P° czym z niezadowoleniem zmarszczyła nos. - Za co się przebrałaś? - Za diablicę - powiedział Robert. - Widły, rogi, czerwona obcisła sukienka... - Nie zapomnij o czarnych glanach – powiedziałam, wskazując na swoje nogi. Pożyczyłam je od Vee, razem z czerwonymi brokatowymi sznurowadłami. - Widzę - odparła Marcie. - Ale motywem imprezy są znane pary. Diabeł do nikogo nie pasuje. Wtedy w progu pojawił się Patch. Musiałam dwa razy spojrzeć, żeby upewnić się, że to naprawdę on. Nie spodziewałam się, że przyjdzie. Rozstaliśmy się skłóceni, a ja butnie postanowiłam nie wyciągać ręki jako pierwsza. Ilekroć miałam ochotę zadzwonić do niego z przeprosinami, zamykałam telefon w szufladzie - mimo rosnącego lęku, że Patch nigdy nie zadzwoni. Kiedy tylko go zobaczyłam duma natychmiast zmieniła się w poczucie ulgi. Nie znosiłam się kłócić. Nie znosiłam być tak daleko od niego. Jeżeli on był gotowy, żeby to naprawić, to ja też. Uśmiechnęłam się na widok jego kostiumu. Miał na sobie czarne dżinsy, czarny Tshirt i czarną maskę, która zakrywała wszystko oprócz jego chłodnego, badawczego spojrzenia. - Oto i mój partner - powiedziałam. - Lekko spóźniony. Marcie i Robert odwrócili się. Patch pomachał mi lekko podał swoją skórzaną kurtkę biednej pierwszoklasistów którą Marcie zaprzęgła do pracy jako szatniarkę. Cena, jaką niektóre dziewczyny zgadzały się płacić tylko za to, żeby przyjść na imprezę do kogoś z wyższej klasy, wydała mi się naprawdę zadziwiająca. - To nie fair - powiedział Robert, zdejmując maskę Batmana. - Ten koleś się nie przebrał. Cokolwiek zrobisz, nie nazywaj go kolesiem - poradziłam Robertowi i uśmiechnęłam się do zbliżającego się Patcha. - Czy ja go znam? - zapytała Marcie. - Za kogo on się przebrał? - To anioł powiedziałam. - Upadły anioł. - Upadłe anioły tak nie wyglądają! - zaprotestowała Marcie. Od razu widać, że nie masz o tym zielonego pojęcia, pomyślałam, zanim Patch owinął ramię wokół mojej szyi, przyciągnął mnie do siebie i lekko pocałował. - Tęskniłem - powiedział do mnie w myślach. - j też. Nie kłóćmy się już. Możemy to puścić w niepamięć? - Oczywiście. Jak impreza? - zapytał. Nie naszła mnie jeszcze ochota, żeby skoczyć z dachu. - Miło mi to słyszeć. - Cześć - powiedziała Marcie do Patcha tak zalotnie, jakby zapomniała, że jej partner stoi tuż obok. - Hej - odparł Patch, ograniczając powitanie do skinienia głową. - Czy my się znamy? - zapytała, przechylając głowę pytająco. - Chodzisz do naszego liceum? - Nie - odpowiedział krótko. - Więc skąd znasz Norę? - A kto jej nie zna? - odparł łagodnie. - To Robert Boxler - powiedziała Marcie z wyższością. - Jest obrońcą w naszej drużynie futbolowej. Imponujące - odpowiedział Patch na tyle uprzejmie, by można było uznać, że go to interesuje. - Jak tam początek sezonu? - Mieliśmy kilka trudnych meczów, ale szybko się z tego wyliżemy - wtrąciła się Marcie, pocieszająco klepiąc Roberta po piersi. - Do której siłowni chodzisz? - zapytał

Robert, który z wyraźnym podziwem, a nawet zazdrością, przyglądał się sylwetce Patcha. - Ostatnio nie miałem czasu na siłownię. - Stary, wyglądasz super. Daj znać, jak będziesz ochotę trochę powyciskać. - Powodzenia w tym sezonie - powiedział Patch do Roberta, żegnając się z nim jednym z tych sekretnych uścisków dłoni, które wszyscy faceci wydają się znać od urodzenia. Patch i ja odeszliśmy w głąb domu, przemierzając korytarz i zaglądając do pokoi w poszukiwaniu odosobnionego zakątka. W końcu Patch wciągnął mnie do łazienki, kopnięciem zatrzasnął drzwi i zamknął je na klucz. Przyparł mnie do ściany i bawił się moim czerwonym diabelskim rogiem. W jego czarnych oczach czaiło się pożądanie. - Ładny kostium - powiedział. - Nawzajem. Widać, że długo nad nim myślałeś. Uśmiechnął się z rozbawieniem. - Jeżeli ci się nie podoba, w każdej chwili mogę go zdjąć. Z zamyśleniem pogładziłam się po podbródku. - To chyba najlepsza propozycja, jaką otrzymałam tego wieczoru. Moje propozycje zawsze są najlepsze, aniele. - Przed imprezą Marcie zaproponowała, żebym zasznurowała tył spodni od jej kostiumu. - Udałam, że ważę coś w dłoniach. - Nie wiem, którą ofertę wybrać. Patch zdjął maskę i zaśmiał się cicho w moją szyję, odgarniając mi włosy z ramion. Pachniał niesamowicie. Wydawał się ciepły, silny i był tak blisko. Serce zaczęło mi walić w piersi, a jednocześnie zaciskać się z poczucia winy. Okłamałam go. Nie mogłam o tym zapomnieć. Zamknęłam oczy, pozwalając, by jego usta błądziły po moich. Próbowałam zatracić się w chwili, jednak w głowie wciąż czułam pulsowanie kłamstwa. Wypiłam napój i zmodyfikowałam jego pamięć. Nadal przyjmowałam diabelską moc. - Kłopot w tym, że twój kostium niezbyt dobrze skrywa twoją tożsamość - powiedziałam, odrywając się od niego. - A przecież nikt nie powinien widzieć nas razem. - Wpadłem tylko na chwilę. Nie mogłem przegapić imprezy mojej dziewczyny - wymruczał. Nachylił się i znów mnie pocałował. - Vee wciąż nie przyszła - próbowałam odwrócić jego uwagę - Dzwoniłam do niej na komórkę. Do Scotta też. W obu przypadkach odezwała się poczta. Myślisz, że powinnam się martwić? Może nie chcą, żeby im przeszkadzano - powiedział mi do ucha głębokim, zachrypniętym głosem. Podciągnął mi sukienkę i musnął lekko moje nagie udo. Ciepło pieszczoty zagłuszyło moje sumienie. Poczułam dreszcz przyjemności. Znów zamknęłam oczy, tym razem mimowolnie. Zatraciłam się w tym doznaniu. Mój oddech przyspieszył. Patch doskonale wiedział, jak mnie dotykać. Podniósł mnie, posadził na blacie przy umywalce i położył mi ręce na biodrach. Poczułam gorąco i zakręciło mi się w głowie, a kiedy musnął moje usta, zdawało mi się, że między nami przeskoczyła iskra. Jego dotyk przeszywał mnie rozkosznym dreszczem. Kiedy był blisko - ilekroć się dotykaliśmy, flirtowaliśmy i całowaliśmy - czułam na całym ciele fale trzepodiwego, odurzającego ciepła. Z całej sity pragnęłam Patcha, a w takich momentach przestawałam nad sobą panować. Nie wiem, ile czasu minęło, kiedy zorientowałam się, że drzwi łazienki są otwarte. Oderwałam się od Patcha i otworzyłam usta. Na progu, w mroku, stała mama, mrucząc coś o tym, że zamek w drzwiach zawsze się psuje i że w końcu będzie musiała go naprawić, kiedy nagle jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności. Umilkła w pół zdania.

Zamknęła usta. Pobladła, a po chwili jej twarz gorący rumieniec. Nigdy wcześniej nie wiedziałam jej rozgniewanej. - Wynoś się! - Wskazała palcem na drzwi. - Natychmiast wynoś się z mojego domu i nigdy nie wracaj. Już nigdy nie tkniesz mojej córki - z wściekłością warknęła na Patcha. Zeskoczyłam z umywalki. - Mamo... Odwróciła się do mnie. - Ani słowa! - wycedziła. - Mówiłaś, że z nim zerwałaś. Mówiłaś, że... Że z tym skończyłaś. Okłamałaś mnie! - Wszystko ci wyjaśnię! - zaczęłam, ale mama odwróciła się z powrotem do Patcha. - A więc to właśnie robisz? Uwodzisz niewinne dziewczęta w ich własnych domach, nie przejmując się tym, że ich matki znajdują się tuż obok? Powinieneś się wstydzić. Patch splótł palce z moimi i mocno je ścisnął. - Wręcz przeciwnie. Pani córka jest dla mnie najważniejsza na świecie. Kocham ją powiedział spokojnie, ale linia jego zaciśniętej szczęki była tak ostra, jakby wykuto ją z kamienia. Zrujnowałeś jej życie! Odkąd cię poznała, wszystko legło w gruzach. Możesz zaprzeczać, ile chcesz, ale wiem, że byłeś zamieszany w jej porwanie. Wynoś się z mojego domu - warknęła. Ścisnęłam dłoń Patcha, w kółko powtarzając w myślach: przepraszam, przepraszam. Całe lato spędziłam uwięziona w odległym domu, a moja rodzina i przyjaciele byli przekonani, że zostałam porwana. Za wszystkim stał Hank Millar, ale moja mama o tym nie wiedziała. W jej pamięci pozostały jedynie pozytywne wspomnienia dotyczące Hanka, wszystkie inne odseparowała murem. Była to sprawka i diabelskiej mocy. Mama uwierzyła, że to Patch stal moim porwaniem. Była tego tak samo pewna, jak tego, że słońce wstaje na wschodzie. - Powinienem już iść - powiedział do mnie Patch, ściskając mnie za rękę. - Zadzwonię później - dodał w myślach. - Właśnie! - rzuciła mama. Oddychała tak głęboko, że unosiły się jej ramiona. Przesunęła się w bok, pozwalając, by Patch wyszedł, po czym stanęła w progu, uniemożliwiając mi ucieczkę. - Masz szlaban - oznajmiła stalowym głosem. - Możesz pozostać na imprezie do końca, ale tylko dlatego, że w najbliższym czasie będzie to twoja ostatnia szansa na jakąkolwiek rozrywkę. - Zechcesz mnie chociaż wysłuchać? - wypaliłam, wściekła na to, jak potraktowała Patcha. - Muszę ochłonąć. Lepiej będzie, jeżeli przez jakiś czas nie będziesz się do mnie zbliżać. Może będę miała ochotę porozmawiać jutro, ale teraz nie ma o tym mowy. Okłamałaś mnie. Co gorsza, nakryłam cię, jak rozbierałaś się przed nim w naszej łazience. W naszej łazience! On chce tylko jednego, Noro, i nie obchodzi go, gdzie to dostanie. Nie ma nic wyjątkowego w utracie dziewictwa w toalecie! - Ja... My... Dziewictwa? - Potrząsnęłam głową z obrzydzeniem. - Nieważne. Masz rację. Nie chcesz mnie słuchać. Nigdy nie chciałaś. Nie wtedy, gdy chodzi o Patcha. - Wszystko w porządku? Odwróciłyśmy się, a w progu zastałyśmy Marcie, obejmującą pusty kociołek. Przepraszająco wzruszyła ramionami. - Przepraszam, że przeszkadzam, ale zabrakło oczu cyklopa, czyli winogron bez skórki. Mama odsunęła kilka kosmyków z twarzy, próbując doprowadzić się do porządku. - Nora i ja już skończyłyśmy. Mogę podjechać do sklep po winogrona. Brakuje czegoś jeszcze? Dipu serowego do nachos - odparła Marcie głosikiem niewinnej myszki, jakby nie chciała

nadużywać gościnności mamy. - Ale to nie szkodzi. To tylko dip. Wprawdzie nie będzie z czym jeść chipsów, no i jest to w końcu mój ulubiony sos, ale naprawdę nic nie szkodzi - powiedziała, po czym cichutko westchnęła. - Dobrze. Winogrona i dip. Coś jeszcze? - zapytała mama. Marcie ciaśniej objęła kociołek i rozbłysła w uśmiechu. - Nie, to wszystko. Mama wydobyła z kieszeni klucze i wyszła z domu. Jej chód zradzał napięcie i złość. Marcie oczywiście ani drgnęła. - Mogłaś użyć triku. Sprawić, by zapomniała, że Patch tu był. Spojrzałam na nią zimno. - Ile słyszałaś? - Wystarczająco dużo, żeby stwierdzić, że siedzisz po uszy w bagnie. - Nie mam zamiaru stosować trików umysłowych na własnej mamie. - Jeżeli chcesz, mogę z nią porozmawiać. Parsknęłam śmiechem. - Ty? Mojej mamy nie obchodzi to, co masz na ten temat do powiedzenia, Marcie. Przyjęła cię pod nasz dach, kierując się jakimś skrzywionym poczuciem gościnności. Pewnie chce coś udowodnić twojej mamie. Mieszkasz tu tylko dlatego, żeby moja mama mogła kiedyś rzucić w twarz twojej, że była lepszą kochanką i lepszą matką! - To, co łam, było obrzydliwe. W mojej głowie brzmiało nieco ale Marcie i tak nie dała mi szansy, żeby to naprawić. Chcesz mi zrobić przykrość, ale nic z tego. Nie zepsujesz mojej imprezy! - Wydawało mi się, że jej warga zadrżała. Wzięła głęboki oddech i zebrała się w sobie. Nagle, jakby nigdy nic, powiedziała radosnym głosem: - Cóż, czas pograć w łowienie randek. - W co? - To jak łowienie jabłek, tylko że do każdego z nich przytwierdzona jest jeszcze karteczka z imieniem któregoś z gości. Ten, kogo wylosujesz, pójdzie z tobą na randkę w ciemno. Zawsze w to gramy na moich imprezach halloweenowych. Skrzywiłam się. Wcześniej nic o tym nie wspominała. - Brzmi obciachowo. Chodzi o randkę w ciemno, Noro. A skoro i tak dostałaś wieczysty szlaban, nie masz nic do stracenia. Marcie wepchnęła mnie do kuchni i poprowadziła w stronę olbrzymiej miski z wodą, w której pływały czerwone i zielone jabłka. - Proszę o uwagę! - Głos Marcie zagłuszył muzykę. - Czas zagrać w łowienie randek. Zaczniemy od Nory Grey. Kuchnię wypełnił głośny aplauz, składający się z braw, okrzyków i zachęcających gwizdów. Stałam pośrodku pomieszczenia i chociaż z moich ust nie dobywał się żaden dźwięk, w myślach rzucałam w stronę Marcie najwymyślniejsze przekleństwa. - Chyba się do tego nie nadaję! - próbowałam przekrzyczeć tłum. - Mogę zrezygnować? - Nie ma mowy - powiedziała Marcie, po czym popchnęła mnie do przodu na wpół żartobliwie, dość mocno jednak, bym uklękła przed miską z jabłkami. Rzuciłam jej nienawistne spojrzenie. Zapłacisz mi za to - Pomyślałam. - Zwiąż włosy. Nikt nie chce, żeby potem pływały w wodzie pouczyła mnie Marcie. Na potwierdzenie jej słów goście wydali zgodne buczenie. - Do czerwonych jabłek przyczepione są imiona chłopców, a do zielonych dziewczyn - dodała Marcie. Dobra, nieważne. Zrobię wszystko, żeby szybko mieć to już za sobą, pomyślałam. Rzeczywiście nie miałam nic do stracenia. Od jutra zaczynał mi się szlaban. W najbliższej perspektywie nie czekała mnie żadna randka w ciemno niezależnie od wyniku zabawy. Zanurzyłam twarz w lodowatej wodzie. Dotykałam nosem kolejnych jabłek, ale nie udało mi się żadnego ugryźć. Kiedy uniosłam twarz, żeby nabrać powietrza, usłyszałam buczenie i szydercze gwizdy. - Dajcie spokój, ostatni raz bawiłam się w to, kiedy miałam pięć lat. To wiele mówi o tej grze dodałam. - Nora nie była na randce w ciemno, odkąd skończyła pięć lat. - Marcie nie zrozumiała moich słów i dodała własny komentarz. - Ty będziesz następna - powiedziałam ze złością, nadal klęcząc. - Jeżeli w ogóle będzie ktoś po tobie. Wygląda na to, że przez całą noc będziesz się pieścić

z tymi jabłkami - odparła słodko, a goście ryknęli śmiechem. Nachyliłam się do miski, próbując chwycić jabłko zębami. Woda przelewała się przez krawędzie naczynia, zalewając przód mojego kostiumu. Chciałam złapać jabłko ręką i wsadzić je sobie do ust, ale pomyślałam, że Marcie i tak tego nie uzna, a ja nie miałam ochoty na powtórkę z rozrywki. Kiedy już miałam zaczerpną kolejny oddech, moje zęby wbiły się w krwistoczerwone jabłko. Wynurzyłam się i przy sporej owacji wytrzasnęłam wodę z włosów. Rzuciłam jabłko do Marcie, chwyciłam ręcznik i zaczęłam wycierać twarz. - Szczęściarzem, który zabierze naszą zmokłą kurę na randkę, jest... - Z wydrążonego jabłka Marcie wyciągnęła korkowaną fiolkę. Wyjęła z niej karteczkę, rozwinęła ją i zmarszczyła nos. Baruch? Po prostu Baruch? - Marcie wymówiła imię chłopaka jako „Barucz". - Dobrze wymawiam to imię? - spytała zebranych. Nikt się nie odezwał. Widząc, że zabawa dobiegła końca, goście zaczęli opuszczać kuchnię. Z ulgą przyjęłam to, że „Barucz", czy jak mu tam, wydawał się nie istnieć. Albo, co też możliwe, był po prostu zbyt przerażony wizją randki ze mną, by się odezwać. Marcie wpatrywała się we mnie uporczywie, jakby chciała, bym przyznała się, że znam tego chłopaka. - To nie jeden z twoich znajomych? - zapytałam, wycierając końcówki włosów ręcznikiem. - Nie. Myślałam, że to twój znajomy. Byłam prawie pewna, że to po prostu jedna z jej dziwacznych gierek, kiedy nagle zamigotały światła - jeden raz i drugi, a za trzecim zupełnie zgasły. Muzyka ucichła i cały dom pogrążył się w upiornej ciszy. Nastała ogólna dezorientacja, a po chwili odezwały się krzyki - z początku pełne zaskoczenia, a po chwili mrożące krew w żyłach z przerażenia. Wrzaski poprzedził głuchy łomot ciał rzucanych o ściany. - Nora! - krzyknęła Marcie. - Co się dzieje? Nie byłam w stanie jej odpowiedzieć. Poczułam uderzenie niewidzialnej siły, a moje ciało ogarnął paraliż. Spowiła chłodna, rześka energia, a w powietrzu trzasnęło i atmosfera wygięła się od mocy upadłych aniołów. Ich nagła obecność w naszym domu była równie namacalna jak powiew lodowatego wiatru. Nie wiedziałam, ilu ich ani czego chcą. Czułam jedynie, jak coraz głębiej wchodzą do domu i rozdzielają się, tak by wypełnić wszystkie pomieszczenia. - Noro! Noro! Chodź, pobawimy się! - zanucił ktoś upiornym falsetem rodem z horroru. Nie rozpoznałam go. Zaczerpnęłam powietrza. Teraz wiedziałam już, kogo szukają. - Znajdę cię, moja słodka - podśpiewywał dalej mrożący krew w żyłach głos. bardzo blisko. Chciałam schować się za kanapą w salonie, ale ktoś mnie ubiegł.

Był już blisko,

- Nora? To ty? Co się dzieje? - zapytał mnie Andy Smith. Siedział dwie ławki za mną na matematyce. Był chłopakiem przyjaciółki Marcie, Addyson. Biło od niego ciepło potu. - Cicho powiedziałam łagodnie. - Jeżeli nie wyjdziesz, sam po ciebie przyjdę - nucił dalej upadły anioł. Jego energia przeszyła mnie jak gorące ostrze. Gwałtownie wciągnęłam oddech, czując, że wdarł się do mojego umysłu i badał teraz każdy jego zakątek, analizując moje myśli i próbując ustalić, gdzie się ukrywam. Wznosiłam mur za murem, żeby go powstrzymać, ale przebijał się przez nie,

jakby zrobione były z piasku. Próbowałam przypomnieć sobie mechanizmy obronne, których uczy! mnie Dante, ale upadły anioł był zbyt szybki - wyprzedzał każdą moją myśl. Żaden upadły anioł nie sprawował nade mną takiej kontroli. Potrafiłam to opisać tylko w jeden sposób: koncentrował na mnie całą swoją energię, która wydawała się przepuszczona przez szkło powiększające. Nagle w moim umyśle wybuchł pomarańczowy płomień. Moją skórę ogarnął żar potężnej energii. Czułam, topi moje ubranie. Płomienie przedzierały się przez tka lizały moją skórę piekielnym ogniem. Powalona agonalnym bólem, zwinęłam się w kłębek. Schowałam głowę między kolana i zacisnęłam zęby, próbując powstrzymać się od krzyku. Ogień był tylko iluzją. To musiał być trik. Sama jednak w to nie wierzyłam. Żar był tak palący, że byłam pewna, iż stoję w ogniu. - Przestań! - krzyknęłam w końcu, wypadając z kryjówki i wijąc się z bólu po podłodze. Za wszelką cenę próbowałam ugasić trawiące moją skórę płomienie. W jednej chwili palący ogień zniknął, chociaż nie czułam gaszącej go wody. Leżałam na plecach, zlana potem. Każdy oddech przeszywał mnie bólem. - Wynocha! - rozkazał upadły anioł zebranym. Zdążyłam prawie zapomnieć, że w pokoju przebywają też inni. Z pewnością nigdy tego nie zapomną. Było to przecież niemożliwe. Czy rozumieli, co się dzieje? Czy wiedzieli, że nie jest to tylko przedstawienie, przygotowane specjalnie na imprezę? Modliłam się, żeby ktoś mi pomógł, ale mój dom był zbyt daleko, by zdążyła nadejść pomoc. Poza tym jedyną osobą, która mogła mi pomóc, był Patch, a ja nie potrafiłam się z nim skontaktować. Usłyszałam szuranie stóp. Wszyscy rzucili się w stronę wyjścia. Andy Smith wyskoczył zza kanapy i błyskawicznie dopadł frontowych drzwi. Uniosłam lekko głowę, by spojrzeć na mojego oprawcę. Było ciemno, ale w mroku dostrzegłam nad sobą jego trupio chudą, półnagą sylwetkę oraz dwoje dzikich, błyszczących oczu. Spoglądał na mnie półnagi anioł, którego widziałam w Diabelskiej Portmonetce i jakiś czas później w lesie. Zniekształcone hieroglify na jego piersi zdawały się drżeć i płynąć po jego skórze, przytwierdzone do niewidzialnych sznurków. W rzeczywistości wznosiły się i opadały w rytm jego oddechu. Nie mogłam oderwać oczu od lej, otwartej rany na jego piersi. W mojej głowie pojawił się przerażająco żywy obraz czarnych, za kapturzonymi postaci. - Nazywam się Baruch. Krzywiąc się z bólu, wsunęłam się głębiej w kąt pokoju. - Trwa cheszwan, a ja nie mam jeszcze nefilskiego wasala - powiedział konwersacyjnym tonem, jednak w jego oczach czaił się mrok. Mrok i chłód. Od nadmiaru adrenaliny moje nogi zrobiły się ciężkie lekko dygotały. Nie miałam zbyt wielkiego wyboru. Nie byłam dość silna, by rzucić się do ucieczki. Nie mogłam też z nim walczyć - gdybym spróbowała, banda jego koleżków natychmiast przyszłaby mu z pomocą. Żałowałam, że mama wyrzuciła Patcha z domu. Potrzebowałam go. Nie wierzyłam, bym mogła sobie poradzić sama. Gdyby Patch tu był, z pewnością wiedziałby, co robić. Baruch powoli oblizał dolną wargę. - Liderka armii Czarnej Ręki. Co ja mam z nią uczynić?

Zanurzył się w moim umyśle. Czułam

go, ale nie mogłam nic zrobić. Byłam zbyt wycieńczona, żeby walczyć. Zanim się zorientowałam, posłusznie się do niego podczołgałam i położyłam się u jego stóp jak pies. Kopniakiem przewrócił mnie na plecy i wpatrywał się we mnie drapieżnym wzrokiem. Chciałam się z nim targować, ale moje zęby były tak mocno zaciśnięte, jakbym miała zaszytą szczękę. - Nie możesz się ze mną kłócić ani mi odmówić - szeptał do mnie hipnotycznie w myślach. - Nie możesz mi odmówić. Cokolwiek ci rozkażę, zrobisz to. Bezskutecznie próbowałam odeprzeć jego słowa. Gdyby udało mi się odzyskać nad sobą kontrolę, mogłabym się bronić. To była moja jedyna szansa. - Jak się czujesz jako nowiutka Nefilka? - wyszeptał zimnym, pogardliwym głosem. - Nefil musi mieć swojego pana. Będę cię chronił przed innymi upadłymi aniołami, Noro. Od dziś należysz do mnie. - Nie jestem niczyją własnością! - warknęłam, z trudem cedząc słowa. powoli i z namysłem wypuścił powietrze przez zęby, wydając złowrogi gwizd. - Złamię cię, moja mała, jeszcze zobaczysz - wyszeptał. Spojrzałam mu prosto w twarz. Przychodząc tu dzisiaj, popełniłeś ogromny błąd. Popełniłeś ogromny błąd, polując na mnie. Uśmiechnął się szeroko, odsłaniając ostre białe zęby. - Ooo, już mi się to podoba - powiedział i zrobił krok naprzód, zalewając wszystko energią. Była niemal tak silna, jak energia Patcha, jednak wyczuwałam w niej żądzę krwi, której nigdy u Patcha nie było. Nie wiedziałam, ile czasu minęło, odkąd Baruch został wyrzucony z nieba, ale nie miałam żadnych wątpliwości, że był do szpiku kości zły. - Noro Grey, złóż przysięgę wierności - rozkazał.

ROZDZIAŁ 21 Nie miałam zamiaru składać przysięgi ani pozwolić, by mnie do tego zmusił. Niezależnie od cierpienia, jakie chciał mi zadać, musiałam pozostać silna. Jednak mocna defensywa to zbyt mało, by zwyciężyć. Potrzebowałam planu ofensywy, i to natychmiast. Odpowiedz na jego triki kilkoma swoimi, rozkazałam sobie. Dante powiedział, że triki umysłowe to moja najskuteczniejsza broń. Stwierdził, że jestem w tym lepsza niż jakikolwiek znany mu Nefil. Oszukałam Patcha, a teraz miałam zamiar oszukać Barucha. Postanowiłam stworzyć swój mały świat i wepchnąć go do niego z tak wielką siła. że nie będzie wiedział, co się dzieje. Zacisnęłam oczy, żeby odgrodzić się od podstępnych słów Barucha, który nakazywał mi złożyć przysięgę i wbiłam się w jego umysł. Świadomość, że jakiś czas wcześniej przyjęłam diabelską moc, była pokrzepiająca. Nie ufałam własnym możliwościom, ale diabelska moc dodała mi siły i wzmocniła moje naturalne talenty, w tym także umiejętność stosowania mentalnej manipulacji. Ruszyłam ciemnymi, pokręconymi korytarzami umysłu Barucha, podkładając jedną bombę za drugą. Działałam tak szybko, jak tylko potrafiłam, świadoma, że każdy błąd może mnie wiele kosztować. Gdybym zostawiła w umyśle Klucha jakikolwiek ślad swojej obecności, mógłby się domyślić, że rekonstruuję jego myśli... Wiedziałam, czego przestraszy się Baruch. Nefilowie. - Armia Czarnej Ręki! - Uderzyłam w niego eksplodującą myślą. Zaatakowałam jego umysł wizerunkiem Dantego, który wpada do pokoju w towarzystwie dwudziestu, trzydziestu... nie, czterdziestu Nefilów! Podrzuciłam mu obraz ich wściekłych oczu i zaciśniętych pięści. Aby wizja była jeszcze bardziej przekonująca, sprawiłam, by Baruch uwierzył, iż Nefilowie chwytają i biorą w niewolę jego własnych ludzi.

Niestety, nadal czułam jego opór. Stał w miejscu, a to, że został otoczony przez Nefilów, nie wywołało u niego odpowiedniej reakcji. Przestraszyłam się, że coś jest nie tak, więc zaatakowałam. - Zadzierając z naszą przywódczynią, zadzierasz z wszystkimi Nefilami. - Wrzuciłam jadowite słowa Dantego do umysłu Barucha. - Nora nie złoży ci przysięgi wierności. Ani teraz, ani nigdy. Podsunęłam mu obraz Dantego, który wyjmuje z kominka pogrzebacz i zatapia go w bliznach po skrzydłach. Zasiałam tę wizję w najgibszych zakątkach jego umysłu. Usłyszałam, jak Baruch pada na kolana. Otworzyłam oczy. Stał na czworakach ze zwieszonymi ramionami. Na jego twarzy malował się głęboki szok. Jego oczy błyszczały, z kącików ust spływała silna. Łapiąc oddech, próbował dosięgnąć pleców. Chciał wyrwać z nich pogrzebacz. Wycieńczona, odetchnęłam z ulgą. Kupił to. Uwierzył w mój trik. Ktoś poruszył się w drzwiach. Wstałam i porwałam prawdziwy pogrzebacz z komina Uniosłam go na wysokość ramion, gotowa do zadania ciosu kiedy moim oczom ukazała się Dabria. W półmroku jej włosy emanowały lodowatym białym blaskiem. Miała za ciśnięte usta. - Manipulujesz nim? - zgadła. - Nieźle, ale teraz musimy stąd uciekać. Powstrzymałam się, żeby nie wybuchnąć zimnym, pełnym niedowierzania śmiechem. - Co ty tu robisz? Zrobiła krok ponad nieruchomym ciałem Barucha. - Patch prosił, żebym zabrała cię w bezpieczne miejsce. Potrząsnęłam głową. - Kłamiesz. Patch cię nie przysłał. Wie, że jesteś ostatnią osobą, z którą gdziekolwiek bym poszła. - Mocniej ścisnęłam pogrzebacz. Gdyby podeszła bliżej, miałam zamiar wetknąć go w jej blizny po skrzydłach. Podobnie jak Baruch wpadłaby w kataleptyczny stan, zanim udałoby się jej usunąć narzędzie z pleców. - Nie miał zbyt wielkiego wyboru. Jest teraz dość zajęty wypędzaniem upadłych aniołów, które wdarły się na twoją imprezę, i wymazywaniem pamięci twoim przerażonym znajomym, którzy rozbiegli się po całej ulicy. Nie przygotowaliście jakiegoś tajnego hasła na taką okoliczność? - zapytała Dabria, przez cały czas zachowując lodowaty spokój. - Kiedy Patch i ja byliśmy razem, mieliśmy swoje słowo-klucz. Ufałam każdej osobie, której Patch je podał. Nie odrywałam od niej wzroku. Słowoklucz? No, no Ależ ona potrafiła mi zaleźć za skórę. - Rzeczywiście, mamy słowoklucz – powiedziałam - Naszym hasłem jest: „Dabria to żałosna pijawka, która nie wie, kiedy się odczepić". - Zasłoniłam usta. – 0 nie! Właśnie sobie uświadomiłam, że Patch pewnie zapomniał podzielić się tym hasłem... z tobą. - Z każdego wypowiadanego przeze mnie słowa kapał jad. Dabria jeszcze mocniej zacisnęła usta. - Jeżeli nie powiesz mi, po co tu przylazłaś, zatopię ci to żelastwo w plecach tak głęboko, że będziesz mogła zacząć lansować modę na nowy, permanentny dodatek - powiedziałam. - Nie mam ochoty tego wysłuchiwać - rzuciła Dabria odwróciła się na pięcie. Ruszyłam za nią przez pusty dom aż na podjazd. - Wiem, że to ty szantażujesz Peppera Friberga - oznajmiłam. Nawet jeżeli ją zaskoczyłam, nie okazała tego ani nie zwolniła kroku. - On myśli, że to Patch jest jego szantażystą, i robi wszystko, żeby jak najszybciej wysłać go do piekła. To twoja wina, Dabrio. Twierdzisz, że nadal kochasz Patcha, ale dziwnie to okazujesz. Przez ciebie grozi mu wygnanie. Taki masz plan? Jeżeli sama nie możesz z nim być, zadbasz o to, by nikt nie był? Dabria wcisnęła przycisk na kluczykach, po czym rozbłysły światła najdziwniejszego

samochodu sportowego, jaki kiedykolwiek widziałam. - A to co? - zapytałam. Rzuciła mi spojrzenie pełne pogardy. - To moje bugatti. Bugatti. Krzykliwe, eleganckie i ponadczasowe. Takie samo jak Dabria. Siadła za kółkiem. - Pewnie lepiej będzie, jak wyrzucisz tego upadłego anioła z salonu, zanim wróci twoja mama – powiedziała i umilkła. - i radziłabym ci dokładniej sprawdzić wiarygodność tych oskarżeń. Zaczęła zamykać drzwi samochodu, jednak powstrzymałam ją i otworzyłam je na siłę. - Zaprzeczasz, że szantażujesz Peppera? - zapyyałam ze złością. - Widziałam, jak kłóciłaś się z nim na tyłach Diabelskiej Portmonetki. Dabria owinęła głowę jedwabną apaszką i zarzuciła końce na ramiona. - Nie powinnaś podsłuchiwać, Noro. A Pepper to archanioł, od którego powinnaś się trzymać z daleka. Lubi nieczyste zagrywki. - Ja też. Spojrzała mi prosto w oczy. - To nie twoja sprawa, ale tamtej nocy Pepper próbował ze mną porozmawiać, bo wie, że coś mnie łączy z Patchem. Szuka go i wydawało mu się, że mogę mu pomóc. Mylił się. - Dabria zapaliła silnik i z całej siły wcisnęła gaz, zagłuszając moją odpowiedź. Wpatrywałam się w nią badawczo. Nie wierzyłam, że jej rozmowa z Pepperem była tak niewinna. Dabria znana była z kłamstw. Co więcej, byłyśmy w konflikcie. Przypominała mi o tym, że przede mną Patch związany był z innymi dziewczynami. Gdyby Dabria została częścią jego przeszłości, aż tak by mnie to nie drażniło. Zamiast tego, pojawiała się w naszym życiu jak wciąż odradzający się czarny charakter w krwawym horrorze. - Nie umiesz czytać ludzi - powiedziała, wrzucając bieg. uderzając dłońmi w maskę. Jeszcze nie skończyłam.

Wyskoczyłam przed przedni zderzak,

- Jeżeli chodzi o ciebie, nie mylę się - krzyknęłam ponad rykiem silnika. - Jesteś podstępną, fałszywą, samolubną, egoistyczną małpą. Szczęka Dabrii wyraźnie się zacisnęła. Odsunęła z twarzy kilka zabłąkanych kosmyków, gwałtownie wysiadła z samochodu i zbliżyła się do mnie. W butach na obcasach była mojego wzrostu. - Ja też chcę oczyścić dobre imię Patcha - powiedziała tym swoim lodowatym głosem wrednej jędzy. - Co za tekst! Uważaj, bo przyznają ci Oscara. Gapiła się na mnie. - Powiedziałam Patchowi, że jesteś niedojrzała i impulsywna. Powiedziałam też, że wciąż jesteś zazdrosna o to, co między nami było, i o to, co nadal może być. Poczerwieniałam. Złapałam ją za ramię, zanim zdołała się wykręcić. - Nigdy więcej nie rozmawiaj o mnie z Patchem. Albo inaczej: nigdy więcej z nim nie rozmawiaj. - Patch mi ufa. To powinno ci wystarczyć. - Patch wcale ci nie ufa. Wykorzystuje cię. Teraz się z tobą zadaje, ale kiedy nie będziesz mu już potrzebna, pozbędzie się ciebie bez wyrzutów sumienia. Na twarzy Dabrii pojawił się szkaradny grymas. - Skoro już udzielamy sobie rad, to posłuchaj mojej. Zejdź ze mnie. - Spojrzała na mnie ostrzegawczo. Groziła mi. Miała coś do ukrycia. Postanowiłam, że odkryję jej tajemnicę. Zniszczę ją.

ROZDZIAŁ 22 Odwróciłam twarz, żeby nie osiadł na mnie kurz spod kół samochodu Dabrii. Wbiegłam z powrotem do domu. Lada moment miała wrócić mama, a ja przecież nie dość, że powinnam wytłumaczyć jej, dlaczego impreza skończyła się tak nagle, to jeszcze musiałam pozbyć się ciała Barucha. Jeżeli naprawdę uwierzył, że wbiłam mu pogrzebacz w blizny po skrzydłach, przez kilka następnych godzin powinien się utrzymywać w katatonicznym stanie, co znacznie by mi ułatwiło przeniesienie jego ciała. Uf, w końcu los się do mnie uśmiechnął. Kiedy weszłam do salonu, nad ciałem Barucha pochylał - się Patch. Na jego widok poczułam ulgę. - Patch! - krzyknęłam i podbiegłam do niego. - Aniele! - zawołał. Jego twarz była stężała ze zmartwienia. Podniósł się z podłogi, a ja wpadłam w jego otwartej ramiona. Przycisnął mnie do siebie. Pokiwałam głową, żeby go uspokoić, i przełknęłam która zaklinowała mi się w gardle. Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. Użyłam triku, jak by myślał, że Nefilowie robią obławę na dom. Na wszelki wypadek wmówiłam mu też, że w blizny po skrzydłach wbiłam mu pogrzebacz westchnęłam niepewnie. - Skąd wiedziałeś, że upadłe anioły wdarły się na imprezę? - Twoja mama mnie wyrzuciła, ale nie miałem zamiaru zostawiać cię bez opieki. Zaczaiłem się na ulicy. W stronę twojego domu kierowało się sporo samochodów, ale wydawało mi się, że to wasi goście. Przybiegłem, kiedy tylko zobaczyłem, że z domu uciekają przerażeni ludzie. Przy drzwiach czatował upadły anioł, który myślał, że chcę mu ukraść łupy wojenne. Musiałem ugodzić w blizny po skrzydłach jego i kilku innych aniołów. Mam nadzieję, że twoja mama nie zauważy, że ułamałem kilka gałęzi z drzewa przed domem. Świetnie nadają się na dzidy. - Jego usta drgnęły w szelmowskim uśmiechu. - Mama zaraz wróci. Patch skinął głową. - Zajmę się ciałem. Możesz włączyć prąd? Skrzynka z bezpiecznikami jest w garażu. Sprawdź, czy ktoś ich nie wyłączył. Jeżeli przecięli kable do domu, będziemy mieli więcej pracy. - Już idę. - Jednak zatrzymałam się w połowie drogi zawróciłam. - Była tu Dabria. Próbowała mi wmówić, ze to ty kazałeś jej mnie stąd zabrać. Myślisz, że była z nimi? Ku mojemu zaskoczeniu powiedział: - Dzwoniłem do niej. Była w okolicy. Ja rzuciłem się w pogoń za upadłymi aniołami, więc poprosiłem, żeby po ciebie pojechała. Zszokowana i zirytowana, nie mogłam wydusić słowa. Nie widziałam, czy jestem bardziej wściekła na to, że Dabria mówiła prawdę, czy na to, że śledziła Patcha. To, że „była w okolicy", wydawało mi się mocno podejrzani ponieważ ulica, przy której mieszkam, ma półtora kilometra długości, mieści się przy niej tylko nasz dom i kończy się ślepym zaułkiem przed lasem. Dabria musiała zainstalował Patchowi urządzenie namierzające. Kiedy do niej dzwonu siedziała pewnie w

samochodzie zaparkowanym kilkaset metrów dalej, z lornetką w dłoniach. Nie miałam wątpliwości, że Patch jest mi wierny. Nie miałam też wątpliwości, że Dabria chce to zmienić. I uznałam jednak, że nie czas na kłótnię, i powiedziałam: - Co powiemy mamie? - Ja... Ja się tym zajmę. Patch i ja odwróciliśmy się gwałtownie na dźwięk mysiego pisku, który wydał ktoś stojący w drzwiach. Marcie załamywała ręce. Wyczuła jednak, że ten gest zdradza jej słabość, więc natychmiast je opuściła. Odgarnęła włosy z ramion, uniosła brodę i powiedziała nieco pewniejszym tonem: - Ta impreza była moim pomysłem, więc jestem za nią współodpowiedzialna. Powiem jej, że jakieś dupki zjawiły się tu bez zaproszenia i zaczęły demolować dom. Mogliśmy zrobić tylko jedno: zakończyć imprezę. Wydawało mi się, że Marcie za wszelką cenę unika patrzenia na ciało Barucha, który leżał na ziemi, twarzą do dywanu. Pewnie wychodziła z założenia, że jeżeli się czegoś nie widzi, to tego nie ma. - Dziękuję, Marcie - powiedziałam szczerze. - Nie bądź taka zaskoczona. To także mój problem. Ja nie... Mam na myśli, że... Nie jestem... - Wzięła głęboki oddech. - Jestem jedną... z was. Otworzyła usta, żeby cos dodać, ale natychmiast je zamknęła. Nie zdziwiło mnie to. „Nieczłowiek" było słowem, które z trudem przychoduje na myśl, tym bardziej ciężko było wymówić je głośno. Na odgłos pukania Marcie i ja podskoczyłyśmy. Spojrzałyśmy na siebie niepewnie. - Udawaj, że nas tu nie było - powiedział Patch, po czym przerzucił Barucha przez ramię i ruszył w stronę tylnego - Aniele? - dodał w myślach. - Wymaż pamięć Marcie. Niech zapomni, że mnie widziała. Musimy strzec naszej tajemnicy. - Zrobione - odparłam. Marcie i ja ruszyłyśmy do drzwi. Ledwo przekręciłam klamkę, a Vee już była w środku, wciągając za sobą Scotta. Mieli splecione palce. - Przepraszamy za spóźnienie - oznajmiła. - Coś nas... hmm... - Odkaszlnęła i wymieniła porozumiewawcze spojrzenie ze Scottem, po czym oboje wybuchli śmiechem. - Coś nas zatrzymało - dokończył Scott z szerokim uśmiechem. Vee zaczęła się wachlować. Lepiej bym tego nie ujęła. Dopiero kiedy Marcie i ja odpowiedziałyśmy im ponurą ciszą, Vee rozejrzała się wokół i spostrzegła, w jakim stanie znajduje się dom. - Zaraz. Gdzie są wszyscy? Przecież niemożliwe, żeby impreza już się skończyła. - Mieliśmy nalot chuliganów - powiedziała Marcie. - Mieli na sobie maski. To mógł być ktokolwiek - wyjaśniłam. - Zaczęli niszczyć wnętrze. - Wysłałyśmy wszystkich do domu - dodałam. Zaszokowana Vee bez słowa przyglądała się zniszczeniom. - Nalot chuliganów? - powiedział do mnie Scott w myślach, najwyraźniej nie wierząc w moje umiejętności aktorskie. Wiedział, że chodzi o coś więcej. - Upadłe anioły - odparłam. - Jednemu z nich bardzo zależało na tym, bym złożyła mu przysięgę wierności. Nic mi się nie stało - dodałam szybko, kiedy jego twarz krzywiła się ze strachu. - Nie udało mu się. Czy mówi coś imię Barach? -

Nie, ale dowiem się kto to. Możesz na mnie liczyć. - Musisz zabrać stąd Vee, w przeciwnym razie zacznie zadawać pytania, na które nie mam odpowiedzi. Poza tym muszę posprzątać, zanim wróci mama. - Kiedy masz zamiar jej powiedzieć? Wzdrygnęłam się, zaskoczona bezpośrednim pytaniem Scotta. - Nie mogę jej powiedzieć. Muszę dbać o jej bezpieczeństwo. Ciebie też o to proszę. To moja najlepsza przyjaciółka, Scott. Nic nie może jej się stać. - Zasługuje na to, żeby znać prawdę. - Zasługuje na o wiele więcej, ale teraz jej bezpieczeństwo V jest dla mnie najważniejsze. - A jak myślisz, co jest najważniejsze dla niej? - powiedział Scott. - Ufa ci i zależy jej na tobie. Okaż jej taki sam szacunek. Nie miałam czasu na kłótnię. - Scott, proszę - błagałam. Przez chwilę przyglądał mi się badawczo. Nie był zadowolony, ale widziałam, że pozwoli mi wygrać tę bitwę. Przynajmniej na razie. - Wynagrodzę ci to, Vee - powiedział Scott. - Chodźmy do kina. Możesz wybrać film. Nie chcę ci niczego sugerować, ale grają teraz nowy film o superbohaterach. Ma beznadziejne recenzje, co oczywiście oznacza, że będzie świetny. - Zostańmy. Pomożemy Norze posprzątać ten. powiedziała Vee. - Dowiem się, kto to zrobił, i dam im do wiwatu. Może zupełnym przypadkiem znajdą cuchnącą w szkolnej szafce. I lepiej niech pilnują opon, bo nie Komo, czy nie będę akurat w okolicy ze scyzorykiem. - Zrób sobie wolne powiedziałam do Vee. - Marcie pomoże mi posprzątać, prawda Marcie? - powiedziałam słodko, oplatając ją ramieniem, jednak moje słowa podszyte były tonem wyższości. Vee spojrzała na mnie i dostrzegłam w jej oczach porozumiewawczy błysk. - Jakaś ty łaskawa! - powiedziała Vee do Marcie. - Zmiotka jest pod zlewem, razem z workami na śmieci. - Vee dala jej kuksańca. - Baw się dobrze i nie złam zbyt wielu paznokci. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi, Marcie i ja oparłyśmy się o ścianę i jednocześnie wydałyśmy westchnienie ulgi. - Stawiasz mi colę! - uśmiechnęła się Marcie. Odchrząknęłam. - Dziękuję, że mi dziś pomogłaś - powiedziałam szczerze. Ten jeden raz Marcie okazała się naprawdę... Pomocna, uświadomiłam sobie z zaskoczeniem. A ja udałam zamiar odpłacić się jej wymazaniem pamięci. Odepchnęła się od ściany i otrzepała ręce. - Ten wieczór się jeszcze nie skończył. Zmiotka jest pod zlewem?

ROZDZIAŁ 23

Szybko nastał ranek. Obudziło mnie stukanie w okno. Kiedy przewróciłam się na drugi bok, za szybą zobaczyłam] Dantego siedzącego na gałęzi. Dawał mi znak, żebym wyszła na zewnątrz. Uniosłam dłoń z wyciągniętymi pięcioma palcami, dając mu znak, że tylu właśnie minut potrzebuję. Teoretycznie miałam szlaban. Ale byłam pewna, że Dante nie kupi tej wymówki. Kiedy znalazłam się na podwórku, panował jeszcze mrok, a w powietrzu czuć było rześki posmak jesieni. Potarłam ręce, żeby je rozgrzać. Nad naszymi głowami wciąż wisiał talarek księżyca. Gdzieś w oddali płaczliwie zahukała sowa. - Dziś rano wokół twojego domu krążył nieoznakowany samochód z radarem - powiedział Dante, chuchając w dłonie. - Jestem niemal pewien, że był to policjant. Miał ciemne włosy i, z tego co zauważyłem, był kilka lat ode mnie starszy. Masz pomysł, kto to mógł być? Detektyw Basso. Co tym razem zrobiłam, żeby zwrócić] jego uwagę? - Nie - odparłam, uznając, że nie jest to czas na przyznawanie się przed Dantem, że miałam w przeszłości do czynienia z lokalną policją. - Pewnie kończył zmianę, szukał jakiegoś zajęcia. Jedno jest pewne: tutaj nikt nie przekracza prędkości. Dante uśmiechnął się ironicznie. - Przynajmniej nie w samochodzie, panno szybkonoga. Zaczynamy? - Nie. Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Ukląkł i zawiązał sznurowadło, które zdążyło mu się rozsupłać. - Czas na rozgrzewkę. Wiesz, co robić. Wiedziałam, i owszem. Dante nie miał jednak pojęcia, że biegnąc za nim po lesie i coraz głębiej zapuszczając się w nasz ustronny teren treningowy, fantazjowałam o tym, że rzucam w niego nożami, rzutkami i innymi ostrymi przedmiotami. Musiałam się jakoś wprawić w odpowiedni nastrój. Kiedy byłam już mokruteńka od potu, Dante przygotował dla mnie kilka serii ćwiczeń rozciągających, które miały mi pomóc w zwiększeniu zwinności. Byłam świadkiem tego, jak Marcie wykonuje kilka dokładnie takich samych ćwiczeń w swojej sypialni. Nie była już częścią drużyny cheerleaderek, jednak z jakiegoś powodu zachowanie umiejętności wykonywania szpagatu było dla niej ważne. - Jaki mamy plan na dzisiaj? - zapytałam, siadając na ziemi i rozsuwając nogi tak, by tworzyły literę v. Pochyliłam i oparłam czoło o rzepkę, czując, jak naciągają mi się Cięgna w kolanach. - Opętywanie. - Opętywanie? - powtórzyłam zaskoczona. - Jeżeli upadłe anioły mogą opanowywać nasze ciała, to my też powinniśmy się tego nauczyć. Nie ma lepszego sposobu na walkę, niż umiejętność kontrolowania ciała i umysłu naszego przeciwnika - ciągnął Dante. - Nawet nie wiedziałam, że upadłego anioła można opętać. - Odkąd dysponujemy diabelską mocą, owszem, jest to możliwe. Wcześniej nie byliśmy dość silni. Od kilku miesięcy w tajemnicy szkoliłem wybranych Nefilów, w tym także siebie, w zakresie opętywania. Noro, opanowanie tej umiejętności przechyli szalę zwycięstwa na naszą stronę. Jeżeli nam się to uda, mamy szansę. - Szkoliłeś się w tym? Jak? Opanowywanie ciał było możliwe tylko w czasie trwania cheszwanu. Jakim cudem pracował nad tą umiejętnością już od kilku miesięcy? - Trenowaliśmy na upadłych aniołach. - Na jego twarzy pojawił się groźny uśmiech. - Przecież ci mówiłem, że jesteśmy silniejsi niż kiedykolwiek. Jeden spacerujący samotnie upadły anioł nie ma szans wobec grupy Nefilów. Nocą łapaliśmy ich na ulicy i wywoziliśmy do ośrodka szkoleniowego zorganizowanego przez Hanka. - Hank był w to zamieszany? - Miałam wrażenie, że tajemnice z jego przeszłości nigdy nie

przestaną nas prześladować. - Polujemy na samotników, introwertyków. Wybieramy tych, za którymi pewnie nikt nie zatęskni. Podajemy im nową formułę diabelskiej mocy, która na krótki czas umożliwia opętywanie, nawet poza cheszwanem. Ćwiczymy na nich. - Gdzie oni teraz są? - Przetrzymujemy ich w ośrodku szkoleniowym. Kiedy na nich nie ćwiczymy, wbijamy im w blizny po skrzydłach metalowy pręt, zaklęty diabelską mocą. Dzięki temu są zupełnie unieruchomieni. To nasze prywatne szczury laboratoryjne. Byłam przekonana, że Patch nic o tym nie wie. W przeciwnym wypadku na pewno by mi o tym powiedział. - Ilu ich jest? I gdzie znajduje się ten ośrodek? - Nie mogę ci tego zdradzić. Zakładając go, wraz z Hancem i Blakelym uznaliśmy, że bezpieczniej będzie trzymać jego położenie w ścisłej tajemnicy. Teraz, kiedy Hank umarł, Blakely i ja jesteśmy jedynymi Nefilami, którzy je znają. Tak jest lepiej. Jeżeli nagniemy zasady, natychmiast pojawią się zdrajcy, ludzie, którzy dla pieniędzy zrobią wszystko, nawet sprzeniewierzą się własnej rasie. Tak to już jest. Nefilska natura przypomina ludzką. Eliminujemy jedynie pokusę. - Zabierzesz mnie na trening do tego ośrodka? - Byłam pewna, że tu także będą obowiązywać jakieś reguły i że, na przykład, będę miała zawiązane oczy albo ktoś wymaże mi trasę z pamięci. Może jednak uda mi się to jakoś obejść? Może wraz z Patchem będziemy umieli odtworzyć tę drogę? - Nie musimy. Tak się składa, że mam tu akurat jednego szczura. Szybko rozejrzałam się wokół. Gdzie? - Nie martw się. Połączenie diabelskiej mocy i pręta w bliznach sprawia, że nasz królik doświadczalny jest skłonny do współpracy. - Dante zniknął za głazem, by Po chwili wrócić, ciągnąc za sobą upadłą anielicę, która wyglądała na nie więcej niż trzynaście ludzkich lat. Jej nogi, wystające z białych szortów gimnastycznych jak dwie wykałaczki, nie mogły być grubsze od moich ramion. Dante rzucił jej bezwładne ciało na ziemię jak worek kartofli. Odwróciłam wzrok od metalowego pręta tkwiącego w jej plecach. Chociaż wiedziałam, że dziewczyna nic nie czuje, i tak przeszły mnie ciarki. Musiałam przypomnieć sobie, że anielica jest wrogiem. Zaangażowałam się w tę wojnę osobiście, kiedy odmówiłam upadłemu aniołowi złożenia przysięgi wierności. Wszyscy byli niebezpieczni i każdego z nich należało powstrzymać. - Kiedy wyciągnę pręt, minie tylko kilka sekund, zanim anielica zacznie walczyć. Ten rodzaj diabelskiej mocy szybko z niej wyparuje. Innymi słowy: miej oczy dookoła głowy. - Czy ona będzie wiedziała, że ją opanowałam? - Możesz być o to spokojna. Przechodziła przez to kilkaset razy. Chcę, żebyś ją opętała i przez kilka minut kierowała jej zachowaniem, tak żebyś przyzwyczaiła się do sterowania jej ciałem. Daj znać, kiedy będziesz gotowana to, żeby ją opuścić. Przygotuję pręt. - Jak mam się dostać do środka? – zapytałam. Moje ramiona pokryły się gęsią skórką. Było mi zimno, ale nie tylko ze względu na chłód przenikający powietrze. Nie chciałam opętać upadłego anioła, ale z drugiej strony powinnam dostarczyć Patchowi jak najwięcej informacji na temat całego procesu. Nie uda nam się rozwiązać problemu, którego nie rozumiemy.

- Będzie osłabiona od diabelskiej mocy. To ci pomoże. Poza tym, zaczął się cheszwan, więc opanowanie ciał jest dużo łatwiejsze. Musisz zastosować na niej trik umysłowy i przejąć kontrolę nad jej myślami. Niech jej się wydaje, że chce, żebyś ją opętała. Kiedy straci czujność, będzie dla ciebie pestka i swobodnie w nią wnikniesz. Jej wciągnie cię do środka tak szybko, że nawet nie poczujesz, kiedy przejmiesz nad nią kontrolę. - Ona jest taka młoda... - Nie daj się nabrać. Jest równie przebiegła i niebezpieczna jak cała reszta. Proszę... przyniosłem ci dodatkową dawkę diabelskiej mocy, która pomoże ci przy pierwszym podejściu. Nie od razu sięgnęłam po fiolkę. Z pożądania aż mrowiły fenie palce, ale trzymałam dłonie wzdłuż ciała. Wypiłam taż tyle diabelskiej mocy... Obiecałam sobie, że przestanę i że powiem o wszystkim Patchowi. Na razie nie udało mi się ani jedno, ani drugie. Spojrzałam na fiolkę migoczącego niebieskiego płynu i poczułam w żołądku ostry, kłujący głód. Jednocześnie nie chciałam i desperacko potrzebowałam diabelskiej mocy. Bez niej kręciło mi się w głowie. Zażycie odrobiny nie mogło mi przecież specjalnie zaszkodzić. Zanim zdołałam się powstrzymać, wyciągnęłam rękę i wzięłam fiolkę. Usta wypełniły mi się śliną. - Czy mam wypić całość? - Tak. Przechyliłam fiolkę, a diabelska moc spłynęła mi do gardła, paląca jak trucizna. Zaczęłam się krztusić i prychać. Żałowałam, że Blakely nie wymyślił czegoś, co poprawiłoby smak płynu. Przydałoby się także, żeby zminimalizował jego negatywne skutki uboczne. Kiedy tylko wypiłam dawkę diabelskiej mocy, rozbolała mnie głowa. Z doświadczenia wiedziałam, że wraz z upływem dnia mój stan może się tylko pogorszyć. - Gotowa? - zapytał Dante. Nie od razu skinęłam głową. Naprawdę nie miałam najlżejszej ochoty opętać tej dziewczyny. Raz sama tego oświadczyłam, kiedy Patch przejął moje ciało, aby ocalić mnie przed śmiercią z rąk Chaunceya Langeais'go, dalekiego krewnego, który nie darzył mnie rodzinnym sentymentem - Chociaż Patch próbował mnie w ten sposób chronić, opanował moje ciało, czułam zniewolenie, którego nie chciałabym już nigdy doświadczyć. Nie chciałam również próbować tego na kimś innym. Rzuciłam okiem na dziewczynę. Przechodziła przez to już setki razy, a ja ponownie miałam sprawić jej cierpienie. - Gotowa - odparłam w końcu z ciężkim sercem. Dante ostrożnie wyciągnął dziewczynie pręt z blizn po skrzydłach, uważając na to, by nie dotknąć jego świecącej na niebiesko dolnej części. - Lada moment... - wyszeptał ostrzegawczo. - Przyszykuj się. Jej myśli zaczną emitować magnetyczne impulsy. Kiedy tylko wyczujesz mentalną aktywność, wniknij do jej głowy. Nie marnuj czasu, przekonując ją, że to ona pragnie, żebyś ją opanowała. Między drzewami zawisła gęsta, pełna napięcia cisza. Zbliżyłam się do dziewczyny, czekając na jakikolwiek znak. Dante ugiął kolana, przygotowany, by w każdej chwili wkroczyć do akcji. Ciemne niebo wypełniło się ostrym krakaniem wrony. Wyczulam lekki przepływ energii. Było to jedyne ostrzeżenie, którego udzieliła mi dziewczyna, zanim rzuciła się na mnie z obnażonymi zębami, drapiąc jak dzikie zwierzę. Upadłyśmy na ziemię. Byłam szybsza i znalazłam się na górze. Próbowałam złapać ją za nadgarstki i przygwoździć je do ziemi, tuż nad jej głową, ale zrzuciła mnie z siebie jednym zręcznym ruchem. Upadłam na ziemię i usłyszałam, jak anielica zwinnie ląduje kilka metrów dalej.

Kiedy spojrzałam w górę, zobaczyłam, jak odbija się od zieiiu i skacze w moim kierunku. Zwinęłam się i przetoczyłam w bok. - Teraz! - ryknął Dante. Kątem oka zobaczyłam, że trzyma w górze pręt. Szykował się, żeby zaatakować dziewczynę, gdyby mnie się to nie udało. Zamknęłam oczy i próbowałam skupić się na jej myślach. Czułam, jak przybliżają się i oddalają niczym rozwścieczone owady. Zanurkowałam w jej umysł, rozbijając w pył wszystko, co napotkałam na swojej drodze. Splątałam jej myśli w jedną wielką masę i jak hipnotyzer powtarzałam: wpuść mnie do środka, wpuść mnie do środka. Dziewczyna poddała się szybciej, niż sądziłam. Zgodnie z tym, co mówił Dante, poczułam, jak płynę w jej stronę. Miałam wrażenie, że moja dusza przyciągana jest przez potężne pole siłowe. Nie broniła się. Czułam się jak we śnie - świat wokół był rozkołysany, rozdygotany, a jego krawędzie zamazane. Nawet nie wiem, kiedy wszystko się zmieniło. Mrugnęłam jedynie okiem i już oglądałam świat z innej perspektywy. Byłam w niej - w jej ciele, umyśle, duszy. Opanowałam ją. - Noro? - powiedział Dante, z niedowierzaniem mrużąc oczy. - Jestem w środku. - Przestraszyłam się własnego głosu. To ja wydałam polecenie, ale głos należał do niej. Był wyższy i słodszy, niż spodziewałam się po upadłym aniele. Z drugiej strony była przecież taka młoda... - Czujesz jakiś sprzeciw? Czy stawia ci jakikolwiek opór? - zapytał Dante. Tym razem potrząsnęłam tylko głową. Nie byłam gotowa, by jeszcze raz usłyszeć, jak wypowiadam słowa jej głosem. Podczas gdy Dante chciał, żebym ćwiczyła sterowanie jej ciałem, ja pragnęłam jedynie, żeby się z niej wydostać. Pospiesznie wydałam anielicy kilka komend. Rozkazałam jej żeby przebiegła krótki dystans, z łatwością przeczyła przez powalone drzewo, rozwiązała i zawiązała e sznurówki. Dante miał rację miałam nad nią pełną kontrolę. Gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że wykonuję te wszystkie ruchy wbrew jej woli. Mogłabym rozkazać jej, żeby wsadziła ostrze we własne blizny po skrzydłach, a ona musiałaby się temu podporządkować. - Skończyłam - powiedziałam do Dantego w myślach - Wychodzę. - Zostań trochę dłużej - odparł. - Musisz poćwiczyć To powinno być dla ciebie zupełnie naturalne. Jeszcze raz powtórz komendy. Zignorowałam jego prośbę i rozkazałam jej ciału, żeby mnie z siebie wyrzuciło. Przemiana znów okazała się błyskawiczna i ledwo zauważalna. Przeklinając pod nosem, Dante wetknął pręt z powrotem w blizny anielicy. Jej ciało opadło bezwładnie, jakby była martwa. Ramiona i nogi wygięły się pod dziwnym kątem. Chciałam odwrócić wzrok, ale nie mogłam. Zastanawiałam się, jak wcześniej wyglądało jej życie na Ziemi. Zastanawiałam się, czy ktokolwiek za nią tęsknił i czy kiedykolwiek będzie jeszcze wolna. I jak ponure muszą być jej perspektywy. - Za krótko w niej byłaś - powiedział Dante z rozdrażnieniem. - Nie słyszałaś, że kazałem ci jeszcze raz powtórzyć komendy? Wiem, że na początku możesz czuć się trochę skrępowana... - Jak to działa? - zapytałam. - Przecież dwa obiekty nie mogą istnieć w tej samej przestrzeni w tym samym czasie. Jak więc działa opanowywanie czyjegoś ciała? - Wszystko sprowadza się do mechaniki kwantowej, funkcji falowej i dualizmu korpuskularnofalowego. - Nie ogarniam jeszcze

teorii kwantowej - powiedziałam z lekką urazą. - Spróbuj mi to wytłumaczyć tak, żebym zrozumiała. - Z tego co wiem, wszystko odbywa się na poziomie subatomowym. Dwa obiekty mogą istnieć w tym samy miejscu w tym samym czasie. Nie wiem, czy ktokolwiek rozumie, jak to właściwie działa. Tak już po prostu jest. - I to wszystko? - Trochę wiary, Grey. - Dobrze. Uwierzę ci, ale chcę czegoś w zamian - powiedziałam, spoglądając na Dantego przenikliwie. - Wychodzi ci śledzenie, prawda? powiedzmy. po mieście kręci się podstępny archanioł, który nazywa się Pepper Friberg. Uważa, że szantażuje go upadły anioł, a ja chyba wiem, kto to jest. Chciałabym, żebyś zebrał przeciwko niej dowody. - Niej? - Kobiety też bywają sprytne. - Co to ma wspólnego z dowodzeniem Nefilami? - To sprawa osobista. - Dobra - powiedział Dante powoli. - Co powinienem wiedzieć? - Patch powiedział, że wielu upadłych aniołów może szantażować Peppera Friberga z różnych powodów. Niektórzy chcą zdobyć strony z Księgi Henocha, spojrzeć w przyszłość, uzyskać odpuszczenie dawnych win, poznać pilnie strzeżone informacje, a nawet otrzymać status anioła stróża. Lista spraw, które archanioł może załatwić, ciągnie się w nieskończoność. Tak mi się wydaje. - Co jeszcze mówił Patch? - Niewiele. On także chce znaleźć tego szantażystę. Wiem, że sprawdzał kilka tropów i namierzył przynajmniej Jednego podejrzanego, ale jestem niemal pewna, że szuka nie tam gdzie trzeba. Któregoś wieczoru widziałam, jak jego rozmawia z Pepperem na tyłach Diabelskiej Portmonet. Nie słyszałam, co mówią, ale ona wyglądała na pewną siebie, a on był wściekły. Dziewczyna ma na imię Dabria. Na twarzy Dantego zobaczyłam ślad rozpoznania. Skrzyżował ramiona na piersi. - Dabria? Jęknęłam. - Nie mów mi, że też ją znasz. Słowo honoru, ona jest wszędzie. Jeżeli powiesz mi jeszcze, że jest piękna, zepchnę cię do wąwozu i poślę za tobą głaz. - Nie o to chodzi. Dante potrząsnął głową, a na jego twarzy pojawiło się współczucie. - Nie chciałem, żeby to na mnie padło. Wolałem ci tego mówić. - Czego? - Znam Dabrię. Nie osobiście, ale... - Wyraz litości na jego twarzy jeszcze się pogłębił. Patrzył na mnie tak, jakby miał mi oznajmić złe nowiny. Wcześniej usiadłam na pieńku, żeby przedstawić mu moją opowieść, ale teraz skoczyłam na równe nogi. - No, wyduś to z siebie, Dante! - Pracuje dla mnie kilku szpiegów. To ludzie, których zatrudniam, żeby mieli oko na wpływowe upadłe anioły - wyznał niemal ze wstydem. - Wiadomo, że w środowiska upadłych aniołów Patch jest poważany. To bystry, mądry i zaradny facet. Dobry lider. Dzięki latom, które spędził jako najemnik, ma większe doświadczenie bojowe niż większość moich ludzi razem wziętych. - Szpiegowałeś Patcha - zrozumiałam. - Dlaczego nic nie powiedziałeś? - Ufam ci, ale liczę się z tym, że Patch może mieć na ciebie wpływ. - Wpływ? Patch nigdy nie podjął za mnie żadnej decyzji. Potrafię to robić sama. To ja dowodzę tą operacją. Gdybym chciała rozesłać szpiegów, sama bym to zrobiła - działam z wyraźną irytacją. - Rozumiem. Podeszłam do najbliższego drzewa i odwróciłam się tyłem do Dantego. - Powiesz mi, dlaczego w ogóle mi o tym mówisz? Westchnął z wahaniem. - Szpiegując Patcha, często natrafialiśmy na Dabrię. Zamknęłam oczy, żałując, że nie mogę go poprosić, żeby zamilkł. Nie chciałam tego słyszeć. Wiedziałam, że Dabria wszędzie łazi za Patchem, ale ton głosu Dantego sugerował, że ma mi do powiedzenia coś o wiele gorszego niż to, że Patch ma dręczycielkę, którą w dodatku jest jego prześliczna była dziewczyna. - Parę nocy temu byli razem. Kilka godzin. Mam dowody. Zdjęcia. Zacisnęłam zęby i odwróciłam się gwałtownie. - Chcę je zobaczyć. - Noro... Poradzę sobie - rzuciłam. - Chcę zobaczyć te niby - - dowody, które zgromadzili twoi... moi ludzie. - Patch z Dabrią. Kilka godzin. Wertowałam pamięć, próbując ustalić, która to mogła być noc.

Byłam roztrzęsiona, wściekła i zazdrosna. Patch tego nie zrobił. Musiało istnieć jakieś wytłumaczenie. Póki nie miałam dowodów, musiałam wierzyć, że jest niewinny. Zbyt wiele razem przeszliśmy, żebym teraz wysnuwała pochopne wnioski. Musiałam się opanować. Głupio byłoby już teraz ferować wyroki. Dante miał zdjęcia? W porządku. Sama je obejrzę. Dante zacisnął usta i skinął głową. - Przywiozę ci je później do domu.

ROZDZIAŁ 24 Jak co rano umyłam się i przygotowałam do wyjścia, ale wszystko robiłam mechanicznie. Cały czas wy obrażałam sobie Patcha i Dabrię razem. Wcześniej nie wpadłam na to, żeby zapytać Dantego o szczegóły, a teraz pytania, na które nie miałam odpowiedzi, wypalały mi dziury w mózgu. „Byli razem. Kilka godzin. Mam zdjęcia". Co oznaczało to, że byli razem? Czy pytanie o to było przejawem naiwności? Nie. Ufałam Patchowi. Chciałam do niego zadzwonić, ale oczy wiście tego nie zrobiłam. Miałam zamiar poczekać na zdjęcia. Jeżeli będzie na nich coś, co udowodni jego winę... przynajmniej będę wiedziała od razu. Marcie weszła do kuchni i usiadła na skraju blatu. - Szukam kogoś, kto dziś po szkole pójdzie ze mną na zakupy. Odsunęłam od siebie miskę rozmiękłych płatków. Zamyśliłam się na tak długo, że nie mogłam ich już uratować. - Zawsze chodzę na zakupy w piątek po południu - powiedziała. - To taki mój rytuał. - Chyba raczej tradycja - poprawiłam ją. - Potrzebuję nowego płaszcza na jesień. Czegoś ciepłego bawełnianego, ale stylowego - dodała, marszcząc brwi z namysłem. - Dzięki za propozycję, ale czeka na mnie ciężkie zadanie domowe z matmy. - Daj spokój. Nie odrabiałaś lekcji przez cały tydzień, więc po co chcesz to robić teraz? Naprawdę potrzebuję rady. To ważny zakup. A już myślałam, że normalniejesz... - wymamrotała. Podniosłam się z krzesła i wstawiłam miskę do zlewu. - Wiesz, jak mnie udobruchać. Nie ma to jak dobry komplement. Daj spokój, Noro. Nie chcę się kłócić - marudziła dalej. - Chciałabym tylko, żebyś poszła ze mną na zakupy. - A ja chciałabym zdać matmę. Poza tym mam szlaban. - Nie martw się, rozmawiałam z twoją

mamą. Już jej przeszło. Nie masz szlabanu. Poczekam pół godziny po lekcjach, żebyś zdążyła odrobić matmę. Zmrużyłam oczy i przyjrzałam się jej badawczo. - Stosujesz na mojej mamie triki umysłowe? - Wiesz, co myślę? Jesteś zazdrosna, że się z nią zaprzyjaźniłam. Wrr... - Tu nie chodzi tylko o matmę, Marcie. Muszę pomyśleć tym, co wydarzyło się wczorajszej nocy, i jak sprawić, żeby się to więcej nie powtórzyło. Nie mam zamiaru składać przysięgi wierności - powiedziałam stanowczo. - I nie żeby jakikolwiek Nefil musiał to robić. Marcie sapnęła ze zniecierpliwieniem. Jesteś taka sama jak mój tata. Mogłabyś w końcu przelać być taką... - Nefilką? - podrzuciłam jej. - Mieszańcem, dziwadłem, Wybrykiem natury? Chodzącym celem? Marcie tak mocno zacisnęła dłonie, że poróżowiały. W końcu uniosła brodę. W jej oczach błyszczała i wyzwanie. - Tak. Mutantem, potworem, dziwolągiem. Takim samym jak ja. Uniosłam brwi. - A więc tak? Masz zamiar w końcu zaakceptować to kim jesteś? Uśmiechnęła się nieśmiało. - A żebyś wiedziała. - Ta wersja ciebie bardziej mi się podoba - powiedziałam. - A mnie bardziej podoba się ta wersja ciebie. - Marcie wstała i zabrała torebkę ze stołu. - Umawiamy się czy nie? W niecałe dwie godziny po tym, jak zabrzmiał ostatni dzwonek, Marcie przepuściła prawie czterysta dolarów na wełniany płaszcz, dżinsy i kilka dodatków. Ja nie wydałam tyle na ciuchy w ciągu całego roku. Uświadomiłam sobie, że gdybym wychowywała się w domu Hanka, też bez zastanowienia płaciłabym kartą kredytową na lewo i prawo. Przede wszystkim miałabym kartę kredytową. Jechałyśmy samochodem Marcie. Powiedziała, że nie chce, żeby ktokolwiek widział ją w moim gruchocie. i chociaż jej za to nie winiłam, rozumiałam, co chce przez to powiedzieć. Marcie miała pieniądze, a ja nie. Hank zostawił mi w spadku godną pożałowania armię, a Marcie otrzymała całą resztę. Było to co najmniej niesprawiedliwe. - Możemy zrobić mały przystanek? - zapytałam cie. - To trochę nie po drodze, ale muszę coś odebrać mojego kolegi Dantego. - Było mi niedobrze na myśl o tym, że zobaczę zdjęcia Patcha i Dabrii, ale chciałam w końcu poznać prawdę. Byłam zbyt niecierpliwa, żeby czekać, aż Dante mi je dostarczy. Nie miałam pojęcia, czy już tego pe zrobił, ale postanowiłam przejąć inicjatywę. - Od Dantego? Czy ja go znam? - Nie. On nie chodzi z nami do szkoły. Teraz skręć w prawo. Mieszka nad Zatoką Casco powiedziałam. Oczywiście, zdawałam sobie sprawę z ironii losu. Latem oskarżyłam Patcha o to, że coś go łączy z Marcie, a teraz - zaledwie kilka miesięcy później - siedziałam obok niej w samochodzie, jadąc, żeby oskarżyć go o to samo... Tyle że tym razem chodziło o inną dziewczynę. Nasadą dłoni rozmasowałam punkt między oczami. Może powinnam sobie odpuścić. Może to wszystko kwestia mojego braku pewności siebie - może powinnam bezwarunkowo zaufać Patchowi. Ja naprawdę mu ufałam...

Tylko że tu chodziło o Dabrię. Poza tym, jeżeli Patch był niewinny - a naprawdę z całego serca miałam taką nadzieję obejrzenie tych zdjęć nie mogło zaszkodzić. Kierując się moimi wskazówkami, Marcie podjechała pod dom Dantego, a na widok budynku aż westchnęła z zachwytu. - Ten twój kolega ma gust - stwierdziła, prześlizgując się wzrokiem po klasycznym wiktoriańskim domu, przycupniętym na szerokim fartuchu trawnika. - Przyjaciele zostawili mu ten dom w spadku - powiedziałam. - Nie musisz wysiadać. Podbiegnę tylko i coś od niego odbiorę. - Nie ma mowy. Muszę zobaczyć wnętrze - odparła Marcie i zanim zdążyłam ją zatrzymać, wyskoczyła z samochodu. - Czy ten Dante ma dziewczynę? - Wsunęła okulary przeciwsłoneczne na czubek głowy i otwarcie podziwiała bogactwo Dantego. Tak. Mnie - pomyślałam. Naprawdę wybitnie sobie radziłam, próbując podtrzymać tę gierkę. Nawet moja przyrodnia siostra, z którą mieszkałam pod jednym dachem nie wiedziała nic o moim „chłopaku". Weszłyśmy na ganek i zadzwoniłyśmy do drzwi. Odczekałam chwilę i ponownie wcisnęłam dzwonek. Osłoniły oczy dłońmi i zajrzałam do ciemnego wnętrza przez okno jadalni. Jak zwykle miałam szczęście. Właśnie wtedy, kiedy do niego przyjechałam, nie było go w domu. - Halo, halo! Szukacie tego młodego człowieka, który tu mieszkał? Kiedy się odwróciłyśmy, zauważyłyśmy stojącą na chodniku starszą kobietę. Na nogach miała różowe kapcie, a we włosach różowe wałki. Na smyczy trzymała małego czarnego psa. - Szukamy Dantego - powiedziałam. - Jest pani jego sąsiadką? - Na początku lata wprowadziłam się do córki i zięcia. O tam - wyjaśniła, machając ręką. - Mój mąż John odszedł. Panie, świeć nad jego duszą. Miałam do wyboru zamieszkać w domu opieki albo u zięcia. On nigdy nie opuszcza deski klozetowej - poinformowała nas kobieta. - Co ona plecie? - zapytała mnie Marcie w myślach. - Poza tym, helol, temu psu przydałaby się kąpiel. Nawet stąd go czuję. Udałam przyjacielski uśmiech i zeszłam z ganku. - Nazywam się Nora Grey. A ten młody człowiek, który tu mieszka, to Dante Matterazzi, mój przyjaciel. - Matterazzi? Wiedziałam! Wiedziałam, że to z takim nazwiskiem tego nie ukryje. Oni nas najeżdżają powiedziała. - Ani się obejrzymy, a za płotem zamieszka sam Mussolini. - Na potwierdzenie jej słów pies zaszczekał. Spojrzałyśmy na siebie, Marcie przewróciła oczami. Widziała go pani dzisiaj? - zapytałam. - Dzisiaj? Dlaczego miałabym go widzieć? Przecież mówię że się wyprowadził. Dwa dni temu. Zrobił to w środku nocy jak to Włoch. Podstępny jak sycylijski mafioso. To jakiś podejrzany typ, mówię wam. - Musiało się pani coś pomylić. Dante nadal tu mieszka - powiedziałam, próbując utrzymać miły ton głosu. - Ta! Tego chłopaczka licho wzięło. Nigdy się nie odzywał, taki był z niego sąsiad. Już od pierwszego dnia. Nie mówił nawet „dzień dobry" Kto to widział takiego krętacza w przyzwoitej okolicy. Coś mi tu nie pasowało. Wytrzymał tylko tydzień, ale nie mogę powiedzieć, że będzie mi go brakowało. Powinni wprowadzić jakieś prawo zakazujące wynajmowania domów w tej okolicy, bo potem zjawiają się takie pozbawione szacunku typy.

- Dante nie wynajmował tego domu. On jest jego właścicielem. Przyjaciele zostawili mu go w spadku. - Tak ci powiedział? - Kobieta machnęła głową, wbijając we ranie spojrzenie niebieskich oczu, jakby chciała mi dać do zrozumienia, że w życiu nie widziała większej frajerki. Właścicielem tego domu jest mój zięć. Ta posiadłość od lat należy do jego rodziny. Wynajmował ją latem, tuż przed nadejściem kryzysu. Wtedy można było jeszcze zarobić na turystach. Teraz musimy go wynajmować włoskim gangsterom. - Musiało się pani coś pomylić... - zaczęłam jeszcze raz. - Sprawdźcie to sobie w rejestrze gruntów. One nie kłamią…. Czego nie można powiedzieć o podejrzanych makaroniarzach. Pies krążył wokół kobiety, oplatając jej nogi smyczą. Co jakiś czas zatrzymywał się i wydawał ostrzegawcze warknięcie w kierunku Marcie, po czym znów wracał do obwąchiwania ziemi i biegania w kółko. Kobieta odplątała smycz i ruszyła chodnikiem. Patrzyłam, jak odchodzi. Dante był właścicielem tego domu. Nie wynajmował go. Poczułam, jak ściska mnie w klatce piersiowej. Jeżeli Dante rzeczywiście zniknął, to jak zdobędę więcej diabelskiej mocy? Substancja już mi się kończyła. Został mi jeszcze zapas na jeden, góra dwa dni, jeżeli będę oszczędzać. - Cóż, ktoś tu kłamie - powiedziała Marcie. - Myślę, ¿e to ona. Nigdy nie ufam starym kobietom. Zwłaszcza takim gderliwym. Ledwo ją słyszałam. Próbowałam zadzwonić na komórkę Dantego, modląc się, żeby odebrał, ale moje nadzieje spełzły na niczym. Nie włączyła się nawet poczta głosowa. Pomogłam Marcie wnieść torby z zakupami do domu. Mama zeszła do nas po schodach. - Jakiś twój kolega to podrzuci! - powiedziała, podając mi szarą kopertę. - Powiedział, że nazywa się Dante. Powinnam go znać? - dopytywała się. Wzięłam od niej kopertę i próbowałam nie wykazywać zbyt dużego zainteresowania. - To kolega Scotta - wyjaśniłam. Mama i Marcie spoglądały wyczekująco to na mnie, to na kopertę. - Pewnie chce, żebym przekazała to Scottowi skłamałam, nie chcąc absorbować ich tą sprawą. - Wyglądał na starszego niż twoi znajomi. Nie jestem zachwycona tym, że spędzasz czas ze starszymi mężczyznami - powiedziała mama z powątpiewaniem. - Przecież mówię, że to kolega Scotta - odparłam wy mijająco. Kiedy znalazłam się w sypialni, wzięłam głęboki oddech i złamałam pieczęć na kopercie. Wysypałam z niej kilka powiększonych czarnobiałych fotografii. Parę z nich zrobiono w nocy. Przedstawiały Patcha idącego opustoszałą ulicą. Patcha śledzącego kogoś na motocyklu. Patcha dzwoniącego z budki telefonicznej. Nie byłam zaskoczona - wiedziałam, że Patch przez cały czas próbuje namierzyć szantażystę Peppera. Kolejne zdjęcie przedstawiało Patcha i Dabrię. Siedzieli w nowym pickupie Patcha - fordzie F150. W świetle latarni widać było maleńkie igiełki deszczu. Dabria obejmowała Patcha za szyję, a na jej ustach błąkał się zalotny uśmiech. Przytulali się i wcale nie wyglądało na to, by Patch się opierał. Szybko przejrzałam ostatnie trzy zdjęcia. Nagle zakłuło mnie w żołądku i poczułam, że zaraz zwymiotuję. Pocałunek. Dabria całowała Patcha. Zdjęcia nie kłamały.

ROZDZIAŁ 25 „Parę nocy temu byli razem. Kilka godzin". Siedziałam na podłodze w łazience, oparta o drzwi kabiny prysznicowej, z kolanami podciągniętymi pod brodę. Mimo że grzejnik był włączony, byłam zmarznięta, zlana zimnym potem. Obok mnie leżała pusta butelka diabelskiej mocy. Wykorzystałam cały zapas. Nawet nie pamiętałam, kiedy ją wypiłam. Mimo że opróżniłam całą butelkę, wcale nie czułam się lepiej. Nawet diabelska moc nie potrafiła podźwignąć mnie z głębi rozpaczy. Ufałam Patchowi. Kochałam go zbyt mocno, by uwierzyć, że byłby zdolny mnie tak skrzywdzić. Musiało istnieć jakieś wyjaśnienie. Wyjaśnienie. To słowo kołatało mi w głowie, puste i drwiące. Ktoś zapukał do drzwi. - Pamiętasz, że to wspólna łazienka? Mój pęcherz jest malutki jak u wiewiórki - powiedziała Marcie. Powoli podniosłam się z podłogi. Nachodziły mnie absurdalne myśli: Czy Dabria umiała lepiej całować? Czy Patch żałował, że nie jestem do niej podobna? Sprytna, zimna, elegancka. Zastanawiałam się, w którym momencie do niej wrócił i czy jeszcze ze mną nie zerwał, ponieważ wiedział, że się załamię. jeszcze. Ogarnęło mnie przygnębiające uczucie niepewności. Otworzyłam drzwi i przemknęłam kolo Marcie. Byłam połowie korytarza, kiedy w poczułam na sobie jej wzrok. - Wszystko w porządku? - zapytała. - Nie chcę o tym mówić. - Poczekaj! Nora! Ty płaczesz? Przetarłam oczy ręką i ze zdziwieniem odkryłam, że rzeczywiście płakałam. Miałam wrażenie, że ta chwila jest odległa i zastygła w czasie, jakby wszystko działo się gdzie indziej - we śnie. Nadal stałam do niej plecami. Powiedziałam: - Muszę wyjść. Możesz mnie kryć? Chyba nie zdążę wrócić do domu punktualnie. W drodze do Patcha na chwilę się zatrzymałam. Gwałtownie skręciłam kierownicę mojego volkswagena, wjechałam na pobocze, wypadłam z samochodu i zaczęłam chodzić tam i z powrotem. Wokół panowały mrok i chłód. Żałowałam, że nie wzięłam płaszcza. Nie wiedziałam, co mu powiem, kiedy go zobaczę. Nie miałam ochoty wpadać w histerię. Nie chciałam też wrzeszczeć. Zabrałam ze sobą zdjęcia, więc ostatecznie uznałam, że nie będę musiała nic mówić. Po prostu wręczę mu je i zadam tylko jedno krótkie pytanie: Dlaczego? Kiedy zobaczyłam bugatti Dabrii zaparkowane pod domem Patcha, poczułam, że ogarnia mnie obojętność, lodowata jak topniejący śnieg. Zahamowałam gwałtownie Połowie ulicy i z trudem przełknęłam ślinę. W gardle mi gniew. Wypadłam z samochodu. Wetknęłam klucz do zamka i wtargnęłam do mieszkania. Jedynym źródłem światła była lampa stojąca na stoliku w salonie. Dabria przechadzała się przed oknem, ale na mój widok się zatrzymała. - Co ty tu robisz? - zapytała, wyraźnie zaskoczona. Gniewnie potrząsnęłam głową. - O nie. To mój

tekst. Jesteśmy w domu mojego chłopaka, więc tylko ja mogę cię o to zapytać. Gdzie on jest? zapytałam, idąc korytarzem prowadzącym do sypialni Patcha. - Możesz sobie darować. Nie ma go tu. Odwróciłam się gwałtownie i rzuciłam Dabrii spojrzenie pełne niedowierzania, obrzydzenia i nienawiści. - Więc co TY TU ROBISZ? powiedziałam, podkreślając każde słowo. Czułam, jak rośnie we mnie gniew. Nawet nie starałam się go opanować. Należało się jej. - Mam kłopoty, Noro. - Jej warga zadrżała. - Lepiej bym tego nie ujęła. - Rzuciłam w nią kopertą ze zdjęciami. Wylądowała u jej stóp. - Jak to jest kraść komuś chłopaka? Sprawia ci to przyjemność, Dabrio? Lubisz brać to, co do ciebie nie należy? A może po prostu cieszy cię niszczenie czyjegoś szczęścia? Dabria pochyliła się, żeby podnieść kopertę, ale przez cały czas patrzyła mi w oczy. Niepewnie zmarszczyła brwi. Nie wierzyłam, że ma czelność zachowywać się tak, jakby niczym nie wiedziała. - Samochód Patcha - wyjaśniłam z wściekłością. – Ty i on, w tym tygodniu. Byliście razem. Pocałowałaś go! Odwróciła ode mnie spojrzenie, tak by móc zajrzeć do koperty, po czym położyła ją na poduszce od sofy. - Nie rozumiesz... - Oj, chyba jednak rozumiem. To nie jest znowu takie trudne. Nie masz poczucia przyzwoitości ani szacunku dla drugiej osoby. Bierzesz to, czego pragniesz, i nikt inny cię nie obchodzi. Chciałaś Patcha i wygląda na to, że go dostałaś - urwałam. Szczypały mnie oczy. Próbowałam mrugać, żeby odpędzić łzy, ale napływały zbyt szybko. - Mam kłopoty, ponieważ próbując pomóc Patchowi, popełniłam błąd - powiedziała Dabria łagodnym, pełnym niepokoju głosem, ignorując moje oskarżenia. - Patch powiedział mi, że Blakely produkuje diabelską moc dla Dantego i że trzeba zniszczyć jego laboratorium. Powiedział, że jeżeli natrafię na jakąkolwiek informację, która mogłaby go doprowadzić do Blakely'ego albo jego laboratorium, powinnam mu o tym natychmiast powiedzieć. Kilka dni temu, bardzo późno w nocy przyszła do mnie grupa Nefilów. Chcieli, żebym im powróżyła. Szybko odkryłam, że są zatrudnieni jako ochroniarze w armii Czarnej Ręki. Do tamtej pory byli ochroniarzami wpływowego i potężnego Nefila o nazwisku Blakely. Przyciągnęli moją uwagę. Powiedzieli, że ich praca była spokojna i nudna i że pracowali na długie zmiany. Wcześniej tego wieczoru postanowili pograć w pokera, żeby czas szybciej płynął, mimo że gry i wszelkie rozrywki mogące ich rozproszyć były zakazane. Jeden z nich opuścił swoje stanowisko, żeby kupić talię kart. Grali zaledwie kilka minut, kiedy nakrył ich dowódca. Natychmiast zwolnił ich z pracy i wyrzucił z armii. Lider tych żołnierzy, Hanoth, bardzo chciał odzyskać pracę. Ma rodzinę na utrzymaniu. Martwi się o bezpieczeństwo najbliższych. Nie chce, żeby zostali ukarani albo wygnani za jego przewinienia. Przyszedł do mnie z nadzieją, że powiem mu, czy zdoła odzyskać pracę. Najpierw przepowiedziałam los jemu. Miałam ochotę powiedzieć mu prawdę: że jego były dowódca chce go uwięzić i torturować i że powinien natychmiast opuścić miasto wraz z całą rodziną. Podziałam jednak, że jeżeli mu to powiem, stracę szansę na znalezienie Blakely'ego, więc skłamałam. Skłamałam dla Patcha. Powiedziałam Hanothowi, że musi rozwiązuj tę kwestię bezpośrednio z Blakelym. Powiedziałam też, że jeżeli poprosi o przebaczenie, Blakely mu wybaczy Wiedziałam, że jeśli Hanoth uwierzy w moją przepowiednię, doprowadzi mnie do Blakely'ego. Chciałam to zrobić dla Patcha. Dlatego że mi pomógł i dal mi drugą szansę, chociaż wszyscy inni się ode mnie odwrócili... - Spojrzała na mnie oczami pełnymi łez. - Chociaż tyle mogłam zrobić. Kocham go - powiedziała po prostu, patrząc mi prosto w oczy. - Zawszę będę go kochać. Jest moją pierwszą miłością i nigdy o nim nie zapomnę. Ale on kocha ciebie. - Westchnęła z przygnębieniem.

- Jeżeli przyjdzie dzień, że nie będziecie już tak mocno związani, będę czekać. - Na twoim miejscu nie liczyłabym na to – odparłam - Mów dalej. Ciekawa jestem, jak wyjaśnisz te zdjęcia. - Spojrzałam na leżącą na kanapie kopertę. Wydawało mi się, że od tych zdjęć w pokoju zrobiło się duszno. Miałam ochotę podrzeć je na kawałki i wrzucić do kominka. - Wyglądało na to, że Hanoth mi uwierzył. Kiedy wraz z innymi żołnierzami wyszedł, ruszyłam za nimi. Bardzo uważałam, żeby mnie nie zauważyli. Było ich więcej, więc gdyby mnie złapali, groziłoby mi wielkie niebezpieczeństwo. Wyjechali z Coldwater, kierując się na północny zachód. Jechałam za nimi przez ponad godzinę. Byłam przekonana, że zbliżamy się do Blakely'ego. Miasta zostały daleko z tyłu i znaleźliśmy się na prowincji. Nefilowie skręcili w boczną dróżkę, a ja pojechałam za nimi. Od razu wiedziałam, że coś jest nie tak. Zaparkowali pośrodku drogi. Czterech z pięciu wysiadło z samochodu. Wyczulam, że rozdzielają się, zbliżając się do mnie z tyłu i z boków. W mroku otoczyli mnie siecią. Nie miałam pojęcia, jak domyślili się, że ich śledzę. Przez cały czas jechałam z wyłączonymi światłami i trzymałam się tak daleko, że kilka razy prawie ich zgubiłam. Bałam się, że jest już za późno, więc zrobiłam tylko to, co mogłam: ruszyłam biegiem w stronę rzeki. Zadzwoniłam do Patcha i zostawiłam mu wiadomość na poczcie głosowej, po czym przepłynęłam rzekę z prądem, mając nadzieję, że dzięki wzburzonej wodzie trudniej im będzie mnie wyczuć. Kilkakrotnie byli bardzo blisko. Musiałam wyjść z wody i biec przez las. Nie wiedziałam, w którą stronę biegnę, ale mimo że dotarłam do miasta, czułam, że wciąż grozi mi niebezpieczeństwo. Nawet gdyby ktoś zobaczył, że Hanoth i jego ludzie mnie atakują, Nefilowie wyczyściliby mu po prostu pamięć. Biegłam więc ile sił w nogach. Znalazłam schronienie w opuszczonym tartaku, kiedy Patch w końcu oddzwonił. Czułam, że nie dam rady dłużej biec. - W jej oczach błyszczały łzy. - Przyjechał po mnie i zabrał z kryjówki. Zrobił to, mimo że nie udało mi się znaleźć Blakely'ego. - Założyła włosy za uszy i pociągnęła nosem. - Zawiózł mnie do Portland i upewnił się, że jestem bezpieczna. Zanim wysiadłam z jego samochodu, pocałowałam go. Spojrzała mi w oczy. Nie byłam pewna, czy widzę w nich wyzwanie czy skruchę. - To ja zainicjowałam pocałunek, a on natychmiast go zakończył. Wiem, jak to wygląda na zdjęciach, ale chciałam mu tylko podziękować. To trwało sekundę. Patch o to zadbał. Dabria nagle się wyprostowała, jakby szarpnęła nią jakaś niewidzialna dłoń. Jej oczy cofnęły się w tył czaszki, tak że przez moment widać było tylko ich białka, jednak już po chwili znów patrzyła na mnie swoimi lodowato-błękitnymi oczami. - Jeżeli mi nie wierzysz, możesz zapytać jego. Będzie tu za niecałą minutę. ROZDZIAŁ 26 Nigdy nie wierzyłam, że Dabria faktycznie potrafi przewidywać przyszłość - a przynajmniej nie po tym, jak została wygnana z nieba - ale ostatnio robiła wszystko, żebym zmieniła zdanie. I na razie jej się to udawało. Niecałą minutę później zabuczały drzwi garażu i na schodach ukazał się Patch. Był ledwo żywy. Na jego twarzy malowało się zmęczenie, a to że Dabria i ja stoimy w jego salonie w konfrontacyjnej pozie, chyba nie poprawiło mu nastroju. Spojrzał na nas przenikliwie ciemnymi oczami. - To nie wróży nic dobrego. - Ja zacznę - powiedziała Dabria, nerwowo nabierając powietrza. - Ani mi się waż - wypaliłam. Stanęłam przed Patchem, odcinając Dabrię od naszej rozmowy. - Ona cię pocałowała - Pewnie zainteresuje cię, że Dante, który cię śledzi, zrobił wam zdjęcia. Wyobraź sobie

moje zdziwienie, kiedy dziś wieczorem je zobaczyłam. Dlaczego nic nie powiedziałeś? Wytłumaczyłam jej, że to ja cię pocałowałam i że mnie odepchnąłeś - zaprotestowała Dabria gwałtownie. - Co ty tu jeszcze robisz? - wybuchłam. - To sprawa pomiędzy mną a Patchem. Wynoś się w końcu. - Właśnie, co ty tu robisz? - zapytał Patch ostro. - Wła...włamałam się - wydusiła. Bałam się. Nie mogłam spać. Nie mogłam przestać myśleć o Hanocie i pozostałych Nefilach. - Nie no, nie wierzę! - powiedziałam i spojrzałam na Patcha, szukając u niego potwierdzenia. Miałam nadzieję, że nie nabierze się na tę całą „damę w opałach", którą odgrywała przed nim Dabria. Przyszła tu dziś w poszukiwaniu bardzo konkretnego pocieszenia i wcale mi się to nie podobało. Wracaj do kryjówki - nakazał jej Patch. - Gdybyś tam została, byłabyś bezpieczna. - Mimo że był zmęczony, mówił ostrym tonem. - Po raz ostatni ostrzegam cię, żebyś się nie wychylała i trzymała z dala od kłopotów. - Na jak długo? - zapytała płaczliwie. - Czuję się samotna. Inni lokatorzy to sami ludzie. Dziwnie na mnie patrzą. - Dabria spojrzała na niego błagalnie. - Mogę ci pomóc. Tym razem nie popełnię żadnych błędów. Jeżeli pozwolisz mi tu zostać... - Idź - rozkazał jej Patch surowo. Już i tak namieszałaś z Norą i z Nefilami, których śledziłaś. Wiedzą, że szukasz Blakely'ego. Jeżeli mają chociaż trochę oleju w głowie, domyślili się pewnie, że wiesz, dlaczego Blakely jest dla nich ważny i co robi w swoim sekretnym laboratorium, gdziekolwiek ono jest. Nie zdziwiłbym się, gdyby przenieśli całą operację. Wróciliśmy do punktu wyjścia. Nie wiemy, gdzie szukać Blakely'ego i jak zniszczyć diabelską moc - dodał Patch tonem pełnym frustracji. - Chciałam tylko pomóc - wyszeptała Dabria drżącymi ustami. Spojrzała na Patcha wzrokiem skarconego szczeniaczka i wyszła. Zostaliśmy sami. Mimo że moja mina z pewnością nie była zapraszająca, Patch bez zawahania przeszedł przez pokój. Oparł czoło o moje czoło i zamknął oczy. Powoli wypuścił powietrze, jak gdyby przygniatał go niewidzialny ciężar. - Przykro mi - powiedział cicho, ze szczerym żalem. Już miałam rzucić gorzkie: przykro ci, że ją pocałowałeś, czy że to widziałam? Ale ugryzłam się w język. Sama byłam zmęczona tym, że wszędzie noszę ze sobą mój własny niewidzialny ciężar zazdrości i zwątpienia. Żal Patcha był tak wyraźny, że niemal namacalny. Chociaż nie lubiłam Dabrii i nie ufałam jej, nie mogłam go winić za to, że ją uratował. Miał dobre serce. Domyślałam, się, że lata temu zupełnie inny Patch zareagowałby inaczej. Teraz postanowił dać Dabrii drugą szansę - coś, o co on sam codziennie walczył. - Mnie też jest przykro - wyszeptałam, przytulona do piersi Patcha. Przyciągnął mnie do siebie silnymi ramionami. - Kiedy zobaczyłam te zdjęcia, byłam zła i przestraszona jak jeszcze nigdy. Myśl, że mogłabym cię stracić, była... niewyobrażalna. Byłam wściekła na Dabrię. Nadal jestem. Pocałowała cię, mimo iż wiedziała, że nie powinna. Nie zdziwiłabym się, gdyby spróbowała znowu. - Nie zrobi tego, ponieważ mam zamiar jasno jej powiedzieć, jak odtąd będzie wyglądała nasza relacja. Przekroczyła granicę i zadbam o to, żeby następnym razem dobrze się zastanowiła nad tym, co robi - powiedział Patch stanowczo. Chwycił mnie pod brodę i pocałował. Muskał mnie ustami, mówiąc: - Nie spodziewałem się, że cię tu dziś zastanę, ale skoro już jesteś, nie pozwolę ci tak łatwo odejść. Poczułam, jak ogarnia mnie palące poczucie winy. Nie mogłam być tak blisko Patcha, a

jednocześnie czuć, że między nami wiszą kłamstwa. Nie powiedziałam mu prawdy o diabelskiej mocy. Nadal kłamałam. Jak mogłam? Czułam do siebie odrazę. Ogarnęły mnie wstyd i obrzydzenie do samej siebie. Chciałam mu wszystko wyznać, ale nie wiedziałam, od czego zacząć. Dopuściłam do tego, że kłamstwa wymknęły mi się spod kontroli. Kiedy otworzyłam usta, żeby powiedzieć mu prawdę, lodowate dłonie chwyciły mnie za szyję i zacisnęły gardło. Nie mogłam mówić. Ledwo potrafiłam złapać oddech. Mój przełyk wypełnił się gęstą substancją, jak wtedy, gdy po raz pierwszy zażyłam diabelską moc. Do umysłu zakradł się obcy glos, który zaczął mnie przekonywać. Jeżeli mu o tym powiem, Patch już nigdy mi nie zaufa. Nie wybaczy mi tego. Wyjawiając mu prawdę, jeszcze bardziej go skrzywdzę. Kiedy minie cheszwan, przestanę brać diabelską moc. Jeszcze tylko trochę. Jeszcze tylko kilka kłamstw. Lodowate dłonie puściły moje gardło. Wzięłam głęboki oddech. - Ciężki wieczór? - zapytałam Patcha, próbując sprowadzić rozmowę na inne tory. Z całej siły starałam się zapomnieć o własnych kłamstwach. Westchnął. - Tak. Nie zrobiłem żadnych postępów w sprawie szantażysty Peppera. Wydaje mi się, że to musi być ktoś, kogo już sprawdziłem, ale mogę się mylić. Może to ktoś zupełnie inny. Ktoś, kto mi się wymyka. Sprawdziłem każdy, nawet najmniejszy ślad. Wychodzi na to, że wszyscy są czyści. - A może Pepper to wszystko wymyślił? Może nikt go nie szantażuje? - Przyszło mi to do głowy po raz pierwszy. Do tej pory mu wierzyłam, a przecież nie był to ktoś godny zaufania. Patch zmarszczył brwi. - To możliwe, ale nie wydaje mi się, żeby to była prawda. Dlaczego miałby tworzyć tak skomplikowaną historię? - Może potrzebuje wymówki, żeby zaciągnąć cię do piekła - powiedziałam cicho, próbując znaleźć uzasadnienie. - Może to pomysł archaniołów? Powiedział, że wykonuje jakieś zadanie dla nich tu na Ziemi. Na początku mu nie wierzyłam, ale może to prawda? Może to właśnie archaniołowie polecili mu zawlec cię do piekła? Przecież wiadomo, że tego pragną. - Zgodnie z prawem nie mają ku temu powodów. - Patch w zamyśleniu pogładził się po podbródku. - Chyba że przestało ich interesować postępowanie zgodne z prawem. Jest wśród nich kilku drani, ale nie wierzę, by wszyscy archaniołowie postępowali nieuczciwie. - Jeżeli Pepper wykonuje jakieś zadanie na polecenie malej grupy archaniołów i jeżeli pozostali się o tym dowiedzieli, zleceniodawcy Peppera mają doskonałą wymówkę, i; Mogą po prostu powiedzieć, że Pepper się zbuntował. Zanim zdoła złożyć wyjaśnienia, wyrwą mu skrzydła i będą mieli spokój. Wydaje mi się to całkiem prawdopodobne. Powiem więcej. To zbrodnia doskonała! Patch patrzył na mnie z niedowierzaniem. Prawdopodobieństwo mojej teorii spowijało nas jak chłodna mgła. - Myślisz, że Pepper dostał zlecenie od grupy zdeprawowanych archaniołów, którzy chcą się mnie pozbyć na dobre? - powiedział w końcu. - Znałeś Peppera, zanim zostałeś wygnany? Jaki był? Patch potrząsnął głową. - Nie znałem go zbyt dobrze. Właściwie tylko ze słyszenia. Miał reputację cynicznego liberała, który ma dość J swobodne podejście do spraw towarzyskich. Nie dziwię się. że wpadł w hazard. O ile dobrze pamiętam, był zamieszanej w moją rozprawę. Musiał głosować za tym, żeby mnie wygnano. To dziwne, zwłaszcza jeżeli weźmie się pod uwagę jego reputację. - Może udałoby nam się

sprawić, by Pepper wsypał archaniołów? Jego podwójne życie może być częścią przykrywki... Z drugiej strony może trochę za bardzo mu się tu podoba. Jeśli przyciśniemy go nieco, może zacznie mówić, jeżeli powie nam, że tajna frakcja archaniołów zleciła mu, żeby umieścił cię w piekle, przynajmniej będziemy wiedzieli, z kim mamy do czynienia. Na ustach Patcha pojawił się niebezpieczny uśmieszek. - Czas odszukać Peppera. Skinęłam głową. - Dobrze. Ale musimy to dobrze rozegrać. Nie chcę, żebyś się do niego zbliżał. Na razie bezpieczniej jest wychodzić z założenia, że nie cofnie się przed niczym, by zawlec cię do piekła. Patch zmarszczył czoło. - Co proponujesz, aniele? - To ja spotkam się z Pepperem. Zabiorę ze sobą Scotta. I nawet nie próbuj się ze mną kłócić - powiedziałam ostrzegawczo, zanim zdążył zaprotestować. - Nie chcę wiedzieć, ile razy na wszelki wypadek zabierałeś ze sobą Dabrię. Przysięgałeś, że było to posunięcie taktyczne, nic więcej. W takim razie teraz kolej na mnie. Biorę ze sobą Scotta. To postanowione. O ile wiem, Pepperowi nie zależy na tym, żeby Scott wylądował w piekle. Patch zacisnął usta, a jego oczy pociemniały. Bił od niego niemy sprzeciw. Patch nie darzył Scotta sympatią, ale wiedział, że podając ten argument, byłby hipokrytą. - Będziesz potrzebowała dobrego planu - powiedział w końcu. - Jeżeli istnieje jakiekolwiek prawdopodobieństwo, że coś może się nie udać, nie pozwolę ci na to. Zawsze istniało prawdopodobieństwo, że coś pójdzie nie tak. Jeżeli przez cały ten czas, który spędziłam z Patchem czegoś się nauczyłam, to właśnie tego. Patch także o tym wiedział i zastanawiałam się, czy to jego sprytny plan, żeby nie pozwolić mi działać. Poczułam się jak Kopciuszek któremu ze względu na jakąś drobnostkę zabroniono iść na bal. - Scott jest silniejszy, niż ci się wydaje – powiedziałam - Nie pozwoli, by coś mi się stało. Zadbam o to, by nikomu nie zdradził, że wciąż jesteśmy razem. Czarne oczy Patcha aż rozjarzyły się ze złości. - Powinien wiedzieć jedno: jeżeli spadnie ci z głowy chociaż jeden włos, będzie miał ze mną do czynienia. Jeśli ma trochę oleju w głowie, weźmie to sobie do serca. Uśmiechnęłam się niepewnie. - A więc ustalone. Teraz musimy tylko przygotować plan. Następnego dnia była sobota. Wieczorem powiedziałam mamie, że nocuję u Vee i że spędzę u niej cały weekend. Scott i ja wybraliśmy się do Diabelskiej Portmonetki. Nie interesowała nas muzyka ani drinki, ale to, co mieściło się w piwnicy klubu. Słyszeliśmy plotki na temat tego, iż jest to jaskinia hazardu, ale - w odróżnieniu od Peppera - nigdy wcześniej nie przestąpiliśmy jej progu. Patch zdobył listę ulubionych spelunek Peppera. Miałam nadzieję, że Scottowi i mnie poszczęści się już za pierwszym razem. Próbując wyglądać na wytworną i niewzbudzającą podejrzeń, poszłam za Scottem do baru. Żuł gumę. Jak zawsze był zrelaksowany i pewny siebie. Ja z kolei pociłam się tak mocno, że przydałby mi się odświeżający prysznic. Wyprostowałam włosy, żeby wyglądać na starszą i bardziej elegancką. Zrobiłam sobie kreski na powiekach i pomalowałam usta szminką. Do tego włożyłam dziesięciocentymetrowe szpilki, pożyczyłam od Marcie designer ką torebkę i magicznie s przybyło mi pięć lat. Ponieważ Scott wyglądał dojrzale i był nadzwyczaj dobrze zbudowany, nie sądziłam, by zażądali od nas dowodów osobistych. Scott miał w uszach maleńkie srebrne kolczyki kółeczka, a

jego brązowe włosy były króciutko ostrzyżone. Był jednocześnie męski i przystojny. Chociaż łączyła nas tylko przyjaźń, rozumiałam, co Vee w nim widzi. Wzięłam go pod ramię, aby wszyscy myśleli, że jestem jego dziewczyną. Scott dal znać barmanowi, żeby podszedł. - Szukamy Storky'ego - powiedział Scott cicho, nachylając się do mężczyzny. Barman, którego nigdy wcześniej nie widziałam, omiótł nas podejrzliwym wzrokiem. Spojrzałam mu w oczy, przybierając obojętny wyraz twarzy. Nie możesz dać po sobie poznać, że się denerwujesz, powiedziałam do siebie. I nie jakbyś miała coś do ukrycia. - A kto pyta? - odburknął wreszcie mężczyzna. - Słyszeliśmy, że dziś wieczorem będzie się toczyć gra o wysoką stawkę - powiedział Scott, machając barmanowi przed nosem portfelem wypełnionym samymi setkami. Barman wzruszył ramionami i wrócił do wycierania baru. - Nie wiem, o czym mówicie. Scott położył jeden z banknotów na blacie i przykrywając go ręką, podsunął barmanowi. - Szkoda. Może jeszcze to przemyślisz? Barman spojrzał na stu dolarowy banknot. - Czy ja cię skądś znam? - Gram na basie w Serpentine. Grałem też w pokera, wszędzie: od Portland, przez Concord, po Boston. Barman skinął głową, jakby go rozpoznawał. - No właśnie. Pracowałem na nocną zmianę w klubie bilardowym „Z" w Springvale. - Mam stamtąd dobre wspomnienia - odparł natychmiast Scott. - Wygrałem tam sporo kasy. I jeszcze więcej przegrałem. - Uśmiechnął się szeroko, jakby tylko oni dwaj wiedzieli, o co chodzi. Barman rozejrzał się dookoła i upewniając się, że nikt nas nie obserwuje, przesunął dłonią po blacie, odebrał banknot od Scotta, po czym schował pieniądze do kieszeni. - Muszę was najpierw przeszukać - powiedział. - Do piwnicy nie można wnosić broni. - Nie ma problemu - odparł Scott pogodnie. Zaczęłam się jeszcze mocniej pocić. Patch ostrzegał nas, że będą szukać pistoletów, noży i innych ostrych przedmiotów, których można by użyć jako broni, więc musieliśmy się wykazać kreatywnością. Schowany pod koszulą pasek od spodni Scotta w rzeczywistości był zaklętym diabelską mocą sznurem. Scott powiedział, że nie ma zamiaru przyjmować diabelskiej mocy i że nigdy nawet nie słyszał o supernapoju, ale uznałam, że równie dobrze możemy wykorzystać zaklęty sznur, który w ostatniej chwili znaleźliśmy w samochodzie Dantego. Sznur opalizował zdradzieckim odcieniem błękitu, ale wszystko powinno być w porządku, jeżeli tylko barman nie wpadnie na to, by podnieść koszulę Scotta. Mężczyzna dał nam znać, żebyśmy weszli za bar. Stanęliśmy za parawanem i unieśliśmy ręce. Barman zaczął ode mnie. Na szczęście przeszukał mnie szybko i bardzo, pobieżnie, a następnie zajął się Scottem i dokonał szczegółowej rewizji, sprawdzając wewnętrzną stronę nogawek j jego spodni, rękawy koszuli oraz plecy. Za barem panował półmrok, więc mimo iż Scott miał na sobie grubą bawełnianą koszulę, widziałam przebijający przez nią blask paska. Barman także zwrócił na to uwagę. Zmarszczył brwi i wyciągnął rękę w stronę koszuli Scotta. Upuściłam mu torebkę pod nogi. Wypadło z niej kilka studolarowych banknotów, które natychmiast odwróciły uwagę barmana od Scotta. - Ups - powiedziałam, przybierając zalotny uśmiech, i wsunęłam banknoty z powrotem do torebki. - Pieniążki też nie mogą się już doczekać. Jesteś gotowy, moje ty ciacho? - Ciacho? - powtórzył Scott w myślach. - Nieźle. - Uśmiechnął się, nachylił się do mnie i mocno pocałował w usta. Byłam

tak zaskoczona, że zamarłam. - Wyluzuj - powiedział do mnie w myślach. - Prawie się udało. Niemal niezauważalnie skinęłam głową. - Wygrasz dzisiaj sporo kasy, misiu, czuję to zamruczałam. Barman przekręcił klucz w grubych stalowych drzwiach, a ja złapałam Scotta za rękę i po chwili znaleźliśmy się na ciemnej, nieprzyjemnej klatce schodowej, na której unosił się zapach pleśni i stojącej wody. Zeszliśmy na dół, a następnie ruszyliśmy krętym korytarzem, by w końcu dotrzeć do pomieszczenia, w którym stało kilka stołów do pokera. Nad każdym z nich wisiała lampa zrobiona ze szklanego słoja i obrzucała blat przytłumionym światłem. Nie było muzyki, drinków, ciepła. Cóż, nie ma to jak gościnność. Przy jednym ze stolików siedziało czterech graczy. Natychmiast zauważyłam Peppera. Siedział do nas tyłem i nie odwrócił się, kiedy weszliśmy. Typowe. Właściwie nie spojrzał na nas żaden z graczy. Wszyscy wpatrywali się w trzymane w dłoniach karty. Na środku stołu leżały żetony ustawione w równe stosiki. Nie wiedziałam, o jaką stawkę toczy się gra, ale byłam pewna, że ci, którzy dziś przegrają, dotkliwie to odczują. - Szukamy Peppera Friberga - oznajmił Scott. lekkim tonem, ale muskuły, które uwydatniły się, kiedy skrzyżował ramiona, wysyłały zupełnie inny sygnał. - Przykro mi, złotko, mój karnecik jest już pełny tancerzy - wypalił Pepper cynicznie, skupiając się na kartach które trzymał w dłoni. Przyjrzałam mu się badawczo Był tak skoncentrowany, że trudno mi było uwierzyć, żeby była to przykrywka. Miałam wrażenie, że w ogóle nie zarejestrował tego, że to ja stałam przy Scotcie. Scott zabrał krzesło od stojącego nieopodal stołu i ustawił je tuż przy Pepperze. - Ja i tak mam dwie lewe nogi. Lepiej ci pójdzie, jeżeli zatańczysz... z Norą Grey. Tym razem Pepper zareagował. Ostrożnie odłożył karty na stół, by nikt ich nie podejrzał, po czym odwrócił swoje otyłe ciało, żeby zobaczyć mnie na własne oczy..? - Cześć, Pepper. Kopę lat! - powiedziałam. - Zdaje się, że kiedy ostatnim razem się widzieliśmy, próbowałeś mnie porwać. - Na Ziemi porwanie zaliczane jest do kategorii przestępstw - wtrącił się Scott. - I coś mi mówi, że w niebie także nie jest to mile widziane. - Ciszej! - mruknął Pepper, spoglądając nerwowo na pozostałych graczy. Potarłam skroń i odezwałam się do Peppera w myślach. - Nie powiedziałeś tym ludziom, kim jesteś? Cóż pewne nie byliby zachwyceni, gdyby się dowiedzieli, że pokerowe umiejętności to sprawka mentalnej manipulacji, a nie szczęścia czy talentu. - Wyjdźmy na zewnątrz - zaproponował Pepper, wycofując się z gry. - No to chodź powiedział Scott, podnosząc go za łokieć. Kiedy znaleźliśmy się w uliczce na tyłach Diabelskiej Portmonetki, odezwałam się jako pierwsza: - Sprawa jest prosta, Pepper. Chociaż to, jak wykorzystałeś mnie, żeby dobrać się do Patcha, było naprawdę niezłe, mam dość. Czas na zmiany, a te możemy przeprowadzić pod warunkiem że dowiem się, kto cię tak naprawdę szantażuje - powiedziałam, wystawiając go na próbę. Chciałam przedstawić mu swoją teorię, że gra chłopca na posyłki dla tajnej grupy archaniołów i że potrzebna mu jest jakakolwiek wymówka, żeby wysłać Patcha do piekła. Musiałam jednak rozegrać to w miarę bezpiecznie, więc postanowiłam się wstrzymać i sprawdzić, co uda mi się z niego wycisnąć. Pepper zmrużył oczy, przez co jego twarz nabrała niezadowolonego i sceptycznego wyrazu. - O co chodzi? - I tu zaczyna się nasza rola - wtrącił Scott. - Postanowiliśmy znaleźć twojego szantażystę. Pepper spojrzał badawczo na Scotta.

- A ty to kto? - Powiedzmy, że jestem tykającą bombą zegarową umieszczoną pod twoim fotelem. Jeżeli nie zgodzisz się aa warunki Nory, podejmę tę decyzję za ciebie. - Scott zaczął Podwijać rękawy. - Grozicie mi? - zapytał Pepper z niedowierzaniem. - Przedstawię ci moje warunki - powiedziałam. – Dowiemy sie kto jest twoim szantażystą, po czym dostarczymy go tobie. W zamian żądamy drobnej zapłaty. Złóż przysięgę, że zostawisz Patcha w spokoju. - Wcisnęłam nóż w mięsistą dłoń Peppera. - Kilka kropel krwi i szczerych słów powinno załatwić sprawę. - Uznałam, że jeżeli tylko uda mi się go nakłonić do złożenia przysięgi, będzie podkulić ogon i przyznać się do porażki przed archaniołami. Odmowa tylko potwierdzi moją teorię. - Archaniołowie nie składają przysiąg krwi - powiedział Pepper szyderczo. Jesteśmy coraz bliżej, pomyślałam. - A czy archaniołowie wtrącają nielubiane upadłe anioły do piekła? - zapytał Scott. Pepper spojrzał na nas, jakbyśmy byli nienormalni. - O czym wy w ogóle mówicie? - Jak to jest być sługusem archaniołów? - zapytał Scott. - Archaniołów tu nie ma - powiedziałam. - Jesteś sam. Naprawdę chcesz sam stawić czoła Patchowi? No, dalej, Pepper, pomyślałam. Powiedz mi to, co chcę usłyszeć. Powiedz, że ta bajeczka o szantażu ma służyć jako wymówka, żebyś mógł wykonać zadanie powierzone ci przez zdradziecką grupę archaniołów, którzy chcą się pozbyć Patcha. Na twarzy Peppera pojawiało się coraz głębsze niedowierzanie. Wykorzystałam jego milczenie. - A teraz złożysz przysięgę, Pepper. Scott i ja zbliżyliśmy się do niego. - Żadnej przysięgi! zapiszczał Pepper. - Ale zostawię Patcha w spokoju, obiecuję! - Cóż, chciałabym wierzyć, że dotrzymasz słowa - odparłam. - Kłopot w tym, że nie sprawiasz wrażenia uczciwego faceta. Co więcej, myślę, że ta historia z szantażem!^ to pułapka. W oczach Peppera pojawiło się zrozumienie. Parsknął z niedowierzaniem, a jego twarz zrobiła się nabrzmiała i różowa. - Chwileczkę. Myślicie, że ścigam Patcha, ponieważ mnie szantażuje? - powiedział w końcu piskliwym głosem. - Tak - odparł Scott. - Tak właśnie myślimy. - To dlatego nie chce się ze mną spotkać? Sądzi, że chcę go zawlec do piekła? Ja mu nie groziłem! - zakwiczał Pepper, a jego okrągła twarz jeszcze bardziej spąsowiała. - Chciałem zaproponować mu pracę! Przez cały czas próbuję mu to przekazać! Scott i ja powiedzieliśmy jednocześnie: - Pracę? - spojrzeliśmy na siebie niepewnie. - Mówiłeś prawdę? - zapytałam Peppera. - Naprawdę masz dla Patcha pracę i... i to wszystko? - Tak, tak. Chodzi o pracę - mruknął Pepper. - A co wy myśleliście? O rany, co za galimatias. Nic nie idzie tak, jak powinno. - Co to za praca? - zapytałam. - Myślisz, że ci powiem? Gdybyś wcześniej pomogła mi skontaktować się z Patchem, nie byłbym teraz w takich tarapatach. To wszystko twoja wina. Moja oferta dotyczy tylko i wyłącznie Patcha.

- Nie wiem, czy dobrze rozumiem - powiedziałam. - iy wcale nie myślisz, że Patch cię szantażuje? - Dlaczego miałbym tak myśleć, skoro doskonale wiem, kto mnie szantażuje? - wypalił rozdrażniony. - Wiesz, kto jest tym szantażystą? - powtórzył Scott. Pepper spojrzał na mnie z odrazą. - Zabierz mi tego Nefila sprzed oczu. Czy wiem, kto jest szantażystą... - parsknął z irytacją. - Oczywiście, że tak! Umówiliśmy się dziś na spotkanie. Nigdy nie zgadniecie kto to. - Kto? zapytałam. - Ha! Chciałabyś, żebym ci powiedział, co? Niestety, mój szantażysta kazał mi przysiąc, że tego nie ujawnię, więc nawet nie próbuj pytać. Muszę milczeć jak grób, i to dosłownie. Dwadzieścia minut przed spotkaniem ma do mnie zadzwonić i podać mi adres. Jeżeli szybko tego ni naprawię, archaniołowie o wszystkim się dowiedzą - dodał wykręcając dłonie. Zauważyłam, że kiedy tylko wspomniał' innych archaniołach, jego zachowanie zupełnie się zmieniło. Wydawał się przestraszony. Próbowałam pozostać niewzruszona. Nie tego się spodziewałam. Zastanawiałam się, czy nie chce nas zbić z tropu albo wpędzić w pułapkę, ale pot, który wystąpił mu na czoło, i desperacja, jaka lśniła w jego oczach, kazały mi wierzyć w to, że mówi prawdę. Podobnie jak my chciał, żeby to się w końcu skończyło. - Mój szantażysta żąda, żebym rzucał urok na przedmioty, używając archanielskich mocy. - Pepper wytarł różowe czoło chusteczką. - To dlatego mnie szantażuje. - Jakie przedmioty? - zapytałam. Pepper pokręcił głową. - Ma je przynieść na spotkanie. Mówi, że jeżeli uda mi się rzucić na nie urok, tak jak sobie tego życzy, da mi spokój. Nie rozumie, że nawet jeżeli zaczaruję jakiś przedmiot, niebieskich mocy można używać jedynie w zbożnych celach. Jeżeli planuje coś złego, czar nie zadziała. - Ale i tak chcesz to zrobić? - zapytałam krytycznie. - Chcę już mieć spokój! Archaniołowie nie mogę wiedzieć, czym się zajmuję. Wygnają mnie. Wyrwą mi skrzydła będzie po wszystkim. Zostanę tu na zawsze. - Potrzebujemy planu - powiedział Scott. - Dwadzieścia minut pomiędzy telefonem a spotkaniem nie daje nam zbyt wiele czasu. - Kiedy twój szantażysta zadzwoni, zgódź się na spotkanie - rozkazałam Pepperowi. - Jeżeli powie, że masz przyjść sam, powiedz, że tak zrobisz. Niech myśli, że jesteś zgodny i chętny do współpracy. Tylko nie przesadź. - A co potem? - zapytał Pepper, machając ramionami, - jakby próbował przewietrzyć pachy. Starałam się na niego nie gapić. Nigdy nie przypuszczałam, że pierwszy archanioł. którego spotkam, będzie podstępnym, tchórzliwym szczurem. Mój ideał potężnego, wszechmocnego i wszechwiedzącego, a co więcej, stanowiącego wzór archanioła rozmył się w powietrzu. Spojrzałam Pepperowi w oczy. - Potem Scott i ja pójdziemy tam za ciebie, schwytamy tę osobę i dostarczymy ją tobie.

ROZDZIAŁ 27 - Co? Nie możecie! - powiedział Pepper gniewnie. - Jeżeli to zrobicie, wścieknie się i nie będziemy mogli współpracować! Co gorsza, doniesie na mnie archaniołom! - Twój szantażysta i tak już z tobą nie współpracuje. Od tej pory on albo ona współpracuje wyłącznie z nami powiedziałam. - Scott i ja odbierzemy przedmioty, na które szantażysta chce rzucić urok i pewnie będziesz musiał nam pomóc w ich ocenie. Może będziesz potrafił określić, do czego ta osoba chce ich użyć. - Skąd mam wiedzieć, że mogę wam ufać? - zapiszczał Pepper w proteście. - Możemy złożyć przysięgę krwi... - rzuciłam i na chwilę umilkłam. - Przysięgnę, że moje intencje są czyste, a ty obiecasz trzymać się z daleka od Patcha. Chyba że takie przyrzeczenie jest poniżej twojej godności. - To okropne - powiedział Pepper, pociągając za kołnierzyk, który zdawał się go uwierać. - Co za chaos! - Scott i ja będziemy przygotowani. Zadbamy o wsparcie. Wszystko się uda zapewniłam go, a następnie w myślach przekazałam Scottowi: spróbuj go uspokoić, a ja zadzwonię do Patcha, dobrze? I oddaliłam się na przeciwny koniec uliczki i dopiero wtedy wybrałam numer. Wokół mnie tańczyły z szelestem suche liście. Jeszcze mocniej otuliłam się płaszczem. Ze wszystkich wieczorów, kiedy mogłam wyjść z domu, wybrałam ten najchłodniejszy. Mróz wgryzał się w moją skórę i sprawiał, że ciekło mi z nosa. - To ja. Mamy Peppera. Patch westchnął z ulgą. - Jego podwójne życie to nie mydlenie oczu - mówiłam dalej. - On naprawdę jest hazardzistą. Co więcej, nie jest tu z misją, żeby zaciągnąć cię do piekła. Może było tak na początku, ale poddał się i rzucił w wir ludzkich przyjemności. A teraz się zdziwisz. On wie, kto go szantażuje. Przez cały ten czas próbował powierzyć ci jakieś zadanie. - Jakie zadanie? - Nie powiedział. Chyba zdążył już porzucić ten pomysł. Ma teraz na głowie większe problemy. Dziś umówił się na spotkanie z prawdziwym szantażystą. - Nie dodałam już nic więcej, choć wciąż intensywnie o tym myślałam. Dałabym sobie głowę uciąć, że za wszystkim stała Dabria. - Nie znamy jeszcze godziny ani miejsca. Szantażysta Peppera zadzwoni dwadzieścia minut przed spotkaniem. Musimy działać szybko. - Myślisz, że to zasadzka? - Myślę, że Pepper jest tchórzem i cieszy się, że to my załatwimy za niego tę sprawę. - Jestem gotowy - powiedział Patch z powagą. - Dajcie znać, dokąd mam jechać. Spotkamy się na miejscu. Proszę tylko o jedno, aniele. - Słucham. - Chciałbym, żebyś wyszła z tego wszystkiego cała i zdrowa. Szantażysta zadzwonił dziesięć minut przed północą. Pepper udzielał właściwych odpowiedzi. „Tak, będę sam". „Tak, rzucę urok na te przedmioty". „Dobrze, za dwadzieścia minut będę na cmentarzu". Kiedy tylko odłożył telefon, zapytałam: - Na którym cmentarzu? W Coldwater? Kiwnął głową. - W mauzoleum. Mam tam czekać na dalsze instrukcje Zwróciłam się do Scotta. - Na cmentarzu miejskim jest tylko jedno mauzoleum, tuż przy grobie mojego taty. Sami nie wybralibyśmy lepszego miejsca. Wszędzie są drzewa i kamienie. Będzie ciemno. Szantażysta nie rozpozna, czy w mauzoleum jesteś ty, czy Pepper, zanim będzie już

za późno. kaptur.

Scott naciągnął czarną bluzę, którą nosił ze sobą cały wieczór, i założył na głowę

- Jestem dużo wyższy niż Pepper - powiedział z powątpiewaniem. - Spróbuj się przygarbić. Bluza jest workowata, więc z dużej odległości trudno będzie poznać, że to nie on - zauważyłam, po czym zwróciłam się do Peppera. - Daj mi swój numer i cały czas bądź pod telefonem. Zadzwonię do ciebie, jak tylko schwytamy twojego szantażystę. - Mam złe przeczucia - odparł Pepper, wycierając dłonie o spodnie. Scott uniósł brzeg bluzy i pokazał mu swój niezwykłym emanujący przedziwnym błękitem pasek. - Jesteśmy przygotowani. Pepper zacisnął usta, ale najpierw postanowił nas zganić: - Diabelska moc. Archaniołowie nie mogą wiedzieć, że jestem w to zamieszany. - Kiedy tylko Scott obezwładni szantażystę, ja i Patch Kroczymy do akcji. To proste - wyjaśniłam Pepperowi. - Skąd wiesz, że szantażysta nie zjawi się z własnym wsparciem? - zapytał. przed oczami natychmiast stanęła mi Dabria. Miała tylko jednego przyjaciela, a i to za dużo powiedziane. Niestety, ten przyjaciel miał odgrywać kluczową rolę w jej dzisiejszym schwytaniu. Nie mogłam się doczekać jej miny, kiedy Patch wetknie jej ostry - a przy odrobinie szczęścia zardzewiały - przedmiot w blizny po skrzydłach. - Musimy się zbierać - powiedział do mnie Scott, spoglądając na zegarek. - Mamy piętnaście minut. Zanim Pepper zdołał uciec, złapałam go za rękaw. - Nie zapomnij o tym, co nam obiecałeś. Kiedy schwytamy szantażystę, przestaniesz prześladować Patcha i mnie. Gorliwie pokiwał głową. Zostawię Patcha w spokoju. Masz moje słowo. - Nie spodobał mi się łobuzerski błysk, który na chwilę pojawił się w jego oczach. - Ale nic nie poradzę, jeżeli to on do mnie przyjdzie - dodał tajemniczo.

ROZDZIAŁ 28 Scott siedział za kierownicą swojej barracudy, a ja tuż obok niego. Z głośników cicho sączyła się piosenka Radiohead. Jego ostry profil to pojawiał się, to znikał, wydobywany z mroku przez światło ulicznych lamp. Trzymał obie ręce na kierownicy, dokładnie na pozycji „za dziesięć druga".

- Denerwujesz się? - zapytałam. - Nie obrażaj mnie, Grey. - Uśmiechnął się, ale było w nim napięcie. - Co się dzieje między tobą a Vee? - zagaiłam, próbując odwrócić uwagę od tego, co nas czekało. Kiedy za dużo się o czymś myśli, w głowie natychmiast pojawiają się najgorsze scenariusze. Patch, Scott i ja przeciw Dabrii. Schwytanie jej powinno nam zająć dosłownie kilka sekund. - Nie wciągaj mnie w dziewczyńskie pogaduszki. - To zwyczajne pytanie. Scott podkręcił radio. - Nie mam zwyczaju opowiadać o tym, z kim się całowałem. – A więc całowaliście się! powiedziałam, poruszając brwiami. - Czy jest jeszcze coś, o czym powinnam wiedzieć? Powstrzymał uśmiech. - Absolutnie nie. Scott wskazał głową cmentarz, który właśnie wyłonił się zza zakrętu. - Gdzie mam zaparkować? - Tutaj. Resztę drogi pokonamy pieszo. - Sporo tu drzew. Łatwo się schować. Będziesz na górnym parkingu? - Stamtąd jest dobry widok. Patch będzie czekał przy południowej bramie. Nie spuścimy cię z oczu. - Ty nie spuścisz mnie z oczu. Nie miałam zamiaru komentować tej ciągłej rywalizacji pomiędzy Patchem i Scottem. Może i Patch myślał o Scotcie jak o nędznym gadzie, ale skoro powiedział, że się zjawi, to na pewno dotrzyma słowa. Wysiedliśmy z barracudy. Scott naciągnął kaptur na twarz i przygarbił ramiona. - Jak wyglądam? - Jak odnaleziony po latach bliźniak Peppera. Pamiętaj, kiedy tylko szantażysta wejdzie do mauzoleum, zwiąż mu ręce sznurem. Będę czekać na twój telefon. Scott przybił mi żółwika - na szczęście, jak sądzę - i ruszył truchtem w stronę bramy cmentarza. Z łatwością Przeskoczył przez ogrodzenie, po czym zniknął w ciemności. Zadzwoniłam do Patcha. Po kilku sygnałach włączyła się poczta głosowa. Zniecierpliwiona, postanowiłam się nagrać: - Scott już poszedł. Teraz ja idę na swoje stanowisko. Zadzwoń, kiedy odbierzesz tę wiadomość. Muszę wiedzieć, czy zająłeś swoją pozycję. Rozłączyłam się. Od podmuchów lodowatego wiatru cała aż dygotałam. Włożyłam dłonie pod pachy, żeby je rozgrzać Coś mi nie grało. W pilnych sprawach Patch zawsze odbierał telefon, zwłaszcza kiedy to ja dzwoniłam. Chciałam przedyskutować to ze Scottem, ale zniknął mi już z oczu Gdybym pobiegła za nim, mogłabym zepsuć całą operację Ruszyłam więc na górny poziom parkingu, z którego widać było cmentarz. Zajęłam swoje stanowisko i spojrzałam na rzędy przekrzywionych nagrobków wyrastających z trawy. Były ciemne, prawie czarne. Kamienne anioły z obtłuczonymi skrzydłami zdawały się unosić w powietrzu, tuż nad ziemią. Chmury przesłoniły księżyc, a dwie z pięciu latarni na parkingu nie działały. Poniżej upiorną poświatą jaśniało białe mauzoleum. - Scott! - krzyknęłam w myślach, wkładając w to całą energię. Kiedy odpowiedział mi tylko świst wiatru, zrozumiałam, że już mnie nie słyszy. Nie wiedziałam, jaki zasięg miały moje myśli, ale wydawało się, że Scott jest zbyt daleko. Przykucnęłam za kamiennym ogrodzeniem otaczającym parking i skupiłam wzrok na mauzoleum. Nagle przez mur przeskoczył smukły czarny pies, a ja niemal przewróciłam się ze strachu. Z wąskiego, łobuzerskiego pyska zwierzęcia wyglądała na mnie para zdziczałych ślepi. Dziki pies przebiegł wzdłuż muru, zatrzymał się, żeby warknąć na mnie ostrzegawczo, i uciekł, znikając mi z oczu. Całe szczęście.

Miałam teraz lepszy wzrok niż wtedy, kiedy byłam człowiekiem, ale znajdowałam się zbyt daleko od mauzoleum, by wyodrębnić wszystkie szczegóły. Drzwi wydawały się zatrzaśnięte, ale nie dziwiłam się - Scott na pewno je za sobą zamknął. Wstrzymałam oddech i czekałam, aż Scott wyłoni się grobowca, ciągnąc za sobą Dabrię spętaną i bezradną. Czas mijał. Zmieniłam pozycję, tak by pobudzić krążenie w nogach. Sprawdziłam telefon. Brak nieodebranych połączeń. Mogłam jedynie wierzyć, że Patch trzyma się naszego planu i patroluje teren w pobliżu bocznej bramy cmentarza. Nagle przyszła mi do głowy straszna myśl. A co, jeśli Dabria rozpoznała Scotta? Co, jeśli domyśliła się, że nie jest tu sam? Żołądek skręcił mi się jak spirala. Co, jeśli zadzwoniła do Peppera i zmieniła miejsce spotkania po tym, jak Scott i ja odjechaliśmy? Tak czy owak, Pepper wiedziałby, jak się ze mną skontaktować. Wymieniliśmy się numerami. Byłam zajęta tymi niepokojącymi myślami, kiedy znów pojawił się czarny pies. Schowany w cieniu muru, warczał na mnie groźnie. Położył uszy po sobie i wygiął grzbiet, jakby szykował się do skoku. - Sio! - syknęłam, machając na niego ręką. Pies obnażył ostre białe kły i zaczął grzebać łapą w ziemi. Już miałam odsunąć się od muru na bezpieczną odległość, kiedy... Wokół mojego gardła zacisnął się rozżarzony drut, blokując mi dopływ powietrza. Próbowałam go złapać, ale drut coraz ciaśniej zaciskał się na mojej szyi. Upadłam na plecy. Kątem oka zauważyłam, że drut emanuje upiornym błękitnym światłem. Miałam wrażenie, że wrzyna się w moją skórę - paliła mnie tak, jakby ktoś polał ją kwasem. gdzie moje palce zetknęły się z rozżarzonym drutem, Powstały bolesne pęcherze, przez które nie mogłam zacisze dłoni. Napastnik jeszcze mocniej pociągnął za drut. Przed moimi oczami pojawiły się świetliste punkty. To zasadzka. Czarny pies nadal szczekał i dziko krążył w kółko, ale Pestko powoli zacierało mi się przed oczami. Traciłam przytomność. Próbowałam zebrać resztki energii i skupiły się na psie, przemawiając do niego w myślach: - Bierz go! Bierz! Byłam zbyt słaba, żeby wedrzeć się do umysłu napastnika. Wiedziałam, że na pewno pozna, iż próbuję go zmanipulować. Choć nigdy dotąd nie stosowałam trików umysłowych na zwierzętach, pies był mniejszy niż Nefil czy upadły anioł, więc skoro nawet ich udało mi się zmusić do posłuszeństwa, może trik na nieco mniejszym zwierzęciu okaże się łatwiejszy... - Bierz go! - znowu rozkazałam psu, czując, że mój umysł wpada w ciemną, rozmytą otchłań. Ku mojemu zaskoczeniu pies rzucił się naprzód i wbił kły w nogę oprawcy. Usłyszałam szczęknięcie zębów o kość i przekleństwo wypowiedziane niskim męskim głosem, który wydał mi się znajomy. Zamarłam. Przecież ja znałam ten głos. Ufałam mu. Wściekła, że mężczyzna mnie zdradził, rzuciłam się do akcji. Atak psa wystarczył, by mój napastnik poluzował nieco uścisk. Ignorując ból, chwyciłam drut obiema dłońmi na tyle mocno, by

oderwać go od gardła i rzucić na ziemię. Przypominający węża sznur z grzechotem wylądował na żwirze. Natychmiast go poznałam. Pasek Scotta.

ROZDZIAŁ 29 Jednak to nie Scott mnie atakował. Krztusząc się i łapczywie próbując zaczerpnąć powietrza, zauważyłam, że Dante szykuje się do ataku. Obróciłam się gwałtownie i wymierzyłam mu kopniaka w żołądek. Zaskoczony, upadł na ziemię. Spojrzeliśmy na siebie z wrogością. Rzuciłam się na niego, usiadłam mu na piersi i bezwzględnie uderzałam jego głową o ziemię. Nie chciałam, żeby stracił przytomność, ale był oszołomiony i jednocześnie na tyle świadomy, by mógł mówić. Miałam do niego bardzo wiele pytań i natychmiast chciałam uzyskać odpowiedzi. - Przynieś mi sznur - rozkazałam psu, umieszczając w jego głowie obraz, tak by zrozumiał moje polecenie. Pies podbiegł do mnie posłusznie ze sznurem w zębach, najwyraźniej niepodatny na działanie diabelskiej mocy. Czy możliwe, że ten prototyp nie sprawiał mu bólu? Tak czy inaczej, nie mogłam uwierzyć w to, że rozmawiam ze zwierzętami - a przynajmniej z tym.

Przewróciłam Dantego na brzuch i związałam mu nadgarstki sznurem. Zajęczał na znak protestu. Wstałam i ocuciłam go kopnięciem w żebra. - Lepiej zacznij się tłumaczyć - powiedziałam. Jego usta wykrzywiły się w aroganckim uśmiechu.

Leżał z policzkiem przyciśniętym do ziemi.

- Nie wiedziałem, że to ty - odparł z udawaną nieufnością. Szydził ze mnie. Kucnęłam i spojrzałam mu w oczy. - Jeżeli nie chcesz rozmawiać ze mną, Patch chętnie się tobą zajmie. Oboje wiemy, że będzie to o wiele mniej przyjemne. - Ach, PatchI - Dante się zaśmiał. - Proszę bardzo, zadzwoń do niego. Zobaczymy, czy odbierze. Zmroziło mnie ze strachu. - O czym ty mówisz? - Rozwiąż mi ręce, a może szczegółowo opowiem ci, co mu zrobiłem. Uderzyłam go w twarz tak mocno, że zapiekła mnie dłoń. - Gdzie jest Patch? - zapytałam, próbując nie panikować. Wiedziałam, że nawet odrobina strachu w moim głosie tylko go rozbawi. - Chcesz wiedzieć, co zrobiłem Patchowi... czy może Patchowi i Scottowi? Ugięły się pode mną kolana. Wpadliśmy w zasadzkę. Dante zajął się Patchem i Scottem, a potem przyszedł po mnie. Ale dlaczego? Sama poskładałam wszystkie elementy tej układanki. - To ty szantażujesz Peppera Friberga. To właśnie dlatego jesteś dzisiaj na cmentarzu, prawda? Nawet nie odpowiadaj. To jedyne logiczne wyjaśnienie. - Myślałam, że za tym wszystkim stoi Dabria. Gdybym sobie tego tak nie wmówiła, może spojrzałabym na sytuację z innej perspektywy, może umiałabym dostrzec inną możliwość i wyłapać sygnały ostrzegawcze... Dante westchnął wymijająco. - Powiem, jeżeli mnie rozwiążesz. Nie odwrotnie. Byłam tak wściekła, że nie zwróciłam nawet uwagi na szczypanie pod powiekami. Ufałam Dantemu. Pozwoliłam, by był moim trenerem i doradcą. Związałam się z nim i uważałam za sprzymierzeńca w świecie Nefilów. Bez jego wskazówek daleko bym nie zaszła. - Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego szantażowałeś Peppera? Dlaczego!? - wrzasnęłam, a Dante nawet nie mrugnął, pogrążony w bezczelnym milczeniu. Nie potrafiłam się zmusić, żeby wymierzyć mu kolejnego kopniaka. Czułam tak wielki ból palącej, gorzkiej zdrady, że ledwo trzymałam się na nogach. Oparłam się o kamienną ścianę, oddychając głęboko, żeby poukładać myśli. Drżały mi kolana, a gardło było podrażnione i ściśnięte. - Rozwiąż mi ręce, Noro. Nie miałem zamiaru cię skrzywdzić... tylko nastraszyć. Musiałem cię po prostu uspokoić. Chciałem z tobą porozmawiać i wyjaśnić ci, co dlaczego robię - zapewniał mnie spokojnie, ale nie zamierzałam dać się na to nabrać. - Czy Patch i Scott są ranni? - zapytałam. Patch nie był zdolny do odczuwania fizycznego bólu, ale to nie oznaczało, że Dante nie zastosował jakiejś nowej formuły diabelskiej mocy, która mogłaby go skrzywdzić. - Nie. Związałem ich tak samo, jak ty mnie. Są wściekli Jak nigdy, ale żadnemu z nich nic nie grozi. Diabelska moc nie jest przyjemna, ale wytrzymają jeszcze trochę bez negatywnych skutków ubocznych. - W takim razie masz dokładnie trzy minuty, żeby odpowiedzieć na moje pytania, zanim pójdę ich szukać. Jeżeli w ciągu tego czasu nie dasz mi odpowiedzi, zawołam kojoty. Ludzie w okolicy na nie narzekają, ponieważ te drapieżniki zjadają koty i małe pieski, zwłaszcza teraz, kiedy idzie zima i brakuje im pożywienia. Na pewno oglądy wiadomości.

Dante parsknął. - O czym ty mówisz? - Umiem rozmawiać ze zwierzętami, Dante. Właśnie dlatego ten pies zaatakował cię dokładnie wtedy, kiedy tego potrzebowałam. Jestem pewna, że kojoty nie pogardzą łatwą przekąską. Nie mogę cię zabić, ale nie oznacza to że nie pożałujesz, że mnie rozgniewałeś. Pytanie pierwsze: Dlaczego szantażujesz Peppera Friberga? Nefilowie nie spoufalają się z archaniołami. Dante skrzywił się i bezskutecznie próbował obrócić się na plecy. - Rozwiąż sznur, żebyśmy mogli normalnie porozmawiać. - Przekreśliłeś tę możliwość, kiedy próbowałeś mnie udusić. - Potrzebuję o wiele więcej czasu niż trzy minuty, żeby opowiedzieć ci o tym, co się dzieje - odparł Dante, który najwyraźniej nie przejął się moją groźbą. Postanowiła» pokazać mu, że nie żartuję. - Jedzenie - powiedziałam czarnemu psu, który z zaciekawieniem przyglądał się całemu zajściu. Kiedy jego sierść nie była zjeżona, widziałam, że jest zaniedbany i wygłodzony. Jakby tego było mało, pies przechadzał się nerwowo wokół i oblizywał kły. Aby wyjaśnić polecenie, posłałam mu obraz ciała Dantego, a następnie cofnęłam się, umożliwiają^ mu dostęp do niego. Pies rzucił się naprzód i zatopił zęby w jego ramieniu. Dante zaklął i próbował się wyrwać. - Nie mogłem pozwolić na to, by Pepper pomieszał szyki - wydusił w końcu. - Zabierz ode mnie tego kundla. - Jakie szyki? Dante wił się i szarpał ramieniem, żeby odpędzić psa. - Archaniołowie wysłali Peppera na Ziemię, żeby poprowadził śledztwo dotyczące mnie i Blakely'ego. Zastanowiłam się i kiwnęłam głową. - Ponieważ podejrzewali, że diabelska moc nie zniknęła wraz z Hankiem i że nadal jej używacie. Przed podjęciem odpowiednich kroków, chcieli być tego pewni. To ma sens. Mów dalej. - Musiałem odwrócić uwagę Peppera. Zabieraj tego psa! Zaczynałam rozumieć. - To ty wciągnąłeś Peppera w hazard, żeby odwrócić jego uwagę od siebie. Ładnie to rozegrałeś, Dante. Prawie udało ci się stworzyć kolejnego upadłego anioła. - Szybko się zaangażował. Nawet nie podejrzewałem, że to będzie takie łatwe. - Nadal nie powiedziałeś jednak, dlaczego go szantażujesz? Dlaczego nie poprzestałeś na hazardzie? Dante kolejny raz uniknął kłapnięcia zębów mojego nowego pupila. - Daj już spokój! - Im szybciej mi o wszystkim powiesz, tym szybciej rzucę mojej psince jakiś inny smakołyk. - Upadłe anioły chcą, by Pepper zaczarował kilka przedmiotów, używając swojej niebiańskiej siły. Wiedzą o diabelskiej mocy i o tym, że to Blakely i ja za nią stoimy, więc chcą wykorzystać moce niebios i upewnić się, że Nefilowie nie mają szans na wygranie wojny. To one szantażują Peppera. Dobra. To brzmiało prawdopodobnie. Była tylko jedna rzecz, która mi nie pasowała. - A jaka jest twoja rola w tym wszystkim? - Pracuję dla upadłych aniołów - powiedział tak cicho, że wydawało mi się, iż się przesłyszałam. Nachyliłam się do niego. - Możesz to powtórzyć? - Jestem zdrajcą! To mam ci powiedzieć? Nefilowie nie wygrają tej wojny - dodał na swoje usprawiedliwienie. - Jakkolwiek by na to spojrzeć, upadłe anioły wyjdą z tego wszystkiego jako zwycięzcy. Nie tylko dlatego, że planują wykorzystać niebiańskie moce, ale dlatego, że archaniołowie im współczują. Wiele ich łączy. Z nami jest inaczej. Archaniołowie uważają, że nasza rasa była i jest plugawa. Chcą się nas pozbyć i nawet jeżeli oznacza to chwilowe bratanie się z upadłymi aniołami, nie cofną się przed niczym. Tylko ci z nas, którzy wystarczająco wcześnie zawrą przymierze z upadłymi aniołami, mają jakąkolwiek szansę na przetrwanie. Wpatrywałam się w Dantego, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę. Dante Matterazzi sypiający z wrogiem. Ten sam. Dante, który stał ramię w ramię z Czarną Ręką. Ten sam Dante, który z takim

zapałem mnie trenował. Nie mogłam tego pojąć. - A co z armią Nefilów? - powiedziałam, dając upust złości. - Jest skazana na porażkę. W głębi serca dobrze o tym wiesz. Już niedługo upadłe anioły przystąpią do wojny, a my znajdziemy się w oku cyklonu. Zgodziłem się dać im diabelską moc. Będą w posiadaniu zarówno niebiańskich, jak i piekielnych mocy, a w dodatku mają poparcie; archaniołów. Za niecałą dobę będzie po wszystkim. Jeżeli pomożesz mi nakłonić Peppera, żeby zaczarował te przedmioty, wstawię się za tobą. Zadbam o to, by najbardziej! wpływowe upadłe anioły wiedziały, że im pomogłaś i że mogą liczyć na twoją lojalność. Cofnęłam się o krok, nagle widząc Dantego w zupełniej nowym świetle. Nie poznawałam go. W tej chwili wydawał mi się zupełnie obcy. - Ja nie... Ta cała rewolucja... To wszystko kłamstwo? - udało mi się w końcu wydusić. - Instynkt samozachowawczy - powiedział. - Zrobiłem to, żeby ocalić własną skórę. - A co z resztą nefilskiej rasy!? - krzyknęłam. Jego milczenie wystarczyło mi za odpowiedź. Nie obchodziło go to, co się z nimi stanie. Równie dobrze mógł obojętnie wzruszyć ramionami. Dante dbał tylko o siebie. - Oni w ciebie wierzą - powiedziałam, czując, jak ból ściska mi serce. - Liczą na ciebie. - Nie, oni liczą na ciebie. Wzdrygnęłam się. Przygniótł mnie ciężar odpowiedzialności. Byłam ich przywódcą, twarzą tej kampanii. A mój najbardziej zaufany doradca postanowił się od nas odwrócić. Jeśli do tej pory nasza armia stała na glinianych nogach, to teraz byłam pewna, że ktoś te nogi podciął. - Nie możesz mi tego zrobić - powiedziałam groźnie. - Wydam cię. Powiem wszystkim, co naprawdę knujesz. Może nie jestem specjalistką w dziedzinie nefilskiego prawa, ale na pewno mają jakiś sposób na obchodzenie się ze zdrajcami. Coś mi mówi, że nie będzie to sprawiedliwy proces. A kto ci uwierzy? - zapytał Dante po prostu. - Jeżeli powiem, że to ty jesteś prawdziwą zdrajczynią, jak myślisz, komu uwierzą? Miał rację. Komu uwierzą Nefilowie? Młodej, niedoświadczonej uzurpatorce, która zajęła miejsce zmarłego ojca, czy silnemu, utalentowanemu, charyzmatycznemu mężczyźnie, który pod każdym względem przypominał mitycznego rzymskiego boga? - Mam zdjęcia, na których jesteś z Patchem i Pepperem - oznajmił Dante. - Na innych przyjaźnie rozmawiasz z Dabrią, a przynajmniej tak to wygląda. Sympatyzujesz z upadłymi aniołami. Tak właśnie to przedstawię. Oni cię zniszczą. - Nie możesz tego zrobić - powiedziałam z wściekłością. Znalazłaś się w ślepej uliczce. To twoja jedyna szansa żeby zawrócić. Dołącz do mnie. Jesteś silniejsza, niż ci się wydaje. Bylibyśmy niepokonaną drużyną. Mógłbym cię wykorzystać do... Zaśmiałam się szorstko. - O, mam wrażenie, że więcej mnie już nie wykorzystasz. - Wyrwałam z muru duży kamień. Miałam zamiar rozbić mu nim głowę, tak by stracił przytomność, a następnie odnaleźć Patcha i wspólnie z nim zadecydować, co dalej, jednak na twarzy Dantego pojawił się okrutny, dziki uśmiech, który sprawił, że wyglądał zdecydowanie bardziej demonicznie niż rzymski bóg. - To się nazywa marnowanie talentu - wyszeptał z niezadowoleniem. Biorąc pod uwagę to, że był moim więźniem, wydawał się zbyt arogancki. Wtedy w mojej głowie zrodziła się niepokojąca myśl. Sznur oplatający jego nadgarstki nie powodował u niego oparzeń. Właściwie oprócz tego, że Dante leżał przyciśnięty do ziemi, nie wyglądało na to, by było mu specjalnie niewygodnie.

Nagle sznur pękł i Dante skoczył na równe nogi. - Naprawdę myślałaś, że pozwolę, by Blakely stworzył broń, której mógłby użyć przeciwko mnie? - powiedział szyderczo, a jego górna warga uniosła się, odsłaniając zęby. Chwycił sznur i mnie nim uderzył. Po moim ciele rozlał się palący żar, ścinając mnie z nóg. Upadłam na ziemię. Nie mogłam złapać tchu. Od uderzenia zakręciło mi się w głowie. Cofnęłam się, próbując skupić wzrok na Dantem. - Przyjmij do wiadomości, że zamierzam zająć twoje miejsce na stanowisku dowódcy nefilskiej armii. - Dante uśmiechnął się pogardliwie. - Mam poparcie całej rasy - upadłych aniołów. Zamierzam pchnąć armię Nefilów prosto w ich ramiona. Kiedy zorientują się, co zrobiłem, będzie już za późno. Dante mówił mi o tym tylko dlatego, że naprawdę wierzył, iż nie zdołam go powstrzymać. Ale nie zamierzałam się tak łatwo poddawać. Ani teraz, ani później. - Złożyłeś przysięgę Hankowi. Obiecałeś, że pomożesz mi poprowadzić jego armię do zwycięstwa, ty arogancki palancie! Jeżeli chcesz zająć moje stanowisko, oboje będziemy musieli ponieść konsekwencje złamania przysięgi. Czeka nas śmierć, Dante. To może utrudnić sprawę przypomniałam mu cynicznie. Dante zaśmiał się kpiąco. - Jeżeli chodzi o tę przysięgę... To kompletna bzdura. Powiedziałem ci o niej, bo chciałem, żebyś mi zaufała. Nie, żebym musiał się jakoś specjalnie starać. Diabelska moc, którą ci dawałem, spełniła swoje zadanie i mi uwierzyłaś. Nie miałam czasu, żeby to przemyśleć. Kolejny raz poczułam szarpnięcie sznura, który parzył mnie przez ubranie. Instynkt samozachowawczy kazał mi się wdrapać na mur. Zostawiając za sobą ujadanie psa, przeskoczyłam na drugą stronę i stoczyłam się w dół po stromym, wilgotnym od rosy pagórku w kierunku rozsianych poniżej nagrobków.

ROZDZIAŁ 30 Kiedy znalazłam się u podnóża wzniesienia, spojrzałam do góry, ale Dantego nigdzie nie było. Czarny pies skoczy! za mną, a teraz krążył wokół i wyglądał na zatroskanego. Usiadłam. Gruba pokrywa chmur przesłoniła księżyc. Dygotałam na mrozie, który wgryzał się w moją skórę. Nagle zdałam sobie sprawę z tego, gdzie jestem, i ruszyłam slalomem pomiędzy grobami, kierując się w stronę mauzoleum. Ku mojemu zaskoczeniu, pies biegł przede mną i co kilka kroków odwracał głowę, upewniając się, że podążam za nim. - Scott! - zawołałam, wpadając przez drzwi mauzoleum. Nie było tu okien. Nic nie widziałam. Niecierpliwie wyciągnęłam przed siebie ręce, próbując zorientować się w przestrzeni grobowca. Potknęłam się o jakiś niewielki przedmiot i usłyszałam, jak toczy się po podłodze. Przesunęłam dłońmi po zimnej kamiennej posadzce, aż w końcu wyczułam pod palcami latarkę, którą Scott zabrał ze sobą najwyraźniej upuścił. Włączyłam ją. Tam, w rogu. Scott leżał na plecach. Miał otwarte, ale zamglone oczy. Podbiegłam i pociągnęłam za emanujący błękitnym światłem sznur, którym spętane były jego nadgarstki. Kiedy uwolniłam jego ręce, jęknął z bólu. - Dante chyba już zniknął, ale musimy mieć się na baczności - powiedziałam mu. - Drzwi pilnuje pies. Jest po naszej stronie. Zostań tu do mojego powrotu. Muszę znaleźć Patcha. Scott znowu zajęczał, tym razem przeklinając Dantego. - Nie spodziewałem się tego po nim - wymamrotał. No to było nas dwoje. Wybiegłam na zewnątrz i przemknęłam przez cmentarz, który tonął już w niemal zupełnej ciemności. Przedarłam się przez żywopłot, próbując skrócić sobie drogę na parking. Przeskoczyłam przez ogrodzenie z kutego żelaza i rzuciłam się w stronę stojącej na parkingu samotnej czarnej furgonetki. Już z odległości kilku metrów zauważyłam błękitną poświatę sączącą się przez szyby samochodu. Szarpnęłam za drzwi i wyciągnęłam Patcha na zewnątrz. Ułożyłam go na chodniku i zabrałam się za rozplątywanie sznura, który jak wąż owinął się wokół jego piersi i przygwoździł jego ramiona do tułowia niczym gorset rodem z sali tortur. Patch miał zamknięte oczy, a jego skóra promieniowała błękitnym blaskiem. Nie zważając na poparzone ręce, zerwałam sznur odrzuciłam go w bok. - Patch - powiedziałam i potrząsnęłam nim. Do oczu napłynęły mi łzy, a gardło zacisnęło się z emocji. - Ocknij się, Patch. - Jeszcze mocniej nim potrząsnęłam. - Wszystko będzie dobrze. Dante zniknął, a ja rozwiązałam sznur. Proszę, obudź się - zażądałam stanowczo. - Wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie. Musisz tylko otworzyć oczy. Muszę wiedzieć, że mnie słyszysz.

Jego ciało było rozpalone, a żar przebijał nawet przez ubranie, więc rozerwałam mu koszulę. Oddech uwiązł mi w gardle, kiedy zobaczyłam jego skórę pokrytą pęcherzami tam, gdzie wrzynał się w nią sznur. Najgorsze rany przypominały osmalony papier. Patch wyglądał tak, jakby ktoś przypalał go pochodnią. Wiedziałam, że nie czuje bólu, ale ja czułam go za niego. Zacisnęłam zęby. Lzy płynęły mi po twarzy, a ja pałałam jadowitą nienawiścią do Dantego. Popełnił ogromny, niewybaczalny błąd. Patch był dla mnie wszystkim. Jeżeli diabelska moc wyrządzi mu jakąkolwiek krzywdę, Dante będzie tego żałował do końca życia, a ja zadbam o to, by nie potrwało ono zbyt długo. Chwilowo jednak moja wściekłość ustąpiła miejsca trawiącemu mnie niepokojowi o Pat cha. Ogarnęły mnie poczucie winy, żal i lodowaty strach. - Proszę - wyszeptałam roztrzęsionym głosem. - Proszę, Patch, obudź się - błagałam i pocałowałam go w usta z nadzieją, że mój pocałunek w cudowny sposób sprawi, że Patch się ocknie. Potrząsnęłam głową, żeby odegnać najgorsze myśli. Nie miałam zamiaru pozwolić na to, by w ogóle się zrodziły. Patch był upadłym aniołem. Nie można go było skrzywdzić. Nie w ten sposób. Niezależnie od tego, jak potężna była diabelska moc, na pewno nie dałaby rady wyrządzić mu krzywdy. Poczułam, jak jego palce chwytają moje, i po chwili w myślach usłyszałam osłabiony głos. - Aniele. To jedno słowo sprawiło, że moje serce niemal eksplodowało ze szczęścia. - Jestem tu! Jestem przy tobie. Kocham cię, Patch. Tak bardzo cię kocham - odparłam, płacząc. Nie mogłam się opanować i przywarłam do niego ustami. Siedziałam na nim okrakiem, opierając łokcie po obu stronach jego głowy, nie chcąc zadać mu już żadnego bólu i powstrzymując chęć przytulenia go. Nagle, zupełnie niespodziewanie, objął mnie i przycisnął do siebie tak mocno, że opadłam na jego pierś. - Zaboli cię! - krzyknęłam i próbowałam się z niego zsunąć. - Diabelska moc... Twoja skóra... - Dzięki tobie mogę się poczuć tylko lepiej, aniele - wyszeptał i odszukał moje usta, skutecznie uniemożliwiając mi jakikolwiek protest. Miat zamknięte oczy, a na jego twarzy malowały się zmęczenie i stres, jednak jego pocałunek odpędził ode mnie wszelkie zmartwienia. Rozluźniłam się jeszcze mocniej opadłam na jego długie, smukłe ciało. Przesunął dłonią po moich plecach. Jego uścisk był ciepły mocny. - Bałam się, że coś ci się stało - wydusiłam. - A ja bałem się, że coś stało się tobie. - Diabelska moc... - zaczęłam. Patch odetchnął głęboko, a moje ciało opadło wraz z nim. Jego oddech napawał mnie ulgą i czystym szczęściem. Spojrzał na mnie, a jego oczy wypełniała szczerość. - Moja skóra się zagoi, ale ciebie nic nie zastąpi, aniele. Kiedy Dante odszedł, myślałem, że to już koniec. Że cię zawiodłem. Nigdy w życiu nie modliłem się tak mocno. Zamrugałam kilkakrotnie, żeby odegnać zawieszone na rzęsach łzy. - Gdyby mi cię odebrał... - Ja także byłam zbyt przejęta, żeby dokończyć. - Próbował mi cię odebrać i dlatego jest już dla mnie trupem. Nie wywinie się z tego. Do tego momentu trzymałem nerwy na wodzy i ze względu na ciebie zbyt wiele spraw puściłem mu płazem. Próbowałem zrozumieć, że pełnisz funkcję dowódcy armii jego idola, ale tego wieczoru pokazał, że

nie liczy się z zasadami. Zastosował na mnie diabelską moc. Nie jestem mu już nic winien. Następnym razem pobawimy się według moich zasad! - Mimo zmęczenia kryjącego się w każdym mięśniu jego ciała w jego zdecydowanym glosie nie było zawahania ani litości. - On pracuje dla upadłych aniołów, Patch. Jest ich najemnikiem. Nigdy nie widziałam go bardziej zaskoczonego. Jego czarne oczy rozszerzyły się, kiedy próbował przyswoić tę informację. - Tak ci powiedział? Z powagą skinęłam głową. i Powiedział, że Nefilowie nie mają w tej wojnie żadnych szans. Mimo tych wszystkich przekonujących, sprzecznych napawających nadzieją słów, które im wyśpiewywał - dodałam z goryczą. - Czy wspominał o jakichś konkretnych upadłych aniołach? - Nie. Patch, on chce po prostu ocalić swoją skórę. Powiedział, że kiedy zrobi się gorąco, archaniołowie staną po stronie upadłych aniołów. W końcu od dawna są ze sobą związani. Archaniołom trudno się będzie od nich odwrócić. Przecież łączą ich więzy krwi i nieważne, że upadłe anioły sporo im tej krwi napsuły. Jest coś jeszcze. - Wciągnęłam powietrze. - Dante chce zająć moje miejsce na czele armii Czarnej Ręki popchnąć Nefilów prosto w ramiona upadłych aniołów. Patch milczał, zdumiony, jednak jego skupione oczy zdradzały, że przez jego głowę przewija się mnóstwo myśli. Podobnie jak ja wiedział, że jeżeli Dantemu uda się pozbawić mnie tytułu przywódcy armii, przysięga, którą złożyłam Czarnej Ręce, zostanie złamana. Porażka oznaczała tylko jedno - śmierć. - Dante jest także szantażystą Peppera - powiedziałam. Patch skinął głową. - Domyśliłem się tego, kiedy mnie zaatakował. Co ze Scottem? - Jest w mauzoleum. Pilnuje go niezwykle mądry bezpański pies. Patch uniósł brwi. - Co takiego? - Myślę, że próbuje zastąpić cię na stanowisku mojego anioła stróża. Udało mi się uciec tylko dzięki temu, że pies odstraszył Dantego. Patch przesunął kciukiem po moim policzku. - Muszę mu podziękować za ocalenie mojej dziewczynki. Mimo grozy sytuacji uśmiechnęłam się. - Spodoba ci się. Macie podobny styl.

Dwie godziny później zaparkowałam samochód Patcha w jego garażu. On sam nadal siedział zgarbiony na fotelu obok. Był blady, a jego skóra wciąż emanowała błękitem. Kiedy mówił, jak zwykle uśmiechał się leniwie, ale widziałam, ile go to kosztuje. Chciał mnie uspokoić. Diabelska moc go osłabiła i nie mieliśmy pojęcia, kiedy to minie. Cieszyłam się, że Dante uciekł i mogłam za to podziękować mojemu nowemu psiemu przyjacielowi. Gdyby Dante został i dokończył dzieła, pewnie wszyscy znaleźlibyśmy się w sporym niebezpieczeństwie. Kolejny raz chciałam powiedzieć tej czarnej przybłędzie „dziękuję". Był to energiczny i niezwykle mądry pies. I tak lojalny, że mogło się to dla niego źle skończyć. Patch i ja zostaliśmy ze Scottem do czasu, aż odzyskał wystarczająco dużo sił, by pojechać do domu. Jeżeli zaś chodzi o psa, to mimo że na różne sposoby próbowaliśmy się go pozbyć, w tym na siłę wyrzucając go z naczepy samochodu Patcha, wytrwały zwierzak wciąż wskakiwał do środka. W końcu poddaliśmy się i zabraliśmy go ze sobą. Postanowiłam, że jak tylko uda mi się wyspać i poukładać myśli, zawiozę go do schroniska. Mimo że po przekroczeniu progu mieszkania Patcha miałam ochotę paść mu w ramiona, czekało nas jeszcze mnóstwo pracy. Dante miał nad nami przewagę. Gdybyśmy postanowili najpierw odpocząć, równie dobrze już teraz mogliśmy zacząć machać białą flagą. Przechadzałam się tam i z powrotem po kuchni Patcha splatając dłonie na karku, jakby ten gest mógł mi pomóc w ułożeniu genialnego planu. O czym teraz myślał Dante? Jaki będzie jego następny krok? Groził, że mnie zniszczy, jeżeli oskarżę go o zdradę, więc pewnie musiał się z tym liczyć. To z kolei oznaczało, że zajmował się właśnie jedną z dwóch rzeczy. Albo układał sobie żelazne alibi, albo - co martwiło mnie o wiele bardziej - był szybszy ode mnie i rozsiewał plotki o tym, że to ja jestem zdrajczynią. Zmroziło mnie. - Zacznij od początku - odezwał się Patch osłabionym głosem, jednak w jego oczach płonęła wściekłość. Leżąc na kanapie, wetknął sobie poduszkę pod głowę i skupił na mnie wzrok. Opowiedz mi, co się dokładnie stało. - Kiedy Dante przyznał się, że pracuje dla upadłych aniołów, zagroziłam, że go wydam, ale on tylko się zaśmiał i powiedział, że nikt mi nie uwierzy. - Bo nie uwierzy - potwierdził Patch szczerze. Oparłam głowę o ścianę i westchnęłam z frustracją. - Potem powiedział, że planuje przejąć armię. Nefilowie go kochają i chcą, żeby był ich przywódcą. Dostrzegam to w ich oczach. Nie ma znaczenia to, jak bardzo chciałabym; ich przed tym ustrzec. Przyjmą go z otwartymi ramionami. Nie widzę żadnego wyjścia z tej sytuacji. Już po nas. Patch przez chwilę milczał, a następnie powiedział cicho: - To prawda. Jeżeli publicznie zaatakujesz Dantego, Nefilowie będą mieli wymówkę, żeby się przeciwko tobie zbuntować. Sytuacja jest napięta, a oni szukają ujścia dla swojego niepokoju. Dlatego nie zdemaskujemy Dantego publicznie. - Więc co zrobimy? - zapytałam, odwracając się tak, by widzieć jego twarz. Czułam, że wpadł na jakiś pomysł, ale nie wiedziałam, co to może być.

- Pozwolimy, by to Pepper zajął się Dantem. Próbowałam zrozumieć jego tok myślenia. - A Pepper się na to zgodzi, ponieważ nie może pozwolić, aby Dante doniósł na niego archaniołom. Dlaczego jednak Pepper nie zadbał jeszcze o to, by Dante zniknął? - Pepper nie chce brudzić sobie rąk ani zostawić po sobie śladów, które mogłyby doprowadzić do niego archaniołów. - Usta Patcha zastygły w grymasie. - Zaczynam się domyślać, czego mógł ode mnie chcieć Pepper. - Myślisz, że Pepper chciał, żebyś się pozbył Dantego? Tak właśnie wyglądała ta „propozycja pracy"? Patch wbił we mnie spojrzenie swoich czarnych oczu. - Możemy się o tym przekonać. - Mam numer do Peppera. Zaraz nas z nim umówię - powiedziałam z odrazą. A już myślałam, że Pepperowi nie uda się upaść niżej. Zamiast stawić czoła swoim problemom jak mężczyzna, ten tchórz próbował obarczyć ryzykiem Patcha. - Wiesz, aniele... On ma coś, co mogłoby się nam przydać - dodał Patch z namysłem. - Coś, co mógłby dla nas ukraść z nieba, pod warunkiem że dobrze to rozegramy. Próbowałem uniknąć wojny, ale może przyszedł czas, żeby stanąć do walki. Skończmy to. Jeżeli pokonasz upadłe anioły, twoja przysięga się wypełni - spojrzał mi w oczy - i w końcu będziemy wolni. Razem. Nigdy więcej wojny ani czeszwanu. Już miałam zapytać, co ma na myśli, kiedy nagle zrozumiałam. Nie mogłam uwierzyć, że wcześniej na to nie wpadłam. Rzeczywiście, Pepper miał dostęp do czegoś, co mogło nam dać przewagę nad upadłymi aniołami i przywrócić Nefilom wiarę we mnie. Z drugiej jednak strony, czy naprawdę chcieliśmy się do tego posunąć? Czy rzeczywiście mieliśmy prawo stwarzać zagrożenie dla całej populacji upadłych aniołów? - Sama nie wiem, Patch... Patch wstał i sięgnął po skórzaną kurtkę. - Zadzwoń do Peppera. Musimy się z nim zobaczyć. =|| Parking za stacją benzynową był pusty. Zatłuszczone i okna sklepu były równie ciemne jak niebo. Patch zaparkował i zeskoczyliśmy z motocykla. Z cienia wyłoniła się niska, krępa sylwetka. Mężczyzna nerwowo rozejrzał się dookoła i pospieszył w naszą stronę. Na widok Patcha Pepper odezwał się pyszałkowato: - Kiepsko wyglądasz, stary. Zdaje się, że nieszczególnie ci się wiedzie tu, na Ziemi. Patch zignorował jego uwagę. - Wiemy, że to Dante jest twoim szantażystą.

- Tak, to Dante, ta świnią nieskrobana. Powiedz mi coś, czego nie wiem. - Interesuje mnie twoja propozycja. Pepper zabębnił opuszkami palców o siebie, nie spuszczając z Patcha przenikliwego spojrzenia. - Wiem, że ty i twoja dziewuszka zabiliście Hanka Millara. Potrzebuję kogoś równie bezlitosnego. - Pomogli nam archaniołowie - przypomniał mu Patch. - Ja jestem archaniołem - odparł Pepper cierpko. - Chcę się pozbyć Dantego. Dam wam do tego potrzebne narzędzia. Patch pokiwał głową. - Zgoda, ale wszystko ma swoją cenę. pepper zamrugał ze zdziwieniem. Pewnie myślał, że wszystko pójdzie jak po maśle. Odchrząknął. - Co masz na myśli? Patch spojrzał na mnie, a ja skłoniłam głowę. Nadeszła chwila, żeby wyciągnąć asa z rękawa. Nie mieliśmy zbyt wiele czasu do namysłu, ale Patch i ja uznaliśmy, że nie ma innego wyjścia. - Żądamy dostępu do przechowywanych w niebie piór upadłych aniołów - ogłosiłam. Z twarzy Peppera zniknął arogancki uśmieszek. Parsknął lodowatym śmiechem. - Zwariowaliście? Nie mogę wam ich dać. Musiałaby się zebrać cała komisja, żeby wydać te pióra. Co chcecie z nimi zrobić? Zamierzacie je spalić? Posłalibyście każdego upadłego anioła do piekła! - Czy naprawdę tak bardzo by ci to przeszkadzało? - zapytałam go poważnie. - A kogo obchodzi to, co myślę? - warknął. - Są pewne zasady... Odpowiednie procedury. Do piekła wysyła się tylko te upadłe anioły, które popełniły poważną zbrodnię lub złamały zasady. - Nie masz wyjścia - powiedział Patch zimno. - Wiemy, że możesz zdobyć pióra. Wiesz, gdzie są przechowywane, i znasz procedurę ich wydawania. Masz wszystko, czego potrzebujesz. Ułóż plan i zdobądź pióra. W przeciwnym razie sam sobie radź z Dantem. - Może zdołałbym uzyskać jedno pióro, ale tysiące? Nigdy mi się to nie uda! - gwałtownie zaprotestował Pepper. Patch zrobił krok w jego kierunku, a Pepper aż skulił się ze strachu, zasłaniając twarz ramionami. - Rozejrzyj się - powiedział Patch cichym, niebezpiecznym głosem. - To nie jest miejsce, które chciałbyś nazywać domem. Będziesz najnowszym upadłym aniołem, a oni zadbają o to, żebyś to zapamiętał. Nie wytrzymasz nawet tygodnia inicjacji. - Ini... Inicjacji?

Od ciemnego spojrzenia Patcha przeszył mnie dreszcz. - Co... Co mam robić? - zajęczał Pepper łagodnie. - Nie mogę przejść inicjacji. Nie mogę żyć tylko na Ziemi. Muszę móc powracać do nieba, kiedy tylko będę chciał. - Zdobądź pióra. - Nie... Nie mogę - jąkał się Pepper. - Nie masz wyboru. Ty je zdobędziesz, a ja zabiję Dantego. Ułożyłeś już jakiś plan? Nieszczęśliwy Pepper skinął głową. - Przyniosę ci specjalny sztylet, który zabije Dantego. Jeżeli archaniołowie zażądają wyjaśnienia, a ty podasz im moje imię, tym samym ostrzem odetnę ci język. Rzuciłem na niego urok, tak by nie pozwolił ci mnie zdradzić. - Zgoda. - Jeżeli faktycznie się tego podejmiemy, nie możesz się ze mną kontaktować. Nie w czasie, kiedy będę w niebie. Musimy zawiesić naszą komunikację do chwili, kiedy skończę. Jeżeli w ogóle mi się to uda - zapiszczał żałośnie. - Odezwę się, kiedy będę miał pióra. - Potrzebujemy ich na jutro - powiedziałam Pepperowi. - Na jutro? - sapnął. - Czy wy zdajecie sobie sprawę z tego, o co mnie prosicie? - Najpóźniej na poniedziałek - powiedział Patch, ucinając wszelkie negocjacje. Pepper markotnie pokiwał głową. - Zdobędę tyle, ile będę mógł. - Musisz zdobyć wszystkie - przypomniałam. - Taka jest nasza umowa. Pepper przełknął ślinę. - Wszystkie? Co do jednego? Owszem, tak to sobie wymyśliliśmy. Jeżeli Pepperowi uda się zdobyć pióra, Nefilowie mogliby wygrać tę wojnę a pomocą jednej zapalonej zapałki. Skoro nie mogliśmy z sami zawlec upadłych aniołów do piekła, musieliśmy wykorzystać ich piętę achillesową, czyli ich dawne anielskie pióra. Każdy upadły anioł będzie mógł wybrać: albo uwolni swojego nefilskiego wasala i złoży przysięgę pokoju, albo będzie musiał uwić sobie gniazdko w miejscu, gdzie klimat jest o wiele gorętszy niż w Coldwater w stanie Maine. Gdyby nasz plan się udał, Dante mógłby do woli oskarżać mnie o zdradę. Dla Nefilów liczyłoby się tylko to, że wygrałam wojnę. Mimo że we mnie nie wierzyli, ja naprawdę chciałam ją dla nich wygrać. Tak podpowiadało mi sumienie. Spojrzałam Pepperowi w oczy stalowym wzrokiem. - Co do jednego.

ROZDZIAŁ 31 Kiedy wróciliśmy do mieszkania Patcha, zadzwonił Scott. Była niedziela, kilka minut po trzeciej nad ranem. Patch zamknął za nami drzwi, a ja włączyłam głośnik w telefonie. - Chyba mamy problem - powiedział Scott. - Kilku znajomych napisało mi, że dziś wieczorem po zamknięciu lunaparku Dante chce wygłosić przemówienie do Nefilów w Delphic. Wygląda na to, że... Czekajcie, kolejna wiadomość. Czy po tym, co się dziś wydarzyło, wam też wydaje się to dziwne? Patch przeklął pod nosem. Próbowałam zachować pokój, ale zrobiło mi się ciemno przed oczami. - Wszyscy spekulują i wymyślają niestworzone teorie - mówił dalej Scott. - Wiecie, o co może chodzić? Ten dupek udawał, że jest twoim chłopakiem, po czym dziś w nocy...' niespodzianka! A teraz jeszcze to. Oparłam się o ścianę. Kręciło mi się w głowie i trzęsły; mi się kolana. Patch wziął ode mnie telefon. - Nora zaraz do ciebie oddzwoni, Scott. Daj znać, jeżeli dowiesz się czegoś więcej.

Opadłam na kanapę i pochyliłam głowę, żeby złapać kilka szybkich oddechów. - Dziś wieczorem Dante publicznie oskarży mnie o zdradę. - Tak - przyznał Patch cicho. - Zamkną mnie w więzieniu i będą torturować, żeby wyciągnąć ze mnie zeznania. Patch uklęknął przede mną i objął delikatnie. - Spójrz na mnie, aniele. Mój mózg natychmiast wkroczył do akcji. - Musimy skontaktować się z Pepperem. Już teraz potrzebujemy tego sztyletu. Musimy zabić Dantego, zanim zapadnie mrok. - Zaczęłam nerwowo szlochać. - A co, jeśli nie dostaniemy sztyletu na czas? Patch przyciągnął moją głowę do swej piersi, delikatnie masując mi kark. Moje mięśnie były tak napięte, że miałam wrażenie, iż lada moment pękną jak naprężony sznurek. - Myślisz, że pozwolę im wyrządzić ci nawet najmniejszą krzywdę? - powiedział łagodnie. - Patch! - Zarzuciłam mu ręce na szyję. Po twarzy spływały mi gorące łzy. - Co my zrobimy? Przechylił moją głowę, tak bym patrzyła mu w oczy. Kciukiem otarł moje łzy. - Pepperowi się uda. Przyniesie mi sztylet, a ja zabiję Dantego. Zdobędziesz pióra i wygrasz wojnę, a wtedy zabiorę cię daleko stąd, do miejsca, w którym nigdy nie padną słowa „cheszwan" ani „wojna". - Patch wyglądał tak, jakby wierzył w to, co mówi, ale w jego głosie wyczuwałam wahanie. - Pepper obiecał, że dostarczy nam pióra i sztylet do północy w poniedziałek, więc co zrobimy z dzisiejszym przemówieniem Dantego? Nie uda nam się go powstrzyi Pepper musi przekazać nam sztylet wcześniej! Trzeba się z nim jakoś skontaktować. Musimy zaryzykować! Patch umilkł i w zamyśleniu przetarł usta. W końcu powiedział: - Pepper nie pomoże nam w sprawie dzisiejszego przemówienia. Sami musimy się tym zająć. Patrzył mi prosto w oczy, pewny i zdeterminowany. - Zażądasz pilnego i obowiązkowego spotkania z najbardziej prominentnymi Nefilami. Umówisz je na dzisiaj i w ten sposób odwrócisz uwagę od Dantego. Wszyscy spodziewają się, że przygotujesz ofensywę i rozpoczniesz wojnę między naszymi rasami. Pomyślą, że to twój pierwszy strategiczny krok. Twoja wiadomość przebije wystąpienie Dantego. Na spotkanie z tobą ściągną Nefilowie, a wraz z nimi wiedziony ciekawością Dante. Publicznie ogłosisz, że zdajesz sobie sprawę z istnienia frakcji, które widzą go przy władzy. Powiesz, że chcesz na zawsze rozwiać ich wątpliwości. Przekonasz ich, że chcesz być ich przywódcą i że poradzisz sobie z tym lepiej niż Dante. Na koniec wyzwiesz go na pojedynek. Wpatrywałam się w Patcha z powątpiewaniem i dezorientacją. - Pojedynek? Z Dantem? Nie mogę z nim walczyć! On wygra.

- Będziemy grać na zwlokę. Jeżeli uda nam się opóźnić pojedynek do powrotu Peppera, cała ta akcja będzie jedynie pretekstem, żeby odwrócić uwagę Dantego. - A co, jeśli nie uda nam się go opóźnić? Patch przeszył mnie wzrokiem, ale nie odpowiedział na moje pytanie. - Musimy działać już teraz. Jeżeli Dante dowie się, że ty także masz wieczorem coś do powiedzenia, odłoży swój plan do czasu, aż pozna twoje zamiary. Nie ma nic do stracenia. Wie, że jeżeli oczernisz go w Delphic, musi jedynie odwdzięczyć ci się tym samym. Wierz mi, kiedy tylko usłyszy, że wyzywasz go na pojedynek, natychmiast poleci po szampana. To arogancki narcyz, Noro. Nawet nie przyjdzie mu do głowy, że możesz wygrać. Zgodzi się na pojedynek, przekonany, że właśnie podałaś mu zwycięstwo na tacy. Będzie mógł wybrać: albo złoży nieprzyjemne oświadczenie obnażające twoją zdradę i będzie musiał wziąć udział w ciągnącym się w nieskończoność procesie... albo zabierze ci władzę jednym celnym strzałem z pistoletu. Będzie sobie wyrzucał, że sam na to nie wpadł. Nogi się pode mną ugięły. Czułam się tak, jakby ktoś zastąpił moje kości kawałkiem gumy. - Jeżeli dojdzie do pojedynku, będziemy walczyć za pomocą pistoletów? - Albo szabli. To zależy od ciebie, ale ja radzę ci wybrać pistolety. Łatwiej będzie ci się nauczyć strzelania niż fechtunku - powiedział Patch spokojnie, najwyraźniej nie dostrzegając niepokoju w moim glosie. Zrobiło mi się niedobrze. - Dante zgodzi się stanąć ze mną do pojedynku, bo wie, że może mnie pokonać. Patch, przecież on jest ode mnie silniejszy! Kto wie, jak wielką ilość diabelskiej mocy zdążył przyjąć? To nie będzie uczciwa walka. Patch ujął moje rozdygotane dłonie i musnął je w lekkim pocałunku. - W świecie ludzi pojedynki wyszły z mody wieki temu, ale wśród Nefilów nadal są akceptowane. Według nich jest to najszybszy i najbardziej naturalny sposób na rozwiązanie konfliktu. Dante chce być przywódcą nefilskiej armii, a ty zrobisz wszystko, żeby i on, i cała reszta Nefilów ci uwierzyła. - A może by tak poinformować starszych Nefilów o planie z piórami? - Moje serce zadrżało z nadziei. - Kiedy dowiedzą się, że mamy pewny sposób, żeby wygrać tę wojnę i doprowadzić do pokoju, nic więcej nie będzie ich obchodzić... - Jeżeli Pepperowi się nie powiedzie, uznają to za twoją porażkę. Półśrodki nie wchodzą w grę. Albo ogłoszą cię swoim zbawcą za przechwycenie piór, albo zlinczują za to, że ci się nie udało. Dopóki nie będziemy pewni, że Pepper je zdobył, nie możemy wspominać o piórach. Wsunęłam dłonie we włosy. - Nie dam rady! - Jeżeli Dante rzeczywiście współpracuje z upadłymi aniołami i jeżeli dojdzie do władzy, nefilska rasa stanie się bardziej zniewolona niż dotąd. Martwię się, że upadłe anioły użyją diabelskiej mocy, żeby Nefilowie byli im poddani nawet po skończeniu cheszwanu - odparł Patch.

Pokręciłam głową ze smutkiem. - Zbyt wiele ryzykujemy. A co, jeśli mi się nie uda? - zapytałam, przekonana, że tak właśnie będzie. - Jest jeszcze coś, Noro. Przysięga, którą złożyłaś Hankowi. Oblał mnie strach tak lodowaty, jakby ktoś wypełnił mi żołądek kostkami lodu. Kolejny raz przypomniałam sobie każde słowo, które wypowiedziałam do Hanka Millara tej nocy, kiedy zmusił mnie do przejęcia odpowiedzialności za jego upadające powstanie: Poprowadzę twoją armię. Jeżeli złamię przysięgę, mnie i moją matkę czeka śmierć. Nie miałam więc wyboru. Jeżeli chciałam zostać na Ziemi z Patchem i uratować życie mamie, musiałam utrzymać tytuł przywódcy nefilskiego wojska. Nie mogłam pozwolić na to, by Dante mi go zabrał. pojedynek to rzadkie wydarzenie. Biorąc pod uwagę, że do walki stanie dwoje tak znanych Nefilów, jak ty i Dante, nikt nie będzie chciał tego przegapić - powiedział Patch. - Wciąż mam nadzieję, że uda nam się opóźnić pojedynek i że Pepper nas nie zawiedzie, jednak powinniśmy przygotować się na najgorsze. Ten pojedynek może być twoją jedyną szansą. - Ilu Nefilów będzie nas oglądało? Patch spojrzał mi w oczy. Był spokojny i opanowany, ale przez chwilę wydawało mi się, że w jego oczach błysnęło współczucie. - Setki. Z trudem przełknęłam ślinę. - Nie mogę tego zrobić. - Będę z tobą trenował, aniele. Przez cały czas będę przy tobie. Jesteś o wiele silniejsza niż dwa tygodnie temu, i to po zaledwie kilku godzinach treningu z facetem, który robił to tylko po to, żeby przekonać cię o swoim oddaniu. Chciał, żebyś myślała, że cię trenuje, ale nie mam wątpliwości, że zapewniał twoim mięśniom jedynie minimalny wysiłek. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jaka siła w tobie drzemie. Przy odpowiednim treningu, możesz go pokonać. - Patch położył rękę na mojej szyi i przyciągnął mnie do swojej twarzy. Patrzył na mnie z taką wiarą i zaufaniem, że niemal pękło mi serce. - Dasz radę. Nikt nie chciałby się znaleźć na twoim miejscu, dlatego jeszcze bardziej podziwiam cię za to, że to rozważasz - powiedział do mnie w myślach. - Na pewno nie ma innego sposobu? - zapyta łam, ale kilka ostatnich chwil spędziłam na gorączkowym analizowaniu tej sytuacji z każdego punktu widzenia. Szansa, że Pepperowi się powiedzie, była niewielka, a przysięga, którą złożyłam Hankowi, i niebezpieczeństwo zagrażające całej rasie Nefilów utwierdziły mnie tylko w przekonaniu, ¿e innego wyjścia nie ma. Muszę to zrobić. - Boję się... - wyszeptałam. Patch wziął mnie w ramiona, pocałował w czubek głowy i pogładził moje włosy. Nie musiał nic mówić. Wiedziałam że on też jest przerażony. - Nie pozwolę, byś przegrała ten pojedynek, aniele. Nie pozwolę ci stanąć naprzeciwko

Dantego, jeżeli nie będę pewien wyniku walki. Pojedynek będzie wyglądał na sprawiedliwy, ale będą to tylko pozory. Dante przypieczętował swój los w momencie, w którym cię zdradził. Nie pozwolę, żeby mu się upiekło. - W jego spokojnym dotąd głosie pojawił się gniew. - Nie wyjdzie z tego żywy. - Zastosujesz jakiś podstęp? Za odpowiedź uznałam tlącą się w jego oczach żądzę zemsty. - Gdyby ktokolwiek się o tym dowiedział... - zaczęłam. Patch mocno wpił się w moje usta. Wyglądał na rozbawionego. - Jeżeli mnie przyłapią, nie będę mógł cię już całować. Naprawdę sądzisz, że podjąłbym takie ryzyko? - powiedział, po czym spoważniał. - Może nie doświadczam twojego dotyku, Noro, ale czuję miłość, jaką mnie darzysz. Ona mnie wypełnia. Jest dla mnie wszystkim. Żałuję, że nie mogę cię czuć tak, jak ty czujesz mnie, ale mam twoją miłość i nic nigdy tego nie przyćmi. Są na świecie ludzie, którzy przez całe życie nie czuli emocji, które mi ofiarowałaś. Niczego nie żałuję. Miałam ochotę się rozpłakać. - Boję się, że cię stracę. Boję się, że poniosę porażkę i tego, co się z nami stanie. Nie chcę tego robić - zaprotestowałam, chociaż wiedziałam, że w podłodze nie ma magicznej zapadni, przez którą można by się wycofać.. nie mogłam uciec, nie zdołałabym się schować. Przysięga, którą złożyłam Hankowi, dopadłaby mnie wszędzie. Musiałam utrzymać się u władzy. Dopóki istniała moja armia, moim obowiązkiem było doprowadzenie tego do końca. Ścisnęłam dłonie Patcha. - Obiecaj, że przez cały czas będziesz przy mnie. Obiecaj, że nie będę musiała przechodzić przez to wszystko sama. Patch chwycił mnie za podbródek i lekko uniósł moją głowę. - Gdybym mógł coś zrobić, natychmiast bym temu zapobiegł. Gdybym mógł stanąć do walki za ciebie, nie zastanawiałbym się ani chwili. Ale mam tylko jedną możliwość: mogę być przy tobie aż do końca. Mogę ci jedynie obiecać, że się nie zawaham, aniele. - Przesunął dłońmi po moich ramionach, nieświadomy, że jego obietnica rozgrzała mnie bardziej niż ten gest. Byłam na granicy łez. - Zacznę rozpowiadać, że dziś wieczorem zwołujesz pilne spotkanie. Najpierw zadzwonię do Scotta i powiem mu, żeby przekazał tę informację dalej. Wieści szybko się rozejdą. W ciągu godziny Dante dowie się o twoim orędziu. Zebrało mi się na mdłości. Zagryzłam policzek i zmusiłam się, żeby kiwnąć głową. Musiałam się z tym pogodzić. Uznałam, że im szybciej stanę twarzą w twarz z tym, co nieuniknione, tym szybciej będę mogła stawić czoła własnym lękom. - Jak mogę pomóc? - zapytałam. Patch patrzył na mnie badawczo, lekko marszcząc brwi. Przesunął kciukiem po moich ustach i policzku. - Jesteś zziębnięta, aniele. - Wskazał głową korytarz prowadzący w głąb domu. - Położymy cię do łóżka. Rozpalę w kominku. Potrzebujesz teraz ciepła i wypoczynku. Przygotuję ci gorącą kąpiel. Rzeczywiście, cała dygotałam. Czułam się tak, jakby ktoś wyssał ze mnie ciepło. Chyba byłam w szoku. Szczękałam zębami, a koniuszki moich palców drżały niezależnie od mojej woli.

Patch wziął mnie na ręce i zaniósł do swojej sypialni.: Otworzył drzwi ramieniem, odchylił kołdrę i delikatnie ułożył mnie na łóżku. - Chcesz się czegoś napić? - zapytał. - Herbaty ziołowej? Rosołu? Kiedy patrzyłam na jego szczerą i zmartwioną twarz, czułam narastające wyrzuty sumienia. Zrozumiałam, że Patch zrobi dla mnie wszystko. Obietnica, że mnie nie opuści, miała dla niego wagę przysięgi. Był częścią mnie, a ja byłam częścią jego. Zrobiłby wszystko, absolutnie wszystko,; żeby mnie przy sobie zatrzymać. Zanim zdążyłam stchórzyć, zmusiłam się do wypowiedzenia kilku słów: - Muszę ci o czymś powiedzieć. - Mój głos był wysoki i słaby. Nie chciałam płakać, ale łzy same napłynęły mi do oczu. Czułam, że przygniata mnie wstyd. - Tak, aniele? - powiedział Patch niepewnie. Chociaż zrobiłam już pierwszy krok, nagle zamarłam. W mojej głowie pojawił się głos rozsądku, przekonujący mnie, że nie mam prawa zrzucać tego wszystkiego na Patcha. Był teraz zbyt słaby. Jeżeli mi na nim zależało, lepiej, żebym trzymała język za zębami. Jego zdrowie było ważniejsze niż wyrzucenie z siebie tych kilku niewinnych kłamstewek. Czułam, jak znajome lodowate dłonie ześlizgują się po moim gardle. - Ja... Nie, już nic - poprawiłam się. - Muszę się po prostu wyspać, a ty powinieneś zadzwonić do Scotta. Schowałam twarz w poduszkę, żeby nie widział moich łez. Dotyk lodowatych dłoni był tak realny, że gdybym powiedziała za dużo, gdybym ujawniła moją tajemnicę, natychmiast zacisnęłyby się one na mojej szyi. - To prawda, muszę do niego zadzwonić. Ale ważniejsze jest to, żebyś powiedziała mi, co się dzieje - powiedział Patch, a jego głos był tak przepełniony troską, że zrozumiałam, iż nie uda mi się z tego wykręcić. Lodowate dłonie znów zacisnęły się na moim gardle. Byłam zbyt przestraszona, żeby mówić. Bałam się, że stanie mi się krzywda. Patch włączył lampkę stojącą na stoliku nocnym i lekko pociągnął mnie za ramię, tak by widzieć moją twarz, ale ja tylko mocniej się odwróciłam. - Kocham cię - wydusiłam i natychmiast poczułam rosnący wstyd. Jak mogłam jednocześnie wypowiadać te słowa i go okłamywać? - Wiem. Wiem też, że coś ukrywasz. To nie czas na chowanie tajemnic. Zaszliśmy zbyt daleko, by znów wstępować na tę drogę - przypomniał mi. Skinęłam głową, czując, jak moje łzy skapują na poduszkę. Miał rację. Wiedziałam o tym, ale to wcale nie ułatwiało mi przyznania się do winy. Nie byłam pewna, czy dam radę. Te zimne jak lód dłonie zamykające się na moim gardle, mój głos... Patch położył się obok mnie na łóżku i przyciągnął do siebie. Czułam jego oddech na karku i ciepło jego skóry. Jego kolana dopasowały się idealnie do moich. Pocałował mnie w ramię, a jego

czarne włosy opadły mi na ucho. - Okłamałam cię - wyznałam w myślach, czując, że muszę przepychać słowa przez gruby ceglany mur. Napięłam się i czekałam, aż chwycą mnie lodowate dłonie, ale zaskoczona odkryłam, że moje wyznanie rozluźniło ich uścisk. Chłodny dotyk ześlizgnął się z mojego gardła i osłabł. Zachęcona tym małym krokiem naprzód, mówiłam dalej. - Okłamałam jedyną osobę na świecie, której zaufanie liczy się dla mnie najbardziej. Okłamałam cię, Patch, i nie wiem, czy potrafię sobie wybaczyć. Zamiast zażądać wyjaśnienia, Patch znaczył moje ramię powolnymi, spokojnymi pocałunkami. Przemówił dopiero wtedy, gdy doszedł do nadgarstka. - Dziękuję, że mi powiedziałaś - wyszeptał. Odwróciłam się do niego zdumiona. - Nie chcesz wiedzieć, co to za kłamstwo? - Chcę wiedzieć, co mogę zrobić, żebyś poczuła się lepiej. - Masował moje ramię, wykonując na nim czułe kółeczka, co dodało mi otuchy. Żeby poczuć się lepiej, musiałam powiedzieć mu prawdę. To nie Patch powinien zdjąć ze mnie brzemię kłamstwa. To było moje zadanie. Poczucie winy przeszywało mnie swym żelaznym ostrzem. - Zażywam... diabelską moc. - Nie sądziłam, że mogę odczuwać większe zakłopotanie, ale wstyd jeszcze we mnie wezbrał. - Brałam ją przez cały ten czas. Nie wypiłam antidotum, które zdobyłeś dla mnie od Blakely'ego. Zachowałam je, wmawiając sobie, że wezmę je później, po zakończeniu: cheszwanu, kiedy nie będę już potrzebować nadludzkiej siły, ale była to tylko wymówka. W ogóle nie miałam zamiaru wypijać antidotum. Przez cały ten czas polegałam na diabelskiej mocy. Boję się, że bez niej nie będę miała dość siły. Wiem, że powinnam przestać. Wiem, że to, co robię, jest złe, ale diabelska moc daje mi umiejętności, o których bez niej mogę tylko pomarzyć. Zastosowałam na tobie trik umysłowy i wmówiłam ci, że wypiłam antidotum. Tak strasznie żałuję! Spuściłam oczy, nie mogąc zmierzyć się z zawodem i odrazą, które z pewnością malowały się na twarzy Patcha. Czułam się źle, ukrywając przed nim prawdę, ale kiedy mu ją w końcu wyjawiłam, przeszył mnie ból. Sama siebie nie poznawałam. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłam. Zagubiłam się gdzieś po drodze. Łatwo było mi zrzucić winę na diabelską moc, ale przecież to ja podjęłam decyzję, żeby ukraść Dantemu jedną z butelek. W końcu Patch przemówił. Mówił tak opanowanym, tak pełnym podziwu głosem, że zastanawiałam się, czy przez cały ten czas znał moją tajemnicę. - Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, pomyślałem, że nigdy w życiu nie widziałem niczego bardziej urzekającego i pięknego. - Dlaczego mi o tym mówisz? - zapytałam żałośnie. - Zobaczyłem cię i chciałem być blisko. Chciałem, żebyś mnie wpuściła. Chciałem poznać cię

lepiej niż ktokolwiek inny. Pragnąłem cię całej. To pragnienie doprowadziło mnie na skraj szaleństwa. - Patch umilkł i miękko wciągnął powietrze, jakby mnie wdychał. - A teraz, kiedy już cię mam, przeraża mnie jedynie myśl, że znów mógłbym znaleźć się w takiej sytuacji. Że znów z całej siły mógłbym cię pragnąć i nie mieć nadziei na to, że to pragnienie można zaspokoić. Cala należysz do mnie, aniele. Nie pozwolę, by cokolwiek to zmieniło. Uniosłam się na łokciu i spojrzałam mu w oczy. - Nie zasługuję na ciebie, Patch. Nieważne, co powiesz. Taka jest prawda. - Nie zasługujesz na mnie - zgodził się. - Zasługujesz na kogoś lepszego, ale utknęłaś tu ze mną i musisz sobie z tym jakoś poradzić. Patch przygarnął mnie do siebie jednym zwinnym ruchem i położył się na mnie. Jego czarne oczy zabłysły łobuzerskim blaskiem. - Pamiętaj, że nie mam najmniejszego zamiaru pozwolić ci odejść. Mniejsza o to, czy będzie chciał nas rozdzielić inny mężczyzna, twoja matka czy piekielne moce. Nie odpuszczę. Nigdy nie usłyszysz ode mnie słowa „żegnaj". Zamrugałam mokrymi rzęsami. - Ja też nie zgodzę się na to, by ktokolwiek nas rozdzieli! To się tyczy zwłaszcza diabelskiej mocy. Mam antidotum w torebce. Zaraz je zażyję. Aha... Patch? - dodałam z uczuciem. Dziękuję... za wszystko. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. - To dobrze - wyszeptał. - Bo ja nie pozwolę, żebyś mi uciekła. Opadłam na jego łóżko, szczęśliwa, że mogę podporządkować się jego prośbie.

ROZDZIAŁ 32

Tak jak przypuszczaliśmy, informacja o tym, że zwołuję spotkanie ze zwierzchnikami Nefilów, szybko się rozeszła. W sobotę po południu wszyscy Nefilowie wyczekiwali już niecierpliwie i spekulowali, o co może chodzić. Mówiono tylko o mnie, a o ogłoszeniu Dantego zupełnie zapomniano. Odciągnęłam od niego uwagę, ale on nie protestował. Byłam pewna, że Patch miał rację - Dante czekał na mój kolejny krok. Scott dzwonił do mnie co godzinę z najświeższymi wiadomościami, które dotyczyły głównie najnowszych teorii wysnutych przez Nefilów o pierwszym uderzeniu na upadłe anioły. Na ich liście znalazły się między innymi: zasadzka, odcięcie źródeł komunikacji, rozesłanie szpiegów i porwanie przywódców upadłych aniołów. Zgodnie z przewidywaniami Patcha, Nefilowie szybko uznali, że to jedyny powód, dla którego zwołuję spotkanie. Zastanawiałam się, czy Dante doszedł do podobnego wniosku. Bardzo chciałam wierzyć w to, że udało mi się go nabrać, ale doświadczenie podpowiadało mi, że mój przeciwnik jest zbyt przebiegły. Wiedział, że coś planuję. - Mam nowiny - obwieścił mi podekscytowany Scott przez telefon. - Grube ryby, to znaczy Nefilowie u władzy, zgodziły się na spotkanie. Ustaliły jego miejsce i, cóż, będzie kameralnie. Jak można było przewidzieć, wstęp tylko za zaproszeniem. Będzie góra dwudziestu Nefilów. Żadnych przecieków, mnóstwo ochroniarzy. Każdy zaproszony zostanie poddany dokładnej rewizji. Dobra wiadomość jest taka, że jestem na liście gości. Musiałem się podlizać tu i tam, ale będę przy tobie. - Powiedz mi w końcu, gdzie odbędzie się to spotkanie powiedziałam, próbując opanować mdłości. - Chcą się spotkać w dawnym domu Hanka Millara. Poczułam ciarki na plecach. To nazwisko zawsze przywodziło mi na myśl jego lodowato niebieskie oczy. Odpędziłam widmo Hanka i zebrałam myśli. Tradycyjny dom w stylu kolonialnym, w porządnej dzielnicy zamieszkanej przez ludzi? To miejsce wydawało się zbyt mało podejrzane, jak na tajne spotkanie Nefilów. - Dlaczego właśnie tam? - Szefostwo uznało, że będzie to gest szacunku dla Czarnej Ręki. Według mnie dobrze to rozegrali. To jemu zawdzięczamy cały ten chaos - dodał Scott jadowicie. - Mów tak dalej, a wykopią cię z listy gości. - Spotkanie odbędzie się dzisiaj o dwudziestej drugiej. Bądź pod telefonem, w razie gdybym miał się jeszcze czegoś dowiedzieć. Pamiętaj, żeby udawać zaskoczenie, kiedy zadzwonią do ciebie ze szczegółami spotkania. Nie mogą się domyślić, że są jakieś przecieki. Aha, jest jeszcze coś... Przepraszam za Dantego. Czuję się odpowiedzialny, bo to ja was sobie przedstawiłem. Gdybym mógł, poćwiartowałbym go, do każdego kawałka przywiązał cegłę, wypłynął na morze i wyrzucił jego ciało za burtę. Głowa do góry. Będę przy tobie. Rozłączyłam się i odwróciłam do Patcha, który przez cały czas trwania rozmowy obserwował mnie oparty o ścianę. - Spotkanie odbędzie się dzisiaj - powiedziałam. - W dawnym domu Millara. - Nie potrafiłam

się zmusić, żeby wypowiedzieć to, co leżało mi na sercu. Prywatny dom? Rewizja? Ochroniarze? Jakim cudem Patch miałby się znaleźć w środku? Musiałam się pogodzić z tym, że tego wieczoru nie będzie go przy mnie. - W porządku - odparł Patch spokojnie. - Będę tam. Z podziwem obserwowałam jego pewną minę, ale wiedziałam, że nie da rady wejść tam niepostrzeżenie. - Dom będzie pilnie strzeżony. Zorientują się, kiedy tylko pojawisz się w okolicy. Może gdyby wybrali muzeum albo sąd, ale nie tu. Dom Millara jest duży, ale bez przesady. Nefilowie będą pilnować każdego skrawka podłogi. - Przygotowałem się na tę okoliczność. Ustaliłem już szczegóły. Scott mnie wpuści. - Nic z tego. Spodziewają się, że upadłe anioły wyślą swoich szpiegów, więc nawet jeżeli Scott otworzy ci okno, będą czujni. Nie dość, że cię złapią, to jeszcze uznają Scotta za zdrajcę... - Opanuję ciało Scotta. Wzdrygnęłam się. Powoli zrozumiałam, na czym polega jego plan. Oczywiście, przecież trwał cheszwan. Patch bez problemu przejmie władzę nad ciałem Scotta. Z zewnątrz nie będzie ich można rozróżnić. Bez mrugnięcia okiem zostanie wpuszczony na spotkanie. To idealny kamuflaż. Był tylko jeden mały problem. - Scott nigdy się na to nie zgodzi. - Już się zgodził. Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem. - Naprawdę? - Robi to dla ciebie. Ścisnęło mnie w gardle. Scott przez całe życie walczył oto, by upadłym aniołom nie udało się opanować jego ciała. Nagle zrozumiałam, ile musi dla niego znaczyć moja przyjaźń. Robił dla mnie jedyną rzecz, która napawała go prawdziwym wstrętem. Brakowało mi słów... Odczuwałam jedynie głęboką wdzięczność dla Scotta i z całego serca pragnęłam go nie zawieść. - Musisz być ostrożny - powiedziałam. - Będę. I nie przedłużę swojej obecności. Kiedy bezpiecznie opuścisz spotkanie, a ja dowiem się już wszystkiego, co mi się przyda, Scott z powrotem dostanie swoje ciało. Zadbam o to, by nic mu się nie stało. Mocno uścisnęłam Patcha. - Dziękuję - wyszeptałam. Około dziewiątej wieczorem opuściłam dom Patcha. Wyszłam sama i zgodnie z życzeniem nefilskiej starszyzny, wsiadłam do samochodu z wypożyczalni. Zadbali o każdy szczegół. Nie

chcieli ryzykować tego, by śledził mnie jakiś ciekawski Nefil albo, co gorsza, upadły anioł, który jakimś cudem dowiedział się o dzisiejszym tajnym spotkaniu. Nad miastem unosiła się mgła, a ulice były ciemne i śliskie. Światła mojego samochodu omiatały czarną wstążkę chodnika, która wiła się przez wzgórza i dookoła zakrętów. Mimo że podkręciłam ogrzewanie do maksimum, w kościach nadal czułam lodowaty dreszcz. Nie wiedziałam, czego mogę się dziś spodziewać, i przez to trudno mi było cokolwiek zaplanować. Czułam, że będę musiała improwizować, a naprawdę tego nie znosiłam. Chciałam wkroczyć do domu Millara z czymś więcej niż własny instynkt, ale mogłam polegać tylko na nim. W końcu zatrzymałam się pod dawnym domem Marcie. Przez chwilę siedziałam w samochodzie, spoglądając na białe kolumienki i czarne okiennice. Trawnik tonął pod warstwą suchych liści. Z dwóch identycznych glinianych doniczek stojących na werandzie wystawały brązowe gałązki - pozostałość po hortensjach. Na chodniku leżały gazety w różnym stopniu rozkładu. Po śmierci Hanka dom opustoszał i nie wyglądał już tak przyjaźnie i elegancko jak dawniej. Mama Marcie przeprowadziła się do mieszkania nad rzeką, a Marcie... Cóż, Marcie wzięła sobie do serca powiedzenie: „gość w dom, Bóg w dom". Zza zasłonek przebijało delikatne światło i chociaż nie zdradzało ono żadnych sylwetek, wiedziałam, że za drzwiami znajduje się wielu najpotężniejszych i najbardziej wpływowych Nefilów, oczekujących na wieści, które miałam im przedstawić. Wiedziałam także, że w środku jest Patch, który zadba, by nie stało mi się nic złego. Złapałam się tej myśli, zdenerwowana odetchnęłam głęboko i ruszyłam w stronę drzwi.

Zapukałam. Drzwi się otworzyły i wysoka kobieta wprowadziła mnie do środka. Patrzyła na mnie na tyle długo, by potwierdzić moją tożsamość. Jej włosy zaplecione były w ciasny warkocz, a twarz nie wyróżniała się niczym szczególnym, by ją zapamiętać. Wymruczała uprzejme, ale suche „dobry wieczór", po czym sztywnym gestem wskazała, żebym poszła za nią w głąb domu. Odgłos moich kroków odbijał się echem od ścian słabo oświetlonego korytarza. Minęłam portrety członków rodziny Millarów, którzy uśmiechali się do mnie zza zakurzonych ram. Na stoliku w przedpokoju stał wazon zwiędłych lilii. W całym domu panował zaduch. Podążałam wzdłuż korytarza, kierując się do jadalni. Kiedy tylko przestąpiłam próg przeszklonych drzwi, szmer rozmów ucichł. Po obu stronach wypolerowanego stołu z hebanu siedziało sześciu mężczyzn i pięć kobiet. Kilku innych Nefilów stało wokół. Wyglądali na jednocześnie podekscytowanych i zdenerwowanych. Nie mogłam uwierzyć, że pośród nich znajdowała się mama Marcie. Wiedziałam, że Susanna Millar jest Nefilką, ale jakoś nigdy w pełni nie przyjęłam tego do wiadomości. Kiedy zobaczyłam ją tego wieczoru na tajnym spotkaniu nieśmiertelnych, zrobiła się jakaś... groźna. Marcie z nią nie było. Może nie chciała brać udziału w spotkaniu, ale bardziej prawdopodobne było to, że jej nie zaproszono. Susanna wydawała się matką, która za wszelką cenę stara się zaoszczędzić swojemu dziecku nawet

najmniejszych problemów. Odszukałam twarz Scotta wśród zebranych. Świadomość, że to Patch opanował jego ciało, sprawiła, że doznałam chwilowej ulgi. Spojrzał mi w oczy i lekko pochylił głowę, jakby na zachętę. Ogarnęło mnie poczucie pewności i bezpieczeństwa. Nie byłam w tym sama. Patch mnie wspierał. Powinnam była od razu wiedzieć, że bez względu na ryzyko znajdzie sposób, żeby przybyć na spotkanie. W końcu zauważyłam też Dantego. Z wyniosłą miną siedział u szczytu stołu w czarnym kaszmirowym golfie. Przysłonił usta palcami, a kiedy nasze spojrzenia się spotkały, jego usta wykrzywiły się w szyderczym uśmiechu. Uniósł brwi, dyskretnie, ale jednoznacznie dając mi do zrozumienia, że podejmuje wyzwanie. Odwróciłam wzrok. Skoncentrowałam uwagę na starszej kobiecie ubranej w fioletową sukienkę koktajlową i diamenty, która siedziała po drugiej stronie długiego stołu. Lisa Martin. Druga po Hanku, była najbardziej wpływową i szanowaną Nefilką, jaką znałam. Nie lubiłam jej ani jej nie ufałam. Ale jeśli miałam sobie poradzić, to w ciągu najbliższych minut należało stłumić te uczucia. - Bardzo się cieszymy, że zwołałaś to spotkanie, Noro. - Jej ciepły, królewski, pełen uznania głos spłynął w moje uszy niczym nektar. Moje tętno zwolniło. Uznałam, że przeciągnięcie jej na moją stronę będzie już połową sukcesu. - Dziękuję - wydusiłam w końcu. Wskazała mi puste krzesło obok siebie, przywołując, żebym usiadła. Podeszłam do krzesła, ale nie usiadłam. Bałam się, że siadając, stracę odwagę. Oparłam ręce na stole. Odpuściłam sobie wszelkie uprzejmości i od razu przeszłam do meritum. - Zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy uważacie mnie za najlepszą osobę, która mogłaby poprowadzić armię mojego ojca - oznajmiłam wprost. Wypowiedziane na głos słowo „ojciec" wypełniło moje usta goryczą, jednak pamiętałam, że Patch poradził mi, bym tego wieczoru podkreśliła więzy, które łączyły mnie z Hankiem. Nefilowie go wielbili, więc postanowiłam wykorzystać nasze pokrewieństwo, mimo iż nie było to do końca uczciwe. Nawiązałam kontakt wzrokowy ze wszystkimi Nefilami zgromadzonymi wokół stołu, a także tymi stojącymi za nim. Musiałam zapewnić ich, że jestem silna i odważna, oraz pokazać, że drażni mnie ich brak poparcia. - Wiem, że niektórzy z was stworzyli już własną listę Nefiłów i Nefilek być może lepiej pasujących do tej roli - umilkłam i przeniosłam wzrok na Dantego. Wytrzymał moje spojrzenie, ale w jego brązowych oczach dostrzegłam czającą się nienawiść. - Wiem też, że na czele tej listy znajduje się Dante Matterazzi. W pomieszczeniu zrobił się szum, jednak nikt nie podważył mojej skargi. - Nie zwołałam was tu dzisiaj, żeby przedyskutować pierwszy atak w wojnie przeciwko upadłym aniołom. Zwołałam was tu dlatego, że bez silnego, akceptowanego przez was przywódcy nie będzie żadnej wojny. Upadłe anioły rozniosą nas w proch. Musimy się zjednoczyć. Musimy być solidarni - zachęcałam ich z przekonaniem. - Myślę, że jestem najlepszym przywódcą, a mój ojciec

podzielał to zdanie. Wygląda jednak na to, że was nie przekonałam. Dlatego też niniejszym wyzywam Dantego Matterazziego na pojedynek. Jego zwycięzca raz na zawsze przejmie dowództwo nad armią. Dante skoczył na równe nogi. - Ale przecież jesteśmy parą! - Na jego twarzy malowało się idealne połączenie niedowierzania i urażonej dumy. - Jak możesz proponować, żebyśmy stanęli do pojedynku? zapytał, a w jego głosie pobrzmiewało upokorzenie. Nie spodziewałam się, że wyciągnie nasz udawany związek zbudowany na kruchym fundamencie ustnej umowy, którego nigdy nie wcieliliśmy w życie - związek, o którym natychmiast zapomniałam i który teraz odbił mi się czkawką. Szybko jednak odzyskałam rezon. - Jestem gotowa usunąć każdego, kto stanie na mojej drodze - powiedziałam zimno. - Tak ważne jest dla mnie przewodzenie tej armii. Niniejszym oficjalnie wyzywam cię na pojedynek, Dante. Żaden z Nefilów nie odezwał się ani słowem. Na ich twarzach pojawiło się zdziwienie, które szybko ustąpiło miejsca zadowoleniu. Pojedynek. Zwycięzca bierze wszystko. Patch miał rację Nefilowie wciąż zanurzeni byli w dawnym świecie, rządzącym się darwinowskimi prawami. Taki obrót spraw ich cieszył. Sądząc po pełnych uwielbienia spojrzeniach, którymi obrzucano Dantego, jasne było, na kogo stawiali Nefilowie. Dante próbował przybrać obojętny wyraz twarzy, jednak zobaczyłam, jak na jego oblicze wypływa delikatny uśmiech. Był przekonany o mojej głupocie i własnym szczęściu. Myślał, że popełniłam błąd. Jednak po chwili jego oczy zwęziły się nieufnie. Najwyraźniej nie połknął jeszcze przynęty. - Nie mogę - obwieścił. - To byłaby zdrada. - Potoczył wzrokiem po pomieszczeniu, jakby chciał ocenić, czy jego rycerskie słowa przyniosły mu jeszcze większe uznanie. - Przysięgałem posłuszeństwo Norze i nie ma nic, co mogłoby to zmienić. - Jako twój dowódca nakazuję ci wziąć udział w pojedynku - odparłam sucho. Przecież, do jasnej cholery, nadal stałam na czele tej armii i nie miałam zamiaru pozwolić, żeby podważał mój autorytet za pomocą gładkich słówek i pochlebstw. - Jeżeli rzeczywiście okażesz się lepszym kandydatem na to stanowisko, wycofam się. Chcę tego, co najlepsze dla moich ludzi. - Powtarzałam te słowa setki razy. Chociaż dobrze tę mowę przygotowałam, mówiłam z głębi serca. Myślałam o Scotcie, Marcie i tysiącach Nefilów, dobrych kobietach i mężczyznach, których nigdy nie poznałam, ale którzy byli bliscy mojemu sercu i na pewno nie zasłużyli na lata tortur zgotowane im przez upadłe anioły. Mieli prawo do uczciwej walki. A ja miałam zamiar zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby im to zagwarantować. W przeszłości popełniałam tragiczne w skutkach błędy. Chciałam uniknąć walki u boku Nefilów ze strachu przed archaniołami, a co jeszcze bardziej godne pogardy, ży wałam U wojny jako wymówki, żeby zdobyć diabelską moc Przez cały ten czas przejmowałam się raczej sobą niż tymi, których miałam prowadzić. To musiało się skończyć Hank powierzył mi rolę przywódcy

armii, ale nie robiłam tego dla niego. Robiłam to, ponieważ tak podpowiadało mi serce. - Myślę, że Nora poruszyła ważną kwestię - powiedziała Lisa Martin. - Nie ma nic gorszego niż władza dla władzy. Być może Czarna Ręka się co do niej nie mylił. - Wzruszyła ramionami. Być może popełniliśmy błąd. Weźmiemy sprawę w swoje ręce i rozwiążemy ten problem raz na zawsze. Dopiero wtedy możemy rozpocząć wojnę przeciwko naszym wrogom, zjednoczeni pod rządami silnego przywódcy. Skinęłam głową z uznaniem. Skoro Lisa Martin opowiedziała się po mojej stronie, inni wezmą z niej przykład. - Zgadzam się - odezwał się Nefil z drugiego krańca pokoju. - Ja również. Wkrótce jadalnia wypełniła się głosami uznania. - Ci, którzy są za, niech uniosą dłoń - powiedziała Lisa. Wszystkie ręce, jedna po drugiej, unosiły się w górę. Patch spojrzał mi w oczy i podniósł dłoń. Wiedziałam, że sprawia mu to ból, ale nie mieliśmy wyboru. Gdyby Dante odsunął mnie od władzy, czekała mnie śmierć. Mogłam jedynie walczyć i postarać się wygrać. - Mamy większość - powiedziała Lisa. - Pojedynek odbędzie się jutro o świcie. Kiedy ustalimy miejsce spotkania, roześlę wiadomość. - Dwa dni - wtrącił się Patch głosem Scotta. - Nora nigdy wcześniej nie strzelała z pistoletu. Potrzebuje czasu na trening. Potrzebowałam również czasu, żeby Pepper wrócił z nieba z zaczarowanym sztyletem. Liczyłam, że dzięki temu ¿o pojedynku w ogóle nie dojdzie. Lisa potrząsnęła głową. - To zbyt długo. Upadłe anioły w każdej chwili mogą zaatakować. Nie wiemy, dlaczego zwlekają, ale nie możemy kusić losu. - Poza tym nic nie mówiłem o pistoletach - rzucił Dante, patrząc przenikliwie na Patcha i na mnie, jakby próbował odgadnąć, co knujemy. Wpatrywał się w moją twarz, szukając w niej czegoś, co zdradziłoby moje emocje. - Wolę szable. - Decyzja należy do Dantego - oznajmiła Lisa. - Pojedynek nie był jego pomysłem, więc ma prawo wybrać broń. A więc szable? - Są bardziej kobiece - wyjaśnił Dante, próbując wycisnąć resztki uznania ze swoich nefilskich przyjaciół. Zesztywniałam i ledwo się powstrzymałam od posłania Patchowi błagalnego spojrzenia. - Nora nigdy w życiu nie miała w dłoni szabli - powiedział Patch głosem Scotta. - Jeżeli nie

będzie mogła trenować, walka nie będzie równa. Dajcie jej czas do wtorku rano. Nikt nie poparł żądania Patcha. Pomieszczenie wypełniała obojętność tak gęsta, że można ją było kroić nożem. To, czy mogłam trenować, wcale ich nie interesowało. Przeciwnie, ich beznamiętność sugerowała, że im szybciej Dante znajdzie się u władzy, tym lepiej. - Scott, czy bierzesz na siebie odpowiedzialność przygotowania jej do walki? - zapytała Lisa. - W odróżnieniu od was nie zapomniałem, że Nora wciąż jest naszym przywódcą - odparł Patch zimno. Lisa przechyliła głowę, jakby chciała powiedzieć: „jak sobie chcesz". - W takim razie postanowione. Pojedynek odbędzie ł się za dwa dni. Do tego czasu życzę wam obojgu dużo szczęścia. Niemal natychmiast opuściłam miejsce zebrania. Wyszłam z myślą o czekającym mnie pojedynku i roli, jaką miałam odegrać w tym niebezpiecznym przedsięwzięciu, w Wiedziałam, że Patch zostanie nieco dłużej, żeby ocenić nastroje uczestników spotkania i być może uzyskać jakieś cenne informacje, miałam jednak nadzieję, że się pospieszy. Tej nocy naprawdę nie chciałam być sama.

ROZDZIAŁ 33 Zdając sobie sprawę z tego, że Patch będzie zajęty, dopóki wszyscy Nefilowie nie opuszczą dawnego domu Mili arów, pojechałam do Vee. Miałam na sobie dżinsową kurtkę z nadajnikiem i wiedziałam, że w razie potrzeby Patch mnie odnajdzie. Tymczasem było coś, co musiałam z siebie wyrzucić. Nie radziłam sobie sama. Zależało mi na tym, by Vee była bezpieczna, ale naprawdę potrzebowałam mojej najlepszej przyjaciółki. Chciałam jej o wszystkim powiedzieć. Domyślając się, że zadzwonienie do drzwi frontowych nie jest najlepszym sposobem, żeby dostać się do Vee, ostrożnie obeszłam dom, przeskoczyłam przez siatkę ogrodzenia i zapukałam do okna jej sypialni. Po chwili poruszyły się zasłony i za szybą ukazała się twarz. Mimo że zbliżała się północ, Vee nie była jeszcze ubrana w piżamę. Uchyliła okno. - Wybrałaś nie najlepszą porę na odwiedziny. Myślałam, że to Scott. Właśnie tu jedzie. Kiedy się odezwałam, mój głos był zachrypnięty i roztrzęsiony. - Musimy pogadać. Vee zrozumiała od razu. - Zadzwonię do Scotta i odwołam nasze spotkanie. Otworzyła okno na oścież i zaprosiła mnie do środka. - Mów, co się dzieje, kochana. Muszę przyznać, że kiedy skończyłam opowiadać dziwaczne sekrety, które przez ostatnie pół roku trzymałam dla siebie, Vee nie krzyczała, nie szlochała histerycznie ani nie uciekła z pokoju. Wzdrygnęła się tylko raz, kiedy wyjaśniłam jej, że Nefilowie to potomkowie ludzi i upadłych

aniołów, ale poza tym na jej twarzy ani razu nie odmalowało się przerażenie ani niedowierzanie. Uważnie słuchała mojej opowieści o wojnie dwóch nieśmiertelnych ras, o tym, jaką rolę odegrał w niej Hank Millar, i o tym, jak mnie tym wszystkim obarczył. Kiedy ujawniłam prawdziwą tożsamość Patcha i Scotta, na jej twarzy pojawił się nawet delikatny uśmiech. Kiedy skończyłam, przekrzywiła tylko głowę i przyglądała mi się bacznie, a po chwili stwierdziła: - No cóż, to wiele wyjaśnia. Tym razem to ja patrzyłam na nią z niedowierzaniem. - Poważnie? Tylko tyle masz do powiedzenia? Nie jesteś zszokowana, zdezorientowana ani oszołomiona? Nie masz zamiaru wpaść w histerię? Vee poklepała się po brodzie w zamyśleniu. - Wiedziałam, że Patch jest za twardy, żeby być człowiekiem. Zaczęłam się zastanawiać, czy Vee dosłyszała, że ja też nie jestem człowiekiem. A co ze mną? Nie dziwi cię to, że jestem Nefilką i że w dodatku stoję na czele wszystkich Nefilów wskazałam palcem na okno - których mam poprowadzić na wojnę przeciwko upadłym aniołom? Upadłym aniołom, Vee! jak w Biblii. Przeciwko wygnanym z raju złoczyńcom. - Prawdę mówiąc, uważam, że to niesamowite! Potarłam czoło. - Nie mogę uwierzyć, że przyjmujesz to z takim spokojem. Spodziewałam się innej reakcji, może jakiejś awantury. Po doświadczeniach z przeszłości nastawiłam się na to, że zaczniesz wymachiwać rękami i kląć jak szewc. Co najmniej. A tu okazuje się, że równie dobrze mogłabym wyjawić te tajemnice betonowej ścianie. - Kochanie, robisz ze mnie jakąś nieznośną diwę. Uśmiechnęłam się z przekąsem. - Ode mnie tego nie usłyszałaś... - Powiedziałaś, że Nefila najłatwiej rozpoznać po wzroście. To trochę dziwne, ponieważ ty, moja droga, z pewnością wysoka nie jesteś - powiedziała Vee. - Ja to co innego... Ja jestem wysoka. - Jestem średniego wzrostu, bo Hank... - Wiem, wiem. Wyjaśniłaś już, że przysięgę przemienienia się w Nefilkę składałaś jeszcze jako człowiek, stąd twój średni wzrost, ale to trochę głupie, nie? A gdyby tak przysięga dodała ci kilku centymetrów? Gdybyś na przykład była tak wysoka jak ja? Nie wiedziałam, do czego zmierza, ale miałam wrażenie, że Vee czegoś tu nie rozumie. Tu nie chodziło o mój wzrost. Chciałam jej wytłumaczyć, że istnieje świat nieśmiertelnych, o którym przecież nie miała pojęcia. A ja uniosłam właśnie szklany klosz, pod którym siedziała przez całe życie. - Czy odkąd zostałaś Nefilką, twój organizm regeneruje się nadzwyczaj szybko? - pytała dalej

Vee. - Jeżeli nie otrzymałaś tego dodatkowego świadczenia, to ktoś cię wy rolo wał. Zesztywniałam. - Vee, przecież nie wspominałam ci o naszej zdolności - do błyskawicznej regeneracji... - Rzeczywiście, chyba o niej nie wspominałaś... - Więc skąd o niej wiesz? - Wpatrywałam się w nią, analizując w głowie każdy fragment naszej konwersacji. Z pewnością jej o tym nie wspominałam. Mój mózg pracował chyba na zwolnionych obrotach. Nagle mnie oświeciło. Zrozumienie przyszło tak szybko, że nie wiedziałam, jak sobie z nim poradzić. - Ty...? Usta Vee wykrzywiły się w uśmieszku. - Mówiłam, że mam przed tobą tajemnice. - Ale przecież... to nie... - ... możliwe? No cóż, ja też tak myślałam. Wydawało mi się, że kolejny raz przechodzę przez jakąś dziwaczną menstruację. Przez kilka ostatnich tygodni byłam zmęczona, obolała i porządnie wkurzona na cały świat. W zeszłym tygodniu zacięłam się w palec przy krojeniu jabłka. Rana zagoiła się tak szybko, że ledwo zdążyłam zobaczyć krew. Potem zaczęło mi się przytrafiać coraz więcej dziwnych rzeczy. Kiedy na wf-ie graliśmy w siatkówkę, zaserwowałam piłkę tak mocno, że uderzyła w ścianę po drugiej stronie boiska. Podczas zajęć na siłowni z łatwością podnosiłam te same ciężary, co najbardziej napakowani faceci. Oczywiście starałam się to ukryć, bo nie chciałam przyciągać uwagi, dopóki sama nie zrozumiem, co się ze mną dzieje. Wierz mi, Noro, jestem stuprocentową Nefilką. Scott od razu załapał, o co chodzi. Uczy mnie różnych rzeczy i pomaga mi dojść do siebie po tym, jak uświadomiłam sobie, że siedemnaście lat temu moja mama zrobiła to z upadłym aniołem. Świadomość, że Scott przeszedł przez to samo, bardzo mi pomogła. Ani on, ani ja nie możemy uwierzyć, że tak długo niczego się nie domyśliłaś. - Szturchnęła mnie w ramię. Siedziałam z otwartymi ustami. Musiałam mieć bardzo głupią minę. - Ty... Ty naprawdę jesteś Nefilką. Jak mogłam tego nie zauważyć? Od razu powinnam była to wyczuć. Przecież nie miałam tego problemu z innymi Nefilami, a nawet upadłymi aniołami. Czy to dlatego, że Vee od tak dawna była moją najlepszą przyjaciółką? Czy dlatego nie potrafiłam na nią patrzeć inaczej niż przez pryzmat naszej przyjaźni? - Czy Scott powiedział ci o wojnie? - zapytałam w końcu. - To między innymi dlatego miał tu dzisiaj przyjechać. Żeby opowiedzieć mi co i jak. Wygląda na to, że prawdziwa z ciebie szycha, moja ty Królowo Matko. Przywódca armii Czarnej Ręki? No, no. - Vee gwizdnęła z uznaniem. - Nieźle, dziewczyno. Pamiętaj, żeby wpisać to sobie do CV.

ROZDZIAŁ 34 Kiedy następnego poranka spotkałam się z Patchem na skalistym wybrzeżu zatoki, miałam na sobie tylko tenisówki, szorty i obcisły top. Był poniedziałek - dzień powrotu Peppera. Tego dnia powinnam również pójść do szkoły, ale nie miałam teraz czasu, żeby przejmować się ani jednym, ani drugim. Najpierw trening, potem stres. Owinęłam ręce bandażami, przewidując, że treningi Dantego to nic w porównaniu z tym, co przygotował dla mnie Patch. Splotłam włosy w ciasny francuski warkocz. Nic jeszcze nie jadłam wypiłam jedynie szklankę wody. Od piątku nie przyjmowałam diabelskiej mocy i łatwo to było zauważyć. Głowa bolała mnie tak, jakby ktoś wcisnął mi do środka cały stan Nebraska, a kiedy mocniej nią potrząsnęłam, przed oczami pojawiały mi się mroczki-' Czułam niezaspokojony głód. Ból był tak ostry, że ledwo łapałam oddech. Zgodnie z obietnicą, którą dałam Patchowi, w sobotę w nocy, tuż po tym, jak wszystko mu wyznałam, zażyłam? antidotum, jednak lekarstwo nie zaczęło jeszcze działać! To, że w ciągu całego zeszłego tygodnia wpompowałam w siebie mnóstwo diabelskiej mocy, z pewnością nie pomogło. Patch miał na sobie czarne dżinsy i czarny dopasowany Tshirt, który podkreślał jego muskulaturę. Stanął przede mną i położył mi ręce na ramionach. - Gotowa? Mimo ponurego nastroju uśmiechnęłam się i wygięłam splecione dłonie. - Czy jestem gotowa, żeby posiłować się trochę z moim boskim chłopakiem? Wierz mi, jestem gotowa - powiedziałam. Patch patrzył na mnie z rozbawieniem. - Będę uważać, gdzie kładę dłonie, ale jeżeli się zapomnę, kto wie, co może się stać? - dodałam. Patch wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Brzmi obiecująco. - Jazda, trenerze! Do dzieła. Po moich słowach na twarzy Patcha pojawiły się koncentracja i zdecydowanie. - Nigdy nie trenowałaś fechtunku, a Dante ma w tym wieloletnie doświadczenie. Jest stary jak Napoleon i pewnie urodził się z kirasjerską szabelką w dłoni. Największą szansę będziesz miała, jeżeli szybko wytrącisz mu broń i przejdziesz do walki wręcz. - Jak mam to zrobić? Patch podniósł dwa kije, które przyciął tak, by długością przypominały przeciętną szablę. Rzucił mi jeden z nich, a ja go złapałam.

- Wyciągnij szablę, zanim rozpocznie się walka. Jej dobycie zabiera więcej czasu niż sam atak. Udawałam, że wyciągam broń z niewidzialnej pochwy na moim biodrze, i chwyciłam ją, przygotowana do ataku. - Nogi przez cały czas powinnaś mieć rozstawione n szerokość ramion - poinstruował mnie Patch i rozpoczął spokojną, luźną walkę. - Spróbuj nie stracić równowagi ani się nie potknąć. Pamiętaj, żeby nie łączyć nóg i żeby zawsze trzymać ostrze blisko ciała. Jeżeli będziesz się wyginać naprężać, Dante łatwiej cię trafi. Przez kilka minut ćwiczyliśmy pracę nóg i zachowanie równowagi, a tępy stukot naszych udawanych szabli niósł się nad falami przypływu. - Bacznie obserwuj ruchy Dantego - powiedział Patch. - Szybko staną się schematyczne i będziesz mogła przewidzieć, kiedy szykuje się do ataku. - Dobrze, ale musimy to przetrenować. Patch szybko przesunął stopami i tak mocno uderzył w moją szablę, że kij zadrżał mi w dłoniach. Zanim odzyskałam rezon, uderzył drugi raz, wytrącając mi broń z ręki. Podniosłam szablę, otarłam czoło i powiedziałam: - Nie mam dość siły. Chyba nie dam rady zrobić tego samego Dantemu. - Dasz radę, jeżeli wcześniej go osłabisz. Pojedynek ma się zacząć jutro o świcie. Zgodnie z tradycją odbędzie się pod gołym niebem, w jakimś odległym miejscu. Zmusisz Dantego, żeby ustawił się pod słońce, tak by oślepiały go promienie. Nawet jeżeli uda mu się zmienić pozycję, jest na tyle wysoki, że zasłoni ci słońce. Wykorzystaj jego wzrost. Jest większy od ciebie, co oznacza, że jego nogi będą wyeksponowane. Mocne uderzenie w kolano pozbawi go równowagi. A kiedy tylko się zachwieje, ty przystąpisz do ataku. Tym razem powtórzyłam wcześniejsze ruchy Patcha, pozbawiając go równowagi uderzeniem w kolano, po którym wykonałam jeszcze kilka ciosów i pchnięć. Nie wytrąciłam mu szabli z dłoni, ale czubkiem mojej ugodziłam go w odsłonięty tułów. Gdyby udało mi się to z Dantem, wynik pojedynku byłby przesądzony. - Bardzo dobrze - powiedział Patch. - Cały pojedynek prawdopodobnie potrwa pół minuty. Liczy się każdy ruch. Bądź uważna i spokojna. Nie pozwól, by Dante sprowokował cię do popełnienia błędu. W twoim wypadku najlepszym sposobem obrony jest unik, zwłaszcza na otwartej polanie. Będziesz miała wystarczająco dużo miejsca, żeby ominąć jego cios, szybko uciekając mu z drogi. - Dante wie, że jest trylion razy lepszy ode mnie. - Uniosłam brwi. - Czy jest jakiś sposób, żeby poradzić sobie z absolutnym brakiem wiary w siebie? - Niech strach będzie twoją strategią. Udawaj bardziej przerażoną niż w rzeczywistości, tak by Dante zyskał poczucie przewagi. Arogancja może być śmiertelną pułapką. - Kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu. - Ale ja tego nie powiedziałem...

Oparłam moją udawaną szablę na ramieniu jak kij bejsbolowy. - Czyli plan jest taki: wytrącam mu szablę z dłoni, zadaję śmiertelny cios i odzyskuję prawowite stanowisko nefilskiego przywódcy. Patch skinął głową. - Proste i przyjemne. Jeszcze dziesięć godzin treningu będziesz zawodowcem. - Jeżeli mamy to robić przez dziesięć godzin, potrzebuję jakiejś motywacji. Patch objął mnie za szyję i przyciągnął do siebie, żeby mnie pocałować. - Za każde wytrącenie mojej szabli z dłoni odpłacę ci się pocałunkiem. Co ty na to? Przygryzłam wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem. - Brzmi to trochę nieprzyzwoicie. Patch poruszył brwiami. - Proszę, proszę, i kto tu ma kosmate myśli? Dwa pocałunki za wytrącenie szabli. Masz coś przeciwko? Przybrałam niewinną minkę. - Nic a nic.

Patch i ja walczyliśmy do zachodu słońca. Zniszczyliśmy pięć par szabli i przerywaliśmy tylko po to, żeby zjeść obiad i żebym mogła otrzymać obiecane pocałunki. Niektóre z nich trwały tak długo, że przyciągnęły uwagę przeczesujących plażę złomiarzy i kilku biegaczy. Na pewno wyglądaliśmy na wariatów, skacząc po poszarpanych skałach i wywijając drewnianymi szablami tak mocno, że ich uderzenie musiało zostawiać siniaki i mogło doprowadzić do krwotoku wewnętrznego. Na szczęście przyspieszona regeneracja organizmu oznaczała, że odniesione przeze mnie obrażenia nie przeszkadzały nam w treningu. O zmierzchu spływaliśmy potem. Byłam zupełnie wyczerpana. Za nieco ponad dwanaście godzin miałam stanąć do prawdziwego pojedynku z Dantem, a zamiast kijów mieliśmy mieć w dłoniach szable tak ostre, że mogłyby odciąć kończynę. Ta myśl otrzeźwiła mnie, aż zapiekła mnie skóra. - Udało ci się - pogratulowałam Patchowi. - Jestem istną maszyną do wywijania szablą. Żałuję, że od początku nie byłeś moim osobistym trenerem. Na jego twarz powoli wypłynął szelmowski uśmiech. - Jak trwoga, to do Patcha. - Mhm - zgodziłam się, spoglądając na niego zalotnie. - Jedź do mnie i weź prysznic, a ja kupię nam jakieś jedzenie na wynos w Borderline zaproponował, kiedy wspinaliśmy się po skalistym brzegu, kierując się w stronę parkingu.

W tonie jego głosu nie było nic niezwykłego, ale jego słowa sprawiły, że spojrzałam mu w oczy. Kiedy się poznaliśmy, Patch pracował w Borderline jako pomocnik kelnera. Nawet dziś nie potrafiłam obojętnie przejechać obok tej restauracji. Byłam wzruszona, że pamiętał i że to miejsce także u niego wzbudzało mile wspomnienia. Zmusiłam się, żeby wyrzucić z głowy myśli o jutrzejszym pojedynku i o tym, jak mała była szansa, że Pepperowi uda się wypełnić swoją misję. Tego wieczoru chciałam się cieszyć obecnością Patcha i nie myśleć o tym, co stanie się ze mną - z nami - jeżeli Dante wygra ten pojedynek. - Mogę prosić o tacos? - zapytałam miękko, przypominając sobie, jak Patch uczył mnie je robić. - Czytasz mi w myślach, aniele.

Kiedy znalazłam się w mieszkaniu Patcha, poszłam do łazienki, rozebrałam się i rozplotłam warkocz. Łazienka była cudowna. Granatowe kafelki i czarne ręczniki. Pośrodku stała wanna, w której bez problemu zmieściłyby się dwie osoby. Mydło pachniało wanilią i cynamonem. Weszłam do kabiny prysznicowej i pozwoliłam, by woda gładko muskała moją skórę. Oczami wyobraźni widziałam, jak Patch stoi obok, opiera się o ścianę, a woda spływa równym strumieniem po jego ramionach. Pomyślałam o mokrych perełkach przyklejonych do jego ciała. Pomyślałam o tym, że używa tych samych ręczników, którymi miałam się właśnie owinąć, i o jego łóżku, oddalonym zaledwie o kilka metrów. Pomyślałam o pościeli nasyconej jego zapachem... W lustrze przemknął jakiś cień. Przez uchylone drzwi łazienki wlewało się światło z sypialni. Wstrzymałam oddech w oczekiwaniu na kolejny cień, który potwierdziłby, że było to tylko przywidzenie. Znajdowałam się w mieszkaniu Patcha. Nikt o nim nie wiedział. Ani Dante, ani Pepper. Byłam ostrożna. Tego wieczoru nikt za mną nie jechał. Lustro zasnuło się ciemną mgłą, a powietrze aż trzasnęło od nieziemskiej energii. Zakręciłam wodę i owinęłam się ręcznikiem. Rozejrzałam się w poszukiwaniu broni: miałam do wyboru rolkę papieru toaletowego albo pojemnik z mydłem do rąk. Zaczęłam nucić pod nosem. Nie chciałam dawać intruzowi do zrozumienia, że go nakryłam. Zbliżył się do drzwi łazienki. Moje zmysły przeszył elektryczny dreszcz, a włosy na rękach stanęły na sztorc niczym małe proporczyki. Nie przestawałam nucić. Kątem oka zobaczyłam, jak klamka się przekręca i... dłużej nie czekałam. Stękając z wysiłku, bosą nogą kopnęłam w drzwi, które rozleciały się w drzazgi. Zawiasy się wyłamały i drzwi wypadły z framugi, uderzając stojącego za nimi intruza. Gotowa do ataku, rzuciłam się przez próg. Mężczyzna zwinął się, żeby ochronić ciało. - Nie! - zaskrzeczał. - Nie rób mi krzywdy!

Powoli opuściłam pięści i przechyliłam głowę, żeby lepiej mu się przyjrzeć. - Blakely?

ROZDZIAŁ 35 - Co ty tu robisz? - zażądałam odpowiedzi, przytrzymując jednocześnie ręcznik. - Jak znalazłeś to mieszkanie? Potrzebowałam jakiejś broni. Rozejrzałam się po wysprzątanej sypialni Patcha. Może i Blakely był teraz osłabiony, ale przecież od wielu miesięcy pracował nad diabelską mocą. Byłam niemal pewna, że pod płaszczem ukrywa coś ostrego, niebezpiecznego i zabarwionego na niebiesko.

- Musisz mi pomóc - powiedział, wstając z podniesionymi rękami. - Nie ruszaj się! - warknęłam. - Na kolana! Chcę widzieć twoje ręce. - Dante próbował mnie zabić. - Przecież jesteś nieśmiertelny, Blakely. Poza tym gracie z Dantem w jednej drużynie. - Już nie. Teraz, kiedy stworzyłem wystarczająco dużo prototypów diabelskiej mocy, Dante chce się mnie pozbyć. Sam chce kontrolować diabelską moc. Zabrał szablę, na którą rzuciłem urok, tak by mógł cię nią zabić, i chciał mnie nią ugodzić. Ledwo zdołałem uciec. - Dante rozkazał ci, żebyś stworzy! szablę, która może mnie zabić? - Tak. Na pojedynek. Nie wiedziałam, po co Blakely mi to wszystko mówi ale nie zdziwiłabym się, gdyby Dante zastosował zakazane - i śmiertelnie niebezpieczne - metody, aby wygrać pojedynek. - Szabla jest aż tak dobra? Może mnie zabić? Blakely spojrzał mi prosto w oczy. - Tak. Próbowałam spokojnie przetrawić te nowiny. Musiałam coś wymyślić, by Dante nie mógł użyć zaczarowanej broni. Ale wszystko w swoim czasie. - Mów dalej. - Podejrzewam, że Dante pracuje dla upadłych aniołów. Nawet nie mrugnęłam okiem. - Dlaczego tak myślisz? - Przez cały ten czas nigdy nie pozwolił mi stworzyć broni, która mogłaby zabić upadłego anioła. Zamiast tego opracowałem całą gamę prototypów, które miały służyć do zabicia ciebie. A jeżeli mogą zabić ciebie, to mogą też zabić każdego Nefila. Skoro to upadłe anioły są naszymi wrogami, dlaczego opracowywałem broń, za pomocą której można krzywdzić Nefilów? Przypomniałam sobie rozmowę, którą ponad tydzień temu odbyłam z Dantem na torze wrotkarskim. - Dante powiedział mi, że gdybyś miał wystarczająco dużo czasu, mógłbyś stworzyć prototyp tak silny, by zabić upadłego anioła. - Tego nie wiem. Nigdy nie dał mi na to szansy. Postanowiłam zaryzykować i wyjawić Blakely'emu prawdę. Nadal mu nie ufałam, ale stwierdziłam, że jeżeli wyciągnę do niego rękę, on także udzieli mi jakiejś informacji. A w tym momencie zależało mi na tym, żeby dowiedzieć się od niego wszystkiego.

- Masz rację. Dante pracuje dla upadłych aniołów. Wiem to na pewno. Blakely przymknął na chwilę oczy, przyjmując tę gorzką prawdę. - Od samego początku mu nie wierzyłem. To twój ojciec postanowił zaangażować go w nasz projekt. Wtedy nie potrafiłem go od tego odwieść, ale teraz mogę wreszcie pomścić jego imię. Jeżeli Dante jest zdrajcą, muszę go zniszczyć. Jestem to winien twojemu ojcu. Musiałam przyznać, że Hank potrafił wzbudzić u swoich współpracowników lojalność. - Opowiedz mi więcej o napoju z diabelską mocą. Skoro Dante pracuje dla upadłych aniołów, dlaczego chciał, byś produkował coś, co pomoże naszej rasie? - powiedziałam. - Nigdy nie rozprowadził diabelskiej mocy wśród innych Nefilów, tak jak mi obiecał. Stosował ją tylko po to, żeby wzmocnić siebie. A teraz jest w posiadaniu wszystkich prototypów oraz antidotum. - Blakely ścisnął nasadę nosa. - Zabrał mi wszystko, nad czym tak pracowałem... Mokre włosy przykleiły mi się do głowy, a po plecach spływała mi lodowata woda. Zarówno chłód, jak słowa Blakely'ego sprawiły, że moje ciało pokryło się gęsią skórką. - Patch zjawi się tu lada moment. Skoro udało ci się znaleźć jego mieszkanie, pewnie szukałeś właśnie jego. - Chcę zniszczyć Dantego. - W jego głosie pobrzmiewała stanowczość. Mam rozumieć, że chcesz, by to Patch go zniszczył? - Oco chodziło z tymi wszystkimi bandziorami, którzy szukali najemnika w moim chłopaku? Owszem, w poprzednim życiu się tym zajmował, ale zaczynało się to już robić absurdalne... i irytujące. Czy już nikt nie potrafi! radzić sobie z własnymi problemami? - Skąd pomysł, że się na to zgodzi? - Chcę, żeby przez resztę życia Dante się męczył. Chcę, żeby żył w izolacji od świata i by był torturowany. Patch jest jedyną osobą, która może do tego doprowadzić. Cena nie gra roli. - Patch nie potrzebuje pieniędzy... - umilkłam. W mojej głowie zrodził się przebiegły, manipulatorski plan. Nie chciałam wykorzystywać Blakely'ego, ale z drugiej strony w przeszłości nie był dla mnie zbyt życzliwy. Przypomniałam sobie, że kiedy zrobiło się gorąco, wsadził mi zaklęty diabelską mocą nóż pod żebra, wpędzając mnie w uzależnienie. - Patch nie potrzebuje pieniędzy, ale przyda mu się świadek. Jeżeli jutro przed pojedynkiem zgodzisz się wyjawić przewinienia Dantego w obecności Lisy Martin innych wpływowych Nefilów, Patch i ja zabijemy dla ciebie Dantego. To, że Patch zdążył obiecać to samo Pepperowi, nie oznaczało, że nie mogliśmy wykorzystać sytuacji i uzyskać czegoś także od Blakely'ego. W końcu powiedzenie: „upiec dwie pieczenie na jednym ogniu", nie wzięło się znikąd. - Dantego nie można zabić. Można go uwięzić na wieki, ale nie zabić. Żaden z prototypów na niego nie działa. Jest na nie odporny, ponieważ jego ciało... - Patch sobie z tym poradzi - wypaliłam krótko. - Jeżeli tylko chcesz, żeby Dante zginął, możesz na to liczyć. Ty masz swoje koneksje, a Patch swoje.

Blakely wpatrywał się we mnie zamyślonym, badawczym wzrokiem. - Zna jakiegoś archanioła? - zgadł w końcu. - Ja tego nie powiedziałam. Jest coś jeszcze, Blakely. To ważne. Czy masz na tyle zażyłe relacje z Lisą Martin oraz innymi wpływowymi Nefilami, żeby nastawić ich przeciwko Dantemu? Jeżeli nie, to jutro oboje poniesiemy porażkę. Zastanawiał się tylko przez chwilę. - Dante od początku oczarował twojego ojca, Lisę Martin i kilku innych Nefilów, ale mnie łączy z nimi wspólna historia. Jeżeli nazwę go zdrajcą, posłuchają. - Blakely sięgnął do kieszeni i podał mi jakąś karteczkę. - Zanim przeniosę się do mojej kryjówki, muszę zabrać z domu kilka ważnych przedmiotów. Oto mój nowy adres. Daj mi trochę czasu, a potem przyjedź do mnie z Patchem. Jeszcze dziś dopracujemy szczegóły.

Patch zjawił się kilka minut po wyjściu Blakely'ego. Kiedy tylko przekroczył próg, powiedziałam: - Nie uwierzysz, kto wpadł w odwiedziny. Kiedy udało mi się go zaciekawić, zrelacjonowałam mu całą rozmowę z Blakelym. - Co o tym myślisz? - zapytał, kiedy skończyłam. - Myślę, że Blakely jest naszą ostatnią deską ratunku. - Ufasz mu? - Nie. Ale wróg naszego wroga... - Kazałaś mu złożyć przysięgę, że jutro będzie zeznawał? Zamarłam. Nawet o tym nie pomyślałam. Chociaż był to zwyczajny błąd, zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle nadaję się na przywódcę. Wiedziałam, że Patch nie oczekiwał ode mnie perfekcji, alei tak chciałam mu zaimponować. Idiotyczny głosik w mojej głowie zapytał, czy Dabria też popełniłaby tego typu błąd. Wątpliwe. - Zrobię to, kiedy się dziś spotkamy. - To, że Dante chce sprawować wyłączną kontrolę nad diabelską mocą, rzeczywiście ma sens myślał głośno Patch. - A skoro podejrzewał, że Blakely domyśla się jego współpracy z upadłymi aniołami, na pewno będzie chciał go zabić, żeby utrzymać to w tajemnicy. - Myślisz, że wtedy, na torze wrotkarskim Dante wspomniał mi o diabelskiej mocy, ponieważ był przekonany, że ci to przekażę i że będziesz chciał dorwać Blakely'ego? - zapytałam. - Długo się zastanawiałam, dlaczego mi o tym powiedział. Teraz widzę, że to była jego strategia. Chciał, żebyś zlikwidował Blakely'ego i oddał kontrolę nad diabelską mocą w ręce Dantego. - To właśnie miałem zrobić, dopóki Marcie nie pokrzyżowała mi planów.

- Dante od samego początku przygotowywał grunt, żeby mnie zniszczyć - uświadomiłam sobie. - To koniec. Mamy zeznanie Blakely'ego. - Czy to oznacza, że się z nim spotkamy? Patch znowu sięgnął po kluczyki od motocykla, które pięć minut wcześniej położył na kuchennym blacie. - Chyba nie jest nam pisany spokój, aniele. Kierując się pod adres, który dał mi Blakely, podjechaliśmy do jednopiętrowego ceglanego budynku w starej dzielnicy. Po obu stronach frontowych drzwi znajdowały się przyciemnione okna. Mały dom zdawał się tonąć pośród roztaczającego się wokół terenu. Patch dwukrotnie przejechał wokół budynku, obserwując okolicę, a następnie zaparkował w miejscu, do którego nie docierało światło latami. Trzy razy głośno zastuka! do drzwi. W salonie paliła się lampa, ale poza tym nic nie wskazywało na to, że ktoś jest w domu. - Zostań tu - powiedział Patch. - Sprawdzę z tyłu. Czekałam na stopniu, spoglądając przez ramię na ulicę. Było zbyt zimno, by ktokolwiek spacerował z psem. Ulicą nie przejechał też żaden samochód. Patch otworzył mi drzwi od środka. - Tylne drzwi nie były zamknięte na klucz. Mam złe przeczucia - oznajmił. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi. tyle mały, że nie trzeba było podnosić głosu.

- Blakely!? - zawołałam cicho. Dom był na

- Na parterze go nie ma - powiedział Patch - ale tamte schody prowadzą do piwnicy. Zeszliśmy do jasno oświetlonego pomieszczenia. Wciągnęłam powietrze. Na podłodze zauważyłam czerwoną plamę ciągnącą się wzdłuż dywanu. Na ścianie widać było czerwone odciski dłoni, prowadzące w tym samym kierunku - do ciemnej sypialni na wprost. W mroku udało mi się zauważyć jedynie łóżko... i skulone pod nim ciało Blakely'ego. Patch zatrzymał mnie ręką. - Idź na górę - rozkazał. Nie zastanawiając się ani przez moment, schyliłam się pod ramieniem Patcha i ruszyłam w stronę Blakely'ego. - On jest ranny! Białka oczu Blakely'ego jaśniały nieziemskim błękitem. Z jego ust spływała krew, która pieniła się, kiedy próbował coś powiedzieć. - Dante ci to zrobił? - zapytał go Patch, podążając za mną.

Ukucnął i sprawdził mu puls. Był słaby i nierówny. Oczy zapiekły mnie od łez. Nie wiedziałam, czy płaczę ze względu na Blakely'ego, czy na to, co jego śmierć oznacza dla mnie. Niestety, podejrzewałam, że łzy kapały mi z tego drugiego, egoistycznego powodu. Biakely zakrztusił się krwią. Odezwał się ledwo słyszalnym głosem. - Dante wie... o piórach. Ścisnęłam Patcha za ramię. - Jakim cudem Dante wie o piórach? Przecież Pepper mu nie powiedział, a poza nim wiemy o tym tylko my. - Jeżeli Dante wie o piórach, spróbuje zatrzymać Peppera, kiedy ten będzie schodził na Ziemię - odparł Patch z napięciem. - Nie możemy mu pozwolić na to, by zdobył pióra. - Lisa Martin... tu... niedługo - wycharczał Blakely, męcząc się przy każdym słowie. - Gdzie jest laboratorium? - zapytałam Blakely'ego. - Jak możemy zniszczyć diabelską moc, którą dysponuje Dante? Blakely pokręcił głową, jakbym zadała złe pytanie. - Jego szabla... on... nie wie. Skłamałem. Zabije... go... też - wykrztusił, zalewając się krwią, która teraz przybrała jaskrawoniebieski odcień. - Rozumiem - powiedziałam i pocieszająco poklepałam go po ramieniu. - Szabla, którą będzie jutro walczył, zabije także i jego, tylko że on o tym nie wie. To dobrze, Blakely. A teraz powiedz, gdzie jest laboratorium. - Próbowałem... ci... powiedzieć... - wycharczał. Potrząsnęłam nim. - Nie powiedziałeś. Gdzie jest laboratorium? - Nie wierzyłam, by zniszczenie laboratorium mogło wpłynąć na wynik jutrzejszego pojedynku... Dante i tak zdążył już przyjąć mnóstwo diabelskiej mocy, ale bez względu na to, co miało mnie spotkać, gdyby udało nam się zniszczyć laboratorium, diabelska moc przepadłaby na zawsze. Czułam się osobiście odpowiedzialna, by posłać piekielne moce, no cóż... do piekła. - Musimy jechać - przemówił do mnie Patch w myślach. - Lisa nie może nas tu zastać. To będzie wyglądać podejrzanie. Jeszcze mocniej potrząsnęłam Blakelym. - Gdzie jest laboratorium? Jego zaciśnięte pięści rozluźniły się, a błyszczące upiornym błękitem oczy wpatrywały się we mnie bez wyrazu. - Nie możemy tu dłużej przebywać - powiedział Patch. - Dante najprawdopodobniej szuka teraz Peppera i piór. Przetarłam oczy.

- Tak po prostu go tu zostawimy? Usłyszeliśmy, jak pod domem zatrzymuje się samochód. - Lisa - orzekł Patch. Otworzył okno sypialni i pomógł mi wyjść, a następnie wyskoczył za mną. - Jeżeli chcesz się z nim pożegnać, zrób to teraz. Z żalem spojrzałam na Blakely'ego i powiedziałam po prostu: - Powodzenia w następnym życiu. Coś mi mówiło, że będzie mu potrzebne.

Wsiedliśmy na motocykl Patcha i pędziliśmy bocznymi leśnymi drogami. Księżyc zwiastujący cheszwan wszedł w fazę nowiu niemal dwa tygodnie temu i wisiał teraz wysoko nad nami niczym upiorna kula, wszechwidzące oko, przed którym nie mogliśmy uciec. Zadrżałam i mocniej przylgnęłam do Patcha. Gnał, ścinając zakręty, tak że po chwili wydawało mi się, iż gałęzie drzew wyciągają swoje trupie palce, żeby mnie pochwycić. Ponieważ wokół nas świszczał wiatr, nie było sensu krzyczeć. Wybrałam myśli. - Kto mógł powiedzieć Dantemu o piórach? - zapytałam Patcha. - Pepper by tak nie zaryzykował. - My też nie. - Jeżeli Dante o tym wie, z pewnością podzielił się tą informacją z upadłymi aniołami. A one zrobią wszystko, co w ich mocy, żebyśmy nie dostali tych piór, aniele. Nie możemy wykluczyć żadnego scenariusza. Zrozumiałam, o czym mówił. Groziło nam niebezpieczeństwo. - Musimy ostrzec Peppera - powiedziałam. - Jeżeli do niego zadzwonimy i archaniołowie się o tym dowiedzą, nigdy nie dostaniemy tych piór. Wyciągnęłam telefon i sprawdziłam godzinę. Dwudziesta trzecia. - Daliśmy mu czas do północy. Została mu niecała godzina. - Jeżeli wkrótce nie zadzwoni, aniele, będziemy musieli uznać, że wydarzyło się najgorsze, i ułożyć nowy plan. Położył dłoń na moim udzie i lekko ścisnął. Wiedziałam, że myślimy o tym samym. Innych planów nie mieliśmy. Czas się kończył. Albo zdobędziemy pióra... Albo Nefilowie stracą o wiele więcej niż wolność.

ROZDZIAŁ 36 W mojej kieszeni odezwał się stłumiony dzwonek. Patch natychmiast zjechał na pobocze, a ja, przepełniona nadzieją, odebrałam telefon. - Mam pp... pp... pióra - powiedział Pepper wysokim, drżącym głosem. Odetchnęłam z ulgą i przybiłam Patchowi piątkę, po czym nasze palce splotły się, łącząc nasze dłonie. Mieliśmy pióra. Mieliśmy sztylet. Jutrzejszy pojedynek nie był już potrzebny - w końcu martwy przeciwnik nie mógł walczyć na szable, ani zaczarowane, ani żadne inne. i Dobra robota, Pepper - odparłam. - Twoja misja dobiegła już prawie końca. Musisz nam tylko przekazać pióra sztylet, a potem będziesz mógł o wszystkim zapomnieć. Patch zabije Dantego, kiedy tylko dostanie sztylet. Musisz jednak wiedzieć, że Dante także chce zdobyć te pióra. - Nie miałam czasu owijać w bawełnę. - Pragnie ich równie mocno jak my. Szuka cię, więc miej oczy dookoła głowy. Nie pozwól, by zabrał ci pióra albo sztylet. Pepper pociągnął nosem. - Bbb... boję się. A co, jeśli Dante mnie znajdzie? I jeśli archaniołowie zauważą, że pióra zniknęły? - Jego głos stał się piskliwy. - Co, jeśli domyślą się, że to moja robota? i Uspokój się. Wszystko będzie dobrze. Spotkamy się w parku rozrywki w Delphic, gdzie przekażesz nam pióra sztylet. Będziemy tam za około czterdzieści pięć minut... - To prawie godzina! Nie mogę ich tak długo trzymać! Muszę się ich pozbyć. Taką mieliśmy umowę. Nie mówiliście, że będę musiał ich pilnować. Co ze mną? Dante mnie szuka. Jeżeli chcecie, żebym pilnował waszych piór, niech Patch znajdzie Dantego i zadba o to, by zostawił mnie w spokoju. - Przecież już mówiłam - odparłam ze zniecierpliwieniem - że Patch zabije Dantego, kiedy tylko dostaniemy sztylet.

- No, rzeczywiście, to świetny plan, zwłaszcza jeżeli Dante znajdzie mnie pierwszy. Chcę, żeby Patch natychmiast schwytał Dantego. Powiem więcej. Nie dostaniecie sztyletu, dopóki nie będę miał pewności, że Patch trzyma Dantego w garści. Odsunęłam telefon od ucha, żeby histeryczne piski Peppera nie przebiły mi bębenków. - Zaczyna się łamać - powiedziałam do Patcha z niepokojem. Patch wziął ode mnie telefon. - Posłuchaj no, Pepper. Zabierz pióra i sztylet do Delphic. Dwoje upadłych aniołów spotka się z tobą pod bramą i bezpiecznie odeskortuje cię do mojego mieszkania. Tylko nie mów im, co masz przy sobie. Telefon zatrzeszczał od pisku potwierdzenia, który wydał z siebie Pepper. Patch mówi! dalej: i Zaniesiesz pióra do mojego mieszkania i zostaniesz tam do naszego przyjazdu. - Odpowiedziało mu płaczliwe wycie. - Ani na chwilę nie spuścisz ich z oka - pouczał go Patch, a w każdym wypowiedzianym przez niego słowie kryła się niezwykła determinacja. Usiądziesz na kanapie będziesz na niej siedział aż do naszego przyjazdu. Pepper odpowiedział rozhisteryzowanym skrzeczeniem. - Przestań beczeć. Jeżeli chcesz, złapię Dantego i dopiero wtedy przyjadę po sztylet, którego masz pilnować do czasu, aż zjawię się w mieszkaniu. A teraz jedź do Delphic zrób to, co ci kazałem. Jeszcze jedno. Przestań ryczeć. Wystawiasz archaniołów na pośmiewisko. Patch rozłączył się i oddał mi telefon. - Trzymaj kciuki, żeby się udało. - Myślisz, że Pepper przypilnuje piór? Patch przesunął rękami po twarzy, a z jego ust wyrwał się ni to szyderczy śmiech, ni to jęk. - Musimy się rozdzielić, aniele. Jeżeli razem ruszymy na poszukiwanie Dantego, istnieje ryzyko, że pióra zostaną bez opieki. - Jedź go szukać. Ja zajmę się Pepperem i piórami. Patch przyglądał mi się z uwagą. - Wiem, że dasz radę, ale nie chciałbym zostawiać cię samej. - Wszystko będzie dobrze. Dopilnuję piór i natychmiast zadzwonię do Lisy Martin. Powiem jej o mojej zdobyczy, a ona pomoże mi wcielić nasz plan w życie. Skończymy tę wojnę i wyzwolimy Nefilów. - Ścisnęłam dłoń Patcha, chcąc dodać mu otuchy. - Uda się nam. Zbliża się koniec wojny. Patch w zamyśleniu potarł żuchwę. Nie wyglądał na zadowolonego. - Weź ze sobą Scotta, żebym mógł być spokojny. Uśmiechnęłam się ironicznie.

- Masz zaufanie do Scotta? - Mam zaufanie do ciebie - oświadczył zachrypniętym głosem, od którego zrobiło mi się gorąco i miękko. Patch oparł mnie o drzewo i mocno pocałował. Kiedy odzyskałam oddech, powiedziałam: - Uczcie się, chłopcy! To się nazywa pocałunek. Patch się nie uśmiechnął. W jego pociemniałych oczach było coś, czego nie potrafiłam nazwać - coś, od czego zakłuło mnie w żołądku. Zacisnął zęby, a mięśnie jego ramion wyraźnie się napięły. - Kiedy to wszystko się skończy, będziemy razem. - Na jego twarzy malował się niepokój. - Zrobię wszystko, żeby tak było. - Cokolwiek się dziś wydarzy, wiedz, że cię kocham. - Patch, nawet tak nie mów - wyszeptałam ze wzruszeniem. - Przerażasz mnie. Będziemy razem. Znajdziesz Dantego, a potem spotkasz się ze mną w mieszkaniu, gdzie razem położymy kres tej wojnie. To proste. Ponownie złożył delikatne pocałunki na moich powiekach i policzkach, a na końcu musnął usta. - Nigdy już nie będę taki jak dawniej - powiedział poważnie. - Zmieniłaś mnie. Objęłam go za szyję i przylgnęłam do niego całym ciałem, próbując odgonić dreszcz, który zagnieździł się w moim wnętrzu. - Pocałuj mnie tak, żebym nigdy tego nie zapomniała. - Spojrzałam mu prosto w oczy. Ofiaruj mi pocałunek, który zostanie ze mną do naszego następnego spotkania. Ponieważ niedługo się zobaczymy. Patch w milczeniu pożerał mnie gorącym wzrokiem. W jego oczach wirowało odbicie moich czerwonych włosów rozpalonych ust. Łączyła nas siła, której nie potrafiłam opanować - nić, która związywała nasze dusze. Cienie rzucane przez wiszący za nim księżyc malowały delikatne wgłębienia pod jego oczami i kośćmi policzkowymi, tak że wyglądał szalenie przystojnie, a jednocześnie diabolicznie. Chwycił moją twarz w dłonie i przytrzymał, tak by patrzeć mi w oczy. Moje szarpane wiatrem włosy owinęły się wokół jego nadgarstków, splatając nas ze sobą. Powoli, czule przesunął kciukami po moich policzkach. Mimo zimna od środka rozpalał mnie ogień reagujący na każdy jego dotyk. Jego palce zsuwały się niżej i niżej, zostawiając za sobą słodki, gorący ból. Zamknęłam oczy. Kolana się pode mną ugięły. Rozpalał mnie jak płomień, w głębi mojego ciała buzowały światło i ogień. Miękko przesunął kciukiem po moich ustach, drażniąc się ze mną uwodzicielsko.

Westchnęłam z rozkoszy. - Mam cię już pocałować? - zapytał. Nie mogłam mówić. Odpowiedziałam omdlewającym skinieniem głowy. Jego śmiałe, gorące usta złączyły się z moimi. Przestał się ze mną droczyć. Pocałował mnie z całą siłą płonącego w nim czarnego ognia, głęboko i zachłannie, rozpalając moje ciało i duszę. Zaczęłam wątpić, czy dotąd wiedziałam, czym jest prawdziwy pocałunek.

ROZDZIAŁ 37 Jeszcze zanim światło reflektorów barracudy Scotta rozjaśniło mrok, usłyszałam ryk silnika na drodze. Pomachałam, żeby się zatrzymał, i wsiadłam do samochodu. - Dziękuję, że przyjechałeś. Scott wrzucił wsteczny bieg i wycofał się tą samą drogą, którą nadjechał. - Nie chciałaś mówić przez telefon. Co muszę wiedzieć? Opowiedziałam mu o wszystkim szybko, ale zrozumiale. Kiedy skończyłam, Scott aż gwizdnął ze zdumienia. - Pepper skombinował wszystkie pióra upadłych aniołów? Wszyściusieńkie? - Trudno w to uwierzyć, prawda? Ma się z nami spotkać w mieszkaniu Patcha. Mam nadzieję, że nie zostawił piór bez opieki - wymamrotałam do siebie. - Mogę cię bezpiecznie wprowadzić pod Delphic. Bramy parku są zamknięte, więc wejdziemy w tunele i skorzystamy z wind towarowych. Potem będziemy musieli kierować się według mapy. Nigdy wcześniej nie byłem u Patcha. Tunelami nazywano podziemną sieć zawiłych przejść rodem z labiryntu, które tworzyły ulice i osiedla pod lunaparkiem. Dopóki nie poznałam Patcha, nie miałam pojęcia ich istnieniu. Rezydowały tam upadłe anioły z Maine, a do niedawna mieszkał pośród nich także Patch. Scott skręcił w drogę dojazdową, którą można było dotrzeć w pobliże głównego wejścia do lunaparku. Droga prowadziła do doku ładunkowego, gdzie mieściły się magazyn rampy dostawcze dla ciężarówek. Weszliśmy do magazynu bocznymi drzwiami, przeszliśmy przez wypełnioną kartonami halę i dotarliśmy do wind towarowych. Scott zignorował guziki oznaczające pierwsze, drugie i trzecie piętro, i wcisnął mały, nieoznaczony przycisk u dołu panelu. Wiedziałam, że w całym lunaparku istnieją wejścia do tuneli, ale pierwszy raz miałam się do nich przedostać akurat przez to konkretne. Winda, która powierzchnią przypominała moją sypialnię, zjeżdżała coraz niżej, aż w końcu zatrzymała się ze zgrzytem. Kiedy ciężkie stalowe drzwi się uniosły, Scott i ja wyszliśmy na małą platformę. Ściany i podłoga ulepione były z ziemi, a jedynym źródłem światła była pojedyncza żarówka, która huśtała się nad naszymi głowami niczym wahadło. - Którędy teraz? - zapytałam, spoglądając w głąb ciągnącego się przed nami tunelu. Cieszyłam się, że Scott jest moim przewodnikiem po zakamarkach parku rozrywki w Delphic. Widać było, że regularnie przemierzał jego tunele. Szedł przede mną pospiesznym krokiem, prowadząc przez wilgotne korytarze z taką łatwością, jakby od dawna znał je na pamięć. Spojrzeliśmy na mapę, żeby przejść pod Archaniołem - najnowszą kolejką górską w Delphic. Od

tego momentu to ja przejęłam rolę przewodnika, zaglądając w przypadkowe korytarze, aż w końcu dotarliśmy do znajomego przejścia, które prowadziło do dawnego mieszkania Patcha. Drzwi były zamknięte od środka. Zapukałam. - Pepper, tu Nora Grey. Otwórz. - Dałam mu chwilę, po czym spróbowałam ponownie. - Jeżeli nie otwierasz, ponieważ wyczuwasz jeszcze kogoś, uprzedzam, że jest ze mną Scott. Nie martw się, nic ci nie zrobi. A teraz otwórz drzwi. - Jest sam? - zapytał Scott cicho. Pokiwałam głową. - Powinien. - Nikogo nie wyczuwam - powiedział Scott sceptycznie, przystawiając ucho do drzwi. - Pepper, szybko! - zawołałam. Żadnej odpowiedzi. - Musimy wyłamać drzwi - odezwałam się do Scotta. - Na trzy. Raz... Dwa... Trzy! Jednocześnie z całej siły kopnęliśmy w drzwi. - Jeszcze raz - wystękałam. Uderzyliśmy w nie jeszcze kilkakrotnie, aż zamek puścił i drzwi wpadły do środka. Weszłam do mieszkania i ruszyłam korytarzem w stronę salonu, szukając Peppera. Ktoś wybebeszył kanapę nożem, tak że jej materiał wypruty był z niej na wszystkie strony. Ramki ze zdjęciami, które niegdyś ozdabiały ściany, leżały teraz roztrzaskane na ziemi. Szklany stolik przewrócony był na bok, a przez środek blatu biegła złowroga rysa. Ktoś wyciągnął ubrania Patcha z szafy i porozrzucał je wokół jak konfetti. Nie byłam pewna, czy były to ślady po niedawnej bójce, czy może to Patch pozostawił mieszkanie w takim stanie po tym, jak Pepper zatrudnił bandziorów, żeby je zniszczyli. - Może zadzwoń do Peppera? - zasugerował Scott. - Masz jego numer? Wybrałam numer na telefonie, ale Pepper nie odebrał. - Gdzie on jest? - rzuciłam gniewnie. Powodzenie całego przedsięwzięcia zależało tylko od niego. Potrzebowałam tych piór, i to natychmiast. - Co to za zapach? - zapytałam, marszcząc nos. Ruszyłam w głąb salonu. Rzeczywiście, powietrze wypełniał toksyczny, gryzący zapach zgnilizny. Przypominał rozgrzaną smołę i coś jeszcze... Coś się paliło. Biegałam od pokoju do pokoju, szukając piór. Nigdzie ich nie było. Kiedy otworzyłam

na oścież drzwi do dawnej sypialni Patcha, owionął mnie odór palącej się substancji organicznej. Bez zastanowienia pospieszyłam w stronę przeciwległej ściany sypialni, która przesuwała się, ujawniając sekretne przejście. Kiedy tylko lekko poruszyłam drzwi, do pokoju wdarł się kłąb czarnego dymu. Tłusty odór spalenizny był nie do zniesienia. Naciągnęłam kołnierz koszuli na usta i nos, po czym zawołałam do Scotta: - Wchodzę tam! Scott ruszył za mną, usiłując ręką rozwiać dym. Już kiedyś byłam w tym przejściu - w dniu, w którym Patch schwytał Hanka. 1ż przed tym, jak go zabiłam. Teraz próbowałam sobie przypomnieć drogę. Upadłam na kolana, żeby uniknąć trujących oparów, i szybko czołgałam się przed siebie, kaszląc i krztusząc się przy każdym oddechu. W końcu natrafiłam na drzwi. Odszukałam klamkę i pociągnęłam za nią. Drzwi otworzyły się powoli, wypełniając korytarz nowym kłębem dymu. Przez dym ujrzeliśmy ogień, którego płomienie skakały i tańczyły jak zaczarowane: intensywne złoto i topniejący pomarańcz łączyły się z wysokimi słupami czarnego dymu. Dosłyszałam okropne trzaskanie i syczenie płomieni pożerających stos opału. Scott chwycił mnie opiekuńczo za ramiona, wdzierając się przede mnie jak tarcza. Ttoarze piekły nas od nieznośnego żaru ognia. Wystarczyła zaledwie chwila, bym zawyła z przerażenia.

ROZDZIAŁ 38 Pierwsza skoczyłam na równe nogi. Nie zważając na żar, rzuciłam się w stronę ognia, podczas gdy iskry sypały się wokół niczym fajerwerki. Krzycząc z przerażenia, chwyciłam wysoki stos piór. Zostały tylko dwa pióra Patcha z czasów, kiedy był archaniołem. Jedno z nich na wszelki wypadek

schowaliśmy, a drugie spoczęło w skarbcu archaniołów, gdy został wygnany z nieba. To pióro znajdowało się gdzieś pośród tego stosu. Pióro Patcha mogło być gdziekolwiek. Może już zostało spalone. Było ich tak wiele... Wokół nas unosiło się mnóstwo drobinek popiołu, które przypominały porwane skrawki papieru. - Scott! Pomóż mi znaleźć pióro Patcha! - Musiałam się zastanowić. Przecież widziałam już jego pióro. - Jest czarne! Całe czarne! - wymamrotałam. - Zacznij szukać, a ja przyniosę koce, żeby ugasić ogień! Szłam do mieszkania Patcha, przedzierając się przez grubą zasłonę dymu. Nagle zatrzymałam się, wyczuwając, że w tunelu jest ktoś jeszcze. Był tuż przede mną. Zamrugałam, żeby odpędzić wciskający się pod powieki dym. - Już za późno - powiedziała Marcie. Jej twarz była opuchnięta od płaczu, a koniuszek nosa świecił się na czerwono. - Nie uda ci się ugasić tego ognia. - Coś ty narobiła!? - wrzasnęłam. - To ja jestem prawowitą następczynią mojego taty. To ja powinnam stać na czele Nefilów. - Prawowitą następczynią? O czym ty w ogóle mówisz? Jeżeli chcesz stanąć na czele armii, to proszę bardzo. Ja wcale tego nie chciałam. Twój ojciec mnie do tego zmusił. Wargi Marcie zadrżały. - Kochał mnie bardziej niż ciebie. Jestem pewna, że wybrałby mnie. Ukradłaś mi władzę! - Mnie wcale na niej nie zależy, Marcie. Kto ci o tym w ogóle powiedział? - spytałam. Po jej policzkach spłynęły łzy, a oddech stał się urywany. - To moja mama wpadła na pomysł, żebym się do was wprowadziła. Ona i jej nefilscy przyjaciele chcieli, żebym miała cię na oku. Zgodziłam się, ponieważ myślałam, że wiesz coś o śmierci mojego taty. Coś, czego nie chcesz mi wyjawić. Pomyślałam, że jeżeli się do ciebie zbliżę... - Dopiero wtedy dostrzegłam w jej dłoniach perłowy sztylet. Był lśniąco biały, jakby w jego ostrzu ktoś uwięził promienie słońca. Mógł to być tylko zaczarowany sztylet Peppera. Ten palant był na tyle nieostrożny, że nie zauważył śledzącej go Marcie. Porzucił pióra i sztylet, a potem zwiał, zostawiając je na łaskę Marcie. Wyciągnęłam rękę. - Marcie... - Nie dotykaj mnie - krzyknęła. - Dante powiedział mi, że to ty zabiłaś mojego tatę. Jak mogłaś? Jak mogłaś? Byłam pewna, że winien jest Patch, ale to byłaś ty! wrzasnęła histerycznie. Mimo gorąca oblał mnie zimny pot strachu. - Ja... Ja ci to wyjaśnię - powiedziałam, ale sama w to nie wierzyłam. TWarz Marcie przybrała tak dziki, nerwowy wyraz, że zaczynałam rozumieć, iż jest w szoku. Pewnie nie obchodziło jej to, że Hank zmusił mnie do tego, ponieważ próbował wysłać Patcha do piekła. - Oddaj mi sztylet. - Zostaw mnie! - Wyrwała mi się. - Dante i ja wyjawimy wszystkim całą prawdę. Co zrobią

Nefilowie, kiedy się dowiedzą, że to ty zamordowałaś Czarną Rękę? Przyglądałam się jej uważnie. Dante pewnie dopiero co odkrył, że to ja zabiłam Hanka. Inaczej już dawno powiedziałby o tym Nefilom. Patch na bank nie ujawnił mojej tajemnicy. Został jeszcze Pepper. Dante musiał do niego dotrzeć. - Dante miał rację - wycedziła Marcie, a jej głos aż gotował się ze złości. - Ukradłaś mi ten tytuł. Miał należeć do mnie. A teraz zrobiłam to, czego ty nie potrafiłaś. Wyzwoliłam Nefilów. Kiedy ogień się wypali, wszystkie upadłe anioły będą już zakute w łańcuchy w piekle. - Dante współpracuje z upadłymi aniołami - powiedziałam ze zniecierpliwieniem. - Nieprawda! To ty z nimi współpracujesz - odparła. Próbowała mnie ugodzić sztyletem Peppera. Odskoczyłam do tyłu i upadłam. Spowijający nas dym sprawił, że nic nie widziałam. - Czy Dante wie, że spaliłaś pióra!? - krzyknęłam do Marcie, ale nie odpowiedziała. Zniknęła. Czyżby Dante zmienił strategię? Czy gdy pióra upadłych aniołów niespodziewanie zostały zniszczone, co równało się przecież zwycięstwu Nefilów, postanowił opowiedzieć się jednak po stronie własnej rasy? Teraz jednak nie miałam czasu o tym myśleć. I tak zmarnowałam go zbyt wiele. Musiałam pomóc Scottowi odnaleźć pióro Patcha. Rzuciłam się biegiem do rozpalonego pomieszczenia, krztusząc się przy tym i kaszląc. - Popiół sprawia, że wszystkie robią się czarne - krzyknął do mnie Scott przez ramię. Wszystkie wyglądają tak samo! - Jego policzki były purpurowe od gorąca. Wokół niego unosił się żar, który w każdej chwili mógł podpalić jego czarne od sadzy włosy. - Musimy stąd uciekać. Jeżeli zostaniemy, spłoniemy. Podbiegłam do niego na czworakach, próbując uniknąć buchającego żaru. - Najpierw musimy znaleźć pióro Patcha! - Rozrzuciłam palące się stosy piór i szukałam dalej. Scott miał rację. Każde z nich oblepione było tłustą czarną sadzą. Krzyknęłam z rozpaczy. - Jeżeli go nie znajdziemy, zostanie wysłany do piekła. Roztrząsałam pióra z nadzieją, że poznam pióro Patcha i że jeszcze się nie spaliło. Nie pozwoliłam sobie na myślenie o najgorszym. Ignorując dym, który drażnił moje oczy i gardło, w coraz większym pośpiechu przeszukiwałam stosy piór. Nie mogłam stracić Patcha. Nie pozwolę na to. Nie tak. Nie teraz. Moje oczy zwilgotniały i zaczęły łzawić. Coraz gorzej widziałam. Powietrze było zbyt gorące, żeby je wdychać. Miałam wrażenie, że topnieje mi skóra na twarzy i że palą mi się włosy. Wsunęłam ręce w stos piór, desperacko próbując odnaleźć to czarne. - Nie pozwolę, żebyś się spaliła. - Scott próbował przekrzyczeć trzaskanie ognia. Opadł na kolana i pociągnął mnie za sobą. Zaczęłam się wyrywać i drapać. Nie bez pióra Patcha. W uszach słyszałam tylko syk ognia, a z braku den u nie potrafiłam się skupić. Przetarłam

oczy wierzchem dłoni, ale wtarłam w nie tylko więcej sadzy. Wyciągałam ręce po pióra, czułam jednak, że moje ramiona obciążone są czterdziestokilogramowymi ciężarkami. Wirowało mi przed oczami, ale nie mogłam sobie pozwolić na to, żeby zemdleć, dopóki nie odnajdę pióra Patcha. - Patch - wyszeptałam w momencie, kiedy na moim rękawie wylądowała iskra i zapaliła materiał. Zanim zdążyłam unieść rękę, żeby zgasić ogień, płomień zajął mój łokieć. Na skórze poczułam intensywny, rozdzierający ból. Krzyczałam i rzucałam się na boki. Wtedy zobaczyłam, że moje dżinsy także zajęły się ogniem. Scott wykrzykiwał coś do mnie za plecami. Mówił coś opuszczeniu pomieszczenia. Chciał zamknąć drzwi uwięzić ogień w środku. Nie mogłam mu na to pozwolić. Musiałam uratować pióro Patcha. Straciłam zmysł orientacji i szłam na oślep, co rusz się potykając. Przed oczami stanęły mi jasne płomienie. Naglący głos Scotta rozmył się w powietrzu.

Jeszcze zanim otworzyłam oczy, wiedziałam, że znajduję się w pędzącym samochodzie. Czułam uderzenia kół podskakujących na nierównościach, a uszy wypełniał mi ryk silnika. Usiadłam, opierając się o drzwi samochodu. Głowę położyłam na szybie. Na moich kolanach spoczywały dwie obce dłonie. Przestraszyłam się, kiedy zaczęły się ruszać zgodnie z moją wolą. Uniosłam je i obróciłam powoli, ze zdziwieniem patrząc na odchodzący od nich dziwny czarny papier. Sczerniała skóra. Ktoś pocieszająco ścisnął mnie za ramię. - Będzie dobrze - powiedział Scott zza kierownicy barracudy. - Zagoją się. Potrząsnęłam głową, pokazując mu, że nic nie rozumie. Oblizałam spieczone usta. - Musimy wracać. Zawróć. Musimy uratować Patcha. Scott milczał. Rzucił mi tylko niepewne spojrzenie. Nie. To nie mogła być prawda. Ogarnął mnie głęboki, straszliwy lęk. Ścisnęło mnie w rozpalonym gardle. To kłamstwo. - Wiem, że ci na nim zależało - powiedział Scott cicho. - Ja go kocham! Zawsze będę go kochać! Obiecałam, że będziemy razem! - krzyknęłam w myślach, ponieważ słowa były zbyt bolesne, żeby je wypowiedzieć. Wbijały mi się w gardło jak gwoździe. Spojrzałam za okno. Wpatrywałam się w mrok - w drzewa, pola i płoty, które przewijały się za

szybą. Słowa, które gromadziły się w mojej krtani, przeradzały się w krzyk - były ostre i lodowate. Płacz uwiązł mi w gardle, raniąc mnie i puchnąc, podczas gdy mój świat kruszył się na kawałki i spadał w otchłań. Drogę przed nami tarasował powyginany kawał blachy. Scott skręcił, żeby go ominąć, a po chwili zwolnił. Nie czekałam nawet, żeby zatrzymał samochód. Wypadłam z pojazdu i biegiem rzuciłam się przed siebie. Motocykl Patcha. Zniszczony i sponiewierany. Wpatrywałam się w niego, mrugając. Miałam nadzieję, że kiedy podniosę powieki, moim oczom ukaże się inny obraz. Widząc uszkodzony, poskręcany metal, miałam wrażenie, że kierowca jechał z dużą prędkością, po czym rozmył się w powietrzu. Potarłam powieki dłońmi, czekając, aż ten okropny obraz zniknie mi sprzed oczu. Rozglądałam się wokoło, myśląc o tym, że Patch musiał się rozbić. Przy tej prędkości, jego ciało leżało na pewno w sporej odległości od motocykla. Biegłam dalej, coraz dalej. Szukałam w rowach, w chwastach, w cieniu drzew. Mógł być gdzieś w okolicy. Zawołałam go. Chodziłam po drodze w tę i we w tę, przeczesując włosy drżącymi rękami. Nie usłyszałam, kiedy podszedł do mnie Scott. Prawie nie poczułam, jak objął mnie ramieniem. Byłam ledwie żywa z rozpaczy i udręki. Lęk był tak namacalny, tak lodowaty, że nie mogłam oddychać. - Przykro mi - wychrypiał. - Nie mów mi, że odszedł - warknęłam. - Rozbił się motocyklem i po prostu ruszył dalej na piechotę. Powiedział, że spotkamy się w jego mieszkaniu. Nie złamałby obietnicy. - Wypowiedziałam te słowa, ponieważ chciałam je usłyszeć. - Drżysz. Zawiozę cię do siebie, do ciebie albo do niego... Gdzie tylko zechcesz. - Nie! - krzyknęłam. - Wracamy do mieszkania. On tam jest. Zobaczysz. - Wyrwałam mu się, ale czułam się niepewnie. Stawiałam jedną odrętwiałą nogę za drugą. Ogarnęła mnie dzika, przerażająca myśl. A jeśli Patch odszedł? Znów znalazłam się przy motocyklu. - Patch! - krzyknęłam, upadając na kolana. Położyłam się obok pojazdu, a z mojej piersi wyrwał się potężny szloch. Osuwałam się w kłamstwo. - Patch. Szlochając, powtarzałam jego imię w myślach i czekałam. Z moich ust mimowolnie wydobywały się rozpaczliwe jęki. Łzy płynęły mi po twarzy, a serce prawie pękło na pół. Nić nadziei, której się trzymałam, rozerwała się i zniknęła. Moja dusza rozprysła się na tysiąc kawałków. Ostatni tlący się we mnie płomyk nadziei zgasł.

ROZDZIAŁ 39 Zapadłam w sen. Był to jedyny sposób, bym mogła dotrzeć do Patcha. Kurczowe trzymanie się wyobrażenia o nim było lepsze niż życie bez niego. Zwinęłam się w kłębek na jego łóżku, otoczona zapachem, który tak bardzo mi o nim przypominał, i przywołałam jego wspomnienie. Nie powinnam była powierzyć Pepperowi misji zdobycia piór. Powinnam była przewidzieć, że nawali. Źle zrobiłam, nie doceniając Dantego. Patch na pewno uznałby, że nie było w tym mojej winy, ale czułam się odpowiedzialna za to, co się z nim stało. Gdybym tylko zjawiła się w jego mieszkaniu dziesięć minut wcześniej... Gdybym tylko powstrzymała Marcie przed zapaleniem tej zapałki... - Obudź się, Noro. Vee pochylała się nade mną. W jej głosie słychać było nerwowość i pośpiech. - Musisz się przygotować do pojedynku. Scott o wszystkim mi powiedział. Musisz skopać Dantemu tyłek. Odebrał ci Patcha, a teraz pragnie twojej krwi. Wiesz, co o tym myślę? Niech się szykuje! Jeszcze mu pokażemy. Pojedynek? Cały pomysł wydawał mi się godny politowania. Dante nie musiał ze mną walczyć, żeby ukraść mi tytuł dowódcy. Miał wystarczająco dużo amunicji, by podważyć moją wiarygodność i zniszczyć reputację. Wszystkie upadłe anioły wylądowały w piekle. Nefilowie

wygrali wojnę. Zasługa przypadnie Dantemu i Marcie, którzy opowiedzą wszystkim, jak to zmusili archaniołów, by oddali im pióra, i jak cieszyli się widokiem pochłaniających je płomieni. Na myśl o tym, że Patch został uwięziony w piekle, przeszył mnie ból. Nie miałam pojęcia, czy na widok wiwatującego tłumu Nefilów uda mi się utrzymać emocje na wodzy. Nigdy nie dowiedzą się, że Dante do ostatniej chwili pomagał upadłym aniołom, i natychmiast powierzą mu władzę. Nie wiedziałam jeszcze, co to wszystko oznacza dla mnie. Czy po rozwiązaniu armii utracę nad nią zwierzchnictwo? Patrząc wstecz, zrozumiałam, że złożona przeze mnie przysięga była zbyt mało precyzyjna. Nie byłam na to wszystko przygotowana. Musiałam jednak uznać, że Dante ma wobec mnie jakieś plany. Podobnie jak ja wiedział, że jeżeli nie uda mi się poprowadzić armii, czeka mnie śmierć, ale na wszelki wypadek aresztuje mnie raczej pod zarzutem morderstwa Czarnej Ręki. Tak czy siak, przed nastaniem następnego poranka albo zostanę stracona za zdradę, albo - w najlepszym wypadku - uwięziona. Stawiałam raczej na to pierwsze. - Już prawie świta. Wstawaj - powiedziała Vee. - Nie pozwól, by Dantemu się upiekło. Przytuliłam się do poduszki Patcha i wdychałam jego zapach, zanim miał zniknąć na zawsze. Zapamiętałam zarys jego łóżka i wtuliłam się w jego sylwetkę odciśniętą w pościeli. Zamknęłam oczy i wyobrażałam sobie, że jest tuż obok mnie. Że mnie dotyka. Wyobraziłam sobie jego łagodne oczy, kiedy muskał mnie po policzku. Jego mocne, ciepłe, bliskie dłonie. - Nora! - powiedziała Vee ostrzegawczo. Zignorowałam ją. Chciałam zostać z Patchem. Materac ugiął się, kiedy przysunął się bliżej. Uśmiechnął się, włożył ręce pod moje ciało i przetoczył mnie tak, że wylądowałam na nim. - Zmarzłaś, aniele. Ogrzeję cię. - Patch, myślałam, że cię straciłam. - Jestem tuż obok. Przecież obiecałem, że będziemy razem. - Ale twoje pióro... - Ciii... - wyszeptał uspokajająco, zamykając mi usta dłonią. - Chcę być z tobą, aniele. Zostań tu ze mną. Zapomnij o Dantem i o pojedynku. Nie pozwolę, by cię skrzywdził. Przy mnie będziesz bezpieczna. Oczy zaszczypały mnie od łez. - Zabierz mnie ze sobą, tak jak obiecałeś. Zabierz mnie gdzieś daleko, gdzie będziemy tylko we dwoje. - Patch nie chciałby cię oglądać w tym stanie - zbeształa mnie Vee, najwyraźniej odwołując się do mojego sumienia. Naciągnęłam kołdrę, tak by nade mną i Patchem powstał sekretny baldachim, i zachichotałam mu do ucha.

- Ona nie wie, że tu jesteś. - To nasza tajemnica - potwierdził. - Nie zostawię cię, Patch. - Nie pozwolę ci na to. Zwinnym ruchem odwrócił nasze położenie i przyparł mnie do materaca. Pochylił się nade mną. - Spróbuj teraz uciec. Zmarszczyłam brwi na widok lodowatego błękitu czającego się w jego oczach. Zamrugałam, żeby odzyskać ostrość widzenia, jednak kiedy ponownie spojrzałam w jego oczy, uświadomiłam sobie, że jego tęczówki otoczone były jaskrawym błękitem. Przełknęłam ślinę i powiedziałam: - Muszę się napić wody. - Przyniosę ci - powiedział Patch. - Nie ruszaj się. Zostań w łóżku. - To zajmie tylko chwilę - odparłam, próbując się spod niego wydostać. Patch chwycił mnie za nadgarstki. - Obiecałaś, że mnie nie opuścisz. - Idę tylko po wodę - wyjaśniłam. - Nie pozwolę ci odejść, Noro - jego słowa zabrzmiały niemal jak warknięcie. Jego twarz wykrzywiła się, odkształcając się i przeobrażając, aż zobaczyłam fragmenty rysów innego mężczyzny. Moim oczom ukazała się oliwkowa skóra Dantego, jego podbródek z dołkiem i opadające powieki. Nie mogłam uwierzyć, że kiedyś wydawał mi się przystojny. Nie zdążyłam uciec. Boleśnie wbił palce w moje ramiona i z powrotem wepchnął mnie pod siebie. Czułam jego gorący oddech na policzku. - To koniec. Poddaj się. Wygrałem. - Zostaw mnie w spokoju - syknęłam. Uścisk jego dłoni zelżał, a jego twarz zawisła nade mną niczym błękitna mgła, by po chwili zupełnie zniknąć. Na moją twarz chlusnęła lodowata woda. Usiadłam gwałtownie, wciągając powietrze. Sen rozprysł się na drobne kawałki. Vee stała tuż obok mnie, a w ręce trzymała pusty dzbanek. - Musimy się zbierać - powiedziała, kurczowo ściskając naczynie, jakby w razie potrzeby chciała go użyć jako broni. - Nie chcę - zajęczałam. Byłam zbyt przybita, żeby złościć się za tę pobudkę. Ścisnęło mnie w gardle. Bałam się, że się rozpłaczę. Pragnęłam tylko jednego, a jego już nie było. Patch nie wróci i nic nie mogłam na to poradzić. Bez niego wszystko to, o co chciałam walczyć, wszystko to, co płonęło we mnie wściekłym ogniem - nawet chęć pokonania Dantego i diabelskiej mocy - zgasło. - A Patch? - rzuciła Vee. - Zrezygnowałaś z siebie, ale czy z niego również? - Patch odszedł. - Tak długo przyciskałam palce do oczu, aż udało mi się powstrzymać łzy.

- Odszedł, ale nie umarł. - Nie poradzę sobie bez niego - powiedziałam, czując, jak głos więźnie mi w gardle. - Więc spróbuj go odzyskać. - Jest w piekle - rzuciłam. - To lepsze niż grób. Podciągnęłam kolana pod brodę i oparłam na nich głowę. - To ja zabiłam Hanka Millara, Vee. Zrobiliśmy to razem z Patchem. Dante o tym wie i w czasie pojedynku mnie aresztuje. Skaże mnie na śmierć za zdradę. W mojej głowie powstał bardzo realistyczny obraz. Dante zadba o to, by publicznie mnie upokorzyć. Kiedy jego ochroniarze odciągną mnie z pola walki, będę pluć i wykrzykiwać przekleństwa. Jeżeli chodzi o egzekucję, jak pozbawi mnie życia...? Żeby mnie zabić, z pewnością użyje szabli, którą Blakely zaczarował diabelską mocą. - To dlatego nie mogę stanąć do pojedynku - skończyłam. Milczenie Vee się przeciągało. - Tu chodzi o słowo Dantego przeciwko twojemu słowu - powiedziała w końcu. - To właśnie mnie martwi. - Nadal jesteś przywódcą Nefilów. Ufają ci. Jeżeli będzie próbował cię aresztować, podważ jego zdanie - odparła z przekonaniem, od którego zabłysły jej oczy. - Walcz z nim do samego końca. Albo mu to ułatwisz, albo zaprzesz się i sprawisz, że będzie się musiał natrudzić. Wytarłam nos wierzchem dłoni. - Boję się, Vee. Tak strasznie się boję. - Wiem, kochanie. Ale wiem także, że ze wszystkich ludzi, jakich znam, to właśnie ty dasz sobie radę. Nie mówię ci tego zbyt często, a może nigdy ci tego nie powiedziałam, ale kiedy dorosnę, chcę być taka jak ty. Więc ostatni raz mówię ci: wyłaź z łóżka, zanim znowu nabiorę ochoty, żeby wylać ci kubeł wody na głowę. Jedziesz na cmentarz, gdzie pokażesz Dantemu, czym jest prawdziwa walka.

Moja poparzona skóra zdążyła się już w większości zagoić, jednak nadal czułam się osłabiona. Nie byłam jeszcze Nefilką na tyle długo, by znać mechanizm przyspieszonej regeneracji, ale miałam wrażenie, że cały proces odebrał mi sporo energii. Nie spojrzałam do lustra, zanim opuściłam mieszkanie Patcha, ale domyślałam się, że wyglądam na nieszczęśliwą i sponiewieraną. Wystarczy jedno spojrzenie, by Dante mógł ogłosić swoje zwycięstwo. Kiedy wraz z Vee wjeżdżałyśmy na żwirowany parking wznoszący się ponad cmentarzem, jeszcze raz powtórzyłam plan. Po tym jak Dante oznajmi, że wygnał wszystkie upadłe anioły do piekła i wygrał wojnę, prawdopodobnie oskarży mnie o zamordowanie Hanka i ogłosi się moim następcą. Kiedy to się stanie, nie usunę się w cień i nie oddam tytułu. Vee miała rację. Będę

walczyć. Na przekór wszystkiemu, będę walczyć! Dante poprowadzi Nefilów po moim trupie - i to dosłownie. Vee położyła dłoń na mojej. - Idź i walcz o swoją pozycję. Resztę przemyślimy później. W ostatniej chwili powstrzymałam się od śmiechu. Później? Nie obchodziło mnie to, co wydarzy się później. Czułam się dziwnie odcięta od przyszłości. Nie chciałam nawet myśleć o tym, co będzie za godzinę. Ani o tym, co wydarzy się jutro. Z każdą chwilą moje życie oddalało się od drogi, którą podążałam wraz z Patchem. Nie miałam ochoty przeć naprzód. Chciałam wrócić tam, gdzie znów moglibyśmy być razem. - Scott i ja będziemy gdzieś w tłumie - oznajmiła stanowczo Vee. - Tylko... uważaj na siebie, Noro. Do oczu napłynęły mi łzy. Patch zawsze tak mówił. Pragnęłam, żeby tu był - by powiedział, że dam sobie radę. Niebo nadal było ciemne, a białe światło księżyca oblewało okolicę upiornym światłem. Kiedy szłam, pod moimi stopami chrzęściła trawa pokryta grubą warstwą szronu. Powoli schodziłam po zboczu pagórka w stronę cmentarza, dając Vee czas, by zdążyła tam przede mną. Płyty nagrobne, białe kamienne krzyże i smukłe obeliski zdawały się unosić we mgle. Anioł z wyszczerbionymi skrzydłami wyciągnął do mnie dwie obtłuczone ręce. W gardle uwiązł mi szloch. Zamknęłam oczy, przywołując w pamięci silną, idealną sylwetkę Patcha. Myślenie o nim bolało. Wiedziałam, że już nigdy go nie zobaczę. Ani się waż teraz płakać, zganiłam się. Odwróciłam wzrok, obawiając się, że jeżeli dopuszczę do głosu emocje inne niż lodowata determinacja, przegram. Na cmentarzu poniżej zebrały się setki Nefilów. Kiedy zobaczyłam, ilu ich jest, zwolniłam kroku. Ponieważ w dniu, w którym składali przysięgę wierności, Nefilowie przestawali się starzeć, większość była młoda, więc dzieliło nas mniej więcej dziesięć lat, jednak wśród nich zobaczyłam również wiele starszych kobiet i mężczyzn. Na ich twarzach malowała się nadzieja. Dzieci biegały w kółko pomiędzy nogami rodziców i bawiły się w berka, dopóki dorośli nie złapali ich za ramiona i przytrzymali w miejscu. Dzieci. Jak gdyby dzisiejsze wydarzenie było rozrywką dla całych rodzin, podobnie jak wyprawa do cyrku czy na mecz. Kiedy się zbliżyłam, spostrzegłam, że dwunastu Nefilów ma na sobie czarne szaty sięgające kostek i kaptury naciągnięte na twarz. Ten widok uderzył mnie niczym gwałtowny podmuch wiatru. Czarne szaty. Miałam te same dziwne przebłyski pamięci, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam Barucha. Chociaż bardzo się starałam, nie potrafiłam połączyć tych dwóch wydarzeń. Mimo że intuicja podpowiadała mi coś zupełnie innego, nie miałam powodów, by myśleć, że to wszystko oznaczało coś ważnego. Jeden z Nefilów zdjął kaptur z głowy. Lisa Martin. Jej twarz była poważna, a w oczach tliło się oczekiwanie. Podała mi czarną szatę. Była cięższa, niż myślałam, zrobiona z grubego aksamitu, który prześlizgiwał mi się przez palce. - Widziałaś Dantego? - zapytała półgłosem. Narzuciłam szatę na ramiona, ale nie odpowiedziałam.

Kiedy zauważyłam Scotta i Vee, rozluźniłam się nieco i pierwszy raz odkąd opuściłam mieszkanie Patcha, zaczerpnęłam głęboki oddech. Zobaczyłam, że rękawy ich szat stykają się. Podejrzewałam, że trzymają się za ręce, i poczułam się dziwnie samotna. Moja pusta dłoń drżała na wietrze. Zacisnęłam pięści. Patch nie wróci. Już nigdy nie splecie swoich palców z moimi. Kiedy to sobie uświadomiłam, z mojego gardła wyrwał się cichy jęk. Wschód słońca. Szary horyzont oplotła świetlista złota wstążka. W ciągu kilku minut promienie słońca przedrą się przez drzewa i rozproszą mglę. Wtedy zjawi się Dante i ogłosi Nefiłom zwycięstwo. Lęk przed składaniem przysięgi wierności i cheszwanem będzie istniał jedynie w legendach. Nefilowie będą się radować i obwołają Dantego swoim wybawcą. Będą go nosić na rękach i skandować jego imię. Wtedy, zdobywszy powszechne uznanie, wywoła mnie z tłumu... Lisa wyszła na środek i powiedziała, tak by wszyscy ją słyszeli: - Jestem pewna, że Dante zaraz się zjawi. Wie, że pojedynek ma się odbyć o świcie. Nie zwykł się spóźniać, ale na wszelki wypadek możemy przesunąć walkę o kilka... Urwała. Wokół rozległo się dudnienie, które zdawało się wstrząsać ziemią. Przez podeszwy czułam coraz mocniejsze drgania. Nagle ogarnął mnie niepokój, gwałtowny niczym cios w brzuch. Ktoś nadchodził. I to nie jeden ktoś. Było ich więcej. - Upadłe anioły - wyszeptała jakaś Nefilka z przerażeniem. Miała rację. Nawet z tak dużej odległości wyczuwałam ich moc. Poczułam mrowienie w całym ciele. Przeszedł mnie dreszcz odrazy. Domyślałam się, że są ich setki. Ale jak to się stało? Przecież sama widziałam, jak Marcie pali ich pióra. - Jak nas znaleźli? - odezwała się inna Nefilka ze strachem. Jej głos wydawał mi się znajomy. Spojrzałam na nią kątem oka i pod kapturem dostrzegłam wykrzywione z przerażenia usta Susanny Millar. - A więc w końcu nadeszli - syknęła Lisa, a w jej oczach lśniła żądza krwi. - Szybko! Ukryjcie dzieci i zbierzcie broń. Staniemy do walki, z Dantem czy bez niego. Ostateczna bitwa rozegra się tu i teraz. Jej rozkaz rozprzestrzenił się wśród tłumu, po czym zaczęło się uciszanie. Potykając się i potrącając wzajemnie, Nefilowie pospiesznie ustawili się w chaotyczne szeregi. Niektórzy z nich mieli noże, ale inni uzbroili się w kamienie, potłuczone butelki i inne rupiecie, które znaleźli nieopodal. Podbiegłam do Vee i Scotta. Nie tracąc czasu, odezwałam się do niego: - Zabierz stąd Vee. Jedźcie w jakieś bezpieczne miejsce. Znajdę was, kiedy będzie już po wszystkim. - Chyba zwariowałaś, jeżeli myślisz, że cię tu zostawimy - powiedziała Vee stanowczo. Powiedz jej, Scott, a jeżeli będziesz musiał, to weź ją na ręce i zabierz stąd. - Skąd oni się tu wzięli? - zapytał Scott, wpatrując się we mnie badawczo, jak gdyby szukał wyjaśnienia. Oboje widzieliśmy, jak pióra się palą.

- Nie mam pojęcia, ale jeszcze się tego dowiem. - Myślisz, że Patch jest wśród nich. To o to chodzi, prawda? - powiedziała Vee, spoglądając w stronę, skąd dochodziło dudnienie, od którego drżała nam ziemia pod stopami. Spojrzałam jej w oczy. - Scott i ja widzieliśmy, jak Marcie pali pióra. Albo ktoś nas nabrał, albo otworzył bramy piekła. Coś mi mówi, że chodzi o to drugie. Jeżeli upadłe anioły uciekły z piekła, muszę się upewnić, że Patch także je opuścił. A potem muszę zamknąć jego bramy, zanim będzie za późno. Trzeba to skończyć. Drugiej szansy nie będzie. To ostatni dzień, w którym upadłe anioły mogą opanować ciała Nefilów, ale czuję, że nie ma to dla nich żadnego znaczenia. - Pomyślałam o diabelskiej mocy i o sile, jaką dysponowali. - Wydaje mi się, że mogą nas zniewolić na wieki. Oczywiście, jeżeli wcześniej nas nie zabiją. Vee powoli skinęła głową, zastanawiając się nad moimi słowami. - W takim razie pomożemy ci. Jedziemy na jednym wózku. Ta wałka dotyczy także Scotta i mnie. - Vee... - zaczęłam ostrzegawczo. - Jeżeli naprawdę jest to walka mojego życia, dobrze wiesz, że nie ucieknę. To, co powiesz, nie ma znaczenia. Nie po to zrezygnowałam z kilku ostatnich pączków, żeby tu przyjechać, odwrócić się i odjechać - powiedziała Vee, ale w jej głosie była niemal czułość. Wierzyła w każde słowo. Byłyśmy w tym razem. Czułam się zbyt poruszona, żeby mówić. - Dobrze - wyksztusiłam w końcu. - Chodźmy i raz na zawsze zatrzaśnijmy w końcu piekielne bramy.

ROZDZIAŁ 40 Słońce wyłoniło się zza horyzontu, oświetlając niekończące się szeregi upadłych aniołów maszerujących przez teren cmentarza. W porannym, zniekształconym świetle ich cienie jaśniały płomiennym błękitem - przypominały wielką falę pędzącą do brzegu. Jeden z mężczyzn, Nefil,

biegł na czele armii, wymachując emitującą błękitne światło szablą - szablą stworzoną po to, by mnie zabić. Nawet z tej odległości Dante zdawał się nie zauważać nikogo wokół. Polował na mnie. Zastanawiałam się, jakim sposobem udało mu się otworzyć bramy piekieł, i oto otrzymałam odpowiedź. Ciemnoniebieska aureola unosząca się nad upadłymi aniołami mówiła mi, że Dante zastosował diabelską moc. Jednak dlaczego pozwolił Marcie, by spaliła pióra tylko po to, by znowu uwolnić upadłe anioły? Tego nadal nie rozumiałam. - Muszę oddzielić Dantego od reszty - powiedziałam Scottowi i Vee. - On też mnie szuka. Jeżeli dacie radę, zwabcie go na parking nad cmentarzem. - Nie masz broni - zauważył Scott. Wskazałam ręką nadchodzącą armię. Każdy upadły anioł trzymał miecz, który zdawał się wystrzeliwać z jego dłoni niczym jasny niebieski płomień. - Nie, ale oni mają. Muszę tylko przekonać jednego z nich, żeby mi ją sprezentował. - Rozdzielają się - powiedział Scott. - Zabiją każdego Nefila na tym cmentarzu, a potem zajmą Coldwater. Chwyciłam jego dłonie, a następnie dłonie Vee. Przez chwilę tworzyliśmy ścisły krąg, który dał mi siłę. Sama stawię czoła Dantemu, ale Vee i Scott będą blisko. Postanowiłam o tym pamiętać. - Cokolwiek się stanie, nigdy nie zapomnę o naszej przyjaźni. Scott przyciągnął moją głowę do swojej piersi i przez chwilę mocno mnie do siebie przyciskał, a następnie czule pocałował w czoło. Vee zarzuciła mi ręce na szyję, przytuliła mnie i nie chciała puścić, a ja czułam, że znów zbiera mi się na płacz. Wyrwałam się z ich objęć i zaczęłam biec. Na terenie cmentarza znajdowało się mnóstwo kryjówek. Prędko wspięłam się na jedno z zimozielonych drzew wyrastających ze wzgórza prowadzącego na parking i schowałam się w jego gałęziach. Był to dobry punkt obserwacyjny. Widziałam, jak tłum upadłych aniołów atakował bezbronnych Nefilów i Nefilki. Na jednego Nefila przypadało mniej więcej dwudziestu upadłych aniołów. W ciągu kilku sekund chmara upadłych aniołów rzuciła się na nich i wycięła ich w pień, jak zwyczajne chwasty. U stóp pagórka Susanna Millar walczyła z upadłą anielicą o jasnych włosach, które chłostały jej ramiona w trakcie szamotaniny. Susanna wyciągnęła zza pazuchy nóż i wbiła go w mostek Dabrii. Rycząc z wściekłości, Dabria chwyciła miecz w obie dłonie i ślizgając się po mokrej trawie, zaczęła nim wymachiwać w odwecie. Ich walka przeniosła się pomiędzy labirynt nagrobków, aż w końcu obie kobiety zniknęły mi z oczu. Nieco dalej Scott i Vee, uzbrojeni w gałęzie, walczyli ramię w ramię, odpierając atak czworga otaczających ich upadłych aniołów. Mimo że było ich więcej, upadłe anioły nie mogły sobie poradzić ze Scottem, który górował nad nimi zarówno wzrostem, jak i silą. Scott po kolei wymierzał im ciosy gałęzią, a następnie zaczął ich nią okładać, póki nie stracili przytomności.

Rozejrzałam się w poszukiwaniu Marcie. Nawet jeżeli była na cmentarzu, nigdzie jej nie widziałam. Nie zdziwiłabym się, gdyby postanowiła uniknąć bitwy i nad honor przedłożyła bezpieczeństwo. Nefilowie i upadłe anioły ślizgali się po trawie splamionej jasnoczerwoną krwią, z której część zabarwiona była błękitem diabelskiej mocy. Lisa Martin i jej odziani w szaty przyjaciele biegli wzdłuż cmentarnego ogrodzenia, a z trzymanych przez nich pochodni unosił się czarny dym. W pośpiechu przemykali pomiędzy drzewami i krzewami, podkładając pod nie ogień. Płomienie strzelały w górę, pochłaniając liście. Ogień zawęził pole bitwy i otoczył upadłe anioły. Mętny, gęsty dym spowił teren cmentarza niczym cień zapadającego zmierzchu. Lisa nie mogła sprawić, by upadłe anioły spłonęły żywcem, ale udało jej się kupić Nefilom nieco więcej czasu. Jeden z upadłych aniołów wyłonił się z dymu i rozglądając się czujnie, parł pod górę. Musiał mnie wyczuć. Jego miecz emanował niebieskim blaskiem, ale trzymał go w taki sposób, że nie widziałam jego twarzy. Zauważyłam jednak, że jest chuderlawy, co oznaczało, że miałam szansę z nim wygrać. Zakradł się pod drzewo i uważnie przyglądał się ciemnym zakamarkom pomiędzy konarami. Za pięć sekund miał się znaleźć tuż pode mną. Cztery, trzy, dwa... Zeskoczyłam z drzewa i rzuciłam się na niego od tyłu. Siła mojego ciosu sprawiła, że poleciał do przodu. Wypuścił miecz z ręki, zanim zdążyłam mu go zabrać. Przetoczyliśmy się kilka metrów dalej - dzięki elementowi zaskoczenia zyskałam przewagę nad moim przeciwnikiem. Błyskawicznie podniosłam się na nogi, stanęłam nad nim i wymierzyłam mu kilka silnych ciosów w blizny po skrzydłach, jednak po chwili upadły anioł kopniakiem podciął mi nogi. Przetoczyłam się, żeby uniknąć ostrza noża, który wydobył z buta. - Rixon? - powiedziałam osłupiała, kiedy we wpatrującym się we mnie chłopaku o bladej twarzy i ostrych rysach rozpoznałam dawnego najlepszego przyjaciela Patcha. Kiedy Rixon próbował mnie zabić, żeby otrzymać ludzkie ciało, Patch osobiście zaciągnął go do piekła. - To ty - odparł. Stanęliśmy naprzeciwko siebie na ugiętych kolanach, gotowi do ataku. - Gdzie jest Patch? - zapytałam. Wbił we mnie świdrujące spojrzenie. W jego oczach były wściekłość i chłód. - To imię nic już dla mnie nie znaczy. On jest dla mnie martwy. Ponieważ wciąż mnie nie zaatakował, postanowiłam zaryzykować i zadać kolejne pytanie. - Dlaczego upadłe anioły pozwalają na to, by przewodził wam Dante? - Zmusił nas, żebyśmy złożyli mu przysięgę wierności - powiedział, mrużąc oczy, tak że zrobiły się z nich wąskie szparki. - Mogliśmy złożyć przysięgę albo pozostać w piekle. Niewielu skorzystało z tej drugiej możliwości.

Patch z pewnością nie został w piekle, wiedząc, że może do mnie wrócić. Złożył przysięgę Dantemu, mimo iż w rzeczywistości wolał skręcić mu kark i rozerwać go na strzępy. - Chcę dorwać Dantego - powiedziałam do Rixona. Roześmiał się i syknął przez zęby. - Za każde nefilskie ciało, które przyniosę Dantemu, dostanę nagrodę. Poprzednim razem nie udało mi się ciebie zabić, ale teraz nie zmarnuję okazji. W tym samym momencie rzuciliśmy się po leżący kilka metrów dalej miecz. Rixon chwycił go pierwszy, zwinnym ruchem podniósł się na kolana i dwoma ciosami przeciął powietrze przede mną. Schyliłam się i zanim zdążył wykonać kolejny sztych, zaatakowałam go i powaliłam na ziemię. Upadł na blizny po skrzydłach. Korzystając z tego, że na chwilę został unieruchomiony, rozbroiłam go. Wyrwałam miecz z jego lewej ręki i nóż z prawej, a następnie kopniakiem przewróciłam go na brzuch i wbiłam mu nóż głęboko w blizny po skrzydłach. - Zabiłeś mojego tatę - powiedziałam. - Nie zapomniałam o tym. Rzuciłam się pod górę w stronę parkingu, co chwilę oglądając się za siebie, żeby mieć pewność, że nikt za mną nie idzie. Potrzebowałam lepszej szabli. Przypomniałam sobie trening z Patchem i powtórzyłam w myślach wszystkie ciosy rozbrajające, które ćwiczyliśmy. Kiedy zobaczę Dantego na parkingu, ukradnę mu szablę. A potem go zabiję. Kiedy wyłoniłam się zza wzgórza, Dante już czekał. Obserwował mnie, leniwie przejeżdżając palcem po czubku ostrza. - Fajna szabla - powiedziałam. - Słyszałam, że zamówiłeś ją specjalnie na tę okazję. Jego dolna warga minimalnie się uniosła. - Zasługujesz na to, co najlepsze. - Zamordowałeś Blakely'ego. To dosyć marne podziękowanie. - A ty zamordowałaś Hanka. W twoich żyłach płynie jego krew. Można powiedzieć, że przyganiał kocioł garnkowi... - odparł. - Wniknąłem w szeregi tajnego stowarzyszenia Hanka i miesiącami śledziłem ich poczynania. Zdobyłem jego zaufanie. W dniu, w którym został zamordowany, cieszyłem się jak dziecko. Dużo trudniej byłoby mi obalić jego niż ciebie. Wzruszyłam ramionami. - Nie pierwszy raz czuję się niedoceniona. - Wyszkoliłem cię. Doskonale wiem, na co cię stać. - Dlaczego uwolniłeś upadłe anioły? - zapytałam wprost, wyczuwając, że zrobił się skłonny do zwierzeń. - Były już w piekle. Mogłeś je zdradzić i objąć panowanie nad Nefilami, a one nigdy nie dowiedziałyby się prawdy. Dante odsłonił w uśmiechu ostre białe zęby. Przypominał raczej zwierzę - dziką bestię - niż mężczyznę. - Zdobyłem władzę nad obiema rasami - powiedział tak rzeczowym tonem, że nie miałam wątpliwości, iż naprawdę w to wierzył. - Nefilom, którzy przeżyją atak mojej armii, dam podobny

wybór jak upadłym aniołom: mogą złożyć mi przysięgę wierności albo zginąć. Jeden niepodzielny władca, który ma moc i władzę nad wszystkimi. Żałujesz, że sama wcześniej o tym nie pomyślałaś? Przyciskałam miecz Rixona do boku, przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę. - Jest wiele rzeczy, których teraz żałuję, ale ta akurat do nich nie należy. Dlaczego upadłe anioły nie opanowały Nefilów podczas cheszwanu? Podejrzewam, że wiesz, i nie traktuj tego jako komplementu. - Rozkazałem im tego nie robić. Najpierw zamierzałem zabić Blakely'ego. Nie chciałem, żeby podważał moje rozkazy i rozprowadzał napój z diabelską mocą wśród Nefilów. Gdyby upadłe anioły zaatakowały Nefilów, Blakely z pewnością by to zrobił. - Głos Dantego był rzeczowy i pełen wyższości. Niczego się nie bał. - Gdzie jest Patch? - W piekle. Zadbałem o to, by nigdy się z niego nie wydostał. Zostanie tam. A gościa będzie miał dopiero wtedy, gdy nabiorę ochoty na to, by kogoś zamordować. Rzuciłam się na niego, mierząc szablą w jego głowę. Uskoczył przed ostrzem i odpowiedział kilkoma silnymi ciosami. Za każdym razem, kiedy go blokowałam, czułam w rękach drgania szabli. Zacisnęłam zęby, żeby przezwyciężyć ból. Był zbyt silny. Czułam, że nie uda mi się bez końca odpierać jego potężnych uderzeń. Musiałam znaleźć sposób, żeby wytrącić mu broń z dłoni i przebić jego serce. - Kiedy ostatni raz wzięłaś diabelską moc? - zapytał Dante, trzymając szablę jak maczetę, jak gdyby chciał mnie nią posiekać. - Skończyłam z tym. Na razie udawało mi się odpierać jego ciosy, ale wiedziałam, że jeżeli nie przejdę do ofensywy, Dante przyprze mnie do ściany. Gwałtownie rzuciłam się do przodu, żeby ugodzić go w udo. Zrobił unik, a moja szabla trafiła w próżnię, niemal pozbawiając mnie równowagi. „Jeżeli będziesz się wyginać i naprężać, Dantemu będzie łatwiej cię trafić" - przypomniałam sobie ostrzeżenie Patcha, jakby wypowiedział je wczoraj. Przytaknęłam mu w myślach. Masz rację, Patch. Mów dalej. - To widać - powiedział Dante. - Miałem nadzieję, że zażyjesz tak dużo toksycznej formuły, by zdążyła ci wyżreć mózg. A więc taki był jego plan: chciał uzależnić mnie od diabelskiej mocy i pozwolić na to, by powoli mnie zabiła. - Gdzie przechowujesz resztę prototypów? - Tam, skąd w każdej chwili mogę przywołać ich moc - odparł pewnym siebie tonem. - Mam nadzieję, że dobrze je ukryłeś, ponieważ przed śmiercią mam zamiar zniszczyć twoje laboratorium.

- Moje nowe laboratorium jest we mnie. To tu trzymam prototypy, Noro, a one wciąż się multiplikują. Diabelska moc to ja! Masz pojęcie, jak to jest być najpotężniejszą osobą na ziemi? Uchyliłam się, w ostatniej chwili unikając ciosu w szyję. Rozpędziłam się i wycelowałam miecz w jego brzuch, jednak znów uskoczył w bok, tak że ostrze rozcięło tylko skórę powyżej jego biodra. Z rany zaczęła się sączyć błękitna substancja, plamiąc jego białą koszulę. Dante rzucił się na mnie, rycząc jak zwierzę. Uciekłam i przeskoczyłam kamienny mur otaczający parking. Straciłam równowagę na mokrej od rosy trawie. Poślizgnęłam się i stoczyłam w dół. W ostatniej chwili zdołałam podnieść się na nogi przy jednym z nagrobków. Miecz przebił trawę w miejscu, w którym się zatrzymałam. Dante rzucił się za mną w pogoń pomiędzy nagrobkami, wywijając szablą na lewo i prawo. Jej stalowe ostrze szczękało przy każdym uderzeniu o marmur czy kamień. Wbiegłam za pierwsze drzewo, które zobaczyłam, odgradzając się nim od Dantego. Drzewo paliło się, a płomienie ognia pochłaniały je z trzaskiem. Ignorując palący skórę żar, udałam, że rzucam się w lewo, jednak Dante nie miał nastroju na gierki. Gonił mnie wokół drzewa, trzymając miecz nad głową, jakby zamierzał przeciąć mnie na pół, od czaszki aż po palce u stóp. Znowu udało mi się uniknąć ciosu. W mojej głowie pobrzmiewał głos Patcha. „Wykorzystaj jego wzrost. Odsłoń jego nogi. Uderz go mocno w kolano, a potem zabierz szablę". Schowałam się za mauzoleum i przywarłam piecami do ściany. Kiedy dostrzegłam Dantego, wyłoniłam się zza budynku i wraziłam mu szablę w udo. Z rany wytrysnęła wodnista błękitna krew. Spożył tyle diabelskiej mocy, że dosłownie płynęła ona w jego żyłach. Zanim zdołałam wyciągnąć szablę, Dante zamachnął się, żeby zadać mi cios. Udało mi się go uniknąć, jednak moja szabla nadal tkwiła w jego nodze. Nagle uświadomiłam sobie, że jestem bezbronna. Przełknęłam ślinę, czując, jak ogarnia mnie panika. - Chyba o czymś zapomniałaś - szydził Dante, zaciskając zęby, żeby wydobyć ostrze z nogi, po czym wrzucił moją broń na dach mauzoleum. Zerwałam się do ucieczki, wiedząc, że dopóki rana w jego nodze się nie zagoi, Dante będzie poruszał się nieco wolniej. Nie dotarłam zbyt daleko, kiedy poczułam rozdzierający żar, promieniujący od lewej łopatki wzdłuż całej ręki. Z krzykiem upadłam na kolana. Obejrzałam się i zobaczyłam, że w moim ramieniu tkwi perłowobiały sztylet Peppera. Marcie musiała przekazać go wczoraj Dantemu, który utykając, podszedł do mnie z tyłu. Białka jego oczu emanowały jaskrawym błękitem, a na skronie wystąpił mu błękitny pot. Z jego rany wyciekała diabelska moc. Prototypy, które wykradł Blakely'emu, znajdowały się w nim. Pochłonął je wszystkie i jakimś sposobem przekształcił swoje ciało w wytwórnię diabelskiej mocy. Jego plan byłby genialny, gdyby nie jeden mały szczegół. Gdyby udało mi się go zabić, wszystkie prototypy zniknęłyby razem z nim. Gdyby mi się to udało.

- Twój pękaty archanielski koleżka wyznał, że zaczarował ten sztylet tak, by można mnie było nim zabić - powiedział. - Nie udało mu się, podobnie jak Patchowi. - Uśmiechnął się szyderczo. Wyrwałam z ziemi marmurową płytę nagrobną i rzuciłam nią w niego, ale odrzucił ją z łatwością jak piłkę do koszykówki. Cofnęłam się o kilka metrów, podpierając się zdrową ręką. Ale poruszałam się zbyt wolno. Spróbowałam użyć szybkiego triku umysłowego. - Rzuć szablę i nie ruszaj się! - rozkazałam podświadomości Dantego. Ból rozlał mi się po policzku. Niebieskie ostrze szabli uderzyło we mnie z taką siłą, że w ustach poczułam krew. - Śmiesz stosować na mnie triki? Zanim zdążyłam się cofnąć, Dante podniósł mnie do góry za kark i brutalnie rzucił o drzewo. Uderzenie było tak silne, że oczy zaszły mi mgłą i straciłam oddech. Próbowałam utrzymać się na kolanach, ale zbyt mocno kręciło mi się w głowie. - Puść ją. Scott. Co on tu robił? Po chwili zrozumiałam. Kiedy zobaczyłam, że w rękach trzyma szablę, każdy centymetr mojego ciała wypełnił się strachem. - Scott! - ostrzegłam go. - Uciekaj. Szybko! Jego opanowane dłonie zacisnęły się na rękojeści. - Przysięgłem twojemu ojcu, że będę cię chronił - powiedział, nie spuszczając badawczego wzroku z Dantego. Dante przechylił głowę do tyłu i zaśmiał się. - Przysięga złożona trupowi? Jak to właściwie działa? - Jeżeli jeszcze raz tkniesz Norę, nie żyjesz. To przysięga, którą składam tobie. - Odsuń się, Scott - warknął Dante. - To nie twoja sprawa. - I tu się mylisz. Scott zaatakował Dantego i mężczyźni zaczęli wymieniać szybkie, gwałtowne ciosy. Scott rozluźnił ramiona, polegając na silnej sylwetce i zwinności, która miała mu pomóc w walce przeciwko doświadczonemu, wspomaganemu diabelską mocą Dantemu. Scott napierał, a Dante zwinnie odskakiwał w bok. Brutalny cios szabli Scotta odciął Dantemu lewe przedramię. Scott nadział kończynę na ostrze i podniósł ją do góry. - To dopiero pierwszy kawałeczek. Dante zaklął pod nosem i zdrową ręką zaczął niechlujnie chlastać nożem przestrzeń przed Scottem. Ogłuszający szczęk krzyżujących się ostrzy przecinał poranne powietrze. Kiedy Dante

zmusił Scotta, by cofnął się pod wysoki kamienny krzyż, krzyknęłam ostrzegawczo w myślach: - Nagrobek, tuż za tobą! Scott odskoczył w bok, unikając upadku, a jednocześnie blokując atak. Skóra Dantego lśniła błękitnym potem, ale on zdawał się tego nie zauważać. Strząsnął wilgotne włosy z oczu i nadal siekał mieczem powietrze, jednak jego ręka była już wyraźnie zmęczona. Odtąd silne ciosy zaczęły wyglądać rozpaczliwie. Zrozumiałam, że jeżeli ustawię się za nim, znajdzie się w potrzasku pomiędzy mną a Scottem i jedno z nas będzie go mogło wykończyć. Zatrzymałam się gwałtownie, kiedy usłyszałam krzyk. Odwróciłam się w momencie, kiedy Scott poślizgnął się na mokrej trawie, upadając na kolano. Kiedy próbował odzyskać równowagę, jego nogi dziwnie się rozjechały. Zdążył się przetoczyć, by uniknąć ciosu, który Dante właśnie wymierzał, ale nie miał już czasu, żeby wstać - Dante znów go uderzył, tym razem zanurzając ostrze głęboko w piersi Scotta. Scott zacisnął osłabłe dłonie na ostrzu szabli tkwiącym w jego sercu i bezskutecznie próbował je stamtąd wyrwać. Jaskrawa diabelska moc spłynęła z szabli na ciało Scotta, barwiąc jego skórę upiornym błękitem. Wątłym głosem wymówił moje imię. - Nora? Krzyknęłam. Sparaliżowana z przerażenia i rozpaczy patrzyłam, jak Dante kończy atak, jednym sprawnym przekręceniem ostrza rozplątując serce Scotta. Przeniosłam uwagę na Dantego. Nigdy wcześniej nie odczuwałam do nikogo tak wielkiej nienawiści. Drżałam. Poczułam niepohamowany wstręt, a żyły wypełniły mi się jadem. Moje zaciśnięte pięści zrobiły się twarde jak skała, a w głowie wył głos pełen furii i pragnienia zemsty. Wiedziona głębokim, gwałtownym gniewem, przywołałam wewnętrzną moc. Nie zrobiłam tego bez przekonania, w pośpiechu. O, nie! Przywołałam każdą kroplę odwagi i determinacji, jaka we mnie tkwiła, i użyłam jej przeciwko niemu. Nie miałam zamiaru pozwolić na to, by wygrał. Nie w ten sposób. Nie za pomocą diabelskiej mocy. Nie, mordując Scotta. Z całą siłą wdarłam się do jego umysłu i rozniosłam w proch impulsy, które płynęły do jego mózgu i z powrotem, po czym błyskawicznie rozkazałam: - Rzuć miecz. Rzuć go, ty kanalio, ty nic niewarta, przebiegła szujo. Usłyszałam szczęk stali o marmur. Wpatrywałam się w Dantego z nienawiścią. Patrzył przed siebie zamglonym wzrokiem, jakby szukał czegoś w oddali. - Czy to nie ironia losu, że to właśnie ty nauczyłeś mnie, w czym tkwi moja największa siła? powiedziałam, a każde wypowiadane przeze mnie słowo przepełnione było odrazą. Przysięgłam, że już nigdy nie użyję diabelskiej mocy, ale w tych okolicznościach postanowiłam nieco nagiąć zasady. Zabicie Dantego oznaczało także koniec dla diabelskiej mocy. W mojej głowie zrodziła się pokusa, żeby ukraść diabelską moc dla siebie, ale szybko ją

odegnałam. Byłam silniejsza od Hanka i od Dantego. Byłam nawet silniejsza niż diabelska moc. Chciałam wysłać Dantego do piekła w odwecie za Scotta, który oddał za mnie swoje życie. W chwili kiedy podnosiłam miecz Dantego, jego noga odskoczyła i wytrąciła mi go z dłoni. Dante jednym skokiem znalazł się na mnie i zacisnął mi ręce na szyi. Rzuciłam się na niego, drapiąc go po twarzy i oczach. Otworzyłam usta. Nie mogłam oddychać. W jego zimnym spojrzeniu lśnił triumf. Bezskutecznie otwierałam i zamykałam usta. Bezlitosna twarz Dantego stawała się ziarnista jak obraz starego telewizora. Zza jego ramienia spoglądało na mnie oblicze kamiennego anioła, który przypatrywał mi się z zainteresowaniem. Chciało mi się jednocześnie śmiać i płakać. A więc na tym właśnie polegało umieranie? Na zupełnej rezygnacji? Nie chciałam rezygnować. Dante zablokował mi dostęp powietrza kolanem i sięgnął po miecz. Skierował jego ostrze w moje serce. - Opanuj go - nakazał mi spokojnie kamienny anioł. - Opanuj jego ciało i zabij go. - Patch? - pomyślałam z rozmarzeniem. Zebrałam siłę płynącą z wiary, że Patch jest obok i nade mną czuwa, i przestałam opierać się Dantemu. Opuściłam dłonie i rozluźniłam nogi. Mimo że wydawało się to tchórzliwe i godne pogardy, poddałam się mu. Skoncentrowałam się i zbliżyłam się do niego myślami. Po moim ciele rozlał się obcy chłód. Ani się obejrzałam, jak zobaczyłam świat oczami Dantego. Popatrzyłam w dół. Jego miecz tkwił w moich dłoniach. Gdzieś w głębi wiedziałam, że Dante zgrzyta zębami i wydaje mrożące krew w żyłach dźwięki, wyjąc jak zarzynane zwierzę. Skierowałam miecz do siebie i wycelowałam w serce, a potem zrobiłam coś zaskakującego. Opadłam na jego ostrze.

ROZDZIAŁ 41

Jego ciało wyrzuciło mnie z siebie tak szybko, jakbym została wypchnięta z pędzącego samochodu. Zacisnęłam dłonie na trawie, szukając oparcia w świecie, który wirował, przekrzywiał się i przechylał. Kiedy przestało mi się kręcić w głowie, rozejrzałam się w poszukiwaniu Dantego. Najpierw jednak poczułam jego zapach. Jego skóra miała siny odcień, a ciało zaczęło pęcznieć. Zwłoki wydalały płyny, a diabelska moc, która płynęła dotąd w jego żyłach, wsiąkała w ziemię jak coś żywego, coś, co chciało uciec przed promieniami słońca. Jego ciało obróciło się w proch. Po kilku sekundach z Dantego zostały tylko nagie kości. Nie żył. Diabelska moc zniknęła. Powoli podniosłam się na nogi. Moje dżinsy były porwane i poplamione, a na kolanach widniały ślady trawy. Dotknęłam językiem pęknięcia na wardze, wyczuwając krew i piekącą słoność potu. Ciężkim krokiem podeszłam do Scotta. Po twarzy płynęły mi gorące łzy. Bezradnie przesunęłam dłońmi nad jego szybko rozkładającym się ciałem. Zamknęłam oczy i przywołałam w myślach jego przekrzywiony uśmiech. Nie chciałam patrzeć w jego puste oczy. Nie chciałam pamiętać, jak przed śmiercią krztusił się i próbował złapać oddech. Przypomniałam sobie jego ciepłe przypadkowe muśnięcia i figlarne szturchnięcia. Zdawałam sobie sprawę, że mimo iż kurczowo trzymam się tych wspomnień, tuż przede mną rozkłada się jego ciało. - Dziękuję - wydusiłam, wierząc, że był jeszcze blisko i że słyszał mój głos. - Ocaliłeś mi życie. Do widzenia, Scott. Nigdy cię nie zapomnę. To moja przysięga - obiecałam. Złote promienie słońca rozpraszały spowijającą cmentarz mgłę. Ignorując ogień trawiący moje ramiona, wyciągnęłam sztylet Peppera i wyszłam spośród nagrobków na otwarty teren cmentarza. Trawa pokryta była dziwnymi bryłami. Kiedy podeszłam bliżej, uświadomiłam sobie, że były to zwłoki. Z pozostałości ciał wnioskowałam, że są to upadłe anioły. Podobnie jak ciało Dantego ich szczątki również rozpadły się w ciągu kilku sekund. Wypływał z nich niebieski płyn, który natychmiast wsiąkał w ziemię. - Udało ci się. Odwróciłam się gwałtownie, instynktownie zaciskając dłoń na sztylecie. Detektyw Basso wetknął ręce w kieszenie. Na jego ustach igrał ponury uśmiech. Kudłaty dziki pies, który kilka dni wcześniej uratował mi życie, siedział nieruchomo przy jego stopach i z zadumą wpatrywał się we mnie żółtymi ślepiami. Basso schylił się i podrapał go za uchem. - To dobry pies - powiedział. - Kiedy odejdę, będzie potrzebował domu. Cofnęłam się ostrożnie. - Co tu się dzieje? - Udało ci się - powiedział. - Diabelska moc zniknęła. Ja chyba śnię. - Jestem archaniołem. - Kąciki jego ust uniosły się w niemal bojaźłiwym uśmiechu. Nie wiem, co powiedzieć. - Od miesięcy pracuję na Ziemi jako tajny agent. Podejrzewaliśmy, że Chauncey Langeais i Hank Millar pracują nad diabelską mocą. Miałem obserwować Hanka, jego interesy i rodzinę... W tym także ciebie. Basso jako archanioł i tajny agent. Potrząsnęłam głową. - Chyba nie do końca rozumiem, co tu się dzieje.

- Udało ci się to, o co zabiegałem. Pozbyłaś się diabelskiej mocy. Umilkłam i zastanowiłam się nad jego słowami. Po tym, co zobaczyłam przez ostatnie kilka tygodni, niełatwo mnie było zaskoczyć. Ale detektywowi Basso z pewnością się to udało. Dobrze wiedzieć, że nie byłam jeszcze zupełnie zblazowana. - Upadłe anioły odeszły. To nie potrwa wiecznie, ale cieszmy się, póki możemy - rzucił. Zamykam tę sprawę i wracam do domu. Gratulacje. Mój mózg nie potrafił przyjąć tego do wiadomości. Upadłe anioły odeszły. Odeszły. To słowo ziało we mnie niczym bezdenna otchłań. - Dobra robota, Noro. Jeszcze jedno. Niech moja rada będzie w pewnym sensie podziękowaniem. Przetnij znamię na swoim nadgarstku jednym sprawnym ruchem - powiedział, markując przepiłowywanie własnego nadgarstka kantem dłoni. - Co? Rzucił mi porozumiewawcze spojrzenie. - Zaufaj mi. Ten jeden raz. Oparłam się o drzewo, próbując zrozumieć świat, który przestał mieć dla mnie sens. Dante nie żył, zniknęła diabelska moc. Wojna się skończyła, a moja przysięga została spełniona. A Scott... No, tak. Scott. Jak mam powiedzieć otym Vee? Jak pomóc jej pogodzić się ze stratą i złamanym sercem? Jak pokonać rozpacz? Jak w przyszłości zachęcić ją, żeby zapomniała o tym, co było, skoro sama nie miałam takiego zamiaru. Próba zastąpienia Patcha - a nawet próba odnalezienia szczęścia u boku kogoś innego - byłaby kłamstwem. Byłam teraz Nefilką i miałam żyć wiecznie. Bez Patcha wydawało mi się to nieskończoną męką. Usłyszałam odgłos kroków na trawie. Znajomych kroków. Zastygłam, przygotowana do ataku, kiedy z gęstej mgły wyłoniła się ciemna sylwetka. Oczy postaci wbite były w ziemię. Mężczyzna najwyraźniej czegoś szukał. Przykucał przy każdym ciele, przyglądał mu się, a następnie odsuwał je na bok nogą, klnąc przy tym ze zniecierpliwieniem. - Patch? Mężczyzna pochylony nad rozkładającym się ciałem zamarł. Gwałtownie uniósł głowę, a jego oczy zwęziły się, jakby nie wierzył w to, co słyszy. Spojrzał mi prosto w oczy, a w jego spojrzeniu zalśniło coś dziwnego. Ulga, ukojenie? Wyzwolenie. Ostatnie kilka metrów, które nas dzieliło, przebyłam biegiem i rzuciłam się Patchowi w ramiona, chwytając palcami jego koszulę i chowając twarz w jego szyi. - Niech to będzie prawda. Tak bardzo chciałabym, żebyś to był ty. Nie opuszczaj mnie. Już nigdy, proszę! - szlochałam. - Walczyłam z Dantem, zabiłam go, ale nie potrafiłam ocalić Scotta. Nie żyje. Diabelska moc zniknęła, ale ja zawiodłam Scotta. Patch szeptał mi coś do ucha, ale jego dłonie drżały. Poprowadził mnie na kamienną ławkę, ani na chwilę nie puszczając mojej dłoni. Trzymał mnie tak mocno, jak gdyby bał się, że przesypię się mu przez pałce niczym piasek. Jego zaczerwienione, zmęczone oczy świadczyły o tym, że płakał.

Mów dalej, powiedziałam do siebie. Niech ten sen się nie kończy. Zrobię wszystko, żeby zatrzymać Patcha przy sobie. - Widziałam Rixona. - Nie żyje - powiedział Patch szorstko. - Podobnie jak cała reszta. Dante uwolnił nas z piekła, ale najpierw kazał nam złożyć przysięgę wierności i wstrzyknął nam diabelską moc. Tylko w ten sposób mogliśmy opuścić piekło: z diabelską mocą w żyłach. Kiedy zniszczyłaś diabelską moc, każdy upadły anioł, któremu Dante ją wstrzyknął, umarł. To nie może być sen, myślałam. To nieprawdopodobne, ale z drugiej strony wszystko wydaje się takie realne. Jego dotyk, tak znajomy, sprawiał, że serce mi waliło, a krew płynęła szybciej. Sen nie mógł wywołać u nonie tak silnych wrażeń. - Jak udało ci się przeżyć? - Nie złożyłem przysięgi Dantemu i nie pozwoliłem na to, by wstrzyknął mi diabelską moc. Opanowałem ciało Rixona do czasu, kiedy opuściliśmy piekło. Nie wierzyłem ani Dantemu, ani diabelskiej mocy. Wierzyłem, że ty się nimi zajmiesz. - Patch - powiedziałam drżącym głosem. - Odszedłeś. Widziałam twój motocykl. Nie wróciłeś... Myślałam... - Zakłuło mnie w sercu i silny ból wypełnił moją pierś. - Kiedy nie udało mi się uratować twojego pióra... - Rozpacz wdarła się do mojego serca jak lodowaty powiew wiatru, bezwzględny i paraliżujący. Przytuliłam się mocniej do Patcha, obawiając się, że zaraz zniknie. Usiadłam mu na kolanach i płakałam na jego piersi. Patch tulił mnie i kołysał w ramionach. - Aniele - szeptał w myślach. - Jestem tu. Jesteśmy razem. Już po wszystkim. To koniec, a my mamy siebie nawzajem. Jesteśmy razem. Razem. Wrócił do mnie. Miałam przy sobie wszystko, co było dla mnie najważniejsze. Patch był tuż obok. Osuszyłam oczy rękawami i usiadłam okrakiem na kolanach Patcha. Przeczesałam dłonią jego czarne włosy, zatrzymując kosmyki pomiędzy palcami i przyciągając go do siebie. - Chcę być z tobą - powiedziałam. - Pragnę, byś był blisko, Patch. Pragnę cię całego. Pocałowałam go, szaleńczo i odważnie, z całej siły wpijając się w jego usta. Przylgnęłam do niego, zatopiłam się w jego smaku. Zacisnął dłonie na moich plecach i przyciągnął mnie bliżej. Przesuwałam dłońmi po jego ramionach, barkach, udach. Pod palcami wyczuwałam napięte mięśnie, tak prawdziwe, silne i żywe. Jego spragnione usta całowały mnie pożądliwie. - Chcę budzić się przy tobie każdego ranka i zasypiać przy tobie każdej nocy - powiedział Patch poważnie. - Chcę się tobą opiekować, wielbić cię i kochać tak, jak żaden inny mężczyzna. Chcę cię rozpieszczać. Każdy mój pocałunek, dotyk, każda moja myśl należy do ciebie. Przy mnie będziesz szczęśliwa. Każdego dnia będę cię uszczęśliwiał. - Stara, niemal prymitywna obrączka, którą trzymał w palcach, złapała promień słońca i zalśniła srebrzystym blaskiem. - Znalazłem ten pierścionek tuż po tym, jak zostałem wygnany z nieba. Zatrzymałem go, by przypominał mi, jak jedna decyzja może zaważyć na wieczności. Mam go od dawna. Chcę ci go ofiarować. Przerwałaś moje cierpienie i ofiarowałaś mi nową wieczność. Bądź moja, Noro. Bądź dla mnie wszystkim.

Przygryzłam wargę, próbując stłumić szeroki uśmiech. Dotknęłam ziemi stopą, żeby upewnić się, że nie unoszę się w powietrzu. - Patch? Patch chwycił pierścionek i jego chropowatą krawędzią zrobił sobie na dłoni nacięcie, z którego wypłynęła strużka krwi. - Przysięgam ci, Noro Grey, że od dziś na zawsze należę do ciebie. Jestem twój. Przyjmij i chroń moją miłość, ciało i duszę. - Składając tę obietnicę, Patch podał mi pierścionek. - Patch - wyszeptałam. - Jeżeli cię zawiodę, rozpacz i żal będą dla mnie wieczną karą. - Patrzył mi w oczy ze szczerością. - Ale nie zawiodę cię, aniele. Nigdy cię nie zawiodę. Przyjęłam pierścionek i już miałam przeciąć dłoń, tak samo jak Patch, kiedy przypomniała mi się tajemnicza rada Basso. Uniosłam pierścionek nieco wyżej i przesunęłam nim po przypominającym ołówkową kredkę znamieniu, z którym się urodziłam - znamieniu, które określało moje nefilskie pochodzenie. Po mojej skórze spłynęła krew. Przystawiłam nacięcie do dłoni Patch a. Kiedy nasza krew się mieszała, czułam mrowienie. - Przysięgam, że przyjmuję twoją miłość i że będę ją pielęgnować. W zamian za to ofiaruję ci moje ciało i serce. Wszystko, co posiadam, należy do ciebie. Jestem twoja i tylko twoja. Kochaj mnie, chroń i zaspokajaj. A ja obiecuję robić to samo. Patch wsunął mi pierścionek na palec. Nagle odskoczył, jakby przeszył go prąd. - Moja ręka - powiedział cicho. - Moja ręka... Spojrzał mi głęboko w oczy, a na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie. - Ręka mrowi mnie w miejscu, w którym nasza krew się zmieszała. - Czujesz to! - powiedziałam, zbyt przestraszona, by wierzyć, że może to być prawda. Bałam się robić sobie nadzieję. Bałam się, że to zaraz minie i że jego ciało jeszcze mnie odrzuci. Nie. To był prezent, który dostałam od Basso. Patch, upadły anioł, mógł odczuwać wszystkie moje pocałunki, każdy dotyk. Moje ciepło, głębię mojej reakcji na jego pieszczoty. Z jego ust wyrwał się na wpół śmiech, na wpół jęk. Jego oczy zalśniły. - Czuję cię! - Przesunął rękami po moich ramionach, pospiesznie zapoznając się z moją skórą, chwytając moją twarz w dłonie. Pocałował mnie z całej siły i zadrżał z rozkoszy. Porwał mnie w ramiona, a ja krzyknęłam z radości. - Chodźmy stąd - wyszeptał, patrząc na mnie z pożądaniem.

Zarzuciłam mu ręce na szyję i wtuliłam głowę w zagłębienie jego ramienia. Jego ciało było niczym gwarancja, ciepły kontrapunkt. A teraz on czul także mnie. Zrobiło mi się gorąco. Nie mogłam już wytrzymać. Na to czekałam. Byliśmy razem. Na zawsze. Kiedy odchodziliśmy, za naszymi plecami zachodziło słońce, oświetlając drogę, która rozpościerała się przed nami. Miałam przeczucie, że to dobry znak.

EPILOG Dolina Hodder, hrabstwo Lancashire, Anglia, trzy lata później - No, dobrze, wygrałaś - wysapałam, wstając z krzesła z podziwem wpatrując się w Vee, która weszła do zakrystii, trzymając w ręce rąbek swojej długiej grafitowej jedwabnej sukni. Światło wpadające przez witrażowe okna zdawało się rozpalać tkaninę, nadając jej metaliczny poblask. Wiem. Mówiłam, że powinnaś trzymać się tradycyjnej bieli, ale myliłam się. Vee, wyglądasz oszałamiająco pięknie! Zrobiła piruet, odsłaniając glany, których nie widziałam od czasów liceum. - To coś starego - powiedziała Vee. Przygryzłam wargę. - Chyba się rozpłaczę. - Złapiesz bukiet, prawda? A potem, gdy nikt nie będzie patrzył, zwrócisz mi go, żebym mogła go oddać do profesjonalnego wysuszenia i oprawienia. Dopiero wtedy możesz zacząć się nabijać z mojego sentymentalizmu.

- Jestem Nefilką. Złapię te kwiaty, jeszcze zanim inne twoje przyjaciółki zorientują się, że w ogóle coś rzucałaś. Vee westchnęła z radością. - Kochanie, tak się cieszę, że przyjechałaś. - Przebyłabym dużo więcej niż pięć tysięcy kilometrów, żeby być na ślubie swojej najlepszej przyjaciółki. - Uśmiechnęłam się znacząco. - Gdzie spędzicie miesiąc miodowy? - Gavin nie chce mi powiedzieć. To jego tajemnica. Wszystko zaplanował. Powiedziałam mu, że mam tylko jedno życzenie: w hotelowym menu muszą być pączki. Nie będzie nas dziesięć dni. Kiedy wrócimy, oboje zaczniemy szukać pracy. - Myślisz, że kiedykolwiek wrócicie? - Do Coldwater? Po moim trupie. Anglia mi pasuje. Brytole uwielbiaj ą mój akcent. Kiedy Gavin po raz pierwszy zaprosił mnie na randkę, zrobił to tylko po to, żeby posłuchać, jak mówię. Na szczęście mówić to ja umiem. - Z jej oczu zniknęła figlarność. - Zostawiłam tam zbyt wiele wspomnień. Nawet jadąc ulicą, mam wrażenie, że gdzieś w tłumie zobaczę Scotta. Myślisz, że istnieje życie po śmierci? Myślisz, że jest szczęśliwy? Coś stanęło mi w gardle. Nie mogłam wydusić słowa. Od śmierci Scotta nie było dnia, żebym nie zatrzymała się na chwilę i nie podziękowała mu w myślach za jego poświęcenie. - Powinien tu być. Żałuję, że tak nie jest - powiedziała Vee, schylając głowę i postukując o stół swoimi świeżo pomalowanymi paznokciami. - Ja też. - Ścisnęłam jej dłoń. - Twoja mama powiedziała mi, że Marcie umarła kilka miesięcy temu. 1 tak żyła dłużej, niż się spodziewaliśmy. - Do samego końca była czarną owcą? - Moja mama była na jej pogrzebie. Przyszło tylko pięć osób, w tym mama Marcie. Vee wzruszyła ramionami, nie okazując współczucia. - Taka karma. Łukowe drzwi po przeciwnej stronie zakrystii uchyliły się, po czym do środka zajrzała moja mama. Przyleciała tu tydzień temu, żeby pomóc mamie Vee zaplanować ślub. Miałam wrażenie, że świetnie się bawi. W końcu pogodziła się z tym, że mój związek z Patchem - do którego przez te wszystkie lata zdążyła się przekonać przypieczętowany został krwią i że nie mamy zamiaru wyprawiać wielkiego wesela. Czuła, że to jej ostatnia szansa. Co za ironia. Kto by pomyślał, że Vee wybierze bardziej tradycyjną drogę niż ja? Mama uśmiechnęła się do nas szeroko. - Osuszcie te łzy, dziewczęta. Już czas. Poprawiłam kok Vee, wyjmując z niego jeszcze kilka pasemek, by ładnie okalały jej twarz, po czym wpięłam jej we włosy pachnącą orchideę. Kiedy skończyłam, Vee zarzuciła mi ręce na szyję i kołysała mną to w prawo, to w lewo w czułym uścisku. Nagle usłyszałyśmy pękający szew. - Ożeżl No do jasnej Anieli! - powiedziała Vee, obracając się, żeby zobaczyć pęknięcie. Zamówiłam o jeden rozmiar mniejszą, planując, że przed ślubem schudnę jakieś pięć kilo. Nie nazwałabym się „grubą", ale mogłabym zgubić nieco nefilskiego ciałka. Problem polega na tym, że w domu zawsze miałam za dużo ptysiów z kremem.

Nie mogłam się opanować i wybuchłam śmiechem. - Rozumiem. Nic cię nie obchodzi, że będę paradować w majtkach przed tymi wszystkimi ludźmi - powiedziała Vee, ale na jej twarzy także jaśniał uśmiech. Wyjęła z torebki plaster i skleiła nim pęknięty materiał. Śmiałyśmy się tak mocno, że zrobiłyśmy się cale czerwone i nie mogłyśmy złapać tchu. Drzwi otworzyły się po raz drugi. - Na miejsca. Szybko! - powiedziała mama, przywołując mnie do siebie. Z kaplicy popłynął dźwięk organów. Ustawiłam się na końcu rzędu druhen - wszystkie miałyśmy na sobie identyczne żółte suknie z tafty - i odebrałam od brata Vee jej bukiet z białych lilii. Vee stanęła obok mnie i wzięła głęboki oddech. - Gotowa? - zapytałam. Mrugnęła do mnie. -I chętna. Ustawieni po bokach ministranci otworzyli masywne, zdobione drzwi. Vee i ja ramię w ramię weszłyśmy do kaplicy. Po ślubie robiłyśmy zdjęcia na dworze. Jasne popołudniowe światło rozlewało się po zielonych łąkach, na których pasły się malownicze owce. Przez cały dzień Vee promieniała ze szczęścia. Nigdy nie widziałam jej spokojniejszej i szczęśliwszej. Gavin trzymał ją za rękę, muskał jej policzki i szeptał jej do ucha. Vee nie powiedziała mi, że Gavin jest człowiekiem, ale od razu się tego domyśliłam. Ponieważ Vee nie złożyła przysięgi wierności, mieli zestarzeć się razem. Nie wiedziałam, jak będzie wyglądała jej starość, ponieważ nie zdarzyło się jeszcze, by jakikolwiek Nefil mógł żyć wiecznie bez złożenia przysięgi wierności. Tak czy siak, będzie nieśmiertelna. Kiedyś Gavin umrze, nie wiedząc, że jego żona nie wybierze się z nim na tamten świat. Nie miałam jej tego za złe. Podziwiałam ją za to, że potrafiła budować własne szczęście. Dopiero dziś poznałam Gavina, ale od razu widać było, że darzy Vee uwielbieniem miłością. Czy można było chcieć czegoś więcej? Wesele także odbywało się na zewnątrz, w dużym białym namiocie. Przeniosłam uwagę na Patcha. Z okazji ślubu przywdział czarny dopasowany smoking swój najlepszy szelmowski uśmiech. Smoking podkreślał jego wysportowaną sylwetkę, a jego uśmiech podziałał na mnie niczym zastrzyk adrenaliny. On również mnie zauważył, a jego oczy zalśniły z miłości i pożądania. Ogarnęło mnie podniecenie. Nie widzieliśmy się przez większość dnia. Tak bardzo go pragnęłam! Patch podszedł do mnie, sącząc wino z kieliszka. Marynarkę przewiesił przez ramię. Wilgoć sprawiła, że jego włosy zaczęły się figlarnie kręcić. - Niedaleko stąd jest zajazd. Widzisz? O, to tamta stodoła z trojgiem drzwi. Jeżeli masz ochotę trochę poswawolić... - powiedział, najwyraźniej doskonale wiedząc, oczym myślę. - Czy ty powiedziałeś właśnie: „poswawolić"? Patch położył mi ręce na biodrach i przyciągnął mnie do siebie. - Tak. Pokazać ci, co to znaczy? - Pocałował mnie krótko, po czym zrobił to ponownie, tym

razem dokładając kilka oryginalnych ruchów językiem. - Kocham cię. - Możesz mi to powtarzać do znudzenia. Chwycił kosmyk moich włosów i założył mi go za ucho. - Nigdy nie wyobrażałem sobie, że moje życie będzie tak pełne. Nigdy nie sądziłem, że będę miał wszystko. To ty jesteś dla mnie wszystkim, aniele. Jego słowa wypełniły moje serce. Nie potrafiłam opisać, jak bardzo go kochałam. Był częścią mnie, a ja częścią jego. Byliśmy ze sobą związani na wieki. Nachyliłam się i także go pocałowałam. - Może skorzystam z twojej propozycji. Uroczy wiejski zajazd, mówisz? - Cadillac jest zaparkowany przed budynkiem, a motocykl za - powiedzia ł do mnie Patch w myślach. - Żegnamy się tradycyjnie czy po prostu uciekamy? Miałam dość tradycji na jeden dzień. - Uciekamy. Krzyknęłam z radości, kiedy Patch porwał mnie na ręce zaniósł na tyły kościoła. Wskoczyliśmy na jego motocykl i z zabójczą szybkością ruszyliśmy w stronę zajazdu, mijając po drodze zielone pagórki. Kiedy znaleźliśmy się w przytulnym, odosobnionym pokoiku, rozwiązałam mu muchę. - Dobrze ci w tym smokingu - powiedziałam z uznaniem. - Aniele - nachylił się i delikatnie skubnął moje ucho zębami - poczekaj, aż go zdejmę... Moje serce przepełnione jest wdzięcznością dla ludzi, dzięki którym udało mi się ukończyć serię Szeptem.

PODZIĘKOWANIA Przede wszystkim chciałabym podziękować mojej rodzinie za jej niesłabnące wsparcie. Każdego dnia z radością odkrywam, że otaczają mnie ludzie darzący mnie zupełnie bezwarunkową miłością. Dziękuję mojej agentce Catherine Drayton za to, że tak mocno we mnie wierzyła. Czuję się prawdziwą szczęściarą, że mogę pracować z najwspanialszymi ludźmi z branży: Courtney Bongiolotti, Julią Maguire, Zareen Jaffery, Justinem Chandą, Anne Zafian, Jenicą Nasworthy, Lucille Rettino, Elke Villą, Chrissy Noh, Jonem Andersonem oraz Valerie Sheą. Podziękowanie winna jestem także Annie McKean i Paulowi Crichtonowi za wiele godzin pracy „za kulisami", a także za to, że tak wspaniale opiekowali się mną w czasie trasy promującej książkę. Jestem wdzięczna za przyjaźnie, które zawarłam w czasie tej podróży, a zwłaszcza za przedsiębiorcze siostry Jenn Martin i Rebeckę Sutton, które stworzyły stronę internetową www.fallenarchangel.com. Keep calm and cali Patch!* [*Dosłownie: „Zachowaj spokój i zadzwoń do Patcha" - nawiązanie do plakatów „Keep calm and carry on" („Zachowaj spokój i rób to, co do ciebie należy"] drukowanych w Wielkiej Brytanii na początku II wojny światowej. W XX wieku hasło to podchwycili internauci. Poddawane dowolnym modyfikacjom, stało się internetowym fenomenem (przyp. tłum.).] Dziękuję za wsparcie Lyndsey Blessing, Charliemu Olsenowi i całemu zespołowi Ink Weil Management. Dziękuję Jamesowi Porto i Lucy Ruth Cummins za kreatywność oraz przygotowanie szaty graficznej serii. Jestem zachwycona okładkami swoich książek. Dziękuję Lisie Martin, wyjątkowej wielbicielce serii, która wzięła udział w aukcji na rzecz fundacji Kids Need to Read. Imię i nazwisko zwycięzcy aukcji miało znaleźć się w tej książce. Liso, bardzo cenimy twoją hojność cieszymy się, że zostałaś unieśmiertelniona na kartach tej powieści!

Dziękuję wszystkim tym, którzy pracują na pierwszej linii frontu - w księgarniach i bibliotekach - jeżeli kiedykolwiek polecili swoim czytelnikom serię Szeptem. Kiedyś przybiję wam piątkę, a tymczasem przyjmijcie podziękowania kierowane specjalnie do Was. Po opublikowaniu serii Szeptem miałam okazję podróżować i spotykać się z czytelnikami na całym świecie. Nie byłoby to możliwe, gdyby nie moi międzynarodowi wydawcy. Dziękuję zwłaszcza przyjaciołom z wydawnictw Simon&Schuster UK, Simon&Schuster Australia, Simon & Schuster Canada, Piemme Freeway oraz Lattes. Zwracam się w końcu do moich czytelników. To były cudowne trzy lata! Dziękuję za to, że mogłam pisać dla tak wdzięcznej publiczności. Dziękuję za wszystkie listy wsparcia, jakie od Was otrzymałam. Dziękuję, że tak licznie przychodziliście na moje wieczory autorskie oraz za to, że zakochaliście się w Patchu, Norze, Vee i Scotcie. Nie mogę się doczekać, by znów coś dla Was napisać.